Piesn Wypedzonych

FELIETON

WALDEMAR

ŁYSIAK

Pieśń

wypędzonych niemiecki film telewizyjny (fabularny) Dwuodcinkowy reżysera Kaia Wessela „Die Flucht" („Ucieczka") oglądało w marcu kilkanaście milionów Niemców i zrobiło się o tym filmie bardzo głośno, gdyż problem niemieckich wypędzonych to ostatnio gorący kartofel niemiecko-polskich stosunków. Film, jak cała propaganda tzw. ziomkostw, fałszuje historię, gdyż tuszuje aspekt fundamentalny: że główną przyczyną tych wypędzeń był niemiecki totalitaryzm, który rozpętał II Wojnę Światową realizując swą żądzę agresji paneuropejskiej. Możemy tylko ubolewać, że film jest artystycznie dobry, ale tak to już bywa — dobre filmy „ rozliczeniowe" często sprzedają kłamstwo. Exemplum dwa świetne filmy "bezpieczniackie" — „Psy" Pasikowskiego i „Zycie na podsłuchu" Donnersmarcka — które wciskają widzom nonsensowny „kit" o cynicznych, lecz wewnętrznie bardzo przyzwoitych, gotowych do pełnej duchowej metamorfozy funkcjonariuszach czerwonych represyjnych służb. Tylko patrzeć jak ktoś zaproponuje nam pomnik „szlachetnego esbeka" (czyli w Polsce majora Hodysza plus kilku jego kolegów) tudzież muzeum niezweryfikowanych „rasowych psów", analogicznie do muzeum niemieckich uchodźców wypędzonych przez polskich grabieżców, które lansuje blondaryjka Eryka S. Literatura i historiografia zajmują się wypędzeniami od dawna, gdyż od niepamiętnych czasów gromady ludzkie są wypędzane przez bliźnich. Archaiczne „wędrówki ludów" często były efektami gwałtu; również średniowieczne ekspulsje Żydów z zachodniej Europy to klasyczne masowe wypędzenia. Zawsze będące tragedią dla wypędzanych. Franciszek Karpiński, rymopis doby rozbiorów, pisał w „Pieśni mazurskiej": " ............. wypędzony, Porzucił dom, stodoły, Uciekł prawie goły ". Jeden uciekł, drugiego wywieziono zapakowawszy do bydlęcego wagonu (jak setki tysięcy Polaków z Kresów). Niemców przegonił z naszych „ziem odzyskanych" totalitaryzm sowiecki, ale detonatorem był tu totalitaryzm niemiecki, inicjator wojny. Polacy byli jedynie pionkiem tego tasowania map przez tytanów piekła. I zgodnie z losem pionków być może zapłacą kiedyś cenę najwyższą, którą będzie utrata terytorium dzisiaj jeszcze polskiego. Faustowski bohater mojej powieści „Dobry" (1990) tłumaczył swemu Mefistofelesowi, Heldbaumowi, że w postkomunistycznej Europie Niemcy prędzej czy później wyciągną łapy po " wschodnie landy ", by je rewindykować: „Marzą o tym! Nie zrezygnują. Mowa, iż to cywilizowany kraj zachodni, to mowa trawa, o tyłek ją potłuc. Sojusznicze wiązy, humanizm, kultura, cywilizacja i te pe, to retoryka kłamców i debilów. Szwaby nigdy nie zrezygnują!". Według uniofobów realna groźba wygląda tak: widząc niemożność rewindykowania za pomocą militaryzmu, „Szwaby" działają za pomocą paneuropeizmu, czyli likwidowania granic i suwerenności narodowej w ramach kołchozu UE. Pożywkę dla takich spekulacji (być może słusznych) dają przesłanki wielce intrygujące (jak fakt, że Niemcy są głównym płatnikiem netto, ergo głównym sponsorem Unii Euro-

