Wrota Baldura II. Cienie Amnu

Philip Athans

Wrota Baldura II: Cienie Amnu Baldur's Gate II: Shadows of Amn Przełożył Piotr Kucharski

Wydanie oryginalne: 2000 Wydanie polskie: 2000

Dla grupy: Gordona Laury Mike’a Andy’ego Erica Carla i Julie

Rozdział pierwszy

Późnym latem Roku Sztandaru Abdel Adrian, syn boga mordu, wrócił do Candlekeep jako bohater. Bramy, które zaledwie kilka tygodni temu przed nim zamknięto, tym razem były otwarte. Człowiek, którego znał przez całe życie, który oskarżył go o morderstwo, który zamknął go jak zwierzę, który wręcz przekazał go w szpony Żelaznego Tronu, objął go z uśmiechem ulgi oraz pewności siebie. – Abdelu – powiedział Tethtoril ze łzami napływającymi do oczu. – Abdelu, tak się cieszę, że do nas wróciłeś. Mogę mieć jedynie nadzieję, że tym razem twój pobyt będzie długi i... – Abdel! – rozległ się za nim cienki, przenikliwy głos. Abdel odwrócił się, by ujrzeć twarz, której nie widział od... jak dawna? Roku? – Imoen – wydyszał Abdel, idąc na spotkanie gwałtownemu uściskowi dziewczyny. – Imoen, wyrosła z ciebie... – Nie mów tego, Abdelu – przerwała, jej głos złagodził uśmiech. – Jesteś cudem dla oczu pełnych bólu – powiedział jej i znów się uścisnęli. Przytrzymała go i powiedziała – Przykro mi z powodu Goriona. Tak mi przykro. Abdelowi dech uwiązł w gardle i zmusił się do znużonego westchnienia. – Nie zginął na próżno – pocieszył Tethtoril. Abdel podniósł wzrok i zdumiał się, widząc, że Tethtoril wydaje się być jeszcze bardziej oddalony. Po niebie nad tajemniczą twierdzą Candlekeep przelewały się zielono-szare obłoki. Abdel mógł wyczuć błyskawicę, lecz jej nie widział. Był uradowany, mogąc wrócić do domu z wysoko uniesioną głową, powietrze było jednak ciężkie i kogoś brakowało – nie, więcej niż tylko kogoś, zbyt wielu osób. Gdzie była Jaheira? Przecież miała wrócić z nim z Wrót Baldura, i był też Xan, ale czy nie zagubił się gdzieś po drodze? Abdel pamiętał, jak Xan kłócił się z ghulem Korakiem, a potem coś się stało... – Abel – wyszeptała Imoen i mężczyzna poczuł na nagiej piersi jej chłodny oddech. Abdel nie pamiętał, by zdejmował koszulę. Imoen zatrzęsła się z zimna, a on spojrzał na nią.

Był wyższy od dziewczyny o mniej więcej pół metra. Imoen zaczynała nabierać kształtów, jej dziecięce, wydłużone kończyny nabierały proporcji, biodra zaokrąglały się, a żebra pokrywały gładką, białą skórą. Miała długie włosy, które powiewały Abdelowi w twarz, kłując go w oczy. Zaśmiał się cicho i spróbował odsunąć ją delikatnie, ale nie chciała puścić. Jej lekki uścisk na jego silnych rękach zacieśnił się, a później jeszcze bardziej, gdy wyszeptała – Co się ze mną dzieje? Znów wypowiedział jej imię, po czym skrzywił się, gdy jej paznokieć przebił mu skórę. Z rany wypłynęła krew, ściekając po czubku jej palca na nadgarstek. – Coś się ze mną dzieje – wyszeptała, a jej głos zniekształcił się w gardłowy, nieludzki pomruk. Wręcz warknęła, spryskując Abdela zimną jak lód śliną. – Imoen – powiedział, a gdy nie odpowiedziała, odepchnął ją z większą siłą. Mógł być jedynym człowiekiem na Wybrzeżu Mieczy, zdolnym zmierzyć się z jej nagle ponadludzką siłą, nie miał jednak czasu, by cieszyć się swym fizycznym męstwem. Syknął na widok twarzy młodej dziewczyny. Jej subtelne rysy były wykrzywione i paskudne, usta zaś stawały się rozwartą, najeżoną kłami otchłanią. Wystrzelił z nich język, rozdwojony i długi jak u żmii, liżąc nagą pierś Abdela. Jego dotyk był tak mroźny, że ogromny najemnik zadrżał. Istota, która była niegdyś Imoen, wydała z siebie taki odgłos, że Abdel wrzasnął z przerażenia. Czerwieniejące oczy Imoen wybałuszyły się do wielkości przekraczającej kilkakrotnie ich naturalny rozmiar i w równym stopniu było w nich widać przerażenie i zakłopotanie, co głód i niegodziwość. Z jej drżących ust, krwawiących w miejscach, gdzie ostre jak brzytwy kły naciskały na purpurową masę warg, wylał się strumień przekleństw. Abdel odepchnął ją dalej. Jej naga skóra była lodowata pod dotykiem, szorstka, prawie jak łuski. Abdel sięgnął za siebie i znalazł rękojeść miecza. Miecz wydostał się ze zgrzytem metalu o metal, który harmonizował z przenikliwym skowytem Imoen-bestii. Abdel nie myślał o tym, co zamierza zrobić tej dziewczynie, którą znał od dziecka, która przez ich spędzone w odosobnieniu Candlekeep dzieciństwo tolerowała jego posępne nastroje, a czasami okrutne wyszydzanie, dziecku, które chciało mu towarzyszyć w jego przygodach i za każdym razem było odtrącane. Abdel szybko i mocno skierował miecz w dół. Odciął jej głowę i wrzasnął, opadając na łamliwą, brązową trawę Candlekeep, i wciąż wrzeszczał, gdy się obudził, w kolejnym, zbyt rzeczywistym koszmarze. *** Abdel mógł być bohaterem, jednak nie wrócił do Candlekeep. Najpierw ujrzał światło dochodzące od paleniska, następnie zamknął oczy i poczuł ciepło. Miedziana misa, pełna rozpalonych do czerwoności węgli, była dla niego zbyt blisko. Próbował się od niej odsunąć. Jego nagi grzbiet przesunął się o centymetr, zanim natrafił na szorstką, chłodną, kamienną ścianę. Abdel wzdrygnął się i znów wyprostował. Choć w tych pierwszych kilku chwilach

pomiędzy snem a rzeczywistością starał się jak mógł, nie mógł odnaleźć szczęśliwego środowiska, jakiego żądało jego ciało. Nie znające przebaczenia, żelazne kajdany ściskały mu nadgarstki, a odgłos łańcuchów, kiedy się poruszał, szydził z niego. Abdel warknął, wydając z głębi gardła niski, zwierzęcy odgłos, i zacisnął pięści. Otworzył oczy i ujrzał, jak do celi wchodzi mężczyzna. Był niski i gruby, ze smrodliwym nadmiarem owłosienia na ciele, zlepionym potem ponad czarnym skórzanym pasem. Zwisały z niego na węższych paskach narzędzia, większości których Abdel nie rozpoznawał. Dziwny mężczyzna napotkał wzrok Abdela i uśmiechnął się, odsłaniając pojedynczy żółty ząb, wiszący z górnego dziąsła. Jego broda była nierówna, przedzielona blizną od oparzenia, która ani trochę nie dodawała atrakcyjności albo chociaż charakteru jego okrągłej twarzy. – Obudziłeś się – mężczyzna powiedział powoli, wymawiając ostrożnie każde słowo, jakby język był dla niego nowy, a przynajmniej bardzo trudny. – Klawisz... – zaczął mówić Abdel, po czym jego zaschnięte gardło zacisnęło się, a oczy zwilgotniały. Zassał powietrze i zaczął kaszleć od dymu z paleniska, odwodnienia oraz bólu z rany, której do tej pory nie pamiętał. – Władca lochów – mruknął mężczyzna, odwracając wzrok od Abdela, po czym przystając, jakby po raz pierwszy zobaczył palenisko. Sięgając po pogrzebacz wiszący na ścianie na prawo od Abdela powiedział – Władca lochów, nie klawisz. To nie jest więzienie, to loch. Abdel westchnął, starając się uchwycić puste, szkliste spojrzenie mężczyzny, jednak bezskutecznie. Ten człowiek był idiotą. – Jak... – zaskrzeczał Abdel, gdy mężczyzna wsunął pogrzebacz między płonące węgle i przytrzymał go tam. – Jak się nazywasz, władco lochów? Mężczyzna uśmiechnął się, lecz nie spojrzał na Abdela. – Zgrywus – powiedział. – Nazywam się Zgrywus. – Gdzie jestem? – spytał Abdel, któremu zaczynał tak naprawdę wracać głos. – Jak się tu znalazłem? – U mojego szefa – wycedził Zgrywus, skrobiąc czubkiem żelaznego pogrzebacza o dno miedzianej misy. – Mój szef cię zabrał. Nie wiem, skąd cię zabrał. – Kim jest twój szef? – zapytał Abdel, zerkając podejrzliwie na pogrzebacz. Czuł, jak gromadzi się gniew i choć zaczynał przypominać sobie, że próbował wyrwać łańcuchy ze ściany i nie udało mu się, starał się utrzymać głos tak spokojnym, jak tylko mógł. – Kim jest twój szef? – powtórzył Abdel, gdy Zgrywus wyciągnął pogrzebacz z gorących węgli i przeciągnął nim w poprzek klatki piersiowej Abdela. Wrzasnął, czując jak pali mu się skóra i włosy, czując każdy pojawiający się pęcherz i każdy spalony centymetr skóry, czując ból, który wydawał się niemal żyjącą istotą. Jego wrzask zagłuszył większość odpowiedzi Zgrywusa na jego ostatnie pytanie, jednak Abdel był pewien, że usłyszał, jak mężczyzna

mówi Złodzieje Cienia. Nie był chyba w Amn, prawda? *** Abdel widział, jak Jaheira została zamordowana przez Sarevoka. Kiedy przeszedł do rozlewania niegodziwej krwi swego przyrodniego brata, Jaheira została przywrócona światu żyjących poprzez modlitwy kapłanów Gonda na prośbę przyszłego wielkiego księcia Angelo z Wrót Baldura. Minął pełen dzień od śmierci Sarevoka, gdy Abdel znów ujrzał Jaheirę żywą. Płakała w jego ramionach, a Abdel, wysączony ze zdolności odczuwania czegokolwiek, po prostu ją trzymał. Mało spali, jednak istniało uczucie ulgi. Tak wiele się skończyło, jednak też tak wiele zostało stracone. Zamiast spać, chodzili na długie spacery ciemnymi ulicami Wrót Baldura. Mieszkańcy, kupcy i żołnierze rozpoznawali Abdela i kiwali podbródkami, wyrażając milczące podziękowania. Wieści o śmiercionośnych planach Sarevoka rozniosły się szybko we Wrotach Baldura, mieście, które, tak jak wiele innych, opierało się na plotkach. Znów szli razem, tej ostatniej nocy żadne z nich się nie odzywało. Ręka Jaheiry zwisała bezwładnie w zagięciu łokcia Abdela. Każde jej dwa kroki równały się jednemu długiemu jego i choć zmęczone walką kolana bolały go, gdy musiał iść tak wolno, był szczęśliwy, będąc przy niej. Co jakiś czas spoglądał na nią, a ona tylko się uśmiechała. Ci mężczyźni wyłonili się z cieni niczym zawodowi porywacze. Zanim się ukazali, już otoczyli Abdela i Jaheirę. Abdelowi zajęło jedynie mgnienie oka uświadomienie sobie, co się dzieje, a nie więcej wyciągnięcie miecza. W tym samym czasie trzech porywaczy podeszło. Abdel zakręcił mieczem nad głową i został zaskoczony przez przenikliwy zgrzyt metalu o metal, a później przez mocne szarpnięcie, które zdołało wyrwać mu ostrze z rąk. Jego ręce wciąż posuwały się szybko i z impetem do przodu – jeszcze szybciej, bowiem nie obciążał już ich miecz – i niezbyt trudne było zmienienie kierunku tego zamachu w wystarczający sposób, by wbić ciężką prawą pięść w zamaskowaną twarz mężczyzny. Rozległo się głośne chrupnięcie i Abdel poczuł, jak nos napastnika zapada się pod ciosem. Jaheira jęknęła, a gdy Abdel spojrzał na nią, zauważył, że zamaskowany mężczyzna trzyma głowę półelfki w bolesnym chwycie pod ramieniem. – Złamię jej... – zaczął mówić mężczyzna, lecz dokończył na gwałtownym wydechu, gdy Jaheira wbiła mu mocno łokieć w żebra. Jego chwyt został dostatecznie rozluźniony, by mogła się wyrwać, a Abdel zerknął za siebie. Kolejny zamaskowany mężczyzna odwijał długi łańcuch z czarnej stali z ciężkiego miecza Abdela. Abdel pokonał dwa dzielące go od niego długie kroki, a mężczyzna uchylił się przed pierwszym kopnięciem z podziwu godną szybkością. Ślizgając się na mokrym bruku, by uniknąć lewej pięści Abdela, napastnik przesunął łańcuch na bok i zmrużył ostrzegawczo oczy. Ogromny najemnik uśmiechnął się tylko i zamarkował atak. Zamaskowany mężczyzna

dał się oszukać i zamachnął się łańcuchem wysoko, w poprzek twarzy Abdela, jednak nie wystarczająco daleko. Abdel ugodził go mocno w żebra lewą dłonią i z płuc zamaskowanego wyleciało całe powietrze. Złoczyńca padł na kolana. Abdel powalił go kopnięciem w głowę. Jaheira znów uderzyła łokciem, tym razem wyżej, w twarz przeciwnika. Ten mężczyzna również padł na ziemię, a Jaheira uśmiechnęła się do Abdela i niemal puściła oko, gdy kolejny zamaskowany napastnik złapał ją od tyłu. – Dość tego – z cieni zawołał głos z wyraźnym akcentem. – Po prostu ich schwytajcie. – Głos był władczy i niecierpliwy, jednak zamaskowani mężczyźni wydawali się w ogóle na niego nie reagować. Jaheira została pociągnięta w tył i podniesiona przez znacznie większego mężczyznę, który uchwycił ją od tyłu, a w Abdelu krew zagotowała się na ten widok. Ktoś złapał go szorstko z tyłu, a Abdel pochylił się szybko w przód, ciskając napastnika na ulicę z trzaskiem, przekleństwem oraz zgrzytem metalu o kamień, gdy sztylet odzianego na ciemno mężczyzny wyślizgnął mu się z garści. Abdel podniósł stopę, by przygnieść mężczyznę, wtem usłyszał – Pomiot Bhaala! Ciało Abdela obróciło się niemal tak szybko jak jego głowa i udało mu się stanąć przed człowiekiem, który ośmielił się tak go nazwać po tym wszystkim, co przeszedł, by uwolnić Faerun od swego brata. Coś suchego i zaskakująco lekkiego uderzyło Abdela w pierś i w powietrzu przed nim rozsypał się proszek, tak lekki, że niemal był dymem. Abdel wciągnął powietrze, by pozwolić sobie na odpowiednie przekleństwo i w jego ustach pojawił się ostry, gorzki smak, a oczy zacisnęły się mocno. – Abdel! – zawołała Jaheira. Abdel warknął i odwrócił głowę. Przesunął stopę na bok, by nie odczuwać tak bardzo ogromnych wstrząsów lodzi, na której był – ale zaraz, on nie był przecież na żadnej łodzi... Rozległo się następne lekkie puknięcie i gdy Abdel rozsunął oczy, ujrzał, że Jaheira odgarnia sprzed twarzy podobną chmurę. Zdołała na niego spojrzeć, jednak jej oczy schowały się w głąb głowy i osunęła się w ramiona stojącego za nią mężczyzny. Abdel próbował znów warknąć, lecz poczuł jedynie mdłości. Czuł, że ktoś dotyka jego ręki i wiedział, że to nie Jaheira, próbował więc zwinąć pieść. Palce nie chciały mu się zgiąć i miał tylko jedną czystą myśl – To dziwne – zanim nie ugięły się pod nim kolana i nie stracił przytomności, zanim ujrzał, jak kamienie bruku ruszają mu na spotkanie. *** Abdel ryczał z wściekłości, frustracji i żądzy krwi, jednak nie z bólu, nawet wtedy gdy Zgrywus zabrał się za drugi paznokieć swymi szczypcami o końcówkach cieniutkich jak igła. – To też będzie bolało – mruknął samozwańczy władca lochów, po czym pociągnął mocno, odrywając paznokieć jednym szybkim, okrutnym ruchem.

Abdel zacisnął mocno zęby i przysiągł większej ilości bogów niż sądził, że mogą go słuchać, że zabije tego władcę lochów i zrobi to wkrótce.

Rozdział drugi

Jaheira zacisnęła zęby pod ciasną, metalową opaską, dzięki której musiała trzymać zamknięte usta. Mogła oddychać i pić wodę, nie mogła jednak mówić, i choć z tego co jej się wydawało, byli tu przynajmniej od dwóch dni, nie była w stanie jeść. Przez zamaskowanych porywaczy została zidentyfikowana jako czarodziejka, nie była to jednak prawda. Jaheira była druidką w służbie pani lasu, Mielikki, i mogła przyzywać tę boską moc, by wywoływać małe cuda, zwane przez ludzi czarami, nie była jednak czarodziejką. Mimo to musiała przyznać, że mieli rację uniemożliwiając jej mówienie. Mogłaby wypaczyć drewno w drzwiach, które trzymały ją w tej ciemnej, cuchnącej komnacie, przemówić do korzeni oplatających źle dopasowane kamienne bloki, z których składały się ściany, albo po prostu usunąć zgniliznę i zarazki z odstałej, gorzkiej wody, którą jej dawano. Musiałaby mówić, aby zrobić którąś z tych rzeczy. Pamiętała, jak została porwana, gdy spacerowała z Abdelem we Wrotach Baldura, i uznała, że została zabrana do tego samego miejsca co on, choć nie widziała go, odkąd odzyskała przytomność w klatce. Kiedy się obudziła, poznała dwóch innych. Każde z nich miało własną klatkę. Mogli się widzieć, a tamci mogli mówić, byli jednak trzymani oddzielnie. Jednym z pozostałych był dziwaczny, krępy, dobrze zbudowany mężczyzna o długich, rudych włosach i kępkowatej, pomarańczowej brodzie. Najwyraźniej wziął sobie za towarzysza jakiegoś małego szczura albo dużą mysz. Jaheira spoglądała na bełkoczącego lunatyka z mieszaniną strachu i litości. Nie obawiała się, że mógłby ją zranić albo wykorzystać – byli w końcu w oddzielnych klatkach. Nie, Jaheira bała się, że może skończyć tak jak on. Czy będzie tu trzymana, więziona, nie będzie się do niej mówić, aby jej umysł, jak tego biednego głupca, mógł się rozplątać? – Wszystko w porządku, Boo – rudowłosy mruknął do swego szczurzego towarzysza. Zauważył, że Jaheira na niego patrzy i zanim zdała sobie sprawę, że on czuje się z tego powodu niezręcznie, pochylił głowę w dół i na bok, odsłaniając poszarpaną bliznę biegnącą wzdłuż prawej strony głowy.

A więc myśli musiał mu zmącić ciężki cios, miała nadzieję Jaheira. Może nie przebywał tu długo. – Miłą grupkę tu mamy, prawda? – spytał ją drugi więzień, dostrzegając najwyraźniej jej zmieszanie w stosunku do rudowłosego. – Milczący gryzoń, szaleniec, ja i pani. Spojrzała na niego bez wyrazu, nie będąc w stanie określić, jakich słów po niej oczekiwał, nawet gdyby była w stanie mówić. Wyglądał dziwnie, jego rysy przypominały elfa, ale nie całkiem. Wcześniej widziała tylko jedną osobę taką jak on: kobietę Tamoko, kochankę Sarevoka. Abdel powiedział jej, że Tamoko przybyła z Kozakury, po drugiej stronie świata, na wschód od nie kończących się ziem Hordy. Ten był oczywiście mężczyzną, jednak różnił się także od Tamoko w innych względach. Jego twarz była okrąglejsza, delikatniejsza, podobnie jak reszta ciała. Wydawał się być dobrze odżywiony, ale nie gruby, silny, ale nie muskularny. Miał na sobie prostą, czarną bluzę oraz luźne, czarne spodnie, uniform niewiele odbiegający od tych, które nosili jej porywacze. Jaheira nie ufała mu z tego powodu oraz z innych, mniej konkretnych. – Gdybym nazywał się Boo – próbował żartować Kozakurczyk – byłbym w lepszej sytuacji, jak sądzę. Starała się uśmiechnąć, zdała sobie jednak sprawę, że wygląda to bardziej jak szydercze spojrzenie. Zresztą może w końcu właśnie tak chciała wyglądać. – Chcę się stąd wydostać, Boo – rudowłosy odezwał się do swego małego przyjaciela. Gryzoń nie odpowiedział, jednak zrobił to Kozakurczyk. – Istotnie, Boo – rzekł zbyt głośno. – Wydostań nas z... Zamek cofnął się gwałtownie i drzwi zawibrowały, wzbudzając głośne, niemal bolesne fale dźwiękowe w ciasnej komnacie. Drzwi rozwarły się i Jaheira zamrugała w jaśniejszym świetle dochodzącym z kapiącej pochodni w wąskim korytarzu. Ten sam gruby, nie podnoszący głosu półork w skórzanej uprzęży, który od czasu do czasu przynosił im wodę, wczłapał się z czymś przewieszonym przez ramię. Wielki klawisz walczył wyraźnie z ciężkim brzemieniem i Jaheira szybko zdała sobie sprawę, że to Abdel. Chciała wykrzyczeć jego imię, mogła jednak tylko jęknąć pod żelazną opaską. Klawisz zatrzymał się i przeniósł ciężar na jedną stopę, a oczy Jaheiry stały się szerokie, gdy ujrzała nagły wybuch aktywności. Tym co dostrzegła najpierw, były włosy Abdela. Długie, czarne i zlepione czymś, co wyglądało jak krew i pot. Jego stanowcza, zdeterminowana twarz pojawiła się równie szybko. Klawisz zaczął upadać w tył, gdy spory ciężar Abdela przemieścił się nagle, a Abdel podciągnął barki, oddalając swą pierś od włochatych łopatek klawisza, jednocześnie kopiąc stopą w przód. W efekcie gruby klawisz przewrócił się na szeroki tyłek, a Abdel stanął pewnie w stercie kurzu, szczurzych odchodów i słomy. Dłonie Abdela były związane mocno przed nim, jednak Jaheira była świadoma, że nie spowolni go to na tyle, by uratować klawiszowi życie. Jaheira nie dostrzegała z początku oparzeń i ran kwitnących na ciele Abdela. Mężczyzna cofnął prawą stopę w tył i przyklęknął

obok klawisza. Jaheira zdała sobie sprawę, jak bardzo Abdel był torturowany, i westchnęła, w równym stopniu na tę myśl, jak i na widok podnoszących się dłoni Abdela, jego łokcia przelatującego obok głowy klawisza i dwóch wielkich niczym u boga rąk, zaciskających się wokół szyi wciąż oszołomionego półorka. Dlaczego Jaheira chciała, żeby Abdel przestał? Nie wiedziała, po prostu nie chciała, by zabijał, nie ze złości, nie gdy nie musiał. Czy musiał? Abdel wydawał się dostrzec Jaheirę po raz pierwszy, dopiero gdy zaczął wykręcać klawiszowi głowę. Ich spojrzenia zetknęły się i Jaheira mogła zobaczyć ogień – dosłownie słaby żółty blask – rozgorzały nagle w oczach Abdela. Zdała sobie sprawę, że zauważył żelazną opaskę na jej głowie. Nie miała pojęcia, przez co przeszedł, nie mogła więc wiedzieć, co wyobrażał sobie na temat tego, przez co ona przeszła. Rozszerzyła oczy i próbowała wrzeszczeć do niego za pomocą umysłu. Chciała, żeby przestał. Nie mógł słyszeć jej myśli, jednak jej twarz, zmieniona w maskę, była wystarczająco wyrazista i Abdel przestał. Ścisnął mężczyźnie szyję, jednak nie wykręcił jej i klawisz obudził się akurat, by wziąć ostatni oddech, po czym znowu stracił przytomność. – Jaheiro – wyszeptał Abdel, napinając sznur, który utrzymywał jego nadgarstki razem. Zamknęła oczy i szarpnęła raz głową do tyłu w nadziei, że zrozumie. Przestał próbować uwolnić ręce i podszedł do niej. Oparzenia na jego piersi i udach były purpurowymi pręgami, a krew ciekła mu z ponad dwóch tuzinów drobnych ran. Zbliżył się do jej klatki i wyciągnął ręce. Nie myśląc, przysunęła się bliżej niego, przyciskając ciało do prętów. Po jej policzku spłynęła łza i musiała zamknąć oczy, gdy nachylił się bliżej niej. Czuła, jak jego nagie ciało ociera się o jej ramię i słyszała głośny brzęk metalu o metal, gdy grzebał przy zamku jej maski, dziwnie ignorując fakt, że wciąż była w klatce. Zaklął i pociągnął, boleśnie wyciągając jej kark. Rozległo się skrzypienie, trzask, i opaska wokół podbródka spadła. Wstał szybko i przeszedł do masywnego zamka klatki. Mięśnie nabrzmiały na masywnych ramionach i drzwi ustąpiły po jednym mocnym pociągnięciu. O kamienną podłogę zadudniły kawałki metalu, po nich zaś rozległ się głośniejszy brzęk drzwi, które Abdel z łatwością odrzucił na bok. – Kyoutendouchi! – uradował się Kozakurczyk. – Teraz uwolnij resztę z nas! Abdel zignorował go, biorąc delikatnie podbródek Jaheiry w swoje związane dłonie. – Czy on...? – spytał i na pół uderzenia serca do jego wyrazistych oczu wróciło żółte światło. Jaheira, choć szczęka mocno ją bolała, powiedziała – Nie, nie, po prostu zostawił mnie z tymi dwoma. Nie znam ich. Abdel spojrzał na pozostałych więźniów, po czym z powrotem na Jaheirę. – Weź klucze – Jaheira rzekła do Abdela. – Weź klucze od klawisza. Abdel uśmiechnął się i powiedział – Od władcy lochów – i wziął klucze. Zabrał się do otwierania zamka Kozakurczyka, zatrzymał się jednak, mijając Jaheirę.

Abdel zamierzał ją objąć, jednak odepchnęła go. Zamknęła oczy i powiedziała – W imieniu pani lasu, wolą najwyższej tropicielki, na dotyk córki Silvanusa. Abdel poczuł, jakby zaczęły go smagać zimne pokrzywy, a gdy dotknął swej piersi, ból z ran zniknął – zaleczyły się. – Nie wiedziałem, że potrafisz coś takiego – wyszeptał zszokowany. – Nie wołałam wystarczająco dużo do Mielikki – przyznała Jaheira, czerwieniąc się – ani nie słuchałam uważnie jej wezwań. – To bardzo interesujące, młoda damo – powiedział Kozakurczyk – jednak ja oraz mój drogi współwięzień wciąż mamy nadzieję dokończyć to, co jak na razie jedynie w moich domniemaniach jest bardzo pożądaną ucieczką. Abdel spojrzał na Jaheirę, która uśmiechnęła się, po czym otworzył klatkę Kozakurczyka. – Liczne oraz zróżnicowane dzięki, szanowny panie rzekł mężczyzna. – Jestem Yoshimo z Dalekiego Wschodu, a ty jesteś moim najnowszym przyjacielem. Abdel jedynie warknął na mężczyznę, który stał na zadziwiająco stabilnych nogach, sięgając wzrostem niemal sześćdziesiąt centymetrów niżej niż czubek głowy Abdela. – Jaheira – powiedziała druidka, stojąc i rozciągając obolałe, osłabione głodem mięśnie. – A to jest Abdel. Nie trudziła się obserwowaniem reakcji na swoje imię lub Abdela. Była zbyt zajęta oddychaniem, poruszaniem bolącą szczęką oraz rozciąganiem zasiedziałych nóg. – Wszystko w porządku, prawda Boo? – rudowłosy mruczał raz za razem, gdy Abdel otwierał jego klatkę. Wielki najemnik został najwyraźniej zbity z tropu przez szalone zachowanie więźnia. – Czy ktoś z was wie, jak się stąd wydostać? – spytał Abdel. Jaheira musiała wzruszyć ramionami, a Yoshimo spojrzał na rudowłosego, jakby będąc pewien, że otrzyma odpowiedź. Mężczyzna wzruszył ramionami, wskazał na jedyne drzwi i rzekł – Tędy? Jaheira pozwoliła sobie na śmiech i podążyła za wychodzącymi Abdelem oraz rudowłosym. *** Weszli prosto w walkę. Czworo zbiegłych więźniów podążało za odgłosami bitwy, bowiem wydawały się one jedyną rzeczą, za którą można było podążać, poprzez zakręty i zakosy w wąskich tunelach, które wprawiały w obłęd nawet poczucie kierunku Jaheiry. Rudowłosy wydawał się nie zwracać uwagi na nic poza gryzoniem, którego trzymał w złączonych dłoniach. Pytał zwierzę, czy słusznie będzie skręcić za ten róg, bezpiecznie wejść po tamtych schodach, rozsądnie przejść przez jakieś drzwi. Nikt poza nim nie słyszał nigdy odpowiedzi, zawsze jednak

podążał za resztą zbiegów. Dotarli do szerokiej komnaty o niskim stropie, zdominowanej przez wielkie, podobne do róż klomby pomarańczowego kryształu. Odziani na czarno mężczyźni byli zaangażowani w walkę z innymi odzianymi na czarno mężczyznami i żadna ze stron nie wydawała się wygrywać. Z początku nikt ich nawet nie zauważył i choć paru w końcu zerknęło w ich stronę, wszyscy byli zbyt zajęci walką, by coś zrobić, bądź powiedzieć. – Nie wiem, czy to jest lepsze od tych klatek – powiedział sucho Kozakurczyk. – Tam! – wrzasnęła Jaheira, wskazując na drzwi po drugiej stronie komnaty. – Wszystko w porządku, Boo? – rudowłosy spytał gryzonia. – To jedyna droga na zewnątrz – rzekł Yoshimo, kładąc dłoń na ramieniu szaleńca. – Boo mówi, że w porządku – powiedział mężczyzna, po raz pierwszy zwracając się do któregoś z nich. Mężczyzna w czarnych szatach padł z wrzaskiem na ziemię zaledwie tuzin kroków od nich. Dwaj skrytobójcy, którzy go zabili, spojrzeli ostro na małą grupkę i rzucili się na nią z wyciągniętymi mieczami. Jaheira wezwała Mielikki, zamykając oczy zaraz po tym, jak ujrzała, że wciąż nagi Abdel rusza naprzód, by zetrzeć się z nadciągającymi skrytobójcami. Wzięła mały kawałek korzenia, który wyrwała ze ściany w komnacie z klatkami i schowała pod podartą, mokrą od potu bluzę. Korzeń urósł jej w dłoniach i uśmiechnęła się, czując go. Po czasie nie dłuższym niż dwa uderzenia serca stał się mieczem z wypolerowanego drewna o lśniącej klindze, po której widać było, że jest ostra jak brzytwa. – Z boku! – rudowłosy wrzasnął akurat na czas i Jaheira uchyliła się przed młotem bojowym atakującym ją z lewej. Trzymał go odziany na czarno skrytobójca ze zbyt ludzkimi oczyma przepełnionymi paniką i żądzą krwi. Cofnęła się dwa kroki, co dało jej wystarczająco czasu, by się otrząsnąć, po czym podniosła swój drewniany miecz akurat na czas, by sparować kolejny silny cios młotem. Prześlizgnęła swą broń nisko i przejechała skrytobójcę po lewym kolanie, a następnie po prawym, i mężczyzna opadł niczym worek mokrego ryżu. – Poznasz cenę swojej porażki, ty... – chrapliwy męski głos wrzasnął ponad harmidrem, a reszta stwierdzenia zagubiła się w brzęku stali o stal. Jaheira usłyszała, że ktoś rzuca czar, akurat gdy inny skrytobójca nacierał na nią z podniesioną wysoko pałką. Rzuciła w niego swym mieczem i skupiła na nim wzrok. Mężczyźnie udało się uniknąć lecącego ostrza, zdumiał się jednak, kiedy niezwykła broń zatrzymała się i zmieniła kierunek, mierząc w jego gardło, jakby była trzymana przez jakiegoś niewidzialnego miecznika. – Poznasz naszą cenę! – przenikliwy męski głos krzyknął nad ogólnym zamieszaniem. – Daj nam naszą zapłatę, nekromanto! Skrytobójca parował każde pchnięcie danego przez boginię miecza, wkrótce jednak został

przyparty do ściany z kamiennych bloków. Jaheira musiała koncentrować się na ostrzu, używając swej woli na odległość, tak jak robiłaby to, gdyby trzymała ostrze. Zastanawiała się, co robią Yoshimo i rudowłosy mężczyzna, co się dzieje z Abdelem i czy te pojedyncze drzwi naprawdę są drogą na zewnątrz kiedy słowo – Zaśnij! – wykrzyczane skądś na prawo od niej, spowodowało, że to zrobiła. *** Abdel wiedział, że wbiegnięcie w zieloną chmurę będzie złym pomysłem, ruszył już jednak w jej kierunku, kiedy pojawiła się nagle przed nim, otaczając dwóch odzianych na czarno mężczyzn, przed którymi próbował się bronić. Obłok był najwyraźniej przywołany przez jakiegoś maga, wymieszanego z szeregami skrytobójców. Odgłos mruczących głosów przez cały czas był częścią ogólnej kakofonii. Abdel i dwaj skrytobójcy zostali przytłoczeni potężnym odorem śmierci i rozkładu. Chcieli pozabijać się nawzajem, wszystkim, co mogli jednak zrobić, były wymioty. Gdyby Abdel miał coś w żołądku, wypróżniłby się na podłogę. Zamiast tego stał tam tylko i krztusił się, dopóki jakiś mężczyzna nie wpadł na jego plecy i pociągnął... niemal wyniósł z obłoku. – Zniszczę was wszystkich! – wrzasnął dziwny mężczyzna, osobnik którego Abdel nie mógł dostrzec. – Wasza krew posłuży mi lepiej, niż mogły wasze żałosne wysiłki! Abdel spojrzał zawilgoconymi oczyma, akurat by ujrzeć, jak Jaheira pada bezładnie na podłogę, a Yoshimo stoi bezsilnie u jej boku, cofając się, gdy sięgają po nią dwaj odziani na czarno mężczyźni. Nagle obok Abdela znalazł się mężczyzna z rudymi włosami, mający przyklejone do twarzy coś, co bardziej przytomny Abdel nazwałby zupełnie nie pasującym do sytuacji uśmieszkiem. – Abdel! – krzyknął do niego kobiecy głos, cienki i słaby. Był bardziej zdziwiony, że Jaheira wydawała się zdumiona, widząc go, niż że w ogóle mogła krzyczeć, po czym uświadomił sobie, że to nie jest głos Jaheiry. – Imoen? – wysapał po kolejnych targających jego ciałem suchych wymiotach. Podniósł wzrok i ujrzał twarz, którą widział niedawno we śnie, jednak od wielu miesięcy nie na jawie. Nieprawdopodobność jej obecności zalała Abdela niczym chłodny deszcz i najemnik był po prostu dość speszony. – Musimy iść! – rudowłosy wrzasnął niemal radosnym tonem. – Boo nalega. – Najpierw cię zabijemy, nekromanto – wrzasnął mężczyzna gdzieś ze środka bitwy. – Po czym zabierzemy to, co jesteś nam winien... zabierzemy syna... – głos znów zagubił się w hałasie walki. Wszystko zalała fala jasnej purpury i Abdel został rzucony na szorstką podłogę. W całej podziemnej komnacie ludzie byli porozrzucani. Ze stropu, ścian, podłogi wyleciały kawałki pomarańczowego kryształu, broń wysunęła się z rąk i przynajmniej jeden but został ściągnięty ze stopy i trafił Abdela w twarz. Wszędzie latały niebezpieczne, ciężkie, ostre przedmioty, a

ludzie dryfowali do góry nogami, uderzając o strop, ściany, podłogę i siebie nawzajem. – Jaheira! – zawołał Abdel. – Imoen! Co tu robiła Imoen? Kiedy Abdel widział ostatnim razem tę młodą kobietę – małą dziewczynkę – znajdowała się za chronionymi murami Candlekeep. Była irytującym dzieciakiem, który nigdy nie brał Abdela wystarczająco poważnie, wyrażała otwarty brak szacunku oraz złośliwość i należała do nielicznego grona przyjaciół, jakich Abdel miał kiedykolwiek w ufortyfikowanym opactwie, w którym dorastał. Nie był w stanie zgłębić, co mogła robić w tym miejscu. Była więźniarką tych ludzi, którzy mogli być Złodziejami Cienia, ale jak, kiedy i dlaczego zabrali ją z Candlekeep? Grupka walczących skrytobójców zapłonęła w wyniku dziwacznej, zrodzonej z magii eksplozji. Pojawił się gęsty odór dymu, spalonych włosów i krwi. Garstka ludzi podnosiła się na nogi. Niektórzy czołgali się, szukając broni. Inni już zaczęli zabijać się nawzajem. Widok na większość pomieszczenia blokował Abdelowi powiększający się opar dymu, mimo to ruszył tam. – Imoen! – zawołał ostro i był pewien, że usłyszał jej odpowiedź, choć teraz w komnacie znów narastała kakofonia stali brzęczącej o stal. Spadł przed nim fragment stropu i musiał cofnąć się o krok. Ktoś chwycił go szorstko od tyłu i Abdel obrócił się z uniesioną prawą pięścią. Rudowłosy mężczyzna warknął i cofnął się szybko. Abdel był wystarczająco zdumiony, by chybić w szaleńca. – Trzeba iść! – rzekł obłąkaniec. – Boo żąda tego! Boo żąda... Przerwał widząc, że Abdel znów podnosi pięść i wzdrygnął się, gdy wyglądało na to, że najemnik zamierzą go uderzyć. Zamiast tego wielki mężczyzna pchnął go w dół, ratując mu w ten sposób życie. Połyskujące stalowe ostrze zatoczyło łuk w powietrzu w miejscu, gdzie mgnienie oka temu znajdowała się ruda czupryna szaleńca. Abdel sam musiał pochylić się pięć czy dziesięć centymetrów w tył, by uchylić się przed świszczącym czubkiem. Abdel poczekał, pół sekundy, aby ostrze miecza zakończyło swój łuk, po czym wymierzył cios lewą pięścią w skróconym ruchu. Krwawiąc z paskudnie rozciętej wargi, mężczyzna padł na ziemię, mrugając po drodze. Kiedy przewracał się, Abdel zwinnie wysunął mu miecz z ręki i kiedy żołnierz uderzył w brukowaną podłogę, Abdel podniósł już broń, by sparować niepewny atak kolejnego napastnika. Żołnierze w krótkich płaszczach, których Abdel rozpoznał natychmiast jako Amnijczyków, wlewali się do komnaty przez drzwi, których najemnik nie zauważył wcześniej. W dymie, wrzaskach i zamieszaniu Abdel nie mógł odróżnić, kto jest kto, podobnie jak żołnierze, którzy wchodząc atakowali po prostu każdego, kto był wewnątrz. – Trzeba iść! – powiedział rudowłosy mężczyzna, stając teraz przed Abdelem. Abdel sparował następny zamach zdumionego żołnierza, który spoglądał na nagie ciało Abdela i czerwienił się. Syn Bhaala odtrącił miecz Amnijczyka i uderzył go pięścią w twarz

wystarczająco mocno, by dołączył do swego przyjaciela na podłodze. – Imoen – rzekł Abdel. Nie mógł zgłębić, jak ci porywacze zdołali wydostać Imoen z Candlekeep. Była sierotą, która wylądowała pod opieką Winthropa, dobrze znanego i lubianego właściciela gospody w Candlekeep. Winthrop był łatwiejszym człowiekiem niż Gorion, mniej wymagającym, i frywolne zwyczaje oraz niedbałe zachowanie Imoen były łatwe do wytłumaczenia. Była dobrym dzieciakiem i nie zasługiwała na to, by być tutaj. – Boo – powiedział rudowłosy, kopiąc odzianego w czerń skrytobójcę w pachwinę i zabierając mu miecz, gdy się przewracał, tak jak zrobił to Abdel – mówi, że trzeba iść!

Rozdział trzeci

Nawet pomniejszy wampir jest wystarczająco silny, by złamać człowiekowi kark. Zostało to dowiedzione trzykrotnie w przeciągu jednej minuty, gdy dwaj słudzy Bodhi chronili ją przed pospiesznym atakiem strażników. Bodhi spojrzała przez wypełnioną dymem komnatę i westchnęła w głębokim rozczarowaniu. Pojawili się Złodzieje Cienia, najwyraźniej rozwścieczeni załatwianiem sprawy tego Abdela i dziewczyny. Nigdy nawet nie widziała tego człowieka. Złodzieje Cienia poprosili Bodhi i Irenicusa o złapanie go, jednak Irenicus wydawał się równie zainteresowany nim oraz dziewczyną którą opisywał jako siostrę przyrodnią Abdela, jak Złodzieje Cienia. To właśnie dlatego trzymali więźniów dłużej, niż chcieli tego od nich Złodzieje. Odpowiedź ze strony skrytobójców była przejawem zarówno ich zniecierpliwienia, jak i stopnia w jakim pragnęli przynajmniej dwojga z tych więźniów. Bodhi miała nadzieję, że gildia skrytobójców, którą sama zebrała – na rozkaz Irenicusa – będzie równie oddana. Teraz pojawiła się milicja, choć Bodhi nie była pewna, co ją przyciągnęło. Może hałas i trzęsienie ziemi były czymś, co można było usłyszeć lub wyczuć na powierzchni. Może, Bodhi pomyślała z paskudnym uśmiechem, sąsiedzi się skarżyli. Zacisnęła uchwyt na długich, delikatnych włosach dziewczyny i kopnęła przebiegającego żołnierza w pachwinę, posyłając go pół metra w górę i śmiejąc się, gdy spadł na podłogę ze łzami lejącymi się z oczu i krwią nasączającą powoli skórzany woreczek przy spodniach. – Imoen! – pewny, głęboki głos zawołał gdzieś ze środka zamieszania i Bodhi podniosła wzrok, by dostrzec jego źródło. Nieomal pozwoliła sobie na westchnienie na widok wielkiego mężczyzny, nagiego i opierającego się o rudowłosego człowieka, który próbował wyciągnąć go z pomieszczenia. Ten nagi był piękny. Wydawał się niemal błyszczeć. Bodhi poczuła coś, czego nie czuła od dawna, odkąd osiągnęła stan nieumarłej. Uczucie to spowodowało, że się uśmiechnęła. – Abdel! zaskamlała dziewczyna, którą trzymała za włosy. Teraz uśmiech Bodhi stał się jeszcze szerszy. – To jest Abdel? – wyszeptała wampirzyca, nie dbając o to, że Imoen nie mogła jej

usłyszeć przez odgłosy bitwy. Żołnierz zatrzymał się gwałtownie przed nią, wycelował kuszę w jej twarz i wrzasnął przenikliwym głosem – Puść dziewczynę i odsuń... Głos urwał się, gdy wystąpił jeden z jej sług. Pomniejszy wampir obrócił kuszę w stronę gardła żołnierza. Stalowy czubek przebił skórę i żołnierz szarpnął się gwałtownie, naciskając spust i posyłając bełt we własne gardło z siłą wystarczającą niemal do tego, by pozbawić się głowy. Mężczyzna zakaszlał raz, a sługa otworzył usta, wyciągając je do szyi wyższego mężczyzny. Oczy żołnierza skierowały się na sługę z przerażeniem, po czym mrugnęły, gdy strumień krwi zalał mu twarz. Sługa Bodhi żywił się, a ona mu na to pozwalała. Spojrzała tam, gdzie mała grupa żołnierzy walczyła z parą lepiej wyszkolonych Złodziei Cienia. Bili się nad nieruchomą sylwetką młodej kobiety – tej, która została pojmana we Wrotach Baldura z Abdelem. – Ta też? – Bodhi spytała na głos. – Och, tak – głos Irenicusa odpowiedział jej w głowie – ta też. – Gdzie jesteś? – spytała go. – Odszedłem stąd – odparł – co sugerowałbym również tobie. Ci żołnierze są niezliczeni niczym krople deszczu i jeszcze bardziej irytujący. Całe dnie zajęłoby ci zabijanie ich jednego po drugim. – Po jednym w każdej ręce – pomyślała z uśmiechem, po czym powiedziała na głos – Abdelu, kiedy znów się spotkamy... *** Abdel wyszarpnął się z trzymających go rąk przyjaciela i odwrócił z powrotem w stronę spowitego chaosem pomieszczenia. Dostrzegł kolejny przebłysk twarzy Imoen. Ktoś, kogo nie mógł zobaczyć, ciągnął ją za włosy. Abdel obrócił głowę. Co ona tu robiła? Warknął z wściekłością i frustracją, kiedy dwaj żołnierze naciągnęli strzały, wymierzyli je w niego i jeden z nich wrzasnął – Stój! Stój tam, gdzie jesteś! Abdel rzucił się w przód, starając się zbliżyć, zanim łucznicy zdołają zareagować, jednak pełzający dym utrudniał określenie, gdzie był, a sama obecność Imoen uderzyła go tak mocno, że wylądował w śmiertelnej pułapce. Usłyszał wibrowanie cięciw i w mgnieniu oka poczuł jeden, a zaraz potem następny ból w piersi. Wciągnął głęboko powietrze i próba ta spowodowała, że wzdrygnął się i kaszlnął, co wywołało jeszcze większy ból. Jego stopa poślizgnęła się na kawałku połamanego kryształu. Usłyszał, jak jeden z żołnierzy śmieje się, po czym dołączył do niego drugi. Abdel przewrócił się, wykręcając sobie boleśnie kostkę. Głowa Abdela uderzyła w bruk i odgłosy bitwy zostały zastąpione wstydliwie pustym łupnięciem. Wewnątrz głowy rozległ się ryk, a światło przygasło, po czym zmniejszyło się do małej, zamglonej plamki w środku pola widzenia. Abdel próbował zamrugać, ale bolały go powieki. Stracił przytomność.

*** Następną rzeczą, jakiej Abdel był świadomy, było słowo potrzeba, a drugą ból. W jego głowie wciąż rozbrzmiewał ryk, a w ciele pojawiały się kolejne punkty bólu, gdy jego nerwy wydawały się powracać do życia, centymetr po centymetrze. Owe punkty nabierały intensywności i słabły w ogólnym tępym pulsowaniu. Z wciąż zamkniętymi oczyma Abdel starał się przyłożyć dłoń do skroni, jednak poruszenie łokcia spowodowało, że głowa w jakiś sposób zabolała jeszcze bardziej, tak więc pozwolił po prostu ręce opaść, czując pod sobą szorstkie kamienie. – Wiem, Boo – powiedział obcy głos. – Wiem. – Wstawaj, mój przyjacielu – zażądał inny głos. Rozkaz ten wydał się Abdelowi całkowicie śmieszny. Mężczyzna zdecydowanie zamierzał pozostać tam, gdzie był, do końca swojego życia. – Boo! – Abdel przypomniał sobie rude włosy i silny dotyk, gdy ten mężczyzna wyciągał go skądś. – Wstawaj, no już! – drugi głos należał do Yo-cośtam. – Yo... sho... yo... – mruknął Abdel, a dźwięk ten przejechał mu po wnętrzu głowy niczym mały rydwan tępego bólu. – Tak, proszę pana, tak, to Yoshimo – odezwał się głos. To niemożliwe, pomyślał Abdel. Odciągali mnie od Jaheiry i... – Imoen – Abdel powiedział na głos i otworzył oczy na przyjemny pomarańczowy blask oraz twarze mężczyzn, którzy powstrzymali go przed uratowaniem życia dwóch kobiet, o które bardzo mocno się troszczył. Abdel usiadł, choć było to nieprzyjemne, i zaczął pracowicie obmyślać śmierć dla tych dwóch mężczyzn. – Jestem Minsc – rzekł rudowłosy, uśmiechając się przez krew, która sączyła się z poszarpanej rany na jego prawym policzku. – To przyjemność walczyć u twojego boku. Boo mówi mi, że nazywasz się Abdel. – Boo? – Abdel spytał, zanim tak naprawdę o tym pomyślał. Minsc miał na sobie prostą znoszoną tunikę, którą ściskał lewą dłonią przy piersi. Uśmiechnął się i rozsunął fałdy brudnego materiału, by ukazać malutkiego, brązowo-białego gryzonia z oczyma niczym czarne guziczki. Spiczasty nosek i wąsy poruszyły się, węsząc powietrze przed Abdelem. – To jest Boo – oznajmił Minsc z uśmiechem zadowolonego dzieciaka. – Chroni mnie swoją inteligencją. Abdel przebiegł szybko przez kilka możliwych odpowiedzi, zanim zdecydował się na – To dobrze. Wielki najemnik rozejrzał się, szukając Kozakurczyka, jednak on i Minsc byli teraz sami w pomieszczeniu.

– Yoshimo! – zawołał, lecz nie było odpowiedzi. – Jeśli tak mówisz, Boo – wyszeptał Minsc, po czym powiedział do Abdela – Musiał już wyjść. To znaczy, Boo my... mówi, że już wyszedł. Abdel wzruszył ramionami i starł żwir oraz pył z ciała. Nagle uświadomił sobie, że wciąż jest nagi, nie trudził się jednak czerwienieniem w obecności szaleńca. – Boo mówi, że tędy – powiedział mu Minsc, po czym ruszył jednym z korytarzy. – To droga z powrotem? – spytał Abdel, zdeterminowany, by odnaleźć Jaheirę i Imoen. – Obawiam się, że nie, mój przyjacielu – z ciemności bocznego korytarza dobiegł głos Yoshimo. – Yoshimo? – zawołał Abdel, szykując miecz. Kozakurczyk wyłonił się z mroku, uśmiechając się pewnie. – Istotnie to ja, proszę pana – odparł Yoshimo. – Znalazłem drogę na zewnątrz. – Nie chcę wychodzić na zewnątrz – stwierdził beznamiętnie Abdel. – Muszę wrócić tam, gdzie zostawiliśmy Jaheirę. – Gdyby to było możliwe – rzekł Yoshimo – pochwaliłbym twoją odwagę i posłałbym cię w drogę. Niestety jednak, ten korytarz zawalił się, zaraz gdy przez niego przeszliśmy. – Boo mówi, że tędy – powtórzył Minsc. Yoshimo zignorował szaleńca i przyjrzał się Abdelowi od góry do dołu. – Nie jesteś w stanie w tej chwili jej pomóc – rzekł do Abdela. – Powinniśmy chyba wyjść stąd, przegrupować się i wrócić po twoją przyjaciółkę. Znam ją dopiero od niedawna, twierdzę jednak, że będzie w stanie zadbać o siebie przez tę chwilkę, prawda? Abdel zagryzł zęby, by powstrzymać gniewną odpowiedź. Niczego nienawidził bardziej, niż przyznać, że Kozakurczyk ma rację. Yoshimo skinął głową i skierował się z powrotem do bocznego korytarza. Abdel podniósł się i podążył za nim, nie mając lepszego pomysłu. *** Było możliwe, że wykształceni ludzie, wśród których Abdel dorastał w ufortyfikowanej bibliotece w Candlekeep, znali określenie na ten szczególny rodzaj rozpoznania, ale jeśli tak było, Abdel o tym nie wiedział. – Na balustradzie na końcu rampy wydrapany jest brudny rysunek – powiedział Abdel Minscowi i Yoshimo. Obydwaj spojrzeli na niego pytająco. Z tuneli, wspinając się po zardzewiałych żelaznych drabinach, weszli do zakurzonego, pustego pomieszczenia, równie wielkiego jak stodoła. Na obydwu krótszych krańcach prostokątnego budynku znajdowały się szerokie wrota, a po jednej stronie zwyczajne drzwi. Małe drzwi były bliżej drewnianej zapadni, przez którą przeszli, tak więc przedostali się tą drogą w zamglone światło wczesnego wieczora. Za drzwiami znajdowała się prosta, drewniana platforma. Otaczała ją niska drewniana balustrada, schodząca wzdłuż pomostu z wypaczonych desek na twardy, suchy piach, na

którym stał magazyn. Wokół nich słychać było przytłumiony rozgardiasz miasta będącego już zdecydowanie w trakcie uspokajania się pod koniec dnia. Minsc, wzdychając ze zmęczenia, zszedł w dół rampy i spojrzał na miejsce, które pokazał opierający się o balustradę Abdel. Rudowłosy mężczyzna uśmiechnął się, pokazując przechodzące w szarość żółte zęby i powiedział – Skąd wiedziałeś? – Byłem tu wcześniej – rzekł Abdel, rozglądając się i będąc zmuszony do mrużenia oczu nawet w przyćmionym świetle. – Strzegłem kiedyś tego miejsca z mężczyzną o imieniu Kamon, którego później musiałem zabić. – Wiesz więc, gdzie jesteśmy? – spytał go Yoshimo. – Gdzie jesteśmy? – Minsc zapytał małego gryzonia, którego niósł. – W Athkatli – odpowiedział Abdel za zwierzę. – Jesteśmy w mieście Athkatla, w krainie Amn. Minsc podniósł wzrok, zachichotał i rzekł – Jesteś nagi. Spojrzał z powrotem na zwierzątko i powiedział ze śmiechem – On jest nagi, Boo. Abdel westchnął i spojrzał na swoje brudne, posiniaczone ciało. Rany po strzałach nie tylko przestały krwawić, lecz zaczęły już się zamykać i nie bolały. Popatrzył na dwa oderwane paznokcie i ujrzał, z niemałym zdumieniem, że obydwa zaczynały odrastać. Dopiero teraz Abdel czuł, że ma chwilę czasu, by pomyśleć, i zdumiewała go nagła prędkość, z jaką wydawał się być zdolny zaleczać. – Musimy znaleźć dla ciebie jakieś ubrania, mój przyjacielu, a może też jakąś pomoc – zaproponował Yoshimo. – Pomoc? – spytał z roztargnieniem Abdel, po czym skierował wzrok na miasto, które zapamiętał jako szorstkie i nie przebaczające, lecz wciąż rządzone przez prawo. – Dobry pomysł. *** Abdel wypróbował wielu różnych ustawień dłoni, różnych sposobów chodu albo też kombinacji obydwu, by postarać się ukryć fakt, że idzie ulicą zupełnie nagi, w końcu musiał się jednak pogodzić z tym, że niezależnie od tego, gdzie kładł ręce, szedł ulicą zupełnie nagi. Ulice były dość puste i gdy posuwali się dalej, Abdel zaczął orientować się w terenie. Odwiedzał to miasto nie raz. Byli na północ od rzeki Alandor, która przecinała środek miasta, płynąc do Morza Mieczy z jakichś gór na wschodzie. Magazyn ustawiony był na szerokim obszarze, który miejscowi nazywali – z typową dla Amnu wyobraźnią – Dzielnicą Rzeczną. Większość miejskiej aktywności, nawet o tej porze dnia, koncentrowała się wokół spiętrzonego targowiska nazywanego Promenadą Waukeen. Było to za rzeką. Abdel chciał znaleźć jakieś ubranie, zanim będzie próbował tam dotrzeć. Gdy pomyślał o czasach, kiedy strzegł magazynu, przypomniał sobie miejscowy szynk niedaleko stąd na wschód, po drodze

do mostu spinającego rzekę pomiędzy Dzielnicą Rzeczną na północnym brzegu i odpowiednio nazwaną Dzielnicą Mostową na południu. – Niedaleko stąd jest tawerna – powiedział Yoshimo. – Miedziane coś? – spytał Abdel. – Miedziana Mitra – odparł Kozakurczyk. – Znasz ją? – Znam tawerny – przyznał Abdel.

