Firma

JOHN GRISHAM

FIRMA

Przeło˙zyli: Zbigniew Balicki, Krzysztof Bereza

Tytuł oryginału: The firm

Data wydania polskiego: 1998 r. Data pierwszego wydania oryginalnego: 1993 r.

Rozdział 1

Starszy wspólnik po raz setny przejrzał resume i teraz tak˙ze nie doszukał si˛e w Mitchelu McDeerze niczego, co budziłoby jego zastrze˙zenia; w papierach, w ka˙zdym razie, nic takiego nie dało si˛e odnale´zc´ . Inteligentny, ambitny, o do˙ brej prezencji. A tak˙ze zachłanny; ze swoja˛ przeszło´scia˛ musiał taki by´c. Zonaty, co stanowiło jeden z koniecznych warunków. Firma nigdy nie zatrudniała nie˙zonatych prawników. Nie aprobowała te˙z rozwodów, skoków na boki i pociagu ˛ do alkoholu. Kontrakt zawierał klauzul˛e o obowiazku ˛ poddania si˛e testowi na u˙zywanie narkotyków. Zdał egzamin u CPA za pierwszym podej´sciem i zadeklarował ch˛ec´ zostania prawnikiem podatkowym. Był biały, a firma nigdy nie zatrudniała czarnych. Udawało im si˛e to dzi˛eki stosowaniu zasad dyskrecji i elitarno´sci, a przy tym nigdy nie przyjmowali poda´n o prac˛e. Inne firmy poszukiwały i zatrudniały czarnych. Ich firma anga˙zowała wyłacznie ˛ białych i pozostała biała jak s´nieg. Poza tym znajdowała si˛e w Memphis, a najlepsi czarni my´sleli w pierwszym rz˛edzie o Nowym Jorku, Chicago albo o Waszyngtonie. McDeere był oczywi´scie m˛ez˙ czyzna˛ — firma nie przyjmowała kobiet prawników. Popełnili taka˛ pomyłk˛e tylko raz, w połowie lat siedemdziesiatych, ˛ kiedy zatrudnili najlepszego absolwenta z Harvardu i okazało si˛e, z˙ e ten znakomity spec od prawa podatkowego jest dama.˛ Prawniczka utrzymała si˛e u nich przez cztery burzliwe lata, do dnia, gdy zgin˛eła w wypadku samochodowym. Je´sli wierzy´c temu, co na papierze, McDeere prezentował si˛e naprawd˛e nie´zle. Był najlepszym kandydatem. Prawd˛e mówiac, ˛ w tym roku nie mieli wielkiego wyboru. Lista była bardzo krótka — McDeere albo nikt. Teczka z aktami personalnymi, które przegladał ˛ wspólnik zarzadzaj ˛ acy, ˛ Royce McKnight, opatrzona była napisem „Mitchel Y. McDeere — Harvard”. Miała około cala grubo´sci i zawierała plik sporzadzonych ˛ drobnym drukiem raportów oraz kilka fotografii. Materiały te przygotowało paru byłych agentów CIA z prywatnej grupy wywiadowczej z Bethesda. Nale˙zeli oni do grona klientów firmy i co roku przeprowadzali dla niej bezpłatne s´ledztwo. Łatwa praca, mówili, to sprawdzanie niczego nie podejrzewajacych ˛ studentów prawa. Dowiedzieli si˛e na przykład, z˙ e McDeere chciałby wyjecha´c z północnego Wschodu, z˙ e ma trzy pro3

pozycje pracy — dwie z Nowego Jorku i jedna˛ z Chicago — z˙ e najwy˙zsza oferta wynosi siedemdziesiat ˛ sze´sc´ tysi˛ecy dolarów, a najni˙zsza sze´sc´ dziesiat. ˛ Jest na niego popyt. Na drugim roku miał mo˙zliwo´sc´ s´ciagania ˛ na egzaminie z papierów warto´sciowych. Nie zrobił tego i uzyskał najlepsza˛ ocen˛e w grupie. Dwa miesia˛ ce wcze´sniej proponowano mu kokain˛e na prawniczym party. Odmówił. Wyszedł z˙ egnany porozumiewawczymi u´smiechami. Od czasu do czasu pijał piwo, ale alkohol był drogi, a on nie miał pieni˛edzy. Zapo˙zyczył si˛e u kolegów ze studiów na blisko dwadzie´scia trzy tysiace ˛ dolarów. Był zachłanny. Royce McKnight odło˙zył akta i u´smiechnał ˛ si˛e. To był ich człowiek. Lamar Quin miał trzydzie´sci dwa lata i nie był jeszcze wspólnikiem. Zatrudniono go po to, aby ze swoim młodzie´nczym wygladem ˛ i sposobem bycia stanowił niejako wizytówk˛e firmy Bendini, Lambert i Locke, która istotnie była młoda˛ firma,˛ odkad ˛ wi˛ekszo´sc´ wspólników po doj´sciu do czterdziestki czy pi˛ec´ dziesiatki, ˛ zdobywszy mnóstwo forsy, wycofała si˛e z interesu. On tak˙ze mógł zosta´c wspólnikiem. Majac ˛ zagwarantowane na reszt˛e z˙ ycia sze´sciocyfrowe dochody, Lamar mógł z satysfakcja˛ nosi´c szyte na miar˛e garnitury po tysiac ˛ dwie´scie dolarów za sztuk˛e — był wysoki i miał sylwetk˛e sportowca, le˙zały na nim naprawd˛e s´wietnie. Nonszalanckim krokiem przeszedł przez apartament, którego wynaj˛ecie na jedna˛ dob˛e kosztowało firm˛e tysiac ˛ dolarów, i nalał sobie fili˙zank˛e kawy z ekspresu. Sprawdził godzin˛e i zerknał ˛ na dwójk˛e wspólników siedzacych ˛ przy niewielkim konferencyjnym stole obok okna. Punktualnie o drugiej trzydzie´sci rozległo si˛e pukanie do drzwi. Lamar spojrzał na wspólników, którzy wsun˛eli resume i akta do otwartej teczki. Wszyscy trzej si˛egn˛eli po marynarki. Lamar poprawił krawat i otworzył drzwi. — Mitchel McDeere? — Zapytał, u´smiechajac ˛ si˛e szeroko i wyciagaj ˛ ac ˛ dło´n. — Tak. — Mocno u´scisn˛eli sobie r˛ece. — Miło mi ci˛e pozna´c, Mitchel. Lamar Quin. — Cała przyjemno´sc´ po mojej stronie. Prosz˛e mi mówi´c Mitch. McDeere wszedł do s´rodka i szybkim spojrzeniem zlustrował ogromny pokój. — Oczywi´scie, Mitch. — Lamar ujał ˛ go pod rami˛e i poprowadził przez apartament. Wspólnicy przedstawili si˛e. Byli serdeczni i wylewni. Zaproponowali mu kaw˛e, po czym wszyscy usiedli wokół błyszczacego, ˛ mahoniowego stołu. Wymienili uprzejmo´sci. McDeere rozpiał ˛ płaszcz i zało˙zył nog˛e na nog˛e. Był ju˙z, je´sli chodzi o poszukiwanie pracy, do´swiadczonym weteranem i wiedział, z˙ e go potrzebuja.˛ Odpr˛ez˙ ył si˛e. Miał oferty od trzech spo´sród najznakomitszych firm w kraju, wi˛ec nie zale˙zało mu ani na tej rozmowie, ani na tej firmie. Mógł sobie pozwoli´c na nieco wi˛ecej ni˙z odrobin˛e pewno´sci siebie. Przyszedł tu, by zaspokoi´c ciekawo´sc´ . Poza tym t˛esknił za ciepłym klimatem. Oliver Lambert, starszy wspólnik, pochylił si˛e i oparty na łokciach czuwał nad przebiegiem wst˛epnej rozmowy. Odznaczał si˛e elokwencja,˛ a jego gł˛eboki 4

baryton o ciepłym, niezwykle ujmujacym ˛ brzmieniu znakomicie ułatwiał nawia˛ zywanie konwersacji. Majac ˛ sze´sc´ dziesiat ˛ jeden lat był ojcem chrzestnym firmy i wi˛ekszo´sc´ czasu sp˛edzał na zarzadzaniu ˛ i utrzymywaniu w równowadze wybujałych osobowo´sci kilku najbogatszych prawników w kraju. Był doradca,˛ do którego młodzi współpracownicy przychodzili ze swoimi problemami. Lambert kierował tak˙ze rekrutacja,˛ tote˙z uzyskanie podpisu Mitchela Y. McDeere stanowiło jego zadanie. — Nie m˛ecza˛ ci˛e tego typu rozmowy? — zapytał Mitcha. — Nie bardzo. To jest konieczne. Tak, tak, zgodzili si˛e wszyscy. Mo˙zna by odnie´sc´ wra˙zenie, z˙ e jeszcze wczoraj byli przesłuchiwani, sprawdzani, s´miertelnie wystraszeni tym, z˙ e nie znajda˛ pracy i trzy lata potu i tortur pójda˛ na marne. Wiedzieli, przez co musiał przej´sc´ . Nie ma sprawy. — Mog˛e o co´s zapyta´c? — tym razem on zadał pytanie. — Oczywi´scie. — Jasne. — O co zechcesz. — Dlaczego prowadzimy t˛e rozmow˛e w pokoju hotelowym? Inne firmy urza˛ dzaja˛ takie spotkania w campusach studenckich, za po´srednictwem biur zatrudnienia. — Dobre pytanie. — Skin˛eli głowami, spojrzeli po sobie i zgodnie uznali, z˙ e pytanie było rzeczywi´scie dobre. — My´sl˛e, z˙ e mog˛e ci to wyja´sni´c, Mitch — rzekł Royce McKnight, wspólnik zarzadzaj ˛ acy. ˛ — Musisz zrozumie´c nasza˛ firm˛e. Jeste´smy inni i szczycimy si˛e tym. Mamy czterdziestu jeden prawników, niewielu w porównaniu z innymi firmami. Nie przyjmujemy zbyt wielu ludzi, zwykle jedna˛ osob˛e rocznie. Oferujemy najwy˙zsze wynagrodzenie w kraju. Nie przesadzam. Musimy by´c wi˛ec bardzo selektywni. Wybrali´smy ciebie. List, który otrzymałe´s w zeszłym miesiacu, ˛ wysłali´smy po przesianiu ponad dwóch tysi˛ecy studentów trzeciego roku prawa z najlepszych uczelni. Wysłali´smy tylko jeden list. Nie dajemy ogłosze´n o rekrutacji i nie przyjmujemy poda´n o prac˛e. Nie afiszujemy si˛e i mamy własne metody działania. Tyle tytułem wyja´snienia. — Rozumiem. Czym zajmuje si˛e wasza firma? — Podatkami. Cz˛es´ciowo tak˙ze ubezpieczeniami, nieruchomo´sciami i bankowo´scia,˛ ale podatki to osiemdziesiat ˛ procent naszej pracy. I dlatego chcemy ci˛e zatrudni´c. Masz bardzo dobre przygotowanie w tej dziedzinie. — Dlaczego zapisałe´s si˛e do Western Kentucky? — To proste. Zaproponowali mi pełne stypendium za wyst˛epowanie w ich dru˙zynie futbolowej. Gdyby nie to, nie sta´c by mnie było na koled˙z. — Opowiedz o swojej rodzinie. — Czy to naprawd˛e konieczne? 5

— Dla nas jest to bardzo wa˙zne — odezwał si˛e ciepłym tonem Royce McKnight. Oni wszyscy to mówia,˛ pomy´slał McDeere. — W porzadku. ˛ Mój ojciec zginał ˛ w wypadku w kopalni, kiedy miałem siedem lat. Matka wyszła ponownie za ma˙ ˛z i mieszka na Florydzie. Miałem dwóch braci. Rusty nie wrócił z Wietnamu. Teraz mam jednego brata, ma na imi˛e Ray. — Co si˛e z nim dzieje? — Obawiam si˛e, z˙ e to nie pa´nski interes — odparł Mitch i utkwił w McKnighcie wyzywajace ˛ spojrzenie. — Przepraszam — rzekł cicho wspólnik zarzadzaj ˛ acy. ˛ — Nasza firma znajduje si˛e w Memphis — powiedział Lamar. — Czy jest to dla ciebie jaki´s kłopot? — Absolutnie nie. Nie jestem miło´snikiem chłodnego klimatu. — Byłe´s ju˙z kiedy´s w Memphis? — Nie. — Wkrótce ci˛e tam s´ciagniemy. ˛ Na pewno ci si˛e spodoba. Mitch u´smiechnał ˛ si˛e i skinał ˛ głowa.˛ Czy ci faceci byli powa˙zni? Jak mógł na serio bra´c pod uwag˛e tak mała˛ firm˛e w tak małym mie´scie, gdy czekała na niego Wall Street? — Jak si˛e plasowałe´s na swoim roku? — zapytał Lamar. — W pierwszej piatce ˛ — nie w pierwszych pi˛eciu procentach, lecz w pierwszej piatce. ˛ — To im powinno wystarczy´c, pomy´slał. W pierwszej piatce ˛ w´sród trzech setek. Mógł im powiedzie´c, z˙ e był trzeci, odrobin˛e za numerem drugim i zdumiewajaco ˛ daleko za numerem pierwszym. Ale nie powiedział. To byli faceci z podrz˛ednych uczelni — Chicago, Columbia i Yanderbilt, o czym si˛e dowiedział przegladaj ˛ ac ˛ pobie˙znie rejestry Martindale-Hubbella. Wiedział, z˙ e tego typu szczegóły nie maja˛ dla nich znaczenia. — Dlaczego wybrałe´s Harvard? — Wła´sciwie to Harvard wybrał mnie. Zło˙zyłem podania na kilku uczelniach i wsz˛edzie zostałem przyj˛ety. Harvard zaofiarował mi najwy˙zsze stypendium. Uwa˙załem, z˙ e to najlepsza uczelnia. Nadal tak uwa˙zam. — Niezła robota, Mitch — powiedział Lambert z zainteresowaniem przegla˛ dajac ˛ resume. Raporty wcia˙ ˛z spoczywały w teczce le˙zacej ˛ pod stołem. — Dzi˛ekuj˛e, ci˛ez˙ ko pracowałem. — Na zaj˛eciach z podatków i papierów warto´sciowych zbierałe´s wyłacznie ˛ najlepsze oceny. — To le˙zało w moim interesie. — Przegladali´ ˛ smy twoje szkice. Robia˛ wra˙zenie. — Dzi˛ekuj˛e. Lubi˛e prac˛e w bibliotece. Pokiwali głowami gładko przełknawszy ˛ to oczywiste kłamstwo. Była to cz˛es´c´ rytuału, bo przecie˙z z˙ aden student prawa ani z˙ aden prawnik o zdrowych zmysłach 6

nie lubił tej pracy. Jednak˙ze ka˙zdy bez wyjatku ˛ przyszły pracownik udawał, z˙ e pała gł˛eboka,˛ nienasycona˛ miło´scia˛ do niej. — Opowiedz nam o swojej z˙ onie — powiedział prawie mi˛ekkim tonem Royce McKnight. Zastygli w oczekiwaniu kolejnej riposty Mitcha. Ale było to pytanie standardowe, nie dotyczyło sacrum. Ten obszar badała ka˙zda firma. — Ma na imi˛e Abby. Dyplom uprawniajacy ˛ do nauczania poczatkowego ˛ otrzymała w Western Kentucky. Pobrali´smy si˛e w tydzie´n po tym, jak oboje sko´nczyli´smy uczelni˛e. Od trzech lat pracuje w prywatnym przedszkolu niedaleko uniwersytetu w Bostonie. — A czy to mał˙ze´nstwo. . . — Jeste´smy bardzo szcz˛es´liwi. Znamy si˛e jeszcze ze szkoły s´redniej. — Na jakiej pozycji grałe´s? — zapytał Lamar, kierujac ˛ rozmow˛e na mniej osobiste tory. — W obronie. Byłem rozchwytywany, dopóki nie kontuzjowałem kolana w jednym z meczy. Wtedy odwrócili si˛e ode mnie wszyscy z wyjatkiem ˛ Western Kentucky. Grałem bez przerwy przez cztery lata, ale kolano nigdy nie wróciło do normy. — Jak udawało ci si˛e pogodzi´c gr˛e w futbol ze zbieraniem najlepszych ocen? — Przedkładam ksia˙ ˛zki nad sport. — Nie wydaje mi si˛e, z˙ eby Western Kentucky przypominało zbytnio powa˙zna˛ szkoł˛e — wyrwało si˛e naraz Lamarowi. Locke i McKnight popatrzyli na niego z dezaprobata.˛ — Podobnie jak Kansas State — odparował Mitch. Zamarli i przez kilka sekund spogladali ˛ na siebie z niedowierzaniem. Ten facet wiedział, z˙ e Lamar Quin studiował w Kansas State. Nie spotkał go nigdy wczes´niej i nie miał poj˛ecia, kto b˛edzie reprezentował firm˛e na wst˛epnej rozmowie. A mimo to wiedział. Zajrzał do Martindale-Hubbella i posprawdzał ich wszystkich. Przeczytał szkice biograficzne czterdziestu jeden prawników pracujacych ˛ w firmie i w ułamku sekundy przypomniał sobie, z˙ e Lamar Quin, jeden z nich studiował w Kansas State. Do diabła! Zrobiło to na nich naprawd˛e wra˙zenie! — Powiedziałem chyba co´s nie tak — przeprosił Lamar. — Nie ma sprawy — ciepło u´smiechnał ˛ si˛e Mitch. Oliver Lambert odchrzakn ˛ ał ˛ i ponownie skierował rozmow˛e na inny temat. — Mitch. W naszej firmie nie tolerujemy nadu˙zywania alkoholu ani latania za spódniczkami. Nie jeste´smy gromada˛ Holy Rollersów , ale interesy licza˛ si˛e dla nas przede wszystkim. Mamy du˙ze osiagni˛ ˛ ecia i ci˛ez˙ ko na nie pracujemy. I robimy naprawd˛e wielkie pieniadze. ˛ — Jestem w stanie przyja´ ˛c te warunki. — Zastrzegamy sobie prawo poddawania ka˙zdego z członków firmy testom dotyczacym ˛ u˙zywania narkotyków. 7

— Nie u˙zywam narkotyków. — To s´wietnie. Jakiego jeste´s wyznania? — Metodysta. — Znakomicie. W naszej firmie zetkniesz si˛e z lud´zmi ró˙znych wyzna´n. Katolicy, bapty´sci, Ko´sciół Episkopalny. W gruncie rzeczy to nie nasza sprawa, ale po prostu lubimy wiedzie´c. Zale˙zy nam na stabilno´sci rodziny, szcz˛es´liwy prawnik to wydajny prawnik. Dlatego si˛e tym interesujemy. Mitch przytaknał ˛ z u´smiechem. Ju˙z to kiedy´s słyszał. . . Jego trzej rozmówcy spojrzeli po sobie, a nast˛epnie utkwili wzrok w Mitchu. Oznaczało to, z˙ e dotarli do tego punktu rozmowy, w którym nale˙zy si˛e od indagowanego spodziewa´c jednego lub dwóch inteligentnych pyta´n. Mitch rozprostował nogi. Pieniadze, ˛ to było istotne pytanie, a konkretnie chciał si˛e dowiedzie´c, jak proponowana suma ma si˛e do innych ofert, które mu dotad ˛ zło˙zono. Je´sli b˛edzie za mało, pomy´slał, wtedy, có˙z. . . miło mi was było pozna´c, chłopcy. . . Je´sli wasza oferta oka˙ze si˛e interesujaca, ˛ wówczas, owszem, mo˙zemy pogada´c o rodzinie, futbolu i wyznaniu. Lecz wszystkie firmy działały w ten sposób. Dopóki sytuacja nie była jasna, bawili si˛e w co´s w rodzaju pozorowanej walki. I było oczywiste, z˙ e rozmowa dotyczy wszystkiego oprócz pieni˛edzy. Zaatakował wi˛ec pierwszy mi˛ekkim ciosem. — Jakiego typu prac˛e b˛ed˛e wykonywał na poczatku? ˛ Pokiwali głowami zadowoleni z pytania. Lambert i McKnight popatrzyli na Lamara. Tym razem odpowied´z nale˙zała do niego. — Mamy co´s w rodzaju dwuletniej praktyki, chocia˙z nie nazywamy tego w ten sposób. B˛edziesz je´zdził po całym kraju na seminaria podatkowe. Twoja edukacja potrwa jeszcze długo. Przyszłej zimy sp˛edzisz dwa tygodnie w Waszyngtonie w Ameryka´nskim Instytucie Podatkowym. Jeste´smy bardzo dumni z naszych ekspertyz i dlatego ciagły ˛ trening jest konieczny dla ka˙zdego z nas. Je˙zeli masz zamiar osiagn ˛ a´ ˛c perfekcj˛e w tym, co robisz, b˛edziemy za to płaci´c. Dopóki nie zajmiesz si˛e praktyczna˛ strona˛ prawa, twoja praca nie b˛edzie zbyt ekscytujaca, ˛ przynajmniej przez pierwsze dwa lata. Szukanie orzecze´n w bibliotekach, zestawienia i tym podobne s´miertelnie nudne zaj˛ecia. Ale b˛edziesz otrzymywał uczciwa˛ zapłat˛e. — Ile? Lamar zerknał ˛ na Royce’a McKnighta, który, patrzac ˛ na Mitcha, powiedział: — Omówimy wynagrodzenie i dodatkowe s´wiadczenia, kiedy przyjedziesz do Memphis. — Musz˛e mie´c warunki na pi´smie, bo inaczej by´c mo˙ze w ogóle nie pojad˛e do Memphis — u´smiechnał ˛ si˛e nieco arogancko, ale serdecznie. Zachowywał si˛e jak człowiek, któremu zło˙zono trzy propozycje pracy. Wspólnicy u´smiechn˛eli si˛e do siebie, po czym pierwszy odezwał si˛e Lambert.

8

— W porzadku. ˛ Podstawowe wynagrodzenie wynosi osiemdziesiat ˛ tysi˛ecy za pierwszy rok, plus premie, osiemdziesiat ˛ pi˛ec´ za drugi rok, plus premie, nisko oprocentowany zastaw hipoteczny, wi˛ec mo˙zesz kupi´c dom. I nowe BMW. Oczywi´scie sam wybierasz kolor. Spojrzenia całej trójki spocz˛eły na jego wargach i czekali na pojawienie si˛e zmarszczek na policzkach. Próbował powstrzyma´c u´smiech, ale było to niemo˙zliwe. Zachichotał. — To niewiarygodne — wymamrotał. Osiemdziesiat ˛ tysi˛ecy w Memphis było równowa˙zne stu dwudziestu tysiacom ˛ w Nowym Jorku. Czy ten facet powiedział „BMW”? Jego mazda miała na liczniku milion mil. Ostatnio miał te˙z kłopoty z jej uruchomieniem, ale nie udało mu si˛e jeszcze zaoszcz˛edzi´c na nowy starter. — Tak˙ze wiele innych udogodnie´n, które miło nam b˛edzie z toba˛ omówi´c w Memphis. Poczuł nagle silna˛ ch˛ec´ wyjazdu do Memphis. Czy nie le˙zało nad rzeka? ˛ Starł z twarzy u´smiech, odzyskał panowanie nad soba.˛ Spojrzał uwa˙znie na Olivera Lamberta i odezwał si˛e, jak gdyby zapominajac ˛ o pieniadzach, ˛ domu i samochodzie. — Prosz˛e mi opowiedzie´c o firmie. . . — Mamy czterdziestu jeden prawników. W zeszłym roku osiagn˛ ˛ eli´smy dochód na jedna˛ osob˛e wy˙zszy ni˙z jakakolwiek inna firma tej wielko´sci, czy wi˛eksza, dotyczy to zreszta˛ wszystkich du˙zych firm w kraju. Mamy wyłacznie ˛ bogatych klientów — korporacje, banki i zamo˙zni ludzie — którzy dobrze płaca˛ i nigdy nie narzekaja.˛ Specjalizujemy si˛e w mi˛edzynarodowym prawie podatkowym, co jest tyle˙z intratne, co pasjonujace. ˛ I robimy interesy tylko z tymi lud´zmi, którzy moga˛ zapłaci´c. — Ile czasu musi upłyna´ ˛c, nim zostaje si˛e wspólnikiem? — Przeci˛etnie dziesi˛ec´ lat, i to dziesi˛ec´ lat ci˛ez˙ kiej pracy. Zarobienie pół miliona rocznie nie jest dla naszych wspólników niczym nadzwyczajnym i wi˛ekszo´sc´ wycofuje si˛e przed pi˛ec´ dziesiatk ˛ a.˛ Musisz płaci´c składki i by´c na miejscu osiemdziesiat ˛ godzin w tygodniu, ale je´sli zostaniesz wspólnikiem, rzecz jest tego warta. Lamar pochylił si˛e do przodu. — Aby mie´c sze´sciocyfrowe zarobki, nie musisz by´c wspólnikiem. Jestem w firmie od siedmiu lat i sum˛e stu tysi˛ecy rocznie przekroczyłem cztery lata temu. Mitch zastanawiał si˛e przez krótka˛ chwil˛e i obliczył, z˙ e majac ˛ trzydzie´sci lat mógłby zarabia´c dobrze powy˙zej stu tysi˛ecy. By´c mo˙ze prawie dwie´scie tysi˛ecy rocznie. Majac ˛ trzydzie´sci lat. Obserwowali go uwa˙znie, dobrze wiedzac, ˛ co oblicza. — Co mi˛edzynarodowa firma podatkowa robi w Memphis? Pytanie wywołało u´smiechy. Lambert zdjał ˛ okulary i zaczał ˛ si˛e nimi bawi´c. Dobre pytanie. 9

— Bendini zało˙zył firm˛e w czterdziestym czwartym. Pracował jako prawnik podatkowy w Filadelfii i pozyskał kilku bogatych klientów na Południu. Podatki były jego pasja˛ i wyladował ˛ w Memphis. Przez dwadzie´scia lat nie zatrudniał nikogo prócz prawników podatkowych i firma prosperuje znakomicie po dzi´s dzie´n. ˙ Zaden z nas nie pochodzi z Memphis, ale pokochali´smy to miejsce. Bardzo przyjemne, stare, południowe miasto. Tak na marginesie, pan Bendini zmarł w tysiac ˛ dziewi˛ec´ set siedemdziesiatym. ˛ — Ilu wspólników pracuje w firmie? — Dwudziestu. Staramy si˛e utrzyma´c stosunek: jeden wspólnik na jednego pracownika. Du˙zo, ale nam to odpowiada. Jak widzisz, tu tak˙ze post˛epujemy po swojemu. — Wszyscy nasi wspólnicy sa˛ w wieku czterdziestu pi˛eciu lat multimilionerami — dodał Royce McKnight. — Wszyscy? — Tak. Nie mo˙zemy tego zagwarantowa´c, ale je´sli dołaczysz ˛ do naszej firmy i po´swi˛ecisz dziesi˛ec´ lat na to, by zosta´c wspólnikiem, a potem po kolejnych dziesi˛eciu, w wieku czterdziestu pi˛eciu lat, nie staniesz si˛e milionerem, to b˛edziesz pierwsza˛ taka˛ osoba˛ od dwudziestu lat. — Imponujaca ˛ statystyka. — To imponujaca ˛ firma, Mitch — odezwał si˛e Oliver Lambert — i jeste´smy z tego dumni. Stanowimy elitarne bractwo. Nie jest nas wielu i troszczymy si˛e o siebie nawzajem. Nie ma u nas bandyckiego współzawodnictwa, z jakiego słyna˛ wielkie firmy. Staramy si˛e by´c bardzo ostro˙zni przy doborze nowych ludzi i stawiamy sobie za cel, aby ka˙zdy pracownik został mo˙zliwie szybko wspólni˙ kiem. Zeby to osiagn ˛ a´ ˛c, inwestujemy mnóstwo czasu i pieni˛edzy w nas samych, a zwłaszcza w nowych ludzi. Bardzo rzadko, w naprawd˛e wyjatkowych ˛ wypadkach, zdarza si˛e, z˙ e prawnik odchodzi z naszej firmy. Jest to ewenement. Cz˛esto staramy si˛e w ró˙zny sposób pomaga´c naszym ludziom w robieniu kariery. Chcemy, z˙ eby byli szcz˛es´liwi, i wydaje nam si˛e, z˙ e to najbardziej ekonomiczny sposób działania. — Mam tu jeszcze jedna˛ imponujac ˛ a˛ statystyk˛e — dorzucił McKnight. — W zeszłym roku we wszystkich firmach naszej wielko´sci, i wi˛ekszych, współczynnik rotacji kadr wynosił dwadzie´scia osiem procent. U Bendiniego, Lamberta i Locke’a był on równy zeru. Tak było i rok temu. Min˛eło ju˙z wiele czasu od ostatniego wypadku, gdy który´s z prawników opu´scił firm˛e. Patrzyli na niego uwa˙znie, chcac ˛ si˛e upewni´c, czy wszystko do niego dotarło. Przedstawili si˛e, jak mogli najlepiej. Na reszt˛e informacji przyjdzie jeszcze czas. Oczywi´scie, wiedzieli znacznie wi˛ecej, ni˙z mogli powiedzie´c. Jego matka, na przykład, mieszkała w zdezelowanej przyczepie zaparkowanej na pla˙zy w Panama City i wyszła powtórnie za ma˙ ˛z za byłego kierowc˛e ci˛ez˙ arówki, który pił jak szewc. Po eksplozji w kopalni dostała czterdzie´sci jeden tysi˛ecy dolarów odszko10

dowania, z czego wi˛ekszo´sc´ roztrwoniła. Pó´zniej, kiedy jej syn zginał ˛ w Wietnamie, czas jaki´s cierpiała na powa˙zne zaburzenia psychiczne. Wiedzieli, z˙ e był zaniedbanym dzieckiem, dorastał w ubóstwie pod opieka˛ brata Raya i kilku z˙ yczliwych krewnych. N˛edza boli, a oni wiedzieli te˙z, z˙ e wzbudza silna˛ potrzeb˛e sukcesu. Pracował po trzydzie´sci godzin tygodniowo w całodobowym sklepie, a jednocze´snie grał w dru˙zynie futbolowej i zbierał najlepsze oceny. Wiedzieli, z˙ e mało sypia. Wiedzieli, z˙ e jest zachłanny. To był ich człowiek. — Czy nie chciałby´s zło˙zy´c nam wizyty? — spytał Oliver Lambert — Kiedy? — zapytał Mitch, marzac ˛ o czarnym 318 z przyciemnianym dachem. Przedpotopowa mazda z trzema deklami i mocno porysowana˛ przednia˛ szyba˛ stała zaparta przednimi kołami o kraw˛ez˙ nik, co uniemo˙zliwiało jej stoczenie si˛e ze wzniesienia. Abby chwyciła klamk˛e, szarpn˛eła ja˛ dwa razy i otworzyła drzwi. Wsiadła i przekr˛eciła kluczyk w stacyjce. Nacisn˛eła sprz˛egło i obróciła kierownica,˛ mazda potoczyła si˛e powoli do przodu. Kiedy zacz˛eła nabiera´c szybko´sci, Abby wstrzymała oddech. Zwolniła sprz˛egło i zagryzała wargi, dopóki przytłumione obroty silnika nie stały si˛e regularne. Mitch miał trzy propozycje pracy do wyboru, nowy samochód był zatem kwestia˛ paru miesi˛ecy. Tyle mo˙ze wytrzyma´c. Trzy lata gnietli si˛e w dwupokojowym mieszkaniu w miasteczku studenckim pełnym porsche i mercedesów i przez cały niemal czas starali si˛e ignorowa´c afronty ze strony kolegów w tym bastionie snobizmu typowego dla Wschodniego Wybrze˙za. Byli kmiotkami z Kentucky i mieli niewielu przyjaciół. Ale przetrwali i w miar˛e gładko odnie´sli sukces ku wyłacznie ˛ własnej satysfakcji. Wolała Chicago od Nowego Jorku, godzac ˛ si˛e nawet na mniejsze zarobki, przede wszystkim dlatego, z˙ e było dalej od Bostonu, a bli˙zej Kentucky. Lecz Mitch był ciagle ˛ nieprzenikniony, odpowiadał wymijajaco ˛ i jak zawsze rozwaz˙ ał wszystko bardzo dokładnie, ale rezultaty swoich przemy´sle´n zachowywał dla siebie. Nie zaproszono jej do Nowego Jorku ani do Chicago. Niepewno´sc´ bardzo ja˛ m˛eczyła, chciała zna´c odpowied´z. Zaparkowała niezgodnie z przepisami na wzgórzu, niedaleko od domu, i wysiadła z samochodu. Ich mieszkanie było jednym z trzydziestu w dwupi˛etrowym budynku z czerwonej cegły. Abby stan˛eła przed drzwiami i zacz˛eła grzeba´c w torebce, szukajac ˛ kluczy. Nagle drzwi otwarły si˛e z impetem. Porwał ja,˛ wciagn ˛ ał ˛ do s´rodka, rzucił na kanap˛e i zaatakował jej kark pocałunkami. Wrzasn˛eła i zacz˛eła chichota´c. Całowali si˛e, złaczeni ˛ w jednym z tych długich, wilgotnych, dziesi˛eciominutowych u´scisków, pieszczac ˛ si˛e na o´slep i j˛eczac, ˛ tak jak lubili to robi´c jako nastolatki, kiedy całowanie si˛e było czym´s zabawnym, tajemniczym i zbli˙zajacym. ˛ 11

— Mój Bo˙ze — powiedziała, kiedy wreszcie oderwali si˛e od siebie — có˙z to za okazja? — Nic nie czujesz? — zapytał. Rozejrzała si˛e i wciagn˛ ˛ eła nosem powietrze. — Mhm. . . tak. . . Co to jest? — Kurczak chow mein i jajka foo yung. Od Wong Boys. — W porzadku. ˛ Co to za okazja? — Plus butelka drogiego chablis. Ma nawet korek. — Co si˛e stało, Mitch? — Chod´z. — Na małym kuchennym stole, w´sród rozmaitych szpargałów, stała butelka wina i pudełka z chi´nskimi potrawami. Sprzatn˛ ˛ eli papiery ze stołu i rozło˙zyli jedzenie. Mitch otworzył wino i napełnił dwa plastikowe kubki. — Miałem dzi´s niesamowite spotkanie — powiedział. — Z kim? — Pami˛etasz t˛e firm˛e z Memphis, od której dostałem list w zeszłym miesiacu? ˛ — Tak. Nie byłe´s zachwycony. — To jest to. Jestem pod olbrzymim wra˙zeniem. Praca dotyczy wyłacznie ˛ podatków i zarobki sa˛ bardzo dobre. — Ile? Uroczy´scie wyjał ˛ chow mein z pojemnika i rozło˙zył na dwa talerze. Nast˛epnie rozerwał cienka˛ torebk˛e z sosem sojowym. Czekała na odpowied´z. Otworzył kolejne pudełko i zaczał ˛ rozkłada´c jajka foo yung. Skosztował wina i mlasnał ˛ ze smakiem. — Ile? — spytała ponownie. — Wi˛ecej ni˙z Chicago, wi˛ecej ni˙z Wall Street. ´ agn˛ Jej brazowe ˛ oczy zw˛eziły si˛e i zapłon˛eły nagłym blaskiem. Sci ˛ eła brwi i zmarszczyła czoło. — Ile? — Osiemdziesiat ˛ tysi˛ecy za pierwszy rok plus premia, osiemdziesiat ˛ pi˛ec´ za drugi plus premia — powiedział nonszalanckim tonem, przypatrujac ˛ si˛e z uwaga˛ kawałkom selera w chow mein. — Osiemdziesiat ˛ tysi˛ecy — powtórzyła. — Osiemdziesiat ˛ tysi˛ecy, male´nka. Osiemdziesiat ˛ kawałków w Memphis, Tennessee, jest to mniej wi˛ecej tyle samo, co sto dwadzie´scia kawałków w Nowym Jorku. — Komu zale˙załoby na Nowym Jorku? — zapytała. — Plus dodatkowo niski zastaw hipoteczny. Słowo „hipoteka” od dłu˙zszego ju˙z czasu nie było u˙zywane pod tym dachem. Wła´sciwie w tej chwili nie mogła sobie przypomnie´c, kiedy ostatnio rozmawiali o domu czy o czymkolwiek, co byłoby z nim zwiazane. ˛ Od miesi˛ecy przywykli akceptowa´c fakt, z˙ e b˛eda˛ musieli wynajmowa´c jaki´s kat, ˛ nie wiadomo jak długo, 12

do jakiego´s niewyobra˙zalnie odległego momentu w przyszło´sci, kiedy to zdob˛eda˛ majatek ˛ i b˛eda˛ mogli my´sle´c o wysokim zastawie hipotecznym. Odstawiła kieliszek i powiedziała oficjalnym tonem: — Chyba nie dosłyszałam. — Niski zastaw hipoteczny. Firma po˙zycza wystarczajaco ˛ du˙zo pieni˛edzy, aby mo˙zna było kupi´c dom. Dla tych facetów jest rzecza˛ bardzo istotna,˛ by ich pracownicy wygladali ˛ zamo˙znie, wi˛ec dadza˛ nam pieniadze ˛ na ni˙zszy procent. — Czy masz na my´sli prawdziwy dom, z trawnikiem i drzewami dookoła? — Tak. Nie z˙ adne tam mieszkanie na Manhattanie po wygórowanej cenie, ale dom na przedmie´sciu z trzema sypialniami, podjazdem i gara˙zem na dwa samochody, w którym b˛edziemy mogli zaparkowa´c BMW. Milczała przez par˛e sekund, mo˙ze dłu˙zej, ale w ko´ncu zapytała. — BMW? Czyje BMW? — Nasze, male´nka. Nasze BMW. Firma przekazuje nam nowy samochód i daje kluczyki. To co´s w rodzaju dodatkowej premii w ramach zaliczki. Jest to kolejne pi˛ec´ tysi˛ecy za rok. Oczywi´scie, sami wybieramy kolor. My´sl˛e, z˙ e czarny byłby przyjemny. Co o tym sadzisz? ˛ — Koniec z gratami, koniec z dziadostwem, koniec z kłopotami — powiedziała, potrzasaj ˛ ac ˛ wolno głowa.˛ U´smiechnał ˛ si˛e do niej z pełnymi ustami. Wiedział, z˙ e ju˙z od dawna marzyła o meblach, tapetach, a mo˙ze i o basenie. I o dzieciach. Małych ciemnookich dzieciach z płowymi włosami. — I b˛eda˛ jeszcze dodatkowe pieniadze, ˛ ale to ma by´c omówione pó´zniej. — Nie rozumiem, Mitch, dlaczego sa˛ tacy hojni. — Te˙z zadałem sobie to pytanie. Sa˛ bardzo wybredni, wymagajacy ˛ i dumni z tego, z˙ e moga˛ płaci´c tak wysokie pensje. Nastawiaja˛ si˛e na najlepszych i nie boja˛ si˛e wydawa´c pieni˛edzy. Rotacja kadr jest u nich zerowa. Poza tym my´sl˛e, z˙ e s´ciaganie ˛ najlepszych do Memphis kosztuje ich wi˛ecej. — Byłoby bli˙zej do domu — powiedziała, nie patrzac ˛ na niego. — Nie mam domu. Byłoby bli˙zej do twoich rodziców i to mnie martwi. Skwitowała milczeniem t˛e uwag˛e, w ten sposób reagowała niemal zawsze na jego komentarze dotyczace ˛ jej rodziny. — B˛edziesz bli˙zej Raya. . . Pokiwał głowa,˛ ugryzł kanapk˛e z jajkiem i wyobraził sobie pierwsza˛ wizyt˛e jej rodziców. Ten słodki moment, kiedy wtocza˛ si˛e swoim zu˙zytym cadillakiem na podjazd i zaszokowani b˛eda˛ si˛e gapi´c na nowy domek z dwoma nowymi samochodami w gara˙zu. Pozielenieja˛ z zazdro´sci i zaczna˛ si˛e goraczkowo ˛ zastanawia´c, w jaki, do licha, sposób ten biedny dzieciak bez rodziny i pozycji mógł sobie pozwoli´c na co´s takiego majac ˛ zaledwie dwadzie´scia pi˛ec´ lat, s´wie˙zo po szkole prawniczej. Zmusza˛ si˛e do bolesnego u´smiechu i b˛eda˛ mówi´c, z˙ e wszystko jest

13

takie cudowne, lecz po jakim´s czasie — o, nie trzeba b˛edzie czeka´c na to zbyt długo — pan Sutherland załamie si˛e i zapyta, ile ten dom kosztował. Wtedy Mitch powie mu, z˙ eby pilnował swoich własnych spraw, czym doprowadzi starego człowieka do szału. Potem, posiedziawszy krótko odjada,˛ a gdy wróca˛ do Kentucky, wszyscy ich przyjaciele usłysza˛ o tym, jak wspaniale si˛e powodzi córce i zi˛eciowi w Memphis. Abby b˛edzie zmartwiona, z˙ e nie mogli si˛e dogada´c, ale nic nie powie. Od poczatku ˛ traktowali go jak tr˛edowatego. Był dla nich do tego stopnia nikim, z˙ e zbojkotowali ich skromny s´lub. — Czy była´s kiedy´s w Memphis? — zapytał. — Raz, jako mała dziewczynka. Na czym´s w rodzaju spotkania religijnego. Pami˛etam jedynie rzek˛e. — Chca,˛ aby´smy przyjechali z wizyta.˛ — My? Czy to znaczy, z˙ e jestem zaproszona? — Tak. Licza˛ na to, z˙ e przyjedziesz. — Kiedy? — Za par˛e tygodni. Opłaca˛ nam samolot na czwartek po południu. I zostaniemy tam na weekend. — Ju˙z teraz podoba mi si˛e ta firma.

Rozdział 2

Budynek firmy miał cztery pi˛etra i został zbudowany przed stu laty przez handlarza bawełna˛ i jego synów w czasach, gdy nastapiło ˛ odrodzenie handlu tym towarem w Memphis. Stał po´srodku ciagu ˛ bawełnianego na Front Street obok rzeki. Przez jego korytarze, drzwi i podłogi przewin˛eły si˛e miliony ton bawełny dostarczanej z Missisipi i Arkansas, a sprzedawanej na całym s´wiecie. Opustoszały i zaniedbany, a nast˛epnie, po pierwszej wojnie s´wiatowej, wielokrotnie odnowiony, nabyty został w tysiac ˛ dziewi˛ec´ set pi˛ec´ dziesiatym ˛ pierwszym roku przez agresywnego prawnika podatkowego Antoniego Bendiniego. Ów odnowił go raz jeszcze i zaczał ˛ zapełnia´c prawnikami. Nadał mu te˙z nazw˛e Gmachu Bendiniego. Gmach stał si˛e jego oczkiem w głowie, hołubił go i pie´scił dodajac ˛ do´n co roku kolejna˛ warstw˛e luksusu. Ufortyfikował go, zabezpieczył drzwi i okna, zatrudnił armi˛e stra˙zników, aby chronili budynek i jego u˙zytkowników, zainstalował windy, alarm elektroniczny, elektroniczne zamki szyfrowe, sie´c monitorów, siłowni˛e, ła´zni˛e, urzadził ˛ te˙z przebieralni˛e, a na ostatnim pi˛etrze stołówk˛e z zachwycajacym ˛ widokiem na rzek˛e. W ciagu ˛ dwudziestu lat stworzył najbogatsza˛ i zdecydowanie najbardziej dyskretna˛ firm˛e prawnicza˛ w Memphis. Dyskrecja była jego obsesja.˛ Ka˙zdemu pracownikowi zatrudnionemu przez firm˛e przypominano do znudzenia o fatalnych konsekwencjach nietrzymania j˛ezyka za z˛ebami. Wszystko było poufne. Pensje, funkcje, awanse i przede wszystkim to, co dotyczyło klientów. Ujawnienie interesów firmy, jak przestrzegano młodych pracowników, mogło przekres´li´c szans˛e na osiagni˛ ˛ ecie nagrody s´wi˛etego Graala: statusu wspólnika. Nic si˛e nie wydostawało poza mury fortecy na Front Street, z˙ onom mówiono, z˙ e nie powinny o nic pyta´c, albo je po prostu okłamywano. Pracownicy mieli ci˛ez˙ ko pracowa´c, niewiele mówi´c i wydawa´c pieniadze. ˛ I tak robili, wszyscy bez wyjatku. ˛ Zatrudniajac ˛ czterdziestu jeden prawników, firma była czwarta pod wzgl˛edem wielko´sci w Memphis. Jej członkowie nie reklamowali si˛e ani nie szukali rozgłosu. Stanowili zwarty klan i nie utrzymywali za˙zyłych stosunków z innymi prawnikami. Ich z˙ ony grały wspólnie w tenisa i bryd˙za i razem je´zdziły po zakupy. Lambert

15

i Locke to była wielka, wspólna rodzina, raczej bogata rodzina. O dziesiatej ˛ rano na Front Street zatrzymała si˛e limuzyna firmy i wysiadł z niej Mitchel Y. McDeere. Uprzejmie podzi˛ekował kierowcy i odprowadził wzrokiem odje˙zd˙zajacy ˛ pojazd. Jego pierwsza jazda limuzyna.˛ Stał na chodniku w pobli˙zu s´wiateł dla pieszych i podziwiał niezwykły, malowniczy i w jaki´s sposób imponujacy ˛ budynek dyskretnej firmy Bendiniego. W niczym nie przypominał on stalowo-szklanych gigantów, stanowiacych ˛ siedziby najlepszych w Nowym Jorku, ani ogromnego cylindra, który odwiedził w Chicago. Ale Mitch ju˙z wiedział, z˙ e go polubi. Był mniej pretensjonalny. Bardziej przypominał mu jego samego. Lamar Quin pojawił si˛e we frontowych drzwiach i zbiegł po schodach. Zawołał do Mitcha i pomachał mu r˛eka.˛ Ubiegłej nocy czekał na niego i Abby na lotnisku, a potem zaprowadził oboje do hotelu „Peabody”. — Witaj, Mitch, jak spałe´s? U´scisn˛eli sobie r˛ece jak starzy znajomi. — Bardzo dobrze. To wspaniały hotel. — Wiedzieli´smy, z˙ e ci si˛e spodoba. „Peabody” podoba si˛e ka˙zdemu. Weszli do frontowego foyer, gdzie napis na małej tabliczce witał Mitchela Y. McDeere’a, go´scia dnia. Dobrze ubrana, cho´c nieatrakcyjna recepcjonistka u´smiechn˛eła si˛e ciepło, powiedziała, z˙ e ma na imi˛e Sylwia i je˙zeli b˛edzie potrzebował czegokolwiek podczas pobytu w Memphis, niech jej po prostu da zna´c. Podzi˛ekował jej. Lamar poprowadził go do głównego korytarza i stad ˛ rozpoczał ˛ oprowadzanie. Wyja´snił Mitchowi plan budynku, a po drodze przedstawiał go sekretarkom i asystentom. W głównej bibliotece, na pierwszym pi˛etrze, wokół olbrzymiego stołu konferencyjnego zgromadził si˛e tłum prawników; jedli ciasteczka i popijali kaw˛e. Umilkli, kiedy wszedł go´sc´ . Oliver Lambert powitał Mitcha i przedstawił go zespołowi. Było ich dwudziestu, prawnicy firmy, w wi˛ekszo´sci niewiele starsi od przybysza. Wspólnicy byli zbyt zaj˛eci, wyja´snił Lamar, ale spotkaja˛ si˛e z nim pó´zniej, na prywatnym lunchu. Stan˛eli przy ko´ncu stołu. Lambert poprosił o cisz˛e. — Panowie, to jest Mitchel McDeere. Wszyscy o nim słyszeli´scie i oto on, we własnej osobie. Nasz numer jeden tego roku. Numer jeden bez z˙ adnych watpli˛ wo´sci, z˙ e tak powiem. Duzi chłopcy w Nowym Jorku, Chicago i kto wie, gdzie jeszcze, zamieszali mu w głowie, wi˛ec musimy go sprzeda´c naszej małej firmie tu, w Memphis. U´smiechn˛eli si˛e i pokiwali głowami z aprobata.˛ Mitch był zmieszany. — Uko´nczy Harvard za dwa miesiace ˛ i uko´nczy go z wyró˙znieniem. Jest członkiem kolegium redakcyjnego „Harwardzkiego Przegladu ˛ Prawniczego”. Mitch spostrzegł, z˙ e to zrobiło wra˙zenie. — Studiował w Western Kentucky. Studia zako´nczył summa cum laudae. — 16

To ju˙z nie było tak imponujace. ˛ — Grał te˙z przez cztery lata w dru˙zynie futbolowej, zaczynajac ˛ jako junior. Teraz byli naprawd˛e pod wra˙zeniem. Niektórzy sprawiali wra˙zenie oszołomionych, wr˛ecz przera˙zonych. Jakby zobaczyli samego Joego Namatha. Starszy wspólnik ciagn ˛ ał ˛ swój monolog. (Mitch stał za˙zenowany obok niego). Monotonnym głosem rozwodził si˛e o tym, jacy sa˛ zawsze wymagajacy ˛ wobec kandydatów, i o tym, jak znakomicie Mitch by si˛e do nich nadawał. Mitch wło˙zył r˛ece do kieszeni i przestał słucha´c. Przygladał ˛ si˛e zebranym. Miał przed soba˛ młodych zamo˙znych ludzi sukcesu. Zasady dotyczace ˛ ubioru były chyba do´sc´ s´ci´sle okre´slone, ale nie inne ni˙z w Nowym Jorku czy Chicago. Ciemnoszare lub granatowe wełniane garnitury, białe lub niebieskie bawełniane wykrochmalone koszule oraz jedwabne krawaty. Nic kr˛epujacego ˛ ani niewygodnego. Kilka muszek, ale nic ˙ bardziej s´miałego. Obowiazywała ˛ elegancja. Zadnego zarostu, wasów ˛ ani włosów zachodzacych ˛ na uszy. Było paru mi˛eczaków, ale wi˛ekszo´sc´ prezentowała si˛e dobrze. Lambert ju˙z prawie ko´nczył nudnawe przemówienie. — Lamar poka˙ze Mitchowi nasze biuro, b˛edziecie wi˛ec mieli okazj˛e pogaw˛edzi´c z nim pó´zniej. Postarajmy si˛e przywita´c go serdecznie. Dzi´s wieczorem on i jego s´liczna, naprawd˛e tak uwa˙zam, s´liczna z˙ ona, Abby, b˛eda˛ je´sc´ z˙ eberka w „Rendez-vous” i oczywi´scie jutro wieczorem b˛edzie u mnie solidny obiad. Prosz˛e was, aby´scie zachowali si˛e najlepiej, jak was na to sta´c. U´smiechnał ˛ si˛e i spojrzał na go´scia. — Mitch, je˙zeli Lamar ci˛e zm˛eczy, daj mi zna´c, a poszukamy ci kogo´s bardziej wykwalifikowanego. McDeere u´scisnał ˛ ponownie r˛ece wszystkim obecnym i próbował zapami˛eta´c tyle imion, ile był w stanie. — Zaczynamy nasza˛ wycieczk˛e — powiedział Lamar, kiedy pokój opustoszał. — To jest oczywi´scie biblioteka. Mamy identyczna˛ na ka˙zdym pi˛etrze. Wykorzystujemy je tak˙ze, gdy mamy jakie´s wi˛eksze spotkania. Na ka˙zdym pi˛etrze jest inny ksi˛egozbiór, wi˛ec nigdy nie wiadomo, gdzie b˛edziesz pracował. Mamy dwóch pełnoetatowych bibliotekarzy i u˙zywamy powszechnie mikrofilmów i mikrofiszek. Przyj˛eli´smy zasad˛e: pracujemy wyłacznie ˛ w obr˛ebie budynku. Zgromadzili´smy ponad sto tysi˛ecy tomów, właczaj ˛ ac ˛ w to wa˙zne raporty dotyczace ˛ usług podatkowych. To wi˛ecej ni˙z maja˛ niektóre uczelnie prawnicze. Je˙zeli nie b˛edziesz mógł znale´zc´ jakiej´s ksia˙ ˛zki, zgło´s si˛e do bibliotekarza. Min˛eli długi stół konferencyjny, a nast˛epnie przeszli mi˛edzy rz˛edami wypełnionych ksia˙ ˛zkami półek. — Sto tysi˛ecy tomów — wymamrotał Mitch. — Tak, wydajemy prawie pół miliona rocznie na nowe wydania i suplementy. Nasi wspólnicy zawsze na to narzekaja,˛ ale nie zdecydowaliby si˛e nigdy na zredukowanie tych sum. Jest to jedna z najwi˛ekszych prywatnych bibliotek prawniczych w kraju. 17

— Imponujace. ˛ .. — Staramy si˛e uczyni´c prac˛e nad poszukiwaniem orzecze´n na tyle bezbolesna,˛ jak jest to w ogóle mo˙zliwe. Wiesz, jakie to nudne i ile czasu mo˙zna zmarnowa´c na szukanie odpowiednich materiałów. Przez pierwsze dwa lata sp˛edzisz tutaj mnóstwo czasu. Wi˛ec b˛edziemy próbowali uczyni´c to zaj˛ecie w miar˛e przyjemne. Zza zagraconego biurka stojacego ˛ w rogu sali podniósł si˛e jeden z bibliotekarzy, przedstawił si˛e i pokazał im pokój komputerowy, gdzie czekało dwunastu pomocników gotowych dopomóc w poszukiwaniu materiałów. Zaproponował, z˙ e poka˙ze najnowsze, naprawd˛e wspaniałe programy, ale Lamar powiedział, z˙ e zajrza˛ tu pó´zniej. — To miły facet — powiedział, gdy opu´scili bibliotek˛e — płacimy mu czterdzie´sci tysi˛ecy rocznie tylko za prac˛e z ksia˙ ˛zkami. To zdumiewajace. ˛ Naprawd˛e zdumiewajace ˛ — pomy´slał Mitch. Pierwsze pi˛etro było zagospodarowane w sposób niemal identyczny jak pozostałe. Przestrze´n po´srodku ka˙zdego z pi˛eter zajmowały stanowiska pracy sekretarek; stały tam ich biurka, kopiarki, szafki z kartotekami i inne niezb˛edne urza˛ dzenia. Po jednej stronie tej otwartej przestrzeni znajdowała si˛e biblioteka, a po drugiej mie´sciły si˛e pomieszczenia konferencyjne i biura. — Nie zobaczysz tu ani jednej ładnej sekretarki — powiedział cicho Lamar, kiedy Mitch przygladał ˛ si˛e pracujacym ˛ dziewczynom. — Jest to, zdaje si˛e, niepisane prawo firmy. Oliver Lambert robi wszystko, aby zatrudnia´c najstarsze i najbrzydsze, jakie uda mu si˛e znale´zc´ . Niektóre siedza˛ tutaj ju˙z od dwudziestu lat. — Wygladaj ˛ a˛ jak krowy — powiedział Mitch do siebie. — Tak, to cz˛es´c´ ogólnej strategii. Flirtowanie jest absolutnie zabronione i o ile wiem, nigdy nic takiego tu si˛e nie zdarzyło. — A je´sli si˛e jednak zdarzy? — Kto to wie. Sekretark˛e, oczywi´scie, natychmiast by wyrzucono, prawnik, jak sadz˛ ˛ e, zostałby ci˛ez˙ ko ukarany. Mogłoby go to kosztowa´c wspólnictwo. Nikt nie ma ochoty si˛e przekona´c, zwłaszcza z˙ e to stado krów. — Ubieraja˛ si˛e elegancko. — Nie zrozum mnie z´ le. Zatrudniamy tylko najlepsze sekretarki i płacimy im wi˛ecej ni˙z jakakolwiek firma w mie´scie. Patrzysz na najlepsze, niekoniecznie najładniejsze. Wymagamy do´swiadczenia i dojrzało´sci. Lambert nie zatrudniłby z˙ adnej przed trzydziestka.˛ — Przypada po jednej na prawnika? — Tak, dopóki nie jeste´s wspólnikiem. Potem dostaniesz nast˛epna,˛ a potem jeszcze jedna,˛ je˙zeli b˛edziesz potrzebował. Nathan Locke zatrudnia trzy, wszystkie maja˛ dwudziestoletnia˛ praktyk˛e. I pozwala im si˛e obija´c. — Gdzie jest jego biuro? — Na trzecim pi˛etrze, gdzie wst˛ep jest wzbroniony. Mitch ju˙z miał zada´c pewne pytanie, lecz z niego zrezygnował. 18

Naro˙zne biura, dwadzie´scia pi˛ec´ na dwadzie´scia pi˛ec´ , zajmuja˛ najstarsi wspólnicy — poinformował Mitcha Lamar. Biura władzy, jak je nazwał. Ka˙zde było urzadzone ˛ według indywidualnego gustu, nie liczono si˛e tu z z˙ adnymi kosztami. Zwalniały si˛e dopiero wtedy, gdy owi wielcy, którzy tu urz˛edowali, szli na emerytur˛e lub umierali; wtedy walczyli o nie młodsi wspólnicy. Lamar zapalił s´wiatło w jednym z nich. Po czym weszli do s´rodka i zamkn˛eli za soba˛ drzwi. — Miły widok, nie sadzisz? ˛ — powiedział, gdy Mitch podszedł do okna i spojrzał na rzek˛e w dole, wolno, lecz nieprzerwanie toczac ˛ a˛ swoje wody. — W jaki sposób dostaje si˛e takie biuro? — spytał Mitch, podziwiajac ˛ barki przepływajace ˛ pod mostem w drodze do Arkansas. — Zabiera to du˙zo czasu, a kiedy ju˙z dostaniesz si˛e tutaj, b˛edziesz kim´s bardzo zamo˙znym, bardzo zaj˛etym i nie b˛edziesz miał czasu na podziwianie widoków. — A do kogo nale˙zy to biuro? — Do Victora Milligana. Jest szefem do spraw podatków i bardzo miłym człowiekiem. Pochodzi z Nowej Anglii, przebywa tutaj od dwudziestu pi˛eciu lat i nazywa Memphis swoim domem. — Lamar wło˙zył r˛ece do kieszeni i zaczał ˛ chodzi´c po pokoju. — Te podłogi z twardego drewna i sufity sa˛ tak stare jak budynek, maja˛ ponad sto lat. Wi˛ekszo´sc´ powierzchni pokryta jest dywanami, ale sa˛ takie miejsca, gdzie drzewo nie zostało zniszczone. B˛edziesz mógł sobie wybra´c dywan albo kobierzec. — Wol˛e drzewo. A ten, tutaj, có˙z to za kobierzec? — Perski czy co´s w tym rodzaju. Antyk. Nie znam dokładnie jego historii. Przy tym biurku pracował pradziadek Milligana, który był jakim´s s˛edzia˛ w Rhode Island. Tak przynajmniej twierdzi Milligan. Ma co´s w rodzaju lekkiej paranoi i nigdy nie wiadomo, kiedy robi ci˛e w konia. — Gdzie on jest? — Chyba na urlopie, tak mi si˛e wydaje. Mówiono ci ju˙z o urlopach? — Nie. — B˛edziesz dostawał dwa tygodnie na rok przez pierwsze pi˛ec´ lat. Płatnego urlopu, oczywi´scie. Potem trzy tygodnie, a˙z do czasu, kiedy zostaniesz wspólnikiem, wtedy b˛edziesz mógł bra´c, ile chcesz. Firma ma domek w Veil, domek nad jeziorem w Manitoba i pokoje w Seven Mile Beach na Grand Cayman Island. Sa˛ za darmo, ale musisz je wcze´sniej zarezerwowa´c. Wspólnicy maja˛ pierwsze´nstwo, po nich kto pierwszy, ten lepszy. Kajmany sa˛ bardzo popularne w naszej firmie. Jest to niebo, je´sli chodzi o podatki mi˛edzynarodowe, dlatego trudno o miejsca na wi˛ekszo´sc´ naszych wycieczek. My´sl˛e, z˙ e Milligan jest tam teraz, prawdopodobnie nurkuje i prowadzi interesy. Na jednym z wykładów na temat podatków Mitch słyszał o tych Kajmanach i wiedział, z˙ e znajduja˛ si˛e gdzie´s na Morzu Karaibskim. Ju˙z chciał spyta´c Lamara, gdzie dokładnie, ale zdecydował, z˙ e sam to sprawdzi. 19

— Tylko dwa tygodnie? — zapytał. — Tak. Czy to dla ciebie za mało? — Wcale nie. Firmy w Nowym Jorku oferuja˛ co najmniej trzy tygodnie. — Powiedział to takim tonem, jakby sam, kierujac ˛ si˛e rozsadkiem, ˛ krytycznie oceniał kosztowne urlopy. Nigdy nie miał wakacji. Poza trzydniowym weekendem, który nazywali z Abby miesiacem ˛ miodowym, i okazjonalnymi przejazdami przez Nowa˛ Angli˛e, nigdy nie miał wakacji ani urlopu i nigdy nie był za granica.˛ — Mo˙zesz dosta´c dodatkowy tydzie´n bezpłatnie. Mitch skinał ˛ głowa,˛ co miało oznacza´c, z˙ e jest to do przyj˛ecia. Opu´scili biuro Milligana i kontynuowali zwiedzanie. Korytarz przechodził w długi prostokat, ˛ za którego s´cianami, po obu stronach mie´sciły si˛e biura adwokatów, ka˙zde z nich miało okno ze wspaniałym widokiem, słoneczne s´wiatło. „Te z widokiem na rzek˛e sa˛ symbolem presti˙zu i najcz˛es´ciej zajmuja˛ je wspólnicy” — wyja´snił Lamar. Istniały listy oczekujacych ˛ na te biura. Wewnatrz ˛ korytarza, z dala od okien i rozpraszajacych ˛ uwag˛e widoków, znajdowały si˛e pomieszczenia konferencyjne, biblioteki i stanowiska pracy sekretarek. Biura pracowników mniejsze, pi˛etna´scie na pi˛etna´scie, ale bogato urzadzone ˛ prezentowały si˛e o wiele lepiej ni˙z biura pracowników, które widział w Nowym Jorku albo Chicago. „Firma wydaje niezły majatek ˛ na honoraria dla projektantów wn˛etrz” — powiedział Lamar. Wygladało ˛ na to, z˙ e pieniadze ˛ rosna˛ tu na drzewach. Młodsi pracownicy byli przyjacielscy, rozmowni i sprawiali wra˙zenie zadowolonych z przerwy w pracy. Wi˛ekszo´sc´ wypowiadała w paru słowach swe uznanie dla wielko´sci firmy i Memphis. To stare miasto zaczyna jakby rosna´ ˛c w oczach, je´sli si˛e tu przebywa ju˙z jaki´s czas. Oni tak˙ze byli rozrywani przez du˙zych chłopców w Waszyngtonie i na Wall Street, lecz wcale nie z˙ ałuja˛ swego wyboru. Wspólnicy byli bardziej zaj˛eci, ale tak samo mili. Powtarzali mu wcia˙ ˛z od nowa, z˙ e jest kim´s, kogo wybrano niezwykle starannie z licznego grona kandydatów, i z˙ e b˛edzie znakomicie pasował. To jest ten typ firmy, jaki mu na pewno b˛edzie odpowiadał. Obiecali, z˙ e porozmawiaja˛ o tym wszystkim dłu˙zej podczas lunchu. Godzin˛e wcze´sniej Kay Quin zostawiła dzieci z nia´nka˛ i dziewczyna˛ do pomocy i spotkała si˛e z Abby na obiedzie w „Peabody”. Pochodziła, podobnie jak Abby, z małego miasteczka. Po´slubiła Lamara po uko´nczeniu koled˙zu i przez trzy lata mieszkała w Nashville, gdy on studiował prawo w Yanderbilt. Potem zaczał ˛ zarabia´c tyle, z˙ e rzuciła prac˛e i w ciagu ˛ czternastu miesi˛ecy urodziła dwójk˛e dzieci. Teraz, kiedy nie musiała ju˙z pracowa´c i sko´nczyła z rodzeniem dzieci, wi˛ekszo´sc´ czasu sp˛edzała w klubie ogrodniczym, fundacji serca, w Stowarzyszeniu Rodziców i Nauczycieli i w ko´sciele. Mimo z˙ e miała teraz pieniadze ˛ i z˙ yła w dostatku, pozostała osoba˛ skromna˛ i bezpretensjonalna˛ i wszystko wskazywało na to, z˙ e ju˙z 20

si˛e nie zmieni, bez wzgl˛edu na to, jakie sukcesy odniesie jeszcze jej ma˙ ˛z. Abby znalazła przyjaciółk˛e. Zjadły rogaliki z jajkami, usiadły w hallu hotelowym i piły kaw˛e, obserwujac ˛ kaczki pływajace ˛ wokół fontanny. Kay zaproponowała wycieczk˛e po Memphis i pó´zny lunch gdzie´s w pobli˙zu jej domu. Mo˙ze porobia˛ te˙z jakie´s zakupy. — Czy wspomnieli o niskim zastawie hipotecznym? — spytała. — Tak. Podczas pierwszej rozmowy. — B˛eda˛ chcieli, aby´scie kupili dom, kiedy si˛e tu przeprowadzicie. Wi˛ekszo´sc´ ludzi nie mo˙ze sobie pozwoli´c na dom po uko´nczeniu szkoły prawniczej, wi˛ec firma po˙zycza pieniadze ˛ na niski procent i sprawuje piecz˛e nad hipoteka.˛ — Jak niski? — Nie wiem dokładnie. Min˛eło siedem lat, odkad ˛ si˛e tu przeprowadzili´smy, i od tego czasu kupili´smy sobie ju˙z drugi dom. To prawdziwa okazja, mo˙zesz mi wierzy´c. Firma zadba o to, z˙ eby´scie mieli własny dom. To rodzaj niepisanej umowy. — Dlaczego jest to dla nich takie wa˙zne? — Z wielu powodów. Przede wszystkim chca,˛ z˙ eby´scie tu zamieszkali. Firma bardzo starannie dobiera ludzi i najcz˛es´ciej udaje im si˛e dosta´c tego, kogo chca.˛ Ale Memphis nie jest specjalnie atrakcyjnym miejscem, dlatego musza˛ oferowa´c wi˛ecej. Poza tym firma jest bardzo wymagajaca, ˛ szczególnie je´sli chodzi o pracowników. Postuluje si˛e prac˛e przez osiemdziesiat ˛ godzin tygodniowo i sp˛edzanie du˙zej ilo´sci czasu poza domem. Nie b˛edzie to łatwe dla z˙ adnego z was obojga i firma o tym wie. Teoria mówi, z˙ e trwałe mał˙ze´nstwo oznacza szcz˛es´liwego prawnika, a szcz˛es´liwy prawnik to wydajny prawnik. Tak wi˛ec w istocie rzeczy chodzi o zysk. Zawsze o zysk. Jest tak˙ze inna przyczyna. Ci wszyscy faceci sa˛ bardzo dumni ze swojej zamo˙zno´sci. Ka˙zdy powinien wyglada´ ˛ c i zachowywa´c si˛e jak przystało na zamo˙znego. Byłaby to skaza na honorze firmy, gdyby który´s z ich pracowników musiał wynajmowa´c mieszkanie. Chca,˛ by ka˙zdy miał dom, a po pi˛eciu latach inny, wi˛ekszy dom. Je´sli b˛edziemy miały troch˛e czasu dzi´s po południu, poka˙ze˛ ci niektóre domy wspólników. Kiedy je zobaczysz, nie b˛edziesz z˙ ałowała tych osiemdziesi˛eciu godzin tygodniowo. — I tak jestem do tego przyzwyczajona. — To dobrze. Ale studia prawnicze nie dadza˛ si˛e w ogóle porówna´c z tym, co mamy tutaj. W sezonie podatkowym pracuje si˛e tu niekiedy po sto godzin tygodniowo. Abby u´smiechn˛eła si˛e i potrzasn˛ ˛ eła głowa,˛ jakby jej to zaimponowało. — Czy ty pracujesz? — zapytała. — Nie. Wi˛ekszo´sc´ z nas nie pracuje. Mamy pieniadze, ˛ wi˛ec nie musimy, a przy tym je˙zeli chodzi o dzieci, to nasi m˛ez˙ owie niewiele nam pomagaja.˛ Oczywi´scie praca nie jest zabroniona. 21

— Zabroniona przez kogo? — Przez firm˛e. — Mam nadziej˛e. Abby powtórzyła w my´sli słowo „zabroniona”, ale zaraz przestała si˛e nad nim zastanawia´c. Kay wypiła łyk kawy i spojrzała na kaczki. Mały chłopczyk oddalił si˛e od swej mamy i przystanał ˛ w pobli˙zu fontanny. — Czy masz zamiar zało˙zy´c rodzin˛e? — zapytała Kay. — Mo˙ze za par˛e lat. — Dzieci sa˛ dobrze widziane. — Przez kogo? — Przez firm˛e. — Dlaczego firmie zale˙zy, aby´smy miały dzieci? — Ten sam powód: stabilna rodzina. Nowe dziecko to wa˙zne wydarzenie w biurze. Przesyłaja˛ nam do szpitala kwiaty i prezenty. Traktuja˛ ci˛e jak królowa.˛ Twój ma˙ ˛z dostaje tydzie´n urlopu, ale nadmiar zaj˛ec´ nie pozwala mu go wykorzysta´c. Mamy tu sporo zabawy. — Wyglada ˛ to jak jedno wielkie bractwo. — Bardziej jak du˙za rodzina. Nasze z˙ ycie towarzyskie wia˙ ˛ze si˛e zawsze z firma˛ i jest to rzecz istotna, gdy˙z nikt z nas nie pochodzi z Memphis. Wszyscy jeste´smy przesiedle´ncami. — To miłe, ale nie z˙ ycz˛e sobie, z˙ eby ktokolwiek dyktował mi, kiedy mam pracowa´c, kiedy przesta´c pracowa´c, a kiedy rodzi´c dzieci. — Nie martw si˛e. Oni si˛e bardzo troszcza˛ wzajemnie o siebie, ale firma nie wtraca ˛ si˛e do tych spraw. — Zaczynam si˛e wła´snie zastanawia´c, jak to jest. — Odpr˛ez˙ si˛e, Abby. Firma jest jak rodzina. Sa˛ wspaniałymi lud´zmi, a Memphis to urocze stare miasto, w którym cudownie si˛e mieszka i wychowuje dzieci. Koszty z˙ ycia sa˛ tu znacznie ni˙zsze ni˙z gdzie indziej, a z˙ ycie mija wolniej. Prawdopodobnie przymierzali´scie si˛e do jednego z wielkich miast. My kiedy´s te˙z, ale dzi´s nie zamieni˛e Memphis na z˙ adne z nich. — B˛ed˛e mogła je obejrze´c? — Po to tu mi˛edzy innymi jestem. My´sl˛e, z˙ e zaczniemy od centrum. Pó´zniej pojedziemy na wschód, obejrzymy sobie przyjemniejsze dzielnice, mo˙ze te˙z obejrzymy sobie niektóre domy i zjemy co´s w mojej ulubionej restauracji. — Brzmi to zach˛ecajaco. ˛ Kay zapłaciła za kaw˛e. Opu´sciły „Peabody” i wsiadły do nowego mercedesa rodziny Quinów. Jadalnia, jak nazywano to pomieszczenie, zajmowała zachodni kraniec czwar22

tego pi˛etra. Wzdłu˙z jednej ze s´cian biegły rz˛edem wielkie okna, z których roztaczał si˛e fascynujacy ˛ widok na płynac ˛ a˛ w dole rzek˛e — motorówki, kajaki, barki, statki i mosty. Sala ta stanowiła swoisty azyl dla owych najbardziej utalentowanych i ambitnych prawników, nazywanych w dyskretnej firmie Bendiniego wspólnikami. Zbierali si˛e tutaj codziennie na lunch sporzadzony ˛ przez Jessie Frances, ogromna,˛ odznaczajac ˛ a˛ si˛e burzliwym temperamentem Murzynk˛e, a podawany przez jej m˛ez˙ a, Roosevelta, który nosił białe r˛ekawiczki i dziwaczny, pognieciony frak, otrzymane w prezencie od samego pana Bendiniego; przychodzili te˙z czasami rankiem na kaw˛e i paczki, ˛ by podyskutowa´c o interesach firmy, a niekiedy pó´znym popołudniem na kieliszek wina, aby uczci´c udany miesiac ˛ lub wyjatkowo ˛ wysokie honorarium. Tylko wspólnicy i ewentualnie niektórzy go´scie, na przykład wa˙zni klienci lub obiecujacy ˛ nowicjusz, mieli tu otwarty wst˛ep. Pracownicy mogli tam je´sc´ jedynie dwa razy do roku. Tylko dwa — było to odnotowywane — i tylko na zaproszenie jednego ze wspólników. . . Obok stołówki mie´sciła si˛e niewielka kuchnia, gdzie królowała Jessie Frances (przed dwudziestu sze´sciu laty ugotowała tu pierwszy posiłek dla Bendiniego i paru innych osób). Przez dwadzie´scia sze´sc´ lat dotrzymywała wierno´sci południowej kuchni i nieodmiennie ignorowała zamówienia na nowe potrawy, których nazw nie potrafiła nawet wymówi´c. „Je˙zeli ci nie smakuje, nie jedz” — było jej dewiza.˛ Sadz ˛ ac ˛ po resztkach, które Roosevelt zbierał ze stołów, jedzenie cieszyło si˛e powodzeniem. Menu na cały tydzie´n podawała w poniedziałek, prosiła, by dokonywa´c rezerwacji dziesi˛ec´ dni wcze´sniej, i przez lata zachowywała uraz˛e, je´sli kto´s odwołał zamówienie albo si˛e nie pokazał. Ona i ma˙ ˛z pracowali przez cztery godziny dziennie i zarabiali razem tysiac ˛ dolarów miesi˛ecznie. Mitch siedział przy stole z Oliverem Lambertem, Lamarem Quinem i Royce’em McKnightem. Główne danie stanowiły znakomite z˙ eberka podane ze smaz˙ ona˛ okra˛ i gotowana˛ dynia.˛ — Gotowała dzisiaj bez tłuszczu — zauwa˙zył Lambert. — Wy´smienite — powiedział Mitch. — Czy twój organizm jest przyzwyczajony do tłuszczu? — Tak. W ten sposób gotowano w Kentucky. — Wstapiłem ˛ do firmy w pi˛ec´ dziesiatym ˛ piatym ˛ — powiedział McKnight — i przyjechałem tu z New Jersey. Unikałem wi˛ekszo´sci południowych potraw, gdy tylko si˛e dało. Wszystko było przygotowywane i sma˙zone na tłuszczu zwierz˛ecym. Bendini zadecydował wtedy, z˙ e zało˙zy mała˛ kafejk˛e. Zatrudnił Jessie Frances, a ja przez dwadzie´scia lat miałem szmery w sercu. Sma˙zone czerwone pomidory, sma˙zone zielone pomidory, sma˙zony szpinak, sma˙zona okra, sma˙zone absolutnie wszystko, co mo˙zna sma˙zy´c i czego nie mo˙zna. Pewnego dnia Victor Milligan nie wytrzymał i powiedział troch˛e za wiele. On jest z Connecticut, chyba tak. Jessie Frances wła´snie przygotowała mnóstwo sma˙zonych ogórków konserwowych. Mo˙zecie to sobie wyobrazi´c — sma˙zone ogórki konserwowe! Milligan 23

powiedział co´s brzydkiego Rooseveltowi, a on doniósł o tym z˙ onie. Wyszła tylnymi drzwiami i nie wróciła. Nie pojawiła si˛e przez tydzie´n. Roosevelt chciał wróci´c, ale nie wypuszczała go z domu. W ko´ncu załagodził wszystko Bendini i zgodziła si˛e powróci´c pod warunkiem, z˙ e nikt nie b˛edzie ju˙z narzekał. Ograniczyła te˙z u˙zywanie tłuszczu. My´sl˛e, z˙ e dzi˛eki temu b˛edziemy z˙ y´c o dziesi˛ec´ lat dłu˙zej. — Jest pyszne — powiedział Lamar smarujac ˛ bułk˛e masłem. — Jest zawsze pyszne — dodał Lambert, kiedy Roosevelt przechodził obok — jedzenie jest zawsze obfite i tuczace, ˛ ale prawie nigdy nie opuszczamy lunchu. Mitch jadł z rozwaga.˛ Uczestniczac ˛ w nerwowej pogaw˛edce starał si˛e sprawia´c wra˙zenie całkowicie rozlu´znionego. Nie było to łatwe. Otoczony prawnikami, lud´zmi sukcesu i milionerami, którzy mogli sobie pozwoli´c na luksus odpr˛ez˙ enia podczas posiłku, sam czuł si˛e tak, jakby siedział na roz˙zarzonych w˛eglach. Jedynie obecno´sc´ Lamara i Roosevelta wpływała na niego kojaco. ˛ W stosownym momencie Mitch sko´nczył je´sc´ . Lambert wytarł usta, wstał powoli i uderzył ły˙zeczka˛ w szklank˛e. — Panowie, prosz˛e o uwag˛e. Na sali zapadła cisza, a pewnie ze dwudziestu wspólników odwróciło si˛e w stron˛e głównego stołu. Odło˙zyli serwetki i przypatrywali si˛e go´sciowi. Na biurku ka˙zdego z nich le˙zała gdzie´s odbitka jego akt personalnych. Dwa miesiace ˛ wcze´sniej głosowali na jego kandydatur˛e. Wiedzieli, z˙ e biegał codziennie cztery mile, nie palił, był uczulony na sulfamidy, miał usuni˛ete migdałki, niebieska˛ mazd˛e i chora˛ psychicznie matk˛e. Wiedzieli te˙z, z˙ e nie brał nigdy z˙ adnego silniejszego s´rodka ni˙z aspiryna, nawet gdy był chory, i z˙ e jest dostatecznie zachłanny, by pracowa´c sto godzin tygodniowo, je˙zeli go o to poprosza.˛ Podobał si˛e im. Był przystojny, miał sylwetk˛e sportowca. To był ich człowiek, o bystrym umy´sle i sprawnym ciele. — Jak wiecie, mamy dzi´s specjalnego go´scia, Mitcha McDeere’a, który wkrótce uko´nczy z wyró˙znieniem Harvard. — Słuchajcie, słuchajcie! — rozległo si˛e kilka głosów absolwentów Harvardu. — Tak, dzi˛ekuj˛e. On i jego z˙ ona Abby b˛eda˛ mieszka´c przez ten weekend w „Peabody” jako nasi go´scie. Mitch sko´nczył w górnej piatce ˛ z trzech setek i wyrywano go sobie. A my chcemy, z˙ eby trafił tutaj, i wiem, z˙ e b˛edziecie mieli ochot˛e porozmawia´c z nim, zanim odjedzie. Dzi´s wieczorem zje kolacj˛e z Lamarem i Kay Quinami, a na jutro jest zaproszony do mnie na obiad. Wszyscy sa˛ zaproszeni. Mitch u´smiechał si˛e z pewnym za˙zenowaniem do wspólników, kiedy Lambert zaczał ˛ si˛e rozwodzi´c nad wspaniało´scia˛ firmy. Kiedy sko´nczył, wrócili do posiłku,

24

a Roosevelt podał pudding i kaw˛e. Ulubiona restauracja Kay znajdowała si˛e w zachodniej cz˛es´ci Memphis i była stałym miejscem spotka´n młodych zamo˙znych ludzi. Zewszad ˛ zwisały setki paproci, a szafa grajaca ˛ odtwarzała wyłacznie ˛ kawałki z wczesnych lat sze´sc´ dziesiatych. ˛ Daiquiri podawano w wysokich kieliszkach. — Jeden wystarczy — ostrzegła Kay. — Nie pij˛e zbyt du˙zo. Zamówiły specjalno´sc´ zakładu i zacz˛eły saczy´ ˛ c swe koktajle. — Czy Mitch pije? — Bardzo mało. Jest sportowcem i troszczy si˛e bardzo o swoje ciało. Czasem piwo lub kieliszek wina. Nigdy nic mocniejszego. A Lamar? — Mniej wi˛ecej tak samo. Zaczał ˛ naprawd˛e pi´c piwo dopiero w szkole prawniczej, ale miał potem kłopoty z nadwaga.˛ Firma krzywym okiem patrzy na tych, co pija.˛ — To godne podziwu, ale co to ich obchodzi? — To dlatego, z˙ e alkohol i prawnicy sa˛ ze soba˛ zwiazani ˛ tak, jak krew i wampiry. Wi˛ekszo´sc´ prawników pije jak smoki. Cała profesja jest dotkni˛eta plaga˛ alkoholizmu. Przypuszczam, z˙ e zaczynaja˛ ju˙z na uczelni. W Vanderbild kto´s zawsze przemycał beczułk˛e piwa. To samo prawdopodobnie działo si˛e w Harvardzie. Ta praca stwarza wielkie napi˛ecia, a to cz˛esto skłania do szukania relaksu w alkoholu. Ci faceci nie sa˛ gromada˛ abstynentów, nie my´sl sobie. Ale umieja˛ si˛e kontrolowa´c. Zdrowy prawnik to wydajny prawnik, czyli znów sprawa zysków. — Wydaje mi si˛e, z˙ e mo˙ze ma to sens. Mitch mówi, z˙ e tu nie ma rotacji kadr. — To trwa ju˙z od dawna. Nie pami˛etam, z˙ eby w ciagu ˛ ostatnich siedmiu lat kto´s opu´scił firm˛e. Zarabia si˛e tu du˙ze pieniadze ˛ i firma zachowuje wielka˛ ostro˙zno´sc´ przy doborze osób, które chce zatrudni´c. Nie chca˛ nikogo z dodatkowym z´ ródłem dochodów. — Nie jestem pewna, czy rozumiem. — Nie zatrudnia˛ prawnika, który ma inne z´ ródło utrzymania. Chca,˛ by ich ludzie byli młodzi i pazerni. Chodzi im o lojalno´sc´ . Je˙zeli wszystkie twoje pieniadze ˛ pochodza˛ z jednego z´ ródła, wtedy b˛edziesz wobec tego z´ ródła lojalny. Firma wymaga lojalno´sci absolutnej. Lamar mówi, z˙ e tu nigdy nikt nie rozmawia o odej´sciu z firmy. Wszyscy sa˛ szcz˛es´liwi i bogaci lub sa˛ na najlepszej drodze do osiagni˛ ˛ ecia bogactwa. Gdyby kto´s chciał odej´sc´ , nie znalazłby z˙ adnej innej firmy, w której dostałby tyle pieni˛edzy, ile ma tutaj. Zaoferuja˛ Mitchowi tak wiele, jak b˛edzie potrzeba, aby go s´ciagn ˛ a´ ˛c do siebie. Szczyca˛ si˛e tym, z˙ e płaca˛ najwi˛ecej. — Dlaczego nie ma z˙ adnych kobiet prawników? — Raz tego spróbowali. Była prawdziwa˛ wied´zma˛ i broniła swojej pozycji nie przebierajac ˛ w s´rodkach. Wi˛ekszo´sc´ kobiet prawników jest jakby w ciagłej ˛ 25

gotowo´sci do walki i stale szuka okazji do zaczepki. Ci˛ez˙ ko jest z nimi wytrzyma´c. Lamar mówi, z˙ e obawiaja˛ si˛e zatrudni´c kobiet˛e, poniewa˙z, gdyby si˛e nie sprawdziła, trudno byłoby im ja˛ zwolni´c. Przyniesiono posiłek. Wypiły znów po łyku daiquiri. Setki młodych zamo˙znie wygladaj ˛ acych ˛ ludzi zebrały si˛e pod zielonymi obłokami paproci i nastrój w restauracji o˙zywił si˛e wyra´znie. Z szafy grajacej ˛ płynał ˛ mi˛ekki głos Smokeya Robinsona. — Mam wspaniały pomysł — powiedziała Kay. — Znam pewna˛ po´sredniczk˛e handlu nieruchomo´sciami, zadzwo´nmy do niej i obejrzyjmy sobie par˛e domów. — Jakich domów? — Dla ciebie i dla Mitcha. Dla najnowszego pracownika u Bendiniego, Lamberta i Locke’a. Poka˙ze˛ ci kilka takich, na jakie ci˛e b˛edzie sta´c. — Nie wiem, na co mnie b˛edzie sta´c. — Wydaje mi si˛e, z˙ e wyniesie to jakie´s 100 — 150 tysi˛ecy. Ostatnio pracownik kupił dom w Oak Grove i to było co´s w pobli˙zu tej sumy. Abby pochyliła si˛e i powiedziała niemal szeptem: — Ile wynosiłaby miesi˛eczna opłata? — Nie wiem. Ale nie b˛edzie to dla ciebie problemem. Około tysiaca ˛ za miesiac, ˛ mo˙ze troch˛e wi˛ecej. Abby gapiła si˛e na nia˛ i przełykała nerwowo s´lin˛e. Małe mieszkanie na Manhattanie kosztowało ich dwa razy tyle. — Zadzwo´nmy do niej. Jak nale˙zało przypuszcza´c, biuro Royce’a McKnighta było jednym z owych biur władzy, ze wspaniałym widokiem z okna. Zajmowało jeden z naro˙zników na czwartym pi˛etrze, docierało si˛e tam idac ˛ w głab ˛ korytarzem od pokoju Nathana Locke’a. Lamar po˙zegnał si˛e i wyszedł. Wspólnik zarzadzaj ˛ acy ˛ poprosił Mitcha, by usiadł przy małym konferencyjnym stole obok sofy. Sekretark˛e wysłał po kaw˛e. McKnight zapytał, jak przebiega wizyta do tej pory. Mitch odparł, z˙ e jest pod du˙zym wra˙zeniem. — Chciałbym omówi´c szczegóły dotyczace ˛ naszej oferty, Mitch. — Oczywi´scie. — Podstawowa pensja wynosi osiemdziesiat ˛ tysi˛ecy za pierwszy rok. Kiedy zdasz egzamin adwokacki, otrzymasz pi˛ec´ tysi˛ecy podwy˙zki. Nie b˛edzie to nagroda, lecz podwy˙zka. Egzamin odb˛edzie si˛e w sierpniu i b˛edziesz musiał po´swi˛eci´c wi˛eksza˛ cz˛es´c´ lata na przygotowywanie si˛e do niego. Mamy własne kursy, które ułatwia˛ ci t˛e prac˛e, otrzymasz te˙z istotna˛ pomoc ze strony paru wspólników. Taki jest po prostu nasz styl działania. Jak wiesz, wi˛ekszo´sc´ innych firm od razu zaprz˛ega nowo przyj˛etych do roboty i zakłada, z˙ e na poszerzanie własnej wiedzy 26

b˛eda˛ po´swi˛eca´c swój czas wolny. My post˛epujemy inaczej. Wszyscy pracownicy firmy zdali w swoim czasie ten egzamin i nie zamierzamy zrywa´c z tradycja.˛ Osiemdziesiat ˛ tysi˛ecy na poczatku, ˛ osiemdziesiat ˛ pi˛ec´ po sze´sciu miesiacach. ˛ Po rocznym sta˙zu otrzymasz podwy˙zk˛e do dziewi˛ec´ dziesi˛eciu tysi˛ecy, a ka˙zdego grudnia dostaniesz premi˛e wyliczona˛ na podstawie zysków i wydajno´sci z poprzednich dwunastu miesi˛ecy. W ubiegłym roku taka premia dla pracownika wynosiła przeci˛etnie dziewi˛ec´ tysi˛ecy. Jak wiesz, dzielenie si˛e dochodem z pracownikami jest czym´s niesłychanie rzadkim w firmach prawniczych. Czy masz jakie´s pytania dotyczace ˛ płacy? — Co si˛e stanie po drugim roku? — Twoja podstawowa pensja b˛edzie wzrasta´c o mniej wi˛ecej dziesi˛ec´ procent rocznie, dopóki nie zostaniesz wspólnikiem. Ani podwy˙zki, ani dodatkowe wynagrodzenia nie sa˛ zagwarantowane. Wszystko zale˙zy od wydajno´sci. — Rozumiem. — Wiesz ju˙z, z˙ e jest to dla nas bardzo wa˙zne, aby´s kupił dom. To zwi˛eksza stabilno´sc´ i wzmacnia presti˙z, a te rzeczy sa˛ dla nas bardzo istotne, zwłaszcza gdy chodzi o naszych pracowników. Firma zapewnia niski zastaw hipoteczny na trzydzie´sci lat, korzystnie oprocentowany. Je˙zeli co´s nie wyjdzie, powiniene´s sprzeda´c dom w ciagu ˛ kilku lat. To jest jedyna okazja, tylko w przypadku twojego pierwszego domu. Pó´zniej ju˙z b˛edziesz załatwiał te sprawy sam. — Jaki to procent? — Tak niski, jak to tylko mo˙zliwe, bez zadzierania z IRS . Aktualny procent na rynku wynosi dziesi˛ec´ i pi˛ec´ dziesiatych. ˛ My powinni´smy by´c w stanie da´c ci po˙zyczk˛e na siedem albo osiem procent. Reprezentujemy kilka banków i one nas wspieraja.˛ Z taka˛ pensja˛ nie b˛edziesz miał problemów z por˛eczeniem. Prawd˛e mówiac, ˛ firma mo˙ze wystapi´ ˛ c jako z˙ yrant, je˙zeli b˛edzie to konieczne. — To bardzo wielkoduszne, panie McKnight. — Dla nas jest to bardzo wa˙zna kwestia. Nie tracimy na tej umowie z˙ adnych pieni˛edzy. Gdy tylko znajdziesz dom, my zajmiemy si˛e wszystkim. Ty musisz po prostu wprowadzi´c si˛e do niego. — A co z BMW? McKnight stłumił s´miech. — Wprowadzili´smy to jakie´s dziesi˛ec´ lat temu, pomysł wzbudził ogólny entuzjazm i sprawdził si˛e znakomicie. Rzecz jest bardzo prosta. Wybierasz sobie BMW, jedno z tych mniejszych. My wynajmujemy je na trzy lata i dajemy ci kluczyki. Płacimy wszelkiego rodzaju podatki i ubezpieczenia. Pod koniec tego trzyletniego okresu mo˙zesz je kupi´c od kompanii po legalnej cenie rynkowej. To równie˙z jedyna w swoim rodzaju transakcja. — Bardzo kuszaca. ˛ — Wiemy o tym. McKnight zerknał ˛ do notatnika. 27

— Pokrywamy w stu procentach koszty opieki lekarskiej i dentystycznej dla całej rodziny. Cia˙ ˛za, badania przegladowe, ˛ koronki, wszystko. Płaci bezpo´srednio firma. Mitch skinał ˛ głowa,˛ ale nie wywarło to na nim wi˛ekszego wra˙zenia. Taki był standard. — Mamy te˙z własny, bardzo korzystny system emerytalny. Za ka˙zdego zainwestowanego dolara otrzymujesz od firmy dwa. Musisz jednak zainwestowa´c co najmniej dziesi˛ec´ procent swojej podstawowej pensji. Powiedzmy, z˙ e zaczynasz od osiemdziesi˛eciu i pierwszego roku odkładasz osiem tysi˛ecy. Firma oddaje ci szesna´scie, a wi˛ec dostajesz dwadzie´scia cztery po pierwszym roku. Zajmuje si˛e tym fachowiec od pieni˛edzy w Nowym Jorku i w zeszłym roku nasza emerytura wynosiła dziewi˛etna´scie procent. Całkiem nie´zle. Inwestujesz przez dwadzie´scia lat i w wieku czterdziestu pi˛eciu lat, tu˙z przed przej´sciem na emerytur˛e, jeste´s milionerem. Jeden warunek. Je´sli, zanim minie te dwadzie´scia lat, zawiedziesz, tracisz wszystko poza pieni˛edzmi, które zainwestowałe´s, z tym z˙ e nie b˛edzie od nich z˙ adnego dochodu. — Brzmi to dosy´c bezwzgl˛ednie. — Pozornie. W rzeczywisto´sci sa˛ to raczej znakomite warunki. Znajd´z mi inna˛ firm˛e czy spółk˛e, która oferuje dwa za jednego. O ile mi wiadomo, nie ma takiej. Wielu naszych pracowników przechodzi na emerytur˛e w wieku pi˛ec´ dziesi˛eciu, a nieraz nawet czterdziestu pi˛eciu lat. Nie gwarantujemy emerytury i dlatego niektórzy musza˛ pracowa´c do sze´sc´ dziesiatki. ˛ Ka˙zdy ma to, na co zasługuje. Nasz cel jest prosty. Zapewni´c dobra˛ pensj˛e i umo˙zliwi´c stosunkowo wczesne odej´scie na emerytur˛e. — Ilu pracowników firmy jest obecnie na emeryturze? — Dwudziestu lub co´s koło tego. Zobaczysz ich tutaj od czasu do czasu. Lubia˛ przyj´sc´ , zje´sc´ lunch. Niekiedy nawet zatrzymuja˛ pomieszczenia biurowe. Czy Lamar mówił ci o urlopach? — Tak. — To s´wietnie. Zarezerwuj wcze´sniej miejsca, zwłaszcza je´sli wybierzesz Vail i Kajmany. Za przelot musisz zapłaci´c, ale pokoje sa˛ za darmo. Załatwiamy mnóstwo interesów na Kajmanach i czasami wy´slemy ci˛e tam na dwa lub trzy dni. Te wycieczki nie sa˛ wliczane do urlopu, fundujemy jedna˛ taka˛ w ka˙zdym roku. Pracujemy ci˛ez˙ ko, Mitch, i potrafimy doceni´c warto´sc´ wolnego czasu. Mitch skinał ˛ głowa˛ z aprobata˛ i wyobraził sobie, z˙ e le˙zy na słonecznej pla˙zy, sacz ˛ ac ˛ pina colada i obserwujac ˛ opalone dziewczyny. — Czy Lamar wspomniał o dodatkowej premii? — Nie, ale to brzmi interesujaco. ˛ — Je˙zeli wstapisz ˛ do naszej firmy, wypiszemy ci czek na pi˛ec´ tysi˛ecy dolarów. Chcieliby´smy, z˙ eby´s wi˛ekszo´sc´ tej sumy wydał na garderob˛e. Po dziesi˛eciu latach noszenia d˙zinsów i koszulek flanelowych liczba twoich garniturów jest prawdo28

podobnie niewielka i zdajemy sobie z tego spraw˛e. Przywiazujemy ˛ wielka˛ wag˛e do wygladu ˛ zewn˛etrznego naszych pracowników, oczekujemy, z˙ e b˛eda˛ si˛e ubiera´c schludnie i tradycyjnie. Nie ma z˙ adnych przepisów dotyczacych ˛ ubioru, ale sam si˛e zorientujesz, o co nam chodzi. Czy on powiedział pi˛ec´ tysi˛ecy dolarów? Na ubrania? Mitch dysponował obecnie tylko dwoma garniturami, z których jeden miał wła´snie na sobie. Pow´sciagn ˛ ał ˛ u´smiech i zachował powa˙zny wyraz twarzy. — Masz jakie´s pytania? — Tak. Wiem, z˙ e du˙ze firmy ciesza˛ si˛e zła˛ sława˛ miejsc, gdzie pracownicy przez pierwsze trzy lata siedza˛ zamkni˛eci w bibliotece zawaleni nudna˛ robota.˛ Nie chciałbym, aby mnie to spotkało. Nie mam nic przeciwko wykonywaniu swojej cz˛es´ci czarnej roboty i zdaj˛e sobie spraw˛e, z˙ e b˛ed˛e tutaj na razie małym pionkiem, ale nie chciałbym, by moja praca polegała na szukaniu orzecze´n i pisaniu sprawozda´n dla całej firmy. Chciałbym mie´c do czynienia z prawdziwymi problemami i prawdziwymi klientami. McKnight słuchał uwa˙znie i czekał z przygotowana˛ ju˙z odpowiedzia.˛ — Rozumiem, Mitch. Jest to powa˙zny problem w du˙zych firmach. Ale nie tutaj. Przez pierwsze trzy miesiace ˛ poza przygotowaniem si˛e do egzaminu nie zrobisz wiele. Kiedy b˛edzie ju˙z po wszystkim, rozpoczniesz autentyczna˛ praktyk˛e prawnicza.˛ Zostaniesz przydzielony do jednego ze wspólników, a jego klienci stana˛ si˛e twoimi klientami. B˛edziesz szukał orzecze´n potrzebnych do jego spraw i, oczywi´scie, do twoich własnych. Czasem zostaniesz poproszony, by pomóc komu´s w przygotowaniu sprawozdania lub w jakiej´s innej robocie. Chcemy, z˙ eby´s był zadowolony z z˙ ycia. Szczycimy si˛e tym, z˙ e nikt nie rezygnuje z pracy w naszej firmie. Staramy si˛e usuwa´c przeszkody utrudniajace ˛ naszym ludziom robienie kariery. Je˙zeli nie b˛edziesz si˛e mógł dogada´c ze swoim wspólnikiem, znajdziemy ci innego. Je˙zeli zorientujesz si˛e, z˙ e nie lubisz spraw podatkowych, przydzielimy ci˛e do ubezpiecze´n lub bankowo´sci. Decyzja nale˙zy do ciebie. Wkrótce firma zainwestuje w Mitcha McDeere’a mnóstwo pieni˛edzy, wi˛ec chcemy, z˙ eby był wydajny. Mitch pił kaw˛e małymi łykami i zastanawiał si˛e nad nast˛epnym pytaniem. McKnight rzucił okiem na swa˛ list˛e punktów do omówienia. — Pokryjemy koszty przeprowadzki do Memphis. — Nie b˛edzie tego wiele. Wystarczy jedna mała ci˛ez˙ arówka. — Co´s jeszcze, Mitch? — Nie, nic nie przychodzi mi do głowy. McKnight zło˙zył list˛e na pół i wło˙zył ja˛ do teczki, po czym oparł łokcie na biurku i spojrzał na Mitcha. — Mitch, nie naciskamy, ale chcemy mie´c odpowied´z tak szybko, jak to mo˙zliwe. Je˙zeli zdecydujesz si˛e i´sc´ gdzie indziej, musimy kontynuowa´c rozmowy z kandydatami. To długi proces, a my chcieliby´smy, z˙ eby nasz człowiek rozpoczał ˛ prac˛e od pierwszego lipca. 29

— Czy mo˙ze by´c za dziesi˛ec´ dni? — W porzadku. ˛ — Powiedzmy trzydziestego marca. — Oczywi´scie, ale ja skontaktuj˛e si˛e z toba˛ wcze´sniej. Mitch po˙zegnał si˛e i opu´scił biuro. Na korytarzu czekał na niego Lamar. Umówili si˛e na siódma˛ na obiad.

Rozdział 3

Na czwartym pi˛etrze Gmachu Bendiniego nie było biur prawników. W cz˛es´ci zachodniej mie´sciła si˛e jadalnia wspólników i kuchnia. Po´srodku znajdowały si˛e nie u˙zywane i nie pomalowane pomieszczenia magazynowe. Pozostała cz˛es´c´ tej kondygnacji oddzielona była gruba˛ betonowa˛ s´ciana.˛ Małe metalowe drzwi, nad którymi wisiała kamera, prowadziły do niewielkiego pokoiku, gdzie siedział uzbrojony stra˙znik obserwujac ˛ drzwi i ekrany monitorów na s´cianie. Korytarz biegł zygzakiem przez labirynt zagraconych biur i pracowni, w których starannie dobrane osoby wykonywały swoja˛ robot˛e, polegajac ˛ a˛ na prowadzeniu obserwacji ´ i zbieraniu informacji. Okna były zamalowane farba˛ i zakryte z˙ aluzjami. Swiatło słoneczne nie miało z˙ adnych szans na przedostanie si˛e do tej twierdzy. DeVasher, szef ochrony, zajmował najwi˛eksze z małych biur. Wiszacy ˛ na nagiej s´cianie dyplom identyfikował go jako detektywa, majacego ˛ za soba˛ trzydzies´ci lat ofiarnej i nienagannej słu˙zby w nowoorlea´nskiej policji. Kr˛epej budowy, z lekko rysujacym ˛ si˛e brzuchem, miał pot˛ez˙ ne ramiona, równie pot˛ez˙ na˛ klatk˛e piersiowa˛ i wielka,˛ idealnie okragł ˛ a˛ głow˛e — u´smiech niezwykle rzadko pojawiał si˛e na jego twarzy. Pofałdowana koszula była rozpi˛eta przy kołnierzyku, co pozwalało swobodnie zwisa´c wyd˛etej szyi. Szeroki krawat z poliestru wisiał na wieszaku wraz z mocno znoszona˛ bluza.˛ W poniedziałek rano, po wizycie Mitcha, Oliver Lambert stał przed małymi metalowymi drzwiami i wpatrywał si˛e w wiszac ˛ a˛ nad nimi kamer˛e. Dwa razy nacisnał ˛ zainstalowany w s´cianie przycisk, odczekał chwil˛e, po czym został wpuszczony do s´rodka. Przeszedł szybko przez korytarz i wkroczył do zagraconego biura. DeVasher zaciagn ˛ ał ˛ si˛e dymem, strzepnał ˛ popiół do popielniczki, a nast˛epnie rozgarnał ˛ papiery robiac ˛ miejsce na biurku. — Witaj, Ollie. Domy´slam si˛e, z˙ e chcesz pogada´c o McDeerze. DeVasher był w Gmachu Bendiniego jedynym człowiekiem, który zwracał si˛e do niego per Ollie. — Tak, mi˛edzy innymi. — Có˙z, dobrze si˛e bawi. Firma zrobiła na nim wra˙zenie, Memphis mu si˛e podoba i prawdopodobnie wyrazi zgod˛e. 31

— Gdzie byli twoi ludzie? — Mieli´smy pokoje w obydwu skrzydłach hotelu. Jego pokój był oczywi´scie na podsłuchu, tak jak limuzyna, telefon i wszystko inne. To, co zwykle, Ollie. — Przejd´zmy do konkretów. — W porzadku. ˛ Zarejestrowali si˛e w czwartek, pó´znym wieczorem, i poszli do łó˙zka. Krótka rozmowa. W piatek ˛ w nocy powiedział jej wszystko o firmie, biurach, ludziach. Stwierdził, z˙ e jeste´s naprawd˛e miłym facetem. Pomy´slałem, z˙ e ci si˛e to spodoba. — Mów dalej. — Powiedział jej o fantastycznej jadalni i lunchu ze wspólnikami. Podał konkrety dotyczace ˛ oferty i oboje byli zachwyceni. To o wiele lepsze ni˙z jego inne oferty. Ona marzy o domu z podjazdem, chodnikiem, drzewami i ogródkiem na tyłach. Powiedział, z˙ e b˛edzie mogła mie´c to wszystko. — Jakie´s zastrze˙zenia wobec firmy? — Raczej nie. Wspomniał, z˙ e nie ma tu czarnych i kobiet, ale nie wydaje si˛e, z˙ eby go to zbytnio raziło. — Jaka jest jego z˙ ona? — Podoba si˛e jej miasteczko. Ona i z˙ ona Quina przypadły sobie do gustu. W piatek ˛ po południu ogladały ˛ domy i par˛e si˛e jej spodobało. — Masz jakie´s adresy? — Oczywi´scie, Ollie. W sobot˛e rano objechały limuzyna˛ całe miasto. Zrobiło na niej spore wra˙zenie. Kierowca trzymał si˛e z dala od gorszych dzielnic i obejrzały jeszcze par˛e domów. Wydaje mi si˛e, z˙ e zdecydowali si˛e ju˙z na jeden. 1231 East Meadowbrook. Jest pusty. Betsy Bell, po´sredniczka, weszła tam z nimi. Z˙ ada ˛ sto czterdzie´sci, ale we´zmie mniej. Chce si˛e tego pozby´c. — To miła cz˛es´c´ miasta. Ile lat ma ten dom? — Dziesi˛ec´ czy pi˛etna´scie. Trzysta stóp kwadratowych. W stylu kolonialnym. Wystarczajaco ˛ sympatyczny, jak dla jednego z twoich chłopców, Ollie. — Czy jeste´s pewien, z˙ e wła´snie ten wybrali? — Przynajmniej na razie. Mówili, z˙ e mo˙ze wróca˛ za jaki´s miesiac, ˛ z˙ eby obejrze´c inne.. Dobrze byłoby sprowadzi´c ich tutaj mo˙zliwie jak najszybciej. To normalna procedura, zgadza si˛e? — Tak. Załatwimy to. A co z wynagrodzeniem? — Wywarło na nich wielkie wra˙zenie. Najwy˙zsza z dotychczasowych ofert. Ciagle ˛ mówili o pieniadzach. ˛ Pensja, emerytura, hipoteka, BMW, premie, wszystko. Nie mogli uwierzy´c. Te dzieciaki musza˛ by´c naprawd˛e wstrza´ ˛sni˛ete. — Sa.˛ My´slisz, z˙ e go mamy? — Mog˛e si˛e zało˙zy´c. Co prawda powiedział raz, z˙ e by´c mo˙ze firma nie ma takiego presti˙zu jak te na Wall Street, ale prawnicy sa˛ wcale nie gorzej wykwalifikowani i znacznie sympatyczniejsi. Tak, my´sl˛e, z˙ e podpisze umow˛e. — Czy co´s podejrzewa? 32

— Nie sadz˛ ˛ e. Quin wyra´znie dał mu do zrozumienia, aby trzymał si˛e z daleka od biura Locke’a. Mitch powiedział swojej z˙ onie, z˙ e nikt tam nigdy nie był prócz kilku sekretarek i garstki wspólników. Powiedział te˙z, z˙ e Quin wspomniał, i˙z Locke jest ekscentrykiem i mo˙ze by´c nieprzyjemny. Nie przypuszczam jednak, z˙ eby z˙ ywił jakie´s podejrzenia. Ona powiedziała, z˙ e firma wydaje si˛e interesowa´c sprawami, które nie powinny jej obchodzi´c. — Na przykład? — Sprawy osobiste. Dzieci, praca z˙ ony i tak dalej. Sprawiała wra˙zenie nieco poirytowanej, ale nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby si˛e tym naprawd˛e przejmowała. W sobot˛e rano powiedziała Mitchowi, z˙ e szlag by ja˛ trafił, gdyby jaka´s gromada prawników chciała jej dyktowa´c, kiedy ma pracowa´c, a kiedy rodzi´c dzieci. Ale nie powinno by´c z tym problemów. — Czy on sobie zdaje spraw˛e, z˙ e to jest miejsce na stałe? — Tak przypuszczam. Nie padło ani jedno słowo na temat ewentualnej przeprowadzki za par˛e lat. My´sl˛e, z˙ e wszystko do niego dotarło. Chce by´c wspólnikiem, jak jego poprzednicy. Jest podekscytowany i chce mie´c pieniadze. ˛ — Co mówili o obiedzie u mnie? — Byli troch˛e spi˛eci, ale bawili si˛e dobrze. Twój dom zrobił na nich ogromne wra˙zenie. Spodobała im si˛e naprawd˛e twoja z˙ ona. — Seks? — Co noc. Wygladało ˛ na to, jakby sp˛edzali swój miesiac ˛ miodowy. — Co robili? — Nie mogli´smy zobaczy´c. Brzmiało normalnie. Nic patologicznego. My´slałem o tobie, o tym, jak bardzo lubisz takie obrazki, i mówiłem sobie, z˙ e powinnis´my przemyci´c par˛e kamer dla starego Lamberta. — Zamknij si˛e DeVasher. — Mo˙ze nast˛epnym razem. Zamilkli i DeVasher spojrzał w notes. Strzasn ˛ ał ˛ popiół z cygara do popielniczki i u´smiechnał ˛ si˛e do siebie. Wreszcie powiedział: — W sumie jest to trwałe mał˙ze´nstwo i wydaje si˛e, z˙ e sa˛ bardzo z˙zyci ze soba.˛ Twój kierowca zauwa˙zył, z˙ e trzymali si˛e za r˛ece przez cały weekend. Ani jednego niemiłego słowa przez trzy dni. To całkiem nie´zle, prawda? Ale w ko´ncu, kim ja jestem? Byłem z˙ onaty trzy razy. — To zrozumiałe. A co z dzie´cmi? — Za par˛e lat. Ona chciałaby najpierw troch˛e popracowa´c. — Co my´slisz o tym facecie? — Bardzo dobry, przyzwoity młody m˛ez˙ czyzna. Bardzo ambitny. My´sl˛e, z˙ e b˛edzie nieustannie parł do góry i nie przestanie, dopóki nie znajdzie si˛e na szczycie. Wykorzysta ka˙zda˛ okazj˛e, nagnie niektóre przepisy, je´sli b˛edzie to konieczne. Ollie u´smiechnał ˛ si˛e. — To chciałem usłysze´c. 33

— Dwie rozmowy telefoniczne, obie do jej matki w Kentucky. Nic godnego uwagi. — Co z jego rodzina? ˛ — Nigdy o niej nie wspominali. — Ani słowa o Rayu? — Ciagle ˛ szukamy, Ollie. Daj nam troch˛e czasu. DeVasher zamknał ˛ teczk˛e McDeere’a i otworzył inna,˛ znacznie grubsza.˛ Lambert pocierał skronie i wpatrywał si˛e w podłog˛e. — Jakie sa˛ najnowsze wie´sci? — spytał mi˛ekko. — Niedobrze, Ollie. Wiem na pewno, z˙ e Hodge i Kozinski pracuja˛ teraz razem. W zeszłym tygodniu FBI dostało cynk i przeszukało dom Kozinskiego. Znale´zli nasze kabelki. Powiedzieli mu, z˙ e dom był na podsłuchu, ale oczywi´scie nie wiedzieli, kto to zrobił. Kozinski poinformował o tym Hodge’a w zeszły piatek, ˛ kiedy spotkali si˛e w bibliotece na drugim pi˛etrze. Mieli´smy tam pluskw˛e i złapali´smy fragmenty rozmowy. Niewiele, ale wiemy, z˙ e mówili o podsłuchu, z˙ e zorientowali si˛e, i˙z wszystko jest na podsłuchu, i z˙ e nas podejrzewaja.˛ Byli bardzo ostro˙zni. — Dlaczego FBI miałoby si˛e przeja´ ˛c tego typu informacja? ˛ — Dobre pytanie. Prawdopodobnie zrobili to dla nas, aby sprawy wygladały ˛ legalnie i wła´sciwie. Szanuja˛ nas. — Który to agent? — Tarrance. Najwyra´zniej to jego działka. — Czy jest dobry? — Jest w porzadku. ˛ Młody, jeszcze zielony, bardzo gorliwy. Ale nie dorównuje naszym ludziom. — Jak cz˛esto rozmawiał z Kozinskim? — W z˙ aden sposób nie mo˙zemy tego ustali´c. Wiedzieli, z˙ e słuchamy, wi˛ec byli bardzo ostro˙zni. Wiemy o czterech spotkaniach w ostatnim miesiacu, ˛ ale wydaje mi si˛e, z˙ e było ich wi˛ecej. — Ile wypaplał? — Mam nadziej˛e, z˙ e niewiele. Ciagle ˛ jeszcze si˛e obwachuj ˛ a.˛ Ostatnia rozmowa, jaka˛ złapali´smy, odbyła si˛e tydzie´n temu i mówił raczej mało. Jest bardzo przestraszony. Naciskaja˛ go mocno, ale nie dostaja˛ wiele. Nie zdecydował si˛e jeszcze na współprac˛e. Proponowali mu, pami˛etasz. Przynajmniej nam si˛e wydaje, z˙ e mu proponowali. Nie´zle nim wstrzasn˛ ˛ eli i był prawie gotów zerwa´c umow˛e. Teraz znowu zaczał ˛ si˛e zastanawia´c. Wcia˙ ˛z jednak kontaktuje si˛e z nimi i to mnie martwi. — Czy jego z˙ ona wie? — Nie wydaje mi si˛e. Zauwa˙zyła, z˙ e zachowuje si˛e dziwnie, ale on jej powiedział, z˙ e ma trudne problemy w biurze. — A co z Hodge’em? 34

— O ile mi wiadomo, wcia˙ ˛z jeszcze nie kontaktował si˛e z FBI. On i Kozinski bardzo wiele rozmawiali, a raczej, nale˙załoby powiedzie´c, szeptali ze soba.˛ Ten Hodge utrzymuje, z˙ e FBI przera˙za go potwornie, z˙ e oni graja˛ nieuczciwie, oszukuja˛ i maja˛ jakie´s brudne interesy. Nie zrobi kroku bez Kozinskiego. — A co b˛edzie, je´sli Kozinski zostanie wyeliminowany? — Hodge stanie si˛e innym człowiekiem. Ale nie wydaje mi si˛e, z˙ eby sprawy zaszły a˙z tak daleko. Do cholery, Ollie, on nie jest jakim´s bandziorem, przest˛epca,˛ który wszedł nam w drog˛e. To miły młody facet z dzieciakami i z˙ ona.˛ — Twoje miłosierdzie wr˛ecz obezwładnia. Odnosz˛e wra˙zenie, z˙ e my´slisz, i˙z mnie to bawi. Do diabła, przecie˙z ja tych chłopców prawie wychowałem. — Có˙z, zawró´c ich na dobra˛ drog˛e, dopóki jeszcze nie jest za pó´zno. Nowy Jork staje si˛e podejrzliwy, Ollie. Zadaja˛ mnóstwo pyta´n. — Kto? — Lazarov. — Co im powiedziałe´s, DeVasher? — Wszystko. To moja praca. Z˙ adaj ˛ a,˛ by´s był pojutrze w Nowym Jorku. Na przesłuchaniu. — Czego chca? ˛ — Odpowiedzi i planów. — Planów? — Wst˛epnych planów dotyczacych ˛ wyeliminowania Kozinskiego, Hodge’a i Tarrance’a. Mówia,˛ z˙ e to konieczne. — Tarrance’a? Oszalałe´s, DeVasher? Nie mo˙zemy wyeliminowa´c agenta. Przysłaliby nam tu armi˛e. — Lazarov jest durniem, Ollie, wiesz o tym. Jest idiota,˛ ale nie wydaje mi si˛e, z˙ eby´smy mogli mu to powiedzie´c. — My´sl˛e, z˙ e mu to powiem. Polec˛e do Nowego Jorku i powiem Lazarovowi, z˙ e jest kompletnym głupcem. — Zrób to, Ollie. Zrób to. Oliver Lambert zerwał si˛e z krzesła i ruszył w stron˛e drzwi. — Obserwuj McDeere’a przez nast˛epny miesiac. ˛ — Jasne, Ollie, nie ma sprawy. On to podpisze. Nie martw si˛e.

Rozdział 4

Mazda została sprzedana za dwie´scie dolarów i wi˛ekszo´sc´ tych pieni˛edzy Mitch zu˙zył natychmiast na wynaj˛ecie dwunastostopowej ci˛ez˙ arówki do przeprowadzek. Koszty te miały by´c zwrócone w Memphis. Połow˛e do´sc´ niezwykłego zestawu mebli McDeere’owie rozdali lub wyrzucili — na ci˛ez˙ arówk˛e załadowano: lodówk˛e, łó˙zko, bieli´zniark˛e, regał z szufladami, mały kolorowy telewizor, pudła z naczyniami, ubraniami i ró˙znego rodzaju szpargałami oraz stara˛ sof˛e, która˛ zabrano tylko przez sentyment i nie zanosiło si˛e, by długo przetrwała w nowym domu. Abby trzymała na kolanach Hearsaya, ich psa, a Mitch poprowadził samochód przez Boston na południe, prosto na południe ku oczekujacemu ˛ ich lepszemu z˙ yciu. Przez trzy dni jechali bocznymi drogami, podziwiali krajobrazy i s´piewali wraz z radiem. Spali w starych motelach i rozmawiali o domu, BMW, nowych meblach, dzieciach i zamo˙zno´sci. Opuszczali okna, pozwalajac, ˛ by wiatr wpadał gwałtownym powiewem do s´rodka ci˛ez˙ arówki, gdy ta osiagała ˛ swa˛ maksymalna˛ pr˛edko´sc´ , czterdzie´sci pi˛ec´ mil na godzin˛e. W pewnym momencie, gdzie´s w Pensylwanii, Abby wspomniała, z˙ e mogliby zatrzyma´c si˛e w Kansas i zło˙zy´c rodzicom krótka˛ wizyt˛e. Mitch nic nie odpowiedział, ale wybrał drog˛e przez Karolin˛e i Georgi˛e, i ani razu nie zbli˙zył si˛e do granicy Kansas na odległo´sc´ mniejsza˛ ni˙z dwie´scie mil. Abby nie powróciła ju˙z do tego tematu. Przyjechali do Memphis w czwartek rano i, zgodnie z obietnica,˛ czarne 318 stało ju˙z pod daszkiem. On nie odrywał oczu od samochodu, ona wpatrywała si˛e w dom. Trawnik był bujny, zielony i równo przystrzy˙zony, z˙ ywopłoty poprzycinano starannie, a w ogrodzie kwitły nagietki. . . Klucze znale´zli pod kubłem w komórce, tak jak to było umówione. Po pierwszej próbie jazdy swym nowym wozem szybko rozładowali ci˛ez˙ arówk˛e, by sasie˛ dzi nie zobaczyli ich ubogiego dobytku, i zwrócili ja˛ do najbli˙zszego punktu, po czym odbyli nast˛epna˛ przeja˙zd˙zk˛e. Po południu pojawiła si˛e projektantka wn˛etrz, ta sama, która miała projektowa´c jego biuro. Przyniosła próbki dywanów, farb, wykładzin, zasłon, firanek i tapet. Przypomniawszy sobie ich mieszkanie w Cam36

bridge, Abby uznała t˛e wizyt˛e za epizod raczej rozweselajacy, ˛ ale nie dała tego pozna´c po sobie. Mitch bardzo szybko si˛e znudził i poszedł raz jeszcze wypróbowa´c BMW. Jechał cichymi, cienistymi ulicami pi˛eknej dzielnicy, w której on sam miał teraz mieszka´c. U´smiechnał ˛ si˛e, kiedy jadacy ˛ na rowerach chłopcy zatrzymali si˛e i gwizdn˛eli z podziwu na widok jego nowego samochodu. Pomachał r˛eka˛ kroczacemu ˛ chodnikiem listonoszowi. Oto on, Mitchel Y. McDeere, lat dwadzies´cia pi˛ec´ , tydzie´n po uko´nczeniu studiów prawniczych, we własnej osobie. O trzeciej wybrali si˛e z projektantka˛ do sklepu z meblami, gdzie sprzedawca uprzejmie ich poinformował, z˙ e pan Oliver Lambert przygotował dla nich kredyt, moga˛ wi˛ec kupowa´c, co tylko chca,˛ nie liczac ˛ si˛e z kosztami. Kupili meble do całego domu. Mitch co jaki´s czas marszczył brwi z dezaprobata˛ i dwukrotnie sprzeciwił si˛e nabyciu rzeczy, które uznał za zbyt drogie, ale w tym dniu rzadziła ˛ Abby. Projektantka przez cały czas chwaliła jej znakomity gust, a na po˙zegnanie oznajmiła, z˙ e spotka si˛e z Mitchem w poniedziałek, bo chce popracowa´c nad jego nowym biurem, na co on powiedział: „wspaniale”. Posługujac ˛ si˛e planem miasta odnale´zli rezydencj˛e Quinów. Abby widziała ju˙z ten dom podczas pierwszej wizyty, ale nie pami˛etała, jak si˛e tam je´zdzi. Był połoz˙ ony w dzielnicy Chickasaw Gardens: zapami˛etała poro´sni˛ete drzewami działki, ogromne domy i znakomicie zaprojektowane ogródki. Zaparkowali na podje´zdzie, obok starego i nowego mercedesa. Pokojówka skin˛eła uprzejmie głowa,˛ ale si˛e nie u´smiechn˛eła. Wprowadziła ich do salonu i oddaliła si˛e. Dom był ciemny i cichy, z˙ adnych dzieci, z˙ adnych odgłosów. Zupełna pustka. Podziwiali meble i czekali. Rozmawiali przez jaki´s czas szeptem, a w ko´ncu zacz˛eli si˛e niecierpliwi´c. Z cała˛ pewno´scia˛ zaproszono ich na ten wieczór na obiad. Czwartek, godzina osiemnasta. Mitch raz po raz spogladał ˛ na zegarek i powiedział co´s o braku dobrych manier. Czekali. W korytarzu pojawiła si˛e Kay i usiłowała si˛e u´smiechna´ ˛c. Oczy miała spuchni˛ete i wilgotne. Tusz do rz˛es zmieszany ze łzami spływał po jej twarzy i policzkach. Przyciskała do ust chusteczk˛e. U´sciskała Abby i usiadła obok niej na sofie. Zagryzła chusteczk˛e i szlochała gło´sniej. Mitch ukl˛eknał ˛ przy niej. — Co si˛e stało, Kay? Zagryzła chusteczk˛e jeszcze mocniej i potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ Abby zacisn˛eła dło´n na jej kolanie, a Mitch pogłaskał drugie. Patrzyli na nia˛ z l˛ekiem, spodziewajac ˛ si˛e najgorszego: Lamar czy które´s z dzieci? — Wydarzyła si˛e tragedia — powiedziała łkajac ˛ cicho. — O kogo chodzi? — spytał Mitch. Wytarła oczy i odetchn˛eła gł˛eboko. — Dwaj członkowie naszej firmy, Marty Kozinski i Joe Hodge, ponie´sli dzisiaj s´mier´c. Byli´smy z nimi bardzo z˙zyci. 37

Mitch usiadł na stoliku. Pami˛etał Kozinskiego ze swojej drugiej wizyty w kwietniu. Przyłaczył ˛ si˛e do Lamara i Mitcha na lunchu w knajpie na Front Street. Zajmował pierwsze miejsce w kolejce po wspólnictwo, ale nie zdradzał z˙ adnego entuzjazmu z tego powodu. Joego Hodge’a nie mógł sobie przypomnie´c. — Jak si˛e to stało? — zapytał. Przestała płaka´c, ale łzy wcia˙ ˛z spływały po jej twarzy. Ponownie wytarła oczy i spojrzała na niego. — Nie jeste´smy pewni. Byli na Grand Cayman, nurkowali. Nastapiła ˛ jaka´s eksplozja na statku i przypuszczamy, z˙ e uton˛eli. Lamar powiedział, z˙ e informacje sa˛ bardzo ogólnikowe. Par˛e godzin temu odbyło si˛e zebranie firmy, na którym wszyscy o tym mówili. Lamar z trudem dotarł do domu. — Gdzie on jest? — Przy basenie. Czeka na ciebie. Lamar siedział na białym metalowym le˙zaku, obok małego stolika z parasolem, par˛e stóp od brzegu basenu. Ustawiony obok kwietnika zraszacz trzeszczał i syczał, wyrzucajac ˛ wod˛e idealnym łukiem, który obejmował stolik, le˙zak, parasol i Lamara Quina. Lamar przemókł do suchej nitki. Woda spływała mu z nosa, uszu i włosów. Niebieska koszula z bawełny i bawełniane spodnie były zupełnie mokre. Nie miał na sobie skarpetek ani butów. Siedział bez ruchu, nie reagujac ˛ na kolejne prysznice, jakby utracił czucie, wpatrujac ˛ si˛e uparcie w jaki´s odległy przedmiot na kraw˛ez˙ niku. Obok krzesła stała nie otwarta butelka heinekena. Mitch przyjrzał si˛e otoczeniu, cz˛es´ciowo po to, by upewni´c si˛e, z˙ e sasiedzi ˛ niczego nie zobacza.˛ Nie mogli. Sze´sciostopowy z˙ ywopłot z cyprysów gwarantował całkowita˛ intymno´sc´ . Obszedł basen dookoła i przystanał ˛ na jego kraw˛edzi. Lamar zauwa˙zył go´scia, skinał ˛ głowa,˛ zmusił si˛e do u´smiechu i wskazał drugi mokry le˙zak. Mitch przesunał ˛ go o par˛e stóp i usiadł. W tym samym momencie lun˛eła kolejna porcja wody. — Jest mi bardzo przykro, Lamar — powiedział wreszcie. To dotarło do Quina. Popatrzył na Mitcha. — Mnie równie˙z. — Nie wiem zupełnie, co powiedzie´c. Lamar oderwał wzrok od kraw˛ez˙ nika i utkwił spojrzenie w twarzy Mitcha. Ciemne, ociekajace ˛ woda˛ włosy spadały mu na oczy. Te oczy były czerwone i pełne bólu. Patrzył na Mitcha i czekał na nast˛epny prysznic. — Rozumiem ci˛e, ale tu si˛e nie da nic powiedzie´c. Przykro mi, z˙ e stało si˛e to dzisiaj. Nie byli´smy w stanie nic ugotowa´c. — Tym powiniene´s si˛e najmniej przejmowa´c. Przed chwila˛ straciłem apetyt. — Pami˛etasz ich? — spytał Lamar, wypluwajac ˛ wod˛e z ust. — Kozinskiego tak, Hodge’a nie. — Marty Kozinski był jednym z moich najlepszych przyjaciół. Wstapił ˛ do firmy trzy lata przede mna˛ i był obecnie pierwszy w kolejce po wspólnictwo. 38

Wspaniały prawnik. Wszyscy´smy go podziwiali i wszyscy zwracali´smy si˛e do niego o pomoc. Prawdopodobnie najlepszy negocjator w firmie. Bardzo chłodny i umiejacy ˛ panowa´c nad soba˛ w najtrudniejszych sytuacjach. Otarł czoło i utkwił wzrok w ziemi. Kiedy zaczynał mówi´c, woda kapała mu z nosa i przeszkadzała w artykulacji. — Troje dzieci. Jego dziewczynki, bli´zniaczki, sa˛ o miesiac ˛ starsze od naszego syna. Zawsze bawili si˛e razem — zamknał ˛ oczy, zagryzł wargi i zaczał ˛ płaka´c. Mitch poczuł, z˙ e chciałby stad ˛ odej´sc´ . Starał si˛e nie patrze´c na przyjaciela. — Bardzo mi przykro, Lamar, naprawd˛e, bardzo mi przykro. Po paru minutach Lamar przestał płaka´c. Woda zalewała ich jednak dalej. Mitch rozgladał ˛ si˛e po rozległym trawniku poszukujac ˛ kurka. Dwa razy zdobywał si˛e na odwag˛e, by zapyta´c, czy mo˙ze zakr˛eci´c wod˛e, i dwa razy zadecydował, z˙ e wytrzyma, skoro Lamar to znosi. Mo˙ze mu to pomaga. Spojrzał na zegarek. Za półtorej godziny powinno by´c ju˙z ciemno. — Co to był za wypadek? — zapytał w ko´ncu. — Nie powiedzieli nam wiele. Kiedy nurkowali z akwalungami, na statku nastapiła ˛ eksplozja. Kapitan te˙z zginał. ˛ Tubylec z wyspy. Obecnie próbuja˛ s´ciagn ˛ a´ ˛c ich ciała do domu. — Gdzie były ich z˙ ony? — Na szcz˛es´cie w domu. To była podró˙z słu˙zbowa, załatwiali interesy. — Nie mog˛e sobie przypomnie´c Hodge’a. — Joe był wysokim, małomównym blondynem. Rodzaj faceta, którego poznajesz, ale nie pami˛etasz. Był po Harvardzie, jak ty. — Ile miał lat? — Obaj byli w tym samym wieku — trzydzie´sci cztery lata. Miał zosta´c kolejnym wspólnikiem, po Martym. Byli bliskimi przyjaciółmi. Mam wra˙zenie, z˙ e wszyscy tutaj jeste´smy bliskimi przyjaciółmi, zwłaszcza teraz. Palcami zaczesał włosy gładko do tyłu, wstał i zrobił par˛e kroków. Woda s´ciekała z jego koszuli i mankietów spodni. Zatrzymał si˛e obok Mitcha i spojrzał niewidzacymi ˛ oczyma na wierzchołki drzew w ogrodzie sasiada. ˛ — Jak tam BMW? — Jest wspaniały. To s´wietny samochód. Dzi˛ekuj˛e za dostarczenie. — Kiedy przyjechali´scie? — Dzisiaj rano. Zda˙ ˛zyłem ju˙z nabi´c trzysta mil na liczniku. — Czy pokazała si˛e projektantka wn˛etrz? — Tak. Ona i Abby wydały cała˛ przyszłoroczna˛ pensj˛e. — To miło. Przyjemny dom. Cieszymy si˛e, z˙ e tu jeste´s, Mitch. Przykro mi tylko z powodu tych okoliczno´sci. Spodoba ci si˛e tutaj. — Nie musisz si˛e usprawiedliwia´c. — Wcia˙ ˛z nie mog˛e w to uwierzy´c. Jestem odr˛etwiały i sparali˙zowany. Robi mi si˛e zimno na my´sl o spotkaniu z dzieciakami i z˙ ona˛ Marty’ego. Ch˛etnie zgo39

dziłbym si˛e, z˙ eby mnie o´cwiczono bykowcem, gdybym wtedy nie musiał do nich i´sc´ . Pojawiły si˛e kobiety. Przeszły wzdłu˙z drewnianego pomostu, zeszły schodami w dół i zbli˙zyły si˛e do basenu. Kay znalazła kran i zakr˛eciła kurek. Opu´scili Chickasaw Gardens, pojechali na zachód i właczyli ˛ si˛e w potok pojazdów sunacych ˛ w stron˛e centrum miasta. Sło´nce dogasało. Trzymali si˛e za r˛ece, ale mówili niewiele. Mitch otworzył dach i okna. Abby poszukała w pudełku ze starymi kasetami i odnalazła Springsteena. Zabrzmiały pierwsze tony „Hungry Heart”. Magnetofon pracował znakomicie. Niewielki, l´sniacy ˛ samochód sunał ˛ w stron˛e rzeki ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ wylewajac ˛ a˛ si˛e przez otwarte okno smug˛e d´zwi˛eków. Ciepłe, lepkie, wilgotne letnie powietrze Memphis stapiało si˛e z ciemnos´cia.˛ Na boiskach baseballowych zespoły grubych m˛ez˙ czyzn w ciasnych spodenkach i jaskrawozielonych i fluoryzujacych ˛ z˙ ółtych koszulkach rysowały kreda˛ linie i przygotowywały si˛e do gry. Samochody pełne nastolatków tłoczyły si˛e przy wej´sciach do małych kafejek, gdzie pito piwo, plotkowano i podrywano osoby płci przeciwnej. Mitch znowu zaczał ˛ si˛e u´smiecha´c. Starał si˛e zapomnie´c o Lamarze, Kozinskim i Hodge’u. Dlaczego ma si˛e smuci´c? Nie byli jego przyjaciółmi. Było mu z˙ al ich rodzin, ale tak naprawd˛e nie znał tych ludzi. A on, Mitchel Y. McDeere, biedny dzieciak bez rodziny, miał wiele powodów, aby uwa˙za´c si˛e za szcz˛es´liwego. Miał pi˛ekna˛ z˙ on˛e, nowy dom, nowy samochód, nowa˛ prac˛e, stopie´n naukowy z Harvardu, bystry umysł i mocne ciało, które nie przybierało na wadze i potrzebowało mało snu. Osiemdziesiat ˛ tysi˛ecy rocznie, na razie. Za dwa lata mógł uzyska´c sze´sciocyfrowe dochody, nale˙zało tylko pracowa´c dziewi˛ec´ dziesiat ˛ godzin tygodniowo. Małe piwo. Podjechał do stacji benzynowej i zatankował pi˛etna´scie galonów. Zapłacił i kupił sze´sc´ paczek michelobów. Abby otworzyła dwie i właczyli ˛ si˛e z powrotem w ruch uliczny. U´smiechał si˛e. — Chod´zmy co´s zje´sc´ — powiedział. — Nie jeste´smy odpowiednio ubrani — odrzekła. Spojrzał na jej długie brazowe ˛ loki. Miała na sobie biała˛ bawełniana˛ spódniczk˛e przed kolana i biała˛ bawełniana˛ bluzk˛e. On był w szortach, czarnej koszulce polo i sandałach. — Z takimi nogami jak twoje mogliby´smy si˛e dosta´c do ka˙zdej restauracji w Nowym Jorku. — A co powiesz na „Rendez-vous”? Ta sukienka wydaje si˛e odpowiednia. ´ — Swietny pomysł. Zapłacili za parking w centrum i weszli w waski ˛ zaułek. Zapach barbecue zmieszany z letnim powietrzem wisiał jak mgła nad chodnikiem. Aromat delikatnie saczył ˛ si˛e w ich nozdrza i powodował wra˙zenie ssania gdzie´s gł˛eboko w z˙ o40

ładku. ˛ Dym wydostawał si˛e na zewnatrz ˛ przez przewody biegnace ˛ pod ziemia,˛ a pochodził z masywnych pieców, gdzie piekły si˛e najlepsze w całym mie´scie z˙ eberka wieprzowe. Restauracja mie´sciła si˛e w podziemiach starego budynku z czerwonej cegły, który rozebrano by ju˙z wiele lat temu, gdyby nie słynny lokal na dole. Były tam zawsze tłumy i kolejki czekajacych, ˛ ale wygladało ˛ na to, z˙ e w czwartki jest lu´zniej. Poprowadzono ich przez długa,˛ wypełniona˛ gwarem sal˛e i zaproponowano mały stolik z czerwonym obrusem. Kiedy szli w jego stron˛e, wszyscy na nich patrzyli. Zawsze tak było. M˛ez˙ czy´zni przestawali je´sc´ i nieruchomieli z pełnymi ustami, gdy Abby McDeere przechodziła mi˛edzy stolikami. Idac ˛ ulica˛ w Bostonie parali˙zowała ruch na chodniku. Gwizdy i zaczepki pod swoim adresem słyszała codziennie od wielu lat, a jej ma˙ ˛z przyzwyczaił si˛e ju˙z do tego. Był bardzo dumny ze swej pi˛eknej z˙ ony. Poirytowany czarnoskóry m˛ez˙ czyzna w czerwonym fartuchu stanał ˛ przy ich stoliku. — Tak, prosz˛e pana. Czego pan sobie z˙ yczy? ˙ Jadłospisy le˙zace ˛ na stołach były tu zupełnie niepotrzebne. Zeberka, z˙ eberka, z˙ eberka. . . — Dwie porcje, talerz z serem i dzbanek piwa. Kelner nic nie zanotował, tylko odwrócił si˛e i krzyknał ˛ w stron˛e kuchni: — Dajcie dwa całe, ser i piwo! Kiedy odszedł, Mitch złapał ja˛ za nog˛e pod stołem. Trzepn˛eła go po r˛eku. — Jeste´s pi˛ekna — powiedział. — Kiedy ostatni raz powiedziałem ci, z˙ e jeste´s pi˛ekna? — Jakie´s dwie godziny temu. — Dwie godziny! Jaki głupiec ze mnie! — Nie pozwól, by si˛e to powtórzyło. Znów poło˙zył jej r˛ek˛e na nodze i pogłaskał kolano. Pozwoliła mu. U´smiechn˛eła si˛e do niego uwodzicielsko, na jej policzkach utworzyły si˛e idealne dołeczki. Z˛eby bielały w przy´cmionym s´wietle, jasnobrazowe ˛ oczy płon˛eły. Kelner przyniósł im piwo i bez słowa napełnił dwa kufle. Abby upiła troch˛e i przestała si˛e u´smiecha´c. — My´slisz, z˙ e z Lamarem wszystko w porzadku? ˛ — spytała. — Nie wiem. Poczatkowo ˛ my´slałem, z˙ e jest pijany. Czułem si˛e jak idiota siedzac ˛ tam i patrzac, ˛ jak moknie. — Biedny facet. Kay powiedziała, z˙ e pogrzeby odb˛eda˛ si˛e pewnie w poniedziałek, je´sli uda im si˛e s´ciagn ˛ a´ ˛c ciała do tego czasu. — Porozmawiajmy o czym´s innym. Nie lubi˛e pogrzebów, z˙ adnych pogrzebów, nawet je˙zeli mam tam si˛e zjawi´c wła´sciwie tylko z obowiazku ˛ i nie znałem zmarłych. Mam przykre wspomnienia z pogrzebów.

41

Dostali z˙ eberka. Podano je na tekturowych tackach z aluminiowa˛ folia,˛ na której osadzał si˛e tłuszcz. Małe talerzyki z sałatka˛ i gotowana˛ fasolka˛ stały obok polanych obficie sosem porcji. Zacz˛eli je´sc´ palcami. — O czym chciałby´s porozmawia´c? — zapytała. — O zaj´sciu w cia˙ ˛ze˛ . — My´slałam, z˙ e zamierzamy poczeka´c par˛e lat. — Owszem, ale my´sl˛e, z˙ e powinni´smy przykładnie po´cwiczy´c. ´ — Cwiczyli´ smy w ka˙zdym przydro˙znym motelu mi˛edzy Kentucky i Bostonem. — Tak, ale nie w naszym nowym domu — Mitch rozdzielił dwa z˙ eberka i sos prysnał ˛ mu pomi˛edzy brwi. — Wprowadzili´smy si˛e tam dopiero dzi´s rano. — Wiem. Wi˛ec na co czekamy? — Mitch. Zachowujesz si˛e, jakbym ci˛e zaniedbywała. — Bo tak było dzisiejszego ranka. Proponuj˛e, by´smy zrobili to dzi´s wieczorem, gdy tylko wrócimy do siebie. Mógłby to by´c chrzest nowego domu. — Zobaczymy. — Czy to jest randka? Spójrz na tamtego faceta. Zaraz złamie sobie szyj˛e, próbujac ˛ zobaczy´c kawałek twojej nogi. Powinienem tam pój´sc´ i przetrzepa´c mu tyłek. — Tak, to jest randka. Nie przejmuj si˛e tamtymi facetami. Gapia˛ si˛e na ciebie. Uwa˙zaja,˛ z˙ e jeste´s słodki. — Bardzo zabawne. Mitch sko´nczył swoje z˙ eberka i zjadł połow˛e jej porcji. Gdy dopili piwo, zapłacił czekiem i opu´scili „Rendez-vous”. Jechał ostro˙znie przez miasto i rozpoznał nazw˛e pewnej ulicy, która˛ zapami˛etał z jednej z licznych wycieczek po Memphis, jaka˛ odbył tego dnia swym nowym samochodem. Dwa razy skr˛ecił niewła´sciwie, ale za trzecim odnalazł Meadowbrook i dom pa´nstwa McDeere. Materace le˙zały w´sród opró˙znionych pudeł na podłodze w głównej sypialni. Hearsay ukrył si˛e pod lampa˛ i przygladał ˛ si˛e, jak c´ wicza.˛ Cztery dni pó´zniej, w poniedziałek, który miał by´c pierwszym dniem jego pracy, Mitch i Abby dołaczyli ˛ do grona dwudziestu dziewi˛eciu pozostałych członków firmy i ich z˙ on i oddali ostatnia˛ posług˛e Martinowi S. Kozinskiemu. Katedra była wypełniona po brzegi. Oliver Lambert wygłosił ostatnia˛ mow˛e, która wzruszyła nawet Mitcha. W oczach Abby pojawiły si˛e łzy, gdy zobaczyła z˙ on˛e i dzieci Martina. Tego˙z popołudnia wszyscy spotkali si˛e ponownie w prezbiteria´nskim ko´sciele we wschodniej cz˛es´ci Memphis, aby po˙zegna´c J. E. Hodge’a.

