Cambridge Library CoLLeCtion Books of enduring scholarly value
Classics From the Renaissance to the nineteenth century, Latin and Greek were compulsory subjects in almost all European universities, and most early modern scholars published their research and conducted international correspondence in Latin. Latin had continued in use in Western Europe long after the fall of the Roman empire as the lingua franca of the educated classes and of law, diplomacy, religion and university teaching. The flight of Greek scholars to the West after the fall of Constantinople in 1453 gave impetus to the study of ancient Greek literature and the Greek New Testament. Eventually, just as nineteenth-century reforms of university curricula were beginning to erode this ascendancy, developments in textual criticism and linguistic analysis, and new ways of studying ancient societies, especially archaeology, led to renewed enthusiasm for the Classics. This collection offers works of criticism, interpretation and synthesis by the outstanding scholars of the nineteenth century.
Euripidis Tragoediae Priores Quatuor Richard Porson (1759–1808) published editions of Euripides’ Hecuba (1779), Orestes (1798), The Phoenician Women (1799) and Medea (1801) as individual volumes. They were collected and published together in 1826, some years after Porson’s death, as Euripidis Tragoediae Priores Quatuor, edited by James Scholefield (1789–1853). The volume contains Porson’s reconstructed Greek text of the four tragedies accompanied by a detailed Latin commentary. The volume is introduced by a Latin preface and a supplement expounding Porson’s theories on the metrical rules followed by Attic poets. These theories about metre lay behind many of the choices of readings found in the critical text of each play. Porson’s critical texts of the plays influenced generations of scholars, and his commentaries were widely studied, both in Latin and in English translation, for over a century. The volume remains a key work of classical scholarship.
Cambridge University Press has long been a pioneer in the reissuing of out-of-print titles from its own backlist, producing digital reprints of books that are still sought after by scholars and students but could not be reprinted economically using traditional technology. The Cambridge Library Collection extends this activity to a wider range of books which are still of importance to researchers and professionals, either for the source material they contain, or as landmarks in the history of their academic discipline. Drawing from the world-renowned collections in the Cambridge University Library, and guided by the advice of experts in each subject area, Cambridge University Press is using state-of-the-art scanning machines in its own Printing House to capture the content of each book selected for inclusion. The files are processed to give a consistently clear, crisp image, and the books finished to the high quality standard for which the Press is recognised around the world. The latest print-on-demand technology ensures that the books will remain available indefinitely, and that orders for single or multiple copies can quickly be supplied. The Cambridge Library Collection will bring back to life books of enduring scholarly value (including out-of-copyright works originally issued by other publishers) across a wide range of disciplines in the humanities and social sciences and in science and technology.
Euripidis Tragoediae Priores Quatuor E dited by R ichard Porson and James S cholefield Euripides
C A m b R i D G E U N i v E R Si T y P R E S S Cambridge, New york, melbourne, madrid, Cape Town, Singapore, São Paolo, Delhi, Dubai, Tokyo Published in the United States of America by Cambridge University Press, New york www.cambridge.org information on this title: www.cambridge.org/9781108011204 © in this compilation Cambridge University Press 2009 This edition first published 1826 This digitally printed version 2009 iSbN 978-1-108-01120-4 Paperback This book reproduces the text of the original edition. The content and language reflect the beliefs, practices and terminology of their time, and have not been updated. Cambridge University Press wishes to make clear that the book, unless originally published by Cambridge, is not being republished by, in association or collaboration with, or with the endorsement or approval of, the original publisher or its successors in title.
EURIPIDIS TRAG(EDIiE PRIORES
QUATUOR.
AD FIDEM MANUSCRIPTORUM EMENDATE ET BREVIBUS NOTIS EMENDATIONUM POTISSIMUM RATIONES REDDENTIBUS INSTRUCTS. EDIDIT
RICARDUS PORSON, A.M. GR.SCARUM
LITERARUM
APUD
CANTABRIGIENSES
OLIM PROFESSOR REGIUS.
