داستان هاي شاهنامه 3: رستم و شغاد(مرگ رستم)

WWW.IRANMEET.COM

WWW.IRANMEET.COM

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ )‪(3‬‬ ‫رﺳﺘﻢ و ﺷﻐﺎد )ﻣﺮگ رﺳﺘﻢ(‬ ‫ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻴﻦ ﻛﻴﺎنﭘﻮر‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﮋوﻫﺶﻫﺎي رادﻳﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪1386‬‬ ‫ﺗﻬﺮان‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‬ ‫

  ‬ ‫

  ‬ ‫ ‬ ‫ ‬ ‫‬ ‫ !‬ ‫ !‬ ‫ !‬ ‫"‬ ‫‪#$‬‬ ‫‪#$‬‬ ‫ '& ‪%‬‬ ‫ '& ‪%‬‬ ‫ ‪%() %‬‬ ‫ ‪* %‬‬ ‫‪*- *+) %,‬‬

‫‪.     :‬‬ ‫‪ :‬‬ ‫‪.   /  :‬‬ ‫‪.&'() "# $% : ! :‬‬ ‫‪.*' :‬‬ ‫‪.1" ,-000 :+.* :978-964-8828-44-3:‬‬ ‫‪.(9;) (&'(7 :14 56) 2.* :‬‬ ‫‪.(9;) (&'() :14 56< '.* :‬‬ ‫‪ E" FGE E? 4 H "  @4A ; BC D = 4 =4 >?:‬‬ ‫‪.I  J‬‬ ‫‪NN.(L M) K 4 L '.* :‬‬ ‫‪. T .S R&)N'2Q LOP D F4; :‬‬ ‫‪.&R  TF;   :‬‬ ‫‪. .S R&)N'2Q LOP D F4;:‬‬ ‫‪E@4AE E; .E"  E@4A U   . " FG ?  4 H :‬‬ ‫ "‪.‬‬ ‫‪PIR (&Q&/27)2V &'(7:‬‬ ‫‪Y;+/WX :‬‬ ‫‪=(7N'RQRQ:‬‬

‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‪ :‬ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻴﻦ ﻛﻴﺎنﭘﻮر‬ ‫ﺣﺮوفﻧﮕﺎر‪ :‬ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﻳﻮﺳﻔﻲ ﻣﻘﺪم‬ ‫ﻃﺮح روي ﺟﻠﺪ‪ :‬ﻣﻬﺪي ﺑﺨﺸﺎﻳﻲ‬ ‫ﻧﺎﺷﺮ‪ :‬ﻃﺮح آﻳﻨﺪه‬ ‫ﻧﻮﺑﺖ ﭼﺎپ‪ :‬اول‬ ‫ﺷﻤﺎره ﭘﮋوﻫﺶ‪505 :‬‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ اﻧﺘﺸﺎر‪ :‬ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪1386‬‬ ‫ﺷﻤﺎرﮔﺎن‪ 2000 :‬ﻧﺴﺨﻪ‬ ‫ﺑﻬﺎ‪ 15000 :‬رﻳﺎل‬ ‫ﺗﻬﺮان‪ ،‬ﺧﻴﺎﺑﺎن وﻟﻴﻌﺼﺮ‪ ،‬ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺟﺎمﺟﻢ‪ ،‬ﺻﺪاوﺳﻴﻤﺎي ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ اﻳـﺮان‪ ،‬ﺳـﺎﺧﺘﻤﺎن‬ ‫ﺷﻬﺪاي رادﻳﻮ‪ ،‬ﺗﻠﻔﻦ‪ 22167708 :‬ﻧﻤﺎﺑﺮ‪ 22652486 :‬ﻣﺮﻛﺰ ﭘﺨـﺶ‪ :‬ﻓﺮوﺷـﮕﺎهﻫـﺎي ﺳـﺮوش‬ ‫ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻠﻲ ﻣﻨﻮط ﺑﻪ اﺟﺎزه ﻛﺘﺒﻲ از دﻓﺘﺮ ﭘﮋوﻫﺶﻫﺎي رادﻳﻮ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬

‫ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ‪:‬‬ ‫ﭘﻴﺶﮔﻔﺘﺎر‪ ...........................................................................................‬اﻟﻒ‬ ‫ﻓﺼﻞ اول‪ :‬ﻛﻲﻛﺎووس‪ ،‬از ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻣﺎوران ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ‪1 ..................‬‬ ‫ﻓﺼﻞ دوم‪ :‬رﺳﺘﻢ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮران ‪29 ......................................................‬‬ ‫ﻓﺼﻞ ﺳﻮم‪ :‬داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖ ﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ‪45 ...............................................‬‬ ‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم‪ :‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو ‪93 ...........................................................‬‬ ‫ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﺑﻬﺮام ﮔﻮر و ﻟﻨﺒﻚ آﺑﻜﺶ ‪143 ................................................‬‬ ‫ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ‪ :‬رﺳﺘﻢ و ﺷﻐﺎد )ﻣﺮگ رﺳﺘﻢ( ‪155 .............................................‬‬

WWW.IRANMEET.COM

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬

‫ﭘﻴﺶﮔﻔﺘﺎر‬

‫ﺣﻜﻴﻢ اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﻣﻨﺼﻮر ﻓﺮدوﺳﻲ در ﻳﻜﻲ از روﺳﺘﺎﻫﺎي ﺗﻮس دﻳﺪه‬ ‫ﺑﻪﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻣﺆﻟﻔﻲ ﺳﺎل ﺗﻮﻟﺪ او را ذﻛﺮ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻲ از‬ ‫ﮔﻔﺘﻪﻫﺎي ﺷﺎﻋﺮ درﺑﺎره ﺳﻨّﺶ‪ ،‬ﻛﻪ در ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ آﻣﺪه‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ درﻣﻲﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫او در ﺳﺎل ‪ 329‬ﻫﺠﺮي ﻗﻤﺮي ﺑﻪدﻧﻴﺎ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮدوﺳﻲ ﻧﻴﻤﻲ از‬ ‫زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺧﻮد را ﺳﭙﺮي ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮودن ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ را آﻏﺎز ﻛﺮد‪ .‬او در‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب اﻓﺴﺎﻧﻪ و ﺗﺎرﻳﺦ و واﻗﻌﻴﺖ را ﺑﻪ ﻫﻢ آﻣﻴﺨﺖ و ﺑﺎ داﻣﻨﻪﻫﺎي‬ ‫ﺧﻴﺎل و اﻧﺪﻳﺸﻪ ژرف ﺧﻮد ﻛﻮﻫﻲ ادﺑﻲ ﺑﻪوﺟﻮد آورد ﻛﻪ ﻫﺰار ﺳﺎل اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮ ﺗﺎرك ادﺑﻴﺎت ﺟﻬﺎن اﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮد ﺷﺎﻋﺮ‪:‬‬ ‫ﭘﻲ اﻓﻜﻨﺪم از ﻧﻈﻢ ﻛﺎﺧﻲ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻛﻪ از ﺑﺎد و ﺑﺎران ﻧﻴﺎﺑﺪ ﮔﺰﻧﺪ‬

‫و اﻣﺎ در ﺟﺸﻦ ﻫﺰاره ﻓﺮدوﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ 1313‬ﺧﻮرﺷﻴﺪي ﺑﺮﮔﺰار‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺨﻦﺷﻨﺎﺳﺎن‪ ،‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن و اﻧﺪﻳﺸـﻤﻨﺪان ﺑـﺰرگ اﻳـﺮان و ﺟﻬـﺎن‬ ‫ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﺑﺰرﮔﺎن‪ ،‬ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻓﺮدوﺳـﻲ در ردﻳـﻒ‬ ‫ﺳﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺑﺰرگ آﺛﺎر ادﺑﻲ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﻳﻌﻨـﻲ اﻳﻠﻴـﺎد ﻫـﻮﻣﺮ‪ ،‬ﻛﻤـﺪي اﻟﻬـﻲ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ب‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫داﻧﺘﻪ و ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ اﺛﺮ ﺑﺰرگ ﺟﻬﺎﻧﻲ‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻲ از ﺷﺮﻛﺖﻛﻨﻨﺪﮔﺎن در اﻳﻦ ﻣﺮاﺳﻢ‪ ،‬ﭘﺮوﻓﺴﻮر »ﺑﺮﺗﻠﺲ« داﻧﺸﻤﻨﺪ‬ ‫ﺑﺰرگ روﺳﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻮ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﭼﺎپ ﻣﺴﻜﻮ ﺑﺎ ﻫﻤﺖ و ﻛﻮﺷـﺶ او‬ ‫ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ داﻧﺸﻤﻨﺪ ﺑﺰرگ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﺎداﻣﻲﻛـﻪ در ﺟﻬـﺎن‪،‬‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم اﻳﺮان و اﻳﺮاﻧﻲ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧـﺎم ﭘﺮاﻓﺘﺨـﺎر ﺷـﺎﻋﺮ ﺑـﺰرگ‪،‬‬ ‫ﻓﺮدوﺳﻲ ﻫﻢ ﺟﺎوﻳﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا ﻓﺮدوﺳـﻲ ﺗﻤـﺎم ﻋﺸـﻖ ﺳـﻮزان‬ ‫ﺧﻮد را وﻗﻒ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪي ﻣﻴﻬﻦ ﺧﻮد‪ ،‬اﻳﺮان ﻛﺮد‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺣﻜﻴﻢ داﻧﺸﻤﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ را ﺑﺎ ﺧﻮن دل ﻧﻮﺷﺖ و ﺑﺎ اﻳـﻦ ﺑﻬـﺎي‬ ‫ﮔﺮان ﺧﺮﻳﺪار اﺣﺘﺮام و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻠﺖ اﻳﺮان و ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺟﻬﺎن ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎ‪ ،‬داﺳـﺘﺎنﻫـﺎي ﺷـﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻓﺮدوﺳـﻲ ﻣـﺆﺛﺮﺗﺮ‪،‬‬ ‫ﺑﺎارزشﺗﺮ و دﻟﻨﺸﻴﻦﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ داﺳﺘﺎنﻫﺎ ﻋﻨﺎﺻﺮي ﻫﻤﭽﻮن‪ ،‬ﭘﻴـﺎم‪،‬‬ ‫دروﻧﻤﺎﻳﻪ و ﺷﺨﺼﻴﺖ‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎن ﺑﺰرگ و ﺟﺎوداﻧﻲ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ زﻣـﺎن و‬ ‫ﻣﻜــﺎن ﻣﺤــﺪود ﻧﻤــﻲﺷــﻮد و در ﻫــﺮ دوره و ﻫــﺮ ﻣﻜــﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺗــﺎزه‪ ،‬ﻧــﻮ و‬ ‫ﮔﻴﺮاﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﺛﺮ از ﻧﻈﺮ داﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺟﺪﻳﺪﺗﺮﻳﻦ ﺗﻜﻨﻴﻚﻫﺎ و ﺷـﻴﻮهﻫـﺎي‬ ‫داﺳﺘﺎنﺳﺮاﻳﻲ ﭘﻬﻠﻮ ﻣﻲزﻧﺪ و ﺗﻮﺻﻴﻒﻫﺎ و ﺗﻌـﺎﺑﻴﺮ آن‪ ،‬آﻧﭽﻨـﺎن اﺳـﺘﺎداﻧﻪ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺟﺎوﻳﺪ و ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫درﺑﺎره ﺑﺰرگﻣﺮدي ﭼﻮن ﻓﺮدوﺳﻲ ﺳﺨﻦ ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ‪ ،‬وﻟـﻲ در اﻳـﻦ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﺎر ﻣﺠﺎل ﭘﺮداﺧﺘﻦ آن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻤـﻴﻦ اﻧـﺪازه ﺑﮕـﻮﻳﻢ اﺛـﺮ ﺣﻤﺎﺳـﻲ‬ ‫ﻓﺮدوﺳﻲ‪ ،‬ﭼﻮن ﭼﺸﻤﻪ ﺟﻮﺷﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻫـﺮ ﭼـﻪ از آب ﮔـﻮاراي آن‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﻴﺶﮔﻔﺘﺎر‬

‫ج‬

‫ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻛﻢ ﻧﻮﺷﻴﺪهاﻳـﻢ‪ .‬ﺷـﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﭼـﻮن درﻳـﺎﻳﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﭘﺎﻳـﺎن آن‬ ‫ﻧﺎﭘﻴﺪاﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ در اﻳﻦ درﻳﺎ ﺷﻨﺎور ﺷﺪ و از ﻣﺮوارﻳﺪﻫﺎي ﻏﻠﺘﺎن آن‬ ‫ﺑﻬﺮه ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ اﺳﺘﻔﺎده از ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﺑﺎ زﺑـﺎن ﺷـﻌﺮ ﻣﻤﻜـﻦ اﺳـﺖ‬ ‫ﺑﺮاي ﮔﺮوه زﻳﺎدي از دوﺳﺘﺎن ﺑﻪ وﻳﮋه ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن و ﺟﻮاﻧﺎن ﻣﻘﺪورﻧﺒﺎﺷـﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﮕﺎرﻧﺪه ﺑﺮ آن ﺷﺪه ﺗـﺎ ﺗﻌـﺪادي از اﻳـﻦ داﺳـﺘﺎنﻫـﺎ را ﺑـﺎ ﻧﺜـﺮي ﺳـﺎده‬ ‫ﺑﺎزﻧﻮﻳﺴﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻗﻠﻢ ﻛﻮﭼﻚ ﺣﻘﻴـﺮ ﻛﺠـﺎ و زﺑـﺎن ﻓﺮدوﺳـﻲ ﺑـﺰرگ‬ ‫ﻛﺠﺎ؟ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻛﺎﺳﺘﻲﻫﺎ را ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺒﺨﺸﺎﻳﻴﺪ‪ .‬در ﭘﺎﻳﺎن ﮔﻔﺘﺎر‪ ،‬ﻳـﺎدآور‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻪ اﻳﻦ داﺳﺘﺎنﻫﺎ‪ ،‬از ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ ﻗﺼـﻪ ﻇﻬـﺮ ﺟﻤﻌـﻪ رادﻳـﻮ اﻳـﺮان‬

‫ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﻛﻪ در ﺳﻪ ﺟﻠﺪ ﻛﺘﺎب ﺑﺎ ﻧﺎم »داﺳﺘﺎنﻫـﺎي ﺷـﺎﻫﻨﺎﻣﻪ« ﺗﻘـﺪﻳﻢ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﮔﺮاﻣﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﻛﻪ ﻗﺒﻮل اﻓﺘﺪ و در ﻧﻈﺮ آﻳﺪ!‬ ‫ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻴﻦ ﻛﻴﺎنﭘﻮر‬

WWW.IRANMEET.COM

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬

‫‪1‬‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس‪ ،‬از ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻣﺎوران ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬ ‫رزم ﻛﻲﻛﺎووس ﺑﺎ ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران‬

‫‪1‬‬

‫در روزﮔﺎر ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ ﻛﻲﻛﺎووس‪ ،‬ﺷﺎﻫﺎن ﭼﻨﺪ ﻛﺸﻮر ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﻴﻤﺎن‬ ‫دوﺳﺘﻲ ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺮاي ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺷﺎه اﻳﺮان ﺳﭙﺎه آراﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﻲﻛﺎووس ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻨﮓ آﻧﺎن رﻓﺖ‪ .‬ﺟﻨﮕﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﻴﻦ دو ﺳﭙﺎه درﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺳﭙﺎه اﻳﺮان ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫آﺗﺶ ﺑﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﻟﺸﻜﺮﻳﺎن دﺷﻤﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬آﻧﻬﺎ‬ ‫را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﺳﻮزاﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﺳﭙﺎه دﺷﻤﻦ ﻳﻜﺴﺮه ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺸﺎن را ﺑﻪ اﻳﺴﺘﺎدﮔﻲ در ﺑﺮاﺑﺮ اﻳﺮاﻧﻲﻫﺎ ﻓﺮا‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﺗﺮس ﺑﺎﺧﺘﻦ ﺟﺎن ﭼﻴﺰي ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﺘﻮان ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻲ آن را‬ ‫دور ﻛﺮد؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺳﺮﺑﺎزان راه ﻓﺮار و زﻧﺪهﻣﺎﻧﺪن را از راه اﻳﺴﺘﺎدﮔﻲ و‬ ‫ﻣﺮگ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫و اﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺳﭙﺎه ﻫﺎﻣﺎوران ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ‪ ،‬داﻧﺴـﺖ ﻛـﻪ ﻣﻘﺎوﻣـﺖ و‬ ‫اﻳﺴﺘﺎدﮔﻲ ﺳﻮدي ﻧﺪارد و ﭘﺎﻳﺎن ﻛﺎرﺷﺎن ﺟﺰ ﺷﻜﺴـﺖ ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ‬ ‫‪ .1‬ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺎﺧﺘﺮ اﻳﺮان‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﻳﻤﻦ و ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﻛﻪ ﻋﺮب ﺑﻪ آن »ﺣﻤ‪‬ﻴﺮ« ﻣﻲﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪2‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺳﻼح ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷـﺖ و ﺑـﺎ ﭼﻬـﺮهاي ﭘﺮﻳﺸـﺎن و درﻫـﻢﻓﺸـﺮده ﻧـﺰد‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس آﻣﺪ‪ .‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺎه ﺳﺮﻓﺮود آورد و زﺑﺎن ﺑﻪ ﭘﻮزش ﮔﺸﻮد‪:‬‬ ‫ﻏﻤﻲﮔﺸﺖ و از ﺷﺎه زﻧﻬﺎر ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﺎن روز‪ ،‬روز ﺑﻼﺳﺖ‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﺎه ﺑﺰرگ ﺷﺮﻣﻨﺪهاﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺮد ﻛـﺮدﻳﻢ؛ و‬ ‫اﻛﻨﻮن ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ را ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻳﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه و ﻣﺮدم و ﻛﺸﻮر ﻣﺎ ﻛﺎري‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻢ ﭘﻴﻤﺎن ﻣﻲﺑﻨﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﮔﺬﺷﻪ ﺧﺮاجﮔـﺬار ﺷـﻤﺎ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﻫﺮ ﺳﺎل ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎج ﺑﺪﻫﻴﻢ‪«.‬‬ ‫ﺷﺎه ﻛﺎووس ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺷﺎد ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺧﻮاﻫـﺎن‬ ‫ﺟﻨﮓ ﻧﺒﻮده و ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺷﻮرش ﺑﺮداﺷﺘﻴﺪ و ﻣـﺎ‬ ‫را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ واداﺷﺘﻴﺪ‪ .‬وﻟﻲ اﻛﻨﻮن ﻛﻪ از ﻛﺎر ﺧﻮد ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪهاﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﻢ‬ ‫دﺳﺖ از ﺟﻨﮓ ﺑﺮﻣﻲدارﻳﻢ و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﺎري ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﭘـﺲ آﺳـﻮده ﺑﺎﺷـﻴﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺷﻤﺎ در ﭘﻨﺎه ﻣﻨﻴﺪ و از ﺳـﭙﺎه اﻳـﺮان آﺳـﻴﺒﻲ ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎ ﻧﻤـﻲرﺳـﺪ‪ «.‬و‬ ‫ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪ ،‬ﺳﭙﺎه ﺳﻪ ﻛﺸﻮر ﻫﻢﭘﻴﻤﺎن‪ ،‬ﺷﻜﺴﺖﺧﻮرده و ﭘﺸﻴﻤﺎن‪ ،‬از ﻣﻴﺪان‬ ‫ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ و ﻛﻲﻛﺎووس و ﺳﭙﺎﻫﺶ ﺷﺎدﻣﺎن ﺑﻪ اردوي اﻳﺮاﻧﻴﺎن و‬ ‫ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ از ﺑﺮﻗﺮاري ﺻﻠﺢ ﺑﻴﻦ ﻛﻲﻛﺎووس و ﺷﺎه ﻫﺎﻣـﺎوران‪ ،‬ﻓﺮﺳـﺘﺎدهاي‬ ‫از آن ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻧﺰد ﻛﻲﻛﺎووس آﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﻓـﺮﺳﺘـﺎده آﻣـﺪ ز ﻫـﺎﻣـﺎوران‬

‫ﺑﻴﺎورد ﮔﻨـﺞ و ﺳﻠﻴﺢ ﮔﺮان‬

‫زﺑﺮﺟﺪ ﺑﻴـﺎورد و ﮔﻨﺞ و ﮔـﻬﺮ‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻣﻬﺘﺮ دادﮔﺮ‬

‫ﻫﻤﻪ ﺧﺎك ﭘﺎي ﺗﻮ و ﭼﺎﻛﺮﻳـﻢ‬

‫اﮔﺮ ﻣﻬﺘﺮاﻧﻴﻢ و ﮔـﺮ ﻛﻬﺘﺮﻳﻢ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎده زﻣﻴﻦ ادب ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺎه اﻳﺮان دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ اﻳﺴـﺘﺎد‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس‪ ،‬از ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻣﺎوران ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬

‫‪3‬‬

‫و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻬﺎ ﭘﻴﺸﻜﺶﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﻲ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺷـﺎه ﺑـﺰرگ اﻳـﺮان‪ .‬ﺷـﺎه‬ ‫ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدم ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺎ از ﻛﻮﭼﻚ و ﺑﺰرگ از ارادﺗﻤﻨﺪان و ﭼـﺎﻛﺮان‬ ‫او ﻫﺴﺘﻨﺪ و آرزوي ﺷﺎدﻛﺎﻣﻲ و ﭘﻴﺮوزي او را دارﻧﺪ‪ .‬اﻣﻴﺪوارﻳﻢ ﺑـﺎ ﮔـﺬر‬ ‫روزﮔﺎر دوﺳﺘﻲﻣﺎن اﺳﺘﻮارﺗﺮ ﺷﻮد و ﭼﻨﺎن ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ دل ﺷﺎه ﺑـﺰرگ‬ ‫از ﻣﻬﺮ ﻣﺎ آﻛﻨﺪه ﺷﻮد‪«.‬‬ ‫ﻛﺎووس رﺧﺴﺎرش را ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي آذﻳﻦ ﺑﺴـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬دﻟﺸـﺎدم از‬ ‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران ﻣﺮدي داﻧﺎ و زﻳﺮك را ﻧـﺰد ﻣـﻦ ﻓﺮﺳـﺘﺎده‪،‬‬ ‫اﻣﻴﺪوارم اﻧﺪﻳﺸﻪ و ﻛﺮدار ﺷﺎه ﺷﻤﺎ ﻫﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺗـﻮ ﮔﻔﺘـﻲ‪« .‬‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻲ درﻧﮓ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻲﮔﻤﺎن ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻪ اﮔﺮ ﺟﺰ اﻳﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻦ‬ ‫اﻛﻨﻮن در ﭘﻴﺸﮕﺎه ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮدم‪ «.‬ﻛﻲ ﻛﺎووس ﺳﺮي ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اﻟﺒﺘـﻪ‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪ و ﮔﻔﺘﺎر و ﻛﺮدار اﻧﺴﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﺬر روزﮔﺎر دﮔﺮﮔﻮن ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻛـﻪ‬ ‫اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺟﻨﮓ و ﻛﻴﻨﻪاي ﻫﻢ در ﻛﺎر ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ روي ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻜﻴﺒﺎ‬ ‫ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را در آﻳﻨﻪ ﮔﺬر زﻣﺎن دﻳﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه درﺑﺎره ﮔﻔﺘﺎرﻫـﺎ داوري‬ ‫ﻛﺮد‪ ...‬ﺑﮕﺬرﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎ و ﺑﻨﺸﻴﻦ و از ﺷـﺎه و ﺳـﺮزﻣﻴﻨﺘﺎن ﺑـﺮاﻳﻢ ﺳـﺨﻦ‬ ‫ﺑﮕﻮ‪«.‬‬ ‫ﺑﺎ اﺷﺎره دﺳﺖ ﺷـﺎه‪ ،‬ﻓﺮﺳـﺘﺎده ﭘﻴﺸـﺘﺮ رﻓـﺖ و روي ﻓﺮﺷـﻲ زﻳﺒـﺎ و‬ ‫زرﺑﻔﺖ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﻛﻲ ﻛﺎووس ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻓﺮﺳﺘﺎده دﻣﻲ ﺑﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻓﺮو رﻓﺖ‬ ‫و واﻧﻤﻮد ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮش ﺧﻮشﻧﮕﺎر ﺧﻴﺮه ﺷﺪه‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﺳـﺨﻨﺎن ﺷـﺎه‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬او ﻛﻪ ﻣﺮدي داﻧﺎ ﺑـﻮد‪ ،‬ﭘـﻲ ﺑـﺮد ﻛـﻪ ﻛـﺎووس در ﻋـﻴﻦ‬ ‫ﺟﻮاﻧﻲ ﻣﺮدي ﻫﻮﺷﻴﺎر اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺷـﺎه ﻫﺎﻣـﺎوران ﺑـﻲاﻋﺘﻤـﺎد‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ‪،‬‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪاي ﺑﺮ ﺳﺮش راه ﻳﺎﻓـﺖ‪ .‬ﺑـﻪ ﮔﻤـﺎن او اﮔـﺮ ﺷـﺎه ﻧﻴﺮوﻣﻨـﺪ اﻳـﺮان‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪4‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاي ﺑﺎ ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران ﻧﺴﺒﺖ ﺧﻮﻳﺸـﺎوﻧﺪي ﭘﻴـﺪا ﻣـﻲﻛـﺮد‪ ،‬ﺷـﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎري ﮔﺮﻓﺘﺎريﻫﺎ و ﺟﻨﮓ و دﺷـﻤﻨﻲﻫـﺎ از ﻣﻴـﺎن ﻣـﻲرﻓـﺖ و ﻣـﺮدم‬ ‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﺎﻣﺎوران ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺳﺎلﻫﺎ ﺑـﺎ آﺳـﻮدﮔﻲ و ﺑـﺪون ﻫـﺮاس از‬ ‫ﺟﻨﮓ و وﻳﺮاﻧﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﺸﺎن‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﭘﺲ‬ ‫از ﮔﻔﺘﺎري ﻛﻮﺗﺎه درﺑـﺎره ﺳـﺮزﻣﻴﻨﺶ‪ ،‬ﺳـﻤﻨﺪ ﺳـﺨﻦ را ﺑـﻪ درﺑـﺎر ﺷـﺎه‬ ‫ﻫﺎﻣﺎوران ﺗﺎﺧﺖ ﺗﺎ دل ﺷﺎه اﻳﺮان را در ﻛﺎخ ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران زﻧﺪاﻧﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻛﺎووس از ﺳﻮداﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﭘﺲ از اﻧﺪﻛﻲ اﻧﺪﻳﺸﻪ‪ ،‬از دﺧﺘﺮ ﺷﺎه ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن آورد‪:‬‬ ‫وزان ﭘﺲ ﺑﻪ ﻛﺎووس‪ ،‬ﮔﻮﻳﻨﺪه ﮔﻔﺖ‬

‫ﻛـﻪ ﺷﻪ دﺧﺘﺮي دارد اﻧﺪر ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﻛﻪ از ﺳـﺮو‪ ،‬ﺑﺎﻻش زﻳﺒﺎﺗـﺮ اﺳـﺖ‬

‫ز ﻣﺸﻚ ﺳﻴﻪ ﺑﺮ ﺳﺮش اﻓﺴﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺸﺘﻲﺳﺖ آراﺳﺘـــﻪ ﭘــﺮ ﻧﮕــﺎر‬

‫ﭼـﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﺎﺑﺎن ﺑﻪ ﺧـﺮم ﺑﻬﺎر‬

‫ﻧﺸـﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺰو ﺟﻔـﺖ ﺷـﺎه‬

‫ﭼﻪ ﻧﻴﻜـﻮ ﺑــﻮد ﺷﺎه را ﺟﻔﺖ ﻣﺎه‬

‫ﺑﻠﻪ اي ﺷﻬﺮﻳﺎر ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺑﻪراﺳﺘﻲ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﻧﻴﻜـﻮروي و ﻧﻴﻜـﻮﻛﺮدار‪،‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻫﻤﺴﺮي ﻣﺮدي ﺑﺰرگ ﻫﻤﭽﻮن ﺷﻤﺎﺳـﺖ‪ ،‬ﭘـﺲ ﭼـﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳـﺖ‬ ‫اﻛﻨﻮن ﻛﻪ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬او را از ﭘﺪرش ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻛﻨﻴﺪ و ﺑـﺎ‬ ‫ﻫﻤﺴﺮي ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻛﺸﻮرﺗﺎن ﺑﺎزﮔﺮدﻳـﺪ‪ .‬ﺑـﺎري‪ ،‬ﻣـﺮد ﭼﻨـﺎن در رﺛـﺎي‬ ‫ﺷﺎﻫﺰادهﺧﺎﻧﻢ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﻛـﻪ ﻛـﻲﻛـﺎووس ﻧﺪﻳـﺪه‪ ،‬دﻟﺒﺎﺧﺘـﻪ او ﺷـﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻤـﻴﻦ اﻣـﺮوز او‬ ‫را از ﭘﺪرش ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬زﻳـﺮا ﭼﻨـﻴﻦ دﺧﺘـﺮي‪ ،‬ﺗﻨﻬـﺎ ﺷﺎﻳﺴـﺘﻪ‬ ‫ﺷﺎﻫﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ اﺳﺖ و ﺑﺲ‪«.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس‪ ،‬از ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻣﺎوران ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬

‫‪5‬‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ را در ﺷﺎه اﻳﺮان ﻛﺎرﮔﺮ دﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺪل و ﺷﺎدﻣﺎن از‬ ‫ﺳﺮاﭘﺮده او ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران‪ ،‬ﻛﻲ ﻛﺎووس‪ ،‬ﺑﻲدرﻧﮓ ﻳﻜـﻲ از‬ ‫ﻣﺮدان داﻧﺎ و ﺟﻬﺎﻧﺪﻳﺪه درﺑﺎر را ﻧﺰد ﺧﻮدش ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮب ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﺨﻨﻢ ﮔﻮش ﻛﻦ ﻛﻪ ﻛﺎري ﺑﺰرگ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻲ‪ .‬ﻫﺮ ﭼـﻪ زودﺗـﺮ ﺑـﻪ‬ ‫ﻧــﺰد ﺷــﺎه ﻫﺎﻣــﺎوران ﺑــﺮو و ﭘﻴــﺎم ﻣــﺮا ﺑــﻪ او ﺑﺮﺳــﺎن‪ .‬ﭘﻴــﺎم ﻣــﻦ ﺑــﻪ او‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري از دﺧﺘﺮش ﺳﻮداﺑﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻲ زﺑﺎن را ﺑﻪ‬ ‫ﻛﺎر ﮔﻴﺮ و ﺗﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ از واژهﻫﺎي ﺑﺎﻳﺴﺘﻪ و دﻟﭙﺬﻳﺮ ﺑﻬﺮه ﺑﺒﺮ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻛـﻪ‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻲداﻧﻲ و ﮔﻔﺘﺎر دلﻧﺸﻴﻨﺖ ﻣﻐﺰﻫﺎ را ﭼـﻮن ﻣـﺮﻫﻢ‬ ‫آﻣﺎده ﺷﻨﻴﺪن و ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻟﺨﻮاﻫﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﻫﻤـﻪ‪،‬‬ ‫اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎي ﻣﺮا ﻫﻢ ﭼﺎﺷﻨﻲ ﺳﺨﻨﺖ ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻪ او ﺑﮕﻮ‪ :‬ﺧﻮاﺳـﺘﮕﺎر دﺧﺘـﺮ‬ ‫ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي ﺑﺰرگ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﻛﻲ ﻛﺎووس ﭘﺴﺮ ﻛﻴﻘﺒﺎد اﺳﺖ؛ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﺪر‬ ‫در ﭘﺪر ﺷﺎه ﺑﻮده و ﺑﺰرﮔﺎن ﺑﺴﻴﺎري آرزو دارﻧﺪ ﻛﻪ داﻣﺎد آﻧﻬﺎ ﺑﺸﻮد‪ .‬وﻟﻲ‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺗﻮ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑـﺎش ﻛـﻪ ﺑـﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺎر ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﺑﺰرگ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن ﺗﻮ ﻣﻲﺷﻮد و ﻛﻴﻨﻪﻫﺎ ﭼﻮن ﺑﺮف ﺑﻬﺎري‬ ‫از ﺗﺎﺑﺶ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺨﺸﺶ ﻣﻦ آب ﻣﻲﺷﻮد‪«.‬‬ ‫ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺳـﺨﻨﺎن‪ ،‬ﻛـﻲ ﻛـﺎووس‪ ،‬ﻣـﺮد ﺳـﺨﻦﺳـﻨﺞ را ﻧـﺰد ﺷـﺎه‬ ‫ﻫﺎﻣﺎوران ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻪ ﻛﺎخ ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران رﻓﺖ‪ ،‬درود ﻛﻲﻛﺎووس‬ ‫را ﺑﻪ او رﺳﺎﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﺎري ﻧﺮم ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺎ او در ﻣﻴﺎن ﮔﺬاﺷـﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران‪ ،‬از ﺷﻨﻴﺪن ﭘﻴـﺎم دﮔﺮﮔـﻮن ﺷـﺪ‪ .‬دﻟـﺶ ﭘـﺮ درد و ﺳـﺮش‬ ‫ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻮن او در ﺟﻬﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ دﺧﺘﺮ را داﺷﺖ و از ﺟﺎن‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪6‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺘﺶ ﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ دورﺷﺪن دﺧﺘـﺮ را دردي‬ ‫ﺟﺎﻧﻜـﺎه ﻣــﻲداﻧﺴــﺖ و ﺑــﻪ آن ﺧﺮﺳــﻨﺪ ﻧﺒــﻮد‪ .‬ﭘــﺲ در ﻳــﻚ دم ﭼﻨــﺎن‬ ‫ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎده را از ﻛﺎﺧﺶ ﺑﻴـﺮون ﻛﻨـﺪ‪ ،‬وﻟـﻲ‬ ‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪ و از اﻳﻦ ﻛﺎرش ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ و ﺑﻪ اﺳﺐ رﻣﻨﺪه ﺧﺸـﻢ‬ ‫ﻟﮕﺎم زد‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻛﺎووس ﺷﺎه‪ ،‬ﺧﻮاﺳـﺘﻪ‬ ‫ﻧﺎﺑﺠﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻲ در اﻳﻦ ﺑﺎره‪ ،‬رأي دﺧﺘﺮ را ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﺮاغ دﺧﺘﺮم ﻣﻲروم و ﻣـﺎﺟﺮا را ﺑـﺎ او در ﻣﻴـﺎن ﻣـﻲﮔـﺬارم‪.‬‬ ‫آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲ دﻫﻢ‪ «.‬ﺷﺎه ﻓﺮﺳـﺘﺎده را ﺑـﻪ اﺗـﺎق وﻳـﮋه ﻣﻬﻤـﺎنﻫـﺎ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺧﻮد ﺑﻪ اﺗﺎق دﺧﺘﺮش رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﮕﺎﻫﻲ ژرف ﻛﺮد و ﺧﺒﺮ آﻣﺪن ﻓﺮﺳﺘﺎده و ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس را ﺑﺎ او در ﻣﻴﺎن ﮔﺬاﺷﺖ و اﻓﺰود‪» :‬ﺷـﺎﻳﺪ ﺑـﺮاي ﺑﺴـﻴﺎري از‬ ‫ﭘﺪرﻫﺎ‪ ،‬آﻣﺪن ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر ﺑﺮاي دﺧﺘﺮﺷﺎن دلاﻧﮕﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟـﻲ ﺑـﺮاي ﻣـﻦ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ و دوري ﺗﻮ دردآور اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻛـﻨﻢ ﻛـﻪ ﻳـﺎراي ﺑﺮاﺑـﺮي و‬ ‫ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻛﻲ ﻛﺎووس را ﻧﺪارم‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدهاش را ﺑﺎ ﺧﻮاري از اﻳﻨﺠـﺎ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﻣﻲﻛﺮدم‪ ...‬ﺧﺐ اﻛﻨﻮن ﺑﮕﻮ ﺑﺪاﻧﻢ ﺗﻮ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﭼـﻪ ﻣـﻲﮔـﻮﻳﻲ‪،‬‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ از ﺗﻮ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﺷﺪه و ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪﻫﻲ‪ « .‬ﺑـﺮﺧﻼف‬ ‫ﭘﺪر‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﮔـﻮﻳﻲ در آرزوي‬ ‫آﻣﺪن ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدهاي ﺑﻮده؛ زﻳﺮا‪:‬‬ ‫ﺑﺪو ﮔﻔﺖ ﺳﻮداﺑﻪ ﮔﺮ ﭼﺎره ﻧﻴﺴﺖ‬

‫از او ﺑﻬﺘﺮ اﻣﺮوز ﻏﻤﺨﻮاره ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻛﺴـﻲ ﻛﻮ ﺑـﻮد ﺷﻬـﺮﻳﺎر ﺟﻬـﺎن‬

‫‪2‬‬

‫‪1‬‬

‫ﺑﺮ و ﺑﻮم ﺧﻮاﻫـﺪ ﻫﻤﻲاز ﻣﻬـﺎن‬

‫‪ .1‬ﻛﻮ‪ :‬ﻛﻪ او‬ ‫‪ .2‬ﻣﻬﺎن‪ :‬ﺑﺰرﮔﺎن‪ ،‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ »ﺷﺎﻫﺎن« اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس‪ ،‬از ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻣﺎوران ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑــﻪ ﭘﻴـﻮﻧﺪ ﺑــﺎ او ﭼـﺮاي دژم‬

‫‪1‬‬

‫‪7‬‬

‫ﻛﺴﻲ ﻧﺸﻤــﺮد ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻏـﻢ‬

‫ﺳﻮداﺑﻪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﻮدﻣﻨﺪﺑﻮدن اﻳﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ را ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻳـﺎدآوري‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻓـﺰود‪» :‬ﭘـﺪر! ﺷـﻤﺎ ﻛـﻪ ﻛـﻲ ﻛـﺎووس را ﻣـﻲﺷﻨﺎﺳـﻴﺪ‪ ،‬او اﻣـﺮوز‬ ‫ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﺷﺎه ﺟﻬﺎن اﺳﺖ و ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻫﺮ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻲ را ﻛـﻪ ﺑﺨﻮاﻫـﺪ از‬ ‫ﭼﻨﮓ ﺷﺎه آن ﻛﺸﻮر ﺑﻴﺮون آورد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪي ﺑـﺎ او ﺑـﻪ ﺳـﻮد‬ ‫ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ اﻧﺪوه از دل ﺑﻴﺮون ﻛﻦ و ﺧﻮد را ﻧﻴﺎزار و ﻫﻤﭽﻮن ﻣـﻦ ﺑـﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﺎش‪«.‬‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻮداﺑﻪ آب ﺳﺮدي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ آﺗﺶ ﺟﺎن و روان ﭘـﺪر رﻳﺨﺘـﻪ‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬او ﭘﻲ ﺑﺮد ﻛﻪ ﺳﻮداﺑﻪ دﻟﺒﺎﺧﺘﻪ و ﺷﻴﻔﺘﻪ ﺷﺎه اﻳﺮان اﺳﺖ و ﭘﺎﻓﺸـﺎري‬ ‫در ﻧﮕﻬﺪاري او ﺳﻮدي ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎ دﻟﻲ ﭘﺮ اﻧـﺪوه ﺑـﻪ ﺟﺎﻳﮕـﺎﻫﺶ‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﺎدة ﻛﻲﻛﺎووس را ﻧﺰد ﺧﻮد ﺧﻮاﻧﺪ و در ﺑﺮاﺑﺮ ﮔﺮوﻫـﻲ از‬ ‫درﺑﺎرﻳﺎن‪ ،‬ﭘﻴﻤﺎﻧﻲ ﺑﺴﺖ و ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺳﻮداﺑﻪ را ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮي ﻛﻲﻛﺎووس‬ ‫درﺑﻴﺎورد‪ .‬و ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﺳﻮداﺑﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻛﺎووسﺷﺎه ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺒﺴﺘﻨﺪ ﻋﻬــﺪي ﺑﻪ آﻳﻴـﻦ ﺧﻮﻳــﺶ‬

‫ﺑﺪانﺳﺎن ﻛﻪ ﺑﺪ آن زﻣﺎن دﻳﻦ و ﻛﻴﺶ‬

‫ﻫﻔﺘﻪاي ﭘﺲ از آن‪ ،‬ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران‪ ،‬ﺳﻮداﺑﻪ را ﺑﺎ ﺟﻬﻴﺰﻳﻪاي ﻓﺮاوان ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻛﻲﻛﺎووس ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬آﻳﻴﻨﻲ ﺑﺎﺷﻜﻮه ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ و ﻃـﻲ آن ﻣﻮﺑـﺪ‪،‬‬ ‫ﻛﺎووس و ﺳﻮداﺑﻪ را ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮي ﻫﻢ درآورد‪.‬‬

‫‪ .1‬دژم‪ :‬ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪8‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران ﻛﺎووس را‬

‫از آن ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ ﺳﻮداﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري و ﻫﻤﺴﺮي ﺷﺎهﻛﺎووس را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪،‬‬ ‫ﻏﻤﻲ ﺳﺨﺖ و ﺟﺎﻧﻜﺎه ﺑﺮ دل ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬او اﻛﻨﻮن ﻧﻪ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ از ﻛﺎووس‪ ،‬ﻛﻪ از دﺧﺘﺮش ﻫﻢ آزردهدل و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮد؛ ﻛﻴﻨﻪ و‬ ‫ﺧﺸﻤﻲ ﻛﻪ آﺗﺶ آن ﺑﺎ ﮔﺬر ﻫﺮ روز ﺑﻴﺸﺘﺮ زﺑﺎﻧﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و او را داغ و‬ ‫ﺳﻮزاﻧﻨﺪهﺗﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺲ از اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎر‪ ،‬ﻧﻘﺸﻪاي‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ؛ ﻧﻘﺸﻪاي ﻛﻪ رﻧﮓ و ﺑﻮي دوﺳﺘﻲ داﺷﺖ و اﻧﺪﻳﺸﻪاي دﻳﮕﺮ در آن‬ ‫ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻔﺘﻪاي ﭘﺲ از ﻋﺮوﺳﻲ و در ﺑﺎﻣﺪاد روز ﻫﺸﺘﻢ‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﺎدهاي‬ ‫ﺑﺎ ﭘﻴﺎم ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران ﻧﺰد ﻛﺎووس آﻣﺪ‪ .‬ﭘﻴﺎم ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪» :‬ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه دﻳﺪار ﻛﺎووسﺷﺎه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﮔﺎم ﺑﮕﺬارﻳﺪ و‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺮﺳﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ و ﺳﺮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬ ‫ﻣﻲﺳﺎﻳﻴﻢ‪«.‬‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس ﭘﻴﺎم ﺷـﺎه ﻫﺎﻣـﺎوران را ﺑـﻪ ﺳـﻮداﺑﻪ ﮔﻔـﺖ‪ .‬ﺳـﻮداﺑﻪ ﻛـﻪ‬ ‫ﭘﺪرش را ﺑﻪ درﺳﺘﻲ ﻣﻲﺷـﻨﺎﺧﺖ و از ژرﻓـﺎي دﺷـﻤﻨﻲ او ﺑـﺎ ﻛـﺎووس‬ ‫آﮔﺎﻫﻲ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن داﺳﺘﺎن‪ ،‬داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﺳﻪاي زﻳﺮ ﻧﻴﻢﻛﺎﺳﻪ اﺳﺖ‬ ‫و در ﭘﺲ اﻳﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ اﻧﺪﻳﺸﻪاي ﭘﻨﻬﺎن‪.‬‬ ‫ﺑﺪاﻧﺴــﺖ ﺳﻮداﺑﻪ راي ﭘــﺪر‬

‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻮر‪ ،‬ﭘﺮﺧﺎش دارد ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﺎه! ﺑﻪ ﺑﺎور ﭘﺪرم‪ ،‬دﺳﺘﻲ را ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮان‬ ‫ﺑﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ‪ ،‬ﻫﻤﺮاه ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺎﻳﺪ آن را ﺑﺮﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮ اﻳﻦ‬ ‫ﭘﺎﻳﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺑﺮوي‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ دﻟﻢ اﻓﺘـﺎده ﻛـﻪ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس‪ ،‬از ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻣﺎوران ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬

‫‪9‬‬

‫در ﭘﺲ اﻳﻦ ﺟﺸﻦ و ﺳﻮر داﻣﻲ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ؛ داﻣﻲ ﻛﻪ اﮔﺮ در آن ﺑﻴﻔﺘـﻲ‪،‬‬ ‫ﺑﻴﺮونآﻣﺪﻧﺖ آﺳﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺳﺨﻦ ﻣﺮا ﺑﺸﻨﻮ و از ﺟﺎي ﺧﻮد ﻣﺠﻨﺐ‪،‬‬ ‫ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ :‬ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮﻳﺶ ﺳـﻨﮕﻴﻦ اﺳـﺖ‪ .‬ﭼـﻮن ازدﺳـﺖدادن‬ ‫ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺮاي ﭘﺪرم ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﺮﻛﺎري‬ ‫ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ دوﺑﺎره ﻣﺮا ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻴﺎورد‪.‬‬ ‫ز ﺑﻬﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮي‬

‫ﺗﻮ را زﻳﻦ ﺳﺨﻦ اﻧﺪه آﻳﺪ ﺑﻪ روي‬

‫ﻏﺮور ﭘﻴﺮوزي ﭼﻨﺎن ﻛﺎووس را در ﺑﺮﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ دﺷـﻤﻨﺎﻧﺶ را‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻲﺷﻤﺮد و آﻧﻬﺎ را ﻣﺮد ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ‪،‬‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن ﺳﻮداﺑﻪ را ﺑﺎور ﻧﻜﺮد و آﻧﻬﺎ را ﺷﻮﺧﻲ داﻧﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ ﺑـﻪ‬ ‫اﻧﺪرزﻫﺎي زﻧﺶ ﭼﻬﺮه آراﺳﺖ و ﺗـﻦﭘـﻮش ﺷـﺎﻫﺎﻧﻪ ﺑـﺮ ﺗـﻦ ﻛـﺮد و ﺑـﺎ‬ ‫ﮔﺮوﻫﻲ از ﺳﺮداران و ﺑﺰرﮔﺎن ﺳﭙﺎه راه ﻣﻬﻤـﺎﻧﻲ در ﭘـﻴﺶ ﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬آﻧﻬـﺎ‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ »ﺳﺎﻫﻪ« رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎﻫﻪ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﻫﺎﻣﺎوران ﺑﻮد و ﺷﺎه در آﻧﺠﺎ‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎري‪ ،‬ﺷﻬﺮ ﺳﺮاﺳﺮ آذﻳﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺮدم آﻣـﺎده ﺑﻮدﻧـﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺒﺎز ﺷﺎه اﻳﺮان ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻛﻲ ﻛـﺎووس وارد ﺷـﻬﺮ ﺷـﺪ‪ ،‬ﻫﻤـﻪ‬ ‫ﻣﺮدم ﺗﻌﻈﻴﻢﻛﻨﺎن‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮش زر و ﮔﻮﻫﺮ رﻳﺨﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻮي ﻣﺸـﻚ و ﻋﻨﺒـﺮ و‬ ‫ﻧﻮاي ﭼﻨﮓ و ﺳﺮود ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭘﺎﻳﻜﻮﺑﻲ و دﺳﺖاﻓﺸﺎﻧﻲ ﻣﺮدم ﻓﻀﺎي ﺷﻬﺮ‬ ‫را ﭘﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲﻛﻪ ﻛﺎووس ﺷﺎه ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻛـﺎخ ﺷـﺎﻫﻲ رﺳـﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﺎن ﻛﺸﻮر ﭘﻴﺎده ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺒﺎز او رﻓﺖ‪ .‬ﺷـﺎه ﻫﺎﻣـﺎوران‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺎه اﻳﺮان درود ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ و او را ﺑﻪ ﻛﺎﺧﺶ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬ﻛﺎووس در ﻣﻴﺎن ﺑﺎران زر و ﮔﻮﻫﺮ و ﻣﺮوارﻳﺪ و ﻳﺎﻗﻮت وارد ﻛـﺎخ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪10‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺷﺪ و ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻲ زرﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺶ آﻣﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻛـﺎووس ﺷـﺎد‬ ‫ﺑﻮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲزد‪ .‬ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران ﻫﻢ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻛﺎووس ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﺷﺎه ﻫﺎﻣـﺎوران ﺑـﻮد؛ ﻫﻔﺘـﻪاي ﻛـﻪ ﺳﺮاﺳـﺮ‬ ‫ﺟﺸﻦ و ﺳﺮور ﺑﻮد و ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران‪ ،‬ﭼﻮن ﺧـﺪﻣﺘﮕﺰاري در ﺑﺮاﺑـﺮ ﺷـﺎه‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﻬﻤﺎنﻧﻮازي ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻛﻲ ﻛﺎووس را ﺷـﺎدﻣﺎن و دﻟﺨـﻮش‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻨﺎن ﻛـﻪ ﺧﺎرﻫـﺎي ﺑـﺪﮔﻤﺎﻧﻲ درﺑـﺎره ﺷـﺎه ﻫﺎﻣـﺎوران را ﺑـﺎ داس‬ ‫دوﺳﺘﻲ ﺑﺮﭼﻴﺪ و دل را ﺳﺮاي ﻣﻬﺮ او ﻛﺮد و از ﺳـﻮي او ﻫـﻴﭻ ﮔﺰﻧـﺪي‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻧﻜﺮد‪ .‬اﻣﺎ در ﻫﻤﺎن ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ ﻛﺎووس ﻧﻬﺎل ﺧﻮشﺑﻴﻨﻲ در دﻟﺶ‬ ‫ﭘــﺮورش ﻣــﻲداد و در ﻛـﺎخ آﺳــﻮده ﺑــﻮد‪ ،‬ﺷــﺎه ﻫﺎﻣــﺎوران ﻟﺤﻈــﻪﻫــﺎ را‬ ‫ﻣﻲﺷﻤﺮد ﺗﺎ ﺻﺪاي ﺷﻴﭙﻮر ﺳﭙﺎه ﺑﺮﺑﺮﺳﺘﺎن‪ 1‬در ﮔﻮﺷﺶ ﺑﻨﺸـﻴﻨﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا‪ ،‬او‬ ‫و ﺷﺎه ﺑﺮﺑﺮﺳﺘﺎن‪ ،‬ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻧﻘﺸﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻃﺒﻖ ﻗـﺮار‪ ،‬ﭘـﺲ‬ ‫از ﺟﻠﺐ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﺎووسﺷﺎه‪ ،‬ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﻛﻤﻜﻲ از ﺑﺮﺑﺮﺳﺘﺎن ﻣﻲرﺳـﻴﺪﻧﺪ و‬ ‫ﺷﺎه اﻳﺮان و ﺳﺮداراﻧﺶ را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺷـﺐ ﺣﺎدﺛـﻪ از راه رﺳـﻴﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﺻـﺪاي‬ ‫ﺷﻴﭙﻮر ﺳﻜﻮت ﺷﺐ را ﺷﻜﺴﺖ‪ .‬ﺳﭙﺎه ﺑﺮﺑﺮﺳﺘﺎن رﺳـﻴﺪ‪ .‬ﺷـﺎه ﻫﺎﻣـﺎوران‬ ‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬در دﻟﺶ ﺟﻮاﻧﻪ ﺷﺎدي روﻳﻴﺪ‪ .‬ﻟﺤﻈـﻪ ﭘﻴـﺮوزي و درداماﻧـﺪاﺧﺘﻦ‬ ‫ﻛﺎووس ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي او ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷـﺎه اﻳـﺮان ﺷـﻜﺎري ﺑـﺰرگ ﺑـﻮد‪.‬‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻛﺎخ ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران ﭘﺮ از ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن ﺷـﺪ‪ .‬ﮔـﻮﻳﻲ ﻛـﺎخ ﺷـﺎﻫﻲ ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ ﻣﺒﺪ‪‬ل ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻴﺮوﻫﺎي زﺑﺪه‪ ،‬ﻛﺎووس و ﺳﺮداراﻧﺶ را در‬ ‫ﻣﻴﺎن ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﺑﺪاﻧﻨـﺪ ﭼـﻪ ﺧﺒـﺮ ﺷـﺪه‪ ،‬دﺳـﺖ و‬ ‫‪ .1‬ﺑﺮﺑﺮﺳﺘﺎن‪ :‬ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺮﺑﺮﻫﺎ‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺣﺒﺸﻪ ﻳﺎ اﺗﻴﻮﭘﻲ ﻛﻨﻮﻧﻲ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪11‬‬

‫ﻛﻲﻛﺎووس‪ ،‬از ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻣﺎوران ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬

‫ﭘﺎﻳﺸﺎن ﺳﺨﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬آه از ﻧﻬـﺎد ﻛـﻲ ﻛـﺎووس و ﺳـﺮداراﻧﺶ‬ ‫ﺑﺮآﻣﺪ‪ .‬ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران از ﺷﺎدي در ﭘﻮﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻨﺠﻴﺪ‪ ،‬ﭼـﻮن ﺷـﺎه اﻳـﺮان‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎر و در ﺑﻨﺪ او ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎووس ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﺎﻟﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬آري‪ ،‬ﻛﺎر ﺟﻬﺎن‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ‪ .‬روزي ﺑﺎ ﺗﻮ و روزي ﺑﺮﺗﻮ‪«.‬‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻴﻬﺎن ﻧﺎﭘﺎك راي‬

‫ز ﻫﺮ ﺑﺎد ﺧﻴﺮه ﺑﺠﻨﺒﺪ زﺟﺎي‬

‫ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران ﭘﺲ از دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻛﺎووسﺷﺎه و ﻳﺎراﻧﺶ‪ ،‬آﻧﺎن را رواﻧﻪ‬ ‫زﻧﺪان ﻛﺮد؛ زﻧـﺪاﻧﻲ ﺗﺮﺳـﻨﺎك ﻛـﻪ ﻓـﺮار از آن ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺑﺮﺧـﻲ از آرزوﻫـﺎ‬ ‫دﺳﺖﻧﻴﺎﻓﺘﻨﻲ ﺑﻮد؛ ﭼﻮن زﻧﺪان در دژي ﺑﺎ دﻳﻮارﻫﺎي ﺳﺨﺖ و ﺑﻠﻨﺪ ﺑـﻮد‪.‬‬ ‫دژ‪ ،‬ﺑﺎﻻي ﻛﻮﻫﻲ ﺑﻠﻨﺪ و ﺳﺮﺑﻪآﺳﻤﺎن ﻛﺸﻴﺪه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻛﻮه ﻫﻢ از‬ ‫دل درﻳﺎ ﺳﺮ ﺑﺮآورده ﺑﻮد و ﮔﺮداﮔﺮدش ﻫﻤﻪ آب ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪:‬‬ ‫ﺑــﺪان دژ ﻓﺮﺳﺘـﺎد ﻛــﺎووس را‬

‫ﻫﻤﺎن ﮔﻴﻮ و ﮔﻮدرز و ﻫﻢ ﺗﻮس را‬

‫ﭼﻮ ﮔﺮﮔﻴﻦ و ﭼﻮن زﻧﮕـﻪ ﺷﺎوران‬

‫‪1‬‬

‫ﻫﻤـــﻪ ﻧﺎﻣــﺪاران ﻛُﻨــﺪآوران‬

‫ﭘﺲ از ﺑﻪزﻧﺪاناﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻛﺎووس و ﮔﻤﺎﺷﺘﻦ ﻫﺰار ﻣﺮد ﺟﻨﮕـﻲ ﺑـﺮاي‬ ‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻛﻲﻛﺎووس ﺗﺎﺧﺖ و ﻫﺮﭼـﻪ در آﻧﺠـﺎ‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻪ ﻏﺎرت ﺑﺮد‪ .‬ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران آﻧﭽـﻪ ﭘـﻮل و زر و ﺳـﻴﻢ در ﺳـﺮاﭘﺮده‬ ‫ﻛﺎووس ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎراج ﻛﺮد و ﺑﻪ درﺑﺎرﻳـﺎن و ﺳـﺮداراﻧﺶ ﺑﺨﺸـﻴﺪ‪ .‬ﭘـﺲ از‬ ‫ﭼﭙﺎولﮔﺮي اﻣﻮال‪ ،‬ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺎزﭘﺲﮔﻴﺮي ﺳﻮداﺑﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﮔﺮوﻫـﻲ از‬ ‫زﻧﺎن درﺑﺎر ﺑﺎ ﻛﺠﺎوهاي ﺑـﻪﺳـﺮاغ ﺳـﻮداﺑﻪ رﻓﺘﻨـﺪ‪ .‬دﻳـﺪن آن زنﻫـﺎ‪ ،‬داغ‬ ‫ﺳﻮداﺑﻪ را ﺗﺎزه ﻛﺮد‪ .‬او از اﻧﺪوه ﮔﺮﻳﺒﺎن ﭼـﺎك داد و ﺟﺎﻣـﻪ ﺑـﺮﺗﻦدرﻳـﺪ‪،‬‬ ‫ﮔﻴﺴــﻮاﻧﺶ را ﻛﻨــﺪ و ﺑــﺎ ﻧــﺎﺧﻦ ﭼﻬــﺮه را ﺧﺮاﺷــﻴﺪ‪ .‬از زﺧــﻢ ﻧــﺎﺧﻦ‪،‬‬ ‫‪ .1‬ﻛُﻨﺪآوران‪ :‬دﻟﻴﺮان‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺎن‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪12‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫رﺧﺴﺎرش ﺧﻮنآﻟﻮد و ﭼﻬﺮهاش ﮔﻠﮕﻮن ﺷﺪ‪ .‬او ﺑﻪ زﻧـﺎن ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺷـﻤﺎ‬ ‫ﺷﺮم ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﺪ! ﺷﻮﻫﺮاﻧﺘﺎن‪ ،‬ﺷﺎه ﻛﺎووس را ﺑـﻪ ﻧـﺎﻣﺮدي ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ‪ ،‬اﻛﻨـﻮن‬ ‫ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺮدن زن اوﺳﺖ؟ وﻟﻲ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲآﻳـﻢ‪ .‬ﻛـﺎووس ﺷـﺎه ﻫﺮﻛـﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﺑﺮ ﭘﺪرم ﻣﻬﻤﺎن‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﺎ ﻣﻬﻤﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ او ﻛﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﺳـﭙﺎه ﻫﺎﻣـﺎوران‪ ،‬ﻣـﺮدان ﺟﻨﮕـﻲ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬روز رزم او را‬ ‫دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬در روز ﺟﻨﮓ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻪ رزم ﺑﺮ ﺗـﻦ‬ ‫داﺷﺖ و ﭼﻮن ﺷﻴﺮ ﺑﺮ اﺳﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬او را ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣـﺮد ﻧﺒﻮدﻧـﺪ‪،‬‬ ‫وﮔﺮﻧﻪ در رﺧﺘﺨﻮاب‪ ،‬ﻫﺮ ﻛـﻮدك ﺷﻤﺸـﻴﺮﺑﻪدﺳـﺖ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧـﺪ ﭘﻬﻠـﻮاﻧﻲ‬ ‫ﺑﺰرگ را دﺳﺘﮕﻴﺮ و در ﺑﻨﺪ ﻛﻨﺪ و اﻳﻦ ﺳﺮاﻓﻜﻨﺪﮔﻲ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﺎﻟﻴﺪن‪ .‬ﭘﺲ‪،‬‬ ‫از ﻣﻦ دور ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻛﺎري ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮوﻳﺪ و ﺑﻪ ﭘﺪرم ﺑﮕﻮﻳﻴـﺪ‪:‬‬ ‫»اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﻛﺎووس را در ﺑﻨﺪ ﻛﺮدي‪ ،‬ﻣﺮا ﻫﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻲﮔﻨﺎه ﺳﺮﺑﺒﺮي‪«.‬‬ ‫زنﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻲﮔﻔﺖ وﮔﻮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و آﻧﭽﻪ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺎه ﻫﺎﻣـﺎوران‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎه از ﮔﻔﺘﺎر دﺧﺘﺮ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ و آزردهدل ﺷﺪ و ﺑﻲدرﻧﮓ دﺳـﺘﻮر‬ ‫داد او را ﻫﻢ ﻧـﺰد ﺷـﻮﻫﺮش ﺑﺒﺮﻧـﺪ‪ .‬ﺑـﺪﻳﻦﺳـﺎن‪ ،‬ﺳـﻮداﺑﻪ ﻫـﻢ در ﻛﻨـﺎر‬ ‫ﻛﺎووسﺷﺎه زﻧﺪاﻧﻲ ﭘﺪرش ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺎﺧﺘﻦ اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﺮ اﻳﺮانزﻣﻴﻦ‬

‫ﭘﺲ از ﮔﺮﻓﺘﺎرﺷﺪن ﻛﺎووس ﺷﺎه‪ ،‬ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن راه اﻳﺮان را در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺒﺮ آﻣﺪن ﺳﭙﺎه ﺑﺪون ﺳﺮداران و ﺷﺎه‪ ،‬ﺑﻪ زودي در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻣﺮدم از آن آﮔﺎه ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﺮداري ﻫﻮاي ﺷﺎﻫﻲ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮش زد و ﺳﭙﺎﻫﻲ ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﺟﻬﺖ ﺧﻮدش در ﺑﺨﺸﻲ از ﻛﺸﻮر‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ آﻏﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﻛﺸﻮر ﻧﺎآرام ﺷﺪ و زﻣﻴﻨﻪ ﺑﺮاي دﺳﺖﻳﺎزﻳﺪن ﺑﺮاي‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس‪ ،‬از ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻣﺎوران ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬

‫‪13‬‬

‫ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن دﺷﻤﻦ ﻛﻴﻨﻪﺗﻮز و ﻗﺪﻳﻤﻲ اﻳﺮان‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﻴﺶ از ﻫﻤﻪ ﺷﺎد ﺷﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺳﭙﺎﻫﻲ ﺑﺰرگ آراﺳﺖ و ﺑﻪ اﻳﺮان‬ ‫ﺗﺎﺧﺖ‪ .‬و اﻣﺎ ﭘﻴﺶ از اﻓﺮاﺳﻴﺎب‪ ،‬ﺗﺎزﻳﺎن ﺑﻪ اﻳﺮان ﺗﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب از اﻳﻦ ﻛﻪ از ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺗﺎراجﮔﺮان اﻳﺮان واﭘﺲ ﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﺳﺨﺖ‬ ‫ﺑﺮآﺷﻔﺖ و ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﺎج و ﺗﺨﺖ ﻛﻲﻛﺎووس و ﭼﻴﺮﮔﻲ ﺑﺮ اﻳﺮان‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫ﺗﺎزﻳﺎن ﺑﻴﺎﺑﺎنﮔﺮد درﮔﻴﺮ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮآﺷﻔــﺖ اﻓﺮاﺳﻴـﺎب آن زﻣــﺎن‬

‫ﺑـﺮآوﻳﺨــﺖ ﺑﺎ ﻟﺸﻜـﺮ ﺗﺎزﻳﺎن‬

‫ﺑﻪ ﺟﻨﮓ اﻧﺪرون ﺑﻮد ﻟﺸﻜﺮ ﺳﻪ ﻣﺎه‬

‫ﺑــﺪادﻧﺪ ﺳــﺮﻫﺎ ز ﺑﻬـﺮ ﻛﻼه‬

‫ﺷﻜﺴﺖ آﻣـﺪ از ﺗـﺮك ﺑﺮﺗـﺎزﻳـﺎن‬

‫ز ﺟﺴﺘـﻦ ﻓﺰوﻧـﻲ ﺳﺮآﻣﺪ زﻳﺎن‬

‫ﭼﻨﻴـﻦ اﺳـﺖ رﺳﻢ ﺳﺮاي ﺳﭙﻨــﺞ‬

‫ﻫﻤـﻪ از ﭘـﻲ آز‪ ،‬ﺑﺎ درد و رﻧـﺞ‬

‫ﭘﺲ از ﺳﻪ ﻣﺎه ﺟﻨﮓ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﺮان‪ ،‬ﺗﻮراﻧﻴﺎن ﺑﺮ ﺗﺎزﻳﺎن ﭘﻴﺮوز ﺷﺪﻧﺪ و‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﺎم اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺷﺪ‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ ﮔﻴﺮ و دار ﮔﺮوه ﺑﺴﻴﺎري از ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن اﻳـﺮان ﻛـﻪ از ﻫﺎﻣـﺎوران‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از دﻳﺪن ﭼﻨﻴﻦ اوﺿﺎﻋﻲ دﻟﺸـﺎن ﺳـﺨﺖ ﺑـﻪ درد آﻣـﺪ و‬ ‫ﺑﺮاي ﭼﺎرهﺟﻮﻳﻲ ﺑﻪ زاﺑﻠﺴﺘﺎن ﻧﺰد زال رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن دردﻣﻨﺪ داﺳـﺘﺎن را‬ ‫ﺑﺮاي زال ﺑﺎزﮔﻔﺘﻨﺪ و از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ دﺳﺘﺸﺎن را ﺑﮕﻴﺮد و ﻛﺸـﻮر را از‬ ‫ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻲ ﻧﺠﺎت دﻫﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨـﺪ‪» :‬اي ﭘﻬﻠـﻮان! ﺧﺎﻧـﺪان ﺗـﻮ از دﻳﺮﺑـﺎز‬ ‫ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎه ﻣﺮدم اﻳﺮان و دﺷﻤﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ .‬ﻓﺪاﻛﺎريﻫـﺎي ﺗـﻮ و‬ ‫ﭘﺴﺮ ﭘﻬﻠﻮاﻧﺖ رﺳﺘﻢ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﺮز و ﺑﻮم ﺑﺮ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎريﻫﺎ و ﺳﺨﺘﻲﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮ و رﺳﺘﻢ ﮔﺮهﮔﺸﺎ ﺑﻮدهاﻳﺪ‪ .‬اﻣﺮوز ﺷـﺎه‬ ‫و ﺑﺰرﮔﺎن ﺳﭙﺎه در ﺑﻨﺪ و ﮔﺮﻓﺘﺎرﻧﺪ‪ .‬اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺗﻮراﻧﻲ ﻳﻜﻪﺗﺎز ﻣﻴﺪان ﺷـﺪه‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪14‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫و روزﮔﺎر را ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺳﻴﺎه ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﺷﻴﺮﻣﺮدي ﺑﺎﻳﺪ ﭘـﺎ‬ ‫درﻣﻴﺪان ﺑﮕﺬارد و ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﻪﺳﺎﻣﺎن ﻛﻨﺪ و آن ﺟﻮاﻧﻤﺮد ﻛﺴﻲ ﺟﺰ ﺗـﻮ و‬ ‫ﭘﺴﺮت ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻛﺎري ﻛﻦ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺷﺎه و ﻛﺸﻮرﻣﺎن را آزاد ﻛﻨﻴﻢ و‬ ‫ﻧﮕﺬارﻳﻢ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن اﻳﺮان را وﻳﺮان ﻛﻨﻨﺪ‪:‬‬ ‫درﻳﻎ اﺳﺖ اﻳﺮان ﻛﻪ وﻳﺮان ﺷﻮد‬

‫ﻛﻨــﺎم ﭘﻠﻨﮕﺎن و ﺷﻴﺮان ﺷــﻮد‪« .‬‬

‫ﮔﻔﺘﺎر دردﻣﻨﺪاﻧﻪ ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن دل زال را آزرد‪ .‬در آن ﻫﻨﮕـﺎم رﺳـﺘﻢ در‬ ‫ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ زود ﻛﺴﻲ را ﻧﺰد رﺳﺘﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ داﺳـﺘﺎن را‬ ‫ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﺪ و از ﭘﻬﻠﻮان ﻳﺎري ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ .‬ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻛـﻪ ﻣﻮﺑـﺪي ﺑـﻮد‪ ،‬ﻧـﺰد‬ ‫رﺳــﺘﻢ رﺳــﻴﺪ و داﺳــﺘﺎن را ﺑــﺮاﻳﺶ ﺑﺎزﮔﻔــﺖ‪ .‬از آن ﺳــﺨﻨﺎن ﺣــﺎل‬ ‫ﺟﻬﺎنﭘﻬﻠﻮان دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﺑﺮ ﭘﻴﺸـﺎﻧﻲ ﻛﻮﺑﻴـﺪ و آﻫـﻲ ﺟﮕﺮﺳـﻮز‬ ‫ﻛﺸــﻴﺪ‪ .‬ﭼﻬــﺮهاش از اﻧــﺪوه ﻻﺟــﻮردي ﺷــﺪ و ﺑﻐﻀــﻲ ﻛــﻪ ﮔﻠــﻮﻳﺶ را‬ ‫ﻣﻲﻓﺸﺮد‪ ،‬اﺷﻚ ﺷﺪ و از ﭼﺸﻤﺶ ﻓﺮوﭼﻜﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺒﺎرﻳــﺪ از دﻳـﺪﮔــﺎن آب زرد‬

‫دﻟﺶ ﮔﺸﺖ ﭘﺮﺗﺎب و ﺟﺎن ﭘﺮ ز درد‬

‫رﺳﺘﻢ ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻲ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ‪ ،‬ﭼﻮن اﺳـﭙﻨﺪ از ﺟـﺎ ﺟﻬﻴـﺪ‪ .‬آﻧﮕـﺎه ﺑـﺎ‬ ‫ﺻﺪاﻳﻲ رﺳﺎ و ﭼﻬﺮهاي اﻣﻴﺪوار ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو ﺑﻪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺑﮕﻮ‪،‬‬ ‫اﻧﺪوه از دل ﺑﻪ در ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ زﻧﺪهام ﻧﻤﻲﮔﺬارم اﻳﺮان و اﻳﺮاﻧﻲ ﺧﻮار‬ ‫ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ زودي ﺳﭙﺎﻫﻲ ﺑﺰرگ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﺑﺎ ﻳﺎري آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻫﻢ ﺷـﺎه‬ ‫را آزاد ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﻫﻢ اﻳﺮان را‪« .‬‬ ‫ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎده‪ ،‬رﺳﺘﻢ ﺑﻲدرﻧﮓ ﻛﺎرش را آﻏﺎز ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻫﺮ ﺳﻮ ﺑﻪ ﻫــﺮ ﻛﺸــﻮري‬

‫ﺑﻴــﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﮕـﻪ ﻟﺸﻜــﺮي‬

‫ز زاﺑﻞ ﻫﻢ از ﻛﺎﺑــﻞ و ﻫﻨــﺪوان‬

‫ﺳﭙــﻪ ﺟﻤﻠـــﻪ آﻣﺪ ﺑﺮ ﭘﻬﻠــﻮان‬

‫ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪ ،‬رﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﮔﺮان آﻣﺎده ﻧﺒﺮد ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس‪ ،‬از ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻣﺎوران ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬

‫‪15‬‬

‫ﭘﻴﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎدن رﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران‬

‫رﺳﺘﻢ ﭘﻴﺶ از رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻫﺎﻣﺎوران‪ ،‬دو ﻣﺮد داﻧﺎ را ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﻳﻜﻲ‬ ‫ﻧﺰد ﻛﺎووسﺷﺎه رﻓﺖ و ﭘﻴﺎم رﺳﺘﻢ را رﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﭼﻮن‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺮاي آزادي ﺗﻮ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﮔﺮان راﻫﻲ اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻢ‪ .‬ﻓﺮﺳﺘﺎده دﻳﮕﺮ‬ ‫]ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻪ رﺳﺘﻢ[ ﻧﺰد ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران رﻓﺖ‪ .‬رﺳﺘﻢ در ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬اي ﺷﺎه‬ ‫ﻫﺎﻣﺎوران! ﺗﻮ در ﺟﻨﮓ از ﺷﺎه اﻳﺮان ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮردي‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺮدي در‬ ‫ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻲ او را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻛﺮدي‪ .‬درﺷﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ زﺷﺖﻛﺎري‪ ،‬ﻧﺎم ﺷﺎه را‬ ‫ﺑﺮ ﺧﻮدت ﮔﺬاﺷﺘﻲ! ﺗﻮ ﻣﺮدي ﺑﺰﻫﻜﺎري ﻛﻪ ﺗﻦﭘﻮش زﻳﺒﺎ ﺑﺮ ﺗﻦ داري و‬ ‫ﺗﺎج ﺷﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ روي‪ ،‬اﻳﻦ را ﺑﺪان ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻴﺮﻣﺮدان اﻳﺮان در‬ ‫راه ﻫﺎﻣﺎوراﻧﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﭘﻨﺪ ﻣﺮا ﺑﺸﻨﻮ و ﻛﻴﻨﻪﺗﻮزي را ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬار و ﺷﺎه‬ ‫ﻛﺎووس را رﻫﺎ ﻛﻦ‪ ،‬ﻛﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدت آﺳﻴﺒﻲ ﻣﻲرﺳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫ﺧﻮن ﻛﺴﻲ رﻳﺨﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬وﻟﻲ اﮔﺮ ﺳﺨﻨﻢ را ﻧﭙﺬﻳﺮي‪ ،‬ﺟﺰ ﺟﻨﮓ راﻫﻲ‬ ‫ﻧﺪاري و ﺟﻨﮓ ﺑﺎ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺟﺰ ﺷﻜﺴﺖ و ﺧﻮاري ﭼﻴﺰي ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن‬ ‫ﻧﻤﻲآورد‪ .‬اﻳﻦ را ﻫﻢ ﺑﺪان ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻴﭽﮕﺎه از دﻳﻮ ﺳﭙﻴﺪ و دﻳﮕﺮ دﻳﻮﻫﺎي‬ ‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺎزﻧﺪران ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ .‬ﻣﻦ آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪي و‬ ‫ﺗﺮﺳﻨﺎﻛﻲﺷﺎن در ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻢ‪ .‬ﭘﺲ از ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ آﻧﻬﺎ ﭘﻨﺪ ﺑﮕﻴﺮ و ﺗﺎ دﻳﺮ‬ ‫ﻧﺸﺪه ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻴﺎ و ﻧﮕﺬار ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﻴﺎه ﺑﻨﺸﻴﻨﻲ و ﺗﺨﺖ و ﺗﺎﺟﺖ را ﺑﺮ‬ ‫ﺑﺎد ﺑﺪﻫﻲ‪«.‬‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎده رﻓﺖ و ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران داد‪ .‬او ﭼﻮن ﻧﺎﻣﻪ رﺳـﺘﻢ را‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬دﻟﺶ ﻟﺮزﻳﺪ و آﻳﻨﺪه را در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺶ ﺗﻴﺮه و ﺗـﺎر دﻳـﺪ‪ .‬وﻟـﻲ‬ ‫ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ و ﺑﺰرگ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﭼﻨـﻴﻦ واﻧﻤـﻮد ﻛـﺮد‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪16‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻛﻪ از روﻳﺎروﻳﻲ ﺑﺎ رﺳﺘﻢ و ﺳﭙﺎﻫﺶ ﻫﺮاﺳﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﭘﻮزﺧﻨـﺪي‬ ‫زد و ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده رﺳﺘﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﻲ ﻛﺎووس زﻧﺪاﻧﻲ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬او ﻫﻴﭽﮕﺎه‬ ‫رﻧﮓ آزادي را ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬و ﻫﺮ ﻛﺲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﭘﺎ ﺑﮕﺬارد‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﭼﻨﮓ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﻣﻦ ﻣﻲاﻓﺘﺪ و در زﻧﺪان ﺑﻪ دﻳﺪار ﻛﻲ ﻛﺎووس ﻣﻲرود‪ .‬ﺑـﻪ‬ ‫رﺳﺘﻢ ﺑﮕـﻮ‪ ،‬ﻣـﻦ از ﺟﻨـﮓ ﺑـﺎ او ﻫﺮاﺳـﻲ ﻧـﺪارم‪ .‬ﭘـﺲ اﮔـﺮ در آرزوي‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎرﺷﺪن اﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎده‪ ،‬ﻧـﺰد رﺳـﺘﻢ ﺑﺎزﮔﺸـﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ او درود ﻓﺮﺳـﺘﺎد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اي‬ ‫ﺟﻬﺎنﭘﻬﻠﻮان! ﭘﻴﺶ از ﻫﺮ ﺳﺨﻨﻲ اﻳﻦ را ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷـﺎه ﻫﺎﻣـﺎوران را‬ ‫ﻣﺮدي ﺑﻲ ﺧﺮد و ﻧﺎدان ﻳﺎﻓﺘﻢ‪ .‬ﻣﺮدي ﻛﻪ درﺧـﻮر ﺷـﺎﻫﻲ ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬ﻣـﺮدي‬ ‫ﺑﻴﻬﻮدهﮔﻮ ﻛﻪ دﻟﺶ ﺧﺎﻧﻪ اﻫﺮﻳﻤﻦ اﺳﺖ و ﺑﻮﻳﻲ از داﻧﺶ و ﺑﺰرﮔﻲ ﻧﺒـﺮده‬ ‫اﺳﺖ‪ «.‬ﻓﺮﺳﺘﺎده ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران ﺑﻪ ﭘﻴﺎم رﺳـﺘﻢ را‬ ‫ﺑﺎزﮔﻔﺖ‪ .‬رﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮداران ﺳﭙﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷـﺎه ﻫﺎﻣـﺎوران‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﺧﻴﺮهﺳـﺮاﻧﻪاش‪ ،‬راﻫـﻲ ﺟـﺰ ﺟﻨـﮓ ﺑـﺮاي ﻣـﺎ ﻧﮕﺬاﺷـﺖ‪ .‬ﭘـﺲ‬ ‫دﻣﻲدرﻧﮓ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ وارد ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﺎﻣﺎوران ﺑﺸﻮﻳﻢ و‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﻧﺎدان را در ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ ﺑﺪﻫﻴﻢ‪«.‬‬ ‫رزم رﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺳﻪ ﺷﺎه و رﻫﺎﺷﺪن ﻛﺎووس از ﺑﻨﺪ‬

‫ﺧﺒﺮ ﮔﺬﺷﺘﻦ رﺳﺘﻢ از ﻣﺮز و ﭘﻴﺸﺮوي او ﺑﻪ ﺳﻮي ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺎد ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻮش ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران رﺳﻴﺪ‪ .‬او ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮآﺷﻔﺖ و ﺑﺮاي‬ ‫ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي از ﭘﻴﺸﺮوي رﺳﺘﻢ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﮔﺮان ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬وﻗﺘﻲ دو ﺳﭙﺎه در ﺑﺮاﺑﺮ‬ ‫ﻫﻢ ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬رﺳﺘﻢ از ﺳﭙﺎه اﻳﺮان ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬او ﺳﻮار ﺑﺮ رﺧﺶ‪،‬‬ ‫ﮔﺮز ﮔﺮان را ﺑﻪ دوش اﻧﺪاﺧﺖ و در ﻣﻴﺪان اﻳﺴﺘﺎد و ﻫﻤﺮزم ﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس‪ ،‬از ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻣﺎوران ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬

‫‪17‬‬

‫ﻫﻴﭽﻜﺲ از ﺳﭙﺎه ﻫﺎﻣﺎوران ﺑﻴﺮون ﻧﺮﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﺑﺎ دﻳﺪن ﻳﺎل و ﻛﻮﭘﺎل‬ ‫و ﺑﺮ و ﺑﺎﻻي ﭘﻬﻠﻮان ﺑﺰرگ اﻳﺮان‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و آﻧﻬﺎ را ﻳﺎراي‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮي ﺑﺎ او ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ رﺳﺘﻢ و ﺳﭙﺎﻫﺶ را رﻓﺘﻦ در ﻛﺎم‬ ‫ﻣﺮگ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺮس در دﻟﺸﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮد و ﭼﺎره ﻛﺎر‬ ‫را در ﮔﺮﻳﺰ از ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ‪:‬‬ ‫ﮔﺮﻳﺰان ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﻫﺎﻣﺎوران‬

‫ز ﭘﻴﺶ ﺗﻬﻤﺘﻦ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﮔﺮان‬

‫ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد اﮔﺮ درﻧﮓ ﻛﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ ﺑﺎد ﻣﻲرود‬ ‫و ﺑﻪ دﺳﺖ رﺳﺘﻢ اﺳﻴﺮ و درﺑﻨﺪ ﻣﻲﺷـﻮد‪ ،‬ﺗﺼـﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓـﺖ از دو ﻛﺸـﻮر‬ ‫ﻫﻢﭘﻴﻤﺎﻧﺶ )ﻣﺼﺮ و ﺑﺮﺑﺮﺳﺘﺎن( ﺑﺮاي ﺟﻨﮓ ﺑـﺎ اﻳﺮاﻧﻴـﺎن ﻳـﺎري ﺑﺨﻮاﻫـﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ دﻟﻲ ﭘﺮ از ﺧﺸﻢ و اﻧـﺪوه‪ ،‬ﺷـﺮوع ﺑـﻪ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻛﺮد‪ .‬او ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧـﻪ ﻛـﻪ ﻣـﻲ داﻧﻴـﺪ ﺳـﭙﺎه اﻳـﺮان ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﺎﻣﺎوران آﻣﺪه و ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﺗﻨﻬـﺎﻳﻲ ﻧﻤـﻲﺗـﻮاﻧﻢ در ﺑﺮاﺑـﺮ رﺳـﺘﻢ‬ ‫اﻳﺴﺘﺎدﮔﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪم‪ .‬اﻣـﺮوز روز ﻣﺮداﻧﮕـﻲ و‬ ‫ﭘﺸﺖ ﻫﻢ اﻳﺴﺘﺎدن اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﺎري ﻣﻦ ﺑﺸﺘﺎﺑﻴﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ دﺷﻤﻦ ﺑـﺰرگ‬ ‫را درﻫﻢ ﺑﺸﻜﻨﻴﻢ‪ .‬ﻛﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﻨﻴﺪ رﺳﺘﻢ ﭘﺲ از ﭘﻴﺮوزي ﺑﺮ ﻣـﻦ‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﺮاغ ﺷﻤﺎ ﻣﻲآﻳﺪ و ﺗﺎج و ﺗﺨﺘﺘﺎن را ﺑﺮ ﺑﺎد ﻣـﻲ دﻫـﺪ‪ «.‬ﺷـﺎه ﻫﺎﻣـﺎوران‪،‬‬ ‫ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﻣﻬﺮ ﻛﺮد و ﺑﻪ دﺳﺖ دو ﺟﻮان داﻧﺎ داد و آﻧﻬﺎ را راﻫﻲ ﺳﺮزﻣﻴﻦ‬ ‫ﻣﺼﺮ و ﺑﺮﺑﺮﺳﺘﺎن ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﺎه ﻣﺼﺮ و ﺑﺮﺑﺮﺳـﺘﺎن رﺳـﻴﺪ‪ ،‬ﺑـﻲدرﻧـﮓ‪،‬‬ ‫ﺳﭙﺎﻫﻲ ﺑﺰرگ آراﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮي ﻫﺎﻣﺎوران ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻨـﺪ‬ ‫وﻟﻲ از ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺒﺮد ﺑﺎ رﺳﺘﻢ ﺑﻴﻢ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪18‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻧﻬﺎدﻧﺪ ﺳـﺮ ﺳــﻮي ﻫــﺎﻣﺎوران‬

‫زﻣﻴﻦ ﻛﻮه ﮔﺸﺖ از ﻛﺮان ﺗﺎ ﻛﺮان‬

‫ﺳﭙــﻪ ﻛﻮه ﺗﺎ ﻛﻮه ﺻﻒ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ‬

‫ز ﮔــﺮد ﺳﭙـــﻪ ﻣﺎه ﺷـﺪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫رﺳﺘﻢ ﭼﻮن ﺳﭙﺎه ﺳﻪ ﻛﺸﻮر را در ﺑﺮاﺑﺮش دﻳﺪ‪ ،‬رﺧﺶ را ﺑـﻪ ﻣﻴـﺪان‬ ‫ﺗﺎﺧﺖ و در آﻧﺠﺎ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﭙﺎه دﺷﻤﻦ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و ﻫﻤﺎورد ﺧﻮاﺳـﺖ‪.‬‬ ‫رﺳﺘﻢ ﻫﺮﭼﻪ ﻓﺮﻳﺎد زد از آن ﺳﭙﺎه ﺑﻲﺷﻤﺎر ﻳﻚ ﺗﻦ ﺑﺮاي ﻧﺒﺮد ﺑﺎ او ﺑﻴﺮون‬ ‫ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﺗﻬﻤﺘﻦ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ‪ ،‬ﺳﺮﺟﺎي ﺧﻮدش اﻳﺴﺘﺎد ﺗﺎ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻏﺮوب‬ ‫ﻛﺮد و ﺷﺐ ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪ .‬دراﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم او ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﺶ ﺑﺮﮔﺸـﺖ‪ .‬ﺷـﺐ را‬ ‫ﻫﺮ دو ﺳﭙﺎه ﺑﻪ آراﻣﺶ ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﻧﺒﺮد ﻓﺮدا آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫روز دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﻬﺎناﻓﺮوز ﺑﻪ ﺗﻦ دﺷﺖ ﭘﺮﺗﻮاﻓﺸﺎﻧﻲ ﻛﺮد‪،‬‬ ‫دو ﺳﭙﺎه در ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﻢ ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻬﻤﺘﻦ ﭼﻮ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻪ ﻫﺎﻣﻮن ﻛﺸﻴﺪ‬

‫ﺳﭙﺎه ﺳﻪ ﺷﺎه و ﺳﻪ ﻛﺸﻮر ﺑﺪﻳﺪ‬

‫رﺳﺘﻢ ﺑﺎ دﻳﺪن آن ﻟﺸـﻜﺮ ﺑـﻲﺷـﻤﺎر رو ﺑـﻪ ﺳـﭙﺎﻫﺶ ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﻣﻦ! ﺷﻤﺎ در ﺑﺮاﺑﺮﺗﺎن ﻛﻮﻫﻲ از ﺳﭙﺎه ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ‪ .‬ﺻﺪﻫﺎ ﭘﻴﻞﺳـﻮار‬ ‫در ﭘﻴﺶ و ﻫﺰاران اﺳﺐﺳﻮار در ﭘﺲ‪ .‬ﻣﺎ در اﻳﻦ دﺷـﺖ ﺑـﻲﭘﺎﻳـﺎن‪ ،‬ﺟـﺰ‬ ‫ﻛﻼهﺧﻮد و زره و ﺳﭙﺮ و ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﺟﻬﺎن ﻳﻜﺴﺮ از آﻫـﻦ‬ ‫اﺳﺖ و ﻛﻮه اﻟﺒﺮز زره ﭘﻮﺷﻴﺪه وﻟﻲ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻣﺎ از ﻛﺴﻲ ﺑﺎك ﻧﺪارﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺴﻴﺎري ﺳﭙﺎه‪ ،‬ﭘﻴﺮوزي ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻧﺪارد‪:‬‬ ‫اﮔﺮ ﺻﺪ ﺳﻮارﻧﺪ اﮔﺮ ﺻـﺪﻫﺰار‬

‫ﻓــﺰوﻧﻲ ﻟﺸﻜـﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﺎر‬

‫ﭼﻮ ﻣﺎ را ﺑﻮد ﻳﺎر ﻳﺰدان ﭘــﺎك‬

‫ﺳﺮ دﺷﻤﻨﺎن اﻧﺪر آرم ﺑﻪ ﺧﺎك‬

‫ﭘﺲ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺑﺎز و دلﻫﺎي اﻣﻴﺪوار ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﺑﺘﺎزﻳﺪ‪ .‬اﻣﺮوز‪ ،‬روز‬ ‫ﻣﺮداﻧﮕﻲ اﺳﺖ‪ .‬روزي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ از ﻓﺮﻳﺎدﻫﺎي دﻟﻴﺮاﻧﻪﺗﺎن ﻛﻮه ﺑﻠـﺮزد‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس‪ ،‬از ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻣﺎوران ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬

‫‪19‬‬

‫و از ﭼﺮﺧﺶ ﺗﻴﻎ ﺗﻴﺰﺗﺎن ﺷﻬﺒﺎز آﺳﻤﺎن ﭘﺮ ﺑﺮﻳـﺰد‪ .‬ﺑـﺎ دم ﮔﺮﻣﺘـﺎن اﺑـﺮ را‬ ‫آب ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﺎ ﺗﺎﺧﺖ اﺳﺐﻫﺎﻳﺘﺎن زﻣﻴﻦ را ﺑﻪ ﺳﺘﻮه ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﭘﻴﺮوزي ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن رﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺳﭙﺎه را دﻟﮕﺮم ﻛﺮد‪ .‬آﻧﮕـﺎه ﺑـﻪ ﻓﺮﻣـﺎن ﺗﻬﻤـﺘﻦ ﺷـﻴﭙﻮر‬ ‫ﺟﻨﮓ ﻧﻮاﺧﺘﻪ ﺷﺪ و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن اﻳﺮان‪ ،‬آﻣﺎده ﻧﺒﺮد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬دو ﻟﺸـﻜﺮ ﺑـﻪ ﻫـﻢ‬ ‫آوﻳﺨﺘﻨﺪ و ﺑﺮق ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ‪ ،‬روي ﺧﻮرﺷـﻴﺪ را ﭘﻮﺷـﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن اﻳـﺮان‬ ‫ﻣﺮداﻧﻪ ﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ و دﺷﻤﻦ را ﺑﻪ ﺳﺘﻮه آوردﻧﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ دوﺗـﻦ‬ ‫از ﺷﺎﻫﺎن ﺣﺎﺿﺮ در ﻣﻴﺪان ﺑﻪ ﭼﻨﮓ اﻳﺮاﻧﻴﺎن اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ را رﺳﺘﻢ اﺳـﻴﺮ‬ ‫ﻛﺮد و دﻳﮕﺮي را ﻳﻜﻲ از ﺳﺮداران ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﮔﺮازه«‪ .‬در ﻛﻨـﺎر آﻧـﺎن‪،‬‬ ‫ﮔﺮوﻫﻲ از ﺳﺮداران ﺳﭙﺎه دﺷﻤﻦ ﻫﻢ در ﺑﻨـﺪ ﻳـﺎ ﻛﺸـﺘﻪ ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬و‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ دل ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران ﻟﺮزﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﻧﮕــﻪ ﻛﺮد ﭘﺲ ﺷﺎه ﻫــﺎﻣﺎوران‬