pejskiej, a czy Niemiec to idiota bezsensownie vel bezinteresownie dokładający do interesu?), tudzież przesłanki bulwersujące (jak dwie bardzo nieostrożne wypowiedzi kanclerza Schródera na zjazdach ziomkostw i wypędzonych: „Bądźcie cierpliwi, ja wam zwrócę wschodnie landy. Zaufajcie mojej metodzie!"; „Siedźcie cicho, póki Polska nie wejdzie do Unii, potem sama wpadnie nam w łapy"). Siedzieli cicho, a kiedy Polska weszła — rozpętali gromką hecę z „wypędzeniami", z muzeum tej niemieckiej traumy, i z masowymi żądaniami Powiernictwa Pruskiego, odwołującego się do trybunałów w Strasburgu i do polskich sądów. Jeden polski werdykt już zapadł (mieszkańcy mazurskiej wioski mają się wynieść i oddać swój dobytek Niemcom!!!) — ten bezczelny „proeuropejski" werdykt pokazał, że idzie „koniec żartów". Tu ciekawostka erudycyjna: pierwszym „żartownisiem", pomysłodawcą wypędzenia Niemców (aż 20 milionów!) w jakieś zadupie świata, był mister Morgenthau, sekretarz skarbu prezydenta Roosevelta, perswadujący, że sprawców morderczej wojny światowej trzeba ukarać. Ergo: Stalin, realizując przesiedlenia, czerpał z „planu Morgenthaua " — planu, którego Biały Dom się koniec końców wystraszył, a którym Kreml się zachwycił. Na koniec warto wspomnieć, że Polacy — nie dość, iż mają u siebie sporo renegatów (publicystów, jurystów, akademików itp.), salonowców biorących berliński żołd, vulgo: lobbystów Bundesrepublik Deutschland — mają zero adwokatów za Odrą, chociaż Frau Angela Merkel stara się być niby muzyka lekka, łatwa i przyjemna: taktycznie łagodzi emocje retoryką antyrewindykacyjną. Nawet tak inteligentny historyk jak Ernst Nolte wypowiada się za „słusznymi prawami Niemców". Inteligentny, gdyż jako jeden z pierwszych wskazał całkowitą paralelność ludobójstwa hitlerowskiego i stalinowskiego (całkowitą prócz liczb — bolszewia wymordowała dużo więcej ludzi niż hitlerowcy), i jako jeden z pierwszych zanegował wyjątkowość Shoah, wskazując liczne inne holocausty i tłumacząc bezpodstawność prawa „ narodu rzekomo wybranego" (sic!) do uzurpowania sobie tytułu szczególnych ofiar. Wskutek tego został odsądzony od czci i wiary przez „politycznie poprawnych " historiozofów. Dzisiaj ten człowiek, niestety, mówi, iż muzeum wypędzonych jest konieczne, bo „nadszedł czas, by uhonorować niewinne niemieckie ofiary ", a ziemie trzeba Niemcom zwracać, bo „podstawowym prawem człowieka jest prawo do zwrotu bezprawnie odebranej własności". Szkop to jednak Szkop. A Rusek to Rusek. Kto nam zwróci Kresy? Prędzej niż dobry los zwróci nam prapolskie Kresy wschod nie — grozić nam będzie krwawa wojna niemiecko-żydowska nad Wisłą. Jedni i drudzy bowiem chcą zwrotu. Ci zwrotu ziemi, tamci zwrotu mienia, gdyby więc jakieś usłużne sądy przyznały jednym i drugim to prawo w wymiarze przez nich oczekiwanym (czyli de facto Polskę likwidującym) — zwro ty mogłyby się na siebie co i rusz nakładać, budząc gwałtow ny spór triumfatorów o dobra zrewindykowane. Obejrzeliby śmy hekatombę, drugi cud nad Wisłą.

NIEZALEŻNA

GAZETA POLSKA Warszawa, 4 maja 2007 r.

63