Mroczna Wieża II

STEPHEN KING

Mroczna wieża

Tom drugi Powołanie Trójki

***

„Powołanie Trójki” jest drugim tomem długiej opowie´sci zatytułowanej „Mroczna wie˙za”, a zainspirowanej i w pewnym stopniu opartej na narracyjnym poemacie Roberta Browninga „Childe Roland przybył do Mrocznej Wie˙zy” (który z kolei zawdzi˛ecza swe powstanie „Królowi Learowi”). Pierwszy tom, „Roland”, opowiada o tym, jak tytułowy bohater, ostatni rewolwerowiec s´wiata, który poszedł naprzód, w ko´ncu odnajduje człowieka w czerni — czarownika, którego s´cigał od bardzo dawna — od jak dawna, jeszcze nie wiemy. Człowiekiem w czerni okazuje si˛e niejaki Walter, podajacy ˛ si˛e za przyjaciela ojca Rolanda z czasów, zanim s´wiat poszedł naprzód. Celem da˙ ˛ze´n Rolanda nie jest człowiek w czerni, lecz Mroczna Wie˙za. Człowiek w czerni, a s´ci´sle mówiac, ˛ posiadana przez niego wiedza, to pierwszy krok na drodze do tego tajemniczego miejsca. Kim wła´sciwie jest Roland? Jak wygladał ˛ jego s´wiat, zanim poszedł naprzód? Czym jest Wie˙za i dlaczego do niej da˙ ˛zy? Mamy tylko cz˛es´ciowe odpowiedzi. Roland to gunslinger, swego rodzaju rycerz, krzy˙zowiec, jeden z tych, na których spoczywa obowiazek ˛ zachowania s´wiata, który był „wypełniony miło´scia˛ i s´wiatłem”, zanim poszedł naprzód. Wiemy, z˙ e uczucia Rolanda wcze´snie wystawiono na ci˛ez˙ ka˛ prób˛e po odkryciu, z˙ e jego matka została kochanka˛ Martena, znacznie pot˛ez˙ niejszego czarownika ni˙z Walter (który jest sprzymierze´ncem Martena, co ukrywa przed ojcem Rolanda). Wiemy, z˙ e Marten celowo ujawnił to Rolandowi, spodziewajac ˛ si˛e, z˙ e młodzieniec nie poradzi sobie z trudno´sciami i sko´nczy na wygnaniu. Wiemy tak˙ze, z˙ e Roland pomy´slnie przeszedł t˛e prób˛e. Co jeszcze wiemy? Na pewno to, z˙ e s´wiat rewolwerowca nie ró˙zni si˛e tak bardzo od naszego. Przetrwały takie symbole, jak dystrybutory paliwa czy niektóre piosenki (na przykład „Hey Jude” albo ten prymitywny wierszyk, zaczynajacy ˛ si˛e słowami: „Fasola, fasola, to czysta muzyka. . . ”), jak równie˙z zwyczaje i rytuały dziwnie podobne do tych, jakie napotykamy w naszych romantycznych wizjach Dzikiego Zachodu. Przedziwna p˛epowina łaczy ˛ nasz s´wiat ze s´wiatem rewolwerowca. W zaje´zdzie przy dawno nieucz˛eszczanym szlaku dyli˙zansów, na rozległej i jałowej pustyni, Roland spotyka chłopca imieniem Jake, chłopca, który umarł na naszym s´wiecie; został zepchni˛ety z chodnika przez wszechobecnego (i niegodziwego) człowieka w czerni. Ostatnim wspomnieniem Jake’a, który w swoim — naszym — s´wiecie szedł do szkoły z teczka˛ w r˛eku, zawierajac ˛ a˛ drugie s´niadanie, jest upadek pod koła nadje˙zd˙zajacego ˛ cadillaca. . . i s´mier´c. Zanim dopadnie człowieka w czerni, Jake umiera ponownie. . . tym razem dla-

2

tego, z˙ e rewolwerowiec, stanawszy ˛ przed druga˛ bolesna˛ decyzja˛ w swoim z˙ yciu, postanawia po´swi˛eci´c przybranego syna. Majac ˛ wybór mi˛edzy Wie˙za˛ a dzieckiem, by´c mo˙ze mi˛edzy pot˛epieniem a zbawieniem, Roland wybiera Wie˙ze˛ . „Wi˛ec id´z — mówi mu Jake, zanim runie w otchła´n. — Sa˛ s´wiaty inne ni˙z ten”. Do ostatecznej rozgrywki mi˛edzy Rolandem a Walterem dochodzi w zakurzonej golgocie, miejscu czaszek. Człowiek w czerni za pomoca˛ talii kart tarota przepowiada Rolandowi przyszło´sc´ . Te karty, przedstawiajace ˛ człowieka zwanego Wi˛ez´ niem, kobiet˛e zwana˛ Władczynia˛ Mroku oraz jeszcze mroczniejsza˛ posta´c, ´ która˛ jest po prostu Smier´ c („lecz jeszcze nie dla ciebie” — mówi mu człowiek w czerni), składaja˛ si˛e na przepowiedni˛e, która zi´sci si˛e w tym tomie. . . na drugi krok Rolanda podczas długiej i trudnej w˛edrówki do Mrocznej Wie˙zy. W pierwszym tomie pozostawili´smy Rolanda siedzacego ˛ na brzegu oceanu i ogladaj ˛ acego ˛ zachód sło´nca. Człowiek w czerni jest martwy, a przyszło´sc´ rewolwerowca niewiadoma. „Powołanie Trójki” zaczyna si˛e na tej samej pla˙zy, niecałe siedem godzin pó´zniej.

***

Donowi Grantowi, który zaryzykował wydanie tych powie´sci, jedna˛ po drugiej.

Prolog

˙ Zeglarz

Rewolwerowiec zbudził si˛e z dziwnego snu, który zdawał si˛e składa´c z jedne˙ go obrazu: Zeglarza, z talii tarota, za pomoca˛ której m˛ez˙ czyzna w czerni przepowiedział mu (a przynajmniej tak twierdził) niewesoła˛ przyszło´sc´ . „On tonie, rewolwerowcze” — mówił człowiek w czerni — „i nikt nie rzuca mu liny. To chłopiec, Jake.” A jednak to nie był koszmar, ale dobry sen. Dobry, gdy˙z to rewolwerowiec tonał, ˛ co oznaczało, z˙ e wcale nie był Rolandem, lecz Jake’em, i przyjał ˛ to z ulga,˛ bo byłoby o wiele lepiej utona´ ˛c jako Jake, ni˙z z˙ y´c dalej jako człowiek, który na zimno zdradził ufajacego ˛ mu dzieciaka. „Dobrze, w porzadku, ˛ uton˛e” — pomy´slał, słuchajac ˛ szumu morza. „Dajcie mi utona´ ˛c.” Ale nie był to odgłos otwartych wód, lecz charkot wody dławiacej ˛ ˙ si˛e na kamieniach. Czy˙zby był Zeglarzem? Je´sli tak, to czemu lad ˛ był tak blisko? A wła´sciwie, czy nie był na ladzie? ˛ Czuł, z˙ e. . . Lodowato zimna woda wlała mu si˛e do butów i wpełzła po udach do krocza. Szeroko otworzył oczy, gwałtownie wyrwany ze snu. . . nie z powodu przemarzni˛etych jader, ˛ które nagle skurczyły si˛e do wielko´sci orzechów laskowych, ani przez t˛e szkarad˛e po jego prawej r˛ece, lecz na my´sl o swoich rewolwerach. . . Rewolwerach i — co jeszcze wa˙zniejsze — nabojach. Zamoczona˛ bro´n mo˙zna szybko rozło˙zy´c, wytrze´c do sucha, naoliwi´c, ponownie wytrze´c, znów naoliwi´c i powtórnie zło˙zy´c, natomiast naboje, tak samo jak zapałki, mogły po zamoczeniu nadawa´c si˛e do u˙zytku lub nie. Szkarada była jakim´s pełzajacym ˛ stworzeniem, które najwidoczniej zostało wyrzucone na brzeg przez poprzednia˛ fal˛e. Z trudem wlokła swe mokre, błyszczace ˛ ciało po piasku. Miała prawie trzy stopy długo´sci i znajdowała si˛e mniej wi˛ecej jard na prawo. Spogladała ˛ na Rolanda pustymi s´lepiami na ruchomych słupkach. Otworzyła długi, zabkowany ˛ dziób i zacz˛eła wydawa´c d´zwi˛eki upiornie podobne do ludzkiej mowy: „To-to-tak? Tu-tu-tum? Ta-ta-tam? Ty-ty-tyk?” Rewolwerowiec widywał homary. Nie był to homar, chocia˙z spo´sród wszystkich stworze´n, które Roland kiedykolwiek widział, jedynie do homara był troch˛e podobny ten stwór. Najwyra´zniej wcale si˛e nie bał. Roland nie wiedział, czy to stworzenie jest niebezpieczne, czy nie. Nie przejmował si˛e swoim obecnym sta6

nem — to znaczy tym, z˙ e chwilowo nie mo˙ze sobie przypomnie´c, gdzie wła´sciwie jest, jak si˛e tu znalazł i czy naprawd˛e dopadł człowieka w czerni, czy te˙z był to tylko sen. Wiedział jedynie, z˙ e musi wydosta´c si˛e stad, ˛ zanim utonie. Usłyszał przeciagły, ˛ wzbierajacy ˛ ryk wody i oderwał wzrok od stworzenia (przystan˛eło i wystawiło szczypce, za pomoca˛ których si˛e poruszało, w wyniku czego w absurdalny sposób upodobniło si˛e do boksera przyjmujacego ˛ pozycj˛e do walki z półdystansu, jakiej uczył ich Cort). Spojrzał na nadciagaj ˛ ac ˛ a˛ fal˛e, zwie´nczona˛ grzywa˛ piany. „Ono słyszy t˛e fal˛e” — pomy´slał rewolwerowiec. „Cokolwiek to jest, ma uszy.” Spróbował wsta´c, lecz zbyt s´cierpni˛ete nogi ugi˛eły si˛e pod nim. „Wcia˙ ˛z s´ni˛e” — przemkn˛eło mu przez głow˛e, lecz nawet w jego obecnym stanie ta mo˙zliwo´sc´ była zbyt kuszaca, ˛ aby w nia˛ uwierzy´c. Znowu spróbował wsta´c, co mu si˛e prawie udało, i ponownie upadł. Fala załamywała si˛e. Nie było czasu. Musiał poprzesta´c na poruszaniu si˛e w taki sam sposób, jak to stworzenie po jego prawej: na r˛ekach przeciaga´ ˛ c swój tyłek po drobnych kamieniach, odsuwajac ˛ si˛e od wody. Nie zdołał całkowicie uciec przed fala,˛ ale nie zmoczyła niczego poza jego butami. Si˛egn˛eła mu prawie do kolan i cofn˛eła si˛e. „Mo˙ze ta pierwsza nie dotarta tak daleko, jak my´slałem. Mo˙ze. . . ” Na niebie wisiał półksi˛ez˙ yc. Był zasłoni˛ety całunem mgły, a mimo to rzucał do´sc´ s´wiatła, by rewolwerowiec mógł dostrzec, z˙ e olstra sa˛ zbyt ciemne, a wi˛ec jednak bro´n si˛e zamoczyła. Nie mógł oceni´c jak bardzo ani sprawdzi´c, czy spotkało to równie˙z naboje. Zanim to sprawdzi, musi wydosta´c si˛e z wody. Musi. . . „Ty-ty-tu?” Tym razem znacznie bli˙zej. Obawiajac ˛ si˛e wody, zapomniał o stworzeniu wyrzuconym przez nia˛ na brzeg. Obejrzał si˛e i zobaczył, z˙ e znajdowało si˛e ju˙z mniej ni˙z jard od niego. Wbijało kleszcze w usiany kamykami i muszlami piach pla˙zy, przemieszczajac ˛ si˛e. Podniosło swoje p˛ekate, okryte pancerzem ciało, przez chwil˛e przypominajac ˛ skorpiona, lecz Roland nie dostrzegł z˙ adła ˛ na ko´ncu odwłoka. Kolejny przeciagły ˛ ryk, tym razem o wiele gło´sniejszy. Stwór natychmiast znieruchomiał i podniósł szczypce, przybierajac ˛ pozycj˛e do walki z półdystansu. Ta fala była wi˛eksza. Roland znów zaczał ˛ czołga´c si˛e w gór˛e po piachu i kiedy podparł si˛e r˛ekami, stwór zaatakował z szybko´scia,˛ jakiej nie zapowiadały jego dotychczasowe ruchy. Rewolwerowiec poczuł przeszywajacy ˛ ból w prawej dłoni, ale teraz nie miał czasu o tym my´sle´c. Odepchnał ˛ si˛e obcasami przemoczonych butów, podparł r˛ekoma i zdołał umkna´ ˛c przed fala.˛ „To-to-tak?” — dociekał stwór swym z˙ ałosnym głosem. „Nie pomo˙zesz mi? Nie widzisz, z˙ e jestem zrozpaczony?” Roland dostrzegł kawałki swego pierw7

szego i drugiego palca, znikajace ˛ w zabkowanym ˛ dziobie stwora. Ten ponownie skoczył i Roland zdołał podnie´sc´ broczac ˛ a˛ krwia˛ r˛ek˛e, w ostatniej chwili ratujac ˛ pozostałe trzy palce. „Tu-tu-tum? Ta-ta-tam?” Chwiejnie stanał ˛ na nogi. Stwór rozdarł mu mokre d˙zinsy, przeciał ˛ but z mi˛ekkiej, lecz mocnej jak z˙ elazo skóry i wyszarpnał ˛ kawałek ciała z łydki. Roland prawa˛ r˛eka˛ wyjał ˛ bro´n z kabury i dopiero kiedy rewolwer z łoskotem upadł na piach, u´swiadomił sobie, z˙ e brakuje mu dwóch palców potrzebnych do pociagni˛ ˛ ecia za spust i zastrzelenia potwora. Szkarada łapczywie pochwyciła bro´n szczypcami. — Nie, draniu! — warknał ˛ Roland i kopnał ˛ stwora. Miał wra˙zenie, z˙ e kopnał ˛ w kamie´n. . . który gryzie. Stwór odciał ˛ mu czubek prawego buta, wi˛ekszo´sc´ palucha i s´ciagn ˛ ał ˛ but z nogi. Rewolwerowiec pochylił si˛e, chwycił rewolwer, upu´scił go, zaklał ˛ i w ko´ncu zdołał go podnie´sc´ . To, co przedtem było tak łatwe, z˙ e nie wymagało zastanawiania si˛e, teraz nagle stało si˛e sztuka˛ podobna˛ do z˙ onglerki. Stwór zajał ˛ si˛e butem, szarpiac ˛ go i zadajac ˛ bełkotliwe pytania. Fala toczyła si˛e ku pla˙zy, a wie´nczaca ˛ jej grzbiet piana wygladała ˛ blado i martwo w rozproszonym s´wietle ksi˛ez˙ yca. Homarokoszmar zostawił w spokoju but i ponownie ustawił szczypce do walki z półdystansu. Roland lewa˛ r˛eka˛ wyciagn ˛ ał ˛ rewolwer z olstra i trzykrotnie nacisnał ˛ spust. „Klik, klik, klik.” Teraz przynajmniej ju˙z wiedział, co si˛e stało z nabojami w komorach. Wsunał ˛ bro´n do kabury. Aby umie´sci´c rewolwer u prawego boku, musiał lewa˛ r˛eka˛ odwróci´c go lufa˛ w dół i dopiero wtedy wepchna´ ˛c na miejsce. Krew pokryła wytarta˛ okładzin˛e z twardego drewna, poplamiła kabur˛e i stare d˙zinsy na udzie, do którego było przywiazane ˛ rzemieniem olstro. Płyn˛eła z kikutów obci˛etych palców. Skaleczona prawa stopa była jeszcze zbyt s´cierpni˛eta, by bole´c, lecz prawa r˛eka paliła go z˙ ywym ogniem. Duchy uzdolnionych i długo szkolonych palców, które ju˙z rozkładały si˛e w sokach trawiennych tego stwora, wrzaskliwie twierdziły, z˙ e wcia˙ ˛z sa˛ na swoim miejscu i płona.˛ „Widz˛e, z˙ e b˛eda˛ powa˙zne kłopoty” — pomy´slał oboj˛etnie rewolwerowiec. Fala cofn˛eła si˛e. Potwór opu´scił kleszcze, wyrwał nowa˛ dziur˛e w bucie rewolwerowca, a potem doszedł do wniosku, z˙ e wła´sciciel obuwia jest znacznie smaczniejszym kaskiem ˛ od kawałka skóry, który z niego zdarł. „Ty-ty-tu?” — zapytał i z niesamowita˛ szybko´scia˛ pomknał ˛ w kierunku ofiary. Rewolwerowiec zrejterował, prawie nie czujac ˛ nóg. U´swiadomił sobie, z˙ e napastnik jest inteligentnym stworzeniem: ostro˙znie podszedł do swej ofiary, by´c mo˙ze ze sporej odległo´sci, nie wiedzac, ˛ czego mo˙zna si˛e po niej spodziewa´c. Gdyby fala nie obudziła rewolwerowca, stwór równie dobrze mógł odcia´ ˛c mu głow˛e. 8

Teraz krab doszedł do wniosku, z˙ e ofiara jest nie tylko smaczna, ale równie˙z bezbronna — łatwy łup. Ju˙z prawie go dopadał, ten stwór długi na trzy stopy i wysoki niemal˙ze na stop˛e, mogacy ˛ wa˙zy´c nawet siedemdziesiat ˛ funtów i zdecydowanie drapie˙zny tak samo jak David, sokół, którego rewolwerowiec hodował jako dzieciak. . . niestety, niewykazujacy ˛ ani cienia lojalno´sci tego ptaka. Uciekajac, ˛ rewolwerowiec zahaczył obcasem lewego buta o wystajacy ˛ z piasku kamie´n i o mało nie upadł. „To-to-tak?” — wychrypiał stwór, niespokojnie zerkajac ˛ na rewolwerowca swymi bystrymi s´lepiami na ruchomych słupkach i wyciagaj ˛ ac ˛ szczypce. Wtedy nadciagn˛ ˛ eła kolejna fala i krab znów uniósł je jak bokser pi˛es´ci. Tym razem jednak szczypce lekko dr˙zały i rewolwerowiec zrozumiał, z˙ e reagowały na odgłos fal, odgłos, który teraz — przynajmniej dla tego stworzenia — troch˛e przycichł. Rewolwerowiec tyłem przeszedł nad kamieniem, a potem pochylił si˛e, gdy fala ze swym przeciagłym ˛ szurgotem załamała si˛e na pla˙zy. Jego twarz znalazła si˛e bardzo blisko kraba, który z łatwo´scia˛ mógłby wykłu´c mu oczy, lecz w tym momencie dr˙zace ˛ szczypce, tak podobne do pi˛es´ci, trzymał uniesione po obu stronach papuziego dzioba. Roland chwycił kamie´n, o który prawie si˛e przewrócił. Głaz był spory, do połowy zakopany w piasku. Okaleczona r˛eka protestowała, gdy piach i ostre kamyki wbiły si˛e w otwarta˛ i krwawiac ˛ a˛ ran˛e, ale rewolwerowiec zdołał podnie´sc´ kamie´n, szczerzac ˛ z˛eby z wysiłku. „To-to. . . ” — zacz˛eła szkarada, opuszczajac ˛ i rozwierajac ˛ szczypce, gdy fala opadła i ucichła. Rewolwerowiec z całej siły cisnał ˛ głazem. Segmentowany odwłok stwora p˛ekł z gło´snym chrupni˛eciem. Przygnieciony krab miotał si˛e w´sciekle, unoszac ˛ i z łoskotem opuszczajac ˛ na piach tylna˛ cz˛es´c´ ciała. . . unoszac ˛ i opuszczajac. ˛ Pytajace ˛ odgłosy przeszły w klekoczace ˛ okrzyki bólu. Otwierał i zaciskał szczypce, łapiac ˛ powietrze. Twardym dziobem chwytał piach i kamyki. Mimo to z nadej´sciem nast˛epnej fali znów usiłował unie´sc´ szczypce, rewolwerowiec jednak nadepnał ˛ mu na łeb ta˛ stopa,˛ na której wcia˙ ˛z miał but. Rozległ si˛e d´zwi˛ek przypominajacy ˛ trzask suchej gał˛ezi. Spod obcasa Rolanda trysnał ˛ płyn, rozbryzgujac ˛ si˛e w dwie strony. Miał czarna˛ barw˛e. Stwór wygiał ˛ odwłok, wijac ˛ si˛e jak szalony. Rewolwerowiec nadepnał ˛ mocniej. Nadeszła fala. Kleszcze szkarady uniosły si˛e nieznacznie. . . zadr˙zały i opadły, rozwierajac ˛ si˛e i zaciskajac. ˛ Rewolwerowiec zdjał ˛ obuta˛ stop˛e. Zabkowaty ˛ dziób, który odciał ˛ mu dwa palce prawej r˛eki oraz paluch nogi, powoli otworzył si˛e i zamknał. ˛ Jeden was ˛ le˙zał odłamany na piasku. Drugi bezsilnie si˛e trzasł. ˛ 9

Roland ponownie nadepnał. ˛ I jeszcze raz. St˛eknawszy ˛ z wysiłku, zsunał ˛ kamie´n i zaczał ˛ przesuwa´c si˛e wzdłu˙z prawego boku paskudy, metodycznie rozdeptujac ˛ ja˛ butem, rozbijajac ˛ pancerz i wyduszajac ˛ blade flaki na ciemnoszary piach. Stwór ju˙z nie z˙ ył, a mimo to Roland nie przestawał go zabija´c. Jeszcze nigdy, przez cały ten długi i dziwny czas, nie został tak powa˙znie zraniony, a w dodatku tak niespodziewanie. Deptał, a˙z w rozduszonych na papk˛e wn˛etrzno´sciach stwora ujrzał koniec jednego ze swoich palców i biały pył pod paznokciem, pozostało´sc´ z golgoty, gdzie toczył długa˛ rozmow˛e z człowiekiem w czerni. Odwrócił głow˛e i zwymiotował. Potem poszedł z powrotem w kierunku wody, zataczajac ˛ si˛e jak pijany, przyciskajac ˛ okaleczona˛ dło´n do koszuli i od czasu do czasu spogladaj ˛ ac ˛ przez rami˛e, z˙ eby si˛e upewni´c, z˙ e stwór naprawd˛e nie od˙zyje niczym natr˛etna osa, która — uderzana raz po raz — wcia˙ ˛z si˛e rusza. . . ogłuszona, lecz nie zabita. Sprawdzał, czy krab nie poda˙ ˛za za nim, zadajac ˛ dziwne pytania swym okropnie zrozpaczonym głosem. W połowie drogi do wody zatrzymał si˛e, spogladaj ˛ ac ˛ na to miejsce, gdzie był w chwili przebudzenia. Najwidoczniej zasnał ˛ wła´snie tutaj, nad sama˛ woda.˛ Podniósł swoja˛ torb˛e i rozdarty but. W m˛etnym s´wietle ksi˛ez˙ yca dostrzegł inne takie stwory, a w odst˛epach mi˛edzy jedna˛ a druga˛ fala˛ mógł słysze´c ich pytajace ˛ głosy. Rewolwerowiec cofał si˛e krok za krokiem, a˙z dotarł do trawiastego skraju plaz˙ y. Tam usiadł i zrobił to, co w tej sytuacji mógł zrobi´c: posypał kikuty palców resztka˛ swego tytoniu, by powstrzyma´c krwawienie; pokrył je gruba˛ warstewka˛ bez wzgl˛edu na ich gwałtowne protesty (utracony paluch przyłaczył ˛ si˛e do chóru). a potem tylko siedział, pocac ˛ si˛e mimo chłodu, rozmy´slajac ˛ o zaka˙zeniu, martwiac ˛ si˛e, jak sobie teraz poradzi bez dwóch palców prawej r˛eki (strzelał jednakowo dobrze z obu rak, ˛ ale wi˛ekszo´sc´ innych czynno´sci wykonywał prawa˛ r˛eka), ˛ nie wiedzac, ˛ czy ten stwór nie wpu´scił mu jakiej´s wolno działajacej ˛ trucizny, zastanawiajac ˛ si˛e, czy kiedykolwiek nadejdzie ranek.

Wi˛ezien´

Rozdział pierwszy Drzwi

„Trzy. To liczba twojego przeznaczenia.” Trójka? „Tak, trójka jest mistyczna. Trójka stoi w sercu mantry.” Jaka trójka? „Pierwszy jest młody, ciemnowłosy. Stoi na kraw˛edzi rozboju i morderstwa. Op˛etał go demon. A imi˛e tego demona brzmi HEROINA.” Jaki to demon? Nie znam go, nawet z dziecinnych opowie´sci. „Próbował mówi´c, ale oba głosy zamilkły, głos wyroczni i gwiezdnej dziwki, kurwy wiatrów. Zobaczył kart˛e, która, koziołkujac, ˛ spadała znikad ˛ donikad, ˛ obracajac ˛ si˛e bez ko´nca w leniwym mroku. Na niej pawian szczerzył kły nad ramieniem ciemnowłosego młodzie´nca. Niepokojaco ˛ ludzkie palce tak mocno zacisnał ˛ na karku młodego człowieka, z˙ e ich czubki pogra˙ ˛zyły si˛e w ciele. Przyjrzawszy si˛e dokładniej, rewolwerowiec dojrzał bicz w jednej z tych morderczo zaci´sni˛etych łap. Twarz ciemi˛ez˙ onego młodzie´nca zdawała si˛e kurczy´c w bezgłos´nym przera˙zeniu.” Wi˛ezie´n, szeptał przyja´znie człowiek w czerni (niegdy´s b˛edacy ˛ m˛ez˙ czyzna˛ noszacym ˛ imi˛e Walter, m˛ez˙ czyzna,˛ któremu rewolwerowiec ufał). „Troch˛e denerwujace, ˛ prawda? Troch˛e denerwujace. ˛ . . troch˛e denerwujace. ˛ . . troch˛e. . . ”

***

Rewolwerowiec gwałtownie si˛e ocknał, ˛ machajac ˛ okaleczona˛ r˛eka,˛ przekonany, z˙ e za chwil˛e rzuci si˛e na niego jeden z tych monstrualnych skorupiaków z Morza Zachodniego, rozpaczliwie dopytujac ˛ si˛e o co´s w obcym j˛ezyku i odcinajac ˛ mu głow˛e. 12