‫ﻫﻤﻪ ﻛﺸﺘﻪ دﻳــﺪ از ﻛﺮان ﺗﺎ ﻛﺮان‬

‫ﮔــﻮ ﭘﻴﻠﺘﻦ دﻳــﺪ ﺑﺎ ﺗﻴــﻎ ﺗﻴــﺰ‬

‫ﻓﻜﻨــﺪه ﺑﺮ آن رزﻣـﮕﻪ‪ ،‬رﺳﺘﺨﻴـﺰ‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛــﺎن روز‪ ،‬روز ﺑﻼﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ رﺳﺘـﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد و زﻧﻬﺎر ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران ﺑﺎ دﻳﺪن ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲﻫﺎي رﺳﺘﻢ در ﻣﻴﺪان ﺟﻨـﮓ‪ ،‬ﺑﻴﻤﻨـﺎك‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮﻓـﺎن در راه ﺑـﻮد و ﺑﺎدرﻧـﮓ‪ ،‬او را ﻫـﻢ ﺑـﺎ ﺧـﻮد ﻣـﻲﺑـﺮد و ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ دو ﺷﺎه ﻫﻢﭘﻴﻤﺎن دﭼﺎر ﻣـﻲﻛـﺮد‪ .‬ﭘـﺲ ﻛﺴـﻲ را ﻧـﺰد رﺳـﺘﻢ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺳﺖ از ﺟﻨﮓ ﺑﺮدارﻳﺪ ﻛـﻪ اﮔـﺮ ﭼﻨـﻴﻦ ﻛﻨﻴـﺪ ﭘﻴﻤـﺎن‬ ‫ﻣﻲﺑﻨﺪم ﻛـﻪ ﻛـﻲﻛـﺎووس و ﺳـﺮداران اﻳـﺮان را آزاد ﻛـﻨﻢ و ﻧـﺰد ﺷـﻤﺎ‬ ‫ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪ «.‬رﺳﺘﻢ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ را ﻣـﻲﺧﻮاﺳـﺖ‪ ،‬ﺳـﺨﻦ ﺷـﺎه ﻫﺎﻣـﺎوران را‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺑﺎ او از در آﺷﺘﻲ درآﻣﺪ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪20‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﺮﻳﻦ ﺑﺮﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺳﭙﺎه ﺳﻪ ﻛﺸﻮر ﺑﭙﺮداﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪ ،‬ﺑﻨﺪﻳﺎن از ﻫـﺮ دو ﺳـﻮ آزاد ﺷـﺪﻧﺪ‪ .‬ﻛـﻲﻛـﺎووس ﭘـﺲ از‬ ‫آزادي‪ ،‬آﻧﭽﻪ از ﺳﻼح و زر و ﺳﻴﻢ از ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻏﺎرت رﻓﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬از‬ ‫ﺷﺎه ﻫﺎﻣﺎوران ﺑﺎزﭘﺲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻴـﺎن ﮔﺮوﻫـﻲ ﺑـﺰرگ از ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن‬ ‫ﻣﺼﺮ و ﺑﺮﺑﺮﺳﺘﺎن ﺑﺎ دﻳﺪن ﻓﺮ و ﺷﻜﻮه ﻛﻲﻛﺎووس ﺑﻪ او ﭘﻴﻮﺳـﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﮕـﺎه‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮش ﺳﻮداﺑﻪ و ﺳﻴﺼﺪ ﻫﺰار ﺳﭙﺎﻫﻲ‪ ،‬آﻫﻨﮓ ﺑﺎزﮔﺸـﺖ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﺮان ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺎم ﻛﻲﻛﺎووس ﺑﻪ اﻓﺮاﺳﻴﺎب‬

‫ﻛﻲﻛﺎووس ﭘﻴﺶ از رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﻳﺮان ﻧﺎﻣﻪاي ﺑﺮاي اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬او در‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻛﺎر زﺷﺘﻲ ﻛﺮدي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺸﻮر اﻳﺮان ﺗﺎﺧﺘﻲ‪ .‬ﺗﻮ ﺷﺎه‬ ‫ﺗﻮراﻧﻲ ﻧﻪ اﻳﺮان‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ زود ﻛﺸﻮر ﻣﺮا رﻫﺎ ﻛﻦ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدت‬ ‫ﺑﺎزﮔﺮد ﻛﻪ از اﻳﻦ دﺳﺖدرازيﻛﺮدن زﻳﺎن ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪ .‬اﻳﻦ را ﻫﻢ ﺑﺪان ﻛﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ از آﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺷﻴﺮان ﮔﺎم ﺑﮕﺬاري‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﮔﻤﺎن‬ ‫ﻛﻨﻲ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﺪان ﻛﻪ‪:‬‬ ‫ﭘﻠﻨﮓ ژﻳﺎن ﮔﺮﭼـﻪ ﺑﺎﺷﺪ دﻟﻴــﺮ‬

‫ﻧﻴﺎرد ﺷﺪن ﭘﻴﺶ ﭼﻨﮕﺎل ﺷﻴﺮ‬

‫ﻓﺮﺳــﺘﺎده ﻧــﺰد اﻓﺮاﺳــﻴﺎب رﻓــﺖ و ﻧﺎﻣــﻪ ﻛــﻲﻛــﺎووس را ﺑــﻪ او داد‪.‬‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮآﺷﻔﺖ‪ .‬از ﺧﺸﻢ دﻧﺪان ﺑﻪ ﻫـﻢ ﻓﺸـﺮد و ﺑـﻪ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺎه اﻳﺮان ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺷﺎهﻛـﺎووس ﺑﮕـﻮ ﺳـﺨﻨﺎن ﻛﻮدﻛﺎﻧـﻪ‬ ‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ‪ .‬ﺑﺪان ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﮔﺮدش ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺎﻣـﺪهام‪ .‬ﻣـﻦ آﻣـﺪهام ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﻢ و ﺑﺎ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﻫﻢ از آن ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻲروم‪ ،‬ﭼﻮن اﻳﺮان را ﻣﺎل ﺧـﻮدم‬ ‫ﻣﻲداﻧﻢ‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮ و در ﻫﻤﺎن ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﺎﻣﺎوران ﺑﻤﺎن‪ ،‬ﭼﻮن اﮔﺮ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس‪ ،‬از ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻣﺎوران ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬

‫‪21‬‬

‫ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﻴﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﺎزﻳﺎن ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻲﮔﻤـﺎن ﺷـﻨﻴﺪي‬ ‫ﻛﻪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﺎزﻳﺎن در اﻳﺮان ﭼﻪ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺧﻮن ﺗﻮ و ﻫﺮﻛﻪ ﺑـﺎ‬ ‫ﺗﻮﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﻮن ﺗﺎزﻳﺎن آﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺸﻮد و داﻣﻦ ﻫﻤﻪ دﺷﺖﻫـﺎ را ﻻﻟـﻪﮔـﻮن‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﻴﺎم ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺟﻨﮓ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺳـﺮ‬ ‫ﻛﻮهﻫﺎ را ﻣﻲﻛﻮﺑﻢ و ﺷﻬﺒﺎز ﺷـﻜﺎري را از ﻓـﺮاز اﺑﺮﻫـﺎي ﺗﻴـﺮه ﺑـﻪ زﻳـﺮ‬ ‫ﻣﻲﻛﺸﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﭘﺮﭼﻢ ﻣﻦ در اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫درﻓﺶ درﻓﺸﺎن در اﻓﺮاﺧﺘﻪ«‬

‫ﻛﻨﻮن آﻣﺪم ﺟﻨﮓ را ﺳﺎﺧﺘــﻪ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻪ ﺷﺘﺎب ﻧﺰد ﻛﺎووس آﻣـﺪ و ﭘﻴـﺎم اﻓﺮاﺳـﻴﺎب را ﺑـﻲﻛـﻢ و‬ ‫ﻛﺎﺳﺖ ﺑﺎزﮔﻔﺖ‪ .‬ﻛﻲﻛـﺎووس از ﺷـﻨﻴﺪن ﭘﻴـﺎم ﺧﺸـﻤﻨﺎك ﺷـﺪ و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﭘﺎﺳﺦ اﻳـﻦ ﺗـﻮراﻧﻲ ﺧﻴـﺮهﺳـﺮ را در‬ ‫ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ ﻣﻲدﻫﻢ‪ «.‬ﻛﻲﻛﺎووس ﭼﻮن ﺑﺎد ﺧﻮد را ﺑـﻪ اﻳـﺮان رﺳـﺎﻧﺪ و‬ ‫ﺑﺮاي روﻳﺎروﻳﻲ ﺑـﺎ اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‪ ،‬ﺑـﻲدرﻧـﮓ‪ ،‬ﺳـﭙﺎه آراﺳـﺖ و ﺑـﻪ ﺟﻨـﮓ‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب رﻓﺖ‪ .‬دو ﺳﭙﺎه ﺑﺎﻫﻢ درآوﻳﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻬﺎن ﭘﺮ ﺷﺪ از ﻧﺎﻟﻪ ﺑﻮق و ﻛﻮس‬

‫زﻣﻴﻦ آﻫﻨﻴﻦ ﺷﺪ ﺳﭙﻬﺮ آﺑﻨﻮس‬

‫ﺗﻬﻤﺘــﻦ ﺑﻐﺮﻳــﺪ در ﻗﻠــﺐ ﮔﺎه‬

‫ﺑﻪ ﻳﻚ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺪرﻳﺪ ﻗﻠﺐ ﺳﭙﺎه‬

‫در ﻧﺒﺮدي ﺗﻨﺪ و ﺗﻴﺰ رﺳﺘﻢدﺳﺘﺎن ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺳﭙﺎه ﺗﻮران را درﻫﻢرﻳﺨﺖ‪ .‬آه‬ ‫از ﻧﻬﺎد اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﺮآﻣﺪ و دﻟﺶ ﭘﺮ درد ﺷﺪ‪ .‬او ﻛـﻪ ﻛـﺎخ آرزوﻫـﺎﻳﺶ را‬ ‫ﺧﺮاب و ﻧﻘﺸﻪﻫﺎﻳﺶ را ﻧﻘﺶ ﺑﺮ آب ﻣﻲدﻳﺪ‪ ،‬رو ﺑﻪ ﺳـﭙﺎﻫﺶ ﻛـﺮد و ﺑـﺎ‬ ‫ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اي دﻟﻴﺮان ﻣﻦ! اي ﮔﺰﻳﺪه ﺑﺰرﮔﺎن و ﺷﻴﺮان ﻣﻦ! ﻣـﻦ‬ ‫ﺷﻤﺎ را ﺑﺮاي ﭼﻨﻴﻦ روزﮔﺎري در ﻛﻨﺎرم ﭘﺮوراﻧﺪم‪ .‬ﻣﺎ آﻣﺪﻳﻢ ﻛﻪ در اﻳﻨﺠـﺎ‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ و ﺑﺮاي ﻣﺎﻧﺪن ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻨﮕﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ را ﺑﺪاﻧﻴـﺪ ﻛـﻪ ﺷـﻤﺎ در ﺷـﻜﺎرﮔﺎه‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪22‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﺳﺐ ﺑﺘﺎزﻳﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ دﺷـﻤﻦ اﻳﺴـﺘﺎدهاﻳـﺪ و ﺑـﺮاي‬ ‫ﭘﻴﺮوزي ﺑﺮ دﺷﻤﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻨﮕﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮن دﺷﻤﻦ را رﻳﺨﺖ و‬ ‫ﺳﺮش را ﺑﻪ ﮔﺮز ﻛﻮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ ﺗـﺎ ﺳـﺮداران دﺷـﻤﻦ را ﺑـﺎ زوﺑـﻴﻦ و‬ ‫ﺧﻨﺠﺮ ﺷﻜﺎر ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﮔﺰﻳﺪهﺳﻮاران آﻧﻬﺎ را از ﭘﺎ درآورﻳﺪ و در‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻴﺎن‪ ،‬رﺳﺘﻢ ﮔﺰﻳﺪهﺗﺮﻳﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗـﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴـﺪ‬ ‫او را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬او اﻣﻴﺪ ﻛﺎووس و اﻳﺮاﻧﻴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ او را از آﻧﻬـﺎ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻛﺎووس و اﻳﺮاﻧﻴﺎن را در ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪاﻳﻢ و ﭘﻴﺮوز ﻣﻴﺪان ﺷﺪهاﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺘﺎزﻳﺪ و اﻣﻴﺪﺷﺎن را از آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ .‬ﭘﻴﻤﺎن ﻣﻲﺑﻨﺪم ﻫﺮ ﻛﺲ ﭼﻨـﻴﻦ ﻛﻨـﺪ‪،‬‬ ‫او را ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺷﻬﺮﻳﺎري اﻳـﺮان اﺳـﺖ‪ .‬ﭘـﺲ‬ ‫ﺑﺮوﻳﺪ و در ﭘﻲ رﺳﺘﻢ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻮن‪:‬‬ ‫ﻫﺮآن ﻛـﺲ ﻛﻪ او را ﺑﻪ دﺷﺖ ﻧﺒﺮد‬

‫ز زﻳﻦ ﭘﻠﻨﮓ اﻧﺪر آرد ﺑﻪ ﮔﺮد‬

‫ﺑﺪو ﺷﺎﻫـﻲ و ﭼﺘـﺮ و دﺧﺘـﺮ دﻫـﻢ‬

‫ﻫﻤﺶ ﻧـﺎم اﺳﭙﻬﺒﺪي ﺑـﺮﻧﻬـﻢ«‬

‫ﺳﺨﻨﺎن اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺗﻮراﻧﻴﺎن را ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ درآورد و ﭼـﺮاغ اﻣﻴـﺪ را در‬ ‫دﻟﺸﺎن روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺳﭙﺎه اﻳﺮان ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﮔﺮز و‬ ‫ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻴﺎن در اﻧﺘﻈﺎرﺷﺎن ﺑﻮد‪ .‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ زودي ﭼـﺮاغ‬ ‫اﻣﻴﺪﺷﺎن ﺧﺎﻣﻮش و ﻧﺎم ﺑﺴﻴﺎريﺷﺎن از ﻳﺎدﻫﺎ ﻓﺮاﻣـﻮش ﺷـﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا آﻧﻬـﺎ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺮگ ﺧﺰان در زﻳﺮ ﭘﺎي اﻳﺮاﻧﻴﺎن رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و از ﭘﺎ درآﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﻛﻪ ﮔﺮوه ﺑﺴﻴﺎري از ﺳﭙﺎﻫﺶ را ﺑﺮﺧﺎكاﻓﺘﺎده و ﻛﺸﺘﻪ دﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﻮن ﻣﺎر زﺧﻤﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد ﭘﻴﭽﻴﺪ و از درد ﻧﺎﻟﻴﺪ‪.‬‬ ‫دو ﺑﻬﺮه ز ﺗـﻮران ﺳﭙـﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷــﺪ ز ﺧﻮﻧﺸﺎن زﻣﻴﻦ ﭼﻮن ﮔﻞ آﻏﺸﺘﻪ ﺷﺪ‬ ‫ﺳﺮ ﺑﺨﺖ ﺗﺮﻛـﺎن ﺑﺮآﻣـﺪ ﺑﻪ ﺧـﻮاب ﮔـﺮﻳـﺰان ﺷـﺪ از رﺳﺘـﻢ اﻓﺮاﺳﻴـﺎب‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس‪ ،‬از ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻣﺎوران ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬

‫‪23‬‬

‫اﻓﺮاﺳﻴﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ رﺳﺘﻢ را اﺳﻴﺮ و درﺑﻨﺪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮدش ﺑـﺮاي‬ ‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ رﺳﺘﻢ ﻧﻴﻔﺘﺪ‪ ،‬راه ﻓﺮار در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻓﺮار او ﺑﻪ ﺳـﻮي‬ ‫ﺗﻮران‪ ،‬ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ و اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫آراﺳﺘﻦ ﻛﺎووس ﺟﻬﺎن را‬

‫ﻛﻲﻛﺎووس ﺑﻪ ﭘﺎرس رﻓﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﭘﺎس ﺑﺎزﮔﺸﺖ از ﻫﺎﻣﺎوران و ﭘﻴﺮوزي‬ ‫ﺑﺮ ﺳﭙﺎه دﺷﻤﻨﺎن‪ ،‬ﭼﻨﺪي را ﺑﻪ ﺟﺸﻦ و ﺷﺎدي ﺳﭙﺮي ﻛﺮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ‬ ‫ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن زر و ﮔﻮﻫﺮ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬او داد و دﻫﺶ ﭘﻴﺸﻪ ﻛﺮد و ﺑﺮاي ﻫﺮ ﺑﺨﺶ‬ ‫از ﻛﺸﻮر ﻧﻤﺎﻳﻨﺪه و ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ داﻧﺎ و دادﮔﺴﺘﺮ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﺻﺪ اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫ﺟﻬﺎنﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ را ﻫﻢ ﺑﻪ رﺳﺘﻢ ﺳﭙﺮد‪ ،‬ﭼﻮن اﻳﻦ روزﮔﺎر ﺧﻮش را از‬ ‫دﻻوريﻫﺎي او ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ در آراﻣﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺷﺎدي و‬ ‫آراﻣﻲ روزﮔﺎر ﻣﻲﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ و از اﻧﺪوه ﺑﻪ دور ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻛﺸﻮر‪ ،‬آﺑﺎدان‪،‬‬ ‫ﮔﻨﺠﻴﻨﻪﻫﺎ ﭘﺮ و ﭘﻴﻤﺎن و دلﻫﺎ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻣﻬﺮ ﺑﻴﻜﺮان ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ از ﻧﺒﻮد ﺑﻴﺪاد‬ ‫و ﺳﺘﻢ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺟﻬﺎﻧﻲ ﭘﺮ از داد ﺷــﺪ ﻳﻜﺴــﺮه‬

‫ﻫﻤﻲ روي ﺑﺮﮔﺎﺷﺖ ﮔﺮگ از ﺑﺮه‬

‫اﺑﻠــﻴﺲ‪ ،‬ﺷــﺎه را ﺳــﺘﻤﻜﺎر و ﻣــﺮدم را ﺳــﺮﮔﺮم ﺟﻨــﮓ و ﺗﺒــﺎﻫﻲ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎي ﻛﺎووس ﺷﺎه ﻣﻮاﻓﻖ ﺳﺮﺷﺖ اﺑﻠـﻴﺲ ﻧﺒـﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﺲ اﻫﺮﻳﻤﻦ ﺑﺮاي ﺑﺮﻫﻢزدن آراﻣﺶ و ﮔﻤﺮاهﻛﺮدن ﺷﺎه ﻧﻘﺸﻪاي ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻤﺮاه ﻛﺮدن اﺑﻠﻴﺲ ﻛﺎووس را و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن رﻓﺘﻦ ﻛﺎووس‬

‫و اﻣﺎ ﭼﻮن ﻛﺎووس ﻛﺎر ﺟﻬﺎن ﺑﻴﺎراﺳﺖ و ﺧﻮد را ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ ﺑﺰرگ‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬اﺑﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺶ آﻣﺪ‪ .‬داﺳﺘﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ روزي ﻛﻲﻛﺎووس‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪24‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﺮاي ﺷﻜﺎر ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬او ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻫﻤﺮاﻫﺎن راه ﻣﻲﺳﭙﺮد ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬ ‫ﺟﻮاﻧﻲ را در ﺑﺮاﺑﺮش دﻳﺪ؛ ﺟﻮاﻧﻲ آراﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺘﻪﮔﻠﻲ در دﺳﺖ‪ .‬ﺟﻮان‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ و زﻣﻴﻦ ادب ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺑﺴﻴﺎر دﺳﺘﻪﮔﻞ را ﺑﻪ ﻛﻲﻛﺎووس‬ ‫داد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺷﺎه درود ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﺎ زﺑﺎﻧﻲ ﻧﺮم و ﮔﺮم ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اي‬ ‫ﺷﺎه ﺟﻬﺎن! ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲﺑﺎﻟﻢ ﻛﻪ از ﭼﺎﻛﺮان ﺗﻮأم و در اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺰرگ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﺎن ﺟﻬﺎﻧﻲ و ﻓﺮ و ﺷﻜﻮه ﺗﻮ را‬ ‫ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺰرﮔﻲ و ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪ‪ .‬واﻻﻳﻲ و ﻓﺮازﻣﻨﺪ‪ .‬ﻛﺪام‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﭙﺎي ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺟﻬﺎن ﭼﻮن ﺗﻮ ﺷﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﺪﻳﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎم ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻛﺎم ﺗﻮ ﺷﺪ روي ﮔﻴﺘﻲ ﻫﻤﻪ‬

‫ﺷﺒﺎﻧــﻲ و ﮔﺮدن ﻓﺮازان رﻣـﻪ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺰرﮔﻲ از اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻓﺮاﺗﺮي و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ آن ﺑﺴﻨﺪه ﻛﻨﻲ‪.‬‬ ‫آري‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﻛﻪ زﻣﻴﻦ از آن ﺗﻮ ﺷﺪه‪ ،‬ﻧﻮﺑﺖ آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ از راز‬ ‫ﮔﺮدش ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎه و ﺷﺐ و روز ﺳﺮ درﺑﻴﺎوري و ﺑﺒﻴﻨﻲ در آن ﺑﺎﻻﻫﺎ‬ ‫ﻛﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮوي ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ آﺳﻤﺎن و آﻧﭽﻪ در‬ ‫اوﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎل ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻲ ﻧﺎﻣﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺟﺎوﻳﺪ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ و‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﭘﻲ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪ آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎه از آن‬ ‫ﻛﺎووس ﺷﺎه اﺳﺖ و اوﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻲراﻧﺪ‪ .‬و آﻧﮕﺎه‬ ‫ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ و ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺖﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮدم ﺟﻬﺎن ﺗﻮﻳﻲ و ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي‬ ‫ﺧﺪاي ﻧﺎدﻳﺪه ﺗﻮ را ﻣﻲﭘﺮﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻲ زﻣﻴﻦ وآﻧﭽﻪ ﺑﺪ ﻛﺎم ﺗﻮ‬

‫ﺷــﻮد آﺳﻤﺎن ﻧﻴﺰ در دام ﺗﻮ«‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس‪ ،‬از ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻣﺎوران ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬

‫‪25‬‬

‫اﺑﻠﻴﺲ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺟﻮاﻧﻲ زﻳﺒﺎ آراﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد و ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﺎن آراﻣﻲ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺖ‪.‬‬ ‫او رﻓﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﺳﺨﻨﺶ ﺗﺎزه در دل ﺷﺎه ﻛﺎرﮔﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد؛ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻮن ﭘﺮﻧﺪ و ﭘﺮﻧﻴﺎن ﻧـﺮم و آرام و ﭼـﻮن ﺳـﺮاب دﻟﻔﺮﻳـﺐ ﺑـﻮد و ﻫﻤـﻪ‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺷﺎه را درﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ اﺑﻠﻴﺲ ﻫـﻢ ﻧﻴـﻚ داﻧﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس ﺳﺴﺖ اﻧﺪﻳﺸﻪ اﺳﺖ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﮔﻮشﺳﭙﺮدن ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﺨﻨﻲ ﺑـﻪ‬ ‫آن دل ﻣﻲﺑﻨﺪد و از راه ﺑﻪ در ﻣﻲرود و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺎووس ﺷﺎه ﭘـﺲ‬ ‫از ﺑﺎزﮔﺸﺖ از ﺷﻜﺎرﮔﺎه‪ ،‬دل ﺳﭙﺮد ﺑﻪ اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺗﺒـﺎه‪ ،‬ﻛـﻪ ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﺑـﻪ‬ ‫آﺳﻤﺎن و ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎه دﺳﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳـﻤﺎن ﻧـﻪ‬ ‫زر و ﮔﻮﻫﺮ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲآﻣﺪ و ﻧﻪ ﺳﭙﺎه و ﻟﺸﻜﺮ‪ ،‬ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻟﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳـﺖ‬ ‫و ﭘﺮي‪ .‬واﻳﻦ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺎه در اﻧﺪﻳﺸﻪ آن ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﺮ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺷﺪ ﺟــﺎن آن ﭘﺎدﺷــﺎ‬

‫ﻛـﻪ ﺗﺎ ﭼﻮن ﺷﻮد ﺑﻲﭘﺮ اﻧﺪر ﻫﻮا؟‬

‫ز داﻧﻨﺪﮔﺎن ﺑــﺲ ﺑﭙﺮﺳﻴـﺪ ﺷــﺎه‬

‫ﻛﺰﻳﻦ ﺧﺎك ﭼﻨﺪﺳﺖ ﺗﺎ ﭼﺮخ ﻣﺎه؟‬

‫ﻛﻲﻛـﺎووس ﺳـﺨﻦ ﻣـﺮدان داﻧـﺎ را ﺷـﻨﻴﺪ و ﭘـﺲ از آن اﻧﺪﻳﺸـﻴﺪ و‬ ‫ﭼﺎرهاي ﮔﺰﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺷﺎه‪ ،‬ﮔﺮوﻫﻲ راﻫﻲ ﻛـﻮه و دﺷـﺖ ﺷـﺪﻧﺪ و از‬ ‫ﻻﻧﻪﻫﺎي ﭼﻨﺪﻳﻦ و ﭼﻨﺪ ﺷﻬﺒﺎز ﺗﻴﺰ ﭘﺮواز‪ ،‬ﺟﻮﺟﻪﻫﺎﻳﻲ را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و ﺑـﻪ‬ ‫ﻛﺎخ ﺷﺎﻫﻲ آوردﻧﺪ‪ .‬ﺟﻮﺟﻪﻫﺎ را ﺑﺎ ﮔﻮﺷﺖ و ﻣﺮغ و ﺑﺮه ﭘـﺮورش دادﻧـﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﻋﻘﺎﺑﻲ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪي ﻓﺮﺑﻪ را‬ ‫ﺑﻪآﺳﺎﻧﻲ‪ ،‬از زﻣﻴﻦ ﺑﺮدارد و ﺑﻪ ﻓﺮاز آﺳﻤﺎن ﺑﺒﺮد‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺷﺎه‪ ،‬ﺗﺨﺘﻲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ؛ ﺗﺨﺘـﻲ زﻳﺒـﺎ و زرﻧﮕـﺎر‬ ‫ﻛﻪ در ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ آن ﻧﻴﺰهﻫﺎﻳﻲ دراز ﻛﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪ ،‬و ﺑﺮ ﻧﻮك ﻫﺮ ﻧﻴـﺰه ران‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪26‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﺮهاي آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ از آن در ﻫﺮ ﮔﻮﺷـﻪ ﺗﺨـﺖ و زﻳـﺮ ﻫـﺮ ﻧﻴـﺰه‬ ‫ﭼﻬﺎر ﺷﻬﺒﺎز ﺑﺴﺘﻨﺪ؛ ﻋﻘﺎبﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﺎن روز و ﺑـﺮاي رﺳـﻴﺪن ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻘﺼﻮد ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﮕﻬﺸﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻛﻲﻛﺎووس ﺟﺎم ﻣﻲ در دﺳﺖ‪ ،‬ﺑـﺮ‬ ‫ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﻋﻘﺎبﻫﺎي ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺮاي رﺑﻮدن ﮔﻮﺷﺖ ﺑـﺎﻻي ﺳﺮﺷـﺎن‬ ‫ﭘﺮﻫﺎ را ﺑﺎز ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪:‬‬ ‫ز روي زﻣﻴﻦ ﺗﺨــﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻨـﺪ‬

‫ز ﻫﺎﻣــﻮن ﺑﻪ اﺑﺮ اﻧﺪر اﻓﺮاﺷﺘﻨـﺪ‬

‫ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻧﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﮔﺮﺳـﻨﮕﻲ ﺑـﺮ‬ ‫آﻧﻬﺎ ﭼﻴﺮه ﺷﺪ و ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﻧﻤﺎﻧﺪ و ﺑﺎل ﻫﺎ را ﻓﺮو ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﭼﻨـﻴﻦ‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ‪:‬‬ ‫ﻧﮕﻮﻧﺴــﺎر ﮔﺸﺘﻨــﺪ از اﺑﺮ ﺳﻴــﺎه‬

‫ﻛﺸﺎن از ﻫﻮا ﻧﻴــﺰه و ﺗﺨﺖ ﺷﺎه‬

‫ﺳــﻮي ﺑﻴﺸﻪاي ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ آﻣﺪﻧــﺪ‬

‫ﺑــﻪ آﻣﻞ ﺑﻪ روي زﻣﻴــﻦ آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﺑﻴﺸـﻪ درون ﺧـﻮار و زار‬

‫ﻧﻴﺎﻳــﺶ ﻫﻤــﻲ ﻛﺮد ﺑﺎ ﻛﺮدﮔـﺎر‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن‪ ،‬ﻛﻲ ﻛﺎووس‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ و زﺧﻤـﻲ در ﺑﻴﺸـﻪ ﺗﺮﺳـﻨﺎك ﺳـﺮﮔﺮم‬ ‫ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺷﺪ و در اﻳﻦ آرزو ﺑﻮد ﻛﻪ دﺳﺘﻲ از آﺳﺘﻴﻦ ﺑـﻪ درآﻳـﺪ و او را از‬ ‫رﻧﺞ و ﺑﻴﭽﺎرﮔﻲ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎز آوردن رﺳﺘﻢ ﻛﺎووس را‬

‫ﭼﻴﺰي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﮔﺮﻓﺘﺎري ﻛﻲﻛﺎووس ﺑﻪ رﺳﺘﻢ رﺳﻴﺪ‪ .‬او از ﻛﺎر‬ ‫ﻛﺎووس دﻟﮕﻴﺮ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻲ دﻳﮕﺮ از ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن اﻳﺮان ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮاغ ﺷﺎه رﻓﺖ و او را از ﮔﺮﻓﺘﺎري ﻧﺠﺎت داد و ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ آورد‪.‬‬ ‫ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن اﻳﺮان ﻛﺎووس را ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻜﻮﻫﺶ ﻛﺮدﻧﺪ و‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس‪ ،‬از ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻣﺎوران ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬

‫‪27‬‬

‫اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻲﺣﺮﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎووس ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺎﻟﻴﺪ‬ ‫و ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﻛﺮد‪ .‬آﻧﮕﺎه او ﻛﻪ از ﻛﺎرش ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻲ رﻓﺘﺎر ﻛﻨﺪ و دادﮔﺮي را در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﮕﺴﺘﺮاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲﻛﻪ او ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺧﺪاي ﻳﻜﺘﺎ را ﭘﻴﺸﻪ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻣﺮدم ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻲ‬ ‫رﻓﺘﺎر ﻧﻤﻮد‪ ،‬اوﺿﺎع ﻛﺸﻮر ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺴﺎﻣﺎن ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮب و آرام؛‬ ‫ﻣﺮدم ﺑﻪ آراﻣﺶ روزﮔﺎر ﻣﻲﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ و ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﻫﻢ ﺳﺮﮔﺮم ﻛﺎر ﺧﻮد‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

WWW.IRANMEET.COM

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬

‫‪2‬‬ ‫رﺳﺘﻢ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮران‬ ‫داﺳﺘﺎن ﺟﻨﮓ ﻫﻔﺖ ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﭘﻬﻠﻮانﻫﺎ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﭘﺸﺖﺳﺮﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺳﺨﺘﻲﻫﺎ و ﺟﻨﮓﻫﺎ آﺳﻮدهدل و‬ ‫ﻛﺎﻣﺮوا ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬روزي از روزﻫﺎ ﺟﺸﻨﻲ آراﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻴﺰﺑﺎن‪ ،‬ﺟﻬﺎنﭘﻬﻠﻮان‬ ‫رﺳﺘﻢ ﺑﻮد و ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﺑﺰرگ و ﻧﺎمآوران اﻳﺮان ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ‬ ‫در »ﻧﻮﻧﺪ« ﮔﺮد آﻣﺪﻧﺪ؛ ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻲ زﻳﺒﺎ و ﺟﺎناﻓﺰا‪ .‬دﻳﺪﻧﻲﻫﺎ‪ ،‬ﭼﺸﻢ را‬ ‫ﻣﻲﻧﻮاﺧﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎن آراﻣﺶ ﻣﻲداد‪ .‬در ﺳﻮﻳﻲ ﺳﺒﺰﻳﻨﻪ ﺑﻮد و درﺧﺘﺎن و‬ ‫در ﺳﻮي دﻳﮕﺮ ﻛﺎخ و اﻳﻮان‪ .‬ﻛﺎخﻫﺎﻳﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﻲﺳﺎﻳﻴﺪﻧﺪ‬ ‫و ﭼﺸﻢﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺑﻮد و ﺧﻮردﻧﻲ و‬ ‫آﺷﺎﻣﻴﺪﻧﻲ و ﻟﺐﻫﺎي ﺧﻨﺪان و ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﻮد از ﻫﺮ ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ در آن ﻣﻴﺎن‪.‬‬ ‫و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ »ﮔﻴﻮ« ﭘﻬﻠﻮان در ﺣﺎل ﻣﺴﺘﻲ ﺑﻪ رﺳﺘﻢ دﺳﺘﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اي ﺟﻬﺎنﭘﻬﻠﻮان! اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﭼﻨﺪ روزي را ﺑﻪ ﺟﺸﻦ و‬ ‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ ﺑﮕﺬراﻧﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ روزي را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻜﺎر ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪ ،‬آن ﻫﻢ‬ ‫ﺷﻜﺎري در ﻧﺨﺠﻴﺮﮔﺎﻫﻲ ﺑﺰرگ و ﺑﻲﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﺷﻜﺎرﮔﺎﻫﻲ ﻛﻪ در آن‪،‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪30‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻫﻤﻪﮔﻮﻧﻪ ﺟﺎﻧﻮر از ﭘﺮﻧﺪه ﺗﺎ ﭼﺮﻧﺪه و ﺧﺰﻧﺪه ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬و آنﺟﺎﻳﻲ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺟﺰ ﻧﺨﺠﻴﺮﮔﺎه اﻓﺮاﺳﻴﺎب‪ .‬آري‪ ،‬دوﺳﺖ دارم ﺑﻪ ﺷﻜﺎرﮔﺎه‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﺎ دﻻورﻳﻤﺎن را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻴﻢ و اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﺎ ﺑﺮاي‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺎر ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬و ﻫﻤﮕﺎن ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن اﻳﺮان ﭼﻪ ﻛﺮدﻧﺪ‪«.‬‬ ‫ﺟﻬﺎنﭘﻬﻠﻮان ﺳﺨﻦ ﮔﻴﻮ را ﭘـﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺑـﺪﻳﻦﺳـﺎن‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن رﺷـﺘﻪ‬ ‫ﺳﺨﻦ را ﺑﻪ ﺷﻜﺎر و ﺷﻜﺎرﮔﺎه ﻛﺸﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻨـﺎ را ﺑـﺮ اﻳـﻦ ﮔﺬاﺷـﺘﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺳﭙﻴﺪهدم ﻓﺮدا ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮔﺮوﻫﻲ از زﺑﺪهﺳﻮاران راه ﺷـﻜﺎرﮔﺎه اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‬ ‫را در ﭘﻴﺶ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن رﻓﺘﻨـﺪ و ﻫﻔﺘـﻪاي را در ﻧﺨﺠﻴﺮﮔـﺎه اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‬ ‫ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ‪ .‬روزﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻜﺎر ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ و ﺷـﺐﻫـﺎ ﺑـﻪ ﺟﺸـﻦ‪ .‬ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن‬ ‫ﺧﻮش و ﺧﺮم و ﺷﺎدﻣﺎن ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﻛﻪ در روز ﻫﺸﺘﻢ اﻧﺪﻳﺸﻪاي در ﺳﺮ رﺳﺘﻢ راه ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻧـﺰد ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن‬ ‫آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﺎران! ﺑﻲﮔﻤﺎن ﺗﺎﻛﻨﻮن اﻓﺮاﺳﻴﺎب از آﻣﺪن ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷـﻜﺎرﮔﺎه‬ ‫و ﺳﺮزﻣﻴﻨﺶ آﮔﺎه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬او ﻓﺮﻳﺒﻜﺎر و ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮد اﺳﺖ و ﻫﻤﻪ اﻳـﻦ‬ ‫را ﻣﻲداﻧﻴﻢ‪ .‬ﺑﻴﻢ دارم ﻛﻪ ﺳﭙﺎه آراﺳﺘﻪ ﻛﻨﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺘﺎزد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫آﮔﺎه ﺑﻮد ﺗﺎ از اﻳﻦ دﺷﻤﻦ ﻛﻴﻨﻪﺗﻮز و ﻧﺎﺑﻜﺎر آﺳﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺮﺳﺪ‪ .‬ﭼﺎره اﻳﻦ‬ ‫ﻛﺎر ﻫﻢ ﮔﻤﺎﺷﺘﻦ دﻳﺪهﺑﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻮاﻧﻤﺮدي ﺑﺎﻳﺪ از ﻣـﺎ ﺟـﺪا ﺑﺸـﻮد‪ ،‬در‬ ‫ﺳﺮ راه اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻫﺮﮔﺎه ﻛﻪ او ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳـﻮي ﻣـﺎ‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻛﺎر آﮔﺎﻫﻤﺎن ﻛﻨﺪ«‪.‬‬ ‫ﭼﻮن ﺳﺨﻦ رﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﮔﺮازه ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آﻣـﺎده‬ ‫اﺳﺖ ﺗﺎ ﻃﻼﻳﻪدار ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن اﻳـﺮان ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﮔـﺮازه ﭘﻬﻠـﻮاﻧﻲ ﺑـﺰرگ ﺑـﻮد؛‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫رﺳﺘﻢ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮران‬

‫‪31‬‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﻛﻪ در ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ ﻫﻤﻪ از او ﺑﻪ ﺳﺘﻮه ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و ﺑـﺎ وﺟـﻮد‬ ‫او ﻧﻘﺸﻪﻫﺎﻳﺸﺎن ﺑﺮاي ﭘﻴﺮوزي ﺑﺮ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻧﻘﺶ ﺑﺮ آب ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﭙﻪ را ﻛﻪ ﭼﻮن او ﻧﮕﻪدار ﺑﻮد‬

‫ﻫﻤﻪ ﭼﺎره دﺷﻤﻨﺎن ﺧــﻮار ﺑﻮد‬

‫ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪ ،‬ﮔﺮازه ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ و ﻃﻼﻳﻪ رﻓﺖ و دﻳﮕﺮ ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﮔﺰﻳـﺪه‪،‬‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻴﺎل آﺳﻮده ﺑﻪ ﺷﻜﺎر ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫از آن ﺳﻮ‪ ،‬در ﺷﺒﻲ ﺗﻴﺮه ﺑﻪ اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺧﺒﺮ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن اﻳـﺮان‪،‬‬ ‫وارد ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮران ﺷﺪهاﻧﺪ و ﺳﺮﮔﺮم ﺷﻜﺎرﻧﺪ‪ .‬ﭘﺎﻳﺎن ﺷﺐ ﺑﻮد و ﻫﻨﮕﺎم‬ ‫ﺧﻮاب وﻟﻲ اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺧﻮاب را از ﭼﺸﻢ دور ﻛﺮد و ﺷـﺒﺎﻧﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﺎن‬ ‫ﻛﺎرآزﻣﻮده ﺳﭙﺎه را ﻧﺰد ﺧﻮد ﺧﻮاﺳﺖ و ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪.‬‬ ‫ز ﻟﺸﻜﺮ ﺟﻬﺎن دﻳﺪﮔﺎن را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ز رﺳﺘــﻢ ﺑﺴﻲ داﺳﺘﺎنﻫﺎ ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫وزان ﻫﻔﺖ ﺟﻨﮕﻲ ﺳـﻮار دﻟﻴــﺮ‬

‫ﻛﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻛﺮدار ﺷﻴﺮ‬

‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﺎ ﺗﻦﭘﻮش ﺧﻮاب در ﺑﺎﻻي ﻛﺎخ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد و ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن‬ ‫در ﺑﺮاﺑﺮش ﺑﻪ ﻣﺨﺪه ﺗﻜﻴﻪزده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎه ﺗﻮران ﭘﺲ از ﻧﮕﺎﻫﻲ ژرف ﺑـﻪ‬ ‫ﺗﻚﺗﻚ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ در اﻳﻦ دل ﺷـﺐ ﺷـﻤﺎ را ﺑـﻪ‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ ،‬ﻧﺸﺎندﻫﻨﺪه ﻛـﺎري ﺑـﺰرگ اﺳـﺖ ﻛـﻪ در ﭘـﻴﺶ دارﻳـﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻲﮔﻤﺎن ﺳﺨﻨﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮان ﺑﻪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﮔﻔـﺖ‪ .‬ﻧـﻪ‬ ‫ﻣﻦ و ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از ﺷﻤﺎ در ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ ﻳـﺎراي ﺑﺮاﺑـﺮي ﺑـﺎ ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن‬ ‫اﻳﺮان ﺑﻪ وﻳﮋه رﺳﺘﻢ را ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﺳﺮداران ﺑﺰرگ اﻳـﺮان‪،‬‬ ‫ﺑــﺎ ﺳــﭙﺎﻫﻲ اﻧــﺪك ﺑــﻪ ﺳــﺮزﻣﻴﻦ ﻣــﺎ آﻣــﺪهاﻧــﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘــﺮﻳﻦ ﻓﺮﺻــﺖ ﺑــﺮاي‬ ‫ﺑﻪدام اﻧﺪاﺧﺘﻦ و در ﺑﻨﺪﻛﺮدن آﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺎووس در ﻣﻴﺪان ﺟﻨـﮓ ﺑـﺮ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪32‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻣﺎ ﭘﻴﺮوز ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ رﺳﺘﻢ و ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻔﺖ ﭘﻬﻠـﻮان اﺳـﺖ‪ .‬ﭘـﺲ‬ ‫اﮔﺮ ﻣﺎ اﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﺎن و ﭘﻬﻠـﻮانﻫـﺎ را از او ﺑﮕﻴـﺮﻳﻢ‪ ،‬ﮔـﺮﻓﺘﻦ اﻳـﺮان از‬ ‫ﻧﻮﺷﻴﺪن ﻛﺎﺳﻪاي آب آﺳﺎنﺗﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﮔﺮ اﻳﻦ ﻫﻔﺖ ﻳﻚ را ﺑﻪ ﭼﻨﮓ آورﻳﻢ‬

‫ﺟﻬﺎن را ﺑﻪ ﻛﺎووس ﺗﻨﮓ آورﻳﻢ«‬

‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب دﺳﺖﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﺧﻨﺪهاي ﺷﻴﻄﺎﻧﻲ ﻛـﺮد و اﻓـﺰود‪:‬‬ ‫»ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻓﺮدا ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻴﺮهروزي ﻛﺎووسﺷﺎه اﺳﺖ و ﮔـﺎه ﺟﺸـﻦ و ﭘﻴـﺮوزي‬ ‫ﻣﺎ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮوﻳﺪ و ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺳﭙﺎه را آﻣﺎده ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ در ﺳﭙﻴﺪهدم ﺗﺎﺧﺘﻦ را آﻏـﺎز‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎم رﺳﻴﺪن ﺑـﻪ دﺷـﻤﻦ ﻧﺒﺎﻳـﺪ از ﭼﻴـﺰي آﮔـﺎه‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻚ راز اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎم در ﺑﻨـﺪ و ﮔﺮﻓﺘـﺎرﻛﺮدن ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن‬ ‫اﻳﺮان ﭘﻮﺷﻴﺪه ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ در آن زﻣﺎن ﻫﻢ ﺳـﺰاوار ﻧﺪﻳـﺪﻳﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺸﻮد و ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ‪ ،‬در ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﻣﺎﻧﺪ و آﺷـﻜﺎر ﻧﺸـﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺷﻜﺎر ﺑﻪ ﻧﺨﺠﻴﺮﮔﺎه ﻣﻲروﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤـﻴﻦ و‬ ‫ﺑﺲ‪ .‬در آن ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳـﺮداران اﻳـﺮان رﺳـﻴﺪﻳﻢ و ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن آﻧﻬـﺎ را‬ ‫دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬دﺳﺘﻮر ﺗﺎﺧﺘﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ‪«.‬‬ ‫ﺳﭙﻴﺪهدم ﺳﻲ ﻫﺰار ﺷﻤﺸﻴﺮزن ﺑﻪ ﺳﻮي رﺳﺘﻢ و ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن دﻳﮕﺮ اﻳـﺮان‬ ‫ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬اﺑﺮي از ﺧﺎك از ﭘﺲ ﺳﻮاران ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪ و در ﭼﺸـﻢ ﺧﻮرﺷـﻴﺪ‬ ‫ﻓﺮو رﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮازه ﻛﻪ در ﻃﻼﻳﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳـﭙﺎه را دﻳـﺪ‪ .‬او دﺳـﺖ را ﺳـﺎﻳﺒﺎن‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﭘﺮﭼﻤﻲ ﺳﻴﺎه ﻧﮕـﺎﻫﺶ‬ ‫را ﻣﻬﻤﺎن ﻛﺮد‪ .‬دل ﮔﺮازه ﺗﭙﻴﺪ‪ .‬آن ﭘﺮﭼﻢ اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﻮد و ﮔﺮازه ﺑﺎرﻫﺎ آن‬ ‫را در ﺟﻨﮓ دﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻬﻠﻮان ﭼﻮن ﺑﺎد ﺑﻪ ﺳﻮي ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن اﻳﺮان رﻓـﺖ و‬ ‫داﺳﺘﺎن را ﺑﺎزﮔﻔﺖ‪ .‬ﮔﺮازه ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳـﺎران! ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‬ ‫ﺟﻔﺎﭘﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﻣﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪:‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫رﺳﺘﻢ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮران‬

‫‪33‬‬

‫ﻛﻪ ﭼﻨﺪان ﺳﭙﺎه اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺪازه ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ز ﻟﺸﻜﺮ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪي و ﻫﺎﻣﻮن ﻳﻜﻲ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ اﻧﺪﻛﻴﻢ و ﺳﭙﺎه دﺷﻤﻦ ﺑﺴﻴﺎر‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎر اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ‪«.‬‬ ‫ﺳﭙﺲ رو ﺑﻪ رﺳﺘﻢ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اي رﺳﺘﻢ ﺷﻴﺮﻣﺮد! ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺳﭙﺎه اﻓﺮاﺳﻴﺎب‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺸﺪه و از آن ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮدان زﺧﻤﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪه‪ ،‬از اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﺑﻴﻢ دارم اﮔﺮ درﻧﮓ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﺳﻨﺪ و ﻛﺎر ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﺨﺖ‬ ‫ﺷﻮد‪«.‬‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن ﮔﺮازه رﻧﮓ و ﺑﻮي ﺧﻮاﻫﺶ و ﺗﺮس داﺷﺖ‪ .‬ﮔـﺮازه ﺑﻴﻤﻨـﺎك‬ ‫ﺑﻮد و رﺳﺘﻢ آرام‪ .‬او ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﺎران ﺳﺮﮔﺮم ﺧﻮردن و ﻧﻮﺷﻴﺪن و ﺷـﺎدي و‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﺮازه ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد و‪:‬‬ ‫ﭼﻮ ﺑﺸﻨﻴﺪ رﺳﺘﻢ ﺑﺨﻨﺪﻳـﺪ ﺳﺨـﺖ‬

‫ﺑﺪو ﮔﻔﺖ »ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ ﭘﻴﺮوز ﺑﺨﺖ‬

‫ﺗﻮ از ﺷﺎه ﺗﻮران ﭼﻪ ﺗﺮﺳﻲ ﭼﻨﻴـﻦ‬

‫ز ﮔــﺮد ﺳـﻮاران ﺗﻮرانزﻣﻴـﻦ‬

‫ﻳﻜﻲ ﺑﺎﺷﺪ از ﻣﺎ وز اﻳﺸﺎن ﻫــﺰار‬

‫ﺳــﻮاران ﮔﺮدﻧﻜــﺶ ﻧﺎﻣـﺪار‬

‫ﺑﻴﻬﻮده اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﻧﺒﺎش ﻛﻪ ﺗﻮراﻧﻴﺎن ﻳﺎراي ﺑﺮاﺑﺮي ﺑﺎ ﻣﺎ را ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎي اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻴﺎ و در ﻛﻨﺎر ﻣﺎ ﺑﻨﺸﻴﻦ و ﺧﻮش ﺑﺎش‪«.‬‬ ‫ﮔﺮازه ﻟﺐ ﮔﺰﻳﺪ و ﺳﺨﻦ را زﻧﺪاﻧﻲ ﺳـﻴﻨﻪ ﻛـﺮد‪ .‬آﻧﮕـﺎه ﺑـﻪ ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ژرف ﻛﺮد؛ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﻪ در آن ﻫﺰار ﺳﺨﻦ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻬﻠﻮانﻫﺎ رو‬ ‫ﺑﻪ رﺳﺘﻢ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻧﺮم ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اي ﭘﻬﻠﻮان ﺑﺰرگ! اﻣﻴﺪ اﻳﺮان و‬ ‫اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻛﺎري ﻧﻜﻦ ﻛﻪ اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﻧﺎﺑﻜﺎر اﻣﻴـﺪ آﻧﻬـﺎ را‬ ‫ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺟﺎم را ﺑﮕﺬار و ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﻫﻨﮕﺎم رزم اﺳـﺖ‪ ،‬ﻧـﻪ‬ ‫ﺑﺰم‪ ...‬ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﻧﮕﺬار دﺷﻤﻦ ﻣﺎ را ﺧﻮار ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﺮدم اﻳـﺮان ﺑﺨﻨـﺪد‪«.‬‬ ‫دﻗﺎﻳﻘﻲ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪34‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫رزم رﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻮراﻧﻴﺎن‬

‫ﮔﻴﻮ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ از ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﺑﺰرگ اﻳﺮان‪ ،‬رو ﺑﻪ رﺳﺘﻢ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اي‬ ‫ﺑﺰرگ ﭘﻬﻠﻮان! ﻛﺎر از ﻛﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ و اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪه‪ ،‬ﭘﺲ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ او ﻧﺒﺮد ﻛﺮد‪ ،‬وﻟﻲ ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز آﻣﺎده ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻦ ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻲ‬ ‫از ﻳﺎران ﭘﻴﺶﺗﺮ ﻣﻲروم ﺗﺎ راه را ﺑﺮ او ﺑﺒﻨﺪم‪ .‬در اﻳﻦ ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﻳﻚ ﭘﻞ‬ ‫واﻗﻊ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲروم و ﺳﺮﭘﻞ راه ﺑﺮ او ﻣﻲﺑﻨﺪم و ﺑﺎ ﺟﻨﮓ و ﮔﺮﻳﺰ‬ ‫ﺳﺮﮔﺮﻣﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ آﻣﺎده ﺷﻮﻳﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﮔﻴﻮ اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺑﻪﺗﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﺳﻮي ﭘﻞ راﻫﻲ ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﺑﻪ‬ ‫آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ اﻓﺮاﺳﻴﺎب و ﺳﭙﺎﻫﺶ از ﭘﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آه از ﻧﻬﺎد ﮔﻴـﻮ‬ ‫ﺑﺮآﻣﺪ‪ .‬در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻛﻪ ﮔﻴﻮ در اﻧﺪﻳﺸﻪ ﭼﺎرهﺟﻮﻳﻲ ﺑﺮاي ﺳﺮﮔﺮمﻛـﺮدن‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب و ﺳﭙﺎﻫﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻬﻤﺘﻦ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺒﺮﺑﻴﺎن و ﺳـﻮار ﺑـﺮ رﺧـﺶ از‬ ‫راه رﺳﻴﺪ‪ .‬ﭘﺮﺗﻮ اﻣﻴﺪ ﺑﻪ دل ﮔﻴﻮ ﺗﺎﺑﻴﺪ‪ .‬رﺳـﺘﻢ ﭘﻬﻠـﻮان ﭼـﻮن ﺷـﻴﺮ ژﻳـﺎن‬ ‫ﻏﺮﻳﺪ و در ﺑﺮاﺑﺮ اﻓﺮاﺳﻴﺎب و آن ﺳﭙﺎه ﮔﺮان اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬اﻓﺮاﺳـﻴﺎب ﺑـﺎ دﻳـﺪن‬ ‫رﺳﺘﻢ و ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن دﻳﮕﺮ اﻳﺮان ﺗﻨﺶ ﻟﺮزﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﭼـﻮ ﺑﺮ رﺧـﺶ اﻓﺮاﺳﻴـﺎﺑﺶ ﺑﺪﻳــﺪ‬

‫ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻮش از ﺗﻨﺶ ﺑﺮ دﻣﻴﺪ‬

‫ﭼـﻮ ﺗﻮس و ﭼﻮ ﮔﻮدرز ﻧﻴﺰه ﮔـﺬار‬

‫ﭼـﻮ ﮔﺮﮔﻴﻦ و ﭼﻮن ﮔﻴﻮ ﮔﺮدﺳﻮار‬

‫ﭼـﻮ ﺑﻬﺮام و ﭼـﻮن زﻧﮕﻨـﻪ ﺷﺎوران‬

‫ﭼـﻮ ﻓﺮﻫــﺎد و ﺑﺮزﻳـﻦ ﺟﻨﮕﺎوران‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن اﻳﺮان در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﭙﺎه اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺻـﻒ ﻛﺸـﻴﺪﻧﺪ و‬ ‫او را ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺘﻲ وا داﺷﺘﻨﺪ و در ﭘﻲ آن ﻫﻢ ﺟﻨﮕﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﻴﻦ دو ﮔـﺮوه‬ ‫آﻏﺎز ﺷﺪ‪ .‬در ﺳﻮﻳﻲ درﻳﺎﻳﻲ ﺳﭙﺎﻫﻲ و در ﺳﻮي دﻳﮕﺮ ﮔﺮوﻫﻲ اﻧﺪك وﻟﻲ‬ ‫ﻛﺎرآزﻣﻮده‪ .‬ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن اﻳﺮاﻧﻲ ﭼـﻮن ﺷـﻴﺮ در ﻣﻴـﺎن رﻣـﻪ ﺳـﭙﺎه‬ ‫ﺗﻮران اﻓﺘﺎدﻧﺪ و آﻧﻬﺎ را ﻫﻤﭽﻮن ﺑﺮگ ﺧﺰان ﺑﻪ زﻣﻴﻦ رﻳﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫رﺳﺘﻢ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮران‬

‫ز ﺗﻮران ﻓﺮاوان ﺳﺮان ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫‪35‬‬

‫ز ﻧﺎمآوران ﺑﺨــﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ‪ ،‬ﺳﺨﺖ آﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬او »ﭘﻴﺮان وﻳﺴـﻪ« را ﻛـﻪ‬ ‫ﻫﻢ وزﻳﺮش ﺑﻮد و ﻫﻢ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اي ﭘﻴـﺮان!‬ ‫ﻛﺎر ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه و اﻳﻦ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺳﻮي رﺳﺘﻢ اﺳﺖ‪ .‬اﮔـﺮ او‬ ‫از ﻣﻴﺎن ﺑﺮود‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﺎم ﻣﺎ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ داﻧﺎﻳﻲ و ﺟﻨﮕـﺎورياي ﻛـﻪ‬ ‫در ﺗﻮ ﺳﺮاغ دارم‪ ،‬ﻳﻜﺴﺮهﻛﺮدن ﻛﺎر در اﻳﻦ ﻣﻴﺪان ﺑﺮاﻳﺖ ﺳﺨﺖ ﻧﻴﺴـﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺮو ﻛﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻲ و آﻧﻬﺎ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮداري‪ ،‬ﺑﻪ آﺳـﺎﻧﻲ اﻳـﺮان را ﺑـﻪ‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻲآورﻳﻢ و ﻣﻦ ﻫﻢ آن را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﺑﺨﺸﻢ‪«.‬‬ ‫ﭘﻴﺮان ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻲدرﻧﮓ ﺑﻪ راه اﻓﺘـﺎد‪ .‬ده ﻫـﺰار ﻧﻴـﺮوي زﺑـﺪه‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و‪:‬‬ ‫ﭼﻮ آﺗـﺶ ﺑﻴــﺎﻣﺪ ﺑــﺮ ﭘﻴﻠﺘــﻦ‬

‫ﻛﺰو ﺑﻮد ﻧﻴﺮوي ﺟﻨﮓ و ﺷﻜﻦ‬

‫ﭘﻴﺮان ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را از رﺳﺘﻢ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﻮي او ﺗﺎﺧﺖ‪ .‬ﺗﻬﻤﺘﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ‪ ،‬دﻧﺪانﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮد و ﭼﻮن ﺷﻴﺮ ﻏﺮﻳـﺪ‪ .‬ﺧـﻮﻧﺶ ﺑـﻪ‬ ‫ﺟﻮش آﻣﺪ و از ﺧﺸﻢ دﻫﺎﻧﺶ ﺧﺸﻚ و ﺗﻠﺦ ﺷﺪ‪ .‬او ﭼﻨﺎن داغ ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ از ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﮔﺮﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ‪:‬‬ ‫ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ اﺳﺐ و ﺑﺮآﻣﺪ ﺧﺮوش‬

‫ﺑﺮ آﻧﺴﺎن ﻛﻪ درﻳﺎ ﺑﺮآﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﻮش‬

‫ﺳﭙﺮ در ﺳﺮ و ﺗﻴﻎ ﻫﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﺸﺖ‬

‫از آن ﻧﺎﻣــﺪاران دو ﺑﻬﺮه ﺑﻜﺸﺖ‬

‫ﺟﻬﺎنﭘﻬﻠﻮان ﺑﺎ ﻳﻮرﺷﻲ ﺑﺮقآﺳﺎ‪ ،‬دو ﺑﺨـﺶ از ﺳـﭙﺎه ده ﻫـﺰار ﻧﻔـﺮي‬ ‫ﭘﻴﺮان وﻳﺴﻪ را ﺑﺮ ﺧﺎك اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻟﺸﻜﺮي ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻧﺎﺑﻮدي رﺳﺘﻢ ﮔﺴـﻴﻞ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﻮد ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ او ﺷﺪ و اﻳﻦ در ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻮد ﻛـﻪ دﻳﮕـﺮ ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن و‬ ‫ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن اﻳﺮان ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﻤﻠﻪاي ﺻﺪﻫﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮزن ﺗﻮراﻧﻲ را ﺑـﻪ ﺧـﺎك‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪36‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و از ﻛﺸﺘﻪﻫﺎ ﭘﺸﺘﻪ ﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﺒـﻮد ﻛـﻪ از‬ ‫ﭼﺸﻢ اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬او ﻛﻪ از دور ﮔﻮاه ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻮد و ﺑـﻪ ﻣﻴـﺪان‬ ‫ﺟﻨﮓ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ دﻳﺪن آن ﺻﺤﻨﻪ ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ‪ ،‬ﻃﺎﻗﺖ از ﻛـﻒ داد‬ ‫و اداﻣﻪ ﺟﻨﮓ را ﺳﻮدﻣﻨﺪ ﻧﺪاﻧﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻲ درﻧـﮓ ﺳـﺮان ﺳـﭙﺎه را ﮔـﺮد‬ ‫آورد و ﺑﺎ اﻧﺪوه و ﺧﺸﻢ ﺑﻪ آﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻓﺴﻮس ﻛﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻳﻢ‪،‬‬ ‫واروﻧﻪ ﺷﺪ و ﮔﻤﺎﻧﻤﺎن ﻧﺎدرﺳﺖ از آب درآﻣﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺮاي ﻧﺎﺑﻮدي ﺳـﺮداران‬ ‫اﻳﺮان آﻣﺪﻳﻢ و اﻛﻨﻮن ﻧﺎﺑﻮدي و ﻣـﺮگ ﮔﺮﻳﺒـﺎﻧﮕﻴﺮ ﺳـﭙﺎه ﺧﻮدﻣـﺎن ﺷـﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪ ،‬اﮔﺮ اﻳﻦ رزم ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﻪ درازا ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬ﻳـﻚ‬ ‫ﺗﻦ از ﺗﻮراﻧﻴﺎن زﻧﺪه ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺟﻨﮓ را ﺑـﻪ‬ ‫ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ و ﺷـﻴﭙﻮر ﺑﺎزﮔﺸـﺖ را ﺑـﻪ ﺻـﺪا درﺑﻴـﺎورﻳﻢ‪ «.‬اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‬ ‫ﺧﻨﺪهاي ﺗﻠﺦ ﻛﺮد و اﻓﺰود‪» :‬ﻣﺎ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﺷﻴﺮﻳﻢ و ﺑﻪ ﺷﻜﺎر روﺑـﺎه‬ ‫آﻣﺪﻳﻢ‪ ،‬وﻟﻲ اﻛﻨﻮن ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻪام ﻧﺎدرﺳﺖ ﺑﻮده و دﺷﻤﻨﺎن ﻣﺎ ﺷـﻴﺮﻧﺪ‬ ‫و ﺳﭙﺎه ﻣﻦ روﺑﺎه‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎ روﺑﻬﺎن ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺷﻴﺮان ﻧﻤﻲﺗﻮان رﻓﺖ و ﺑﺎﻳـﺪ‬ ‫از ﭼﻨﮓ ﺷﻴﺮان ﮔﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﻨﻮن دﺷﺖ‪ ،‬روﺑﺎه ﺑﻴﻨﻢ ﻫﻤﻲ‬

‫ﺳﺮ از رزم ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻴﻨﻢ ﻫﻤﻲ‬

‫رزم ﭘﻴﻠﺴﻢ ﺑﺎ اﻳﺮاﻧﻴﺎن‬

‫ﺳﺨﻨﺎن اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﺮاي ﺳﺮان ﺳﭙﺎه ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﺷﻜﻨﻨﺪه ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻲ از ﺷﺮم‬ ‫ﺷﻜﺴﺖ و ﺗﺮس‪ ،‬ﻣﻬﺮ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺑﺮ ﻟﺐ زدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻟﺒﺸﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد و‬ ‫دﻟﺸﺎن ﭘﺮ ﺟﻮش‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﺑﺮﻧﺘﺎﺑﻴﺪ و آﻧﭽﻪ‬ ‫در دل داﺷﺖ ﺑﺮ زﺑﺎن آورد‪ .‬اﻳﻦ ﭘﻬﻠﻮان ﺑﺰرگ ﻛﻪ در ﺗﻮران و اﻳﺮان‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫رﺳﺘﻢ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮران‬

‫‪37‬‬

‫ﻫﻤﺎوردي ﺟﺰ رﺳﺘﻢ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬از ﺧﺸﻢ ﺑﻪ اﺑﺮو ﮔﺮه زد و ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب آﻣﺪ و ﺳﺨﻦﮔﻔﺘﻦ آﻏﺎز ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﻴﻠﺴﻢ ﭘﻬﻠﻮان ﺑﺰرگ ﺗـﻮراﻧﻲ در ﺑﺮاﺑـﺮ اﻓﺮاﺳـﻴﺎب اﻳﺴـﺘﺎد‪ .‬او ﺑـﺮادر‬ ‫ﭘﻴﺮان وزﻳﺮ اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﮕﺮﻣﻲ ﺑﺮادر‪ ،‬ﺗﺮس را از ﺧﻮد دور‬ ‫ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎه ﮔﺴﺘﺎﺧﻲ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﺎﻳﺪ‪ ،‬وﻟـﻲ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑﮕـﻮﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻨﮕﻮﻧـﻪ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ روﺑﺎه ﺑﺎﺷﻴﻢ و اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺷﻴﺮ‪ .‬ﻣﻦ ﮔﺮﻳﺨﺘﻦ از ﺑﺮاﺑﺮ اﻳﺮاﻧﻴﺎن را‬ ‫ﺷﺮمآور ﻣﻲداﻧـﻢ و ﺑـﻪ ﻛـﻴﻦﺧـﻮاﻫﻲ از ﺗﻮراﻧﻴـﺎن ﻛﺸـﺘﻪﺷـﺪه ﺑـﺎ آﻧﻬـﺎ‬ ‫ﻣﻲﺟﻨﮕﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﺮگ در ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ ﺑﻬﺘﺮ از ﮔﺮﻳﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﮔﺮوﻫﻲ از اﻳﺮاﻧﻴﺎن را ﻧﻜﺸـﻢ‪ ،‬ﻛﺸـﺘﻪ ﻧﻤـﻲﺷـﻮم‪ .‬ﻣـﻦ دﻟﻴـﺮ و‬ ‫ﺟﻮاﻧﻢ و از اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﺎﻛﻲ ﻧﺪارم‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻮس و ﮔﻴﻮ ﻳﻞ ﺑﺎ ﺧﺎك زﻣﻴﻦ‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺷﺎه اﻧﺪﻳﺸﻪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻦ را از ﺳﺮ ﺑﻪ در ﻛﻨـﺪ ﺗـﺎ ﺑـﻪ او ﻧﺸـﺎن‬ ‫ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﺮداران اﻳﺮان را ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﻴﺎه ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﻢ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ‬ ‫ﻛﻪ از اﻳﻦ ﭘﺲ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﻧﺎم ﭘﻴﻠﺴﻢ ﺗﻨﺸﺎن ﺑﻪ ﻟـﺮزه درآﻳـﺪ و آﻣـﺪن ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮران ﺑﺮ اﻳﺸﺎن آرزوﻳﻲ دﺳﺖﻧﻴـﺎﻓﺘﻨﻲ ﺷـﻮد‪ .‬ﭘـﺲ ﮔـﻮش ﺑـﻪ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن ﺷﺎه دارم ﺗﺎ ﻣﻴﺪان را از ﺧﻮن اﻳﺮاﻧﻴﺎن رﻧﮕﻴﻦ ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﺷﺎه ﻓﺮﻣﺎن دﻫﺪ ﻫﻤﭽﻮ ﺷﻴـﺮ‬ ‫ﻛﺸﻢ اﻓﺴﺮ ﻧﺎﻣــﺪاران ﺑﻪ ﮔــﺮد‬

‫ﻣﻴــﺎن ﻳﻼن اﻧــﺪر آﻳـﻢ دﻟﻴﺮ‬ ‫ﺳﺮاﻧﺸــﺎن ﺑﺒﺮم ﺑــﻪ ﺗﻴﻎ ﻧﺒـﺮد«‬

‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب از ﺳﺨﻨﺎن ﭘﻴﻠﺴﻢ ﺷﮕﻔﺖزده ﺷـﺪ‪ .‬ﺗﻠﺨـﻲ ﮔﻔﺘـﺎرش را ﺑـﻪ‬ ‫دﻟﻴﺮﻳﺶ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬درود ﺑﺮ ﺗﻮ ﻛﻪ دﻟﻢ را زﻧـﺪه‬ ‫ﻛﺮدي‪ .‬اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ و ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮ اﻳﺮاﻧﻴـﺎن ﺑﺘـﺎزي‪ ،‬ﺑـﺮو ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﺮاﻳﺖ آرزوي ﭘﻴﺮوزي ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﻴﺪوارم دﻻورﻳﺖ را ﺑﺎ ﻛﺸـﺘﻦ اﻳﺮاﻧﻴـﺎن‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪38‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻲ و ﺑﺎ ﻧﺎم و آوازه ﺑﻠﻨﺪ از ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ ﺑﺮﮔﺮدي!«‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﮔﻔﺘﺎر ﺷﺎه‪ ،‬ﭘﻴﻠﺴﻢ اﻣﻴﺪوار و ﺳﺮزﻧﺪه ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﮔﺬاﺷـﺖ‪.‬‬ ‫او ﺧﺮوﺷﺎن و ﻏﺮان ﺑﻪ ﺳﺮداران اﻳـﺮان رﺳـﻴﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴـﺘﻴﻦ ﻛﺴـﻲ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﺮاﻏﺶ رﻓﺖ »ﮔﺮﮔﻴﻦ« ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﻠﺴﻢ ﻧﻌﺮهاي ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﺷﻤﺸـﻴﺮ ﺑـﺮ ﺳـﺮ‬ ‫اﺳﺐ ﮔﺮﮔﻴﻦ زد‪ .‬اﺳﺐ از ﭘﺎ اﻓﺘﺎد و در ﭘـﻲ آن ﮔـﺮﮔﻴﻦ ﻫـﻢ ﺑـﺮ ﺧـﺎك‬ ‫ﻏﻠﺘﻴﺪ‪ .‬ﭘﻴﻠﺴﻢ ﺑﻪ ﺳﻮي ﮔﺮﮔﻴﻦ ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷـﺖ‪» .‬ﮔﺴـﺘﻬﻢ« دﻳﮕـﺮ ﭘﻬﻠـﻮان‬ ‫اﻳﺮاﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﺎن ﻫﻤﺮزﻣﺶ را در ﺧﻄﺮ ﻣﻲدﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮي او اﺳﺐ ﺗﺎﺧـﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﭘﻴﻠﺴﻢ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﻴﺰه ﺑﻪ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ او زد ﺗﺎ از زﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪش ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻲ‬ ‫ﭘﻬﻠﻮان ﺗﻮراﻧﻲ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﺗﺎ ﭼـﻮب ﻧﻴـﺰه‬ ‫ﺑﺸﻜﻨﺪ و ﻛﺎري از ﭘﻴﺶ ﻧﺮود‪ .‬ﮔﺴﺘﻬﻢ ﭼﻮب را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻧـﺪاﺧﺖ و ﺑـﻪ‬ ‫ﺑﺨﺘﺶ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم‪ ،‬ﭘﻴﻠﺴﻢ ﺑﺎ ﻧﻴﺰه ﺑـﻪ ﮔﺴـﺘﻬﻢ ﻳـﻮرش‬ ‫ﺑﺮد‪ ،‬ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﮔﺴﺘﻬﻢ را ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﻐﺰش را ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﮔﺴـﺘﻬﻢ‬ ‫ﻛﻪ اﻳﻦ را ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺮ را دزدﻳﺪ و ﻧﻴﺰه ﺑﻪ ﻛﻼهﺧﻮدش ﺧـﻮرد و آن‬ ‫را در رﺑﻮد‪ .‬ﮔﺴﺘﻬﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺮي ﺑﺮﻫﻨﻪ و ﺑﺪون ﺟﻨﮓاﻓـﺰار ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد و از‬ ‫اﻧﺪوه ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎري ﮔﺴﺘﻬﻢ دل »زﻧﮕﻪ ﺷﺎوران« را آزرد‪ .‬اﻳﻦ ﭘﻬﻠﻮان اﻳﺮاﻧﻲ ﻛـﻪ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﭘﻴﻠﺴﻢ ﺗﺎﺧﺖ و ﺑﺎ او درآوﻳﺨﺖ‪ .‬او ﺑـﺎ ﺷﻤﺸـﻴﺮ ﺗﻴـﺰ‬ ‫ﺳﺮ ﭘﻴﻠﺴﻢ را ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﭘﻴﻠﺴﻢ ﺷﺎﻧﻪ ﺧـﺎﻟﻲ ﻛـﺮد و ﺷﻤﺸـﻴﺮ ﺑـﺮ‬ ‫ﮔﺮدن اﺳﺒﺶ ﻓﺮود آﻣﺪ‪ .‬اﺳﺐ درﻏﻠﺘﻴﺪ و ﭘﻴﻠﺴﻢ ﭘﻴـﺎده ﺑـﺎ ﭘﻬﻠـﻮان اﻳـﺮان‬ ‫ﺳﺮﮔﺮم ﻧﺒﺮد ﺷﺪ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﭘﻴﻠﺴﻢ ﺳﻪ ﭘﻬﻠﻮان اﻳﺮان را ﺳـﺮﮔﺮم ﺧـﻮد ﻛـﺮده‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﻠﺴﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﺮوﺷﻴﺪ و ﺑـﺎ ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫رﺳﺘﻢ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮران‬

‫‪39‬‬

‫اﻳﺮان ﻧﺒﺮد ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از ﻛﺸﺎﻛﺶ ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﮔﺮدي ﺳـﻴﺎه ﺑﺮﺧﺎﺳـﺖ و ﭼـﻮن‬ ‫اﺑﺮي ﺗﻴﺮه در دل آﺳﻤﺎن ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن اﻳﺮان در ﻛﺎر ﭘﻴﻠﺴﻢ ﻓﺮو ﻣﺎﻧﺪه‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﻴﺮوزي ﺑﺮ او را ﻛﺎري ﺳﺨﺖ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻴـﺎن »ﮔﻴـﻮ«‬ ‫ﭼﻮن ﻛﺎر را ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﺮ ﻏﺮﻳﺪ و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻳﺎراﻧﺶ رﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻳﺎري ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺳــﻪ ﻳـﺎر‬

‫ﺑـﺮآوﻳﺨﺖ ﺑﺎ ﭘﻴﻠﺴﻢ ﻫﺮ ﭼﻬــﺎر‬

‫ﮔﻴﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻠﺴﻢ ﺑﺎ دﻳﺪن ﭼﻬﺎر ﭘﻬﻠﻮان رﻧﮓ ﻣﻲﺑـﺎزد‬ ‫و ﻫﺮاﺳﺎن از ﺑﺮاﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻓﺮار ﻣﻲﻛﻨـﺪ‪ ،‬وﻟـﻲ ﭘﻬﻠـﻮان ﺗـﻮراﻧﻲ‪ ،‬ﺑـﺎ ارادهاي‬ ‫آﻫﻨﻴﻦ و ﺑﻲﺗﺮس و ﺑﻴﻢ ﺑﻪ ﻧﺒﺮد اداﻣـﻪ داد‪ .‬ﭼﻬـﺎر ﭘﻬﻠـﻮان‪ ،‬ﭘﻴﻠﺴـﻢ را در‬ ‫ﻣﻴﺎن ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم »ﭘﻴـﺮان وﻳﺴـﻪ« از ﻗﻠـﺐ ﺳـﭙﺎه ﺗـﻮران اﻳـﻦ‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ را دﻳﺪ و ﻧﮕﺮان ﺑﺮادرش ﺷﺪ‪ .‬او ﺑﻪﺗﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﻳﺎري ﺑﺮادر آﻣﺪ و ﺑﺎ‬ ‫ﻧﻌﺮهاي ﺗﻨﺪرآﺳﺎ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن اﻳﺮان ﺣﻤﻠﻪور ﺷﺪ‪ .‬ﻛﺎر ﺑـﺮ ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن اﻳـﺮان‬ ‫ﺳﺨﺖ ﺷﺪ و ﺑﻴﻢ آن ﻣﻲرﻓﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر دﺷﻤﻦ ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬـﺎ در ﭘـﻲ راه‬ ‫ﭼﺎرهاي ﺑﺮاي رﻫﺎﻳﻲ از دﺳﺖ ﭘﻬﻠﻮان ﻏﻮلﭘﻴﻜﺮ ﺗﻮراﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬ ‫ﺷﻴﻬﻪ رﺧﺶ در ﮔﻮﺷﺸﺎن ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬رﺳﺘﻢ آﻧﻬﺎ را دﻳﺪه ﺑـﻮد و ﺳـﻮار ﺑـﺮ‬ ‫رﺧﺶ ﺗﺎزﻧﺪه و ﻏﺮﻧﺪه ﺑﻪ ﻳﺎرﻳﺸﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬او ﭼﻨﺎن ﻧﻌﺮهاي ﻛﺸﻴﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﻟﺮزه ﺑﺮ اﻧﺪام ﭘﻴﻠﺴﻢ اﻓﺘﺎد و رﻧﮓ از رﺧﺴﺎرش ﭘﺮﻳﺪ‪ .‬او ﻛﻪ ﺗـﺎ ﻟﺤﻈـﺎﺗﻲ‬ ‫ﭘﻴﺶ ﻣﻲﻏﺮﻳﺪ و ﻣﻲﺟﻨﮕﻴﺪ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎﻳﺶ ﺳﺴﺖ ﺷﺪ و ﺑﻴﻢ و ﻫـﺮاس در‬ ‫دﻟﺶ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﻴﻠﺴﻢ رﺳﺘﻢ را ﭼﻮن اژدﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ رﺳـﻴﺪن ﺑـﻪ‬ ‫او‪ ،‬از دم آﺗﺸﻴﻨﺶ ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ و آب ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮد و‪:‬‬ ‫ﮔﺮﻳﺰﻧﺪه ﺷــﺪ ﭘﻴﻠﺴــﻢ ز اژدﻫﺎ‬

‫ﻛــﻪ داﻧﺴــﺖ ﻛﺰوي ﻧﻴﺎﺑﺪ رﻫﺎ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪40‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﺎ ﻓﺮار ﭘﻴﻠﺴﻢ‪ ،‬ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺗﻮران‪ ،‬رواﻧﺸﺎن آزرده ﺷﺪ و ﺳﺨﺖ ﺑﻴﻤﻨـﺎك‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن اﻳﺮان و ﺳﭙﺎﻫﺸﺎن ﺑﺎ اﻣﻴﺪواري ﺑﻪ ﺗﻮراﻧﻴـﺎن‬ ‫ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﮔﺮز و ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﺎن اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ ﭼﻨﺪان ز ﺗـﻮران ﺳﭙـﺎه‬

‫ﻛﻪ از ﻛﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺷﺪ ﭘﺸﺘﻪ ﺗﺎ ﭼﺮخ ﻣﺎه‬

‫رزم اﻟﻜﻮس‬

‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﺎ دﻳﺪن ﺳﭙﺎه درﻫﻢﺷﻜﺴﺘﻪ‪ ،‬آﻫﻲ ﺳﺮد ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬او ﺑﺎ درﻣﺎﻧﺪﮔﻲ و‬ ‫آﺷﻔﺘﮕﻲ در ﭘﻲ ﻛﺴﻲ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺟﻠﻮ رﺳﺘﻢ و ﭘﻬﻠﻮانﻫﺎي دﻳﮕﺮ اﻳﺮان را‬ ‫ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﺎد »اﻟﻜﻮس« اﻓﺘﺎد‪ .‬او ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻨﺎﻳﻪآﻣﻴﺰ در ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻳﺎراﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺸﺎﻧﻲ از اﻟﻜﻮس در اﻳﻦ ﻣﻴﺪان ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد دارم‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ در ﺗﻮران ﺑﻮدﻳﻢ از ﺟﻨﮓ ﺑﺎ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫وﻳﮋه در ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺴﺘﻲ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ از ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﮔﻴﻮ و رﺳﺘﻢ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن‬ ‫ﻣﻲآورد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ آﻧﻬﺎ را در ﺑﻨﺪ و ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻲﻛﺮد و زﻣﺎﻧﻲ زﺧﻤﻲ و ﻛﺸﺘﻪ‪.‬‬ ‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬او در ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎدهﮔﺴﺎري ﻳﻜﺴﺮه از ﺳﭙﺎه اﻳﺮان ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ و‬ ‫ﺳﺮﺧﻮش ﺑﻮد از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ رو ﺑﻪ رو ﺑﺸﻮد و ﺑﺠﻨﮕﺪ و دﺷﺖ‬ ‫را از ﺧﻮﻧﺸﺎن رﻧﮕﻴﻦ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻛﻮ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ و ﭼﻨﺎن ﻛﺮدنﻫﺎ و آن‬ ‫ﮔﻔﺘﺎرﻫﺎي آﺗﺸﻴﻦ؟! اﻛﻨﻮن اﻳﻦ ﮔﻮي و اﻳﻦ ﻣﻴﺪان‪ ،‬ﭘﺲ ﻛﺠﺎﺳﺖ اﻳﻦ‬ ‫اﻟﻜﻮس ﺗﺎ دﻣﺎر از اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﺮآورد؟«‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﮔﻮش اﻟﻜﻮس رﺳـﻴﺪ و دل او را ﺑـﻪ درد آورد‪ .‬اﻓﺴـﺎر‬ ‫اﺳﺐ را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﺳﭙﺎه آﻣﺪ‪ .‬در ﺑﺮاﺑﺮ اﻓﺮاﺳﻴﺎب اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬اﺑﺮو در‬ ‫ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﺎه‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﺳﺮاغ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻲ و ﮔﻔﺘﻲ ﻛـﻪ در‬ ‫ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ از اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﻴﺰار ﺑﻮدهام و ﻫﻴﭽﮕﺎه‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫رﺳﺘﻢ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮران‬

‫‪41‬‬

‫از ﻧﺒﺮد ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺗﺮس ﻧﺪارم‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻪ در ﻣﺴﺘﻲ ﻛﻪ در ﻫﻮﺷﻴﺎري ﻫﻢ ﺑﺎ آﻧﻬـﺎ‬ ‫ﻧﺒﺮد ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﻴﺎه ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﻤﺸﺎن‪ .‬و اﮔﺮ ﺗﺎﻛﻨﻮن ﻫﻢ ﺑـﻪ ﻣﻴـﺪان‬ ‫ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬از ﺷﺎه اﺟﺎزه ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﭘﺲ اﻛﻨﻮن اﮔﺮ ﺷﺎه اﺟـﺎزه ﺑﺪﻫـﺪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻴﺪان ﻣﻲروم ﺗﺎ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﺮان ﺳﭙﺎه اﻳﺮان را از اﺳﺐ ﺑـﻪ‬ ‫زﻳﺮ ﻣﻲﻛﺸﻢ و ﺧﻮار و زارﺷﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﺮوز ﻧﺸـﺎن ﻣـﻲدﻫـﻢ ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬ ‫ﺷﻴﺮم و اﻳﺮاﻧﻴﺎن روﺑﺎه‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﻗﻠﺐ ﺳﭙﺎه ﺑﻤﺎن و ﺑﺒﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﺎ‬ ‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣﻴﺪوار ﺷﺪ و ﭘـﺲ از ﺑﺮاﻧـﺪازﻛﺮدن ﺑـﺮ و‬ ‫ﺑﺎﻻ و ﻳﺎل و ﻛﻮﭘـﺎل اﻟﻜـﻮس ﮔﻔـﺖ‪» :‬اي ﻣـﺮد! ﺗـﻮ از ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن ﺑـﺰرگ‬ ‫ﺗﻮراﻧﻲ و ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎه دﻟﻴﺮان‪ .‬ﭘﺲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ و ﺑـﻲﭘﻨـﺎه ﺑـﻪ ﻣﻴـﺪان‬ ‫ﺑﺮوي‪ .‬ﻣﺒﺎدا ﻛﻪ از دﺷﻤﻦ زﺧﻤﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﺳﺪ و ﺳﭙﺎه اﻣﻴﺪش را از دﺳﺖ‬ ‫ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﻦ و ﮔﺮوﻫﻲ زﺑﺪهﺳﻮار را ﺑﺮﮔﺰﻳﻦ و ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻴﺪان ﺑﺒﺮ و ﺑﺎ ﻳﺎري آﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺳﭙﺎه اﻳﺮان ﺑﺘـﺎز و آﻧـﺎن را در ﻫـﻢ ﺑﺸـﻜﻦ‪.‬‬ ‫ﭼﻮن ﭘﺲ از ﺷﻜﺴﺖ ﭘﻴﻠﺴﻢ و ﻓﺮار او از دﺳﺖ رﺳﺘﻢ‪ ،‬اﻣﻴﺪ ﻣﺎ ﺗﻨﻬـﺎ ﺑـﻪ‬ ‫ﺗﻮ اﺳﺖ و ﺑﺲ‪«.‬‬ ‫اﻟﻜﻮس ﻫﺰار زﺑﺪهﺳﻮار ﺑﺮﮔﺰﻳـﺪ و ﺑـﺎ دﻟـﻲ ﭘـﺮ ﻛـﻴﻦ ﭘـﺎ ﺑـﻪ ﻣﻴـﺪان‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬او و ﺳﻮاران ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺧﺮوﺷﻨﺪه و ﺗﻮﻓﻨﺪه‪ ،‬ﮔﺮد و ﺧﺎكﻛﻨـﺎن‬ ‫و ﺑﺎ ﻧﻴﺰهﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ اﻳﺮاﻧﻴﺎن رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬اﻟﻜـﻮس ﻛـﻪ ﻣـﻲ داﻧﺴـﺖ‬ ‫ﻫﻤﻪ اﻳﺮان رﺳﺘﻢ اﺳﺖ‪ ،‬در ﭘﻲ او ﻣﻲﮔﺸﺖ ﺗـﺎ ﺑـﺎ او ﻧﺒـﺮد ﻛﻨـﺪ و از ﭘـﺎ‬ ‫درش آورد و دل ﺗﻮراﻧﻴﺎن را ﺷﺎد ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭼﺸﻢ ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ ﻛـﻪ‬ ‫»زواره« را دﻳﺪ‪ .‬زواره ﻛﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﺑﺮادرش رﺳـﺘﻢ ﺷـﺒﺎﻫﺖ داﺷـﺖ‪،‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫‪42‬‬

‫ﻧﮕﺎه اﻟﻜﻮس را ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬اﻟﻜﻮس ﺑﻪ ﮔﻤﺎن اﻳﻦ ﻛﻪ او رﺳـﺘﻢ‬ ‫اﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ رﻓﺖ و آﻣﺎده ﻧﺒﺮد ﺷﺪ‪ .‬زواره ﻛﻪ دﺷﻤﻦ را در ﺑﺮاﺑـﺮش‬ ‫دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ او درآوﻳﺨﺖ‪.‬‬ ‫زواره ﺑﺮآوﻳﺨﺖ ﺑﺎ او ﺑﻪ ﻫﻢ‬

‫ﺑﻪ ﻧﻴﺰه ﺑﻪ ﻛﺮدار ﺷﻴﺮ دژم‬

‫دو ﭘﻬﻠﻮان ﭼﻨﺪان ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺒﺮد ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﺰهﻫﺎﻳﺸﺎن درﻫﻢ ﺷﻜﺴـﺖ‪.‬‬ ‫زواره ﻛﻪ ﭘﻬﻠﻮان ﺗﻮراﻧﻲ را ﺑﺴﻴﺎر ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ و ﭘﺮ زور دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﻫﻤﻪ از ﻣﻴﺪان ﺑﻪ در ﻧﺮﻓﺖ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑـﺮد‪ .‬ﻧﺒـﺮدي ﺳـﺨﺖ‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ آﻏﺎز ﺷﺪ و ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪ دﻳﮕﺮي را ﺑﺎ زﺧﻢ ﺷﻤﺸـﻴﺮ از‬ ‫ﭘﺎ درآورد‪ ،‬وﻟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﺑﺴﻴﺎر ارﻣﻐﺎﻧﻲ ﺟﺰ ﺷﻜﺴﺘﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ ﻧﺪاﺷـﺖ‪.‬‬ ‫زور ﭘﻬﻠﻮانﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺰه و ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ را ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ و ﻫﻴﭻ ﻳـﻚ ﺗﻮاﻧـﺎﻳﻲ‬ ‫ﭘﻴﺮوزﺷﺪن ﺑﺮ دﻳﮕـﺮي ﻧﺪاﺷـﺖ‪ ،‬ﺗـﺎ اﻳـﻦ ﻛـﻪ ﻫـﺮ دو ﭼـﺎره ﻛـﺎر را در‬ ‫ﺑﻪﻛﺎرﮔﻴﺮي اﺑﺰار ﺟﻨﮕﻲ دﻳﮕﺮي ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﮔﺮزﻫـﺎ ﺑـﻪ ﻛـﺎر‬ ‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ و در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن اﻟﻜﻮس ﭘﻴﺸﺪﺳﺘﻲ ﻛﺮد و ﮔﺮز را ﺑﺎ ﺗﻦ زواره آﺷﻨﺎ‬ ‫ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﻴﻨﺪاﺧﺖ اﻟﻜﻮس ﮔﺮز ﭼﻮ ﻛـــﻮه‬

‫ﻛــﻪ از زﺧـﻢ او ﺷـﺪ زواره ﺳﺘﻮه‬

‫ﺑﻪ زﻳﻦ اﻧﺪر از زﺧﻢ ﺑﻴﻬﻮش ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎك اﻧﺪر اﻓﺘﺎد و ﺧﺎﻣﻮش ﮔﺸﺖ‬

‫اﻟﻜﻮس ﺑﻪ ﮔﻤﺎن اﻳﻦ ﻛﻪ رﺳـﺘﻢ را ﻧﺎﻛـﺎر ﻛـﺮده و از اﺳـﺐ اﻧﺪاﺧﺘـﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺎد و ﭘﻴﺮوز از اﺳﺐ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺳﺮ ﭘﻬﻠﻮان را از ﺗﻦ ﺟﺪا ﻛﻨﺪ‬ ‫و ﺑﺎ ﺧﺒﺮي ﺧﻮش ﻧﺰد ﺷﺎه ﺗﻮران ﺑﺮود‪ .‬ﻏﺎﻓﻞ از اﻳـﻦ ﻛـﻪ رﺳـﺘﻢ از دور‬ ‫اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ را دﻳﺪه و در اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﺠﺎت ﺟﺎن ﺑﺮادرش اﺳﺖ‪.‬‬ ‫رﺳﺘﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ آﺗـﺶ ﺑـﻪ ﺳـﻮي اﻟﻜـﻮس زﺑﺎﻧـﻪ ﻛﺸـﻴﺪ‪ .‬ﺟﻬـﺎن ﭘﻬﻠـﻮان‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫رﺳﺘﻢ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮران‬