RECENSUIT
SUASQUE
NOTULAS
SUBJECIT
JACOBUS SCHOLEFIELD, AM. COLLEGII SS. TEINITATIS SOCIUS ET GRSCARUM LITERARUM PROFESSOR REGIUS.
CANTABRIGIiE TYPIS AC SUMTIBUS ACADEMICIS EXCUDIT JOANNES S M I T H . VENEUNT APUD J. DEIGHTON ET FILIOS, CANTABRIGIJE, C. ET J. RIVINGTON, LONDINI.
M.DCCC.XXVI.
EDITORIS PRiEFATIO.
in hoc opusculo preestiterim, sequus judicet Lector; quid praestare conatus sim, paucis accipiat. Id igitur imprimis curavi, ut quas olim fabulas Euripideas summa eruditione illustraverat, summa purgaverat diligentia Porsonus, ese nunc tandem prodirent accuratius quam antehac, ne dicam ornatius, ipsius Porsoni typis impressa?. Piget enim memorare, quod in omnibus saepissime accidit, id quanto saspius in libello acciderit Porsoniano; ut scilicet errores, qui in unam irrepserant editionem, sequentibus fere omnibus inurerentur, neque de sede sua socialiter cedere essent dignati. Unum e pluribus sume exemplum, et crimine ab uno disce omnes. In Med. 50. dederat prior editio Lipsiensis (1802.) sensu frustra reclamante, avTtjv. Pulcherrimam hanc lectionem fideliter servavit editio Londinensis, 1812. Deinde anno 1818. Elmsleius in loc. maculam fcedissimam monstravit; a quo tamen frustra moniti typographi illi, qui anno 1821. Medeam Londini imprimendam susceperant, eundem publici jviris fecerunt errorem, et ad hunc usque diem lectoribus tradiderunt. Alia hujusmodi, quam vis non desint alia, vix opus enumerare.
IV
EDITORIS PIl^EFATIO.
Porsoni textum, quem omni ex parte adeo elaboratum Vir egregius reliquerat, ipse in paucissimis, iisque etiam levissimis, innovandum putavi. Si Euripidem de novo edere instituissem, plura sunt quae post Schaeferi, Matthiasi, Elmsleii, aliorum curas limatiora forsan evadere potuissent; pauca quasdam, qua2 e novis subsidiis, quibus caruit Porsonus, arcessita sunt; pauca, qua? eximia nostrorum temporum diligentia e tenebris eruta et regulis certioribus confirmata exhibuit. Neque est cur quis miretur, vel id summo Viro vitio vertat, si ipse aliquando aut non viderit, aut minus accurate viderit, quod alii post eum, ipso praeferente facem, clariori luce acceptum perdidicerunt. Is sane quasi in diluculo harum exortus est literarum, paucioribus praseuntibus, et nemine fere adjuvante; ut facile sit nobis homunculis gloriari hoc vel illud, quod minus forsan perspectum habuerit Porsonus, hodie vel tironibus notum esse. Si quis tamen idpropter Porsonum fastidiose contemnat, sciat is quantum inter artis principem intersit et imitatorem; sciat quam non discipulos deceat magistrum, a quo velut fonte uberrimo sua omnia hauserunt, contemptui habere. Quicquid sane in his rebus profecimus, id oportet vel maxime acceptum referamus Porsono. Quod ad hujus opusculi rationem attinet, ipse nihil aliud in animo habui, nisi ut Euripidem Porsonianum lectori in manus traderem, ita emendatum ut legi posset, ita quoque ornatum ut Academiam nostram magni Alumni sui non puderet. Cum vero quibusdam id optandum videretur, ut si quid
EDITORIS
PRJEFATIO.