Zamiast kraba jaki´s morski ptak, zwabiony l´sniacymi ˛ w porannym sło´ncu guzikami koszuli, odleciał z krzykiem przera˙zenia. Roland usiadł. R˛eka pulsowała bole´snie, miarowo. Prawa stopa równie˙z. Oba palce i paluch wcia˙ ˛z uparcie twierdziły, z˙ e sa˛ na swoich miejscach. Dolna połowa jego koszuli znikn˛eła, a to, co pozostało, przypominało obszarpana˛ kamizelk˛e. Cz˛es´c´ materiału zu˙zył do zabanda˙zowania dłoni, a reszta˛ owiazał ˛ stop˛e. „Id´zcie sobie” — powiedział do utraconych cz˛es´ci ciała. „Jeste´scie tylko duchami. Odejd´zcie.” Troch˛e pomogło. Niewiele, ale troch˛e. Były duchami, owszem, lecz bardzo z˙ ywotnymi. Zjadł suszone mi˛eso. Jego podniebieniu niezbyt si˛e to podobało, a z˙ oładkowi ˛ jeszcze mniej, rewolwerowiec jednak uparł si˛e. Kiedy napełnił brzuch, poczuł si˛e troch˛e lepiej. Zostało mu jednak˙ze niewiele mi˛esa. z tym te˙z b˛eda˛ trudno´sci. A przecie˙z miał sprawy do załatwienia. Chwiejnie stanał ˛ na nogi i rozejrzał si˛e wokół. Ptaki kra˙ ˛zyły i nurkowały, lecz s´wiat zdawał si˛e nale˙ze´c tylko do niego i do nich. Szkaradzie´nstwa znikn˛eły. Mo˙ze polowały noca,˛ a mo˙ze podczas przypływu. W tym momencie nie stanowiło to z˙ adnej ró˙znicy. Morze było ogromne i spotykało si˛e z horyzontem w zasnutym bł˛ekitna˛ mgiełka˛ punkcie, którego nie dało si˛e okre´sli´c. Na dłu˙zsza˛ chwil˛e rewolwerowiec zapomniał o bólu, kontemplujac ˛ ten widok. Nigdy nie widział tyle wody. Oczywi´scie czytał bajki o morzu, a nauczyciele — przynajmniej niektórzy — zapewniali go, z˙ e ono istnieje. Mimo to widok tak rozległej, tak zdumiewajacej ˛ powierzchni wody po latach przebywania na pustynnym ladzie ˛ był trudny do zaakceptowania. . . a nawet trudny do ogarni˛ecia. Spogladał ˛ przez długi czas w zachwycie, nakazujac ˛ sobie patrze´c, z podziwu zapominajac ˛ o bólu. Był jednak ranek i musiał jeszcze załatwi´c kilka spraw. Wymacał z˙ uchw˛e w tylnej kieszeni spodni, ostro˙znie przesuwajac ˛ po niej nasada˛ prawej dłoni, nie chcac ˛ dotkna´ ˛c jej kikutami palców, aby nieustanny szloch dłoni nie zmienił si˛e w krzyk. Była tam. W porzadku. ˛ Nast˛epna sprawa. Niezdarnie odpiał ˛ pasy z rewolwerami i poło˙zył je na rozgrzanej sło´ncem skale. Wział ˛ do rak ˛ rewolwery, odchylił b˛ebenki i wyjał ˛ bezu˙zyteczne naboje. Wyrzucił je. Zwabiony błyskiem ptak rzucił si˛e na jeden z nich, chwycił go dziobem, po czym upu´scił i odleciał. Teraz powinien zaja´ ˛c si˛e samymi rewolwerami, powinien zrobi´c to wcze´sniej, poniewa˙z jednak na tym czy jakimkolwiek innym s´wiecie wszelka bro´n palna bez 13

amunicji nadaje si˛e najwy˙zej na pałk˛e, rewolwerowiec poło˙zył pasy z nabojami na podołku i powoli przesunał ˛ lewa˛ dłonia˛ po skórze. Od klamry i sprzaczki ˛ a˙z do miejsca, gdzie skrzy˙zowane pasy schodziły na biodra, wszystkie naboje były wilgotne. Ostro˙znie wyjał ˛ te z suchej cz˛es´ci pasów. Jego prawa dło´n uparcie próbowała si˛e tym zaja´ ˛c, wcia˙ ˛z zapominajac ˛ o swoim , kalectwie. . . mimo bólu. Raz po raz musiał z powrotem opuszcza´c ja˛ na kolano, jakby była psem zbyt głupim lub krnabrnym, ˛ by słucha´c pana. Oszołomiony rewolwerowiec raz czy dwa o mało jej nie uderzył. „Widz˛e, z˙ e b˛eda˛ powa˙zne kłopoty” — kolejny raz przemkn˛eło mu przez my´sl. Usypał z tych naboi, by´c mo˙ze jeszcze dobrych, przygn˛ebiajaco ˛ mały stosik. Dwadzie´scia. Niemal na pewno cz˛es´c´ z nich nie wypali. Nie mógł polega´c na z˙ adnym. Wyjał ˛ pozostałe i uło˙zył z nich drugi stosik. Trzydzie´sci siedem. „Có˙z, i tak nie miałe´s ich za wiele” — pomy´slał, chocia˙z zdawał sobie spraw˛e z ró˙znicy mi˛edzy pi˛ec´ dziesi˛ecioma siedmioma dobrymi pociskami a dwudziestoma. Lub dziesi˛ecioma. Czy pi˛ecioma. Albo jednym. A mo˙ze z˙ adnym. Z tych niepewnych naboi uło˙zył drugi stos. Wcia˙ ˛z miał swoja˛ torb˛e. To dobrze. Poło˙zył ja˛ sobie na kolanach, a potem przystapił ˛ do rozkładania rewolwerów i rozpoczał ˛ rytuał czyszczenia. Zanim sko´nczył, min˛eły dwie godziny i ból stał si˛e tak okropny, z˙ e kr˛eciło mu si˛e w głowie i z trudem zbierał my´sli. Chciał spa´c. Nigdy w z˙ yciu niczego bardziej nie pragnał. ˛ Na słu˙zbie jednak z˙ aden powód nie usprawiedliwia zaniedbania obowiazków. ˛ — Cort — powiedział głosem, którego sam nie rozpoznał, i u´smiechnał ˛ si˛e ponuro. Powoli, powolutku, zło˙zył rewolwery i załadował je nabojami, które uznał za suche. Kiedy sko´nczył, wział ˛ ten przeznaczony dla lewej r˛eki, odciagn ˛ ał ˛ kurek. . . a potem stopniowo przywrócił go do pierwotnej pozycji. Chciał wiedzie´c, owszem. Chciałby si˛e przekona´c, czy po naci´sni˛eciu spustu usłyszy zadowalajacy ˛ huk, czy te˙z tylko rozczarowujacy ˛ suchy trzask. Trzask jednak˙ze niczego by nie zmienił, a huk wystrzału tylko zmniejszyłby liczb˛e z dwudziestu do dziewi˛etnastu. . . lub dziewi˛eciu. . . albo do trzech. . . lub nie pozostałoby nic. Oddarł kolejny kawałek koszuli, poło˙zył na nim pozostałe naboje — te, które zamokły — po czym lewa˛ r˛eka˛ zawiazał ˛ w˛ezełek, pomagajac ˛ sobie z˛ebami. Schował zawiniatko ˛ do torby. ´ ´ „Spij” — domagało si˛e ciało. „Spij, musisz teraz spa´c, jeszcze przed zmrokiem, nic innego ci nie pozostało, jeste´s wyko´nczony. . . ” Z trudem wstał i rozejrzał si˛e po pustej pla˙zy. Miała kolor długo niepranej bielizny i była usłana bezbarwnymi muszelkami. Tu i ówdzie z gruboziarnistego piasku wystawały wielkie głazy pokryte solidna˛ skorupa˛ guana, którego starsze warstwy były z˙ ółte jak niemyte z˛eby, a s´wie˙zsze białe niczym kreda. Lini˛e przypływu znaczył wysychajacy ˛ morszczyn. Roland dostrzegł le˙zace ˛ tu˙z 14

za nia˛ resztki swojego buta i bukłaki na wod˛e. Pomy´slał, z˙ e to prawie cud, i˙z wysokie fale nie wciagn˛ ˛ eły ich do morza. Idac ˛ powoli, bardzo utykajac, ˛ rewolwerowiec podszedł do nich. Wział ˛ jeden, podniósł na wysoko´sc´ ucha i potrzasn ˛ ał. ˛ Drugi był pusty. W tym pozostała jeszcze odrobina wody. Mało kto potrafiłby je rozró˙zni´c, lecz rewolwerowiec znał je tak dobrze, jak matka swoje dzieci-bli´zni˛eta. Podró˙zował z tymi bukłakami przez długi, długi czas. w s´rodku plusn˛eła woda. To dobrze — dar losu. Zarówno ten stwór, który go zaatakował, jak i ka˙zdy z jego pobratymców mógł przecia´ ˛c bukłak jednym kłapni˛eciem dzioba lub ci˛eciem szczypiec, tymczasem kraby i przypływ oszcz˛edziły oba. Napastnika nigdzie nie było wida´c, mimo z˙ e zako´nczyli pojedynek spory kawałek od wody. By´c mo˙ze szczatki ˛ porwali inni drapie˙zcy, a mo˙ze jego pobratymcy wyprawili mu morski pogrzeb, tak jak podobno chowały swoich zmarłych olbrzymie stworzenia, o których opowiadano bajki. Oparł bukłak na lewym łokciu, napił si˛e i poczuł, z˙ e wracaja˛ mu siły. Oczywis´cie prawy but był zniszczony. . . cho´c błysn˛eła mu iskierka nadziei. Sama podeszwa okazała si˛e cała — troch˛e zadrapana, ale cała, wi˛ec mo˙ze udałoby si˛e wycia´ ˛c z niej sandał, który wytrzymałby przynajmniej do czasu, a˙z. . . Nagle ogarn˛eła go słabo´sc´ . Walczył z nia,˛ lecz kolana si˛e pod nim ugi˛eły i ci˛ez˙ ko usiadł na ziemi, przygryzajac ˛ sobie j˛ezyk. „Nie zemdlejesz” — pomy´slał ponuro. „Nie tutaj, gdzie nast˛epny stwór mo˙ze pojawi´c si˛e wieczorem i doko´nczy´c robot˛e.” Tak wi˛ec wstał i przymocował sobie pusty bukłak do pasa, ale przeszedł zaledwie dwadzie´scia kroków w kierunku miejsca, gdzie zostawił bro´n oraz torb˛e, gdy znowu upadł, prawie tracac ˛ przytomno´sc´ . Le˙zał tak przez chwil˛e, z policzkiem przyci´sni˛etym do piasku, a ostra kraw˛ed´z muszli wbiła mu si˛e w szcz˛ek˛e tak mocno, z˙ e prawie kaleczyła go do krwi. Zdołał napi´c si˛e wody z bukłaka, po czym doczołgał si˛e do miejsca, gdzie si˛e poprzednio ocknał. ˛ Dwadzie´scia jardów w gór˛e zbocza rosło drzewo Jozuego — karłowate, ale rzucajace ˛ troch˛e cienia. Rolandowi ta odległo´sc´ wydawała si˛e dwudziestoma milami. Mozolnie zataszczył resztki swojego dobytku w t˛e niewielka˛ kału˙ze˛ cienia. Poło˙zył si˛e tam z głowa˛ w trawie, powoli pogra˙ ˛zajac ˛ si˛e w tym, co mogło by´c snem, omdleniem lub s´miercia.˛ Spojrzał w niebo i spróbował okre´sli´c czas. Południe jeszcze nie min˛eło, ale było tu˙z-tu˙z, o czym s´wiadczyły plamy cienia, w którym spoczywał. Le˙zał jeszcze chwil˛e, zgiawszy ˛ prawa˛ r˛ek˛e i przygladaj ˛ ac ˛ si˛e jej z bliska, szukajac ˛ symptomu s´wiadczacego ˛ o zaka˙zeniu lub powolnym działaniu jakiej´s silnej trucizny. Dło´n wcia˙ ˛z była ciemnoczerwona. Zły znak. „B˛ed˛e bił konia lewa˛ r˛eka” ˛ — pomy´slał. „Zawsze to co´s.” Potem zapadł w ciemno´sc´ i spał przez nast˛epne szesna´scie godzin, a szum Morza Zachodniego nieustannie wdzierał mu si˛e do uszu.

15

***

Kiedy si˛e obudził, morze kryło si˛e w mroku, lecz niebo na wschodzie leciutko ja´sniało. Nadchodził ranek. Rewolwerowiec usiadł i o mało nie poddał si˛e falom mdło´sci. Pochylił głow˛e i czekał. Nudno´sci min˛eły, a on spojrzał na swoja˛ dło´n. Oczywi´scie rana była zaka˙zona — s´wiadczyło o tym zaczerwienienie i opuchlizna obejmujaca ˛ cała˛ dło´n a˙z do nadgarstka. Tam si˛e ko´nczyła, ale ju˙z dostrzegł niewyra´zne zarysy czerwonych linii, które w ko´ncu dotra˛ do serca i zabija˛ go. Był spocony z goraczki. ˛ „Potrzebne mi lekarstwo” — pomy´slał. „Tyle z˙ e tu nie ma z˙ adnych lekarstw.” Czy˙zby dotarł tak daleko tylko po to, z˙ eby umrze´c? Na pewno nie. A gdyby nawet mimo swej determinacji miał zgina´ ˛c, to zginie w drodze do Wie˙zy. „Jak˙ze jeste´s niezwykły, rewolwerowcze!” — zachichotał w jego głowie człowiek w czerni. „Jaki niepokonany! Jakie romantyczny z ta˛ swoja˛ idiotyczna˛ obsesja!” ˛ — Pieprze ci˛e — wyrz˛eził i napił si˛e. Wody te˙z nie zostało mu du˙zo. Miał przed soba˛ całe morze i co mu z tego; woda, wsz˛edzie woda, ale ani kropelki do picia. Nic nie szkodzi. Zało˙zył pasy z amunicja˛ i zapiał ˛ je — ta czynno´sc´ trwała tak długo, z˙ e zanim sko´nczył, pierwsze słabe promienie s´witu rozja´sniły niebo, zapowiadajac ˛ dzie´n — a potem spróbował wsta´c. Wcale nie był pewien, czy mu si˛e uda. Lewa˛ r˛eka˛ przytrzymujac ˛ si˛e drzewa Jozuego, prawa˛ podniósł prawie pusty bukłak i przerzucił go przez rami˛e. Potem torb˛e. Kiedy si˛e wyprostował, znów poczuł si˛e słabo i pochylił głow˛e, cierpliwie czekajac. ˛ Doszedł do siebie. Idac ˛ chwiejnym, niepewnym krokiem człowieka w ostatnim stadium upojenia alkoholowego, rewolwerowiec z powrotem zszedł na pla˙ze˛ . Stanał, ˛ spogladaj ˛ ac ˛ na ciemny jak wino z je˙zyn ocean, a potem wyjał ˛ z torby reszt˛e suszonego mi˛esa. Zjadł połow˛e i tym razem zarówno podniebienie, jak i z˙ oładek ˛ znacznie ch˛etniej przyj˛eły posiłek. Odwrócił si˛e i zjadł reszt˛e, obserwujac ˛ sło´nce wychodzace ˛ zza gór, w których zginał ˛ Jake. w pierwszej chwili wydawało si˛e, z˙ e utkn˛eło mi˛edzy kłami nagich szczytów, ale zaraz uniosło si˛e ponad nie. Roland wystawił twarz ku sło´ncu, zamknał ˛ oczy i u´smiechnał ˛ si˛e. Sko´nczył mu si˛e zapas suszonego mi˛esa. Pomy´slał: „Bardzo dobrze. Jestem teraz człowiekiem bez z˙ ywno´sci, bez dwóch palców u r˛eki i jednego palucha u nogi. Jestem rewolwerowcem maja˛ cym naboje, które moga˛ nie wypali´c, i zaka˙zona˛ ran˛e po ugryzieniu potwora, natomiast nie mam z˙ adnych lekarstw. Wody wystarczy mi w najlepszym razie na

16

jeden dzie´n, a je´sli zbior˛e wszystkie siły, mo˙ze uda mi si˛e przej´sc´ kilkana´scie mil. Krótko mówiac, ˛ jestem na kraw˛edzi.” W która˛ stron˛e powinien pój´sc´ ? Przyszedł ze wschodu, a na zachód nie mógł ruszy´c, nie majac ˛ sił s´wi˛etego lub zbawcy. Tak wi˛ec pozostawała północ i południe. „Północ.” Taka˛ odpowied´z podsuwało mu serce. Nie pozostawiało z˙ adnej watpliwo´ ˛ sci. Na północ. Rewolwerowiec ruszył.

***

Szedł przez trzy godziny. Dwa razy upadł i za drugim razem nie wierzył, z˙ e jeszcze zdoła si˛e podnie´sc´ . Wtedy nadciagn˛ ˛ eła fala, dostatecznie blisko, by przypomniał sobie o broni i stanał ˛ na dr˙zacych ˛ jak galareta nogach, zanim zdał sobie z tego spraw˛e. Sadził, ˛ z˙ e przez te trzy godziny udało mu si˛e przej´sc´ mniej wi˛ecej cztery mile. Teraz sło´nce zaczynało grza´c, ale nie tak mocno, z˙ eby spowodowa´c łupanie w głowie i sprawi´c, z˙ e po twarzy spływał mu pot, tak samo jak wiejacy ˛ znad morza wietrzyk nie był dostatecznie silny, aby wywoła´c nagłe ataki dreszczy, pod wpływem których dostawał g˛esiej skórki i szcz˛ekał z˛ebami. „Goraczka, ˛ rewolwerowcze” — zachichotał człowiek w czerni. „To, co zostało w ranie, roznieciło po˙zar.” Czerwone linie infekcji były teraz lepiej widoczne: przesun˛eły si˛e od prawego przegubu do połowy przedramienia. Przeszedł jeszcze ponad mil˛e i wypił reszt˛e wody. Przywiazał ˛ bukłak do pasa, obok pierwszego. Krajobraz był monotonny i ponury. Morze po prawej, góry po lewej, a szary i usiany muszelkami piach pod podeszwami sfatygowanych butów. Nadciagaj ˛ ace ˛ i cofajace ˛ si˛e fale. Wypatrywał koszmarnych homarów, ale nie dostrzegł z˙ adnego. Maszerował znikad ˛ donikad, ˛ człowiek z innego czasu, który najwidoczniej dotarł do kresu nico´sci. Tu˙z przed południem znowu upadł i wiedział, z˙ e nie uda mu si˛e wsta´c. A wi˛ec to tutaj. To ju˙z koniec. . . po tym wszystkim. Zdołał utrzyma´c si˛e na czworakach i uniósł głow˛e. . . jak zamroczony bokser. Nieco dalej, mo˙ze o mil˛e lub trzy (trudno mu było oceni´c odległo´sc´ na tym bezkresnym pasie piachu i w goraczce, ˛ od której oczy wychodziły mu z orbit), zobaczył co´s nowego. Co´s stało na pla˙zy. Co to takiego? 17

(„trzy”) Niewa˙zne. („to liczba twojego przeznaczenia”). Rewolwerowiec jeszcze raz zdołał podnie´sc´ si˛e z ziemi. Wyrz˛eził co´s, jakie´s błaganie, które usłyszały tylko kra˙ ˛zace ˛ na niebie morskie ptaki („z jaka˛ przyjemno´scia˛ wydziobałyby mi oczy” — pomy´slał — „z jaka˛ przyjemno´scia˛ połkn˛ełyby takie smakowite kaski!”), ˛ i poszedł dalej, zataczajac ˛ si˛e jeszcze bardziej i zostawiajac ˛ za soba˛ przedziwnie kr˛ety, a czasem zap˛etlony s´lad. Nie odrywał wzroku od tego, co stało na pla˙zy. Kiedy włosy opadły mu na oczy, odgarnał ˛ kosmyk na bok. Wydawało si˛e, z˙ e wcale nie zbli˙za si˛e do tego czego´s. Sło´nce osiagn˛ ˛ eło swój najwy˙zszy punkt na nieboskłonie i pozostawało w nim o wiele za długo. Roland wyobraził sobie, z˙ e znów jest na pustyni, gdzie´s w pobli˙zu chaty ostatniego osadnika, („fasola, fasola, muzyczny przysmak, im wi˛ecej z˙ resz, tym cz˛es´ciej prykasz”) i ujrzał zajazd, gdzie chłopak („twój Izaak”) oczekiwał na jego przybycie. Kolana ugi˛eły si˛e pod nim, wyprostowały, ugi˛eły i znów wyprostowały. Gdy włosy ponownie opadły mu na oczy, nie fatygował si˛e ich odgarnianiem — ju˙z nie miał na to siły. Patrzac ˛ na ten obiekt, który teraz stanowił waski ˛ cie´n na tle gór, rewolwerowiec szedł dalej. Rozpoznał go mimo goraczki. ˛ Były to drzwi. Niecałe czterysta jardów od nich kolana znowu ugi˛eły si˛e pod Rolandem i tym razem nie zdołał ich wyprostowa´c. Upadł, uderzajac ˛ prawa˛ r˛eka˛ o ziarnisty piach i muszle, a kikuty palców zawyły, gdy p˛ekły s´wie˙ze strupy. Znowu zacz˛eły krwawi´c. Zaczał ˛ si˛e czołga´c. Pełznał, ˛ majac ˛ w uszach nieustanny szum nadciagaj ˛ acych ˛ i wycofujacych ˛ si˛e fal Morza Zachodniego. Podpierał si˛e łokciami i kolanami, pozostawiajac ˛ wgł˛ebienia w piasku, tu˙z za linia˛ przypływu, zaznaczona˛ przez schna˛ ce pasma brudnozielonego morszczynu. Podejrzewał, z˙ e wiatr wcia˙ ˛z wieje — na pewno, gdy˙z dreszcze wstrzasały ˛ całym jego ciałem — lecz jedyne podmuchy, jakie słyszał, dobywały si˛e z jego udr˛eczonych płuc. Drzwi były ju˙z bli˙zej. Bli˙zej. W ko´ncu, około trzeciej po południu tego okropnego dnia, gdy cie´n po lewej zaczał ˛ si˛e wydłu˙za´c, rewolwerowiec dotarł do nich. Przykucnał ˛ i spojrzał na nie znu˙zonym wzrokiem. Miały ponad sze´sc´ stóp wysoko´sci i wygladały ˛ na zrobione z twardego tekowego drewna, chocia˙z najbli˙zsze z takich drzew rosło co najmniej siedemset mil

18

stad. ˛ Klamka wydawała si˛e złota i ozdobiona filigranowym wzorem, który rozpoznał dopiero po chwili: u´smiechni˛ety pysk pawiana. W gałce, nad nia˛ i pod nia˛ nie było dziurki od klucza. Drzwi miały zawiasy, lecz nieprzymocowane do niczego — „a przynajmniej tak mi si˛e zdaje”, pomy´slał rewolwerowiec. „To zagadka, naprawd˛e cudowna zagadka, tylko jakie to ma znaczenie? Umierasz. Zbli˙zasz si˛e do rozwiazania ˛ swojej własnej tajemnicy — jedynej, jaka naprawd˛e ma znaczenie dla ka˙zdego m˛ez˙ czyzny i ka˙zdej kobiety.” Mimo wszystko wydawało si˛e, z˙ e ma to jakie´s znaczenie. Te drzwi. Znajdujace ˛ si˛e w miejscu, gdzie nie powinno ich by´c. Po prostu stały sobie na szarym piasku, dwadzie´scia stóp nad linia˛ wody, sprawiajac ˛ wra˙zenie odwiecznych jak morze i rzucajac ˛ sko´sny, skierowany na wschód cie´n w chylacym ˛ si˛e ju˙z ku zachodowi sło´ncu. Mniej wi˛ecej na dwóch trzecich ich wysoko´sci widniało słowo napisane czarnymi literami w j˛ezyku Wysokiej Mowy: ´ WIEZIE ˛ N „Op˛etał go demon. a imi˛e tego demona brzmi HEROINA.” Rewolwerowiec usłyszał głuchy, przeciagły ˛ d´zwi˛ek. z poczatku ˛ pomy´slał, z˙ e to wiatr lub odgłos zrodzony w jego rozgoraczkowanej ˛ głowie, lecz z ka˙zda˛ chwila˛ nabierał pewno´sci, z˙ e to d´zwi˛ek silników. . . dochodzacy ˛ zza tych drzwi. „Otwórz je. Nie sa˛ zamkni˛ete. Wiesz, z˙ e nie sa˛ zamkni˛ete.” Zamiast tego niezdarnie podniósł si˛e z ziemi, podszedł do drzwi i zajrzał za nie. Za nimi nie było niczego. Tylko ciemnoszary piach, ciagn ˛ acy ˛ si˛e jak okiem si˛egna´ ˛c. Tylko fale, muszle, linia przypływu oraz jego własne s´lady — wgł˛ebienia pozostawione przez buty i łokcie. Spojrzał jeszcze raz i szerzej otworzył oczy. Tutaj nie było drzwi, a jedynie ich cie´n. Zaczał ˛ wyciaga´ ˛ c prawa˛ r˛ek˛e — och, ona tak wolno przyzwyczajała si˛e do nowej roli, jaka˛ miała teraz odgrywa´c w jego z˙ yciu — po czym opu´scił ja˛ i podniósł lewa.˛ Pomacał na o´slep, szukajac ˛ twardej powierzchni. „Je´sli ja˛ wymacam, zastukam w powietrze” — pomy´slał. „To b˛edzie interesujace ˛ zaj˛ecie przed s´miercia!” ˛ Jego dło´n napotkała tylko powietrze, chocia˙z wyciagn ˛ ał ˛ ja˛ daleko poza miejsce, gdzie powinny by´c te drzwi — nawet niewidzialne. Nie było w co puka´c. I warkot silników — je´sli naprawd˛e był to ten d´zwi˛ek — te˙z ucichł. Teraz Roland słyszał jedynie wiatr, fale i cichy szum w swojej głowie. Powoli przeszedł 19

z powrotem na druga˛ stron˛e nieistniejacych ˛ drzwi, my´slac, ˛ z˙ e od poczatku ˛ były halucynacja˛ i. . . Stanał ˛ jak wryty. Zaledwie przed chwila˛ patrzył na zachód, na nieciekawy widok szarego, pofalowanego morza, gdy nagle w polu widzenia pojawiły si˛e drzwi. Zobaczył ich zamek, wygladaj ˛ acy ˛ równie˙z na złoty, ze sterczac ˛ a˛ zasuwa,˛ przypominajac ˛ a˛ krzepki metalowy j˛ezor. Roland odrobin˛e odwrócił głow˛e na północ i drzwi znikły. Odwrócił ja˛ z powrotem i znów tam były. Nie pojawiły si˛e — po prostu tam były. Obszedł je i stanał ˛ twarza˛ do nich, chwiejac ˛ si˛e. Mógłby obej´sc´ je i stana´ ˛c od strony morza, ale był przekonany, z˙ e wszystko si˛e powtórzy, tyle z˙ e tym razem on upadnie i nie wstanie. „Ciekawe, czy mógłbym przej´sc´ przez nie od strony nico´sci?” Och, miał wiele powodów do rozmy´sla´n, lecz prawda była prosta: oto na bezludnej pla˙zy znajdowały si˛e drzwi i miał tylko dwie mo˙zliwo´sci: otworzy´c je lub pozostawi´c zamkni˛ete. Rewolwerowiec z wisielczym humorem pomy´slał, z˙ e mo˙ze nie umrze tak szybko, jak si˛e spodziewał. Czy w przeciwnym razie bałby si˛e a˙z tak bardzo? Wyciagn ˛ ał ˛ lewa˛ r˛ek˛e i dotknał ˛ klamki. Nie zaskoczył go ani s´miertelny chłód metalu, ani ognisty z˙ ar cienkich, wyrytych tam runów. Obrócił klamk˛e. Kiedy pociagn ˛ ał ˛ za nia,˛ drzwi si˛e otworzyły. Była to ostatnia rzecz, jakiej mógł si˛e spodziewa´c. Spojrzał, zamarł, wydał pierwszy krzyk przera˙zenia w swoim dorosłym z˙ yciu i zatrzasnał ˛ drzwi. Nie było niczego, o co mogłyby trzasna´ ˛c, a mimo to zatrzasn˛eły si˛e z hukiem, a˙z morskie ptaki z wrzaskiem zerwały si˛e z głazów, na których przysiadły, aby go obserwowa´c.

***

Zobaczył ziemi˛e widziana˛ z jakiej´s niewiarygodnej wysoko´sci — chyba bardzo wielu mil. Ujrzał przesuwajace ˛ si˛e po niej cienie chmur przepływajacych ˛ niczym sny. Widział to, co mógłby widzie´c orzeł, gdyby zdołał wzbi´c si˛e trzykrotnie wy˙zej ni˙z najsilniejszy przedstawiciel jego gatunku. Przej´scie przez te drzwi oznaczało długi, wielominutowy upadek, zako´nczony uderzeniem, które wbije ciało gł˛eboko w ziemi˛e. „Nie, widziałe´s co´s wi˛ecej.” Zastanawiał si˛e nad tym, siedzac ˛ ogłupiały na piasku przed zamkni˛etymi drzwiami i trzymajac ˛ na podołku zraniona˛ r˛ek˛e. Zaka˙zenie wkrótce dotrze do serca, nie było co do tego watpliwo´ ˛ sci. W my´slach usłyszał głos Corta. 20

„Posłuchajcie mnie, robaki. Słuchajcie, jakby od tego zale˙zało wasze z˙ ycie, gdy˙z tak kiedy´s mo˙ze by´c. Nigdy nie widzi si˛e wszystkiego, co mo˙zna dostrzec. Jednym z powodów, dla których przysłali was do mnie, jest to, z˙ ebym pokazał wam wszystko, czego nie zauwa˙zacie — czego nie dostrzegacie, kiedy si˛e boicie, ˙ walczycie, uciekacie lub pieprzycie si˛e. Zaden człowiek nie widzi wszystkiego, na co patrzy, lecz zanim zostaniecie rewolwerowcami — a przynajmniej ci, którzy nie zgina˛ — zobaczycie jednym rzutem oka wi˛ecej ni˙z niektórzy ludzie przez całe z˙ ycie, a cz˛es´c´ tego, czego nie zauwa˙zycie od razu, dostrze˙zecie pó´zniej oczami pami˛eci — je´sli po˙zyjecie dostatecznie długo, z˙ eby sobie przypomnie´c. Bo ró˙znica mi˛edzy dostrzeganiem a przeoczeniem mo˙ze by´c ró˙znica˛ mi˛edzy z˙ yciem a s´miercia.” ˛ Widział ziemi˛e z tej ogromnej wysoko´sci (w jaki´s sposób bardziej niepokojac ˛ a˛ i zniekształcona˛ ni˙z wizja młodo´sci, która˛ ujrzał tu˙z przed zako´nczeniem swego starcia z człowiekiem w czerni, gdy˙z to, co zobaczył przez te drzwi, wcale nie było wizja). ˛ Z trudem zdołał si˛e skupi´c na tyle, by zauwa˙zy´c, z˙ e ziemia, na która˛ patrzył, nie była pustynia˛ ani morzem, lecz jakim´s niewiarygodnie zielonym miejscem, usianym taflami wody, które nasuwały my´sl o bagnach, ale. . . „Z trudem zdołałe´s si˛e skupi´c”, przedrze´zniał go jadowity głos Corta. „Widziałe´s wi˛ecej!” Tak. Zobaczył biel. Białe kraw˛edzie. „Brawo, Rolandzie!” — wykrzyknał ˛ Cort w jego my´slach i Roland prawie poczuł klepniecie twardej, pokrytej odciskami dłoni. Skrzywił si˛e. Spogladał ˛ przez okno. Rewolwerowiec z trudem wstał, wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e, poczuł w dłoni chłód i gorace ˛ linie cienkich rytów. Ponownie otworzył drzwi.