‫‪43‬‬

‫ﻧﻌﺮه ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻧﺎﻣﺮد! ﮔﻤـﺎن ﻛـﺮدي رﺳـﺘﻢ ﻣـﺮده ﻛـﻪ ﺑﺘـﻮاﻧﻲ‬ ‫ﺑﺮادرش را ﺑﻜﺸﻲ؟ ﮔﻮﻳﺎ ﻫﻨﻮز در ﭼﻨﮕﺎل ﺷﻴﺮ ﻧﻴﻔﺘﺎدي ﻛﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ دﻟﻴﺮ‬ ‫ﺷﺪي! ﭘﺲ ﺑﺎش ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻢ ﻧﺒﺮد ﺑﺎ رﺳﺘﻢ ﭼﻪ ﻣﺰهاي دارد‪« .‬‬ ‫اﻟﻜﻮس از ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻨﺎن رﺳﺘﻢ‪ ،‬دﺳﺘﺶ ﻟﺮزﻳـﺪ و ﺧﻨﺠـﺮ از ﻛﻔـﺶ‬ ‫اﻓﺘﺎد‪ .‬زواره ﺑﺎ دﻳﺪن ﺑﺮادر ﺟﺎﻧﻲ ﺗﺎزه ﮔﺮﻓـﺖ و ﺑـﺎ ﺗـﻦ دردﻧـﺎك از ﺟـﺎ‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬رﺳﺘﻢ زﻳﺮ ﺑﺎزوي زواره را ﮔﺮﻓﺖ و او را ﺑـﺮ اﺳـﺒﺶ ﻧﺸـﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻟﻜﻮس ﻛﻪ ﻓﺮﺻﺖ را ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﭼﺎﺑﻜﻲ ﺑـﺮ اﺳـﺒﺶ ﭘﺮﻳـﺪ‪ .‬او‬ ‫آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ از ﻣﺮدي و ﻣﺮداﻧﮕﻲ ﻧﺰد اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد از ﻳﺎد ﺑﺮد و راه‬ ‫ﻓﺮار در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﺳـﺒﺶ را ﺑﺘـﺎزد‪ ،‬ﻧﻴـﺰه‬ ‫رﺳﺘﻢ را در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺶ دﻳﺪ‪ .‬دل اﻟﻜﻮس ﺗﭙﻴﺪ و دﺳﺖﻫـﺎﻳﺶ ﻟﺮزﻳـﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭻ راه ﮔﺮﻳﺰي ﺑﺮاﻳﺶ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻜﺎرﭼﻲ‪ ،‬ﺧﻮد در دام اﻓﺘـﺎده ﺑـﻮد‪.‬‬ ‫رﺳﺘﻢ ﻧﻴﺰه را ﺑﻪ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ اﻟﻜﻮس زد و او را از زﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬ ‫ﻛﻮﺑﻴﺪ‪.‬‬ ‫زدش ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻫﻤﭽﻮ ﻳﻚ ﻟﺨﺖ ﻛﻮه‬

‫ﭘﺮ از ﺑﻴــﻢ ﺷﺪ ﺟﺎن ﺗـﻮران ﮔﺮوه‬

‫دو ﺳﭙﺎه از اﻳﻦ ﻛﺎر در ﺷﮕﻔﺖ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه‪ ،‬اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻓﺮﻳـﺎد ﺷـﺎدي‬ ‫ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺗﻮراﻧﻴﺎن ﺑﻴﻤﻨﺎك و ﻣﺎﺗﻢزده ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﻛﺸﺘﻪﺷﺪن ﭘﻬﻠـﻮان‬ ‫ﺑﺰرگ ﺗﻮران‪ ،‬ﻫﻔﺖ ﭘﻬﻠﻮان ﺳﭙﺎه اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﻫﻢﭘﻴﻤﺎن ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨـﮓ‬ ‫رﺳﺘﻢ ﺑﺮوﻧﺪ و او را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارﻧﺪ‪ .‬در ﭘﻲ آﻧﺎن ﻫﻢ ﮔﺮوﻫﻲ از ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﻛﻴﻦﺧﻮاﻫﻲ اﻟﻜﻮس ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ‪ ،‬ﺳﻮار ﺑـﺮ‬ ‫اﻣﻮاج اﺣﺴﺎﺳﺎت ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﺷﺪ و ﺑﺮاي ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻦ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻋﻮاﻃـﻒ‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻲ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﺧﺎص ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻳﺪﻳﺪ رﺳﺘﻢ ﺑﺎ اﻟﻜـﻮس ﭼـﻪ ﻛـﺮد؟‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪44‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫واي ﺑﺮ ﻣﺎ اﮔﺮ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﺑﺮاي ﻛﻴﻦﺧﻮاﻫﻲ اﻟﻜﻮس ﻛـﺎري ﻧﻜﻨـﻴﻢ! او‬ ‫دوﺳﺖ و ﻳﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ رواﻧﺶ زﻣﺎﻧﻲ آراﻣﺶ ﭘﻴﺪا ﻣـﻲﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ دﺷﻤﻦ ﻛﻴﻨﻪﺗﻮز او را ﺑﻜﺸـﻴﺪ و ﻧـﺰد او ﺑﻔﺮﺳـﺘﻴﺪ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ درﻧـﮓ‬ ‫ﻧﻜﻨﻴﺪ و ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﺑﺪﻫﻴﺪ و ﻫﻤﮕﻲ ﺑﻪ ﻳﻚﺑﺎره ﺑﻪ رﺳﺘﻢ ﺑﺘﺎزﻳـﺪ‬ ‫و ﺳﺮش را ﺑﻪ ﮔﺮز ﮔﺮان ﺑﻜﻮﺑﻴﺪ و ﺳﻴﻨﻪاش را ﺑﻪ ﺧﻨﺠﺮ ﺑﺪرﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﺗﻮران ﺑﻪ ﺳﻮي رﺳﺘﻢ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻮ ﻟﺸﻜﺮ ﺷﻨﻴﺪﻧـــﺪ آواز اوي‬

‫ﺑﻪ رﺳﺘﻢ ﻧﻬﺎدﻧـﺪ ﻳﻜﺒــﺎره روي‬

‫ﮔﺮﻳﺨﺘﻦ اﻓﺮاﺳﻴﺎب از رزﻣﮕﺎه‬

‫رﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻫﻔﺖ ﭘﻬﻠﻮان ﺗﻮراﻧﻲ درﮔﻴﺮ ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎك اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﭘﺲ‬ ‫از آن ﻫﻢ ﻧﺒﺮدي ﺳﺨﺖ درﮔﺮﻓﺖ و ﮔﺮوه ﺑﺴﻴﺎري از ﺳﭙﺎه ﺗﻮران ﻛﺸﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﻛﻪ ﻣﺎﻧﺪن در ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ را ﺑﺎ ﻧﺎﺑﻮدي ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻲداﻧﺴﺖ‬ ‫راه ﮔﺮﻳﺰ در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﭙﺎﻫﺶ ﻫﻢ در ﭘﻲ او ﻓﺮاري ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ از‬ ‫ﺗﺮس ﺟﺎن‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﻫﻤﺮاه آورده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪،‬‬ ‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﺴﻴﺎر‪ ،‬ﭘﻴﺮوز و ﺷﺎدﻣﺎن راه اﻳﺮان در ﭘﻴﺶ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﻓﺮاﺳﻴﺎب آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ اﻳﺮاﻧﻴﺎن را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﺪ وﻟﻲ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﺪش ﺑﻪ‬ ‫ﺳﭙﺎه ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﻴـﻦ اﺳﺖ رﺳﻢ ﺳﺮاي ﺳﭙﻨـﺞ‬

‫ﻳﻜــﻲ زو ﺗﻦ آﺳﺎن و دﻳﮕﺮ ﺑﻪ رﻧﺞ‬

‫ﺑﺮ اﻳﻦ و ﺑﺮ آن ﻧﻴﺰ ﻫﻢ ﺑﮕــﺬرد‬

‫ﺧــﺮدﻣﻨﺪ ﻣــﺮدم ﭼﺮا ﻏﻢ ﺧﻮرد؟‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬

‫‪3‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬ ‫ﺧﻮان اول؛ ﻛﺸﺘﻦ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر دو ﮔﺮگ را‬

‫در روزﮔﺎر ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﮔﺸﺘﺎﺳﺐ در ﺟﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ اﻳﺮان و ﺗﻮران‬ ‫درﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬دﺧﺘﺮان ﺷﺎه اﻳﺮان ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﺎه ﺗﻮران اﺳﻴﺮ و در ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم‬ ‫»روﻳﻴﻦدژ« زﻧﺪاﻧﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭘﺴﺮ ﮔﺸﺘﺎﺳﺐ‪ ،‬ﺑﺮاي رﻫﺎﻳﻲ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﮔﺮان از ﺷﻬﺮ ﺑﻠﺦ ﺑﻴﺮون ﺗﺎﺧﺖ و ﺑﻪ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ‬ ‫اﺳﻴﺮي ﺗﻮراﻧﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﻛﺮﮔﺴﺎر« راه ﺗﻮران در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬او رﻓﺖ و‬ ‫رﻓﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ راه دو ﺗﺎ ﺷﺪ‪ .‬در آﻧﺠﺎ اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﺶ ﻫﻢ‬ ‫دﺳﺘﻮر اﻳﺴﺘﺎدن داد‪ .‬ﻫﻤﻪ از اﺳﺐﻫﺎ ﭘﻴﺎده ﺷﺪﻧﺪ و آرام ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﻴﻤﻪ و‬ ‫ﺧﺮﮔﺎه ﺑﺮ ﭘﺎﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮردن و ﻧﻮﺷﻴﺪن ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ دﺳﺘﻮر‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‪ ،‬ﻛﺮﮔﺴﺎر را ﺑﻪ ﻧﺰدش آوردﻧﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‪ ،‬ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ ﺑﻪ اﺳﻴﺮ‬ ‫ﺗﻮراﻧﻲ داد و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﻣﺮد! ﺧﻮب ﺑﻪ ﺳﺨﻨﻢ ﮔﻮش ﻛﻦ! ﻣﻦ‬ ‫در رﺳﻴﺪن ﺑﻪ روﻳﻴﻦدژ ﺑﻪ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﻧﻴﺎز دارم‪ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﺳﺨﻦ راﺳﺖ‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻲ و ﻣﺮا ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺷﺎه ﺗﻮران را از ﺗﺨﺖ ﺑﻪ زﻳﺮ ﻣﻲﻛﺸﻢ و‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫‪46‬‬

‫ﺗﻮ را ﺟﺎي او ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻲ ﻣﻲرﺳﺎﻧﻢ‪ .‬وﻟﻲ اﮔﺮ زﺑﺎن ﺑﻪ دروغ ﺑﺎز ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻣﻴﺎﻧﺖ‬ ‫را ﺑﻪ ﺧﻨﺠﺮ ﺑﻪ دو ﻧﻴﻢ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﺳﺰاي دروغﮔﻮﻳﻲ ﭼﻴﺴﺖ‪«.‬‬ ‫ﻛﺮﮔﺴﺎر ﺑﻪ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ و ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﮔﻔـﺖ‪» :‬اي ﺷـﺎﻫﺰادة‬ ‫ﻧﺎﻣﺪار! ﺑﺪان ﻛﻪ از ﻣﻦ ﺟﺰ ﺳﺨﻦ راﺳﺖ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮي‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﻫـﻢ ﻫﻤـﺎن‬ ‫ﻛﺎري را ﻛﻦ ﻛﻪ درﺧﻮر ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن اﺳﺖ‪ «.‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﺎ ﺧﺮﺳـﻨﺪي ﺳـﺮي‬ ‫ﺟﻨﺒﺎﻧــﺪ و ﮔﻔــﺖ‪» :‬آﺳــﻮدهدل ﺑــﺎش ﻛــﻪ از ﺷــﺎﻫﻲ ﭼــﻮن اﺳــﻔﻨﺪﻳﺎر‬ ‫ﭘﻴﻤﺎنﺷﻜﻨﻲ ﺳﺮ ﻧﻤﻲزﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ اﻛﻨـﻮن ﺑﮕـﻮ ﺑـﺪاﻧﻢ روﻳـﻴﻦدژ ﻛﺠﺎﺳـﺖ؟‬ ‫ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آﻧﺠﺎ‪ ،‬ﭼﻨﺪ راه ﻫﺴـﺖ؟ از ﻛـﺪام راه آﺳـﺎن و ﺑـﻲﮔﺰﻧـﺪ‬ ‫ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ؟ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﭼﻨﺪ ﻓﺮﺳﻨﮓ راه اﺳﺖ؟ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ ﺳﭙﺎﻫﻲ‬ ‫از آﻧﺠﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ ﺑﻪ ﺟﺰ اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ درﺑﺎره دژ ﻣﻲداﻧـﻲ ﺑـﺮاﻳﻢ‬ ‫ﺑﮕﻮ‪«.‬‬ ‫ﻛﺮﮔﺴﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﺎﻫﺰادة ﻧﻴﻚﭘﻲ‪ ،‬اﻛﻨﻮن آﻧﭽﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑـﻪ ﺗـﻮ‬ ‫ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺪان ﻛﻪ از ﺳﻪ راه ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻪ روﻳﻴﻦ دژ رﺳﻴﺪ؛ اﻟﺒﺘﻪ ﺳﻪ راﻫـﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام وﻳﮋﮔﻲ ﺧﻮد را دارد‪ .‬از ﻳﻜﻲ ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣـﻲرﺳـﻲ و‬ ‫از دﻳﮕﺮي دو ﻣﺎﻫﻪ‪ .‬در راه ﻧﺨﺴﺖ از ﻛﻨﺎر ﺷﻬﺮ و آﺑـﺎدي و آب و ﮔﻴـﺎه‬ ‫ﻣﻲﮔﺬري‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ در راه ﺑﺎ ﺳﺮﺑﺎزان ﺗﻮراﻧﻲ ﻫـﻢ ﺑﺮﺧـﻮرد ﻣـﻲﻛﻨـﻲ‪ ،‬وﻟـﻲ‬ ‫ﭼﻨﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺖ دردﺳﺮﺳﺎز ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در راه دوم ﻛﻪ ﻛﻮﺗﺎهﺗـﺮ اﺳـﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﻪ ﮔﻴﺎه ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷـﻮد ﻧـﻪ آﺑﺸـﺨﻮري ﺑـﺮاي ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳـﺎن‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑـﺮاي‬ ‫ﺧﻮردﻧﻲ و آﺷﺎﻣﻴﺪﻧﻲ ﺳﺨﺖ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ و ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻲﺷﻮﻳﺪ‪ .‬و ﺳـﺮاﻧﺠﺎم راه‬ ‫ﺳﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ را در ﭘﺎﻳﺎن ﻫﻔﺘﻪاي ﺑﻪ روﻳﻴﻦدژ ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺧـﺐ‪،‬‬ ‫ﻣﺮد ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺗﺎ از اﻳﻦ راه ﺑﮕﺬرد‪ ،‬ﭼﻮن اﻳﻦ راه‪:‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪47‬‬

‫ﭘﺮ از ﺷﻴﺮ و ﮔﺮگ اﺳﺖ و ﻧﺮ اژدﻫـﺎ ﻛـﻪ از ﭼﻨﮕﺸـﺎن ﻛـﺲ ﻧﻴـﺎﺑـﺪ رﻫـﺎ‬ ‫ﻓﺮﻳﺐ زن ﺟﺎدو از ﮔـــﺮگ و ﺷﻴـﺮ ﻓﺰون اﺳـﺖ ﻫﻢ ز اژدﻫــﺎي دﻟﻴـــﺮ‬ ‫ﺑﻴﺎﺑﺎن و ﺳﻴﻤﺮغ و ﺳﺮﻣــﺎي ﺳﺨـﺖ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺑــﺎد ﺧــﻴﺰد ﺑﺪرد درﺧـﺖ‬ ‫وز آن ﭘﺲ ﭼﻮ روﻳﻴﻦدژ آﻳﺪ ﭘﺪﻳـﺪ ﻧـﻪ دژ دﻳﺪ از آن ﺳﺎن ﻛﺴﻲ ﻧﻪ ﺷﻨﻴـﺪ‬

‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﺮج و ﺑﺎروﻫﺎي اﻳﻦ دژ ﺷﮕﻔﺖ از ﺑﻠﻨﺪي ﺑﻪ اﺑﺮ ﻣﻲرﺳﺪ‪ .‬در آن ﺳﭙﺎه‬ ‫و اﺑﺰار ﺟﻨﮕﻲ ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ و در ﮔﺮداﮔﺮدش رود آب روان اﺳﺖ و ﭼﺸﻢ‬ ‫از دﻳﺪﻧﺶ ﺧﻴﺮه ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬رودﻫﺎ ﭼﻨﺎن ﺑﺰرﮔﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺷﺎﻫﺰاده ﺑﺨﻮاﻫﺪ از‬ ‫دژ ﺑﻪ ﺷﻜﺎر ﺑﺮود‪ ،‬ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺳﻮار ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺸﻮد ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺷﺖ آﻧﺴﻮ‬ ‫ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬دژ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﺷﻬﺮ اﺳﺖ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در آن وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻫﻢ دار‬ ‫و درﺧﺖ و زﻣﻴﻦ ﻛﺸﺎورزي دارد‪ ،‬ﻫﻢ ﻛﻮره ﺟﻬﺖ ﮔﺪاﺧﺘﻦ آﻫﻦ و ﻫﻢ‬ ‫آﺳﻴﺎب و ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز زﻧﺪﮔﻲ اﻧﺴﺎنﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ‬ ‫ﺻﺪﺳﺎل در آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺎز ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ از ﺑﻴﺮون‬ ‫ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ روي‪ ،‬روﻳﻴﻦدژ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﺧﻮد داﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫ﺑﺘﻮاﻧﻲ ﺧﻮد را ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻲ‪«.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻛﺎر را ﺑـﺲ ﺳـﺨﺖ دﻳـﺪ‪ ،‬ﭘـﺲ ﺑـﻪ ﺧـﻮد‬ ‫ﭘﻴﭽﻴﺪ و زﻣﺎﻧﻲ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬او ﭘﺲ از دﻗﺎﻳﻘﻲ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣـﺎ ﺟـﺰ‬ ‫اﻳﻦ ﻛﻪ از راه ﻛﻮﺗﺎه ﺑﺮوﻳﻢ‪ ،‬ﭼﺎره اي ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﭼﻮن در ﺟﻬـﺎن‪ ،‬راه ﻛﻮﺗـﺎه‬ ‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﻛﺮﮔﺴﺎر ﻟﺒﻲ ورﭼﻴﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اي ﺷـﺎﻫﺰاده‪ ،‬در اﻳـﻦ راه ﺑـﻪ ﻫﻔـﺖ‬ ‫ﺧﻮان ﺑﺮﻣﻲﺧﻮري و ﮔـﺬر از ﻫﻔـﺖ ﺧـﻮان ﻫـﻢ ﺑـﻪ زور ﺑـﺎزو و ﻧﻌـﺮه‬ ‫ﻛﺸﻴﺪن ﻣﻴﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﺴﺎ اﻓﺮادي ﻛﻪ در اﻳﻦ راه از ﺟﺎﻧﺸـﺎن ﮔﺬﺷـﺘﻨﺪ و‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪«.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪48‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ .‬ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﺎش ﺗـﺎ دل و زور ﻣـﺮا‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻲ‪ ،‬ﭼﻮن آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺟﺎن ﺑﺎﺧﺘﻨﺪ اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﻧﺒﻮدﻧـﺪ‪ .‬اﻛﻨـﻮن ﺑﮕـﻮ ﺑـﺪاﻧﻢ‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي ﺳﺮ راﻫﻢ ﻣﻲآﻳﺪ ﺗﺎ راه ﭘﻴﻜﺎر ﺑﺎ او را ﺑﺪاﻧﻢ‪ «.‬ﻛﺮﮔﺴﺎر‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺨﺴﺖ دو ﮔﺮگ در ﺑﺮاﺑﺮت آﺷﻜﺎر ﻣـﻲﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬دو ﮔـﺮگ ﻧـﺮ و‬ ‫ﻣﺎده ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام ﭼﻮن ﭘﻴﻠﻲ ﺳﺘﺮگ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﮔـﻮزنﻫـﺎ در ﺳﺮﺷـﺎن‬ ‫ﺷﺎخ دارﻧﺪ و ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﺷـﻴﺮ ﻣﺒـﺎرزه ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬دو دﻧـﺪان دارﻧـﺪ اﻧـﺪازه‬ ‫دﻧﺪانﻫﺎي ﭘﻴﻞ‪ .‬ﺑﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ و ﮔﺮدن اﻓﺮاﺷﺘﻪ و ﻻﻏﺮﻣﻴﺎن و ﺟﻨﮕﻨﺪهاﻧﺪ‪«.‬‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن ﻛﺮﮔﺴـﺎر ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﭘﺎﻳـﺎن رﺳـﻴﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ دﺳـﺘﻮر اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر او را‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ در ﺑﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﺎدر ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛـﻼه ﻛﻴـﺎﻧﻲ را‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺮﮔﺬاﺷﺖ و آﻣﺎده و ﺷﺎد ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﻓﺮﻣﺎن رﻓـﺘﻦ داد‪ .‬ﺑﺎﻧـﮓ ﺷـﻴﭙﻮر و‬ ‫ﻛﻮس ﺑﻪ آﺳﻤﺎن رﻓﺖ و ﺳﭙﺎه ﺑﺎ اﻣﻴﺪواري ﺑﻪ ﺳﻮي ﺗﻮران ﺗﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻮي ﻫﻔﺖ ﺧﻮان رخ ﺑﻪ ﺗﻮران ﻧﻬﺎد ﻫﻤـﻲ رﻓـﺖ ﺑﺎ ﻟﺸﻜـﺮ آﺑـﺎد و ﺷـﺎد‬

‫ﻳﻚ ﻣﻨﺰل ﻛﻪ راه ﭘﻴﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻳﻜﻲ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﺑﺰرگ ﺳـﭙﺎه‬ ‫را ﻧﺰد ﺧﻮد ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬او »ﭘﺸﻮﺗﻦ« ﺑﺮادر اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر و از ﻣـﺮدان زﻳـﺮك و‬ ‫ﻛﺎرآزﻣﻮده روزﮔـﺎر ﺑـﻮد‪ .‬اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑـﻪ ﭘﺸـﻮﺗﻦ ﮔﻔـﺖ‪» :‬در ﻧﺒـﻮد ﻣـﻦ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﺳﭙﺎه ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ از ﭘﻴﺶ ﻣﻲروم و ﺷﻤﺎ آرام آرام از ﭘﺸـﺖ‬ ‫ﺳﺮ ﻣﻲآﻳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺳﭙﺎه ﺑﺮوم ﺗﺎ ﺑﺒﻴـﻨﻢ راه ﭼﮕﻮﻧـﻪ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺮﮔﺴﺎر دروغ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻤﮕﻲ در ﻛﺎم ﻣـﺮگ ﻓـﺮو ﺑـﺮوﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ اﮔﺮ در اﻳﻦ راه ﮔﺰﻧﺪي ﻫﺴﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺑﺮﺳـﺪ و دﻳﮕـﺮان‬ ‫دﭼﺎر آن ﻧﺸﻮﻧﺪ‪«.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭘﺲ از ﺳﻔﺎرشﻫﺎي ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﻮﺗﻦ‪ ،‬ﺟﺎﻣﺔ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﺮ ﺗﻦ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪49‬‬

‫ﻛﺮد‪ ،‬ﺷﻤﺸﻴﺮ را ﺑﺮ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﻛﻴﺎﻧﻲ آوﻳﺨﺖ و ﺳﻮار ﺑﺮ اﺳـﺒﺶ »ﺷـﺒﺮﻧﮓ«‬ ‫ﺷﺪ و ﺑﺮاي ﮔﺬر از ﺧﻮان ﻧﺨﺴﺖ و روﻳﺎروﻳﻲ ﺑﺎ ﮔﺮگ ﺧﻮﻧﺨﻮار ﺑﻪ راه‬ ‫اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺷﺎﻫﺰاده اﻳﺮاﻧﻲ رﻓﺖ و رﻓـﺖ ﺗـﺎ در ﺑﻴﺎﺑـﺎﻧﻲ ﺧﺸـﻚ و ﺑـﻲ دار و‬ ‫درﺧﺖ ﮔﺮگﻫﺎ را از دور دﻳﺪ‪ .‬ﮔـﺮگﻫـﺎ ﻫـﻢ در آن دﺷـﺖ ﺧﻠـﻮت و‬ ‫ﺗﺮﺳﻨﺎك ﭼﻮن آدﻣﻴﺰادي دﻳﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺳـﻮﻳﺶ دوﻳﺪﻧـﺪ ﺗـﺎ ﺑـﺎ دﻧـﺪانﻫـﺎي‬ ‫ﺗﻴﺰﺷﺎن ﻳﺎل و ﻛﻮﭘﺎل او را ﺑﺪرﻧﺪ و ﺗﻜـﻪ ﭘـﺎره اش ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ اﮔﺮ ﮔﺮگﻫﺎ ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻛﺎر ﺑﺮاﻳﺶ ﺳﺨﺖ ﻣﻲﺷـﻮد‪،‬‬ ‫ﻛﻤﺎن ﺑﻪ زه ﻛﺮد و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺗﻴﺮ ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺗﻼش ﮔﺮگﻫﺎ ﺑﺮاي رﺳـﻴﺪن ﺑـﻪ‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻴﻬﻮده ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺎ ﻫﺮ ﮔﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﻣـﻲداﺷـﺘﻨﺪ ﺗﻴـﺮي‬ ‫ﺟﺎﻧﺴﻮز ﺑﺮ ﺗﻨﺸﺎن ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ و ﭘﺎﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺳﺴﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ او رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺗﻮان و ﺟﺎﻧﻲ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻧﻤﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬دو ﺟـﺎﻧﻮر‬ ‫ﻏﻮلﭘﻴﻜﺮ و ﺗﺮﺳﻨﺎك در ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻣﻲ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻪ ﺧﺎك در ﻏﻠﺘﻴﺪﻧـﺪ و د‪‬م‬ ‫در ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬دﻧﺪانﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺎن ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗـﻦ اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر در زﻣـﻴﻦ ﻓـﺮو‬ ‫رﻓﺖ و ﺧﺎﻛﻲ ﻛﻪ از ﻧﻔﺲزدنﻫﺎي واﭘﺴﻴﻨﺸﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮﺷـﺎن‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ‪ ،‬اﻓﺴﺎر را ﻛﺸﻴﺪ و از اﺳﺐ ﺑـﻪ زﻳـﺮ آﻣـﺪ‪ .‬ﺑـﺎ‬ ‫ﭼﺎﺑﻜﻲ ﺷﻤﺸﻴﺮ را از ﻧﻴﺎم ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ و ﺳﺮﮔﺮگﻫﺎ را از ﺗﻨﺸﺎن ﺟـﺪا ﻛـﺮد‪.‬‬ ‫ﺧﻮﻧﻲ ﺳﻴﺎه رﻧﮓ از ﮔﻠﻮي ﮔﺮگﻫﺎ ﻓـﻮاره زد و ﺧـﺎك را ﮔـﺎم در ﮔـﺎم‬ ‫ﮔﻞآﻟﻮد ﻛﺮد‪.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر دﻣﻲ ﺑﻪ ﻻﺷﻪﻫﺎي آن دو ﺟﺎﻧﻮر ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧـﺪ‪ ،‬آﻧﮕـﺎه‬ ‫ﺷﻤﺸﻴﺮ و دﺳﺖ و روي را ﺷﺴﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﺸﻚ و ﭘﺎﻛﻴﺰه رﻓﺖ‪ .‬ﺑـﻪ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪50‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫اﻓﻖ ﺧﻮﻧﺮﻧﮓ ﻛﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را در ﻛﺎﻣﺶ ﻓﺮو ﻣﻲﻛﺸـﻴﺪ ﺧﻴـﺮه ﺷـﺪ و ﺑـﺎ‬ ‫دﻟﻲ دردﻣﻨﺪ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺑﺎ آﻓﺮﻳﺪﮔﺎر را آﻏﺎز ﻛﺮد‪:‬‬ ‫ﻫﻤـﻲ ﮔـﻔـﺖ ﻛـﻪ اي داور دادﮔـﺮ‬

‫ﺗﻮ دادي ﻣﺮا زور و ﻫـﻮش و ﻫـﻨﺮ‬

‫ﺗﻮ ﻛﺮدي ددان‪ 1‬را ﺑـﺪان ﺧﺎك ﺟﺎي‬

‫ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ رﻫﻨﻤــﺎي‬

‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر در ﻏﺮوب ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑـﺎ ﺣـﺎل و ﻫـﻮاﻳﻲ آﺳـﻤﺎﻧﻲ ﺑـﺎ اﻳـﺰد‬ ‫ﺑﻲﻧﻴﺎز در راز و ﻧﻴﺎز ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺸﻮﺗﻦ و ﺳﭙﺎه از راه رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﺑﺎ دﻳﺪن‬ ‫ﻻﺷﻪ ﻫﺎي ﻛﻮهﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮگﻫﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ دﻧﺪان ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ و ﺑـﺎ ﺷـﮕﻔﺘﻲ ﺑـﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﻛﻪ اﻳﻦ ﮔﺮگ ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻳﺎ ﭘﻴﻞ ﻣﺴﺖ‬

‫ﻛﻪ ﺟﺎوﻳﺪ ﺑﺎد اﻳﻦ دل و ﺗﻴﻎ ودﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﻛﻪ او ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﺑﺰرگ اﺳﺖ و ﺳﺰاوار ﺷﺎﻫﻲ‪ «.‬آﻧﮕﺎه ﭘﻬﻠﻮانﻫﺎ‬ ‫ﭘﻴﺶ دوﻳﺪﻧﺪ و ﺳﺮاﭘﺮدهاي آﻣﺎده ﻛﺮدﻧﺪ و اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر را ﺑﺎ ﺷﻜﻮه ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ‬ ‫آﻧﺠﺎ ﺑﺮدﻧﺪ و در ﺟﺎﻳﮕﺎه واﻻ ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﻔﺮهاي ﮔﺴﺘﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮردن و‬ ‫آﺷﺎﻣﻴﺪن ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻮان دوم؛ ﻛﺸﺘﻦ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺷﻴﺮان را‬

‫ﻫﻤﻪ از ﭘﻴﺮوزي اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺷﺎد و ﺧﻨﺪان ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﻛﺮﮔﺴﺎر ﻛﻪ اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ‬ ‫و دلﺧﻮن ﺑﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ دﺳﺘﻮر اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛﺮﮔﺴﺎر را دﺳﺖﺑﺴﺘﻪ‬ ‫ﻧﺰدش آوردﻧﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ ﺑﻪ او داد و ﭘﺮﺳﺶﻫﺎﻳﺶ را‬ ‫آﻏﺎز ﻛﺮد‪» :‬ﺧﺐ ﻣﺮد! ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻢ در ﮔﺎم دوم ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺷﮕﻔﺘﻲ‬ ‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ و ﺑﺎ ﻛﺪام ﺟﺎﻧﻮر روﺑﻪرو ﻣﻲﺷﻮم؟«‬ ‫‪ .1‬د‪‬د‪ :‬ﺟﺎﻧﻮر درﻧﺪه‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪51‬‬

‫ﻛﺮﮔﺴﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﻬﺮﻳﺎر! در ﺧﻮان دﻳﮕﺮ ﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﺖ ﻣﻲ آﻳـﺪ؛‬ ‫ﺷﻴﺮي ﻛﻪ ﻧﻬﻨﮓ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻓﺮار از ﭼﻨﮕﺶ را ﻧـﺪارد و ﺷـﻬﺒﺎز در آﺳـﻤﺎن‬ ‫ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ آن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺮواز ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ «.‬آﻧﭽﻨﺎن ﻛـﻪ ﻛﺮﮔﺴـﺎر از درﻧـﺪﮔﻲ و‬ ‫ﺗﻮﻓﻨﺪﮔﻲ ﺷﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺗﺮس در دل ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬وﻟﻲ‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛﻪ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺧﻨﺪﻳـﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اي ﺗـﻮراﻧﻲ‬ ‫ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر! ﭘﺲ از ﮔﺮگ ﻧﻮﺑﺖ ﺷﻴﺮﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎش ﺗـﺎ ﻓـﺮدا ﺑﺒﻴﻨـﻲ ﻛـﻪ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺷﻴﺮ ﺧﻮﻧﺨﻮار ﻧﺒﺮد ﻣﻲﻛﻨﻢ و آن را از ﺳﺮ راه ﺑﺮﻣﻲدارم‪«.‬‬ ‫ﭼﻮن ﺷﺐ ﭼﺎدر ﺗﻴﺮه ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻪ ﺳـﭙﺎه دﺳـﺘﻮر‬ ‫رﻓﺘﻦ داد‪ .‬ﺳﺮاﺳﺮ ﺷﺐ‪ ،‬ﺳﭙﺎه در راه ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺑﺎﻣﺪاد ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑـﺎﻧﻲ‬ ‫رﺳﻴﺪﻧﺪ و در اﻳﻨﺠﺎ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ از ﺳﭙﺎه ﺟﺪا ﻣﻲﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳـﺮاغ‬ ‫ﺷﻴﺮ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ در ﻫﻨﮕﺎم رﻓﺘﻦ ﺑﺎز ﻫﻢ ﭘﺸﻮﺗﻦ را ﻧﺰد ﺧﻮد ﺧﻮاﺳـﺖ‬ ‫و ﺳﭙﺎه را ﺑﻪ ﺑﺮادر ﺳﭙﺮد و ﺑﻪ او ﺳﻔﺎرشﻫﺎ ﻛﺮد‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر رﻓـﺖ ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻴﺮ رﺳﻴﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ او ﺑﻪ ﺟﺎي ﻳـﻚ ﺷـﻴﺮ‪ ،‬دو ﺷـﻴﺮ ﻧـﺮ و ﻣـﺎده در‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮش دﻳﺪ‪ .‬ﺷﻴﺮﻫﺎ ﺑﺎ دﻳﺪن اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻪ او ﭼﻨﮓ و دﻧﺪان ﻧﺸﺎن دادﻧـﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﮕﺎه ﺷﻴﺮ ﻧﺮ ﻏُﺮّﻳﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮي اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺧﻴـﺰ ﺑﺮداﺷـﺖ ﺗـﺎ او را ﺑـﺪرد‪،‬‬ ‫وﻟﻲ ﺷﻤﺸﻴﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر در ﻣﻴﺎن آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﭘﻴﻜﺮش ﻓـﺮود آﻣـﺪ و‬ ‫ﻛﺎرش را ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫ز ﺳﺮ ﺗﺎ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺑﻪ دو ﻧﻴﻢ ﻛــﺮد‬

‫دل ﺷﻴﺮ ﻣﺎده ﭘﺮ از ﺑﻴـــﻢ ﻛﺮد‬

‫ﻣﺎده ﺷﻴﺮ آﺷﻔﺘﻪ و ﻏُﺮّان ﺑﻪ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺣﻤﻠﻪور ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻲ آن ﻫﻢ ﭘـﻴﺶ‬ ‫از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر آﺳﻴﺒﻲ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﭘﻬﻠﻮان از ﭘﺎ درآﻣﺪ و ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎك اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺷﻴﺮﻫﺎ ﻛﻪ از ﭘـﺎ درآﻣﺪﻧـﺪ‪ ،‬اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﺳـﺮ و ﺗـﻦ ﺷﺴـﺖ و‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪52‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫آﻓﺮﻳﺪﮔﺎر را ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﻲ ﺳﺘﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﺳﭙﺎه از راه رﺳﻴﺪ‪ .‬ﭘﺸﻮﺗﻦ و‬ ‫ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺑﺎ دﻳﺪن ﺷﻴﺮﻫﺎي ﻛﺸﺘﻪﺷﺪه ﺑﻪ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر آﻓـﺮﻳﻦ ﮔﻔﺘﻨـﺪ و او را‬ ‫ﻧﺎﻣﺪار روي زﻣﻴﻦ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺧﻴﻤﻪ و ﺧﺮﮔﺎه ﺑﺮ ﭘﺎ ﻛﺮدﻧﺪ و اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬ ‫را ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﻲ و ﺷﻜﻮه ﺑﻪ ﭘﺮدهﺳـﺮا و ﭼـﺎدر ﺑـﺰرﮔﺶ ﺑﺮدﻧـﺪ‪ .‬در ﭘـﻲ آن‬ ‫ﺧﻮان ﮔﺴﺘﺮدﻧﺪ و ﺑﺮ آن ﺧﻮردﻧﻲ و آﺷﺎﻣﻴﺪﻧﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫دﺳﺘﻮر اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛﺮﮔﺴﺎر ﻫﻢ در ﺑﺮاﺑﺮش آﻣﺎده ﺷـﺪ‪ ،‬دﺳـﺖ ﺑﺴـﺘﻪ و دو‬ ‫زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺗﺎ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭼﻮن ﻫﺮ ﺷﺐ ﻛﻤﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ ﺑـﻪ او دﻫـﺪ و در‬ ‫ﺣﺎل ﻣﺴﺘﻲ و ﺑﻲﺧﺒﺮي از او ﺳﺨﻦ راﺳﺖ ﺑﺸﻨﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﻮان ﺳﻮم؛ ﻛﺸﺘﻦ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر اژدﻫﺎ را‬

‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‪ ،‬از ﻛﺮﮔﺴﺎر ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬از دﻳﺪار ﻓﺮدا ﭼﻪ داري؟ و ﻛﺪام‬ ‫ﺟﺎﻧﻮر در آرزوي دﻳﺪن و ﺧﻮردن ﻣﻦ اﺳﺖ؟«‬ ‫ﻛﺮﮔﺴﺎر ﺑﺎ رﺧﺴﺎري ﮔﻠﮕﻮن ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از اﺛﺮ ﺑﺎده از آﺗﺶ دل ﮔـﻮاﻫﻲ‬ ‫ﻣﻲ داد‪ ،‬ﺳﺨﻦ آﻏﺎز ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﺎﻫﺰاده ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺗﻮ در دو ﮔﺬرﮔﺎه‬ ‫ﺳﺨﺖ‪ ،‬ﭼﻮن آﺗﺶ ﺑﻪ ﻳـﻚ ﺑـﺎره زﺑﺎﻧـﻪ ﻛﺸـﻴﺪي و ﺟـﺎن دﺷـﻤﻨﺎﻧﺖ را‬ ‫ﺳﻮزاﻧﺪي‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﺪان ﻛﻪ ﻓﺮدا ﭼﻮن دﻳﮕﺮ روزﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﺮدا روز رﻧﺞ و‬ ‫ﺑﻼﺳﺖ‪ .‬دﺷﻤﻨﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ راﻫﺖ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺪﺗﺮ و ﺗﺮﺳﻨﺎكﺗﺮ از ﮔﺮگ‬ ‫و ﺷﻴﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﻓﺮدا در ﻣﻨﺰﻟﮕﺎﻫﻲ دﻳﮕﺮ ﺗﻮ ﺑﺎ اژدﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻮهﭘﻴﻜـﺮ و‬ ‫ﺗﺮسآور روﺑﻪرو ﻣﻲﺷﻮي؛ ﺟـﺎﻧﻮري ﻛـﻪ ﺑـﺎ د‪‬م آﺗﺸـﻴﻦ و ﺳـﻮزﻧﺪهاش‬ ‫ﻣﺎﻫﻲ را در ژرﻓﺎي آب درﻳﺎ و ﭘﺮﻧﺪه را در ﻣﻴﺎن ﻫﻮا ﺧﺸﻚ و ﺑـﻲﺟـﺎن‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻛﺎم ﻣﻲﻛﺸﺪ‪:‬‬ ‫ﻫﻤﻲ آﺗﺶ اﻓﺮوزد از ﻛﺎم او‬

‫ﻳﻜﻲ ﻛﻮه ﺧﺎراﺳــﺖ اﻧﺪام او‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪53‬‬

‫درﺑﺎرة اﻳﻦ ﺟﺎﻧﻮر ﺗﺮﺳﻨﺎك و ﻣﺮگ آﻓﺮﻳﻦ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ وﻟﻲ ﻛﻮﺗﺎه‬ ‫ﺳﺨﻦ اﻳﻦ ﻛﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮاغ اﻳﻦ ﺟﺎﻧﻮر رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺒﺎز ﻣﺮگ و ﻧﻴﺴﺘﻲ رﻓﺘﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ در ﺷﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻲ؟ اي ﺷﺎﻫﺰاده! ﺗﻮ‬ ‫ﺟﻮاﻧﻲ و ﭘﻬﻠﻮان‪ ،‬ﺧﺮدﻣﻨﺪي و روﺷﻦروان وﭼﺸﻢ و ﭼﺮاغ دﻟﻴﺮان‪ ،‬ﭘﺲ‬ ‫ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎي ﭘﺪر ﭘﻴﺮت ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺰﻧﻲ و‬ ‫ﻛﺸﻮرت را ﺑﺎ ﺧﺮدﻣﻨﺪي اداره ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﺖ ﺳﻮدا ﻧﻜﻦ و‬ ‫رواﻧﺖ را ﻣﻴﺎزار‪ .‬ﺑﻴﺎ و ﭘﻨﺪ ﻣﺮا ﺑﭙﺬﻳﺮ و از ﻫﻤﻴﻦ راﻫﻲ ﻛﻪ آﻣﺪي ﺑﺮﮔﺮد ﻛﻪ‬ ‫اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻧﻴﻜﻲ ﻛﺮدهاي و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ‬ ‫اﻣﻴﺪ ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ و آرزو دارﻧﺪ ﺗﺎ در ﻛﻨﺎر ﺗﻮ روزﮔﺎر و آﻳﻨﺪة ﺧﻮش و ﺧﺮم‬ ‫و روﺷﻨﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪«.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻛﺮﮔﺴﺎر ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﻬﻮده ﻛﻮﺷـﺶ ﻧﻜـﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن دوﺳﺘﺎﻧﻪات ﻣﺮا از راﻫﻢ ﺑﺎز ﺑﺪاري‪ .‬ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﻫﺮﮔﺎه دﺷﻤﻦ ﻛﺴﻲ را از راﻫﻲ ﺑﺎزداﺷﺖ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ آن راه ﭘـﺎ ﮔﺬاﺷـﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻓﺮدا و در ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻲ دﻳﮕﺮ ﻫﻤـﺮاه ﻣﻨـﻲ و ﻣـﻲﺑﻴﻨـﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺎ آن‬ ‫اژدﻫﺎي ﺧﻮﻧﺨﻮار ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪:‬‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻛﻪ در ﺟﻨﮓ ﻣﻦ اژدﻫﺎ‬

‫ز ﺷﻤﺸﻴـــﺮ ﺗﻴﺰم ﻧﻴﺎﺑﺪ رﻫﺎ‬

‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻦ اژدﻫﺎ را ﻫﻢ از ﻣﻴﺎن ﺑﺮﻣﻲدارم‪ ،‬ﭼﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﻫﻲ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻲ‪«.‬‬ ‫ﻛﺮﮔﺴﺎر از ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻨﺎن اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﺷﺪ و ﻣﻬـﺮ ﺧﺎﻣﻮﺷـﻲ ﺑـﺮ‬ ‫ﻟﺐ زد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﭘﻬﻠﻮان ﺟﻮان ﺑﺮاي رزم ﺑﺎ اژدﻫﺎ ﻧﻘﺸﻪاي ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻓﺮﻣـﺎن‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر درودﮔﺮﻫـﺎ ﮔـﺮم ﻛـﺎر ﺷـﺪﻧﺪ و ﮔﺮدوﻧـﻪ اي ﺑـﺰرگ ﺳـﺎﺧﺘﻨﺪ؛‬ ‫ﮔﺮدوﻧﻪاي ﭼـﻮﺑﻲ ﻛـﻪ ﮔﺮداﮔـﺮد آن را ﺷﻤﺸـﻴﺮﻫﺎي ﺗﻴـﺰ و ﺑﺮﻫﻨـﻪ ﻛـﺎر‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪54‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﭼﻮن اراﺑﻪ ﮔﺮد و ﮔﻮيﻣﺎﻧﻨﺪ آﻣـﺎده ﺷـﺪ‪ ،‬ﻧﺠ‪‬ﺎرﻫـﺎ روي آن ﺻـﻨﺪوق‬ ‫ﭼﻮﺑﻲ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻛﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﻮي و ﺻﻨﺪوق ﻛﻪ ﻓـﺮاﻫﻢ آﻣـﺪ‪ ،‬دو اﺳـﺐ‬ ‫ﮔﺰﻳﺪه آوردﻧﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺗﺴﻤﻪﻫﺎﻳﻲ ﭼﺮﻣﻲ و اﺳﺘﻮار ﺑﻪ اﺳﺐﻫﺎ ﺑﺴـﺘﻨﺪ‬ ‫و ﻳﺪك ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ آﻣﺎده ﺷﺪ‪ ،‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑـﺮاي آزﻣـﻮن‬ ‫اﺑﺰار ﻛﺎر‪ ،‬در ﺻﻨﺪوق ﻧﺸﺴﺖ و اﺳﺐﻫﺎ را ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﭼﺮﺧـﻲ ﻛـﻪ‬ ‫زد و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را آﻣﺎده دﻳﺪ ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻧﺰد ﺳﭙﺎه رﻓﺖ‪.‬‬ ‫اﻛﻨﻮن ﺷﺐ ﻓﺮا رﺳﻴﺪه ﺑﻮد و ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﻛﻮه و دﺷﺖ داﻣـﻦ ﮔﺴـﺘﺮده‬ ‫ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺷـﺐﻫـﺎي دﻳﮕـﺮ ﻫﻨﮕـﺎم دلﺳـﭙﺮدن ﺑـﻪ راه و رﺳـﻴﺪن ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻨﺰﻟﮕﺎﻫﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻮد؛ ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻲ ﻛﻪ اژدﻫﺎ در آن ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه ﭘﻬﻠﻮان ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﺮ اﺳﺐ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳـﭙﺎه از ﭘﺴـﺶ ﺑـﻪ راه اﻓﺘـﺎد‪ .‬اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر و‬ ‫ﺳﭙﺎﻫﺶ ﺑﺎ اﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزي‪ ،‬دل ﺷﺐ ﺗﻴﺮه را ﺷﻜﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ روز رﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﺗﺎﺑﺶ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﭘﺮﺗﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﭘﺸﻮﺗﻦ ﺑـﺎ ﺑﺰرﮔـﺎن ﺳـﭙﺎه ﺑـﻪ ﻧـﺰد‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺷﺘﺎﻓﺖ ﺗﺎ او را ﺑﺪرﻗﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺟﺎﻣﺔ رزم ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺳـﭙﺎه‬ ‫را ﺑﻪ ﭘﺸﻮﺗﻦ ﺳﭙﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺪرود ﮔﻔﺖ و ﺑﺮ ﮔﺮدون و ﺻﻨﺪوق ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫و اﺳﺐ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮي اژدﻫﺎ ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ راه ﭘﻴﻤﻮد‪ ،‬ﺻﺪاي‬ ‫ﭼﺮخ ﮔﺮدوﻧﻪ و ﺳ‪‬ﻢ ﻛﻮﺑﺶ اﺳﺐ ﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش اژدﻫﺎ رﺳﻴﺪ‪ .‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺑـﻮد‬ ‫ﻛﻪ‪:‬‬ ‫ز ﺟــﺎي اﻧﺪر آﻣـﺪ ﭼـﻮ ﻛﻮﻫـﻲ ﺳﻴﺎه‬

‫ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪ ﻫﻮر و ﻣﺎه‬

‫دو ﭼﺸﻤﺶ ﭼﻮ دو ﭼﺸﻤﻪ ﺗﺎﺑﺎن زﺧـﻮن ﻫﻤﻲ آﺗﺶ آﻣـﺪ ز ﻛـﺎﻣـﺶ ﺑـﺮون‬ ‫دﻫــﺎن ﺑــﺎز ﻛــﺮده ﭼـﻮ ﻏـﺎر ﺳﻴـﺎه‬

‫ﻫﻤـﻲ ﻛـﺮد ﻏـﺮان ﺑـﺪو در ﻧﮕـﺎه‬

‫ﭼــﻮ اﺳـﻔﻨـﺪﻳـﺎر آن ﺷـﮕﻔﺘﻲ ﺑﺪﻳــﺪ‬

‫ﺑﻪ ﻳـﺰدان ﭘﻨﺎﻫﻴـﺪ و دم در ﻛﺸـﻴﺪ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪55‬‬

‫دﻳﺪار ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ اژدﻫﺎ‪ ،‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر را در ﺷﮕﻔﺘﻲ و ﺣﻴﺮت ﻓـﺮو ﺑـﺮد‪ .‬او‬ ‫در اﻧﺪﻳﺸﻪ ﭼﺎرهﺟﻮﻳﻲ و روﻳﺎروﻳﻲ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﻮر ﻣﺮگآﻓﺮﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اژدﻫﺎ ﺑﺎ‬ ‫ﻳﻚ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ دو اﺳﺐ و ﮔﺮدوﻧﻪ را در ﻛﺎم ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﺠـﺎﻟﻲ ﺑـﺮاي‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد و اﮔﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر دﻳﺮ ﻣﻲﺟﻨﺒﻴﺪ‪ ،‬او ﻫﻢ ﭼﻮن اﺳﺐﻫﺎ‬ ‫در دﻫﺎن ﻏﺎر ﻣﺎﻧﻨﺪ اژدﻫﺎ ﺟﺎي ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و ﻛﺎر ﺑـﺮ او ﺳـﺨﺖ ﻣـﻲﺷـﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﺼﻤﻴﻤﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و ﻛﺎري ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫اژدﻫﺎ ﺗﻼش ﻛﺮد ﮔﺮدوﻧﻪ و ﺻﻨﺪوق را در ﮔﻠﻮ ﻓـﺮو ﺑﺒـﺮد‪ ،‬وﻟـﻲ در‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﺎﻛﺎم ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎي ﺟﺎﺳﺎزي ﺷﺪه در ﮔﺮدون ﺳـﺮ ﺑـﺮ‬ ‫آوردﻧﺪ و از ﻫﺮ ﺳﻮ ﺑﻪ دﻫـﺎن ﺟـﺎﻧﻮر ﻓـﺮو رﻓﺘﻨـﺪ‪ .‬اژدﻫـﺎ اﻧـﺪوﻫﮕﻴﻦ و‬ ‫ﻧﺎﺗﻮان در ﻛﺎر ﺧﻮد ﻓﺮوﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻴﺰي را ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻛـﺎم‬ ‫ﻛﺸﻴﺪه‪ ،‬ﻓﺮو ﺑﺒﺮد‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﺑﻴﺮونﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺶ را داﺷﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺳﺮش‬ ‫را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد‪ ،‬وﻟﻲ ﺑـﺎ‬ ‫ﻫﺮ ﺟﻨﺒﺶ و ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ در دﻫﺎن و ﮔﻠﻮﻳﺶ ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺘﻨـﺪ‬ ‫و ﺳﻮزش و درد ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﺑـﻪ ﺟـﺎﻧﺶ ﻧﺸـﺘﺮ ﻣـﻲ زد‪ .‬اﻛﻨـﻮن ﺧـﻮن‬ ‫دﻫﺎﻧﺶ ﭼﻮن ﺟﻮﻳﺒﺎري راه ﮔﻠﻮﻳﺶ را در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑـﻮد و ﻛـﺎﻣﺶ را‬ ‫ﭼﻮن زﻫﺮ ﺗﻠﺦ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛﻪ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ و ﺑﻴﭽﺎرﮔﻲ اژدﻫﺎ را دﻳـﺪ‪ ،‬ﻓﺮﺻـﺖ را ﻣﻨﺎﺳـﺐ‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ و از ﺻﻨﺪوق روي ﮔﺮدوﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻴﺮون ﭘﺮﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺷﻤﺸـﻴﺮ ﺗﻴـﺰ ﺑـﺮ ﺳـﺮ‬ ‫اژدﻫﺎ ﻛﻮﺑﻴﺪ و ﻣﺨﺶ را از ﻫﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪ‪ .‬اژدﻫﺎ ﻟﺮزﻳﺪ و ﺑـﺮ ﺧـﺎك ﻏﻠﺘﻴـﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻮﻧﺎب زﻫﺮ دﻫﺎﻧﺶ ﺑﺮ ﺧﺎك رﻳﺨﺖ و از آن ﺑﺨـﺎري ﺑﺮﺧﺎﺳـﺖ‪ .‬از آن‬ ‫ﺑﺨﺎر دود ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻴﻬﻮش ﺷﺪ و ﺑﺮ ﺧﺎك اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﭘﻬﻠﻮان ﺟﻮان ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺗﻨﻲ ﺧﻮنآﻟﻮد در ﻛﻨﺎر اژدﻫـﺎ اﻓﺘـﺎده ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪56‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﭘﺸﻮﺗﻦ و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن از راه رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﺑﺎ دﻳﺪن ﭘﻴﻜﺮ ﺑﻲﺟﻨﺒﺶ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬ ‫آه از ﻧﻬﺎدﺷﺎن ﺑﺮ آﻣﺪ و او را ﻣﺮده ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺸﻮﺗﻦ ﺑـﺎ دﻟـﻲ ﭘـﺮ درد و‬ ‫رﺧﺴﺎري زرد ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﻫﻢ اﺳـﺐﻫـﺎ را رﻫـﺎ‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ و ﻧﺎﻻن و ﮔﺮﻳﺎن ﮔﺮد راﻫﺒﺮ ﺑﺰرﮔﺸﺎن ﺣﻠﻘﻪ زدﻧـﺪ‪ .‬ﭘﺸـﻮﺗﻦ ﻛﻨـﺎر‬ ‫ﭘﻴﻜﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻧﺸﺴﺖ و دﺳﺖ او را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬از ﭘـﺮش رگ و‬ ‫ﮔﺮﻣﺎي دﺳﺘﺶ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ او زﻧﺪه اﺳﺖ و ﺑﻴﻬـﻮش ﺷـﺪه‪ .‬ﺗـﺮس از دل‬ ‫ﺑﻴﺮون ﻛﺮد و ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺻﻮرت ﭘﻬﻠﻮان ﮔﻼب ﭘﺎﺷـﻴﺪ‪ .‬اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﺗﻜـﺎﻧﻲ‬ ‫ﺧﻮرد و ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﺶ را ﮔﺸﻮد‪ .‬او ﭼﻮن ﻳـﺎراﻧﺶ را ﭘﺮﻳﺸـﺎن و دلﻣـﺮده‬ ‫دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ رﺳﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﺪوه از دل ﺑﻪ در ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ از اژدﻫﺎ ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬ ‫ﮔﺰﻧﺪي ﻧﺮﺳﻴﺪه و ﺗﻨﻬﺎ از دود زﻫﺮش ﺑﻴﻬﻮش ﺷﺪم‪:‬‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻴﻬﻮش ﮔﺸﺘﻢ ﻣﻦ از دود زﻫﺮ‬

‫ز زﺧﻤﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻣﺮا ﻫﻴﭻ ﺑﻬــﺮ«‬

‫آﻧﮕﺎه از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺳﺮ و ﺗـﻦ در آب ﺷﺴـﺖ و ﺟﺎﻣـﺔ ﭘـﺎﻛﻴﺰه‬ ‫ﭘﻮﺷﻴﺪ و آﻓﺮﻳﺪﮔﺎر ﻳﮕﺎﻧﻪ را ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺟﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺳﭙﺎه ﺑﺎز آﻣـﺪ‬ ‫و ﭼﻬﺮهﻫﺎ ﮔﺸﺎده و ﺧﻨﺪان ﺷﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺑﻪ ﻳـﺎد اژدﻫـﺎ اﻓﺘﺎدﻧـﺪ و‬ ‫ﻧﮕﺎهﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺟﺎﻧﻮر ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ دﻳﺪن ﻻﺷﻪ ﻛﻮهآﺳﺎ و ﺗﺮﺳﻨﺎك اژدﻫـﺎ‬ ‫از ﺷﮕﻔﺘﻲ ﻟﺐ ﺑﻪ دﻧﺪان ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ و ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﻴﺪﻧـﺪ اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﭼـﻪ ﻛـﺮده‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ او آﻓـﺮﻳﻦﻫـﺎ ﮔﻔﺘﻨـﺪ و ﺧـﺪا را ﺳـﭙﺎس ﻛـﻪ اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر را‬ ‫ﺑﺮاﻳﺸﺎن زﻧﺪه ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ از ﭘﻴـﺮوزي اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑـﺮ اژدﻫـﺎي‬ ‫ﻧﺎﺑﻜﺎر ﺷﺎد و ﺧﻮﺷﺪل ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﻛﺮﮔﺴﺎر ﻛﻪ دﻟﺶ ﺧﺎﻧﻪ اﻧـﺪوه ﺑـﻮد و‬ ‫رواﻧﺶ ﺑﻪ ﺳﺘﻮه‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪57‬‬

‫در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺰﻣﻲ آراﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻓﺮﻣـﺎن‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛﺮﮔﺴﺎر را ﻧﺰدش آوردﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻮان ﭼﻬﺎرم؛ ﻛﺸﺘﻦ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر زن ﺟﺎدو را‬

‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر در ﺑﺎﻻي ﺳﺮاﭘﺮده ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻛﺮﮔﺴﺎر در ﭘﺎﻳﻴﻦ و در‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮش‪ .‬ﻳﺎران ﮔﺮداﮔﺮد اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺣﻠﻘﻪ زده ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﺸﻢ ﺑﻪ دﻫﺎن او‬ ‫دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺶ از ﻛﺮﮔﺴﺎر ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ ﻛﺎر ﻓﺮدا را ﺑﺮاﻳﺸﺎن‬ ‫آﺷﻜﺎر ﻛﻨﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺮد در ﺑﻨﺪ ﺗﻮراﻧﻲ ﻧﮕﺎﻫﻲ ژرف‬ ‫ﻛﺮد‪ ،‬ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻳﺎد دارم‪ ،‬دﻳﺮوز ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻨﺪﻫﺎ دادي ﻛﻪ ﺑﺎ‬ ‫اژدﻫﺎ روﺑﻪرو ﻧﺸﻮم و ﺟﺎﻧﻢ را ﻧﺒﺎزم‪ ،‬وﻟﻲ ﺳﺨﻨﺖ واژﮔﻮﻧﻪ ﺷﺪ و‬ ‫اژدﻫﺎي ﻧﺎﺑﻜﺎر ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ﺟﺎن داد‪ .‬ﺧُﺐ‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﺑﮕﻮ ﺑﺪاﻧﻢ ﻓﺮدا و در‬ ‫ﺟﺎﻳﮕﺎه دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ و ﺑﺎ ﻛﻪ روﺑﻪرو ﻣﻲﺷﻮم؟ درد از ﻛﺠﺎﺳﺖ‬ ‫و دردآور ﻛﻴﺴﺖ؟«‬ ‫ﻛﺮﮔﺴﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﺎﻫﺰاده ﭘﻴﺮوز! ﺑﺪان ﻛـﻪ ﻓـﺮدا و در ﻣﻨﺰﻟﮕـﺎﻫﻲ‬ ‫دﻳﮕﺮ زن ﺟﺎدو ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺖ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ زن ﺗﻮاﻧـﺎﻳﻲﻫـﺎي ﺑﺴـﻴﺎري دارد و‬ ‫ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺮدان ﺟﻨﮕﻲ و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺑﺴﻴﺎري رو ﺑﻪ رو ﺷـﺪه و ﺑـﺎ‬ ‫ﻧﻴﺮوي اﻓﺴﻮن ﻫﻤﻪ را ﭘﻴﭽﺎﻧﺪه وﻟﻲ ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﻛﺴـﻲ ﺑـﺮ او ﭘﻴـﺮوز ﻧﺸـﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن او ﺑﺎ ﻧﻴﺮوي ﺟﺎدو ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺧﺸﻚ را ﭼﻮن درﻳﺎ ﺗـﺎزه‬ ‫و ﭘﺮآب ﻛﻨﺪ و ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ دﺳـﺖ ﻳﺎﺑـﺪ‪ .‬او ﭼﻨـﺎن ﻛﺎرﻫـﺎي ﺷـﮕﻔﺖ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺎم »ﻏﻮل« را ﺑﺮ او ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ورا ﻏﻮل ﺧﻮاﻧﻨﺪ ﺷـﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم‬

‫ﺑﻪ زور ﺟﻮاﻧﻲ ﻣﺸﻮ ﭘﻴﺶ دام‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪58‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﭘﺲ ﺟﻮاﻧﻲ ﻧﻜﻦ و اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﺑﺮ اژدﻫﺎ ﭘﻴﺮوز ﺷﺪي ﺑﺮﮔﺮد‪ ،‬ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ از‬ ‫دﺳﺖ زن ﺟﺎدو ﺟﺎن ﺑﻪ در ﻧﺒﺮي و ﺟﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪﭘﺮوازيﻫﺎﻳﺖ‬ ‫ﺑﮕﺬاري‪«.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻪ ﻛﻨﺎﻳﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ﻛﻨﻲ و ﻓـﺮدا‬ ‫ﭘﺲ از روﻳﺎروﻳﻲ ﻣﻦ ﺑﺎ زن ﺟﺎدو آﻧﭽﻪ دﻳﺪي ﺑﮕﻮﻳﻲ‪ .‬ﭼـﻮن ﺑـﻪ ﻳـﺎري‬ ‫ﺧﺪاي ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺳﺮ زن ﺟﺎدوﮔﺮ را ﺑﻪ ﺧﺎك ﻣﻲ رﺳﺎﻧﻢ‪ ،‬و ﻛﺎري ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﺸﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ زن ﺟﺎدوان آن ﻛﻨــﻢ‬

‫ﻛﻪ ﭘﺸﺖ و دل ﺟﺎدوان ﺑﺸﻜﻨﻢ«‬

‫آن روز ﻫﻢ ﭼﻮن روزﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﺐ رﺳﻴﺪ و ﺑﺎز ﻫـﻢ اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر‬ ‫راﻫﺴﭙﺎري ﺷﺒﺎﻧﻪ را آﻏﺎز ﻛﺮد و ﺑـﺎ ﺳـﺮزدن ﺧﻮرﺷـﻴﺪ ﺟﻬـﺎناﻓـﺮوز ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻨﺰﻟﮕﺎه دﻳﮕﺮ رﺳﻴﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر از ﻳـﺎران ﺟـﺪا ﺷـﺪ‪ .‬او در‬ ‫ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﻳﺎراﻧﺶ ﺑﺪرود ﮔﻔﺖ ﻛﻪ در ﻳﻚ دﺳـﺖ ﺟـﺎم ﻣـﻲ و در دﺳـﺘﻲ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻃﻨﺒﻮر داﺷﺖ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺳـﺮداراﻧﺶ را ﺑـﻪ ﺷـﮕﻔﺘﻲ وا داﺷـﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻮن آﻧﻬﺎ از ﺧﻮد ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ :‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻲرود ﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﺸﻦ‪.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺟﻮان رﻓﺖ و رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺸﻪ اي رﺳـﻴﺪ؛ ﺑﻴﺸـﻪ اي ﺳـﺒﺰ و‬ ‫ﺧﺮم ﭼﻮن ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻳﻦ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﺒﺰﻳﻨﻪ ﺑﻮد و ﮔـﻞ و ﻻﻟـﻪ‪ .‬زﻣﻴـﻨﺶ را‬ ‫ﮔﻞﻫﺎي رﻧﮓ ﺑﻪ رﻧﮓ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و آﺳـﻤﺎﻧﺶ را درﺧﺘـﺎن ﺷـﺎخ در‬ ‫ﺷﺎخ ﻛﺸﻴﺪه و ﮔﺴﺘﺮده‪ .‬درﺧﺖﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻫـﻢ داده و ﺷـﺎﺧﻪﻫـﺎ‬ ‫ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﻮرﺷـﻴﺪ را ﻣﻬﻤـﺎن ﺧﻮدﺷـﺎن ﻛـﺮده‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻴﺰة زرﻳﻦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﻮان ﮔﺬر از آﻧﻬﺎ را ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺪﻳﺪ از درﺧﺖ اﻧــﺪرو آﻓﺘــﺎب‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﮕﻪ ﭼﺸﻤﻪاي ﭼﻮن ﮔﻼب‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪59‬‬

‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر از اﺳﺐ ﻓﺮود آﻣﺪ و ﭼﺸﻤﻪاي از آن ﺑﻴﺸـﻪ ﺑﻬﺸـﺖآﺳـﺎ را‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و در ﻛﻨﺎر آن ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺟﺎم ﻣﻲ را در ﺑﺮاﺑﺮش ﻧﻬـﺎد و ﻃﻨﺒـﻮر را‬ ‫در ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ رﺳﺎ و آواﻳﻲ ﺳﻮزﻧﺎك ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﻫﻤﻲ ﮔﻔﺖ ﺑﺪاﺧــﺘﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳــﺎر‬

‫ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻣــﻲ و ﻣﻲﮔﺴﺎر‬

‫ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺟـﺰ از ﺷـﻴـﺮ و ﻧـﺮ اژدﻫـﺎ‬

‫ز ﭼـﻨـﮓ ﺑـﻼﻫـﺎ ﻧـﻴـﺎﺑـﺪ رﻫـﺎ‬

‫ﺧﺪاﻳﺎ! ﺗﺎ ﻛﻲ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ در ﺑﻨﺪ اﻧﺪوه و ﮔﺮﻓﺘﺎري و ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺷﻢ و روي‬ ‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻧﺒﻴﻨﻢ؟! ﮔﻮﻳﻲ در ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﺟﺰ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ و ﻫﻤﻴﺸﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ در ﻛﻮه و ﺑﻴﺎﺑﺎن و در ﭼﻨﮕﺎل ﺟﺎﻧﻮران و درﻧﺪﮔﺎن ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﺎﺷﻢ و‬ ‫روي ﺧﻮش ﻧﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻲﺷﺪ اﮔﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺴﺮي داﺷﺘﻢ و دﻣﻲ را ﺑﺎ او‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﺳﭙﺮي ﻣﻲﻛﺮدم و رازﻫﺎي دﻟﻢ را ﺑﺎ او در ﻣﻴﺎن ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ‪...‬‬ ‫اي روزﮔﺎر ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻬﺎ ﻧﻜﺮدي! ﺧﺪاﻳﺎ ﺗﺎ ﻛﻲ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ و‬ ‫ﺑﻲﻳﺎر و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎﺷﻢ؟!«‬ ‫زن ﺟﺎدو ﻛﻪ در ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪاي اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‪ ،‬ﭼﻮن‬ ‫ﮔﻞ ﺑﻬﺎري ﺷﻜﻔﺖ‪ .‬دﻟﺸﺎد ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮب ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ دﮔـﺮ‬ ‫ﺑﺎر ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﺑﺰرگ و ﺑﺎ ﺷﻜﻮه آﻣﺪه ﺗﺎ ﺑﻪ داﻣﻢ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ «.‬زن زﺷـﺖرو ﭘـﺲ‬ ‫از اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﻧﻴﺮﻧﮓ آﻏﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻧﻮﺷﺖ و زﻳـﺮ ﻟـﺐ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪ و آﻧﮕﺎه ﺧﻮد را ﭼﻮن دوﺷﻴﺰهاي ﺧﻮﺑﺮو و ﻣﺸـﻜﻴﻦ ﻣـﻮ درآورد‪.‬‬ ‫زن ﺟﺎدو از ﻛﻤﻴﻨﮕﺎه ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و ﺧﺮاﻣـﺎن ﺑـﻪ ﺳـﻮي اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر رﻓـﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻬﻠﻮان اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﺎ دﻳﺪن ﺟﺎدوﮔﺮ زﺧﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﺎز را اﻓﺰونﺗـﺮ و آوا و ﺻـﺪا‬ ‫را دﻟﻜﺶ و آﻫﻨﮕﻴﻦﺗﺮ ﻛﺮد و ﭼﻨـﻴﻦ ﺧﻮاﻧـﺪ‪» :‬اي ﺧـﺪاي ﺑـﺰرگ از ﺗـﻮ‬ ‫ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارم ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻦ ﮔﻮش ﺳﭙﺮدي‪ .‬ﻣﻦ در ﭘﻲ ﻫﻤﺴﺮي در ﻣﻴـﺎن‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫‪60‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪ و ﻛﺸﻮرم ﺑﻮدم و ﺗﻮ آن را در ﺑﻴﺎﺑـﺎن و دﺷـﺖ ﺑـﻪ ﻣـﻦ رﺳـﺎﻧﺪي‪.‬‬ ‫ﺧﺪاﻳﺎ از ﺗﻮ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارم‪«.‬‬ ‫ﺑﺎري‪ ،‬زن ﺟﺎدو ﺑﺎ ﺷـﻨﻴﺪن آواز اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﺷـﺎد ﺷـﺪ و در ﺑﺮاﺑـﺮش‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﺮاي دﮔﺮﮔﻮنﻛﺮدن ﺣﺎل ﺟﺎدوﮔﺮ ﺟﺎﻣﻲ ﭘﺮ ﻣﻲ ﺑـﻪ او‬ ‫داد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺟﺎدوﮔﺮ از ﺑﺎده‪ ،‬ﺣﺎﻟﻲ دﻳﮕﺮ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر آرام و ﻧﻬـﺎن از‬ ‫ﭼﺸﻢ او‪ ،‬زﻧﺠﻴﺮي را ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ اﻧﺪاﺧﺖ؛ زﻧﺠﻴﺮي ﻛـﻪ از زرﺗﺸـﺖ ﺑـﻪ‬ ‫ﮔﺸﺘﺎﺳﺐ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد و ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺿﺪ ﺟﺎدوﻳﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﺑـﺪﻳﻦﺳـﺎن ﺗـﻮان‬ ‫اﻓﺴﻮنﮔﺮي از زن ﺟﺎدو رﺧﺖ ﺑﺮﺑﺴﺖ و او ﺑﻪ رﺧﺴﺎر واﻗﻌـﻲ ﺧـﻮﻳﺶ‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ زﻧﺠﻴﺮ ﺷﺪ ﮔُﻨــﺪه ﭘﻴـﺮي ﺗـﺒﺎه‬

‫ﺳﺮ و ﻣﻮي ﭼﻮن ﺑﺮف و روي ﺳﻴﺎه‬

‫آﻧﮕﺎه اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺧﻨﺠﺮ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﭼـﺎﺑﻜﻲ ﺳـﺮ زن ﺟـﺎدوﮔﺮ را از‬ ‫ﺗﻦ دور ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻳﻜﺒﺎره ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪ؛‬ ‫ﭼﻮ ﺟﺎدو ﺑﻤﺮد آﺳﻤﺎن ﺗﻴﺮه ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺪانﺳﺎن ﻛﻪ ﭼﺸﻢ اﻧﺪرو ﺧﻴﺮه ﮔﺸﺖ‬

‫ﻳﻜـﻲ ﺑـﺎد و ﮔﺮدي ﺑﺮآﻣـﺪ ﺳـﻴﺎه‬

‫ﺑﭙﻮﺷـﻴـﺪ دﻳـﺪار ﺧـﻮرﺷﻴـﺪ و ﻣـﺎه‬

‫ﭘــﺲ از ﻓﺮوﻧﺸﺴــﺘﻦ ﻏــﺮش آﺳــﻤﺎن و ﻓــﺮوﻛﺶﻛــﺮدن و ﺑﺎزﮔﺸــﺖ‬ ‫آراﻣﺶ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ و آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﭘﺸﻮﺗﻦ و ﺳـﭙﺎه از راه رﺳـﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺸـﻮﺗﻦ ﺑـﺎ‬ ‫دﻳﺪن اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر او را ﺳﺘﻮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﺎﻫﺰاده ﭘﻬﻠﻮان! ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﻛـﻪ‬ ‫ﺗﻮ ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﺑﺰرﮔﻲ و ﻫﻴﭻ ﻛﺲ را ﻳـﺎراي ﺑﺮاﺑـﺮي و روﻳـﺎروﻳﻲ ﺑـﺎ ﺗـﻮ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﻪ ﻧﻬﻨﮓ زﺧﻢ ﺷﻤﺸﻴﺮت را ﺗﺎب ﻣـﻲآورد‪ ،‬ﻧـﻪ ﺟـﺎدو و ﺷـﻴﺮ و‬ ‫ﮔﺮگ و ﭘﻠﻨﮓ‪ .‬اﻣﻴﺪوارﻳﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳـﺮﻓﺮاز ﺑﻤـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﻣـﺎ ﻧﻴﺎزﻣﻨـﺪ ﻣﻬـﺮ‬ ‫ﺗﻮاﻳﻢ!«‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪61‬‬

‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺧﺪا را ﺳﭙﺎس ﮔﻔﺖ و آﻧﮕﺎه دﺳﺘﻮر داد در ﻫﻤﺎن ﺑﻴﺸﻪ‬ ‫ﺑﻬﺸﺖآﺳﺎ ﭼﺎدرﻫﺎ را ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻮان ﭘﻨﺠﻢ؛ ﻛﺸﺘﻦ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺳﻴﻤﺮغ را‬

‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر درﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ درون ﺳﺮاﭘﺮدهاش ﺗﻜﻴﻪ زده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﻛﺮﮔﺴﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﺮگ زن ﺟﺎدو دل و ﺟﺎﻧﺖ را ﺑﻪ درد آورده‪،‬‬ ‫وﻟﻲ از ﺗﻮ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﭼﺸﻤﺪاﺷﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﺑﮕﻮ ﺑﺪاﻧﻢ ﻓﺮدا و در‬ ‫ﺟﺎﻳﮕﺎه دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ؟« ﻛﺮﮔﺴﺎر دﮔﺮﮔﻮن از ﺑﺎده‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺨﻦ آﻣﺪ‬ ‫و ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﺎه‪ ،‬ﺑﺪان ﻛﻪ در ﺟﺎﻳﮕﺎه دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻛﺎر ﺑﺮ ﺗﻮ دﺷﻮارﺗﺮ اﺳﺖ و‬ ‫دﺷﻤﻨﺖ از ﺟﺎدوﮔﺮ ﺗﻮاﻧﺎﺗﺮ‪ .‬ﺗﻮ در ﺟﺎﻳﮕﺎه دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻲ ﻣﻲرﺳﻲ ﻛﻪ از‬ ‫ﺑﻠﻨﺪي ﺳﺮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻛﺸﻴﺪه و ﺑﺮ ﻓﺮاز آن ﻣﺮﻏﻲ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬او‬ ‫ﻛﻪ ﺳﻴﻤﺮغ ﻧﺎم دارد‪ ،‬ﭘﺮﻧﺪهاي ﻛﻮهﭘﻴﻜﺮ و ﭘﻴﻜﺎرﺟﻮﺳﺖ‪ .‬در ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ و‬ ‫ﺟﻨﮕﻨﺪﮔﻲ او ﻫﻤﻴﻦ را ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ‪:‬‬ ‫اﮔـﺮ ﭘـﻴـﻞ ﺑﻴﻨﺪ ﺑﺮآرد ﺑﻪ ﭼﻨﮓ‬

‫ز درﻳﺎ ﻧﻬﻨﮓ و ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻲ ﭘﻠﻨﮓ‬

‫ﺗﻮ ﺗﺎﻛﻨﻮن ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎﻧﻲ روﺑﻪرو ﺷﺪي ﻛﻪ در زﻣﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻲ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ‬ ‫در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ و از ﻫﻤﺔ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﺗﺮ‪ .‬ﺟﺎي او در ﺑﻠﻨﺪاي آﺳﻤﺎن اﺳﺖ و‬ ‫ﺗﻮ در زﻣﻴﻦ ﭘﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ دﺳﺘﺮﺳﻲ او ﺑﻪ ﺗﻮ آﺳﺎن اﺳﺖ و ﻛﺎرت ﺳﺨﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ او را ﭼﻮن ﮔﺮگ و زن ﺟﺎدو ﻧﺪان و از او ﺑﺘﺮس‪ .‬از آن ﮔﺬﺷﺘﻪ‬ ‫او ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ و دو ﺑﭽﻪ ﻫﻢ دارد؛ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺧﻮدش ﺑﺰرگ و‬ ‫ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺳﻴﻤﺮغ روﺑﻪرو ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﻪ ﺳﻴﻤﺮغ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻴﺎ و ﺟﺎﻧﺖ را ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻲ ﻧﺒﺎز و از‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﺮﮔﺮد ﺗﺎ رﻧﺞ ﺑﺮ ﺗﻮ آﺳﺎن ﺷﻮد‪«.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪62‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻛﺮﮔﺴﺎر ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ و ﺑﻪ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭼﺸـﻢ دوﺧـﺖ‪ .‬ﮔـﻮﻳﻲ اﻧﺘﻈـﺎر‬ ‫داﺷﺖ‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮان از ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﻪ او را ﺑﭙـﺬﻳﺮد‪ ،‬وﻟـﻲ‬ ‫ﮔﻔﺘﺎر اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭼﻮن آب ﺳﺮدي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ آﺗﺶ ﻛﻴﻨﻪ دل او رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺧﻨﺪهاي ﺑﻠﻨﺪ ﺳـﺮ داد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺑﻴﻬـﻮده ﻣـﻲﻛﻮﺷـﻲ ﻛـﻪ ﻣـﺮا‬ ‫ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺳﻴﻤﺮغ ﻣﻲروم و ﺑﺎ ﺗﻴﺮ ﺟﺎﻧﺴﻮز ﺑﺎلﻫﺎي او را ﺑـﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﻣﻲدوزم و از آﺳﻤﺎن ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻲاﻧﺪازﻣﺶ و آﻧﮕﺎه‪:‬‬ ‫ﺑِﺪر‪‬م ﺑﻪ ﺷـﻤـﺸﻴﺮ ﻫﻨﺪي ﺑﺮش‬

‫ز ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﺧﺎك اﻧﺪر آرم ﺳﺮش«‬

‫ﻛﺮﮔﺴﺎر از ﺳﺨﻦ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺷـﺪ‪ .‬ﭘﻬﻠـﻮان ﭼﺸـﻢ ﺑـﻪ راه ﻓـﺮدا‬ ‫دوﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﭘﺮﻧﺪه ﻏﻮلﭘﻴﻜـﺮ روﺑـﻪرو ﺷـﻮد و ﺧـﻮان ﭘـﻨﺠﻢ را از ﺳـﺮ‬ ‫ﺑﮕﺬراﻧﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر و ﺳﭙﺎﻫﺶ ﺷﺐ ﺗﻴﺮه راه ﺳﭙﺮدﻧﺪ و ﺑـﻪ روز رﺳـﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﺳﺮزدن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﻬﺎناﻓﺮوز و روﺷﻦﺷﺪن ﻛـﻮه و دﺷـﺖ‪ ،‬اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر‬ ‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ و ﭼﻮن ﻫﺮ روز ﺳﭙﺎه را ﺑﻪ ﭘﺸﻮﺗﻦ ﺳﭙﺮد و ﺑـﺎ ﻫﻤـﺎن اﺳـﺐ و‬ ‫ﺻﻨﺪوق و ﮔﺮدون ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ اژدﻫـﺎ رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑـﻪ ﺳـﺮاغ ﺳـﻴﻤﺮغ و‬ ‫روﻳﺎروﻳﻲ ﺑﺎ آن ﭘﺮﻧﺪه ﺟﻨﮕﻨﺪه رﻓﺖ‪ .‬او ﭼﻮن ﺑﺎد اﺳﺐ راﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻲ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ و ﺳﺮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎنﺳﺎﻳﻴﺪه رﺳﻴﺪ‪ .‬در ﺳﺎﻳﻪﺳﺎر ﻛﻮه‪ ،‬اﺳﺐ و ﮔـﺮدون را‬ ‫ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﺳﺮ ﺑﻪ داﻣﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﺮد ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ و از ﭼـﻪ راﻫـﻲ ﺑـﺎ آن‬ ‫ﭘﺮﻧﺪه ﺑﺰرگ و ﺗﻴﺰﭼﻨﮕﺎل روﺑﻪرو ﺑﺸﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬دل را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧـﺪا‬ ‫روﺷﻦ ﻛﺮد و از او ﻳﺎري ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺧﺎﻧـﻪ اﻧﺪﻳﺸـﻪ‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻴﻤﺮغ از ﻓﺮاز ﻛﻮه‪ ،‬ﺻﻨﺪوق و ﺳﭙﺎﻫﻲ را ﻛـﻪ در ﭘـﺲ آن ﺑـﻮد‪،‬‬ ‫دﻳﺪ‪ .‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ در اﻧﺪﻳﺸﻪ ﭼﺎره ﺑﺮآﻣﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎلﻫﺎ را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﻮي ﺻﻨﺪوق ﺑﻪ ﭘﺮواز درآﻣﺪ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪63‬‬

‫ز ﻛﻮهاﻧـﺪر آﻣــﺪ ﭼـﻮ اﺑـﺮ ﺳـﻴــﺎه‬

‫ﻧﻪ ﺧﻮرﺷـﻴﺪ ﺑـﺪ ﻣﺎﻧﺪه ﭘﻴﺪا ﻧﻪ ﻣﺎه‬

‫ﺑﺪان ﺑ‪‬ﺪ ﻛﻪ ﮔﺮدون ﺑﮕﻴــﺮد ﺑﻪ ﭼﻨـﮓ‬

‫ﺑــﺮ آﻧﺴﺎن ﻛﻪ ﻧﺨﺠﻴﺮ ﮔﻴﺮد ﭘﻠﻨﮓ‬

‫ﺑـﺮ آن ﺗـﻴـﺮﻫـﺎ زد دو ﺑـﺎل و دو ﭘـﺮ‬

‫ﻧـﻤﺎﻧـﺪ ﻫـﻴﭻ ﺳﻴﻤﺮغ را زور و ﻓﺮ‬

‫ﺳﻴﻤﺮغ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻠﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺧﺮﮔﻮش را ﺷﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨـﺪ و ﺑـﻪ‬ ‫دﻧﺪان ﻣﻲ ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﮔﺮدون و ﺻﻨﺪوق را ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎل ﺑﮕﻴﺮد و ﺑـﻪ آﺳـﺎﻧﻲ ﺑـﻪ‬ ‫آﺳﻤﺎن ﺑﺒﺮد‪ ،‬وﻟﻲ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ آن ﮔﺮدون ﭼـﻮن ﻃﻌﻤـﻪاي زﻫـﺮآﮔﻴﻦ‬ ‫اﺳﺖ و در ﭼﻬﺎر ﺳﻮي آن ﺗﻴﺮ و ﺷﻤﺸـﻴﺮ ﻛـﺎر ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﺷـﺪه و ﻫﻤـﻴﻦ‬ ‫ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎل و ﭘﺮش را ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ و او را ﺳﺴـﺖ و ﻧﻴﻤـﻪﺟـﺎن‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﻴﻤﺮغ زﺧﻤﻲ و ﺳﺴﺖ و ﺧـﻮنﭼﻜـﺎن ﺑـﺮ زﻣـﻴﻦ اﻓﺘـﺎد‪،‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر از ﺻﻨﺪوق ﺑﻴﺮون ﺟﺴﺖ و ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ‪ ،‬زﺧﻤﻲ ﻛﺎري ﺑـﺮ او زد‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻮش از ﺳﺮ و ﺟﺎن از ﺗﻨﺶ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ از ﻛﺸﺘﻪﺷﺪن ﺳﻴﻤﺮغ‪ ،‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺳـﭙﺎس ﮔﻔـﺖ و ﺑـﻪ‬ ‫آﺳﻮدﮔﻲ ﻧﻔﺴﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬از آن ﺳﻮ‪ ،‬دلﺷﻮره و ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ از ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن رﺧﺖ‬ ‫ﺑﺮﺑﺴﺖ و آﻧﻬﺎ ﺷﻴﭙﻮر ﭘﻴﺮوزي را ﺑﻪ ﺻـﺪا درآوردﻧـﺪ‪ .‬آﻧﻬـﺎ ﺑـﻪ ﻧﺰدﻳـﻚ‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺳﺮ و روي ﭘﻬﻠﻮان را ﭘﺮ ﺧﻮن دﻳﺪﻧـﺪ و ﭘﺮﻧـﺪه اي‬ ‫ﻛﻪ ﭘﻴﻜﺮ ﺑﺰرﮔﺶ ﺗﻦ دﺷﺖ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫زﻣﻴﻦ ﻛﻮه ﺗﺎ ﻛﻮه ﺟﺰ ﺧﻮن ﻧﺒﻮد‬

‫ز ﭘ‪‬ﺮّش ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﺎﻣﻮن ﻧﺒﻮد‬

‫ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﻛﻪ ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر را دﻳﺪﻧﺪ او را ﺑﺴﻴﺎر ﺳـﺘﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼـﻮن‬ ‫ﺧﺒﺮ ﭘﻴﺮوزي اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻪ ﮔﻮش ﻛﺮﮔﺴﺎر رﺳﻴﺪ‪ ،‬از ﺧﺸﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﻳﺪ‪،‬‬ ‫دﻟﺶ ﭘﺮ درد و رﻧـﮓ رﺧﺴـﺎرش ﭼـﻮن ﻻﺟـﻮرد ﺷـﺪ‪ .‬در اﻳـﻦ ﻫﻨﮕـﺎم‬ ‫ﭘﺸﻮﺗﻦ و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺳﺮاﭘﺮدة اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر را آﻣﺎده ﻛﺮدﻧـﺪ و او را ﺑـﺎ ﺷـﻜﻮه‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪64‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻓﺮاوان در آن ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر در ﺑﺎﻻ ﻧﺸﺴـﺖ و ﺳـﺮداران ﭘﺮواﻧـﻪوار‬ ‫ﺑﻪ ﮔﺮد ﺷﻤﻊ وﺟﻮدش ﺑﻪ ﮔـﺮدش درآﻣﺪﻧـﺪ‪ .‬آﻧﮕـﺎه ﺧـﻮان ﮔﺴـﺘﺮدﻧﺪ و‬ ‫ﺧﻮردﻧﻲ و آﺷﺎﻣﻴﺪﻧﻲ در آن ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺮاي ﭘﻬﻠـﻮان ﺟﺸـﻨﻲ آراﺳـﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺪي ﻣﺠﻠﺲ از ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﮔﺮم ﺷﺪ و آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﻓﺮوﻛﺶ ﻛـﺮد‪،‬‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺘﻮر اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛﺮﮔﺴﺎر را ﺑﻪ ﻧﺰدش آوردﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻮان ﺷﺸﻢ؛ ﮔﺬﺷﺘﻦ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر از ﺑﺮف‬

‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺳﻪ ﺟﺎم ﻣﻲ ﺑﻪ ﻛﺮﮔﺴﺎر داد ﺗﺎ ﭘﺲ از آن ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﺎز ﻛﻨﺪ‬ ‫و درﺑﺎره اداﻣﻪ راه ﮔﻔﺘﻨﻲﻫﺎ را ﺑﺮ زﺑﺎن ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﭼﻮن اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺣﺎل‬ ‫ﻛﺮﮔﺴﺎر را دﮔﺮﮔﻮن ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﭘﺮﺳﺶ آﻏﺎز ﻛﺮد و ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺨﻦ راﻧﺪ‪» :‬اي‬ ‫ﻣﺮد ﺑﺪﮔﻤﺎن! ﺧﻮب ﺑﻨﮕﺮ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺟﻬﺎن ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻮد ﻣﺎ ﭘﻴﺶ‬ ‫ﻣﻲرود‪ .‬اﻛﻨﻮن ﻧﻪ ﺳﻴﻤﺮغ ﻣﺎﻧﺪه و ﻧﻪ اژدﻫﺎ و ﻧﻪ ﺷﻴﺮ و ﻧﻪ ﮔﺮگ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺑﮕﻮ ﺑﺪاﻧﻢ دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ و در ﺟﺎﻳﮕﺎه دﻳﮕﺮ رزمﺳﺎز‬ ‫ﻛﻴﺴﺖ؟«‬ ‫ﻛﺮﮔﺴﺎر ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ رﺳﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﺎﻫﺰادة ﻓﺮخﺳﺮﺷـﺖ‪ ،‬در ﻫﻤـﻴﻦ‬ ‫آﻏﺎز ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ از ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﺮﮔﺮدي ﺑﻪ ﺳـﻮد ﺗﻮﺳـﺖ‪،‬‬ ‫ﭼﻮن اﮔﺮ ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﺑﺨـﺖ ﻳـﺎرت ﺑـﻮده و ﺗﻮاﻧﺴـﺘﻲ ﺑـﺮ ﺷـﻴﺮ و ﮔـﺮگ و‬ ‫ﺳﻴﻤﺮغ ﭘﻴﺮوز ﺑﺸﻮي‪ ،‬در ﺟﺎﻳﮕﺎه دﻳﮕﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻲ آﻳﺪ‪ .‬ﭼﻮن‬ ‫دﺷﻤﻦ ﺗﻮ در آﻧﺠﺎ ﺟﺎﻧﻮر و ﺟﺎدوﮔﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﺮدا ﭼﻴﺰي ﭘـﻴﺶ رو داري‬ ‫ﻛﻪ ﻧﻪ ﮔﺮز و ﻛﻤﺎن ﺑﻪ ﻛﺎرت ﻣﻲآﻳﺪ و ﻧﻪ راه ﮔﺮﻳـﺰي از آن داري‪ .‬ﻓـﺮدا‬ ‫ﻛﺎر ﺗﻮ ﺑﺎ اﺑﺮ اﺳﺖ و آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ و ﺑﺎرش ﺑﺮﻓـﻲ ﺳـﻨﮕﻴﻦ؛ ﺑﺮﻓـﻲ ﺑـﻪ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪي ﻳﻚ ﻧﻴﺰه ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﺎره اي ﺑﺮاي ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ آن ﻧﺪاري‪ .‬ﭘﺲ ﻳﺎ ﺑﺎﻳـﺪ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪65‬‬