Rozdział czwarty

– Dobrze – powiedziała cicho blada kobieta, ciągnąc Jaheirę i drugą dziewczynę przez ulewną burzę. – On lubi długie włosy. Jaheira walczyła z podobnym imadłu chwytem kobiety, jednak udało jej się jedynie wyrwać sobie trochę włosów. Potykała się i jęczała z bólu, gdy szarpano jej głową, jednak odzyskała równowagę. Trudno było uwierzyć, jak ta kobieta jest w stanie ciągnąć jedną, nie mówiąc już o dwóch, za włosy przez tunel, w którym nie może się nawet wyprostować, jednak owa obca właśnie to robiła. Jaheira przy nie jednej okazji starała się ją podciąć, jednak kobieta z łatwością unikała jej stóp, nawet nie wydając się zauważać tych prób. Drugą więźniarką była ładna, młoda kobieta, nie licząca chyba nawet dwudziestu lat. Jej twarz była poplamiona kurzem i łzami, a oczy miała zapadnięte i wyczerpane. Wisiała na skraju przytomności, jakby lunatykowała. Podobnie jak w przypadku Jaheiry, dłonie drugiej porwanej były skrępowane na plecach szorstką, drapiącą liną. – Kim jesteś? – Jaheira spytała potężną kobietę po raz trzeci, odkąd odzyskała przytomność pod jej niezbyt czułą kuratelą. – Cisza – powiedziała kobieta. Jaheira była mgliście świadoma, że ktoś za nimi idzie, nie mogła jednak odwrócić wystarczająco głowy, by spojrzeć za siebie. – Dlaczego to robisz? – zapytała, ignorując rozkaz kobiety. Blada obca zaśmiała się – zadziwiająco, był to dość przyjemny odgłos – i powiedziała – Mogę wyrwać ci język z ust i nakarmić nim moje szczury, jeśli sobie życzysz. – Tylko... – zaczęła protestować Jaheira, przerwała jednak, kiedy potężna dłoń kobiety odsunęła się z jej włosów i druidka przewróciła się na śliski, wilgotny kamień. Kobieta uderzyła ją w twarz grzbietem dłoni i Jaheira padła do tyłu. Jej głowa obróciła się i była świadoma odrętwienia rozchodzącego się po jej twarzy oraz chłodnej wilgoci, wsączającej się w podartą koszulę. Ktoś o zimnych jak lód dłoniach chwycił Jaheirę szorstko od tyłu. Jego ręce odnalazły jej piersi i zesztywniała pod chłodem tego dotyku. Podniósł ją z ziemi, by spojrzała na patrzącą

na nią spode łba kobietę. Jaheira odwróciła głowę, starając się ujrzeć mężczyznę, który trzymał ją w ten sposób, ten przesunął jednak uchwyt, popychając ją do przodu. Usłyszała chrzęst koło prawego ucha, niczym tarcie kością o kość. – Nie! – odezwała się ostro kobieta, a Jaheira zdała sobie sprawę, że mówi ona do znajdującego się za nią mężczyzny. – Ale ona jest taka ciepła – rzekł mężczyzna niskim i syczącym głosem koło szyi Jaheiry. – Taka słodka. Jaheira wciągnęła gwałtownie powietrze i spojrzała na kobietę, która popatrzyła jej w oczy i uśmiechnęła się w taki sposób, że Jaheira zaczerwieniła się. – Jest taka – powiedziała kobieta – ale potrzebuję jej dla czegoś więcej niż krwi... na razie. – Dostanę ją później? – spytał ochoczo mężczyzna. – Nie – rzekła kobieta, pozwalając, by jej wzrok przebiegł w dół ciała Jaheiry. – Sądzę, że chcę ją dla siebie. W głowie Jaheiry niczym wybuch pojawiło się słowo wampir i zebrało się jej na wymioty, gdy poczuła na sobie chłodny oddech tej istoty. – Gdzie nas zabierasz? – Jaheira usłyszała swoje pytanie. Nigdy dotąd nie czuła się tak bezsilna, ale nie mogła się podporządkować. Kobieta uśmiechnęła się, wydając się niemal oczarowana uporem Jaheiry. – Obracasz się w bardzo wyjątkowym towarzystwie – powiedziała. – Przypuszczam, że o tym wiesz. Jaheira spojrzała na kobietę, wciąż wiszącą za włosy w żelaznym uchwycie szczupłej wampirzycy, i rzekła – Nie znam jej. – Nie mówię o niej – odparła wampirzyca. Nietrudno było Jaheirze zdać sobie sprawę, że mówiła o Abdelu. W związku z tym, że był synem Bhaala, zabójcą Sarevoka oraz wrogiem Żelaznego Tronu, Jaheira nie miała większych problemów z uwierzeniem, dlaczego Abdel miał przeciwników, o których nie wiedział, nie mogła jednak zgłębić, dlaczego ta wampirzyca, dlaczego Złodzieje Cienia. – Uciekł, prawda? – spytała Jaheira, odnajdując przebłysk nadziei. – Uciekł ci. Wampirzyca wzięła głęboki oddech i Jaheira zdumiała się, kiedy jej kształtna pierś poruszyła się, zaskoczyło ją, że ta niemartwa istota naprawdę nabrała powietrza albo że w ogóle potrzebowała oddychać. – Przyjdzie po ciebie? – spytała ją wampirzyca, choć po wyrazie jej oczu Jaheira mogła powiedzieć, że zna już odpowiedź. – Tak – odparła zwyczajnie Jaheira. – A jeśli nie po ciebie – rzekła wampirzyca, zerkając na młodą kobietę, która straciła przytomność na mokrych kamieniach u jej stóp – to po nią. – Kim ona jest? – zapytała Jaheira, po czym wciągnęła gwałtownie powietrze, kiedy

mężczyzna chwycił ją mocniej, wywołując ból, nachylając jej plecy ku sobie. Wampirzyca uderzyła ją znów grzbietem dłoni, a odgłos ciosu rozbrzmiał w głowie Jaheiry trzaskiem, który ostrzegł o złamanej żuchwie. Oczy półelfki zamgliły się i poczuła, jakby opadała, choć zimny mężczyzna wciąż trzymał ją mocno. Tracąc znów przytomność, usłyszała, jak wampirzyca mówi – Wysączę cię powoli, suko. Mężczyzna z tyłu wzruszył ramionami, a wampirzyca powiedziała do niego – Wiesz co robić. Muszę się znaleźć w innym miejscu. *** Nazywała się Miedziana Mitra i wyglądała oraz pachniała tak źle, jak Abdel ją zapamiętał. Był tu kilkakrotnie, jednak nie zaprzyjaźnił się z nikim. Nie miał ani jednej monety, niczego co mógłby przehandlować, wiedział więc, że musi polegać na czymś, czego zawsze brakowało w miejscach takich jak to: na dobroczynności. – Oj – oznajmił pijany starzec siedzący przy drzwiach, kiedy Abdel wkroczył pewnie do tawerny, za nim zaś weszli Minsc i Yoshimo. – Kogo my tu mamy? – Hej tam – warknął barman, a jego wyjątkowo paskudną twarz przeciął wyraz stanowczej dezaprobaty. – Myślicie, że co to za miejsce? – Zostaliśmy zaskoczeni – powiedział Abdel, spoglądając barmanowi prosto w oczy. – Ukradli wszystko. – Nauczyłeś się kiedykolwiek, jak używać tych mięśni? – spytał niedowierzająco starzec, po czym wykaszlał serię gardłowych chrząknięć, które miały być śmiechem. Abdel zignorował starego pijaka, lecz szturchnął Minsca, kiedy szaleniec zaczął znów mówić do swego zwierzaka. Rudowłosy wojownik podniósł wzrok, jednak z zaciekawieniem, nie wstydem. – Niestety – wtrącił się Yoshimo, mówiąc najpierw do starca, później do ciemnego, śniadego barmana – nasi wrogowie też mieli mięśnie oraz pomoc niejednego wujen. – Potrzebuję ubrania – rzekł Abdel, chrząkając niezręcznie. – Potrzebuję ubrania, może coś do jedzenia oraz trochę wody i muszę porozmawiać z kapitanem Belarsem Orhotekiem, zaraz gdy któryś z twoich chłopaków go tu sprowadzi. Barman spoglądał przez długi czas pusto na najemnika. Trwało to tak długo, że Abdel zmrużył oczy, by przyjrzeć mu się i sprawdzić, czy jeszcze żyje, czy też umarł, patrząc i stojąc. – Czy... – zaczął mówić Abdel, przerwał mu jednak donośny wybuch śmiechu barmana. Z oczu mężczyzny polały się łzy, szybko stracił rytm oddechu i gwałtownie wciągał powietrze pomiędzy targającymi ciałem porykiwaniami. Nie uczyniło to Abdela szczęśliwym, lecz nie licząc uduszenia lub uderzenia rękojeścią miecza karczmarza, nie miał pojęcia, co robić. – W istocie – zaczął Yoshimo – to zabawne, ale...

– Spokojnie, obcy – rzekł barman, zerkając od Yoshimo do Abdela. – Wieści podróżują w Athkatli szybciej niż wy, chłopcy, i trudno jest przeoczyć waszą trójkę. Nazywa się Imogen, prawda? Abdel otworzył usta i bez zastanowienia powiedział – Imoen. – A więc Imoen – rzekł barman. – A tak w ogóle wiem, gdzie ona jest i kto ją trzyma, ale informacje w Athkatli kosztują. We krwi Abdela rozgorzał ogień i zapulsował mu w głowie. Oczy karczmarza stały się szerokie i odstąpił o krok, nagle nie będąc już taki pewien, czy kontuar zapewni mu bezpieczeństwo przed masywnym najemnikiem. – Muszę z czegoś żyć – powiedział mężczyzna – a twoja znajoma dama zrobiła sobie bardzo, bardzo potężnych wrogów. Jeśli dowiedzieliby się, że ich sprzedałem, byliby ze mnie... niezadowoleni, jeśli wiesz, co mam na myśli. Może będę musiał zebrać interes, prawda? Zacząć od początku w innym mieście. – Skąd mógłbyś...? – zaczął Abdel. – Nie zasugerowałem tego miejsca bez powodu, mój przyjacielu Abdelu – przerwał Yoshimo. – Ten mężczyzna to Gaelan Bayle i niewiele jest rzeczy, które mogłyby dziać się w mieście – lub pod nim – które umknęłyby jego uwadze. Żąda sporej ceny, ponieważ jego informacje są zawsze prawdziwe. Abdel zmierzył Yoshimo wzrokiem i rzekł – Nie jestem głupcem, Kozakurczyku. Co tu się dzieje? – Yoshi przyprowadził cię tutaj, ponieważ wie, co ja wiem o tym, co się dzieje w okolicy, Abdelu Adrianie, synu Bhaala, zbawco Wrót Baldura, przyjacielu zaginionej Imoen, która została zabrana przez Złodziei Cienia, niezbyt zadowolonych z szerzenia przez twojego nieżywego brata przyrodniego ich nie najlepszego imienia po całych Wrotach... – powiedział. – Czy już sądzisz, że wiem, co... Abdel przeskoczył nad barem i znalazł się przed barmanem w krótszym czasie, niż Yoshimo potrzebował na mrugnięcie. Dłoń Abdela skierowała się ku twarzy zaskoczonego mężczyzny i zanim Gaelan zdołał się uchylić, Abdel zatrzymał w ostatniej chwili pięść. – Powiesz mi teraz, kim jesteś i czego ode mnie chcesz – warknął Abdel – albo zrobię coś, przed czym ostatnio trochę się powstrzymywałem. Gaelan tylko przytaknął. – Słuchaj – rzekł. – Jestem po prostu facetem, który trzyma uszy otwarte i zna ludzi, którzy znają ludzi, którzy znają ludzi. Mogę powiedzieć ci, gdzie ona jest, nie dlatego, że jestem zarozumiały, ale dlatego, że zapłacisz mi za tę informację dziesięć sztabek handlowych – pięćdziesiąt tysięcy sztuk złota. Abdel nie mógł powstrzymać się od śmiechu, ale w wyniku tego boląca go głowa zapiekła go jeszcze mocniej. – Spójrz na mnie – powiedział – i zapytaj sam siebie, czy mam do dyspozycji takie

skarby, ty rynsztokowy śmieciu. – Hej – rzekł Gaelan, uśmiechając się nerwowo – wydajesz się do tego zdolny. Twoja mała dama żyje i będzie żyła wystarczająco długo, aby taki przedsiębiorczy młody człowiek jak ty, był w stanie wyskrobać pieniądze. – Ale pięćdziesiąt tysięcy... – zaczął Abdel. – Mógłbym kupić sobie za to statek. – Właśnie to miałem na myśli, prawdę mówiąc – przyznał Gaelan. – To rzeczywiście wydaje się trochę za dużo, mistrzu Bayle – zaoponował Yoshimo. – Ktoś cię pytał? – warknął Gaelan, po czym odwrócił się z powrotem do Abdela i rzekł – Zgódź się albo wyjdź, synu. – Święte węże i jaja! – wykrzyknął kobiecy głos. Zanim Abdel zdołał na nią choć zerknąć, zaczerwienił się i starał się odwrócić oraz zasłonić. Spowodowało to, że barman zaśmiał się jeszcze bardziej, a czerwony na twarzy Abdel miał nadzieję, że mężczyzna się zakrztusi. – Wydaje mi się, że widziała wszystko, Boo – mruknął Minsc. – Nie to, żeby było trudno... – Minsc! – ryknął Abdel. – Co wy chłopcy...? – spytała kobieta. Abdel słyszał jej zbliżające się miękkie kroki. Wyłoniła się zza zasłony, która prowadziła do ciemnego magazynu na zapleczu baru. Śmiech barmana zaczął zamierać, a stary pijak był w trakcie tracenia przytomności. – Myślicie, że co to za miejsce? – Chłopak mówi, że został obrabowany, Bodhi – powiedział barman, przecierając różowe, załzawione oczy. – To było teraz? – zapytała Abdela. – Tak proszę pani – odrzekł szybko Abdel. – Potrzebuję ubrania, jedzenia, wody oraz wysłać wiadomość do kapitana Orhoteka. Proszę. – Dam ci jakieś ubrania Gaelana – powiedziała kobieta, ignorując początki protestu barmana. – Możesz zapracować sobie na jedzenie, ale wątpię, czy kapitan Orhotek przyjdzie ci osobiście na pomoc. Może potrzebujesz to po prostu odespać. – Muszę z kimś porozmawiać – nalegał Abdel. – W okolicy są Złodzieje Cienia. Barman Gaelan zachichotał i rzekł – Naprawdę, nie wygłupiasz się? – Zrób to, Gaelan – powiedziała Bodhi. – Przynieś mu jakieś ubranie. – Podoba ci się, co dziewczyno? – mruknął Gaelan, przechodząc przez poplamioną tłuszczem zasłonę do pomieszczenia za barem. – Muszę iść – odezwał się nagle Yoshimo. Abdel spojrzał na niego, lecz Kozakurczyk nie odwzajemnił wzroku. – Znajdę cię, jeśli będziesz mnie potrzebował, mój przyjacielu. Życzę szczęścia. – Boo mówi, że ja też mógłbym tu popracować za jakieś jedzenie – rzekł Minsc. – Minsc... – powiedział Abdel, lecz przerwał, gdyż nie był pewien, jak zganić szaleńca.

Kiedy odwrócił się z powrotem, Kozakurczyka już nie było. – Co tam masz? – spytała kobieta, podchodząc do Minsca. Abdel uchwycił jej przebłysk, zanim znów odwrócił się, by trzymać się do niej plecami. Była wysoką, szczupłą, młodą kobietą o poważnej twarzy, która kłóciła się z odsłaniającą wiele, niemal śmieszną suknią. Jej blada twarz i płowe włosy były czyste, a Abdel nie mógł powstrzymać się przed pomyśleniem, że jest starsza niż próbuje wyglądać. – To jest Boo – powiedział jej Minsc. – Pomaga mi. – Robi to – rzekła czule, pochlebiając mu. – Jest myszą? – Boo jest chomikiem – odparł Minsc. Abdel westchnął, uzyskawszy odpowiedź choć na jedno pytanie. – Gdzie go znalazłeś? – spytała Bodhi. – Och, to Boo mnie znalazł. Prawda, Boo? – odrzekł Minsc. – Pochodzi z przestrzeni. Jego gatunek jest tak naprawdę dość duży, ale on jest mniejszy od większości. – Przestrzeni? – zapytała kobieta, najwyraźniej nie słysząc wcześniej tego słowa. – Miejsca pełnego kryształowych sfer – wyjaśnił swobodnie Minsc. – Wysoko w powietrzu, za niebiosami. Bodhi zaśmiała się delikatnie i rzekła – No dobrze Boo, a więc jesteś miniaturowym, gigantycznym, przestrzennym...? – Chomikiem – podpowiedział Minsc. – Miniaturowym, gigantycznym, przestrzennym chomikiem – rzekła. – A na dodatek miłym. – Boo cię lubi – powiedział ospale Minsc. – Możemy pracować tu za jedzenie i ekwipunek? – Och, za... – zaczął mówić Abdel, lecz przerwał, aby poświęcić całą energię na odwrócenie się. Bodhi stanęła przed nim. Jej oczy skierowane były w dół, a jej wargi wykrzywił uśmiech. – No cóż... – wyszeptała. – Przepraszam – powiedział Gaelan. Abdel nie słyszał, aby wracał zza baru. Cisnął mu jakieś brudne, obszarpane ubrania, które najemnik złapał z radością. – Mógłby wycierać stoły – rzekła Bodhi. – Nie mogę tu zostać – powiedział jej Abdel, wdzierając się w zbyt ciasne spodnie. – Zostawiłem kogoś. Muszę... – Nie mówiłam do ciebie. Abdel popatrzył na nią, a ona wskazała głową Minsca. – Och, nie żartuj, Bodhi – sprzeciwił się Gaelan, ale przerwała mu szybko pełnym dezaprobaty spojrzeniem. – No dobrze, niech zacznie od wyrzucenia kapitana. – Kapitana? – spytał Abdel, z jakiegoś powodu sądząc, że Gaelan ma na myśli jego. Gaelan wskazał głową starego pijaka i powiedział – Kapitana Havariana.

– Jednego z najsławniejszych piratów Wybrzeża Mieczy – powiedziała Bodhi ze śmiechem w głosie. Dwaj mężczyźni przeszli przez drzwi i przystanęli na widok rozciągającej się przed nimi sceny. Abdel był już odziany, jednak jego wygląd zdecydowanie nie należał do zwyczajnych. Minsc kołysał jedną dłonią Boo, drugą zaś sięgał po chrapiącego donośnie pirata. – Dobry wieczór, dobrzy panowie – powiedział Gaelan do nowo przybyłych. – Wchodźcie. Mężczyźni podeszli do baru, a Abdel odwrócił się, by obserwować, jak Minsc próbuje ściągnąć jedną ręką oklapłego starca z jego krzesła. – Byłbyś lepszym wykidajłą – powiedziała Bodhi do Abdela. Najemnik spojrzał na nią, zmusił się do uśmiechu i rzekł – Ja nie jestem szalony. – Wiem – powiedziała mu, a on jej uwierzył, co go zaskoczyło i zmartwiło. Każda normalna osoba uznałaby go za wariata. *** Irenicus pozwolił, by uśmiech opadł z jego twarzy i przejechał zimnym jak żelazo wzrokiem po stalowym łańcuchu wiążącym go z więźniem przed nim. Łańcuch był przymocowany do ciężkich kajdan wokół jego lewej kostki. Podobne kajdany na jego prawej kostce połączone były z łańcuchem, który wił się w tył po ziemi niczym wąż, kończąc się przy kostce kolejnego więźnia. Za nim znajdował się trzeci, później czwarty, piąty i szósty. Irenicus człapał wraz z resztą i zachowywał ciszę. Nie dawał strażnikom żadnego powodu, by go uderzyli. Gdyby tak zrobił, a oni by go uderzyli, nie miałby powodu, musiałby zniszczyć ich blask potęgi i oburzenia, który ujawniłby go zbyt wcześnie i pokrzyżował jego plany, przynajmniej na jakiś czas. Mimo to jego część miała nadzieję, że tak się skończy, że będzie mógł po prostu zacząć zabijać, nie przestając, dopóki wszyscy nie będą martwi. Byłoby to w pewnym stopniu satysfakcjonujące – w stopniu ważnym dla tego, kim był Irenicus – jednak oddaliłoby go jedynie bardziej od tego, do czego dążył. Irenicus nie zawsze pozostawał skupiony, jednak tym razem zmuszał się do tego. Pochód więźniów został przeprowadzony przez wielkie wrota i Irenicus przyjrzał się zardzewiałym, żelaznym szpikulcom, tworzącym spód portyku, pod którym przeszli. Ktoś krzyknął głośno z przodu, z długiego i szerokiego korytarza, a inna osoba roześmiała się głośno w odpowiedzi. Głos zawołał wyraźnie – Zatrzymaj mnie! – Każdą niszę wypełniał niski, jęczący dźwięk, czasami stający się melodyjnym buczeniem. Irenicus nie rozpoznawał melodii, zauważał ją jednak. Więzień za nim powiedział – Proszę – głosem tak żałosnym, że Irenicus chciał go zabić. Strażnicy nie odpowiedzieli w żaden sposób, choć Irenicus spodziewał się, że przynajmniej jeden z nich choć westchnie. On by to zrobił. Podróż korytarzem zajęła dużo czasu i choć Irenicus nie odczuwał z jej powodu

przyjemności, wykorzystywał ją najlepiej jak mógł. Zauważył sposób, w jaki cegły są spojone ze sobą, żelazne okucia na drzwiach, które wychodziły czasami z głównego korytarza. Dostrzegł słomę rozrzuconą na podłodze oraz plamy na kamieniach, które mogły być krwią lub jedzeniem. Ujrzał pająka w swojej sieci w rogu, ignorującego to, co działo się wokół niego, czekającego aż jego pajęczyna zadrży świeżą zdobyczą. Na końcu korytarza policzył stuknięcia, gdy strażnik obracał wielki, żelazny klucz w zawiłym zamku, usłyszał, jak kolejny zamek otwiera się z trzaśnięciem po drugiej stronie drzwi, zapamiętał skrzypnięcie starych zawiasów, spostrzegł sposób w jaki podwójne wrota rozwierają się do wewnątrz. Owe drzwi miały w zamierzeniu utrzymywać ludzi wewnątrz, nie na zewnątrz. Były krzepkie, lecz nie wystarczająco. Wiedział, że w końcu będzie musiał coś z tym zrobić. Jeden z więźniów za nim zawahał się, kiedy strażnicy przepychali ich przez drzwi i dotąd beznamiętny wyraz twarzy Irenicusa przeciął błysk gniewu. Powstrzymał pragnienie, by powiedzieć coś lub uderzyć, jednak jeden z wartowników zauważył jego minę. Spojrzał na Irenicusa z zaciekawieniem, a jego ciało napięło się w maskowanym oczekiwaniu, niczym wiewiórka schwytana na środku podwórka przez kota sąsiada. Irenicus uśmiechnął się i powiedział – Trzy wiadra gorącej wody, mamusiu. Trzy wiadra gorącej wody. – Tylko po to, by ten mężczyzna pomyślał, że jest idiotą. Podziałało. Strażnik odwrócił wzrok, popychając mężczyznę przed Irenicusem zaokrąglonym końcem swej wąskiej, dębowej pałki. Gdy przeszli z pokrytego słomą bruku na obszar wypolerowanego marmuru, jeden z więźniów zaczął otwarcie łkać, poddając się szaleństwu i desperacji. Odgłos ten spowodował jednocześnie, że Irenicus się uśmiechnął, a włosy na jego karku stanęły dęba. – Witajcie, udręczone dusze – z wyćwiczonym spokojem w głosie powiedział mężczyzna stojący na środku pustego pomieszczenia. – Przez bardzo długi czas to będzie wasz dom. Będziecie dobrze traktowani. Nie pozwolimy wam zranić siebie lub innych. Odpoczniecie, uspokoicie się, uleczycie... albo nie. Irenicus nie uśmiechnął się. Utrzymywał beznamiętną twarz i wpatrywał się stanowczo w mężczyznę, który nie wydawał się zauważać któregokolwiek z nich. – Jestem tu koordynatorem – ciągnął mężczyzna. – Będziecie się do mnie zwracać po prostu proszę pana. Czy to jest zrozumiałe? Nie odpowiedział żaden z więźniów, poza jednym, który głosem pełnym oburzenia rzekł – To jest szaleństwo. Koordynator uśmiechnął się w protekcjonalny, ojcowski sposób. – W pewnym stopniu. Irenicus wciąż wpatrywał się w koordynatora, który po kolei przyglądał się od góry do dołu każdemu obszarpanemu więźniowi. Kiedy doszedł do Irenicusa, ich spojrzenia w końcu zetknęły się. Mężczyzna wydawał się zaskoczony przez Irenicusa, przez wyraz jego oczu, lub

kolor, lub głębię, lub coś innego. Koordynator nie odwrócił wzroku. – Jestem bardzo szczęśliwy, że tu jestem – powiedział Irenicus powolnym i ostrożnym głosem. – Jestem... – zaczął koordynator. Wydawał się zakłopotany – był zakłopotany – wyrazem oczu więźnia. Irenicus wiedział, że mężczyzna szukał tego, co zawsze widział, szaleństwa albo strachu. Irenicus wiedział, że w jego oczach koordynator nie widzi ani jednego ani drugiego. – Chciałbym, żebyśmy porozmawiali – powiedział mu Irenicus. – My dwaj. Koordynator uśmiechnął się słabo i po jego wysokiej, łysej skroni zaczęła spływać powoli kropla potu. Był niskim mężczyzną zaokrąglonym od wielu lat braku aktywności. Odziany był dobrze, lecz prosto, i nie miał żadnej broni poza tym, co najwyraźniej uważał za władczą wolę. – Możemy – rzekł koordynator, dorównując głosowi Irenicusa rytmem i tonem. – Zrobimy to. – Koordynatorze? – odezwał się jeden ze strażników. Irenicus zdumiał się jego spostrzegawczością i poczuł przemijające pragnienie, by go zabić. – Wszystko z nim w porządku – powiedział Irenicus, nie patrząc na strażnika, lecz utrzymując wzrok na koordynatorze. – Prawda, proszę pana? – Wszystko w porządku – rzekł koordynator łamiącym się głosem. Kropla potu dotarła do jego lekko zaokrąglonej żuchwy i zawisła tam, odbijając blask trzech oświetlających pomieszczenie pochodni. Ktoś daleko wrzasnął trzykrotnie, za każdym razem w dokładnie ten sam sposób. Irenicus uśmiechnął się i rzekł – Wszystko tutaj będzie w jak najlepszym porządku.

Rozdział piąty

Oczywiście, że zamierzał do nich wrócić. Co innego mógłby zrobić? Abdel znalazł w Miedzianej Mitrze litość – ubranie, jedzenie oraz miejsce, by pożegnać się z Minsciem. Po spożyciu kurczaka i wypiciu wody poczuł, jak rozjaśnia mu się umysł. Przyszedł do tawerny wyczerpany, wciąż zataczając się po długim okresie braku przytomności. Żądał widzenia z kapitanem Orhotekiem i choć w tamtej chwili wydawało się to całkowicie rozsądne, teraz musiał przyznać przed sobą samym, że nie znał tego mężczyzny, słyszał opowieści o nim, lecz nigdy go nie poznał. Abdel wyglądał na szalonego i głosił rzeczy, które były w najlepszym przypadku trudne do uwierzenia. Wiedział, że zostawił Jaheirę, lecz nie wiedział, czy żyje, czy też jest martwa, jednak nie był już taki pewien, czy była tam również Imoen. Tamta kobieta brzmiała jak ona, wyglądała jak ona, jednak czy naprawdę nią była? Abdel złożył głowę w dłoniach i poczuł, jak pokrywający jego palce tłuszcz miesza się z wyschniętym potem i brudem. Głowa mu zwisła i niemal zasnął. Wiedząc, że nie może zostawić Jaheiry Złodziejom Cienia – czy komukolwiek innemu, kim byli porywacze – na tak długo, jak by spał, gdyby sobie na to pozwolił, Abdel walczył ze sobą, by wstać. Zakręciło mu się w głowie. Kiedy jednak się podniósł, zaczął się czuć lepiej. Minsc podszedł, trzymając tacę pełną pustych dzbanów i brudnych naczyń. Napotkał wzrok Abdela i uśmiechnął się. Mały chomik wyjrzał z kieszonki w już zabrudzonym fartuchu Minsca i spojrzał na najemnika. Abdel starał się odpowiedzieć mu uśmiechem, lecz nie mógł. Odwrócił się i przeszedł przez drzwi w tylnej ścianie pomieszczenia barowego, przez które, jak widział, wyszło kilku klientów. Znalazł się w alejce, gdzie stały dwie beczki z wodą, otwarte na ciepłą noc. Abdel podszedł do jednej z baryłek i po chluśnięciu sobie w twarz garścią wody zdenerwował się i po prostu włożył głowę do ciepławej wody. Potarł się w twarz i włosy, drapiąc swędzącą czaszkę, po czym ściągnął za ciasną koszulę, którą pożyczył od barmana, i upuścił na ziemię. Abdel mył się gwałtownymi ruchami, by się obudzić. Nie miał planu i wciąż nie myślał jeszcze wystarczająco dobrze, by móc jakiś

sformułować. Wszystkim co wiedział, było to, że nie chciał walczyć za pomocą lekkiego, długiego miecza, który zabrał żołnierzowi. Miał jeden z mieczy, podobnie jak Minsc. Rudowłosy mężczyzna wydawał się odnaleźć miejsce, w którym chciał się osiedlić, więc Abdel uznał, że szaleniec nie będzie potrzebował swojej broni. Być może Abdelowi udałoby się przehandlować te dwie klingi za jedną porządniejszą, wiedział jednak, że musi poczekać do poranka, jeśli chciał to zrobić. Z tego co wiedział, jego własna broń oraz zbroja mogły zostać we Wrotach Baldura, lecz równie dobrze mogły znajdować się gdzieś pod tym magazynem, z Jaheirą. Zanim zrobi cokolwiek innego, musiał tam wrócić. – Powinieneś spać – powiedział głos za nim, a on nie trudził się gwałtownym obracaniem. Odwrócił się powoli i ujrzał stojącą w drzwiach Bodhi, opierającą się niedbale o framugę. – Muszę tam wrócić – rzekł do niej i skierował się z powrotem do beczki. – Żeby znaleźć swoją żonę? – spytała. Usłyszał jej zbliżające się od tyłu lekkie kroki. – Nie jest moją żoną – odparł Abdel. – Nie obchodzi mnie, czy mi wierzysz. Podeszła do niego i kącikiem oka ujrzał jej uśmiech. – O poranku mogę cię zaprowadzić do kogoś z milicji, a może nawet z rady. Wiedział, że stara mu się przypodobać i jedynie parsknął. Uśmiechnęła się znów i podeszła do baryłki. Zanurzyła głowę w wodzie i podniosła ją szybko, pozwalając, by ciecz spłynęła jej po ramionach na lekki materiał sukni. – To przyjemne – powiedziała cicho, przejeżdżając palcami po włosach i zamykając oczy. Mokra suknia zaczęła do niej przylegać, zarysowując szczegóły jej ciała, które przyciągały wzrok Abdela, jak robiłyby to z każdym mężczyzną. Zauważyła, że na nią patrzy i opuściła wzrok. Abdel był zbyt zmęczony i zbyt martwił się o Jaheirę, jednak przede wszystkim był zbyt rozczarowany sobą, by się zaczerwienić. – Możesz mnie dotknąć – powiedziała. – Chcę, żebyś to zrobił. Westchnął i odstąpił o krok. – Muszę iść. – O poranku – rzekła, podchodząc do niego i zatrzymując się o centymetr od jego nagiej piersi. – Proszę. – Kocham ją – powiedział jej. – Może być martwa – rzekła Bodhi zbyt bezceremonialnie, a Abdel powstrzymał się przed posłaniem jej uderzeniem na przeciwległą stronę alejki. – Dlatego muszę iść – powiedział zamiast tego. Bodhi nie podążyła za nim, kiedy odszedł od niej szybko o trzy kroki i pochylił się, by podnieść koszulę.

– Musi być bardzo piękna – rzekła. Abdel nie czuł potrzeby, by odpowiedzieć. – Mogę ci pomóc. Spojrzał na nią, marszcząc brwi. – Potrzebujesz złota, nieprawdaż? – kontynuowała. – Gaelan wie, gdzie ona jest. On wie takie rzeczy, ale o złocie mówi poważnie. Możesz go zabić, jeśli chcesz, ale nic ci nie powie, jeżeli mu najpierw nie zapłacisz. Właśnie tak postępuje. – Co chcesz, żebym zrobił? – spytał ją. – Aran Linvail – powiedziała. – Słyszałeś o nim? – Nie. A powinienem? – Zasługuje, by umrzeć – rzekła. – Za jego głowę jest nagroda. – Jestem teraz skrytobójcą? Uśmiechnęła się, a Abdel odwrócił wzrok, aby nie musieć odwzajemniać uśmiechu. – Możesz być łowcą nagród. Linvail jest skrytobójcą, bardzo zasłużonym. Abdel uznał, że musi jej wierzyć na słowo. Koszula znów się rozerwała, gdy próbował ją założyć. Była dla niego za mała, a teraz, gdy namokła, nie wyglądało na to, żeby dała się założyć. Abdel słuchał kobiety jedynie jednym uchem. – Znam kogoś, kto zapłaci trzydzieści tysięcy sztuk złota za jego głowę – powiedziała. – Oni mają monety, Abdelu, i zapłacą nimi. Przerwał, dał sobie spokój z koszulą i spojrzał na nią stanowczo. – Chcesz, żebym zabijał dla złota? Uśmiechnęła się znów, a Abdela uderzyło, jak bardzo była piękna. Jej suknia wciąż była mokra i nie robiła nic, by się przed nim ukryć. Odwrócił się i poszedł do drzwi, gdy powiedziała – Czy możesz sobie pozwolić na to, żeby tego nie robić? Masz parę starych spodni mojego brata i skradziony miecz, Abdelu, i to wszystko. Zgodnie z twoimi własnymi słowami nawet nie jesteś stąd. Ja cię lubię, ale nie będzie tak ze wszystkimi. Westchnął i odwrócił się. Gdyby nie był taki zmęczony i miał dokąd pójść, może by ją w końcu uderzył. *** Jaheira miała mgliste wspomnienie odgłosu wody i sądziła, iż jest na łodzi. Była teraz na zewnątrz – albo wcześniej – i była noc, choć nie mogła widzieć gwiazd. Trzy razy starała się odzyskać przytomność. Jej powieki otworzyły się z ogromnym wysiłkiem, a bok twarzy pulsował tępym bólem. – Żyje – powiedział głos. Należał do młodej kobiety, zmęczonej i pozbawionej entuzjazmu. Jaheira odwróciła się w stronę głosu i coś zraniło ją w szyję. Skrzywiła się, w wyniku

czego zabolała ją twarz. Zamknęła oczy, które wypełniły się łzami, starała się jednak utrzymać miarowy oddech. – Gdzie jestem? – spytała Jaheira ochrypłym i niepewnym głosem. – W jaskini – odparł głos. Tym razem Jaheira otworzyła oczy i ujrzała dziewczynę, która była ciągnięta razem z nią przez wampirzycę. Dziewczyna była przykuta łańcuchem do ściany za szeroki skórzany kołnierz zapięty ciasno wokół szyi. Ból w szyi Jaheiry pochodził z identycznej opaski. Półelfka szarpnęła za więzy, jednak trzymały mocno, przymocowane solidnie do ściany. W topornym lichtarzu ściennym wisiała pochodnia, wydzielając około siedmiu metrów nad głową Jaheiry pomarańczowe światło. Podłoga, na której siedziała, była gładkim kamieniem. Ponad nią wisiały stalaktyty w różnych odcieniach żółci, szarości i przyćmionego brązu. Była to naturalna jaskinia, najprawdopodobniej wyryta przez podziemny strumień. Strop był wysoko, jednak po dwóch stronach ściany były blisko siebie. Z pozostałych stron grota przechodziła w gęsty mrok, jakby były w tunelu lub naturalnym korytarzu. – Nazywam się Jaheira – powiedziała do towarzyszki, podnosząc wzrok, by napotkać zdumiewająco stanowcze spojrzenie młodej kobiety. Dziewczyna była brudna, potargana i zmęczona, jednak wciąż niezaprzeczalnie piękna. Długie do ramienia kasztanowe włosy otaczały twarz o gładkiej skórze, z wysokim czołem oraz pełnymi wargami. Jej ciemne oczy błyszczały inteligencją, nawet gdy tak jak teraz były przekrwione z wyczerpania. Sponiewierana bluza zakrywała skromne piersi i wąskie biodra. Było w niej coś, co powodowało, że widać było po niej szybkość, niczym u gazeli, jednak było to coś bardziej niebezpiecznego. – Imoen – odrzekła dziewczyna. – To miło, że wpadłaś. Cieszę się, że mam z kim porozmawiać. – Od jak dawna tu jesteśmy? – spytała Jaheira, zdecydowana ustalić pewne fakty na temat swojej sytuacji, aby mogła mieć jakąś szansę ucieczki. Pytanie wydawało się zdenerwować Imoen. – Nie mam pojęcia – odpowiedziała. – Trudno to stwierdzić w jaskini. Sądzę, że zasnęłam na chwilę. Może kilka dni. – Od burzy? – zapytała Jaheira. – Burzy? – Musimy się stąd wydostać – rzekła prosto Jaheira, nie całkiem zaskoczona, że dziewczyna nie była świadoma części podróży. Imoen uśmiechnęła się przyjemnie i powiedziała – Kurczę, tak sądzisz? Ton dziewczyny spowodował, że włosy za delikatnie spiczastymi uszami Jaheiry stanęły dęba. ***

– Jestem twoją przyjaciółką – wyszeptała głosem tak twardym jak skała. – Możemy pomóc sobie nawzajem. Abdel próbował myśleć o Jaheirze, jednak obecność tej kobiety była wszechogarniająca. Zamknął oczy i odwrócił głowę ostro na bok. Wydawała się być jednocześnie smutna i pewna siebie, pełna nadziei i przepełniona żalem. Chciał wyciągnąć do niej rękę, lecz zamiast tego cofnął się o dwa kroki. Podeszła dwa kroki do niego, utrzymując stałą odległość pomiędzy nimi. Miała jasnoszare oczy, których Abdel nie był w stanie ignorować. – Mogę zdobyć dla ciebie broń – powiedziała cicho. – Może też zbroję, ale będziesz musiał go zabić. Po prostu nie masz wyboru. Abdel zmarszczył brwi. – Zabijałeś już wcześniej dla złota, Abdelu – rzekła, teraz jeszcze ciszej. – Widzę to w twojej twarzy, w konturach twoich ramion, w grzbietach twoich dłoni. Możesz to zrobić. Możesz zdobyć złoto, którego potrzebujesz, by zapłacić Gaelanowi, aby powiedział ci, gdzie jest twoja... – Wystarczy – powiedział, odwracając się. Podeszła jeszcze bliżej i dotknęła jego ramienia. Miała zimne, lecz miękkie palce. Chciał wzdrygnąć się pod jej dotykiem, lecz nie zrobił tego. – Jest Złodziejem Cienia – rzekła. – Aran Linvail. Jest skrytobójcą Złodziei Cienia. Zabija dla złota każdego dnia. Czy nie powinien sam zginąć w ten sposób? – Nie robię już tego – powiedział Abdel, nie odwracając się. – Zmieniłem się. – Możesz to zmienić z powrotem – wyszeptała Bodhi. – Jeśli ją wystarczająco kochasz. Abdel wiedział, co powiedziałaby Jaheira, gdyby tu była. Przypomniałaby mu, jak daleko zaszedł od śmierci Goriona. Nie był już najemnym zbirem. Nie zabijał już ze złości. Jednak Jaheiry tu nie było. Była trzymana w niewoli, może torturowana, albo coś jeszcze gorszego. Abdel nie wiedział, co się z nią działo. Jeśli to Złodzieje Cienia porwali ich z Wrót Baldura – a wydawało się to dostatecznie prawdopodobne – to może zabicie tego Arana Linvaila było jakąś formą sprawiedliwości. Abdel wiedział, że się oszukuje, jednak nie miał wyboru. Mógł wymusić informacje od Gaelana Bayle’a, jednak czy byłoby to lepsze niż zabicie skrytobójcy Złodziei Cienia? Gdyby wiedział, gdzie jest Jaheira, czy nie zabiłby z ochotą każdej liczby Złodziei Cienia, by ją uratować? Tak więc Aran Linvail będzie jednym z nich. – Potrzebuję szerokiego miecza – powiedział cicho do Bodhi. – I kolczugi, ale nic fantazyjnego. Uśmiechnęła się. – Robisz dobrą rzecz, Abdelu – powiedziała krzepiąco. – Wydajesz się w to nie wierzyć, ale kiedy to wszystko się skończy, będziesz wiedział, że zrobiłeś, co musiałeś, aby ją

uratować, przy okazji czyniąc świat lepszym miejscem – bez Arana Linvaila. – Szeroki miecz – powtórzył. – Tak ciężki jak tylko znajdziesz.

Rozdział szósty

Wiedziała wszystko. Miała rację we wszystkim. Każde drzwi. Odsuwający się panel za łóżkiem w trzecim pomieszczeniu na lewo za schodami. Wiedziała gdzie za obluzowaną cegłą znajduje się klucz. – Czy zawodowy skrytobójca mógłby być tak głupio naiwny? Najwyraźniej. Wiedziała dokładnie, jak go tam doprowadzić. Abdel był już wcześniej wrabiany. Jako najemnik spędził większość swego życia, będąc wrabiany w ten czy inny sposób. Płacono mu, by wykonał mokrą robotę dla tego handlarza, tamtej gildii kupieckiej czy jakiegoś innego drobnego książątka. To było wrabianie, zabójstwo zabójcy Arana Linvaila, i Abdel wiedział o tym, nie miał jednak wyboru. Nie było już w jego ciele części, która by bolała. Minęło zaledwie kilka godzin, odkąd był torturowany, bity, przypalany, szpikowany strzałami, lecz czuł się już dobrze, jednak był złamany. Znajdował się w środku miasta, które za cholerę nie troszczyło się o nikogo, zwłaszcza o niego. Nie spał, nie licząc okresu, kiedy był nieprzytomny. Czuł, że jego głowa jest jednocześnie ciężka i ulotna. Wziął głęboki oddech i wypuścił go z szeptem – Jeszcze raz. Powietrze w szafie pachniało perfumami i naftaliną. Nie była ona tak nieporządna jak większość szaf. Ten Aran Linvail zarobił kupę pieniędzy, zabijając innych – więcej niż Abdel kiedykolwiek miał. Pełno tu było drogich jedwabi z Kara Tur, wełny z gór Kręgosłupa Świata i miękkiej bawełny z egzotycznej Maztiki. Wisiał tu również skórzany pancerz, który był tak idealny, tak doskonale wykonany i utrzymany, że musiał być magiczny. W sypialni, za którą stał w gotowości Abdel, Linvail kochał się dość frywolnie z dziewczyną, która najwyraźniej nie była nowicjuszką we frywolnej miłości. Nazywała go „kochanie”, co powodowało, że Abdel krzywił się. Była nieszczera, jednak Linvaila wydawało się to nie obchodzić. Zabawa ciągnęła się według Abdela przez nie kończące się godziny. Chował się w szafie, ponieważ nie chciał zabijać dziewczyny. Chciał, by Aran Linvail był sam. Abdel przykucnął i starał się najmocniej jak mógł, rozciągnąć mięśnie. Próbował oczyścić umysł i zauważył, że może to zrobić z trochę większą łatwością, niż się spodziewał. Nie

chciał być tam, gdzie był, nie chciał robić tego, co zamierzał zrobić, ale przynajmniej coś robił. Jakiś czas później skończyli nareszcie i Abdel usłyszał, jak Linvail mówi – Idź już. Dziewczyna powiedziała coś, czego Abdel nie mógł usłyszeć, jednak jej głos był opryskliwy i obraźliwy. Jego odpowiedzi towarzyszył głośny trzask. Pisnęła i rozległ się odgłos upadającego czegoś ciężkiego oraz przytłumione skrzypnięcie mebli przesuwanych po drewnianej podłodze. Wszystkiego tego Abdel musiał wysłuchać. Drzwi szafy wypadły z zawiasów i Abdel wyszedł ze środka, unosząc przed sobą płynnym ruchem swój szeroki miecz. Aran Linvail spojrzał na niego, podobnie jak dziewczyna. Była młoda – niezbyt młoda, jednak wystarczająco młoda. Była piękna. Jej włosy miały kolor przytłumionej czerwieni, a skóra na całym szczupłym ciele pokryta była piegami. Trzymała się za lewą stronę twarzy, ale nie krwawiła. Wyglądała na zaskoczoną. Aran Linvail doświadczył przed laty straszliwych obrażeń. Jego twarz była pokryta masą okropnych blizn. Jedno oko było zamknięte, stracił je całkowicie. Popatrzył na Abdela zdrowym okiem z miejsca, gdzie przykucnął nad dziewczyną. Miał na sobie luźne bryczesy i nic poza tym. Na jego piersi, brzuchu i bokach znajdowały się inne blizny. Abdel rzucił się na niego, dziewczyna pisnęła, a Aran Linvail odwrócił się i zaczął biec. Abdela zbiło to z tropu. Skrytobójca nie tylko wymknął się pierwszemu atakowi, lecz rzucił się do ucieczki, i to szybko. Dziewczyna była zakłopotana. Abdel zerknął na nią przelotnie i z jakiegoś powodu, którego nie był w stanie określić, wzruszyła ramionami. Abdel podążył za Aranem Linvailem przez ozdobne, mahoniowe drzwi na korytarz. – Kim jesteś?! – wycofujący się zabójca zawołał przez ramię. Abdel nie odpowiedział. Linvail dotarł do szczytu schodów, wciąż będąc trzy lub cztery kroki przed czubkiem miecza Abdela. Zabójca nie tyle zbiegał, co rzucił się w dół schodów. Abdel ruszył za nim bardziej kontrolowanym krokiem. – Kto cię przysłał?! – znów krzyknął Linvail. Abdel ponownie go zignorował i parł dalej. Linvail dotknął podłogi na końcu długich, wąskich schodów i obrócił się, trzymając jedną dłoń na gałce poręczy. Przedsionek był ze smakiem udekorowany, a Abdel warknął z frustracją. Frontowe drzwi znajdowały się jedynie kilka kroków dalej. Gdyby Linvail zdołał wydostać się na zewnątrz, Abdel musiałby cofnąć się do domu i wymknąć drogą, którą przyszedł, podczas gdy Aran Linvail podniósłby na z pewnością zatłoczonej o poranku ulicy największy rwetes i krzyk, jaki tylko mógłby podnieść. Co dziwne, skrytobójca nie ruszył ku drzwiom. – A więc zamierzasz mnie po prostu zabić? – Linvail zawołał przez ramię, biegnąc krótkim korytarzem równoległym do schodów. Abdel ruszył za nim, w końcu zbliżając się do uciekającego mężczyzny. Linvail minął drzwi na końcu korytarza, a Abdel wpadł tuż za nim. Pomiędzy żebra Abdela wbił się nóż,

rozrywając skórę, mięśnie i trochę miękkiej tkanki, której wielki najemnik mógł potrzebować, by przeżyć. Linvail dotarł do kuchni, a gdy Abdel pochylił się, nie mógł nie docenić szybkości Linvaila – nie tylko dostał się tutaj, lecz również chwycił duży nóż tak płynnym ruchem, że nie tracąc tempa mógł pchnąć nim w podążającego za nim na ślepo najemnika. Skrytobójca był dobry. Abdel był jednak przynajmniej równie szybki co Linvail. Napiął mięśnie brzucha i pochylił się w przód, wbijając sobie nóż jeszcze głębiej we wnętrzności, gdy wyciągał rączkę z dłoni Arana Linvaila. – Kim jesteś? – spytał znów skrytobójca. Abdel stęknął z bólu i podniósł miecz. Linvail uchylił się pod ciosem i Abdel wiedział, jak zdrowe oko zabójcy zauważa odwrócenie i przewiduje jego następny atak. Unikając cięcia, które pozbawiłoby go głowy, Linvail pochylił się i chwycił nóż wciąż wystający z brzucha Abdela. Ostrze wyszło z niemałą ilością krwi i jeszcze większą ilością bólu. Abdel pozwolił sobie zakląć na głos, jednak skrytobójca nie był tak głupi, by tracić czas na napawanie się sukcesem. Próbował zaraz znowu pchnąć Abdela, jednak wielki najemnik zdołał opuścić swój nowy miecz wystarczająco szybko, by odtrącić ostrze. Nóż był dobry i nie złamał się, jednak Linvail jęknął, gdy siła obrony wywołała najwyraźniej bolesne wibracje w jego ręce. Z góry dziewczyna zawołała – Aran, Aran, wszystko dobrze? Linvail gwałtownie skierował nóż w dół, a Abdel odstąpił krok na bok, unikając ciosu, gdy wykonywał silne, niskie pchnięcie w zabójcę. Linvail znów okazał się jednak szybszy i nie tylko uchylił się przed wielkim mieczem, lecz zamachnął jeszcze raz dużym nożem, pozbawiając Abdela pierwszego palca lewej ręki z nieprzyjemnym trzaśnięciem. Abdel ryknął z bólu i wściekłości, tak naprawdę bardziej zawstydzony niż zraniony. Palec uderzył w drewnianą podłogę zagraconej kuchni z niemal niesłyszalnym plask! – Nie możesz mnie zabić, wielki człowieku – powiedział kpiąco zabójca, ciesząc się wyraźnie tym drobnym okaleczeniem. – Zabiłem więcej... Cokolwiek zamierzał powiedzieć, zakończyło się krwawym bulgotem. Abdel ciął tak szybko i mocno, że zdumiał nawet siebie. Niemal przeciął zabójcę w pół. Postawił stopę na jego piersi i pchnął go w dół. Natychmiast wszędzie znalazła się krew. – To... – skrytobójca zdołał powiedzieć z ustami pełnymi krwi – to szkoda. Aran Linvail skonał na podłodze swojej własnej kuchni. – Aran? – zawołała znów dziewczyna. – Aran, wystraszyłam się. Kto to był? Abdel znów jęknął i rozejrzał się po podłodze w poszukiwaniu brakującego palca. Nurzając się we krwi pochylił się i podniósł odcięty fragment. Widział już przy wielu okazjach w swoim życiu amputowane kończyny i znał prostą zasadę, że jeśli coś się straci, pozostaje to stracone, chyba że ma się dużo pieniędzy i naprawdę dobrego kapłana. Abdel nie

był tak naprawdę świadom tego, że przyłożył palec z powrotem do małego, krwawiącego kikuta, lecz zrobił to. Zlał się niemal natychmiast z dłonią choć wciąż krwawił. Przytrzymał go w miejscu przez kilka długich oddechów, a gdy puścił, pozostał tam. – Bhaal – wysapał, znając aż za dobrze źródło swoich leczniczych właściwości. Uznał, że może w końcu jego przeklęta krew ma jakieś zalety. – Aran? – zawołała dziewczyna drżącym głosem. – Aran, to nie jest śmieszne. Abdel niemal rozważył powrót na górę, by powiedzieć dziewczynie, co się stało, zapewnić ją, że lepiej jej będzie samej i wysłać ją w drogę z paroma sztukami złota. Nie miał oczywiście żadnego złota i naprawdę nie chciał, by zobaczyła go pokrytego krwią swego kochanka. Przyklęknął we wciąż powiększającej się gwałtownie kałuży krwi, obok nieruchomej sylwetki Arana Linvaila. – Jeszcze raz – powiedział. – Ostatni. Odciął skrytobójcy głowę, ponieważ musiał to zrobić. Była ona warta królewskiego okupu w złocie, a przynajmniej druidzkiego okupu, a Abdel wiedział, że Aran Linvail nie będzie ostatnim Złodziejem Cieni, którego będzie musiał zabić, by wydostać bezpiecznie Jaheirę oraz Imoen z miejsca, w którym się znajdowały, gdziekolwiek ono było. Z kuchni wychodziły wąskie drzwi prowadzące do komórki i Abdel przeszedł przez nie. W podłodze komórki znajdowała się zapadnia prowadząca do kanału, który z kolei prowadził do alejki mogącej doprowadzić go do względnie bezpiecznego miejsca i anonimowości w Miedzianej Mitrze. Przynajmniej tak powiedziała mu Bodhi, a jak dotąd miała rację. – Aran? – dziewczyna zawołała z góry. – Aran, wystarczy. Schodzę na dół.

Rozdział siódmy

W miarę jak zbliżał się świt, Bodhi stawała się coraz bardziej nerwowa, choć znajdowała się głęboko pod ziemią i była z dala od niebezpieczeństwa wystawienia się na zabójcze promienie słońca. Mimo to musiała dostać się na powierzchnię, by wrócić do swego miejsca odpoczynku w głębi wyspiarskiego azylu Irenicusa. Mogła dość szybko przemieszczać się w postaci nietoperza, jednak powrót na wyspę wciąż zajmie jej trochę czasu. Nie miała pojęcia, co zajmuje tak długo Abdela. Czy mogło mu się nie powieść? Aran Linvail był wyćwiczonym zabójcą, jednak z pewnością nie mógł równać się z tym rzekomym boskim synem. Czy Linvailowi udało się przeciągnąć go na swoją stronę? Czy Abdel pracował już dla Złodziei Cienia? Jedynie sekundy dzieliły ją od ponownego skontaktowania się z Irenicusem, zdecydowała się bowiem wprowadzić w życie plan awaryjny i wrócić, kiedy do pomieszczenia wpadł Abdel, sapiąc i trzęsąc się z ledwo skrywanej wściekłości. Usiadł ciężko na podłodze, odrzucając niedbale miecz na bok. – No dobrze – powiedział. – Wróciłem. Nie tylko w ten sposób. Czując ulgę, że go widzi, lecz wciąż przejmując się nadchodzącym świtem, Bodhi podeszła do niego. Najemnik potrząsnął lekko głową i podniósł dłoń, by utrzymać kobietę daleko, utrzymać ją w ciszy, lub jedno i drugie. – Abdelu – rzekła, pozwalając, by prawdziwa ulga, odczuwana na jego widok, uczyniła jej rolę jeszcze bardziej przekonującą. – Co się stało? Abdel uśmiechnął się. – Jesteś mi winna trzydzieści tysięcy sztuk złota. Również się uśmiechnęła. Widok uśmiechu na jego twarzy zrobił na niej wrażenie, którego nie doświadczyła od dobrych wielu dziesięcioleci. – Cieszę się, że cię widzę – powiedział Abdel szczerze. – Czy to dziwne? – A ja się cieszę, widząc ciebie – odparła, jedynie częściowo dlatego, że tak jej polecono. Pochyliła się i pocałowała go. Z początku odsunął się gwałtownie od niej, lecz naciskała, i uległ. Jego wargi były

zaskakująco miękkie, Bodhi starała się zbytnio nie przytulać, wiedząc, że Abdel wyczuje w rezultacie jedynie chłód. Kiedy odsunęła się, miał zamknięte oczy i był zakłopotany. – Jaheira... – rzekł. Bodhi potrząsnęła głową i jej wzrok zetknął się z jego. Skupiła się na najczarniejszym punkcie jego źrenic i utrzymywała jego spojrzenie w uchwycie równie rzeczywistym i silnym jak imadło. Wypuściła z siebie powoli, miarowo powietrze i jej wola przepłynęła z jej oczu do jego. Ujrzała w nich krótki błysk żółtego światła, który niemal złamał jej koncentrację. Nie pozwoliła sobie na luksus zastanawiania, czym było to światło. Nieważne, czy ten mężczyzna był półbogiem, czy nie, jej czary działały na niego jak na każdego innego i czuła, że wszelkie posiadane przez niego zasłony rozpłynęły się. – Dobrze się spisałeś, Abdelu – wyszeptała, a on przytaknął niemal niedostrzegalnym poruszeniem podbródka. – Możesz teraz odpocząć... od wszystkiego. Abdel opuścił głowę, po czym wymusił uśmiech i spróbował wstać. Bodhi zakołysała się w biodrach i pomogła mu się podnieść, objąwszy go silnie za plecy. Pozwolił się przyciągnąć. Widziała, że chce coś powiedzieć. Bodhi nie miała czasu, by Abdel udał się na duchowe poszukiwania. Oczarowała go ciałem, ruchami ciała, i mężczyzna poddał się całkowicie. Nawet Bodhi nie była gotowa na reakcję, którą otrzymała. *** Abdel nigdy nie podjął świadomej decyzji, by zdradzić Jaheirę i wziąć Bodhi – wciąż mu obcą – za kochankę. Podobnie jak wiele rzeczy w przeciągu ostatnich kilku dni, to po prostu się stało. Poczuł, jak napięcie z jego dłoni i rąk ustępuje, zastąpione przez gładkość jej lnianej sukni oraz chłodną, delikatną skórę pod spodem. Trzymała go w ramionach silniej niż jakakolwiek kobieta wcześniej. Usta Bodhi zamknęły się na jego, a jej oddech smakował ziemią. Był to pierwotny zapach – bardziej odczucie niż woń. Jej wargi były chłodne, niemal zimne, i mróz jaki wywołały na grzbiecie Abdela spowodował, że czuł się niezwykle rozbudzony. Jego ciało wybuchło pełnią życia. Płynąca przez niego krew dawała różne sygnały, przepływała do różnych miejsc, jednak kierowała nim ta sama ponadludzka namiętność, która prowadziła mu rękę w walce i dawała umiejętność zabijania bez wahania. Była to mniej umiejętność, a bardziej potrzeba, niczym konieczność oddychania. Kiedy ich języki spotkały się, dla Abdela nie było już powrotu. Jego oczy płonęły i poddał się rytmowi tej dziwnej kobiety w ten sam sposób, jak poddawał się brzękowi stali przeciwnika. Obydwa przychodziły w tym samym pełnym wahania, badawczym tańcu dwóch wojowników, szukających słabości i luk. Jej suknia opadła niczym wytrącona tarcza wroga, a on pozbył się swoich nielicznych ubrań w ten sam sposób, w jaki usuwał wszelkie niewygodne okrycia, które mogłyby mu zakłócić ruchy ręki z mieczem.