***

Widok, którego oczekiwał — ten obraz ziemi widzianej z jakiej´s potwornej, niewyobra˙zalnej wysoko´sci — znikł. Roland spogladał ˛ na słowa, których nie rozumiał. a przecie˙z był tego bliski. Wygladały ˛ jak powykr˛ecane Wielkie Znaki. . . Nad słowami znajdował si˛e obrazek jakiego´s pojazdu, nie konnego, lecz poruszanego siła˛ silnika; podobno było ich mnóstwo, zanim ten s´wiat poszedł naprzód. Nagle rewolwerowiec przypomniał sobie to, co mówił mu zahipnotyzowany Jake w zaje´zdzie. Ten pojazd ze stojac ˛ a˛ obok roze´smiana˛ kobieta˛ w futrzanej etoli mógł by´c 21

wła´snie tym, który przejechał Jake’a w tamtym obcym s´wiecie. „To jest tamten s´wiat” — pomy´slał rewolwerowiec. Nagle widok. . . Nie zmienił si˛e, lecz „przesunał”. ˛ Rewolwerowiec zachwiał si˛e, walczac ˛ z zawrotem głowy i mdło´sciami. Słowa i obraz opadły ni˙zej i ujrzał przej´scie z dwoma rz˛edami foteli po obu stronach. Niektóre były puste, lecz na wi˛ekszo´sci siedzieli ludzie ubrani w dziwne stroje. Zapewne były to garnitury, ale jeszcze nigdy takich nie widział. Ozdoby, jakie nosili na szyjach, mogły by´c szarfami lub krawatami, lecz takich te˙z nigdy przedtem nie widział, a ponadto, o ile mógł stwierdzi´c, z˙ aden z nich nie był uzbrojony. Rewolwerowiec nie dostrzegł ani jednego sztyletu, ani miecza, nie mówiac ˛ o rewolwerze. Có˙z to za ufne stado owiec? Niektórzy czytali z arkuszy papieru, pokrytych drobnymi literami — przerywanymi tu i ówdzie przez obrazki — podczas gdy inni pisali co´s po nich piórami, które widział po raz pierwszy w z˙ yciu. Te pióra jednak nie miały dla niego znaczenia. w przeci˙ w s´wiecie, w którym papier był równie cenny jak złoto. wie´nstwie do papieru. Zył Jeszcze nigdy nie widział tyle papieru. Od czasu do czasu jeden z siedzacych ˛ tam m˛ez˙ czyzn wydzierał kartk˛e z z˙ ółtego notatnika, który trzymał na kolanach, i miał ˛ ja˛ w kul˛e, chocia˙z zapisał zaledwie połow˛e jednej strony, a druga pozostała pusta. Nawet w swoim kiepskim stanie rewolwerowiec poczuł dreszcz zgrozy i oburzenia na widok tak potwornego marnotrawstwa. Dalej znajdowała si˛e uko´sna biała s´ciana z rz˛edem okien. Niektóre z nich były zasłoni˛ete dziwnymi zasłonkami, przez inne było wida´c bł˛ekitne niebo. Nagle w drzwiach pojawiła si˛e kobieta ubrana w strój wygladaj ˛ acy ˛ jak uniform, który wzbudził jeszcze wi˛eksze zdumienie Rolanda. Ten mundurek był jasno-czerwony i w jego skład wchodziły „spodnie”. Rewolwerowiec dostrzegł miejsce, w którym nogi kobiety przechodziły w krocze. Czego´s takiego równie˙z jeszcze nigdy nie widział u nierozebranej kobiety. Podeszła tak blisko drzwi, z˙ e wydawało mu si˛e, z˙ e zaraz przez nie przejdzie. Gwałtownie si˛e cofnał, ˛ ale na szcz˛es´cie nie upadł. Spojrzała na niego z wystudiowana˛ troska˛ osoby, która ma słu˙zy´c, a jednocze´snie jest pania˛ swego losu. To nie interesowało rewolwerowca. Natomiast zaciekawiło go, z˙ e wyraz jej twarzy wcale si˛e nie zmienił. Nie tego nale˙zało oczekiwa´c po kobiecie — a wła´sciwie po ka˙zdym, kto ujrzał brudnego, chwiejacego ˛ si˛e, wyczerpanego m˛ez˙ czyzn˛e z rewolwerami na biodrach, z prawa˛ dłonia˛ owini˛eta˛ zakrwawiona˛ szmata,˛ w d˙zinsach wygladaj ˛ acych ˛ tak, jakby kto´s skrócił je piła.˛ — Chciałby pan. . . ? — spytała kobieta w czerwieni. Powiedziała co´s wi˛ecej, ale rewolwerowiec tego nie zrozumiał. „Jedzenie lub picie”, pomy´slał. Ten czerwony materiał nie był bawełna.˛ Jedwab? Troch˛e podobny do jedwabiu, ale. . . — D˙zin — usłyszał głos i zrozumiał go. Nagle zrozumiał znacznie wi˛ecej. 22

Nie widział drzwi. To były oczy. Chocia˙z wydawało si˛e to szale´nstwem, dostrzegał cz˛es´c´ powozu, który sunał ˛ po niebie. Spogladał ˛ czyimi´s oczami. „Czyimi?” Przecie˙z dobrze wiedział. Patrzył oczami wi˛ez´ nia.

Rozdział drugi Eddie Dean

Jak gdyby potwierdzajac ˛ t˛e my´sl, jakkolwiek szalona,˛ wszystko, co rewolwerowiec widział przez te niby-drzwi, nagle si˛e uniosło i przechyliło na bok. Widok si˛e zmienił (znów ten zawrót głowy, jakby stał nieruchomo na ruchomej platformie, która˛ niewidzialne r˛ece poruszaja˛ na wszystkie strony) i przej´scie zacz˛eło przepływa´c poza kraw˛edzie drzwi. Ujrzał miejsce, w którym stało kilka kobiet odzianych w takie same czerwone uniformy. Było tam mnóstwo stalowych rzeczy, i mimo bólu oraz zm˛eczenia zapragnał, ˛ by obraz znieruchomiał, pozwalajac ˛ mu przyjrze´c si˛e tym przedmiotom — najwyra´zniej jakim´s urzadzeniom. ˛ Jedno z nich wygladało ˛ jak piekarnik. Pierwsza umundurowana kobieta wła´snie napełniała szklaneczk˛e d˙zinem, którego za˙zadał ˛ głos. Nalewała go z bardzo małej buteleczki. Szklanej. Naczynie, do którego go wlewała, wygladało ˛ równie˙z jak szklane, ale rewolwerowiec zauwa˙zył, z˙ e nie było ze szkła. Widok za drzwiami przesunał ˛ si˛e, zanim Roland zda˙ ˛zył zobaczy´c co´s wi˛ecej. Po kolejnym z tych op˛eta´nczych przechyłów ujrzał metalowe drzwi. Miały owalny kształt i pod´swietlony znak na s´rodku. WOLNA — głosił napis. Obraz przesunał ˛ si˛e nieco w dół. Dło´n pojawiła si˛e z prawej strony drzwi, przez które spogladał ˛ rewolwerowiec, i chwyciła klamk˛e tych, na które patrzył. Zobaczył mankiet niebieskiej koszuli, lekko podciagni˛ ˛ ety i odsłaniajacy ˛ czarne włoski. Długie palce. Na jednym z nich pier´scie´n ozdobiony kamieniem, który mógł by´c rubinem, krwawnikiem albo bezwarto´sciowym szkiełkiem. Rewolwerowiec podejrzewał, z˙ e w gr˛e wchodzi ta ostatnia mo˙zliwo´sc´ : klejnot był zbyt du˙zy i zbyt wulgarny, aby mógł by´c prawdziwy. Metalowe drzwi otworzyły si˛e i zobaczył najdziwniejsza˛ wygódk˛e, jaka˛ kiedykolwiek widział. Była cała z metalu. Kraw˛edzie metalowych drzwi znalazły si˛e poza kraw˛edziami drzwi na pla˙zy. Rewolwerowiec usłyszał, jak si˛e otwieraja˛ i zamykaja.˛ Oszcz˛edzono mu nast˛epnego chwiejnego obrotu, wi˛ec doszedł do wniosku, z˙ e człowiek, którego oczami patrzył, si˛egnał ˛ za siebie, z˙ eby zamkna´ ˛c zatrzask. 24

Potem widok znów si˛e obrócił — niecałkowicie, ale o pół obrotu — i zobaczył lustro, a w nim twarz, która˛ ju˙z kiedy´s widział. . . na karcie tarota. Te same czarne oczy i strzecha ciemnych włosów. Twarz spokojna, lecz blada, a w oczach — którymi teraz widział ich odbicie — Roland ujrzał przera˙zenie gn˛ebionej przez pawiana istoty z karty tarota. M˛ez˙ czyzna dygotał. „On te˙z jest chory.” Potem przypomniał sobie Norta, trawo˙zera z Tuli. Pomy´slał o Wyroczni. „Op˛etał go demon.” Rewolwerowiec nagle pomy´slał, z˙ e mo˙ze jednak wie, czym jest HEROINA: czym´s w rodzaju diabelskiego ziela. „Troch˛e denerwujace, ˛ prawda?” Bez namysłu, ze zdecydowaniem, które czyniło go ostatnim z nich, a przynajmniej pozwoliło maszerowa´c dalej i dalej długo po tym, jak Cuthbert i inni zgin˛eli albo zrezygnowali, popełnili samobójstwo, zostali zdradzeni lub po prostu odrzucili ide˛e Wie˙zy, rewolwerowiec przeszedł przez drzwi z tym samym prostodusznym i oboj˛etnym zdecydowaniem, które przeprowadziło go przez pustyni˛e oraz wiodło przez wszystkie poprzednie lata, s´ladem człowieka w czerni.

***

Eddie zamówił d˙zin z tonikiem. Przej´scie przez nowojorska˛ odpraw˛e celna,˛ b˛edac ˛ na cyku, mogło nie by´c najlepszym pomysłem, wiedział przecie˙z, z˙ e je´sli zacznie, to nie potrafi przesta´c, ale musiał co´s łykna´ ˛c. „Je˙zeli trzeba zjecha´c, a nie mo˙zesz znale´zc´ windy” — powiedział mu kiedy´s Henry — „musisz to zrobi´c w jaki´s inny sposób. Nawet na miotle.” Kiedy ju˙z zamówił i stewardesa odeszła, poczuł, z˙ e zbiera mu si˛e na wymioty. Nie czuł si˛e tak, z˙ eby na pewno miał zwymiotowa´c, ale lepiej by´c przezornym. Przej´scie przez komor˛e celna˛ z jednofuntowa˛ paczka˛ kokainy pod ka˙zda˛ pacha˛ i oddechem cuchnacym ˛ d˙zinem to ryzyko, lecz przej´scie przez komor˛e celna˛ z wymiocinami zasychajacymi ˛ na spodniach to katastrofa. Lepiej si˛e zabezpieczy´c. Te nudno´sci pewnie mina,˛ jak zwykle, lepiej jednak dmucha´c na zimne. Problem polegał na tym, z˙ e próbował odstawi´c. Próbował, ale nie odstawił. Kolejne prorocze słowa wielkiego m˛edrca i wybitnego c´ puna. . . Henry’ego Deana. Siedzieli na balkonie apartamentu w Regency Tower, jeszcze nie podrzemujac, ˛ ale powoli zapadajac ˛ w drzemk˛e, grzejac ˛ twarze w sło´ncu i przyjemnie odlatu25

jac. ˛ . . w tamtych dobrych czasach, kiedy Eddie dopiero zaczynał wacha´ ˛ c, a Henry jeszcze nie dawał sobie w z˙ ył˛e. „Wszyscy mówia,˛ z˙ e odstawia” ˛ — stwierdził Henry — „ale zanim to zrobisz, najpierw musisz spróbowa´c odstawi´c.” Eddie, za´cpany po uszy, zarechotał jak szaleniec, poniewa˙z doskonale wiedział, o czym mówił Henry, a jednak Henry nawet si˛e nie u´smiechnał. ˛ „Pod pewnymi wzgl˛edami próba odstawienia jest gorsza ni˙z odstawienie” — rzekł. „Kiedy zupełnie odstawisz, to przynajmniej wiesz, z˙ e b˛edziesz rzygał, wiesz, z˙ e b˛edziesz dygotał, wiesz, z˙ e b˛edziesz si˛e pocił, a˙z wyda ci si˛e, z˙ e toniesz we własnym pocie. Natomiast próba odstawienia to przekle´nstwo oczekiwania.” Eddie pami˛etał, z˙ e zapytał Henry’ego o to, jak nazwa´c narkomanów (którymi oni nigdy si˛e nie stana,˛ co obaj stanowczo twierdzili w tych ginacych ˛ w mroku niepami˛eci dniach przed szesnastoma miesiacami) ˛ dajacych ˛ sobie złoty strzał. „Ci po prostu ida˛ w odstawk˛e” — odparł bez wahania Henry i zrobił zdziwiona˛ min˛e, jak kto´s, kto powiedział co´s zabawniejszego, ni˙z zamierzał, i spojrzeli po sobie, a potem obaj rykn˛eli s´miechem i u´sciskali si˛e. Ida˛ w odstawk˛e, bardzo s´mieszne, ale teraz ju˙z nie. Eddie poszedł przej´sciem na dziób. Mijajac ˛ kuchni˛e, sprawdził napis — WOLNA — i otworzył drzwi. „Hej, Henry, wielki m˛edrcze i wybitny bracie c´ punie, skoro ju˙z zeszli´smy na ten temat, czy chcesz usłysze´c moja˛ definicj˛e wpadki? To wtedy, kiedy celnik na lotnisku Kennedy’ego uzna, z˙ e wygladasz ˛ podejrzanie. . . albo trafisz akurat na dzie´n, gdy zamiast urz˛ednika maja˛ tam te psy z nosami godnymi doktoratu, a one wszystkie zaczna˛ szczeka´c i sika´c na podłog˛e i to wła´snie ciebie usiłuja˛ dopa´sc´ , szarpiac ˛ si˛e w kolczatkach, a kiedy celnicy przetrzasn ˛ a˛ ci cały baga˙z, zabieraja˛ ci˛e do pokoiku obok i pytaja,˛ czy zechciałby´s zdja´ ˛c koszul˛e, ty za´s mówisz: pewnie, z˙ e mam co´s przeciwko temu, bo przezi˛ebiłem si˛e troch˛e na Bahamach, a klimatyzacja tutaj jest właczona ˛ na pełna˛ moc i boj˛e si˛e, z˙ e mog˛e dosta´c zapalenia płuc, a oni na to: ach tak, czy zawsze pan si˛e tak poci przy klimatyzatorze właczonym ˛ na pełna˛ moc, panie Dean, ach tak, dobrze, do diabła z uprzejmo´sciami, zrób pan to zaraz, a ty to robisz, i wtedy mówia,˛ by´s lepiej zdjał ˛ te˙z podkoszulek, bo wygladasz, ˛ jakby´s miał jakie´s problemy ze zdrowiem, kole´s, te wybrzuszenia pod twoimi pachami przypominaja˛ guzy nowotworowe albo co´s w tym rodzaju, a tobie ju˙z nie chce si˛e mówi´c, tak jak rozgrywajacy ˛ nawet nie próbuje goni´c za piłka,˛ kiedy zostaje uderzona w pewien sposób, a jedynie odwraca si˛e i patrzy, jak ona leci, bo stało si˛e i trudno, wi˛ec zdejmujesz podkoszulek i, hej, patrzcie no, masz szcz˛es´cie, dzieciaku, to nie nowotwór, chyba z˙ e mówimy o naro´sli na zdrowym ciele społecze´nstwa. . . ha, ha, ha, to raczej wyglada ˛ na dwa woreczki przyklejone ta´sma˛ izolacyjna,˛ a przy okazji, synu, nie przejmuj si˛e tym zapachem. . . to tylko ty wpadłe´s jak s´liwka w kompot.” ´ Si˛egnał ˛ za plecy i pociagn ˛ ał ˛ zasuwk˛e. Swiatła nad głowa˛ poja´sniały. Warkot 26

silników przeszedł w cichy pomruk. Odwrócił si˛e do lustra, chcac ˛ zobaczy´c, jak kiepsko wyglada, ˛ i nagle doznał strasznego, nieodpartego uczucia, z˙ e jest obserwowany. „Hej, daj spokój, sko´ncz z tym” — pomy´slał niespokojnie. „Podobno jeste´s najnormalniejszym facetem pod sło´ncem. To dlatego ci˛e wysłali. Dlatego. . . ” A jednak wydało mu si˛e, z˙ e z lustra patrza˛ nie jego własne oczy. . . nie orzechowe, a mo˙ze prawie zielone oczy Eddiego Deana, oczy, które złamały tyle serc i rozkładały przed nim tyle nóg przez kilka ostatnich lat jego dwudziestojednoletniego z˙ ycia. . . nie jego oczy, ale jakiej´s obcej osoby. Nie jakiekolwiek orzechowe, lecz niebieskie niczym wyblakłe lewisy. Chłodne, uwa˙zne, niespodziewanie skupione. Oczy snajpera. Ujrzał w nich odbicie — bardzo wyra´zne — mewy nurkujacej ˛ w załamujac ˛ a˛ si˛e fal˛e i porywajacej ˛ co´s z wody. Zda˙ ˛zył pomy´sle´c „na miło´sc´ boska,˛ co to z gówno?”, zanim uzmysłowił sobie, z˙ e mu nie przejdzie i jednak zaraz zwymiotuje. W nast˛epnym ułamku sekundy, przez jaki wcia˙ ˛z spogladał ˛ w lustro, te niebieskie oczy znikn˛eły. . . lecz zanim si˛e to stało, nagle doznał wra˙zenia, z˙ e stał si˛e podwójna˛ osoba˛ — został op˛etany, tak jak ta dziewczynka w „Egzorcy´scie”. Wyra´znie czuł czyj´s umysł w swojej ja´zni i słyszał my´sl, która nie była jego my´sla,˛ lecz bardziej przypominała głos z radia: „Przeszedłem. Jestem w podniebnym powozie.” I jeszcze co´s, czego Eddie nie słyszał. Był zbyt zaj˛ety, starajac ˛ si˛e jak najciszej wymiotowa´c do umywalki. Kiedy sko´nczył, zanim otarł usta, wydarzyło si˛e co´s, co jeszcze nigdy mu si˛e nie przytrafiło. Przez jedna˛ przera˙zajac ˛ a˛ chwil˛e nie było nic. . . a jedynie pustka. Jakby kto´s starannie i całkowicie wymazał jaki´s wiersz gazetowej kolumny. „Co to jest?” — pomy´slał bezradnie Eddie. „Do diabła, co to za gówno?” Potem znów musiał zwymiotowa´c, i mo˙ze dobrze, bo cokolwiek mo˙zna sadzi´ ˛ c o wymiotowaniu, ma ono przynajmniej jedna˛ zalet˛e: dopóki to robisz, nie my´slisz o niczym innym.

***

„Przeszedłem. Jestem w podniebnym powozie” — pomy´slał rewolwerowiec, a w chwil˛e pó´zniej: „On widzi mnie w lustrze.” Roland wycofał si˛e — nie odszedł, ale wycofał si˛e, jak dziecko umykajace ˛ w najdalszy kat ˛ bardzo długiego pokoju. Znajdował si˛e we wn˛etrzu podniebnego powozu, a tak˙ze w człowieku, który nie był nim — rewolwerowcem. We wn˛e27

trzu wi˛ez´ nia. W pierwszej chwili, kiedy znalazł si˛e bli˙zej przodu (bo tylko tak potrafił to opisa´c), prawie stał si˛e tym m˛ez˙ czyzna.˛ Czuł jego złe samopoczucie, jakikolwiek był tego powód, a tak˙ze wyczuwał, z˙ e ten człowiek zaraz zwymiotuje. Roland zrozumiał, z˙ e w razie potrzeby mo˙ze zapanowa´c nad tym ciałem. Odczuwałby jego ból, byłby dr˛eczony przez t˛e demoniczna˛ małp˛e, która gn˛ebiła nieznajomego, ale w razie potrzeby mógł to zrobi´c. Albo zosta´c tutaj, niezauwa˙zony. Kiedy wi˛ez´ niowi przeszły mdło´sci, rewolwerowiec skoczył w przód — tym razem jak najdalej. Niezbyt pojmował t˛e niezwykła˛ sytuacj˛e, a działanie bez zrozumienia sytuacji oznacza pakowanie si˛e w najgorsze tarapaty, ale musiał pozna´c odpowiedzi na dwa pytania. . . i chciał je pozna´c tak rozpaczliwie, z˙ e ta potrzeba przezwyci˛ez˙ yła obaw˛e przed ewentualnymi konsekwencjami takiego post˛epowania. Czy te drzwi, którymi przedostał si˛e tutaj z własnego s´wiata, wcia˙ ˛z tam były? A je´sli tak, to czy jego cielesna powłoka wcia˙ ˛z le˙zała tam — nieprzytomna, porzucona, mo˙ze umierajaca ˛ lub ju˙z martwa, gdy jej s´wiadomo´sc´ przestała bezwiednie kierowa´c praca˛ płuc, serca i nerwów? Je˙zeli nawet jego ciało z˙ yło jeszcze, nie wytrzyma dłu˙zej ni˙z do nadej´scia nocy. Wtedy homarokoszmary przyjda˛ zadawa´c swe pytania i szuka´c po˙zywienia. Obejrzał si˛e za siebie, szybko odwróciwszy głow˛e, która przez moment była jego głowa.˛ Drzwi były tam, za jego plecami. Stały otworem, ukazujac ˛ jego własny s´wiat, majac ˛ zawiasy zamocowane do stalowej framugi dziwacznej wygódki i tak, lez˙ ał tam on, Roland, ostatni krzy˙zowiec, spoczywajac ˛ na boku, przyciskajac ˛ do brzucha owiazan ˛ a˛ prawa˛ dło´n. „Oddycham” — pomy´slał. Musz˛e tam wróci´c i podnie´sc´ si˛e. „Tylko najpierw musz˛e co´s zrobi´c. Musz˛e. . . ” Uwolnił umysł wi˛ez´ nia i wycofał si˛e, obserwujac, ˛ sprawdzajac, ˛ czy tamten wie o jego obecno´sci, czy nie.

***

Kiedy przestał wymiotowa´c, Eddie pozostał pochylony nad umywalka˛ i nie otworzył oczu. „Na chwil˛e urwał mi si˛e film. Nie wiem dlaczego. Czy obejrzałem si˛e?” Po omacku odnalazł kran i pu´scił zimna˛ wod˛e. Wcia˙ ˛z nie otwierajac ˛ oczu, obmył sobie policzki i czoło. Poniewa˙z nie mógł ju˙z dłu˙zej zwleka´c, ponownie spojrzał w lustro. 28

Popatrzyły na niego jego własne oczy. Nie słyszał w głowie z˙ adnych obcych głosów. Nie miał wra˙zenia, z˙ e jest obserwowany. „To tylko chwilowa utrata s´wiadomo´sci, Eddie” — powiedział mu wielki m˛edrzec i wybitny c´ pun. „Co´s takiego cz˛esto si˛e zdarza tym, którzy sa˛ na głodzie.” Eddie spojrzał na zegarek. Półtorej godziny do Nowego Jorku. Samolot miał wyladowa´ ˛ c o 4:05 czasu wschodnioameryka´nskiego, lecz tak naprawd˛e b˛edzie to samo południe. Czas rozgrywki. Wrócił na swoje miejsce. Jego drink stał na tacy. Upił dwa łyki i stewardesa podeszła do niego, by zapyta´c, czy mo˙ze słu˙zy´c mu czym´s jeszcze. Otworzył usta, z˙ eby zaprzeczy´c. . . i wtedy znowu na chwil˛e urwał mu si˛e film.

***

— Chciałbym co´s zje´sc´ , je´sli mo˙zna — powiedział rewolwerowiec ustami Eddiego Deana. — Podamy gorace ˛ przekaski ˛ w. . . — Naprawd˛e umieram z głodu — powiedział absolutnie szczerze rewolwerowiec. — Cokolwiek, nawet pajd˛e. . . — Pajd˛e? — zmarszczyła drzwi umundurowana kobieta i rewolwerowiec pospiesznie zajrzał do umysłu wi˛ez´ nia. „Kanapka. . . ” — to słowo było tak odległym poj˛eciem, jak szum morza w muszli. — Nawet kanapk˛e — poprawił si˛e. Umundurowana kobieta spojrzała na niego niepewnie. — Có˙z. . . mam troch˛e konserwy rybnej z tu´nczyka. . . ˙ — Byłoby s´wietnie — rzekł, chocia˙z nigdy nie słyszał o takiej rybie. Zebracy nie maja˛ wyboru. — Jest pan troch˛e blady — powiedziała umundurowana. — My´slałam, z˙ e to choroba lokomocyjna. — To z głodu. Obdarzyła go profesjonalnym u´smiechem. — Zobacz˛e, co uda mi si˛e zw˛edzi´c. „B˛edzie ja˛ w˛edzi´c?” — pomy´slał oszołomiony rewolwerowiec. W jego s´wiecie to słowo miało tylko taki sens. Niewa˙zne, dostanie jedzenie. Nie miał poj˛ecia, jak zdoła je przenie´sc´ z powrotem przez drzwi do ciała, które tak bardzo go potrzebowało, ale nie wszystko naraz, nie wszystko naraz. „W˛edzi´c” — pomy´slał, a Eddie Dean pokr˛ecił głowa,˛ jakby z niedowierzaniem. 29

Wtedy rewolwerowiec znowu si˛e wycofał.

***

„Nerwy” — zapewnił go wielki m˛edrzec i wybitny c´ pun. „To tylko nerwy. Wszystko to rezultat odstawienia, braciszku.” Je´sli jednak były to nerwy, to dlaczego czuł te ogarniajac ˛ a˛ go senno´sc´ — przedziwna,˛ gdy˙z powinien odczuwa´c sw˛edzenie, mrowienie, ch˛ec´ wiercenia si˛e i drapania, poprzedzajac ˛ a˛ dreszcze, a je˙zeli nie były to objawy głodu, opisywane przez Henry’ego jako „odstawienie”, pozostawał jeszcze fakt, z˙ e wła´snie usiłował przemyci´c na terytorium Stanów Zjednoczonych dwa funty kokainy, co było przest˛epstwem podlegajacym ˛ karze co najmniej dziesi˛eciu lat wi˛ezienia federalnego, i nieoczekiwanie chwilami tracił s´wiadomo´sc´ . I to uczucie senno´sci. Ponownie upił łyk d˙zinu i zamknał ˛ oczy. „Dlaczego straciłe´s przytomno´sc´ ?” „Nie straciłem, inaczej pobiegłaby po sprz˛et reanimacyjny, jaki maja˛ w kabinie.” „No, to powiedzmy, z˙ e urwał ci si˛e film. Tak czy inaczej, jest kiepsko. Nigdy przedtem nie traciłe´s w ten sposób s´wiadomo´sci. Przysypiałe´s, owszem, ale nigdy nie urywał ci si˛e film.” Co´s dziwnego stało si˛e te˙z z jego prawa˛ r˛eka.˛ Zdawała si˛e lekko pulsowa´c, ˙ jakby tłukł w nia˛ młotkiem. Poruszył palcami, nie otwierajac ˛ oczu. Zadnego bó˙ lu. Ani pulsowania. Zadnych niebieskich oczu snajpera. Co do tych chwilowych amnezji, to jedynie objawy głodu, połaczone ˛ z tym, co wielki m˛edrzec i wybitny et cetera niewatpliwie ˛ nazwałby przemytniczym bluesem. „Mimo to zaraz zasn˛e” — pomy´slał. „I co ty na to?” Twarz Henry’ego unosiła si˛e przed nim jak zerwany z uwi˛ezi balon. „Nie martw si˛e” — mówił Henry. „Nic ci nie b˛edzie, braciszku. Dolecisz do Nassau, zameldujesz si˛e w Aquinas, a tam w piatek ˛ wieczorem przyjdzie pewien człowiek. Jeden z tych porzadnych ˛ facetów. On ci pomo˙ze, zostawi ci do´sc´ towaru, z˙ eby´s przetrwał weekend. W niedziel˛e wieczorem przyniesie kok˛e, a ty dasz mu klucz do skrytki w przechowalni baga˙zu. W poniedziałek rano wykonasz wszystko zgodnie z planem, tak jak powiedział Balazar. Ten facet zrobi swoje — wie, jak to ma by´c załatwione. W poniedziałek w południe odlecisz, a z taka˛ uczciwa˛ twarza˛ jak twoja przemkniesz przez cło niczym wietrzyk i zanim zajdzie sło´nce, b˛edziemy jedli stek u Sparksa. To b˛edzie niczym wietrzyk, braciszku, tylko chłodny wiaterek.” 30

Tymczasem ten wietrzyk okazał si˛e do´sc´ goracy. ˛ Problem z nim i Henrym polegał na tym, z˙ e byli jak Charlie Brown i Lucy. Ró˙znica˛ było wyłacznie ˛ to, z˙ e Henry od czasu do czasu podawał mu piłk˛e, tak z˙ eby Eddie mógł ja˛ kopna´ ˛c — niezbyt cz˛esto, ale czasem. Eddie nawet doszedł do wniosku — podczas jednego ze swych heroinowych odlotów — z˙ e powinien napisa´c list do Charlesa Schultza. Szanowny Panie Schultz — napisałby. „Popełnia pan bład, ˛ ka˙zac ˛ Lucy w ostatniej chwili strzeli´c bramk˛e. Od czasu do czasu powinna da´c pogra´c Charliemu. Nie tak, z˙ eby mógł to przewidzie´c, rozumie pan. Niech czasem da mu kopna´ ˛c trzy, nawet cztery razy pod rzad, ˛ potem nic przez miesiac, ˛ pó´zniej raz, znów nic przez trzy lub cztery dni, a potem. . . no, wie pan, o co chodzi. To naprawd˛e podrajcowałoby chłopaka, czy˙z nie?” Eddie wiedział, z˙ e to naprawd˛e podrajcowałoby chłopaka. Wiedział to z do´swiadczenia. „Jeden z tych porzadnych ˛ facetów” — powiedział Henry, ale go´sc´ , który si˛e pojawił, miał chorobliwie z˙ ółta˛ cer˛e, angielski akcent, cienki wasik, ˛ który wygla˛ dał jak z czarnego kryminału z lat czterdziestych, oraz po˙zółkłe z˛eby, pochylone do wewnatrz, ˛ niczym szcz˛eki bardzo starego potrzasku na zwierzyn˛e. Ma pan klucz, senior? — zapytał, tylko z˙ e akcent ekskluzywnej angielskiej szkoły sprawił, z˙ e zabrzmiało to jak wyra˙zenie, jakim okre´slało si˛e ostatni rok sp˛edzony w liceum. — Klucz jest w bezpiecznym miejscu — odparł Eddie — je´sli to ma pan na my´sli. — Zatem niech mi go pan da. — Nie tak miało by´c. Miałem dosta´c od pana co´s, co pozwoli mi przetrwa´c weekend. W niedziel˛e wieczorem ma mi pan co´s przynie´sc´ . Wtedy dam panu klucz. W poniedziałek pojedzie pan do miasta i wykorzysta klucz, z˙ eby załatwi´c co´s innego. Nie wiem co, bo to nie mój interes. Nagle w dłoni z˙ ółtoskórego pojawił si˛e mały i płaski, połyskujacy ˛ stala˛ automatyczny pistolet. — Dlaczego po prostu mi go pan nie da, senior. To oszcz˛edzi nam czasu i trudu, a panu uratuje z˙ ycie. ´ Cpun czy nie, Eddie Dean nie dawał si˛e łatwo zastraszy´c. Henry wiedział o tym, a co wa˙zniejsze, Balazar tak˙ze. Dlatego go wysłali. Wi˛ekszo´sc´ my´slała, z˙ e pojechał, poniewa˙z wsiakł ˛ po same uszy. On o tym wiedział, Henry wiedział i Balazar te˙z. Lecz tylko on i Henry wiedzieli, z˙ e pojechałby nawet wtedy, gdyby był czysty jak kryształ. Dla Henry’ego. Balazar nie był a˙z taki domy´slny, ale pieprzy´c Balazara. — Dlaczego tego nie odło˙zysz, ty mały s´mieciu? — zapytał Eddie. — a moz˙ e chcesz, z˙ eby Balazar przysłał tu kogo´s, kto zardzewiałym no˙zem wydłubie ci oczy?