‫از ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﺮﮔﺮدي ﻳﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﺮوي و ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﺖ در ﺑﺮف و ﺑﻮران ﮔﺮﻓﺘـﺎر‬ ‫ﺷﻮي و ﺟﺎن ﺷﻴﺮﻳﻦ در اﻳﻦ راه ﺑﮕـﺬاري‪ .‬اي ﭘﻬﻠـﻮان! اﮔـﺮ در اﻧﺪﻳﺸـﻪ‬ ‫ﺟﺎن ﺧﻮدت ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺟﺎن ﺳـﭙﺎﻫﺖ را ﻓـﺪاي ﺑﻠﻨـﺪﭘﺮوازي ﻫﺎﻳـﺖ ﻧﻜـﻦ‪.‬‬ ‫ﭼﻮن اﮔﺮ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ در ﺑﻮران و ﺑﺮف ﺟﺎن ﺑﺒـﺎزد‪ ،‬ﺧـﻮﻧﺶ ﺑـﻪ ﮔـﺮدن‬ ‫ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬از آن ﮔﺬﺷﺘﻪ اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺨﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻳﺎر ﺑﺎﺷـﺪ و ﺑﺘـﻮاﻧﻲ ﺑـﺎ ﻫـﺰار‬ ‫ﺳﺨﺘﻲ و ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ از ﺑﺮف و ﻳﺨﺒﻨﺪان ﺑﮕﺬري‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎريِ ﺑﺰرگﺗﺮي ﭘﻴﺶ‬ ‫رو داري و آن ﻫﻢ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﺧﺸﻚ و ﺳﻮزان اﺳﺖ؛ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻛـﻪ‬ ‫ﺗ ـﺎ ﺳــﻲ ﻓﺮﺳــﻨﮓ ﮔﺴــﺘﺮده ﺷــﺪه و در آن ﻧﺸــﺎﻧﻲ از آب و زﻧــﺪﮔﺎﻧﻲ‬ ‫ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻲ‪ .‬ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻴﺎﺑﺎن اﺳﺖ و ﮔﺮﻣﺎ و ﺳﺮاب‪ .‬دل ﺑﻴﺎﺑﺎن از‬ ‫ﮔﺮﻣﺎ ﭼﺎك ﭼﺎك اﺳﺖ و ﺑﺎﻻي ﺳﺮت ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﺎﺑﻨـﺎك‪ .‬ﮔﺮﻣـﺎ دﻟـﺖ را‬ ‫آب ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺟﮕﺮت را ﻛﺒﺎب‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در آﻧﺠﺎ‪ ،‬ﻣﺎر و ﻣﻮر و ﻣﻠﺦ ﻫـﻢ‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻲ رﻳﮓ ﺳﻮزان اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﭘﺎﻫـﺎي‬ ‫اﺳﺐﻫﺎﻳﺘﺎن را داغ و ﺗﻔﺘﻴﺪه ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ از زﻣﻴﻨﺶ آﻓﺘﺎب ﻣـﻲﺟﻮﺷـﺪ‬ ‫و از آﺳﻤﺎﻧﺶ آﺗﺶ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻛﺶ اﺳﺐ ﮔﺬر ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻧـﻪ در آﺳـﻤﺎﻧﺶ‬ ‫ﻛﺮﻛﺲ ﺗﻴﺰﭘﺮ‪ ،‬ﻧﻪ آﺑﻲ ﺑﺮاي ﻧﻮﺷﻴﺪن اﺳﺖ و ﻧﻪ ﮔﻴﺎﻫﻲ ﺑﺮاي ر‪‬ﺳﺘﻦ‪ .‬ﭘـﺲ‬ ‫ﺑﺒﻴﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻲ ﺗﺎ ﭼﻬﻞ ﻓﺮﺳﻨﮓ راه را در اﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺳﭙﺮي ﻛﻨـﻲ‪.‬‬ ‫اﺳﺒﺎﻧﺖ ﺳﻢ ﭼﺎك ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺳﻮاراﻧﺖ دل ﭼـﺎك‪ ...‬ﺑﮕـﺬرﻳﻢ‪ ،‬ﮔﻴـﺮﻳﻢ از‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺗﺮﺳﻨﺎك و ﻣـﺮگآﻓـﺮﻳﻦ ﺟـﺎن ﺑـﻪ در ﺑـﺮدي و ﺑـﻪ روﻳـﻴﻦدژ‬ ‫رﺳﻴﺪي‪ ،‬ﺗﺎزه در آﻧﺠﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎري ﻫﺎﻳﺖ آﻏﺎز ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﺗـﻮ در ﺑﻴﺎﺑـﺎن‬ ‫ﻣﻲﻣﺎﻧﻲ و آﻧﻬﺎ در ﺷﻬﺮ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺪاري‪ ،‬وﻟـﻲ آن دژ ﭼﻨـﺎن ﺑـﺰرگ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در آن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﮔـﺮ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪66‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫از اﻳﺮان و ﺗﻮران ﺻﺪﻫﺰار ﺟﻨﮕﺠﻮ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﺻﺪ ﺳﺎل ﮔﺮد آن ﺑﻨﺸـﻴﻨﻨﺪ و‬ ‫آﻧﺠﺎ را ﺗﻴﺮﺑﺎران ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ زﻳـﺎﻧﻲ ﺑـﻪ ﻣـﺮدم درون دژ ﻧﻤـﻲرﺳـﺪ‪ .‬آﻧﻬـﺎ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺮﮔﺮم ﻛﺎر ﺧﻮدﻧﺪ و در دژ ﺑﺎز ﻧﻤﻲﺷﻮد؛ ﭼﻮن ﻫﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﻛـﻪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دارﻧﺪ‪ .‬ﻛﺸﺘﺰارﻫﺎي ﺑﺰرگ ﺑﺮاي ﺗﻬﻴﻪ ﺧـﻮراك اﻧﺴـﺎن و‬ ‫ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن و ﻛﺎرﮔﺎه و ﺑﺎزار و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕـﺮ‪ .‬از آن ﮔﺬﺷـﺘﻪ‪ ،‬دﻳـﻮار و‬ ‫ﺑﺎروﻫﺎي دژ ﭼﻨﺎن ﺑﻠﻨﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻫﻤﺴـﺎﻳﻪ ﺧﻮرﺷـﻴﺪﻧﺪ و ﺑـﺎ او راز و‬ ‫ﻧﻴﺎز ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻦ دژي را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮان ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻤـﻲداﻧـﻢ‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﻬﻠﻮان ﺑﺪاﻧﺪ!«‬ ‫ﻛﺮﮔﺴﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ و آرام و زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ ﺑـﻪ ﭼﻬـﺮه‬ ‫ﺳﺮداران اﻳﺮان ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ‪ .‬ﭘﺮﻳﺸـﺎﻧﻲ و دودﻟـﻲ در ﭼﻬـﺮه ﻫﻤـﻪ آﻧﻬـﺎ‬ ‫دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ دﺳـﺘﻮر اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛﺮﮔﺴـﺎر را از ﭼـﺎدر ﺑﻴـﺮون ﺑﺮدﻧـﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺮداران اﻳﺮان ﻓﺮﺻﺖ را ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و درد دل را ﺑـﺮ زﺑـﺎن آوردﻧـﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﻬﺎ ﺑﺎ دﻟﻲ دردﻣﻨﺪ و زﺑﺎﻧﻲ ﭘﺮ اﻧﺪرز و ﭘﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﻬﻠـﻮان ورﺟﺎوﻧـﺪ ﭼﻨـﻴﻦ‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اي ﭘﻬﻠﻮان آزادﻣﺮد! ﺑﻪ ﮔﺮد ﮔﺮﻓﺘﺎري و ﺳﺨﺘﻲ ﻣﮕﺮد؛ اﮔـﺮ اﻳـﻦ‬ ‫ﺳﺨﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﻛﺮﮔﺴﺎر ﮔﻔﺖ راﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ -‬ﻛﻪ ﺑﻲﮔﻤﺎن ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ -‬اﻳـﻦ‬ ‫ﻫﻢ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻣﺮگ آﻣﺪﻳﻢ و راه ﮔﺮﻳﺰي ﻫﻢ ﻧـﺪارﻳﻢ‪.‬‬ ‫آﺧﺮ اﻳﻦ راه دﺷﻮار ﭼﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪي و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮔﺰﻧﺪ و ﮔﺮﻓﺘﺎري‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻲ؟! ﻫﻴﭻﻛﺲ از ﻧﺎﻣﺪاران و ﺷﺎﻫﺎن ﭘﻬﻠﻮان‪ ،‬از اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ رﻧﺞﻫـﺎ ﻛـﻪ‬ ‫ﺗﻮ در ﻫﻔﺖ ﺧﻮان ﺑﺮدي‪ ،‬ﻧﺒـﺮده‪ .‬ﺑـﻲ ﮔﻤـﺎن اﮔـﺮ از ﻫﻤﻴﻨﺠـﺎ ﺑﺮﮔـﺮدي‪،‬‬ ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺷﺎد و ﺗﻨﺪرﺳﺖ ﻧﺰد ﭘﺪرت ﺷﺎه ﮔﺸﺘﺎﺳﺐ ﺑﺮوي و زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ را‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ و ﺧﻮﺷﻲ ﺑﮕﺬراﻧﻲ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ راه دﻳﮕﺮي ﻫـﻢ داري؛ راﻫـﻲ ﻛـﻪ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪67‬‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ دور اﺳﺖ و از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮران ﻣﻲﮔـﺬرد‪ ،‬وﻟـﻲ ﺳـﺮاﻧﺠﺎم ﺗـﻮ را‬ ‫ﺷﺎد و ﭘﻴﺮوز ﺑﻪ روﻳﻴﻦ دژ ﻣﻲ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻴـﺎ و ﺑـﻪ آﻧﭽـﻪ ﻛـﻪ ﻛﺮﮔﺴـﺎر‬ ‫ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ و ﺟﺎﻧﺖ را ﺑﻴﻬﻮده ﻓﺪا ﻧﻜﻦ‪«.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﺷﻨﻴﺪ از اﻧﺪوه ﺑﻪ ﺧﻮد ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻬـﺮه در‬ ‫ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﺸﻢ آﻟﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﺳﺮداران ﻓـﺪاﻛﺎر و دﻟﻴـﺮي‬ ‫دارم! آﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ راه ﮔﺎم ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻴﺪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻴﺪ ﺑـﺮاي‬ ‫ﭼﻪ ﻣﻲآﻳﻴﺪ؟ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي رزم و ﻧﺒﺮد و ﺳﺨﺘﻲ آﻣﺪﻳﺪ ﻳـﺎ ﺑـﺮاي ﮔـﺮدش و‬ ‫ﺧﻮﺷﮕﺬراﻧﻲ و رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺟﺎه و ﻣـﺎل؟ ﭼﮕﻮﻧـﻪ اﺳـﺖ ﻫﻨﮕـﺎﻣﻲ ﻛـﻪ از‬ ‫دﺳﺖ ﺷﺎه ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ و ﻛﻼه زر‪‬ﻳﻦ و ﺳﻜﻪ ﻫﺎي زر ﺳﺮخ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﻳـﺎد‬ ‫رﻧﺞ ﻫﺎ و ﺳﺨﺘﻲﻫﺎي راه ﻧﺒﻮدﻳﺪ و اﻛﻨﻮن ﻳﺎد آن اﻓﺘﺎدﻳﺪ؟ آﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮدﻳﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺴﺘﻴﺪ و ﺑﻪ ﻳﺰدان ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردﻳـﺪ ﻛـﻪ ﺗـﺎ ﭘﺎﻳـﺎن راه ﺑـﺎ ﻣـﻦ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ؟ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﻛﻨـﻮن ﭘﺎﻳﺘـﺎن ﺳﺴـﺖ و ﻟـﺮزان ﺷـﺪه و‬ ‫دﻳﮕﺮﮔﻮﻧﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ؟ ﺑﺴﻴﺎر ﺧُﺐ‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺨﻦ اﻳﻦ دﺷـﻤﻦ‬ ‫ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر دﻟﺘﺎن ﻟﺮزان ﺷﺪه و از ﺳﺨﺘﻲ و ﻛﺎرزار ﺗﺮﺳﻴﺪﻳﺪ‪ ،‬از ﻫﻤـﻴﻦ راه‬ ‫ﺑﺮﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺪاﻣﺘﺎن ﻧﻴﺎزي ﻧـﺪارم و ﺧـﻮدم ﺗﻨﻬـﺎﻳﻲ ﺑـﻪ راﻫـﻢ‬ ‫اداﻣﻪ ﻣﻲدﻫﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲروم‪ ،‬ﻳﺎ ﺟﺎن ﻣﻲدﻫﻢ ﻳﺎ ﻣﻲﮔﻴـﺮم‪ .‬وﻟـﻲ‬ ‫از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ ﻳﺎرم اﺳﺖ ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﺮوزم‪ .‬ﻣـﻦ ﻣـﻲروم و‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺮداﻧﮕﻲ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﻣﻲﺟﻨﮕﻢ و ﺑﺎ ﻧﻴﺮوي ﺑﺎزو و ﻳﺎري ﺧﺪا او را درﻫﻢ‬ ‫ﻣﻲﺷﻜﻨﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮش و ﺧﺮم ﺳﺮ زﻧﺪﮔﻴﺘﺎن ﺑﺮﮔﺮدﻳﺪ و در آﻧﺠـﺎ از ﻛـﺎر‬ ‫ﻣﻦ آﮔﺎه ﺷﻮﻳﺪ ﻛـﻪ ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﻳﻜـﻪ و ﺗﻨﻬـﺎ ﺑـﺎ دﺷـﻤﻨﺎن روﺑـﻪرو ﺷـﺪم و‬ ‫روﻳﻴﻦدژ را ﺑﻪ ﻧﻴﺮوي ﺑﺎزو و زﻳﺮﻛﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ آوردم‪«.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪68‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭼﻨﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ واژﮔـﺎن ﺗﺎزﻳﺎﻧـﻪ ﻣـﻲزد‪.‬‬ ‫زﻣﺎﻧﻲﻛﻪ از ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎزاﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬رﺧﺴﺎرش از ﺧﺸﻢ ﻛﺒﻮد و ﻻﺟﻮردي ﺷـﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺮداران ﻛـﻪ ﺳـﺨﻨﺎن اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر را ﺷـﻨﻴﺪﻧﺪ و او را ﺳـﺨﺖ ﺧﺸـﻤﻨﺎك‬ ‫دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬از ﮔﻔﺘﻪﻫﺎﻳﺸﺎن ﭘﺸـﻴﻤﺎن ﺷـﺪﻧﺪ و زﺑـﺎن ﺑـﻪ ﭘـﻮزش ﮔﺸـﻮدﻧﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اي ﺷﺎه! ﻣﺎ را ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﺎرﻣﺎن ﺑﺒﺨﺶ‪ .‬ﺑـﺪان ﻛـﻪ ﻣـﺎ از ﺟﻨـﮓ و‬ ‫ﻧﺒﺮد ﻧﻤﻲﺗﺮﺳﻴﻢ و ﺗﺎ ﺟﺎن در ﺗﻦ دارﻳﻢ ﻫﻤﺮاه و ﻫﻤﭙﺎي ﺗـﻮ ﻣـﻲﻣـﺎﻧﻴﻢ و‬ ‫ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﺮوي ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻲآﻳﻴﻢ و ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻤﺎن وﻓﺎدارﻳﻢ‪:‬‬ ‫ﻓـﺪاي ﺗﻮ ﺑﺎد اﻳﻦ ﺗـﻦ و ﺟـﺎنِ ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮﻳـﻦ ﺑـﻮد ﺗﺎ ﺑـﻮد ﭘــﻴﻤﺎنِ ﻣﺎ«‬

‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭼﻮن ﺳﺨﻨﺎن آﻧﻬﺎ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬از ﮔﻔﺘﻪﻫﺎي ﭘﻴﺸـﻴﻨﺶ ﺑﺮﮔﺸـﺖ‬ ‫و ﺑﺎ ﭼﻬﺮهاي ﺷﻜﻔﺘﻪ و ﺑﺎز ﺑـﻪ ﺳـﺮداراﻧﺶ آﻓـﺮﻳﻦ ﮔﻔـﺖ و اﻓـﺰود‪» :‬اي‬ ‫ﺷﻴﺮان اﻳﺮان! ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻨﺮ ﻣﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﻲﻣﺎﻧـﺪ‪ .‬ﭼـﻮن اﮔـﺮ ﻣـﺎ در‬ ‫راﻫﻤﺎن اﺳﺘﻮار ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزي ﻣﻲرﺳﻴﻢ و ﺑـﺎ ﭘﻴـﺮوزي ﻫﻤـﻪ رﻧـﺞﻫـﺎ‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲﺷﻮد و ﮔﻨﺞﻫﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣـﻲآﻳـﺪ‪ .‬ﭘـﺲ اﻣﻴـﺪوار ﺑﺎﺷـﻴﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﭘﻴﺮوزي ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ‪«.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر و ﻳﺎراﻧﺶ ﺳﺮﮔﺮم ﺳﺨﻦﮔﻔﺘﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺐ از راه رﺳـﻴﺪ‬ ‫و ﻫﻨﮕﺎم راﻫﻲﺷﺪن ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻨﺰﻟﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﮔﻔﺘﺎر ﻛﻮﺗﺎه ﻛﺮدﻧـﺪ‬ ‫و ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر و ﺳﭙﺎﻫﺶ ﻫﻤﻪ ﺷـﺐ را ﻳﻜﺴـﺮه‬ ‫راه ﭘﻴﻤﻮدﻧﺪ و در ﺳﭙﻴﺪهدﻣﻲ ﺑﻬﺎري‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﮕﺎه ﺗﺎزه رﺳـﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن‬ ‫ﭼﺎدر ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ در آن ﺑﺎﻣﺪاد دلاﻧﮕﻴﺰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻦ و ﺟﺎن آراﻣﺶ ﺑﺪﻫﻨـﺪ‪.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻫﻢ در ﺳﺮاﭘﺮده اش ﺳﻔﺮه اي ﮔﺴﺘﺮده ﺑﻮد و ﺳﺮﮔﺮم ﺧـﻮردن و‬ ‫ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺑﻮد و از آن روز ﺑﻬﺎري دلاﻓﺮوز ﺑﻬﺮه ﻣﻲﺑـﺮد و ﺷـﺎد ﺑـﻮد‪ .‬در‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪69‬‬

‫اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻨﺪﺑﺎدي وزﻳﺪن ﮔﺮﻓـﺖ و در‬ ‫ﭘﻲ آن ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﻴﺮه و ﺗﺎر ﺷﺪ و ﺑﺮﻓﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﺎرﻳﺪن ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪1‬‬

‫ﺟﻬﺎن ﻳﻜﺴﺮه ﮔﺸﺖ ﭼﻮن ﭘ‪‬ﺮّ زاغ‬

‫ﻧـﺪاﻧﺴـﺖ ﻛـﺲ ﺑﺎز‪ ،‬ﻫﺎﻣـﻮن ز راغ‬

‫ﺑﺒﺎرﻳـﺪ ﺑـﺮ ﻛـﻮه‪ ‬ﺗـﺎرﻳﻚ ﺑــﺮف‬

‫زﻣﻴﻦ ﺷـﺪ ﭘﺮ از ﺑﺮف و ﺑـﺎدي ﺷﮕﺮف‬

‫ﺗﻨﺪﺑﺎد و ﺑﺮف و ﺑﻮران ﺳﺨﺖ و ﻛﺸﻨﺪه ﺳﻪ روز و ﺳـﻪ ﺷـﺐ اداﻣـﻪ‬ ‫داﺷﺖ و ﻫﻤﻪ را در ﭼﺎدرﻫﺎﻳﺸﺎن ﺑﻴﭽﺎره و زﻣﻴﻦﮔﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺳـﺮاﭘﺮده‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر و ﭼﺎدرﻫﺎي ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن‪ ،‬از ﺑﺎرش ﺑﺮف ﺧﻴﺲ و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫و از ﺷﺪت ﺳﺮﻣﺎ ﻫﻴﭻﻛﺲ را ﻳﺎراي ﺑﻴﺮون آﻣﺪن از ﭼﺎدر را ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻫﻮاي‬ ‫ﺗﺮسآور و ﺗﻴﺮه و ﺗـﺎر و ﺳـﺮﻣﺎ و ﺑـﺮف ﺑﺴـﻴﺎر‪ ،‬ﻫﻤـﻪ را در اﻧﺪﻳﺸـﻪ و‬ ‫ﺷﮕﻔﺘﻲ ﻓﺮو ﺑﺮده ﺑﻮد و در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑـﻴﺶ از ﻫﻤـﻪ دلآزرده و‬ ‫اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬او ﻛﻪ راهﻫﺎ را ﺑﻪ روي ﺧﻮد ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲدﻳـﺪ‪ ،‬ﭘـﺲ از‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﺴﻴﺎر راﻫﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش رﺳﻴﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺸﻮﺗﻦ را ﻧﺰد ﺧﻮد‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺑﺮادر! ﻫﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨـﻲ ﻛـﺎر ﺑـﺮ ﻣـﺎ ﺑﺴـﻴﺎر‬ ‫ﺳﺨﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺑﺮاي ﻫﻤـﻴﻦ دردي ﺟﺎﻧﻜـﺎه دﻟـﻢ را آزار ﻣـﻲدﻫـﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻮن ﻣﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ زور و ﻣﺮداﻧﮕﻲ در دﻫﺎن اژدﻫﺎ رﻓﺘﻢ‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﻫﻴﭻ ﻛـﺎري‬ ‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻜﻨﻢ و ﺑﺎ زور ﺑﺎزو و ﺷﻤﺸﻴﺮ و ﮔﺮز ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺟﻠﻮي ﺑﺮف و‬ ‫ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ راﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﻴﺪه‪ ،‬ﻧﻴـﺎﻳﺶ ﺑـﻪ درﮔـﺎه‬ ‫ﻳﺰدان ﭘﺎك اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮو و ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﺑﮕﻮ دﺳﺖ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮدارﻧـﺪ و از‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﺘﻲ را ﺑﺮ ﻣـﺎ آﺳـﺎن و ﻣـﺎ را ﺗﻨﺪرﺳـﺖ از اﻳـﻦ‬ ‫ﺑﺮف و ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻴﺮون ﺑﺒﺮد‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻴﻢ دارم ﻛﻪ ﺑﺎ اﻓـﺰاﻳﺶ و اداﻣـﻪ ﺑـﺮف و‬ ‫‪ .1‬راغ‪ :‬ﺑﺎغ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪70‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﻮران ﺟﺎن ﺳﭙﺎه ﺗﺒﺎه ﺑﺸﻮد و ﻣﻦ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻳﺎراﻧﻢ ﺷـﻮم‪ .‬ﭘـﺲ ﺑـﺮو و ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﭙﺎه ﺑﮕﻮ‪:‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭘﻴﺶ ﻳﺰدان ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻛﻨﻴــﺪ‬

‫ﺑـﺨـﻮاﻧـﻴـﺪ او را ﺳـﺘﺎﻳـﺶ ﻛﻨـﻴـﺪ‬

‫ﻣﮕﺮ ﻛﻴـﻦ ﺑﻼﻫـﺎ ز ﻣـﺎ ﺑﮕـﺬرد‬

‫ﻛـﺰﻳﻦ ﭘﺲ ﻛــﺲ از ﻣﺎ زﻣﻴﻦ ﻧَﺴ‪‬ﭙﺮد«‬

‫ﭘﺸﻮﺗﻦ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﮔﻮش ﺳـﭙﺮد و آﻧﻬـﺎ را ﺑـﻪ ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن ﺑـﺎز‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺑﺎ دلﻫﺎي دردﻣﻨـﺪ ﻧﻴـﺎﻳﺶ ﺑـﻪ درﮔـﺎه ﺧﺪاوﻧـﺪ را آﻏـﺎز‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ و از او در ﭘﻴﺮوزي ﺑﺮ ﺳﺨﺘﻲﻫﺎ ﻳﺎري ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﮕﺬﺷـﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶﻫﺎ ﻛﺎرﮔﺮ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺗﻨﺪﺑﺎد ﺳﻮزﻧﺪه‪ ،‬ﺟﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑـﺎدي ﺧـﻮش‬ ‫و دﻟﭙﺬﻳﺮ داد و اﺑﺮﻫﺎ را از دل آﺳﻤﺎن ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﻬﺎناﻓﺮوز‬ ‫ﺑﻪ روي زﻣﻴﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﺗﻴﺮﮔﻲ و ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪ .‬آراﻣﺶ ﺑﻪ دلﻫـﺎ‬ ‫ﺑﺎز آﻣﺪ و ﻫﻤﻪ از اﻳﺰد ﺗﻮاﻧﺎ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑـﺪﻳﻦ ﺳـﺎن‪ ،‬ﻫﻤـﻪ ﺑـﺎ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮي آﺳﻮده ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و آرام ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻪ روز ﺑﺎ آراﻣﺶ در آن ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺧﻮش آب و ﻫﻮا ﺳﭙﺮي ﺷـﺪ‪ .‬روز‬ ‫ﭼﻬﺎرم‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺮزدن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﻬﺎنﺗﺎب‪ ،‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺳﺮان ﺳﭙﺎه را ﻧﺰد ﺧﻮد‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦﮔﻔﺘﻦ آﻏﺎز ﻛﺮد‪ .‬او ﭘـﺲ از ﺳـﺎﻋﺘﻲ ﺷـﻮﺧﻲ و‬ ‫ﮔﻔﺖ وﮔﻮﻫﺎي ﭘﺮاﻛﻨﺪه‪ ،‬ﺳﻤﻨﺪ ﺳﺨﻦ را ﺑﻪ ﺳﻮي روﻳﻴﻦدژ راﻧﺪ و ﭼﻨـﻴﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﺎران ﻣﻦ! ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﺮﮔﺴﺎر ﻣﺎ ﺗﺎ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ روﻳﻴﻦدژ راﻫـﻲ دراز‬ ‫و ﺑﻲآب و ﮔﻴﺎه در ﭘﻴﺶ دارﻳﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﭼﻨـﺎن ﻛﻨـﻴﻢ ﻛـﻪ در راه‬ ‫ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﺗﺸﻨﻪ ﻧﻤﺎﻧﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑـﺎر دارﻳـﻢ در اﻳﻨﺠـﺎ ﺑﮕـﺬارﻳﻢ و‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬اﺑﺰار ﺟﻨﮕﻲ و آب و ﺧﻮراﻛﻲ ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺒﺮﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ را ﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻴـﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﻤﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﻣﻴﺪان ﻛﺎرزار ﭼﺎﺑﻚﺗﺮ و آﺳـﻮدهﺗـﺮ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪71‬‬

‫ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﺑﺠﻨﮕﻴﻢ و ﭘﻴﺮوز ﺑﺸﻮﻳﻢ‪ .‬ﺑﻲ ﮔﻤـﺎن ﮔﺮوﻫـﻲ از ﺷـﻤﺎ‬ ‫ﺑﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻫﻤﺮاﻫﺘﺎن دارﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ارزﺷﻤﻨﺪ اﺳﺖ و ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪ از آن‬ ‫دل ﺑﻜﻨﻴﺪ؛ وﻟﻲ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬آن را رﻫـﺎ ﻛﻨﻴـﺪ‪ .‬ﭼـﻮن ﺑـﻪ ﻳـﺎري ﺧـﺪا‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ روﻳﻴﻦدژ رﺳﻴﺪﻳﻢ و ﺑﺮ دﺷﻤﻦ ﭘﻴﺮوز ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻨـﺪان زر و‬ ‫ﮔﻮﻫﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲآورﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺗـﻮاﻧﮕﺮ ﻣـﻲﺷـﻮﻳﺪ و دﻳﮕـﺮ ﻧﻴـﺎز ﺑـﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﻧﺪارﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ اﻛﻨﻮن ﺑﺮوﻳﺪ و اﻣﻴﺪوار و ﭼﺎﺑﻚ ﺑﺎر و ﺑﻨﻪ ﺑﺮدارﻳﺪ و‬ ‫آﻣﺎده رﻓﺘﻦ ﺷﻮﻳﺪ‪«.‬‬ ‫در آﻏﺎز ﺷﺒﻲ ﺗﻴﺮه اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر و ﺳﭙﺎه در راه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻨـﻮز اﻧـﺪﻛﻲ‬ ‫راه ﻧﺴﭙﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن آواي ﮔﺮوﻫﻲ ﻟﻚﻟﻚ در ﮔـﻮش اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮآﺷـﻔﺖ و ﺑـﻲدرﻧـﮓ ﭘﻴـﺎﻣﻲ ﺑـﺮاي‬ ‫ﻛﺮﮔﺴﺎر ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﭘﻴﺎم ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪»:‬اي ﻣﺮد! ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ در راه ﭘﻴﺶ رو آﺑـﻲ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ و ﻫﻤﻪ ﺟﺎي آن ﺧﺸﻚ و ﺳﻮزان اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧـﻪ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫آواي ﻟﻚﻟﻚ و د‪‬رﻧﺎ ﻣﻲﺷﻨﻮم؟ اﻳﻦ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن در ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫آب ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺨﻲ داري؟«‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ ﻛﺮﮔﺴﺎر ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻦ ﮔﻔـﺘﻢ آب ﻧﻴﺴـﺖ‪ ،‬ﻣﻨﻈـﻮرم آب‬ ‫ﺑﺮاي ﻧﻮﺷﻴﺪن اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ آب ﻫﺎي دﻳﮕـﺮ ﭼـﺮا ﻧﻴﺴـﺖ؟ ﻧﺨﺴـﺖ‬ ‫ﭼﺸﻤﻪ آب ﺷﻮر اﺳﺖ و دﻳﮕﺮي ﭼﺸﻤﻪاي ﻛـﻪ آﺑـﺶ ﭼـﻮن زﻫـﺮ ﺗﻠـﺦ‬ ‫اﺳﺖ و ﮔﺮوﻫﻲ از ﻣﺮﻏﺎن و ﺟﺎﻧﻮران از آن ﻣﻲﻧﻮﺷﻨﺪ‪«.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر از ﭘﻴﺎم و ﺳﺨﻦ ﻛﺮﮔﺴﺎر ﺑﻮي دروغ ﻣﻲﺷـﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑـﺎ‬ ‫ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻲﮔﻤـﺎن اﻳـﻦ دﺷـﻤﻦ از ﻣـﺎ ﻛﻴﻨـﻪ ﺑـﻪ دل دارد و ﺑﺮاﻳﻤـﺎن‬ ‫راﻫﻨﻤﺎي ﺧﻮﺑﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﺑـﻴﻢ دارم ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺳـﺨﻨﺎن دروﻏـﻴﻦ و‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪72‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻧﻴﺮﻧﮓﺑﺎزي‪ ،‬ﻣﺎ را دﭼﺎر ﮔﺰﻧﺪ و آﺳﻴﺐ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪاﻳﺎ از ﻧﻴﺮﻧﮓﻫـﺎي او ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﻮدت ﭘﻨﺎه ﻣﻲﺑﺮم‪ «.‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮ دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي اﺳﺐ ﺑﺘﺎزﻧـﺪ‬ ‫و ﺑﻪ ﺳﻮي روﻳﻴﻦدژ ﭘﻴﺶ ﺑﺮوﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻮان ﻫﻔﺘﻢ؛ ﮔﺬﺷﺘﻦ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر از رود و ﻛﺸﺘﻦ ﻛﺮﮔﺴﺎر‬

‫ﭘﺎﺳﻲ از ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﻫﻤﭽﻨﺎن راه ﻣﻲﺳﭙﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬ ‫ﻓﺮﻳﺎدي در ﮔﻮش اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺻﺪا از ﺟﻠﻮ ﻛﺎروان ﺳﭙﺎه ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺲ‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻲدرﻧﮓ اﺳﺐ ﺗﺎﺧﺖ و از ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و در اﻳﻦ‬ ‫ﻫﻨﮕﺎم از ﭼﻴﺰي ﻛﻪ دﻳﺪ‪ ،‬از ﺷﮕﻔﺘﻲ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ دﻧﺪان ﮔﺰﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﭙﻬﺪار ﭼﻮن ﭘﻴﺶ ﻟﺸﻜﺮ رﺳﻴﺪ‬

‫ﻳﻜﻲ ژرف درﻳﺎي ﺑﻲ ﺑ‪‬ﻦ ﺑﺪﻳﺪ‬

‫و در اﻳﻦ ﻫﻨﮕـﺎم ﺷـﺘﺮ ﭘـﻴﺶ رو ﻛـﺎروان در آب ﻓـﺮو رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد و‬ ‫ﺳﺎرﺑﺎن ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎدش ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻲ درﻧﮓ‬ ‫ﭘﻴﺶ رﻓﺖ و ﭼﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺖ و دو ران ﺷﺘﺮ را ﮔﺮﻓﺖ و آن را ﺑﻪ ﺳـﺒﻜﻲ‬ ‫از ﮔﻞ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺳﺎرﺑﺎن و دﻳﮕﺮان ﺑﻪ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر آﻓـﺮﻳﻦ ﮔﻔﺘﻨـﺪ‪ ،‬وﻟـﻲ‬ ‫ﻛﺮﮔﺴﺎر از ﺗﺮس ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه‪ ،‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛﺮﮔﺴـﺎر را ﻧـﺰد ﺧـﻮد‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﻣﺮد ﺑﺪﺳﺮﺷﺖ! ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘـﻲ ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﺑﻴﺎﺑـﺎﻧﻲ‬ ‫ﺳﻮزان در ﭘﻴﺶ دارم ﻛﻪ در آن آب و ﮔﻴﺎه ﻧﻴﺴﺖ و از ﺗـﺎﺑﺶ ﺧﻮرﺷـﻴﺪ‬ ‫ﺟﮕﺮم ﻣﻲﺳﻮزد؟ ﭘﺲ اﻳﻦ درﻳﺎي ﺧﺮوﺷﺎن ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺑﮕﻮ ﺑﺪاﻧﻢ ﭼـﺮا ﺑـﺎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻧﺎدرﺳﺖ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﻣﻦ و ﺳـﭙﺎﻫﻢ را ﻧـﺎﺑﻮد ﻛﻨـﻲ؟ ﺑﮕـﻮ‬ ‫ﺑﺪاﻧﻢ از اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻲرﺳﻴﺪ؟«‬ ‫ﻛﺮﮔﺴﺎر ﺑﻪ ﺑﻨﺪي ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻮد اﺷـﺎره ﻛـﺮد و ﺑـﺎ ﺧﺸـﻢ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ راﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ از ﺗﻮ ﺟﺰ ﺑﻨﺪ و زﻧﺠﻴﺮ ﭼـﻪ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪73‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﻴﺪه ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ دﻟﺨﻮش ﺑﺎﺷﻢ و ﺧﻮاﺳـﺘﺎر ﭘﻴﺮوزﻳـﺖ ﺑﺸـﻮم؟‬ ‫ﺗﻮ دﺷﻤﻦ ﻣﻨﻲ و در ﺑﻨﺪ ﮔﺮﻓﺘﺎرم ﻛﺮدي‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ دﺷﻤﻨﻢ و‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﻧﺎﺑﻮدي ﺗﻮ و ﺳﭙﺎه ﺗﻮأم‪ .‬آري‪ ،‬ﻣﺮگ ﺳﭙﺎه ﺗﻮ آرزوي ﻣﻦ اﺳـﺖ‬ ‫و دﻟﻢ را ﭼﻮن ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎه روﺷﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘـﺲ ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﺗـﻮ ﺑﻴﺸـﺘﺮ‬ ‫دﭼﺎر ﮔﺮﻓﺘﺎري و ﻧﺎﻛﺎﻣﻲ و ﮔﺰﻧﺪ ﺷﻮي‪ ،‬ﻣﻦ ﺷﺎدﺗﺮ ﻣﻲﺷﻮم‪«.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر از ﺳﺨﻦ اﺳﻴﺮ ﺗﻮراﻧﻲ ﺷﮕﻔﺖزده ﺷـﺪ‪ ،‬وﻟـﻲ در آن ﺣـﺎل‪،‬‬ ‫ﺧﺸﻢﮔﺮﻓﺘﻦ و ﭘﺮﺧﺎشﻛﺮدن ﺑﻪ او را روا ﻧﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻟـﺐ ﺑـﻪ ﺧﻨـﺪه‬ ‫ﮔﺸﻮد و ﺑﺎ ﮔﻔﺘﺎري ﻧﺮم ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﻣﺮد! ﻛﻢ ﺧﺮد ﻧﺒﺎش و از ﺑﺪاﻧﺪﻳﺸﻲ و‬ ‫دﺷﻤﻨﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ‪ .‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ در دﺳﺖ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎري و ﺑﻨـﺪ‬ ‫ﺑﺮ دﺳﺖ و ﭘﺎ داري‪ ،‬وﻟﻲ اﮔﺮ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑـﺪ از دل ﺑـﻪ در ﻛﻨـﻲ و ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬ ‫ﺳﺨﻦ راﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻲ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛـﻪ ﭘـﻴﺶﺗـﺮ ﮔﻔـﺘﻢ‪ ،‬ﭘـﺲ از ﭘﻴـﺮوزي و‬ ‫رﺳﻴﺪن ﺑﻪ روﻳﻴﻦدژ‪ ،‬ﺗﻮ را ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه آﻧﺠﺎ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﭘﺲ از آن ﻫﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ‬ ‫ﺗﻮران را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﺳﭙﺎرم‪ .‬ﺗﺎ زﻧﺪهاي از ﭘﺸـﺘﻴﺒﺎﻧﻲ و ﻣﻬـﺮ ﺑـﻲﻛـﺮان ﻣـﻦ‬ ‫ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮي‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺎ ﺗـﻮ دوﺳـﺘﻲ و ﭘﻴﻮﻧـﺪي دارد‪ ،‬از‬ ‫ﻣﻦ آزاري ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﺪ و ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ و ﺧﻮﺷﻲ روزﮔﺎر ﺑﮕﺬراﻧـﺪ‪ .‬ﺑـﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬آﻳﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺮا دﺷﻤﻦ ﺧﻮدت ﻣﻲداﻧﻲ و ﻣـﻲﺧـﻮاﻫﻲ ﺑـﺎ ﻣـﻦ‬ ‫ﺳﺘﻴﺰ ﻛﻨﻲ؟«‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻬﺮآﻣﻴﺰ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‪ ،‬ﻧﻬﺎل اﻣﻴﺪ را در دل ﻛﺮﮔﺴﺎر ﺑﺎرور ﻛـﺮد و‬ ‫آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺷﮕﻔﺖزده و ﺷﺮﻣﺴﺎر ﺷﺪ‪.‬‬ ‫دﻣﻲ در ﺧﻮد ﻓﺮو رﻓﺖ و ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧـﺪاﺧﺖ و ﺳـﭙﺲ از ﻛـﺮده ﺧـﻮد‬ ‫ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ و زﻣﻴﻦ ادب ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﭘـﻮزش ﺧﻮاﺳـﺖ‪ .‬اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﺳـﺮي‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪74‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑـﺎ ﺳـﺨﻦ ﺗـﻮ ﭼﻴـﺰي از ﻣـﻦ و‬ ‫ﺳﭙﺎﻫﻢ ﻛﺎﺳﺘﻪ ﻧﺸﺪ‪ .‬وﻟﻲ از اﻳﻦ ﭘﺲ راﺳﺘﻲ ﭘﻴﺸﻪ ﻛﻦ و دﻳﮕﺮ دروغ ﻧﮕـﻮ‬ ‫و اﻳﻦ راﺳﺘﻲ را ﻧﻴﺰ از ﻫﻢاﻛﻨﻮن ﺑـﺮ ﻣـﻦ آﺷـﻜﺎر ﻛـﻦ ‪ ...‬ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺑﮕـﻮ‪،‬‬ ‫ﮔﺬرﮔﺎه اﻳﻦ آب درﻳﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟« ﻛﺮﮔﺴﺎر ﺑﻲ درﻧﮓ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺑـﻪ ﭼﺸـﻢ‪،‬‬ ‫وﻟﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﺎي در زﻧﺠﻴﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ از آب ﺑﮕﺬرم؟«‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺘﻮر اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻲدرﻧﮓ ﺑﻨﺪ از ﭘﺎي ﻛﺮﮔﺴﺎر ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﺮﮔﺴـﺎر‬ ‫ﻣﻬﺎر ﺷﺘﺮ ﭘﻴﺶ رو را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪ .‬رﻓـﺖ و رﻓـﺖ ﺗـﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﮔُﺪار و ﮔﺬرﮔﺎه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺘﻮر اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻣﺸﻚ ﻫﺎي آب را ﭘﺮ ﺑﺎد ﻛﺮدﻧـﺪ و ﺑـﻪ اﺳـﺐ ﻫـﺎ‬ ‫ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه‪ ،‬ﻛﺮﮔﺴﺎر از ﭘﻴﺶ و ﺳﭙﺎه از ﭘﺲ او رﻓﺘﻨـﺪ و ﺑـﻪ آﺳـﺎﻧﻲ از‬ ‫آب ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺷﺎدﻣﺎن ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻲ رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻛﻨﻮن روﻳﻴﻦدژ در ﻧﺰدﻳﻜﻲ آﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻲ راهﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ دژ‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎن آﺳـﺎن‬ ‫ﻧﺒﻮد‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر اﻧﺪﻛﻲ آﺳﻮد و آﻧﮕـﺎه ﻛﺮﮔﺴـﺎر را ﻧـﺰد ﺧـﻮد ﺧﻮاﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺮﮔﺴﺎر آزاد و ﺑﺪون ﭘﺎيدرﺑﻨﺪ ﻧﺰد اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر آﻣـﺪ‪ .‬ﭘﻬﻠـﻮان ﻛﺮﮔﺴـﺎر را‬ ‫ﮔﺮاﻣﻲ داﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻛﻨﻮن از ﺳﺨﺘﻲ و ﺑﺪي ﻫﺎ رﺳﺘﻢ‪ ،‬و ﺗـﻮ ﻫـﻢ در‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﻛﺮدي‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﻣﻴﺪوارم ﻫﻤﭽﻨـﺎن ﺑـﻪ راﺳـﺘﮕﻮﻳﻲ‬ ‫اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻲ‪،‬ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ آﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺗـﻮ را ﺑﺮﺳـﺎﻧﻢ‪ .‬وﻟـﻲ‬ ‫ﭘــﻴﺶ از آن ﭼﻨــﺪ ﻛــﺎر اﺳــﺖ ﻛــﻪ ﻣــﻲﺑﺎﻳﺴــﺖ اﻧﺠــﺎم ﺑــﺪﻫﻢ‪ .‬ﻧﺨﺴــﺖ‬ ‫»ارﺟﺎﺳﺐ« ﺷﺎه ﺗﻮران را ﺑﻜﺸﻢ ﻛـﻪ ﭘـﺪرﺑﺰرﮔﻢ »ﻟﻬﺮاﺳـﺐ« را ﻛﺸـﺖ‪،‬‬ ‫دوم ﭘﺴﺮش »ﻛُﻬﺮَم« را ﻛﻪ ﺧﻮن ﺑﺮادرم »ﻓﺮﺷﻴﺪ ورد« را رﻳﺨﺖ و دﻳﮕـﺮ‬ ‫»اﻧﺪرﻳﻤﺎن« را ﻛﻪ ﺳﻲ و ﻫﺸﺖ ﺗﻦ از ﺑﺰرﮔﺎن ﺳﭙﺎه اﻳﺮان را ﻛﺸﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪75‬‬

‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮران را ﭘﺎﻳﻤﺎل ﺳﻢ اﺳﺒﺎن ﻛﻨﻢ و ﺑﺰرﮔﺎن ﺳﭙﺎﻫﺸـﺎن را اﺳـﻴﺮ و‬ ‫درﺑﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺒﺮم ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻨﺪ در ﻛﺸﻮر اﻳﺮان ﺗﺎﺧـﺖ و ﺗـﺎز ﻛـﺮدن ﭼـﻪ‬ ‫ﻣﺰهاي دارد‪ .‬ﺧُﺐ‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﺑﮕﻮ ﺑﺪاﻧﻢ ﺗﻮ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ‪ ،‬آﻳـﺎ از‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺎر ﺷﺎد ﻣﻲﺷﻮي ﻳﺎ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ‪«.‬‬ ‫دل ﻛﺮﮔﺴﺎر از آن ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻨﮓ ﺷﺪ‪ .‬از ﺧﺸﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد ﭘﻴﭽﻴﺪ و روان‬ ‫و زﺑﺎﻧﺶ ﭘﺮ از ﺟﻨﮓ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻠﺦ ﺑـﻪ اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺗـﺎ ﻛـﻲ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻴﻬﻮده را ﺑﺮ زﺑﺎن ﺑﻴﺎوري؛ اﻣﻴﺪوارم آﻧﭽـﻪ ﮔﻔﺘـﻲ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮدت ﺑﻴﺎورد و ﺗﻮ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارد‪:‬‬ ‫ﻫﻤﻪ اﺧﺘـﺮ ﺑﺪ ﺑﻪ ﺟــﺎن ﺗﻮ ﺑــﺎد‬

‫ﺑــﺮﻳﺪه ﺑﻪ ﺧﻨﺠـﺮ ﻣﻴﺎن ﺗﻮ ﺑﺎد‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎك اﻧﺪر اﻓﻜﻨﺪه ﭘﺮﺧﻮن ﺗﻨـﺖ‬

‫زﻣﻴــﻦ ﺑﺴﺘــﺮ و ﮔﻮر ﭘﻴﺮاﻫﻨﺖ‬

‫ﭼﺮا ﺷﺎه و ﺑﺰرﮔﺎن ﻛﺸﻮر ﻣﻦ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﻴﺪوارم ﺗﻮ و ﺳﭙﺎﻫﺖ ﻛﺸﺘﻪ و‬ ‫ﻧﺎﺑﻮد ﺷﻮﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن ﻛﺮﮔﺴﺎر ﺑﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﮔﺮان آﻣﺪ‪ .‬ﺧﺸـﻢ ﺳﺮاﺳـﺮ وﺟـﻮدش را‬ ‫ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ و او را دﮔﺮﮔﻮن ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﻲ ﻛﺮﮔﺴﺎر را ﺑﺮﻧﺘﺎﻓـﺖ‬ ‫و؛‬ ‫ﻳﻜﻲ ﺗﻴﻎ ﻫﻨﺪي ﺑﺰد ﺑﺮ ﺳــﺮش‬

‫زﺗﺎرك ﺑﻪ دو ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮش‬

‫آﻧﮕﺎه اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻪ ﻳﺎراﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻧﺎﺑﻜﺎر از آﻏﺎز راه ﺑﺎ ﻣﺎ ﻳﻜـﺪل‬ ‫ﻧﺒﻮد و ﻛﻤـﺮ ﺑـﻪ ﻧـﺎﺑﻮديﻣـﺎن ﺑﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد‪ .‬ﻣـﺎ ﺑـﻪ او دوﺳـﺘﻲ ﻛـﺮدﻳﻢ و‬ ‫ﮔﺮاﻣﻲ اش داﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻲ در ﺑﺮاﺑﺮ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﻧـﺎﺑﻮدي و ﻣـﺮگ ﻣـﺎ ﺷـﺪ و‬ ‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺳﺰاي ﻛﺎر زﺷﺖ ﺧﻮد را دﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ اﻛﻨﻮن ﭘﻴﻜﺮ او را ﺑـﻪ درﻳـﺎ‬ ‫ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﻣﺎﻫﻴﺎن ﺳﻮدﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﻮراك آﻧﻬﺎ ﺷﻮد‪«.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪76‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫آﻧﮕﺎه اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﺮ اﺳﺐ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺮاي ﺑﺮاﻧـﺪازﻛﺮدن روﻳـﻴﻦ دژ ﺑـﻪ‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚ آن رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺮج و ﺑﺎروي آﻫﻨﻴﻦ دژ ﺳـﺮ ﺑـﻪ آﺳـﻤﺎن ﻣـﻲﺳـﺎﻳﻴﺪ و‬ ‫ﭼﺸﻢ از دﻳـﺪن آن ﺧﻴـﺮه ﻣـﻲﻣﺎﻧـﺪ‪ .‬درازا و ﭘﻬﻨـﺎي دژ ﺑـﻪ ﻓﺮﺳـﻨﮓﻫـﺎ‬ ‫ﻣﻲرﺳﻴﺪ و دﻳﻮارش ﭼﻨﺎن ﭘﻬﻦ ﺑﻮد ﻛـﻪ از روي آن ﭼﻬـﺎر اﺳـﺐﺳـﻮار‬ ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﮕﺬرﻧﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﺎ دﻳﺪن آن دژ ﺷﮕﻔﺖ‪ ،‬اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﺷﺪ و‬ ‫آﻫﻲ ﺟﮕﺮﺳﻮز ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻣﻲﺷـﻮد ﭼﻨـﻴﻦ ﺟـﺎﻳﻲ را‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ! ﺳﺮاﺳﺮ راﻫﻲ ﻛﻪ آﻣﺪم‪ ،‬ﺑﺪ ﺑﻮد‪ ،‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪ‪ .‬اﻓﺴـﻮس ﻛـﻪ‬ ‫آن ﻫﻤﻪ رﻧﺠﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ و ﭘﻴﻜﺎري ﻛﻪ ﻛﺮدﻳﻢ ﺟـﺰ ﭘﺸـﻴﻤﺎﻧﻲ ﺑﺮاﻳﻤـﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺎر ﻧﻴﺎورد‪«.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﺎ ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ در آن ﺑﻴﺎﺑﺎن دو ﻣﺮد ﺗﻮراﻧﻲ را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻬـﺎر ﺳـﮓ ﺷـﻜﺎريﺷـﺎن‬ ‫]ﮔﻮﻳﻲ[ دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﻣﻲﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر آرام اﻳﺴـﺘﺎد‪ .‬ﻫﻨﮕـﺎﻣﻲ ﻛـﻪ دو‬ ‫ﻣﺮد ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺰهاي آﻣـﺎده ﻛـﺮد‪ ،‬از ﺑﻠﻨـﺪي ﻛﻨـﺎر دژ ﭘـﺎﻳﻴﻦ‬ ‫ﭘﺮﻳﺪ‪ ،‬دو ﺳﻮار را ﺑﺎ ﻧﻴﺰه از اﺳـﺐﻫﺎﻳﺸـﺎن در رﺑـﻮد و ﭘﻴـﺎده ﺑـﻪ ﺑـﺎﻻي‬ ‫ﺑﻠﻨﺪي ﺑﺮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺧﻄﺎب ﺑﻪ دو ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮب ﺑﻪ ﺳﺨﻨﻢ ﮔﻮش ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫و ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻲﭘﺮﺳﻢ درﺳﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ «.‬دو ﻣﺮد ﻛـﻪ ﻏـﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﺷـﺪه و‬ ‫ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﭼﺸﻢ!« اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧـﺐ‪ ،‬اﻛﻨـﻮن‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺑﺪاﻧﻢ اﻳﻦ دژ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﺎﻳﻲ اﺳﺖ و ﭼﻨـﺪ ﺳـﻮار در آن ﺑـﻪ ﺳـﺮ‬ ‫ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ؟«‬ ‫آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺎﻻ و ﭘﻬﻨﺎي دژ را ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﭼﻪ اﻧﺪازه ﺑـﺰرگ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫از ﺑﺰرﮔﻲ آن ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺲ ﻛﻪ دري از آن ﺑﻪ ﺳﻮي اﻳـﺮان ﺑـﺎز ﻣـﻲﺷـﻮد و‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪77‬‬

‫دري دﻳﮕﺮ ﺑﻪﺳﻮي ﭼﻴﻦ‪ .‬در آن ﺻﺪ ﻫﺰار ﺷﻤﺸﻴﺮزن ﻛﺎرآزﻣﻮده ﺑﻪ ﺳـﺮ‬ ‫ﻣﻲﺑﺮﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ ﮔـﻮش ﺑـﻪ ﻓﺮﻣـﺎن ارﺟﺎﺳـﺐ دارﻧـﺪ‪ .‬از ﺧـﻮردﻧﻲ و‬ ‫آﺷﺎﻣﻴﺪﻧﻲ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻲ در آﻧﺠﺎ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ اﮔﺮ ارﺟﺎﺳﺐ ﺷﺎه‬ ‫در ﺻﺪ ﺳﺎل در دژ را ﺑﺒﻨﺪد‪ ،‬ﺧﻮراﻛﻲ ﺑـﻪ اﻧـﺪازه ﺳـﭙﺎه ﻫﺴـﺖ‪ .‬ﺑـﻪ ﻫـﺮ‬ ‫روي‪ ،‬اﻳﻦ را ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ دژ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﻛﺸـﻮر اﺳـﺖ و در آن ﻫﻤـﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰ ﻫﺴﺖ و ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎزي ﻧﺪارد‪«.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر دﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﺮد و آﻧﮕﺎه ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ رازش ﻓﺎش ﻧﺸﻮد و‬ ‫ارﺟﺎﺳﺐ از آﻣﺪﻧﺶ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮﻳﻲ ﻧﺒﺮد‪ ،‬آن دو ﺗﻮراﻧﻲ را از ﭘـﺎ درآورد‬ ‫و ﺑﻪ ﻧﺰد ﺳﭙﺎﻫﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫رﻓﺘﻦ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻪ روﻳﻴﻦدژ در ﺟﺎﻣﺔ ﺑﺎزرﮔﺎن‬

‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻧﺰدﻳﻚ ﺳﭙﺎه رﺳﻴﺪ وﻟﻲ ﺑﺎ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺳﺨﻨﻲ ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮاﭘﺮدهاش رﻓﺖ‪ ،‬آﻧﺠﺎ را از ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﻛﺮد و ﺑﺮادرش ﭘﺸﻮﺗﻦ را‬ ‫ﻧﺰد ﺧﻮد ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﭘﺸﻮﺗﻦ ﻛﻨﺠﻜﺎواﻧﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﺮدي ﺑﺮادر !‬ ‫از دژ ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﺎﻳﻲ اﺳﺖ؟« اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﺎ اﻓﺴﻮس ﺳﺮي‬ ‫ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬از دژ ﺳﺨﻦ ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﻴﻦ را ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺎ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ آﻧﺠﺎ را ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺑﻴﺎورﻳﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ راه دﻳﮕﺮي‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﻨﻴﻢ و اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ ﺑﺮاي‬ ‫ﻛﺸﻮرداري و ﭘﻴﺮوزي در ﻛﺎرﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر و ﺟﻨﮓ ﺑﺴﻨﺪه ﻛﺮد‪.‬‬ ‫در ﻛﻨﺎر ﺟﻨﮓ ﻛﺎرﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد و آن ﻫﻢ‬ ‫ﺑﻬﺮهﮔﻴﺮي از داﻧﺶ و ﺧﺮد اﺳﺖ ﺑﺮاي ﻓﺮﻳﻔﺘﻦ دﺷﻤﻦ‪ .‬ﻛﻮﺗﺎه ﺳﺨﻦ اﻳﻦ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪78‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻛﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺧﻮدم را ﻛﻮﭼﻚ ﻛﻨﻢ و ﺑﺸﻮم ﻳﻚ ﺑﺎزرﮔﺎن ﺳﺎده؛‬ ‫ﭼﻮن ﺗﻨﻬﺎ از اﻳﻦ راه اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ درون دژ راه ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ و ﺑﻪ‬ ‫آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ ،‬ﺑﺮﺳﻢ‪ .‬و اﻣﺎ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺐ و روز آﻣﺎده و ﺑﻴﺪار ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺸﺎﻫﻨﮓ و دﻳﺪهﺑﺎن ﺳﭙﺎه‪ ،‬روز و ﺷﺐ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ دژ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ‬ ‫در روز‪ ،‬دود و در ﺷﺐ‪ ،‬آﺗﺶ دﻳﺪ ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ آن ﻛﺎر ﻣﻦ و ﻳﺎ ﻫﻢﻧﺒﺮد ﻣﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ در آن ﻫﻨﮕﺎم ﺳﭙﺎه را ﺗﻴﺰ ﺑﺮان و ﺑﻪ ﺳﻮي دژ ﺑﻴﺎ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎش ﻛﻪ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻧﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﻛﻪ ﺗﻮﻳﻲ‪ .‬ﭘﺲ ﭘﺮﭼﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮ و در‬ ‫ﻗﻠﺐ ﺳﭙﺎه اﺳﺐ ﺑﺮان‪:‬‬ ‫درﻓﺶ ﻣﺮا زود ﺑﺮ ﭘـﺎي ﻛــﻦ‬

‫ﺳﭙـﻪ را ﺑﻪ ﻗﻠﺐ اﻧﺪرون ﺟﺎي ﻛﻦ‬

‫ﺑﺮان ﺗﻴﺰ ﺑﺎ ﮔــﺮزه ﮔــﺎو ﺳـﺎر‬

‫ﭼﻨﺎن ﻛﻦ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪت اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر«‬

‫آﻧﮕﺎه اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‪ ،‬ﺳﺎرﺑﺎن را ﺑﻪ ﭼﺎدر ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬او را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧـﻮد و‬ ‫ﭘﺸﻮﺗﻦ ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺻﺪ ﺷﺘﺮ ﺳﺮخﻣﻮي ﺑﺎرﻛﺶ ﺑﺮاي ﺑﺎزرﮔـﺎﻧﻲ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮو و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﺘﺮﻫﺎ را ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻪ ﺷـﺎﻫﺎن اﺳـﺖ آﻣـﺎده‬ ‫ﻛﻦ‪ «.‬ﺷﺘﺮﻫﺎ ﻛﻪ آﻣﺎده ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ده ﻧﻔﺮ آن ﺑﺎر دﻳﻨﺎر ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺮ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ دﻳﺒﺎي‬ ‫ﭼﻴﻦ ﺑﺎر ﻛﺮد و ﺑﺮ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﮔﻮﻫﺮﻫﺎي ﮔﻮﻧـﺎﮔﻮن و ﺗﺨـﺖ و ﺗـﺎج‬ ‫زرﻳــﻦ و ﺑﺴــﻴﺎر ﮔــﺮانﺑﻬــﺎ ﺑــﺎر ﻛــﺮد‪ .‬آﻧﮕــﺎه ﻫﺸــﺘﺎد ﺻــﻨﺪوق آورد؛‬ ‫ﺻﻨﺪوقﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﻔﻞ و ﺑﻨﺪﺷﺎن ﻧﻬﺎن ﺑﻮد و از ﺑﻴـﺮون دﻳـﺪه ﻧﻤـﻲﺷـﺪ‪.‬‬ ‫ﺳــﭙﺲ‪ ،‬ﺻــﺪ و ﺷﺼــﺖ ﺗــﻦ از ﭘﻬﻠﻮاﻧــﺎن ﻧــﺎمآورش را ﺑﺮﮔﺰﻳــﺪ و در‬ ‫ﺻﻨﺪوقﻫﺎ ﺟﺎ داد و درﺷﺎن را ﺑﺴﺖ و ﺑﺎر ﺷـﺘﺮﻫﺎ ﻛـﺮد‪ .‬ﺑﻴﺴـﺖ ﺗـﻦ از‬ ‫ﭘﻬﻠﻮانﻫﺎ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﺎرﺑﺎن ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و ﺑﻨﺪ ﻛـﺎروان را ﺑـﻪ دﺳﺘﺸـﺎن‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪79‬‬

‫داد‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺧﻮدش ﻛﻔﺸﻲ ﻧﻴﻤﺪار ﺑﻪ ﭘﺎ و ﭘﻼﺳﻲ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﻪ ﺗـﻦ ﻛـﺮد و‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎزرﮔﺎنﻫﺎ در ﺟﻠﻮ ﻛﺎروان ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد و ﺑﻪ ﺳﻮي روﻳـﻴﻦدژ ﭘـﻴﺶ‬ ‫رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺎي اﻧﺪرون ﻛﻔﺶ و ﺑﺮ ﺗﻦ ﮔﻠﻴﻢ‬

‫ﺑﻪ ﺑــﺎر اﻧﺪرون ﮔﻮﻫﺮ و زر و ﺳﻴﻢ‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻛﺎروان ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ دژ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺻﺪاي زﻧـﮓ ﺷـﺘﺮﻫﺎ ﻫﻤـﻪ‬ ‫ﻧﮕﺎهﻫﺎ را ﺑﻪ ﺑﻴﺮون دژ ﻛﺸﻴﺪ و در ﭘﻲ آن ﺧﺒﺮي در ﺑـﻴﻦ ﻣـﺮدم ﭘﻴﭽﻴـﺪ‪:‬‬ ‫»ﻣﺮد ﺑﺎزرﮔﺎﻧﻲ آﻣﺪه ﻛﻪ دﻳﻨﺎر ﻣﻲدﻫﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ درﻫﻢ ﻣﻲﮔﻴـﺮد‪ «.‬اﻳـﻦ‬ ‫ﺧﺒﺮ ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﺷﺎديﺑﺨﺶ و دﻟﭙﺬﻳﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ وﻳﮋه ﺑﺮاي آن دﺳﺘﻪ ﻛـﻪ در‬ ‫ﺳﻮداﮔﺮي و ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش دﺳﺘﻲ داﺷﺘﻨﺪ و در رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳـﻔﺮ ﺗﺠـﺎرت‬ ‫ﭘﺎﻳﻲ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ آﻧﺎن ﻛﻪ دﺳﺘﻲ ﭘﺮ داﺷﺘﻨﺪ و در ﭘﻲ آراﺳﺘﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻮدﻧـﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻮي اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ اﻳﻦ ﺑﺎزرﮔﺎن ﺑﺎ ﺧﻮدش ﭼـﻪ آورده و‬ ‫داﺳﺘﺎن دﻳﻨﺎر ﺑﻪ درﻫﻢ ﻓﺮوﺧﺘﻦ ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷـﺖ ﻛـﻪ ﻫـﻴﭻ‬ ‫ﺑﺎزرﮔﺎﻧﻲ دﻳﻨﺎر را ﻛﻪ ﺳﻜﻪ ﻃﻼ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺪﻫﺪ و ﺑـﻪ ﺟـﺎﻳﺶ درﻫـﻢ )ﺳـﻜﻪ‬ ‫ﻧﻘﺮه( ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﺰرﮔﺎن و دﻳﮕﺮ ﻣﺮدم دژ ﮔﺮوه ﮔﺮوه ﻧﺰد اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر آﻣﺪﻧـﺪ و درﺑـﺎره‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ ﻛﺎرش و ﻛﺎﻻﻫﺎ و ﺑﺎرش ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﺮاي ﺑـﺎزارﮔﺮﻣﻲ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺎزرﮔﺎﻧﻢ و ﻛﺎﻻﻫﺎي ﺑﺴـﻴﺎر دارم‪ ،‬وﻟـﻲ از ﺷـﺎه ﻓﺮﻣـﺎن ﻛـﺎر‬ ‫ﻧﺪارم‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ دﻳﺪارش ﺑﺮوم و از او ﭘﺮواﻧـﻪ ﺑﮕﻴـﺮم‪ ،‬آﻧﮕـﺎه‬ ‫ﻛﺎرم را آﻏﺎز ﻛﻨﻢ‪ «.‬ﻣﺮدم ﺑﺎ ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﺑﻪ دژ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ وﻟﻲ ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺎزرﮔﺎن ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ از ﺷﺎه اﺟﺎزه ﺑﮕﻴﺮد و ﺧﺮﻳـﺪ و ﻓـﺮوش را آﻏـﺎز‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻛﻪ ﺧﻮد را در ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮔﺎم ﻛﻪ ﻛﺸـﻴﺪن ﻣـﺮدم ﺑـﻪ ﺳـﻮي‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪80‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺧﻮد ﺑﻮد ﭘﻴﺮوز ﻣﻲدﻳﺪ‪ ،‬ﺷﺎد ﺷﺪ و ﭘـﺲ از رﻓـﺘﻦ آﻧﻬـﺎ ﺧـﻮد را آﻣـﺎده‬ ‫ﻛﺎري دﻳﮕﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺲ اﺳـﺒﻲ رﻫـﻮار و زﻳﺒـﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳـﺪ و ﺑـﺮ آن دو رداي‬ ‫ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ از دﻳﺒﺎي ﭼـﻴﻦ ﮔﺬاﺷـﺖ‪ .‬روي ﺗـﻦﭘـﻮش‪ ،‬دو ﻇـﺮف ﺑـﺰرگ و‬ ‫ﻛﻮﭼﻚ ﭘﺮ از ﮔﻮﻫﺮ ﺷـﺎﻫﻮار ﮔﺬاﺷـﺖ‪ .‬ﻇـﺮف ﺑـﺰرگ ﮔﻮﻫﺮﻫـﺎ ﺑـﺮاي‬ ‫ﭘﻴﺸﻜﺶ ﺑﻪ ﺷﺎه ﺑﻮد و ﻇﺮف ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺮاي اﻓﺸﺎﻧﺪن ﺑـﺮ ﺳـﺮ و روي او‪.‬‬ ‫روي ﻇﺮفﻫﺎ‪ ،‬ﻳﻚ ﻃﺎق ﭘﺎرﭼﻪ اﺑﺮﻳﺸﻤﻲ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و در ﻛﻨـﺎر آن‬ ‫ﻫﻢ ﻣﺸﻚ و ﻋﺒﻴﺮ‪ 1‬ﻗﺮار داد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم روي ﻫﻤﻪ آﻧﻬـﺎ را ﺑـﺎ ﭘﺎرﭼـﻪاي‬ ‫دﻳﺒﺎ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ و آراﺳﺖ و ﻧﺰد ارﺟﺎﺳﺐ رﻓـﺖ‪ .‬اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑـﺎ دﻳـﺪن ﺷـﺎه‬ ‫ﺗﻮران‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ ﻛﺮد و‪:‬‬ ‫ﭼﻮ دﻳﺪش ﻓﺮو رﻳﺨﺖ دﻳﻨﺎر و ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻬﺮ ﻳﺎران ﺧﺮد ﺑﺎد ﺟﻔـﺖ‬

‫ﻳـﻜﻲ ﻣـَﺮدم اي ﺷـﺎه‪ ،‬ﺑـﺎزارﮔـــﺎن‬

‫ﭘـﺪر ﺗُـﺮك و ﻣـﺎدر از آزادﮔﺎن‬

‫اي ﺷﺎه ﺑﺰرگ و ﺧﺮدﻣﻨﺪ‪ ،‬ﻣـﺮدي ﺑﺎزرﮔـﺎﻧﻢ و از اﻳـﻦ راه زﻧـﺪﮔﺎﻧﻲ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬از ﺗﻮران ﻛﺎﻻ ﻣﻲﺧـﺮم و ﺑـﻪ اﻳـﺮان و ﺟﺎﻫـﺎي دﻳﮕـﺮ ﻣـﻲﺑـﺮم‪.‬‬ ‫ﻛﺎرواﻧﻲ ﺷﺘﺮ دارم ﻛﻪ ﺑﺎر‪‬ش ﭘﺎرﭼﻪﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺎرﭼﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛـﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻮد ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺗﻦﭘﻮش ﺳﺎﺧﺖ و ﻫﻢ زﻳﺮ ﭘﺎ ﭘﻬـﻦ ﻛـﺮد و روﻳﺸـﺎن‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ زر و ﮔﻮﻫﺮ ﻫﻢ دارم‪ .‬ﻫﻢ ﻣﻲﺧﺮم ﻫﻢ ﻣـﻲﻓﺮوﺷـﻢ‪ .‬اﻛﻨـﻮن‬ ‫ﻛﺎروان ﺑﺎر ﻣﻦ در ﺑﻴﺮون دژ اﺳﺖ و ﺧﻮدم ﺑﻪ ﭘﻴﺸﮕﺎﻫﺘﺎن آﻣﺪم ﺗـﺎ ﺑﺒﻴـﻨﻢ‬ ‫دﺳﺘﻮر ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺷﺎه ﺑﺰرﮔﻮار ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ اﻳـﻦ ﻛـﺎروان ﺑـﻪ‬ ‫درون دژ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬در ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪت از ﻫﺮ ﺑـﺪ ﺑـﻪ دور ﻣـﻲﻣـﺎﻧﻢ و در‬ ‫ﭘﻨﺎه ﻣﻬﺮ ﺑﻲﻛﺮاﻧﺖ آﺳﺎﻳﺶ ﻣﻲﮔﻴﺮم‪«.‬‬ ‫‪ .1‬ﻣﺸﻚ و ﻋﺒﻴﺮ‪ :‬دو ﻣﺎده ﺧﻮﺷﺒﻮ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪81‬‬

‫دم ﮔﺮم و ﺳﺨﻦ ﻧﺮم اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر در ارﺟﺎﺳﺐ ﻛﺎرﮔﺮ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﭘﺲ ﮔـﺮدن‬ ‫اﻓﺮاﺷــﺖ و ﮔﻔــﺖ‪» :‬ﻣــﺎ ﺷــﺎﻫﻲ ﻧﻴﺮوﻣﻨــﺪﻳﻢ و ﺑــﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارﻣــﺎن آزاري‬ ‫ﻧﻤﻲرﺳﺎﻧﻴﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﻫﻢ دﻟﺸﺎد ﺑﺎش ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺎ زﻧـﺪﮔﻲ‬ ‫ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺗﻮ ﺗﺎ ﻫﺮ زﻣﺎن ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻲ‪ ،‬ﻣﻲﺗـﻮاﻧﻲ در ﺗـﻮرانزﻣـﻴﻦ ﺑـﻪ ﻛـﺎر و‬ ‫ﺗﻼش ﺑﭙﺮدازي و از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﭼﻴﻦ و ﻣﺎﭼﻴﻦ ﺑﺮوي و ﺑﺮﮔـﺮدي و ﻛﺴـﻲ‬ ‫ﻫﻢ ﻛﺎري ﺑﻪ ﻛﺎرت ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﺑﺮو و ﺑـﺎر و ﺑﻨـﻪات را ﺑـﺮدار و‬ ‫ﺑﻪ درون دژ ﺑﻴﺎور‪ .‬دﺳﺘﻮر ﻣﻲدﻫﻴﻢ در ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺎﺧﻤﺎن ﻛﻠﺒﻪاي ﺑﺰرگ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻮ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ در آﻧﺠﺎ ﺑﺎزاري ﺑﺴﺎزي و در آن ﻛﺎﻻ ﺑﮕﺬاري و ﺑﻪ ﺧﺮﻳﺪ و‬ ‫ﻓﺮوش ﺑﭙﺮدازي‪«.‬‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺷﺎد ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ارﺟﺎﺳﺐ درود ﻓﺮﺳﺘﺎد و از ﺑﺎرﮔـﺎﻫﺶ ﺑﻴـﺮون‬ ‫رﻓﺖ‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ درون دژ راه ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮد و در ﺟـﺎي ﺧـﻮد‬ ‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر در ﻛﻠﺒـﻪ ﺑـﺎزاري ﺳـﺎﺧﺖ و آن را ﺑـﺎ ﻛﺎﻻﻫـﺎي‬ ‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن و زﻳﺒﺎ و ﭼﺸﻢﻧﻮاز آذﻳﻦ ﺑﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻲ ﻛﻠﺒـﻪ ﺑﺮﺳـﺎﺧﺖ اﺳﻔﻨﺪﻳـﺎر‬

‫ﺑﻴﺎراﺳﺖ ﻫﻤـﭽﻮن ﮔـﻞ اﻧﺪر ﺑـﻬـﺎر‬

‫ز ﻫﺮ ﺳﻮ ﻓﺮاوان ﺧﺮﻳﺪار ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﺑــﺪان ﻛﻠﺒــﻪ در ﺗﻴﺰ ﺑـﺎزار ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﺮﻳﺪاران از ﻫﺮ ﺳﻮ ﺑﻪ ﻛﻠﺒـﻪ ﺳـﺮازﻳﺮ ﺷـﺪﻧﺪ و در ﻫﻤـﺎن ﻧﺨﺴـﺘﻴﻦ‬ ‫روز‪ ،‬ﺑﺎزار اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮم ﺷﺪ‪ .‬در آﻏﺎز روز دوم‪ ،‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭘﻴﺶ از‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺎري‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎرﮔﺎه ارﺟﺎﺳﺐ رﻓﺖ‪ .‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺎه ﺳﺮﺧﻢ ﻛﺮد و زﻣﻴﻦ را‬ ‫ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﺑﻪ او درود و آﻓﺮﻳﻦ ﮔﻔﺖ و اﻓﺰود‪» :‬اي ﺷﺎه ﺑﺰرﮔﻮار‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫ﺗﻮ آﻣﺪم و ﻛﺎرم را آﻏﺎز ﻛﺮدم‪ ،‬وﻟﻲ از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺧﻮدم را واﻣﺪار ﺑﺨﺸﺶ‬ ‫ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﻣﻲداﻧﻢ‪ ،‬آﻣﺪم ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪدار ﺷﺎﻫﻲ را ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ ﺗـﺎ ﻫﻤـﺮاه‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫‪82‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﻠﺒﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ و آﻧﭽﻪ از ﮔﻨﺞ و ﮔﻮﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺷﺎه ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮدارد‬ ‫و ﺑﻴﺎورد‪ «.‬ارﺟﺎﺳـﺐ از ﺳـﺨﻦ اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﺴـﻴﺎر ﺧﺸـﻨﻮد و ﺷـﺎد ﺷـﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻨﺪﻳﺪ و او را ﮔﺮاﻣﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﺑـﺎ او ﺑـﻪ ﻣﻬـﺮ ﺳـﺨﻦ ﮔﻔـﺖ و ﻧـﺎﻣﺶ را‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎﻣﻢ ﺧُﺮّاد اﺳﺖ و ﻣﺮدي ﺟﻬﺎﻧﮕﺮد و ﺑﺎزاري و‬ ‫ﺷﺎدم‪«.‬‬ ‫ارﺟﺎﺳﺐ ﻟﺒﺨﻨـﺪي زد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اي ﺧُـﺮّاد! ﺗـﻮ ﻣـﺮدي ﺳـﺮزﻧﺪه و‬ ‫ﺷﺎداﺑﻲ و ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮداﻧﻲ را دوﺳﺖ دارم‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ از اﻳﻦ ﭘﺲ‪ ،‬ﻫﺮﮔـﺎه‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻲ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻲ و ﺑﻪ درﺑﺎن ﻫﻢ دﺳﺘﻮر ﻣﻲدﻫﻢ ﺟﻠـﻮ‬ ‫ﺗﻮ را ﻧﮕﻴﺮد‪ «.‬اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر دﺳـﺖ ﺑـﺮ ﺳـﻴﻨﻪ ﻧﻬـﺎد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺳﭙﺎﺳـﮕﺰارم‬ ‫ﺳﺮورم‪ «.‬ارﺟﺎﺳﺐ ﺳﺮي ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬از رﻧﺞ راه و ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ‬ ‫ﻛﺎر اﻳﺮان ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﮕﻮ‪ «.‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬از راه ﻧﭙـﺮس ﻛـﻪ‬ ‫دﻟﻢ ﺧﻮن اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻨﺞ ﻣـﺎه ﺳـﺨﺘﻲ ﻛﺸـﻴﺪم و در راه ﺑـﻮدم ﺗـﺎ ﺑـﻪ اﻳﻨﺠـﺎ‬ ‫رﺳﻴﺪم‪ .‬اﻣﺎ از اﻳﺮان‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺪاﻧﻲ؟« ارﺟﺎﺳـﺐ ﮔﻔـﺖ‪» :‬از ﺷـﺎه‬ ‫ﮔﺸﺘﺎﺳﺐ و از ﭘﺴﺮش اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر آﻧﭽﻪ ﻣﻲداﻧـﻲ ﺑـﺮاﻳﻢ ﺑﮕـﻮ‪ «.‬اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬درﺑﺎره اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر و ﭘﺪرش ﺳـﺨﻦ ﺑﺴـﻴﺎر اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺷﺎهﮔﺸﺘﺎﺳﺐ ﭘﺴﺮش را آزرده و اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻪ ﻗﻬﺮ از ﻧـﺰد‬ ‫ﭘﺪرش رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮي ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ و اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻪ دﺳﺘﻮر‬ ‫ﭘﺪرش ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﺳﻮي ﻫﻔﺖﺧﻮان رﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗـﻮرانزﻣـﻴﻦ ﺑﺮﺳـﺪ و ﺑـﺎ‬ ‫ارﺟﺎﺳﺐ ﺷﺎه ﻧﺒﺮد ﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ارﺟﺎﺳﺐ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ و ﺧﻨﺪهآوري‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ‬ ‫آﻧﻬﺎ ﻛﻪ در اﻳﺮاﻧﻨﺪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ درﺳﺘﻲ ﻣﺮا ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ و از ﻫﻔﺖ ﺧﻮان ﻫـﻢ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪83‬‬

‫ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲداﻧﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ در ﺧﻮاب دﻳﺪه اﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ اﻳﻨﺠـﺎ‬ ‫آﻣﺪهاﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﭘﺮﻧﺪه در آﺳﻤﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان ﺑﻴﺎﻳﺪ ﭘـﺮ ﻣـﻲاﻧـﺪازد ﭼـﻪ‬ ‫رﺳﺪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن‪ .‬ﭼﻮن‪:‬‬ ‫اﮔﺮ ﻛﺮﻛﺲ آﻳﺪ ﺳﻮي ﻫﻔﺖ ﺧﻮان‬

‫ﻣﺮا اَﻫﺮﻣﻦ ﺧﻮان و ﻣﺮدم ﻣﺨﻮان«‬

‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر دﻳﮕﺮ ﺳﺨﻨﻲ ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬زﻣﻴﻦ ادب ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﺑﺎ ﺷﺎدي از ﻛـﺎخ‬ ‫ارﺟﺎﺳﺐ ﺑﻪ درآﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻠﺒـﻪ ﻛـﻪ رﺳـﻴﺪ‪ ،‬در آن را ﺑـﺎز ﻛـﺮد و ﺧﺮﻳـﺪ و‬ ‫ﻓﺮوش را آﻏﺎز ﻧﻤﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﺧﻮاﻫﺮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر را‬

‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر روز ﭘﺮ ﺗﻼﺷﻲ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎم ﻏﺮوب و‬ ‫ﺗﺎرﻳﻚﺷﺪن ﻫﻮا ﺑﻮد و زﻣﺎن ﺑﺴﺘﻦ در ﻛﻠﺒﻪ‪ ،‬وﻟﻲ در ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﻧﺎﮔﻬﺎن‬ ‫دو دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﮔﺮﻳﺎن ﺑﻪ ﻛﻠﺒﻪ آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬دو دﺧﺘﺮ‪ ،‬ﺳﺒﻮي آب ﺑﺮ‬ ‫دوش و ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻲ ﻛﻬﻨﻪ و ژﻧﺪه و ﭘﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪ و ﺣﺎﻟﻲ ﻧﺰار ﺑﻪ ﻧﺰد اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬ ‫آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر در ﻧﮕﺎه ﻧﺨﺴﺖ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶ را ﺷﻨﺎﺧﺖ و دﻟﺶ ﺧﻮن‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﺮاي ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي از ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ رﺧﺪاد ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲﻧﺸﺪه و ﻧﺎﮔﻮار‪،‬‬ ‫ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ آن دﻳﺪ ﻛﻪ در آن ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮد را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺸﻨﺎﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ رﺧﺴﺎر را‬ ‫ﺑﺎ ﮔﻠﻴﻢ روي دوﺷﺶ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ و در ﺑﺮاﺑﺮ آﻧﻬﺎ اﻳﺴﺘﺎد و آﻣﺎده ﺷﻨﻴﺪن‬ ‫ﺳﺨﻨﺎﻧﺸﺎن ﺷﺪ‪ .‬دو دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﮔﺮﻳﺎن و رﺧﺴﺎري ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ آﻏﺎز‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اي ﻣﺮد! اﻣﻴﺪوارﻳﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮش و ﺧﺮم ﺑﺎﺷﻲ و‬ ‫روزﮔﺎرت ﺑﻪ ﻛﺎﻣﺮاﻧﻲ ﺑﮕﺬرد‪ .‬ﺑﻴﺎ و ﺑﺰرﮔﻮاري ﻛﻦ و دﻣﻲ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن دو‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺑﻴﭽﺎره و درﻣﺎﻧﺪه ﮔﻮش ﻓﺮا ﺑﺪه‪ .‬دﺧﺘﺮاﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ داﺷﺘﻦ ﭘﺪري ﭼﻮن‬ ‫ﺷﺎهﮔﺸﺘﺎﺳﺐ و ﺑﺮادر ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﭼﻮن اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر در ﺑﻨﺪ و ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺎﻫﻲ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪84‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻧﺎﭘﺎك ﺑﻪ ﻧﺎم ارﺟﺎﺳﺒﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ دﺧﺘﺮان ﺷﺎه اﻳﺮاﻧﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻲ در اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻨﻴﺰ‬ ‫ارﺟﺎﺳﺐ ﺗﻮراﻧﻲ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﺳﺒﻮ ﺑﺮ دوﺷﻤﺎن ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ و ﺑﺎ ﺳﺮ و ﭘﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪ‬ ‫ﻣﺎ را ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاﻳﺸﺎن آب ﺑﻴﺎورﻳﻢ‪ .‬ﺟﺎرو ﺑﻪ دﺳﺘﻤﺎن‬ ‫ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﺗﺎ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺸﺎن را ﺑﺮوﺑﻴﻢ‪ .‬از ﺑﺎم ﺗﺎ ﺷﺎم رﻧﺞ ﻣﻲﻛﺸﻴﻢ و ﻛﺎر‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه ﺑﺎ ﺗﻨﻲ ﺧﺴﺘﻪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺧﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ‬ ‫ﻣﻲروﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻓﺮدا ﺑﺮﻧﺨﻴﺰﻳﻢ و از اﻳﻦ رﻧﺞ آﺳﻮده ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮ و روي ﻣﺎ ﺑﻨﮕﺮ و از راز دﻟﻤﺎن آﮔﺎه ﺷﻮ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ از اﻳﻦ ﻛﻪ در اﻳﻦ‬ ‫ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺐ ﻛﻪ ﺧﺴﺘﻪ از ﻛﺎر روزاﻧﻪاي و ﻧﻴﺎز ﺑﻪ آراﻣﺶ داري‪ ،‬ﺗﻮ را‬ ‫آزردﻳﻢ و وﻗﺘﺖ را ﻧﺎﺧﻮش ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻮزش ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻲ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﭼﺎرهاي ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻮن ﭘﺮﻧﺪهاي در ﺑﻨﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺳﻮي‬ ‫ﻗﻔﺴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬او را رﻫﺎﻛﻨﻨﺪه ﺧﻮدش ﻣﻲداﻧﺪ‪ ،‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰدت‬ ‫آﻣﺪﻳﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ از اﻳﺮان آﻣﺪي؛ از ﺳﺮزﻣﻴﻨﻤﺎن ﻛﻪ دﻟﻤﺎن در‬ ‫ﻫﻮاي آن ﭼﺎكﭼﺎك اﺳﺖ‪ .‬آﻣﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻮي اﻳﺮان را از ﺗﻮ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ و ﺑﺪاﻧﻴﻢ‬ ‫در آﻧﺠﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺑﮕﻮ در اﻳﺮان ﭼﻪ دﻳﺪي؟ از ﮔﺸﺘﺎﺳﺐ و‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻲ؟ آﻳﺎ در آﻧﺠﺎ ﺳﺨﻨﻲ ﺷﻨﻴﺪي ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ‬ ‫ﮔﺸﺘﺎﺳﺐ در اﻧﺪﻳﺸﻪ آزادي دﺧﺘﺮاﻧﺶ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬او ﺳﺮﮔﺮم زﻧﺪﮔﻲ و‬ ‫ﻛﺎر ﺧﻮدش اﺳﺖ و ﻣﺎ را از ﻳﺎد ﺑﺮده اﺳﺖ؟ ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ در‬ ‫اﻳﻦ روزﮔﺎر ﻧﺎاﻣﻴﺪي‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ اﻣﻴﺪﺑﺨﺶ و ﻏﻤﺨﻮارﻣﺎن ﺑﺎﺷﻲ‪«.‬‬ ‫دﺧﺘﺮﻫﺎ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﮔﺮﻳﺎن و ﭼﻬﺮهاي اﻓﺴـﺮده و‬ ‫درﻫﻢﻓﺸﺮده ﺑﻪ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻨﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر از ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶ‬ ‫دل ﺧﻮن ﺷـﺪ‪ ،‬وﻟـﻲ ﻧﻤـﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ دم ﺑﺰﻧـﺪ‪ .‬آرام و زﻳـﺮ ﭼﺸـﻤﻲ ﺑـﻪ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪85‬‬

‫دور و ﺑﺮش ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﺗﻦ را در اﻧﺪﻛﻲ دورﺗﺮ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺧـﻮد را‬ ‫ﺧﺮﻳﺪار ﻧﺸﺎن ﻣﻲدادﻧﺪ؛ واﻧﻤﻮد ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﭘﻲ ﻛﺎﻻي دﻟﺨﻮاه ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻣﻲﮔﺮداﻧﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﮔﻮﺷﺸﺎن ﻣﻴﺰﺑﺎن ﺳـﺨﻨﺎن آن دو دﺧﺘـﺮ ﺳـﺒﻮ ﺑـﺮ دوش‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬و اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر از اﻳﻦ آﮔﺎه ﺑﻮد و ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶ ﻧﻪ‪ .‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﺮ‬ ‫ﺳﺮ دو دﺧﺘﺮ ﭼﻨﺎن ﻓﺮﻳﺎدي ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ آﻧﺎن از ﺗﺮس ﺑـﻪ ﺧـﻮد ﻟﺮزﻳﺪﻧـﺪ و‬ ‫در ﺟﺎ ﺧﺸﻜﻴﺪﻧﺪ‪ .‬و در ﭘﻲ آن ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﭼـﻪ ﺷـﻤﺎ ﻛـﻪ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﺪ و ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ را ﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ از اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر و ﭘـﺪرش‪،‬‬ ‫دﻟﻢ ﺧﻮن اﺳـﺖ و ﻧﻤـﻲﺧـﻮاﻫﻢ ﻧﺎﻣﺸـﺎن را ﺑﺸـﻨﻮم‪ .‬ﮔﺸﺘﺎﺳـﺐ ﺷـﺎﻫﻲ‬ ‫ﺑﻴﺪادﮔﺮ اﺳﺖ و ﭘﺴﺮش از او ﺑﺪﺗﺮ‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﻫﺮ دوي آﻧﻬﺎ و ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ‬ ‫دوﺳﺘﺪاراﻧﺸﺎن ﻧﺎﺑﻮد ﺷـﻮﻧﺪ و ﻧـﺎﻣﻲ از آﻧﻬـﺎ ﻧﻤﺎﻧـﺪ‪ .‬از آن ﮔﺬﺷـﺘﻪ‪ ،‬ﻣـﻦ‬ ‫ﻣﺮدي ﺑﺎزرﮔﺎﻧﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺸﻮرﻫﺎ رﻓﺖوآﻣﺪ ﻣـﻲ ﻛـﻨﻢ‪ .‬ﻛـﺎرم ﺧﺮﻳـﺪ و‬ ‫ﻓﺮوش ﻛﺎﻻﺳﺖ و ﺑﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﻛﺎري ﻧﺪارم‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ ﮔﺸﺘﺎﺳـﺐ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﺑﻜﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﻛـﺎر ﺧـﻮد ﺳـﺮﮔﺮﻣﻢ و ﺑـﺮاي‬ ‫ﮔﺬراﻧﺪن زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮدم و ﺧﺎﻧﻮادهام ﺗﻼش ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ و ﺑﺲ‪ .‬اﻛﻨـﻮن‬ ‫ﺑﺮوﻳﺪ و ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻣﺮا آزار ﻧﺪﻫﻴﺪ ﻛﻪ از ﻛﺎرم ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ‪«.‬‬ ‫ﭼﻮن اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد‪ ،‬ﻳﻜﻲ از دو ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﻫ‪‬ﻤﺎي«‬ ‫ﺻــﺪاي او را ﺷــﻨﺎﺧﺖ و دﻟــﺶ آرام ﮔﺮﻓــﺖ‪ .‬ﺑﻨــﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑــﻪ ﺧــﻮاﻫﺮش‬ ‫»ﺑِﻪآﻓﺮﻳﺪ« اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧـﺎﻣﻮش ﺑﺎﺷـﺪ و آرام و ﺑـﻲﺻـﺪا در ﻫﻤﺎﻧﺠـﺎ‬ ‫ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ‪.‬‬ ‫اﻧﺪﻛﻲ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ و ﻛﻠﺒﻪ از ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﺗﻬﻲ ﺷﺪ‪ ،‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑـﻪ‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺧﻮاﻫﺮش رﻓﺖ و‪:‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪86‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺳﺒﻚروي ﺑﮕﺸـﺎد و دﻳـﺪه ﭘﺮ آب‬

‫ﭘـﺮ از ﺧـﻮن دل و ﭼﻬﺮه ﭼﻮن آﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﺪﻳﺸﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﺎﻳﻦ روز ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑــﺪارﻳــﺪ ﻫـﺮ دو ﻟﺒـﺎن را ﺑﻪ ﺑﻨــﺪ‬

‫ﻛﻪ اﻳـﺪر ﻣﻦ از ﺑـﻬﺮ ﺟﻨـﮓ آﻣﺪم‬

‫ﺑﻪ رﻧـﺞ از ﭘﻲ ﻧـﺎم و ﻧـﻨـﮓ آﻣـﺪم«‬

‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﺎ دﻟﻲ ﭘﺮﺧﻮن و ﭼﺸـﻤﺎﻧﻲ اﺷـﻜﺒﺎر ﮔﻔـﺖ‪» :‬اي ﺧـﻮاﻫﺮان‬ ‫ﻣﻦ! ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ از روز ﮔﺮﻓﺘﺎري و در ﺑﻨﺪ ﺷﺪن ﺷﻤﺎ‪ ،‬دل ﻣﻦ و ﭘﺪر ﺧﻮن‬ ‫ﺷﺪه و در ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪاري ﺑﻪ ﻳﺎد ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺗـﺎ اﻛﻨـﻮن ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻫـﺰار‬ ‫ﺳﺨﺘﻲ و رﻧﺞ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪم‪ .‬ﭘـﺲ اﻧـﺪوه از دل ﺑـﻪ در ﻛﻨﻴـﺪ ﻛـﻪ روز‬ ‫رﻫﺎﻳﻲ ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻲ در اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز ﻟـﺐ ﻓـﺮو ﺑﺒﻨﺪﻳـﺪ ﺗـﺎ زﻣـﺎن‬ ‫ﻛﺎرزار و آزادي ﺷﻤﺎ ﻓﺮا ﺑﺮﺳﺪ و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﭼـﻪ ﻛﻨﻴـﺪ‪ «.‬اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر‬ ‫آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﻟﺐ ﺑﻪ دﻧﺪان ﮔﺰﻳﺪ و اﻓﺰود‪» :‬ﺷﮕﻔﺘﺎ از اﻳﻦ ﺟﻬـﺎن ﮔـﺬران‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ آدﻣﻴﺎن ﭼﻬﺎ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ؛ روزي‪ ،‬ﺑﺮﺗﺮي و ﺑﺰرﮔـﻲ و روز دﻳﮕـﺮ‬ ‫ﻛﻨﻴﺰي و ﺧُﺮدي‪ .‬و ﭼﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﻛﻪ از اﻳﻦ روﻳﺪادﻫﺎ ﭘﻨﺪ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ در‬ ‫ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺮﺗﺮي‪ ،‬ﻣﺴﺖ و ﺑﻴﺨﻮد ﺷﻮﻳﻢ و ﻧﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻮﭼﻜﻲ اﻓﺴـﺮده و‬ ‫آﺷﻔﺘﻪ‪ .‬ﺑﮕﺬرﻳﻢ‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ را داﻧﺴـﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮوﻳـﺪ و ﺑـﺮاي روز‬ ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ آﻣﺎده ﺷﻮﻳﺪ‪«.‬‬ ‫دو ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺮادر را ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺷﺎد و اﻣﻴﺪوار از ﻛﻠﺒﻪ ﺑﻴـﺮون رﻓﺘﻨـﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﮕﺎه اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر در ﻛﻠﺒﻪ را ﺑﺴﺖ و دوان ﺑﻪ ﻧﺰد ارﺟﺎﺳـﺐ رﻓـﺖ‪ .‬ﺑـﻪ او‬ ‫درود ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﺎه ﺑﺰرﮔـﻮار! اﻣﺸـﺐ ﺑـﻪ ﭘﻴﺸـﮕﺎه آﻣـﺪم ﺗـﺎ‬ ‫داﺳﺘﺎﻧﻲ را ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬در راه اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ درﻳﺎﻳﻲ ژرف رﺳﻴﺪم ﻛﻪ از آن‬ ‫آﮔﺎﻫﻲ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ‪ .‬ﺷـﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰﺗـﺮ از آن ﮔﺮدﺑـﺎدي ﺑـﻮد ﻛـﻪ از آن درﻳـﺎ‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻛﺸﺘﻴﺮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي را ﻫﺮﮔـﺰ ﻧﺪﻳـﺪه و ﺑـﻪ ﻳـﺎد‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪87‬‬