Rozdział 5

Kiedy punktualnie o ósmej trzydzie´sci Mitch zjawił si˛e w małej poczekalni obok biura Royce’a McKnighta, pokój był pusty. Odchrzakn ˛ ał, ˛ zakasłał i zaczał ˛ czeka´c, tłumiac ˛ ogarniajace ˛ go zniecierpliwienie. Zza segregatorów wynurzyła si˛e wiekowa, niebieskowłosa sekretarka, mierzac ˛ go wyra´znie niech˛etnym spojrzeniem. Kiedy zorientował si˛e, z˙ e nie jest na pewno mile widzianym go´sciem, przedstawił si˛e i wyja´snił, z˙ e na t˛e godzin˛e ma wyznaczone spotkanie z panem McKnightem. U´smiechn˛eła si˛e i przedstawiła jako Louise, od trzydziestu jeden lat osobista sekretarka pana McKnighta. „Mo˙ze kawy?” — spytała. „Ch˛etnie — odparł — bez s´mietanki”. Znikn˛eła na chwil˛e, by powróci´c z fili˙zanka˛ i spodeczkiem. Powiadomiła swojego szefa przez interkom i poprosiła Mitcha, by usiadł. Teraz go sobie przypomniała. Jedna z sekretarek zauwa˙zyła go wczoraj na pogrzebie i zwróciła na niego jej uwag˛e. Przeprosiła za ponura˛ atmosfer˛e, jaka tu dzi´s panuje. Nikt nie czuje si˛e zdolny do pracy, wyja´sniła, i minie par˛e dni, zanim wszystko wróci do normy. To byli tacy mili, młodzi m˛ez˙ czy´zni. Zadzwonił telefon, Louise podniosła słuchawk˛e i poinformowała, z˙ e pan McKnight jest na bardzo wa˙znym spotkaniu, którego nie mo˙zna przerywa´c. Kiedy telefon zadzwonił ponownie, przytakn˛eła tylko, po czym poprowadziła Mitcha do biura wspólnika zarzadzaj ˛ acego. ˛ Oliver Lambert i Royce McKnight przywitali si˛e z nim i przedstawili go dwóm innym wspólnikom, Victorowi Milliganowi i Avery’emu Tolarowi. Wszyscy usiedli przy małym stole konferencyjnym. Polecono Louise, aby przyniosła kaw˛e. Milligan był szefem do spraw podatków, a czterdziestojednoletni Tolar jednym z młodszych wspólników. — Przepraszamy za tak przygn˛ebiajacy ˛ poczatek, ˛ Mitch — odezwał si˛e McKnight. — Doceniamy twoja˛ obecno´sc´ na wczorajszych pogrzebach i przykro nam, z˙ e twój pierwszy dzie´n w firmie był tak smutnym dniem. — Wydaje mi si˛e, z˙ e czułem to samo co wszyscy — powiedział Mitch. — Jeste´smy z ciebie bardzo dumni i wia˙ ˛zemy z toba˛ naprawd˛e wielkie nadzieje. Stracili´smy wła´snie dwóch spo´sród naszych najlepszych prawników, którzy zajmowali si˛e wyłacznie ˛ podatkami, tote˙z zwi˛eksza˛ si˛e nasze wymagania wobec 43

ciebie. Wszyscy musimy pracowa´c troch˛e ci˛ez˙ ej. Louise wniosła tac˛e, na której znajdował si˛e srebrny dzbanek z kawa˛ i fili˙zanki ze znakomitej porcelany. — Jeste´smy nieco przygn˛ebieni — powiedział Oliver Lambert. — Prosimy wi˛ec, bad´ ˛ z dla nas wyrozumiały. Wszyscy skin˛eli głowami, wpatrujac ˛ si˛e w blat stołu. Royce McKnight zajrzał do swojego notatnika. — Wydaje mi si˛e, z˙ e ju˙z o tym mówili´smy, Mitch. W tej firmie ka˙zdy pracownik przypisany jest do jednego ze wspólników, który nadzoruje jego prac˛e i zarazem pełni funkcj˛e jego doradcy. Te zwiazki ˛ sa˛ bardzo wa˙zne. Próbujemy łaczy´ ˛ c ludzi o podobnych charakterach, którym łatwo jest si˛e ze soba˛ porozumie´c i wspólnie pracowa´c. Przewa˙znie nam si˛e to udaje, ale zdarzały si˛e pomyłki. Nieprzewidziane reakcje lub co´s w tym gu´scie. Kiedy tak si˛e dzieje, tworzymy po prostu nowa˛ par˛e. Twoim partnerem b˛edzie Avery Tolar. Mitch u´smiechnał ˛ si˛e do´sc´ sztucznie do Tolara. — B˛edziesz pod jego kontrola,˛ a sprawy i akta, nad którymi zaczniesz pracowa´c, b˛eda˛ nale˙zały do niego. Wszystko to dotyczy kwestii zwiazanych ˛ z podatkami. — W porzadku. ˛ — Dopóki pami˛etam, chciałbym, aby´smy zjedli dzisiaj razem lunch — odezwał si˛e Tolar. — Oczywi´scie — odparł Mitch. — We´z moja˛ limuzyn˛e — zaproponował Lambert. — Zamierzałem to zrobi´c — powiedział Tolar. — Kiedy ja dostan˛e limuzyn˛e? — zapytał Mitch. U´smiechn˛eli si˛e, wyra´znie zadowoleni, z˙ e moga˛ si˛e na chwil˛e odpr˛ez˙ y´c. — Mniej wi˛ecej za dwadzie´scia lat — odpowiedział Lambert. — Mog˛e poczeka´c. — Jak spisuje si˛e BMW? — zapytał Victor Milligan. ´ — Swietnie. Mo˙zna b˛edzie ju˙z nim przejecha´c pi˛ec´ tysi˛ecy mil. — Jak udała si˛e przeprowadzka? — Wszystko w porzadku. ˛ Doceniam pomoc firmy. Sprawili´scie nam wspaniałe powitanie, Abby i ja jeste´smy wam niezmiernie wdzi˛eczni. McKnight przestał si˛e u´smiecha´c i powrócił do notatnika. — Jak ju˙z wspominałem, Mitch, egzamin adwokacki to w tej chwili sprawa najwa˙zniejsza. Masz sze´sc´ tygodni na nauk˛e i b˛edziemy ci pomaga´c na tyle, na ile to b˛edzie mo˙zliwe. Mamy własne seminaria prowadzone przez naszych członków. Omawiaja˛ na nich wszystkie zagadnienia egzaminacyjne, a twoje post˛epy b˛eda˛ przez nas dokładnie obserwowane, szczególnie przez Avery’ego. Co najmniej połow˛e czasu sp˛edzanego w firmie oraz wi˛ekszo´sc´ swego czasu wolnego

44

musisz po´swi˛eci´c przygotowaniom do egzaminu. Jeszcze z˙ aden z pracowników firmy go nie oblał. — Nie b˛ed˛e tym pierwszym. — Je´sli go oblejesz, zabierzemy ci BMW — powiedział Tolar, u´smiechajac ˛ si˛e dyskretnie. — Twoja sekretarka nazywa si˛e Nina Huff. Pracuje w firmie od ponad o´smiu lat. Nieco narwana, niezbyt atrakcyjna, ale bardzo operatywna. Wie du˙zo na temat prawa i przejawia skłonno´sc´ do udzielania rad, szczególnie nowo zatrudnionym. Sam zadecydujesz, czy b˛edziesz chciał z nia˛ współpracowa´c. Je´sli nie b˛edziecie mogli si˛e dogada´c, przydzielimy ci kogo´s innego. — Gdzie si˛e znajduje moje biuro? — Na drugim pi˛etrze, za biurem Avery’ego. Projektantka wn˛etrz b˛edzie tu dzi´s po południu, z˙ eby wybra´c biurko i meble. Je´sli oka˙ze si˛e to mo˙zliwe, zaakceptuj wszystkie jej propozycje. Pokój Lamara znajdował si˛e tak˙ze na drugim pi˛etrze i my´sl o tym dodała teraz Mitchowi otuchy. Przypomniał go sobie siedzacego ˛ obok basenu, ociekajacego ˛ woda,˛ płaczacego ˛ i mamroczacego ˛ co´s niezrozumiale. — Obawiam si˛e, Mitch, z˙ e przeoczyłem co´s, o czym powinni´smy porozmawia´c w czasie twojej pierwszej wizyty. Odczekał, a potem zapytał: — W porzadku, ˛ o co chodzi? Wspólnicy patrzyli na McKnighta z napi˛eciem. — Nigdy nie dopuszczamy do tego, by nasi pracownicy zaczynali prac˛e w firmie obcia˙ ˛zeni długami z czasów studenckich. Wolimy, aby´s miał inne powody do zmartwie´n i na co innego wydawał swoje pieniadze. ˛ Ile jeste´s winien? Mitch wypił łyk kawy i zaczał ˛ my´sle´c intensywnie. — Prawie dwadzie´scia trzy tysiace. ˛ — Pierwsza˛ rzecza,˛ jaka˛ jutro zrobisz, b˛edzie dostarczenie odpowiednich dokumentów na biurko Louise. — Czy, hmm, czy mam rozumie´c, z˙ e firma pokryje moje długi? — Taka jest nasza polityka. Chyba z˙ e masz co´s przeciwko temu. — Oczywi´scie, z˙ e nie. Nie wiem po prostu, co powiedzie´c. — Nie musisz nic mówi´c. Od pi˛etnastu lat post˛epujemy tak wobec ka˙zdego pracownika. Po prostu przeka˙z Louise papiery. — To bardzo uprzejme, panie McKnight. — No có˙z, chyba istotnie tak. Limuzyna jechała powoli przez zatłoczone — była to godzina popołudniowego szczytu — ulice. Avery Tolar mówił bez przerwy. Mitch przypominał mu jego samego, powiedział. Biednego dzieciaka z rozbitego domu, przygarnianego 45

kolejno przez niezliczone lito´sciwe rodziny z południowo-zachodniego Teksasu, który po uko´nczeniu szkoły s´redniej znalazł si˛e na ulicy. Pracował na nocnej zmianie w fabryce butów, by móc opłaci´c koled˙z. Stypendium na University of Texas otwarło przed nim drzwi do kariery. Uko´nczył koled˙z z wyró˙znieniem, wysłał podania do jedenastu uczelni i wybrał Stanford. Sko´nczył studia, zajmujac ˛ drugie miejsce na roku i odrzucił oferty wszystkich du˙zych firm z Zachodniego Wybrze˙za. Chciał si˛e zajmowa´c podatkami, wyłacznie ˛ podatkami. Oliver Lambert zwerbował go szesna´scie lat temu, kiedy firma liczyła jeszcze mniej ni˙z trzydziestu prawników. Miał z˙ on˛e i dwoje dzieci, ale o rodzinie powiedział niewiele. Mówił o pienia˛ dzach. Jego pasji, tak to okre´slił. Pierwszy milion był w banku. Drugi był kwestia˛ dwóch nast˛epnych lat. Przy czterystu tysiacach ˛ rocznie nie zajmie to wi˛ecej czasu. Jego specjalno´scia˛ było organizowanie spółek zajmujacych ˛ si˛e nabywaniem supertankowców. Był czołowym specjalista˛ w tej dziedzinie i zarabiajac ˛ trzysta dolarów za godzin˛e, pracował sze´sc´ dziesiat, ˛ a niekiedy nawet siedemdziesiat ˛ godzin tygodniowo. Mitch zacznie od stu dolarów za godzin˛e i b˛edzie pracował co najmniej pi˛ec´ godzin dziennie, dopóki nie zda egzaminu adwokackiego i nie otrzyma uprawnie´n. Potem wymagane b˛edzie osiem godzin dziennie, przy stu pi˛ec´ dziesi˛eciu za godzin˛e. Fakturowanie było z˙ yciodajna˛ krwia˛ dla firmy. Wszystko obracało si˛e wokół tego. Awanse, podwy˙zki, premie, przetrwanie i sukces — wszystko zalez˙ ało od tego, za ile si˛e zafakturowało. Dotyczyło to zwłaszcza nowych chłopców. Pracownicy obcia˙ ˛zali klientów za swój trud przeci˛etnie stu siedemdziesi˛ecioma pi˛ecioma dolarami za godzin˛e, wspólnicy kwota˛ trzystu dolarów. Milliganowi udało si˛e wyciagn ˛ a´ ˛c od kilku swoich klientów czterysta za godzin˛e, a Nathan Locke dostawał w swoim czasie pi˛ec´ set za godzin˛e za pewna˛ prac˛e podatkowa˛ zwiazan ˛ a˛ z transakcjami wymiennymi dokonywanymi w kilku pa´nstwach. Pi˛ec´ set dolców za godzin˛e! Avery rozkoszował si˛e ta˛ my´sla,˛ mno˙zac ˛ pi˛ec´ set za godzin˛e przez pi˛ec´ dziesiat ˛ godzin w tygodniu i pi˛ec´ dziesiat ˛ tygodni w roku. Milion dwie´scie pi˛ec´ dziesiat ˛ tysi˛ecy rocznie! Tak si˛e zarabia w tym interesie. Bierzesz kilku prawników, pracujesz przez godzin˛e i budujesz dynasti˛e. Im wi˛ecej zbierzesz prawników, tym wi˛ecej zarobia˛ wspólnicy. Nie lekcewa˙z fakturowania, ostrzegał. To pierwsza zasada przetrwania. Dziesiatego ˛ dnia ka˙zdego miesiaca ˛ podczas jednego ze swoich ekskluzywnych posiłków wspólnicy dokonuja˛ przegladu ˛ faktur z poprzedniego miesiaca. ˛ Jest to zawsze wielka ceremonia. Royce McKnight wyczytuje nazwisko ka˙zdego prawnika i wynik jego miesi˛ecznego fakturowania. Toczy si˛e ostre współzawodnictwo mi˛edzy wspólnikami, ale wszyscy graja˛ uczciwie. Wszyscy przecie˙z staja˛ si˛e coraz bogatsi. Jest to silna motywacja. Co do pracowników, to nie upomina si˛e mało wydajnych, dopóki nie zdarza si˛e im drugi zły miesiac ˛ z rz˛edu. Oliver Lambert wzywa wtedy delikwenta na krótka˛ rozmow˛e. Nikt nigdy nie miał jeszcze złej pas46

sy przez trzy kolejne miesiace. ˛ Za fakturowanie ponad norm˛e pracownicy otrzymuj˛e premi˛e. Awans na wspólnika zale˙zy od zafakturowanych kwot. Tak wi˛ec nie zlekcewa˙z tego, ostrzegł ponownie. To zawsze musi by´c na pierwszym miejscu — po zdaniu egzaminu, oczywi´scie. Egzamin adwokacki jest przeszkoda,˛ złem koniecznym, które trzeba pokona´c, i rytuałem, ale absolwent Harvardu nie ma najmniejszego powodu, aby si˛e go obawia´c. Po prostu skoncentruj si˛e na seminariach, powiedział Avery, i staraj si˛e przypomnie´c sobie wszystko, czego nauczyłe´s si˛e na uczelni. Limuzyna wtoczyła si˛e w boczna˛ uliczk˛e pomi˛edzy dwoma wysokimi budynkami i przystan˛eła naprzeciwko małej markizy rozciagaj ˛ acej ˛ si˛e od kraw˛ez˙ nika do czarnych metalowych drzwi. Avery zerknał ˛ na zegarek. — Bad´ ˛ z z powrotem o drugiej — polecił kierowcy. Dwie godziny na lunch, pomy´slał Mitch. Przez ten czas mógłby zafakturowa´c sze´sc´ set dolarów. Có˙z za marnotrawstwo! Klub Manhattan zajmował ostatnie pi˛etro dziesi˛eciokondygnacyjnego biurowca. Wczesne lata pi˛ec´ dziesiate ˛ był to ostatni okres, gdy w pełni go wykorzystywano. Avery nazwał budynek wrakiem, ale zaraz dodał, z˙ e klub ten słynie z najbardziej wyszukanego menu w całym mie´scie. Oferuje wspaniałe jedzenie wyłacznie ˛ s´nie˙znobiałym, bogatym m˛ez˙ czyznom z ekskluzywnych kr˛egów. Wielkie porcje dla wielkich ludzi. Bankierzy, prawnicy, zarzadcy, ˛ przedsi˛ebiorcy, kilku polityków i paru arystokratów. Ociekajaca ˛ złotem winda kursowała bez przerwy; mijała wyludnione biura i zatrzymywała si˛e na eleganckim dziesiatym ˛ pi˛etrze. Szef sali zwrócił si˛e do Tolara po imieniu i zapytał, jak si˛e maja˛ jego dobrzy przyjaciele, Oliver Lambert i Nathan Locke. Wyraził te˙z współczucie z powodu straty, jaka˛ była s´mier´c Kozinskiego i Hodge’a. Avery podzi˛ekował i przedstawił nowego członka firmy. Jego ulubiony stół czekał w rogu sali. Elegancki, czarnoskóry kelner o imieniu Ellis podał im menu. — Firma nie toleruje picia podczas lunchu — powiedział Avery, otwierajac ˛ swoja˛ kart˛e. — Ja nie pijam podczas lunchu. — To dobrze. Co zamawiasz? — Herbat˛e z lodem. — Dla niego herbat˛e z lodem — powiedział Avery do kelnera. — Dla mnie przynie´s martini bombay z trzema oliwkami. Mitch zagryzł wargi i wykrzywił si˛e zza menu. — Mamy zbyt wiele zasad — wymamrotał Avery. Po pierwszym martini przyszła kolej na drugie, ale na tym si˛e sko´nczyło. Avery zamówił dla nich obu jaki´s gatunek ryby z rusztu — potraw˛e dnia. Oznajmił, z˙ e dba o lini˛e. Trenował te˙z codziennie w klubie sportowym, swoim własnym klubie sportowym. Zaproponował Mitchowi, z˙ eby poszedł z nim tam kiedy´s wycisna´ ˛c 47

z siebie troch˛e potu. Pó´zniej nastapiły ˛ zwyczajowe pytania o futbol w koled˙zu i inne rutynowe uprzejmo´sci. Mitch zapytał o dzieci. Dowiedział si˛e, z˙ e mieszkaja˛ z matka.˛ Ryba była nie dopieczona, ziemniaki za twarde. Mitch m˛eczył si˛e ze swoja˛ porcja,˛ jadł powoli sałatk˛e i słuchał, jak jego partner opisuje pokrótce osoby obecne na lunchu. Przy du˙zym stoliku w towarzystwie kilku Japo´nczyków siedział burmistrz, a przy sasiednim ˛ stoliku jeden z bankierów firmy. Było tam te˙z par˛e innych grubych ryb i kilku prawników. Wszyscy jedli z furia,˛ poczuciem własnej wa˙zno´sci i władzy. Zdaniem Avery’ego ka˙zdy z członków klubu był wa˙zna˛ figura˛ i miał wielkie wpływy, zarówno w swoim profesjonalnym kr˛egu, jak i w mie´scie. Avery czuł si˛e tu jak u siebie w domu. Zrezygnowali z deseru i zamówili kaw˛e. Avery wyja´snił Mitchowi, z˙ e powinien by´c w biurze o dziewiatej ˛ ka˙zdego ranka. Sekretarki zaczynaja˛ urz˛edowanie o ósmej trzydzie´sci. Pracuje si˛e od dziewiatej ˛ do piatej, ˛ ale nikt nie poprzestaje na o´smiu godzinach dziennie. On sam przychodzi do biura o ósmej i rzadko kiedy wychodzi przed szósta.˛ Ka˙zdego dnia mo˙ze fakturowa´c za dwana´scie godzin; codziennie, niezale˙znie od tego, ile godzin pracuje. Dwana´scie godzin dziennie, pi˛ec´ dni w tygodniu, przy trzystu dolarach za godzin˛e, przez pi˛ec´ dziesiat ˛ tygodni. Dziewi˛ec´ set tysi˛ecy dolarów! To był jego cel. Zeszłego roku zafakturował na kwot˛e siedmiuset tysi˛ecy, ale miał wtedy jakie´s problemy osobiste. Firmy nie interesuje to, czy Mitch przyjdzie do pracy o szóstej, czy o dziewia˛ tej rano, dopóki b˛edzie dobrze wykonywał swoja˛ prac˛e. — O której godzinie otwierane sa˛ drzwi? — zapytał Mitch. — Ka˙zdy ma klucz — wyja´snił Avery — wi˛ec ka˙zdy mo˙ze wchodzi´c i wychodzi´c, kiedy zechce. System bezpiecze´nstwa jest solidny, ale stra˙ze przywykły do ludzi uzale˙znionych od pracy. Niektóre przypadki tego nałogu przeszły do legendy. Victor Milligan w młodo´sci pracował po szesna´scie godzin dziennie przez siedem dni w tygodniu, dopóki nie dorobił si˛e wspólnictwa. Potem przestał pracowa´c w niedziele. Pó´zniej miał atak serca i zrezygnował z sobót. Jego doktor pozwolił mu pracowa´c tylko dziesi˛ec´ godzin dziennie przez pi˛ec´ dni w tygodniu i od tej pory przestał czu´c si˛e szcz˛es´liwy. Marty Kozinski znał wszystkich dozorców po imieniu. Przychodził o dziewiatej, ˛ poniewa˙z lubił zjada´c s´niadanie z dzieciakami. Potrafił przyj´sc´ o dziewiatej ˛ i wyj´sc´ po północy. Nathan Locke twierdzi, z˙ e kiedy przychodza˛ sekretarki, przestaje mu si˛e dobrze pracowa´c, wi˛ec przychodzi o szóstej. Wstydem byłoby zaczyna´c prac˛e pó´zniej. Oto sze´sc´ dziesi˛eciojednoletni m˛ez˙ czyzna, wart dziesi˛ec´ milionów, który pracuje od szóstej rano do ósmej wieczorem przez pi˛ec´ dni w tygodniu oraz przez pół soboty. Gdyby si˛e wycofał, umarłby. Nikt nie trzyma r˛eki na zegarku, wyja´snił wspólnik. Przychod´z i wychod´z, kiedy masz na to ochot˛e. Rób tylko to, co do ciebie nale˙zy. Mitch odpowiedział, z˙ e rozumie. Szesna´scie godzin pracy dziennie nie było 48

dla niego niczym nowym. Avery pochwalił jego nowy garnitur. Istniało niepisane prawo dotyczace ˛ ubioru i wygladało ˛ na to, z˙ e Mitch szybko je sobie przyswoił. Avery miał krawca w południowym Memphis, starego Korea´nczyka, którego mógłby poleci´c Mitchowi. Tysiac ˛ pi˛ec´ set za garnitur. Mitch odparł, z˙ e mo˙ze poczeka´c rok lub dwa. . . Dosiadł si˛e do nich pracownik jednej z wi˛ekszych firm i zaczał ˛ rozmawia´c z Averym. Zło˙zył wyrazy współczucia i zapytał o rodzin˛e. On i Joe Hodge pracowali razem nad jaka´ ˛s sprawa˛ rok temu i teraz nie mógł uwierzy´c w to, co si˛e stało. Avery przedstawił go Mitchowi. Tamten zaczał ˛ opowiada´c o pogrzebie. Czekali, a˙z sobie pójdzie, ale on zanudzał ich dalej, powtarzajac ˛ ciagle ˛ w kółko, z˙ e jest mu bardzo przykro. Najwyra´zniej czekał na szczegóły. Avery nie podał mu z˙ adnych, wi˛ec w ko´ncu wrócił do swojego stolika. O drugiej ko´nczyła si˛e pora lunchu i na sali zrobiło si˛e lu´zniej. Avery wypisał czek, szef sali odprowadził ich do drzwi. Szofer stał cierpliwie obok limuzyny. Mitch usiadł z tyłu i zatopił si˛e w skórzanym fotelu. Obserwował budynki i ruch uliczny. Obserwował przechodniów p˛edzacych ˛ po goracych ˛ chodnikach, zastanawiajac ˛ si˛e, ilu z nich widziało wn˛etrze limuzyny albo klubu Manhattan. Ilu z nich wzbogaci si˛e przez najbli˙zsze dziesi˛ec´ lat? U´smiechnał ˛ si˛e z zadowoleniem. Harvard był oddalony o milion mil stad. ˛ Harvard bez długów studenckich. Kentucky było w innym s´wiecie. Jego przeszło´sc´ została zapomniana. Przybył. Projektantka wn˛etrz czekała w jego biurze. Umówili si˛e z Averym, z˙ e Mitch przyjdzie do niego za godzin˛e i zaczna˛ prac˛e. Dziewczyna miała katalogi mebli, wyposa˙zenia biurowego i najprzeró˙zniejsze próbki. Poprosił ja˛ o sugestie i przez jaki´s czas słuchał tego, co mówiła, starajac ˛ si˛e okaza´c maksymalne zainteresowanie, po czym powiedział, z˙ e ufa jej gustowi, i poprosił, by wybrała to, co sama uzna za odpowiednie. Podobało jej si˛e solidne biurko z drzewa wi´sniowego — bez szuflad, wybrała tak˙ze burgundzkie skórzane fotele i bardzo drogi orientalny dywan. Mitch orzekł, z˙ e wszystko jest wspaniałe. Gdy projektantka wyszła, usiadł za starym biurkiem, które wygladało ˛ całkiem nie´zle i odpowiadałoby mu w zupełno´sci, gdyby nie to, z˙ e zostało uznane za zu˙zyte i nie do´sc´ dobre dla nowego prawnika firmy Bendini, Lambert i Locke. . . Jego pokój miał wymiary pi˛etna´scie na pi˛etna´scie, dwa sze´sciostopowe okna skierowane na północ i znajdujace ˛ si˛e dokładnie na wysoko´sci pierwszego pi˛etra starego budynku stojacego ˛ naprzeciwko. Widok niezbyt ciekawy. Wychyliwszy si˛e, mógł dostrzec połyskujac ˛ a˛ wsta˙ ˛zk˛e rzeki. Na gołych s´cianach widniały s´lady po gablotkach. Dziewczyna zaproponowała mu kilka obrazów. Zadecydował, z˙ e s´ciana sukcesów b˛edzie si˛e znajdowa´c naprzeciw biurka, za fotelami. Dyplomy i tym po49

dobne trofea, które tu zawisna,˛ musza˛ zosta´c oprawione. Jak na biuro pracownika pokój był du˙zy. Znacznie wi˛ekszy od kwadratowych nor, w jakich umieszczano nowicjuszy w Nowym Jorku i Chicago. Wystarczy na par˛e lat. Potem przeprowadzi si˛e do jakiego´s z lepszym widokiem. A potem b˛edzie biuro naro˙zne, jedno z owych biur władzy. Panna Nina Huff zapukała do drzwi i przedstawiła si˛e jako jego sekretarka. Była korpulentna,˛ czterdziestopi˛ecioletnia˛ kobieta˛ i wystarczyło na nia˛ spojrze´c, by zrozumie´c, czemu pozostała do tej pory niezam˛ez˙ na. Poinformowała go od razu, z˙ e pracuje w firmie od o´smiu lat i wie wszystko, co tylko mo˙zna wiedzie´c o pracy biurowej. Gdyby miał jakie´s watpliwo´ ˛ sci, niech ja˛ po prostu pyta. Mitch podzi˛ekował. Przez pewien czas pracowała jako maszynistka i była wdzi˛eczna za to, z˙ e mo˙ze znowu pełni´c funkcj˛e sekretarki. Mitch przytaknał, ˛ jakby wszystko doskonale rozumiał. Spytała, czy wie, jak obsługiwa´c urzadzenia ˛ techniczne. Odpowiedział twierdzaco. ˛ Istotnie, rok temu pracował dla trzystuosobowej firmy na Wall Street, która dysponowała najnowocze´sniejsza˛ technologia˛ biurowa.˛ Je´sli jednak b˛edzie miał jakie´s problemy, na pewno zapyta, obiecał. — Jak ma na imi˛e twoja z˙ ona? — spytała. — Dlaczego to jest wa˙zne? — Bo kiedy zadzwoni, znajac ˛ jej imi˛e, mog˛e by´c dla niej naprawd˛e słodka i miła. — Abby. — Jaka˛ kaw˛e lubisz? — Czarna.˛ Ale b˛ed˛e ja˛ sobie sam przyrzadzał. ˛ — Nie mam nic przeciwko robieniu ci kawy. To cz˛es´c´ mojej pracy. — Sam ja˛ b˛ed˛e robił. — Wszystkie sekretarki tym si˛e zajmuja.˛ — Je˙zeli kiedykolwiek zrobisz mi kaw˛e, wy´sl˛e ci˛e do lizania znaczków. — Mamy do tego automat. Czy na Wall Street li˙ze si˛e znaczki? — To było takie powiedzonko. — W porzadku, ˛ zapami˛etałam imi˛e twojej z˙ ony i omówili´smy kwesti˛e kawy, wi˛ec my´sl˛e, z˙ e mo˙zemy zaczyna´c. — Od jutra. Bad´ ˛ z tu o wpół do dziewiatej. ˛ — Tak jest, szefie. Wyszła i Mitch u´smiechnał ˛ si˛e do siebie. Była naprawd˛e cwana, ale mogła by´c całkiem zabawna. Potem zajrzał Lamar. Miał spotkanie z Nathanem Lockiem i był ju˙z spó´zniony, ale chciał sprawdzi´c, jak si˛e miewa jego przyjaciel. Cieszył si˛e, z˙ e ich pokoje znajduja˛ si˛e blisko siebie. Jeszcze raz przeprosił za czwartkowy obiad. Tak — on,

50

Kay i dzieciaki wpadna˛ do Mitcha o siódmej obejrze´c nowy dom i meble. Hunter Quin miał pi˛ec´ lat. Jego siostra Holly — siedem. Oboje siedzieli przy nowiutkim stole, jedli spaghetti, zachowujac ˛ nienaganne maniery i ignorujac ˛ rozmowy dorosłych. Abby obserwowała t˛e dwójk˛e i marzyła o dzieciach. Mitch uznał, z˙ e sa˛ urocze, i do tego ograniczyła si˛e jego reakcja. W my´sli odtwarzał wszystkie wydarzenia tego dnia. Kobiety zjadły szybko i wyszły, z˙ eby obejrze´c meble i porozmawia´c o ewentualnych poprawkach. Dzieci zabrały Hearsaya do ogródka. — Jestem zdumiony, z˙ e przydzielili ci˛e do Tolara — powiedział Lamar, wycierajac ˛ usta. — Dlaczego? — Nie przypominam sobie, z˙ eby kiedykolwiek nadzorował pracowników. — Jest po temu jaka´s konkretna przyczyna? — W zasadzie nie. To wspaniały facet, ale nie nadaje si˛e do pracy w zespole. Typ samotnika. Woli pracowa´c sam. Co´s jest nie tak miedzy nim i jego z˙ ona,˛ podobno sa˛ w separacji. Ale on o tym nigdy nie mówi. Mitch odsunał ˛ talerz i łyknał ˛ mro˙zonej herbaty. — Czy to dobry prawnik? — Bardzo dobry. Wszyscy, którzy zostaja˛ wspólnikami, sa˛ dobrzy. Wi˛ekszo´sc´ jego klientów stanowia˛ bogaci ludzie zarabiajacy ˛ miliony na ulgach podatkowych. Zakłada spółki z ograniczona˛ odpowiedzialno´scia.˛ Wiele jego ulg wia˙ ˛ze si˛e z pewnym ryzykiem, ale on jest znany z tego, z˙ e lubi ryzykowa´c, a pó´zniej walczy´c z IRS. Wi˛ekszo´sc´ jego klientów to te˙z ryzykanci. B˛edziesz miał mas˛e roboty z wynajdywaniem sposobów na naginanie prawa podatkowego. To b˛edzie zabawne. — W czasie lunchu zrobił mi wykład na temat fakturowania. — To niezb˛edne. Jeste´smy stale pod presja,˛ by fakturowa´c coraz wi˛ecej. Wszystko co mamy do sprzedania to nasz czas. Kiedy zdasz egzamin, twój wykaz faktur b˛edzie co tydzie´n sprawdzany przez Tolara i Royce’a McKnighta. B˛edzie si˛e od ciebie wymagało, aby´s fakturował trzydzie´sci do czterdziestu godzin tygodniowo przez najbli˙zsze sze´sc´ miesi˛ecy. Potem przez par˛e lat — pi˛ec´ dziesiat ˛ godzin tygodniowo. Zanim zaczna˛ rozpatrywa´c twoja˛ kandydatur˛e na wspólnika, musisz mie´c za soba˛ par˛e lat, w których b˛edziesz pracował po sze´sc´ dziesiat ˛ godzin tygodniowo. — To bardzo du˙zo. — Tak si˛e wydaje, ale to tylko pozory. Wi˛ekszo´sc´ dobrych prawników pracuje osiem lub dziewi˛ec´ godzin dziennie, a fakturuje za dwana´scie. Nazywa si˛e to rozdymaniem. Nie jest to post˛epowanie zbyt uczciwe wobec klienta, ale wszyscy tak robia.˛ Wielkie firmy powstawały dzi˛eki rozdymaniu akt. Tak si˛e nazywa ta gra. — Wyglada ˛ na to, z˙ e nie obowiazuj ˛ a˛ w niej zasady etyczne. 51

— A czy jest etyczne, je´sli prawnik, specjalista od narkotyków, pobiera wynagrodzenie w gotówce, majac ˛ wiele powodów do przypuszcze´n, z˙ e pieniadze ˛ sa˛ brudne? Wiele rzeczy nie zgadza si˛e z etyka.˛ Co powiesz o lekarzu, który przyjmuje stu pacjentów dziennie? Lub o takim, który przeprowadza niepotrzebne operacje? Do najbardziej niemoralnych ludzi, jakich znam, nale˙za˛ moi klienci. Rozdymanie akt przychodzi bardzo łatwo, kiedy twój klient to multimilioner, który chce oszuka´c rzad ˛ i wymaga od ciebie, by´s pomógł mu to zrobi´c w sposób legalny. Wszyscy tak robimy. — Czy tu tego ucza? ˛ — Nie. Sam poniekad ˛ do tego dochodzisz. Poczatkowo ˛ pracujesz jak szalony przez wiele długich m˛eczacych ˛ godzin, ale to nie mo˙ze trwa´c w niesko´nczono´sc´ . Wi˛ec stopniowo zmniejszasz liczb˛e godzin. Uwierz mi, Mitch, gdy pob˛edziesz tu z nami przez rok, nauczysz si˛e, jak pracowa´c dziesi˛ec´ godzin, a fakturowa´c za dwa razy tyle. To co´s w rodzaju szóstego zmysłu, który jest niezb˛edny ka˙zdemu prawnikowi. — Co jeszcze b˛edzie dla mnie niezb˛edne? Lamar pomieszał kostki lodu i pomy´slał przez chwil˛e. — Pewna doza cynizmu. Ta robota wyciska na ka˙zdym swoje pi˛etno. Na uczelni wpojono ci pewien zasób wzniosłych poj˛ec´ dotyczacych ˛ zasad post˛epowania prawnika. Rycerz walczacy ˛ o prawo jednostek, obro´nca konstytucji, or˛edownik uci´snionych, rzecznik zasad swego klienta. Potem praktykujesz przez sze´sc´ miesi˛ecy i widzisz, z˙ e jeste´smy tylko i po prostu prawnikami do wynaj˛ecia. Rzecznikami tego, kto zapłaci najwi˛ecej, gotowymi słu˙zy´c ka˙zdemu oszustowi i złodziejowi, który ma dostatecznie du˙zo pieni˛edzy, aby pokry´c nasze wygórowane honoraria. Nic ci˛e nie dziwi. Nasz zawód uwa˙za si˛e za szacowna˛ profesj˛e, ale spotkasz tylu nieuczciwych prawników, z˙ e przyjdzie taka chwila, i˙z b˛edziesz chciał zrezygnowa´c i znale´zc´ jaka´ ˛s uczciwa˛ prac˛e. Tak, Mitch, staniesz si˛e cynikiem. To doprawdy smutne. — Nie powiniene´s mi mówi´c tego wła´snie teraz, kiedy dopiero zaczynam moja˛ karier˛e. — Pieniadze ˛ to sprawia.˛ To zdumiewajace, ˛ jak ci˛ez˙ ko b˛edziesz potrafił harowa´c za dwie´scie tysi˛ecy rocznie. — Harowa´c? To brzmi przera˙zajaco. ˛ — Przykro mi. Nie jest tak z´ le. Moje widzenie s´wiata zmieniło si˛e diametralnie od zeszłego czwartku. — Czy chciałby´s obejrze´c dom? Jest wspaniały. — Mo˙ze innym razem. Pogadajmy jeszcze troch˛e.

Rozdział 6

Budzik stojacy ˛ na nowym stoliku nocnym, pod nowa˛ lampa˛ zadzwonił o pia˛ tej rano i został natychmiast wyłaczony. ˛ Mitch przeszedł chwiejnym krokiem przez pogra˙ ˛zony w mroku dom i natknał ˛ si˛e na Hearsaya warujacego ˛ przy tylnych drzwiach. Wypu´scił go do ogrodu i poszedł wzia´ ˛c prysznic. Dwadzie´scia minut pó´zniej zajrzał do s´piacej ˛ jeszcze z˙ ony i pocałował ja˛ na do widzenia. Nie zareagowała. Kiedy nie trzeba było przedziera´c si˛e przez korki, droga do biura zajmowała nie wi˛ecej ni˙z dziesi˛ec´ minut. Postanowił rozpoczyna´c prac˛e o piatej ˛ trzydzies´ci, chyba z˙ e znalazłby si˛e kto´s, kto przychodziłby wcze´sniej od niego, wtedy gotów był zjawia´c si˛e w biurze o piatej, ˛ wpół do piatej, ˛ czy o którejkolwiek, byleby przychodzi´c pierwszy. Sen to tylko zawada. Postanowił, z˙ e od dzisiaj b˛edzie tym, który zawsze przychodzi pierwszy do Gmachu Bendiniego, przynajmniej do czasu, kiedy zostanie wspólnikiem. Je˙zeli innym zajmowało to dziesi˛ec´ lat, jemu zajmie siedem. Zamierzał zosta´c najmłodszym wspólnikiem w historii firmy. Pusty teren wokół Gmachu Bendiniego otaczało ogrodzenie z ła´ncuchów, a przy bramie stał stra˙znik. Wewnatrz ˛ znajdował si˛e parking, na którym wyznaczono miejsce dla jego samochodu — jego nazwisko wypisano sprayem mi˛edzy z˙ ółtymi liniami. Zatrzymał si˛e przy bramie i czekał. Umundurowany stra˙znik wyłonił si˛e z ciemno´sci i podszedł do wozu. Mitch nacisnał ˛ przycisk uchylajacy ˛ okno i pokazał plastikowa˛ legitymacj˛e ze swoim zdj˛eciem. — Musisz by´c tym nowym — powiedział stra˙znik, ogladaj ˛ ac ˛ legitymacj˛e. — Tak. Mitch McDeere. — Potrafi˛e czyta´c. Zreszta˛ poznałbym po samochodzie. — Jak si˛e nazywasz? — zapytał Mitch. — Dutch Hendrix. Pracowałem w departamencie policji w Memphis przez trzydzie´sci trzy lata. — Miło mi ci˛e pozna´c, Dutch. — Taak, nawzajem. Wcze´snie zaczynasz. Mitch u´smiechnał ˛ si˛e i schował legitymacj˛e. — Sadziłem, ˛ z˙ e wszyscy b˛eda˛ ju˙z w komplecie. 53

Dutch zdobył si˛e na u´smiech. — Jeste´s pierwszy. Wkrótce pojawi si˛e pan Locke. Brama si˛e otwarła i Dutch pozwolił mu wjecha´c. Znalazł swoje nazwisko wypisane białymi literami na asfalcie i zaparkował l´sniace ˛ BMW na trzecim stanowisku od strony budynku. Zabrał z tylnego siedzenia pusta˛ aktówk˛e z w˛ez˙ owej skóry i delikatnie zamknał ˛ drzwi. Drugi stra˙znik stał przy tylnym wej´sciu. Mitch przedstawił si˛e i czekał, a˙z ten otworzy mu drzwi. Spojrzał na zegarek. Dokładnie piata ˛ trzydzie´sci. Sprawiło mu ulg˛e, z˙ e godzina jest tak wczesna. Wszyscy inni ciagle ˛ jeszcze spali. Zapalił s´wiatło w swoim biurze i poło˙zył teczk˛e na biurku. Przeszedł korytarzem na zaplecze, zapalajac ˛ po drodze wszystkie s´wiatła. Ekspres do kawy był jednym z tych kombajnów wyposa˙zonych w tysiace ˛ przycisków, s´wiatełek i podziałek — z˙ adnej instrukcji obsługi Mitch oczywi´scie nie znalazł. Wsypujac ˛ kaw˛e do filtra, badał maszyn˛e przez chwil˛e. Przez jeden z otworów znajdujacych ˛ si˛e w górnej pokrywie nalał wody i u´smiechnał ˛ si˛e, gdy zacz˛eła s´cieka´c we wła´sciwe miejsce. W rogu pokoju stały trzy pudła kartonowe pełne ksia˙ ˛zek, papierów, notatników i notesów, które zgromadził w ciagu ˛ ostatnich trzech lat. Postawił jedno z nich na biurku, po czym zaczał ˛ je opró˙znia´c i segregowa´c wst˛epnie zawarto´sc´ , ustawiajac ˛ małe stosiki. Po dwóch kawach znalazł w trzecim pudełku materiały do egzaminu. Podszedł do okna i odsłonił z˙ aluzje. Było wcia˙ ˛z ciemno. Nie zauwa˙zył postaci, która nagle pojawiła si˛e w drzwiach. — Dzie´n dobry! Mitch odwrócił si˛e gwałtownie od okna i utkwił w go´sciu niezbyt madre ˛ spojrzenie. — Przestraszył mnie pan — powiedział, ci˛ez˙ ko oddychajac. ˛ — Przepraszam. Nazywam si˛e Nathan Locke. Nie sadz˛ ˛ e, by´smy si˛e kiedy´s ju˙z spotkali. — Jestem Mitch McDeere. Nowy człowiek. Podali sobie r˛ece. — Tak, wiem. Przepraszam, z˙ e nie mogli´smy si˛e spotka´c wcze´sniej. Byłem bardzo zaj˛ety podczas twojej ostatniej wizyty. Wydaje mi si˛e, z˙ e widziałem ci˛e na poniedziałkowych pogrzebach. Mitch przytaknał ˛ skinieniem głowy. Był całkowicie pewien, z˙ e nigdy dotad ˛ nie znalazł si˛e w odległo´sci mniejszej ni˙z sto jardów od Nathana Locke’a. Zapami˛etałby go bez watpienia. ˛ Te oczy. Zimne, czarne, otoczone siecia˛ ciemnych zmarszczek. Ogromne niesamowite oczy, których nie mo˙zna zapomnie´c. Włosy miał białe, przerzedzone na czubku głowy, g˛estsze nad uszami. Ich biel kontrastowała silnie z reszta˛ twarzy. Kiedy mówił, te oczy zw˛ez˙ ały si˛e, a z´ renice zaczynały płona´ ˛c dzikim ogniem. Przera˙zajace, ˛ wszystkowiedzace ˛ oczy.

54

— By´c mo˙ze — powiedział Mitch, zahipnotyzowany widokiem twarzy, z której wyzierało bezwzgl˛edne zło, jakiego nigdy w z˙ yciu jeszcze nie widział. — By´c mo˙ze. — Widz˛e, z˙ e jeste´s rannym ptaszkiem. — Tak, prosz˛e pana. — Cieszymy si˛e, z˙ e do nas dołaczyłe´ ˛ s. Nathan Locke odwrócił si˛e i w nast˛epnej chwili zniknał. ˛ Mitch wyjrzał na korytarz i zamknał ˛ drzwi. Nic dziwnego, z˙ e trzymaja˛ go na czwartym pi˛etrze, z dala od wszystkich, pomy´slał. Teraz rozumiał, dlaczego nie spotkał Nathana Locke’a przed podpisaniem kontraktu. Mógłby si˛e zacza´ ˛c zastanawia´c. Prawdopodobnie nie pokazywali go z˙ adnemu ze zwerbowanych nowicjuszy. Sprawiał wra˙zenie najbardziej odra˙zajacego ˛ i najokrutniejszego ze wszystkich ludzi, jakich Mitch kiedykolwiek widział. To były te oczy, powiedział do siebie, kładac ˛ nogi na biurko i podnoszac ˛ do ust fili˙zank˛e z kawa.˛ Te oczy. Tak jak si˛e tego spodziewał, Nina zjawiła si˛e w biurze o ósmej trzydzie´sci. Zaproponowała mu paczki ˛ — wział ˛ dwa — po czym zapytała, czy z˙ yczyłby sobie, by przynosiła ka˙zdego ranka co´s do jedzenia. Mitch odparł, z˙ e byłoby to z jej strony bardzo miłe. — Co to jest? — zapytała, wskazujac ˛ na sterty papierów i notesów porozkładanych na biurku. — To nasze zadanie na dzisiejszy dzie´n. Musimy to posegregowa´c. — Nie b˛edzie dyktowania? — Na razie jeszcze nie. Mam spotkanie z Averym za par˛e minut. Musz˛e jako´s uporzadkowa´ ˛ c ten bałagan. — Jakie˙z to fascynujace ˛ — powiedziała, wychodzac ˛ na zaplecze. Avery Tolar czekał na Mitcha z p˛ekajac ˛ a˛ w szwach teczka,˛ która˛ natychmiast mu wr˛eczył. — To teczka Cappsa. Cz˛es´c´ dokumentów. Nasz klient nazywa si˛e Sonny Capps. Mieszka w Houston, ale wychował si˛e w Arkansas. Wart jest trzydzie´sci milionów i trzyma łap˛e na ka˙zdym cencie tej sumy. Jego ojciec tu˙z przed s´miercia˛ przekazał mu kilka starych barek, a on stworzył z tego najwi˛eksze przedsi˛ebiorstwo usług holowniczych na całej Missisipi. Dzi´s jego statki, czy te˙z łódki, jak sam je nazywa, pływaja˛ ju˙z po całym s´wiecie. Robimy osiemdziesiat ˛ procent jego prawniczej obsługi, wszystko oprócz spraw sadowych. ˛ Chce zało˙zy´c nast˛epna˛ spółk˛e z ograniczona˛ odpowiedzialno´scia,˛ by kupi´c kolejna˛ flot˛e tankowców — tym razem od rodziny jakiego´s zmarłego z˙ ółtka z Hongkongu. Capps jest zazwyczaj głównym udziałowcem i potrafi namówi´c do współpracy ze dwadzie´scia spółek z ograniczona˛ odpowiedzialno´scia,˛ by rozło˙zy´c ryzyko i powi˛ekszy´c zasoby. Ta transakcja jest warta około sze´sc´ dziesi˛eciu pi˛eciu milionów. Pomogłem mu 55

nawiaza´ ˛ c kontakt z kilkoma spółkami, z których ka˙zda jest inna i z ka˙zda˛ zwia˛ zane sa˛ inne kłopoty. A współpraca z nim układa si˛e bardzo ci˛ez˙ ko. Jest perfekcjonista˛ i wydaje mu si˛e, z˙ e wie wi˛ecej ode mnie. Nie b˛edziesz z nim rozmawiał. Nikt z firmy oprócz mnie z nim nie rozmawia. Te papiery sa˛ cz˛es´cia˛ dokumentacji dotyczacej ˛ ostatniej spółki, która˛ dla niego zało˙zyłem. Zawieraja˛ mi˛edzy innymi plany, zgod˛e na zało˙zenie spółki, listy intencyjne, wyciagi ˛ bankowe i sama˛ umow˛e spółki. Zapoznaj si˛e z ka˙zdym słowem. Potem sporzadzisz ˛ wst˛epny szkic umowy spółki dotyczacej ˛ tego interesu. Teczka nagle stała si˛e jeszcze ci˛ez˙ sza. Mogło si˛e okaza´c, z˙ e piata ˛ trzydzie´sci nie jest dostatecznie wczesna˛ pora.˛ — Capps dał nam jakie´s czterdzie´sci dni, wi˛ec ju˙z jeste´smy do tyłu — kontynuował wspólnik. Marty Kozinski te˙z nad tym pracował i jak tylko dostan˛e jego materiały, przeka˙ze˛ je tobie. Masz jakie´s pytania? — A analizy? — Wi˛ekszo´sc´ mamy, ale b˛edziesz musiał je uaktualni´c. Capps zarobił w zeszłym roku ponad dziewi˛ec´ milionów i zapłacił z tego minimalny podatek. Jest przeciwnikiem płacenia podatków i uczynił mnie osobi´scie odpowiedzialnym za ka˙zdego centa, który na nie przeznacza. Wszystko pozostaje oczywi´scie całkowicie legalne, ale moim zdaniem nie jest to wła´sciwa metoda działania. Kiedy inwestuje si˛e miliony dolarów, oszcz˛edzanie na podatkach jest rzecza˛ ryzykowna.˛ To przedsi˛ewzi˛ecie b˛edzie kontrolowane przez rzady ˛ przynajmniej trzech pa´nstw. Bad´ ˛ z wi˛ec ostro˙zny. Mitch przekartkował dokumenty. — Ile godzin dziennie b˛ed˛e nad tym pracował? — Tyle, ile b˛edziesz mógł. Egzamin jest wa˙zny, lecz Sonny Capps równie˙z. Zarobili´smy na nim w zeszłym roku na czysto prawie pół miliona. — Dam sobie rad˛e. — Wiem, z˙ e potrafisz. Jak ci ju˙z powiedziałem, twoje wynagrodzenie wynosi sto dolarów za godzin˛e. Nina przejrzy dzi´s z toba˛ terminarz. Pami˛etaj, nie zaniedbuj fakturowania. — Jak˙ze mógłbym zapomnie´c? Oliver Lambert i Nathan Locke stali przed metalowymi drzwiami i spogla˛ dali w kamer˛e. Co´s gło´sno trzasn˛eło i drzwi si˛e otwarły. Stra˙znik skinał ˛ głowa.˛ DeVasher czekał w swoim biurze. — Dzie´n dobry, Ollie — powiedział cicho, ignorujac ˛ drugiego wspólnika. — Jakie wie´sci? — sapnał ˛ Locke w kierunku DeVashera, nie patrzac ˛ na niego. — Skad? ˛ — zapytał łagodnie DeVasher. — Z Chicago. — Sa˛ bardzo poirytowani. Bez wzgl˛edu na to, co ty o tym sadzisz, ˛ Nat, nie 56

lubia˛ brudzi´c sobie rak. ˛ Szczerze mówiac, ˛ po prostu nie rozumieja,˛ czemu mieliby to robi´c. — Co masz na my´sli? — Zadali mi par˛e nieprzyjemnych pyta´n, na przykład, dlaczego nie potrafimy utrzyma´c naszych ludzi w ryzach. — I co im powiedziałe´s? ˙ wszystko jest w porzadku. — Ze ˛ Wspaniale. Wielka firma Bendiniego jest ˙ solidna. Przeciek zlikwidowano. Interesy jak zwykle. Zadnych problemów. — Jak wielkie szkody wyrzadzili? ˛ — zapytał Oliver Lambert. — Nie mamy pewno´sci. Nigdy si˛e tego nie dowiemy, ale nie wydaje mi si˛e, aby rozmawiali z tamtymi. Na pewno mieli taki zamiar, nie ma watpliwo´ ˛ sci, ale my´sl˛e, z˙ e do tego nie doszło. Dowiedzieli´smy si˛e z dobrego z´ ródła, z˙ e w dniu wypadku na wyspie przebywało dwóch agentów FBI, wi˛ec sadzimy, ˛ z˙ e planowali spotkanie, by nawiaza´ ˛ c współprac˛e. — Skad ˛ to wiesz? — spytał Locke. — Daj spokój, Nat, mamy swoje z´ ródła. Mamy te˙z ludzi na całej wyspie. Wiesz, z˙ e znamy si˛e na swojej robocie. — Jasne. — Czy co´s spaprali´smy? — Nie, nie, byli´scie s´wietni. — Jak to si˛e stało, z˙ e tubylec został zamieszany w t˛e afer˛e? — Dzi˛eki temu bardziej to wygladało ˛ na wypadek, Ollie. — Co na to tamtejsze władze? — Jakie władze? To mała, spokojna wyspa. W zeszłym roku zdarzyło si˛e tam jedno morderstwo i były cztery wypadki przy nurkowaniu. Oni po prostu my´sla,˛ z˙ e to kolejny wypadek. Trzy przypadkowe utoni˛ecia. — Co z FBI? — Nie wiem. — My´slałem, z˙ e macie jakie´s z´ ródła informacji. — Mamy. Nie mo˙zemy jednak do nich dotrze´c. Nic od wczoraj nie słyszelis´my. Nasi ludzie sa˛ wcia˙ ˛z na wyspie i nie zauwa˙zyli nic szczególnego. — Jak długo tam zostaniecie? — Kilka tygodni. — Co zrobicie, je˙zeli traficie na s´lad FBI? — B˛edziemy ich dokładnie obserwowa´c. Namierzymy ich, gdy b˛eda˛ wysiada´c z samolotu, i pójdziemy za nimi do hotelu. By´c mo˙ze nawet zało˙zymy podsłuch na ich telefony. B˛edziemy wiedzie´c, co jedza˛ na s´niadanie i o czym rozmawiaja.˛ Ka˙zdego z tych facetów b˛edzie obserwowa´c trzech naszych i b˛edziemy wiedzie´c nawet to, kiedy ida˛ do toalety. Nic nie wykryja,˛ Nat. Mówiłem ci, z˙ e to była czysta ˙ robota, bardzo profesjonalna. Zadnej pomyłki. Odpr˛ez˙ si˛e. — Nie podoba mi si˛e to wszystko, DeVasher — powiedział Lambert. 57

— My´slisz, z˙ e mnie si˛e to podoba, Ollie? Co twoim zdaniem powinni´smy zrobi´c? Siedzie´c bezczynnie i pozwoli´c im mówi´c? Daj spokój, Ollie, wszyscy jeste´smy lud´zmi. Nie chciałem tego robi´c, ale tak polecił Lazarov. Je˙zeli chcesz si˛e kłóci´c z Lazarovem, prosz˛e bardzo. Znajda˛ gdzie´s twoje ciało. Ci chłopcy nie zachowywali si˛e tak jak trzeba. Powinni siedzie´c cicho, prowadzi´c swoje fiku´sne samochodziki i udawa´c wielkich prawników. Ale nie, zachciało im si˛e zosta´c s´wi˛etymi. Nathan Locke zapalił papierosa i pu´scił z ust ci˛ez˙ ki obłok dymu dokładnie w stron˛e DeVashera. Przez chwil˛e wszyscy troje siedzieli w ciszy, a dym unosił si˛e ponad biurkiem. DeVasher spojrzał na Czarne Oczy, ale nic nie powiedział. Oliver Lambert wstał i wpatrzył si˛e w naga˛ s´cian˛e obok drzwi. — Dlaczego chciałe´s si˛e z nami widzie´c? — zapytał. DeVasher odetchnał ˛ gł˛eboko. — Chicago domaga si˛e, by´smy zało˙zyli podsłuch w domach wszystkich, którzy nie sa˛ wspólnikami. — Mówiłem ci — powiedział Lambert do Locke’a. — Nie zachwycam si˛e tym pomysłem, ale oni upieraja˛ si˛e przy nim. Sa˛ bardzo zdenerwowani i domagaja˛ si˛e dodatkowych zabezpiecze´n. Nie mo˙zesz mie´c do nich o to pretensji. — Nie wydaje ci si˛e, z˙ e posuwaja˛ si˛e troch˛e za daleko? — spytał Lambert. — Tak, to zupełnie niepotrzebne. Ale Chicago ma inna˛ opini˛e na ten temat. — Kiedy? — zapytał Locke. — W nast˛epnym tygodniu czy co´s koło tego. Zajmie to kilka dni. — Wszystkich? — Wszystkich. Tak powiedzieli. — Nawet McDeere’a? — Tak. Nawet McDeere’a. My´sl˛e, z˙ e Tarrance spróbuje ponownie i tym razem zacznie od samego dołu. — Spotkałem go dzi´s rano — powiedział Locke. — Był przede mna.˛ — O piatej ˛ trzydzie´sci dwie — podpowiedział DeVasher. Notatki z uczelni wyladowały ˛ na podłodze, a na biurku znalazła si˛e teczka Cappsa. Nina przyniosła na lunch kanapki z sałatka˛ z kurczaka; Mitch czytał w czasie jedzenia, a ona tymczasem sprzatała ˛ bałagan na podłodze. Par˛e minut po pierwszej pojawił si˛e Wally Hudson, czy te˙z J. Walter Hudson, jak go tytułowano w firmie, by rozpocza´ ˛c z nim nauk˛e do egzaminu. Jego specjalno´scia˛ były kontrakty. Nale˙zał do firmy od pi˛eciu lat i był tu jedynym człowiekiem pochodzacym ˛ z Wirginii, co jego samego bardzo dziwiło, poniewa˙z uwa˙zał, z˙ e Wirginia miała najlepsze uczelnie prawnicze. Przez dwa lata opracowywał nowy program przygotowawczy do tej cz˛es´ci egzaminu, która dotyczyła kontraktów. Miał wiel58

ka˛ ochot˛e wypróbowa´c go na kim´s. Wr˛eczył Mitchowi ci˛ez˙ ki skoroszyt, który był gruby na co najmniej cztery cale i wa˙zył mniej wi˛ecej tyle samo, ile teczka Cappsa. Egzamin b˛edzie trwał cztery dni i składał si˛e z trzech cz˛es´ci — poinformował Mitcha Wally. W pierwszym dniu odb˛edzie si˛e czterogodzinny test z etyki. Gill Vaughn, jeden ze wspólników, jest specjalista˛ w dziedzinie etyki i przygotuje Mitcha do tej cz˛es´ci egzaminu. W drugim dniu nastapi ˛ o´smiogodzinny egzamin zwany po prostu blokiem głównym. Dotyczy on prawa obowiazuj ˛ acego ˛ we wszystkich stanach. To równie˙z test, a pytania sa˛ bardzo podchwytliwe. Nast˛epnie ci˛ez˙ ka robota; w dniu trzecim i czwartym o´smiogodzinne egzaminy obejmuja˛ ce pi˛etna´scie dziedzin prawa, kontrakty, kodeks handlowy, nieruchomo´sci, delikt cywilnoprawny, kontakty wewn˛etrzne, testamenty, majatki, ˛ pobieranie podatków, rozliczanie nale˙zno´sci wzajemnych, prawo konstytucyjne, federalna procedura sa˛ dowa, procedura kryminalna, spółki, ubezpieczenia i relacje dłu˙znik-wierzyciel. Wszystkie odpowiedzi powinny mie´c form˛e eseju, a pytania b˛eda˛ dotyczyły głównie prawa stanu Tennessee. Firma prowadziła seminaria dotyczace ˛ wszystkich pi˛etnastu sekcji. — Masz na my´sli pi˛etna´scie notesów takich jak ten? — zapytał Mitch, wskazujac ˛ na brulion. — Tak. Firma jest bardzo dokładna — u´smiechnał ˛ si˛e Wally. — Nikt stad ˛ jeszcze nie oblał. . . — Wiem. Wiem. Nie b˛ed˛e pierwszym. . . — B˛edziemy si˛e spotyka´c co najmniej raz na tydzie´n przez sze´sc´ nast˛epnych tygodni, by przejrze´c materiały. Ka˙zda sesja b˛edzie trwała dwie godziny, wi˛ec b˛edziesz mógł odpowiednio rozplanowa´c zaj˛ecia. Proponowałbym w ka˙zda˛ s´rod˛e o trzeciej. — Rano czy po południu? — Po południu. — W porzadku. ˛ — Jak wiesz, kontrakty oraz kodeks handlowy sa˛ ze soba˛ powiazane, ˛ wi˛ec właczyłem ˛ kodeks handlowy do materiałów. Przerobimy jedno i drugie, ale zajmie to wi˛ecej czasu. Typowy egzamin adwokacki jest przeładowany zagadnieniami dotyczacymi ˛ transakcji handlowych. O takich wła´snie problemach b˛edziesz musiał pisa´c eseje, wi˛ec ten skoroszyt bardzo nam si˛e przyda. Zawiera pytania z poprzednich egzaminów i przykładowe odpowiedzi. To fascynujaca ˛ lektura. — Nie mog˛e si˛e doczeka´c. — Przerób pierwsze osiemdziesiat ˛ stron w przyszłym tygodniu. Znajdziesz tam pytania, na które powiniene´s da´c odpowiedzi w formie eseju. — Czy masz na my´sli zadania domowe? — Oczywi´scie. Oceni˛e je w ciagu ˛ tygodnia. To bardzo wa˙zne, by co tydzie´n przerabia´c te pytania. 59

— To b˛edzie gorsze ni˙z w szkole prawniczej. — To o wiele wa˙zniejsze ni˙z szkoła prawnicza. Podchodzimy do całej sprawy niezwykle serio. Mamy komitet, który b˛edzie kontrolował twoje post˛epy od chwili obecnej a˙z do egzaminu. B˛edziemy je obserwowa´c bardzo uwa˙znie. — Kto wchodzi w skład komitetu? — Ja, Avery Tolar, Royce McKnight, Randall Dunbar i Kendall Mahan. B˛edziemy spotyka´c si˛e w ka˙zdy piatek. ˛ Wally wyciagn ˛ ał ˛ notes wielko´sci koperty i poło˙zył go na biurku. — To jest twój terminarzyk. Masz tu odnotowywa´c godziny sp˛edzone na uczeniu si˛e do egzaminu i przedmioty, których si˛e uczyłe´s. B˛ed˛e przegladał ˛ go w ka˙zdy piatek ˛ z rana, przed zebraniem komitetu. Czy masz jakie´s pytania? — Chyba nie — powiedział Mitch, kładac ˛ notes na teczce Cappsa. — W porzadku. ˛ Do zobaczenia w s´rod˛e o trzeciej. Niecałe dziesi˛ec´ minut pó´zniej zjawił si˛e Randall Dunbar ze skoroszytem opatrzonym napisem „Nieruchomo´sci” i do złudzenia przypominajacym ˛ ten, jaki pozostawił Wally, tyle z˙ e nieco cie´nszym. Dunbar stał na czele działu nieruchomo´sci i to on kierował sprzeda˙za˛ i kupnem domu McDeera w maju. Wr˛eczył Mitchowi notatki i o´swiadczył, z˙ e jego działka to najbardziej skomplikowana cz˛es´c´ egzaminu. „Wszystko w ko´ncu sprowadza si˛e do prawa własno´sci” — powiedział. Przygotowywał te materiały bardzo starannie przez dziesi˛ec´ lat i wyznał, z˙ e wielokrotnie my´slał o wydaniu ich jako miarodajnego szkicu na temat praw własno´sci i handlu ziemia.˛ B˛edzie im potrzebna co najmniej jedna godzina w tygodniu, najlepiej we wtorkowe popołudnia. Przez godzin˛e opowiadał o tym, jak wygladał ˛ egzamin trzydzie´sci lat temu, kiedy on do niego przyst˛epował. Nast˛epny był Kendall Mahan. Chciał si˛e spotyka´c w sobotnie ranki. Wcze´snie, powiedzmy o siódmej trzydzie´sci. — Nie ma sprawy — odpowiedział Mitch, biorac ˛ skoroszyt i kładac ˛ go obok poprzednich. Ten dotyczył prawa konstytucyjnego, ulubionej dziedziny Kendalla. To była najwa˙zniejsza cz˛es´c´ egzaminu, w ka˙zdym razie, kiedy on sam zdawał go pi˛ec´ lat temu, była nia˛ na pewno. Opublikował artykuł dotyczacy ˛ zasad pierwszej nowelizacji w „Columbia Law Review” podczas swojego trzeciego roku pracy w firmie. Gdyby Mitch miał ochot˛e si˛e z nim zapozna´c, znajdzie kopi˛e w skoroszycie. Mitch natychmiast obiecał, z˙ e nie omieszka przeczyta´c artykułu. Procesja przeciagn˛ ˛ eła si˛e do wieczora i trwała dopóty, dopóki połowa firmy z notatnikami, zadaniami domowymi i terminami cotygodniowych spotka´n nie przetoczyła si˛e przez jego biuro. Kiedy jego sekretarka zbierała si˛e do wyj´scia o piatej, ˛ małe biurko pokryte było materiałami przygotowawczymi w ilo´sci wystarczajacej ˛ do zam˛eczenia dziesi˛eciu ludzi. Mitch, który ju˙z nie był w stanie mówi´c, u´smiechnał ˛ si˛e do niej i powrócił do studiowania notatek Wally’ego. Godzin˛e pó´zniej pomy´slał o jedzeniu. Wtedy te˙z po raz pierwszy od dwunastu godzin przypomniał sobie o Abby. 60

Zadzwonił do niej. — Jeszcze niepr˛edko wróc˛e do domu — zapowiedział. — Ale ja gotuj˛e obiad. — Zostaw go na piecyku — powiedział po prostu. Na chwil˛e zapadła cisza. — O której b˛edziesz w domu? — zapytała wolno, starannie dobierajac ˛ słowa. — Za par˛e godzin. — Par˛e godzin. Byłe´s tam ju˙z przez pół dnia. — To prawda, ale mam jeszcze mas˛e roboty. — Ale˙z to jest twój pierwszy dzie´n. — Nie uwierzyłaby´s, gdybym ci opowiedział. — Czy wszystko w porzadku? ˛ — Tak. Wróc˛e pó´zniej. Odgłos uruchamianego silnika obudził Dutcha Hendrixa. Wartownik zerwał si˛e na równe nogi, otworzył bram˛e i czekał przy niej, a˙z ostatni samochód opu´sci parking. Wóz zatrzymał si˛e przy nim. — Dobry wieczór, Dutch — powiedział Mitch. — Dopiero teraz wychodzisz? — Tak, miałem pracowity dzie´n. Dutch zapalił s´wiatełko przy zegarku i spojrzał na godzin˛e. Jedenasta trzydzie´sci. — Có˙z, uwa˙zaj na siebie — powiedział. — Dzi˛eki. Do zobaczenia za par˛e godzin. BMW skr˛eciło we Front Street i pogra˙ ˛zyło si˛e w ciemno´sciach. Za par˛e godzin, pomy´slał Dutch. Ci nowicjusze byli naprawd˛e zdumiewajacy. ˛ Osiemna´scie, dwadzie´scia godzin dziennie, przez sze´sc´ dni w tygodniu. Czasami przez siedem. Wszyscy chcieli zosta´c najlepszymi prawnikami, zarabiajacymi ˛ milion przez jedna˛ noc. Czasami pracowali dwadzie´scia cztery godziny na dob˛e, s´piac ˛ przy swoich biurkach. Widział ju˙z takich. Ale nie byli w stanie długo tego wytrzyma´c. Ludzkie ciało nie było zdolne znosi´c takiej mord˛egi. Po sze´sciu miesiacach ˛ tracili cała˛ energi˛e. Wtedy ograniczali si˛e do pi˛etnastu godzin dziennie, przez sze´sc´ dni w tygodniu. Potem przez pi˛ec´ i pół. Potem pracowali po dwana´scie godzin dziennie. Nikt nie był w stanie pracowa´c po sto godzin na tydzie´n dłu˙zej ni˙z sze´sc´ miesi˛ecy.

Rozdział 7

Jedna z sekretarek przetrzasała ˛ segregator w poszukiwaniu czego´s, co było niezwłocznie potrzebne Avery’emu. Druga stała przy jego biurku, z notesem w dłoni i co jaki´s czas stenografowała instrukcje, których udzielał jej Avery w chwilach, gdy przestawał krzycze´c do słuchawki i słucha´c rozmówcy. Trzy czerwone s´wiatełka migotały na telefonie. Kiedy Avery wrzeszczał w słuchawk˛e, panie rozmawiały ostrym tonem ze soba.˛ Mitch powoli wszedł do pokoju i zatrzymał si˛e przy drzwiach. — Cisza! — krzyknał ˛ Avery w stron˛e sekretarek. Ta, która stała przy segregatorze, zatrzasn˛eła szuflad˛e i podeszła do innej szafki. Avery skinał ˛ na druga˛ sekretark˛e i wskazał kalendarz znajdujacy ˛ si˛e na biurku. Odwiesił słuchawk˛e, nie mówiac ˛ do widzenia. — Jaki jest mój program na dzisiaj? — spytał, wyciagaj ˛ ac ˛ kartotek˛e z szafy. — O dziesiatej ˛ spotkanie z IRS w s´ródmie´sciu. O pierwszej spotkanie z Nathanem Lockiem — przejrzenie kartoteki Spinosy. O trzeciej trzydzie´sci zebranie wspólników. Jutro jest pan w sadzie ˛ podatkowym przez cały dzie´n i powinien pan si˛e do tego przygotowywa´c przez cały dzie´n dzisiejszy. — Wspaniale. Odwołaj wszystkie spotkania. Sprawd´z loty do Houston w sobot˛e po południu i powroty w poniedziałek, wcze´snie rano. — Dobrze, prosz˛e pana. — Mitch! Gdzie jest teczka Cappsa? — Na moim biurku. — Ile zrobiłe´s? — Przeczytałem prawie wszystko. — Musimy przej´sc´ na szybsze obroty. Dzwonił Sonny Capps. Chce spotka´c si˛e ze mna˛ w sobot˛e rano w Houston i chce, bym dostarczył mu szkic umowy spółki z ograniczona˛ odpowiedzialno´scia.˛ Mitch poczuł nerwowy skurcz w pustyni z˙ oładku. ˛ Je´sli dokładnie pami˛etał, umowa liczyła sobie sto czterdzie´sci par˛e stronic. — Tylko szkic — powiedział Avery. — Nie ma sprawy — odparł Mitch tak pewnym siebie tonem, na jaki potrafił 62

si˛e zdoby´c. — By´c mo˙ze nie b˛edzie doskonały, ale b˛ed˛e miał ten szkic. — Potrzebuj˛e go w sobot˛e po południu i ma by´c tak doskonały jak to jest mo˙zliwe. Powiem jednej z moich sekretarek, by pokazała Ninie, gdzie znajduja˛ si˛e formularze umów w banku pami˛eci. B˛edzie mniej pisania i dyktowania na maszynie. Wiem, z˙ e to nie w porzadku, ˛ ale nic, co dotyczy Cappsa, nie jest w porzad˛ ku. To bardzo wymagajacy ˛ klient. Powiedział mi, z˙ e je´sli nie uko´nczymy sprawy w ciagu ˛ dwudziestu dni, zerwie umow˛e z nami. — B˛edzie gotowe. — Dobrze. Spotkajmy si˛e jutro o ósmej, z˙ eby zobaczy´c, jak stoimy z robota.˛ Avery właczył ˛ jedno z migoczacych ˛ s´wiatełek i zaczał ˛ kłóci´c si˛e przez telefon. Mitch wszedł do swojego biura i spojrzał na teczk˛e Cappsa le˙zac ˛ a˛ pod pi˛etnastoma notesami. Nina zajrzała do s´rodka. — Oliver Lambert chce si˛e z toba˛ zobaczy´c. — Kiedy? — zapytał Mitch. — Jak najszybciej. Mitch spojrzał na zegarek. Trzy godziny w biurze i ju˙z był do tyłu. — Czy to mo˙ze poczeka´c? — Nie wydaje mi si˛e. Pan Lambert zwykle na nikogo nie czeka. Lepiej, z˙ eby´s poszedł. — Czego chce? — Jego sekretarka nic nie mówiła. Zało˙zył marynark˛e, poprawił krawat i po´spieszył na gór˛e na czwarte pi˛etro, gdzie czekała na niego sekretarka Lamberta. Przedstawiła si˛e i poinformowała go, z˙ e pracuje w firmie od trzydziestu jeden lat. Nazywała si˛e Ida˛ Renfroe, ale wszyscy nazywali ja˛ pania˛ Ida.˛ Wprowadziła go do du˙zego biura, po czym sama wyszła i zamkn˛eła za soba˛ drzwi. Oliver Lambert stał za biurkiem i zdejmował okulary. U´smiechnał ˛ si˛e ciepło i odło˙zył fajk˛e na popielniczk˛e. — Dzie´n dobry, Mitch — powiedział mi˛ekko, tak jakby mieli du˙zo czasu i nie musieli pracowa´c. — Usiad´ ˛ zmy tutaj — wskazał na sof˛e. — Napijesz si˛e kawy? — Nie, dzi˛ekuj˛e. Mitch usiadł na sofie, a wspólnik na solidnym krze´sle, tu˙z obok. Mitch rozpiał ˛ marynark˛e i próbował si˛e odpr˛ez˙ y´c. Zało˙zył nog˛e na nog˛e i spojrzał na swoje nowe buty. Sto dolców. Tyle zarabiał przez godzin˛e jako pracownik tej fabryki produkujacej ˛ pieniadze. ˛ Starał si˛e troch˛e odpr˛ez˙ y´c. Ale wcia˙ ˛z jeszcze słyszał nut˛e paniki w głosie Avery’ego i widział rozpacz malujac ˛ a˛ si˛e w jego oczach, gdy trzymał słuchawk˛e i słuchał tego faceta Cappsa. To był jego drugi dzie´n pracy, głowa mu cia˙ ˛zyła i bolał go z˙ oładek. ˛ Lambert u´smiechnał ˛ si˛e swoim najszczerszym u´smiechem dobrego dziadka. — Tylko par˛e rzeczy, Mitch — powiedział. — Wiem, z˙ e stajesz si˛e bardzo zaj˛ety. 63

— Tak, prosz˛e pana, bardzo. — Panika jest chlebem powszednim w znaczacych ˛ firmach prawniczych, a klienci w rodzaju Sonny’ego Cappsa moga˛ przyprawi´c człowieka o wrzody z˙ oładka. ˛ Ale nasi klienci sa˛ naszym jedynym z´ ródłem pieni˛edzy, wi˛ec zabijamy si˛e dla nich. Mitch u´smiechnał ˛ si˛e i skrzywił jednocze´snie. . — Dwie rzeczy, Mitch. Po pierwsze, moja z˙ ona i ja chcemy zaprosi´c was na lunch w sobot˛e. Jadamy do´sc´ cz˛esto poza domem i zawsze cieszy nas towarzystwo przyjaciół. Sam jestem niezłym kucharzem, wi˛ec doceniam dobre jedzenie i dobre trunki. Najcz˛es´ciej rezerwujemy du˙zy stół w jednej z naszych ulubionych restauracji w mie´scie, zapraszamy przyjaciół i sp˛edzamy wieczór spo˙zywajac ˛ dziewi˛eciodaniowy posiłek i popijajac ˛ najdro˙zsze wina. Czy Abby i ty dysponujecie w sobot˛e wolnym czasem? — Oczywi´scie. — Kendall Mahan, Wally Hudson i Lamar Quin z z˙ onami b˛eda˛ tam równie˙z. — B˛edzie nam bardzo miło. ´ — Swietnie. Moje ulubione miejsce w Memphis nazywa si˛e „U Justine”. To stara francuska restauracja z pi˛eknymi pomieszczeniami i imponujacym ˛ zestawem win. Powiedzmy w sobot˛e o siódmej? — B˛edziemy. — Po drugie, jest co´s, o czym musimy porozmawia´c. Jestem pewien, z˙ e zdajesz sobie z tego spraw˛e, ale rzecz wymaga omówienia. Dla nas to bardzo wa˙zna kwestia. Wiem, z˙ e mówiono ci w Harvardzie o istnieniu poufnej relacji pomi˛edzy toba,˛ jako prawnikiem, a twoim klientem. Jest to specyficzna, obdarzona — z punktu widzenia prawa — szczególnymi przywilejami relacja i nic nie mo˙ze ci˛e zmusi´c, by´s wyznał co´s, co powiedział ci twój klient. Sa˛ to sprawy absolutnie poufne. Omawianie ich publicznie jest pogwałceniem zasad etyki. Dotyczy to oczywi´scie ka˙zdego prawnika, ale w naszej firmie podchodzimy do tego zagadnienia wyjatkowo ˛ powa˙znie. Nie rozmawiamy o sprawach naszych klientów z nikim. Ani z innymi prawnikami, ani z własnymi z˙ onami. Niekiedy nie rozmawiamy o nich nawet mi˛edzy soba.˛ Jest zasada,˛ z˙ e nie mówimy o nich w domu, nasze z˙ ony nauczyły si˛e o nic nie pyta´c. Im mniej b˛edziesz mówił, tym lepiej dla ciebie. Pan Bendini niezwykle wysoko cenił dyskrecj˛e i nas tak˙ze nauczył ja˛ ceni´c. Nigdy nie usłyszysz o członku tej firmy, który wymówiłby cho´cby tylko imi˛e swojego klienta poza tym budynkiem. A˙z tak powa˙znie do tego podchodzimy. Do czego zmierza? — zastanawiał si˛e Mitch. Ka˙zdy student drugiego roku prawa mógłby wygłosi´c podobna˛ przemow˛e. — Rozumiem, panie Lambert, mo˙ze mi pan zaufa´c. — „Długi j˛ezyk przegrywa proces”, tak brzmiało motto pana Bendiniego i powtarzał je ka˙zdemu. Po prostu nie mówimy o sprawach naszych klientów z nikim, dotyczy to, jak ju˙z mówiłem, tak˙ze naszych z˙ on. Działamy bardzo dyskret64

nie i bardzo poufnie i to nam odpowiada. W tym mie´scie, pr˛edzej czy pó´zniej, spotkasz prawników, którzy b˛eda˛ ci˛e pyta´c o nasza˛ firm˛e lub o naszych klientów. Nie rozmawiamy o tym, rozumiesz? — Oczywi´scie, panie Lambert. — Dobrze. Jeste´smy z ciebie bardzo dumni, Mitch. B˛edziesz wspaniałym prawnikiem. Bardzo bogatym prawnikiem. Do zobaczenia w sobot˛e. Pani Ida przekazała Mitchowi wiadomo´sc´ . Pan Tolar chce si˛e z nim natychmiast zobaczy´c. Mitch podzi˛ekował jej i pomknał ˛ w dół po schodach, potem wzdłu˙z korytarza, minał ˛ swoje biuro i wszedł do du˙zego, naro˙znego pokoju. Byty tam teraz trzy sekretarki; szukały czego´s szepczac ˛ goraczkowo ˛ do siebie, podczas gdy ich szef wrzeszczał w słuchawk˛e. Mitch znalazł bezpieczne miejsce przy drzwiach i spokojnie przygladał ˛ si˛e widowisku. Kobiety wyjmowały pospiesznie teczki z dokumentami i skoroszyty mamroczac ˛ wcia˙ ˛z do siebie w dziwnym z˙ argonie. Co jaki´s czas Avery przywoływał je i wskazywał to lub tamto miejsce, a wtedy sekretarki skakały jak przera˙zone króliki. Po dwóch minutach Avery odło˙zył słuchawk˛e — tym razem równie˙z nie powiedział do widzenia. Spojrzał na Mitcha. — To znów Sonny Capps. Chi´nczyk domaga si˛e siedemdziesi˛eciu pi˛eciu milionów, a on zgodził si˛e tyle zapłaci´c. B˛edzie czterdzie´sci jeden spółek z ograniczona˛ odpowiedzialno´scia˛ zamiast dwudziestu pi˛eciu. Mamy dwadzie´scia dni albo nici z umowy. Dwie sekretarki podeszły do Mitcha i wr˛eczyły mu grube, opasłe teczki. — Czy poradzisz sobie z tym? — tonem niemal lekcewa˙zacym ˛ spytał Avery. Mitch wział ˛ teczki i skierował si˛e w stron˛e drzwi. — Oczywi´scie, z˙ e sobie poradz˛e. Czy to wszystko? — To wystarczy. Nie chc˛e, by´s do soboty pracował nad czym´s innym. Tylko te teczki, rozumiesz? — Tak, szefie. W swoim biurze odło˙zył na bok materiały przygotowawcze do egzaminu, wszystkie pi˛etna´scie skoroszytów. Dokumenty Cappsa spoczywały, starannie uporzadkowane, ˛ na biurku. Odetchnał ˛ gł˛eboko i zaczał ˛ czyta´c. Kto´s zapukał do drzwi. — Kto tam? Nina wsun˛eła głow˛e do s´rodka. — Przykro mi, ale wła´snie dostarczono twoje nowe meble. Mitch potarł skronie i wymamrotał co´s bez sensu. — Mo˙ze spróbowałby´s popracowa´c przez kilka godzin w bibliotece. — Spróbuj˛e. Przepakowali teczk˛e Cappsa i wynie´sli wszystkie pi˛etna´scie skoroszytów na korytarz, gdzie dwaj ogromni Murzyni czekali obok rz˛edu ogromnych kartonowych pudeł i orientalnego dywanu. 65

Nina zaprowadziła go do biblioteki na pierwszym pi˛etrze. — Miałem si˛e dzisiaj spotka´c z Lamarem Quinem i przygotowywa´c do egzaminu. Zadzwo´n do niego i odwołaj to spotkanie. Powiedz, z˙ e wszystko wyja´sni˛e pó´zniej. — Masz spotkanie z Gillem Vaughnem o drugiej — powiedziała. — Odwołaj je równie˙z. — To wspólnik. — Odwołaj. Nadrobi˛e to pó´zniej. — To nierozsadne. ˛ — Zrób, jak powiedziałem. — Jeste´s szefem. — Dzi˛ekuj˛e. Kobieta rozlepiajaca ˛ tapety była niska,˛ mocno zbudowana˛ blondynka˛ ju˙z posuni˛eta˛ w latach, ale przyzwyczajona˛ do ci˛ez˙ kiej pracy i wspaniale wyszkolona.˛ Przez prawie czterdzie´sci lat, zwierzyła si˛e Abby, przylepiała kosztowne tapety w najbogatszych domach w Memphis. Mówiła przez cały czas, ale nie przerywała pracy. Przycinała tapety z dokładno´scia˛ chirurga, nast˛epnie nakładała klej jak artysta. Kiedy uło˙zyła tapet˛e na całej s´cianie, Abby oznajmiła, z˙ e mo˙ze ju˙z sko´nczy´c prac˛e i poprosiła kobiet˛e, by przyszła nast˛epnego ranka o dziewiatej. ˛ Kobieta zgodziła si˛e ch˛etnie i zacz˛eła sprzata´ ˛ c po sobie. Otrzymywała dwana´scie dolarów za godzin˛e w gotówce i godziła si˛e niemal na wszystko. Abby podziwiała pokój. Sko´ncza˛ go jutro i b˛edzie ju˙z po tapetowaniu — pozostana˛ jeszcze tylko dwie łazienki i przybudówka. W przyszłym tygodniu rozpoczna˛ malowanie. Klej z tapet i s´wie˙zy lakier na nowych meblach roztaczały cudowna,˛ s´wie˙za˛ wo´n. Pachniało po prostu jak w nowym domu. Po˙zegnała si˛e z kobieta˛ i pow˛edrowała do sypialni, rozebrała si˛e i poło˙zyła w poprzek łó˙zka. Zadzwoniła do m˛ez˙ a. Telefon odebrała Nina i powiedziała jej, z˙ e Mitch jest na zebraniu, które potrwa przez jaki´s czas. Dodała tak˙ze, z˙ e Mitch zadzwoni do domu. Abby wyciagn˛ ˛ eła swoje długie, zm˛eczone nogi i potarła ramiona. Wentylator umieszczony pod sufitem wirował nad nia˛ z wolna. Mitch wkrótce b˛edzie w domu. B˛edzie pracował po sto godzin tygodniowo, a pó´zniej poprzestanie na osiemdziesi˛eciu. Mogła poczeka´c. Obudziła si˛e godzin˛e pó´zniej i wyskoczyła z łó˙zka. Była prawie szósta. Picatta ciel˛eca. Picatta ciel˛eca. Zało˙zyła szorty koloru khaki i biała˛ bluzeczk˛e polo. Pobiegła do kuchni, która była prawie gotowa — pozostało tylko malowanie, brakowało te˙z jeszcze firanek: miały by´c dostarczone w przyszłym tygodniu. Znalazła przepis w ksia˙ ˛zce kucharskiej i starannie przygotowała niezb˛edne składniki na blacie kredensu. Gdy Mitch studiował prawo, jadali nieraz czerwone mi˛eso, czasem sznycle siekane. Kiedy gotowała, był to najcz˛es´ciej kurczak przyrzadzony ˛ w ten lub inny sposób. Jedli te˙z du˙zo kanapek i hotdogów. 66

Teraz jednak, gdy zacz˛eła si˛e epoka zamo˙zno´sci, nadszedł czas, by nauczyła si˛e gotowa´c. W pierwszym tygodniu co wieczór przygotowywała co´s nowego i jedli to, gdy tylko Mitch wrócił do domu. Wymy´slała potrawy, studiowała ksia˙ ˛zki kucharskie, eksperymentowała z sosami. Nie wiadomo wła´sciwie, czemu Mitch lubił włoska˛ kuchni˛e, wi˛ec po wypróbowaniu i udoskonaleniu cappellini wieprzowej nadszedł czas na picatt˛e ciel˛eca.˛ Utłukła kotlety drewnianym młotkiem, opanierowała je w mace, ˛ do której dodała uprzednio sól i pieprz. Postawiła na gazie rondelek z woda,˛ by przygotowa´c sos. Nalała do szklanki wino Chablis i właczyła ˛ radio. Od lunchu telefonowała dwukrotnie do biura, a on wcia˙ ˛z jeszcze nie znalazł czasu, z˙ eby si˛e z nia˛ skontaktowa´c. Pomy´slała, z˙ e spróbuje zadzwoni´c raz jeszcze, ale zrezygnowała. Teraz jego kolej. Obiad b˛edzie gotowy i zjedza˛ go, gdy tylko Mitch wróci do domu. . . O siódmej wszystko było gotowe; sałatka z bekonu i pomidorów z grzankami, picatta ciel˛eca i chleb czosnkowy w piecyku. Mitch nie zadzwonił. Zabrała swoje wino na patio i spojrzała na ogródek. Hearsay wybiegł z krzaków. Przeszła wraz z psem wzdłu˙z trawnika i zatrzymała si˛e pod dwoma rozło˙zystymi d˛ebami. Znalazła kauczukowa˛ piłeczk˛e, rzuciła ja˛ i przygladała ˛ si˛e, jak pies goni za nia.˛ Nasłuchiwała d´zwi˛eku telefonu przez kuchenne okno. Nie zadzwonił. Hearsay znieruchomiał, a potem zawarczał. Sasiad, ˛ pan Rice, wyłonił si˛e zza rz˛edu starannie przyci˛etych z˙ ywopłotów otaczajacych ˛ jego patio. Pot kapał mu z nosa, a jego bawełniany podkoszulek był mokry. Zdjał ˛ swoje zielone r˛ekawiczki i wtedy dopiero zauwa˙zył za ogrodzeniem Abby, stojac ˛ a˛ pod swoim drzewem. U´smiechnał ˛ si˛e. Spojrzał na jej brazowe ˛ nogi i u´smiechnał ˛ si˛e raz jeszcze. Otarł czoło spocona˛ dłonia˛ i podszedł do płotu. — Jak si˛e masz? — spytał ci˛ez˙ ko oddychajac. ˛ Jego g˛este, siwe włosy skleiły si˛e i przylgn˛eły do czaszki. — Dobrze, panie Rice. Jak si˛e pan miewa? — Goraco. ˛ Musi by´c chyba ze trzydzie´sci par˛e stopni. Abby wolno podeszła do płotu, by porozmawia´c z sasiadem. ˛ Od tygodnia wyczuwała, z˙ e si˛e jej przyglada, ˛ ale nie miała nic przeciwko temu. Liczył sobie co najmniej siedemdziesiatk˛ ˛ e i prawdopodobnie był nieszkodliwy. Niech sobie patrzy. Poza tym był z˙ ywym, spoconym człowiekiem, który mógł rozmawia´c i podtrzyma´c konwersacj˛e. Kobieta od tapet była jedyna˛ osoba,˛ z która˛ Abby dzi´s rozmawiała, od chwili gdy wczesnym rankiem Mitch wyszedł z domu. — Pa´nski trawnik wyglada ˛ wspaniale — powiedziała. Otarł czoło ponownie i spojrzał na ziemi˛e. — Wspaniale? Nazywasz go wspaniałym? Nadaje si˛e do magazynu ogrodniczego. Nigdy jeszcze nie widziałem tak utrzymanego trawnika. Zasłu˙zyłem na tytuł ogrodnika miesiaca, ˛ ale nie chca˛ mi go przyzna´c. Gdzie jest twój ma˙ ˛z? — W biurze. Pracuje do pó´zna. — Ju˙z prawie ósma. Musiał wyjecha´c przed wschodem sło´nca. Wychodz˛e 67

zawsze na spacer o szóstej trzydzie´sci i ju˙z go wtedy nie było. Co si˛e z nim dzieje? — Lubi pracowa´c. — Gdybym miał taka˛ z˙ on˛e jak ty, to siedziałbym w domu. Nic by mnie nie mogło stad ˛ wyciagn ˛ a´ ˛c. Abby skwitowała u´smiechem komplement. — Jak si˛e miewa pani Rice? Pan Rice zmarszczył brwi, a potem wyrzucił chwast za płot. — Obawiam si˛e, z˙ e nie najlepiej. Nie najlepiej — spojrzał gdzie´s w przestrze´n i zagryzł wargi. Pani Rice umierała na raka. Nie mieli dzieci. Pozostał jej rok, tak mówili lekarze. W najlepszym wypadku rok. Usuni˛eto jej połow˛e z˙ oładka, ˛ a nowotwór zaatakował teraz płuca. Wa˙zyła dziewi˛ec´ dziesiat ˛ funtów i rzadko kiedy opuszczała łó˙zko. Gdy Mitch i Abby odwiedzili ich po raz pierwszy, oczy pana Rice’a zwilgotniały, kiedy mówił o niej i o tym, jak b˛edzie si˛e czuł samotny po pi˛ec´ dziesi˛eciu jeden latach wspólnego z˙ ycia. — A teraz nie chca˛ przyzna´c mi tytułu ogrodnika miesiaca. ˛ Zła cz˛es´c´ miasta. Zawsze daja˛ go tym bogatym ludziom, za których cała˛ robot˛e wykonuja˛ wynaj˛eci chłopcy, podczas gdy oni siedza˛ obok basenu i popijaja˛ koktajle. Wyglada ˛ dobrze, prawda? — Cudownie. Ile razy w tygodniu strzy˙ze pan ten trawnik? — Trzy lub cztery. To zale˙zy od deszczu. Czy chcesz, abym przystrzygł twój? — Nie. Chc˛e, z˙ eby Mitch to zrobił. — Wyglada ˛ na to, z˙ e on nie ma czasu. B˛ed˛e przygladał ˛ si˛e twojemu trawnikowi, a je˙zeli si˛e oka˙ze, z˙ e potrzebuje troch˛e kosmetyki, przyjd˛e i zrobi˛e co trzeba. Abby odwróciła si˛e i spojrzała w stron˛e kuchennego okna. — Czy słyszał pan telefon? — zapytała, zbierajac ˛ si˛e do odej´scia. Pan Rice wskazał na swój aparat słuchowy. Po˙zegnała si˛e i pobiegła do domu. Dzwonek umilkł, gdy si˛egała po słuchawk˛e. Była ósma trzydzie´sci, prawie ciemno. Zatelefonowała do biura, ale nikt nie odpowiadał. Mo˙zliwe, z˙ e wła´snie jechał do domu. Godzin˛e przed północa˛ zadzwonił telefon. Jego d´zwi˛ek przerwał panujac ˛ a˛ w biurze na drugim pi˛etrze cisz˛e zakłócana˛ jedynie niewyra´znym chrapaniem. Nogi Mitcha, zało˙zone jedna na druga˛ i zdr˛etwiałe skutkiem utrudnionego przepływu krwi, le˙zały na jego nowym biurku. Reszta ciała spoczywała wygodnie na solidnym krze´sle obitym gruba˛ skóra.˛ Przewrócił si˛e na drugi bok i zaczał ˛ wydawa´c nieregularne odgłosy gł˛ebokiego snu. Zawarto´sc´ teczki Cappsa była rozło˙zona na biurku, a jeden z niezwykle gro´znie wygladaj ˛ acych ˛ dokumentów przywarł mocno do brzucha s´piacego. ˛ Jego buty le˙zały na podłodze przy biurku obok papierów pochodzacych ˛ z tej˙ze teczki. 68

Gdy telefon odezwał si˛e po raz dwunasty, Mitch poruszył si˛e, a nast˛epnie si˛egnał ˛ po słuchawk˛e. To była jego z˙ ona. — Dlaczego nie zadzwoniłe´s? — spytała chłodno, cho´c z nuta˛ troski w głosie. — Przepraszam. Zasnałem. ˛ Która godzina? — przetarł oczy i spojrzał na zegarek. — Jedenasta. Szkoda, z˙ e nie zadzwoniłe´s. — Dzwoniłem. Nikt nie odebrał. — Kiedy? — Pomi˛edzy ósma˛ a dziewiat ˛ a.˛ Gdzie była´s? Nie odpowiedziała. Odczekała chwil˛e i spytała: — Wracasz do domu? — Nie. Musz˛e pracowa´c przez cała˛ noc. Zdarza si˛e to tutaj od czasu do czasu. Tego si˛e po nas oczekuje. — A ja oczekuj˛e ci˛e w domu, Mitch. Mogłe´s mnie przynajmniej zawiadomi´c. Obiad jest wcia˙ ˛z na piecyku. — Przykro mi. Mam mas˛e terminowej roboty i straciłem rachub˛e czasu. Przepraszam. Przez chwil˛e panowała cisza, tak jakby Abby rozpatrywała jego przeprosiny. — Czy to si˛e stanie zwyczajem, Mitch? — By´c mo˙ze. — Rozumiem. Jak my´slisz, kiedy mo˙zesz by´c w domu? — Boisz si˛e? — Nie, nie boj˛e si˛e. Id˛e do łó˙zka. — Przyjd˛e około siódmej, z˙ eby wzia´ ˛c prysznic. — To miło. Je˙zeli b˛ed˛e spa´c, to mnie nie bud´z. Odwiesiła słuchawk˛e. Mitch spojrzał na swoja˛ i odło˙zył ja˛ na miejsce. Na czwartym pi˛etrze agent ochrony zachichotał do siebie. — „Nie bud´z mnie”. To dobre — powiedział naciskajac ˛ przycisk na aparaturze nagrywajacej. ˛ Nacisnał ˛ trzy przyciski i przemówił do małego mikrofonu. — Hej, Dutch, obud´z si˛e. Dutch ocknał ˛ si˛e i oparł o interkom. — Tak, o co chodzi? — Mówi Marcus z góry, my´sl˛e, z˙ e nasz chłopiec zamierza tu zosta´c przez cała˛ noc. — Ma jaki´s problem? — Na razie chodzi o z˙ on˛e. Zapomniał do niej zadzwoni´c, a ona przygotowała naprawd˛e przyjemna˛ kolacyjk˛e. — To niedobrze. Ju˙z to kiedy´s słyszeli´smy, prawda? — Tak, ka˙zdy nowicjusz post˛epuje tak przez pierwszy tydzie´n. W ka˙zdym bad´ ˛ z razie powiedział jej, z˙ e wróci do domu dopiero rano. Mo˙zesz wraca´c do spania. 69

Marcus nacisnał ˛ jeszcze par˛e guzików i powrócił do lektury swego magazynu. Abby czekała. Sło´nce prze´switywało przez gał˛ezie d˛ebów. Saczyła ˛ kaw˛e, trzymała psa na kolanach i słuchała cichych d´zwi˛eków budzacego ˛ si˛e wokoło z˙ ycia. Nie spała dobrze, a goracy ˛ prysznic nie złagodził zm˛eczenia. Miała na sobie jeden z białych frotowych szlafroków Mitcha i nic poza tym. Mokre włosy zaczesała gładko do tyłu. Trzasn˛eły drzwi od samochodu, a pies zaczał ˛ si˛e wyrywa´c w stron˛e domu. Usłyszała kroki w kuchni i w chwil˛e pó´zniej otwarły si˛e drzwi na patio. Mitch poło˙zył marynark˛e na ławeczce obok drzwi i podszedł do niej. — Dzie´n dobry — powiedział, po czym usiadł na szerokim stole. Posłała w jego stron˛e nieszczery u´smiech. — Dzie´n dobry. — Wcze´snie wstała´s — powiedział, usiłujac, ˛ bez powodzenia, zdoby´c si˛e na przyjazny ton. U´smiechn˛eła si˛e znowu i upiła łyk kawy. Odetchnał ˛ gł˛eboko i powiódł wzrokiem po ogródku. — Jak widz˛e, wcia˙ ˛z jeste´s w´sciekła o wczorajsza˛ noc. — Wcale nie. Nie mam zwyczaju przechowywa´c długo uraz. — Powiedziałem, z˙ e jest mi przykro i naprawd˛e tak było. Próbowałem raz zadzwoni´c. — Mogłe´s zadzwoni´c jeszcze. — Prosz˛e, nie rozwód´z si˛e ze mna,˛ Abby. Przysi˛egam, z˙ e to si˛e nie powtórzy. Po prostu nie opuszczaj mnie. Zdobyła si˛e na łaskawy grymas. — Wygladasz ˛ okropnie — powiedziała. — Co masz pod tym szlafrokiem? — Nic. — Zobaczmy. — Mo˙ze by´s si˛e przespał. Wygladasz ˛ na wyko´nczonego. — Dzi˛eki. Ale o dziewiatej ˛ mam spotkanie z Averym. A potem nast˛epne o dziesiatej. ˛ — Czy oni próbuja˛ ci˛e zabi´c ju˙z w pierwszym tygodniu? — Tak, ale to im si˛e nie uda. Jestem przecie˙z prawdziwym m˛ez˙ czyzna.˛ Chod´z, we´zmy prysznic. — Ju˙z jeden wzi˛ełam. — Nago? — Tak. — Opowiedz mi o tym. Opowiedz mi ze wszystkimi szczegółami. — Gdyby´s przyszedł do domu o odpowiedniej godzinie, nie czułby´s si˛e winny.

70

— Jestem pewien, z˙ e to si˛e powtórzy, kochanie. Jeszcze wiele razy b˛ed˛e musiał pracowa´c przez cała˛ noc. Nie narzekała´s, gdy w okresie studiów pracowałem dwadzie´scia cztery godziny na dob˛e. — To było co innego. Wytrzymałam ten okres, poniewa˙z wiedziałam, z˙ e to si˛e wkrótce sko´nczy. Ale teraz jeste´s prawnikiem i b˛edziesz nim przez długi czas. Czy to jest cz˛es´cia˛ tego? Czy zawsze b˛edziesz pracowa´c tysiac ˛ godzin w tygodniu? — Abby, to jest mój pierwszy tydzie´n. — I to mnie martwi. Bo b˛edzie jeszcze gorzej. — Na pewno. Tak to tu wyglada. ˛ To krwio˙zerczy interes, gdzie słabi sa˛ zjadani, a silni si˛e bogaca.˛ To maraton. Kto przetrwa, zagarnia złoto. — I umiera na mecie. — Nie wierz˛e. Przeprowadzili´smy si˛e tu zaledwie tydzie´n temu, a ty ju˙z martwisz si˛e o moje zdrowie. Wypiła łyk kawy i pogłaskała psa. Była pi˛ekna. Ze zm˛eczonymi oczyma, bez makija˙zu i z mokrymi włosami była pi˛ekna. Wstał, zaszedł ja˛ od tyłu i pocałował w policzek. — Kocham ci˛e — wyszeptał. Przytrzymała jego dło´n le˙zac ˛ a˛ na jej ramieniu. — Id´z, we´z prysznic. Przygotuj˛e s´niadanie. Stół wygladał ˛ wspaniale. Znalazła si˛e na nim porcelana jej matki — Abby po raz pierwszy wydobyła ja˛ z kredensu w nowym domu. W srebrnych s´wiecznikach paliły si˛e s´wiece. Sok grejpfrutowy został nalany do kryształowych szklanek. Na talerzach le˙zały starannie zło˙zone lniane serwetki. Kiedy Mitch wyszedł z łazienki, przebrał si˛e w nowe ubranie i wkroczył do pokoju jadalnego, a˙z zagwizdał z wra˙zenia. — Có˙z to za okazja? — Wyjatkowe ˛ s´niadanie dla wyjatkowego ˛ m˛ez˙ a. Usiadł i podziwiał porcelan˛e. Ze srebrnego półmiska wydobywała si˛e para. Co ugotowała´s? — spytał, oblizujac ˛ wargi. Abby uniosła pokrywk˛e. — Co to jest? — zapytał nie patrzac ˛ na nia.˛ — Picatta ciel˛eca. — Ciel˛ece co? — Picatta. Spojrzał na zegarek. — My´slałem, z˙ e pora na s´niadanie. — Ugotowałam to wczoraj wieczorem i proponuj˛e, aby´s to zjadł. — Picatta ciel˛eca na s´niadanie? Skrzywiła si˛e i pokiwała głowa.˛ Mitch jeszcze raz spojrzał na danie i przez chwil˛e analizował sytuacj˛e. — Pachnie wspaniale — powiedział w ko´ncu.

Rozdział 8

Sobotnie popołudnie. Mitch spał długo i do biura przyszedł dopiero o siódmej. ˙ Nie ogolił si˛e, miał na sobie d˙zinsy i stara˛ rozpinana˛ koszul˛e. Zadnych skarpetek ani eleganckich butów. Ubiór, jaki zwykł nosi´c na uczelni. Umow˛e Cappsa udało si˛e poprawi´c i przepisa´c w piatek ˛ wieczorem. Mitch dokonał potem jeszcze kilka dalszych poprawek, a Nina przepisała ja˛ ponownie na maszynie. Doszedłszy do wniosku, z˙ e Nina nie prowadzi zbyt o˙zywionego z˙ ycia towarzyskiego, Mitch nie zawahał si˛e poprosi´c ja,˛ by została w pracy troch˛e dłu˙zej. Poniewa˙z powiedziała, z˙ e nie ma nic przeciwko nadgodzinom, poprosił ja˛ te˙z, by przyszła do pracy w sobot˛e rano. Zjawiła si˛e o dziewiatej ˛ ubrana w d˙zinsy, które byłyby dobre dla s´mieciarza. Wr˛eczył jej umow˛e liczac ˛ a˛ dwie´scie sze´sc´ stronic, z ostatnimi poprawkami i poprosił, aby przepisała ja˛ po raz czwarty. Z Averym miał si˛e spotka´c o dziesiatej. ˛ W sobot˛e biura wygladały ˛ inaczej. Obecni byli wszyscy pracownicy i wi˛ekszo´sc´ wspólników oraz par˛e sekretarek. Nie było natomiast klientów, nie obowia˛ zywały wi˛ec zasady dotyczace ˛ ubioru. Drelichów wystarczyłoby na to, aby odzia´c ˙ cała˛ band˛e poganiaczy bydła. Zadnych krawatów. Tylko niektórzy mieli na sobie najlepsze wykrochmalone spodnie firmy Duckheads i sztywno wykrochmalone koszule; odnosiło si˛e wra˙zenie, z˙ e poruszajac ˛ si˛e skrzypia.˛ Napi˛ecie jednak wisiało w powietrzu, odczuwał je w ka˙zdym razie Mitchel Y. McDeere, najmłodszy sta˙zem pracownik firmy. Odwołał spotkania przygotowawcze do egzaminu adwokackiego w czwartek, piatek ˛ i sobot˛e, a spogladaj ˛ ac ˛ co jaki´s czas na pi˛etna´scie notesów, które le˙zały na półce, pokrywajac ˛ si˛e coraz grubsza˛ warstwa˛ kurzu, zaczał ˛ pomału dochodzi´c do wniosku, z˙ e istotnie mo˙ze zosta´c pierwszym członkiem firmy, który obleje egzamin adwokacki. O dziesiatej ˛ czwarta wersja była gotowa i Nina uroczy´scie poło˙zyła ja˛ na biurku Mitcha, po czym wyszła na zaplecze. Tekst liczył sobie teraz dwie´scie dziewi˛etna´scie stron. Mitch przeczytał ka˙zde słowo cztery razy i analizował postanowienia przepisów podatkowych tak długo, dopóki nie wryły mu si˛e w pami˛ec´ . Przemaszerował korytarzem do biura swojego wspólnika i poło˙zył maszynopis na jego biurku. Sekretarka pakowała olbrzymia˛ teczk˛e, podczas gdy szef rozmawiał 72

przez telefon. — Ile stronic? — zapytał Avery, odło˙zywszy słuchawk˛e. — Ponad dwie´scie. — Całkiem nie´zle. Czy bardzo ogólnie? — Nie. To czwarta przeróbka od wczoraj. Jest prawie doskonała. — Zobaczymy. Zapoznam si˛e z tym w samolocie, a potem Capps przeczyta to przez szkło powi˛ekszajace. ˛ Je˙zeli znajdzie chocia˙z jeden bład, ˛ zrobi godzinna˛ awantur˛e i nic nie zapłaci. Ile godzin nad tym pracowałe´s? — Pi˛ec´ dziesiat ˛ cztery i pół, od s´rody. — Wiem, z˙ e ci˛e wym˛eczyłem, i przepraszam za to. Miałe´s ci˛ez˙ ki pierwszy tydzie´n. Ale nasi klienci czasami mocno przyciskaja˛ i nie po raz ostatni padamy na nos dla kogo´s, kto płaci dwie´scie dolarów za godzin˛e. To cz˛es´c´ tego interesu. — Nie mam nic przeciwko temu. Jestem troch˛e do tyłu z egzaminem adwokackim, ale mog˛e nadrobi´c zaległo´sci. — Czy ten mały dure´n Hudson daje ci w ko´sc´ ? — Nie. — Je˙zeli b˛edzie próbował, powiedz mi o tym. Jest tutaj dopiero od pi˛eciu lat, a ju˙z zgrywa profesora. Wydaje mu si˛e, z˙ e jest prawdziwym naukowcem. Specjalnie za nim nie przepadam. — Nie ma z nim problemu. Avery wło˙zył umow˛e do teczki. — Gdzie sa˛ prospekty i inne dokumenty? — Przygotowałem wst˛epne szkice ka˙zdego z nich. Powiedział pan, z˙ e mamy dwadzie´scia dni. — Mamy, ale zako´nczmy t˛e robot˛e. Capps chce mie´c to wszystko przed upływem ostatecznego terminu. Czy pracujesz jutro? — Nie planowałem. Prawd˛e mówiac, ˛ moja z˙ ona w pewnym sensie zarzadziła, ˛ z˙ e pójdziemy do ko´scioła. Avery potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ ˙ — Zony potrafia˛ nieraz naprawd˛e sprawia´c trudno´sci, nie sadzisz? ˛ — powiedział tonem, który wskazywał, z˙ e nie oczekuje odpowiedzi. Mitch milczał. — Sko´nczymy z Cappsem do przyszłej soboty. — W porzadku. ˛ Nie ma sprawy — powiedział Mitch. — Czy mówili´smy ju˙z o Koker-Hanksie? — zapytał Avery, szperajac ˛ w teczce. — Nie. — Mam to tutaj. Koker-Hanks jest wa˙znym kontrahentem z Kansas City. Trzyma kontrakt na sto milionów z całego kraju. Organizacja z Denver zwana Holloway Brothers wyraziła ch˛ec´ wykupienia Koker-Hanksa. Chca˛ zgarna´ ˛c troch˛e akcji, troch˛e nieruchomo´sci, troch˛e kontraktów i zainwestowa´c troch˛e gotówki. 73

Do´sc´ skomplikowana sprawa. Zapoznaj si˛e z tymi dokumentami i omówimy spraw˛e we wtorek rano po moim powrocie. — Ile mamy czasu? — Trzydzie´sci dni. Ta teczka nie była a˙z tak gruba jak teczka Cappsa, ale prezentowała si˛e równie˙z imponujaco. ˛ — Trzydzie´sci dni — wymamrotał Mitch. — Umowa jest warta osiemdziesiat ˛ milionów i zagarniemy dwie´scie tysi˛ecy opłaty. Niezła umowa. Za ka˙zdym razem, gdy tylko spojrzysz na t˛e teczk˛e, policz to jak za godzin˛e. Pracuj nad nia,˛ kiedy tylko mo˙zesz. Wła´sciwie to kiedykolwiek nazwa Koker-Hanks przyjdzie ci na my´sl, nawet w czasie jazdy do pracy, policz to jak za godzin˛e. Nie ma tutaj z˙ adnych ogranicze´n. Avery rozkoszował si˛e my´sla˛ o kliencie, który zapłaci za wszystkie naliczone godziny. Mitch po˙zegnał si˛e i wrócił do swojego biura. Wypito ju˙z koktajle, studiowano list˛e win i przysłuchiwano si˛e, jak Oliver Lambert porównuje subtelno´sc´ , walory i specyficzne cechy ka˙zdego z nich. Mitch i Abby zdali sobie naraz spraw˛e, z˙ e z cała˛ pewno´scia˛ woleliby teraz siedzie´c w domu, je´sc´ pizz˛e i oglada´ ˛ c telewizj˛e. W tym samym mniej wi˛ecej czasie dwaj m˛ez˙ czy´zni otwarli znakomicie dopasowanymi kluczami l´sniace, ˛ czarne BMW, stoja˛ ce na parkingu obok restauracji „U Justine”. Mieli na sobie marynarki i krawaty i w ich wygladzie ˛ nie dałoby si˛e dostrzec nic podejrzanego. Wsiedli do wozu i pojechali do nowego domu pa´nstwa McDeere’ów. Zaparkowali BMW na jego zwykłym miejscu pod daszkiem. Kierowca wyjał ˛ nast˛epny klucz i obaj weszli do s´rodka. Hearsaya zamkn˛eli w szafce w łazience. Dookoła panował mrok. M˛ez˙ czy´zni poło˙zyli na stole mała˛ czarna˛ teczk˛e. Na r˛ece wciagn˛ ˛ eli cienkie, jednorazowe gumowe r˛ekawiczki, po czym ka˙zdy zaopatrzył si˛e w mała˛ latark˛e. — Najpierw zajmijmy si˛e telefonami — powiedział jeden z nich. Pracowali szybko i sprawnie. Odłaczyli ˛ słuchawk˛e kuchennego telefonu, odkr˛ecili mikrofon i starannie go zbadali. W przewodzie słuchawki umie´scili male´nki nadajnik wielko´sci rodzynka powleczony odrobina˛ kleju. Kiedy klej stwardniał, mikrofon powrócił na swoje miejsce, słuchawk˛e podłaczono ˛ i telefon znowu zawisnał ˛ na s´cianie kuchennej. Głosy bad´ ˛ z sygnały b˛eda˛ od tej chwili transmitowane do małego odbiornika umieszczonego na strychu. Podłaczony ˛ obok nadajnik b˛edzie przesyłał poprzez miasto sygnały do anteny znajdujacej ˛ si˛e na dachu Gmachu Bendiniego. Dzi˛eki u˙zyciu linii AC jako z´ ródła energii mały podsłuch w telefonie b˛edzie transmitował nieprzerwanie. — Teraz ten w przybudówce. Wbili mały gwó´zd´z nad wgł˛ebieniem, na kraw˛edzi boazerii, a nast˛epnie go 74

wyciagn˛ ˛ eli. W powstałym otworze umie´scili mały czarny cylinder o rozmiarach jeden na jedna˛ dwudziesta˛ cala. Przykleili go odrobina˛ specjalnego czarnego kleju. Mikrofon był praktycznie niedostrzegalny. Drucik grubo´sci ludzkiego włosa delikatnie wmontowali w spojenie boazerii i doprowadzili do sufitu. Nale˙zało go jeszcze połaczy´ ˛ c z odbiornikiem na strychu. Identyczne podsłuchy m˛ez˙ czy´zni zainstalowali w s´cianach ka˙zdej z łazienek. . . Odnale´zli wciagane ˛ schodki i wdrapali si˛e na strych. Jeden z nich wyjał ˛ z walizki nadajnik i odbiornik, drugi tymczasem poodnajdywał cieniutkie przewody prowadzace ˛ ze s´cian na dole. Zebrał je razem, okrył izolacja˛ i doprowadził do rogu pomieszczenia, gdzie jego towarzysz ukrył transformator w starym kartonowym pudle. Przewody AC połaczyli ˛ z zasilaczem. Anten˛e wielko´sci cala umie´scili na dachu. Ich oddechy stały si˛e ci˛ez˙ sze — w ciemnym, nagrzanym niesamowicie pomieszczeniu trudno było wytrzyma´c. Mała˛ czarna˛ obudow˛e starego radia dopasowali do nadajnika, a stare ubrania i izolacje rozrzucili wokoło po podłodze. To był odległy kat ˛ i wydawało si˛e prawdopodobne, z˙ e nikt nie zauwa˙zy tych rzeczy przez całe miesiace, ˛ a mo˙ze i lata. A je´sli nawet kto´s by je tu znalazł, uznałby je na pewno za nikomu niepotrzebne s´mieci i wyrzucił, nie odczuwajac ˛ z˙ adnych podejrze´n. Przez chwil˛e obaj m˛ez˙ czy´zni z satysfakcja˛ przygladali ˛ si˛e swej robocie, a potem zeszli po schodach na dół. Skrupulatnie zatarli za soba˛ wszelkie s´lady i w dziesi˛ec´ minut pó´zniej byli gotowi do odej´scia. Uwolnili Hearsaya i ukradkiem przebiegli pod daszek. Wskoczyli do samochodu i szybko odjechali. BMW znalazło si˛e na parkingu przy restauracji mniej wi˛ecej w tym momencie, gdy do stołu podano pieczone pompano. Kierowca przeszukał kieszenie i znalazł kluczyki do czerwonego jaguara, b˛edacego ˛ własno´scia˛ Kendalla Mahana, innego prawnika. Dwaj technicy zamkn˛eli BMW i w´slizn˛eli si˛e do jaguara. Mahanowie mieszkali bli˙zej ni˙z McDeere’owie i, sadz ˛ ac ˛ z planów domu, robota powinna by´c łatwiejsza. Na piatym ˛ pi˛etrze Gmachu Bendiniego Marcus wpatrywał si˛e w migoczac ˛ a˛ s´wiatłami tablic˛e i czekał na jakie´s sygnały z 1231 East Meadowbrook. Przyj˛ecie kolacyjne sko´nczyło si˛e trzydzie´sci minut wcze´sniej i nadszedł czas na słuchanie. Małe z˙ ółte s´wiatełko zamigotało słabo i Marcus wyłowił jaki´s d´zwi˛ek. Nacisnał ˛ przycisk nagrywania. Czekał. Zapłon˛eło zielone s´wiatełko oznaczone kodem McD6. To była łazienka. Sygnały stały si˛e czystsze, d´zwi˛eki, poczatkowo ˛ zamglone, wyra´zniejsze. Zgło´snił odbiór i słuchał. — Jil Mahan to j˛edza — powiedziała kobieta, pani McDeere. — Im wi˛ecej pije, tym bardziej si˛e staje j˛edzowata. — My´sl˛e, z˙ e w jej z˙ yłach płynie swego rodzaju bł˛ekitna krew — odpowiedział 75

pan McDeere. — Jej ma˙ ˛z jest w porzadku, ˛ ale ona to kawał cholery — oznajmiła z naciskiem pani McDeere. — Czy jeste´s pijana? — zapytał pan McDeere. — Prawie. Jestem gotowa na nami˛etny seks. Marcus zgło´snił odbiór jeszcze bardziej i nachylił si˛e w stron˛e migoczacych ˛ s´wiatełek. — Rozbierz si˛e — za˙zadała ˛ pani McDeere. — Nie robili´smy tego od pewnego czasu — powiedział pan McDeere. Marcus wstał i nachylił si˛e nad przyciskami i s´wiatełkami. — A czyja to wina? — spytała. — Nie zapomniałem, jaka jeste´s pi˛ekna. — Chod´z do łó˙zka — powiedziała. Marcus nastawił maksymalna˛ gło´sno´sc´ . U´smiechał si˛e do s´wiatełek i oddychał ci˛ez˙ ko. Uwielbiał tych pełnych energii pracowników po studiach prawniczych. U´smiechnał ˛ si˛e, wsłuchujac ˛ w odgłosy ich miło´sci. Zamknał ˛ oczy i u´smiechnał ˛ si˛e szerzej.

Rozdział 9

Kryzys zwiazany ˛ z Cappsem minał ˛ po dwóch tygodniach. Sprawa zako´nczyła si˛e pomy´slnie, co było głównie zasługa˛ nowego pracownika firmy pracujacego ˛ przez wiele dni po osiemna´scie godzin. Pracownika, który nie zdał jeszcze egzaminu adwokackiego i który był zbyt zaj˛ety konkretna˛ robota,˛ by miał czas si˛e tym martwi´c. W lipcu fakturował s´rednio pi˛ec´ dziesiat ˛ dziewi˛ec´ godzin tygodniowo, rekord firmy w kategorii nieprawników. Avery dumnie poinformował wspólników na comiesi˛ecznym spotkaniu, z˙ e jak na nowicjusza McDeere ma imponujace ˛ rezultaty. Sprawa Cappsa została zako´nczona na trzy dni przed terminem dzi˛eki McDeere’owi. Na dokumentacj˛e składało si˛e czterysta stronic, ka˙zda z nich była doskonała, oparta na wnikliwej analizie, drobiazgowo przygotowana, znakomicie zredagowana, a potem raz jeszcze przeredagowana przez McDeere’a. Sprawa Koker-Hanksa b˛edzie zamkni˛eta w ciagu ˛ miesiaca, ˛ znowu dzi˛eki McDeere’owi, a firma zarobi na niej prawie c´ wier´c miliona. Pracował jak maszyna. Oliver Lambert wyraził zaniepokojenie przebiegiem przygotowa´n Mitcha do egzaminu adwokackiego. Pozostało mu ju˙z mniej ni˙z trzy tygodnie i było oczywiste dla wszystkich, z˙ e nie jest gotowy. Odwołał wszystkie seminaria w lipcu i jak dotad ˛ nie po´swi˛ecił nauce wi˛ecej ni˙z dwadzie´scia godzin. Avery oznajmił jednak, z˙ e nie ma powodów do zmartwie´n, jego chłopiec da sobie rad˛e. Kiedy do egzaminu pozostało ju˙z tylko pi˛etna´scie dni, Mitch zaczał ˛ w ko´ncu protestowa´c. Grozi mu oblanie, o´swiadczył Avery’emu podczas lunchu w klubie „Manhattan”. Potrzebuje czasu na nauk˛e. Du˙zo czasu. Jest w stanie przem˛eczy´c si˛e przez najbli˙zsze dwa tygodnie, a nast˛epnie zda´c bez wysiłku. Ale musi mie´c ˙ ˙ ˙ spokój. Zadnych zamówie´n terminowych. Zadnych nagłych zamówie´n. Zadnego siedzenia po całych nocach. Avery wysłuchał go uwa˙znie i przeprosił. Obiecał, z˙ e zostawi go w spokoju przez najbli˙zsze dwa tygodnie. Mitch podzi˛ekował. W pierwszy poniedziałek sierpnia, w bibliotece głównej na parterze, najwi˛ekszej, reprezentacyjnej sali w gmachu, odbyło si˛e zebranie członków firmy. Połowa zespołu prawników zasiadła wokół wykonanego z wi´sniowego drzewa antycznego stołu konferencyjnego, przy którym ustawiono dwadzie´scia krzeseł. Reszta stała 77

obok półek wypełnionych grubymi, oprawionymi w skór˛e ksi˛egami prawniczymi — do tych szacownych dzieł nie zagladał ˛ nikt ju˙z od wielu lat. Wszyscy byli obecni, nawet Nathan Locke. Spó´znił si˛e i stał samotnie obok drzwi. Nie odezwał si˛e do nikogo i nikt na niego nie patrzył. Mitch zerkał na Czarne Oczy tak cz˛esto, jak tylko mógł. ˙ Nastrój był smutny. Zadnych u´smiechów. Oliver Lambert osobi´scie wprowadził na sal˛e Beth Kozinski i Laur˛e Hodge. Posadzono je na s´rodku sali, naprzeciwko s´ciany, na której wisiały dwa zakryte portrety. Obie kobiety trzymały si˛e za r˛ece i próbowały si˛e u´smiecha´c. Lambert stanał ˛ plecami do s´ciany, twarza˛ ku niewielkiemu audytorium. Mówił cicho, jego gł˛eboki baryton przepełniony był szacunkiem i współczuciem. Poczatkowo ˛ przemawiał niemal szeptem, ale wkrótce pot˛ega jego głosu sprawiła, z˙ e ka˙zdy d´zwi˛ek i sylab˛e słyszało si˛e wyra´znie w całej sali. Popatrzył na obie wdowy i zaczał ˛ mówi´c o wielkim smutku, jaki odczuwa firma, i o tym, z˙ e firma nigdy, dopóki istnieje, nie przestanie si˛e nimi opiekowa´c. Mówił o Martym i Joem, o ich pierwszych latach w firmie, o ich znaczeniu dla firmy, o wielkiej stracie, jaka˛ była ich s´mier´c. Wdowy cicho płakały i ocierały oczy. Po jakim´s czasie stojacy ˛ bli˙zej Lamar Quin i Doug Turney zacz˛eli pociaga´ ˛ c nosami. Kiedy sko´nczył przemówienie, odsłoni˛eto portret Marty’ego Kozinskiego. To był moment poruszajacy ˛ uczucia. Znowu popłyn˛eły łzy. Na uczelni prawniczej w Chicago miało zosta´c ustanowione stypendium nazwane jego imieniem. Firma pokryje koszty edukacji jego dzieci. Rodzin˛e otoczy si˛e opieka.˛ Beth zagryzła wargi, ale płakała coraz gło´sniej. Zahartowani, twardzi, niewzruszeni negocjatorzy wielkiej firmy Bendiniego tłumili łzy i starali si˛e nie patrzy´c wzajemnie na siebie. Tylko Nathan Locke pozostał nieporuszony. Gapił si˛e w s´cian˛e swoimi przenikliwymi laserami i ignorował ceremoni˛e. Potem odsłoni˛eto portret Joego Hodge’a; podobna biografia, podobne stypendium. Do Mitcha dotarły plotki, z˙ e Hodge nabył pono´c polis˛e ubezpieczeniowa˛ na z˙ ycie za dwa miliony dolarów, na cztery miesiace ˛ przed s´miercia.˛ Gdy wszystkie pochwały zostały ju˙z wygłoszone, Nathan Locke opu´scił sal˛e. Prawnicy otoczyli wdowy i wyra˙zali im cicho swoje współczucie. Mitch nie znał ich i nie miał nic do powiedzenia. Podszedł do frontowej s´ciany i zaczał ˛ oglada´ ˛ c portrety. Obok portretów Kozinskiego i Hodge’a wisiały trzy inne, nieco mniejsze, utrzymane w podobnej powa˙znej tonacji. Uwag˛e Mitcha przyciagn ˛ ał ˛ portret kobiety. Na metalowej płytce widniał napis: „Alice Knauss 1948 — 1977”. — To był bład ˛ — powiedział szeptem Avery, zatrzymawszy si˛e obok swojego pracownika. — Co masz na my´sli? — zapytał Mitch. — Typowy prawnik w spódnicy. Przyszła tu z Harvardu, numer pierwszy na roku, i darła koty z ka˙zdym, poniewa˙z była kobieta.˛ Uwa˙zała, z˙ e ka˙zdy z˙ yjacy ˛ fa78

cet dyskryminuje kobiety i była przekonana, i˙z jej zadaniem jest obrona pokrzywdzonej płci. Superj˛edza. Po sze´sciu miesiacach ˛ wszyscy´smy jej nienawidzili, ale nie mogli´smy si˛e jej pozby´c. To ona sprawiła, z˙ e dwóch wspólników poszło szybciej na emerytur˛e. Milligan do dzi´s ja˛ oskar˙za, z˙ e przez nia˛ doznał ataku serca. — Czy była dobrym prawnikiem? — Bardzo dobrym, ale my nie byli´smy w stanie doceni´c jej talentów. Kłóciła si˛e o wszystko. — Co si˛e z nia˛ stało? — Wypadek samochodowy. Zabił ja˛ pijany kierowca. Rzeczywi´scie tragiczna sprawa. — Czy była tu pierwsza˛ kobieta? ˛ — Tak. I ostatnia.˛ Nast˛epna˛ przyj˛eliby´smy tylko wtedy, gdyby nas zmuszono do tego wyrokiem sadowym. ˛ Mitch wskazał na nast˛epny portret. — Kto to? — Robert Lamm. Był moim dobrym znajomym. Uniwersytet w Atlancie. Został zatrudniony mniej wi˛ecej trzy lata wcze´sniej ni˙z ja. — Co si˛e z nim stało? — Nikt nie wie. Był zapalonym my´sliwym. Której´s zimy polowali´smy razem na łosie w Wyoming. W tysiac ˛ dziewi˛ec´ set siedemdziesiatym ˛ drugim podczas polowania na sarny w Arkansas zaginał ˛ bez s´ladu. Znaleziono go miesiac ˛ pó´zniej z dziura˛ w głowie. Sekcja zwłok wykazała, z˙ e kula przeszła przez tył głowy i rozerwała twarz. Przypuszczano, z˙ e strzał oddano z pot˛ez˙ nej strzelby o du˙zym zasi˛egu. Prawdopodobnie był to nieszcz˛es´liwy wypadek, ale kto wie. Nigdy nie mogłem sobie wyobrazi´c, jak kto´s mógł chcie´c zabi´c Bobbiego Lamma. Ostatni portret przedstawiał Johna Mickela, 1950 — 1984. — A co stało si˛e z nim? — zapytał szeptem Mitch. — Prawdopodobnie najbardziej tragiczna sprawa ze wszystkich. Nie był zbyt silnym m˛ez˙ czyzna˛ i nie wytrzymał napi˛ecia, jakie nam tu stale towarzyszy. Pił duz˙ o, potem zaczał ˛ bra´c narkotyki. Potem opu´sciła go z˙ ona i mieli bardzo nieprzyjemny rozwód. Firma była za˙zenowana. Po dziesi˛eciu latach pracy tutaj zaczał ˛ si˛e obawia´c o to, z˙ e nie zostanie wspólnikiem. Stał si˛e alkoholikiem. Wydali´smy niezły majatek ˛ na leczenie, psychoterapi˛e, próbowali´smy wszystkiego. Ale nic nie pomogło. Popadł w depresj˛e i w ko´ncu popełnił samobójstwo. Napisał siedmiostronicowy list po˙zegnalny, a potem przestrzelił sobie mózg. — To okropne. — Pewnie z˙ e tak. — Gdzie go znale´zli? Avery odchrzakn ˛ ał ˛ i rozejrzał si˛e po sali. — W twoim biurze. — Co?! 79

— Tak, ale wszystko wysprzatali. ˛ ˙ — Zartujesz! — Nie, mówi˛e powa˙znie. To było wiele lat temu, biura od tego czasu u˙zywało si˛e tak jak innych. Jest w porzadku. ˛ Mitch nie był w stanie wymówi´c słowa. — Chyba nie jeste´s zabobonny? — Avery skrzywił si˛e nieprzyjemnie. — Oczywi´scie, z˙ e nie. — My´sl˛e, z˙ e powinienem ci o tym wcze´sniej powiedzie´c, ale o podobnych rzeczach si˛e nie rozmawia. — Czy mog˛e zmieni´c biuro? — Oczywi´scie. Oblej egzamin, to dadza˛ ci jaka´ ˛s komórk˛e w piwnicy. — Je˙zeli oblej˛e, to przez ciebie. — Wiem, ale przecie˙z zdasz, prawda? — Skoro ty mogłe´s zda´c, ja te˙z mog˛e. Mi˛edzy piat ˛ a˛ a siódma˛ rano Gmach Bendiniego ział pustka˛ i panowała w nim głucha cisza. Nathan Locke przychodził około szóstej, ale szedł prosto do swojego biura i zamykał drzwi. O siódmej zaczynali si˛e schodzi´c pracownicy i coraz cz˛es´ciej słyszało si˛e głosy. O siódmej trzydzie´sci, gdy wi˛ekszo´sc´ zespołu firmy znajdowała si˛e ju˙z w gmachu, przybywała gromada sekretarek. O ósmej korytarze były zatłoczone i panował normalny rozgardiasz. Koncentracja stawała si˛e rzecza˛ trudna,˛ ciagle ˛ kto´s przeszkadzał si˛e skupi´c. Telefony dzwoniły bezustannie. O dziewiatej ˛ wszyscy byli ju˙z obecni bad´ ˛ z wła´snie przybywali. Mitch cenił sobie ogromnie spokój wczesnych, samotnych godzin. Przestawił swój budzik o pół godziny i zaczał ˛ budzi´c Dutcha o piatej ˛ zamiast o piatej ˛ trzydzie´sci. Po wypiciu dwóch szklanek kawy wał˛esał si˛e po pustych korytarzach, zapalał s´wiatła i dokonywał niejako przegladu ˛ budynku. Czasami, w pogodne poranki, stawał przed oknem w pokoju Lamara i obserwował wschód sło´nca nad Missisipi. Niekiedy liczył barki, które płyn˛eły sznureczkiem za swoimi holownikami, sunacymi ˛ powoli w gór˛e rzeki, albo obserwował przeje˙zd˙zajace ˛ przez most ci˛ez˙ arówki. Ale marnował niewiele czasu. Dyktował Ninie listy, raporty, streszczenia, wykazy i setki innych dokumentów i przekazywał Avery’emu do sprawdzenia. Wkuwał do egzaminu. Rankiem, nazajutrz po ceremonii ku czci zmarłych prawników, Mitch, szukajac ˛ jakiego´s opracowania, trafił do biblioteki na parterze. Portrety znowu przycia˛ gn˛eły jego uwag˛e. Podszedł do s´ciany i zaczał ˛ si˛e im przyglada´ ˛ c. Pami˛etał dobrze to, co opowiedział mu o tych ludziach Avery. Pi˛eciu prawników zmarło tu w ciagu ˛ dwudziestu pi˛eciu lat. To było niebezpieczne miejsce pracy. Zapisał w notatniku ich nazwiska i daty s´mierci. Była piata ˛ trzydzie´sci.

80

Co´s poruszyło si˛e na korytarzu i Mitch odskoczył w bok. Zobaczył Czarne Oczy. Locke stanał ˛ w drzwiach i utkwił w Mitchu badawcze spojrzenie. — Co tu robisz? — spytał ostro. Mitch popatrzył na niego i zmusił si˛e do u´smiechu. — Dzie´n dobry panu. Przygotowuj˛e si˛e do egzaminu adwokackiego. Locke zerknał ˛ na portrety, a potem na Mitcha. — Rozumiem. Czemu ci˛e tak interesuja? ˛ — Zwykła ciekawo´sc´ . Ta firma ma swój udział w tragedii. — Oni wszyscy ju˙z nie z˙ yja.˛ B˛edziemy mieli prawdziwa˛ tragedi˛e, je˙zeli nie zdasz egzaminu adwokackiego. — Zamierzam zda´c. — Słyszałem co´s innego. Twoje metody nauki budza˛ zaniepokojenie w´sród wspólników. — Czy budza˛ w nich tak˙ze zaniepokojenie moje bardzo liczne faktury? — Nie bad´ ˛ z taki przemadrzały. ˛ Mówiono ci przecie˙z: egzamin przede wszystkim. Pracownik bez licencji nie przyda si˛e firmie. Mitch znalazł tuzin ci˛etych odpowiedzi, ale nic nie odrzekł. Locke odwrócił si˛e i wyszedł. Mitch wrócił do swego biura. Zamknawszy ˛ drzwi wło˙zył kartk˛e z nazwiskami i datami do szuflady, po czym otworzył podr˛ecznik prawa konstytucyjnego.

Rozdział 10

W sobot˛e po egzaminie adwokackim Mitch nie pojechał do biura, nie mógł tak˙ze wytrzyma´c w mieszkaniu. Sp˛edził ranek, okopujac ˛ kwietniki i czekajac. ˛ Dom wygladał ˛ teraz reprezentacyjnie i oczywi´scie pierwszymi go´sc´ mi musieli by´c rodzice Abby. Sprzatała ˛ i czy´sciła wszystko ju˙z od tygodnia, a teraz wreszcie nadszedł czas na wizyt˛e. Obiecała, z˙ e nie posiedza˛ długo, najwy˙zej par˛e godzin. Przyrzekł, z˙ e b˛edzie tak miły, jak to tylko mo˙zliwe. Wymył i wypolerował oba nowe samochody i wygladały ˛ tak, jakby wła´snie opu´sciły wystaw˛e. Trawnik został przyci˛ety przez dzieciaka mieszkajacego ˛ na tej samej ulicy. Pan Rice nawoził go od miesiaca ˛ i teraz — jak sam to okre´slił — trawnik wygladał ˛ jak pole golfowe. Przyjechali w południe i Mitch niech˛etnie opu´scił ogród. U´smiechnał ˛ si˛e, przywitał i powiedział, z˙ e musi i´sc´ si˛e umy´c. Wiedział, z˙ e czuja˛ si˛e niezr˛ecznie i chciał, aby tak było. Długo brał prysznic, a Abby tymczasem pokazywała im ka˙zdy mebel i ka˙zdy cal tapety. Takie rzeczy imponowały Sutherlandom. Małe rzeczy zawsze im imponowały. Oceniali innych po tym, co mieli lub czego nie mieli. Ojciec Abby był prezesem małego, okr˛egowego banku, który od dziesi˛eciu lat chylił si˛e ku upadkowi. Matka miała o sobie zbyt wysokie mniemanie, by poni˙za´c si˛e praca,˛ i sp˛edziła całe swoje dorosłe z˙ ycie szukajac ˛ sposobu na to, by wspia´ ˛c si˛e wy˙zej w hierarchii społecznej w miasteczku, gdzie na podobny awans nie było po prostu z˙ adnych szans. Twierdziła, z˙ e jej przodkowie wywodzili si˛e z królewskiego rodu panujacego ˛ ongi´s w jednym ze starszych pa´nstw, co zawsze bardzo imponowało górnikom w Danesboro w Kentucky. Majac ˛ tyle bł˛ekitnej krwi w z˙ yłach, mogła ograniczy´c swoje obowiazki ˛ do picia herbaty, gry w bryd˙za, rozmów o pieniadzach ˛ jej m˛ez˙ a, wyra˙zania nie˙zyczliwych opinii o tych, którym si˛e gorzej powodziło, i do pracy bez nadmiernego wysiłku w klubie ogrodniczym. On był pantoflarzem, kulacym ˛ si˛e po ka˙zdym jej szczekni˛eciu i z˙ ył w nieustannej obawie, z˙ e ja˛ czym´s zdenerwuje. Oboje zgodnie i uparcie wmawiali córce od dnia jej narodzin, z˙ e jest najlepsza, z˙ e osiagnie ˛ to, co najlepsze i — co najwa˙zniejsze — po´slubi najlepszego. Ich córka zbuntowała si˛e i wyszła za biednego dzieciaka, którego cała˛ rodzin˛e stanowili matka — wariatka 82

i brat — kryminalista. — To miłe miejsce, Mitch — powiedział z wysiłkiem pan Sutherland, pragnac ˛ przełama´c lody. Zasiedli do lunchu i zacz˛eli nakłada´c sobie potrawy. — Dzi˛ekuj˛e. Nic wi˛ecej, po prostu dzi˛ekuj˛e. Skoncentrował si˛e na jedzeniu. Nie b˛edzie si˛e u´smiechał podczas lunchu. Im mniej powie, tym bardziej b˛eda˛ zakłopotani. Chciał, aby czuli si˛e niezr˛ecznie, z´ le, by czuli si˛e winni. Chciał, z˙ eby si˛e pocili, m˛eczyli. To oni zbojkotowali s´lub córki. To oni wznie´sli ten mur mi˛edzy soba˛ a nim. — Wszystko jest s´liczne — powiedziała jej matka, patrzac ˛ w jego stron˛e. — Dzi˛ekuj˛e. — Jeste´smy z tego dumni, mamo — wtraciła ˛ Abby. Rozmowa zeszła na przeprowadzk˛e. M˛ez˙ czy´zni jedli w milczeniu, a kobiety trajkotały bez przerwy o tym, co projektantka zrobiła w tym pokoju, a co w tamtym. Abby plotła, co tylko jej przyszło do głowy, starajac ˛ si˛e za wszelka˛ cen˛e podtrzyma´c rozmow˛e. Mitch prawie jej współczuł, ale wcia˙ ˛z patrzył w stół. — A wi˛ec znalazła´s prac˛e? — zapytała pani Sutherland. — Zaczynam za tydzie´n od poniedziałku. B˛ed˛e uczy´c trzecioklasistów w episkopalnej szkole pod wezwaniem s´wi˛etego Andrzeja. — Nie zarobisz wiele jako nauczycielka — wyrwało si˛e jej ojcu. On jest nieugi˛ety, pomy´slał Mitch. — Nie chodzi mi o pieniadze, ˛ tato. Jestem nauczycielka.˛ Moim zdaniem to najwa˙zniejszy ze wszystkich zawodów. Gdybym chciała zdobywa´c pieniadze, ˛ poszłabym do szkoły medycznej. — Trzecioklasi´sci — powiedziała jej matka — to taki słodki wiek. Wkrótce sama zapragniesz mie´c dzieci. Mitch kiedy´s ju˙z doszedł do wniosku, z˙ e wła´snie wnuki b˛eda˛ przyciaga´ ˛ c tych ludzi do Memphis. I zadecydował, z˙ e mo˙ze jeszcze długo poczeka´c. W jego otoczeniu nigdy nie było dzieci. Nie miał z˙ adnych bratanic ani bratanków, chyba z˙ e istnieli jacy´s nieznani potomkowie Raya spłodzeni przeze´n przypadkiem w którym´s ze stanów. Sam nie odkrył w sobie z˙ adnego instynktu ojcowskiego. — Mo˙ze za kilka lat, mamo. Mo˙ze po s´mierci tych dwojga, pomy´slał Mitch. — Chciałby´s mie´c dzieci, Mitch, prawda? — spytała te´sciowa. — Mo˙ze za kilka lat. Pan Sutherland odstawił talerz i zapalił papierosa. Kwesti˛e palenia Mitch omówił z Abby kilka dni przed ich przyjazdem. Chciał, aby w domu obowiazywał ˛ zakaz palenia, zwłaszcza dla tych ludzi. Kłócili si˛e zapalczywie i Abby wygrała. — Jak poszedł egzamin adwokacki? — zapytał te´sc´ . Rozmowa staje si˛e interesujaca, ˛ pomy´slał Mitch. — Był wyczerpujacy ˛ — Abby nerwowo prze˙zuwała jedzenie. 83

— My´slisz, z˙ e zdałe´s? — Mam nadziej˛e. — Kiedy b˛edziesz wiedział? — Za cztery do sze´sc´ tygodni. — Jak długo trwał? — Cztery dni. — Odkad ˛ si˛e tu sprowadzili´smy, nie robił nic, tylko uczył si˛e i pracował. Nie widywałam go za cz˛esto tego lata — powiedziała Abby. Mitch u´smiechnał ˛ si˛e do z˙ ony. Czas, który sp˛edzał poza domem, stał si˛e ju˙z dra˙zliwym tematem i było zabawne słysze´c, jak ona mu wybacza. — Co si˛e stanie, je˙zeli nie zdasz? — zapytał jej ojciec. — Nie wiem. Nie my´slałem o tym. — Czy, je´sli zdasz, dostaniesz podwy˙zk˛e? Mitch postanowił by´c miły, tak jak obiecał. Nie przyszło mu to łatwo. — Tak, dobra˛ podwy˙zk˛e i dobra˛ premi˛e. — Ilu prawników zatrudnia firma? — Czterdziestu. — Mój Bo˙ze — powiedziała pani Sutherland. Zapaliła papierosa. — Tylu nie ma w całym okr˛egu Dane. — Gdzie jest twoje biuro? — W centrum miasta. — Czy mogliby´smy je zobaczy´c? — Mo˙ze kiedy indziej. W soboty jest zamkni˛ete dla odwiedzajacych. ˛ — Mitch sam był zaskoczony swoja˛ odpowiedzia.˛ „Zamkni˛ete dla odwiedzajacych”. ˛ Brzmiało to tak, jakby chodziło o muzeum. Rozmowa urwała si˛e. Zapadła niezr˛eczna cisza. Te´sc´ zapalił nast˛epnego papierosa. Pal dalej, staruszku, pomy´slał Mitch. Pal dalej. — Zjedzmy deser na patio — zaproponowała Abby i zacz˛eła sprzata´ ˛ c ze stołu. Wyrazili uznanie dla umiej˛etno´sci ogrodniczych Mitcha, a on spokojnie przyjał ˛ pochwał˛e. Ten sam dzieciak z ich ulicy, który zajał ˛ si˛e trawnikami, poprzycinał drzewa, powyrywał chwasty i przystrzygł z˙ ywopłoty. Jedyna˛ zasługa˛ Mitcha było zakopanie psich odchodów. Mógłby tak˙ze podlewa´c ogród za pomoca˛ gumowego w˛ez˙ a, ale najcz˛es´ciej pozwalał to robi´c panu Rice’owi. Abby podała placek z truskawkami i kaw˛e. Spojrzała bezradnie na m˛ez˙ a, ale nie potrafiła odgadna´ ˛c jego my´sli. — Mieszkacie naprawd˛e w miłym miejscu — powiedział jej ojciec po raz trzeci i objał ˛ wzrokiem ogródek. Mitch dobrze wiedział, o czym te´sc´ w tej chwili my´sli. Musiał oszacowa´c dom i otoczenie, a teraz po˙zerała go ciekawo´sc´ . Ile to miejsce kosztowało, do diabła? Musiał si˛e tego dowiedzie´c. Ile kosztuje cało´sc´ ? Ile płaca˛ miesi˛ecznie? Wszystko. B˛edzie si˛e grzebał z jedzeniem, dopóki nie przemyci w ko´ncu tego pytania. 84

´ — Sliczne miejsce — powiedziała po raz dziesiaty ˛ matka Abby. — Kiedy wybudowano ten dom? — zapytał ojciec. Mitch odsunał ˛ talerz i odchrzakn ˛ ał. ˛ Wyczuwał, z˙ e zasadnicze pytanie padnie ju˙z za chwil˛e. — Ma około pi˛etnastu lat — odrzekł. — Ile stóp kwadratowych? — Około trzech tysi˛ecy — odpowiedziała nerwowo Abby. Mitch spojrzał na nia.˛ Powoli tracił panowanie nad soba.˛ — Jakie s´liczne sasiedztwo ˛ — dodała jej matka. — Nowa po˙zyczka, czy dokładasz do starej? — zapytał jej ojciec takim tonem, jakby przesłuchiwał dłu˙znika ze słabym zabezpieczeniem dodatkowym. — To nowa po˙zyczka — powiedział Mitch. Czekał. Abby czekała tak˙ze i modliła si˛e w duchu. Pan Sutherland nie czekał, nie mógł czeka´c. — Ile za to zapłaciłe´s? Mitch odetchnał ˛ gł˛eboko i ju˙z chciał odpowiedzie´c: „Zbyt du˙zo”, ale Abby była szybsza. — Nie zapłacili´smy zbyt wiele, tatusiu — powiedziała stanowczo, marszczac ˛ brwi. — Potrafimy rozsadnie ˛ gospodarowa´c naszymi pieni˛edzmi. Mitch zdobył si˛e na u´smiech, przygryzajac ˛ jednocze´snie j˛ezyk. Pani Sutherland wstała. — Mo˙ze pojedziemy na spacer? Chciałabym zobaczy´c rzek˛e i t˛e nowa˛ piramid˛e wybudowana˛ obok niej. Dobrze? Chod´z, Haroldzie. Harold chciał zebra´c wi˛ecej informacji na temat domu, ale z˙ ona szarpała go ju˙z za rami˛e. ´ — Swietny pomysł — powiedziała Abby. Władowali si˛e wszyscy czworo do nowego l´sniacego ˛ BMW i pojechali obejrze´c rzek˛e. Abby poprosiła ich, by nie palili w nowym samochodzie. Mitch prowadził w milczeniu i starał si˛e by´c miły.

Rozdział 11

Nina weszła po´spiesznie do biura d´zwigajac ˛ stos papierów i poło˙zyła je przed swoim szefem. — Potrzebuj˛e podpisów — powiedziała i wr˛eczyła mu długopis. — Co to jest? — zapytał Mitch, posłusznie gryzmolac ˛ swoje nazwisko. — Nie pytaj. Po prostu mi zaufaj. — Znalazłem bład ˛ ortograficzny w umowie Landmark Partners. — To wina komputera. — W porzadku. ˛ Zajmij si˛e tym. — Jak długo b˛edziesz pracowa´c dzi´s wieczorem? Mitch sprawdzał dokumenty i podpisywał je kolejno. — Nie wiem. Dlaczego pytasz? — Wygladasz ˛ na zm˛eczonego. Czemu nie idziesz wcze´sniej do domu, powiedzmy około dziesiatej ˛ lub dziesiatej ˛ trzydzie´sci, z˙ eby odpocza´ ˛c troch˛e. Twoje oczy staja˛ si˛e podobne do oczu Nathana Locke’a. — Bardzo zabawne. — Telefonowała twoja z˙ ona. — Zaraz do niej zadzwoni˛e. Gdy sko´nczył, zebrała listy i dokumenty. — Jest piata. ˛ Ja ju˙z wychodz˛e. Oliver Lambert czeka na ciebie w bibliotece na parterze. — Oliver Lambert! Czeka na mnie? — Otó˙z to. Zadzwonił jakie´s pi˛ec´ minut temu. Powiedział, z˙ e ma co´s bardzo wa˙znego. Mitch poprawił krawat i po´spieszył korytarzem, zbiegł po schodach na dół i spokojnym krokiem wszedł do biblioteki. Lambert, Avery i jak si˛e wydawało wi˛ekszo´sc´ pozostałych wspólników siedzieli wokół stołu konferencyjnego. Obecni byli tak˙ze wszyscy pracownicy: stali za wspólnikami. Puste krzesło u szczytu stołu czekało na niego. W pokoju panowała cisza, nastrój był prawie uroczysty. Nikt si˛e nie u´smiechał. Lamar stał bardzo blisko i wyra´znie starał si˛e nie patrze´c

86

w jego stron˛e. Avery sprawiał wra˙zenie skr˛epowanego i jakby za˙zenowanego. Wally Hudson bawił si˛e ko´ncem krawata i kiwał miarowo głowa.˛ — Siadaj, Mitch — powiedział powa˙znym tonem Lambert. — Chcemy z toba˛ o czym´s porozmawia´c. Doug Turney zamknał ˛ drzwi. Mitch usiadł i szukał jakiej´s cho´cby najmniejszej oznaki z˙ yczliwo´sci. Nie znalazł z˙ adnej. Wspólnicy obrócili krzesła w jego stron˛e, a pracownicy otoczyli ich i spogladali ˛ ku niemu z góry. — O co chodzi? — spytał słabym głosem, patrzac ˛ bezradnie na Avery’go. Małe kropelki potu pojawiły si˛e nad jego brwiami. Serce biło mu jak młot pneumatyczny. Oddychał z trudem. Oliver Lambert pochylił si˛e nad stołem i zdjał ˛ okulary. Zmarszczył brwi, jakby go co´s zabolało. — Wła´snie dostali´smy wiadomo´sc´ z Nashville, Mitch, i chcieli´smy z toba˛ o tym pomówi´c. Egzamin adwokacki. Egzamin adwokacki. Egzamin adwokacki. Nadszedł historyczny moment. Pracownik wielkiej firmy Bendiniego oblał w ko´ncu egzamin adwokacki. Spojrzał na Avery’ego i miał ochot˛e krzykna´ ˛c: „To wszystko twoja wina”. Avery s´ciagn ˛ ał ˛ brwi tak, jakby miał migren˛e, i umknał ˛ wzrokiem. Lambert obrzucił podejrzliwym spojrzeniem pozostałych wspólników i popatrzył znów na McDeere’a. — Obawiali´smy si˛e, z˙ e to si˛e mo˙ze zdarzy´c, Mitch. Chciał mówi´c, tłumaczy´c si˛e, z˙ e zasłu˙zył na jeszcze jedna˛ szans˛e, z˙ e egzamin odb˛edzie si˛e ponownie za sze´sc´ miesi˛ecy i z˙ e przygotuje si˛e solidnie, z˙ e nie zawiedzie ich ponownie. Poczuł mocny ból nieco poni˙zej pasa. — Tak, prosz˛e pana — powiedział pokornym tonem, zgn˛ebiony pora˙zka.˛ Lambert przygotował si˛e do zadania ostatecznego ciosu. — Nie powinni´smy wiedzie´c o takich rzeczach, ale ludzie z Nashville powiedzieli, z˙ e otrzymałe´s najwi˛eksza˛ liczb˛e punktów na egzaminie adwokackim. Gratulacje, adwokacie. Pokój wypełnił si˛e s´miechem i u´smiechami. Wymieniano u´sciski dłoni. Avery ruszył w kierunku Mitcha, wycierajac ˛ sobie chusteczka˛ czoło. Kendall Mahan postawił na stole trzy butelki szampana i zaczał ˛ strzela´c korkami. Rozlano kolejk˛e do plastikowych kieliszków. Mitch odetchnał ˛ wreszcie i u´smiechnał ˛ si˛e. Wypił musujacy ˛ napój i nalano mu nast˛epny kieliszek. Oliver Lambert delikatnie ujał ˛ Mitcha za rami˛e i powiedział: — Mitch, jeste´smy z ciebie bardzo dumni. To zasługuje na mała˛ premi˛e. Mam tutaj czek firmy wystawiony na dwa tysiace ˛ dolarów. Wr˛eczam ci go jako mała˛ nagrod˛e za to osiagni˛ ˛ ecie. Rozległy si˛e okrzyki i gwizdy. — To jest oczywi´scie dodatek do podstawowej podwy˙zki, na która˛ wła´snie zapracowałe´s. 87

Znowu dały si˛e słysze´c okrzyki i gwizdy. Mitch przyjał ˛ czek, ale nie spojrzał na niego. Lambert podniósł r˛ece i poprosił o cisz˛e. — Chciałbym te˙z wr˛eczy´c ci prezent w imieniu firmy. — Lamar podał mu spora˛ paczk˛e owini˛eta˛ w brazowy ˛ papier. Lambert rozwinał ˛ ja˛ i poło˙zył na stole. — Jest to płyta pamiatkowa, ˛ która˛ przygotowali´smy na t˛e okazj˛e: odlana w brazie ˛ reprodukcja stronicy firmowego papieru listowego, i umieszczono na niej nazwiska wszystkich pracowników naszej firmy. Jak widzisz, twoje imi˛e i nazwisko znajduja˛ si˛e tu równie˙z. Mitch wstał i do´sc´ niezgrabnie przyjał ˛ nagrod˛e. Jego twarz odzyskała naturalna˛ barw˛e, poczuł, z˙ e szampan zaczyna mu smakowa´c. — Dzi˛ekuj˛e — powiedział mi˛ekko. Trzy dni pó´zniej w gazecie wychodzacej ˛ w Memphis podano nazwiska prawników, którzy zdali egzamin adwokacki. Abby wkleiła artykuł do albumu z wycinkami, a kopie wysłała rodzicom i Rayowi. Mitch odkrył mała˛ restauracj˛e oddalona˛ o trzy przecznice od Gmachu Bendiniego, pomi˛edzy Front Street i Riverside Drive, nie opodal rzeki. Lubił ja,˛ poniewa˙z mógł si˛e tam łatwo wymkna´ ˛c i pracowa´c nad dokumentami w trakcie jedzenia. Teraz, kiedy był pełnoprawnym pracownikiem, mógł je´sc´ hot-dogi na lunch i fakturowa´c po sto pi˛ec´ dziesiat ˛ za godzin˛e. W tydzie´n po tym, jak jego nazwisko ukazało si˛e w gazecie, siedział samotnie w gł˛ebi sali i jedzac ˛ hot-doga z chilli studiował zestawienia grubo´sci jednego cala. Restauracja była pusta. Jej wła´sciciel, Grek, drzemał za kasa.˛ Do stolika Mitcha zbli˙zył si˛e nieznajomy. Zdjał ˛ opakowanie z trzymanego w r˛eku batonika, robiac ˛ przy tym tyle hałasu, ile było mo˙zliwe. Kiedy stało si˛e jasne, z˙ e go nadal nie dostrzegaja,˛ podszedł jeszcze bli˙zej i usiadł. Mitch spojrzał na´n ponad czerwonym obrusem i poło˙zył dokument obok mro˙zonej herbaty. — Czy mog˛e w czym´s pomóc? — zapytał. Nieznajomy spojrzał na kas˛e, na puste stoły i przebiegł wzrokiem przestrze´n za jego plecami. — Pan si˛e nazywa McDeere, prawda? Mówił z wyra´znym brookli´nskim akcentem. Mitch przyjrzał mu si˛e uwa˙znie. Miał około czterdziestki i siwe włosy ostrzy˙zone po bokach krótko, po wojskowemu, z grzywka˛ opadajac ˛ a˛ niemal do samych brwi. Jego trzycz˛es´ciowy granatowy garnitur wykonany był w co najmniej dziewi˛ec´ dziesi˛eciu procentach z poliestru. Krawat stanowił tania˛ imitacj˛e jedwabiu. Nie był dobrze ubrany, cho´c niewatpli˛ wie dbał o swój wyglad. ˛ Wyczuwało si˛e te˙z, z˙ e jest do´sc´ zarozumiały. — Tak. A kim pan jest? — spytał Mitch. Si˛egnał ˛ do kieszeni i szybkim ruchem wydobył znaczek. — Tarrance. Wayne Tarrance. Agent specjalny, FBI. 88

Uniósł brwi i czekał na odpowied´z. — Niech pan siada — powiedział Mitch. — Dzi˛ekuj˛e. — Chce mnie pan zrewidowa´c? — Jeszcze nie. Po prostu chciałem si˛e z panem spotka´c. Zobaczyłem pa´nskie nazwisko w gazecie i dowiedziałem si˛e, z˙ e jest pan nowym człowiekiem w firmie Bendini, Lambert i Locke. — Dlaczego miałoby to interesowa´c FBI? — Mamy ich pod lupa.˛ Mitch stracił ochot˛e na hot-doga z chilli i odsunał ˛ talerz na brzeg stołu. Dosypał cukru do swojej herbaty w wielkim plastikowym kubku. — Napije si˛e pan czego´s? — zapytał. — Nie, dzi˛ekuj˛e. — Dlaczego obserwujecie firm˛e Bendiniego? Tarrance u´smiechnał ˛ si˛e i spojrzał na Greka. — Naprawd˛e nie mog˛e w tej chwili powiedzie´c. Mamy swoje powody, ale nie przyszedłem tu po to, aby o tym mówi´c. Przyszedłem, z˙ eby si˛e z toba˛ spotka´c i z˙ eby ci˛e ostrzec. — Ostrzec mnie? — Tak, ostrzec ci˛e przed firma.˛ — Słucham. — Trzy rzeczy. Po pierwsze, nikomu nie ufaj. Nie ma w firmie ani jednej osoby, która˛ mógłby´s obdarzy´c zaufaniem. Pami˛etaj o tym. Po drugie, ka˙zde wypowiedziane przez ciebie słowo, czy to w domu, czy w biurze, czy gdziekolwiek w budynku, jest prawdopodobnie nagrywane. Moga˛ ci˛e słucha´c nawet w twoim samochodzie. Mitch patrzył na niego i słuchał uwa˙znie. Tarrance’owi najwyra´zniej sprawiało to przyjemno´sc´ . — I po trzecie? — Po trzecie, pieniadze ˛ nie rosna˛ na drzewach. — Czy mógłby´s to wyja´sni´c? — Teraz nie mog˛e. My´sl˛e, z˙ e nawia˙ ˛zemy ze soba˛ bliska˛ znajomo´sc´ . Chc˛e, aby´s mi ufał, i wiem, z˙ e musz˛e zasłu˙zy´c na twoje zaufanie. Nie zamierzam wi˛ec niczego przyspiesza´c. Nie mo˙zemy spotyka´c si˛e w twoim ani w moim biurze, nie mo˙zemy te˙z rozmawia´c przez telefon. Wobec tego od czasu do czasu b˛ed˛e ci˛e jako´s odnajdywa´c. Ty natomiast pami˛etaj o tych trzech rzeczach i bad´ ˛ z ostro˙zny. Tarrance wstał i si˛egnał ˛ po portfel. — Tu jest moja wizytówka. Mój numer domowy znajduje si˛e na odwrocie. Korzystaj tylko z telefonów publicznych. Mitch przyjrzał si˛e wizytówce. — Czemu miałbym dzwoni´c do ciebie? 89

— Jeszcze przez jaki´s czas nie b˛edziesz odczuwał takiej potrzeby. Ale zatrzymaj moja˛ wizytówk˛e. Mitch wło˙zył wizytówk˛e do kieszonki koszuli. — Jeszcze jedno — powiedział Tarrance. — Widzieli´smy ci˛e na pogrzebach Hodge’a i Kozinskiego. To smutne, naprawd˛e smutne. Ich s´mier´c nie była przypadkowa. Spojrzał na Mitcha, trzymajac ˛ obie r˛ece w kieszeniach, i u´smiechnał ˛ si˛e. — Nie rozumiem. Tarrance skierował si˛e w stron˛e wyj´scia. — Zadzwo´n do mnie kiedy´s, ale bad´ ˛ z ostro˙zny. Pami˛etaj, oni podsłuchuja.˛ Par˛e minut po czwartej zatrabił ˛ klakson i Dutch zerwał si˛e na równe nogi. Przeklinajac ˛ podszedł do samochodu. — Do cholery, Mitch. Jest czwarta. Co ty tu robisz? — Przepraszam, Dutch. Nie mogłem spa´c. Ci˛ez˙ ka noc. Furtka si˛e otworzyła. Do siódmej trzydzie´sci zasypał Nin˛e taka˛ ilo´scia˛ roboty, by nie miała szans upora´c si˛e z nia˛ przed upływem dwóch dni. Kiedy nie mogła oderwa´c nosa od monitora, mniej si˛e wtracała ˛ do nie swoich spraw. Mitch postawił sobie teraz nowy cel — b˛edzie pierwszym pracownikiem zasługujacym ˛ na druga˛ sekretark˛e. O ósmej zjawił si˛e w biurze Lamara. Jeszcze go nie było. Postanowił, z˙ e poczeka na niego. Poprawiał kontrakt, pił kaw˛e, a sekretarce Lamara powiedział, z˙ eby zaj˛eła si˛e swoimi sprawami. Lamar przyszedł o ósmej pi˛etna´scie. — Musimy porozmawia´c — oznajmił Mitch i zamknał ˛ drzwi. Je˙zeli Tarrance mówił prawd˛e, pomy´slał, biuro było na podsłuchu i rozmowa zostanie nagrana. Nie był pewien, komu wierzy´c. — Wyglada ˛ na to, z˙ e to co´s powa˙znego — powiedział Lamar. — Czy słyszałe´s co´s o facecie, który nazywa si˛e Tarrance, Wayne Tarrance? — Nie. — FBI. Lamar przymknał ˛ oczy. — FBI — wymamrotał. — Wła´snie. Miał znaczek i wszystko. — Gdzie go spotkałe´s? — Znalazł mnie w restauracji Lansky’ego na Union. Wiedział, kim jestem, a tak˙ze to, z˙ e zostałem niedawno zatrudniony. Powiedział, i˙z wie wszystko o firmie. Obserwuja˛ nas niezwykle uwa˙znie. — Mówiłe´s o tym Avery’emu? — Nie. Nikomu oprócz ciebie. Nie bardzo wiem, co robi´c. Lamar podniósł słuchawk˛e. 90

— Musimy zawiadomi´c Avery’ego. My´sl˛e, z˙ e co´s takiego zdarzyło si˛e ju˙z wcze´sniej. — Co si˛e dzieje, Lamar? Lamar połaczył ˛ si˛e z sekretarka˛ Avery’ego i powiedział, z˙ e ma pilna˛ spraw˛e. Po paru minutach usłyszał w słuchawce znajomy głos. — Mamy mały problem, Avery. Agent FBI kontaktował si˛e wczoraj z Mitchem. Mitch jest u mnie w biurze. Lamar słuchał przez chwil˛e uwa˙znie, potem powiedział do Mitcha: — Mam zaczeka´c. Powiedział, z˙ e zadzwoni do Lamberta. — Odnosz˛e wra˙zenie, z˙ e to co´s powa˙znego. — Tak, ale si˛e nie martw. Wszystko wyja´snimy. To si˛e ju˙z zdarzało. Lamar przycisnał ˛ słuchawk˛e do ucha i wysłuchał instrukcji. — Mamy by´c w biurze Lamberta za dziesi˛ec´ minut. Avery, Royce McKnight, Oliver Lambert, Harold O’Kane i Nathan Locke czekali na nich. Stali zdenerwowani wokół małego stołu konferencyjnego, ale kiedy Mitch wszedł do pokoju, starali si˛e sprawia´c wra˙zenie spokojnych. — Siadaj — powiedział Nathan Locke i u´smiechnał ˛ si˛e sztucznie. — Chcemy, aby´s nam wszystko opowiedział. — Co to jest? — zapytał Mitch wskazujac ˛ na magnetofon ustawiony po´srodku stołu. — Nie chcemy, by cokolwiek nam umkn˛eło — wyja´snił Locke i wskazał na puste krzesło. Mitch usiadł i spogladał ˛ ponad stołem na Czarne Oczy. Avery usiadł pomi˛edzy nimi. Nikt nie powiedział nawet słowa. — W porzadku. ˛ Poszedłem wczoraj na lunch do restauracji Lansky’ego na Union. Ten facet wszedł do s´rodka i dosiadł si˛e do mojego stolika. Wiedział, jak si˛e nazywam. Pokazał mi odznak˛e i przedstawił si˛e jako agent specjalny FBI, Wayne Tarrance. O´swiadczył, z˙ e chciał si˛e ze mna˛ spotka´c, poniewa˙z powinnis´my si˛e pozna´c nawzajem. Powiedział, z˙ e obserwuja˛ dokładnie firm˛e i ostrzegł mnie, abym nikomu nie ufał. Spytałem dlaczego, a on odparł, z˙ e nie ma teraz czasu, by mi tłumaczy´c, ale zrobi to pó´zniej. Nie wiedziałem, co odpowiedzie´c, wi˛ec po prostu słuchałem. Dodał jeszcze, z˙ e skontaktuje si˛e ze mna˛ za jaki´s czas. Kiedy ju˙z zbierał si˛e do wyj´scia, powiedział, i˙z widział mnie na pogrzebach. Powiedział, z˙ e s´mier´c Kozinskiego i Hodge’a to nie były wypadki. Potem wyszedł. Cała rozmowa trwała nie dłu˙zej ni˙z pi˛ec´ minut. Czarne Oczy przenikały Mitcha na wskro´s i chłon˛eły ka˙zde słowo. — Czy widziałe´s ju˙z kiedy´s tego człowieka? — Nigdy. — Komu o tym mówiłe´s? — Tylko Lamarowi. Powiedziałem mu dzi´s rano, gdy tylko przyszedł. — Swojej z˙ onie? — Nie. 91

— Czy zostawił ci numer, pod który mógłby´s zadzwoni´c? — Nie. — Chc˛e zna´c ka˙zde słowo, jakie tamten powiedział — za˙zadał ˛ Locke. — Powiedziałem wszystko, co pami˛etam. Nie jestem w stanie powtórzy´c rozmowy dosłownie. — Czy jeste´s pewien? — Niech mi si˛e pan pozwoli zastanowi´c — par˛e rzeczy Mitch chciał zachowa´c dla siebie. Spojrzał na Czarne Oczy i zrozumiał, z˙ e Locke podejrzewa go o co´s wi˛ecej. — A wi˛ec od poczatku. ˛ Powiedział, z˙ e widział moje nazwisko w gazecie i z˙ e wie, i˙z jestem tu nowym człowiekiem. To tyle. Nie mam nic wi˛ecej do dodania. To była bardzo krótka rozmowa. — Staraj si˛e przypomnie´c sobie wszystko — nalegał Locke. — Zapytałem, czy chce troch˛e mojej herbaty. Odmówił. Magnetofon wyłaczono, ˛ a wspólnicy sprawiali wra˙zenie nieco odpr˛ez˙ onych. Locke podszedł do okna. — Mitch, mamy kłopoty zarówno z FBI, jak i z IRS. To trwa ju˙z od wielu lat. Niektórzy z naszych klientów to grube ryby — autentyczni bogacze robiacy ˛ miliony, wydajacy ˛ miliony, którzy licza˛ na to, z˙ e nie b˛eda˛ płaci´c podatków lub tylko bardzo niewielkie. Dostajemy od nich tysiace ˛ dolarów za to, z˙ e dzi˛eki nam moga˛ unikna´ ˛c opodatkowania w sposób legalny. Mamy opini˛e agresywnych i nie cofamy si˛e przed podejmowaniem ryzyka, je´sli klienci sobie tego z˙ ycza.˛ Mówimy o bardzo sprytnych i do´swiadczonych biznesmenach, wiedzacych, ˛ co to ryzyko. Płaca˛ hojnie za nasza˛ pomysłowo´sc´ . Pewne ulgi i zwolnienia podatkowe, które im zapewnili´smy, sa˛ kwestionowane przez IRS. Przez ostatnie dwadzie´scia lat ciagle ˛ walczymy z nimi w sadach. ˛ Nie lubia˛ nas, a my nie lubimy ich. Niektórzy z naszych klientów nie odznaczaja˛ si˛e wysokim poziomem etycznym i sa˛ stale s´ledzeni i n˛ekani przez FBI. Od trzech lat FBI n˛eka tak˙ze i nas. Tarrance to nowicjusz, który chce si˛e wybi´c. Jest tu dopiero niecały rok, a ju˙z stał si˛e zadra.˛ Masz z nim wi˛ecej nie rozmawia´c. To co powiedziałe´s mu wczoraj, zostało prawdopodobnie nagrane. Jest niebezpieczny, niezwykle niebezpieczny. Nie gra uczciwie, wkrótce zreszta˛ sam si˛e przekonasz, z˙ e wi˛ekszo´sc´ fedów nie gra uczciwie. — Ilu waszych klientów udało im si˛e złapa´c? — Ani jednego. Wygrali´smy w sadzie ˛ nasza˛ spraw˛e z IRS. — A co z Kozinskim i Hodge’em? — Dobre pytanie — odparł Oliver Lambert. — Nie wiemy, co si˛e stało. Poczatkowo ˛ wygladało ˛ to na wypadek, ale teraz nie jeste´smy ju˙z tego pewni. Na pokładzie wraz z nimi znajdował si˛e mieszkaniec wyspy. Był kapitanem statku i instruktorem nurkowania. Miejscowe władze podejrzewaja,˛ z˙ e był równie˙z

92

członkiem szajki handlarzy narkotyków z Jamajki i jest mo˙zliwe, z˙ e spowodowano eksplozj˛e chcac ˛ wła´snie jego zlikwidowa´c. Oczywi´scie zginał. ˛ — My´sl˛e, z˙ e nigdy si˛e nie dowiemy, jak było naprawd˛e — dodał Royce McKnight. — Tamtejsza policja nie jest zbyt sprawna ani dociekliwa. Otoczymy rodziny opieka,˛ a z tego, co nam wiadomo, był to wypadek. Szczerze mówiac, ˛ nie bardzo wiemy, jak sobie z tym poradzi´c. — Pami˛etaj, nikomu ani słowa o tej sprawie — nakazał Locke. — Trzymaj si˛e z dala od Tarrance’a i je˙zeli znów si˛e z toba˛ skontaktuje, zawiadom nas natychmiast. Rozumiesz? — Tak, prosz˛e pana. — Nie mów nawet swojej z˙ onie — powiedział Avery. Mitch skinał ˛ głowa.˛ Lambert znów przybrał min˛e dobrego dziadka. U´smiechnał ˛ si˛e i przetarł okulary. — Mitch, wiem, z˙ e jest to przera˙zajace, ˛ ale przywykli´smy do tego. Zajmiemy si˛e tym, zaufaj nam. Nie boimy si˛e Tarrance’a, FBI, IRS czy kogokolwiek innego, poniewa˙z nigdy nie zrobili´smy nic złego. Antoni Bendini zbudował t˛e firm˛e ci˛ez˙ ka˛ praca,˛ talentem i b˛edac ˛ zawsze wierny niepodwa˙zalnym zasadom etyki. Nam tak˙ze wpoił te zasady. Nasi klienci to nie zawsze s´wi˛eci, ale prawnik nie mo˙ze narzuci´c klientowi moralno´sci. Nie chcemy, by´s si˛e martwił tamtymi sprawami. Trzymaj si˛e z daleka od tego faceta — jest bardzo, bardzo niebezpieczny. Je˙zeli co´s wyciagnie ˛ od ciebie, stanie si˛e jeszcze bardziej natarczywy i nie da ci spokoju. Locke wycelował w Mitcha zagi˛ety palec. — Ewentualne kontakty z Tarrance’em byłyby zagro˙zeniem dla twej przyszłos´ci w firmie. — Rozumiem — powiedział Mitch. — Rozumie — wtracił ˛ defensywnym tonem Avery. — To wszystko, co mieli´smy ci do powiedzenia, Mitch — zako´nczył Lambert. — Bad´ ˛ z rozsadny. ˛ Mitch i Lamar wyszli i ruszyli w stron˛e najbli˙zszych schodów. — Idziemy do DeVashera — powiedział Locke do Lamberta. Nie min˛eło wi˛ecej ni˙z dwie minuty, a obaj główni wspólnicy siedzieli ju˙z przy zagraconym biurku szefa ochrony. — Słuchałe´s? — zapytał Locke. — Oczywi´scie, Nat. Słyszeli´smy ka˙zde słowo, które powiedział ten chłopiec. Rozegrałe´s to naprawd˛e znakomicie. My´sl˛e, z˙ e si˛e boi i b˛edzie unikał Tarrance’a. — Co z Lazarovem? — Musz˛e mu powiedzie´c. On jest szefem. Nie mo˙zemy udawa´c, z˙ e to si˛e nie zdarzyło. — Co oni zrobia? ˛ 93

— Nic powa˙znego. B˛edziemy obserwowa´c chłopca przez dwadzie´scia cztery godziny na dob˛e. I b˛edziemy czeka´c. Nie mo˙zemy zrobi´c z˙ adnego kroku. To Tarrance spróbuje działa´c. Odnajdzie go znowu, a wtedy i my tam b˛edziemy. Staraj si˛e trzyma´c go w budynku tak długo, jak si˛e da. Je˙zeli mo˙zesz, informuj nas, kiedy wychodzi. Naprawd˛e nie wydaje mi si˛e, z˙ eby to było co´s powa˙znego. — Dlaczego wybrali McDeere’a? — Prawdopodobnie nowa strategia. Kozinski i Hodge kontaktowali si˛e z nimi, jak wiesz. Mo˙ze powiedzieli wi˛ecej, ni˙z nam wiadomo. Prawdopodobnie tamci doszli do wniosku, z˙ e z McDeere’em pójdzie im najłatwiej, poniewa˙z trafił tu prosto z uczelni. Nowicjusz pełen idealizmu i zasad etycznych. Jak nasz przyjaciel Ollie. To było dobre, Ollie, naprawd˛e dobre. — Zamknij si˛e, DeVasher. DeVasher przestał si˛e u´smiecha´c i zagryzł wargi. Nie odpowiedział. Spojrzał na Locke’a. — Wiesz, jaki b˛edzie nast˛epny krok, prawda? Je˙zeli Tarrance zacznie naciska´c, ten idiota Lazarov zadzwoni do mnie którego´s dnia i ka˙ze go usuna´ ˛c. Uciszy´c go. Zamkna´ ˛c w beczce i utopi´c w zatoce. A kiedy si˛e to stanie, wy wszyscy, czcigodni panowie, b˛edziecie musieli przej´sc´ na wcze´sniejsza˛ emerytur˛e i opu´sci´c kraj. — Lazarov nie wyda rozkazu, z˙ eby zlikwidowa´c agenta. Nie odwa˙zy si˛e. — Tak, byłoby to głupie posuni˛ecie, ale Lazarov jest głupcem. Jest bardzo zaniepokojony tutejsza˛ sytuacja.˛ Cz˛esto dzwoni i zadaje najprzeró˙zniejsze pytania. A ja mu daj˛e najprzeró˙zniejsze odpowiedzi. Czasami słucha, czasami wrzeszczy. Nieraz mówi, z˙ e b˛edzie rozmawia´c z góra.˛ Ale je˙zeli powie, z˙ e mamy si˛e pozby´c Tarrance’a, to pozb˛edziemy si˛e Tarrance’a. — Niedobrze mi si˛e robi od tego — stwierdził Lambert. — W porzadku, ˛ Ollie, pozwól jednemu ze swoich małych obijajacych ˛ si˛e adwokatów zaprzyja´zni´c si˛e z Tarrance’em i mówi´c. Wtedy b˛edziesz miał piekło i b˛edzie to znacznie gorsze od tego, co obecnie czujesz. A teraz proponuj˛e wam, chłopcy, by´scie przydusili McDeere’a taka˛ ilo´scia˛ roboty, z˙ eby nie miał czasu zastanawia´c si˛e nad rewelacjami Tarrance’a. — Mój Bo˙ze, DeVasher, on pracuje dwadzie´scia godzin dziennie. Zaczał ˛ jak burza i dotad ˛ nie przystopował. — Miejcie go po prostu na oku. Powiedz Lamarowi Quinowi, z˙ eby postarał si˛e bli˙zej z nim zaprzyja´zni´c. Mo˙ze McDeere, je´sli co´s mu zacznie chodzi´c po głowie, zwierzy si˛e tamtemu. — Dobry pomysł — mruknał ˛ Locke. Spojrzał na Lamberta. — Porozmawiajmy z Quinem. — Zastanówcie si˛e, chłopcy — powiedział DeVasher. — McDeere jest na razie przestraszony. Nie wykona z˙ adnego ruchu. Je˙zeli Tarrance skontaktuje si˛e

94

z nim ponownie, zrobi to, co zrobił dzisiaj. Pobiegnie prosto do Lamara Quina. Pokazał nam, komu ufa. — Czy powiedział o tym swojej z˙ onie wczorajszej nocy? — Sprawdzamy teraz kasety. Zajmie to około godziny. Mamy tyle cholernych podsłuchów w tym mie´scie, z˙ e a˙z sze´sc´ komputerów musi pracowa´c, by´smy mogli znale´zc´ cokolwiek. Mitch wygladał ˛ przez okno w biurze Lamara. Mówił niewiele i bardzo starannie dobierał słowa. Przypu´sc´ my, z˙ e Tarrance miał racj˛e. Przypu´sc´ my, z˙ e wszystko było nagrywane. — Czy czujesz si˛e lepiej? — zapytał Lamar. — My´sl˛e, z˙ e tak. To si˛e trzyma kupy. — Tak jak powiedział Locke, to si˛e zdarzało ju˙z wcze´sniej. — Kto to był? Kogo nagabywali wcze´sniej? — Nie pami˛etam. Wydaje mi si˛e, z˙ e to było trzy albo cztery lata temu. — Ale nie pami˛etasz, o kogo chodziło? — Nie. Dlaczego to takie istotne? — Po prostu chciałbym wiedzie´c. Nie rozumiem, czemu wybrali ze wszystkich czterdziestu prawników mnie, nowego człowieka, faceta, który najmniej wie o firmie i jej klientach. Dlaczego wybrali wła´snie mnie? — Nie wiem, Mitch. Słuchaj, czemu nie zrobisz tak, jak sugeruje Locke? Postaraj si˛e o tym zapomnie´c i trzymaj si˛e z daleka od tego faceta, Tarrance’a. Nie musisz z nim rozmawia´c, dopóki nie ma nakazu. Je˙zeli poka˙ze si˛e znowu, powiedz mu, z˙ eby spływał. Jest niebezpieczny. — Tak, my´sl˛e, z˙ e masz racj˛e. — Mitch zmusił si˛e do u´smiechu i ruszył w kierunku drzwi. — Zaproszenie na jutrzejszy obiad nadal aktualne? — Oczywi´scie. Kay chce przyrzadzi´ ˛ c steki na grillu; b˛edziemy je´sc´ obok basenu. Umówmy si˛e na pó´zniejsza˛ godzin˛e, powiedzmy, na siódma˛ trzydzie´sci. — No to do zobaczenia.