Podłoga była chłodna i szorstka, i Bodhi przyjęła ją jako pierwsza. Odsunęła się od niej – odsunęła się w stronę Abdela, który odpowiedział na tę słabość, przyciągając ją do siebie. Poruszali się teraz całkowicie bez zastanowienia, udawania czy planu. Byli w pełni razem w tej jednej, kryształowej chwili. Była to chwila z rodzaju, jakiego Abdel nigdy dotąd nie doświadczył, nawet w najzacieklejszej krwawej furii albo w najdzikszej, zabójczej szermierce. Nie była to tawerniana dziwka i transakcja, której dokonali, sięgała do krwi, nie zaś jedynie do sakiewki. Było to na początku tego, co oboje z nich znali na cichym, akceptującym poziomie, który zakończył się, gdy jej twarz prześlizgnęła się do jego gardła. Jej chłodny oddech otarł się o jego muskularną szyję. Abdel usłyszał głuche trzaśniecie, które nawet w tym półprzytomnym stanie poznał jako przemieszczanie się stawów. Na jego skórze pojawiła się ciepła wilgoć i wziął głęboki oddech, gdy Bodhi przycisnęła twarz do jego szyi. Jego ciało zadrgało tak gwałtownie, że niemal rozdzielili się. Abdel trzymał ją mocno i jej plecy wydawały się podskakiwać w jego uchwycie. Oddychała szybko i ciężko przez nos, wydając z siebie rytmiczne syczenie, a z jej gardła wydobywał się warkotliwy, zwierzęcy odgłos. Jej piersi, przyciśnięte płasko do jego, wibrowały tym dźwiękiem. Jej ciało zadrżało serią spazmów, które wywoływały wrażenie, jakby każdy z mięśni w jej ciele otrzymał swoją własną wolę i każdy walczył o ucieczkę bądź nadrzędną władzę. Ucieczka Abdela nadeszła, gdy ta namiętna furia zaczęła zanikać i twarz Bodhi oddaliła się od jego szyi. Wzrok Abdela zamglił się i zakręciło mu się w głowie. Przycisnęła mu do szyi dłoń o zimnych palcach i trzymała ją tam mocno, podczas gdy Abdel niemal zemdlał niczym wdowa na pogrzebie w lecie. *** To nie był człowiek. Miał rację, pomyślała Bodhi. Na najciemniejsze czeluście otchłani, Irenicus miał rację. To nie był człowiek. Ani trochę. Obawiała się, słusznie, że Abdel ją zabije, jeśli zda sobie sprawę, co zrobiła. Zakosztowała jedynie trochę – cóż, może więcej niż to trochę, które zamierzała. Była ciekawa, lecz teraz to było już skończone, zdawała sobie sprawę, że miała nadzieję, iż Irenicus nie mylił się co do Abdela. On się nie mylił. Karmiła się na setkach, może tysiącach mężczyzn ze wszelkich ścieżek życia. Zakosztowała krwi pasterzy i książąt, generałów i pikinierów. Żywiła się szlachetną krwią elfów, gorzkimi płynami orków oraz wszelkimi rodzajami prymitywnych, czających się w cieniach stworów Podmroku. Smak krwi stał się dla niej niczym kuchnia dla żyjących. Czasami była dobra – dobrze przyrządzona przez bogate, wygodne życie – czasami pozostawiona sama sobie, by zatęchła lub skrzepła w błotnistych żyłach szefa kuchni. Krew

Abdela nie była podobna do niczego, co próbowała wcześniej. Dla ośrodków czuciowych jej języka Abdel był silnym, młodym mężczyzną, na jakiego wyglądał. Kiedy wydawało jej się, że głowa eksploduje jej w iskrach rozszalałego światła, zwyczajny smak przestał być ważny. Kiedy całe jej ciało doświadczyło tego wszystkiego, rozkwitło, rozświetliło się, wybuchało czerwonymi, wirującymi piekłami i przestała być drapieżcą, stając się kimś w rodzaju wyznawcy, błagając o łaskę niestałego lecz szczodrego boga. Tak bardzo chciała to powtórzyć, że zmusiła się, by się od niego odczołgać. Żyła od stuleci i właśnie płynące z nich doświadczenie powstrzymywało ją. Zabrała mu już wystarczająco wiele krwi, by go oszołomić. Podziałało to na szczęście na jej korzyść. Abdel nie mógłby powiedzieć, że został ugryziony. Leżał na podłodze i pozwalał, by przepływały przez niego doznania. Dobrze się postarała przy tamowaniu krwawienia, kiedy jednak jej wzrok rozjaśnił się wystarczająco, by spojrzała znów na niego i ujrzała coś więcej niż świecące jasno bóstwo, zobaczyła, że rana już się zalecza. Powinien się uleczyć, lecz zdecydowanie nie tak szybko. Grzbietem dłoni otarła krew z warg i podbródka, po czym wygłodniale zlizała ją, odwrócona nagimi plecami do Abdela, by nie mógł jej widzieć w tym dzikim momencie. Zaczął oddychać głęboko i regularnie, wiedziała, że wkrótce podniesie się i na nią spojrzy, jeśli już tego nie robił. Zaczęła szukać sukienki, znalazła ją i wsunęła przez głowę, starając się jak mogła, by wygładzić ją na biodrach bez potrzeby wstawania. Nie sądziła, że byłaby zdolna wstać. *** Abdel czuł mrowienie na szyi, a gdy podrapał się tam, zabolało trochę, lecz nie zwrócił na to uwagi. Oparł się na łokciu i choć był pewien, że ujrzy Bodhi obok siebie, wcale jej nie zobaczył. Zza niego dobiegł szelest ubrania i odwrócił się powoli, z ciężką głową i oklapłym ciałem. Była tam, wygładzając pomarszczoną suknię z czerwonego lnu na delikatnych, kształtnych biodrach. Abdel nie mógł się nie uśmiechnąć, choć wiedział, że musi wyglądać na rażonego miłością głupca. Nie wiedział, co powiedzieć, więc wpatrywał się jedynie w nią, dopóki nie odwróciła ku niemu policzka, by rzucić nań okiem. Abdel nie był pewien, co czuć na temat jej wyraźnej niechęci, by na niego patrzeć. Poczuł się nagle bardzo nagi i sięgnął po spodnie, rzucone obok niego na podłogę. – Nie zraniłem cię – powiedział cicho, z nadzieją. – Nie – rzekła szybko na długim, świszczącym wydechu. Założył spodnie, klnąc pod nosem na kłopoty, w jakie ich wciągał. Jego ręce były dziwnie słabe, trzęsły się lekko, a spodnie były lekko za ciasne. – Gdzie pójdziesz? – zapytała go, a jej głos – już głośniejszy – odbił się echem po pustej,

kamiennej komnacie, piwnicy w Miedzianej Mitrze. Abdel nie odpowiadał przez czas, który wydawał się zbyt długi. Musiał określić, co miała na myśli. Sporo się zastanawiał, wracając po zabiciu Arana Linvaila i doszedł do pewnych wniosków. – Wiesz, gdzie muszę iść – powiedział jej – czyż nie? – Zabiłeś go w domu? – spytała za ściśniętym gardłem. Wstał powoli z zesztywniałymi kolanami i przeszedł do schodów. Spojrzał na nią raz, oczyma ciężkimi, zamglonymi, trochę przyćmionymi, po czym wszedł na górę i sięgnął po płócienny worek nasączony krwią. Z góry schodów cisnął go Bodhi pod stopy. Kiedy odcięta głowa Arana Linvaila wytoczyła się ze środka, Bodhi wzięła głęboki oddech i próbowała zachować powagę. – Nie muszę chyba zabijać kogoś innego za następne dwadzieścia tysięcy, prawda? – zapytał. – Znasz dom wariatów? – spytała go. Abdel pochylił głowę na bok, niczym pies. To było dziwne pytanie. – Dom wariatów? – zapytał, schodząc po schodach, omijając krew, by stanąć przed nią. Odwróciła się, by na niego spojrzeć, i w gasnącym świetle uznał, że mogła się zaczerwienić. – Jest tam trzymana – powiedziała. – Obydwie są trzymane w Czarotwierdzy. To dom wariatów... azyl dla obłąkanych. Abdel westchnął. Zaczynało mu się przeczyszczać w głowie i był taki zmęczony. Jego umysł był mieszaniną miliona uczuć i myśli, które nie miały dla niego sensu. Wiedział, że ta kobieta oraz jej przyjaciel Gaelan Bayle nim manipulują. Wiedział, że stał się celem dla Złodziei Cienia za coś, co zrobił Sarevok – to było śmieszne. Wiedział skądś, że młoda dziewczyna z jego przeszłości – przeszłości, która wydawała się równie odległa, jakby była zupełnie innym życiem – została w to wszystko wmieszana. Nie dbał już o to, kogo będzie musiał zabić, kto chciał ile złota lub co musiało się wydarzyć. Jedyną rzeczą, jaka miała dla niego sens, było odnalezienie Jaheiry oraz Imoen i zapewnienie im znów bezpieczeństwa. Były więc w domu wariatów, w więzieniu, lochu, nieważne. Wiedział, że do wszystkiego, co mówi mu Bodhi, jest przytwierdzonych więcej nitek, jednak będzie musiał je obciąć, gdy Jaheira i Imoen będą już bezpieczne. – Gdzie jest to miejsce? – spytał. – Jeden z moich braci tam jest – powiedziała. – Co to ma ze mną wspólnego? – zapytał. – Jego też mam zabić? – Nie – odparła Bodhi. – On jest po naszej stronie. Nazywa się Jon Irenicus. – Jest szalony? – spytał Abdel, nie trudząc się wzmianką, że nie jest pewien, czy on i Bodhi znajdują się po tej samej stronie. Tym razem spojrzała na niego ostro i odwróciła się równie szybko, jednak Abdel ujrzał w

jej oczach nie dający pomylić się z niczym innym błysk złości. – Przepraszam – powiedział szybko. Musiał wiedzieć, co ona wiedziała. Bodhi opuściła ramiona i rzekła – Został fałszywie oskarżony, wmanipulowany przez Złodziei Cienia, którzy kontrolują azyl. Zabrali go tam, by usunąć go z drogi, by go torturować i uczynić go świadkiem wielkiego zła, jakie zamierzają popełnić. Abdel przełknął ślinę zaschniętym nagle gardłem. – Mają tam również Jaheirę i Imoen – dodała Bodhi. – Mogę cię tam zaprowadzić i pokazać drogę do środka. – Bodhi spojrzała na sufit. – Musi się zbliżać świt. Abdel również zerknął na strop i nie znalazł tam odpowiedzi. – Muszę iść – powiedziała. – Jeśli Jaheira i Imoen są trzymane w tym domu wariatów, jak mówisz – rzekł do niej Abdel – nic nie powstrzyma mnie przed udaniem się tam. – I pomożesz mojemu bratu? – spytała. Abdel westchnął. Został wmanipulowany w to wszystko, ale... – Oczywiście – obiecał. – Muszę iść – wyszeptała, rysując coś w trocinach na podłodze. – Zobaczysz ten znak na ścianie u podstawy najwyższej wieży na wyspie. Tak szybko jak możesz, powiedz słowo nchasme, albo zostaniesz spalony na węgiel. Otworzy się dla ciebie droga. – Poczekaj – powiedział, a w jego głosie wciąż siała zamęt nie podobająca mu się stanowczość. – Zostań ze mną. To znaczy... chodź ze mną. Podeszła powoli do schodów i postawiła stopę na dolnym stopniu. Zbliżył się do niej o krok, lecz wiedziała, że nie podejdzie bliżej. – Nie mogę – odrzekła po prostu. – To niemal... – Bodhi – powiedział. – Kapitan może cię tam zaprowadzić – rzekła donośnym i wyraźnym głosem. – Jest tam tylko jeden dom wariatów. Jest na wyspie. Będziesz potrzebował łodzi. Błagam cię... błagam cię, żebyś tam poszedł. I pamiętaj słowo... – Nchasme – powtórzył, zerkając na trociny. Narysowała dwie faliste, równoległe linie, niczym woda, z czymś, co mogło być okiem pomiędzy nimi, z prawej strony. Spojrzała na niego z zaczerwienionymi oczyma. Z mizernym, wymuszonym uśmiechem weszła po schodach, otworzyła drzwi i szybko przez nie przeszła.

Rozdział ósmy

Przybrawszy postać nietoperza, Bodhi wzleciała z całą swą wciąż jeszcze sporą siłą, by ścigać się z jaśniejącym niebem, ku poszarpanym, nie przebaczającym wieżom azylu. Osiadła na wysokim minarecie i odwróciła twarz ku wschodowi. Niebo miało kolor granatu, który stał się jaśniejszy, bardziej niebieski, gdy znów przeobraziła się w kobietę. Wisząc dwadzieścia metrów nad ziemią w wąskim, roztrzaskanym oknie, Bodhi parsknęła, widząc plamkę na szaro-brązowym horyzoncie, która wkrótce eksploduje w światło, mogące spalić ją na popiół swymi pierwszymi, nieśmiałymi promieniami. Bodhi nienawidziła słońca, gardziła światłem. Każdy dzień kpił z niej, pokazywał jej, że tak długo jak będzie żyła – przez kolejne stulecia władczej nieśmiertelności – wciąż będzie miała słabość. Spojrzała na roztrzaskujące się w dole o skały fale i pomyślała o Abdelu. Przepłynęła przez nią fala potęgi, popychana boską krwią wciąż jeszcze krążącą w jej żyłach. Uśmiechnęła się, pozwalając, by jej długie, zgrabne, drapieżne kły wysunęły się z ochronnych objęć dziąseł. Syknęła na słońce, gdy jego pierwszy promień wyłonił się zza horyzontu. Światło dotknęło jej dłoni, gdy, wciąż sycząc w bezsilnym uporze, zaczynała zatrzaskiwać za sobą okiennicę. Poczuła nieprzyjemne ciepło, zahaczające o skraj bólu. Bodhi domknęła okiennicę i przytrzymała oparzoną dłoń. Światło słońca ledwo ją dotknęło. Powinna się całkowicie spalić, lecz była jedynie pocałowana czerwienią. Uśmiechnęła się i wciągnęła powietrze, niemal zastanawiając się, czy nie otworzyć szeroko okiennic, by rzucić wyzwanie znienawidzonemu słońcu. Zamiast tego podeszła do drzwi prowadzących do schodów na dół, do małego, zamkniętego pomieszczenia, w którym znajdowała się stara, zniszczona trumna. Abdel, pomyślała. Syn Bhaala. *** Odkąd Minsc zaczął pracować w Miedzianej Mitrze, miejsce to stało się czyste jak nigdy dotąd. Po całej nocy pracy rudowłosy szaleniec zawsze zostawał przez poranek, by posprzątać, i nie szedł spać, dopóki miniaturowy, gigantyczny, przestrzenny chomik, którego

nosił, nie powiedział mu, że wszystko jest w porządku. Nikt nie cieszył się z tego bardziej niż Abdel, który wrócił do tawerny wyczerpany, wciąż tkwiąc w pożyczonych spodniach i potrzebując łodzi. Kiedy wielki najemnik wszedł po schodach z piwnicy, Minsc powitał go uśmiechem i powiedział – Wielki człowiek, Boo. To jest wielki człowiek! – Minscu – rzekł Abdel. – Potrzebuję twojej pomocy. Minsc uśmiechnął się i spojrzał na małe zwierzątko siedzące wygodnie na jego ramieniu, przytaknął i powiedział – Cokolwiek zechcesz, jeśli pomożesz mi przenieść kapitana. Abdel wszedł do wspólnej sali, ciemnego pomieszczenia, które pachniało dużo lepiej niż ostatnim razem, gdy Abdel tu był. Nie było tu okien i choć na zewnątrz świeciło jasno słońce, Minsc pracował przy blasku jednej świecy. W wyjątkowo ciemnym rogu znajdował się siwy, stary mężczyzna, śpiący i chrapiący głośno. – Kapitan? – spytał Abdel, jak przez mgłę rozpoznając starego pijaka. Minsc przytaknął, wciąż się uśmiechając, i podszedł do mężczyzny. – Idziemy, kapitanie Havarian! Zamykamy! Abdel uśmiechnął się po raz pierwszy od dawna i próbował pomyśleć o bogu, któremu mógłby podziękować. – Ten człowiek ma statek? – zapytał Minsca. Minsc wzruszył ramionami, lekko stukając starca w twarz. – Podobno jest jakimś wielkim pirackim kapitanem, jednak bywa tu samotnie każdej nocy, odkąd ja tu jestem. – Muszę go obudzić – powiedział Abdel, rozglądając się, dopóki jego wzrok nie spoczął na wiadrze Minsca. – Potrzebuję statku. Abdel podniósł wiadro i wylał całą wodę prosto w twarz starca. Havarian wrócił gwałtownie do przytomności, rycząc słowa, które sprawiły, że nawet Abdel się zaczerwienił. W końcu warknął – Zatapiają nas, chłopaki, jesteśmy na mieliźnie! Minsc roześmiał się głośno, a Abdel położył dłoń na ramieniu bredzącego pirata w bezowocnej próbie uspokojenia go. – Co na niebiesko-zielonego Sekolaha... – wyjąkał pirat, po czym w końcu utkwił zamglone oczy w Abdelu. – Potrzebuję statku – powiedział najemnik, nachylając się blisko twarzy Havariana. Kapitan roześmiał się – grobowym, niemal krztuszącym się głosem – i rzekł – Podróż kosztuje, chłopcze, ale mogę zabrać cię nawet do Luskan, jeśli trzeba. – Nie muszę udawać się tak daleko – odparł Abdel. – Dobrze – powiedział starzec – ale niezależnie gdzie jedziesz, będzie kosztować. – Nie mam nic, czym mógłbym ci zapłacić, starcze – przyznał – ale może moglibyśmy coś wymyślić... Stary mężczyzna kaszlnął ze śmiechem i zdołał podnieść się na nogi.

– Biedny sukin... – warknął Havarian. – Idę do domu. – Mogę pożyczyć ci trochę pieniędzy – powiedział Minsc. Abdel i kapitan odwrócili się gwałtownie do niego. Obrót spowodował, że stary żeglarz wylądował ciężko na tyłku, wydając z siebie kolejne przekleństwa. – Ile potrzebujesz? Abdel spojrzał na Havariana, szukając odpowiedzi. Pocierając posiniaczone pośladki, stary pirat spytał – Ile masz? *** – Myślałem, że masz statek – powiedział Abdel, marszcząc brwi na wciąż pijanego kapitana i z powodu bijącego od morza blasku słońca. Z miejsca w którym kapitan Havarian rozwalił się na dziobie małej łodzi wiosłowej, beknął donośnie i rzekł – Twojego przyjaciela z myszą nie byłoby stać na statek. Poza tym nie wziąłem od ciebie za ubranie. Abdel stęknął i skończył ten temat. Skoncentrował się na wiosłowaniu, trzymając się kursu, jaki wyznaczył dla nich kapitan. Havarian wydawał się wiedzieć wszystko o wyspiarskim azylu, choć nie podawał Abdelowi żadnych szczegółów na jego temat. Powtarzał wciąż tylko – To zły port, zły port. Kapitan dał mu ubranie, które na niego pasowało. Abdel miał na sobie prostą żeglarską bluzę oraz solidne choć za krótkie spodnie pod kolczą tuniką, którą zorganizowała dla niego Bodhi. Na zwyczajnej pętli z rzemienia, którą zrobił, czekając, aż Havarian przyprowadzi łódź, wisiał miecz. Czuł się rozbudzony, czujny i po raz pierwszy od jakiegoś czasu gotów do walki. Nie spał, ale nie było to ważne. Jego palec oraz inne rany, wliczając w to paskudną dziurę w brzuchu, zaleczyły się całkowicie. Havarian zaczął szukać czegoś na dnie łodzi i uśmiechnął się, gdy natrafił na glinianą butelkę zamkniętą korkiem. Wyciągnął korek połamanymi, żółtymi zębami i przełknął duży łyk tego, co znajdowało się w środku. Kiedy odjął flaszkę od ust, jego oczy wybałuszyły się groźnie, jakby chciały mu wyskoczyć z głowy, i wydawał się albo zaczerpywać głęboki oddech, albo krzyczeć? – Havarian? – spytał Abdel, troszcząc się o niego przez chwilę. Stary pirat wykrztusił z siebie w końcu donośny, flegmowy kaszel. Ślina i śluz spływały mu z podbródka, a ciałem wstrząsała seria gwałtownych konwulsji. – Wszystko w porządku? – zapytał Abdel. Havarian zdobył się na śmiech i powiedział – Słabe... Abdel wzruszył ramionami i wrócił do wiosłowania. Nie mógł tam dotrzeć wystarczająco szybko. *** Abdel nie przyglądał się dokładnie wyspiarskiemu azylowi. Mógł z łatwością dostrzec

najwyższą wieżę i skierował się prosto do niej. Budynek wywoływał jakieś mgliste przeczucia i Abdel starał się usilnie, by utrzymać je z dala od swego umysłu. Nie chciał myśleć za bardzo o tym, co robi. Nie chciał myśleć, że świadomie wdziera się do miejsca, którego wnętrza nikt inny nie chciałby ujrzeć. Abdel potrząsnął głową i wiosłował szybciej. – Spokojnie, chłopcze – mruknął stary pirat. Havarian przyjrzał się wieżom oraz blankom podobnego do fortecy azylu i zbladł. – Jesteś pewien, że ci tak spieszno? – Muszę dostać się do tamtej ściany – powiedział Abdel, ignorując pytanie starca. – Pod najwyższą wieżę. Havarian przyjrzał się skalistej linii brzegowej i wskazał na zbiorowisko głazów, które tworzyły coś na kształt miniaturowej przystani. Wszędzie wokół uderzały fale, jednak nie więcej niż kilka metrów od podstawy wieży istniało małe miejsce względnego spokoju. Gładka ceglana ściana wyrastała ze sterty głazów, tuż na skraju wyspy. – Mogę cię tam dość łatwo dowieźć – rzekł Havarian, biorąc wiosła. – Ale nie będę się kręcił wokół tej skały, chłopcze. Twoja podróż jest w jedną stronę, słyszysz? Abdel parsknął i przytaknął niecierpliwie. Havarian skierował łódź pod osłonę głazów i skinął głową Abdelowi, gdy uznał, że jest już wystarczająco płytko, by najemnik mógł opuścić łódź. – Nie zgiń w tym miejscu, chłopcze – zawołał kapitan Havarian za Abdelem, który parł w stronę głazów u podstawy ściany. – To złe miejsce na gubienie duszy. Abdel znów przytaknął, zerkając na starca jedynie tak długo, ile potrzebował, by ujrzeć, że ten odpływa szybko od wyspy. Zaledwie paru minut potrzebował Abdel, by odnaleźć dziwny glif, który narysowała mu Bodhi. – Nchasme – powiedział głośnym, pewnym głosem i został nagrodzony odgłosem kamienia zgrzytającego o kamień. Kilka cegieł cofnęło się powoli w głąb ściany, rozsypując kurz. W ciemności otworzyły się drzwi wystarczająco duże, by Abdel mógł się przez nie przecisnąć. Abdel uznał, że gdzieś daleko usłyszał krzyk i spojrzał znów na małą przystań. Nie było ani śladu po kapitanie Havarianie. Abdel zmusił się do uśmiechu i wszedł w otwór. *** Mężczyźnie brakowało obydwu nóg, jednak nie była to jego największa ułomność. Abdel wykonał kolejny kroczek w jego stronę, przygryzając dolną wargę w niezdecydowaniu. Beznogi szaleniec łkał żałośnie, czasami wyrzucając z siebie zduszone, pełne desperacji „Gdzie idziesz?”. Niestety robił to w otwartych drzwiach, które były jedynym wyjściem z tego zasłanego

słomą pomieszczenia. Miejsce to cuchnęło tak mocno uryną, że Abdel musiał powstrzymywać wymioty. Mógł po prostu odsunąć mężczyznę i przejść, jednak w pokrytej śluzem skórze, ocierającymi się o siebie startymi zębami, strzykającej plwocinie, pełzających wszach, woni oraz szalonej, nieprzewidywalnej naturze tego mężczyzny było coś, co wzbudzało w Abdelu więcej niż niechęć, by go dotknąć. Abdel chrząknął, jednak szaleniec nie dał znaku, że zauważył najemnika, albo też któregokolwiek z garstki towarzyszy w pomieszczeniu. – Muszę przejść – Abdel powiedział wyraźnym, pewnym głosem, który mimo to brzmiał dość słabo. Szaleniec nie podniósł wzroku, lecz pociągnął głośno nosem i zaskrzeczał – Wracaj, wracaj, wra... – E, on się nie rusza, gamoniu – wycedził puszczając oko jeden ze współlokatorów, paskudnie śmierdzący mężczyzna w stroju marynarza. Abdel spojrzał na żeglarza i westchnął. Gdy go obserwował, stało się dla niego oczywiste, że to nie słoma na podłodze tak cuchnęła – to marynarz. – Nie przesunął się od... – rzekł żeglarz, najwyraźniej nie będąc pewien od jak dawna ten kulawy szaleniec zajmował swoje niewygodne stanowisko. – Muszę tędy przejść – Abdel powiedział marynarzowi, jakby to mogło pomóc. Marynarz zaśmiał się, pokazując więcej pustych miejsc niż zębów, i rzekł – Dlaczego wybrałeś tę drogę, gamoniu? Ona prowadzi do środka. – Do środka? – spytał Abdel. Żeglarz przytaknął, uśmiechając się szeroko. – Muszę wejść dalej do środka – powiedział Abdel. – Muszę przejść całą drogę do środka. – Więc jesteś szalony – rzekł żeglarz. – Więc przyszedłem w odpowiednie miejsce – odparł Abdel, wyciągając miecz i wykonując trzy pewne kroki w kierunku mężczyzny w odrzwiach. – Jemu to się nie spodoba – ostrzegł marynarz. – Koordynatorowi. On nie chce, by się zabijać. Abdel przystanął i odwrócił się, zerkając na ostrze i zdając sobie sprawę, że i tak nie chciał zabić tego biednego nędzarza. – O czym ty mówisz? – O koordynatorze – odrzekł żeglarz cichnącym i wystraszonym głosem. – O kapitanie tego domu dla czubków. Wielkim panu magu. On cię rozerwie na strzępy... widziałem już jak to robił. – Koordynator? – zapytał Abdel. – Ano. – Zaprowadź mnie do niego.

Marynarz uśmiechnął się i powiedział – Zwę się Mal Cheirar. Abdel zmrużył oczy. Widział już tuziny takich. Piratów, podrzynaczy gardeł, łobuzów. Jakkolwiek się ich nazywało, nie można było im ufać, a nawet ich tolerować. – Zaprowadź mnie do niego i to już. Mal Cheirar przestał się uśmiechać i przytaknął szybko. Przyjrzał się badawczo Abdelowi, po czym znów się uśmiechnął. – I tak będziesz go musiał przesunąć, koleś. Abdel odwrócił się do mężczyzny w drzwiach i podniósł wysoko miecz, trzymając go tak, jakby chciał pozbawić bredzącego lunatyka głowy. – Muszę przejść przez te drzwi – Abdel powiedział powoli. Tym razem mężczyzna podniósł wzrok, ukazując pobrużdżoną, ospowatą twarz. – Wszystko... – zaskrzeczał głosem głębszym, niż mogły sugerować jego wcześniejsze błagalne skamlania – ... co... musiałeś... zrobić... to... poprosić. Abdel westchnął, nie lubił bycia branym za głupca. – Rusz się – zażądał. Nagle rozbudzony mężczyzna odczołgał się z przejścia i Abdel nie tracił czasu, przestępując nad jego cofającą się powoli sylwetką, za nim zaś podążał z wahaniem Mal Cheirar. Wszedł do wąskiego korytarza, oświetlonego kapiącymi pochodniami, dzięki którym miejsce to pachniało dymem. Wiał lekki wietrzyk, który nie dopuszczał do tego, by dym stał się za gęsty, jednak mimo to powietrze było tu ciężkie i gorące. Abdel spojrzał na pirata, który uśmiechając się, wskazał w jednym kierunku. Abdela kusiło, by ruszyć w przeciwną stronę, jednak po chwili niezdecydowania podążył za mężczyzną. Kiedy pirat go mijał, Abdel musiał wstrzymać oddech, a gdy szli dalej korytarzem, celowo trzymał się z tyłu, w nadziei że trochę odległości zmniejszy odór. – Jesteś tego pewien? – spytał pirat, a jego głos odbił się echem w ciasnej, pozbawionej okien przestrzeni. – Jesteś pewien, że chcesz poznać koordynatora? – Jesteś pewien, że to dobra droga? – zapytał Abdel, ignorując pytanie marynarza. Starał się oddychać tylko przez usta. Mal Cheirar zniknął mu na moment z oczu, gdy korytarz skręcił ostro w prawo. Abdel wykorzystał to, by zaczerpnąć powietrza i przetrzeć oczy. – Ano – odparł żeglarz. – Ano, to jest droga... Abdel pokonał zakręt, zaraz gdy zdjął dłonie z oczu. – ... głębiej do mojego azylu – rozległ się z boku oświetlonego pochodniami korytarza wyraźny, czysty głos. Abdel spojrzał na drzwi i ujrzał zadbanego, przystojnego mężczyznę, który samą swoją czystością wydawał się być tutaj nie na miejscu. Cuchnący pirat wykonał gwałtowny, niepewny ukłon i wyjąkał – Ko... ko... koordynator.

Rozdział dziewiąty

Przebudzenie nie było chyba odpowiednim określeniem na to, co zrobił Abdel. Czuł się w pewnym sensie, jakby się budził, nie istniało jednak tak naprawdę słowo, które mogłoby to oddać. Czuł się dziwnie. W głowie odczuwał odrętwienie, nie czuł ciała, a pole widzenia przypominało tunel – zamazany na krawędziach niebieskawą mgiełką. Nie mógł wszystkiego widzieć i miał nawet problemy z jasnym myśleniem. Coś było strasznie nie w porządku. Widział róg pomieszczenia, kamienną ścianę, brukowaną podłogę, jakieś pajęczyny – w polu widzenia pojawiało się coraz więcej szczegółów. Spojrzenie pomknęło mu gwałtownie w bok, choć nie dążył do poruszenia oczyma, głową, szyją czy ciałem. Było to bardziej, jakby świat zawirował wokół niego. Ktoś leżał na podłodze. Był to wielki mężczyzna z potężnie umięśnionymi rękoma i nogami. Miał na sobie kolczą tunikę podobną do tej Abdela i, również jak Abdel, długie, ciemne – niemal czarne – włosy. Leżał twarzą do ziemi. Wzrok Abdela pomknął nagle w przód i w dół i zauważył, że mężczyzna na podłodze jest szorstko obracany przez parę dłoni, które nie mogły do niego należeć – były zbyt małe, zbyt brudne. Mężczyzna na podłodze był bezwładny – martwy. W polu widzenia pojawiła się jego twarz i rysy były równie rozpoznawalne jak ciało. Abdel spoglądał na siebie. A więc był martwy. Był martwy i unosił się ponad swoim ciałem. Słyszał wcześniej o czymś takim, słyszał, że takie rzeczy się działy. Był zdumiony tak wieloma rzeczami. Nie był pewien, w jakim porządku powinien je wszystkie ustawić. Był martwy i nic nie czuł w tej kwestii. Jak reaguje się na bycie martwym? Jeśli był czymś rozczarowany, to tym, że nie wydostał Jaheiry i Imoen. Nie miał szansy, by pożegnać się z Jaheirą i nigdy nie dowie się, dlaczego Imoen była tutaj – oraz tego, co chcieli od niej ci ludzie, nie mówiąc już o tym, kim w ogóle byli. A więc to był koniec? Cały ten syn Bhaala i zbawca Wrót Baldura unosił się nad swoim stygnącym ciałem w jakimś zapomnianym przez bogów domu wariatów na wyspie, której nikt nie trudził się nawet nazwać? A ludzie – mądrzy ludzie, jak Gorion czy Jaheira –

uważali, że jest mu przeznaczone coś wielkiego. Czuł się jak głupiec, lecz co gorsza, czuł, że zrobił z nich głupców. Jego wspomnienia zaczęły się przejaśniać, gdy obserwował dalej, jak jego ciało jest ciągnięte za stopy po szorstkiej, brukowanej podłodze. Pamiętał, jak ostatni raz widział Jaheirę – i Imoen. Imoen tam była. Cofnął się myślami w przeszłość i wydarzenia, które wydarzyły się do tego momentu, odegrały się w jego umyśle, jakby oglądał je po raz pierwszy... *** Ktoś zaskoczył go od tyłu. Był to Mal Cheirar. Koordynator uśmiechnął się na ten widok i Abdel był pewien, że potykając się do przodu, usłyszał śmiech. Cios w tył jego głowy zabiłby każdego normalnego człowieka, lecz Abdel nie tylko przeżył, lecz zdołał utrzymać świadomość. – Bardzo dobrze – powiedział koordynator dość radośnie. W tym samym czasie Mal Cheirar zaklął bez związku. Abdel obrócił się, a Mal Cheirar znów go uderzył. Najemnik zdołał odtoczyć się pod ciosem, który był zdecydowanie mniej bolesny. Trafił Mala Cheirara pięścią w środek twarzy, miażdżąc piratowi nos. Na przedramię Abdela wytrysnęła krew i pirat zatoczył się o krok do tyłu, później następny, lecz zdołał utrzymać się na nogach. Zza niego Abdel usłyszał, jak koordynator coś mówi, lecz słowa nie miały sensu. Abdel miał czas jedynie, by uformować w myślach słowo czar, zanim poczuł, jak dwa palce dotykają go w krzyż. Palce były zimne oraz suche i Abdel zastanawiał się, jak może czuć je tak dobrze przez kolczugę, którą miał na sobie. Dotyk stawał się coraz zimniejszy, rozlewając się mroźną falą po plecach Abdela. Odwrócił się z powrotem i poczuł, jak pierś ogarnia paraliż. Zatrzęsły mu się kolana, a szczęka zacisnęła się boleśnie. Prawe kolano niemal się poddało, podszedł jednak o krok do koordynatora i uniósł miecz. Dziwny mężczyzna odstąpił do tyłu i uśmiechnął się. Chłód wciąż zaciskał się na mięśniach Abdela i wojownik uznał, że gdyby tylko udało mu się otworzyć usta, zaczęłyby mu dzwonić zęby. Poniekąd obawiał się, że szczęka złamie mu się, jeśli będzie tak mocno ściśnięta. Pomimo sztywności w mięśniach podniósł miecz i opuścił go mocno na koordynatora. Pomimo zastygłych mięśni miecz opadł wystarczająco szybko, by rozciąć mężczyznę na pół. Zamiast tego odbił się od jakiejś przeszkody przed uśmiechniętym magiem. Miał wokół siebie jakąś niewidzialną tarczę i gdy miecz osuwał się po jej powierzchni, Abdel miał uczucie, jakby to była wydłużona kopuła, jakby mężczyzna był zamknięty w szklanym dzwonie równie solidnym jak ze stali. Chłód zniknął raptownie i usta Abdela otworzyły się, wypuszczając oddech. Ręce wciąż miał zesztywniałe, jednak były teraz znacznie szybsze. Abdel obrócił miecz rozluźnionymi

palcami i opuścił go z powrotem na koordynatora – tym razem znacznie mocniej. Niewidoczna bariera wytrzymała i miecz odbił się od niej. Abdel usłyszał za sobą stąpnięcie i nie zdawał sobie sprawy że Mal Cheirar tak bardzo zbliżył się do niego, dopóki miecz nie przemknął obok jego głowy i nie ugodził żeglarza wprawę oko. Mal Cheirar wrzasnął, a Abdel wzruszył ramionami, szczęśliwy z tej odrobinki szczęścia w tym, co stawało się denerwującym bezmiarem pecha. Na wpół ślepy żeglarz zatoczył się do tyłu i wypuścił sztylet, który brzęknął o zakrwawione kamienie podłogi. Spowodowało to, że koordynator zaśmiał się jeszcze głośniej i wciąż to robił, gdy Abdel spróbował znów go uderzyć, wpadając we frustrację, gdy miecz po raz kolejny został odbity. – Niech to – warknął Abdel. – Kim jesteś? – Jestem koordynatorem – zaśmiał się mężczyzna, wskazując wyraźnie, że uważał ten tytuł za śmieszny. Abdel znów uderzył i tym razem było coś innego w sposobie, w jaki miecz odbił się od bariery. Był pewien, że klinga dotarła trochę bliżej koordynatora. Ich oczy spotkały się na króciutki moment i koordynator wręcz puścił do niego oko, w paskudny, podstępny sposób. Rozzłościło to Abdela. Warknął ponownie – powodowało to, że czuł się lepiej – i podszedł bliżej do koordynatora. Ciął w barierę na poziomie talii maga i ostrze dotarło dobre siedem centymetrów bliżej. Koordynator wzruszył ramionami i wykonał jeden, następnie drugi krok w tył, po czym obrócił się, przeszedł szybkie cztery kroki i zniknął w drzwiach. Abdel podążał tak blisko za nim, że ledwo miał miejsce, by wymachiwać mieczem w szybko walącą się magiczną barierę. Przeszli do wąskiego, słabo oświetlonego korytarza i Abdel przystanął na pół kroku, gdy koordynator wszedł do kolejnego pomieszczenia. Abdel potrzebował więcej miejsca, by dobrze się zamachnąć i usunąć w końcu barierę. Potrzebował odpowiedniej ilości miejsca, by pozbawić tego zadowolonego z siebie drania głowy. To co Abdel ujrzał w pomieszczeniu, sprawiło, że zatrzymał się gwałtownie. – Nie jesteś zbyt sprytnym młodym człowiekiem, prawda? – spytał koordynator. Abdel wiedział, że będzie musiał zabić w końcu tego mężczyznę, dał więc sobie sekundę czy dwie, by upewnić się, że nie ma zwidów. Znajdowali się w komnacie o stropie na wysokości przynajmniej przewyższającej spory wzrost Abdela. Wisiały z niego ciężkie łańcuchy z czarnego żelaza. Zawieszone na nich były klatki nie większe od trumien. Żelazne dziewice, Abdel słyszał, że tak je nazywano. Były prostymi, stalowymi klatkami, w liczbie około pół tuzina. Dwie z nich były zajęte. – Abdel! – Imoen zawołała z jednej z nich. – Abdel... co ty tu robisz? – Co ja... ? – zaczął pytać Abdel, po czym spojrzał na drugą klatkę, w której stała Jaheira. Jej twarz była zakryta kolejną z tych strasznych stalowych masek, które powstrzymywały ją przed mówieniem – albo rzucaniem czarów. Jej oczy powiedziały Abdelowi wystarczająco

wiele: była szczęśliwa, widząc go, lecz wciąż wystraszona. – Przyszedłeś prosto do mnie, synu Bhaala – powiedział koordynator. – A one mówiły, że nie będzie tobą tak łatwo manipulować. Abdel westchnął i zważył w ręce miecz. Zerknął jeszcze raz na Jaheirę, po czym błysnął uśmiechem do Imoen. – Obetnij mu głowę, Abdelu – zachęcała go. Zawsze pokładała w nim tak wiele wiary. Koordynator znów się roześmiał i rzekł – Och tak, zdecydowanie, Abdelu. Obetnij mi głowę. Abdel podniósł miecz, ocenił wzrokiem nieuzbrojonego mężczyznę i wykonał zwód, aby wydawało się, że zamierza posłuchać koordynatora i Imoen. Każdy – nawet wyszkolony wojownik – zareagowałby na taki zwód w pewien sposób. Właśnie z tego powodu Abdel go spróbował. Reakcja koordynatora na fałszywy atak powie Abdelowi, jak zareagowałby on na prawdziwy i będzie można ustalić odpowiednią taktykę. Jedyną rzeczą której Abdel nie przewidział, było to, że mężczyzna nie okaże żadnej reakcji. Jestem tutaj – koordynator powiedział z sarkazmem. Niech więc tak będzie. Abdel odwzajemnił uśmiech dziwnego mężczyzny i ustawił swój ciężki miecz przed sobą. Podszedł w stronę przeciwnika, wykonując ostrzem szybkie ósemki. Oczy koordynatora obracały się w jego głowie, podążając za klingą, jednak nie podejmował działań, by rzucić czar. Z mroźnego dotyku i niewidzialnej bariery Abdel wiedział wystarczająco dobrze, że ten mężczyzna był jakimś rodzajem maga. Był nieuzbrojony, to nie oznaczało jednak, że nie był śmiercionośny. Mimo to, polegając na swoim sporym doświadczeniu, Abdel wiedział, że czary są zawsze poprzedzone przez pewną dozę mruczenia, wymachiwania rękoma i rozrzucania dziwnych kawałków tego czy tamtego. Koordynator nie wykonywał żadnych takich ruchów. Uderzyło Abdela, że choć Imoen i Jaheira były zamknięte w górze, w żelaznych dziewicach, miał je obydwie tutaj. Ten mężczyzna nic już dla niego nie znaczył – nie żywy. Wszystkim co mógłby ewentualnie zrobić, byłoby wyjaśnienie, dlaczego kobiety były tutaj, dlaczego wmanipulował go, aby przyszedł im pomóc. Abdel czuł pewną dozę przekonania, że Jaheira będzie znała odpowiedzi na przynajmniej część z tych pytań, a nawet jeżeli nie, Abdela to tak naprawdę nie obchodziło. Wystarczyło założyć, że ten koordynator – kimkolwiek tak naprawdę był – był następnym w kolejce rozmaitych geniuszów zła, dążących do dominacji nad światem, którzy z jakiegoś powodu sądzili, że wyjątkowe pochodzenie Abdela może im pomóc stać się cesarzami całego Faerunu. Rozważywszy to wszystko, Abdel uznał, że zabije po prostu tego mężczyznę i skończy z tym wszystkim. Abdel zaatakował szybko i trzymał oczy zamknięte w oczekiwaniu na nagły strumień krwi. Krew nie pojawiła się i Abdel poczuł, jak marszczą mu się brwi. Koordynator, wciąż uśmiechając się, odchylił się po prostu w tył przed wirującym czubkiem ciężkiego ostrza

Abdela. W odpowiedzi Abdel zakręcił klingą szybciej, rozszerzając łuk do dołu. Wciąż uśmiechając się koordynator cofnął się, postawił z powrotem stopę i niemal zatańczył do tyłu na gładkiej, kamiennej podłodze wielkiego pomieszczenia, ciągle utrzymując ciało centymetr od ostrza. Abdel nigdy nie widział, by ktoś poruszał się tak szybko. W polu widzenia Abdela błysnęło coś żółtego i samą siłą woli spowodował, że jego miecz zaczął poruszać się szybciej, dopóki nie znajdowała się przed nim jedynie niewyraźna, szara mgła. Na twarzy koordynatora pojawiło się wyraźne zatroskanie i Abdel nabrał otuchy. Wargi mężczyzny rozstąpiły się, wypowiedział tylko jedno słowo, proste słowo, i zniknął. – Za... – wrzasnęła Imoen. Abdel obrócił się tak szybko, że niemal samemu sobie obciął głowę. Pozwolił, by jego ostrze zwolniło zaledwie na tyle, by mógł wyraźniej widzieć. Na przeciwległym końcu wielkiej komnaty stał koordynator, niewiele więcej niż tylko zarys w falującym świetle pochodni. – ... tobą! W przeciągu czasu potrzebnego by mrugnąć, Abdel spojrzał na Jaheirę, z powrotem na koordynatora – który po prostu tam stał – i podjął decyzję. Zaczął biec do koordynatora, wymachując z boku mieczem i wywołując delikatne, przenikliwe świszczenie w powietrzu. Zerknął znów na Jaheirę i jej oczy zdradziły zakłopotanie, lecz również poziom zaufania. Nagle zaczął mieć nadzieję, że będzie zdolny na nie zasłużyć. – To prawda – powiedział koordynator, a jego głos odbił się echem po wielkim pomieszczeniu. – Chodź i weź mnie, zbirze. Abdel podskoczył raz, później następny, a koordynator zmarszczył brwi. Najemnik wyskoczył wysoko w powietrze mniej więcej w połowie drogi od miejsca, w którym stał koordynator. Dziwny mężczyzna wydał z siebie warkotliwy śmiech i zaczął biec do Abdela, najwyraźniej zamierzając spotkać się z nim gdzieś pośrodku. Abdel trafił w dno żelaznej dziewicy Jaheiry wystarczająco mocno, by ją rozbujać. Jaheira obiła się o chłodne, żelazne pręty z siłą, która ją posiniaczyła, a Abdel wisiał na lewej ręce, trzymając swobodnie miecz w prawej. Koordynator był prawie pod nim, gdy zaczął mamrotać jakąś inkantację. Gotów na wszystko Abdel podniósł z powrotem rękę i przełożył miecz. Spojrzał w górę, skupił się w myślach na kołyszącej się kłódce klatki i wszystko stało się czarne. Podciągnął się tak szybko, że mięśnie na barku wykręciły się boleśnie. Nie widział zamka i nie mógł ryzykować uderzenia w niego na ślepo. Mógłby zranić, a nawet zabić Jaheirę. – To było proste – z dołu dobiegł kpiący głos koordynatora. Wiedząc, że znajduje się jedynie niecałe trzy metry nad podłogą, Abdel puścił się po prostu i spadł. Dotknął posadzki stopami i trzymał miecz przed twarzą, ostrzem równolegle do podłogi, by zablokować wszelkie próby mające na celu roztrzaskanie mu czaszki.

Ciemność była absolutna. Nie mógł widzieć ostrza, które musiało znajdować się na szerokość dłoni od jego twarzy. Nie mógł widzieć swoich stóp, nie widział nawet czubka nosa. – Abdel...! – wrzasnęła Imoen. Dźwięk jej głosu – wzburzonego, niecierpliwego, niedojrzałego – wzbudził w nim silną nostalgię za prostszymi czasami, spędzanymi w bezpiecznym Candlekeep. Co ona tu robiła? – Abdel, nie widzę cię! Z góry dobiegł przytłumiony dźwięk i Abdel uznał, że Jaheira stara się powiedzieć mu to samo. Mogła mu mówić, by spróbował zaryzykować, nawet raniąc ją jeśli istniała jakaś szansa, by ją wydostać. – Przybyłeś tu dokładnie wtedy, kiedy chciałem – powiedział koordynator, a jego głos za bardzo odbijał się echem, by Abdel mógł z jakąś pewnością określić jego pozycję w absolutnej ciemności. – Możesz wymachiwać swoim mieczem dookoła, a nawet uwolnić panie z ich klatek, ale nie możesz mnie zabić i nie możesz się stąd wydostać. Posłużysz moim potrzebom, nawet jeśli będziemy musieli chwilę się pobawić, zanim tak się stanie. Mam trochę czasu. Było to trzy lata temu, w Ryczącym Brzegu, kiedy to Abdel dołączył do karawany kupieckiej zmierzającej do Kheldrivver. Przydzielono mu zadanie strzeżenia wozu pełnego wyśmienitego wina. Była to dość łatwa praca – kto kradłby wino pomiędzy Ryczącym Brzegiem a Kheldrivver. Cóż, nadzorca karawany zapomniał wspomnieć o pewnej grupie kapłanów Selune, z której świątyni zostało skradzione owo wino. Kapłani spadli na karawanę na wysokiej przełęczy w Trollowych Wzgórzach. Jeden z czarów, jakich użyli tamtego dnia, wydawał się teraz znajomy Abdelowi. Na wóz opadła kula mroku. Wtedy Abdel zdołał wyczołgać się ze sfery ciemności, która kończyła się – na szczęście dla Abdela – kilkanaście centymetrów od krawędzi stromego urwiska. Zakładając, że ten czar był podobny, a całe pomieszczenie nie było ciemne, Abdel wybrał kierunek i pobiegł. Przez odgłos własnych kroków Abdel usłyszał jak koordynator mówi – Chodź więc i zgiń. Nie jesteś jedyny. Wiem, że pytasz się dlaczego, dlaczego Imoen. Abdel potknął się, niemal zatrzymał, ale parł dalej. Nieco później wyłonił się z ciemności, a koordynator odsunął się dalej. Abdel stanął wtedy, poprawił chwyt na mieczu i spytał – Kolejne kłamstwa? Koordynator wzruszył ramionami, uśmiechnął się i wskazał na żelazną dziewicę, w której wciąż była uwięziona Imoen. – Co tu się dzieje, Abdelu? – dziewczyna zapytała niecierpliwie. Koordynator roześmiał się i rzekł – Nie jesteś jedyny, chłopcze. Ona też ma krew. Ma krew Bhaala i wszystkim, czego potrzebuję, jest jedno z was. Choć wolałbym oboje. – To kłamstwo – powiedział Abdel. Nie mógł powstrzymać się przed spojrzeniem na Imoen, która była po prostu zdumiona, zmęczona, brudna i wystraszona. – Abdelu? – spytała cicho.

Koordynator powiedział coś, co Abdel uznał, że mogło brzmieć „poza naczyniem”, cokolwiek to znaczyło, jednak reszta była niezrozumiała. Wiedząc, że mężczyzna rzuca jakiś czar, Abdel nie miał wyboru, musiał biec do niego w nadziei, że dotrze, zanim czar zostanie wypuszczony. Był blisko. *** Ktokolwiek ciągnął ciało Abdela, wsadzał je do żelaznej dziewicy. Dźwięk zaczął stawać się wyraźniejszy i Abdel mógł usłyszeć przytłumiony głos, który mógł należeć do Jaheiry – wciąż zamaskowanej. Zawiódł ją. Och, jakże ją zawiódł! Osoba, która pakowała jego ciało do klatki, wydawała się stać poza punktem w przestrzeni, w którym unosiła się nieśmiertelna dusza Abdela. Abdel próbował mówić, nie mógł jednak znaleźć niczego, co odczuwałby jako usta. Ujrzał, jak krew kapie z tyłu na jego martwe ciało. Klatka z jego zwłokami została zamknięta i Abdel zastanawiał się, dlaczego ktoś miałby się trudzić zamykaniem nieżywego ciała w żelaznej dziewicy. Dłonie nie należały do koordynatora. Były zbyt szorstkie i zbyt brudne. Pociekło jeszcze trochę krwi i Abdel uznał, że tą osobą musi być Mal Cheirar, wciąż krwawiący ze zranionego przez Abdela oka. Jeśli to był Mal Cheirar, Abdel uznał, że jego dusza musi unosić się gdzieś w okolicach piersi smrodliwego pirata. Dłonie przesunęły się na łańcuch i zaczęły ciągnąć go powoli, wyraźnie walcząc z ciężarem. Żelazna dziewica była podciągana. – Możesz mnie słyszeć, Abdelu rozbrzmiał głos koordynatora. Wydawał się przemawiać z dna studni – czy też to Abdel był na dnie studni? – Wkrótce umieszczę cię z powrotem w ciele, synu Bhaala. Musisz być cały, by mi służyć. Musisz czuć każde bezcenne ukłucie.