‫ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺎري‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻛﻪ در ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻮدﻳﻢ زار و ﮔﺮﻳﺎن ﺷﺪﻳﻢ و ﺑﻪ درﮔﺎه‬ ‫ﺧﺪا ﻧﺎﻟﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ در آن ﺣﺎل از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ زﻧـﺪه و ﺗﻨﺪرﺳـﺖ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪم ﻳﻚ ﻣﻬﻤـﺎﻧﻲ ﺑـﺪﻫﻢ و در آن از ﻫﻤـﻪ ﺳـﺮان و ﺑﺰرﮔـﺎن‬ ‫ﻛﺸﻮر ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ اﻓﺮاد ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺳﻮر ﺑﺪﻫﻢ و ﺑـﻪ اﺷـﺨﺎص ﻓﻘﻴـﺮ‪،‬‬ ‫ﭘﻮل‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪه ﺑﺨﺸﻢ ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ را‬

‫ﮔــﺮاﻣﻲ ﻛﻨـﻢ ﻣﺮد دروﻳﺶ را‬

‫اﻛﻨﻮن اﮔﺮ ﺷﺎه ﺑﺰرﮔﻮاري ﻛﻨﺪ و ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﺮا ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬از ﺑﺰرﮔﻲ ﺳﺮ ﺑﺮ‬ ‫آﺳﻤﺎن ﻣﻲﺳﺎﻳﻢ و ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺎدﻣﺎن ﻣﻲﺷﻮم‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﮔﺮ ﺷﺎه ﺳﺨﻦ ﻣﺮا‬ ‫ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺰرﮔﺎن و ﺳﺮان ﻛﺸﻮر و ﻟﺸﻜﺮش ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و دل ﻣﺮا ﺷﺎد ﻛﻨﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ارﺟﺎﺳﺐ از اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺷﺎد ﺷﺪ و ﺳﺮش ﭘﺮ ﺑـﺎد‪ .‬ﭘـﺲ ﺑـﻲ درﻧـﮓ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎر ﺧﻮﺑﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻲﭘﺬﻳﺮم و ﺑﻪ ﻣﺮدان ﺑﺰرگ و ﻧـﺎمآور ﻟﺸـﻜﺮم‬ ‫ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪ «.‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﺴـﻴﺎر ﺷـﺎد ﺷـﺪ و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»ﺧﺪاوﻧــﺪ زﻧــﺪﮔﺎﻧﻲ ﺷــﺎه را دراز ﻛﻨــﺪ! درﺧﻮاﺳــﺖ دﻳﮕــﺮي ﻫــﻢ دارم‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺷﺎه ﺑﺰرگ ﻣﻲداﻧﺪ ﻣـﻦ در اﻳﻨﺠـﺎ ﺧﺎﻧـﻪ و ﻛﺎﺷـﺎﻧﻪاي ﻛـﻪ‬ ‫درﺧﻮر ﺷﺎه و ﺑﺰرﮔﺎن ﺗﻮرانزﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺪارم‪ ،‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ از ﺷـﺎه ﺑـﺰرگ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﺑﺮ ﺑﺎم و ﺑـﺎروي ﺑﻠﻨـﺪ ﻛـﺎخ ﺑـﺰرگ ﺷـﻤﺎ‬ ‫ﺑﺮوﻳﻢ و ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ را در آن ﺟﺎي دل اﻧﮕﻴﺰ و زﻳﺒﺎ ﺑﺮﮔﺰار ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﺗﻴـﺮ‬ ‫ﻣﺎه اﺳﺖ و ﻫﻨﮕﺎم ﺟﺸﻦ ﺗﻴﺮﮔﺎن‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﺮ ﻓـﺮاز ﺑـﺎم و‬ ‫ﺑﺎرو ي ﺑﻠﻨﺪ دژ ﺳﺘﺮگ آﺗﺸﻲ ﺑﻴﻔﺮوزﻳﻢ و ﺗﺎ ﭘﺎﺳﻲ از ﺷﺐ را ﺑﻪ ﺟﺸﻦ و‬ ‫ﭘﺎﻳﻜﻮﺑﻲ ﺑﮕﺬراﻧﻴﻢ‪«.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪88‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ارﺟﺎﺳﺐ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺷـﺎد ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﮔﻔـﺖ‪» :‬اﻳـﻦ ﺧﻮاﺳـﺘﻪ را ﻫـﻢ‬ ‫ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻳﻢ‪ ،‬ﭘﺲ در ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ دوﺳﺖ داري ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺟﺸـﻦ را آراﺳـﺘﻪ‬ ‫ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﭼﻮن در ﻫﺮ ﺟﺎي ﻛﺎخ ﻣﻦ ﺟﺸﻨﻲ آراﺳﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺮدم ﻣـﺮا ﻣﻴﺰﺑـﺎن‬ ‫ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻛﺲ دﻳﮕﺮ را‪«.‬‬ ‫ﺳﭙﺲ ﻗﺎهﻗﺎه ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭼﻨﺎن ﺷﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻣـﻲﺧﻮاﺳـﺖ‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺰﻧﺪ وﻟﻲ ﺧﻮد را ﻧﮕﻪداﺷﺖ و از ﺷﺎه ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري ﻛﺮد و از ﻛـﺎخ‬ ‫ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻴـﺎﻣﺪ دوان ﭘﻬﻠـﻮان ﺷـﺎدﻛـﺎم‬

‫ﻓﺮاوان ﺑﺮآورد ﻫﻴﺰم ﺑﻪ ﺑﺎم‬

‫ﺑﻜﺸﺘﻨـﺪ اﺳﺒـﺎن و ﭼﻨــﺪي ﺑﺮه‬

‫ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺑﺮ ﺑﺎمِ دژ ﻳﻜـﺴﺮه‬

‫ﭘﻬﻠﻮان‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﭘﺸﺖﺑﺎم ﺑﺮد و ﺧﻮردن و آﺷﺎﻣﻴﺪن آﻏﺎز ﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ وﺿﻊ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ اداﻣﻪ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﻤﻠﻪﻛﺮدن ﭘﺸﻮﺗﻦ ﺑﻪ روﻳﻴﻦدژ‬

‫ﭘﺎﺳﻲ از ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮان ﺳﭙﺎه ارﺟﺎﺳﺐ ﻣﺴﺖ و ﻧﻴﻤﻪﻫﺸﻴﺎر از‬ ‫ﺑﻠﻨﺪاي ﺑﺎم دژ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺟﺎﻳﮕﺎه و ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺸﺎن رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم آﺗﺸﻲ‬ ‫ﻛﻪ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ آﺳﻤﺎن زﺑﺎﻧﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬از آن ﺳﻮ‪ ،‬دﻳﺪهﺑﺎن‬ ‫ﺳﭙﺎه اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر از راه دور آﺗﺶ را دﻳﺪ و ﺷﺎد و ﻧﻐﻤﻪﺧﻮان و ﭼﻮن ﺑﺎد‪‬‬ ‫دﻣﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺰد ﭘﺸﻮﺗﻦ ﺷﺘﺎﻓﺖ و داﺳﺘﺎن دﻳﺪن آﺗﺶ را ﺑﻪ آﮔﺎﻫﻲ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‬ ‫رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﭘﺸﻮﺗﻦ ﺑﺎ ﺷﺎدي ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ درآﻣﺪ و ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﺎران ﻣﻦ!‬ ‫ﺑﺸﺘﺎﺑﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺎﺧﺘﻦ ﺑﻪ روﻳﻴﻦدژ ﻓﺮا رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪ «.‬ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﭼﻮن‬ ‫رودي ﺧﺮوﺷﺎن ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮي دژ ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫ز ﻫﺎﻣﻮن ﺳﻮي دژ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺳـﭙﺎه‬

‫‪89‬‬

‫ﺷﺪ از ﮔﺮد ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﺎﺑﺎن ﺳﻴﺎه‬

‫ﭼﻴﺰي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ارﺟﺎﺳـﺐ از آﻣـﺪن ﺳـﭙﺎه اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر آﮔـﺎه ﺷـﺪ‪.‬‬ ‫ارﺟﺎﺳﺐ از ﺷﻨﻴﺪن ﻧﺎم اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‪ ،‬ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﺧﻮد را ﺑﺮاي ﻧﺒﺮد ﺑـﺎ‬ ‫او آﻣﺎده ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ ارﺟﺎﺳﺐ ﺧ‪‬ﻔﺘﺎنِ ﺟﻨﮓ‬

‫ﺑﻤﺎﻟﻴﺪ ﺑﺮ ﭼﻨﮓ ﺑﺴﻴﺎر ﭼﻨﮓ‬

‫آﻧﮕﺎه ارﺟﺎﺳـﺐ ﺑـﻪ دو ﺗـﻦ از ﺳـﺮداراﻧﺶ ﺑـﻪ ﻧـﺎمﻫـﺎي »ﻛُﻬـﺮَم« و‬ ‫»ﻃَﺮﺧﺎن« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻲ درﻧﮓ ﺑﺮوﻳﺪ و ﺳﭙﺎﻫﻲ ﺑﺰرگ آﻣـﺎده ﻛﻨﻴـﺪ و ﺑـﺮاي‬ ‫ﻧﺒﺮد آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳـﭙﺎه از آنِ اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر اﺳـﺖ‪ ،‬وﻟـﻲ در‬ ‫ﺷﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ او ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ از ﻫﻔﺖﺧﻮان ﺑﮕﺬرد و ﺑﻪ اﻳﻨﺠـﺎ ﺑﺮﺳـﺪ‪«.‬‬ ‫ارﺟﺎﺳﺐ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ دﺳﺖﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻫـﻢ ﻣـﻲﻣﺎﻟﻴـﺪ رو ﺑـﻪ ﻃﺮﺧـﺎن‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﺑﺎ دوازده ﻫﺰار ﻣﺮد ﺟﻨﮕﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻛﻬﺮم ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻣـﻲروي‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻲ اﻳﻦ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﻛﻪاﻧﺪ و ﺑﺮاي ﭼﻪ ﺑـﻪ اﻳﻨﺠـﺎ آﻣـﺪهاﻧـﺪ؟ آﻧﮕـﺎه ﻛـﻪ‬ ‫دﺷﻤﻦ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪم ﻛﻬﺮم ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﭘﻴﻮﻧﺪد‪«.‬‬ ‫ﻫﺮ دو ﺳﺮدار دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﮔﺬاﺷـﺘﻨﺪ و از در ﻛـﺎخ ﺑﻴـﺮون آﻣﺪﻧـﺪ‪.‬‬ ‫ﻃﺮﺧﺎن از دژ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﭙﺎه اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﭙﺎﻫﻲ ﮔﺮان‬ ‫و آﻣﺎده ﭘﻴﻜﺎر دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي روﻳﻴﻦدژ ﻣﻲﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻃﺮﺧﺎن آﻧﭽﻪ درﺑﺎره‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر و ﺳﭙﺎﻫﺶ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻛﻨـﻮن ﺑـﻪ ﭼﺸـﻢ ﻣـﻲدﻳـﺪ؛ ﺳـﭙﺎﻫﻲ از‬ ‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺟﻨﮕﺠﻮ ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﻛﻪ در ﻗﻠﺐ آن اﺳﺐ ﻣـﻲﺗﺎﺧـﺖ‪ .‬ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه‬ ‫در ﺣﺎﻟﻲﻛﻪ ﭘﺮﭼﻤﻲ ﺳﻴﺎه ﺑﺎ ﻧﮕﺎره ﭘﻠﻨﮓ‪ ،‬در ﻳﻚ دﺳﺖ و ﮔﺮزه ﮔﺎو ﺳـﺮ‬ ‫در دﺳﺖ دﻳﮕﺮ داﺷﺖ ﺑﺮ اﺳﺐ ﺷﺒﺮﻧﮓ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد و ﻫﻤـﻪ او را ﺷـﺎه‬ ‫ﺻﺪا ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﻬـﺎ ﻫﻤـﻪ ﻧﺸـﺎﻧﻪﻫـﺎي اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﭘﺸـﻮﺗﻦ ﺑـﺎ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪90‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﻬﺮهﮔﻴﺮي از آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺳﺮدار ﺗﻮراﻧﻲ را ﻓﺮﻳﻔﺖ‪ .‬اﻓﺰون ﺑـﺮ اﻳﻨﻬـﺎ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻨـﺪي‬ ‫اﻧﺪام و رﺧﺴﺎر او ﺑﻪ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‪ ،‬ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮدﻳﺪ را از دل ﻃﺮﺧﺎن زدود و‬ ‫او را واداﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻣﻲﭘﻨﺪاﺷﺖ ﺑﺠﻨﮕﺪ و ﻧﮕـﺬارد ﺑـﻪ‬ ‫روﻳﻴﻦدژ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺸﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﺑـﻲدرﻧـﮓ ﺳـﭙﺎﻫﺶ را آراﺳـﺖ و ﭼـﭗ و‬ ‫راﺳﺖ آن را ﺳﺎﻣﺎن داد و در ﺑﺮاﺑﺮ ﻟﺸﻜﺮ اﻳﺮان اﻳﺴﺘﺎد و ﭼﻴﺰي ﻧﮕﺬﺷﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﺒﺮد آﻏﺎز ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻨﮓ اﻧﺪر آﻣﺪ ﺳﭙﺎه از دو روي‬

‫ﻫﺮ آن ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑ‪‬ﺪ ﮔُﺮد‪ ‬ﭘﺮﺧﺎشﺟﻮي‬

‫ز زﺧـﻢ ﺳ‪‬ـﻨـﺎنﻫﺎي اﻟﻤـﺎسﮔـﻮن ﺗﻮ ﮔﻔـﺘـﻲ ﻫﻤـﻲ ﺑﺎرد از اﺑـﺮ ﺧـﻮن‬

‫ﺟﻨﮕﻲ ﺳـﺨﺖ درﮔﺮﻓـﺖ و ﻫﻨـﻮز ﭼﻨـﺪي از آن ﻧﮕﺬﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬ ‫ﻃﺮﺧﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﻜﻲ از ﺳﺮداران اﻳﺮان ﺑﻪ ﻧﺎم »ﻧﻮش آذر« از ﭘـﺎ درآﻣـﺪ‬ ‫و ﺑﻪ ﺧﺎك اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻛﺸﺘﻪﺷﺪن ﻃﺮﺧﺎن در ﻫﻤﺎن آﻏـﺎز ﺟﻨـﮓ دل ﻛﻬـﺮم را‬ ‫ﻟﺮزاﻧﺪ‪ .‬او ﻛﻪ ﻣﻲ دﻳﺪ ﻳﺎراي روﻳﺎروﻳﻲ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه اﻳﺮان را ﻧﺪارد‪ ،‬در ﮔﻴـﺮ و‬ ‫دار ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﻣﻴﺪان ﻧﺒـﺮد را رﻫـﺎ ﻛـﺮد و ﺗﺮﺳـﺎن و ﻟـﺮزان‪ ،‬ﺑـﻪ ﺳـﻮي دژ‬ ‫ﮔﺮﻳﺨﺖ‪ .‬او ﻧﺰد ارﺟﺎﺳﺐ رﻓﺖ و ﺑﺎ ﭼﻬﺮه اي ﭘﺮﻳﺸﺎن و ﭘﻴﻜـﺮي ﻟـﺮزان‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﭘﺪر! ﺑﺪان ﻛﻪ ﻛﺎر ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺨﺖ ﺷﺪه و ﺳﭙﺎﻫﻲ ﺑﺰرگ از‬ ‫اﻳﺮان آﻣﺪه ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه آن ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﺳﺘﺮگ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از اﻳﺮان ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺳﭙـﺎﻫﻲ ﺑـﺰرگ‬

‫ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اﻧﺪرون ﻧﺎﻣﺪاري ﺳﺘﺮگ‬

‫ﺑﻪ ﺑﺎﻻي اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر اﺳﺖ و ﺑـﺲ‬

‫ﺑﺪﻳﻦ دژ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﭼﻮن او ﻫﻴﭻﻛﺲ‬

‫ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﭼﻴﺰي ﻫﻢ از او ﻛﻢ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﺮاي روﻳﺎروﻳﻲ ﺑﺎ او ﭼﺎرهاي اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪«.‬‬ ‫دل ارﺟﺎﺳﺐ از اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺮ اﻧﺪوه ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻲدرﻧﮓ ﺳﺮان ﻟﺸﻜﺮش را‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎن ﻫﻔﺖﺧﻮان اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬

‫‪91‬‬

‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻲ درﻧﮓ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺮد ﺟﻨﮕـﻲ دارﻳـﺪ از دژ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺑﺒﺮﻳﺪ و ﺑﺮ ﺳﭙﺎه اﻳﺮان ﺑﺘﺎزﻳﺪ و ﻳﻚ ﺗﻦ از آﻧﻬﺎ را زﻧﺪه ﻧﮕﺬارﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﻛﺸﺘﻦ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ارﺟﺎﺳﺐ را‬

‫از آن ﺳﻮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﺮارﺳﻴﺪن ﺷﺐ و ﺗﺎرﻳﻚﺷﺪن ﻫﻮا‪ ،‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺟﺎﻣﻪ رزم‬ ‫ﭘﻮﺷﻴﺪ و در ﺻﻨﺪوقﻫﺎ را ﮔﺸﻮد‪ .‬ﺻﺪ و ﺷﺼﺖ ﻣﺮد ﺟﻨﮕﻲ را در ﺑﺮاﺑﺮ‬ ‫ﺧﻮد ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺧﻮردﻧﻲ و ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ ﻓﺮاﻫﻢ آورد‪ .‬ﭼﻮن ﺷﺎم‬ ‫ﺧﻮرده ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎراﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺎﻣﻪ رزم ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﻨﻴﺪ و آﻣﺎده ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺷﻴﺪ‬ ‫ﻛﻪ اﻣﺸﺐ‪ ،‬ﺷﺒﻲ ﺳﺨﺖ و ﭘﺮ ﺑﻼﺳﺖ‪ .‬اﻣﺸﺐ آزﻣﻮﻧﻲ ﺳﺨﺖ در ﭘﻴﺶ‬ ‫دارﻳﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ از آن ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﺑﻴﺮون آﻳﻴﻢ ﻧﺎﻣﻤﺎن ﭘﺮآوازه ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺲ‪:‬‬ ‫ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ و ﭘﻴﻜﺎر ﻣﺮدان ﻛﻨﻴﺪ‬

‫ﭘﻨﺎه از ﺑﻼﻫﺎ ﺑﻪ ﻳﺰدان ﻛﻨﻴﺪ«‬

‫آﻧﮕﺎه ﭘﻬﻠﻮانﻫﺎ را ﺑﻪ ﺳﻪ ﮔﺮوه ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﺮوﻫﻲ ﺑـﺮاي ﺟﻨـﮓ در‬ ‫ﻣﻴﺎن دژ‪ ،‬ﺑﺨﺸﻲ ﺑﺮاي ﭘﻴﻜﺎر در ﺑﺮاﺑﺮ درِ دژ و ﮔﺮوه ﺳـﻮم ﺑـﺮاي ﺷـﻜﺎر‬ ‫ﺳﺮان ﻟﺸﻜﺮ ارﺟﺎﺳﺐ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑـﻪ ﮔـﺮوه ﺳـﻮم ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»ﻫﻤﻪ ﭘﺸﺘﮕﺮﻣﻲ ارﺟﺎﺳﺐ ﺑﻪ ﺳﺮان ﺳﭙﺎﻫﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ‬ ‫ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺴﺖ و ﻣﺪﻫﻮش از آﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ در اﻳـﻦ‬ ‫ﻛﺎخ و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎي ﮔﺮداﮔﺮدش‪ ،‬آﻧﻬﺎ را ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ و از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارﻳﺪ‪ «.‬ﭘﺲ‬ ‫از اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن‪ ،‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﻦ از ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﻫﻤﺮاﻫﺶ راﻫﻲ ﺑﺎرﮔﺎه‬ ‫ارﺟﺎﺳــﺐ ﺷــﺪ‪ .‬ﭘﻬﻠــﻮان‪ ،‬ﻧﺨﺴــﺖ ﺑــﻪ ﺟﺎﻳﮕــﺎه ﺧــﻮاﻫﺮاﻧﺶ »ﻫﻤــﺎي« و‬ ‫»ﺑﻪآﻓﺮﻳﺪ« رﻓﺖ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻲدرﻧﮓ ﺑﻪ آن ﻛﻠﺒﻪ ﻛﻪ ﺑﺎزار ﻣﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮوﻳﺪ و در آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻛﺎر ﻣﻦ در اﻳـﻦ ﻛـﺎخ ﺑـﻪ ﭘﺎﻳـﺎن ﺑﺮﺳـﺪ و ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﺮاﻏﺘﺎن ﺑﻴﺎﻳﻢ و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﺪ‪«.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪92‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺗﻨﺪ و ﭼﺎﺑﻚ ﺑـﻪ ﺳـﻮي ﺟﺎﻳﮕـﺎه ارﺟﺎﺳـﺐ‬ ‫رواﻧﻪ ﺷﺪ‪ .‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر در ﺳﺮ راﻫـﺶ ﻧﮕﻬﺒـﺎنﻫـﺎ را از ﭘـﺎ در آورد ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺧﻮاﺑﮕﺎه ارﺟﺎﺳـﺐ رﺳـﻴﺪ‪ .‬در اﻳـﻦ ﻫﻨﮕـﺎم ارﺟﺎﺳـﺐ از ﻓﺮﻳـﺎد‬ ‫ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ و ﺳﺮ و ﺻﺪاي ﭘﻬﻠﻮانﻫﺎ از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻲدرﻧﮓ ﺟﺎﻣـﻪ رزم‬ ‫ﭘﻮﺷﻴﺪ‪ .‬او ﺧﻨﺠﺮش را در دﺳﺖ ﻓﺸﺮد و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸـﻴﺪ‪» :‬آﻧﺠـﺎ‬ ‫ﻛﻴﺴﺖ؟ اﻳﻦ ﺳﺮ و ﺻﺪاﻫﺎ ﺑﺮاي ﭼﻴﺴﺖ؟« در اﻳـﻦ ﻫﻨﮕـﺎم اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑـﺎ‬ ‫ﺧﻨﺠﺮ آﺑﮕﻮن ﺑﻪ درون ﭘﺮﻳﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اﻳﻨﺠـﺎ ﻣـﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎزرﮔـﺎن دﻳـﺮوز و‬ ‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر اﻣﺮوز‪ .‬ﺑﺮاﻳﺖ ﻫﺪﻳﻪ اي دارم‪ ،‬از ﺳﻮي ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﻢ ﻟﻬﺮاﺳـﺐ ﻛـﻪ‬ ‫او را ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺎ ﻣ‪‬ﻬﺮ ﭘﺪرم ﮔﺸﺘﺎﺳﺐ ﺑﺮاي ﻛﺸﺘﻦ ﺗﻮ و آن ﻫﻢ اﻳﻦ ﺧﻨﺠـﺮ‬ ‫ﺗﻴﺰ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ارﺟﺎﺳﺐ ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬و اﻛﻨﻮن ﺗﻮ ﻫﻢ ﭘـﻴﺶِ ﭘـﺪرﺑﺰرﮔﺖ‬ ‫ﻣﻲ روي« و آﻧﮕﺎه ﺑﻪ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺣﻤﻠﻪ ور ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺒﺮد دو ﺟﻨﮕﺎور‪ ،‬ﺳـﺨﺖ و‬ ‫ﻛﻮﺑﻨﺪه و ﻧﻔﺲ ﮔﻴﺮ و دراز ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﻳﻚ از دﻳﮕﺮي زﺧﻤﻲ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷـﺖ‬ ‫ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﺎ ﻳﻚ زﺧﻢ ﻛﺎري ارﺟﺎﺳﺐ را از ﭘـﺎ درآورد‬ ‫و ﺳﺮش را از ﺗﻦ دور ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﭼﻨـﻴﻦ اﺳـﺖ ﻛﺮدارِ ﮔﺮدﻧـﺪه دﻫﺮ‬

‫ﮔﻬﻲ ﻧﻮش ﻳﺎﺑﻴﻢ از او ﮔﺎه زﻫﺮ‬

‫ﭼﻪ ﺑﻨــﺪي دل اﻧﺪر ﺳﺮاي ﺳﭙﻨﺞ؟‬

‫ﭼﻮ داﻧﻲ ﻛﻪ اﻳﺪر ﻧﻤﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻣ‪‬ﺮﻧﺞ‬

‫ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪ ،‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶ را از ﺑﻨﺪ رﻫﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬دژ را ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻛـﺮد‬ ‫و ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزي ﺑﺮ ﺗﻮراﻧﻴﺎن و ﻛﺸﺘﻦ ﻛﻬﺮم و ﺑﻪدﺳﺖآوردن ﮔـﻨﺞ و ﮔـﻮﻫﺮ‬ ‫ﻓﺮاوان ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬

‫‪4‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬ ‫دﻳﺮ زﻣﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در دو ﻛﺸﻮر ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ )اﻳﺮان و ﺗﻮران( ﻣﺮدم روي‬ ‫آراﻣﺶ و آﺳﺎﻳﺶ را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬دﻳﺮ زﻣﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب در ﺗﻮران و ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ ﻛﺎووس در اﻳﺮان‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﺮدﻣﺎن اﻳﻦ‬ ‫ﺳﺮزﻣﻴﻦﻫﺎ را ﺑﻪ ﺳﺘﻮه آورده ﺑﻮد‪ .‬در اﻳﺮان‪ ،‬زال و رﺳﺘﻢ‪ ،‬و در ﺗﻮران‪،‬‬ ‫ﭘﻴﺮان وﻳﺴﻪ‪ ،‬ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻲﻫﺎ و آﺷﻔﺘﮕﻲﻫﺎ را از‬ ‫ﺧﻮدﻛﺎﻣﮕﻲ و ﺧﻮدرأﻳﻲ ﻛﺎووس و اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﺳﻴﺎوش‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ ﻛﺎووس‪ ،‬ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮕﺎه ﺟﻮاﻧﻲ و ﺧﺮد اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬از اﻳﺮاﻧﻴﺎن و‬ ‫ﺗﻮراﻧﻴﺎن‪ -‬آﻧﻬﺎ ﻛﻪ آﮔﺎه و ژرفﻧﮕﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ -‬ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آرزوي‬ ‫آﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻴﺎوش‪ ،‬ﻫﺮ دو ﻛﺸﻮر را ﺑﻪ زﻳﺮ ﻓﺮﻣﺎن آورد و ﺑﺎ داد و‬ ‫ﻣﻬﺮ و ﺧﺮدﻣﻨﺪي ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺷﺎﻫﻲ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ و آراﻣﺶ و آﺷﺘﻲ را ﺑﻨﻴﺎن‬ ‫ﺑﮕﺬارد و ﺑﻪ اﻳﺮان و ﺗﻮران آﺑﺎدي ﺑﺒﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻴــﺮان وﻳﺴــﻪ‪ ،‬ﭼــﺎره را در ﭘﻴﻮﻧــﺪ ﺳــﻴﺎوش و ﻓــﺮﻧﮕﻴﺲ )دﺧﺘــﺮ‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب( ﻣﻲدﻳﺪ‪ ،‬و ﻣﻲ ﭘﻨﺪاﺷـﺖ ﻛـﻪ ﭼـﻮن ﻛـﺎووس و اﻓﺮاﺳـﻴﺎب از‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫‪94‬‬

‫ﺟﻬﺎن ﺑﺮوﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻴﺎوش‪ ،‬ﺑﺮ ﻫﺮ دو ﻛﺸﻮر ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ ﻛـﺮد‪ .‬زال و‬ ‫رﺳﺘﻢ‪ ،‬در آﻳﻴﻦ ﺧﻮد ﭘﻴﻤﺎن داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺎووس را ﻳﺎري ﻛﻨﻨـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ او راه‬ ‫ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻨﺪ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ در ﭘﻲ ﺑﺮﻛﻨﺎرﻛﺮدن او از ﺗﺨﺖ ﻧﺒﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬـﺎ‪ ،‬ﺗـﺎ‬ ‫آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﭘﻨﺪش ﻣﻲدادﻧﺪ و ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛـﻪ ﻧـﺎداﻧﻲ و ﺧـﻮدرأﻳﻲ‪،‬‬ ‫ﻛﺎووس را ﺑﻪ دﺷﻮاري و ﺑﻨﺪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻲﻫﻴﭻ درﻧـﮓ و درﻳﻐـﻲ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ رﻫﺎﻳﻲ او ﻣﻲﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺷـﻜﻴﺒﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻫﻤـﻪ ﻧـﺎرواﻳﻲﻫـﺎ و ﻟﻐـﺰشﻫـﺎي‬ ‫ﺑﺰرگ او را ﺗﺎب ﻣﻲ آوردﻧﺪ و ﻫﻴﭻﮔﺎه از ﻳﺎري او‪ ،‬روي ﻧﻤﻲﮔﺮداﻧﺪﻧـﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﺷﻴﻮه ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ ﻛـﺎووس و اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‪ ،‬ﺷـﻴﻮهاي ﻧﺒـﻮد ﻛـﻪ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﺎﻳﺪار ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬آن دو‪ ،‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜـﻪ در اﻧﺪﻳﺸـﻪ ﻣـﻴﻬﻦ و ﻣـﺮدم‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬در اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﺮآوردن آرزوﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ؛ و اﻳﻦ آرزوﻫﺎ داﺷـﺘﻦ‬ ‫ﺑﻮد و داﺷﺘﻦ و ﺑﻴﺸﺘﺮ داﺷﺘﻦ؛ ﺟﻨﮕﻴﺪن‪ ،‬ﺧﻮنرﻳﺨﺘﻦ و ﻫﺮاساﻧﮕﻴﺨـﺘﻦ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﮔﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲداﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ وﻳﺮاﻧﻲ از ﭘﺲ آن ﮔﺎم ﺑﻪﺟﺎي ﻣـﻲﻣﺎﻧـﺪ ﻳـﺎ‬ ‫ﻣﺮگ‪.‬‬ ‫از اﻳﻦ روي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮدم اﻳﺮان و ﺗﻮران‪ ،‬ﭼﻪ درﺑﺎرﻳﺎن و ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن و‬ ‫ﭼﻪ ﻛﺸﺎورزان و ﭘﻴﺸﻪوران‪ ،‬ﻫﻤﻪ‪ ،‬آرزو ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛـﻪ زﻣﺎﻧـﻪ دﻳﮕﺮﮔـﻮن‬ ‫ﺷﻮد و روزﮔﺎري ﻧﻮ‪ ،‬در ﭘﻴﺶ آﻳﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻛﻪ اﻓﺮاﺳﻴﺎب و ﻛـﺎووس ﻛـﺮده‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آﻣﺪن اﻳﻦ روزﮔﺎر ﻧـﻮ را ﻧﻮﻳـﺪ ﻣـﻲداد‪ .‬ﻫﺮﭼﻨـﺪ ﻛـﻪ اﻳـﻦ ﻧﻮﻳـﺪ‬ ‫درﺧﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮن ﺳﻬﺮابﻫﺎ ﺑﺮگ ﻣﻲآورد و ﺑﺎ ﺧﻮن ﺳﻴﺎوشﻫﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻜﻮﻓﻪ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﻫﻨﮕﺎم آن ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ درﺧﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧـﻮنﻫـﺎﻳﻲ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻣﻴﻮه ﺑﺪﻫﺪ و ﺳﺎزﻧﺪه آن روزﮔﺎر ﻧﻮ‪ ،‬ﭘﺪﻳﺪار ﺑﺸﻮد‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬اﻳﻦ آﻓﺘـﺎب‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻮد و از ﻛﺪام ﻛﺮاﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻣﻲدﻣﻴﺪ؟‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪95‬‬

‫او‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﻴﺎن ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﺮﻣﻲﺧﺎﺳـﺖ ﻛـﻪ از روشﻫـﺎي‬ ‫ﻛﻬﻦ در ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ روي ﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ و ﺧﻮن ﺧـﻮد‪ ،‬راه‬ ‫دﻳﮕﺮﮔﻮنﻛﺮدن زﻣﺎﻧﻪ را ﻫﻤﻮار ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﻳﻚ ﺷﺐ ﺳﻴﺎه‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺎه ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد و ﻣـﺮغ و ﻣـﺎﻫﻲ و دام و دد در‬ ‫ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺮان وﻳﺴﻪ در ﺧﻮاب دﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﺮاﻏﻲ ﺑـﻪ دﺳـﺖ دارد و‬ ‫آن را ﺑﺎ ﻓﺮوغ آﻓﺘﺎب‪ ،‬روﺷﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺳـﻴﺎوش در روﺷـﻨﺎﻳﻲ آن ﭼـﺮاغ‪،‬‬ ‫ﺗﻴﻐﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ دارد و ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬دﻳﮕﺮ ﻫﻨﮕـﺎم ﻧﺸﺴـﺘﻦ ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬از اﻳـﻦ‬ ‫ﺧﻮاب ﮔﺮان ﺑﻴﺪار ﺷﻮ و در اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻓﺮﺟـﺎم ﮔﻴﺘـﻲ ﺑـﺎش‪ .‬روزي اﺳـﺖ‬ ‫ﻧﻮآﻳﻴﻦ و ﺟﺸﻨﻲ ﻧﻮ در ﻛﺎر اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا اﻣﺸﺐ‪ ،‬ﻛﻴﺨﺴﺮو‪ ،‬ﻓﺮزﻧـﺪ ﻣـﻦ‪ ،‬و‬ ‫ﺟﻬﺎﻧﺪار ﻧﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﻲآﻳﺪ!«‬ ‫اﻳﻦ ﺧﻮاب ﭘﻴﺮان وﻳﺴﻪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن در ﺑﻴﺪاري آرزوي آن‬ ‫را در دل ﻣﻲﭘﺮوراﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﭘﻴﺮان وﻳﺴﻪ‪ ،‬آن ﻧﻴﻜﺨﻮاه و ﺧﺮدﻣﻨﺪ‬ ‫ﺗﻮراﻧﻲ ﻫﻢ‪ ،‬دﻣﻴﺪن اﻳﻦ آﻓﺘﺎب را‪ ،‬اﮔﺮ در آﺳﻤﺎن اﻳﺮان ﻫـﻢ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑـﺮاي‬ ‫ﺗﻮران‪ ،‬آﻏﺎز روزﮔﺎري ﻧﻮ ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪.‬‬ ‫در آن ﺷﺐ ﺗﺎرﻳﻚ‪ ،‬ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﻪ ﺟﻬﺎن آﻣﺪ‪ .‬آﻓﺘـﺎﺑﻲ ﻧـﻮ‪ ،‬در ﺳـﻴﺎﻫﻲ‬ ‫زﻣﺎﻧﻪ درﺧﺸﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﻴـﺮان وﻳﺴـﻪ‪ ،‬ﺑـﻴﻢ آن داﺷـﺖ ﻛـﻪ اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‪ ،‬اﻳـﻦ‬ ‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻧﻮﺗﺎﻓﺘﻪ را ﺑﻲﻫﻨﮕﺎم ﺧـﺎﻣﻮش ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﻪ ﻳـﺎد آورد ﻛـﻪ داﻧﺎﻳـﺎن‬ ‫ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪» :‬از ﺗﺨﻤﻪ ﺗﻮر و ﻛﻴﻘﺒﺎد‪ ،‬ﺷﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﺸﺴﺖ ﻛـﻪ در‬ ‫ﺟﻬﺎن داد ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺴﺘﺮد و ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن را‪ ،‬ﺑـﻪ ﻣﻬـﺮ ﺧﻮاﻫـﺪ ﭘـﺮورد‪ «.‬اﻳـﻦ‬ ‫ﻛﺲ‪ ،‬اﻛﻨﻮن از ﭘﺸـﺖ ﺳـﻴﺎوش‪ ،‬ﻓﺮزﻧـﺪ ﻛـﺎووس‪ ،‬و ﻓـﺮﻧﮕﻴﺲ‪ ،‬ﻓﺮزﻧـﺪ‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺎن آﻣـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬اﻓﺮاﺳـﻴﺎب از ﭘﻴـﺮان ﺧﻮاﺳـﺘﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪96‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻛﻴﺨﺴﺮو را‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ زاده ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ درﮔﺎه او ﺑﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﭘﻴـﺮان ﻣـﻲداﻧﺴـﺖ‬ ‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺎزﻧﺪة ﺟﻬﺎن ﻧﻮ را ﺑﺎﻳﺪ از ﻛﻴﻦ و ﺧﺸﻢ اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‪ ،‬دور ﺑـﺪارد‪.‬‬ ‫از ﻫﻤﻴﻦ روي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻴﺨﺴﺮو را ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻧﻲ از ﺷﺒﺎﻧﺎن ﻛﻮه ﻗﻼ ﺳـﭙﺮد و‬ ‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﺒﺎن‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﻮدك را ﻫﻤﭽﻮن ﺟﺎن ﺧﻮد ﮔﺮاﻣﻲ ﺑـﺪار و‬ ‫ﻣﮕﺬار ﻛﻪ ﺑﺮ او‪ ،‬از ﻫﻴﭻ ﺳﻮي و ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﮔﺰﻧﺪي رﺳﺪ‪«.‬‬ ‫ﭘﻴﺮان ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻴﺨﺴﺮو در ﻧﺰد ﺷﺒﺎﻧﺎن‪ ،‬در ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن‪ ،‬ﭘﺮورده‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬و ﻛﺴﻲ‪ ،‬ﺑﻪ او ﻫﻨﺮ و داﻧﺶ ﻧﻴﺎﻣﻮزد‪ .‬ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳـﻦ ﻛـﺎر‪،‬‬ ‫ﻛﻴﺨﺴﺮو در ﮔﻤﻨﺎﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬و آﺗﺶ ﺧﺸﻢ و ﻛﻴﻦ اﻓﺮاﺳﻴﺎب‪ ،‬او را‬ ‫ﺗﺒﺎه ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻛﻮدك‪ ،‬در زﻧﺪﮔﻲ ﺷﺒﺎﻧﻲ ﻫﻢ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ ﺳـﻴﺎوش‪ ،‬در‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ ﺷﺒﺎﻧﺎن ﺑﻮد‪ .‬از ﺳﻮﻳﻲ ﺑﺎ رﻓﺘﺎر ﺧﻮد‪ ،‬ﺷﺒﺎﻧﺎن را ﻧﮕﺮان ﻣﻲﻛـﺮد و از‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺳﻮ‪ ،‬آﻧﺎن را ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺘﻲ ﻣﻲآورد‪ .‬دهﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺒﺎن ﺑﻪ ﻧﺰد ﭘﻴـﺮان‬ ‫آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺷﻴﺮ ﻓﺮاز‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﻠﻪ آﻣﺪهام‪ .‬ﻫﻔـﺖ ﺳـﺎﻟﻪ‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻜﺎر آﻫﻮ را آﻏﺎز ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ اﻛﻨﻮن‪ ،‬ﭼﻨﺪي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻴﺮ و ﭘﻠﻨـﮓ‬ ‫را ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺷﻜﺎر ﺧﻮد ﻣﻲ داﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ او ﮔﺰﻧﺪي ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬و ﺗـﻮ‪،‬‬ ‫اي ﭘﻴﺮان‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻪ دار ﺑﻴﺎوﻳﺰي‪«.‬‬ ‫ﭘﻴﺮان ﭼﻮن اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬آري‪ ،‬ﻧـﮋاد و ﻫﻨـﺮ‪،‬‬ ‫ﻧﻬﻔﺘﻪ ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ!« ﭘﻴﺮان‪ ،‬ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﻴﺨﺴﺮو را از ﻛﻮه ﻗـﻼ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺎز آورد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻴﻢ اﻓﺮاﺳﻴﺎب‪ ،‬دﻣﻲ او را آرام ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﻛﻪ‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب او را ﺑﻪ ﺑﺎرﮔﺎه ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻲدرﻧﮓ از ﺟﺎن ﻛﻴﺨﺴﺮو و ﺧﺸـﻢ‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﻴﻤﻨﺎك ﻣﻲﺷﺪ ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﺷﺒﻲ‪ ،‬در ﻫﻨﮕﺎم آرام و ﺧـﻮاب‪ ،‬ﻛﺴـﻲ‬ ‫از ﻧﺰد اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ او آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻬﺮﻳﺎر‪ ،‬ﻧﺎآرام و آﺷﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫و ﺗﻮ را ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ!«‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪97‬‬

‫ﭘﻴﺮان‪ ،‬داﻧﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻦﺑـﺎر در ﺗﻨﮕﻨـﺎﻳﻲ دﺷـﻮار اﻓﺘـﺎده اﺳـﺖ و ﺑﺎﻳـﺪ‬ ‫ﭼﺎرهاي ﻧﻮ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛـﻪ ﺑـﻴﻢزده و ﭘﺮﻳﺸـﺎن از ﻧـﺰد اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﻛﻴﺨﺴﺮو ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ اﻛﻨﻮن از ﭘﻴﺶ اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‬ ‫ﻣﻲآﻳﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﺷﺒﺎنزاده ﻧﻴﺴﺘﻲ و اﻳﻦ را ﻣﻲداﻧﻲ‪ .‬ﭘـﺪرت ﺳـﻴﺎوش‪ ،‬ﻓﺮزﻧـﺪ‬ ‫ﻛﺎوس‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎه اﻳﺮانزﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﺎدرت‪ ،‬ﻓﺮﻧﮕﻴﺲ‪ ،‬دﺧﺘـﺮ اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‪،‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺗـﻮرانزﻣـﻴﻦ‪ .‬اﻛﻨـﻮن اﻓﺮاﺳـﻴﺎب ﻣـﻲﺧﻮاﻫـﺪ ﺗـﻮ را ﺑﺒﻴﻨـﺪ‪ .‬از او‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ آﺳـﻴﺒﻲ ﻧﺮﺳـﺎﻧﺪ و او ﺳـﻮﮔﻨﺪ ﻳـﺎد‬ ‫ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻛﻪ ﺳﺮت را ﺑﻪ ﺑﺎد ﻧﺪﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧـﺰد او‬ ‫ﻣﻲروي‪ ،‬ﺧﻮد را ﻛﻮدﻛﻲ ﻧﺎدان و دﻳﻮاﻧـﻪ ﻧﺸـﺎن ﺑـﺪه و در ﭘﺎﺳـﺨﮕﻮﻳﻲ‪،‬‬ ‫ﺧﺮد و درﺷﺘﻲ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻦ‪«.‬‬ ‫ﻛﻴﺨﺴﺮو‪ ،‬ﺑﻪ زﻳﺮﻛﻲ‪ ،‬ﭼﺎره ﻛﺎر ﺧﻮد را درﻳﺎﻓـﺖ و ﭼـﻮن ﺑـﺎ ﭘﻴـﺮان‬ ‫وﻳﺴﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اﻓﺮاﺳﻴﺎب رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎي اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﭘﺎﺳﺦﻫﺎ داد‪ ،‬ﻛﻪ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر را ﺧﻨـﺪه درﮔﺮﻓـﺖ و ﺧﺸـﻢ ﻓـﺮو ﮔﺬاﺷـﺖ و آراﻣـﺶ ﻳﺎﻓـﺖ‪.‬‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﻪ ﭘﻴﺮان ﮔﻔـﺖ‪» :‬اﻳـﻦ ﻧﻮﺟـﻮان‪ ،‬ﮔـﻮﻳﻲ از ﻛـﺎر ﺟﻬـﺎن ﻫـﻴﭻ‬ ‫ﻧﻤﻲداﻧﺪ‪ .‬از آﺳﻤﺎن ﻣﻲﭘﺮﺳﻢ‪ ،‬او از رﻳﺴﻤﺎن ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛـﻪ‬ ‫دل در ﺑﺎزيﻫﺎي ﻛﻮدﻛﻲ دارد و ﺳﺮ در زﻧﺪﮔﻲ ﺷﺒﺎﻧﻲ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﻣﻲﺗـﻮاﻧﻲ‬ ‫او را ﺑﻪ ﻣﺎدرش )ﻓﺮﻧﮕﻴﺲ( ﺑﺴﭙﺎري ﺗﺎ ﻫﺮدو ﺑﻪ ﺳﻴﺎوﺷﮕﺮد ﺑﺮوﻧﺪ و دور‬ ‫از ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ آﻧﻬﺎﺳـﺖ ﻓـﺮاﻫﻢ ﻛـﻦ و از‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺑﻲﻧﻴﺎزﺷﺎن دار! «‬ ‫ﻣﺮگ ﺳﻴﺎوش‪ ،‬ﺑﺎر دﻳﮕـﺮ‪ ،‬اﻧـﺪك آراﻣﺸـﻲ را ﻛـﻪ اﻳﺮاﻧﻴـﺎن داﺷـﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫آﺷﻔﺖ‪ .‬ﻛﺎووس‪ ،‬از اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻴﺎوش را از ﺧﻮد راﻧﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﭘﺸـﻴﻤﺎن ﺷـﺪ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪98‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﻴﺎوش‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﻓﺮاﺳﻴﺎب و ﺑﺎ ﻛﻴﻨـﻪﺟـﻮﻳﻲ ﮔﺮﺳـﻴﻮز ﻛﺸـﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﺎووس‪ ،‬ﺧﻮد را در ﻣﺮگ او‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﻣﻲدﻳـﺪ‪ .‬اﻧـﺪوه ﻣـﺮگ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬دﻟﺶ را ﻓﺸﺮد و او‪ ،‬زار ﮔﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن اﻳﺮان‪ ،‬در ﺳﻮگ ﺳﻴﺎوش‪ ،‬ﺟﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎه ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺪ و ﺑـﻪ درﮔـﺎه‬ ‫آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻧﻴﻤﺮوز‪ ،‬از ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺧﺮوش ﺑﺮآﻣﺪ و رﺳـﺘﻢ‪ ،‬ﭘـﺲ‬ ‫از ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺳﻮﮔﻮاري‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﮔﺮان‪ ،‬ﺑﻪ درﮔﺎه ﻛﺎووس ﺷﺘﺎﻓﺖ‪ .‬اﻳـﻦ‬ ‫ﺑﺎر‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﺳـﺮ ﻓـﺮود ﻧﻴـﺎورد و ﺑـﻪ آراﻣـﻲ‪،‬‬ ‫رﻓﺘﺎر ﻧﻜﺮد‪ .‬ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﻬﺮﻳﺎر‪ ،‬ﺗﻮ ﺑـﺎ ﺧـﻮي‬ ‫ﺑﺪ و ﻣﻬﺮي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮداﺑﻪ ﺑﺪﺧﻮي داﺷﺘﻲ‪ ،‬ﺧﻮن ﺳﻴﺎوش ﺑـﻲﮔﻨـﺎه را ﺑـﺮ‬ ‫ﺧﺎك ﺳﺘﻢ و ﺧﻮدﻛﺎﻣﮕﻲ رﻳﺨﺘﻲ‪ .‬ﻣﺮا دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﺎري ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸـﻢ‬ ‫ﮔﺮﻳﺎن‪ ،‬و ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻳﺰدان‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻲروم و از ﺧﺎك دﺷـﻤﻨﺎن اﻳـﺮان و‬ ‫ﻛﺸﻨﺪﮔﺎن ﺳـﻴﺎوش‪ ،‬ﮔـﺮد ﺑﺮﻣـﻲآورم و از ﺧـﻮن آﻧـﺎن‪ ،‬ﺟـﻮيﻫـﺎ روان‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻢ!«‬ ‫ﻛﺎووس‪ ،‬از ﺷﺮم ﺑﻪ رﺳﺘﻢ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻧﺪاد و داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﻬـﺎنﭘﻬﻠـﻮان‪،‬‬ ‫از ﻣﺮگ ﺳﻴﺎوش‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺟﻮش آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬رﺳﺘﻢ‪ ،‬از ﺑﺎرﮔـﺎه ﺑﻴـﺮون‬ ‫آﻣﺪ و ﻳﻜﺴﺮ ﺑﻪ ﺷﺒﺴﺘﺎن ﺳـﻮداﺑﻪ رﻓـﺖ‪ .‬ﮔﻴﺴـﻮي ﺳـﻮداﺑﻪ را در ﭼﻨـﮓ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﺑﺎ او ﺳﺨﻨﻲ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬او را ﺑﺮ ﺧﺎك اﻓﻜﻨﺪ و ﺑـﺎ ﺧﻨﺠـﺮ‪،‬‬ ‫آن زن ﺑﺪﺧﻮي و ﻓﺮﻳﺒﮕﺮ را‪ ،‬ﺑﻪ دو ﻧﻴﻢ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫اﻳﺮان را ﺳﺮاﺳﺮ‪ ،‬اﻧﺪوه و درد ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮگ ﺳﻴﺎوش‪ ،‬ﺳـﺘﻢ ﺑـﺮ‬ ‫ﭘﺎﻛﻲ و ﻣﺮدﻣﻲ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑـﻮد‪ .‬رﺳـﺘﻢ‪ ،‬ﭘـﺲ از ﻫﻔـﺖ روز‪ ،‬دﻟﻴـﺮان و‬ ‫ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن را ﺑﻪ ﮔﺮد ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛﻴﻨﻪ‪ ،‬دل و ﺟﺎن‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪99‬‬

‫دادهام‪ .‬ﺗﺮس را از دلﻫـﺎي ﺧـﻮد ﺑﻴـﺮون ﻛﻨﻴـﺪ و آﻣـﺎده ﺟﻨـﮓ ﺷـﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺎﻛﻲ و ﺑﺰرﮔﻲ ﻳﺰدان‪ ،‬ﻛﻪ ﺗﺎ زﻧﺪهام‪ ،‬دﻟﻢ را از ﻛﻴﻦ اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‬ ‫آﻛﻨﺪه ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣـﺮا ﻧﻴـﺰ‪ ،‬ﻫﻤﭽـﻮن ﺳـﻴﺎوش‪ ،‬ﮔﻮﺳـﻔﻨﺪوار‬ ‫ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ در ﺟﻬﺎن‪ ،‬از ﺧﻮن ﺑﺪﻧﮋادان و ﻧﺎﭘﺎﻛﺎن‪ ،‬رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧـﻮاﻫﻢ‬ ‫ﻛﺮد‪«.‬‬ ‫ﺳﭙﺎه رﺳﺘﻢ‪ ،‬در اﻧﺪك زﻣﺎﻧﻲ آراﺳـﺘﻪ ﺷـﺪ و ﺑـﻪ ﺳـﻮي ﻣـﺮز ﺗـﻮران‬ ‫ﺷﺘﺎﻓﺖ‪ .‬ﻓﺮاﻣﺮز‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ رﺳﺘﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺸﺎﻫﻨﮓ ﺳﭙﺎه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛـﻪ در ﻣـﺮز‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺳﭙﻴﺠﺎب رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي ﺗـﻮراﻧﻲ‪ ،‬ﻛـﻪ »ورازاد« ﻧـﺎم داﺷـﺖ‪ ،‬ﺑـﺎ‬ ‫ﻓﺮاﻣﺮز روﺑﻪرو ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ و در ﻣﺮز ﺗﻮران ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬ ‫ﻓﺮاﻣﺮز ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻴﺎزي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺸﻨﺎﺳـﻲ‪ .‬رﺳـﺘﻢ را ﻛـﻪ ﺧـﻮب‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاي‪ .‬اﻳﻦ ﺳﭙﺎه از رﺳﺘﻢ اﺳﺖ و او‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻴﻦﺧﻮاﻫﻲ ﺳـﻴﺎوش آﻣـﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻓﺮزﻧﺪ رﺳﺘﻢ‪ ،‬آن ﭘﻬﻠﻮان ﻳﮕﺎﻧﻪ ﮔﻴﺘﻲ ﻫﺴﺘﻢ!«‬ ‫ورازاد‪ ،‬از ﻧﺎداﻧﻲ‪ ،‬ﮔﺴﺘﺎخ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻟﺸـﻜﺮ ﺧـﻮد‪ ،‬ﻓﺮﻣـﺎن ﺟﻨـﮓ داد‪.‬‬ ‫دﻳﺮي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺻﺪﻫﺎ ﺗﻦ از ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن او‪ ،‬ﻛﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﺎك اﻓﺘﺎدﻧﺪ و او‬ ‫ﻧﻴﺰ در ﭼﻨﮓ ﻓﺮاﻣﺮز ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛـﻪ ﻓﺮاﻣـﺮز‪ ،‬ﺳـﺮ او را از ﺗـﻦ‬ ‫دور ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬درود ﺑﺮ روان ﺳﻴﺎوش‪ ،‬آن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﭘﺎك و ﻣﺮدﻣﻲ!‬ ‫اي ﺳﻴﺎوش‪ ،‬در ﻛﻴﻦﺧﻮاﻫﻲ ﺗﻮ‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺳﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺑﺰرﮔـﺎن‬ ‫ﺗﻮرانزﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﺧﺎك ﻣﻲاﻓﻜﻨﻢ‪«.‬‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب‪ ،‬از ﻛﺸﺘﻪﺷﺪن ورازاد آﮔﺎه ﺷﺪ و داﻧﺴﺖ ﻛﻪ اﻳـﻦ ﺑـﺎر‪ ،‬ﺑـﺎ‬ ‫رﺳﺘﻢ روﺑﻪرو اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻮﻣﻴﺪ و ﺑﻴﻤﻨﺎك‪ ،‬ﭘﺴﺮش »ﺳﺮﺧﻪ« را ﺑﻪ ﻧـﺰد ﺧـﻮد‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﺮزﻧﺪم‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟـﺎن در ﺑﺮاﺑـﺮ آﺑـﺮو‪،‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪100‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ارزﺷﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺳﻲ ﻫﺰار ﺷﻤﺸﻴﺮزن ﻫﻤﺮاه ﻛﻦ و ﺑﻪ ﺟﻨﮓ رﺳﺘﻢ ﺑﺸﺘﺎب‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺗﻮ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﺴﻲ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ را‪ ،‬ﻫﻤﺎورد رﺳـﺘﻢ‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ «.‬اﻣﺎ اﻓﺮاﺳـﻴﺎب ﻛـﻪ ﻣـﻲداﻧﺴـﺖ ﻫـﻴﭽﻜﺲ ﻫﻤـﺎورد رﺳـﺘﻢ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻓﺮزﻧـﺪ ﺑـﻪ ﺟﻨـﮓ رﺳـﺘﻢ‪ ،‬واﭘﺴـﻴﻦ ﺗﻴـﺮي را ﻛـﻪ در‬ ‫ﺗﺮﻛﺶ داﺷﺖ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻴﻢ و ﻧﻮﻣﻴـﺪي او را ﺧـﻮب آﺷـﻜﺎر‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨـﺪ ﻛـﻪ ﺳـﺮﺧﻪ در ﻧﺒـﺮد ﺑـﺎ ﻓﺮاﻣـﺮز ﭘﺎﻳـﺪاري ﻧﺸـﺎن داد‪،‬‬ ‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻓﺮاﻣﺮز‪ ،‬ﻛﻤﺮﺑﻨﺪش را در ﭼﻨﮓ ﮔﺮﻓﺖ و او را از ﭘﺸـﺖ زﻳـﻦ‪،‬‬ ‫ﺑﺮ ﺧﺎك اﻓﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻓﺮاﻣﺮز ﺳﺮﺧﻪ را ﺑﺎ دﺳﺖﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧـﺰد رﺳـﺘﻢ آورد‪،‬‬ ‫رﺳﺘﻢ‪ ،‬از دﻟﻴﺮي و ﻧﺒﺮدآزﻣـﺎﻳﻲ ﻓﺮزﻧـﺪ‪ ،‬ﺷـﺎدﻣﺎن ﺷـﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اﻛﻨـﻮن‬ ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪ اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﻫﻤﺎن ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﺎ ﺳـﻴﺎوش ﻛـﺮد‪.‬‬ ‫او را ﺑﻪ دﺳﺖ روزﺑﺎﻧﺎن ﺑﺴﭙﺎرﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻛﻤﻨﺪ ﺑﺮ ﺧﺎﻛﺶ ﺑﻜﺸﻨﺪ و ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮش را ﺑﺮ ﻟﺐ ﺗﺸﺖ‪ ،‬از ﺗﻦ دور ﻛﻨﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﻃﻮس‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﺎر آﻣﺎده ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮﺧﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﭘﻬﻠﻮان ﺳـﺮاﻓﺮاز‪،‬‬ ‫ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﻴﺎوش‪ ،‬دوﺳﺖ و ﻫﻤﺴﺎل ﺑﻮدم‪ .‬ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﻣـﺮگ او ﺳـﻮﮔﻮارم و‬ ‫ﺷﺐ و روز‪ ،‬ﻛﺸﻨﺪﮔﺎن او را ﻧﻔـﺮﻳﻦ ﻣـﻲﻛـﻨﻢ‪ «.‬ﻃـﻮس‪ ،‬از اﻳـﻦ ﺳـﺨﻦ‬ ‫ﻣﻬﺮش ﺑﺠﻨﺒﻴﺪ و ﺑﻪ ﻧﺰد رﺳـﺘﻢ رﻓـﺖ ﺗـﺎ از او ﺑـﺮاي ﺳـﺮﺧﻪ‪ ،‬ﺑﺨﺸـﺶ‬ ‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ .‬رﺳﺘﻢ ﻧﭙـﺬﻳﺮﻓﺖ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬در ﻛـﻴﻦﺧـﻮاﻫﻲ ﺳـﻴﺎوش درﻧـﮓ‬ ‫ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﻲﺧـﻮاﻫﻢ اﻓﺮاﺳـﻴﺎب ﻫـﻢ ﺑـﺮ ﻣـﺮگ ﻓﺮزﻧـﺪ دل و ﺟـﺎﻧﺶ‬ ‫ﻫﻤﻮاره ﭘﺮدرد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﺮ اﺷﻚ ﺑﺎﺷﺪ!«‬ ‫اﻓﺮاﺳــﻴﺎب‪ ،‬ﭼ ـﻮن از ﻣــﺮگ ﻓﺮزﻧــﺪ آﮔــﺎﻫﻲ ﻳﺎﻓــﺖ‪ ،‬ﻣــﻮيﻛﻨــﺎن و‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪101‬‬

‫اﺷﻚرﻳﺰان‪ ،‬از ﺗﺨﺖ ﺑﻪ زﻳﺮ آﻣﺪ‪ .‬ﺟﺎﻣﻪﻫﺎ ﺑﺮ ﺗﻦ ﭼﺎك ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن‬ ‫ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻳﮕﺮ زﻣﺎن ﺧﻮرد و ﺧﻮاب و آراﻣﺶ و آﺳﺎﻳﺶ ﻣﺎ ﺑـﻪ ﺳـﺮ‬ ‫آﻣﺪ‪ .‬ﻣﺎ را اﻳﻦ ﺑﺎر ﻛﺎر ﺑﺎ رﺳﺘﻢ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﮕـﺮ‬ ‫ﭘﻴﺮوزي ﻳﺎ ﻣﺮگ در ﻫﻨﮕﺎم ﻧﺒﺮد!«‬ ‫ﺳﭙﺎه رﺳﺘﻢ‪ ،‬از ﭘﻴﺶ ﻓﺮاﻣﺮز را داﺷﺖ و از ﭘﺲ زواره را‪ ،‬و در ﻣﻴﺎن‪،‬‬ ‫رﺳﺘﻢ را‪ .‬ﺳﭙﺎﻫﻲ ﺑﻮد ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻲﭘﺮوا‪ ،‬ﺷﻜﺴـﺖﻧﺎﭘـﺬﻳﺮ‪ ،‬آﻣـﺎده ﺑـﺮاي‬ ‫ﺟﻨﮓ؛ ﺑﻪ ﻳﺎري ﻳﺰدان و ﺗﺎزﻧﺪه ﺑﺮ اﻫﺮﻳﻤﻦ‪ .‬در ﺳﭙﺎه ﺗـﻮران ﻛﺴـﻲ را دل‬ ‫و ﻧﻴﺮوي ﺗﺎﺧﺘﻦ ﺑﺮ ﺳﭙﺎه رﺳﺘﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﻴﻠﺴﻢ‪ ،‬ﺑﺮادر ﭘﻴـﺮان وﻳﺴـﻪ‪ ،‬از ﺳـﺮ‬ ‫ﺟﻮاﻧﻲ و ﻧﺎﻣﺠﻮﻳﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺰد اﻓﺮاﺳﻴﺎب آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺷـﻬﺮﻳﺎر ﻓﺮﻣـﺎن‬ ‫دﻫﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺒﺮد رﺳﺘﻢ ﻣﻲروم‪«.‬‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب‪ ،‬ﻛﻪ در ﻧﻮﻣﻴﺪي اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬از دﻟﻴﺮي ﭘﻴﻠﺴﻢ و ﺟﺎﻧﺒﺎزي او‪،‬‬ ‫ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﺪ و ﻛﻮﺷﻴﺪ او را ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺦﻫـﺎي ﺷـﻴﺮﻳﻦ و ﻧﻮﻳـﺪﻫﺎي ﺧـﻮش‪،‬‬ ‫اﻣﻴﺪوار ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﻴﺮﻣﺮد‪ ،‬ﺗﻮ را ﭘﻴﻞ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧـﺪ از ﭘـﺎي‬ ‫درآورد‪ .‬اﮔﺮ رﺳﺘﻢ ﭘﻴﻠﺘﻦ را ﺑﻪ ﭼﻨﮓ آوري‪ ،‬ﺗﻮ را در ﺗﻮران ﺑﻪ ﭘﺎﻳﮕـﺎﻫﻲ‬ ‫ﻣﻲرﺳﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ اﻣﺮوز‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﭼﻨﺎن ﭘﺎﻳﻪ و ﺷﻜﻮﻫﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘـﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲدﻫﻢ و ﺗﻮ را ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي دو ﺑﻬﺮ از ﺧﺎك اﻳـﺮان و‬ ‫ﺗﻮران ﻣﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬ ‫ﭘﻴﺮان وﻳﺴﻪ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮادر ﺟﻮان او را ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻔﺮﻳﺒﺪ و ﮔﺴﺘﺎخ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﭘﺮﻳﺸﺎن و اﻧـﺪوﻫﮕﻴﻦ ﺷـﺪ و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»ﺷﻬﺮﻳﺎرا‪ ،‬اﮔـﺮ او در ﮔﻤـﺎن اﻓﺘـﺪ و ﺧـﻮد را ﻫﻤـﺎورد ﺗﻬﻤـﺘﻦ ﭘﻨـﺪارد‪،‬‬ ‫ﻣﺮﮔﺶ دررﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬از ﺗﻮ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﻮاﻧﻲ ﻧـﺎآزﻣﻮده را ﺑـﺎ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪102‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﭘﺎي ﺧﻮد ﺑـﻪ دوزخ ﺑﻔﺮﺳـﺘﻲ!« اﻣـﺎ ﭘﻴﻠﺴـﻢ ﻛـﻪ ﻧﻮﻳـﺪﻫﺎي اﻓﺮاﺳـﻴﺎب و‬ ‫ﺧﻮشﺑﺎوري ﺟﻮاﻧﻲ‪ ،‬او را ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬از رأي ﺧـﻮد ﺑﺮﻧﮕﺸـﺖ و ﺑـﺮ‬ ‫اﺳﺐ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﺗﻴﻎ و ﻧﻴﺰه ﺑﻪ ﺳﻮي ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن اﻳـﺮان ﺗﺎﺧـﺖ و ﻓﺮﻳـﺎد‬ ‫ﺑﺮآورد‪» :‬ﻛﺠﺎﺳﺖ آن رﺳﺘﻤﻲ ﻛﻪ ﺧﻮد را در ﺟﻨﮓ‪ ،‬اژدﻫﺎ ﻣﻲداﻧﺪ؟« ﮔﻴﻮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬رﺳﺘﻢ ﻧﻨﮓ دارد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺗﻮراﻧﻲ ﺟﻮان ﭘﻴﻜﺎر ﻛﻨـﺪ‪ «.‬آﻧﮕـﺎه‪ ،‬ﺑـﺎ‬ ‫ﭘﻴﻠﺴﻢ‪ ،‬روﺑﻪرو ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﻠﺴﻢ ﺑﺎ ﻧﻴﺰه ﭼﻨﺎن ﺑﺮ ﮔﻴﻮ ﺗﺎﺧﺖ ﻛـﻪ ﮔﻔﺘـﻲ ﮔﻴـﻮ‪،‬‬ ‫ﻫﻢاﻛﻨﻮن از اﺳﺐ ﻓﺮو ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪ .‬ﻓﺮاﻣﺮز‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎري ﮔﻴﻮ آﻣﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﻴﻠﺴﻢ‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫راﺳﺘﻲ‪ ،‬دﻻوري ﮔﺮاﻧﻜﻮش و ﭘﺮﺗﻮان ﺑﻮد‪ .‬رﺳﺘﻢ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﻛـﺎر‬ ‫آﻧﺎن را ﺗﻨﮓ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ‪ ،‬ﻧﻴﺰهاي در ﭼﻨﮓ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳـﻮي ﭘﻴﻠﺴـﻢ‬ ‫ﺷﺘﺎﻓﺖ‪ .‬ﻧﻴﺰه را در ﻛﻤﺮﮔﺎه او ﻓﺮو ﺑـﺮد و او را ﻫﻤﭽـﻮن ﮔـﻮي از زﻳـﻦ‬ ‫ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻧﻴﺰه‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺳﭙﺎه ﺗﻮران ﺗﺎﺧﺖ‪ .‬او را در ﻣﻴﺎن ﺳﭙﺎه اﻓﻜﻨـﺪ‬ ‫و ﺑﻲدرﻧﮓ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺮان وﻳﺴﻪ ﻛﻪ ﺑـﺮادر ﺟـﻮان ﺧـﻮد را ﻛﺸـﺘﻪ دﻳـﺪ‪ ،‬از اﻧـﺪوه و درد‬ ‫ﺧﺮوش ﺑﺮآورد و زار ﮔﺮﻳﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﻠﺴﻢ‪ ،‬دل ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎ ﻣﺮگ او‪ ،‬دل در ﺳﻴﻨﻪ آﻧﺎن ﻧﻤﺎﻧﺪ و ﻫﻤـﻪ‪ ،‬از ﺑـﻴﻢ ﺟـﺎن‪ ،‬ﺑـﺮ‬ ‫ﺧــﻮد ﻟﺮزﻳﺪﻧــﺪ‪ .‬در اﻳــﻦ ﻫﻨﮕــﺎم‪ ،‬دو ﺳــﭙﺎه ﺑــﻪ ﻫــﻢ ﺗﺎﺧﺘﻨــﺪ و از ﺧــﻮن‬ ‫ﻛﺸﺘﮕﺎن‪ ،‬ﺑـﺮ ﺧـﺎك ﺗﻴـﺮه‪ ،‬ﻻﻟـﻪ ﺷـﺎداب روﻳﻴـﺪ‪ .‬اﻓﺮاﺳـﻴﺎب ﻛـﻪ دﻳﮕـﺮ‬ ‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮد را از ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﺟﻨﮓ‪ ،‬دور ﺑﺪارد‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﻮد ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»اﮔﺮ ﻳﻚ ﺗﻦ از ﺷﻤﺎ در ﺟﻨﮓ ﺳﺴـﺘﻲ ﻧﺸـﺎن دﻫـﺪ‪ ،‬ﺷﻜﺴـﺖ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ‬ ‫ﺧﻮرد‪ .‬از ﻫﺮ ﺳﻮ ﺑﺮ آﻧﺎن ﺑﺘﺎزﻳﺪ‪ .‬دﻟﻴﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺑـﺎ ﻧﻴـﺰه‪ ،‬ﺧﻮرﺷـﻴﺪ را ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﺎك آورﻳﺪ!«‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪103‬‬

‫ﭼﻪ ﺳﺨﻦﻫﺎي ﭘﺮ اﻣﻴﺪي‪ ،‬در ﭼﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺗﻮراﻧﻴﺎن‪ ،‬روزﻧـﻲ‬ ‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺑﺎز ﻧﺒﻮد! اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﻪ ﺳﭙﺎه اﻳﺮان روي آورد و ﮔﺮوﻫﻲ از دﻟﻴﺮان‬ ‫اﻳﺮاﻧﻲ را ﻛﺸﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻃﻮس ﺧﻮد را ﻧﺎﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ و ﮔﺮﻳﺨﺖ‪ .‬آﻧﮕـﺎه‪،‬‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﻪ ﺳﻮي رﺳﺘﻢ ﺗﺎﺧﺖ ﺗـﺎ ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎﻧﺶ از ﮔﺴـﺘﺎﺧﻲ او دﻟﮕـﺮم‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻧﻴﺰهاي ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮي رﺳﺘﻢ زد ﻛﻪ ﻛـﺎرﮔﺮ ﻧﻴﻔﺘـﺎد‪ .‬رﺳـﺘﻢ ﻧﻴـﺰهاي ﺑـﺮ‬ ‫اﺳﺐ او ﻓﺮود آورد‪ .‬اﺳﺐ‪ ،‬از درد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮ درآﻣﺪ و اﻓﺮاﺳﻴﺎب‪ ،‬ﺑـﺮ ﺧـﺎك‬ ‫اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺎن‪ ،‬ﻣﺮگ اﻓﺮاﺳﻴﺎب را ﻧﺰدﻳﻚ دﻳـﺪ‪ .‬ﮔـﺮز ﮔـﺮان ﺑـﺎﻻ ﺑـﺮد و از‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ رﺳﺘﻢ ﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬رﺳﺘﻢ رو ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ اﻳـﻦ ﮔﺴـﺘﺎخ‬ ‫ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ از ﭘﺸﺖ ﻣﻲﺗﺎزد ﻛﻪ اﻓﺮاﺳـﻴﺎب از اﻳـﻦ ﭘﻴﺸـﺎﻣﺪ‬ ‫ﺳﻮد ﺟﺴﺖ و رو ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺰ ﻧﻬﺎد‪ .‬رﺳﺘﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻫﻮﻣﺎن رﺧﺶ ﺗﺎﺧﺖ اﻣﺎ‬ ‫او را ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﺑـﻮد ﻛـﻪ اﻓﺮاﺳـﻴﺎب از ﭼﻨـﮓ رﺳـﺘﻢ ﮔﺮﻳﺨـﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺗﻮران‪ ،‬ﻛﻪ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﺧـﻮد را در ﮔﺮﻳـﺰ دﻳﺪﻧـﺪ‪ ،‬ﺳـﺨﺖ ﺑﻴﻤﻨـﺎك‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ و روي ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ و ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ‪ .‬رﺳﺘﻢ و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻧﺶ‪ ،‬ﺗﺎ ﺳﻪ ﻓﺮﺳﻨﮓ‪،‬‬ ‫در ﭘﻲ آﻧﺎن ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻣﺪادان‪ ،‬ﻛﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺳﺮ از ﻛﻮﻫﺴﺎر ﺑﻴﺮون آورد‪ ،‬رﺳـﺘﻢ‪ ،‬ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن‬ ‫را ﮔﺮد آورد‪ .‬آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ از دﺷﻤﻦ ﺑﺮ ﺟﺎي ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ آﻧـﺎن ﺑﺨﺸـﻴﺪ‬ ‫و آﻧﮕﺎه‪ ،‬ﻟﺸﻜﺮ را آراﺳﺖ و ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮي ﺗـﻮران و ﻧﺸـﻴﻤﻦ اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‬ ‫روي ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﭘﻴﺮان وﻳﺴﻪ را ﺑـﻪ ﻧـﺰد ﺧـﻮد ﺧﻮاﻧـﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اي ﻣـﺮد‬ ‫ﺧﺮدﻣﻨﺪ! رﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮران ﺗﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ او را از وﺟﻮد ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪104‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫آﮔﺎه ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻛﺎر ﻣﺎ دﺷﻮارﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا رﺳﺘﻢ‪ ،‬ﻛﻴﺨﺴﺮو را ﺑﻪ اﻳـﺮان‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮد و ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫـﻢاﻛﻨـﻮن ﻛﺴـﻲ را ﺑﻔﺮﺳـﺖ ﺗـﺎ‬ ‫ﻓﺮﻧﮕﻴﺲ و ﻛﻴﺨﺴﺮو را ﻧـﺰد ﻣـﺎ ﺑﻴـﺎورد‪ .‬ﻧـﺎﮔﺰﻳﺮﻳﻢ ﻛـﻪ ﻛﻴﺨﺴـﺮو را‪ ،‬از‬ ‫دﺳﺘﻴﺎﺑﻲ رﺳﺘﻢ‪ ،‬دور ﻛﻨﻴﻢ‪«.‬‬ ‫از ﻳﻚ ﺳﻮ اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن و ﻳﺎران ﺧﻮد ﺑﻪ ﻛﺮاﻧﻪ درﻳﺎي ﭼـﻴﻦ‬ ‫رﻓﺖ و از ﺳﻮي دﻳﮕﺮ‪ ،‬رﺳﺘﻢ‪ ،‬در ﺗﻮران ﺑﺮ ﺗﺨـﺖ او ﻧﺸﺴـﺖ و ﻓﺮﻣـﺎن‬ ‫داد ﺗﺎ درِ ﺧﺰاﻧﻪ ﮔﻨﺞﻫﺎي اﻓﺮاﺳﻴﺎب را ﺑﮕﺸﻮدﻧﺪ و دار و ﻧـﺪار او را ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬رﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺮز‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ ﻛﺎووس‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗـﻮ‪ ،‬ﺑـﺮادر‬ ‫ﺳﻴﺎوﺷﻲ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻴﻦ او ﻣﻴﺎن ﺑﺮﺑﻨﺪي و ﻳﻚ دم ﻧﻴﺎﺳﺎﻳﻲ و ﺑـﺮاي‬ ‫دﺷﻤﻦ‪ ،‬ﺧﻮرد و ﺧﻮاب و آرام‪ ،‬ﻧﮕﺬاري‪ «.‬اﻛﻨـﻮن ﻫﻨﮕـﺎم آن اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن اﻳﺮان‪ ،‬در ﺳﺮزﻣﻴﻦ دﺷﻤﻦ‪ ،‬ﭘﻴﺮوز و ﺷﺎد‪ ،‬ﺑﻴﺎﺳﺎﻳﻨﺪ‪ «.‬رﺳـﺘﻢ ﻧﻴـﺰ‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻮﻳﻲ آﻫﻨﮓ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻦ ﻧـﺪارد‪ ،‬در ﻛـﺎخ اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ و ﻣﻲﻧﻮﺷـﻴﺪﻧﺪ و ﺷـﺎد ﺑﻮدﻧـﺪ و‬ ‫ﮔﻬﮕﺎه ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻜﺎر ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ روز ﻛﻪ زواره ﺑﻪ ﺷﻜﺎرﮔﺎه رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﻮراﻧﻲ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑـﺮد‬ ‫ﺗﺎ راﻫﻨﻤﺎي او ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻴﺸﻪاي ﺧﺮم رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬راﻫﻨﻤـﺎي ﺗـﻮراﻧﻲ‪ ،‬ﺑـﻪ او‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﺠﺎ ﺷﻜﺎرﮔﺎه ﺳﻴﺎوش ﺑﻮد!« ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ ﺳﺨﻦ ﺑﺲ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻳـﺎد‬ ‫ﺧﻮن ﺳﻴﺎوش‪ ،‬زواره را ﺑـﻪ ﺧﺸـﻢ آورد‪ .‬ﭘـﺲ ﺑـﻲ درﻧـﮓ از ﺷـﻜﺎرﮔﺎه‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬در راه ﺑﻪ ﮔﺮوﻫﻲ از ﺳﻮاران اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﺮﺧﻮرد‪ .‬او را اﻧـﺪوﻫﮕﻴﻦ‬ ‫و ﭘﺮﻳﺸــﺎن دﻳﺪﻧــﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳــﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﭼــﻪ ﭘـﻴﺶ آﻣــﺪه اﺳــﺖ؟« زواره از درد‬ ‫ﮔﺮﻳﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮرم ﻛﻪ ﺗـﺎ ﻛـﻴﻦ ﺳـﻴﺎوش از اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪105‬‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺷـﻜﺎر ﺧـﻮاﻫﻢ رﻓـﺖ‪ ،‬ﻧـﻪ آرام و ﺧـﻮاب ﺧـﻮاﻫﻢ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ!« ﺑﻪ ﻧﺰد رﺳﺘﻢ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﺑـﺮاي ﻛـﻴﻦﺧـﻮاﻫﻲ ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬ ‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ آﻣﺪهاﻳﻢ‪ .‬اﻛﻨﻮن آرام ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﻢ و ﺳﻴﺎوش را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدهاﻳﻢ‪«.‬‬ ‫رﺳﺘﻢ‪ ،‬از ﺳﺨﻦ او اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪ و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻫﻤﺮاه ﻛـﺮد‪ .‬از‬ ‫ﻫﺮ ﺳﻮ‪ ،‬در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮران ﻣﻲﺗﺎﺧﺘﻨﺪ و ﻫﺮ ﺟﺎ را ﻛـﻪ آﺑـﺎد ﻣـﻲﻳﺎﻓﺘﻨـﺪ‪،‬‬ ‫ﻳﻜﺴﺮه وﻳﺮان ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮراﻧﻴﺎن‪ ،‬ﮔﺮوهﮔﺮوه‪ ،‬ﺑﻪ رﺳـﺘﻢ روي آوردﻧـﺪ و‬ ‫ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ او ﮔﺮدن ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺶ ﺳﺎل ﺑـﻮد ﻛـﻪ رﺳـﺘﻢ و ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن او‪ ،‬در ﺗـﻮرانزﻣـﻴﻦ ﺑـﻪ ﺳـﺮ‬ ‫ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ و از ﻛﺎووس و اﻳﺮاﻧﻴﺎن‪ ،‬آﮔﺎﻫﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬روزي‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن دور‬ ‫رﺳﺘﻢ ﮔﺮد آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اي ﺟﻬﺎنﭘﻬﻠﻮان! ﻫﻴﭻ ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ اﻛﻨـﻮن در‬ ‫اﻳﺮان ﭼـﻪ ﻣـﻲﮔـﺬرد؟ ﺷـﺶ ﺳـﺎل اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻛـﺎووس‪ ،‬ﺑـﻲراﻫﻨﻤـﺎ و‬ ‫ﺑﻲﻧﻴﻜﺨﻮاه ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬او ﭘﻴـﺮ و ﺑـﻲدﺳـﺖ و ﭘﺎﺳـﺖ‪ .‬اﮔـﺮ اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﺳﻮﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺘﺎزد‪ ،‬ﻣﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد؟ ﻣﺎﻧـﺪن ﻣـﺎ در ﺗـﻮران‬ ‫دﻳﮕﺮ روا ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او را ﺷﻜﺴﺖ دادﻳﻢ و ﺑﻪ ﮔﻮﺷـﻪاي در ﻛﺮاﻧـﻪ درﻳـﺎي‬ ‫ﭼﻴﻦ راﻧﺪﻳﻢ‪ .‬ﺳﺮزﻣﻴﻦ او را وﻳﺮان ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻛﺎووس ﭘﻴﺮ‬ ‫ﺑﺎزﮔﺮدﻳﻢ و ﻧﮕﻬﺒﺎن اﻳﺮان ﺑﺎﺷﻴﻢ‪«.‬‬ ‫رﺳﺘﻢ رأي آﻧﺎن را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻲدرﻧﮓ ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ ﻫﻤـﻪ ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن و‬ ‫ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن‪ ،‬از ﮔﻨﺞ و ﺧﻮاﺳﺘﻪ و اﺳﺐ و ﺟﻨﮓاﻓـﺰار‪ ،‬ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﻣـﻲﺗﻮاﻧﻨـﺪ‬ ‫ﺑﺮدارﻧﺪ و ﺧﻮد را ﺑﺮاي ﺑﺎزﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ اﻳﺮان‪ ،‬آﻣﺎده ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬رﺳﺘﻢ و ﻳـﺎراﻧﺶ‬ ‫ﺑﻪ زاﺑﻠﺴﺘﺎن رﻓﺘﻨﺪ و ﻃﻮس و ﮔﻮدرز و ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳـﭙﺎه ﻛـﺎووس‬ ‫ﺷﺎه‪ ،‬روي ﺑﻪ ﭘﺎرس ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪106‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺑﺮاي ﺗﻮران وﻳﺮاﻧﻲ و ﻣـﺮگ آورد و اﻓﺮاﺳـﻴﺎب را‬ ‫ﺑﻪ داغ ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﺸﺎﻧﺪ و او را از ﻛﺸﺘﻦ ﺳﻴﺎوش ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻛﺮد‪ .‬ﺑـﻪ اﻳﺮاﻧﻴـﺎن‬ ‫ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﻛﻪ از ﻣﺮگ ﺳـﻴﺎوش ﺳـﺨﺖ آﺷـﻔﺘﻪ و اﻧـﺪوﻫﮕﻴﻦ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬اﻧـﺪﻛﻲ‬ ‫آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‪ ،‬ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻲﻓﺮﺟـﺎم ﺑـﻮد‪ .‬ﺗﻮﻓـﺎﻧﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ از ﺧﺸـﻢ‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺎ ﺧﻮن ﻓﺮو ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دردﻧﺎكﺗﺮ از ﻫﻤﻪ آﻧﻜﻪ‪ ،‬ﻛﻴﺨﺴـﺮو‪ ،‬در‬ ‫ﺗﻮرانزﻣﻴﻦ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻫـﺮ دم‪ ،‬ﺑـﻴﻢ آن ﻣـﻲرﻓـﺖ ﻛـﻪ اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻛﻴﻦﺧﻮاﻫﻲ ﻓﺮزﻧﺪش ﺳﺮﺧﻪ‪ ،‬و در ﺑﺮاﺑﺮ وﻳﺮاﻧﻲ ﺗﻮرانزﻣـﻴﻦ‪ ،‬او را ﻧﻴـﺰ‪،‬‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻴﺎوش‪ ،‬ﺑﻜﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻮدرز‪ ،‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳـﺮوش‪ ،‬در ﺧـﻮاب‪ ،‬او را از ﺑـﻮدن‬ ‫ﻛﻴﺨﺴﺮو در ﺗﻮران‪ ،‬آﮔﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻮدرز از ﮔﻴﻮ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻳـﺎﻓﺘﻦ و‬ ‫آوردن ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﻪ اﻳﺮان‪ ،‬ﺧﻮد را آﻣﺎده ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻴﻮ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻣـﻦ ﺑـﺎ ﺧـﻮد‬ ‫ﺳﭙﺎﻫﻲ ﻧﻤﻲﺑﺮم‪ .‬ﻣﺮا ﻳﻚ اﺳﺐ و ﻳﻚ ﻛﻤﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺲ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽـﻮن ﻣـﺮدي‬ ‫ﺳﺎده ﺑﻪ ﺗﻮران ﻣﻲروم‪ .‬ﻣﻲﻛﻮﺷﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮراﻧﻴﺎن ﺧﻮد را ﺗﻮراﻧﻲ ﺑﻨﻤـﺎﻳﻢ‬ ‫و ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻲ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺮا از ﺧﻮد ﺑﭙﻨﺪارﻧﺪ‪ .‬ﭘﺮس ﭘﺮﺳﺎن ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ‬ ‫ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﻛﻴﺨﺴﺮو را ﺧﻮاﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ و او را‪ ،‬ﭘﻨﻬـﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫اﻳﺮان ﺧﻮاﻫﻢ آورد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻫﻨﮕﺎم آن رﺳﻴﺪه ﻛـﻪ در اﻳـﺮانزﻣـﻴﻦ‪ ،‬ﺟـﻮاﻧﻲ‬ ‫ﺧﺮدﻣﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﻛﻴﺨﺴﺮو‪ ،‬ﺑﺎ آﻳﻴﻨﻲ ﻧﻮ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ ﻛﻨﺪ و ﺷﻴﻮه ﻛﻬﻦ را‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮ ﺑﮕﺬارد‪«.‬‬ ‫زﻣﺎﻧﻲ دراز ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﮔﻴـﻮ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ ﻛﻴﺨﺴـﺮو را ﺑﻴﺎﺑـﺪ و او را ﺑـﺎ‬ ‫ﻓﺮﻧﮕﻴﺲ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﺮان آورد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ اﻧﺠـﺎم ﻧﮕﺮﻓـﺖ؛ ﮔﻴـﻮ‬ ‫ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﺮان ﺑﺠﻨﮕﺪ‪ .‬در ﻧﺒﺮد ﺑﺎ او‪ ،‬ﭘﻴﺮوز ﺷـﺪ و او را ﮔﺮﻓﺘـﺎر‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪107‬‬