Rozdział 12

Stra˙znik wywołał jego nazwisko, zrewidował go i wprowadził do du˙zego pomieszczenia, gdzie rzad ˛ małych kabin zajmowali odwiedzajacy, ˛ rozmawiajac ˛ i szepczac ˛ przez grube metalowe kraty. — Numer czterna´scie — powiedział stra˙znik. Mitch podszedł do kabiny i usiadł. Po upływie minuty pojawił si˛e Ray i zajał ˛ ´ miejsce pomi˛edzy dwoma waskimi ˛ scianami po drugiej stronie kraty. Gdyby nie blizna na czole Raya i par˛e zmarszczek wokół jego oczu, wygladaliby ˛ na bli´zniaków. Ka˙zdy z nich liczył ponad sze´sc´ stóp wzrostu, a wa˙zył około stu osiemdziesi˛eciu funtów, obaj mieli jasnokasztanowate włosy, niedu˙ze niebieskie oczy, szerokie ko´sci policzkowe i mocno rozwini˛ete podbródki. Mówiono im wielokrotnie, z˙ e w ich z˙ yłach płynie india´nska krew, a ciemna karnacja ich przodków zanikła po latach pracy w kopalniach. Mitch nie był w Brushy Mountain od trzech lat. Od trzech lat i trzech miesi˛ecy. Pisali do siebie regularnie, dwa razy w miesiacu, ˛ ju˙z od o´smiu lat. — Jak tam twój francuski? — zapytał w ko´ncu Mitch. Wyniki, jakie uzyskał Ray na egzaminach w armii, potwierdziły jego zdumiewajace ˛ zdolno´sci do j˛ezyków. Przez dwa lata słu˙zył jako tłumacz z wietnamskiego. W czasie sze´sciomiesi˛ecznego pobytu w Niemczech opanował znakomicie niemiecki. Hiszpa´nski zajał ˛ mu cztery lata, ale uczył si˛e go ze słownika w bibliotece wi˛eziennej. Francuski to był jego ostatni pomysł. — My´sl˛e, z˙ e mówi˛e płynnie — odpowiedział Ray — troch˛e trudno to tutaj sprawdzi´c. Nie mam wiele okazji, by c´ wiczy´c go praktycznie — tu oczywi´scie nie ucza˛ francuskiego. Jest to z pewno´scia˛ najpi˛ekniejszy ze wszystkich j˛ezyków. — Czy jest łatwy? — Nie tak łatwy jak niemiecki. Oczywi´scie mnie łatwiej było si˛e nauczy´c niemieckiego równie˙z dlatego, z˙ e mieszkałem w kraju, gdzie wszyscy u˙zywali tego j˛ezyka. Czy wiedziałe´s, z˙ e nasze słownictwo wywodzi si˛e w pi˛ec´ dziesi˛eciu procentach z niemieckiego, poprzez staroangielski? — Nie, nie wiedziałem. — To prawda. Angielski i niemiecki to kuzyni w pierwszej linii. 96

— Co dalej? — Prawdopodobnie włoski. To j˛ezyk roma´nski, tak jak francuski, hiszpa´nski i portugalski. Mo˙ze rosyjski. Mo˙ze grecki. Czytałem niedawno o greckich wyspach. Mam zamiar tam wkrótce pojecha´c. Mitch u´smiechnał ˛ si˛e. Rayowi zostało co najmniej siedem lat do odsiedzenia. — My´slisz, z˙ e z˙ artuj˛e, prawda? — zapytał brat. — Wynosz˛e si˛e stad, ˛ Mitchel, i to niedługo. — Jaki masz plan? — Nie mog˛e powiedzie´c. Ale pracuj˛e nad nim. — Nie rób tego, Ray. — B˛ed˛e potrzebował pewnej pomocy z zewnatrz ˛ i troch˛e pieni˛edzy, z˙ eby wymkna´ ˛c si˛e z kraju. Tysiac ˛ powinien wystarczy´c. Czy mo˙zesz tyle zorganizowa´c? Nie b˛edziesz w to zamieszany. — Nie podsłuchuja˛ nas? — Czasami. — Mówmy o czym´s innym. — Jasne. Jak si˛e ma Abby? — Znakomicie. — Gdzie jest? — W tej chwili w ko´sciele. Chciała przyjecha´c, ale powiedziałem jej, z˙ e nie pozwoliliby jej si˛e z toba˛ widzie´c. — Chciałbym ja˛ zobaczy´c. Z twoich listów wynika, z˙ e powodzi si˛e wam naprawd˛e dobrze. Nowy dom, samochody. Jestem z ciebie bardzo dumny. Jeste´s pierwszym McDeere’em od dwóch pokole´n, który si˛e czego´s dorobił. — Nasi rodzice byli porzadnymi ˛ lud´zmi, Ray. Nie mieli odpowiedniej okazji, mieli za to niestety pecha. Ray u´smiechnał ˛ si˛e i popatrzył gdzie´s w przestrze´n. — Tak, pewnie tak. Rozmawiałe´s z mama? ˛ — Nie, ostatnio nie. — Wcia˙ ˛z jest na Florydzie? — Tak sadz˛ ˛ e. Umilkli obaj i wbili wzrok w ziemi˛e. My´sleli o swojej matce. Wspominali szcz˛es´liwsze czasy, gdy byli jeszcze mali i gdy z˙ ył ich ojciec. Po jego s´mierci nigdy nie przyszła ju˙z w pełni do siebie, a potem, gdy zginał ˛ Rusty, ciotki i wujkowie umie´scili ja˛ w zakładzie dla nerwowo chorych. Ray przesunał ˛ palcem wzdłu˙z metalowego pr˛eta kraty. — Mówmy o czym´s innym. Mitch przytaknał ˛ skinieniem głowy. Mieli sobie wiele do powiedzenia, ale wszystko dotyczyło przeszło´sci. Oprócz przeszło´sci nic ich nie łaczyło, ˛ lepiej było jednak do niej nie wraca´c.

97

— Wspomniałe´s, z˙ e pewien facet, który siedział kiedy´s z toba˛ w jednej celi, jest teraz prywatnym detektywem w Memphis. — Eddie Lomax. Był glina˛ w Memphis przez dziewi˛ec´ lat, dopóki nie został skazany za gwałt. — Gwałt? — Tak. Nie miał tu lekko. Tutaj niezbyt lubia˛ gwałcicieli. Gliniarzy nienawidza.˛ Zabiliby go, gdybym si˛e nie wtracił. ˛ Od trzech lat jest ju˙z na wolno´sci. Pisze do mnie przez cały czas. Zajmuje si˛e głównie rozwodami. — Czy jest w ksia˙ ˛zce telefonicznej? — 969–3838. Po co ci on? — Mam prawnika, którego zdradza z˙ ona, ale nie mo˙ze jej przyłapa´c. Czy ten facet jest dobry? — Bardzo dobry, sam te˙z tak uwa˙za. Zarobił ju˙z troch˛e pieni˛edzy. — Mog˛e mu ufa´c? ˙ — Zartujesz? Powiedz mu, z˙ e jeste´s moim bratem, a b˛edzie zabija´c dla ciebie. To on ma mi pomóc wydosta´c si˛e stad, ˛ tylko jeszcze o tym nie wie. Mógłby´s mu o tym wspomnie´c. — Chciałbym, aby´s przestał o tym mówi´c. Za plecami Mitcha stanał ˛ stra˙znik. — Trzy minuty — powiedział. — Co chciałby´s, z˙ ebym ci przysłał? — zapytał Mitch. — Co´s naprawd˛e specjalnego, je˙zeli nie sprawi ci to kłopotu. — Wszystko, co zechcesz. — Id´z do ksi˛egarni i kup mi jeden z tych kasetowych kursów: „Jak nauczy´c si˛e mówi´c po grecku w dwadzie´scia cztery godziny”. To i jeszcze słownik grecko-angielski. Byłbym ci wdzi˛eczny. — Przy´sl˛e ci w nast˛epnym tygodniu. — A gdyby tak jeszcze włoski? — Nie ma sprawy. — Nie mog˛e si˛e zdecydowa´c, czy jecha´c na Sycyli˛e czy do Grecji. Jestem naprawd˛e rozdarty wewn˛etrznie. Spytałem o to pastora wi˛eziennego, ale nie potrafił mi pomóc. My´sl˛e, z˙ e pójd˛e do naczelnika wi˛ezienia. Co o tym sadzisz? ˛ Mitch za´smiał si˛e cicho i potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Dlaczego nie pojedziesz do Australii? ´ — Swietny pomysł. Prze´slij mi par˛e ta´sm do nauki australijskiego i słownik. Obaj u´smiechn˛eli si˛e, potem spowa˙znieli. Uwa˙znie przygladali ˛ si˛e sobie wzajemnie i czekali na stra˙znika, który miał przerwa´c wizyt˛e. Mitch patrzył na blizn˛e na czole brata. Te niezliczone bary i niezliczone bójki. To si˛e musiało tak sko´nczy´c. Zabójstwem. Samoobrona, jak to okre´slił Ray. Był taki okres, gdy Mitch chciał przekla´ ˛c brata za jego głupot˛e, ale to ju˙z min˛eło. Z czasem gniew zda˙ ˛zył

98

ostygna´ ˛c. Teraz miał ochot˛e go obja´ ˛c, zabra´c do domu i pomóc w znalezieniu pracy. — Nie współczuj mi — powiedział Ray. — Abby chce do ciebie napisa´c. — To byłoby miłe. Z trudem ja˛ sobie przypominam. Pami˛etam ja˛ jako mała˛ dziewczynk˛e w Danesboro, kr˛ecac ˛ a˛ si˛e wokół banku swojego tatusia na Main Street. Powiedz jej, aby przysłała mi zdj˛ecie. Chciałbym te˙z mie´c zdj˛ecie twojego domu. Jeste´s pierwszym od stu lat McDeere’em, który ma własna˛ nieruchomo´sc´ . — Musz˛e i´sc´ . — Zrób jeszcze co´s dla mnie. My´sl˛e, z˙ e powiniene´s odnale´zc´ mam˛e, po prostu, z˙ eby si˛e upewni´c, z˙ e z˙ yje. Teraz, kiedy masz ju˙z studia za soba,˛ my´sl˛e, z˙ e byłoby miło, gdyby´scie si˛e zbli˙zyli. — Zastanowi˛e si˛e nad tym. — Zastanów si˛e gł˛ebiej, zgoda? — Zgoda. Zobacz˛e si˛e z toba˛ za jaki´s miesiac. ˛ DeVasher zaciagn ˛ ał ˛ si˛e roi-tanem i wypu´scił kłab ˛ dymu w kierunku klimatyzatora. — Znale´zli´smy Raya McDeere’a — obwie´scił z duma.˛ — Gdzie? — zapytał Ollie. — Wi˛ezienie stanowe w Brushy Mountain. Oskar˙zony o morderstwo drugiego stopnia w Nashville osiem lat temu i skazany na pi˛etna´scie lat bez zwolnienia warunkowego. Raymond McDeere. Trzydzie´sci jeden lat. Bez rodziny. Słu˙zył trzy lata w armii. Zwolniony dyscyplinarnie. Prawdziwy pechowiec. — Jak go znale´zli´scie? — Odwiedził go wczoraj młodszy braciszek. Pojechali´smy za nim. Nadzór przez dwadzie´scia cztery godziny na dob˛e, pami˛etasz. — Jego wyrok znajduje si˛e w oficjalnych kartotekach. Powinni´scie byli znale´zc´ go wcze´sniej. — Znale´zliby´smy, Ollie, gdyby to było istotne. Ale nie jest. Robimy to, co do nas nale˙zy. — Pi˛etna´scie lat, tak? Kogo zabił? — Banalna historia. Gromada pijanych m˛ez˙ czyzn bije si˛e w barze o kobiet˛e. Nikt nie miał z˙ adnej broni, fakt. Z zezna´n policji i sekcji zwłok wynikało, z˙ e uderzył swoja˛ ofiar˛e dwa razy pi˛es´cia˛ w głow˛e i roztrzaskał jej czaszk˛e. — Dlaczego zwolnienie dyscyplinarne? — Wyjatkowa ˛ niesubordynacja. Poza tym pobicie przeło˙zonego. Nie wiem, jak udało mu si˛e unikna´ ˛c sadu ˛ wojennego. Wyglada ˛ na to, z˙ e ma paskudny charakter. — Masz racj˛e, to niewa˙zne. Czego´scie si˛e jeszcze dowiedzieli? 99

— Niewiele. Ten dom jest na podsłuchu, prawda? Nie wspomniał swojej z˙ onie o Tarransie. Prawd˛e mówiac, ˛ słuchamy tego dzieciaka dwadzie´scia cztery godziny na dob˛e i jak dotad ˛ nie wspomniał o Tarransie nikomu. Ollie u´smiechnał ˛ si˛e i kiwnał ˛ głowa˛ z aprobata.˛ Był dumny z McDeere’a. Co za prawnik! — A co z seksem? — Wszystko, co mo˙zemy robi´c, to słucha´c. Ale słuchamy naprawd˛e z bliska i nie wydaje mi si˛e, aby do czego´s doszło w ciagu ˛ ostatnich dwóch tygodni. Oczywi´scie siedzi tutaj po szesna´scie godzin na dob˛e i odrabia swoja˛ codzienna˛ działk˛e zgodnie z tym, co´scie mu wbili do głowy. Mam wra˙zenie, z˙ e ona zaczyna si˛e tym m˛eczy´c. Mo˙zliwe, z˙ e to zwyczajny syndrom z˙ ony nowicjusza. Dzwoni du˙zo do swojej matki — na jej koszt, aby on si˛e nie dowiedział. Powiedziała swojej mamie, z˙ e chłopak si˛e zmienia i tak dalej. Obawia si˛e, z˙ e on si˛e sam zabija, pracujac ˛ tak ci˛ez˙ ko. Tylko tyle słyszymy. Tak wi˛ec nie mam z˙ adnych obrazków, Ollie, i jest mi przykro, bo wiem, jak bardzo je lubisz. Je´sli tylko nadarzy si˛e okazja, dostarczymy ci par˛e. Lambert utkwił wzrok w s´cianie, ale nic nie powiedział. — Słuchaj, Ollie, my´sl˛e, z˙ e powinni´smy wysła´c tego dzieciaka na Grand Cayman z Averym w interesach. Zobacz, czy uda ci si˛e to zorganizowa´c. — Nie ma sprawy. Mog˛e spyta´c dlaczego? — Nie teraz. Dowiesz si˛e pó´zniej. Budynek poło˙zony był w ta´nszej cz˛es´ci centrum — kilka przecznic dzieliło go od nowoczesnych wie˙z ze stali i szkła, upakowanych tak blisko jedna drugiej, jakby w Memphis brakowało ziemi. Wywieszka na drzwiach wej´sciowych zapraszała na drugie pi˛etro, gdzie mie´sciło si˛e biuro prywatnego detektywa, Eddiego Lomaxa. Przyj˛ecia tylko w uzgodnionych wcze´sniej terminach. Tekst reklamowy na drzwiach do biura prezentował niezwykle bogaty wachlarz usług — firma zajmowała si˛e mi˛edzy innymi sprawami rozwodów, wypadków, zagini˛ec´ osób bliskich, a tak˙ze inwigilacja.˛ Reklama w ksia˙ ˛zce telefonicznej wspominała te˙z o ekspertyzie policyjnej, ale na tym bynajmniej nie ko´nczyła si˛e lista ofert. Obejmowała ona tak˙ze zakładanie podsłuchu, ochron˛e osobista˛ — w tym ochron˛e dzieci — fotografowanie, analiz˛e głosu, lokalizacj˛e aktywów, sprawy roszcze´n z tytułu ubezpieczenia, oraz wywiady przed zawarciem mał˙ze´nstwa. Zabezpieczony, ubezpieczony, uprawniony i dost˛epny przez dwadzie´scia cztery godziny na dob˛e, zawsze działajacy ˛ zgodnie z zasadami etyki, niezawodny, dyskretny, precyzyjny Eddie Lomax. Liczba proponowanych usług zrobiła na Mitchu wra˙zenie. Na spotkanie wyznaczone na piat ˛ a˛ po południu przyszedł o par˛e minut za wcze´snie. Zgrabna platynowa blondynka ubrana w obcisła˛ skórzana˛ spódnic˛e i dopasowane czarne buty 100

zapytała o jego nazwisko i wskazała mu pomara´nczowe plastikowe krzesło obok okna. Eddie b˛edzie wolny za minut˛e. Mitch obejrzał krzesło, a poniewa˙z zauwa˙zył gruba˛ warstw˛e kurzu i par˛e tłustych plam, podzi˛ekował, tłumaczac ˛ si˛e, z˙ e bola˛ go plecy. Tammy wzruszyła ramionami i powróciła do z˙ ucia gumy i przepisywania jakiego´s dokumentu. Mitch zastanawiał si˛e, czy był to wywiad przedmał˙ze´nski, czy raport przedstawiajacy ˛ wyniki inwigilacji, czy te˙z mo˙ze plan jakiej´s sprytnej akcji, która˛ Lomax zamierzał podja´ ˛c w obronie którego´s ze swoich klientów. W popielniczce na jej biurku pi˛etrzył si˛e stos niedopałków z wyra´znymi s´ladami ró˙zowej szminki. Piszac ˛ przez chwil˛e tylko lewa˛ r˛eka,˛ prawa˛ szybkim, precyzyjnym ruchem wyj˛eła z paczki nast˛epnego papierosa i wło˙zyła go mi˛edzy lepkie wargi, po czym, teraz przez moment piszac ˛ prawa˛ r˛eka,˛ lewa˛ nacisn˛eła zapalniczk˛e. Płomyk wystrzelił w gór˛e i objał ˛ koniuszek bardzo cienkiego i nieprawdopodobnie długiego papierosa. Kiedy zgasł, odruchowo zacisn˛eła wargi wokół filtra i zaciagn˛ ˛ eła si˛e gł˛eboko. Litery zamieniały si˛e w słowa, słowa w zdania, zdania w paragrafy, ona tymczasem łapczywie wypełniała płuca dymem i w ko´ncu, gdy papieros stał si˛e calowym niedopałkiem, wyj˛eła go z ust dwoma l´sniacymi, ˛ czerwonymi paznokciami i odkaszln˛eła gło´sno. Dym płynał ˛ falami ku poplamionemu sufitowi, psuł utworzony poprzednio obłok i kra˙ ˛zył wokół lampy. Kaszlała do´sc´ długo i od tego suchego, gwałtownego kaszlu poczerwieniała jej twarz, a biust podskakiwał rytmicznie. Chwyciła stojac ˛ a˛ przy maszynie fili˙zank˛e i wypiła łapczywie jej zawarto´sc´ , a potem wło˙zyła do ust kolejnego papierosa i znowu zacia˛ gn˛eła si˛e dymem. Po dwóch minutach Mitch zaczał ˛ si˛e obawia´c, z˙ e ulegnie zaczadzeniu. Dostrzegł niewielki otwór w szybie okiennej, której z jakiego´s powodu pajaki ˛ nie osnuły paj˛eczyna.˛ Podszedł bli˙zej do okna, przysunał ˛ twarz do postrz˛epionych, pokrytych kurzem firanek i próbował oddycha´c, starajac ˛ si˛e mie´c usta blisko owego otworu. Poczuł mdło´sci. Kaszel dochodzacy ˛ od strony biurka zaczał ˛ si˛e nasila´c. Próbował otworzy´c okno, ale uniemo˙zliwiała to gruba warstwa zaschni˛etej farby. Wła´snie wtedy, gdy zacz˛eło mu si˛e kr˛eci´c w głowie, stukot maszyny ucichł i dziewczyna zgasiła papierosa. — Prawnik? Mitch odwrócił si˛e od okna i spojrzał na sekretark˛e. Siedziała teraz na stole, zało˙zywszy nog˛e na nog˛e, z czarna˛ spódnica˛ podciagni˛ ˛ eta˛ wysoko nad kolana. Saczyła ˛ pepsi. — Tak. — Z du˙zej firmy? — Zgadza si˛e. — Tak my´slałam. Poznałam po garniturze, po oryginalnej koszuli i jedwabnym, stonowanym krawacie. Zawsze odró˙zniam prawników z du˙zych firm od płotek kr˛ecacych ˛ si˛e po Sadzie ˛ Miejskim. Dym si˛e przerzedził i Mitch poczuł si˛e lepiej. Patrzył na jej nogi, których w tej 101

pozycji nie mo˙zna było nie podziwia´c. Ona przygladała ˛ si˛e jego butom. — Podoba ci si˛e ten garnitur, co? — zapytał. — Jest drogi, to wida´c. Tak samo krawat. Nie mam pewno´sci co do butów i koszuli. Mitch przypatrywał si˛e jej skórzanym butom, spódnicy i ciasnemu sweterkowi opinajacemu ˛ j˛edrne piersi i zastanawiał si˛e, co miłego mógłby jeszcze powiedzie´c. To taksujace ˛ ja˛ od stóp do głów spojrzenie sprawiało jej wyra´znie przyjemno´sc´ . Znowu saczyła ˛ pepsi. Kiedy ugasiła pragnienie, skin˛eła głowa˛ w stron˛e drzwi Eddiego i powiedziała: — Mo˙zesz tam teraz wej´sc´ . Eddie czeka. Detektyw rozmawiał przez telefon. Starał si˛e uspokoi´c jakiego´s biednego, starszego m˛ez˙ czyzn˛e, którego syn, jak si˛e okazało, był homoseksualista.˛ Bardzo aktywnym homoseksualista.˛ Wskazał na drewniane krzesło i Mitch usiadł. Zauwa˙zył dwa okna, oba szeroko otwarte, i odetchnał ˛ z ulga.˛ Eddie wygladał ˛ na zdegustowanego i przykrył r˛eka˛ słuchawk˛e. — On płacze — szepnał ˛ do Mitcha, który u´smiechnał ˛ si˛e grzecznie, jakby go to rozbawiło. Detektyw miał na nogach buty ze skóry jaszczurki z wydłu˙zonymi noskami, ubrany był w d˙zinsy Levi Strausa i dobrze wykrochmalona,˛ brzoskwiniowa˛ koszul˛e, rozpi˛eta˛ na pokrytej czarnymi, g˛estymi włosami klatce piersiowej. Na szyi nosił dwa ci˛ez˙ kie złote ła´ncuchy, jeden z turkusowym wisiorkiem. Był prawdopodobnie fanem Toma Jonesa, Humperdincka czy te˙z jednego z tych piosenkarzy o bujnych włosach, czarnych oczach, z bokobrodami i mocnymi podbródkami. — Mam zdj˛ecia — powiedział i odsunał ˛ słuchawk˛e od ucha, kiedy stary m˛ez˙ czyzna zaczał ˛ co´s wykrzykiwa´c. Wyciagn ˛ ał ˛ z kartoteki pi˛ec´ zdj˛ec´ formatu dziesi˛ec´ na osiem i przesunał ˛ je w poprzek stołu w kierunku Mitcha. Tak, bez watpie˛ nia ci m˛ez˙ czy´zni byli homoseksualistami. Ulokowali si˛e na jakiej´s jakby scenie, w pomieszczeniu wygladaj ˛ acym ˛ na klub homoseksualistów. Eddie u´smiechnał ˛ si˛e do niego z duma.˛ Mitch odło˙zył fotografie na biurko i zapatrzył si˛e w okno. Były dobrej jako´sci, w kolorze. Ktokolwiek je zrobił, musiał znale´zc´ si˛e na terenie klubu. Mitch pomy´slał o wyroku za gwałt. Glina posadzony za gwałt. Eddie odło˙zył słuchawk˛e. — A wi˛ec ty jeste´s Mitchell McDeere. Miło mi ci˛e pozna´c. U´scisn˛eli sobie r˛ece nad biurkiem. — Cała przyjemno´sc´ po mojej stronie — powiedział Mitch. — Widziałem Raya w niedziel˛e. — Mam takie dziwne wra˙zenie, z˙ e ci˛e znam od lat. Wygladasz ˛ dokładnie jak on. Mówił mi, z˙ e jeste´scie bardzo podobni do siebie. Powiedział mi wszystko o tobie. Przypuszczam, z˙ e mówił ci te˙z o mnie. Policyjna przeszło´sc´ . Gwałt. Od˙ dziewczyna miała siadka. Czy powiedział ci, z˙ e wszystko było ukartowane? Ze siedemna´scie lat, wygladała ˛ na dwadzie´scia pi˛ec´ i z˙ e zostałem wrobiony? 102

— Wspomniał o tym. Ray nie mówi wiele. Znasz go. — To twardy facet. Zawdzi˛eczam mu z˙ ycie, dosłownie. Prawie mnie zabili w wi˛ezieniu, kiedy si˛e dowiedzieli, z˙ e jestem glina.˛ On si˛e wtracił ˛ i nawet czarnuchy si˛e odczepiły. Mógłby kogo´s uszkodzi´c, gdyby zechciał. — Poza nim nie mam z˙ adnej rodziny. — Tak, wiem. Je´sli siedzisz z facetem przez lata w komórce o wymiarach osiem na dwana´scie, to dowiadujesz si˛e o nim wszystkiego. Mówił o tobie godzinami. Kiedy wyszedłem, my´slałe´s o studiach prawniczych. — Sko´nczyłem je w lipcu tego roku i zaczałem ˛ pracowa´c w firmie Bendini, Lambert i Locke. — Nigdy o nich nie słyszałem. — To firma na Front Street zajmujaca ˛ si˛e podatkami i spółkami. — Wykonuj˛e sporo brudnej roboty dotyczacej ˛ rozwodów. Zajmuj˛e si˛e te˙z robieniem zdj˛ec´ , takich jak te, inwigilacja˛ i zbieraniem dowodów dla sadu. ˛ Mówił szybko, krótkimi zdaniami. Poło˙zył nogi na biurku, eksponujac ˛ swoje kowbojskie buty. — Poza tym mam kilku prawników, dla których robi˛e ró˙zne rzeczy. Je˙zeli wygrzebi˛e porzadne ˛ rozbicie samochodu lub uszkodzenie ciała, rozgladam ˛ si˛e, kto mi najlepiej zapłaci. W ten sposób kupiłem ten budynek. To tam sa˛ najlepsze pieniadze ˛ — w uszkodzeniach ciała. Ci prawnicy biora˛ czterdzie´sci procent odszkodowania. Czterdzie´sci procent! — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ z obrzydzeniem, jakby nie mógł uwierzy´c, z˙ e a˙z tak chciwi prawnicy rzeczywi´scie z˙ yli i działali w tym mie´scie. — Ile bierzesz za godzin˛e? — zapytał Mitch. — Trzydzie´sci dolców plus wydatki. Wczoraj w nocy sp˛edziłem sze´sc´ godzin w mojej ci˛ez˙ arówce na zewnatrz ˛ „Holiday Inn” czekajac, ˛ a˙z ma˙ ˛z mojej klient˙ ki opu´sci pokój ze swoja˛ dziwka.˛ Sze´sc´ godzin. Zeby zrobi´c wi˛ecej zdj˛ec´ . Sto osiemdziesiat ˛ dolców za siedzenie na tyłku, przegladanie ˛ s´wierszczyków i czekanie. Policzyłem jej te˙z za obiad. Mitch słuchał uwa˙znie, tak jakby sam marzył o takiej robocie. Tammy wsun˛eła głow˛e do pokoju i oznajmiła, z˙ e wychodzi. Otaczała ja˛ chmura siwego dymu i Mitch odruchowo spojrzał na okna. Zatrzasn˛eła drzwi. — To s´wietna dziewczyna — powiedział Eddie — ma kłopoty z m˛ez˙ em. Kierowca ci˛ez˙ arówki, któremu si˛e wydaje, z˙ e jest Elvisem. Ma czarne, l´sniace ˛ włosy i bujne bokobrody. Nosi grube okulary przeciwsłoneczne, takie jakie nosił Elvis. Kiedy nie jest na trasie, siedzi w przyczepie, słuchajac ˛ płyt Presleya i ogladaj ˛ ac ˛ te okropne filmy. Przeprowadzili si˛e tu z Ohio tylko po to, z˙ eby ten błazen mógł by´c bli˙zej grobu Króla. Zgadnij, jak ma na imi˛e. — Nie mam poj˛ecia. — Elvis. Elvis Aaron Hemphill. Zmienił sobie imi˛e po s´mierci Króla. Jest stałym bywalcem podejrzanych nocnych klubów. Widziałem go której´s nocy. Miał 103

na sobie biały garnitur, s´ci´sle przylegajacy ˛ do ciała i rozpi˛ety do p˛epka, co mo˙ze by i nie raziło, gdyby nie to, z˙ e ten jego brzuszek przypomina gigantycznego arbuza. Wygladał ˛ dosy´c z˙ ało´snie. Ma wysoki głos, który brzmi jak głos jednego z tych india´nskich czarowników s´piewajacych ˛ przy ogniu. — Wi˛ec w czym problem? — Chodzi o kobiety. Nie uwierzyłby´s, jakie sa˛ fanki Elvisa, które odwiedzaja˛ to miasto. Gromadza˛ si˛e całymi stadami, aby oglada´ ˛ c tego bufona odgrywajacego ˛ Króla. Rzucaja˛ w niego majtkami, du˙zymi majtkami, majtkami uszytymi na szerokie, tłuste tyłki, a on wyciera sobie nimi czoło i odrzuca z powrotem. Podaja˛ mu numery swoich pokoi i podejrzewamy, z˙ e si˛e do nich przemyka i, podobnie jak Elvis, próbuje gra´c wielkiego samca. Jeszcze go nie przyłapałem. Mitch nie bardzo wiedział, co powiedzie´c. Wykrzywił si˛e niczym idiota, tak jakby była to rzeczywi´scie niesamowita historia. Lomax domy´slił si˛e jednak, co go´sc´ naprawd˛e o tym sadzi. ˛ — Masz problemy z z˙ ona? ˛ — Nie, nic z tych rzeczy. Potrzebuj˛e informacji dotyczacych ˛ czterech osób. Jedna z˙ yje, trzy umarły. — Brzmi interesujaco. ˛ Słucham. Mitch wyjał ˛ notes z kieszeni. — Zaznaczam, z˙ e jest to sprawa całkowicie poufna. — Oczywi´scie. B˛ed˛e przestrzegał tajemnicy, tak jak ty to robisz, tam gdzie chodzi o sprawy twoich klientów. Mitch przytaknał ˛ skinieniem głowy, ale pomy´slał o Tammy i Elvisie, próbujac ˛ zrozumie´c, dlaczego Lomax opowiedział mu ich histori˛e. — To musi by´c tajne. — Mówiłem ci, z˙ e b˛edzie. Mo˙zesz mi ufa´c. — Trzydzie´sci dolców za godzin˛e? — Dla ciebie dwadzie´scia. Pami˛etaj, z˙ e to Ray ci˛e przysłał. — Rozumiem i doceniam. — Kim sa˛ ci ludzie? — Tych troje, którzy nie z˙ yja,˛ było kiedy´s prawnikami w naszej firmie. Robert Lamm zginał ˛ w tysiac ˛ dziewi˛ec´ set siedemdziesiatym ˛ w wypadku podczas polowania, gdzie´s w górach w Arkansas. Znale´zli go po dwóch tygodniach poszukiwa´n, z kula˛ w głowie. Przeprowadzono sekcj˛e zwłok. To wszystko, co wiem. Alice Knauss poniosła s´mier´c w siedemdziesiatym ˛ siódmym w wypadku samochodowym, tutaj, w Memphis. John Mickel popełnił samobójstwo w osiemdziesiatym ˛ czwartym. Ciało znaleziono w jego biurze. Obok le˙zał pistolet, był te˙z list pozostawiony przez niego. — Czy to wszystko, co wiesz? — Wszystko. — Czego chcesz si˛e dowiedzie´c? 104

— Chc˛e wiedzie´c jak najwi˛ecej na temat s´mierci tych ludzi. Jakie były okoliczno´sci ka˙zdego z tych wypadków. Kto prowadził s´ledztwo w poszczególnych sprawach. Chc˛e zna´c ka˙zde pytanie, które pozostało bez odpowiedzi, i ka˙zde podejrzenie. — A co sam podejrzewasz? — Na razie nic. Po prostu jestem ciekawy. — To wi˛ecej ni˙z ciekawo´sc´ . — Zgoda, wi˛ecej ni˙z ciekawo´sc´ . Ale na razie zostawmy to na boku. — W porzadku. ˛ Kto jest czwarty? — M˛ez˙ czyzna o nazwisku Wayne Tarrance. Agent FBI przebywajacy ˛ w Memphis. — FBI! — Czy robi ci to jaka´ ˛s ró˙znic˛e? — Tak, robi. Za gliny bior˛e czterdzie´sci za godzin˛e. — Nie ma sprawy. — Co chcesz wiedzie´c? — Sprawd´z go. Od jak dawna tu jest. Jak długo jest agentem. Jaka˛ ma reputacj˛e. — To do´sc´ łatwe. Mitch zgiał ˛ papier i wło˙zył go do kieszeni. — Ile czasu to zajmie? — Około miesiaca. ˛ — W porzadku. ˛ — Jak si˛e nazywa twoja firma? — Bendini, Lambert i Locke. — Ci dwaj faceci zabici tego lata. . . — Byli członkami. — Masz jakie´s podejrzenia? — Nie. — Tak po prostu spytałem. — Słuchaj, Eddie, musisz by´c bardzo ostro˙zny. Nie dzwo´n do mojego domu ani do biura. Ja zadzwoni˛e za jaki´s miesiac. ˛ Podejrzewam, z˙ e jestem bardzo dokładnie obserwowany. — Przez kogo? — Chciałbym to wiedzie´c.

Rozdział 13

Avery spojrzał na wydruk z komputera i u´smiechnał ˛ si˛e. — W pa´zdzierniku zafakturowałe´s s´rednio sze´sc´ dziesiat ˛ jeden godzin w tygodniu. — My´slałem, z˙ e sze´sc´ dziesiat ˛ cztery — powiedział Mitch. — Sze´sc´ dziesiat ˛ jeden to wystarczajaco ˛ du˙zo. Prawd˛e mówiac, ˛ nigdy dotad ˛ ´ nie mieli´smy człowieka, który w pierwszym roku osiagn ˛ ałby ˛ tak wysoka˛ srednia˛ za jeden miesiac. ˛ Czy wszystko jest zgodne z przepisami prawnymi? ˙ — Zadnego nadymania. Wła´sciwie mógłbym podciagn ˛ a´ ˛c jeszcze wy˙zej. — Ile godzin tygodniowo pracujesz? — Mi˛edzy osiemdziesiat ˛ pi˛ec´ a dziewi˛ec´ dziesiat. ˛ Mógłbym fakturowa´c siedemdziesiat ˛ pi˛ec´ , gdybym chciał. — Nie proponowałbym, przynajmniej nie teraz. Wzbudziłoby to niepotrzebna˛ zazdro´sc´ . Młodsi pracownicy przygladaj ˛ a˛ ci si˛e uwa˙znie. — Czy chcesz, z˙ ebym zwolnił tempo? — Oczywi´scie, z˙ e nie. Ty i ja jeste´smy obecnie miesiac ˛ do tyłu. Troch˛e si˛e martwi˛e tak wielka˛ liczba˛ godzin. Po prostu si˛e martwi˛e, to wszystko. Wi˛ekszo´sc´ pracowników zaczyna jak burza, osiemdziesiat, ˛ dziewi˛ec´ dziesiat ˛ godzin tygodniowo, ale po paru miesiacach ˛ si˛e wyka´nczaja.˛ Sze´sc´ dziesiat ˛ pi˛ec´ do siedemdziesi˛eciu to przeci˛etna s´rednia. Ty jednak wydajesz si˛e niezwykle z˙ ywotny. — Mój organizm nie potrzebuje du˙zo snu. — Co o tym my´sli twoja z˙ ona? — Czemu to ma by´c istotne? — Nie przeszkadzaja˛ jej te długie godziny w biurze? Mitch spojrzał na Avery’ego i przez chwil˛e pomy´slał o sprzeczce, jaka miała miejsce ostatniej nocy, kiedy przyszedł do domu na obiad tu˙z przed dwunasta.˛ Oboje do ko´nca panowali nad soba,˛ ale była to najgorsza jak dotad ˛ ich kłótnia ˙ stanowiaca ˛ zapowied´z nast˛epnych. Zadne z nich nie miało zamiaru ustapi´ ˛ c. Abby powiedziała, z˙ e pan Rice z sasiedztwa ˛ jest jej bli˙zszy od własnego m˛ez˙ a. — Ona to rozumie. Powiedziałem jej, z˙ e za dwa lata zostan˛e wspólnikiem i przejd˛e na emerytur˛e przed trzydziestka.˛ 106

— Wyglada, ˛ jakby´s rzeczywi´scie próbował. — Nie uskar˙zasz si˛e, prawda? Wszystko, co fakturowałem w ciagu ˛ ostatniego miesiaca, ˛ brałem z jednej z twoich kartotek i nie wydawałe´s si˛e specjalnie przej˛ety tym, z˙ e si˛e przepracowuj˛e. Avery poło˙zył wydruk na swoim biurku, spojrzał na Mitcha i zmarszczył brwi. — Po prostu nie chc˛e, z˙ eby´s si˛e wyko´nczył, i nie chc˛e, z˙ eby si˛e co´s popsuło mi˛edzy toba˛ a Abby. Tego rodzaju upomnienie zabrzmiało raczej dziwnie w ustach człowieka, który wła´snie opu´scił z˙ on˛e. Mitch popatrzył na Avery’ego z wyrazem z´ le ukrywanej pogardy. — Nie musisz si˛e martwi´c o to, co si˛e dzieje w moim domu. Powiniene´s si˛e cieszy´c, z˙ e jestem wydajny. Avery pochylił si˛e nad biurkiem. — Widzisz, Mitch, nie znam si˛e dobrze na tych sprawach. To przyszło z góry. Lambert i McKnight niepokoja˛ si˛e, z˙ e przesadzasz. Rozumiesz, piata ˛ rano, codziennie, nawet w niektóre niedziele. To zbyt intensywnie, Mitch. — Co mówili? — Niewiele. Mo˙zesz temu wierzy´c lub nie, Mitch, ale tym ludziom naprawd˛e zale˙zy na twojej rodzinie. Chca˛ szcz˛es´liwych prawników ze szcz˛es´liwymi z˙ onami. Lambert ma szczególnie ojcowskie podej´scie. Zamierza przej´sc´ za par˛e lat na emerytur˛e i chce raz jeszcze prze˙zy´c lata swojej s´wietno´sci uto˙zsamiajac ˛ si˛e z toba˛ i innymi młodszymi pracownikami. Je˙zeli zadaje zbyt wiele pyta´n lub wygłasza ci wykłady, wytrzymaj to jako´s. Ma prawo do tego, z˙ eby si˛e bawi´c w dobrego dziadka. Zasłu˙zył sobie na to. — Powiedz mu, z˙ e u mnie wszystko w porzadku, ˛ u Abby te˙z, z˙ e czujemy si˛e szcz˛es´liwi i z˙ e jestem bardzo wydajny. — Nie ma sprawy. Teraz, skoro mamy to ju˙z za soba,˛ ty i ja wyjedziemy na Grand Cayman. Za tydzie´n od jutra. Musz˛e si˛e spotka´c w imieniu Cappsa z paroma tamtejszymi bankierami i trzema innymi klientami. Interesy przede wszystkim, ale zawsze wygospodaruj˛e troch˛e czasu na pływanie i nurkowanie. Powiedziałem Royce’owi McKnightowi, z˙ e b˛edziesz mi potrzebny, i wyraził zgod˛e na t˛e wypraw˛e. Chcesz jecha´c? — Oczywi´scie. Jestem po prostu troch˛e zaskoczony. — To interesy, wi˛ec nasze z˙ ony nie jada.˛ Lambert obawiał si˛e troch˛e, z˙ e moz˙ esz mie´c przez to jakie´s kłopoty w domu. — My´sl˛e, z˙ e pan Lambert za bardzo martwi si˛e tym, co dzieje si˛e w moim domu. Powiedz mu, z˙ e wszystko jest w porzadku. ˛ Nie b˛edzie z˙ adnych kłopotów. — A wi˛ec jedziesz? — Pewnie, z˙ e jad˛e. Jak długo tam b˛edziemy? — Kilka dni. Zatrzymamy si˛e w jednym z domów wypoczynkowych firmy. Sonny Capps by´c mo˙ze te˙z zamieszka w którym´s z naszych domów. Spróbuj˛e 107

załatwi´c samolot firmy, ale niewykluczone, z˙ e b˛edziemy musieli polecie´c zwyczajnym. — Nie ma sprawy. Tylko dwaj spo´sród pasa˙zerów lecacych ˛ samolotem 727 Kajma´nskich Linii Lotniczych mieli na szyi krawaty, a zaraz po pierwszym rozdaniu darmowego ponczu Avery zdjał ˛ swój i wcisnał ˛ do kieszeni marynarki. Poncz podała pi˛ekna, brazowa, ˛ kajma´nska stewardesa o niebieskich oczach i pi˛eknym u´smiechu. Avery po raz kolejny stwierdził, z˙ e kobiety sa˛ tam wspaniałe. Mitch siedział przy oknie i starał si˛e ukry´c napi˛ecie spowodowane jego pierwsza˛ zagraniczna˛ podró˙za.˛ Znalazł w bibliotece ksia˙ ˛zk˛e o Kajmanach. Były to trzy wyspy: Grand Cayman, Little Cayman i Cayman Brac. Dwie mniejsze, słabo zaludnione, niecz˛esto odwiedzano. Grand Cayman liczyła osiemna´scie tysi˛ecy mieszka´nców, dwana´scie tysi˛ecy zarejestrowanych spółek i trzysta banków. Dwadzie´scia procent ludno´sci stanowili biali, dwadzie´scia czarni, a pozostałe sze´sc´ dziesiat ˛ procent nie miało pewno´sci, do jakiej grupy nale˙zy, i nie dbało o to. Georgetown, stolica, stało si˛e w ostatnich latach mi˛edzynarodowym rajem podatkowym, gdzie bankierzy byli równie dyskretni jak Szwajcarzy. Nie istniały tu z˙ adne podatki od dochodu, podatki korporacyjne, podatki od rosnacego ˛ kapitału, podatki od spadków ani podatki od darowizn. Pewne spółki i inwestycje otrzymały gwarancje zwolnienia od podatków na pi˛ec´ dziesiat ˛ lat. Wyspy były brytyjskim terytorium zale˙znym i miały niezwykle stabilny rzad. ˛ Nie znano tam przest˛epstw ani bezrobocia. Grand Cayman miała dwadzie´scia trzy mile długo´sci i miejscami osiem mil szeroko´sci, ale z lotu ptaka wygladała ˛ na du˙zo mniejsza.˛ Przypominała mała˛ skał˛e otoczona˛ czysta,˛ szafirowa˛ woda.˛ Wydawało si˛e, z˙ e wyladuj ˛ a˛ na wodach laguny, ale w ostatniej chwili pojawił si˛e waski ˛ pas asfaltu i pochwycił samolot. Wysiedli i przeszli przez odpraw˛e celna.˛ Mały czarny chłopak porwał torb˛e Mitcha i wrzucił ja˛ razem z torba˛ Avery’ego do baga˙znika forda, rocznik 1972. Mitch przymknał ˛ ostro˙znie drzwi. — Na Seven Mile Beach — rzucił Avery i odbiło mu si˛e resztkami rumu. — W porzadku, ˛ mon — powiedział kierowca, przeciagaj ˛ ac ˛ wyrazy. Zapalił silnik i skierował taksówk˛e w stron˛e Georgetown. Radio nadawało reggae. Kierowca potrzasał ˛ głowa˛ i mocno zaciskał palce na kierownicy. Jechał lewa˛ strona˛ szosy, podobnie zreszta˛ jak wszyscy inni. Mitch zapadł si˛e w wytarte siedzenie i zało˙zył nog˛e na nog˛e. Samochód nie miał klimatyzacji, je´sli nie liczy´c otwartych okien. Parne, tropikalne powietrze pie´sciło mu twarz i rozwiewało włosy. Droga do Georgetown była zatłoczona małymi, zakurzonymi europejskimi samochodami, skuterami i rowerami. Małe, jednopi˛etrowe domki, z dachami obitymi blacha˛ cynkowa,˛ pomalowane kolorowo, wygladały ˛ przyjemnie i sprawiały 108

wra˙zenie schludnych. Trawniki były male´nkie, ale czyste i zadbane. W miar˛e jak zbli˙zali si˛e do miasta, zacz˛eły pojawia´c si˛e sklepy oraz dwu- i trzypi˛etrowe białe budynki, przed którymi, pod baldachimami, tury´sci chronili si˛e przed sło´ncem. Kierowca wykonał ostry zakr˛et i nagle znale´zli si˛e w centrum zapełnionym nowoczesnymi gmachami banków. Avery objał ˛ rol˛e przewodnika. — To sa˛ banki z całego s´wiata. Niemieckie, francuskie, angielskie, kanadyjskie, hiszpa´nskie, japo´nskie, du´nskie. Nawet z Arabii Saudyjskiej i Izraela. Ponad trzysta, jak podaja˛ ostatnie statystyki. Tu jest raj podatkowy. Miejscowi bankierzy sa˛ absolutnie dyskretni. Szwajcarzy przy nich to pleciugi. Na jezdni zrobiło si˛e tłoczno. Taksówka zwolniła i ustał przepływ powietrza. — Widz˛e tu wiele banków kanadyjskich — powiedział Mitch. — Ten budynek to Royal Bank of Montreal. Zjawimy si˛e tam jutro o dziesiatej ˛ rano. Wi˛ekszo´sc´ naszych interesów b˛edziemy załatwia´c z bankami kanadyjskimi. — Jest po temu jaka´s konkretna przyczyna? — Sa˛ bardzo bezpieczne i bardzo dyskretne. Skr˛ecili w inna˛ zatłoczona˛ ulic˛e. Za skrzy˙zowaniem wyłonił si˛e migoczacy ˛ bł˛ekit Morza Karaibskiego. W zatoce stał przycumowany statek wycieczkowy. — To jest zatoka Hogsty — powiedział Avery. — To tam piraci mieli swoja˛ przysta´n trzysta lat temu. Sam Czarnobrody wał˛esał si˛e po tych wyspach i tu gdzie´s zakopał swój łup. Kilka lat temu znaleziono jego cz˛es´c´ w jaskini na wschodnim kra´ncu wyspy, niedaleko Bodden Town. Mitch przytaknał, ˛ tak jakby uwierzył w t˛e opowie´sc´ . Kierowca wyszczerzył z˛eby do wstecznego lusterka. Avery otarł pot z czoła. — To miejsce zawsze przyciagało ˛ piratów. Kiedy´s był Czarnobrody, a teraz sa˛ współcze´sni piraci, którzy zakładaja˛ spółki i chowaja˛ tu swoje pieniadze. ˛ Prawda, mon? — Prawda, mon — odparł kierowca. — To jest Seven Mile Beach — powiedział Avery. — Jedna z najsłynniejszych i najpi˛ekniejszych pla˙z na s´wiecie. Prawda, mon? — Prawda, mon. — Piasek jest biały jak cukier. Ciepła, czysta woda. Ciepłe, pi˛ekne kobiety. Prawda, mon? — Prawda, mon. — Czy b˛edzie dzi´s party na wolnym powietrzu w „Palms”? — Tak, mon. O szóstej. — To zaraz obok naszego domu wypoczynkowego. „Palms” to popularny hotel z najgor˛etszymi imprezami na pla˙zy. Mitch u´smiechnał ˛ si˛e. Przypomniał sobie t˛e rozmow˛e, kiedy Oliver Lambert pouczał, z˙ e firma bardzo nie lubi rozwodów i podrywania kobiet. I picia. By´c 109

mo˙ze Avery nie słyszał takich kaza´n. A mo˙ze słyszał. Domy wypoczynkowe znajdowały si˛e w s´rodkowej cz˛es´ci Seven Mile Beach, obok nast˛epnych domów i hotelu „Palms”. Jak nale˙zało si˛e spodziewa´c, te nale˙za˛ ce do firmy były obszerne i bogato zdobione. Avery powiedział, z˙ e ka˙zdy z nich mo˙zna by łatwo sprzeda´c za co najmniej pół miliona, ale nikt nie zamierzał ich sprzedawa´c. Nie były te˙z do wynaj˛ecia. Stanowiły azyl dla zm˛eczonych prawników z firmy Bendini, Lambert i Locke. I dla małej garstki wybranych klientów. Z balkonu sypialni na pierwszym pi˛etrze Mitch obserwował małe statki sunace ˛ gdzie´s bez celu po iskrzacym ˛ si˛e morzu. Sło´nce zaczynało zachodzi´c i małe fale odbijały jego promienie we wszystkich kierunkach. Statek wycieczkowy płynał ˛ powoli z dala od wyspy. Tłumy ludzi spacerowały po pla˙zy, rozkopujac ˛ piasek, rozpryskujac ˛ wod˛e, łapiac ˛ kraby i popijajac ˛ rum oraz piwo Jamaican Red Stripe. Z „Palms”, którego du˙zy taras na dachu przyciagał ˛ pla˙zowiczów jak magnes, dobiegały rytmiczne d´zwi˛eki karaibskiej muzyki. W pobliskim baraku wypo˙zyczano sprz˛et do nurkowania, katamarany i piłki do siatkówki. Na balkonie pojawił si˛e Avery. Miał na sobie jaskrawe szorty w pomara´nczowe i z˙ ółte kwiaty. Jego ciało było szczupłe, mocne i spr˛ez˙ yste. W Memphis trenował codziennie w klubie sportowym. Klub ten z cała˛ pewno´scia˛ dysponował solariami. Mitch był pod wra˙zeniem. — Jak ci si˛e podoba mój strój? — zapytał Avery. — Bardzo miły. Pasuje doskonale. — Mam jeszcze jedna˛ par˛e, gdyby´s chciał. — Nie, dzi˛ekuj˛e. Wło˙ze˛ swoje spodenki sportowe z Western Kentucky. Avery nadpił drinka i podziwiał krajobraz. — Byłem tu wiele razy i za ka˙zdym razem jestem podniecony. My´slałem o przeniesieniu si˛e tutaj po przej´sciu na emerytur˛e. — To byłoby miłe. Mógłby´s spacerowa´c po pla˙zy i łapa´c kraby. — Gra´c w domino i pi´c red stripe. Czy próbowałe´s kiedy´s red stripe? — Nie przypominam sobie. — Chod´zmy na jednego. Bar na otwartym powietrzu nosił nazw˛e „Rumheads”. Był wypełniony spragnionymi turystami, kilku mieszka´nców wyspy siedziało razem wokół drewnianego stołu i grało w domino. Avery przepchał si˛e przez tłum i powrócił z dwiema butelkami. Znale´zli miejsce niedaleko stołu do gry w domino. — My´sl˛e, z˙ e to jest to, co b˛ed˛e robi´c na emeryturze. Przyjad˛e tutaj, b˛ed˛e grał w domino i pił red stripe. — To dobre piwo. — A kiedy znudzi mi si˛e domino, pogram w rzutki. Ruchem głowy wskazał grup˛e pijanych Anglików, którzy rzucali do tarczy i przeklinali si˛e nawzajem.

110

— A gdy mi si˛e znudzi rzucanie do tarczy, kto wie, co b˛ed˛e robi´c. Przepraszam. Skierował si˛e w stron˛e stolika na patio, przy którym wła´snie usiadły dwie dziewczyny w kostiumach bikini. Przedstawił si˛e, a one poprosiły go, by si˛e przysiadł. Mitch zamówił nast˛epne piwo i zszedł na pla˙ze˛ . W oddali dostrzegł budynki banków w Georgetown. Ruszył w t˛e stron˛e. Jedzenie rozło˙zono na składanych stolikach ustawionych wokół basenu. Garoupa z grilla, rekin z ro˙zna, pompano, sma˙zone krewetki, z˙ ółwie i ostrygi, langusta i karmazyn. Wszystko było s´wie˙ze i pochodziło z morza. Go´scie gromadzili si˛e wokół stolików i sami nakładali sobie potrawy, gdy tymczasem kelnerzy biegali tam i z powrotem z galonami ponczu. Jedzono przy małych stołach na tarasie wznoszacym ˛ si˛e ponad pla˙za˛ i barem „Rumheads”. Orkiestra zacz˛eła gra´c reggae. Zachodzace ˛ sło´nce znikn˛eło za chmurami. Mitch poda˙ ˛zył za Averym do bufetu, przy którym, jak si˛e spodziewał, czekały tamte dwie kobiety. Okazało si˛e, z˙ e sa˛ siostrami, obie zbli˙zały si˛e do trzydziestki, obie były rozwiedzione, obie lekko wstawione. Pierwsza, Carrie, leciała na Avery’ego, a druga, Julia, natychmiast zacz˛eła robi´c słodkie oczy do Mitcha. Zastanawiał si˛e, co Avery im naopowiadał. — Widz˛e, z˙ e jeste´s z˙ onaty — szepn˛eła Julia, przysuwajac ˛ si˛e bli˙zej. — Tak, na szcz˛es´cie. U´smiechn˛eła si˛e, jakby przyjmujac ˛ wyzwanie. Avery i jego kobieta mrugali do siebie. Mitch chwycił kieliszek z ponczem i wychylił go do dna. Jadł wolno i nie potrafił my´sle´c o nikim innym oprócz Abby. Trudno byłoby to wyja´sni´c, gdyby wyja´snienie okazało si˛e konieczne. Jadł obiad z dwiema atrakcyjnymi kobietami, które nie miały prawie nic na sobie. Nie, to nie dałoby si˛e wyja´sni´c. Konwersacja przy stole zacz˛eła naraz budzi´c w nim odraz˛e i Mitch przestał si˛e odzywa´c. Kelner postawił przed nimi du˙zy dzbanek ponczu, który natychmiast opró˙zniono. Avery stał si˛e niezno´sny. Opowiedział kobietom, z˙ e Mitch grał w New York Giants i zdobył dwa złote puchary. Zarabiał milion dolców rocznie, dopóki kontuzja kolana nie poło˙zyła kresu jego karierze. Mitch skinał ˛ głowa˛ i wypił nast˛epnego drinka. Julia wdzi˛eczyła si˛e do niego i przysun˛eła si˛e jeszcze bli˙zej. Orkiestra zacz˛eła gra´c gło´sniej, nadszedł czas na ta´nce. Połowa go´sci przeniosła si˛e na drewniany parkiet pod dwoma drzewami, pomi˛edzy basenem a pla˙za.˛ — Zata´nczmy! — zawołał Avery, chwytajac ˛ Carrie za r˛ek˛e. Przeszli pomi˛edzy stolikami i po chwili znikn˛eli w tłumie trz˛esacych ˛ si˛e w rytmie muzyki turystów. Mitch poczuł, z˙ e Julia znów si˛e przysuwa do niego, jej r˛eka znalazła si˛e na jego nodze. — Chcesz zata´nczy´c? — spytała. 111

— Nie. — To dobrze. Ja te˙z nie mam ochoty. Co chciałby´s robi´c? — otarła si˛e biustem o jego bicepsy i posłała mu swój najbardziej uwodzicielski u´smiech. Jej twarz była oddalona od jego twarzy zaledwie o par˛e cali. — Nie zamierzam nic robi´c — odsunał ˛ jej r˛ek˛e. — Daj spokój. Zabawmy si˛e troch˛e. Twoja z˙ ona nigdy si˛e nie dowie. — Słuchaj, jeste´s bardzo s´liczna˛ kobietka,˛ ale marnujesz czas ze mna.˛ Jest jeszcze wcze´snie. Zda˙ ˛zysz poderwa´c prawdziwego samca. — Jeste´s słodki. Znów poło˙zyła r˛ek˛e na jego nodze, a Mitch odetchnał ˛ gł˛eboko. — Dlaczego nie spływasz? — Przepraszam. — Cofn˛eła dło´n. — Powiedziałem, spływaj. Odchyliła si˛e do tyłu. — Co z toba˛ jest? — Mam awersj˛e do chorób wenerycznych. Spływaj. — Wi˛ec dlaczego ty nie spłyniesz? ´ — Swietny pomysł. Chyba to zrobi˛e. Dzi˛eki za miły obiad. Chwycił kieliszek z ponczem i wymijajac ˛ tancerzy, podszedł do baru. Zamówił red stripe i usiadł sam w zaciemnionym rogu patio. Pla˙za rozpo´scierajaca ˛ si˛e ´ przed nim była ju˙z wyludniona. Swiatła przepływajacych ˛ statków przesuwały si˛e z wolna po wodzie. Z tyłu dochodziły d´zwi˛eki muzyki i s´miech karaibskiej nocy. Jest tutaj bardzo przyjemnie, pomy´slał, ale przyjemniej byłoby z Abby. Mo˙ze b˛eda˛ mogli przyjecha´c tu na wakacje nast˛epnego lata. Brakowało im chwil sp˛edzonych razem, z dala od domu i biura. Wytworzył si˛e mi˛edzy nimi dystans — dystans, którego nie potrafił dokładnie okre´sli´c, o którym nie mogli porozmawia´c, ale który oboje wyczuwali. Dystans, którego si˛e obawiał. — Czemu si˛e tak przygladasz? ˛ — usłyszał znienacka czyj´s głos. Podeszła do stołu i usiadła obok niego. Była tubylka,˛ miała ciemna˛ skór˛e i niebieskie, a moz˙ e piwne oczy, nie mógł tego dostrzec w ciemno´sciach. Ale były to oczy pi˛ekne, ciepłe i szczere. Ciemne włosy odrzucone do tym si˛egały prawie do pasa. Połaczy˛ ły si˛e w niej rasy: biała, czarna i prawdopodobnie latynoska. Bardzo skapa ˛ góra jej białego bikini ledwie zasłaniała du˙zy biust, a długa, bardzo kolorowa spódnica z rozci˛eciem do pasa ukazywała prawie wszystko, gdy tak siedziała przy nim z zało˙zonymi nogami. Nie miała butów. — Niczemu, naprawd˛e — powiedział Mitch. Była młoda, miała dzieci˛ecy u´smiech, który odsłaniał wspaniałe z˛eby. — Skad ˛ jeste´s? — spytała. — Ze Stanów. U´smiechn˛eła si˛e i za´smiała cicho.

112

— Oczywi´scie. A skad ˛ w Stanach? — mówiła z akcentem karaibskim, słodka,˛ mi˛ekka,˛ precyzyjna˛ angielszczyzna.˛ — Z Memphis. — Wielu ludzi przyje˙zd˙za tu z Memphis. Bardzo wielu płetwonurków. — Mieszkasz tu? — spytał. — Tak. Całe z˙ ycie. Moja matka pochodzi stad. ˛ Tato przybył z Anglii. Nie ma go teraz, wrócił tam, skad ˛ przyjechał. — Chcesz drinka? — Tak. Rum z woda˛ sodowa.˛ Stał przy barze i czekał na drinki. W z˙ oładku ˛ czuł nerwowe, przytłumione pulsowanie. Mógłby pogra˙ ˛zy´c si˛e w mroku, znikna´ ˛c w tłumie i znale´zc´ bezpieczna˛ drog˛e do domu wczasowego. Mógłby zamkna´ ˛c za soba˛ drzwi i czyta´c ksia˙ ˛zk˛e o mi˛edzynarodowym raju podatkowym. Ale byłoby to nudne. Poza tym Avery był tam teraz ze swoja˛ gorac ˛ a˛ panienka.˛ Ta dziewczyna jest nieszkodliwa, podpowiadały mu rum i red stripe. Wypija˛ par˛e drinków i powiedza˛ sobie dobranoc. Wrócił z drinkami i usiadł naprzeciwko niej, najdalej jak mógł. Byli sami na patio. — Czy jeste´s płetwonurkiem? — spytała. — Nie. Mo˙zesz mi wierzy´c lub nie, ale przybyłem tu w interesach. Jestem prawnikiem i mam jutro rano spotkania z kilkoma bankierami. — Jak długo tu zostaniesz? — Kilka dni. — Zachowywał si˛e uprzejmie, ale nie mówił wiele. Im mniej powie, tym b˛edzie bezpieczniejszy. Znowu zało˙zyła nog˛e na nog˛e i u´smiechn˛eła si˛e niewinnie. Poczuł, z˙ e robi mu si˛e słabo. — Ile masz lat? — zapytał. — Dwadzie´scia. Mam na imi˛e Eilene. Jestem wystarczajaco ˛ dorosła. — Ja mam na imi˛e Mitch. — Co´s cisn˛eło go gwałtownie w z˙ oładku, ˛ zacz˛eło mu si˛e kr˛eci´c w głowie. Łapczywie wypił swoje piwo. Spojrzał na zegarek. Patrzyła na niego z tym samym kuszacym ˛ u´smiechem. — Jeste´s bardzo przystojny. Sytuacja wyja´sniła si˛e w jednej chwili. Tylko spokojnie, powtarzał sobie. Pami˛etaj, tylko spokojnie. Panuj nad soba.˛ — Dzi˛ekuj˛e. — Jeste´s mo˙ze sportowcem? — W pewnym sensie. Dlaczego pytasz? — Wygladasz ˛ na sportowca. Musisz by´c chyba bardzo silny — ton, jakim wymówiła słowo „silny”, wywołał kolejny skurcz w jego z˙ oładku. ˛ Podziwiał jej ciało i starał si˛e wymy´sli´c jaki´s komplement, który nie byłby zbyt sugestywny. Nie, pomy´slał, lepiej nie. — Gdzie pracujesz? — zapytał, chcac ˛ przenie´sc´ si˛e na bezpieczniejszy teren. — Pracuj˛e w mie´scie, w sklepie z bi˙zuteria.˛ 113

— Gdzie mieszkasz? — W Georgetown. Gdzie ty si˛e zatrzymałe´s? — W domu wypoczynkowym obok — skinał ˛ głowa˛ w tamta˛ stron˛e, a ona spojrzała na lewo. Wiedział, z˙ e chciała zobaczy´c ten dom. Nadpiła drinka. — Dlaczego nie jeste´s na przyj˛eciu? — spytała. — Z reguły nie chodz˛e na przyj˛ecia. — Podoba ci si˛e pla˙za? — Jest pi˛ekna. — Jest jeszcze ładniejsza w s´wietle ksi˛ez˙ yca. — Znów ten u´smiech. Na to nie znalazł odpowiedzi. — Jaka´ ˛s mil˛e stad, ˛ idac ˛ pla˙za,˛ jest bar lepszy od tego — powiedziała. — Chod´zmy si˛e przej´sc´ . — Nie wiem, powinienem wraca´c. Mam jeszcze troch˛e roboty przed jutrzejszym spotkaniem. Za´smiała si˛e i wstała. — Nikt nie wraca tak wcze´snie do domu na Kajmanach. Chod´z. Jestem ci winna drinka. — Nie. Lepiej nie. Wzi˛eła go za r˛ek˛e i zeszli z patio na pla˙ze˛ . Szli milczac. ˛ Po jakim´s czasie „Palms” znikł im z oczu, a muzyka stała si˛e ledwie słyszalna. Ksi˛ez˙ yc wspiał ˛ si˛e wy˙zej na niebo i rozja´sniał swym blaskiem pusta˛ pla˙ze˛ . Rozwiazała ˛ co´s i zdj˛eła spódnic˛e, nie pozostawiajac ˛ nic poza sznureczkiem wokół talii i sznureczkiem biegnacym ˛ pomi˛edzy nogami. Zwin˛eła spódnic˛e w rulon, owin˛eła ja˛ wokół jego szyi i wzi˛eła go za r˛ek˛e. Co´s mu mówiło: uciekaj. Ci´snij butelk˛e z piwem do oceanu. Rzu´c spódnic˛e na piasek. I uciekaj, tak szybko, jak mo˙zesz. Uciekaj do domu wypoczynkowego. Zamknij drzwi. Zamknij okna. Uciekaj. Uciekaj. Uciekaj. Ale jednocze´snie co´s podpowiadało: odpr˛ez˙ si˛e. To nieszkodliwa zabawa. Wypij jeszcze kilka drinków. Je˙zeli co´s si˛e zdarzy, ciesz si˛e tym. Nikt si˛e nigdy nie dowie. Memphis jest daleko — tysiac ˛ mil stad. ˛ Avery si˛e nie dowie. A zreszta,˛ có˙z go obchodzi Avery? Co mógłby powiedzie´c? Wszyscy to robia.˛ Ju˙z mu si˛e to kiedy´s zdarzyło, gdy był w koled˙zu. Przed s´lubem, ale ju˙z po zar˛eczynach. Uznał, z˙ e zawiniło przede wszystkim piwo — wypił stanowczo za wiele — i jako´s to prze˙zył. Czas zagoił rany. Abby nigdy si˛e nie dowie. Uciekaj. Uciekaj. Uciekaj. Przeszli mil˛e, lecz nie było wida´c z˙ adnego baru. Pla˙za stawała si˛e coraz ciemniejsza. Ksi˛ez˙ yc zniknał ˛ za chmura.˛ Od chwili gdy opu´scili „Rumheads”, nie spotkali z˙ ywego ducha. Pociagn˛ ˛ eła go za r˛ek˛e w stron˛e dwóch plastikowych krzeseł pla˙zowych stojacych ˛ w pobli˙zu morza. — Odpocznijmy — zaproponowała. Doko´nczył piwo. 114

— Nie mówisz zbyt wiele — szepn˛eła. — Co chciałaby´s usłysze´c? — Czy uwa˙zasz, z˙ e jestem pi˛ekna? — Jeste´s bardzo pi˛ekna. I masz cudowne ciało. Usiadła na skraju krzesła i zacz˛eła rozpryskiwa´c stopami wod˛e. — Chod´z, popływamy. — Wiesz, prawd˛e mówiac, ˛ nie jestem w nastroju. — Chod´z, Mitch. Uwielbiam wod˛e. — Id´z s´miało. B˛ed˛e patrze´c. Ukl˛ekła na piasku, z twarza˛ zwrócona˛ w jego stron˛e, w odległo´sci kilku cali od niego. Wolnym ruchem podniosła obie r˛ece, odpi˛eła gór˛e swojego bikini i powoli ja˛ zdj˛eła. Oparła piersi o jego rami˛e i podała mu kostium. — Potrzymaj. Bikini było mi˛ekkie, białe i nie wa˙zyło nawet jednej milionowej uncji. Czuł si˛e jak sparali˙zowany, a jego oddech, ju˙z przed chwila˛ straszliwie ci˛ez˙ ki, teraz zamarł całkowicie. Zacz˛eła i´sc´ wolno w stron˛e morza. Biały sznurek nie zasłaniał niczego. Jej długie, ciemne, pi˛ekne włosy opadały do pasa. Weszła po kolana w wod˛e i odwróciła si˛e w stron˛e pla˙zy. — Chod´z, Mitch. Woda jest wspaniała. U´smiechn˛eła si˛e ol´sniewajaco. ˛ Przesunał ˛ r˛eka˛ po bikini i zrozumiał, z˙ e to ostatnia szansa, z˙ eby uciec. Ale dr˙zał na całym ciele i czuł si˛e dziwnie słabo. Ucieczka wymagałaby wi˛ecej siły, ni˙z byłby w stanie z siebie wykrzesa´c. Chciał po prostu odpocza´ ˛c. Mo˙ze ona odejdzie. Mo˙ze utonie. Mo˙ze nagle nadejdzie przypływ i porwie ja˛ do morza. — Chod´z, Mitch. Zdjał ˛ koszul˛e i zanurzył si˛e w mrocznej toni. Obserwowała go z u´smiechem, a kiedy zbli˙zył si˛e do niej, wzi˛eła go za r˛ek˛e i pociagn˛ ˛ eła na gł˛ebsza˛ wod˛e. Zarzuciła mu r˛ece na szyj˛e i zwarli si˛e w pocałunku. Znalazł sznureczki. Ich wargi złaczyły ˛ si˛e znowu. Nagle odsun˛eła si˛e i bez słowa ruszyła w stron˛e pla˙zy. Nie odrywał od niej oczu. Usiadła na piasku pomi˛edzy krzesłami i zdj˛eła reszt˛e swego bikini. Zanurkował i wstrzymywał oddech w niesko´nczono´sc´ . Kiedy si˛e wynurzył, le˙zała naga na piasku. Spojrzał na pla˙ze˛ i oczywi´scie nie dostrzegł nikogo. W tym momencie ksi˛ez˙ yc schował si˛e za nast˛epna˛ chmur˛e. Nie wida´c było z˙ adnych statków, katamaranów, łódek ani nurków. Morze było puste. — Nie mog˛e tego zrobi´c — powiedział przez zaci´sni˛ete z˛eby. — Dlaczego tak mówisz, Mitch? — Nie mog˛e tego zrobi´c! — krzyknał. ˛ — Ale ja ci˛e pragn˛e. — Nie mog˛e tego zrobi´c. 115

— Chod´z, Mitch. Nikt si˛e nigdy nie dowie. Nikt si˛e nigdy nie dowie. Nikt si˛e nigdy nie dowie. Podszedł do niej powoli. Nikt nigdy si˛e nie dowie. W taksówce panowała kompletna cisza. Prawnicy jechali do Georgetown. Byli spó´znieni. Zaspali i nie zjedli s´niadania. Czuli si˛e nie najlepiej. Zwłaszcza Avery. Wygladało ˛ na to, z˙ e dr˛eczy go kac. Miał przekrwione oczy, blada˛ i nie ogolona˛ twarz. Kierowca zjechał z ruchliwej ulicy i zatrzymał si˛e przy głównym wej´sciu do Bank of Montreal. Wilgo´c i upał utrudniały oddychanie. Bankier nazywał si˛e Randolph Osgood. Był typem staro´swieckiego Anglika, nosił granatowy, dwurz˛edowy garnitur, okulary w rogowej oprawie, miał olbrzymie s´wiecace ˛ czoło i wydatny nos. Przywitał si˛e z Averym jak ze starym znajomym i przedstawił si˛e Mitchowi. Poprowadził ich do pokoju na drugim pi˛etrze z widokiem na zatok˛e Hogsty. Czekały tu na nich dwie pracownice banku. — O co ci konkretnie chodzi, Avery? — zapytał Osgood przez nos. — Zacznijmy od kawy. Potem potrzebuj˛e wyciagów ˛ z wszystkich kont Sonny’ego Cappsa, Ala Coscia, Dolpha Hemmby, Ratzalfa Partnersa i Greene’a Groupa. — Tak. Jak daleko wstecz? — Sze´sc´ miesi˛ecy. Ka˙zde konto. Osgood pstryknał ˛ palcami w kierunku jednej z pracownic. Wyszła i powróciła po chwili z taca,˛ na której podała kaw˛e i ciastka. Druga przez cały czas co´s notowała. — Oczywi´scie, Avery, potrzebne mi sa˛ upowa˙znienia i pełnomocnictwa od ka˙zdego z naszych klientów — o´swiadczył Osgood. — Sa˛ w kartotece — powiedział Avery i otworzył swoja˛ teczk˛e. — Tak, ale termin ich wa˙zno´sci ju˙z minał. ˛ Potrzebujemy aktualnych. Dla ka˙zdego konta. — Bardzo dobrze — odrzekł Avery — mamy je tutaj. — Pchnał ˛ teczk˛e w poprzek stołu. — Wszystko aktualne. — Mrugnał ˛ do Mitcha. Jedna z urz˛edniczek wyj˛eła dokumenty i rozło˙zyła je na stole. Ka˙zdy został szczegółowo zbadany przez obie kobiety, a potem przez samego Osgooda. Prawnicy pili kaw˛e i czekali. Osgood u´smiechnał ˛ si˛e i powiedział: — Wyglada ˛ na to, z˙ e wszystko jest w porzadku. ˛ Zdob˛edziemy te informacje. Czego jeszcze potrzebujecie? — Musz˛e zało˙zy´c trzy spółki. Dwie dla Sonny’ego Cappsa i jedna˛ dla Greene’a Groupa. Załatwimy to zgodnie z normalna˛ procedura.˛ Bank posłu˙zy jako oficjalny po´srednik i tak dalej. 116

— Przygotuj˛e niezb˛edne dokumenty — powiedział Osgood i spojrzał na urz˛edniczk˛e. — Co jeszcze? — Na razie wszystko. — Bardzo dobrze. Powinni´smy mie´c te informacje w ciagu ˛ trzydziestu minut. Mo˙ze zjemy razem lunch? — Przykro mi, Randolph, ale musz˛e odmówi´c. Mitch i ja jeste´smy ju˙z na dzi´s umówieni. Mo˙ze jutro. Mitch nic nie wiedział o tym, z˙ e sa˛ gdziekolwiek umówieni, przynajmniej on. — Mo˙ze — odparł Osgood. Opu´scił pokój wraz z pracowniczkami. Avery zamknał ˛ drzwi i zdjał ˛ kurtk˛e. Podszedł do okna i łyknał ˛ kawy. — Słuchaj, Mitch. Przepraszam za wczorajsza˛ noc. Bardzo ci˛e przepraszam. Upiłem si˛e i przestałem my´sle´c. Nie powinienem był napuszcza´c na ciebie tej kobiety. — Przeprosiny przyj˛ete. Nie chciałbym, z˙ eby si˛e to powtórzyło. — Nie powtórzy si˛e. Obiecuj˛e. — Czy była dobra? — Tak mi si˛e wydaje. Nie pami˛etam wiele. Co zrobiłe´s z jej siostra? ˛ — Powiedziała, bym spływał. Poszedłem na pla˙ze˛ pospacerowa´c troch˛e. Avery ugryzł ciastko i wytarł usta. — Wiesz, z˙ e jestem w separacji. Prawdopodobnie za rok lub dwa dostan˛e rozwód. Staram si˛e nikomu o tym nie mówi´c, bo nie chc˛e, z˙ eby sprawa nabrała niepotrzebnego rozgłosu. W firmie istnieje takie niepisane prawo — to, co robimy z dala od Memphis, zostaje z dala od Memphis. Zrozumiałe´s? — Daj spokój, Avery. Wiesz przecie˙z, z˙ e nic bym nie powiedział. — To prawda. Wiem. Mitch był zadowolony, z˙ e dowiedział si˛e o tym niepisanym prawie. Rankiem obudził si˛e ze s´wiadomo´scia,˛ z˙ e popełnił zbrodni˛e doskonała.˛ My´slał o Eilene, w łó˙zku, pod prysznicem, w taksówce, a teraz miał problemy ze skoncentrowaniem si˛e nad czymkolwiek. Kiedy jechali przez Georgetown, złapał si˛e na tym, z˙ e przyglada ˛ si˛e sklepom z bi˙zuteria.˛ — Mam pytanie — powiedział Mitch. Avery skinał ˛ głowa˛ i si˛egnał ˛ po kolejne ciastko. — Par˛e miesi˛ecy temu, podczas wst˛epnej rozmowy z Oliverem Lambertem, McKnightem i cała˛ paczka˛ usłyszałem, z˙ e firma nie toleruje rozwodów, podrywania kobiet, picia, narkotyków — tu si˛e ci˛ez˙ ko pracuje i robi pieniadze. ˛ Wywarło to na mnie du˙ze wra˙zenie i dlatego, mi˛edzy innymi, przyjałem ˛ t˛e ofert˛e. Istotnie, jest ci˛ez˙ ka praca i sa˛ pieniadze, ˛ ale teraz widz˛e te˙z inne rzeczy. Dlaczego postapiłe´ ˛ s w ten sposób? Czy inni te˙z to robia? ˛ — Nie podoba mi si˛e twoje pytanie. — Wiedziałem, z˙ e tak zareagujesz. Ale chciałbym usłysze´c odpowied´z. Zasłu˙zyłem na nia.˛ Czuj˛e si˛e, jakbym został oszukany. 117

— Wi˛ec co zamierzasz zrobi´c? Odej´sc´ dlatego, z˙ e si˛e upiłem i przespałem z dziwka? ˛ — Nie my´slałem o odej´sciu. — W porzadku. ˛ Nie rób tego. — Ale czekam na odpowied´z. — W porzadku. ˛ Istotnie zasłu˙zyłe´s na nia.˛ Jestem w firmie czarna˛ owca˛ i ci na górze staja˛ si˛e bardzo nieprzyjemni, gdy wspominam o rozwodzie. Podrywałem kobiety i robi˛e to w dalszym ciagu, ˛ ale nikt o tym nie wie. W ka˙zdym razie nie potrafia˛ mnie przyłapa´c. Zało˙ze˛ si˛e, z˙ e inni wspólnicy te˙z tak post˛epuja,˛ ale ich te˙z nigdy na tym nie przyłapiesz. Nie mówi˛e o wszystkich, lecz o niektórych. Wi˛ekszo´sc´ jest wierna swoim z˙ onom — stanowia˛ bardzo trwałe mał˙ze´nstwa. Zawsze byłem złym chłopcem, ale toleruja˛ mnie, poniewa˙z jestem utalentowany. Wiedza,˛ z˙ e pij˛e w czasie lunchu i czasami w biurze, wiedza˛ te˙z, z˙ e łami˛e cz˛es´c´ ich s´wi˛etych przepisów, ale zrobili mnie wspólnikiem, bo byłem im potrzebny. A teraz, gdy ju˙z nale˙ze˛ do grona wybranych, stałem si˛e wspólnikiem, niewiele moga˛ mi zrobi´c. Nie jestem wcale takim strasznie złym facetem, Mitch. — Nie powiedziałem tego. — Nie nale˙ze˛ te˙z do ideałów. A niektórzy tutaj nale˙za,˛ mo˙zesz mi wierzy´c. ˙ a,˛ jedza˛ i s´pia˛ dla firmy Bendini, Lambert To prawdziwe maszyny, roboty. Zyj i Locke. A ja lubi˛e si˛e troch˛e zabawi´c. — A wi˛ec jeste´s raczej wyjatkiem. ˛ .. — Ni˙z reguła.˛ . . Tak. I nie zamierzam si˛e usprawiedliwia´c. — Nie prosiłem ci˛e, z˙ eby´s si˛e usprawiedliwiał. Chodziło mi tylko o wyja´snienie. — Wyja´sniłem ci wystarczajaco ˛ dokładnie? — Tak. Zawsze podziwiałem twoja˛ szczero´sc´ . — A ja zawsze podziwiałem twoja˛ dyscyplin˛e. Trzeba by´c silnym m˛ez˙ czyzna,˛ by pozosta´c wiernym swej z˙ onie mimo takich pokus, na jakie byłe´s wystawiony wczorajszej nocy. Ja nie jestem tak silny. I nie chc˛e by´c. Pokusy. Przecie˙z ju˙z my´slał o tym, by w czasie lunchu zrobi´c przeglad ˛ sklepów z bi˙zuteria.˛ — Słuchaj, Avery, nie jestem s´wi˛etoszkiem i nie czuj˛e si˛e zszokowany. Nie zamierzam nikogo osadza´ ˛ c — to mnie ciagle ˛ osadzano ˛ przez całe z˙ ycie. Byłem po prostu zdezorientowany — mam na my´sli obowiazuj ˛ ace ˛ reguły. To wszystko. — Te reguły nigdy si˛e nie zmieniaja.˛ Sa˛ wyryte w kamieniu. Wyrze´zbione w granicie. Je˙zeli złamiesz ich zbyt wiele, zostajesz wyrzucony. Albo te˙z mo˙zesz łama´c ich tyle, ile chcesz, tylko nie daj si˛e złapa´c. — To całkowicie jasne. Do pokoju wszedł Osgood z grupa˛ urz˛edniczek. Przynie´sli wydruki komputerowe i całe stosy dokumentów. Porozkładali je na stole i posegregowali zgodnie z porzadkiem ˛ alfabetycznym. 118

— Masz zaj˛ecie na dzie´n lub dwa — powiedział Osgood z wymuszonym u´smiechem. Pstryknał ˛ palcami i pracowniczki wyszły. — Jestem w swoim biurze, je˙zeli b˛edziesz czego´s potrzebował. — Tak, dzi˛eki — powiedział Avery, przegladaj ˛ ac ˛ pierwszy plik dokumentów. Mitch zdjał ˛ marynark˛e i rozlu´znił krawat. — Co b˛edziemy robi´c, je´sli mo˙zna wiedzie´c? — zapytał. — Dwie rzeczy. Po pierwsze, przyjrzymy si˛e pozycjom tych kont. Szukamy głównie oprocentowania, oszacowania, jego wielko´sci i tak dalej. Skontrolujemy pobie˙znie ka˙zde konto, aby si˛e upewni´c, z˙ e procenty trafiaja˛ tam, gdzie powinny. Na przykład, Dolph Hemmba lokuje zarobione procenty w dziewi˛eciu ró˙znych bankach na Bahamach. To głupie, ale sprawia mu rado´sc´ . Ma w tym banku około dwunastu milionów, wi˛ec opłaca si˛e z nim współpracowa´c. Mógłby sam si˛e tym zaja´ ˛c, ale czuje si˛e pewniej, gdy ja to prowadz˛e. Poniewa˙z płaci dwie´scie pi˛ec´ dziesiat ˛ za godzin˛e, nie mam nic przeciwko temu. Sprawdzimy odsetki, które ten bank wpłaca na ka˙zde konto. Wysoko´sc´ oprocentowania zale˙zy od wielu czynników i bank ma tu znaczna˛ swobod˛e działania. — My´slałem, z˙ e sa˛ uczciwi. — Sa,˛ ale nie zapominaj, z˙ e to bankierzy. Mamy przed soba˛ blisko trzydzie´sci kont i kiedy sko´nczymy, b˛edziemy zna´c dokładne saldo, zarobiony procent i miejsce, do którego ten procent trafia. Po drugie, musimy zarejestrowa´c trzy spółki podlegajace ˛ kajma´nskiej jurysdykcji. To całkiem prosta, zgodna z prawem robota i mo˙zna by ja˛ z powodzeniem wykona´c w Memphis. Ale nasi klienci my´sla,˛ z˙ e musimy przyje˙zd˙za´c tutaj, z˙ eby to załatwi´c. Pami˛etaj, współpracujemy z lud´zmi, którzy inwestuja˛ miliony. Par˛e tysi˛ecy zapłaconych legalnie to dla nich pestka. Mitch rzucił okiem na jeden z wydruków le˙zacy ˛ na stosie dokumentów dotyczacych ˛ klienta o nazwisku Hemmba. — Co to za facet, ten Hemmba? Nigdy o nim nie słyszałem. — Mam wielu klientów, o których nie słyszałe´s. Hemmba jest bardzo bogatym farmerem z Arkansas, jednym z tych, którzy maja˛ najwi˛ecej ziemi w tym stanie. — Dwana´scie milionów dolarów? — To w tym banku. — Widz˛e tu du˙zo bawełny i soi. — Powiedzmy, z˙ e ma te˙z inne z´ ródła dochodów. — Na przykład jakie? — Naprawd˛e nie mog˛e powiedzie´c. — Legalne czy nielegalne? — Powiedzmy, z˙ e ukrywa przed IRS dwadzie´scia milionów oprocentowanych dolarów w ró˙znych karaibskich bankach. — Czy my mu pomagamy? Avery rozło˙zył dokumenty na jednym z ko´nców stołu i zaczał ˛ sprawdza´c konta. Mitch patrzył na niego oczekujac ˛ odpowiedzi. Milczenie przedłu˙zało si˛e i było 119

ju˙z oczywiste, z˙ e jej nie otrzyma. Mógłby nalega´c, ale zadał dzi´s wystarczajaco ˛ du˙zo pyta´n. Zakasał r˛ekawy i zabrał si˛e do roboty. W południe Mitch dowiedział si˛e, z kim Avery był umówiony na dzisiaj. Jego kobieta czekała na niego w domu wypoczynkowym. Avery zaproponował, z˙ eby zrobili sobie parogodzinna˛ przerw˛e i wymienił nazw˛e kafejki w centrum, która˛ Mitch powinien koniecznie odwiedzi´c. Zamiast kafejki Mitch odnalazł bibliotek˛e oddalona˛ o cztery domy od banku. Na drugim pi˛etrze wskazano mu dział czasopism, gdzie znalazł półk˛e wypełniona˛ starymi numerami „The Daily Caymanian”. Przekopawszy si˛e przez stert˛e gazet wyciagn ˛ ał ˛ numer z 27 czerwca. Poło˙zył go na małym stole przy oknie wychodza˛ cym na ulic˛e. Wyjrzał przez okno, potem spojrzał uwa˙zniej. Zauwa˙zył m˛ez˙ czyzn˛e, którego kilka chwil wcze´sniej widział na ulicy obok banku. Siedział za kierownica˛ pokiereszowanego, z˙ ółtego chevette zaparkowanego na waskim ˛ podje´zdzie naprzeciwko biblioteki. M˛ez˙ czyzna ów wygladał ˛ na cudzoziemca. Pot˛ez˙ nej budowy, o ciemnych włosach, miał na sobie jaskrawa,˛ zielono-pomara´nczowa˛ koszul˛e, oczy były zasłoni˛ete tanimi turystycznymi okularami przeciwsłonecznymi. Ten sam chevette z tym samym kierowca˛ dopiero co stał zaparkowany obok banku przy wej´sciu do sklepu z pamiatkami, ˛ a teraz, chwil˛e pó´zniej, znalazł si˛e tutaj. Jaki´s tubylec jadacy ˛ na rowerze zatrzymał si˛e obok niego i zapalił papierosa. M˛ez˙ czyzna w samochodzie wskazał na bibliotek˛e. Tubylec zsiadł z roweru i przeszedł szybko na druga˛ stron˛e ulicy. Mitch zło˙zył gazet˛e i wsunał ˛ ja˛ pod marynark˛e. Przeszedł wzdłu˙z rz˛edu półek, znalazł „National Geographic” i usiadł przy stole. Przegladał ˛ tygodnik nasłuchujac ˛ uwa˙znie, jak tubylec wspina si˛e po schodach. Wszedł do sali, dostrzegł Mitcha, przeszedł za jego plecami, zatrzymał si˛e na moment, jakby chciał zobaczy´c, co ten czyta, i wyszedł. Mitch, który przez cały czas obserwował go dyskretnie, odczekał chwil˛e, a potem powrócił do okna. Tubylec rozmawiał z m˛ez˙ czyzna˛ siedzacym ˛ w chevette. Wyjał ˛ nast˛epnego papierosa, zapalił go i odjechał. Mitch rozło˙zył gazet˛e na stole i przeczytał wydrukowany na pierwszej stronie artykuł o dwóch ameryka´nskich prawnikach i ich instruktorze nurkowania, którzy zgin˛eli w tajemniczym wypadku poprzedniego dnia. Zanotował sobie w pami˛eci pewne szczegóły i zwrócił gazet˛e. M˛ez˙ czyzna w chevette czuwał nadal. Mitch przeszedł obok niego, minał ˛ jaki´s budynek i skierował si˛e w stron˛e banku. Dzielnica handlowa zajmowała obszar pomi˛edzy budynkami stanowiacymi ˛ siedziby banków a zatoka˛ Hogsty. Uliczki były waskie ˛ i zatłoczone przez turystów — pieszych, jadacych ˛ na skuterach i w wynaj˛etych samochodach. Mitch zdjał ˛ marynark˛e i wszedł szybko do sklepu z koszulkami, nad którym znajdował si˛e pub. Wspiał ˛ si˛e po schodach na gór˛e, zamówił col˛e i usiadł przy stoliku na balkonie. 120

Po paru minutach tubylec rowerzysta siedział w barze o kilka kroków od niego popijajac ˛ red stripe i obserwujac ˛ go zza r˛ecznie wypisanego menu. Mitch saczył ˛ col˛e i czujnie obserwował ulic˛e w dole. Nie było ani s´ladu po chevette, ale Mitch wiedział, z˙ e samochód znajduje si˛e gdzie´s blisko. Zobaczył innego m˛ez˙ czyzn˛e gapiacego ˛ si˛e na´n z ulicy. Potem kobiet˛e. Czy to była jaka´s obsesja? Zza najbli˙zszego rogu wynurzyło si˛e chevette i wolno podjechało pod pub. Mitch zszedł do sklepu z koszulkami i kupił okulary przeciwsłoneczne. Przeszedł kilka kroków ulica˛ i skr˛ecił w jaki´s zaułek. Przebiegł pogra˙ ˛zona˛ w cieniu uliczka˛ do nast˛epnej ulicy, a potem do sklepu z pamiatkami. ˛ Wyszedł tylnymi drzwiami. Uwa˙znie rozgladał ˛ si˛e dookoła i nie zauwa˙zył niczego podejrzanego. Półki były zawalone szortami i koszulkami we wszystkich kolorach. Tubylcy nie kupiliby tych strojów, ale Amerykanie je kochali. Zdecydował si˛e na tradycyjny zestaw: białe szorty z czerwonym pulowerem. Znalazł par˛e plecionych sandałów — pasowały znakomicie do kapelusza, który mu si˛e spodobał. Sprzedawczyni zachichotała i wskazała mu przebieralni˛e. Ponownie omiótł spojrzeniem ulic˛e. Nie spostrzegł nikogo. Wszystko, co wybrał, miało odpowiednie wymiary. Zapytał ekspedientk˛e, czy mógłby pozostawi´c tu swój garnitur i buty na kilka godzin. — Nie ma problemu, mon — odparła. Zapłacił gotówka,˛ dał jej dziesiatk˛ ˛ e i poprosił, by zadzwoniła po taksówk˛e. Powiedziała mu, z˙ e jest bardzo przystojny. Nerwowo obserwował ulic˛e, dopóki nie przyjechała taksówka. Jednym susem znalazł si˛e na tylnym siedzeniu. — Abanks Dive Lodge — powiedział. — To daleko, mon. Mitch rzucił dwudziestk˛e na siedzenie. — Ruszaj. Patrz w lusterko. Je˙zeli kto´s b˛edzie za nami jecha´c, daj mi zna´c. Kierowca zgarnał ˛ banknot. — W porzadku, ˛ mon. Mitch nasunał ˛ na oczy nowy kapelusz i wcisnał ˛ si˛e gł˛ebiej w siedzenie. Pojechali wzdłu˙z Shedden Road, potem okra˙ ˛zyli Hogsty Bay. Potem skierowali si˛e na wschód, wymin˛eli Red Bay i wyjechali i Georgetown na drog˛e do Bodden Town. — Przed kim uciekasz, mon? Mitch u´smiechnał ˛ si˛e i opu´scił szyb˛e. — Przed IRS. — Wydało mu si˛e to dowcipne, ale kierowca sprawiał wra˙zenie zakłopotanego. Mitch przypomniał sobie, z˙ e na wyspie nie znano ani podatków, ani poborców podatkowych. Kierowca milczał przez dalsza˛ drog˛e. Według informacji podanych w gazecie instruktorem nurkowania był Philip Abanks, syn Barry’ego Abanksa, wła´sciciela klubu płetwonurków. W dniu s´mierci miał dziewi˛etna´scie lat. Cała trójka uton˛eła w wyniku eksplozji na statku. Bardzo tajemniczej eksplozji. Ciała odnaleziono osiemdziesiat ˛ stóp pod woda.˛ Ofiary

121

miały na sobie kombinezony do nurkowania. Nie było z˙ adnych s´wiadków eksplozji i nikt nie potrafił wyja´sni´c, dlaczego wypadek wydarzył si˛e o dwie mile od brzegu, w rejonie, gdzie nikt nigdy nie nurkował. Artykuł informował, z˙ e pozostało jeszcze wiele pyta´n, na które nie ma odpowiedzi. Bodden Town okazało si˛e mała˛ wioska˛ oddalona˛ od Georgetown o dwadzies´cia minut jazdy. Klub płetwonurków znajdował si˛e w południowej cz˛es´ci wioski i zajmował wydzielony odcinek pla˙zy. — Czy kto´s za nami jechał? — zapytał Mitch. Kierowca potrzasn ˛ ał ˛ przeczaco ˛ głowa.˛ — Dobra robota. Masz tu czterdzie´sci dolców. — Mitch spojrzał na zegarek. — Jest prawie pierwsza. Mo˙zesz tu by´c dokładnie o drugiej trzydzie´sci? — Oczywi´scie, mon. Droga urywała si˛e przy ko´ncu pla˙zy, przechodzac ˛ w otoczony tuzinami królewskich palm parking z białego kamienia. Siedzib˛e klubu stanowił du˙zy, jednopi˛etrowy budynek z blaszanym dachem i zewn˛etrznymi schodami wiodacymi ˛ na pi˛etro. Nazywano go Wielkim Domem. Bł˛ekitne s´ciany w wielu miejscach zasłoni˛ete były pnaczami ˛ dzikiego wina. Solidne, drewniane okiennice pomalowano na kolor oliwkowy. Mie´sciły si˛e tu biuro i jadalnia klubu Abanks Dive. Z prawej strony, pomi˛edzy palmami, wiła si˛e wokół Wielkiego Domu waska ˛ droga prowadzaca ˛ na wybrukowany białym kamieniem plac. Po obu jego stronach wzniesiono kilkana´scie pokrytych słoma˛ chat, w których kwaterowali nurkowie. Labirynt drewnianych pomostów łaczył ˛ chaty z barem na otwartym powietrzu nie opodal morza, centralnym punktem klubu. Mitch skierował si˛e w stron˛e baru, z którego dochodził s´miech zmieszany ze swojskimi d´zwi˛ekami reggae. Miejsce przypominało „Rumheads”, ale było tu mniej tłoczno. Po paru minutach barman Henry podał Mitchowi red stripe. — Gdzie mog˛e znale´zc´ Barry’ego Abanksa? — zapytał Mitch. Kelner wykonał ruch głowa˛ w kierunku oceanu i wrócił do baru. Pół mili od brzegu statek powoli sunał ˛ przez spokojne morze w stron˛e klubu. Mitch zajadał hamburgera z serem i obserwował grajacych ˛ w domino. Statek wpłynał ˛ do przystani i przybił do brzegu mi˛edzy barem a wi˛eksza˛ z chat, na której oknie wymalowano r˛ecznie napis: „Sklep dla płetwonurków”. Nurkowie, d´zwigajac ˛ torby ze sprz˛etem, zeszli na lad ˛ i wszyscy bez wyjatku ˛ skierowali si˛e w stron˛e baru. Niski, krzepki m˛ez˙ czyzna stał obok statku i wykrzykiwał polecenia marynarzom, wyładowujacym ˛ puste butle z tlenem. Na głowie miał biała˛ czapeczk˛e baseballowa,˛ poza tym cały jego strój stanowiły czarne, obcisłe slipy. Patrzac ˛ na jego błyszczac ˛ a˛ brazow ˛ a˛ skór˛e, mo˙zna si˛e było łatwo domy´sli´c, z˙ e w ciagu ˛ ostatnich pi˛ec´ dziesi˛eciu lat nie korzystał zbyt cz˛esto z ubrania. Zajrzał do sklepu, wrzasnał ˛ na instruktorów i marynarzy, po czym ruszył w stron˛e baru. Nie zwracajac ˛ uwagi na tłum go´sci podszedł do zamra˙zalnika, wyjał ˛ z niego heinekena, zdjał ˛ kapsel i pociagn ˛ ał ˛ długi łyk. 122

Barman powiedział co´s do Abanksa i skinał ˛ w stron˛e Mitcha. M˛ez˙ czyzna otworzył nast˛epnego heinekena, po czym podszedł do stolika, przy którym siedział Mitch. Nie u´smiechał si˛e. — Szukasz mnie? — spytał niemal szyderczym tonem. — Pan Abanks? — To ja. Czego chcesz? — Chciałbym z toba˛ porozmawia´c par˛e minut. Przełknał ˛ piwo i spojrzał na ocean. — Jestem zbyt zaj˛ety. Mój statek odchodzi za czterdzie´sci minut. — Nazywam si˛e Mitch McDeere. Jestem prawnikiem z Memphis. Abanks popatrzył na niego male´nkimi brazowymi ˛ oczami. Mitch spostrzegł, z˙ e udało mu si˛e obudzi´c jego zainteresowanie. — No wi˛ec? — No wi˛ec ci dwaj m˛ez˙ czy´zni, którzy zgin˛eli wtedy z twoim synem, byli moimi przyjaciółmi. Nie zajm˛e ci wi˛ecej ni˙z kilka minut. Abanks usiadł na stołku i oparł si˛e na łokciach. — Nie jest to mój ulubiony temat. — Wiem. Przykro mi. — Policja uprzedzała mnie, z˙ ebym z nikim nie rozmawiał. — Zachowam wszystko dla siebie. Przysi˛egam. Abanks zmru˙zył oczy i spojrzał na połyskujac ˛ a˛ migotliwie niebieska˛ wod˛e. Jego twarz i barki pokryte były bliznami zdobytymi w ciagu ˛ tych wszystkich lat, które sp˛edził pod woda,˛ oprowadzajac ˛ nowicjuszy po rafach koralowych i wrakach statków. — Co chcesz wiedzie´c? — zapytał cicho. — Czy mogliby´smy porozmawia´c gdzie indziej? — Pewnie. Chod´zmy si˛e przej´sc´ . — Krzyknał ˛ na Henry’ego i powiedział co´s do nurków siedzacych ˛ przy jednym stole. Poszli na pla˙ze˛ . — Chciałbym porozmawia´c o wypadku — powiedział Mitch. — Pytaj. Mog˛e nie odpowiada´c. — Co spowodowało eksplozj˛e? — Nie wiem. By´c mo˙ze kompresor powietrza. By´c mo˙ze paliwo. Nie mamy pewno´sci. Statek został powa˙znie uszkodzony, to pewne, ale wi˛ekszo´sc´ naszych domysłów do niczego nie doprowadziła. — Czy to był twój statek? — Tak. Jeden z mniejszych. Trzydziestostopowy. Twoi przyjaciele wypo˙zyczyli go na ranna˛ wycieczk˛e. — Gdzie znaleziono ciała?

123

— Osiemdziesiat ˛ stóp pod woda.˛ Nie byłoby w tym nic podejrzanego, gdyby nie to, z˙ e nie wida´c było z˙ adnych s´ladów oparze´n ani innych ran wskazujacych ˛ na eksplozj˛e. Uwa˙zam wi˛ec, z˙ e jest to bardzo dziwne. — Sekcja zwłok wykazała, z˙ e uton˛eli. — Tak, uton˛eli. Ale twoi przyjaciele mieli na sobie kompletne kombinezony do nurkowania, z pełnym wyposa˙zeniem. Jeden z moich fachowców ogladał ˛ je pó´zniej dokładnie. Wszystko było w porzadku. ˛ A oni dobrze pływali. — A twój syn? — Nie był w pełnym kombinezonie. Ale pływał jak ryba. — Gdzie nastapiła ˛ eksplozja? — Mieli nurkowa´c wzdłu˙z ciagu ˛ raf obok Roger’s Wreck Point. Czy znasz dobrze wysp˛e? — Nie. — To jest wokół East Bay w Northeastern Point. Twoi przyjaciele nigdy tam dotad ˛ nie nurkowali i mój syn zaproponował, z˙ eby si˛e wybrali w to miejsce. Dobrze znali´smy twoich przyjaciół. Byli do´swiadczonymi nurkami i traktowali´smy ich powa˙znie. Zawsze wynajmowali dla siebie statek, a pieniadze ˛ nie miały znaczenia. I zawsze chcieli, z˙ eby Philip był ich kapitanem. Nie wiemy, czy w ogóle nurkowali w Point. Płonacy ˛ statek znaleziono dwie mile od brzegu, z dala od naszych miejsc do nurkowania. — Czy statek mógł zdryfowa´c? — Niemo˙zliwe. Gdyby były problemy z silnikiem, Philip u˙zyłby radia. Dysponujemy nowoczesnym sprz˛etem, a nasi fachowcy sa˛ zawsze w pobli˙zu sklepu. Eksplozja w z˙ adnym wypadku nie mogła nastapi´ ˛ c w Point. Nikt jej nie widział ani nie słyszał, a tam zawsze kto´s si˛e kr˛eci. Poza tym uszkodzony statek nie mógłby dryfowa´c dwie mile w takiej spokojnej wodzie. I wreszcie to, co najwa˙zniejsze, ich ciał nie znaleziono na statku, pami˛etaj. Przypu´sc´ my wi˛ec nawet, z˙ e statek zdryfował. Jak w takim razie wyja´snisz fakt, z˙ e ciała zdryfowały osiemdziesiat ˛ stóp pod woda? ˛ Znaleziono ich w odległo´sci dwudziestu metrów od statku. — Kto ich odnalazł? — Moi ludzie. Usłyszeli´smy przez radio raport i wysłałem załog˛e. Wiedzieli´smy, z˙ e to był nasz statek, i moi ludzie rozpocz˛eli poszukiwanie. Znale´zli ciała w ciagu ˛ kilku minut. — Wiem, z˙ e trudno ci o tym mówi´c. Abanks opró˙znił butelk˛e do dna i wyrzucił ja˛ do tekturowego pudła na s´mieci. — Tak, to prawda. Ale czas leczy rany. Dlaczego ci˛e to tak interesuje? — Rodziny miały mnóstwo pyta´n. ˙ mi ich. Poznałem ich z˙ ony ubiegłego lata. Sp˛edzili wtedy z nami ty— Zal dzie´n. Tacy mili ludzie. — Czy to mo˙zliwe, z˙ e w momencie, kiedy si˛e to zdarzyło, po prostu odkrywali nowe terytorium? 124

— Mo˙zliwe, tak. Ale nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby tak było. Nasze statki informuja˛ o swoich ruchach z jednego miejsca w drugie. To jest normalna, obowiazuj ˛ aca ˛ procedura. ˙ Zadnych wyjatków. ˛ Mój syn był najlepszym kapitanem na wyspie. Wychował si˛e na tych wodach. Nigdy by nie zapomniał o przekazaniu raportu o swoich ruchach na morzu. To takie proste. Policja wierzy, z˙ e tak si˛e wła´snie stało, ale oni musza˛ w co´s wierzy´c. To jedyne wyja´snienie, jakie maja.˛ — A jak tłumacza˛ stan zwłok? — Nie potrafia.˛ Sa˛ przekonani, z˙ e to po prostu nast˛epny wypadek podczas nurkowania. — Czy to był wypadek? — My´sl˛e, z˙ e nie. Mitch zdjał ˛ sandały, bo zda˙ ˛zyły obetrze´c mu skór˛e i na stopach zrobiły si˛e p˛echerze. Ruszyli w drog˛e powrotna˛ do klubu. — Je˙zeli to nie był wypadek, to co si˛e stało? Abanks szedł kołyszacym ˛ si˛e krokiem i przygladał ˛ si˛e falom zalewajacym ˛ plaz˙ e˛ . Na jego twarzy po raz pierwszy zaja´sniał u´smiech. — Jakie sa˛ inne mo˙zliwo´sci? — W Memphis kra˙ ˛za˛ plotki, z˙ e sprawa mogła si˛e łaczy´ ˛ c z handlem narkotykami. — Powiedz mi o tych plotkach. — Mówi si˛e, z˙ e twój syn nale˙zał do gangu i z˙ e prawdopodobnie tego dnia wykorzystał statek, z˙ eby si˛e spotka´c na morzu z dostawca˛ narkotyków, z˙ e doszło do sprzeczki mi˛edzy nimi, a moi przyjaciele stan˛eli im na drodze. Abanks u´smiechnał ˛ si˛e ponownie i potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie Philip. Wiem, z˙ e nigdy nie za˙zywał narkotyków i nigdy nimi nie handlował. Nie interesowały go pieniadze. ˛ Kobiety i nurkowanie — tylko to si˛e dla niego liczyło. — Jeste´s tego pewien? — Całkowicie. Nigdy nie słyszałem tych plotek i watpi˛ ˛ e, aby w Memphis wiedziano co´s wi˛ecej. To mała wyspa i co´s takiego dotarłoby na pewno do mnie. To absolutnie niemo˙zliwe. Rozmowa dobiegała ko´nca. Zatrzymali si˛e obok baru. — Mam do ciebie pro´sb˛e — powiedział Abanks. — Nie wspominaj o tym, co ci mówiłem, rodzinom. Nie mog˛e udowodni´c, z˙ e to prawda, wi˛ec lepiej niech nikt tego nie wie. Zwłaszcza rodziny. — Nie powiem nikomu. Ciebie te˙z prosz˛e, z˙ eby´s nikomu nie wspominał o naszej rozmowie. Kto´s mo˙ze tu za mna˛ przyjecha´c i pyta´c o moja˛ wizyt˛e. Powiedz wtedy po prostu, z˙ e mówili´smy o nurkowaniu. — Jak sobie z˙ yczysz. — Moja z˙ ona i ja przyjedziemy tu wiosna˛ na wakacje. Na pewno zajrzymy do ciebie.

Rozdział 14

Parterowy budynek szkoły episkopalnej im. s´w. Andrzeja stał w pobli˙zu kos´cioła pod wezwaniem tego samego s´wi˛etego, w cieniu dwunastu prastarych d˛ebów w centrum jednej z dzielnic Memphis. Sze´scioklasowa, słynna z ekskluzywno´sci szkoła była najdro˙zsza˛ prywatna˛ szkoła˛ w mie´scie. Zdobycie miejsca tutaj stanowiło nie lada problem — zamo˙zni rodzice wpisywali si˛e na list˛e oczekuja˛ ´ cych na przyj˛ecie wkrótce po przyj´sciu na swiat dziecka. Mitch zatrzymał BMW na parkingu pomi˛edzy ko´sciołem a szkoła.˛ Samochód Abby, wi´sniowy peugeot, stał o trzy miejsca dalej. Jej ma˙ ˛z przyjechał tu bez zapowiedzi. Samolot przyleciał godzin˛e przed czasem. Mitch zatrzymał si˛e w domu tylko po to, by ubra´c si˛e bardziej elegancko — postanowił, z˙ e najpierw zobaczy si˛e z Abby, a pó´zniej na par˛e godzin powróci za biurko. Chciał ja˛ zobaczy´c wła´snie tutaj, w szkole. Atak z zaskoczenia. Nie przewidziany ruch. Powie znienacka: „cze´sc´ ”. T˛esknił za nia.˛ Nie mógł si˛e doczeka´c tej chwili, kiedy znów ja˛ zobaczy, musiał pojecha´c do szkoły. Nie b˛edzie mówił wiele, pierwsze dotkni˛ecie i pierwsze słowa od czasu przygody na pla˙zy. Czy domy´sli si˛e wszystkiego spojrzawszy tylko na niego? Mo˙zliwe, z˙ e potrafi czyta´c w jego oczach. Czy wyczuje lekkie napi˛ecie w głosie? Nie, je˙zeli b˛edzie zaskoczona. Nie, je˙zeli uraduje ja˛ ta wizyta. Zacisnał ˛ r˛ece na kierownicy i przez chwil˛e nie odrywał oczu od jej samochodu. Co za kretyn! Głupi dure´n! Dlaczego nie uciekł? Powinien rzuci´c t˛e spódnic˛e na piasek i ucieka´c jak szalony. Ale, oczywi´scie, postapił ˛ inaczej. Powiedział sobie wówczas, co, do cholery, nikt si˛e przecie˙z nigdy nie dowie. A wi˛ec teraz powinien strzasn ˛ a´ ˛c to z siebie i powiedzie´c: do cholery, wszyscy tak robia.˛ W samolocie przemy´slał sobie, jak si˛e zachowa. Poczeka, a˙z nadejdzie wieczór i wtedy wyzna jej prawd˛e. Nie b˛edzie kłama´c, nie chce z˙ y´c w kłamstwie. Przyzna si˛e i powie jej dokładnie, co si˛e wydarzyło. Mo˙ze go zrozumie. Có˙z, prawie ka˙zdy m˛ez˙ czyzna — cholera, wła´sciwie ka˙zdy m˛ez˙ czyzna — tak by postapił. ˛ To, co zrobi potem, b˛edzie zale˙zało od jej reakcji. Je˙zeli zachowa spokój i oka˙ze troch˛e wyrozumiało´sci, powie jej, z˙ e jest mu przykro, bardzo przykro, i obieca, z˙ e to si˛e nigdy nie powtórzy. Je´sli bardzo to prze˙zyje i załamie si˛e, b˛edzie błaga´c, 126

dosłownie, błaga´c o przebaczenie i przysi˛egnie na Bibli˛e, z˙ e to był bład ˛ i z˙ e ju˙z nigdy wi˛ecej nic takiego nie zrobi. Powie jej o tym, jak bardzo ja˛ kocha i ubóstwia, i b˛edzie prosi´c, z˙ eby dała mu jeszcze jedna˛ szans˛e. A je˙zeli ona zacznie pakowa´c walizki, to wtedy dopiero wyciagnie ˛ wniosek, z˙ e nie powinien był jej tego powiedzie´c. Nie przyznawa´c si˛e. Nie przyznawa´c. Jego profesor od prawa karnego w Harvardzie, Moskowitz, znany radykał, który zdobył sobie to przezwisko broniac ˛ terrorystów, zamachowców i gwałcicieli nieletnich, wyznawał wła´snie taka,˛ prosta˛ teori˛e obrony: Zaprzecza´c! Zaprzecza´c! Zaprzecza´c! Nigdy nie potwierdza´c z˙ adnego faktu czy cho´cby najdrobniejszego fragmentu zezna´n, które mogłyby ewentualnie posłu˙zy´c do udowodnienia winy. Przypomniał sobie Moskowitza, gdy wyladowali ˛ w Miami, i zaczał ˛ pracowa´c nad planem B, jak okre´slał swoja˛ niespodziewana˛ wizyt˛e i romantyczny obiad pó´znym wieczorem w jednym z jej ulubionych lokali. I nie wspomni o niczym, z wyjatkiem ˛ ci˛ez˙ kiej pracy na Kajmanach. Otworzył drzwiczki od samochodu, pomy´slał o jej pi˛eknym u´smiechu, ufnej twarzy i zrobiło mu si˛e niedobrze. Mocny, t˛epy ból s´widrował gdzie´s gł˛eboko w z˙ oładku. ˛ Podszedł wolno do frontowych drzwi. W powietrzu unosił si˛e zapach pó´znej jesieni. Korytarz był pusty i cichy. Po prawej stronie mie´sciło si˛e biuro dyrektora. Czekał przez chwil˛e chcac, ˛ by go zauwa˙zono, ale w pokoju nie było nikogo. Ruszył przed siebie. Szedł cicho korytarzem, dopóki zza trzecich drzwi nie dobiegł go cudowny głos jego z˙ ony. Powtarzała wła´snie z dzie´cmi tabliczk˛e mno˙zenia, gdy wsunał ˛ głow˛e w drzwi i u´smiechnał ˛ si˛e. Zamarła, a po chwili sama roze´smiała si˛e cicho. Przeprosiła klas˛e, poleciła dzieciom, by pozostały na swoich miejscach i przeczytały nast˛epna˛ stronic˛e podr˛ecznika. Zamkn˛eła drzwi. — Co ty tu robisz? — spytała, gdy chwycił ja˛ w ramiona i przycisnał ˛ do s´ciany. Rozejrzała si˛e nerwowo po korytarzu. — T˛eskniłem za toba˛ — powiedział z przekonaniem. Tulił ja˛ mocno do siebie przez dobra˛ minut˛e. Pocałował w szyj˛e i odetchnał ˛ słodkim zapachem jej perfum. I wtedy powrócił obraz tamtej dziewczyny. Ty draniu, dlaczego nie uciekłe´s? — Kiedy przyjechałe´s? — spytała, poprawiajac ˛ włosy i spogladaj ˛ ac ˛ w głab ˛ korytarza. — Jaka´ ˛s godzin˛e temu. Wygladasz ˛ cudownie. Miała wilgotne oczy. Pi˛ekne, uczciwe oczy. — Jak si˛e udała podró˙z? — W porzadku. ˛ T˛eskniłem za toba.˛ Bez ciebie nie ma z˙ adnej zabawy. U´smiechn˛eła si˛e jeszcze szerzej i popatrzyła na niego. — Ja te˙z za toba˛ t˛eskniłam. Trzymajac ˛ si˛e za r˛ece, szli w kierunku frontowych drzwi. — Chciałbym si˛e umówi´c na dzisiejszy wieczór — powiedział. — Nie pracujesz? 127

— Nie pracuj˛e. Jestem umówiony z moja˛ z˙ ona˛ w jej ulubionej restauracji. B˛edziemy je´sc´ i pi´c drogie wino i zostaniemy tam długo, a potem pojedziemy do domu i b˛edziemy si˛e kocha´c. — Naprawd˛e za mna˛ t˛eskniłe´s — pocałowała go w usta i rozejrzała si˛e po korytarzu. — Lepiej stad ˛ id´z, zanim kto´s ci˛e zobaczy. Nie zauwa˙zeni podeszli szybko do frontowych drzwi. Odetchnał ˛ gł˛eboko zimnym powietrzem i ruszył po´spiesznie w stron˛e samochodu. Udało si˛e. Patrzył w te oczy, obejmował ja˛ i całował jak zawsze. Nic nie podejrzewała. Była poruszona, a nawet wzruszona. DeVasher przechadzał si˛e niecierpliwie po pokoju nerwowo zaciagaj ˛ ac ˛ si˛e roi-tanem. Usiadł na swoim wytartym krze´sle obrotowym i próbował si˛e skoncentrowa´c. Po chwili poderwał si˛e i znów zaczał ˛ w˛edrowa´c od s´ciany do s´ciany. Spojrzał na zegarek. Zatelefonował do swojej sekretarki. Ta zatelefonowała do sekretarki Olivera Lamberta. Znów spacerował. Wreszcie, gdy min˛eło siedemna´scie minut od momentu, kiedy powinien si˛e tu zjawi´c, Ollie minał ˛ zabezpieczenia i wkroczył do biura DeVashera. DeVasher stanał ˛ za biurkiem i zmierzył go gro´znym spojrzeniem. — Spó´zniłe´s si˛e! — Jestem bardzo zaj˛ety — odparł Ollie i usiadł na wytartym krze´sle. — Co jest a˙z tak istotne? Twarz DeVashera wykrzywiła si˛e nagle w złym, podst˛epnym u´smiechu. Dramatycznym gestem otworzył szuflad˛e w biurku i z błyskiem triumfu w oczach rzucił nad stołem du˙za˛ kopert˛e wprost na kolana Olliego. — Jest to chyba najlepsza robota, jaka˛ wykonali´smy kiedykolwiek. Lambert otworzył kopert˛e i spojrzał na czarno-białe zdj˛ecia o wymiarach dziesi˛ec´ na pi˛etna´scie. Wpatrywał si˛e długo w ka˙zde z nich, trzymajac ˛ je tu˙z przed nosem i starajac ˛ si˛e zapami˛eta´c najdrobniejsze szczegóły. DeVasher spogladał ˛ na niego z wyra´zna˛ duma.˛ Lambert raz jeszcze obejrzał fotografie i westchnał ˛ gł˛eboko. — Sa˛ bezcenne. — Otó˙z to. Tak sadzimy. ˛ — Kim jest ta dziewczyna? — spytał Ollie, nie mogac ˛ oderwa´c wzroku od zdj˛ec´ . — Miejscowa prostytutka. Wyglada ˛ nie´zle, co? Nigdy dotad ˛ nie posługiwalis´my si˛e nia,˛ ale bad´ ˛ z pewien, z˙ e wykorzystamy ja˛ ponownie. — Chciałbym ja˛ pozna´c, i to szybko. — Nie ma sprawy. Wcale mnie to poniekad ˛ nie dziwi. — To niesamowite. Jak ona to zrobiła?

128

— Z poczatku ˛ nie było to wcale łatwe. Powiedział pierwszej dziewczynie, z˙ eby spływała. Avery miał druga,˛ ale twój człowiek nie okazywał najmniejszej ochoty na jej przyjaciółk˛e. Poszedł do tego małego baru na pla˙zy. Wtedy pojawiła si˛e nasza dziewczyna. Jest profesjonalistka.˛ — Gdzie byli twoi ludzie? — Wsz˛edzie wokół. Te zdj˛ecia zrobiono zza drzewa palmowego odległego o prawie osiemdziesiat ˛ stóp. Niezłe, prawda? — Bardzo dobre. Daj fotografowi zaliczk˛e. Jak długo tarzali si˛e w piasku? — Wystarczajaco ˛ długo. Bardzo do siebie pasowali. — My´sl˛e, z˙ e si˛e dobrze bawił. — Mieli´smy szcz˛es´cie. Pla˙za była wyludniona, a sceneria s´wietna. Lambert podniósł zdj˛ecia tak, by padało na nie wi˛ecej s´wiatła. — Zrobisz mi odbitki? — zapytał. — Oczywi´scie, Ollie. Wiem, jak bardzo lubisz takie rzeczy. — My´slałem, z˙ e McDeere b˛edzie twardszy. — Jest twardy, ale jest te˙z człowiekiem. A poza tym nie jest te˙z t˛epakiem. Nie mamy co do tego pewno´sci, ale wydaje si˛e nam, i˙z wyczuł, z˙ e go s´ledzili´smy nast˛epnego dnia w czasie lunchu. Stał si˛e podejrzliwy i zaczał ˛ kluczy´c wokół centrum handlowego. W ko´ncu zniknał. ˛ Spó´znił si˛e prawie godzin˛e na spotkanie z Averym w banku. — Dokad ˛ pojechał? — Nie wiemy. Obserwowali´smy go ze zwykłej ciekawo´sci, niczego nie podejrzewajac. ˛ Do cholery, mógł by´c w jakim´s barze w centrum, mo˙zemy si˛e tylko domy´sla´c. Ale po prostu zniknał. ˛ — Obserwuj go uwa˙znie. On mnie martwi. DeVasher pomachał nast˛epna˛ koperta.˛ — Przesta´n si˛e martwi´c, Ollie. Teraz go ju˙z mamy! Zabijałby dla nas, gdyby si˛e o tym dowiedział. — A co z Tarrance’em? — Ani s´ladu. McDeere nie mówił o tym nikomu, przynajmniej nikomu, kogo my mogli´smy słysze´c. Tarrance czasami jest trudny do namierzenia, ale my´sl˛e, z˙ e trzyma si˛e z daleka. — Miej oczy otwarte. — Nie troszcz si˛e o moja˛ działk˛e, Ollie. Ty jeste´s prawnikiem, doradca,˛ panem i masz za to swoja˛ dol˛e. Ty zarzadzasz ˛ firma.˛ Ja zajmuj˛e si˛e jej bezpiecze´nstwem. — Jak układaja˛ si˛e sprawy w domu McDeere’a? — Nie za dobrze. Bardzo chłodno zareagowała na t˛e wypraw˛e. — Co robiła, kiedy go nie było? — Có˙z, ona nie jest z tych, co siedza˛ w domu. Dwa razy wieczorem razem z z˙ ona˛ Quina poszły co´s zje´sc´ do jednej z tych knajpek dla yuppies. Potem do

129

kina. Jeden wieczór sp˛edziła ze swoja˛ kole˙zanka˛ ze szkoły. Troch˛e je´zdziła po zakupy. Dzwoniła tak˙ze cz˛esto do swojej matki, na jej rachunek. To oczywiste, nasz chłopiec i jej rodzice nie kochaja˛ si˛e za bardzo i ona chce to zmieni´c. Jest z matka˛ bardzo blisko i martwi ja˛ to, z˙ e nie moga˛ by´c du˙za,˛ szcz˛es´liwa˛ rodzina.˛ Chce jecha´c do domu, do Kentucky, na Bo˙ze Narodzenie, ale obawia si˛e, z˙ e on jej nie pozwoli. Sporo w tym wszystkim wrogo´sci i niedomówie´n. Powiedziała matce, z˙ e on pracuje zbyt wiele, a jej matka odparła, z˙ e to dlatego, i˙z chce si˛e popisa´c. Nie podoba mi si˛e to, Ollie. — Słuchaj po prostu uwa˙znie. Próbowali´smy go przystopowa´c, ale jest jak maszyna. — Tak, za sto pi˛ec´ dziesiat ˛ za godzin˛e. Wiem, z˙ e chcesz go przyhamowa´c. Dlaczego nie wyznaczysz wszystkim pracownikom limitu godzin do czterdziestu w tygodniu, z˙ eby mogli sp˛edza´c wi˛ecej czasu ze swoimi rodzinami? Mógłby´s te˙z obcia´ ˛c swoja˛ pensj˛e, sprzeda´c jaguara lub dwa, zastawi´c diamenty swojej starej, a mo˙ze sprzeda´c rezydencj˛e i kupi´c mniejszy domek. — Zamknij si˛e, DeVasher! Oliver Lambert ruszył pospiesznie w stron˛e drzwi. DeVasher a˙z poczerwieniał ze s´miechu, a potem, kiedy został sam w pokoju, zamknał ˛ fotografie w biurku. — Mitchell McDeere — powiedział do siebie i twarz wykrzywiła mu si˛e niesamowitym u´smiechem — teraz jeste´s nasz.