Rozdział dziesiąty

Zwyczajne, zasadniczo szczęśliwe życie Imoen stało się przez ostatni dekadzień lub coś około tego piekłem, które zmieniało swą naturę pomiędzy nudą, bólem a przerażeniem. W tej chwili w grę wchodziło to ostatnie. Abdel pojawił się raczej nagle i kiedy to zrobił, ulga, jaką poczuła, niemal dorównywała intensywnością orgazmowi. Z pewnością czekała wystarczająco długo, by ten tak zwany bohater z Wrót Baldura przyszedł i ją uratował. Jego nowa dziewczyna na niewiele się przydawała, stanowiła jedynie przykład, jak można wyrosnąć na wyniosłą i nieskuteczną. Koordynator – nazywał się Irenicus, imieniem które najwyraźniej sam dla siebie stworzył – był bełkoczącym lunatykiem ze znośną władzą nad magią, jego ego wymykało się jednak zdecydowanie kontroli, a w zżartej przez robaki psychice były głęboko wyryte złudzenia, nic więc dziwnego, że nie był w stanie zdobyć się na więcej niż tylko powolne, urywane brednie. Żelazna dziewica wywoływała ból, podobnie jak skórzany kołnierz, łańcuchy, liny, chwytanie oraz zimne palce jednego wampira za drugim. Rzadko je karmiono, a gdy to już nastąpiło, dostawały breję przygotowaną najwyraźniej przez kucharza cierpiącego na połączenie urazu głowy oraz poczucia humoru. Abdel zaatakował z jaśniejącym mieczem, ale udało mu się dać się zabić. Zrobił to kilka kroków po wyjściu z kręgu ciemności i został zatrzymany przez inny czar. Imoen widywała już wcześniej, jak paru ludzi umierało. Reginald o Szerokiej Talii, mnich, którego znała przelotnie, umarł na atak serca w sekundy po tym, jak wpadł na nią, gdy się kąpała. Zawsze brała to osobiście. Yorik – kolejny mnich – spadł z czubka kaplicy Oghmy, choć nikt nie wiedział, po co on tam w ogóle wszedł. Wszelkie próby przywrócenia życia do jego połamanego ciała zawiodły, prowadząc wielu z Candlekeep do przekonania, że z jakiegoś powodu Oghma chciał jego śmierci. To był spory bałagan. Śmierć Abdela zdecydowanie bardziej przypominała Reginalda niż Yorika. Jego ciało po prostu zostało opuszczone. Imoen pociągnęła nosem, gdy uświadomiła sobie, że on nie żyje. Od razu zaczęła po nim rozpaczać i jednocześnie na niego narzekać. To był potężny Abdel? Najemnik par excellence,

który pokonał Sarevoka, syna Bhaala i ocalił Wybrzeże Mieczy przed latami krwawej wojny? Irenicus był wyraźnie magiem, a mimo to Abdel po prostu rzucił się na niego, wymachując mieczem. Imoen musiała przyznać, przynajmniej przed sobą, że Irenicus tak naprawdę poszedł mu na rękę. To był wyraźnie jakiś czar śmierci. Czarodzieje mieli bardziej twórcze, dramatyczniejsze, boleśniejsze, dłuższe i bardziej upokarzające sposoby zabijania innych. Taa, miał szczęście. Później Irenicus powiedział martwemu ciału Abdela, że tak naprawdę nie jest martwe i jego cuchnący sługus zamknął Abdela w następnej żelaznej dziewicy. Dało to Imoen kolejny promyk nadziei, choć tym razem był on raczej mniej obiecujący. Został zamknięty niczym ona i Jaheira, jeśli jednak żył, przynajmniej będą mieć jakąś szansę. Widywała, jak wyginał metal, który był mocniejszy i grubszy niż pręty wiszących klatek. Nieważne jak potężne były jego czary, Irenicus nie będzie miał szans, jeśli Abdel zdoła zbliżyć się do niego z pięścią lub klingą. Była też ta sprawa z byciem sekretną lub przyrodnią siostrą Abdela. Nie chodziło o to, że potrzebowała dowodu, iż Irenicus oszalał dawno temu, jednak była to ułuda, która w ogóle nie miała sensu. Zawsze wiedziała, że została adoptowana, że miły, stary karczmarz, nazywający się Winthrop, nie był jej prawdziwym ojcem. W Candlekeep było wiele sierot – po prostu mnisi robili takie rzeczy. Słyszała, że Abdel był synem jakiegoś nieżywego boga, ale czy to znaczyło, że każda sierota tak miała? To czyniłoby z Candlekeep zbiorowisko półbogów. Poza tym, gdyby była córką jakiegoś nieżywego boga, czy nie miałaby jakichś mocy? Powinna być przynajmniej zdolna uwodzić kobiety – bogowie to robią, czyż nie? Powinna być w stanie podnosić głazy, wytrzymać dech smoka (na szczęście nigdy nie miała okazji, by to wypróbować), a przynajmniej robić jedną rzecz, która wykraczałaby poza zwyczajne zdolności śmiertelnych ludzi. Imoen była śmiertelna. Dawno temu przestała zadawać pytania. Irenicus niemal zawsze nie odpowiadał ani słowa, a kiedy to robił, było to zazwyczaj jakieś sarkastyczne dziwactwo, które nic jej nie mówiło i wydawało się być przeznaczone albo by wzbudzić w niej większą ciekawość, albo by jej pogorszyć samopoczucie. Imoen ani nie była zaciekawiona, ani nie miała złego samopoczucia, tak więc te próby szybko stały się męczące. Sytuacja się jednak nagle zmieniła i po prostu nie mogła nic na to poradzić. – Kiedy zamierzasz przywrócić go do życia? – zażądała odpowiedzi. – Zrób to! Irenicus zatrzymał się i spojrzał na nią. Ich spojrzenia spotkały się, puścił oko i wrócił do swoich spraw. Mężczyźni, pomyślała Imoen. Dranie. ***

Z zaledwie minimalnym zainteresowaniem Imoen obserwowała przygotowania do rytuału. Ten dziwny mężczyzna zajmował się swoją dziwną pracą – pracą, która z pewnością zakończy się jej śmiercią. Zapamiętywanie szczegółów i niuansów nie pomogłoby jej uciec ani nie utrzymałoby jej przy życiu, postanowiła więc spędzić swą ostatnią godzinę, lub coś koło tego, starając się odnaleźć drogę wyjścia z wiszącej klatki. Pomieszczenie było oświetlone pochodniami, później zapalono świece, następnie jeszcze więcej świec, po czym piecyki z gorącymi węglami, które powodowały taki upał, że lał się z niej pot. Widziała jak druga kobieta – kobieta Abdela – również szuka słabych punktów w prętach lub podłodze swej klatki i żadnych nie znajduje. Ona też się pociła. Abdel, teraz nagi i odzyskujący oraz tracący – głównie tracący – przytomność, był pokryty potem. Nawet na chwilę nie otworzył oczu, a gdy ludzie Irenicusa przesuwali go, pozwolił im na to, nieświadomy tego, co mieli dla niego w zanadrzu. Kiedy zaczęły się śpiewy, Imoen była bardziej zirytowana niż wystraszona. Nie był to zbyt przyjemny dźwięk. Wydawało się, że ciągnął się przez całe dnie, a z pewnością godziny. Poruszyli jej klatkę i wszystkim co mogła robić, było wyginać się, jednocześnie starając się pozostać poza ich zasięgiem i utrzymywać klatkę w ruchu. Nie była zbyt ciężka, nie mogła więc niczego utrzymać w ruchu. Mężczyźni którzy pomagali Irenicusowi, byli szaleni – co do jednego byli bełkoczącymi lunatykami – i paskudnie śmierdzieli. Niektórzy z nich spoglądali na nią z niewątpliwą żądzą w oczach i nie była w stanie nic poradzić na to, że sama na sobie sprawia wrażenie tym, że udaje jej się powstrzymywać wymioty. Przysunęli ją blisko Abdela – wystarczająco blisko, by wiedziała, że jeśli się obudzi, będzie w stanie ocalić ich wszystkich. Był dźwięk – śpiew, mamrotanie, mruczenie i bełkotanie – i światło, ciepło oraz rozdzierający, palący ból. Imoen pamiętała, jak słyszała, że krzyczy, następnie wybucha śmiechem, a później zalewa się łzami. Irenicus powiedział coś, co brzmiało jak – To się dzieje. To naprawdę się dzieje. Wzrok Imoen zamglił się, przeszedł w kolor żółty, po czym stał się czulszy. Ujrzała szczegóły w kamieniach, jednak nie mogła zrozumieć, co widzi. W jednej z cegieł w przeciwległym końcu pokoju było pęknięcie albo jakiś ogromny kanion widziany z kilometrów na niebie. Irenicus zaśmiał się i jej spojrzenie znów stało się żółte. Usłyszała krzyk Abdela i jej ciało zarumieniło się, stało się ciepłe, mokre, po czym napięło się. Wszystkie zmysły zniknęły w tej samej chwili i była świadoma tylko jednej rzeczy. Chciała zabijać. Pragnęła tego. Śmierć, Mord. Ból. Chciała odnaleźć jedną najcenniejszą osobę, najbardziej ukochaną przez wszystkich, i chciała ją zabić – zabić go – zabić ją. Chciała sprawić, by ktoś płakał. Chciała czuć, jak ciepłe mięso wykręca się w jej palcach, podczas gdy ofiara – jej ofiara – wrzeszczy i wije się w jej uchwycie. Chciała, by krew pryskała jej na twarz, do jej ust, na jej piersi i całe ciało. Chciała zanurzyć się we krwi i kąpać we wrzaskach. Sama wrzeszczała w nieprzeniknioną ciemność za jej oczyma. Było to jedno słowo,

słowo, które nigdy nic dla niej nie znaczyło – Ojcze! Jej głos był w błędzie, całe jej ciało było w błędzie. Słyszała obok siebie coś, co mogło być lwem, smokiem albo krzykiem boga mordu pogrążonego w szale i bólu i dźwięk ten dodał jej energii. Jej dłonie były większe – wszystko było teraz większe i klatka nie mogła jej pomieścić. Nawet nie pamiętała, że jest w klatce. Męski głos powiedział ...za dużo, następnie ...za szybko, nie mogę... i rozległa się seria stuknięć, które spowodowały, że Imoen westchnęła z wypaczoną, złą przyjemnością i wyrwała się ze swojej klatki z szybkością, o której myślała, że nie jest w stanie osiągnąć. Dotarł do niej cienki głosik, niczym dziecięce wołanie w dziczy, i rozpoznała go jako swój własny. – Czym się stałam? – spytała siebie i istota, którą się stała, odrzuciła to pytanie na bok, by zamiast tego posmakować głowy mieszkańca azylu. Mózg eksplodował jej w ustach i był dobry. Przez szaloną, żółtą mgłę ujrzała błysk światła, po czym usłyszała, jak ktoś mówi – Zostawił nas! Zostawił... – i znów się pożywiała, a krew była gorąca i doskonała. Chciała więcej, więcej, więcej!

Rozdział jedenasty

Jaheira siedziała w rogu i próbowała przestać krzyczeć. Zajęło jej to niemal godzinę. Widywała już wcześniej takie rzeczy – subtelne wariacje czarów, które zmieniają kształt, istotę lub wygląd osób. Sama przechodziła przez podobne transformacje, przybierając postać zwierząt w toku swego druidycznego szkolenia. Czary jej nie szokowały. To, co ponadnaturalne niepokoiło ją, lecz rzadko zdumiewało. Była również świadkiem rytuałów, przeszła nauki na temat religii Faerunu i znała liczne sposoby, za pomocą których ludy czciły swych bogów. Kiedy rytuał zaczynał się, wiedziała, czego mogła oczekiwać – wszystkiego. Nie była jednak mimo wszystko przygotowana na to, co zobaczyła. Wokół niej bogowie chodzili po jak najbardziej rzeczywistej ziemi. Sama odwiedziła jedno z takich miejsc. Bogowie byli rzeczywiści. Przy wielu okazjach czuła, jak przepływa przez nią moc Mielikki i wiedziała, jak przyzywać wolę bogini, by czynić niezwykłe, piękne rzeczy. To, czego doświadczyła, nie było ani niezwykłe, ani piękne. Było po prostu nieprawidłowe. Abdel i Imoen przemienili się w potwory. Jaheira nie lubiła tego słowa: potwory. Wyrażało brak szacunku. Co czyniło jedno stworzenie zwierzęciem, a inne potworem? Czy potworami były zwierzęta nowe, niebezpieczne, zagrażające ludziom? Potwory zachowywały się jak zwierzęta, czyż nie? Kiedy były głodne, jadły. Nazywanie czegoś potworem czyniło to coś łatwiejszym do zabicia. Nienawidziła nazywać czegokolwiek potworem, jednak to właśnie Irenicus stworzył w swoim podziemnym piekle. Potwory. Te stwory wzbudzały odrazę, były nienaturalne. Irenicus zrobił to celowo. Rytuał miał na celu przekształcić ich. Zrobił to celowo, ale Jaheira widziała – nawet obłąkani pomocnicy Irenicusa to widzieli – że posunął się za daleko. Stworzył te istoty z Abdela i Imoen, ale nie był w stanie ich kontrolować. Zwierzęta zabijały każdego dnia, by się żywić lub chronić swoje młode. To była część łaski Mielikki – naturalny porządek rzeczy. Tu było inaczej. Te istoty zabijały z powodu zabawy, jaką im to dawało – złej przyjemności, której nie było w stanie doświadczyć nic

naturalnego. Tak więc Irenicus stworzył te istoty i patrzył zaskoczony, jak uciekają ze swoich klatek, zabijając jego sługi. Wymamrotał szybki czar i zniknął na sekundy wcześniej, nim stwór, który był Abdelem, rozerwał go na strzępy. Zabili szaleńców, po czym zaczęli wracać do swoich normalnych postaci. Nie stało się to od razu. Zła siła oddawała kontrolę powoli i z wielkim oporem. Jaheira wiedziała, że przeżyła dzięki czystemu szczęściu. Wiedziała, że Abdel ją kocha i nigdy nie chciałby dobrowolnie ujrzeć, jak dzieje się jej jakaś krzywda, był jednak całkowicie przemieniony i owa miłość nie mogła jej chronić – to nie mogła być ona. To musiało być szczęście. Kiedy wrócili do normalności i wydostali ją z klatki, pierwszą rzeczą jaką zrobili, było opuszczenie tego pomieszczenia. Znajdowali się w domu wariatów na wyspie przy wybrzeżu Athkatli – tyle powiedział im Abdel – jednak miejsce wydawało się nieskończoną plątaniną korytarzy i pomieszczeń, komnat i tuneli, i po chwili się zgubili. Było to najgorsze miejsce, jakie Jaheira kiedykolwiek widziała, i nawet z przywróconym, normalnym choć zmęczonym i zakłopotanym Abdelem u boku bała się, co może się znajdować za każdym rogiem. Jedyną rzeczą o której mogła myśleć poza strachem, było proste pytanie: dlaczego nie ja? Irenicus przekształcił Abdela i Imoen, ale dlaczego nie ją? Być może była następna, a Irenicus przeraził się, zanim się do niej zabrał. Abdel i Imoen zostali jednak przemienieni tym samym rytuałem, dlaczego więc bez niej? Tylko dwoje naraz? Czy zaklęcie miało ograniczenia? Czy też chodziło o coś innego? Abdel miał w swoich żyłach krew martwego boga mordu. Dość łatwo było wysunąć przypuszczenie, że miało to coś wspólnego z tym wszystkim, ale co z Imoen? Co się działo i dlaczego ten mężczyzna to robił? Dlaczego ktoś miałby tworzyć takiego potwora, zwłaszcza jeśli nie mógłby go kontrolować? Dlaczego? *** – Miałem nadzieję, że będziesz wiedziała – odpowiedział Abdel. Jaheira niemal roześmiała się i odwróciła wzrok. – Po prostu chcę stąd wyjść, dobrze? – rzekła Imoen, trzymając trzęsące się ręce przy dygoczącym ciele. – Nawet nie chcę już wiedzieć, co tu się dzieje – przyznał Abdel. – Nie chcę wiedzieć, co on chciał uzyskać, robiąc nam to, co zrobił. Jeśli go znajdziemy, sam go zabiję. Jeśli nie, wszystko będzie dla mnie w porządku, gdy tylko wydostaniemy się z tego domu wariatów i wrócimy do Wrót Baldura. Chcę w końcu wieść normalne życie, niech to. – Taa – mruknęła Imoen. – To możliwe. Abdel skrzywił się, lecz nic nie powiedział. – Ten Irenicus czegoś chce – powiedziała Jaheira, gdy okrążyli kolejny zakręt w wydawałoby się nie kończącym się łańcuchu rogów w krętym labiryncie domu wariatów. – Po prostu nie możemy mu pozwolić...

Coś uderzyło ją w głowę i Abdel ujrzał, jak obraca się, walczy krótko o zachowanie przytomności, po czym pada na podłogę ciemnego pomieszczenia. Istota, która zraniła Jaheirę, wyskoczyła z komnaty na korytarz i sięgnęła po Imoen. Dziewczyna uchyliła się dzięki czystemu instynktowi, a Abdel był wystarczająco blisko, by chwycić stwora za ramię. Abdel ugodził istotę pięścią w twarz i trafił w płaski, świński nos. Czuł szorstką skórę i krawędź grubego kła. Minęło trochę czasu, odkąd Abdel miał okazję uderzyć orka w twarz i, zważywszy na wszystko, czuł się z tym dobrze. Stwór przewrócił się i z jego ręki wypadł szeroki, prosty miecz, spadając z brzękiem na podłogę. Abdel podniósł go. Minotaur zaatakował go w chwili, gdy Abdel przeszedł przez próg słabo oświetlonego, ciasnego pomieszczenia. Zaatakował nisko, celując Abdelowi w brzuch, jednak wielki najemnik odbił z łatwością topór byczogłowego giganta za pomocą miecza orka. Zastawa ta zmusiła Abdela do wejścia dalej niż zamierzał, i minotaur wykorzystał to z zaskakującą szybkością, mierząc w szyję Abdela. Najemnik wypuścił gwałtownie i z sykiem powietrze, po czym obrócił się w tył i na bok, boleśnie naciągając sobie zmęczony mięsień na grzbiecie. Minotaur próbował pchnąć go w serce i Abdel musiał sparować z większą siłą, niż był przyzwyczajony. Obracając niewygodnie łokieć, poluźnił uchwyt na mieczu wystarczająco, by pozwolić minotaurowi złapać za rękojeść broni i wręcz wyciągnąć ją Abdelowi z dłoni. Choć Abdel nie mógł powstrzymać przeciwnika przed rozbrojeniem go, ugodził mocno i szybko łokciem w podbródek napastnika. Cios spowodował, że stwór zachwiał się i klinga wypadła również z jego ręki. Miecz brzęknął o podłogę. Abdel ciągnął dalej ten ruch, pochylając się do przodu i sięgając po leżącą broń. Minotaur, sam nie będąc w stanie jej chwycić, kopnął ją wystarczająco szybko, by przejechała po kamieniach podłogi z przenikliwym metalicznym zgrzytem. Zatrzymała się nieco ponad centymetr od czubków palców Abdela. Najemnik zaklął i musiał porzucić ostrze, aby uchylić się przed skierowanym w dół cięciem stwora. Minotaur znów kopnął i miecz wślizgnął się pod płachtę, która zwisała z jakiegoś podobnego do łóżka stołu. Abdel odsunął się gwałtownie, a wciąż częściowo oszołomiony minotaur pozwolił mu się oddalić. Najemnik przyjrzał się szybko ciasnemu pomieszczeniu i jego zawartość go w równym stopniu zaniepokoiła, co zdumiała. W jednym z rogów znajdował się przywiązany do stołu nagi mężczyzna. Był przytomny, lecz najwyraźniej majaczył. Wokół jego ust była zawiązana ciasna, skórzana opaska. Oczy miał zamglone i nieobecne. Nie czynił żadnych prób z krępującymi go więzami. Wokół skroni i czoła miał stalową koronę, z której biegła szeroka, przypominająca wstążkę miedziana listwa. Szła ona przez prawie dwa metry do dużego, szklanego pojemnika, wypełnionego zielonkawą wodą, która pachniała mocno solanką. Leniwymi, powolnymi kręgami pływały w niej ciemne kształty, niczym grube węże, co jakiś czas muskając bok pojemnika.

– Co to za miejsce? – spytała Imoen. – Kolejny pokój do zabaw Irenicusa, jak sądzę – odpowiedział Abdel, zerkając na czającego się minotaura i starając się nie patrzeć na płachtę, pod którą wylądował miecz. – Nie mam żadnego powodu, by z tobą walczyć, minotaurze. Minotaur odetchnął przez nos, wywołując donośny, syczący dźwięk. Zamknął oczy, jakby uchylając się przed słowami Abdela, po czym podniósł wysoko miecz i rzucił się szybko na Abdela, idąc na palcach. Nieuzbrojony Abdel nie był za bardzo przekonany, że przeżyje ten atak. Poczekał aż minotaur się zbliży, niemal na tyle blisko, by go zabić, po czym po prostu usiadł na kamiennej podłodze. Minotaur nie mógł się zatrzymać i nie mógł opuścić wystarczająco szybko topora, by trafić Abdela, więc parł dalej. Postawił stopę na ramieniu najemnika i wybił się w powietrze, wchodząc po ścianie za wielkim najemnikiem i stawiając stopy dalej nad jego głową. Stopy minotaura dotknęły stropu gdy się obracał lądując na podłodze o krok w lewo od Abdela. Abdel mógł być jedynym człowiekiem na Faerunie wystarczająco wielkim, by pozwolić minotaurowi na taki manewr. W chwili gdy stopa minotaura opuścił jego bark, Abdel rzucił się do przodu i przejechał po podłodze w kierunku okrytego płachtą stołu. Zatrzymał się daleko przed nim i zaklął głośno tuż przed tym, jak minotaur dźgnął go silnie w lewą łydkę. Abdel podniósł się na kolana i rzucił w tył, wiążąc wciąż wystające z niego ostrze grubymi, napiętymi mięśniami dolnej nogi. Abdel wiedział, że miał szczęście, iż ostrze weszło pod tym kątem. Gdyby było obrócone w drugą stronę, szeroki topór z łatwością obciąłby mu nogę. Znów zaklął głośno i bardziej warknął, niż krzyknął z bólu. Siła, z jaką Abdel schwycił ostrze, wyrwała je z ręki minotaura. Broń wibrowała w nodze najemnika i posyłała przez niego falę odczuć, które skłaniały go do mdłości. Minotaur uderzył go mocno w twarz i Abdel potoczył się pod ciosem, zdoławszy jeszcze bardziej oddalić topór od stwora. Obrócił się, z powrotem wykręcając plecy i wyrywając topór z nogi. Minotaur dał sobie spokój z toporem i przetoczył na jednym ramieniu w kierunku stołu. Wyciągnął gwałtownie dłoń i jednym, płynnym ruchem podniósł ją wraz z mieczem. Abdel zignorował palący ból w nodze, utrzymał równowagę w kałuży krwi wylewającej się na kamienną podłogę z szerokiej, głębokiej rany i podniósł się, ustawiając topór bojowy wystarczająco szybko przed sobą, by przyjąć atak minotaura. Ze stali uderzającej o stal posypały się iskry. Siła zastawy Abdela wystarczyła, by zmusić minotaura do cofnięcia się o krok. Stwór zderzył się ze stołem i przypięty do niego mężczyzna wzdrygnął się. Abdel wykonał zwód, mając nadzieję, że jeszcze bardziej odstraszy minotaura, jednak stwór obrócił ramię w stronę torsu najemnika i odepchnął się z obu stóp. Abdel pozwolił stworowi odtrącić się do tyłu, koncentrując się na toporze minotaura. Stwór złapał oburącz miecz i próbował pchnąć nim Abdela w pierś. Abdel upuścił topór i

chwycił obiema dłońmi nadgarstki minotaura, padając w tył, by przerzucić stwora nad sobą. Najemnik zapomniał jednak o wielkim zbiorniku i minotaur nie przeleciał nad nim łukiem. Jego miecz zanurzył się w wodzie, a głowa stwora uderzyła w szkło z wystarczającą siłą, by w pomieszczeniu rozległo się dźwięczne echo. Miecz przebił jednego z pływających węgorzy i ciało minotaura zatrzęsło się gwałtownie, podobnie jak Abdela. Najemnik czuł się podobnie, gdy sobowtórniak wykorzystał na nim moc jakiegoś zaklętego pierścienia w piwnicy magazynu we Wrotach Baldura. Było to tak, jakby każdy mięsień w jego ciele napiął się i skurczył, wydając się ścieśniać z siłą przekraczającą jego normalną wytrzymałość. To samo działo się z minotaurem, a mężczyzna na stole wydał z siebie przez ciasny knebel zagadkowe jęknięcie. Abdel obrócił głowę, a dłonie minotaura zeszły z miecza, który z donośnym pluskiem wpadł do wody. Minotaur padł do tyłu i wpatrywał się w Abdela wybałuszonymi, zaczerwienionymi oczyma. Wzrok Abdela zamglił się i mężczyzna walczył mocno, by nie stracić przytomności, lecz nie był pewien, czy mu się to uda. Słyszał kroki, lecz widział, że minotaur siedzi na podłodze, trzęsąc się. Abdel był świadomy, że coś weszło do pokoju, nie mógł jednak robić nic poza siedzeniem i obserwowaniem, jak wydarzenia toczą się przez czas wydający się wiecznością. Intruz był wielki, wyższy niż Abdel, i pojawił się w pomieszczeniu niespodziewanie. Drzwi wpadły na najemnika i zablokowały mu widok na nowo przybyłego. Do pokoju wszedł ktoś inny i Abdel, zdając sobie sprawę, że nie był sam, gdy rozpoczynał walkę, powiedział – Imoen? – Abdel! – zawołała Imoen, lecz jej głos był zbyt odległy, dochodzący z korytarza. Słyszał brzęk stali o stal i wiedział, że Imoen z kimś walczy. Abdel spojrzał na osobę, która weszła do komnaty. Wielki mężczyzna miał co najmniej dwa metry czterdzieści oraz masę przypominających postronki mięśni. Czubek jego głowy był dziwnie płaski. Poruszał się powoli, lecz ostrożnie, bardziej chodem osiłka niż wyćwiczonego wojownika. Wciąż oszołomiony Abdel uznał, że to musi był półogr. Z korytarza dobiegł głos Imoen – Oni próbują zabić minotaura – powiedziała. – Orki próbują zabić minotaura! Minotaur stanął przed półogrem z głupawym uśmiechem. Bykoczłowiek dopiero zaczął się wzdrygać – nie będąc w stanie uchylić się lub zablokować – gdy półogr wymierzył cios pięścią i trafił w jego twarz z plaśnięciem ciała o ciało. Minotaur przewrócił się, a zamknięte powieki podrygiwały mu gwałtownie. Sposób, w jaki padł na podłogę, mógł oznaczać, że jest martwy. Abdel nie był pewien, dlaczego uznał, że musi bronić minotaura, który kilka chwil temu był tak bardzo chętny do zabicia jego, wstał jednak – głęboka rana w łydce już mniej bolała – z zaciśniętymi zębami i rzucił się z determinacją na półogra. Efekty uboczne tego, co zrobiły mu węgorze, szybko słabły, i gdy wstał, kącikiem oka zauważył błysk stali.

Wyczuwając za sobą ruch, półogr obrócił się gwałtownie do Abdela, zamachnąwszy się pięścią wielkości szynki. Abdel przestał posuwać się do przodu i opadł na kolano, by podnieść topór. Ruch ten posłużył za unik. Pięść półogra przeleciała tak blisko głowy Abdela, że musnęła długie, czarne włosy najemnika. Palce Abdela zacisnęły się wokół rękojeści topora i odtoczył się, by uniknąć wolnego, lecz silnego kopnięcia. Obrócił się przez ramię i był jedynie częściowo świadom, wybierając cel. Przejechał prostym lecz poręcznym toporem po tylnej stronie kolana półogra. Kiedy ostrze przeszło, rozległ się wrzask i popłynęło sporo krwi. Kolano półogra nie wytrzymało i przewrócił się. Abdel znów musiał się odtoczyć, by uchylić się przed upadającym osiłkiem. Nie widział mężczyzny, który wszedł, jednak kącikiem oczu dostrzegał wystarczająco wiele, by odgadnąć położenie twarzy drugiego intruza. Wyrzucił szybko i mocno łokieć do tyłu. Poczuł szorstką, spoconą skórę oraz kontury kła pod dolną wargą. Trafiony przez niego ork wydał z siebie ciche chrząknięcie i upadł z łomotem na kamień. Abdel spojrzał w dół, zaciekawiony kogo właśnie uderzył. Nie było to rozsądne posunięcie, z czego zdał sobie sprawę, gdy pięść o szorstkich knykciach, należąca do półogra, wbiła się mocno w jego podbródek, wywołując w jego polu widzenia strumienie kolorowych iskier. Zachował przytomność czystą siłą woli, cios spowodował jednak kierowany refleksem ruch w rodzaju za późno, wskutek którego Abdel upuścił topór. Potrząsnąwszy głową, by rozjaśnić myśli, najemnik uchylił się przed drugim ciosem wstającego powoli ogra i wymierzył kopnięcie prawą stopą. Trafił palcami w uszkodzone kolano półogra i wbił je w ziejącą ranę. Półogr wrzasnął ze wściekłości i bólu, po czym zatoczył się do tyłu. Cofnął się o krok, próbując złapać równowagę, skończyło się jednak na tym, że opóźnił upadek o krok czy dwa. Obrócił się upadając i padł w poprzek klatki piersiowej przywiązanego do stołu mężczyzny. Abdel spojrzał na ziemię na topór i ujrzał jak minotaur, ze stanowczą i zdeterminowaną miną, sięga po broń. Zarówno najemnik, jak i stwór, westchnęli, gdy wydawałoby się znikąd, pojawił się długi i zardzewiały, żelazny łańcuch, owijając się wokół topora. Broń została wyszarpnięta, zaraz gdy ledwo musnęły ją opuszki palców minotaura. Na drugim końcu łańcucha znajdował się wychudzony, zielonoskóry ork, mający na sobie tylko obcisłe bryczesy oraz różnobarwną chustkę owiniętą wokół głowy. Na twarzy orka była wytatuowana niezgrabnie syrena. Jest piratem, uznał Abdel. Orkowy pirat pociągnął mocno za łańcuch, przyciągając topór. Abdel, odzyskawszy właśnie równowagę, rzucił się na pirata. Ruch ten zaskoczył wytatuowanego orka i spowodował, że jego łańcuch zafurkotał niekontrolowanie w powietrzu za jego głową. Wyglądało na to, że sam zamierzał chwycić topór. Zamiast tego broń wysunęła się z łańcucha i wpadła z pluskiem do pojemnika z węgorzami. Dwa węgorze poruszyły się gwałtownie i mężczyzna przypięty do stołu zareagował natychmiast. Jego pierś i grzbiet zadrgały tak raptownie i z taką siłą, że półogr – który musiał

ważyć z osiemset kilo – odbił się od mężczyzny i spadł na podłogę. Ruch ten spowodował, że głowa więźnia znów zadrgała. Jeden z palców półorka zawadził o skórzaną opaskę i gdy upadał, knebel został zerwany z twarzy mężczyzny. Abdel skierował się do pojemnika. Choć wciąż nie był pewien, jaką moc zawierały w sobie te czarne węgorze, wiedział, że obydwie bronie, jakie miał do dyspozycji, leżą na dnie pojemnika z grubego szkła. Podniósł dłoń, śledząc ruchy węgorzy i wypatrując kształtu miecza w mętnej, zielonej wodzie. Jego palce już niemal dotykały powierzchni, kiedy usłyszał, jak coś stuknęło przed nim o ścianę. Mniej niż sekundę później został trafiony w prawe oko przez coś, co musiało być kamieniem. Było ciężkie oraz szorstkie i poruszało się szybko. Ból nie był jednak wszystkim. Towarzyszyły my obfite łzy. – Co do...? – było wszystkim, co zdołał powiedzieć. Abdel spojrzał przez jedno zamglone oko i ujrzał, jak ciemna sylwetka rzuca się pod osłonę drzwi, po czym jego uwaga została przyciągnięta przez pirata z łańcuchem. Chudy ork wywijał zardzewiałym łańcuchem szybkie kręgi nad głową i zbliżał się do mającego się na baczności minotaura. Stwór stał na palcach u nóg i pozwolił orkowi podejść zbyt blisko. Pirat opuścił łańcuch, jednak minotaur był w stanie odsunąć mu się z drogi. Abdel odwrócił się, chwilowo zapominając o broni w pojemniku. Zakrywał dłonią zranione oko i otrząsał łzy z drugiego, kiedy trafił w nie kolejny kamień. – Niech Bhaal cię przeklnie... – zaklął Abdel, teraz całkowicie oślepiony. – Mam ją – zawołała Imoen. Abdel zmusił się do otwarcia oczu i ujrzał, jak zamglona sylwetka Imoen odsuwa się od drzwi. Spojrzał przez ramię i uznał, że widzi, jak minotaur uchyla się przed drugim atakiem dzierżącego łańcuch orkowego pirata. Ork zmienił taktykę i zakręcił nisko łańcuchem. Minotaur przeskoczył nad nim i wzbił się w górę na tyle wysoko, że gdy wyprostował raptownie prawą nogę, jej stopa trafiła mocno w wytatuowaną twarz marynarza. Nos pirata eksplodował czerwoną smugą, która musiała być krwią. Abdel znów zamknął oczy. Usłyszał, jak z nosa pirata odłamuje się kawałek kości i upada na kamienną podłogę. Najemnik poczuł, jak minotaur przemyka obok niego i otworzył jedno oko. Bolało, ale mógł widzieć. Przez chwilę ciekawiło go, dlaczego nie boli go bardziej, gdy minotaur zawadził o nogę, którą tak mocno zranił. Minotaur wskoczył na krawędź zbiornika i mały kamień uderzył go wystarczająco mocno w kostkę, by zepchnąć jego stopę z niebezpiecznej krawędzi. Stwór wpadł do wody z donośnym pluskiem, który wydawał się zawierać w sobie dziwny syk. Mężczyzna na stole zadrżał, wypuścił z ostrym świstem powietrze i powiedział cicho – Dobre było dopiero to. Abdel spojrzał z powrotem w kierunku, z którego przyleciał kamień, i wyraźniej ujrzał niską sylwetkę. Była to orkowa kobieta – ani trochę atrakcyjna, nawet jak na orki – mająca na sobie prostą, białą koszulę. Starannie wkładała mały kamień w skórzaną procę. Stanowiła

dziwny widok, jednak dobrze jej szło z wybraną przez nią bronią. Minotaur wyłonił się z wody i wrzasnął. Krzyk ten był pełen bólu i Abdel odwrócił się do niego. Abdel był świadom świstu procy i obrócił się na czas, by ujrzeć, że kamień został wystrzelony, lecz nie, by się przed nim uchylić. Pocisk ugodził go dokładnie w pachwinę i całe powietrze opuściło Abdela w nagłym sapnięciu. Chciał upaść na jedno kolano, jednak wszystkim, co mógł zrobić, było postać w pozycji stojącej. Topór świsnął Abdelowi nad głową i upadł przed nim z brzękiem na podłogę. Abdel spojrzał na niego, po czym z powrotem na orczycę. Uśmiechnął się. Orczyca odwzajemniła uśmiech, po czym odwróciła się i zaczęła szybko uciekać. Abdel pochylił się, by chwycić topór, i przeszedł kilka kroków do drzwi. Spojrzał w obydwie strony, nie było jednak widać żadnego orka. – Pomóż mi – wydyszał za nim minotaur. Abdel odwrócił się i ujrzał, jak minotaur wytacza się z pojemnika oraz spada na podłogę z głuchym łupnięciem. Trzymał miecz, nie wykonywał jednak żadnych zaczepnych ruchów. Jego sierść przybrała zagadkowy szaro-czarny odcień i trząsł się niekontrolowanie, łapczywie chwytając powietrze. Gdyby Abdel chciał go zabić, byłaby to odpowiednia chwila. – Abdel? – spytał delikatny głos za nim. – Abdel, wszystko w porządku? Najemnik odwrócił się i ujrzał stojącą w drzwiach Imoen, trzymającą dłoń na wielkim rozkwitającym siniaku na policzku. W drugiej ręce wisiał zwyczajny, zardzewiały, krótki miecz, który musiała zabrać orkowi. – Jaheira? – zapytał Abdel. Oczy wciąż miał zamglone i zbolałe. – Wszystko będzie z nią dobrze – powiedziała dziewczyna niecierpliwie. – Ze mną też, dziękuję ci bardzo. – Proszę – rzekł inny głos. Abdel odwrócił się do mężczyzny przypiętego do stołu. Mocno akcentowanym głosem, zniekształconym z powodu nabrzmiałego języka, pacjent azylu powiedział – Wyciągnąć tego z mnie mógłby ktoś czy teraz a?

Rozdział dwunasty

Jaheira przycisnęła dłonie do skroni i ściskała je mocno. Wiedziała, że musi w końcu przestać przyjmować ciosy na głowę albo odniesie jakieś trwałe uszkodzenia. Abdel był jednak przy niej i trzymał ją teraz w swych silnych ramionach, więc czuła się już lepiej. Spojrzała na minotaura siedzącego na podłodze w małym pomieszczeniu. Po plecach przebiegł jej dreszcz i w równym stopniu jak uważała, że ufa rozmaitym tworom Mielikki, dopóki nie okażą się niegodne zaufania, bała się wielkiego stwora. – Tracę przytomność na dwie minuty – wyszeptała do Abdela – a ty znajdujesz sobie nowego przyjaciela. Najemnik uśmiechnął się i powiedział – W czasie burzy każdy port jest dobry. Imoen pomagała dziwnemu nagiemu mężczyźnie na stole przejść do pozycji siedzącej. Wydawał się oszołomiony i bardziej niż trochę obłąkany. – Musimy się stąd wydostać – powiedziała mu. – Zrobimy to – rzekł Abdel, patrząc pomiędzy mężczyznę a minotaura. – Nie musimy walczyć, prawda? – Pana proszę, walki rozpocznę nie ja – powiedział szaleniec. Abdel spojrzał na niego ogłupiałym wzrokiem, a Jaheira wypuściła z siebie oddech, który mógł być zmęczonym śmiechem. Abdel pomógł jej wstać. Spojrzała na minotaura. – Koordynator – rzekła. – Mężczyzna o imieniu Irenicus. Znasz go? Minotaur przytaknął z wyraźną niechęcią. – Możesz mówić – powiedział Abdel do stwora. – Szaleni jesteśmy że, uważa on – obłąkaniec rzekł do Imoen z miłym uśmiechem na twarzy. – Wyrazić się mogę jeśli, szalony jest on to. – Mogę mówić – powiedział minotaur, ignorując szaleńca. Imoen wciągnęła gwałtownie powietrze na dźwięk chrapliwego głosu stwora. – O co tu chodzi? – zapytał po prostu Abdel. Minotaur chrząknął i wzruszył ramionami. – Miałem zamieszkiwać to miejsce. Wasz Irenicus planował zaludnić leżący poniżej labirynt zamąconymi z waszego rodzaju.

– Ale zniknął? – spytała Jaheira wielkiego bykoczłowieka. – Uciekł stąd? Minotaur przytaknął. – Wampirzycą swoją tą z Podmroku do poszedł – mruknął szaleniec, przytakując. – Wampirzycą? – spytała Imoen. – Czy powiedziałeś wampirzycą? – Poszedł do Podmroku z tą swoją wampirzycą – przetłumaczyła Jaheira. – Dlaczego? – A czy to ważne? – zapytał Abdel, nie oczekując odpowiedzi. – Baba z wozu koniom lżej. Dobrze mu będzie tam na dole. – Ma plany co do Suldanessellar – powiedział minotaur i tym razem Jaheira wciągnęła gwałtownie powietrze. – Lżej koniom wozu z baba że, powiedział bym też – rzekł szaleniec, kładąc się z powrotem na stole. – Karmione być powinny jak tak węgorzy karmił nie nigdy. – Suldanessellar? – spytała Jaheira. Minotaur przytaknął, a ona powiedziała – To niemożliwe. – Suldanessellar? – zapytał Abdel. – Co to jest? – spytała Imoen. – Dbał nie wcale naprawdę tak nas o on – rzekł szaleniec. – Jedno wszystko zupełnie mi będzie, zabijecie i znajdziecie go jeśli. – Suldanessellar to miasto elfów – wyjaśniła Jaheira. – Nic dziwnego, że nigdy o nim nie słyszeliście. To jeden z największych sekretów Faerunu. Jest domem tej garstki elfów, które jeszcze nie odeszły do Evermeet. Minotaur przytaknął, a Abdel spytał – Co to może mieć wspólnego z nami? – Nie mam pojęcia – odparł minotaur. – Walczyłeś przy mnie ze świńskimi pyskami i jestem ci winien na tyle dużo, abyśmy mogli rozejść się w pokoju. Powiedziałem wam wszystko, co miałem do powiedzenia. – Moglibyśmy wykorzystać twoją pomoc... – powiedziała Jaheira do wielkiego bykoczłowieka. Minotaur przytaknął, lecz rzekł – Wasza droga nie jest moją. – Przynajmniej powiedz nam, jak ich odnaleźć – nalegała Jaheira. – A musimy? – spytała Imoen. Skierowała na Abdela pytające spojrzenie. Wielki najemnik wzruszył ramionami. – Wydaje mi się, że musimy. Nie możemy tego odpuścić. Zresztą jestem mu coś winien za ten rytuał oraz dziwne porwania tu i tam. – Łatwa jest dół na droga – odezwał się szaleniec, który zajmował się zakładaniem z powrotem miedzianej wstęgi na głowę. – Czaszka wisi których na, drzwi do dojdziecie nie dopóki, rozwidleniu pierwszym na lewo w razy trzy skręćcie i prawo na korytarzem prostu po idźcie. – Rozumiesz to? – Abdel spytał Jaheirę. Druidka przytaknęła, wsłuchując się uważnie we wskazówki szaleńca.

– Ich chcecie nie – ciągnął. – Nietoperz martwy jest przybity którymi nad, drzwi przez przejdźcie i je omińcie. Rampy do was doprowadzą. – Wiecie co? – powiedziała Imoen. – To nie sprawia, że czuję się lepiej. – Prawo na drzwi trzecie znajdźcie i, szła będzie jak, daleko tak dół na nią zejdźcie – kontynuował szaleniec. – Dół na droga długa będzie dalej. – Mogę sobie wyobrazić – palnęła Imoen, a Abdel zmierzył ją stanowczym spojrzeniem, które zignorowała. – Podmroku do dotrzecie kiedy – dokończył szaleniec – wiedzieć tym o będziecie. – Jedno pytanie – rzekła Imoen, patrząc bezpośrednio na Jaheirę. – Czy to całe Suldanesselar jest tego warte? – Spędziłam tam sporo czasu – powiedziała Jaheira. – Tam nauczyłam się być druidką. – Wezmę to za two... Imoen przerwało wycie szaleńca, który wydawał się podskoczyć na stole. – Imoen! – wrzasnął ostrzegawczo Abdel, jednak dziewczyna była już w trakcie odskakiwania. Szaleniec nie podskoczył tak naprawdę na stole – został podniesiony. Ze stropu zwiesiły się podobne do lin, pokryte paskudnym śluzem macki i owinęły znieruchomiałego nagle i zesztywniałego obłąkańca. Abdel, Jaheira, Imoen oraz minotaur spojrzeli jednocześnie w górę i ujrzeli źródło tych macek. Minotaur zawarczał coś w swoim gardłowym języku. Z sufitu, nad stołem szaleńca, zwisała wielka, podobna do robala bestia, składająca się z cielistych, okrągłych worków. Jej głowa miała kształt cebuli i wyrastało z niej mrowie macek. – Co to, na dziewięć piekieł, jest? – spytała Imoen, cofając się szybko, by oddalić się od tej istoty. – Pełzacz gnilny – odrzekli jednocześnie Abdel, Jaheira i minotaur. Ze wszystkich rzeczy Abdel był najbardziej zdumiony wysokością stropu. Przypomniał sobie, że minotaur przeskoczył nad nim. Stwór miał dwa metry czterdzieści, a Abdel dwa metry dziesięć, więc sufit musiał być wysoko nad nimi. W pobliżu rogu posępnego stropu widział dziurę, przez którą przelazła najwyraźniej gigantyczna bestia. Słyszał o takich istotach. Przemierzały one najgłębsze jaskinie i lochy, czyszcząc je z pozostałości martwych ciał oraz efektów ubocznych bitew. Ta najwyraźniej pomyliła szaleńca z rannym. – Mi – jęknął szaleniec – pomóżcie. Minotaur wskoczył na stół i zamachnął się toporem, wyciągając wysoko rękę. Jedna z macek upadła z mokrym plaskiem na stół, a minotaur zręcznie uniknął spryskania przez paraliżującą truciznę, która ją pokrywała. Pełzacz gnilny wydał z siebie syk i wycofał się do ciemnego otworu w pobliżu stropu, ciągnąć za sobą sparaliżowanego szaleńca. – Nie będzie mi potrzebna wasza pomoc – powiedział minotaur. – Idźcie swoją drogą. Bykoczłowiek nie czekał, by sprawdzić, czy Abdel i kobiety posłuchali go. Podskoczył,

chwycił się jedną ręką krawędzi otworu i przeszedł przez niego, zanim jeszcze Abdel zdołał dojść do stołu. Kładąc mu rękę na ramieniu, Jaheira powstrzymała go przed pójściem dalej. – Suldanessellar – rzekła. – Irenicus. Abdel spojrzał na nią i przytaknął, po czym popatrzył jeszcze raz na ciemny otwór i spytał – Zrozumiałyście te opaczne wskazówki? – Ja nie – przyznała Imoen. – Tak sądzę – odparła Jaheira. – No to chodźmy – powiedział Abdel.

Rozdział trzynasty

Stwory zamierzały zjeść ich żywcem, co do tego Abdel był pewien. Nie wiedział natomiast, czym dokładnie były i jak miał je zabić. – Co to za istoty?! – wrzasnęła Imoen. – I jak mamy je zabić?! Dziewczyna wspięła się zwinnie na czubek gładkiego stalagmitu, zręcznie uchylając się przed kłapiącą paszczą, ścigającej ją dziwacznej bestii. Abdel zwracał jedynie marginalną uwagę na tę nie najlepszą sytuację Imoen. Sam miał podobną. Jeden ze stworów rzucił się na niego i Abdel uchylił się na lewo, podnosząc szybko rękę i chwytając potwora pod kłapiącą żuchwą, po czym odtrącając go, zanim zdołał odgryźć mu twarz. Stwory zaatakowały ich podczas jednego z krótkich i nieczęstych odpoczynków na drodze przez, wydawać by się mogło, nieskończony tunel ciągnący się głęboko pod ziemię. Istoty wyglądały jak węże lub robaki o grubych ciałach, jednak z tego, co było widać, składały się z kamienia. Ich dziwna skóra była twarda – szeroki miecz Abdela zaledwie drasnął wroga przy tych kilku razach, kiedy to udało mu się pomyślnie zaatakować – i miała kolor oraz fakturę otaczających ich skał. Choć poruszały się falistymi, wężowymi ruchami, większość ich mobilności wydawała się pochodzić z dwóch względnie ludzkich rąk, wyrastających z wężowych ciał tuż za guzełkowatymi głowami. Dwoje chłodnych, czarnych oczu lśniło w świetle naprędce zrobionej pochodni Imoen. Pod oczyma znajdowała się proporcjonalnie wielka paszcza, otoczona trójkątnymi zębami. Po sposobie, w jaki światło odbijało się od tych kłów, Abdel mógł stwierdzić, że są ostre jak brzytwa. Głos Jaheiry odbił się głośnym echem po całej jaskini. Abdel rozumiał jedynie nieliczne słowa. Zerknął na nią, gdy obracał się, by odrzucić kamiennego robaka od siebie, i zobaczył, że druidka wciąż stoi spokojnie, z zamkniętymi oczyma, śpiewając coś, co musiało być jakąś modlitwą do jej bogini. Abdel odwrócił się, akurat w porę, by ujrzeć, jak stwór zatrzaskuje paszczę na jego piętach. Podskoczył wystarczająco szybko, by uniknąć ciosu, opadł jednak na zaokrągloną sylwetkę istoty. Poślizgnął się i rozrzucił ręce, by nie upaść. Potwór odsunął się, gdy Abdel trafiał w kamienną podłogę. Zadzwoniło mu w uszach i nie był pewien, czy Jaheira

skończyła się modlić, czy też ogłuchł. Podniósł wzrok, a Jaheira otworzyła oczy. Kolejny z potworów rzucił się na nią, a ona odsunęła się gwałtownie. W jej ruchu było coś, co wydawało się Abdelowi nieprawidłowe. Jaheira poruszała się trochę szybciej niż dotąd, a stwór wydawał się być wolniejszy od swoich towarzyszy. Abdel nie miał czasu, by przemyśleć to dziwne odczucie. Jego potworny przeciwnik znów się na niego rzucał. Abdel odtoczył się na prawo, a istota przemknęła obok niego, jakby nagle oślepła. Abdel uśmiechnął się na pokaz słabości stwora i uderzył ją mocno w czubek głowy rękojeścią miecza. Istota wydała z siebie przenikliwy świst, który Abdel instynktownie uznał za oznakę bólu. Wyciągnął z tego korzyści i wskoczył stworowi na grzbiet. Potwór był równie długi jak Abdel wysoki, a gdy najemnik owinął go silnym ramieniem, nie czuł ciepła. Istota naprawdę była zrobiona z żyjącego kamienia. Za nim rozległ się pełen bólu, zbyt ludzki krzyk, który wywołał Abdelowi na grzbiecie dreszcze. Jedna z jego towarzyszek padła. Wrzask zahaczał o skraj paniki, którą Abdel zbyt wyraźnie zauważał. Którakolwiek z nich to była, najemnik był pewien, że była martwa. – Imoen! – wrzasnęła Jaheira, po czym jęknęła, kiedy robal, przed którym wciąż starała się uchylać, rzucił się na nią znów i niemal trafił. Abdel przeciągnął ostrzem swego miecza po oczach kamiennego robaka i uradował się widząc, jak pękają, wylewając ciemnoszarą, wodnistą, ropną ciecz. W tunelu rozszedł się ostry zapach i istota zadrżała w chwycie Abdela. Pozwolił jej się z siebie zrzucić i wykorzystał przyspieszenie, by się trochę od niej oddalić. Trafił w ciepłe, mokre miejsce na podłodze i przejechał trochę dalej niż chciał, otrząsnął się jednak na czas, by ujrzeć, jak stwór rzuca się na niego. Abdel nakarmił potwora całą długością swego miecza i poczuł satysfakcję, jak do strumienia czarnej krwi dołączyły śmiertelne spazmy kamiennego robaka. – Abdel! – zawołała ostro Jaheira. – Mój! Najemnik poderwał się na nogi, wyszarpując miecz z gardzieli martwego stwora i odwracając się w stronę głosu Jaheiry. Cofała się, zwinnie unikając ociężałych ataków robala. Abdel podbiegł do niej i zamachnął się na odlew, próbując odciąć mu głowę. Robak wygiął się, przewidując atak, jednak nie na tyle szybko, by go uniknąć. Modlitwa, jaką złożyła Jaheira, była najwyraźniej źródłem tej jakże korzystnej przewagi. Miecz Abdela wbił się w skaliste ciało żuchwy stwora. On również wrzasnął z bólu, a Abdel stęknął, uśmiechając się, gdy ciął grubą skórę. Żuchwa kamiennego robaka odpadła z trzaskiem w strumieniu szarej cieczy. Stwór cofnął głowę w tył i na bok, a Abdel, pochylony po ciosie, nie mógł odsunąć się jej z drogi. Krwawiąca głowa uderzyła w szeroką pierś Abdela, odtrącając go mocno do tyłu. Abdel, oszołomiony, podniósł wzrok, ale nie zobaczył niczego poza żółtą mgiełką. Coś wydawało się uderzyć go w pierś i ciało zalała mu fala bólu. – Imoen – powiedziała cicho Jaheira, a głos drżał jej od troski.

Abdel wstał, gdy zaczął mu wracać wzrok Przeszedł nad drgającym, pozbawionym żuchwy kamiennym robakiem, gdy ten kończył dogorywać. Potykając się, pobiegł do Jaheiry, idącej wokół stalagmitu. Słyszał więcej robaków pełzających w mroku. Obok podstawy skalnej kolumny leżała Imoen, łapczywie wciągając powietrze, jakby tonęła. Jaheira przyklęknęła obok niej i zaczęła się modlić. W jednej dłoni trzymała mały kamień, który zawsze miała przy sobie, drugą zaś przejechała ostrożnie po ranie, rozsmarowując pieniącą się, karmazynową krew po rozdartym torsie Imoen. – Na czarnych bogów – mruknął Abdel. – Ona została... do połowy... zjedzona. Oczy Imoen wpatrywały się w rozciągającą się nad nimi ciemność w milczącej i kurczącej mięśnie agonii. Głos Jaheiry wzniósł się w podobnej do pieśni modlitwie i Abdel pomyślał, że widzi słaby, niebieskoszary blask wokół palców tej dłoni, którą przyciskała teraz mocno do rany. Kolejna fala bólu spowodowała, że zachwiał się do tyłu. Jaheira nie podniosła na niego spojrzenia. Cofnął się o krok, po czym przewrócił się i odtoczył od kobiet. W ciemności, nie więcej niż kilka kroków od niego, zaczęły się zbierać kamienne robaki. *** Jaheira poderwała nagle dłoń z ostatnim wykrzyczanym słowem i jej modlitwa zakończyła się. Imoen wciągnęła urywany, głęboki oddech i zdołała usiąść. Druidka, z dłonią pokrytą krwią dziewczyny, pchnęła ją delikatnie w dół. – Musisz odpocząć – powiedziała jej Jaheira. Imoen położyła głowę na gładkim kamieniu i uśmiechnęła się. Jaheira odwzajemniła uśmiech, po czym spojrzała na Abdela i rzekła – Musimy zostać tu przynajmniej kilka godzin, jednak, dzięki nie kończącej się nigdy łasce Mielikki, ona... Abdel? Obróciła się w fali obrzydliwego przerażenia, zdając sobie sprawę, że nie widzi go w ciemności. – Abdel? – zawołała znów. Odpowiedział jej nieludzki ryk, który odbił się ogłuszającym echem od wnęk w jaskini, powodując, że półelfka przycisnęła dłonie do delikatnie zaostrzonych uszu, by nie pękły jej bębenki. – Abdel! – wrzasnęła Jaheira, a jej głos zatonął nie tylko w dzwonieniu w uszach, lecz również w grzechocie kamiennych robali – otaczających ją zewsząd – przemieszczających się szybko do zdobyczy. Usłyszała, jak Imoen szepcze – To znów się dzieje. *** Wszystko co było istotą Abdela Adriana, zniknęło w szalejącym wirze wściekłości, żądzy krwi oraz dzikiej, zabójczej manii. Jego ciało wykrzywiało się – czuł to i bolało go to. Znów się zmieniał. Nie wiedział dokładnie, co się z nim dzieje, w jaki sposób to się z nim dzieje,

czy dlaczego to się z nim dzieje. Mógł to czuć i doświadczać jedynie przez pierwszych kilka chwil, po czym wszelka świadomość została zastąpiona czysto morderczymi impulsami zrodzonego z Bhaala demona, którym się stał. Wcześniej wszystko przed nim było ciemnością, teraz mógł wyraźnie widzieć kamienne robaki. Jego perspektywa przesunęła się zdecydowanie w górę, choć nie miał możliwości, by zrozumieć dlaczego. Sięgnął po jednego ze stworów, zapomniawszy całkowicie o czymś tak mizernym i nieskutecznym jak miecz, i trzymał go z łatwością w wielkim, silnym uchwycie. Kiedy ścisnął, poczuł, jak podobna kamieniowi skóra pęka i zalewa go krew potwora. Ryknął w zidiociałej przyjemności i skierował uwagę ku kolejnemu robakowi, a później ku następnemu. Rozrywał ich kamienne ciała, jakby były zrobione z bibuły. Kiedy niektóre z nich odwróciły się do ucieczki przed zdobyczą, która stała się drapieżcą, Abdel ruszył szybko za nimi. Chwycił jednego za czubek ogona i cisnął nim w pozostałych. Kamienne robaki zaczęły go gryźć, jednak ich zęby zaledwie stukały o krawędzie tego, co kiedyś było jego łydkami, teraz wszak były bliżej kostek. Zabijał je z czystej radości i nie pozwolił ani jednemu kamiennemu robakowi uciec żywcem. Kiedy ostatni leżał, wijąc się u jego przekształconych stóp, brocząc ciemną krwią na chłodną podłogę jaskini, Abdel znów wrzasnął. Tym razem brzmiało to bardziej jak jego, rzeczywisty ludzki głos, a ciało zadrżało w kurczącej całą jego sylwetkę konwulsji, powodującej, że wzrok znów mu się zaćmił i stał się żółty. Upadł na podłogę jaskini. Oczy rozjaśniły mu się na tyle, by mógł dostrzec swą dłoń i znów zaczął wyglądać jak człowiek. Próbował wołać Jaheirę, jednak miał ściśnięte gardło. Powoli przekształcało się ono z powrotem w ludzkie struny głosowe. Wydobył z siebie urywany kaszel. – Abdel! – usłyszał wołanie Jaheiry, jej głos dochodził echem z dość daleka. Podniósł wzrok i przez zalewające mu twarz łzy ujrzał przyćmiony blask pochodni Imoen. Minęło kilka chwil, zanim wstał, trzęsąc się na uginających się nogach, w końcu jednak ruszył ku światłu. *** Odrzuciwszy na bok robaki stworzone z kamienia, gigantyczne żuki oraz stwory wyglądające jak stalaktyty, które co jakiś czas próbowały spaść na nich ze stropu, Abdel nie mógł sobie wyobrazić, w jaki sposób jakakolwiek myśląca istota była w stanie żyć w Podmroku. Nie było tu upływu czasu, nie licząc rytmicznego kapania wody lub osuwających się czasami kamyków. Abdel nie miał pojęcia, od jak dawna tu są. Zrobili pochodnie z twardych nóżek gigantycznych grzybów oraz strzępów własnych szybko kończących się ubrań. Zatrzymywali się na odpoczynek i czasami spali. Zaraz gdy któreś z nich budziło się,

budziło pozostałych i znów wyruszali. Była to ślepa egzystencja i cena, jaką przyszło im za nią zapłacić, była spora. Czcząca naturę Jaheira przez cały czas wydawała się zmęczona. Modliła się do Mielikki i otrzymywała odpowiedzi, choć było to dość niezwykłe miejsce, by czuć dotyk pani lasu. Mimo to Jaheira była równie ponura i cicha jak Abdel i choć szli ramię przy ramieniu kilometr za kilometrem, rzadko odzywali się. Imoen czuła się pod ziemią równie źle, jak każdy mieszkaniec powierzchni. Jeszcze przed tym jak niemal została zabita przez kamiennego robaka, ciągle oglądała się przez ramię, czuła na każdy odgłos czy podmuch chłodnego podziemnego wiatru. Znów odpoczywali, a Imoen, która była w stanie iść jedynie z pomocą Abdela lub Jaheiry, zapadła w głęboki sen. Jaheira zbierała grzyby. Jedynie ona miała jakieś pojęcie, co mogło być jadalne, a co śmiertelną trucizną. Abdel przeglądał okolicę w poszukiwaniu śladów kamiennych robaków lub jakichkolwiek innych nieprzyjemnych mieszkańców Podmroku. Ujrzał kilka punkcikowatych światełek w ciemności. Wziął je za oczy wiecznie obecnych szczurów, które zawsze trzymały się poza zasięgiem blasku pochodni. Odczuł dziwną ulgę z obecności futrzastych gryzoni. Wiedział, jak postępować ze szczurami. Kiedy wrócił do wielkiego stalagmitu, przy którym Jaheira chciała zatrzymać Imoen przez jakiś czas, zobaczył, że półelfka zebrała sporą ilość miejscowych grzybów. Abdel skrzywił się na ich widok i po raz setny pomyślał, czy nie spróbować zabić jednego z tych wielkich szczurów. Jaheira podała mu grzyb ze zmęczonym, lecz rozumiejącym uśmiechem, a on odsunął go. – Nie mogę już żyć na tym cholerstwie – powiedział jej. Wzruszyła ramionami, ugryzła grzyb i przeżuła kęs z obojętną miną. – Ten nekromanta, albo kimkolwiek jest, zrobił coś ze mną – rzekł Abdel. – Byłbym szczęśliwy, mogąc pozwolić mu odejść w pokoju tam, gdzie idzie, przynajmniej jeśli oznaczałoby to, że mogę raz na zawsze opuścić tę norę, ale on... – On ma plany co do ciebie – powiedziała mu z wyraźną pewnością Jaheira. – Musi mieć plany co do was obojga. Jeśli z jakiegoś powodu zamierza zaatakować Suldanessellar, może chce wykorzystać was jako jakąś broń. – Ale powiedziałaś, że nie może kontrolować mnie i Imoen – rzekł Abdel, kiwając głową w stronę śpiącej dziewczyny. – Co on chce zrobić... skłonić mnie, bym tam poszedł, a później mnie rozwścieczyć? Pozwolić mi spustoszyć to miejsce w postaci jakiegoś... czymkolwiek to jest? Jaheira wzruszyła ramionami, a jej twarz stała się mroczną maską strachu. – To mogłoby wystarczyć. – Wzdrygnęła się w widoczny sposób i dodała – Nie uwierzyłbyś co... Abdel wymusił uśmiech i powiedział – Znów dziedzictwo mojego ojca, jak sądzę. Jaheira przytaknęła.