31

˙ Zółtoskóry u´smiechnał ˛ si˛e. Pistolet znikł jak za dotkni˛eciem czarodziejskiej ró˙zd˙zki, a na jego miejscu pojawiła si˛e mała koperta. Wr˛eczył ja˛ Eddiemu. — To był tylko taki z˙ arcik, no, wie pan. — Skoro tak twierdzisz. — Zobaczymy si˛e w niedziel˛e wieczorem. Odwrócił si˛e do drzwi. — My´sl˛e, z˙ e powiniene´s zaczeka´c. ˙ Zółtoskóry obejrzał si˛e, unoszac ˛ brwi. — Przypuszcza pan, z˙ e nie odejd˛e, je´sli zechc˛e? — My´sl˛e, z˙ e je´sli pójdziesz, a to oka˙ze si˛e strasznym gównem, to jutro mnie tu nie b˛edzie, a wtedy ty wpadniesz w gówno. ˙ Zółtoskóry zawrócił z nadasan ˛ a˛ mina.˛ Usiadł w jedynym fotelu, jaki znajdował si˛e w pokoju, a Eddie otworzył kopert˛e i wysypał niewielka˛ ilo´sc´ brazowego ˛ proszku. Towar wygladał ˛ paskudnie. Eddie spojrzał na z˙ ółtoskórego. ˙ — Wiem, jak to wyglada. ˛ . . jak gówno, ale taka jego uroda — rzekł Zółtoskóry. — Jest w porzadku. ˛ Eddie wydarł kartk˛e z le˙zacego ˛ na biurku notesu i oddzielił nia˛ od kupki odrobin˛e brazowego ˛ proszku. Roztarł go w palcach, a potem dotknał ˛ podniebienia. w nast˛epnej chwili splunał ˛ do kosza na s´mieci. — Chcesz umrze´c? O to ci chodzi? Jeste´s samobójca? ˛ — Nie mam nic innego. ˙ Zółtoskóry nadasał ˛ si˛e jeszcze bardziej. — Mam na jutro zarezerwowane miejsce w samolocie — powiedział Eddie. ˙ Skłamał, ale nie wierzył, by Zółtoskóry był w stanie to sprawdzi´c. — Linia TWA. Zrobiłem to na własna˛ r˛ek˛e, w razie gdyby kontakt okazał si˛e takim popapra´ncem jak ty. Mnie nie zale˙zy. Tak nawet b˛edzie lepiej. Nie nadaj˛e si˛e do takiej roboty. ˙ Zółtoskóry siedział i przetrawiał te słowa. Eddie siedział i starał si˛e nie rusza´c. Miał ochot˛e co´s robi´c: chciał si˛e wierci´c i kr˛eci´c, podskakiwa´c i podrygiwa´c, iska´c si˛e i drapa´c i w ogóle wyj´sc´ z siebie. Czuł, z˙ e jego oczy same usiłuja˛ przesuna´ ˛c si˛e w kierunku kupki brazowego ˛ proszku, chocia˙z dobrze wiedział, z˙ e to trucizna. Ostatnio brał o dziesiatej ˛ rano. Od tego czasu min˛eło tyle˙z godzin. Gdyby jednak ˙ spróbował tych rzeczy, sytuacja by si˛e zmieniła. Zółtoskóry robił co´s wi˛ecej ni˙z tylko przetrawiał jego słowa: usiłował rozgry´zc´ Eddiego. — Mo˙ze uda mi si˛e co´s znale´zc´ — powiedział w ko´ncu. — No, to na co czekasz? — odparł Eddie. — Tylko przyjd´z do jedenastej. Potem zgasz˛e s´wiatło i powiesz˛e na klamce wywieszk˛e „Nie przeszkadza´c”, a je´sli usłysz˛e pukanie do drzwi, zadzwoni˛e do recepcji, z˙ e kto´s mnie niepokoi i poprosz˛e o przysłanie faceta z ochrony. — Jeste´s pierdoła — stwierdził z˙ ółtoskóry ze swoim nienagannym brytyjskim akcentem.

32

— Nie — odparł Eddie. — My´slałe´s, z˙ e spotkasz pierdoł˛e. Ja nie dam si˛e wydyma´c. Albo b˛edziesz tu przed jedenasta,˛ z czym´s co nada si˛e do czego´s. . . to nie musi by´c wspaniały towar, wystarczy, z˙ eby był dobry. . . albo b˛edziesz martwym s´mieciem.

***

˙ Zółtoskóry wrócił wcze´sniej ni˙z o jedenastej; pojawił si˛e o dziewiatej ˛ trzydzies´ci. Eddie podejrzewał, z˙ e druga˛ kopert˛e z towarem miał przez cały czas w samochodzie. Tym razem proszku było troch˛e wi˛ecej. Nie był biały, lecz koloru starej ko´sci słoniowej, co rodziło pewne nadzieje. Eddie skosztował. Smak w porzadku. ˛ Nawet lepiej ni˙z w porzadku. ˛ Całkiem niezły towar. Zwinał ˛ banknot w rurk˛e i wciagn ˛ ał ˛ porcj˛e do nosa. — No, to do niedzieli — rzekł ra´znie z˙ ółtoskóry, wstajac ˛ z fotela. — Zaczekaj — powiedział Eddie takim tonem, jakby to on miał bro´n. W pewnym sensie tak było. Ta˛ bronia˛ był Balazar. Enrico Balazar — gruba ryba w cudownym s´wiecie nowojorskich handlarzy narkotyków. ˙ — „Zaczekaj?” — Zółtoskóry odwrócił si˛e i spojrzał na Eddiego, jakby sadził, ˛ z˙ e ten oszalał. — Na co? — Hm, tylko dla twojego własnego dobra — o´swiadczył Eddie. — Je´sli ci˛ez˙ ko si˛e rozchoruj˛e po tym, co mi dałe´s, to nici z interesu. Je´sli umr˛e, to oczywi´scie te˙z nic z tego. Pomy´slałem sobie, z˙ e je˙zeli b˛edzie mi tylko troch˛e niedobrze, to mo˙ze dam ci jeszcze jedna˛ szans˛e. No, wiesz, tak jak w tej bajce, w której jaki´s dzieciak pociera lamp˛e i spełniaja˛ mu si˛e trzy z˙ yczenia. — Nie b˛edziesz chory. To chi´nska porcelana. — Je´sli to jest chi´nska porcelana — prychnał ˛ Eddie — to ja jestem Dwight Gooden. — Kto? — Niewa˙zne. ˙ Zółtoskóry usiadł. Eddie zajał ˛ miejsce przy biurku w hotelowym pokoju, majac ˛ przed soba˛ kupk˛e białego proszku (ju˙z dawno spu´scił z woda˛ tamta˛ lipna˛ her˛e czy cokolwiek to było). W telewizji Braves dostawali ci˛egi od Metsów, co pokazywała WTBS przez wielki talerz anteny satelitarnej na dachu hotelu Aquinas. Eddie poczuł, z˙ e ogarnia go spokój, który zdaje si˛e napływa´c z gł˛ebi jego umysłu. . . Tylko z˙ e z tego, co czytał w medycznych czasopismach, dobrze wiedział, i˙z to uczucie wypływa z wiazki ˛ nerwów u podstawy kr˛egosłupa, na która˛ działa heroina, powodujac ˛ ich nienaturalne pogrubienie. 33

„Chcesz si˛e szybko wyleczy´c, Henry?” — zapytał kiedy´s. — „Złam sobie kr˛egosłup. Przestaniesz rusza´c nogami i fiutem, ale od razu odechce ci si˛e igły.” Henry nie uznał tego za dobry z˙ art. Prawd˛e mówiac, ˛ Eddie tak˙ze nie uwa˙zał, z˙ e to jest zabawne. Kiedy jedynym sposobem na szybkie pozbycie si˛e małpy, która˛ d´zwigasz na plecach, jest złamanie sobie krzy˙za powy˙zej tej wiazki ˛ nerwów, to masz do czynienia z naprawd˛e ci˛ez˙ ka˛ małpa.˛ Nie z kapucynka˛ ani s´liczna˛ mała˛ maskotka˛ kataryniarza, lecz z wielkim i zło´sliwym starym pawianem. Eddie zaczał ˛ pociaga´ ˛ c nosem. — W porzadku ˛ — rzekł w ko´ncu. — Ujdzie. Mo˙zesz opu´sci´c teren, s´mieciu. ˙ Zółtoskóry wstał. — Mam przyjaciół — oznajmił. — Mogliby tu przyj´sc´ i zrobi´c ci co´s. Błagałby´s, z˙ ebym pozwolił ci powiedzie´c, gdzie jest ten klucz. — Nie ja, mistrzu — odparł Eddie. — Nie ten adres. I u´smiechnał ˛ si˛e. Nie wiedział, jak wyglada ˛ ten u´smiech, ale widocznie nie był ˙ zbyt przyjemny, gdy˙z Zółtoskóry opu´scił teren, opu´scił go szybko i nie ogladał ˛ si˛e za siebie. Kiedy Eddie Dean si˛e upewnił, z˙ e tamten sobie poszedł, podzielił towar. Za˙zył działk˛e. Zasnał. ˛

***

I teraz spał. Rewolwerowiec, jakim´s cudem znajdujacy ˛ si˛e wewnatrz ˛ tego m˛ez˙ czyzny (imienia w dalszym ciagu ˛ nie znał, gdy˙z z˙ ółtoskóry łachudra, o którym wi˛ezie´n my´slał jako o z˙ ółtoskórym, nie znał go tak˙ze, wi˛ec go nie wymówił), obserwował to tak, jak kiedy´s jako dziecko ogladał ˛ przedstawienia teatralne, zanim s´wiat poszedł naprzód. . . a przynajmniej tak my´slał, poniewa˙z nigdy nie widział niczego oprócz przedstawie´n teatralnych. Gdyby kiedy´s ogladał ˛ jaki´s film, byłoby to pierwszym skojarzeniem, jakie przyszłoby mu do głowy. To, czego sam nie widział, mógł pobiera´c z umysłu wi˛ez´ nia, gdy˙z bez trudu odnajdywał skojarzenia. Dziwna sprawa z tym jego imieniem. Poznał imi˛e jego brata, ale nie samego wi˛ez´ nia. Oczywi´scie imiona nale˙zy utrzymywa´c w tajemnicy, gdy˙z maja˛ ogromna˛ moc. Poza tym od znajomo´sci jego imienia wa˙zniejsze były inne sprawy. Jedna˛ z nich była słabo´sc´ zwiazana ˛ z uzale˙znieniem. Druga˛ ukryta pod ta˛ słabo´scia˛ siła, jak dobra bro´n wchłoni˛eta przez ruchome piaski. 34

Ten m˛ez˙ czyzna troch˛e przypominał rewolwerowcowi Cuthberta. ´ acy Kto´s nadchodził. Spi ˛ wi˛ezie´n nie słyszał tego. Rewolwerowiec nie spał, usłyszał kroki i znów wysunał ˛ si˛e w przód.

***

´ „Swietnie” — pomy´slała Jane. „Mówi mi, jaki jest głodny, ja robi˛e mu kanapk˛e, poniewa˙z jest całkiem przystojny, a on zasypia.” „Nagle pasa˙zer — facet około dwudziestki, wysoki, w czystych, lekko wyblakłych d˙zinsach i kolorowej wełnianej koszuli — otwiera oczy i u´smiecha si˛e do niej.” — Dzi˛ekuje, sai — mówi, a przynajmniej tak to brzmi. Prawie archaicznie. . . albo cudzoziemsko. „Jest zaspany i bełkocze” — pomy´slała Jane. — Bardzo prosz˛e. U´smiechn˛eła si˛e swoim najlepszym u´smiechem stewardesy, pewna, z˙ e m˛ez˙ czyzna zaraz znów za´snie i kanapka b˛edzie le˙zała tu niezjedzona, kiedy przyjdzie pora na posiłek. No, có˙z, przecie˙z wła´snie tego nauczyli ci˛e oczekiwa´c, czy˙z nie? Wróciła do kuchni na dymka. Zapaliła zapałk˛e, zacz˛eła podnosi´c ja˛ do papierosa i znieruchomiała, zapominajac ˛ o niej, gdy˙z nie tylko tego ja˛ uczyli. „Pomys´lałam, z˙ e jest całkiem przystojny. Głównie z powodu oczu. Orzechowych oczu.” Kiedy jednak siedzacy ˛ na miejscu 3A m˛ez˙ czyzna przed chwila˛ otworzył oczy, nie były one orzechowe, ale niebieskie. Nie słodko bł˛ekitne i seksowne jak Paula Newmana, lecz koloru góry lodowej. I. . . — Au! Zapałka oparzyła jej palce. Zgasiła ja˛ machni˛eciem r˛eki. — Jane? — zapytała Paula. — Dobrze si˛e czujesz? ´ — Swietnie. Zamy´sliłam si˛e. Zapaliła druga˛ zapałk˛e i tym razem zrobiła wszystko jak nale˙zy. Zaciagn˛ ˛ eła si˛e i zaraz przyszło jej do głowy całkowicie racjonalne wytłumaczenie. Szkła kontaktowe. Oczywi´scie. Takie, które zmieniaja˛ kolor oczu. Poszedł do toalety. Siedział tam tak długo, z˙ e zacz˛eła si˛e obawia´c, i˙z dostał choroby lokomocyjnej — miał blada˛ twarz i wyglad ˛ człowieka, który z´ le si˛e czuje. Tymczasem on tylko zdjał ˛ szkła kontaktowe przed snem. Całkiem rozsadnie. ˛ „Mo˙zecie co´s wyczu´c” — przypomniała sobie głos z nie tak dawnej przeszłos´ci. „Mie´c jakie´s przeczucie. Mo˙zecie zobaczy´c co´s niepokojacego.” ˛ Kolorowe szkła kontaktowe.

35

Jane Doming osobi´scie znała ponad dwadzie´scia osób, które nosiły szkła kontaktowe. Wi˛ekszo´sc´ z nich pracowała w liniach lotniczych. Nikt nigdy nic nie mówił na ten temat, ale podejrzewała, z˙ e głównym powodem było to, z˙ e pasaz˙ erowie nie lubia,˛ gdy kto´s z personelu pokładowego nosi okulary — ten widok ich niepokoi. Z tych wszystkich osób tylko cztery u˙zywały kolorowych szkieł. Ju˙z zwyczajne szkła były drogie, a barwione kosztowały majatek. ˛ Spo´sród znajomych Jane tylko te cztery bardzo pró˙zne kobiety były skłonne wyda´c na to tyle pieni˛edzy. „I co z tego? Faceci te˙z potrafia˛ by´c pró˙zni. Czemu nie? Jest bardzo przystojny.” Nie. Wcale nie. Owszem, ładny chłopak, ale nic poza tym, a ta blada cera odbierała mu sporo uroku. Po co mu takie szkła kontaktowe? Pasa˙zerowie linii lotniczych cz˛esto boja˛ si˛e lata´c. W s´wiecie, w którym na porzadku ˛ dziennym jest porywanie samolotów i przemyt narkotyków, personel pokładowy cz˛esto boi si˛e pasa˙zerów. Głos, który zapoczatkował ˛ ten ła´ncuch my´sli, nale˙zał do instruktorki szkoły lotniczej, twardej baby, wygladaj ˛ acej ˛ tak, jakby przewoziła poczt˛e dla Wiley Post. „Nie ignorujcie waszych podejrze´n” — mówiła. „Je´sli nawet zapomnicie o wszystkim, czego nauczyły´scie si˛e o post˛epowaniu z potencjalnymi czy aktywnymi terrorystami, zapami˛etajcie jedno: „nie ignorujcie waszych podejrze´n”. W niektórych wypadkach załoga samolotu twierdzi po fakcie, z˙ e niczego nie przeczuwała, dopóki facet nie wyjał ˛ granatu i nie kazał skr˛eci´c na Kub˛e, bo inaczej wszyscy na pokładzie zamienia˛ si˛e w par˛e. Najcz˛es´ciej jednak dwie lub trzy osoby — przewa˙znie stewardesy, którymi wy, panie, b˛edziecie za miesiac ˛ — przyznaja,˛ z˙ e co´s wyczuwały. Miały jakie´s przeczucie. Wra˙zenie, z˙ e z tym facetem na miejscu dziewi˛ec´ dziesiatym ˛ pierwszym albo z dziewczyna˛ na pi˛ec´ A jest co´s nie tak. Wyczuwały co´s, ale nic nie zrobiły. Czy wylano je za to? Chryste, nie! Nie mo˙zna zwiaza´ ˛ c człowieka dlatego, z˙ e denerwuje ci˛e jak wyciska sobie pryszcze. Problem polega na tym, z˙ e te kobiety wyczuły co´s. . . lecz zaraz o tym zapomniały.” Twarda baba ostrzegawczo podniosła gruby palec. Jane Doming, wraz z kolez˙ ankami z kursu, uwa˙znie słuchała jej słów: „Je´sli poczujecie taki niepokój, nic nie róbcie. . . ale nie zapominajcie o nim. Bo zawsze jest niewielka szansa na to, z˙ e mo˙ze uda wam si˛e zapobiec czemu´s. . . na przykład nieplanowanemu dwunastodniowemu postojowi na lotnisku jakiego´s zasranego arabskiego kraiku.” „To tylko szkła kontaktowe, a jednak. . . ” „Dzi˛ekuj˛e, sai.” Bełkot zaspanego człowieka? Czy te˙z niewyra´zne słowa w jakim´s obcym j˛ezyku? Jane postanowiła, z˙ e b˛edzie go obserwowa´c. I nie zapomni. 36

***

„Teraz” — pomy´slał rewolwerowiec. „Teraz zobaczymy, no nie?” Przez drzwi na pla˙zy zdołał przej´sc´ ze swojego s´wiata do tego ciała. Musiał jednak sprawdzi´c, czy uda mu si˛e przenie´sc´ co´s z powrotem. Och, nie siebie. Był przekonany, z˙ e w ka˙zdej chwili mógłby tam wróci´c i ponownie wnikna´ ˛c do swego wyczerpanego, chorego ciała, a jak z innymi rzeczami? z przedmiotami?. Na przykład teraz le˙zało przed nim po˙zywienie, co´s, co umundurowana kobieta nazywała kanapa˛ z w˛edzona˛ ryba.˛ Rewolwerowiec nie wyczuwał zapachu w˛edzonki, ale potrafił rozpozna´c pajd˛e chleba, chocia˙z ten wygladał ˛ na bardzo słabo wypieczony. Jego ciało potrzebowało jedzenia i picia, ale jeszcze bardziej jakiego´s medykamentu. Bez lekarstwa umrze z ran zadanych przez homarokoszmara. Na tym s´wiecie mógł by´c na to lek: je´sli powozy lataja˛ tu w powietrzu, w dodatku znacznie wy˙zej ni˙z najsilniejsze orły, to wszystko jest mo˙zliwe. Mimo to najlepsze nawet lekarstwo w niczym mu nie pomo˙ze, je˙zeli nie da si˛e go przenie´sc´ przez drzwi. „Mógłby´s z˙ y´c w tym ciele, rewolwerowcze” — usłyszał słowa człowieka w czerni. „Zostawi´c krabom ten kawał ledwie zipiacego ˛ mi˛echa. To przecie˙z tylko skorupa.” Nie zrobi tego. Po pierwsze byłaby to nie tylko kradzie˙z, ale i morderstwo, gdy˙z nie potrafiłby długo pozosta´c pasa˙zerem i patrze´c oczami tego człowieka, jak podró˙zny spogladaj ˛ acy ˛ na mijane widoki z okien dyli˙zansu. Po drugie był Rolandem. Je´sli b˛edzie musiał umrze´c, to jako Roland. W razie potrzeby umrze, pełznac ˛ w kierunku Wie˙zy. Potem ponownie doszła do głosu praktyczna strona jego charakteru, egzystujaca ˛ obok drzemiacego ˛ w nim romantyka. Nie ma potrzeby my´sle´c o s´mierci, dopóki nie przeprowadzi tego eksperymentu. Podniósł pajd˛e chleba. Została przeci˛eta na dwie połowy. Wział ˛ je w dłonie. Otworzył oczy wi˛ez´ nia i spojrzał wokół. Nikt na niego nie patrzył (chocia˙z w kuchni Jane Doming my´slała o nim, i to bardzo intensywnie). Roland odwrócił si˛e do drzwi i przeszedł przez nie, trzymajac ˛ w dłoniach chleb.

***

Najpierw usłyszał szurgot poruszanych przez fale kamieni, potem kłótliwe wrzaski stada morskich ptaków, które poderwały si˛e z pobliskich głazów, gdy 37

próbował usia´ ˛sc´ („te tchórzliwe dranie skradały si˛e” — pomy´slał — „i wkrótce wydziobałyby mi oczy, oddychajacemu ˛ czy nie — to zwyczajne s˛epy, tylko z białym upierzeniem”). Potem zauwa˙zył, z˙ e jedna połowa kromki, ta z prawej r˛eki, upadła na twardy szary piach, poniewa˙z przechodzac ˛ przez drzwi, trzymał ja˛ cała˛ dłonia,˛ która teraz — albo „przedtem” — została zredukowana o czterdzie´sci procent. Niezgrabnie podniósł chleb kciukiem i serdecznym palcem, oczy´scił z piasku i ostro˙znie ugryzł. W nast˛epnej chwili łapczywie pochłonał ˛ kanapk˛e, nie zwa˙zajac ˛ na drobiny, które zgrzytały mu mi˛edzy z˛ebami. Potem zajał ˛ si˛e druga˛ połowa.˛ T˛e zjadł trzema k˛esami. Nie miał poj˛ecia, co to była za ryba, ale smakowała wy´smienicie. To mu wystarczało.

***

W samolocie nikt nie dostrzegł momentu znikni˛ecia kanapki z tu´nczykiem. Nikt nie widział, jak Eddie Dean zaciska dłonie na jej dwóch połówkach tak moc˙ no, z˙ e jego palce pozostawiaja˛ wgł˛ebienia w białym chlebie. Zaden z pasa˙zerów nie zauwa˙zył, jak kanapka powoli staje si˛e przezroczysta i znika, pozostawiajac ˛ tylko kilka okruszków. Mniej wi˛ecej dwadzie´scia sekund pó´zniej Jane Doming zgasiła papierosa i weszła do kabiny. Wyj˛eła ksia˙ ˛zk˛e ze swojego neseseru, lecz tak naprawd˛e to chciała jeszcze raz rzuci´c okiem na 3A. Wygladał ˛ na pogra˙ ˛zonego w gł˛ebokim s´nie. . . ale kanapka znikn˛eła. „Jezu” — pomy´slała Jane. „On jej nie zjadł, tylko połknał ˛ w cało´sci, a teraz znów s´pi? Chyba z˙ artujesz?” Dziwny niepokój, jaki budził w niej pasa˙zer 3A, Pan Raz-Orzechowo-Raz-Niebieskooki, nie ust˛epował. Z tym facetem co´s było nie w porzadku. ˛ Co´s.

Rozdział trzeci Kontakt i ladowanie ˛

Eddiego obudził komunikat pilota, który zapowiedział, mniej wi˛ecej za czterdzie´sci pi˛ec´ minut, ladowanie ˛ na lotnisku Kennedy’ego, gdzie widoczno´sc´ jest znakomita, wiatr wieje z zachodu z pr˛edko´scia˛ dziesi˛eciu mil na godzin˛e, a temperatura powietrza wynosi dwadzie´scia jeden stopni. Powiedział im, na wypadek gdyby nie zda˙ ˛zył zrobi´c tego pó´zniej, z˙ e chce podzi˛ekowa´c za to, z˙ e wybrali linie lotnicze Delta. Eddie rozejrzał si˛e i zobaczył, z˙ e ludzie sprawdzaja˛ deklaracje celne oraz dowody to˙zsamo´sci. Przylatujacej ˛ z Nassau osobie powinno wystarczy´c prawo jazdy i karta kredytowa, wystawiona przez jeden z krajowych banków, ale wi˛ekszo´sc´ pasa˙zerów miała przy sobie paszporty. Eddie poczuł, z˙ e wokół klatki piersiowej zaczyna mu si˛e zaciska´c stalowa obr˛ecz. Nie mógł uwierzy´c, z˙ e zdołał zasna´ ˛c, w dodatku tak gł˛ebokim snem. Wstał i poszedł do toalety. Woreczki z koka˛ pod pachami trzymały si˛e dobrze i mocno, pasujac ˛ do konturów jego ciała jak wtedy, w pokoju hotelowym, kiedy przymocował je mu cicho mówiacy ˛ Amerykanin, który przedstawił si˛e jako Wiliam Wilson. Po tej operacji m˛ez˙ czyzna o nazwisku rozsławionym przez Poego (Wilson tylko popatrzył na Eddiego nic niewyra˙zajacym ˛ wzrokiem, gdy ten rzucił jaka´ ˛s aluzj˛e na ten temat) wr˛eczył mu koszule. Zwyczajna˛ kolorowa,˛ wełniana˛ koszul˛e, troch˛e wyblakła,˛ z rodzaju tych, jakie mo˙ze nosi´c ka˙zdy student wracajacy ˛ samolotem z krótkich wakacji podczas przerwy mi˛edzysemestralnej. . . Tyle z˙ e ta była specjalnie uszyta, tak by zamaskowa´c wypukło´sci pod pachami. — Przed ladowaniem ˛ sprawdzi pan wszystko, z˙ eby mie´c pewno´sc´ — rzekł Wilson — ale na pewno b˛edzie dobrze. Eddie nie wiedział, czy b˛edzie dobrze, czy nie, ale miał jeszcze inny powód, by skorzysta´c z kibla, zanim zapali si˛e napis: ZAPIA˛C´ PASY. Mimo pokusy — a ostatnia noc nie była tylko pokusa,˛ lecz dotkliwym głodem — zdołał powstrzyma´c si˛e od wykorzystania tego, co z˙ ółtoskóry miał czelno´sc´ nazywa´c chi´nska˛ porcelana.˛ 39

Przej´scia przez odpraw˛e celna˛ po powrocie z Nassau nie mo˙zna było porównywa´c z kontrola˛ powracajacych ˛ z Haiti, Quincon czy Bogoty, ale i tych obserwowali. Wyszkoleni obserwatorzy. Powinien wykorzysta´c wszystkie mo˙zliwe atuty. Je´sli do tego czasu zdoła si˛e troch˛e uspokoi´c, cho´cby troszeczk˛e, mo˙ze to wystarczy, z˙ eby mu si˛e udało. Wciagn ˛ ał ˛ nosem proszek, spu´scił z woda˛ rulonik papieru, a potem umył r˛ece. „Oczywi´scie, z˙ e uda ci si˛e, nawet tego nie zauwa˙zysz” — pomy´slał. „Pewnie. Nie zauwa˙zy. Wcale nie b˛edzie si˛e przejmował.” Wracajac ˛ na swoje miejsce, ujrzał stewardes˛e, która przyniosła mu drinka. U´smiechn˛eła si˛e do niego. U´smiechnał ˛ si˛e równie˙z, usiadł, zapiał ˛ pas, wział ˛ magazyn linii lotniczej i zaczaj go kartkowa´c, patrzac ˛ na zdj˛ecia i słowa. Nie robiły na nim z˙ adnego wra˙zenia. Stalowa obr˛ecz wcia˙ ˛z s´ciskała mu pier´s, a kiedy pods´wietlił si˛e napis ZAPIAC´ PASY, poszerzyła si˛e i zacisn˛eła jeszcze mocniej. Heroina działała — czego dowodził fakt, z˙ e pociagał ˛ nosem — lecz na pewno jej nie czuł. Tu˙z przed ladowaniem ˛ znów doznał tego niepokojacego ˛ wra˙zenia, z˙ e urwał mu si˛e film. . . wprawdzie tylko na chwil˛e, a jednak poczuł to wyra´znie. Boeing skr˛ecił nad wodami Long Island Sound i zaczał ˛ podchodzi´c do lado˛ wania.

***

Jane Doming była w kuchni klasy biznesowej, pomagajac ˛ Peterowi i Annie sprzata´ ˛ c szklaneczki po poobiednim drinku, kiedy ten facet wygladaj ˛ acy ˛ na chłopaka z college’u poszedł do toalety pierwszej klasy. Wracał na swoje miejsce, gdy odsun˛eła zasłon˛e mi˛edzy przedziałami i bezwiednie przyspieszyła kroku, posyłajac ˛ mu zara´zliwy u´smiech, którym zwróciła jego uwag˛e i zmusiła go do u´smiechu. Znów miał orzechowe oczy. „W porzadku, ˛ w porzadku. ˛ Poszedł do toalety i zdjał ˛ je przed drzemka,˛ teraz był tam ponownie i nało˙zył je z powrotem. Rany boskie, Jane! Ale z ciebie g˛es´!” „A jednak nie. Nie wiedziała, jak to wytłumaczy´c, lecz na pewno nie tym, z˙ e straszna z niej g˛es´.” Jest zbyt blady.”„ „I co z tego? Tysiace ˛ ludzi ma zbyt blada˛ cer˛e. . . włacznie ˛ z twoja˛ matka,˛ od kiedy nawalił jej p˛echerzyk z˙ ółciowy.” „Miał bardzo ładne niebieskie oczy — mo˙ze nie tak ładne jak te orzechowe soczewki kontaktowe — ale z pewno´scia˛ zwracajace ˛ uwag˛e. Po co wi˛ec wykosz40

tował si˛e na kolorowe szkła?” „Poniewa˙z lubi taki kolor. Czy to nie wystarczy?” Nie. Na chwil˛e przed tym zanim zapalił si˛e napis ZAPIA˛C´ PASY . Przed ostatnia˛ kontrola˛ pasa˙zerów, zrobiła co´s, czego nigdy przedtem nie robiła. Pami˛etała wskazówki tamtej twardej instruktorki. Napełniła termos gorac ˛ a˛ kawa˛ i zakr˛eciła go czerwona˛ plastikowa˛ zakr˛etka,˛ nie zatykajac ˛ go uprzednio korkiem. Nakr˛etk˛e przekr˛eciła leciutko, dopóki nie wyczuła, z˙ e gwint chwycił. Susy Douglas przekazała polecenia przed ladowaniem, ˛ ka˙zac ˛ opornym zgasi´c papierosy i schowa´c do szafek to, co z nich wyj˛eli. Powiedziała, z˙ e przedstawiciel linii lotniczych Delta b˛edzie czekał przy wyj´sciu, i przypomniała o sprawdzeniu deklaracji celnych i dowodów to˙zsamo´sci oraz konieczno´sci zwrócenia wszystkich szklanek, kieliszków i słuchawek. „Dziwi˛e si˛e, z˙ e jeszcze nie ka˙za˛ nam sprawdza´c, czy sa˛ trze´zwi” — pomy´slała. „Czuła, jak stalowa obr˛ecz zaciska si˛e jej wokół piersi, pozbawiajac ˛ tchu.” — Zamie´nmy si˛e stronami — powiedziała do Susy, gdy ta odwiesiła mikrofon. Susy spojrzała na termos, a potem na min˛e Jane. ´ si˛e czujesz? Jeste´s biała jak kreda. — Jane? Zle — Nie jestem chora. Siad´ ˛ z po mojej stronie. Wyja´sni˛e ci to pó´zniej. — Jane zerkn˛eła na składane siedzenia obok wyj´scia po lewej. — Chc˛e siedzie´c na ko´zle. — Jane. . . — Siadaj na moim miejscu. ˙ — Dobrze — odparła Susy. — W porzadku, ˛ Jane. Zaden problem. Jane Doming usiadła na składanym siedzeniu tu˙z przy przej´sciu. W r˛ekach trzymała termos i nie zapi˛eła pasów. Powinna mie´c pełna˛ swobod˛e ruchów, gdyby musiała posłu˙zy´c si˛e termosem. „Susy my´sli, z˙ e mi odbiło.” Jane miała nadziej˛e, z˙ e tak jest. „Je´sli kapitan McDonald wykona twarde ladowanie, ˛ to b˛ed˛e miała p˛echerze na r˛ekach.” „Trudno, zaryzykuj˛e.” Samolot obni˙zał pułap. M˛ez˙ czyzna na miejscu 3 A, ten o dwubarwnych oczach i bladej twarzy, nagle si˛e pochylił i wyjał ˛ spod siedzenia torb˛e podró˙zna.˛ „Teraz” — pomy´slała Jane. „Teraz wyjmie granat, pistolet automatyczny czy co tam ma.” W chwili gdy to zobaczy, natychmiast zdejmie czerwona˛ zakr˛etk˛e termosu, który trzymała w lekko dr˙zacych ˛ dłoniach, a wtedy jeden bardzo zaskoczony przyjaciel Allaha b˛edzie tarzał si˛e w przej´sciu na podłodze boeinga, z poparzona˛ twarza.˛ Facet rozpiał ˛ torb˛e. 41

Jane si˛e przygotowała.