Rozdział 15

W piatek ˛ po południu, dwa tygodnie przed s´wi˛etami Bo˙zego Narodzenia, Abby po˙zegnała si˛e ze swoimi uczniami i rozstała si˛e ze szkoła˛ imienia s´w. Andrzeja na czas urlopu. O pierwszej zaparkowała samochód na parkingu, gdzie stało wiele BMW, saabów i peugeotów i w strugach zimnego deszczu przeszła szybko do oran˙zerii, w której tłoczyli si˛e młodzi zamo˙zni amatorzy guiche, fajitas i zupy z czarnej fasolki. Był to obecnie ulubiony lokal Kay Quin. Umówiły si˛e tu na ich drugi wspólny lunch w tym miesiacu. ˛ Kay spó´zniała si˛e, jak zwykle. Ta przyja´zn´ nie wyszła jeszcze dotad ˛ poza wst˛epne stadium. Ostro˙zna z natury Abby nigdy nie nawiazywała ˛ łatwo bli˙zszej znajomo´sci z nieznajomymi. Studiujac ˛ w Harvardzie przez trzy lata nie przyja´zniła si˛e z nikim i nauczyła si˛e wtedy by´c niezale˙zna. W ciagu ˛ sze´sciu miesi˛ecy pobytu w Memphis poznała wiele przychylnych jej osób — kilka w ko´sciele i jedna˛ w szkole, ale zachowywała si˛e wobec nich do´sc´ pow´sciagliwie. ˛ Z poczatku ˛ Kay Quin troch˛e si˛e narzucała. Była przewodnikiem, doradca˛ na zakupach i nawet dekoratorka˛ w jednej osobie. Ale Abby zachowywała pewien dystans, wyciagała ˛ wnioski z ka˙zdego spotkania i uwa˙znie obserwowała swoja˛ nowa˛ znajoma.˛ Kilka razy jadły razem w domu Quinów. Spotykały si˛e parokrotnie na obiadach i imprezach firmy, ale zawsze otaczał je tłum. Czuły si˛e dobrze razem podczas czterech długich obiadów w ró˙znych lokalach, które w danym momencie stanowiły ulubione miejsce spotka´n młodych i pi˛eknych wła´scicieli kart kredytowych Gold Master, w Memphis. Kay zwracała uwag˛e na jako´sc´ samochodów, domów i strojów, ale udawała, z˙ e nie obchodzi jej to wszystko. Chciała si˛e sta´c przyjaciółka,˛ bliska,˛ zaufana˛ przyjaciółka˛ i powiernica.˛ Abby była nadal po swojemu pow´sciagliwa, ˛ ale stopniowo stawały si˛e sobie coraz bli˙zsze. Z baru na dole, gdzie sacz ˛ ac ˛ drinki czekano na wolne stoliki, dobiegały d´zwi˛eki stylizowanej na lata pi˛ec´ dziesiate ˛ szafy grajacej. ˛ Po dziesi˛eciu minutach i dwóch piosenkach Roya Orbisona z tłumu przy drzwiach frontowych wyłoniła si˛e Kay i spojrzała w gór˛e na trzeci poziom. Abby u´smiechn˛eła si˛e i pomachała do niej. U´sciskały si˛e i ucałowały w policzki. Udało im si˛e nie pobrudzi´c wzajemnie 131

szminka.˛ — Przepraszam za spó´znienie — powiedziała Kay. — W porzadku. ˛ Jestem przyzwyczajona. — Ale˙z tu dzisiaj tłok — powiedziała Kay rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e wokół ze zdumieniem. — Tu sa˛ zawsze tłumy. A wi˛ec szkoł˛e masz z głowy? — Tak. Od godziny. Jestem wolna do szóstego stycznia. Podziwiały wzajemnie swoje stroje i obdarzały si˛e komplementami, jakie to sa˛ szczupłe, jakie w ogóle pi˛ekne i młode. Rozmowa zeszła na przed´swiateczne ˛ zakupy. Rozmawiały o sklepach, wyprzeda˙zach i dzieciach, dopóki nie podano wina. Abby zamówiła krewetki w ostrym sosie, ale Kay zadowoliła si˛e duszonymi brokułami. — Jakie masz plany na Bo˙ze Narodzenie? — zapytała Kay. ˙ — Zadnych, jak dotad. ˛ Chciałabym pojecha´c do Kentucky, zobaczy´c si˛e z rodzina,˛ ale obawiam si˛e, z˙ e Mitch nie pojedzie. Par˛e razy robiłam aluzje na ten temat, ale wszystkie zostały zignorowane. — Nadal nie przepada za twoimi rodzicami? — Nic si˛e nie zmieniło. Prawd˛e mówiac, ˛ nie rozmawiamy o tym. Nie wiem, jak sobie poradzi´c z ta˛ sprawa.˛ — Musisz by´c bardzo ostro˙zna, wyobra˙zam sobie. — Tak, i bardzo cierpliwa. Moi rodzice postapili ˛ niesłusznie, ale ja wcia˙ ˛z ich potrzebuj˛e. To boli, z˙ e m˛ez˙ czyzna, którego kocham — jedyny, jakiego w ogóle w z˙ yciu kochałam — nie znosi moich rodziców. Codziennie modl˛e si˛e o mały cud. — Wyglada ˛ na to, z˙ e potrzebujesz raczej du˙zego cudu. Pracuje rzeczywi´scie tak ci˛ez˙ ko, jak mówi Lamar? — Nie znam nikogo, kto pracowałby ci˛ez˙ ej: osiemna´scie godzin dziennie, od poniedziałku do piatku, ˛ osiem godzin w sobot˛e, a w niedziel˛e, poniewa˙z to dzie´n odpoczynku, tylko pi˛ec´ lub sze´sc´ godzin. Rezerwuje dla mnie odrobin˛e czasu w niedziele. — Czy˙zbym wyczuwała odrobin˛e niezadowolenia? — Mnóstwo niezadowolenia, Kay. Byłam długo cierpliwa, ale to si˛e staje coraz gorsze. Mam ju˙z do´sc´ spania na kanapie i ciagłego ˛ czekania na jego powrót do domu. — Wiec jeste´s tam od gotowania i seksu? — Chciałabym, z˙ eby tak było. On jest zbyt zm˛eczony na seks. To ju˙z przestało by´c najwa˙zniejsze. I to ten sam m˛ez˙ czyzna, któremu zawsze było mało. Wierz mi, prawie si˛e pozabijali´smy, kiedy studiował. A teraz raz w tygodniu, je˙zeli szcz˛es´cie dopisuje. Przychodzi do domu, je´sli ma jeszcze troch˛e siły, to je, i idzie spa´c. To wielki ewenement, gdy rozmawia ze mna˛ przez par˛e minut, zanim nie za´snie. Jestem tak st˛eskniona za rozmowa˛ z kim´s dorosłym, Kay. Sp˛edzam siedem godzin

132

dziennie z o´smiolatkami i t˛eskni˛e za słowami, które maja˛ wi˛ecej ni˙z trzy sylaby. Próbuj˛e mu to wyja´sni´c, ale on si˛e irytuje. Czy z Lamarem te˙z tak było? — W pewnym sensie. Przez pierwszy rok pracował siedemdziesiat ˛ godzin w tygodniu. My´sl˛e, z˙ e oni wszyscy tak post˛epuja.˛ To co´s w rodzaju inicjacji. Rytuał, w którym udowadniaja˛ swoja˛ m˛esko´sc´ . Ale wi˛ekszo´sci po pierwszym roku zaczyna brakowa´c paliwa i przyhamowuja˛ do sze´sc´ dziesi˛eciu lub sze´sc´ dziesi˛eciu pi˛eciu godzin. Wcia˙ ˛z pracuja˛ ci˛ez˙ ko, ale nie jest to ju˙z ten samobójczy maraton nowicjuszy. — Czy Lamar pracuje w soboty? — W wi˛ekszo´sc´ sobót, przez par˛e godzin. Nigdy w niedziele. Wywalczyłam to. Oczywi´scie je˙zeli jest wiele zlece´n lub gdy nadchodzi sezon rozlicze´n podatkowych, wszyscy pracuja˛ po dwadzie´scia cztery godziny na dob˛e. My´sl˛e, z˙ e z Mitchem te˙z tak b˛edzie. — Na razie nie zwalnia. Prawd˛e mówiac, ˛ zachowuje si˛e jak nawiedzony. Czasami przychodzi do domu dopiero przed s´witem. Wtedy bierze prysznic i wraca do biura. — Lamar mówił mi, z˙ e Mitch stał si˛e ju˙z legenda˛ w Gmachu Bendiniego. Abby nadpiła wina i spojrzała na kolejk˛e przy barze. — To wspaniałe. Jestem po´slubiona legendzie. — Czy my´slała´s o dzieciach? — To wymaga seksu, nie sadzisz? ˛ — Daj spokój, Abby. Nie mo˙ze by´c a˙z tak z´ le. — Nie jestem na to przygotowana. Nie chc˛e by´c jedynym rodzicem. Kocham swojego m˛ez˙ a, ale na tym etapie jego z˙ ycia wypadłoby mu na pewno jakie´s okropnie wa˙zne zebranie i zostawiłby mnie sama˛ na sali porodowej. Nie my´sli o niczym innym poza ta˛ cholerna˛ firma˛ prawnicza.˛ Kay delikatnie uj˛eła Abby za r˛ek˛e ponad stołem. — B˛edzie dobrze — powiedziała stanowczym tonem u´smiechajac ˛ si˛e pogodnie. — Pierwszy rok jest najgorszy. B˛edzie lepiej, obiecuj˛e ci. Abby u´smiechn˛eła si˛e. — Przepraszam. Kelner przyniósł zamówione jedzenie. Poprosiły o wi˛ecej wina. Krewetki ton˛eły w sosie z masła i czosnku i pachniały zach˛ecajaco. ˛ Zimne brokuły le˙zace ˛ na li´sciach sałaty, przyozdobionej plasterkami pomidorów, nie wygladały ˛ zbyt pon˛etnie. Kay wzi˛eła do ust kulk˛e brokuła i zacz˛eła z˙ u´c. — Wiesz, Abby, z˙ e firma cieszy si˛e z dzieci. — Nic mnie to nie obchodzi. Obecnie nie lubi˛e firmy. Rywalizuj˛e z nia˛ i sromotnie przegrywam. Nie dbam wi˛ec o to, czego oni chca.˛ Nie b˛eda˛ za mnie planowa´c rodziny. Nie rozumiem, czemu pchaja˛ swój nos w sprawy, które nie powinny ich obchodzi´c. To miejsce jest przera˙zajace, ˛ Kay. Nic na to nie poradz˛e, ale ci ludzie przyprawiaja˛ mnie o dreszcze. 133

— Zale˙zy im na szcz˛es´liwych prawnikach z trwałymi rodzinami. — A mnie zale˙zy na odzyskaniu mojego m˛ez˙ a. To oni mi go odbieraja.˛ Jak w takiej sytuacji mo˙zna mówi´c o trwałej rodzinie. Gdyby przestali mu siedzie´c na głowie, by´c mo˙ze wtedy mogliby´smy by´c normalni, jak inni, i mie´c ogródek pełen dzieci. Ale nie teraz. Kelner przyniósł wino, krewetki stygły. Abby jadła powoli. Kay szukała mniej dra˙zliwego tematu. — Lamar mówił, z˙ e Mitch był w zeszłym miesiacu ˛ na Kajmanach. — Tak. Pojechał tam z Averym na trzy dni. Nic poza interesami, jak mówi. Była´s tam kiedy´s? — Jestem co roku. To pi˛ekne miejsce z obł˛ednymi pla˙zami i ciepła˛ woda.˛ Je´zdzimy zawsze w czerwcu, gdy si˛e ko´nczy szkoła. Sa˛ tam dwa wielkie domy wypoczynkowe firmy, tu˙z przy pla˙zy. — Mitch chce pojecha´c tam na urlop w czasie mojej przerwy wiosennej w marcu. — Musicie pojecha´c. Zanim dorobili´smy si˛e dzieci, nie robili´smy nic, tylko wylegiwali´smy si˛e na pla˙zy, pili´smy rum i kochali´smy si˛e. Po to wła´snie firma zapewnia domy wypoczynkowe i — je˙zeli masz szcz˛es´cie — samolot. Z˙ adaj ˛ a,˛ z˙ eby ci˛ez˙ ko pracowa´c, ale doceniaja˛ warto´sc´ odpoczynku. — Nie wspominaj mi o firmie, Kay. Nie chc˛e słysze´c, co oni lubia,˛ a czego nie, co robia,˛ a czego nie robia,˛ do czego zach˛ecaja,˛ a co pot˛epiaja.˛ — To si˛e poprawi, Abby. Obiecuj˛e. Musisz zrozumie´c, z˙ e nasi m˛ez˙ owie sa˛ dobrymi prawnikami, ale nigdzie nie byliby w stanie zarobi´c takich pieni˛edzy jak tutaj. A ty i ja nie je´zdziłyby´smy nowymi modelami peugeota i mercedesa, tylko nowymi buickami. Abby przekroiła krewetk˛e na pół i umoczyła ja˛ w sosie. Dziobała jeszcze przez chwil˛e widelcem swoja˛ porcj˛e, po czym odsun˛eła talerz. Kieliszek z winem był ju˙z pusty. — Wiem, Kay, wiem. Ale, do diabła, z˙ ycie to co´s wi˛ecej ni˙z du˙zy ogródek i peugeot. Tutaj jakby nikt nie zdawał sobie z tego sprawy. Przysi˛egam, z˙ e byli´smy szcz˛es´liwsi mieszkajac ˛ w dwupokojowym mieszkaniu studenckim w Cambridge. — Jeste´s tu dopiero od kilku miesi˛ecy. Z pewno´scia˛ Mitch przyhamuje i twoje z˙ ycie b˛edzie znowu takie jak dawniej. Wkrótce po ogródku zaczna˛ biega´c mali McDeere’owie, a zanim zauwa˙zysz, Mitch zostanie wspólnikiem. Wierz mi, Abby, wszystko si˛e uło˙zy, przekonasz si˛e sama. Prze˙zywasz okres, przez który wszystkie przechodziły´smy i jako´s z˙ e´smy go przetrwały. — Dzi˛ekuj˛e, Kay, naprawd˛e wierz˛e, z˙ e masz racj˛e. Park był mały, zajmował dwa lub trzy akry na stromym brzegu rzeki. Rzad ˛ armat i dwa pomniki z brazu ˛ przypominały o dzielnych konfederatach, którzy 134

walczyli w obronie tej rzeki i miasta. Pod pomnikiem generała na koniu kulił si˛e jaki´s pijak. Kartonowe pudło i podarte łachmany nie chroniły go wystarczajaco ˛ przed przenikliwym zimnem i małymi kropelkami lodowatego deszczu. Pi˛ec´ dziesiat ˛ jardów ni˙zej sznury samochodów p˛edziły szybko wzdłu˙z Riverside Drive. Zapadł mrok. Mitch zatrzymał si˛e przy jednej z armat i spogladał ˛ na rzek˛e i mosty. Zapiał ˛ płaszcz przeciwdeszczowy, postawił kołnierz. Czekał. Gmach Bendiniego był z tej odległo´sci ledwie widoczny. Mitch zaparkował samochód w gara˙zu w s´ródmie´sciu, a tutaj przyjechał taksówka.˛ Był pewien, z˙ e nikt go nie s´ledził. Czekał. Mro´zny wiatr wiejacy ˛ od rzeki smagał mu twarz. Przypomniał sobie zimy w Kentucky po odej´sciu rodziców. Zimne, gorzkie zimy. Samotne, smutne zimy. Nosił wówczas u˙zywane płaszcze, podarowane przez kuzyna czy przyjaciela, w których nigdy nie było mu naprawd˛e ciepło. Odp˛edził od siebie te my´sli. Lodowaty deszcz przeszedł w grad. Małe kawałki lodu wpadały mu we włosy i odbijały si˛e od chodnika. Spojrzał na zegarek. Gdzie´s w pobli˙zu rozległy si˛e czyje´s kroki i z mroku wynurzyła si˛e jaka´s posta´c, która zacz˛eła szybko zmierza´c w jego stron˛e. Ów kto´s przystanał ˛ na chwil˛e, a potem podszedł powoli bli˙zej. — Mitch? — to był Eddie Lomax, ubrany w d˙zinsy i długi płaszcz z królika. Ze swoimi grubymi wasami ˛ i białym kowbojskim kapeluszem wygladał ˛ jak m˛ez˙ czyzna z reklamy papierosów Marlboro. — Tak, to ja. Lomax podszedł bli˙zej i stanał ˛ po drugiej stronie armaty. Wygladali ˛ jak dwaj z˙ ołnierze Konfederacji obserwujacy ˛ rzek˛e. — Czy kto´s ci˛e s´ledził? — zapytał Mitch. — Nie, nie wydaje mi si˛e. A ciebie? — Nie. Mitch spogladał ˛ na Riverside Drive i dalej na rzek˛e. Lomax trzymał r˛ece gł˛eboko w kieszeniach. — Czy rozmawiałe´s ostatnio z Rayem? — Nie — odparł krótko Mitch, jakby chciał da´c do zrozumienia, z˙ e nie przyszedł tu na pogaw˛edk˛e. — Czego si˛e dowiedziałe´s? Lomax zapalił papierosa i teraz był m˛ez˙ czyzna˛ Marlboro. — Nie znalazłem wielu informacji o tych trzech prawnikach. Alice Knauss zgin˛eła w wypadku samochodowym w siedemdziesiatym ˛ siódmym. Raport policyjny stwierdza, z˙ e zabił ja˛ pijany kierowca, ale, co dziwne, tego kierowcy nigdy nie odnaleziono. Wypadek zdarzył si˛e około północy w s´rod˛e. Pracowała do pó´zna w biurze i wracała do siebie; mieszkała na Sycamore View. Kiedy była ju˙z niedaleko od domu, najwy˙zej mil˛e, uderzyła ja˛ z przodu wa˙zaca ˛ ton˛e ci˛ez˙ arówka. Stało si˛e to na New London Road. Prowadziła s´miesznego małego fiata, który 135

˙ został rozerwany na strz˛epy. Zadnych s´wiadków. Kiedy gliny dotarły na miejsce, ci˛ez˙ arówka była pusta. Ani s´ladu kierowcy. Przetrzasn˛ ˛ eli cała˛ okolic˛e i odkryli, ˙ z˙ e ci˛ez˙ arówk˛e ukradziono w San Louis trzy dni wcze´sniej. Zadnych odcisków palców, z˙ adnych s´ladów. — Pobierali odciski? — Tak. Znam człowieka, który si˛e tym zajmował. Sprawa wydawała im si˛e podejrzana, ale nie mieli z˙ adnych poszlak. Na podłodze ci˛ez˙ arówki znaleziono rozbita˛ butelk˛e po whisky, tak wi˛ec uznali, z˙ e winny był pijany kierowca i zamkn˛eli spraw˛e. — Sekcja zwłok? — Nie robiono. Było oczywiste, w jaki sposób poniosła s´mier´c. — Wyglada ˛ to podejrzanie. — Nawet bardzo. Wszystkie trzy wypadki wygladaj ˛ a˛ podejrzanie. Robert Lamm polował na sarny w Arkansas. On i kilku jego przyjaciół rozbili obóz w okr˛egu Izard w Ozarks. Je´zdzili tam dwa lub trzy razy do roku podczas sezonu. Rankiem wyszli w las i wszyscy z wyjatkiem ˛ Lamma wrócili do bazy. Szukali go przez dwa tygodnie i znale´zli w rowie, był w połowie przykryty li´sc´ mi. Został postrzelony w głow˛e i wła´sciwie nic wi˛ecej nie wiadomo. Wykluczono samobójstwo, ale nie było z˙ adnych podstaw do wszcz˛ecia s´ledztwa. — A wi˛ec został zamordowany? — Na to wyglada. ˛ Sekcja wykazała, z˙ e kula weszła obok podstawy czaszki, a wychodzac ˛ zmasakrowała mu połow˛e twarzy. Samobójstwo nie wchodziło w ogóle w rachub˛e. — To mógł by´c wypadek. — Istotnie. Mogła go trafi´c kula przeznaczona dla sarny, ale to mało prawdopodobne. Znaleziono go z dala od bazy, w miejscu rzadko przez my´sliwych odwiedzanym. Jego przyjaciele powiedzieli, z˙ e tego ranka, kiedy zaginał, ˛ nie słyszeli ani nie widzieli w okolicy z˙ adnych innych my´sliwych. Rozmawiałem z szeryfem, obecnie byłym szeryfem, i on uwa˙za, z˙ e to morderstwo. Opiera si˛e na fakcie, z˙ e ciało zostało specjalnie przykryte li´sc´ mi. — Czy to wszystko? — Na temat Lamma, tak. — A co z Mickelem? — Smutna sprawa. Popełnił samobójstwo w osiemdziesiatym ˛ czwartym, majac ˛ trzydzie´sci cztery lata. Strzelił sobie w prawa˛ skro´n z pistoletu Smith & Wesson .357. Zostawił długi list po˙zegnalny, w którym prosił swoja˛ była˛ z˙ on˛e o przebaczenie i tak dalej. Po˙zegnał si˛e z dzieciakami i matka.˛ Naprawd˛e poruszajace. ˛ — Czy list napisano r˛ecznie? — Nie. Został wydrukowany, co nie dziwiło nikogo, bo stale posługiwał si˛e komputerem. W jego biurze stał IBM Selectric i na nim wła´snie napisano list. Mickel miał okropne pismo. 136

— A wi˛ec co tu podejrzanego? — Pistolet. Nigdy w z˙ yciu nie kupował pistoletu. Nikt nie wie, skad ˛ pocho˙ dził. Zadnego rejestru, numeru serii, nic. Podobno jeden z jego przyjaciół z firmy wspominał o tym, z˙ e Mickel mówił mu, i˙z kupuje pistolet, z˙ eby si˛e czu´c bezpieczniej, ale nie mamy dowodów, z˙ e tak było. Na pewno prze˙zywał mocno jakie´s problemy uczuciowe. — Co o tym my´slisz? Lomax rzucił niedopałek na chodnik. Zbli˙zył dłonie do ust i chuchnał ˛ na nie, z˙ eby je nieco ogrza´c. — Nie wiem. Nie potrafi˛e uwierzy´c, z˙ e nie znajacy ˛ si˛e w ogóle na pistoletach prawnik kupuje jeden bez rejestru i numeru seryjnego. Gdyby takiemu facetowi potrzebny był pistolet, to poszedłby do sklepu, wypełnił formularz i kupił sobie ładna,˛ s´wiecac ˛ a,˛ nowa˛ sztuk˛e. Ten pistolet miał co najmniej dziesi˛ec´ lat i został wyczyszczony przez profesjonalistów. — Czy gliny wszcz˛eły s´ledztwo? — Tak naprawd˛e to nie. Nie znale´zli w tym nic podejrzanego. — Czy podpisał list? — Tak, ale nie wiem, kto potwierdził to˙zsamo´sc´ podpisu. Był od roku rozwiedziony ze swoja˛ z˙ ona˛ i ona wróciła do Baltimore. Mitch zapiał ˛ ostatni guzik płaszcza i strzasn ˛ ał ˛ lód z kołnierza. Grad sypał coraz g˛es´ciej. Pod lufa˛ armaty uformowały si˛e małe sople lodu. Na Riverside sznury samochodów sun˛eły teraz wolniej, bo koła zacz˛eły si˛e s´lizga´c po oblodzonej jezdni. — A wi˛ec co my´slisz o naszej małej firmie? — zapytał Mitch, wpatrujac ˛ si˛e w rzek˛e. — To niebezpieczne miejsce pracy. W ciagu ˛ ostatnich pi˛etnastu lat stracili pi˛eciu prawników. To nie jest dobra statystyka. — Pi˛eciu? — Je˙zeli dodasz Hodge’a i Kozinskiego. Wiem od kogo´s, z˙ e tu tak˙ze jest wiele pyta´n bez odpowiedzi. — Nie miałe´s si˛e zajmowa´c tymi dwoma. — Ale ja nie bior˛e za to opłaty. Zaciekawiło mnie to, po prostu. — Ile ci jestem winien? — Sze´sc´ set dwadzie´scia. ˙ — Zapłac˛e gotówka.˛ Zadnych dowodów wpłat, w porzadku? ˛ — Mnie to odpowiada. Wol˛e gotówk˛e. Mitch odwrócił si˛e od rzeki i zaczał ˛ si˛e przyglada´ ˛ c wysokim budynkom stoja˛ cym niedaleko parku. Zmarzł, ale nie s´pieszył si˛e z odej´sciem. Lomax obserwował go katem ˛ oka. — Masz problemy, kolego, prawda? — Nie domy´slałe´s si˛e? — odparł Mitch. 137

— Nie chciałbym tam pracowa´c. Oczywi´scie, nie wiem o wszystkim, co robisz, i podejrzewam, z˙ e jest wiele rzeczy, o których nie mówisz. Ale stoimy tutaj na chłodzie, poniewa˙z nie chcemy, z˙ eby nas kto´s zobaczył. Nie mo˙zemy rozmawia´c przez telefon. Nie mo˙zemy si˛e spotka´c w twoim biurze. Teraz nie chciałe´s si˛e spotyka´c w moim biurze. Podejrzewasz, z˙ e jeste´smy przez cały czas s´ledzeni. Ostrzegasz mnie, z˙ ebym był ostro˙zny i uwa˙zał na swoje tyły, gdy˙z tamci, kimkolwiek sa,˛ moga˛ i´sc´ moim tropem. W twojej firmie zgin˛eło w tajemniczych okoliczno´sciach pi˛eciu prawników, a ty zachowujesz si˛e, jakby´s miał by´c kolega˛ ofiary. Tak, powiedziałbym, z˙ e masz problemy. Powa˙zne problemy. — Co z Tarrance’em? — Jeden z ich najlepszych agentów, przeniesiono go tu mniej wi˛ecej dwa lata temu. — Skad? ˛ — Z Nowego Jorku. Pijak wytoczył si˛e spod konia z brazu ˛ i z hałasem przewrócił si˛e na chodniku. Zacharczał, wstał z trudem, zabrał swoje kartonowe pudło i powlókł si˛e w stron˛e centrum. Lomax rozejrzał si˛e wokoło i odprowadził go czujnym spojrzeniem. — To tylko włócz˛ega — powiedział Mitch. Milczeli przez chwil˛e. — Przed kim si˛e ukrywasz? — zapytał Lomax. — Chciałbym to wiedzie´c. Lomax uwa˙znie wpatrywał si˛e w jego twarz. — My´sl˛e, z˙ e wiesz. Mitch nie odpowiedział. — Słuchaj, Mitch, nie płacisz mi za to, bym si˛e wtracał. ˛ Wiem o tym. Ale instynkt podpowiada mi, z˙ e masz kłopoty, i my´sl˛e, z˙ e potrzebujesz przyjaciela, kogo´s, komu mógłby´s zaufa´c. Mog˛e ci pomóc, je˙zeli mnie potrzebujesz. Nie wiem, kim sa˛ ci z´ li faceci, ale podejrzewam, z˙ e sa˛ bardzo niebezpieczni. — Dzi˛ekuj˛e — powiedział cicho Mitch, nie patrzac ˛ na niego. — Skoczyłbym ch˛etnie do tej rzeki dla Raya McDeere’a, i pomog˛e te˙z oczywi´scie jego młodszemu bratu. Mitch skinał ˛ lekko głowa,˛ ale nic nie powiedział. Lomax zapalił nast˛epnego papierosa i strzasn ˛ ał ˛ lód z butów. — Dzwo´n do mnie, kiedy chcesz. I uwa˙zaj. Sa˛ w pobli˙zu i nasłuchuja.˛

Rozdział 16

Stare jednopi˛etrowe budynki mieszkalne stojace ˛ przy skrzy˙zowaniu ulic Madisona i Coopera poddano gruntownej modernizacji i przerobiono na niewielkie bary, nocne kluby, sklepy z pamiatkami ˛ i kilka dobrych restauracji. Miejsce to nazywano Overton Square i tu mo˙zna si˛e było przekona´c, jak wyglada ˛ w Memphis nocne z˙ ycie na najwy˙zszym poziomie. Waski ˛ placyk na ulicy Madison otaczały drzewa. Podczas weekendów tłoczyli si˛e tu studenci koled˙zu i marynarze, ale w zwykłe wieczory było raczej cicho i pusto. „Paulette”, nietypowa francuska restauracja, mieszczaca ˛ si˛e w niewielkim białym budynku, wyró˙zniała si˛e oryginalnym zestawem oferowanych win i deserów; dodatkowa˛ atrakcj˛e stanowił obdarzony mi˛ekkim, matowym głosem pianista siedzacy ˛ przy steinwayu. Nagły dobrobyt przyniósł tak˙ze kolekcj˛e kart kredytowych i McDeere’owie wykorzystywali je poszukujac ˛ najlepszych restauracji w mie´scie. Jak dotad ˛ „Paulette” była ich ulubionym lokalem. Mitch siedział w rogu baru, pijac ˛ kaw˛e i obserwujac ˛ drzwi frontowe. Było wcze´snie, ale tak to zaplanował. Zadzwonił do niej trzy godziny temu i spytał, czy mogliby si˛e spotka´c o siódmej. Zapytała dlaczego, a on odparł, z˙ e wyja´sni jej to pó´zniej. Odkad ˛ wrócił z Kajmanów, wyczuwał, z˙ e kto´s stale poda˙ ˛za jego tropem, obserwuje go i słucha. W ostatnim miesiacu ˛ bardzo ostro˙znie rozmawiał przez telefon, łapał si˛e na tym, z˙ e stale zerka w tylne lusterko, i nawet podczas rozmów w domu starannie dobierał słowa. Kto´s obserwował i nasłuchiwał, był tego pewien. Abby zzi˛ebni˛eta weszła do s´rodka i rozejrzała si˛e po sali, szukajac ˛ m˛ez˙ a. Spotkał si˛e z nia˛ przy barze i cmoknał ˛ ja˛ w policzek. Zdj˛eła płaszcz, po czym kelner poprowadził ich do jedynego wolnego jeszcze stolika; po obu jego stronach bardzo blisko siedzieli inni go´scie. Mitch szukał przez chwil˛e wzrokiem innego miejsca, ale wszystkie były zaj˛ete. Podzi˛ekował kelnerowi i usiadł naprzeciw z˙ ony. — Co to za okazja? — spytała podejrzliwie. — Czy musz˛e mie´c specjalny powód, by zje´sc´ obiad z własna˛ z˙ ona? ˛ — Oczywi´scie. Jest poniedziałek, siódma wieczorem, a ty nie jeste´s w biurze. To rzeczywi´scie specjalna okazja. 139

Kelner przecisnał ˛ si˛e mi˛edzy stolikami i spytał, co b˛eda˛ pili. Poprosili o dwa białe wina. Mitch rozejrzał si˛e po sali i dostrzegł spojrzenie m˛ez˙ czyzny siedzace˛ go samotnie pi˛ec´ stolików dalej. Znał ju˙z skad´ ˛ s t˛e twarz. Kiedy Mitch popatrzył ponownie, twarz znikn˛eła za karta˛ da´n. — Co si˛e dzieje, Mitch? Przykrył jej dłonie swoimi i zmarszczył brwi. — Abby, musimy porozmawia´c. Delikatnie cofn˛eła r˛ece i przestała si˛e u´smiecha´c. — O czym? — O czym´s bardzo powa˙znym — powiedział, zni˙zajac ˛ głos. Odetchn˛eła gł˛eboko i spytała: — Czy mo˙zemy poczeka´c na wino? By´c mo˙ze b˛edzie mi potrzebne. Mitch spojrzał raz jeszcze na twarz samotnie siedzacego ˛ m˛ez˙ czyzny. — Nie mo˙zemy rozmawia´c tutaj. — Wi˛ec czemu tu siedzimy? — Słuchaj, Abby, wiesz, gdzie sa˛ toalety? Idziesz korytarzem prosto i na prawo. — Tak, wiem. — Na ko´ncu korytarza znajduje si˛e tylne wyj´scie. Prowadzi na boczna˛ uliczk˛e na tyłach restauracji. Chc˛e, z˙ eby´s poszła do toalety, a potem do drzwi. B˛ed˛e czekał na ulicy. Nie odpowiedziała. Zmarszczyła brwi i zmru˙zyła oczy. Przechyliła lekko głow˛e w prawo. — Zaufaj mi, Abby. Wyja´sni˛e to pó´zniej. Spotkamy si˛e na zewnatrz ˛ i znajdziemy jakie´s inne miejsce, gdzie zjemy. Nie mo˙zemy rozmawia´c tutaj. — Przera˙zasz mnie. — Prosz˛e — powiedział stanowczym tonem, s´ciskajac ˛ jej r˛ek˛e. — Wszystko jest w porzadku. ˛ Przynios˛e ci płaszcz. Wstała, zabrała torebk˛e i wyszła z sali. Mitch spojrzał przez rami˛e na m˛ez˙ czyzn˛e o znajomej twarzy, który wła´snie podniósł si˛e z krzesła i zapraszał jaka´ ˛s starsza˛ pania˛ do swojego stolika. Nie zauwa˙zył wyj´scia Abby. Na ulicy za „Paulette” Mitch narzucił płaszcz na ramiona Abby i wskazał dłonia˛ w kierunku wschodnim. — Wyja´sni˛e ci to — powtórzył. Przeszli mi˛edzy dwoma budynkami i podeszli do frontowego wej´scia „Bombay Bicycle Club”, małego baru, gdzie podawano dobre jedzenie, a orkiestra grała bluesa. Mitch spojrzał na kelnera, rozejrzał si˛e po sali i wskazał na stolik w tylnym kacie. ˛ — Tamten — powiedział. Usiadł plecami do s´ciany, z twarza˛ skierowana˛ w stron˛e sali i drzwi frontowych. W ich kaciku ˛ panował mrok. Na stole płon˛eły s´wieczki. Zamówili wino. 140

Abby siedziała bez ruchu, wpatrzona w niego, i czekała. — Czy pami˛etasz faceta, który nazywał si˛e Rick Acklin, z Western Kentucky? — Nie — powiedziała, nie poruszajac ˛ wargami. — Grał w baseball, mieszkał w akademiku. Wydaj˛e mi si˛e, z˙ e kiedy´s go nawet poznała´s. Bardzo sympatyczny facet, bardzo zadbany, dobry student. Nie byli´smy bliskimi znajomymi, ale znali´smy si˛e. Potrzasn˛ ˛ eła głowa˛ i czekała nadal. — Có˙z, sko´nczył rok przed nami i poszedł na prawo do Wake Forest. Teraz pracuje dla FBI. I jest tutaj, w Memphis. — Obserwował ja˛ uwa˙znie, chcac ˛ sprawdzi´c, czy słowo „FBI” wywarło na niej wra˙zenie. Nie wywarło. — I dzisiaj, gdy jadłem lunch w „Obleo” — to takie miejsce, gdzie sprzedaja˛ hot-dogi, na Main Street — Rick wyłonił si˛e znienacka i powiedział mi: „cze´sc´ ”. Tak jakby to był zupełny przypadek. Pogaw˛edzili´smy przez kilka minut, po czym nast˛epny agent, nazwiskiem Tarrance, podszedł i przysiadł si˛e do nas. To ju˙z drugi raz ten Tarrance zaczepił mnie w barze. — Drugi. . . ? — Tak. Od sierpnia. — I oni sa.˛ . . agentami FBI? — Tak, z odznakami i ze wszystkim. Tarrance to do´swiadczony agent z Nowego Jorku. Jest w Memphis ju˙z mniej wi˛ecej od dwóch lat. Acklin to nowicjusz, sprowadzili go tu trzy miesiace ˛ temu. — Czego chca? ˛ Podano wino i Mitch rozejrzał si˛e po klubie. Orkiestra stroiła instrumenty na małym podium w odległym rogu sali. W barze było pełno dobrze ubranych biznesmenów gadajacych ˛ bez przerwy i bez znu˙zenia. Kelner wskazał na zamkni˛ete menu. — Pó´zniej — powiedział niegrzecznie Mitch. — Abby, ja nie wiem, czego oni chca.˛ Pierwsze spotkanie miało miejsce w sierpniu, po tym jak moje nazwisko ukazało si˛e w gazecie, gdy zdałem egzamin adwokacki. Nadpił wina i opowiedział ze szczegółami o pierwszym spotkaniu z Tarrance’em u Lansky’ego na Union, o ostrze˙zeniach, komu nie ufa´c i gdzie nie rozmawia´c, o spotkaniu z Lockiem, Lambertem i innymi wspólnikami. Opowiedział jej, w jaki sposób wyja´snili zainteresowanie FBI firma,˛ powiedział te˙z, z˙ e rozmawiał o tym z Lamarem i z˙ e uwierzył we wszystko, co powiedzieli Locke i Lambert. Abby chłon˛eła ka˙zde jego słowo, ale nie zadawała na razie z˙ adnych pyta´n. — A dzisiaj, kiedy my´slałem o swoich własnych sprawach, jedzac ˛ foot long z cebula,˛ ten facet, z którym kiedy´s chodziłem do koled˙zu, podchodzi do mnie i mówi, z˙ e FBI wie na pewno, i˙z moje telefony sa˛ na podsłuchu, mój dom te˙z, a kto´s w firmie Bendini, Lambert & Locke wie, kiedy kicham i kiedy ziewam. Pomy´sl o tym, Abby, Rick Acklin został tu przeniesiony po tym, jak ja zdałem egzamin adwokacki. Zabawny zbieg okoliczno´sci, co? 141

— Ale czego oni chca? ˛ — Nie powiedza.˛ Nie moga˛ mi jeszcze powiedzie´c. Chca,˛ bym im zaufał i tak dalej. Nie wiem, Abby. Nie mam poj˛ecia, o co im chodzi. Ale z jakiego´s powodu wybrali mnie. — Czy powiedziałe´s Lamarowi o tym spotkaniu? — Nie. Nie powiedziałem nikomu. Tylko tobie. I nie zamierzam nikomu o tym mówi´c. Piła łapczywie wino. — Czy nasze telefony sa˛ na podsłuchu? — Tak twierdzi FBI. Ale skad ˛ oni moga˛ to wiedzie´c? — To nie sa˛ głupcy, Mitch. Gdyby FBI powiedziało mi, z˙ e moje telefony sa˛ na podsłuchu, uwierzyłabym im. Ty nie? — Nie wiem, komu wierzy´c. Locke i Lambert byli tacy mili i wiarygodni, kiedy wyja´sniali, w jaki sposób firma walczy z IRS i FBI. Chciałbym im uwierzy´c, ale tak wiele rzeczy si˛e nie zgadza. Popatrz na to od tej strony: je˙zeli firma ma bogatego klienta, który jest podejrzanym typem i zasługuje na to, z˙ eby FBI wzi˛eło go w obroty, dlaczego FBI miałoby wybra´c mnie, nowicjusza, tego, który wie najmniej, i czemu s´ledzi wła´snie mnie? Có˙z ja mog˛e wiedzie´c? Pracuj˛e nad sprawami, które zlecił mi kto´s inny. Nie mam z˙ adnych własnych klientów. Robi˛e to, co mi poleca.˛ Dlaczego nie przyczepia˛ si˛e, do którego´s ze wspólników? — Mo˙ze chca,˛ by´s donosił na klientów. — Na pewno nie. Jestem prawnikiem i składałem przysi˛eg˛e, z˙ e zachowam w tajemnicy sprawy moich klientów. Wszystko, co wiem o kliencie, sa˛ to informacje s´ci´sle poufne. Fedowie to wiedza.˛ Nikt nie oczekuje od prawnika, z˙ e b˛edzie opowiadał o swoich klientach. — Czy widziałe´s jakie´s nielegalne umowy? Zacisnał ˛ pi˛es´ci i spojrzał na sal˛e. U´smiechnał ˛ si˛e do Abby. Wino zacz˛eło działa´c. — Nie powinienem odpowiada´c na takie pytania, nawet gdy ty je zadajesz, Abby. Ale odpowied´z brzmi: nie. Pracowałem nad dokumentami dwudziestu klientów Avery’ego i nad paroma innymi sprawami i nie zauwa˙zyłem niczego podejrzanego. Mo˙ze kilka ryzykownych ulg podatkowych, lecz nic nielegalnego. Miałem par˛e zastrze˙ze´n dotyczacych ˛ kont bankowych, które widziałem na ˙ adek Kajmanach, ale to drobiazgi. — Zoł ˛ skr˛ecił mu si˛e nagle na wspomnienie dziewczyny na pla˙zy. Zrobiło mu si˛e niedobrze. Kelner kr˛ecił si˛e w pobli˙zu i spogladał ˛ na menu. — Jeszcze wina — powiedział Mitch wskazujac ˛ na szklanki. Abby pochyliła si˛e do przodu, jej twarz znajdowała si˛e teraz tu˙z przy s´wieczkach. Sprawiała wra˙zenie mocno zdezorientowanej. — W porzadku, ˛ ale kto zało˙zył podsłuch w naszych telefonach?

142

— Je˙zeli sa˛ na podsłuchu. Nie mam poj˛ecia. Podczas pierwszego spotkania, w sierpniu, Tarrance sugerował, z˙ e to kto´s z firmy. Tak w ka˙zdym razie ja to zrozumiałem. Powiedział mi, z˙ ebym nie ufał nikomu w firmie i z˙ e wszystko, co mówi˛e, jest nagrywane. Domy´slam si˛e, i˙z chciał powiedzie´c, z˙ e oni to robia.˛ — A co pan Locke powiedział na ten temat? — Nic. Nie mówiłem mu o tym. Niektóre rzeczy zachowałem dla siebie. — Kto´s zało˙zył podsłuch w naszym domu i w naszych telefonach? — I mo˙zliwe, z˙ e równie˙z w naszych samochodach. Acklin ciagle ˛ dzisiaj powracał do tej sprawy. — Mitch, to brzmi zupełnie niewiarygodnie. Czemu, na miło´sc´ boska,˛ firma prawnicza miałaby robi´c co´s takiego? Potrzasn ˛ ał ˛ wolno głowa˛ i popatrzył na pusty kieliszek. — Nie mam poj˛ecia, male´nka. Nie mam poj˛ecia. Kelner przyniósł dwa kolejne kieliszki z winem i postawił je na stole. — Czy b˛edziecie pa´nstwo co´s zamawia´c? — zapytał. — Za par˛e minut — powiedziała Abby. — Poprosimy ci˛e, gdy si˛e zdecydujemy — dodał Mitch. — Wierzysz w to, Mitch? — My´sl˛e, z˙ e co´s tu wisi w powietrzu. To nie koniec tej opowie´sci. Poło˙zyła r˛ece na stoliku i wpatrywała si˛e w niego z wyrazem najwy˙zszego przera˙zenia. Opowiedział jej histori˛e Hodge’a i Kozinskiego, zaczał ˛ od tego, co powiedział mu Tarrance w barze, zako´nczył relacja˛ ze spotkania z Abanksem. Powtórzył jej wszystko, czego si˛e dowiedział od Abanksa. Potem opowiedział o Eddiem Lomaksie i o szczegółach dotyczacych ˛ s´mierci Alice Knauss, Roberta Lamma i Johna Mickela. — Straciłam apetyt — powiedziała, gdy sko´nczył. — Ja te˙z. Ale czuj˛e si˛e lepiej, teraz, kiedy wiesz o tym wszystkim. — Dlaczego nie powiedziałe´s mi wcze´sniej? — Miałem nadziej˛e, z˙ e si˛e to sko´nczy, z˙ e Tarrance zostawi mnie w spokoju i zajmie si˛e kim´s innym. Ale on ma tutaj pozosta´c. To dlatego Rick Acklin został ˙ przeniesiony do Memphis. Zeby zajał ˛ si˛e mna.˛ Zostałem wybrany przez FBI do wykonania misji, o której nie wiem zupełnie nic. — Słabo mi si˛e robi. — Musimy by´c ostro˙zni, Abby. Musimy z˙ y´c tak jak dotad, ˛ tak jakby´smy niczego nie podejrzewali. — Nie wierz˛e w to wszystko. Siedz˛e tu, słucham ci˛e, ale nie wierz˛e w to, co mówisz. To nie mo˙ze by´c prawda,˛ Mitch. Wymagasz ode mnie, z˙ ebym mieszkała w domu, który jest na podsłuchu, bym rozmawiała przez telefon, który jest na podsłuchu, podczas gdy kto´s gdzie´s tam siedzi i słucha wszystkiego, co mówimy. — Masz lepszy pomysł? — Tak. Wynajmij tego faceta, Lomaxa, aby przeszukał dom. 143

— My´slałem o tym. Ale co zrobimy, je˙zeli co´s znajdzie? Pomy´sl o tym. Co zrobimy wówczas, gdy b˛edziemy wiedzie´c na pewno, z˙ e dom jest na podsłuchu? Co wtedy? Co si˛e stanie, je´sli on zniszczy zainstalowane urzadzenie? ˛ Wtedy oni, kimkolwiek, cholera, sa,˛ dowiedza˛ si˛e, z˙ e my wiemy. To zbyt niebezpieczne, przynajmniej teraz. Mo˙ze pó´zniej. — To szale´nstwo, Mitch. Wynika z tego, z˙ e je´sli chcemy porozmawia´c, powinni´smy wychodzi´c do ogródka. — Słuchaj, Abby, bad´ ˛ zmy przez chwil˛e cierpliwi i normalni. Tarrance przekonał mnie, z˙ e mówi serio i nie ma zamiaru o mnie zapomnie´c. Nie mog˛e go powstrzyma´c. Znajdzie mnie, pami˛etaj. My´sl˛e, z˙ e s´ledza˛ mnie i czekaja,˛ by mnie znienacka zaskoczy´c. Wa˙zne jest, z˙ eby´smy przez jaki´s czas z˙ yli tak jak zawsze. — Jak zawsze? Wydaje mi si˛e, z˙ e ostatnio nie rozmawiamy zbyt wiele w naszym domu. Prawie mi ich z˙ al. Je´sli czekaja˛ na jaki´s ciekawy dialog, prawie im współczuj˛e. Ale du˙zo rozmawiam z Hearsayem.

Rozdział 17

´ Snieg zniknał ˛ na długo przed Bo˙zym Narodzeniem, pozostawiajac ˛ po sobie wilgotna˛ ziemi˛e. Zapanowała tradycyjna w tej cz˛es´ci kraju s´wiateczna ˛ pogoda — niebo pokryło si˛e szarymi chmurami i zaczał ˛ pada´c zimny deszcz. W ciagu ˛ ostatnich dziewi˛ec´ dziesi˛eciu lat Memphis widziało dwa białe Bo˙ze Narodzenia i meteorolodzy nie przewidywali ich ju˙z wi˛ecej w bie˙zacym ˛ wieku. W Kentucky le˙zał s´nieg, ale drogi były suche. Abby zadzwoniła do swoich rodziców w pierwszym dniu s´wiat, ˛ wcze´snie rano, gdy była ju˙z spakowana. Powiedziała, z˙ e przyje˙zd˙za, ale sama. Odpowiedzieli, z˙ e czuja˛ si˛e rozczarowani, i poradzili, z˙ eby mo˙ze została, je˙zeli miałoby to spowodowa´c jakie´s problemy. Zaprzeczyła. Jazda zajmie jej tylko dziesi˛ec´ godzin. Ruch na szosie b˛edzie niewielki, dotrze do nich o zmierzchu. Mitch prawie si˛e nie odzywał. Rozło˙zył poranna˛ gazet˛e i udawał, z˙ e jest pochłoni˛ety lektura,˛ kiedy Abby pakowała rzeczy do samochodu. Pies ukrył si˛e pod krzesłem nie opodal i czekał na awantur˛e. Prezenty, które sobie wr˛eczyli, ju˙z rozpakowane le˙zały porzadnie ˛ uło˙zone na kanapie. Ubrania, perfumy, albumy i futro z lisów dla Abby. Po raz pierwszy, odkad ˛ si˛e pobrali, mieli pieniadze ˛ do wydania na Bo˙ze Narodzenie. Zarzuciła futro na ramiona i podeszła do Mitcha. — Za chwil˛e wyje˙zd˙zam — powiedziała cicho, ale stanowczo. Wstał wolno i popatrzył na nia.˛ — Tak bym chciała, z˙ eby´s pojechał ze mna˛ — dodała. — Mo˙ze w przyszłym roku. — To było kłamstwo i oboje o tym wiedzieli. Ale brzmiało dobrze. Obiecujaco. ˛ — Uwa˙zaj na siebie, prosz˛e. — Opiekuj si˛e psem. — Damy sobie rad˛e. Przytrzymał ja˛ w ramionach i pocałował w policzek. Spojrzał na nia˛ i u´smiechnał ˛ si˛e. Była pi˛ekna, o wiele pi˛ekniejsza ni˙z wtedy, kiedy si˛e pobierali. Miała dwadzie´scia cztery lata i wygladała ˛ na tyle, ale czas obchodził si˛e z nia˛ bardzo łagodnie. Podeszli do gara˙zu i pomógł jej wsia´ ˛sc´ do samochodu. Pocałowali si˛e raz jesz145

cze i wyjechała tyłem z podjazdu. — Wesołych s´wiat ˛ — powiedział do siebie. — Wesołych s´wiat ˛ — zło˙zył z˙ yczenia psu. Po godzinie gapienia si˛e w s´cian˛e wrzucił dwa komplety ubra´n do BMW, posadził Hearsaya na przednim siedzeniu i opu´scił miasto. Jechał na południe, mi˛edzystanowa˛ autostrada˛ pi˛ec´ dziesiat ˛ pi˛ec´ w stron˛e Missisipi. Droga była pusta, ale ciagle ˛ spogladał ˛ w tylne lusterko. Równo co godzin˛e pies zaczynał skamle´c z˙ ało´snie i wtedy Mitch zatrzymywał si˛e na chwil˛e — je˙zeli to było mo˙zliwe, na wzniesieniu. Krył si˛e za jaka´ ˛s k˛epa˛ drzew i obserwował ruch uliczny, gdy tymczasem Hearsay załatwiał swoje sprawy. Nie zauwa˙zył niczego. Po pi˛eciu postojach upewnił si˛e, z˙ e nikt za nim nie jedzie. Najwidoczniej wzi˛eli sobie wolne na s´wi˛eta. Po sze´sciu godzinach był w Mobile, w dwie godziny pó´zniej minał ˛ zatok˛e w Pensacoli i skierował si˛e w stron˛e Szmaragdowego Wybrze˙za na Florydzie. Autostrada dziewi˛ec´ dziesiata ˛ ósma biegła przez nadbrze˙zne miasteczka: Navarre, Fort Walton Beach, Destin i Sandestin. Mijał skupiska domów wypoczynkowych i moteli, milowej długo´sci ciagi ˛ sklepów, wesołe miasteczka i sklepiki z koszulka´ eta Pracy . Pó´zniej mi; wi˛ekszo´sc´ z nich była zamkni˛eta i opuszczona od dnia Swi˛ przez wiele mil nie było z˙ adnych zabudowa´n, widział tylko zachwycajace ˛ s´nie˙znobiałe pla˙ze i l´sniace, ˛ szafirowe morze w zatoce. Na wschód od Sandestin droga si˛e zw˛ez˙ ała i oddalała od wybrze˙za, przez godzin˛e jechał samotnie dwupasmowa˛ autostrada.˛ Nie było teraz wida´c nic z wyjatkiem ˛ drzew i mijanych co jaki´s czas samoobsługowych stacji benzynowych lub sklepów szybkiej obsługi. O zmierzchu minał ˛ jakie´s du˙ze wzniesienie i tablic˛e informujac ˛ a,˛ z˙ e Panama City Beach znajduje si˛e w odległo´sci o´smiu mil stad. ˛ Autostrada biegła teraz znowu wybrze˙zem, a˙z do miejsca, w którym si˛e rozwidlała, zmuszajac ˛ kierowców do dokonania wyboru mi˛edzy okr˛ez˙ na˛ droga˛ na północ a malownicza˛ trasa˛ prowadzac ˛ a˛ do miejsca zwanego Miracle Strip. Wybrał malownicza˛ drog˛e obok pla˙zy — biegła przez blisko pi˛etna´scie mil wzdłu˙z brzegu, a po obu jej stronach stały domy wypoczynkowe, tanie motele, parki, domki wakacyjne, miejsca, gdzie mo˙zna było co´s szybko przekasi´ ˛ c i sklepy z pamiatkami. ˛ To było Panama City Beach. Wi˛ekszo´sc´ domów wypoczynkowych s´wieciła pustka,˛ ale przed paroma stały zaparkowane samochody i Mitch dokonał odkrycia, z˙ e sa˛ i takie rodziny, które sp˛edzaja˛ Bo˙ze Narodzenie na pla˙zy. Ciepłe Bo˙ze Narodzenie. Przynajmniej sa˛ razem, powiedział sam do siebie. Pies zaszczekał i zatrzymali si˛e obok mola, gdzie faceci z Pensylwanii, Ohio i Kanady łowili ryby wpatrujac ˛ si˛e w ciemna˛ to´n wody. Na Miracle Strip przybyli samotnie. Hearsay stanał ˛ w drzwiach i rozgladał ˛ si˛e, oszczekujac ˛ zapalajacy ˛ si˛e od czasu do czasu nad budynkiem motelu neon, który kusił go´sci niskimi cenami. W Bo˙ze Narodzenie na Miracle Strip pozamykano 146

wszystko z wyjatkiem ˛ kilku kafejek i paru moteli. Zatrzymał si˛e, z˙ eby nabra´c paliwa przed czynnym cała˛ noc Texaco, obsługiwanym przez jakiego´s niezwykle sympatycznego człowieka. — Ulica San Luis? — spytał Mitch. — Tak, tak — powiedział pracownik i wskazał na zachód. — Drugie skrzy˙zowanie na prawo. Pierwsza na lewo. To b˛edzie San Luis. Mitch rozgladał ˛ si˛e uwa˙znie dookoła. Znajdował si˛e na terenie przedmie´scia o do´sc´ oryginalnej zabudowie — stało tu mnóstwo wysłu˙zonych przyczep, które zamieniono w domki mieszkalne. Z cała˛ pewno´scia˛ nie zmieniły miejsca od dziesiatek ˛ lat, stały ciasno obok siebie, jak rz˛edy klocków domina. Krótkie, bardzo waskie ˛ podjazdy były zagracone starymi rupieciami i zardzewiałymi meblami ogrodowymi. Ulice zapełniały zaparkowane lub porzucone samochody. Motory i rowery stały oparte o s´ciany przyczep, maszyny do strzy˙zenia trawników wystawały spod ka˙zdego domku. Tablica nazywała to miejsce wioska˛ spokojnej staro´sci — „Posiadło´sc´ San Pedro — pół mili od Szmaragdowego Wybrze˙za”. Wygladało ˛ to raczej na przytułek na kółkach dla ubogich. Odnalazł ulic˛e San Luis i nagle poczuł, z˙ e ogarnia go zdenerwowanie. Była wietrzna i waska, ˛ tworzyły ja˛ przyczepy mniejsze i o brzydszym kształcie ni˙z inne „domki spokojnej staro´sci”. Jechał powoli, odczytujac ˛ z napi˛eciem numery domów i przygladaj ˛ ac ˛ si˛e tablicom rejestracyjnym licznych samochodów spoza stanu. Je´sli nie liczy´c zaparkowanych i opuszczonych aut, ulica była pusta. Dom pod numerem 486 na San Luis nale˙zał do najstarszych i najmniejszych. Kiedy´s pomalowano go prawdopodobnie na srebrny kolor, ale farba była skruszona i pozdzierana, a ciemnozielony grzyb, który opanował ju˙z cały dach, zaczał ˛ teraz z kolei pokrywa´c s´ciany. Jedno okno było p˛ekni˛ete i sklejone szara˛ ta´sma˛ klejaca. ˛ Do s´rodka wchodziło si˛e przez mały oszklony ganek, a potem przez podwójne drzwi. Pierwsze, majace ˛ chroni´c przed chłodem, pozostawiono otwarte i przez okienko w drugich Mitch dostrzegł mały, kolorowy telewizor i przesuwajac ˛ a˛ si˛e, niewyra´zna˛ sylwetk˛e m˛ez˙ czyzny. Nie to chciał zobaczy´c. Nigdy nie starał si˛e pozna´c drugiego m˛ez˙ a swojej matki, a teraz szczególnie nie miał na to ochoty. Odjechał z˙ ałujac, ˛ z˙ e tu przybył. Na Strip zauwa˙zył znajoma˛ markiz˛e motelu „Holiday Inn”. Był pusty, ale otwarty. Zaparkował BMW z dala od autostrady i zarejestrował si˛e pod nazwiskiem Eddiego Lomaxa z Danesboro w Kentucky. Zapłacił gotówka˛ za pojedynczy pokój z widokiem na ocean. W ksia˙ ˛zce telefonicznej Panama City Beach odnalazł trzy restauracje „Waffle Hut” na Strip. Poło˙zył si˛e na motelowym łó˙zku i wykr˛ecił pierwszy numer. Nie miał szcz˛es´cia. Wykr˛ecił drugi numer i ponownie poprosił do telefonu Ev˛e Ainsworth. Poproszono go, z˙ eby chwil˛e poczekał. Odło˙zył słuchawk˛e. Była jedenasta 147

wieczorem. Min˛eło dwadzie´scia minut, zanim taksówka zajechała pod „Holiday Inn”, a kierowca zaczał ˛ si˛e tłumaczy´c, z˙ e wła´snie siedział w domu raczac ˛ si˛e wraz z z˙ ona,˛ dzieciakami i rodzina˛ s´wiatecznym ˛ indykiem, którego cz˛es´c´ jeszcze si˛e uchowała, kiedy zadzwonił dyspozytor, i z˙ e to Bo˙ze Narodzenie, i z˙ e miał nadziej˛e, i˙z sp˛edzi cały dzie´n z rodzina˛ i przez ten jeden dzie´n w roku b˛edzie mógł zapomnie´c o pracy. Mitch rzucił dwudziestk˛e na siedzenie i poprosił tamtego, z˙ eby si˛e uciszył. — Co jest w „Waffle Hut”, człowieku? — zapytał kierowca. — Po prostu jed´z. — Wafle, tak? — za´smiał si˛e i wymamrotał co´s do siebie. Właczył ˛ radio i odszukał swoja˛ ulubiona˛ stacj˛e. Spojrzał w lusterko, wyjrzał oknem, pogwizdał sobie troch˛e i w ko´ncu spytał: — Co ci˛e tu sprowadziło w dzie´n Bo˙zego Narodzenia? — Szukam kogo´s. — Kogo? — Kobiety. — Kogo´s szczególnego? — Starej przyjaciółki. — Jest w „Waffle Hut”? — Tak my´sl˛e. — Czy jeste´s kim´s w rodzaju prywatnego szpiega? — Nie. — Wydajesz mi si˛e nieco podejrzany. — Dlaczego po prostu nie skupisz si˛e na prowadzeniu? „Waffle Hut” była małym budynkiem w kształcie prostokata. ˛ W s´rodku mies´ciło si˛e kilkana´scie stolików, długa lada dochodziła do samego grilla, na którym przyrzadzano ˛ potrawy na oczach go´sci. Du˙ze okna biegły rz˛edem wzdłu˙z s´ciany obok stolików, tak z˙ e go´scie mogli oglada´ ˛ c przez nie promenad˛e i domy wypoczynkowe, jedzac ˛ jednocze´snie wafle z orzechami i bekon. Niewielki parking był prawie pełny i Mitch wskazał kierowcy na wolne miejsce obok budynku. — Nie wysiadasz? — zapytał kierowca. — Nie. Trzymaj licznik właczony. ˛ — Człowieku, to jest dziwne. — Zapłac˛e ci za to. — Tu si˛e z toba˛ zgadzam. Mitch pochylił si˛e do przodu i poło˙zył r˛ece na oparciu przedniego siedzenia. Licznik postukiwał cicho, a on tymczasem przygladał ˛ si˛e klientom siedzacym ˛ w s´rodku. Kierowca pokr˛ecił głowa,˛ zapadł si˛e w siedzenie i przestał si˛e intereso-

148

wa´c dziwnym pasa˙zerem. W rogu obok automatu z papierosami siedzieli przy stoliku ubrani w długie koszulki tury´sci, ich nie opalone blade nogi kontrastowały z czarnymi skarpetkami. Pili kaw˛e i rozmawiali przegladaj ˛ ac ˛ jednocze´snie menu. Jeden z nich — miał rozpi˛eta˛ koszul˛e, g˛este, siwe bokobrody i czapeczk˛e baseballowa˛ Phillies, a jego owłosiona˛ pier´s zdobił ci˛ez˙ ki złoty ła´ncuch — spogladał ˛ co chwil˛e w stron˛e grilla usiłujac ˛ odnale´zc´ kelnerk˛e. — Widzisz ja? ˛ — zapytał kierowca. Mitch nic nie odpowiedział, a potem przechylił si˛e do przodu i zmarszczył brwi. Pojawiła si˛e nagle i stan˛eła przy stoliku z długopisem i bloczkiem w r˛eku. Turysta powiedział co´s zabawnego i wszyscy zacz˛eli si˛e s´mia´c. Ona nie u´smiechn˛eła si˛e ani razu, przyjmujac ˛ zamówienia. Była mizerna i znacznie szczuplejsza, ni˙z ja˛ zapami˛etał. Dokładnie dopasowany biało-czarny fartuszek s´ciskał jej szczupła˛ tali˛e. Siwe włosy miała odgarni˛ete do tyłu i ukryte pod czepkiem firmowym „Waffle Hut”. Liczyła sobie pi˛ec´ dziesiat ˛ jeden lat i z daleka na tyle wygladała. ˛ Wida´c było, z˙ e nie jest w nastroju do z˙ artów. Gdy sko´nczyła pisa´c, zabrała od nich menu, powiedziała co´s uprzejmego, prawie si˛e u´smiechn˛eła i znikła. Poruszała si˛e szybko pomi˛edzy stolikami, nalewajac ˛ kaw˛e, wr˛eczajac ˛ buteleczki z ketchupem i wydajac ˛ polecenia kucharce. Mitch odzyskał spokój. Licznik tykał powoli. — Czy to ona? — zapytał kierowca. — Tak. — I co teraz? — Nie wiem. — Có˙z, znale´zli´smy ja,˛ czy˙z nie? Mitch obserwował jej ruchy i nic nie powiedział. Nalewała kaw˛e siedzacemu ˛ samotnie m˛ez˙ czy´znie. Powiedział co´s, a ona si˛e u´smiechn˛eła. Pi˛eknym, łagodnym u´smiechem. U´smiechem, który widział tysiac ˛ razy, le˙zac ˛ w ciemno´sciach i gapiac ˛ si˛e w sufit. U´smiechem jego matki. Zacz˛eła opada´c delikatna mgła. Wycieraczki co dziesi˛ec´ sekund przesuwały si˛e po przedniej szybie. Dochodziła północ. Kierowca zab˛ebnił nerwowo palcami po kierownicy i przeciagn ˛ ał ˛ si˛e. Osunał ˛ si˛e ni˙zej i zmienił stacj˛e. — Jak długo b˛edziemy tu siedzie´c? — Niedługo. — Człowieku, to jest dziwne. — Zapłac˛e ci za to. — Człowieku, pieniadze ˛ to nie wszystko. Jest Bo˙ze Narodzenie. W domu mam dzieci, krewnych, którzy przyjechali z wizyta,˛ indyka i wino do wypicia, 149

a ja siedz˛e przed „Waffle Hut”, z˙ eby´s ty mógł patrze´c sobie przez okno na jaka´ ˛s stara˛ kobiet˛e. — To moja matka. — Twoja co?! — Słyszałe´s. — Człowieku, och, człowieku. . . Ró˙znych zdarza, mi si˛e wozi´c. — Po prostu zamknij si˛e, zgoda? — Zgoda. Nie zamierzasz z nia˛ porozmawia´c? Jest Bo˙ze Narodzenie i znalazłe´s swoja˛ mamusi˛e. Powiniene´s si˛e z nia˛ zobaczy´c. — Nie. Nie teraz. Mitch oparł si˛e znowu na tylnym siedzeniu i spojrzał na ciemna˛ pla˙ze˛ biegnac ˛ a˛ wzdłu˙z autostrady. — Jed´zmy. O s´wicie, ubrany w d˙zinsy i bluz˛e, boso, wybrał si˛e na spacer po pla˙zy z Hearsayem. Poszli w stron˛e wschodu, daleko przed nimi niebo przybrało ju˙z purpurowa˛ barw˛e — zza linii horyzontu lada moment miało si˛e wynurzy´c sło´nce. Fale załamywały si˛e w odległo´sci trzydziestu jardów od brzegu i gładko toczyły si˛e w stron˛e pla˙zy. Piasek był zimny i mokry. W górze na tle czystego nieba kra˙ ˛zyły stada mew jazgoczac ˛ nieprzerwanie. Hearsay s´miało wbiegł do wody, po czym natychmiast odskoczył przestraszony, kiedy kolejna fala zbli˙zyła si˛e do niego. Był psem domowym i nie ko´nczace ˛ si˛e połacie piasku i wody wymagały zbadania. Wysunał ˛ si˛e do przodu i biegł wzdłu˙z brzegu wyprzedzajac ˛ Mitcha o jakie´s sto jardów. Po przej´sciu dwóch mil dotarli do mola; du˙za betonowa konstrukcja wdzierała si˛e w ocean na odległo´sc´ dwustu stóp. Hearsay, nie obawiajac ˛ si˛e ju˙z teraz niczego, wbiegł na molo i podbiegł do wiadra z przyn˛etami stojacego ˛ w pobli˙zu dwóch m˛ez˙ czyzn, którzy zamarli w bezruchu nie odrywajac ˛ oczu od wody w dole. Mitch minał ˛ ich i przeszedł na koniec mola, gdzie kilku w˛edkarzy, wymieniajac ˛ mi˛edzy soba˛ co pewien czas jakie´s uwagi, czekało cierpliwie, by ich spławiki drgn˛eły. Pies otarł si˛e o nog˛e Mitcha i zastygł w bezruchu. Sło´nce wznosiło si˛e pomału coraz wy˙zej i na przestrzeni wielu mil woda zaczynała l´sni´c i zmieniała barw˛e, z czarnej stajac ˛ si˛e zielona.˛ Mitch oparł si˛e o barierk˛e i zadygotał z zimna. Bose stopy zmarzły i zesztywniały. Hotele i domy wypoczynkowe, ciagn ˛ ace ˛ si˛e milami wzdłu˙z pla˙zy w obie strony, pogra˙ ˛zone w ciszy wyczekiwały dnia. Na pla˙zy nie było jeszcze nikogo. W oddali dostrzegł nast˛epne podobne molo. W˛edkarze, rozmawiajac ˛ ze soba,˛ posługiwali si˛e ostrymi, krótkimi słowami charakterystycznymi dla ludzi z Północy. Mitch przysłuchujac ˛ si˛e temu, co mówili, dowiedział si˛e, z˙ e ryby nie biora.˛ Obserwował morze. Patrzac ˛ w stron˛e połu150

dniowego zachodu, my´slał o Kajmanach i Abanksie. Przez chwil˛e tak˙ze o dziewczynie. Powróci na wyspy w marcu, na wakacje ze swoja˛ z˙ ona.˛ Do diabła z dziewczyna.˛ Na pewno jej nie spotka. B˛edzie nurkowa´c z Abanksem i pozyska jego przyja´zn´ . B˛eda˛ pi´c heinekena i red stripe w jego barze i rozmawia´c o Kozinskim i Hodge’u. B˛edzie szedł do przodu, nie dbajac ˛ o to, czy kto´s go s´ledzi. Teraz, gdy Abby wie ju˙z wszystko, pomo˙ze mu. M˛ez˙ czyzna czekał w ciemno´sciach, przy samochodzie marki Lincoln Town. Co chwila spogladał ˛ nerwowo na zegarek i zerkał w stron˛e słabo o´swietlonego chodnika, urywajacego ˛ si˛e przy wej´sciu do budynku. Na drugim pi˛etrze zgasło s´wiatło. W chwil˛e pó´zniej detektyw wyszedł z budynku i skierował si˛e w stron˛e auta. — Pan si˛e nazywa Eddie Lomax? — zapytał m˛ez˙ czyzna. Lomax zwolnił kroku, po czym si˛e zatrzymał. Stali naprzeciw siebie. — Zgadza si˛e. A kim pan jest? M˛ez˙ czyzna trzymał r˛ece w kieszeniach. Dygotał lekko — powietrze było chłodne i wilgotne. — Al Kilbury. Potrzebuj˛e pomocy, panie Lomax. Mam kłopoty. Powa˙zne kłopoty. Zapłac˛e z góry, od razu, gotówka,˛ ile pan b˛edziesz chciał. Tylko mi pan pomó˙z. — Ju˙z pó´zno, kolego. — Prosz˛e. Mam pieniadze. ˛ Wymie´n cen˛e. Musisz mi pomóc, Lomax. — Wyciagn ˛ ał ˛ z lewej kieszeni spodni zwitek banknotów i trzymał go w dłoni, gotów w nast˛epnej chwili odliczy´c odpowiednia˛ kwot˛e. Lomax spojrzał na pieniadze, ˛ potem przeniósł wzrok w gór˛e. — W czym problem? — Chodzi o moja˛ z˙ on˛e. Za godzin˛e powinna si˛e spotka´c z m˛ez˙ czyzna˛ w motelu w południowym Memphis. Mam numer pokoju. Chc˛e, z˙ eby´s poszedł ze mna˛ i zrobił im par˛e zdj˛ec´ , kiedy b˛eda˛ wychodzi´c. — Skad ˛ wiesz, z˙ e tam sa? ˛ — Z podsłuchu telefonicznego. Pracuje z tym facetem i zaczałem ˛ co´s podejrzewa´c. Jestem zamo˙znym człowiekiem, panie Lomax, i musz˛e koniecznie wygra´c proces rozwodowy. Mog˛e zapłaci´c tysiac ˛ gotówka.˛ — Szybko odliczył dziesi˛ec´ banknotów i podsunał ˛ je Eddiemu. Lomax przyjał ˛ pieniadze. ˛ — W porzadku. ˛ Pozwól, z˙ e wezm˛e swój aparat. ˙ — Prosz˛e si˛e po´spieszy´c. Wszystko w gotówce, dobrze? Zadnych dowodów. — Odpowiada mi to — powiedział Lomax, odchodzac ˛ w stron˛e budynku. Dwadzie´scia minut pó´zniej lincoln wjechał wolno na zatłoczony parking przed motelem „Days Inn”. Kilbury wskazał pokój na drugim pi˛etrze, z tyłu motelu. 151

Lomax zaparkował obok brazowej ˛ ci˛ez˙ arówki marki Chevy. Kilbury raz jeszcze wskazał pokój, raz jeszcze spojrzał na zegarek i raz jeszcze o´swiadczył Lomaxowi, z˙ e jest mu ogromnie wdzi˛eczny za jego pomoc. Lomax pomy´slał o pieniadzach. ˛ Tysiac ˛ dolców za godzin˛e roboty. Nie´zle. Wyjał ˛ aparat, zało˙zył film i nastawił s´wiatłomierz. Kilbury obserwował go w napi˛eciu, jego oczy w˛edrowały od aparatu do pokoju naprzeciwko parkingu i z powrotem. Sprawiał wra˙zenie dotkliwie zranionego. Mówił o swojej z˙ onie i cudownych latach, które sp˛edzili razem. Dlaczego, och, dlaczego to zrobiła? Lomax słuchał i obserwował rz˛edy zaparkowanych przed nim samochodów. Trzymał aparat w pogotowiu. Nie zauwa˙zył, z˙ e drzwi brazowej ˛ ci˛ez˙ arówki otwarły si˛e cicho i powoli, dokładnie trzy stopy za nim. M˛ez˙ czyzna w czarnym golfie i czarnych r˛ekawiczkach siedział w wozie nisko pochylony i czekał. Kiedy na parkingu zapanowała cisza, wyskoczył z ci˛ez˙ arówki, szybko otworzył lewe, tylne drzwi lincolna i strzelił trzy razy w tył głowy Lomaxowi. Odgłosów strzałów, wyciszonych przez tłumik, nie mógł usłysze´c nikt znajdujacy ˛ si˛e na zewnatrz ˛ samochodu. Eddie osunał ˛ si˛e na kierownic˛e, nie z˙ ył. Kilbury wysiadł z lincolna, wskoczył do ci˛ez˙ arówki i odjechał z morderca.˛

Rozdział 18

Po trzech bezproduktywnych dniach sp˛edzonych z dala od swoich sanktuariów, nasyciwszy si˛e indykiem, szynka,˛ sosem z z˙ urawin i nacieszywszy si˛e nowymi zabawkami, prawnicy firmy Bendini, Lambert i Locke, wypocz˛eci i odmłodzeni, pełni werwy, powrócili do swojej fortecy na Front Street. Do siódmej trzydzie´sci parking si˛e zapełnił. Eleganccy i odpr˛ez˙ eni zasiedli za swoimi ci˛ez˙ kimi biurkami, pili litrami kaw˛e, przegladali ˛ korespondencj˛e i dokumenty mamroczac ˛ co´s z furia˛ do swoich dyktafonów. Wyszczekiwali polecenia sekretarkom, pracownikom, asystentom i sobie nawzajem. Było par˛e powita´n typu: „Jak ci min˛eło Bo˙ze Narodzenie?” na korytarzach i przy kawie, ale pogaw˛edki nie przynosiły przecie˙z zysku i nie mo˙zna było za nie fakturowa´c. D´zwi˛eki wydawane przez maszyny do pisania i telefony wewn˛etrzne oraz głosy sekretarek zlewały si˛e razem we wspaniały szum, który oczyszczał biuro z nie sprzyjajacego ˛ pracy s´wiatecz˛ nego nastroju. Oliver Lambert przechadzał si˛e po korytarzach, u´smiechał z satysfakcja˛ i wsłuchiwał w znajome d´zwi˛eki — przy ich akompaniamencie w ciagu ˛ ka˙zdej godziny firma zarabiała krocie. W południe do pokoju wszedł Lamar i nachylił si˛e nad biurkiem. Mitch studiował szczegóły transakcji dotyczacej ˛ indonezyjskiej ropy naftowej. — Lunch? — zapytał Lamar. — Nie, dzi˛eki. Jestem do tyłu. — Któ˙z z nas nie jest. My´slałem, z˙ e mogliby´smy wpa´sc´ do barku na Front Street, na talerz chilli. — Nie b˛ed˛e jadł. Dzi˛eki. Lamar spojrzał do tyłu na drzwi i nachylił si˛e bli˙zej, tak jakby chciał si˛e podzieli´c jakimi´s niezwykłymi wie´sciami. — Wiesz, jaki dzie´n mamy dzisiaj, prawda? Mitch spojrzał na zegarek. — Dwudziestego ósmego. — Zgadza si˛e. A czy wiesz, co si˛e dzieje ka˙zdego roku dwudziestego ósmego grudnia? — Macie wzmo˙zone ruchy robaczkowe. 153

— Tak. I co jeszcze? — W porzadku. ˛ Poddaj˛e si˛e. Co si˛e dzieje? — Wła´snie w tej chwili wszyscy wspólnicy zbieraja˛ si˛e na lunch w jadalni na czwartym pi˛etrze, jedza˛ pieczona˛ kaczk˛e i pija˛ francuskie wino. — Wino? — Tak. To bardzo specjalna okazja. — A wi˛ec? — Kiedy minie godzina, Roosevelt i Jessie Frances opuszcza˛ jadalni˛e, a Lambert zamknie drzwi. Zostana˛ sami wspólnicy. Tylko wspólnicy. A Lambert przedstawi podsumowanie finansów za miniony rok. Wymienia ono wszystkich wspólników i obok ka˙zdego nazwiska znajduje si˛e podsumowanie faktur za cały rok. Na nast˛epnej stronie przedstawione jest podsumowanie czystego zysku, po odliczeniu wydatków. Nast˛epnie odbywa si˛e dzielenie placka, zale˙znie od produktywno´sci! Mitch chłonał ˛ ka˙zde słowo. — I? — I w ubiegłym roku kawałek placka s´rednio wynosił trzysta trzydzie´sci tysi˛ecy. I, oczywi´scie, oczekujemy, z˙ e w tym roku b˛edzie nawet wi˛ecej. Co rok idzie w gór˛e. — Trzysta trzydzie´sci tysi˛ecy — powtórzył wolno Mitch. — Tak. A to tylko s´rednia. Locke otrzyma prawie milion. Victor Milligan dostanie prawie dwa razy tyle. — A co z nami? — Te˙z dostaniemy po kawałku. Bardzo małym kawałku. W tamtym roku wypadało przeci˛etnie po dziewi˛ec´ tysi˛ecy. To zale˙zy od tego, jak długo si˛e tu jest, i od produktywno´sci. — Czy mo˙zemy i´sc´ popatrze´c? — Nie sprzedaliby biletu nawet samemu prezydentowi. Ma to by´c niby tajne zebranie, ale wszyscy o nim wiemy. Wieczorem dotra˛ ju˙z do nas jakie´s plotki o tym, co si˛e tam działo. — Kiedy b˛eda˛ głosowa´c, kto zostanie nast˛epnym wspólnikiem? — W zasadzie powinno si˛e to odby´c dzisiaj. Ale kra˙ ˛za˛ pogłoski, z˙ e nie b˛edzie z˙ adnego nowego wspólnika w tym roku, z powodu s´mierci Marty’ego i Joego. My´sl˛e, z˙ e Marty był pierwszy w kolejce, a po nim Joe. Teraz mo˙ze zechca˛ poczeka´c rok lub dwa. — Kto obecnie jest pierwszy w kolejce? Lamar wyprostował si˛e i u´smiechnał ˛ dumnie. — Za rok od dzisiaj, mój przyjacielu, ja zostan˛e wspólnikiem Bendiniego, Lamberta i Locke’a. Ja jestem tym pierwszym w kolejce, wi˛ec nie wchod´z mi w tym roku w drog˛e. — Słyszałem co´s o Massengillu. Człowiek z Harvardu, mógłbym doda´c.

154

— Massengill nie ma szans. Mam zamiar fakturowa´c za sto czterdzie´sci godzin tygodniowo i te ptaszki zaczna˛ mnie błaga´c, bym został wspólnikiem. Trafi˛e na czwarte pi˛etro, a Massengill pójdzie z asystentami do sutereny. — Stawiam swoje pieniadze ˛ na Massengilla. — To mi˛eczak. Wyko´ncz˛e go. Chod´zmy zje´sc´ talerz chilli, to odsłoni˛e ci swoja˛ strategi˛e. — Dzi˛eki, ale musz˛e pracowa´c. Lamar wycofał si˛e z biura. W drzwiach minał ˛ si˛e z Nina,˛ która niosła stos papierów. Poło˙zyła je na rogu zasłanego papierami biurka. — Id˛e na lunch. Czy potrzebujesz czego´s? — Nie. Dzi˛eki. Tak, dietetycznej pepsi. Korytarze ucichły w porze lunchu — sekretarki opuszczały budynek i kierowały si˛e w stron˛e centrum, by odwiedzi´c która´ ˛s z tuzina małych kafejek i restauracji znajdujacych ˛ si˛e w pobli˙zu. Połowa prawników była zaj˛eta liczeniem pieni˛edzy na czwartym pi˛etrze, wi˛ec miły gwar towarzyszacy ˛ intensywnej pracy umilkł na jaki´s czas. Mitch znalazł jabłko na biurku Niny i wytarł je do czysta. Otworzył podr˛ecznik o przepisach IRS, poło˙zył go na kopiarce stojacej ˛ za biurkiem i nacisnał ˛ zielony przycisk druk. Zabłysło czerwone s´wiatełko ostrzegawcze i pojawiła si˛e informacja podaj numer teczki. Odsunał ˛ si˛e i spojrzał na kopiark˛e. Tak, była nowa. Obok przycisku z napisem druk znajdował si˛e inny z napisem bypass. Nacisnał ˛ go kciukiem. Z maszyny wydobył si˛e gło´sny sygnał alarmowy i cały rzad ˛ przycisków zapalił si˛e jaskrawoczerwonym s´wiatłem. Spojrzał bezradnie wokoło szukajac ˛ pomocy, nie dostrzegł nikogo i przera˙zony chwycił podr˛ecznik. — Co si˛e tu dzieje? — czyj´s głos przebił si˛e przez wycie kopiarki. — Nie wiem! — wrzasnał ˛ Mitch. Lela Pointer, sekretarka zbyt leciwa, by opuszcza´c budynek w czasie lunchu, odnalazła przełacznik ˛ i przekr˛eciła go. Syrena umilkła. — Co to, do diabła? — zapytał Mitch, z trudem łapiac ˛ oddech. — Nie powiedzieli ci? — zdziwiła si˛e, zabrała mu podr˛ecznik i odło˙zyła go ´ na miejsce. Swidrowała go swoimi male´nkimi, zło´sliwymi oczkami z taka˛ mina,˛ jakby przyłapała go na grzebaniu w jej torebce. — Oczywi´scie, z˙ e nie. O co chodzi? — Mamy nowy system kopiowania — oznajmiła przez nos — został zainstalowany zaraz po Bo˙zym Narodzeniu. Musisz wpisa´c numer teczki, zanim maszyna zacznie kopiowa´c. Twoja sekretarka powinna ci była powiedzie´c. — Czy to znaczy, z˙ e to co´s nie zacznie kopiowa´c, dopóki nie wcisn˛e dziesi˛eciocyfrowego numeru? — Tak jest. — A co z dokumentami nie nale˙zacymi ˛ do teczek klientów?

155

— Nie b˛edzie działa´c. Pan Lambert uwa˙za, z˙ e tracimy zbyt wiele pieni˛edzy na nie zafakturowane kopie. Tak wi˛ec od teraz, za ka˙zda˛ kopi˛e z kartoteki wystawia si˛e automatycznie rachunek. Najpierw wciskasz numer. Maszyna zapami˛etuje liczb˛e kopii i przekazuje informacj˛e do głównego komputera, który wystawia za nie rachunek i obcia˙ ˛za klienta. — A co z kopiami prywatnymi? Lela pokr˛eciła głowa.˛ Na jej twarzy malowało si˛e zdumienie. — Nie chce mi si˛e wierzy´c, z˙ e twoja sekretarka nie powiedziała ci tego wszystkiego. — No dobrze, nie powiedziała, czemu ty wobec tego nie mogłaby´s mi pomóc? — Masz czterocyfrowy numer prywatny. Pod koniec ka˙zdego miesiaca ˛ dostaniesz rachunek za swoje własne kopie. Mitch wlepił wzrok w maszyn˛e. — Ale po co ten cholerny system alarmowy? — Pan Lambert powiedział, z˙ e po trzydziestu dniach odłacz ˛ a˛ alarm. Na razie jest on potrzebny ze wzgl˛edu na takich jak ty. Traktuje to bardzo powa˙znie. Powiedział, z˙ e tracili´smy tysiace ˛ na nie zafakturowanych kopiach. — W porzadku. ˛ Spodziewam si˛e, z˙ e wymieniono wszystkie kopiarki w tym budynku. U´smiechn˛eła si˛e z satysfakcja.˛ — Tak, wszystkie siedemna´scie. — Dzi˛ekuj˛e. — Mitch wrócił do biura, aby odnale´zc´ numer teczki. O trzeciej po południu na piatym ˛ pi˛etrze zako´nczono uroczysto´sc´ , a wspólnicy, teraz znacznie zamo˙zniejsi i troch˛e wstawieni, wyszli z jadalni i rozeszli si˛e do swoich biur. Avery, Oliver Lambert i Nathan Locke dotarli krótkim korytarzem do s´ciany z zabezpieczeniami i nacisn˛eli przycisk. DeVasher czekał. Wskazał krzesła i poprosił, by usiedli. Lambert pu´scił w obieg skr˛econe r˛ecznie honduransy i wszyscy zapalili. — Có˙z, widz˛e, z˙ e wszyscy jeste´smy w s´wiatecznych ˛ nastrojach — powiedział drwiacym ˛ tonem DeVasher. — Ile wynosi s´rednia? Trzysta dziewi˛ec´ dziesiat ˛ tysi˛ecy? — Zgadza si˛e, DeVasher — powiedział Lambert. — To był bardzo dobry rok. — Zaciagn ˛ ał ˛ si˛e powoli i wypu´scił obłok dymu w stron˛e sufitu. — Czy wszyscy mieli´smy udane Bo˙ze Narodzenie? — zapytał DeVasher. — Co masz na my´sli? — spytał Locke. — Wesołych s´wiat, ˛ Nat. Po prostu kilka spraw. Dwa dni temu spotkałem Lazarova w Nowym Orleanie. Jak wam wiadomo, on nie s´wi˛etuje narodzin Chrystusa. Przedstawiłem mu dokładnie nasza˛ sytuacj˛e, kładac ˛ nacisk na spraw˛e McDeere’a i FBI. Zapewniłem go, z˙ e nie było z˙ adnych innych kontaktów poza tym pierw156

szym spotkaniem. Nie do ko´nca w to uwierzył i powiedział, z˙ e sprawdzi te informacje — ma swoje z´ ródła w FBI. Nie wiem, co to oznacza, ale kim ja jestem, by zadawa´c pytania? Polecił mi, bym s´ledził McDeere’a dwadzie´scia cztery godziny na dob˛e, przez najbli˙zsze sze´sc´ miesi˛ecy. Powiedziałem mu, z˙ e od jakiego´s czasu w pewnym sensie to robimy. On nie chce, z˙ eby ponownie doszło do takiej sytuacji jak z Hodge’em i Kozinskim. Jest tym bardzo poruszony. McDeere’owi nie wolno wyje˙zd˙za´c z miasta w sprawach firmy, chyba z˙ e co najmniej dwóch z nas b˛edzie mu towarzyszy´c. — Za dwa tygodnie jedzie do Waszyngtonu — powiedział Avery. — Po co? — Ameryka´nski Instytut Podatkowy. Czterodniowe seminarium. Wymagamy od wszystkich naszych nowych pracowników, by w nim uczestniczyli. Obiecalis´my mu, z˙ e pojedzie, i gdyby teraz ten wyjazd został odwołany, wzbudziłoby to w nim na pewno podejrzenia. — Załatwili´smy dla niego we wrze´sniu rezerwacj˛e — dodał Ollie. — Zobacz˛e, czy uda mi si˛e to wytargowa´c u Lazarova — powiedział DeVasher. — Podajcie mi daty, loty i rezerwacje hotelowe. Nie b˛edzie mu si˛e to podobało. — Czy co´s si˛e zdarzyło w czasie Bo˙zego Narodzenia? — zapytał Locke. — Niewiele. Jego z˙ ona pojechała do domu w Kentucky. Wcia˙ ˛z tam jest. McDeere zabrał psa i pojechał do Panama City Beach na Florydzie. Sadzimy, ˛ z˙ e po to, z˙ eby zobaczy´c si˛e ze swoja˛ mama,˛ ale nie jeste´smy pewni. Pierwsza˛ noc sp˛edził w „Holiday Inn” na pla˙zy. Tylko on i pies. Nieciekawe. Potem pojechał do Birmingham, przenocował w innym „Holiday Inn”, a wczoraj, wczesnym rankiem, wybrał si˛e do Brushy Mountain, z˙ eby odwiedzi´c brata. Nieszkodliwa wycieczka. — Co powiedział swojej z˙ onie? — zapytał Avery — Nic, o ile nam wiadomo. Trudno jest usłysze´c wszystko. — Kogo jeszcze obserwujecie? — spytał znowu Avery. — Sporadycznie słuchamy ich wszystkich. Poza McDeere’em nie podejrzewamy nikogo, jego zreszta˛ wyłacznie ˛ z powodu Tarrance’a. Na razie wszystko jest w porzadku. ˛ — On musi pojecha´c do Waszyngtonu, DeVasher — powiedział Avery. — Dobra, dobra. Wyja´sni˛e to Lazarovowi. Ka˙ze nam wysła´c pi˛eciu ludzi, z˙ eby go mieli na oku. Co za idiota! Bar lotniskowy „Ernie” znajdował si˛e rzeczywi´scie obok lotniska. Mitch odnalazł go z trudem i zaparkował pomi˛edzy dwoma samochodami terenowymi z prawdziwym błotem przyczepionym do kół i przednich lamp. Na parkingu stało wiele takich pojazdów. Rozejrzał si˛e wokoło i instynktownie zdjał ˛ krawat. Docho157

dziła jedenasta. Sala barowa była długa i mroczna. Na szybach l´sniły kolorowe reklamy piwa. Aby si˛e upewni´c, raz jeszcze spojrzał na karteczk˛e. Drogi Panie McDeere. Prosz˛e spotka´c si˛e ze mna˛ w barze „Ernie” na Winchester dzi´s pó´znym wieczorem. Chodzi o Eddiego Lomaxa. Sprawa bardzo wa˙zna. Tammy Hemphill, jego sekretarka. Znalazł t˛e kartk˛e, przypi˛eta˛ do drzwi kuchennych, kiedy wrócił do domu. Pami˛etał Tammy z tej jedynej wizyty w biurze Eddiego, w listopadzie. Pami˛etał ciasna,˛ skórzana˛ spódnic˛e, olbrzymie piersi, utlenione włosy, czerwone, lepkie usta i dym wydobywajacy ˛ si˛e nieustannie z jej nozdrzy. Pami˛etał te˙z histori˛e o jej m˛ez˙ u Elvisie. Otworzył drzwi i w´sliznał ˛ si˛e do s´rodka. Połow˛e sali zajmował rzad ˛ stołów bilardowych. W tyle, poprzez mrok i g˛esty dym, dostrzegł niewielki parkiet. Po prawej stronie stał długi bufet, przy którym, jak w saloonie, tłoczyli si˛e kowboje obojga płci. Wszyscy pili bud longneck. Wygladało ˛ na to, z˙ e nikt go nie zauwa˙zył. Podszedł szybko do ko´nca baru i usiadł na stołku. — Bud longneck — rzucił w stron˛e barmana. Tammy podeszła, zanim podano mu piwo. Siedziała na zatłoczonej ławce obok stołów bilardowych i czekała na niego. Miała na sobie ciasne, sprane d˙zinsy, wypłowiała˛ koszul˛e z drelichu i czerwone szpilki. Wida´c było, z˙ e dopiero co tleniła włosy. — Dzi˛ekuj˛e, z˙ e przyszedłe´s — powiedziała. — Czekałam przez cztery godziny. Nie znalazłam innego sposobu, z˙ eby si˛e spotka´c z toba.˛ Mitch skinał ˛ głowa˛ i u´smiechnał ˛ si˛e, jakby chciał powiedzie´c: „W porzadku. ˛ Postapiła´ ˛ s wła´sciwie”. — O co chodzi? — zapytał. Rozejrzała si˛e dookoła. — Musimy pogada´c, ale nie tutaj. — Co proponujesz? — Mo˙ze mogliby´smy si˛e przejecha´c? — Oczywi´scie, ale nie moim samochodem. To. . . no có˙z, to nie byłby dobry pomysł. — Mam tu samochód. Jest stary, ale mo˙ze by´c. Mitch zapłacił za piwo i ruszył za nia˛ w stron˛e wyj´scia. Farmer siedzacy ˛ obok drzwi powiedział: — Popatrzcie tylko. Przychodzi facet w garniturze i podrywa taka˛ w trzydzies´ci sekund. Mitch u´smiechnał ˛ si˛e do niego i wyszedł szybko z baru. Zaje˙zd˙zony volkswagen rabbit stał wci´sni˛ety w rzad ˛ masywnych, błoto˙zernych maszyn. Otworzyła drzwi i Mitch, zgi˛ety wpół, wcisnał ˛ si˛e na zawalone jakimi´s drobiazgami siedzenie. Nacisn˛eła pedał gazu pi˛ec´ razy i przekr˛eciła kluczyki. Mitch wstrzymywał 158

oddech, dopóki samochód nie ruszył. — Dokad ˛ chciałby´s pojecha´c? — zapytała. Tam gdzie nikt nas nie b˛edzie widział, pomy´slał Mitch. — Ty prowadzisz. — Jeste´s z˙ onaty, prawda? — spytała. — Tak. A ty jeste´s m˛ez˙ atka? ˛ — Tak, i mój ma˙ ˛z nie zrozumiałby tej sytuacji. Dlatego wybrałam t˛e spelun˛e. Nigdy tutaj nie chodzimy. Powiedziała to takim tonem, jakby ona i jej ma˙ ˛z byli skrajnymi rasistami. — Nie wydaje mi si˛e, aby i moja z˙ ona zrozumiała. Zreszta˛ nie ma jej w mies´cie. Tammy prowadziła samochód w stron˛e lotniska. — Mam pomysł — powiedziała. Mocno s´ciskała kierownic˛e, a w jej głosie Mitch wyczuł wyra´zne napi˛ecie. — Co masz na my´sli? — zapytał Mitch. — Có˙z, słyszałe´s o Eddiem? — Tak. — Kiedy go ostatni raz widziałe´s? — Spotkali´smy si˛e jakie´s dziesi˛ec´ dni temu, przed Bo˙zym Narodzeniem. W pewnym sensie było to tajne spotkanie. — Tak wła´snie my´slałam. Nie trzymał z˙ adnych dokumentów dotyczacych ˛ roboty, która˛ prowadził dla ciebie. Powiedział, z˙ e ty sobie tego z˙ yczyłe´s. Nie mówił mi wiele. Ale ja i Eddie, có˙z. . . my, no có˙z, byli´smy. . . sobie bliscy. Mitch nie wiedział, co na to odpowiedzie´c. — To znaczy, byli´smy sobie bardzo bliscy. Wiesz, co mam na my´sli? Mitch odchrzakn ˛ ał ˛ i upił łyk piwa. — I mówił mi rzeczy, o których, jak sadz˛ ˛ e, nie powinien był mi mówi´c. Powiedział, z˙ e twoja sprawa jest naprawd˛e dziwna, z˙ e kilku prawników z twojej firmy poniosło s´mier´c w bardzo niejasnych okoliczno´sciach. I z˙ e zawsze zdawało ci si˛e, z˙ e kto´s ci˛e s´ledzi i podsłuchuje. To bardzo dziwne, gdy chodzi o firm˛e prawnicza.˛ A wi˛ec to taka poufno´sc´ i dyskrecja, pomy´slał Mitch. Có˙z, to jest wła´snie z˙ ycie. Skr˛eciła, wjechała na teren lotniska i skierowała si˛e w stron˛e ogromnego skupiska zaparkowanych samochodów. — A kiedy sko´nczył pracowa´c dla ciebie, powiedział mi raz, tylko raz, w łó˙zku, z˙ e ma wra˙zenie, i˙z kto´s go s´ledzi. To było trzy dni przed Bo˙zym Narodzeniem. A ja spytałam kto. Powiedział, z˙ e nie wie, ale wspomniał twoja˛ spraw˛e i dodał, z˙ e ma to prawdopodobnie jaki´s zwiazek ˛ z tymi lud´zmi, którzy s´ledzili ciebie. Nie powiedział wiele. Zaparkowała obok przystanku. — Czy mógł go s´ledzi´c kto´s inny? 159

— Nie, nikt. Był dobrym detektywem, nie zostawiał z˙ adnych s´ladów. Mam na my´sli to, z˙ e on był kiedy´s glina˛ i kiedy´s tak˙ze siedział. Znał z˙ ycie ulicy od podszewki. Płacono mu za s´ledzenie ludzi i wykrywanie s´wi´nstw. Jego samego nie s´ledził nikt. Nigdy. — A wi˛ec kto go zabił? — Kto´s, kto za nim łaził. W gazetach pisano, z˙ e złapali go, jak s´ledził jakiego´s bogatego faceta, i go załatwili. To nieprawda. Nagle, nie wiadomo skad, ˛ wydobyła papierosa i zapaliła. Mitch otworzył okno. — B˛edzie ci przeszkadzało, z˙ e pal˛e? — Nie, ale wydmuchuj t˛edy — poprosił, wskazujac ˛ okno. — Tak wi˛ec, boj˛e si˛e. Eddie był zdania, z˙ e ludzie, którzy ci˛e s´ledza,˛ sa˛ bardzo niebezpieczni i bardzo przebiegli. Bardzo do´swiadczeni, jak to okre´slił. Je˙zeli jego zabili, co si˛e stanie ze mna? ˛ Mo˙ze my´sla,˛ z˙ e ja co´s wiem. Nie byłam w biurze, odkad ˛ go zabili. Nie zamierzam tam wraca´c. — Nie wracałbym, gdybym był na twoim miejscu. — Nie jestem głupia. Pracowałam dla niego przez dwa lata i wiele si˛e nauczyłam. Mieli´smy wiele zwariowanych przypadków. Widzieli´smy wszystko, co tylko mo˙zna zobaczy´c. — Jak go zastrzelili? — Miał przyjaciela z Sekcji Zabójstw. Ten facet powiedział mi w zaufaniu, z˙ e Eddie dostał trzy razy w tył głowy z bliskiej odległo´sci. Pistolet, kaliber 22. I nie maja˛ z˙ adnych poszlak. Powiedział, z˙ e to była bardzo czysta, profesjonalna robota. Mitch wypił longneck i poło˙zył butelk˛e na podłodze, obok pół tuzina pustych puszek po piwie. Bardzo czysta, profesjonalna robota. — To nie ma sensu — powiedziała Tammy. — To znaczy, w jaki sposób kto´s mógłby si˛e skrada´c za Eddiem, dosta´c si˛e jako´s na tylne siedzenie i strzeli´c mu trzy razy w tył głowy? A on nawet nie powinien si˛e znale´zc´ w tym miejscu. — Mo˙ze zasnał, ˛ a oni go zaskoczyli? — Nie. Bierze wszystkie rodzaje proszków, kiedy ma pracowa´c do pó´znej nocy. Jest zawsze przytomny. — Czy w biurze sa˛ jakie´s dokumenty? — Masz na my´sli jakie´s dotyczace ˛ ciebie? — Tak, dotyczace ˛ mnie. — Watpi˛ ˛ e. Nigdy nie widziałam nic na pi´smie. Powiedział, z˙ e tak sobie z˙ yczyłe´s. — To prawda — powiedział Mitch z uczuciem ulgi. Obserwowali, jak 727 odlatuje na północ. Na parkingu panował ruch. — Naprawd˛e si˛e boj˛e, Mitch. Mog˛e ci mówi´c Mitch? — Jasne. Czemu nie.

160

— My´sl˛e, z˙ e go zabili dlatego, z˙ e pracował dla ciebie. To wszystko. A je˙zeli zabili go dlatego, z˙ e co´s wiedział, prawdopodobnie dojda˛ do wniosku, z˙ e ja te˙z co´s wiem. Co o tym sadzisz? ˛ — Na twoim miejscu starałbym si˛e by´c bardzo ostro˙zny. — Mog˛e znikna´ ˛c na jaki´s czas. Mój ma˙ ˛z pracuje troch˛e w nocnych klubach i mo˙zemy si˛e przenie´sc´ w ka˙zdej chwili, je˙zeli b˛edzie trzeba. Nie mówiłam mu o tym, ale wydaje mi si˛e, z˙ e b˛ed˛e musiała. Co o tym my´slisz? — Gdzie by´s pojechała? — Do Little Rock w San Louis, Nashville. Jest teraz wła´snie bez pracy, wi˛ec my´sl˛e, z˙ e mogliby´smy si˛e przenie´sc´ — jej głos zadr˙zał. Zapaliła nast˛epnego papierosa. Bardzo czysta, profesjonalna robota, powtórzył w my´slach Mitch. Spojrzał na nia˛ i zobaczył mała˛ łz˛e spływajac ˛ a˛ po jej policzku. Nie była brzydka, tylko lata sp˛edzone w barach i nocnych klubach dawały zna´c o sobie. Miała wyraziste rysy i gdyby nie utlenione włosy i zbyt mocny makija˙z, byłaby do´sc´ atrakcyjna jak na swoje lata. Ocenił, z˙ e liczy sobie około czterdziestki. Zaciagn˛ ˛ eła si˛e mocno i wypu´sciła przez okienko pot˛ez˙ ny obłok dymu. — Wydaje mi si˛e, z˙ e jedziemy na tym samym wozie, czy˙z nie tak? Mam na my´sli to, z˙ e wiedza˛ o nas obojgu. Zabili tych prawników, nast˛epnie Eddiego i domy´slam si˛e, kto b˛edzie nast˛epny. — Nie tłum tego w s´rodku, po prostu wyrzu´c to z siebie. Słuchaj, zróbmy tak. Musimy by´c w kontakcie. Nie mo˙zesz do mnie dzwoni´c i nie mo˙zemy si˛e razem pokazywa´c. Moja z˙ ona wie o wszystkim i powiem jej o tym naszym spotkaniu. Nie martw si˛e o nia.˛ Raz w tygodniu prze´slij mi wiadomo´sc´ i daj zna´c, gdzie jeste´s. Jak ma na imi˛e twoja matka? — Doris. — W porzadku. ˛ To b˛edzie twój pseudonim. Na wszystkim, co do mnie wys´lesz, podpisuj si˛e Doris. — Czy oni czytaja˛ tak˙ze twoje listy? — Prawdopodobnie, Doris, prawdopodobnie.

Rozdział 19

O piatej ˛ po południu Mitch zgasił s´wiatło w swoim biurze, zabrał dwie walizki i zatrzymał si˛e przy biurku Niny. Pisała na IBM, przytrzymujac ˛ słuchawk˛e ramieniem. Zobaczyła go i wyj˛eła kopert˛e z szuflady. — To jest potwierdzenie twojej rezerwacji w „Capital Hilton” — powiedziała do słuchawki. — Dyktafon jest na moim biurku — powiedział. — Do zobaczenia w poniedziałek. Wspiał ˛ si˛e po schodach na czwarte pi˛etro i wszedł do biura Avery’ego. Panowało tu małe zamieszanie. Jedna z sekretarek wpychała dokumenty do masywnej teczki. Druga mówiła co´s ostrym tonem do Avery’ego, który wrzeszczał na kogo´s przez telefon. Asystent wydawał polecenia pierwszej sekretarce. Avery cisnał ˛ słuchawk˛e na widełki. — Gotowy?! — rzucił w stron˛e Mitcha. — Czekam na ciebie — odparł Mitch. — Nie mog˛e znale´zc´ teczki Greenmarka! — krzykn˛eła pierwsza sekretarka w stron˛e asystenta. — Była razem z teczka˛ Rocconiego — powiedział asystent. — Nie potrzebuj˛e teczki Greenmarka! — wrzasnał ˛ Avery. — Ile razy mam ci to powtarza´c? Głucha jeste´s? Sekretarka spojrzała lodowatym wzrokiem na Avery’ego. — Nie, mam bardzo dobry słuch i wyra´znie słyszałam, jak mówiłe´s, z˙ ebym zapakowała teczk˛e Greenmarka. — Samochód czeka — powiedziała druga sekretarka. — Nie potrzebuj˛e tej cholernej teczki Greenmarka! — krzyknał ˛ Avery. — A Rocconiego? — spytał asystent. — Tak! Tak! Mówi˛e po raz dziesiaty. ˛ Jest mi potrzebna teczka Rocconiego! — Samolot tak˙ze czeka — powiedziała pierwsza sekretarka. Jedna˛ walizk˛e zatrza´sni˛eto i przekr˛econo kluczyk. Avery przekopywał si˛e przez stos dokumentów na swoim biurku.

162

— Gdzie jest teczka Fendera? Gdzie le˙zy którakolwiek z teczek moich klientów? Dlaczego nigdy nie mog˛e znale´zc´ tego, co potrzebuj˛e? — Fender jest tutaj — powiedziała pierwsza sekretarka i wcisn˛eła dokumenty do drugiej walizki. Avery gapił si˛e na kartk˛e z notatnika. — W porzadku. ˛ Czy jest Fender, Rocconi, Cambridge Partners, Greene Group, Sonny Capps do Otaki, Burton Brothers, Galvestonn Freight i McQuade? — Tak, tak, tak — zapewniła pierwsza sekretarka. — Sa˛ wszyscy — powiedział asystent. — Nie wierz˛e w to — o´swiadczył Avery chwytajac ˛ swoja˛ kurtk˛e. — Chod´zmy. Wymaszerował z pokoju, a za nim ruszyła cała ekipa: sekretarki, asystent i Mitch. Mitch d´zwigał dwie walizki, asystent tak˙ze dwie, sekretarka jedna.˛ Druga sekretarka notowała polecenia i zadania, które wyszczekiwał po drodze Avery, i które miały by´c wykonane podczas jego nieobecno´sci. Wszyscy wcisn˛eli si˛e do małej windy i zjechali na parter. Na zewnatrz ˛ do akcji właczył ˛ si˛e szofer, otwarł drzwi i umie´scił walizki w baga˙zniku. Mitch i Avery usiedli na tylnych siedzeniach. — Odpr˛ez˙ si˛e, Avery — radził Mitch. — Jedziesz na trzy dni na Kajmany. Po prostu si˛e odpr˛ez˙ . — Racja, racja. Zabrałem ze soba˛ tyle materiałów, z˙ e starczyłoby mi pracy co najmniej na miesiac. ˛ Moi klienci chca˛ mnie obedrze´c ze skóry i gro˙za˛ sadami ˛ za czyny niezgodne z etyka˛ prawnicza.˛ Jestem dwa miesiace ˛ do tyłu, a ty wła´snie teraz wyje˙zd˙zasz na cztery dni na seminarium podatkowe do Waszyngtonu, cztery dni s´miertelnej nudy. Sp˛edzasz wspaniale czas, McDeere. Po prostu wspaniale. Avery otworzył szafk˛e i zrobił sobie drinka. Mitch odmówił. Limuzyna sun˛eła przez zatłoczone — była pora szczytu — ulice w stron˛e lotniska. Po trzech łykach d˙zinu wspólnik odetchnał ˛ gł˛eboko. — Nie ko´nczaca ˛ si˛e nauka. Dobry kawał — powiedział. — Miałe´s to samo, gdy byłe´s nowicjuszem. A zreszta,˛ je˙zeli si˛e nie myl˛e, sp˛edziłe´s nie tak dawno cały tydzie´n na mi˛edzynarodowym seminarium podatkowym w Honolulu. A mo˙ze ju˙z zapomniałe´s? — To była praca. Wyłacznie ˛ praca. Czy zabierasz ze soba˛ swoje teczki klientów? — Oczywi´scie, Avery. Oczekuja˛ ode mnie, z˙ e b˛ed˛e sp˛edzał osiem godzin dziennie na seminarium podatkowym, uczac ˛ si˛e ostatnich poprawek, jakie Kongres wprowadził do prawa podatkowego, a w wolnym czasie fakturował za pi˛ec´ godzin dziennie. — Sze´sc´ , je˙zeli dasz rad˛e. Jeste´smy do tyłu, Mitch. — Zawsze jeste´smy do tyłu, Avery. Zrób sobie nast˛epnego drinka. Musisz si˛e odpr˛ez˙ y´c. 163

— Mam zamiar si˛e odpr˛ez˙ y´c, popijajac ˛ w „Rumheads”. Mitch pomy´slał o barach, gdzie mo˙zna było wypi´c red stripe, o stołach, przy których gra si˛e w domino, o rzutkach i o. . . tak, o bikini ze sznureczkami. I o dziewczynie. — Czy to twój pierwszy lot na pokładzie leara? — zapytał Avery ju˙z bardziej swobodnym tonem. — Tak. Jestem tu od siedmiu miesi˛ecy, a dopiero teraz zobacz˛e ten samolot. Gdybym to wiedział w ubiegłym roku w marcu, poszedłbym pracowa´c do firmy na Wall Street. — Wall Street to nie jest miejsce dla ciebie. Czy wiesz, co ci faceci robia? ˛ Maja˛ w firmie trzystu prawników, zgadza si˛e? I co roku zatrudniaja˛ trzydziestu nowych pracowników, a mo˙ze i wi˛ecej. Ka˙zdy chce tam dosta´c prac˛e, bo to jest Wall Street, zgadza si˛e? Mniej wi˛ecej po miesiacu ˛ zbieraja˛ cała˛ trzydziestk˛e do kupy w jednym, du˙zym pokoju i o´swiadczaja,˛ z˙ e oczekuje si˛e od nich, z˙ e b˛eda˛ pracowa´c po dziewi˛ec´ dziesiat ˛ godzin tygodniowo przez pi˛ec´ lat. Kiedy minie pi˛ec´ lat, połowy z nich ju˙z nie ma. Liczba zwolnie´n jest nieprawdopodobna. Usiłuja˛ zabi´c nowicjuszy, ka˙za˛ płaci´c klientom po sto, sto pi˛ec´ dziesiat ˛ za godzin˛e ich pracy, robia˛ na nich ci˛ez˙ ka˛ fors˛e, a potem ich wyrzucaja.˛ To jest Wall Street. A mali chłopcy nigdy nie ogladaj ˛ a˛ samolotu firmy. Ani limuzyny firmy. Jeste´s prawdziwym szcz˛es´ciarzem, Mitch. Powiniene´s codziennie dzi˛ekowa´c Bogu, z˙ e zdecydowali´smy si˛e na ciebie tutaj, w dobrym, starym Bendinim, Lambercie i Locke’u. — Dziewi˛ec´ dziesiat ˛ godzin to fraszka. Mógłbym wykorzysta´c reszt˛e. — To by si˛e opłaciło. Czy wiesz, ile wynosiła moja premia w zeszłym roku? — Nie. — Czterdzie´sci osiem tysi˛ecy. Nie´zle, co? A to tylko premia. — Ja dostałem sze´sc´ tysi˛ecy — zauwa˙zył Mitch. — Trzymaj si˛e mnie, a wkrótce b˛edziesz nale˙zał do gromady wybra´nców. — Tak, ale najpierw musz˛e sko´nczy´c swoja˛ nie ko´nczac ˛ a˛ si˛e nauk˛e. Dziesi˛ec´ minut pó´zniej limuzyna skr˛eciła na wjazd prowadzacy ˛ w kierunku rz˛edu hangarów. Na tablicy widniał napis: MEMPHIS AERO. Srebrny, l´sniacy ˛ lear 55 podje˙zd˙zał wolno do stanowiska. — Oto on — powiedział Avery. Walizki i baga˙ze szybko załadowano do samolotu i po kilku minutach byli gotowi do odlotu. Mitch zapiał ˛ pas, podziwiajac ˛ kabin˛e wyło˙zona˛ mosiadzem ˛ i skóra.˛ Była wystawna i luksusowa, czego si˛e zreszta˛ spodziewał. Avery przyrzadził ˛

164

sobie nast˛epnego drinka i rozsiadł si˛e wygodnie. Godzin˛e i pi˛etna´scie minut pó´zniej lear zaczał ˛ si˛e zni˙za´c nad mi˛edzynarodowym lotniskiem Baltimore w Waszyngtonie. Kiedy wkrótce znieruchomiał na asfalcie, Avery z Mitchem zeszli na dół i otworzyli drzwi baga˙zowe. Avery wskazał m˛ez˙ czyzn˛e stojacego ˛ przy furtce. — To jest twój szofer. Limuzyna czeka przy wej´sciu. Id´z za nim. Masz około czterdziestu minut drogi do „Capital Hilton”. — Nast˛epna limuzyna? — zapytał Mitch. — Tak. Nie postaraliby si˛e tak dla ciebie na Wall Street. U´scisn˛eli sobie dłonie, po czym Avery wrócił do samolotu. Tankowanie zaj˛eło około trzydziestu minut, a kiedy lear wystartował i skr˛ecił na południe, Avery zasnał ˛ ponownie. Po trzech godzinach samolot wyladował ˛ w Georgetown na Grand Cayman, przetoczył si˛e obok budynku dworca lotniczego i wjechał do małego hangaru, gdzie miał pozosta´c przez noc. Na Avery’ego i jego baga˙z czekał stra˙znik, poprowadził go do wej´scia i do komory celnej. Pilota i drugiego pilota odprowadzono tak˙ze do wej´scia. Po północy zgasły s´wiatła w hangarze i pół tuzina samolotów pogra˙ ˛zyło si˛e w ciemno´sciach. W chwil˛e pó´zniej otwarły si˛e boczne drzwi. Trzej m˛ez˙ czy´zni, w´sród nich Avery, w´slizn˛eli si˛e do s´rodka i podeszli szybko do leara 55. Avery otworzył drzwi baga˙zowe i wszyscy trzej zacz˛eli pospiesznie wyładowywa´c dwadzie´scia pi˛ec´ ci˛ez˙ kich kartonowych pudeł. Był tropikalny upał i hangar sprawiał wra˙zenie pieca. Pot s´ciekał z nich strumieniami, ale z˙ aden nie powiedział ani słowa, dopóki wszystkie pudła nie zostały wyj˛ete. — Powinno by´c dwadzie´scia pi˛ec´ . Policz je — powiedział Avery do muskularnego tubylca w trykotowej koszulce i z pistoletem w skórzanym pokrowcu przy biodrze. Drugi z m˛ez˙ czyzn trzymał w dłoni notes i przygladał ˛ si˛e uwa˙znie ci˛ez˙ kim paczkom, jakby był pracownikiem magazynu przyjmujacym ˛ wła´snie towar. Tubylec liczył szybko, pot s´ciekał ze´n na pudełka. — Tak. Dwadzie´scia pi˛ec´ . — Ile? — zapytał człowiek z notesem. — Sze´sc´ i pół miliona. — Wszystko w gotówce? — Wszystko w gotówce, w dolarach Stanów Zjednoczonych. Setki i dwudziestki. Załadujmy to. — Gdzie to pojedzie? — Do Quebecbanq. Czekaja˛ na nas. Ka˙zdy chwycił po jednym pudle i przeszli w mroku do bocznych drzwi, gdzie czekał m˛ez˙ czyzna z pistoletem Uzi. Pudła załadowano na rozsypujac ˛ a˛ si˛e ci˛ez˙ a165

rówk˛e, opatrzona˛ z jednej strony niezgrabnym napisem: Cayman produce. Tubylcy zaj˛eli miejsca w samochodzie, trzymajac ˛ pistolety gotowe do strzału, a „magazynier” usiadł za kierownica˛ i poprowadził ci˛ez˙ arówk˛e w stron˛e s´ródmie´scia Georgetown. Rejestracja zacz˛eła si˛e o ósmej. Prowadzono ja˛ na zewnatrz ˛ Sali Stulecia, na półpi˛etrze. Mitch przybył wcze´snie, zapisał si˛e, odebrał gruba˛ teczk˛e z materiałami, na której starannie wydrukowano jego nazwisko i imi˛e, wszedł na sal˛e i zajał ˛ miejsce w pobli˙zu jej s´rodka. W broszurze wyczytał, z˙ e liczba uczestników jest ograniczona do dwustu osób. Kelner przyniósł mu kaw˛e i Mitch rozło˙zył przed soba˛ egzemplarz „Washington Post”. Wiadomo´sci ograniczały si˛e głównie do rozmaitych historyjek o ukochanych Redskinsach, którzy ponownie zdobyli superpuchar. Sala zapełniała si˛e z wolna — prawnicy z całego kraju przybywali, by usłysze´c ostatnie nowinki dotyczace ˛ prawa podatkowego, które zmieniało si˛e z dnia na dzie´n. Par˛e minut przed ósma˛ prawnik o starannie utrzymanej fryzurze i chłopi˛ecym wygladzie ˛ usiadł bez słowa z lewej strony obok Mitcha. Mitch zerknał ˛ na niego i powrócił do swojej lektury. Gdy sala si˛e ju˙z zapełniła, przewodnicza˛ cy przywitał wszystkich obecnych i przedstawił pierwszego referenta: kongresman taki a taki z Oregonu, przewodniczacy ˛ Komisji Bud˙zetowej Kongresu. Kiedy wszedł na podium, by rozpocza´ ˛c swój wykład, który miał trwa´c około godziny, sasiad ˛ z lewej pochylił si˛e w stron˛e Mitcha i wyciagn ˛ ał ˛ ku niemu dło´n. — Cze´sc´ , Mitch — wyszeptał. — Jestem Grant Harbison z FBI — wr˛eczył Mitchowi wizytówk˛e. Kongresman zaczał ˛ od dowcipu, którego Mitch nie usłyszał. Przygladał ˛ si˛e wizytówce, trzymajac ˛ ja˛ tu˙z przed soba.˛ W odległo´sci trzech stóp od niego siedziało pi˛eciu ludzi. Nie znał nikogo spo´sród obecnych na sali, ale czułby si˛e za˙zenowany, gdyby ktokolwiek si˛e dowiedział, z˙ e trzyma wizytówk˛e przedstawiciela FBI. Po pi˛eciu minutach Mitch spojrzał pytajaco ˛ na Harbisona. — Musz˛e si˛e z toba˛ spotka´c na par˛e minut — wyszeptał Harbison. — A je˙zeli jestem zaj˛ety? — zapytał Mitch. Agent wydobył ze swojej teczki konferencyjnej czysta,˛ biała˛ kopert˛e i wr˛eczył ja˛ Mitchowi. Ten otworzył ja˛ dyskretnie. List był napisany r˛ecznie. Na górze kartki małe, lecz wyra´zne litery tworzyły napis: Biuro Dyrektora FBI. Tre´sc´ listu była nast˛epujaca: ˛ Drogi panie McDeere, Chciałbym porozmawia´c z panem przez kilka minut w czasie lunchu. Prosz˛e zastosowa´c si˛e do instrukcji agenta Harbisona. Nie zajm˛e wiele czasu. Doceniamy pa´nska˛ współprac˛e. 166

Dzi˛ekuj˛e. F. DENTON VOYLES Dyrektor Mitch wsunał ˛ list do koperty i powoli wło˙zył ja˛ do swojej teczki. Doceniamy pa´nska˛ współprac˛e. Od dyrektora FBI. Zdawał sobie spraw˛e z tego, jak wa˙zne jest, by nie tracił w tym momencie zimnej krwi, zachował normalny, spokojny wyraz twarzy, jakby chodziło tu o zwykła˛ formalno´sc´ . Potarł jednak mimo woli skronie palcami obu dłoni i utkwił wzrok w podłodze. Zamknał ˛ oczy i zakr˛eciło mu si˛e w głowie. FBI. Siedza˛ tu˙z obok niego! Czekaja˛ na niego. Dyrektor i diabli wiedza,˛ kto jeszcze. Tarrance jest na pewno gdzie´s w pobli˙zu. Nagle sala zatrz˛esła si˛e od s´miechu, reagujac ˛ w ten sposób na dowcip kongresmana. Harbison szybko pochylił si˛e w stron˛e Mitcha. — Spotkajmy si˛e w toalecie m˛eskiej na rogu za dziesi˛ec´ minut — szepnał, ˛ po czym pozostawił swoja˛ teczk˛e na stole i w´sród niemilknacego ˛ s´miechu opu´scił sal˛e. Mitch zajrzał do pierwszej cz˛es´ci materiałów i udawał, z˙ e studiuje co´s uwa˙znie. Kongresman opisywał szczegółowo swoje bohaterskie boje o zachowanie ulg podatkowych dla bogaczy i zmniejszenie obcia˙ ˛ze´n klasy pracujacej ˛ z drugiej strony. Pod jego nieustraszonym przewodnictwem komisja odrzuciła projekt ustawy ograniczajacej ˛ ulgi dla przedsi˛ebiorstw prowadzacych ˛ poszukiwania ropy i gazu. Mitch odczekał pi˛etna´scie minut, potem jeszcze pi˛ec´ i zaczał ˛ kaszle´c. Potrzebował koniecznie wody; zasłaniajac ˛ usta r˛eka,˛ prze´sliznał ˛ si˛e pomi˛edzy krzesłami na tyły sali i wyszedł przez tylne drzwi. Harbison czekał w m˛eskiej toalecie, myjac ˛ r˛ece po raz dziesiaty. ˛ Mitch stanał ˛ przy sasiedniej ˛ umywalce i odkr˛ecił zimna˛ wod˛e. — O co chodzi, chłopcy? — zapytał. Harbison popatrzył na odbicie Mitcha w lustrze. — Po prostu wykonuj˛e polecenia. Dyrektor Voyles chce ci˛e pozna´c osobi´scie, a mnie wysłano, z˙ ebym ci˛e przyprowadził. — A czego on mo˙ze chcie´c? — zapytał Mitch. — Wolałbym, z˙ eby´s dowiedział si˛e o tym bezpo´srednio od niego, ale jestem pewien, z˙ e sprawa jest raczej wa˙zna. Mitch uwa˙znie rozejrzał si˛e po toalecie. Była pusta. — Przypu´sc´ my, z˙ e b˛ed˛e zbyt zaj˛ety, by móc si˛e z nim spotka´c. Co wtedy? Harbison zakr˛ecił wod˛e i otrzasn ˛ ał ˛ r˛ece nad umywalka.˛ — To spotkanie jest nieuniknione, Mitch. Dajmy spokój zabawom. Kiedy zacznie si˛e przerwa na lunch, wyjd´z głównym wej´sciem i skr˛ec´ w lewo, b˛edzie tam czekała na ciebie taksówka, numer 8667. Zabierze ci˛e do Vietnam Veterans Memorial i tam nas znajdziesz. Musisz uwa˙za´c. Ci dwaj przyjechali tu za toba˛ z Memphis. 167

— Jacy dwaj? — Chłopcy z Memphis. Rób po prostu, co ci powiemy, to wtedy oni si˛e o niczym nie dowiedza.˛ Przewodniczacy ˛ podzi˛ekował drugiemu referentowi, profesorowi prawa podatkowego z Uniwersytetu New York, i ogłosił przerw˛e na lunch. Mitch nie odezwał si˛e słowem do kierowcy taksówki. Ten ruszył jak wariat i wkrótce znikn˛eli w potoku samochodów. Po pi˛etnastu minutach zatrzymali si˛e obok Vietnam Veterans Memorial. — Nie wychod´z jeszcze — powiedział kierowca. Mitch nawet nie drgnał. ˛ Przez dziesi˛ec´ minut siedział bez ruchu, milczac ˛ przez cały czas. Wreszcie biały ford escort zahamował obok taksówki i zatrabił, ˛ po czym natychmiast odjechał. Kierowca spojrzał przed siebie. — W porzadku. ˛ Podejd´z do s´ciany. Znajda˛ ci˛e za pi˛ec´ minut — powiedział. Mitch wszedł na chodnik, taksówka odjechała. Wło˙zył r˛ece gł˛eboko w kieszenie swojego wełnianego płaszcza i podszedł powoli do pomnika. Przenikliwy północny wiatr rozwiewał li´scie na wszystkie strony. Mitch poczuł dreszcze i postawił kołnierz płaszcza. Samotny pielgrzym siedział sztywno na wózku inwalidzkim i wpatrywał si˛e w s´cian˛e. Był okryty ci˛ez˙ kim kocem. Miał na głowie zbyt obszerny beret, lotnicze okulary przeciwsłoneczne zasłaniały jego oczy. Siedział blisko ko´nca s´ciany, obok nazwisk tych, co zgin˛eli w tysiac ˛ dziewi˛ec´ set siedemdziesiatym ˛ drugim. Mitch kroczac ˛ powoli wzdłu˙z muru wpatrywał si˛e w liczby oznaczajace ˛ lata i wreszcie przystanał ˛ nie opodal wózka. Teraz przygladał ˛ si˛e nazwiskom, zapomniawszy nagle zupełnie o siedzacym ˛ w pobli˙zu m˛ez˙ czy´znie. Odetchnał ˛ gł˛eboko, czuł wyra´znie, z˙ e nogi mu dr˛etwieja,˛ co´s go cisn˛eło w z˙ oładku. ˛ Spojrzał powoli w dół i wtedy, niemal na samym dole, zobaczył to nazwisko i imi˛e. Wyryte starannie, podobnie jak wszystkie inne: RUSTY McDEERE. Koszyk zwi˛edłych zmarzni˛etych kwiatów stał tu˙z pod tymi dwunastoma wyz˙ łobionymi w kamieniu literami. Mitch delikatnie odsunał ˛ kwiaty na bok, ukl˛eknał ˛ przed s´ciana˛ i dotknał ˛ jej palcami. Rusty McDeere. Na zawsze osiemnastoletni. Miał za soba˛ siedem tygodni w Wietnamie w tym dniu, kiedy wszedł na min˛e. Zginał ˛ na miejscu, jak im powiedziano. Zawsze tak mówiono, je˙zeli wierzy´c Rayowi. Mitch otarł łz˛e i wstał, nie odrywajac ˛ oczu od s´ciany. Pomy´slał o pi˛ec´ dziesi˛eciu o´smiu tysiacach ˛ rodzin, którym powiedziano, z˙ e s´mier´c nastapiła ˛ natychmiast, i z˙ e nikt nie cierpiał. — Mitch, oni czekaja.˛ Odwrócił si˛e i zobaczył człowieka na wózku inwalidzkim, jedynego człowieka w zasi˛egu wzroku. Lotnicze okulary skierowane były wprost ku s´cianie, nie w gór˛e. Mitch rozejrzał si˛e uwa˙znie na wszystkie strony. 168

— Odpr˛ez˙ si˛e, Mitch. Sprawdzili´smy to miejsce. Nikt nie obserwuje. — A kim ty jeste´s? — zapytał Mitch. — Jednym z gangu. Musisz nam ufa´c, Mitch. Dyrektor ma ci co´s wa˙znego do przekazania, co´s co mo˙ze ocali´c ci z˙ ycie. — Gdzie on jest? M˛ez˙ czyzna na wózku inwalidzkim obrócił głow˛e i spojrzał w dół na chodnik. — Zacznij i´sc´ w tym kierunku. Oni ci˛e znajda.˛ Mitch raz jeszcze spojrzał na imi˛e swojego brata, a potem przeszedł obok wózka. Po chwili minał ˛ pomnik trzech z˙ ołnierzy. Szedł wolno, trzymajac ˛ r˛ece ukryte gł˛eboko w kieszeniach. Zza rosnacego ˛ jakie´s pi˛ec´ dziesiat ˛ jardów od pomnika drzewa wyszedł Wayne Tarrance i zrównał si˛e z nim. — Id´z wcia˙ ˛z naprzód — powiedział. — Czemu mnie to nie dziwi, z˙ e ci˛e tutaj widz˛e? — zapytał Mitch. — Na razie id´z. Wiemy o co najmniej dwóch szpiclach z Memphis, których wysłano za toba.˛ Mieszkaja˛ w tym samym hotelu, w pokoju obok ciebie. Nie pojechali za toba˛ tutaj. My´sl˛e, z˙ e ich zgubili´smy. — Co tu si˛e, do cholery, dzieje, Tarrance? — Zaraz si˛e dowiesz. Id´z ciagle ˛ naprzód. Ale odpr˛ez˙ si˛e, nikt ci˛e nie obserwuje z wyjatkiem ˛ ze dwudziestu naszych agentów. — Dwudziestu? — Tak. Obstawili´smy to miejsce. Chcieli´smy by´c pewni, z˙ e te skurwiele z Memphis nie poka˙za˛ si˛e tutaj. Nie spodziewam si˛e ich zreszta.˛ — Kim oni sa? ˛ — Dyrektor ci wyja´sni. — Dlaczego sam dyrektor jest w to zaanga˙zowany? — Zadajesz mnóstwo pyta´n, Mitch. — A ty pozostawiasz wi˛ekszo´sc´ z nich bez odpowiedzi. Tarrance wskazał na prawo. Zeszli z chodnika i skierowali si˛e w stron˛e ci˛ez˙ kiej, solidnej ławki stojacej ˛ obok kładki, która prowadziła do małego lasku. Woda w stawie zamarzła i miała biała˛ barw˛e. — Siadaj — polecił Tarrance. Usiedli. Dwaj m˛ez˙ czy´zni pojawili si˛e na kładce. W ni˙zszym Mitch natychmiast rozpoznał Voylesa F. Dentona, dyrektora FBI pełniacego ˛ t˛e funkcj˛e nieprzerwanie w okresie kadencji trzech kolejnych prezydentów. Nie przebierajacy ˛ w słowach, znany z ci˛ez˙ kiej r˛eki, ale nie majacy ˛ reputacji okrutnika pogromca przest˛epców. Mitch wstał z respektem, kiedy zbli˙zyli si˛e do ławki. Voyles wyciagn ˛ ał ˛ zimna˛ dło´n i jego znana na całym s´wiecie du˙za okragła ˛ twarz znalazła si˛e o par˛e cali od twarzy Mitcha. Wymienili u´scisk dłoni i przedstawili si˛e sobie. Voyles wskazał ruchem r˛eki ławk˛e. Tarrance i drugi agent weszli na kładk˛e i zaj˛eli si˛e obserwacja˛ okolicy. Mitch spojrzał ponad stawem i spostrzegł dwóch m˛ez˙ czyzn w iden169

tycznych czarnych płaszczach, bez watpienia ˛ agentów, stojacych ˛ obok drzewa sto jardów dalej. Voyles usiadł obok Mitcha tak, z˙ e ich nogi si˛e stykały. Brazow ˛ a˛ fedor˛e miał zsuni˛eta˛ na bok du˙zej, łysej głowy. Musiał sobie liczy´c co najmniej siedemdziesiat ˛ lat, ale jego ciemnozielone oczy spogladały ˛ przenikliwie i odnosiło si˛e wra˙zenie, z˙ e dostrzegaja˛ absolutnie wszystko. Obaj m˛ez˙ czy´zni siedzieli bez ruchu na zimnej ławce ukrywszy r˛ece gł˛eboko w kieszeniach. — Doceniam to, z˙ e przyszedłe´s — zaczał ˛ Voyles. — Nie wydaje mi si˛e, z˙ ebym miał jaki´s wybór. Jeste´scie bezwzgl˛edni. — Tak. Sprawa jest dla nas bardzo wa˙zna. Mitch odetchnał ˛ gł˛eboko. — Czy zdaje pan sobie spraw˛e, jak bardzo jestem w tej chwili zdezorientowany i oszołomiony? Prosiłbym pana o wyja´snienia. — Panie McDeere, czy mog˛e mówi´c do pana: Mitch? — Oczywi´scie. — W porzadku, ˛ Mitch. Nie jestem człowiekiem, który lubi du˙zo mówi´c. To, co mam zamiar ci teraz powiedzie´c, b˛edzie dla ciebie szokiem. B˛edziesz przera˙zony. By´c mo˙ze nawet mi nie uwierzysz. Zapewniam ci˛e, z˙ e wszystko to jest prawda˛ i z˙ e przy twojej pomocy mo˙zemy ocali´c ci z˙ ycie. Mitch skulił si˛e i czekał. — Mitch, z˙ aden prawnik nie opu´scił twojej firmy z˙ ywy. Troje próbowało i wszystkich troje zabito. Dwaj ju˙z mieli odej´sc´ , ale ponie´sli s´mier´c latem ubiegłego roku. Prawnik, który zostanie pracownikiem firmy Bendini, Lambert i Locke, nigdy si˛e ju˙z z nia˛ nie rozstaje, dopóki nie przejdzie na emerytur˛e, i przez cały czas trzyma g˛eb˛e na kłódk˛e. A kiedy przechodzi na emerytur˛e, nale˙zy ju˙z do konspiracji i nie mo˙ze pu´sci´c pary z ust. W firmie istnieje wielkie centrum ochrony i nadzoru — mie´sci si˛e ono na czwartym pi˛etrze. Twój dom i samochód sa˛ na podsłuchu. Twoje telefony sa˛ na podsłuchu. Twoje biurko i biuro równie˙z. Tak wi˛ec ka˙zde wymówione przez ciebie słowo jest słyszane i nagrywane na czwar´ tym pi˛etrze. Sledz a˛ ci˛e, a czasami tak˙ze twoja˛ z˙ on˛e. Sa˛ tutaj w Waszyngtonie, teraz gdy rozmawiamy. Widzisz, Mitch, ta firma to wi˛ecej ni˙z firma. To jest filia olbrzymiego interesu, interesu przynoszacego ˛ wielkie dochody. Bardzo nielegalnego interesu. Firma nie jest własno´scia˛ wspólników. Mitch odwrócił si˛e i wpatrzył uwa˙znie w swego rozmówc˛e. Dyrektor spojrzał na zamarzni˛ety staw i mówił dalej: — Widzisz, Mitch, firma prawnicza Bendini, Lambert i Locke stanowi własno´sc´ rodziny Morolta z Chicago. Mafii. Szajki. Stamtad ˛ kieruja˛ całym interesem. I dlatego tu jeste´smy. — Dotknał ˛ kolana Mitcha i spojrzał na niego uwa˙znie z odległo´sci sze´sciu cali. — Tak, to jest mafia, Mitch. Prowadzaca ˛ absolutnie nielegalna˛ działalno´sc´ , piekielna mafia. 170

— Nie wierz˛e w to — wyjakał ˛ Mitch, sparali˙zowany strachem. Głos mu dr˙zał. Dyrektor u´smiechnał ˛ si˛e. — Wierzysz w to, Mitch. Tak, wierzysz. Ju˙z od jakiego´s czasu co´s podejrzewasz. Dlatego rozmawiałe´s z Abanksem na Kajmanach. Dlatego wynajałe´ ˛ s tego kiepskiego detektywa, którego zabili chłopcy z czwartego pi˛etra. Wiesz, z˙ e firma s´mierdzi, Mitch. Mitch pochylił si˛e, oparł łokcie na kolanach i zaczał ˛ si˛e wpatrywa´c w skrawek ziemi pomi˛edzy swoimi butami. — Nie wierz˛e w to — powtórzył słabym głosem. — Z tego, co wiemy, około dwudziestu pi˛eciu procent ich klientów — mo˙ze zreszta˛ powinienem powiedzie´c waszych klientów — prowadzi legalne interesy. W firmie jest kilku bardzo dobrych prawników, którzy zajmuja˛ si˛e podatkami i ubezpieczeniami bogatych biznesmenów. To bardzo solidna podstawa. Wi˛ekszo´sc´ spraw, nad którymi dotad ˛ pracowałe´s, to były sprawy legalne. Wła´snie w ten sposób oni działaja.˛ Przyprowadzaja˛ nowicjusza, obsypuja˛ go pieni˛edzmi, daja˛ BMW, nowy dom i tak dalej, wino i kolacje, wyjazd na Kajmany, a on siedzi na tyłku i tyra po całych dniach nad naprawd˛e legalnymi aktami. Prawdziwi klienci. Prawdziwa prawnicza robota. Trwa to przez kilka lat i nowicjusz nic nie podejrzewa, zgadza si˛e? To wielka firma, wspaniali faceci. Mnóstwo pieni˛edzy. Ach, wszystko jest cudowne. A potem, po pi˛eciu lub sze´sciu latach, gdy zarabiasz naprawd˛e niezłe pieniadze, ˛ gdy oni maja˛ twój zastaw hipoteczny, gdy masz z˙ on˛e i dzieciaki i czujesz si˛e tak pewnie i bezpiecznie, bomba wybucha: mówia˛ ci prawd˛e. I nie ma ju˙z wyj´scia. To mafia, Mitch. Ci faceci nie bawia˛ si˛e z nikim. Zabija˛ jedno z twoich dzieci lub z˙ on˛e, im jest wszystko jedno. Zarabiasz wi˛ecej pieni˛edzy, ni˙z mógłby´s zarobi´c gdziekolwiek indziej. Szanta˙zuja˛ ci˛e, poniewa˙z masz rodzin˛e, która dla nich w ogóle si˛e nie liczy. Wi˛ec co robisz, Mitch? Zostajesz. Nie mo˙zesz odej´sc´ . Je´sli zostaniesz, dorobisz si˛e miliona, i przejdziesz szybko na emerytur˛e, rodzina pozostaje nietkni˛eta. Je˙zeli chcesz odej´sc´ , twój obrazek zawisa na s´cianie w bibliotece na parterze. Ich argumenty sa˛ bardzo przekonujace. ˛ Mitch potarł skronie i zaczał ˛ dr˙ze´c na całym ciele. — Słuchaj, Mitch, wiem, z˙ e masz teraz tysiac ˛ pyta´n. W porzadku. ˛ B˛ed˛e mówił dalej i powiem ci, co ja wiem. Tych pi˛ecioro nie˙zyjacych ˛ prawników chciało odej´sc´ , kiedy poznali prawd˛e. Nigdy nie rozmawiali´smy z pierwsza˛ trójka,˛ poniewa˙z, mówi˛e uczciwie, dowiedzieli´smy si˛e o firmie dopiero siedem lat temu. Odwalili znakomita˛ robot˛e, zachowujac ˛ si˛e cicho i nie pozostawiajac ˛ z˙ adnych s´ladów. Pierwsza trójka prawdopodobnie chciała tylko odej´sc´ , a wi˛ec odeszła. W trumnach. Z Hodge’em i Kozinskim było ju˙z inaczej. Skontaktowali si˛e z nami i spotkali´smy si˛e parokrotnie w ciagu ˛ roku. Wtajemniczyli Kozinskiego, gdy przepracował siedem lat w firmie. Powiedział Hodge’emu. Przez rok szeptali mi˛edzy soba.˛ Kozinski miał wkrótce zosta´c wspólnikiem i chciał si˛e wycofa´c, zanim to nastapi. ˛ Tak wi˛ec on i Hodge podj˛eli fatalna˛ decyzj˛e o ucieczce. Nigdy nie podej171

rzewali, z˙ e pierwsza˛ trójk˛e zabito, przynajmniej nam nigdy o tym nie wspomnieli. Wysłali´smy Wayne’a Tarrance’a do Memphis, aby nawiazał ˛ z nimi kontakt. Tarrance jest specjalista˛ z Nowego Jorku do spraw zorganizowanego przest˛epstwa. On i ci dwaj współpracowali ze soba˛ ju˙z naprawd˛e blisko w momencie, kiedy nastapił ˛ ten wypadek na Kajmanach. Ci faceci z Memphis sa˛ znakomici, Mitch. Nigdy o tym nie zapominaj. Maja˛ pieniadze ˛ i zatrudniaja˛ najlepszych. Tak wi˛ec po tym, jak Hodge i Kozinski zostali zabici, podjałem ˛ decyzj˛e, z˙ e dobior˛e si˛e do firmy. Je˙zeli zburzymy firm˛e, to uda nam si˛e zidentyfikowa´c wszystkich liczacych ˛ si˛e członków rodziny Morolta. By´c mo˙ze w efekcie wniesionych zostanie ponad pi˛ec´ set ró˙znych oskar˙ze´n. Uchylanie si˛e od płacenia podatków, pranie pieni˛edzy, szanta˙z finansowy, co tylko chcesz. To zniszczyłoby rodzin˛e Morolta i byłoby jednocze´snie najbardziej druzgocacym ˛ ciosem, jaki otrzymał s´wiat zorganizowanego przest˛epstwa w ciagu ˛ ostatnich trzydziestu lat. A wszystko, Mitch, znajduje si˛e w dokumentach spokojnej, małej firmy z Memphis. — Dlaczego Memphis? — Aaa, dobre pytanie. Kto podejrzewałby mała˛ firm˛e z Memphis, w stanie Tennessee? Nie działaja˛ tam z˙ adne szajki. Spokojne, s´liczne miasto nad rzeka.˛ Równie dobrze mogliby wybra´c Durham, Topek˛e lub Wichita Falls. Ale wybrali Memphis. Jest przecie˙z dostatecznie du˙ze, by ukry´c czterdziestoosobowa˛ firm˛e. Doskonały wybór. — Z tego, co pan powiedział, wynikałoby, z˙ e ka˙zdy wspólnik. . . — słowa uwi˛ezły mu w gardle. — Tak, ka˙zdy wspólnik wie i gra zgodnie z przepisami. Podejrzewamy, z˙ e wi˛ekszo´sc´ pracowników wie tak˙ze, ale niełatwo to sprawdzi´c. Jest tyle rzeczy, które sa˛ dla nas tajemnica,˛ Mitch. Nie potrafi˛e wyja´sni´c, jak firma funkcjonuje. Ale mamy niemal pewno´sc´ , z˙ e prowadzi si˛e tam ró˙znorodna,˛ bardzo intensywna˛ działalno´sc´ przest˛epcza˛ na wielka˛ skal˛e. — Na przykład? — Oszustwa podatkowe. Zajmuja˛ si˛e podatkami całej grupy Morolta. Co roku przygotowuja˛ ładny, starannie opracowany, odpowiednio wygladaj ˛ acy ˛ raport podatkowy uwzgl˛edniajacy ˛ tylko cz˛es´c´ jej dochodów. Piora˛ pieniadze ˛ jak szaleni. Zakładaja˛ legalne interesy, inwestujac ˛ brudne pieniadze. ˛ Ten bank w Saint Louis, powa˙zny klient, co to jest? — Commercial Guaranty. — Tak, to jest to. Własno´sc´ mafii. Firma zajmuje si˛e cała˛ ich legalna˛ robota.˛ Morolta zbiera około trzech milionów rocznie z hazardu, narkotyków, gier liczbowych, i tak dalej. Wszystko gotówka, prawda? Wi˛ekszo´sc´ tego idzie do tych banków na Kajmanach. W jaki sposób transportuje si˛e je z Chicago na wyspy? Masz jaki´s pomysł? Przypuszczamy, z˙ e samolotem. Tym pozłacanym learem, którym przyleciałe´s tutaj i który mniej wi˛ecej raz w tygodniu lata do Georgetown. Mitch wyprostował si˛e i obserwował Tarrance’a, stojacego ˛ teraz na kładce. 172

— Skoro tak, czemu nie wystapicie ˛ ze swoimi oskar˙zeniami i nie rozwalicie firmy w drobny mak? — Bo jeszcze nie mo˙zemy. Zapewniam ci˛e, z˙ e to zrobimy. Pi˛eciu naszych agentów pracuje nad ta˛ sprawa˛ w Memphis, a trzech w Waszyngtonie. Dostan˛e ich, Mitch, przyrzekam ci to. Ale musimy mie´c kogo´s stamtad, ˛ kogo´s, kto jest w s´rodku. Oni sa˛ bardzo sprytni. Maja˛ mnóstwo pieni˛edzy. Sa˛ niezwykle ostro˙zni i nie popełniaja˛ bł˛edów. Dlatego niezb˛edna jest nam twoja pomoc lub pomoc jakiego´s innego członka firmy. Potrzebujemy kopii dokumentów znajdujacych ˛ si˛e w teczkach klientów, kopii dokumentacji bankowej, kopii tysi˛ecy innych dokumentów, które mo˙zemy otrzyma´c tylko z wewnatrz. ˛ Sa˛ one nieosiagalne ˛ w inny sposób. — I wybrali´scie mnie. — Tak, wybrali´smy ciebie. Je˙zeli odmówisz, mo˙zesz pój´sc´ swoja˛ droga,˛ robi´c mnóstwo pieni˛edzy i zosta´c w ogóle znakomitym, wzi˛etym prawnikiem. Ale my b˛edziemy nadal próbowa´c. Zaczekamy na nast˛epnego nowego pracownika i spróbujemy go pozyska´c. A je˙zeli i tym razem si˛e nie uda, spróbujemy z jednym ze starszych pracowników. Z kim´s, kto b˛edzie człowiekiem na tyle odwa˙znym, energicznym i wiernym zasadom moralnym, z˙ e zrobi to, co nale˙zy zrobi´c. Którego´s dnia odnajdziemy naszego człowieka, Mitch, a wówczas oskar˙zymy ciebie i cała˛ reszt˛e, i znakomity, wzi˛ety prawnik, pan Mitchell McDeere wyladuje ˛ w wi˛ezieniu. Tak si˛e stanie, synu, wierz mi. W tym momencie, w tym miejscu, w tym dniu Mitch mu uwierzył. — Panie Voyles, jest mi zimno. Czy mo˙zemy si˛e przej´sc´ ? — Oczywi´scie, Mitch. Doszli powoli do chodnika i ruszyli w stron˛e Vietnam Memorial. Mitch spojrzał do tyłu. Tarrance z drugim agentem poda˙ ˛zali w pewnej odległo´sci za nimi. Inny agent, w ciemnobrazowej ˛ kurtce, siedział czujnie na ławce przy chodniku. — Kim był Antoni Bendini? — zapytał Mitch. — O˙zenił si˛e z córka˛ Morolta w trzydziestym roku. Zi˛ec´ samego szefa rodziny. Prowadzili jaki´s czas razem interesy w Filadelfii. Nast˛epnie, w latach czterdziestych, z jakich´s powodów wysłano go do Memphis, aby tam zało˙zył firm˛e. Z tego, co wiemy, był dobrym prawnikiem. Tysiace ˛ pyta´n tłoczyło si˛e w głowie Mitcha. Starał si˛e jednak sprawia´c wra˙zenie spokojnego, opanowanego, a nawet okaza´c pewien sceptycyzm. — A co z Oliverem Lambertem? — To w´sród nich jakby ksia˙ ˛ze˛ . Doskonały starszy wspólnik, który wie wszystko o Hodge’u, Kozinskim i o planach ich wyeliminowania. Gdy nast˛epnym razem zobaczysz pana Lamberta w biurze, staraj si˛e nie zapomina´c, z˙ e to chłodny wyrachowany morderca. Oczywi´scie nie miał wyboru. Gdyby nie współpracował, znaleziono by go martwego w jakim´s kanale. Tak jest ze wszystkimi, Mitch. Za173

czynali dokładnie tak jak ty. Byli młodzi, zdolni, ambitni, a potem nagle którego´s dnia okazywało si˛e, z˙ e nale˙za˛ do organizacji i nie maja˛ ju˙z odwrotu. A wi˛ec grali dalej w t˛e gr˛e wraz z innymi, pracujac ˛ ci˛ez˙ ko, odwalajac ˛ piekielna˛ robot˛e i stwarzajac ˛ pozory, z˙ e Bendini, Lambert i Locke to mała, ale uczciwa i szacowna firma. Mniej wi˛ecej raz na rok przyjmuja˛ nowego człowieka: młodego, biednego studenta prawa, bez bogatych rodziców, z z˙ ona,˛ która pragnie mie´c dzieci. Nast˛epnie obsypuja˛ go pieni˛edzmi i chłopak nale˙zy ju˙z do nich. Mitch pomy´slał o pieniadzach, ˛ zdumiewajaco ˛ wysokich jak na mała˛ firm˛e w Memphis pensjach, o samochodzie i niskim zastawie hipotecznym. Szykował si˛e na Wall Street i zmienił plany z powodu pieni˛edzy. Wyłacznie ˛ z powodu pieni˛edzy. — A co z Nathanem Lockiem? Dyrektor u´smiechnał ˛ si˛e. — Locke to całkiem inna historia. Był biednym dzieciakiem i majac ˛ dziesi˛ec´ lat biegał po Chicago za sprawunkami dla starego Morolta. Przez całe z˙ ycie nalez˙ ał do bractwa. Gdy uko´nczył studia prawnicze, staruszek wysłał go na Południe, aby pracował z Antonim Bendinim. Był ulubie´ncem staruszka. — Kiedy umarł Morolto? — Jedena´scie lat temu, w wieku osiemdziesi˛eciu o´smiu lat. Ma dwóch obrzydliwych synów, Mickeya — „G˛eb˛e” i Joeya — „Ksi˛edza”. Mickey mieszka w Las Vegas i zajmuje niezbyt wysoka˛ pozycj˛e w hierarchii rodzinnej. Joey jest szefem. Doszli do miejsca, w którym chodnik krzy˙zował si˛e z drugim chodnikiem. Po lewej stronie, w oddali, wznosił si˛e Monument Waszyngtona. Chodnik biegnacy ˛ ´ w prawa˛ stron˛e prowadził do Sciany. Garstka ludzi wpatrywała si˛e w nia,˛ starajac ˛ si˛e odnale´zc´ imiona synów, mał˙zonków i przyjaciół. Poszli wolnym krokiem w tym kierunku. — Nie rozumiem, jak firma, która wykonuje tyle brudnej roboty, mo˙ze utrzymywa´c to tak długo w sekrecie. Zatrudniaja˛ przecie˙z mnóstwo sekretarek i asystentów — powiedział cicho Mitch. — To dobre spostrze˙zenie i nie potrafi˛e na nie wyczerpujaco ˛ odpowiedzie´c. Sadzimy, ˛ z˙ e firma składa si˛e wła´sciwie jakby z dwóch firm. Jedna, ta, w której pracuja˛ nowi pracownicy, wi˛ekszo´sc´ sekretarek i personelu pomocniczego, prowadzi legalna˛ działalno´sc´ , natomiast druga — starsi pracownicy i wspólnicy — zajmuje si˛e brudna˛ robota.˛ Hodge i Kozinski — to była kwestia ju˙z tylko kilku dni — mieli nam przekaza´c wiele informacji na ten temat, ale nigdy do tego nie doszło. Hodge powiedział Tarrance’owi o grupie asystentów urz˛edujacych ˛ w suterenie i pracujacych ˛ pod bezpo´srednim nadzorem Locke’a, Milligana, McKnighta i paru innych wspólników, ale nikt nie wiedział dokładnie, czym si˛e oni wła´sciwie zajmowali. Sekretarki wiedza˛ wszystko i przypuszczamy, z˙ e cz˛es´c´ z nich te˙z nale˙zy do organizacji. Je˙zeli to prawda, jestem przekonany, z˙ e sa˛ dobrze opłacane i zbyt przera˙zone, by mówi´c cokolwiek. Pomy´sl o tym, Mitch. Pracujesz tam, za174

rabiasz du˙ze pieniadze, ˛ i wiesz, z˙ e je˙zeli zaczniesz zadawa´c zbyt wiele pyta´n lub b˛edziesz miał zbyt długi j˛ezyk, to sko´nczysz w rzece. Co robisz w tej sytuacji? Trzymasz buzi˛e na kłódk˛e i bierzesz pieniadze. ˛ ´ Zatrzymali si˛e przy brzegu Sciany. Sze´sc´ dziesiat ˛ stóp dalej dwoje starszych ludzi wpatrywało si˛e w czarny granit, płaczac ˛ cicho. Tulili si˛e do siebie, aby si˛e ogrza´c wzajemnie i doda´c sobie siły. Matka nachyliła si˛e i poło˙zyła czarno-biała˛ ´ fotografi˛e przy podstawie Sciany. Ojciec postawił obok pudełko po butach, w którym znajdowały si˛e pamiatki ˛ ze szkoły s´redniej. Programy meczów piłki no˙znej, zdj˛ecia szkolne, listy miłosne, breloczki do kluczy i złoty ła´ncuszek. Płakali coraz gło´sniej. ´ Mitch odwrócił si˛e od Sciany i spojrzał na Monument Waszyngtona. Dyrektor uwa˙znie patrzył mu w oczy. — A wi˛ec, co mam robi´c? — zapytał Mitch. — Po pierwsze, trzymaj j˛ezyk za z˛ebami. Je˙zeli zaczniesz zadawa´c pytania, ˙ twoje z˙ ycie znajdzie si˛e w niebezpiecze´nstwie. Zycie twojej z˙ ony równie˙z. Nie decydujcie si˛e na dzieci w bliskiej przyszło´sci. Sa˛ łatwym. . . Najlepiej udawaj głupca, tak jakby wszystko było cudowne i jakby´s nadal miał zamiar zosta´c najwi˛ekszym prawnikiem na s´wiecie. Po drugie, musisz podja´ ˛c decyzj˛e. Nie od razu, ale wkrótce. Musisz si˛e zdecydowa´c, czy b˛edziesz współpracowa´c czy nie. Je˙zeli zechcesz nam pomóc, to oczywi´scie ci to wynagrodzimy. Je˙zeli nie, to b˛edziemy nadal obserwowa´c firm˛e, dopóki nie zdecydujemy si˛e na nast˛epnego pracownika. Jak powiedziałem, którego´s dnia znajdziemy kogo´s odwa˙znego i przygwo´zdzimy tych skurwieli. A wtedy rodzina Morolta przestanie istnie´c. Zaopiekujemy si˛e toba,˛ Mitch, i ju˙z nigdy w z˙ yciu nie b˛edziesz musiał pracowa´c. — Ale co to b˛edzie za z˙ ycie? Je˙zeli prze˙zyj˛e, to b˛ed˛e z˙ y´c w wiecznym strachu. Słyszałem historie o s´wiadkach, których miało ochrania´c FBI. Mija dziesi˛ec´ lat i nagle którego´s dnia samochód eksploduje, kiedy jada˛ do pracy. Kawałki ciała walaja˛ si˛e na ziemi o trzy ulice dalej. Mafia nigdy nie zapomina, dyrektorze. Pan o tym wie. — Nigdy nie zapomina, Mitch. Ale obiecuj˛e, z˙ e ty i twoja z˙ ona b˛edziecie pod dobra˛ opieka.˛ Dyrektor spojrzał na zegarek. — Musisz wraca´c, bo tamci zaczna˛ co´s podejrzewa´c. Tarrance b˛edzie z toba˛ w kontakcie. Ufaj mu, Mitch. On usiłuje ocali´c twoje z˙ ycie. Upowa˙zniłem go całkowicie do reprezentowania mnie w tej sprawie. Je˙zeli ci co´s powie, b˛edzie pochodziło to ode mnie. B˛edzie negocjowa´c. — Negocjowa´c co? — Warunki naszej umowy, Mitch. To co ci damy w zamian za to, co ty nam dasz. My chcemy rodziny Morolta i mo˙zemy ja˛ mie´c dzi˛eki tobie. Wymie´n swoja˛ cen˛e. Oczywi´scie w granicach rozsadku. ˛

175

´ Przeszli wolno wzdłu˙z Sciany i zatrzymali si˛e przy agencie na wózku inwalidzkim. Voyles wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e. — Spójrz, taksówka czeka na ciebie, numer 1073. Ten sam kierowca. B˛edzie lepiej, je´sli teraz ju˙z odjedziesz. Nie spotkamy si˛e ponownie, ale Tarrance skontaktuje si˛e z toba˛ za kilka tygodni. Prosz˛e, przemy´sl to, co ci powiedziałem. Nie pocieszaj si˛e my´sla,˛ z˙ e firma jest nie do zdobycia i z˙ e b˛edzie zawsze prosperowa´c, bo ja do tego nie dopuszcz˛e. W niedalekiej przyszło´sci wykonamy ruch, obiecuj˛e ci to. Po prostu mam nadziej˛e, z˙ e jeste´s po naszej stronie. — Nie bardzo wiem, czego ode mnie oczekujecie. — Tarrance ma plan całej rozgrywki. Wiele zale˙zy od ciebie i od tego, czego si˛e dowiesz, je˙zeli si˛e zobowia˙ ˛zesz do współpracy. — Zobowia˙ ˛ze˛ ? — To wła´sciwe słowo, Mitch. Je´sli si˛e ju˙z zobowia˙ ˛zesz, to nie ma odwrotu. Oni moga˛ by´c bardziej okrutni ni˙z jakakolwiek inna organizacja na s´wiecie. — Dlaczego wybrali´scie mnie? — Musieli´smy kogo´s wybra´c. Nie, to nie tak. Wybrali´smy ciebie, gdy˙z sta´c ˙ ci˛e na odwag˛e, z˙ eby stamtad ˛ odej´sc´ . Nie masz z˙ adnej rodziny poza z˙ ona.˛ Zadnych korzeni, z˙ adnych bliskich powiaza´ ˛ n. Wykształcenie i sukcesy zawdzi˛eczasz tylko sobie, wybiłe´s si˛e tylko dzi˛eki własnej pracy i własnym zdolno´sciom. Nauczyłe´s si˛e by´c niezale˙znym i polega´c wyłacznie ˛ na własnych siłach. Nie potrzebujesz firmy. Mo˙zesz ja˛ opu´sci´c. Jeste´s dzielny i twardy jak niewielu m˛ez˙ czyzn w twoim wieku. I jeste´s wystarczajaco ˛ bystry, by móc dokona´c tego, czego od ciebie oczekujemy. Nie dasz si˛e złapa´c. Dlatego ci˛e wybrali´smy. Miłego dnia, Mitch. Dzi˛eki, z˙ e´s przyszedł. A teraz ju˙z wracaj. ´ Voyles odwrócił si˛e i odszedł szybko. Tarrance czekał przy ko´ncu Sciany i uniósł dło´n w po˙zegnalnym ge´scie, jakby chciał powiedzie´c Mitchowi: Do zobaczenia — na razie.

Rozdział 20

Po przymusowym dla samolotów latajacych ˛ na liniach lotniczych „Delta” postoju w Atlancie DC-9 wyladował ˛ w zimnym deszczu na mi˛edzynarodowym lotnisku w Memphis. Samolot zatrzymał si˛e przy furtce 19 i podró˙zni ruszyli tłumem w stron˛e wyj´scia. Mitch niósł tylko swoja˛ walizk˛e i „Esquire”. Zobaczył Abby czekajac ˛ a˛ obok automatów telefonicznych i po´spiesznie zaczał ˛ si˛e przedziera´c ´ przez ci˙zb˛e w jej kierunku. Rzucił walizk˛e i czasopismo pod scian˛e i chwycił ja˛ w obj˛ecia. Te cztery dni w Waszyngtonie wydawały mu si˛e miesiacem. ˛ Całowali si˛e wcia˙ ˛z od nowa szepczac ˛ do siebie cicho. — Pójdziemy na randk˛e? — zapytał. — Mam obiad na stole i wino w lodówce — powiedziała. Trzymajac ˛ si˛e za r˛ece, przeszli przez hal˛e dworcowa˛ zatłoczona˛ lud´zmi, ciagn ˛ acymi ˛ wózki baga˙zowe we wszystkie strony. — Có˙z, musimy porozmawia´c i nie mo˙zemy zrobi´c tego w domu — powiedział cicho. Mocniej s´cisn˛eła jego dło´n. — Och? — Tak. Prawd˛e mówiac, ˛ musimy pój´sc´ na długi spacer. — Co si˛e stało? — To potrwa chwil˛e. — Dlaczego si˛e tak nagle zdenerwowałam? — Zachowaj spokój. U´smiechaj si˛e. Oni nas obserwuja.˛ U´smiechn˛eła si˛e i spojrzała na prawo. — Kto nas obserwuje? — Wyja´sni˛e ci za chwil˛e. Popchnał ˛ ja˛ raptownie w lewa˛ stron˛e. Torujac ˛ sobie drog˛e w tłumie, szybko przeszli do ciemnej, zatłoczonej sali, pełnej biznesmenów, którzy czekali na swoje samoloty pijac ˛ piwo i popatrujac ˛ na telewizor umieszczony nad barem. Mały okragły ˛ stolik, zastawiony pustymi kuflami, wła´snie si˛e zwolnił — usiedli przy nim, tyłem do s´ciany, tak aby mie´c na oku bar i cała˛ sal˛e. Siedzieli blisko siebie, w odległo´sci trzech stóp od nast˛epnego stolika. Mitch obserwował czujnie drzwi 177

i poddawał dokładnej analizie twarz ka˙zdego człowieka wchodzacego ˛ do s´rodka. — Jak długo b˛edziemy tu siedzie´c? — zapytała. — Czemu pytasz? Zdj˛eła swoje długie futro z lisów i poło˙zyła je na pustym krze´sle obok stolika. — Czego wła´sciwie tutaj szukasz? — U´smiechaj si˛e przez chwil˛e. Udawaj, z˙ e naprawd˛e za mna˛ t˛eskniła´s. Tutaj, pocałuj mnie — cmoknał ˛ ja˛ w usta i u´smiechn˛eli si˛e do siebie, patrzac ˛ sobie w oczy. Pocałował ja˛ w policzek i powrócił do obserwacji drzwi. Podszedł kelner i sprzatn ˛ ał ˛ ich stolik. Zamówili wino. U´smiechn˛eła si˛e do niego. — Jak ci si˛e udała podró˙z? — Była nudna. Siedzieli´smy na wykładach po osiem godzin dziennie przez cztery dni. Po pierwszym dniu prawie nie opuszczałem hotelu. Zrobili´smy szes´ciomiesi˛eczny kurs prawa podatkowego w trzydzie´sci dwie godziny. — Czy co´s zwiedzałe´s? U´smiechnał ˛ si˛e i popatrzył na nia˛ rozmarzonym wzrokiem. — T˛eskniłem za toba,˛ Abby. Nigdy w moim z˙ yciu za nikim nie t˛eskniłem tak mocno. Kocham ci˛e. My´sl˛e, z˙ e jeste´s przepi˛ekna, absolutnie zachwycajaca. ˛ Samotne podró˙ze i budzenie si˛e w obcym łó˙zku hotelowym bez ciebie nie sprawiaja˛ mi z˙ adnej przyjemno´sci. I mam ci co´s okropnego do powiedzenia. Przestała si˛e u´smiecha´c. Mitch powoli rozejrzał si˛e wokoło. Przy barze siedzieli trzej m˛ez˙ czy´zni i ogladali ˛ mecz Knicksów z Lakersami, wydajac ˛ co chwil˛e gromkie okrzyki. Na sali nagle zrobiło si˛e gło´sniej. — Powiem ci o tym — zaczał ˛ — ale jest to bardzo prawdopodobne, z˙ e kto´s obserwuje nas tutaj w tej chwili. Nie moga˛ nas słysze´c, ale moga˛ nas widzie´c. U´smiechaj si˛e co jaki´s czas, chocia˙z nie przyjdzie ci to łatwo. Podano wino i Mitch rozpoczał ˛ swoja˛ relacj˛e. Opowiedział jej o Antonim Bendinim i staruszku Morolcie, nast˛epnie o Nathanie Locke’u i Oliverze Lambercie oraz o chłopcach z czwartego pi˛etra. Abby nerwowo saczyła ˛ wino i robiła wszystko, by wyglada´ ˛ c jak normalna kochajaca ˛ z˙ ona, która t˛eskniła za swoim m˛ez˙ em, a teraz z przyjemno´scia˛ słucha jego relacji o seminarium podatkowym. Przypatrywała si˛e ludziom przy barze, podnosiła co chwila kieliszek do ust i od czasu do czasu u´smiechała si˛e do Mitcha, gdy on opowiadał jej o praniu pieni˛edzy i zamordowanych prawnikach. Przera˙zenie przyprawiało ja˛ o fizyczny ból. Oddychała nieregularnie. Ale słuchała i udawała spokojna.˛ Kelner przyniósł znowu wino. Tłum zaczał ˛ si˛e przerzedza´c. Po godzinie od chwili, gdy rozpoczał ˛ swa˛ opowie´sc´ , Mitch zako´nczył cichym szeptem: — I Voyles powiedział, z˙ e Tarrance skontaktuje si˛e ze mna˛ za par˛e tygodni, z˙ eby si˛e dowiedzie´c, czy decyduj˛e si˛e na współprac˛e. A potem po˙zegnał si˛e i odszedł. 178

— I to si˛e zdarzyło we wtorek? — zapytała. — Tak. Pierwszego dnia. — Co robiłe´s przez reszt˛e tygodnia? — Mało spałem, mało jadłem, przez cały niemal czas dr˛eczył mnie t˛epy ból głowy. — Wydaje mi si˛e, z˙ e za chwil˛e mnie tak˙ze rozboli głowa. — Przykro mi, Abby. Chciałem natychmiast przylecie´c do domu i opowiedzie´c ci wszystko. Byłem w szoku przez trzy dni. — Teraz ja jestem w szoku. Nie mog˛e wprost uwierzy´c, Mitch. To jak zły sen albo co´s jeszcze gorszego. — A to dopiero poczatek. ˛ FBI traktuje spraw˛e s´miertelnie powa˙znie. Czy gdyby było inaczej, sam dyrektor chciałby si˛e osobi´scie spotka´c ze mna,˛ nic nie znaczacym ˛ nowicjuszem z Memphis, w mro´zna˛ pogod˛e, na betonowej ławce w parku? Wyznaczył pi˛eciu agentów w Memphis i trzech w Waszyngtonie i powiedział, z˙ e b˛eda˛ pracowa´c dopóty, dopóki nie rozpracuja˛ firmy. Tak wi˛ec je´sli nabior˛e wody w usta, machn˛e na nich r˛eka˛ i zajm˛e si˛e moimi własnymi interesami, b˛edac ˛ dobrym i wiernym członkiem firmy Bendini, Lambert i Locke, pewnego dnia oni zjawia˛ si˛e z nakazami aresztowania i zgarna˛ wszystkich. A je˙zeli zdecyduj˛e si˛e współpracowa´c, ty i ja opu´scimy Memphis w jaka´ ˛s okropna˛ noc po tym, jak wydam firm˛e fedom, i zamieszkamy w Boise w stanie Idaho jako pa´nstwo Wilbur Gates. B˛edziemy mie´c mnóstwo pieni˛edzy, ale b˛edziemy musieli pracowa´c, aby unikna´ ˛c podejrze´n. Po operacji plastycznej zostan˛e zatrudniony jako operator wózka widłowego w jakim´s magazynie, a ty b˛edziesz pracowała w niepełnym wymiarze godzin w przedszkolu. B˛edziemy mieli dwoje, mo˙ze troje dzieci i b˛edziemy si˛e modli´c ka˙zdego wieczora, aby ludzie, których nigdy nie spotkali´smy, trzymali buzi˛e na kłódk˛e, i aby zapomnieli o nas. Przez wszystkie dni, tygodnie, lata b˛edziemy z˙ y´c w ciagłym ˛ s´miertelnym strachu, z˙ e tamci moga˛ nas odnale´zc´ . — Wspaniale, Mitch, po prostu wspaniale — cała˛ siła˛ woli powstrzymywała si˛e przed płaczem. U´smiechnał ˛ si˛e i rozejrzał po sali. — Mamy trzecia˛ mo˙zliwo´sc´ . Mo˙zemy wyj´sc´ przez te drzwi, kupi´c dwa bilety do San Diego, przemkna´ ˛c si˛e przez granic˛e i je´sc´ tortille do ko´nca z˙ ycia. — Jed´zmy. — Ale oni prawdopodobnie pojechaliby za nami. Jak znam z˙ ycie, Oliver Lambert czekałby na nas w Tijuanie z doborowym oddziałem bandziorów. To nie przejdzie. Tak sobie tylko powiedziałem. — A co z Lamarem? — Nie potrafi˛e odpowiedzie´c. Jest tutaj od sze´sciu czy siedmiu lat, wi˛ec prawdopodobnie wie. Avery jest wspólnikiem, a wi˛ec jest na pewno członkiem tej organizacji. — A Kay? 179

— Nie mam poj˛ecia. Bardzo mo˙zliwe, z˙ e z˙ adna z z˙ on nie wie. My´slałem o tym przez cztery dni. Abby, oni potrafia˛ si˛e wspaniale maskowa´c. Firma wyglada ˛ z zewnatrz ˛ dokładnie tak, jak powinna. Moga˛ wykiwa´c ka˙zdego. Pomy´sl, czy tobie lub mnie czy te˙z jakiemukolwiek innemu kandydatowi mogłoby w ogóle przyj´sc´ do głowy co´s takiego. Urzadzili ˛ to wspaniale. Tyle tylko, z˙ e teraz fedowie wiedza,˛ co tu jest grane. — I oczekuja,˛ z˙ e wykonasz za nich ich brudna˛ robot˛e. Dlaczego wybrali ciebie, Mitch? W firmie jest czterdziestu prawników. — Poniewa˙z ja nic nie wiem. Uznali, z˙ e ze mna˛ pójdzie im najłatwiej. FBI nie ma pewno´sci, czy wspólnicy dziela˛ si˛e ta˛ słodka˛ niespodzianka˛ z pracownikami, wi˛ec nie mogli ryzykowa´c z nikim innym. Tak si˛e zło˙zyło, z˙ e to ja jestem nowym człowiekiem, wi˛ec zastawili na mnie sidła, jak tylko zdałem egzamin adwokacki. Abby zagryzła wargi i starała si˛e powstrzyma´c łzy. Popatrzyła nie widzacym ˛ spojrzeniem w kierunku drzwi. — I oni słysza˛ wszystko, co my mówimy — powiedziała. — Nie. Tylko wszystkie rozmowy telefoniczne i rozmowy w domu i w samochodach. Mo˙zemy spotyka´c si˛e tutaj i w wi˛ekszo´sci restauracji i zawsze pozostaje patio. Ale proponuj˛e, aby´smy przesun˛eli si˛e dalej od drzwi. Chcac ˛ si˛e czu´c bezpiecznie, musimy wymyka´c si˛e za przybudówk˛e i szepta´c cichutko. — Czy starasz si˛e by´c zabawny? Mam nadziej˛e, z˙ e nie. Nie mamy czasu na z˙ arty. Jestem przera˙zona, zdezorientowana, w´sciekła jak diabli i sama nie wiem, co robi´c. Boj˛e si˛e odezwa´c w swoim własnym domu. Uwa˙zam na ka˙zde słowo, które wypowiadam przez telefon, nawet gdy kto´s pomyli numery. Za ka˙zdym razem, kiedy słysz˛e dzwonek, podskakuj˛e i gapi˛e si˛e na aparat. A teraz jeszcze to. — Potrzebujesz jeszcze jednego drinka. — Potrzebuj˛e jeszcze dziesi˛eciu drinków. Mitch ujał ˛ ja˛ za r˛ek˛e i s´cisnał ˛ mocno w przegubie. — Zaczekaj chwil˛e. Widz˛e znajoma˛ twarz. Nie rozgladaj ˛ si˛e. Wstrzymała oddech. — Gdzie? — Po drugiej stronie baru. U´smiechaj si˛e i patrz na mnie. Na stołku barowym, gapiac ˛ si˛e w telewizor, siedział mocno opalony blondyn w jaskrawym niebiesko-białym swetrze alpejskim. Wygladał, ˛ jakby si˛e tu zjawił prosto ze stoku zjazdowego. Ale Mitch widział ju˙z kiedy´s t˛e opalenizn˛e, jasna˛ grzyw˛e i wasy, ˛ widział gdzie´s w Waszyngtonie. Mitch przygladał ˛ mu si˛e uwa˙znie. Niebieskie s´wiatło z ekranu rozja´sniało twarz tamtego, twarz Mitcha była ukryta w ciemno´sci. M˛ez˙ czyzna wychylił kieliszek wina, zawahał si˛e przez chwil˛e, po czym nagle spojrzał w stron˛e kata, ˛ w którym siedzieli, ciasno przytuleni do siebie, McDeere’owie. — Jeste´s pewien? — spytała Abby przez zaci´sni˛ete z˛eby.