V
Porsonus infectum reliquisset, id quodammodo suppleretur; si quid supplevisset recentiorum industria, id in unum colligeretur; laborem, studiosae forsan juventuti utilem futurum, suscepi, ea tamen lege, non ut Porsonianis admiscerentur mea, sed ut Porsoni pagina separatim exhiberetur, et ab alienis additamentis linea divideretur. Illam igitur supra lineam to turn habes Porsonum: quicquid est infra, id omne vel meum est, vel a me aliunde petitum. Poteris igitur, si velis, posthabitis aliis, avaai Ti/uqv T*\V p-aicpdv, et inter summum Criticum legendum sedulo cavere, ne vel oculus vel animus alio distrahatur.—Talem autem distinctionem commodiorem judicavi, quam qua usus est Dobrseus noster desideratissimus in Aristophanicis. " Interpretandi et illustrandi labore" nemo nescit Porsonum " supersedendum duxisse." Neque, quod omiserat ille, ego suppeditare conatus sum; quod esset novum librum confingere, non veterem recensere. Hie illic tantummodo ad interpretis vicem accessi, ubi qusedam vel paullo difficiliora, vel ab aliis male iiiterpretata mihi viderentur. Qua? in textu immutavi, hasc atque talia fere sunt. Pro Porsoni TTITVW scripsi ubique ex Elmsleii monitu irWvw. (Vid. ad Hec. 23.) Eidem viro doctissimo assensus sum statuenti secundam dualis numeri personam a tertia non esse diversam. (ev^atfiovohtjv, Med. 1069-) In scribendis o TI, ab 6'o-m, et similibus, Porsono vel typographis ejus nullo modo obsequendum putavi, qui puncto ineptissimo vocem dissecabant (6, n); quasi scilicet nulla alia ratione
VI
EDITORIS Pli^EFATIO.
lectori dijudicandum esset inter pronomen et conjunctionem. Quod meo arbitrio facturus eram, id jam antea fecerant Bekkerus, Elmsleius, alii, ut insulsam illam expungerent distinctionem. Qui vero in aliis a Porsono parce et illibenter discessi, in punctis disponendis majorem meo judicio licentiam permisi. Item per se sane levem, sed ad sensum enodandum plurimum facientem, mirum quam neglexerit Vir summus, majoribus, ut vere ait Schaeferus, intentus. Hac in parte spero me nonnihil gratiaa cum lectoribus initurum; in qua tamen cum plurima ipse mihi correxisse visus essem, horum non pauca postea inveni a Schaefero solita sua diligentia et judicio praaoccupata. Hujus igitur gloriolae, si qua sit, socium eum habere non gravabor; vel etiam, si velit eequus Lector, ipse solus habeat. Inter eos, qui post Porsonum mortuum curas in Euripidem impendere dignati sint, primum sibi locum sine controversia vindicat Matthiaeus; cui soli inter recentiores id obtigit, ut telam, quam orsus fuerat Porsonus, pertexeret, et Euripidem totum, pluribus in locis textu emendatiorem, in omnibus praaclara eruditione illustratum, exhiberet. Miror diligentiam Viri egregii, qui, quicquid omnes omnium gentium de Euripide scripserint, suum fecit, et undique ex hac vel ilia Ephemeride collegit quodcunque poetaa suo lucis aliquantulum afferret. Is plerumque merito honore Porsonum prosequitur, et quse mutuum sumsit, fatetur: sunt tamen in quibus, ut mihi videtur, vix asquum se judicem et aestimatorem praebuit, imo paullo acerbius errores summi Viri, siqui sunt, per-
EDITORIS PR^EFATIO.