***

Rewolwerowiec doszedł do wniosku, z˙ e ten człowiek, wi˛ezie´n lub nie, zapewne lepiej zna tajniki sztuki przetrwania ni˙z jakikolwiek inny pasa˙zer podniebnego powozu. Inni byli przewa˙znie otyli, a nawet ci, którzy sprawiali wra˙zenie sprawnych, wygladali ˛ na otwartych i bezbronnych, mieli twarze rozpieszczonych i rozpuszczonych dzieci, twarze ludzi gotowych w ko´ncu podja´ ˛c walk˛e, ale długo j˛eczacych ˛ przed jej rozpocz˛eciem. Mo˙zna by wypru´c im flaki, a na ich twarzach nie pojawiłby si˛e gniew czy ból, lecz głupawe zdziwienie. Wi˛ezie´n był lepszy. . . ale nie do´sc´ dobry. Wcale nie. „Ta umundurowana kobieta. Zauwa˙zyła co´s. Nie wiem co, ale domy´sliła si˛e, z˙ e co´s jest nie tak. Patrzy na niego zupełnie inaczej ni˙z na pozostałych.” Wi˛ezie´n usiadł. Przejrzał oprawiona˛ w mi˛ekkie okładki ksia˙ ˛zk˛e, która˛ w mys´lach nazywał „Magda-Seen”, chocia˙z Roland nie miał zielonego poj˛ecia, kim była ta Magda i jej Seen. Rewolwerowiec nie zamierzał oglada´ ˛ c tej ksia˙ ˛zki, chocia˙z ch˛etnie by to zrobił. Musiał obserwowa´c kobiet˛e w uniformie. Z trudem powstrzymywał ch˛ec´ wysuni˛ecia si˛e do przodu i zapanowania nad sytuacja.˛ Jako´s mu si˛e to udawało. . . przynajmniej na razie. Wi˛ezie´n poszedł gdzie´s i zdobył towar. Nie to, co za˙zywaj w wygódce, ani nie to, co wyleczyłoby zaka˙zenie rewolwerowca, ale proszek, za który ludzie płacili ci˛ez˙ kie pieniadze, ˛ gdy˙z jego posiadanie było sprzeczne z prawem. Miał odda´c ten proszek bratu, który z kolei przeka˙ze go człowiekowi o nazwisku Balazar. Dobija˛ interesu, kiedy Balazar za ten proszek da im inny, ten który za˙zywaja.˛ Oczywis´cie, je´sli tylko wi˛ezie´n zdoła prawidłowo odprawi´c nieznany rewolwerowcowi rytuał (a na takim dziwnym s´wiecie niewatpliwie ˛ musiało istnie´c wiele dziwnych rytuałów) zwany przej´sciem przez kontrol˛e celna.˛ „Tylko z˙ e ta kobieta obserwuje go.” Czy mogła mu uniemo˙zliwi´c przej´scie przez kontrol˛e celna? ˛ Roland sadził, ˛ z˙ e prawdopodobnie tak, a wtedy? Wi˛ezienie, a je´sli wi˛ezie´n znajdzie si˛e w celi, to Roland nie zdoła zdoby´c lekarstwa potrzebnego zaka˙zonemu, umierajacemu ˛ ciału. „On musi przej´sc´ przez kontrol˛e celna” ˛ — pomy´slał Roland. „Musi. I musi pój´sc´ z bratem do tego Balazara. To nie jest zgodne z planem i nie spodoba si˛e jego bratu, ale musi.” Człowiek handlujacy ˛ takimi proszkami na pewno zna kogo´s, kto leczy, mo˙ze nawet sam to potrafi. Taki człowiek mógłby wysłucha´c opisu choroby, a wtedy. . . 42

„On musi przej´sc´ przez kontrol˛e celna.” ˛ Rozwiazanie ˛ było tak jasne i proste i znajdowało si˛e tak blisko, z˙ e o mało go nie przeoczył. Oczywi´scie, to ten proszek, który wi˛ezie´n zamierzał przemyci´c, tak bardzo utrudniał przej´scie przez kontrol˛e celna.˛ Mo˙ze to jaki´s rodzaj Wyroczni, której rady zasi˛egaja˛ w wypadku podejrzanie wygladaj ˛ acych ˛ ludzi. W przeciwnym razie, rozmy´slał Roland, ceremonia przej´scia byłaby dziecinnie łatwa, tak jak przekraczanie granic w jego własnym s´wiecie. Wystarczy zło˙zy´c hołd władcy danego królestwa — cho´cby symboliczny — i pozwola˛ ci przej´sc´ . On mógł przenosi´c przedmioty ze s´wiata wi˛ez´ nia do swojego, dowodziła tego historia z pajda˛ chleba. Zabierze woreczki z proszkiem, tak jak wział ˛ kromk˛e. Wi˛ezie´n przejdzie przez kontrol˛e celna,˛ a wtedy Roland przyniesie te woreczki z powrotem. „Dasz rad˛e?” Hm, to pytanie dostatecznie zaprzatało ˛ jego uwag˛e, z˙ eby nie mógł jej skupi´c na tafli wody w dole. . . Przelecieli nad czym´s, co wygladało ˛ jak ogromny ocean, a teraz skr˛ecili z powrotem w kierunku linii brzegowej. Gdy to zrobili, woda powoli zacz˛eła si˛e przybli˙za´c. Powietrzny powóz opadał (Eddie zaledwie na to zerknał, ˛ lecz rewolwerowiec patrzył urzeczony jak dziecko na widok pierwszego s´niegu). Wiedział, z˙ e mo˙ze zabiera´c przedmioty z tego s´wiata. Tylko czy potrafi przynosi´c je z powrotem? Tego jeszcze nie wiedział. B˛edzie musiał to sprawdzi´c. Rewolwerowiec si˛egnał ˛ do kieszeni wi˛ez´ nia i zacisnał ˛ jego palce na monecie. Roland ponownie przeszedł przez drzwi.

***

Ptaki odleciały, kiedy usiadł. Tym razem nie odwa˙zyły si˛e podej´sc´ tak blisko. Był obolały, oszołomiony, miał goraczk˛ ˛ e. . . a jednak to zadziwiajace, ˛ jak bardzo pokrzepiła go ta mała przekaska. ˛ Spojrzał na monet˛e, która˛ zabrał ze soba.˛ Wygladała ˛ jak srebro, lecz czerwonawy połysk na brzegu s´wiadczył o tym, z˙ e w rzeczywisto´sci wybito ja˛ z jakiego´s pospolitszego metalu, z jednej strony był profil m˛ez˙ czyzny, którego rysy sugerowały szlachetno´sc´ , odwag˛e i upór. Włosy, kr˛econe u nasady karku i s´ciagni˛ ˛ ete w kucyk, s´wiadczyły o odrobinie pró˙zno´sci. Roland odwrócił monet˛e i zobaczył co´s tak zdumiewajacego, ˛ z˙ e wydał chrapliwy okrzyk zdziwienia. Na rewersie widniał orzeł, taki jaki zdobił jego własne sztandary w tych dawnych czasach, kiedy jeszcze istniały królestwa i proporce b˛edace ˛ ich symbolami. „Czas ucieka. Wracaj. Szybko.” Mimo to zwlekał jeszcze chwilk˛e, rozmy´slajac. ˛ Teraz trudniej mu było my43

s´le´c. Umysł wi˛ez´ nia te˙z nie był trze´zwy, ale — przynajmniej chwilowo — znacznie sprawniejszy. Próba przeniesienia monety w obie strony to zaledwie połowa eksperymentu, prawda? Roland wyjał ˛ z pasa jeden nabój i zacisnał ˛ go w dłoni razem z moneta.˛ Potem ponownie przeszedł przez drzwi.

***

Moneta wi˛ez´ nia wcia˙ ˛z tam była, mocno zaci´sni˛eta we wsuni˛etej w kiesze´n dłoni. Nie musiał przesuwa´c si˛e w przód, z˙ eby sprawdzi´c nabój. Wiedział ju˙z, z˙ e ten nie przetrwał podró˙zy. Mimo to na moment wysunał ˛ si˛e, poniewa˙z musiał si˛e dowiedzie´c jeszcze czego´s. Musiał co´s zobaczy´c. Odwrócił si˛e tak, jakby poprawiał t˛e mała˛ papierowa˛ rzecz na oparciu fotela (na wszystkich bogów, na tym s´wiecie papier był wsz˛edzie), i spojrzał przez drzwi. Ujrzał swoje ciało, le˙zace ˛ jak przedtem, teraz ze s´wie˙zym krwawiacym ˛ skaleczeniem na policzku — pewnie w wyniku uderzenia o kamie´n przy ostatnim przej´sciu. Nabój, który wcze´sniej trzymał w dłoni razem z moneta,˛ le˙zał tu˙z przed drzwiami, na piasku. Rezultat jednak był zadowalajacy. ˛ Wi˛ezie´n zdoła przej´sc´ przez kontrol˛e celna.˛ Stra˙ze moga˛ przeszuka´c go od stóp do głów, z przodu i z tyłu, a potem jeszcze raz. Niczego nie znajda.˛ Rewolwerowiec cofnał ˛ si˛e w głab ˛ umysłu, zadowolony, na razie nie zdajac ˛ sobie sprawy z tego, z˙ e jeszcze nie ogarnia cało´sci problemu.

***

Boeing przeleciał nisko i gładko nad słonymi bagniskami Long Island, pozostawiajac ˛ za soba˛ brudne smugi spalonego paliwa. Podwozie wysun˛eło si˛e z warkotem i stukiem.

44

***

Pasa˙zer na miejscu 3A, m˛ez˙ czyzna o dwukolorowych oczach, wyprostował si˛e i Jane zobaczyła w jego r˛ekach — naprawd˛e zobaczyła — t˛eponose uzi, zanim u´swiadomiła sobie, z˙ e w rzeczywisto´sci jest to formularz deklaracji celnej oraz zamykana na ekler saszetka, w której m˛ez˙ czy´zni czasem przechowuja˛ paszporty. Samolot wyladował ˛ mi˛ekko, jak w puchu. Z przeciagłym, ˛ gł˛ebokim westchnieniem mocno dokr˛eciła czerwona˛ zakr˛etk˛e termosu. — Nazwij mnie idiotka˛ — powiedziała cicho do Susy, poniewczasie zapinajac ˛ pas. Powiedziała jej, czego mo˙zna oczekiwa´c przy podej´sciu do ladowania, ˛ z˙ eby Susy była przygotowana. — Masz prawo. — Nie — powiedziała Susy. — Zrobiła´s to, co powinna´s. — Przesadziłam. Stawiam ci obiad. — Akurat. I nie patrz na niego. Patrz na mnie. U´smiechnij si˛e, Jane. U´smiechn˛eła si˛e. Kiwn˛eła głowa.˛ Zastanawiała si˛e, co te˙z, na Boga, dzieje si˛e teraz. — Ty patrzyła´s na jego r˛ece — stwierdziła Susy, s´miejac ˛ si˛e? Jane zawtórowała jej. — Ja patrzyłam, co działo si˛e z jego koszula,˛ kiedy schylił si˛e po torb˛e. Ma pod nia˛ tyle towaru, z˙ e napełniłby koszyk u Woolwortha. Tylko nie wydaje mi si˛e, z˙ eby´s mogła kupi´c taki towar u Woolwortha. Jane odchyliła głow˛e do tyłu i znów parskn˛eła s´miechem, czujac ˛ si˛e jak marionetka. — Co z tym zrobimy? Susy miała o pi˛ec´ lat dłu˙zszy sta˙z od niej, wi˛ec Jane, której zaledwie przed minuta˛ wydawało si˛e, z˙ e jako´s panuje nad sytuacja,˛ teraz była bardzo zadowolona z tego, z˙ e mo˙ze zasi˛egna´ ˛c jej rady. — Nic. Powiemy kapitanowi podczas kołowania. Kapitan zawiadomi celników. Twój przyjaciel stanie w kolejce jak wszyscy, tyle z˙ e paru celników wyprowadzi go z niej i zaprosi do pokoiku obok. Sadz˛ ˛ e, z˙ e dla niego b˛edzie to pierwszy z wielu małych pokoików. — Jezu. Jane u´smiechała si˛e, ale czuła dreszcze, na przemian gorace ˛ i zimne. Kiedy silniki przeszły na wsteczny ciag, ˛ nacisn˛eła guzik zwalniajacy ˛ pas, oddała termos Susy, a potem wstała i zastukała do drzwi kokpitu. To nie terrorysta, a szmugler narkotyków. Dzi˛eki ci, Bo˙ze, za twe drobne łaski. Mimo wszystko zrobiło si˛e jej go z˙ al. Naprawd˛e był przystojny. Mo˙ze nie bardzo, ale troch˛e.

45

***

„On nic nie spostrzegł” — pomy´slał rewolwerowiec, z gniewem i rosnac ˛ a˛ rozpacza.˛ „O bogowie!” Eddie pochylił si˛e po papiery potrzebne do rytuału, a kiedy si˛e wyprostował, umundurowana kobieta gapiła si˛e na niego wytrzeszczonymi oczami. Twarz miała tak biała˛ jak te papierowe rzeczy na oparciach foteli. Srebrna rura z czerwonym ko´ncem, która˛ w pierwszej chwili wział ˛ za rodzaj pojemnika, najwidoczniej była jaka´ ˛s bronia.˛ Teraz przyciskała ja˛ do piersi. Roland pomy´slał, z˙ e zaraz ci´snie tym przedmiotem albo odkr˛eci czerwona˛ nakr˛etk˛e i zastrzeli go. Nagle odpr˛ez˙ yła si˛e i zapi˛eła pas, chocia˙z głuchy stuk oznajmił zarówno rewolwerowcowi, jak i wi˛ez´ niowi, z˙ e powietrzny powóz ju˙z ko´nczy podró˙z. Odwróciła si˛e i powiedziała co´s do drugiej umundurowanej, która siedziała obok. Tamta si˛e roze´smiała i pokiwała głowa,˛ ale rewolwerowiec pomy´slał, z˙ e je´sli to był szczery s´miech, to przypomina rzeczna˛ z˙ ab˛e. Zastanawiał si˛e, jak ten człowiek, którego umysł stał si˛e tymczasowym domem jego , mo˙ze by´c taki głupi. Oczywi´scie cz˛es´ciowo spowodował to ten proszek, którym si˛e faszerował. . . jedna z tutejszych wersji diabelskiego ziela. Cz˛es´ciowo, ale nie tylko. Nie był taki mi˛ekki i mało spostrzegawczy jak inni, lecz nie zawsze. „Sa˛ wła´snie tacy, poniewa˙z z˙ yja˛ w s´wietle — pomy´slał nagle rewolwerowiec. ˙ a˛ „W tym blasku cywilizacji, który nauczono ci˛e podziwia´c ponad wszystko. Zyj w s´wiecie, który nie poszedł naprzód.” Je´sli takimi stawali si˛e ludzie na tym s´wiecie, to Roland nie był pewien, czy nie woli mroku. „Tak było, zanim s´wiat poszedł naprzód” — twierdzili ludzie w jego s´wiecie i zawsze mówiono to z gł˛ebokim smutkiem. . . Mo˙ze jednak ten smutek był tylko odruchowy i bezmy´slny. „Ona sadziła, ˛ z˙ e ja/on chce wyciagn ˛ a´ ˛c bro´n, kiedy ja/on schylił si˛e po papiery. Kiedy je wyjał/wyj ˛ ałem, ˛ uspokoiła si˛e i zrobiła to samo, co zrobili wszyscy inni, nim powietrzny powóz opadł na ziemi˛e. Teraz s´mieje si˛e i rozmawia z przyjaciółka,˛ lecz ich twarze — a szczególnie jej twarz, tej kobiety z metalowa˛ rura˛ — ma dziwny wyraz. Rzeczywi´scie rozmawiaja,˛ ale tylko udaja˛ rozbawienie. . . a to dlatego, z˙ e mówia˛ o mnie/nim.” Powóz jechał teraz po czym´s, co wygladało ˛ na długa˛ betonowa˛ drog˛e, jedna˛ z wielu. Rewolwerowiec wcia˙ ˛z obserwował kobiety, ale katem ˛ oka widział inne powietrzne powozy poruszajace ˛ si˛e tu i tam po drogach. Niektóre stały nieruchomo, inne mkn˛eły z niesamowita˛ szybko´scia,˛ wcale nie jak powozy, lecz jak pociski wystrzelone z armat lub dział, szykujac ˛ si˛e do skoku w powietrze. Pomimo rozpaczliwej sytuacji, w jakiej si˛e znalazł, bardzo chciał wysuna´ ˛c si˛e do przodu

46

i obróci´c głow˛e, aby przyjrze´c si˛e tym pojazdom, gdy skacza˛ w niebo. Były dziełem ludzkich rak, ˛ lecz równie ba´sniowym jak mityczny Wielki Pierzasty, który podobno z˙ ył kiedy´s w odległym i równie mitycznym królestwie Garlan — mo˙ze nawet bardziej ba´sniowe, gdy˙z one zostały zbudowane przez człowieka. Kobieta, która przyniosła mu kromk˛e, odpi˛eła pas (niecała˛ minut˛e po tym, jak go zapi˛eła) i podeszła do niewielkich drzwi. „To tam siedzi wo´znica” — pomy´slał rewolwerowiec, lecz gdy otworzyła drzwiczki i przechodziła przez nie, zobaczył, z˙ e podniebnym pojazdem kierowało a˙z trzech wo´zniców, i nawet to szybkie spojrzenie ukazało mu chyba z milion tarcz, d´zwigni oraz s´wiatełek. . . i pozwoliło zrozumie´c powód. Wi˛ezie´n patrzył na to wszystko, ale niczego nie widział. Cort najpierw prychnałby ˛ szyderczo, a potem rozkwasił go na najbli˙zszej s´cianie. Wi˛ezie´n był całkowicie zaabsorbowany wyciaganiem ˛ torby spod fotela, wyjmowaniem kurtki z pojemnika nad głowa.˛ . . i zbli˙zajacym ˛ si˛e rytuałem. Niczego nie dostrzegał, rewolwerowiec za´s widział wszystko. „Ta kobieta uznała go za złodzieja lub szale´nca. On — a mo˙ze ja, tak, to całkiem mo˙zliwe — zrobił co´s, co kazało jej tak my´sle´c. Potem zmieniła zdanie, ale ta starsza kobieta utwierdziła ja˛ w podejrzeniach. . . Tylko z˙ e teraz chyba ju˙z wiedza,˛ o co naprawd˛e chodzi. Odgadły, z˙ e on zamierza sprofanowa´c rytuał.” Nagle, jak w blasku błyskawicy, ujrzał reszt˛e problemu. Po pierwsze, nie była to tylko kwestia przeniesienia worków do jego s´wiata, tak jak zrobił to z moneta.˛ Pienia˙ ˛zek nie był przyklejony do skóry wi˛ez´ nia ta´sma˛ izolacyjna,˛ jaka˛ wi˛ezie´n owinał ˛ górna˛ połow˛e swojej klatki piersiowej, z˙ eby mocno przycisna´ ˛c woreczki do ciała. Ta ta´sma izolacyjna stanowiła tylko cz˛es´c´ problemu. Wi˛ezie´n nie zauwa˙zył chwilowego znikni˛ecia jednej z wielu monet, ale gdy stwierdzi, z˙ e nie ma rzeczy, dla której zaryzykował swoje z˙ ycie, na pewno zareaguje bardzo gwałtownie. . . i co wtedy? Było wi˛ecej ni˙z prawdopodobne, z˙ e wi˛ezie´n zacznie si˛e zachowywa´c tak irracjonalnie, i˙z zamkna˛ go w wi˛ezieniu równie szybko, jak gdyby przyłapano go na profanacji. Ju˙z sama strata byłaby dotkliwym ciosem, ale gdyby woreczki po prostu znikn˛eły spod jego pach zapewne doszedłby do wniosku, z˙ e naprawd˛e oszalał. Powietrzny powóz, sunacy ˛ teraz po ziemi tak wolno jak zaprz˛ez˙ ony w muły, skr˛ecił w prawo. Rewolwerowiec zrozumiał, z˙ e nie ma ju˙z czasu na dalsze rozmy´slania. Musiał zrobi´c co´s wi˛ecej, ni˙z wysuna´ ˛c si˛e w przód. Musiał nawiaza´ ˛ c kontakt z wi˛ez´ niem. Natychmiast.

47

***

Eddie wepchnał ˛ deklaracj˛e i paszport do kieszeni na piersi. Stalowa obr˛ecz teraz powoli si˛e obracała, uciskajac ˛ coraz silniej i silniej, a˙z nerwy iskrzyły mu i skwierczały. Nagle usłyszał głos w swojej głowie. To nie była my´sl, lecz „głos”. „Posłuchaj mnie, kolego. Posłuchaj uwa˙znie, a je´sli chcesz by´c bezpieczny, to nie pozwól, by twój wyraz twarzy obudził jeszcze wi˛eksze podejrzenia tych umundurowanych kobiet. Bóg wie, z˙ e ju˙z i tak nabrały podejrze´n.” W pierwszej chwili Eddie pomy´slał, z˙ e wcia˙ ˛z ma na uszach słuchawki i odbiera jaka´ ˛s dziwna˛ rozmow˛e z kokpitu. Stewardesa jednak zabrała słuchawki ju˙z pi˛ec´ minut temu. Potem pomy´slał, z˙ e jacy´s ludzie stoja˛ obok niego i rozmakaja.˛ Ju˙z chciał gwałtownie odwróci´c głow˛e w lewo, ale byłoby to absurdalne. Czy mu si˛e podobało, czy nie, musiał spojrze´c prawdzie w oczy. Ten głos rozlegał si˛e w jego głowie. Mo˙ze plomby w z˛ebach odbierały jakiego´s rodzaju transmisj˛e — na falach długich, krótkich czy ultrakrótkich. Słyszał o takich wy. . . „Siad´ ˛ z prosto, n˛edzny robaku! I tak ju˙z ci˛e podejrzewaja,˛ wi˛ec staraj si˛e nie wyglada´ ˛ c na szale´nca!” Eddie usiadł prosto tak gwałtownie, jakby go spoliczkowano. Ten głos nie nale˙zał do Henry’ego, ale on podobnym tonem mówił do Eddiego, kiedy byli dwoma dorastajacymi ˛ dzieciakami, Henry osiem lat starszy od niego; ich siostra stanowiła ju˙z tylko nikłe wspomnienie. Seline przejechał samochód, gdy Eddie miał dwa lata, a Henry dziesi˛ec´ . Takim szorstkim tonem przemawiał Henry, widzac, ˛ z˙ e Eddie robi co´s, w wyniku czego mo˙ze przedwcze´snie wyladowa´ ˛ c w sosnowej skrzyni. . . tak jak Selina. „Co si˛e tu dzieje, do kurwy n˛edzy?” „To nie sa˛ urojenia” — usłyszał głos. Nie, to nie był głos Henry’ego. Starszy, bardziej suchy. . . silniejszy, a jednak taki podobny do jego głosu. . . i nie sposób mu nie wierzy´c. „Po pierwsze — nie zwariowałe´s. Ja naprawd˛e jestem inna˛ osoba.” ˛ „Czy to telepatia?” Eddie niejasno zdawał sobie spraw˛e z tego, z˙ e jego twarz jest zupełnie pozbawiona wyrazu. Pomy´slał, z˙ e w tych okoliczno´sciach powinno go to kwalifikowa´c do Oscara w kategorii najlepszego aktora roku. Spojrzał przez okno i zobaczył, z˙ e samolot zbli˙za si˛e do tej cz˛es´ci mi˛edzynarodowego terminalu lotniska Kennedy’ego, która jest przeznaczona dla linii lotniczych Delta. „Nie znam tego słowa. Lecz wiem, z˙ e te umundurowane kobiety wiedza,˛ z˙ e przewozisz. . . ” Głos zamilkł. Eddie doznał niewypowiedzianie dziwnego wra˙zenia, z˙ e wid-

48

mowe palce gmeraja˛ w jego mózgu, jakby był z˙ ywa˛ szuflada˛ z fiszkami. „. . . heroin˛e lub kokain˛e. Nie wiem co, chocia˙z. . . chocia˙z to musi by´c kokaina, gdy˙z przewozisz to, czego nie za˙zywasz, z˙ eby kupi´c to, czego potrzebujesz.” — Jakie umundurowane kobiety? — wymamrotał Eddie. Zupełnie nie zdawał sobie sprawy z tego, z˙ e powiedział to gło´sno. — Co, do diabła, wygadujesz o. . . Znów miał wra˙zenie, z˙ e został spoliczkowany. . . wra˙zenie tak realne, z˙ e zadzwoniło mu w uszach. „Zamknij dziób, ty przekl˛ety durniu!” „Dobrze, dobrze! Chryste!” Ponownie poczuł te gmerajace ˛ palce. „Mundurowe stewardesy” — rzekł obcy głos. „Rozumiesz mnie? Nie mam czasu na analizowanie ka˙zdej twojej my´sli, wi˛ez´ niu!” — Jak mnie. . . — zaczał ˛ Eddie i zamknał ˛ usta. „Jak mnie nazwałe´s?” „Niewa˙zne. Tylko słuchaj. Mamy bardzo, bardzo mało czasu. Oni wiedza.˛ Te mundurowe stewardesy wiedza,˛ z˙ e masz ta˛ kokain˛e.” „Jakim cudem? To s´mieszne!” „Nie wiem, jak si˛e tego dowiedziały, lecz to nie ma znaczenia. Jedna z nich powiedziała wo´znicom. Oni zawiadomia˛ kapłanów, którzy odprawiaja˛ ceremoni˛e przej´scia przez kontrol˛e celna.˛ . . ” To co´s w jego głowie przemawiało zawiłym j˛ezykiem, u˙zywajac ˛ okre´sle´n tak dziwacznych, z˙ e prawie zabawnych. . . przekazywało jednak bardzo wa˙zna˛ wiadomo´sc´ . Chocia˙z Eddie zachował kamienny wyraz twarzy, mocno zacisnał ˛ z˛eby i z cichym sykiem wciagn ˛ ał ˛ przez nie powietrze. Dowiedział si˛e, z˙ e gra sko´nczona. Jeszcze nie zda˙ ˛zył wysia´ ˛sc´ z samolotu, a ju˙z było po wszystkim. Nie, to niemo˙zliwe. To nie mo˙ze by´c prawda.˛ Po prostu jego umysł popada w paranoj˛e przed ladowaniem, ˛ nic poza tym. Zignoruje to. Zignoruje to i ten głos ucichnie. . . „Nie zignorujesz tego, bo pójdziesz do wi˛ezienia, a ja umr˛e!” „Kim jeste´s, na Boga?” — zapytał niech˛etnie Eddie, ze strachem, i usłyszał, jak kto´s lub co´s oddycha z ulga.˛

***

„Uwierzył” — pomy´slał rewolwerowiec. „Dzi˛eki wszystkim tym, którzy byli i b˛eda,˛ uwierzył!”

49

***

´ PASY zgasł. Schody podSamolot zatrzymał si˛e. Pod´swietlany napis ZAPIA˛C toczyły si˛e i z cichym stukiem uderzyły o przednie drzwi z prawej strony kadłuba. Dotarli do celu.

***

„Jest takie miejsce, gdzie mógłby´s schowa´c to na czas przej´scia przez kontrol˛e celna” ˛ — rozległ si˛e głos. „Bezpieczne miejsce. Potem, kiedy b˛edziesz daleko, mo˙zesz znów to wzia´ ˛c i zanie´sc´ do tego Balazara.” Ludzie zacz˛eli wstawa´c, wyjmowa´c baga˙ze ze schowków nad fotelami i składa´c płaszcze, które — według komunikatu z kokpitu — były zbyt ciepłymi okryciami, z˙ eby je tu nosi´c. „We´z swoja˛ torba.˛ We´z kurtk˛e. Potem znów id´z do wygódki.” „Wy. . . ” Och. Toaleta. Na dziobie. „Je´sli sadz ˛ a,˛ z˙ e mam towar, to pomy´sla,˛ z˙ e próbuj˛e si˛e go pozby´c.” Eddie wiedział, z˙ e to bez znaczenia. Nie wywa˙za˛ drzwi, bo to mogłoby wystraszy´c pasa˙zerów, a ponadto wiedza,˛ z˙ e nie da si˛e wpu´sci´c dwóch funtów kokainy do lotniczej toalety i nie zostawi´c z˙ adnego s´ladu. Chyba z˙ e naprawd˛e jest jakie´s bezpieczne miejsce. „Tylko jakie?” „Niewa˙zne, niech ci˛e szlag! Id´z!” Wykonał polecenie, poniewa˙z w ko´ncu w pełni zdał sobie spraw˛e z sytuacji. Nie widział tego, co Roland, majacy ˛ za soba˛ lata morderczego treningu, ale ujrzał twarze stewardes — ich prawdziwe twarze, ukryte za u´smiechami i krzatanin ˛ a˛ przy workach i kartonach upchanych w składziku na dziobie. Zauwa˙zył, w jaki sposób raz po raz zerkały na niego i szybko umykały wzrokiem. Wział ˛ swoja˛ torb˛e. Wział ˛ kurtk˛e. Otwarto drzwi wyj´sciowe i ludzie zacz˛eli przesuwa´c si˛e przej´sciem. W otwartych drzwiach kokpitu stał kapitan, te˙z u´smiechni˛ety. . . ale i on przygladał ˛ si˛e pasa˙zerom pierwszej klasy, którzy jeszcze zbierali swoje rzeczy. Zauwa˙zył Eddiego — nie, raczej namierzył go — i zaraz odwrócił wzrok, skłonił si˛e komu´s i pogłaskał po główce czyje´s dziecko. Eddie przyjał ˛ to z chłodnym spokojem. Nie z lodowatym, ale z chłodnym. Ten głos w jego głowie nie musiał go uspokaja´c. Chłodny spokój czasami wystarcza. Tylko trzeba uwa˙za´c, bo bywa i tak, z˙ e mo˙ze zmieni´c si˛e w spokój wieczny.