‫ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺸﮕﺮي ﻓﺮﻧﮕﻴﺲ‪ ،‬از ﺧﻮن ﭘﻴﺮان وﻳﺴﻪ‪ ،‬درﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻴﻮ و ﻫﻤﺮاﻫﺎن آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ رود ﺟﻴﺤﻮن رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧـﻮد را ﺑـﻪ آب‬ ‫زدﻧﺪ و از ﺟﻴﺤﻮن ﮔﺬﺷـﺘﻨﺪ و ﺑـﻪ ﻧـﺰد ﺳـﭙﺎﻫﺎن رﻓﺘﻨـﺪ‪ .‬در آﻧﺠـﺎ‪ ،‬آرام‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻴﻮ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻪاي ﺑﺮاي ﻛﺎووس ﻓﺮﺳﺘﺎد و او را از آﻣـﺪن ﻛﻴﺨﺴـﺮو‬ ‫ﺑﻪ اﻳﺮان آﮔﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ زودي ﻫﻤـﻪ اﻳﺮاﻧﻴـﺎن داﻧﺴـﺘﻨﺪ ﻛـﻪ آﻓﺘـﺎﺑﻲ ﻧـﻮ در‬ ‫آﺳﻤﺎن اﻳﺮان دﻣﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎدي دلﻫﺎي ﺗﺎرﻳﻚ را روﺷﻦ ﻛﺮد و ﺷﻬﺮﻫﺎ‬ ‫را آذﻳﻦ ﺑﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭼﺸﻤﺎن ﻛﺎووس ﭘﻴﺮ از دﻳﺪار ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺟﻮان ﻓﺮوﻏﻲ ﺗـﺎزه‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬او را در ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻨﻮاﺧﺖ و ﺑﺮ او ﺑﺴﻴﺎر آﻓﺮﻳﻦ ﮔﻔـﺖ‪ .‬او‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎداﻧﻲ و ﺧﻮدﻛﺎﻣﮕﻲ‪ ،‬ﺳﻴﺎوش را از ﺧـﻮد راﻧـﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬اﻛﻨـﻮن ﺑـﺎ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ او ﻣﻬﺮ ﻣﻲورزﻳﺪ و ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﻣﻬـﺮ‪ ،‬آﺗـﺶ اﻧـﺪوه و‬ ‫ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻲ را در دل ﺧﻮد ﻓﺮو ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫در اﺳﺘﺨﺮ ﻛﺎﺧﻲ ﺑﺎﺷﻜﻮه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮدرز ﻛﻴﺨﺴﺮو را ﺑﻪ آن ﻛـﺎخ ﺑـﺮد و‬ ‫ﺑﺮ ﺗﺨﺖ زرﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن اﻳﺮان در ﺑﺮاﺑﺮ او ﺳﺮ ﻓﺮود آوردﻧـﺪ‬ ‫و او را ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺗﻦ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻛﺎر روي ﮔﺮداﻧـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ‬ ‫ﻛﺲ‪ ،‬ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ آﻓﺘﺎب ﻧﻮ را در ﺗﺎرﻳﻜﻲ اﻳﺮان ﺑﭙـﺬﻳﺮد‪ ،‬ﻛـﻪ ﺑـﻮد؟‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻛﻲ ﻛـﺎووس ﭘﻴـﺮ و ﺧﻮدﻛﺎﻣـﻪ را از ﻛﻴﺨﺴـﺮو ﺧﺮدﻣﻨـﺪ و‬ ‫دادﮔﺮ ﺑﺮﺗﺮ ﻣﻲﻧﻬﺎد ﻛﻪ ﺑﻮد؟‬ ‫ﮔﻮدرز از ﺧﻮدﺑﻴﻨﻲ و ﻛﻮﺗﺎهاﻧﺪﻳﺸﻲ آن ﭘﻬﻠـﻮان ﺑﻴﺎﺷـﻔﺖ و ﺑـﻪ ﮔﻴـﻮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻢاﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﻧﺰد ﻃﻮس ﺑﺸﺘﺎب و ﺑﻪ او ﺑﮕﻮي ﻛﻪ ﻫﻨﮕـﺎم ﺷـﺎدي‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻬﺎﻧﻪﺟﻮﻳﻲ ﻣﻜـﻦ‪ .‬ﻫﻤـﻪ ﺑﺰرﮔـﺎن اﻳـﺮان ﻛﻴﺨﺴـﺮو را ﺑـﻪ ﺷـﺎﻫﻲ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪108‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮ را واﻣﻲدارد ﻛﻪ از ﻓﺮﻣﺎن او ﺳﺮ ﺑﮕﺮداﻧﻲ؟ آﮔـﺎه‬ ‫ﺑﺎش ﻛﻪ اﮔﺮ در ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮي از او درﻧﮓ ﺑﻮرزي و ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي‬ ‫ﻧﺒﺮد ﺑﺎ ﻣﻦ آﻣﺎده ﺷﻮي!«‬ ‫ﮔﻴﻮ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ ﮔﻮدرز‪ ،‬ﺑﺎ آن ﭘﻴﺎم ﺗﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻃـﻮس آﻣـﺪ‪ .‬ﻃـﻮس ﭘﻴـﺎم‬ ‫ﮔﻮدرز را ﺷﻨﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﮔـﻮدرز رﻓﺘـﻪ‬ ‫اﺳﺖ! ﭘﺲ از رﺳﺘﻢ در اﻳﺮانزﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﺳﺮاﻓﺮاز ﻟﺸـﻜﺮم‪ .‬ﭘـﺪرم ﻧـﻮذر و‬ ‫ﻧﻴﺎﻳﻢ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮﺷﺎه اﺳﺖ و ﻳﺎدﮔﺎر ﻓﺮﻳﺪوﻧﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺠﻤـﻦ‬ ‫ﻛﺮدهاﻳـﺪ و ﺑـﻲآﻧﻜـﻪ از ﻣـﻦ راي ﺑﺠﻮﻳﻴـﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاي اﻳـﺮان ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻲ ﻧـﻮ‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪهاﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻫﻤﺪاﺳﺘﺎن ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬در ﻧﺰد ﻣﻦ از ﻛﻴﺨﺴﺮو ﻳﺎد‬ ‫ﻣﻜﻨﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺴﻲ را ﺑﻪ ﺟﺎي ﻛﺎووس ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺒﺮز‪،‬‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ او‪ ،‬از ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﺴﻲ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪﺗﺮ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﮔﻴﻮ از ﮔﻔﺘﺎر ﻃﻮس ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷـﺪ و از ﺟـﺎي ﺑﺮﺧﺎﺳـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»ﺑﻴﻬﻮده ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﺒﺎل! ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﺰهﻫﺎي ﮔﻮدرزﻳﺎن را اﻓﺮاﺷـﺘﻪ ﺑﻴﻨـﻲ‪،‬‬ ‫ﺧﻮاﻫﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ زﻳﺎن ﻛﺮدهاي‪ .‬ﻣﺎ رﻧﺞ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮدهاﻳـﻢ‬ ‫ﺗﺎ ﻛﻴﺨﺴﺮو را ﺑﻪ اﻳﺮان آوردهاﻳﻢ‪ .‬ﺗﻮ اﻛﻨﻮن ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ رﻧﺞﻫﺎي ﻣﺎ را ﺑـﻪ‬ ‫ﺑﺎد دﻫﻲ؟ اﮔﺮ ﺗﻮ درﺳﺖ ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪي‪ ،‬ﻣﻲداﻧﺴـﺘﻲ ﻛـﻪ از اﻟﺒـﺮز ﻧﺒﺎﻳـﺪ‬ ‫ﻛﺴﻲ را ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﻮذر و ﻧﺒﻴـﺮه ﻣﻨﻮﭼﻬﺮﺷـﺎﻫﻲ‪ ،‬اﻣـﺎ‬ ‫اﻛﻨﻮن ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮد اﻓﺴﺮ ﺷﺎﻫﻲ ﻧـﺪاري‪ ،‬زﻳـﺮا در آن ﺳـﺮ ﻧـﻪ‬ ‫ﻣﻐﺰ ﻫﺴﺖ و ﻧﻪ رأي و اﻧﺪﻳﺸﻪ درﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﮔﻴﻮ اﻳﻦ ﺳـﺨﻦﻫـﺎي درﺷـﺖ را ﺑـﻪ ﻃـﻮس ﮔﻔـﺖ و ﺑـﻪ ﻧـﺰد ﭘـﺪر‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬ﮔﻮدرز از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻃﻮس ﭘﻴـﺎم ﻣـﺮا ﭼـﻪ ﭘﺎﺳـﺦ داد؟« ﮔﻴـﻮ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪109‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺪر‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺮد را ﻓﺮ و ﺧﺮد ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﭼﺸﻢ ﻫﻢ ﻧـﺪارد‪ ،‬زﻳـﺮا‬ ‫ﻓﺮﻳﺒﺮز را ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺷﺎﻫﻲ ﻣﻲداﻧﺪ و ﻛﻴﺨﺴـﺮو را ﺑـﻪ ﻛـﺲ ﻧﻤـﻲﺷـﻤﺮد‪«.‬‬ ‫ﮔــﻮدرز از ﺧﺸــﻢ ﺑﺮاﻓﺮوﺧــﺖ‪ .‬از ﺟــﺎ ﺑﺮﺟﺴــﺖ و ﻓﺮﻳــﺎد زد‪» :‬از ﻣﻴــﺎن‬ ‫ﺑﺰرﮔﺎن اﻳﺮان ﻃﻮس ﻛﻢ ﺑﺎد! ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﻴﻢ داد ﻛﻪ ﻓﺮﻣـﺎن و ﺗﺨـﺖ‬ ‫و ﻓﺮ و ﺑﺨﺖ زﻳﺒﻨﺪه ﻛﻴﺴﺖ‪ «.‬ﭘﺲ از اﻳﻮان ﺳﺮاي ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﻛﻮس‬ ‫ﻛﻮﺑﻴﺪ ﺗﺎ ﻳﺎراﻧﺶ ﻧﺰد او ﮔﺮد آﻳﻨﺪ‪ .‬او ﻫﻔﺘﺎد و ﻫﺸﺖ ﭘﺴﺮ و ﻧﺒﻴﺮه داﺷـﺖ‬ ‫و دوازده ﻫﺰار ﻣﺮد ﺟﻨﮕﻲ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﺮاي ﻧﺒﺮد آﻣﺎده ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻃﻮس را از آﻣﺪن ﮔﻮدرز آﮔﺎه ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬او ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮد ﺑـﻪ ﻣﻴـﺪان‬ ‫آﻣﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮ ﺳﭙﺎه ﮔﻮدرز اﻓﺘﺎد‪ ،‬روي ﺟﻬـﺎن ﺑـﺮ او ﺗﺎرﻳـﻚ ﺷـﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺨﺘﻲ ﻓﻴﺮوزهﻧﺸﺎن ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﭘﻴﻞ دﻳـﺪ و ﻛﻴﺨﺴـﺮو‪ ،‬آن ﺷـﺎه ﻧـﻮآﻳﻴﻦ را‪،‬‬ ‫ﺑﺮﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ و در دوﺳﻮي او دوﻳﺴﺖ ژﻧﺪهﭘﻴﻞ دﻳﮕـﺮ‪ ،‬ﺑـﺮ ﻫـﺮ ﻳـﻚ‬ ‫دﻻوري ﺳﺮاﻓﺮاز‪.‬‬ ‫ﭼﻬﺮه ﻛﻴﺨﺴﺮو ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺎه ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎج ﺷـﺎﻫﻲ ﺑﺮﺳﺮداﺷـﺖ و‬ ‫ﮔﺮزه ﮔﺎوﺳﺮ در دﺳﺖ‪ .‬دﻳﺪار ﺳﭙﺎه ﮔﻮدرز و ﺷﻜﻮه ﻛﻴﺨﺴﺮو‪ ،‬دل ﻃﻮس‬ ‫را ﻟﺮزاﻧﺪ‪ .‬داﻧﺴﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺎ ﮔﻮدرز ﺑﺠﻨﮕـﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜـﻪ او ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫راﺳﺘﻲ ﺳﻮدي ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺮد‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬ﻣﺮدي ﺧﺮدﻣﻨﺪ را ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻴـﺎم ﺑـﻪ ﻧـﺰد‬ ‫ﻛﺎووس ﻓﺮﺳﺘﺎد‪» :‬ﺷﻬﺮﻳﺎرا! ﮔﻮدرز ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻦ آﻣﺪه و ﻣﻦ ﻧـﺎﮔﺰﻳﺮم ﻛـﻪ‬ ‫در ﺑﺮاﺑﺮ او ﭘﺎﻳﺪاري ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺟﻨﮓ ﻣﺎ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴـﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﮕﺮ آرزوي اﻓﺮاﺳﻴﺎب‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻤـﻮاره در ﺧـﻮاب ﻣـﻲدﻳـﺪه‪ ،‬و اﻛﻨـﻮن در‬ ‫ﺑﻴﺪاري ﺧﻮاﻫﺪ دﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﻛﺎووس‪ ،‬درﻧﮓ روا ﻧﺪاﻧﺴﺖ‪ .‬ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻮدرز و ﻃـﻮس را ﺑـﻪ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪110‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫درﮔﺎه ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ دو‪ ،‬ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻛـﺎووس ﺳـﺮﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﺑـﻪ ﻛـﺎخ‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﻛﺎووس اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻪ ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ و ﺑـﻪ ﺷـﻬﺮﻳﺎر‬ ‫ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ‪» :‬درﮔﻴﺮي ﺷﻤﺎ ﺑـﺮ ﺳـﺮ ﭼﻴﺴـﺖ؟ دﺷـﻤﻨﺎن را‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدهاﻳﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎن ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﻓﺘﺎدهاﻳﺪ؟«‬ ‫ﻃﻮس‪ ،‬ﻳـﻚ ﮔـﺎم ﭘـﻴﺶ ﮔﺬاﺷـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺷـﻬﺮﻳﺎرا‪ ،‬اﮔـﺮ ﺗـﻮ از‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﺳﻴﺮ ﺷﺪهاي‪ ،‬ﺗـﺎ ﻓﺮزﻧـﺪي ﺑـﻪ ﺳـﺎل و دﻻوري ﻓﺮﻳﺒـﺮز داري‪،‬‬ ‫ﺳﺰاوار ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ ﺗﺨـﺖ ﻓﺮﻣـﺎﻧﺮواﻳﻲ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﻧﺒﻴـﺮهات ﻛﻴﺨﺴـﺮو‬ ‫ﺑﺴﭙﺎري‪«.‬‬ ‫ﮔﻮدرز رو ﺑﻪ ﻃﻮس ﻛﺮد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اي ﻣـﺮد ﻛـﻢﺧـﺮد‪ ،‬ﺗـﻮ را ﻫـﻴﭻ‬ ‫ﻓﺮزاﻧﻪاي از آدﻣﻴﺎن ﻧﻤﻲﺷﻤﺎرد‪ .‬ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﻴﺎوش زﻧـﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﺗﻨﻬـﺎ‬ ‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ در ﮔﻴﺘﻲ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻲ ﻓﺮﻣـﺎﻧﺮواﻳﻲ در اﻳـﺮان را داﺷـﺖ ﺳـﻴﺎوش‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬اﻛﻨﻮن ﻛﻪ او در ﺧﺎك ﺗﻴﺮه آرﻣﻴﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻣﮕـﺮ ﻓﺮزﻧـﺪ‬ ‫او‪ ،‬ﻛﻴﺨﺴﺮو‪ ،‬را ﺳﺰاوار ﺗﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ اﻳﺮان ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ در ﺧﻮاب از‬ ‫ﺳﺮوش ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﺮّ ﻛﻴﺨﺴﺮو اﻳﺮان آرام ﺧﻮاﻫـﺪ ﮔﺮﻓـﺖ و ﻫﻨﮕـﺎﻣﻲ‬ ‫ﻛﻪ او ﺑﺮﺗﺨﺖ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬رﻧﺞ و ﺳﺨﺘﻲ و ﺑﻴﺪاد از ﺟﻬﺎن رﺧﺖ ﺑﺮ ﺧﻮاﻫـﺪ‬ ‫ﺑﺴﺖ‪ .‬اي ﻃﻮس‪ ،‬ﺗﻮ از ﻧﮋاد ﻧﻮذر ﻫﺴﺘﻲ و ﻫﻤﭽـﻮن او دﻳﻮاﻧـﻪاي! اﮔـﺮ‬ ‫اﻛﻨﻮن ﺑﺎ ﺧﻮد ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻲداﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺳﺮﺗﺎﭘﺎﻳﺖ را ﺑﺎ ﺧﻮن رﻧﮕﻴﻦ ﻣﻲﻛـﺮدم‪.‬‬ ‫ﺑﻴﻬﻮده ﻣﻲﻛﻮﺷﻲ ﻛﻪ در ﻣﻴـﺎن ﻛﻴـﺎن ﮔـﺮد دﺷـﻤﻨﻲ ﺑﺮاﻧﮕﻴـﺰي‪ .‬ﺷـﻬﺮﻳﺎر‬ ‫ﻛﻲﻛﺎووس ﺧﻮد ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲداﻧﺪ ﺗﺨﺖ ﺷﺎﻫﻲ را ﺑﻪ ﻛﻪ ﺑﺴﭙﺎرد‪«.‬‬ ‫ﻃﻮس ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﭘﻴﺮ‪ ،‬ﻳﺎوه ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮ زاده ﻛﺸﻮادي‪،‬‬ ‫ﻣﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﻮذر و از ﭘﺸﺖ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮﺷﺎﻫﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻴﻎ ﺗﻮ ﺳﻨﺪان ﻣﻲﺷـﻜﺎﻓﺪ‪،‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪111‬‬

‫ﻧﻴﺰه ﻣﻦ دل ﻛﻮه ﻗﺎف را ﻣﻲدرد‪ .‬ﻣﻦ و ﺗـﻮ را ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﭘﻴﻜـﺎري ﻧﻴﺴـﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻲ‪ ،‬ﻛﺎووسﺷﺎه ﺧﻮد ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﻮ را ﺑﺮﻣﻲﮔﺰﻳﻨﺪ‪«.‬‬ ‫آﻧﮕﺎه ﮔﻮدرز روي ﺑﻪ ﻛﻲﻛﺎووس ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻬﺮﻳﺎرا‪ ،‬ﻣﻦ در اﻳﻦ‬ ‫ﻃﻮس دﻳﻮاﻧـﻪ رأي و ﺧـﺮد و آﺑـﺮوي ﻧﻤـﻲﺑﻴـﻨﻢ‪ .‬ﺗـﻮ دل را از آﻳـﻴﻦ و‬ ‫ﻓﺮزاﻧﮕﻲ ﻣﮕﺮدان‪ .‬ﻫﺮ دو ﻓﺮزﻧﺪ را ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﻮد ﺑﺨﻮاه‪ .‬ﺑـﻪ آﻧـﺎن ﺑﻨﮕـﺮ و‬ ‫ﺧﻮب ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺸﺎن و ﺧﻮد ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﻛﺪاﻣﻴﻚ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ را ﺳﺰاوارﻧﺪ‪«.‬‬ ‫ﻛﺎووس ﻟﺨﺘﻲ در اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻓﺮو رﻓﺖ وآﻧﮕﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ روا ﻧﻤﻲداﻧـﻢ‬ ‫ﻛﻪ از آن دو ﻳﻜﻲ را ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺨﻮاﻧﻢ و دﻳﮕﺮي را ﻧﺎﺷﺎﻳﺴـﺘﻪ‪ .‬ﻫـﺮ دو در‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻳﻜﺴﺎﻧﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻳﻜـﻲ را ﺑﮕـﺰﻳﻨﻢ‪ ،‬دﻳﮕـﺮي از ﻣـﻦ ﻛﻴﻨـﻪ ﺑـﻪ دل‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭼﺎرهاي اﻧﺪﻳﺸﻴﺪهام‪ .‬در ﻣﺮز اﻳـﺮان‪ ،‬آﻧﺠـﺎ ﻛـﻪ دژ ﺑﻬﻤـﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮﺳﺎﻟﻪ اﻫﺮﻳﻤﻦ ﺑﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن اﻳﺰدﭘﺮﺳﺖ آﺳـﻴﺐ ﻣـﻲرﺳـﺎﻧﺪ‪ .‬در آن‬ ‫ﻣﺮز ﻫﻴﭻ ﻣﻮﺑﺪ دﻳﻦﮔﺴﺘﺮي را آرام و آﺳـﻮده ﻧﻤـﻲﮔـﺬارد‪ .‬از ﻓﺮﻳﺒـﺮز و‬ ‫ﻛﻴﺨﺴﺮو‪ ،‬ﻫﺮ ﻳﻚ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﻳﻦ دژ را ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﮔـﻨﺞ و ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻲ را از او‬ ‫درﻳﻎ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داﺷﺖ‪«.‬‬ ‫ﻃﻮس و ﮔﻮدرز رأي ﻛﺎووس را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و از ﻛـﺎخ ﺑﻴـﺮون آﻣﺪﻧـﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ ﻓﺮﻳﺒﺮز و ﻃﻮس ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﮔﺮان ﺑـﻪ ﺳـﻮي ﻣـﺮز ﺷـﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﺗـﺎ دژ‬ ‫ﺑﻬﻤﻦ را از دﻳﻮان ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻧﺰدﻳﻜـﻲ دژ رﺳـﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬زﻣـﻴﻦ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮن آﺗﺶ ﺑﺮﻣﻲدﻣﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﻴﺰهﻫﺎ از ﮔﺮﻣﺎي آن اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ و‬ ‫ﻣﺮدان ﺟﻨﮕﻲ در زره ﻣﻲﺳﻮﺧﺘﻨﺪ‪ .‬دﻳﻮارﻫﺎي دژ‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻧﻤﻲدﻳﺪ‪ ،‬در آﺳﻤﺎن ﻓﺮا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻃﻮس روي ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»ﻣﻦ ﻛﻪ در ﻫﻴﭻ ﺟﺎي ﭘﻴﺮاﻣﻮن دژ راﻫﻲ ﺑﻪ درون ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‪ .‬اﻳﻨﺠـﺎ زﻣـﻴﻦ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪112‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺳﺮﺑﻪﺳﺮ آﺗﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻦ آدﻣﻲ در زره ﻣﻲﺳﻮزد و اﺳﺐ ﺗـﺎب ﻣﺎﻧـﺪن و‬ ‫ﺗﻮان ﺗﺎﺧﺘﻦ ﻧﺪارد‪ .‬آﺳﻮدهدل ﺑﺎش‪ .‬ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗـﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫اﻳﻦ دژ را ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺪان ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ در ﺟﻬﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ از ﭘـﺲ ﭼﻨـﻴﻦ‬ ‫ﻛﺎري ﺑﺮآﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮﻣـﻲﮔـﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻛـﺎووس ﺑﺎﻳـﺪ آزﻣﺎﻳﺸـﻲ دﻳﮕـﺮ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸـﺪ‪«.‬‬ ‫ﻓﺮﻳﺒﺮزﮔﻔﺖ‪» :‬زود اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻮﺷﻴﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ راﻫﻲ ﺑﻪ‬ ‫درون دژ ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ‪«.‬‬ ‫آﻧﻬﺎ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ در ﻣﺮز ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ روز ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ در ﭘﻴﺮاﻣـﻮن دژ‬ ‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ راﻫﻲ ﺑﻪ درون دژ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﻧﻪ ﺗﺎب آن داﺷـﺘﻨﺪ ﻛـﻪ در آن‬ ‫ﮔﺮﻣﺎي ﺳﻮزان ﺑﻪ دﻳﻮار دژ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑـﻪ ﻧـﺰد ﻛـﺎووس‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺑﺮاي آﻧﺎن ﭼﻴﺰي ﻣﮕﺮ رﻧﺞ راه ﻧﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﮔﻮدرز و ﮔﻴﻮ و دﻳﮕـﺮ آزادﮔـﺎن از ﺑﺎزﮔﺸـﺖ ﻓﺮﻳﺒـﺮز و‬ ‫ﻃﻮس آﮔﺎه ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺨﺘﻲ زرﻳـﻦ ﺑـﺮ ﭘﻴـﻞ ﻧﻬﺎدﻧـﺪ و ﻛﻴﺨﺴـﺮو را ﺑـﺮ آن‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ و راه دژ ﺑﻬﻤﻦ را در ﭘـﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ‪ .‬ﻛﻴﺨﺴـﺮو در ﻧﺰدﻳﻜـﻲ دژ‬ ‫زره ﺑﺮ ﺗﻦ ﻛﺮد‪ ،‬دﺑﻴﺮي را ﺑـﻪ ﻛﻨـﺎر ﺧـﻮد ﺧﻮاﻧـﺪ و از او ﺧﻮاﺳـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﻧﺎﻣﻪاي ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ از ﺑﻨﺪه ﻛﺮدﮔﺎر ﻛﻴﺨﺴـﺮو اﺳـﺖ ﻛـﻪ از‬ ‫ﺑﻨﺪ اﻫﺮﻳﻤﻦ ﺟﺴﺖ‪ ،‬از ﻫﻤﻪ ﺑﺪيﻫﺎ روي ﮔﺮداﻧﺪ و ﭘﻨﺎه از ﻳﺰدان ﺟﺴﺖ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ در اﻳﻦ ﺑﻮم اﻫﺮﻳﻤﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲﺑﺮد‪ ،‬ﻣﻦ ﻛﻪ راﻫﺒﺮم ﻓـﺮ اﻳـﺰدي اﺳـﺖ‬ ‫ﺳﺮ اﻫﺮﻳﻤﻦ را ﺑﻪ ﺧﺎك در ﺧﻮاﻫﻢ آورد‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ دﺳﺘﮕﺎه از آن ﺟﺎودان‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﺮد ﺑﺎ ﺟﺎدو را ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﻧﻴﺎزي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻤﻨـﺪي ﻣـﻲﮔﺸـﺎﻳﻢ و‬ ‫ﺳﺮ ﺟﺎدوان را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ در ﻣﻲآورم‪«.‬‬ ‫ﻛﻴﺨﺴﺮو ﻧﻴﺰهاي دراز ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺮ ﺳﺮ آن آوﻳﺨـﺖ‪ ،‬ﻧﻴـﺰه را‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪113‬‬

‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﻴﻮ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻧﻴﺰه را ﻫﻤﭽﻮن درﻓﺶ ﺑﺮ ﺳﺮ دﻳـﻮار دژ‬ ‫ﻧﮕﺎهدار و ﻧﺎم ﻳﺰدان را ﻳﺎد ﻛﻦ‪«.‬‬ ‫ﮔﻴﻮ ﻧﻴﺰه را درﻛﻨﺎر دﻳﻮار دژ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻧﺎﻣـﻪ از ﺳـﺮ ﻧﻴـﺰه‬ ‫ﺑﺮآﻣﺪ و ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪ .‬در ﻫﻤﺎن دم‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻳﺰدان‪ ،‬دﻳﻮار دژ ﺑﺸـﻜﺎﻓﺖ و‬ ‫آواﻳﻲ ﺑﺮآﻣﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ از ﺗﻨﺪري در اﺑـﺮ ﺑﻬـﺎري ﺑﺮآﻣـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﺟﻬـﺎن‪،‬‬ ‫ﻫﻤﭽﻮن روي زﻧﮕﻲ‪ ،‬ﺳﻴﺎه ﺷﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻛﻴﺨﺴﺮو اﺳﺐ ﺳﻴﺎه ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨـﺖ و‬ ‫ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬دژ را ﻧﻴﺰهﺑﺎران ﻛﻨﻴﺪ!«‬ ‫ﻧﻴﺰهﻫﺎي آﺑﺪار و درﺧﺸﺎن‪ ،‬ﻫﻤﭽـﻮن ﺗﮕـﺮگ‪ ،‬ﺑـﺮ درون دژ ﺑﺎرﻳـﺪ و‬ ‫اﻫﺮﻳﻤﻨﺎن را ﺗﺒﺎه ﻛﺮد‪ .‬دﻳﺮي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﻴﺮﮔﻲ از ﺟﻬﺎن ﻧﺎﭘﺪﻳـﺪ ﺷـﺪ و‬ ‫روﺷﻨﻲ دﻣﻴﺪ‪ .‬دروازه دژ آﺷﻜﺎر ﺷﺪ و ﻛﻴﺨﺴﺮو و ﻳـﺎراﻧﺶ ﺑـﻪ درون دژ‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻣﻴﺎن دژ ﺷﻬﺮي ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺮاﺳﺮ آن را ﺑﺎغ و اﻳﻮان و ﻣﻴﺪان و‬ ‫ﻛﺎخ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و در آن آﺗﺶ اﻳﺰدي اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﻴﺨﺴـﺮو در دژ ﺑﻬﻤـﻦ‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﺎل ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ آﺗﺸﮕﺎه ﭘﺎﻳﺪار ﺷﺪ و ﻓـﺮ و ﺷـﻜﻮﻫﻲ ﻳﺎﻓـﺖ‪.‬‬ ‫آﻧﮕﺎه ﺑﺎ ﻳﺎران ﺑﻪ ﭘﺎرس ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ﻛﻴﺨﺴﺮو آﮔـﺎه ﺷـﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺑﺮ او آﻓﺮﻳﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﮔﺮان ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺒﺎز او آﻣﺪ‪ ،‬روﻳﺶ‬ ‫را ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ در ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺗﺨﺘﻲ زرﻳﻦ ﻧﻬﺎدﻧـﺪ‪ .‬ﺧـﻮد‪ ،‬دﺳـﺖ‬ ‫ﻛﻴﺨﺴﺮو را ﮔﺮﻓﺖ و او را در ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺳﺮداران و ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن و ﻧﺎﻣﺪاران‬ ‫اﻳﺮان ﺑﺮﺗﺨﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻃﻮس‪ ،‬ﻛﻪ در آﻏﺎز ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو را ﻧﻤﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﺗﻨﮕﻨﺎي اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺎرهاي ﻧﺪﻳﺪ ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﺧﻮد را ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار ﻛﻴﺨﺴـﺮو‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪114‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ .‬ﭼﻮن او ﺳﭙﻬﺪار اﻳﺮان ﺑﻮد‪ ،‬در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ ﻧـﻮ‬ ‫ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬درﻓﺶ ﻛﺎوﻳﺎﻧﻲ و ﻛﻮس و ﻛﻔﺶ زرﻳﻦ ﺧﻮد را ﺑـﻪ‬ ‫ﻧﺰد ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﺮد و در ﺑﺮاﺑـﺮ او ﭘﻴﺸـﺎﻧﻲ ﺑﺮﺧـﺎك ﻧﻬـﺎد‪ .‬ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﺷـﻴﻮه‬ ‫ﺳﭙﻬﺪاري اﻳﺮان را ﺑﻪ ﻛﻴﺨﺴـﺮو ﺑـﺎزداد ﺗـﺎ او ﻫـﺮ ﻛـﺲ را ﻛـﻪ ﺳـﺰاوار‬ ‫ﻣﻲداﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﭙﻬﺪاري ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻴﺨﺴﺮو درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻃﻮس از رﻓﺘﺎر ﺧـﻮد ﭘﺸـﻴﻤﺎن ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬از‬ ‫ﺳﻮي دﻳﮕﺮ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ اﮔـﺮ او را از ﺳـﭙﻬﺪاري ﺑﺮﻛﻨـﺎر ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﻧـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ‬ ‫ﻃﻮس‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ اﻳﻦ ﻛـﺎر او را ﮔﻮﻧـﻪاي ﻛـﻴﻦﺟـﻮﻳﻲ ﭘﻨﺪارﻧـﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻴﺨﺴــﺮو ﺑﺰرﮔــﻮار و ﻧﻴــﻚآﻳــﻴﻦ ﺑــﻮد و ﻣــﻲﺧﻮاﺳــﺖ در ﻧﺨﺴــﺘﻴﻦ دم‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﺑﺮاي دﻳﮕﺮان رﻫﻨﻤﺎي ﻧﻴﻜﻲ و ﭘﺎﻛﻲ و ﮔﺬﺷﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻃﻮس را‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺗﺎﻛﻨﻮن در ﺳﭙﺎه اﻳـﺮان ﻛﺴـﻲ را ﺳـﺰاوارﺗﺮ از‬ ‫ﺗﻮ ﺑﺮاي ﺳﭙﻬﺪاري ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪام‪ .‬درﻓﺶ ﻛﺎوﻳﺎﻧﻲ و ﻛﻮس و ﻛﻔﺶ زرﻳﻦ را‬ ‫ﺑﺮدار‪ .‬ﻣـﻦ از ﺗـﻮ ﺑـﻪ دل آزاري ﻧـﺪارم و ﻧﻴـﺰ از ﺗـﻮ ﻧﻤـﻲﺧـﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ‬ ‫ﭘﻮزشﺧﻮاﻫﻲ ﻛﻨﻲ‪ ،‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﺗﻮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻣﺮا ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳـﺘﻲ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧـﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﮔﺮاﻳﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻲ‪«.‬‬ ‫از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻛﺎخ آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎووس ﭘﻴﺮ‪ ،‬ﻛـﻪ اﻛﻨـﻮن ﭼﻬـﺮهاش از ﺷـﺎدي‬ ‫رﻧﮓ ﺟﻮاﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮاز او رﻓﺖ‪ .‬ﻛﻴﺨﺴﺮو ﻫﻤـﻴﻦ ﻛـﻪ از دور‬ ‫ﻧﻴﺎي ﺧﻮد را دﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻨﺪه ﺑﺮ ﻟﺐ آورد و از اﺳﺐ ﺑﻪ زﻳﺮ آﻣـﺪ و در ﺑﺮاﺑـﺮ‬ ‫او ﺳﺮ ﻓﺮو ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻛﺎووس او را در ﺑﺮ ﻓﺸﺮد و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑـﻪ درون ﺑﺎرﮔـﺎه‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎم آن رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻲ ﻛﺎووس ﺗﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ را ﺑـﻪ ﺷـﻬﺮﻳﺎر‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪115‬‬

‫ﻧﻮآﻳﻴﻦ ﺑﺴﭙﺎرد‪ .‬دﺳﺖ ﻛﻴﺨﺴﺮو را ﮔﺮﻓﺖ و او را ﺑﺮ ﺗﺨـﺖ ﻓﺮﻣـﺎﻧﺮواﻳﻲ‬ ‫ﺧﻮد ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺧﺰاﻧﻪدار را ﺧﻮاﻧﺪ و از او ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎج ﻛﻴـﺎﻧﻲ را‬ ‫ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮد اﻓﺴﺮ ﻛﻴﺎﻧﻲ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻴﺨﺴـﺮو ﻧﻬـﺎد و ﺧـﻮد ﺑـﺮ‬ ‫ﺗﺨﺘﻲ ﺳﺎده‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ او ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن و درﺑﺎرﻳـﺎن و راﻳﺰﻧـﺎن و‬ ‫ﺑﺰرﮔﺎن در ﺑﺮاﺑﺮ ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺳﺮ ﻓﺮود آوردﻧﺪ و ﺑﺮ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻧﻮ اﻳـﺮان درود‬ ‫و آﻓﺮﻳﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن زﻣﺎن ﻛﻲﻛﺎووﺳـﻲ در اﻳـﺮانزﻣـﻴﻦ ﺑـﻪ ﺳـﺮ آﻣـﺪ و زﻣـﺎن‬ ‫ﻛﻴﺨﺴﺮوي آﻏﺎز ﺷﺪ‪ .‬اﻛﻨـﻮن ﻛﻴﺨﺴـﺮو ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻣـﻲﺑﺎﻳﺴـﺖ ﺑـﻪ زﻣـﺎن‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎﺑﻲ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮران ﻧﻴﺰ ﭘﺎﻳﺎن دﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎي ﺑﺰرگ زﻣﺎن‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي دﻳﮕﺮ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ او ﭼﻨـﻴﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ آﺑﺎدي و آزادي اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﭘﺮدازد و از ﺧﺎك ﻣﻴﻬﻦ رﻳﺸـﻪ ﺑﻴـﺪاد‬ ‫را ﺑﺮ ﻛﻨﺪ و در ﺳﺮاﺳﺮ اﻳﺮان داد ﺑﮕﺴﺘﺮد‪.‬‬ ‫دﻳﺮي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛـﻪ در ﻫـﻴﭻ ﺟـﺎي اﻳـﺮان ﮔﻮﺷـﻪاي وﻳـﺮان و دﻟـﻲ‬ ‫اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳـﺎن ﭘﻬﻨـﻪ دور و ﻧﺰدﻳـﻚ اﻳـﺮان ﺑـﺎ ﺳـﭙﺎه ﺑـﻪ‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚ او آﻣﺪﻧﺪ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ او را ﮔﺮدن ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﺑﻪ ﭘﻴـﺮوي از آﻳـﻴﻦ‬ ‫ﻛﺸﻮرداري او ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﭘﻬﻨﻪ ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬زال و رﺳـﺘﻢ‪ ،‬ﻛـﻪ‬ ‫ﺑــﻪ آرزوي دﻳــﺮﻳﻦ ﺧــﻮد رﺳــﻴﺪه ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬از زاﺑﻠﺴــﺘﺎن ﺑــﻪ ﭘــﺎرس روي‬ ‫آوردﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻛﻴﺨﺴﺮو‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﺑﻪ ﭘﻴﺸـﻮاز آﻧـﺎن رﻓﺘﻨـﺪ‪ .‬ﻛﻴﺨﺴـﺮو‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎﻳﺪار ﺑﺎد رﺳﺘﻢ‪ ،‬ﻳـﺎر اﻳﺰدﭘﺮﺳـﺘﺎن‪ ،‬دوﺳـﺘﺪار اﻳـﺮان و اﻳﺮاﻧﻴـﺎن‪،‬‬ ‫ﭘﺮورﻧﺪه ﺳﻴﺎوش‪ ،‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ راﺳﺘﻲ و ﭘﺎﻛﻲ و ﻣﺮدﻣﻲ!«‬ ‫اﻛﻨﻮن ﻛﻲﻛﺎووس و ﻛﻴﺨﺴﺮو و زال و رﺳﺘﻢ ﮔﺮد ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪116‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫و درﺑﺎره ﻛﺎرﻫﺎي ﻧﻮ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﻴﺨﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑـﺮاي آﺑـﺎدي‬ ‫اﻳﺮان روا ﻧﺪﻳﺪم ﻛﻪ در ﭘﺎرس ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و دﻳﮕﺮان را ﺑﻪ دﻳﺪار وﻳﺮاﻧﻲﻫـﺎ و‬ ‫ﻛﺎر آﺑﺎداﻧﻲﻫﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪ .‬ﮔﻨﺞ ﻓﺮاوان و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن و داﻧﺎﻳـﺎن و ﻛﺎرآﻣـﺪان را‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻫﻤﺮاه ﻛﺮدم و از ﺷﻬﺮي ﺑﻪ ﺷﻬﺮي و از روﺳـﺘﺎﻳﻲ ﺑـﻪ روﺳـﺘﺎي‬ ‫دﻳﮕــﺮ رﻓــﺘﻢ‪ .‬ﻫﻨﮕــﺎﻣﻲ ﻛــﻪ ﮔــﺮدش آﺑــﺎدﮔﺮي و دادﮔﺴــﺘﺮي ﻣــﻦ در‬ ‫آذرآﺑﺎدﮔﺎن ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ‪ ،‬در آﺗﺸﮕﺎه ﻳﺰدان را ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻛﺮدم و ﺑﻪ ﭘـﺎرس‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﻛﺎرﻫﺎي دﻳﮕﺮ را ﺑﺎﻳﺪ آﻏﺎز ﻛﻨﻴﻢ‪«.‬‬ ‫رﺳﺘﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻬﺮﻳﺎرا‪ ،‬ﺷﻴﻮه ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ از راه ﻳﺰداﻧﻲ ﻫﻤـﻴﻦ اﺳـﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻮ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪاي‪ .‬ﭘﻴﺮوز ﺑﺎﺷﻲ و اﻳﺮان و اﻳﺮاﻧﻲ ﻫﻤﻮاره از ﻓﺮ اﻳﺰدي‬ ‫ﺗﻮ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﻨﺪ!« آﻧﮕﺎه ﺳﺨﻦ ﺑـﻪ ﺧـﻮﻧﺮﻳﺰيﻫـﺎ و وﻳﺮاﻧﮕـﺮيﻫـﺎي‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﻛﻴﺨﺴﺮو‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﺨﺖ و ﺗﺎج ﺷـﺎﻫﻲ‬ ‫را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻴﺪم‪ .‬ﭘﺲ اﻛﻨﻮن ﻣﻲﺗـﻮاﻧﻢ از ﺗـﻮ ﺳـﻮﮔﻨﺪ ﺑﺨـﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻧﺎﺑﻮدي اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﻣﻴﺎن ﺑﺮﺑﻨﺪي‪ .‬ﭼﻮن از ﺳﻮي ﻣـﺎدر ﺧﻮﻳﺸـﺎوﻧﺪ اوﻳـﻲ‪،‬‬ ‫داد را از ﻳﺎد ﻧﺒﺮي و ﺑﻪ ﻣﻬﺮ او ﻧﮕﺮوي‪«.‬‬ ‫ﻛﻴﺨﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻣﮕﺮ ﻳـﺰدان ﭘـﺎك و راﺳـﺘﻲ ﭘﻴﻤـﺎن‬ ‫ﻧﺪارم‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ دادار دارﻧﺪه ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻣـﻲﻛـﻨﻢ‪ ،‬ﺑـﻪ روز ﺳـﭙﻴﺪ و ﺷـﺐ‬ ‫ﻻژورد ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎه ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳـﺎد ﻣـﻲﻛـﻨﻢ‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫ﺗﺨﺖ و ﻛﻼه ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﺑﻪ ﻣﻬﺮ و ﭘﺎﻛﻲ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ اﻓﺮاﺳﻴﺎب روي ﻧﻴﺎورم و راﻫـﻲ ﻣﮕـﺮ راه داد و راﺳـﺘﻲ و‬ ‫ﻣﺮدﻣﻲ ﻧﭙﻮﻳﻢ!«‬ ‫آﻧﮕــﺎه اﻳــﻦ ﺳــﻮﮔﻨﺪﻫﺎ را در دﻓﺘــﺮ ﺧﺴــﺮوي ﻧﻮﺷــﺖ و ﺑــﺮ اﻳــﻦ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪117‬‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪﻧﺎﻣﻪ زال و رﺳﺘﻢ را ﮔﻮاه ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺷﺐ ﻫﻨﮕـﺎم‪ ،‬در ﺗﻨﻬـﺎﻳﻲ‪ ،‬روي‬ ‫ﺑﻪ درﮔﺎه ﻳﺰدان ﭘﺎك ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺧﺪاوﻧﺪ دادﮔﺮ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣـﻲداﻧـﻲ ﻛـﻪ‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب‪ ،‬ﺳﺎﻻر ﺗﻮران‪ ،‬ﻧﻪ از ﺳﺘﻢ ﭘﺮﻫﻴﺰ دارد و ﻧـﻪ از ﮔﻨـﺎه‪ ،‬ﺷـﺮم‪ .‬در‬ ‫اﻳﺮان و ﺗﻮران ﻛﺴﻲ را از او دل ﺷﺎد و ﺟﺎن آرام ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳـﺖ‪ .‬در اﻳـﻦ‬ ‫دو ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ آﺑﺎد وﺧﺮم ﺑﻮده اﺳﺖ و اﻛﻨﻮن ﺑﻪ وﻳﺮاﻧـﻲ‬ ‫اﻓﺘﺎده‪ ،‬ﻧﺸﺎن از ﺑﻴﺪاد او و ﺧﻮدﻛﺎﻣﮕﻲ ﻛﺎووس دارد‪ .‬ﻣﺮا ﻧﻴﺮو ﺑﺨـﺶ ﺗـﺎ‬ ‫ﺑﻨﻴﺎد اﻓﺮاﺳﻴﺎب‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺎﻳﻪ ﺳﺘﻢ‪ ،‬را از ﺟﻬﺎن ﺗﻮ ﺑﺮاﻧﺪازم‪ .‬ﺑﺮ ﺟﺎن ﻛﺎووس‬ ‫ﭘﻴﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺒﺨﺸﺎي! ﺗﻮ ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ او ﮔﻮﻫﺮش ﺑﺎ ﺑﺪي ﭘﺮورش ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫و از او ﻛﺎري ﻣﮕﺮ آزﻣﻨﺪي و ﺧﻮدﻛﺎﻣﮕﻲ ﺑﺮﻧﻤﻲآﻳﺪ!«‬ ‫در ﺑﺎﻣﺪاد‪ ،‬ﻛﻴﺨﺴﺮو ﻫﻤﻪ ﺑﺰرﮔﺎن ﺳﭙﺎه را ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧـﻮد ﺧﻮاﻧـﺪ و ﺑـﻪ‬ ‫آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن اﻳﺮان و اي آزادﻣﺮدان‪ ،‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣـﺮدم‪،‬‬ ‫ﭼﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن و ﭼﻪ ﺗﻮراﻧﻴﺎن‪ ،‬از اﻓﺮاﺳﻴﺎب‪ ،‬ﺳـﻴﺎه روزﮔـﺎر و ﺧﺴـﺘﻪﺟـﺎن‬ ‫ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن اﻣﺮوز‪ ،‬ﺑﺎ آﻳﻴﻦ ﻧﻮ ﻛﺸﻮرداري ﺑﻪ آراﻣـﺶ و‬ ‫آﺳﺎﻳﺶ رﺳﻴﺪهاﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻴﻢ آن ﻣﻲرود ﻛﻪ اﻓﺮاﺳﻴﺎب‪ ،‬اﻳﻦ ﺷﺎدي‬ ‫و آزادي و آﺑﺎدي را ﺑﻴﺎﺷﻮﺑﺪ‪ .‬از او ﺟﺰ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي و وﻳﺮاﻧﮕـﺮي‪ ،‬ﻛـﺎري‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻛﻨﻮن‪ ،‬اﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ‪ ،‬آﻳﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ ﻣﺮا ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪاﻳـﺪ و‬ ‫دوﺳﺘﺪار و ﻳﺎر ﻣﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻴﻦ ﭘﺪر ﻣﻴﺎن ﺑﺴﺘﻪام و ﺑﺎ ﻳـﺰدان‬ ‫ﭘﺎك ﭘﻴﻤﺎن دارم ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎد ﺳﺘﻢ را‪ ،‬در ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛـﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﻧـﺪازم‪ .‬ﭘـﺲ‬ ‫آﻣﺎده ﺟﻨﮓ ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬ﭘﻴﻜﺎر ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻜﺎر ﻳﺰداﻧﻴﺎن ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎي اﻫﺮﻳﻤﻨﻲ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از ﺷﻤﺎ ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﺟﺎﻳﮕﺎه او ﺑﻬﺸﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد و ﻣـﺎ ﻧﻴـﺰ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪118‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫آرام ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺟـﺎن ﭘﻠﻴـﺪ از ﻛﺸـﻨﺪه او ﺑـﻪ ﺧـﻮاري ﺑﺴـﺘﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﻛﻨﻮن ﺑﺎ راﺳﺘﻲ ﭘﻴﻤﺎن ﻛﻨﻴﺪ و ﻣﺮا ﺑﺎ دل و ﺧﺮد ﭘﺎﺳﺦ دﻫﻴﺪ‪«.‬‬ ‫ﺑﺰرﮔﺎن ﺳﭙﺎه ﻫﻢآواز ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑـﺮ ﺳـﺮ ﭘﻴﻤـﺎﻧﻴﻢ و ﺗـﻦ در راه‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮ ﻧﻬﺎدهاﻳﻢ‪ «.‬ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ و ﻫﻤﮕـﺎﻣﻲ و ﻫﻤﺮاﻫـﻲ آﻧـﺎن‬ ‫دﻟﮕﺮم ﺷﺪ و آﻫﻨﮓ ﻛﻴﻦﺧﻮاﻫﻲ و ﻧﺎﺑﻮدي ﺳـﺘﻢ را در دل اﺳـﺘﻮار ﻛـﺮد‪.‬‬ ‫دﻳﮕﺮ روز ﻣﻮﺑﺪان را ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑـﻪ درﺑﺎرﻳـﺎن ﮔﻔـﺖ ﻛـﻪ ﺗـﺎ دو‬ ‫ﻫﻔﺘﻪ ﻛﺴﻲ را ﺑﻪ ﻧﺰد او ﺑﺎر ﻧﺪﻫﻨـﺪ‪ .‬دﻓﺘـﺮ ﻛﻬـﻦ را ﺑـﻪ ﻛﻨـﺎر ﮔﺬاﺷـﺖ و‬ ‫دﻓﺘﺮي ﻧﻮ ﮔﺸﻮد و از ﻣﻮﺑﺪان ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺎمﻫﺎي ﺳﭙﺎﻫﺪاران و ﺳﺎﻻران‬ ‫و درﺑﺎرﻳﺎن را در آن دﻓﺘﺮ ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎر آﻧﺎن و آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳـﺪ در ﺳـﺎل‬ ‫ﺑﻪ آﻧﺎن ﺑﺨﺸـﻴﺪ‪ ،‬در دﻓﺘﺮآﺷـﻜﺎر دارﻧـﺪ‪ .‬آﻧﮕـﺎه ﻓﺮﻣـﺎن داد ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﻫﻤـﻪ‬ ‫ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻳﻚ زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ آرام و ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫از زر و ﺳﻴﻢ و ﺟﺎﻣﻪ و ﺟﻨﮓاﻓﺰار‪ ،‬ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ ﺗﺎ آﻧﺎن در آﺳﺎﻳﺶ ﺑﺎﺷـﻨﺪ و‬ ‫ﺑﻲاﻧﺪﻳﺸﻪ‪ ،‬ﺑﺮاي ﺟﻨﮕﻲ ﺑﺰرگ آﻣﺎده ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﭙﻬﺪاري اﻳﺮان ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ ﻃﻮس ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ او ﻓﺮﻣﺎن ﻛﻴﺨﺴﺮو‬ ‫و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻮﻫﺮ و ﺳﺮﺷﺖ او دﮔﺮﮔﻮن ﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑـﻮد‪.‬‬ ‫ﻃﻮس در زﻣﺎن ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ ﻛﻲﻛﺎووس ﭘﺮورش و ﺑﺰرﮔﻲ و ﺟـﺎه ﻳﺎﻓﺘـﻪ‬ ‫ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺷﻴﻮه ﻛﺎووﺳﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﺧﻮدرأﻳﻲ و ﺧﻮدﻛـﺎﻣﮕﻲ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺧـﻮ ﮔﺮﻓﺘـﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻴﺨﺴﺮو ﻫﻨﻮز ﺑﻪ درﺳﺘﻲ او را ﻧﻴﺎزﻣﻮده ﺑﻮد‪ .‬از ﻧﮋاد ﺑﺰرﮔﺎن ﻛﺴـﻲ‬ ‫را ﻣﻲﺗﻮان ﺳﺘﻮد ﻛﻪ ﭼﻮن ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻪاي ﺑﻠﻨﺪ رﺳﻴﺪ و ﮔﻨﺞ و ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓـﺖ‪،‬‬ ‫ﺧﻮي ﻧﮕﺮداﻧﺪ و از راه راﺳـﺖ و ﻣﺮدﻣـﻲ ﻧﮕـﺮدد‪ .‬اﻣـﺎ ﻛﺴـﻲ ﻫﻤﭽـﻮن‬ ‫ﻃﻮس‪ ،‬ﻛﻪ از آﻏﺎز ﺑﻲ ﺧﺮد و ﺧﻮدﻛﺎﻣـﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﻣـﻲﺗﻮاﻧﺴـﺖ ﺑـﺎ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪119‬‬

‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ آﻳﻴﻦ ﻧﻮ ﻛﻴﺨﺴﺮوي‪ ،‬ﺧﺮد ﺑﻪ ﺟﺎي آرد و راه و ﺷـﻴﻮه ﻛﻬـﻦ را‪،‬‬ ‫ﻛﻪ ﺳﺮﺷﺖ و ﮔﻮﻫﺮ او ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﺪ؟! ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤـﻪ‪ ،‬ﻛﻴﺨﺴـﺮو‬ ‫ﺳﭙﻬﺪاري اﻳﺮان را ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ او ﮔﺬاﺷﺖ و او را زﻣﺎن داد ﺗـﺎ ﮔـﻮﻫﺮ و‬ ‫ﺧﻮي ﺧﻮد را آﺷﻜﺎر دارد‪.‬‬ ‫ﺳﭙﺎه آﻣﺎده ﺷﺪ و ﺳﺮان ﻟﺸﻜﺮ و ﺳﭙﻬﺪار اﻳـﺮان ﺑـﻪ درﮔـﺎه ﻛﻴﺨﺴـﺮو‬ ‫آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻛﻴﺨﺴﺮو‪ ،‬ﺷﺎه ﺑﻴﺪاردل‪ ،‬ﺑﺎ آﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻃﻮس‪ ،‬ﺳﭙﻬﺪار ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺑـﺎ‬ ‫درﻓﺶ ﻛﺎوﻳﺎﻧﻲ ﺳﭙﺎه را رﻫﺒﺮي ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﭘﻴـﺮو ﻓﺮﻣـﺎن او‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ «.‬آﻧﮕﺎه روي ﺑﻪ ﻃﻮس ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﭘﻴﻤﺎن ﻣﻦ ﻣﮕـﺬر و آﻳـﻴﻦ‬ ‫ﻣﺮا ﻧﮕﻪدار‪ .‬از ﺳﺮ ﺧﻮدرأﻳﻲ و ﺧﻮدﻛـﺎﻣﮕﻲ ﻫـﻴﭽﻜﺲ را در راه ﻣﻴـﺎزار‪.‬‬ ‫آﮔﺎهﺑﺎش ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﺎ ﺑﺮاي ﺑﺮاﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺳﺘﻢ و ﺑﻨﻴﺎدﮔﺬاري آﺳﺎﻳﺶ ﻣـﺮدم‬ ‫و آﺑﺎدي ﺳﺮزﻣﻴﻦﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ در اﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑـﻪ ﻫـﻴﭻ ﻛﺸـﺎورز ﻳـﺎ‬ ‫ﭘﻴﺸﻪوري اﻧﺪك ﺳﺘﻤﻲ در رﺳﺪ‪«.‬‬ ‫ﻃﻮس ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻛﻴﺨﺴﺮو ﮔـﻮش ﻣـﻲداد‪ .‬ﻛﻴﺨﺴـﺮو‬ ‫دﻣﻲ درﻧﮓ ﻛﺮد ﺗﺎ آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ درﺳـﺘﻲ در ﺳـﺮ ﻃـﻮس ﺑﻨﺸـﻴﻨﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﮕﺎه آواي ﺧﻮد را رﺳﺎﺗﺮ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﺴﭙﺎر ﻛـﻪ از راه ﻛـﻼت‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻮرانزﻣﻴﻦ ﻧﺘﺎزي‪ .‬درود ﺑﺮ روان ﺳﻴﺎوش ﺑـﺎد! ﻣـﻲداﻧـﻲ ﻛـﻪ او را از‬ ‫دﺧﺘﺮ ﭘﻴﺮان وﻳﺴﻪ ﻓﺮزﻧﺪي اﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﺎم »ﻓﺮود« ﻛـﻪ از ﭼﻬـﺮه و دﻳـﺪار و‬ ‫ﺧﺮد و ﭘﺎﻛﻲ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺳﻴﺎوش اﺳﺖ‪ .‬آن ﻓﺮﺧﻨﺪه رأي‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﺑﺎ ﻣﺎدر ﺧﻮد‬ ‫»ﺟﺮﻳﺮه« در ﻛﻼت ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬از اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻛﺴـﻲ را ﺑـﻪ ﭼﻬـﺮه و ﻧـﺎم‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﺪ‪ .‬او اﻳﺮاﻧﻲ و دوﺳـﺘﺪار اﻳﺮاﻧـﻲ و ﺳـﺘﺎﻳﻨﺪه اﻳﺮاﻧـﻲ اﺳـﺖ‪ .‬او‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺳﻴﺎوش و ﺑﺮادر ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬از ﺗـﻮ ﻣـﻲﺧـﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ راه ﻛـﻼت را‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪120‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻲ و ﺳﭙﺎه را از راه ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﻪ ﺳﻮي ﺗﻮران ﺑﺮي‪ .‬اﮔﺮ راه ﻛﻼت‬ ‫را در ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮي‪ ،‬از ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻦ ﺳﺮ ﭘﻴﭽﻴﺪهاي و ﻧﺸﺎن دادهاي ﻛﻪ ﻫﻨـﻮز‬ ‫دل ﺑﺎ روزﮔﺎر ﻛﻬﻦ داري‪ .‬آﻧﮕﺎه روزﮔﺎر ﺑﺮ ﺗﻮ دﺷﻮار ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳـﺮا‬ ‫اﻳﺮان ﻧﻮ ﺑﻪ ﭼﻨﺎن ﺳﭙﻬﺪاري ﻧﻴﺎز ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ!«‬ ‫ﻃﻮس ﺳﺮ ﻓﺮود آورد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷـﻬﺮﻳﺎر‪ ،‬ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺎن راﻫـﻲ‬ ‫ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ ﻛـﻪ ﺗـﻮ ﻓﺮﻣـﺎن ﻣـﻲدﻫـﻲ!« ﺳـﭙﻬﺪار و ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن رﻓﺘﻨـﺪ و‬ ‫ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﺎ رﺳﺘﻢ و ﻣﻮﺑﺪان و ﺑﺨﺮدان ﺑﻨﺸﺴﺖ و دﻳﮕﺮ ﺑﺎر از اﻓﺮاﺳـﻴﺎب‬ ‫و ﺧﻮﻧﺮﻳﺰيﻫﺎ و وﻳﺮاﻧﮕﺮيﻫﺎي او ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن آﻣـﺪ‪ .‬ﺳـﭙﺎه اﻳـﺮان ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﻮي ﻣﺮز ﺗﻮران ﺷﺘﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ راه دوﺷﺎﺧﻪ ﻣﻲﺷﺪ؛ ﻳـﻚ‬ ‫ﺷﺎﺧﻪ روي ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﻲآب و ﮔﻴﺎه داﺷﺖ و ﺷﺎﺧﻪ دﻳﮕﺮ از ﻛﻼت ﺳـﺒﺰ‬ ‫و ﺧﺮم ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺳﭙﺎه در اﻳـﻦ دو راه درﻧـﮓ ﻛـﺮد‪ .‬ﻃـﻮس روي ﺑـﻪ‬ ‫ﮔﻮدرز ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ از اﻳﻦ راه ﺑﺮوﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻣﮕـﺮ ﺑﻴﺎﺑـﺎن ﺧﺸـﻚ‬ ‫در ﭘﻴﺶ ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ روا ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﻪ آب و آﺑﺎدي را ﻓﺮو ﺑﮕﺬارﻳﻢ و راه‬ ‫ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺧﺸﻚ و ﺑﻲﮔﻴﺎه در ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮﻳﻢ‪«.‬‬ ‫ﮔﻮدرز‪ ،‬ﻛﻪ از ﺧﻮدرأﻳﻲ ﻃﻮس ﺑﻪ ﺧﺸﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑـﺎ او ﮔﻔـﺖ‪» :‬اي‬ ‫ﻃﻮس‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدهاي ﻛـﻪ ﻛﻴﺨﺴـﺮو ﺗـﻮ را در ﺑﺮاﺑـﺮ ﻫﻤـﻪ ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن داد ﻛﻪ از راه ﻛﻼت ﻣﺮو؟! اﻛﻨﻮن ﺑﺎﻳـﺪ ﻫﻤـﺎن راﻫـﻲ را در ﭘـﻴﺶ‬ ‫ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ او ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﺮﭘﻴﭽﻲ از ﻓﺮﻣـﺎن‪ ،‬ﺷـﺎه اﻳـﺮان را ﺳـﺨﺖ‬ ‫آزرده و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ «.‬ﻃﻮس‪ ،‬ﻛﻪ در ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮي ﺧﻮد ﺑﻮد و‬ ‫روﻳﻲ ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻛﻴﺨﺴﺮو ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﭘﻬﻠﻮان ﻧﺎﻣـﺪار‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸـﻨﺎك‬ ‫ﻣﺒﺎش‪ .‬ﺷﺎه از اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﻧﺠﻴﺪ‪ «.‬ﭘﺎﻓﺸﺎري ﮔﻮدرز ﺳﻮدي ﻧﺒﺨﺸﻴﺪ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪121‬‬

‫و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن‪ ،‬ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮي از ﻃﻮس ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬رأي او را‪ ،‬ﺧـﻮاه و‬ ‫ﻧﺎﺧﻮاه‪ ،‬ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ راه ﻛﻼت رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻛـﻼت ﻛـﻪ رﺳـﻴﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫دﻳﺪهﺑﺎﻧﺎن ﻓﺮود را از آﻣﺪن ﺳﭙﺎه آﮔﺎه ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮود ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷـﺪ‪ .‬دﺳـﺘﻮر‬ ‫داد ﺗﺎ اﺳﺒﺎن و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪاﻧﻲ را ﻛﻪ در دﺷﺖ و ﻛﻮه ﭘﺮاﻛﻨـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﮔـﺮد‬ ‫آوردﻧﺪ و آﻧﻬﺎ را در ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﭙﻴﺪ ﻛﻮه ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﺮﻳﺮه‪ ،‬ﻣﺎدر ﻓﺮود‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﻳﺎد ﻣﺮگ ﺳﻴﺎوش اﻧـﺪوﻫﮕﻴﻦ و دﻟﺨـﻮن‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮود ﻧﺰد او رﻓﺖ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﻣـﺎدر روﺷـﻦروان‪ ،‬از اﻳـﺮان‬ ‫ﺳﭙﺎﻫﻲ ﮔﺮان ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﭙﻬﺪار آن ﻃﻮس‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮان‬ ‫ﺳﺮﻛﺶ و ﺳﺮاﻓﺮاز اﻳﺮاﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛـﺮد؟ ﺑـﻴﻢ آن دارم ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺘﺎزد‪ «.‬ﺟﺮﻳﺮه‪ ،‬ﻧﺮم و آرام‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﺮزﻧﺪ ﻣـﻦ‪ ،‬در اﻧﺪﻳﺸـﻪ ﺟﻨـﮓ‬ ‫ﻣﺒﺎش‪ .‬ﺗﻮ را ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮادر ﺗﻮ‪ ،‬ﻛﻴﺨﺴﺮو‪ ،‬ﻫﻢ اﻛﻨﻮن‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر اﻳﺮان اﺳﺖ و ﺗـﻮ را ﺧـﻮب ﻣـﻲﺷﻨﺎﺳـﺪ‪ .‬ﺷـﻤﺎ ﻫـﺮ دو ﻓﺮزﻧـﺪ‬ ‫ﺳﻴﺎوﺷﻴﺪ‪ .‬ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺨﻮاﻫﻲ ﺳﻴﺎوش ﺳﭙﺎه ﺑـﻪ ﺗـﻮران‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ او ﺑﻪ ﻛﻴﻦﺧﻮاﻫﻲ از اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﻣﻴﺎن ﺑﺴﺘﻪ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺗـﻮ‬ ‫ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺮادر او و ﻓﺮزﻧﺪ ﺳﻴﺎوﺷﻲ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻴﻦﺧـﻮاﻫﻲ ﻣﻴـﺎن ﺑﺮﺑﻨـﺪي‪.‬‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ رزم ﺑﺮ ﺗﻦ ﻛﻦ و ﺑﺎ دﻟﻲ ﭘﺮ ﺟﻮش و ﺳﺮي ﭘـﺮ ﺧـﺮوش ﺑـﻪ ﭘـﻴﺶ‬ ‫ﺳﭙﺎه ﺑﺮادر ﺑﺸﺘﺎب‪ .‬اﮔﺮ ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺷﺎه ﻧﻮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﻴﻦﺧﻮاه ﻧﻮ ﺑﺎش‬ ‫و ﻧﺸﺎن ده ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺳـﻴﺎوش ﻫﺴـﺘﻲ‪ .‬رواﺳـﺖ ﻛـﻪ از ﻣـﺮگ ﺳـﻴﺎوش‬ ‫ﻧﻬﻨﮓ از درﻳﺎ ﺧﺮوﺷﺎن ﺑﻴﺮون ﺟﻬﺪ و ﻣﺮغ و ﻣﺎﻫﻲ ﺑﺮ اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﻧﻔـﺮﻳﻦ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ! ﺳﻴﺎوش ﺑﻪ دﻟﻴﺮي و ﻣﺮدي و ﺧﺮد و داد و ﻣﻬﺮ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪي ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪122‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫او ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﻮراﻧﻴﺎن ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﭘﺪرم ﭘﻴﺮان وﻳﺴﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑـﻪ‬ ‫ﻫﻤﺴﺮي ﺑﻪ او داد و او ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ در ﺗﻮران ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ و ﺧـﺮد‬ ‫ﭘﻴﺮان دﻟﮕﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﻓﺮزﻧﺪ ﭼﻨﺎن ﭘﺪري ﻫﺴﺘﻲ و اﻛﻨﻮن ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻮﻫﺮ ﺧﻮد‬ ‫را ﺑﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻲ ﺑﻨﻤﺎﻳﻲ‪«.‬‬ ‫ﻓﺮود ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﺳﻨﺠﻴﺪه ﻣﺎدر ﺑﻴﻢ از دل دور ﻛﺮد و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ‬ ‫از اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻛﺴﻲ را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬از ﺳﭙﺎه اﻳﺮان ﻫﻢ ﻛـﻪ ﻓﺮﺳـﺘﺎدهاي ﺑـﺮاي‬ ‫ﻣﻦ ﭘﻴﺎﻣﻲ ﻧﻴﺎورده اﺳﺖ‪ .‬از ﻛﺠﺎ ﺑﺪاﻧﻢ ﻛﻪ ﻃﻮس ﭼـﻪ آﻫﻨﮕـﻲ دارد؟ ﻛـﻪ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺎ اﻳﺮاﻧﻴﺎن آﺷﻨﺎ ﻛﻨﺪ؟« ﺟﺮﻳـﺮه ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺗﺨـﻮار ﻫﻤـﻪ‬ ‫ﺑﺰرﮔﺎن اﻳﺮان را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ‪ .‬او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻫﻤﺮاه ﻛﻦ و از ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑـﺎك‬ ‫ﻣﺪار‪ .‬از ﺧﺪا ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ زﻧـﺪه و ﭘﻴـﺮوز ﺑﺎﺷـﻲ و روان ﺳـﻴﺎوش را‬ ‫ﻓﺮوزﻧﺪهﺗﺮ ﻛﻨﻲ‪ .‬از ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن اﻳﺮان ﺑﻬﺮام و زﻧﮕﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻴﺎوش ﺑﺴـﻴﺎر‬ ‫دوﺳﺖ و ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺳـﭙﺎه اﻳـﺮان ﭘﻴﻮﺳـﺘﻲ‪ ،‬آﻧﭽـﻪ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ از اﻳﻦ دو ﭘﻬﻠـﻮان ﺑﭙـﺮس‪ .‬اﻛﻨـﻮن ﻛـﻪ ﺑـﺮادر ﺗـﻮ ﺑـﺮ ﺗﺨـﺖ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺎه او در ﻛﻴﻦﺧﻮاﻫﻲ ﺑـﻪ ﻫﻤﺮاﻫـﻲ ﺗـﻮ ﻧﻴـﺎز‬ ‫دارد‪«.‬‬ ‫ﻓﺮود از دﻻوري و درﺳﺖاﻧﺪﻳﺸﻲ ﻣﺎدر ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺎدﻣﺎن ﺷـﺪ و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺷﻴﺮزن ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬و رأي ﺗﻮ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن آﻓﺘﺎب‪«.‬‬ ‫دﻳﺪهﺑﺎن ﺑﻪ ﻧﺰد ﻓﺮود آﻣﺪ و او را از ﺑﺴﻴﺎري ﺳﭙﺎه اﻳـﺮان‪ ،‬ﻛـﻪ دﺷـﺖ‬ ‫ﮔَﻨﮓ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آﮔﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻓﺮود ﺑﻨﺪ از در دژ ﺑﺮداﺷﺖ و از ﻛـﻮه‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه در دژ را ﺑﺴﺖ و ﺑﺮ اﺳﺒﻲ ﺗﻴﺰرو ﺑﺮ‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ و ﻫﻤﺮاه ﺗﺨﻮار ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪي ﻛﻮه رﻓﺖ‪ .‬در ﺑﺮزﻛﻮه ﺟـﺎﻳﻲ را ﮔﺰﻳـﺪ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪123‬‬

‫ﻛﻪ ﺳﭙﺎه اﻳﺮان را ﺳﺮاﺳﺮ ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ از آﻧﺠﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑـﻪ ﺗﺨـﻮار‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻧﭽﻪ ﻣﻲﭘﺮﺳﻢ ﺑﻪ درﺳـﺘﻲ ﭘﺎﺳـﺦ ده و ﭼﻴـﺰي را از ﻣـﻦ ﭘﻨﻬـﺎن‬ ‫ﻣﺪار‪ .‬از درﻓﺸﺪاران ﻫﺮﻛﻪ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪ ،‬از ﻧﺎﻣﺶ و ﺟﺎه و ﭘﺎﻳﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﮕﻮي‪«.‬‬ ‫ﺳﭙﺎه ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻣـﺪ‪ .‬ﺳـﭙﺮداران و ﻧﻴـﺰهوران ﺳـﻮار و ﭘﻴـﺎده‪،‬‬ ‫زرﻳﻦﻛﻤﺮ و زرﻳﻦﺗﺮگ‪ ،‬دﺷﺖ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻧﮓ ﻛـﻮس در ﻣﻴـﺎن‬ ‫دو ﻛﻮه ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ و ﻋﻘﺎب را در آﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﺳـﺘﻮه ﻣـﻲآورد‪ .‬ﻓـﺮود ﻧﮕـﺎه‬ ‫ﻛــﺮد و ﮔﻔــﺖ‪» :‬آن درﻓــﺶ ﻛــﻪ ﻧﮕــﺎري از ﭘﻴــﻞ ﺑــﺮ ﺧــﻮد دارد‪ ،‬از آن‬ ‫ﻛﻴﺴﺖ؟« ﺗﺨﻮار ﭘﺎﺳـﺦ داد‪» :‬آن درﻓـﺶ از آن ﻃـﻮس‪ ،‬ﺳـﭙﻬﺪار ﺑـﺰرگ‬ ‫اﻳﺮان اﺳﺖ‪ .‬در ﭘﺸﺖ او ﻧﻴﺰ درﻓﺸﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﮕـﺎر ﺧﻮرﺷـﻴﺪ ﺑـﺮ آن‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬آن درﻓﺶ از آن ﻓﺮﻳﺒـﺮز‪ ،‬ﺑـﺮادر ﭘـﺪر ﺗﻮﺳـﺖ‪ .‬در ﭘﺸـﺖ او ﻧﻴـﺰ‬ ‫درﻓﺸﻲ اﻓﺮاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﮕﺎر ﻣـﺎه ﺑـﺮ آن اﺳـﺖ‪ .‬آن درﻓـﺶ ﻫـﻢ از آن‬ ‫ﮔﮋدﻫﻢ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﺗﺨﻮار ﺑـﺮ ﻳـﻚﻳـﻚ درﻓـﺶﻫـﺎ ﻧﮕﺮﻳﺴـﺖ و ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن و‬ ‫رزﻣﺠﻮﻳﺎن اﻳﺮان را ﺑﺮ ﻓﺮود ﻧﺎم ﺑﺮد‪ .‬ﻓﺮود ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﺰرﮔﺎن ﻟﺸـﻜﺮ اﻳـﺮان‬ ‫ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و از دﻳﺪار آﻧﺎن ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﺪ و ﻫﻤﭽﻮن ﮔﻞ ﺑﺸـﻜﻔﺖ‪ .‬در اﻳـﻦ‬ ‫ﻫﻨﮕﺎم ﭼﺸﻤﺎن ﻃﻮس ﺑﺮ ﻓﺮود و ﺗﺨﻮار‪ ،‬ﻛﻪ ﺳﻮار ﺑﺮ اﺳﺐ ﺑﺮ ﻓـﺮاز ﻛـﻮه‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻓﺘﺎد‪ ،‬از دﻳﺪن آن دو ﺑﺮآﺷﻔﺖ و ﻓﺮﻣـﺎن داد ﻛـﻪ ﺳـﭙﺎه ﺑـﺮ ﺟـﺎي‬ ‫درﻧﮓ ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﻳـﺪ ﻳﻜـﻲ از ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن را ﺑـﻪ ﺳـﺘﻴﻎ آن ﻛـﻮه‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ آن دو دﻻور ﮔﺴﺘﺎخ ﻛﻴﺴﺘﻨﺪ و ﺑـﺮاي ﭼـﻪ در آﻧﺠـﺎ‬ ‫اﻳﺴﺘﺎدهاﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ از ﻟﺸﻜﺮﻳﺎن ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻲﻫﻨﮕﺎم ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﻓﺘﻪاﻧـﺪ‪ ،‬ﻫـﺮ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪124‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻳﻚ را دوﻳﺴﺖ ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ زد‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ از ﺗﻮراﻧﻴﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻲدرﻧـﮓ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ آﻧﺎن ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎد و ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ آوردﺷﺎن ﺗﺎ ﺳﺮ از ﺗﻨﺸﺎن دور ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫اﮔﺮ از ﻛﺎرآﮔﺎﻫﺎن ﺗﻮراﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑـﻪ ﺷـﻤﺮدن ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن ﻣـﺎ و ﺑـﺮآورد‬ ‫ﺟﻨﮓاﻓﺰارﻫﺎ و ﻧﻴﺮوي ﻣﺎ ﭘﺮداﺧﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬در ﻫﻤﺎﻧﺠـﺎ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ دو ﻧﻴﻤﺸـﺎن‬ ‫ﻛﺮد‪«.‬‬ ‫ﺑﻬﺮام‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ ﮔﻮدرز‪ ،‬داﻧﺴﺖ ﻛﻪ اﻳـﻦ ﻛـﺎر را ﺧـﻮد ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ اﻧﺠـﺎم‬ ‫رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻲدرﻧﮓ ﭘﻴﺶ آﻣﺪ و ﺑﻪ ﻃﻮس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﻮه ﻣـﻲروم و‬ ‫آﻧﭽﻪ ﺳﺰاوار اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﻢ‪«.‬‬ ‫ﭘﺲ اﻧﺪﻳﺸﻨﺎك از ﻣﻴﺎن ﺳﭙﺎه ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮي ﻛﻮه ﺷﺘﺎﻓﺖ‪ .‬ﻓﺮود‬ ‫او را دﻳﺪ و از ﺗﺨﻮار ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻮر‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻲﭘﺮوا ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﺎ ﻣﻲآﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﻛﻴﺴﺖ؟«‬ ‫ﺗﺨﻮار ﮔﻔﺖ‪» :‬از او در ﺑﺎك ﻣﺸﻮ! ﮔﻤﺎﻧﻢ از ﮔﻮدرزﻳﺎن ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬اﻛﻨـﻮن‬ ‫از او ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺎر آﻣﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﺑﻬﺮام‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن اﺑﺮي ﻏﺮﻧﺪه ﺑﺮ ﺳﺘﻴﻎ ﻛﻮه ﺗﺎﺧـﺖ و ﺑﺎﻧـﮓ زد‪» :‬ﺷـﻤﺎ‬ ‫ﻛﻴﺴﺘﻴﺪ و آﻧﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟ ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﺳـﭙﺎه ﮔـﺮان را ﻧﻤـﻲﺑﻴﻨﻴـﺪ؟ ﻣﮕـﺮ‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ ﻛﻮس را ﻧﻤﻲﺷﻨﻮﻳﺪ؟«‬ ‫ﻓﺮود در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻬﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﻣﺮد ﺟﻬﺎﻧﺪﻳﺪه‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﮕﺮ از ﻣﺎ ﺗﻨـﺪي‬ ‫دﻳﺪهاي ﻛﻪ ﺗﻨﺪي ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﺳﺨﻦ ﻧﺮم ﮔـﻮي و ﻟـﺐ را ﺑـﻪ ﮔﻔﺘـﺎر ﺳـﺮد‬ ‫ﻣﻴﺎﻻي‪ .‬ﺗﻮ ﺷـﻴﺮ ﺟﻨﮕـﻲ ﻧﻴﺴـﺘﻲ و ﻣـﻦ آﻫـﻮﻳﻲ ﻧـﺎﺗﻮان ﻧﻴﺴـﺘﻢ‪ .‬ﻫـﺮ دو‬ ‫آدﻣﻴﺰادهاﻳﻢ و ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻓﺰوﻧﻲ و ﺑﺮﺗﺮي ﻧـﺪارﻳﻢ‪ .‬در ﻣـﺮدي و ﻧﻴـﺮوي‬ ‫ﺗﻦ‪ ،‬در داﺷﺘﻦ ﺳﺮ و دﺳﺖ و ﭘﺎي‪ ،‬ﻳـﺎ دل و ﻣﻐـﺰ و ﻫـﻮش‪ ،‬در زﺑـﺎن و‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪125‬‬

‫ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش ﺑﺮاﺑﺮﻳﻢ‪ .‬در ﻣﻦ ﻧﻴﻚ ﺑﻨﮕﺮ و ﺑﺒـﻴﻦ ﻛـﻪ آﻧﭽـﻪ ﻣـﻲﮔـﻮﻳﻢ‬ ‫ﻫﺴﺘﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﭘﺲ آرام ﺑﺎش و ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎي ﻣـﻦ ﻛـﻪ از ﺳـﺮ دوﺳـﺘﻲ و‬ ‫ﻣﻬﺮ اﺳﺖ ﭘﺎﺳﺦ ده‪ «.‬ﺑﻬﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﭙﺮس ﺗﺎ ﭘﺎﺳﺦ دﻫـﻢ‪ «.‬ﻓـﺮود ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»ﺳﺎﻻر ﺳﭙﺎه اﻳﺮان ﻛﻴﺴﺖ و ﺑﺰرﮔﺎن ﺳﭙﺎه ﻛﻴﺎﻧﻨﺪ؟« ﺑﻬﺮام ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺳـﺎﻻر‬ ‫ﺳﭙﺎه ﻣﺎ ﻃﻮس اﺳﺖ و از ﺑﺰرﮔﺎن ﺳﭙﺎه ﮔﻮدرز و رﻫﺎم و ﮔﻴـﻮ و ﮔـﺮﮔﻴﻦ‬ ‫و ﺷﻴﺪوش و ﻓﺮﻫﺎد و ﮔﮋدﻫﻢ و زﻧﮕﻪ ﺷﺎوران را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارﻳﻢ‪ «.‬ﻓﺮود‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﺮا از ﺑﻬﺮام ﻧﺎﻣﻲ ﻧﺒﺮدي؟ ﻣﻦ از ﮔﻮدرزﻳﺎن ﺗﻨﻬﺎ دل ﺑﻪ او ﺷـﺎد‬ ‫داﺷﺘﻢ‪ «.‬ﺑﻬﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﻴﺮﻣﺮد‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻬﺮام را از ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ؟« ﻓﺮود‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎم ﺑﻬﺮام را از ﻣﺎدرم ﺷﻨﻴﺪهام‪ .‬او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳـﭙﺎه اﻳـﺮان‬ ‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺮام را ﺑﺠـﻮﻳﻢ و زﻧﮕـﻪ ﺷـﺎوران را‪ ،‬ﻛـﻪ ﻫـﺮ دو از دوﺳـﺘﺎن‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚ ﭘﺪرم ﺑﻮدهاﻧﺪ‪«.‬‬ ‫ﺑﻬﺮام ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻫﻢ از ﺷﺎدي ﺷﻜﻔﺖ و ﻫﻢ در اﻧﺪوه ﺷـﺪ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺑﻪ ﻳﺎد ﺳﻴﺎوش اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﻪ ﻓﺮود ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﻬﺰاده ﺟﻮان‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑـﺎر‬ ‫آن درﺧﺖ ﺧﺴﺮواﻧﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﺗﻮ ﻓﺮود‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ ﺳﻴﺎوﺷـﻲ؟« ﻓـﺮود ﭘﺎﺳـﺦ‬ ‫داد‪» :‬آري‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﺮودم‪ «.‬ﺑﻬﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ از ﺳﻴﺎوش ﺷﻨﻴﺪم‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑـﺮ‬ ‫ﺑﺎزوي ﺧﻮد ﺧﺎﻟﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬ﺗﻦ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﻦ آن ﻧﺸـﺎﻧﻪ را در ﺗـﻮ‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻢ‪«.‬‬ ‫ﻓﺮود ﺟﺎﻣﻪ از ﺗﻦ ﺑﻴﺮون ﻛﺮد و ﺑﺎزوي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻬﺮام ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺑﻬـﺮام‬ ‫را ﺑﻪ ﻧﺎم و ﺗﺒﺎر او ﺑﺎور آﻣﺪ‪ .‬در ﺑﺮاﺑﺮش ﺳﺮ ﻓﺮود آورد و ﺑﻪ ﻧـﺰد او ﺑـﺮ‬ ‫ﺳﺘﻴﻎ ﻛﻮه رﻓﺖ‪ .‬ﻓﺮود از اﺳﺐ ﭘﻴﺎده ﺷﺪ و ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑـﺎ ﺑﻬـﺮام‬ ‫ﺑﻪ ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﻮد ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻬﺮام‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻦ ﻫـﻢاﻛﻨـﻮن ﭘـﺪر‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪126‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺧﻮد را زﻧﺪه ﻣﻲدﻳﺪم‪ ،‬از اﻳﻦ ﺷﺎدﺗﺮ ﻧﻤﻲﺷﺪم‪ .‬ﻣـﻦ ﺑـﺮاي آن ﺑـﻪ اﻳﻨﺠـﺎ‬ ‫آﻣﺪهام ﺗﺎ ﺳﺎﻻر ﺳﭙﺎه اﻳﺮان را ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ در دژ ﺧـﻮد ﺟﺸـﻦ و‬ ‫ﺳﻮري درﺧﻮر ﺳﭙﻬﺪار و ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن اﻳﺮان ﺑﺮ ﭘـﺎ دارم و آﻧﭽـﻪ از اﺳـﺐ و‬ ‫ﺷﻤﺸﻴﺮ و دﻳﮕﺮ ﺟﻨﮓاﻓﺰارﻫﺎ دارم ﺑﻪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن اﻳﺮان ﺑﺒﺨﺸﻢ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺧـﻮد‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه اﻳﺮان ﺑﭙﻴﻮﻧﺪم و ﺑﺮاي ﺧﻮﻧﺨﻮاﻫﻲ ﺳﻴﺎوش ﺑﻪ ﺗﻮران ﺑﺘﺎزم‪ .‬ﺗﻮ‬ ‫اﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﻧﺰد ﻃﻮس ﺑﺮو و از او ﺑﺨـﻮاه ﻛـﻪ ﺳـﭙﺎه را ﺑـﻪ دژ آورد‪ .‬ﻳـﻚ‬ ‫ﻫﻔﺘﻪاي ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ آﺳﺎﻳﺶ ﻧﻴﺎز دارﻳﺪ‪ .‬در ﻫﺸﺘﻤﻴﻦ‬ ‫روز ﻫﻤﻪ روي ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺮد‪«.‬‬ ‫ﺑﻬﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ آﻧﭽﻪ از ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪم ﺑﻪ ﻃﻮس ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬اﻣ‪‬ـﺎ ﻃـﻮس‪،‬‬ ‫ﺳﭙﻬﺪار اﻳﺮان‪ ،‬ﻣﺮدي ﻧﺎﺑﺨﺮد اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻨﺪ ﻫـﻴﭽﻜﺲ را ﻧﻤـﻲﺷـﻨﻮد‪ .‬داراي‬ ‫ﮔﻨﺞ و ﮔﺎه و ﻧﮋاد اﺳﺖ و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺷﺎه ﻧﺪارد‪ .‬ﭼـﻮن از‬ ‫ﭘﺸﺖ ﻧﻮذر اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﺟﻬﺎن ﻣـﻲداﻧـﺪ‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻣﺮا ﻧﭙﺬﻳﺮد و ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻨﺪي ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﻣﻦ رﻓﺘﻢ و ﺧﻮد ﺑـﻪ ﻧـﺰد‬ ‫ﺗﻮ ﺑﺎزﻧﮕﺸﺘﻢ و ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮ را ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺑﺪان ﻛـﻪ آن ﻛـﺲ از در دوﺳـﺘﻲ‬ ‫ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد را از ﮔﺰﻧﺪ او دور ﺑﺪاري‪ .‬ﻃﻮس ﻣﺮدي اﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮدﻛﺎﻣﻪ و دﻟﺶ ﺑﺎ ﻣـﺎ راﺳـﺖ ﻧﻴﺴـﺖ‪ ،‬زﻳـﺮا او ﻓﺮﻳﺒـﺮز را ﺑـﻪ ﺷـﺎﻫﻲ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﻛﻴﺨﺴﺮو را‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲآﻣﺪم‪ ،‬ﻓﺮﻣـﺎﻧﺶ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻮن ﺑﺎ ﺷﻤﺎ دو ﺗﻦ روﺑﻪرو ﺷـﺪم‪ ،‬از ﺗﺎزﻳﺎﻧـﻪ و ﺑﻨـﺪ ﺳـﺨﻦ‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻳﺎ ﺷـﻤﺎ را ﺑﻜﺸـﻢ‪ .‬اﻛﻨـﻮن ﻣـﻲروم‪ .‬اﮔـﺮ ﺗﻮاﻧﺴـﺘﻢ آن ﺗﻨـﺪﺧﻮي‬ ‫ﺑﻲﺧﺮد را رام ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﺰد ﺗﻮ ﺑﺎزﻣﻲﮔﺮدم و ﺗﻮ را ﭘﻴﺶ ﺳﭙﺎه اﻳـﺮان‬ ‫ﻣﻲﺑﺮم و اﮔﺮ ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮ آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺪان ﻛﻪ ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﻛﺸﺘﻦ ﺗﻮ آﻣـﺪه اﺳـﺖ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪127‬‬

‫آﻧﮕﺎه ﺧﻮد ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ درون دژ ﺑـﺎزﮔﺮد و در اﻧﺪﻳﺸـﻪ‬ ‫ﺟﺎن ﺧﻮد ﺑﺎش‪«.‬‬ ‫ﻓﺮود از ﺳﺮ ﺳﻨﮓ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﮔﺮزي را ﻛـﻪ در ﻛﻤـﺮ داﺷـﺖ‪ ،‬ﺑﻴـﺮون‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ و آن را ﺑﻪ ﺑﻬﺮام داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﮔﺮز ﮔـﺮان از ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﻳﺎدﮔـﺎر‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ روزي ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻛﺎر آﻳﺪ‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﻃﻮس دوﺳﺘﻲ و‬ ‫ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻣﺮا ﺑﭙﺬﻳﺮد‪«.‬‬ ‫ﺑﻬﺮام‪ ،‬ﻧﮕﺮان و اﻧﺪﻳﺸﻨﺎك‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺰد ﻃـﻮس ﺑﺎزﮔﺸـﺖ و ﺑـﻪ او ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»اي ﺳﭙﻬﺪار اﻳﺮان‪ ،‬ﺧﺮد ﺑﺎ ﺟﺎن ﺗﻮ ﻳﺎر ﺑـﺎد! ﻳﻜـﻲ از آن دو ﺗـﻦ ﻓـﺮود‪،‬‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺳﻴﺎوش‪ ،‬ﺑﺮادر ارﺟﻤﻨـﺪ ﻛﻴﺨﺴـﺮو اﺳـﺖ‪ .‬ﺷـﺎه ﻛﻴﺨﺴـﺮو از ﺗـﻮ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻛـﻪ ﮔـﺮد ﻓـﺮود ﻧﮕـﺮدي‪ .‬اﻛﻨـﻮن ﻓﺮﻣـﺎن ﺷـﺎه را ﺑـﻪ ﻳـﺎد آر و‬ ‫ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪ رﻓﺘﺎرﻛﻦ!« ﻃﻮس ﻧﺎﺑﺨﺮد و ﺳﺘﻢﻛﻴﺶ ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬ﺳﭙﻬﺪار ﻣـﻨﻢ‬ ‫و ﻓﺮﻣﺎن ﺳﭙﺎه ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ آوري‪ ،‬ﻧﻪ اﻳﻨﻜـﻪ ﺑـﺎ‬ ‫او ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻲ و از ﻛﺎر و ﺗﺒﺎرش ﺑﭙﺮﺳﻲ! اﮔﺮ او ﺷﻬﺰاده اﺳـﺖ‪ ،‬ﭘـﺲ‬ ‫ﻣﻦ ﻛﻴﺴﺘﻢ؟ ﭼﺮا ﻳﻚ ﺗﻮراﻧﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺴﺘﺎخ ﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛـﻮه آﻳـﺪ و‬ ‫ﺑﺮ ﻣﻦ راه ﺑﺒﻨﺪد؟ ﺗﻮ از ﻳﻚ ﺳﻮار ﺑـﻲﻫﻨـﺮ ﺗﺮﺳـﻴﺪي؟ او ﺳـﭙﺎه را دﻳـﺪه‬ ‫اﺳﺖ و از ﭼﻨﺪ و ﭼﻮن ﻧﻴﺮوي ﻣﺎ آﮔﺎه ﺷﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﺗـﻮ او را زﻧـﺪه رﻫـﺎ‬ ‫ﻛﺮدي و ﺑﺎزﮔﺸﺘﻲ؟« آﻧﮕﺎه‪ ،‬ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﺑﺮاي ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻦﻫﺎي ﺑﻬﺮام و ﭘﻴﺎم‬ ‫ﻓﺮود‪ ،‬درﻧﮓ ﻛﻨـﺪ‪ ،‬روي ﺑـﻪ ﺳـﭙﺎه ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬از ﻣﻴـﺎن ﺷـﻤﺎ ﻳـﻚ‬ ‫ﻧﺎﻣﺠﻮي ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﺗﻮراﻧﻲ ﮔﺴﺘﺎخ ﺑﺘﺎزد و ﺳﺮش را ﺑﺎ ﺧﻨﺠـﺮ‬ ‫از ﺗﻦ دور ﻛﻨﺪ!«‬ ‫ﻳﻜﻲ از ﺳﻮاران ﭘﻴﺶ آﻣﺪ‪ .‬او »رﻳﻮﻧﻴﺰ« داﻣﺎد ﻃﻮس ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻬﺮام ﺑـﻪ او‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪128‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﭘﻬﻠﻮان‪ ،‬از ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺧﻮرﺷـﻴﺪ و ﻣـﺎه ﺑﺘـﺮس و از روي ﺷـﺎه‬ ‫اﻳﺮان دﻟﺖ را ﺑﻪ ﺷﺮمآور‪ .‬ﻓﺮود ﺑﺮادر اوﺳﺖ و ﺟﻮاﻧﻲ دﻟﻴﺮ و ﻣـﺮداﻓﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ از ﭼﻨﮓ او ﺟﺎن ﺑﻪ در ﻧﺨﻮاﻫﻲ ﺑﺮد‪ «.‬ﻃـﻮس از ﮔﻔﺘـﺎر ﺑﻬـﺮام‬ ‫ﺑﺮآﺷﻔﺖ و دل ﺑﻪ اﻧﺪرز او ﻧﺴﭙﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از دﻻوران ﻓﺮﻣـﺎن داد ﺗـﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻮي ﻓﺮود‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺘﻴﻎ ﻛﻮه ﺑﺘﺎزﻧﺪ‪ .‬ﺑﻬﺮام ﺑﺮ آﻧﺎن ﺑﺎﻧﮓ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اي‬ ‫ﺑﻲﺧﺮدان‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮادر ﻛﻴﺨﺴﺮو‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ ﺳﻴﺎوش‪ ،‬ﺑـﺮ ﺳـﺮ آن‬ ‫ﻛﻮه اﺳﺖ؟ ﻫﺮ ﻛﻪ او را ﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻨﺪارد ﻛﻪ ﺳﻴﺎوش را دﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﺷـﻤﺎ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﺎ ﺳﻴﺎوش ﺑﺠﻨﮕﻴﺪ؟ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻳﻚ ﺑـﺎر دﻳﮕـﺮ ﺳـﻴﺎوش را‬ ‫ﺑﻜﺸﻴﺪ؟«‬ ‫دﻻوران ﺗﺎ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬درﻧﮓ ﻛﺮدﻧﺪ و از ﺗﺎﺧﺘﻦ ﺑـﻪ ﺳـﻮي‬ ‫ﻓﺮود دل ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺑﺎر داﻣﺎد ﻃﻮس از ﺳـﭙﺎه ﺑﻴـﺮون آﻣـﺪ و ﺑـﺮاي‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداري از ﺳﭙﻬﺪار‪ ،‬ﮔﺮدن ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺖ‪ .‬از راه ﭼﺮم ﺑﻪ ﺳﻮي ﺳﭙﻴﺪﻛﻮه‬ ‫ﺗﺎﺧﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻓﺮود ﺑﺮ او اﻓﺘـﺎد و درﻳﺎﻓـﺖ ﻛـﻪ او ﺑﻬـﺮام ﻧﻴﺴـﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫ﺗﺨﻮار ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﻮس ﺧﻮاﺳﺖ‪ ‬ﻣﺮا ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ اﻳـﻦ‬ ‫ﻣﺮد ﻛﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ او از راه دوﺳﺘﻲ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﻴﺎزش ﺑـﻪ زره و ﺧـﻮد و‬ ‫اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﻨﮓاﻓﺰار ﻣﻲﺑﻮد؟!« ﺗﺨﻮار ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳـﻦ ﻣـﺮد‪ ،‬رﻳـﻮﻧﻴﺰ‪ ،‬داﻣـﺎد‬ ‫ﻃﻮس اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻬﻞ ﺧﻮاﻫﺮ دارد و او ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺴـﺮ ﺧـﺎﻧﻮاده اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﺮدي‬ ‫اﺳﺖ ﻓﺮﻳﺒﮕﺮ و ﭼﺎﭘﻠﻮس‪«.‬‬ ‫ﻓﺮود آﻣﺎده ﻧﺒﺮد ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬او ﺑﻪ دﺷﻤﻨﻲ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻫﻨﮕـﺎم‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ راه اﻫﺮﻳﻤﻦ ﻣﻲﺳﭙﺎرد‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ آﻧﻜﻪ ﺗﻦ ﺑﻲﺟـﺎﻧﺶ‬ ‫را ﺑﺮ داﻣﻦ ﭼﻬﻞ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﮕﺬارم‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺮ دﺷﻤﻨﻲ ﻧـﺪارم‪ .‬او‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪129‬‬