180

´ slej — Tak. Był w Waszyngtonie, ale nie mog˛e sobie przypomnie´c, gdzie. Sci´ biorac, ˛ widziałem go dwukrotnie. — Czy to jeden z nich? — Skad ˛ mog˛e wiedzie´c? — Wyno´smy si˛e stad. ˛ Mitch poło˙zył dwudziestk˛e na stole i opu´scili lotnisko. Siadłszy za kierownica˛ jej peugeota, Mitch przejechał przez parking, zapłacił nale˙zno´sc´ i pomknał ˛ szybko w kierunku s´ródmie´scia. Po kilku minutach milczenia Abby nachyliła si˛e i szepn˛eła mu do ucha: — Czy mo˙zemy rozmawia´c? Skinał ˛ głowa.˛ — A wi˛ec, jaka˛ mieli´scie pogod˛e, gdy mnie nie było? Abby wywróciła oczy do góry i wyjrzała przez boczna˛ szyb˛e. — Było zimno — powiedziała. — Dzi´s w nocy mo˙ze pada´c s´nieg. — Przez cały ten tydzie´n w Waszyngtonie było bardzo mro´zno. Abby sprawiała wra˙zenie oszołomionej ta˛ rewelacja.˛ — Padał s´nieg? — zapytała unoszac ˛ brwi i szeroko otwierajac ˛ oczy, jakby zafascynowana ta˛ rozmowa.˛ — Nie. Po prostu było przejmujaco ˛ zimno. — Co za dziwny zbieg okoliczno´sci! Tam zimno i tu zimno. Mitch zachichotał sam do siebie. Czas jaki´s jechali w milczeniu. — Kto zdob˛edzie puchar? — zapytał. — Oilersi. — Tak my´slisz, ha? Ja jestem za Redskinsami. Tylko o tym mówiono w Waszyngtonie. — No, no. To musi by´c doprawdy zabawne miasto. Znowu zapadło milczenie. Abby zakryła usta dłonia˛ i wpatrywała si˛e w s´wiatła uliczne przed nimi. W tej chwili, ciagle ˛ jeszcze nie mogac ˛ si˛e otrzasn ˛ a´ ˛c z oszołomienia, byłaby gotowa zaryzykowa´c wyjazd do Tijuany. Jej ma˙ ˛z, numer trzeci na swoim roku (w Harvardzie!), ten, którego firmy na Wall Street witały z najwy˙zszymi honorami, ten, który zostałby przyj˛ety wsz˛edzie, w ka˙zdej firmie, podpisał umow˛e z. . . mafia! ˛ Majac ˛ ju˙z na swym kacie ˛ pi˛ecioro zabitych prawników, ci panowie na pewno nie zawahaliby si˛e przed zlikwidowaniem szóstego. Jej ma˙ ˛z! Przypomniały si˛e jej rozmowy z Kay Quin. Firma si˛e cieszy z dzieci. Firma pozwala z˙ onom pracowa´c, ale nie na zawsze. Firma nie zatrudnia nikogo, kto ma rodzin˛e z pieni˛edzmi. Firma wymaga lojalno´sci. Firma ma najni˙zszy procent zwolnie´n w całym kraju. Nie ma si˛e co dziwi´c. Mitch uwa˙znie obserwował z˙ on˛e. Po dwudziestu minutach od momentu, gdy opu´scili lotnisko, peugeot stanał ˛ pod daszkiem obok BMW. Trzymajac ˛ si˛e za r˛ece, 181

przeszli do ko´nca podjazdu. — To jest potworne, Mitch. — Tak, ale całkowicie rzeczywiste. To nie zniknie jak zły sen. — Co zrobimy? — Nie wiem, male´nka. Ale musimy to zrobi´c szybko i nie wolno nam popełni´c z˙ adnych bł˛edów. — Boj˛e si˛e. — Ja jestem przera˙zony. Tarrance nie czekał długo. Tydzie´n po tym, jak pomachał Mitchowi na po´ z˙ egnanie przy Scianie, spotkał go idacego ˛ szybko w stron˛e Federal Building na North Main, osiem przecznic od Gmachu Bendiniego. Przez jaki´s czas szedł za Mitchem, a potem w´sliznał ˛ si˛e do małej kafejki z rz˛edem okien wychodzacych ˛ na ulic˛e czy te˙z na deptak, jak ja˛ tu nazywano. Na Main Street w Memphis obowia˛ zywał zakaz ruchu samochodowego. Kiedy bulwar przestał by´c ulica˛ i zamieniono go w s´rodkowoameryka´nski deptak, asfalt pokryto płytami. Tu i ówdzie wyrastało pomi˛edzy nimi samotne, niepotrzebne nikomu drzewo i wyciagało ˛ swoje nagie konary pomi˛edzy budynkami. Pijacy i z˙ ebracy miejscy wał˛esali si˛e ciagle ˛ po deptaku z˙ ebrzac ˛ o pieniadze ˛ i jedzenie. Tarrance usiadł przy frontowym oknie i z daleka obserwował, jak Mitch znika w Federal Building. Zamówił kaw˛e i bułeczk˛e czekoladowa.˛ Spojrzał na zegarek. Była dziesiata ˛ rano. Zgodnie z rejestrem sadowym, ˛ McDeere miał o tej porze uczestniczy´c w przesłuchaniu s´wiadka w sadzie ˛ podatkowym. „Powinno to potrwa´c bardzo krótko” — powiedział Tarrance’owi urz˛ednik sadowy. ˛ Tarrance czekał cierpliwie. W sadzie ˛ nic nie trwa krótko. Min˛eła godzina, a Tarrance z twarza˛ tu˙z przy szybie nadal obserwował z uwaga˛ ludzi przechodzacych ˛ ulica.˛ Wypił trzecia˛ fili˙zank˛e kawy, poło˙zył dwa dolary na stole i ukrył si˛e przy drzwiach. Kiedy Mitch pojawił si˛e na drugim ko´ncu deptaka, Tarrance podszedł szybko ku niemu. Mitch dostrzegł go i zawahał si˛e przez chwil˛e. — Cze´sc´ , Mitch. Nie masz nic przeciwko temu, z˙ e si˛e przejd˛e z toba˛ kawałek? — Owszem, mam, Tarrance. Nie sadzisz, ˛ z˙ e to niebezpieczne? Szli szybko nie patrzac ˛ na siebie. — Spójrz na ten sklep — powiedział Tarrance, wskazujac ˛ na prawo. — Potrzebna mi para butów. Weszli do salonu obuwniczego Don Panga. Tarrance przeszedł do tylniej cz˛es´ci sklepu i zatrzymał si˛e mi˛edzy dwoma rz˛edami brzydkich reeboków — cena za dwie pary wynosiła cztery dolary dziewi˛ec´ dziesiat ˛ centów. Mitch poszedł za nim i wybrał par˛e rozmiar dziesi˛ec´ . Don Pang czy te˙z jaki´s inny Korea´nczyk obrzucił ich podejrzliwym spojrzeniem, ale nic nie powiedział. Przez szpary w półkach 182

obserwowali drzwi wej´sciowe. — Dyrektor dzwonił do mnie wczoraj — powiedział Tarrance nie poruszajac ˛ ustami. — Pytał o ciebie. Powiedział, z˙ e nadszedł czas, by´s podjał ˛ decyzj˛e. — Powiedz mu, z˙ e wcia˙ ˛z si˛e zastanawiam. — Mówiłe´s chłopcom w biurze? — Nie. Jeszcze ciagle ˛ si˛e zastanawiam. — To dobrze. My´sl˛e, z˙ e nie powiniene´s im o niczym mówi´c. — Wr˛eczył Mitchowi wizytówk˛e. — Zatrzymaj to. Z tyłu znajdziesz dwa numery. Zadzwo´n pod jeden z nich z automatu publicznego. Kiedy usłyszysz automatyczna˛ sekretark˛e, po prostu zostaw wiadomo´sc´ , powiedz dokładnie, kiedy i gdzie mog˛e ci˛e spotka´c. Mitch schował wizytówk˛e do kieszeni. Nagle Tarrance pochylił si˛e w dół. — Co si˛e dzieje?! — zapytał Mitch. — My´sl˛e, z˙ e przyłapali nas. Przed chwila˛ zobaczyłem jednego z ich ludzi: przechodził obok sklepu i zajrzał do s´rodka. Słuchaj, Mitch, słuchaj uwa˙znie. Teraz wyjdziemy razem ze sklepu i jak tylko znajdziemy si˛e na zewnatrz, ˛ zacznij na mnie krzycze´c, z˙ ebym si˛e odczepił, i odpychaj mnie. Ja b˛ed˛e si˛e zachowywał, jakbym chciał walczy´c, a ty oddal si˛e szybko w stron˛e swojego biura. — Wyko´nczysz mnie kiedy´s, Tarrance. — Posłuchaj, rób, co ci mówi˛e. Natychmiast po przyj´sciu do biura opowiedz o tym zaj´sciu wspólnikom. Powiedz im, z˙ e ci˛e zaczepiłem, zaciagn ˛ ałem ˛ w jaki´s kat, ˛ a ty wymknałe´ ˛ s si˛e, jak tylko mogłe´s najszybciej. Na ulicy Mitch popchnał ˛ go mocniej, ni˙z to było konieczne, i wrzasnał: ˛ — Do diabła, odczep si˛e ode mnie! Zostaw mnie w spokoju! Przebiegł do Union Avenue, potem ruszył w stron˛e Gmachu Bendiniego. Zatrzymał si˛e w toalecie m˛eskiej na pierwszym pi˛etrze, aby złapa´c oddech. Popatrzył na swoje odbicie w lustrze i odetchnał ˛ gł˛eboko dziesi˛ec´ razy. Avery rozmawiał przez telefon, na którym migotały dwa s´wiatełka. Sekretarka siedziała na kanapie, z notesem w dłoni oczekujac ˛ lawiny polece´n. Mitch spojrzał na nia˛ i powiedział: — Czy mogłaby´s zostawi´c nas samych na chwil˛e? Musz˛e porozmawia´c o czym´s z Averym w cztery oczy. Podniosła si˛e szybko z kanapy. Mitch odprowadził ja˛ do drzwi i zamknał ˛ je dokładnie za nia.˛ Avery spojrzał na niego uwa˙znie i odwiesił słuchawk˛e. — O co chodzi? — zapytał. Mitch stanał ˛ przy kanapie. — FBI przyczepiło si˛e do mnie, gdy wracałem z sadu ˛ podatkowego. — Cholera jasna! Kto to był? — Ten sam agent. Facet o nazwisku Tarrance. Avery chwycił słuchawk˛e, nie przerywajac ˛ rozmowy z Mitchem. 183

— Gdzie si˛e to zdarzyło? — Na deptaku. Niedaleko Union. Szedłem sam, my´slac ˛ o swoich sprawach. — Czy to pierwsze spotkanie od czasu tamtego, o którym mówiłe´s? — Tak. Poczatkowo ˛ nie poznałem faceta. Avery uzyskał połaczenie. ˛ — Mówi Avery Tolar. Musz˛e natychmiast rozmawia´c z Oliverem Lambertem. . . Niewa˙zne, z˙ e rozmawia przez telefon. Przerwij mu, i to ju˙z. — Co si˛e dzieje, Avery? — zapytał Mitch. — Cze´sc´ , Oliverze. Tu Avery. Przepraszam, z˙ e ci przerwałem. Jest u mnie Mitch McDeere. Par˛e minut temu, kiedy wracał z Federal Building, agent FBI zaczepił go na deptaku. . . Co? Tak, wła´snie wszedł do mojego pokoju i powiedział mi o tym. W porzadku, ˛ b˛edziemy tam za kilka minut. — Odło˙zył słuchawk˛e. — Odpr˛ez˙ si˛e, Mitch. Zdarzało si˛e nam to ju˙z wcze´sniej. — Wiem, Avery, ale to si˛e nie trzyma kupy. Dlaczego mieliby zawraca´c sobie głow˛e moja˛ osoba? ˛ Kim´s, kto najkrócej ze wszystkich pracuje w firmie. — Chca˛ ci˛e podr˛eczy´c, Mitch. Zwyczajnie i po prostu. To nic innego jak tylko ch˛ec´ dokuczenia. Siadaj. Mitch podszedł do okna i spojrzał na rzek˛e w oddali. Avery był perfidnym kłamca.˛ Teraz nastapi ˛ znana odzywka: „Oni po prostu si˛e nas czepiaja.˛ Odpr˛ez˙ si˛e, Mitch”. Odpr˛ez˙ y´c si˛e? Kiedy o´smiu agentów rozpracowuje firm˛e, a dyrektor, sam pan Denton Voyles, osobi´scie nadzoruje cała˛ akcj˛e? Odpr˛ez˙ y´c si˛e? Wła´snie przyłapano go, jak szeptał o czym´s z agentem FBI w sklepie z obuwiem. A teraz zmuszaja˛ go, z˙ eby si˛e zachowywał jak nie´swiadomy niczego pionek, nad którym pastwia˛ si˛e piekielne siły rzadu ˛ federalnego. Po prostu dokuczaja˛ mi? Czemu zatem wasz człowiek szedł za mna,˛ kiedy odbywałem zwyczajny spacerek do budynku sadu? ˛ Odpowiedz na to, Avery. — Boisz si˛e, prawda? — zapytał Avery, otoczył go ramieniem i wyjrzał przez okno. — Niespecjalnie. Locke wyja´snił mi wszystko ostatnim razem. Chciałbym tylko, z˙ eby mnie zostawili w spokoju. — To powa˙zna sprawa, Mitch. Nie traktuj jej tak lekko. Chod´zmy zobaczy´c si˛e z Lambertem. Mitch poszedł korytarzem za Averym. Jaki´s nieznajomy m˛ez˙ czyzna w czarnym garniturze otworzył im drzwi, a nast˛epnie je zamknał. ˛ Lambert, Nathan Locke i Royce McKnight stali przy małym stole konferencyjnym, na którym, tak jak poprzednim razem, znalazło si˛e miejsce dla magnetofonu. Mitch usiadł naprzeciw niego. Czarne Oczy siedział u szczytu stołu i wpatrywał si˛e złym wzrokiem w Mitcha. — Mitch, czy Tarrance lub ktokolwiek inny z FBI kontaktował si˛e z toba˛ od czasu tamtego spotkania w sierpniu? — zapytał Locke marszczac ˛ gro´znie brwi. Nikt z obecnych w pokoju si˛e nie u´smiechał. 184

— Nie. — Czy jeste´s pewien? Mitch uderzył pi˛es´cia˛ w stół. — Do jasnej cholery, powiedziałem, z˙ e nie! Dlaczego nie za˙zadacie, ˛ z˙ ebym wam przysiagł? ˛ Locke był zaskoczony. Wszyscy byli zaskoczeni. Na trzydzie´sci sekund zapadła ci˛ez˙ ka, pełna napi˛ecia cisza. Mitch patrzył na Czarne Oczy. Lambert, jak zawsze dyplomata i wytrawny mediator, próbował rozładowa´c sytuacj˛e. — Słuchaj, Mitch, rozumiemy, z˙ e to ci˛e mogło przestraszy´c. — Do cholery, rzeczywi´scie tak. Wcale mi si˛e to nie podoba. Zajmuj˛e si˛e tylko swoimi sprawami, siedz˛e na tyłku, pracujac ˛ przez dziewi˛ec´ dziesiat ˛ godzin tygodniowo, usiłuj˛e skoncentrowa´c si˛e wyłacznie ˛ na tym, by zosta´c dobrym prawnikiem i członkiem tej firmy, i z jakich´s tam nieznanych powodów zaczepiaja˛ mnie faceci z FBI. A teraz, prosz˛e pana, chciałbym usłysze´c jakie´s wyja´snienia. Locke nacisnał ˛ czerwony przycisk magnetofonu. — Porozmawiamy o tym za chwil˛e. A najpierw opowiedz nam wszystko, co si˛e wydarzyło. — To proste, panie Locke. Poszedłem do Federal Building na spotkanie o dziesiatej ˛ z s˛edzia˛ Koferem w sprawie Delaneya. Byłem tam około godziny i załatwiłem wszystko, co miałem do załatwienia. Opu´sciłem Federal Building, szedłem w stron˛e naszego budynku — dodam, z˙ e szedłem szybko. Na zewnatrz ˛ jest około minus czterech stopni. W pobli˙zu Union, nie wiedzie´c skad, ˛ pojawił si˛e ten Tarrance, złapał mnie za r˛ek˛e i wepchnał ˛ do małego sklepu. Zaczałem ˛ mu wymys´la´c, ale w ko´ncu jest on przecie˙z agentem FBI. A ja nie chciałem robi´c awantury. W s´rodku powiedział, z˙ e chce ze mna˛ porozmawia´c przez chwil˛e. Wyrwałem mu si˛e i rzuciłem si˛e w stron˛e drzwi. Pobiegł za mna˛ i usiłował mnie schwyci´c i wtedy go odepchnałem. ˛ A potem przybiegłem tutaj, prosto do biura Avery’ego. To wszystko, co mam do powiedzenia. Opowiedziałem dokładnie wszystko. — O czym chciał rozmawia´c? — Nie zda˙ ˛zył nic powiedzie´c, nie pozwoliłem mu na to, panie Locke. Nie mam zamiaru rozmawia´c z z˙ adnym agentem FBI, dopóki nie zobacz˛e nakazu. — Jeste´s pewien, z˙ e to był ten sam agent? — Tak mi si˛e wydaje. Z poczatku ˛ go nie poznałem. Nie widziałem go od sierpnia. Ale w s´rodku, w sklepie, wyciagn ˛ ał ˛ swoja˛ odznak˛e i pokazał mi to samo nazwisko. I wtedy dałem nog˛e. Locke nacisnał ˛ inny przycisk i z powrotem usiadł na krze´sle. Lambert usiadł za nim i u´smiechał si˛e ciepło, jak zawsze. — Słuchaj, Mitch, wyja´snili´smy ci to ostatnim razem. Ci faceci staja˛ si˛e coraz bardziej natr˛etni. W ubiegłym miesiacu ˛ zaczepili Jacka Aldricha, kiedy jadł lunch w małej kafejce z ro˙znem na Second Street. Nie wiemy dokładnie, o co im chodzi, 185

ale temu Tarrance’owi rzuciło si˛e na mózg. On chce po prostu dr˛eczy´c innych, to wszystko. Mitch patrzył na jego wargi, ale niewiele słyszał. Kiedy tamten mówił, on my´slał o Kozinskim i Hodge’u, o młodych ładnych wdowach i dzieciach, które widział podczas pogrzebów. Czarne Oczy odchrzakn ˛ ał. ˛ — To powa˙zna sprawa, Mitch. Ale my nie mamy nic do ukrycia. Je˙zeli podejrzewaja˛ jakie´s brudne sprawy, lepiej wykorzystaliby swój czas s´ledzac ˛ naszych klientów. My jeste´smy prawnikami. Mo˙zemy reprezentowa´c ludzi, którzy igraja˛ sobie z prawem, ale sami nie zrobili´smy nic złego. To dla nas bardzo przykre i ucia˙ ˛zliwe. Mitch u´smiechnał ˛ si˛e i rozło˙zył r˛ece. — Co chcecie, abym zrobił? — zapytał z nuta˛ oddania w głosie. — Nic nie mo˙zesz zrobi´c, Mitch — powiedział Lambert. — Po prostu trzymaj si˛e z daleka od tego faceta i uciekaj natychmiast, gdy tylko go zobaczysz. Cho´cby tylko spojrzał na ciebie, daj nam o tym od razu zna´c. — Tak wła´snie zrobił — zauwa˙zył lojalnie Avery. Mitch sprawiał wra˙zenie bardzo zasmuconego. — Mo˙zesz odej´sc´ , Mitch — powiedział Lambert — I pami˛etaj, zawiadom nas niezwłocznie, gdyby znów próbowali. DeVasher przechadzał si˛e za swoim biurkiem, nie zwracajac ˛ uwagi na wspólników. — Kłamie. Mówi˛e wam, z˙ e on kłamie. Ten skurwysyn kłamie. Wiem, z˙ e kłamie. — Co widział twój człowiek? — zapytał Locke. — Mój człowiek zobaczył co´s innego. Troszeczk˛e innego. Powiedział, z˙ e McDeere i Tarrance weszli do sklepu z pewnego rodzaju nonszalancja.˛ Nie by˙ ło z˙ adnej fizycznej przemocy ze strony Tarrance’a. Zadnej. Tarrance podszedł do McDeere’a, porozmawiali i obaj tak jakby dali nura do sklepu. Mój człowiek powiedział, z˙ e znikn˛eli gdzie´s na tyłach sklepu i przebywali tam przez trzy, mo˙ze cztery minuty. Wtedy drugi z naszych ludzi przeszedł obok sklepu, spojrzał i nic nie zobaczył. Musieli go na pewno zauwa˙zy´c, bo w par˛e sekund pó´zniej obaj wypadli ze sklepu, a McDeere zaczał ˛ pcha´c Tarrance’a i krzycze´c. Mówi˛e wam, co´s tu nie gra. — Czy Tarrance złapał go za r˛ek˛e i zmusił do wej´scia do sklepu? — powoli, z naciskiem zapytał Locke. — Do diabła, nie. I tu mamy problem. McDeere wszedł dobrowolnie. Kłamał mówiac, ˛ z˙ e ten facet wciagn ˛ ał ˛ go za r˛ek˛e. Mój człowiek twierdzi, z˙ e zostaliby w s´rodku dłu˙zej, gdyby nie spostrzegli tamtego drugiego. 186

— Ale nie jeste´s tego pewien — powiedział Nathan Locke. — Nie jestem pewien, cholera. Nie zaprosili mnie do wn˛etrza sklepu. Wspólnicy wpatrywali si˛e w podłog˛e, DeVasher tymczasem wcia˙ ˛z chodził wielkimi krokami po pokoju. Wyjał ˛ z paczki papierosa i wsunał ˛ go mi˛edzy grube wargi. Oliver Lambert przerwał wreszcie milczenie. — Słuchaj, DeVasher, to bardzo prawdopodobne, z˙ e McDeere mówi prawd˛e, a twój człowiek si˛e pomylił. To całkiem mo˙zliwe. Uwa˙zam, z˙ e McDeere pozostaje poza wszelkimi podejrzeniami. DeVasher chrzakn ˛ ał ˛ i zignorował jego wypowied´z. — Czy wiesz o jakich´s spotkaniach od czasu tamtego w sierpniu? — zapytał Royce McKnight. — Nie wiem o z˙ adnych, co nie znaczy, z˙ e nie rozmawiali ze soba,˛ prawda? Nie wiedzieli´smy przecie˙z tak˙ze o tamtej dwójce, dopóki nie zrobiło si˛e prawie za pó´zno. Jest rzecza˛ niemo˙zliwa,˛ z˙ eby obserwowa´c ka˙zde ich posuni˛ecie. Spacerował tam i z powrotem wzdłu˙z swojego biurka i najwyra´zniej my´slał o czym´s intensywnie. — Musz˛e z nim porozmawia´c — powiedział w ko´ncu. — Z kim? — Z McDeere’em. Nadszedł ju˙z czas, aby´smy odbyli mała˛ pogaw˛edk˛e. — O czym? — zapytał nerwowo Lambert. — Pozwól, z˙ e ja si˛e tym zajm˛e, dobrze? Nie wchod´zcie mi w drog˛e. — My´sl˛e, z˙ e to troch˛e za wcze´snie — zauwa˙zył Locke. — A mnie to gówno, cholera, obchodzi, co ty my´slisz. Gdyby takie błazny jak wy zajmowały si˛e ochrona,˛ to wszyscy dawno siedzieliby´scie w wi˛ezieniu. Mitch siedział w swoim biurze i gapił si˛e w s´cian˛e. Czuł, z˙ e zaczyna go dr˛eczy´c migrena i było mu niedobrze. Kto´s zapukał do drzwi. — Prosz˛e wej´sc´ — powiedział cicho. Avery zajrzał do s´rodka i podszedł do biurka. — Nie poszedłby´s na lunch? — Nie, dzi˛eki. Nie jestem głodny. Wspólnik wsunał ˛ r˛ece do kieszeni spodni i u´smiechnał ˛ si˛e ciepło. — Słuchaj, Mitch, wiem, z˙ e si˛e martwisz. Zróbmy sobie przerw˛e. Musz˛e jecha´c do centrum, mam co´s wa˙znego do załatwienia. Mo˙ze spotkaliby´smy si˛e w klubie „Manhattan” o pierwszej. Zjemy razem lunch i pogadamy o wszystkim. Zarezerwuj˛e dla ciebie limuzyn˛e. B˛edzie czekała przed Gmachem za pi˛etna´scie pierwsza. Mitch zdobył si˛e na słaby u´smiech, tak jakby go to wzruszyło. — Pewnie, Avery. Czemu nie. 187

— W porzadku. ˛ Do zobaczenia o pierwszej. Za pi˛etna´scie pierwsza Mitch wyszedł z budynku i podszedł do limuzyny. Kierowca otworzył drzwi i Mitch wsiadł do s´rodka. W samochodzie kto´s na niego czekał. Przysadzisty m˛ez˙ czyzna o łysej czaszce i obwisłej szyi siedział rozparty na tylnym siedzeniu. Wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e. — Nazywam si˛e DeVasher. Miło mi ci˛e pozna´c, Mitch. — Czy wsiadłem na pewno do wła´sciwej limuzyny? — zapytał Mitch. — Oczywi´scie, oczywi´scie. Odpr˛ez˙ si˛e. Auto wjechało na jezdni˛e i właczyło ˛ si˛e w ruch uliczny. — Czym mog˛e panu słu˙zy´c? — zapytał Mitch. — Mo˙zesz posłucha´c przez chwil˛e. Musimy porozmawia´c. Kierowca skr˛ecił w Riverside Drive i poprowadził limuzyn˛e w stron˛e Hernando De Soto Bridge. — Dokad ˛ jedziemy? — zapytał Mitch. — Na mała˛ przeja˙zd˙zk˛e. Odpr˛ez˙ si˛e, synu. A wi˛ec jestem numerem szóstym, pomy´slał Mitch. To jest to. Nie, chwileczk˛e. Jak dotad ˛ wykazywali znacznie wi˛eksza˛ pomysłowo´sc´ w pozbywaniu si˛e niewygodnych osób. — Mitch, mog˛e ci mówi´c Mitch? — Oczywi´scie. — W porzadku. ˛ Mitch, zajmuj˛e si˛e ochrona˛ tej firmy i. . . — Dlaczego firma potrzebuje ochrony? — Wysłuchaj mnie, synu, to ci wyja´sni˛e. Dzi˛eki staruszkowi Bendiniemu firma jest wyposa˙zona w bardzo rozbudowany system ochrony. On był maniakiem na tym punkcie. Moim zadaniem wła´snie jest czuwanie nad bezpiecze´nstwem firmy i, szczerze mówiac, ˛ jeste´smy zaniepokojeni ta˛ sprawa˛ z FBI. — Ja te˙z. — Tak. Przypuszczamy, z˙ e FBI zamierza uzyska´c dost˛ep do posiadanych przez nas informacji, bo chca˛ zdoby´c dane dotyczace ˛ niektórych naszych klientów. — Jakich klientów? — Chodzi o grube ryby korzystajace ˛ z kontrowersyjnych ulg podatkowych. Mitch skinał ˛ głowa˛ i spojrzał na płynac ˛ a˛ dołem rzek˛e. Byli ju˙z w Arkansas. DeVasher umilkł. Siedzac ˛ z r˛ekami skrzy˙zowanymi na brzuchu wygladał ˛ jak wielka z˙ aba. Po pewnym czasie Mitch zorientował si˛e, z˙ e przerwy w konwersacji i niezr˛eczna cisza wcale nie przeszkadzaja˛ DeVasherowi. Kilka mil za mostem kierowca zjechał z szosy mi˛edzystanowej i znalazł wyboista˛ wiejska˛ drog˛e, która zataczała łuk i prowadziła z powrotem na wschód. Nast˛epnie wjechali na pokryta˛ z˙ wirem szos˛e, która na przestrzeni mili wiodła przez pola rozpo´scierajace ˛ si˛e wzdłu˙z rzeki. Za rzeka˛ w oddali znowu wyłoniło si˛e Memphis. 188

— Gdzie jedziemy? — zapytał Mitch z nuta˛ niepokoju w głosie. — Odpr˛ez˙ si˛e. Chc˛e ci co´s pokaza´c. Miejsce na grób, pomy´slał Mitch. Limuzyna zatrzymała si˛e przy urwisku, które opadało dziesi˛ec´ stóp w dół i przechodziło w wydmy nadbrze˙zne. Przed nimi rozciagał ˛ si˛e wspaniały widok na miasto. Wida´c było nawet wierzchołek Gmachu Bendiniego. — Przejd´zmy si˛e — zaproponował DeVasher. — Dokad? ˛ — spytał Mitch. — No chod´z. Wszystko w porzadku. ˛ — DeVasher otworzył drzwi i podszedł do tylnych zderzaków. Mitch powoli ruszył za nim. — Jak ci mówiłem, Mitch, martwimy si˛e ta˛ sprawa˛ z FBI. Je˙zeli b˛edziesz z nimi rozmawia´c, stana˛ si˛e jeszcze bardziej natr˛etni i kto wie, co tym głupcom mo˙ze przyj´sc´ do głowy. Nie powiniene´s z nimi rozmawia´c. Nigdy. To jest nakaz. Zrozumiałe´s? — Tak. Zrozumiałem ju˙z po pierwszym spotkaniu w sierpniu. Twarz DeVashera znalazła si˛e nagle tu˙z przy twarzy Mitcha, tak z˙ e niemal stykali si˛e nosami. Zło´sliwy u´smiech wykrzywił mu wargi. — Mam tu co´s, co ci˛e skłoni do tego, z˙ eby´s był lojalny. — Si˛egnał ˛ do kieszeni kurtki i wyciagn ˛ ał ˛ z niej du˙za˛ kopert˛e. — Przyjrzyj si˛e temu — powiedział ironicznym tonem i odszedł o par˛e kroków dalej. Mitch oparł si˛e o limuzyn˛e i nerwowo otworzył kopert˛e. W s´rodku zobaczył cztery czarno-białe fotografie formatu osiem na dziesi˛ec´ . Bardzo wyra´zne. Pla˙za. Dziewczyna. — O mój Bo˙ze! Kto to zrobił?! — wrzasnał ˛ Mitch. — A czy to ma znaczenie? To ty czy nie? Co do tego nie było z˙ adnych watpliwo´ ˛ sci. Podarł fotografie na strz˛epki i rzucił je w stron˛e DeVashera. — Mamy mnóstwo tego w biurze — powiedział cicho DeVasher — całe stosy. Nie chcemy si˛e nimi posługiwa´c, ale jeszcze jedna mała pogaw˛edka z Tarrance’em czy innym fedem, a prze´slemy je twojej z˙ onie. Jakby ci si˛e to podobało, Mitch? Wyobra´z to sobie, twoja s´liczna z˙ ona idzie do skrzynki po swój „Redbook” i katalogi i dostrzega t˛e dziwna˛ kopert˛e adresowana˛ do niej. Pomy´sl o tym, Mitch. Nast˛epnym razem, gdy ty i Tarrance wybierzecie si˛e kupowa´c buty z plastiku, pomy´sl o nas, Mitch. Bo my b˛edziemy si˛e przyglada´ ˛ c. — Kto o tym wie? — zapytał Mitch. — Ja, mój fotograf, a teraz ju˙z i ty. Nikomu w firmie nic nie mówiłem i nie zamierzam im powiedzie´c. Ale je˙zeli jeszcze raz zaczniesz kr˛eci´c, to podejrzewam, z˙ e b˛edziemy sobie oglada´ ˛ c wspólnie te zdj˛ecia podczas lunchu. Gram ostro, Mitch. Mitch usiadł na pniu i potarł skronie. DeVasher podszedł bli˙zej. 189

— Słuchaj, synu. Jeste´s bardzo zdolnym młodym człowiekiem, przed toba˛ wielka kariera i du˙ze pieniadze. ˛ Nie spieprz tego. Po prostu pracuj ostro, kupuj nowe samochody, buduj wi˛eksze domy. To si˛e opłaci. Zachowuj si˛e tak jak wszyscy inni faceci. Nie staraj si˛e gra´c bohatera. Nie chc˛e by´c zmuszony do wykorzystania tych zdj˛ec´ . — Rozumiem, w porzadku. ˛

Rozdział 21

Przez siedemna´scie dni i siedemna´scie nocy trudne z˙ ycie Mitcha i Abby McDeere’ów toczyło si˛e raczej spokojnie, bez z˙ adnych zakłóce´n ze strony Wayne’a Tarrance’a czy którego´s z jego kolegów. Mitch powrócił do swego kieratu. Pracował po osiemna´scie godzin na dob˛e, przez wszystkie dni tygodnia, i nigdy nie opuszczał Gmachu, chyba z˙ e po to, aby wróci´c do domu. Lunch jadał przy biurku. Z wszelkimi poleceniami, dokumentami i do sadu ˛ Avery wysyłał innych pracowników. Mitch rzadko opuszczał biuro, swoje sanktuarium o wymiarach pi˛etna´scie na pi˛etna´scie, gwarantujace ˛ mu pełne bezpiecze´nstwo przed zakusami Tarrance’a. Starał si˛e trzyma´c z daleka od korytarzy, toalet i bufetów. Obserwowali go, był tego pewien. Nie wiedział, kim oni sa,˛ ale nie miał watpliwo´ ˛ sci, z˙ e ludzie ci bardzo si˛e interesuja˛ ka˙zdym jego krokiem. Tak wi˛ec siedział przy swoim biurku, za zamkni˛etymi przez wi˛ekszo´sc´ czasu drzwiami, pracujac ˛ pilnie, fakturujac ˛ zawzi˛ecie i starajac ˛ si˛e zapomnie´c o tym, z˙ e w budynku istnieje czwarte pi˛etro i z˙ e na owym czwartym pi˛etrze siedzi wstr˛etny skurwiel DeVasher majacy ˛ w swoim posiadaniu kolekcj˛e zdj˛ec´ , które mogłyby mu zrujnowa´c z˙ ycie. W miar˛e jak kolejne dni mijały spokojnie, Mitch czuł si˛e coraz pewniej w swoim azylu i zacz˛eła w nim narasta´c nadzieja, i˙z by´c mo˙ze ostatnia przygoda w korea´nskim sklepie z butami tak przeraziła Tarrance’a, z˙ e zrezygnował ze swej misji, lub z˙ e mo˙ze wylano go z pracy. A mo˙ze Voyles zapomniał po prostu o całej operacji i teraz nic nie stoi na przeszkodzie, by on, Mitch McDeere, kroczył znowu ta˛ sama˛ s´cie˙zka: ˛ bogacił si˛e, ubiegał si˛e o przyj˛ecie do grona wspólników i wydawał pieniadze ˛ na co mu tylko przyjdzie ochota. Ale wiedział, z˙ e to nieprawda. Je˙zeli chodzi o Abby, dom był dla niej wi˛ezieniem, cho´c mogła ze´n swobodnie wychodzi´c i równie swobodnie do´n wchodzi´c. Pracowała teraz dłu˙zej w szkole, cz˛es´ciej spacerowała po deptakach i ka˙zdego dnia co najmniej raz je´zdziła do sklepu spo˙zywczego. Obserwowała wszystkich, szczególnie przygladaj ˛ acych ˛ si˛e jej m˛ez˙ czyzn w czarnych garniturach. Nosiła czarne okulary przeciwsłoneczne, aby nie mogli dostrzec jej oczu, nie zdejmowała ich nawet podczas deszczu. Pó´znym wieczorem, po samotnej kolacji, czekajac ˛ na powrót Mitcha, wpatrywała si˛e w s´ciany i walczyła z pragnieniem, by podda´c je badaniu. Telefony mo˙zna by 191

skontrolowa´c za pomoca˛ szkła powi˛ekszajacego. ˛ Kable i mikrofony nie mogły by´c niewidzialne, powtarzała sobie. My´slała nieraz o tym, z˙ eby zdoby´c gdzie´s ksia˙ ˛zk˛e o tego typu aparaturze i dowiedzie´c si˛e, jak mo˙zna ja˛ zidentyfikowa´c. Ale Mitch nie zgodził si˛e na ten pomysł. Powiedział jej, z˙ e tu nie mo˙ze by´c z˙ adnych watpliwo´ ˛ sci, maja˛ na pewno zało˙zony w domu podsłuch i z˙ e wszelkie próby jego odnalezienia mogłyby si˛e okaza´c katastrofalne w skutkach. Starała si˛e wi˛ec porusza´c bezgło´snie w swoim własnym domu, czuła si˛e osaczona i zdawała sobie spraw˛e, z˙ e to nie mo˙ze trwa´c długo. Oboje doskonale wiedzieli, jak wa˙zna˛ jest rzecza,˛ by zachowywali si˛e i rozmawiali ze soba˛ całkiem zwyczajnie. Próbowali prowadzi´c zwykłe pogaw˛edki o tym, jak minał ˛ dzie´n, o biurze, o jej uczniach, o pogodzie, o tym i o owym. Ale rozmowy te były bezbarwne, cz˛esto wymuszone i sztuczne. Kiedy Mitch był na studiach, kochali si˛e cz˛esto i nami˛etnie; teraz w zasadzie w ogóle przestali to robi´c. Kto´s nasłuchiwał. Nocne spacery wokół domu weszły im ju˙z w nawyk. Po kolacji wymieniali codziennie niemal te same, gło´sne uwagi o dobroczynnym wpływie ruchu na zdrowie i wychodzili na ulic˛e. Trzymajac ˛ si˛e za r˛ece spacerowali w chłodnym mroku, rozmawiali o firmie, o FBI i zastanawiali si˛e, na co powinni si˛e zdecy˙ dowa´c. Konkluzja była zawsze ta sama: nie ma z˙ adnego wyj´scia. Zadnego. Tak min˛eło siedemna´scie dni i siedemna´scie nocy. Osiemnasty dzie´n przyniósł co´s nowego. O dziewiatej ˛ wieczorem Mitch poczuł si˛e wyczerpany i zdecydował si˛e na wcze´sniejszy powrót do domu. Pracował bez przerwy przez pi˛etna´scie i pół godziny. Jak zwykle przeszedł wzdłu˙z korytarza na pierwszym pi˛etrze i wszedł po schodach na drugie. Starannie sprawdził wszystkie biura, aby si˛e przekona´c, kto jeszcze siedzi. Na drugim pi˛etrze nie było nikogo. Wspiał ˛ si˛e schodami na trzecie pi˛etro i zaczał ˛ i´sc´ szerokim, prostokat˛ nym korytarzem. Szedł powoli, jak gdyby czego´s szukał. Wszystkie s´wiatła z wyjatkiem ˛ jednego były pogaszone. Royce McKnight pracował do tej pory. Mitch przemknał ˛ si˛e nie zauwa˙zony obok jego biura. Nacisnał ˛ klamk˛e w drzwiach Avery’ego. Były zamkni˛ete. Przeszedł do biblioteki na ko´ncu korytarza, by znale´zc´ ksia˙ ˛zk˛e, która nie była mu potrzebna. Po dwóch tygodniach dokładnych nocnych poszukiwa´n nie znalazł z˙ adnej kamery nad korytarzami lub biurami. Doszedł do wniosku, z˙ e tylko słuchaja.˛ Nie moga˛ go widzie´c. Po˙zegnał si˛e z Dutchem Hendrixem przy głównej bramie i odjechał do domu. Abby nie spodziewała si˛e go tak wcze´snie. Cicho otworzył drzwi na ganku i w´sliznał ˛ si˛e do kuchni. Właczył ˛ s´wiatło. Była w sypialni. Pomi˛edzy kuchnia˛ a przybudówka˛ znajdował si˛e niewielki korytarz, w którym stało biurko z zasuwana˛ górna˛ cz˛es´cia,˛ na którym Abby codziennie pozostawiała poczt˛e. Delikatnie poło˙zył swoja˛ teczk˛e na biurku i wtedy to zobaczył. Du˙za˛ brazow ˛ a˛ kopert˛e zaadresowana˛ czarnym mazakiem do Abby McDeere. Bez adresu nadawcy. Wyko´ Na nany czarnymi, wielkimi literami napis — FOTOGRAFIE — NIE ZAGINAC. chwil˛e zamarło w nim serce, potem oddech. Porwał kopert˛e. Była otwarta. 192

Pot wystapił ˛ mu na czole. Poczuł sucho´sc´ w ustach i nie mógł przełkna´ ˛c s´liny. Jego serce powróciło do akcji z furia˛ młota pneumatycznego. Powoli odszedł od biurka, trzymajac ˛ kopert˛e w r˛ece. Jest w łó˙zku, pomy´slał. Zraniona, chora, rozbita i w´sciekła jak diabli. Otarł czoło i próbował wzia´ ˛c si˛e w gar´sc´ . Zachowaj si˛e jak m˛ez˙ czyzna, powiedział sobie. Le˙zała w łó˙zku czytajac ˛ ksia˙ ˛zk˛e. Telewizor był właczony. ˛ Pies kr˛ecił si˛e w ogródku. Gdy Mitch otworzył drzwi do sypialni, Abby podniosła na niego wzrok, przera˙zona. Chciała ju˙z krzykna´ ˛c na widok intruza, ale sekund˛e wcze´sniej rozpoznała w nim m˛ez˙ a. — Przestraszyłe´s mnie, Mitch! W jej oczach l´snił strach, który ustapił ˛ rozbawieniu. Nie znalazł w nich s´ladu łez. Wygladały ˛ zwyczajnie. Nie dostrzegł w nich bólu ani zło´sci. Milczał, niezdolny wydusi´c z siebie cho´cby słowa. — Dlaczego jeste´s w domu? — zapytała, z u´smiechem siadajac ˛ na łó˙zku. U´smiechała si˛e? — Mieszkam tutaj — powiedział słabym głosem. — Czemu nie zadzwoniłe´s? — Czy zawsze musz˛e dzwoni´c, zanim wróc˛e do domu? — Teraz oddychał ju˙z prawie normalnie. — To byłoby miłe. Chod´z tutaj i pocałuj mnie. Pochylił si˛e nad łó˙zkiem, pocałował ja,˛ po czym wr˛eczył jej kopert˛e. — Co to jest? — zapytał niedbałym tonem. — Chciałabym wiedzie´c. Jest zaadresowana do mnie, ale w s´rodku nie było nic. Zupełnie nic! — Zamkn˛eła ksia˙ ˛zk˛e i poło˙zyła ja˛ na nocnym stoliku. Nic! U´smiechnał ˛ si˛e i pocałował ja˛ raz jeszcze. — Spodziewasz si˛e zdj˛ec´ od kogo´s? — spytał z zainteresowaniem w głosie. — Nic mi o tym nie wiadomo. To musiała by´c pomyłka. W tym momencie prawie usłyszał chichot DeVashera. Ten gruby skurwiel stał na pewno na swoim czwartym pi˛etrze w ciemnym pokoju, pełnym kabli i maszyn, ze słuchawkami na uszach i ryczał ze s´miechu. — To dziwne — powiedział Mitch. Abby wło˙zyła d˙zinsy i wskazała na ogródek za domem. Sygnał był łatwy, po prostu szybki ruch głowa˛ w tamta˛ stron˛e. Mitch poło˙zył kopert˛e na biurku i przesunał ˛ palcami po wielkich czarnych literach. Na pewno pismo DeVashera. W wyobra´zni zobaczył jego tłusta˛ twarz wykrzywiona˛ obrzydliwym u´smiechem. Zdj˛ecia prawdopodobnie pokazywano sobie w jadalni wspólników podczas lunchu. Wyobraził sobie Lamberta i McKnighta, a nawet Avery’ego, jak ogladaj ˛ a˛ je zachwyceni raczac ˛ si˛e jednocze´snie deserem. Niech si˛e ciesza˛ tymi obrazkami. Niech si˛e ciesza˛ ostatnimi miesiacami ˛ swojej wspaniałej kariery, swym legalnie zdobytym bogactwem i szcz˛es´ciem. Abby podeszła do niego i uj˛eła go za r˛ek˛e. — Co na obiad? — zapytał z my´sla˛ o tych, którzy słuchali. 193

— Mo˙ze pójdziemy gdzie´s co´s zje´sc´ . Powinni´smy uczci´c to, z˙ e zjawiłe´s si˛e w domu o tak wczesnej porze. Przeszli przez przybudówk˛e. — Dobry pomysł — powiedział Mitch. Wymkn˛eli si˛e tylnymi drzwiami i znikn˛eli w ciemno´sciach. — O co chodzi? — zapytał. — Przyszedł do ciebie dzisiaj list od Doris. Napisała, z˙ e jest wcia˙ ˛z w Na˙ musi si˛e z toba˛ shville, ale dwudziestego siódmego lutego wróci do Memphis. Ze zobaczy´c. To bardzo krótki list. — Dwudziestego siódmego! To było wczoraj. — Wiem. Przypuszczam, z˙ e ju˙z jest w mie´scie. Zastanawiam si˛e, czego chce. — Tak, a ja si˛e zastanawiam, gdzie jest. — Napisała, z˙ e ona i jej ma˙ ˛z spotkaja˛ si˛e tutaj, w mie´scie. — To dobrze. Znajdzie nas — powiedział Mitch. Nathan Locke zamknał ˛ drzwi i wskazał DeVasherowi mały stolik konferencyjny obok okna. Ci dwaj m˛ez˙ czy´zni nienawidzili si˛e nawzajem serdecznie i nie próbowali nawet tego ukrywa´c. Ale interes był interesem, a oni otrzymywali rozkazy od tego samego człowieka. — Lazarov z˙ yczył sobie, z˙ ebym z toba˛ pogadał na osobno´sci — powiedział DeVasher. — Sp˛edziłem z nim dwa dni w Vegas. Jest bardzo zaniepokojony. Oni wszyscy sa˛ zaniepokojeni, Locke, a Lazarov ufa ci bardziej ni˙z komukolwiek innemu tutaj. I lubi ci˛e bardziej ni˙z mnie. — To zrozumiałe — powiedział Locke bez u´smiechu. Czarne kr˛egi wokół jego oczu zaw˛eziły si˛e, patrzył z napi˛eciem na DeVashera. — Tak wi˛ec jest kilka rzeczy, które jego zdaniem powinni´smy omówi´c. — Słucham. — McDeere kłamie. Pami˛etasz, jak Lazarov chwalił si˛e nam, z˙ e maja˛ wtyczk˛e w FBI? No có˙z, nigdy mu nie wierzyłem i nadal nie wierz˛e, przynajmniej nie do ko´nca. Ale, trzymajac ˛ si˛e tego, co powiedział Lazarov, jego wtyczka przekazała mu wiadomo´sc´ , z˙ e w styczniu, kiedy twój chłopiec był w Waszyngtonie, odbyło si˛e tam jakie´s tajne spotkanie. McDeere rozmawiał z jakimi´s wa˙znymi personami z FBI. Nasi ludzie byli te˙z w Waszyngtonie i nic nie wypatrzyli, ale nie mo˙zna s´ledzi´c kogo´s dwadzie´scia cztery godziny na dob˛e i nie zosta´c przyłapanym. Prawdopodobnie wymknał ˛ si˛e gdzie´s na chwil˛e bez naszej wiedzy. — Wierzysz w to? — To nie ma znaczenia, czy ja wierz˛e. Lazarov w to wierzy i to jest istotne. W ka˙zdym razie polecił mi, abym przygotował wst˛epny plan. . . uff. . . plan zaopiekowania si˛e nim. — Do jasnej cholery, DeVasher! Nie mo˙zemy wcia˙ ˛z eliminowa´c ludzi! 194

— Po prostu wst˛epny plan, nic powa˙znego. Powiedziałem Lazarovowi, z˙ e uwa˙zam to za przedwczesne i z˙ e najprawdopodobniej zaszła tu jaka´s pomyłka. Ale oni bardzo si˛e niepokoja,˛ Locke. — To nie mo˙ze tak dłu˙zej trwa´c, DeVasher. Do cholery, nie mo˙ze! Musimy bra´c pod uwag˛e nasza˛ reputacj˛e. Mamy wi˛ekszy procent s´miertelnych wypadków ni˙z rafineria ropy naftowej. Ludzie zaczna˛ plotkowa´c. Dojdzie w ko´ncu do tego, z˙ e z˙ aden absolwent wydziału prawa nie zechce podja´ ˛c tu pracy. — Nie wydaje mi si˛e, aby´s musiał si˛e o to martwi´c. Lazarov zabronił na razie zatrudnia´c kogokolwiek nowego. Kazał mi ci˛e o tym poinformowa´c. Chce tak˙ze wiedzie´c, ilu pracowników wcia˙ ˛z o niczym nie wie. — My´sl˛e, z˙ e pi˛eciu. Zobaczmy: Lynch, Sorrell, Buntin, Myers i McDeere. — Nie mówmy o McDeerze. Lazarov jest przekonany, z˙ e on wie du˙zo wi˛ecej, ni˙z przypuszczamy. Jeste´s pewien, z˙ e pozostali czterej nic nie wiedza? ˛ Locke zastanawiał si˛e przez chwil˛e, mamroczac ˛ co´s pod nosem. — Có˙z, nic im dotad ˛ nie powiedzieli´smy. Ty i twoi ludzie słuchacie i obserwujecie. Co´scie usłyszeli? — Od tej czwórki nic. Wyglada ˛ na to, z˙ e nic nie wiedza˛ i niczego nie podejrzewaja.˛ Czy mo˙zesz ich wyla´c? — Wyla´c ich! Oni sa˛ prawnikami, DeVasher. Nie wylewa si˛e prawników. Sa˛ lojalnymi członkami firmy. — Firma si˛e zmienia, Locke. Lazarov chce wyla´c tych, którzy nic nie wiedza,˛ i zaprzesta´c przyjmowania nowych. To oczywiste, z˙ e fedowie zmienili strategi˛e, wi˛ec teraz i my musimy zmieni´c swoja.˛ Lazarov chce wyeliminowa´c potencjalne przecieki. Nie mo˙zemy siedzie´c z zało˙zonymi r˛ekami i czeka´c, a˙z oni powyłapuja˛ naszych chłopców. — Wyla´c ich — powtórzył Locke, jakby nie wierzac ˛ własnym uszom. — Ta firma jeszcze nigdy nie wylała prawnika. — Bardzo wzruszajace, ˛ Locke. Pozbyli´smy si˛e pi˛eciu, ale nigdy z˙ adnego nie wylali´smy. To rzeczywi´scie dobre. Masz na to miesiac, ˛ wi˛ec zacznij wymy´sla´c powody. Proponuj˛e, aby´s wywalił cała˛ czwórk˛e w tym samym czasie. Powiedz im, z˙ e stracili´scie du˙ze konto i dlatego musicie ich zwolni´c. — Nie mamy kont, tylko klientów. — W porzadku, ˛ niech b˛edzie. Twoi najwi˛eksi klienci za˙zadali, ˛ by´s wywalił Lyncha, Sorrella, Buntina i Myersa. A teraz zacznij si˛e przygotowywa´c do tego. — Jak mamy wywali´c t˛e czwórk˛e, nie wywalajac ˛ McDeere’a? — Wymy´slisz co´s, Nat. Masz miesiac. ˛ Pozbad´ ˛ z si˛e ich i nie szukaj nowych chłopców. Lazarov potrzebuje stabilnej, małej organizacji, w której ka˙zdemu mo˙zna w pełni ufa´c. On si˛e boi, Nat. Boi si˛e i jest w´sciekły. Nie musz˛e ci mówi´c, co si˛e stanie, je˙zeli który´s z naszych chłopców pu´sci farb˛e. — Nie, nie musisz mi mówi´c. Co zamierza zrobi´c z McDeere’em?

195

— Na razie nic, wszystko jest tak jak dotad. ˛ Słuchamy dzieciaka przez dwadzie´scia cztery godziny na dob˛e i nigdy nie wspomniał o niczym ani z˙ onie, ani komukolwiek innemu. Cho´cby słowem! Dwa razy kontaktował si˛e z nim Tarrance i za ka˙zdym razem doniósł ci o tym. Wcia˙ ˛z uwa˙zam, z˙ e to drugie spotkanie jest nieco podejrzane, wiec jeste´smy bardzo ostro˙zni. Lazarov tymczasem utrzymuje, z˙ e doszło do spotkania w Waszyngtonie. Chce si˛e upewni´c. Powiedział, z˙ e jego ludzie nie wiedza˛ wiele, ale szukaja.˛ Je˙zeli McDeere rzeczywi´scie spotkał si˛e z fedami i nic nam o tym nie powiedział, to Lazarov na pewno ka˙ze mi si˛e po´spieszy´c. Dlatego z˙ ada ˛ wst˛epnego planu usuni˛ecia McDeere’a. — Jak zamierzasz to zrobi´c? — Jest jeszcze za wcze´snie. Nie my´slałem o tym zbyt wiele. — Wiesz, z˙ e za dwa tygodnie jedzie z z˙ ona˛ na Kajmany. Zatrzymaja˛ si˛e w naszym domu wypoczynkowym, jak zwykle. — Nie zrobimy tam tego ponownie. Byłoby to zbyt podejrzane. Lazarov kazał mi doprowadzi´c do tego, by zaszła w cia˙ ˛ze˛ . ˙ — Zona McDeere’a? — Tak. Chce, aby mieli dziecko, czuły punkt: Jest na pigułkach, wi˛ec trzeba si˛e b˛edzie włama´c, zabra´c jej małe pudełeczko i wymieni´c tabletki na placebo. Co´s jakby smutek zago´sciło na chwil˛e we wspaniałych, czarnych oczach i Locke wyjrzał przez okno. — Co si˛e tu dzieje, do diabła? — zapytał mi˛ekko. — To miejsce si˛e zmienia, Nat. Fedowie nie przestaja˛ si˛e tu kr˛eci´c i wyglada ˛ na to, z˙ e cholernie si˛e nami interesuja.˛ Kto wie, którego´s dnia jeden z naszych chłopców mo˙ze połkna´ ˛c przyn˛et˛e, a wtedy wy wszyscy b˛edziecie musieli opu´sci´c miasto w s´rodku nocy. ˙ — Nie wierz˛e, DeVasher. Zaden prawnik nie byłby tak głupi, by chciał ryzykowa´c własnym z˙ yciem i z˙ yciem swojej rodziny tylko dlatego, z˙ e fedowie obiecali mu to i owo. Nie wierz˛e, z˙ e to si˛e stanie. Ci chłopcy sa˛ zbyt madrzy ˛ i robia˛ zbyt du˙zo pieni˛edzy. — Mam nadziej˛e, z˙ e si˛e nie mylisz.

Rozdział 22

Agent zajmujacy ˛ si˛e wynajmowaniem lokali oparł si˛e o s´cian˛e windy i podziwiał czarna,˛ skórzana˛ spódniczk˛e mini. Powiódł spojrzeniem a˙z do samych kolan, gdzie si˛e ko´nczyła, po czym skierował je na po´nczochy i przesunał ˛ ni˙zej, a˙z do czarnych, wysokich szpilek. Powoli pow˛edrował wzrokiem w gór˛e, znów minał ˛ po´nczochy i spódniczk˛e, przez chwil˛e podziwiał kragło´ ˛ sc´ po´sladków, a potem przeniósł oczy w gór˛e, na kaszmirowy sweter. Jego zdaniem ten sweter zasłaniał zbyt wiele, ale to, co odsłaniał, było z pewno´scia˛ fascynujace. ˛ Włosy ko´nczyły si˛e na wysoko´sci ramion. Wiedział, z˙ e sa˛ utlenione. Gdy jednak dodał tlenione włosy do skórzanej spódnicy, po´nczoch, wysokich szpilek oraz obcisłego swetra otaczajacego ˛ wydatne kragło´ ˛ sci z przodu, pomy´slał, z˙ e w sumie jest to kobieta, która˛ chciałby mie´c. A ona chciała tylko małego biura. Winda stan˛eła. Drzwi si˛e otworzyły i poszedł za ta˛ kobieta˛ waskim ˛ korytarzem. — T˛edy — powiedział, właczaj ˛ ac ˛ s´wiatło. Na zakr˛ecie wyprzedził ja˛ i wsunał ˛ klucz do starych, drewnianych drzwi. — To tylko dwa pokoje — powiedział i znów nacisnał ˛ kontakt. — Około dwustu stóp kwadratowych. Podeszła prosto do okna. — Widok mi odpowiada — powiedziała. — Tak, to miły widok. Dywan jest nowy. Wszystko zostało odmalowane zeszłej jesieni. Toalety mieszcza˛ si˛e na ko´ncu korytarza. To przyjemne miejsce. Cały budynek odnowiono osiem lat temu. — Mówiac ˛ to, gapił si˛e na czarne po´nczochy. — Jest całkiem nie´zle — powiedziała Tammy takim tonem, jakby w ogóle nie interesowało jej to, o czym on przed chwila˛ mówił. Nadal wygladała ˛ przez okno. — Jak si˛e nazywa to miejsce? — Budynek Handlu Bawełna.˛ Jeden z najstarszych w Memphis. Ten adres naprawd˛e podnosi presti˙z. — Czy czynsz jest tak˙ze odpowiednio wysoki? Odchrzakn ˛ ał ˛ i wyciagn ˛ ał ˛ jaki´s plik papierów, na które jednak nie spojrzał. Gapił si˛e na jej obcasy. 197

— Có˙z, biuro jest małe. Do czego jest pani potrzebne? — Do papierkowej roboty na zlecenia. — Podeszła do nast˛epnego okna, wcia˙ ˛z jakby go ignorujac. ˛ Obserwował ka˙zdy jej ruch. — Rozumiem. Na jak długo b˛edzie to pani potrzebne? — Na sze´sc´ miesi˛ecy, z mo˙zliwo´scia˛ przedłu˙zenia do roku. — W porzadku, ˛ skoro chodzi o sze´sc´ miesi˛ecy, mo˙zemy obni˙zy´c do trzystu pi˛ec´ dziesi˛eciu miesi˛ecznie. Wysun˛eła prawa˛ stop˛e z buta i potarła nia˛ lewa˛ łydk˛e. Zauwa˙zył, z˙ e szew na po´nczosze zaczynał si˛e pod obcasem i biegł wzdłu˙z zewn˛etrznej strony stopy. Jej paznokcie u nóg były. . . czerwone! Przesun˛eła si˛e w lewo i oparła po´sladkami o parapet. Dokumenty zadr˙zały mu w r˛ekach. — Zapłac˛e dwie´scie pi˛ec´ dziesiat ˛ za miesiac ˛ — powiedziała stanowczym tonem. Odchrzakn ˛ ał. ˛ Nie było sensu zbytnio si˛e upiera´c. Male´nkie pokoje stanowiły martwa˛ przestrze´n, nieu˙zyteczna˛ dla innych i od lat nikt ich nie wynajmował. Sekretarka pracujaca ˛ na zlecenie mogła si˛e przyda´c lokatorom tego budynku. Cholera, przecie˙z on sam te˙z mógł czasem potrzebowa´c sekretarki. — Trzysta i ani centa mniej. Budynek cieszy si˛e powodzeniem. Jest obecnie wykorzystany w dziewi˛ec´ dziesi˛eciu procentach. Trzysta za miesiac ˛ to i tak za mało. Z trudem wystarczy na pokrycie kosztów. Odwróciła si˛e nagle i oto były tu˙z przed nim. Ciasno opi˛ete kaszmirowym swetrem spogladały ˛ na niego prowokacyjnie. — Ogłoszenie informuje, z˙ e wynajmujecie umeblowane biura — powiedziała. — To mo˙zemy umeblowa´c — odrzekł idac ˛ na kompromis. — Co b˛edzie pani potrzebne? Rozejrzała si˛e po pokoju. — Chciałabym stół dla sekretarki i biurko. Kilka szafek. Kilka krzeseł dla interesantów. Nic szczególnego. Drugi pokój nie musi by´c umeblowany. Wstawi˛e tam kserokopiark˛e. — Nie ma sprawy — powiedział z u´smiechem. — B˛ed˛e płaci´c trzysta miesi˛ecznie, z umeblowaniem. — Dobrze — zgodził si˛e i wydobył biały formularz umowy. Poło˙zył go na składanym stoliku i zaczał ˛ pisa´c. — Jak si˛e pani nazywa? — Doris Greenwood. — Jej matka nazywała si˛e Doris Greenwood, a ona Tammy Inez Greenwood, dopóki nie wyszła za ma˙ ˛z za Bustera Hemphilla, który pó´zniej stał si˛e Elvisem Aronem Hemphillem. Matka mieszkała w Effingham, w stanie Illinois. — W porzadku, ˛ Doris — starał si˛e by´c miły, tak jakby od tej chwili mówili sobie po imieniu i dzi˛eki temu stali si˛e sobie bli˙zsi. — Miejsce zamieszkania? — Po co ci to? — spytała z nuta˛ irytacji w głosie. 198

— No có˙z, po prostu potrzebna jest nam ta informacja. — To nie twoja sprawa. — Dobra, dobra — dramatycznym ruchem wykre´slił ten fragment umowy. Spojrzał na poprzednie wiersze. — No wi˛ec tak. . . piszemy. . . od dzisiaj, od drugiego marca, do drugiego wrze´snia. Czy ci to odpowiada? Skin˛eła potakujaco ˛ głowa˛ i zapaliła papierosa. Przeczytał nast˛epny akapit. — W porzadku, ˛ wymagamy wpłacenia trzystu dolarów zadatku i opłaty za pierwszy miesiac ˛ z góry. Z kieszeni swej obcisłej, czarnej, skórzanej spódnicy wyj˛eła zwitek banknotów. Odliczyła sze´sc´ setek i poło˙zyła je na stole. — Prosz˛e pokwitowa´c — powiedziała. — Oczywi´scie. — Nie przerywał pisania. — Na którym pi˛etrze jeste´smy? — zapytała powracajac ˛ do okna. — Na ósmym. Po pi˛etnastym ka˙zdego miesiaca ˛ pobieramy dziesi˛ec´ procent kary, je´sli kto´s zalega z opłata.˛ Mamy prawo sprawdza´c, jak sa˛ u˙zytkowane te pomieszczenia. Nie moga˛ by´c wykorzystywane do z˙ adnych nielegalnych celów. Płacisz za prad, ˛ telefon, wod˛e i ubezpieczenie wyposa˙zenia. Dostaniesz jedno miejsce na parkingu po drugiej stronie ulicy, a tu masz dwa klucze. Jakie´s pytania? — Tak. Co b˛edzie, je˙zeli zechc˛e pracowa´c o nietypowej porze? Na przykład pó´zno w nocy. — To nie ma znaczenia. Mo˙zesz przychodzi´c i wychodzi´c, kiedy ci si˛e podoba. Po zapadni˛eciu ciemno´sci stra˙znik na Front Street pozwoli ci przej´sc´ . Tammy wetkn˛eła papierosa mi˛edzy swoje lepkie wargi i podeszła do stołu. Spojrzała na umow˛e, zawahała si˛e przez chwil˛e i podpisała: „Doris Greenwood”. Zamkn˛eli drzwi, po czym poszli korytarzem w stron˛e windy. W południe nast˛epnego dnia dostarczono do´sc´ dziwaczny zestaw mebli, a Doris Greenwood z Greenwood Services postawiła na biurku po˙zyczona˛ maszyn˛e do pisania i po˙zyczony telefon. Siedzac ˛ przy maszynie, mogła zerka´c przez okno i obserwowa´c ruch uliczny na Front Street. Zapełniła szuflady biurka papierem maszynowym, notesami, ołówkami i innymi przyborami. Rozło˙zyła czasopisma na szafkach i ustawiła niewielki stolik pomi˛edzy dwoma krzesłami, przeznaczonymi dla klientów. Kto´s zapukał do drzwi. — Kto tam? — spytała. — Twoja kopiarka — odpowiedział czyj´s głos. Przekr˛eciła klucz i otworzyła drzwi. Niski, ruchliwy, mały człowieczek, na którego wołano Gordy, wpadł do s´rodka, rozejrzał si˛e wokoło i zapytał: — Dobra, gdzie to postawi´c? — Tutaj — Tammy wskazała na pusty pokój pozbawiony drzwi, o wymiarach osiem na dziesi˛ec´ . Dwaj młodzi m˛ez˙ czy´zni w niebieskich uniformach wepchn˛eli 199

tam wózek, na którym znajdowała si˛e kopiarka. Gordy poło˙zył papiery na jej biurku. — Ta kopiarka b˛edzie chyba za wielka dla pani. Odbija dziewi˛ec´ dziesiat ˛ kopii na minut˛e, ma automatyczna˛ regulacj˛e pr˛edko´sci i automatycznie kontroluje kolejno´sc´ drukowania. To du˙za maszyna. — Gdzie mam si˛e podpisa´c? — zapytała, ignorujac ˛ jego gadanin˛e. Wskazał wła´sciwe miejsce długopisem. — Za sze´sc´ miesi˛ecy, po dwie´scie czterdzie´sci dolarów miesi˛ecznie. Mie´sci si˛e w tym opłata za usług˛e, wypo˙zyczenie i za pi˛ec´ set arkuszy papieru na dwa pierwsze miesiace. ˛ Jaki format chce pani? — A-4. — Termin pierwszej wpłaty wypada dziesiatego ˛ i to samo dotyczy nast˛epnych pi˛eciu miesi˛ecy. Instrukcja znajduje si˛e na podstawce. Prosz˛e do mnie zadzwoni´c, je˙zeli b˛edzie pani miała jakie´s pytania. Dwaj m˛ez˙ czy´zni zerkn˛eli na dekatyzowane d˙zinsy oraz czerwone szpilki i z ociaganiem ˛ opu´scili biuro. Gordy oderwał z˙ ółta˛ kopi˛e i wr˛eczył ja˛ Tammy. — Dzi˛eki — powiedział. Zamkn˛eła za nimi drzwi. Podeszła do okna i spojrzała w kierunku północnym, na Front Street. Dwie przecznice dalej, po przeciwnej stronie, wida´c było trzecie i czwarte pi˛etro Gmachu Bendiniego. Pracował ci˛ez˙ ko, całymi godzinami nie wstajac ˛ od biurka zawalonego ksia˙ ˛zkami i stertami papierów. Był zbyt zaj˛ety, by kontaktowa´c si˛e z kimkolwiek z wyjatkiem ˛ Lamara. Zdawał sobie spraw˛e, z˙ e je´sli zmiana jego stosunku do firmy odbije si˛e na jego wydajno´sci, zostanie to zauwa˙zone. Wobec tego pracował ci˛ez˙ ej. Mo˙ze przestana˛ go podejrzewa´c o nielojalno´sc´ , je´sli b˛edzie fakturowa´c dwadzies´cia godzin dziennie. Mo˙zliwe, z˙ e pieniadze ˛ go ochronia.˛ Nina zajrzała do niego po lunchu i przyniosła pudełko z zimna˛ pizza.˛ Jadł w czasie, gdy porzadkowała ˛ jego biurko. Zadzwonił do Abby. Powiedział, z˙ e jedzie zobaczy´c si˛e z Rayem i z˙ e wróci do Memphis w niedziel˛e wieczorem. Przez boczne drzwi wymknał ˛ si˛e na parking. Przez trzy i pół godziny p˛edził czterdziesta˛ autostrada˛ mi˛edzystanowa,˛ nie spuszczajac ˛ oczu z tylnego lusterka. Nic. Nie spostrzegł ich ani razu. Doszedł do wniosku, z˙ e prawdopodobnie po prostu dzwonili do siebie i czekali na niego dopiero gdzie´s u celu. W Nashville skr˛ecił raptownie w stron˛e centrum. Posługujac ˛ si˛e mapa,˛ która˛ sam sobie naszkicował, to wciskał si˛e w tłum pojazdów, to znowu ze´n si˛e wymykał, wykonujac ˛ co chwila szalone manewry i, generalnie biorac, ˛ jechał jak wariat. Znalazłszy si˛e w południowej cz˛es´ci miasta skr˛ecił nagle w dzielnic˛e podmiejskich osiedli i zaczał ˛ si˛e szybko przemyka´c pomi˛edzy blokami. Otoczenie sprawiało wra˙zenie do´sc´ sympatyczne. Parkingi były zadba200

ne, twarze wszystkie bez wyjatku ˛ białe. Zaparkował BMW obok jakiego´s biura i zamknał ˛ samochód. Znajdujacy ˛ si˛e w pobli˙zu automat telefoniczny na szcz˛es´cie działał. Zadzwonił po taksówk˛e i podał nazw˛e sasiedniej ˛ ulicy. Przebiegł skrajem jezdni pomi˛edzy budynkami i dotarł na miejsce jednocze´snie z taksówka.˛ — Dworzec autobusowy Greyhound — rzucił kierowcy. — Ale szybko. Mam dziesi˛ec´ minut. — Spokojnie, kolego. To tylko sze´sc´ przecznic stad. ˛ Mitch skulił si˛e na tylnym siedzeniu i uwa˙znie obserwował jadace ˛ za nimi samochody. Po siedmiu minutach zatrzymali si˛e przed dworcem. Mitch rzucił dwie piatki ˛ na siedzenie i pobiegł do kasy. Kupił bilet do Atlanty na czwarta˛ trzydzies´ci. Na s´ciennym zegarze była ju˙z czwarta trzydzie´sci jeden. Pracownik wskazał drzwi wahadłowe. — Autobus numer 454 — powiedział. — Zaraz odje˙zd˙za. Kierowca zatrzasnał ˛ baga˙znik, wział ˛ od Mitcha bilet i wszedł za nim do autobusu. Pierwsze trzy rz˛edy foteli były zaj˛ete przez leciwych Murzynów. Kilkunastu innych pasa˙zerów zajmowało miejsca w gł˛ebi wozu. Usiadł przy oknie w czwartym rz˛edzie od tyłu. Zało˙zył okulary przeciwsłoneczne i obejrzał si˛e za siebie. Nikogo. Cholera! Czy˙zby to był zły autobus? Wóz nabierał szybko´sci, a on gapił si˛e w ciemne okno. Mieli zatrzyma´c si˛e w Knoxville. Mo˙ze tam dojdzie do spotkania. Kiedy wjechali na szos˛e mi˛edzystanowa,˛ a autobus osiagn ˛ ał ˛ maksymalna˛ pr˛edko´sc´ , m˛ez˙ czyzna w niebieskich d˙zinsach i kolorowej bawełnianej koszuli zajał ˛ miejsce obok Mitcha. Był to Tarrance. Mitch odetchnał ˛ z ulga.˛ — Gdzie si˛e ukrywałe´s? — zapytał. — W toalecie. Zgubiłe´s ich? — zapytał cicho Tarrance, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e jednocze´snie współpasa˙zerom. Nikt si˛e im nie przysłuchiwał. Nikt nie mógł ich usłysze´c. — Ja ich nigdy nie widz˛e, Tarrance. Wi˛ec nie mog˛e ci powiedzie´c, czy ich zgubiłem. Ale my´sl˛e, z˙ e tym razem tylko superman potrafiłby nie straci´c mnie z oczu. — Czy widziałe´s naszego człowieka na dworcu? — Tak. Przy automacie telefonicznym. Miał na głowie czerwona˛ czapeczk˛e Falcons. Czarny kole´s. — To on. Dałby znak, gdyby jechali za toba.˛ — Zasygnalizował, z˙ e mam i´sc´ dalej. Tarrance miał oczy zasłoni˛ete okularami przeciwsłonecznymi o posrebrzanych szkłach, a na głowie zielona˛ czapeczk˛e baseballowa.˛ Mitch czuł silny aromat gumy owocowej. — Dzi´s jakby bez munduru? — zapytał z u´smiechem. — Czy Voyles dał ci pozwolenie na taki ubiór? — Zapomniałem si˛e go spyta´c. Wspomn˛e mu o tym rano. 201

— W niedziel˛e rano? — zapytał Mitch. — Oczywi´scie. B˛edzie chciał, z˙ ebym mu opowiedział dokładnie o naszej małej przeja˙zd˙zce autobusowej. Rozmawiałem z nim krótko na godzin˛e przed wyjazdem z miasta. — Có˙z, zacznijmy od spraw najwa˙zniejszych. Co z moim samochodem? — Zajmiemy si˛e nim za kilka minut. B˛edzie w Knoxville na czas. Nie martw si˛e. — Nie boisz si˛e, z˙ e nas odnajda? ˛ — Nie ma mowy. Nikt nie wyjechał za toba˛ z Memphis, a my nie wykryli´smy nikogo w Nashville. Jeste´s czysty jak łza. — Wybacz, z˙ e o to pytam. Ale po tamtej wpadce w sklepie z obuwiem wiem, z˙ e wy, chłopcy, nie grzeszycie nadmiernym rozumem. — Zgoda, to była pomyłka. My. . . — Wielka pomyłka. Taka, z˙ e mogłem przez nia˛ trafi´c na list˛e załatwionych. — Dobrze si˛e wybroniłe´s. To si˛e nie powtórzy. — Obiecaj mi, Tarrance. Obiecaj, z˙ e ju˙z nikt nigdy nie podejdzie do mnie w miejscu publicznym. Tarrance spu´scił wzrok i skinał ˛ głowa.˛ — Nie, Tarrance. Chc˛e to usłysze´c z twoich ust. Obiecaj mi. — Dobra. To si˛e ju˙z nigdy wi˛ecej nie powtórzy. Obiecuj˛e. — Dzi˛eki. Teraz mo˙ze b˛ed˛e mógł jada´c w restauracjach bez obawy, z˙ e zostan˛e zaczepiony. — Załatwione. Stary Murzyn z laska˛ zbli˙zył si˛e do nich, u´smiechnał ˛ i przeszedł obok. Drzwi toalety zamkn˛eły si˛e z trzaskiem. Autobus zjechał na lewy pas. Tarrance zaczał ˛ przeglada´ ˛ c czasopismo. Mitch podziwiał krajobraz za szyba.˛ Człowiek z laska˛ załatwił swoje sprawy i powrócił na miejsce w pierwszym rz˛edzie. — A wi˛ec, co ci˛e tu sprowadza? — zapytał Tarrance kartkujac ˛ czasopismo. — Nie lubi˛e samolotów. Zawsze podró˙zuj˛e autobusem. — Rozumiem. Od czego chciałby´s zacza´ ˛c? — Voyles powiedział, z˙ e masz plan gry. — Tak. Potrzebuj˛e po prostu przewodnika. — Dobrzy przewodnicy kosztuja.˛ — Mamy pieniadze. ˛ — To b˛edzie kosztowa´c o wiele wi˛ecej, ni˙z sadzisz. ˛ Ujm˛e to w ten sposób: zrezygnuj˛e z czterdziestoletniej kariery za, powiedzmy, pół miliona za ka˙zdy rok. — To wypada dwadzie´scia milionów kawałków. — Wiem. Ale mo˙zemy si˛e jako´s dogada´c. — Miło to słysze´c. Zakładasz, z˙ e b˛edziesz pracował czy praktykował, jak to nazywasz, przez czterdzie´sci lat. To bardzo ryzykowne zało˙zenie. A teraz, tak dla 202

zabawy, załó˙zmy, z˙ e w ciagu ˛ pi˛eciu lat rozwalimy firm˛e i oskar˙zymy ci˛e razem z twoimi kole˙zkami. I z˙ e zostaniesz skazany na kilka lat. Nie b˛eda˛ ci˛e trzyma´c długo, gdy˙z jeste´s człowiekiem wykształconym, no i oczywi´scie słyszałe´s, jak miłe sa˛ federalne wi˛ezienia. W ka˙zdym razie jednak stracisz swoja˛ licencj˛e, swój dom, swoje małe BMW. Prawdopodobnie tak˙ze i swoja˛ z˙ on˛e. Kiedy wyjdziesz na wolno´sc´ , b˛edziesz mógł zosta´c prywatnym detektywem jak twój stary przyjaciel Lomax. To łatwa praca, dopóki nie zaczniesz pcha´c nosa w nie swoje sprawy. — Jak powiedziałem, to jest do uzgodnienia. — W porzadku. ˛ Wi˛ec negocjujmy. Ile chcesz? — Za co? Tarrance zamknał ˛ czasopismo, poło˙zył je pod siedzeniem i otworzył gruba˛ ksia˙ ˛zk˛e. Udawał, z˙ e czyta. Mitch mówił, niemal nie otwierajac ˛ ust i patrzac ˛ w okno. — To dobre pytanie — powiedział Tarrance cicho, jego głos wzniósł si˛e tylko odrobin˛e ponad przytłumiony warkot silnika. — Czego chcemy od ciebie? Dobre pytanie. Po pierwsze, musisz zrezygnowa´c z kariery prawnika. B˛edziesz ujawnia´c sekrety i dokumenty nale˙zace ˛ do twoich klientów. To oczywi´scie wystarczy, by ci˛e pozbawiono licencji, ale tym si˛e nie ma co martwi´c. Ty i ja musimy si˛e dogada´c co do tego, z˙ e podasz nam firm˛e na srebrnej tacy. Gdy si˛e dogadamy w tej sprawie, reszta si˛e ju˙z sama uło˙zy. Po drugie, rzecz najwa˙zniejsza, musisz nam dostarczy´c bogata˛ dokumentacj˛e, aby´smy mogli oskar˙zy´c wszystkich członków firmy i wi˛ekszo´sc´ spo´sród tych, co rzadz ˛ a˛ rodzina˛ Morolta. Dokumenty znajduja˛ si˛e w tym małym budynku na Front Street. — Skad ˛ o tym wiesz? Tarrance u´smiechnał ˛ si˛e. ´ — Wydali´smy miliardy dolarów na walk˛e z organizacjami przest˛epczymi. Sledzili´smy rodzin˛e Morolta przez dwadzie´scia lat. Mamy swoje wtyczki wewnatrz ˛ rodziny. Hodge i Kozinski zacz˛eli mówi´c, zanim zostali zamordowani. Nie oceniaj nas tak nisko, Mitch. — A tobie si˛e wydaje, z˙ e ja mog˛e zdoby´c informacje? — Tak, doradco. B˛edac ˛ wewnatrz, ˛ mo˙zesz doprowadzi´c do upadku firmy i zniszczenia najwi˛ekszej organizacji przest˛epczej w kraju. Musisz nam wyda´c firm˛e. Potrzebujemy wiele rozmaitych informacji. Gdzie znajduja˛ si˛e biura poszczególnych osób? Nazwiska sekretarek, pracowników, asystentów. Kto si˛e zajmuje konkretnymi sprawami. Kto ma jakich klientów. Kto siedzi na czwartym pi˛etrze. Co tam jest? Gdzie si˛e przechowuje dokumenty? Czy tam znajduje si˛e główna skrytka? Ile informacji jest w komputerach? Ile na mikrofilmach? I sprawa najwa˙zniejsza: musisz wynie´sc´ te dokumenty i dostarczy´c je nam. Gdy b˛edziemy mie´c wystarczajace ˛ dowody, wtargniemy tam z mała˛ armia˛ i we´zmiemy wszystko. Ale to bardzo powa˙zna operacja. Musimy mie´c niezbite, konkretne dowody, zanim zdecydujemy si˛e wkroczy´c do akcji z nakazami rewizji. 203

— To wszystko, czego chcecie? — Nie. B˛edziesz musiał s´wiadczy´c przeciw swoim kolegom na rozprawach sadowych. ˛ To mo˙ze si˛e ciagn ˛ a´ ˛c latami. Mitch odetchnał ˛ gł˛eboko i zamknał ˛ oczy. Autobus zwolnił. Zapadał zmierzch i nagle, w jednej chwili, we wszystkich samochodach na zachodnim pasie zapaliły si˛e przednie s´wiatła. Zeznawa´c w sadzie! ˛ O tym nie pomy´slał. Tamtych sta´c b˛edzie na miliony dla najlepszych prawników, wi˛ec rozprawy sadowe ˛ moga˛ si˛e ciagn ˛ a´ ˛c w niesko´nczono´sc´ . Tarrance zaczał ˛ znowu czyta´c powie´sc´ . Jego wzrok przystosował si˛e do słabego s´wiatełka lampki płonacej ˛ nad nimi, jakby rzeczywi´scie był prawdziwym pasa˙zerem odbywajacym ˛ prawdziwa˛ podró˙z. Przejechali w milczeniu ze trzydzie´sci mil, po czym Mitch zdjał ˛ okulary i spojrzał na Tarrance’a. — A co b˛edzie ze mna? ˛ — Otrzymasz mnóstwo pieni˛edzy, tyle, ile to jest warte. Je´sli masz jakie´s poczucie moralno´sci, b˛edziesz mógł s´miało spojrze´c ludziom w oczy. B˛edziesz mógł zamieszka´c w dowolnym miejscu w kraju, uzyskasz oczywi´scie nowa˛ to˙zsamo´sc´ . Załatwimy ci prac˛e, zmienimy nos, zrobimy naprawd˛e wszystko, co zechcesz. Mitch usiłował nie odrywa´c oczu od szosy, ale nie wytrzymał długo. Spojrzał na Tarrance’a. — Moralno´sci? Nie u˙zywaj przy mnie tego słowa, Tarrance. Jestem niewinna˛ ofiara˛ i ty o tym wiesz. Tarrance odchrzakn ˛ ał ˛ z mina˛ spryciarza. Przez kilka mil jechali znowu w milczeniu. — A co z moja˛ z˙ ona? ˛ — Och, mo˙zesz ja˛ zatrzyma´c. — Bardzo zabawne. — Przepraszam. Dostanie wszystko, czego tylko b˛edzie chciała. Czy ona du˙zo wie? — Wszystko. — Pomy´slał nagle o dziewczynie na pla˙zy. — Prawie wszystko. — Załatwimy jej dobrze płatna˛ prac˛e w Social Security Association, tam gdzie sobie za˙zyczy. Nie b˛edzie tak z´ le, Mitch. — B˛edzie wspaniale. Do jakiego´s momentu w przyszło´sci, kiedy który´s z waszych ludzi rozlu´zni si˛e troch˛e za bardzo, szepnie co´s nieodpowiedniej osobie i wtedy przeczytasz o mnie lub o mojej z˙ onie w gazetach. Mafia nigdy nie zapomina, Tarrance. Maja˛ pami˛ec´ lepsza˛ od słoni. I lepiej strzega˛ tajemnic ni˙z wy. Stracili´scie wielu ludzi, wi˛ec nie zaprzeczaj. — Nie zaprzeczam. I przyznaj˛e, z˙ e sa˛ niezwykle konsekwentni i pomysłowi, kiedy zdecyduja˛ si˛e kogo´s zabi´c. — Dzi˛eki. Wi˛ec co z soba˛ zrobi˛e? — To zale˙zy od ciebie. W tej chwili mieszka w kraju około dwustu s´wiadków, którzy przyj˛eli nowe nazwiska, maja˛ nowe domy i pracuja˛ w nowych zawodach. 204

Masz wszelkie szanse na to, z˙ e ci si˛e uda. — A wi˛ec to gra i to ryzykowna gra? — Tak. Albo bierzesz pieniadze ˛ i uciekasz, albo zostajesz znakomitym prawnikiem i liczysz na to, z˙ e nigdy nie wkroczymy do akcji. — To gówniany wybór, Tarrance. — Tak. I ciesz˛e si˛e, z˙ e to ty wybierasz. Towarzyszka s˛edziwego Murzyna z laska˛ wstała ze swojego miejsca i zacz˛eła przesuwa´c si˛e w ich stron˛e. Po drodze chwytała si˛e wszystkich opar´c. Gdy przechodziła, Tarrance pochylił si˛e ku Mitchowi. Nie o´smieliłby si˛e mówi´c, kiedy kto´s nieznajomy znajdował si˛e tak blisko. Miała co najmniej dziewi˛ec´ dziesiatk˛ ˛ e, była ułomna, wygladała ˛ na analfabetk˛e i prawdopodobnie nie wywarłoby na niej wi˛ekszego wra˙zenia, gdyby Tarrance umarł w nast˛epnej chwili. Jednak˙ze Tarrance milczał jak głaz. Po pi˛etnastu minutach drzwi od toalety otwarły si˛e i zabulgotała spuszczana woda. Kobieta poczłapała do przodu i zaj˛eła swoje miejsce. — Kim jest Jack Aldrich? — spytał Mitch. Spodziewał si˛e, z˙ e otrzyma nieprawdziwa˛ odpowied´z na to pytanie i uwa˙znie obserwował katem ˛ oka, jaka b˛edzie reakcja. Tarrance podniósł oczy znad ksia˙ ˛zki i wbił wzrok w oparcie fotela przed soba.˛ — Nazwisko brzmi znajomo. Jako´s nie mog˛e sobie przypomnie´c. Mitch znowu zapatrzył si˛e w okno. Tarrance na pewno wiedział. Lekko drgnał, ˛ a jego oczy zw˛eziły si˛e zbyt szybko, zanim odpowiedział. Mitch obserwował samochody sunace ˛ po pasie zachodnim. — No wi˛ec, kto to jest? — zapytał w ko´ncu Tarrance. — Nie znasz go? — Gdybym znał, to bym ci˛e nie pytał. — Jest członkiem naszej firmy. Powiniene´s o tym wiedzie´c, Tarrance. — To miasto roi si˛e od prawników. Mam wra˙zenie, z˙ e ty ich wszystkich znasz. — Znam tych w Bendinim, Lambercie i Locke’u, małej, cichej firmie, która˛ wy obserwujecie od siedmiu lat. Aldrich pracuje tam od lat sze´sciu. Kilka miesi˛ecy temu FBI próbowało nawiaza´ ˛ c z nim kontakt. Prawda czy nie? — Oczywi´scie, z˙ e nie. Kto ci to powiedział? — To bez znaczenia. Po prostu plotki w biurze. — To absolutne kłamstwo. Od sierpnia nie rozmawiali´smy z nikim poza toba.˛ Masz na to moje słowo. I nie zamierzamy rozmawia´c z kimkolwiek innym, chyba z˙ e ty si˛e wycofasz i b˛edziemy musieli poszuka´c kogo´s nowego. — Nigdy nie rozmawiałe´s z Aldrichem? — Ju˙z ci mówiłem. Mitch skinał ˛ głowa˛ i si˛egnał ˛ po czasopismo. Jechali w milczeniu przez blisko trzydzie´sci minut. Wreszcie Tarrance przerwał lektur˛e powie´sci i powiedział:

205

— Słuchaj, Mitch, za godzin˛e, czy co´s około tego, b˛edziemy w Knoxville. Je˙zeli mamy zawrze´c umow˛e, musimy zrobi´c to teraz. Dyrektor Voyles zada mi rano tysiac ˛ pyta´n. — Ile pieni˛edzy? — Pół miliona dolców. Ka˙zdy prawnik z prawdziwego zdarzenia wie, z˙ e pierwsza˛ ofert˛e nale˙zy odrzuci´c. Zawsze. Mitch przypomniał sobie, jak zaszokowany Avery otwiera usta i potrzasa ˛ głowa˛ z wyrazem ogromnego niesmaku i zaskoczenia na twarzy po usłyszeniu pierwszej oferty, cho´cby brzmiała jak najbardziej rozsadnie. ˛ Pó´zniej mo˙zna było przedstawi´c kontrpropozycj˛e i uzgodni´c ostateczna˛ kwot˛e, ale pierwsza˛ ofert˛e nale˙zało koniecznie odrzuci´c. Tak wi˛ec, u´smiechajac ˛ si˛e i kr˛ecac ˛ głowa,˛ tak jakby si˛e spodziewał czego´s podobnego, Mitch nie zgodził si˛e na pół miliona. — Czy powiedziałem co´s zabawnego? — powiedział Tarrance, który nie był ani prawnikiem, ani wytrawnym negocjatorem. — To rzeczywi´scie s´mieszne, Tarrance. Nie mo˙zesz oczekiwa´c po mnie, z˙ e odejd˛e z kopalni złota za pół miliona. Po odliczeniu podatków w najlepszym wypadku wezm˛e trzysta tysi˛ecy. — A je˙zeli zamkniemy kopalni˛e złota i ode´slemy was wszystkich do wi˛ezienia? — Je˙zeli, je˙zeli, je˙zeli. Je˙zeli tyle wiesz, to czemu tak niewiele dokonałe´s? Voyles powiedział mi, z˙ e wy, chłopcy, obserwujecie i czekacie od lat. To naprawd˛e dobre, Tarrance. Czy zawsze posuwasz si˛e tak szybko? — Chcesz si˛e przekona´c, McDeere? Załó˙zmy, z˙ e zajmie nam to nast˛epne pi˛ec´ lat. Po pi˛eciu latach podkładamy lont i w˛edrujesz normalnie za kratki. Skoro efekt ko´ncowy b˛edzie ten sam, to, ile czasu potrwa cała zabawa, nie wydaje mi si˛e zbyt wa˙zne. — Przykro mi. My´slałem, z˙ e prowadzimy negocjacje, a nie grozimy sobie. — Zaproponowałem ci wynagrodzenie. — Twoja oferta jest zbyt niska. Oczekujesz, z˙ e dostarcz˛e ci setek dowodów przeciwko całej zgrai najgorszych zbirów w Ameryce, wykonam cholernie niebezpieczna˛ robot˛e, z cała˛ pewno´scia˛ ryzykujac ˛ z˙ ycie. A ty mi podsuwasz ochłap. Co najmniej trzy miliony. Tarrance nawet nie drgnał ˛ ani nie zmarszczył brwi. Przyjał ˛ t˛e propozycj˛e z kamienna˛ twarza,˛ a Mitch, do´swiadczony negocjator, wiedział ju˙z, z˙ e nie posunał ˛ si˛e za daleko. — To mnóstwo pieni˛edzy — powiedział Tarrance tak, jakby mówił do siebie. — Nie wydaje mi si˛e, aby´smy kiedykolwiek zapłacili komu´s a˙z tyle. — Ale mo˙zecie, prawda? — Watpi˛ ˛ e. Musz˛e porozmawia´c z Dyrektorem.

206

— Z Dyrektorem! My´slałem, z˙ e otrzymałe´s wolna˛ r˛ek˛e w tej sprawie. B˛edziemy tak ciagle ˛ je´zdzi´c w t˛e i z powrotem, zanim dojdziemy do porozumienia? — A czego by´s jeszcze chciał? — Mam par˛e pomysłów, ale nie b˛edziemy o nich mówi´c, dopóki si˛e nie upewni˛e, z˙ e otrzymam kwot˛e, na jaka˛ zasługuj˛e. Stary m˛ez˙ czyzna z laska˛ musiał mie´c chore nerki. Wstał ponownie i zaczał ˛ niezgrabnie ku´styka´c w stron˛e toalety. Tarrance natychmiast zagł˛ebił si˛e w lekturze. Mitch zaczał ˛ przeglada´ ˛ c stary numer „Field & Stream”. Greyhound zjechał z autostrady mi˛edzystanowej w Knoxville dwie minuty przed ósma.˛ Tarrance nachylił si˛e i szepnał: ˛ — Z dworca wyjd´z głównymi drzwiami. Zobaczysz młodego człowieka w pomara´nczowej bluzie z napisem: „University of Tennessee”, stojacego ˛ obok białego bronco. Rozpozna ci˛e i zawoła do ciebie „Jeffrey”! Podaj mu r˛ek˛e jak przyjaciel, który si˛e odnalazł, i wsiad´ ˛ z do bronco. Podwiezie ci˛e do twojego samochodu. — Gdzie jest mój samochód? — zapytał równie˙z szeptem Mitch. — Za akademikiem w campusie. — Czy sprawdzili podsłuch? — Chyba tak. Zapytaj człowieka w bronco. Je˙zeli mimo wszystko jechali za toba,˛ gdy wyje˙zd˙załe´s z Memphis, to moga˛ by´c teraz podejrzliwi. Powiniene´s pojecha´c do Cookeville. To około stu mil stad. ˛ Jest tam Holiday Inn. Przenocuj w nim, a jutro pojedziesz odwiedzi´c swojego brata. My te˙z si˛e b˛edziemy przygla˛ da´c, a je´sliby co´s zacz˛eło brzydko pachnie´c, skontaktuj˛e si˛e z toba˛ w poniedziałek rano. — Kiedy wybierzemy si˛e na nast˛epna˛ przeja˙zd˙zk˛e autobusem? — We wtorek sa˛ urodziny twojej z˙ ony. Na ósma˛ zarezerwuj stolik „U Grisantiego”, to ta włoska knajpa na Airways. Dokładnie o dziewiatej ˛ podejd´z do automatu z papierosami, wrzu´c sze´sc´ dwudziestopi˛eciocentówek i kup paczk˛e jakichkolwiek papierosów. Na podstawce, która wysuwa si˛e z papierosami, znajdziesz kaset˛e. Kup sobie jeden z tych małych magnetofonów ze słuchawkami, jakich u˙zywaja˛ joggersi, i wysłuchaj ta´smy w swoim samochodzie, nie w domu, i oczywi´scie nie w biurze. Słuchaj przez słuchawki. Niech twoja z˙ ona te˙z tego posłucha. Na kasecie b˛edzie nagrana nasza najwy˙zsza oferta. Wyja´sni˛e tak˙ze kilka innych spraw. Kiedy wysłuchasz ta´smy kilka razy, pozbad´ ˛ z si˛e jej. — Nie´zle dopracowane, co? — Owszem. I nie b˛edziemy ze soba˛ rozmawia´c przez kilka tygodni. Oni obserwuja˛ i nasłuchuja,˛ Mitch. I sa˛ to zawodowcy. Nie zapominaj o tym, Mitch. — Nie martw si˛e. — Jaki miałe´s numer na koszulce, gdy grałe´s w futbol w szkole s´redniej? — Czterna´scie. 207

— A w koled˙zu? — Te˙z czterna´scie. — W porzadku. ˛ Twój tajny numer to 1–4-1–4. W czwartek wieczorem zadzwo´n z automatu pod numer 757–6000. Usłyszysz głos, który poinstruuje ci˛e, jak u˙zywa´c tajnego numeru. Potem usłyszysz mój głos z ta´smy, zapytam ci˛e o par˛e rzeczy. Od tego zaczniemy. — Dlaczego nie mog˛e po prostu pracowa´c w swoim zawodzie? Autobus wjechał na dworzec i zatrzymał si˛e. — Jad˛e do Atlanty — powiedział Tarrance. — Nie b˛edziemy si˛e widzie´c przez kilka tygodni. Je˙zeli zajdzie taka potrzeba, to zadzwo´n pod jeden z tych dwóch numerów, które ci kiedy´s dałem. Mitch przystanał ˛ w przej´sciu i spojrzał na agenta. — Trzy miliony, Tarrance. Nie opuszcz˛e ani centa. Je˙zeli macie miliardy na walk˛e z organizacjami przest˛epczymi, to na pewno mo˙zecie znale´zc´ dla mnie trzy miliony. Poza tym, Tarrance, istnieje trzecia mo˙zliwo´sc´ . Mog˛e znikna´ ˛c w s´rodku nocy, rozpłyna´ ˛c si˛e w powietrzu. A je˙zeli do tego dojdzie, ty i Morolto mo˙zecie si˛e zwalcza´c do woli, a ja b˛ed˛e sobie grał w domino na Karaibach. — Pewnie, Mitch. Mo˙zesz si˛e zabawi´c raz albo dwa, ale znajda˛ ci˛e w ciagu ˛ tygodnia. A nas tam nie b˛edzie, z˙ eby ci˛e ochrania´c. Do zobaczenia, kolego. Mitch wyskoczył z autobusu i przemknał ˛ si˛e przez dworzec.

Rozdział 23

O ósmej trzydzie´sci Nina uło˙zyła w staranny stosik dokumenty i notatki na biurku Mitcha. Lubiła poranny rytuał porzadkowania ˛ papierów i planowania zaj˛ec´ na cały dzie´n. Kalendarzyk z odnotowanymi terminami spotka´n le˙zał na rogu blatu. Zacz˛eła je czyta´c. — Ma pan dzi´s pracowity dzie´n, panie McDeere. Mitch przegladał ˛ teczk˛e jednego z klientów i próbował nie zwraca´c uwagi na Nin˛e. — Ka˙zdy dzie´n jest pracowity. — O dziesiatej ˛ spotkanie w biurze pana Mahana dotyczace ˛ apelacji Delta Shipping. — Nie mog˛e si˛e doczeka´c — wymamrotał Mitch. — O jedenastej spotkanie w biurze pana Tolara dotyczace ˛ sprawy Greenbriara. Jego sekretarka poinformowała mnie, z˙ e potrwa ono co najmniej dwie godziny. — Dlaczego dwie godziny? — Nie płaca˛ mi za to, z˙ ebym zadawała takie pytania. Gdybym si˛e stała za bardzo dociekliwa, mogliby mnie wyrzuci´c. O trzeciej trzydzie´sci chce si˛e z toba˛ zobaczy´c Victor Milligan. — Po co? — Powtarzam, z˙ e nie jestem upowa˙zniona do zadawania takich pyta´n. A za pi˛etna´scie minut oczekuje ci˛e w swoim biurze Frank Mulholland. — Tak, wiem. Gdzie to jest? — W centrum, w Budynku Handlu Bawełna.˛ Cztery lub pi˛ec´ przecznic za Union. Przechodziłe´s tamt˛edy ze sto razy. — W porzadku. ˛ Co jeszcze? — Czy mam ci przynie´sc´ co´s na lunch? — Nie, kupi˛e sobie kanapk˛e w mie´scie. — Doskonale. Masz wszystko, czego b˛edziesz potrzebował na spotkaniu z Mulhollandem? Bez słowa wskazał na ci˛ez˙ ka˛ skórzana˛ aktówk˛e.

209

Odeszła, a w chwil˛e pó´zniej Mitch przeszedł przez korytarz, po czym po schodach zbiegł na dół do drzwi frontowych. Przystanał ˛ na chwil˛e przy s´wiatłach na skrzy˙zowaniu, potem skr˛ecił i ruszył szybko w stron˛e centrum. Trzymał czarna˛ aktówk˛e w prawej r˛ece, a skórzana˛ wi´sniowa˛ teczk˛e w lewej. To był znak. Zatrzymał si˛e przed zielonym budynkiem o zaokraglonych ˛ oknach obok hydrantu przeciwpo˙zarowego. Poczekał chwil˛e i przeszedł przez Front Street. Nast˛epny znak. Na ósmym pi˛etrze w Budynku Handlu Bawełna˛ Tammy Greenwood z Greenwood Services odeszła od okna i zało˙zyła płaszcz. Zamkn˛eła za soba˛ drzwi, przekr˛eciła klucz, podeszła do windy i nacisn˛eła przycisk. Czekała. Za chwil˛e miała spotka´c si˛e z człowiekiem, który mógł si˛e sta´c przyczyna˛ jej zguby. Mitch wszedł do hallu i skierował si˛e w stron˛e windy. Nie zauwa˙zył nikogo podejrzanego. Min˛eła go grupka biznesmenów, przeszli tu˙z obok, nie przerywajac ˛ nawet na chwil˛e o˙zywionej rozmowy. Jaka´s kobieta szeptała co´s w słuchawk˛e automatu telefonicznego. Uzbrojony stra˙znik kr˛ecił si˛e przy wej´sciu od strony Union Avenue. Mitch nacisnał ˛ przycisk windy. Po kilkunastu sekundach zjechała na dół. Gdy drzwi si˛e otwarły, wsiadł do niej młody elegancik w stylu Merrilla Lyncha, w czarnym garniturze i błyszczacym ˛ płaszczu z szerokim kołnierzem. Biuro Mulhollanda znajdowało si˛e na szóstym pi˛etrze. Mitch nacisnał ˛ odpowiedni przycisk, ignorujac ˛ dzieciaka w czarnym garniturze. Jadac ˛ do góry obaj m˛ez˙ czy´zni przygladali ˛ si˛e uwa˙znie migajacym ˛ nad drzwiami numerom. Mitch stanał ˛ w tylnym kacie ˛ windy i poło˙zył ci˛ez˙ ka˛ aktówk˛e na podłodze, obok swojej prawej stopy. Na trzecim pi˛etrze drzwi si˛e otwarły i do s´rodka weszła Tammy. Dzieciak spojrzał na nia.˛ Była ubrana bardzo tradycyjnie. Prosta, krótka sukienka ˙ z dzianiny bez z˙ adnych poka´znych dekoltów. Zadnych szpilek. Jej włosy miały teraz odcie´n subtelnej czerwieni. Dzieciak spojrzał na nia˛ ponownie i nacisnał ˛ przycisk. Drzwi si˛e zamkn˛eły, winda ruszyła. Tammy trzymała w r˛eku gruba˛ czarna˛ aktówk˛e, identyczna˛ jak aktówka Mitcha. Nie patrzac ˛ na niego, stan˛eła obok i postawiła swoja˛ aktówk˛e obok tej drugiej. Na szóstym pi˛etrze Mitch chwycił jej teczk˛e i wysiadł z windy. Na siódmym pi˛etrze wysiadł słodki, młody człowiek w czarnym garniturze. Kiedy winda stan˛eła na ósmym, Tammy podniosła ci˛ez˙ ka˛ czarna˛ aktówk˛e pełna˛ dokumentów firmy Bendini, Lambert i Locke i zabrała ja˛ do swego biura. Zamkn˛eła i zaryglowała drzwi, szybko zdj˛eła płaszcz i przeszła do drugiego pokoju, gdzie czekała na nia˛ właczona ˛ kopiarka. W aktówce znalazła siedem teczek, ka˙zda miała około cala grubo´sci. Uło˙zyła je starannie na stoliku obok kopiarki i wzi˛eła do r˛eki jedna˛ z napisem: „Koker-Hanks i East Texas Pipe”. Odpi˛eła metalowe zatrzaski, wyj˛eła zawarto´sc´ z segregatora i umie´sciła stosik dokumentów, listów i notatek na automatycznej podawarce. Przycisn˛eła guzik z napisem „druk” i obserwowała, jak maszyna wykonuje po dwie znakomite kopie ka˙zdej stronicy. Po trzydziestu minutach siedem teczek wróciło do aktówki. Czterna´scie no210

wych zestawów dokumentów Tammy wło˙zyła do ognioodpornej kasetki ukrytej w małej szafce. Zatrzasn˛eła wieko kasetki, zamkn˛eła szafk˛e na klucz i poło˙zyła aktówk˛e obok drzwi. Czekała. Frank Mulholland był wspólnikiem niedu˙zej firmy, zajmujacej ˛ si˛e bankowos´cia˛ i papierami warto´sciowymi. Jednym z jego klientów był pewien staruszek, który utworzył i rozbudował sie´c sklepów z wyposa˙zeniem dla majsterkowiczów i którego oceniano na osiemna´scie milionów, dopóki jego syn i rada zdradzieckich dyrektorów nie przej˛eli nad wszystkim kontroli i nie zmusili go do przej´scia na emerytur˛e. Staruszek skierował spraw˛e do sadu. ˛ Nast˛epnie spółka zaskar˙zyła jego. Wszyscy skar˙zyli si˛e wzajemnie i sprawy sadowe ˛ zwiazane ˛ z tymi sporami ciagn˛ ˛ eły si˛e ju˙z przeszło osiemna´scie miesi˛ecy. Teraz, kiedy prawnicy wzbogacili si˛e ju˙z dostatecznie, nadszedł czas, aby osiagn ˛ a´ ˛c porozumienie. Firma Bendini, Lambert i Locke zajmowała si˛e doradztwem podatkowym dla syna i nowej rady. Dwa miesiace ˛ wcze´sniej Avery zapoznał Mitcha z przeciwnikami. Zamierzano zaoferowa´c staruszkowi pakiet zwykłych akcji wartych pi˛ec´ milionów dolarów, gwarancje wymienne i kilka obligacji. Mulholland nie był zachwycony ta˛ propozycja.˛ Podkre´slił kilkakrotnie, z˙ e jego klient nie jest zachłanny i wie, z˙ e nigdy nie odzyska nadzoru nad spółka.˛ Jego spółka,˛ o tym nale˙zy pami˛eta´c. Ale pi˛ec´ milionów to suma zbyt mała. Ka˙zdy s˛edzia obdarzony cho´c odrobina˛ inteligencji stanie po stronie staruszka, a ka˙zdy głupiec zrozumiałby, z˙ e sprawa powinna kosztowa´c co najmniej. . . có˙z. . . no, co najmniej dwadzie´scia milionów! Po trwajacej ˛ godzin˛e wymianie propozycji, ofert i pogladów ˛ przy biurku Mulhollanda Mitch przystał na powi˛ekszenie sumy do o´smiu milionów, a adwokat staruszka powiedział, z˙ e nale˙załoby pomy´sle´c o pi˛etnastu. Mitch grzecznie spakował swoje dokumenty, a Mulholland uprzejmie odprowadził go do drzwi. Obie˙ cali wzajemnie jeden drugiemu, z˙ e zobacza˛ si˛e za tydzie´n. Zegnaj ac ˛ si˛e, u´scisn˛eli sobie r˛ece jak starzy przyjaciele. Winda zatrzymała si˛e na czwartym pi˛etrze. Tammy wkroczyła do s´rodka. Wewnatrz ˛ nie było nikogo poza Mitchem. Kiedy drzwi si˛e zamkn˛eły, zapytał: — Miała´s jakie´s problemy? — Nie. Mam u siebie podwójne kopie zamkni˛ete w szafie. — Ile ci to zaj˛eło? — Trzydzie´sci minut. Winda stan˛eła na trzecim pi˛etrze i Tammy chwyciła pusta˛ aktówk˛e. — Jutro w południe? — zapytała. — Tak — odparł. Drzwi otworzyły si˛e i Tammy znikn˛eła. Mitch samotnie zjechał na dół do hallu, w którym nie było nikogo oprócz stra˙znika. Mitchell McDeere, adwokat 211

i doradca prawny, wybiegł z budynku niosac ˛ w ka˙zdej r˛ece ci˛ez˙ ka˛ teczk˛e i z wa˙zna˛ mina˛ powrócił do biura. Uroczysty wieczór z okazji dwudziestych piatych ˛ urodzin Abby okazał si˛e niezbyt udany. Siedzieli „U Grisantiego” w ciemnym kacie ˛ rozja´snionym mdłym blaskiem s´wiecy, szeptali i próbowali si˛e do siebie u´smiecha´c. Gdzie´s w restauracji w tym samym czasie przebywał nieznany agent FBI; przybył tu z kaseta,˛ która˛ wło˙zy do automatu z papierosami w hallu dokładnie o dziewiatej, ˛ a Mitch powinien znale´zc´ si˛e tam par˛e sekund pó´zniej i wydoby´c ja˛ stamtad ˛ w sposób na tyle zr˛eczny i dyskretny, aby go na tym nie przyłapał z˙ aden z tych niedobrych chłopców, kimkolwiek by oni byli. Z kasety McDeere’owie dowiedza˛ si˛e, ile pieni˛edzy w gotówce dostana˛ za wy´swiadczone przysługi i nara˙zanie swego z˙ ycia teraz i w przyszło´sci. Jedli bez apetytu, starali si˛e u´smiecha´c i prowadzi´c o˙zywiona˛ rozmow˛e, ale nie mogli opanowa´c niepokoju i co chwila spogladali ˛ na zegarki. Mimo wszystko obiad zjedli szybko, do ósmej czterdzie´sci pi˛ec´ talerze były ju˙z puste. Mitch ruszył w stron˛e łazienki i przechodzac ˛ obok ciemnego hallu spojrzał w głab. ˛ Automat z papierosami stał w rogu, dokładnie tam, gdzie powinien si˛e znajdowa´c. Zamówili kaw˛e, a punktualnie o dziewiatej ˛ Mitch wrócił do hallu, podszedł do automatu, wrzucił sze´sc´ dwudziestekpiatek ˛ i pociagn ˛ ał ˛ za raczk˛ ˛ e pod marlboro lights, by uczci´c pami˛ec´ Eddiego Lomaxa. Szybko poło˙zył r˛ek˛e na tacce, wział ˛ papierosy i szukajac ˛ w mroku na o´slep znalazł kaset˛e. W tej samej chwili zadzwonił telefon tu˙z obok automatu. Mitch a˙z podskoczył. Odwrócił si˛e i spojrzał wokoło. Hali był pusty, tylko przy barze siedzieli dwaj m˛ez˙ czy´zni wpatrujac ˛ si˛e w ekran telewizora. Z ciemnego kata ˛ w oddali dobiegł go gło´sny pijacki s´miech. Abby s´ledziła ka˙zdy jego ruch a˙z do chwili, gdy usiadł znowu naprzeciwko niej. Podniosła brwi. — No i? — Mam. Zwykła˛ czarna˛ kaset˛e Sony. — Mitch wypił łyk kawy, u´smiechnał ˛ si˛e niewinnie i szybkim spojrzeniem omiótł zatłoczona˛ sal˛e. Nikt nie patrzył w ich stron˛e. Nikt. Wr˛eczył kelnerowi czek i kart˛e kredytowa˛ American Express. — Spieszy si˛e nam — powiedział niegrzecznie. Kelner wrócił po kilku sekundach. Mitch zło˙zył swój podpis. BMW było rzeczywi´scie na podsłuchu. Ludzie Tarrance’a cztery dni temu bardzo ostro˙znie i dokładnie przeszukali samochód, u˙zywajac ˛ szkła powi˛ekszajacego. ˛ Tamci posłu˙zyli si˛e niezwykle droga˛ aparatura,˛ która była w stanie wychwyci´c nawet najl˙zejsze pociagni˛ ˛ ecie nosem. Jednak˙ze mogli jedynie słucha´c i nagrywa´c, nie mogli widzie´c. Mitch pomy´slał, z˙ e to szalenie miłe z ich strony — tylko słuchaja,˛ ale nie przygladaj ˛ a˛ si˛e temu, co dzieje si˛e w BMW. 212

Opu´scili parking przed restauracja,˛ nie zamieniajac ˛ ze soba˛ nawet jednego słowa. Abby ostro˙znie otworzyła walkmana i wło˙zyła kaset˛e do s´rodka. Podała Mitchowi słuchawki — zało˙zył je sobie na uszy. Nacisn˛eła przycisk z napisem „start”. Obserwowała go, jak słuchał prowadzac ˛ BMW w stron˛e szosy mi˛edzystanowej. Usłyszał głos Tarrance’a. — Cze´sc´ , Mitch. Jest wtorek, 9 marca, par˛e minut po dziewiatej ˛ wieczorem. Złó˙z najlepsze z˙ yczenia urodzinowe swojej pi˛eknej z˙ onie. Nagranie trwa około dziesi˛eciu minut, wysłuchaj go uwa˙znie raz albo dwa, a potem zniszcz kaset˛e. Miałem spotkanie z dyrektorem Voylesem w cztery oczy w ubiegła˛ niedziel˛e i opowiedziałem mu o wszystkim. Był bardzo zadowolony z tego, co usłyszał, ale uwa˙za, z˙ e rozmawiamy ju˙z wystarczajaco ˛ długo. Chce zawrze´c umow˛e i to raczej szybko. O´swiadczył mi do´sc´ jednoznacznie, z˙ e nigdy nie płacili´smy nikomu trzech milionów dolarów i nie zapłacimy tyle równie˙z tobie. Gadał długo, ale je´sli ograniczy´c si˛e do tego, co najwa˙zniejsze, powiedział, z˙ e mogliby´smy ci zapłaci´c milion w gotówce, ale nie wi˛ecej. Powiedział, z˙ e pieniadze ˛ zostałyby przekazane do banku w Szwajcarii i nikt, nawet IRS, by o tym nie wiedział. Milion dolarów, wolne od podatku. To nasza najwy˙zsza oferta i Voyles powiedział, z˙ e mo˙zesz i´sc´ do diabła, je˙zeli ja˛ odrzucisz. Rozwalimy t˛e mała˛ firm˛e z toba˛ lub bez ciebie. Mitch u´smiechnał ˛ si˛e ponuro i popatrzył na mijajace ˛ ich p˛edem samochody. Abby czekała na jaki´s sygnał, chrzakni˛ ˛ ecie lub stukni˛ecie, które by jej powiedziało, czy wie´sci były pomy´slne, czy te˙z nie. Nie odezwała si˛e nawet słowem. Głos mówił dalej: — Zaopiekujemy si˛e toba,˛ Mitch. Zawsze b˛edziesz mógł liczy´c na nasza˛ pomoc i ochron˛e. Je˙zeli zechcesz, co jaki´s czas b˛edziemy sprawdza´c, czy wszystko wokół ciebie jest w porzadku. ˛ Je´sli za kilka lat b˛edziesz chciał si˛e przenie´sc´ do innego miasta, zajmiemy si˛e tym. Mo˙zesz zmienia´c miejsce zamieszkania co pi˛ec´ lat, a my za ka˙zdym razem zorganizujemy przeprowadzk˛e i znajdziemy wam prac˛e. Dobra˛ prac˛e w Social Security albo w Postal Service. Voyles powiedział, z˙ e by´c mo˙ze mógłby ci nawet znale´zc´ doskonale płatna˛ prac˛e konsultanta jednego z urz˛edów federalnych. Powiedz, czego chcesz, Mitch, a b˛edziesz to miał. Oczywi´scie zapewnimy nowa˛ to˙zsamo´sc´ tobie i twojej z˙ onie i mo˙zecie zmienia´c ja˛ co roku. Nie ma sprawy. Mo˙zecie mieszka´c w Europie lub Australii, je˙zeli wolicie. B˛edziecie traktowani w specjalny sposób. Wiemy, z˙ e wiele obiecujemy, Mitch, ale sprawa jest diabelnie powa˙zna. Spiszemy umow˛e na pi´smie. Zapłacimy ci milion w gotówce, wolny od podatków, i wy´slemy ci˛e, dokad ˛ tylko zechcesz. W zamian za to masz dla nas rozpracowa´c firm˛e i rodzin˛e Morolta. Pomówimy o tym pó´zniej. Teraz nadszedł czas, aby´s podjał ˛ decyzj˛e. Voyles siedzi mi na karku i sprawy musza˛ potoczy´c si˛e szybko. Zadzwo´n do mnie pod ten numer w czwartek wieczorem o dziewiatej ˛ z restauracji „U Houstona” na Poplar, z aparatu przy toalecie m˛eskiej. Do zobaczenia, Mitch. 213

Przesunał ˛ palcem po gardle, wtedy Abby nacisn˛eła przycisk „stop”, a nast˛epnie „rewind”. Podał jej słuchawki i zacz˛eła słucha´c z napi˛eciem. Trzymajac ˛ si˛e za r˛ece, w milczeniu spacerowali po zalanym chłodnym s´wiatłem ksi˛ez˙ yca parku, nie budzac ˛ niczyich podejrze´n jak para zakochanych. Zatrzymali si˛e przy armacie i przez chwil˛e przygladali ˛ si˛e majestatycznej rzece płynacej ˛ wolno w stron˛e Nowego Orleanu. Przy tej samej armacie, obok której stał kiedy´s Eddie Lomax, relacjonujac ˛ Mitchowi swe ostatnie odkrycia. Abby trzymała w r˛eku kaset˛e. Zda˙ ˛zyła przesłucha´c ja˛ ju˙z dwa razy, a teraz zabrała z samochodu, bojac ˛ si˛e, z˙ e kto´s mógłby ukra´sc´ nagranie. — Wiesz, Abby — powiedział w ko´ncu Mitch, b˛ebniac ˛ palcami po drewnianym kole armaty — zawsze chciałem pracowa´c na poczcie. Mój wujek był listonoszem wiejskim. To miły zawód. Ten z˙ art był do´sc´ ryzykowny. Ale rozładował atmosfer˛e. Abby zawahała si˛e przez chwil˛e, potem zachichotała cicho. — Tak. Masz racj˛e. A ja mogłabym wyciera´c podłogi w szpitalu. — Nie musiałaby´s wyciera´c podłóg. Mogłaby´s zmienia´c baseny, to konkretna i nie budzaca ˛ podejrze´n robota. Mieszkaliby´smy w małym domku z białymi okiennicami na Maple Street w Omaha. Ja bym si˛e nazywał Harvey, a ty Thelma, i musieliby´smy mie´c krótkie, nic nie mówiace ˛ nazwisko. — Poe — dodała Abby. ´ — Swietnie. Harvey i Thelma Poe. Rodzina Poe. Mieliby´smy milion dolarów w banku, ale nie mogliby´smy wyda´c nawet dziesi˛eciu centów, poniewa˙z cała Maple Street wiedziałaby o tym natychmiast i zacz˛eto by o nas gada´c, a to byłaby ostatnia rzecz, jakiej by´smy sobie z˙ yczyli. — Zmieniłabym sobie nos. — Ale˙z twój nos jest doskonały. — Nos Abby jest doskonały, ale jaki byłby nos Thelmy? Musieliby´smy zmieni´c nasz wyglad, ˛ nie uwa˙zasz? — Tak, pewnie tak. Stracił naraz ochot˛e do z˙ artów i umilkł. Abby stan˛eła przed nim i zarzuciła mu r˛ece na szyj˛e. Przygladali ˛ si˛e, jak statek ciagnie ˛ cicho pod mostem długi sznur barek. Jaka´s zabłakana ˛ chmura przysłoniła ksi˛ez˙ yc, powiał natychmiast lodowaty wiatr od zachodu i w chwil˛e potem równie szybko ucichł. — Czy wierzysz Tarrance’owi? — Co masz na my´sli? — Powiedzmy, z˙ e nic nie zrobisz. Czy wierzysz w to, z˙ e pewnego dnia oni rzeczywi´scie rozbija˛ firm˛e? — Boj˛e si˛e nie wierzy´c. — A wi˛ec bierzemy pieniadze ˛ i zmywamy si˛e stad? ˛ 214

— Dla mnie byłoby tak łatwiej, Abby, wzia´ ˛c pieniadze ˛ i zwia´c. Nie mam nic do stracenia. Z toba˛ jest inaczej. Mogłaby´s ju˙z nigdy wi˛ecej nie zobaczy´c swojej rodziny. — Dokad ˛ by´smy pojechali? — Nie wiem. Nie chciałbym pozosta´c w tym kraju. Nie mo˙zemy bezgranicznie ufa´c FBI. Czułbym si˛e pewniej w innym pa´nstwie, ale nie powiem o tym Tarrance’owi. — A wi˛ec co robimy? — Podpiszemy umow˛e i szybko zbierzemy informacje potrzebne do zatopienia okr˛etu. Nie wiem, czego chca,˛ ale im to znajd˛e. Kiedy Tarrance ju˙z si˛e nasyci, znikniemy. Zabierzemy pieniadze, ˛ zmienimy nosy i znikniemy. — Ile pieni˛edzy? — Wi˛ecej ni˙z milion. Moga˛ da´c wi˛ecej, ni˙z mówia.˛ To jest do uzgodnienia. — Ile dostaniemy? — Dwa miliony wolne od podatku. Ani centa mniej. — Czy nam tyle zapłaca? ˛ — Tak, ale nie w tym problem. Istotne jest, czy uda nam si˛e je wzia´ ˛c i uciec. Zmarzła. Otulił ja˛ swoim płaszczem i mocno objał. ˛ — To diabelska umowa, Mitch — powiedziała — ale przynajmniej b˛edziemy razem. — Mam na imi˛e Harvey, a nie Mitch. — Czy my´slisz, z˙ e b˛edziemy bezpieczni, Mitch? — Nie tutaj. — Nie podoba mi si˛e tutaj. Jestem samotna i przera˙zona. — A ja mam do´sc´ tej roboty tutaj, nie chc˛e ju˙z by´c prawnikiem. — We´zmy pieniadze ˛ i wyno´smy si˛e stad. ˛ — Tak wła´snie zrobimy, Thelmo. Podała mu kaset˛e. Spojrzał na nia˛ po raz ostatni i cisnał ˛ ja˛ w dół do rzeki pod Riverside Drive. Trzymajac ˛ si˛e za r˛ece wyszli szybko z parku i poszli w stron˛e BMW zaparkowanego na Front Street.

Rozdział 24

Dopiero po raz drugi w swojej karierze Mitch uzyskał prawo wst˛epu do słynnej jadalni na czwartym pi˛etrze. Avery oznajmił mu, z˙ e wszyscy wspólnicy sa˛ pełni podziwu dla jego wydajno´sci — w lutym fakturował s´rednio siedemdziesiat ˛ jeden godzin w tygodniu — i aby da´c wyraz swemu uznaniu, zapraszaja˛ go na lunch. Było to zaproszenie, którego z˙ aden z pracowników nie mógł odrzuci´c, nawet je´sli miał w tym czasie zaplanowane spotkania, wizyty klientów lub jakie´s inne niezwykle pilne i niesłychanie wa˙zne sprawy do załatwienia. Nigdy si˛e te˙z jeszcze nie zdarzyło, aby który´s z zaproszonych pracowników nie przyszedł do jadalni. Ka˙zdy był zapraszany dwa razy do roku. Odnotowywano to starannie. Mitch miał dwa dni na podj˛ecie decyzji. W pierwszym odruchu chciał si˛e za wszelka˛ cen˛e wykr˛eci´c i wymy´slił natychmiast tuzin mało przekonujacych ˛ wymówek. Nie miał wcale ochoty spo˙zywa´c posiłku wraz z przest˛epcami, u´smiecha´c si˛e do nich, gaw˛edzi´c czy nawet brata´c si˛e z nimi; bez wzgl˛edu na to, jak byli zamo˙zni i mili w obej´sciu, wołałby na pewno podzieli´c si˛e talerzem zupy z jakim´s bezdomnym na dworcu autobusowym. Ale odmowa byłaby powa˙znym uchybieniem przeciw tradycji. A poza tym ostatnie jego poczynania ju˙z i tak mogły wydawa´c si˛e wystarczajaco ˛ podejrzane. Tak wi˛ec siedział teraz tyłem do okna i zmuszał si˛e do u´smiechów i pogaw˛edki z Averym, Royce’em McKnightem i, oczywi´scie, z Lambertem. Wiedział, z˙ e b˛edzie jadł przy jednym stole z tymi trzema. Wiedział od dwóch dni. Wiedział, z˙ e b˛eda˛ przyglada´ ˛ c mu si˛e uwa˙znie, udajac ˛ serdeczno´sc´ i usiłujac ˛ jednocze´snie dostrzec wszelkie, cho´cby najdrobniejsze, symptomy spadku entuzjazmu, cynizmu lub rozpaczy. Wiedział, z˙ e b˛eda˛ analizowa´c dokładnie ka˙zde jego słowo, cokolwiek by powiedział. Wiedział te˙z, z˙ e b˛eda˛ go zasypywa´c pochwałami i obietnicami. Oliver Lambert był czarujacy ˛ jak nigdy. „Siedemdziesiat ˛ jeden godzin tygodniowo w lutym to stanowi rekord, gdy chodzi o pracowników” — oznajmił, kiedy Roosevelt podał ju˙z z˙ eberka. „Wszyscy wspólnicy sa˛ zdumieni i zachwyceni” — relacjonował swoim ciepłym głosem, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e wokół po sali. Mitch zdobył si˛e na u´smiech i pokroił mi˛eso. Pozostali wspólnicy, zdumieni albo te˙z 216

nie, rozmawiali o bzdurach, pochłoni˛eci jedzeniem. Mitch policzył ich dokładnie, było osiemnastu czynnych zawodowo i siedmiu na emeryturze. Ci ostatni, ubrani w spodnie khaki i swetry, rozgladali ˛ si˛e wokół z wyrazem pogody i spokoju w oczach. — Masz niesamowity wigor, Mitch — powiedział Royce McKnight z pełnymi ustami. Mitch skinał ˛ grzecznie głowa.˛ Pracuj˛e nad tym przez cały czas, szepnał ˛ do siebie w duchu. Starał si˛e — na ile to było mo˙zliwe — nie my´sle´c o Joe’em Hodge’u i Martym Kozinskim ani o trojgu innych zmarłych prawnikach, których portrety wisiały równie˙z na s´cianie w bibliotece na dole. Nie potrafił jednak zapomnie´c o fotografiach dziewczyny na pla˙zy i zastanawiał si˛e uparcie, czy wszyscy o tym wiedzieli. Czy wszyscy widzieli zdj˛ecia? Czy podawali je sobie kolejno podczas jednego z tych lunchów, na których obecni byli wyłacznie ˛ wspólnicy, bez z˙ adnych go´sci? DeVasher obiecał, z˙ e dochowa tajemnicy, ale czy mo˙zna ufa´c zbirowi? Oczywi´scie, z˙ e je widzieli. Voyles powiedział, z˙ e wszyscy wspólnicy i wi˛ekszo´sc´ prawników znaja˛ tajemnic˛e. Jak na człowieka pozbawionego apetytu nie´zle sobie radził z jedzeniem. Posmarował nawet masłem dodatkowa˛ bułeczk˛e. Musiał zachowywa´c si˛e tak, jakby z jego apetytem wszystko było w porzadku. ˛ Jakby w ogóle wszystko było w idealnym porzadku. ˛ — A wi˛ec wybieracie si˛e z Abby na Kajmany w przyszłym tygodniu? — zapytał Oliver Lambert. — Tak. Abby ma teraz wiosenna˛ przerw˛e w szkole. Zarezerwowali´smy miejsce w jednym z domów wypoczynkowych dwa miesiace ˛ temu. Cieszymy si˛e na ten wyjazd. — Wybrałe´s sobie okropna˛ por˛e — powiedział z niezadowoleniem Avery. — Jeste´smy w tej chwili o miesiac ˛ do tyłu. — Zawsze jeste´s miesiac ˛ do tyłu, Avery, wi˛ec jakie znaczenie ma jeden tydzie´n? Domy´slam si˛e, z˙ e chcesz, bym zabrał ze soba˛ swoja˛ robot˛e? — Niezły pomysł. Ja zawsze tak robi˛e. — Nie rób tego, Mitch — zaprotestował Oliver Lambert. — B˛edziesz miał wystarczajaco ˛ du˙zo roboty po powrocie. Ty i Abby zasłu˙zyli´scie na prawdziwie wolny tydzie´n dla siebie. — B˛edzie ci si˛e tam podobało — powiedział Royce McKnight, tak jakby Mitch nigdy tam nie był, nie miał przygody na pla˙zy i nikt nic w ogóle nie wiedział o zdj˛eciach. — Kiedy wyje˙zd˙zacie? — zapytał Lambert. — W niedziel˛e rano. Wcze´snie. — Bierzecie leara? — Nie. Lecimy Delta˛ bez przesiadek. Lambert i McKnight wymienili szybkie spojrzenia, których Mitch nie powinien zauwa˙zy´c. Natomiast inni wspólnicy posyłali co jaki´s czas znad swoich sto217

lików podobne szybkie spojrzenia w jego stron˛e, Mitch zauwa˙zył to zaraz po wejs´ciu na sal˛e. — Czy b˛edziecie nurkowa´c? — zapytał Lambert, wcia˙ ˛z my´slac ˛ o tym, z˙ e ci dwoje leca˛ Delta˛ bez przesiadek, a nie learem. — Nie, ale chcemy popływa´c. — Na północnym kra´ncu Rum Point mieszka facet o nazwisku Adrian Bench, który ma wspaniały klub płetwonurków i mo˙ze ci˛e przyja´ ˛c na tydzie´n. To ci˛ez˙ ka praca, masa polece´n, ale si˛e opłaca. Inaczej mówiac, ˛ trzymaj si˛e z dala od Abanksa, pomy´slał Mitch. — Jak si˛e nazywa ten klub? — zapytał. — Rum Point Divers. Wspaniałe miejsce. Mitch wykrzywił si˛e inteligentnie, tak jakby zapisywał sobie w pami˛eci t˛e pomocna˛ rad˛e. Oliver Lambert nagle posmutniał: — Uwa˙zaj, Mitch. To przypomina nam o Martym i Joe’em. Avery i McKnight gapili si˛e w talerze. Mitch przełknał ˛ z trudem kolejny k˛es i omal nie parsknał ˛ szyderczym s´miechem. Zachował jednak kamienna˛ twarz, starał si˛e nawet przybra´c smutna˛ min˛e jak oni. Marty, Joe, młode wdowy i pozbawione ojców dzieci. Marty i Joe, dwaj młodzi, zamo˙zni prawnicy, zabici w fachowy sposób i usuni˛eci, zanim zda˙ ˛zyli powiedzie´c to, co zamierzali. Marty i Joe, dwaj dobrze zapowiadajacy ˛ si˛e przest˛epcy zabici przez swoich kompanów. Voyles poradził Mitchowi, aby zawsze, kiedy zobaczy Olivera Lamberta, pomy´slał o Martym i Joe’em. A teraz on za zwykły milion dolców miał dokona´c tego, co zamierzali zrobi´c Marty i Joe. Mo˙zliwe, z˙ e za rok kolejny nowy pracownik zasiadzie ˛ dokładnie w tym samym miejscu, przy tym samym stoliku i zobaczy, jak pokrywaja˛ si˛e nagłym smutkiem twarze prawników rozmawiajacych ˛ o młodym Mitchu McDeerze, jego niesamowitym wigorze, i o tym, jakim byłby wspaniałym prawnikiem, gdyby nie ten nieszcz˛es´liwy wypadek. Ilu jeszcze zabija? ˛ Za˙zada ˛ dwóch milionów. I paru innych rzeczy. Po godzinie pogaw˛edki, po dobrym posiłku, lunch dobiegł ko´nca. Wspólnicy przeprosili Mitcha i opu´scili sal˛e. Powiedzieli, z˙ e sa˛ z niego dumni. Był, ich zdaniem, najja´sniejsza˛ gwiazda˛ przyszło´sci. Przyszło´sci firmy Lambert, Bendini i Locke. U´smiechnał ˛ si˛e i podzi˛ekował im. Mniej wi˛ecej w tym czasie, kiedy Roosevelt podawał ciasto z bananami i kaw˛e, Tammy Greenwood Hemphill z Greenwood Services zaparkowała swojego brudnego brazowego ˛ rabbita za l´sniacym ˛ peugeotem na parkingu przy szkole episkopalnej imienia s´wi˛etego Andrzeja. Nie wyłaczyła ˛ silnika. Przeszła cztery kroki, otworzyła kluczem baga˙znik peugeota i wyj˛eła stamtad ˛ ci˛ez˙ ka˛ czarna˛ walizeczk˛e. Zatrzasn˛eła baga˙znik i odjechała rabbitem. 218

Abby piła kaw˛e w pokoju nauczycielskim i przez małe okno spogladała ˛ na oddzielony od niej grupa˛ drzew i szkolnym boiskiem parking. Z trudem widziała swój samochód. U´smiechn˛eła si˛e i spojrzała na zegarek. Dwunasta trzydzie´sci, tak jak ustaliły. Tammy ostro˙znie przedzierała si˛e przez zatłoczone ulice w stron˛e centrum. Jazda była m˛eczaca, ˛ bo przez cały czas nie spuszczała oka z lusterka. Jak zwykle nic nie zauwa˙zyła. Zaparkowała naprzeciwko Budynku Handlu Bawełna.˛ Tym razem było dziewi˛ec´ teczek z dokumentami. Uło˙zyła je starannie na podstawce i rozpocz˛eła kopiowanie. Sigalas Partners, Lettie Plunk Trust, HandyMan Hardware i dwie teczki złaczone ˛ lu´zno razem za pomoca˛ gumki, oznaczone napisem „Teczki Avery’ego”. Odbiła dwie kopie ka˙zdej stronicy, po czym zapisała w notatniku dat˛e, godzin˛e, a tak˙ze nazwy wszystkich teczek. Zgromadziła ju˙z dwadzie´scia dziewi˛ec´ zestawów dokumentów. Mitch powiedział, z˙ e b˛edzie ich na pewno około czterdziestu. Umie´sciła po jednej kopii ka˙zdego dokumentu w schowku, a oryginały i komplet drugich kopii zapakowała do czarnej walizeczki. Zgodnie z instrukcjami Mitcha dwa tygodnie wcze´sniej wynaj˛eła na swoje nazwisko mały magazyn o wymiarach dwana´scie na dwana´scie na Summer Avenue. Miejsce to poło˙zone było w odległo´sci czternastu mil od centrum. Przyjechała tam teraz i otworzyła drzwi oznaczone numerem 38C. Wło˙zyła komplet drugich kopii do małego kartonowego pudełka i zapisała dat˛e na okładce ka˙zdej teczki. Postawiła pudełko na podłodze obok trzech innych. Dokładnie o trzeciej po południu zaparkowała samochód na parkingu za peugeotem, otworzyła jego baga˙znik i wło˙zyła walizk˛e tam, skad ˛ ja˛ wyj˛eła. W chwil˛e pó´zniej Mitch wyszedł głównym wej´sciem z Gmachu Bendiniego, zbiegł po schodach i przeciagn ˛ ał ˛ si˛e szeroko. Odetchnał ˛ gł˛eboko i spojrzał w głab ˛ Front Street. Spostrzegł, z˙ e w budynku stojacym ˛ o trzy przecznice dalej na północ w oknie na ósmym pi˛etrze sa˛ opuszczone do ko´nca z˙ aluzje. Znak. Dobrze. Wszystko jest w porzadku. ˛ U´smiechnał ˛ si˛e do siebie i wrócił do biura. Nast˛epnego dnia Mitch wyskoczył z łó˙zka o trzeciej rano, ubrał si˛e cicho w wytarte d˙zinsy i szkolna˛ koszulk˛e flanelowa,˛ a na nogi wło˙zył białe grube skarpety i par˛e starych roboczych butów. Chciał wyglada´ ˛ c jak kierowca ci˛ez˙ arówki. Bez słowa pocałował Abby, która si˛e wła´snie obudziła, i wyszedł na podwórze. East Meadowbrook była pusta, podobnie jak wszystkie ulice mi˛edzy jego domem a szosa˛ mi˛edzystanowa.˛ Na pewno nikt nie b˛edzie go s´ledzi´c o tej porze. Pojechał autostrada˛ mi˛edzystanowa˛ dwadzie´scia pi˛ec´ mil na południe do miejscowo´sci Senatobia. Ju˙z z daleka zobaczył poło˙zony w odległo´sci stu jardów od czteropasmowej szosy du˙zy, czynny przez cała˛ noc parking dla ci˛ez˙ arówek. Przemknał ˛ si˛e pomi˛edzy pot˛ez˙ nymi wozami na jego tyły, gdzie stało ze sto zaparkowa219

nych na noc mniejszych półci˛ez˙ arowych samochodów. Zatrzymał si˛e obok myjni i czekał. Gromada kierowców osiemnastokołowych pojazdów kr˛eciła si˛e wokół pomp. Murzyn noszacy ˛ czapeczk˛e futbolowa˛ Falcons wyszedł zza rogu i popatrzył na BMW. Mitch rozpoznał w nim agenta, którego widział na dworcu autobusowym w Knoxville. Wyłaczył ˛ silnik i wysiadł z samochodu. — McDeere? — zapytał agent. — Oczywi´scie. A któ˙z by inny? Gdzie jest Tarrance? — W kafejce przy oknie. Czeka. Mitch otworzył drzwi BMW i wr˛eczył kluczyki agentowi. — Dokad ˛ go zabierasz? — Kawałek wzdłu˙z tej szosy. Zaopiekujemy si˛e nim. Nikt za toba˛ nie jechał z Memphis. Odpr˛ez˙ si˛e. Wsiadł do samochodu, przejechał pomi˛edzy dwoma pompami benzynowymi i wjechał na autostrad˛e. Mitch patrzył przez chwil˛e, jak jego mały BMW znika w oddali, potem wszedł do kafejki. Dochodziła trzecia czterdzie´sci pi˛ec´ . Gwarna˛ sal˛e wypełniał tłum przysadzistych m˛ez˙ czyzn w s´rednim wieku. Pili kaw˛e i jedli bułeczki kupione w sklepie, dłubali w z˛ebach kolorowymi wykałaczkami i rozmawiali o w˛edkarstwie i polityce. Wielu mówiło z silnym, północnym akcentem. Z szafy grajacej ˛ płynał ˛ s´piew Merle Haggarda. Mitch przeszedł do tyłu i w kacie ˛ zobaczył znajoma˛ twarz ukryta˛ za okularami przeciwsłonecznymi, oraz t˛e sama˛ zielona˛ czapeczk˛e baseballowa.˛ Twarz rozja´sniła si˛e w u´smiechu. Tarrance trzymał w dłoni menu i spogladał ˛ na frontowe drzwi. Mitch przysiadł si˛e do niego. — Cze´sc´ , kolego — powiedział Tarrance. — Jak ci si˛e je´zdzi ci˛ez˙ arówka? ˛ — Wspaniale. Wydaje mi si˛e jednak, z˙ e wolałbym autobus. ˙ — Nast˛epny b˛edzie pociag. ˛ Zeby sobie po prostu odmieni´c. Czy Laney ma twój samochód? — Laney? — Ten czarny kole´s. Jak wiesz, jest agentem. — Nie byli´smy sobie przedstawieni. Tak, ma mój samochód. Dokad ˛ go zabiera? — Przejedzie si˛e troch˛e mi˛edzystanówka.˛ B˛edzie z powrotem za jaka´ ˛s godzin˛e. Spróbujemy wypu´sci´c ci˛e o piatej, ˛ tak aby´s mógł by´c w biurze na szósta.˛ Nie chcieliby´smy popsu´c ci dnia. — Ju˙z i tak nie´zle namieszali´scie. Kelnerka o imieniu Dot podeszła do nich i za˙zadała, ˛ by zdradzili jej, co zamierzaja˛ zamówi´c. Poprosili o kaw˛e, tylko kaw˛e. Przez frontowe drzwi weszła do kafejki du˙za grupa kierowców. Zrobiło si˛e jeszcze tłoczniej i jeszcze gwarniej. — A wi˛ec jak si˛e miewaja˛ chłopcy z twojej firmy? — zapytał pogodnym tonem Tarrance. 220

— Wszystko w porzadku. ˛ Licznik wcia˙ ˛z nabija i wszyscy stajemy si˛e coraz bogatsi. Dzi˛eki za pami˛ec´ . — Nie ma o czym mówi´c. — Jak si˛e czuje mój stary znajomy Voyles? — zapytał Mitch. — Jest dosy´c podenerwowany, naprawd˛e. Dzwonił do mnie wczoraj dwa razy i powtórzył po raz dziesiaty, ˛ z˙ e chce mie´c wreszcie odpowied´z od ciebie. O´swiadczył, z˙ e miałe´s ju˙z do´sc´ czasu do namysłu. Powiedziałem mu, z˙ eby si˛e postarał troch˛e odpr˛ez˙ y´c. Wspomniałem o naszym dzisiejszym spotkaniu i był rzeczywis´cie przej˛ety. Prawd˛e mówiac, ˛ mam zadzwoni´c do niego za cztery godziny. — Powiedz mu, z˙ e milion kawałków to za mało, Tarrance. Wy, chłopcy, nie wahacie si˛e wydawa´c milionów na walk˛e z organizacjami przest˛epczymi, wydajcie wi˛ec te˙z co´s na mnie. Co to sa˛ dwa miliony dla rzadu ˛ federalnego? — A wi˛ec w gr˛e wchodza˛ dwa miliony? — Tak, do cholery, dwa miliony. I ani centa mniej. Chc˛e milion teraz i milion pó´zniej. Pracuj˛e nad kopiowaniem wszystkich moich teczek i sko´ncz˛e za kilka dni. My´sl˛e, z˙ e sa˛ to legalne kartoteki. Gdybym je dał komukolwiek, pozbawiono by mnie natychmiast licencji. Tak wi˛ec chc˛e mie´c milion, gdy ci je dostarcz˛e. Nazwijmy to zaliczka.˛ — Jak mamy ci go wypłaci´c? — Wpła´ccie na konto w banku w Zurychu. Szczegóły omówimy pó´zniej. Dot postawiła na stole dwa spodki, a na ka˙zdym z nich nie pasujac ˛ a˛ zupełnie pod wzgl˛edem kolorystycznym fili˙zank˛e. Nalewała kaw˛e z wysoko´sci trzech stóp, rozpryskujac ˛ ja˛ na wszystkie strony. — Dolewki za darmo — wymamrotała i odeszła. — A drugi milion? — zapytał Tarrance, nie zwracajac ˛ uwagi na kaw˛e. — Kiedy wspólnie z Voylesem dojdziecie do wniosku, z˙ e dostarczyłem wam wystarczajac ˛ a˛ liczb˛e dowodów, by´scie mogli wnie´sc´ oskar˙zenie, dostan˛e połow˛e. Gdy załatwi˛e wszystko do ko´nca, dostan˛e druga.˛ To absolutnie sprawiedliwe, Tarrance. — Masz racj˛e. Umowa stoi. Mitch odetchnał ˛ gł˛eboko i na moment zrobiło mu si˛e słabo. Umowa. Kontrakt. Umowa, której nie mo˙zna było spisa´c, ale która mimo to miała charakter absolutnie zobowiazuj ˛ acy. ˛ Wypił łyk kawy, nie czujac ˛ jej smaku. Dogadali si˛e w sprawie pieni˛edzy. Postawił na swoim. Teraz trzeba i´sc´ za ciosem, za˙zada´ ˛ c jeszcze czego´s innego. — I jeszcze jedno, Tarrance. Opu´scił głow˛e i przechylił ja˛ lekko na prawo. — Tak? Mitch oparł si˛e na łokciach i pochylił bli˙zej ku niemu. — To ci˛e nie b˛edzie kosztowało nawet centa i mo˙zecie to zrobi´c bez z˙ adnych kłopotów. W porzadku? ˛ 221

— Słucham? — Mój brat, Ray, znajduje si˛e w Brushy Mountain. Zostało mu siedem lat do wyj´scia. Chc˛e, aby si˛e znalazł na wolno´sci. — To s´mieszne, Mitch. Mo˙zemy rzeczywi´scie du˙zo, ale, do cholery, nie moz˙ emy wypuszcza´c na wolno´sc´ wi˛ez´ niów stanowych. Federalnych to co innego. Ale nie stanowych. Nie ma mowy. — Posłuchaj mnie, Tarrance, posłuchaj uwa˙znie. Je˙zeli b˛ed˛e zmuszony wia´c przed mafia,˛ chc˛e, z˙ eby mój brat był ze mna.˛ Taki mały kontrakt. Ja wiem, z˙ e je´sli dyrektor Voyles powie: tak, to Ray b˛edzie wolny. Wiem o tym dobrze. A teraz wy, chłopcy, zastanówcie si˛e, jak to zrobi´c. — Ale my nie mamy prawa, aby ingerowa´c w sprawy wi˛ez´ niów stanowych. Mitch u´smiechnał ˛ si˛e i pociagn ˛ ał ˛ łyk kawy. — James Earl Ray uciekł z Brushy Mountain. I nie miał z˙ adnej pomocy z zewnatrz. ˛ — Znakomicie. Zaatakujemy wi˛ezienie jak komandosi i wyciagniemy ˛ twojego brata. Co´s wspaniałego. — Nie rób ze mnie durnia, Tarrance. Ja nie ustapi˛ ˛ e. — Dobrze, dobrze. Zobacz˛e, co si˛e da zrobi´c. Co´s jeszcze? Jakie´s inne niespodzianki? — Nie, tylko pytania dotyczace ˛ tego, dokad ˛ pójdziemy i co ze soba˛ zrobimy. Gdzie si˛e schronimy w pierwszym momencie? Gdzie b˛edziemy ukryci w okresie s´ledztwa? Gdzie b˛edziemy z˙ y´c? Troch˛e małych pytanek tego typu. — O tym mo˙zemy porozmawia´c pó´zniej. — Co ci powiedzieli Kozinski i Hodge? — Niewiele. Mamy notes do´sc´ poka´znych rozmiarów, w którym zebrali´smy wszystkie informacje na temat firmy i rodziny Morolta. Wi˛ekszo´sc´ stanowia˛ informacje na temat Morolty, organizacji, jej najwa˙zniejszych ludzi, nielegalnej działalno´sci i tak dalej. Musisz to wszystko przeczyta´c, zanim rozpoczniemy współprac˛e. — Co oczywi´scie nastapi ˛ po otrzymaniu przeze mnie pierwszego miliona. — Oczywi´scie. Kiedy mo˙zemy obejrze´c twoje teczki? — Mniej wi˛ecej za tydzie´n. Udało mi si˛e skopiowa´c zawarto´sc´ czterech teczek nale˙zacych ˛ do kogo´s innego. By´c mo˙ze zdob˛ed˛e wi˛ecej takich. — Kto si˛e zajmuje kopiowaniem? — To nie twoja sprawa. Tarrance pomy´slał przez chwil˛e i nic nie odpowiedział. — Ile jest tych teczek? — Czterdzie´sci pi˛ec´ albo pi˛ec´ dziesiat. ˛ Mog˛e wykrada´c tylko po kilka naraz. Nad niektórymi pracuj˛e od o´smiu miesi˛ecy, nad innymi dopiero od tygodnia lub co´s około tego. Z tego, co wiem, sa˛ to wszystko legalni klienci. — Ilu z tych klientów spotkałe´s osobi´scie? 222

— Dwóch lub trzech. — Nie jest wcale pewne, z˙ e wszyscy sa˛ legalni. Hodge opowiadał nam o jakich´s podejrzanych teczkach, czy te˙z „potliwych” teczkach, jak je nazywaja˛ wspólnicy, które znajduja˛ si˛e tam od lat i nad którymi poci si˛e ka˙zdy nowy pracownik, pot˛ez˙ ne teczki, które wymagaja˛ setek godzin pracy i sprawiaja,˛ z˙ e ka˙zdy nowicjusz czuje si˛e jak prawdziwy prawnik. — Potliwe teczki? — Tak powiedział Hodge. To nie jest łatwa gra, Mitch. Zwabili ci˛e do siebie pieni˛edzmi. Dali ci do wykonania robot˛e, która wyglada ˛ na legalna˛ i w wi˛ekszo´sci jest prawdopodobnie legalna. Nast˛epnie, po kilku latach, nie´swiadomie stajesz si˛e członkiem konspiracji. Wpadłe´s w pułapk˛e, nie masz wyj´scia. Nawet ty, Mitch. Zaczałe´ ˛ s prac˛e w lipcu, osiem miesi˛ecy temu i przez ten czas prawdopodobnie zetknałe´ ˛ s si˛e ju˙z z jakimi´s brudnymi dokumentami. Nie wiedziałe´s o tym, nie miałe´s z˙ adnych powodów, aby co´s takiego podejrzewa´c. Ale oni ci˛e ju˙z maja.˛ — Dwa miliony, Tarrance. Dwa miliony i mój brat. Tarrance wypił łyk letniej kawy i kiedy Dot znalazła si˛e w zasi˛egu jego głosu, zamówił placek kokosowy. Popatrzył na zegarek, a potem na tłum kierowców ci˛ez˙ arówek — wszyscy palili papierosy, pili kaw˛e i plotkowali. Poprawił okulary. — A wi˛ec co mam powiedzie´c panu Voylesowi? — Powiedz mu, z˙ e umowa nie jest wa˙zna, je´sli nie zgodzi si˛e wyciagn ˛ a´ ˛c Raya z wi˛ezienia. Nie ma wtedy z˙ adnej umowy, Tarrance. — Prawdopodobnie uda si˛e nam co´s wymy´sli´c. — Jestem pewien, z˙ e wam si˛e uda. — Kiedy wyje˙zd˙zasz na Kajmany? — W sobot˛e rano. Czemu pytasz? — Zwykła ciekawo´sc´ , nic wi˛ecej. — Có˙z, ja natomiast jestem ciekaw, ilu ró˙znych ludzi b˛edzie si˛e tam za mna˛ włóczy´c. Chc˛e mo˙ze za du˙zo wiedzie´c? Jestem przekonany, z˙ e b˛edziemy stanowi´c przedmiot zainteresowania, a szczerze mówiac, ˛ marzyli´smy o sp˛edzeniu kilku dni z dala od ludzi, z dala od wszystkiego — tylko we dwoje. — Dom wypoczynkowy firmy? — Oczywi´scie. — Zapomnij o marzeniach. Jest tam z pewno´scia˛ wi˛ecej kabli ni˙z w centrali telefonicznej. By´c mo˙ze nawet kilka kamer. — Miło to słysze´c. Mogliby´smy sp˛edzi´c kilka nocy w Abanks Dive Lodge. Je˙zeli ty i twoi chłopcy znajdziecie si˛e w pobli˙zu, wpadnijcie na drinka. — Rzeczywi´scie dowcipne. Zjawimy si˛e tam, je´sli b˛edziemy mieli powody po temu. A ty nie b˛edziesz o tym wiedział. Tarrance w mgnieniu oka po˙zarł placek, poło˙zył dwa dolary na stole i przeszli na tyły parkingu dla ci˛ez˙ arówek. Brudna, asfaltowa nawierzchnia dr˙zała od 223

ci˛ez˙ kiego warkotu silników. Wcia˙ ˛z jeszcze panował mrok. — Za par˛e godzin b˛ed˛e rozmawiał z Voylesem — powiedział Tarrance. — Jutro jest sobota. A mo˙ze wybraliby´scie si˛e z z˙ ona˛ po południu na przeja˙zd˙zk˛e dla odpoczynku? — W jakie´s konkretne miejsce? — Tak. Trzydzie´sci mil stad, ˛ jadac ˛ na wschód, znajduje si˛e miejscowo´sc´ Holly Springs. Miłe miasteczko, pełno s´ladów historii, zabytkowych rezydencji. Kobiety uwielbiaja˛ oglada´ ˛ c te stare domy z okien samochodu. Bad´ ˛ z tam około czwartej, a my ci˛e znajdziemy. Nasz kolega Laney przyjedzie czerwonym samochodem marki Chevy Blazer z rejestracja˛ Tennessee. Pojed´z za nim. Znajdziemy jakie´s miejsce i pogadamy. — Czy to bezpieczne? — Zaufaj nam. Je˙zeli co´s zauwa˙zymy lub wyw˛eszymy, zwijamy interes. Poje´zdzicie z godzin˛e po mie´scie, a je˙zeli nie spotkasz Laneya, to kupcie sobie co´s do jedzenia i wracajcie do domu. B˛edziesz wtedy wiedział, z˙ e trzymali si˛e zbyt blisko. Nie damy si˛e przyłapa´c. ´ — Dzi˛eki. Swietni z was faceci. Zza rogu wyjechało BMW. Laney zatrzymał samochód i wysiadł. — Wszystko w porzadku. ˛ Ani s´ladu nikogo. — Dobrze — powiedział Tarrance. — Do jutra, Mitch. Przyjemnej jazdy. U´scisn˛eli sobie r˛ece. — Pami˛etaj, ja nie ustapi˛ ˛ e, Tarrance — powiedział Mitch. — Mo˙zesz mi mówi´c Wayne. Do zobaczenia.