50

Eddie przesuwał si˛e do przodu, a˙z dotarł do miejsca, gdzie, skr˛eciwszy w lewo, wyszedłby na schody. . . wtedy nagle przycisnał ˛ dło´n do ust. — Niedobrze mi — wymamrotał. — Przepraszam. Przymknał ˛ drzwi kokpitu, które blokowały przej´scie do przedziału pierwszej klasy i otworzył drzwi prawej toalety. — Obawiam si˛e, z˙ e b˛edzie pan musiał opu´sci´c samolot — rzekł ostrym tonem pilot. — To. . . — Zaraz zwymiotuj˛e i nie chc˛e zrobi´c tego na pa´nskie buty — powiedział Eddie — ani na moje. Sekund˛e pó´zniej był ju˙z w s´rodku i zamknał ˛ drzwi. Kapitan mówił co´s, lecz Eddie nie słyszał tego, nie chciał słysze´c. Najwa˙zniejsze było to, z˙ e tamten mówił, a nie wrzeszczał; nikt nie b˛edzie wrzeszczał w obecno´sci około stu pi˛ec´ dziesi˛eciu pasa˙zerów zmierzajacych ˛ do wyj´scia. Eddie był w toalecie, chwilowo bezpieczny. . . Tylko co mu to da? „Je´sli tam si˛e znajdujesz” — pomy´slał — „lepiej zrób co´s jak najszybciej, kimkolwiek jeste´s.” Przez jedna˛ straszna˛ chwil˛e nie było odpowiedzi. Nie trwało to długo, lecz Eddie Dean miał wra˙zenie, z˙ e ciagnie ˛ si˛e to w niesko´nczono´sc´ , jak tureckie toffi Bonomo, które Henry czasem kupował mu w lecie, kiedy byli dzie´cmi. Je´sli co´s przeskrobał, Henry tłukł go na kwa´sne jabłko, a je˙zeli był grzeczny, kupował mu tureckie toffi. W ten sposób Henry wywiazywał ˛ si˛e ze swoich zwi˛ekszonych obowiazków ˛ wychowawczych podczas wakacji. „Bo˙ze, Chryste, wyobraziłem sobie to wszystko, o Jezu, chyba zwario. . . ” „Przygotuj si˛e” — usłyszał ponury głos. „Nie zdołam zrobi´c tego sam. Mog˛e wysuna´ ˛c si˛e w przód, ale nie mog˛e kaza´c ci przej´sc´ . Musisz zrobi´c to razem ze mna.˛ Odwró´c si˛e.” Nagle Eddie patrzył dwiema parami oczu, korzystał z dwóch układów nerwowych (nie wszystkie nerwy tej drugiej osoby były na swoim miejscu: niektóre nie działały, od niedawna, obezwładnione przeszywajacym ˛ bólem), odczuwał dziesi˛ecioma zmysłami, my´slał dwoma mózgami, a krew pompowały mu dwa serca. Odwrócił si˛e. W s´cianie toalety była dziura wygladaj ˛ aca ˛ jak drzwi. Widział przez nia˛ szara,˛ kamienista˛ pla˙ze˛ i omywajace ˛ ja˛ fale koloru starych skarpetek atlety. Usłyszał ich szum. Poczuł zapach soli, tak gorzki jak łzy. „Przechod´z.” Kto´s dobijał si˛e do drzwi toalety, nakazujac ˛ mu wyj´sc´ i natychmiast opu´sci´c samolot. „Przechod´z, niech ci˛e szlag!” Eddie, j˛eczac, ˛ zrobił krok w stron˛e drzwi. . . potknał ˛ si˛e. . . i wpadł do innego s´wiata. 51

***

Powoli podniósł si˛e z ziemi i zauwa˙zył, z˙ e skaleczył si˛e odłamkiem muszli w prawa˛ dło´n. Bezmy´slnie popatrzył na krew płynac ˛ a˛ linia˛ z˙ ycia, a potem zobaczył m˛ez˙ czyzn˛e, który wolno wstawał po jego prawej stronie. Eddie zachwiał si˛e, zdezorientowany i rozkojarzony, a teraz w dodatku przestraszony. Ten człowiek był martwy, tylko o tym nie wiedział. Miał wychudła˛ twarz, mocno opi˛eta˛ skóra,˛ która przypominała bliski p˛ekni˛ecia materiał nacia˛ gni˛ety na metalowej ramie. Blada˛ cer˛e znaczyły tylko chorobliwe rumie´nce na policzkach oraz owalny znak mi˛edzy oczami, wygladaj ˛ acy ˛ jak dziecinne na´sladownictwo kastowego symbolu wyznawców hinduizmu. Natomiast jego oczy — niebieskie, spokojne, rozumne — były nie tylko z˙ ywe, ale pełne straszliwej i niepohamowanej energii. Miał na sobie czarna˛ koszul˛e z podwini˛etymi r˛ekawami, która wyblakła tak, z˙ e była prawie szara, oraz spodnie z czego´s, co wygladało ˛ na niebieski d˙zins. Na biodrach wisiały dwa rewolwery, lecz ładownice pasów były prawie puste. W olstrach tkwiły rewolwery wygladaj ˛ ace ˛ na czterdziestkipiatki, ˛ ale niewiarygodnie stare czterdziestkipiatki. ˛ Gładkie drewniane okładziny ich kolb zdawały si˛e jarzy´c własnym wewn˛etrznym blaskiem. Eddie, który sam nie wiedział, z˙ e chce co´s powiedzie´c — z˙ e w ogóle ma co´s do powiedzenia — usłyszał swój głos. — Jeste´s duchem? — Jeszcze nie — wychrypiał uzbrojony m˛ez˙ czyzna. — Diabelskie ziele. Kokaina. . . jakkolwiek to nazywasz. Zdejmij koszul˛e. — Twoje r˛ece. . . Eddie nie mógł oderwa´c od nich wzroku. Przedramiona tego człowieka, który wygladał ˛ jak rewolwerowiec z jakiego´s spaghetti-westernu, przecinały jasnoczer´ wone, złowrogie pr˛egi. Eddie wiedział, co to oznacza. Swiadczyły o zaka˙zeniu ´ krwi. Oznaczały, z˙ e smier´c nie tylko dyszy ci w kark, ale ju˙z pełznie kanałem prowadzacym ˛ do twojej pompki. — Do diabła z moimi pieprzonymi r˛ekami! — powiedziała blada zjawa. — Zdejmij koszul˛e i pozbad´ ˛ z si˛e tego! Słyszał fale. Słyszał przeciagłe ˛ wycie wiatru, dla którego nie istniały z˙ adne przeszkody. Widział tego szalonego, umierajacego ˛ człowieka i pustk˛e, lecz za plecami słyszał te˙z stłumione głosy wysiadajacych ˛ pasa˙zerów i miarowe stukanie. — Panie Dean! „Ten głos” — pomy´slał Eddie — „dobiega z innego s´wiata.” Wła´sciwie wcale w to nie watpił, ˛ lecz próbował wbi´c sobie do głowy, jak gwó´zd´z w gruba˛ mahoniowa˛ desk˛e. — Naprawd˛e musi pan. . .

52

— Zostawisz ja˛ tu i zabierzesz pó´zniej — wychrypiał rewolwerowiec. — Bogowie, czy nie rozumiesz, z˙ e tutaj musz˛e mówi´c? To boli! i nie ma czasu, idioto! Kogo´s innego Eddie mógłby zabi´c za taki epitet. . . ale przypuszczał, z˙ e tego człowieka nie byłoby łatwo zabi´c, je´sli nawet wygladał ˛ tak, jakby niewiele brakowało mu do s´mierci. Wyczytał prawd˛e w niebieskich oczach, a ich szale´nczy błysk odebrał mu ochot˛e do dalszych pyta´n. Zaczał ˛ rozpina´c koszul˛e. W pierwszej chwili chciał po prostu zerwa´c ja˛ z siebie, jak Clark Kent, gdy Lois Lane była przywiazana ˛ do torów kolejowych czy czego´s takiego, ale w z˙ yciu to si˛e nie sprawdza. Pr˛edzej czy pó´zniej musiałby wyja´sni´c, gdzie podziały si˛e brakujace ˛ guziki. Tak wi˛ec pospiesznie rozpiał ˛ ja,˛ wcia˙ ˛z słyszac ˛ stukanie. Wyciagn ˛ ał ˛ koszul˛e z d˙zinsów, zdjał ˛ ja˛ i upu´scił, ukazujac ˛ owini˛eta˛ ta´sma˛ pier´s. Wygladał ˛ jak człowiek dochodzacy ˛ do siebie po paskudnym złamaniu z˙ eber. Zerknał ˛ przez rami˛e i zobaczył otwarte drzwi. Ich dolna kraw˛ed´z pozostawiła wachlarzowaty s´lad w szarym piachu pla˙zy, kiedy kto´s — zapewne ten umierajacy ˛ m˛ez˙ czyzna — otworzył je. Za drzwiami ujrzał łazienk˛e pierwszej klasy, umywalk˛e, lustro. . . a w nim swoja˛ zdesperowana˛ twarz, czarne włosy opadajace ˛ na czoło i orzechowe oczy. W tle widział rewolwerowca, pla˙ze˛ i szybujace ˛ mewy, które piszczały i biły si˛e nie wiadomo o co. Chwycił ta´sm˛e, zastanawiajac ˛ si˛e, od czego zacza´ ˛c, jak znale´zc´ koniec. Nagle poczuł si˛e bezsilny. Tak musi czu´c si˛e jele´n lub królik, kiedy na s´rodku szosy obejrzy si˛e i skamienieje na widok s´wiateł nadje˙zd˙zajacej ˛ ci˛ez˙ arówki. Williamowi Wilsonowi, człowiekowi o nazwisku rozsławionym przez Poego, owiazanie ˛ Eddiego ta´sma˛ zaj˛eło dwadzie´scia minut. Drzwi do toalety wyłamia˛ za pi˛ec´ , najdalej siedem minut. Nie dam rady tego zdja´ ˛c — powiedział chwiejacemu ˛ si˛e przed nim m˛ez˙ czy´znie. — Nie wiem, kim jeste´s i gdzie si˛e znalazłem, ale mówi˛e ci, z˙ e jest za du˙zo ta´smy i za mało czasu.

***

Deere, drugi pilot, poradził kapitanowi McDonaldowi, zirytowanemu milczeniem pasa˙zera 3A, z˙ eby przestał łomota´c w drzwi. — Przecie˙z stamtad ˛ nie ucieknie — powiedział Deere. — i co mo˙ze zrobi´c? Spu´sci´c si˛e z woda? ˛ Jest za du˙zy. — Je´sli przemyca. . . — zaczał ˛ McDonald. Deere, który co najmniej kilka razy za˙zył kokain˛e, przerwał mu: — Je´sli przemyca, to du˙zo. Nie zdoła si˛e tego pozby´c. — Zakr˛ec´ cie wod˛e — warknał ˛ nagle McDonald. 53

— Ju˙z to zrobiłem — rzekł nawigator (który równie˙z kilkakrotnie wciagał ˛ nosem biały proszek). — Lecz nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby to miało jakie´s znaczenie. Mo˙zesz rozpu´sci´c to, co wpada do zbiorników, ale i tak tam zostanie. Stali przed drzwiami toalety, na których drwiaco ˛ jarzył si˛e napis ZAJETA, ˛ i rozmawiali przyciszonymi głosami. — Chłopcy z DEA pobiora˛ próbk˛e i facet jest ugotowany. — Zawsze mo˙ze powiedzie´c, z˙ e kto´s był tam przed nim i wyrzucił towar — odparł McDonald. Jego głos przybrał nieco chrapliwy ton. Nie chciał o tym rozmawia´c, chciał działa´c, chocia˙z doskonale zdawał sobie spraw˛e z tego, z˙ e stonka jeszcze nie wysiadła i cz˛es´c´ pasa˙zerów z niezdrowa˛ ciekawo´scia˛ patrzy na stojacych ˛ przed drzwiami toalety pilotów i stewardesy. Ze swej strony załoga miała s´wiadomo´sc´ tego, z˙ e nazbyt radykalne działanie mo˙ze obudzi´c lek przed terrorysta,˛ drzemia˛ cy w pod´swiadomo´sci ka˙zdego pasa˙zera. McDonald wiedział, z˙ e jego nawigator i główny mechanik maja˛ racje, z˙ e towar na pewno jest zapakowany w plastikowe torebki, na których pozostana˛ s´lady palców tego s´miecia, a jednak w jego głowie zabrzmiał dzwonek alarmowy. Co´s tu było nie tak. Co´s w jego umy´sle krzyczało: „Oszustwo! Oszustwo!” — jakby ten facet z 3A był szulerem z rzecznego parowca, szykujacym ˛ si˛e do wyciagni˛ ˛ ecia asa z r˛ekawa. — On nie próbuje spłuka´c muszli — stwierdziła Susy Douglas. — Nawet nie usiłował skorzysta´c z umywalki. Gdyby było inaczej, słyszeliby´smy zasysanie powietrza. Dotarło co´s do moich uszu, ale. . . — Odejd´z — rzucił McDonald. Zerknał ˛ na Jane Doming. — Ty te˙z. My si˛e tym zajmiemy. Jane zaczerwieniła si˛e i odwróciła, z˙ eby wykona´c polecenie. Susy jednak powiedziała spokojnie: — Jane wystawiła go, a ja zauwa˙zyłam te wypukło´sci pod jego pachami. Chyba zostaniemy, kapitanie McDonald. Je´sli zechce nas pan oskar˙zy´c o niesubordynacj˛e, bardzo prosz˛e Lecz pragn˛e przypomnie´c, z˙ e by´c mo˙ze mamy do czynienia z czym´s, co oka˙ze si˛e naprawd˛e wielkim sukcesem DEA. — Ich oczy spotkały si˛e, jak krzemie´n i stal. Susy dodała: — Latałam z toba˛ siedemdziesiat ˛ lub osiemdziesiat ˛ razy, Mac. Cenie sobie nasza˛ przyja´zn´ . McDonald spogladał ˛ na nia˛ jeszcze przez chwil˛e, po czym kiwnał ˛ głowa.˛ — Zosta´n. Chc˛e jednak, z˙ eby´scie obie cofn˛eły si˛e do drzwi kokpitu. Stanał ˛ na palcach, obejrzał si˛e i zobaczył ostatnich pasa˙zerów, wła´snie przechodzacych ˛ z klasy turystycznej do biznesowej. Dwie minuty, mo˙ze trzy. Odwrócił si˛e do przedstawiciela linii lotniczej, który stał przy drzwiach wyj´sciowych, uwa˙znie ich obserwujac. ˛ Widocznie wyczuł, z˙ e ma jaki´s problem, bo wyjał ˛ z futerału krótkofalówk˛e i trzymał ja˛ w dłoni. — Powiedz mu, z˙ eby s´ciagn ˛ ał ˛ tu celników — szepnał ˛ McDonald do nawigatora. — Trzech lub czterech z bronia.˛ Natychmiast. 54

Nawigator przecisnał ˛ si˛e mi˛edzy pasa˙zerami, przepraszajac ˛ z uprzejmym u´smiechem, po czym cicho powiedział kilka słów do przedstawiciela, a ten podniósł nadajnik do ust. McDonald — który nigdy w z˙ yciu nie za˙zył niczego mocniejszego od aspiryny, a i t˛e niecz˛esto — zwrócił si˛e do drugiego pilota. Zacisnał ˛ wargi w cienka˛ lini˛e, podobna˛ do blizny. — Gdy tylko ostatni pasa˙zer opu´sci pokład, wyłamiemy drzwi tego sracza — o´swiadczył. — Niewa˙zne, czy celnicy b˛eda˛ tu, czy nie. Rozumiesz? — Roger — odparł Deere i patrzył, jak koniec kolejki przesuwa si˛e w głab ˛ pierwszej klasy.

***

— We´z mój nó˙z — powiedział rewolwerowiec. — Jest w torbie. Wskazał na torb˛e z pop˛ekanej skóry, le˙zac ˛ a˛ na piasku. Bardziej ni˙z torb˛e przypominała spory plecak, w stylu tych, które spodziewasz si˛e zobaczy´c u hipisa w˛edrujacego ˛ przez Appalachy i starajacego ˛ si˛e z˙ y´c w zgodzie z natura˛ (od czasu do czasu wspomagana˛ skr˛etem). Tylko z˙ e ta wygladała ˛ na Prawdziwa˛ rzecz, a nie na ozdóbk˛e podbudowujac ˛ a˛ czyje´s rozd˛ete ego. Najwyra´zniej miała za soba˛ długie lata ci˛ez˙ kich — a mo˙ze i niebezpiecznych — podró˙zy. Wła´sciwie skinał ˛ r˛eka,˛ a nie wskazał. Nie mógł. Eddie zrozumiał, dlaczego m˛ez˙ czyzna ma prawa˛ dło´n owini˛eta˛ kawałkiem brudnej szmaty; brakowało mu kilku palców. — We´z ja˛ — ponaglił. — Przetnij ta´sm˛e. Staraj si˛e nie pokaleczy´c. To łatwe. Musisz uwa˙za´c, a jednocze´snie pospieszy´c si˛e. Nie ma wiele czasu. — Wiem o tym — odparł Eddie i kl˛eknał ˛ na piasku. To wszystko było nierealne. No, wła´snie, oto odpowied´z. Jak by ujał ˛ to Henry Dean, wielki m˛edrzec i wybitny c´ pun: „hip-hop, hula-hop, wyjd´z ze skóry i sta´n obok, z˙ ycie to fikcja a s´wiat załgany, wi˛ec pu´sc´ Creedence i ruszaj w tany.” To wszystko nie było realne, to tylko nadzwyczaj realistyczna halucynacja, wi˛ec najlepiej poło˙zy´c uszy po sobie i płyna´ ˛c z pradem. ˛ Naprawd˛e realistyczna halucynacja. Si˛egnał ˛ do zamka — a mo˙ze to b˛edzie ta´sma na rzepy — torby rewolwerowca i zobaczył, z˙ e jest zamkni˛eta przewleczonymi na krzy˙z rzemykami; niektóre zerwane i starannie zwiazane ˛ tak małymi w˛ezełkami, z˙ eby przechodziły przez metalowe oczka. Eddie pociagn ˛ ał ˛ za koniec rzemienia, rozszerzył otwór i znalazł nó˙z pod wilgotnym zawiniatkiem ˛ zawierajacym ˛ naboje. Ju˙z na sam widok r˛ekoje´sci zaparło mu dech. Zrobiona z lekko za´sniedziałego, czystego srebra, pokryta skompliko55

wanym wzorem, który przyciagał ˛ wzrok, który. . . Ból eksplodował mu w uszach, z rykiem przeleciał przez głow˛e i na chwil˛e zasnuł oczy czerwona˛ chmura.˛ Niezgrabnie upadł na otwarta˛ torb˛e, uderzył o piach i spojrzał na m˛ez˙ czyzn˛e w dziurawych butach. To nie była halucynacja. Te niebieskie oczy, gniewnie spogladaj ˛ ace ˛ z twarzy umierajacego, ˛ wyra˙zały cała˛ prawd˛e. — Pó´zniej b˛edziesz go podziwiał, wi˛ez´ niu — rzekł rewolwerowiec. — Na razie po prostu go u˙zyj. Czuł, z˙ e ucho pulsuje mu i puchnie. „Dlaczego wcia˙ ˛z mnie tak nazywasz?” — Przetnij ta´sm˛e — rzucił ponuro rewolwerowiec. — Je´sli wedra˛ si˛e do wygódki, zanim stad ˛ wyjdziesz, to podejrzewam, z˙ e zostaniesz tu bardzo długo i wkrótce tylko w towarzystwie trupa. Eddie wyjał ˛ nó˙z z pochwy. Sztylet nie był stary. . . był po prostu staro˙zytny. Klinga, naostrzona tak, z˙ e prawie niewidoczna, wydawała si˛e zawiera´c czas zakl˛ety w metalu. — Taak, wyglada ˛ na ostry — powiedział dr˙zacym ˛ głosem.

***

Ostatni pasa˙zerowie wchodzili na schody. Dama około siedemdziesiatki ˛ i z charakterystycznym wyrazem twarzy, jaki widuje si˛e tylko u lecacych ˛ pierwszy raz osób w podeszłym wieku lub kiepsko władajacych ˛ j˛ezykiem angielskim, przystan˛eła i pokazała Jane Doming bilet. — Jak mam znale´zc´ samolot do Montrealu? — zapytała. — I co z moimi baga˙zami? Czy mam przej´sc´ przez kontrol˛e celna˛ tu, czy tam? — Przy wyj´sciu b˛edzie czekał przedstawiciel linii, który udzieli pani wszelkich informacji — odparła Jane. — Nie rozumiem, dlaczego pani nie mo˙ze udzieli´c mi tych informacji — powiedziała staruszka. — Przy wyj´sciu wcia˙ ˛z jest mnóstwo ludzi. — Prosz˛e przechodzi´c — wtracił ˛ si˛e kapitan McDonald. — Mamy pewien problem. — Có˙z, przepraszam, z˙ e z˙ yj˛e — rzuciła ura˙zona staruszka. — Widz˛e, z˙ e chcecie si˛e mnie pozby´c! Przeszła obok nich, z nosem zadartym jak u psa w˛eszacego ˛ po˙zar w oddali, z neseserem zaci´sni˛etym w jednej r˛ece i plikiem biletów (z takim mnóstwem sterczacych ˛ z niego oddartych kart pokładowych, z˙ e mo˙zna by sadzi´ ˛ c, i˙z obleciała cała˛ kul˛e ziemska,˛ co kilka godzin zmieniajac ˛ samolot) w drugiej. — Oto dama, która ju˙z nigdy nie poleci samolotem linii delta — mrukn˛eła 56

Susy. — Gówno mnie obchodzi, je´sli nawet przeleci samego Supermana — warknał ˛ McDonald. — To ju˙z ostatnia? Jane prze´slizgn˛eła si˛e obok, zajrzała do przedziału klasy biznesowej, a potem do głównej kabiny. Nikogo. Wróciła i zameldowała, z˙ e samolot jest pusty. McDonald spojrzał w stron˛e schodów i zobaczył dwóch umundurowanych urz˛edników celnych, którzy przeciskali si˛e przez tłum, przepraszajac, ˛ lecz nawet nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e na ludzi, których odepchn˛eli. Ostatnia˛ z tych osób była starsza pani, która upu´sciła ksia˙ ˛zeczk˛e z biletami. Karteczki wypadły z okładki i trzepoczac, ˛ rozsypały si˛e wokół, a ona rzuciła si˛e na nie z wrzaskiem, jak rozzłoszczona wrona. — W porzadku, ˛ panowie — powiedział McDonald. — Zosta´ncie na zewnatrz. ˛ — Kapitanie, jeste´smy urz˛ednikami federal. . . — Wiem, bo sam was wezwałem, i ciesz˛e si˛e, z˙ e przyszli´scie tak szybko. Teraz sta´ncie tam, poniewa˙z to mój samolot, a ten facet w toalecie to jeden z moich pasa˙zerów. Kiedy wyjdzie z samolotu na schody, b˛edzie wasz i mo˙zecie z nim zrobi´c, co chcecie. — Skinał ˛ na Deere’a. — Dam temu sukinsynowi ostatnia˛ szans˛e, a potem wywa˙zymy drzwi. — Nie mam nic przeciwko temu — mruknał ˛ Deere. McDonald rabn ˛ ał ˛ w drzwi nasada˛ dłoni i wrzasnał: ˛ — No, ju˙z, wychod´z, przyjacielu! Nie b˛ed˛e wi˛ecej prosił! Nikt nie odpowiedział. — W porzadku ˛ — rzekł McDonald. — Zróbmy to.

***

Eddie usłyszał niewyra´zne słowa staruszki: — Có˙z, przepraszam, z˙ e z˙ yj˛e. Widz˛e, z˙ e chcecie si˛e mnie pozby´c! Przeciał ˛ ta´sm˛e do połowy. Kiedy staruszka odezwała si˛e, troch˛e drgn˛eła mu r˛eka i zobaczył stru˙zk˛e krwi, spływajac ˛ a˛ mu po brzuchu. — Kurwa! — zaklał. ˛ — Tego nie da si˛e unikna´ ˛c — rzekł ochrypłym głosem rewolwerowiec. — Doko´ncz robot˛e. A mo˙ze na widok krwi robi ci si˛e słabo? — Tylko na widok mojej własnej — odparł Eddie. Ta´sma zachodziła mu niemal na brzuch. Kiedy zaczał ˛ przecina´c wy˙zsze warstwy, prawie nie widział, co robi. Rozciał ˛ jeszcze ze dwa cale ta´smy i o mało znów si˛e nie skaleczył, gdy usłyszał, jak McDonald mówi: 57

— W porzadku, ˛ panowie. Zosta´ncie na zewnatrz. ˛ — Mog˛e doko´nczy´c i poder˙zna´ ˛c sobie gardło albo mo˙zesz mi pomóc — rzekł Eddie. — Nie widz˛e, co robi˛e. Zasłania mi moja pieprzona broda. Rewolwerowiec wział ˛ nó˙z w lewa˛ r˛ek˛e. Trz˛esła mu si˛e. Patrzac ˛ na dr˙zacy, ˛ ostry jak brzytwa sztylet, Eddie si˛e przeraził. — Mo˙ze lepiej spróbuj˛e s. . . — Zaczekaj. Rewolwerowiec uwa˙znie popatrzył na swoja˛ lewa˛ r˛ek˛e. Nie mo˙zna powiedzie´c, z˙ e Eddie negował istnienie telepatii, ale te˙z nie do ko´nca w nia˛ wierzył. Mimo to poczuł teraz co´s, co było tak rzeczywiste i namacalne, jak z˙ ar buchajacy ˛ z pieca. Po kilku sekundach pojał, ˛ co to takiego: siła woli tego dziwnego człowieka. „Do diabła, jak on mo˙ze by´c umierajacy, ˛ je´sli wyczuwam w nim taka˛ sił˛e?” Dr˙zaca ˛ dło´n zacz˛eła si˛e uspokaja´c. Wkrótce prawie si˛e nie trz˛esła. Po kilku nast˛epnych sekundach była nieruchoma jak głaz. — Teraz — rzekł rewolwerowiec. Zrobił krok w przód, podniósł nó˙z i Eddie poczuł co´s jeszcze — bijac ˛ a˛ od niego goraczk˛ ˛ e. — Jeste´s ma´nkutem? — zapytał. — Nie — odparł rewolwerowiec. — O Jezu — j˛eknał ˛ Eddie i doszedł do wniosku, z˙ e lepiej na chwil˛e zamkna´ ˛c oczy. Usłyszał cichy trzask przecinanej ta´smy. — Gotowe — oznajmił rewolwerowiec, cofajac ˛ si˛e o krok. — Teraz zerwij ja˛ jak najszybciej. Ja zajm˛e si˛e plecami. Uprzejme pukanie do drzwi toalety przeszło w dono´sne łomotanie pi˛es´cia.˛ „Pasa˙zerowie wysiedli. Koniec z pieszczotami. O kurwa.” — No, ju˙z, wychod´z, przyjacielu! Nie b˛ed˛e wi˛ecej prosił! — Zerwij ja! ˛ — warknał ˛ rewolwerowiec. Eddie chwycił w dłonie ko´nce ta´smy i szarpnał ˛ z całej siły. Zabolało, bolało jak wszyscy diabli. „Przesta´n narzeka´c” — pomy´slał. „Mogło by´c gorzej. Mógłby´s mie´c owłosiony tors, jak Henry.” Spojrzał w dół i zobaczył czerwony, majacy ˛ prawie pi˛ec´ cali szeroko´sci, pas podra˙znionej skóry na wysoko´sci mostka. Skaleczył si˛e tu˙z nad splotem słonecznym. Krew zbierała si˛e we wgł˛ebieniu i szkarłatna˛ stru˙zka˛ spływała mu do p˛epka. Woreczki z towarem, jak z´ le zamocowane juki, wisiały mu teraz pod pachami. — W porzadku ˛ — rozległ si˛e niewyra´zny głos za drzwiami. — Zróbmy. . . Przeszywajacy ˛ ból sprawił, z˙ e Eddie nie dosłyszał ko´nca zdania, gdy rewolwerowiec bezceremonialnie zerwał mu resztki ta´smy z pleców. Eddie przygryzł wargi, tłumiac ˛ krzyk. — Włó˙z koszul˛e — polecił rewolwerowiec. Jego twarz, która˛ Eddie wczes´niej uznał za najbledsza,˛ jaka˛ mo˙ze mie´c z˙ ywy człowiek, teraz przybrała barw˛e 58

popiołu. W lewej r˛ece trzymał resztki ta´smy (posklejanej w kłab, ˛ z woreczkami białego proszku, wygladaj ˛ acymi ˛ jak jakie´s dziwne kokony). Odrzucił je na bok. Eddie zauwa˙zył krew sacz ˛ ac ˛ a˛ si˛e przez prowizoryczny opatrunek na prawej dłoni rewolwerowca. — Zrób to szybko. Rozległ si˛e głuchy łoskot. To ju˙z nie było pukanie. Eddie spojrzał na drzwi toalety i zobaczył, z˙ e zadr˙zały, a s´wiatełko na nich przygasło. Usiłowali je wywa˙zy´c. Podniósł koszul˛e palcami, które nagle stały si˛e za du˙ze i zbyt niezgrabne. Lewy mankiet podwinał ˛ si˛e na lewa˛ stron˛e. Spróbował go wyja´ ˛c, na moment zaplatała ˛ mu si˛e r˛eka, a potem pociagn ˛ ał ˛ tak mocno, z˙ e wywinał ˛ cały r˛ekaw. Bach! Drzwi toalety znowu zadygotały. — O bogowie, jak mo˙zesz by´c takim niezdara? ˛ — j˛eknał ˛ rewolwerowiec i sam wepchnał ˛ pi˛es´c´ w r˛ekaw koszuli Eddiego. Ten chwycił za mankiet, a rewolwerowiec pociagn ˛ ał. ˛ Potem podał mu ja,˛ jak lokaj podajacy ˛ płaszcz. Eddie wło˙zył koszul˛e i spróbował wymaca´c najni˙zszy guzik. — Jeszcze nie! — warknał ˛ m˛ez˙ czyzna i oddarł kolejny pas ze swojej coraz mniejszej koszuli. — Wytrzyj sobie brzuch! Eddie zrobił to, najlepiej jak umiał. Wgł˛ebienie w miejscu, gdzie nó˙z przebił skór˛e, wcia˙ ˛z krwawiło. Ten sztylet rzeczywi´scie był ostry. Wystarczajaco. ˛ Upu´scił zakrwawiony gałgan na piasek i zapiał ˛ koszul˛e. Bach. Tym razem drzwi nie tylko zadygotały, ale wygi˛eły si˛e we framudze. Spojrzawszy przez drzwi na pla˙zy, Eddie zobaczył butelk˛e mydła w płynie, która spadła z półeczki nad umywalka.˛ Wyladowała ˛ na jego torbie. Chciał wepchna´ ˛c koszul˛e, teraz ju˙z zapi˛eta˛ (w dodatku prosto, istny cud), do spodni. Nagle przyszedł mu do głowy lepszy pomysł. Eddie rozpiał ˛ pasek. — Nie ma na to czasu! — Rewolwerowiec u´swiadomił sobie, z˙ e próbuje krzykna´ ˛c i nie mo˙ze. — Przy nast˛epnym uderzeniu wyłamia˛ drzwi! — Wiem, co robi˛e — odparł Eddie, majac ˛ nadziej˛e, z˙ e naprawd˛e tak jest, po czym przeszedł przez drzwi mi˛edzy s´wiatami, rozpinajac ˛ d˙zinsy i zamek błyskawiczny. Rewolwerowiec po krótkim, rozpaczliwym wahaniu, poszedł za nim — w jednej chwili obolały na duszy i ciele, a w nast˛epnej jako spokojne ka w głowie Eddiego.