‫را ﻧﻤﻲﻛﺸﻢ‪ .‬اﺳﺒﺶ را ﺑﺎ ﺗﻴﺮ ﺑـﺮ ﺧـﺎك ﻣـﻲاﻓﻜـﻨﻢ‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ ﺑـﻪ راه ﺧـﺮد‬ ‫ﺑﺎزآﻳﺪ‪ «.‬ﺗﺨﻮار ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﻮد او را ﺑﺮﺧﺎك ﺑﻴﻔﻜﻨـﻲ ﺑﻬﺘـﺮ اﺳـﺖ‪ .‬دل‬ ‫ﻃﻮس از ﻣﺮگ او ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﻮﺧﺖ و دﺳﺖ از دﺷﻤﻨﻲ ﺑﺮﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪«.‬‬ ‫ﻓﺮود درﻧﮓ ﻛﺮد ﺗﺎ رﻳﻮﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﻮه ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻛﻤﺎن را ﻛﺸـﻴﺪ‬ ‫و ﭘﻬﻠﻮي او را ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬رﻳﻮﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺧﺎك اﻓﺘﺎد و اﺳﺐ او ﺑـﻪ ﺳـﻮي‬ ‫ﺳﭙﺎه اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫ﻃﻮس ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﺑﻪ »زراﺳﺐ« ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻛﻨﻮن ﺗﻮ ﺧﻮد را آﻣـﺎده‬ ‫ﻛﻦ و ﻛـﻴﻦ رﻳـﻮﻧﻴﺰ را ﺑﺨـﻮاه‪ .‬در ﺳـﭙﺎه ﻛﺴـﻲ را ﻧﻤـﻲﺷﻨﺎﺳـﻢ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﻛﻴﻦﺧﻮاﻫﻲ داﻣﺎد ﻣﻦ ﺑﺮود‪«.‬‬ ‫زراﺳﺐ ﺑﺮ اﺳﺐ ﻧﺸﺴﺖ و ﻫﻤﭽﻮن آﺗﺶ از ﺟﺎي ﺑﺠﺴﺖ‪ .‬ﻓـﺮود او‬ ‫را ﺑﻪ ﺳﻮي ﻛﻮه ﺗـﺎزان دﻳـﺪ و ﺑـﻪ ﺗﺨـﻮار ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺑـﺎز ﺳـﻮاري دﻳﮕـﺮ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ او را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳـﻲ‪ «.‬ﺗﺨـﻮار ﮔﻔـﺖ‪» :‬اﻳـﻦ زراﺳـﺐ‪ ،‬ﭘﺴـﺮ‬ ‫ﻃﻮس اﺳﺖ ﻛﻪ از ﭘﻴﻞ ﺟﻨﮕﻲ ﻫﻢ اﺳﺐ ﻧﻤﻲﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜـﻲ از ﺧـﻮاﻫﺮان‬ ‫رﻳﻮﻧﻴﺰ ﻫﻤﺴﺮ اوﺳﺖ‪ .‬ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻛـﻴﻦﺧـﻮاﻫﻲ ﺑـﺮادر زن و ﺷـﻮي‬ ‫ﺧﻮاﻫﺮ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬در ﻛﺸﺘﻦ او درﻧﮓ ﻣﻜﻦ ﺗﺎ ﻃﻮس دﻳﻮاﻧﻪ و ﺗﻨﺪﺧﻮي‬ ‫ﻣﺎ را ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮار ﻧﻴﻨﮕﺎرد‪«.‬‬ ‫ﻓﺮود ﻛﻤﺎن ﻛﺸﻴﺪ و اﻳﻦ ﺑﺎر ﺳﻮار را ﺑﺎ ﺗﻴﺮي ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻪ اﺳﺐ دوﺧﺖ‪.‬‬ ‫اﺳﺐ زﺧﻤﮕﻴﻦ ﺳﻮار ﺑﻲﺟﺎن را ﺑﺮ زﻣـﻴﻦ اﻓﻜﻨـﺪ و ﺧـﻮد ﺑـﻪ ﻟﺸـﻜﺮﮔﺎه‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم از ﺳﭙﺎه اﻳﺮان ﺧﺮوش ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻫﻤﻪ از ﻣﺮگ‬ ‫زراﺳﺐ اﻓﺴﺮده ﺷﺪﻧﺪ و ﻛﻼه از ﺳﺮ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬دل ﻃﻮس آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ و‬ ‫دﻳﺪﮔﺎن او ﭘﺮ اﺷﻚ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺷﺘﺎب زره ﺑﺮ ﺗﻦ ﻛﺮد‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﻛﻮﻫﻲ ﺑﺰرگ‬ ‫ﺑﺮ زﻳﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﺳﻮي ﻓﺮود اﺳﺐ ﺗﺎﺧﺖ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪130‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺗﺨﻮار ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﺧﻮد ﻃﻮس آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ از ﭘﺲ اﻳﻦ ﻧﻬﻨـﮓ‬ ‫ﻛﺎردﻳﺪه ﺑﺮﻧﻤﻲآﻳﻲ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮوﻳﻢ و در دژ را ﺳﺨﺖ ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ‪ .‬داﻣﺎد و ﭘﺴـﺮ او‬ ‫را ﻛﺸﺘﻪاي‪ .‬اﻛﻨﻮن ﺑﺎﻳﺪ آﻣـﺎده ﭘﻴﻜـﺎر ﺷـﻮي‪ «.‬ﻓـﺮود از ﺳـﺨﻦ ﺗﺨـﻮار‬ ‫ﺑﺮآﺷﻔﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا از ﻃـﻮس ﻣﺘﺮﺳـﺎن‪ .‬اﻛﻨـﻮن ﻛـﻪ ﺟﻨـﮓ درﮔﺮﻓﺘـﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻛﻪ ﻓﺮودم‪ ،‬ﭼﻪ ﻃـﻮس ﺑﻴﺎﻳـﺪ‪ ،‬ﭼـﻪ ﺷـﻴﺮ و ﭘﻴـﻞ ژﻳـﺎن‪«.‬‬ ‫ﺗﺨﻮار ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﻬﺰاده‪ ،‬آرام ﺑﺎش‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ دﻟﻴـﺮ و ﻣﺮداﻓﻜﻨـﻲ‪،‬‬ ‫اﻣ‪‬ﺎ اﮔﺮ از آﻫﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬ﻳﻚﺗﻨﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳـﻲ ﻫـﺰار‬ ‫ﺳﭙﺎه ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ‪ .‬آﻧﺎن ﺑﻪ ﻓﺮاز ﻛﻮه ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺗﺎﺧﺖ‪ .‬ﻧﻪ دژ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺬاﺷـﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﻪ ﻓﺮود‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻃﻮس ﮔﺰﻧﺪي رﺳﺪ و ﺳﭙﺎه اﻳﺮان ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﻴﻦﺧـﻮاﻫﻲ‬ ‫ﺳﻴﺎوش رود‪ ،‬ﺷﺎه اﻳﺮان ﺳﺨﺖ دلآزرده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺮد ﺗﺎ ﺑـﻪ درون‬ ‫دژ ﺑﺮوﻳﻢ و ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﻓﺮود ﮔﺮوﻫﻲ از ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎن و زﻳﺒﺎروﻳﺎن را ﺑﺮ ﺑﺎره دژ دﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑـﻪ‬ ‫او ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮ او ﮔﺮان آﻣﺪ ﻛﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻢ آﻧـﺎن ﺑﻴﻤﻨـﺎك ﺑـﻪ دژ‬ ‫ﺑﺎزﮔﺮدد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮ ﺟﺎي ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗﺨﻮار ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﺳﺮ ﺟﻨـﮓ‬ ‫داري‪ ،‬ﻃﻮس را ﻣﻜﺶ‪ .‬اﺳﺐ او را ﺑﻴﻔﻜﻦ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺗﻨﺪﺧﻮي ﭘﻴﺮ دل از‬ ‫ﺟﻨﮓ ﺑﺮدارد‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮد و ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎه ﺑﺎز ﻧﮕﺮدد‪ ،‬ﺳﭙﺎه او ﻳﻜﺴﺮ ﺑﺮ‬ ‫ﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﺎﺧﺖ‪«.‬‬ ‫ﻓﺮود ﭘﻨﺪار ﺗﺨﻮار را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬ﻛﻤﺎن ﻛﺸﻴﺪ و ﺗﻴﺮي ﺑﺮ اﺳـﺐ ﻃـﻮس‬ ‫اﻓﻜﻨﺪ‪ .‬ﻃﻮس از اﺳﺐ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻓﺘﺎد‪ .‬از اﻳﻦ ﺷﻜﺴﺖ ﺷﺮﻣﺴﺎر ﺷـﺪ‪ .‬ﺗـﺎب‬ ‫ﺷﺮﻣﺴﺎري ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬آﺗﺶ ﺧﺸﻢ ﺗﻴﺰﺗﺮ ﻛـﺮد‪ .‬ﭘﻴـﺎده‪ ،‬ﺳـﭙﺮ ﺑـﺮ دوش‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻟﺸﻜﺮﮔﺎه ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬ﻓﺮود ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬ﺷﮕﻔﺘﺎ! ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﭼﻪ ﻛﺴـﻲ را ﺳـﭙﻬﺪار‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪131‬‬

‫اﻳﺮان ﻛﺮده اﻧﺪ؟! اﻳﻦ ﻣﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺳـﻮار ﻧﻤـﻲﺗﻮاﻧـﺪ ﺑﺠﻨﮕـﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧـﻪ‬ ‫ﺳﭙﺎﻫﺪاري ﻣﻲﻛﻨﺪ؟!«‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎره از ﺳﺨﻦ ﻓﺮود ﺑﻪ ﺧﻨﺪه آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬در ﻣﻴﺎن آﻧـﺎن‬ ‫زﺑﺎن ﺑﻪ زﺑﺎن ﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﻃﻮس ﭘﻴﺮ از ﻳـﻚ ﺗﻴـﺮ ﻓـﺮود ﺑـﺮ ﺧـﺎك ﻏﻠﺘﻴـﺪ!‬ ‫ﻃﻮس از ﻛﻮه ﺑﻪ زﻳﺮ آﻣﺪ‪ .‬ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﮔﺮد او را ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ و ﺷـﺎدﻣﺎن ﺷـﺪﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻨﺪرﺳﺖ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ رﻓﺘﺎر ﻓﺮود ﺑﺎ ﺳﭙﻬﺪار اﻳﺮان ﺑـﺮ دﻻوران‬ ‫ﺳﭙﺎه ﮔﺮان آﻣﺪ‪ .‬ﮔﻴﻮ‪ ،‬ﻛﻪ در آﻏﺎز‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ دﻳﮕﺮ ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن‪ ،‬ﻧـﻪ رﻓـﺘﻦ از راه‬ ‫ﻛﻼت را روا ﻣﻲداﻧﺴﺖ و ﻧﻪ ﺟﻨﮕﻴﺪن ﺑﺎ ﻓﺮود را ﻣﻲﭘﺴﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬اﻛﻨـﻮن در‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﻮس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﺮود ﺟﻮان ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺳـﭙﺎه اﻳـﺮان را ﭼﻨـﻴﻦ‬ ‫ﺧﻮار ﺑﺸﻤﺎرد‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﻪ در راه ﻛﻴﻦﺧﻮاﻫﻲ ﺳﻴﺎوش ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺒﺎزي آﻣﺪهاﻳـﻢ‪.‬‬ ‫از ﻓﺮود ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ رﻓﺘﺎر ﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺑﺮ اﺳﺐ ﻧﺸﺴﺖ و از راه ﭼـﺮم ﺑـﻪ ﺳـﻮي ﺳـﭙﻴﺪﻛﻮه‬ ‫ﺗﺎﺧﺖ‪ .‬ﻓﺮود‪ ،‬ﺑﺎ دﻳﺪن او‪ ،‬آﻫﻲ ﺳـﺮد ﺑـﺮآورد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اﻳـﻦ ﭘﻬﻠﻮاﻧـﺎن‬ ‫اﻳﺮاﻧﻲ ﭼﻪ دﻻورﻧﺪ! اﻣ‪‬ﺎ ﮔﻮﻳﻲ ﺑـﺎ ﺧـﺮد ﺑﻴﮕﺎﻧـﻪاﻧـﺪ‪ .‬ﭼﻨـﻴﻦ ﻛـﻪ اﻳﻨـﺎن را‬ ‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪ ،‬ﮔﻤﺎن ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ در ﻛﻴﻦﺧﻮاﻫﻲ ﺳﻴﺎوش ﭘﻴﺮوز ﺷـﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻨﮓ دﻻوري ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﮔﺴﺘﺎﺧﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﻴﺶ از ﻫﺮ ﭼﻴـﺰ ﺑـﻪ‬ ‫ﺧﺮد ﻧﻴﺎز دارد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻴﺨﺴﺮو ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﺷﻮد ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﻮران زﻣـﻴﻦ‬ ‫آﻳﺪ‪ .‬ﺗﺨﻮار‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﻮار ﻛﻪ ﺗﺎزان ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﻛﻴﺴـﺖ؟« ﺗﺨـﻮار ﮔﻔـﺖ‪» :‬اﻳـﻦ‬ ‫اژدﻫﺎي دژم ﮔﻴﻮ اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻴﺨﺴﺮو را از ﺗـﻮران ﺑـﻪ اﻳـﺮان ﺑـﺮد‪.‬‬ ‫ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻛﻴﺨﺴﺮو را ﻳﺎﻓـﺖ و در ﺑﺎزﮔﺮداﻧـﺪن او‬ ‫ﺑﻪ اﻳﺮان رﻧﺞﻫﺎ ﺑﺮد و ﺟﻨﮓﻫﺎ ﻛﺮد‪«.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪132‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻓﺮود ﺗﻴﺮي ﺑﺮ اﺳﺐ ﮔﻴﻮ اﻓﻜﻨﺪ‪ .‬ﮔﻴﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺧﺎك اﻓﺘـﺎد و ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﺷـﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﭘﻴﺎده ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎه ﺑﺎزﮔﺮدد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎن ﺑﺮ ﻓـﺮاز دژ ﺧﻨـﺪه‬ ‫در دادﻧﺪ‪ .‬ﮔﻴﻮ از ﺧﻨﺪه آﻧﺎن ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ آﻣﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼـﻪ ﻣـﻲﺗﻮاﻧﺴـﺖ‬ ‫ﺑﻜﻨﺪ؟! ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن او را دﻟﺪاري دادﻧﺪ‪ .‬ﺑﻴﮋن ﺑﻪ ﻧﺰد او آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘـﺪر‪،‬‬ ‫اي ﭘﻬﻠﻮان ﺗﻴﺰﭼﻨﮓ ﺷﻴﺮاﻓﻜﻦ‪ ،‬ﭼﺮا ﮔﺬاﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺗﻮراﻧﻲ ﺑﻲﻣﺎﻳـﻪ ﺗـﻮ‬ ‫را ﺑﻪ ﺧﻮاري از اﺳﺐ ﺑﺮ ﺧﺎك اﻧﺪازد؟« ﮔﻴﻮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺴـﺮ‪ ،‬اﺳـﺒﻢ ﻛﺸـﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪم ﻛﻪ ﺧﻮد را از ﺗﻴﺮرس او دور ﻛﻨﻢ‪«.‬‬ ‫ﺑﻴﮋن از ﺷﻜﺴﺖ ﭘﺪر ﺳﺮاﻓﻜﻨﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ و آزرده از ﮔﻴﻮ روي‬ ‫ﺑﮕﺮداﻧﺪ‪ .‬ﮔﻴﻮ را از اﻳﻦ رﻓﺘﺎر ﻓﺮزﻧﺪ ﺧـﻮش ﻧﻴﺎﻣـﺪ‪ .‬ﺳـﺨﺖ ﺑﺮآﺷـﻔﺖ و‬ ‫ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪاي ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﻴﮋن ﻛﻮﺑﻴـﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺟـﻮان ﻛﺎرﻧﺎدﻳـﺪه ﻧـﺎدان‪ ،‬ﻣﮕـﺮ‬ ‫ﻧﺸﻨﻴﺪهاي ﻛﻪ در رزم اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﺎﻳـﺪ‪ ،‬ﻧـﻪ ﺑـﻲﭘﺮواﻳـﻲ و ﭘﺮﺧـﺎش؟ در ﺗـﻮ‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ از ﺧﺮد ﻣﺎﻳﻪاي ﻧﺪﻳﺪهام‪«.‬‬ ‫دل ﺑﻴﮋن از ﺗﻨﺪي ﭘﺪر و ﻧﻜـﻮﻫﺶﻫـﺎي او ﺑـﻪ درد آﻣـﺪ‪ .‬ﺑـﻪ ﻳـﺰدان‬ ‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرد ﻛﻪ از ﭘﺎي ﻧﺨﻮاﻫـﺪ ﻧﺸﺴـﺖ ﺗـﺎ ﻛـﻴﻦ زراﺳـﺐ از ﻓـﺮود‬ ‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ .‬ﺑـﻪ ﻧـﺰد ﮔـﮋدﻫﻢ رﻓـﺖ و از او ﺧﻮاﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻳﻜـﻲ از اﺳـﺒﺎن‬ ‫ﺗﻴﺰﮔﺎﻣﺶ را ﺑﻪ او دﻫﺪ‪ .‬ﮔﮋدﻫﻢ رﻓﺘﻦ ﺑﻴﮋن را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻓـﺮود روا ﻧﺪﻳـﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﮋن ﺑﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد ﭘﺎي ﻓﺸﺮد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ دﻳﺪ ﮔـﮋدﻫﻢ ﺧـﻮاﻫﺶ او‬ ‫را ﻧﻤﻲﭘﺬﻳﺮد‪ ،‬ﺑﻪ اوﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ اﺳﺐ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﭘﻴﺎده ﺑﻪ ﺟﻨﮓ او‬ ‫ﻣﻲروم‪«.‬‬ ‫ﮔﮋدﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﮋن را در رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻓﺮود اﺳﺘﻮار و ﺳﺮﺳﺨﺖ دﻳـﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﺳﺐ ﺧﻮد را ﺑﻪ او داد‪ .‬ﺑﻴﮋن زره ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺑـﻪ ﺳـﭙﻴﺪﻛﻮه‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪133‬‬

‫ﺗﺎﺧﺖ‪ .‬ﻓﺮود از ﺗﺨﻮار ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اﻛﻨﻮن ﺑﮕﻮ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟـﻮان ﻛﻴﺴـﺖ و ﺑـﺮ‬ ‫ﻣﺮگ او ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻳﺴﺖ؟« ﺗﺨﻮار ﮔﻔﺖ‪» :‬او در ﻣﻴﺎن ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﺟﻮان‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻴﮋن اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ ﮔﻴﻮ‪ .‬ﭘﺪرش ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ ﻓﺮزﻧـﺪ را دارد‬ ‫و او را در ﺟﻬﺎن از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮔﺮاﻣﻲﺗﺮ ﻣﻲدارد‪ .‬ﺑﺮ زرﻫـﻲ ﻛـﻪ ﭘﻮﺷـﻴﺪه‬ ‫اﺳﺖ ﻫﻴﭻ ﺗﻴﺮ و ژوﺑﻴﻨـﻲ ﻛـﺎرﮔﺮ ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ دﻻور ﺑـﺪون اﺳـﺐ ﻫـﻢ‬ ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻲﺑﺎك و ﺳﺮﺳﺨﺖ ﺑﺠﻨﮕﺪ‪«.‬‬ ‫ﻓﺮود ﻛﻤﺎن ﻛﺸﻴﺪ و ﺗﻴﺮي ﺑﺮ اﺳﺐ او اﻓﻜﻨﺪ‪ .‬اﺳﺐ ﻓﺮوﻏﻠﺘﻴﺪ و ﺑﻴـﮋن‬ ‫ﺳﺒﻚ از ﺧﺎك ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﭘﻴﺎده‪ ،‬ﺗﻴﻎ در دﺳـﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺳـﻮي ﺳـﺘﻴﻎ ﻛـﻮه‬ ‫ﺷﺘﺎﻓﺖ و ﻓﺮﻳـﺎد ﺑـﺮآورد‪» :‬اي ﺟـﻮان ﮔﺴـﺘﺎخ‪ ،‬ﻧﻤـﻲداﻧـﻲ ﻛـﻪ دﻻوران‬ ‫ﺑﻲاﺳﺐ ﻫﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺠﻨﮕﻨﺪ؟ اﮔﺮ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﻤﺎﻧﻲ و ﻧﮕﺮﻳﺰي‪،‬‬ ‫ﻣﺮا ﺧﻮاﻫﻲ آزﻣﻮد و اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺟﻨﮓ را ﺟﺎوداﻧﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮد‪«.‬‬ ‫ﻓﺮود ﺗﻴﺮي دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺑﻴﮋن اﻓﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﮋن ﺳﭙﺮ ﺑﺮ ﺳـﺮﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﻴـﺮ‬ ‫ﺳﭙﺮ را ﺷﻜﺎﻓﺖ‪ ،‬اﻣ‪‬ﺎ از زره ﺑﻴﮋن ﻧﮕﺬﺷﺖ‪ .‬ﺑﻴﮋن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳـﻮي ﺳـﺘﻴﻎ‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻓﺮود ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ از ﺑﺮاﺑﺮ او دور ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻴﮋن او را دﻧﺒﺎل ﻛﺮد و‬ ‫ﺗﻴﻎ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺮ اﺳﺐ او ﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬اﺳﺐ ﺑﻪ ﺧﺎك درآﻣﺪ‪ .‬ﻓـﺮود ﭘﻴـﺎده ﺑـﻪ‬ ‫درون دژ ﺷﺘﺎﻓﺖ و دﻟﻴـﺮان ﺑـﻲدرﻧـﮓ در دژ را ﺑﺴـﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴـﮋن ﺧـﺮوش‬ ‫ﺑﺮآورد‪» :‬اي ﻧﺎﻣﺠﻮي ﮔﺴﺘﺎخ‪ ،‬ﭼﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ از ﺑﺮاﺑﺮﺷﺪن ﺑـﺎ ﻣـﺮدي ﭘﻴـﺎده‬ ‫ﮔﺮﻳﺨﺘﻲ؟ ﺷﺮﻣﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪ؟«‬ ‫در دژ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و اﻛﻨﻮن از ﺑﻴﮋن ﻛﺎري ﺑﺮﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﺰد ﻃﻮس‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﻨﮕﻴﺪن ﺑﺎ ﻓـﺮود ﻛـﺎري ﺑـﺲ دﺷـﻮار‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬او ﻫﻢ دﻻور اﺳﺖ و ﺑﻲﺑﺎك‪ ،‬ﻫﻢ داراي دژي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﻪ آن راه‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪134‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻧﺘﻮان ﻳﺎﻓﺖ‪ «.‬ﻃﻮس ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻛﺮد ﻛﻪ از دژ ﻓـﺮود ﮔـﺮد ﺑـﻪ ﺧﻮرﺷـﻴﺪ‬ ‫ﺑﺮﺧﻮاﻫﺪ اﻓﺸﺎﻧﺪ و ﺧﻮن ﻓﺮود را ﺑﺮ ﺧﺎك ﺧﻮاﻫﺪ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕـﺎﻣﻲ ﻛـﻪ‬ ‫ﺷﺐ در رﺳﻴﺪ‪ ،‬دﻟﻴﺮان و ﻳﺎران ﻓﺮود در دژ ﺧﻮد را آﻣﺎده ﻧﺒﺮد ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷــﺐ ﺗﺎرﻳــﻚ ﺑــﻮد و دلﻫــﺎ ﺗﺎرﻳــﻚ و ﺳــﺮﻫﺎ ﭘﺮاﻧﺪﻳﺸــﻪ‪ .‬ﺑــﺎ اﻳﻨﻜــﻪ‬ ‫ﻫﻴﭽﻜﺲ را ﺧﻮاب ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﺟﺮﻳﺮه ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ رﻓﺖ ﺗـﺎ زﻣـﺎﻧﻲ‬ ‫ﺑﻴﺎﺳﺎﻳﺪ و ﭘﻴﺶ از ﺳﭙﻴﺪه ﺑﺮﺧﻴﺰد و ﺑﺮاي ﻫﻤﺪﻟﻲ ﺑﺎ ﻓﺮود در ﺟﻨﮓ آﻣﺎده‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﭘﻠﻚﻫﺎ را ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﻬﺎد‪ ،‬در ﺧﻮاب دﻳـﺪ ﻛـﻪ از ﺳـﭙﻴﺪﻛﻮه‬ ‫زﺑﺎﻧﻪﻫﺎي آﺗﺶ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺳﺮ ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ .‬ﭼﺸـﻢﻫـﺎ را ﺑﮕﺸـﻮد و از درد و‬ ‫اﻧﺪوه ﺑﺮ ﺧﻮد ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮ ﺳﺮ دﻳﻮار دژ رﻓﺖ و ﻧﮕـﺎﻫﻲ ﺑـﻪ ﺳـﭙﺎه ﻃـﻮس‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬دﻟﺶ از ﺑﺴﻴﺎري ﺳﭙﺎه ﺑﻠﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺑـﻪ ﻧـﺰد ﻓـﺮود رﻓـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺪار ﺷﻮ ﻛﻪ ﺑﺨﺖ ﻣﺎ ﻓﺮوﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺮاﺳﺮ ﻛـﻮه را ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن‬ ‫ﻃﻮس ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ «.‬ﻓﺮود ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎدر‪ ،‬دل ﺧﻮد را ﭼﻨـﻴﻦ ﭘﺮاﻧـﺪوه ﻣـﺪار‪.‬‬ ‫اﮔﺮ زﻣﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﺎري ﻧﻤﻲﺗﻮان ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺪرم از ﺑﻲ ﺧﺮدي‬ ‫و ﺧﻮدﻛﺎﻣﮕﻲ ﻛﺎووس و ﺳﺘﻢ و ﺧﻮي اﻫﺮﻳﻤﻨـﻲ اﻓﺮاﺳـﻴﺎب در ﺟـﻮاﻧﻲ‬ ‫ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻨﺪﺧﻮﻳﻲ و ﺑﻲﺧﺮدي ﻃﻮس در ﺟﻮاﻧﻲ‬ ‫ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮم‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻮﺷﻢ ﺗﺎ ﺧﻮار و ﻓﺮوﻣﺎﻧﺪه ﻧﻤﻴﺮم‪ .‬ﻣﻦ از اﻳﺮاﻧﻴﺎن زﻧﻬﺎر‬ ‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ ﻣﻦ دوﺳﺘﻲ ﻛﺮدم و دوﺳـﺘﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ‪ ،‬زﻳـﺮا‬ ‫ﻣﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺳﻴﺎوش و ﺑﺮادر ﻛﻴﺨﺴﺮوم‪ ،‬اﻣ‪‬ﺎ آﻧﺎن ﺑﺎ دﺷﻤﻨﻲ ﺑﻪ ﻣـﻦ ﭘﺎﺳـﺦ‬ ‫دادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪﺗﺮ از آﻧﻜﻪ ﺑﺎ دﺷﻤﻨﻲ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ روﺑﻪرو ﺑﺎﺷﻨﺪ‪«.‬‬ ‫آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺧﻮد ﺗﺮگ و زره داد و ﺧﻮد ﺗﺮﮔﻲ روﻣـﻲ ﺑـﺮ ﺳـﺮ‬ ‫ﻧﻬﺎد‪ ،‬ﻛﻤﺎن ﻛﻴﺎﻧﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و از ﺑﺎره دژ ﻓﺮود آﻣﺪ‪ .‬ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻧﺶ ﺑـﺎ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪135‬‬

‫دﻻوران اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻮه در ﻫﻢ آوﻳﺨﺘﻨﺪ و ﺗﺎ ﻫﻨﮕـﺎم ﺑﺮآﻣـﺪن آﻓﺘـﺎب‬ ‫ﺑﺴﻴﺎري از ﻳﺎران او ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﻪ راﺳﺘﻲ از دﻻوري ﻓﺮود ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨـﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺷﻴﺮﻣﺮدي ﺑﻪ ﺑﻲﭘﺮواﻳﻲ او ﻧﺪﻳﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻫﻤـﻪ ﺗﻮراﻧﻴـﺎﻧﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﺮود ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و او ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﺳﺐ را از ﺑﺎﻻ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻮي دژ ﺗﺎزاﻧﺪ‪ .‬رﻫﺎم و ﺑﻴﮋن در ﻛﻤـﻴﻦ او ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﻫﻤـﻴﻦ ﻛـﻪ ﺑﻴـﮋن در‬ ‫ﻧﺸﻴﺐ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺮود ﺗﺮگ او را دﻳﺪ و ﺗﻴﻎ از ﻣﻴﺎن ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ‪ .‬در اﻳـﻦ دم‬ ‫رﻫﺎم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ او آﻣﺪ و ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻴﻎ ﻫﻨﺪي ﺑـﺮ ﻛﺘـﻒ او ﻛﻮﺑﻴـﺪ‪.‬‬ ‫دﺳﺖ ﻓﺮود از ﺷﺎﻧﻪ او ﺑﺮون ﺟﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﻓﺮود از درد ﻣﻲﻧﺎﻟﻴـﺪ و از ﺧﺸـﻢ‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﻣﻲآورد و ﺑﻪ ﺳﻮي دژ ﻣﻲﺗﺎﺧﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ دژ رﺳﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻴﮋن از ﻧﻬﺎﻧﮕﺎه ﭘﻴﺪا ﺷﺪ و ﺑﻪ زﺧﻢِ ﺗﻴﻎ‪ ،‬ﭘﻲِ اﺳﺐ او را ﺑﺮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﺮود و ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از ﭼﺎﻛﺮان‪ ،‬زﺧﻤﮕﻴﻦ و ﻧﻴﻤﻪﺟﺎن ﺑﻪ درون دژ رﻓﺘﻨﺪ‬ ‫و در دژ را ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺟﺮﻳﺮه ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد را در ﺑﺮﮔﺮﻓـﺖ و او را ﺑـﻪ ﻳـﺎري‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎن ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﻬﺎد‪ .‬ﻫﻤﻪ زار ﻣﻲﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﻮي ﻣـﻲﻛﻨﺪﻧـﺪ و‬ ‫روي ﻣﻲﺧﺮاﺷﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮود‪ ،‬ﻛﻪ واﭘﺴﻴﻦدمﻫﺎي زﻧﺪﮔﻲ را ﻣﻲﮔﺬراﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﺨﺘﻲ ﻟﺐﻫﺎ را ﮔﺸﻮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﻮيﻛﻨـﺪن و زاريﻛـﺮدن از ﺷـﻤﺎ‬ ‫ﺷﮕﻔﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ اﻛﻨﻮن اﻳﺮاﻧﻴﺎن اﻳﻨﺠﺎ را ﺑﻪ ﺗﺎراج ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﻪ را در ﺑﻨﺪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻧﻬﺎد و دژ را ﻳﻜﺴﺮه وﻳـﺮان ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﻛـﺮد‪ .‬ﻫـﺮ‬ ‫ﻛﺲ دﻟﺶ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻲﺳﻮزد‪ ،‬ﭼﻬﺮه را از ﺟﺎن ﻣﻦ ﺑﺮاﻓﺮوزد و دﻟﻴﺮ ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬ ‫از ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭽﻴﻚ اﻳﻨﺠﺎ در ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺑﺎره دژ ﺑﺮوﻳـﺪ‪ .‬ﻣـﺮگ‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬ﺷﮕﻔﺘﺎ ﻛـﻪ ﺳـﭙﺎه ﮔـﺮان اﻳـﺮان ﺑـﺮاي‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪136‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺧﻮﻧﺨﻮاﻫﻲ ﺳﻴﺎوش ﻣﻲآﻳـﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ ﺑـﻪ رﻳﺨـﺘﻦ ﺧـﻮن ﻓﺮزﻧـﺪ او ﺳـﺮﮔﺮم‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﻴﺦ ﻧﺎداﻧﻲ و ﺧﻮدﻛﺎﻣﮕﻲ ﺑﺮﻛﻨﺪه ﺑﺎد!«‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﺑﮕﻔﺖ و رﺧﺴﺎرهاش ﺑﻪ زردي ﮔﺮاﻳﻴﺪ و ﺟﺎن ﭘـﺎك ﺑـﻪ‬ ‫ﺟﺎنآﻓﺮﻳﻦ داد‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎن و ﭼﺎﻛﺮان او ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﺑﺎره دژ رﻓﺘﻨﺪ و ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻪ زﻳﺮ اﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎن ﻧﻴﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﺟﺮﻳﺮه ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮔـﻨﺞﻫـﺎ و‬ ‫اﻳﻮانﻫﺎي دژ آﺗﺶ در زد ﺗﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺑﻪ ﺟﺎي ﻧﻤﺎﻧـﺪ‪ .‬آﻧﮕـﺎه‬ ‫ﺗﻴﻐﻲ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺒﺎن رﻓﺖ‪ .‬ﺷﻜﻢ اﺳﺒﺎن را درﻳﺪ و ﭘﻲﻫﺎﻳﺸﺎن‬ ‫را ﺑﺮﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ آﻧﻜﻪ ﺳﺮاﭘﺎ از اﻧﺪوه ﻣﺮگ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬از ﺧﺸﻢ ﻧﻴﺮوﻳﻲ‬ ‫ﺷﮕﻔﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ آﻣﺪ‪ .‬دﺷـﻨﻪاي ﺗﻴـﺰ در دﺳـﺖ داﺷـﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻮﻧﻪاش را ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻲﺟﺎن ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﻬﺎد و ﺑﺎ دﺷﻨﻪ ﺷﻜﻢ ﺧﻮد را درﻳـﺪ و‬ ‫در ﻛﻨﺎر ﻓﺮود ﺟﺎن داد‪.‬‬ ‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن در دژ را ﻛﻨﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﺎراج ﻣﻴﺎن ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻬﺮام ﺑـﻪ‬ ‫ﺑﺎره ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ ،‬دﻟﺶ از اﻧﺪوه ﺑﻪ درد آﻣﺪ‪ .‬ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ روي ﺑﻪ ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن‬ ‫ﻛﺮد و ﻫﻤﭽﻮن ﺗﻨﺪر ﻏﺮﻳﺪ‪» :‬واي ﺑﺮ ﺷﻤﺎ! ﻓﺮود‪ ،‬ﺑﺮادر دﻟﻴﺮ و ﭘـﺎكﺟـﺎن‬ ‫ﻛﻴﺨﺴﺮو‪ ،‬از ﭘﺪرش ﺳﻴﺎوش ﻫﻢ ﺧـﻮارﺗﺮ و زارﺗـﺮ ﻛﺸـﺘﻪ ﺷـﺪ‪ .‬ﻛﺸـﻨﺪه‬ ‫ﺳﻴﺎوش از ﭼﺎﻛﺮان ﺷﺎه ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﺑـﺎﻟﻴﻦ او ﻧﻴﺎﻣـﺪ ﺗـﺎ ﻣـﺮگ او را‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﺷﻜﻢ ﺧﻮد را ﺑـﺪرد و در ﻛﻨـﺎر او ﺟـﺎن ﺑﺴـﭙﺎرد‪ .‬از ﺳﺮاﺳـﺮ دژ‬ ‫آﺗﺶ زﺑﺎﻧﻪ ﻣﻲﻛﺸﺪ و زﻳﺴﺘﮕﺎه او ﻳﻜﺴﺮه وﻳﺮان ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اي اﻳﺮاﻧﻴﺎن‪،‬‬ ‫از ﮔﺮدش روزﮔﺎر ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ از ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺷﺮم ﻧﺪارﻳﺪ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﺸـﻨﻴﺪﻳﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻃﻮس ﭼﻪ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﮔﻔـﺖ؟ ﻛﻴﺨﺴـﺮو ﺷـﻤﺎ را ﺑـﻪ ﻛـﻴﻦ ﺳـﻴﺎوش‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﺴﻴﺎر ﭘﻨﺪ و اﻧﺪرزﺗﺎن داد و از ﺷـﻤﺎ ﺧﻮاﺳـﺖ ﻛـﻪ از اﻳـﻦ راه‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪137‬‬

‫ﻧﭙﻮﻳﻴﺪ‪ .‬اﻛﻨﻮن از ﻣﺮگ ﺑﺮادر آﮔﺎه ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻣﻲداﻧﻴﺪ و ﺧﺸﻢ او‪ .‬از اﻳـﻦ‬ ‫رﻫﺎم و ﺑﻴﮋن ﺗﻬﻲﻣﻐﺰ و ﺑﺪﺧﻮي ﻳﻚ ﻛﺎر ﻧﻐﺰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬ ‫ﻫﻤــﻪ ﭘﻬﻠﻮاﻧــﺎن ﺑــﺮ ﺳــﺮ ﻓــﺮود و ﺟﺮﻳــﺮه اﻳﺴــﺘﺎده ﺑﻮدﻧــﺪ و زار‬ ‫ﻣﻲﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻬﺮام و زﻧﮕﻪ ﺷﺎوران‪ ،‬ﺗﻨﻬـﺎ دوﺳـﺘﺎن ﻧﺰدﻳـﻚ ﺳـﻴﺎوش‪ ،‬از‬ ‫ﻫﻤﻪ آﻧﺎن دﻟﺨﺴﺘﻪ ﺗﺮ و اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﻃﻮس ﻫﻢ آﻣﺪ‬ ‫و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺮ ﻓﺮود اﻓﺘﺎد‪ .‬ﮔﻔﺘﻲ ﺳﻴﺎوش را دﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮ ﺧـﻮد ﺑﻠﺮزﻳـﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻮدرز روي ﺑـﻪ او ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اﻳﻨﻬـﺎ ﻫﻤـﻪ از ﺗﻨـﺪﺧـﻮﻳﻲ ﺗﻮﺳـﺖ!‬ ‫ﺳﭙﻬﺪاران را ﺗﻨﺪﺧﻮﻳﻲ ﻧﻤﻲزﻳﺒﺪ‪ .‬از ﺑﻲ ﺧـﺮدي و ﺧﻮدﻛـﺎﻣﮕﻲ ﻓﺮزﻧـﺪ و‬ ‫داﻣﺎد ﺧﻮد را ﺗﺒـﺎه ﻛـﺮدي و ﺧـﻮن ﺑـﺮادر ﺑـﻲﮔﻨـﺎه ﻛﻴﺨﺴـﺮو و ﻓﺮزﻧـﺪ‬ ‫ﺳﻴﺎوش را ﺑﺮ ﺧﺎك رﻳﺨﺘﻲ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﺑﺎش ﺗﺎ ﺳﺰاي ﻛﺎر ﻧﺎﺳـﺰاي ﺧـﻮد را‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻲ!«‬ ‫ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﻓﺮود و رﻳﻮﻧﻴﺰ و زراﺳـﺐ را در ﻛﻨـﺎر ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ در دﺧﻤـﻪ‬ ‫ﻣﺮدﮔﺎن ﻧﻬﺎدﻧﺪ و زاري ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﭙﺎه اﻳﺮان‪ ،‬ﭘﺲ از دﺳﺖﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑـﺮ ﺳـﭙﻴﺪﻛﻮه‪ ،‬ﺑـﻪ ﻓﺮﻣـﺎن ﻃـﻮس ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﻮي ﻛﺎﺳﻪرود‪ ،‬در ﻣﺮز ﺗﻮران‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺧﺖ‪ .‬ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن در راه ﺑـﻪ ﻫﺮﭼـﻪ‬ ‫رﺳﻴﺪﻧﺪ آﺗﺶ در زدﻧﺪ و ﻫـﺮ ﻛـﻪ را دﻳﺪﻧـﺪ ﺑﻜﺸـﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﻼﺷـﺎن‪ ،‬ﻣﺮزﺑـﺎن‬ ‫ﺗﻮراﻧﻲ ﻛﺎﺳﻪرود‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻴﮋن ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و ﺳﭙﺎه اﻳﺮان‪ ،‬ﺑـﻪ آﺳـﺎﻧﻲ‪ ،‬از‬ ‫ﻛﺎﺳﻪ رود ﺑﻪ ﺳﻮي ﮔﺮوﮔﺮد رﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮوﮔﺮد ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻮد در ﻣـﺮز اﻳـﺮان و‬ ‫ﺗﻮران‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﺳﺮﺧﺲ و ﻃﻮس‪ .‬اﻓﺮاﺳﻴﺎب آﻧﺠﺎ را ﺑـﻪ ﺗـﮋاو‪ ،‬داﻣـﺎد ﺧـﻮد‬ ‫ﺳﭙﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﮕـﺎﻣﻲ ﻛـﻪ اﻳﺮاﻧﻴـﺎن ﺑـﺎ ﺗـﮋاو روي در روي ﺷـﺪﻧﺪ‪ ،‬از او‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻃﻮس را ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﮋاو‪ ،‬ﻛـﻪ ﻣـﺮدي دﻟﻴـﺮ و داﻣـﺎد‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪138‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﻨﮓ را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺑـﻪ ﺟﻨـﮓ ﭘﺮداﺧـﺖ‪ .‬در زﻣـﺎﻧﻲ‬ ‫ﻛﻮﺗﺎه ﺗﮋاو ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮرد و ﺑﻪ ﺗﻮران ﮔﺮﻳﺨﺖ و ﺳﭙﺎه اﻳﺮان ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ‬ ‫ﮔﺮوﮔﺮد را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﮋاو‪ ،‬زﺧﻤﮕﻴﻦ و ﺧﺴـﺘﻪ‪ ،‬ﺧـﻮد را ﺑـﻪ اﻓﺮاﺳـﻴﺎب رﺳـﺎﻧﺪ و او را از‬ ‫آﻣﺪن ﺳﭙﺎه اﻳﺮان آﮔﺎه ﻛﺮد‪ .‬اﻓﺮاﺳـﻴﺎب ﺑـﻲدرﻧـﮓ ﭘﻴـﺮان را ﻓﺮاﺧﻮاﻧـﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﭘﻬﻠﻮان‪ ،‬ﺗﻮ ﭘﻴـﺮ ﺷـﺪهاي و در ﻛـﺎر ﺳﺴـﺘﻲ ﻣـﻲﻛﻨـﻲ‪ .‬از ﺗـﻮ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ از ﻫﺮ ﺳﻮي ﺗﻮران ﺳﭙﺎه ﻓﺮاﻫﻢ آوري و آﻣﺎده ﺟﻨﮓ ﺷـﻮي‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺪان درﻧﮓ ﻛﺮدي ﺗﺎ ﺳﭙﺎه اﻳﺮان از ﻛـﻼت و ﻛﺎﺳـﻪرود ﮔﺬﺷـﺖ و در‬ ‫ﮔﺮوﮔﺮد ﺟﺎي ﮔﺮﻓﺖ‪ «.‬ﭘﻴﺮان وﻳﺴﻪ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻧﮕـﺮان ﻣﺒـﺎش‪ .‬ﻫـﻢ اﻛﻨـﻮن‬ ‫ﺳﭙﺎه را آﻣﺎده ﻣﻲﻛﻨﻢ و در اﻧﺪك زﻣﺎن ﺑﻪ ﮔﺮوﮔﺮد ﻣﻲروم‪«.‬‬ ‫ﭘﻴﺮان از ﻧﺰد اﻓﺮاﺳـﻴﺎب ﺑﻴـﺮون آﻣـﺪ و ﺑـﻪ آراﻳـﺶ ﺳـﭙﺎه ﭘﺮداﺧـﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﺳﻮي راﺳﺖ ﺳﭙﺎه را ﺑﻪ ﺑﺎرﻣﺎن و ﺗﮋاو داد و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﺳـﻮي‬ ‫ﭼﭗ ﺳﭙﺎه را ﺑﻪ ﻧﺴﺘﻴﻬﻦ‪ .‬دﻳﺮي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛـﻪ ﺳـﭙﺎﻫﻲ از ﺻـﺪﻫﺰار دﻻور‬ ‫ﺗﻮراﻧﻲ آﻣﺎده ﻛﺎرزار ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮان ﺑﻪ ﺳﺮان ﺳﭙﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳـﺪ از ﺑﻴﺮاﻫـﻪ‬ ‫ﺑﺮوﻳﻢ و راه ﻛﻮﺗﺎهﺗﺮ را در ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﺳﭙﺎه اﻳﺮان ﻧﺒﺎﻳـﺪ از رﺳـﻴﺪن ﻣـﺎ‬ ‫آﮔﺎه ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺳﭙﺎه ﮔﺮان ﺧﻮد را ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺮ آﻧﺎن ﻓﺮود آورم و ﺑﻪ‬ ‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن زﻣﺎن ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻨﺒﻴﺪن و ﺟﻨﮕﻴﺪن ﻧﺪﻫﻢ‪«.‬‬ ‫ﭘﻴﺮان ﭼﻨﺪ ﻛﺎرآﮔﺎه از ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﮔﺮوﮔﺮد ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨـﺪ ﻛـﻪ ﺳـﭙﺎه و‬ ‫ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن اﻳﺮاﻧﻲ در ﭼﻪ ﻛﺎرﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺎه ﺗﻮران ﺑﻪ ﮔﺮوﮔﺮد ﻧﺰدﻳﻚ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﻛﺎرآﮔﺎﻫﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﺮاﻧﻴﺎن در ﮔﺮوﮔﺮد دل ﺑـﻪ ﭘﻴـﺮوزي‬ ‫ﺧﻮد آرام ﻛﺮدهاﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮﺷﮕﺬراﻧﻲ ﺳـﺮﮔﺮﻣﻨﺪ‪ .‬از ﺳـﭙﻬﺪار و ﺳـﺎﻻر و‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪139‬‬

‫ﺳﭙﺎﻫﻲ‪ ،‬ﺳﻮار و ﭘﻴﺎده‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎم ﺑﺎده ﺑﻪ دﺳﺖ دارﻧﺪ و روز و ﺷﺐ را ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻴﺨﻮاري ﻣﻲﮔﺬراﻧﻨﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺟﻨﮓ در ﺳﺮﻧﺪارﻧﺪ!«‬ ‫ﭘﻴﺮان ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﺪ و ﻳﻼن را ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪،‬‬ ‫ﭘﻴﺮوزي ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺮ آﻧﺎن ﺑﺘﺎزﻳﻢ‪ .‬ﺳﭙﺎه اﻳـﺮان ﻫﺮﮔـﺰ ﭼﻨـﻴﻦ‬ ‫ﺳﺴﺖاﻧﮕﺎر و ﺗﻦآﺳﺎن ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫او ﺳﻲ ﻫﺰار ﺗﻦ از ﺳﻮاران ﺷﻤﺸﻴﺮزن ﺗﻮراﻧﻲ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و ﻧﻴﻤﻪﺷـﺐ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻮي ﮔﺮوﮔﺮد ﺷﺘﺎﻓﺖ‪ .‬در راه ﻫﺮ ﻛﻪ را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬از ﺳﭙﺎﻫﻲ و ﭼﻮﭘـﺎن‪،‬‬ ‫ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه اﻳﺮان آﮔﻬﻲ ﻧﺒﺮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻫﻤﭽـﻮن ﮔـﺮدي ﺳـﻴﺎه‪،‬‬ ‫در ﺗﻴﺮﮔﻲ ﺷﺐ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﭙﺎه اﻳـﺮان ﺗﺎﺧﺘﻨـﺪ‪ .‬ﮔﺮوﻫـﻲ از ﻣﺴـﺘﻲ در ﺧـﻮاب‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮوﻫﻲ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺟﺎم ﺑﺎده در دﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از آﻧـﺎن ﺟﻨﺒﻴـﺪن‬ ‫ﺑﺮﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ آﻧﻜﻪ ﺑﺮاي ﻧﺒﺮد ﺑﺎ ﺳـﻮاران آﻣـﺎده و ﻫﻮﺷـﻴﺎر‬ ‫اﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻴﻮ و ﮔﻮدرز در ﭼﺎدرﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﻴﺪار ﺑﻮدﻧﺪ و‬ ‫از ﻣﻲ ﮔﺴﺎري ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ دو ﺑﺎ ﺷـﻨﻴﺪن ﺧـﺮوش ﺳـﻮاران از‬ ‫ﺟﺎي ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﻴﻮ ﺑﻲدرﻧﮓ ﺑﺮ اﺳﺐ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﭘﺮدهﺳـﺮاي ﻃـﻮس‬ ‫رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺳـﭙﻬﺪار اﻳـﺮان‪ ،‬ﺑﺮﺧﻴـﺰ ﻛـﻪ ﺳـﭙﺎه دﺷـﻤﻦ در ﻣﻴـﺎن‬ ‫ﻣﺎﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﮔﻴﻮ و ﮔﻮدرز و ﺑﻴﮋن‪ ،‬ﺑﻴﻤﻨﺎك و ﭘﺮﻳﺸﺎن‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﮕﻴﺨﺘﻦ و ﻓﺮاﻫﻢآوردن‬ ‫ﺳﭙﺎه اﻳﺮان ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻼش آﻧﺎن ﺳﻮدي ﻧﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﺳﭙﺎه‪ ،‬در آن ﻣﺴﺘﻲ‬ ‫و ﺳﺴﺘﻲ‪ ،‬در آن ﻧﻴﻤﻪﺷﺐ ﺗﺎرﻳﻚ‪ ،‬آﻣﺎده ﺟﻨﮓ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﺑـﻪ راﺳـﺘﻲ‬ ‫ﺟﻨﮕﻲ درﮔﻴﺮد‪ ،‬در اﻧﺪك زﻣﺎن دو ﺑﻬﺮه از ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن اﻳﺮان ﻛﺸﺘﻪ ﺷـﺪﻧﺪ و‬ ‫آﻧﺎن ﻛﻪ زﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ و ﻧﻮﻣﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺎﺳﻪرود ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪140‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻃﻮس از اﻧﺪوه و درد‪ ،‬از ﺷﻜﺴﺖ ﺗﻠﺦ‪ ،‬رﻓﺘﺎر دﻳﻮاﻧﮕـﺎن ﻳﺎﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد‪.‬‬ ‫ﺟﻬﺎﻧﺪﻳﺪﮔﺎن ﺳﭙﺎه‪ ،‬زار و ﺷﻜﺴﺘﻪدل ﺑـﻪ ﻧـﺰد ﮔـﻮدرز آﻣﺪﻧـﺪ و از او راه‬ ‫ﺟﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﻮدرز ﻳﻜﻲ از آﻧﺎن را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و ﺑﻪ اﻳﺮان ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﻛﻴﺨﺴﺮو را‬ ‫از روزﮔﺎر ﺳﭙﺎه اﻳﺮان و ﻣﺮگ ﻓﺮود آﮔﺎه ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻴﺨﺴﺮو از ﺷﻜﺴﺖ ﺳﭙﺎه اﻳـﺮان و ﻣـﺮگ ﻓـﺮود ﺳـﺨﺖ ﭘﺮﻳﺸـﺎن و‬ ‫اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﺷﺪ و از ﺧﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻮش آﻣﺪ و زﺑﺎن ﺑﻪ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻃﻮس ﮔﺸـﻮد‪.‬‬ ‫وي ﺳﺮاﺳﺮ ﺷـﺐ را ﺑـﺎ اﻧﺪﻳﺸـﻪ و درد ﮔﺬراﻧـﺪ‪ .‬ﺑﺎﻣـﺪاد ﭘﮕـﺎه دﺑﻴـﺮ را‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ دو ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﺑﺮاي ﻓﺮﻳﺒﺮز و ﻳﻜﻲ ﺑﺮاي ﺳـﺮان‬ ‫ﺳﭙﺎه ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ .‬ﻧﺎﻣﻪ ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑـﻪ ﻓﺮﻳﺒـﺮز ﭼﻨـﻴﻦ ﺑـﻮد‪» :‬ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﺧﺪاوﻧـﺪ‬ ‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎه‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم او ﻛـﻪ آﻓﺮﻳﻨﻨـﺪة ﺟﻬـﺎن و ﺟﻬﺎﻧﻴـﺎن اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﻦ‪،‬‬ ‫ﻛﻴﺨﺴﺮو‪ ،‬ﺷﻬﺮﻳﺎر اﻳﺮان‪ ،‬درﻓﺶ ﻛﺎوﻳﺎﻧﻲ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻃـﻮس ﺳـﭙﺮدم‪ .‬او‬ ‫را ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﮔﺮان و ﭼﻬﻞ ﺳـﺮدار ﺑـﺰرگ ﺑـﻪ ﺗـﻮران‪ ،‬ﺑـﻪ ﻛـﻴﻦﺧـﻮاﻫﻲ‬ ‫ﺳﻴﺎوش ﻓﺮﺳﺘﺎدم‪ .‬او ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮﻧﺨﻮاﻫﻲ ﭘـﺪرم‪ ،‬ﺑـﺎ ﺧﻮدﻛـﺎﻣﮕﻲ ﺑـﺮادر‬ ‫ﺑﻲﮔﻨﺎه ﻣﻦ‪ ،‬ﻓﺮود را ﺑﻜﺸﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ در اﻳﺮان ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻬﻠـﻮان و‬ ‫ﺳﭙﻬﺪاري ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻚ ﭼﻨﺪ ﺑﺮ ﻣـﺮگ ﭘـﺪر ﮔﺮﻳـﺎن و دردﻣﻨـﺪ ﺑـﻮدم‪،‬‬ ‫اﻛﻨﻮن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﺮگ ﺑﺮادر ﺑﮕﺮﻳﻢ‪ .‬ﭘﺪرم ﻛﺸـﺘﻪ دﺷـﻤﻦ ﺑـﻮد‪ ،‬اﻣـﺎ ﺑـﺮادرم‬ ‫ﻛﺸﺘﻪ دوﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻴﺪادﮔﺮي و ﺑﻲﺧﺮدي را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺎب ﺑﻴـﺎورم؟‬ ‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ از راه ﭼﺮم ﺳﭙﺎه ﻣﻜﺶ و ﺳﻮي ﻛﻼت و ﺳـﭙﻴﺪﻛﻮه ﮔـﺬار‬ ‫ﻣﻜﻦ‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﮕﺎه ﺑﺮادرم ﻓﺮود اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮود از اﻳﺮاﻧﻴـﺎن‬ ‫ﻛﺴﻲ را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻣﺮدي ﺑﻲﺧﺮد و ﺗﻨﺪﺧﻮي ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫ﻃﻮس ﺳﭙﻬﺪار اﻳﺮان ﺑﻮده اﺳـﺖ‪ ،‬اﻳـﻦ را ﺑﺎﻳـﺪ از ﺑـﺪ اﺧﺘـﺮي ﻛـﺎووس‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻴﺨﺴﺮو‬

‫‪141‬‬

‫داﻧﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻃﻮس ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳـﺎﻻري اﺳـﺖ ﻛـﻪ در رزم آرزوي ﺑـﺎده و‬ ‫ﺧﻮاب ﻣﻲﻛﻨﺪ و در ﺑﺰم آرزوي ﺟﻨﮓ و ﺷﺘﺎب؟ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮ ﻛـﻪ واﭘﺴـﻴﻦ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﺎ ﺗﻮ اﻳﻦ اﺳﺖ‪» :‬اي ﻣـﺮد ﻧـﺎﺑﺨﺮد‪ ،‬ﺟـﺎي ﺗـﻮ در ﭘـﻴﺶ‬ ‫آزادﮔﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎد و ﺗﻮ را در ﺧﺎﻧﻪ دﻳﻮاﻧﮕﺎن ﺟﺎي داد‪.‬‬ ‫از ﺧﻮن ﺗﻮ ﻣﻲﮔﺬرم‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﮋاد از ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ داري و ﭘﻴـﺮي ﺳﭙﻴﺪرﻳﺸـﻲ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﺎرس ﺑﺮﮔﺮدي و ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ زﻧﺪان ﺗﻮ و‬ ‫ﻫﻤﺎن ﺧﻮي و ﮔﻮﻫﺮ ﺑﺪ ﻛﻪ داري زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﺗﻮﺳﺖ! اي ﻓﺮﻳﺒﺮز‪ ،‬ﻫﻨﮕـﺎﻣﻲ‬ ‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﺧﻮاﻧﺪي‪ ،‬ﻳﻚ دم درﻧﮓ ﻣﻜـﻦ و ﻃـﻮس را ﺑـﻪ ﻧـﺰد ﻣـﻦ‬ ‫ﺑــﺎزﮔﺮدان‪ .‬از ﻓﺮﻣــﺎن ﻣــﻦ ﻣﮕــﺮد و از ﻫــﻴﭽﻜﺲ راه و رأي ﻣﺠــﻮي‪.‬‬ ‫ﺳﭙﻬﺪاران اﻳﺮان را ﺑﻪ ﺗﻮ واﻣﻲﮔﺬارم‪ .‬درﻓﺶ ﻛﺎوﻳﺎﻧﻲ و ﻛﻔـﺶ زرﻳﻨـﻪ را‬ ‫از آن ﺗﻬﻲ ﻣﻐﺰ ﺗﻨﺪﺧﻮي ﺑﮕﻴﺮ‪ .‬در رأيزدن و راه ﺟﺴﺘﻦ ﺗﻨﻬﺎ از ﮔـﻮدرز‬ ‫ﺑﻴﺪاردل و آﮔﺎه ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﻳـﺎري ﺑﺨـﻮاﻫﻲ‪ .‬در ﺟﻨـﮓ ﺷـﺘﺎب ﻣﻜـﻦ و از‬ ‫ﻣﻴﺨﻮاري و ﺧﻮاب ﻧﺎﺑﻬﻨﮕﺎم ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ‪ .‬ﮔﻴﻮ را‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺮدي اﺳﺖ ﺑﺎ ﻓﺮّ و ﺑﺮز‪،‬‬ ‫ﭘﻴﺸﺎﻫﻨﮓ ﺳﭙﺎه ﻛﻦ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ رزم ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ و ﮔﺮد ﺑﺰم و ﺳﺴﺘﻲ ﻣﮕﺮد!«‬ ‫دﺑﻴﺮ ﻣﻬﺮ ﺷﺎه را ﺑﺮ ﻧﺎﻣـﻪ ﻧﻬـﺎد و آن را ﺑـﻪ ﻓﺮﺳـﺘﺎده ﮔـﻮدرز ﺳـﭙﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﺳـﺎن ﻃـﻮس‪ ،‬ﺳـﭙﻬﺪار اﻳـﺮان در زﻣـﺎن ﻛـﺎووس‪ ،‬ﻛـﻪ ﺷﺎﻳﺴـﺘﮕﻲ‬ ‫ﺳﭙﻬﺪاري ﻛﻴﺨﺴﺮو را ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬از ﻛﺎر ﺑﺮﻛﻨﺎر آﻣﺪ و روزﮔﺎر ﻧﻮ ﺑﺎ آﻳﻴﻨـﻲ‬ ‫ﻧﻮ در اﻳﺮان آﻏﺎز ﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫وﻳﺮاﻧﻲﻫﺎي زﻣﺎن ﻛﺎووس ﻫﻤﻪ ﺟﺎي ﺑﻪ آﺑﺎدي و ﺧﺮﻣﻲ داد‪ .‬دلﻫـﺎي‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ و دردﻣﻨﺪ زﻣﺎن ﻛﺎووس ﺷﺎدي و روﺷﻨﻲ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﺑـﺎ ﻣﻬـﺮورزي و‬ ‫دادﮔﺴﺘﺮي ﻛﻴﺨﺴﺮو‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲﻫﺎ و ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻲﻫﺎي زﻣﺎن ﻛـﺎووس از‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪142‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻣﻴﺎن رﻓﺖ و ﻛﻢﻛﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﺎووس ﺑﺎ ﺑﻲﺧﺮدي و ﺧﻮدﻛﺎﻣﮕﻲ‬ ‫ﺧﻮد دو ﻳﺎدﮔﺎر ﺑﻪ ﺟﺎي ﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷـﻲ ﻧﭙـﺬﻳﺮﻓﺖ‪ :‬ﻳﻜـﻲ ﻣـﺮگ‬ ‫ﺳﻬﺮاب ﺑﻮد و دﻳﮕﺮي ﻣﺮگ ﺳﻴﺎوش‪ .‬ﻃﻮس‪ ،‬ﺳﭙﻬﺪار ﺧﻮدﻛﺎﻣـﺔ او ﻧﻴـﺰ‪،‬‬ ‫ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻛﻴﺨﺴﺮو در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎدﮔﺎر ﺳـﻮ‪‬م را ﺑـﻪ آن‬ ‫دو اﻓﺰود‪ .‬ﻳﺎدﮔـﺎر ﺳـﻮ‪‬م ﻣـﺮگ ﻓـﺮود ﺑـﻮد‪ .‬اﻛﻨـﻮن ﻛﻴﺨﺴـﺮو‪ ،‬ﺷـﻬﺮﻳﺎر‬ ‫ﻧﻮاﻧﺪﻳﺶ و ﻧﻮآﻳﻴﻦ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ اﻳﺮان ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد‪ .‬اﻳـﻦ ﺷـﻬﺮﻳﺎر‬ ‫ﺑﻴﺪاردل و ﻳﺰدانﮔﺮاي‪:‬‬ ‫ﭼـﻮ ﺗﺎج ﺑﺰرﮔـﻲ ﺑﻪ ﺳـﺮ ﺑـﺮﻧﻬـﺎد‬

‫از او ﺷـﺎد ﺷﺪ ﺗﺎج و او ﻧﻴﺰ ﺷﺎد‬

‫ﺑــﻪ ﻫﺮ ﺟـﺎي وﻳـﺮاﻧـﻲ آﺑﺎد ﻛـﺮد‬

‫دل ﻏﻤﮕﻨـﺎن از ﻏـﻢ آزاد ﻛــﺮد‬

‫ﺟﻬﺎن ﺷﺪ ﭘـﺮ از ﺧﻮﺑـﻲ و اﻳﻤﻨـﻲ‬

‫ز ﺑﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷـﺪ دﺳﺖ اﻫﺮﻳﻤﻨـﻲ!‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬

‫‪5‬‬ ‫ﺑﻬﺮام ﮔﻮر و ﻟﻨﺒﻚ آﺑﻜﺶ‬ ‫روزي ﺑﻬﺮام ﮔﻮر‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺳﺎﺳﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻫﻤﺮاه ﮔﺮوﻫﻲ از ﻳﺎراﻧﺶ ﺑﻪ ﺷﻜﺎر‬ ‫رﻓﺖ‪ .‬ﭘﻴﺶ از رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺷﻜﺎرﮔﺎه‪ ،‬ﮔﺬار ﺷﺎه ﺑﻪ ﺷﻬﺮي اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﻬﺮام دﻟﺶ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ درﺑﺎره آن ﺷﻬﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﺪاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ و دﻧﺒﺎل ﻛﺴﻲ ﻣﻲﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮدي اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻟﻨﮕﺎن و ﻋﺼﺎزﻧﺎن ﻛﻮﭼﻪﻫﺎي ﺷﻬﺮ را زﻳﺮ ﭘـﺎ ﻣـﻲﮔﺬاﺷـﺖ و‬ ‫دﻧﺒﺎل ﻛﺎر ﺧﻮد ﻣﻲرﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺮام او را ﺑﻪ ﺳـﻮي ﺧـﻮد ﺧﻮاﻧـﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣـﺮد‬ ‫ﭘﻴﺶ آﻣﺪ و در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺎه ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ دﺳﺘﻮر ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻬﺮام درﺑـﺎره‬ ‫ﺷﻬﺮ و ﻣﺮدم آن از ﭘﻴﺮﻣﺮد ﭘﺮﺳﺶﻫﺎﻳﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺮد ﺳـﺎﻟﺨﻮرده آﻧﭽـﻪ ﻻزم‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻪ ﻋﺮض ﺷﺎه رﺳﺎﻧﺪ و در ﭘﺎﻳﺎن ﺳﺨﻦ ﻧﻴـﺰ ﭼﻨـﻴﻦ ﮔﻔـﺖ‪» :‬اي ﺷـﺎه‬ ‫ﺑﺰرگ‪ ،‬از ﺷﮕﻔﺘﻲﻫﺎي ﺷﻬﺮ ﻣﺎ‪ ،‬دو ﻣﺮد ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻜـﻲ از آﻧﻬـﺎ ﻣـﺮدي‬ ‫ﺑﺪﮔﻬﺮ اﺳﺖ و ﺳﻴﻢ و زر ﻓﺮاوان دارد و دﻳﮕﺮي ﻣـﺮدي ﺧـﻮشﮔﻔﺘـﺎر و‬ ‫آزاده اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ از ﻣﺎل دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻳﻚ ﻣﺸﻚ و دﻟﻲ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي‬ ‫ﻧﺪارد‪«.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪144‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﻬﺮام ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻛﻨﺠﻜﺎو ﺷﺪ و ﺧﻮاﺳـﺖ درﺑـﺎره آن ﻣـﺮد‬ ‫ﻧﻴﻜﻮﺳﻴﺮت ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺪاﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺳﺮي ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و از ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺧﻮاﺳﺖ ﺗـﺎ ﺑـﺎز‬ ‫ﻫﻢ از او ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎم ﻣﺮد ﺗﻬﻴﺪﺳـﺖ ﻟﻨﺒـﻚ آﺑﻜـﺶ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬او ﺳﻘﺎﻳﻲ ﺟـﻮاﻧﻤﺮد اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻧﻴﻤـﻲ از روز را ﺑـﻪ ﻓـﺮوش آب‬ ‫ﻣﻲﮔﺬراﻧﺪ و در ﻧﻴﻤﻪ دﻳﮕﺮ روز آن ﻣﻘﺪار را ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳـﺖ آورده‪ ،‬ﺧـﺮج‬ ‫ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎي از راه رﺳﻴﺪه ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﻓﺮداﻳﺶ ﻧﻤﻲﮔﺬارد‪«.‬‬ ‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻧﻔﺴﻲ ﺗﺎزه ﻛﺮد و آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اﻣـﺎ اﻣـﺎن از دﺳـﺖ‬ ‫ﺑﺮاﻫﺎم؛ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻟﻨﺒﻚ در ﻋﻴﻦ ﻧـﺪاري ﺑﺨﺸـﻨﺪه اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑﺮاﻫـﺎم در ﻋـﻴﻦ‬ ‫داﺷــﺘﻦ ﺛــﺮوت ﺑﺴــﻴﺎر‪ ،‬ﭘﺴــﺖ و ﻓﺮوﻣﺎﻳــﻪ اﺳــﺖ و ﭼﻨــﺎن در ﭘﺴــﺘﻲ و‬ ‫ﻓﺮوﻣﺎﻳﮕﻲ ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﺷﻬﺮه ﺷﻬﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺲ از ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﭘﻴﺮﻣﺮد را ﻣﺮﺧﺺ ﻛﺮد و ﭘﺲ از ﻛﻤﻲ‬ ‫ﻓﻜﺮﻛﺮدن ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ در ﺷﻬﺮ ﺟﺎر ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻛﻪ از ﻓﺮدا ﻛﺴﻲ ﺣﻖ ﻧﺪارد از‬ ‫ﻟﻨﺒﻚ آب ﺑﺨﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺮ اﺳﺒﺶ ﻧﻬﻴﺐ زد و ﻫﻤـﺮاه ﻳـﺎران‪ ،‬ﺑـﻪ راﻫـﺶ‬ ‫اداﻣﻪ داد‪ .‬ﺑﻪ ﺷﻜﺎرﮔﺎه ﻛﻪ رﺳﻴﺪ ﺧﻴﻤﻪ و ﺧﺮﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮﭘـﺎ ﻛـﺮد و ﺳـﺮﮔﺮم‬ ‫ﺷﻜﺎر ﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﺐ از راه رﺳﻴﺪ‪ .‬در آن ﻫﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺑﻬﺮام اﻧﺪﻳﺸـﻪاي را ﻛـﻪ از‬ ‫ﺑﺎﻣﺪاد در داﻳﺮه ﻣﻐﺰش ﭼﺮخ ﻣﻲزد‪ ،‬ﻋﻤﻠﻲ ﻛﺮد‪ .‬از ﻳﺎراﻧﺶ ﺟﺪا ﺷـﺪ و‬ ‫ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﻋﺎدي را ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮد و ﺑﺮ اﺳﺐ ﻧﺸﺴﺖ و راه ﺧﺎﻧﻪ ﻟﻨﺒـﻚ‬ ‫آﺑﻜﺶ در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ از ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺎ او آﺷﻨﺎ ﺷـﻮد‪ .‬او ﺑـﺎ ﻧﺸـﺎﻧﻴﻲ ﻛـﻪ‬ ‫داﺷﺖ ﺧﻴﻠﻲ زود ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻟﻨﺒﻚ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬از اﺳـﺐ ﻓـﺮود آﻣـﺪ و‬ ‫ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺮ در زد‪ .‬ﻟﻨﺒﻚ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪاي در‪ ،‬ﭘﺮﺳـﻴﺪ‪» :‬ﻛـﻪ ﻫﺴـﺘﻲ و ﭼـﻪ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ؟« ﺑﻬﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮدي ﻏﺮﻳﺒﻢ‪ .‬از ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن اﻳـﺮان دور ﻣﺎﻧـﺪهام‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﺑﻬﺮام ﮔﻮر و ﻟﻨﺒﻚ آﺑﻜﺶ‬

‫‪145‬‬

‫و راه ﮔﻢ ﻛﺮدهام‪ .‬در اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺷﺐ راه ﺑﻪ ﺟـﺎﻳﻲ ﻧـﺪارم و ﻛﺴـﻲ را‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ؛ اﮔﺮ اﺟﺎزه دﻫﻲ ﺷﺐ را در ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺮ آرم‪ ،‬ﺗـﺎ زﻧـﺪهام‪،‬‬ ‫ﺳﭙﺎﺳﮕﺰار ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﻤﺮديات ﮔﻮاﻫﻲ ﻣﻲدﻫﻢ‪«.‬‬ ‫ﻟﻨﺒﻚ‪ ،‬از ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪاي ﻣﻬﻤﺎن‪ ،‬ﺷـﺎد ﺷـﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اي ﺳـﻮار‪ ،‬ﺑـﻪ‬ ‫درون ﺑﻴﺎ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺎ ﺗﻮ ده ﺳﻮار دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﮕﻲ ﻗـﺪم ﺑـﺮ ﭼﺸـﻢ‬ ‫ﻣﻦ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﻟﻨﺒﻚ در را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑﻬﺮام وارد ﺷﺪ و اﺳﺒﺶ را ﺑﻪ او ﺳﭙﺮد‪.‬‬ ‫ﻟﻨﺒﻚ اﺳﺐ را ﮔﻮﺷﻪاي از ﺣﻴﺎط ﺑﺴﺖ و ﺧﻮد ﻫﻤﺮاه ﺑﻬﺮام ﺑـﻪ اﺗـﺎق‬ ‫رﻓﺖ‪ .‬او ﺑﻬﺮام را ﺑﺎﻻي اﺗﺎق ﻓﻘﻴﺮاﻧﻪاش ﻧﺸـﺎﻧﺪ و دﻗـﺎﻳﻘﻲ ﺑـﺎ او ﺳـﺨﻦ‬ ‫ﮔﻔــﺖ و ﺳــﭙﺲ ﺑــﻪ ﻓــﺮاﻫﻢﻛــﺮدن ﺧــﻮراﻛﻲ ﭘﺮداﺧــﺖ‪ .‬ﺑــﻪ زودي ﺷــﺎم‬ ‫ﺧﻮﺷﻤﺰهاي ﺑﺮاي ﻣﻬﻤﺎن ﺧـﻮد آﻣـﺎده ﻛـﺮد و ﺳـﻔﺮهاي رﻧﮕـﻴﻦ ﺑـﺮاﻳﺶ‬ ‫ﮔﺴﺘﺮد‪ .‬ﺑﻬﺮام از آن ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤﺎنﻧﻮازي ﻟﻨﺒﻚ اﻧﮕﺸﺖ ﺣﻴـﺮت ﺑـﻪ دﻧـﺪان‬ ‫ﮔﺰﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﻋﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪ ﺷﺎه از ﭼﻨﺎن ﺟﺸﻦ او‬

‫وزان ﺧﻮب ﮔﻔﺘﺎر و آن ﺗﺎزه رو‬

‫ﺷﺎه ﻏﺬاﻳﻲ ﺳﻴﺮ ﺧﻮرد و ﺧﻮاﺑﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎﻣﺪاد ﺑﻬﺮام از ﺧﻮاب ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و‬ ‫ﻋﺰم رﻓﺘﻦ ﻛﺮد؛ اﻣﺎ ﻟﻨﺒﻚ راه ﺑﺮ او ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﭼﻬـﺮهاي ﮔﺸـﺎده ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»ﻛﺠﺎ ﻣﻬﻤﺎن ﻋﺰﻳﺰ؟ ﺗﻮ اﻣﺮوز را ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﻤـﺎﻧﻲ! ﭘـﺲ در ﺟـﺎي‬ ‫ﺧﻮد آرام ﺑﮕﻴﺮ و از رﻓﺘﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﮕـﻮ‪ «.‬ﺑﻬـﺮام ﻛـﻪ از ﺻـﻔﺎ و ﻳﻜﺮﻧﮕـﻲ‬ ‫ﻟﻨﺒﻚ ﺑﻪ ﺷﻮق آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﻣﺮد را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﻗﻮل داد ﻛﻪ آن روز را‬ ‫ﻧﻴﺰ در ﺧﺎﻧﻪ او ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻟﻨﺒﻚ ﺷﺎد ﺷﺪ و ﭘﺲ از دادن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﺑﻪ ﺳﻮي آب اﻧﺒﺎر ﺷﻬﺮ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪146‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫رﻓﺖ‪ .‬ﻣﺸﻜﺶ را از آب ﭘﺮ ﻛﺮد و راﻫﻲ ﺑﺎزار ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر از ﺳﺮ ﺗﺎ ﺗـﻪ‬ ‫ﺑﺎزار را زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﻴﭻﻛﺲ از او آب ﻧﺨﺮﻳـﺪ‪ .‬ﻟﻨﺒـﻚ ﺳـﺨﺖ‬ ‫درﻣﺎﻧﺪه و اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﻜﺮي ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش رﺳﻴﺪ‪ :‬ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ را‬ ‫از ﺗﻦ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و دﺳـﺘﺎري را ﻛـﻪ زﻳـﺮ آن ﻣـﻲﮔﺬاﺷـﺖ دور ﺗـﻨﺶ‬ ‫ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺧﻮد را ﺑﺎ آن ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﭘﻴـﺮاﻫﻦ را ﻓﺮوﺧـﺖ و ﺑـﺎ ﭘـﻮﻟﺶ‬ ‫ﻣﻘﺪاري ﺧﻮراﻛﻲ ﺧﺮﻳﺪ و ﺧﺪا را ﺳﭙﺎس ﮔﻔﺖ و راﻫـﻲ ﺧﺎﻧـﻪاش ﺷـﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ اﺑﺘﺪا ﻏﺬاﻳﻲ ﺑﺮاي اﺳﺐ رﻳﺨـﺖ و ﭘـﺲ از آن ﻏـﺬاﻳﻲ‬ ‫آﻣﺎده ﻛﺮد و ﺟﻠﻮ ﺑﻬﺮام ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫آن روز ﻫﻢ ﻣﻬﻤﺎن و ﻣﻴﺰﺑﺎن ﺧﻮردﻧـﺪ و ﻧﻮﺷـﻴﺪﻧﺪ و ﻣـﺪﺗﻬﺎ ﺑـﺎ ﻫـﻢ‬ ‫ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﺳﭙﺮيﺷﺪن ﺷﺐ و ﺳﺮزدن ﺳﭙﻴﺪه‪ ،‬ﺑﻬﺮام ﭼﻮن روز ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﺟـﺎ‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و اﺟﺎزه رﻓﺘﻦ ﺧﻮاﺳﺖ وﻟﻲ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻟﻨﺒـﻚ ﻣـﺎﻧﻊ رﻓـﺘﻦ او‬ ‫ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺠﺎ دوﺳﺖ ﻣﻦ؟ ﺗﺎزه ﺧﺎﻧﻪام ﮔﺮﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﻦ در ﻛﻨـﺎر‬ ‫ﺗﻮ اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﭘﺲ اﻧﺪﻳﺸﻪ رﻓﺘﻦ را از ﺳﺮت ﺑﻪ در ﻛـﻦ و‬ ‫اﻣﺮوز را ﻫﻢ ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﺑﻤﺎن و ﻣﻬﻤﺎﻧﻢ ﺑﺎش‪ «.‬ﺑﻬـﺮام ﻛـﻪ ﺻـﺪاي ﮔـﺮم و‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻟﻨﺒﻚ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ دﻟـﺶ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺧﻮاﺳـﺘﻪ او را ﭘـﺬﻳﺮﻓﺖ و‬ ‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ آن روز ﻧﻴﺰ در ﺧﺎﻧﻪ او ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻟﻨﺒﻚ از ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻬﺮام ﺧﺸﻨﻮد ﺷﺪ و ﺑـﻪ ﺑـﺎزار رﻓـﺖ‪ .‬ﻣـﺮد ﺳـﻘﺎ ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ از او آب ﻧﻤﻲﺧﺮد‪ ،‬ﻣﺸﻚ را ﻧﺰد ﻳﻜﻲ از ﻛﺎﺳـﺐ‬ ‫ﺧﺪاﺷﻨﺎس و ﻧﻴﻜﻮﻛﺮدار ﮔﺮو ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﻮﻟﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑـﺎ آن ﻣﻘـﺪاري‬ ‫ﺧﻮردﻧﻲ و آﺷﺎﻣﻴﺪﻧﻲ ﺧﺮﻳﺪ و ﺑﻲدرﻧﮓ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬ﻏﺬاﻳﻲ آﻣـﺎده‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﺑﻬﺮام ﮔﻮر و ﻟﻨﺒﻚ آﺑﻜﺶ‬

‫‪147‬‬

‫ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﺶ ﺧﻮرد و ﺑﺎﻗﻲﻣﺎﻧـﺪه روز را ﺑـﻪ ﺷـﺎدي ﮔﺬراﻧـﺪ‪ .‬روز‬ ‫ﭼﻬﺎرم ﻛﻪ از راه رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻪ روز اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺰﺑـﺎﻧﻢ‬ ‫را ﺑﻪ دردﺳﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻲﮔﻤﺎن اﮔﺮ اﻣﺮوز ﺑﮕﻮﻳﻢ آﻫﻨـﮓ رﻓـﺘﻦ دارم ﺑـﻪ‬ ‫آﺳﺎﻧﻲ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد و دﻳﮕﺮ در ﻣﺎﻧﺪﻧﻢ ﭘﺎﻓﺸﺎري ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﺑﻬﺮام در اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻟﻨﺒﻚ ﭘﻴﺸﺪﺳﺘﻲ ﻛﺮد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻣﻬﻤـﺎن‬ ‫ﮔﺮاﻣﻲ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﺳﺨﻨﻲ ﻣﮕﻮ ﻛﻪ از راز دﻟﺖ آﮔﺎﻫﻢ‪ .‬ﻛﻠﺒﻪاي دارم ﻛﻮﭼـﻚ و‬ ‫ﺗﻨﮓ و از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺷﺮﻣﺴﺎرم‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﺳﺎﻳﺶ ﻧﺪاري‪ ،‬اﻣﺎ اﮔـﺮ‬ ‫از ﺷﺎه ﻫﺮاس ﻧﺪاري و دﭼﺎر ﺳﺨﺘﻲ ﻧﻤﻲﺷﻮي‪ ،‬ﭼﻨﺪ روز دﻳﮕﺮ در اﻳـﻦ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻲﺑﻬﺎ ﺑﻤﺎن‪ ،‬و ﺑﺎ ﻫﻢﻧﺸﻴﻨﻲ ﺧﻮد ﺷﺎدم ﻛﻦ‪ «.‬ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺳـﺨﻨﺎن‪،‬‬ ‫ﺑﻬﺮام ﺑﺎ ﻟﺒﻲ ﺧﻨﺪان ﺑﺮ ﻟﻨﺒـﻚ درود ﻓـﺮاوان ﻓﺮﺳـﺘﺎد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اي ﻣـﺮد‬ ‫ﻧﻴﻜﻮﺳﺮﺷﺖ‪ ،‬ﺳﻪ روز ﻣﻬﻤﺎن ﺗﻮ ﺑﻮدم و ﺗﻮ ﻣﻬﻤﺎنﻧﻮازي را ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻤـﺎم‬ ‫ﻛﺮدي‪ .‬آﻧﭽﻪ داﺷـﺘﻲ ﺑـﺎ روي ﮔﺸـﺎده در اﺧﺘﻴـﺎرم ﮔﺬاﺷـﺘﻲ و ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺮدي‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻴﻢ و ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ و ﺷﺎد ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬وﻟﻲ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻛﺎر دارم و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺪان ﻛﻪ ﻣﻬﺮ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻲﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﻲﻣﺎﻧـﺪ‪.‬‬ ‫از ﺗﻮ در ﺟﺎﻳﻲ ﺳﺨﻦ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ دﻟﺖ روﺷﻦ ﺷﻮد و اﻳﻦ ﻣﻴﺰﺑﺎﻧﻲ‪،‬‬ ‫ﺑﺮاﻳﺖ ﺣﺎﺻﻠﻲ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﺑﺎر آورد‪ «.‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻟﻨﺒﻚ ﺑﺪرود ﻛﺮد و ﺑـﺎ دﻟـﻲ‬ ‫ﺷﺎد ﺑﻪ ﺷﻜﺎرﮔﺎه ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺳﺮﮔﺮم ﺷﻜﺎر ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲﻛﻪ ﺷﺐ از راه رﺳﻴﺪ و ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻫﻤـﻪ ﺟـﺎ را ﻗﻴﺮﮔـﻮن ﻛـﺮد‪،‬‬ ‫ﺑﻬﺮام ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻟﻨﺒﻚ را آزﻣﻮدم و اﻛﻨﻮن ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺮاﻫﺎم اﺳﺖ‪ .‬ﭘـﺲ‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ آن اﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺳﺮاغ او ﺑﺮوم‪ «.‬ﺑﻬﺮام ﺑﺎز ﻫﻢ ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن‬ ‫ﻋﺎدي را ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮد و ﭘﻨﻬﺎن از ﺳﭙﺎه‪ ،‬رو ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮاﻫﺎم ﮔﺬاﺷـﺖ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪148‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ او رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺮ در ﻛﻮﻓﺖ‪ .‬دﻗﺎﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﺳﭙﺮي ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﻴﺸﻜﺎر ﺑﺮاﻫﺎم ﺟﻠﻮ در آﻣﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﺸﻜﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛـﻪ ﻫﺴـﺘﻲ ﻛـﻪ‬ ‫اﻳﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪهاي؟« ﺑﻬﺮام ﺑـﻪ آراﻣـﻲﮔﻔـﺖ‪» :‬از ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن‬ ‫ﻫﺴﺘﻢ؛ آﻧﻬﺎ را ﮔﻢ ﻛﺮدهام و در اﻳﻦ ﺷﺐ ﺗﻴﺮه راه ﺑﻪ ﺟـﺎﻳﻲ ﻧـﺪارم؛ اﮔـﺮ‬ ‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﻣﺮا ﭘﻨﺎه ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺎﺳﮕﺰار ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ‪ «.‬ﭘﻴﺸﻜﺎر ﻟﺒﻲ ورﭼﻴﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﭼﻴﺰي ﺑﮕـﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﮕـﺬار ﻧـﺰد ارﺑـﺎﺑﻢ ﺑـﺮوم و از او‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ ﺑﮕﻴﺮم‪«.‬‬ ‫ﺑﻬﺮام اﻓﺴﺎر اﺳﺐ را در دﺳﺖ ﭘﻴﭽﺎﻧـﺪ و ﺑـﻪ اﻧﺘﻈـﺎر ﭘﺎﺳـﺦ اﻳﺴـﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﭘﻴﺸـﻜﺎر ﺑﺎزﮔﺸـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﭘﻴﺎﻣـﺖ را رﺳـﺎﻧﺪم‪.‬‬ ‫ارﺑﺎﺑﻢ ﮔﻔﺖ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎزﮔﺮد و ﺑﺮو‪ «.‬ﺑﻬﺮام ﺑﺎ‬ ‫ﻟﺤﻨﻲ ﭘﺮ اﻟﺘﻤﺎس ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺑـﻪ ارﺑﺎﺑـﺖ ﺑﮕـﻮ اﺟـﺎزه دﻫـﺪ‪ ،‬ﺗـﺎ اﻣﺸـﺐ را‬ ‫ﮔﻮﺷﻪاي از ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ‪ .‬ﭘﻴﻤﺎن ﻣـﻲﺑﻨـﺪم زﺣﻤﺘـﻲ ﺑـﺮاﻳﺶ‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪«.‬‬ ‫ﭘﻴﺸﻜﺎر رﻓﺖ و ﺧﻴﻠـﻲ زود ﺑﺎزﮔﺸـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ارﺑـﺎﺑﻢ ﺳـﺨﻨﺖ را‬ ‫ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻲدرﻧﮓ ﺑﺎزﮔﺮد‪ ،‬ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺗﻨﮕـﻲ اﺳـﺖ و در آن ﻣـﺮد‬ ‫دروﻳﺶ ﮔﺮﺳﻨﻪاي ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺑﺪ و ﭼﻴﺰي ﻧﻤﺎﻧﺪه ﻛﻪ از ﺗﻨﮕﻲ‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻔﻪ ﺷﻮد و ﺟﺎن از ﺗﻨﺶ ﺑﻴﺮون رود‪«.‬‬ ‫ﺑﻬﺮام از ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﭘﺎﺳﺦ‪ ،‬ﺳﺨﺖ اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ روي ﺧـﻮد‬ ‫ﻧﻴﺎورد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ارﺑﺎﺑﺖ ﺑﮕﻮ‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﻛـﻪ ﭼﻨـﻴﻦ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪات‬ ‫ﻧﻤﻲآﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻳﺖ را ﺗﻨﮓ ﻛﻨﻢ و رﻧﺠﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮ را ﺑﻪ آﻧﻜـﻪ‬ ‫ﻣﻲﭘﺮﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺣﻢ ﻛﻦ و اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺑﺮ در ﺧﺎﻧﻪات ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪«.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﺑﻬﺮام ﮔﻮر و ﻟﻨﺒﻚ آﺑﻜﺶ‬