Abdel westchnął i ugryzł z wahaniem grzyb. – Dlaczego Imoen? – spytał. – I jak? Jeśli ta... istota, ta siła, czymkolwiek jest, znajduje się już we mnie, sądzę, że muszę ją zrozumieć i uwierzyć w nią, wiedząc o sobie to, co wiem, ale Imoen? – Możesz musieć zaakceptować, że Imoen dzieli z tobą krew, Abdelu – powiedziała cicho Jaheira. Abdel westchnął. Byłaby to dość łatwa więź. Jeśli mnisi z Candlekeep wprowadzili pomiędzy siebie jedno z pomiotu Bhaala, by je obserwować, dlaczego nie drugie? Dlaczego nie córkę? Winthrop nie był bardziej ojcem dla Imoen niż Gorion dla Abdela. – Nie mówiłeś mi, jak nas znalazłeś – rzekła Jaheira. – Skąd wiedziałeś, że masz przyjść do tego domu wariatów? – To była Bodhi... – Abdel zaczerwienił się i odwrócił wzrok. Nie zastanawiał się... ale to był tylko sen, czyż nie? Nie został tak naprawdę dotknięty w ten sposób przez Bodhi, dotknięty przez... Jaheira wyglądała, jakby zamierzała coś powiedzieć, ale Abdel spojrzał na nią w taki sposób, że zachowała milczenie. Widziała, że Abdel o czymś myśli. Widział, jak ona to dostrzega i jej twarz się zmieniła, złagodniała jakby nawet mimo tego, że ściągnęła w dół kąciki ust. – Wampiry mają pewne moce, Abdelu – powiedziała. Potrząsnął w odpowiedzi głową, ale ona ciągnęła dalej – Niekoniecznie byłeś... – Przestań – rzekł zbyt głośno. – Proszę. – Powinniśmy wykorzystać, że Imoen potrzebuje odpocząć – powiedziała, nie patrząc na niego – i sami zrobić to samo. Abdel przytaknął, lecz ani on, ani Jaheira, nie poruszali się przez długi czas.

Rozdział czternasty

– Twoja skóra – powiedziała Bodhi, a jej oczy prześlizgiwały się powoli wzdłuż szczupłego ciała drowki. – Jest taka... Mogę cię dotknąć? Drowka uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami. Bodhi musnęła palcem jej policzek, a kobieta wychyliła się w stronę dotyku, uśmiechając się. Bodhi rozpoznała podtekst tego uśmiechu. Sama oferowała go w przeszłości, zazwyczaj tuż przed tym, jak uczyniła z kogoś wampirzego sługę. – Zadowolona? – spytała wesoło drowka Phaere. – Nie – odparła Bodhi, zabierając rękę – ale tej nocy są inne... priorytety. – Jest noc? – spytała Phaere, jednak ze zrozumieniem, że w każdej chwili może stać się coś strasznego. – Siła przyzwyczajenia – przyznała Bodhi. – Przepraszam. Drowka przeszła przez słabo oświetloną komnatę, jej obute w pantofelki stopy szemrały na chodniku z pajęczego jedwabiu. Odkorkowała karafkę z winem, podniosła kielich i wysunęła go do Bodhi, która potrząsnęła jedynie głową. – Nie boisz się mnie – rzekła Bodhi. – A powinnam? – Jestem wampirzycą – powiedziała bezpośrednio Bodhi. – To niepokoi innych. Phaere zaśmiała się, a dźwięk ten połaskotał uszy Bodhi w sposób, który był jednocześnie przyjemny i niepokojący. – Nie jestem „innymi”, Bodhi. Jestem drowką. – Mówisz tak, jakbyś była jedyną drowką. – A ty mówisz tak, jakbyś była jedyną wampirzycą. Bodhi przytaknęła pojednawczo i usiadła w głębokim fotelu, obitym dziwną, miękką skórą. Dotknęła obicia w ten sam sposób, w jaki wcześniej dotknęła atramentowoczarnej twarzy drowki. – Z halflinga – wyjaśniła drowka. – Bardzo droga. Bodhi wiedziała, że nie odsunąwszy się od obicia, zdała właśnie kolejny niezbyt subtelny

test. – Macie części lampionu – powiedziała Phaere, zmieniając temat. Bodhi przytaknęła i rzekła – Mój brat dotrzyma swojej części umowy, jeśli tylko ty to zrobisz. – Jestem drowką – powiedziała Phaere. – U nas wszystko to umowy. Jestem przynętą, czyż nie? Bodhi roześmiała się i przytaknęła. – I dzięki temu otrzymasz to, czego chcesz, Phaere. Drowka uśmiechnęła się, a jej fioletowe oczy rozbłysły. – Podoba mi się tu – rzekła Bodhi, a jej oczy prześlizgiwały się po bogato urządzonym pokoju, zatrzymując się na wysokim oknie wychodzącym na podziemne miasto. – Słońce nigdy tu nie świeci. – Raj dla wampirów – mruknęła Phaere. – Raj dla drowów – odparła Bodhi. Phaere spojrzała na nią ostro i rzekła – Nie zawsze byliśmy tu na dole. Bodhi odwzajemniła wzrok drowki. – Dostaniesz to, co ci obiecano, jeśli zrobisz to, co sama obiecałaś. – Mythal – rzekła Phaere. – Moc – zgodziła się Bodhi. – Wystarczającą, by zniszczyć twoją matkę, prawda? Phaere uśmiechnęła się i odwróciła. – Nie oczekuję, że zrozumiesz subtelności tej sprawy. To nie tylko matkobójstwo. – Oczywiście, że nie – powiedziała Bodhi, choć wiedziała, że dokładnie o to chodziło. *** Zaczęło się od mgły. Znajdowali się pod ziemią od niemierzalnej ilości czasu i popadli w pewną rutynę, cała trójka. Podmrok miał w sobie kilka niespodzianek, jednak można było mieć z nimi do czynienia po kolei. Przeżywali i parli dalej. W dziwnych odstępach znajdywali ślady Irenicusa i kogoś innego – wystarczająco często by wiedzieć, że są na dobrym tropie. Mgła była z początku jedynie kolejnym dziwactwem na ich drodze przez Podmrok. Była chłodna, niezbyt gęsta i nawet nie wydawała się nienaturalna. Niezbyt trudno było Abdelowi uwierzyć, że nawet Podmrok ma swoje zmiany pogody. Parli dalej, może z trochę większą ostrożnością. Wszyscy troje starali się trzymać bliżej siebie, by nie zgubić się we mgle. – Trudno mi w to uwierzyć – powiedziała Imoen – że to jest przypadkowe. Wydobrzała z niemal śmiertelnej rany, lecz nie całkowicie. Jej twarz była wysączona z kolorów, może trochę zmizerniała. Niemal przez cały czas wydawała się szara i zmęczona. Jaheira modliła się nad nią i pomagało trochę, jednak nie na tyle, by można to nazwać

lekarstwem. – Muszę przyznać – odparła Jaheira – że to wychodzi trochę poza moje doświadczenie, nie sądzę jednak, żebyśmy musieli panikować. Abdel wyciągnął swój szeroki miecz i uśmiechnął się. – Postaram się nie panikować, jednak jeśli coś wykorzystuje mgłę jako osłonę... – Tu może być niebezpiecznie – nieznajomy głos odbił się echem we mgle. Abdel zatrzymał się, ustawiając wygodnie stopy, gotowy na wszystko, nawet pomimo tego, że głos należał najwyraźniej do młodej kobiety i nie brzmiał groźnie. – Tam – powiedziała Imoen, wskazując na wirujące serce mgły. Była to dziewczyna nie dobiegająca jeszcze dwudziestu lat. Była piękną blondynką, o rysach tak doskonałych, że wyglądała niczym jakaś netherilska rzeźba – życzliwi ludzie mówili, że to niewolnicy upiększeni przez magię, a następnie na zawsze obróceni w kamień. Była odziana w zwyczajną, białą togę, a w niemal białe włosy wpleciony był cieniutki srebrny łańcuszek. Jej oczy były kryształowobłękitne i błyszczały w słabym świetle pochodni. – Nie musicie się mnie bać – rzekła. – Nazywam się Adalon. – Nie boję się ciebie – powiedział jej Abdel. – Ale trudno jest mi uwierzyć, że taka dziewczyna jak ty po prostu spaceruje sobie tutaj, otoczona mgłą, niedbale przechadzając się po Podmroku niczym... Przerwała mu śmiechem, który wskazywał na mądrość większą, niż mógłby zdradzać jej wiek. – Niewiele umyka twojej uwadze, prawda Abdelu Adrianie, synu Bhaala, zbawco Wrót Baldura? – Dlaczego ciągle jestem tak nazywany? – spytał Abdel. Był to jego sposób na zapytanie się, skąd mogła o nim wiedzieć. – Pracujesz z Irenicusem – założyła na głos Imoen. Na pół uderzenia serca piękne rysy Adalon przecięło zniecierpliwienie, po czym uśmiechnęła się i rzekła – Nie za milion lat, Imoen. – Ale znasz nas – powiedziała Jaheira. – Czekasz tu na nas. Powiedz nam, czego chcesz. – Chcę wam pomóc – rzekła. Abdel westchnął i podszedł bliżej do niej, wciąż trzymając miecz w ręku. Nie wydawała się ani trochę wystraszona. – Sami nie jesteśmy pewni, jak możemy sobie pomóc – powiedział. – Kim lub czym jesteś i co chcesz z nami zrobić? Co Irenicus chce z nami zrobić? Przed jego oczyma przebiegł żółty błysk i dziewczyna wydawała się w jakiś sposób go dostrzec. – Uspokój się, Abdelu – rzekła Adalon. – On cię zmienił. Wyciągnął na zewnątrz to, co było wewnątrz ciebie – co ty, z pomocą Jaheiry, zdołałeś utrzymać głęboko w sobie. Krew twojego ojca napędza jego awatara i jeśli na to pozwolisz, zatracisz się na jego rzecz.

– Dlaczego? – spytała Jaheira. – O to musicie spytać Irenicusa – powiedziała dziewczyna. – Jestem pewna, że wkrótce będziecie mieć po temu okazję, przynajmniej Abdel. Irenicus ma plany wobec Suldanessellar, a ja od dawna jestem przyjaciółką tego miasta. Nie chcę, by jego mieszkańców spotkała krzywda. Mogę pomóc wam im pomóc, pomóc wam pomóc sobie i pomóc wam dostać się do Irenicusa. Jeśli otrzyma on to, czego chce, Abdel straci swą duszę, Imoen stanie się nicością, Suldanessellar legnie w ruinach, a Irenicus będzie nieśmiertelny. Nie jest to świat, w którym chciałabym żyć. – Czym jesteś? – spytała Imoen. – Gdybym powiedziała ci, że jestem smoczycą – rzekła dziewczyna, zwracając się lekkim skinieniem głową do Imoen – uwierzyłabyś mi? Imoen wypuściła powietrze, jednak nie odwracała wzroku. – Jakiś czas temu przestałam wybierać, w co wierzę, dziękuję bardzo. – Czego chcesz w zamian? – wtrącił się Abel. Jeśli w jego kontaktach z innymi, nieważne czy ludźmi, elfami, smokami, synami martwych bogów, istniał jakiś stały element, było to coś, co Gorion zwykł nazywać quid pro quo. – Drowy z Ust Natha ukradły moje jaja – powiedziała Adalon. – Chcę je z powrotem. Abdel westchnął i cofnął się o krok od niej. – To szaleństwo. To wszystko jest szaleństwem – rzekł. – Jaja? – spytała Jaheira. – Masz... jaja? – Powiedziałam ci, że jestem smoczycą, a ty mi nie wierzysz, druidko? – zapytała Adalon, a w kącikach jej ust igrał przebiegły uśmiech. – Chodźcie tą drogą, będzie tam więcej miejsca. Z tymi słowy dziewczyna odwróciła się i wślizgnęła za skalne wypiętrzenie, znikając z pola widzenia. Jaheira zamierzała za nią podążyć, jednak Abdel podniósł dłoń, by ją zatrzymać. – Powiedz mi proszę, że z nią nie pójdziesz – powiedział. – Jeśli to nie jest pułapka, to jestem... – Daj spokój, Abdelu – rzekła zmęczonym głosem Imoen, mijając ich oboje i idąc za tajemniczą dziewczyną. Jaheira rzuciła Abdelowi zrezygnowany uśmiech i prześlizgnęła się obok jego ręki. Zza zakrętu dobiegał odgłos, jakby ktoś pocierał skórą o kamień, jednak na tyle głośny, że mógł być całą armią odzianych w skóry żołnierzy, czołgających się po podłodze. – Zamierzasz wejść do legowiska smoka – Abdel powiedział do oddalającej się Jaheiry. – W najlepszym przypadku. – Gdybym chciała cię zabić, synu Bhaala – zza rogu zagrzmiał głos Adalon – już byłbyś martwy. – Jej głos był głośniejszy, głębszy – ten sam, ale w jakiś sposób większy.

Abdel podążył za Imoen i Jaheirą. Gdy wyszedł zza wypiętrzenia, niemal wpadł na plecy Jaheiry. Zanim zdołał coś powiedzieć, zobaczył powód, dla którego półelfka zatrzymała się tak gwałtownie. Powiedzieć, że smoczyca była największą żyjącą istotą, jaką kiedykolwiek widział Abdel, nie byłoby żadną przesadą. Jej ciało po tysiąckroć odbijało światło pochodni Imoen. Miała srebrną skórę, wypolerowaną do wysokiego połysku, falującą mięśniami i ciasno splecionymi łuskami. Namacalne uczucie potęgi, które wypływało z tej istoty, skutecznie paraliżowało całą trójkę niewielkich osób, które stały przed nią. Adalon była stworzeniem o boskim pięknie. – Ocalicie Suldanessellar – jej głos rozlał się po jaskini z gardła ośmiokrotnie przewyższającego długością wzrost Abdela. – Pokażę wam drogę do Ust Natha. Odnajdziecie moje jaja i przyniesiecie mi je. Pokrzyżujecie tam plany Irenicusa i powstrzymacie armię drowów przed najechaniem na doliny Tethir. Wrócicie do mnie, a ja wyprowadzę was z tej zapomnianej przez bogów nory w ziemi. Stawisz czoła Irenicusowi i odzyskasz od niego swoją duszę, nawet jeśli to zaprowadzi cię do piekła. Wiesz, że nie masz żadnego wyboru, Abdelu Adrianie, synu Bhaala, marionetko zła, narzędzie dobra. – Wiem – wyszeptał Abdel. – Wiem. Smok podniósł się na tylnych łapach, a wszyscy troje instynktownie cofnęli się do tyłu. – Nie wejdziecie do Ust Natha, wyglądając w ten sposób – rzekła smoczyca. Masywne stworzenie zaintonowało strumień niezrozumiałych sylab i ramiona Abdela napięły się pragnieniem zaatakowania smoczycy, zanim rzucany przez nią czar spali go na popiół. Wypowiedziawszy tajemne słowa, smoczyca zamachała nad ich głową wielką łapą o srebrnych pazurach i Abdel poczuł, jak jego skóra pełza. Uczucie to było bardziej niż trochę niepokojące. Spojrzał w dół, spodziewając się pokrywających go insektów, jednak to, co ujrzał, jeszcze bardziej wyprowadziło go z równowagi. Jego skóra nabrała koloru obsydianu. Poparzył na Jaheirę, która oglądała swoje ręce. Ona również stała się czarna, a jej uszy, niegdyś delikatnie spiczaste, teraz były na końcach zaostrzone niczym igły. Włosy zmieniły kolor na białe, a oczy stały się fioletowe. Imoen parzyła na swą koszulę, marszcząc czarne jak noc czoło. – To... – powiedziała Imoen. – To po prostu... – Wyglądacie jak drowy, brzmicie jak drowy, jesteście w stanie rozumieć język drowów – rzekła z przekonaniem smoczyca (wszystko mówiła z przekonaniem). – Będziecie mieć dostęp do miasta... jednak tylko na krótko. Czar wyczerpie się po... – To jest takie złe – powiedział Abdel. – To jest szalone. Wszyscy powinniśmy się znaleźć z powrotem w tym domu wariatów. – Abdelu... – rzekła Jaheira, a w jej glosie zabrzmiało ostrzeżenie. Abdel westchnął i przez chwilę zastanawiał się, czy nie zachować milczenia, czy nie pogodzić się z tym wszystkim, czego najwyraźniej pragnęła od niego Jaheira.

– Nie – powiedział, odwracając się plecami do smoczycy. – To jest śmieszne. Dlaczego to w ogóle robimy? Zamierzamy wmaszerować po prostu do miasta drowów... miasta drowów... ponieważ mieliśmy szczęście natknąć się na smoczycę, która mówi nam, że tak powinniśmy zrobić, abyśmy mogli pokonać plany kogoś, kto jeśli chodzi o nas, już został pokonany. Jesteśmy razem. Mam, czego chciałem. A więc ten Irenicus zamierza zaatakować jakieś elfie miasto, w którym i tak nie byłbym mile widziany. Brzmi to bardziej na ich problem niż mój. – Abdelu – rzekła Jaheira, zniecierpliwionym lecz uprzejmym głosem. – Wiem, że tak naprawdę w to nie wierzysz. Nie możesz pozwolić, aby Irenicus robił co chce z niewinnymi. – A co z tą całą sprawą Bhaala? – spytała Imoen. – Myślisz, że to dobrze, abyśmy sobie od czasu do czasu zmieniali się w bezmyślne, mordujące potwory? – Jest bardzo mało czasu na... – zaczęła smoczyca. – Więc myślisz, że on to odwróci, jeśli go znajdziemy? – zapytał Abdel. – Nawet gdybyśmy jakoś przekonali go do tego, pewnie nie wiedziałby, jak to zrobić. Nie jestem nawet przekonany, czy to była jego robota. Moja krew zdradziła mnie na wiele więcej sposobów przy bardzo niewielkiej pomocy z zewnątrz. Abdel odwrócił się do Jaheiry i powiedział – Chciałaś, żebym się zmienił, więc się zmieniłem. Teraz chcesz, żebym poszedł się zemścić. Pójdziemy za Irenicusem do tego elfiego miasta, a co potem? Zabijemy go? Poprosimy go, żeby odwrócił ten rytuał? Będziemy go o to błagać? – Będę więcej niż szczęśliwa, mogąc go zabić – zaproponowała Imoen – jeśli ty nie chcesz. Abdel przykucnął i złożył głowę w dłoniach. – To go zabijmy, ale czy musimy... Nie widział, jak smoczyca wciąga głęboki, pełny oddech, przestał jednak mówić, gdy podmuch lodowatego powietrza wręcz go uniósł. Głębiej w jaskini rozległa się seria wrzasków. Abdel przetoczył się, a kawałki szronu opadały z niego niczym płatki śniegu. Odwrócił się w kierunku krzyków i ujrzał tuzin sylwetek dosłownie zamarzniętych w miejscu. Za nimi kolejny tuzin rozproszył się pomiędzy stalaktytami. Światło pochodni było słabe, jednak Abdel nie potrzebował więcej niż sekundy, by uświadomić sobie, że owe sylwetki są drowami.

Rozdział piętnasty

Abdel widział setki osób zabijanych na setki różnych sposobów, jednak obserwowanie jak srebrna smoczyca Adalon szaleje wśród drowów, przechodziło wszystko, co mógłby sobie wyobrazić. Ogromne stworzenie posuwało się do przodu równie szybko, jak jaszczur o wielkości stanowiącej jego jedną tysięczną. Po drodze roztrzaskało sześciu zamarzniętych drowów, a Abdel mógł jedynie odskoczyć na bok. W jaskini odbił się echem odgłos wystrzeliwanych kusz i Abdel uznał, że widział, jak przynajmniej jeden mały bełt odbija się od lśniących, srebrnych łusek Adalon, jednak smoczyca nawet się nie wzdrygnęła. Usłyszał wiele wyciąganych mieczy i to przypomniało mu, by wyjąć własny. Kiedy ujrzał swoją dłoń, czarną dłoń, przystanął na moment. Adalon podniosła jednego drowa wojownika – mężczyznę w lśniącej kolczudze – i ścisnęła go tak mocno, że oczy wybałuszyły mu się, zanim zginął jako krwawy strzęp z pogruchotanymi kośćmi. Adalon cisnęła go na podłogę jaskini w krwawej stercie, przed którą musiał uskoczyć jeden z jego towarzyszy. W pobliżu smoczej głowy eksplodowało coś niczym kula ognista lub jakiś inny wyraźnie magiczny ogień, jednak ona się tylko podrapała i odrzuciła na bok drowa, który rzucił czar. Nieskuteczny mag trafił w ścianę jaskini wystarczająco mocno, by głowa pękła mu niczym jajko. Abdel spojrzał na gromadę rozpraszających się szybko drowów i zobaczył, jak jeden z nich odwraca się od smoczycy. Drow nawiązał kontakt wzrokowy z Abdelem i najemnik skierował się do mijającej go stopy wielkiego jaszczura, jakby zamierzał ją zaatakować. Coś mówiło Abdelowi, że i tak nie przeciąłby srebrnych łusek stworzenia, ale iluzja wydawała się działać. Kiedy znów zerknął na drowa, kiwał głową, odwracając się do ucieczki. Grupka drowów wojowników zamierzała uciec wraz z nim, jednak pchnął ich z powrotem do smoczycy i rzucił się za skalne wypiętrzenie. Mrożący dech smoczycy opadł na wojowników falami lśniącego szronu i zamroził obydwu w pół krzyku. Stali się tak zimni, że gdy smoczyca zamachnęła się w ich stronę ogonem, roztrzaskała ich, jakby byli zrobieni z

dmuchanego szkła. Idźcie! – w głowie Abdela zagrzmiał głos należący do Adalon. – Wasza trójka musi iść – nie macie za dużo czasu. Znajdźcie tego drowa, przywódcę, i wróćcie z nim do Ust Natha. Idźcie! Jaheira chwyciła Abdela za ramię i choć wiedział, że to ona, mimo to był zaskoczony jej wyglądem. Była teraz mrocznym elfem w każdym calu, podobnie jak on i Imoen. *** – Byliśmy oddziałem zwiadowczym – powiedział Abdel, zakładając, że nawet jeśli to nie podziała, wciąż będzie najprawdopodobniej w stanie zabić samotnego drowa. Mroczny elf skinął głową i westchnął, siedząc na nierównej, kamiennej podłodze w ciemnej jaskini niczym opróżniony do połowy worek ziarna. Abdel popatrzył na Jaheirę, która spoglądała na niego z ledwo ukrywanym zdumieniem. Wiedział, że nigdy nie zdobyłby się na to, by powiedzieć jej, że podstęp był sporym ryzykiem. Drow skulił nogi do pozycji, która Abdelowi wydawała się bolesna. Spomiędzy warg mrocznego elfa wydostało się westchnienie – bardziej powolny, miarowy wydech. Jego oczy były zamknięte i było oczywiste, że nie tylko stara się uspokoić, lecz że mu się to udaje. – Kto dowodzi? – spytał mroczny elf, otwierając oczy i patrząc bezpośrednio na Jaheirę. Druidka zerknęła na Abdela, a drow podążył za jej spojrzeniem. Zmarszczył brwi i wydawał się zakłopotany. Abdel miał zamiar ogłosić swoje przywództwo nad drużyną, uświadomił sobie jednak, że z jakiegoś powodu drow uważa to za niezwykłe. Abdel spojrzał na Imoen i kiwnął leciutko głową. Znali się wystarczająco długo i Abdel wiedział, że uda jej się zrozumieć, co dzieje się pomiędzy nimi a ich pełnym rezerwy nowym przyjacielem. – Ja – powiedziała Imoen, w nowej skórze jej głos zabrzmiał dostojnie. Drow skinął głową i rzekł – Jestem Solausein, drugi po Phaere. Imoen nie miała pojęcia co odpowiedzieć, więc tylko kiwnęła głową. – Zostałem wysłany, żeby zabić smoka – oznajmił Solausein. Imoen zerknęła na Abdela, po czym powiedziała – My zostaliśmy wysłani, by zaoferować mu jeszcze jeden układ. Abdel nie mógł nie poczuć iskry dumy. Imoen naprawdę potrafiła sprostać sytuacji. – Cóż – rzekł drow – z całym należnym szacunkiem, ale wygląda na to, że Phaere założyła, iż wam się nie powiedzie. – Czy założyła, że wam również? – powiedziała Imoen, podniósłszy jedną brew. Drow spojrzał na nią ostro, lecz szybko odwrócił wzrok. Wstał jednym płynnym ruchem. Abdel musiał mocno się starać, by powstrzymać się przed wyciągnięciem miecza. Solausein nie zaatakował jednak. Jego wzrok pozostał utkwiony w ziemi. – Powinniśmy wrócić do Ust Natha – powiedział, nie patrząc na nich. Imoen uśmiechnęła się do Abdela i odezwała się do drowa – Ty obejmij szpicę.

*** – Wszystko to dla taktyki dywersyjnej – powiedziała Phaere, wpatrując się w wysoki łuk dokończonej bramy. – Powiem jedną rzecz na rzecz ludzi: myślicie w wielkiej skali. Bodhi spojrzała na nią chłodno i rzekła – Nie byłam człowiekiem od bardzo dawna, młoda opiekunko. Phaere odwróciła się do wampirzycy i uśmiechnęła, pozwalając, by jej wzrok przesuwał się powoli w górę wzdłuż szczupłego, odzianego w skórę ciała Bodhi. – Pozostaję poprawiona – powiedziała. Bodhi pozwoliła drowce spojrzeć na siebie. Wampirzyca skierowała jej uwagę na bramę. Była wielka – zdecydowanie wystarczająco, by mogła przejść przez nią cała armia. Teraz była jedynie łukiem z gładkiego kamienia, wciąż jednak dawała poczucie potęgi, magicznej energii, którą Bodhi mogła czuć z oddali. Kiedy zostanie zaktywowana przez tuzin stojących obok drowów magów, otworzy zaklęte przejście przez przestrzeń i czas na powierzchnię, do miejsca, do którego Bodhi nigdy nie mogłaby wejść, nie mówiąc już o regimencie uderzeniowym drowów. – I to zadziała – rzekła Bodhi, upewniając się, że brzmi to bardziej jak ostrzeżenie niż jak pytanie. Phaere wciąż wpatrywała się w Bodhi, gdy powiedziała – Zadziała. Drowka odwróciła się ostatecznie i wykrzyczała imię. Czułe uszy Bodhi wychwyciły syczące szepty tuzina magów i coś powiedziało jej, by odwróciła się od bramy. Nastąpił błysk światła, które byłoby bolesne dla jej przyzwyczajonych do ciemności oczu. Phaere zakrywała swoje oczy dłonią. Kiedy Bodhi obróciła się z powrotem do bramy, było to niczym spoglądanie w pomarszczoną sadzawkę, która w jakiś sposób stała prostopadle do ziemi. Tam gdzie wcześniej mogła widzieć przez łuk zaokrąglone dachy i czubki wież Ust Natha, miasta drowów, teraz znajdowało się jedynie niebiesko-fioletowe migotanie. Rejestrowała również słyszalne brzęczenie. – Mówiłaś, że chcesz zobaczyć, jak działa – rzekła Phaere. Bodhi uśmiechnęła się do niej. – Twoja armia jest dobrze przygotowana – powiedziała wampirzyca, znów bardziej jak ostrzeżenie niż jak pytanie. – Jest przygotowana w takim stopniu, jakiego wymagamy, to prawda – odparła Phaere. – To wasze miasto elfów jest bardziej jak wioska. Moi odlegli kuzyni – wypowiedziała słowo „kuzyni” z niemałym zadowoleniem – uciekli w większej części do swego bezcennego Evermeet. Nie powinno być zbyt trudno ich pokonać. W końcu nie jest to coś, czego mogliby oczekiwać. Nie posyłamy armii na powierzchnię. Nigdy. – Istotnie – rzekła Bodhi, wciąż przyglądając się ścianie magii przed sobą. – To jest dokładnie to, na co liczyłam. Muszą zostać zaskoczeni i... zajęci, abyśmy mogli zrobić to, co

mamy zrobić. – Nie będę się trudzić pytaniem, co to dokładnie ma być – powiedziała Phaere. – Zresztą nie obchodzi mnie to tak naprawdę? Jeśli zdobędę mythal, możecie zrobić z Suldanessellar, co będziecie chcieli. Bodhi przytaknęła i rzekła – Dostaniesz swój mythal. Drowka szukała magicznego mechanizmu elfów – nazywanego mythalem. Bodhi nie rozumiała dokładnie, czym on był. Wszystkim, co potrzebowała wiedzieć, było to, że Phaere potrzebowała go tak bardzo, że poprowadzi regiment drowów wojowników do lasu Tethir, by go zdobyć. Fakt, że w Suldanessellar nie było mythalu i Irenicus nie miał zamiaru zdobywać go dla niej, był czymś, o czym Phaere będzie musiała się sama dowiedzieć. Do czasu kiedy tak się stanie, Irenicus skończy z tym, co sam musiał zrobić, i już dawno znikną, pozostawiając elfy oraz drowy, by same załatwiły resztę – pozostawiając je, by pozabijały się nawzajem. – Osoby, które podążały za nami, wkrótce tu będą – powiedziała Bodhi. – Widziały się już ze smoczycą. – Zdumiewające – sapnęła Phaere – sposoby... Straciłam wojowników, zdobywając te jaja. – Cóż – rzekła Bodhi, podchodząc o krok bliżej do brzęczącej bramy – to dobrze dla ciebie. Kiedy ich trójka tu dotrze, będą musieli sądzić, że udało im się odzyskać jaja. Będą chcieli uciec z miasta i zanieść jaja smoczycy, o której będą myśleć, że pośle ich do Suldanessellar. Mam tu kogoś, kogo będą uważać za przyjaciela, a kto skieruje ich w odpowiednim kierunku – przez bramę. – Poślesz ich z powrotem do smoczycy? Bodhi uśmiechnęła się. – Brama nie prowadzi do smoczycy, Phaere. Zaniesie ich tam, gdzie ja będę chciała, aby trafili. – Ludzie w Ust Natha – powiedziała Phaere. – To nie jest odpowiednie. Bodhi zignorowała mroczną elfkę i rzekła – Oto i on. Brzęczenie bramy zmieniło na króciutką chwilkę tembr i kolor oddalił się od fioletu zbliżając się bardziej do błękitu. Na marmurowe płyty placu w Ust Natha wyszedł niski mężczyzna o okrągłej twarzy, z rysami elfa, lecz uszami człowieka. – Yoshimo – powiedziała Bodhi. Kozakurczyk rozejrzał się dookoła, otworzył w zachwycie usta i poświęcił chwilę na odnalezienie Bodhi. Uśmiechnął się słabo i rzekł – Bodhi, masz jak najbardziej niezwykłych przyjaciół. – To samo mówi się o tobie – odparła. – Jestem pewna. Bodhi wystąpiła o krok, a Yoshimo wzdrygnął się, cofając. Spowodowało to, że Phaere zaśmiała się, a Yoshimo zaczerwienił.

Bodhi spojrzała na Phaere i powiedziała – Zajmij się nim dla mnie, dobrze? Phaere uśmiechnęła się kwaśno i przytaknęła. Bodhi przeszła przez bramę i zniknęła.

Rozdział szesnasty

– Adalon zgodziła się na twoje żądania... mamo – powiedziała Imoen, a jej głos odbił się echem od wysoko sklepionej komnaty obcymi tonami języka drowów. Przeszli długą drogę przez Podmrok, zagłębiali się coraz bardziej, podążając za Solauseinem, choć starali się, aby wyglądało to tak, jakby wiedzieli, gdzie idą. Czysta obcesowość wystarczała, by ogłupić i tak już wyczerpanego drowa. Porażka w kwestii smoczycy i tak już go zawstydziła i nim wstrząsnęła, i ostatnią rzeczą, jakiej mógłby się spodziewać, byłaby grupa ludzkich poszukiwaczy przygód przebranych za drowy. Dla Solauseina naprawdę byli oddziałem zwiadowczym. Po drodze dowiedzieli się wiele od Solauseina, choć było im trudno, gdyż nie byli w stanie zadawać bezpośrednich pytań. Gdyby ujawnili swą niewiedzę w zakresie zwyczajów drowów lub misji Solauseina, ich osłona osłabiłaby się, a może nawet całkowicie spadła. Tym, co wiedzieli, gdy dotarli do Ust Natha, było to, że Solausein pracował dla córki drowiej opiekunki (szczególnie Imoen była zachwycona najwyraźniej matriarchalnym społeczeństwem drowów), która gwałtownie zdobywała potęgę wmieście. Ona była tą, która zabrała smocze jaja, choć nie wiedział tak naprawdę dlaczego. Wciąż nie będąc w stanie w jakiś godny zaufania sposób mierzyć upływu czasu, Abdel nie miał pojęcia, ile zajęło im dotarcie do miasta, kiedy się już jednak tam znaleźli, wrażenie było przytłaczające. Nie było największym miastem, jakie kiedykolwiek widzieli, jednak fakt, iż zawierało się w jednej ogromnej grocie, czynił je w pewnym sensie dużym we wszystkich proporcjach. Ze swojej strony powiedzieli Solauseinowi, że jego młoda opiekunka nie zna ich, że zostali wyznaczeni przez kogoś z jej podwładnych. Solausein nie naciskał ich w żaden sposób, by dowiedzieć się, co to mogła być za osoba. Wydawał się przyzwyczajony do kłamstw, przyzwyczajony by wiedzieć jedynie małą część czegokolwiek, w co był zaangażowany. Ich drowi przewodnik przeprowadził ich przez wspaniałe miasto prosto do kompleksu, który służył za rezydencję jego opiekunki. Szybko zostali wprowadzeni do tej sklepionej

wysoko komnaty z łukowatymi oknami wychodzącymi na panoramę Ust Natha. Abdel musiał całą swoją siłą woli powstrzymywać się przed drżeniem. Jego nerwy cały czas były napięte, gdyż wiedział, że w każdej chwili może zostać zmuszony do bronienia się przed całym miastem pełnym wyszkolonych wojowników, magów i kapłanek. Nigdy nie znajdował się w sytuacji, w której byłby tak całkowicie zagubiony. Wzrok przesłoniła mu niewyraźna, żółta mgiełka i musiał po prostu udawać, że go tu nie ma. Solausein dokonał prezentacji – z czystej ostrożności podali mu naprędce wymyślone pseudonimy – i było oczywiste, że młoda drowka była zainteresowana jedynie Imoen, która wydawała się cieszyć swoją pozycją tymczasowej władzy, podobnie jak atramentowoczarną skórą. Solausein najwyraźniej założył, że drowka, którą przedstawił jako Phaere, zna ich wszystkich – w końcu byli oddziałem zwiadowczym – nie wchodził więc w szczegóły. Phaere nie wydawała się zbytnio zaintrygowana, kto jest kim, i chciała jedynie znać wynik wyprawy na smoczycę. – Jestem zdumiona – powiedziała Phaere, spoglądając od góry do dołu na Imoen zaskoczonym, lecz przychylnym okiem. – Niemal sądziłam, że pozwoli, by jej jaja zostały zniszczone. – Najwyraźniej... ehm... – zaczęła Imoen. – Jej partner nie żyje – rzekła Jaheira, idąc Imoen na pomoc. – Te jaja są jej jedyną szansą na potomstwo. Abdel kierował po prostu spojrzenie w dół, czekając aż sytuacja zmusi go, by poprowadził odwrót. Wiedział, że jest on nieunikniony. Jakże mogłoby im się udać to szaleństwo? – Cóż więc – powiedziała Phaere, wciąż kierując swą uwagę na Imoen – to wyjaśnia sporo rzeczy. Drowka odwróciła się do Solauseina, który nie odpowiedział jej spojrzeniem. – Czy to wszyscy? – spytała go. – Pani Phaere – rzekł. – Ja... – Wyszedłeś z dwudziestoma wojownikami – naciskała Phaere. – Smoczyca ich pokonała – powiedziała Imoen. Jej głos był na tyle zimny, by wywołać na grzbiecie Abdela dreszcze. Czy jej się to za bardzo nie podobało? W ogóle lubienie tego stanowiło zbyt wiele. Phaere uśmiechnęła się szeroko do Imoen i rzekła – No to pokonała. – Pani, ja... – Zamknę swoją głupią, nieskuteczną gębę – dokończyła za niego Phaere. Solausein cofnął się o krok i wciąż kierował spojrzenie w podłogę. – Jaenro – powiedziała Phaere, używając pseudonimu Imoen i zwracając się bezpośrednio do niej. – Wydaję mi się, że zaczynam cię sobie przypominać.

Imoen ukłoniła się lekko i uśmiechnęła krzywo. Phaere podeszła bliżej niej – bardzo blisko – i rzekła – Zastąpisz nieskutecznego Solauseina we wszystkich jego obowiązkach. – Tak, pani – odparła Imoen. – Wszystkich jego obowiązkach – podkreśliła drowka. – Tak – odpowiedziała Imoen, tym razem wolniej, spoglądając drowce bezpośrednio w oczy – pani Phaere. *** – Ona potrafi być... trudna – rzekła Jaheira, dobrze się starając, by zabrzmieć na spoufaloną z drowką. Solausein pociągnął głęboki łyk dziwnego napitku, który według Abdela pachniał trochę jak piwo, i zmusił się do uśmiechu. – Trzeba się było tego spodziewać – powiedział. Abdel wziął trzeci niepewny łyk swojego trunku i znów rozejrzał się po tawernie. Karczmy drowów, jeśli la należała do typowych, były cichymi, poważnymi miejscami, pełnymi cichych, poważnych osób o skórze w kolorze najciemniejszego mahoniu. Ta była ciemna, słabo oświetlona świecami, a menu składało się z rzeczy, do których zjedzenia Abdel nigdy by się nie zmusił. Żywe pająki... szybciej umarłby z głodu. Jaheira szybko podchwyciła parę skuteczniejszych kłamstw Imoen i Abdel był szczerze zadowolony, że nie była w tym ani trochę tak dobra jak Imoen. Solausein starał się zachować stoicką postawę wobec tak wyraźnie ogromnej porażki, poważnej degradacji, z której może się nigdy nie otrząsnąć. Towarzystwo kobiety, która wydawała się posiadać choć odrobinę zrozumienia, wydawało się sprawiać, że czuł się lepiej, a Jaheira rozgrywała to wszystko bardzo ostrożnie. – Oczywiście – rzekła – nie możesz być zbytnio zaskoczony, że była rozczarowana. Solausein przytaknął i powiedział – Zawiodłem moją panią. – Ale upokorzyć cię w taki sposób – odezwał się Abdel. – Ja bym... – Tzvin! – warknęła Jaheira, używając drowiego pseudonimu Abdela. Abdel starał się wyglądać na złajanego i odwrócił wzrok. – Być może – Jaheira zwróciła się do Solauseina – tym, czego potrzebujesz, jest zmiana. Istnieją inne domy, którym można służyć, czyż nie? Na szczęście, uznał Abdel, Solausein nie zdawał sobie sprawy, że to nie jest pytanie retoryczne. Solausein spojrzał na Jaheirę – tak naprawdę dopiero pierwszy raz. – Inni mają ambicje – powiedziała, wpatrując się drowowi prosto w oczy wzrokiem, który wzbudził w Abdelu natychmiastową i intensywną zazdrość. – Ja... – zaczął mówić, przerwał jednak, zanim wypowiedział jej prawdziwe imię. Starał się, lecz nagle nie mógł sobie przypomnieć jej pseudonimu, więc nic nie powiedział.

Jaheira udała ganiące spojrzenie, a Abdel odwrócił wzrok. Solausein nie przegapił tej wymiany. Spojrzał na Abdela i rzekł – To po to są tutaj mężczyźni, mój przyjacielu. To naturalny porządek rzeczy. – Tak jest – powiedziała Jaheira. Solausein wziął kolejny łyk trunku i to samo zrobił Abdel. – Mów – zachęciła Jaheira. – Jaja – rzekł Solausein. – Chcecie jaja. *** Sypialnia Phaere różniła się raczej od wszystkiego, czego Imoen mogła się spodziewać. Oczywiście odkąd była zaledwie małą dziewczynką, słyszała opowieści oraz legendy o drowach. Zawsze znajdowały się w nich pająki i potwory oraz okrutne tortury. Drowy były zawsze opisywane jako okropna, a nawet zdeformowana rasa, która trzymała niewolników i pławiła się w nie kończących się rozlewach krwi oraz odczuwała dreszcz emocji przy zabijaniu. Jej rzeczywiste doświadczenia z mrocznymi elfami dość się różniły. Przede wszystkim były dalekie od okropności i w najmniejszym nawet stopniu nie zdeformowane. Tak naprawdę Imoen uważała Phaere za całkiem pociągającą. Skóra drowki nie lśniła – wręcz przeciwnie. Jej czerń wydawała się przyciągać do siebie światło, nigdy go nie wypuszczając. Twarz Phaere była pociągła i dostojna, z wyraźnie zarysowanym podbródkiem oraz kośćmi policzkowymi. Nos miała mały i delikatnie zadarty. Oczy były duże, w kształcie migdałów, i w kolorze jaśniejącego fioletu. Imoen nie mogła przestać się w nie wpatrywać. Jej białe włosy pachniały – nawet z oddali – i opadały w dół długiej szyi, na wąskie ramiona, i dalej wzdłuż jej szczupłych pleców, prawie do talii. Ciało były krzepkie od długich godzin codziennych ćwiczeń. Phaere była przynajmniej pięć centymetrów niższa od Imoen, jednak dziewczyna wiedziała, że drowka mogłaby ją zabić gołymi rękoma. Uwagę Imoen zwracały również jej uszy. Miały idealne kształty, były symetryczne i spiczaste, o czubkach wystających spod włosów. Dłonie Phaere były wąskie i gładkie. W całej jej sylwetce nie było śladu skazy czy niedoskonałości, a nisko wycięta, pozbawiona pleców szata ukazywała wystarczająco dużo ciała, by uczynić wszystko jeszcze bardziej imponującym. Imoen spojrzała na własną dłoń i zadziwiła się jej głęboką czernią. – Szykuję dla ciebie kąpiel – powiedziała Phaere. Jej głos był teraz niski i poufały. Za nią młody, szczupły drow krzątał się z wielką amforą ciepłej, pachnącej wody. – Dziękuję ci, pani – rzekła Imoen. Phaere uśmiechnęła się i skinęła głową w stronę oddzielonego zasłoną pomieszczenia, zaraz gdy ostatni z niosących amfory chłopców wyłonił się z niego i pospieszył do leżącego dalej korytarza.

– Proszę... – powiedziała uprzejmie Phaere. – Kąp się i porozmawiajmy. Imoen kiwnęła głową i przeszła lekko po marmurowych kafelkach ku złożonej z paciorków zasłonie. Przeszła przez nią do komnaty przynajmniej tak dużej, jak większość domów, w których kiedykolwiek była. Środek pomieszczenia zajęty był wielką i okrągła wanną, wyłożoną marmurowymi kafelkami. Z wody unosiły się w chłodne, podziemne powietrze delikatne macki pary. Kąpiel wydawała się Imoen bardzo przyjemna po niezliczonych dniach podróży oraz spania na ziemi i myśl o spłukaniu potu, krwi oraz płynów ustrojowych tego stwora czy tamtego potwora brzmiała bardzo kusząco. Podobał jej się cały ten podstęp i nawet przez chwilę nie miałaby problemów z przyznaniem, że uważa drowkę za atrakcyjną – nawet siebie uważała za atrakcyjną jako drowkę jednak wciąż była dość nerwowa w pobliżu Phaere. Teraz wszakże wszystkim, o czym mogła myśleć, była kąpiel. Dość szybko pozbyła się swych podartych ubrań, nie zastanawiając się nawet nad spróbowaniem wytłumaczenia ich stanu Phaere. To nie były ubrania drowów. Phaere usiadła na niskiej, marmurowej ławie, wyłożonej miękkimi poduszkami. Siadając, wyciągnęła z ukrytej w swej szacie kieszeni długą, wąską różdżkę, która wydawała się być zrobiona ze skruszonych klejnotów. – Sporo czasu minęło? – spytała Phaere. Imoen otworzyła oczy i zobaczyła, że Phaere kręci różdżką pomiędzy palcami. – Co to jest? – zapytała Imoen. – Uważasz, że chcę cię zabić za jej pomocą? – spytała Phaere, nie patrząc na nią. Imoen nie była pewna, co odpowiedzieć, więc się w ogóle nie odezwała. Ciepła, idealna woda była dla jej skóry niczym atłas i szybko wzbudzała w niej senność. – To różdżka – powiedziała niemal znudzonym głosem Phaere. – Na mój rozkaz wystrzeliwuje z niej błyskawica. – Robi wrażenie – rzekła Imoen jeszcze niższym głosem. Phaere spojrzała na nią, a Imoen zamknęła oczy. – Jutro będzie proroczy dzień – powiedziała drowka. – Naprawdę? – zapytała Imoen, nie będąc nawet pewna, czy musiała podtrzymywać tę rozmowę. Phaere wstała powoli i podeszła do wanny. – Jutro naprawdę rozpocznę moje wejście do góry – powiedziała. – Zamierzam zastąpić moją matkę. Imoen nic nie odrzekła, nie będąc nawet pewna, o co chodziło Phaere. – Informacja ta byłaby dla niej sporo warta – powiedziała Phaere. – Gdybyś jednak sprzedała ją jej, musiałabym cię zabić, proszę więc, abyś tego nie robiła. Imoen otworzyła oczy i przyjrzała się chłodno Phaere. – Wiem, kim są moi przyjaciele – rzekła.

– To dobrze – odparła Phaere i pozwoliła swej szacie opaść na podłogę. Imoen wciągnęła powietrze i otworzyła usta, by się odezwać, lecz nie dobiegł z nich żaden dźwięk. Phaere, wciąż trzymając wzrok na Imoen, weszła do wanny i opuściła się do wody równie powoli, jak zrobiła to Imoen. Wanna była na tyle duża, że obydwie kobiety oddzielało dobre pół tuzina metrów ciepłej wody. – Wiesz, czym jest mythal? – spytała Phaere. Imoen potrząsnęła głową, a jej ciało napięło się nagle. – Za kilka dni będę miała go do swojej dyspozycji i wszystko, co muszę zrobić, to przemaszerować z paroma setkami zbyt cennych żołnierzy mojej matki przez bramę do lasu jakichś elfów powierzchni. Od jak dawna się tego spodziewają? Ci zarozumiali głupcy myślą tak naprawdę, że siedzimy tu na dole i nie mamy nic bardziej interesującego, by zajmować nasze umysły, niż plany ich nic nie znaczącego upadku. Imoen znów zamknęła oczy, relaksując się i rzekła – Więc dlaczego spełniać ich życzenie? – Musiałam mieć chyba z sześć lat, gdy moja matka powiedziała mi po raz pierwszy, abym nigdy nie robiła interesów z wampirami – odpowiedziała Phaere zagadkowo. Słowo „wampiry” wzbudziło u Imoen dreszcze i jej dłoń podniosła się na tyle, by wzburzyć otaczającą ją wodę. – Tak – powiedziała Phaere, mylnie interpretując jej gest. – Nie tak łatwo to przełknąć, zapewniam cię, ale stoję na lepszym końcu tej umowy. Mają jakąś sekretną broń – jakichś nie podejrzewających niczego ludzi, którzy niosą jakąś klątwę, która ma im rzekomo pomóc. To typowa krótkowzroczność niezdarnych ludzi – jakże oni są przejrzyści i pozbawieni motywacji. Wampirzyca przysłała nawet jakiegoś pyzatego małego człowieczka, by pomógł zwabić tych ludzi albo z jakiegoś powodu posłał ich przez bramę. Jakże ten mały człowieczek nie zdaje sobie sprawy, że jego pani zamierza go zaraz natychmiast zabić. Z pewnością tego nie rozumiem. Nie to, żeby wampirzyca była choć trochę sprytniejsza. Jestem pewna, że ta krwiożercza suka nie wie nawet, czym jest mythal – nie ma pojęcia, co oddaje za dywersję. – Dywersję? Phaere przysunęła się bliżej Imoen, wzbudzając ciepłe fale, które odbiły się od miękkiego spodu podbródka Imoen. – Mają jakiś zatarg z jednym z elfów z powierzchni – powiedziała Phaere, stając się wyraźnie znudzona tą rozmową. – Sprawię, że ów elf pomyśli, iż wielka inwazja drowów w końcu nadeszła, a w całym towarzyszącym temu chaosie Bodhi i Irenicus zrobią to, co sobie zaplanowali. W zamian zdobędę wystarczająco mocy, by wznieść się na najwyższe stanowisko w Ust Natha. – Dobry układ rzekła Imoen. Kiedy Phaere wspomniała po imieniu Bodhi oraz Irenicusa, po jej grzbiecie przebiegł kolejny dreszcz. Kiedy Phaere jej dotknęła, nastąpiło odczucie zupełnie innej natury.

*** Abdel martwił się o Imoen. Była zdumiewająco dobra w udawaniu kogoś, kim nie była, lecz Abdel zdawał sobie sprawę, że każda sekunda spędzona przez nich w Ust Natha przybliża szansę dekonspiracji. Nie wspominając już o fakcie, iż smoczyca ostrzegła ich, że nie mają dużo czasu. Jeśli czar się rozproszy i okaże się, że są ludźmi, nie potrafiącymi nagle nawet mówić językiem drowów, znajdą się w poważnych – bardzo poważnych – kłopotach. Jaheira stawała się coraz lepsza w udawaniu, lecz nie była tak dobra jak Imoen. Abdel obserwował ją bacznie i nabrał pewnej pociechy z faktu, iż Solausein bierze jego dziwne zachowanie za zwyczajną zazdrość. Drow sądził, że Jaheira robi z Abdelem to samo, co Phaere z nim zaledwie kilka godzin temu. Niech myśli sobie, co chce, uznał Abdel, jeśli zaprowadzi ich to do celu. Przedostanie się obok strażników było dość łatwe. Solausein był ich kapitanem i tak się do niego zwracali, nie ośmielając się wypytywać, dlaczego tu jest ani kim są jego nieznani towarzysze. Abdel wystarczająco wiele razy wykonywał taką robotę, by rozumieć punkt widzenia żołnierzy. Nie chodziło tak bardzo o to, że obawiali się zapytać, lecz że ich to po prostu nie obchodziło. – Doskonale – powiedziała Jaheira, stając przed rządkiem ogromnych jajek. Solausein, chyba trochę pijany, zważywszy na jego chwiejny krok, uśmiechnął się otwarcie na reakcję jego nowej pani. – Jak obiecałem. – Fortuna – odezwał się Abdel, wciąż z wahaniem odgrywając swą rolę. – Wystarczy by założyć mój własny... – rzekła Jaheira, przerywając, gdy uświadomiła sobie, że strażnicy mogą podsłuchać. Solausein podchwycił to szybko i warknął – Hej, wy tam, załadujcie to na wóz i to szybko, ale ostrożnie. Pani chce, żeby jaja były gdzie indziej. Dość łatwo usatysfakcjonowani rozkazem strażnicy zabrali się do pracy. Potrzeba było dwóch z nich, by przenieść każde jajo, a Jaheira, Abdel i Solausein stali w milczeniu, obserwując, dopóki zadanie nie zostało wykonane. Kiedy strażnicy skończyli, Solausein rzekł – Zostawcie nas. Nie ma tu nic do pilnowania. Strażnicy skinęli głowami i w pełni wykorzystali okazję, by przestać sterczeć obok sterty smoczych jaj, praktycznie wpadając na siebie przy wyjściu. Właśnie tego Abdel nie mógł zrobić – podążyć za nimi. Na zewnątrz stał wóz Solauseina, przyczepiony do jaszczura trzykrotnie przekraczającego długością konia. Wydawał się on być zwierzęciem pociągowym. Poruszał się pewnie po terenie jaskini i był wystarczająco silny, by ciągnąć duże ładunki. Abdel ocenił, że jest równie silny jak zaprzęg trzech, może czterech wierzchowców. – Powinniśmy iść, pani – nalegał Abdel.

Jaheira odwróciła się i powiedziała – Istotnie, musimy... – Są przenoszone? – w pustym pomieszczeniu rozległ się zbyt znajomy głos. Abdel, Jaheira i Solausein odwrócili się jednocześnie i Abdel pokręcił głową na widok Yoshimo, otoczonego przez dwóch nie wyglądających na zadowolonych drowich strażników, wchodzących niedbale do środka. – Miałem nadzieję sam zająć się tymi wielkimi, smoczymi jajami. – Uch... – powiedziała Jaheira i odwróciła się. Abdel próbował zrobić to samo, nie rzucając się w oczy. – Co ta... istota tu robi? – spytał Solausein strażników. – To człowiek, proszę pana – doniósł beznamiętnie jeden z nich. – Wykonuje zadanie dla pani. Abdel uchwycił minę na twarzy Yoshimo i zdał sobie sprawę, że Kozakurczyk nie rozumie, co zostało powiedziane. Myśli Abdela zawirowały. Co Yoshimo mógł tu robić? A więc był po stronie Irenicusa... To wszystko zaczynało mieć sens. Abdel uświadomił sobie, iż naprawdę ważnym jest, aby Yoshimo nie rozpoznał jego albo Jaheiry. Jak na razie wyglądało na to, że nie rozpoznał. – Ten mężczyzna jest nam znany – powiedziała Jaheira do Solauseina, a Abdel poczuł, jak zalewa go fala paniki. Jaheira poznała Yoshimo w więzieniu Irenicusa, lecz nie wiedziała reszty. Nie wiedziała tego, co Abdel. – Przyda mi się – kontynuowała Jaheira. – Odeślij strażników. Odwróciła się tyłem do Yoshimo, a Solausein odezwał się bez wahania – Słyszeliście panią. Zabierzemy to stąd. Ci strażnicy mieli trochę większe opory przed zwolnieniem z obowiązków, jednak mimo to ukłonili się Solauseinowi i opuścili pomieszczenie. Yoshimo przykleił do twarzy bezmyślny uśmiech. Był zaskoczony przebiegiem wypadków i nawet bez spoglądania zbyt bezpośrednio na niego Abdel mógł stwierdzić, że jest zdenerwowany. – Nie zamierzałem się wtrącać – rzekł Yoshimo. Abdel nie chciał na niego patrzeć – nie chciał w żaden sposób okazać, że rozumie, co mówi Kozakurczyk. – Nie rozumiem tego człowieka – powiedział Solausein. – Muszę poprosić o wybaczenie, moi czarnoskórzy przyjaciele – rzekł Yoshimo – ale jestem nie obznajomiony z mową waszego podziemnego miasta. Abdel poczuł mrowienie na całym ciele i był zaskoczony – a nawet trochę rozczarowany – swoją nerwowością. – Abdel? – spytał Yoshimo, cicho i z wahaniem. Solausein powiedział coś, czego Abdel nie zrozumiał, i najemnik uświadomił sobie nagle, że to uczucie nie było nerwowością. Nie był już mrocznym elfem.

*** Imoen zadrżała lekko ze zmęczenia, gdy kroczyła lekko, na boso, po chłodnych, marmurowych kafelkach ciemnej sypialni Phaere. Wanna była już opróżniona, a jej zniszczone ubrania zostały zabrane. Miała na sobie szykowną szatę z pajęczego jedwabiu, pożyczoną z bogatej garderoby Phaere, i choć była wystraszona, czuła się lepiej niż w przeciągu ostatnich dni. Może nawet dekadni? Była czysta Zjadły, wypoczęły i przeszły na stopień intymności, jakiego Imoen nigdy nie doświadczyła w opactwie-fortecy Candlekeep. Jej umysł był wirem sprzecznych uczuć, była jednak wystarczająco realistyczna, by wiedzieć, co musi zrobić. Nie mogła zostać na zawsze mroczną elfką, choć było to kuszące. Z łatwością znalazła różdżkę tam, gdzie Phaere ją zostawiła, i wsunęła ją między fałdy swojej szaty. Zaczęła się obracać, lecz zatrzymała się, gdy Phaere przemówiła. – Kolejna kąpiel? – głos drowki odbił się echem od cichych, wyłożonych marmurem ścian pokoju. Imoen wciągnęła oddech i powiedziała – Zaskoczyłaś mnie. – Czy polecić chłopcom, żeby przygotowali ci kolejną kąpiel? – nalegała Phaere. – Nie – odparła Imoen. – Nie, dziękuję ci. Ja tylko... tylko... – wykonała jedną dłonią bezradny gest, podczas gdy drugą zaciskała szatę i zabezpieczała różdżkę. – Cóż – powiedziała Phaere, najwyraźniej rozumiejąc, co chciała przekazać Imoen. – Zostawię cię z tym. Imoen skinęła głową, a mroczna elfka przystanęła na chwilę, utrzymując długi, przyjemny kontakt wzrokowy, którego Imoen nie chciała puścić. Phaere odwróciła się w końcu i wślizgnęła z powrotem w mrok sypialni. Skóra Imoen zaczęła pełzać i była zdumiona oraz zawstydzona tym uczuciem... dopóki nie zdała sobie sprawy, że nie ma już na sobie pięknej, czarnej skóry. *** Abdel uderzył Solauseina w twarz tak mocno, że nos drowa roztrzaskał się, pryskając krwią. Szybko przewrócił się z łoskotem. – To naprawdę ty! – krzyknął Yoshimo. Wydawał się słusznie uradowany, widząc Abdela i Jaheirę. – Moi przyjaciele, jestem szczęśliwy, że was znalazłem. – Oszczędź sobie, Yoshimo – powiedziała Jaheira, zdumiewając Abdela, który rozcierał starte knykcie. Solausein nie poruszył się. – Co robisz akurat tutaj? – Szukam was, oczywiście – odparł Kozakurczyk. Abdel wyciągnął miecz i przystawił go do gardła Yoshimo, zanim ten zdążył powiedzieć cokolwiek więcej. – O co tu, na dziewięć piekieł, chodzi?