Rozdział 25

Czarne sztormowe chmury i strugi deszczu wyp˛edziły turystów z Seven Mile Beach, na długo zanim McDeere’owie, przemokni˛eci i zm˛eczeni, dotarli do luksusowego domu wypoczynkowego. Mitch minał ˛ kraw˛ez˙ nik, przejechał wzdłu˙z niewielkiego trawnika i zatrzymał wynaj˛etego d˙zipa mitsubishi przed frontowymi drzwiami prowadzacymi ˛ do cz˛es´ci „B” budynku. Goszczac ˛ tu pierwszym razem ´ ´ zatrzymał si˛e w cz˛esci „A”. Obie cz˛esci były identyczne, ró˙zniły si˛e tylko kolorem. Klucz pasował. Gdy zacz˛eli wnosi´c baga˙ze, deszcz przybrał nagle na sile. Po wysuszeniu si˛e zacz˛eli rozpakowywa´c walizki w głównej sypialni na górze, wyposa˙zonej w du˙zy balkon, z którego wida´c było przemokni˛eta˛ pla˙ze˛ . Czuwajac ˛ nad ka˙zdym wypowiadanym słowem, obejrzeli dokładnie wszystkie pokoje i pomieszczenia. Lodówka s´wieciła pustkami, ale barek był doskonale zaopatrzony. Mitch przyrzadził ˛ dwa drinki, rum z cola,˛ na cze´sc´ wyspy. Usiedli na balkonie i wystawiwszy stopy na deszcz przygladali ˛ si˛e oceanowi zalewajacemu ˛ co chwila pla˙ze˛ . „Rumheads”, słabo widoczny z tej odległo´sci, był pogra˙ ˛zony w ciszy. — To jest „Rumheads” — powiedział Mitch, wskazujac ˛ kierunek szklanka.˛ — „Rumheads”? — Mówiłem ci o nim. Najbardziej popularne miejsce. Tury´sci chleja˛ tam, a miejscowi graja˛ w domino. — Rozumiem. — Nie zrobiło to na niej z˙ adnego wra˙zenia. Ziewn˛eła, wtuliła si˛e gł˛ebiej w plastikowy fotel i przymkn˛eła oczy. — Wspaniale, Abby. Nasza pierwsza podró˙z za granic˛e i pierwszy prawdziwy miesiac ˛ miodowy, a ty zasypiasz w dziesi˛ec´ minut po zej´sciu na lad. ˛ — Jestem zm˛eczona, Mitch. Przez cała˛ noc, kiedy ty smacznie spałe´s, ja pakowałam nasze rzeczy. — Spakowała´s osiem walizek. Sze´sc´ swoich i dwie moje. Wzi˛eła´s wszystkie nasze ubrania. Nic dziwnego, z˙ e nie spała´s cała˛ noc. — Nie mam zwyczaju wyje˙zd˙za´c gdziekolwiek bez ubra´n. — Bez ubra´n? Ile bikini zabrała´s? Dziesi˛ec´ ? Dwana´scie? — Sze´sc´ . — Wspaniale. Jedno na dzie´n. Czemu którego´s z nich nie zało˙zysz? 225

— Co? — Przecie˙z słyszała´s. Załó˙z to niebieskie ze skap ˛ a˛ góra˛ i dwoma sznureczkami zamiast dołu. To, które wa˙zy pół grama i kosztuje sze´sc´ dziesiat ˛ dolców, a w którym wygladasz ˛ tak podniecajaco. ˛ Chciałbym popatrze´c. — Mitch, przecie˙z pada. Przywiozłe´s mnie na t˛e wysp˛e w porze monsunów. Spójrz na te chmury. Ci˛ez˙ kie i ciemne. Zaciagn˛ ˛ eło si˛e na dobre. Obawiam si˛e, z˙ e w tym tygodniu nie b˛ed˛e miała okazji, z˙ eby zało˙zy´c bikini. Mitch u´smiechnał ˛ si˛e i zaczał ˛ wyciera´c jej nogi. — Wła´sciwie podoba mi si˛e ta pogoda. Szczerze mówiac, ˛ mam nadziej˛e, z˙ e b˛edzie pada´c cały tydzie´n. Sp˛edzimy go tutaj, w łó˙zku, sacz ˛ ac ˛ rum i próbujac ˛ zrobi´c sobie krzywd˛e. — Jestem zaszokowana. Czy to znaczy, z˙ e masz jeszcze ochot˛e na seks? Robili´smy to ju˙z raz w tym miesiacu. ˛ — Dwa razy. — My´slałam, z˙ e zamierzasz pływa´c i nurkowa´c przez cały tydzie´n. — Nie. Prawdopodobnie gdzie´s tam czyha na mnie rekin. Wiatr dał ˛ coraz pot˛ez˙ niej i wkrótce balkon stał si˛e całkiem mokry. — Zdejmijmy te ubrania — powiedział Mitch. Po godzinie burza zacz˛eła cichna´ ˛c. Deszcz przeszedł w m˙zawk˛e, po czym w ogóle przestało pada´c. Czarne, niskie chmury odpłyn˛eły znad wysepki kierujac ˛ si˛e na północny wschód, w stron˛e Kuby, i niebo poja´sniało. Na krótko przed zachodem niespodziewanie pojawiło si˛e sło´nce. Domki na pla˙zy, domy w mie´scie, pensjonaty i pokoje hotelowe opustoszały, tury´sci wylegli na pla˙ze˛ . W „Rumheads” zrobiło si˛e nagle tłoczno. D´zwi˛eki reggae dobiegajace ˛ z „Palms” stały si˛e gło´sniejsze. Mitch i Abby szli brzegiem morza w kierunku Georgetown. Znajdowali si˛e daleko od miejsca, w którym wydarzył si˛e incydent z dziewczyna.˛ Mitch od czasu do czasu my´slał o niej i o fotografiach. Doszedł do wniosku, z˙ e była prostytutka˛ i z˙ e DeVasher zapłacił jej za przyciagni˛ ˛ ecie go przed ukryty aparat. Nie spodziewał si˛e spotka´c jej tym razem. Nagle, jak za dotkni˛eciem czarodziejskiej ró˙zd˙zki, muzyka ucichła, spaceruja˛ cy pla˙zowicze zastygli w bezruchu, umilkł hałas dochodzacy ˛ z „Rumheads” i oczy wszystkich skierowały si˛e w jedna˛ stron˛e — ku sło´ncu, które spotykało si˛e włas´nie z morzem. Szare i białe chmury wisiały nisko nad horyzontem i ton˛eły wraz ze sło´ncem. Pomału nabierały barw i stawały si˛e pomara´nczowe, z˙ ółte, czerwone, i te barwy, poczatkowo ˛ blade, rozbłysły nagle jaskrawo. Na chwil˛e niebo stało si˛e płótnem, na którym sło´nce, niby genialny malarz, rozrzucało oszałamiajace ˛ bogactwem odcieni kolorowe plamy. Potem jasnopomara´nczowa kula dotkn˛eła

226

wody i po paru sekundach znikn˛eła. Resztki chmur pogra˙ ˛zyły si˛e w mroku. Z dusza˛ na ramieniu, bardzo ostro˙znie i powoli, Abby, siedzac ˛ za kierownica˛ d˙zipa, przebijała si˛e przez zatłoczone ulice w stron˛e centrum handlowego. Pochodziła z Kentucky i nigdy w z˙ yciu nie je´zdziła lewa˛ strona.˛ Mitch pełnił rol˛e pilota i uwa˙znie spogladał ˛ we wsteczne lusterko. Był wczesny ranek, ale w wa˛ skich uliczkach i na chodnikach kł˛ebił si˛e ju˙z tłum turystów ogladaj ˛ acych ˛ wystawy sklepów wolnocłowych, wypełnione porcelana,˛ kryształami, perfumami, aparatami fotograficznymi i bi˙zuteria.˛ Mitch wskazał boczna˛ uliczk˛e i d˙zip przedarł si˛e mi˛edzy dwoma grupami turystów. Pocałował ja˛ w policzek. — Czekam na ciebie w tym miejscu o piatej. ˛ — Bad´ ˛ z ostro˙zny — powiedziała. — Id˛e do banku, a pó´zniej b˛ed˛e na pla˙zy obok domu wypoczynkowego. Mitch zatrzasnał ˛ drzwi i zniknał ˛ w tłumie. Zaułek łaczył ˛ si˛e z szersza˛ ulica˛ prowadzac ˛ a˛ do Hogsty Bay. Wstapił ˛ do zatłoczonego sklepiku pełnego koszulek, słomkowych kapeluszy i okularów przeciwsłonecznych. Wybrał krzykliwa˛ koszulk˛e w zielono-pomara´nczowe kwiaty i kapelusz panama. Dwie minuty pó´zniej przemknał ˛ si˛e ze sklepu do stojacej ˛ nie opodal taksówki i wskoczył na tylne siedzenie. — Na lotnisko — powiedział. — Szybko. I patrz, czy nikt za nami nie jedzie. Kierowca ruszył bez słowa. Po dziesi˛eciu minutach taksówka zatrzymała si˛e przed lotniskiem. — Czy kto´s za nami jechał? — zapytał Mitch, wyciagaj ˛ ac ˛ pieniadze ˛ z kieszeni. — Nie, mon. Cztery dolary i dziesi˛ec´ centów. Mitch rzucił piatk˛ ˛ e na siedzenie i pomaszerował w kierunku wej´scia. Samolot Kajma´nskich Linii Lotniczych odlatywał na Cayman Brac o dziewiatej. ˛ Mitch kupił w sklepie z pamiatkami ˛ kaw˛e i ukrył si˛e mi˛edzy dwoma rz˛edami półek zapełnionych drobiazgami. Obserwował uwa˙znie poczekalni˛e i nie dostrzegł niczego podejrzanego. Nie miał oczywi´scie poj˛ecia, jak wygladaj ˛ a˛ ci, co go s´ledzili, ale nie zauwa˙zył nikogo, kto by w˛eszył lub szukał zagubionych członków rodziny. Prawdopodobnie pojechali za d˙zipem lub przeczesuja˛ teraz centrum handlowe usiłujac ˛ go odnale´zc´ . Prawdopodobnie. Miał zarezerwowane ostatnie wolne miejsce w dziesi˛ecioosobowym, trzysilnikowym trislanderze. Abby załatwiła rezerwacj˛e telefonicznie, dzwoniła z automatu tego wieczora, kiedy przybyli na wysp˛e. W ostatniej chwili wybiegł na pole startowe i wspiał ˛ si˛e na pokład. Pilot zatrzasnał ˛ drzwi i maszyna zacz˛eła kołowa´c. Nie wida´c było innych samolotów. Z prawej strony mignał ˛ mały hangar. Dziesi˛eciu turystów podziwiało bł˛ekitne, migotliwe morze i nie mówiło zbyt 227

wiele podczas dwudziestominutowego lotu. Gdy zbli˙zyli si˛e do Cayman Brac, pilot wystapił ˛ w roli przewodnika i zatoczył nad mała˛ wysepka˛ szerokie koło. Polecił szczególnej uwadze pasa˙zerów wysokie urwiska opadajace ˛ w morze na wschodnim kra´ncu wyspy. Bez tych urwisk, mówił, wyspa byłaby jednostajnie płaska jak Grand Cayman. Wyladował ˛ mi˛ekko na waskim ˛ pasie asfaltu. Przed małym białym budynkiem, na którego wszystkich s´cianach widniał napis „Port lotniczy”, czekał elegancko ubrany młody człowiek i uwa˙znie obserwował pasa˙zerów pospiesznie opuszczajacych ˛ lotnisko. Był to Rick Acklin, agent specjalny. Pot s´ciekał mu z nosa i przyklejał koszul˛e do pleców. Zrobił mały krok do przodu. — Mitch — powiedział jakby sam do siebie. Mitch zawahał si˛e, ale podszedł ku niemu. — Samochód stoi z tyłu — powiedział Acklin. — Gdzie jest Tarrance? — Mitch rozejrzał si˛e dookoła. — Czeka. — Czy samochód ma klimatyzacj˛e? — Obawiam si˛e, z˙ e nie. Przepraszam. Samochód nie miał klimatyzacji, nie działały te˙z migacze ani licznik. Gdy jechali w tumanach kurzu, Acklin tłumaczył, z˙ e na Cayman Brac nie ma du˙zych mo˙zliwo´sci wyboru, je´sli chodzi o samochody do wynaj˛ecia. A powodem, dla którego rzad ˛ ameryka´nski wynajał ˛ samochód, był fakt, z˙ e jemu i Tarrance’owi nie udało si˛e złapa´c taksówki. Mieli i tak szcz˛es´cie, z˙ e znale´zli pokój. Małe, schludne domki zacz˛eły si˛e coraz bardziej zbli˙za´c do siebie, pojawiło si˛e morze. Zatrzymali si˛e na piaszczystym parkingu nale˙zacym ˛ do firmy zwanej Brac Divers. Do starego mola, wchodzacego ˛ daleko w wod˛e, przycumowane były setki ró˙znej wielko´sci łodzi. Zachodnia˛ cz˛es´c´ pla˙zy pokrywały dziesiatki ˛ krytych strzecha˛ chat, wznoszacych ˛ si˛e nie wi˛ecej ni˙z dwie stopy ponad ziemia,˛ przeznaczonych dla nurków zje˙zd˙zajacych ˛ tu z całego s´wiata. Tu˙z obok mola mie´scił si˛e bezimienny bar pod gołym niebem wypełniony amatorami gry w domino i rzutów do tarczy. Spod sufitu zwisały wiatraki, które obracajac ˛ si˛e cicho i powoli, dawały odrobin˛e ochłody go´sciom i barmanowi. Wayne Tarrance siedział sam przy stole popijajac ˛ col˛e i przygladaj ˛ ac ˛ si˛e grupie nurków ładujacych ˛ na stateczek tysiac ˛ identycznych z˙ ółtych zbiorników. Ubrany był do´sc´ niezwykle, nawet jak na turyst˛e. Ciemne okulary w z˙ ółtych ramkach, brazowe, ˛ nowiutkie, słomiane sandały, czarne skarpety, ciasna hawajska koszula w dwudziestu krzykliwych kolorach i złote spodenki gimnastyczne, bardzo stare i bardzo krótkie, niemal nie zakrywajace ˛ jego ukrytych pod stołem ko´scistych, chorobliwie białych nóg. Machnał ˛ szklanka˛ w stron˛e dwóch wolnych krzeseł. — Ładna koszula, Tarrance — odezwał si˛e Mitch, nie kryjac ˛ rozbawienia. — Dzi˛eki. Ty te˙z nie´zle wygladasz. ˛ 228

— Ładnie si˛e równie˙z opaliłe´s. — A tak, tak. Musz˛e robi´c wra˙zenie. Kelner kr˛ecił si˛e w pobli˙zu, czekajac ˛ na zamówienia. Acklin poprosił o col˛e, Mitch o to samo z dodatkiem rumu. Przez chwil˛e uwag˛e całej trójki zaabsorbowała łód´z i nurkowie ładujacy ˛ na nia˛ p˛ekate zbiorniki. — Co si˛e stało w Holly Springs? — spytał w ko´ncu Mitch. — Przykro mi, ale nic nie mogli´smy na to poradzi´c. Jechali za toba˛ z Memphis, a dwa samochody czekały w Holly Springs. Nie mogli´smy si˛e do ciebie zbli˙zy´c. — Czy przed wyjazdem rozmawiałe´s ze swoja˛ z˙ ona˛ o podró˙zy? — zapytał Acklin. — Tak mi si˛e wydaje. W domu par˛e razy poruszyli´smy ten temat. Acklina najwyra´zniej usatysfakcjonowała ta odpowied´z. — Byli oczywi´scie na to przygotowani. Zielony skylark jechał za toba˛ jakie´s dwadzie´scia mil, potem ci˛e zgubił i odwołali´smy akcj˛e. Tarrance upił swojej coli i powiedział: — W sobot˛e, pó´zno w nocy, lear opu´scił Memphis i udał si˛e bezpo´srednim lotem na Grand Cayman. Wydaje nam si˛e, z˙ e na pokładzie było dwóch lub trzech wynaj˛etych zbirów. W niedziel˛e wczesnym rankiem samolot wrócił do Memphis. — Wi˛ec sa˛ teraz tutaj i s´ledza˛ nas. — Oczywi´scie. Prawdopodobnie mieli swojego człowieka lub nawet dwóch na pokładzie samolotu, którym lecieli´scie z Abby. Mógł to by´c m˛ez˙ czyzna, mogła by´c kobieta albo jedno i drugie. Mo˙ze czarny lalu´s albo orientalna kobieta. Kto wie. Pami˛etaj, Mitch, z˙ e maja˛ mas˛e pieni˛edzy. Rozpoznali´smy dwóch. Jeden był z toba˛ w Waszyngtonie. Jasnowłosy facet, koło czterdziestki, krótko ostrzy˙zony, prawie jak rekrut, bardzo ostre, nordyckie rysy. Szybko si˛e porusza. Widzieli´smy go wczoraj za kierownica˛ czerwonego escorta wynaj˛etego z Coconut Car Rental. — My´sl˛e, z˙ e go widziałem — powiedział Mitch. — Gdzie? — spytał Acklin. — W barze na lotnisku w Memphis, tej nocy, kiedy wróciłem z Waszyngtonu. Zauwa˙zyłem, z˙ e mnie obserwuje, i przypomniałem sobie, z˙ e w Waszyngtonie te˙z go widziałem. — To on. Jest tutaj. — A ten drugi? — Tony Verkler. Dwutonowy Tony, jak go nazywamy. Kryminalista z imponujacym ˛ dorobkiem wyroków, wi˛ekszo´sc´ otrzymał w Chicago. Od lat pracuje dla Morolta. Wa˙zy jakie´s trzysta funtów i znakomicie si˛e sprawdza s´ledzac ˛ ludzi, gdy˙z nikt go nigdy nie podejrzewa. — Był w „Rumheads” zeszłej nocy — dodał Acklin. — Zeszłej nocy? My byli´smy tam zeszłej nocy. Stateczek z grupa˛ nurków na pokładzie wyruszył z przystani na otwarte wody. Rybacy, stojac ˛ w swych małych łódkach, wyciagali ˛ sieci, pomalowane jaskrawo 229

katamarany wypływały jeden za drugim w głab ˛ morza. Cicha i senna jeszcze przed chwila˛ wyspa zacz˛eła si˛e budzi´c do z˙ ycia. — Kiedy, chłopcy, dotarli´scie tutaj? — zapytał Mitch sacz ˛ ac ˛ drinka, który był raczej rumem z cola.˛ — W niedziel˛e w nocy — odparł Tarrance, patrzac ˛ na powoli oddalajac ˛ a˛ si˛e łód´z. — Tak z ciekawo´sci, ilu ludzi macie na wyspie? — Czterech m˛ez˙ czyzn, dwie kobiety — odpowiedział Tarrance. Acklin milczał, spychajac ˛ ci˛ez˙ ar prowadzenia rozmowy na swego szefa. — A po co wy tu jeste´scie? — zapytał Mitch. — Och, z kilku powodów. Po pierwsze, chcieli´smy porozmawia´c z toba˛ i przypiecz˛etowa´c nasz mały interes. Dyrektor Voyles jest diabelnie niecierpliwy, je´sli chodzi o t˛e umow˛e. Po drugie, chcemy si˛e dowiedzie´c, ilu maja˛ tutaj ludzi. Sp˛edzimy ten tydzie´n, próbujac ˛ ich rozpozna´c. To mała wyspa i s´wietnie si˛e nadaje do obserwacji. — A po trzecie, chcecie popracowa´c nad opalenizna? ˛ Acklin wykrzywił usta w lekkim u´smiechu. Tarrance u´smiechnał ˛ si˛e, ale szybko spowa˙zniał. — Niezupełnie. Jeste´smy tu dla twojego bezpiecze´nstwa. — Mojego bezpiecze´nstwa? — Tak. Kiedy ostatni raz siedziałem przy tym stole, razem ze mna˛ siedzieli Joe Hodge i Marty Kozinski. Jakie´s dziewi˛ec´ miesi˛ecy temu. Dzie´n przed ich s´miercia,˛ z˙ eby by´c dokładnym. — I my´slisz, z˙ e chca˛ mnie zabi´c? — Nie, jeszcze nie teraz. Mitch skinał ˛ na barmana i zamówił nast˛epnego drinka. Gra w domino nabierała rumie´nców. Tubylcy popijali piwo i kłócili si˛e zawzi˛ecie. — Słuchajcie, chłopcy, wynika z tego, z˙ e te zbiry, jak ich nazwali´scie, b˛eda˛ je´zdzi´c za Abby po całej wyspie. Troch˛e mnie to niepokoi. No a co z nasza˛ umowa? ˛ Tarrance oderwał wzrok od morza i łodzi i spojrzał na Mitcha. — Zgadzamy si˛e na te dwa miliony i. . . — Oczywi´scie, z˙ e si˛e zgadzacie. Przecie˙z ju˙z o tym mówili´smy. — Uspokój si˛e, Mitch. Zapłacimy milion, kiedy przeka˙zesz nam swoje papiery. Od tej chwili, jak to si˛e mówi, nie ma ju˙z odwrotu. Wóz albo przewóz. — Rozumiem, Tarrance. To był mój pomysł, ju˙z zapomniałe´s? — Tylko z˙ e to jest łatwiejsza cz˛es´c´ zadania. Tak naprawd˛e, to nie potrzebujemy twoich papierów, poniewa˙z sa˛ czyste. Sa˛ w porzadku, ˛ wszystko jest legalne. My potrzebujemy s´mierdzacych ˛ papierów, Mitch, takich, które same w sobie stanowia˛ ju˙z wła´sciwie akt oskar˙zenia. I te dokumenty b˛eda˛ trudniejsze do zdobycia. Kiedy to zrobisz, dostaniesz nast˛epne pół miliona. Reszta po ostatniej rozprawie. 230

— A mój brat? — Spróbujemy. — To dla mnie za mało, Tarrance. Chc˛e gwarancji. — Nie mo˙zemy obieca´c, z˙ e uwolnimy twego brata. Do diabła, ma jeszcze przed soba˛ całe siedem lat. — Ale jest moim bratem, Tarrance, cho´cby nawet był wielokrotnym morderca˛ czekajacym ˛ w celi s´mierci na ostatni posiłek. Jest moim bratem i je´sli chcecie mnie mie´c, musicie go uwolni´c. — Powiedziałem, z˙ e spróbujemy, ale mo˙ze nam si˛e nie uda´c. Nie da si˛e znale´zc´ jakiego´s legalnego, zgodnego z prawem sposobu na wyciagni˛ ˛ ecie go stamtad, ˛ musimy wi˛ec próbowa´c czego´s innego. A co b˛edzie, je´sli zastrzela˛ go podczas ucieczki? — Po prostu wyciagnij ˛ go i ju˙z, Tarrance. — Spróbujemy. — Wykorzystasz cała˛ władz˛e i wszystkie mo˙zliwo´sci, jakimi dysponuje FBI, aby pomóc memu bratu wydosta´c si˛e z wi˛ezienia. Zgadzasz si˛e, Tarrance? — Masz moje słowo. Mitch rozparł si˛e wygodnie w krze´sle i pociagn ˛ ał ˛ solidny łyk swego drinka. Dobili w ko´ncu targu. Odetchnał ˛ gł˛ebiej i u´smiechnał ˛ si˛e do olbrzymiego tubylca. — Kiedy dostaniemy papiery? — zapytał Tarrance. — My´slałem, z˙ e ich nie chcecie. Przecie˙z sa˛ za czyste, nie pami˛etasz? — Potrzebujemy tych papierów, Mitch, bo kiedy je dostaniemy, b˛edziemy mieli tak˙ze ciebie. Gdy dostarczysz nam swoje dokumenty, twoja licencja prawnika znajdzie si˛e, z˙ e tak powiem, w naszych r˛ekach. — Za dziesi˛ec´ do pi˛etnastu dni. — Ile tego b˛edzie? — Jakie´s czterdzie´sci, pi˛ec´ dziesiat ˛ teczek. Małe maja˛ około cala grubo´sci ka˙zda. Du˙ze nie zmie´sciłyby si˛e na tym stole. Nie mog˛e u˙zy´c kopiarek, które mam w biurze, wi˛ec musimy załatwi´c to jako´s inaczej. — Mo˙ze potrafiliby´smy pomóc w kopiowaniu — odezwał si˛e Acklin. — Mo˙ze jednak nie. Mo˙ze, je´sli b˛ed˛e potrzebował waszej pomocy, sam o to poprosz˛e. — Jak zamierzasz nam je przekaza´c? — spytał Tarrance. Acklin zamilkł ponownie. — W bardzo prosty sposób, Wayne. Gdy wszystkie dokumenty b˛eda˛ skopiowane, a milion zostanie przekazany w wyznaczone przeze mnie miejsce, wr˛ecz˛e wam klucz do jakiego´s małego pokoju w obr˛ebie Memphis i zabierzecie je sobie stamtad. ˛ — Mówiłem ci, z˙ e pieniadze ˛ sa˛ zdeponowane w jednym ze szwajcarskich banków — powiedział Tarrance.

231

— Ale ja nie chc˛e mie´c ich na koncie w szwajcarskim banku. Okre´sl˛e warunki przelewu i wszystko ma przebiega´c zgodnie z moimi instrukcjami. Od tej chwili to ja, chłopcy, nadstawiam karku i ja b˛ed˛e dyktował warunki. W ka˙zdym razie wi˛ekszo´sc´ . Tarrance u´smiechnał ˛ si˛e, odchrzakn ˛ ał ˛ i spojrzał na molo. — Wi˛ec nie dowierzasz Szwajcarom? — Powiedzmy, z˙ e mam na oku inny bank. Pami˛etaj, z˙ e pracuj˛e dla ludzi, którzy piora˛ brudne pieniadze, ˛ i stałem si˛e ekspertem od ukrywania pieni˛edzy na zamorskich kontach. — Zobaczymy. — Kiedy mi poka˙zecie ten notatnik dotyczacy ˛ rodziny Morolta? — Gdy b˛edziemy ju˙z mieli dokumenty i zapłacimy pierwsza˛ rat˛e. Pomo˙zemy ci w takim stopniu, w jakim mo˙zemy ci pomóc, ale wi˛eksza˛ cz˛es´c´ roboty b˛edziesz musiał wykona´c sam. My dwaj b˛edziemy si˛e musieli cz˛esto spotyka´c, co oczywis´cie mo˙ze si˛e sta´c niebezpieczne. Przewiduj˛e, z˙ e czeka nas jeszcze kilka miłych wycieczek autobusowych. — W porzadku, ˛ ale nast˛epnym razem bior˛e boczne siedzenie. — Jasne. Człowiek wart dwa miliony mo˙ze sobie wybra´c siedzenie w greyhoundzie. — Na pewno nie do˙zyj˛e tego dnia, kiedy b˛eda˛ moje. Dobrze o tym wiesz, Wayne. Mitch zobaczył go trzy mile za Georgetown na waskiej, ˛ kr˛etej drodze prowadzacej ˛ do Bodden Town. M˛ez˙ czyzna przykucnał ˛ przy otwartej masce starego volkswagena, jakby zatrzymały go jakie´s problemy z silnikiem. Ubrany był jak kto´s, kto nie jest turysta,˛ lecz mieszka tu na stałe, i mógł bez trudu uchodzi´c za Anglika pracujacego ˛ dla rzadu ˛ lub banku. Był mocno opalony. Trzymał w r˛ekach jaka´ ˛s obr˛ecz i ogladał ˛ ja,˛ obserwujac ˛ jednocze´snie d˙zipa mitsubishi sunacego ˛ lewa˛ strona˛ szosy. Facet o nordyckich rysach. Mitch zwolnił instynktownie do trzydziestu mil na godzin˛e, by na niego zaczeka´c. Abby odwróciła si˛e i zacz˛eła przyglada´ ˛ c si˛e drodze. Waska ˛ szosa prowadzaca ˛ do Bodden Town biegła jaki´s czas wzdłu˙z brzegu, po czym rozwidliła si˛e i ocean zniknał ˛ im z oczu. Po niecałej minucie zielony volkswagen wyłonił si˛e zza zakr˛etu. D˙zip McDeere’a znajdował si˛e o wiele bli˙zej, ni˙z spodziewał si˛e tego nordyk. Kiedy si˛e zorientował, z˙ e go zauwa˙zono, zahamował gwałtownie i skr˛ecił w wyło˙zona˛ białym kamieniem drog˛e prowadzac ˛ a˛ w stron˛e morza. Mitch dodał gazu. Minawszy ˛ niewielka˛ wiosk˛e skr˛ecił na południe i po przejechaniu niecałej mili znów zobaczyli ocean. Dochodziła dziesiata ˛ rano i parking przy Abanks Dive Lodge był ju˙z w połowie zapełniony. Pół godziny temu dwie łodzie wypłyn˛eły w morze. McDeere’owie 232

weszli szybko do baru, gdzie Henry podawał ju˙z miło´snikom domina piwo i papierosy. Barry Abanks stał oparty o słup podtrzymujacy ˛ dach baru i patrzył na znikaja˛ ce za cyplem łodzie. McDeere’owie podeszli do niego i Mitch cicho przedstawił mu Abby. Abanks nie potraktował ich zbyt uprzejmie, ale te˙z nie zachowywał si˛e niegrzecznie. Przeszli na pomost, gdzie marynarz przygotowywał do drogi trzydziestostopowa˛ łód´z rybacka.˛ Abanks wyrzucił z siebie seri˛e niezrozumiałych dla Mitcha rozkazów, jednak młody marynarz, do którego były one skierowane, albo był głuchy, albo nie bał si˛e swego szefa. Mitch stanał ˛ obok Abanksa, który był teraz kapitanem, wskazał ruchem głowy oddalony o pi˛ec´ dziesiat ˛ jardów od pomostu bar i zapytał: — Czy znasz wszystkich, którzy tam sa˛ w tej chwili? Abanks spojrzał na niego z niech˛ecia.˛ — Próbowali mnie s´ledzi´c. Jestem po prostu ciekawy — wyja´snił Mitch. — Sami swoi — powiedział Abanks — Nikogo obcego. — Nie zauwa˙zyłe´s przypadkiem dzi´s rano kogo´s dziwnego w pobli˙zu? — Słuchaj, to miejsce przyciaga ˛ ró˙znych ludzi. Nie prowadz˛e rejestru, w którym odnotowuj˛e tych dziwnych. — Chodzi mi o grubego Amerykanina, rude włosy, trzysta funtów z˙ ywej wagi. Abanks potrzasn ˛ ał ˛ przeczaco ˛ głowa.˛ Marynarz obrócił łód´z tyłem do pomostu, dziobem w kierunku horyzontu i odbili od brzegu. Abby usiadła na małej ławeczce i patrzyła na oddalajace ˛ si˛e chatki. W plastikowej torbie, mi˛edzy jej stopami, znajdowały si˛e dwa komplety nowych płetw i maski do nurkowania. Miała to by´c niby wycieczka płetwonurków, w której programie przewidziano tak˙ze troch˛e w˛edkowania, je˙zeli ryby b˛eda˛ brały. Olbrzymi m˛ez˙ czyzna zgodził si˛e im towarzyszy´c osobi´scie dopiero po długich naleganiach Mitcha, gdy usłyszał, z˙ e chodzi o rozmow˛e dotyczac ˛ a˛ spraw osobistych, w tym s´mierci jego syna. Z osłoni˛etego balkonu na pierwszym pi˛etrze domu wypoczynkowego „Cayman Kai” nordyk obserwował dwie głowy nurków pojawiajace ˛ si˛e i znikajace ˛ w pobli˙zu rybackiej łódki. Podał lornetk˛e Dwutonowemu Tony’emu Verklerowi, który szybko si˛e znudził i oddał mu ja˛ z powrotem. Efektowna blondynka w czarnym jednocz˛es´ciowym kostiumie stan˛eła za nordykiem i wzi˛eła lornetk˛e z jego rak. ˛ Szczególne zainteresowanie całej trójki wzbudził marynarz. — Nie rozumiem — odezwał si˛e Tony. — Je´sli rozmawiaja˛ o czym´s powa˙znym, to co tam robi ten chłopak? Po co im dodatkowa para uszu? — Mo˙ze rozmawiaja˛ o nurkowaniu i łowieniu ryb — powiedział nordyk. — Nie wiem — wzruszyła ramionami blondynka. — To raczej dziwne, z˙ e Abanks sp˛edza czas na łodzi rybackiej. Lubi nurków. Je´sli traci czas z dwójka˛ nowicjuszy, musi mie´c jaki´s wa˙zny powód po temu. Co´s tu jest nie tak. 233

— Kim jest ten chłopak? — spytał Tony. — To jeden z jego pomocników — odparła. — Ma ich chyba tuzin. — Mo˙zesz z nim potem porozmawia´c? — zapytał nordyk. — Tak — wtracił ˛ Tony. — Poka˙z troch˛e ciała, zrób słodkie oczy. B˛edzie mówił. — Spróbuj˛e — odparła. — Jak si˛e nazywa? — spytał nordyk. — Keitch Rook. Keitch Rook skierował łód´z w stron˛e przystani przy Rum Point. Mitch, Abby i Abanks wyskoczyli na pomost i ruszyli w stron˛e pla˙zy. Keitcha nie zaproszono na lunch. Został przy łodzi i leniwie mył pokład. Bar „Shipwreck” poło˙zony w odległo´sci stu jardów od brzegu, osłaniało przed sło´ncem kilka rozło˙zystych drzew. Okna szczelnie zasłoni˛eto, pod sufitem obracały si˛e nieprzerwanie wiatraki — panował tu mrok i czuło si˛e wilgo´c. Nie było słycha´c muzyki reggae, nie grano w domino ani nie rzucano do tarcz. Było południe i go´scie siedzieli spokojnie przy stołach prowadzac ˛ niegło´sne, ale o˙zywione rozmowy. Z miejsca, w którym usiedli, mieli widok na morze, na północ. Zamówili cheesburgery i piwo. — Ten bar jest inny — zauwa˙zył cicho Mitch. — Całkiem inny — powiedział Abanks — i nie bez powodu. Przesiaduja˛ tu cz˛esto handlarze narkotyków, do których nale˙zy wiele spo´sród tych pi˛eknych willi i domów wypoczynkowych, jakie widzicie wokoło. Przylatuja˛ tu własnymi samolotami, deponuja˛ pieniadze ˛ w naszych znakomitych bankach i przez par˛e dni zwiedzaja˛ swoje nieruchomo´sci. — To miłe miejsce. — Naprawd˛e, bardzo miłe. Oni maja˛ miliony i zachowuja˛ je dla siebie. Kelnerka, krzepka Mulatka, bez słowa postawiła przed nimi trzy butelki jamajskiego red stripe. Abanks, oparłszy si˛e łokciami o stół, przechylił si˛e do przodu; był to przyj˛ety w „Shipwreck” sposób prowadzenia rozmowy. — Wi˛ec my´slisz, z˙ e mo˙zesz odej´sc´ ? Mitch i Abby pochylili si˛e jednocze´snie w przód i głowy wszystkich trojga spotkały si˛e na s´rodku stołu, dokładnie nad butelkami z piwem. — Nie odej´sc´ , ale uciec. Uciec w choler˛e. I potrzebuj˛e twojej pomocy. Abanks podniósł głow˛e i zastanawiał si˛e przez chwil˛e. Wzruszył ramionami. — Ale co ja miałbym zrobi´c? — spytał i pociagn ˛ ał ˛ łyk piwa. Abby zauwa˙zyła ja˛ pierwsza. Tylko kobieta mogła dostrzec inna˛ kobiet˛e tak dyskretnie nadstawiajac ˛ a˛ ucha. Siedziała sama przy dwuosobowym stoliku tyłem

234

do Abanksa. Miała bardzo jasne włosy, tanie okulary przeciwsłoneczne zasłaniały znaczna˛ cz˛es´c´ jej twarzy. Patrzyła w stron˛e morza i nasłuchiwała troch˛e zbyt uwa˙znie. Kiedy cała trójka pochyliła si˛e nad stołem, blondynka wyprostowała si˛e i z napi˛eta˛ twarza˛ usiłowała wyłowi´c ka˙zdy d´zwi˛ek. Abby wbiła paznokcie w nog˛e m˛ez˙ a i przy ich stoliku zapadła natychmiast cisza. Blondynka w czerni nasłuchiwała jeszcze przez chwil˛e, po czym skoncentrowała uwag˛e na swym drinku. Wayne Tarrance zmienił nieco swój wyglad ˛ i strój. Znikn˛eły słomiane sandały, krótkie spodenki i dziecinne okulary przeciwsłoneczne. Blade, wr˛ecz chorobliwie białe przed kilku dniami nogi były teraz jasnoró˙zowe i porzadnie ˛ spieczone. Po trzech dniach pobytu w tropikalnej głuszy na Cayman Brac on i Acklin wynaj˛eli na koszt rzadu ˛ Stanów Zjednoczonych raczej tani pokój na Grand Cayman, z dala od Seven Mile Beach i z dala od morza. Zało˙zyli tam punkt obserwacyjny, z którego s´ledzili ruchy McDeere’ów i innych interesujacych ˛ ich ludzi. Tu, w „Coconut Motel”, dzielili mały pokój z dwoma pojedynczymi łó˙zkami i zimnymi prysznicami. W s´rod˛e nawiazali ˛ kontakt z McDeere’em i za˙zadali, ˛ by spotkał si˛e z nimi jak najpr˛edzej. Odmówił. Oznajmił, z˙ e jest zbyt zaj˛ety. Powiedział, z˙ e on i jego z˙ ona sp˛edzaja˛ teraz miesiac ˛ miodowy i nie maja˛ czasu na tego typu spotkania. Mo˙ze pó´zniej, pocieszył ich, i to było wszystko, co od niego usłyszeli. W czwartek wieczorem, gdy Mitch i Abby raczyli si˛e wspaniała˛ ryba˛ z grilla w „Lighthouse”, restauracji poło˙zonej przy drodze do Bodden Town, Laney, agent Laney, ubrany w typowy wyspiarski strój i nie ró˙zniacy ˛ si˛e wygladem ˛ od miejscowych Murzynów, zatrzymał si˛e przy ich stole. Tarrance uparł si˛e na to spotkanie. Kurczaki na Kajmanach pochodziły z importu i nie nale˙zały do najlepszych. Były towarem s´redniej jako´sci przeznaczonym nie dla tubylców, lecz dla Amerykanów, pozbawionych z dala od domu swego ulubionego przysmaku. Pułkownik Sanders omal nie dostał rozstroju nerwowego, uczac ˛ miejscowe dziewczyny sztuki sma˙zenia kurczaka. Była to dla nich czarna magia. Agent specjalny Wayne Tarrance z Bronxu zaaran˙zował krótkie sekretne spotkanie na imprezie pod nazwa: ˛ „Sma˙zone kurczaki z Kentucky na wyspie Grand Cayman”. Jedynej tego rodzaju imprezie. Był pewien, z˙ e nie zjawi si˛e tam zbyt wielu ludzi. Mylił si˛e. Wygłodniali tury´sci z Georgii, Alabamy, Teksasu i Missisipi przybyli tłumnie, by po˙zera´c chrupiace ˛ mi˛eso z sałatka˛ z kapusty i ziemniakami puree. Smakowało nie tak jak w Tupelo, ale dało si˛e zje´sc´ . Tarrance i Acklin usiedli przy stole w zatłoczonej restauracji i spogladali ˛ nerwowo w kierunku drzwi. Jeszcze nie było za pó´zno, z˙ eby si˛e wycofa´c. Zebrało si˛e tu po prostu zbyt wielu ludzi. W ko´ncu pojawił si˛e Mitch. Wszedł sam i stanał ˛ w długiej kolejce. Po chwili, trzymajac ˛ w r˛eku mała,˛ czerwona˛ tack˛e, podszedł 235

do ich stołu. Nie przywitał si˛e i usiadł bez słowa. Zaczał ˛ je´sc´ trzycz˛es´ciowy posiłek, który kosztował go cztery kajma´nskie dolary i osiemdziesiat ˛ dziewi˛ec´ centów. Importowane kurczaki. — Gdzie si˛e podziewałe´s? — zapytał Tarrance. Mitch wbił z˛eby w udko. — Na wyspie. To spotkanie tutaj to głupi pomysł, Tarrance. Za du˙zo ludzi. — Wiemy, co robimy. — Tak jak w korea´nskim sklepie z butami. — Niezłe. Dlaczego nie mogłe´s spotka´c si˛e z nami we s´rod˛e? — We s´rod˛e byłem zaj˛ety. Nie miałem ochoty oglada´ ˛ c was we s´rod˛e. Czy jestem czysty? — Oczywi´scie, z˙ e jeste´s czysty. Laney zatrzymałby ci˛e jako´s przy wej´sciu, gdyby´s nie był czysty. — Denerwuje mnie to miejsce, Tarrance. — Po co spotkałe´s si˛e z Abanksem? Mitch wytarł usta i wział ˛ do r˛eki cz˛es´ciowo ogryzione udko. Udko raczej niewielkich rozmiarów. — Ma łód´z. Nabrałem ochoty na nurkowanie i łowienie ryb i umówiłem si˛e z nim. A ty gdzie wtedy byłe´s, Tarrance? Kra˙ ˛zyłe´s wokół wyspy w łodzi podwodnej? — Co mówił Abanks? — O, on zna wiele słów. „Cze´sc´ ”! „Podaj piwo”, „Kto nas s´ledzi”, mas˛e słów. — Oni ci˛e s´ledzili. Wiesz o tym? ´ — Oni? Którzy oni? Wasi oni czy ich oni? Sledzi mnie tylu ludzi, z˙ e staj˛e si˛e przyczyna˛ korków ulicznych. ´ chłopcy, Mitch. Ci z Memphis, Chicago i Nowego Jorku. Ci, którzy — Zli zabija˛ ci˛e jutro, je´sli nie b˛edziesz uwa˙zał. — Jestem wstrza´ ˛sni˛ety. Wi˛ec mnie s´ledzili. Wsz˛edzie wlok˛e ich za soba.˛ Na ryby. Na nurkowanie. Daj spokój, Tarrance. Oni s´ledza˛ mnie, ty s´ledzisz ich, s´ledzisz mnie, a oni s´ledza˛ ciebie. Kiedy naciskam hamulec, dwadzie´scia nosów wbija mi si˛e w tyłek. Dlaczego si˛e spotykamy w tym miejscu, Tarrance? Tu jest masa ludzi. Tarrance rozejrzał si˛e niespokojnie. Mitch odsunał ˛ talerz z kurczakiem. — Posłuchaj, Tarrance, czuj˛e si˛e tu nieswojo i straciłem apetyt. — Uspokój si˛e, byłe´s czysty, kiedy przyjechałe´s z domu wypoczynkowego. — Zawsze jestem czysty, Tarrance. Przypuszczam, z˙ e Hodge i Kozinski te˙z byli czy´sci, gdziekolwiek si˛e ruszyli. Byli czy´sci u Abanksa, na łodzi i na pogrzebach. To nie jest dobry pomysł, Tarrance, wychodz˛e. — W porzadku. ˛ Dokad ˛ chcesz i´sc´ ? — Co to ma do rzeczy? Zamierzacie mnie s´ledzi´c, chłopcy? B˛edziecie s´ledzi´c mnie czy ich? Co b˛edzie, je´sli dojdzie do takiego zamieszania, z˙ e ja zaczn˛e s´ledzi´c 236

was wszystkich? — Daj spokój, Mitch. — Zarezerwuj˛e wam miejsce na dziewiat ˛ a˛ czterdzie´sci rano. Przy oknie, obok Dwutonowego Tony’ego. — Kiedy dostarczysz nam dokumenty? Mitch wstał i podniósł tack˛e z nie dojedzonym kurczakiem. — Za jaki´s tydzie´n. Daj mi dziesi˛ec´ dni, Tarrance, i nie z˙ ycz˛e sobie z˙ adnych spotka´n w miejscach publicznych. We´z pod uwag˛e, z˙ e oni zabijaja˛ prawników, a nie głupich agentów FBI.

Rozdział 26

W poniedziałek rano o ósmej Oliver Lambert i Nathan Locke przedostali si˛e przez betonowa˛ s´cian˛e na czwartym pi˛etrze, a potem poszli znajomym korytarzem. DeVasher czekał. Zamknał ˛ za nimi drzwi i wskazał krzesła. Poruszał si˛e powoli. W nocy stoczył długa˛ walk˛e z wódka˛ i poniósł sromotna˛ kl˛esk˛e. Miał przekrwione oczy i co´s pulsowało mu w mózgu przy ka˙zdym oddechu. — Rozmawiałem wczoraj w Las Vegas z Lazarovem. Wyja´sniłem mu, jak mogłem najlepiej, dlaczego jeste´scie, chłopcy, tak niech˛etni wyeliminowaniu waszych czterech prawników: Lyncha, Sorrella, Buntina i Myersa. Przedstawiłem mu wszystkie wasze rozsadne ˛ argumenty. Powiedział, z˙ e zastanawiał si˛e ju˙z nad tym i zda˙ ˛zył si˛e upewni´c, z˙ e ta czwórka pracuje tylko i wyłacznie ˛ nad zupełnie czystymi sprawami. Ale nie chce najmniejszego ryzyka i z˙ ada, ˛ by dokładnie ich obserwowa´c. — Czy to nie jest naprawd˛e miły facet? — odezwał si˛e Oliver Lambert. — O, tak. Naprawd˛e czarujacy. ˛ Mówił, z˙ e Morolto pyta o firm˛e raz w tygodniu od przeszło miesiaca. ˛ Uprzedził, z˙ e oni wszyscy sa˛ bardzo zaniepokojeni. — Co mu powiedziałe´s? ˙ na razie panujemy nad wszystkim. Ze ˙ przecieki zostały zlikwidowane. — Ze Nie przypuszczam, z˙ eby mi uwierzył. — A co z McDeere’em? — zapytał Locke. — Sp˛edzili z z˙ ona˛ wspaniały tydzie´n. Czy widziałe´s ja˛ kiedy´s w bikini? Niesamowita! Zrobili´smy par˛e zdj˛ec´ dla zabawy. — Nie przyszedłem tu, z˙ eby oglada´ ˛ c zdj˛ecia — sapnał ˛ Locke. — Nic takiego nie powiedziałem. Sp˛edzili cały dzie´n z naszym przyjacielem, Abanksem. Tylko ich troje i marynarz. Bawili si˛e w wodzie i łowili ryby. I du˙zo rozmawiali, nie wiemy o czym. Nie udało si˛e nam ich podsłucha´c. Ale jest to dla mnie bardzo podejrzane, chłopcy. Naprawd˛e bardzo podejrzane. — Nie rozumiem dlaczego? — odezwał si˛e Oliver Lambert. — Czemu mieliby rozmawia´c o czym´s innym ni˙z łowienie ryb, nurkowanie i oczywi´scie o Hodge’u i Kozinskim? Wi˛ec rozmawiali o Hodge’u i Kozinskim. No i co z tego? — Nigdy nie poznał Kozinskiego i Hodge’a, Oliverze — powiedział Locke. 238

— Dlaczego wi˛ec miałby si˛e tak interesowa´c ich s´miercia? ˛ — Pami˛etaj — powiedział DeVasher — z˙ e Tarrance w czasie pierwszego spotkania powiedział mu, z˙ e te s´mierci nie były przypadkowe. Zabawia si˛e teraz w Sherlocka Holmesa i szuka motywów. — Niczego nie znajdzie, prawda, DeVasher? — Nie, do diabła. To była dobra robota. Jest oczywi´scie kilka nie wyja´snionych spraw, ale mog˛e da´c głow˛e, z˙ e kajma´nska policja nie rozwikła z˙ adnej z tych zagadek. Nasz chłopiec McDeere te˙z. — Wi˛ec dlaczego si˛e martwisz? — zapytał Lambert. — Dlatego, z˙ e w Chicago si˛e martwia,˛ Ollie, i z˙ e płaca˛ mi du˙ze pieniadze, ˛ z˙ ebym si˛e te˙z martwił. I dopóki fedowie nie zostawia˛ nas w spokoju, wszyscy b˛edziemy si˛e martwi´c. Jasne? — Co jeszcze robił? — Zwyczajny urlop na Kajmanach. Seks, sło´nce, rum, drobne zakupy, podziwianie krajobrazu. Mieli´smy na wyspie trzech ludzi i zgubili go par˛e razy, ale mam nadziej˛e, z˙ e to nic powa˙znego. Zawsze powtarzam, z˙ e nie mo˙zna nikogo s´ledzi´c dwadzie´scia cztery godziny na dob˛e przez siedem dni w tygodniu i nawet na chwil˛e go nie zgubi´c. Musimy czasem odpu´sci´c. — Czy my´slisz, z˙ e McDeere z nimi rozmawiał? — spytał Locke. — Wiem, z˙ e kłamie. Kłamie co do tego incydentu w korea´nskim sklepie z obuwiem, miesiac ˛ temu. Nie chcecie w to uwierzy´c, chłopcy, ale ja jestem pewien, z˙ e wszedł tam wyłacznie ˛ po to, z˙ eby spotka´c si˛e z Tarrance’em. Jeden z naszych chłopców popełnił bład, ˛ podszedł zbyt blisko i małe spotkanie si˛e nie udało. McDeere ma inna˛ wersj˛e, ale to było wła´snie tak. Tak, Nat, my´sl˛e, z˙ e si˛e z nimi kontaktuje. — Nie masz jednak nic konkretnego, DeVasher — powiedział Ollie. Pulsowanie w mózgu nasiliło si˛e. DeVasher miał wra˙zenie, z˙ e za chwil˛e oszaleje z bólu. — Nie, Ollie, nic w stylu Hodge’a i Kozinskiego, je´sli o to ci chodzi. Mamy tych chłopców na ta´smie i wiemy, z˙ e pu´scili farb˛e. Z McDeere’em jest troch˛e inaczej. — Jest nowicjuszem — powiedział Nat. — To prawnik dopiero od o´smiu miesi˛ecy, prawnik, który jeszcze nic nie wie. Sp˛edził setki godzin nad potliwymi kartotekami i wszyscy klienci, z którymi miał do czynienia, byli zupełnie czy´sci. Avery wykazał maksymalna˛ ostro˙zno´sc´ , je´sli chodzi o dokumenty, które dawał McDeere’owi. Rozmawiali´smy o tym. — Nie mo˙ze nic powiedzie´c, bo nic nie wie — dodał Ollie. — Marty i Joe wiedzieli znacznie wi˛ecej, ale pracowali tu od lat. McDeere jest jeszcze zupełnie zielony. DeVasher pomasował sobie skronie.

239

— A wi˛ec dobrze, zatrudnili´scie pieprzonego niemow˛e. Przypu´sc´ my jednak, z˙ e FBI podejrzewa, kto jest naszym głównym klientem. Spróbujmy pój´sc´ dalej tym torem. Przypu´sc´ my, z˙ e Kozinski i Hodge wygadali dostatecznie du˙zo, by tamci mogli zidentyfikowa´c tego klienta. Rozumiecie, do czego zmierzam? I powiedzmy, z˙ e fedowie powiedzieli McDeere’owi wszystko, co wiedza,˛ troch˛e to upi˛ekszajac. ˛ I nagle twój niedo´swiadczony nowicjusz staje si˛e bardzo bystry. I bardzo niebezpieczny. — Jak to udowodnisz? — Na poczatek ˛ musimy wzmocni´c nadzór. Obserwowa´c jego z˙ on˛e dwadzies´cia cztery godziny na dob˛e. Dzwoniłem przed chwila˛ do Lazarova i prosiłem, z˙ eby dał wi˛ecej ludzi. Powiedziałem, z˙ e potrzebujemy nowych twarzy. Wybieram si˛e jutro do Chicago, z˙ eby spotka´c si˛e z Lazarovem i mo˙ze z Moroltem. Lazarov przypuszcza, z˙ e Morolto ma wtyczk˛e w FBI, pewnego faceta, który jest blisko Voylesa i przekazuje informacje. Ale kosztuje to prawdopodobnie bardzo drogo. Potrzebuja˛ od nas konkretów, potem zadecyduja,˛ co robi´c. — I powiesz im, z˙ e McDeere mówi? — Powiem im to, co wiem, i to, co podejrzewam. Obawiam si˛e, z˙ e je´sli b˛edziemy siedzie´c i czeka´c na konkrety, mo˙ze by´c potem za pó´zno. Jestem pewien, z˙ e Lazarov b˛edzie chciał przedyskutowa´c plan wyeliminowania chłopca. — Plan wst˛epny? — zapytał Ollie z nuta˛ nadziei w głosie. — Pominiemy cz˛es´c´ wst˛epna,˛ Ollie. Tawerna „Klepsydra” w Nowym Jorku mie´sciła si˛e na Czterdziestej Szóstej Ulicy, niedaleko skrzy˙zowania z Dziewiat ˛ a˛ Aleja.˛ Mroczny mały lokal słynał ˛ z wysokich cen, znany był równie˙z z tego, z˙ e czekało si˛e tu pi˛ec´ dziesiat ˛ dziewi˛ec´ minut na ka˙zdy posiłek. Umieszczone na s´cianach, niezbyt wysoko nad stołami, klepsydry wypełnione białym piaskiem odliczały sekundy i minuty, dopóki kelnerka nie doko´nczyła kalkulacji i nie podała tego, co zamówiono. Tawerna była zwykle pełna, stali, wierni go´scie czekali na chodniku przed wej´sciem. Lou Lazarov lubił „Klepsydr˛e”, bo w jej mrocznym wn˛etrzu dobrze si˛e prowadziło poufne rozmowy. Krótkie rozmowy, nie trwajace ˛ dłu˙zej ni˙z pi˛ec´ dziesiat ˛ dziewi˛ec´ minut. Lubił ja,˛ bo nie znajdowała si˛e na terenie Little Italy, a on nie był Włochem i chocia˙z stanowił własno´sc´ Sycylijczyków, nie musiał jada´c ich potraw. Lubił ja,˛ bo urodził si˛e i sp˛edził pierwsze czterdzie´sci lat z˙ ycia na Broadwayu. Potem główna kwatera przeniosła si˛e do Chicago i Lazarova tak˙ze tam przeniesiono. Ale interesy wymagały jego obecno´sci w Nowym Jorku przynajmniej dwa razy w tygodniu i je´sli konieczne było spotkanie z równym mu pozycja˛ przedstawicielem innej rodziny, Lazarov zawsze proponował „Klepsydr˛e”. Tubertini miał taka˛ sama˛ pozycj˛e, mo˙ze nawet nieco wy˙zsza.˛ Zgodził si˛e, acz niech˛etnie, na „Klepsydr˛e”. 240

Lazarov przyszedł pierwszy i nie musiał czeka´c, a˙z zwolni si˛e stolik. Wiedział z do´swiadczenia, z˙ e o czwartej tłum maleje, szczególnie w czwartki. Zamówił kieliszek wina. Kelnerka odwróciła klepsydr˛e nad jego głowa˛ i wy´scig si˛e rozpoczał. ˛ Usiadł przy stoliku blisko wej´scia, twarza˛ do okna, plecami do sali. Był ci˛ez˙ kim m˛ez˙ czyzna˛ o masywnej klatce piersiowej i poka´znym brzuchu. Oparł si˛e ci˛ez˙ ko o przykryty czerwonym, kraciastym obrusem stół i obserwował ruch na Czterdziestej Szóstej Ulicy. Tubertiniemu udało si˛e nie spó´zni´c. Uprzejmie u´scisn˛eli sobie r˛ece. Tubertini przez chwil˛e przygladał ˛ si˛e z pogarda˛ male´nkiej sali. Posłał Lazarovowi plastikowy u´smiech i spojrzał na swoje miejsce przy oknie. Wypadło mu siedzie´c tyłem do ulicy, co go mocno irytowało. I było niebezpieczne. Ale na zewnatrz ˛ czekało w samochodzie dwóch jego ludzi. Postanowił by´c uprzejmy. Zr˛ecznie obszedł niewielki stolik i zajał ˛ swoje miejsce. Wygladał ˛ niezwykle elegancko. Miał trzydzie´sci siedem lat i był zi˛eciem samego starego Palumba. Po´slubił jego jedyna˛ córk˛e. Pi˛ekny, szczupły, opalony, krótkie czarne włosy miał zaczesane do tyłu. Zamówił czerwone wino. — Jak si˛e ma mój przyjaciel Morolto? — zapytał z ol´sniewajacym ˛ u´smiechem. — Znakomicie. A pan Palumbo? — Czuje si˛e bardzo z´ le. I jest w bardzo złym humorze. Jak zwykle. — Prosz˛e przekaza´c mu pozdrowienia. — Oczywi´scie. Podeszła kelnerka i spojrzała gro´znie na zegar. — Tylko wino — powiedział Tubertini. — Nie jestem głodny. Lazarov zajrzał do menu i podał je dziewczynie. — Ryba saute i jeszcze jeden kieliszek wina. Tubertini zerknał ˛ na swoich ludzi w samochodzie. Sprawiali takie wra˙zenie, jakby spali. — No wi˛ec, co złego dzieje si˛e w Chicago? — Nic złego. Po prostu potrzebujemy troch˛e informacji, to wszystko. Słyszeli´smy z nie potwierdzonych oczywi´scie z´ ródeł, z˙ e macie zaufanego człowieka gdzie´s gł˛eboko w FBI, gdzie´s w pobli˙zu Voylesa. — A je´sli mamy? — Potrzebujemy od niego pewnej informacji. Mamy mała˛ fili˛e w Memphis i fedowie cholernie ostro próbuja˛ ja˛ rozpracowa´c. Podejrzewamy, z˙ e jeden z naszych pracowników współpracuje z nimi, ale nie mamy pewno´sci. — A je´sli si˛e upewnicie, z˙ e to prawda? — Wytniemy mu watrob˛ ˛ e i nakarmimy nia˛ szczury. — Powa˙zna sprawa, co? — Cholernie powa˙zna. Co´s mi mówi, z˙ e FBI namierzyło nasza˛ mała˛ fili˛e, i wszyscy si˛e troch˛e denerwujemy. 241

— Powiedzmy, z˙ e nazywa si˛e Alfred i z˙ e jest bardzo blisko Voylesa. — W porzadku. ˛ Potrzebujemy od Alfreda prostej odpowiedzi. Chcemy wiedzie´c, czy nasz pracownik współpracuje z fedami. Tak albo nie. Tubertini spojrzał na Lazarova i pociagn ˛ ał ˛ łyk wina. — Alfred specjalizuje si˛e w prostych odpowiedziach. Preferuje warianty tak albo nie. Korzystali´smy z niego dwukrotnie, zawsze w sytuacji krytycznej, i w obu wypadkach były to pytania typu: czy agenci pojawia˛ si˛e tu albo tam? Jest bardzo ostro˙zny. Nie sadz˛ ˛ e, by mógł dowiedzie´c si˛e wielu szczegółów. — Czy jest dokładny? — Diabelnie dokładny. — Wi˛ec chyba b˛edzie mógł nam pomóc. Je´sli odpowied´z b˛edzie brzmiała: tak, postapimy ˛ w stosowny sposób, je´sli: nie, nasz pracownik zostanie zdj˛ety z haczyka i interesy potocza˛ si˛e dawnym torem. — Alfred jest bardzo drogi. — Tego si˛e obawiam. Ile bierze? — Pracuje w FBI od szesnastu lat i robi wspaniała˛ karier˛e. Dlatego działa ostro˙znie. Ma wiele do stracenia. — Ile bierze? — Pół miliona. — O, cholera! — Oczywi´scie musimy mie´c z tej transakcji mały profit. Ju˙z po wszystkim. Ostatecznie Alfred jest naszym człowiekiem. — Mały profit? — Naprawd˛e mały. Wi˛ekszo´sc´ bierze Alfred. Wiesz, rozmawia z Voylesem codziennie. Pracuje dwa pokoje obok. — W porzadku, ˛ zapłacimy. Tubertini u´smiechnał ˛ si˛e zniewalajaco ˛ i skosztował wina. — Wydaje mi si˛e, z˙ e kłamiesz, Lazarov. Powiedziałe´s, z˙ e chodzi o mała˛ fili˛e w Memphis. To nie była prawda? — Nie. — Co to za filia? — Firma Bendiniego. — Córka starego Morolta wyszła za Bendiniego. — To prawda. — Jak nazywa si˛e wasz pracownik? — Mitchel Y. McDeere. — To zajmie jakie´s dwa lub trzy tygodnie. Zaaran˙zowanie spotkania z Alfredem to powa˙zna sprawa. — Oczywi´scie. Ale zale˙zy nam na czasie.

Rozdział 27

Stosujac ˛ si˛e do niepisanej, lecz przestrzeganej od lat reguły, z˙ ony pracowników niemal nigdy nie odwiedzały małej, cichej fortecy na Front Street. Mówiło si˛e im, z˙ e sa˛ tam zawsze mile widziane, ale rzadko je zapraszano. Abby McDeere wkroczyła przez frontowe drzwi do głównego hallu nie zaproszona i w dodatku bez zapowiedzi. Uparła si˛e, z˙ e koniecznie musi si˛e widzie´c z m˛ez˙ em. Recepcjonistka zadzwoniła do Niny na pierwsze pi˛etro i ju˙z po paru sekundach tamta goraco ˛ witała z˙ on˛e swojego szefa. Oznajmiła jej, z˙ e Mitch jest w tej chwili na zebraniu, na co Abby odpowiedziała, z˙ e on jest zawsze na jakim´s cholernym zebraniu, i za˙zadała, ˛ aby Nina wyciagn˛ ˛ eła go stamtad. ˛ Przeszły do jego biura. Abby zamkn˛eła za soba˛ drzwi i o´swiadczyła, z˙ e b˛edzie czeka´c. Mitch obserwował chaotyczne przygotowania do kolejnego wyjazdu Avery’ego. Sekretarki, zderzajac ˛ si˛e ze soba˛ co chwila, pakowały do teczek potrzebne dokumenty, a Avery wrzeszczał tymczasem do słuchawki. Mitch siedział na sofie, trzymał w r˛eku notes i przygladał ˛ si˛e ze spokojem tej scenie. Jego partner miał zaplanowany dwudniowy pobyt na Kajmanach. Pi˛etnasty kwietnia zbli˙zał si˛e nieubłaganie, a tamtejsze banki sygnalizowały, z˙ e sytuacja zaczyna wyglada´ ˛ c krytycznie. Avery uparł si˛e, z˙ e musi to załatwi´c osobi´scie. Mówił o tej podró˙zy od pi˛eciu dni, bał si˛e jej i przeklinał ja,˛ ale uwa˙zał, z˙ e jest absolutnie konieczna. „Samolot ju˙z czeka” — poinformowała go sekretarka. Prawdopodobnie czeka z workiem gotówki, pomy´slał Mitch. Avery odło˙zył słuchawk˛e i si˛egnał ˛ po płaszcz. W drzwiach pojawiła si˛e Nina i spojrzała na Mitcha. — Panie McDeere, pa´nska z˙ ona jest tutaj. Mówi, z˙ e ma pilna˛ spraw˛e. Zapadła cisza. Mitch spojrzał na Avery’ego pustym wzrokiem. Sekretarki zamarły. — Co si˛e stało? — zapytał wstajac. ˛ — Jest w biurze — powiedziała Nina. — Musz˛e lecie´c, Mitch — odezwał si˛e Avery. — Zadzwoni˛e do ciebie jutro. Mam nadziej˛e, z˙ e wszystko jest w porzadku. ˛ — Oczywi´scie. — Milczac ˛ poszedł za Nina˛ do swego biura. Abby siedziała na 243

biurku. Zamknał ˛ drzwi i przekr˛ecił klucz w zamku. Spojrzał na nia˛ z niepokojem. — Musz˛e wyjecha´c do domu, Mitch. — Dlaczego? Co si˛e stało? — Ojciec dzwonił do szkoły. Wykryli u mojej matki nowotwór płuca. Jutro operacja. Odetchnał ˛ gł˛eboko. — Tak mi przykro. Nie podszedł do niej. Nie płakała. — Musz˛e jecha´c. Załatwiłam sobie w szkole zwolnienie. — Na jak długo? — Wyczuła zdenerwowanie w jego głosie. ´ Spojrzała ponad nim na Scian˛ e Sukcesów. — Nie wiem, Mitch. Musimy si˛e rozsta´c na jaki´s czas. Jestem tym wszystkim zm˛eczona i potrzebuj˛e troch˛e czasu. My´sl˛e, z˙ e b˛edzie to dobre dla nas obojga. — Porozmawiajmy o tym. — Jeste´s zbyt zaj˛ety, Mitch. Od sze´sciu miesi˛ecy usiłuj˛e z toba˛ porozmawia´c, ale ty mnie nie słuchasz. — Jak długo ci˛e nie b˛edzie, Abby? — Nie wiem. To zale˙zy od mamy. Zreszta˛ nie, to zale˙zy od wielu rzeczy. — Przera˙zasz mnie, Abby. — Wróc˛e, obiecuj˛e ci. Nie wiem kiedy. Mo˙ze za tydzie´n. Mo˙ze za miesiac. ˛ Musz˛e sobie poukłada´c pewne sprawy. — Miesiac? ˛ — Nie wiem, Mitch. Potrzebuj˛e po prostu troch˛e czasu. I chc˛e by´c przy mamie. — Na pewno wszystko b˛edzie dobrze. — Mam nadziej˛e. Jad˛e do domu spakowa´c par˛e rzeczy i za jaka´ ˛s godzin˛e wyje˙zd˙zam. — W porzadku. ˛ Uwa˙zaj na siebie. — Kocham ci˛e, Mitch. Skinał ˛ głowa˛ i patrzył, jak Abby otwiera drzwi. Nie pocałowali si˛e na po˙zegnanie. Na czwartym pi˛etrze jeden z pracowników technicznych przewinał ˛ szpul˛e i wcisnał ˛ przycisk goracej ˛ linii łacz ˛ acej ˛ go z biurem DeVashera. Tamten pojawił si˛e natychmiast i wsunał ˛ słuchawki na swoja˛ nieprawdopodobnie wielka˛ czaszk˛e. Przez chwil˛e słuchał uwa˙znie. — Przewi´n — za˙zadał. ˛ Ponownie wysłuchał nagrania. — Kiedy to si˛e stało? — zapytał. Pracownik spojrzał na wykaz zarejestrowanych rozmów. — Dwie minuty i czterdzie´sci sekund temu. W jego biurze na drugim pi˛etrze. — Niech to diabli, ona od niego odchodzi, tak? Nie rozmawiali wcze´sniej o rozwodzie ani o separacji? 244

— Nie. Wiedziałby´s o tym. Kłócili si˛e nieraz, bo ona miała do niego ciagle ˛ pretensje o to, z˙ e zwariował na punkcie pracy i z˙ e nienawidzi jej rodziców. A teraz to było zupełnie co innego. — No tak, tak. Sprawd´z u Marcusa, mo˙ze on co´s b˛edzie miał. I przesłuchaj te ta´smy, mo˙ze co´s przeoczyli´smy. Niech to wszystko szlag trafi! Abby nie dotarła do Kentucky. Po godzinie jazdy na zachód, przed Nashville, zjechała z czterdziestej mi˛edzystanowej autostrady i pojechała na północ. Nie zauwa˙zyła, by kto´s ja˛ s´ledził. P˛edziła osiemdziesiatk ˛ a,˛ potem zwolniła do pi˛ec´ dziesi˛eciu mil na godzin˛e. Nic. Przed Clarksville, małym miasteczkiem poło˙zonym blisko granicy Kentucky, skr˛eciła nagle na dwunasta˛ autostrad˛e i skierowała si˛e na wschód. Po godzinie wjechała do Nashville i jej czerwony peugeot zniknał ˛ w tłumie pojazdów. Zostawiła samochód na parkingu przy lotnisku. Mikrobus dowiózł ja˛ pod budynek dworca lotniczego. W toalecie na pierwszym pi˛etrze przebrała si˛e w szorty koloru khaki, sandały i granatowy pulower. Był to ubiór troch˛e nieodpowiedni na t˛e por˛e roku, ale tam, gdzie leciała, nie groził jej chłód. Zwiazała ˛ opadajace ˛ do ramion włosy w kucyk i wsun˛eła go pod kołnierzyk. Zmieniła okulary przeciwsłoneczne, a sukienk˛e, buty na obcasach i po´nczochy spakowała do płóciennej sportowej torby. Po kilku minutach znalazła si˛e na pokładzie samolotu. Poprosiła o miejsce przy oknie. Od chwili, gdy opu´sciła Memphis, min˛eło niecałe pi˛ec´ godzin. Lecac ˛ Delta˛ nie mogła oczywi´scie omina´ ˛c Atlanty, ale na szcz˛es´cie nie musiała zmienia´c samolotu. Czekała przy oknie, obserwujac ˛ pogra˙ ˛zone w mroku zatłoczone lotnisko. Była zdenerwowana, ale starała si˛e odp˛edza´c złe my´sli. Wypiła kieliszek wina i przejrzała „Newsweeka”. Dwie godziny pó´zniej wyladowała ˛ w Miami i zeszła z pokładu. Przeszła pos´piesznie przez budynek portu lotniczego, ignorujac ˛ s´cigajace ˛ ja˛ spojrzenia. To normalne, zwykłe spojrzenia, pełne podziwu i po˙zadania, ˛ tak jak co dzie´n i wsz˛edzie, uspokajała sama˛ siebie. Nic wi˛ecej. W okienku odpraw, przeznaczonym dla podró˙znych udajacych ˛ si˛e na Kajmany, okazała bilet powrotny, wymagane s´wiadectwo urodzenia i prawo jazdy. To wspaniali ludzie ci Kajma´nczycy, ale nie wpuszcza˛ do swojego kraju nikogo, kto nie ma powrotnego biletu. Zapraszamy, przylatujcie, wydawajcie wasze pienia˛ dze, a potem z˙ egnajcie. Usiadła w kacie ˛ zatłoczonej poczekalni i próbowała czyta´c. Młody ojciec rodziny siedzacy ˛ obok ze s´liczna˛ z˙ ona˛ i dwójka˛ dzieci zaczał ˛ gapi´c si˛e na jej nogi, ale nikt inny nie zwrócił na nia˛ uwagi. Samolot na Grand Cayman miał odlecie´c

245

za pół godziny. Poczatek ˛ był fatalny, robota szła Avery’emu jak po grudzie, ale wkrótce odzyskał wigor, nabrał rozp˛edu i sp˛edził w kajma´nskiej filii Royal Bank of Montreal, w Georgetown, siedem owocnych godzin. Gdy wychodził o piatej, ˛ udost˛epniony mu pokój konferencyjny zawalony był wydrukami z komputera i wykazami kont. Uznał, z˙ e mo˙ze to sko´nczy´c jutro. Przydałby mu si˛e McDeere, ale w obecnej sytuacji mo˙zliwo´sci wyjazdu Mitcha uległy znacznemu ograniczeniu. Avery był zm˛eczony i chciało mu si˛e pi´c. A pla˙za t˛etniła z˙ yciem. W „Rumheads” zamówił piwo przy barze i zaczał ˛ si˛e przedziera´c przez tłum w stron˛e patio, gdzie dostrzegł wolny stolik. Kiedy minał ˛ stolik graczy w domino, Tammy Greenwood Hemphill z Greenwood Service lekko zdenerwowana, ale z nonszalancka˛ mina,˛ przecisn˛eła si˛e do baru i wspi˛eła si˛e na wysoki stołek. Patrzyła na niego. Jej opalenizna, cho´c uzyskana sztucznymi metodami i nierównomierna, mogła wzbudzi´c zazdro´sc´ i podziw, był przecie˙z dopiero koniec marca. Włosy miała ufarbowane na piaskowy blond, stonowany makija˙z. Jasnopomara´nczowe fluoryzujace ˛ bikini było arcydziełem, przyciagało ˛ wzrok. Jej du˙ze, wspaniałe piersi rozpierały staniczek, a waski ˛ pasek materiału zast˛epujacy ˛ dół kostiumu nie zasłaniał niczego. Miała czterdzie´sci lat, lecz dwadzie´scia par wygłodniałych oczu odprowadzało ja˛ do baru. Zamówiła wod˛e sodowa˛ i zapaliła papierosa. Paliła i patrzyła na niego. Był wilkiem. Dobrze si˛e prezentował i wiedział o tym. Saczył ˛ piwo i powoli taksował wzrokiem wszystkie kobiety znajdujace ˛ si˛e w promieniu pi˛ec´ dziesi˛eciu jardów. Zauwa˙zył jedna˛ młoda˛ blondynk˛e i ju˙z zamierzał przypu´sci´c atak, lecz w tym wła´snie momencie pojawił si˛e jej towarzysz i objał ˛ ja˛ ramieniem. Avery podniósł do ust szklank˛e z piwem i kontynuował obserwacj˛e. Tammy zamówiła jeszcze jedna˛ wod˛e sodowa˛ z dwoma plasterkami cytryny i ruszyła w kierunku patio. Wilk natychmiast zauwa˙zył jej du˙ze piersi i ju˙z nie odrywał od nich wzroku. Powoli podeszła do jego stolika. — Mog˛e si˛e dosia´ ˛sc´ ? — zapytała. Podniósł si˛e i przysunał ˛ jej krzesło. — Prosz˛e — powiedział. To był jego wielki moment. Ze wszystkich wygłodzonych, po˙zerajacych ˛ ja˛ oczyma wilków, jakie zebrały si˛e przy barze i na patio „Rumheads”, wybrała wła´snie jego. Miewał młodsze laleczki, ale w tym miejscu i w tej chwili ta z cała˛ pewno´scia˛ wygladała ˛ najbardziej podniecajaco. ˛ — Jestem Avery Tolar, z Memphis. — Miło ci˛e pozna´c. Ja jestem Libby. Libby Lox z Birmingham. — Teraz miała na imi˛e Libby. Było to imi˛e jej siostry. — Jak tutaj trafiła´s? — zapytał Avery. 246

— Chciałam si˛e po prostu zabawi´c. Przyleciałam dzi´s rano. Zatrzymałam si˛e w „Palms”, a ty? — Jestem prawnikiem podatkowym i mo˙zesz wierzy´c lub nie, ale jestem tu w interesach. Musz˛e tu przylatywa´c kilka razy w roku. Prawdziwa m˛eczarnia. — Gdzie mieszkasz? — Moja firma ma na wyspie dwa domy wypoczynkowe, o tam — pokazał — miłe, ładne, zadbane. — Bardzo ładne. Wilk nie wahał si˛e nawet przez moment. — Chciałaby´s je obejrze´c? Zachichotała jak studentka. — Mo˙ze pó´zniej. U´smiechnał ˛ si˛e do niej. To powinno by´c łatwe. Kochał te wyspy. — Co pijesz? — zapytał. — D˙zin z tonikiem. Z podwójna˛ cytryna.˛ Ruszył w stron˛e baru i wrócił z drinkami. Przysunał ˛ krzesło bli˙zej. Teraz ich nogi si˛e dotykały. Jej piersi spoczywały wygodnie na stole. Popatrzył na nie. — Jeste´s tu sama? — Oczywiste pytanie, ale musiał je zada´c. — Tak. A ty? — Te˙z. Masz jakie´s plany na wieczór? — W zasadzie nie. — To dobrze. O szóstej zaczyna si˛e w „Palms” wspaniała impreza na wolnym powietrzu. Najlepsze dania z owoców morza na całej wyspie. Dobra muzyka. Poncz. Strój dowolny. ´ — Swietnie. Przysun˛eli si˛e do siebie jeszcze bli˙zej i nagle jego r˛eka znalazła si˛e mi˛edzy jej kolanami. Otarł si˛e ramieniem o jej pier´s i u´smiechnał ˛ do niej. Ona te˙z si˛e u´smiechn˛eła. Nie jest to znowu takie nieprzyjemne, pomy´slała, ale to tylko biznes. Barefoot Boys dostroili instrumenty i festyn si˛e rozpoczał. ˛ Do „Palms” s´ciaga˛ ły tłumy pla˙zowiczów. Tubylcy w białych koszulach i białych spodniach przykrywali stoły ci˛ez˙ kimi bawełnianymi obrusami. Zapach sma˙zonych krewetek, pieczonego karmazyna i rekina z ro˙zna rozszedł si˛e po pla˙zy. Gołabeczki, ˛ Avery i Libby, trzymajac ˛ si˛e za r˛ece, przeszli przez dziedziniec „Palms” i stan˛eli w kolejce do bufetu. Przez trzy godziny jedli i ta´nczyli, pili i ta´nczyli i mieli coraz wi˛eksza˛ ochot˛e na siebie. W ko´ncu si˛e upił i od tego momentu ona popijała ju˙z tylko wod˛e sodowa.˛ O dziesiatej ˛ Avery miał ju˙z do´sc´ ; Libby s´ciagn˛ ˛ eła go z parkietu i zaprowadziła do domu wypoczynkowego. Rzucił si˛e na nia˛ przed frontowymi drzwiami i przez pi˛ec´ minut całowali si˛e i pie´scili w ciemno´sciach. Udało mu si˛e otworzy´c drzwi i weszli do s´rodka. — Jeszcze jednego drinka — powiedziała, jak przystało na łatwa˛ dziewczyn˛e. 247

Otworzył barek i przygotował jej d˙zin z tonikiem. On pił whisky z woda.˛ Usiedli na balkonie przylegajacym ˛ do głównej sypialni i obserwowali ksi˛ez˙ yc odbijajacy ˛ si˛e w spokojnym morzu. Pije równo ze mna,˛ pomy´slał, wi˛ec skoro potrafi wypi´c jeszcze jednego drinka, to ja te˙z dam sobie jako´s rad˛e. Przeprosił ja˛ na chwil˛e i wyszedł za potrzeba.˛ Tammy u´smiechn˛eła si˛e do szklanki, która˛ pozostawił na wiklinowym stoliku. Rzecz okazała si˛e łatwiejsza, ni˙z przypuszczała. Z pomara´nczowego paska, zast˛epujacego ˛ majteczki, wyj˛eła plastikowy pojemnik i wrzuciła do jego szklanki kapsułk˛e wodzianu chloralu. U´smiechn˛eła si˛e i zacz˛eła saczy´ ˛ c swój d˙zin. — Wypij to, wielkoludzie — powiedziała, kiedy wrócił. — Jestem gotowa. Chwycił szklank˛e i wychylił ja˛ do połowy. Jego zmysł smaku był ju˙z powa˙znie przyt˛epiony. Przełknał, ˛ pociagn ˛ ał ˛ nast˛epny łyk i zaczał ˛ si˛e uspokaja´c. Ostatni łyk. Głowa chwiała mu si˛e na boki i w ko´ncu opadła na piersi. Oddech stał si˛e ci˛ez˙ ki. ´ dobrze, kochasiu — szepn˛eła. — Spij M˛ez˙ czyzna wa˙zacy ˛ sto osiemdziesiat ˛ funtów powinien po jednej kapsułce wodzianu chloralu spa´c jak zabity przez dziesi˛ec´ godzin. Wzi˛eła do r˛eki jego szklank˛e i sprawdziła, ile whisky w niej pozostało. Niewiele. Przyjmijmy dla pewno´sci: osiem godzin, pomy´slała. Przeciagn˛ ˛ eła go z krzesła na łó˙zko. Delikatnie zdj˛eła z niego z˙ ółto-niebieskie spodenki i poło˙zyła je na podłodze. Przygladała ˛ si˛e mu przez chwil˛e, a potem przykryła go prze´scieradłem i kocem i pocałowała na dobranoc. Na szafce znalazła dwa komplety kluczy. Jedena´scie kluczy. W korytarzu na dole, mi˛edzy kuchnia˛ i du˙zym pokojem z widokiem na pla˙ze˛ , odszukała tajemnicze, zamkni˛ete na klucz drzwi, które Mitch odkrył w listopadzie. Zmierzył wtedy krokami wszystkie pomieszczenia na dole i na górze i obliczył, z˙ e dodatkowy pokój ma wymiary pi˛etna´scie na pi˛etna´scie. Wygladało ˛ to podejrzanie, gdy˙z drzwi były metalowe, zamkni˛ete na klucz i widniał na nich napis: „magazyn”. Były to jedyne drzwi w domu wypoczynkowym opatrzone napisem. Tydzie´n temu, w cz˛es´ci „B” Mitch i Abby takich drzwi nie znale´zli. Pierwszy komplet zawierał klucz do mercedesa, dwa klucze do Gmachu Bendiniego, klucz do bramy, dwa klucze do mieszkania i klucz do biurka. Klucze przypi˛ete do drugiego kółeczka były nie oznaczone i trudne do zidentyfikowania. Zacz˛eła od nich i okazało si˛e, z˙ e czwarty klucz pasuje. Wstrzymała oddech i otwarła drzwi. Nie poraził jej prad, ˛ nie właczył ˛ si˛e alarm, nie stało si˛e nic. Mitch powiedział jej, by po otwarciu drzwi odczekała pi˛ec´ minut i dopiero wtedy zapaliła s´wiatło. Czekała dziesi˛ec´ minut. Długich, pełnych napi˛ecia minut. Mitch przypuszczał, z˙ e cz˛es´c´ „A” przeznaczona była dla wspólników i zaufanych go´sci, a cz˛es´c´ „B” dla pracowników i go´sci wymagajacych ˛ stałego nadzoru. Miał wi˛ec nadziej˛e, z˙ e cz˛es´c´ „A” nie jest naszpikowana mikrofonami, kamerami, magnetofonami i alarmami. Po dziesi˛eciu minutach Tammy otwarła drzwi szerzej i zapaliła s´wiatło. Odczekała 248

jeszcze chwil˛e. Nic si˛e nie działo. Pokój o wymiarach pi˛etna´scie na pi˛etna´scie miał białe s´ciany, na podłodze nie było dywanu. Znajdowało si˛e tu dwana´scie ognioodpornych szafek na dokumenty. Tammy podeszła powoli do jednej z nich i spróbowała wysuna´ ˛c górna˛ szuflad˛e. Nie była zamkni˛eta. Zgasiła s´wiatło, zamkn˛eła drzwi i wróciła na gór˛e do sypialni, gdzie pogra˛ z˙ ony w gł˛ebokim s´nie Avery chrapał gło´sno. Była dziesiata ˛ trzydzie´sci. Mogła pracowa´c jak szalona przez osiem godzin i sko´nczy´c o szóstej rano. W kacie ˛ obok biurka znalazła trzy walizeczki ustawione w równym rzadku. ˛ Zabrała je, wyłaczyła ˛ s´wiatło i wyszła frontowymi drzwiami. Mały parking, teraz pusty i pogra˙ ˛zony w mroku, łaczyła ˛ z szosa˛ wysypana z˙ wirem droga. Chodnik, biegnacy ˛ tu˙z przy zaro´slach, wzdłu˙z frontowych s´cian obu cz˛es´ci budynku, prowadził do białego drewnianego parkanu. Przez furtk˛e wychodziło si˛e na niewielki trawiasty pagórek, za którym stał budynek „Palms”. Hotel znajdował si˛e o par˛e kroków od domu wypoczynkowego, lecz zanim Tammy dotarła do pokoju numer 188, teczki stały si˛e przera´zliwie ci˛ez˙ kie. Pokój mie´scił si˛e na pierwszym pi˛etrze. Przez okno mo˙zna było oglada´ ˛ c basen. Pla˙za nie była widoczna. Tammy zdyszana i spocona zapukała do drzwi. Otwarła je Abby. Wzi˛eła od niej walizeczki i poło˙zyła je na łó˙zku. — Były jakie´s problemy? ´ jak zabity. — Tammy wytarła twarz r˛ecznikiem i otwarła — Jeszcze nie. Spi puszk˛e z cola.˛ — Gdzie on jest? — Abby patrzyła na nia˛ powa˙znym wzrokiem, bez u´smiechu. — W łó˙zku. Według moich oblicze´n mamy jakie´s osiem godzin. Do szóstej. — Dostała´s si˛e do tego pokoju? — zapytała Abby, podajac ˛ jej spodenki i obszerna,˛ bawełniana˛ koszul˛e. — Tak. Jest tam dwana´scie du˙zych szafek, nie sa˛ zamkni˛ete. Kilka kartonowych pudeł i innych rupieci, ale nic wi˛ecej. — Dwana´scie? — Tak. Sa˛ wysokie, o typowych rozmiarach. B˛edzie dobrze, je´sli sko´nczymy do szóstej. Znajdowały si˛e w jednoosobowym pokoju z du˙zym łó˙zkiem. Łó˙zko i stolik zostały przesuni˛ete pod s´cian˛e, a na s´rodku stała gotowa do pracy kopiarka Canon, model 8580 z automatycznym podajnikiem i programowaniem kolejno´sci odbitek. Za niesamowicie wygórowana˛ opłat˛e trzystu dolarów Abby wypo˙zyczyła ja˛ ze sklepu z materiałami biurowymi. Był to najnowszy i najwi˛ekszy ze znajduja˛ cych si˛e na wyspie modeli, jak wyja´sniał ekspedient, który nie był zachwycony perspektywa˛ wypo˙zyczenia kopiarki tylko na jeden dzie´n. Abby przekonała go jednak, wykładajac ˛ na lad˛e studolarowe banknoty. Dwa pudełka papieru, dziesi˛ec´ tysi˛ecy arkuszy, le˙zały obok łó˙zka.

249

Otwarły pierwsza˛ walizeczk˛e i wyj˛eły z niej sze´sc´ cienkich teczek. Ten sam rodzaj co zawsze — wymamrotała Tammy do siebie samej. Rozpi˛eła klamr˛e wewnatrz ˛ jednej z teczek i wydobyła jej zawarto´sc´ . — Mitch ostrzegał, z˙ e oni sa˛ bardzo ostro˙zni, je´sli chodzi o swoje akta — powiedziała, przegladaj ˛ ac ˛ dziesi˛eciostronicowy dokument. — Mówił, z˙ e prawnicy maja˛ szósty zmysł i dosłownie wyczuwaja,˛ je´sli sekretarka albo jaki´s urz˛ednik dobieraja˛ si˛e do ich papierów. Musisz by´c bardzo ostro˙zna. Pracuj powoli. Po skopiowaniu zbioru dokumentów staraj si˛e spia´ ˛c je klamerka˛ w tym samym miejscu. Jest to niestety nudna robota. Kopiuj po jednym zbiorze i uwa˙zaj na numery stronic. Potem zepnij je z powrotem. Nie s´piesz si˛e i upewnij, z˙ e wszystkie stronice sa˛ uło˙zone we wła´sciwej kolejno´sci. Potem zepnij kopie. Dzi˛eki automatycznemu podajnikowi skopiowanie dziesi˛eciostronicowego dokumentu zaj˛eło osiem sekund. — Całkiem nie´zle — ucieszyła si˛e Tammy. Po dwudziestu minutach uporały si˛e z pierwsza˛ teczka.˛ Tammy wr˛eczyła Abby obydwa komplety kluczy, wzi˛eła dwie nowe płócienne walizki i opu´sciła dom wypoczynkowy. Abby wyszła wraz z nia˛ i zamkn˛eła drzwi na klucz. Przed hotelem wsiadła do wynaj˛etego przez Tammy nissana stanza. Wymijajac ˛ nadje˙zd˙zajace ˛ z przeciwka po niewła´sciwej stronie drogi samochody, przemkn˛eła wzdłu˙z Seven Mile Beach i dotarła do Georgetown. Dwie przecznice za imponujacym ˛ gmachem Szwajcarskiego Banku, w małym zaułku, stał schludny drewniany domek nale˙zacy ˛ do jedynego s´lusarza na wyspie Grand Cayman. W ka˙zdym razie jedynego, którego udało si˛e jej samodzielnie zlokalizowa´c. Dom był zielony, a drzwi i otwarte okna obramowane białym paskiem. Zaparkowała na ulicy i przeszła po piasku na mała˛ werand˛e, gdzie s´lusarz i jego sasiedzi ˛ popijali rum i słuchali Radia Cayman. Stare, dobre reggae. Uciszyli si˛e, gdy weszła, ale z˙ aden z nich nie wstał. Była prawie jedenasta. Kiedy rozmawiała z nim poprzedniego dnia, s´lusarz oznajmił, z˙ e mo˙ze wykona´c jej zamówienie w sklepie na zapleczu za skromna˛ opłata˛ i z˙ e mile widziana byłaby zaliczka w postaci butelki rumu Myersa. — Przepraszam za spó´znienie, panie Dantley. Przyniosłam panu mały prezent. — Wyj˛eła z torby flaszk˛e z rumem. Dantley wyłonił si˛e z ciemno´sci i si˛egnał ˛ po butelk˛e. Obejrzał ja.˛ — Chłopcy, to myers! — zawołał. Przy stole zapanowało nagle o˙zywienie. Abby nie rozumiała tego, co mówiono, ale było rzecza˛ oczywista,˛ z˙ e siedzaca ˛ na werandzie kompania jest z powodu owej butelki rumu Myersa niezwykle podekscytowana. Dantley podał im ja˛ i poprowadził Abby za dom, do małej przybudówki pełnej narz˛edzi, małych maszyn i rozmaitych przyrzadów. ˛ Pojedyncza z˙ ółta z˙ arówka wiszaca ˛ pod sufitem przycia˛ gała setki komarów. Abby podała Dantleyowi oba komplety kluczy, a on poło˙zył 250

je ostro˙znie na nie zaj˛etym kawałku zagraconego stołu. — To b˛edzie proste — powiedział, nie podnoszac ˛ głowy. Była ju˙z jedenasta, a Dantley sporo ju˙z wypił, pracował jednak bardzo sprawnie. Prawdopodobnie jego organizm uodpornił si˛e ju˙z na działanie rumu. Po dwudziestu minutach uporał si˛e z robota.˛ Podał Abby klucze i ich kopie. — Dzi˛ekuj˛e, panie Dantley. Ile jestem panu winna? — To nie było zbyt trudne — powiedział, przeciagaj ˛ ac ˛ słowa. — Po dolarze za sztuk˛e. Zapłaciła mu szybko i wyszła. Tammy wło˙zyła zawarto´sc´ górnej szuflady pierwszej szafki do dwóch płóciennych walizek. Pi˛ec´ szuflad, dwana´scie szafek, sze´sc´ dziesiat ˛ kursów do kopiarki i z powrotem. W osiem godzin. To mogło si˛e uda´c. Były tam dokumenty, notesy, wydruki komputerowe i inne papiery. Mitch powiedział, z˙ eby skopiowały wszystko. Nie był do ko´nca pewien, czego szuka, wi˛ec niech skopiuja˛ wszystko. Zgasiła s´wiatło i pobiegła na gór˛e sprawdzi´c, w jakim stanie jest jej kochanek. Le˙zał nadal, tak jak go pozostawiła, i cicho chrapał. Walizki wa˙zyły po trzydzie´sci funtów ka˙zda. Gdy Tammy dotarła do pokoju numer 188, bolały ja˛ ramiona. Pierwszy kurs z sze´sc´ dziesi˛eciu, mogła nie da´c rady. Abby nie wróciła jeszcze z Georgetown, wi˛ec Tammy starannie wypakowała walizki. Wypiła łyk coli i wyszła. Wróciła do domu wypoczynkowego. Zawarto´sc´ drugiej szuflady była identyczna. Przeło˙zyła dokumenty do walizek i zamkn˛eła je na zamek błyskawiczny. Spociła si˛e i z trudem oddychała. Cztery paczki dziennie, pomy´slała, za du˙zo jednak pal˛e. Poprzysi˛egła sobie, z˙ e ograniczy si˛e do dwóch. Mo˙ze nawet do jednej. Weszła na gór˛e, z˙ eby sprawdzi´c, co z Averym. Bez zmian. Gdy wróciła, kopiarka ju˙z pracowała, wydajac ˛ jakie´s trzaski i pomruki. Abby uporała si˛e ju˙z z druga˛ walizeczka˛ i miała wła´snie rozpocza´ ˛c kopiowanie zawarto´sci trzeciej. — Masz klucze? — zapytała Tammy. — Tak, nie było z˙ adnych kłopotów. Co z twoim facetem? — Gdyby kopiarka była wyłaczona, ˛ usłyszałaby´s jego chrapanie. Tammy uło˙zyła na łó˙zku kolejny stos papierów. Wytarła twarz mokrym r˛ecznikiem i wyszła po nast˛epne materiały. Po uporaniu si˛e z trzecia˛ walizeczka˛ Abby zacz˛eła kopiowa´c papiery z szafki. Szybko nauczyła si˛e posługiwa´c automatycznym podajnikiem i po upływie pół godziny poruszała si˛e ze sprawno´scia˛ i wdzi˛ekiem profesjonalistki. Rozpinała i spinała papiery, a kopiarka z nerwowym klekotem wypluwała z siebie kolejne duplikaty. Tammy wróciła po raz trzeci. Nie mogła złapa´c oddechu, pot lał si˛e jej z czoła. — Trzecia szuflada — zameldowała. — Tamten wcia˙ ˛z chrapie. 251

Rozpi˛eła walizk˛e i na łó˙zku pojawił si˛e nast˛epny stos papierów. Odetchn˛eła, wytarła twarz i spakowała skopiowane ju˙z dokumenty. Miała tak powraca´c i wychodzi´c a˙z do rana. O północy Barefoot Boys za´spiewali ostatnia˛ piosenk˛e i hotel pogra˙ ˛zył si˛e ´ w ciszy. Sciany pokoju 188 skutecznie tłumiły monotonny szum kopiarki. Drzwi były zamkni˛ete na klucz, ciemno´sc´ rozja´sniała tylko mała lampka stojaca ˛ obok łó˙zka. Nikt nie zauwa˙zył zm˛eczonej, ociekajacej ˛ potem kobiety noszacej ˛ tam i z powrotem dwie, ciagle ˛ te same płócienne walizki. Po północy przestały rozmawia´c. Były zbyt zm˛eczone i przestraszone. Tammy nie wspominała ju˙z nawet o tym, co si˛e dzieje z Averym, bo nie było wła´sciwie o czym mówi´c. Raz tylko około pierwszej, wcia˙ ˛z pogra˙ ˛zony w gł˛ebokim s´nie, odwrócił si˛e na brzuch, by po dwudziestu minutach wróci´c do poprzedniej pozycji. Tammy zagladała ˛ do niego za ka˙zdym razem, gdy wracała do domu wypoczynkowego, i zastanawiała si˛e, co si˛e stanie, je´sli otworzy nagle oczy i rzuci si˛e na nia.˛ W kieszeni szortów miała ukryta˛ metalowa˛ rurk˛e na wypadek, gdyby doszło do starcia. Mitch nie poinstruował jej szczegółowo, co powinna robi´c w tej sytuacji. „Nie uciekaj do pokoju w "Palms" — powiedział. — Przyłó˙z facetowi w łeb i krzycz, z˙ e chciał ci˛e zgwałci´c”. I to było wszystko, co jej doradził. Po dwudziestej piatej ˛ wizycie Tammy doszła do przekonania, z˙ e Tolar ma przed soba˛ jeszcze par˛e godzin błogiej nie´swiadomo´sci. A ona nie do´sc´ , z˙ e w˛edrowała nieustannie tam i z powrotem, objuczona jak muł, to jeszcze za ka˙zdym razem musiała pokonywa´c czterna´scie stopni prowadzacych ˛ do pokoju, w którym spał „Casanova”. Postanowiła wi˛ec sprawdza´c go raz na dwa kursy. Potem raz na trzy. O drugiej, wykonawszy niemal połow˛e pracy, miały skopiowana˛ zawarto´sc´ pi˛eciu szafek. Sporzadziły ˛ ponad cztery tysiace ˛ kopii i całe łó˙zko przykryte było stosami kartek. Stosy kopii pi˛etrzyły si˛e tak˙ze w siedmiu rz˛edach pod s´ciana,˛ obok sofy. Odpoczywały przez pi˛etna´scie minut. O wpół do szóstej na wschodzie błysnał ˛ pierwszy promyk sło´nca i dziewczyny zapomniały o zm˛eczeniu. Abby zwijała si˛e przy kopiarce, starajac ˛ si˛e nie my´sle´c o tym, z˙ e maszyna mo˙ze si˛e przegrza´c. Tammy rozcierała skurcze w łydkach i biegała do domu wypoczynkowego i z powrotem. Był to pi˛ec´ dziesiaty ˛ pierwszy albo pi˛ec´ dziesiaty ˛ drugi kurs. Straciła rachub˛e. Otwarła drzwi i poszła jak zwykle prosto do magazynu. Jak zwykle połoz˙ yła wypchane dokumentami walizki na podłodze. Weszła cicho po schodach i w drzwiach do sypialni zamarła nagle. Avery siedział na skraju łó˙zka z twarza˛ zwrócona˛ w stron˛e balkonu. Usłyszał jej kroki, powoli odwrócił si˛e i utkwił w niej ci˛ez˙ kie, półprzytomne spojrzenie. Oczy miał szkliste, zapuchni˛ete. 252

Instynktownie rozpi˛eła spodenki, s´ciagn˛ ˛ eła je i rzuciła na podłog˛e. — Hej, wielkoludzie — powiedziała, starajac ˛ si˛e oddycha´c spokojnie. Podeszła bli˙zej do niego. — Strasznie wcze´snie wstałe´s. Po´spijmy jeszcze troch˛e. Odwrócił si˛e z powrotem do okna. Nie odezwał si˛e wcale. Usiadła przy nim i zacz˛eła masowa´c jego udo od wewn˛etrznej strony. Przesun˛eła dło´n w gór˛e. Nie drgnał ˛ nawet. — Obudziłe´s si˛e? — zapytała. — Avery, odezwij si˛e, male´nki. Po´spijmy jeszcze troch˛e. Jest jeszcze ciemno. Opadł na poduszk˛e. Odchrzakn ˛ ał. ˛ Nie próbował mówi´c. Po prostu odchrzak˛ nał. ˛ Potem zamknał ˛ oczy. Uniosła jego nogi, pchn˛eła je na łó˙zko i przykryła go kocem. Przez nast˛epne dziesi˛ec´ minut stała przy łó˙zku. Kiedy usłyszała znowu donos´ne regularne chrapanie, zało˙zyła szorty i pobiegła do „Palms”. — Abby, on si˛e obudził! — zawołała przera˙zona. — Obudził si˛e i znowu zasnał. ˛ Abby przerwała prac˛e i zamarła w bezruchu. Obie kobiety spojrzały na łó˙zko zasłane nie skopiowanymi dokumentami. — W porzadku. ˛ We´z szybko prysznic — powiedziała Abby odzyskujac ˛ panowanie nad soba˛ — a potem wracaj tam, połó˙z si˛e w łó˙zku obok niego i czekaj. Zamknij na klucz drzwi do magazynu i zadzwo´n do mnie, kiedy si˛e obudzi i pójdzie pod prysznic. Ja przez ten czas skopiuj˛e to, co pozostało. Spróbujemy przenie´sc´ to pó´zniej, kiedy on pójdzie do pracy. — To bardzo ryzykowne. — Wszystko, co robimy, jest ryzykowne. Po´spiesz si˛e. Pi˛ec´ minut pó´zniej Tammy-Doris-Libby ubrana w skape ˛ pomara´nczowe bikini znowu ruszyła w drog˛e do domu wypoczynkowego, tym razem bez walizek. Zamkn˛eła drzwi wej´sciowe, drzwi do magazynu i poszła do sypialni. Rozebrała si˛e i w´slizn˛eła do łó˙zka. Chrapanie nie pozwalało jej zasna´ ˛c przez pi˛etna´scie minut. Potem zapadła w krótka˛ drzemk˛e. Ocknawszy ˛ si˛e usiadła, by nie zasna´ ˛c na dobre. Była przeraz˙ ona. Ten nagi m˛ez˙ czyzna, le˙zacy ˛ w łó˙zku obok niej, zabiłby ja,˛ gdyby si˛e dowiedział o wszystkim. Jej zm˛eczone ciało nie mogło jednak dłu˙zej broni´c si˛e przed snem i znów zapadła w drzemk˛e. Avery ocknał ˛ si˛e z letargu trzy po dziewiatej. ˛ Ziewnał ˛ gło´sno i przetoczył si˛e na skraj łó˙zka. Powoli otwarł posklejane powieki, s´wiatło słoneczne poraziło mu oczy. Znowu ziewnał. ˛ Głowa cia˙ ˛zyła mu jak ołów i kiwała si˛e bezwładnie na wszystkie strony, a ka˙zdy jej ruch powodował niezno´sny ból. Odetchnał ˛ gł˛eboko i s´wie˙zy tlen zahuczał mu dziko w skroniach. Skoncentrował si˛e na prawej r˛ece. Przez jaki´s czas bezskutecznie próbował ja˛ unie´sc´ , w ko´ncu udało mu si˛e: podniósł 253

ja˛ powoli i utkwił w niej niepewny wzrok. Zegarek! Przez trzydzie´sci sekund przygladał ˛ si˛e czerwonym cyferkom na tarczy, zanim zdołał odczyta´c godzin˛e. Pi˛ec´ po dziewiatej. ˛ Do diabła! O dziewiatej ˛ oczekiwali go w banku. Zaspał. Przez t˛e kobiet˛e! Usłyszała, z˙ e si˛e obudził, lecz wcia˙ ˛z le˙zała z zamkni˛etymi oczami. Modliła si˛e, by jej nie dotknał. ˛ Czuła, jak patrzy na nia.˛ W swojej karierze łajdaka i złego chłopca wiele razy miewał kaca, ale nigdy takiego jak ten obecny. Patrzył na jej twarz i usiłował przypomnie´c sobie, czy była dobra. Takie rzeczy zawsze pami˛etał, mógł zapomnie´c wszystko, ale nie to. Niezale˙znie od rozmiarów kaca zawsze pami˛etał kobiet˛e. Patrzył na nia˛ jeszcze przez chwil˛e i wreszcie si˛e poddał. Do diabła! Wstał i spróbował zrobi´c par˛e kroków. Nogi miał jak z ołowiu; tylko cz˛es´ciowo były posłuszne jego woli. Oparł si˛e o drzwi od balkonu. Łazienka znajdowała si˛e w odległo´sci dwudziestu stóp i postanowił, z˙ e musi si˛e tam dosta´c. Biurko i szafka posłu˙zyły jako punkty oparcia, jako´s udało mu si˛e dotrze´c do celu. Pochylił si˛e nad muszla˛ i zwymiotował. Odwróciła si˛e twarza˛ do balkonu. Po chwili poczuła, z˙ e siada przy niej na łó˙zku. Delikatnie dotknał ˛ jej ramienia. — Libby, obud´z si˛e. Potrzasn ˛ ał ˛ nia˛ i wtedy zesztywniała. — Obud´z si˛e, kochanie — powtórzył. Prawdziwy d˙zentelmen. Posłała mu swój najsłodszy, senny u´smiech. Poranny u´smiech, który wyra˙zał zaspokojenie i wdzi˛eczno´sc´ . Scarlett O’Hara u´smiechała si˛e w ten sposób rankiem po owej nocy, kiedy Rett jej dogodził. — Byłe´s wspaniały, wielkoludzie — zagruchała, nie otwierajac ˛ oczu. Mimo z˙ e głowa mu p˛ekała, nogi odmawiały posłusze´nstwa i nadal dr˛eczyły go mdło´sci, poczuł si˛e dumny z siebie. Tak, teraz ju˙z pami˛etał, był rzeczywi´scie s´wietny tej nocy. — Słuchaj, Libby, zaspali´smy. Musz˛e i´sc´ do pracy. Jestem ju˙z spó´zniony. — Nie w humorze, co? — zachichotała, modlac ˛ si˛e, by nie był w humorze. — Nie bardzo, nie teraz. Co z dzisiejszym wieczorem? — B˛ed˛e tutaj, wielkoludzie. — To dobrze. Id˛e wzia´ ˛c prysznic. — Obud´z mnie, jak b˛edziesz wychodził. Wstał, wymamrotał co´s i zamknał ˛ si˛e w łazience. Tammy wyskoczyła z łó˙zka i zadzwoniła do Abby. Zgłosiła si˛e po trzecim sygnale. — Bierze prysznic. — Z toba˛ wszystko w porzadku? ˛ — Tak, s´wietnie. Nie potrafiłby, nawet gdyby musiał. — Czemu dzwonisz tak pó´zno? — Nie mógł si˛e obudzi´c. 254

— Podejrzewa co´s? — Nie. Nic nie pami˛eta. Ma strasznego kaca. — Jak długo tam jeszcze b˛edziesz? — Pocałuj˛e go na do widzenia, kiedy wyjdzie spod prysznica. Przyjd˛e za jakie´s dziesi˛ec´ , pi˛etna´scie minut. — W porzadku. ˛ Po´spiesz si˛e. Abby odło˙zyła słuchawk˛e i Tammy w´slizn˛eła si˛e do łó˙zka. Na poddaszu, nad kuchnia˛ mały magnetofon zabrz˛eczał cicho i ucichł, gotowy do zarejestrowania nast˛epnych rozmów. O dziesiatej ˛ czterdzie´sci były ju˙z gotowe do przypuszczenia ostatniego szturmu na dom wypoczynkowy. Podzieliły kontraband˛e na trzy równe cz˛es´ci. Trzy s´miałe rajdy w biały dzie´n. Tammy wsun˛eła l´sniace, ˛ nowe klucze do kieszeni i wyszła z walizkami z hotelu. Szła szybko, rzucajac ˛ zza ciemnych okularów ukradkowe spojrzenia na wszystkie strony. Parking obok domu wypoczynkowego był wcia˙ ˛z pusty, ruch na szosie niewielki. Nowy klucz pasował znakomicie i Tammy weszła do s´rodka. Pasował równie˙z klucz do magazynu i po pi˛eciu minutach Tammy opu´sciła dom wypoczynkowy. Druga i trzecia wyprawa zako´nczyły si˛e równie szybko i przebiegły bez zakłóce´n. Zanim zamkn˛eła magazyn po raz ostatni, przez dłu˙zsza˛ chwil˛e przygladała ˛ si˛e wszystkiemu bardzo uwa˙znie. Pokój wygladał ˛ dokładnie tak, jak w momencie, gdy znalazła si˛e w nim po raz pierwszy. Zamkn˛eła dom wypoczynkowy i zaniosła puste torby do hotelu. Przez godzin˛e le˙zały obok siebie na łó˙zku, s´miejac ˛ si˛e z Avery’ego i jego kaca. Było ju˙z po wszystkim, prawie po wszystkim. Dokonały zbrodni doskonałej. Przy czynnym, cho´c nie´swiadomym udziale Avery’ego. Uznały, z˙ e nie było to trudne. Mała góra dokumentów wypełniła ponad jedena´scie tekturowych pudeł. O drugiej trzydzie´sci półnagi tubylec w słomkowym kapeluszu zapukał do drzwi i przedstawił si˛e jako pracownik firmy Cayman Storage. Abby wskazała mu pudła. Wział ˛ pierwsza˛ paczk˛e i bardzo powoli zaniósł ja˛ do samochodu. Jak wszyscy tubylcy działał zgodnie z kajma´nskim poczuciem czasu: Bez po´spiechu, mon. Pojechały za nim stanza˛ do Georgetown, do niewielkiego magazynu. Abby obejrzała zaproponowany im składzik i zapłaciła gotówka˛ za trzy miesiace ˛ z góry.

Rozdział 28

Wayne Tarrance siedział w tyle autobusu linii Greyhound, 23.40, Louisville-Indianapolis-Chicago. Cho´c w autobusie panował tłok, siedział sam. Była noc z piatku ˛ na sobot˛e. Autobus wyjechał z Kentucky przed trzydziestoma minutami i obecnie miał Tarrance ju˙z pewno´sc´ , z˙ e co´s jest nie w porzadku. ˛ Pół godziny i z˙ adnej informacji, z˙ adnego sygnału, od nikogo. Mo˙ze to nie ten autobus. Mo˙ze McDeere si˛e rozmy´slił. Mogło wydarzy´c si˛e wiele rzeczy. Fotel, na którym siedział, dzieliło od dieslowskiego silnika zaledwie kilka cali i Wayne Tarrance z Bronxu zrozumiał teraz, dlaczego u˙zytkownikom tej linii tak bardzo zale˙zy na miejscach tu˙z za kierowca.˛ Od nieustannego wibrowania motoru rozbolała go głowa. Trzydzie´sci minut. I nic. Rozległ si˛e odgłos spuszczanej w toalecie wody. Przez otwarte na chwil˛e drzwi wionał ˛ nieprzyjemny zapach. Wayne odwrócił głow˛e i zaczał ˛ si˛e przygla˛ da´c p˛edzacym ˛ na południe samochodom. Pojawiła si˛e nagle, nie wiadomo skad. ˛ Usiadła obok niego i odchrzakn˛ ˛ eła. Tarrance zerknał ˛ na nia.˛ Ju˙z ja˛ gdzie´s chyba widział. — Pan Tarrance? — Miała na sobie d˙zinsy, białe trampki i gruby zielony sweter. Oczy zasłoniła ciemnymi okularami. — Tak. A pani? Mocno u´scisn˛eła jego dło´n. — Abby McDeere. — Spodziewałem si˛e pani m˛ez˙ a. — Wiem. Postanowił, z˙ e si˛e nie zjawi. Dlatego ja tu jestem. — Hm, szczerze mówiac, ˛ wolałbym porozmawia´c z nim. — Ale on wysłał mnie. Prosz˛e traktowa´c mnie jako jego pełnomocnika. Tarrance poło˙zył gazet˛e na kolanach i wyjrzał przez okno. — Gdzie on jest? — Czemu to ma by´c takie wa˙zne, panie Tarrance? Wysłał mnie, z˙ ebym pomówiła z panem o interesach, a pan te˙z chce o tym porozmawia´c. Wi˛ec rozmawiajmy. — W porzadku. ˛ Prosz˛e mówi´c ciszej i je´sli kto´s b˛edzie t˛edy przechodził, niech mnie pani złapie za r˛ek˛e i umilknie. B˛edziemy zachowywa´c si˛e jak mał˙ze´nstwo 256

czy co´s w tym rodzaju. W porzadku? ˛ Czy wie pani, kto to jest pan Voyles? — Wiem wszystko, panie Tarrance. — To dobrze. Pan Voyles jest bliski zawału, poniewa˙z nie dostali´smy jeszcze papierów Mitcha. Tych czystych. Rozumie pani, czemu sa˛ one takie wa˙zne? — Doskonale. — Wi˛ec chcemy mie´c te dokumenty. — A my chcemy mie´c milion dolarów. — Słusznie, taka jest umowa. Ale najpierw dostarczycie nam dokumenty. — Nie tak si˛e umawiali´smy. Było uzgodnione, panie Tarrance, z˙ e dostarczymy wam papiery dopiero wówczas, kiedy milion znajdzie si˛e na naszym koncie. — Nie ufacie nam? — Zgadza si˛e. Nie ufamy panu ani Voylesowi, ani w ogóle nikomu. Pieniadze ˛ maja˛ zosta´c zdeponowane na jednym z numerowych kont w banku we Freeporcie na Bahamach. My natychmiast przerzucimy je do innego banku. Kiedy pieniadze ˛ znajda˛ si˛e tam, gdzie chcemy je mie´c, przeka˙zemy wam papiery. — Gdzie sa˛ teraz? — W małym magazynie, w Memphis. Pi˛ec´ dziesiat ˛ jeden teczek elegancko i starannie zapakowanych w pudła. Powinny zrobi´c na was wra˙zenie. Odwalili´smy kawał dobrej roboty. — My? Widziała pani te dokumenty? — Oczywi´scie. Pomagałam je pakowa´c. W pudle numer osiem jest kilka niespodzianek. ´ — Swietnie. Co to takiego? — Mitchowi udało si˛e skopiowa´c trzy zestawy dokumentów Avery’ego Tolara i wydaja˛ si˛e one podejrzane. Dwie umowy ze spółka˛ akcyjna,˛ która nazywa si˛e Dunn Lane Ltd. Wiemy, z˙ e jest kontrolowana przez mafi˛e i została zało˙zona na Kajmanach w tysiac ˛ dziewi˛ec´ set osiemdziesiatym ˛ szóstym z dziesi˛ecioma milionami wypranych dolarów. Dokumenty umów dotycza˛ projektów budowy dwóch obiektów finansowanych przez t˛e korporacj˛e. B˛edzie to dla was fascynujaca ˛ lektura. — Skad ˛ wiecie, z˙ e została zało˙zona na Kajmanach? I skad ˛ wiecie o tych dziesi˛eciu milionach? Na pewno z˙ adna z tych umów o nich nie wspomina. — Zgadza si˛e. Mamy te˙z inne dokumenty. Tarrance przez sze´sc´ mil my´slał o tych innych dokumentach. Nie zobaczy ich, to pewne, dopóki McDeere nie otrzyma pierwszego miliona. B˛edzie musiał na razie oby´c si˛e bez nich. — Nie jestem pewien, czy b˛edziemy mogli przesła´c pieniadze ˛ przed otrzymaniem dokumentów. Abby natychmiast przejrzała to kiepskie kłamstwo i u´smiechn˛eła si˛e do niego. — Czy musimy bawi´c si˛e w kotka i myszk˛e, panie Tarrance? Dlaczego po prostu nie prze´slecie tych pieni˛edzy? Zako´nczyliby´smy wtedy t˛e rund˛e. 257

Jaki´s student, chyba Arab, przeszedł mi˛edzy fotelami i wszedł do toalety. Tarrance zamarł i odwrócił si˛e do okna. Abby przytuliła si˛e do jego ramienia, jakby byli para˛ zakochanych. Odgłos spuszczanej wody przypominał huk wodospadu. — Jak szybko mo˙zemy to załatwi´c? — zapytał Tarrance. Odsun˛eła si˛e ju˙z od niego. — Dokumenty sa˛ gotowe. To zale˙zy od tego, kiedy b˛edziecie mieli ten milion. — Jutro. Abby wyjrzała przez okno i zacz˛eła mówi´c lewa˛ strona˛ ust. — Dzisiaj jest piatek. ˛ W przyszły wtorek, o dziesiatej ˛ rano czasu wschodniego, czasu obowiazuj ˛ acego ˛ na Bahamach, przeka˙zecie milion dolarów z waszego konta w Chemical Bank na Manhattanie na numerowe konto do Ontario Bank we Freeporcie. Jest to czysta, legalna operacja, zajmie jakie´s pi˛etna´scie sekund. Tarrance zmarszczył brwi i słuchał z uwaga.˛ — A je´sli nie mamy konta w Chemical Bank na Manhattanie? — Nie macie go dzisiaj, ale b˛edziecie mieli w poniedziałek. Jestem pewna, z˙ e macie w Waszyngtonie kogo´s, kto mo˙ze dokona´c prostego przelewu. — Na pewno to zrobimy. — To dobrze. — Ale czemu Chemical Bank? — Polecenie Mitcha, panie Tarrance. Zaufajcie mu, on wie, co robi. — Widz˛e, z˙ e odrobił zadanie domowe. — Zawsze odrabia zadania domowe. I jest co´s, o czym powinni´scie pami˛eta´c. On jest o wiele sprytniejszy od was. Tarrance za´smiał si˛e nieszczerze. Przez jakie´s dwie mile jechali w milczeniu, zastanawiajac ˛ si˛e nad nast˛epnymi pytaniami i odpowiedziami. — W porzadku ˛ — odezwał si˛e w ko´ncu Tarrance, jakby do siebie. — Kiedy dostaniemy dokumenty? — Gdy pieniadze ˛ b˛eda˛ bezpieczne we Freeporcie, zostaniemy o tym zawiadomieni. W s´rod˛e rano, przed dziesiat ˛ a˛ trzydzie´sci, do waszego biura w Memphis nadejdzie przesyłka Federal Express zawierajaca ˛ informacj˛e i klucz do magazynu. — Mog˛e wi˛ec powiedzie´c Voylesowi, z˙ e b˛edziemy mie´c dokumenty w s´rod˛e po południu? Abby wzruszyła ramionami i nic nie odpowiedziała. Tarrance zmieszał si˛e i próbował po´spiesznie wymy´sli´c jakie´s madre ˛ pytanie. — Potrzebuj˛e numer konta we Freeporcie. — Jest zapisany. Dam go panu, kiedy autobus si˛e zatrzyma. W ten sposób zako´nczyli omawianie szczegółów. Tarrance si˛egnał ˛ pod fotel i wyciagn ˛ ał ˛ ksia˙ ˛zk˛e. Przerzucił par˛e stronic i zaczał ˛ udawa´c, z˙ e czyta. — Zajm˛e pani jeszcze minut˛e — powiedział. — Jakie´s pytania?

258

— Tak. Czy mo˙zemy porozmawia´c o tych innych dokumentach, o których pani wspomniała? — Oczywi´scie. — Gdzie one sa? ˛ — Dobre pytanie. Je´sli dobrze pami˛etam umow˛e, mamy najpierw otrzyma´c nast˛epna˛ rat˛e, pół miliona, jak mi si˛e wydaje, w zamian za udost˛epnienie dokumentów, które pozwola˛ wam postawi´c ich w stan oskar˙zenia. Te inne dokumenty sa˛ cz˛es´cia˛ nast˛epnej raty. Tarrance odwrócił kartk˛e. — Czy to znaczy, z˙ e macie ju˙z te. . . hm. . . brudne dokumenty? — Mamy wi˛ekszo´sc´ tego, czego potrzebujemy. Tak, mamy mas˛e brudnych dokumentów. — Gdzie one sa? ˛ U´smiechn˛eła si˛e słodko i poklepała go po ramieniu. — Z cała˛ pewno´scia˛ nie ma ich w małym magazynie z czystymi papierami. — Ale je macie? — Cz˛es´c´ . Chciałby pan zobaczy´c par˛e? Zamknał ˛ ksia˙ ˛zk˛e i odetchnał ˛ gł˛eboko. Popatrzył na nia.˛ — Oczywi´scie. — Tak my´slałam. Mitch powiedział, z˙ e dostarczymy wam dziesi˛eciocalowej grubo´sci plik dokumentów dotyczacych ˛ Dunn Lane Ltd: kopie rachunków bankowych, umowy najmu, protokoły, aneksy, nazwiska akcjonariuszy, potwierdzenia przelewów, listy Nathana Locke’a do Joeya Morolta i setki innych soczystych ka˛ sków, które przyprawia˛ was o bezsenno´sc´ . Wspaniałe materiały. Mitch mówi, z˙ e dysponujac ˛ papierami Dunn Lane mo˙zna uzyska´c co najmniej trzydzie´sci aktów oskar˙zenia. Tarrance chłonał ˛ ka˙zde słowo i uwierzył jej. — Kiedy mógłbym to obejrze´c? — zapytał cicho, lecz z wyra´zna˛ nuta˛ podniecenia w głosie. — Kiedy Ray wyjdzie z wi˛ezienia. To cz˛es´c´ umowy, pami˛eta pan? — No tak. Ray. — No tak. Znajdzie si˛e poza murami, panie Tarrance, albo prosz˛e zapomnie´c o firmie Bendiniego. A Mitch i ja zadowolimy si˛e n˛edznym milionem i rozpłyniemy w mroku. — Pracuj˛e nad tym. — Niech si˛e pan dobrze stara. — Nie była to czcza gro´zba i Tarrance wiedział o tym. Ponownie otwarł ksia˙ ˛zk˛e i zaczał ˛ ja˛ kartkowa´c. Abby wyciagn˛ ˛ eła z kieszeni wizytówk˛e firmy Bendini, Lambert & Locke i poło˙zyła ja˛ na ksia˙ ˛zce. Na odwrocie wizytówki wypisany był numer konta: 477DL19584, Ontario Bank, Freeport.

259

— Wracam na swoje miejsce, z dala od silnika. Ustalili´smy wszystko co do przyszłego wtorku? — Wszystko jasne, mon. Wyje˙zd˙za pani z Indianapolis? — Tak. — Dokad? ˛ — Do Kentucky, do moich rodziców. Mitch i ja jeste´smy w separacji. Znikn˛eła. Tammy stała w jednej z dwunastu długich pozakr˛ecanych kolejek do odprawy celnej w Miami. Miała na sobie szorty, sandały, mocno wydekoltowana˛ bluzk˛e, okulary przeciwsłoneczne, słomkowy kapelusz i wygladem ˛ nie ró˙zniła si˛e wcale od tysiaca ˛ innych zm˛eczonych turystek wracajacych ˛ z upalnych karaibskich pla˙z. Przed nia˛ czekało młode mał˙ze´nstwo z torbami wypełnionymi wolnym od cła alkoholem i perfumami. Oboje byli mocno poirytowani i spierali si˛e o co´s gwałtownie. Za nia˛ stały dwie nowiute´nkie skórzane walizki zawierajace ˛ dokumenty, które mogły stanowi´c podstaw˛e do skazania czterdziestu prawników. Jej pracodawca, równie˙z prawnik, poradził jej, by kupiła walizki zaopatrzone w małe kółka, co ułatwi ich transport w mi˛edzynarodowym porcie lotniczym w Miami. Miała te˙z mała,˛ podr˛eczna˛ torb˛e z ubraniami i szczoteczka˛ do z˛ebów, aby cało´sc´ nie budziła z˙ adnych podejrze´n. Przesuwajac ˛ si˛e do przodu o s´rednio sze´sc´ cali na minut˛e, po godzinie Tammy ze swym baga˙zem stan˛eła przed urz˛ednikiem celnym. — Nic nie zgłasza? — warknał ˛ łamana˛ angielszczyzna.˛ — Nie — odwarkn˛eła. Wskazał na jej wielkie skórzane walizy. — Co w s´rodku? — Papiery. — Papiery? — Papiery. — Jakiego rodzaju papiery? Toaletowe, pomy´slała. Sp˛edziłam wakacje, podró˙zujac ˛ po Karaibach i zbierajac ˛ papier toaletowy. — Dokumenty prawnicze i inne podobne s´mieci. Jestem prawnikiem. — Aha, aha. . . — Rozpiał ˛ podr˛eczny baga˙z i zajrzał do s´rodka. — Nast˛epny. Ostro˙znie pociagn˛ ˛ eła za soba˛ walizki. Były bardzo wywrotne. Zauwa˙zył ja˛ baga˙zowy i szybko załadował wszystko na swój wózek. — Delta, lot 282, do Nashville, wej´scie 44, hala dworcowa B — powiedziała, wr˛eczajac ˛ mu pi˛eciodolarowy banknot. Dotarła ze swymi trzema walizkami do Nashville w sobot˛e o północy. Załadowała je do swego samochodu i opu´sciła lotnisko. Zatrzymała si˛e na parkingu na 260

przedmie´sciach Brentwood i przeniosła walizki do wynaj˛etego jednopokojowego mieszkania. Oprócz niewielkiej sofy nie było w nim z˙ adnych mebli. Tammy rozpakowała swój baga˙z i zabrała si˛e za segregowanie materiałów. Była to przera´zliwie nudna robota, ale Mitch chciał mie´c list˛e wszystkich dokumentów, wszystkich rachunków bankowych i wszystkich spółek. Potrzebował tego i ju˙z. Powiedział, z˙ e b˛edzie mo˙ze musiał natychmiast wyjecha´c i lepiej, z˙ eby dokumenty były skatalogowane. Po czterech godzinach wszystko zostało uporzadkowane. ˛ Tammy siedziała na podłodze i sporzadzała ˛ szczegółowy opis. Po trzech jednodniowych wycieczkach na Grand Cayman, pokój w Brentwood troch˛e si˛e zapełnił. W poniedziałek miała tam lecie´c ponownie. Czuła si˛e tak, jakby przez ostatnie dwa tygodnie spała tylko trzy godziny. Ale Mitch powiedział, z˙ e to bardzo wa˙zne. Sprawa z˙ ycia i s´mierci. Tarry Ross, alias Alfred, siedział w najciemniejszym kacie ˛ restauracji hotelu „Phoenix Park” w Waszyngtonie. Spotkanie miało trwa´c jak najkrócej. Pił kaw˛e i czekał na swego go´scia. Czekał i przyrzekł sobie, z˙ e b˛edzie tu siedział jeszcze tylko pi˛ec´ minut. Kiedy chciał wypi´c kolejny łyk, fili˙zanka zadr˙zała mu w r˛eku i kawa wylała si˛e na stół. Spojrzał na plam˛e na obrusie. Wiedział, z˙ e nie powinien rozglada´ ˛ c si˛e wokoło, ale z najwy˙zszym trudem powstrzymywał si˛e od tego. Wcia˙ ˛z jeszcze czekał. Go´sc´ pojawił si˛e niespodziewanie i usiadł plecami do s´ciany. Nazywał si˛e Vinnie Cozzo i był zbirem z Nowego Jorku. Z rodziny Palumbo. Zauwa˙zył poplamiony kubek i rozlana˛ kaw˛e. — Uspokój si˛e, Alfred, tu jest naprawd˛e ciemno — powiedział. — Czego chcesz? — syknał ˛ Alfred. — Chc˛e si˛e napi´c. — Nie mam na to czasu. Wychodz˛e. — Nie z˙ artuj, Alfred, zrelaksuj si˛e, przyjacielu. Jeste´smy tu prawie sami. — Czego chcesz? — syknał ˛ ponownie. — Po prostu drobnej informacji. — To b˛edzie kosztowa´c. — Wiem. Podszedł kelner i Vinnie zamówił chivas z woda.˛ — Co słycha´c u mojego przyjaciela, Dentona Voylesa? — zapytał. — Pocałuj mnie w dup˛e, Cozzo. Id˛e. Wychodz˛e stad. ˛ — Daj spokój, przyjacielu. Chodzi tylko o drobna˛ informacj˛e. — Streszczaj si˛e. — Alfred rozejrzał si˛e po sali. Jego fili˙zanka była pusta. Prawie cała kawa znalazła si˛e na obrusie. 261

Kelner przyniósł chivas i Vinnie upił łyk z prawdziwa˛ przyjemno´scia.˛ — Mamy małe zamieszanie w Memphis. Niektórzy chłopcy troch˛e si˛e tym martwia.˛ Słyszałe´s o firmie Bendiniego? Alfred instynktownie pokr˛ecił przeczaco ˛ głowa.˛ Zawsze na poczatku ˛ odpowiadał „nie”, aby potem po dokładnym zbadaniu sytuacji przygotowa´c drobny raporcik i powiedzie´c „tak”. W gruncie rzeczy słyszał o firmie Bendiniego i jej cennym kliencie. Operacja „Pralka”. Nazw˛e t˛e wymy´slił osobi´scie Voyles i był bardzo dumny ze swego pomysłu. Vinnie wypił kolejny łyk. — W porzadku. ˛ Jest tam taki facet, nazywa si˛e McDeere, Mitchel McDeere. Pracuje dla firmy Bendiniego i podejrzewamy, z˙ e zadaje si˛e z waszymi lud´zmi. Wiesz, o co chodzi? Wydaje nam si˛e, z˙ e przekazuje informacje tajniakom. Chcemy po prostu wiedzie´c, czy to prawda. To wszystko. Alfred słuchał z kamienna˛ twarza,˛ chocia˙z nie było to łatwe. Znał grup˛e krwi McDeere’a i jego ulubiona˛ restauracj˛e w Memphis. Wiedział, z˙ e rozmawiał on z Tarrance’em kilka razy i z˙ e jutro, we wtorek, miał zosta´c milionerem. Drobiazg. — Zobacz˛e, co si˛e da zrobi´c. Porozmawiajmy o pieniadzach. ˛ Vinnie zapalił salem lighta. — To powa˙zna sprawa, Alfredzie, nie b˛ed˛e ci˛e oszukiwał. Dwie´scie tysi˛ecy w gotówce. Alfred odsunał ˛ fili˙zank˛e. Wyjał ˛ z kieszeni chusteczk˛e i zaczał ˛ nerwowo przeciera´c okulary. — Dwie´scie tysi˛ecy? W gotówce? — Tak, jak powiedziałem. Ile zapłacili´smy ci ostatnim razem? — Siedemdziesiat ˛ pi˛ec´ . — Teraz rozumiesz? To naprawd˛e cholernie powa˙zna sprawa. Mo˙zesz to załatwi´c? — Tak. — Kiedy? — Daj mi dwa tygodnie.

Rozdział 29

Na tydzie´n przed pi˛etnastym kwietnia fanatycy pracy z firmy Bendini, Lambert i Locke osiagn˛ ˛ eli stan najwy˙zszego napi˛ecia. Zwijali si˛e jak szaleni nap˛edzani wyłacznie ˛ adrenalina.˛ I strachem. Strachem przed tym, z˙ e nie uda si˛e uzyska´c ulgi podatkowej, przed gwałtowna˛ dewaluacja,˛ która mogłaby kosztowa´c bogatego klienta dodatkowy milion dolarów. Przed tym, z˙ e a nu˙z trzeba b˛edzie podnie´sc´ słuchawk˛e, wykr˛eci´c numer klienta i poinformowa´c tego˙z klienta, z˙ e sporzadzono ˛ ju˙z bilans, i, cho´c przykro to mówi´c, nale˙zy zapłaci´c dodatkowe osiemset tysi˛ecy. Przed tym, z˙ e nie sko´ncza˛ do pi˛etnastego i b˛eda˛ musieli zapłaci´c kar˛e za zwłok˛e i procent. Parking zapełniał si˛e ju˙z o szóstej. Sekretarki pracowały po dwana´scie godzin na dob˛e. Atmosfera stała si˛e napi˛eta. Rozmawiano ze soba˛ rzadko i pos´piesznie. Nie majac ˛ w domu z˙ ony, do której mógłby wraca´c, Mitch pracował teraz po dwadzie´scia godzin na dob˛e. Sonny Capps w´sciekał si˛e i przeklinał Avery’ego, uwa˙zał bowiem, z˙ e to z jego winy b˛edzie musiał zapłaci´c czterysta pi˛ec´ dziesiat ˛ tysi˛ecy dolarów podatku. Od zarobionych sze´sciu milionów. Avery przeklinał Mitcha i razem przekopywali si˛e po raz nie wiadomo który przez akta Cappsa, szukajac ˛ jakiego´s wyj´scia i klnac ˛ na czym s´wiat stoi. Mitch przygotował dwa bardzo dyskusyjne dokumenty, pozwalajace ˛ obni˙zy´c t˛e sum˛e do trzystu dwudziestu tysi˛ecy. Capps zagroził, z˙ e poszuka innej firmy prawniczej. W Waszyngtonie. Kiedy do pi˛etnastego pozostało ju˙z tylko sze´sc´ dni, Capps za˙zadał ˛ spotkania z Averym w Houston. Lear był do dyspozycji i Avery odleciał o północy. Mitch odwiózł go na lotnisko, a po drodze wysłuchał ostatnich instrukcji. Wrócił do biura tu˙z po wpół do drugiej. Na parkingu stały jeszcze trzy mercedesy, jaguar i BMW. Stra˙znik wpu´scił go tylnymi drzwiami i Mitch wjechał winda˛ na trzecie pi˛etro. Avery, jak zwykle, zamknał ˛ drzwi swojego biura na klucz. Pokoje wspólników zawsze zamykano na klucz. Z ko´nca korytarza dobiegał głos Victora Milligana, szefa od spraw podatkowych, który siedział na biurku i zniewa˙zał najgorszymi słowami swój komputer. Pozostałe biura były pozamykane i ton˛eły w mroku. Mitch wstrzymał oddech i wło˙zył klucz w drzwi Avery’ego. Nacisnał ˛ klamk˛e 263

i wszedł do s´rodka. Zapalił wszystkie s´wiatła i podszedł do małego stołu konferencyjnego, przy którym on i jego partner sp˛edzili cały dzie´n i znaczna˛ cz˛es´c´ nocy. Wokół krzeseł pi˛etrzyły si˛e stosy teczek z dokumentami. Papiery walały si˛e po całym pokoju. Mitch usiadł przy stole i kontynuował prac˛e, nad dokumentami Cappsa. Według danych FBI Capps, który korzystał z usług firmy ju˙z od o´smiu lat, był uczciwym biznesmenem. Fedowie nie interesowali si˛e jego osoba.˛ Po godzinie ucichł głos Milligana. Szef do spraw podatkowych zamknał ˛ swój pokój i nie po˙zegnawszy si˛e zbiegł po schodach. Mitch sprawdził pospiesznie pomieszczenia na drugim i trzecim pi˛etrze. Wszystkie były ju˙z puste. Dochodziła trzecia. Przy jednej ze s´cian w biurze Avery’ego tu˙z obok regałów stały cztery d˛ebowe szafki na dokumenty. Mitch dawno ju˙z zwrócił na nie uwag˛e, ale nigdy nie widział, aby z nich korzystano. Bie˙zace ˛ papiery były przechowywane w trzech metalowych szafkach stojacych ˛ przy oknie. Sekretarki stale tam wła´snie zagla˛ dały, zwłaszcza wtedy, gdy Avery wrzeszczał na nie. Mitch zamknał ˛ drzwi biura na klucz od wewnatrz ˛ i podszedł do d˛ebowych segregatorów. Były oczywi´scie zamkni˛ete. Miał jeszcze w swoim komplecie dwa niewielkie klucze. Pierwszy pasował. Kiedy jaki´s czas temu czytał sporzadzony ˛ przez Tammy spis kopii znajduja˛ cych si˛e w Nashville, utkwiło mu w pami˛eci wiele nazw spółek kajma´ ˛ nskich obracajacych ˛ brudnymi pieni˛edzmi, które stawały si˛e potem czyste. Zaczał ˛ przegla˛ da´c dokumenty znajdujace ˛ si˛e w górnej szufladzie i nazwy te natychmiast rzuciły mu si˛e w oczy. Dunn Lane Ltd., Eastpoint Ltd., Virgin Bay Ltd., Inland Contractors Ltd., Gulf-South Ltd. Wiele znajomych nazw znalazł te˙z w drugiej i trzeciej szufladzie. Były tam dokumenty dotyczace ˛ po˙zyczek udzielonych przez banki kajma´nskie, potwierdzenia przelewów, dokumenty dzier˙zawy, zastawy hipoteczne i setki innych papierów. Mitcha szczególnie interesowały Dunn Lane i Gulf-South. Tammy zebrała znaczna˛ liczb˛e dokumentów dotyczacych ˛ tych dwóch spółek. Wyciagn ˛ ał ˛ teczk˛e Gulf-South pełna˛ potwierdze´n przelewów i dokumentów kredytowych Royal Bank of Montreal. Przeszedł do poło˙zonego w s´rodkowej cz˛es´ci trzeciego pietra pomieszczenia, w którym znajdowała si˛e kopiarka, i uruchomił ja.˛ Kiedy si˛e rozgrzewała, sprawdził raz jeszcze oba pi˛etra. Były całkowicie puste. Obejrzał sufit i nie zauwa˙zył z˙ adnych urzadze´ ˛ n rejestrujacych. ˛ Sprawdził to ju˙z wiele razy. Kiedy zapłon˛eła lampka z napisem: kod dost˛epu, wystukał numer teczki pani Lettie Plunk. Bilans dotyczacy ˛ jej przedsi˛ebiorstwa le˙zał na jego biurku w pokoju na pierwszym pi˛etrze i mógł zrobi´c kilka kopii na jej konto. Poło˙zył plik papierów na automatycznej podawarce i po trzech minutach zebrał duplikaty. Sto dwadzie´scia osiem kopii na konto Lettie Plunk. Wrócił do biura, a potem przeszedł znowu do kopiarki z nar˛eczem akt Gulf-South. Wystukał numer teczki z aktami Greenmark Partners, spółki z Bartlett w stanie Tennesee zajmujacej ˛ si˛e 264

handlem nieruchomo´sciami. Uczciwi ludzie. Ich bilanse le˙zały równie˙z na jego ´ sle mówiac biurku i mo˙zna było obcia˙ ˛zy´c ich kilku kopiami. Sci´ ˛ dziewi˛ec´ dziesi˛ecioma. U siebie w biurze Mitch miał szesna´scie gotowych bilansów, nale˙zało jeszcze tylko zdoby´c wszystkie podpisy i mo˙zna było powkłada´c dokumenty do teczek. Zako´nczył swoja˛ mordercza˛ robot˛e sze´sc´ dni przed ostatecznym terminem. Wszystkie szesna´scie wykorzystał do skopiowania papierów Gulf-South i Dunn Lane. Nabazgrał ich kody dost˛epu na kawałku papieru z notesu, le˙zały teraz na biurku obok kopiarki. Podłaczony ˛ do kopiarki przewód biegł przez w otwór w s´cianie do małej szafki, gdzie łaczył ˛ si˛e z przewodami czterech pozostałych kopiarek znajdujacych ˛ si˛e na trzecim pi˛etrze. Grubszy ju˙z teraz kabel znikał w podłodze i biegł dalej, ju˙z na drugim pi˛etrze, wzdłu˙z sufitu do pokoju, w którym stał komputer rejestrujacy ˛ wszystkie sporzadzane ˛ przez firm˛e kopie. Niewinnie wygladaj ˛ acy ˛ szary przewód sunał ˛ nast˛epnie po s´cianie w gór˛e, przechodził przez trzecie pi˛etro i łaczył ˛ si˛e z zainstalowanym w pomieszczeniu na czwartym pi˛etrze komputerem, w którym zapisywane były wszystkie kody dost˛epu, liczba kopii i lokalizacja kopiarki. Pi˛etnastego kwietnia o piatej ˛ po południu zamkni˛eto Gmach Bendiniego. O szóstej parking opustoszał, a kosztowne samochody przeniosły si˛e pod oddalona˛ o dwie mile szacowna˛ restauracj˛e „U Andertona”, której specjalno´scia˛ były owoce morza. W niewielkiej sali bankietowej, wynaj˛etej na coroczne przyj˛ecie z okazji pi˛etnastego kwietnia, zjawili si˛e wszyscy pracownicy i wspólnicy, oraz emerytowani członkowie firmy. Emeryci byli opaleni i wypocz˛eci, a pozostali biesiadnicy wymizerowani i przem˛eczeni. Wszystkim jednak udzielił si˛e s´wiatecz˛ ny pogodny nastrój. Tego wieczoru zapominano o regułach nakazujacych ˛ umiar i wstrzemi˛ez´ liwo´sc´ . Na mocy innej niepisanej zasady szesnasty kwietnia był dla wszystkich pracowników (łacznie ˛ z sekretarkami) dniem wolnym od pracy. Ustawione wzdłu˙z s´cian stoły uginały si˛e od talerzy pełnych krewetek i surowych ostryg. Była te˙z wielka, drewniana beczka pełna lodu i piwa mooshead. Za beczka˛ stało dziesi˛ec´ skrzynek z tym napojem. Roosevelt otwierał je tak szybko, jak to było mo˙zliwe. Potem, w nocy, miał prawo upi´c si˛e wraz ze wszystkimi. Oliver Lambert ka˙zdego roku osobi´scie wzywał taksówk˛e, by zawiozła Roosevelta do domu, do Jessie. Był to rytuał. Kiedy prawnicy jeden po drugim wchodzili na sal˛e i zajmowali miejsca za stołami, Little Bobby Blue Baker, kuzyn Roosevelta, siedział przy pianinie i nucił melancholijne melodie. W tym momencie stanowił atrakcj˛e. Potem nie był ju˙z potrzebny. 265

Mitch pogardził jedzeniem, wział ˛ schłodzona˛ zielona˛ butelk˛e i skierował si˛e ku stołowi stojacemu ˛ w pobli˙zu pianina. Lamar dosiadł si˛e do niego z talerzem pełnym krewetek. Przez chwil˛e obaj przygladali ˛ si˛e swoim kolegom, którzy szybko pozbywali si˛e płaszczy i krawatów, po czym p˛edzili w stron˛e beczki z piwem. — Uporałe´s si˛e ze wszystkim? — zapytał Lamar, po˙zerajac ˛ krewetk˛e. — Tak. Wczoraj sko´nczyłem. Siedzieli´smy z Averym nad papierami Cappsa do piatej. ˛ Zda˙ ˛zyli´smy. — Ile? — Ponad c´ wier´c miliona. — A niech to diabli! — Lamar wysuszył za jednym zamachem pół butelki. — Nigdy tyle nie płacił, co? — Nie. I jest w´sciekły. Zupełnie nie rozumiem tego faceta. Zaoszcz˛edził na ró˙znego rodzaju ryzykownych operacjach sze´sc´ milionów i dostaje szału, bo musi wyda´c pi˛ec´ procent na podatki. — A jak Avery? — Był troch˛e zaniepokojony. Tydzie´n temu Capps wymusił na nim spotkanie. Wypadło nie najlepiej. Wyleciał o północy learem. Mówił mi pó´zniej, z˙ e Capps czekał na niego w swym biurze o czwartej nad ranem, w´sciekły z powodu tych podatków. Obwiniał o wszystko Avery’ego i groził, z˙ e zmieni firm˛e. — Zawsze tak mówi. Masz ochot˛e na piwo? Lamar zniknał ˛ na chwil˛e i wrócił z czterema butelkami moosheada. — Co u mamy Abby? Mitch obrał krewetk˛e. — Na razie w porzadku. ˛ Usun˛eli jej płuco. — A jak Abby? — Lamar przerwał jedzenie i przygladał ˛ si˛e uwa˙znie przyjacielowi. Mitch otworzył nast˛epne piwo. — W porzadku. ˛ — Wiesz, Mitch, z˙ e nasze dzieci b˛eda˛ chodzi´c do s´wi˛etego Andrzeja. Nie jest tajemnica,˛ z˙ e Abby wzi˛eła zwolnienie. Wiemy o tym i jeste´smy troch˛e zaniepokojeni. — Wszystko b˛edzie dobrze. Potrzebna nam była taka mała rozłaka. ˛ To nic wielkiego, naprawd˛e. — Daj spokój, Mitch, to powa˙zna sprawa, je´sli twoja z˙ ona opuszcza dom, nie wiedzac ˛ na jak długo. Tak w ka˙zdym razie powiedziała dyrektorowi szkoły. — To prawda. Nie wie, kiedy wróci. Pewnie za miesiac, ˛ czy co´s koło tego. Miała ju˙z troch˛e do´sc´ tego mojego ciagłego ˛ przesiadywania w biurze. Prawnicy byli ju˙z w komplecie i Roosevelt zamknał ˛ drzwi. Bobby Blue rozpoczał ˛ koncert z˙ ycze´n. — Nie my´slałe´s o tym, z˙ eby zwolni´c tempo? — zapytał Lamar. — Nie, a powinienem? 266

— Słuchaj, Mitch, jestem twoim przyjacielem. Martwi˛e si˛e o ciebie. Nie zarobisz miliona przez pierwszy rok. O tak, pomy´slał, zarobiłem milion w poprzednim tygodniu. W ciagu ˛ dziesi˛eciu sekund konto we Freeporcie podskoczyło z dziesi˛eciu tysi˛ecy do miliona i dziesi˛eciu tysi˛ecy dolarów. W pi˛etna´scie sekund pó´zniej konto zostało zamkni˛ete, a pieniadze ˛ ulokowano bezpiecznie w banku szwajcarskim. Ach, ten cud telegraficznego przelewu bankowego. No i z powodu tego miliona jest to najprawdopodobniej jego pierwsze i ostatnie przyj˛ecie z okazji pi˛etnastego kwietnia. A dobry przyjaciel, który tak si˛e niepokoi jego sytuacja˛ rodzinna,˛ najprawdopodobniej wyladuje ˛ wkrótce w wi˛ezieniu. Tak jak wszyscy obecni na tej sali z wyjatkiem ˛ Roosevelta. Do diabła, by´c mo˙ze Tarrance zechce oskar˙zy´c równie˙z Roosevelta i Jessie Francis, po prostu dla zabawy. A potem rozprawa. Ja, Mitchel Y. McDeere, s´lubuj˛e mówi´c prawd˛e, sama˛ prawd˛e i tylko prawd˛e. Tak mi dopomó˙z Bóg. I siadzie ˛ w fotelu s´wiadków, i wska˙ze palcem swego dobrego przyjaciela Lamara Quina. A Kay b˛edzie siedzie´c z dzie´cmi w pierwszym rz˛edzie i cicho płaka´c. Dopił piwo i otworzył trzecia˛ butelk˛e. — Wiem, Lamar, ale na razie nie mam zamiaru zwalnia´c. Abby dojdzie do siebie. Wszystko si˛e uło˙zy. — Skoro tak mówisz. . . Kay chciałaby zaprosi´c ci˛e na jutro. B˛edzie wielki stek. Przyrzadzimy ˛ go na grillu i zjemy na patio. Co ty na to? ˙ — Wspaniale, ale pod jednym warunkiem. Zadnych rozmów o Abby. Pojechała zobaczy´c si˛e z matka˛ i niedługo wróci. Okay? ´ — Swietnie. Jasne. Dosiadł si˛e Avery, postawił na stole talerz z krewetkami i zaczał ˛ je obiera´c. — Rozmawiali´smy o Cappsie — powiedział Lamar. — Nieciekawy temat — odparł Avery. Mitch wpatrzył si˛e w krewetki i kiedy tamten obrał ju˙z kilka, si˛egnał ˛ po nie nad stołem i wsunał ˛ do ust pełna˛ gar´sc´ . Avery spojrzał na niego zm˛eczonymi, smutnymi oczami. Przekrwionymi oczami. Zastanawiał si˛e przez chwil˛e, jak powinien zareagowa´c, po czym zaczał ˛ je´sc´ krewetki nie obrane. — Wol˛e je z głowami — powiedział — sa˛ o wiele lepsze. Mitch nabrał dwie gar´scie skorupiaków i zaczał ˛ je chrupa´c. — Osobi´scie wol˛e ogony. Zawsze byłem amatorem ogonów. Lamar przestał je´sc´ i spojrzał na nich zdumiony. — Chyba z˙ artujesz? — Nie — odrzekł Avery. — W El Paso, kiedy byłem brzdacem, ˛ wyprawialis´my si˛e na krewetki z siatkami i łowili´smy ich całe wiadra. A potem jedli´smy je na surowo. . . jeszcze si˛e ruszały. . . Chrup, chrup. Głowy sa˛ najlepsze, bo zawieraja˛ sok mózgowy. 267

— Krewetki w El Paso? — Tak, w Rio Grande jest ich cała masa. Lamar poszedł po nast˛epne piwa. Zm˛eczenie, napi˛ecie i wyczerpanie wymieszały si˛e szybko z alkoholem i na sali zrobiło si˛e gło´sniej. Bobby Blue grał Steppenwolf. Nawet Nathan Locke u´smiechał si˛e i zachowywał swobodniej ni˙z zwykle. Był po prostu jednym z nich. Roosevelt doło˙zył pi˛ec´ skrzynek piwa do beczki z lodem. O dziesiatej ˛ rozpocz˛eły si˛e s´piewy. Wally Hudson, bez krawata, stanał ˛ na stole obok pianina i wspomagany chóralnym wyciem dał recital spro´snych australijskich piosenek. Restauracja była ju˙z zamkni˛eta, wi˛ec nikt nie oponował. Po nim wystapił ˛ Kendall Mahan. Grał w Cornell w rugby i znał zdumiewajaco ˛ wiele wulgarnych pijackich przy´spiewek. Wtórowało mu pi˛ec´ dziesi˛eciu niemiłosiernie fałszujacych, ˛ pijanych, uszcz˛es´liwionych prawników. Mitch przeprosił i ruszył w stron˛e toalety. Chłopiec z obsługi otworzył mu tylne drzwi. Mitch wyszedł na parking. Z tej odległo´sci s´piew brzmiał znacznie przyjemniej dla ucha. Spojrzał na swój samochód, podszedł jednak do okna. Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e stał w ciemno´sci, patrzył i słuchał. Kendall wspiał ˛ si˛e wła´snie na pianino, stamtad ˛ prowadził chór przez obsceniczny refren. Radosne głosy zadowolonych i bogatych ludzi. Przygladał ˛ si˛e kolejno wszystkim zgromadzonym wokół stołu. Mieli czerwone twarze i błyszczace ˛ oczy. Byli jego przyjaciółmi. Ojcami rodzin. Wszyscy uwikłani w t˛e przekl˛eta˛ konspiracj˛e. Rok temu Hodge i Kozinski s´piewali razem z nimi. Rok temu był s´wie˙zo upieczonym absolwentem Harvardu i miał dopiero wybra´c sobie firm˛e. Jedna˛ z wielu, które oferowały mu prac˛e. Teraz był milionerem i prawdopodobnie wkrótce kto´s wyznaczy nagrod˛e za jego głow˛e. Zabawne, ile mo˙ze si˛e wydarzy´c w ciagu ˛ jednego roku. ´Spiewajcie dalej, bracia. Mitch odwrócił si˛e i odszedł. Około północy na Madison ustawiła si˛e kolejka taksówek i rozpoczał ˛ si˛e ostatni punkt programu: najbogatszych prawników w mie´scie zanoszono do nich i wrzucano na tylne siedzenia. Oliver Lambert, oczywi´scie najtrze´zwiejszy, dowodził ewakuacja.˛ W tym samym czasie do bramy na Front Street podjechały dwa identyczne bł˛ekitno-˙zółte mikrobusy marki Ford, ka˙zdy z jaskrawym napisem „Dustbusters” na obu bokach. Dutch Hendrix otworzył bram˛e i samochody wjechały do s´rodka. Zaparkowały przy tylnym wej´sciu i osiem kobiet w jednakowych uniformach zacz˛eło wypakowywa´c odkurzacze, wiadra pełne puszek ze s´rodkami do czyszczenia, miotły, szczotki i rolki papierowych r˛eczników. Przechodzac ˛ przez budy268

nek szczebiotały mi˛edzy soba˛ beztrosko. Po kilku minutach przystapiły ˛ do pracy. Miały posprzata´ ˛ c kolejno wszystkie pi˛etra zaczynajac ˛ od czwartego. Wsz˛edzie spacerowali stra˙znicy, obserwujac ˛ je uwa˙znie. Kobiety ignorowały ich, rozmawiały o pracy, o opró˙znianiu koszy ze s´mieciami, czyszczeniu mebli, odkurzaniu i szorowaniu łazienek. Nowo zatrudniona dziewczyna poruszała si˛e wolniej od innych. Przygladała ˛ si˛e dokładnie pomieszczeniom i meblom. Kiedy stra˙znicy byli odwróceni do niej plecami, próbowała otwiera´c szafki i szuflady biurek. Robiła to jednak bardzo ostro˙znie. Była to jej trzecia noc w nowej pracy i wcia˙ ˛z jeszcze musiała si˛e uczy´c wielu rzeczy. Kiedy pierwszej nocy znalazła biuro Tolara na trzecim pi˛etrze, u´smiechn˛eła si˛e do siebie. Miała na sobie brudne d˙zinsy i mocno znoszone tenisówki. W za du˙zej na nia˛ niebieskiej bluzie z napisem „Dustbusters” sprawiała wra˙zenie znacznie t˛ez˙ szej, ni˙z była naprawd˛e, dzi˛eki czemu nie ró˙zniła si˛e wygladem ˛ od innych sprzataczek. ˛ Na plastikowej plakietce nad kieszenia˛ widniało jej imi˛e: Doris. Doris — sprza˛ taczka. Kiedy ekipa doprowadziła ju˙z prawie do porzadku ˛ pierwsze pi˛etro, stra˙znik wywołał Doris i dwie inne dziewczyny, Susie i Charlotte, by poszły za nim. Zjechali winda˛ do piwnicy. Otworzył du˙ze, metalowe drzwi prowadzace ˛ do obszernego pokoju podzielonego na kilkana´scie mniejszych pomieszcze´n. Na wszystkich biurkach stał komputery, a pod s´cianami czarne drewniane segregatory. Nie było okien. — Tam znajdziecie wszystko, czego potrzeba — powiedział stra˙znik, wskazujac ˛ szafk˛e. Wyj˛eły odkurzacz, puszki ze sprayem i zabrały si˛e do roboty. — Nie dotyka´c biurek — pouczył stra˙znik.