VII
strinxit. Id vero nulla alia in re seepius accidit, quam in iis quse ad metra pertinent; in quibus sane quidam harum artium magistri adeo jactanter rem gesserunt, et rei leviori tantam tribuerunt dignitatem, ut iratiores fuerint Porsono, si quid in his minutiis hie illic offenderit. Quid, quod nee ipsum Euripidem sequo animo ferant, quod metricarum deliciarum adeo imperitus rem tragicam ausus sit tractare ? Audiamus enim Hermannum, Prsefat. ad Hecub. p. 63. " Si hie (Euripides) quaedam sibi indulsit, qua? peritiores vitare sciebant, satis habebimus eum reprehendere, quod invitis Musis ad poesin accesserit."—Esto igitur: sed nee usque adeo "invitis Musis" Medeam aliasque fabulas condidit nobilissimas; neque in eo omnis Tragoediae vis et dignitas constat, ut nee solutiores nee graviores fluant pedum numeri. Atque hsec scribo, non quasi suum rei metricse, quisquis sit, honorem et auctoritatem derogare velim; nee quasi viris doctissimis, qui Euripidi tantum diligentia sua et doctrina profuerunt, invidiam concitem: sed ut suam quoque Porsono nostro laudem integram et inviolatam reservem, cujus acri et limato judicio gravius videbatur, si mentem poetae in textu puriori fideliter reprsesentaret, quam si metra subtilius adaaquaret, et versus conficeret alterum alteri accuratissime respondentes. Quod ad ipsum attinet Euripidem, non sum ego ex illorum numero, qui nihil in eo pulchrum, nihil grande, nihil cothurno dignum inveniant. Sit sane suum cuique judicium : me vero judice, qui has ipsas quatuor diligenter perlegerit fabulas, ei dubium esse
V1U
EDITOEIS PKJSFATIO.
non potest, quin ilium ipsum in Tragoedia locum optime occupaverit, quem vacuum fere reliquerant magni eemuli; ut Musam misericordias vi demulceret suavissima, et hominibus ob oculos homines, oloi e'«riv, exhiberet. Eos igitur fructus ex Euripide nostro et prasstantissimo ejus Editore Porsono Lector velim reportet, ut ad illam Attica? linguas dulcedinem uberrimam plenius hauriendam excitetur. Restat ut humanissimorum Preli nostri Academici Syndicorum beneficium grate commemorem; quibus equidem gratulor, quod Porsonum dignum censuerint, qui suis ipse tandem typis ornaretur; gratias autem ago quam maximas, quod meipsum non indignum judicaverint, cui tale opus mandaretur. Corrigat velim Lector benevolus erratum per humanam incuriam admissum in not. ad Orest. 248. lin. 11. ubi legendum Scolio quivis viderit; qusecunque autem alia deprehenderit, si possit, ignoscat.
PORSONI
PRiE F A T I O AD
HECUBAM.
Q U I D in hac Euripideas Hecubse editione prsestare conatus sim, paucis exponam. Nihil hie exquisiti aut reconditi expectandum: tironum usibus haec opella potissimum destinata est. Primum hoc operam dedi, ut textus, si non omnino emendatus, plerisque saltern eeteris editionibus purior exhiberetur. Deinde editoris officium esse judicavi, nihil, nisi monito lectore, novare; praesertim, si qua ex conjectura lectio admittenda videretur. Quocirca editionis Aldinae lectionem semper memoravi, nisi forte paucis in locis, quse ad communem errorum fontem pertinerent, cujusmodi est Dorismus iste \xdrr\p pro mrnp, et terminationis i sive iv additio vel detractio. Quod ad varias lectiones attinet, plerasque, praeterquam aperte vitiosas, enotavi; sed auctoritates, quibus singulse nituntur, non semper curiose enumeravi; propterea quod modo non erat tanti, modo tarn negligenter in hoc munere versati erant ceteri editores, ut testimonia MStorum neque accurate numerari neque ponderari possent. Quotiescunque Euripidis loca ab antiquo quopiam scriptore cum varietate lectionis laudari memineram, sedulo monui. Hujus rei insigne exemplum reperies versu 568. In vocibus per crasin conjunctis, ut Kan, KUV, KW A
PR4FATI0.
(i. e. KUI iv, KCLI av) et similibus scribendis, rationem a vetustioribus MSS. servatam diligenter secutus sum. Iota scilicet nusquam addi oportet, nisi ubi Kal cum diphthongo crasin efficit, ut in K^ra pro teal elra. Hoc post alios monuit Dawesius. (A) * 'Ael, Piersono jubente, Brunckio non nolente, semper sine diphthongo scripsi, idem facturus in deros,, ic\doj, et Kao). (B) "j"
Brunckius secundas futuri passivi indicativi personas in et semper, non in n, terminavit; secundas etiam praesentis ego ad eandem formam reduxi. Analogia nempe postulat, ut vocalis corripiatur in indicativo, producatur in subjunctivo, TVTn-oixai TVTTTerai, TinrTw^ai, TVirrri, TVTTTtjrai.