– Mogę wszystko wyjaśnić – rzekł Yoshimo, spoglądając na klingę Abdela z mieszaniną strachu i wyniosłej obrazy. – Sądzę jednak, że najpierw powinniśmy opuścić to miasto elfów drowów, prawda? – Łatwiej powiedzieć, niż zrobić – warknął Abdel. Odwrócił się do Jaheiry i powiedział – Straciliśmy zbyt wiele czasu. – Znam drogę na zewnątrz – rzekł Yoshimo – ale zaprowadzenie was tam zajmie chwilę. – Mamy wóz – powiedziała Jaheira. Zauważyła zaniepokojony wzrok Abdela i rzekła do niego – Musimy się stąd wydostać. Jeśli może zaprowadzić nas do smoka, to naprawdę nie obchodzi mnie, dlaczego to robi. – On pracuje dla Irenicusa – powiedział Abdel. – Powinienem go teraz wypatroszyć. – Och, moi dobrzy przyjaciele, nie mam pojęcia o czym mówicie – rzekł słabo Yoshimo. – Przyszedłem, aby pomóc, to moje jedyne pragnienie. Solausein jęknął, wciąż nieprzytomny, i przetoczył się lekko na bok. – Budzi się – ostrzegła Jaheira. – Musimy się stąd wydostać. – Mogę zaprowadzić was prosto na powierzchnię przez robiącą ogromne wrażenie magiczną bramę. – Nie idziemy na powierzchnię – powiedział Abdel, zerkając na Jaheirę spojrzeniem pełnym zrezygnowania. – Musimy najpierw oddać smoczycy jaja – rzekła Jaheira. – Po tym jak znajdziemy Imoen – sprostował Abdel. – Imoen? – spytał Yoshimo. – Przyszliśmy z inną kobietą, ludzką, przebraną za mroczną elfkę – powiedział Abdel. – Ach... – rzekł Yoshimo. – Ona jest z Phaere. – Jeszcze? – spytała Jaheira, choć nie spodziewała się odpowiedzi. – Ta brama zabierze was do smoczycy – zaproponował Kozakurczyk. – Jak to? – zapytał Abdel, popychając już Yoshimo do drzwi. – Zostało mi wyjaśnione, że obmyślasz sobie tylko cel i udajesz się tam. – Nie przychodzi mi do głowy nic lepszego, Abdelu – powiedziała szybko Jaheira – i musimy się stąd natychmiast wydostać. Abdel uśmiechnął się, spojrzał na Yoshimo i rzekł – Prowadź.

Rozdział siedemnasty

Phaere była bardziej niż trochę niezadowolona. Młoda kobieta Jaenra zniknęła w którymś punkcie nocy i Phaere uważała to za brak szacunku. Otworzyła siebie oraz swój dom szybciej i pełniej na Jaenrę, niż zrobiła to kiedykolwiek wcześniej i choć była dość gruboskórna, nie mogła nic poradzić na to, że wzięła to do siebie... i wyładowała na kimś. Uderzyła maga w twarz twardym, wyćwiczonym ciosem na odlew, pod którym mężczyzna upadł. Czarodziej przewrócił się na marmurowe płyty placu, a sakwa z komponentami do czarów, jaką miał przy pasie, otworzyła się, rozrzucając wszędzie dookoła kawałki sznurka, kryształy, pióra i żywe pająki. Spojrzał z przerażeniem na Phaere, w pełni spodziewając się, że zostanie zabity. – Gotowy! – Phaere wrzasnęła na mężczyznę. – Naszykowany! Przygotowany! Nic dla ciebie nie znaczą te słowa? – Brama jest gotowa, pani – mag powiedział szybko drżącym głosem. – Masz moje słowo. Ja... Kopnęła go mocno między nogi i mężczyzna zgiął się z bólu wpół. – Nie pytałam cię o twoje słowo, ty mały... Przerwał jej ryk jaszczura pędzącego przez plac. Odwróciła się i ujrzała coś, w wyniku czego musiała zamrugać kilkakrotnie, zanim w to uwierzyła. Jaszczur ciągnął otwarty wóz, na którym złożono smocze jaja. Kierowali nim ludzie, których blada skóra lśniła w rozproszonym świetle bramy. Jeden z nich wyglądał znajomo – ten duży, jednak dlaczego? Była tam też półelfka – Phaere nigdy wcześniej nie widziała półelfki. Była przytłoczona. To była grupa Bodhi, choć Phaere sądziła, że miało ich być troje. Doliczyła się dwojga plus człowiek o okrągłej twarzy, którego Bodhi wywołała z bramy, by... cóż, najwyraźniej właśnie to robił w tej chwili. Wóz kierował się do bramy. Phaere wykonała ręką sygnał w powietrzu, który spowodował, że strażnicy odstąpili od bramy. W wóz wycelowano kusze, jednak wartownicy byli na tyle posłuszni, by postąpić zgodnie z rozkazem i nie strzelać.

Phaere uśmiechnęła się, choć wciąż była rozczarowana. Zaczęło się. *** Abdel przestał starać się liczyć oczywiste ukartowane zjawiska, które ostatnio go otaczały, a teraz pojawiały się tak szybko i regularnie. Widział, jak drowia pani Phaere stoi nad jakimś skulonym drowem na skraju placu w centrum Ust Natha. Podniosła rękę w górę i wykonała jakiś gest. Abdel nie rozumiał mowy znaków drowów – nie wiedział nawet, że coś takiego w ogóle istnieje – widział jednak, jak otaczający plac strażnicy wycofują się. Wszyscy oni zerknęli na Phaere i choć podnieśli kusze do strzału, nie atakowali. Abdel powoził szybko wąskimi uliczkami i otwarta konstrukcja pojazdu nie dawała im osłony. Polegał na tym, że przez bramę przeprowadzi ich głupie szczęście, jednak dzięki Phaere nie potrzebował go. Wyglądało na to, że ich oczekiwała – a to nie mogło wróżyć niczego dobrego. Powiedział to do Jaheiry i Yoshimo. – Nie mamy wyboru! – wrzasnęła Jaheira przez stukot kół wozu na marmurowych płytach. – To jedyna droga wyjścia! – To pułapka! – powtórzył Abdel. – A co nią nie jest? – dobiegła zagadkowa odpowiedź Yoshimo. – Zaufaj mi teraz. Abdel otworzył usta, zamierzając uraczyć Yoshimo pełną listą powodów, dla których nigdy by mu nie zaufał, kiedy na wóz za nim wskoczyło szczupłe, blade ciało. – Imoen! – wydyszała Jaheira. – Nie jedź przez tą bramę! – wrzasnęła Imoen do Abdela, ściskając jego ramię, by zachować równowagę na podskakującym wozie. To było wszystko, co Abdel musiał usłyszeć. Pociągnął mocno za lejce i jaszczur zwolnił gwałtownie. Wszystko i wszyscy na wozie przesunęli się szybko do przodu i Abdel niemal wpadł na grzbiet gigantycznego jaszczura. Imoen oraz Jaheira wpadły na Abdela z tyłu i obydwie jęknęły jednocześnie. Yoshimo przewrócił się o oparcie ławki Abdela, rozkrwawiając sobie nos. – Zniszcz to! – sapnęła Imoen, jeszcze gdy wóz się poruszał. – Musimy to zniszczyć. Oni chcą przeprowadzić przez to armię. – Wspaniale – powiedział Abdel, ciągnąc lejce w lewo i zmuszając ogromnego jaszczura, by skręcił. Na placu strażnicy podeszli do przodu, lecz wciąż wstrzymywali ogień. Abdel wiedział, że wystarczy jeden gest Phaere, by zrobić z nich poduszeczki do igieł. – Jak mamy zniszczyć to coś? – Jaheira spytała Imoen. – Nie możesz po prostu... – Tym! – krzyknęła Imoen, wyciągając zza swej lśniącej szaty z pajęczego jedwabiu kryształową różdżkę. – Nie rób tego – rzekł Yoshimo urywanym i zdesperowanym głosem. – W imieniu wszystkich naszych przodków, błagam cię. To nasza jedyna droga wyjścia stąd. Musicie... Abdel cofnął gwałtownie łokieć i trafił Yoshimo mocno w skroń. Kozakurczyk

przewrócił się na jedno z jaj, przesuwając je, lecz nie rozbijając. Przez sekundę próbował wstać, po czym padł nieprzytomny, rozłożony na srebrnych, smoczych jajach. – Zrób to – powiedział Abdel do Imoen. – To równie dobry dzień na umieranie jak każdy inny. *** Phaere straciła otuchę i przeklęła się w milczeniu, gdy ujrzała kolejną osobę biegnącą po dachu spichlerza na skraju placu i wskakującą do pędzącego wozu. Była to Jaenra, blada niczym człowiek. Ona naprawdę była człowiekiem. Matka Phaere miała listę krytycznych uwag pod jej adresem. Na jej szczycie znajdowała się jej słabość wobec określonego rodzaju kobiet, która powodowała, że dokonywała szybkich, pochopnych decyzji, opartych bardziej na namiętności niż przebiegłości. Phaere zawsze lubiła sądzić, że namiętność jest równie dobrą motywacją jak przebiegłość. Oparła na niej wiele ze swoich najlepszych decyzji, jednak... ... jednak to nie była jedna z nich. Phaere skrzywiła się, uświadamiając sobie wszystko, co powiedziała tej kobiecie w kąpieli, w łóżku, co wyszeptała do jej uszu. Na niegodziwe zęby Lolth, powiedziała temu człowiekowi wszystko. Phaere wyciągnęła własną kuszę i nałożyła na nią zatruty bełt, gdy wóz niemal wywracał się, zatrzymując przed niebiesko-fioletową bramą. Jaenra, jeśli naprawdę tak się nazywała, wyciągnęła spod swej szaty – jednej z szat Phaere – długą, cienką, lśniącą... – Och bogowie, nie – mruknęła Phaere. To była różdżka. Czy naprawdę to zrobiła? Czy wyszeptała hasło do ucha Jaenry? Zrobiła to. Phaere wycelowała kuszę w Jaenrę i coś zamgliło jej wzrok. Czy to była łza? Czy do tego doszła? W tej chwili Phaere była świadoma jedynie dwóch rzeczy: nie mogła zabić tej młodej kobiety i wszystko co zaplanowała, wszystko na co tak ciężko pracowała, padało na jej oczach w gruzy. Wszystko było skończone. Nie strzeliła. Dziewczyna wydawała się jej nie widzieć, nie wiedziała, że Phaere pozwoliła jej żyć, karała się, umożliwiając tej ludzkiej kobiecie – która zdołała ją tak dobrze zmanipulować, że mimo wszystko mogłaby być drowką – zniszczenie bramy. Phaere nie słyszała, jak Jaenra wymawia hasło, jednak z koniuszka różdżki wyskoczył błękitno-biały łuk błyskawicy i zetknął się z wirującą magią bramy. Niebiesko-fioletowa energia zmarszczyła się w miejscu, w które trafiła błyskawica i zmieniła się w kipiącą burzową chmurę. Phaere zobaczyła, jak ludzie wyskakują z wozu, porzucając jaja w desperackiej próbie uniknięcia czegoś, co wszyscy – nawet powściągliwi strażnicy – wiedzieli, że nadchodzi. Brama eksplodowała mglistymi podmuchami oraz kulami niebiesko-fioletowej energii, a po całym placu rozbiegły się białe błyskawice. Phaere zasłoniła oczy ręką, gdy wóz rozbłysnął czerwonym światłem, stanowiącym kontrast dla chłodniejszych kolorów

pożerającej się żywcem bramy. Wóz zniknął w jednej chwili, zabierając ze sobą ludzi oraz jaja. Na jedno uderzenie serca na placu zapanowała cisza i ciemność, po czym brama znów wybuchła.

Rozdział osiemnasty

Upadli z około metra na zimną, szorstką, kamienną podłogę jaskini. Gdy Abdel uderzył o ziemię, powietrze zostało wypchnięte z jego płuc, a za powiekami rozbłysły purpurowe i czerwone wybuchy. Natychmiast próbował podnieść się i przetoczyć, jednak wszystkim co mu się udało, było jedno szybkie, zamglone spojrzenie. Ujrzał jedną z ogromnych łap srebrnej smoczycy Adalon i usłyszał, jak dudniący głos mówi – Są bezpieczne – po czym stracił przytomność. Obudziło go potrząsanie Jaheiry. Usiadł i przez kilka sekund kręciło mu się w głowie, zanim rozjaśniły mu się myśli. – Jak długo? – spytał druidkę. Jaheira wzruszyła ramionami i wstała, odwracając się w stronę smoczycy górującej nad ich głowami niczym żywa katedra z płynnego srebra. Smoczyca płakała. Abdelowi nabrzmiało serce, gdy to usłyszał, i wiedział już, wszystko nagle i wszystko jednocześnie, wiedział. Nieważne, czy było to ukartowane, czy nie, manipulacja czy nie, oszustwo czy nie, nadszedł czas, by zrobić coś odpowiedniego. Nadszedł czas, by odcierpieć małe zła tych, którzy weszli do jego życia i wyszli z niego, i nadszedł czas, by położyć temu wszystkiemu kres – nie tylko na chwilę czy dwie, lecz na całe życie. Chciał uratować Imoen oraz Jaheirę i zrobił to, lecz było jeszcze więcej do zrobienia. Był Irenicus i choć nie rozumiał zła, do jakiego dążył ten mężczyzna, wiedział, że do niego należy, w ten czy inny sposób, powstrzymanie go. Spojrzał na bok i zobaczył Imoen, zaciskającą ręce wokół siebie i siedzącą pod stalagmitem, płakała. Jaheira usiadła tam, gdzie stała, spoglądając na masywną łapę smoczycy, wiszącą nad wozem, wiszącą nad jej potomstwem. Pazur równie wielki jak dwóch mężczyzn opuścił się powoli i pogładził jedno z jaj tak delikatnie, że Abdel nie mógłby uwierzyć, iż człowiek byłby do tego zdolny, nie mówiąc już o czymś rozmiaru sporej twierdzy. Abdel odwrócił wzrok i ujrzał Yoshimo. Kozakurczyk sztyletował najemnika wzrokiem ani trochę nie będąc poruszonym – ledwo

będąc w ogóle świadomym – widokiem nadludzkiej radości smoczycy. – To było głupie – powiedział Yoshimo do Abdela szorstkim i niskim głosem. – Głupio było to zrobić... i co z tego macie? Jaheira odwróciła się, by spojrzeć na Yoshimo, a Abdel wstał powoli, sięgając po miecz. Yoshimo wyciągnął własną klingę i stanął przed synem Bhaala. – Na łaskę Mielikki, ty idioto! – wrzasnęła Jaheira do Yoshimo. – Czy masz jakiekolwiek zrozumienie, gdzie jesteś i co zostało zatrzymane? – Co zostało zatrzymane? – zakpił Yoshimo. – Czy masz jakieś pojęcie, druidko, co reprezentowała ta brama? Jaką moc to coś... Nie mieliście być tak... aktywni. – Mieliśmy być dobrymi, małymi marionetkami, czy tak? – spytał Abdel, zdumiony jak mało gniewu żywił wobec Kozakurczyka. Yoshimo westchnął, zaszczycił smoczycę szybkim spojrzeniem i schował miecz. – To się jeszcze nie skończyło. – Ona zamierzała cię zabić – powiedziała nagle Imoen głosem pełnym bólu. – Wampirzyca zamierzała cię zabić w tej samej chwili, w której zostalibyśmy wysłani w drogę. – W jakim celu? – zapytał ją Yoshimo, jego oczy zdradzały akceptację tego, co powiedziała. – A w jakim celu miałaby trzymać cię przy życiu? – odparła za Imoen Jaheira. – Z dobroci serca? Z wdzięczności? Ona zjada takich jak ty... a przynajmniej zjada ich krew. Twarz Yoshimo przeciął będący zupełnie nie na miejscu uśmiech. – Nie uczynię żadnej smutnej próby, by się kłócić, młoda druidko. Abdel schował miecz i podniósł wzrok, by zobaczyć, jak smoczyca podnosi ostrożnie swoje jaja z roztrzaskanego wozu. – Yoshimo – powiedział Abdel. – W każdych innych okolicznościach zabiłbym cię teraz i miałbym z tym spokój, ale... zastanawiałem się. Możesz pójść z nami. Możesz mieć szansę, aby... – Odkupić się – zaproponowała z uśmiechem Jaheira. Abdel przytaknął i rzekł – Albo cię zabiję. Uwierz mi, że cię zabiję. Yoshimo ukłonił się nisko i rzekł – Zaufam synowi boga mordu, gdy daje mi swoje słowo w tej kwestii, moi przyjaciele, jednak jestem najmniejszym z twoich wciąż sporych zmartwień. Nie znajdziesz się tam, gdzie spodziewa się ciebie Irenicus, jednak jesteś daleko od bezpieczeństwa. Suldanessellar jest daleko od bezpieczeństwa. Zapominasz o rytuale. Zapominasz, co krąży w żyłach twoich oraz twojej siostry przyrodniej. Następnym razem owa piękna druidka może nie mieć tyle szczęścia ze strony istot, którymi oboje się stajecie. Abdel pozwolił, by przez jego nos przeszedł długi oddech, po czym powiedział – Tak, muszę o tym porozmawiać z panem Irenicusem. – Ja również – wyszeptała Imoen. – Obydwoje będziecie mieć na to szansę – rzekła smoczyca głosem donośnym lecz

delikatnym w odbijającej echo jaskini. – Wskażę wam ścieżkę, która prowadzi w górę, na skraj lasu Tethir. Odnajdźcie elfa o imieniu Elhan i przekażcie mu swoją opowieść. Macie przed sobą dwie bitwy: jedną o Suldanessellar i jedną o wasze dusze. Wątpię, czy możecie wygrać jedną z nich, nie wygrywając drugiej. *** Światło było oślepiające, a nie wyszli nawet jeszcze z tunelu. Abdel zamrugał i spojrzał na Jaheirę. Jej oczy były czerwone, a łzy ryły ślady na zakurzonych policzkach. Abdel przyjął, że łzy pochodzą od płynącego z zewnątrz światła, wiedział jednak, że może ona płakać z ulgi, że wyszła w końcu na świeże powietrze. Abdel sam czuł się, jakby miał płakać. – Smoczyca dotrzymała słowa – powiedział Yoshimo. Abdel został niemal zaskoczony dźwiękiem głosu skrytobójcy. Wszyscy byli tak cisi, od momentu kiedy ujrzeli wyjście z tunelu i odczuwali taką ulgę, widząc koniec ogłupiającej podziemnej wędrówki. Abdela nie obchodziło nawet, gdzie byli. *** – Sprowadź swoich ludzi do Suldanessellar – Jon Irenicus powiedział w umyśle Bodhi – i bądź przygotowana, by ich wszystkich zabić. Właśnie miała zamiar odpowiedzieć, kiedy bełt z kuszy przebił się przez giętkie, blade ciało jej torsu i wyleciał gwałtownie z drugiej strony. Wampirzyca, nie odniósłszy szkód pomimo chwilowego nieporządku, podniosła wzrok i ujrzała, jak grupa Złodziei Cienia wyłania się z ciemności za wielkim marmurowym mauzoleum. W otoczonej murami Dzielnicy Grobowej Athkatli noc była zachmurzona i ciemna, jednak niemartwy wzrok Bodhi dostrzegł dostatecznie wyraźnie pięciu skrytobójców. Jednym z nich była starsza kobieta, o której słyszała, jak rozmawiali niektórzy z jej własnych ludzi. Była kapłanką Xvima i nazywała się Neela. Słyszała, że ta Neela jest martwa, jednak Bodhi sama była kiedyś martwa przez krótki czas. Kapłanka sprowadziła ze sobą jedynie czworo innych, kobietę oraz trzech mężczyzn w nazbyt znajomych czarnych szatach Złodziei Cienia. Bodhi pozwoliła sobie na uśmiech. Jakże głupio, a mimo to odpowiednio wyglądali tutaj, na cmentarzu w nocy. – Sheeta... – powiedziała Bodhi, kiwając głową w kierunku skrytobójcy naciągającego szaleńczo kuszę, gdy zbliżali się jego towarzysze. Odgłos wyciągania przez Bodhi bełtu z pleców niemal zagubił się w świście procy małej orczycy. Po prostu weźcie ich wszystkich – wysyczała kapłanka, jej cichy głos poniósł się wyraźnie przez nieruchome nocne powietrze. Kamień opuścił procę Sheety i zanim skrytobójcy mogli zbliżyć się bardziej niż na pół kroku, odbił się mocno od czubka niemal naciągniętej kuszy. Cięciwa brzęknęła, posyłając pocisk nieszkodliwie w suchą trawę. Skrytobójca szarpnął ręką w tył i syknął z bólu, po czym

jego oczy wybałuszyły się, gdy obserwował, jak kusza rozpada się powoli na części na ziemi pod jego nogami. Bodhi uśmiechnęła się, wiedząc, że Sheeta nie trafiła kuszy tak mocno, po prostu wiedziała, gdzie uderzyć. Bodhi ją lubiła. Kapłanka cofnęła się, lecz troje pozostałych skrytobójców parło do przodu. Jeden z nich wyciągnął spod swej czarnej tuniki krótki, gruby, zaostrzony przedmiot. Kobieta wyjęła dwa wąskie noże do rzucania, a drugi mężczyzna pozwolił, by jego sejmitar zaskrzypiał dla efektu i wysunął go powoli z pochwy. – Goram – powiedziała Bodhi – Nevilla, Naris i Kelvan, dołączcie do nas, proszę. Kapłanka była jedyną ze Złodziei Cienia, która nie wyglądała na zaskoczoną, gdy czworo pozostałych wyszło zza krypt oraz dużych nagrobków za Bodhi. Naris, niegdyś członek Złodziei Cienia, zakręcił lśniącym, ostrym jak brzytwa berdyszem i zachichotał. Kelvan, również były członek gildii, wyciągnął dwa krótkie miecze. Goram i Nevilla, wampirze sługi Bodhi, zasyczeli z wyciągniętymi kłami na zbliżających się skrytobójców i cała ich trójka zawahała się bardziej, niż powinien dopuszczać ich trening. – Jesteście Złodziejami Cienia – kapłanka przypomniała swoim ludziom. Dwoje z nich zerknęło na nią, lecz cała trójka ruszyła szybciej. Ten najbliżej Bodhi posiadał grubą, zaostrzoną broń, którą wampirzyca szybko rozpoznała jako ociosany, drewniany kołek. A więc byli na nią przygotowani. Skrytobójca był szybki jak na człowieka, Bodhi musiała mu to przyznać, i nawet z drewnianym kołkiem trzeba było nie lada nerwów, by zaszarżować na wampira. Gdyby Nevilla nie pojawiła się tak szybko u boku Bodhi, mogłaby znaleźć się w niebezpieczeństwie z powodu kołka. Zamiast tego chwyciła Nevillę szorstko za ramię i pociągnęła sługę przed siebie, akurat gdy skrytobójca wykonywał pchnięcie kołkiem. Nevilla najwyraźniej zdała sobie sprawę, co się stanie, wydała bowiem z siebie przerażony wrzask, kiedy zabójca skorygował rękę w połowie ciosu i zamiast Bodhi ugodził właśnie ją. Musiał uznać, że jedna wampirzyca jest równie dobra jak inna. Kołek wbił się w pierś Nevilli z głośnym trzaskiem i słabsza wampirzyca obwisła bezwładnie. Skrytobójca uśmiechnął się, robiąc minę, która okazała się jego ostatnią. Kelvan znalazł się za nim i skrzyżował swe ostre, krótkie miecze na przedzie szyi skrytobójcy, zaciskając je niczym nożyczki. Głowa ofiary odpadła w fontannie krwi, przed którą Bodhi uchyliła się, ciskając bezwładną sylwetkę Nevilli na upadające ciało pozbawionego głowy mężczyzny i odpychając oboje od siebie. Bodhi skierowała do Kelvana zadowolony uśmiech, uśmiech który mężczyzna odwzajemnił wilczym wyszczerzeniem, zanim odwrócił się na spotkanie pozostałych skrytobójców. Miała szczęście, że na niego trafiła, i pomyślała o uczynieniu go sługą. Teraz kiedy Nevilla nie żyła, wpadła na pomysł, aby przyspieszyć ten proces. Kelvan i Naris najbardziej spodobali jej się spośród skrytobójców, których wywabiła ze Złodziei Cienia na

rozkaz Irenicusa. Rada Cienia, która biurokratycznie rządziła ich małym skrytobójczym królestwem, założyła po prostu, że przez ostatnie półtora miesiąca Irenicus formował własną, rywalizującą gildię. Do pewnego stopnia była to prawda, jednak ci skrytobójcy nie będą wysyłani, by zabijać grubych kupców za sakiewkę złotych monet. Owi mężczyźni i kobiety przysłużą się wyższym celom Irenicusa, planom, których Rada Cieni nie byłaby sobie w stanie wyobrazić, nieważne jakby się starała. A więcej niż trochę zdumiewało Bodhi i rozczarowywało to, kiedy na to pozwoliła, że ta jej gildia naprawdę była dobra – każdego dnia robiła się lepsza – i stawała się szybko rzeczywistym rywalem dla Złodziei Cienia. Zaczęło się to jako kolejna w długim szeregu przysług, jakie wykonała dla najbardziej przez siebie uwielbianego mężczyzny, jednak zaczęła myśleć o... możliwościach. – Sprowadzenie tych moich wszystkich cudownych, małych skrytobójców do jakiegoś elfiego miasta tylko po to, żeby ich zabić – pomyślała, kierując te słowa do odległego umysłu Jona Irenicusa – wydaje się stratą. – Och nie – odparł szybko – ani jedna kropla ich krwi nie zostanie zmarnowana. Te twoje zabaweczki pomogą mi wyzwolić z tego dziecka Bhaala taką moc... Sprowadzę Zabójcę. – Wszystko to, żeby zabić jedną elfkę? – Jedną elfkę, tak – odrzekł Irenicus. – Jedną elfkę, której śmierć znów uczyni mnie nieśmiertelnym. *** – To piętnaście dni – powiedział Abdel. – Byliśmy tam na dole przez piętnaście dni? Jaheira i Imoen spojrzały na niego zdumione. – Nie jestem pewna – rzekła powoli Imoen – czy to wydaje się większą, czy mniejszą ilością czasu niż naprawdę. – I powiedziano wam, żebyście nas oczekiwali? – spytała Jaheira szczupłego elfa o stanowczej twarzy, który był najwyraźniej przywódcą patrolu. – Można tak powiedzieć, druidko – elf odparł w mocno akcentowanym wspólnym. – Kto nas oczekuje? – spytał podejrzliwie Yoshimo. Elf spojrzał pusto na Yoshimo, najwyraźniej nie chcąc odpowiadać na to pytanie. Odwrócił się do Jaheiry i wypowiedział zdanie czy dwa w śpiewnym elfim, które spowodowały, że Jaheira zaczerwieniła się. Abdel poczuł, jak włosy podnoszą mu się na karku wskutek tego, że nie był dopuszczony do całej rozmowy. Imoen zerknęła na niego i skrzywiła się. – Musimy iść z nimi do ich obozu – rzekła Jaheira. – Kolejne kilka dni... na piechotę – dowódca patrolu elfów powiedział spokojnie, jakby opisywał poranny spacer. Abdel westchnął. Szedł już dłużej. Dowódca patrolu ściągnął swój farbowany na zielono płaszcz i podał go Jaheirze, która

wzięła go i podziękowała skinieniem głowy. Noc była chłodna i pomiędzy drzewami syczał mroźny wietrzyk. Ciemny las był ożywiany odgłosami zwierząt wszelkiej wielkości i rodzaju, żegnających ostatnie ślady indygo na czarnym już niebie i witających rozsiane na nim gwiazdy, zaglądające przez gruby baldachim. Poważny elf spojrzał na Abdela i rzekł – To nie jest zwyczajne. – Nic co jest z tym związane, nie jest zwyczajne, proszę pana – stwierdziła Imoen, pozwalając, by na jej słowa padł sarkazm. – Królowa jest w niebezpieczeństwie – powiedział elf. – Należy robić wyjątki, nawet wpuszczać ludzi do lasu. – Królowa... – stwierdziła Jaheira, rzucając na elfa stanowcze, zdumione spojrzenie. – Ellesime. Przywódca patrolu przyglądał się jej przez dłuższy czas, nic nie mówiąc, po czym uśmiechnął się ze zniecierpliwieniem i rzekł – Były już wyjątki. Powiedziano nam, abyśmy uznali to za jeden z nich. Patrol odwrócił się, a Abdel, Jaheira, Imoen oraz Yoshimo podążyli za nim głębiej w las Tethir, miejsce, które niewielu ludzi kiedykolwiek widziało. – Dotrzemy do bramy przed pierwszym światłem – powiedział elf, zerkając niedbale do tyłu. – Bramy? – spytał Abdel. Jaheira uśmiechnęła się i westchnęła, w równym stopniu ze zmęczenia, jak i wdzięczności. – Będziemy w obozie jutro o tej porze – rzekł elf. *** Skrytobójca z kuszą po prostu odwrócił się w końcu i uciekł. Goram i Naris puścili go, koncentrując wzrok na kapłance. Za nimi Sheeta wsunęła kamień w procę, a Bodhi przyglądała się scenerii z jedynie niezbędnym zainteresowaniem. Kapłanka wymruczała szereg wydawałoby się pozbawionych znaczenia słów i wykonała szereg mających jeszcze mniejsze znaczenie gestów. Podniosła w dłoni coś, co zniknęło, gdy wycharczała ostatnie słowo modlitwy. Goram przeszedł w bok, choć Bodhi nie była pewna, czego stara się on uniknąć. Naris wyskoczył do przodu, wyciągając prosto przed siebie ostrze swego berdysza, lecz nie zdążył dopaść kapłanki, zanim nie skończyła czaru. Naris cofnął prawą rękę, by ustawić odpowiednio broń, i zastygł w tej pozycji. Bodhi usłyszała jak kamień z procy Sheety upada na twardą ziemię i wampirzyca odwróciła się, by na nią spojrzeć. Niska orczyca również zamarła w bezruchu. Jej małe brwi były zmarszczone, a oczy jaśniały, lecz nie mogła poruszyć nawet jednym mięśniem. Goram i Kelvan byli nietknięci i szybko ruszyli z odpowiedzią. Złodziej Cienia z sejmitarem wyszedł na spotkanie Kelvanowi i obydwaj uśmiechnęli się

paskudnie na brzęk stali o stal. – Spraw, aby tej suce było bardzo, bardzo przykro, Goram – powiedziała beznamiętnie Bodhi i wampir bez najmniejszego wahania pobiegł do kapłanki Neeli. – Kiedy? – Bodhi spytała Irenicusa przez dzielące ich kilometry. – Gdy Imoen i Abdel dotrą tutaj – odpowiedział. – Wkrótce. Neela wyciągnęła coś, co najwyraźniej było zaklętym buzdyganem. Podniosła go na zbliżającego się raptownie Gorama. Kelvan był zaangażowany w walkę ze skrytobójcą dzierżącym sejmitar, zaś Sheeta oraz Naris zostali magicznie unieruchomieni. Bodhi zdała sobie sprawę, że nadszedł czas, aby wkroczyć do akcji. Złodziej Cienia zdołał odepchnąć Kelvana do tyłu i Bodhi zaryzykowała zerknięcie, by sprawdzić postępy swego człowieka. Dwa krótkie miecze Kelvana świszczały w nocy, krzesząc iskry o sejmitar skrytobójcy. Bodhi odwróciła wzrok, gdy ujrzała, że Kelvan przypadkowo wypatroszył nieruchomą sylwetkę Narisa. – Cholera! – stęknął Kelvan. Złodziej Cienia roześmiał się, zadowolony ze szczęśliwej przerwy. Goram nie dotarł do kapłanki, zanim nie został zasypany salwą ciśniętych noży. Bodhi nie martwiła się o niego – ostrza ze zwyczajnej stali nie stanowiły dla niego większego niebezpieczeństwa niż dla niej – była jednak pod wrażeniem celności Złodziejki Cienia. – Nie strać ich, Selarro – powiedziała kapłanka swojej podwładnej. – Weź kołek. Młoda kobieta rozejrzała się po ciemnej ziemi w poszukiwaniu kołka i zauważyła, że wciąż wystaje z nieruchomej piersi Nevilli. Bodhi uśmiechnęła się i cofnęła o krok. Widziała, że Selarra zdaje sobie sprawę, że Bodhi jest pomiędzy nią a martwą służką. Kelvan odnalazł w końcu lukę w nieprzerwanych atakach Złodzieja Cienia i wykorzystał rosnącą pewność siebie skrytobójcy. Złodziej Cienia śmiał się jeszcze, gdy Kelvan go patroszył, w końcu uświadomił sobie, że przegrał, gdy drugie ostrze Kelvana przebiło się przez jego gardło. Kuszące parcie Bodhi w bok doprowadziło ją na wyciągnięcie ręki od kapłanki i wampirzyca wykorzystała pierwszy atak Gorama za pomocą swoich silnych, podobnych szponom paznokci, i rozorała własnymi pazurami twarz Neeli. Goram uchylił się przed szybkim ciosem zaklętego buzdyganu i musiał się niemal rzucić na ziemię, by uniknąć szaleńczego ataku. Kapłanka wrzasnęła ze złością, gdy Bodhi pozbawiła ją oka mocnym szarpnięciem ostrych pazurów. Buzdygan wypadł Neeli z garści. – Mogłam zabrać ich wszystkich, suko – powiedziała Bodhi kapłance Złodziei Cienia. – Mogłam mieć wszystkich twoich skrytobójców, całą gildię. Wampirzyca odwróciła się do Selarry, lecz przemówiła do swego sługi. – Ty weź kapłankę – rzekła. – Ja chcę tą z nożami.

Rozdział dziewiętnasty

Jaheira wydawała się wyjątkowo rozmarzona, idąc przez las, który dowódca patrolu elfów nazywał Wealdath, a nie Tethir. Wydawała się jednocześnie szczęśliwa i smutna, jakby pobyt tam poruszał tę jej część, która mogłaby nazwać to miejsce domem. Yoshimo szedł z dłonią na rękojeści miecza, a Abdel widział, że jest on gotów, by w każdej chwili zniknąć w ciemnym lesie. Dlaczego te elfy – lub ktokolwiek – miałyby zaufać skrytobójcy Złodziei Cienia. Bezpośrednio od bramy zostali przeprowadzeni przez dowódcę patrolu do ogromnego drzewa. Choć wszyscy byli zmęczeni, pragnęli ostrzec królową o niebezpiecznych siłach wciąż spiskujących przeciwko niej. Byli prowadzeni przejściami pomiędzy drzewami, które mogłyby być naturalnymi żyłami w drewnie, jednak ich rozmiaru. Pokonawszy paciorkowatą zasłonę, wyłonili się w zaskakująco dużej, wysoko sklepionej komnacie, oświetlonej plamami chłodnego, wyraźnie magicznego światła. Meble były spartańskie, lecz dobrze wykonane z drewna i splecionych pnączy. Zakrzywiona ściana półkolistego pomieszczenia była wycięta w delikatne kształty liści wyrastających z kręcących się winorośli. Za tą kurtyną stał szczupły elf w prostych podróżnych skórach. U jego pasa wisiał miecz, na którego widok najemnicza natura Abdela prawie zaczęła się ślinić. Jedynie o nich słyszał, był jednak pewien, że ta broń była księżycową klingą. Elf uśmiechnął się i wskazał im siedzenia na środku pokoju. Jaheira ukłoniła się nisko i powiedziała coś w elfim. Nie spoglądała bezpośrednio na elfa, który odwzajemnił jej ukłon skinieniem głowy. – Powinniśmy używać wspólnego – powiedział elf z silnym akcentem – aby nie obrażać naszych gości. – Jak sobie życzysz, panie – rzekła Jaheira. Cała piątka usiadła na głębokich fotelach ustawionych w stronę zwyczajnego, drewnianego stołu. Elf, pomny długiego ostrza u swego boku, przysiadł na stołku i uniósł brew.

– Królowa jest w niebezpieczeństwie – zaczęła po prostu Jaheira. Elf uśmiechnął się i powiedział – Jestem Elhan. A wy...? Podenerwowana Jaheira rzekła – Jaheira... druidka w służbie Mielikki. – Oraz Harfiarzy, oczywiście – dodał za nią Elhan. Jaheira zaczerwieniła się i powiedziała – Nie jestem tu w ich imieniu. – Nie pytała, skąd ten elf wiedział o jej powiązaniach z Harfiarzami. Elfi książęta najwyraźniej wiedzieli takie rzeczy. – Jestem Yoshimo – rzekł Kozakurczyk, wypełniając w ten sposób niezręczną pustkę. – Jestem do twoich usług... panie. – Jestem Imoen – powiedziała słabo dziewczyna. Podróż przez Podmrok oraz las wydawała się zebrać na niej ogromne żniwo. Wyglądała na osłabioną i zmęczoną. – Nazywam się Abdel – rzekł najemnik. Elhan odwrócił się do niego i skinął głową. – O tobie słyszałem. Co sprowadza syna Bhaala do Wealdath? Abdel obrócił się do Elhana i powiedział – Suldanessellar jest w niebezpieczeństwie. Potężny nekromanta, człowiek o imieniu Jon Irenicus, dąży do przeprowadzenia pewnego rytuału... – Istotnie – przerwał Elhan. – Irenicus jest nam znany. On... moja siostra, Ellesime, miała... związek z tym człowiekiem przez pewien czas. Są połączeni w sposób, którego szczerze mówiąc, nie do końca rozumiem. Sama Ellesime wyczuwa od Irenicusa jedynie apatię, jeśli tylko jest w stanie poczuć go przez tę więź. Nie chce uwierzyć, że dąży on do wyrządzenia jej krzywdy ani nawet że jest odpowiedzialny za zapieczętowanie Suldanessellar. – Co masz na myśli mówiąc „zapieczętowanie”? – spytała Jaheira. – Mam na myśli to, co mówię – odparł wzruszając ramionami Elhan. – Nie jesteśmy już w stanie dotrzeć do Łabędziej Doliny. Irenicus w jakiś sposób odgrodził nas od naszego domu. – Co tu jest do zrobienia? – spytał Yoshimo. – Wyobrażam sobie, że musimy pomóc wam wrócić do waszego miasta, abyście mogli uratować życie swojej królowej. – Zrobimy to – rzekła Jaheira, krzywiąc się na Kozakurczyka. – Ellesime nie można zabić – powiedział po prostu Elhan. – Wybaczcie, że nie wyjaśnię wam, dlaczego tak jest. Nie obawiam się o jej śmierć, jednak jeśli Irenicus również jest nieśmiertelny, może dręczyć moją siostrę przez długi czas – stulecia lub więcej – i spowodować jedynie bogowie wiedzą jakie szkody dla miasta oraz całego Wealdath. – Nie jesteśmy do końca pewni, dlaczego tu jesteśmy, panie – przyznał Abdel. – Wszystkim co wiemy, jest to, że wasz i nasz los – skinął na Imoen – są ze sobą połączone w jakiś sposób, który powiązany jest z Irenicusem.

Elhan uniósł z zaciekawieniem brew, a Abdel rzekł – Pochodzę od boga mordu i nie jestem jedyny. Mam siostrę, siostrę przyrodnią, która dzieli tę samą krew. Irenicus zamierza wykorzystać ową krew, by powołać do istnienia jakąś potęgę – jeśli nie samego Bhaala, to jakąś esencję, jakiegoś jego awatara. To właśnie tej boskiej siły Irenicus wydaje się z jakiegoś nieznanego powodu pożądać. Elhan uśmiechnął się i przytaknął. – Sądzę, że możemy rzucić dla ciebie na to wszystko trochę światła, Abdelu Adrianie. Uważam, że w końcu nasze losy są ze sobą powiązane. Cieszę się, że tu dotarliście. Tak bardzo się cieszę. *** Bodhi obudziła się wcześnie, jak często robiła, i pozostała w swojej trumnie, wiedząc, że słońce jeszcze całkowicie nie zaszło. Jak zawsze w przeciągu ostatniego tuzina lub może więcej dni, obudziła się, myśląc o Abdelu. Dotyk jego dłoni na jej ciele, jego języka w jej ustach, ich jakże intymnego uścisku, pozostawał w niej w jak najwspanialszy sposób. Nigdy nie użyłaby słowa miłość, a nawet pragnienie, jednak być może, w tym co zostało z jej ludzkiej części, odczuwała te obydwie emocje. Było tak wiele rzeczy, o których Abdel nie wiedział, jednak z drugiej strony było w nim tak wiele rzeczy, które musiała dopiero odkryć. Miała nadzieję, że będzie na to okazja. Przeciągnęła się i jej łokieć otarł się o kilka luźnych kawałków zimnego metalu. Irenicus powiedział jej, żeby trzymała te połamane części jakiegoś antyku blisko siebie. Mogła wyczuć w nich magię i wiedziała, że mają coś wspólnego z rytuałem. Irenicus przekazał jej, że istniała spora szansa na to, aby Abdel przyszedł do niej, szukając tego. Była szczęśliwa, trzymając to na taką ewentualność. Wyszeptała jego imię tylko po to, by je usłyszeć. Ów syk nie odbił się echem w zamkniętej przestrzeni. Powietrze, pachnące ziemią z jej dawno zapomnianego domu, było zbyt martwe, żeby pozwolić na coś tak wdzięcznego jak echo. – Miłość – powiedziała na głos do martwego powietrza swojej trumny. Dźwięk tego słowa spowodował, że się uśmiechnęła. Dotknęła się i zamknęła oczy, wiedząc, że tej nocy zabije wszystkich skrytobójców w mieniu Irenicusa. Nie dbała już o to, że raczkująca gildia już nigdy jej nie posłuży – w ten czy inny sposób zamiast nich rolę tę spełni syn Bhaala. *** – Irenicus był odpowiedzialny – Irenicus i Bodhi razem – za największą katastrofę, jaka spadła kiedykolwiek na miasto Suldanessellar – wyjaśnił Elhan. Abdel rozsiadł się w swoim fotelu, zadowolony, że uzyskał w końcu jakieś fakty, które może wykorzystać, by cały ten bałagan zaczął mieć sens, zadowolony, że czuje się

spokojniejszy. Drzewna komnata była przez elfy opisywana jako „obóz”, na dodatek „tymczasowy”, jednak dla Abdela wyglądała na wystarczająco trwałą. Te elfy niosły swoją tradycję wszędzie ze sobą. – Nie wiedzieliśmy, co próbują zrobić. Nikt z nas nigdy nie byłby sobie w stanie nawet wyobrazić, że mogliby być tak... nie wiem. Nie podejrzewaliśmy – ciągnął Elhan. – Wielu starszych, słabszych obywateli zginęło w początkowych falach potęgi, która przeszła przez miasto. Drzewo Życia... oni zaatakowali Drzewo Życia. Jaheira wypuściła gwałtownie powietrze, a Elhan skinął w jej stronę. – Ellesime – moja siostra, nasza królowa – kontynuował – również niemal zginęła. Wystawić ją na niebezpieczeństwo, wystawić na nie nas wszystkich, Drzewo. To było więcej niż my, ktokolwiek z nas, mógłby zrozumieć. Całe miasto zniknęło, elfy zbierające wiedzę tysiącleci zostały zdmuchnięte... dla jakichś błahych zysków... jakichś osobistych zysków. – I uszło im to bezkarnie? – spytała Jaheira z otwartymi szeroko oczyma. Elhan uśmiechnął się i wzruszył ramionami. – Nie sądziliśmy, że im się uda. Zostali ukarani zgodnie z życzeniami Ellesime. Otrzymali przeciwieństwo tego, czego pożądali. Wielka magia – wysoka magia – została użyta, by uczynić ich ludźmi. Zostali odarci ze swej elfiej natury i odesłani. Nie tylko otrzymali śmiertelność, lecz... wybaczcie mi – powiedział, skinąwszy po kolei głową trojgu ludzi – lecz również mieli mieć jeszcze zaledwie kilka lat, by zastanawiać się nad swoimi przewinieniami, zanim czas nie wykona egzekucji za nas. – Czym było to, czego szukał? – zapytał Abdel. – Nieśmiertelność – wyszeptała Jaheira. Elhan pociągnął długi łyk z wysokiego kielicha słodkiego, elfiego wina i rzekł – Nieśmiertelność. Najprostszy, najgłupszy cel osób o ograniczonym umyśle. Żyć wiecznie w czystej arogancji wobec władcy, wobec czasu. – Ale mu się nie udało – powiedział Abdel. – Dotarł blisko – powiedział im Elhan. – Badał czary oraz rytuały, które zostały odrzucone przez mój lud dawniej niż przed jednym z naszych bardzo długich pokoleń. – Ale Bodhi... – rzekła Jaheira – jej się udało, czyż nie? Elhan znów wzruszył ramionami i powiedział – W pewnym sensie. Bodhi jest nieumarła. Nie jest nieśmiertelna. Są to dwie zupełnie odmienne rzeczy, które powierzchownie mogą wydawać się podobne. Będąc człowiekiem, Bodhi starała się usilnie odnaleźć szybszą, łatwiejszą odpowiedź. Jej natura zawsze była taka. Podczas gdy Irenicus dokonywał badań, ona działała. Bodhi stała się wampirzycą, lecz pozostała z mężczyzną, którego nazywała swym bratem, w nadziei, że ciągłe badania Irenicusa przysłużą się również jej. – Nie jestem pewien, czy rozumiem – rzekł Abdel. – Irenicus chce z powrotem stać się elfem? – Więcej – powiedział Elhan. – Był elfem, a my rzeczywiście żyjemy długo –

wystarczająco długo, że rozumiem, iż niektórzy z waszego ludu sądzą, że naprawdę jesteśmy nieśmiertelni – jednak czas w końcu nas dopada. Irenicus był jednym z najlepszych spośród nas. Zanim zstąpił w szaloną nekromancję, był chyba najpotężniejszym magiem w całym Faerunie, a przynajmniej jednym z najpotężniejszych. Co więcej, był małżonkiem mojej siostry, był bliżej tronu, niż ktokolwiek mógłby dotrzeć. Kochała go i być może, dawno temu, on również ją kochał. – Cóż więc go zmieniło? – spytała Jaheira. – Co mogło sprawić, że ją zdradził? – Bodhi – rzekł beznamiętnie Elhan. – Choć niechętnie składam na nią całą odpowiedzialność. Mimo to podczas gdy moja siostra i ja wierzymy, że Irenicus miał niegdyś jakieś czyste intencje, wątpię, czy miała je kiedykolwiek Bodhi. Jest w niej coś, co czyni ją... nie wiem i być może nie chcę wiedzieć. Zadowolę się wiarą, że jest ona po prostu dewiantką. Abdel poczuł nagle potrzebę, by wstać, i zrobił to. Zaskoczyło to Jaheirę, lecz nic nie powiedziała. Elhan obserwował w milczeniu, jak Abdel podchodzi do okna i wpatruje się w leśny baldachim. Wyczuwając bezruch w pomieszczeniu, Abdel powiedział – Mów dalej. Bodhi zawsze była najbardziej zaufaną doradczynią Irenicusa – rzekł Elhan. – Studiowała wraz z nim przez jakiś czas, pomagała mu, zajmowała się nim. Naprawdę byli jak brat i siostra. Ellesime robiła wszystko, by przygarnąć Bodhi, powiększyć przyjaźń, jednak Bodhi zawsze utrzymywała ją na odległość. – Czasami sądzę, że to jedynie pobożne życzenia mojej siostry winią Bodhi bardziej niż Irenicusa... że to Bodhi kierowała jego dłonią i wciągnęła go w rytuał. Obydwoje chcieli tego samego, żyć wiecznie. Bodhi przekonała Irenicusa, albo on przekonał ją, albo też przekonali się nawzajem, by odprawić tak niegodziwy rytuał... – Drzewo Życia? – spytała Jaheira, a jej głos ociekał niedowierzaniem. – Zarozumiałość... – Słuchałem z wielkim zainteresowaniem – powiedział Yoshimo – i muszę zapytać: czym jest to Drzewo Życia? – To duchowe serce Suldanessellar – rzekła Jaheira. – To siła starsza chyba niż sami bogowie. Cieszy się szacunkiem wszystkich bogów. Niektórzy mówią, że to źródło wszelkiego życia. – Druidzi dobrze cię nauczyli, Jaheiro – powiedział z uśmiechem Elhan. – Irenicus chciał wysączyć energię życiową prosto z Drzewa, nie mógłbym wyobrazić sobie czegoś bardziej odrażającego, bardziej godnego potępienia. Abdel westchnął i odwrócił się z powrotem do komnaty. – A więc co z tym zrobimy? – zapytał. – Zamierzają znowu spróbować, czyż nie? Elhan przytaknął. – Obawiam się, że tym razem ty i twoja siostra macie z tym coś wspólnego, Abdelu Adrianie. – Cóż – rzekł Abdel. – Byłem już wcześniej ośrodkiem jednego czy dwóch tajemnych

rytuałów, panie. Nie zamierzam mieć nic wspólnego z tym. – To dobrze – rzekł szczerze elfi książę. – Jest więc coś, co musisz zrobić dla nas wszystkich. – Powiedz co. – Wróć do Athkatli – polecił Elhan, wpatrując się w Abdela gorejącymi oczyma. – Znajdź Bodhi, zabij ją i przynieś z powrotem części Lampionu Rynn. Serce Abdela zgubiło jedno uderzenie i na skraj jego pola widzenia zaczęła wpełzać żółta mgiełka. Przytrzymał oczy mocno zamknięte i uspokoił się. – Lampion Rynn? – spytał Yoshimo. – Małe kawałki z brązu, które mogą razem stanowić całość? Elhan przytaknął. – Widziałem to w posiadaniu wampirzycy – powiedział Kozakurczyk. – Irenicus dał jej to ze względów bezpieczeństwa. – Co robi ten przedmiot? – zapytała Jaheira. – Mówiąc szczerze, doprowadzi wasze dusze z powrotem do porządku – rzekł Elhan. – Powstrzyma w tobie awatara, Abdelu, a Imoen uratuje życie. Abdel spojrzał na Imoen i po raz pierwszy zauważył, że dziewczyna zasnęła albo straciła przytomność. Jej oddech był spokojny i regularny, lecz wydawała się blada, miała zapadnięte oczy i szare wargi. – A więc wyruszam do Athkatli – powiedział cicho Abdel, nie spuszczając wzroku z Imoen. – My wszyscy idziemy – rzekła Jaheira. – Nie – powiedział szybko Abdel. – To muszę zrobić sam. Abdel popatrzył na Jaheirę, a ona przytaknęła i po jej policzku spłynęła powoli łza.

Rozdział dwudziesty

Choć trudno mu było w to uwierzyć, Abdel zaczął się już przyzwyczajać do teleportowania. Nigdy dotąd nie myślał o sobie jako o lubiącym teleportowanie. Coś takiego robili magowie, Phaerimmowie, demony i bogowie. Był człowiekiem, któremu płacono, by pilnował magazynów lub szedł obok karawan z wielkim mieczem w dłoni. Podróżował w starym stylu. Szedł. Czasami jechał na koniu lub jakimś wozem, a raz czy dwa był na statku. Natychmiastowe przemieszczanie się setki kilometrów w mniej niż sekundę w błysku magicznego światła powodowało u niego zawroty głowy i naprawdę czuł się, jakby nie miał nad sobą kontroli, co martwiło go bardziej niż cokolwiek innego. Wszelako nie miał kontroli nad niczym w swoim życiu już od długiego czasu, więc może właśnie o to chodziło. Teleportowanie przez jednego z magów Elhana było najmniejszym z jego problemów. Otrząsnął się z zawrotów głowy po teleportacji i rozejrzał, by upewnić się, czy jest we właściwym miejscu. Strop był nisko, wręcz muskał go czubkiem głowy. Powietrze pachniało sfermentowanym miodem i śmieciami. Było ciemno, lecz widział kontury worków z mąką oraz butelek z winem. Słyszał kroki przemierzające podłogę nad jego głową oraz odgłos przeciąganego przez nią krzesła. Stłumiony głos powiedział – Wszystko w porządku, Boo – i Abdel wiedział już, że jest w odpowiednim miejscu. Stał dokładnie tam, gdzie kochał się z Bodhi. Zahipnotyzowała go, powtórzył to sobie jeszcze raz, choć w to nie wierzył. Zapach oraz odgłosy tego miejsca rozjaśniły mu pamięć na tyle, że nie mógł już tak dobrze udawać. Podszedł do schodów i jego wzrok przykuła mała plama cienia na podłodze, zaledwie krok czy dwa na lewo od niego. Jego oczy szybko przyzwyczajały się do ciemności i kiedy podszedł trochę bliżej do cienia, dostrzegł, że to klapa. Doszło do niego, że szuka wampirzycy. Była noc, lecz wczesna. Bodhi musiała znajdować się w jakimś miejscu tak bardzo oddalonym od słońca, jak to tylko możliwe. Piwnica pod piwnicą – co to było? Nie piwnica na wino, nie w tym miejscu – w każdym

razie, miał sporą szansę, że znajdzie tam wampirzycę. Mag Elhana wydawał się dość pewny, że Bodhi jest tutaj. Miał jakiś sposób, by ją wyczuwać czy coś takiego. Kolejna nieprawdopodobna siła, której Abdel musiał zaufać. Abdel przyklęknął obok klapy i chwycił zimny, żelazny pierścień, służący za rączkę. Niemal podniósł ją, lecz się powstrzymał. Wyciągnął miecz, zważył go w dłoni, pozwolił, by skrzypienie kroków Minsca go uspokoiło i zdał sobie sprawę, że nie chce zabić Bodhi. Elfy powiedziały mu, jak bardzo jest zła, poza tym była wampirzycą i tak dalej, coś jednak w tym było. Powód, by jej przynajmniej nie zabijać. Spojrzał w ciemności na ostrze swego miecza i uświadomił sobie, że i tak by jej nie zabił. Wsunął miecz z powrotem za plecy i prawą dłonią odnalazł zatknięty zapas rzeźbiony drewniany kołek. Dały mu go elfy. Został zrobiony z konaru drzewa powyginanego wskutek wiatrów, z gałęzi drzewa z lasu Tethir, ze skraju zapieczętowanego, skazanego na zagładę miasta Suldanessellar. Dali mu go, aby zabił Bodhi, bowiem jeśli mieli przetrwać, ona musiała zginąć, poza tym potrzebowali artefaktu, którego z pewnością nie oddałaby, gdyby żyła. Ścisnął drewniany kołek i podniósł klapę. Obszar poniżej oświetlony był trzema świecami migoczącymi w bardzo starym kandelabrze przeznaczonym dla sześciu. Strop był zbyt nisko, by Abdel mógł stać, i nie było schodów ani drabiny. Opuścił się z krawędzi i opadł na brudną podłogę. Miejsce to śmierdziało pleśnią i odchodami szczurów, a jedyną rzeczą poza świecznikiem oraz Abdelem była pusta trumna. Fakt, że była pusta, napełnił Abdela nieodpowiednią do sytuacji ulgą. *** Imoen znów spała, leżąc pod zdumiewająco solidnym zadaszeniem, jakie elfy splotły z winorośli, patyków i liści. Jaheira siedziała obok niej, jedną dłonią trzymając swój święty symbol, drugą zaś czoło Imoen. Modlitwa dobiegła końca, tam jednak gdzie powinien wystąpić przypływ leczniczej mocy, nie było nic. Imoen traciła szybko siły. Jej skóra była blada oraz chłodna, dziewczyna spała przez większość czasu. Była to trzecia lecznicza modlitwa, jakiej próbowała Jaheira, i nic nie pomagało. Zło w żyłach Imoen wydawało się wysączać jej duszę, dzięki rytuałowi Irenicusa. Mielikki odmawiała swojej łaski. Nie wydawało się to uczciwe, lecz Jaheira starała się zrozumieć. – Phaere... – Imoen wymamrotała przez sen. – Ona umiera – powiedział z tyłu Yoshimo, zaskakując Jaheirę. – Tak – rzekła Jaheira, nie patrząc na niego. Yoshimo podszedł bliżej, przy kucając tuż za Jaheirą. – Co niektórzy mogą zrobić – zamyślił się Kozakurczyk.