***

— Jeszcze raz — rzekł ponuro McDonald, a Deere skinał ˛ głowa.˛ Teraz, kiedy wszyscy pasa˙zerowie opu´scili pokład samolotu i zeszli po schodach, urz˛ednicy celni wyj˛eli bro´n. 59

— Ju˙z! Obaj z rozbiegu razem uderzyli w drzwi. Te otworzyły si˛e gwałtownie, a kawałek laminatu przez moment zwisał z zamka, po czym upadł na podłog˛e. Na sedesie siedział pan 3A, ze spodniami spuszczonymi do kostek i połami wyblakłej wełnianej koszuli ledwie skrywajacymi ˛ fiuta. „No, có˙z, wyglada ˛ na to, z˙ e przyłapali´smy go z opuszczonymi portkami” — pomy´slał ze znu˙zeniem kapitan McDonald. „Chodzi o to, z˙ e, o ile mi wiadomo, to, co robi, nie jest zabronione przez prawo.” Nagle poczuł bolesne pulsowanie ramienia, którym uderzył o drzwi. Ile razy? Trzy? Cztery? — Co pan tu robi, do diabła? — zapytał kapitan. — Załatwiam si˛e — odparł pasa˙zer 3A — ale je´sli wszyscy tak bardzo chcecie si˛e tu dosta´c, to chyba podetr˛e si˛e w terminalu. . . — I pewnie nie słyszałe´s pukania, spryciarzu? — Nie mogłem dosi˛egna´ ˛c drzwi. — Wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e, na poparcie swoich słów, i chocia˙z wywa˙zone drzwi wisiały teraz tylko na jednym zawiasie, nie musiał tego pokazywa´c McDonaldowi. — Pewnie mogłem wsta´c, ale nie panowałem nad sytuacja˛ a wła´sciwie nie nad sytuacja,˛ je´sli rozumiecie, o co mi chodzi. Po prostu nie mogłem nad tym zapanowa´c, je˙zeli mo˙zna tak powiedzie´c. 3A u´smiechnał ˛ si˛e zara´zliwym, lekko głupkowatym u´smiechem, który kapitanowi McDonaldowi wydał si˛e równie prawdziwy jak dziewi˛eciodolarowy banknot. Słuchajac ˛ tego faceta, mo˙zna by pomy´sle´c, z˙ e nikt nie powiedział mu, z˙ e człowiek mo˙ze si˛e pochyli´c. — Wsta´n — polecił. — Z przyjemno´scia.˛ Mogliby´scie zabra´c stad ˛ na chwil˛e te panie? — 3A u´smiechnał ˛ si˛e czarujaco. ˛ — Wiem, z˙ e w dzisiejszych czasach to staro´swieckie i niemodne, lecz nic na to nie poradz˛e. Jestem wstydliwy. Chocia˙z prawd˛e mówiac, ˛ nie ma czego si˛e wstydzi´c. — Trzymajac ˛ kciuk w odległo´sci mniej wi˛ecej cala od czubka wskazujacego ˛ palca, pokazał s´rednic˛e i mrugnał ˛ do Jane Doming, która poczerwieniała i natychmiast znikn˛eła w przej´sciu, wraz z depczac ˛ a˛ jej po pi˛etach Susy. „Wcale nie wygladasz ˛ na wstydliwego” — pomy´slał kapitan McDonald. „Wygladasz ˛ raczej jak kot, który wła´snie ze˙zarł s´mietan˛e, ot co.” Kiedy stewardesy odeszły, 3A wstał i podciagn ˛ ał ˛ gatki oraz d˙zinsy. Potem si˛egnał ˛ do przycisku spłuczki, ale kapitan McDonald natychmiast odtracił ˛ jego dło´n, złapał go za ramiona i odwrócił w kierunku drzwi. Deere przytrzymał Eddiego, chwytajac ˛ go za pasek spodni. — Bez urazy — rzekł Eddie. Powiedział to lekkim tonem, tak jak nale˙zało. . . a przynajmniej tak sadził. ˛ . . ale miał zam˛et w głowie. Czuł w niej obecno´sc´ tamtego, wyczuwał ja˛ wyra´znie. M˛ez˙ czyzna był w jego umy´sle i czujnie go obserwował, stojac ˛ w pobli˙zu, gotowy wkroczy´c, gdyby Eddie co´s spieprzył. Bo˙ze, to przecie˙z sen, no nie? No nie? 60

— Stój spokojnie — powiedział Deere. Kapitan zajrzał do muszli. — Nie ma gówna — rzekł, a kiedy nawigator mimo woli parsknał ˛ s´miechem, McDonald obrzucił go gniewnym wzrokiem. — Có˙z, wiecie, jak to jest — o´swiadczył Eddie. — Czasem ma si˛e szcz˛es´cie i to tylko fałszywy alarm. Pu´sciłem kilka bengali. Mówi˛e o gazie błotnym. Gdyby´scie trzy minuty temu zapalili tu zapałk˛e, upiekliby´scie mnie jak indyka na ´ eto Dzi˛ekczynienia. Pewnie zjadłem co´s, zanim wsiadłem do samolotu i. . . Swi˛ — Zabierzcie go stad ˛ — warknał ˛ McDonald, a Deere, wcia˙ ˛z trzymajac ˛ Eddiego za pasek spodni, popchnał ˛ go do wyj´scia, gdzie przedstawiciele urz˛edu celnego złapali go za r˛ece. — Hej! — zawołał Eddie. — A moja torba? I kurtka! — Och, z pewno´scia˛ zabierzemy wszystkie pa´nskie rzeczy — odezwał si˛e jeden z agentów. Eddie poczuł na twarzy jego ci˛ez˙ ki oddech, pachnacy ˛ maaloksem i kwasem z˙ oładkowym. ˛ — Pa´nski baga˙z bardzo nas interesuje a teraz chod´zmy, kolego. Eddie powtarzał im, z˙ eby odpu´scili i dali mu i´sc´ samemu ale pó´zniej doszedł do wniosku, z˙ e najwy˙zej trzy lub cztery razy dotknał ˛ ziemi czubkami butów, nim pokonali odległo´sc´ dzielac ˛ a˛ samolot od drzwi terminalu. Tam czekali jeszcze trzej agenci i pół tuzina gliniarzy z ochrony lotniska. Agenci czekali na Eddiego, a policjanci powstrzymywali tłum, który patrzył z chciwym, niezdrowym zainteresowaniem, jak go odprowadzali.

Rozdział czwarty Wie˙za

Eddie Dean siedział na krze´sle. Krzesło stało w białym pokoiku. Było to jedyne krzesło w tym białym pokoiku. Biały pokoik był zatłoczony. Biały pokoik był zadymiony. Eddie był tylko w gatkach. Chciało mu si˛e pali´c. Pozostali m˛ez˙ czy´zni obecni w tym pomieszczeniu byli ubrani. Było ich sze´sciu. . . nie, siedmiu. Stali wokół niego, otaczajac ˛ go. Trzej — nie, czterej — palili papierosy. Eddie miał ochot˛e skaka´c i s´piewa´c. Fika´c koziołki i wycina´c hołubce. Siedział spokojnie, odpr˛ez˙ ony, z rozbawionym zainteresowaniem spogladaj ˛ ac ˛ na otaczajacych ˛ go ludzi, jakby rozpaczliwie nie potrzebował prochów, jakby nie wariował od klaustrofobii. A wszystko z powodu tego drugiego w jego głowie. Z poczatku ˛ przera˙zał go. Teraz dzi˛ekował Bogu, z˙ e ten m˛ez˙ czyzna tam tkwił. Mo˙ze był chory, a nawet umierajacy, ˛ ale miał do´sc´ siły woli, by obdzieli´c cho´c niewielka˛ jej czastk ˛ a˛ przestraszonego, dwudziestojednoletniego c´ puna. — Masz na piersi bardzo interesujacy ˛ czerwony s´lad — Zauwa˙zył jeden z agentów. Z kacika ˛ ust zwisał mu papieros w kieszonce koszuli miał cała˛ paczk˛e. Eddie czuł, z˙ e mógłby wzia´ ˛c pi˛ec´ papierosów naraz, wetkna´ ˛c wszystkie do ust, zapali´c i zaciagn ˛ a´ ˛c si˛e. . . dopiero wtedy by mu ul˙zyło. — Wyglada ˛ na s´lad po przylepcu. Wyglada ˛ na to, z˙ e miałe´s tam co´s przyklejone, Eddie, a˙z nagle doszedłe´s do wniosku, z˙ e lepiej b˛edzie to oderwa´c i wyrzuci´c. — Dostałem uczulenia na Bahamach — odparł Eddie. — Mówiłem wam. Chc˛e powiedzie´c, z˙ e przerabiali´smy to ju˙z kilka razy. Próbuj˛e zachowa´c poczucie humoru, ale przychodzi mi to z coraz wi˛ekszym trudem. — Pieprzy´c twoje poczucie humoru — rzucił w´sciekle inny i Eddie rozpoznał ten ton. Sam czasem tak mówił, kiedy przez pół zimnej nocy czekał na kogo´s, kto si˛e nie zjawił. Poniewa˙z ci faceci te˙z byli uzale˙znieni. Jedyna˛ ró˙znica˛ mi˛edzy takimi jak on a Henrym był narkotyk, którego potrzebowali. — A co z ta˛ dziura˛ na twoim brzuchu? Skad ˛ ona si˛e wzi˛eła, Eddie? Z wyprzeda˙zy? 62

Trzeci agent wskazywał miejsce, gdzie Eddie skaleczył si˛e przy przecinaniu ta´smy. Rana w ko´ncu przestała krwawi´c, lecz pozostał jeszcze ciemnopurpurowy p˛echerz, który groził p˛ekni˛eciem przy ka˙zdym gwałtowniejszym ruchu. Eddie pokazał czerwony s´lad po ta´smie. — To sw˛edzi — rzekł. Nie kłamał. — Zasnałem ˛ w samolocie. . . spytajcie stewardes˛e, je´sli nie wierzycie. — Dlaczego mieliby´smy ci nie wierzy´c, Eddie? — Nie wiem. Czy cz˛esto spotykacie przemytników narkotyków, którzy chrapia˛ w samolocie? — Odczekał chwil˛e, pozwalajac, ˛ by zapadło im to w pami˛ec´ , a potem wyciagn ˛ ał ˛ r˛ece. Niektóre paznokcie miał obgryzione. Inne obskubane. Odkrył, z˙ e kiedy odstawi si˛e prochy, własne paznokcie staja˛ si˛e ulubiona˛ przeka˛ ska.˛ — Bardzo starałem si˛e nie drapa´c, ale pewnie zrobiłem to we s´nie. — Albo b˛edac ˛ na haju. To mo˙ze by´c s´lad po igle. Eddie wiedział, z˙ e wcale tak nie my´sleli. Je´sli wstrzykniesz sobie co´s tak blisko splotu słonecznego, który jest deska˛ rozdzielcza˛ układu nerwowego, mo˙ze to by´c ostatnia rzecz, jaka˛ zrobisz w z˙ yciu. — Dajcie z˙ y´c — stwierdził. — Tak długo zagladali´ ˛ scie mi w oczy, sprawdzajac ˛ moje z´ renice, z˙ e ju˙z zaczałem ˛ podejrzewa´c, z˙ e macie ochot˛e na całusa. Wiecie, z˙ e nie jestem na haju. Trzeci agent spojrzał na niego z niesmakiem. — Jak na niewinna˛ owieczk˛e strasznie du˙zo wiesz o narkotykach, Eddie. — Czego nie widziałem u „Gliniarzy z Miami”, to przeczytałem w „Reader’s Digest”. Powiedzcie mi, ale szczerze. . . ile razy b˛edziemy to jeszcze przerabia´c? Czwarty agent pokazał mu mała˛ plastikowa˛ torebk˛e. w s´rodku było kilka kawałeczków. — To włókienka. Mamy ju˙z potwierdzenie z laboratorium, ale i tak wiedzieli´smy, co to takiego. To kawałki ta´smy izolacyjnej. — Nie brałem prysznica przed opuszczeniem hotelu — powtórzył po raz czwarty Eddie. — Le˙załem na basenie, grzejac ˛ si˛e w sło´ncu. Próbowałem pozby´c si˛e wysypki. Alergicznej wysypki. Zaspałem. Miałem piekielne szcz˛es´cie, z˙ e w ogóle zda˙ ˛zyłem na samolot. Musiałem biec jak wszyscy diabli. Wiał wiatr. Nie wiem, co mogło przyklei´c mi si˛e do ciała. Inny agent wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e i przesunał ˛ palcem po zagi˛eciu jego lewego łokcia. — A to nie sa˛ s´lady po igle. Eddie odepchnał ˛ jego dło´n. — Ukaszenia ˛ moskitów. Mówiłem wam. Prawie si˛e zagoiły, Jezu Chryste, przecie˙z mo˙zecie to sprawdzi´c! Mogli. Tego interesu nie przygotowywali na łapu-capu. Eddie Przestał si˛e szprycowa´c ju˙z miesiac ˛ temu. Henry nie potrafiłby tego zrobi´c i mi˛edzy innymi dlatego poleciał Eddie, „musiał” polecie´c Eddie. A kiedy ju˙z nie mógł wytrzyma´c bez dawki, to wstrzykiwał sobie w lewa˛ pachwin˛e, gdzie moszna lewego jadra ˛ 63

dotykała lewego uda. . . Tak jak tamtej nocy, kiedy z˙ ółtoskóry w ko´ncu przyniósł mu troch˛e towaru, który nadawał si˛e do czego´s. Wi˛ekszo´sc´ po prostu wciagn ˛ ał ˛ nosem, czym Henry ju˙z si˛e nie zadowalał. To wywoływało wra˙zenia, jakich Eddie nie potrafił opisa´c — połaczenie ˛ dumy i wstydu. Gdyby tam zajrzeli, gdyby odchylili jego jadra, ˛ mógłby mie´c naprawd˛e powa˙zny problem. Badanie krwi mogłoby spowodowa´c jeszcze powa˙zniejsze kłopoty, nie wolno jednak im tego zrobi´c, nie majac ˛ jakiego´s powa˙znego dowodu — a tego po prostu nie mieli. Wiedzieli wszystko, lecz niczego nie byli w stanie udowodni´c. Na tym polega ró˙znica mi˛edzy chcie´c a móc, jak powiedziałaby jego droga mamusia. — Ukaszenia ˛ komarów. — Tak. — A ten czerwony s´lad to alergiczna wysypka. — Tak. Miałem ja˛ ju˙z, zanim poleciałem na Bahamy, tylko nie taka˛ paskudna.˛ — Miał ja˛ ju˙z, zanim tam poleciał — powiedział jeden agent do drugiego. — Uhm — mruknał ˛ tamten. — A ty w to wierzysz? — Pewnie. — W s´wi˛etego Mikołaja te˙z? — Pewnie. Kiedy byłem mały, zrobili mi z nim zdj˛ecie. — Spojrzał na Eddiego. — Zrobiłe´s sobie zdj˛ecie tej słynnej wysypki, nim wybrałe´s si˛e na t˛e mała˛ wycieczk˛e, Eddie? Eddie nie odpowiedział. — Je´sli jeste´s czysty, to dlaczego nie zgadzasz si˛e na badanie krwi? To pytał pierwszy facet, ten z papierosem w kaciku ˛ ust. Papieros wypalił si˛e ju˙z prawie do filtra. Eddie nagle si˛e w´sciekł — w´sciekł si˛e jak diabli. Posłuchał głosu w swojej głowie. „W porzadku” ˛ — usłyszał natychmiast głos i Eddie wyczuł cos wi˛ecej ni˙z zgod˛e, poczuł zach˛et˛e, by pój´sc´ na całego. Poczuł si˛e tak jak wtedy, kiedy Henry u´scisnał ˛ go, zmierzwił mu włosy, klepnał ˛ w rami˛e i rzekł: „Dobrze si˛e spisałe´s, mały, niech ci to nie uderzy do głowy, ale dobrze si˛e spisałe´s.” — Wiecie, z˙ e jestem czysty. — Nagle wstał tak gwałtownie, z˙ e si˛e cofn˛eli. Spojrzał na najbli˙zej stojacego ˛ m˛ez˙ czyzn˛e. — I powiem ci co´s, kole´s. Je´sli nie zabierzesz tego gwo´zdzia sprzed mojego nosa, to wbij˛e ci go do gardła. Facet si˛e odsunał. ˛ — Chłopcy, ju˙z opró˙znili´scie szambo w samolocie. Bo˙ze, mieli´scie do´sc´ czasu, z˙ eby sprawdzi´c je ze trzy razy. Przejrzeli´scie mój baga˙z. Nachyliłem si˛e i pozwoliłem, by jeden z was wepchnał ˛ mi w tyłek najdłu˙zszy palec na s´wiecie. Je´sli obmacywanie prostaty jest badaniem, było to pierdolone safari. Bałem si˛e spojrze´c w dół. My´slałem, z˙ e zobacz˛e palec tego go´scia sterczacy ˛ z mojego ptaka. — Obrzucił ich gniewnym spojrzeniem. — Sprawdzili´scie mój tyłek, sprawdzili´scie

64

mój baga˙z, a teraz siedz˛e tu w gaciach, a wy dmuchacie mi dymem w twarz. Chcecie zbada´c mi krew? Dobra. Przyprowad´zcie tu kogo´s, kto to zrobi. — Poszeptali i popatrzyli po sobie. Zdziwieni. Zaniepokojeni. — Ale je´sli chcecie przeprowadzi´c badanie bez nakazu sadu ˛ — dodał — to niech ten, kto tu przyjdzie, przyniesie sporo dodatkowych strzykawek i probówek, bo niech mnie szlag, je´sli b˛ed˛e brał w tym udział sam. Zrobi˛e to w obecno´sci szeryfa federalnego, je´sli ka˙zdy z was podda si˛e takiemu samemu badaniu, ka˙zdy pojemnik zostanie opisany waszymi danymi, a zabierze je szeryf federalny, i na cokolwiek b˛edziecie si˛e bada´c — kokain˛e, heroin˛e, amf˛e, cokolwiek — chc˛e, z˙ eby takie same próby wykonano na próbkach pobranych od was. A potem za˙zadam, ˛ aby wyniki przekazano mojemu adwokatowi. — O rany, „mojemu adwokatowi” — zawołał jeden z nich — Tak zawsze si˛e ko´nczy z takimi gówniarzami, no nie, Eddie? Skontaktujcie si˛e z moim adwokatem. Na´sl˛e na was mojego adwokata. Rzyga´c mi si˛e chce od tego gówna! — Nawiasem mówiac, ˛ obecnie nie mam adwokata — powiedział Eddie i mówił prawd˛e. — Nie przypuszczałem, z˙ e b˛edzie mi potrzebny. Niczego na mnie nie macie, bo niczego nie miałem, ale nie mo˙zecie przesta´c z ta˛ kołomyjka? ˛ Chcecie, ´ z˙ ebym ta´nczył, jak zagracie? Swietnie. Zata´ncz˛e. Tylko nie b˛ed˛e tego robił sam. Wy te˙z musicie zata´nczy´c. Zapadła napi˛eta, głucha cisza. — Chciałbym, z˙ eby pan jeszcze raz zsunał ˛ spodenki, panie Dean — powiedział jeden z nich. Ten był starszy. Wygladał ˛ tak, jakby tu dowodził. Eddie pomy´slał, z˙ e mo˙ze — tylko mo˙ze — ten facet wpadł w ko´ncu na pomysł, gdzie powinien szuka´c s´ladów. Do tej pory tam nie zagladali. ˛ R˛ece, ramiona, nogi. . . ale nie tam. Byli zbyt pewni, z˙ e go maja.˛ — Mam do´sc´ rozbierania, ubierania i tego całego gówna — odparł. — Sprowad´zcie tu kogo´s i zróbmy zbiorowe badanie krwi albo wychodz˛e stad. ˛ No, jak b˛edzie? Znowu zapadła cisza. A kiedy zacz˛eli spoglada´ ˛ c po sobie, Eddie zrozumiał, z˙ e wygrał. „My wygrali´smy” — poprawił si˛e. „Jak si˛e nazywasz, kolego?” „Roland. A ty Eddie. Eddie Dean.” „Umiesz słucha´c.” „Słucha´c i patrze´c.” — Oddajcie mu ubranie — rzekł z niesmakiem starszy m˛ez˙ czyzna. Spojrzał na Eddiego. — Nie wiem, co miałe´s ani jak si˛e tego pozbyłe´s, ale chc˛e, z˙ eby´s wiedział, z˙ e znajdziemy to. — Stary piernik uwa˙znie mu si˛e przyjrzał. — A wi˛ec siedzisz tu sobie. Siedzisz i s´miejesz si˛e w duchu. Nie chce mi si˛e rzyga´c od tego, co mówisz, lecz robi mi si˛e niedobrze na twój widok. — Chc˛e, by´s pan rzygnał. ˛ 65

— Potwierdzasz nasze podejrzenia. — O rany — westchnał ˛ Eddie. — To mi si˛e podoba. Siedz˛e tu, w tym pokoiku, w samych gaciach, a wy stoicie wokół mnie w siedmiu, ze spluwami na biodrach, i to tobie chce si˛e rzyga´c. Człowieku, masz problem. Eddie zrobił krok w jego kierunku. M˛ez˙ czyzna przez chwil˛e wytrzymał jego spojrzenie, a potem co´s w oczach Eddiego o dziwnym, na pół orzechowym, a na pół niebieskim kolorze — sprawiło, z˙ e mimo woli si˛e cofnał. ˛ — Niczego nie mam! — wrzasnał ˛ Eddie. — Sko´nczcie z tym! Koniec! Dajcie mi spokój! Znów zapadła cisza. Potem stary urz˛ednik odwrócił si˛e i krzyknał ˛ do kogo´s: — Nie słyszeli´scie? Oddajcie mu ubranie! I tak si˛e to sko´nczyło.

***

— My´sli pan, z˙ e jeste´smy s´ledzeni? — zapytał taksiarz. Wygladał ˛ na rozbawionego. Eddie spojrzał na niego. — Skad ˛ ten pomysł? — Wcia˙ ˛z pan spoglada ˛ przez tylna˛ szyb˛e. — Wcale nie podejrzewam, z˙ e kto´s mnie s´ledzi — powiedział Eddie. Była to szczera prawda. Zauwa˙zył ogony ju˙z za pierwszym razem, kiedy si˛e obejrzał. Ogony, nie ogon. Nie musiał wi˛ecej spoglada´ ˛ c za siebie, z˙ eby si˛e upewni´c. Pacjent na przepustce z sanatorium dla opó´znionych w rozwoju z trudem zgubiłby taksówk˛e Eddiego w to pó´zne poniedziałkowe popołudnie; na ulicach panował niewielki ruch. — Po prostu jestem studentem wydziału komunikacji. — Och — mruknał ˛ taksówkarz. W niektórych kr˛egach takie stwierdzenie zach˛eciłoby do dalszych pyta´n, lecz nowojorscy taksówkarze rzadko pytaja.˛ . . cz˛es´ciej wygłaszaja˛ przemowy, zazwyczaj w wielkim stylu. Wi˛ekszo´sc´ tych przemówie´n zaczyna si˛e od słów „To miasto!”, jakby była to religijna inwokacja poprzedzajaca ˛ kazanie. . . bo tak te˙z przewa˙znie jest. Zamiast tego ten taksiarz rzekł: — Bo gdyby pan my´slał, z˙ e jeste´smy s´ledzeni, to zapewniam, z˙ e nie. Zauwa˙zyłbym. To miasto! Jezusie! Nieraz samemu zdarzało mi si˛e s´ledzi´c innych. Zdziwiłby si˛e pan, ilu ludzi wskakuje do mojej taksówki i mówi: „za tym samochodem”. Wiem, z˙ e to brzmi jak kwestia, która˛ słyszy si˛e tylko w filmach, prawda? Racja. Tylko z˙ e, jak powiadaja,˛ z˙ ycie na´sladuje sztuk˛e, a sztuka z˙ ycie. Naprawd˛e tak jest. A co do gubienia ogona, to łatwe, je´sli tylko wiesz jak. Trzeba. . . Eddie wyciszył głos taksiarza do ledwie słyszalnego pomruku w tle, wystarczajacego, ˛ by we wła´sciwych momentach kiwa´c głowa.˛ Kiedy si˛e nad tym zasta66

nowi´c, ta gadanina była naprawd˛e zabawna. Jednym z jadacych ˛ za nimi samochodów była granatowa limuzyna. Eddie domy´slił si˛e, z˙ e nale˙zała do agentów urz˛edu celnego. Drugim okazała si˛e furgonetka dostawcza z napisem: PIZZA GINELLI po obu bokach. Była tam tak˙ze namalowana pizza. . . w postaci u´smiechni˛etej chłopi˛ecej buzi, a u´smiechni˛ety chłopiec oblizywał si˛e i pod obrazkiem widniał slogan: MMMNIAM! DOOOBRA PIZZA! Jaki´s młody miejski artysta, z puszka˛ sprayu oraz niewyszukanym poczuciem humoru, skre´slił słowo „pizza” i napisał nad nim „piczka”. Ginelli. Eddie znał tylko jednego Ginellego, który prowadził restauracj˛e zwana˛ Czterej Ojcowie. Interes z pizza˛ był ubocznym zaj˛eciem, przykrywka,˛ zaj˛eciem dla ksi˛egowego. Ginelli i Balazar. Ci dwaj byli nierozłaczni ˛ jak hot dog i musztarda. Zgodnie z planem przed terminalem miała czeka´c limuzyna z kierowca,˛ z˙ eby przewie´zc´ go do knajpy w s´ródmie´sciu, gdzie Balazar prowadził swoje interesy. Oczywi´scie ten plan nie obejmował dwóch godzin sp˛edzonych w białym pokoiku, dwóch godzin intensywnego przesłuchiwania przez jeden zespół agentów, podczas gdy drugi opró˙znił zbiorniki toalety boeinga z zawarto´sci i sprawdził ja,˛ szukajac ˛ du˙zego ładunku, którego nie dałoby si˛e rozpu´sci´c. Kiedy wyszedł, limuzyny nie było. Kierowca na pewno otrzymał odpowiednie instrukcje: je´sli muł nie opu´sci terminalu najpó´zniej pi˛etna´scie minut po ostatnich pasa˙zerach tego lotu, szybko odjed´z. Kierowca limuzyny wiedział, z˙ e nie powinien u˙zywa´c zainstalowanego w samochodzie telefonu, który w rzeczywisto´sci jest radionadajnikiem, łatwym do monitorowania. Balazar zadzwonił do swoich ludzi, dowiedział si˛e, z˙ e Eddie wpadł w kłopoty, i przygotował si˛e na nie. Balazar mógł dostrzec stalowa˛ wol˛e Eddiego, ale to nie zmieniało faktu, z˙ e Eddie był c´ punem. A nie mo˙zna liczy´c na to, z˙ e c´ pun nie b˛edzie sypał. To oznaczało, z˙ e furgonetka z pizza˛ mo˙ze si˛e zrówna´c z taksówka,˛ a wtedy kto´s wystawi przez boczne okienko luf˛e pistoletu maszynowego i taksówka zmieni si˛e w co´s, co wyglada ˛ jak wielki kawał szwajcarskiego sera. Eddie bardziej przejmowałby si˛e tym, gdyby trzymali go cztery godziny zamiast dwóch, a powa˙znie obawiałby si˛e, gdyby siedział tam sze´sc´ . Ale dwie. . . sadził, ˛ z˙ e Balazar powinien wierzy´c, z˙ e Eddie wytrzyma przynajmniej tyle. I na pewno b˛edzie chciał si˛e dowiedzie´c, co z jego towarem. Prawdziwym powodem tego, z˙ e Eddie wcia˙ ˛z ogladał ˛ si˛e przez rami˛e, były drzwi. Fascynowały go. Gdy agenci na pół nie´sli, a na pół wlekli go po schodach biurowca administracyjnej cz˛es´ci lotniska Kennedy’ego, zerknał ˛ przez rami˛e i one były tam — nieprawdopodobne, lecz niewatpliwie ˛ bezsprzecznie realne, unoszace ˛ si˛e w odległo´sci jarda. Widział wolno przetaczajace ˛ si˛e za nimi fale, rozbijajace ˛ si˛e na piasku. Dostrzegł, z˙ e zaczynało si˛e tam s´ciemnia´c. 67

Najwidoczniej te drzwi były jak jedna ze sztuczek z ukrytym obrazem; w pierwszej chwili nie mo˙zna ich było dostrzec, ale kiedy si˛e to udało, nie sposób ich ju˙z nie widzie´c. . . Znikły tylko dwa razy, kiedy rewolwerowiec wrócił przez nie bez Eddiego. . . i to było przera˙zajace. ˛ Eddie czuł si˛e wtedy jak dziecko, któremu zgaszono nocna˛ lampk˛e. Po raz pierwszy stało si˛e to, gdy przesłuchiwali go agenci. „Musz˛e i´sc´ ” — głos Rolanda zagłuszył pytanie, które w tym momencie zadali Eddiemu. „Nie b˛edzie mnie tylko chwilk˛e. Nie bój si˛e.” „Dlaczego?” — spytał Eddie. „Dlaczego musisz tam i´sc´ ?” — Co si˛e stało? — zapytał jeden z agentów. — Nagle wygladasz ˛ na przestraszonego. I był przestraszony, ale ten palant i tak by tego nie zrozumiał. Zerknał ˛ przez rami˛e i agenci te˙z si˛e obejrzeli. Nie zobaczyli niczego prócz nagiej białej s´ciany, pokrytej białymi panelami z otworami tłumiacymi ˛ d´zwi˛eki. Eddie ujrzał drzwi, tak jak poprzednio znajdujace ˛ si˛e w odległo´sci jarda (teraz tkwiace ˛ w s´cianie pokoju, jak wyj´scie awaryjne, wyj´scie, którego nie mogli dostrzec przesłuchujacy ˛ go ludzie). Zobaczył co´s wi˛ecej. Ujrzał stwory wychodzace ˛ z morza, stwory wygladaj ˛ ace ˛ jak z˙ ywcem wzi˛ete z jakiego´s horroru o nazbyt wyszukanych efektach specjalnych, tak specjalnych, z˙ e wszystko wydaje si˛e prawdziwe. Te stwory wygladały ˛ jak odra˙zajace ˛ skrzy˙zowanie krewetki z homarem i pajakiem. ˛ Wydawały niesamowite d´zwi˛eki. — Masz omamy, Eddie? — zapytał jeden z agentów. — Widzisz biegajace ˛ po s´cianach pajaki? ˛ Był tak bliski prawdy, z˙ e Eddie o mało si˛e nie roze´smiał. Wiedział jednak, dlaczego ten m˛ez˙ czyzna imieniem Roland musiał odej´sc´ . Jego umysł był bezpieczny — przynajmniej na razie — lecz te stwory zmierzały w kierunku ciała i Eddie podejrzewał, z˙ e je´sli Roland szybko nie przemie´sci swojej fizycznej powłoki, to by´c mo˙ze nie b˛edzie ju˙z miał do czego wróci´c. Nagle usłyszał w my´slach z˙ ałosny j˛ek Davida Lee Rotha: „Och Ivvy. . . ja nie mam ciała. . . ” i tym razem parsknał ˛ s´miechem. Nie zdołał si˛e powstrzyma´c. — Co ci˛e tak s´mieszy? — zapytał ten agent, który chciał wiedzie´c, czy Eddie widzi pajaki. ˛ — Cała ta sytuacja — odparł Eddie. — Dlatego z˙ e jest taka szczególna, nie zabawna. Chc˛e powiedzie´c, z˙ e gdyby to był film, to raczej Felliniego ni˙z Woody’ego Allena, je´sli rozumiecie, o co mi chodzi. „Nic ci nie b˛edzie?” — zapytał Roland. „Jasne. PSS.” „Nie rozumiem.” „Pilnuj Swoich Spraw.” „Aha. W porzadku. ˛ Niedługo wróc˛e.”