Rozdział 30

Mitch zawiazał ˛ sznurówki butów do joggingu i usiadł na sofie. Czekał na telefon. Hearsay, bardzo przygn˛ebiony z powodu dwutygodniowej nieobecno´sci pani, poło˙zył si˛e obok niego i próbował drzema´c. Telefon zadzwonił dokładnie o dziesiatej ˛ trzydzie´sci. W słuchawce rozległ si˛e głos Abby. ˙ Rozmowa była sucha i oficjalna. Zadnych cieplejszych słów w rodzaju „kochanie”, „male´nka”, „najdro˙zsza”. — Jak si˛e czuje twoja mama? — zapytał. — Znacznie lepiej. Ju˙z wstaje i chodzi, cho´c jeszcze ja˛ mocno pobolewa. Ale jest w dobrym nastroju. — To miła wiadomo´sc´ . A tata? — Jak zwykle. Ciagle ˛ zaj˛ety. Co z moim pieskiem? — Smutny i opuszczony. Chyba si˛e załamał. — T˛eskni˛e za nim. A jak w pracy? — Dobrn˛eli´smy bez wpadki do pi˛etnastego kwietnia. Wszystkim si˛e nastrój poprawił. Połowa wspólników wyjechała szesnastego na wakacje i zrobiło si˛e troch˛e spokojniej. — Mam nadziej˛e, z˙ e przyhamowałe´s do szesnastu godzin dziennie. Zawahał si˛e, ale pominał ˛ milczeniem to pytanie. Nie było sensu wszczyna´c sporu. — Kiedy wracasz do domu? — Nie wiem. B˛ed˛e potrzebna mamie jeszcze przez par˛e tygodni. Obawiam si˛e, z˙ e tata nie bardzo potrafi si˛e nia˛ zaja´ ˛c. Przychodzi piel˛egniarka, ale mama chce, z˙ ebym była przy niej — zamilkła na chwil˛e, jakby przygotowujac ˛ si˛e do wypowiedzenia nast˛epnego zdania. — Dzwoniłam dzisiaj do szkoły i powiedziałam, z˙ e nie b˛edzie mnie do ko´nca semestru. Przyjał ˛ to spokojnie. — Do ko´nca semestru zostały jeszcze dwa miesiace. ˛ Zamierzasz pozosta´c tam jeszcze przez dwa miesiace? ˛ — Przynajmniej dwa miesiace, ˛ Mitch. Potrzebuj˛e po prostu troch˛e czasu. To wszystko. 270

— Czasu na co? — Nie zaczynajmy od nowa, dobrze? Nie mam teraz ochoty si˛e kłóci´c. ´ — Swietnie, s´wietnie, s´wietnie. A na co masz ochot˛e? Pomin˛eła milczeniem to pytanie. Nastapiła ˛ długa przerwa. — Ile mil biegasz? — Par˛e. Chodz˛e na stadion i robi˛e jakie´s osiem okra˙ ˛ze´n. — Uwa˙zaj na siebie. Jest strasznie ciemno. — Dzi˛eki. Kolejna długa pauza. — Musz˛e ko´nczy´c — o´swiadczyła. — Mama kładzie si˛e ju˙z spa´c. — Zadzwonisz jutro wieczorem? — Tak. O tej samej porze. Odło˙zyła słuchawk˛e. Nie powiedziała: „no to pa” ani: „kocham ci˛e”. Po prostu odło˙zyła słuchawk˛e. Mitch naciagn ˛ ał ˛ białe sportowe getry i zało˙zył biała˛ koszulk˛e z długimi r˛ekawami. Zamknał ˛ kuchenne drzwi i wybiegł na ciemna˛ ulic˛e. O kilka przecznic dalej wznosił si˛e zbudowany z czerwonej cegły gmach West Junior High School. Obok znajdowało si˛e boisko do baseballu, a w niewielkiej odległo´sci za nim, przy ko´ncu ciemnej uliczki, znajdowało si˛e boisko futbolowe. Otaczajaca ˛ je bie˙znia cieszyła si˛e wielka˛ popularno´scia˛ w´sród okolicznych miło´sników joggingu. O tej porze jednak bie˙znia była ju˙z pusta, co zreszta˛ bardzo odpowiadało Mitchowi. Wiosenne powietrze, chłodne i rze´skie, zach˛ecało do biegu — pierwsza˛ mil˛e zrobił w osiem minut. Potem zwolnił, przeszedł do marszu. Kiedy mijał aluminiowe trybuny, dostrzegł kogo´s katem ˛ oka. Nie przerwał marszu. — Pssst. Zatrzymał si˛e. — Tak? Kto tam? — Joey Morolto — odezwał si˛e skrzypiacy, ˛ ochrypły głos. Mitch spojrzał w stron˛e trybun. — Bardzo s´mieszne, Tarrance. Jestem czysty? — Jasne, z˙ e jeste´s czysty. Laney siedzi z latarka˛ w szkolnym autobusie. Kiedy przyszedłe´s, dał zielony sygnał. Je´sli zobaczysz czerwony, wracaj na bie˙zni˛e i zasuwaj jak Carl Lewis. Przeszli do górnego sektora trybun i weszli do nie zamkni˛etej pogra˙ ˛zonej w ciemno´sciach kabiny prasowej. Usiedli na stołkach i patrzyli przez chwil˛e na budynek szkoły. Wzdłu˙z drogi stały zaparkowane w idealnym porzadku ˛ autobusy. — Czy to miejsce jest dla ciebie dostatecznie zaciszne? — spytał Mitch. — Mo˙ze by´c. Co to za dziewczyna? — Wiem, z˙ e wolisz spotyka´c si˛e w biały dzie´n, a ju˙z szczególnie tam, gdzie jest mnóstwo ludzi, w takich miejscach, jak bar szybkiej obsługi albo korea´nski sklep z butami. Ale tu mi si˛e bardziej podoba. 271

´ — Swietnie. Co to za dziewczyna? — Sprytnie, co? — Niezły pomysł. Kto to jest? — Moja pracowniczka. — Skad ˛ ja˛ wytrzasnałe´ ˛ s? — A co to za ró˙znica? Dlaczego zawsze zadajesz pytania nie na temat? — Nie na temat? Zadzwoniła do mnie dzisiaj jaka´s kobieta, której nigdy przedtem nie widziałem na oczy, i oznajmiła, z˙ e musi ze mna˛ porozmawia´c o czym´s, co ma zwiazek ˛ z gmachem Bendiniego. Powiedziała, z˙ e musimy zmieni´c telefon. Wymieniła konkretna˛ budk˛e telefoniczna˛ znajdujac ˛ a˛ si˛e przed konkretnym sklepem spo˙zywczym i za˙zadała, ˛ z˙ ebym tam był dokładnie o wpół do drugiej. Poszedłem tam i dokładnie o pierwszej trzydzie´sci zadzwoniła. Pami˛etaj, z˙ e miałem trzech ludzi obserwujacych ˛ wszystkich przechodniów w promieniu stu stóp od telefonu. Powiedziała mi, z˙ e mam by´c tutaj dokładnie o dziesiatej ˛ czterdzie´sci pi˛ec´ , sprawdziwszy uprzednio, czy miejsce jest czyste, i z˙ e ty si˛e tutaj pojawisz. — I co, wszystko gra? — Na razie tak. Ale kim ona jest? Widz˛e, z˙ e wplatałe´ ˛ s w nasza˛ spraw˛e kogo´s nowego, i to mnie naprawd˛e martwi. Kim ona jest i jak du˙zo wie? — Zaufaj mi, Tarrance. Pracuje dla mnie i wie wszystko. Prawd˛e mówiac, ˛ gdyby´s wiedział to, co ona, smarowałby´s teraz akty oskar˙zenia, zamiast siedzie´c tutaj i na nia˛ psioczy´c. Tarrance odetchnał ˛ gł˛eboko. — W porzadku, ˛ co ona wie? — Wie, z˙ e w ciagu ˛ ostatnich trzech lat gang Morolta i jego wspólnicy wywie´zli z kraju ponad osiemset milionów dolarów w gotówce i zdeponowali je w ró˙znych bankach na Karaibach. Wie, w jakich bankach, na jakich kontach, kiedy, zna mas˛e faktów. Wie, z˙ e Morolto kontroluje co najmniej trzysta pi˛ec´ dziesiat ˛ firm na Kajmanach i z˙ e te firmy regularnie wysyłaja˛ czyste pieniadze ˛ z powrotem do kraju. Zna daty i sumy przelewów. Wymieni co najmniej czterdzie´sci ameryka´nskich spółek b˛edacych ˛ własno´scia˛ spółek kajma´nskich znajdujacych ˛ si˛e w r˛ekach Morolta. Wie znacznie wi˛ecej. Jest całkiem nie´zle poinformowana, nie sadzisz? ˛ Tarrance nie był w stanie nic odpowiedzie´c. Ze zbolała˛ mina˛ wpatrywał si˛e w pogra˙ ˛zona˛ w mroku bie˙zni˛e. Mitch był tym najwyra´zniej ubawiony. — Wie te˙z, jak zdobywaja˛ te pieniadze ˛ i jak, po rozmienieniu na studolarowe banknoty, przerzucaja˛ je za granic˛e. — Jak? — Firma Lear, oczywi´scie. Ale kto´s to musi przewie´zc´ . Maja˛ mała˛ armi˛e mułów zło˙zona˛ z podrz˛ednych opryszków i ich przyjaciółek, studentów i innych wolnych strzelców. Daja˛ ka˙zdemu po dziewi˛ec´ dziesiat ˛ osiem tysi˛ecy dolarów i kupuja˛ 272

bilet na Kajmany albo Wyspy Bahama. Nie trzeba deklarowa´c sum mniejszych ni˙z sto tysi˛ecy, rozumiesz? Wi˛ec muły z kieszeniami wypchanymi gotówka˛ podró˙zuja˛ jak zwyczajni tury´sci i wpłacaja˛ pieniadze ˛ do ich banków. Wydawałoby si˛e, z˙ e to drobne sumy, ale w gr˛e wchodza˛ trzy setki ludzi podró˙zujacych ˛ po dwadzies´cia razy w roku, a to ju˙z sa˛ powa˙zne pieniadze, ˛ i te pieniadze ˛ odpływaja˛ z kraju. Nazywa si˛e to te˙z smurfing. Tarrance przytaknał ˛ skwapliwie, jakby dobrze znał to słowo. — Wielu ludzi chce by´c smurferami, gdy˙z maja˛ wtedy bezpłatne wakacje i moga˛ zarobi´c troch˛e pieni˛edzy. Sa˛ te˙z supermuły. Ci sa˛ zaufanymi lud´zmi Morolta. Supermuł bierze milion dolarów gotówka,˛ zawija go starannie w gazet˛e, tak by czujniki na lotnisku nic nie wykryły, wkłada do du˙zej walizki i wchodzi na pokład samolotu. Ubrany jest elegancko — garnitur i krawat — i wyglada ˛ jak chłopcy z Wall Street. Albo ma na sobie sandały i słomkowy kapelusz i przewozi pieniadze ˛ w baga˙zu podr˛ecznym. Twoi chłopcy łapia˛ ich czasem, pewnie jaki´s jeden procent, tak sadz˛ ˛ e, i wtedy supermuły trafiaja˛ do pudła. Ale nigdy nic nie mówia,˛ prawda, Tarrance? I pr˛edzej czy pó´zniej ka˙zdy muł zaczyna my´sle´c o tych pieniadzach, ˛ które ma w walizce, i o tym, jak łatwo byłoby polecie´c gdzie´s indziej i zatrzyma´c te pieniadze ˛ dla siebie. I niektórzy znikaja.˛ Ale mafia nigdy nie zapomina. I po roku, czasem pó´zniej, znajduje gdzie´s delikwenta. Pieniadze ˛ oczywi´scie przepadaja,˛ ale i faceta ju˙z nie ma. Mafia nigdy nie zapomina, prawda, Tarrance? Tak jak nie zapomni o mnie. Tarrance słuchał w milczeniu, ale w ko´ncu stało si˛e oczywiste, z˙ e powinien co´s powiedzie´c. — Dostałe´s ju˙z swój milion. — Doceniam to. Ju˙z prawie zarobiłem na nast˛epna˛ rat˛e. — Prawie? — Wła´snie. Zostało nam — mnie i dziewczynie — troch˛e roboty na Front Street. Próbujemy wyrwa´c stamtad ˛ jeszcze troch˛e dokumentów. — Ile macie teraz? — Ponad dziesi˛ec´ tysi˛ecy. Tarrance’owi opadła szcz˛eka i dosłownie zamarł z otwartymi ustami. — Do diabła! Skad ˛ pochodza? ˛ — Kolejne twoje niepotrzebne pytanie. — Dziesi˛ec´ tysi˛ecy dokumentów — powtórzył Tarrance. — Co najmniej dziesi˛ec´ tysi˛ecy. Rachunki bankowe, potwierdzenia przelewów, akty najmu, weksle, sprawozdania, korespondencja mi˛edzy ró˙znymi lud´zmi. Masa dobrego materiału, Tarrance. — Twoja z˙ ona wspomniała o spółce o nazwie Dunn Lane Ltd. Przejrzeli´smy papiery, które nam dostarczyłe´s. Całkiem niezłe. Wiesz co´s jeszcze o tej korporacji?

273

— Bardzo du˙zo. Zarejestrowana w osiemdziesiatym ˛ szóstym roku z wkładem dziesi˛eciu milionów dolarów, które zostały przekazane korporacji przelewem z numerowego konta w Banco de Mexico — tych samych dziesi˛eciu milionów, które przyleciały na Grand Cayman pewnym learem zarejestrowanym przez mała,˛ cicha˛ firm˛e prawnicza˛ w Memphis, z tym, z˙ e było to pierwotnie czterdzie´sci milionów, która to suma po zapłaceniu tego co trzeba kajma´nskim celnikom i kajma´nskim bankierom skurczyła si˛e jednak do dziesi˛eciu milionów. Gdy rejestrowano spółk˛e, jej zało˙zycielem był facet o nazwisku Diego Sanchez, wiceprezes Banco de Mexico. Prezesem był pewien poczciwiec, który nazywa si˛e Nathan Locke, sekretarzem nasz stary znajomy Royce McKnight, a skarbnikiem niejaki Al Rubinstein. Jestem pewien, z˙ e znasz go, ja nie. — To człowiek Morolta. — Có˙z za niespodzianka! Mam mówi´c dalej? — Tak. — Po zainwestowaniu w ten ryzykowny interes pierwszych dziesi˛eciu milionów dolarów, w ciagu ˛ trzech lat zdeponowano tam kolejne dziewi˛ec´ dziesiat ˛ milionów w gotówce. Bardzo zyskowne przedsi˛ewzi˛ecie. Spółka zacz˛eła wydawa´c pieniadze ˛ w Stanach. Kupowali fermy bawełniane w Teksasie, kompleksy mieszkaniowe w Dayton, sklepy jubilerskie na Beverly Hills, hotele w St. Petersburgu i Tampie. Płacac ˛ najcz˛es´ciej dokonywali przelewów z czterech czy pi˛eciu ró˙znych banków na Kajmanach. Jest to podstawowa metoda prania brudnych pieni˛edzy. — I masz te wszystkie dokumenty? — Głupie pytanie, Wayne. Gdybym ich nie miał, skad ˛ wiedziałbym o tym wszystkim? Przecie˙z pracuj˛e tylko nad czystymi sprawami, nie pami˛etasz? — Ile ci to jeszcze zajmie? — Ze dwa tygodnie. Ja i dziewczyna wcia˙ ˛z kr˛ecimy si˛e wokół Front Street. Nie wyglada ˛ to za wesoło. Trudno b˛edzie wyciagn ˛ a´ ˛c stamtad ˛ te papiery. — Skad ˛ pochodzi te dziesi˛ec´ tysi˛ecy dokumentów? Mitch zignorował to pytanie. Poderwał si˛e i ruszył w stron˛e drzwi. — Abby i ja chcemy zamieszka´c w Albuquerque. To du˙ze miasto, troch˛e na uboczu. Zacznij to załatwia´c. — Nie mów hop. Zostało jeszcze du˙zo roboty. — Powiedziałem: dwa tygodnie, Tarrance. Dostarcz˛e ci to za dwa tygodnie, wi˛ec wkrótce musz˛e ucieka´c. — Nie za szybko. Chc˛e zobaczy´c par˛e tych dokumentów. — Masz krótka˛ pami˛ec´ , Tarrance. Moja cudowna z˙ ona obiecała ci, z˙ e dostaniesz du˙za˛ parti˛e materiałów dotyczacych ˛ Dunn Lane, jak tylko Ray znajdzie si˛e na wolno´sci. Tarrance spojrzał na pogra˙ ˛zone w ciemno´sci boisko. — Zobacz˛e, co si˛e da zrobi´c. Mitch podszedł do niego i skierował wyciagni˛ ˛ ety palec w stron˛e jego twarzy. 274

— Posłuchaj mnie, Tarrance. Posłuchaj mnie uwa˙znie. Mam wra˙zenie, z˙ e si˛e nie rozumiemy. Dzisiaj jest siedemnasty kwietnia. Od dzisiaj za dwa tygodnie b˛edzie pierwszy maja. Pierwszego maja dostarcz˛e ci, jak obiecałem, ponad dziesi˛ec´ tysi˛ecy bardzo obcia˙ ˛zajacych ˛ i całkowicie wiarygodnych dokumentów, które zniszcza˛ jedna˛ z najwi˛ekszych przest˛epczych organizacji na s´wiecie. I by´c mo˙ze zapłac˛e za to z˙ yciem. Ale obiecałem to zrobi´c i zrobi˛e. A ty obiecałe´s, z˙ e wydostaniesz mojego brata z wi˛ezienia. Masz na to tydzie´n, do dwudziestego czwartego kwietnia. Je´sli tego nie zrobisz, znikam, nie ma mnie. I ju˙z po twojej szansie i twojej karierze. — Co zrobi, gdy go wydostan˛e? — Ty i te twoje głupie pytania. Co zrobi? B˛edzie zwiewał, ile sił w nogach. Ma brata, który dysponuje milionem dolarów i jest ekspertem od prania brudnych pieni˛edzy i elektronicznych operacji bankowych. Przed upływem dwunastu godzin ju˙z go nie b˛edzie w kraju, pojedzie s´ladem miliona dolarów. — Na Wyspy Bahama. — Wyspy Bahama. Jeste´s idiota,˛ Tarrance. Te pieniadze ˛ nie pozostały na Wyspach nawet przez dziesi˛ec´ minut. Nie mo˙zna zaufa´c tym skorumpowanym durniom. — Voyles nie lubi ostatecznych terminów. B˛edzie w´sciekły. — Powiedz panu Voylesowi, z˙ eby mnie pocałował w dup˛e. Powiedz mu, z˙ eby zdobył nast˛epne pół miliona, poniewa˙z ja jestem prawie gotowy. Powiedz mu, z˙ e ma wydosta´c mego brata albo nici z interesu. Mo˙zesz mu zreszta˛ powiedzie´c, co chcesz, Tarrance, ale albo Ray w ciagu ˛ tego tygodnia znajdzie si˛e po drugiej stronie muru, albo ja znikam. Mitch trzasnał ˛ drzwiami i zaczał ˛ schodzi´c z trybun. Tarrance ruszył za nim. — Kiedy b˛edziemy mogli porozmawia´c?! — krzyknał. ˛ Mitch przeskoczył przez ogrodzenie i wszedł na bie˙zni˛e. — Moja pracownica poinformuje ci˛e telefonicznie.

Rozdział 31

Nathan Locke musiał zrezygnowa´c z trzydniowego urlopu z okazji pi˛etnastego kwietnia, który, jak co roku, zamierzał sp˛edzi´c w Vail. Za˙zadał ˛ tego Lazarov. Locke i Oliver Lambert siedzieli w biurze na czwartym pi˛etrze i słuchali. DeVasher przedstawiał im fragmenty łamigłówki i bezskutecznie próbował uło˙zy´c je w sensowna˛ cało´sc´ . — Jego z˙ ona wyjechała. Powiedziała, z˙ e musi jecha´c do domu, do matki, która ma raka płuc. I z˙ e jest zm˛eczona sytuacja,˛ jaka si˛e wytworzyła. Zauwa˙zyli´smy, z˙ e było tam troch˛e nieporozumie´n w ciagu ˛ ostatnich miesi˛ecy. Narzekała, z˙ e za długo przesiaduje w biurze i tak dalej, ale nic powa˙zniejszego. Wi˛ec pojechała do domu do mamy. Powiedziała, z˙ e nie wie, kiedy wróci. Mama jest chora, tak? Ma usuni˛ete płuco, tak? Ale nam nie udało si˛e znale´zc´ z˙ adnego szpitala, w którym słyszano by co´s o Maxine Sutherland. Sprawdzili´smy wszystkie szpitale w Kentucky, Indiana i Tennessee. Wyglada ˛ to dziwnie, jak my´slicie, chłopcy? — Daj spokój, DeVasher — powiedział Lambert. — Moja z˙ ona miała cztery lata temu operacj˛e i polecieli´smy do kliniki Mayo. Nie znam takiego przepisu, który pozwalałby na dokonywanie operacji wyłacznie ˛ w obr˛ebie stu mil od domu. Absurd. A to sa˛ nowocze´sni ludzie. Mo˙ze zarejestrowała si˛e pod innym nazwiskiem, z˙ eby zachowa´c chorob˛e w tajemnicy. To si˛e zdarza, wcale nierzadko. Locke skinał ˛ potwierdzajaco ˛ głowa.˛ — Cz˛esto si˛e ze soba˛ kontaktuja? ˛ — Dzwoni do niego prawie codziennie. Rozmawiaja˛ sobie sympatycznie o tym i o owym. O psie. O jej mamie. O biurze. Powiedziała mu zeszłej nocy, z˙ e nie b˛edzie jej jeszcze co najmniej przez dwa miesiace. ˛ — Wspominała kiedykolwiek, jaki to szpital? — zapytał Locke. — Nigdy. Jest bardzo ostro˙zna. Nie mówi zbyt wiele na temat operacji. Jej mama jest teraz najprawdopodobniej w domu, je´sli w ogóle go opuszczała. — Do czego zmierzasz, DeVasher? — zapytał Lambert. — Jak si˛e zamkniesz, to doko´ncz˛e. Przypu´sc´ my, z˙ e to wszystko jest tylko pretekstem, z˙ eby zabra´c ja˛ z miasta. Z dala od nas. Z dala od tego, co si˛e b˛edzie działo. 276

— Sugerujesz, z˙ e on z nimi współpracuje? — zapytał Locke. — Płacicie mi za takie sugestie, Nat. Przypuszczam, z˙ e wie o podsłuchu w telefonie i dlatego jest taki ostro˙zny, gdy go u˙zywa. Przypuszczam, z˙ e kazał jej wyjecha´c z miasta, z˙ eby jej nic nie groziło. — Mocno naciagane ˛ — powiedział Lambert. — Mocno naciagane. ˛ DeVasher zaczał ˛ si˛e przechadza´c po pokoju. Spojrzał na Olliego i pu´scił jego uwag˛e mimo uszu. — Jakie´s dziesi˛ec´ dni temu na trzecim pi˛etrze kto´s sporzadził ˛ mnóstwo niezwykłych kopii. Dziwne jest ju˙z to, z˙ e działo si˛e to o trzeciej nad ranem. Według naszych rejestrów w czasie, kiedy wykonywano te kopie, w budynku byli ˙ tylko dwaj prawnicy. McDeere i Scott Kimble. Zaden z nich nie miał nic do roboty na trzecim pi˛etrze. U˙zyto dwudziestu czterech kodów dost˛epu. Trzy dotycza˛ dokumentów Lamara Quina. Trzy dokumentów Sonny’ego Cappsa. Pozostałe ˙ osiemna´scie nale˙zy do akt McDeere’a. Zaden nie dotyczy akt Kimble’a. Victor Milligan wychodził z biura około drugiej trzydzie´sci i McDeere pracował w tym czasie w pokoju Avery’ego. Wcze´sniej odwiózł go na lotnisko. Avery twierdzi, z˙ e zamknał ˛ biuro, ale mógł zapomnie´c. Albo zapomniał, albo McDeere miał klucz. Przycisnałem ˛ Avery’ego i powiedział, i˙z jest prawie na sto procent pewien, z˙ e je zamknał. ˛ Lecz działo si˛e to o północy, on był s´miertelnie zm˛eczony i bardzo si˛e s´pieszył. Mógł zapomnie´c, prawda? Ale nie upowa˙znił McDeere’a do pracy w jego biurze. Chocia˙z to nic wielkiego, bo przecie˙z sp˛edzili tam razem calute´nki dzie´n pracujac ˛ nad bilansem Cappsa. U˙zyto kopiarki numer jedena´scie; ze wszystkich kopiarek na trzecim pi˛etrze ta znajduje si˛e najbli˙zej biura Avery’ego. Sadz˛ ˛ e, i˙z nietrudno jest doj´sc´ do wniosku, z˙ e to McDeere zrobił te kopie. — Ile? — Dwa tysiace ˛ dwana´scie. — Jakich dokumentów? — Dotyczacych ˛ wyłacznie ˛ klientów podatkowych, osiemna´scie zestawów. Jestem pewien, z˙ e wytłumaczyłby si˛e mówiac, ˛ z˙ e uporał si˛e z bilansami i po prostu kopiował wszystkie dokumenty. Brzmi to przekonujaco, ˛ prawda? Tylko z˙ e od robienia kopii sa˛ sekretarki, a poza tym dlaczego, do cholery, robił o trzeciej nad ranem na czwartym pi˛etrze dwa tysiace ˛ kopii? Był to ranek siódmego kwietnia. Ilu waszych chłopców ko´nczy maraton i robi kopie na tydzie´n przed pi˛etnastym kwietnia? Przestał spacerowa´c i spojrzał na nich. Zastanawiali si˛e w skupieniu. Miał ju˙z ich. — A teraz gwó´zd´z programu. Tydzie´n pó´zniej jego sekretarka u˙zyła tych samych kodów dost˛epu na swojej kopiarce na pierwszym pi˛etrze. Zrobiła około trzystu kopii i jak sadz˛ ˛ e, chocia˙z nie jestem prawnikiem, wykorzystała te numery w sposób bardziej zgodny z prawem. Co wy na to? Obaj przytakn˛eli, ale nie powiedzieli nic. Byli prawnikami przywykłymi do 277

interpretowania ka˙zdej sprawy na sto ró˙znych sposobów. Teraz jednak milczeli. DeVasher u´smiechnał ˛ si˛e zło´sliwie i zaczał ˛ spacerowa´c po pokoju. — A wi˛ec przyłapali´smy go na tym, z˙ e sporzadził ˛ dwa tysiace ˛ kopii, z czego w z˙ aden sposób nie b˛edzie si˛e potrafił wytłumaczy´c. Zasadnicze pytanie brzmi: Je´sli u˙zywał fałszywych kodów dost˛epu, to co, do cholery, naprawd˛e kopiował? Nie mam poj˛ecia. Wszystkie pokoje były pozamykane oprócz, oczywi´scie, biura Avery’ego. Wi˛ec porozmawiałem z Averym. Ma kilka metalowych segregatorów, w których trzyma legalne papiery. Trzyma je zamkni˛ete, ale on, McDeere i sekretarki przekopuja˛ si˛e przez nie codziennie. Mógł zapomnie´c je zamkna´ ˛c, kiedy s´pieszył si˛e na samolot. Po co jednak McDeere miałby kopiowa´c legalne dokumenty? Nie miał po temu z˙ adnych powodów. Jak wszyscy na trzecim pi˛etrze Avery trzymał tajne materiały w czterech d˛ebowych szafkach. Nikt ich nie tyka, ˙ prawda? Zelazna zasada. Nawet inni wspólnicy. Sa˛ zabezpieczone lepiej ni˙z moje materiały. Wi˛ec McDeere nie mógł si˛e do nich dobra´c bez klucza. Avery pokazał mi swoje klucze. Powiedział, z˙ e nie ruszał tych materiałów od dwóch dni — ani piatego, ˛ ani szóstego kwietnia. Przejrzał je i okazało si˛e, z˙ e wszystko jest w porzadku. ˛ Trudno mu było stwierdzi´c, czy kto´s w nich grzebał. Ale czy gdyby´scie si˛e przyjrzeli któremu´s z waszych dokumentów, potrafiliby´scie powiedzie´c, z˙ e został skopiowany lub nie? Nie. Ja te˙z bym nie potrafił. Wi˛ec wziałem ˛ te dokumenty od Avery’ego i wysłałem je do Chicago. Sprawdza˛ odciski palców. Zajmie to jaki´s tydzie´n. — Nie mógłby skopiowa´c tych dokumentów — powiedział Lambert. — No a co innego mógłby kopiowa´c, Ollie? Chodzi mi o to, z˙ e na drugim i trzecim pi˛etrze wszystko było pozamykane. Wszystko oprócz biura Avery’ego. A zakładajac, ˛ z˙ e on i Tarrance szepcza˛ wcia˙ ˛z jeden drugiemu wzajemnie do uszka, czegó˙z innego mógłby szuka´c w biurze Avery’ego, je´sli nie tajnych dokumentów? — Teraz sugerujesz, z˙ e miał klucze — powiedział Locke. — Tak. Przypuszczam, z˙ e ma duplikaty kluczy Avery’ego. Ollie parsknał ˛ i wybuchnał ˛ nerwowym s´miechem. — Niemo˙zliwe. Nie wierz˛e w to. Czarne Oczy spojrzał na DeVashera ze złym u´smiechem. — Skad ˛ by je wział? ˛ — Dobre pytanie, jedno z tych, na które nie potrafi˛e odpowiedzie´c. Avery pokazał mi te klucze. Dwa komplety, jedena´scie sztuk. Zawsze ma je przy sobie. ˙ Zelazna zasada, prawda? To, co mały grzeczny prawnik zawsze robi´c powinien. Kiedy si˛e budzi, ma klucze w kieszeni. Kiedy s´pi poza domem, wkłada je pod materac. — Gdzie wyje˙zd˙zał w ostatnim miesiacu? ˛ — zapytał Czarne Oczy. — W zeszłym tygodniu pojechał do Cappsa, do Houston, to mo˙zemy sobie darowa´c. Wcze´sniej był na Kajmanach przez dwa dni, pierwszego i drugiego kwietnia. 278

— Pami˛etam — powiedział Ollie. Słuchał teraz bardzo uwa˙znie. — Punkt dla ciebie, Ollie. Zapytałem go, co robił w te dwie noce, a on odparł, z˙ e pracował i nic poza tym. Jeden z wieczorów przesiedział w barze, ale na tym si˛e sko´nczyło. Przysi˛ega, z˙ e obie noce sp˛edził samotnie. — DeVasher uruchomił stojacy ˛ na biurku magnetofon. — Kłamie. Ta rozmowa telefoniczna odbyła si˛e drugiego kwietnia o godzinie dziewiatej ˛ pi˛etna´scie. Prowadzono ja˛ z aparatu znajdujacego ˛ si˛e w głównej sypialni cz˛es´ci „A”. — Ta´sma zacz˛eła si˛e kr˛eci´c. — Bierze prysznic — głos pierwszej kobiety. — Z toba˛ wszystko w porzadku? ˛ — głos drugiej kobiety. — Tak, s´wietnie. Nie potrafiłby, nawet gdyby musiał. — Czemu dzwonisz tak pó´zno? — Nie mógł si˛e obudzi´c. — Podejrzewa co´s? — Nie. Nic nie pami˛eta. Ma strasznego kaca. — Jak długo tam jeszcze b˛edziesz? — Pocałuj˛e go na do widzenia, kiedy wyjdzie spod prysznica. B˛ed˛e za jakie´s dziesi˛ec´ , pi˛etna´scie minut. — W porzadku. ˛ Po´spiesz si˛e. DeVasher wyłaczył ˛ magnetofon i znowu zaczał ˛ chodzi´c po pokoju. — Nie mam poj˛ecia, kim one sa,˛ i nie pytałem o to Avery’ego. Na razie. On mnie niepokoi. Jego z˙ ona ma ju˙z dokumenty rozwodowe i niestety stracił całkowicie kontrol˛e nad soba.˛ Ciagle ˛ podrywa kobiety. To powa˙zne naruszenie zasad bezpiecze´nstwa i podejrzewam, z˙ e Lazarov b˛edzie w´sciekły. — Z rozmowy wynika, z˙ e miał potwornego kaca — powiedział Locke. — Niewatpliwie. ˛ — My´slisz, z˙ e skopiowała klucze? — spytał Ollie. DeVasher wzruszył ramionami i usiadł w swym wytartym skórzanym fotelu. Cała jego pewno´sc´ siebie nagle znikła. — To mo˙zliwe, ale ja w to nie bardzo wierz˛e. Długo o tym my´slałem. Poderwał jaka´ ˛s dziewczyn˛e w barze, upili si˛e oboje i wyladowali ˛ w łó˙zku chyba dopiero pó´zno w nocy. Jakim cudem zdołałaby skopiowa´c klucze w s´rodku nocy na tej małej wyspie? To mało prawdopodobne. — Ale miała wspólniczk˛e — zauwa˙zył Locke. — Tak, i nie wiem, o co tu chodzi. Mo˙ze chciały ukra´sc´ jego torb˛e i co´s poszło nie tak. Miał przy sobie par˛e tysi˛ecy dolarów w gotówce i nie wiadomo, co im naopowiadał, kiedy si˛e ur˙znał. ˛ Mo˙ze zamierzała. je zgarna´ ˛c w ostatniej chwili i nie starczyło jej odwagi. Nie zrobiła tego. Naprawd˛e nic nie rozumiem. — Masz jeszcze jakie´s sugestie? — zapytał Ollie. — Na razie nie. Uwielbiam je mie´c, ale posun˛eliby´smy si˛e troch˛e za daleko podejrzewajac, ˛ z˙ e te kobiety zabrały klucze Avery’emu, z˙ e jakim´s cudem, bez jego wiedzy, skopiowały je na wyspie w s´rodku nocy i z˙ e jedna z nich w´slizn˛eła si˛e 279

potem z powrotem do jego łó˙zka. I z˙ e jest to w jaki´s sposób zwiazane ˛ z McDeere’em i kopiowaniem dokumentów na trzecim pi˛etrze. To po prostu troch˛e za wiele. — Zgadzam si˛e — powiedział Ollie. — A co z magazynem? — zapytał Czarne Oczy. — My´slałem o tym, Nat. Prawd˛e mówiac, ˛ sp˛edza mi to sen z powiek. Je˙zeli ona zainteresowałaby si˛e dokumentami z magazynu, to musiałoby to mie´c jaki´s zwiazek ˛ z McDeere’em albo kim´s innym, kto tak˙ze w˛eszy wokół naszych spraw. I nie potrafi˛e znale´zc´ tego zwiazku. ˛ Powiedzmy, z˙ e znalazła pokój i papiery. Co mogłaby zrobi´c z nimi w s´rodku nocy, zwa˙zywszy, z˙ e Avery spał w pokoju obok? — Mogła je przeczyta´c. — Tak, jest ich tam tylko milion. Pami˛etaj, z˙ e musiała pi´c razem z nim, z˙ eby nie nabrał z˙ adnych podejrze´n. Wi˛ec najpierw pije ostro przez ile´s godzin, potem czeka, a˙z on za´snie, i starcza jej jeszcze sił na to, by zej´sc´ na dół i czyta´c dokumenty. To si˛e nie trzyma kupy, chłopcy. — Mo˙ze ona pracuje dla FBI — wtracił ˛ Ollie. — To niemo˙zliwe. — Dlaczego? — To proste, Ollie. Byłoby to działanie nielegalne, a oni staraja˛ si˛e tego unika´c. Poza tym jest jeszcze co´s bardziej istotnego. — Co? ˙ — Gdyby była w FBI, nie korzystałaby z telefonu. Zaden zawodowiec by tego nie zrobił. My´sl˛e, z˙ e była po prostu złodziejka.˛ „Hipoteza złodziejki” została przedstawiona Lazarovowi, który znalazł w niej tysiac ˛ słabych punktów, ale sam nie potrafił wymy´sli´c nic lepszego. Polecił zmieni´c wszystkie zamki na trzecim i czwartym pi˛etrze, w piwnicy i w obydwu domach wypoczynkowych na Kajmanach. Kazał dotrze´c do wszystkich tamtejszych s´lusarzy — był pewien, z˙ e nie mo˙ze by´c ich wielu — i dowiedzie´c si˛e, czy który´s z nich nie wykonywał duplikatów kluczy w nocy z pierwszego na drugiego kwietnia. „Zapła´ccie im — powiedział DeVasherowi. — Niewiele b˛edzie trzeba da´c, z˙ eby zacz˛eli mówi´c”. Polecił zdja´ ˛c odciski palców z dokumentów Avery’ego. DeVasher o´swiadczył z duma,˛ z˙ e ju˙z si˛e tym zajał. ˛ Odciski palców McDeere’a przechowywano w jego teczce personalnej. Nakazał te˙z zawiesi´c Avery’ego na dwa miesiace ˛ w czynno´sciach słu˙zbowych. DeVasher zauwa˙zył, z˙ e to mo˙ze wzbudzi´c jakie´s podejrzenia w McDeerze. — W porzadku ˛ — odparł Lazarov — ka˙z Tolarowi zgłosi´c si˛e do szpitala z bólami w klatce piersiowej, a lekarz wy´sle go na dwumiesi˛eczne zwolnienie. Powiedz te˙z Tolarowi, z˙ eby uporzadkował ˛ swoje akta. Zamknij jego biuro. Przydziel McDeera Victorowi Milliganowi. 280

— Mówiłe´s, z˙ e masz dobry pomysł na wyeliminowanie McDeere’a — przypomniał mu DeVasher. Lazarov wyszczerzył z˛eby w u´smiechu. — Tak. My´sl˛e, z˙ e u˙zyjemy samolotu. Wy´slemy chłoptasia na wyspy w mała˛ podró˙z słu˙zbowa˛ i, niestety, zdarzy si˛e wypadek, nastapi ˛ tajemnicza eksplozja. — Po´swi˛ecimy dwóch pilotów? — Tak. To musi wyglada´ ˛ c naturalnie. — Lepiej nie robi´c tego w pobli˙zu Kajmanów. Wiesz dlaczego. — W porzadku, ˛ ale niech si˛e to stanie nad woda.˛ Mniej s´ladów. U˙zyjemy du˙zego ładunku i nie znajda˛ potem zbyt wiele. — To kosztowny samolot. — Wiem. Pomówi˛e o tym wcze´sniej z Joeyem. — Ty jeste´s szefem. Daj mi zna´c, je´sli b˛edziemy mogli tu jako´s pomóc. — Jasne. Zacznij nad tym my´sle´c. — Co z waszym człowiekiem w Waszyngtonie? — zapytał DeVasher. — Czekam. Dzwoniłem rano do Nowego Jorku i rzecz jest w trakcie załatwiania. Za tydzie´n powinni´smy wiedzie´c. — To nam znacznie ułatwi spraw˛e. — Tak. Je´sli odpowied´z b˛edzie twierdzaca, ˛ wyeliminujemy go w ciagu ˛ dwudziestu czterech godzin. — Rozpoczn˛e przygotowania. W sobot˛e rano w biurze panował spokój. Paru wspólników i kilkunastu pracowników wał˛esało si˛e po budynku w szortach i koszulkach polo. Sekretarek nie było. Mitch przejrzał poczt˛e i sprawdził listy, które podyktował Ninie poprzedniego dnia. Po dwóch godzinach opu´scił biuro. Nadszedł czas, by odwiedzi´c Raya. Przez pi˛ec´ godzin jechał na wschód czterdziesta˛ mi˛edzystanowa˛ autostrada.˛ Prowadził jak wariat. Przy´spieszał nagle z czterdziestu pi˛eciu do osiemdziesi˛eciu pi˛eciu mil na godzin˛e. Zatrzymywał si˛e przy ka˙zdym przydro˙znym barze i ka˙zdej stacji obsługi. Zje˙zd˙zał nagle z lewego pasa. Stawał przy wiaduktach, czekał i obserwował. Ani razu nie dostrzegł nikogo. Nie zauwa˙zył z˙ adnego podejrzanego samochodu, ci˛ez˙ arówki ani mikrobusu. Przygladał ˛ si˛e uwa˙znie nawet osiemnastokołowym kolosom. Nic. Po prostu nie jechali za nim. Na pewno by ich spostrzegł. Stra˙znik sprawdził paczk˛e dla Raya zawierajac ˛ a˛ papierosy i ksia˙ ˛zki, po czym skierował Mitcha do rozmównicy numer 7. Po minucie z drugiej strony grubej szyby usiadł Ray. — Gdzie si˛e podziewałe´s? — zapytał z nuta˛ irytacji w głosie. — Jeste´s jedyna˛ osoba˛ na s´wiecie, która mnie odwiedza, i widz˛e ci˛e dopiero po raz drugi od czterech miesi˛ecy.

281

— Wiem. Jest sezon podatkowy i byłem uziemiony. Poprawi˛e si˛e. Zreszta˛ pisałem. — Tak. Raz w tygodniu dostawałem dwie linijki: „Cze´sc´ , Ray. Jak tam prycza? Jak tam jedzenie? Jak tam mury? Jak tam grecki albo włoski? U mnie wszystko w porzadku. ˛ Abby czuje si˛e wspaniale. Pies jest chory. Musz˛e ko´nczy´c. Odwiedz˛e ci˛e wkrótce. U´sciski. Mitch.” Napisz do mnie długi, długi list, braciszku. Naprawd˛e tego potrzebuj˛e. — Sam nie jeste´s lepszy. — A co mam napisa´c? Stra˙znicy sprzedaja˛ narkotyki. Kolega dostał trzydzies´ci jeden pchni˛ec´ no˙zem. Widziałem, jak zgwałcili dzieciaka. Daj spokój, Mitch. Komu by si˛e chciało o tym czyta´c. — Poprawi˛e si˛e. — Co u mamy? — Nie wiem. Nie byłem tam od Bo˙zego Narodzenia. — Prosiłem ci˛e, z˙ eby´s sprawdził, co si˛e tam dzieje, Mitch. Martwi˛e si˛e o nia.˛ Je˙zeli ten oprych ja˛ bije, to si˛e musi sko´nczy´c. Je´sli uda mi si˛e stad ˛ wydosta´c, sam to załatwi˛e. — Uda ci si˛e. — Nie było to pytanie, lecz stwierdzenie. Mitch poło˙zył palec na wargach i powoli skinał ˛ głowa.˛ Ray oparł si˛e na łokciach i wpatrywał w niego uwa˙znie. — Espanol. Hable despacio. Mów powoli po hiszpa´nsku — powiedział cicho Mitch. Ray u´smiechnał ˛ si˛e dyskretnie. — Cuándo? Kiedy? — La semana próxima. W przyszłym tygodniu. — Qué dia? Którego dnia? Mitch zastanawiał si˛e przez chwil˛e. ´ — Martes o miércoles. Sroda albo czwartek. — Qué tiempo? O której godzinie? Mitch u´smiechnał ˛ si˛e, wzruszył ramionami i obejrzał za siebie. — Co u Abby? — zapytał Ray. — Jest od kilku tygodni w Kentucky. Jej matka choruje. — Spojrzał na Raya i prawie niedosłyszalnie wyszeptał: — Zaufaj mi. — Na co? — Usun˛eli jej płuco. Rak. Bardzo du˙zo paliła. Powiniene´s rzuci´c palenie, Ray. — Rzuc˛e, je˙zeli kiedykolwiek stad ˛ wyjd˛e. Mitch u´smiechnał ˛ si˛e i przytaknał. ˛ — Zostało ci jeszcze siedem lat. — Tak. I ucieczka jest niemo˙zliwa. Niektórzy próbuja,˛ ale ko´nczy si˛e to zawsze tak samo. Łapia˛ ich albo gina˛ od kuli.

282

— James Earl Ray przeszedł przez mur, zgadza si˛e? — Mitch skinał ˛ powoli głowa,˛ zadajac ˛ to pytanie. Ray u´smiechnał ˛ si˛e i spojrzał bratu w oczy. ´ agn˛ — Ale go złapali. Sci ˛ eli górali z psami. Sko´nczyło si˛e to dla niego raczej nieciekawie. Nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby kto´s po przej´sciu muru prze˙zył w górach. — Porozmawiajmy o czym´s innym — zaproponował Mitch. — Dobry pomysł. Dwaj stra˙znicy stojacy ˛ przy oknie, za rz˛edem kabin dla odwiedzajacych, ˛ z rozbawieniem ogladali ˛ nieprzyzwoite, zrobione polaroidem zdj˛ecia, które kto´s próbował przeszmuglowa´c przez bram˛e. Chichotali i nie zwracali uwagi na go´sci. Po tej stronie, gdzie siedzieli wi˛ez´ niowie, tylko jeden stra˙znik przechadzał si˛e tam i z powrotem z dobrotliwym u´smiechem na twarzy, niemal zasypiajac ˛ na stojaco. ˛ — Kiedy mog˛e si˛e spodziewa´c małych bratanic i bratanków? — zapytał Ray. — Mo˙ze za par˛e lat. Abby chce mie´c synka i córeczk˛e. Chciałaby mie´c ju˙z teraz, ale ja uwa˙zam, z˙ e trzeba poczeka´c. Stra˙znik przeszedł obok Raya, nie spojrzawszy nawet w ich stron˛e. Patrzyli sobie przez chwil˛e w oczy, próbujac ˛ co´s w nich wyczyta´c. — Adónde voy? Dokad ˛ si˛e wybieram? — zapytał szybko Ray. — Perdido Beach Hilton. Byli´smy z Abby w zeszłym miesiacu ˛ na Kajmanach. Cudowny urlop. — Nigdy nie słyszałem o tym miejscu. Gdzie to jest? — Na Karaibach. Na południe od Kuby. — Qué es mi nombre? Jak si˛e nazywam? — Lee Stevens. Troch˛e nurkowali´smy. Woda była ciepła i cudowna. Firma ma dwa domy wypoczynkowe na Seven Mile Beach. Płaciłem tylko za podró˙z. Było wspaniale. — Podrzu´c mi jaka´ ˛s ksia˙ ˛zk˛e. Chciałbym o tym poczyta´c. Pasaporte? Mitch skinał ˛ głowa˛ twierdzaco ˛ i u´smiechnał ˛ si˛e. Stra˙znik zatrzymał si˛e obok Raya i zacz˛eli rozmawia´c o starych, dobrych czasach w Kentucky. O zmierzchu zaparkował BMW w pobli˙zu wielkiego domu handlowego na przedmie´sciu Nashville. Pozostawił kluczyki w stacyjce i zamknał ˛ drzwi. Miał zapasowe w kieszeni. Przed wej´sciem do rz˛esi´scie o´swietlonego budynku kł˛ebił si˛e tłum — robiono wielkanocne zakupy. Mitch przepchnał ˛ si˛e do s´rodka i skierował do działu m˛eskiej garderoby. Przez par˛e minut ogladał ˛ skarpetki i bielizn˛e, rzucajac ˛ co chwila szybkie spojrzenie w stron˛e wej´scia. Nie zauwa˙zył nikogo podejrzanego. Wyszedł na ulic˛e i ruszył szybkim krokiem przez zatłoczony pasa˙z handlowy. W jednej z witryn spostrzegł czarny wełniany sweter. Wszedł do sklepu, odnalazł taki sam i przymierzył go. Sweter tak mu si˛e spodobał, z˙ e postanowił przebra´c si˛e we´n od razu. Kiedy sprzedawca wydał mu reszt˛e, przejrzał ksia˙ ˛zk˛e 283

telefoniczna.˛ Wjechał winda˛ na pierwsze pi˛etro, gdzie znalazł telefon. Zamówił taksówk˛e. Miała podjecha´c za dziesi˛ec´ minut. Zapadł ju˙z zmierzch, robiło si˛e coraz ciemniej. Mitch siedział w małym barze i obserwował wej´scie do domu handlowego. Był pewien, z˙ e nikt go nie s´ledzi. Niedbałym krokiem podszedł do taksówki. — Brentwood — rzucił kierowcy i rozparł si˛e na tylnym siedzeniu. Brentwood było oddalone o kilkana´scie mil od traktu handlowego. Dotarli tam po dwudziestu minutach jazdy. — Osiedle Savannah Creek — powiedział Mitch. Taksówka długo kluczyła po labiryncie uliczek, ale w ko´ncu znale´zli numer 480 E. Mitch rzucił na siedzenie dwadzie´scia dolarów i wysiadł. Drzwi 480 E były zamkni˛ete. — Kto tam? — odezwał si˛e ze s´rodka pełen napi˛ecia kobiecy głos. Usłyszał go i zrobiło mu si˛e nagle słabo. — Barry Abbanks — odpowiedział. Abby otwarła drzwi i rzuciła mu si˛e w ramiona. Całowali si˛e dziko przez chwil˛e, potem chwycił ja˛ wpół, wniósł do mieszkania i zatrzasnał ˛ drzwi noga.˛ Jego dłonie oszalały. W jednej sekundzie s´ciagn ˛ ał ˛ z niej przez głow˛e sweter, rozpiał ˛ stanik i zsunał ˛ do kolan lu´zna˛ spódniczk˛e. Katem ˛ oka dostrzegł tanie, składane łó˙zko. Lepsze to ni˙z podłoga. Delikatnie poło˙zył ja˛ na posłaniu i zaczał ˛ si˛e rozbiera´c. Łó˙zko było za krótkie i skrzypiało przera´zliwie. Po bokach sterczały niebezpiecznie metalowe podpórki. Ale McDeere’owie nie przejmowali si˛e tym wcale. Kiedy zrobiło si˛e całkiem ciemno i tłum kupujacych ˛ przerzedził si˛e troch˛e, czarny chevrolet silverado zatrzymał si˛e za BMW. Wysiadł z niego niedu˙zy, starannie uczesany m˛ez˙ czyzna, rozejrzał si˛e szybko dokoła i zaczał ˛ majstrowa´c małym s´rubokr˛etem przy drzwiach BMW. Par˛e miesi˛ecy pó´zniej, kiedy go przesłuchiwano, przyznał si˛e s˛edziom, z˙ e ukradł ponad trzysta samochodów i mikrobusów w o´smiu stanach i z˙ e potrafi włama´c si˛e do wozu i uruchomi´c silnik szybciej, ni˙z oni b˛eda˛ w stanie to zrobi´c dysponujac ˛ kluczykami. Powiedział, z˙ e jego przeci˛etny czas wynosi dwadzie´scia osiem sekund. Na s˛edziach nie zrobiło to zbyt wielkiego wra˙zenia. Czasem, je´sli miał szcz˛es´cie, zdarzało si˛e, z˙ e jaki´s kretyn zostawiał kluczyki w stacyjce, co pozwalało znacznie skróci´c operacj˛e. Tak było i tym razem, wspólnik trafił na samochód z kluczykami. M˛ez˙ czyzna u´smiechnał ˛ si˛e i zapu´scił silnik, chevrolet odjechał, a za nim szybko pomkn˛eło BMW. Nordyk wyskoczył z mikrobusu i patrzył za nimi. Stało si˛e to za szybko. Zbyt pó´zno si˛e zorientował. Silverado przesłonił mu na chwil˛e widok, a potem było ju˙z po wszystkim. BMW znikn˛eło. Ukradzione! Na jego oczach. Ze zło´scia˛ kopnał ˛ 284

mikrobus. Jak to teraz wytłumaczy? W´slizgnał ˛ si˛e z powrotem do samochodu i czekał na McDeere’a. Po godzinie sp˛edzonej w łó˙zku zapomnieli oboje o bólu rozłaki. ˛ Przeszli przez małe mieszkanko trzymajac ˛ si˛e za r˛ece i całujac. ˛ W sypialni Mitch po raz pierwszy zobaczył tajne dokumenty firmy Bendiniego. Przegladał ˛ ju˙z wprawdzie przedtem ich wykazy z interesujacymi ˛ adnotacjami i ró˙zne notatki ich dotyczace ˛ sporza˛ dzone przez Tammy, lecz nie widział jeszcze samych dokumentów. Zastawiony równymi stosami papierów pokój przypominał szachownic˛e. Tammy poprzypinała do s´cian arkusze białego kartonu i pokryła je uwagami i wyja´snieniami. Którego´s dnia, ju˙z wkrótce, b˛edzie mógł sp˛edzi´c tu par˛e godzin, badajac ˛ dokumenty i przygotowujac ˛ oskar˙zenie. Ale nie tej nocy. Za kilka minut musi stad ˛ wyj´sc´ i wróci´c pod dom handlowy. Abby zaprowadziła go z powrotem na posłanie.

Rozdział 32

W korytarzu na dziewiatym ˛ pi˛etrze gmachu szpitala Baptystów nie było nikogo oprócz sanitariusza i piel˛egniarza notujacego ˛ co´s w zeszycie. Pora odwiedzin ko´nczyła si˛e o dziewiatej. ˛ Była dziesiata ˛ trzydzie´sci. Mitch przeszedł korytarzem, porozmawiał chwil˛e z sanitariuszem, minał ˛ nie zwracajacego ˛ na´n uwagi piel˛egniarza i zastukał do drzwi. — Prosz˛e — rozległ si˛e dono´sny głos. Pchnał ˛ ci˛ez˙ kie drzwi i stanał ˛ przy łó˙zku. — Cze´sc´ , Mitch — powiedział Avery. — Mo˙zesz w to uwierzy´c? — Co si˛e stało? — Obudziłem si˛e o szóstej i poczułem co´s jakby skurcze z˙ oładka. ˛ Wziałem ˛ prysznic i nagle chwycił mnie ostry ból. Tutaj, koło ramienia. Zrobiło mi si˛e duszno, zaczałem ˛ si˛e poci´c. Tylko nie to, pomy´slałem. Do diabła, mam czterdzie´sci dwa lata, jestem w s´wietnej kondycji, pracuj˛e jak maszyna i radz˛e sobie całkiem nie´zle, dobrze si˛e od˙zywiam, pij˛e co prawda du˙zo, ale jak na mnie w sam raz. Zadzwoniłem do swojego lekarza, a on kazał mi natychmiast przyjecha´c do szpitala. Przypuszcza, z˙ e to lekki atak serca. Prawdopodobnie nic powa˙znego, ale nie ma jeszcze wyników bada´n. — Atak serca. — Tak powiedział. — Nie jestem tym zaskoczony, Avery. To w ogóle cud, z˙ e prawnicy w tej firmie do˙zywaja˛ pi˛ec´ dziesiatki. ˛ — To wina Cappsa, Mitch. Sonny’ego Cappsa. Wszystko przez niego. Zadzwonił w piatek ˛ i powiedział, z˙ e znalazł inna˛ firm˛e w Waszyngtonie. Chce odebra´c wszystkie swoje dokumenty. To mój najwi˛ekszy klient. Zarobiłem na nim w zeszłym roku prawie czterysta tysi˛ecy, mniej wi˛ecej tyle, ile on płaci podatków. Nie zwraca uwagi na wysoko´sc´ honorarium, a w´scieka si˛e z powodu podatków. To nie ma sensu, Mitch. — Ale te˙z nie ma sensu umiera´c z tego powodu. — Mitch rozejrzał si˛e za kroplówka,˛ ale jej nie zauwa˙zył. Nie było te˙z z˙ adnych rurek ani przewodów. Usiadł na jedynym krze´sle i poło˙zył nogi na łó˙zku. 286

— Jean wywalczyła rozwód, wiesz o tym? — Słyszałem. To chyba nic dziwnego. — Dziwne jest to, z˙ e nie zrobiła tego rok temu. Obiecałem jej mała˛ fortun˛e tytułem kompensaty za wszystko. Mam nadziej˛e, z˙ e ja˛ to usatysfakcjonuje. Nie chc˛e, z˙ eby si˛e to jeszcze za mna˛ ciagn˛ ˛ eło. Kto tego chce, pomy´slał Mitch. — A co na to Lambert? — To było naprawd˛e zabawne. Przez dziewi˛etna´scie lat nie widziałem ani razu, z˙ eby stracił kiedy´s panowanie nad soba,˛ ale teraz si˛e w´sciekł. Powiedział mi, z˙ e za du˙zo pij˛e, z˙ e podrywam kobiety i robi˛e Bóg wie co jeszcze. Powiedział, z˙ e wcia˙ ˛z przysparzam firmie kłopotów. Zaproponował, z˙ ebym poszedł do psychiatry. Avery mówił powoli, zastanawiajac ˛ si˛e nad ka˙zdym słowem i co jaki´s czas jego głos stawał si˛e chwiejny i słaby. Sprawiało to wra˙zenie, jakby udawał. Potem zapominał o tym i głos odzyskiwał normalne brzmienie. Le˙zał nieruchomo jak nieboszczyk, zawini˛ety starannie w prze´scieradła. Jego skóra miała zwyczajna,˛ zdrowa˛ barw˛e. — My´sl˛e, z˙ e potrzebujesz psychiatry. Albo dwóch. — Dzi˛eki. Potrzebuj˛e miesiaca ˛ na sło´ncu. Lekarz powiedział, z˙ e wypisze mnie za dwa, mo˙ze trzy dni i z˙ e przez dwa miesiace ˛ nie b˛ed˛e mógł wróci´c do pracy. Sze´sc´ dziesiat ˛ dni, Mitch. Powiedział, z˙ e pod z˙ adnym pozorem nie wolno mi si˛e nawet zbli˙za´c do biura. — Masz szcz˛es´cie. Te˙z sobie zafunduj˛e lekki zawał serca. — Przy twoim tempie jest to całkiem mo˙zliwe. — Co to, stałe´s si˛e lekarzem? — Nie. Po prostu si˛e boj˛e. Kiedy przydarza ci si˛e co´s takiego, zaczynasz si˛e ba´c i zastanawia´c nad ró˙znymi sprawami. Po raz pierwszy zaczałem ˛ my´sle´c o s´mierci. Kiedy nie my´slisz o s´mierci, nie potrafisz doceni´c z˙ ycia. — Brzmi to raczej ponuro. — Tak, wiem. Co u Abby? — W porzadku. ˛ Tak przypuszczam. Nie widziałem jej do´sc´ długo. — Byłoby najlepiej, gdyby´s pojechał do niej i przywiózł ja˛ do domu. Wystarczy ci w zupełno´sci sze´sc´ dziesiat ˛ godzin tygodniowo. Je˙zeli b˛edziesz pracował tak jak do tej pory, zrujnujesz swoje mał˙ze´nstwo i sam si˛e wyko´nczysz. Abby na ˙ pewno chce mie´c dzieci, powinni´scie je mie´c. Załuj˛ e, z˙ e sam nie rozegrałem tego wszystkiego inaczej. — Do diabła, Avery. Kiedy pogrzeb? Masz czterdzie´sci dwa lata i przeszedłe´s lekki atak serca. Jeszcze nie jeste´s ro´slina.˛ Podszedł do nich piel˛egniarz i spojrzał na Mitcha. — Pora odwiedzin ju˙z si˛e sko´nczyła. Prosz˛e si˛e ju˙z z˙ egna´c. Mitch poderwał si˛e z krzesła.

287

— Tak, oczywi´scie! — Poklepał Avery’ego po stopie i skierował si˛e do wyjs´cia. — Zobaczymy si˛e za par˛e dni. — Dzi˛eki za odwiedziny, pozdrów Abby. W windzie nie było nikogo. Mitch wcisnał ˛ guzik pi˛etnastego pi˛etra i po sekundzie był na miejscu. Przeszedł schodami dwa pi˛etra wy˙zej, wstrzymał oddech i otworzył drzwi. Na ko´ncu korytarza, obok wind, Rick Ackley szeptał co´s do słuchawki uszkodzonego telefonu, obserwujac ˛ uwa˙znie schody. Dał znak głowa˛ Mitchowi i ten podszedł do niego. Rick wskazał mu palcem kierunek. Mitch wszedł do niewielkiego pomieszczenia, które spełniało rol˛e poczekalni dla zmartwionych krewnych. W ciemnym i pustym pokoju stały dwa rz˛edy krzeseł i zepsuty telewizor. Jedyne z´ ródło s´wiatła stanowił automat do coca-coli. Tarrance siedział tu˙z przy nim i przegladał ˛ gazet˛e. Miał na sobie szary dres, przepask˛e na głowie, niebieskie skarpetki i białe tenisówki. Tarrance uprawiajacy ˛ jogging. Mitch usiadł obok niego, twarza˛ w kierunku korytarza. — Jeste´s czysty. Jechali za toba˛ od biura do parkingu. Potem dali ci spokój. W korytarzu jest Acklin. Laney te˙z si˛e tu kr˛eci. Odpr˛ez˙ si˛e. — Ładna˛ masz przepask˛e. — Dzi˛eki. — Widz˛e, z˙ e otrzymałe´s wiadomo´sc´ . — Oczywi´scie. Bardzo sprytnie, McDeere. Siedz˛e sobie po południu przy biurku, próbujac ˛ pracowa´c nad czym´s, co nie dotyczy sprawy Bendiniego. Zajmuj˛e si˛e te˙z innymi sprawami, chyba wiesz o tym. Wchodzi sekretarka, mówi, z˙ e dzwoni jaka´s kobieta i chce porozmawia´c o facecie, który nazywa si˛e Marty Kozinski. Zrywam si˛e z krzesła, łapi˛e za słuchawk˛e i jest to oczywi´scie twoja dziewczyna. Jak zwykle mówi, z˙ e to pilne. Ja na to: „W porzadku, ˛ porozmawiajmy”. Ale nic z tego. Ka˙ze mi rzuci´c wszystko, biec do „Peabody’ego” i usia´ ˛sc´ w tej kafejce, jak si˛e ona nazywa. . . „Mallard”. Siedz˛e wi˛ec tam i my´sl˛e, z˙ e to nie ma zupełnie sensu, bo przecie˙z nasze telefony sa˛ czyste. Do diabła, Mitch, wiem, z˙ e nasze telefony sa˛ czyste. Mogli´smy porozmawia´c przez telefon. Pij˛e sobie kaw˛e, a tu pojawia si˛e kelner i pyta, czy nazywam si˛e Kozinski. „Jaki Kozinski?” — pytam. Po prostu dla z˙ artu. Przecie˙z to tylko taka zabawa. „Marty Kozinski” — odpowiada skonsternowany kelner. „Tak, to ja” — mówi˛e. Jest mi głupio. A on na to, z˙ e jest do mnie telefon. Podchodz˛e do baru. To znowu twoja dziewczyna. Tolar miał atak serca czy co´s w tym rodzaju. A ty b˛edziesz tutaj około jedenastej. Bardzo sprytnie. — Działa, prawda? — Tak. I działałoby równie dobrze, gdyby porozmawiała ze mna˛ przez telefon w biurze. — Wol˛e w ten sposób. Bezpieczniej. Tyle tylko, z˙ e odrywa ci˛e to troch˛e od pracy. — Rzeczywi´scie, cholera, odrywa. Mnie i trzech innych. 288

— B˛edziemy to robi´c po mojemu, Tarrance. To ja nadstawiam karku. — Tak, tak. Có˙z to znowu za gablota? — Wynaj˛ety celebrity. Przyjemny, co? — A co si˛e stało z małym czarnym samochodzikiem? — Miałem problemy z insektami. Pełno pluskiew. Zaparkowałem go w dzielnicy handlowej w zeszła˛ sobot˛e w Nashville i zostawiłem kluczyki w stacyjce. Kto´s go sobie po˙zyczył. Lubi˛e s´piewa´c, ale mam fatalny głos. Zawsze kiedy sam prowadz˛e, s´piewam sobie w samochodzie. Ale przy tych wszystkich pluskwach było to troch˛e kr˛epujace. ˛ Znu˙zyło mnie to po prostu. Tarrance nie mógł si˛e powstrzyma´c od u´smiechu. — To dobre, McDeere, to dobre. — Szkoda, z˙ e nie widziałe´s dzi´s rano Olivera Lamberta, kiedy poło˙zyłem mu na biurku policyjny raport. Zaczał ˛ si˛e jaka´ ˛ c i zapewnia´c mnie o tym, jak bardzo jest mu przykro. Zachowywałem si˛e tak, jakbym naprawd˛e był zmartwiony. Ubezpieczenie to pokryje i stary Oliver powiedział jeszcze, z˙ e dadza˛ mi nowy samochód, a na razie dostan˛e wynaj˛ety. Powiedziałem mu, z˙ e ju˙z sobie jeden wynajałem. ˛ W Nashville, w sobot˛e w nocy. Nie spodobało mu si˛e to wcale, bo wie, z˙ e w tym wozie nie ma insektów. Zadzwonił natychmiast osobi´scie do salonu BMW, z˙ eby sprawdzi´c, czy jest co´s dla mnie. Zapytał, jaki chc˛e kolor. Powiedziałem, z˙ e znudził si˛e mi ju˙z czarny i chciałbym wi´sniowy z brazowymi ˛ siedzeniami. Byłem wczoraj w salonie BMW, by si˛e rozejrze´c. Nie zauwa˙zyłem z˙ adnego modelu w tym kolorze. Lambert powiedział przez telefon temu go´sciowi, czego chc˛e, a on odparł, z˙ e takiego nie maja.˛ Czy nie mo˙ze by´c czarny, granatowy, czerwony albo biały? Nie, nie, nie. Koniecznie wi´sniowy. B˛eda˛ musieli taki zamówi´c, oznaj´ mił Lambert. „Swietnie” — powiedziałem. Odło˙zył słuchawk˛e i zapytał, czy nie zdecydowałbym si˛e jednak na inny kolor. „Chc˛e wła´snie taki” — odparłem. Próbował mnie przekonywa´c, ale zorientował si˛e, z˙ e to głupio wyglada. ˛ Tak wi˛ec po raz pierwszy od dziesi˛eciu miesi˛ecy mog˛e s´piewa´c w samochodzie. Tarrance ciagle ˛ si˛e u´smiechał; był wyra´znie zafascynowany opowie´scia˛ Mitcha. — Ciekawe, co zrobia˛ chłopcy z warsztatu, kiedy go rozbiora˛ i natkna˛ si˛e na te wszystkie pluskwy? — Najprawdopodobniej oddadza˛ je do komisu jako sprz˛et stereo. Ile to było warte? — Nasi chłopcy powiedzieli, z˙ e to sprz˛et najwy˙zszej klasy. Od dziesi˛eciu do ´ pi˛etnastu tysi˛ecy. Nie wiem dokładnie. Smieszna sprawa. Dwie piel˛egniarki przeszły obok gło´sno rozmawiajac. ˛ Znikn˛eły za rogiem i znów zrobiło si˛e cicho. Acklin pozorował kolejna˛ rozmow˛e telefoniczna.˛ — Jak si˛e czuje Tolar? — zapytał Tarrance. ´ — Swietnie. Mam nadziej˛e, z˙ e mój atak serca b˛edzie równie niegro´zny. Zostanie tu przez kilka dni i otrzyma dwa miesiace ˛ zwolnienia. Nic powa˙znego. 289

— Mo˙zesz dosta´c si˛e do jego biura? — Po co? Wszystko, co tam było, ju˙z skopiowałem. Tarrance przysunał ˛ si˛e bli˙zej; chciał dowiedzie´c si˛e czego´s wi˛ecej. — Nie, nie mog˛e si˛e dosta´c do jego biura. Zmienili zamki na drugim i trzecim pi˛etrze. I w piwnicy. — Skad ˛ wiesz? — Dziewczyna, Tarrance. W zeszłym tygodniu była we wszystkich biurach w budynku, z piwnica˛ włacznie. ˛ Sprawdziła ka˙zde drzwi, otwarła ka˙zda˛ szuflad˛e i ka˙zda˛ szaf˛e. Czytała korespondencj˛e, przegladała ˛ dokumenty i grzebała w koszach na s´mieci. Tam nie ma du˙zo koszy na s´mieci. Naprawd˛e. Dziesi˛ec´ pojemników, z czego cztery w piwnicy. Wiedziałe´s o tym? Tarrance słuchał uwa˙znie z nieruchoma˛ twarza.˛ — Jak ona. . . — Nie pytaj, Tarrance, bo ci nie odpowiem. — Ona tam pracuje! Jest sekretarka˛ albo kim´s w tym rodzaju. Mitch pokr˛ecił głowa˛ z politowaniem. — Wspaniale, Tarrance. Dzwoniła dzisiaj dwukrotnie do ciebie. Około drugiej pi˛etna´scie i potem mniej wi˛ecej o wpół do czwartej. Jakim sposobem sekretarka w godzinach pracy mogłaby zadzwoni´c a˙z dwa razy do agenta FBI? — Mo˙ze dzi´s nie pracuje. Mo˙ze dzwoniła z domu? — Mylisz si˛e, Tarrance. I przesta´n si˛e nad tym zastanawia´c. Tracisz czas, martwiac ˛ si˛e o nia.˛ Pracuje dla mnie i razem dostarczymy ci wszystko. — Co jest w piwnicy? — Du˙ze pomieszczenie podzielone na dwana´scie mniejszych; dwana´scie biurek i tysiace ˛ zabezpieczonych elektronicznie segregatorów. My´sl˛e, z˙ e jest to ich centrum operacyjne, w którym piora˛ brudne pieniadze. ˛ Na s´cianach zauwa˙zyła nazwy i numery telefonów wielu karaibskich banków. Nic wi˛ecej si˛e tam nie znajdzie. Sa˛ bardzo ostro˙zni. Jest tam te˙z zamkni˛ety na cztery spusty niedu˙zy pokój pełen komputerów wi˛ekszych ni˙z lodówki. — Zdaje mi si˛e, z˙ e tego wła´snie szukamy. — Tak, ale zapomnij o tym. Nie da si˛e wydosta´c stamtad ˛ niczego nie wywołujac ˛ alarmu. To niemo˙zliwe. Jest tylko jeden sposób. — Jaki? — Nakaz rewizji. — Zapomnij o tym. Nie ma podstaw. — Posłuchaj mnie, Tarrance. Powiem ci, jak to dałoby si˛e zrobi´c. Nie mog˛e dostarczy´c ci wszystkich dokumentów, które by´s chciał mie´c, ale mog˛e dostarczy´c ci takie, jakich potrzebujesz. Dysponuj˛e w tej chwili ponad dziesi˛ecioma tysiacami ˛ akt i chocia˙z wszystkich nie przegladałem, ˛ widziałem do´sc´ , by mie´c pewno´sc´ , z˙ e je´sli pokazałby´s je w sadzie, ˛ natychmiast dostałby´s nakaz rewizji na Front Street. Dokumenty, które zgromadziłem do tej pory, pozwola˛ ci postawi´c 290

w stan oskar˙zenia połow˛e pracowników firmy. Ale dzi˛eki tym samym dokumentom mo˙zesz uzyska´c nakaz rewizji i rozprawi´c si˛e z cała˛ firma.˛ To jedyny sposób. Tarrance wyszedł na korytarz i rozejrzał si˛e wokoło. Nie było nikogo. Przeciagn ˛ ał ˛ si˛e i podszedł do automatu z cola,˛ oparł si˛e o niego i wyjrzał przez okno. — Dlaczego tylko połow˛e firmy? — Na poczatek ˛ tylko połow˛e. I kilku emerytowanych wspólników. W moich dokumentach znajdziesz nazwiska wspólników, którzy za pieniadze ˛ Morolta zakładali fikcyjne spółki na Kajmanach. Postawienie ich w stan oskar˙zenia nie b˛edzie trudne. Kiedy otrzymasz wszystkie papiery, sprawdzi si˛e twoja teoria konspiracji i b˛edziesz mógł oskar˙zy´c wszystkich. — Jak zdobyłe´s te dokumenty? — Miałem szcz˛es´cie. Cholerne szcz˛es´cie. Doszedłem do wniosku, z˙ e firma jest za cwana, z˙ eby trzyma´c archiwa banków kajma´nskich w kraju. Czułem, z˙ e te papiery sa˛ gdzie´s na Kajmanach. Przeczucie mnie nie zawiodło. Skopiowali´smy te dokumenty na miejscu. — My? — Dziewczyna i przyjaciółka. — Gdzie sa˛ teraz te dokumenty? — Ty i twoje pytania, Tarrance. Sa˛ w moich r˛ekach. To ci musi wystarczy´c. — Potrzebuj˛e papierów z piwnicy. — Posłuchaj mnie, Tarrance. Skup si˛e i postaraj zrozumie´c. Tych papierów nie zobaczysz, dopóki nie zdob˛edziesz nakazu rewizji. Bez tego nie ma o czym mówi´c. — Kim sa˛ faceci z piwnicy? — Nie wiem. Pracuj˛e tam od dziesi˛eciu miesi˛ecy i nigdy ich nie widziałem. Nie wiem, gdzie parkuja˛ samochody ani kiedy wchodza˛ i wychodza.˛ Sa˛ niewidzialni. Przypuszczam, z˙ e wspólnicy i chłopcy z piwnicy wykonuja˛ brudna˛ robot˛e. — Jakiego rodzaju sprz˛et znajduje si˛e na dole? — Dwie kopiarki, cztery s´cinarki do papieru, szybka drukarka i wszystkie te komputery. Tarrance podszedł do okna i zapatrzył si˛e w mrok. — To by si˛e zgadzało. To by si˛e rzeczywi´scie zgadzało. Zawsze zastanawiałem si˛e, jak firma zatrudniajaca ˛ tyle sekretarek i tyle urz˛edników potrafi utrzyma´c w tajemnicy swoje powiazania ˛ z Moroltem. — To proste. Sekretarki i urz˛ednicy nic o tym nie wiedza.˛ Sa˛ zaj˛eci praca˛ tylko dla prawdziwych klientów. Wspólnicy i starsi pracownicy siedza˛ w swoich wielkich biurach i obmy´slaja˛ oryginalne sposoby prania brudnych pieni˛edzy, a chłopcy z piwnicy wprowadzaja˛ ich pomysły w z˙ ycie. To wspaniały zespół. — Wi˛ec maja˛ tam wielu legalnych klientów?

291

— Setki. Sa˛ utalentowanymi prawnikami i maja˛ s´wietna˛ klientel˛e. To znakomita zasłona. — Powiedziałe´s, McDeere, z˙ e jeste´s obecnie w posiadaniu dokumentów, które umo˙zliwia˛ sporzadzenie ˛ aktów oskar˙zenia i otrzymanie nakazu rewizji. Masz je? Sa˛ rzeczywi´scie w twoich r˛ekach? — Zgadza si˛e. — W tym kraju? — Tak, Tarrance. Dokumenty sa˛ w tym kraju. Niedaleko stad, ˛ je´sli chodzi o s´cisło´sc´ . Tarrance był wyra´znie podniecony. Oddychał pospiesznie i przest˛epował z nogi na nog˛e. — Co jeszcze mo˙zesz wydoby´c z Front Street? — Nic. Zrobiło si˛e zbyt niebezpiecznie. Zmienili zamki i to mnie troch˛e martwi. Rzecz w tym, z˙ e zmienili wszystkie zamki na drugim i trzecim pi˛etrze, a nie ruszyli z˙ adnego na pozostałych. Dwa tygodnie temu zrobiłem na trzecim pi˛etrze troch˛e kopii i sadz˛ ˛ e, z˙ e nie był to najlepszy pomysł. Czuj˛e, z˙ e co´s jest nie tak. Wi˛ec ju˙z nie ma mowy o z˙ adnych papierach z Front Street. — A co z dziewczyna? ˛ — Ona te˙z si˛e ju˙z nie zgadza. Tarrance kiwał si˛e w przód i w tył obgryzajac ˛ paznokcie. Nadal patrzył gdzie´s przez okno. — Potrzebuj˛e tych dokumentów, McDeere. I potrzebuj˛e ich naprawd˛e szybko. Powiedzmy jutro. — Kiedy b˛edzie gotowy paszport Raya? — Dzisiaj jest poniedziałek. B˛edzie gotowy jutro w nocy. Nie masz poj˛ecia, czego si˛e musiałem nasłucha´c od Voylesa. Poruszył niebo i ziemi˛e. My´slisz, z˙ e z˙ artuj˛e? Skontaktował si˛e z obydwoma senatorami z Tennessee i wszyscy trzej polecieli do Nashville do gubernatora. O, jak on mnie przeklinał, McDeere! I wszystko z powodu twego brata. — On to docenia. — Co zamierza zrobi´c, kiedy wyjdzie? — Zajm˛e si˛e tym. Ty go tylko stamtad ˛ wyciagnij. ˛ — Nie mog˛e tego zagwarantowa´c. Je´sli mu si˛e co´s stanie, nie b˛edzie to nasza wina. Mitch wstał i popatrzył na zegarek. — Musz˛e i´sc´ . Jestem pewien, z˙ e na zewnatrz ˛ kto´s na mnie czeka. — Kiedy si˛e spotkamy? — Ona zadzwoni. Zrób to, co ci poleci. — Daj spokój, Mitch. Tylko nie to. Mo˙zemy rozmawia´c przez telefon. Przysi˛egam. Nasza linia jest czysta. Prosz˛e, tylko nie to. — Jak ma na imi˛e twoja matka, Tarrance? 292

— Co? Doris. — Doris? — Tak. Doris. — Za krótkie. Nie nadaje si˛e. Z kim si˛e ostatnio spotykasz? — Hmm, obawiam si˛e, z˙ e z nikim. — Nie jestem zaskoczony. Jak nazywała si˛e twoja pierwsza dziewczyna, je´sli jaka´ ˛s miałe´s? — Mary Alice Brenner. Była całkiem niezła. — Jestem pewien. Moja dziewczyna ma na imi˛e Mary Alice. Kiedy Mary Alice zadzwoni do ciebie nast˛epnym razem, zrób dokładnie to, co ci powie. — Nie mog˛e ju˙z czeka´c. — Zrób co´s dla mnie, Tarrance. My´sl˛e, z˙ e Tolar udaje. I mam dziwne przeczucie, z˙ e jego rzekomy atak serca ma co´s wspólnego ze mna.˛ Przy´slij tu paru swoich chłopców, z˙ eby pow˛eszyli troch˛e i wybadali, jak to naprawd˛e z nim jest. — Dobra. Chocia˙z, szczerze mówiac, ˛ mamy co innego do roboty.

Rozdział 33

We wtorek rano całe biuro dyskutowało z o˙zywieniem na temat stanu zdrowia ˙ Avery’ego Tolara. Czuł si˛e lepiej. Znano ju˙z wyniki bada´n. Zadnych powa˙zniejszych komplikacji. Przepracowanie. Stres. Wszystkiemu winien był Capps. I rozwód. Dwa miesiace ˛ zwolnienia. Nina przyniosła stert˛e listów do podpisania. — Pan Lambert chce si˛e z toba˛ zobaczy´c, je´sli nie jeste´s zbyt zaj˛ety. Dzwonił przed chwila.˛ ´ — Swietnie. Mam o dziesiatej ˛ spotkanie z Frankiem Mulhollandem. Wiesz o tym? — Oczywi´scie, z˙ e wiem. Jestem sekretarka.˛ Wiem o wszystkim. W czyim biurze? Mitch zajrzał do swojego terminarzyka udajac, ˛ z˙ e szuka. Biuro Mulhollanda. Budynek Cotton Exchange. — U niego — oznajmił z niezadowolona˛ mina.˛ — Spotkali´scie si˛e tam ostatnim razem, prawda? Czy nie uczyli ci˛e na studiach o terytorium? Nigdy, powtarzam, nigdy nie spotykaj si˛e dwa razy z rz˛edu ´ na terytorium przeciwnika. To niezgodne z zasadami profesji. Swiadczy o niezdecydowaniu i słabo´sci. — Czy wybaczysz mi to kiedykolwiek? — Poczekaj, powiem o tym innym dziewczynom. Wszystkie uwa˙zaja˛ ci˛e za takiego sprytnego i twardego. B˛eda˛ zaszokowane, kiedy dowiedza˛ si˛e, z˙ e jeste´s mi˛eczakiem. — Nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby mo˙zna było je czymkolwiek zaszokowa´c. . — Jak si˛e czuje mama Abby? — O wiele lepiej. Jad˛e tam na weekend. Wzi˛eła do r˛eki teczk˛e z aktami. — Lambert czeka. Oliver Lambert wskazał mu sof˛e i zaproponował kaw˛e. Siedział w fotelu idealnie wyprostowany i trzymał fili˙zank˛e z gracja˛ angielskiego arystokraty. — Martwi˛e si˛e o Avery’ego — powiedział. 294

— Widziałem si˛e z nim wczoraj wieczorem — odparł Mitch. — Lekarz zalecił mu dwumiesi˛eczny odpoczynek. — Tak. Dlatego tu jeste´s. Chc˛e, z˙ eby´s przez najbli˙zsze dwa miesiace ˛ pracował z Victorem Milliganem. Przejmie wi˛ekszo´sc´ spraw Avery’ego, b˛edzie wi˛ec to dla ciebie znany teren. — To s´wietnie. Jeste´smy dobrymi przyjaciółmi. — Du˙zo si˛e od niego nauczysz. To geniusz podatkowy. Czyta dwie ksia˙ ˛zki dziennie. Wspaniale, pomy´slał Mitch, w wi˛ezieniu dojdzie do dziesi˛eciu. — Tak, to bardzo zdolny facet. Raz czy dwa razy pomógł mi wykaraska´c si˛e z opałów. — To s´wietnie. My´sl˛e, z˙ e b˛edzie wam si˛e dobrze razem pracowało. Porozmawiaj z nim ju˙z dzi´s. A teraz druga rzecz. Avery zostawił kilka nie załatwionych spraw na Kajmanach. Dobrze wiesz, z˙ e cz˛esto spotyka si˛e z tamtejszymi bankierami. Miał tam jutro polecie´c na par˛e dni. Powiedział mi dzi´s rano, z˙ e znasz klientów i orientujesz si˛e w ich problemach prawno-finansowych. Polecisz wi˛ec zamiast niego. Lear, skopiowane materiały, dom wypoczynkowy, magazyn, konta. Tysiace ˛ my´sli przeleciały mu w jednej chwili przez głow˛e. To nie trzymało si˛e kupy. — Na Kajmany? Jutro? — Tak. To do´sc´ wa˙zne. Trzech jego klientów chce uporzadkowa´ ˛ c swoje konta i inne prawne sprawy. Chciałem wysła´c Milligana, ale ma umówione spotkanie w Denver. Avery powiedział, z˙ e mo˙zesz si˛e tym zaja´ ˛c. — Oczywi´scie, z˙ e mog˛e. ´ — Swietnie. W tamta˛ stron˛e polecisz learem. Wylecisz około południa i wrócisz normalnym rejsem w piatek ˛ wieczorem. Jakie´s problemy? Tak, wiele problemów. Ray wychodzi z wi˛ezienia. Tarrance z˙ ada ˛ kontrabandy. Trzeba jeszcze zapracowa´c na pół miliona dolarów. A on sam musi by´c w ka˙zdej chwili gotowy do ucieczki. ˙ — Zadnych problemów — odpowiedział. Wrócił do biura, przekr˛ecił klucz w drzwiach, zdjał ˛ buty, poło˙zył si˛e na podłodze i zamknał ˛ oczy. Winda zatrzymała si˛e na szóstym pi˛etrze, i na dziewiate ˛ Mitch doszedł schodami. Tammy otworzyła mu drzwi i zamkn˛eła je za nim na klucz. Podszedł do okna. — Obserwowała´s? — Oczywi´scie. Stra˙znik z twojego parkingu stał na chodniku i przygladał ˛ si˛e, jak tu wchodziłe´s. — Wspaniale. Nawet Dutch mnie s´ledzi. 295

Odwrócił si˛e i spojrzał na nia.˛ — Wygladasz ˛ na zm˛eczona.˛ — Zm˛eczona? ˛ Jestem pół˙zywa. Przez ostatnie dwa tygodnie byłam dozorczynia,˛ sekretarka,˛ prawnikiem, bankierem, dziwka,˛ kurierem i prywatnym detektywem. Dziewi˛ec´ razy latałam na Grand Cayman. Za ka˙zdym razem kupowałam nowe komplety baga˙zowe i wracałam obładowana tonami kradzionych dokumentów. Do Nashville je´zdziłam cztery razy, a latałam dziesi˛ec´ . Przeczytałam tyle rejestrów bankowych i prawniczych s´mieci, z˙ e prawie o´slepłam. A kiedy nadchodził czas na sen, zakładałam koszulk˛e z napisem „Dustbusters” i przez sze´sc´ godzin robiłam za sprzataczk˛ ˛ e. Mam tyle imion, z˙ e musiałam je sobie wypisa´c na r˛ece, z˙ eby którego´s nie zapomnie´c. — Chc˛e ci zaproponowa´c nast˛epne. — Nie jestem zaskoczona. Jakie? — Mary Alice. Od tej chwili, je´sli b˛edziesz rozmawia´c z Tarrance’em, nazywasz si˛e Mary Alice. — Czekaj, zapisz˛e. Nie lubi˛e go. Jest nieuprzejmy przez telefon. — Mam dla ciebie wspaniałe wie´sci. — Nie mog˛e si˛e doczeka´c. — Koniec z „Dustbusters”. — Chyba si˛e poło˙ze˛ i zaczn˛e płaka´c. Dlaczego? — To nie ma sensu. — Mówiłam ci to tydzie´n temu. Nikt nie jest w stanie zabra´c stamtad ˛ tych dokumentów, skopiowa´c i odda´c z powrotem. To po prostu niemo˙zliwe. — Rozmawiała´s z Abanksem? — zapytał Mitch. — Tak. — Dostał pieniadze? ˛ — Tak, przekazem w piatek. ˛ — Jest gotów? — Tak twierdzi. — To dobrze. Co z fałszerzem? — Widziałam si˛e z nim dzi´s po południu. — Kto to jest? — Były kryminalista. Stary kumpel Lomaxa. Eddie twierdził, z˙ e to najlepszy fałszerz w kraju. — Oby miał racj˛e. Ile on chce? — Pi˛ec´ tysi˛ecy. Oczywi´scie w gotówce. Nowe karty ID, prawa jazdy, paszporty i wizy. — Ile mu to zajmie? — Nie wiem. Na kiedy musisz to mie´c? Mitch usiadł na brzegu wynaj˛etego biurka, odetchnał ˛ gł˛eboko i próbował si˛e skoncentrowa´c. 296

— Tak szybko, jak to mo˙zliwe. My´slałem, z˙ e pozostał mi jeszcze tydzie´n, ale teraz zaczynam mie´c watpliwo´ ˛ sci. Załatw to jak najszybciej. Mo˙zesz pojecha´c w nocy do Nashville? — O tak, z przyjemno´scia! ˛ Nie byłam tam od dwóch dni. — Potrzebuj˛e kamery Sony ze statywem, do zainstalowania w sypialni. Kup te˙z pudełko kaset. Chc˛e, z˙ eby´s była tam przez par˛e dni pod telefonem. Przejrzyj jeszcze raz papiery firmy i pracuj nad lista.˛ — To znaczy, z˙ e mam tam zosta´c? — Tak. A co? — Od spania na tym łó˙zku mam ju˙z naruszone dwa kr˛egi. — Sama je wypo˙zyczyła´s. — Co mam zrobi´c z paszportami? — Jak nazywa si˛e ten go´sc´ ? — Doc. . . jaki´s tam. Mam jego numer. — Daj mi go. Powiedz mu, z˙ e zadzwoni˛e do niego za par˛e dni. Ile masz pieni˛edzy? — Ciesz˛e si˛e, z˙ e o to pytasz. Zaczynałam z pi˛ec´ dziesi˛ecioma tysiacami, ˛ tak? Wydałam dziesi˛ec´ tysi˛ecy na przeloty, hotele, baga˙ze i wynajmowane samochody. I ciagle ˛ wydaj˛e. Teraz potrzebujesz kamery i fałszywych dokumentów. Nie chciałabym straci´c na tym interesie. Mitch skierował si˛e do drzwi. — Co by´s powiedziała na kolejne pi˛ec´ dziesiat ˛ tysi˛ecy? — Wezm˛e. Popatrzył na nia˛ i zamknał ˛ drzwi zastanawiajac ˛ si˛e, czy kiedykolwiek ja˛ jeszcze zobaczy. Cela miała wymiary osiem na osiem. Kibel w kacie ˛ i dwie prycze jedna nad druga.˛ Na górnej od roku nikt nie spał. Na dolnej le˙zał Ray ze słuchawkami na uszach. Mówił sam do siebie u˙zywajac ˛ bardzo dziwnego j˛ezyka. Po turecku. Tu i ówdzie w korytarzu słyszało si˛e ciche rozmowy, ale wi˛ekszo´sc´ s´wiateł wygaszono. Była s´roda, jedenasta w nocy. Do celi podszedł bezszelestnie stra˙znik. — McDeere — powiedział cicho przez kraty. Ray usiadł na skraju pryczy i spojrzał na niego. Zdjał ˛ słuchawki. — Komendant chce ci˛e widzie´c. Jasne, pomy´slał, komendant siedzi o jedenastej przy swym biurku i czeka na mnie. — Dokad ˛ idziemy? — zapytał z niepokojem. — Włó˙z buty i chod´z.

297

Ray rozejrzał si˛e po celi i szybko zlustrował swój dobytek. Przez te osiem lat dorobił si˛e czarno-białego telewizora, wielkiego magnetofonu i dwóch kartonowych pudeł z kasetami i ksia˙ ˛zkami. W wi˛eziennej pralni zarabiał trzy dolary dziennie, ale oprócz papierosów niewiele mo˙zna tu było kupi´c. To było wszystko, co miał, co zdobył. Przez osiem lat. Stra˙znik przekr˛ecił w zamku ci˛ez˙ ki klucz i uchylił drzwi na par˛e cali. Wyłaczył ˛ s´wiatło. — Po prostu id´z za mna˛ i nie próbuj z˙ adnych sztuczek. Nie wiem, kim jeste´s, mister, ale musisz mie´c wysoko postawionych przyjaciół. Otwarł nast˛epne drzwi i znale´zli si˛e na zewnatrz, ˛ pod koszem do koszykówki. — Stój za mna˛ — powiedział stra˙znik. Ray omiótł spojrzeniem pogra˙ ˛zony w mroku dziedziniec. W oddali wi˛ezienny mur czerniał w mroku niczym góra ponad podwórzem i miejscem do spacerów, gdzie przemierzył setki mil i wypalił ton˛e papierosów. Ten mur miał szesna´scie stóp wysoko´sci, ale w nocy wydawał si˛e o wiele wy˙zszy. Wie˙zyczki stra˙zników, rozmieszczone w odległo´sci pi˛ec´ dziesi˛eciu jardów jedna od drugiej, były dobrze o´swietlone i znakomicie wyposa˙zone w bro´n. Stra˙znik, z oboj˛etna˛ mina,˛ oczywi´scie w mundurze i uzbrojony, szedł pewnym krokiem mi˛edzy dwoma ceglanymi budynkami i co jaki´s czas przypominał Rayowi, z˙ e ma i´sc´ za nim i zachowywa´c si˛e spokojnie. Ray nie tracił spokoju. Zatrzymali si˛e na rogu i stra˙znik spojrzał na oddalony o pi˛ec´ dziesiat ˛ stóp mur. Reflektory omiotły dziedziniec, wi˛ec cofn˛eli si˛e w mrok. Dlaczego si˛e kryjemy, pomy´slał Ray. Czy ci faceci z pistoletami tam na górze sa˛ po naszej stronie? Chciał zna´c odpowied´z na te pytania, zanim si˛e zdecyduje na jakikolwiek desperacki krok. Stra˙znik wskazał miejsce, w którym niegdy´s James Earl i jego chłopcy przedostali si˛e przez mur. Słynny fragment muru podziwiany przez wszystkich mieszka´nców Brushy Mountain. — Za jakie´s pi˛etna´scie minut b˛edzie przerzucona drabinka. Drut na górze przeci˛eto w tym miejscu. Znajdziesz tam mocna˛ lin˛e i spu´scisz si˛e na druga˛ stron˛e. — Mog˛e zada´c par˛e pyta´n? — Tylko szybko. — Co z tymi reflektorami? — Zostana˛ odwrócone. Znajdziesz si˛e w całkowitej ciemno´sci. — A ci faceci z karabinami? — Nie martw si˛e. B˛eda˛ patrze´c w inna˛ stron˛e. — Do diabła! Jeste´s pewien? — Słuchaj, człowieku. Byłem s´wiadkiem wielu takich akcji, ale ta teraz to pestka. Zaplanował ja˛ osobi´scie komendant Lattener, który teraz jest tam na górze. — Stra˙znik wskazał najbli˙zsza˛ wie˙zyczk˛e. — Komendant? 298

— Tak. Wszystko tu musi gra´c. — Kto rzuci drabink˛e? — Dwaj stra˙znicy. Ray otarł czoło r˛ekawem i odetchnał ˛ gł˛eboko. Czuł sucho´sc´ w ustach, kolana mu dr˙zały. — B˛edzie na ciebie czekał pewien kole´s — szepnał ˛ stra˙znik. — Ma na imi˛e Bud. Przejmie ci˛e za murem i rób, co ci powie. Reflektory omiotły raz jeszcze dziedziniec i zgasły. — Przygotuj si˛e — powiedział stra˙znik. Zapadła ciemno´sc´ i, niemal jednocze´snie, s´miertelna cisza. Mur był teraz zupełnie czarny. Z najbli˙zszej wie˙zyczki dały si˛e słysze´c dwa krótkie gwizdy. Ray przykl˛eknał ˛ i patrzył. Dwie postacie wybiegły nagle zza sasiedniego ˛ budynku i zbli˙zyły si˛e do muru. Ray widział, jak ci dwaj szukaja˛ czego´s, a potem podnosza˛ to z ziemi. — Biegnij, kole´s — syknał ˛ stra˙znik. — Pr˛edzej! Ray ruszył nisko pochylony. Drabinka sznurowa była na miejscu. Stra˙znik ujał ˛ go pod ramiona i podrzucił na pierwszy szczebel. Drabinka co chwila odskakiwała od muru, ale wspinał si˛e po niej tak szybko, jak mógł. Na szczycie mur miał dwie stopy szeroko´sci. W zwojach drutu kolczastego wyci˛ety był du˙zy otwór. Prze´sliznał ˛ si˛e przeze´n. Znalazł lin˛e, tam gdzie si˛e jej spodziewał, i zaczał ˛ spuszcza´c si˛e po niej w dół. Osiem stóp nad ziemia˛ pu´scił lin˛e i skoczył. Przykucnał ˛ i rozejrzał si˛e dookoła. Nadal panowała ciemno´sc´ . Reflektory były pogaszone. Pas otwartej przestrzeni ko´nczył si˛e jakie´s sto stóp od muru, dalej ciagn ˛ ał ˛ si˛e g˛esty las. — Tutaj — odezwał si˛e cichy głos. Ray spojrzał w tamta˛ stron˛e. Bud czekał na niego, ukryty w najbli˙zszej k˛epie czarnych krzaków. — Po´spiesz si˛e. Ray ruszył za nim. Po kilkunastu minutach marszu mur zniknał ˛ im z oczu. Zatrzymali si˛e na małej polanie przy drodze gruntowej. Jego przewodnik wyciagn ˛ ał ˛ ku niemu dło´n. — Bud Riley. Niezła zabawa, co? — Nieprawdopodobne. Ray McDeere. Bud, postawny m˛ez˙ czyzna z czarna˛ broda,˛ ubrany był w d˙zinsy i bluz˛e moro; nosił czarny beret i wojskowe buty. Wygladało ˛ na to, z˙ e nie jest uzbrojony. Zaproponował papierosa. — Z kim pracujesz? — zapytał Ray. — Z nikim. Wykonuj˛e po prostu mała˛ fuch˛e dla komendanta. Zazwyczaj wzywa mnie, gdy komu´s uda si˛e ucieczka. Wtedy wyglada ˛ to oczywi´scie troch˛e inaczej. Zwykle bior˛e ze soba˛ moje pieski. My´sl˛e, z˙ e poczekamy tu chwil˛e, dopóki

299

nie odezwa˛ si˛e syreny, z˙ eby´s mógł ich posłucha´c. Nie wypada, z˙ eby´s ich nie posłuchał. Chodzi mi o to, z˙ e w pewnym sensie b˛eda˛ wyły na twoja˛ cze´sc´ . — W porzadku. ˛ Tylko z˙ e słyszałem je ju˙z nieraz wcze´sniej. — Tak, ale kiedy jeste´s na zewnatrz, ˛ brzmi to zupełnie inaczej. To pi˛ekny d´zwi˛ek. — Słuchaj, Bud, ja. . . — Posłuchaj, Ray. Mamy mnóstwo czasu. Oni, prawd˛e mówiac, ˛ nie za bardzo chca˛ ciebie goni´c. — Nie za bardzo? — No tak. Musza˛ narobi´c troch˛e zamieszania, obudzi´c wszystkich, jakby to była prawdziwa ucieczka. Ale nie zamierzaja˛ ci˛e tropi´c. Nie wiem, co na nich masz, lecz jest to co´s, co ich powstrzyma. Syreny zacz˛eły wy´c i Ray zerwał si˛e na nogi. Smugi reflektorów przeci˛eły ciemne niebo i usłyszeli niewyra´zne z tej odległo´sci głosy stra˙zników. — Rozumiesz, o co mi chodziło? — Idziemy! — powiedział Ray i ruszył naprzód. — Niedaleko stad, ˛ przy szosie, stoi moja ci˛ez˙ arówka. Przywiozłem ci troch˛e ubra´n. Komendant dał mi twoje rozmiary. Mam nadziej˛e, z˙ e ci si˛e spodobaja.˛ Gdy dotarli do ci˛ez˙ arówki, Bud z trudem łapał oddech. Ray przebrał si˛e szybko w oliwkowe spodnie i granatowa˛ bawełniana˛ koszule. — Bardzo ładne, Bud — powiedział. — Wi˛ezienne łachy wyrzu´c po prostu w krzaki. Przez dwie mile jechali kr˛eta˛ górska˛ droga,˛ po czym skr˛ecili na asfaltowa˛ szos˛e. Bud w milczeniu słuchał Conwaya Twitty’ego. — Dokad ˛ jedziemy, Bud? — zapytał w ko´ncu Ray. — Có˙z, komendant powiedział, z˙ e go to nie obchodzi i z˙ e, prawd˛e mówiac, ˛ nie chce wiedzie´c. Powiedział, z˙ e b˛edzie to zale˙zało od ciebie. Proponuj˛e, z˙ ebys´my pojechali do jakiego´s wi˛ekszego miasta, w którym jest dworzec autobusowy. Potem ju˙z b˛edziesz musiał radzi´c sobie sam. — Jak daleko mo˙zesz mnie podrzuci´c? — Mamy cała˛ noc. Zaproponuj jakie´s miasto. — Zanim zaczn˛e si˛e kr˛eci´c po jakim´s dworcu autobusowym, wolałbym mie´c ju˙z za soba˛ par˛e mil. Co by´s powiedział na Knoxville? — Czemu nie. Dokad ˛ stamtad ˛ pojedziesz? — Nie wiem. Musz˛e wyjecha´c z kraju. — Majac ˛ takich przyjaciół, nie b˛edziesz miał z tym problemów. Mimo wszystko bad´ ˛ z ostro˙zny. Jutro twoje zdj˛ecie zawi´snie w ka˙zdym biurze szeryfa w dziesi˛eciu stanach.

300

Przed nimi pojawiły si˛e nagle trzy samochody migoczace ˛ niebieskimi s´wiatłami. Ray skulił si˛e na siedzeniu. — Spokojnie, Ray. Nie widza˛ ci˛e. Ray przygladał ˛ si˛e chwil˛e przez tylna˛ szyb˛e znikajacym ˛ w oddali samochodom. — A blokady na drogach? — Posłuchaj, Ray. Nie b˛edzie z˙ adnych blokad. Zaufaj mi. — Bud wyciagn ˛ ał ˛ z kieszeni zwitek banknotów i poło˙zył pieniadze ˛ na siedzeniu. — Pi˛ec´ set dolców. Komendant dał mi je osobi´scie. Masz mocnych przyjaciół, kole´s.

Rozdział 34

Było to w s´rod˛e rano. Tarry Ross wchodził po schodach na trzecie pi˛etro hotelu „Phoenix Park”. Zatrzymał si˛e na półpi˛etrze, z˙ eby złapa´c oddech. Na czole perliły mu si˛e kropelki potu. Zdjał ˛ ciemne okulary i otarł twarz r˛ekawem płaszcza. Poczuł nagle mdło´sci, oparł si˛e o por˛ecz. Postawił walizk˛e na ziemi i usiadł na schodach. R˛ece dr˙zały mu jak paralitykowi, miał ochot˛e si˛e rozpłaka´c. Nacisnał ˛ z˙ oładek ˛ obu dło´nmi i próbował opanowa´c odruchy wymiotne. Po chwili mdło´sci min˛eły i oddech wrócił do normy. We´z si˛e w gar´sc´ , człowieku. Na ko´ncu korytarza czeka na ciebie dwie´scie tysi˛ecy dolarów. Je´sli masz charakter, dojdziesz tam i je zabierzesz. Je˙zeli tylko zdob˛edziesz si˛e na odwag˛e, wyjdziesz z tego hotelu z pieni˛edzmi. Odetchnał ˛ gł˛eboko i spróbował powstrzyma´c dr˙zenie rak. ˛ Troch˛e odwagi, człowieku. Nogi mu dr˙zały, ale szedł naprzód. Ósme drzwi po prawej stronie. Wstrzymał oddech i zapukał. Min˛eła sekunda. Rzucił spojrzenie w głab ˛ korytarza, ale przez ciemne okulary nie zobaczył wiele. — Taak? — rozległ si˛e głos z pokoju. ´ — Tu Alfred. — Smieszne imi˛e, pomy´slał. Kto je wła´sciwie wymy´slił? Drzwi uchyliły si˛e i w szparze pojawiła si˛e znana mu twarz. Potem drzwi si˛e zamkn˛eły, ale po chwili otwarły znowu, tym razem na cała˛ szeroko´sc´ . Alfred wszedł do s´rodka. — Dzie´n dobry, Alfredzie — odezwał si˛e ciepłym tonem Vinnie Cozzo. — Mo˙ze kawy? — Nie przyszedłem tutaj na kaw˛e — sapnał ˛ Alfred. Poło˙zył walizk˛e na łó˙zku i spojrzał na Cozza. — Zawsze jeste´s taki nerwowy, Alfredzie. Czemu si˛e nie rozlu´znisz cho´c troch˛e? Nic ci przecie˙z nie grozi. — Zamknij si˛e, Cozzo. Gdzie sa˛ pieniadze? ˛ Vinnie wskazał ruchem głowy skórzana˛ walizk˛e i przestał si˛e u´smiecha´c. — Mów, Alfredzie.

302

Znów poczuł mdło´sci, ale udało mu si˛e utrzyma´c na nogach. Spojrzał na walizk˛e. Serce waliło mu jak młotem. — W porzadku. ˛ Wasz człowiek, McDeere, otrzymał wła´snie milion dolarów i czeka na nast˛epne pół miliona. Dostarczył nam ju˙z jedna˛ parti˛e dokumentów Bendiniego i ma zamiar dostarczy´c dziesi˛ec´ tysi˛ecy innych. — Poczuł silny ból w pachwinie i usiadł na skraju łó˙zka. Zdjał ˛ okulary. — Mów dalej — powiedział Cozzo. — W ciagu ˛ ostatnich sze´sciu miesi˛ecy McDeere wiele razy kontaktował si˛e z naszymi lud´zmi. B˛edzie zeznawał na rozprawie, a potem zamierza znikna´ ˛c jako chroniony s´wiadek. On i jego z˙ ona. — Gdzie sa˛ te inne dokumenty? — Nie wiem, cholera. Nie chce powiedzie´c. Ale sa˛ gotowe. Daj mi moje pieniadze, ˛ Cozzo. Vinnie podał mu walizk˛e. Alfred otworzył swoja˛ i trz˛esacymi ˛ r˛ekami zaczał ˛ przekłada´c do niej paczki banknotów. — Dwie´scie tysi˛ecy? — zapytał. Vinnie u´smiechnał ˛ si˛e promiennie. — Taka była umowa, Alfredzie. Za par˛e tygodni b˛ed˛e miał dla ciebie nast˛epna˛ robot˛e. — Nie ma mowy, Cozzo. Rezygnuj˛e z tego interesu. — Zamknał ˛ walizk˛e i ruszył w stron˛e drzwi. Przystanał ˛ i próbował si˛e uspokoi´c. — Co zrobicie z McDeere’em? — zapytał, nie patrzac ˛ na Vinniego. — A jak my´slisz, Alfredzie? Zagryzł wargi, chwycił walizk˛e i wyszedł z pokoju. Vinnie u´smiechnał ˛ si˛e i zamknał ˛ za nim drzwi. Wyjał ˛ z kieszeni kart˛e telefoniczna˛ i zamówił rozmow˛e z Chicago, z Lazarovem. Tarry Ross w panice zbiegał po schodach. Prawie nic nie widział przez ciemne okulary. Przy ko´ncu korytarza, tu˙z obok wind, jaka´s ogromna r˛eka wynurzyła si˛e z ciemno´sci i wciagn˛ ˛ eła go do pokoju. Otrzymał cios w twarz, a czyja´s inna pi˛es´c´ wyladowała ˛ na jego z˙ oładku. ˛ Kto´s inny uderzył go w nos. Oszołomiony i zalany krwia˛ runał ˛ na podłog˛e. Walizka wyladowała ˛ na łó˙zku. Posadzono go na krze´sle, pot˛ez˙ na z˙ arówka za´swieciła mu w oczy. Trzej jego koledzy, agenci FBI, przygladali ˛ mu si˛e uwa˙znie. Dyrektor Voyles podszedł do niego kr˛ecac ˛ głowa˛ z niedowierzaniem. Agent o sprawnych i silnych r˛ekach stał w pogotowiu. Inny przeliczał pieniadze. ˛ Voyles pochylił si˛e nad nim. — Jeste´s zdrajca,˛ Ross. Najgorszy rodzaj s´cierwa. Nie mog˛e w to uwierzy´c. Ross zagryzł wargi i zaczał ˛ szlocha´c. — Kto to jest? — zapytał Voyles z napi˛eciem w głosie. ˙ Płacz stał si˛e gło´sniejszy. Zadnej odpowiedzi. Voyles zamachnał ˛ si˛e z furia,˛ i trzasnał ˛ go w lewa˛ skro´n. Tarry zawył z bólu. 303

— Kto to jest, Ross, o kogo chodzi, odpowiadaj! — Vinnie Cozzo — wymamrotał przez łzy. — Wiem, z˙ e to Cozzo. Do diabła, wiem, z˙ e to on. Ale co mu powiedziałe´s? Ciałem Rossa wstrzasały ˛ dreszcze. Szlochał z˙ ało´snie, a krew ciekła mu z nosa wartka˛ struga.˛ Milczał. Voyles uderzył go ponownie, potem jeszcze raz. — Mów, n˛edzny skurwysynu. Gadaj, czego chciał Cozzo? — Uderzył go znowu. Ross zgiał ˛ si˛e we dwoje i opu´scił głow˛e na kolana. Płacz nieznacznie ucichł. — Dwie´scie tysi˛ecy — zameldował agent. Voyles przykl˛eknał ˛ na jedno kolano i niemal szeptem zapytał: — Chodziło o McDeere’a, Ross? Prosz˛e, o, prosz˛e, powiedz mi, z˙ e nie o McDeere’a. Powiedz mi, Tarry, powiedz, z˙ e to nie McDeere. Tarry objał ˛ kolana r˛ekami i utkwił wzrok w podłodze. Krew kapała mu z nosa, tworzac ˛ na dywanie mała˛ kału˙ze˛ . Miej odwag˛e, Tarry. Ju˙z nie skorzystasz z tych pieni˛edzy. Trafisz do pudła. Ha´nba, Tarry. Jeste´s małym, podłym zasra´ncem i wszystko ju˙z sko´nczone. Co mo˙zesz zyska´c, zachowujac ˛ to w tajemnicy? Miej odwag˛e. Voyles patrzył na niego błagalnie. — Powiedz, z˙ e to nie McDeere, Tarry. Prosz˛e, powiedz, z˙ e to nie on. Tarry usiadł prosto i wytarł twarz dło´nmi. Odetchnał ˛ gł˛eboko. Przygryzł wargi, obrzucił Voylesa wyzywajacym ˛ spojrzeniem i skinał ˛ głowa.˛ DeVasher nie miał czasu, by skorzysta´c z windy. Zbiegł po schodach na trzecie pi˛etro i wpadł do biura Locke’a. Zebrała si˛e tam połowa wspólników. Locke, Lambert, Milligan, McKnight, Dunbar, Denton, Lawson, Banahan, Kruger, Welch i Shottz. Pozostałych ju˙z wezwano. W pokoju panował nastrój pewnej paniki. DeVasher usiadł u szczytu stołu konferencyjnego i wszyscy zgromadzili si˛e wokół niego. — W porzadku, ˛ chłopcy. Na razie nie musimy jeszcze ewakuowa´c si˛e do Brazylii. W ka˙zdym razie jeszcze nie w tej chwili. Dowiedzieli´smy si˛e dzi´s rano, z˙ e McDeere wiele razy kontaktował si˛e z fedami, z˙ e zapłacili mu milion w gotówce i obiecali nast˛epne pół i z˙ e jest w posiadaniu dokumentów, które sa˛ jak bomba zegarowa. Wiemy to prosto z FBI. Lazarov i jego mała armia sa˛ ju˙z w drodze do Memphis. Wyglada ˛ na to, z˙ e nie doszło jeszcze do katastrofy. Na razie. Według naszego informatora — chodzi o osob˛e zajmujac ˛ a˛ bardzo wysokie stanowisko w FBI — McDeere zgromadził ponad dziesi˛ec´ tysi˛ecy dokumentów i jest gotowy je im dostarczy´c. Jak dotad, ˛ dostali tylko cz˛es´c´ . Tak przypuszczamy. Jedno jest pewne, musimy działa´c szybko. Je´sli uniemo˙zliwimy mu wykonanie nast˛epnych posuni˛ec´ , wszystko b˛edzie w porzadku. ˛ Mimo z˙ e otrzymali ju˙z troch˛e papierów. 304

Sadz˛ ˛ e, z˙ e nie maja˛ ich zbyt du˙zo albo nie moga˛ si˛e tu pojawi´c bez nakazu rewizji. DeVasher znajdował si˛e w centrum uwagi, co sprawiało mu ogromna˛ przyjemno´sc´ . Z pobła˙zliwym, pełnym wy˙zszo´sci u´smiechem przygladał ˛ si˛e zmartwionym twarzom wspólników. — No dobrze, a gdzie jest McDeere? — W swoim biurze. Wła´snie z nim rozmawiałem. Niczego nie podejrzewa — powiedział Milligan. — Znakomicie. Za trzy godziny ma lecie´c na Grand Cayman, zgadza si˛e, Lambert? — Zgadza si˛e. Około północy. — Samolot nigdy tam nie dotrze, chłopcy. Wyladuj ˛ a˛ w Nowym Orleanie, by załatwi´c par˛e spraw, i potem skieruja˛ si˛e prosto ku wyspom. Jakie´s trzydzie´sci mil przed zatoka˛ mały punkcik na zawsze zniknie z radarów. Szczatki ˛ rozprosza˛ si˛e na du˙zej powierzchni i nikt nie odnajdzie nigdy z˙ adnych ciał. Smutne, ale konieczne. — Lear? — zapytał Denton. — Tak, synu, lear. Kupimy ci nowa˛ zabawk˛e. — Jeste´smy chyba troch˛e za bardzo pewni siebie — odezwał si˛e Locke. — Zakładamy, z˙ e dokumenty, które trafiły w ich r˛ece, sa˛ niegro´zne. Cztery dni temu podejrzewałe´s, z˙ e McDeere skopiował cz˛es´c´ tajnych materiałów Avery’ego. Co im dał? — Ogladali ˛ te dokumenty w Chicago. Tak, sa˛ pełne obcia˙ ˛zajacych ˛ informacji, ale jest tego za mało. Nie moga˛ jeszcze wykona´c pierwszego ruchu. Dobrze wiecie, chłopcy, z˙ e najwa˙zniejsze materiały sa˛ ukryte na wyspach. I oczywi´scie tu w piwnicy. Do piwnicy nikt si˛e nie dostanie. Sprawdzili´smy materiały przechowywane w domu wypoczynkowym. Wyglada ˛ na to, z˙ e wszystko jest w porzadku. ˛ Locke nie był usatysfakcjonowany. — Wi˛ec skad ˛ si˛e wzi˛eło te dziesi˛ec´ tysi˛ecy dokumentów, o których była mowa? — Tak naprawd˛e, wcale nie wiemy, czy on rzeczywi´scie ma te dziesi˛ec´ tysi˛ecy. Osobi´scie raczej w to watpi˛ ˛ e. Pami˛etaj, z˙ e zanim zniknie, chce dosta´c jeszcze pół miliona. Prawdopodobnie kłamie i w˛eszy wokoło usiłujac ˛ zdoby´c wi˛ecej materiałów. Je˙zeli miałby rzeczywi´scie dziesi˛ec´ tysi˛ecy, dlaczego FBI nie dostało ich do tej pory? — Wi˛ec czego si˛e obawiamy? — Tego, co jest niewiadome, Ollie. Nie wiemy, co on zdobył, oprócz tego miliona dolarów. Nie jest głupcem i mo˙ze si˛e po prostu natkna´ ˛c na co´s ciekawego. Nie mo˙zemy do tego dopu´sci´c. Lazarov, je´sli chcecie wiedzie´c, rozkazał: „wysadzi´c skurwiela w powietrze”. W wolnym tłumaczeniu. — Przecie˙z to niemo˙zliwe, z˙ eby nowicjusz mógł odnale´zc´ i skopiowa´c taka˛ liczb˛e obcia˙ ˛zajacych ˛ dokumentów — oznajmił stanowczo Kruger i rozejrzał si˛e wokoło liczac ˛ na poparcie. Kilka osób spojrzało na niego z dezaprobata.˛ 305

— Po co przylatuje Lazarov? — zapytał Dunbar, specjalista od nieruchomo´sci. Wymówił to imi˛e takim tonem, jakby to chodziło o Charlesa Mansona. — Głupie pytanie — sapnał ˛ DeVasher i popatrzył wokół, szukajac ˛ idioty, który je zadał. — Przede wszystkim musimy zaja´ ˛c si˛e McDeere’em i upewni´c, z˙ e zagro˙zenie jest minimalne. Potem przyjrzymy si˛e uwa˙znie tej sprawie i zrobimy wszystko, co b˛edzie niezb˛edne. Tarrance, Acklin i Laney siedzieli jak skamieniali i słuchali głosu Voylesa dobywajacego ˛ si˛e z aparatu telefonicznego stojacego ˛ na biurku. Ich szef dzwonił z Waszyngtonu i wyja´sniał szczegółowo to, co si˛e wydarzyło. Za godzin˛e wylatywał do Memphis. Był zrozpaczony. — Musisz go znale´zc´ , Tarrance, i musisz si˛e pospieszy´c. Cozzo nie wie, z˙ e my wiemy o Tarrym Rossie, ale Tarry powiedział mu, z˙ e McDeere jest w trakcie przekazywania nam materiałów. Moga˛ go wyeliminowa´c w ka˙zdej chwili. Musisz go przeja´ ˛c. Natychmiast. Wiesz, gdzie teraz jest? — W swoim biurze — odparł Tarrance. ´ — Swietnie. Wyciagnij ˛ go stamtad. ˛ B˛ed˛e tam za dwie godziny. Chc˛e z nim pogada´c. Do zobaczenia. Tarrance nacisnał ˛ widełki i wykr˛ecił numer. — Gdzie dzwonisz? — zapytał Acklin. — Do firmy prawniczej Bendini, Lambert i Locke. — Zwariowałe´s, Wayne?! — krzyknał ˛ Laney. — Nic nie mów. Słuchaj. Odebrała recepcjonistka. — Z Mitchem McDeere’em prosz˛e — powiedział Tarrance. — Chwileczk˛e — odparła. Po chwili odezwał si˛e głos sekretarki: — Biuro pana McDeere’a. — Chciałbym rozmawia´c z panem McDeere’em. — Bardzo mi przykro. Jest na zebraniu. — Posłuchaj, młoda damo. Mówi s˛edzia Henry Hugo. Pan McDeere powinien by´c od pi˛etnastu minut na sali sadowej. ˛ Czekamy na niego. To bardzo wa˙zne. — No có˙z. . . W jego terminarzu nie zostało nic zaznaczone. — Czy pani ustala jego spotkania? — Có˙z. . . Tak, prosz˛e pana. — Wi˛ec jest to pani wina. Niech pani poprosi go do telefonu. Nina pobiegła do pokoju Mitcha. — Dzwoni s˛edzia Hugo. Mówi, z˙ e oczekuja˛ ci˛e w sadzie. ˛ Lepiej z nim porozmawiaj. Mitch zerwał si˛e na równe nogi i chwycił słuchawk˛e. Pobladł gwałtownie. 306

— Tak? — zapytał. — Pan McDeere? — odezwał si˛e Tarrance. — Mówi s˛edzia Hugo. Spó´znił si˛e pan. Prosz˛e natychmiast stawi´c si˛e w sadzie. ˛ — Oczywi´scie. — Mitch porwał płaszcz i walizk˛e, po czym spojrzał na Nin˛e spod zmarszczonych brwi. — Przepraszam — powiedziała. — Nie było tego w twoim kalendarzu. Mitch wypadł na korytarz, zbiegł po schodach, minał ˛ recepcj˛e i wypadł z budynku. Pobiegł wzdłu˙z Front Street w kierunku Union i przemknał ˛ przez hall Cotton Exchange Building. Znalazłszy si˛e na Union skr˛ecił w stron˛e dzielnicy latynoameryka´nskiej. Mo˙zliwe, z˙ e w innym mie´scie młody, dobrze ubrany człowiek z walizka,˛ p˛edzacy ˛ jak wystraszony pies, nie zwróciłby niczyjej uwagi. Ale to było Memphis. Ludzie gapili si˛e na niego. Ukrył si˛e za straganem z owocami i odpoczywał chwil˛e. Nikt za nim nie biegł. Zjadł jabłko. Pomy´slał, z˙ e je´sli kto´s miałby go s´ciga´c, chciałby, z˙ eby tym kim´s był Dwutonowy Tony. Wayne Tarrance nigdy nie imponował mu swym sprytem. Spotkanie w korea´nskim sklepie z butami omal nie sko´nczyło si˛e fatalnie, spotkanie na imprezie z kurczakami na Grand Cayman okazało si˛e równie˙z głupim pomysłem. Jego notatki na temat Morolta mogłyby zanudzi´c harcerzyka. Lecz jego pomysł kodu bezpiecze´nstwa: „o nic nie pytaj, uciekaj, je´sli ci z˙ ycie miłe”, był znakomity. Mitch wiedział od miesiaca, ˛ z˙ e je´sli zadzwoni do niego s˛edzia Hugo, oznacza to, z˙ e musi rzuca´c wszystko i wia´c jak szalony. Stało si˛e co´s złego i chłopcy z czwartego pi˛etra ruszyli do akcji. Gdzie jest Abby? — pomy´slał. Po Union spacerowało parami tylko kilku przechodniów. Znacznie lepiej czułby si˛e na zatłoczonej ulicy. Spojrzał na skrzy˙zowanie Union z Front Street, ale nie zauwa˙zył niczego podejrzanego. Minał ˛ dwie przecznice, wszedł do hallu hotelu „Peabody” i zaczał ˛ szuka´c telefonu. Znalazł jeden na galeryjce, ukryty w krótkim korytarzu przy m˛eskiej toalecie. Wykr˛ecił numer biura FBI w Memphis. — Poprosz˛e z Wayne’em Tarrance’em. To bardzo wa˙zne. Mówi McDeere. Tarrance zgłosił si˛e natychmiast. — Gdzie jeste´s, Mitch? — Wszystko w porzadku, ˛ Tarrance. Co si˛e dzieje? — Gdzie jeste´s? — Poza budynkiem, panie s˛edzio. Jestem bezpieczny. Co si˛e stało? — Musisz tu przyjecha´c, Mitch. — Nie my´sl˛e wykonywa´c głupich ruchów. I nie przyjad˛e, dopóki mi wszystkiego nie wyja´snisz. — Có˙z, my. . . Hmm. . . mamy pewien problem. Był mały przeciek. Powiniene´s. . .

307

— Przeciek, Tarrance? Powiedziałe´s przeciek? Nie ma takich rzeczy jak mały przeciek. Mów, Tarrance, dopóki nie odło˙ze˛ słuchawki i nie znikn˛e. Namierzasz ten telefon, prawda? Odkładam słuchawk˛e. — Nie! Słuchaj, Mitch. Oni wiedza.˛ Wiedza,˛ z˙ e si˛e kontaktujemy. Wiedza˛ o pieniadzach ˛ i dokumentach. Nastapiła ˛ długa chwila ciszy. — Mały przeciek, Tarrance? Brzmi to raczej jak wielki wybuch. Opowiedz mi o tym przecieku. Tylko si˛e pospiesz. — To straszne, Mitch. Naprawd˛e straszne. Voyles jest załamany. Jeden z naszych ludzi sprzedał informacj˛e. Nakryli´smy go dzi´s rano w hotelu w Waszyngtonie. Za wiadomo´sci o tobie zapłacili mu dwie´scie tysi˛ecy. Jeste´smy wstrza´ ˛sni˛eci, Mitch. — Och, jak˙ze mi przykro. Doskonale rozumiem wasz ból i smutek, Tarrance. My´sl˛e, z˙ e chcecie, z˙ ebym przyszedł do was do biura. B˛edziemy mogli usia´ ˛sc´ sobie razem i pociesza´c si˛e wzajemnie. — Voyles b˛edzie tu w południe, Mitch. Przylatuje z najlepszymi lud´zmi. Chce si˛e z toba˛ spotka´c. Zabierzemy ci˛e z miasta. — Oczywi´scie. Chcecie, bym wpadł w wasze ramiona, bo tam b˛ed˛e bezpieczny. Jeste´s idiota,˛ Tarrance. Voyles jest idiota.˛ Wszyscy jeste´scie idiotami. A ja jestem głupcem, z˙ e wam wierzyłem. Namierzasz ten telefon, Tarrance? — Nie! — Kłamiesz. Odkładam słuchawk˛e, Tarrance. Nie ruszaj si˛e z miejsca. Zadzwoni˛e do ciebie z innego aparatu za czterdzie´sci minut. — Nie! Posłuchaj, Mitch. Je´sli nie przyjdziesz tutaj, zginiesz. — Do usłyszenia, Wayne. Czekaj przy aparacie. Mitch odło˙zył słuchawk˛e i rozejrzał si˛e dookoła. Podszedł do marmurowej kolumny i zerknał ˛ na hall w dole. Wokół fontanny pływały kaczki. Restauracja była prawie pusta. Przy jednym ze stolików siedziały stare, bogate kobiety sa˛ czac ˛ herbat˛e i plotkujac. ˛ W recepcji stał samotny go´sc´ i wpisywał si˛e do ksi˛egi meldunkowej. Nagle zza paproci rosnacej ˛ w olbrzymiej doniczce wyłonił si˛e nordyk i spojrzał w jego stron˛e. — Tam, u góry! — krzyknał ˛ przez hall do swojego kolegi. Obaj utkwili w nim spojrzenia i ocenili odległo´sc´ . Barman popatrzył w gór˛e na Mitcha, potem przeniósł wzrok na nordyka i jego koleg˛e. Kobiety gapiły si˛e w milczeniu. — Wezwijcie policj˛e! — wrzasnał ˛ Mitch, cofajac ˛ si˛e od barierki. Obydwaj m˛ez˙ czy´zni pu´scili si˛e sprintem i wpadli na schody. Mitch odczekał pi˛ec´ sekund, po czym wrócił do barierki. Barman nie wykonał z˙ adnego ruchu. Kobiety zamarły. Łomot nóg na schodach był coraz bli˙zszy. Mitch usiadł na barierce, rzucił walizk˛e, przerzucił nogi na druga˛ stron˛e, wstrzymał oddech i skoczył z wysoko´sci 308

dwudziestu stóp na dywan w hallu. Zleciał jak kamie´n, ale udało mu si˛e spa´sc´ na obie nogi. W kostkach i biodrach poczuł gwałtowny, ostry ból. Nadwer˛ez˙ one kolano ugi˛eło si˛e pod nim, lecz zdołał utrzyma´c si˛e na nogach. Obok, przy windach, znajdowała si˛e mała pasmanteria. Na wystawie pełno było krawatów i r˛ekawiczek. Utykajac ˛ wszedł do sklepiku. Za lada˛ stał chłopak majacy ˛ nie wi˛ecej ni˙z dziewi˛etna´scie lat. Nie było innych klientów. Drugie drzwi prowadziły na ulic˛e. — Czy te drzwi sa˛ zamkni˛ete? — zapytał cicho Mitch. — Tak, prosz˛e pana. — Chcesz zarobi´c tysiac ˛ dolarów? Całkiem legalnie? — Mitch pospiesznie wysupłał tysiacdolarowy ˛ banknot i rzucił go na lad˛e. — Och, oczywi´scie. — Wszystko zgodnie z prawem. Przysi˛egam. Nie b˛edziesz miał z˙ adnych kłopotów. Otwórz te drzwi i kiedy za jakie´s dwadzie´scia sekund wbiegna˛ tu dwaj m˛ez˙ czy´zni, powiedz im, z˙ e wyszedłem t˛edy i wskoczyłem do taksówki. Chłopak u´smiechnał ˛ si˛e szerzej i zgarnał ˛ pieniadze. ˛ — Jasne. Nie ma sprawy. — Gdzie jest przebieralnia? — Tutaj, obok szafy. — Otwórz drzwi! — polecił Mitch. Wszedł do kabiny, usiadł i zaczał ˛ rozmasowywa´c kostki i biodra. Kiedy nordyk za swoim towarzyszem wpadli z hallu, sprzedawca rozwieszał krawaty. — Dzie´n dobry — odezwał si˛e uprzejmie. — Czy nie przebiegł t˛edy s´rednio wysoki m˛ez˙ czyzna w ciemnoszarym garniturze i czerwonym krawacie? — Tak, prosz˛e pana. Wybiegł tymi drzwiami i wsiadł do taksówki. — Do taksówki! Cholera! Trzasn˛eły drzwi, po czym w sklepie znowu zapadła cisza. Chłopak zbli˙zył si˛e do półki z butami. — Ju˙z poszli, prosz˛e pana — powiedział. Mitch rozmasowywał kolana. — To dobrze. Podejd´z do drzwi i odczekaj dwie minuty. Je´sli ich zobaczysz, daj mi zna´c. Po dwóch minutach chłopak wrócił. — Znikn˛eli. Mitch nie ruszył si˛e z miejsca, u´smiechnał ˛ si˛e tylko w stron˛e drzwi. ´ — Swietnie. Chciałbym jedna˛ z tych ciemnozielonych sportowych kurtek, rozmiar czterdzie´sci cztery, i białe buty z ko´zlej skóry, dziesiatki. ˛ Przynie´s je tutaj. I obserwuj, czy nic si˛e nie dzieje. — Oczywi´scie, prosz˛e pana. 309

Chłopak przemknał ˛ przez sklep, porwał kurtk˛e i buty i wsunał ˛ je pod drzwi kabiny. Mitch zdjał ˛ krawat, przebrał si˛e szybko i znowu usiadł. — Ile ci jestem winien? — zapytał ze s´rodka. — Chwileczk˛e. . . Co by pan powiedział na pi˛ec´ set dolarów? — W porzadku. ˛ Zamów taksówk˛e i daj mi zna´c, kiedy podjedzie. Tarrance przespacerował wokół biurka ze trzy mile. Rozmow˛e udało si˛e namierzy´c, ale Laney przybył do „Peabody’ego” za pó´zno. Ju˙z wrócił i siedział zdenerwowany obok Acklina. Czterdzie´sci minut po pierwszym telefonie w intercomie odezwał si˛e głos sekretarki. — Panie Tarrance. Dzwoni McDeere. Tarrance rzucił si˛e do aparatu. — Gdzie jeste´s? — Jeszcze w mie´scie. Ale ju˙z niedługo. — Posłuchaj, Mitch. Na własna˛ r˛ek˛e nie prze˙zyjesz dłu˙zej ni˙z dwa dni. Oni s´ciagaj ˛ a˛ tu tylu swoich ludzi, z˙ e mogliby rozp˛eta´c kolejna˛ wojn˛e. Musisz pozwoli´c nam ci pomóc. — Nie wiem, Tarrance. Jako´s nie wierz˛e wam, chłopcy. Nie potrafi˛e powiedzie´c dlaczego. Przeczucie. — Prosz˛e, Mitch. Nie rób tego bł˛edu. — Wydaje mi si˛e, chłopcy, z˙ e chcecie, bym uwierzył, z˙ e potraficie ochrania´c mnie przez reszt˛e mojego z˙ ycia. To dosy´c s´mieszne, Tarrance. Zawarłem z FBI umow˛e i o mały włos nie zostałem zabity we własnym biurze. Naprawd˛e s´wietna ochrona. Tarrance odetchnał ˛ gł˛eboko do słuchawki. Na chwil˛e zapadła cisza. — A co z dokumentami? Zapłacili´smy ci za nie milion dolarów. — Kr˛ecisz, Tarrance. Zapłacili´scie milion za czyste papiery. Dostali´scie je, a ja dostałem milion. Była to oczywi´scie cz˛es´c´ umowy. Inna˛ jej cz˛es´cia˛ była ochrona. — Daj nam te cholerne dokumenty, Mitch. Powiedziałe´s, z˙ e ukryłe´s je gdzie´s w pobli˙zu. Uciekaj, je´sli chcesz, ale daj nam te papiery. — Nic z tego, Tarrance. W tej chwili mog˛e znikna´ ˛c, a Morolto b˛edzie mnie s´cigał albo nie. Je´sli nie dostaniecie dokumentów, nie b˛edziecie mogli ich oskarz˙ y´c. Je´sli Morolto nie zostanie postawiony w stan oskar˙zenia, to by´c mo˙ze dopisze mi szcz˛es´cie i którego´s dnia po prostu o mnie zapomni. Nap˛edziłem im porzadne˛ go stracha, ale poza tym na razie nie narobiłem im z˙ adnych powa˙znych kłopotów. Do diabła, którego´s dnia mo˙ze nawet zatrudnia˛ mnie z powrotem. — Chyba nie mówisz tego powa˙znie. B˛eda˛ ci˛e s´ciga´c, a˙z dopadna.˛ My te˙z b˛edziemy ci˛e s´ciga´c, je´sli nie dostaniemy dokumentów. To takie proste, Mitch. — W takim razie postawi˛e na mafi˛e. Je´sli mnie, chłopcy, znajdziecie wczes´niej, b˛edzie to jaki´s przeciek. Z tych mniejszych. 310

— Zwariowałe´s, Mitch. Jeste´s głupcem, je˙zeli wydaje ci si˛e, z˙ e mo˙zesz wzia´ ˛c swój milion i pow˛edrowa´c tam, gdzie sło´nce wschodzi. Wy´sla˛ swoich oprychów na wielbładach, ˛ z˙ eby szukali ci˛e po pustyni. Nie rób tego, Mitch. ˙ — Zegnaj, Tarrance. Pozdrowienia od Raya. W słuchawce słycha´c było ju˙z tylko sygnał. Tarrance porwał aparat i cisnał ˛ nim o s´cian˛e. Mitch spojrzał na zegar wiszacy ˛ na s´cianie portu lotniczego i wykr˛ecił nast˛epny numer. Odebrała Tammy. — Cze´sc´ , kochanie. Przepraszam, z˙ e ci˛e obudziłem. — Nic nie szkodzi. I tak nie mog˛e spa´c na tym łó˙zku. O co chodzi? — Du˙ze kłopoty. We´z ołówek i słuchaj uwa˙znie. Nie mam chwili do stracenia. Uciekam, a oni depcza˛ mi po pi˛etach. — Mów. — Przede wszystkim zadzwo´n do Abby, do jej rodziców. Powiedz, by rzuciła wszystko i natychmiast wyjechała z miasta. Nie ma czasu na pakowanie rzeczy ani po˙zegnalne buziaki. Powiedz jej, z˙ eby odło˙zyła słuchawk˛e, wsiadła do samochodu i wyjechała nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e za siebie. Ma pojecha´c sze´sc´ dziesiat ˛ a˛ czwarta˛ mi˛edzystanowa˛ do Huntington w zachodniej Wirginii i dosta´c si˛e na lotnisko. Z Huntington ma polecie´c do Mobile. Tam niech wynajmie samochód i jedzie dziesiat ˛ a˛ mi˛edzystanowa˛ do Gulf Shores, a potem sto osiemdziesiat ˛ a˛ druga˛ autostrada˛ na wschód do Perdido Beach. W „Perdido Beach Hilton” niech wynajmie pokój na nazwisko Rachel James i niech tam czeka. Zapisała´s? — Tak. — To nie wszystko. Chc˛e, z˙ eby´s przyleciała do Memphis. Dzwoniłem do Doca, ale paszporty i cała reszta nie sa˛ jeszcze gotowe. Zwymy´slałem go, ale nie pomogło. Obiecał, z˙ e b˛edzie pracował cała˛ noc i przygotuje na rano. Mnie tu nie b˛edzie, wi˛ec ty odbierzesz to od niego. — Tak jest. — Nast˛epnie wró´c z powrotem do Nashville i czekaj. Pod z˙ adnym pozorem nie oddalaj si˛e od telefonu. — Zapisałam. — Potem zawiadom Abanksa. — W porzadku. ˛ Jakie masz plany? — Lec˛e do Nashville, ale nie wiem dokładnie, kiedy tam dotr˛e. Musz˛e ko´nczy´c. Słuchaj, Tammy, powiedz Abby, z˙ e je´sli natychmiast nie wyjedzie, zginie. Wi˛ec niech ucieka, do diabła. Niech ucieka! — Tak jest, szefie. Poszedł szybko do wej´scia numer dwadzie´scia dwa i zda˙ ˛zył jeszcze na samolot odlatujacy ˛ o dziesiatej ˛ dwadzie´scia cztery do Cincinnati. Kiesze´n miał wypchana˛ biletami w jedna˛ stron˛e, które kupił wykorzystujac ˛ kart˛e kredytowa.˛ Do Tulzy — American Flight 233 o 10.14, na nazwisko Mitchel McDeere, do Chicago — 311

Northwest Flight 861 o 10.15, na nazwisko Mitchel McDeere, do Dallas — United Flight 562 o 10.30, na nazwisko Mitchel McDeere i do Atlanty — Delta Flight 790 o 11.10, na nazwisko Mitchel McDeere. Bilet do Cincinnati kupił za gotówk˛e na nazwisko Sam Fortune. Kiedy Lazarov wkroczył do biura na trzecim pi˛etrze, wszyscy spu´scili głowy. DeVasher spojrzał na niego wzrokiem przestraszonego dziecka, które wła´snie dostało lanie. Wspólnicy przygladali ˛ si˛e niezwykle uwa˙znie swoim sznurowadłom i dr˙zały im po´sladki. — Nie mo˙zemy go znale´zc´ — odezwał si˛e DeVasher. Lazarov nie nale˙zał do tych, którzy wrzeszcza˛ i przeklinaja.˛ Cieszył si˛e sława˛ człowieka, który w krytycznych momentach potrafi zachowa´c spokój. — Chcesz powiedzie´c, z˙ e po prostu wstał i wyszedł stad? ˛ — zapytał niemal łagodnym tonem. Nie było odpowiedzi. — W porzadku, ˛ DeVasher. Plan jest nast˛epujacy: ˛ wy´slij wszystkich ludzi na lotnisko. Niech sprawdza˛ ka˙zda˛ lini˛e. Gdzie jest jego samochód? — Na parkingu. — To cudownie. Uciekł pieszo. Uciekł z waszej małej twierdzy na piechot˛e. Joey b˛edzie po prostu zachwycony. Sprawd´zcie wszystkie firmy wynajmujace ˛ samochody. Ilu szanownych wspólników mamy do dyspozycji? — Sze´sc´ dziesiat ˛ procent. — Utwórz z nich pary i wy´slij na lotniska w Miami, Nowym Orleanie, Houston, Atlancie, Chicago, Los Angeles, San Francisco i Nowym Jorku. Niech kr˛eca˛ si˛e po tych lotniskach. Niech mieszkaja˛ na tych lotniskach. Niech jadaja˛ na tych lotniskach. Niech sprawdzaja˛ ka˙zdy mi˛edzynarodowy lot. Jutro przy´slemy posiłki. Wy, szanowni panowie, dobrze go znacie, wi˛ec go odnajd´zcie. Działamy troch˛e na o´slep, ale co mamy do stracenia? Zajmie nam to troch˛e czasu i przykro mi, chłopcy, ale b˛eda˛ to bezpłatne godziny. Gdzie jest jego z˙ ona? — W Danesboro, Kentucky, u swoich rodziców. — Przywie´zcie ja˛ tutaj. Nie róbcie jej z˙ adnej krzywdy. Po prostu ja˛ przywie´zcie. — Zaczynamy kasowa´c dokumenty? — zapytał DeVasher. — Poczekamy dwadzie´scia cztery godziny. Potem wy´slij kogo´s na Kajmany, z˙ eby zniszczył te materiały. Musimy si˛e spieszy´c, DeVasher. Biuro opustoszało. Voyles chodził wokół biurka Tarrance’a i wyszczekiwał rozkazy. Jego wrzaski zapisywało kilku poruczników. 312

— Obstawi´c lotnisko! Sprawdzi´c ka˙zdy lot! Zawiadomi´c posterunki we wszystkich wi˛ekszych miastach! Skontaktowa´c si˛e z celnikami! Mamy jego zdj˛ecie? — Nie mo˙zemy z˙ adnego znale´zc´ , sir. — Znajd´zcie, i to szybko. Dzi´s w nocy musi si˛e znale´zc´ w ka˙zdym biurze FBI i w ka˙zdym punkcie odprawy celnej. On chce si˛e nam wymkna´ ˛c! Skurwiel!

Rozdział 35

Autobus wyjechał z Birmingham w s´rod˛e, tu˙z przed czternasta.˛ Ray zajał ˛ miejsce z tyłu i uwa˙znie przygladał ˛ si˛e ka˙zdemu nowemu pasa˙zerowi. Wygladał ˛ bardzo przyzwoicie. Wcze´sniej pojechał taksówka˛ do centrum handlowego w Birmingham i zaopatrzył si˛e tam w wytarte levisy, kraciasta˛ koszulk˛e z krótkimi r˛ekawami i par˛e czerwono-białych butów Reeboka. Kupił równie˙z lotnicze okulary przeciwsłoneczne i kapelusz Auburna. Zjadł te˙z pizz˛e i ostrzygł si˛e na je˙za. Sasiednie ˛ miejsce zaj˛eła niska, gruba, mocno opalona kobieta. U´smiechnał ˛ si˛e do niej. — De dónde es usted? Skad ˛ pochodzisz? Radosny grymas wykrzywił jej twarz. U´smiechn˛eła si˛e, pokazujac ˛ resztki z˛ebów. — Mexico — odparła dumnie. — Habla espanol? — zapytała rozpromieniona. — Si. Przez dwie godziny, w czasie kiedy autobus toczył si˛e w kierunku Montgomery, gaw˛edzili sobie z o˙zywieniem po hiszpa´nsku. Musiała niekiedy powtarza´c niektóre słowa, ale w zasadzie Ray zadziwiał sam siebie. Przez osiem lat nie u˙zywał w ogóle tego j˛ezyka i tylko troch˛e wyszedł z wprawy. Agenci specjalni Jenkins i Jones jechali za autobusem w dodge’u ariesie. Jenkins prowadził, Jones spał. Zadanie zacz˛eło ich nudzi´c ju˙z po dziesi˛eciu minutach od momentu, w którym opu´scili Knoxville. Rutynowa obserwacja, jak im powiedziano. Je´sli go zgubicie, nie b˛edzie tragedii. Ale starajcie si˛e go nie zgubi´c. Samolot z Huntington do Atlanty miał wystartowa´c dopiero za dwie godziny. Abby siedziała w dalekim kacie ˛ ciemnej poczekalni i rozgladała ˛ si˛e uwa˙znie dookoła. Baga˙ze poło˙zyła na sasiednim ˛ fotelu. Zgodnie z instrukcja˛ zabrała ze soba˛ tylko szczoteczk˛e do z˛ebów, troch˛e kosmetyków i par˛e ubra´n. Napisała krótki list do rodziców, w którym wyja´sniła, z˙ e musiała natychmiast wyjecha´c do Memphis, by zobaczy´c si˛e z Mitchem. Wszystko w porzadku, ˛ nie martwcie si˛e, s´ciskam, całuj˛e, Abby.

314

Nie wiedziała, czy Mitch jeszcze z˙ yje. Tammy powiedziała, z˙ e sprawiał wraz˙ enie wystraszonego, ale doskonale panował nad soba.˛ Jak zwykle. Powiedziała, z˙ e wybierał si˛e do Nashville, a ona, Tammy, miała polecie´c do Memphis. Była zdenerwowana, ale wierzyła, z˙ e Mitch wie, co robi. Trzeba dosta´c si˛e do Perdido Beach i czeka´c. Abby nigdy nie słyszała o Perdido Beach. I miała niemal pewno´sc´ , z˙ e on te˙z nigdy tam nie był. Poczekalnia okazała si˛e niezbyt przyjemnym miejscem. Mniej wi˛ecej raz na dziesi˛ec´ minut Abby otrzymywała od pijanych biznesmenów niedwuznaczne propozycje. „Zje˙zd˙zaj pan” — odpowiadała za ka˙zdym razem. Po dwóch godzinach znalazła si˛e na pokładzie samolotu. Zaj˛eła miejsce przy oknie. Zapi˛eła pasy i próbowała si˛e uspokoi´c. I nagle zobaczyła ja.˛ Była blondynka˛ o wyra´znie zarysowanych ko´sciach policzkowych i mocnej, wr˛ecz niekobiecej szcz˛ece. Miała jednak s´wietna˛ figur˛e i była do´sc´ atrakcyjna. Abby widziała ju˙z kiedy´s cz˛es´c´ tej twarzy. Cz˛es´c´ , gdy˙z ta kobieta nosiła wówczas, tak jak teraz zreszta,˛ du˙ze, przeciwsłoneczne okulary. Spojrzała na Abby, odwróciła natychmiast wzrok i poszła w stron˛e swojego fotela w tyle samolotu. Bar „Shipwreck”. Blondynka z baru „Shipwreck”. Kobieta, która podsłuchiwała ich rozmow˛e z Abanksem. Wi˛ec ja˛ znale´zli. A je´sli ja˛ znale´zli, gdzie był jej ma˙ ˛z? Co z nim zrobili? Pomy´slała o dwugodzinnej je´zdzie kr˛eta,˛ górska˛ droga˛ z Danesboro do Huntington. Prowadziła jak wariatka. Nie mogli za nia˛ jecha´c. Samolot zaczał ˛ kołowa´c i po minucie oderwał si˛e od pasa startowego. Po raz drugi w ciagu ˛ ostatnich trzech tygodni Abby obserwowała zmierzch zapadajacy ˛ nad lotniskiem w Atlancie ze s´rodka 727. Tym razem wraz z blondynka.˛ Po upływie pół godziny obie odleciały do Mobile. Z Cincinnati Mitch poleciał do Nashville. Dotarł tam w s´rod˛e o szóstej wieczór, kiedy banki były ju˙z zamkni˛ete. Znalazł punkt wynajmu ci˛ez˙ arówek U-Haul i telefonicznie zamówił taksówk˛e. Wynajał ˛ jeden z mniejszych modeli, szesnastostopowy. Zapłacił gotówka,˛ ale musiał zostawi´c w depozycie kart˛e kredytowa˛ i prawo jazdy. Je˙zeli DeVasher odnajdzie to miejsce, trudno. Kupił dwadzie´scia kartonowych pudeł i odjechał do wynaj˛etego przez Tammy mieszkania. Od wtorkowego wieczoru nie miał nic w ustach, ale okazało si˛e, z˙ e ma szcz˛es´cie. Tammy zostawiła paczk˛e pra˙zonej kukurydzy i dwa piwa. Po˙zarł wszystko łapczywie. O ósmej wykonał pierwszy telefon do „Perdido Beach Hilton”. Zapytał o Lee Stevensona. „Jeszcze nie przybył” — odparła recepcjonistka. Wyciagn ˛ ał ˛ si˛e na podłodze i zaczał ˛ my´sle´c o tysiacach ˛ rzeczy, które mogły przydarzy´c si˛e Abby. Mo˙ze zabili ja˛ w Kentucky, a on nic o tym nie wiedział. Nie mógł zadzwoni´c. 315

Łó˙zko było nie zasłane, tanie prze´scieradło i koc zsun˛eły si˛e z jednej strony na podłog˛e. Tammy nie była wzorowa˛ gospodynia.˛ Popatrzył na małe, wynaj˛ete łó˙zko i pomy´slał o Abby. Tylko pi˛ec´ nocy temu próbowali si˛e na tym łó˙zku pozabija´c. Miał nadziej˛e, z˙ e jest na pokładzie samolotu. Sama. W sypialni usiadł na nie rozpiecz˛etowanym pudle z kamera˛ Sony i podziwiał zgromadzone tu dokumenty. Tammy porozkładała je na dywanie w równiutkich stosach — osobno te, które dotyczyły kajma´nskich banków, i te dotyczace ˛ kajma´nskich spółek. Na szczycie ka˙zdej sterty le˙zał z˙ ółty notes, a w nim zapisane były nazwy spółek, daty ich zało˙zenia i inne szczegóły. I nazwiska. Nawet Tarrance by si˛e w tym połapał. Sad ˛ Najwy˙zszy mógłby po˙zre´c ich z˙ ywcem. Prokurator Generalny mógłby zwoływa´c konferencje prasowe. A s˛edziowie mogliby skazywa´c, skazywa´c i skazywa´c. Agent specjalny Jenkins ziewnał ˛ do słuchawki i wykr˛ecił numer biura w Memphis. Nie spał od dwudziestu czterech godzin. Jones chrapał w samochodzie. — FBI — odezwał si˛e m˛eski głos. — Tak, kto przy aparacie? — zapytał Jenkins. Chodziło o zwyczajny rutynowy meldunek. — Acklin. — Hej, Rick. Mówi Jenkins. My. . . — Jenkins! Gdzie si˛e podziewałe´s? Zaczekaj! Jenkins przestał ziewa´c i rozejrzał si˛e po hallu dworca autobusowego. W słuchawce rozległ si˛e czyj´s w´sciekły głos. — Gdzie jeste´s, Jenkins? — To był Wayne Tarrance. — Jeste´smy na dworcu autobusowym w Mobile. Zgubili´smy go. — Co? Jak mogli´scie go zgubi´c? Senno´sc´ momentalnie opu´sciła Jenkinsa. Pochylił si˛e nad słuchawka.˛ — Chwileczk˛e, Wayne. Mieli´smy polecenie s´ledzi´c go przez osiem godzin i zorientowa´c si˛e, dokad ˛ jedzie. Powiedziałe´s, z˙ e to rutynowa obserwacja. — Nie mog˛e uwierzy´c, z˙ e go zgubili´scie. — Nie dostali´smy rozkazu s´ledzenia go przez reszt˛e jego z˙ ycia. Osiem godzin, Wayne. Jechali´smy za nim dwadzie´scia godzin i w ko´ncu nam si˛e wymknał. ˛ Po co od razu taka afera? — Dlaczego nie zadzwonili´scie wcze´sniej? — Dzwonili´smy dwa razy. Z Birmingham, z Montgomery. Za ka˙zdym razem było zaj˛ete. O co chodzi, Wayne? — Poczekaj chwil˛e. Jenkins ujał ˛ mocniej słuchawk˛e i czekał. Odezwał si˛e nast˛epny głos. — Halo, Jenkins? — Tak. 316

— Tu Voyles. Co si˛e stało, do cholery? Jenkins odetchnał ˛ gł˛eboko i powiódł dookoła bł˛ednym spojrzeniem. — Zgubili´smy go, sir. Jechali´smy za nim dwadzie´scia godzin i kiedy w Mobile wysiadł z autobusu, zgubili´smy go w tłumie. — Znakomicie, synu. Jak dawno? — Dwadzie´scia minut temu. — W porzadku. ˛ Teraz posłuchaj. Musimy go koniecznie odszuka´c. Jego brat zniknał ˛ z naszymi pieni˛edzmi. Zmobilizuj chłopców z Mobile. Powiedz, kim jeste´s i z˙ e w mie´scie ukrywa si˛e zbiegły morderca. Prawdopodobnie zdj˛ecie i nazwisko Raya wisi ju˙z u nich na s´cianie. Jego matka mieszka w Panama City Beach. Postaw na nogi wszystkich naszych ludzi od Panama City do Mobile. Przy´sl˛e posiłki. — Tak jest. Przykro mi, sir. Nie mieli´smy rozkazu s´ledzi´c go bez przerwy. — Porozmawiamy o tym pó´zniej. O dziesiatej ˛ Mitch ponownie zadzwonił do „Perdido Beach Hilton”. Zapytał o Rachel James. Jeszcze nie przyjechała. Zapytał te˙z o Lee Stevensa. „Chwileczk˛e” — odparła recepcjonistka. Mitch usiadł na podłodze i czekał niecierpliwie. Telefon w pokoju dzwonił i po chwili kto´s podniósł słuchawk˛e. — Tak? — powiedział kto´s szybko. — Słucham. — Lee? — zapytał Mitch. Chwila milczenia. — Tak. — Tu Mitch. Gratuluj˛e. Ray opadł na łó˙zko i zamknał ˛ oczy. — To było takie łatwe, Mitch. Jak to zrobiłe´s? — Opowiem ci, kiedy b˛edziemy mieli wi˛ecej czasu. Na razie kupa ludzi próbuje mnie zabi´c. Mnie i Abby. Uciekamy przed nimi. — Kim oni sa,˛ Mitch? — Opowiedzenie pierwszego rozdziału zaj˛ełoby par˛e godzin. Porozmawiamy pó´zniej. Na razie zapisz ten numer: 615–889–4380. — To nie w Memphis. — Nie, to w Nashville. Jestem w mieszkaniu, które słu˙zy za centrum operacyjne. Zanotuj ten numer. Je´sli mnie nie b˛edzie, odbierze dziewczyna o imieniu Tammy. — Tammy? — To długa historia. Teraz uwa˙zaj. Dzi´s w nocy powinna si˛e tam pojawi´c Abby i zameldowa´c pod nazwiskiem Rachel James. Przyjedzie wynaj˛etym samochodem. — Przyjedzie tutaj! 317

— Posłuchaj Ray, gonia˛ nas kanibale, ale na razie udało nam si˛e im wymkna´ ˛c. — Wymkna´ ˛c si˛e komu? — Mafii i FBI. — To ju˙z wszyscy? — Chyba tak. Teraz posłuchaj. Istnieje prawdopodobie´nstwo, z˙ e Abby b˛edzie s´ledzona. Musisz ja˛ znale´zc´ i zaopiekowa´c si˛e nia.˛ I upewni´c si˛e, ale na mur, z˙ e nikt jej nie s´ledzi. — A je´sli tak? — Wtedy zadzwo´n do mnie i co´s wymy´slimy. — Nie ma problemu. — U˙zywaj telefonu tylko do skontaktowania si˛e ze mna.˛ Pami˛etaj, nie b˛edziemy mogli długo rozmawia´c. — Mam mas˛e pyta´n, braciszku. — A ja mas˛e odpowiedzi. Ale nie teraz. Uwa˙zaj na moja˛ z˙ on˛e i zadzwo´n, kiedy si˛e tam pojawi. — Tak zrobi˛e. I dzi˛eki, Mitch. — Adios. Po godzinie Abby zjechała ze sto osiemdziesiatej ˛ drugiej autostrady i wjechała na kr˛ety podjazd do „Hiltona”. Zaparkowała czterodrzwiowego chryslera z rejestracja˛ stanu Alabama i przeszła pod szerokim tarasem do frontowych drzwi. Zatrzymała si˛e na chwil˛e, obejrzała na drog˛e i weszła do s´rodka. Po dwóch minutach za mikrobusem zatrzymała si˛e z˙ ółta taksówka z Mobile. Ray obserwował ja˛ przez okno. Siedzaca ˛ na tylnym siedzeniu kobieta pochyliła si˛e i mówiła co´s do szofera. Czekali minut˛e. Wyj˛eła z torebki pieniadze ˛ i zapłaciła. Wysiadła i czekała, a˙z taksówka odjedzie. Była blondynka,˛ to zauwa˙zył najpierw. I była bardzo zgrabna. Miała na sobie bardzo obcisłe sztruksowe spodnie. Nosiła ciemne okulary, co wydało mu si˛e dosy´c dziwne, gdy˙z dochodziła północ. Zbli˙zyła si˛e do frontowych drzwi, odczekała jeszcze minut˛e i weszła do s´rodka. Obserwował ja˛ uwa˙znie. Przeszedł do hallu. Blondynka podeszła do stojacego ˛ za kontuarem recepcjonisty. — Pojedynczy pokój prosz˛e — usłyszał. Recepcjonista podsunał ˛ jej formularz. Blondynka wypełniła go. — Jak si˛e nazywa kobieta, która rejestrowała si˛e przed chwila? ˛ — zapytała. — Wydaje mi si˛e, z˙ e to moja stara przyjaciółka. Recepcjonista rzucił okiem na formularze. — Rachel James. — Tak, to ona. Skad ˛ przyjechała? — To adres w Memphis — powiedział recepcjonista. — W którym pokoju si˛e zatrzymała? 318

— Nie mog˛e poda´c numeru pokoju — odpowiedział recepcjonista. Blondynka szybko wyj˛eła z torebki dwie dwudziestki i posun˛eła w jego kierunku. — Chc˛e si˛e z nia˛ tylko przywita´c. Recepcjonista schował pieniadze. ˛ — Pokój sze´sc´ set dwadzie´scia dwa. Kobieta zapłaciła gotówka.˛ — Gdzie sa˛ telefony? — Tam z boku — wskazał recepcjonista. Ray przemknał ˛ szybko w t˛e stron˛e i znalazł cztery aparaty telefoniczne. Podszedł do s´rodkowego, zdjał ˛ słuchawk˛e i zaczał ˛ udawa´c, z˙ e rozmawia. Pojawiła si˛e blondynka, stan˛eła przy aparacie i odwróciła si˛e tyłem do Raya. Mówiła cicho. Słyszał tylko niektóre słowa: — . . . zameldowała. . . pokój sze´sc´ set dwadzie´scia dwa. . . Mobile. . . północ. . . nie mog˛e. . . godzin˛e?. . . tak. . . pospieszcie si˛e. Odło˙zyła słuchawk˛e i Ray zaczał ˛ mówi´c gło´sniej. Dziesi˛ec´ minut pó´zniej kto´s zapukał do jej drzwi. Wyskoczyła z łó˙zka, złapała czterdziestk˛epiatk˛ ˛ e, wsun˛eła ja˛ za pasek i przykryła koszula.˛ Zlekcewa˙zyła ła´ncuch i uchyliła drzwi. Otwarły si˛e z impetem, spychajac ˛ ja˛ na s´cian˛e. Ray doskoczył do niej, wyrwał pistolet i przygwo´zdził ja˛ do podłogi. Przycisnawszy ˛ jej twarz do dywanu przytknał ˛ luf˛e do ucha kobiety. — Zabij˛e ci˛e, je´sli tylko pi´sniesz. Przestała si˛e szamota´c i zamkn˛eła oczy. Milczała. — Kim jeste´s? — zapytał Ray. Docisnał ˛ mocniej pistolet. Milczała uparcie. — Nie ruszaj si˛e i bad´ ˛ z cicho. Jasne? Z rozkosza˛ rozwaliłbym ci głow˛e. Uspokoił si˛e, wcia˙ ˛z siedzac ˛ na jej plecach, otworzył jej torb˛e podró˙zna.˛ Wyrzucił zawarto´sc´ na podłog˛e i znalazł par˛e skarpetek. — Otwórz usta — rozkazał. Nie poruszyła si˛e. Zbli˙zył ponownie luf˛e do jej ucha i powoli otwarła usta. Ray wepchnał ˛ jej skarpetk˛e mi˛edzy z˛eby, a oczy przewiazał ˛ jedwabna˛ koszula˛ nocna.˛ Zwiazał ˛ r˛ece i nogi po´nczochami i zaczał ˛ pru´c prze´scieradło na długie pasy. Kobieta nie ruszała si˛e. Kiedy sko´nczył ja˛ wiaza´ ˛ c i kneblowa´c, wygladała ˛ jak mumia. Wepchnał ˛ ja˛ pod łó˙zko. W torebce znajdowało si˛e sze´sc´ set dolarów w gotówce, był te˙z portfel z prawem jazdy wystawionym w Illinois. Karen Adair z Chicago. Urodzona czwartego marca sze´sc´ dziesiatego ˛ drugiego roku. Zabrał torebk˛e i portfel. Kiedy o pierwszej w nocy zadzwonił telefon, Mitch jeszcze nie spał. Nie mógł oderwa´c si˛e od dokumentów, przegladał ˛ jeden po drugim. Fascynujace ˛ wykazy 319

bankowe. Bardzo obcia˙ ˛zajace ˛ wykazy. — Halo? — zapytał podejrzliwie. — Czy to centrum operacyjne? — W tle słycha´c było gło´sna˛ muzyk˛e z szafy grajacej. ˛ — Gdzie jeste´s, Ray? — W przydro˙znej spelunce. Nazywa si˛e „Floribama”. — A Abby? — Jest w samochodzie. Wszystko w porzadku. ˛ Mitch odetchnał ˛ z ulga.˛ — Musieli´smy opu´sci´c hotel. Pewna kobieta s´ledziła Abby. Ta sama, która˛ widzieli´scie w jakim´s barze na Kajmanach. Abby próbuje mi wszystko wyja´sni´c. Kobieta s´ledziła ja˛ przez cały dzie´n i przyjechała za nia˛ do „Hiltona”. Zajałem ˛ si˛e baba˛ i zmyli´smy si˛e stamtad. ˛ — Zajałe´ ˛ s si˛e nia? ˛ — Tak. Nie chciała nic powiedzie´c, ale jest na jaki´s czas wykluczona z gry. — Z Abby wszystko w porzadku? ˛ — Tak. Jeste´smy s´miertelnie zm˛eczeni. Jakie masz plany? — Znajdujecie si˛e jakie´s trzy godziny drogi od Panama City Beach. Wiem, z˙ e jeste´scie zm˛eczeni, ale musicie ucieka´c. Dosta´ncie si˛e do Panama City Beach, zostawcie samochód i wynajmijcie dwa pokoje w „Holiday Inn”. Kiedy si˛e zameldujecie, zadzwo´ncie. — Mam nadziej˛e, z˙ e wiesz, co robisz. — Zaufaj mi, Ray. — Ufam ci. Ale zaczynam z˙ ałowa´c, z˙ e nie zostałem w pudle. — Ju˙z nie mo˙zesz tam wróci´c. Musimy znikna´ ˛c albo zginiemy.