– Dla nieśmiertelności? – spytała Jaheira, mocząc szmatę i wykręcając ją. – Dla nieśmiertelności – powiedział Yoshimo – dla monet, dla lojalności, dla korony, dla sztandaru lub dla czegoś innego. Jaheira położyła mokrą szmatę na czole Imoen – wiedząc, że to głupi, bezowocny gest, czując jednak, że mimo wszystko musi to zrobić – i rzekła – A czy zabiją? Yoshimo roześmiał się na jej wyraźną potwarz. – Tam, skąd pochodzę – powiedział – skrytobójca jest szanowaną profesją. – To morderstwo – rzekła beznamiętnie Jaheira – niezależnie skąd pochodzisz. – Różnica poglądów – powiedział Kozakurczyk. – Zabija się za mniej, prawda? Jaheira delikatnie zdjęła szmatę z głowy Imoen. – Abdel ją uratuje? – spytał Yoshimo. Wydawał się dość szczęśliwy, mogąc zmienić temat. – Abdel? – Imoen mruknęła przez sen. Jaheira delikatnie dotknęła jej ramienia i oczy Imoen otworzyły się. – Abdel! – powiedziała głosem rozchodzącym się głośno w ciszy elfiego obozu. – Będzie tutaj – powiedziała jej Jaheira. – Będzie... – Cisza! – warknęła Imoen, teraz jej głos był głębszy i bardziej chrapliwy. Jej oczy błysnęły żółcią i Jaheira wciągnęła gwałtownie powietrze. Imoen usiadła w porywie aktywności i Jaheira poczuła, jak chwyta ją za dłoń i ciągnie w tył. Szczęki Imoen zatrzasnęły się tuż przed twarzą druidki, jakby dziewczyna chciała ją ugryźć. – Imoen... – rzekła Jaheira. – Ona nie jest sobą – wyszeptał Yoshimo. Imoen zaśmiała się i nie był to jej zwyczajny, przyjemny chichot. – Kim jestem, Kozakurczyku? – Bhaalem... – odparła za niego Jaheira. Jakby w odpowiedzi, Imoen padła z powrotem na swoje łóżko z liści i zasnęła. *** Abdel cofnął cios, jaki wymierzył w brzuch Gaelana Bayle’a, co było jedynym powodem, dla którego Bayle przeżył. – Bardzo chciałbym cię zabić – powiedział mu Abdel. Jedyną odpowiedzią Bayle’a była seria donośnych kaszlnięć. – Och – wydyszał Minsc. – Jestem pewien, że to bolało, Boo. Abdel spojrzał na rudowłosego szaleńca i rzekł – Powinieneś pójść na spacer czy coś w tym rodzaju, Minsc. Miedziana Mitra jest zamknięta na tę noc. Minsc popatrzył na Bayle’a, następnie z powrotem na Abdela, uśmiechnął się i wyszedł szybko, szepcząc – Wygląda na to, że wkrótce będziemy potrzebować nowej pracy, Boo. – Gdzie ona jest? – spytał Abdel po raz trzeci. – I pamiętaj, co ci powiedziałem, że się

stanie, jeśli będę musiał zapytać cię po raz czwarty. Bayle podniósł wzrok i wymusił otoczony śliną uśmiech. – Dobrze – wysapał – dobrze... dwa tysiące... sztuk złota. To moja... to moja ostateczna... moja ostateczna propozycja. Abdel odwzajemnił uśmiech i cofnął rękę. Bayle zamknął oczy, próbując przygotować się na cios, który nadchodził i który najprawdopodobniej go zabije. – Wiedziałam, że przyjdziesz – powiedziała Bodhi, wysuwając się zza zasłony prowadzącej na zaplecze. – Możesz go puścić. Abdel odwrócił się z powrotem do Bayle’a, który uśmiechnął się i puścił oko. Abdel wbił pięść w twarz Bayle’a i upuścił karczmarza niczym szmatę. Abdel nie trudził się obserwowaniem, jak Bayle uderza o podłogę. Spojrzał na Bodhi i ogarnął ją całą na raz. Była ubrana w obcisłą, jedwabną suknię, która lśniła wzorami winorośli i pająków. Włosy otaczały bladą twarz i podkreślały szare oczy. Twarz była dostojna i idealna i Abdel wiedział, że kiedyś mogła być elfką. Nie miała biżuterii ani butów. Podeszła bliżej do niego i rzekła – Przyszedłeś, by mnie zabić. Abdel dostrzegł, że zerknęła na drewniany kołek u jego pasa i napotkał jej szare oczy. Wydawały się spokojne i pewne. Abdel wiedział, że była przekonana, iż nie zamierza jej zabić, lecz oczywiście było inaczej. – Wszyscy cię okłamali, Abdelu – powiedziała Bodhi głosem szczerszym niż jakikolwiek kiedykolwiek słyszał Abdel. – Ja cię okłamywałam... ciągle... ale nie jestem jedyną. Co ci powiedzieli? – Kto? – spytał Abdel. – Elfy – rzekła, podchodząc jeszcze bliżej. Dłoń Abdela podążyła do kołka, jednak nie wyciągnął go. – Powiedzieli ci, prawda? Że kiedyś byłam elfką? Że zrobiłam coś strasznego im albo ich uświęconemu temu czy tamtemu? – Powiedzieli mi... – Sporą ilość bzdur... – Dość! – ryknął Abdel, wyszarpując kołek zza pasa lecz odstępując o krok. – Abdelu... – powiedziała i znów spojrzał jej w oczy. – Przepraszam. Musiałam robić to wszystko. Nie miałam wyboru, podobnie jak ty. – Ja nie... – Nie miałeś wyboru – powtórzyła. – Podaj mi jedną rzecz, jaką zrobiłeś w ostatnim miesiącu z własnej woli. Abdel westchnął, a oczy Bodhi złagodniały. Jej źrenice wydawały się poszerzyć, a Abdel poczuł, jak jego szczęka przestaje się zaciskać, jak jego uchwyt na kołku łagodnieje, a następnie wzrok przesłoniła mu żółta mgła. – Abdelu – wyszeptała Bodhi. – Bądź ze mną...

*** Irenicus ostrzegł ją, że to się może stać, a Bodhi bardzo niedbale machnęła na to ręką, mówiąc, że widywała już wcześniej potwory. Na więcej niż jeden sposób sama była potworem, czyż nie? Kiedy jednak zobaczyła, w co zmienia się Abdel, naprawdę nie była na to przygotowana. Najpierw kołek w jego dłoni pękł na pół, następnie, w jednej chwili, pękła więź, jaką z nim nawiązała, a jego ciało wykręciło się i zaczęło przekształcać. Bodhi była szybka, wystarczająco szybka, by utrzymać się z dala od tej istoty – rozszalałej, morderczej bestii. Potwór roztrzaskał kontuar w drzazgi i posłał stołki oraz krzesła w powietrze tak szybko i mocno, że trafiając w ściany łupały gips. Wszędzie unosił się biały pył i pomieszczenie było pełne ogłuszających odgłosów – kroków czegoś cięższego niż słoń, pękającego szkła, rozszczepianego drewna, miażdżonych cegieł i rozłupywanego gipsu. Z początku ta istota niszczyła po prostu, miażdżąc wszystko, co było w jej zasięgu. Bodhi nie była do końca pewna, co robić. To coś było bliżej awatara martwego boga mordu niż ktokolwiek żyjący i przyznawała, że było to zdecydowanie za wiele jak na jej możliwości. Wiedziała, że nie może odwrócić się i uciec... a może mogła? Nie miała szansy zdecydować, bo istota, która kiedyś była Abdelem, odwróciła się i skupiła na niej swoje gorejące żółte oczy.

Rozdział dwudziesty pierwszy

Jaheira wręcz wzdychała, a dłoń Yoshimo wciąż znajdowała się na jej ramieniu na długo po tym, jak Imoen zapadła z powrotem w głęboki, lecz niespokojny sen. – Może zabić nas wszystkich, zanim zginie – powiedział Yoshimo. Jaheira wyrwała się z jego uścisku i warknęła – Dość! Kozakurczyk pochylił głowę, skupiając wzrok na Jaheirze, po czym ostrożnie cofnął się o krok. – Jest opętana – rzekł wymownie. Jaheira zamknęła oczy, uspokoiła się trochę i powiedziała – Chciałabym, żeby to było takie proste, Yoshimo. Otworzyła oczy i ujrzała, że Yoshimo spogląda na Imoen, a jego prawa dłoń spoczywa niespokojnie na rękojeści miecza. Musiała zabrać Kozakurczyka od Imoen, zanim spróbuje zrobić albo coś tchórzliwego, albo heroicznego. Podeszła do niego i położyła pewnie dłoń na jego piersi. – Dajmy jej odpocząć – rzekła. Yoshimo zerknął na nią, następnie z powrotem na Imoen, i powiedział – Czy to nie byłoby najbezpieczniejsze? – Jej dusza jest odciągana od niej do tej części jej krwi, która nosi w sobie esencję boga mordu – wyjaśniła Jaheira. – Nie widziałeś, do czego ona jest zdolna. Napad złości i niepokojąca zmiana tonu w jej głosie... nie masz pojęcia, Yoshimo. – Jeszcze poważniejszy powód – rzekł, patrząc Jaheirze w oczy. – Może nie być następnej okazji. Jaheira odepchnęła go delikatnie i powiedziała – Porozmawiajmy o tym na zewnątrz. Yoshimo opuścił wzrok i przytaknął z wahaniem. – Masz parę chwil, jednak jeśli znów się poruszy... Jaheira westchnęła, szczęśliwa że Yoshimo cofnął się, a jeszcze szczęśliwsza, gdy odwrócił się i wyszedł spod zadaszenia. – Jeśli będę musiała – rzekła – sama ją zabiję.

Wyszła za nim na zewnątrz, po czym przeszli krótki kawałek w milczeniu, zanim Yoshimo odwrócił się do niej i zapytał – Co przekona cię, że musisz? – Gdy stracę wszelką nadzieję – odparła beznamiętnie. – Mówisz jak prawdziwa kapłanka – brzmiała jego krótka odpowiedź. – Druidka, tak naprawdę – zażartowała, choć jej serce nie było w nastroju do śmiechu. – Istnieje szansa, że Abdelowi już się nie powiodło – powiedział Yoshimo. – Rozumiem pewność, jaką w nim pokładasz, ale Bodhi nie jest zwykłą kobietą i przewyższa twojego silnego przyjaciela, niezależnie od jego boskiej krwi. – Muszę znów ci powiedzieć, że nie mam pojęcia, co ta boska krew może zrobić. *** Całe ciało Bodhi eksplodowało bólem – rodzajem palącej agonii, jakiej nie doświadczyła, odkąd została wampirem. Różne przedmioty przekłuwały jej już wcześniej skórę, jednak broń ze stali lub pazury nigdy jej nie raniły. Klinga musiała być zaklęta, by utoczyć z niej krew. Żadna pięść nie mogła jej posiniaczyć, a żaden szpon podrapać, była jednak tutaj, rozrywana gołymi rękoma tej istoty. Próbowała do niego mówić, zahipnotyzować go, uciec od niego, lecz nic nie działało. Z Miedzianej Mitry został zdarty dach, odsłaniając ciemne, bezksiężycowe niebo. Istota, która była niegdyś Abdelem Adrianem, zniszczyła tawernę, po czym skierowała całą swą uwagę na Bodhi. Starała się nawet powiedzieć mu, gdzie są kawałki Lampionu Rynn. Próbowała przyznać się do wszystkich swoich kłamstw i manipulacji. Powiedziała nawet, że przeprasza. Oderwał jej nogę i ból był wręcz oślepiający. Wyrwał jej rękę i niemal zemdlała. Czuła, jak cała zalewa ją chłodna krew. Stwór wgryzł się jej w tors i czuła, jak wybucha jej serce i wszędzie pojawia się jeszcze więcej krwi. Jedna z jej piersi znalazła się w jego paszczy i wrzasnęła. Dźwięk ten był równie obcy dla jej uszu jak dla gardła. – Abdel! – wrzasnęła, a krew wypełniająca jej gardło wylała się fontanną wraz z jego imieniem. – Kocham cię... kochałam cię, Abdelu. Nieludzkie, dzikie oczy, palące się gorącą żółcią, zamrugały, a wielka, zniekształcona głowa przechyliła się na bok. – Abdelu – powiedziała Bodhi i po raz pierwszy od lat zaczęła płakać. Natychmiast zaczął wracać i obserwowanie jego transformacji oddaliło myśli Bodhi od faktu, że była poszarpana na części. Istniało niewiele sposobów na zabicie wampira, jednak to był jeden z nich. Jej głowa wciąż była jednak przytwierdzona do ramion i przynajmniej jakaś część serca wciąż była w piersi. Bodhi doszła do koszmarnego wniosku, że może tak żyć przez godziny, nie, dni, lata, nawet stulecia dokładnie w ten sposób – w agonii. – Bodhi – powiedział głosem, który brzmiał niemal jak Abdela. – Abdel, proszę...

Jego dłoń wróciła do normalności do czasu, jak sięgnął po drewniany kołek. Żółć znikła z jego oczu. – Gdzie? – spytał, cała jego zbyt ludzka twarz była pokryta kapiącą krwią. Wykaszlała kolejną fontannę zimnej, czerwonej krwi i rzekła – Moja trumna... pod ziemią. W prochu. Łza popłynęła Abdelowi z oka, a Bodhi miała nadzieję, że spadnie na nią. Mogło tak być, lecz nie zobaczyła tego ani nie poczuła. – Ostrożnie – wyszeptała, podnosząc swe zalane krwią ramiona, by obrócić się do niego otwartą piersią. Ruch ten wywołał w niej fale palącego bólu, jednak musiała to zrobić. To będzie wystarczająco trudne. Abdel umieścił czubek kołka nad ostatnim pozostałym kawałkiem serca Bodhi. – Przepraszam – wyszeptał. Poczuła, jak kołek wchodzi, usłyszała coś, co mogło być suchymi liśćmi pędzonymi wiatrem po kamieniach, i nie było już nic. W końcu. *** Jaheira miała zamiar obrócić się i wrócić pod zadaszenie, kiedy podmuch gorącego powietrza porwał ją nad ziemię. Zatrzymała się na stercie suchych liści i spoczęła oparta o leżącą sylwetkę Yoshimo. – Na dawno odeszłych – krzyknął Kozakurczyk – ona wybuchła! Jaheira poderwała się na nogi, ignorując trzęsące się kolana, i podeszła o krok w stronę zadaszenia, zanim podniosła wzrok. Kiedy to zrobiła, ujrzała, co ją zatrzymało. Osłona znikła – najwyraźniej pochłonięta przez coś, co wyglądało jak wir szarego, czarnego i srebrnego dymu. Stał on na czubku, prostopadle do ziemi. Z wirującego wichru wciąż wylewającego się z bramy wyszedł mężczyzna, jakby wchodził właśnie do tawerny na noc pełną zabawy. Zobaczył Jaheirę i uśmiechnął się. – Irenicus! – rzuciła kpiąco Jaheira. Nekromanta nie odpowiedział, pochylił się tylko, jego stopy wciąż były zakryte wirującymi magicznymi obłokami. Wstał z czymś w dłoniach – chudą i bladą ręką. Byłą to ręka Imoen. Jaheirze przyszedł na myśl czar i zaczęła modlitwę, przebiegając przez słowa tak szybko jak mogła, lecz zauważyła, że wpadają w swój własny rytm, nie dając się przyspieszyć. Irenicus rzucił w jej stronę nieprzejęte spojrzenie, zanim podniósł resztę bezwładnej sylwetki Imoen. Czar Jaheiry zbliżył się do zakończenia dokładnie w momencie, w którym Irenicus oraz Imoen zniknęli z pola widzenia. Błyskawica, przynajmniej o takim obwodzie jak wzrost Jaheiry, wpadła w magiczną bramę, a Jaheira zamknęła oczy przed oślepiającym blaskiem.

Włosy stanęły jej dęba, a skóra zaczęła mrowieć. Yoshimo powiedział coś w języku, którego Jaheira nie zrozumiała, po czym otworzył oczy. Wir zniknął, podobnie jak Irenicus oraz Imoen. – Więcej niż jeden problem rozwiązany – mruknął Yoshimo. – Można powiedzieć. Jaheira przewróciła się i uderzyła pięścią w nie dbającą o to ziemię. *** Abdel bardziej wyczuwał schody do piwnicy, niż je widział. Był pokryty krzepnącą krwią i niemal oślepiony ogromnym brzmieniem winy oraz wstrętu do samego siebie. Znalazł beczkę wody i rozerwał ją gołymi rękoma. Wylał jej zawartość na siebie. Starł krew ze skóry najlepiej jak potrafił. Potrzeba oczyszczenia się z krwi Bodhi dalece przewyższała odzyskanie kawałków Lampionu Rynn. Powiedziała mu, gdzie to jest, a on ją zabił – misja wykonana. Abdel wiedział, że w Tethirze, jeśli się dowiedzą, będą się radować, cieszyć szansą na pokonanie Irenicusa. Abdel wciąż chciał się tym przejmować, jednak właśnie w tej chwili i właśnie w tym miejscu po prostu nie mógł. Wszystkim co chciał teraz zrobić, było wrócić – poczołgać się, jeśli będzie musiał – do Candlekeep i ukryć się. Zostało tu przelane jeszcze więcej krwi, ponieważ był synem Bhaala. Więcej i więcej krwi. Mógł po prostu zostać w Candlekeep, za murami, w opactwie. Jakież było lepsze miejsce? Któż lepiej niż mnisi mógłby znaleźć jakiś sposób, by wyrwać z niego tę klątwę lub zabić go, próbując to zrobić? Spojrzał na siebie i wciąż było jeszcze na nim tak wiele krwi. Zobaczył, jak woda z beczki płynie do klapy w podłodze i wlewa się przez nią. Była tam trumna oraz artefakt, którego elfy tak bardzo potrzebowały – którego on tak bardzo potrzebował i którego Imoen tak bardzo potrzebowała. Imoen. Mogliby razem wrócić do Candlekeep. Abdel wstał i podszedł do klapy. Otworzył ją bez wahania. Lampion rozwiąże dwa problemy. Jeden szybciej niż drugi. Wysypał ziemię z trumny Bodhi i usłyszał brzęknięcie metalu o kamień, gdy poszarpane części wylatywały na brudną podłogę. Abdel podniósł je wielkimi, skąpanymi we krwi dłońmi i, dokładnie tak jak obiecali mu magowie Elhana, kawałki uaktywniły teleport i piwnica zniknęła w błysku błękitnego światła.

Rozdział dwudziesty drugi

– Chcę iść... – wyszeptała Imoen, a jej umysł był wzburzoną mgłą nadciągającego piekła – do... domu. Była rozciągnięta, magicznie uspokojona, na wielkiej, popękanej płycie z przetykanego zielonymi żyłkami marmuru o poszarpanych brzegach w środku miasta, które dawno zmarłe elfy nazywały niegdyś Myth Rhynn. Wszędzie dookoła znajdowały się wielkie pozostałości wielkiego elfiego miasta, teraz we władaniu dziczy oraz błąkających się stworzeń, zarówno łagodnych, jak i zrodzonych w piekle. Marmurowa płyta była przechylona pod ostrym kątem. Imoen leżała rozłożona na niej, pozbawiona swych zniszczonych ubrań, a jej blade, pokryte gęsią skórką ciało znaczyło sto powykręcanych pieczęci. Płytę otaczał pierścień elfich rzeźb, dwa razy wyższych niż prawdziwy elf. Teren ten mógł niegdyś być ogrodem lub cmentarzem. Starte wiatrem twarze marmurowych elfów spoglądały w dół na Imoen oraz Jona Irenicusa z obojętnym spokojem, którego żadna prawdziwa osoba nie byłaby w stanie wykrzesać z siebie w tym miejscu i czasie. Sam Irenicus zakrztusił się własną żółcią i cofnął o krok. Stracił głos w wyniku szoku, mdłości i wypaczonej, szalonej przyjemności na widok jego ostatnich desperackich nadziei dających owoce. Zaśpiewał ochryple i jego błaganie, pełne bogów, których imion już nikt nie wymawiał – do wszelkich potęg, które mogły słuchać – zostało usłyszane. – Tak – wyszeptał, jego głos był zaledwie bolesnym piskiem. – Tak. Zmiana! Imoen wrzasnęła i był to ostatni dźwięk, jaki wydała z siebie jako człowiek. Najpierw zmieniła się jej twarz. Rozległ się głośny odgłos, jakby dartego materiału, i skóra z pięknej, młodej, gładkiej twarzy Imoen odpadła w poszarpanych, skrwawionych wstęgach. Pod nią jej czaszka nabrała barwy starego wapienia i z każdą mijającą sekundą nabierała kształtu. Jej zęby urosły i zwęziły w podobne do igieł kły, po czym znów urosły, gdy jej żuchwa rozszerzyła się i opuściła. Wylał się płyn, krew i jakaś na wpół ciecz, której Irenicus udawał, że nie zauważa, i zaczęła spływać, a następnie wyciekać z setki, a następnie tysiąca małych ranek na całym targanym spazmami ciele Imoen. Dziewczyna trzęsła się w niekontrolowany sposób, a

wstrząsy były akcentowane przez głośne pęknięcia, które otwierały nowe, większe i ociekające śluzem rany. Jej skóra popękała, po czym stopiła się, i nowa ręka wyrosła z tego, co niegdyś było brzuchem dziewczyny. Była ona wielka, liczyła przynajmniej cztery metry i zakończona była cieknącą bulwą, która lśniła w rozjaśniającym się świetle. Istota, którą była Imoen, urosła – w jednym nagłym, falującym ruchu – w bladoszarą potworność, z której grzbietu tak szybko i nagle wyrosły podobne cierniom kolce, że niemal zsunęła się z marmurowej płyty. – Bhaal... – wyszeptał Irenicus, jego twarz była mieszaniną szoku i triumfu. – To ty... To ty... Bulwa na końcu drżącej ręki otworzyła się, jeszcze gdy drugie ramię wyrastało z powiększającej się bestii. Dłoń, którą uformowała owa bulwa, miała więcej palców niż Irenicus mógł z łatwością policzyć. Były one osadzone na długiej, prostokątnej dłoni pod kątami i ze stawami umieszczonymi tak, że dłoń nie przypominała żadnej innej widzianej kiedykolwiek w Faerunie. Z palców wyrosły długie, zakrzywione szpony, które lśniły w świetle poranka w sposób, który ujawniał ich ostre jak brzytwa krawędzie. – Niszczyciel – wydyszał Irenicus. – Niszczyciel się budzi. Kolejna ręka eksplodowała z wijącej się masy, następnie czwarta, a bulwy pękły, by ukazać trzy kolejne wielopalczaste dłonie o ostrych pazurach. Niszczyciel wrzasnął z bólu narodzin, a Irenicus padł na żwir, odepchnięty samą siłą wstrząsającego skowytu istoty. Nogi, które niegdyś należały do Imoen, wybuchły na zewnątrz i z głośnymi, paskudnymi trzaskami wygięły się do tyłu, po czym znów do przodu, gdy formowały się nowe stawy. Pasma błotnistego brązu pojawiły się na garbatym grzbiecie stwora, stanowiąc ostry kontrast z jego bladą szarością. Otworzył oczy, wpatrując się z początku ślepo w niebo o barwie indygo, kiedy w ich jamach rozpalało się czerwone światło. Kiedy osiągnęło ono największą jasność, potwór wzdrygnął się w ostatnim ostrym spazmie, po czym krew i śluz zostały wciągnięte w twardniejącą, chitynową skórę niczym woda w gąbkę. Wydał z siebie urywany warkot, po czym ze świstem wciągnął głęboki oddech. Jego oddychanie szybko się wyrównało i odwrócił swą ogromną jaszczurzą głowę do Irenicusa. Kolana nekromanty zaczęły się trząść, jednak zdołał wstać. – Podporządkuj mi się – wyszeptał. Potwór wstał natychmiast i zagórował nad Irenicusem. Jego garbate barki wznosiły się przynajmniej dziesięć metrów nad żwir dziedzińca z rzeźbami. Wyciągnął jedną dłoń, jakby chciał złapać równowagę i zacisnął podobne do wachlarza palce na jednej z pradawnych rzeźb. Ścisnął zaledwie trochę i kamienna rzeźba eksplodowała w obłoku pyłu i kamyków, z których największy nie przekraczał dłoni Irenicusa. – Podporządkuj mi się! – warknął do stwora Irenicus i nieludzkie oczy wpatrzyły się w maga. Nie pozostało nic z Imoen – zupełnie nic ludzkiego. – Suldanessellar! – wrzasnął Irenicus. – Ellesime! Drzewo!

Niszczyciel zaryczał w martwe poranne powietrze Myth Rhynn, wściekł się na wstające słońce, po czym odwrócił w kierunku Suldanessellar i wykonał pierwszy krok. Ziemia zadrżała, a Irenicus przyłożył dłoń do żołądka, by go uspokoić. Czuł i obserwował, jak idzie do Suldanessellar, jak idzie do Ellesime, jak idzie do jego własnej nieśmiertelności. Jon Irenicus zaczął płakać. *** Abdel wpadł do lasu Tethir w błękitnym rozbłysku i po prostu pozwolił sobie przewrócić się na ziemię. Kawałki artefaktu wysypały mu się z dłoni i nie uczynił żadnego wysiłku, by je przytrzymać czy podnieść. Usłyszał, jak Jaheira woła jego imię i przyłożył jedną dłoń do ziemi, zamierzając unieść się i spojrzeć na nią. Usłyszał, jak biegnie do niego i zatrzymuje się gwałtownie tuż przy nim, na stercie liści. – Lampion Rynn – powiedział skądś niedaleko i nad nim Elhan. – Zrobił to. – Zrobiłem to – wyszeptał Abdel ściśniętym i zbolałym gardłem. Dotknęły go ciepłe, delikatne dłonie Jaheiry i przetoczył się, by na nią spojrzeć, nie czując wstydu z powodu płynących po jego twarzy łez. Mieszały się one ze śladami po krwi Bodhi. – Och – wydyszała Jaheira. – Na panią... – Podnieść je! – krzyknął Elhan, po czym warknął szereg rozkazów w języku, którego Abdel nie rozumiał – bez wątpienia w elfim. Odczołgał się dalej, a Jaheira trzymała go, gdy tuzin par rąk szybko i starannie przeszukiwało martwe liście, wyszukując poszarpane kawałki metalu, które były warte życie Bodhi. – Candlekeep – powiedział Abdel, odwracając twarz do Jaheiry. – Zabieram Imoen z powrotem do Candlekeep. Jaheira pociągnęła nosem. – Gdzie ona jest? – spytał Abdel. *** Elhan stał na skraju Łabędziej Doliny, a przed nim rozciągały się wysokie drzewa Suldanessellar. – Zróbcie to – powiedział magom w elfim. – Otwórzcie to. Elhan był otoczony przez najpotężniejszych magów Tethiru i kilku słabszych. Elfy tak młode jak dwadzieścia lat stały ramię w ramię z tymi, które widziały już dwa tysiące wiosen. Choć niektórzy dzierżyli moce, których inni nie mogliby sobie nawet wyobrazić, wszyscy byli teraz równi, zarówno w sile, jak i w celu. Musieli jedynie trzymać – każdy z nich po jednym – fragmenty osławionego Lampionu Rynn.

– Suldanessellar musi zostać dla nas z powrotem otwarte – rzekł Elhan. Spojrzał na puste zazwyczaj poranne niebo i ujrzał, jak czarne obłoki przelewają się na sinym tle. Irenicus odciął ich od Suldanessellar, przygotowując nowy szturm na Drzewo Życia, jednak w końcu – dzięki zdecydowanie niezwykłemu sojusznikowi – zebrali wystarczająco fragmentów Lampionu Rynn, by przełamać zaklęcie Irenicusa i wrócić z powrotem do miasta, które tak długo było trzymane w niewoli. Elhan przyjrzał się szeregom otaczających go magów. Śpiewając słowa, które były stare, zanim pierwsi ludzie wyłonili się z jaskiń, by w ogłupiałej fascynacji spoglądać na gwiazdy, magowie łączyli fragmenty ze sobą. Elfi książę wyciągnął swoją księżycową klingę i wyszedł do przodu. Wyciągnął rękę i dotknął mrowiącej, chłodnej bariery. Była namacalna, choć niewidoczna, a jej dotyk, nawet teraz, zaledwie na parę chwil przed zniszczeniem, wywoływał w nim fale nienawiści. – Opuśćcie to, lojalni – powiedział Elhan. – Opuśćcie! Fragmenty połączyły się w praworządnych dłoniach elfich magów i dudniące wibrowanie zmarszczyło ziemię u stóp Elhana. Niektórzy magowie upadli, paru z nich nawet upuściło swoje części lampionu, jednak nie miało to znaczenia. Z góry zadął wicher i Elhan musiał zamknąć oczy przed jego siłą. Został zmuszony, by uklęknąć. – Wkrótce to się skończy, siostro – pomyślał, pozwalając by jego umysł dotknął Ellesime. Jeden z magów wrzasnął – Lampion! Elhan otworzył oczy i ujrzał, że części artefaktu połączyły się ze sobą i stopiły we wciąż niekompletną całość. Jeden z magów wyciągnął rękę, by go dotknąć, i z przedmiotu wyleciała zielona błyskawica, pokonując trzy kroki pomiędzy nim a dłonią czarodzieja. Mag został odrzucony w tył w deszczu iskier i rozległo się głośniejsze, silniejsze dudnienie, które powaliło Elhana na ziemię. – Otwarte – w jego głowie zabrzmiał głos Ellesime – ale nie skończone. *** Abdel czuł pod stopami wibracje, czuł otępiające efekty teleportacji, czuł, jak jego przyjaciele padają daleko za nim, czuł, jak wzrasta w nim stary gniew, czuł tę żółtą mgłę, która zawsze pojawiała się przed tym, jak przelał czyjąś krew, jednak żadna z tych rzeczy nie zdołała przekraść się do jego świadomych myśli. Biegł, aby dotrzeć do Imoen. Tym razem zabierze ją do Candlekeep i dopilnuje, aby krew Bhaala została wysączona z niej tak samo jak z niego, w ten czy inny sposób. Irenicus był do niego odwrócony tyłem, jednak Abdel nie starał się uciszyć swoich dudniących kroków i zasapanego, zmęczonego oddechu. Nekromanta obrócił się, kierując w stronę Abdela dzikie spojrzenie. Irenicus uśmiechnął się i rozłożył szeroko ręce, jakby zamierzał objąć nacierającego najemnika. Abdel niemal po nim przebiegł, jednak Jon Irenicus

pojawił się kilka metrów z boku. Nekromanta był na tyle bezczelny, by się z niego zaśmiać. Abdel upadł na twarz i przejechał po szorstkim żwirze, zatrzymując się pod przechyloną marmurową płytą. Wstał szybko, ignorując krwawiące otarcia na czole. Obrócił się do Irenicusa, który przestał się śmiać i wydał z siebie zniecierpliwiony warkot. – Ona umiera! – wrzasnął nekromanta. – Znów będę elfem. Wygram. Poślę ją do piekła, zanim ty sam do niej dołączysz i spalicie się tam razem. Krew twojego ojca nie może tego powstrzymać, twoi żałośni przyjaciele nie mogą tego powstrzymać, wszystkie elfy z Tethiru nie mogą tego powstrzymać! – Gdzie ona jest?! – wrzasnął Abdel niskim, twardym i władczym głosem. – Co zrobiłeś z Imoen? – Twoja siostra – zaśmiał się Irenicus – osiągnęła prawdziwy cel. Przemierza Faerun jako awatar waszego ojca. Bhaal jest martwy, lecz jego krew żyje dalej, jego moc żyje dalej, a ja wypaczyłem ją, nagiąłem do mojej woli, aby zabić Ellesime z Suldanessellar i wyrwać to cholerne drzewo, którego potrzebuję, żeby żyć wiecznie. Abdel, z mieczem w dłoni, kontynuował natarcie na Irenicusa. Nekromanta podniósł rękę i powiedział – Nie chcesz zobaczyć? Nie chcesz tego zobaczyć? – Jego głos przeszedł w niezrozumiały bełkot. Abdel cofnął miecz do zamachu, zdecydowany zobaczyć, czy nekromanta potrafi żyć bez głowy, kiedy coś uderzyło go w pierś. Było to tak, jakby wbiegł na kamienną ścianę, a ona oddała mu kopnięcie. Abdel poleciał do tyłu jakiś niemierzalny odcinek. Wiatr zaświstał najemnikowi w uszach, a następnie rozległ się głos Irenicusa – Nie chcesz zobaczyć twarzy swego ojca? Abdel uderzył mocno o ziemię, trzymał jednak miecz. Poczuł, jak coś w dolnej części pleców poddaje się, usłyszał trzask i zdrętwiały mu nogi. Przez myśli przemknęło mu słowo nie! Nekromanta złamał mu kręgosłup. Abdel leżał rozłożony na żwirze, spoglądając w przechyloną w dół i pełną dezaprobaty twarz marmurowego elfa. Zdołał oprzeć się na łokciach i zobaczyć, że dobre pięćdziesiąt metrów dalej stoi Jon Irenicus, wymachujący pięściami w powietrze i biegnący do Abdela. – A więc zginiesz, zanim to zobaczysz! – zaskowyczał nekromanta. – Zobaczymy się w piekle, gdzie zabiorę ci duszę, zmieszam ją z esencją drzewa i stanę się bogiem! Abdel wrzasnął ze wściekłością w jaśniejące poranne powietrze, a Irenicus odpowiedział kolejnym strumieniem chropawych, gardłowych, śpiewnych słów. Najemnik znów spojrzał na nekromantę, który zatrzymał się trochę bliżej niż w połowie odległości, z której zaczął, i wskazał na Abdela długim, kościstym, trzęsącym się palcem. Z kącika jego bełkoczących ust spływała ślina. Abdel poczuł falę wszechogarniających mdłości. Na wzrok padła mu szara mgła i zakręciło mu się w głowie. Odwrócił się w bok i zwymiotował, lecz nic się z niego nie wylało. Poczuł jak wzdłuż kręgosłupa biegnie mu mróz i zaczęło mu dzwonić w uszach.

– Giń! – wrzasnął Irenicus urywanym i przenikliwym głosem. – Giń, niech bogowie cię przeklną, giń! Abdel nie zginął, jednak minęło sporo czasu, zanim przeszły mu mdłości. – Ssynu Bbhaala – wyjąkał Irenicus. – Jesteś synem Bhaala. Zabiłem tysiąc mężczyzn tym czarem... tysiąc śmiertelników. – Nekromanta zarechotał, padając na kolano. Jego oczy były czerwone, wciąż wybałuszone i wyglądające na zbolałe, jakby miały wybuchnąć. – To powinno cię zabić. Nigdy mnie nie zawiodło... poza Ellesime. Och, będziesz mi służył i to dobrze. Coś zaskoczyło w kręgosłupie Abdela i wraz z falą kłującego ognia powróciło mu czucie w nogach. Wstał, zacisnął chwyt na mieczu i skierował wściekłe spojrzenie na Irenicusa. – Zabawiłeś się ze mną tak, jak ja zamierzam z tobą, nekromanto – warknął Abdel. – Abdel! – gdzieś daleko krzyknęła Jaheira. Zaraz potem zabrzmiał głos Yoshimo i znów Jaheiry. – Gdzie ona jest? – spytał Abdel Irenicusa. – Nie możesz już dla niej nic zrobić, Abdelu – Irenicus powiedział dziwnie złagodzonym głosem. – To już skończone. Wygrałem. Abdel, warcząc niczym ogłupiałe, rozwścieczone zwierzę, wystrzelił do przodu. Irenicus wypowiedział trzy obce słowa i zniknął, zanim Abdel zdążył pozbawić go głowy.

Rozdział dwudziesty trzeci

Suldanessellar było już w gruzach. Wszędzie był dym i Abdel niemal zaczął się krztusić gęstym odorem palącego się drewna, tlących włosów i zwęglających się ciał. Poranne powietrze przenikały wrzaski strachu, szoku, żalu i bólu. Dookoła szalał ogień, elfy biegały, drzewa paliły się, a elfie miasto na drzewach ginęło wewnętrzną śmiercią. Biegnąc Abdel pozbył się efektów teleportacji, która sprowadziła ich z Myth Rhynn na tył Niszczyciela. Bestia musiała przelecieć, biec szybciej niż cokolwiek na Faerunie lub przeteleportować się, aby być tam przed nimi. Jaheira oraz Yoshimo znajdowali się za nim. Na Abdela opadła mgła żółtego szału i wbiegł przez falę uciekających elfów do chaotycznego piekła Łabędziej Doliny. Jego oczy płonęły jaskrawą żółcią, a wszelkie ślady otrzymanych obrażeń wniknęły w twarde, przygotowane mięśnie oraz żądną mordu adrenalinę. Dotarł do ściany gęstego dymu i kiedy ujrzał Niszczyciela, żółta mgła ulotniła się. Musiał stanąć z zachwytu nad istotą, która poraziła go całego. Imoen. Ta bestia była Imoen. Składała się z krwi, która płynęła w jego żyłach. Ta istota mogła być nim. On mógł być tą istotą – był tą istotą. Było to coś podobnego do tego, co rozszarpało Bodhi na strzępy. Imię jego ojca przemknęło bezszelestnie przez jego wargi. Po raz pierwszy opadła na niego w pełni świadomość tego kim i czym jest i przytłoczyło go to. Za nim Jaheira wzniosła głos do przenikliwego zaśpiewu. Niszczyciel wisiał z boku jednego z ogromnych drzew. Jego długie, opazurzone stopy wbiły się głęboko w pradawną korę i wszystkie cztery ręce miał wolne. Jedną z potężnych kończyn stwór wybił dziurę w świętym drzewie i odsłonił schludny dom elfiej rodziny, która nie zrobiła nic, by sobie na to zasłużyć. Elfka wrzasnęła i cisnęła płaczące niemowlę do kołyski w rogu pokoju. Niszczyciel podniósł kobietę, jakby nic nie ważyła i ścisnął. Szpony były równie długie jak ręce elfki i przebiły ją czterokrotnie z czterech różnych stron. Nie wrzasnęła po raz drugi, lecz udało jej się załkać, zanim umarła. Elfi wojownik odpowiedział z dołu okrzykiem bojowym, który pobudził serce Abdela z powrotem do działania. Niszczyciel usłyszał krzyk i odchylił się do tyłu, wciąż trzymając się nogami drzewa,

wciąż trzymając dłonią elfkę. Wojownik wyszedł do przodu z szerokim półtoraręcznym mieczem, który jedynie musnął niemal niezniszczalną chitynę Niszczyciela. Bestia pozwoliła elfowi sądzić, że uniknęła zamachu opazurzoną łapą, po czym opadła na niego z otwartą paszczą. Abdel, w paraliżującym otępieniu, zarejestrował fakt, że pierwszy raz w życiu widzi, aby ktokolwiek, człowiek czy elf, został gładko przegryziony na pół. – Imoen – wyszeptał Abdel – nie... Gorąco i odgłos kuli ognia doprowadziły Abdela jeszcze o krok bliżej do aktualnej sytuacji, nie odwrócił się jednak, by odnaleźć ich źródło. Elfi mag wyszedł kilka kroków zza czegoś, co wyglądało jak głaz z rozpalonej do żółtości lawy. Rodzina elfów przebiegała przez drogę ognistej kuli. Mag okazał kontrolę, jaką miał nad swym gorejącym zaklęciem, sprawiając, że ominęło ich tak szybko oraz daleko, iż elfy wydawały się go w ogóle nie zauważyć. Kula leciała w stronę drzewa, w stronę Niszczyciela, a Abdel zdał sobie sprawę, że za pożary muszą odpowiadać tuziny takich czarów. Kolejny elfi wojownik zginął w straszny sposób, próbując choć wyszczerbić podobną zbroi skórę Niszczyciela. Abdel podszedł krok do przodu i spojrzał na trzymany w ręku miecz. Nie pamiętał nawet, skąd go zdobył. To nie był jego miecz. Był za lekki jak na gust Abdela, nawet gdyby walczył jedynie z ludźmi. Przeciwko Niszczycielowi nie będzie lepszy niż igła. Był kiepsko wykonany oraz tani i z pewnością nie mieściło się w nim żadne zaklęcie. A czy potrzebował w ogóle zabijać tę istotę? Oczywiście, że musiał. Setki osób oddało już przez nią życie, a piękne miejsce, które na coś takiego nie zasługiwało, było rozrywane na strzępy, jednak to była Imoen. Gdzieś w tym potworze wciąż była Imoen. I była tu Jaheira. Co sobie ona pomyśli, jeśli zabije Imoen? Tak bardzo próbowała odwrócić go od krwi jego ojca. Każda śmierć z jego rąk była tego zdradą. Czyż nie? Płonąca kula doleciała do podstawy drzewa i wzniosła się w górę. Niszczyciel ześlizgnął się z pnia i niemal dobrowolnie przeleciał przez czar ognia. Magiczne płomienie zdusiły się wokół stwora, który nie zwrócił na nie uwagi. Za Abdelem Jaheira zaklęła i usłyszał, jak woła do Mielikki, prosząc ją o łaskę, zanim znów przeszła na ten tajemny język. – Imoen – powtórzył Abdel ustawiwszy mocno stopy. – Abdelu, mój przyjacielu – powiedział Yoshimo, wślizgując się za niego. Kaszlał z powodu dymu. – Co możemy tu zrobić? Co ty możesz zrobić temu... czemuś, jakieś czterdzieści metrów stąd? Mamy to zaatakować? Jak można powstrzymać takie... takie... Rozległ się ryk, pojawił się purpurowo-czarny błysk i na polance przed Abdelem pojawił się tygrys, jakiego nigdy sobie nie wyobrażał, nie mówiąc już o oglądaniu. – Wiecie, co robić, moje dziewczynki – rzekła Jaheira tak miarowym i pewnym głosem, na jaki mogła się zdobyć. Abdel odwrócił się i spojrzał na nią, i zanim ujrzał Jaheirę, naliczył sześć wielkich kotów. Przed nią stały dwa kolejne. Z ust tych tygrysów wyrastały kły podobne do ostrzy sejmitarów.

Kilka kotów rzuciło na Abdela przelotne spojrzenie, po czym wyskoczyły z determinacją w stronę Niszczyciela, dwa z nich otaczały go z prawej, dwa z lewej, a cztery pędziły środkiem, prosto na niego. – Przyszedłem tu, żeby... – Yoshimo powiedział do Abdela. – Nie przyszedłem tu po to. Nadszedł czas, żebym... odszedł. Pierwszy tygrys ugryzł mocno Niszczyciela, a podobne sztyletom pazury próbowały się w niego wbić, przytrzymać, a następnie szarpać. Potwór zareagował na ciężar zwierzęcia raczej irytacją niż bólem czy strachem. Chwycił je, jakby było miauczącym kociątkiem i zmiażdżył jednym zaciśnięciem masywnej dłoni. Drugi kot został schwytany w pół skoku przez kolejną opazurzoną łapę Niszczyciela. Jedno zamachnięcie na odlew pozbawiło tygrysa głowy. Pozostałe koty zatrzymały się, szybko przegrupowując w obliczu przeciwnika, na którego nie były przygotowane. Niszczyciel przedarł się przez zakłopotane tygrysy, wyrywając w boku jednego z nich długą, poszarpaną ranę. Wnętrzności potężnego zwierzęcia wylały się na ziemię i tygrys zginął u stóp Niszczyciela. Pozostałe koty popatrzyły na Jaheirę. Po policzku druidki spłynęła łza, lecz skinęła głową zwierzętom. Jedno z nich rzuciło się na nogę potwora, z głośnym chrzęstem zatapiając wielkie kły w jego twardym egzoszkielecie. Niszczyciel zadrżał, po raz pierwszy zraniony. Chwycił tygrysa i uderzył go tak szybko i mocno, że od głowy, wciąż zaciskającej się mocno na nodze stwora, oderwał resztę ciała. Cisnął bezgłowego tygrysa daleko i sięgnął po następnego, który zwinnie wymknął mu się z zasięgu. – Nie mogę... – powiedziała Jaheira. – Uwalniam was. Idźcie! Cztery pozostałe przy życiu tygrysy nie zawahały się przed wykonaniem zalecenia Jaheiry i wycofały się. Rozbiegły się w różnych kierunkach, po czym po prostu rozpłynęły w powietrzu przed dotarciem na skraj polanki. Odcięta głowa zniknęła z nogi Niszczyciela i z rany wysączyła się gęsta zielona ciecz. – Można to zranić – powiedział Abdel, a Yoshimo przytaknął. Nastąpił jaskrawy błysk niebiesko-białego światła – pojedyncza, potężna błyskawica – który przebiegł równolegle do ziemi i był najwyraźniej robotą młodego elfa, stojącego butnie u podstawy jednego z wielkich drzew. Niszczyciel otrząsnął się z niewielkiego efektu, jaki wywarła na niego błyskawica, i obrócił się w stronę elfiego maga. – Ten elf zginie szybko – rzekł ponuro Yoshimo. Niszczyciel wykonał dwa wielkie, trzęsące ziemią kroki w stronę maga, który był dość rozsądny, by odwrócić się i uciec. Elf zdołał zniknąć w drzwiach, których Abdel nigdy nie dostrzegłby u podstawy drzewa. Niszczyciel wrzasnął ze wściekłości i Abdelowi zadzwoniło w uszach. Obecny w nim najemnik dostrzegł wahanie w krokach potwora. Tygrys zranił go bardziej, niż Abdel uznał z początku.

– Yoshimo – powiedział Abdel. – Musimy to unieruchomić. – Unieruchomić? – spytał Kozakurczyk. – Sprawić... – złościł się Abdel. – Sprawić, aby ta istota nie mogła się poruszać. Sprawić, żeby przewróciła się i nie mogła wstać... – Rozumiem już – przerwał Yoshimo – dziękuję ci. A więc zabieramy się za nogi? – Tak sądzę – odparł Abdel – unikając ramion. Jeśli sprawimy, że się zatrzyma, może uda mi się z tym porozmawiać. – Abdel... – zaczęła Jaheira, która podeszła do nich. – To Imoen – powiedział jej Abdel. – Gdzieś tam jest Imoen. – Abdel... – zaczęła mówić. – Nie, Jaheiro – rzekł. – To ty to zaczęłaś. Zanim cię poznałem, nie zawahałbym się – nie tylko teraz, lecz setki razy wcześniej. Yoshimo byłby już martwy, podobnie jak Gaelan Bayle – ale żyją dzięki tobie, dzięki temu, że nauczyłaś mnie walczyć sercem – ludzkim sercem – nie moją splamioną krwią. Ta istota to Imoen. Nie mogę jej zabić. Zabiłem Sarevoka, ale jej nie mogę. Jaheira uśmiechnęła się smutno, po czym jej uwaga została gwałtownie odciągnięta przez śmiertelne wrzaski kolejnego elfa. – Yoshimo? – spytał Abdel. Yoshimo przytaknął, lecz spojrzał na Abdela, aby ten uczynił pierwszy krok. – Spróbuję, przyjacielu – powiedział Kozakurczyk – ale odejdę, jeśli poczuję, że muszę odejść. Tym razem to Abdel przytaknął. Wykonał pierwszy krok i obydwaj rzucili się do ataku. Większą część ich szarży zasłoniła fala uciekających elfów, zresztą Niszczyciel wciąż starał się odnaleźć maga, który posłał w jego stronę błyskawicę. Abdel dotarł do nogi stwora i zdołał zamachnąć się w otwartą już ranę. Miecz odbił się od opancerzonej nogi centymetr od zranienia. Niszczyciel nie zauważył go. Yoshimo zaszedł z drugiej strony. Kozakurczyk poruszał się, powodując jedynie szmer, i choć wyglądał tak, jakby chciał wydać z siebie jakiś okrzyk bojowy, trzymał język za zębami. Miecz wbił się głęboko w nogę Niszczyciela, a siła ciosu wzmocniona była tym, że Kozakurczyk biegł. Potwór wyrzucił głowę w tył na garbatej szyi i syknął w powietrze. Yoshimo, zaciskając mocno zęby, zaczął kręcić mieczem w tę i z powrotem w nodze stwora. Abdel nie mógł stwierdzić, czy chce on wyciągnąć ostrze, czy wbić je głębiej. Wszędzie pryskała zielona krew i Yoshimo szybko został nią pokryty. – Zaklęte! – zawołał Yoshimo. – To znaczy ostrze! Niszczyciel wyciągnął rękę do Yoshimo, a Abdel, nie będąc pewien, co innego może zrobić, wrzasnął. Rozproszyło to uwagę potwora na zaledwie pół sekundy, wystarczyło jednak, aby Yoshimo uchylił się przed wielopalczastą łapą.

Niszczyciel zmienił kierunek ręki i uderzył Yoshimo. Zaklęty miecz wydostał się z nogi stwora, uwalniając drugi strumień zielonej krwi, a Yoshimo został odrzucony kilka kroków dalej. – Imoen! – wrzasnął Abdel. – Nie! Niszczyciel zaryczał i pochylił głowę ku Yoshimo. Oszołomiony Kozakurczyk potrząsnął głową i próbował wstać. – Yoshimo! – wrzasnęła Jaheira. – Uciekaj stamtąd! – Jakby Kozakurczyk miał zamiar zrobić coś innego. Niszczyciel opuścił swą potężną głowę i przebił Kozakurczykowi plecy jednym z podobnych do kosy rogów z boku swej twarzy. Abdel obserwował to i słyszał, jak awatar wącha leżącego Złodzieja Cienia niczym pies smakujący posiłek. Yoshimo próbował wstać, lecz potwór przyszpilił go do ziemi. Przez ciało Kozakurczyka przebiegła fala dreszczy i zakrztusił się krwią, która wypełnia mu szybko usta. Niszczyciel niemal wydawał się uśmiechnąć na ten widok. – Harasu – powiedział Yoshimo łamiącym się głosem, a jego prawa dłoń na próżno grzebała w ziemi w poszukiwaniu miecza. – Harasu... Niszczyciel powoli opuścił łapę na Yoshimo, wyciągnął róg i rozszarpał Kozakurczyka na krwawe strzępy. Abdel wrzasnął i wycofał rękę, zapominając o próżności klepania dziesięciometrowego potwora swoim zwyczajnym, stalowym mieczem. Niszczyciel obrócił głowę w jego stronę i wciągnął głęboki oddech przez nozdrza wielkości dłoni. Stwór pochylił głowę, drugi raz przypominając Abdelowi psa. Niemal wydawał się go rozpoznawać. Abdel pozwolił swej ręce opaść. – Imoen – powiedział. – To ja. Niszczyciel ryknął i Abdel wyrzucił do góry dłonie, by osłonić uszy, upuszczając tym samym swoje nieskuteczne ostrze. Zabolało go w dzwoniących dotąd uszach i wzdrygnął się na podmuch smrodu, jaki ryk posłał w jego stronę. – Abdel! – wrzasnęła Jaheira. Ledwo ją słyszał. – Miecz! Miecz! Abdel zanurkował po klingę Yoshimo, rzucając się dalej w powietrze, niż był sobie w stanie wyobrazić, że jest zdolny. Opadł z dłonią na rękojeści miecza i natychmiast poczuł, jak w lewym ramieniu eksploduje mu palący ból. Niszczyciel przyszpilił go do ziemi w ten sam sposób co Yoshimo. Abdel czuł jego gorący oddech i jego smród mdlił go. Ból wywołany rogiem szerokości nadgarstka, przebijającym kość i ciało, spowodował, że w głowie Abdela zawirowały kolorowe światła, i doprowadził go na skraj przytomności. Żółta mgła wróciła i tym razem to Abdel ryknął, z wściekłości i frustracji. Abdel przekręcił się na bok, pozwalając, by róg rozerwał drętwiejące już ciało. Zamachnął się mieczem tak mocno, że każdy mięsień w jego ręku napiął się do granic

zerwania. Ostrze przecięło róg i dzięki pomocy ruchu obrotowego odpadł on z twarzy Niszczyciela niczym gałąź wyrwana z drzewa. Potwór wzdrygnął się, a Abdel, ogarnięty teraz pragnieniem zabijania – wszechogarniającą żądzą krwi przewyższającą wszystko, co kiedykolwiek odczuwał – odwrócił ostrze i zamachnął się nim na krokodylą żuchwę Niszczyciela. Cała żuchwa odpadła i wyciągniętego najemnika zmoczył zielony śluz. Abdel zamrugał, zaszedł już jednak za daleko, by dać się przez to powstrzymać. Znów ciął w głowę stwora, ignorując głębokie szramy, jakie na jego prawym boku wyryła jedna z opazurzonych łap. Róg wypadł z krwistej rany na ramieniu Abdela i bez zastanowienia chwycił go w powietrzu, zanim jeszcze dotknął ziemi. Bez wahania wbił go w zakrwawione gardło potwora. Niszczyciel znów zaryczał, w ogóle pozbawiając Abdela zdolności słyszenia. Całe ciało Abdela wzdrygnęło się, następnie napięło, i głęboka rana w jego boku zamknęła się natychmiast, znikając. Żółta mgła w polu widzenia pogłębiła się i wszystkim co widział wyraźnie, był Niszczyciel – jego przeciwnik stał się całym światem. Najemnik znów ugodził stwora, następnie jeszcze raz i kolejny. Nie zatrzymał się, dopóki wielka, zrodzona w piekle bestia nie przewróciła się z hukiem niczym trzęsienie ziemi, z odgłosem, który jedynie Abdel mógł usłyszeć.

Rozdział dwudziesty czwarty

Spokój. Nie cisza, były dźwięki: odgłosy biegnących stóp, palącego się drzewa, płaczących dzieci, nawołujących głosów, pytających w elfim czy wszystko w porządku, czy ktoś nie widział mojego męża, czy ktoś wie, co stało się z moją rodziną... Abdel słyszał to wszystko, jednak jako jedno przytłumione, podobne do fali brzęczenie. Czuł jak krew cieknie mu z uszu. Bolały go oczy, podobnie jak głowa. Czuł się źle. Kolcza tunika oraz spodnie, które przyjął od Bodhi, zlane były krwią, która pachniała ostro żelazem i potęgą. Widział, jednak jego wzrok był zamglony, na swój sposób niemal tak odrętwiały jak bark i bok. Jaheira pochyliła się nad nim i choć dostrzegał, jak jej wargi formułują jego imię, dźwięk jej głosu zatonął pod naciskiem tępego ryku. Był tam również Elhan, a później obydwoje ciągnęli go po nierównej, zarośniętej mchem i zlanej krwią ziemi. Doprowadzili go pod jedno z drzew i Abdel jęknął z bólu, który palił górną część jego ciała, gdy posadzili go delikatnie pod pniem pradawnego drzewa. – Zabiłem ją – powiedział, jego własny głos odbił mu się w głowie echem w pełnym dysonansu kontraście wobec stłumionych odgłosów otaczającego go pola bitwy. – Zabiłem ją... zabiłem ją... zabiłem... Ziemia zatrzęsła się i z bagniska stłumionych dźwięków wyrwał się syk. Abdel próbował spojrzeć w kierunku źródła tego odgłosu, choć wiedział, że to nie może być Niszczyciel. Zamknął oczy. – Zabiłem ją – powtórzył. – To Niszczyciel – rzekł Elhan. Abdel był zdumiony dźwiękiem głosu elfa. Tępe brzęczenie przechodziło w przenikliwe dzwonienie, zaczynał jednak słyszeć przez nie głosy. – Wciąż podryguje – dodał Elhan. Abdel chciał się uśmiechnąć, lecz jego twarz nie odpowiadała. – Rany Abdela już się goją – powiedziała Jaheira, ignorując agonalne spazmy

Niszczyciela. – To niemożliwe. Przestał krwawić, ale mogę bez problemu spojrzeć przez dziurę w jego ramieniu. Abdel chciał powiedzieć „Zabiłem ją”, jednak wszystkim co był w stanie zrobić, było bezwładne opuszczenie żuchwy. – Nigdy nie widziałem czegoś takiego – przyznał Elhan. – Był jak szaleniec. Teraz ta regeneracja... To nie... człowiek. Jaheira potrząsnęła głową, a rysy jej twarzy były rozluźnione przez coś, co wyglądało dla Abdela jak zachwyt. – On teraz jest jak awatar. Jest jak Niszczyciel, tylko silniejszy. Nie jest człowiekiem. Sądzę, że nigdy nim nie był... nie całkowicie. Powinnam była wiedzieć, że nie będzie w stanie wiecznie zaprzeczać temu, czym jest. Jaheira dotykała go. Dotyk jej dłoni na skórze był ciepły, miękki i uspokajający. Odrętwienie ustępowało miejsca temu odczuciu i palącemu, parzącemu mrowieniu. Jaheira wyszeptała czar i Abdel poczuł, jak łaska Leśnej Królowej wlewa się w niego, mieszając z krwią boga, któremu Mielikki nigdy nie okazałaby miłosierdzia. Abdel zdołał otworzyć oczy i uśmiechnął się do niej. W uśmiechu, którym odpowiedziała Jaheira, była ulga, lecz zmieszana ze smutkiem. – Musiałeś, Abdelu – powiedziała mu cicho. – Ona odeszła, zanim... Druidce przerwał rozszczepiający uszy trzask, po którym nastąpiły zaskoczone krzyki tuzina elfów. – To pęka! – zawołał Elhan. Upadł na pośladki obok Abdela, który mógł jedynie pozwolić, by jego głowa zwisła bezwładnie w kierunku leżącego potwora. Opazurzona łapa – nie tak wielka jak Niszczyciela – wyrwała się z powiększającej się szczeliny w poza tym nieruchomej piersi potwora. – Mielikki, pomóż nam – wydyszała Jaheira. – Następny. Istota, która wydostała się ze zwłok Niszczyciela, niczym kurczak wyłaniający się z jajka, nie była wyższa od Abdela. Jej kształty były zasadniczo ludzkie, jednak ciało było pokryte szeregami podobnych do ostrzy kolców. Głowa była wypaczoną parodią chrząszcza – ujmą na honorze dla świata insektów. Stworzenie miało jedynie dwie długie, żylaste ręce, które kończyły się trochę bardziej ludzkimi dłońmi. Pod owymi ramionami znajdowały się dwie mniejsze, niemal szczątkowe kończyny z jednym, podobnym do łokcia stawem. Kończyły się one kościanymi, podobnymi do mieczy ostrzami. Abdel wciągnął głęboki, drżący oddech i istota nawiązała z nim kontakt wzrokowy. Abdel czuł od Elhana z lewej strony i Jaheiry z prawej, praktycznie zalewające go fale paraliżującej paniki. Oczy stworzenia błysnęły do Abdela fioletowym światłem i coś w tym spojrzeniu spowodowało, że ranny najemnik powiedział – Imoen.