INeque
quicquam est, quare codicum auctoritas objiciatur. In his enim rebus nulla est codicum auctoritas. Satis constanter a pro y prsebent Aristophanis editiones. Pauca tamen loca sunt, ubi altera terminatio in aliquo MS. non exstet. Contra apud Tragicos non raro diphthongum ei pro JJ offerunt MSS. Quod si in hac re et similibus aliquoties aut meo aut typothetarum errore peccatum est, ignoscet sequus lector, secum reputans, quam facile et mentis et oculorum acies hujusmodi minutiis examinandis hebetetur. Hujus regulffi meipsum oblitum esse video v. 251, ubi Kaicvvei adeo reponendum in addendis monui, et nunc reposui. (C) \ In Hecuba, ut a me edita est, neque omissi verborum augmenti, neque admissi in paribus senariorum locis anapsesti, exemplum occurrit. Locus unicus, qui priori licentiae in hoc dramate favet, ab ipso Brunckio, acerrimo alias hujus licentiee vindice, emendatus est. Et cum rarissima omnino sint talia • Vid. inf. pag. lii.
f Pag. IS.
+ pag.
14.
PRiEFATlO.
3
exempla, quorum tria in Bacchis, corruptissima pene omnium fabula, reperiantur, plane. persuasum habeo, non licuisse in Attico sermone augmentum abjicere. (D)* Altera quaestio, quod ad Hecubam attinet, non minus faciles explicatus habet. In neutro enim duorum exemplorum, ubi anapaestum admisit aut retinuit Brunckius, omnes eonsentiunt MSS. In altero, v. 782. lectio ejus uno tantum codice nititur. In altero, 381. (roivofia pro ovo/ma), satis auctoritatis pro ovo^a stat, si auctoritas in re tantilla desideraretur. (E) f Brunckius, qui anapaestos in secundo et quarto senarii loco subinde defendit, fatetur tamen Tragicos hanc licentiam, quantum poterant, vitasse. Quidni igitur semper vitarint ? An volebant, et tamen nequibant? An casu et incuria eos has maculas fudisse arbitrabimur ? Adde quod MSS. auctoritate, scriptorum citationibus, et criticis argumentis, exemplorum, quae in hanc partem laudari solebant, numerus jam valde imminutus est. Aliam ipse rationem adjicio, quse si vera est, omnes, opinor, anapaestum paribus senarii locis semper excludendum esse ultro agnoscent. Hanc rationem, non plane quidem novam J, plerisque tamen ignotam, quam brevissime explicabo. Tantum scilicet abest, mea sententia, ut anapaestus pro secundo aut quarto pede ponatur, ut ne pro tertio quidem aut quinto substitui possit. Hoc de tertio pede si quis verum «sse concedet, concedet a fortiori, ut I^ogici dicunt, de quinto etiam verum esse. Dactylus enim, qui in tertia sede creberrime usurpatur, in quinta nun quam t Pag. 15. * Pag. 14. % Tiraide proposita est ab amico Morelli in Tractatu ejvis de Grfecorum Metris ante Thesaurum Graecae Poeseos.
PR£1FATIO.
apparet *. Anapsestus igitur, si ilia excluditur, hanc intrare non potest. Jam loca, quse huic doctrine adversantur, tarn pauca sunt, tarn facilia emendatu pleraque, ut si unus et alter forte supersint, quibus nos mederi nequeamus, non idcirco sana judicanda sint. Equidem omnia, qua; regulae nostrae contraria observavi, aut sanare, aut adversariis eripere posse videor. Ea quas Euripidese. fabulae suppeditant, singula, ubi occasio postulabit, examinabo. Quotquot in jEschylo et Sophocle occurrunt, hic subjiciam. iEschylus: P r o m e t h . 2 4 6 . Keu fxrjv (plXois eXeeii/os eiaopyv eyw. A g a m . 664. ''HpeiKov' al V
iroWtov xaicwv.