‫‪149‬‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲﻛﻪ ﺑﻬﺮام ﺑﺎ ﭘﻴﺸﻜﺎر ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﺮاﻫﺎم آرامآرام ﺧـﻮد را‬ ‫ﭘﺸﺖ در رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻛﻨﺠﻜﺎو ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺪاﻧﺪ اﻳـﻦ ﻣـﺮد ﻛﻴﺴـﺖ و ﭼـﺮا آن‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺑﺮاي واردﺷﺪن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ او ﭘﺎﻓﺸﺎري ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﻴﺸﻜﺎر ﺑﺎز ﻫـﻢ ﻗﺼـﺪ‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ درون ﺧﺎﻧﻪ را داﺷﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺮاﻫﺎم را ﺳﻴﻨﻪﺑﻪﺳﻴﻨﻪ ﺧـﻮد‬ ‫دﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮاﻫﺎم ﻛﻪ دﻳﮕﺮ رو در روي ﺑﻬﺮام ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﻣﺮد‪،‬‬ ‫از ﺟﺎن ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ؟ ﭼﺮا دﺳـﺖ از ﺳـﺮم ﺑـﺮ ﻧﻤـﻲداري؟ ﻣﮕـﺮ‬ ‫ﻗﺼﺪ داري ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻛﻨﻲ؟ اﮔﺮ ﺟﻠﻮي در ﺑﺨﻮاﺑﻲ و ﻛﺴﻲ ﭼﻴـﺰي‬ ‫از ﺗﻮ ﺑﺪزدد‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﻪ ﺧﺎﻛﻲ ﺑﺮ ﺳﺮم ﺑﺮﻳـﺰم! اﻃﻤﻴﻨـﺎن دارم ﺑﺎﻣـﺪاد ﻓـﺮدا‬ ‫ﺑﺮﻣﻲﺧﻴﺰي و ﮔﺮﻳﺒﺎن ﻣﺮا ﻣﻲﮔﻴﺮي‪ .‬اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻧﺎﭼـﺎرم ﻳـﻚ‬ ‫اﻣﺸﺐ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام راه دﻫﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ درون ﺑﻴﺎ؛ ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ زود ﺑﺨﻮاﺑﻲ و ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﺧﻮردن و آﺷﺎﻣﻴﺪن از ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻫﻲ‪«.‬‬ ‫ﺑﻬﺮام ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺑـﻪ آراﻣـﻲ وارد ﺧﺎﻧـﻪ ﺷـﺪ‪ ،‬وﻟـﻲ ﻫﻨـﻮز از ﺣﻴـﺎط‬ ‫ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاﻫﺎم ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﻣﺮد‪ ،‬از در ﺧﺎﻧـﻪام ﻧﺮﻓﺘـﻲ و‬ ‫ﺑﻪ زور وارد ﺷﺪي؛ اﻛﻨﻮن ﺑﮕﻮ ﺑﺪاﻧﻢ ﺑﺎ اﺳﺒﺖ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ اﮔﺮ اﻳـﻦ اﺳـﺐ‬ ‫ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪازد و ﻳﺎ ﻣﮕﺴﻲ ﺑﺮ ﺗﻨﺶ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ و او ﻟﮕﺪي ﺑﭙﺮاﻧﺪ و ﺧﺸـﺖ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪام را ﺑﺸﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﭽﺎره ﻣﻲﺷﻮم‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺒﻨـﺪي ﻛـﻪ ﺑﺎﻣـﺪاد‬ ‫ﻓﺮدا ﺳﺮﮔﻴﻦﻫﺎﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻲ و ﺧﺎك آن را ﺑﺮوﺑﻲ و ﺑﻪ دﺷﺖ ﺑﺮﻳﺰي‬ ‫و اﮔﺮ ﺧﺸﺘﻲ را ﺷﻜﺴﺖ‪ ،‬ﺗﺎوان ﺧﺸﺖ ﺷﻜﺴﺘﻪ را ﻫﻢ ﺑﭙﺮدازي‪«.‬‬ ‫ﺑﻬﺮام از ﺑﻬﺎﻧﻪﮔﻴﺮيﻫﺎي ﺑﺮاﻫﺎم ﺳﺨﺖ در ﺧﺸﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺸـﻢ‬ ‫ﺧﻮد را ﻓـﺮو ﺧـﻮرد و دم ﻧـﺰد و ﭘﻴﻤـﺎن ﺑﺴـﺖ ﻛـﻪ ﭼﻨـﺎن ﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ او‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‪ .‬اﺳﺐ را ﮔﻮﺷﻪ ﺣﻴﺎط ﺑﺴﺖ و ﻧﻤﺪ آن را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ اﺗـﺎق‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪150‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﺮد‪ .‬در ﭘﺎﺋﻴﻦﺗﺮﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ اﺗﺎق ﻧﻤـﺪ را ﺑـﺮ زﻣـﻴﻦ اﻧـﺪاﺧﺖ و روي آن‬ ‫دراز ﻛﺸﻴﺪ و زﻳﻦ اﺳﺐ را ﺑﻪ ﺟﺎي ﺑﺎﻟﺶ زﻳﺮ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮاﻫﺎم ﺑﺪون‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎن‪ ،‬ﭘﻴﺸﻜﺎر را ﻣﺮﺧﺺ ﻛﺮد و در اﺗﺎق را ﺑﺴﺖ و ﺳـﻔﺮهاي‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮردﻧﻲﻫﺎ و آﺷﺎﻣﻴﺪﻧﻲﻫﺎي ﻓﺮاوان و رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﮔﺴﺘﺮد و ﺑﻪ ﻣﺨﺪهاي‬ ‫ﺗﻜﻴﻪ زد و ﺑﺎ ﺧﻴﺎل آﺳﻮده ﺳﺮﮔﺮم ﺧﻮردن ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻬﺮام ﻛﻪ از دﻳﺪن زﻧـﺪﮔﻲ ﺷـﺎﻫﺎﻧﻪ و ﺳـﻔﺮه رﻧﮕـﻴﻦ ﺑﺮاﻫـﺎم ﺳـﺨﺖ‬ ‫ﺷﮕﻔﺖزده ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ او ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺮاﻫﺎم ﺑﻪ ﺳﺨﻦ آﻣـﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﺷﺪه؟ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪهاي؟ ﻫﺎن! ﺑﺪان ﻛﻪ ﻛﺎر دﻧﻴﺎ ﻫﻤﻴﻦ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﺮوﻫﻲ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ و ﺟﻤﻌﻲ ﻛﻪ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﻧﮕﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را از ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪:‬‬ ‫ﺑﻪ ﮔﻴﺘﻲ ﻫﺮ آن ﻛﺲ ﻛﻪ دارد ﺧﻮرد‬

‫ﭼﻮ ﺧﻮردش ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻲ ﺑﻨﮕﺮد«‬

‫ﺑﻬﺮام آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ را ﺷـﻨﻴﺪه ﺑـﻮدم و اﻛﻨـﻮن ﺑـﻪ ﭼﺸـﻢ‬ ‫ﺧﻮد ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪«.‬‬ ‫ﻣــﺮد ﻓﺮوﻣﺎﻳ ـﻪ ﭘــﺲ از ﻏــﺬا ﺑــﻪ ﻣــﻲ روي آورد‪ .‬ﺟــﺎﻣﻲ ﻧﻮﺷــﻴﺪ و‬ ‫ﺳﺒﻚﺳﺮاﻧﻪ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻪ ﺑﻬﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ را ﻫﻢ ﺑﺪان‪:‬‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ دارد‪ ،‬دﻟﺶ روﺷﻦ اﺳﺖ‬ ‫درم ﭘﻴﺶ او ﭼﻮن ﻳﻜﻲ ﺟﻮﺷﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﺴـﻲ ﻛﻮ ﻧـﺪارد‪ ،‬ﺑــﻮد ﺧﺸـﻚ ﻟـﺐ‬ ‫ﭼﻨــﺎن ﭼﻮن ﺗﻮﻳﻲ‪ ،‬ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ«‬

‫ﺑﻬﺮام‪ ،‬ﺳﺮي ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬درﺳﺖ اﺳﺖ! اﻳـﻦ ﺷـﮕﻔﺘﻲﻫـﺎ را‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ دﻳﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙﺮد‪«.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﺑﻬﺮام ﮔﻮر و ﻟﻨﺒﻚ آﺑﻜﺶ‬

‫‪151‬‬

‫ﺑﻬﺮام آن ﺷﺐ را ﺑﺎ درﺳﻲ ﻛﻪ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺻﺒﺢ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻣـﺪاد از‬ ‫ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و زﻳﻦ ﺑﺮ اﺳﺐ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻋﺰم رﻓﺘﻦ ﻛﺮد‪ .‬در اﻳـﻦ ﻫﻨﮕـﺎم‬ ‫ﺑﺮاﻫﺎم ﭘﻴﺶ دوﻳﺪ و اﻓﺴﺎر اﺳﺐ او را ﭼﺴﺒﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺳﻮار‪ ،‬ﮔﻮﻳﻲ‬ ‫ﺳﺨﻦ دﻳﺸﺐ را از ﻳﺎد ﺑﺮدهاي و ﺑﺮ ﺳﺮ ﭘﻴﻤﺎن ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ .‬ﺑﻪ ﻳـﺎد داري‬ ‫ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺴﺘﻲ ﺳﺮﮔﻴﻦ اﺳﺒﺖ را ﺑﺮوﺑﻲ؟‬ ‫ﻛﻨﻮن آن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﺮوب و ﺑﺒﺮ‬

‫ﻛﻪ رﻧﺠــﻢ ز ﻣﻬﻤﺎن ﺑﻴﺪادﮔﺮ«‬

‫ﺑﻬﺮام ﻛﻪ ﭘﺎ در رﻛﺎب داﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﺮوم ﺗـﺎ‬ ‫ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮ زﺣﻤﺖ ﺑﻜﺶ و ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﮕﻮ ﺗـﺎ ﺳـﺮﮔﻴﻦ را از‬ ‫ﺧﺎﻧﻪات ﺑﺮوﺑﺪ و در ﻋﻮض از ﻣﻦ ﭘﻮل ﺑﮕﻴﺮد‪«.‬‬ ‫ﺑﺮاﻫﺎم ﻟﺠﻮﺟﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻛﺴﻲ را ﻧﺪارم ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳـﺪ‬ ‫ﺧﻮد اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻲ‪«.‬‬ ‫ﺑﻬﺮام ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻦ ﻣﺮد ﭼﺎرهاي ﺟﺰ اﻳﻦ ﻧﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد اﻳﻦ ﻛﺎر را‬ ‫اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ دﺳﺘﻤﺎل ﺧﻮﺷـﺒﻮ و ﻋﻄـﺮآﮔﻴﻦ را ﻛـﻪ در ﺳـﺎق ﭼﻜﻤـﻪ‬ ‫داﺷﺖ ﺑﻴﺮون آورد و ﺳﺮﮔﻴﻦ را ﺑﺎ آن ﭘﺎك ﻛﺮد و ﻫﻤﻪ را ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﺑـﻪ‬ ‫دﺷﺖ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﺮاﻫﺎم‪ ،‬ﺷﺘﺎﺑﺎن رﻓﺖ و دﺳﺘﻤﺎل را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺗﻜﺎنداد و‬ ‫آن را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آورد‪ .‬ﺑﻬﺮام از ﻛﺎر ﺑﺮاﻫﺎم ﺳـﺨﺖ ﺷـﮕﻔﺖ زده ﺷـﺪ وﻟـﻲ‬ ‫دمﺑﺮﻧﻴﺎورد و ﺑﺎﺷﺘﺎب ﺑﻪ ﺷﻜﺎرﮔﺎه رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﺶ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ‬ ‫داد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎخ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮد رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺳﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﻛـﺮد‬ ‫ﺧﻮاب ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را ﺑﻴﺪار ﻣﺎﻧﺪ و اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ ،‬وﻟـﻲ ﺑـﺎ‬ ‫ﻫﻴﭻﻛﺲ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﺑﺎﻣﺪاد ﻓﺮدا ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﺗـﺎج‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻓﺮﻣﺎن داد ﻟﻨﺒﻚ آﺑﻜـﺶ و ﺑﺮاﻫـﺎم را ﻧـﺰدش آوردﻧـﺪ‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪152‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲﻛﻪ آن دو را دﻳﺪ ﺑﻪ ﻟﻨﺒﻚ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺮد و او را ﻛﻨﺎر ﺧـﻮد‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ دﺳﺘﻮر داد ﻣﺮدي ﭘﺎكﺳﺮﺷﺖ و اﻣﺎﻧﺘﺪار ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﺮاﻫـﺎم‬ ‫ﺑﺮود و ﻫﺮ ﭼﻪ آﻧﺠﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺑﻪ ﻛﺎخ ﺑﻴﺎورد‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ﭘﺎﻛﺪل وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮاﻫﺎم رﺳﻴﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﭘﺮ از دﻳﺒﺎ و دﻳﻨـﺎر‬ ‫دﻳﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪﻳﻦ اﺗﺎق ﭘﺮ از ﻓﺮش و ﭘﺎرﭼﻪﻫﺎي ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ و ﭘﻮل و ﺟﻮاﻫﺮ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺮد‪ ،‬ﭘﻴﻜﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و از ﺷﺎه دﻫﻬﺎ ﺷﺘﺮ ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﺷﺘﺮﻫﺎ ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮد‬ ‫ﻫﻤﻪ آن ﻛﺎﻻﻫﺎي ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ را ﺑﺎر ﻛﺮد و ﻛﺎرواﻧﻲ ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺖ و رﻓﺖ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺎرﮔﺎه ﺷﺎه رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻬﺮام ﮔﻮر ﺑﺎ دﻳﺪن آن ﻫﻤﻪ ﻣﺎل و ﻛﺎﻻ و زر و ﮔﻮﻫﺮ اﻧﮕﺸﺖ ﺣﻴﺮت‬ ‫ﺑﻪ دﻧﺪان ﮔﺰﻳﺪ و ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻛﻨﻮن ﻫﻨﮕـﺎم‬ ‫ﺗﻼﻓﻲ ﻛﺎرﻫﺎي اﻳﻦ دو ﻣﺮد اﺳﺖ‪ «.‬ﭘﺲ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺷﺘﺮ از ﺛﺮوت ﺑـﻲﭘﺎﻳـﺎن‬ ‫ﺑﺮاﻫﺎم را ﺑﻪ ﻟﻨﺒﻚ ﺑﺨﺸﻴﺪ و ﺑﻪ او اﺟﺎزه رﻓﺘﻦ داد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲﻛـﻪ ﻟﻨﺒـﻚ ﺑـﺎ‬ ‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ از درﺑﺎر ﺑﻴـﺮون رﻓـﺖ‪ ،‬ﺷـﺎه‪ ،‬ﺑـﻪ ﺑﺮاﻫـﺎم ﻧﮕـﺎه ﺗﻠﺨـﻲ ﻛـﺮد و‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﻣﺮد دونﻫﻤﺖ‪ ،‬ﺑـﺪان‪ ،‬ﺳـﻮاري ﻛـﻪ دﻳﺸـﺐ‬ ‫ﻣﻬﻤﺎن ﺗﻮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎﻧﺖ را ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﺎزﮔﻔﺖ‪ .‬ﭘﺲ اﻛﻨﻮن ﺗﻮ ﻫـﻢ ﺳـﺨﻨﻲ از‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮ‪:‬‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ دارد ﻓﺰوﻧﻲ ﺧﻮرد‬ ‫ﻛﺴـﻲ ﻛـﻮ ﻧـﺪارد‪ ،‬ﻫﻤـﻲ ﭘﮋﻣ‪‬ﺮَد‬ ‫ﻛﻨﻮن دﺳﺖ‪ ‬ﻳﺎزان ز ﺧﻮردن ﺑﻜﺶ‬ ‫ﺑﺒﻴﻦ زﻳﻦ ﺳﭙﺲ‪ ،‬ﺧﻮردن آﺑﻜﺶ«‬

‫ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﺑﻬﺮام ﭼﻬﺎر درﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺮاﻫﺎم داد ﺗﺎ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻛـﺎرش‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫ﺑﻬﺮام ﮔﻮر و ﻟﻨﺒﻚ آﺑﻜﺶ‬

‫‪153‬‬

‫ﻛﻨﺪ و ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ آن‪ ،‬ﭼﺮخ زﻧﺪﮔﻲاش را ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاﻫﺎم ﺳﺮاﻓﻜﻨﺪه و اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ و ﮔﺮﻳﺎن از ﻛـﺎخ ﺑﻴـﺮون رﻓـﺖ و ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﻮي ﺧﺎﻧﻪاش روان ﺷﺪ؛ ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻮي ﺑﺪ او ﺗﻬﻲ از‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﺎه‬ ‫ﺑﻪ ﺗﺎراج داد آﻧﭽﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻛﻪ آن را ﺳﺰا‪ ،‬ﻣﺮد ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬

WWW.IRANMEET.COM

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬

‫‪6‬‬ ‫رﺳﺘﻢ و ﺷﻐﺎد )ﻣﺮگ رﺳﺘﻢ(‬ ‫رﻓﺘﻦ رﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ ﺷﻐﺎد‬

‫زال ﭘﻬﻠﻮان ﻧﺎمآور اﻳﺮان‪ ،‬زﻣﺎﻧﻲ داراي ﻓﺮزﻧﺪي ﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪي از زن‬ ‫دﻳﮕﺮش‪ ،‬ﻧﻪ از روداﺑﻪ ﻣﺎدر رﺳﺘﻢ‪ .‬ﭘﺴﺮ زﻳﺒﺎرو و درﺷﺖاﻧﺪام و دﻟﺮﺑﺎ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫و اﻳﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺎدي زال و ﺧﺎﻧﺪاﻧﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﺑﻪدﻧﻴﺎآﻣﺪن ﻧﻮزاد‪ ،‬زال‬ ‫ﺳﺘﺎرهﺷﻨﺎﺳﺎن و ﺑﺰرﮔﺎن را ﻧﺰد ﺧﻮد ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﺘﺎره ﻓﺮزﻧﺪش را‬ ‫ﺑﺮرﺳﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ آﻳﻨﺪهاش ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺘﺎرهﺷﻨﺎﺳﺎن‬ ‫ﮔﺮد ﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ و دﺳﺘﮕﺎهﻫﺎي ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز را ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه و‬ ‫ﺑﺮرﺳﻲ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪ در آﻧﻬﺎ‪ ،‬آﻳﻨﺪه ﻛﻮدك را درﻳﺎﺑﻨﺪ و زال را ﻫﻢ از آن‬ ‫آﮔﺎه ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬زال ﻧﺎﺷﻜﻴﺒﺎ در اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻮد ﺗﺎ از دﻫﺎن ﺳﺘﺎرهﺷﻨﺎﺳﺎن ﺳﺨﻨﺎن‬ ‫دﻟﭙﺬﻳﺮ ﺑﺸﻨﻮد و ﺷﺎدياش دو ﭼﻨﺪان ﺑﺸﻮد‪ .‬وﻟﻲ ﮔﻔﺘﺎر ﺳﺘﺎرهﺷﻨﺎﺳﺎن‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻧﺒﻮد ﻛﻪ در دل زال ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺳﺘﺎرهﺷﻨﺎسﻫﺎ آﻧﭽﻪ‬ ‫ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ دل ﻛﺴﻲ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ دﻟﭙﺬﻳﺮ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ‬ ‫آﻧﭽﻪ در دل دارﻧﺪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ و ﮔﻮش ﭘﻬﻠﻮان ﺑﺰرگ را ﺑﺎ ﭼﻴﺰي ﭘﺮ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪156‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺧﺎري ﺑﺮ دﻟﺶ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻫﻢ روا ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﻪ‪،‬‬ ‫زال در ﺑﺮاﺑﺮﺷﺎن در اﺗﺎق ﺑﺰرگ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﮕﺎهﻫﺎي ﺧﻴﺮه و‬ ‫ﻣﻌﻨﻲدار آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ‪ ،‬ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺳﺘﺎرهﺷﻨﺎسﻫﺎ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻛﻪ اﻧﺪﻛﻲ زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﺮده دودﻟﻲ را ﺑﻪ ﻛﻨﺎري زدﻧﺪ و ﻣﻬﺮ از ﻟﺐ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و ﭼﻨـﻴﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬ ‫ﻳﻜﻲ از آن ﮔﺮوه ﻛﻪ ﭘﻴـﺮي روﺷـﻦروان و ﻧﻴﻜﻮﺳـﺨﻦ ﺑـﻮد‪ ،‬رو ﺑـﻪ زال‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﭘﻬﻠﻮان ﺑﺰرگ! اي ﻳﺎدﮔﺎر ﺑﺰرﮔﺎن و دﻟﻴﺮان اﻳﺮان! ﺑـﺪان‬ ‫ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺮ ﻣﺎ آﺳﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﭼﺎرهاي ﺟﺰ ﮔﻔـﺘﻦ ﻧﻴﺴـﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ‪ .‬آﮔﺎه ﺑﺎش ﻛﻪ ﺳـﺘﺎره اﻳـﻦ ﻛـﻮدك ﺑـﻲﻓـﺮوغ و‬ ‫روزﮔــﺎرش ﻫﻤﭽــﻮن دروغ ﺑــﻲﺑــﻦ و ﭘﺎﻳــﻪ اﺳــﺖ‪ .‬ﻓﺮزﻧــﺪ ﺗــﻮ ﮔﺮﭼــﻪ‬ ‫ﺧﻮبﭼﻬﺮ و ﺳﭙﻴﺪ اﺳﺖ وﻟﻲ دﻟﻲ ﺳـﻴﺎه دارد و ﻧﻤـﻮد اﻳـﻦ ﺳـﻴﺎﻫﻲ ﺑـﻪ‬ ‫ﻫﻨﮕﺎم ﺟﻮاﻧﻲ و رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ آﺷﻜﺎر ﻣﻲﺷﻮد و ﺷﻮرﺑﺨﺘﺎﻧﻪ‬ ‫داﻣﻦ ﺧﺎﻧﺪان ﺗﻮ را ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﺷﻜﺴـﺖ و ﻧﺎﻛـﺎﻣﻲ ﺑـﺮاي دودﻣﺎﻧـﺖ ﺑـﻪ‬ ‫ارﻣﻐﺎن ﻣﻲآورد‪ .‬ﻛﺎر او ﭼﻨﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮن ﻣﺮدم اﻳﺮانزﻣﻴﻦ را ﻫـﻢ ﺑـﻪ‬ ‫ﺟﻮش ﻣﻲآورد و ﻛﺎم ﻫﻤﻪ را ﺗﻠﺦ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ آﺗـﺶ داﻣـﻦ‬ ‫او را ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻴﺮد و او را ﺑﻪ ﻛﺎم ﺧﻮد ﻣﻲﺑﺮد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺳﻴﺴﺘﺎن زو ﺷﻮد ﭘﺮ ﺧﺮوش‬

‫ﻫﻤﺎن ﺷﻬﺮ اﻳﺮان ﺑﺮآﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﻮش‬

‫ﺷﻮد ﺗﻠﺦ ازو روز ﺑﺮ ﻫـﺮ ﻛﺴـﻲ‬

‫وزان ﭘﺲ ﺑﻪ ﮔﻴﺘﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺑﺴـﻲ«‬

‫ﺳــﺘﺎرهﺷﻨﺎﺳــﺎن ﭘــﺲ از اﻳــﻦ ﺳــﺨﻨﺎن از ﻧــﺰد زال رﻓﺘﻨــﺪ و او را ﺑــﺎ‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن‪ ،‬ﭼـﻮن زﻫـﺮ ﻛـﺎم دل‬ ‫زال را ﺗﻠﺦ ﻛﺮد‪ .‬رﺧﺴﺎر در ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ و ﺳﺮ در ﮔﺮﻳﺒﺎن اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻓﺮو ﺑﺮد‪.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫رﺳﺘﻢ و ﺷﻐﺎد )ﻣﺮگ رﺳﺘﻢ(‬

‫‪157‬‬

‫او در زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺧﺒﺮﻫﺎ و ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻠﺦ و دلآزار ﺑﺴـﻴﺎر ﺷـﻨﻴﺪه ﺑـﻮد وﻟـﻲ‬ ‫ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ از ﺳﻮي دﺷﻤﻨﺎن ﺑﻮد و از دﺷﻤﻦ ﻫـﻢ ﺟـﺰ دﺷـﻤﻨﻲ اﻧﺘﻈـﺎري‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﺨﻮاﻫﺪ دودﻣﺎﻧﺶ را ﺑﺮ ﺑـﺎد ﺑﺪﻫـﺪ ﭼﻴـﺰي‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺨﺖ دﻟﺶ را ﻣﻲآزرد و رواﻧﺶ را آﺷﻔﺘﻪ و ﭘﺮﻳﺸـﺎن ﻣـﻲﻛـﺮد‪.‬‬ ‫ﺷﺐ ﺗﻴﺮة اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎي ﭘﻬﻠﻮان ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑـﺎ ﻓـﺮوغ ﻧـﺎﻣﻲﺗﺎﺑﻨـﺎك ﺷـﺪ و دل‬ ‫ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﺶ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻳﺎد آرام ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬زال دل ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳـﭙﺮد و ﻧـﺎم او را ﺑـﺮ‬ ‫زﺑﺎن راﻧﺪ‪ .‬زال آﻫﻲ از دل ﺑﺮﻛﺸـﻴﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اي ﻳـﺰدان ﭘـﺎك! اي ﻛـﻪ‬ ‫آﻓﺮﻳﻨﻨﺪه زﻣﻴﻦ و آﺳﻤﺎن و راﻫﺒﺮ و راﻫﻨﻤﺎي ﻣﺮدم ﺟﻬـﺎﻧﻲ! ﺗـﻮ ﻫﻤﻴﺸـﻪ‬ ‫ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎﻫﻢ ﺑﻮدي و راه ﺧﻮﺑﻲﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دادي‪ .‬اﻛﻨﻮن ﻫﻢ دل‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﺳﭙﺮم و در اﻳﻦ ﻛﺎر ﻫﻢ از ﺗﻮ ﻳﺎري ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ و ﻣﻲداﻧﻢ از ﺗـﻮ‬ ‫ﺟﺰ ﺧﻮﺑﻲ ﺳﺮ ﻧﻤﻲزﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ آﻧﭽﻪ ﺧﻮب اﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻛـﻦ ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﺟـﺰ‬ ‫اﻳﻦ‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ آرام ﻣﻲﮔﻴﺮم و ﻧﺎم اﻳـﻦ ﻓﺮزﻧـﺪ را‬ ‫ﺷﻐﺎد ﻣﻲﮔﺬارم‪:‬‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺰ ﻛﺎم و آرام و ﺧﻮﺑﻲ ﻣﺒﺎد‬

‫ورا ﻧﺎم ﻛﺮدش ﺳﭙﻬﺒﺪ ﺷﻐﺎد‬

‫زال ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻮدك را ﻧﺰد ﺧﻮد ﻧﮕﻪ داﺷﺖ وﻟﻲ ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ در اﻳـﻦ‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ از اﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﮔﺰﻧﺪي ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻧﺮﺳﺪ‪ .‬ﺑـﺎ‬ ‫اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻐﺎد ﺑﻪ ﻣـﺮز ﺟـﻮاﻧﻲ‬ ‫و ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬او را از ﺧﻮد و ﺧﺎﻧﻮادهاش دور ﻛﻨﺪ‪ .‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛـﻪ‬ ‫در ﻫﻨﮕﺎم ﻧﻮﺟﻮاﻧﻲ او را ﻧﺰد ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ ﻓﺮﺳـﺘﺎد ﺗـﺎ ﺑﻘﻴـﻪ ﻋﻤـﺮ را در آن‬ ‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺳﭙﺮي ﻛﻨﺪ و از اﻳﺮانزﻣﻴﻦ دور ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬زال اﻧﺪﻳﺸـﻪ ﻛـﺮد‪» :‬اﮔـﺮ‬ ‫ﺷﻐﺎد در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻲﮔﻤﺎن ﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ او ﻛﺎري دارد‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪158‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻧﻪ او ﺑﺎ ﻛﺴﻲ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ راه ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ دﺷﻤﻨﻲ و درﮔﻴﺮي و ﮔﺮﻓﺘﺎري ﺑﺴـﺘﻪ‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﻪ دودﻣﺎن ﻣﻦ آﺳﻴﺐ و ﮔﺰﻧﺪي ﻧﻤﻲرﺳﺪ‪«.‬‬ ‫روزﮔﺎر ﮔﺬﺷﺖ و ﺷﻐﺎد ﺑﻪ ﻣـﺮز ﺟـﻮاﻧﻲ رﺳـﻴﺪ؛ ﺟـﻮاﻧﻲ ﻧﻴﻜـﻮرو و‬ ‫ﭘﻬﻠﻮان و ﺑﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻮان ﺷﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮو ﺑﻠﻨـﺪ‬

‫ﺳﻮاري دﻻور ﺑﻪ ﮔﺮز و ﻛﻤﻨﺪ‬

‫ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﺑﻮدن ﺷﻐﺎد در ﺳﺮزﻣﻴﻨﺶ ﺷﺎد ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺧـﻮد ﻣـﻲﺑﺎﻟﻴـﺪ‪.‬‬ ‫ﭼــﻮن او را از ﻧــﮋاد اﻳﺮاﻧﻴــﺎن و ﺑــﻪ وﻳــﮋه زال و ﺳــﺎم ﻣــﻲداﻧﺴــﺖ و‬ ‫ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪي ﺑﺎ او را ﺳﺒﺐ ﺳﺮﻓﺮازي و ﺳﺮﺑﻠﻨﺪي ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫او را ﺑﻪ داﻣﺎدي ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و دﺧﺘﺮش را ﺑﺎ ﮔﻨﺞ و ﮔﻮﻫﺮ ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ او‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪﺟﺰ ﺑﺰرﮔﻲ ﻧﮋاد‪ ،‬ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ در ﺑﺮﮔﺰﻳﺪن ﺷﻐﺎد ﺑﻪ داﻣـﺎدي‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪ دﻳﮕﺮي ﻫﻢ داﺷﺖ‪ ،‬و آن ﻫﻢ ﻧﺪادن ﺑﺎج ﺑﻪ اﻳﺮاﻧﻴـﺎن ﺑـﻮد؛ ﭼـﻮن‬ ‫ﻛﺎﺑﻠﺴﺘﺎن از ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺮاجﮔﺬار اﻳﺮان ﺑـﻮد و ﻣـﺄﻣﻮر‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎج و ﺧﺮاج ﻫﻢ رﺳﺘﻢ ﺑﻮد‪ .‬رﺳﺘﻢ و ﮔﺮوﻫﻲ دﻳﮕﺮ ﻫـﺮ ﺳـﺎل ﺑـﻪ‬ ‫ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن و ﻛﺎﺑﻠﺴﺘﺎن ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ و ﭘﻮﻟﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺎج ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷـﺪه‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﻲآوردﻧﺪ‪ .‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻠﺴـﺘﺎن ﺑـﺎ‬ ‫ﺧﻮد ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﺷﻐﺎد داﻣﺎد ﻣﻦ ﺷﺪه‪ ،‬رﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑـﺮادرش‬ ‫دﻳﮕﺮ از ﻣﻦ ﺑﺎج ﻧﻤﻲﮔﻴﺮد‪«.‬‬ ‫ﭼﻨﺪي ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎج ﻓﺮا رﺳﻴﺪ و رﺳﺘﻢ ﺑـﻪ ﻛﺎﺑﻠﺴـﺘﺎن‬ ‫رﻓﺖ و ﭼﻮن ﻫﺮ ﺳﺎل‪ ،‬ﺑﺎج را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻠﺴـﺘﺎن‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻴﺮش ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺑﺮآﺷﻔﺖ و ﺻﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻐﺎد ﺑـﻴﺶ‬ ‫از او آﺷﻔﺘﻪ و ﭘﺮﻳﺸـﺎن ﺷـﺪ‪ .‬ﺷـﻐﺎد در آﺗـﺶ اﻧـﺪوه ﻣـﻲﺳـﻮﺧﺖ و دم‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫رﺳﺘﻢ و ﺷﻐﺎد )ﻣﺮگ رﺳﺘﻢ(‬

‫‪159‬‬

‫ﻧﻤﻲزد‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﺷﻐﺎد‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ او داﻣﺎد ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻠﺴﺘﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻲﺑﺎﻳﺴـﺖ‬ ‫ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮد رﺳﺘﻢ ﺑﻪ آن ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﮔﺬر ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ از ﭘـﺪر‬ ‫ﻫﻤﺴﺮ او ﺑﺎج ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﺷﻐﺎد از آﺗﺶ دل ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﺒﻲ ﺑﻪ ﻛﺎخ ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺐ ﺑﻮد و ﺳـﻴﺎﻫﻲ و ﻛـﺎخ ﺧﻠـﻮت و دو ﻣـﺮد ﻛـﻪ ﻧﻬـﺎﻧﻲ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺑـﻪ‬ ‫ﮔﻔﺖ وﮔﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻛـﺎخ را ﭼﻠﭽـﺮاغﻫـﺎي رﻧﮕﺎرﻧـﮓ ﭼـﻮن روز‪،‬‬ ‫روﺷﻦ ﻛﺮده ﺑـﻮد‪ ،‬وﻟـﻲ ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﻫﻤـﻪ‪ ،‬ﺳـﻴﺎﻫﻲ در دل دو ﻣـﺮد ﺳـﺮك‬ ‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺷﻐﺎد و ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ ﺑﺎ دﻟـﻲ ﭘـﺮ ﺧـﻮن از رﺳـﺘﻢ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑـﺮ ﻫـﻢ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﻐﺎد ﺑـﺎ ﭼﻬـﺮهاي ﺧﺸـﻢآﻟـﻮد ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»اﻣﺸﺐ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ را ﺑﺎ ﺗﻮ درﻣﻴﺎن ﺑﮕﺬارم ﻛﻪ ﭼﻨﺪ روز اﺳﺖ‬ ‫دﻟﻢ را آزار ﻣﻲدﻫﺪ؛ اﻧﺪوﻫﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻛـﻪ ﺟـﺰ ﺑـﺎ ﻛـﺎري ﺑـﺰرگ ﺑﻬﺒـﻮد‬ ‫ﻧﻤﻲﻳﺎﺑﺪ و اﻣﺸﺐ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ از آن ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪«.‬‬ ‫ﺷﺎه ﻛﺎﺑـﻞ ﻛـﻪ اﻧﮕـﺎر ﺳﺮﭼﺸـﻤﻪ اﻧـﺪوه داﻣـﺎدش را ﺷـﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑـﻮد‪،‬‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎﻳﻪ در آن ﺷﻨﺎور ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﺷـﺪه‬ ‫ﻛﻪ ﻧﻮاده ﺳﺎم ﺳﻮار‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ زال زر‪ ،‬و ﺑﺮادر ﺟﻬﺎنﭘﻬﻠﻮان رﺳﺘﻢ دﺳﺘﺎن را‬ ‫اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ؟! اﻧﺪوه ﻣﺎل ﻣﺮدم درﻣﺎﻧﺪه و ﺑﻲﺧﺎﻧﺪان اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﻛـﻪ‬ ‫از دودﻣﺎﻧﻲ ﺑﺰرﮔﻲ و ﺑﺮادري ﭼﻮن رﺳﺘﻢ ﭘﻬﻠﻮان داري ﭼـﺮا ﭘﺮﻳﺸـﺎﻧﻲ؟!‬ ‫ﺗﻮ ﺑﺮادر ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ اﮔﺮ اراده ﻛﻨﺪ در ﻳﻚ روز ﻛﺸﻮري را ﺑـﻪ ﻫـﻢ‬ ‫ﻣﻲرﻳﺰد و ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻠﻮدارش ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬ ‫ﺷﻐﺎد ﭼﻬﺮه در ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ و دﻧﺪانﻫﺎ را ﺑـﺮ ﻫـﻢ ﻓﺸـﺮد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬از‬ ‫ﺑﺮادر ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮ ﻛﻪ دﻟﻢ از دﺳﺘﺶ درﻳﺎي ﺧﻮن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮادر ﻧﮕﻮ دﺷﻤﻦِ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪160‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺟﺎن ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺑﺮادر ﻧﮕﻮ ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮد ﺑﮕﻮ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ رﺳﺘﻢ ﺑﺒﺎﻟﻢ‬ ‫و دل ﺧﻮش ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺮادري ﻛﻪ از ﻣﻦ ﺷـﺮم ﻧﻜـﺮد و ﭼـﻮن ﺑﻴﮕﺎﻧﮕـﺎن ﺑـﻪ‬ ‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ زﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﻦ آﻣﺪ و ﺧﺮاج ﮔﺮﻓﺖ و رﻓﺖ از ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺪﺗﺮ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫او ﭼﻨﺎن ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ از زﻧﺪﮔﻲ ﺳﻴﺮ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ ﻣﺮگ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﮕﻔﺘﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻲ ﻛﻪ ﻣـﻦ ‪...‬‬ ‫وﻟﻲ ﭼﺮا ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ اﻣﻴﺪوار ﺑﺎﺷﻴﻢ زورﮔﻮﻫﺎ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﻣـﺎ از‬ ‫دﺳﺘﺸﺎن آﺳﻮده ﺑﺸﻮﻳﻢ‪ «.‬ﺷﻐﺎد ﺑـﻪ ﺗﻠﺨـﻲ ﺧﻨﺪﻳـﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬زورﮔﻮﻫـﺎ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري ﻧﻤﻲﻣﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎري ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ‪ «.‬ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ ﺑﻪ او‬ ‫ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ! آﻳﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪاي در ﺳﺮ داري؟« ﺷـﻐﺎد ﺳـﺮي‬ ‫ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬آري‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻪاي دارم ﻧﺎب و ﺑﺰرگ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷـﻜﻞﮔـﺮﻓﺘﻦ‬ ‫آن‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﺎم ﻣﺎ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬وﻟﻲ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﺑﺪاﻧﻢ در اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﺳﺨﻦ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﮔﻮش ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ ﻳﺎ در ﭘﺲ دﻳـﻮار ﻣﻮﺷـﻲ ﻫﺴـﺖ و آن‬ ‫ﻣﻮش را ﻫﻢ ﮔﻮﺷﻲ‪ .‬ﻛﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺎن ﻫﺮ دوي ﻣﺎ ﺑﻪ آﺳـﺎﻧﻲ ﺑـﺮ‬ ‫ﺑﺎد ﻣﻲرود‪ «....‬ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨـﺎن ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺑـﺪان ﻛـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ از ﺑﻴﮕﺎﻧـﻪ‬ ‫ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﺪه و ﺷﻨﻮﻧﺪه ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﻢ و ﺑﺲ‪ .‬ﭘﺲ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫دل ﺗﻨﮕﺖ ﺑﮕﻮ‪«.‬‬ ‫ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻴﺎﻫﻲ ﭼﺸﻤﺶ را ﭘـﺮ ﻛـﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و روﺑﻪروي ﺷﻐﺎد ﻧﺸﺴﺖ و ﻛﻨﺠﻜﺎواﻧﻪ ﺑـﻪ او ﭼﺸـﻢ دوﺧـﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﻐﺎد ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﻘﺸﻪاي دارم ﻛـﻪ ﭼـﻮن رازي ﺑﺎﻳـﺪ در‬ ‫ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺮ دوي ﻣﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ اﺟﺮاﻳﺶ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﺗﻨﻬﺎ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫رﺳﺘﻢ و ﺷﻐﺎد )ﻣﺮگ رﺳﺘﻢ(‬

‫‪161‬‬

‫دﺷﻤﻦ ﻫـﺮ دوي ﻣـﺎ رﺳـﺘﻢ اﺳـﺖ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ اﮔـﺮ ﺑﺘـﻮاﻧﻴﻢ او را ﺑـﻪ دام‬ ‫ﺑﻴﻨﺪازﻳﻢ و از ﺳﺮ راﻫﻤﺎن ﺑﺮدارﻳﻢ‪ ،‬ﻛﺎري ﺑﺲ ﺑﺰرگ ﻛﺮدهاﻳﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ اﻳـﻦ‬ ‫ﻛﺎر زﻣﺎﻧﻲ اﻧﺠﺎم ﻣﻲﮔﻴﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ دﺳﺖ در دﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﮕﺬارﻳﻢ و ﺑـﺎ‬ ‫ﻳﺎري ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ‪«.‬‬ ‫ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﻲ ﺑﻪ ﺷﻐﺎد ﻧﮕﺎه ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬وﻟـﻲ اﻳـﻦ ﻛـﺎري‬ ‫ﺑﺰرگ اﺳﺖ و اﻧﺠﺎمدادﻧﺶ ﺳﺨﺖ‪ .‬ﺗﺎزه‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻧﺠﺎمدادﻧﺶ ﻫﻢ ﺑﺴـﻴﺎر‬ ‫ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‪ «.‬ﺷﻐﺎد اﻣﻴﺪواراﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻦ و ﺗـﻮ ﻫﻤـﺪل و ﻫـﻢﭘﻴﻤـﺎن‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ از ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﺎري ﺑﺮﻣﻲآﻳﻴﻢ‪ .‬از آن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﻧﻘﺸﻪاي دارم ﻛﻪ ﺑـﺎ‬ ‫اﺟﺮاي آن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺮﺳـﻴﻢ و آﻧﮕـﺎه‬ ‫آوازهﻣﺎن در ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﻲﭘﻴﭽﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎمآور ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺴﺎزﻳﻢ و او را ﺑﻪ دام آورﻳﻢ‬

‫ﺑﻪ ﮔﻴﺘﻲ ﺑﺪﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﺎم آورﻳﻢ‬

‫ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﺪﻟﻢ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﮕﻮ ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﮕﻮﻧـﻪ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻲ؟« ﺷـﻐﺎد ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻫـﻢاﻛﻨـﻮن ﺑﺮاﻳـﺖ‬ ‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ وﻟﻲ ﭘﻴﺶ از آن اﺟﺎزه ﺑﺪه ﮔﻠﻮﻳﻲ ﺗﺮ ﻛﻨﻢ‪ «.‬آﻧﮕﺎه دﺳﺖ ﺑـﺮد و‬ ‫ﺟﺎم ﺑﺎدهاي را ﻛﻪ در ﺑﺮاﺑﺮش ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺖ و ﺳﺮﮔﺮم ﻧﻮﺷﻴﺪن آن ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻐﺎد ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ و ﺷﺐ دﻧﺒﺎﻟﻪ داﺷﺖ‪ .‬او ﻣﻲﮔﻔﺖ و ﺷـﺎه ﻛﺎﺑـﻞ‬ ‫ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ‪» :‬ﻛﺎر ﻣﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ آﻏﺎز ﻣﻲﺷﻮد‪:‬‬ ‫ﻳﻜﻲ ﺳﻮر ﻛﻦ ﻣﻬﺘﺮان را ﺑﺨـﻮان‬

‫ﻣﻲ و رود و راﻣﺸﮕﺮان را ﺑﺨﻮان‬

‫ﺑﻪ ﻣﻲﺧﻮردن اﻧﺪر ﻣﺮا ﺳﺮد ﮔﻮي‬

‫ﻣﻴــﺎن ﺳﺨـﻦ ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮد ﮔـﻮي‬

‫در ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ و در ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺰرﮔﺎن ﻛﺸﻮر و ﻟﺸﻜﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮ‬ ‫و ﺧﻮارم ﻛﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻨﻴﺪم ﺑﻪ ﻗﻬﺮ از ﻛﺎخ ﺗﻮ ﺑﻴﺮون ﻣﻲروم و‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪162‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﺎﺧﻮاري و زاري رواﻧﻪ زاﺑﻠﺴﺘﺎن ﻣﻲﺷﻮم‪ .‬در آﻧﺠﺎ ﻧﺰد ﭘﺪر و ﺑﺮادرم‬ ‫ﻣﻲروم و زﺑﺎن ﺑﻪ ﺷﻜﻮه ﻣﻲﮔﺸﺎﻳﻢ و ﭼﻨﻴﻦ واﻧﻤﻮد ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ از ﺗﻮ دل‬ ‫ﭘﺮﺧﻮﻧﻲ دارم و ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺸﻤﮕﻴﻨﻢ‪:‬‬ ‫ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﺮادر ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﭘﺪر‬

‫ﺗﻮ را ﻧﺎﺳﺰا ﺧﻮاﻧﻢ و ﺑﺪﮔﻬــﺮ‬

‫ﻣﻦ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﻮ را و ﻧﺎﭘﺎك و ﺑﺪﺳﺮﺷﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ و ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺎﺳﺰا‬ ‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ و در آن ﻫﻨﮕﺎم اﺳﺖ ﻛﻪ رﺳﺘﻢ از ﺧﻮارﺷﺪن ﺑﺮادرش آزردهدل‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﺮاي ﻳﺎري ﻣﻦ و ﮔﻮﺷﻤﺎﻟﻲدادن ﺗﻮ راه ﺳﺮزﻣﻴﻨﺖ را در ﭘﻴﺶ‬ ‫ﻣﻲﮔﻴﺮد ‪«....‬‬ ‫ﺷﻐﺎد ﻧﻔﺴﻲ ﺗﺎزه ﻛﺮد و اداﻣﻪ داد‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎي ﻛﺎر ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑـﻮد و‬ ‫دﻧﺒﺎﻟﻪ ﻛﺎر ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ در ﻧﺒﻮد ﻣـﻦ اﻧﺠـﺎم ﺑﮕﻴـﺮد و آن ﻫـﻢ‬ ‫ﻛﻨﺪن ﭼﻨﺪﻳﻦ ﭼﺎه در ﻧﺨﺠﻴﺮﮔﺎه اﺳﺖ؛ ﭼﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ آن ﺑﺲ ﮔﺸﺎد و ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺪازه ﻓﺮو اﻓﺘﺎدن رﺳﺘﻢ و رﺧﺶ ]در آن[ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﺎهﻫﺎ را ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﭘﺮ از ﺷﻤﺸﻴﺮ و ﻧﻴﺰه و ﺧﻨﺠﺮ ﻛﻨﻲ‪ ،‬اﺑﺰارﻫﺎي ﺗﻴﺰي ﻛﻪ ﺳﺮ ﻫﻤﻪ آﻧﻬـﺎ ﺑـﻪ‬ ‫ﺑﺎﻻ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ اﮔﺮ ﭘﻴﻞ ﻫﻢ روي آﻧﻬﺎ اﻓﺘﺎد از زﺧﻤﺸﺎن ﺟﺎن ﺑﻪ در ﻧﺒﺮد‪ .‬ﺑﺎز‬ ‫ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﭼﺎهﻫـﺎ را ﮔﺸـﺎد و ﺑـﺰرگ ﺑﻜـﻦ ﻛـﻪ رﺳـﺘﻢ و‬ ‫رﺧﺶ ﺑﺰرﮔﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮ اﻧﺪازه رﺳﺘﻢ و رﺧـﺶ ﺳـﺎز‬

‫ﺑﻪ ﺑـﻦ در ﻧﺸـﺎن ﺗﻴـﻎﻫــﺎي دراز‬

‫ﻫﻤــﺎن ﻧﻴﺰه و ﺣــﺮﺑﻪ آﺑﮕـﻮن‬

‫ﺳﻨــﺎن از ﺑﺮ و دﺳﺘــﻪ زﻳﺮ اﻧﺪرون‬

‫اﮔﺮ ﺻﺪ ﻛﻨﻲ ﭼﺎه ﺑﻬﺘـﺮ ز ﭘﻨـﺞ‬

‫ﭼﻮ ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﻪ آﺳﻮده ﮔﺮدي ز رﻧﺞ‬

‫ﺻﺪ ﻣﺮد رازدار و ﭘﻮلﭘﺮﺳﺖ و ﻧﻴﺮﻧﮓﺑﺎز ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻦ و ﺗﺎ ﻣـﻲﺗـﻮاﻧﻲ‬ ‫در ﺷﻜﺎرﮔﺎه ﭼﺎه ﺑﻜﻦ و از اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮ و ﺑـﻪ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫رﺳﺘﻢ و ﺷﻐﺎد )ﻣﺮگ رﺳﺘﻢ(‬

‫‪163‬‬

‫آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﮕﻮ اﮔﺮ در اﻳﻦﺑﺎره ﻟﺐ ﺑﺎز ﻛﻨﻨﺪ ﺳﺮﺷﺎن را از دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﻨـﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺗﺎ ﭘﺲ از اﻧﺠﺎمﮔﺮﻓﺘﻦ ﻛﺎر‪ ،‬ﻣﺎه آﺳـﻤﺎن ﻫـﻢ ﻧﺒﺎﻳـﺪ از اﻧﺪﻳﺸـﻪ و‬ ‫ﻧﻘﺸﻪ ﻣﺎ ﺑﻮ ﺑﺒﺮد‪ .‬ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬روي ﭼﺎهﻫﺎ را ﺧﻮب ﺑﭙﻮﺷـﺎﻧﻲ‪ .‬ﺑﻠـﻪ‪ ،‬ﺳـﺮ‬ ‫ﭼﺎهﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﺲ و ﺧﺎﺷﺎك ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺮﻛﺎﻧﻪ و ﺗﺮدﺳﺘﺎﻧﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﺸـﻮد‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻫﻢ در ﻧﮕﺎه ﻧﺨﺴﺖ‪ ،‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛـﻪ در آن ﻣﻜـﺎن‪ ،‬ﭼـﺎه‬ ‫ﻛﻨﺪه ﺷﺪه‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ روي دﻳﮕﺮ ﺳﻔﺎرش ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﺮ ﭼـﻪ ﻛـﺎرت را‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻲ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻪ آرزوﻳﺖ ﻣﻲرﺳﻲ‪«.‬‬ ‫ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻧﭽـﻪ ﮔﻔﺘـﻲ ﻣـﻮﺑـﻪﻣـﻮ‬ ‫اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﻢ‪ ،‬ﭼﻮن آﻳﻨﺪه و آﺳﻮدﮔﻲ ﻣﺎ ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﻛـﺎر ﺑـﺰرگ ﺑﺴـﺘﮕﻲ‬ ‫دارد‪ «.‬ﺷﻐﺎد ﺑﺎ ﺧﺮﺳﻨﺪي ﺳﺮي ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬درود ﺑﺮ ﺗﻮ ﻛـﻪ ﺧـﻮب‬ ‫داﻧﺴﺘﻲ ﭼﻪ ﻛﻨﻲ‪ «.‬ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬و درود ﺑﺮ ﺗﻮ ﻛﻪ اﻳـﻦ‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻪ را در ﺳﺮ ﭘﺮوراﻧﺪي‪ «.‬و آﻧﮕﺎه ﻫﺮ دو ﻗـﺎهﻗـﺎه ﺧﻨﺪﻳﺪﻧـﺪ‪ .‬دراﻳـﻦ‬ ‫ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮوس ﺳﻜﻮت ﺷﺐ را آَﺷﻔﺘﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎه ﻛﺎﺑـﻞ ﮔﻔـﺖ‪» :‬آه‪،‬‬ ‫ﺷﺐ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪه و آواي ﺧﺮوس ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﮔﺮم ﺳﺨﻦ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺷﺐ را ﻧﻔﻬﻤﻴـﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﺮﺧﻴـﺰﻳﻢ و ﺑﺨـﻮاﺑﻴﻢ ﻛـﻪ روزي ﺑـﺰرگ در‬ ‫ﭘﻴﺶ اﺳﺖ؛ روزي ﻛﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻣﺎ را در ﭘﻲ دارد‪ ».‬ﺷـﻐﺎد ﻟﺒﺨﻨـﺪي زد‬ ‫و ﮔﻔﺖ‪» :‬راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻲ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺪﻛﻲ ﺧﻮاﺑﻴـﺪ و ﺑـﺮاي روز ﺑـﺰرگ آﻣـﺎده‬ ‫ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫ﺟﺸﻦ آراﺳﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮان ﻛﺸﻮر و ﻟﺸﻜﺮ آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻮشﺗـﺎﮔـﻮش در‬ ‫ﺳﺮﺳــﺮاي ﻛــﺎخ ﺷــﺎﻫﻲ ﻧﺸﺴــﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧــﻮان ﮔﺴــﺘﺮده ﺷــﺪ و ﺧــﻮردﻧﻲ و‬ ‫آﺷﺎﻣﻴﺪﻧﻲ در آنﺟﺎي ﮔﺮﻓﺖ؛ ﺧﻮراﻛﻲﻫﺎي رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫‪164‬‬

‫را ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﺳﺮﮔﺮم ﺧﻮردن و ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺑﻮدﻧﺪ و‬ ‫ﻧﻮازﻧﺪﮔﺎن و راﻣﺸﮕﺮان ﺑﺎ ﻧﻮازﻧﺪﮔﻲ و ﺧﻨﻴﺎﮔﺮي‪ ،‬وﻗﺖ را ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺧﻮش‬ ‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻛﺎر ﺑﻪ ﻣﻲ ﮔﺴﺎري ﻛﺸﻴﺪ و ﺷﻐﺎد ﭼﻨـﺪ ﺟـﺎﻣﻲ ﻧﻮﺷـﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﺎز ﻛﺮد و ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ! ﭼﻨﺪي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮا‬ ‫ﻛﻮﭼﻚ و ﺧﻮار ﻣﻲﺷﻤﺮي و ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻲاﻧﮕﺎري‪ ،‬وﻟﻲ ﺑـﺪان ﻛـﻪ ﻣـﻦ از‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﮔﺮد آوردي ﺑﺮﺗﺮ و ﺑﺎﻻﺗﺮم‪ .‬ﭼﻮن ﻧـﻪ ﺗـﻮ و ﻧـﻪ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﺑﺰرﮔﺎن ﻛﺸﻮرت از ﺑﺰرﮔﻲ ﻧﮋاد ﺑﻪ ﭘﺎي ﻣﻦ ﻧﻤﻲرﺳﻨﺪ‪ .‬ﺑﮕﻮ‬ ‫ﺑﺪاﻧﻢ ﻛﺪام ﻳﻚ از ﺷﻤﺎ ﭘﺪري ﭼﻮن زال و ﺑﺮادري ﭼﻮن رﺳـﺘﻢ ﭘﻬﻠـﻮان‬ ‫دارد؟‬ ‫ﺑﺮادر ﭼﻮ رﺳﺘﻢ ﭼﻮ دﺳﺘﺎن ﭘﺪر‬

‫از اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻮرﺗﺮ ﻛﻪ دارد ﮔﻬﺮ؟«‬

‫ﮔﻔﺘﺎر ﺷﻐﺎد ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ را ﺷﮕﻔﺖزده ﻛﺮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺧﺎﻣﻮش و ﺑﻲﺻﺪا ﺑـﻪ‬ ‫ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﭘﺎﺳﺨﺶ ﺑﻪ ﺷـﻐﺎد ﭼﻴﺴـﺖ‪ .‬ﺷـﺎه‬ ‫ﻛﺎﺑﻞ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻬﺮه در ﻫـﻢ ﻛﺸـﻴﺪ و ﺑـﺎ ﺧﺸـﻢ و ﺗﻨـﺪي ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»ﺑﻴﻬﻮده ﺑﻪ ﭘﺪر و ﺑﺮادرت ﻣﻲﻧﺎزي‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺎدر ﺗـﻮ‪ ،‬ﻣـﺎدر رﺳـﺘﻢ ﻧﺒـﻮده‪،‬‬ ‫ﻣﺎدر رﺳﺘﻢ روداﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺷﺎه ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻛﺎﺑﻠﺴﺘﺎن اﺳﺖ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺎدر ﺗﻮ‬ ‫ﻳﻜﻲ از ﺧﺪﻣﺘﮕﺰاران درﮔﺎه زال ﺑﻮده‪ ،‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ رﺳﺘﻢ ﺗـﻮ را‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺮادري ﻧﻤﻲداﻧﺪ و ﻫﻴﭽﮕﺎه ﻳﺎدي از ﺗﻮ ﻧﻤﻲﻛﻨـﺪ‪ .‬ﭘـﺲ ﺳـﺨﻨﺎن‬ ‫ﺑﻴﻬﻮده ﻧﮕﻮ ﻛﻪ زال و رﺳﺘﻢ از ﺑﻮدن ﻛﺴﻲ ﻫﻤﭽﻮن ﺗﻮ در ﻛﻨﺎرﺷﺎن ﻧﻨـﮓ‬ ‫دارﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻳﻚ ﻧﻮﻛﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪ و ﺑﺮادر‪:‬‬ ‫ﺗﻮ از ﭼﺎﻛﺮي ﻛﻤﺘﺮي ﺑﺮ درش‬

‫ﺑﺮادر ﻧﺨﻮاﻧﺪ ﺗﻮ را ﻣﺎدرش«‬

‫ﺷﻐﺎد ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻦ اﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﻧـﺰد ﭘـﺪر و ﺑـﺮادرم‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫رﺳﺘﻢ و ﺷﻐﺎد )ﻣﺮگ رﺳﺘﻢ(‬

‫‪165‬‬

‫ﻣﻲروم ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻢ ﺗﻮ راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﻳﺎ ﻣﻦ‪ .‬ﭼﻮن اﻳﻦ ﺳـﺨﻦ ﺗـﻮ ﺧﻴﻠـﻲ‬ ‫ﮔﺮان و ﺳﻨﮕﻴﻦ اﺳﺖ‪ «.‬ﺷﻐﺎد اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ واﻧﻤﻮد ﻣﻲ ﻛﺮد‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر آزرده و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭼﻨﺪ ﻣـﺮد ﻛـﺎﺑﻠﻲ راه زاﺑﻠﺴـﺘﺎن‬ ‫در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در زاﺑﻠﺴﺘﺎن ﺷﻐﺎد ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ دﻳﺪار ﭘﺪر رﻓـﺖ‪ .‬زال ﺑـﺎ‬ ‫دﻳﺪن ﺑﺮ و ﺑﺎﻻ و ﻛﻮﭘﺎل و ﺳﻴﻤﺎي ﺧﻮش ﭘﺴﺮش ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺎد ﺷﺪ و ﺑﻪ او‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺮد‪ .‬زال ﭘﺲ از ﻧﺎز و ﻧـﻮازش ﺷـﻐﺎد‪ ،‬او را ﻧـﺰد رﺳـﺘﻢ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬رﺳﺘﻢ ﻫﻢ از دﻳﺪار ﺷﻐﺎد ﺷﺎد ﺷﺪ‪ ،‬از ﺣﺎل ﺑﺮادر ﭘﺮﺳﻴﺪ و ﺑـﺎ او‬ ‫ﺑﻪ ﮔﺮﻣﻲ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ﻛﻤﻲ ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ ﻛﺸـﻴﺪ‬ ‫و رﺳﺘﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬از ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺑﮕـﻮ رﻓﺘـﺎرش ﺑـﺎ ﺗـﻮ ﭼﮕﻮﻧـﻪ‬ ‫اﺳﺖ و درﺑﺎره ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ؟«‬ ‫ﺷﻐﺎد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﺑﻮد‪ ،‬رﺧﺴـﺎر در ﻫـﻢ ﻛﺸـﻴﺪ و‬ ‫ﭼﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ آورد و ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬از آن ﻣﺮد ﺳﺨﻦ ﻣﮕﻮ ﻛـﻪ دﻟـﻢ‬ ‫از او ﺧﻮن اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ از آﻣﺪن ﺗﻮ ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧـﻮب ﺑـﻮد‪ ،‬و‬ ‫ﻫﺮﮔﺎه ﻣﺮا ﻣﻲدﻳﺪ از دﻳﺪارم ﺷﺎد ﻣـﻲﺷـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻣـﻦ درود ﻣـﻲﻓﺮﺳـﺘﺎد و‬ ‫آﻓﺮﻳﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬وﻟﻲ از آن ﭘﺲ‪ ،‬ﺑـﺎ ﻣـﻦ ﺑـﺪ ﺷـﺪ‪ .‬ﺑـﻪوﻳـﮋه ﻫﺮﮔـﺎه ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﻲﮔﺴﺎري ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻴﻬـﻮده ﺑـﺮ زﺑـﺎن ﻣـﻲآورد و ﺑـﻪ ﺗـﻮ ﻧﺎﺳـﺰا‬ ‫ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬او ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ رﺳﺘﻢ ﺑـﺎج ﻧﻤـﻲدﻫـﻢ‪ .‬از اﻳـﻦ ﭘـﺲ‬ ‫دﻳﮕﺮ او را رﺳﺘﻢ ﻧﻤﻲداﻧﻢ و ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺶ اﻫﻤﻴﺖ ﻧﻤﻲدﻫﻢ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻣﺮداﻧﮕﻲ‬ ‫و ﻧﮋاد ﻣﻦ از او ﻛﻤﺘﺮ اﺳﺖ؟ ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﻳﻦ‪ ،‬ﻣـﺮا ﻫـﻢ در ﺑﺮاﺑـﺮ ﺑﺰرﮔـﺎن‬ ‫ﻛﺸﻮرش در ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺧﻮار ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺨﻨﻲ ﮔﻔﺖ ﻛـﻪ دﻟـﻢ آﺗـﺶ ﮔﺮﻓـﺖ و‬ ‫ﺳﺨﺖ ﺑﻲﺗﺎب ﺷﺪم‪ .‬او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﺮزﻧﺪ زال ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬و ﺗﺎزه اﮔـﺮ ﻫـﻢ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪166‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ ﻣﮕﺮ ﺧﻮد زال ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﺑﺒﺎﻟﻢ‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬او ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧـﺪان ﻣـﺮا ﺑـﻪ‬ ‫رﻳﺸﺨﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎب ﻧﻴﺎوردم و ﺑﺎ دﻟﻲ ﭘﺮ درد ﺑﻪ اﻳﻨﺠـﺎ‬ ‫آﻣﺪم ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻢ ﭘﺴﺮ زال و ﺑﺮادر رﺳﺘﻢ ﻫﺴﺘﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ‪«.‬‬ ‫ﺷﻐﺎد ﭼﻮن ﻣﺮدي دادﺧﻮاه و ﺳﺘﻤﺪﻳﺪه ﺑﻪ رﺳـﺘﻢ ﻧﮕـﺎه ﻛـﺮد‪ .‬رﺳـﺘﻢ‬ ‫دﻟﺶ ﺑﺮاي ﺑﺮادر ﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬ﺑﺮآﺷﻔﺖ و ﺑـﺎ ﺧﺸـﻢ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺗـﻮ از ﺳـﺨﻦ‬ ‫ﺑﻴﻬﻮده او آزرده ﻣﺸﻮ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺮادرت ﻧﻤﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻛﺎري ﻛـﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﺮده‪ ،‬او را از ﺗﺨﺖ ﺑﻪ زﻳﺮ ﻣﻲﻛﺸﻢ و ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﻴﺎه ﻣـﻲﻧﺸـﺎﻧﻢ و‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎي او‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺗﻮ را ﺷﺎد ﺑﺮ ﺗﺨــﺖ او‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎك اﻧﺪر آرم ﺳﺮ ﺑﺨﺖ او‬

‫اﻛﻨﻮن ﺑـﺮو و آﺳـﻮده و ﺧـﺮم در ﺳـﺮاي ﻣـﻦ زﻧـﺪﮔﻲ ﻛـﻦ ﺗـﺎ روز‬ ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻓﺮا رﺳﺪ‪«.‬‬ ‫رﺳﺘﻢ ﭼﻨﺪ روز ﺷﻐﺎد را ﻧﺰد ﺧﻮدش ﻧﮕﻪ داﺷـﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ او ﻧﻴﻜـﻮﺗﺮﻳﻦ‬ ‫ﺟﺎﻳﮕﺎه را داد و ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ او رﻓﺘﺎر ﻛﺮد؛ رﻓﺘﺎري ﻛﻪ ﺷـﻐﺎد ﺗـﺎ‬ ‫آن ﻫﻨﮕﺎم از ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از ﻧﺰدﻳﻜﺎﻧﺶ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ در ﺣـﺎﻟﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬ ‫رﺳﺘﻢ ﺳﺮﮔﺮم ﮔﺰﻳﻨﺶ ﺳﭙﺎﻫﻲ از زﺑﺪهﺗﺮﻳﻦ ﻣـﺮدان ﺟﻨﮕـﻲ ﺑـﻮد‪ .‬ﭼـﻮن‬ ‫ﺳﭙﺎه آﻣﺎده ﺷﺪ و رﺳـﺘﻢ ﺧﻮاﺳـﺖ راه ﻛﺎﺑـﻞ را در ﭘـﻴﺶ ﺑﮕﻴـﺮد ﺷـﻐﺎد‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن در ﺑﺮاﺑﺮش آﺷﻜﺎر ﺷﺪ و ﺑﺎ ﮔﻔﺘﺎري ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪ ﮔﻔـﺖ‪» :‬اي ﺑـﺮادر!‬ ‫از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ از ﻣﻦ ﺳﭙﺎه آراﺳﺘﻲ‪ ،‬از ﺗﻮ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارم‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻤﺎن ﻣﻦ اﮔﺮ ﺑﺎ ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ ﺟﻨﮓ ﻧﻜﻨﻲ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن او ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ از‬ ‫آن اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻟﺸﻜﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ‪ .‬او ﻫﻤﻴﻦ ﻛـﻪ ﻧـﺎم ﺗـﻮ را ﺑﺸـﻨﻮد‪،‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫رﺳﺘﻢ و ﺷﻐﺎد )ﻣﺮگ رﺳﺘﻢ(‬

‫‪167‬‬

‫ﺗﻨﺶ ﺑﻪ ﻟﺮزه درﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﻛﺸﻮرش ﺑـﺮوي‪.‬‬ ‫ﭼﻮن ﻫﺮ ﻣـﺮد ﺧﺮدﻣﻨـﺪي ﻣـﻲداﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺟﻨﮕﻴـﺪن ﺑـﺎ رﺳـﺘﻢ ﺑﺮاﺑـﺮ ﺑـﺎ‬ ‫ﺟﺎنﺑﺎﺧﺘﻦ و ﻧﺎﺑﻮدﺷﺪن اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ‪:‬‬ ‫ﻛﻪ ﻳﺎرد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ آﻳﺪ ﺑـﻪ ﺟﻨـﮓ وﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺠﻨﺒﻲ ﻛﻪ ﺳﺎزد درﻧــﮓ؟‬ ‫ﺑﺮآﻧﻢ ﻛﻪ او ﺧﻮد ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ وزﻳﻦ رﻓﺘﻨﻢ ﺳﻮي درﻣﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‬

‫ﺑﻠﻪ ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﻮار! ﺑﻪ ﺑﺎور ﻣﻦ او ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻲﻳﺎر و ﻳﺎورم و‬ ‫ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﺑﻴﺰارﻳﺪ و ﻫﺮﻛﺎري ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻜﻨﺪ از ﻛﺴﻲ ﺻﺪاﻳﻲ در‬ ‫ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻲ اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪهام و ﺗﻮ و ﭘﺪرم ﻣﺮا ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮاﻣﻲ‬ ‫داﺷﺘﻴﺪ و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ از ﻣﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻲﮔﻤﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ او آَﺷﻜﺎر‬ ‫ﺷﺪه و داﻧﺴﺘﻪ ﻛﻪ راﻫﺶ ﻧﺎدرﺳﺖ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ﻛﻪ از او‬ ‫دارم ﻣﻲداﻧﻢ اﻛﻨﻮن ﺳﺨﺖ ﺗﺮﺳﻴﺪه و ﺑﺴﻴﺎر ﭘﺸﻴﻤﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﮔﺮ‬ ‫ﺑﺪون ﻟﺸﻜﺮﻛﺸﻲ ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻞ ﺑﺮوﻳﻢ و او را ﺳﺮﺟﺎي ﺧﻮدش ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪﺗﺮ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫رﺳﺘﻢ ﺳﺨﻦ ﺷﻐﺎد را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧـﺐ‪ ،‬ﭘﻴﺸـﻨﻬﺎدت را‬ ‫ﻣﻲﭘﺬﻳﺮم‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺪون ﺳﭙﺎه و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺑﺮادرم زواره و ﺻـﺪ ﺗـﻦ از ﺳـﻮاران‬ ‫دﻳﮕﺮ راﻫﻲ ﻛﺎﺑﻞ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ او ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﻓﺮو اﻓﺘﺎدن رﺳﺘﻢ و زواره در ﭼﺎه‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ رﺳﺘﻢ و ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻛﺎﺑﻠﺴﺘﺎن روي ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻐﺎد‬ ‫ﻧﻬﺎﻧﻲ ﻳﻜﻲ از ﺳﻮاران ﻫﻤﺮاﻫﺶ را ﺑﺎ ﭘﻴﺎﻣﻲ ﻧﺰد ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﺷﻐﺎد‬ ‫ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮن ﺑﺎد ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻠﺴﺘﺎن ﺑﺘﺎز و ﭘﻴﺶ از رﺳﻴﺪن ﻣﺎ ﺧﻮد را‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪168‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﻪ ﺷﺎه ﺑﺮﺳﺎن و ﺑﻪ او ﺑﮕﻮ رﺳﺘﻢ در راه اﺳﺖ و ﺑﻲﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﺳﻮي ﺗﻮ‬ ‫ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺒﺎزش ﺑﻴﺎ و از ﻛﺎري ﻛﻪ ﻛﺮدي ﭘﻮزش ﺑﺨﻮاه ﺗﺎ ﺗﻮ را‬ ‫ﺑﺒﺨﺸﺪ‪«.‬‬ ‫ﭘﻴﺎم ﻛﻪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻠﺴﺘﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺎد ﺷﺪ‪ .‬او در ﺣـﺎﻟﻲ ﻛـﻪ آﻣـﺎده‬ ‫ﺑﻴﺮونرﻓﺘﻦ از ﺷﻬﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎ‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲرود ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ؛ ﭼﺎهﻫﺎ ﻛﻨﺪه ﺷﺪه و آﻣﺎده اﺳـﺖ‬ ‫ﺗﺎ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ رﺳﺘﻢ و ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﺶ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﻫﻨﮕﺎم آن اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻛﺎري ﻛـﻨﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﻪ درﺳﺘﻲ اﻧﺠﺎم ﺑﮕﻴﺮد‪ «.‬ﺑﺎ اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺎه ﻛﺎﺑـﻞ‬ ‫ﺧﻮد را ﻛﻮﭼﻚ ﻛﺮد و ﺑﺮاي ﭘﻴﺸﺒﺎز و ﭘـﻮزشﺧـﻮاﻫﻲ ﺑـﻪ ﺑﻴـﺮون ﺷـﻬﺮ‬ ‫ﺷﺘﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﭙﻬﺪار ﻛﺎﺑـﻞ ﺑﻴـــﺎﻣﺪ ز ﺷﻬــﺮ‬

‫زﺑﺎن ﭘﺮ ز ﻧﻮش و روان ﭘﺮ ز زﻫﺮ‬

‫ﭼﻮ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ روي ﺗﻬﻤﺘﻦ رﺳﻴﺪ‬

‫ﭘﻴﺎده ﺷﺪ از اﺳﺐ ﻛـﻮ را ﺑﺪﻳــﺪ‬

‫ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ از اﺳﺐ ﭘﻴﺎده ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎج از ﺳﺮ ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﻛﻔﺶ از ﭘﺎ ﺑﻴـﺮون‬ ‫آورد‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ زاري ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺧـﺎك ﮔﺬاﺷـﺖ و ﺑـﺎ‬ ‫ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ اﻟﺘﻤﺎسآﻣﻴﺰ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﻮزشﺧﻮاﻫﻲ ﻛـﺮد‪ .‬ﺷـﺎه ﻛﺎﺑـﻞ ﺑـﺎ دﻟـﻲ‬ ‫ﭘﺮﻛﻴﻨﻪ وﻟﻲ زﺑﺎﻧﻲ ﭼﺮب و ﻧﺮم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﻲداﻧـﻢ ﻛـﻪ ﻛـﺎرم ﻧﺎدرﺳـﺖ‬ ‫ﺑﻮده‪ ،‬وﻟﻲ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ آن ﺳﺨﻨﺎن را در ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺴـﺘﻲ ﮔﻔـﺘﻢ و اﻳﻨﮕﻮﻧـﻪ‬ ‫ﮔﻔﺘﺎرﻫﺎ از روي ﺑﻲ ﺧﺮدي اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﭼﺎﻛﺮان ﺗﻮ و ﺧﺎﻧـﺪاﻧﺖ‬ ‫ﺑﻮدم و ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ از ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻐﺎد ﮔﻔﺘﻢ ﭘﻮزش ﻣﻲﺧـﻮاﻫﻢ و‬ ‫از ﺗﻮ ﭘﻬﻠﻮان ﺑﺰرگ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﻲ؛ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻛـﻮﭼﻜﻢ و ﺗـﻮ‬ ‫ﺑﺰرگ و ﺑﺨﺸﺶ ﻫﻢ از ﺑﺰرﮔﺎن اﺳﺖ‪«.‬‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫رﺳﺘﻢ و ﺷﻐﺎد )ﻣﺮگ رﺳﺘﻢ(‬

‫‪169‬‬

‫رﺳﺘﻢ ﻛﻪ در ﻋﻴﻦ ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ دﻟﻲ ﻣﻬﺮﺑﺎن داﺷﺖ‪ ،‬دﻟـﺶ ﺑـﻪ ﺣـﺎل ﺷـﺎه‬ ‫ﻛﺎﺑﻞ ﺳﻮﺧﺖ و ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﻛﻪ او ﺑﻴﺶ از آن در ﺧﺎك ﺑﻤﺎﻧـﺪ و ﻫﻤﭽـﻮن‬ ‫ﺑﻨﺪﮔﺎن و ﻧﻮﻛﺮان رﺧﺴﺎر ﺑﺮ ﺧﺎك ﺗﻴﺮه ﺑﻤﺎﻟﺪ و زاري ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﭘـﺲ آﻧﭽـﻪ‬ ‫ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد از دل ﺑﻴﺮون ﻛﺮد و او را ﺑﺨﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧـﺐ‪ ،‬ﻣـﻦ‬ ‫ﺗﻮ را ﺑﺨﺸﻴﺪم‪ .‬ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﺳﺮ و ﭘﺎﻳﺖ را ﺑﭙﻮﺷﺎن ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗـﻮاﻧﻢ ﺗـﻮ را‬ ‫اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺑﺪان ﻛﻪ ﺗﻮ ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻠﺴﺘﺎن ﻣﻲﻣﺎﻧﻲ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗـﻮ ﻛﻤـﻚ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮ ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﺖ ﺑﻤﺎﻧﻲ‪ .‬اﻛﻨﻮن ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﺑﺮ اﺳﺐ ﺑﻨﺸـﻴﻦ‬ ‫و ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻲ ﺳﺒﺰ و ﺧﺮم ﺑﺒﺮ ﺗﺎ اﻧﺪﻛﻲ ﺑﻨﺸـﻴﻨﻴﻢ و ﺧﺴـﺘﮕﻲ راه از‬ ‫ﺗﻦ ﺑﻪ در ﻛﻨﻴﻢ‪«.‬‬ ‫ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ ﻛﻪ از ﺷﺎدي در ﭘﻮﺳﺖ ﻧﻤـﻲ ﮔﻨﺠﻴـﺪ‪ ،‬ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺑـﻪ ﭼﺸـﻢ‪،‬‬ ‫ﺳﺮورم!« او ﺑﺮ اﺳﺐ ﻧﺸﺴﺖ و ﻫﻤﺮاه رﺳﺘﻢ و ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﺶ ﺑـﻪ راه اﻓﺘـﺎد‪.‬‬ ‫آﻧﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ و رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﺷﻬﺮ ﻛﺎﺑﻞ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻲ ﺳﺒﺰ و ﺧﺮم‬ ‫و ﭘﺮ دار و درﺧـﺖ ﻛـﻪ روان آدﻣـﻲ در آﻧﺠـﺎ‪ ،‬آرام ﻣـﻲ ﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬در آن‬ ‫ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺧﻮش آب و ﻫﻮا ﭘﻴﺎده ﺷـﺪﻧﺪ و آرام ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﻪ دﺳـﺘﻮر ﺷـﺎه‬ ‫ﺳﻔﺮهاي ﮔﺴﺘﺮدﻧﺪ و در آن ﺧﻮردﻧﻲ و آﺷﺎﻣﻴﺪﻧﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ در‬ ‫آن ﺳﺎﻳﻪﺳﺎر ﺧﺮم ﺟﺸﻨﻲ آراﺳﺖ و ﺗﺎ ﻣـﻲﺗﻮاﻧﺴـﺖ ﻛـﺎري ﻛـﺮد ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬ ‫رﺳﺘﻢ و ﻳﺎراﻧﺶ ﺧﻮش ﺑﮕﺬرد‪ .‬او ﭘﺲ از ﺟﻠﺐ اﻋﺘﻤﺎد رﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻬﻤﺘﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺟﻬﺎنﭘﻬﻠﻮان! ﻛﺎﺑﻠﺴـﺘﺎن را ﭼـﻮن زاﺑﻠﺴـﺘﺎن و ﺷـﻬﺮ ﺧـﻮدت‬ ‫ﺑﺪان و ﻣﺮا ﻫﻢ ﻫﻤﭽﻮن ﺧـﺪﻣﺘﮕﺰارت‪ ،‬ﭘـﺲ ﻫﺮﭼـﻪ ﺧﻮاﺳـﺘﻲ ﺑﮕـﻮ ﺗـﺎ‬ ‫ﺑﺮاﻳﺖ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﺷﻜﺎر را دوﺳـﺖ داري‪ ،‬ﭘـﺲ ﻫﺮﮔـﺎه ﻛـﻪ‬ ‫اراده ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻜﺎرﮔﺎه ﻣﻲروﻳـﻢ‪ .‬اﻳـﻦ را ﻫـﻢ ﺑـﺪان ﻛـﻪ ﻣـﻦ در اﻳﻨﺠـﺎ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪170‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺷﻜﺎرﮔﺎﻫﻲ دارم ﻛﻪ در آن ﺷﻜﺎر ﺑﺴﻴﺎر اﺳـﺖ‪ .‬ﺑﺨﺸـﻲ از ﺷـﻜﺎرﮔﺎه در‬ ‫ﻛﻮه اﺳﺖ و ﺑﺨﺸﻲ در دﺷﺖ‪ .‬در ﻛﻮﻫﺶ ﺑﺰ ﻛﻮﻫﻲ و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ اﺳـﺖ و‬ ‫در دﺷﺘﺶ آﻫـﻮ و ﮔـﻮرﺧﺮ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻫـﻴﭻ ﻛـﺲ از آﻧﺠـﺎ دﺳـﺖ ﺗﻬـﻲ‬ ‫ﺑﺎزﻧﻤﻲﮔﺮدد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻨﮓ آﻳﺪش ﮔﻮر و آﻫﻮ ﺑﻪ دﺷﺖ از آن دﺷــﺖ ﺧــﺮم ﻧﺸـﺎﻳﺪ ﮔﺬﺷﺖ«‬ ‫ز ﮔﻔﺘـﺎر او رﺳﺘـﻢ آﻣــﺪ ﺑﻪ ﺷـﻮر از آن دﺷــﺖ ﭘﺮ آب و آﻫﻮ و ﮔــﻮر‬

‫ﺳﺨﻨﺎن دﻟﻔﺮﻳﺐ ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ‪ ،‬ﭼﻨﺎن رﺳﺘﻢ را در اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺷﻜﺎر اﻧـﺪاﺧﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻮن اﻧﺴﺎنﻫﺎي اﻓﺴﻮنﺷـﺪه‪ ،‬ﭼﺸـﻢ و‬ ‫ﮔﻮشﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎن ﺷﺎه ﻛﺎﺑـﻞ را ﭘـﺬﻳﺮﻓﺖ و دﺳـﺘﻮر داد ﺗـﺎ رﺧـﺶ را‬ ‫زﻳﻦﻛﻨﻨﺪ و ﻫﻤﮕﻲ راﻫﻲ ﺷـﻜﺎر ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬در ﺷـﻜﺎرﮔﺎه ﺳـﻮاران ﭘﺮاﻛﻨـﺪه‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﺟﻬﺎنﭘﻬﻠـﻮان رﺳـﺘﻢ و ﺑـﺮادرش زواره و ﭼﻨـﺪ ﺗـﻦ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن اﺳﺐ ﻣﻲﺗﺎﺧﺘﻨـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻧﺰدﻳـﻚ ﭼـﺎه‬ ‫رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬رﺧﺶ ﻛﻪ ﺣﻴﻮاﻧﻲ ﺑﺎﻫﻮش ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ رﺳـﻴﺪن ﺑـﻪ ﭼـﺎه و ﺑﻮﻳﻴـﺪن‬ ‫ﺧﺎك ﺗﺎزه‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﺗﺎﺧﺘﻦ ﺑﺎز اﻳﺴﺘﺎد و ﺗﻜﺎن ﻧﺨـﻮرد‪ .‬ﮔـﻮﻳﻲ ﺣﻴـﻮان‬ ‫ﺧﻄﺮ را اﺣﺴﺎس ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﻮدش را ﺟﻤـﻊ ﻛـﺮد و ﺷـﻜﻞ ﻳـﻚ‬ ‫ﮔﻮي درآورد‪ .‬ﺣﻴﻮان ﺑﻪ آدﻣﻲ ﻣﻲﻣﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ از ﺳﺮﻣﺎ دﺳـﺖ و ﭘﺎﻫـﺎﻳﺶ‬ ‫را ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﻨﺪ و در ﺧﻮد ﻓﺮو ﻣﻲرود‪ .‬ﺑـﺪﻳﻦﺳـﺎن رﺧـﺶ ﺧـﻮدش را‬ ‫ﭘﺲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺮاي آﮔﺎهﻛﺮدن رﺳﺘﻢ از ﮔﺰﻧﺪ و آﺳﻴﺐ ﺷﺮوع ﺑـﻪ ﻛـﻮﺑﺶ‬ ‫ﺳﻢ ﻫﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﺣﻴﻮان ﺧﺎك ﺗﺎزه را ﺑﻮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻲﺗﺎﺑﻲ ﻣﻲﻛـﺮد‬ ‫ﺗﺎ ﺳﻮارش ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش ﺗﻴﺰ ﻛﻨﺪ و ﭘﻴﺶ روﻳﺶ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬وﻟـﻲ رﺳـﺘﻢ‬ ‫ﭘﻬﻠﻮان‪ ،‬ﮔﻮﻳﻲ اﻓﺴﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬و ﭼﻨـﻴﻦ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫رﺳﺘﻢ و ﺷﻐﺎد )ﻣﺮگ رﺳﺘﻢ(‬

‫‪171‬‬

‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ را ﺗﺎﺑﺎﻧﺪ و ﺑﺮ ﮔﺮده رﺧﺶ ﻛﻮﺑﻴـﺪ‪ .‬ﺣﻴـﻮان ﺑـﻲزﺑـﺎن ﻛـﻪ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و از روي ﭼﺎه ﭘﺮﻳـﺪ‪ ،‬وﻟـﻲ دﻫﺎﻧـﻪ ﭼـﺎه ﺑﺴـﻴﺎر‬ ‫ﮔﺸﺎد ﺑﻮد و اﺳﺐ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮد را ﻧﺠﺎت ﺑﺪﻫﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ‪:‬‬ ‫دو ﭘﺎﻳﺶ ﻓﺮو ﺷﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﺎﻫﺴﺎر‬

‫ﻧﺒ‪‬ــﺪ ﺟﺎي آوﻳﺰش و ﻛــﺎرزار‬

‫رﺧﺶ در ﭼﺎه آﻛﻨﺪه از ﺗﻴﻎ و ﻧﻴـﺰه ﺗﻴـﺰ اﻓﺘـﺎد و ﭘﻬﻠـﻮﻳﺶ ﺑـﺎ زﺧـﻢ‬ ‫ﺷﻤﺸﻴﺮ درﻳﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻦ ﭘﻬﻠﻮان ﺑﺰرگ ﻫﻢ از زﺧﻢ ﺷﻤﺸﻴﺮ و ﻧﻴﺰه از ﻫـﻢ‬ ‫درﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ رﺳﺘﻢ ﺑﺎ دﻟﻴﺮي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﭼﺎه آورد و از آن ﺳﺮ‬ ‫ﺑﻪ در ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺮدي ﺗﻦ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ‬

‫دﻟﻴﺮ از ﺑﻦ ﭼﺎه ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ‬

‫ﻛﺸﺘﻦ رﺳﺘﻢ ﺷﻐﺎد را و ﻣﺮدن ﺧﻮدش‬

‫ﺧﻮن ﭼﻮن ﺟﻮﻳﺒﺎر از ﺗﻦ ﺟﻬﺎنﭘﻬﻠﻮان ﺳﺮازﻳﺮ ﺑﻮد و ﺟﺎﻧﺶ از زﺧﻢ‬ ‫ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎ را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑﻪ ﭘﻴﺮاﻣﻮﻧﺶ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﻐﺎد در ﻧﺰدﻳﻚ ﭼﺎه اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬رﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ زﻳﺮ ﺳﺮ او ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ آﻫﻲ ﺟﮕﺮﺳﻮز‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﻣﺮد ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﻮم‪ ،‬ﺑﺪان ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﺎر زﺷﺖ‪ ،‬ﺳﺮزﻣﻴﻦ‬ ‫آﺑﺎدي را وﻳﺮان ﻛﺮدي‪ .‬از اﻳﻦ ﻛﺎرت ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻣﻲﺷﻮي و روزﮔﺎرت‬ ‫ﺑﻪزودي ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲرﺳﺪ‪ «.‬ﺷﻐﺎد ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﺳﺎلﻫﺎي ﺳﺎل ﺗﺎﺧﺘﻲ‬ ‫و ﻛﺸﺘﻲ و ﺑﺮدي و اﻛﻨﻮن روزﮔﺎرت ﺑﻪ ﺳﺮ آﻣﺪ و ﺑﻪ دﺳﺖ اﻫﺮﻳﻤﻨﺎن‬ ‫ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮي‪«.‬‬ ‫در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ از راه رﺳﻴﺪ و ﺑﻪ ﻛﻨﺎﻳـﻪ و رﻳﺸـﺨﻨﺪ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬ ‫»اي دادﺑﻲداد‪ ،‬ﭼﻪ ﺷﺪه؟ ﺑﮕﺬار ﺑﺮوم ﺑﺮاﻳﺖ ﭘﺰﺷﻚ ﺑﻴـﺎورم‪ .‬ﭼـﻮن ﻣـﻦ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫‪172‬‬

‫داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ‪ ،‬ﺑﺎ درد و رﻧﺞ ﻣﺮدن ﻛﺴﻲ را ﺑﺒﻴﻨﻢ!« دل ﺗﻬﻤﺘﻦ از اﻳـﻦ ﺳـﺨﻦ‬ ‫ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑـﻪ روي ﺧـﻮد ﻧﻴـﺎورد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اي ﻣـﺮد ﺑـﺪﮔﻬﺮ‬ ‫ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬ﺑـﺮاي ﺧـﻮدت ﻧﮕـﺮان ﺑـﺎش ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬ ‫زودي ﭘﺴﺮم ﻓﺮاﻣﺮز ﻣﻲآﻳﺪ و اﻓﺴﺮ و ﺗﺨﺘﺖ را در ﻫﻢ ﻣﻲرﻳﺰد‪:‬‬ ‫ﻓﺮاﻣﺮز ﭘـﻮر ﺟﻬـــﺎنﺑﻴــﻦ ﻣﻦ‬

‫ﺑﻴــﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮاﻫــﺪ ز ﺗﻮﻛﻴﻦ ﻣﻦ‬

‫از آن ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺟﺎوﻳﺪ ﻣﺎﻧﺪه ﻛﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻛﺴﺎﻧﻲ ﭼﻮن ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺟﻢ و ﻓﺮﻳﺪون دادﮔﺮ و ﺳﻴﺎوش ﻧﻴﻜﻮﻛﺮدار آﻣﺪﻧﺪ‬ ‫و رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻲﮔﻤﺎن ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﻲ رﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ دﻟﺨﻮش ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫زودي ﻣﻲروي و ﭘﺲ از ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﻲ‪«.‬‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ دﻧﺪانﺷﻜﻦ رﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺷﺎه ﻛﺎﺑﻞ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد‪ .‬او آرام از آﻧﺠـﺎ‬ ‫دور ﺷﺪ و ﺑﻪ آﻳﻨﺪهاش اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﺮد‪ .‬آﻧﮕـﺎه رﺳـﺘﻢ رو ﺑـﻪ ﺷـﻐﺎد ﻛـﺮد و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬و ﺗﻮ اي ﻣﺮد! اﻛﻨﻮن ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﻴﺪه‪ ،‬ﻛﺎري ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﻜـﻦ‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ ﻧﺨﺠﻴﺮﮔﺎه ﺟﺎﻧﻮران درﻧﺪه ﭼﻮن ﺷـﻴﺮ ﮔـﺬر ﻣـﻲ ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ‬ ‫ﻛﻤﺎن ﻣﺮا ﺑﺎ دو ﺗﻴﺮ ﺑﻴﺎور و در ﻛﻨﺎر دﺳﺘﻢ ﺑﮕﺬار ﺗﺎ در ﻫﻨﮕﺎم زﻧﺪهﺑـﻮدﻧﻢ‬ ‫اﮔﺮ ﺟﺎﻧﻮري ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﺪرد‪ ،‬آن را ﺑﺎ ﺗﻴﺮ ﺑﺰﻧﻢ‪«.‬‬ ‫ﺷﻐﺎد ﻛﻤﺎن ﺗﻬﻤﺘﻦ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﺗﻴﺮي ﺑﻪ زه ﻛﺮد و آن را آﻣـﺎده ﻛﻨـﺎر‬ ‫دﺳﺖ رﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ و ﭘﻴﺶ ﺗﻬﻤﺘﻦ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺑﺮادر ﻫﻤﻲ ﺑﻮد ﺷﺎد‬

‫ﺗﻬﻤﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻛﻤﺎن را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺗﻨـﻲ ﻧﻴﻤـﻪﺟـﺎن آن را ﻛﺸـﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻐﺎد ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺗﺮﺳﻴﺪ و در ﭘﺸﺖ درﺧﺘﻲ ﭘﻨـﺎه ﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬آن‬ ‫درﺧــﺖ ﭼﻨــﺎري ﻛﻬﻨﺴــﺎل ﺑــﻮد ﻛــﻪ دروﻧــﺶ ﺗﻬــﻲ ﺷــﺪه ﺑــﻮد و ﺗﻨﻬــﺎ‬

‫‪WWW.IRANMEET.COM‬‬ ‫رﺳﺘﻢ و ﺷﻐﺎد )ﻣﺮگ رﺳﺘﻢ(‬

‫‪173‬‬

‫ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮگ داﺷﺖ‪ .‬رﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ‪ ،‬واﭘﺴـﻴﻦ ﻧﻴـﺮوﻳﺶ را ﺑـﻪ‬ ‫ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺟﻬﺎﻧﻲ درد و ﺑﻲﺟﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺮوﻳﺶ ﻛﻤﺎن را ﻛﺸـﻴﺪ و‬ ‫ﺗﻴﺮ را رﻫﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻴﺮ از ﺗﻨـﻪ ﺧـﺎﻟﻲ درﺧـﺖ ﮔﺬﺷـﺖ و ﺑـﺮ ﺳـﻴﻨﻪ ﺷـﻐﺎد‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ و زﻧﺪﮔﻲاش را ﻛﻮﺗﺎه ﻛﺮد‪.‬‬ ‫درﺧﺖ و ﺑﺮادر ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺑـﺪوﺧﺖ‬

‫ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم رﻓﺘﻦ دﻟﺶ ﺑﺮ ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫رﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ ﺧﺪا را ﺳـﭙﺎس ﮔﻔـﺖ و اﻓـﺰود‪» :‬ﺧـﺪاﻳﺎ از ﺗـﻮ‬ ‫ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارم ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﺎن زوري دادي ﻛﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮگ ﻫـﻢ ﺑﺘـﻮاﻧﻢ‬ ‫دﺷﻤﻨﻢ را ﺑﺮ ﺧﺎك ﺑﻴﻨﺪازم و ﭘﻴﺶ از ﺧﻮدم‪ ،‬ﻣـﺮدن او را ﺑﺒﻴـﻨﻢ! اﻛﻨـﻮن‬ ‫دﻳﮕﺮ آرزوﻳﻲ ﻧﺪارم‪«.‬‬ ‫ﺑﮕﻔﺖ اﻳﻦ و ﺟﺎﻧﺶ ﺑﻴﺎﻣﺪ ز ﺗﻦ‬

‫ﺑﺮو زار و ﮔﺮﻳﺎن ﺷﺪﻧﺪ اﻧﺠﻤﻦ‬

‫زواره ﺑﻪ ﭼﺎﻫﻲ دﮔﺮ در ﺑﻤــﺮد‬

‫ﺳﻮاري ﻧﻤﺎﻧﺪ از ﺑﺰرﮔﺎن و ﺧﺮد‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن رﺳﺘﻢ و ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﺷـﻐﺎد ﻛﺸـﺘﻪ ﺷـﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧـﻮد‬ ‫ﺷﻐﺎد ﻫﻢ ﺑﺎ واﭘﺴﻴﻦ ﺗﻴﺮ ﺗﻬﻤﺘﻦ ﺟﺎن ﺳﭙﺮد و آرزوﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﮔﻮر ﺑﺮد‪.‬‬

WWW.IRANMEET.COM