Istota przytaknęła. Wydała z siebie odgłos, na który wszyscy zaczęli się modlić do wyznawanych przez siebie bogów w nadziei, że to nie śmiech, i wyczołgała się całkowicie z wypełnionej śluzem klatki piersiowej martwego Niszczyciela. Stworzenie stało na przykucniętych, wygiętych do tyłu nogach. Abdel poszukał dłonią miecza Kozakurczyka, lecz odnalazł jedynie atak bólu z rozdartego ramienia. Stwór wydawał się znów skinąć głową do Abdela, po czym wyskoczył w powietrze, wzbijając się prosto w niebiosa niczym bełt wystrzelony z kuszy. W mniej niż sekundę stał się jedynie punkcikiem, a później całkowicie zniknął na jasnym błękitnym niebie. – Będę żyć – zdołał wycharczeć najemnik. Wysiłek ten posłał ból wzdłuż jego suchego gardła. Jaheira przyłożyła mu do ust ciepły, delikatny palec i rzekła – Nie mów nic. Zaleczasz się, dzięki tej twojej krwi, ale potrzebujesz czasu. Abdel wymusił uśmiech, wiedząc doskonale, że czas był właśnie tym, czego nie mają w nadmiarze. Elhan nie mógł oderwać wzroku od poszarpanych resztek Niszczyciela, nie był w stanie nawet spojrzeć na dymiące ruiny, do których zostało zredukowane dumne drzewne miasto Suldanessellar. – Gdzie Ellesime? – spytała w końcu Jaheira. Elhan obrócił się do niej z rozszalałym wzrokiem. Uspokoił się szybko, biorąc głęboki oddech, po czym powiedział – Królowa jest bezpieczna. Ellesime jest w Myth Rhynn. Abdel i Jaheira wymienili przeciągłe, zbolałe i wyczerpane spojrzenia, po czym najemnik rozpoczął bolesny proces wstawania. *** Ellesime znów krzyknęła, a strażnicy obok niej wzdrygnęli się na dźwięk czystego, pełnego desperacji strachu we wrzasku ich królowej. Więź, jaką dzieliła od niezliczonych stuleci z Irenicusem, nigdy nie polegała na słowach albo chociaż na namacalnych myślach. Obydwoje byli po prostu świadomi siebie nawzajem. Teraz powiedzieć, że coś się zmieniło, byłoby niewiarygodnym niedopowiedzeniem. Mężczyzna na drugim końcu tej więzi dusz był jednocześnie w śmiertelnej agonii i na wyżynach samozadowolenia oraz triumfu. Koszmar, jakim stał się Irenicus oraz odczucie jego duszy rozplątującej się obok Ellesime były powodem, dla którego krzyczała. Ze swojej strony, elfy, które towarzyszyły jej do Myth Rhynn, nie byłyby w stanie wyobrazić sobie, przez co przechodziła. Strażnicy byli zajęci fortyfikowaniem rozpadającej się budowli, którą jeden z magów określił jako skrzydło pradawnej biblioteki Myth Rhynn. Żołnierze wiedzieli jedynie, że ściany były pełne dziur i nie było stropu. Słyszeli jedynie strzępy z magicznej komunikacji między umysłami z ukochanymi

pozostawionymi w Suldanessellar, że stwór zginął, jednak nadchodził następny. Ten wzbił się w powietrze i strażnicy spoglądali teraz na niebo nad pierścieniem pradawnych murów z przerażeniem i świadomością, że nie będą w stanie powstrzymać tej istoty, zginą więc, walcząc z nią. Wszystkie elfy czuły się źle w zazwyczaj zakazanych granicach zrujnowanego mitycznego miasta, jednak podwójnie odczuwała to garstka magów, których wzięli ze sobą. Elfi czarodzieje byli zajęci studiowaniem długich, zniszczonych przez czas zwojów i zbieraniem dziwnych kupek różności tam, gdzie będą pod ręką. Nagłe pojawienie się Abdela, Jaheiry oraz Elhana w środku rozpadającej się budowli spowodowało, że niejeden elf upadł na ziemię. Jeden czarodziej niemal zakończył czar, jednak rozproszył go, mrucząc ze zniecierpliwieniem – Jeden mniej przeciwko bestii. Elhan, otępiały po teleportacji, zatoczył się do boku Ellesime i powiedział coś do niej krótko w elfim. – Czuję, jak on się rozpada – rzekła słabo królowa. – Nie może tego kontrolować. Abdel z niemal kompletnie zaleczonym ramieniem, ścisnął rękojeść zaklętego miecza. Musiał wybrać pomiędzy tą kobietą, tą elfią królową, będącą obrazem takiego piękna, jakiego Abdel nigdy nie uznałby za możliwe, a życiem młodej dziewczyny, z którą bawił się w piwnicy na wino Winthropa. – Jak mamy to za... powstrzymać? – Abdel spytał królową. – Ta istota była kiedyś... była kiedyś młodą, żywiołową dziewczyną, która na nic takiego sobie nie zasłużyła. Ellesime przytaknęła, po czym skrzywiła się w niewidocznym bólu. – Spotkałam się z nim tutaj – powiedziała słabym głosem. – Było to w tej bibliotece. Chciałam, żeby tu do mnie przyszedł, z tym swoim awatarem. Jeśli znów mnie tu ujrzy, tyle czasu później, może... może... Przynajmniej jest daleko od Drzewa Życia. – Na włosku wisi inne życie, wasza wysokość – odezwała się Jaheira, jadąc jak pozostali na adrenalinie, zniecierpliwieniu i czystym przerażeniu. – Twoja siostra – powiedziała Ellesime, po raz pierwszy zwracając się bezpośrednio do Abdela – nie jest taka jak ty. Abdel wciągnął oddech i wystąpił krok do przodu, co spowodowało, że elfi wojownicy wyszli w jego kierunku. Wycofał się na tyle, by dać im poznać, że jeśli zechce przejść obok nich, nie będą w stanie go powstrzymać. – Ona jest wystarczająco taka jak ja – wysyczał Abdel – aby twój stary kochanek mógł ją zmienić w to... to... – Byłaby awatarem – rzekła Ellesime – gdyby Bhaal żył. Zamiast tego jest tylko... dość blisko. Może mnie zabić, ten nowy, ten Zabójca. Krew twojej siostry była uśpiona, podczas gdy twoja otrzymała szansę, by się pokazać. Jaką profesją pozwolił ci się zajmować twój przybrany ojciec? Najemnika? Abdel przytaknął.

– A Imoen? – spytała królowa. – Jej przybranym ojcem był Winthrop – powiedział Abdel – karczmarz. Nie był tak poważnym mężczyzną jak Gorion. Imoen była radosną, przedwcześnie rozwiniętą dziewczyną. – I nie było niczego, co mogłoby z niej wyciągnąć Bhaala – dodała Jaheira, rozumiejąc. – Co to wszystko teraz znaczy? – zapytał Abdel marszcząc ze złością brew. – Muszę ją zabić. Sprowadziłaś nas tutaj i teraz to jedyny sposób, by to wszystko powstrzymać. Aby powstrzymać Zabójcę Irenicusa przed zabiciem ciebie – przed zabiciem nas wszystkich – muszę zabić Imoen. – Nie – powiedziała Ellesime. – Jest szansa...

Rozdział dwudziesty piąty

Irenicus pojawił się w środku Suldanessellar w przebraniu elfa. Każdy z magów biegających wokół w panice, by pomóc ocalałym, zidentyfikowałby go za pomocą machnięcia jednym czy dwoma palcami. Panujące pandemonium było równie dobre jak iluzja. Bez przeszkód stanął u podstawy Drzewa Życia. Uśmiechnął się do niego i zamknął oczy. Czuł, jak jego moc przepływa przez niego niczym drugie bicie serca. Drzewo było życiem, a dla Irenicusa będzie życiem wiecznym. Upadł na kolana i dotknął czołem świętej ziemi. Wyglądając jak setki elfich wiernych, którzy każdego dnia przychodzili komunikować się z drzewem, Irenicus zaczął powtarzać słowa rytuału. Wyciągnął lewą dłoń i czubkami palców musnął ciepłą korę Drzewa Życia. Ręka zadrżała mu od mocy, pulsującej w nim i przepływającej mu do serca. – Na zawsze – powiedział Irenicus. – Na zawsze. Zawsze. Zawsze. *** Odgłos, jaki wydała z siebie Ellesime, był gorszy niż jakikolwiek wrzask, który Abdel kiedykolwiek słyszał. Był jak wypływający z udręki skowyt, jaki mógł wydobyć z siebie jedynie ktoś, kto żył wystarczająco długo, by zrozumieć prawdziwe znaczenie tego, co działo się wokół niego. – Drzewo – wycharczała. – Irenicus... jest przy Drzewie Życia. – Ellesime – rzekł Elhan, po jej imieniu wymawiając kojący strumień elfich słów, których Abdel nie zrozumiał. Ciało królowej wygięło się, zwinęło z bólu. – Imoen! – wrzasnęła. Abdel poczuł ciarki. – To zabójca – wydyszała Ellesime. – Mogę... go... wyczuć... – Jej twarz wykrzywiła się w masce odrazy tak wielkiej, że Abdel musiał odwrócić wzrok. – Mielikki, ocal nas wszystkich – powiedziała Jaheira, opadając na kolano.

Abdel ujrzał, jak przez twarz Jaheiry przemyka wyraz rezygnacji i zrozumiał to. Jaheira obserwowała tę kobietę, którą znała przez całe życie, jak wszystkie elfy, jako nieśmiertelny symbol swego ludu. Elfka ta była bardziej pomnikiem niż kobietą. Nic nie mogło jej dotknąć, nie czas, nawet nie śmierć. Teraz była tutaj, zwijając się z bólu, chwiejąc się pod pomyłką, jaką uczyniła, zanim stała się tym solidnym jądrem Suldanessellar, kiedy wciąż była dziewczyną, uwiedzioną przez elfa, który marzył o nieśmiertelności. Abdel podszedł do Ellesime i chwycił jej twarz w swoje wielkie, szorstkie dłonie. Jej oczy obróciły się do wewnątrz, a Abdel poczuł, jak silna dłoń chwyta go za ramię. – Co robisz? – zażądał odpowiedzi Elhan. – Ona cierpi. Puść ją! Abdel odepchnął go i powiedział szorstko – Ellesime! Ellesime, spójrz na mnie! Królowa załkała i zamknęła oczy, starając się wyrwać głowę z dłoni Abdela. – Teraz będzie żył wiecznie. Będzie taki jak ty. – Ellesime! – ryknął Abdel. Elhan cofnął się i wyciągnął swą księżycową klingę. – Puść... – Nie – rzekła Ellesime, a jej oczy otworzyły się, by skoncentrować na Abdelu. – Więź została nawiązana. Irenicus karmi się z Drzewa Życia. – Rozumiem – powiedział Abdel, choć w istocie wciąż zmagał się z niemożliwością tego wszystkiego. – Czy widzisz Imoen, Zabójcę? Wiesz, gdzie ona jest? – Zbliża się – wyszeptała królowa, już się nie wyrywając. Łzy spłynęły jej po policzkach. – Jak mamy ją zabić? – spytał ją. Jej oczy złagodniały i pojawił się w nich wyraz ulgi. – Możecie mieć szansę. – Mów. – Lampion Rynn... – rzekła, jej głos był ledwo słyszalnym piskiem, w którym ból oraz żal mieszały się z nadzieją. – Lampion zabije Zabójcę? – zapytała Jaheira, wstając. – Złamie więź z Irenicusem i drzewo uczyni go śmiertelnym. Nie zabije go, lecz umożliwi jego zabicie – odpowiedziała Ellesime. Abdel opuścił dłonie z jej twarzy, po czym odwrócił wzrok, patrząc w dół. – Magowie przygotują Lampion – warknął Elhan. – Naszykujcie się. – Zaczął powtarzać rozkaz w elfim, lecz Abdel podniósł rękę, powstrzymując go. – Nie mogę tego zabić – rzekł Abdel, spoglądając gorejącymi oczyma na Ellesime. – To jest... to była Imoen. Nie zasługuje na to, by zginąć za twoje pomyłki, królowo Ellesime. Elfia królowa obróciła się, by na niego spojrzeć i przez króciutki moment jej brwi zmarszczył wyraz wyniosłego niezadowolenia, zanim nie uświadomiła sobie, że on ma rację. – Czym byś zaryzykował, aby ją ocalić? – spytała go. – Niczym – odpowiedział za niego Elhan. – Nie zaryzykujemy już żadnymi żywotami dla

tej dziewczyny. – Nie – przerwała Jaheira, zanim Abdel odwrócił się do elfów. – Abdel ma rację. Jest jedyna, ale to wystarczy. Abdel uśmiechnął się i odwrócił do Ellesime. – Jak? – zapytał. – Więź, jaką dzieliłam z Irenicusem, została przeniesiona z niego na Zabójcę w chwili, gdy nawiązał kontakt z Drzewem Życia. Jest teraz z nim połączony i posłał Zabójcę wzdłuż tej więzi, by mnie odnalazł – powiedziała królowa. – Więź ta... może zostać przeniesiona ze mnie... na ciebie. – Ellesime, nie... – rzekła Jaheira. – Co to da? – spytał Abdel, ignorując druidkę. – Dzielisz z Imoen coś, co wykracza poza... cóż, coś... – Mów dalej – zachęcił Abdel. – Jeśli więź pomiędzy jej duszą a twoją jest wystarczająco silna – rzekła królowa – możliwe, że mógłbyś zniszczyć awatara, lecz zakotwiczyć Imoen do tego planu. Awatar wróci do piekła, w którym został zrodzony, a Imoen będzie wolna. – Albo? – zapytał Abdel. – Albo – westchnęła królowa – to zabije was oboje. – Abdel... – zaczęła mówić Jaheira. – Jest szansa – powiedział krótko Abdel. Królowa przytaknęła w odpowiedzi, a Abdel obrócił się do Elhana. – Potrzebujemy tego artefaktu. Książę skinął głową i powiedział – W każdym razie Zabójca zostanie zniszczony. – Na to wygląda – odparł Abdel. – Więc chodźmy. – Abdelu – rzekła ściśniętym głosem Jaheira. – Nie mogę ci pozwolić tak ryzykować. Z całym szacunkiem, wasza wysokość – powiedziała do Ellesime – nie jesteś pewna. Królowa zwinęła się w wyraźnym bólu, po czym potrząsnęła przecząco głową. – Jeśli pozwolę Imoen umrzeć – Abdel spytał Jaheirę – pozwolę, by jej dusza podążyła za tym potworem do Gehenny, tam, skąd pochodzę? Jaheira nie mogła odpowiedzieć. Wiedziała, że nie ma sposobu, by go powstrzymać, że nie powinna nawet próbować. Wyciągnął rękę i dotknął jej policzka. – Może byłem zahipnotyzowany – powiedział jej cicho. – Musiałbym być. Uśmiechnęła się i pozwoliła sobie na płacz. – Jaheiro – rzekł Elhan – będą cię potrzebować w Suldanessellar. Idź do drzewa, lecz nie atakuj Irenicusa. – Idę z tobą – powiedziała Jaheira do Abdela.

Abdel spojrzał jej w oczy i potrząsnął głową. Odwróciła wzrok, wiedząc, że znów ma rację. Jedynie Abdel mógł zrobić to, co musiało zostać zrobione. Elhan pomógł Jaheirze wstać. Abdel, z oczyma wciąż skupionymi na druidce, podszedł do nich, i zniknęli w błysku purpurowego światła. *** Ellesime umieściła ją na szorstkiej ziemi w środku pierścienia stojących kamieni, które mogły być kolumnami niegdysiejszej świątyni, teraz startymi przez lata smagających wichrów do kikutów swej dawnej chwały. Elfi magowie zasiedli w szerokim kręgu wokół Lampionu, krzyżując nogi w sposób, który zadziwiał Abdela. Ellesime wciąż słabła, była w stanie poruszać się tylko wtedy, gdy niósł ją jej brat. Wskazała Elhanowi, by posadził ją na ziemi obok jednego krańca artefaktu. Magowie rozpoczęli przeciągły zaśpiew. Wszyscy zamknęli oczy i Abdel widział, jak ich ramiona zgodnie się uginają. Wyglądało to tak, jakby przelewali każdą szczyptę energii z ciał do umysłów i dalej na zewnątrz poprzez te tajemne słowa. – Usiądź naprzeciwko mnie – Ellesime powiedziała Abdelowi cichym i zmęczonym głosem. Z ogromnym wysiłkiem wyciągnęła rękę i położyła prawą dłoń na jednym końcu lampionu. Skinieniem głowy przekazała mu, aby zrobił to samo. Abdel z czcią położył obok siebie zaklęty miecz i położył wielką, zgrubiałą dłoń na lampionie. – Co teraz? – spytał. Ellesime nie odpowiedziała. Zamknęła oczy i jej szyja zadrżała, gdy próbowała potrząsnąć głową. – Ona umiera – rzekł Elhan. Stał za kręgiem, z twarzą poszarzałą z wyczerpania i strachu. Abdel popatrzył na niego i musiał odwrócić wzrok. Elhan błąkał się wokół pierścienia magów, starając się patrzeć wszędzie, lecz ani na chwilę nie spuszczał oczu ze swej umierającej siostry. Zabójca opadł z nieba pięć kroków przed Elhanem i ruch ten zaskoczył go. Dłoń Elhana podążyła instynktownie do wiszącej u jego pasa księżycowej klingi i pradawny miecz opuścił swą pochwę, zalewając krąg błękitnym blaskiem. Zabójca podniósł ręce. Dwa wyrzeźbione z kości sztylety wydały się pojawić w jego dłoniach prosto z powietrza. Elhan nie czekał, aż istota zaatakuje. Natarł na nią z całą odwagą zrodzoną ze świadomości, że nie było tu nikogo innego, kto mógłby utrzymać stwora z dala od śpiewających magów. Abdel wzdrygnął się, a Ellesime syknęła – Nie! Najemnik spojrzał na nią. Jej oczy były półprzymknięte. – Nie możesz złamać więzi – powiedziała mu. – Tylko troszkę dłużej. Czuję... to. Elhan był wyćwiczonym oraz doświadczonym wojownikiem i choć Zabójca był szybszy,

elf zdołał zamachnąć się pod jego dwoma sztyletami i wykonać silne cięcie w poprzek pokrytej szpikulcami piersi. Księżycowa klinga, najpotężniejsza broń, jaka kiedykolwiek była znana człowiekowi lub elfowi w Faerunie, odbiła się od stwora, nie zostawiając nawet rysy. Elhan gwałtownie wciągnął powietrze, nigdy wcześniej nie widząc, by broń jego przodków zawiodła. Zabójca roześmiał się. Odgłos ten sprawił, że każdy włos na ciele Abdela stanął na baczność. Dźwięk był niesamowicie znajomy, jakby zawierał się w jego krwi. Był to śmiech jego ojca. Oczy Abdela zaczęły gorzeć żółcią. Nie był to teraz chwilowy błysk, lecz stałe, płonące światło. – Wszyscy tutaj – powiedziała zła istota. – Wasze dusze zostaną pożarte przez legiony Gehenny. Awatar rzucił się szybko na Elhana, jednak elf był w stanie uchylić się w tył, zejść z drogi kościanych sztyletów. Podniósł w górę księżycową klingę i odtrącił jeden ze sztyletów na bok, odcinając od niego kawałek kości. Abdel niemal znów podniósł dłoń z artefaktu. Elhan był dobry, lecz najemnik widział, że nie dość dobry. – Proszę – rzekła Ellesime, jej głos stał się nagle silniejszy. – Nie pomagaj mu. Abdel zacisnął zęby, lecz trzymał dłoń na lampionie. Miała rację. Rytuał musiał być dokończony. Musiał przejąć od niej tę duchową więź albo Imoen umrze. Co jednak z księciem Elhanem z Suldanessellar? Elfi książę parował kolejny atak Zabójcy, odtrącając jedno z ostrzy-ramion stwora. Zastawa odsłoniła jednak lewy bok Elhana i Zabójca w pełni to wykorzystał. Poruszając się z tak nienaturalną ciszą, iż wydawało się, że w ogóle go tam nie ma, awatar wykonał cięcie drugim ostrzem-ramieniem i otworzył w poprzek brzucha Elhana ranę tak szeroką i głęboką, że wnętrzności księcia wypadły na martwą ziemię Myth Rhynn. Ellesime zamknęła oczy i wypuściła długi, drżący oddech. Kiedy Zabójca roześmiał się, ciało Elhana upadło bez życia na ziemię, Abdel usłyszał to w uszach, lecz również poczuł w piersi. Mięśnie, których sam użyłby do śmiechu, zadrgały i naciągnęły się, a gardło schwyciło powietrze. Czuł to! – Jeszcze nie – ostrzegła go Ellesime. Łzy spływały jej po policzkach, gdy płakała w nieświadomej stracie. Abdel poczuł nieznajome szarpnięcie mięśni i spojrzał na Zabójcę. W powietrzu przed nim obracało się sześć kolejnych paskudnie wyglądających kościanych szkieletów. Zabójca cofnął się trochę, jakby był ciekawy zobaczyć, co stanie się dalej. Elfi mag obwisł tak jak siedział, oczy miał zamknięte, a umysł tkwił w nieprzerwanej pętli dającej moc pieśni. Nie miał pojęcia, co zbliża się szybko zza niego, a Abdel wiedział, że nie może zdjąć dłoni z lampionu, choć mógł chociaż go ostrzec. Jak ten elf miał na imię? – Elfie! – wrzasnął Abdel. – Magu! Elfi mag nie okazał w żaden sposób, że go usłyszał. Pierwszy sztylet wbił mu się w

kręgosłup po wyrzeźbioną rękojeść, po czym przedarł na bok przez ciało i kość. Pozostałe pięć sztyletów uderzyło i cięło po kolei. Elfi czarodziej opadł w stercie pociętej skóry i sączącej się krwi. Abdel zaklął pod nosem, walcząc ze sobą, by pozostać tam, gdzie był. Ciało elfiego maga zadrgało gwałtownie, po czym eksplodowało deszczem krwi oraz skrawków mięsa. Wszystkie jego kości wzbiły się w powietrze i wybuchły jeszcze raz obłokiem ostrych drzazg. Fragmenty zrosły się, dołączyły do tańca sześciu sztyletów i ustawiły przed Zabójcą. Awatar stał teraz za tarczą wirujących, ostrych jak brzytwa kawałków kości. Każdy, kto podszedłby za blisko do stwora, zostałby rozdarty. I Abdel to czuł. Czuł chłodną potęgę i mógł śledzić każdy fragment po jego szalonej orbicie. Czuł to. – Idź! – wrzasnęła Ellesime, a Abdel wyskoczył w powietrze, trzymając miecz Yoshimo w prawej dłoni, zanim jeszcze to jedno słowo przebrzmiało. Zakończywszy śpiew, wszyscy wyszli z niego jednocześnie i odsunęli się szybko od Zabójcy oraz jego bariery poszarpanych kości. Będąc w stanie czuć każdy fragment, Abdel zaczął w nie uderzać koniuszkiem miecza Yoshimo. Jeden po drugim kawałki kości wypadały z obłoku, spadając nieszkodliwie na ziemię. Abdel nic nie mówił, ledwo poruszał stopami, a jego oddech stał się płytki i miarowy. Zabójca, jeśli w ogóle był zdolny do wyrażania czegokolwiek za pomocą twarzy, obserwował tę scenę z mieszaniną zirytowanego zakłopotania i zaskoczonego podziwu. Wyczerpana sylwetka Ellesime opadła na ziemię, na lampion. Królowa chwyciła głęboki, urywany oddech i niemal zdołała otworzyć oczy. Jeden z magów chwycił ją w ramiona i, skinąwszy do innego czarodzieja, by zabrał lampion, wyniósł Ellesime z kręgu, ustawiając jeden z kamieni pomiędzy nią a Zabójcą. Abdel nie liczył kości, które wytrącił z bariery. Na ziemię musiało spaść około setki, zanim bariera nie załamała się i nie zasypała obszaru pomiędzy synem a awatarem Bhaala kawałkami kości. Abdel wystąpił szybko do przodu, lecz Zabójca, czekający za przerzedzającą się barierą, był szybszy. Stwór wyrył jednym ze swych ostrzy-ramion głęboką szramę w poprzek piersi najemnika. Abdel syknął z bólu, lecz zignorował go, opuszczając miecz, by sparować atak drugiego ostrza-ramienia. – Pożrę twą duszę na surowo, synu Bhaala! – wrzasnęła do niego istota. A Abdel udał, że nie rozpoznaje w jego odbijającym się echem brzmieniu głosu Imoen. Abdel cofnął się, pozwalając Zabójcy zbliżyć się do siebie, po czym ciął mocno do wewnątrz i w dół. Miecz odciął jedno z ostrzy-ramion w stawie łokciowym i stwór wzdrygnął się w szoku. Można więc było go zranić. Był śmiertelny. Natchnięty otuchą dzięki wiedzy, że przynajmniej część rytuału zadziałała, Abdel zaatakował mocno, zamachując się w dół mieczem w próbie pozbawienia awatara kolejnego

ramienia. Stwór był jednak tym razem przygotowany i wciąż jeszcze szybszy od Abdela. Dłonią przypominającą imadło Zabójca uchwycił rękę z mieczem Abdela i powstrzymał jej opadanie tak gwałtownie, że Abdel nie mógł utrzymać broni. Ostrze błysnęło w późnopopołudniowym słońcu, gdy wypadało z dłoni najemnika. Awatar wykręcił Abdelowi ramię z siłą tysiąca koni pociągowych. Jego prawa ręka odpadła od barku z odgłosem rozrywanej skóry oraz pękających stawów i w gorącym strumieniu krwi. Jeden z elfich magów wrzasnął, a inny obrócił się i zwymiotował. Przez Abdela przepłynął rozgrzany do czerwoności ból, lecz zamiast go osłabić, napełnił jego ciało potęgą, jakiej sobie nigdy nie wyobrażał. Abdel, nie myśląc już o stworze jako o manifestacji mocy boga mordu, lecz po prostu jak o przeciwniku, warknął ze złością i chwycił lewą dłonią drugi łokieć Zabójcy. Istota była silna, silniejsza niż jakikolwiek człowiek w Faerunie, lecz Abdel również nie był ułomkiem. Zabójca puścił prawe ramię Abdela, pozwalając, by spadło na ziemię z mokrym plaskiem. Awatar zamachnął się na Abdela, przejeżdżając zimnymi, ostrymi pazurami po zranionej już piersi najemnika. Abdel nie czuł już żadnego bólu. Pociągnął mocno za rękę Zabójcy, szarpiąc ją do siebie. Abdel upadł, zauważył zdumioną, urażoną minę Zabójcy, i przerzucił awatara nad sobą. Stwór rozłożył się na nierównym terenie, podnosząc się spiesznie. Abdel chwycił wciąż podrygującą rękę, która krwawiła na ziemię Myth Rhynn, i z radością poczuł jej ciepło. Przycisnął urwany koniec do poszarpanego kikuta ramienia. Przepłynęła przez niego fala przyjemnego mrowienia i ręka przyrosła z powrotem. W chwili gdy Zabójca wstał i znów ruszał na niego, Abdel mógł korzystać z prawej ręki, jakby nigdy nie została oderwana od ciała. Przeszukał ziemię w poszukiwaniu miecza, jednak Zabójca zbliżał się zbyt szybko. Nie zastanowiwszy się nawet wcześniej nad tym, co robi, wbił dłoń w szeroką, pokrytą szpikulcami pierś bestii. Ręka Abdela zanurzyła się w ciele Zabójcy aż do łokcia i stwór wrzasnął ze wściekłości. Abdel wiedział na jakimś poziomie, który był albo za, albo jeszcze nie na granicy świadomości, że jeśli obróci lekko nadgarstek... właśnie tam! Zacisnął dłoń wokół czegoś ciepłego oraz miękkiego i pociągnął. Zabójca znów wrzasnął, gdy ręka Abdela wyszarpnęła się z jego piersi. Abdel trzymał kawałek różowego ciała. Na jego końcu znajdowała się dłoń. Dłoń z pięcioma palcami, bez pazurów, bez szpikulców, bez chityny. Za ręką Abdela wyleciała zielona krew. Trzymał ludzką rękę. – Ona jest moja! – wrzasnął Zabójca. Abdel puścił rękę i zignorował jej poruszające się po omacku palce. Chwycił oburącz Zabójcę za boki głowy i przekręcił. – Ona jest niczyja! – warknął prosto w wybałuszone, niedowierzające oczy Zabójcy. –

Ona wychodzi! – Nie! – wrzasnął stwór, po czym starał się znów krzyknąć, lecz dźwięk został przerwany przez zamknięte gardło. Abdel napinał się z całą swą znaczną siłą, by obrócić głowę istoty w dół i na bok. Zabójca odpowiedział, chwytając głowę Abdela wielką, zniekształconą dłonią. Uścisk był miażdżący i szczęki Abdela zacisnęły się tak mocno, że zaczęły mu pękać zęby – każdy łamał się po kolei z iskrą bólu gorszego niż przy amputacji. Krew sączyła mu się ze skóry na głowie. Czaszka pękła ostro na skroni i wzrok zabarwiły mu błyski niebiesko-fioletowego światła. Rozległ się głośny, zgrzytliwy trzask i Abdel pomyślał, że nie żyje, jednak to Zabójca stał się bezwładny. Nagły ciężar pociągnął Abdela ku ziemi, na niego. Ludzka ręka wciąż wystawała mu z piersi, na ślepo szukając czegokolwiek. Dłoń odnalazła zmoczoną we krwi kolczugę Abdela i trzymała się jej. Najemnik nie robił nic, by wydostać się z uścisku tej ludzkiej ręki. Zaczął rozszarpywać pozbawioną życia głowę Zabójcy i kolejny elfi mag musiał się odwrócić i zwymiotować z powodu rozlegającego się przy tym odgłosu. Rozerwał stworowi głowę jakby obierał pomarańczę. Pod chityną, śluzem, krwią i drgającym ciałem awatara znajdowała się ludzka twarz, twarz dziewczyny. Wciągnęła wypełniający całe płuca oddech. – Imoen – powiedział Abdel z oczyma pełnymi łez. – Abdel – wydyszała Imoen. Jej oczy nie były w stanie się skupić, rozpoznała jednak jego głos. – Abdelu... gdzie jesteśmy? Abdel uśmiechnął się słabo i zamierzał odpowiedzieć, kiedy Ellesime wrzasnęła – Drzewo! Abdel odwrócił się, lecz nie widział jej. Wzrok wypełniło mu gorące żółte światło, palące mu oczy. Jęknął i coś napięło mu się w piersi, a głowa eksplodowała bólem. – Och nie, Abdelu! – wrzasnęła Imoen. – Nie! Abdel poczuł, jak coś ciągnie go do dołu, lecz nie był w stanie stwierdzić, gdzie go trzyma. Nie była to jego noga – to mogło złapać go wokół pasa. Osunął się na ziemię i poczuł pył wypełniający mu nozdrza. Ramiona napięły mu się i poczuł jak rosną. Fala szału zdmuchnęła jego umysł.

Rozdział dwudziesty szósty

Jaheira obudziła się, łapiąc gwałtownie oddech, odrzucając głowę do tyłu i otwierając szeroko usta, by chłonąć nietypowo chłodne powietrze Suldanessellar. Jej ciało, zawieszone w masie podobnych do pajęczyny pasm, zatrzęsło się i zakołysało do przodu, następnie do tyłu, po czym zatrzymało się, wibrując przez długą, bolesną minutę. Jej powieki wciąż były czymś zlepione i kiedy w końcu zdołała jedną otworzyć, zdała sobie sprawę, że ta druga po prostu nie chce współpracować. Straszny ból przeszył całą lewą stronę jej ciała. Prawa stopa była wykręcona boleśnie w sieci i kobieta czuła, jak puchnie. Jej oko było zamglone, widziała jednak Irenicusa klęczącego przed Drzewem Życia. Nie była w stanie stwierdzić czy to figiel jej niewyraźnego wzroku, czy rzeczywisty fenomen, lecz była pewna, że widzi szkielet Irenicusa otoczony jaskrawym światłem, które czyniło jego skórę i mięśnie przejrzystymi. Drzewo Życia płonęło. Myśl ta z początku nie załamała jej. Trwało to przez okres dwóch uderzeń serca, kiedy jednak dotarło do niej, co widzi, oraz powaga katastrofy, jaką oznaczało to nie tylko dla mieszkańców Suldanessellar i elfów z lasu Tethir, lecz dla wszystkich i wszystkiego w Faerunie, na całym Abeir-torilu... Jaheira wrzasnęła. Usłyszała, jak dźwięk odbija się echem od płonących ruin Suldanessellar. Irenicus nie zareagował w żaden sposób. Klęczał tam tylko, śpiewając. Wrzasnęła ponownie, po czym zaczęła szarpać się w sieci, co zaowocowało jedynie tym, że została w niej solidniej uwięziona. – Abdel! – krzyknęła pomiędzy dwoma wstrząsającymi ciałem spazmami. To spowodowało, że Irenicus się odwrócił. Jego twarz była równie przejrzysta jak reszta ciała i widziała jego uśmiechającą się dziko, szaloną czaszkę. Jego oczy gorzały jaskrawą żółcią, z którą była aż za dobrze obeznana. – Abdel – powiedział Irenicus głosem niczym wicher przemykający przez Shaar – głosem boga. – Tak... Abdel.

Jaheira wrzasnęła znów i próbowała odwrócić wzrok, lecz jej głowa była przyklejona i nie mogła. Irenicus błysnął zębatym, złym uśmiechem, po czym zapadł się w ziemię. Jego ciało wpadło po prostu w dziurę, której tam tak naprawdę nie było. Drzewo Życia wybuchło pomarańczowymi płomieniami wysokimi na dziesiątki metrów, które oparzyły Jaheirze twarz. Kobieta wrzasnęła kolejny raz. Sieci zaczęły rozplątywać się od gorąca i stopa Jaheiry przesunęła je boleśnie, po czym jej głowa opadła na bok. – Abdel, gdzie jesteś? – krzyknęła i wypadła bezwładnie z sieci na ziemię. *** Abdela uderzyło gorąco, które doprowadziło go z powrotem do świadomości. Fizycznie nie mógł stwierdzić, czy jest człowiekiem, czy potworem, jednak jego umysł powrócił. Niestety akurat na czas, aby został spalony. Choć nie był pewien, czy to naprawdę dobry pomysł, zaczął iść do przodu i otworzył oczy pomimo obawy, że zostaną wypalone. Co dziwne, nie zostały. Z początku wszystkim co rejestrowały, była masa powoli falującego pomarańczu i Abdelowi wydało się, że jest pogrążony w płynnej lawie, jakże to jednak mogło być? Cienie zrosły się w pomarańczu i stały się sylwetkami, po czym owe sylwetki przeszły w większe, solidniejsze masy. Cienie były półkami skalnymi i wzniesieniami. Abdel wciągnął ostro powietrze i poczuł, jak otwierają mu się usta. Rozwarły się nieprawidłowo, na boki, jak u potwora, którym wcześniej była Imoen. Pomimo wszelkich przeciwności ocalił jej życie. Abdel pamiętał to wyraźnie. Stało się to minutę czy coś koło tego, zanim nie został wciągnięty do piekła. A więc to było to. Był w piekle i znajdował się w ciele – albo jego ciało stało się ciałem – strasznego, demonicznego potwora. Abdel przypuszczał, że czyni go to odpowiednio... Potrząsnął swą gigantyczną, potworną głową, nie wierząc, że może dryfować w rzece lawy w jakimś żywym piekle, tak niedbale myśląc o... Czy więc wrócił do domu? Zadał sobie to pytanie. Czy wróciłem do domu? Czy to jest miejsce, w którym powinienem być przez cały czas? Czy władam tu więc, jak władał mój ojciec? Czy to właśnie miałem robić? Czy Irenicus, w swojej namiętnej, ślepej chciwości popchnął mnie w stronę przeznaczenia, które należało do mnie, przez całe życie przepływało przez moje żyły? Czy jestem chociaż Abdelem? Czy jestem Bhaalem? Czy jestem czymkolwiek? Tylko pragnieniem mordu oraz śmierci i złych...

Czy jestem w domu? Czy to jest dom? Abdel otworzył usta, wciągnął gorące, zalatujące siarką powietrze i zawołał – Ojcze! – Bhaalu! Abdel przymknął oczy i czekał na odpowiedź. *** Jaheira wiedziała, że musi po prostu tam leżeć i pooddychać przez chwilę. Wiedziała również, że musi coś zrobić. Drzewo wciąż płonęło. Pozwoliła, by jej łzy zmoczyły szczeciniastą trawę i odczołgała się od ognia, a pot zmył resztę pajęczyny. Przybyła do Suldanessellar, aby obserwować Irenicusa, i znalazła go szybciej oraz łatwiej, niż była sobie w stanie wyobrazić. Był tam, klęcząc przed Drzewem Życia. Jaheira pamiętała uczucie wdzięczności, że nie jest w stanie zrozumieć słów, jakie śpiewał. Oczywiście, że nie znała tego ohydnego rytuału, przeznaczonego by zniszczyć wszystko, co było dla niej święte. – Mielikki – powiedziała, nie dbając o to, że jej głos łamał się od gorąca, od płaczu. – Mielikki, słodka pani lasu, proszę... Położyła obydwie dłonie na suchej trawie i podniosła się, przetaczając na lewy bok. Ból spowodował, że wciągnęła gwałtownie powietrze, następnie poczuła mdłości i wstała. Złapała się za lewy bok i poczuła wilgoć, która mogła być krwią albo potem. Nie chciała odrywać ręki na tak długo, by to sprawdzić. Spojrzała na niego i nie zobaczyła nic poza kłębami czarnego dymu. Ujrzała jak z Drzewa Życia wzbija się w powietrze jeden pyłek sadzy po drugim. Jaheira czuła się tak, jakby cały świat był wciągany przez niebo. – Mielikki – wyszeptała i łza potoczyła się jej do ust. – Droga bogini, powiedz mi tylko, gdzie on jest. Gdzie on jest? Dłonie Jaheiry wystrzeliły w górę, by chronić jej twarz i padła do tyłu, nie rejestrując nawet bólu w boku. Instynktownie strzegła twarz przed wizją, która błysnęła jej przed oczyma. Pomarańczowe płomienie. Kipiące morza. Wijące się ciała. Potępione dusze. Był w piekle. Abdel był w piekle. Jaheira znów wrzasnęła, tak głośno, że zadzwoniło jej w uszach.

*** Abdel trzymał oczy zamknięte, wiedząc, że widoki wokół niego tylko rozpraszałyby mu uwagę. Chyba po raz pierwszy w życiu zamierzał zatrzymać się, pozwalając po prostu, by świat toczył się dalej, i zażądać pewnych odpowiedzi od wszechświata. Miał zamiar poczekać, aż jego ojciec coś powie. Oczyma wyobraźni wyrysował wokół siebie okrąg i głosem wyobraźni powiedział – Przemów do mnie. Powiedz mi. Gdzie jesteś? Czego ode mnie chcesz? Co robię? Czy stałem się tobą? Czy cię zastępuję? Czy ci służę? Pozwolę spalić się temu drzewu, spalić się elfiemu miastu, spalić się Candlekeep. Nie obchodzi mnie to. Chcę wiedzieć. Będę wiedzieć. Wrócisz do mnie, gdziekolwiek byś nie był i porozmawiasz ze mną. Porozmawiasz ze mną, ty draniu. Porozmawiasz ze mną. Bhaalu. Boże mordu. Ojcze. Porozmawiaj ze mną. Abdel pozwolił sobie dryfować na lawie piekła i czekał, aż głos jego ojca powie mu wszystko, powie mu, co ma zrobić. Czekał przez długi czas w otchłaniach potępienia, jednak jego ojciec nie przemówił do niego. – Jesteś martwy – powiedział Abdel i otworzył oczy. *** – Wracaj – rzekła Jaheira, jej głos był dzikim warkotem, brzmiącym nieprawidłowo w jej uszach. – Wracaj do mnie. Przetoczyła się na brzuch i zatrzymała, by pozwolić przepłynąć bólowi. Czekała tak cierpliwie, jak tylko mogła i gdy najgorsze się skończyło, zmusiła się, by wstać. Irenicus niemal ją zabił, gdy starła się z nim przy Drzewie Życia. Wszędzie wokół nich Suldanessellar płonęło, a on właśnie zaczął bombardować ją czarami. Opierała się własnymi zaklęciami, a elfy przyszły jej na pomoc, jednak jego zapasy bolesnej, wykręcającej ciało magii wydawały się nieprzebrane. Uderzał ją błyskawicą, parzył ogniem, ciął ostrzami, szkłem oraz cierniami i śmiał się drań przez cały czas. Kiedy w końcu upadła, zawiesił ją w sieci, by obserwowała. I obserwowała. Obserwowała, jak wysysa energię życiową z największego jej źródła na świecie, jeśli nie

w całym wszechświecie. Wysączył Drzewo Życia, pozostawiając je tak suchym, że rozpaliło je gorąco Suldanessellar i stało się ogromnym infernem, palącym więcej niż tylko liście, korę i gałęzie. Te płomienie paliły życie. Paliły historię. Paliły tradycję, nadzieję oraz kruchą godność umierającej rasy. Następnie Irenicus dobrowolnie udał się do jakiegoś piekła, w którym czekał Abdel – na co? Abdel z pewnością nie poszedł tam z własnej woli. Nie obejmą się tam bratersko. Będą walczyć i nawet, choć tak bardzo kochała syna Bhaala, ufała mu i podziwiała go, nie mogła sądzić, że wygra. Jakże by mógł? Jakże ktokolwiek mógłby stanąć przeciwko mężczyźnie już wcześniej potężnemu, a teraz jeszcze nasączonemu esencją Drzewa Życia? – Abdelu – powiedziała do otaczającej ją ziemi. – Po prostu uciekaj. Wydostań się stamtąd, Abdelu. Wróć do mnie. Pozwól mu żyć. Pozwól mu żyć wiecznie w piekle. Wróć do mnie. Zdała sobie sprawę, że patrzy na miejsce, w które wtopił się Irenicus. Wykonała krok w tamtą stronę i gdy jej stopa dotknęła leśnego poszycia, załamało jej się kolano. Padła na ziemię i zignorowała ból. Próbowała wstać, ale nie mogła, więc czołgała się. – Idę, Abdelu – rzekła.

Rozdział dwudziesty siódmy

– On nie żyje, ty idioto – rzucił Irenicus kpiąco skądś w ryczących płomieniach piekła. – Twój ojciec nie żyje i nie otrzymasz od niego odpowiedzi. Abdel poddał się szałowi i sięgnął ku źródłu głosu Irenicusa. Odnalazł coś, co przypominało w dotyku ciało i szarpnął to pazurami. Rozległo się jęknięcie i popłynęła krew, po czym rozbrzmiał śmiech. Dłoń chwyciła Abdela za gardło i ścisnęła. Abdel wyciągnął paskudnie opazurzoną stopę i rozerwał Irenicusowi brzuch. Irenicus ścisnął i głowa Abdela odpadła z karku. Wzrok mu się zatrząsł oraz zmącił i Abdel zdał sobie sprawę, że to nie mogłoby się naprawdę zdarzyć – nawet w piekle. Wrócił do swego ciała i było to jego ciało, ludzkie i całe, nie potwór, nie demon. – Głupie ludzkie dziecko – powiedział Irenicus. – Czekające na rozkazy, czekające na odpowiedzi. Nie otrzymujesz żadnych odpowiedzi, dziecko, w tej drobinie życia, jaką się cieszysz. Nie chcesz wiedzieć. Nie otrzymujesz niczego poza odrobiną błąkania się przed bolesną, pustą, bezlitosną śmiercią. Służysz mi teraz, jak służyłeś przez cały czas. Przywołałem Niszczyciela w tobie i w tej małej suce, jednak to ty sprowadziłeś Zabójcę. Tylko ty – pomiot Bhaala – mogłeś zniszczyć Niszczyciela i tylko wtedy, gdy Niszczyciel został zniszczony, Zabójca mógł zająć jego miejsce. – Dlaczego? – spytał Abdel, odrywając kawałek duszy Irenicusa. Nekromanta roześmiał się, a Abdel poczuł, jak ów fragment przelewa mu się przez palce. – Dlaczego? – zapytał Irenicus. – Głupie dorosłe dziecko. Ludzka plama. Tylko Zabójca mógł zabić Ellesime. Poddając się krwi boga mordu i zabijając tę dziewczynę, którą uważasz za tak ważną dla siebie, dałeś mi broń, której potrzebowałem. Teraz Ellesime nie żyje. Teraz oddaj mi swą duszę, a ja wykorzystam ją oraz moc tego wstrętnego drzewa, aby uczynić się nieśmiertelnym. Dostaję. Biorę. Mam. Ty znikasz. Abdel znów sięgnął i poczuł coś, na czego opisanie nie miał słów. Chwycił duszę Irenicusa. – Ach – wydyszał nekromanta. – Tam jesteś.

– Ellesime żyje – powiedział Abdel, a jego słowa płynęły nie przez powietrze, ogień czy lawę, lecz za pomocą nieśmiertelnych dusz. Nastąpiła cisza wypełniona rykiem przelewającej się lawy. – Zostajesz tu, Irenicusie – rzekł Abdel. – Żaden z nas tu nie zostaje, Abdelu Adrianie – odparł Irenicus. – Nie ma tak naprawdę takiego miejsca. Wracam do Faerunu jako nieśmiertelny, niezależnie od tego czy Ellesime żyje, czy nie. Ty idziesz w nicość. Idziesz w zapomnienie. *** Paznokieć na środkowym palcu Jaheiry zerwał się, lecz nie zauważyła bólu. Kopała, zagłębiając się w nieustępliwą ziemię pod palącym się drzewem, gdzie Irenicus udał się do piekła. Jaheira wyrzucała garście ziemi i wykopała może ze trzydzieści centymetrów, ale nie było oczywiście widać śladu piekła. – Mielikki – powiedziała. – Mielikki, pomóż mi. Kopała jeszcze trochę, choć przytłaczał ją prosty fakt, iż gołymi rękoma mogłaby grzebać wiecznie i nie dotrzeć tam, gdzie się udawała. Abdel nie znajdował się nigdzie pod ziemią. Nie był na tym planie egzystencji. Był w miejscu tak innym od tego świata, iż Jaheira wiedziała, że nie ma pomiędzy nimi rzeczywistej więzi. Irenicus w jakiś sposób połączył te dwa miejsca – Jaheira wiedziała o przynajmniej jednej metodzie na osiągnięcie tego – i zaciągnął tam Abdela, po czym sam za nim podążył. To połączenie nie było fizyczne. – Mielikki! – krzyknęła – Pomóż mi... powiedz mi... Przestała kopać i płakała na suchą ziemię, oddając się swojej bogini jako mała, słaba, zdesperowana istota. – Pomóż mi – błagała. Rozległy się słowa – niesione wiatrem – a Jaheira załkała. – Zawołaj go. – Mielikki – krzyknęła Jaheira. – Pani, dziękuję ci. Wepchnęła twarz w wykopaną przez siebie dziurę i wciągnęła głęboko pachnące glebą powietrze. – Abdel! – krzyknęła w ziemię. – Abdel! Znów odetchnęła, ignorując ból w gardle, i wrzasnęła – Abdel! *** Irenicus wygrywał. Abdel czuł, jak jego ciało zamienia się z powrotem w potworną istotę – nazywaną Niszczycielem. – To właśnie to – powiedział Irenicus, niemal cedząc słowa. – To właśnie to.

Abdel poczuł, jak kawałek jego duszy zostaje odgryziony i pozwolił mu odpaść. Nie obchodziło go to już. Wołał do swego ojca – swego ojca. Pomysł ten był po prostu śmieszny. Wołał do Bhaala i nie otrzymał odpowiedzi. Irenicus dostarczył mu jedynej rzeczy, która wydawała się prawdą, po tym jak już wszystko zostało powiedziane i wykonane. – Dobrze ją wykorzystam, Abdelu – Irenicus wyszeptał prosto do rozpadającej się duszy Abdela. Abdel poczuł, jak nogi pękają mu i wyginają się do tyłu, choć tak naprawdę nie sądził, by miał jeszcze ciało. – ...del... – kobiecy głos odbił się echem z tak daleka, iż był pewien, że to jego wyobraźnia. Ugodził go fakt, że był w piekle i pomyślał, że coś tak zwyczajnego jak odgłos Jaheiry wołającej jego imię był wyobraź... Jaheira. – Abdel... – dobiegł znów głos, tym razem trochę głośniej . Abdel próbował zmusić swe wykrzywione, dziwaczne, potworne usta, by uformowały jej imię. Nie mógł. – To już koniec, Abdelu – powiedział Irenicus. – Ona jest przeszłością. I tak nie mogłaby być twoja, czyż nie? Druidka Harfiarka oraz syn Bhaala? Cóż mogłoby wyjść z... ach, nieważne. Teraz to nic nie znaczy, dziecko. Abdel poczuł, że przytakuje, po czym rozległ się znów głos Jaheiry. – Abdel – zawołała – proszę... To ostatnie słowo przedarło się przez poszarpane resztki duszy Abdela niczym błyskawica i czuł ją. Irenicus zerwał z niego tak wiele – pożarł to w bardzo rzeczywistym sensie – ale pozostawił jedną część. Pozostawił część zamieszkaną przez Jaheirę. Być może każda część jego duszy była w pewnym sensie jej domem. Abdel znów poczuł się człowiekiem i to ludzkie usta wykrzyczały – Jaheira! *** Za każdym razem gdy krzyczała jego imię, mała część ognia, który pochłaniał Drzewo Życia, gasła. – Abdel! Wszędzie wokół niej był dym, płynący zza jej głowy i wślizgujący się w dziurę, by drapać ją w gardło. – Abdel, proszę! Pojawił się błysk światła, lecz Jaheira nie trudziła się rozpoznawaniem go. Nie był to Abdel – wiedziała to na pierwotnym poziomie – więc czymkolwiek to było, nie miało znaczenia. Liczył się tylko Abdel. – Abdel! – Jaheira! – zawołała zza niej Imoen.

– Ona go woła – powiedziała królowa Ellesime do Imoen. Jaheira bardziej wyczuła zbliżające się kroki, niż je usłyszała. – Abdel! – wrzasnęła znów druidka, nie zdając sobie sprawy, że nie zostało jej już wiele głosu. – Pomóż jej – rzekła bez tchu Ellesime. – Musimy jej pomóc. Imoen rzuciła się bez wahania na ziemię obok Jaheiry. Łzy popłynęły na nowo z gorejących oczu druidki. – Abdel! – wrzasnęła młoda dziewczyna, głosem donośniejszym niż Jaheira. – Abdel! – wrzasnęła Ellesime. – Abdel! – wrzasnęła Jaheira. Ellesime i Imoen razem wrzasnęły – Abdel! – Abdel! – znów Jaheira. – Abdel! *** – Abdel! – wrzasnęła Imoen, a Abdel w odpowiedzi zebrał wokół siebie swą duszę. – Abdel! – dobiegł kolejny głos, Ellesime. To była Ellesime, a następnie znów Jaheira, po czym kombinacja Imoen, Ellesime i Jaheiry. Posłał części swojej duszy w górę, w ich stronę. Czy to było w górze? Musiało być. – Jestem tu na dole, Abdelu Adrianie – warknął Irenicus. – Podobnie jak ty. Nie wracasz. Nie ma powrotu. Abdel skupił się na głosie Jaheiry, a także Imoen i Ellesime. Posłał swą duszę do góry, a za nią podążyły jego ludzkie dłonie. Ludzkie oczy obróciły się do góry, wyłaniając z pomarańczu ku skałom powyżej. – Nie! – wrzasnął ostro Irenicus i krzyk ten zabrał ze sobą część duszy Abdela, jednak był to mały fragment. – Patrz na mnie! – zawył Irenicus. – Walcz ze mną! Abdel czuł, jak przez Irenicusa płynie desperacja. Przypływ tak szybko się zmienił. Abdel miał dokąd iść. Miał rzeczywistą przyszłość, nie iluzję chwalebnej nieśmiertelności Irenicusa jako pana jednej wampirzycy oraz domu wariatów na wyspie, której nazwaniem nikt się nawet nie trudził. Jeśli wszystkim ku czemu Abdel mógł spoglądać do przodu, były jedynie noce z Jaheirą w ramionach, Irenicus musiał patrzeć na nieskończoną ilość tysiącleci. – Abdel, jestem tutaj – powiedział głos Jaheiry i Abdel czuł go, jakby znajdował się w jakimś miejscu przestrzeni nad nim. Sięgnął tam, jednak był za daleko. – Patrz na mnie! – Irenicus praktycznie błagał. – Walcz! Było to wszystko, co nekromancie pozostało. Polegał jedynie na chęci Abdela do walki, na fakcie, że było to wszystko, co Abdel mógł zrobić: walczyć. Zamiast tego Abdel wszedł na Irenicusa – w przenośni, nie dosłownie. Abdel czuł się,

jakby miał stopy, jednak czy naprawdę? Mógł znajdować się w miejscu, w którym stopy były obojętne. Mimo to wszedł na Irenicusa i to posłało nekromantę w niespójną tyradę. Wykrzykując obsceniczności oraz groźby, Irenicus ześlizgnął się głębiej w otchłań, a Abdela w żadnym razie to nie obchodziło. Wydostawał się. Zaczynał życie – bez odpowiedzi, jednak któż je miał? Abdel sięgnął i poczuł, jak dotyka go dłoń. Skóra była gładka, ciepła i znajoma. Bełkotanie Irenicusa przechodziło echem w ciszę i przestrzeń Abdela wypełniła się ziemią. Była w jego oczach, nosie, uszach i w ustach. Zakrztusił się i poczuł, jak jego głowa wraca do jakiejś solidnej rzeczywistości. Znów czuł swoje ciało. Znów mógł się poruszać. Znów był rzeczywisty i żywy, a gdy jego twarz wyłoniła się z ziemi, wykaszlał ją, wytrząsnął ją z oczu i wciągnął głęboki, drżący oddech. – Abdel... – głos Jaheiry był ostry, chropawy, jednak bliższy i bardziej rzeczywisty, nie odległe echo z Faerunu do piekła. – Jaheira – powiedział prosto w twarz znajdującą się zaledwie centymetry od niego. Jaheira dotknęła go. Płakała, lecz była szczęśliwa. Była tam Imoen, gdziekolwiek było owo tam, podobnie jak Ellesime. Rozejrzał się i ujrzał drzewo większe niż jakiekolwiek, które byłby sobie w stanie wyobrazić. Było czarne, lecz owa czerń odpadała płatami, odsłaniając pod spodem zdrową korę. Rosły jasnozielone liście i Drzewo Życia wracało do życia. Abdel był pewien, że słyszy wrzask Jona Irenicusa. – Abdelu – powiedziała Jaheira – ty żyjesz. Spojrzał na nią, uśmiechnął się i rzekł – Chcę iść do domu. Zerknął na Imoen. – Do Candlekeep.