Sophocles: Ajac. 524. OVK av yevoiTo woff OUTOS evyevrjs dvrip. (Ed. 1 . 248. Ka/cov Ka/cws viv a/jLOipov eKTpfyai (liov. Phlloct. 1 2 8 8 . Ilais etTras; OVK apa oevTepov coXovfxeda; A p u d Hesych. V. dvT'nrXaaTov. Toy avTiirXaarov 'ey^ei VOfXOV
K£K[Hr]KOTWV.
Horum exemplorum aliqua, quae videntur esse, non sunt versa exceptiones. In Prometh. 246. eXeeiw verbum est Atticis ignotum, qui semper e\en/oS usurpant, alterum ne extra quidem iambos et troch33os. E t tamen quam multo commodius anapsestico * Dactylum in quinta Tragici senarii nunquam occurreve. ibidem observavit Morellus,
vel dactylico metro aptatur vox quadrisyllaba, quam trisyllaba ? Trisyllaba est in dactylico metro Sophocl. Philoct. 1130. 'H •KOV eXeivov opqs, substituatur. Diversa forma est Kpeavofxia, pro qua apud Pollucem I. 34. et Clementem Alex. Protr. p. 11, 17. male scriptum est Kpewvon'ia. In iEschyli Pers. 463. KpeoKOTTodai recte dat Scholiastes. Sed ut redeat, unde digressa est, oratio, Wassius ad Thucyd. n . 84. hunc iEschyli locum laudans, KepoTvirovfxevac scribit, judicio an errore, nescio. Choeph.421. Vel transpone, "EKO^' ''Apeiov KO/U/UOV, vel lege, quod sententiam melius connectit, Ko/u/xov & eKo^js 'Apeiov.
•
654. Cum Aldus et Robortellus ediderint , levi mutatione legendum, Hujus erroris similem non raro admisere librarii, nescii scilicet longam vocalem elidi non posse. DedeTUnt igitur ypd/xfj.' e Ep/u-' efiwoXaie, cum ypannri 'ffTi,. xPeia 75 yap ovrc; //oi/oc
ixet
6eAnTtjpia. Si igitur "ay.a vitiosum esse statues, legendum erit, [xeytcrTov (papfxaKov woWwv
Kauwv.
8
PRJEFATIO
av voff OVTOS euyevtjs yevotr avtjp' QVK av yevoiT dvtjp -rroff OIITOS evyevifs' QUK av yevoiff OVTOS TTOT' euyevt/s avijp. OUK
vel, velj
E t huic ordini quodammodo favet Suidae v. nvijo-Tis editio Mediolanensis, quse TTOTB omittit. Sed omnes numeros implet Suidae MS. in Collegii Corporis Christi Bibliotheca apud Oxonienses servatus, modo levis et solennis error corrigatur, legendo O'vTTOTe p r O OVTTU),
OvTrOTe yevoiT
av OVTOS evyevr/s avr\p. \r ) •*
(Ed. Tyr. 248. Dignus qui exscribatur, integer locus: Karevypixai
$e TOV SeSpaKor,
eire T «
Efs
ye AavaoTs, vel e COnjectura
AavalSais.
Comici igitur, minus mirandum est, si dactylum aliquando in Trochaicis admittebant, cum proprium 11 omen occurreret. licet, si paullo plus laboris insumere
AD PRvEFATIONEM.