Rozdział 36

Taksówka zatrzymała si˛e na czerwonym s´wietle na przedmie´sciach Nashville. Mitch wysiadł z niej pospiesznie i przeku´stykał przez ruchliwe skrzy˙zowanie. Nogi miał obolałe i zdr˛etwiałe. Southeastern Bank Building był dwunastopi˛etrowym szklanym cylindrem przypominajacym ˛ wielka˛ puszk˛e na piłki tenisowe. Ciemny, prawie czarny budynek stał niedaleko skrzy˙zowania, otoczony labiryntem chodników, licznymi fontannami i starannie przystrzy˙zonymi trawnikami. Mitch wszedł przez frontowe drzwi i wmieszał si˛e w tłum spieszacych ˛ do pracy urz˛edników. Na marmurowej tablicy znalazł numer pokoju dyrektora i wjechał winda˛ na drugie pi˛etro. Otwarł ci˛ez˙ kie szklane drzwi i znalazł si˛e w olbrzymim okragłym ˛ pomieszczeniu. Siedzaca ˛ za szklanym biurkiem przystojna kobieta, około czterdziestki, spojrzała w jego stron˛e. Nie u´smiechn˛eła si˛e. — Chciałbym si˛e zobaczy´c z panem Masonem Laycookiem — powiedział. Skin˛eła głowa.˛ — Prosz˛e usia´ ˛sc´ . Pan Laycook nie tracił czasu. Pojawił si˛e natychmiast i był równie sztywny jak jego sekretarka. — Czym mog˛e panu słu˙zy´c? — zapytał przez nos. Mitch wstał. — Chciałbym dokona´c telegraficznego przelewu. — Tak. Ma pan konto w Southeastern? — Tak. — Pana nazwisko? — Mam konto numerowe. Innymi słowy, nie pozna pan mojego nazwiska, panie Laycook. Nie jest to panu potrzebne. — Znakomicie. Prosz˛e za mna.˛ W jego biurze nie było okien. Na pulpicie za szklanym biurkiem Mitch dostrzegł rzad ˛ klawiatur i monitorów. Rozsiadł si˛e wygodnie w fotelu. — Poprosz˛e o numer pa´nskiego konta. 321

— 214–31–35 — powiedział z pami˛eci. Laycook wystukał numer na klawiaturze i spojrzał na monitor. — To konto trzy zało˙zone przez T. Hemphill. Korzysta´c z niego mo˙ze osobis´cie ona albo m˛ez˙ czyzna o nast˛epujacych ˛ cechach zewn˛etrznych: około sze´sciu stóp wzrostu, niebieskie oczy, dwudziestopi˛ecio, dwudziestosze´scioletni brunet. Odpowiada pan temu opisowi, sir. — Mr Laycook patrzył na ekran. — Jakie sa˛ cztery ostatnie cyfry numeru pana ubezpieczenia społecznego? — 8585. — Bardzo dobrze. Zgadza si˛e. Co mog˛e dla pana zrobi´c? — Chciałbym przela´c troch˛e pieni˛edzy z banku na Grand Cayman. Laycook zmarszczył brwi, po czym wyjał ˛ z kieszeni długopis. — Z którego banku na Grand Cayman? — Z Royal Bank of Montreal. — Z jakiego konta? — To konto numerowe. — Przypuszczam, z˙ e zna pan numer. — 499DFH2122. Laycook zapisał numer i wstał. — Za chwil˛e wróc˛e. Wyszedł z pokoju. Min˛eło dziesi˛ec´ minut. Mitch rozmasowywał obolałe nogi i przygladał ˛ si˛e stojacemu ˛ na biurku monitorowi. Laycook wrócił ze swoim inspektorem panem Nokesem, wicedyrektorem czego´s tam. Nokes przedstawił si˛e, podajac ˛ r˛ek˛e nad biurkiem. Obydwaj m˛ez˙ czy´zni sprawiali wra˙zenie podenerwowanych. Przygladali ˛ si˛e uwa˙znie Mitchowi. Nokes podjał ˛ rozmow˛e. Trzymał w r˛ece mały wydruk komputerowy. — Jest to konto zastrze˙zone. Zanim dokonamy przelewu, musimy uzyska´c od pana pewne informacje. Mitch skinał ˛ głowa.˛ — Prosz˛e poda´c daty i sumy trzech ostatnich wpłat, sir. Patrzyli na niego uwa˙znie wiedzac, ˛ z˙ e mo˙ze si˛e pomyli´c. Mitch odpowiedział z pami˛eci, nie zagladaj ˛ ac ˛ do notatek: — Trzeci lutego tego roku, sze´sc´ i pół miliona dolarów. Czternasty grudnia zeszłego roku, dziewi˛ec´ milionów dwie´scie tysi˛ecy dolarów, i ósmy pa´zdziernika zeszłego roku, jedena´scie milionów dolarów. Laycook i Nokes spojrzeli na wydruk. Nokes zdobył si˛e na blady zawodowy u´smiech. — Teraz numer pa´nskiego kodu identyfikacyjnego. — Laycook wział ˛ do r˛eki długopis. — Jaki jest pana kod identyfikacyjny, sir? Mitch u´smiechnał ˛ si˛e i wyprostował obolałe nogi. — 72083. 322

— Warunki przelewu? — Chc˛e natychmiast przela´c do waszego banku dziesi˛ec´ milionów dolarów na konto numer 214–31–35. Poczekam. — To nie jest konieczne. — Poczekam. Kiedy przelew zostanie dokonany, b˛ed˛e miał jeszcze par˛e innych. — Wrócimy za moment. Ma pan ochot˛e na kaw˛e? — Nie, dzi˛ekuj˛e. Macie dzisiejsza˛ gazet˛e? — Oczywi´scie — powiedział Laycook. — Jest na stole. Pospiesznie opu´scili pokój. T˛etno Mitcha zacz˛eło wraca´c do normy. Otworzył gazet˛e „Tennessean” z Nashville i po przejrzeniu trzech artykułów natknał ˛ si˛e na ˙ kilka linijek na temat ucieczki z Brushy Mountains. Zadnych zdj˛ec´ . Kilka szczegółów. Byli bezpieczni w „Holiday Inn” na Miracle Strip w Panama City Beach na Florydzie. Na razie nikt nie wpadł na ich trop. Tak przypuszczał. Taka˛ miał nadziej˛e. Laycook powrócił sam. Był teraz wr˛ecz uroczy. Bardzo przyjacielski. — Dokonali´smy przelewu. Pieniadze ˛ sa˛ ju˙z tutaj. Co jeszcze mo˙zemy dla pana zrobi´c? — Chciałbym przela´c te pieniadze ˛ dalej. W ka˙zdym razie wi˛ekszo´sc´ . — Ile przelewów? — Trzy. — Prosz˛e poda´c szczegóły pierwszego. — Milion dolarów do Coast National Bank w Pensacoli, na numerowe konto zastrze˙zone dla jednej osoby. Białej kobiety w wieku około czterdziestu lat. — Czy to jest ju˙z istniejace ˛ konto? — Nie. Chc˛e, z˙ eby´scie otwarli je tym przelewem. — Bardzo dobrze. Kolejny transfer? — Milion dolarów do Dane County Bank w Danesboro, Kentucky. Na konto Harolda albo Maxine Sutherland, albo obojga. To mały bank, ale ma odpowiednie powiazania ˛ z United Kentucky w Louisville. — Dobrze. Trzeci transfer. — Siedem milionów do Deutsche Bank w Zurychu. Numer konta 722–03BL600. Reszta pieni˛edzy zostaje tutaj. — To zajmie jaka´ ˛s godzin˛e — informował Laycook, zapisawszy wszystko. — Zatelefonuj˛e za godzin˛e, by uzyska´c potwierdzenie transferów. — Oczywi´scie. — Bardzo dzi˛ekuj˛e, panie Laycook.

323

Ka˙zde stapniecie ˛ sprawiało mu ból, ale teraz go nie odczuwał. Równym krokiem przeszedł do windy i wyszedł z budynku. Na ostatnim pi˛etrze kajma´nskiej filii Royal Bank of Montreal sekretarka zajmujaca ˛ si˛e telegraficznymi przelewami podsun˛eła wydruk komputerowy pod wielki, szpiczasty nos Randolpha Osgooda. Małym kółkiem zakre´sliła niezwykły transfer dziesi˛eciu milionów dolarów. Niezwykły, poniewa˙z pieniadze ˛ z tego konta nigdy nie wracały do Stanów. Niezwykły równie˙z dlatego, z˙ e zostały przekazane do banku, z którym nigdy nie współpracowali. Osgood obejrzał wydruk i zadzwonił do Memphis. — Pan Tolar jest na urlopie — poinformowała go sekretarka. — A Nathan Locke? — zapytał. — Wyjechał z miasta. — Wiktor Milligan? — Pana Milligana równie˙z nie ma. Osgood odło˙zył wydruk na stert˛e dokumentów przeznaczonych do załatwienia nast˛epnego dnia. Na Szmaragdowym Wybrze˙zu Florydy i Alabamy, od kra´nców Mobile, poprzez Pensacol˛e, Fort Walton Beach, Destin, do Panama City, ciepła, wiosenna noc min˛eła spokojnie. Doszło do jednego tylko aktu przemocy. Młoda kobieta została okradziona, pobita i zgwałcona w swoim pokoju w „Perdido Beach Hilton”. Jej przyjaciel, wysoki jasnowłosy m˛ez˙ czyzna o wyra´znie nordyckich rysach, znalazł ja˛ zwiazan ˛ a˛ i zakneblowana.˛ Nazywał si˛e Rimme, Aaron Rimme, i pochodził z Memphis. Prawdziwa˛ sensacja˛ tej nocy stały si˛e masowe poszukiwania zbiegłego mordercy, Raya McDeere’a, w okolicy Mobile. Widziano go, kiedy pojawił si˛e po zmierzchu na stacji autobusowej. Jego zdj˛ecie zamieszczono na pierwszej stronie porannej gazety i przed dziesiat ˛ a˛ zgłosiło si˛e trzech s´wiadków, którzy o´swiadczyli, z˙ e go widzieli. Okre´slono jego ostatnie miejsca pobytu: Mobile Bay, Foley i Gulf Shores. Poniewa˙z „Hilton” znajdował si˛e w odległo´sci zaledwie trzech mil od Gulf Shores i poniewa˙z w czasie, gdy dokonano jedynego powa˙znego przest˛epstwa, w pobli˙zu znajdował si˛e tylko jeden zbiegły morderca, szybko wyciagni˛ ˛ eto wnioski. Nocny portier hotelu zidentyfikował Raya. Z ksi˛egi hotelowej wynikało, z˙ e rejestrował si˛e około dziewiatej ˛ trzydzie´sci jako Lee Stevens. Zapłacił gotówka.˛ Ofiara rejestrowała si˛e jaki´s czas po nim. Ona go tak˙ze zidentyfikowała. Portier przypomniał sobie, z˙ e ofiara pytała o Rachel James, która zarejestrowała si˛e pi˛ec´ minut przed nia˛ i te˙z zapłaciła gotówka.˛ Rachel James znikn˛eła tej samej nocy. Stra˙znik z parkingu równie˙z zidentyfikował McDeere’a i powiedział, 324

z˙ e ten razem z jaka´ ˛s kobieta˛ wsiadł mi˛edzy dwunasta˛ a pierwsza˛ w nocy do białego czterodrzwiowego chryslera. Dodał, z˙ e prowadziła kobieta i z˙ e wyjechali w po´spiechu. Pojechali na wschód autostrada˛ sto osiemdziesiat ˛ dwa. Ze swego pokoju na piatym ˛ pi˛etrze hotelu „Hilton” Aaron Rimmer zadzwonił do szeryfa okr˛egowego z Baldwin i nie podajac ˛ swego nazwiska poradził mu, by sprawdził w Mobile firmy zajmujace ˛ si˛e wynajmem samochodów. Sprawd´zcie je na okoliczno´sc´ Abby McDeere. To wasz biały chrysler, powiedział. Na obszarze mi˛edzy Mobile a Miami wszcz˛eto poszukiwania białego chryslera wynaj˛etego w firmie Avis przez Abby McDeere. Szeryf kierujacy ˛ akcja˛ obiecał informowa´c przyjaciela ofiary o rozwoju wydarze´n. Pan Rimmer czekał na wiadomo´sci od szeryfa w „Hiltonie”, dzielac ˛ pokój z Tonym Verklerem. W pokoju obok zatrzymał si˛e jego szef DeVasher. Czternastu jego przyjaciół czekało w swoich pokojach na szóstym pi˛etrze. Przeniesienie archiwów firmy Bendiniego z mieszkania do ci˛ez˙ arówki wymagało zrobienia siedemnastu kursów tam i z powrotem, ale około południa wszystko było gotowe do drogi. Mitch ledwie trzymał si˛e na nogach. Usiadł na łó˙zku i napisał instrukcj˛e dla Tammy. Opisał transakcj˛e bankowa,˛ której dokonał, i poprosił ja,˛ by odczekała tydzie´n i skontaktowała si˛e z jego matka.˛ Wkrótce miała zosta´c milionerka.˛ Poło˙zył sobie telefon na kolanach i przygotował si˛e do nieprzyjemnej rozmowy. Wykr˛ecił numer Dane County Bank i poprosił Harolda Sutherlanda. Dodał, z˙ e chodzi o co´s bardzo wa˙znego. — Halo — odezwał si˛e wyra´znie nieprzyjaznym tonem jego te´sc´ . — Pan Sutherland? Mówi Mitch. Czy. . . — Gdzie jest moja córka? Czy z nia˛ wszystko w porzadku? ˛ — Tak. Czuje si˛e dobrze. Jest ze mna.˛ Musimy wyjecha´c z kraju na par˛e dni. Mo˙ze tygodni. Mo˙ze miesi˛ecy. — Rozumiem — odparł wolno Sutherland. — Dokad ˛ jedziecie? — Nie jeste´smy pewni. Musimy po prostu znikna´ ˛c na jaki´s czas. — Co´s nie tak, Mitch? — Tak, prosz˛e pana. Co´s jest bardzo nie tak. Ale nie mog˛e teraz wyja´sni´c. Moz˙ e kiedy´s. Prosz˛e uwa˙znie czyta´c gazety. Znajdzie pan tam wkrótce interesujac ˛ a˛ histori˛e dotyczac ˛ a˛ Memphis. — Jeste´scie w niebezpiecze´nstwie? — W pewnym sensie. Czy nie otrzymał pan dzi´s rano dziwnego przelewu telegraficznego? — Prawd˛e mówiac, ˛ tak. Kto´s wpakował tutaj milion dolców jaka´ ˛s godzin˛e 325

temu. — Ten kto´s to ja, a pieniadze ˛ nale˙za˛ do was. Nastapiła ˛ bardzo długa przerwa w rozmowie. — Wydaje mi si˛e, z˙ e nale˙za˛ mi si˛e jakie´s wyja´snienia, Mitch. — Tak, prosz˛e pana. Nale˙za˛ si˛e panu wyja´snienia, ale ich pan nie otrzyma. Je˙zeli uda nam si˛e bezpiecznie wyjecha´c z kraju, zawiadomimy pana o tym za tydzie´n czy dwa. Musz˛e ko´nczy´c. Mitch odczekał minut˛e i zadzwonił do pokoju 1028 w „Holiday Inn” w Panama City Beach. Odebrała Abby. — Halo? — Cze´sc´ , mała. Jak si˛e czujesz? — Strasznie, Mitch. Zdj˛ecie Raya jest na pierwszych stronach wszystkich tutejszych gazet. Na poczatku ˛ pisali tylko o ucieczce i o tym, z˙ e widziano go w Mobile. Teraz telewizja twierdzi, z˙ e jest głównym podejrzanym o gwałt, dokonany zeszłej nocy. — Co? Gdzie? — W „Perdido Beach Hilton”. Ray dorwał t˛e blondynk˛e, która s´ledziła mnie a˙z do hotelu, zaskoczył ja˛ w pokoju i zwiazał. ˛ Nic powa˙znego. Zabrał jej pistolet i pieniadze, ˛ a teraz ona twierdzi, z˙ e została pobita i zgwałcona przez Raya McDeere’a. Ka˙zdy glina na Florydzie szuka samochodu, który wynaj˛ełam zeszłej nocy w Mobile. — Gdzie jest ten samochód? — Porzucili´smy go jakie´s cztery mile na zachód stad. ˛ — Gdzie jest Ray? — Le˙zy na łó˙zku i próbuje opali´c twarz. Zdj˛ecie w gazecie pochodzi sprzed paru lat. Ma na nim długie włosy i jest bardzo blady. To niezbyt dobre zdj˛ecie. Teraz jest ostrzy˙zony na je˙za i próbuje opali´c si˛e na braz. ˛ My´sl˛e, z˙ e to mo˙ze pomóc. — Czy obydwa pokoje wynaj˛ete sa˛ na twoje nazwisko? — Na Rachel James. — Posłuchaj, Abby. Zapomnij o Rachel, Lee, Rayu i Abby. Poczekajcie, a˙z si˛e s´ciemni, i wyno´scie si˛e z hotelu. Opu´sc´ cie to miejsce. Jakie´s pół mili na wschód jest tam mały motel, nazywa si˛e „Blue Tide”. Zróbcie sobie z Rayem spacerek po pla˙zy i znajd´zcie go. Id´z do recepcji i wynajmij dwa sasiaduj ˛ ace ˛ ze soba˛ pokoje. Zapła´c gotówka.˛ Powiedz, z˙ e nazywasz si˛e Jackie Nigel. Tam ci˛e odnajd˛e. — A je´sli nie b˛eda˛ mieli wolnych dwóch sasiaduj ˛ acych ˛ ze soba˛ pokoi? — Je´sli cokolwiek b˛edzie nie tak, jest tam te˙z, par˛e kroków dalej, rudera zwana „Seaside”. Sprawd´z. Podaj w recepcji to samo nazwisko. Ja zaraz wyje˙zd˙zam, powiedzmy, o pierwszej, i powinienem tam by´c za jakie´s dziesi˛ec´ godzin. — A je´sli znajda˛ samochód? — Znajda˛ go na pewno i wtedy zaczna˛ przetrzasa´ ˛ c Panama City Beach. Bad´ ˛ zcie ostro˙zni. Po zmroku przemknij si˛e do sklepu i kup troch˛e farby do włosów. 326

Obetnij je krótko i ufarbuj na blond. — Na blond? — Albo na rudo. Nie zmuszam ci˛e, ale lepiej to zrób. Powiedz Rayowi, z˙ eby nie wychodził z pokoju. Nie ma najmniejszych szans. — Ma pistolet, Mitch. — Powiedz mu, z˙ eby nie robił z niego u˙zytku. W okolicy prawdopodobnie ju˙z dzi´s wieczorem zaroi si˛e od glin. Nie miałby szans, gdyby doszło do strzelaniny. — Kocham ci˛e, Mitch. Tak si˛e boj˛e. — Jest czego, male´nka. Po prostu bad´ ˛ z czujna. Nie wiedza,˛ gdzie jeste´scie, i nie złapia˛ was, je´sli si˛e stamtad ˛ wyniesiecie. B˛ed˛e około północy. Lamar Quin, Wally Hudson i Kendall Mahan siedzieli w pokoju konferencyjnym na drugim pi˛etrze i zastanawiali si˛e, co nale˙załoby teraz zrobi´c. Jako starsi pracownicy wiedzieli o czwartym pi˛etrze, o piwnicy, o Lazarovie, o Morolcie, Hodge’u i Kozinskim. Wiedzieli, z˙ e je´sli kto´s przyłacza ˛ si˛e do firmy, to ju˙z z niej nie odchodzi. Opowiedzieli sobie wzajemnie to, co słyszeli o ostatnich wydarzeniach. Przypomniał im si˛e dzie´n, w którym poznali smutna˛ prawd˛e o „´swi˛etym Mikołaju”. Nathan Locke wezwał ich na rozmow˛e do swego biura i poinformował o najwi˛ekszym kliencie. A potem przedstawił ich DeVasherowi. Byli zatrudnieni w firmie rodziny Morolta. Wymagano od nich, by ci˛ez˙ ko pracowali, wydawali z satysfakcja˛ sporo pieni˛edzy i trzymali j˛ezyk za z˛ebami. Stosowali si˛e do tych wymaga´n. My´sleli niekiedy o wycofaniu si˛e z tego wszystkiego, ale nie były to nigdy powa˙zne plany. Mieli przecie˙z rodziny. Z czasem tego rodzaju my´sli wywietrzały im w ogóle z głowy. Było dostatecznie du˙zo uczciwych klientów. Mieli mas˛e ci˛ez˙ kiej, legalnej roboty. Wi˛ekszo´sc´ brudnej roboty wykonywali wspólnicy, jednak˙ze oni sami anga˙zowali si˛e stopniowo coraz bardziej w konspiracj˛e. Firmie nic nie zagra˙zało, zapewniali wspólnicy. Byli zbyt sprytni. I mieli za du˙zo pieni˛edzy. Stworzyli idealna˛ zasłon˛e. Szczególne zainteresowanie, ale i niepokój całej trójki wzbudzał do´sc´ niezwykły fakt — wszyscy wspólnicy gdzie´s poznikali, nie było w Memphis ani jednego. Zniknał ˛ nawet Avery Tolar. Uciekł ze szpitala. Rozmawiali o Mitchu. Był tam gdzie´s, nie wiadomo gdzie, i walczył o przez˙ ycie. Je´sli złapie go DeVasher, zginie i pochowaja˛ go jak Kozinskiego i Hodge’a. Ale je´sli złapia˛ go gliny, w ich r˛ece dostana˛ si˛e tak˙ze dokumenty, a co za tym idzie, firma, w której wszyscy pracowali. A co b˛edzie, rozwa˙zali, je´sli nikt go nie złapie? Co b˛edzie, je´sli uda mu si˛e znikna´ ˛c? Z dokumentami oczywi´scie. A mo˙ze oboje z Abby wyleguja˛ si˛e w tej chwili na jakiej´s pla˙zy, pijac ˛ rum i przeliczajac ˛ pieniadze? ˛ Podobała im si˛e ta my´sl i rozmawiali przez chwil˛e o podobnej mo˙zliwo´sci. 327

Na koniec zadecydowali, z˙ e poczekaja˛ do jutra. Je´sli tamci dopadna˛ Mitcha i zastrzela˛ go, oni b˛eda˛ mogli pozosta´c w Memphis. Je´sli Mitch zniknie, te˙z b˛eda˛ mogli zosta´c w Memphis. Je˙zeli natomiast złapia˛ go fedowie, wówczas b˛eda˛ musieli zadba´c o swoje tyłki i wzia´ ˛c nogi za pas. Uciekaj, Mitch, uciekaj. Pokój w motelu „Blue Tide” był waski ˛ i ciasny. Brudny dywan miał chyba ze dwadzie´scia lat. Po´sciel zdobiły liczne dziurki wypalone papierosami. Oni jednak nie potrzebowali luksusu. W czwartek po zmroku Ray z no˙zyczkami w r˛eku stał za Abby i delikatnie strzygł jej włosy nad uszami. Dwa le˙zace ˛ pod krzesłem r˛eczniki pokryły si˛e gruba˛ warstwa˛ jej ciemnych włosów. Obserwowała uwa˙znie jego poczynania w lustrze wiszacym ˛ obok starego kolorowego telewizora nie wtracaj ˛ ac ˛ si˛e jednak do tego, co robił. Miała teraz fryzur˛e „na chłopaka” z odkrytymi uszami i grzywka.˛ Cofnał ˛ si˛e dwa kroki i podziwiał swoje dzieło. — Nie´zle — powiedział. U´smiechn˛eła si˛e i strzepn˛eła palcami z ramion resztki włosów. — Musz˛e je chyba teraz ufarbowa´c — powiedziała ze smutkiem. Przeszła do male´nkiej łazienki i zamkn˛eła drzwi. Po godzinie wyszła z niej jako blondynka. Ray spał okryty prze´scieradłem. Ukl˛ekła na brudnym dywanie i zacz˛eła zbiera´c włosy. Uprzatn˛ ˛ eła je z podłogi i wrzuciła do plastikowego worka na s´mieci. Pusta butelka po farbie pow˛edrowała tam równie˙z. Kto´s zapukał do drzwi. Abby zamarła i zacz˛eła nasłuchiwa´c. Okna były szczelnie zasłoni˛ete. Pukanie rozległo si˛e ponownie. Ray wyskoczył z łó˙zka i pochwycił pistolet. — Kto tam? — szepn˛eła gło´sno, stojac ˛ przy oknie. — Sam Fortune — odszepnał ˛ znajomy głos. Ray przekr˛ecił klucz w drzwiach i Mitch wszedł do s´rodka. Porwał w ramiona Abby i Raya i wy´sciskał kolejno oboje. Zamkn˛eli drzwi, zgasili s´wiatło i usiedli w ciemno´sci na łó˙zku. Mocno przytulił Abby. Mieli sobie mnóstwo do powiedzenia, ale z˙ adne z nich trojga nie odezwało si˛e nawet słowem. Pierwszy nie´smiały promyk sło´nca przedarł si˛e przez zasłony. Po paru minutach wynurzyły si˛e z mroku szafka i telewizor. Milczeli nadal. W „Blue Tide” panowała idealna cisza. Parking był pusty. Całkowicie pusty. — Rozumiem, dlaczego ja tu jestem — odezwał si˛e w ko´ncu Ray. — Ale nie bardzo wiem, co wy tu robicie. — Zapomnijmy na razie, dlaczego tu jeste´smy — odparł Mitch. — Musimy si˛e skoncentrowa´c na tym, jak stad ˛ uciekniemy. — Abby opowiedziała mi wszystko — rzekł Ray. — Nie wiem wszystkiego. Nie wiem, kto nas s´ciga — powiedziała Abby. 328

— Sadz˛ ˛ e, z˙ e tutaj nikogo nie ma — odrzekł Mitch. — DeVasher ze swoja˛ banda˛ jest gdzie´s w pobli˙zu. W okolicy Pensacoli, jak mi si˛e wydaje. To najbli˙zsze lotnisko. Tarrance kr˛eci si˛e gdzie´s na wybrze˙zu i kieruje zakrojona˛ na szeroka˛ skal˛e akcja˛ poszukiwania Raya McDeere’a, gwałciciela. I jego wspólniczki Abby McDeere. — Co b˛edzie potem? — zapytała Abby. — Znajda˛ samochód, je´sli ju˙z nie znale´zli. To zaw˛ezi poszukiwania do Panama City Beach. W gazecie pisza,˛ z˙ e poszukiwania obejmuja˛ teren od Mobile do Miami. Na razie sa˛ wi˛ec rozproszeni. Kiedy znajda˛ samochód, wszyscy zwala˛ si˛e tutaj. Wzdłu˙z pla˙zy pobudowano tutaj mnóstwo tanich moteli. Takich jak ten. Przez dwana´scie mil nie ma tu nic innego, tylko motele, domy wypoczynkowe i sklepy z pamiatkami. ˛ Jest tu masa ludzi. Mnóstwo turystów w sandałach i kapeluszach. Jutro my te˙z b˛edziemy turystami: sandały, kapelusze i tak dalej. Wydaje mi si˛e, z˙ e chocia˙z szukaja˛ nas setki ludzi, mamy jakie´s trzy — cztery dni. — Co si˛e stanie, kiedy dojda˛ do przekonania, z˙ e jeste´smy tutaj? — Ty i Ray mogli´scie po prostu porzuci´c samochód i uciec innym. Nie b˛eda˛ mie´c pewno´sci, czy rzeczywi´scie ukrywamy si˛e gdzie´s w pobli˙zu, ale zaczna˛ szuka´c. Jednak˙ze oni to nie gestapo, nie moga˛ wywa˙za´c drzwi i działa´c bez nakazu rewizji. — DeVasher mo˙ze. — Tak, ale tu sa˛ miliony drzwi. Zablokuja˛ drogi i b˛eda˛ obserwowa´c sklepy i restauracje. B˛eda˛ pokazywa´c fotografie Raya wszystkim sprzedawcom. Rozbiegna˛ si˛e jak mrówki. Potrwa to par˛e dni. I je´sli b˛edziemy mieli szcz˛es´cie, nie znajda˛ nas. — Jaki masz samochód? — zapytał Ray. — Ci˛ez˙ arówk˛e U-Haul. — Nie rozumiem, dlaczego nie wsiadamy do niej i nie zje˙zd˙zamy stad ˛ natychmiast. Przecie˙z samochód stoi przy drodze, jaka´ ˛s mil˛e stad, ˛ i czeka, a˙z go znajda.˛ A my wiemy, z˙ e oni si˛e tu zaraz pojawia.˛ Mówi˛e wam, zmywajmy si˛e z tego miejsca. — Posłuchaj, Ray. Mo˙ze ju˙z postawili blokady na drogach. Zaufaj mi. Czy nie wyciagn ˛ ałem ˛ ci˛e z pudła? Gdzie´s niedaleko przejechał samochód na sygnale. Zamarli i słuchali w napi˛eciu, jak si˛e oddala. — W porzadku, ˛ moi kochani — odezwał si˛e Mitch. — Wynosimy si˛e stad. ˛ Nie podoba mi si˛e to miejsce. Parking jest pusty i jeste´smy zbyt blisko drogi. Zaparkowałem ci˛ez˙ arówk˛e dwie przecznice stad. ˛ Przy eleganckim motelu „Sea Gull’s Rest”. Mam tam dwa sympatyczne pokoje. Karaluchy sa˛ tam o wiele mniejsze. Zrobimy sobie mała˛ przechadzk˛e po pla˙zy. Potem musimy wyładowa´c ci˛ez˙ arówk˛e. Czy˙z nie brzmi to ekscytujaco? ˛

Rozdział 37

Joey Morolto i jego oddział wyladowali ˛ na lotnisku w Pensacoli czarterowym DC-9 w piatek ˛ przed wschodem sło´nca. Lazarov czekał na nich z dwoma limuzynami i o´smioma wynaj˛etymi mikrobusami. Stre´scił Joeyowi wydarzenia ostatnich dwudziestu czterech godzin, a konwój tymczasem przejechał przez Pensacol˛e i skierował si˛e na wschód dziewi˛ec´ dziesiat ˛ a˛ ósma˛ autostrada.˛ Po godzinie dotarli do jedenastopi˛etrowego pensjonatu zwanego „Sandpiper”, w Destin. Do Panama City Beach było stad ˛ około sze´sc´ dziesi˛eciu mil. Przybudówk˛e na ostatnim pi˛etrze wynajał ˛ Lazarov za skromna˛ sum˛e czterech tysi˛ecy dolarów na tydzie´n. Cena posezonowa. Pozostała˛ cz˛es´c´ jedenastego pi˛etra i całe dziesiate ˛ wynaj˛eto na kwatery dla płatnych zbirów. Joey Morolto wywarkiwał rozkazy niczym sier˙zant prowadzacy ˛ musztr˛e. Punkt dowodzenia zorganizowano w jednym z du˙zych pokoi przybudówki, z którego okien roztaczał si˛e wspaniały widok na spokojna,˛ szmaragdowa˛ wod˛e. Nic go nie satysfakcjonowało. Chciał zje´sc´ s´niadanie. Lazarov wysłał dwa mikrobusy do pobliskiego supermarketu. Chciał mie´c McDeere’a. Lazarov prosił go o cierpliwo´sc´ . O s´wicie cała grupa schroniła si˛e w budynku. Czekali. O trzy mile dalej, na balkonie na siódmym pi˛etrze hotelu „Sandestin Hilton”, stojacego ˛ przy tej samej pla˙zy, siedzieli F. Denton Voyles i Wayne Tarrance. Pili kaw˛e, obserwowali sło´nce wynurzajace ˛ si˛e powoli zza horyzontu i omawiali dalsza˛ strategi˛e. Noc min˛eła bez rezultatów. Samochodu nie znaleziono. Mitch zapadł si˛e jak pod ziemi˛e. Nie trafili na z˙ aden s´lad. Przy pomocy sze´sc´ dziesi˛eciu agentów FBI i setek tutejszych mieszka´nców przeszukujacych ˛ zatok˛e powinni ´ w ko´ncu znale´zc ten samochód. Ale z ka˙zda˛ godzina˛ McDeere’owie byli coraz dalej. Na stoliku le˙zała teczka z nakazami aresztowania. W nakazie dla Raya była mowa o ucieczce z wiezienia, rozboju i gwałcie. Grzechem Abby był jedynie współudział w ucieczce przest˛epcy. Formułujac ˛ zarzuty wobec Mitcha wykazano nieco wi˛ecej inwencji. Wysuni˛eto mgliste oskar˙zenia o oszustwo, obwiniono go utrudnianie pracy organom sprawiedliwo´sci i oczywi´scie o szanta˙z (stary wypró330

bowany chwyt). Tarrance nie bardzo wiedział, do czego przyczepi´c ten szanta˙z, ale pracujac ˛ w FBI nigdy jeszcze nie zetknał ˛ si˛e z oskar˙zeniem, które nie zawierałoby zarzutów z tego paragrafu. Te gotowe nakazy zostały ju˙z szczegółowo skomentowane przez setki reporterów z gazet i stacji telewizyjnych z całego Południowego Wschodu. Tarrance, który potrafił zachowa´c kamienna˛ twarz i nienawidził prasy, miał znakomita˛ zabaw˛e z dziennikarzami. Rozgłos był potrzebny. Opinia publiczna była nastawiona krytycznie. FBI i policja musiały odnale´zc´ McDeere’ów, zanim zrobi to mafia. Rick Acklin wpadł do pokoju i wbiegł na balkon. — Znale´zli samochód! Tarrance i Voyles skoczyli na równe nogi. — Gdzie? — W Panama City Beach. Na strze˙zonym parkingu. — Wezwij naszych ludzi, wszystkich! — wrzasnał ˛ Voyles. — Przerwij poszukiwania. Chc˛e mie´c wszystkich agentów w Panama City Beach. Przetrza´ ˛sniemy to miejsce centymetr po centymetrze. Zbierz tylu miejscowych funkcjonariuszy, ilu uda ci si˛e znale´zc´ . Powiedz im, z˙ eby ustawili blokady na wszystkich okolicznych autostradach i drogach. Daj do badania odciski palców z samochodu. Jak wyglada ˛ to miasto? — Podobne do Destin — odparł Acklin. — Dwunastomilowe pasmo biegnace ˛ wzdłu˙z pla˙zy, hotele, motele, pensjonaty. — Niech nasi ludzie zaczna˛ przeszukiwa´c wszystkie hotele. Czy list go´nczy za nia˛ jest ju˙z gotowy? — Powinien by´c — powiedział Acklin. — Daj ten list go´nczy, listy go´ncze za Mitchem i Rayem i zdj˛ecie Raya ka˙zdemu agentowi i glinie. Chc˛e, z˙ eby po głównej ulicy cały czas chodzili ludzie, w t˛e i z powrotem, i wymachiwali tymi pieprzonymi listami go´nczymi. — Tak jest. — Jak daleko stad ˛ do Panama City Beach? — Jakie´s pi˛ec´ dziesiat ˛ minut, dokładnie na wschód. — We´z mój samochód. W pokoju wynaj˛etym przez Aarona Rimmera w „Perdido Beach Hilton” zadzwonił telefon. Dzwonił s´ledczy z biura szeryfa okr˛egu Baldwin. „Znale´zli samochód, panie Rimmer” — oznajmił — „W Panama City Beach. Par˛e minut temu. Jaka´ ˛s mil˛e od "Holliday Inn". Na dziewi˛ec´ dziesiatej ˛ ósmej autostradzie. Przykro mi z powodu dziewczyny” — dodał. — „Mam nadziej˛e, z˙ e czuje si˛e lepiej”. Rimmer podzi˛ekował i natychmiast zawiadomił Lazarova. Dziesi˛ec´ minut pó´zniej on, jego współlokator Tony, DeVasher i czternastu innych ludzi p˛edzili na wschód. Panama City Beach było oddalone o trzy godziny jazdy.

331

W Destin Lazarov mobilizował oddziały szturmowe. Jego ludzie szybko wybiegali z budynku i wskakiwali do mikrobusów. Rozpoczał ˛ si˛e blitzkrieg. O ci˛ez˙ arówce U-Haul dowiedziano si˛e bardzo pr˛edko. Pomocnik szefa firmy wynajmujacej ˛ samochody, Billy Weaver, w piatek ˛ przyszedł do pracy wczesnym rankiem, zrobił sobie kaw˛e i zaczał ˛ przeglada´ ˛ c gazet˛e. Z zainteresowaniem przeczytał zamieszczona˛ na pierwszej stronie histori˛e o Rayu McDeerze i poszukiwaniach na wybrze˙zu. Potem była wzmianka o Abby. A potem podano imi˛e brata uciekiniera, Mitcha McDeere’a. Billy co´s sobie nagle przypomniał. Otworzył szuflad˛e i przejrzał wykaz ostatnich klientów firmy. Oczywi´scie człowiek o nazwisku McDeere wynajał ˛ ci˛ez˙ arówk˛e w s´rod˛e, pó´zno w nocy. Podpisał si˛e: M. Y. McDeere, lecz w pozostawionym w depozycie prawie jazdy Billy znalazł to imi˛e. Mitchel Y. Z Memphis. Był patriota˛ i uczciwie płacacym ˛ podatki obywatelem. Zadzwonił do swojego kuzyna, który pracował w policji. Kuzyn zawiadomił niezwłocznie FBI w Memphis. Acklin prowadził, informacj˛e odebrał przez radiotelefon Tarrance. Voyles siedział z tyłu. U-Haul? Na co mu potrzebna ci˛ez˙ arówka? Opu´scił Memphis bez samochodu, ubra´n, butów i szczoteczki do z˛ebów. Nie nakarmił psa. Nie wział ˛ ze soba˛ naprawd˛e nic, wi˛ec po co ci˛ez˙ arówka? Archiwa Bendiniego, oczywi´scie. Albo opu´scił Nashville, majac ˛ dokumenty w ci˛ez˙ arówce, albo po nie jechał. Tylko dlaczego Nashville? Mitch obudził si˛e tu˙z po wschodzie sło´nca. Obrzucił z˙ on˛e długim po˙zadli˛ wym spojrzeniem i odp˛edził od siebie my´sl o seksie. To mogło poczeka´c. Niech si˛e dobrze wy´spi. Ominał ˛ sterty pudeł zapełniajacych ˛ niewielki pokój i poszedł do łazienki. Wział ˛ szybki prysznic i ubrał si˛e w szary dres, który nabył w Montgomery. Przeszedł pla˙za˛ pół mili, zanim znalazł odpowiedni sklep. Kupił karton puszek coli, herbatniki i chipsy, okulary przeciwsłoneczne, czapeczki i trzy gazety. Kiedy wrócił, Ray czekał obok ci˛ez˙ arówki. Rozło˙zyli gazety na łó˙zku Raya. Było gorzej, ni˙z przypuszczali. Na pierwszych stronach gazet z Mobile., Pensacoli i Montgomery znale´zli krótkie artykuły dotyczace ˛ ich sprawy, listy go´ncze za Rayem i Mitchem oraz zdj˛ecie Raya. List go´nczy za Abby nie został opublikowany. Nawet w gazecie z Pensacoli. Jak to zazwyczaj bywa z listami go´nczymi, „ich” listy miejscami podawały rzetelne informacje, miejscami natomiast mijały si˛e z prawda.˛ Pełno tam było ró˙znych rewelacji wymy´slonych przez Wayne’a Tarrance’a, specjalnego agenta FBI. Na przykład, w li´scie dotyczacym ˛ Mitcha Tarrance informował; z˙ e widziano go w Gulf Shores. Ostrzegał, z˙ e on i Ray sa˛ dobrze uzbrojeni i bardzo niebezpieczni, z˙ e przysi˛egli, i˙z nie dadza˛ si˛e wzia´ ˛c z˙ ywcem, zawiadamiał, z˙ e pieniadze ˛ na nagrod˛e ju˙z zostały zebrane, wi˛ec je´sli kto´s zobaczy osob˛e przypominajac ˛ a˛ którego´s 332

z braci, niech natychmiast zawiadomi lokalna˛ policj˛e. Zjedli pastries i stwierdzili, z˙ e listy go´ncze wielokrotnie mijaja˛ si˛e z prawda.˛ Zdj˛ecie uznali nawet za komiczne. Przeszli do sasiedniego ˛ pokoju i obudzili Abby. Zacz˛eli rozpakowywa´c archiwa Bendiniego i przygotowali kamer˛e wideo. O dziewiatej ˛ Mitch zadzwonił do Tammy. Miała ju˙z nowe karty indentyfikacyjne i paszporty. Poprosił, aby przesłała je ekspresem federalnym pod adresem: Sam Fortune, „Sea Gull’s Rest Motel”, 16694 Highway 98, West Panama City Beach, Florida. Przeczytała mu artykuł o nim i jego małym gangu, zamieszczony na pierwszej stronicy. Nie było listów go´nczych. Polecił jej, z˙ eby po wysłaniu paszportów wyjechała z Nashville. Podró˙z do Knoxville zajmie cztery godziny. Ma zatrzyma´c si˛e w du˙zym motelu i zadzwoni´c do niego do „Sea Gull’s Rest”, pokój 39. Podał swój numer. Dwaj agenci FBI zapukali do drzwi starej, odrapanej przyczepy campingowej. Pan Ainsworth podszedł do drzwi w samej bieli´znie. Błysn˛eli mu przed nosem odznakami. — No wi˛ec czego chcecie ode mnie? — burknał. ˛ Jeden z agentów podał mu poranna˛ gazet˛e. — Zna pan tych m˛ez˙ czyzn? Przebiegł wzrokiem pierwsza˛ stronic˛e. — To chyba chłopcy mojej z˙ ony. Nigdy ich nie spotkałem. — Jak si˛e nazywa pana z˙ ona? — Eva Ainsworth. — Gdzie jest teraz? Ainsworth uwa˙znie studiował artykuł. — W pracy. W „Waffle Hut”. Pisza,˛ z˙ e oni kr˛eca˛ si˛e w pobli˙zu, h˛e? — Tak, prosz˛e pana. Pan ich nie widział? — Nie, do diabła. Ale mam pistolet. — Czy pa´nska z˙ ona ich widziała? — Nic mi o tym nie wiadomo. — Dzi˛ekujemy, panie Ainsworth. Mamy rozkaz, by zatrzyma´c si˛e w pobli˙zu i obserwowa´c ulic˛e, ale nie chcemy panu przeszkadza´c. — W porzadku. ˛ To wariaci. Zawsze to mówiłem. Mil˛e dalej dwaj inni agenci zaparkowali dyskretnie samochód naprzeciw „Waffle Hut” i zacz˛eli obserwowa´c ulic˛e. Do północy na wszystkich autostradach i drogach na wybrze˙zu wokół Panama City Beach rozstawiono blokady. Na głównej drodze policja zatrzymywała samochody co cztery mile. Policjanci chodzili od sklepu do sklepu i rozdawa333

li listy go´ncze. Rozwiesili je na tablicach informacyjnych w „Shoney”, „Pizza Hut”, „Taco Bell” i dziesiatkach ˛ innych barów szybkiej obsługi. Radzili kasjerom i kelnerom, z˙ eby mieli oczy szeroko otwarte, bo McDeere’owie to bardzo niebezpieczni ludzie. Lazarov i jego ekipa zatrzymali si˛e w „Best Western”, dwie mile od „Sea Gull’s Rest”. Lazarov wynajał ˛ du˙zy pokój konferencyjny i zaczał ˛ wydawa´c rozkazy. Czterech ludzi wysłał do sklepu z odzie˙za˛ turystyczna.˛ Przynie´sli ubrania, kapelusze słomkowe i czapeczki. Wynajał ˛ dwa fordy escort i wyposa˙zył je w policyjne scannery. Patrolowali nadbrze˙ze i słuchali niesko´nczonego potoku policyjnych komunikatów. Natychmiast odnale´zli fal˛e zastrze˙zona˛ do poszukiwa´n ci˛ez˙ arówki i rozpocz˛eli nasłuch. DeVasher rozmie´scił wynaj˛ete mikrobusy w strategicznych punktach nadbrze˙za. Stały niewinnie na du˙zych parkingach, a ich pasa˙zerowie słuchali uwa˙znie radia i czekali. Około drugiej Lazarov odebrał wa˙zny telefon od jednego z ludzi pracujacych ˛ na czwartym pi˛etrze Gmachu Bendiniego. Dwie informacje. Po pierwsze, pewien pracownik w˛eszacy ˛ na Kajmanach znalazł starego s´lusarza, który, otrzymawszy pewna˛ drobna˛ kwot˛e tytułem zach˛ety, przypomniał sobie, z˙ e około północy pierwszego kwietnia dorobił jedena´scie kluczy. Jedena´scie kluczy na dwóch kółkach. Powiedział, z˙ e zapłaciła za nie atrakcyjna Amerykanka, brunetka o bardzo zgrab´ nych nogach. Spieszyła si˛e. Powiedział, z˙ e była to łatwa robota, wyjawszy ˛ klucz do mercedesa. Po drugie, dzwonił jaki´s bankier z Grand Cayman. Poinformował, z˙ e w czwartek o dziewiatej ˛ trzydzie´sci trzy rano przelano dziesi˛ec´ milionów dolarów z Royal Bank of Montreal do Southeastern Bank w Nashville. Mi˛edzy czwarta˛ a czwarta˛ trzydzie´sci policyjne scannery oszalały. Skrzeczenie nie ustawało. Pracownik „Holiday Inn” prawdopodobnie rozpoznał Abby w kobiecie, która w czwartek o czwartej siedemna´scie rano wynajmowała dwa pokoje. Zapłaciła gotówka˛ za trzy noce, ale nie widziano jej od czasu, gdy sprzatano ˛ pokoje, to znaczy od około pierwszej w czwartek. Z pewno´scia˛ w nocy z czwartku na piatek ˛ nikt w nich nie spał. Pracownik nie widział podpisu wspólnika kobiety. Przez godzin˛e w „Holiday Inn” roiło si˛e od policjantów, agentów FBI i ludzi Morolta. Pracownika hotelu przesłuchiwał sam Tarrance. Byli tutaj! Gdzie´s w Panama City Beach. Raya i Abby rozpoznano. Mitch był prawdopodobnie z nimi, cho´c brakło na to dowodów. Brakowało do piatku, ˛ do godziny czwartej pi˛ec´ dziesiat ˛ osiem po południu, kiedy to wybuchła kolejna bomba. Szeryf okr˛egowy wchodzac ˛ do taniego motelu zauwa˙zył szarobiała˛ mask˛e ci˛ez˙ arówki. Przeszedł mi˛edzy budynkami i u´smiechnał ˛ si˛e na widok małego samochodu U-Haul zaparkowanego elegancko mi˛edzy rz˛edem jednopi˛etrowych domków i ogromnym s´mietnikiem. Spisał numery i przekazał je telefonicznie. 334

Jak si˛e okazało, był to strzał w dziesiatk˛ ˛ e. Pi˛etna´scie minut pó´zniej motel został otoczony. Wła´sciciel wytoczył si˛e z biura i za˙zadał ˛ wyja´snie´n. Spojrzał na listy go´ncze i skinał ˛ głowa.˛ Pi˛ec´ odznak FBI za´swieciło mu w twarz i natychmiast nabrał ochoty do współpracy. Zabrał klucze i w asy´scie tuzina agentów rozpoczał ˛ w˛edrówk˛e po wszystkich pokojach. Było ich czterdzie´sci osiem. Tylko siedem było zaj˛etych. Wła´sciciel motelu wyja´sniał, z˙ e o tej porze roku „Beachcomber Inn” ma najgorsza˛ frekwencj˛e. Wszystkie małe motele walcza˛ o byt przed Memorial Day. Nawet „Sea Gull’s Rest”, poło˙zony o cztery mile dalej na zachód, walczył o byt. Andy Patrick zarobił swój pierwszy wyrok majac ˛ lat dziewi˛etna´scie i odsiedział cztery miesiace ˛ za fałszowanie czeków. Raz napi˛etnowany uznał, z˙ e stracił ju˙z na zawsze mo˙zliwo´sc´ podj˛ecia uczciwej pracy i przez nast˛epne dwadzie´scia lat wiódł z˙ ywot drobnego przest˛epcy. Podró˙zował po kraju okradajac ˛ sklepy, fałszujac ˛ czeki i włamujac ˛ si˛e do domów to tu, to tam. Był drobnym, watłym, ˛ nieagresywnym m˛ez˙ czyzna˛ i pewnego razu został dotkliwie pobity przez grubego, aroganckiego zast˛epc˛e szeryfa z Teksasu. Zdarzyło si˛e to, gdy miał dwadzie´scia siedem lat. Stracił wówczas oko i reszt˛e szacunku dla prawa. Przed sze´scioma miesiacami ˛ wyladował ˛ w Panama City Beach i znalazł uczciwa˛ prac˛e recepcjonisty w „Sea Gull’s Rest Motel” za cztery dolary na godzin˛e. W piatek ˛ około dziewiatej ˛ wieczorem, kiedy ogladał ˛ telewizj˛e, w drzwiach pojawił si˛e zast˛epca szeryfa — gruby i arogancki, — Mamy tu małe polowanie — oznajmił i poło˙zył na brudnej ladzie kopie listów go´nczych i zdj˛ecie. — Szukamy paru ludzi. Sadzimy, ˛ z˙ e sa˛ tu gdzie´s w okolicy. Andy przyjrzał si˛e fotografiom. Jedna z tych osób, Mitchel Y. McDeere, wydała mu si˛e znajoma. Jego mózg zaczał ˛ pracowa´c na szybszych obrotach. Spojrzał jedynym sprawnym okiem na grubego i aroganckiego zast˛epc˛e szeryfa i powiedział: — Nie widziałem ich, ale b˛ed˛e miał oczy otwarte. — Sa˛ niebezpieczni — oznajmił tamten. To ty jeste´s niebezpieczny, stwierdził w duchu Andy. — Powie´s to na s´cianie — polecił zast˛epca szeryfa. Czy˙zby´s był wła´scicielem tej cholernej budy? — pomy´slał Andy i odpowiedział: — Przykro mi, ale nie jestem upowa˙zniony do wieszania czegokolwiek na s´cianie.

335

Zast˛epca szeryfa zamarł, przechylił głow˛e i spojrzał na Andy’ego przez grube okulary. — Ja ci˛e upowa˙zniam, synu. — Przykro mi, sir, ale nie mog˛e umie´sci´c niczego na s´cianie, dopóki nie zezwoli mi na to mój szef. — A gdzie jest twój szef? — Nie wiem. Najprawdopodobniej w jakim´s barze. Zast˛epca szeryfa podniósł ostro˙znie listy go´ncze, wszedł za kontuar i przypiał ˛ je pinezkami do tablicy ogłosze´n. — Wróc˛e tu za par˛e godzin. Je´sli to zdejmiesz, zamkn˛e ci˛e za utrudnianie pracy organom sprawiedliwo´sci. Andy nawet nie drgnał. ˛ — To nie przejdzie. Złapali mnie kiedy´s za to w Kansas, wi˛ec wiem o tym wszystko. Tłuste policzki zast˛epcy szeryfa poczerwieniały. Zacisnał ˛ z˛eby. — Mały, sprytny gnojek z ciebie, co? — Tak, sir. — Je´sli to zdejmiesz, znajdzie si˛e powód, z˙ eby ci˛e wsadzi´c, mog˛e ci to przyrzec. — To nie takie straszne, wiem, bo siedziałem ju˙z w pudle. Na zewnatrz ˛ w mroku zabłysły nagle czerwone s´wiatła i rozległy si˛e d´zwi˛eki syren. Zast˛epca szeryfa obejrzał si˛e przez rami˛e chcac ˛ sprawdzi´c, co si˛e dzieje. Wymamrotał co´s pod nosem i wytoczył si˛e za drzwi. Andy wrzucił listy go´ncze do kosza na s´mieci. Przez par˛e minut obserwował sunace ˛ wzdłu˙z pla˙zy samochody policyjne, potem przeszedł przez parking do tylnego budynku. Zapukał do pokoju numer 38. — Kto tam? — odezwał si˛e kobiecy głos. — Kierownik — odparł Andy, dumny ze swego tytułu. Drzwi si˛e otwarły i m˛ez˙ czyzna, którego twarz przypominała t˛e na li´scie go´nczym, wysunał ˛ si˛e za próg. — Tak, sir? — powiedział. — O co chodzi? Jest zdenerwowany, pomy´slał Andy. — Były tu gliny. Wiesz, co mam na my´sli. — Czego chcieli? — zapytał tamten z niewinna˛ mina.˛ Twojego tyłka, pomy´slał Andy. — Zadawali pytania i pokazywali zdj˛ecia. Widziałem te zdj˛ecia, wiesz? — Mhm — odparł m˛ez˙ czyzna. — Niezłe zdj˛ecia — powiedział Andy. McDeere spojrzał na Andy’ego twardym wzrokiem. — Glina mówił, z˙ e jeden z nich uciekł z wi˛ezienia — ciagn ˛ ał ˛ Andy. — Łapiesz? Byłem kiedy´s w wi˛ezieniu i, moim zdaniem, wszyscy powinni stamtad ˛ 336

uciec. Rozumiesz? McDeere u´smiechnał ˛ si˛e. Był to raczej nerwowy u´smiech. — Jak masz na imi˛e? — zapytał. — Andy. — Mo˙zemy zrobi´c interes, Andy. Dostaniesz dzisiaj tysiac ˛ dolarów i je´sli jutro te˙z nie uda ci si˛e nikogo rozpozna´c, dam ci drugi tysiac. ˛ Pojutrze tak samo. ´ Swietny interes, pomy´slał Andy. Ale je´sli mog˛e zarobi´c tysiac ˛ dolarów dziennie, równie dobrze mog˛e zarobi´c i pi˛ec´ tysi˛ecy. To była jego wielka szansa, na która˛ daremnie czekał tak długo. — Nie — odrzekł twardo. — Pi˛ec´ tysi˛ecy. Mr McDeere nie wahał si˛e ani przez chwil˛e. — Umowa stoi. Przynios˛e pieniadze. ˛ — Zniknał ˛ za drzwiami i wrócił z niewielkim plikiem banknotów. — Pi˛ec´ tysi˛ecy dziennie, Andy. Taka jest umowa? Andy wział ˛ pieniadze ˛ i rozejrzał si˛e wokoło. Mógł przeliczy´c je pó´zniej. — My´sl˛e, z˙ e wolałby´s, z˙ eby sprzataczki ˛ trzymały si˛e z daleka? — zapytał. ´ — Swietny pomysł. Nie byłoby z´ le. — Kolejne pi˛ec´ tysi˛ecy — powiedział Andy. McDeere zastanowił si˛e przez sekund˛e. — W porzadku. ˛ Mam nast˛epna˛ propozycj˛e. Jutro rano pojawi si˛e w recepcji przesyłka ekspresowa dla Sama Fortune. Przynie´s ja˛ i nie przysyłaj tu pokojówek. Zarobisz kolejne pi˛ec´ tysi˛ecy. — Nic z tego. Pracuj˛e na nocna˛ zmian˛e. — W porzadku, ˛ Andy. A mo˙ze mógłby´s pracowa´c przez cały weekend, na okragło? ˛ Musiałby´s tylko pilnowa´c, by sprzataczki ˛ trzymały si˛e z dala od tego pokoju, i dostarczy´c mi przesyłk˛e. Mógłby´s to zrobi´c? — Jasne. Mój szef chleje cały czas. Lubi, kiedy pracuj˛e przez cały weekend. — Ile chcesz, Andy? No, s´miało. Powiedz to, pomy´slał Andy. — Kolejne dwadzie´scia tysi˛ecy. McDeere si˛e u´smiechnał. ˛ — Załatwione. Andy u´smiechnał ˛ si˛e tak˙ze, schował pieniadze ˛ do kieszeni i wyszedł bez słowa. Mitch wrócił do pokoju — Kto to był? — sapnał ˛ Ray. Mitch uchylił nieznacznie kotar˛e i zerknał ˛ przez okno. — Wiedziałem, z˙ e potrzebujemy chwili odpoczynku. My´sl˛e, z˙ e wła´snie ja˛ mamy.

Rozdział 38

Morolto zało˙zył czarny garnitur, czerwony krawat i usiadł u szczytu pokrytego plastikiem stołu konferencyjnego w Bł˛ekitnym Pokoju hotelu „Best Western” na wybrze˙zu. Na dwudziestu stojacych ˛ wokół stołu krzesłach siedzieli jego najlepsi ludzie. Chocia˙z byli bezwzgl˛ednymi mordercami, którzy wykonywali swoja˛ brudna˛ robot˛e skutecznie i bez skrupułów, wygladali ˛ jak klauni w kolorowych koszulach, szortach i fantazyjnych słomkowych kapeluszach. Chciało mu si˛e s´mia´c, kiedy na nich patrzył, ale sytuacja była zbyt powa˙zna. Słuchał. Lou Lazarov i DeVasher siedzieli najbli˙zej szefa, pierwszy po jego prawej r˛ece, drugi po lewej. Wszyscy obecni w małym pokoju m˛ez˙ czy´zni przysłuchiwali si˛e rozmowie, która˛ prowadzili ci dwaj, przypominajacej ˛ troch˛e parti˛e ping-ponga. — Oni sa˛ tutaj. Jestem pewien, z˙ e oni sa˛ tutaj — o´swiadczył DeVasher dramatycznym tonem, akcentujac ˛ ka˙zda˛ sylab˛e stukni˛eciem kostkami palców o stół. Ten człowiek czuł rytm. Lazarov: — Zgadzam si˛e. Oni tutaj sa.˛ Tamtych dwoje przyjechało samochodem, on ci˛ez˙ arówka.˛ Znale´zli´smy oba samochody, porzucone i pokryte odciskami palców. Tak, oni sa˛ tutaj. DeVasher: — Ale dlaczego Panama City Beach? To nie ma sensu. Lazarov: — Przede wszystkim był tu ju˙z wcze´sniej. Przyjechał tu na Bo˙ze Narodzenie, pami˛etasz? Zna to miejsce i uwa˙za, z˙ e z tymi wszystkimi tanimi motelami jest to s´wietny punkt, z˙ eby ukry´c si˛e na jaki´s czas. To naprawd˛e nie jest zły pomysł. Ale ma pecha. Jak na człowieka, który ucieka, wlecze za soba˛ troch˛e za du˙zo baga˙zu. Na przykład brata, którego wszyscy szukaja.˛ I z˙ on˛e. I ci˛ez˙ arówk˛e, jak przypuszczamy, pełna˛ dokumentów. Typowa mentalno´sc´ ucznia. Je´sli musisz ucieka´c, zabierz ze soba˛ wszystkich, którzy ci˛e kochaja.˛ Potem jego brat gwałci dziewczyn˛e — wszyscy uwa˙zaja,˛ z˙ e ja˛ zgwałcił — i nagle szuka ich ka˙zdy glina z Alabamy i Florydy. Prawdziwy pech. — Co z jego matka? ˛ — zapytał Morolto. 338

DeVasher i Lazarov skin˛eli głowami w kierunku wielkiego człowieka, kwitujac ˛ z cała˛ powaga˛ to niezwykle inteligentne pytanie. Lazarov: — To fałszywy trop. Prosta kobieta, która sprzedaje lody i nic nie wie. Obserwujemy ja,˛ odkad ˛ tu jeste´smy. DeVasher: — Zgadzam si˛e. Nie kontaktowali si˛e z nia.˛ Morolto przytaknał ˛ inteligentnie i zapalił papierosa. Lazarov: — Wi˛ec je´sli sa˛ tutaj i my wiemy, z˙ e sa˛ tutaj, na pewno wiedza˛ te˙z o tym agenci FBI i gliny. Mamy tu sze´sc´ dziesi˛eciu ludzi, a oni maja˛ setki. Przewaga jest po ich stronie. — Macie pewno´sc´ , z˙ e jest tutaj cała trójka? — zapytał Morolto. DeVasher: — Całkowita.˛ Wiemy, z˙ e kobieta i wi˛ezie´n zarejestrowali si˛e tej samej nocy w „Perdido”, potem wynie´sli si˛e stamtad ˛ i w trzy godziny pó´zniej ona wynaj˛eła tutaj, w „Holiday Inn”, dwa pokoje, zapłaciwszy gotówka.˛ Wynaj˛eła tak˙ze samochód, na którym znale´zli´smy jego odciski palców. Nie ma watpliwo´ ˛ sci. Wiemy, z˙ e Mitch wynajał ˛ ci˛ez˙ arówk˛e U-Haul w s´rod˛e w Nashville, z˙ e w czwartek rano przelał telegraficznie dziesi˛ec´ milionów naszych dolarów do banku w Nashville i zniknał. ˛ Ci˛ez˙ arówk˛e znaleziono tutaj cztery godziny temu. Tak, sir. Sa˛ razem. Lazarov: — Je´sli opu´scił Nashville zaraz po przelaniu pieni˛edzy, mógł przyby´c tu o zmierzchu. Ci˛ez˙ arówka była pusta, gdy ja˛ znaleziono. Musieli ja˛ wi˛ec gdzie´s rozładowa´c i ukry´c papiery. Zrobili to prawdopodobnie w czwartek, pó´zno w nocy. Mo˙zna przypuszcza´c, z˙ e teraz musza˛ si˛e troch˛e wyspa´c. My´sl˛e, z˙ e zatrzy7mali si˛e tu zeszłej nocy i nast˛epny ruch zamierzali wykona´c dzisiaj. Ale kiedy obudzili si˛e rano, ich twarze były ju˙z w gazetach. Wsz˛edzie biegały gliny, a na drogach pojawiły si˛e blokady. Znale´zli si˛e wi˛ec w pułapce. DeVasher: ˙ — Zeby si˛e stad ˛ wydosta´c, musza˛ wynaja´ ˛c lub ukra´sc´ samochód. Ona wynaj˛eła samochód w Mobile na swoje nazwisko. Mitch wynajał ˛ ci˛ez˙ arówk˛e w Nashville na swoje nazwisko. Naprawd˛e nie´zle si˛e wystawili. Wynika z tego, z˙ e nie sa˛ znowu tacy cholernie sprytni. Lazarov: — Jest oczywiste, z˙ e nie maja˛ fałszywych dokumentów. Je´sli wynaj˛eliby tutaj samochód, w formularzach musiałyby figurowa´c ich prawdziwe nazwiska. Nie znale´zli´smy takich formularzy. Morolto zaczał ˛ macha´c r˛ekami wyra´znie sfrustrowany. — Dobra, dobra. Wi˛ec sa˛ tutaj. Jeste´scie genialni. Jestem z was naprawd˛e dumny. Ale co dalej? 339

DeVasher: — FBI trzyma r˛ek˛e na pulsie. Agenci kr˛eca˛ si˛e wsz˛edzie. A my mo˙zemy tylko siedzie´c i czeka´c. Lazarov: — Dzwoniłem do Memphis. Wszyscy starsi pracownicy sa˛ ju˙z w drodze. Znaja˛ bardzo dobrze McDeere’a i jego z˙ on˛e. Wy´slemy ich wi˛ec na pla˙ze˛ , do restauracji i moteli. Mo˙ze co´s zauwa˙za.˛ DeVasher: — Przypuszczam, z˙ e sa˛ w jednym z tych małych moteli. Moga˛ poda´c fałszywe nazwiska, zapłaci´c gotówka˛ i nikt nie b˛edzie niczego podejrzewał. Jest tam te˙z mniej ludzi. Mniejsze prawdopodobie´nstwo, z˙ e zostana˛ rozpoznani. Wynaj˛eli pokoje w „Holiday Inn”, ale nie zatrzymali si˛e tam długo. Mog˛e si˛e zało˙zy´c, z˙ e posuwaja˛ si˛e wzdłu˙z pla˙zy. Lazarov: — Najpierw musimy pozby´c si˛e glin i agentów. Jeszcze o tym nie wiedza,˛ ale wkrótce przeniosa˛ si˛e w inne miejsce. Wtedy, wcze´snie rano, zaczniemy chodzi´c od motelu do motelu. Wi˛ekszo´sc´ tych ruder nie ma wi˛ecej ni˙z sze´sc´ dziesiat ˛ pokoi. My´sl˛e, z˙ e dwóch ludzi mo˙ze sprawdzi´c taki motel w pół godziny. Wiem, z˙ e b˛edzie to długo trwało, ale nie mo˙zemy siedzie´c z zało˙zonymi r˛ekami. Mo˙ze kiedy gliny si˛e wyniosa,˛ McDeere’owie poczuja˛ si˛e troch˛e pewniej i popełnia˛ jaki´s bład. ˛ — Chcesz, z˙ eby nasi ludzie przeszukiwali pokoje hotelowe? — zapytał Morolto. DeVasher: — Nie jest mo˙zliwe sprawdzenie wszystkich pokoi, ale musimy próbowa´c. Morolto wstał i rozejrzał si˛e po pokoju. — A co z woda? ˛ — zapytał DeVashera i Lazarova. Spojrzeli na siebie, zaskoczeni pytaniem. — Woda! — wrzasnał ˛ Morolto. — Co z woda? ˛ Oczy wszystkich spocz˛eły na Lazarovie. — Przykro mi, sir. Nie pomy´slałem o tym. Morolto pochylił si˛e nad nim. — Co z woda,˛ Lou? Jeste´smy na wybrze˙zu, prawda? Z jednej strony mamy suchy lad, ˛ autostrady, drogi i lotniska. Z drugiej strony jest tutaj woda i sa˛ łodzie. Je´sli drogi sa˛ zablokowane, a lotniska i kolej nie wchodza˛ w rachub˛e, jak my´slisz, co moga˛ zrobi´c? Wydaje si˛e oczywiste, z˙ e b˛eda˛ próbowali zdoby´c łód´z i zwia´c stad ˛ której´s nocy. To chyba sensowne rozumowanie, prawda, chłopcy? Wszyscy skwapliwie przytakn˛eli. — Piekielnie sensowne — odezwał si˛e DeVasher. — Wspaniale — powiedział Morolto. — Wi˛ec gdzie sa˛ nasze łodzie? Lazarov zerwał si˛e z krzesła, odwrócił do swoich dowódców i zaczał ˛ wyszczekiwa´c rozkazy: 340

— Jed´zcie do wszystkich portów i wynajmujcie ka˙zda˛ łód´z, jaka˛ uda si˛e wam znale´zc´ tej nocy i jutro rano. Zapła´ccie wła´scicielom, ile b˛eda˛ chcieli. Nie odpowiadajcie na z˙ adne pytania. Po prostu im zapła´ccie. Posad´zcie na tych łodziach naszych ludzi i niech patroluja˛ bez przerwy obszar wzdłu˙z ladu. ˛ Trzymajcie si˛e jaka´ ˛s mil˛e od brzegu. W piatek ˛ wieczorem, tu˙z przed jedenasta,˛ Aaron Rimmer stanał ˛ przy kasie całonocnego punktu obsługi „Texaco” w Tallahassee i zapłacił za piwo oraz za dwana´scie galonów benzyny. Potrzebował drobnych na telefon. Wyszedł na zewnatrz, ˛ zajrzał do ksia˙ ˛zki telefonicznej i wykr˛ecił numer posterunku policji w Tallahassee. Powiedział, z˙ e to wa˙zne. Wyja´snił, o co chodzi, i telefonista połaczył ˛ go z dy˙zurnym kapitanem. — Halo! Prosz˛e uwa˙znie słucha´c! — krzyknał ˛ Rimmer podnieconym głosem. — Dzwoni˛e ze stacji obsługi „Texaco”. Pi˛ec´ minut temu widziałem tych wi˛ez´ niów, których wszyscy szukaja.˛ Jestem pewien, z˙ e to oni. — Jakich wi˛ez´ niów? — zapytał kapitan. — McDeere’ów. Dwóch m˛ez˙ czyzn i kobiet˛e. Widziałem ich zdj˛ecia w gazecie. Dwie godziny temu wyjechałem z Panama City Beach, zatrzymałem si˛e tutaj, z˙ eby zatankowa´c, i oni tu byli. Rimmer opisał dokładnie, gdzie si˛e znajduje, i czekał trzydzie´sci sekund na pierwszy samochód policyjny. W chwil˛e potem podjechały trzy nast˛epne. Posadzili go na przednim siedzeniu i zawie´zli na posterunek. Oficer otoczony grupka˛ swych podwładnych czekał niecierpliwie. Rimmera poprowadzono niczym wa˙zna˛ osobisto´sc´ do biura kapitana, gdzie na stole le˙zały listy go´ncze i fotografie. — To oni! — krzyknał. ˛ — Widziałem ich nie dalej ni˙z dziesi˛ec´ minut temu. Siedzieli w zielonym fordzie pikapie ciagn ˛ acym ˛ dwukołowa˛ przyczep˛e. — Gdzie pan był dokładnie? — zapytał kapitan. Policjanci chłon˛eli ka˙zde słowo. — Tankowałem benzyn˛e z dystrybutora numer cztery, kiedy pojawili si˛e na parkingu. Zachowywali si˛e bardzo podejrzanie. Zatrzymali samochód z dala od dystrybutorów, a kobieta wysiadła i weszła do pomieszczenia. — Podniósł list go´nczy dotyczacy ˛ Abby i obejrzał go uwa˙znie. — Tak, to ona. Nie ma watpli˛ wo´sci. Miała troch˛e krótsze włosy, ale na pewno czarne. Wyszła, nic nie kupiła. Wygladała ˛ na zdenerwowana˛ i szybko wróciła do swego wozu. Sko´nczyłem tankowa´c i wsiadłem do samochodu. W momencie kiedy otwierałem drzwi, przejechali najwy˙zej pół metra ode mnie. Widziałem cała˛ trójk˛e. — Kto prowadził? — zapytał kapitan. Rimmer spojrzał na zdj˛ecie Raya. — Nie on. Ten drugi. — Wskazał list go´nczy dotyczacy ˛ Mitcha. — Czy mógłbym zobaczy´c pa´nskie prawo jazdy? — spytał sier˙zant. 341

Rimmer miał przy sobie trzy komplety dokumentów. Podał sier˙zantowi prawo jazdy ze zdj˛eciem wydane w Illinois na nazwisko Frank Temple. — W która˛ stron˛e jechali? — dopytywał si˛e kapitan. — Na wschód. W tej samej chwili, jakie´s cztery mile dalej, Tony Verkler odwiesił słuchawk˛e, u´smiechnał ˛ si˛e do samego siebie i wrócił do baru „Burger King”. Kapitan rozmawiał przez telefon, sier˙zant spisywał dane z prawa jazdy Rimmera-Temple’a, a policjanci rozmawiali z o˙zywieniem o tej fascynujacej ˛ sprawie, kiedy do biura wpadł jak burza policjant z patrolu. — Miałem telefon! Kolejny s´wiadek! Dzwonił z „Burger King”, ze wschodniej cz˛es´ci miasta. Widział cała˛ trójk˛e w zielonym fordzie z przyczepa.˛ Facet nie chciał poda´c nazwiska, ale powiedział, z˙ e widział zdj˛ecia w gazecie. Mówił, z˙ e podeszli do tylnych drzwi, kupili trzy pojemniki jedzenia i odjechali. — To oni — zawyrokował kapitan z szerokim u´smiechem. Szeryf okr˛egowy saczył ˛ mocna˛ czarna˛ kaw˛e z plastikowego kubka, poło˙zywszy nogi w czarnych butach na stole konferencyjnym w Pokoju Karaibskim „Holliday Inn”. Agenci FBI kr˛ecili si˛e wokoło, przyrzadzali ˛ sobie kaw˛e, rozmawiali szeptem ze soba˛ i umawiali si˛e na pó´zniej. Dyrektor F. Denton Voyles we własnej osobie siedział przy stole z trzema podwładnymi i studiował map˛e miasta. Wyobra´zcie sobie, Denton Voyles w Bay County! W pokoju panowała atmosfera goraczkowej ˛ aktywno´sci. Szefowie oddziałów policyjnych wchodzili i wychodzili. Bez przerwy dzwoniły telefony i skrzeczała radiostacja. Zast˛epcy szeryfa i policjanci wał˛esali si˛e wsz˛edzie, przej˛eci wa˙zno´scia˛ całej sprawy, onie´smieleni obecno´scia˛ tylu agentów FBI. I Voylesa. Do pokoju wpadł zast˛epca szeryfa. Był niesłychanie podniecony. — Dzwonili wła´snie z Tallahassee! W ciagu ˛ ostatnich pi˛etnastu minut mieli dwie pozytywne identyfikacje. Widziano cała˛ trójk˛e w zielonym fordzie z rejestracja˛ Tennessee. Voyles odło˙zył map˛e. — Gdzie ich widziano? — Cisz˛e, jaka zapanowała w pokoju, zakłócała tylko radiostacja. — Pierwszy s´wiadek zobaczył ich przy całonocnym „Texaco”. Drugi był cztery mile dalej w „Burger King”. Podjechali do tylnego wej´scia. Obydwaj s´wiadkowie podali identyczny opis. Voyles spojrzał na szeryfa: — Niech pan zadzwoni do Tallahassee i potwierdzi te informacje. Jak to daleko stad? ˛ Czarne buty stukn˛eły o podłog˛e. — Półtorej godziny jazdy. Prosto dziesiat ˛ a˛ mi˛edzystanowa.˛ 342

Voyles skinał ˛ na Tarrance’a i przeszli do małego pokoju, pełniacego ˛ rol˛e jadalni. W centrum operacyjnym znowu zapanowało małe zamieszanie. — Je´sli te sygnały sa˛ prawdziwe — cicho powiedział Voyles — to tracimy tutaj czas. — Tak, sir. Brzmia˛ one wiarygodnie. Pojedyncze doniesienie mogłoby by´c głupim kawałem, ale dwa w tak krótkim czasie to ju˙z co´s powa˙znego. — Jak si˛e, do diabła, stad ˛ wydostali? — To musi by´c ta kobieta, szefie. Pomagała mu od miesiaca. ˛ Nie wiem, kim jest ani gdzie ja˛ znalazł, ale ona jest zawsze w pobli˙zu i dostarcza wszystkiego, czego mu potrzeba. — My´slisz, z˙ e jest z nimi? — Watpi˛ ˛ e. My´sl˛e, z˙ e jest gdzie´s w pobli˙zu i wykonuje jego rozkazy. — On jest genialny, Wayne. Planował to od miesi˛ecy. — Nie ma watpliwo´ ˛ sci. — Wspomniałe´s co´s o wyspach Bahama. — Tak, sir. Milion dolarów, który mu dali´smy, został telegraficznie przelany do banku we Freeporcie. Mówił mi pó´zniej, z˙ e pieniadze ˛ nie zostana˛ tam zbyt długo. — My´slisz, z˙ e tam jada? ˛ — Kto wie. Na pewno musi si˛e wydosta´c z kraju. Rozmawiałem dzi´s z komendantem wi˛ezienia. Powiedział mi, z˙ e Ray włada płynnie pi˛ecioma albo sze´scioma j˛ezykami. Moga˛ pojecha´c wsz˛edzie. — My´sl˛e, z˙ e musimy si˛e ruszy´c. — Trzeba zablokowa´c drogi wokół Tallahassee. Mamy opis samochodu, wi˛ec nie b˛edziemy chyba czeka´c zbyt długo. Powinni´smy ich mie´c ju˙z rano. — Za godzin˛e wszyscy policjanci ze s´rodkowej Florydy maja˛ obstawi´c autostrady. Zablokujemy wszystkie drogi. Ka˙zdy ford pikap ma by´c sprawdzony. Nasi ludzie niech poczekaja˛ do s´witu, potem włacz ˛ a˛ si˛e do akcji. — Tak jest, sir — odparł Tarrance z grymasem zm˛eczenia na twarzy. Wiadomo´sc´ z Tallahassee w mgnieniu oka obiegła Szmaragdowe Wybrze˙ze i Panama City Beach odetchn˛eło. McDeere’owie znikn˛eli. Ze znanych tylko sobie powodów pojechali w głab ˛ kraju. Zauwa˙zeni i zidentyfikowani nie raz, ale dwukrotnie, p˛edzili teraz desperacko pogra˙ ˛zona˛ w mroku autostrada˛ na spotkanie niewiadomego. Policjanci z wybrze˙za wrócili do domów. Na kilku drogach pozostawiono jeszcze blokady, ale na par˛e godzin przed s´witem sytuacja na wybrze˙zu wracała w zasadzie do normy. Policjanci tylko pobie˙znie sprawdzali prawa jazdy. Szosy wylotowe prowadzace ˛ na północ były ju˙z wolne. Poszukiwania przeniosły si˛e na

343

wschód. Na przedmie´sciach Ocala, niedaleko Silver Springs, przy czterdziestej autostradzie Tony Verkler wytoczył si˛e oci˛ez˙ ale z 7-eleven i wrzucił monet˛e do automatu. Zatelefonował na posterunek policji w Ocala i oznajmił, z˙ e wła´snie widział tych trzech uciekinierów, których wszyscy szukaja˛ w Panama City Beach. McDeere’ów! Powiedział, z˙ e poprzedniego dnia, kiedy jechał przez Pensacol˛e, widział ich zdj˛ecia w gazecie, a teraz zobaczył ich naprawd˛e. Telefonista odrzekł, z˙ e wszystkie znajdujace ˛ si˛e w pobli˙zu wozy patrolowe pojechały wła´snie na miejsce jakiego´s wypadku i zapytał Tony’ego, czy nie zechciałby podjecha´c na komisariat, by mogli sporzadzi´ ˛ c raport. Tony odparł, z˙ e prawd˛e mówiac, ˛ troch˛e mu si˛e s´pieszy, ale skoro to co´s wa˙znego, mo˙ze im po´swi˛eci´c par˛e minut. Kiedy dotarł na miejsce, szef policji, ubrany w d˙zinsy i koszulk˛e, czekał na niego. Miał czerwone, zapuchni˛ete oczy, włosy w nieładzie. Zaprowadził Tony’ego do swego biura, podzi˛ekował za przybycie i zanotował jego opowie´sc´ . Tony tankował akurat benzyn˛e przed 7-eleven, kiedy obok sklepu zatrzymał si˛e zielony ford pikap. Wysiadła ze´n kobieta i pobiegła do telefonu. Tak si˛e zło˙zyło, z˙ e Tony odbywał wła´snie podró˙z z Mobile do Miami, i był s´wiadkiem poszukiwa´n w Panama City. Czytał gazety, słuchał radia i wiedział wszystko o McDeere’ach. W ka˙zdym razie kiedy zatankował i wszedł, z˙ eby zapłaci´c, wydawało mu si˛e, z˙ e widział t˛e kobiet˛e ju˙z wcze´sniej. Wtedy przypomniał sobie gazety. Podszedł do okna i uwa˙znie przyjrzał si˛e m˛ez˙ czy´znie w samochodzie. Nie było watpliwo´ ˛ sci. Kobieta sko´nczyła rozmow˛e, wróciła do samochodu i odjechali. Zielonym fordem z rejestracja˛ Tennessee. Komendant podzi˛ekował Tony’emu i zadzwonił do biura szeryfa okr˛egu Marion. Tony po˙zegnał si˛e i wrócił do samochodu, w którym Aaron Rimmer spał na tylnym siedzeniu. Pojechali na północ w kierunku Panama City Beach.

Rozdział 39

W sobot˛e o siódmej rano Andy Patrick, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e bardzo czujnie na wszystkie strony, przeszedł szybko przez parking i zapukał ostro˙znie do pokoju 39. Po chwili ze s´rodka dobiegł go głos kobiety: — Kto tam? — Kierownik — odparł. Drzwi si˛e otwarły i stanał ˛ w nich m˛ez˙ czyzna, przypominajacy ˛ poszukiwanego Mitchela Y. McDeere’a. Miał teraz krótkie, ufarbowane na blond włosy. — Dzie´n dobry, Andy — powiedział przyja´znie, omiatajac ˛ spojrzeniem parking. — Dzie´n dobry. Troch˛e si˛e zdziwiłem, z˙ e ciagle ˛ tu jeste´scie. McDeere skinał ˛ głowa,˛ nadal patrzac ˛ w kierunku parkingu. — Chodzi mi o to, z˙ e według informacji podanych w telewizji dzi´s rano, wyjechali´scie tej nocy na Floryd˛e. — Tak. My te˙z ogladali´ ˛ smy wiadomo´sci. Robia˛ sobie jaja, co, Andy? Andy kopnał ˛ le˙zacy ˛ na chodniku kamyk. — W telewizji powiedzieli, z˙ e maja˛ na to trzech s´wiadków. W trzech ró˙znych miejscach. Wydaje mi si˛e to troch˛e dziwne. Pracowałem tu cała˛ noc, miałem oczy szeroko otwarte i nie widziałem, z˙ eby´scie wyje˙zd˙zali. Przed wschodem sło´nca poszedłem droga˛ do kafejki. Jak zwykle w s´rodku siedziały gliny. Usiadłem przy nich. Mówili, z˙ e przerwano poszukiwania w tej okolicy i podj˛eto je w innym rejonie, a ludzie z FBI wynie´sli si˛e stad ˛ około czwartej rano, po otrzymaniu drugiego doniesienia. Wyniosła si˛e te˙z z nimi wi˛ekszo´sc´ policjantów. Zamierzaja˛ utrzyma´c blokady na drogach do dwunastej w południe, a potem je te˙z zlikwidowa´c. Kra˛ z˙ a˛ pogłoski, z˙ e otrzymałe´s pomoc z zewnatrz ˛ i z˙ e próbujesz dosta´c si˛e na wyspy Bahama. McDeere słuchał uwa˙znie, wcia˙ ˛z obserwujac ˛ parking. — Co jeszcze mówili? ˙ była pusta, — Mówili o ci˛ez˙ arówce U-Haul pełnej skradzionych towarów. Ze gdy ja˛ znaleziono, i z˙ e nikt nie potrafi wyja´sni´c, jak przeładowali´scie skradzione 345

towary do przyczepy i wymkn˛eli´scie si˛e z miasta tu˙z pod ich nosem. Byli pod wra˙zeniem. To jasne. Ja oczywi´scie nic nie powiedziałem, ale domy´sliłem si˛e, z˙ e to ta sama ci˛ez˙ arówka, która˛ przyjechałe´s tutaj we czwartek w nocy. McDeere zamy´slił si˛e gł˛eboko. Milczał. Nie wygladał ˛ na zdenerwowanego. Andy uwa˙znie przygladał ˛ si˛e jego twarzy. — Nie wygladasz ˛ na specjalnie uradowanego — zauwa˙zył Andy. — Chodzi mi o to, z˙ e gliny ju˙z si˛e wyniosły, a poszukiwania zostały odwołane. To chyba dobrze, prawda? — Czy mog˛e ci co´s powiedzie´c, Andy? — Jasne. — Jest teraz o wiele niebezpieczniej ni˙z przedtem. Andy zastanawiał si˛e przez dłu˙zsza˛ chwil˛e, po czym zapytał: — Jak to? — Gliny chciałyby mnie po prostu aresztowa´c, Andy. Lecz sa˛ tu te˙z ludzie, którzy chca˛ mnie zabi´c. Zawodowi mordercy, Andy. Jest ich bardzo wielu. I wcia˙ ˛z sa˛ tutaj. Andy zmru˙zył swoje jedyne sprawne oko i spojrzał na McDeere’a. Zawodowi mordercy! Tutaj? Na wybrze˙zu? Andy cofnał ˛ si˛e o krok. Chciał zapyta´c, kim sa˛ i dlaczego go tropia,˛ ale wiedział, z˙ e nie otrzyma odpowiedzi. Dostrzegł nast˛epna˛ szans˛e. — Dlaczego nie uciekacie? — Uciekacie? Jak mamy ucieka´c? Andy kopnał ˛ kolejny kamyk i skinał ˛ głowa˛ w kierunku pontiaca bonneville model 1971, zaparkowanego obok biura. — Có˙z, mogliby´scie skorzysta´c z mojego wozu. Mog˛e wywie´zc´ cała˛ wasza˛ trójk˛e z miasta. Nie wygladacie ˛ na zrujnowanych, wi˛ec chyba uda wam si˛e złapa´c jaki´s samolot i zwia´c lub wymy´sli´c co´s podobnego. — Ile nas to b˛edzie kosztowa´c? Andy spojrzał na swoje stopy i podrapał si˛e za uchem. Facet jest chyba handlarzem narkotyków, pomy´slał, a pudła sa˛ prawdopodobnie pełne kokainy i gotówki. ´ Scigaj a˛ go pewnie Kolumbijczycy. — To b˛edzie dosy´c drogie, jak si˛e domy´slasz. Chodzi mi o to, z˙ e teraz, za te pi˛ec´ tysi˛ecy dziennie, jestem po prostu niewinnym, niezbyt spostrzegawczym recepcjonista.˛ Nie bior˛e w tym udziału, rozumiesz. Ale je´sli pomog˛e wam si˛e stad ˛ wydosta´c, stan˛e si˛e waszym wspólnikiem. B˛eda˛ mieli powód, by mnie oskar˙zy´c, skaza´c i zapudłowa´c, a nie chciałbym drugi raz przez to przechodzi´c. Wi˛ec b˛edzie ci˛e to drogo kosztowało. — Ile, Andy? — Sto tysi˛ecy. McDeere nawet nie drgnał. ˛ Z kamienna˛ twarza˛ patrzył ponad pla˙za˛ na gładka˛ tafl˛e oceanu. Andy od razu zrozumiał, z˙ e nie za˙zadał ˛ czego´s niemo˙zliwego. 346

— Pozwól mi si˛e nad tym zastanowi´c, Andy. Na razie miej oczy otwarte. Teraz, kiedy wyniosły si˛e gliny, moga˛ si˛e tu pojawi´c mordercy. To mo˙ze by´c bardzo niebezpieczny dzie´n, Andy. I potrzebuj˛e twojej pomocy. Je˙zeli zauwa˙zysz w pobli˙zu kogo´s podejrzanego, natychmiast daj mi zna´c. My nie b˛edziemy wychodzi´c z pokoju. W porzadku? ˛ Andy wrócił za kontuar. Ka˙zdy głupiec w tej sytuacji wskoczyłby do samochodu i ratował swój tyłek. Chodziło o pudła i skradziony towar. To dlatego nie mogli wyjecha´c. McDeere’owie zjedli lekkie s´niadanie, herbatniki i kaw˛e. Ray marzył o zimnym piwie, ale wyprawa do sklepu byłaby obecnie zbyt ryzykowna. Jedli szybko i ogladali ˛ poranne wiadomo´sci. Co jaki´s czas lokalna telewizja pokazywała ich zdj˛ecia. Poczatkowo ˛ bardzo si˛e denerwowali, ale po pewnym czasie przyzwyczaili si˛e do tego. Par˛e minut po dziewiatej ˛ Mitch wyłaczył ˛ telewizor i rozsiadł si˛e na podłodze mi˛edzy pudłami. Wział ˛ do r˛eki plik papierów i skinał ˛ na Abby, operatora kamery. Powrócili do pracy nad dokumentacja.˛ Lazarov odczekał, a˙z pokojówki sko´ncza˛ poranne sprzatanie, ˛ po czym nakazał swym ludziom, by przystapili ˛ do akcji. Pracowali parami, pukajac ˛ do drzwi, zagladaj ˛ ac ˛ do okien i przemykajac ˛ si˛e przez ciemne korytarze. W wi˛ekszo´sci małych moteli zatrudniano dwie albo trzy pokojówki, które znały ka˙zdy pokój i ka˙zdego go´scia. System działania był prosty i raczej skuteczny. Odnajdywali pokojówk˛e, wr˛eczali jej studolarowy banknot i pokazywali listy go´ncze. Je´sli stawiała opór, oferowali coraz wy˙zsze kwoty i w ko´ncu wszystkie godziły si˛e na współprac˛e. Je˙zeli nie była w stanie nikogo zidentyfikowa´c, pytali, czy nie zauwa˙zyła ci˛ez˙ arówki U-Haul, pokoju pełnego pudeł, dwóch m˛ez˙ czyzn i kobiety zachowujacych ˛ si˛e podejrzanie lub wygladaj ˛ acych ˛ na wystraszonych albo czegokolwiek niezwykłego. Je´sli dziewczyna nie potrafiła pomóc, pytali, które pokoje sa˛ obecnie zaj˛ete, i w˛edrowali od drzwi do drzwi. Zacznijcie od pokojówek, polecił im Lazarov. Wchod´zcie od strony pla˙zy. Trzymajcie si˛e z dala od głównej recepcji. Udawajcie gliny. Je´sli natkniecie si˛e na nich, natychmiast dzwo´ncie. DeVasher wysłał na wybrze˙ze cztery mikrobusy. Lamar Quin, Kendall Mahan, Wally Hudson i Jack Aldrich wystapili ˛ w roli kierowców i obserwowali wszystkie przeje˙zd˙zajace ˛ samochody. Przybyli o północy prywatnym samolotem wraz z dziesi˛ecioma starszymi pracownikami firmy Bendini, Lambert i Locke. W sklepach z pamiatkami, ˛ kafejkach i restauracjach byli koledzy i przyjaciele Mitchela Y. McDeere’a zaczepiali turystów i pytali o niego, majac ˛ cicha˛ nadziej˛e, z˙ e z˙ aden z nich nie widział Mitcha. Wspólników s´ciagni˛ ˛ eto ze wszystkich wa˙zniejszych lotnisk w kraju i przed południem chodzili ju˙z po pla˙zy, sprawdzali baseny i po347

czekalnie hotelowe. Nathan Locke został przydzielony do samego Morolta, ale reszta wspólników musiała zało˙zy´c czapeczki golfowe i okulary przeciwsłoneczne i wykonywa´c rozkazy generała DeVashera. Brakowało tylko Avery’ego Tolara. Zniknał ˛ bez s´ladu. Nie widziano go od czasu, kiedy opu´scił szpital. Łacznie ˛ z trzydziestoma trzema prawnikami w prywatnej obławie pana Morolta uczestniczyło teraz prawie stu ludzi. W „Blue Tide” portier przyjał ˛ studolarowy banknot, zerknał ˛ na listy go´ncze i powiedział, z˙ e wydaje mu si˛e, i˙z widział t˛e kobiet˛e i jednego z m˛ez˙ czyzn, kiedy wynajmowali dwa pokoje w czwartek wcze´snie rano. Przyjrzał si˛e uwa˙znie zdj˛eciu Abby i o´swiadczył, z˙ e była to z cała˛ pewno´scia˛ ona. Poszedł do biura, by sprawdzi´c w ksia˙ ˛zce meldunkowej. Wrócił z informacja,˛ z˙ e kobieta zarejestrowała si˛e jako Jackie Nigel i zapłaciła gotówka˛ za dwa pokoje, od czwartku do niedzieli. Po otrzymaniu nast˛epnego banknotu zaprowadził dwóch ludzi Lazarova na miejsce. Zapukał do obydwu drzwi. Nie było odpowiedzi. Otworzył je i wpus´cił swoich nowych przyjaciół do s´rodka. Były puste. Jeden ze zbirów zawiadomił Lazarova i pi˛ec´ minut pó´zniej DeVasher w˛eszył ju˙z po motelu, szukajac ˛ punktów zaczepienia. Nie znalazł z˙ adnych, ale poszukiwania zaw˛ez˙ ono do czteromilowego odcinka pla˙zy mi˛edzy „Blue Tide” a „Beachcomber Inn”, obok którego wcze´sniej znaleziono ci˛ez˙ arówk˛e. Przywieziono mikrobusami ludzi od mokrej roboty. Wspólnicy i starsi pracownicy kr˛ecili si˛e po pla˙zy i restauracjach. Bandyci pukali do drzwi. Andy pokwitował przesyłk˛e o dziesiatej ˛ trzydzie´sci pi˛ec´ . Wysłała ja˛ niejaka Doris Greenwood, a adres zwrotny brzmiał: 4040 Poplar Avenue, Memphis, Tennessee. Bez numeru telefonu. Był pewien, z˙ e przesyłka jest cenna i przeleciało mu przez głow˛e, z˙ e nadarza si˛e okazja, by szybko zarobi´c niezłe pieniadze. ˛ Ale umowa została ju˙z zawarta. Rozejrzał si˛e i wyszedł z paczka˛ z biura. Przez całe lata Andy ciagle ˛ ukrywał si˛e i uciekał. Wyrobiło to w nim trwały nawyk: pod´swiadomie unikał otwartej przestrzeni, przemykał si˛e w cieniu, pod s´cianami. Kiedy wyszedł zza rogu na parking, zauwa˙zył dwóch m˛ez˙ czyzn pukajacych ˛ do drzwi pokoju 21. Wygladało ˛ na to, z˙ e pokój jest pusty, a m˛ez˙ czy´zni wydawali si˛e mocno podejrzani. Byli ubrani w dziwacznie skrojone białe spodenki si˛egajace ˛ do kolan, chocia˙z trudno byłoby powiedzie´c, w którym miejscu ko´ncza˛ si˛e szorty, a zaczynaja˛ s´nie˙znobiałe nogi. Jeden miał czarne skarpetki i znoszone buty. Drugi był w tanich sandałach i poruszanie si˛e sprawiało mu widoczny ból. Na głowy nacisn˛eli kapelusze panama. Po sze´sciu miesiacach ˛ sp˛edzonych na wybrze˙zu Andy bez trudu rozpoznawał fałszywych turystów. Jeden z nich zastukał ponownie i Andy zauwa˙zył wystajac ˛ a˛ mu zza paska kolb˛e rewolweru. Wycofał si˛e na palcach i wrócił do biura. Zadzwonił do pokoju 39 i poprosił 348

Sama Fortune. — Tu Sam. — Sam? Tu Andy. Dzwoni˛e z recepcji. Nie wygladaj ˛ przez okno, bo dwóch bardzo podejrzanych facetów puka do drzwi przy parkingu. — Gliny? — Nie wydaje mi si˛e. Nie sprawdzali w recepcji. — Gdzie sa˛ pokojówki? — zapytał Sam. — Nie pojawia˛ si˛e tutaj przed jedenasta˛ w sobot˛e. — To dobrze. Zgasimy s´wiatło. Obserwuj ich i zadzwo´n, kiedy si˛e wyniosa.˛ Przez zasłoni˛ete okno Andy obserwował m˛ez˙ czyzn chodzacych ˛ od drzwi do drzwi, pukajacych ˛ i próbujacych ˛ je niekiedy otworzy´c. Zaj˛etych było tylko jedena´scie z czterdziestu dwóch pokoi. W pokojach 38 i 39 nikt nie odpowiadał. M˛ez˙ czy´zni poszli w kierunku pla˙zy i znikn˛eli. Zawodowi mordercy! W tym motelu! Na pobliskim parkingu sasiaduj ˛ acym ˛ z małym polem golfowym Andy zauwaz˙ ył dwóch podobnych fałszywych turystów. Rozmawiali z kierowca˛ białego mikrobusu. Wskazywali w kierunku motelu i o czym´s dyskutowali. Zatelefonował do Sama. — Posłuchaj, Sam. Wynie´sli si˛e. Ale podobni ludzie kr˛eca˛ si˛e po okolicy. — Ilu? — W pobli˙zu zauwa˙zyłem dwóch. Lepiej uciekajcie. — Uspokój si˛e, Andy. Nie znajda˛ nas, je´sli nie b˛edziemy si˛e stad ˛ rusza´c. — Ale nie mo˙zecie zosta´c w tym pokoju na zawsze. Mój szef pojawi si˛e tu pr˛edzej czy pó´zniej. — Wkrótce wyje˙zd˙zamy, Andy. Co z przesyłka? ˛ — Jest tutaj. ´ — Swietnie. Chciałbym ja˛ zobaczy´c. Słuchaj, Andy, a co z jedzeniem? Mógłby´s przej´sc´ na druga˛ stron˛e ulicy i przynie´sc´ nam co´s ciepłego? Andy był portierem, a nie kelnerem, ale za pi˛ec´ tysi˛ecy dziennie „Sea Gull’s Rest Motel” mógł zapewni´c dostaw˛e do pokoju. — Jasne. B˛ed˛e za minut˛e. Wayne Tarrance chwycił aparat telefoniczny i poło˙zył si˛e w poprzek łó˙zka stojacego ˛ w jego pokoju w „Ramada Inn” w Orlando. Był zm˛eczony, w´sciekły, czuł si˛e zagubiony i miał do´sc´ F. Dentona Voylesa. Była sobota, pierwsza trzydzie´sci w nocy. Zatelefonował do Memphis. Sekretarka nie miała mu nic do przekazania poza tym, z˙ e dzwoniła Mary Alice i chciała z nim rozmawia´c. Namierzyli telefon. Telefonowała z budki w Atlancie. Powiedziała, z˙ e mo˙ze połaczy ˛ si˛e jeszcze o drugiej, by zorientowa´c si˛e, czy Wayne — nazwała go Wayne — dowiedział si˛e, z˙ e chce z nim rozmawia´c. Tarrance podał numer pokoju i odło˙zył słuchawk˛e. 349

Mary Alice. W Atlancie. McDeere był w Tallahassee, potem w Ocala. Pó´zniej si˛e rozpłynał. ˛ Nie było zielonego forda z przyczepa.˛ McDeere znowu zniknał. ˛ Zadzwonił telefon. Tarrance powoli podniósł słuchawk˛e. — Mary Alice? — odezwał si˛e mi˛ekko. — Wayne, male´nki! Jak zgadłe´s? — Gdzie on jest? — Kto? — Tammy zachichotała. — McDeere. Gdzie jest? — Przez chwil˛e byli´scie na jego tropie, chłopcy, ale teraz znowu gonicie za cieniem. Nie jeste´scie nawet w pobli˙zu niego, male´nki. Przykro mi to mówi´c. — Mieli´smy trzy pozytywne identyfikacje w ciagu ˛ ostatnich czternastu godzin. — Lepiej sprawd´zcie to jeszcze raz, Wayne. McDeere mówił mi par˛e minut temu, z˙ e nigdy nie był w Tallahassee. Nigdy nie słyszał o Ocala. Nigdy nie jechał zielonym fordem pikapem. Nigdy nie ciagn ˛ ał ˛ za soba˛ przyczepy. Połkn˛eli´scie przyn˛et˛e, chłopcy. Haczyk, z˙ yłk˛e i spławik. Tarrance uszczypnał ˛ si˛e w nos i sapnał ˛ w słuchawk˛e. — Jak si˛e wam podoba Orlando? — zapytała. — Powinni´scie odwiedzi´c s´wiat Disneya, skoro ju˙z jeste´scie w mie´scie, — Gdzie on jest, do cholery? — Wayne, Wayne, uspokój si˛e, male´nki. Dostaniecie dokumenty. Tarrance usiadł. — W porzadku. ˛ Kiedy? — Có˙z, powinni´smy by´c chciwi i domaga´c si˛e reszty pieni˛edzy. Jestem w budce telefonicznej, Wayne, i nie próbuj jej namierzy´c, okay? Ale nie jeste´smy chciwi. Dostaniecie dokumenty w przeciagu ˛ dwudziestu czterech godzin. Je´sli wszystko pójdzie dobrze. — Gdzie one sa? ˛ — Odezw˛e si˛e pó´zniej, male´nki. B˛ed˛e telefonowała pod ten numer co cztery godziny, zanim Mitch nie powie mi, gdzie sa˛ dokumenty. Ale, Wayne, je´sli nie b˛edzie ci˛e na miejscu, mog˛e ci˛e nie złapa´c. Wi˛ec nie ruszaj si˛e stamtad. ˛ — B˛ed˛e tutaj. Czy on jest cały czas w kraju? — Nie sadz˛ ˛ e. Jestem pewna, z˙ e jest teraz w Meksyku. Jego brat zna hiszpa´nski, wiesz o tym? — Wiem. — Tarrance wyciagn ˛ ał ˛ si˛e na łó˙zku. Niech to wszystko szlag trafi! — klał ˛ w duchu. Niech sobie jada˛ do Meksyku, byleby dokumenty znalazły si˛e w jego r˛ekach. — Zosta´n tam, gdzie jeste´s, male´nki. Utnij sobie drzemk˛e. Musisz by´c wyko´nczony. Skontaktuj˛e si˛e z toba˛ mi˛edzy piat ˛ a˛ a szósta.˛

350

Tarrance odło˙zył aparat na szafk˛e nocna˛ i natychmiast zasnał. ˛ Poszukiwania straciły nieco na rozmachu, kiedy w sobot˛e po południu policja z Panama City Beach. otrzymała trzecia˛ skarg˛e od wła´scicieli moteli. Wysłano policjantów do „Breakers Motel”. Poirytowany wła´sciciel poskar˙zył si˛e, z˙ e uzbrojeni ludzie strasza˛ mu klientów. Na wybrze˙ze skierowano wi˛eksza˛ liczb˛e funkcjonariuszy i przez pewien czas przetrzasali ˛ oni motele starajac ˛ si˛e znale´zc´ uzbrojonych ludzi, którzy szukali McDeere’ów. Szmaragdowe Wybrze˙ze znalazło si˛e na kraw˛edzi wojny. Zm˛eczonych upałem ludzi DeVashera zmuszono do pracy w pojedynk˛e. Rozproszyli si˛e po pla˙zy i sko´nczyli z metoda˛ „od drzwi do drzwi”. Odpoczywali w rozstawionych wokół basenów plastikowych krzesłach i obserwowali przechodzacych ˛ turystów. Wylegiwali si˛e na pla˙zy i przez przeciwsłoneczne okulary przygladali ˛ si˛e innym pla˙zowiczom. Z nadej´sciem zmierzchu armia zbirów, kryminalistów, zawodowych morderców i prawników ukryła si˛e w ciemno´sciach i czekała. Je´sli McDeere’owie mieli zamiar si˛e ruszy´c, powinni zrobi´c to tej nocy. Cicha armia czekała na nich. DeVasher oparł si˛e ci˛ez˙ ko o barierk˛e balkonu połaczonego ˛ z pokojem hotelowym „Best Western”. Obserwował rozpo´scierajac ˛ a˛ si˛e w dole pusta˛ pla˙ze˛ i niknace ˛ za horyzontem sło´nce. Aaron Rimmer uchylił szklane drzwi i stanał ˛ obok niego. — Znale´zli Tolara — powiedział. DeVasher nie poruszył si˛e. — Gdzie? — Ukrył si˛e w mieszkaniu swojej przyjaciółki w Memphis. — Był sam? — Tak. Zlikwidowali go, pozorujac ˛ napad rabunkowy. W pokoju 39 Ray po raz setny ogladał ˛ nowe paszporty, wizy, prawa jazdy i s´wiadectwa urodzenia. Mitch i Abby mieli na zdj˛eciach g˛este, ciemne włosy. Je´sli uda si˛e ucieczka, po pewnym czasie ich jasny kolor powinien sta´c si˛e tylko wspomnieniem. Fotografia Raya przypominała troch˛e zdj˛ecie zamieszczone w li´scie go´nczym za Mitchem: długie włosy, broda i kr˛econe studenckie loki. Po dokładnym przyjrzeniu si˛e mo˙zna było dostrzec pewne podobie´nstwo w oczach i układzie ko´sci policzkowych, ale nic poza tym. Dokumenty wystawione były na nazwiska: Rachel James, Sam Fortune i Lee Stevens — cała trójka mieszkała w Murfreesboro, w stanie Tennessee. Doc wykonał kawał dobrej roboty i Ray u´smiechał si˛e, studiujac ˛ uwa˙znie ka˙zdy z dokumentów. Abby spakowała kamer˛e Sony do pudełka. Statyw stał oparty o s´cian˛e. Czter351

na´scie opisanych wideokaset le˙zało uło˙zonych w schludnym stosiku na telewizorze. Po szesnastu godzinach zako´nczyli sporzadzanie ˛ dokumentacji filmowej. Na pierwszych zdj˛eciach Mitch zwrócony twarza˛ do kamery, z podniesiona˛ prawa˛ r˛eka˛ s´lubował mówi´c wyłacznie ˛ prawd˛e. Stał przy szafie na ubrania, a podłoga za nim zasłana była dokumentami. Posługujac ˛ si˛e notatkami Tammy, przedstawił najpierw dokładnie wszystkie wykazy bankowe. Zidentyfikował ponad dwie´scie pi˛ec´ dziesiat ˛ tajnych kont w jedenastu kajma´nskich bankach. Niektóre konta miały nazwy, ale wi˛ekszo´sc´ stanowiły konta numerowe. Na podstawie kopii wydruków komputerowych odtworzył histori˛e tych kont. Depozyty pieni˛ez˙ ne, przelewy telegraficzne, wycofania przelewów. Na ka˙zdym dokumencie wykorzystanym w swoim materiale wypisał czarnym flamastrem inicjały MM i kolejno je numerował: MMI, MM2, MM3 i tak dalej. Po wypisaniu numeru MM1485 miał zidentyfikowanych dziewi˛ec´ set milionów dolarów ukrytych w kajma´nskich bankach. Gdy uporał si˛e z wykazami bankowymi, odtworzył pedantycznie struktur˛e imperium. W ciagu ˛ dwudziestu lat ponad czterysta korporacji kajma´nskich zostało zało˙zonych przez Morolta i jego nieprawdopodobnie bogatych i nieprawdopodobnie skorumpowanych doradców. Mitch szybko si˛e zorientował, z˙ e w jego r˛ekach znajduje si˛e tylko cz˛es´c´ dokumentacji. Wyraził przed kamera˛ przypuszczenie, z˙ e wi˛ekszo´sc´ dokumentów jest ukryta w podziemiach budynku na Front Street. Podkre´slił te˙z, z˙ e nawet przy pomocy małej armii pracowników IRS poznanie struktury korporacji Morolta mo˙ze trwa´c ponad rok. Omawiał powoli ka˙zdy dowód rzeczowy, dokładnie go opisujac. ˛ Abby obsługiwała kamer˛e. W tym czasie Ray obserwował parking i studiował fałszywe dokumenty. Przez sze´sc´ godzin Mitch wyja´sniał ró˙zne metody, za pomoca˛ których Morolto i jego współpracownicy prali brudne pieniadze. ˛ Najłatwiejszym i najbardziej popularnym sposobem było przerzucanie brudnej gotówki za granic˛e. Wykorzystywano do tego prywatna˛ lini˛e lotnicza˛ firmy Bendiniego, przy czym na pokładzie samolotu znajdowało si˛e zwykle dwóch lub trzech prawników, by nada´c podró˙zy pozory legalno´sci. Ameryka´nska słu˙zba celna, majaca ˛ mas˛e problemów z przemytem do kraju narkotyków, nie zwracała zbyt du˙zej uwagi na ładunki wywo˙zone za granic˛e. Samoloty opuszczały kraj „brudne”, a wracały „czyste”. Znajdujacy ˛ si˛e na pokładzie prawnicy opłacali na Kajmanach celników i odpowiednich bankierów. Niekiedy dwadzie´scia pi˛ec´ procent przerzucanych pieni˛edzy przeznaczano na łapówki. Zdeponowanych — najcz˛es´ciej na numerowych kontach — pieni˛edzy nie mo˙zna ju˙z było potem praktycznie odnale´zc´ . Lecz wiele transakcji bankowych zbiegało si˛e z zakrojonymi na du˙za˛ skal˛e operacjami przeprowadzanymi przez spółki. Pieniadze ˛ były zwykle deponowane na jednym z wielu kont numerowych. Albo superkont, jak je nazywał Mitch. Podał na u˙zytek s˛edziów owe numery kont i nazwy banków. Po zarejestrowaniu nowych spółek pieniadze ˛ były przelewane 352

z superkont na konta owych spółek, cz˛esto w obr˛ebie jednego banku. Gdy pienia˛ dze znalazły si˛e ju˙z w legalnej spółce kajma´nskiej, rozpoczynał si˛e proces prania gotówki. Najprostsza˛ i najcz˛es´ciej przez firm˛e stosowana˛ metoda˛ było nabywanie w Stanach nieruchomo´sci lub innych legalnych aktywów. Transakcje te przygotowywali ci wspólnicy firmy Bendini, Lambert i Locke, którzy zajmowali si˛e praca˛ koncepcyjna,˛ a wszystkie pieniadze ˛ przekazywano przelewem. Zdarzało si˛e cz˛esto, z˙ e spółka kajma´nska wykupywała inna˛ spółk˛e, która była wła´scicielem spółki panamskiej, a ta z kolei była wła´scicielem du´nskiej spółki holdingowej. Du´nczycy kupowali fabryk˛e ło˙zysk tocznych w Toledo, przelewajac ˛ pieniadze ˛ z banku w Monachium. I w ten sposób brudne pieniadze ˛ stawały si˛e czyste. Po oznaczeniu dowodu MM4292 Mitch zako´nczył sporzadzanie ˛ dokumentacji. Był wyko´nczony szesnastoma godzinami pracy. Mogło si˛e zdarzy´c, z˙ e materiały filmowe nie zostana˛ dopuszczone do wykorzystania na rozprawie, ale powinny by´c pomocne. Tarrance mógł przedstawi´c je Sadowi ˛ Najwy˙zszemu i dzi˛eki nim doprowadzi´c do skazania co najmniej trzydziestu prawników z firmy Bendiniego. Mógł równie˙z pokaza´c je s˛edziom federalnym i uzyska´c na ich podstawie nakaz rewizji. Mitch wywiazał ˛ si˛e ze swojej cz˛es´ci umowy. Co prawda nie b˛edzie osobi´scie bra´c udziału w rozprawie, ale zapłacono mu tylko milion dolarów, a on dostarczy wi˛ecej materiałów, ni˙z si˛e spodziewano. Był wyko´nczony fizycznie i psychicznie. Zgasił s´wiatło i usiadł na skraju łó˙zka. Abby siedziała na fotelu z zamkni˛etymi oczami. Ray zerknał ˛ przez z˙ aluzje. — Przydałoby si˛e troch˛e zimnego piwa — powiedział. — Daj spokój — powiedział ostro Mitch. Ray odwrócił si˛e i spojrzał na niego. — Uspokój si˛e, braciszku. Jest ciemno, a sklep znajduje par˛e kroków stad. ˛ B˛ed˛e uwa˙zał. — Prosz˛e ci˛e, daj spokój, Ray. Nie ma sensu ryzykowa´c. Wynosimy si˛e stad ˛ za par˛e godzin i je´sli wszystko pójdzie dobrze, b˛edziesz mógł przez reszt˛e z˙ ycia nie robi´c nic innego, tylko pi´c piwo. Ray nie słuchał. Wcisnał ˛ na głow˛e czapeczk˛e baseballowa,˛ wło˙zył do kieszeni troch˛e gotówki i si˛egnał ˛ po pistolet. — Ray, prosz˛e ci˛e, nie bierz chocia˙z pistoletu — powiedział Mitch błagalnym tonem. Ray schował bro´n pod koszul˛e i otworzył drzwi. Szedł szybko po piasku, cały czas kryjac ˛ si˛e w mroku i marzac ˛ o zimnym piwie. Przystanał ˛ obok sklepu, szybko rozejrzał si˛e wokoło, po czym wszedł do s´rodka, pewien, z˙ e nikt go nie obserwuje. Lada chłodnicza z piwem znajdowała si˛e w gł˛ebi sklepu. Na pobliskim parkingu Lamar Quin, z twarza˛ osłoni˛eta˛ wielkim słomkowym kapeluszem, gaw˛edził wła´snie z para˛ nastolatków z Indiany. Zauwa˙zył Raya 353

wchodzacego ˛ do sklepu i naraz u´swiadomił sobie, z˙ e ten m˛ez˙ czyzna kogo´s mu chyba przypomina. Było w jego sposobie poruszania si˛e co´s, co wydawało mu si˛e znajome. Lamar podszedł do witryny i spojrzał w kierunku lady chłodniczej. Oczy m˛ez˙ czyzny zasłaniały ciemne okulary, ale ten nos i te ko´sci policzkowe Lamar dobrze pami˛etał. Lamar wszedł do s´rodka i wział ˛ do r˛eki paczk˛e chipsów. Zatrzymał si˛e przy kasie i poczekał na m˛ez˙ czyzn˛e, który nie był Mitchem McDeere’em, ale bardzo go przypominał. To był Ray, to musiał by´c on. Miał opalona˛ twarz i krótkie włosy. Ten sam wzrost, ta sama sylwetka, ten sam chód. — Jak leci? — zapytał go Lamar. ´ — Swietnie. A tobie? — Głos równie˙z okazał si˛e znajomy. Lamar zapłacił za chipsy i wrócił na parking. Wyrzucił paczuszk˛e do stojace˛ go obok budki telefonicznej kosza na s´mieci i szybko przeszedł do sasiedniego ˛ sklepu — był to sklep z pamiatkami ˛ — by kontynuowa´c poszukiwania rodziny McDeere’ów.

Rozdział 40

Gdy zapadł zmrok, wzdłu˙z pla˙zy powiał zimny wiatr. Sło´nce szybko znikn˛eło, a ksi˛ez˙ yc si˛e nie pojawił i nie zastapił ˛ go. Niebo spowiła zasłona ciemnych chmur i powierzchnia morza przybrała czarna˛ barw˛e. Na molu Dana Russela pojawili si˛e w˛edkarze. Zbierali si˛e grupkami — po trzech lub czterech — i patrzyli w milczeniu na z˙ yłki niknace ˛ w czarnej wodzie, dwadzie´scia stóp ni˙zej. Stali nieruchomo, oparci o barierk˛e, od czasu do czasu spluwajac ˛ na boki lub wymieniajac ˛ skape ˛ uwagi. Cieszyli si˛e z wiatru, ciszy i spokojnej wody bardziej ni˙z z tego, z˙ e ryby zacz˛eły bra´c. Byli urlopowiczami z Północy, przyje˙zd˙zali tu co roku zawsze w tym samym miesiacu ˛ i tygodniu, zatrzymywali si˛e zawsze w tych samych motelach i ka˙zdego wieczora wychodzili na molo, by łowi´c ryby i podziwia´c morze. Obok nich stały pojemniki z przyn˛etami i przeno´sne lodóweczki pełne piwa. Co jaki´s czas na molu pojawiały si˛e osoby, które nie były w˛edkarzami, albo pary zakochanych. Jedni i drudzy dochodzili do ko´nca mola i stanawszy ˛ tu wpatrywali si˛e przez par˛e minut w ciemna,˛ łagodna˛ to´n, potem odwracali si˛e i spogla˛ dali z zachwytem na tysiace ˛ s´wiatełek migoczacych ˛ wzdłu˙z brzegu. Przygladali ˛ si˛e te˙z gromadkom w˛edkarzy. Ci, prawd˛e mówiac, ˛ nie zwracali na nich uwagi. Nie zwrócili te˙z uwagi na Aarona Rimera, który przeszedł obok nich około jedenastej. Stanał ˛ na ko´ncu mola i wrzucił niedopałek do wody. Wpatrywał si˛e w pla˙ze˛ i my´slał o tysiacach ˛ pokoi motelowych i pensjonatów. Molo Dana Russela było najbardziej wysuni˛ete na zachód z trzech tego typu konstrukcji wzniesionych w Panama City Beach. Najnowsze, najdłu˙zsze, jedyne zbudowane wyłacznie ˛ z betonu. Po´srodku mola stał mały ceglany budynek. Mies´cił si˛e tam sklep ze sprz˛etem do w˛edkowania, bar przekaskowy ˛ i toalety. W nocy tylko one były otwarte. Molo znajdowało si˛e jakie´s pół mili na wschód od „Sea Gull’s Rest”. O jedenastej trzydzie´sci Abby wyszła z pokoju 39, min˛eła zaniedbany basen i ruszyła wzdłu˙z pla˙zy. Miała na sobie szorty, biały słomkowy kapelusz i sztormiak z postawionym kołnierzem. Szła powoli, trzymajac ˛ r˛ece w kieszeniach. Pi˛ec´ minut 355

pó´zniej z pokoju wyszedł Mitch, przeszedł obok basenu i ruszył jej s´ladem. Co chwila patrzył w stron˛e oceanu. Min˛eło go dwóch biegaczy, którzy rozbryzgiwali stopami wod˛e i zdyszanymi głosami wymieniali krótkie uwagi. Pod czarna˛ bawełniana˛ koszula˛ Mitch ukrył zawieszony na rzemyku gwizdek. Po prostu na wszelki wypadek. We wszystkich czterech kieszeniach poupychał pieniadze ˛ — w sumie było tego sze´sc´ dziesiat ˛ tysi˛ecy dolarów. Popatrywał w stron˛e oceanu i uwa˙znie obserwował idac ˛ a˛ przed nim Abby. Kiedy przeszedł dwie´scie jardów, z pokoju 39 wyszedł Ray. Zamknał ˛ drzwi i schował klucz do kieszeni. Za czarna,˛ dziesi˛eciometrowa˛ nylonowa˛ linka˛ okr˛econa˛ wokół jego bioder tkwił, jak za pasem, pistolet. Obszerny sztormiak zasłaniał dokładnie to wszystko. Andy wytargował kolejne dwa tysiace ˛ za ubrania i sprz˛et. Ray doszedł do pla˙zy. Obserwował Mitcha. Abby prawie nie widział. Pla˙za była zupełnie pusta. Była sobota. Dochodziła północ i wi˛ekszo´sc´ w˛edkarzy opu´sciła ju˙z molo. Abby zauwa˙zyła ich tylko trzech, stali obok toalety. Min˛eła ich oboj˛etnie i przeszła do ko´nca mola, oparła si˛e o betonowa˛ balustrad˛e i zacz˛eła si˛e wpatrywa´c w rozległa˛ czer´n zatoki. Jak okiem si˛egna´ ˛c migotały czerwone s´wiatełka licznych boi. Niebieskie i białe s´wiatła sygnalizacyjne dla statków układały si˛e w równa˛ lini˛e. Na horyzoncie migotało z˙ ółte s´wiatło pozycyjne jakiego´s obiektu pływajacego. ˛ Mitch ukrył si˛e w osłoni˛etym parasolem krze´sle pla˙zowym, stojacym ˛ nie opodal wej´scia na molo. Nie mógł zobaczy´c Abby, ale miał dobry widok na ocean. Pi˛ec´ dziesiat ˛ stóp dalej Ray usiadł na ceglanym murku tonacym ˛ w ciemno´sciach. Nogi zwisały mu nad piaskiem. Czekali. Spogladali ˛ na zegarki. Dokładnie o północy Abby nerwowo rozpi˛eła swój sztormiak i wyj˛eła ci˛ez˙ ka˛ latark˛e. Spojrzała na wod˛e w dole i s´cisn˛eła latark˛e w dłoni. Przycisn˛eła ja˛ do z˙ oładka, ˛ osłoniła brzegiem sztormiaka i zwróciła w kierunku morza. Trzykrotnie nacisn˛eła przycisk. Zielona z˙ arówka błysn˛eła trzy razy. Trzymała mocno latark˛e i wpatrywała si˛e w ocean. Nie było odpowiedzi. Wydawało jej si˛e, z˙ e czekała cała˛ wieczno´sc´ . Po dwóch minutach za´swieciła ponownie. Nic. Odetchn˛eła gł˛eboko i szepn˛eła do siebie: spokojnie, Abby, spokojnie. On musi gdzie´s tam by´c. Za´swieciła jeszcze trzy razy. ˙ Zadnej odpowiedzi. Mitch siedział na skraju pla˙zowego krzesła i z niepokojem obserwował morze. Katem ˛ oka dostrzegł nagle jaka´ ˛s posta´c zbli˙zajac ˛ a˛ si˛e szybko od strony zachodniej. Ów kto´s wbiegł na schodki, które prowadziły na molo. Był to nordyk. Mitch skoczył na równe nogi i pu´scił si˛e za nim w pogo´n. Aaron Rimmer przeszedł obok małego budynku, za plecami w˛edkarzy, wpatrujac ˛ si˛e w kobiet˛e w białym kapeluszu stojac ˛ a˛ na ko´ncu mola. Kobieta, pochylona, trzymała co´s w r˛eku. To co´s błysn˛eło znowu, trzy razy. Podszedł do niej cicho. — Abby. 356

Obejrzała si˛e i chciała krzykna´ ˛c. Rimmer pchnał ˛ ja˛ na barierk˛e. Mitch wypadł z ciemno´sci i skoczył głowa˛ naprzód pod nogi nordyka. Cała trójka zwaliła si˛e na beton. Mitch wyczuł pistolet pod kurtka.˛ Zamachnał ˛ si˛e z furia,˛ lecz cios chybił. Nordyk okr˛ecił si˛e i jego pi˛es´c´ wyladowała ˛ na twarzy Mitcha. Abby odturlała si˛e na bok. Mitch był o´slepiony i oszołomiony. Rimmer wstał szybko i si˛egnał ˛ po pistolet, ale nie zda˙ ˛zył go u˙zy´c. Cios Raya rzucił nim o barierk˛e. Czterema piorunujacymi ˛ uderzeniami pi˛es´ci Ray, z wprawa˛ zdobyta˛ w wi˛ezieniu, zmasakrował mu twarz. Nordyk osunał ˛ si˛e na ziemi˛e zalany krwia,˛ a Ray wymierzył mu cztery pot˛ez˙ ne kopniaki w głow˛e. Nordyk j˛eknał ˛ z˙ ało´snie i znieruchomiał. Ray zabrał mu pistolet i podał go Mitchowi, który ju˙z wstał i próbował co´s zobaczy´c przez oko nie uszkodzone ciosem nordyka. Abby spojrzała na molo. Nie było nikogo. — Zacznij nadawa´c — powiedział Ray, odwijajac ˛ link˛e z bioder. Abby odwróciła si˛e znów w kierunku oceanu, osłoniła latark˛e i zacz˛eła goraczkowo ˛ wciska´c przycisk. — Co zamierzasz zrobi´c? — zapytał szeptem Mitch patrzac, ˛ jak Ray mocuje si˛e z linka.˛ — Mamy dwa wyj´scia. Mo˙zemy rozwali´c mu łeb albo go utopi´c. — O mój Bo˙ze! — j˛ekn˛eła Abby, sygnalizujac ˛ nieprzerwanie. — Nie u˙zywaj pistoletu — wyszeptał Mitch. — Dzi˛ekuj˛e — odparł Ray. Okr˛ecił link˛e wokół szyi nordyka i mocno ja˛ zacisnał. ˛ Mitch odwrócił si˛e i stanał ˛ mi˛edzy ciałem a Abby. Nie patrzyła. — Przykro mi. Nie mamy wyboru — wymamrotał Ray, niemal do samego siebie. Nieprzytomny nordyk nie poruszał si˛e i nie stawiał oporu. Po trzech minutach Ray odetchnał ˛ gł˛eboko. — Nie z˙ yje — oznajmił. Przywiazał ˛ drugi koniec linki do palika cumowniczego, przepchnał ˛ ciało pod barierka˛ i spu´scił je ostro˙znie do wody. — Schodz˛e pierwszy — powiedział. Prze´slizgnał ˛ si˛e pod barierka˛ i zaczał ˛ si˛e opuszcza´c po lince w dół. Osiem stóp pod pomostem znajdowała si˛e z˙ elazna kratownica przymocowana do dwóch grubych betonowych kolumn. Mogli si˛e tam zupełnie nie´zle ukry´c. Nast˛epna była Abby. Ray chwycił ja˛ za nogi i pomógł stana´ ˛c obok siebie. Mitch, majac ˛ sprawne tylko jedno oko, stracił równowag˛e i o mało nie wpadł do morza. Udało si˛e. Stali na z˙ elaznej kratownicy, dziesi˛ec´ stóp nad powierzchnia˛ czarnej jak smoła wody. Dziesi˛ec´ stóp nad kraina˛ ryb i pakli ˛ i nad ciałem nordyka. Ray odciał ˛ lin˛e i ciało opadło na dno. Powinno wypłyna´ ˛c na powierzchni˛e dopiero po kilku dniach. Siedzieli jak trzy sowy na konarze. Obserwowali migoczace ˛ boje, s´wiatła sygnalizacyjne dla statków i czekali na mesjasza, który miał przyj´sc´ do nich po

357

wodzie. Wcia˙ ˛z panowała cisza, słycha´c było tylko mi˛ekki plusk fal i odgłos wła˛ czanej i wyłaczanej ˛ latarki. Potem dobiegły ich jakie´s głosy z mola. Kto´s zdenerwowany, zniecierpliwiony, wystraszony, szukał kogo´s. Po chwili znowu zrobiło si˛e cicho. — A wi˛ec, mały braciszku, co teraz zrobimy? — zaszeptał Ray. — Plan B — odparł Mitch. — A na czym on polega? — Uciekamy wpław. — Bardzo s´mieszne — odezwała si˛e Abby, wcia˙ ˛z sygnalizujac ˛ latarka.˛ ˙ Min˛eła godzina. Zelazna kratownica, chocia˙z stanowiła znakomita˛ kryjówk˛e, nie była zbyt wygodna. — Czy te˙z zauwa˙zyłe´s te dwie łódki? — szepnał ˛ cicho Ray. W odległo´sci mniej wi˛ecej mili od brzegu snuły si˛e od pewnego czasu jakie´s niewielkie łodzie. — Wydaje mi si˛e, z˙ e to w˛edkarze — powiedział Mitch. — Kto by tu łowił ryby o pierwszej w nocy? — zapytał Ray. Wszyscy troje daremnie usiłowali znale´zc´ jakie´s wyja´snienie. Abby zauwa˙zyła to pierwsza. To chyba nie jest tamto ciało, pomy´slała z obawa˛ i nadzieja˛ zarazem. — Tam — powiedziała, wskazujac ˛ r˛eka.˛ Było to co´s ciemnego, znajdowało si˛e na wodzie i zbli˙zało powoli w ich kierunku. Przygladali ˛ si˛e w napi˛eciu. Potem usłyszeli odgłos, przypominajacy ˛ d´zwi˛ek maszyny do szycia. — Włacz ˛ latark˛e — powiedział Mitch. Ujrzeli m˛ez˙ czyzn˛e w małej łódce. — Abanks — szepnał ˛ gło´sno Mitch. Warkot ustał. — Abanks — powtórzył. — Gdzie, do diabła, jeste´scie? — usłyszeli w odpowiedzi. — Tutaj, pod molo. Pospiesz si˛e, do cholery! Warkot odezwał si˛e ponownie i Abanks podpłynał ˛ o´smiostopowym pontonem pod molo. Zsun˛eli si˛e z kratownicy i uradowani wskoczyli do pontonu, tworzac ˛ na jego dnie małe rozradowane kł˛ebowisko. Wy´sciskali Abanksa. Ten zapu´scił pi˛eciokonny silnik i skierował ponton w stron˛e południa. — Gdzie si˛e podziewałe´s? — zapytał Mitch. — Kra˙ ˛zyłem — odparł beztrosko Abanks. — Dlaczego si˛e spó´zniłe´s? — Spó´zniłem si˛e, bo musiałem si˛e wymkna´ ˛c tym rybackim łódkom pełnym idiotów w turystycznych ubraniach udajacych ˛ w˛edkarzy. — My´slisz, z˙ e to ludzie Morolta albo FBI? — Je´sli tamci sa˛ idiotami, to ci na łódkach sa˛ na pewno albo jednymi, albo drugimi. — Dlaczego nie nadawałe´s sygnałów? Abanks skinał ˛ dłonia˛ w kierunku le˙zacej ˛ obok silnika latarki. 358

— Baterie wysiadły. Statek był czterdziestostopowym szkunerem. Abanks kupił go na Jamajce za sto tysi˛ecy dolarów. Przy drabince czekał jego przyjaciel i pomógł im wej´sc´ na pokład. Nazywał si˛e George, po prostu George, i mówił po angielsku z lekkim akcentem. Abanks powiedział, z˙ e mo˙zna mu zaufa´c. — Mam whisky, je´sli macie ochot˛e. W szafce — zaproponował Abanks. Ray znalazł butelk˛e. Abby znalazła koc i uło˙zyła si˛e do snu na waskiej ˛ koi. Mitch podziwiał swój nowy statek. Kiedy Abanks i George wciagali ˛ tratw˛e na pokład, Mitch odezwał si˛e: — Wyno´smy si˛e stad. ˛ Mo˙zemy odpłyna´ ˛c zaraz? — Jak sobie z˙ yczysz — niemal odwarknał ˛ George. Mitch przygladał ˛ si˛e s´wiatłom migoczacym ˛ wzdłu˙z wybrze˙za i z˙ egnał si˛e z nimi. Zszedł na dół i nalał sobie solidna˛ szklank˛e whisky. Wayne Tarrance spał w ubraniu w poprzek łó˙zka. Od sze´sciu godzin, od momentu, gdy odebrał ostatni telefon, nie ruszał si˛e z pokoju. Telefon znowu zadzwonił. Po czterech sygnałach Tarrance znalazł słuchawk˛e. — Halo — odezwał si˛e powolnym i ochrypłym głosem. — Wayne, male´nki. Czy˙zbym ci˛e obudziła? — Oczywi´scie. — Mo˙zesz odebra´c dokumenty. Motel „Sea Gull’s Rest”, Highway 98, Panama City Beach. Pokój 39. Recepcjonista˛ jest facet, który nazywa si˛e Andy. Wpu´sci ci˛e do pokoju. Obchod´z si˛e z nimi ostro˙znie. Nasz przyjaciel opisał je wszystkie naprawd˛e elegancko i precyzyjnie. Jest tam te˙z szesnastogodzinny materiał filmowy, wi˛ec bad´ ˛ z ostro˙zny. — Mam pytanie. — Jasne, chłopie. Pytaj, o co chcesz. — Gdzie on ci˛e znalazł? Nie udałoby mu si˛e to bez twojej pomocy. — Ba, Wayne! Dzi˛eki. Znalazł mnie w Memphis. Musieli´smy zosta´c przyjaciółmi i zaproponował mi mas˛e pieni˛edzy. — Ile? — Dlaczego to jest dla ciebie takie wa˙zne, Wayne? W ka˙zdym razie ju˙z nigdy nie b˛ed˛e pracowa´c zarobkowo. Musz˛e ko´nczy´c, male´nki. To było naprawd˛e zabawne. — Gdzie on jest? — Jak ju˙z ci powiedziałam, jest na pokładzie samolotu, lecacego ˛ do Ameryki Południowej. Ale prosz˛e, nie tra´c czasu próbujac ˛ go złapa´c. Wayne, dziecinko, kocham ci˛e, ale nie potrafiłe´s go złapa´c nawet w Memphis. Na razie! 359

Odło˙zyła słuchawk˛e.

Rozdział 41

´ Była niedziela. Switało. Pod czystym bezchmurnym niebem czterdziestostopowy szkuner płynał ˛ na wschód pod pełnymi z˙ aglami. Abby spała w głównej kajucie. Ray le˙zał na koi pogra˙ ˛zony w pijackim odr˛etwieniu. Abanks drzemał w kokpicie. Mitch siedział na pokładzie i saczył ˛ zimna˛ kaw˛e. Słuchał wykładu George’a o zasadach sztuki z˙ eglowania. George raczej dawno przekroczył pi˛ec´ dziesiatk˛ ˛ e. Miał siwe włosy i ciemna,˛ ogorzała˛ twarz. Był niski, muskularny jak Abanks. Urodził si˛e w Australii. Dwadzie´scia osiem lat temu uciekł stamtad ˛ po najwi˛ekszym w historii tego kraju napadzie na bank. On i jego wspólnik zgarn˛eli jedena´scie milionów w gotówce i srebrze, po czym zbiegli: ka˙zdy w swoja˛ stron˛e. Doszły go słuchy, z˙ e jego dawny wspólnik został zabity. Imi˛e George nie było jego prawdziwym imieniem, ale u˙zywał go od dwudziestu o´smiu lat i zapomniał ju˙z, jak si˛e naprawd˛e nazywa. Odkrył Kajmany w pó´znych latach sze´sc´ dziesiatych ˛ i kiedy zobaczył tysiace ˛ małych wysepek, których mieszka´ncy posługiwali si˛e prymitywna˛ odmiana˛ j˛ezyka angielskiego, zadecydował, z˙ e b˛eda˛ jego nowym domem. Zdeponował pieniadze ˛ w bankach na Bahamach, Belize, w Panamie i oczywi´scie na Grand Cayman. Zbudował mały dom na pla˙zy na Little Cayman i sp˛edził ostatnie dwadzie´scia jeden lat, przewo˙zac ˛ tubylców swym trzydziestostopowym szkunerem. Latem i wczesna˛ jesienia˛ trzymał si˛e w pobli˙zu domu, ale od grudnia do czerwca mieszkał na swym statku i pływał z wyspy na wysp˛e. Na Karaibach zwiedził ju˙z ich około trzystu. Sp˛edził te˙z kiedy´s dwa lata na Wyspach Bahama. — Sa˛ tu tysiace ˛ wysepek — wyja´sniał. — I nigdy ci˛e nie znajda,˛ je´sli b˛edziesz zmieniał cz˛esto miejsce pobytu. — Czy ciagle ˛ ci˛e jeszcze szukaja? ˛ — zapytał Mitch. — Nie wiem. Nie mog˛e zadzwoni´c i zapyta´c, chyba rozumiesz. — Gdzie najbezpieczniej si˛e ukry´c? — Na tym statku. To przyjemny mały jacht i kiedy nauczysz si˛e nim pływa´c, stanie si˛e twoim domem. Znajd´z sobie jaka´ ˛s mała˛ wysp˛e w pobli˙zu, na przykład Little Cayman albo Brac, one sa˛ wcia˙ ˛z dziewicze. I zbuduj dom. Tak jak ja to 361

zrobiłem. I sp˛edzaj wi˛ekszo´sc´ czasu na tej łodzi. — Kiedy przestałe´s si˛e martwi´c o to, z˙ e ci˛e szukaja? ˛ — Och! Wcia˙ ˛z o tym my´sl˛e. To oczywiste. Ale si˛e tym nie przejmuj˛e. Ile forsy udało ci si˛e zgarna´ ˛c? — Około o´smiu milionów — powiedział Mitch. — Nie´zle. Z tymi pieni˛edzmi mo˙zesz robi´c, co ci si˛e podoba. Wi˛ec zapomnij o tych, którzy ci˛e szukaja.˛ Po prostu przez reszt˛e z˙ ycia zwiedzaj te wyspy. Zdarzaja˛ si˛e gorsze rzeczy. Przez cztery dni płyn˛eli w kierunku Kuby, a kiedy ja˛ min˛eli, skierowali si˛e na Jamajk˛e. Obserwowali George’a i słuchali jego wykładów. Po dwudziestu latach z˙ eglowania po Morzu Karaibskim był człowiekiem wielkiej wiedzy i cierpliwo´sci. Ray — poliglota — słuchał i zapami˛etywał słowa takie, jak spinaker, maszt, ster, rufa, rumpel, kołowrót do naciagania ˛ fału, stopa masztu, wanty, liklinka, stojaki, szpros, kliwer, dryfkotwa, grot, fok, bom, balast, fał grota i kosz dziobowy. George wykładał o halsowaniu, z˙ eglowaniu z wiatrem, zwrotach, trymowaniu ładunku, przybijaniu do przystani. Ray przyswajał sobie z˙ eglarski słownik, a Mitch uczył si˛e techniki. Abby najcz˛es´ciej przebywała w kabinie, mówiła niewiele i u´smiechała si˛e tyl˙ ko wtedy, kiedy to było konieczne. Zycie na statku nie było tym, o czym marzyła. Straciła dom. Martwiła si˛e, co si˛e z nim teraz stanie. Mo˙ze pan Rice zetnie traw˛e i wyplewi chwasty? Brakowało jej ocienionych uliczek, zadbanych trawników i gromadek dzieci je˙zd˙zacych ˛ na rowerach. My´slała o swym psie i modliła si˛e, z˙ eby pan Rice zechciał go przygarna´ ˛c. Martwiła si˛e o swoich rodziców. O ich bezpiecze´nstwo, o to, z˙ e si˛e na pewno niepokoja.˛ Kiedy znów si˛e z nimi zobaczy? Mo˙ze to trwa´c nawet latami. Có˙z, poradzi sobie z takim z˙ yciem, je´sli tylko b˛edzie wiedziała, z˙ e sa˛ ju˙z bezpieczni. Jej my´sli obsesyjnie kra˙ ˛zyły wokół tera´zniejszo´sci, a przyszło´sc´ pozostawała jedna˛ wielka˛ niewiadoma.˛ W drugim dniu jej nowego z˙ ycia zacz˛eła pisa´c listy, listy do rodziców, pana Rice’a, Kay Quin i paru innych przyjaciół. Wiedziała, z˙ e listy te nigdy nie zostana˛ wysłane, ale było jej l˙zej, gdy mogła przela´c swe my´sli i uczucia na papier. Mitch obserwował ja˛ uwa˙znie, ale nie mówił nic. W gruncie rzeczy nie miał nic do powiedzenia. Mo˙ze za par˛e dni b˛eda˛ mogli porozmawia´c. Pod wieczór czwartego dnia, w s´rod˛e, w polu widzenia pojawiła si˛e Grand Cayman. Okra˙ ˛zyli ja˛ powoli i zarzucili kotwic˛e o mil˛e od brzegu. Po zmroku Barry Abanks po˙zegnał si˛e z nimi. McDeere’owie podzi˛ekowali mu za pomoc, a on odpłynał ˛ swym pontonem. Zamierzał dopłyna´ ˛c do jednej z osad poło˙zonej o trzy mile od Bodden Town i zadzwoni´c do którego´s ze swoich kapitanów, by po niego przyjechał. Gdyby w okolicy działo si˛e co´s podejrzanego, jego człowiek na 362

pewno wiedziałby o tym. Abanks nie spodziewał si˛e z˙ adnych kłopotów. Posiadło´sc´ George’a na Little Cayman składała si˛e z małego drewnianego budynku, pomalowanego na biało, i dwóch mniejszych przybudówek. Le˙zała w małej zatoczce, c´ wier´c mili w gł˛ebi ladu. ˛ W zasi˛egu wzroku nie było z˙ adnych ludzkich siedzib. W najmniejszym domku mieszkała tubylka, która pełniła rol˛e gospodyni. Na imi˛e miała Fay. McDeere’owie zatrzymali si˛e w głównym budynku. Powoli zaczynali si˛e przyzwyczaja´c do my´sli, z˙ e musza˛ zaczyna´c wszystko od nowa. Ray włóczył si˛e całymi godzinami po pla˙zy. Był w euforii, ale nie umiał tego okaza´c. On i George ka˙zdego dnia zabierali jacht na par˛e godzin i zwiedzali okolic˛e pijac ˛ przy tym whisky. Zwykle wracali pijani. Abby sp˛edziła pierwsze dni w małym pokoiku na pi˛etrze, z widokiem na zatok˛e. Wcia˙ ˛z pisała listy i zacz˛eła pisa´c pami˛etnik. Spała samotnie. Dwa razy w tygodniu Fay je´zdziła do miasta mikrobusem marki „Volkswagen” po z˙ ywno´sc´ i poczt˛e. Pewnego dnia przywiozła ze soba˛ paczk˛e od Barry’ego Abanksa. George wr˛eczył ja˛ Mitchowi. W s´rodku znajdował si˛e pakiet, który Doris Greenwood przesłała Abanksowi z Miami. Mitch rozdarł gruby papier i wyjał ˛ trzy gazety, dwie pochodziły z Atlanty, a jedna z Miami. Nagłówki mówiły o wielkim procesie firmy Bendiniego w Memphis. Pi˛ec´ dziesi˛eciu jeden obecnych i byłych członków firmy oraz trzydziestu członków przest˛epczej rodziny Morolto z Chicago postawiono w stan oskar˙zenia. Sad ˛ ameryka´nski obiecywał, z˙ e to grono znacznie si˛e jeszcze powi˛ekszy. To był jedynie czubek góry lodowej. Dyrektor F. Denton Voyles powiedział, z˙ e zdemaskowano najwi˛eksza˛ organizacj˛e przest˛epcza˛ w Ameryce. Sprawa powinna sta´c si˛e ostrze˙zeniem dla prawników i biznesmenów, których kusza˛ transakcje brudnymi pieni˛edzmi. Mitch poskładał gazety i poszedł na długi spacer po pla˙zy. Usiadł w cieniu rzucanym przez k˛ep˛e palm. Gazeta z Atlanty publikowała list˛e wszystkich oskarz˙ onych prawników z firmy Bendiniego. Odczytywał ja˛ powoli. Ogladanie ˛ tych nazwisk nie sprawiało mu przyjemno´sci. Prawie mu było z˙ al Nathana Locke’a. Prawie. Wally Hudson, Kendall Mahan, Jack Aldrich i w ko´ncu Lamar Quin. Widział ich twarze. Pami˛etał ich z˙ ony i dzieci. My´slac ˛ o Lamarze i Kay Quinach Mitch spojrzał na chwil˛e na przepi˛ekny ocean. Kochał ich i jednocze´snie nienawidził. Przyczynili si˛e do tego, z˙ e znalazł si˛e w tej firmie. Nie byli bez winy. Ale byli jego przyjaciółmi. Jaka szkoda! Mo˙ze Lamar posiedzi tylko kilka lat i potem zostanie zwolniony. Mo˙ze Kay i dzieciaki jako´s przetrwaja.˛ Mo˙ze. — Kocham ci˛e, Mitch. Abby stan˛eła za nim. Trzymała plastikowy dzbanek i dwa kubki. U´smiechnał ˛ 363

si˛e do niej przesypujac ˛ piasek w dłoni. — Co jest w dzbanku? — Poncz. Fay go dla nas przygotowała. — Czy jest mocny? Usiadła na piasku tu˙z obok niego. — To prawie rum. Powiedziałam Fay, z˙ e musimy si˛e upi´c, a ona przyznała mi racj˛e. Objał ˛ ja˛ mocno i wypił łyk ponczu. W milczeniu obserwowali mały kuter rybacki kołyszacy ˛ si˛e w oddali na rozja´snionych sło´ncem migotliwych falach. — Czy si˛e boisz, Mitch? — Jestem przera˙zony. — Ja te˙z. To przecie˙z szale´nstwo. ˙ — Ale zrobili´smy to, Abby. Zyjemy. Jeste´smy razem. — A co b˛edzie jutro? Pojutrze? — Nie wiem, Abby. Mogło by´c gorzej. Moje nazwisko mogło si˛e znale´zc´ w gazecie obok nazwisk innych oskar˙zonych. A mogli´smy te˙z ju˙z nie z˙ y´c. Sa˛ gorsze rzeczy ni˙z z˙ eglowanie wokół Karaibów z o´smioma milionami dolarów w banku. — Czy my´slisz, z˙ e moi rodzice sa˛ bezpieczni? — Tak mi si˛e wydaje. Có˙zby to dało Morolcie, gdyby zrobił jaka´ ˛s krzywd˛e twoim rodzicom. Sa˛ bezpieczni, Abby. Nalała mu ponczu do kubka i pocałowała go w policzek. — Wszystko b˛edzie w porzadku, ˛ Mitch. Wytrzymam wszystko, dopóki jestes´my razem. — Abby — powiedział Mitch. — Musz˛e ci co´s wyzna´c. — Słucham? — Tak naprawd˛e to nigdy nie chciałem by´c prawnikiem. — Och, doprawdy? — Tak. Zawsze chciałem zosta´c z˙ eglarzem. — Co´s takiego? Czy kiedykolwiek kochałe´s si˛e na pla˙zy? Mitch zawahał si˛e przez moment. — Nie. — A wi˛ec pij, z˙ eglarzu. Upijmy si˛e i zróbmy dziecko.