21
vellent, hanc licentiam evitare potuissent. Hermippus Athenaei xi. p. 486. A. (male notata 488.) To) Aiovuaip Trdvra TdfiavTOv dlcco/ui 'Xptjp
Comicus incertus, sed Aristophani aequalis, apud Plutarch. Polit. Praec. p. 811. F . fxev {yap)
oTpaTrjye7,
MjjTi'o^os oe rds
obovs, o aprovs evoTTTa, MJ^TJO^OS oe Ta\(piTa, *
Ideo autem de hac Comicorum licentia mentionem injeci, quod, cum plures alias Trochaicorum leges, quas servant Tragici, ipsi violent, a dactylo, nisi in propriis nominibus, caute abstineant. De hac re quasdam infra addam, cum de Comici et Tragici trochaici discrimine agam. Nunc de caesuris videamus. Senarius, ut notum est, duas preecipuas caesuras habet, penthemimerim, et hephthemimerim, id est, alteram quam voco A., quae tertium pedem; alteram, quae quartum dividat. Prioris cassurse quatuor sunt genera: primum est, quod in brevi syllaba fit; secundum, quod in brevi post elisionem ; tertium in longa; quartum in longa post elisionem. Hec. 5. {A a) Kt'i/cWos «r^e [ Sopl ireaelv 'EWTJVIKW. 1 1 . (A h) JJctTrjp iv eiiroT [ 'IXlov Tci-^rj Treaoi. 2.
(A
C) AlTTWV 'lV A'lC)t]S | XWpiS (pKlGTai
9eWf.
42. (A d) Kal Tev^iTai TOVS' j ov() dowpijTos (piXoov. * Archilochus Herodiani in Villoisoni Anecdot. Grac. T. II. p . 9 3 . NCi/ AEOJ^IXOC /til/ upxeh Aeo)0i,\o5 S' eTriKpcnei- AewcpiXm le Travru. Keircti, Aeb} p> a\ rH e c . 387. KevTelre M»7 (peiSead' e^co "T€KOV lidpiv. 355. Fvvai^l TrapQevois T' a7ro'/3Xe7rTos fxera.
Ha3c quasi-caesura apud Tragicos haud est infrequens. Longe rarior est ea licentia, qua integri pedes, ter-
AD
PBJEFATIONEM.
23
tius et quartus, vel integras voces, vel vocum partes faciant. Soph. A j . 1 0 9 1 . Mei/eXae, fi.rj yvw/uas vTroaTr/aas •wovw.
Quorum exemplorum in secundo pronunciandi difficultas laborem ab exercitu Persico exhaustum optime exprimit. Sed ut hoc aliquando sibi permittunt, illud nunquam sibi permittunt, ut pedes tertius et quartus eadem voce comprehendantur. Hoc si fieri posset, omnis rhythmus, omnes numeri funditus everterentur. lino Comici, inquies, hoc non raro faciunt. Comici sane interdum faciunt, ii tamen paullo rarius ; (sexies et decies, nisi fallor, Aristophanes in Pluto;) at hoc ipsum argumento est, Tragicos non facere. In iis, quae dixi ad Hec. 728. non quidem erravi, sed paullo tamen minus sum accurate locutus. Quod ibi tantum innui, hie aliquanto fusius exsequar. Si Tragici et fivpo/xai et o^vpofxai pari jure adhibere possent, earn certe formam, unde numerosior versus evaderet, praslaturi essent. Eadem praeterea ratio locum habet in verbis 6/mopyvum et iwpywMi- Aristoph. Acharn. 706. 'QCTT' .eyw fxev ijXeijcra Kaironop^cc/mtiv lowv,
aut augmentum omissum, aut spondeus in quintuni locum admissus. Sic tamen habent omnes, opinor, editiones, et Suidas v. ''QUT' eyd> fxev. Kusterus, qui vulgatam in textu suo scripturam reliquit, in tractatu tamen de Verbis mediis recte scribit aire/xop^a/utiv. Et- sane ita legendum est ex ipso Suida eadem in voce, ubi ordo verborum. veram lectionem conservavit. Atque eadem lectio jam exstabat in tribus Scholiorum editionibus, Aldina, Juntina, Frobeniana; mutavit Portus, mutantem secutus est Kusterus,
?A
SUPPIEMENTDM
Sed ad quaestionem propositam redeo. Grammaticorum quorundam erat avovln, sive irailidv vocas, versus scribere tales, ut singulae dipodiae integris vocibus vel continerentur, vel saltern terminarentur. Athenaeus X. p. 454. F . To tie KacrToplwvos TOV 2o\ews, (o$ 6 KXeapj(os
<prijoos ce TOV/XOV /cat o~ov OVKST
1081.
XaTjO' ov 'yap rip.iv'eo~TiTOVTO' j aoi ye j
Hec. 382.
| CCTTI | erf.
KaXaJs [lev erects, Ovyarep, dX\d | no
379- Aetvos yapaKTrip, Ka.Triatjfj.os \ ev fiporois.
28
SUPPLEMENTUM
E t sic habe de rk, TTWS, interrogantibus; ws, ov, Kak et similibus, ut partim monui ad Phoeniss. 1464. Verum si secunda quinti pedis pars ejus sit generis, ut praecedenti verbo adhaereat, et ambo quasi unam vocem simul efficiant, non jam amplius necesse erit, ut verbum praecedens brevi syllaba terminetur. Ac primo pauca citemus exempla, ubi syllaba iambum przecedens sit vox enclitica. H e c . 5 0 5 . ^irevSay/uev, eyKOVcofiev' ijyov /xoi | yepov. Sophoc. (Ed. C. 9 8 2 . "ETIKTC yap /n' STIKTSV, ipfxoi /ULOt |
Phil. 788. TlpoaepxETai
TO(}'
KCtKWV.
e'yyi/s'
O'I/JLOI
fioi \
Apud Hesych. v. apalo%. O TvpotrOev eXOwv r/v apouos JXOI | V6KV$. iEsch. Cho. 9 0 3 . Kpivto
ere VIKO.V.
ical Trapaivels
fxoi j KaXw's. E u r i p . I p h . A . 1222. HeiOeiv kir^ova, p.oi I ireTpas.
waff of
I p h . T . 949- HXavvo/xearda (pvydoes' evOev fxoi I H e l . 479- 11(5? (pri's; T'IV eiTras ftvOov; av9k (ppacjov.
Apud Laert. Iv. 29. 'Q irapOev, el awaaiixi a, e'carei /xoi |
yapiv,
Ion. 645. % h' kvddS ei-xpv dydff, aKovaov r
Msch.
irarep. Again. 1 0 6 1 . "Eaa> (ppevwv Xiyovo-a viv I \6yw.
ire'Sw
P r o m . 649- Tt trapOevevei Sapov, e%6v aoi J yd/iov. E u r i p . E l . 1126. Kal unv e/ceivos oy/ceY ecrrai croi I (Sap vs.
AD PR^FATIONEM.
29
iEgeo apud Stob. Serm. xxxiv. ed. 1609. Et fiij /caflefets yXwcrtrav,
e I piov , 1642. 'Eyco 5e va.'ieiv a OVK eaaaifx av Androm. 937. BXeVoyo-' av avycis Ta/x * ai/ 1 1 8 7 . OVTO? 7 ' av wy e/c TBTO en/ixaT av j
•ye^ooc. Bacch. 1272. KXiJots av ovv TI KaTToKp'ivai av j aacpoos ; H e r a c l . 457- MaXto-Ta 5' EvpvaBevs av I \a(3wi>.
fxe fiovXoiT
Acute igitur et probabiliter in Hippol. 296. Twaines a'$e avyKaQidTaivr av voarov, (crvyKaOiaravTai enim M S S . ) conjecerat Musgravius, quamvis postea vulgatum ovyKaO'uTTavai defenderit. Certa autem Marklandi emendatio Iph. A . 524. *Ov pn av (ppa^ets, TTWS viroXdfioifx av | Xoyov; In omnibus his exemplis illud observandum est, av semper verbo suo statim subjungi, idque cum elisione. Unde levi mendo laborat versus Erecthei, fyi yap i'jSt] KairorrwcraK av irarpo^, Quanquam
AD PRiEFATIONEM.
31