68

I nagle tamten znikł. Po prostu znikł. Jak smuga dymu tak cienka, z˙ e mo˙ze ja˛ rozwia´c najl˙zejszy podmuch wiatru. Eddie rozejrzał si˛e, ale nie dostrzegł niczego prócz podziurawionych białych paneli — z˙ adnych drzwi, oceanu czy niesamo´ witych stworów. Scisn˛ eło go w dołku. Bynajmniej nie zaczał ˛ wierzy´c, z˙ e była to halucynacja. Prochy znikły i Eddie nie potrzebował innego dowodu. Roland jednak. . . pomagał mu. Sprawiał, z˙ e było mu łatwiej. — Chcesz, z˙ ebym powiesił tam jaki´s obrazek? — zapytał jeden z agentów. — Nie — odrzekł Eddie i odetchnał. ˛ — Chc˛e, z˙ eby´scie wypu´scili mnie stad. ˛ — Jak tylko nam powiesz, co zrobiłe´s z hera˛ — powiedział inny. — A mo˙ze to była koka? I znów si˛e zacz˛eło. . . w kółko to samo i bez ko´nca. Po dziesi˛eciu minutach — bardzo długich dziesi˛eciu minutach — Roland nagle ponownie znalazł si˛e w jego głowie. W jednej chwili go nie było, w nast˛epnej pojawił si˛e. Eddie wyczuł, z˙ e m˛ez˙ czyzna jest bardzo zm˛eczony. „Zrobiłe´s swoje?” „Tak. Przepraszam, z˙ e to tak długo trwało, a po chwili: Musiałem pełzna´ ˛c.” Eddie znów si˛e odwrócił. Drzwi w dalszym ciagu ˛ były widoczne, lecz teraz ukazywały nieco inny obraz tamtego s´wiata. Zrozumiał, z˙ e tak jak przesuwały si˛e z nim tutaj, podobnie poruszały si˛e razem z Rolandem. Ta my´sl sprawiła, z˙ e lekko zadr˙zał. Tak jakby byli połaczeni ˛ jaka´ ˛s niewidzialna˛ p˛epowina.˛ Ciało rewolwerowca le˙zało bezwładnie, lecz teraz patrzył z góry na długa˛ i omywana˛ falami przypływu pla˙ze˛ , po której kr˛eciły si˛e stwory, skrzeczac ˛ i popiskujac. ˛ Za ka˙zdym razem gdy spadała na nie fala, podnosiły szczypce. Wygladały ˛ jak tłum ze starych kronik filmowych, kiedy przemawia Hitler i wszyscy salutuja˛ mu Heil! tak gorliwie, jakby od tego zale˙zało ich z˙ ycie — bo te˙z pewnie tak było, je´sli si˛e nad tym zastanowi´c. Eddie dostrzegł na piasku s´lady mozolnie pełznacego ˛ rewolwerowca. Nagle zobaczył, jak jeden ze stworów z błyskawiczna˛ szybko´scia˛ wyciaga ˛ szczypce w gór˛e i łapie ptaka, który nieopatrznie przelatywał zbyt nisko nad plaz˙ a.˛ Ptak w dwóch tryskajacych ˛ krwia˛ kawałkach upadł na piach. Zanim jeszcze przestał si˛e rusza´c, zakryła go masa okropnych skorupiaków. Jedno białe piórko wzbiło si˛e w gór˛e. Szczypce chwyciły je i wciagn˛ ˛ eły do pyska. „Jezu Chryste” — pomy´slał oniemiały Eddie. „Ale˙z pieszczoszki!” — Dlaczego wcia˙ ˛z si˛e ogladasz ˛ za siebie? — zapytał główny urz˛ednik celny. — Od czasu do czasu potrzebuje odtrutki — odpowiedział Eddie. — Na co? — Na twoja˛ twarz.

69

***

Taksówkarz wysadził Eddiego przed budynkiem w Co-Op City, podzi˛ekował za dolara napiwku i odjechał. Eddie stał przez chwil˛e z torba˛ w jednej r˛ece i kurtka˛ zaczepiona˛ o wskazujacy ˛ palec drugiej, i przerzucona˛ przez ramie. Tutaj wspólnie z bratem wynajmowali dwupokojowe mieszkanie. Stał przez chwil˛e, spogladaj ˛ ac ˛ w gór˛e na ten monolit o stylu i urodzie zbudowanego z cegieł składu towarów. Małe okienka upodabniały go do wi˛ezienia i dla Eddiego ten widok był przygn˛ebiajacy, ˛ podobnie jak dla Rolanda zadziwiajacy. ˛ „Nigdy, nawet jako dziecko, nie widziałem takiego wysokiego budynku!” — rzekł Roland. „A tu jest ich tak wiele!” ˙ „Taak” — przytaknał ˛ Eddie. „Zyjemy jak w mrowisku. Mo˙ze ten widok ci si˛e podoba, Rolandzie, ale moim zdaniem szybko si˛e opatrzy. Bardzo szybko ci si˛e opatrzy.” Granatowy samochód przejechał obok. Furgonetka z pizza˛ zmieniła pas, podje˙zd˙zajac. ˛ Eddie zdr˛etwiał i poczuł, z˙ e Roland równie˙z si˛e spiał. ˛ Mo˙ze jednak postanowili go załatwi´c. „Drzwi?” — zapytał Roland. — „Mamy przez nie przej´sc´ ? Chcesz tego?” Eddie czuł, z˙ e Roland jest gotowy na wszystko, lecz jego głos brzmiał spokojnie. „Jeszcze nie” — odrzekł. „Mo˙ze chca˛ tylko pogada´c. Bad´ ˛ z jednak przygotowany.” Wiedział, z˙ e nie musiał tego mówi´c; czuł, z˙ e Roland nawet we s´nie był bardziej gotowy do działania ni˙z on kiedykolwiek na jawie. Furgonetka z namalowanym na boku u´smiechni˛etym dzieciakiem podjechała bli˙zej. Szyba okienka po stronie pasa˙zera zsun˛eła si˛e w dół, a Eddie stał przed wej´sciem do budynku, z długim cieniem przyklejonym do czubków jego sportowych butów, czekajac, ˛ co teraz zobaczy — twarz czy luf˛e pistoletu.

***

Po raz drugi Roland zniknał ˛ z jego umysłu zaledwie pi˛ec´ minut po tym, jak urz˛ednicy w ko´ncu zrezygnowali i wypu´scili Eddiego. Rewolwerowiec jadł, ale za mało, a ponadto powinien si˛e napi´c i przede wszystkim za˙zy´c jakie´s lekarstwo. Eddie na razie nie mógł da´c mu leku, którego Roland rzeczywi´scie potrzebował (chocia˙z prawdopodobnie rewolwerowiec miał racj˛e; Balazar mógłby mu pomóc. . . gdyby zechciał), ale zwykła aspiryna przy70

najmniej obni˙zyłaby temperatur˛e jego ciała; Eddie poczuł goraczk˛ ˛ e buchajac ˛ a˛ od rewolwerowca, gdy ten przysunał ˛ si˛e, by przecia´ ˛c górna˛ cz˛es´c´ ta´smy izolacyjnej. Eddie przystanał ˛ przed kioskiem z gazetami w głównym terminalu. „Czy tam, skad ˛ przybyłe´s, macie aspiryn˛e?” „Nigdy o tym nie słyszałem. Czy to czary, czy lekarstwo?” „Chyba i jedno, i drugie.” Podszedł do okienka i nabył pudełko bardzo mocnej anacyny. Potem udał si˛e do baru i kupił dwa pot˛ez˙ ne hot dogi i podwójna˛ pepsi. Wła´snie smarował kiełbaski musztarda˛ i keczupem (Henry nazywał te długie kanapki godzilla dogami), gdy nagle przypomniał sobie, z˙ e one nie sa˛ dla niego. Przyszło mu do głowy, z˙ e Roland mógł nie lubi´c musztardy i keczupu, mógł by´c wegetarianinem, a poza tym te hot dogi mogły go nawet zabi´c. „Có˙z, teraz ju˙z jest za pó´zno” — doszedł do wniosku. Czujac, ˛ z˙ e Roland co´s mówi lub robi, Eddie miał pewno´sc´ , z˙ e to si˛e dzieje naprawd˛e. Natomiast gdy milczał, uparcie powracała przera˙zajaca ˛ my´sl, z˙ e to tylko sen — niezwykle realistyczny sen, jaki s´ni mu si˛e podczas lotu 901 boeingiem linii lotniczych Delta. Roland powiedział mu, z˙ e mo˙ze przenie´sc´ po˙zywienie do swojego s´wiata. Podobno udało mu si˛e co´s takiego, kiedy Eddie spał. Trudno w to uwierzy´c, ale Roland zapewnił go, z˙ e tak było istotnie. „No, có˙z, wcia˙ ˛z musimy by´c bardzo ostro˙zni” — rzekł Eddie. „Dwaj agenci urz˛edu celnego obserwuja˛ mnie. Nas. Bez wzgl˛edu na to, gdzie teraz si˛e znajduj˛e.” „Wiem, z˙ e musimy uwa˙za´c” — odparł Roland. „Nie dwaj. Jest ich pi˛eciu.” Nagle Eddie doznał najdziwniejszego uczucia. Nie poruszył oczami, ale poczuł, z˙ e si˛e poruszaja.˛ Kierował nimi Roland. Facet w opi˛etym podkoszulku, rozmawiajacy ˛ przez telefon. Kobieta siedzaca ˛ na ławce i grzebiaca ˛ w torbie. Młody czarnoskóry m˛ez˙ czyzna, który mógłby uchodzi´c za nadzwyczaj przystojnego, gdyby nie zaj˛ecza warga, tylko cz˛es´ciowo zamaskowana wskutek operacji plastycznej. Ogladał ˛ podkoszulki na stoisku, obok którego niedawno przechodził Eddie. Wła´sciwie niczym si˛e nie wyró˙zniali, ale mimo to Eddie si˛e domy´slił, kim sa.˛ Byli niczym obrazek z dziecinnej układanki — raz uło˙zony, na zawsze pozostaje w pami˛eci. Eddie lekko si˛e zaczerwienił, poniewa˙z Roland zwrócił jego uwag˛e na to, co on powinien dostrzec natychmiast a rozszyfrował tylko dwóch. Tych troje maskowało si˛e lepiej, lecz te˙z nie za dobrze — oczy telefonujacego, ˛ zapatrzone w wyimaginowany obraz osoby, z która˛ rozmawiał, bacznie spogladały ˛ wokół. . . i, pozornie przypadkowo, co chwila kierowały si˛e na Eddiego. Kobieta z torebka˛ nie znalazła tego, czego szukała, a jednak nie zrezygnowała z dalszych poszukiwa´n, lecz robiła to bez ko´nca. „Klient” za´s zda˙ ˛zyłby ju˙z co najmniej dziesi˛ec´ razy obejrze´c ka˙zda koszulk˛e na obrotowym wieszaku.

71

Nagle Eddie poczuł si˛e tak, jakby znów miał pi˛ec´ lat i bał si˛e przej´sc´ przez ulic˛e, dopóki Henry nie we´zmie go za r˛ek˛e. „Niewa˙zne” — uspokajał go Roland. „I nie martw si˛e o jedzenie. Jadałem z˙ ywe owady, przynajmniej z˙ ywe na tyle, z˙ e niektóre z nich zbiegały mi do z˙ oładka.” ˛ „Taak” — odparł Eddie — „ale to jest Nowy Jork.” Zaniósł hot dogi i col˛e na sam koniec baru i stanał ˛ plecami do głównego holu. Potem zerknał ˛ w kierunku lewego rogu. Owalne lustro wybrzuszało si˛e tam, jak superczułe oko. Widział w nim wszystkich s´ledzacych ˛ go agentów, lecz z˙ aden z nich nie znajdował si˛e dostatecznie blisko, z˙ eby zdołał dostrzec kanapki i col˛e. I bardzo dobrze, gdy˙z Eddie nie miał poj˛ecia, co teraz nastapi. ˛ „Połó˙z t˛e astyn˛e na chlebie z mi˛esem. Potem we´z wszystko w dłonie.” „Aspiryn˛e.” „Dobrze. Nazywaj to z˙ abim skrzekiem, je´sli chcesz. . . Eddie. Tylko zrób to.” Wyjał ˛ anacyn˛e z plastikowej torebki, która˛ wcze´sniej wepchnał ˛ do kieszeni, i ju˙z miał wsuna´ ˛c pudełko do hot doga, gdy u´swiadomił sobie, z˙ e Roland b˛edzie miał problemy nie tylko z otwarciem pudełka, ale i z wyj˛eciem z niego proszków. Zrobił to sam: wytrzasn ˛ ał ˛ trzy tabletki na papierowa˛ serwetk˛e, zastanowił si˛e i dodał jeszcze trzy. „Trzy teraz, trzy pó´zniej. Je´sli b˛edzie jakie´s pó´zniej.” „W porzadku. ˛ Dzi˛ekuj˛e.” „I co teraz?” „We´z to wszystko w dłonie.” Eddie ponownie zerknał ˛ w wypukłe lustro. Dwaj agenci niedbałym krokiem zmierzali w kierunku baru. . . mo˙ze nie podobało im si˛e to, z˙ e Eddie stoi odwrócony do nich plecami, a mo˙ze wyczuli, z˙ e co´s jest nie w porzadku, ˛ i postanowili to sprawdzi´c. Je´sli co´s ma si˛e sta´c, powinno si˛e sta´c szybko. Eddie spełnił pro´sb˛e Rolanda i poczuł ciepło parówek w otoczce białej bułki oraz zimno schłodzonej pepsi. W tym momencie wygladał ˛ jak facet zamierzajacy ˛ zanie´sc´ przysmaki swoim dzieciakom. . . i nagle wszystko to zacz˛eło mu topnie´c w r˛ekach. Spojrzał w dół, coraz szerzej otwierajac ˛ oczy, a˙z miał wra˙zenie, z˙ e zaraz mu wypadna˛ z orbit i zawisna˛ na szypułkach. Przez warstw˛e bułki widział parówki. Przez s´cianki kubka widział pepsi, g˛esty od lodu płyn, uformowany w kształt naczynia, które stało si˛e niewidzialne. Potem poprzez kanapki ujrzał czerwony blat kontuaru, a przez pepsi biała˛ s´cian˛e. Jego dłonie zacz˛eły przysuwa´c si˛e do siebie. . . a˙z w ko´ncu si˛e zetkn˛eły. Jedzenie. . . serwetki. . . pepsi. . . sze´sc´ tabletek anacyny. . . wszystko to, co w nich trzymał, znikn˛eło. „Jezus podskoczył i zagrał na skrzypkach” — pomy´slał oniemiały Eddie. Pospiesznie zerknał ˛ w owalne lustro. Drzwi znikn˛eły. . . Rolanda równie˙z nie było ju˙z w jego umy´sle.

72

„Podjedz sobie, przyjacielu” — pomy´slał Eddie. Tylko czy ta obca osobowo´sc´ , która nazywała si˛e Rolandem, naprawd˛e była jego przyjacielem? To si˛e dopiero oka˙ze, czy˙z nie? Uratował tyłek Eddiego, to prawda, ale to wcale nie oznacza, z˙ e jest dobrym skautem. Mimo wszystko Eddie lubił Rolanda. Obawiał si˛e go, a jednocze´snie polubił. Podejrzewał, z˙ e z czasem mógłby go pokocha´c, tak jak kochał Henry’ego. „Najedz si˛e, przybyszu. Najedz si˛e, prze˙zyj. . . i wró´c.” Obok le˙zało kilka zabrudzonych musztarda˛ serwetek, pozostawionych przez poprzedniego klienta. Eddie zmiał ˛ je w kulk˛e i cisnał ˛ do kosza, idac ˛ do wyjs´cia i poruszajac ˛ ustami, jakby ko´nczył prze˙zuwa´c. Zdołał nawet lekko czkna´ ˛c, podchodzac ˛ do czarnoskórego i poda˙ ˛zajac ˛ w stron˛e znaków głoszacych ˛ „Baga˙ze” oraz „Wyj´scie do miasta”. — Nie znalazł pan odpowiedniej koszulki? — zapytał. — Przepraszam? — czarnoskóry odwrócił si˛e od ekranu monitora wy´swietlajacego ˛ godziny odlotów American Airlines, które pozornie studiował. — My´slałem, z˙ e szuka pan takiej z napisem „Wspomó˙zcie mnie, prosz˛e, jestem tajnym agentem” — powiedział Eddie i poszedł dalej. Kierujac ˛ si˛e do schodów, zauwa˙zył, z˙ e kobieta z torebka˛ pospiesznie zatrzaskuje ja˛ i wstaje z ławki. ´ eta Dzi˛ekczynienia.” „O rany, to istna parada Macy’ego z okazji Swi˛ Eddie uznał ten dzie´n za cholernie interesujacy ˛ i podejrzewał, z˙ e to jeszcze nie wszystko.

***

Kiedy Roland znów zobaczył wychodzace ˛ z fal homaropodobne stwory (a wi˛ec ich obecno´sc´ nie była zwiazana ˛ z przypływem, ale z nadej´sciem zmroku), opu´scił Eddiego Deana, z˙ eby przenie´sc´ gdzie´s swoje ciało, zanim potwory znajda˛ je i po˙zra.˛ Spodziewał si˛e bólu i był na´n przygotowany. Od tak dawna z˙ ył z bólem, z˙ e prawie si˛e z nim zaprzyja´znił. Jednak˙ze przeraziła go szybko´sc´ , z jaka˛ rosła goraczka ˛ i opuszczały go siły. Je´sli nie był umierajacy ˛ przedtem, to teraz na pewno umierał. Czy w s´wiecie wi˛ez´ nia istniało dostatecznie silne lekarstwo, z˙ eby powstrzyma´c ten proces? Mo˙ze. Je´sli jednak nie zdob˛edzie go w ciagu ˛ nast˛epnych sze´sciu lub o´smiu godzin, nie b˛edzie to ju˙z miało z˙ adnego znaczenia. Sprawy zajda˛ tak daleko, z˙ e z˙ adne lekarstwo ani z˙ adna magia tego lub innego s´wiata nie zdołaja˛ go ju˙z uzdrowi´c. Nie był w stanie chodzi´c. B˛edzie musiał si˛e czołga´c. 73

Ju˙z miał zacza´ ˛c to robi´c, gdy jego spojrzenie przywarło do kł˛ebu zmi˛etej tas´my izolacyjnej i woreczków z diabelskim zielem. Je´sli je tutaj zostawi, homarokoszmary z pewno´scia˛ potna˛ worki szczypcami. a bryza rozwieje proszek na cztery strony s´wiata. „Co te˙z powinno si˛e z nim zrobi´c?” — zastanawiał si˛e ponuro rewolwerowiec. Nie mógł dopu´sci´c do tego, z˙ eby zniknał. ˛ Przyjdzie taki czas, z˙ e Eddie Dean mo˙ze znale´zc´ si˛e w powa˙znych tarapatach, nie majac ˛ tego proszku. Trudno udobrucha´c takich ludzi, do jakich zapewne nale˙zał ten Balazar. On b˛edzie chciał dosta´c towar, za który zapłacił. Dopóki go nie zobaczy, Eddiego b˛edzie pilnowała mała armia dobrze uzbrojonych m˛ez˙ czyzn. Rewolwerowiec przyciagn ˛ ał ˛ kłab ˛ ta´smy izolacyjnej i zawiesił sobie na szyi. Potem zaczał ˛ czołga´c si˛e po pla˙zy. Pokonał odległo´sc´ mniej wi˛ecej dwudziestu jardów — jak osadził, ˛ prawie dosy´c, z˙ eby poczu´c si˛e bezpiecznie — gdy ze zgroza˛ (a jednocze´snie rozbawieniem) u´swiadomił sobie, z˙ e oddalił si˛e od drzwi. Na Boga, a wi˛ec po co przez to wszystko przechodził? Obejrzał si˛e i zobaczył drzwi nie dalej ni˙z jard za plecami. Przez chwil˛e tylko gapił si˛e na nie, zanim zrozumiał to, co pojałby ˛ ju˙z dawno, gdyby nie uznał tego za swoiste delirium pod wpływem goraczki ˛ i głosów inkwizytorów, zasypujacych ˛ Eddiego gradem pyta´n. „Gdzie, jak, dlaczego, kiedy” (pytania zdajace ˛ si˛e przedziwnie stapia´c z pytaniami straszliwych skorupiaków, które wyłaziły z fal: „To-to-tak? Tu-tu-tum? Ta-ta-tam?”). Wcale mu si˛e to nie przywidziało. „Teraz zabieram je ze soba˛ wsz˛edzie, dokad ˛ id˛e” — pomy´slał. „Tak samo jak on. Poda˙ ˛zaja˛ za nami wsz˛edzie, niczym przekle´nstwo, którego nigdy nie zdołasz si˛e pozby´c.” Wszystko to wydawało si˛e tak prawdziwe, z˙ e nie budziło z˙ adnych watpliwo˛ s´ci. . . podobnie jak jeszcze jedna sprawa. Je´sli te drzwi mi˛edzy nimi zamkna˛ si˛e, to na zawsze. „A kiedy to nastapi” ˛ — pomy´slał ponuro Roland — „on powinien by´c po tej stronie. Ze mna.” ˛ „Ale˙z z ciebie uosobienie wszelkich cnót!” — przypomniał sobie słowa człowieka w czerni. Wydawało si˛e, z˙ e na stałe zadomowił si˛e w głowie Rolanda. „Zabiłe´s chłopaka; dzi˛eki tej ofierze zdołałe´s mnie schwyta´c i zapewne stworzy´c te drzwi mi˛edzy s´wiatami. Teraz zamierzasz dobra´c Trójk˛e, po kolei, i skaza´c ich wszystkich na co´s, czego sam by´s nie chciał: na z˙ ycie w obcym s´wiecie, gdzie moga˛ zgina´ ˛c tak łatwo jak wypuszczone na wolno´sc´ zwierz˛eta z zoo.” „Wie˙za” — pomy´slał wzburzony Roland. „Kiedy dotr˛e do Wie˙zy i zrobi˛e to, co powinienem, dokonam tego aktu odrodzenia czy odkupienia, jaki jest mi przeznaczony, to mo˙ze wtedy. . . ” A jednak wrzaskliwy s´miech człowieka w czerni, człowieka, który był martwy, ale z˙ ył jako wyrzut sumienia rewolwerowca, nie pozwolił mu doko´nczy´c tej my´sli. Mimo to nawet wspomnienie zdrady nie zdołało skłoni´c go do zej´scia z wybranej drogi. Zdołał przeby´c jeszcze dziesi˛ec´ jardów, obejrzał si˛e i zobaczył, z˙ e 74

nawet najwi˛eksze z pełzajacych ˛ potworów nie oddalaja˛ si˛e bardziej ni˙z dwadzies´cia jardów od linii wody, a on przebył trzy razy wi˛eksza˛ odległo´sc´ . „Ju˙z dobrze.” „Nic nie jest dobrze” — odparł wesoło człowiek w czerni — „i doskonale o tym wiesz.” „Zamknij si˛e” — pomy´slał rewolwerowiec i ku jego zaskoczeniu głos rzeczywi´scie ucichł. Roland wepchnał ˛ woreczki z diabelskim zielem w szczelin˛e miedzy dwoma głazami i zamaskował je gar´sciami zerwanej trawy. Zrobiwszy to, odpoczał ˛ chwile. Łupało go w głowie i raz było mu zimno, raz goraco. ˛ Przetoczył si˛e z powrotem przed drzwi do innego s´wiata i do innego ciała, na chwil˛e pozostawiajac ˛ za soba˛ to, które trawiła s´miertelna infekcja.

***

W nast˛epnym momencie znalazł si˛e w ciele pogra˙ ˛zonym w tak gł˛ebokim s´nie, z˙ e nawet pomy´slał, i˙z zapadło w s´piaczk˛ ˛ e. W tym stanie wszystkie procesy z˙ yciowe uległy takiemu spowolnieniu, jakby pokonały długa˛ pochylni˛e zmierzajac ˛ a˛ ku ciemno´sci. Obudził to ciało, wyciagaj ˛ ac ˛ je siła˛ z jaskini, w której si˛e schroniło. Sprawił, z˙ e serce zacz˛eło uderza´c szybciej, nerwy ponownie zaakceptowały przeszywajacy ˛ ból i u´swiadomiły ciału przykra˛ rzeczywisto´sc´ . Zapadła noc. Na niebie s´wieciły gwiazdy. Te kawałki chleba, które kupił mu Eddie, były drobinami ciepła w morzu chłodu. Nie miał ochoty, ale b˛edzie musiał je zje´sc´ . Najpierw jednak. . . Popatrzył na białe tabletki, które trzymał w dłoni. Astyna — tak nazwał to Eddie. Nie, wła´sciwie inaczej, ale Roland nie potrafił wymówi´c tego słowa tak, jak wymawiał je wi˛ezie´n. Krótko mówiac, ˛ były to lekarstwa. Leki z innego s´wiata. „Je´sli cokolwiek z twojego s´wiata dobrze mi zrobi” — pomy´slał Roland — „to pr˛edzej wasze medykamenty ni˙z kanapki.” Powinien spróbowa´c. Nie miał dokładnie tego, czego potrzebował — czego potrzebował zdaniem Eddiego — ale ten lek mógł obni˙zy´c goraczk˛ ˛ e. „Trzy teraz, trzy pó´zniej. Je´sli b˛edzie jakie´s pó´zniej.” Wło˙zył trzy tabletki do ust, potem odkrył przykrywk˛e z jakiego´s dziwnego materiału, który nie był ani papierem, ani szkłem, ale wygladał ˛ jak oba po trosze — kubka, w którym był napój. Popił lekarstwo. Pierwszy łyk zaskoczył go tak bardzo, z˙ e przez moment le˙zał oparty o skał˛e, z oczami tak szeroko otwartymi i pełnymi odbitego s´wiatła, z˙ e z pewno´scia˛ ka˙zdy 75

przypadkowy przechodzie´n uznałby go za martwego. Potem łapczywie wychylił wszystko, trzymajac ˛ kubek w obu dłoniach, tak pochłoni˛ety tym, co pił, z˙ e nie czuł bólu kikutów palców. „Słodkie! Bo˙ze, co za słodycz! Co za słodycz! Słodycz!” Jeden z płaskich kawałeczków lodu utknał ˛ mu w gardle. Zakaszlał, klepnał ˛ si˛e w pier´s i wypluł go. Teraz czuł w głowie nowy rodzaj bólu: srebrzysty, taki jaki przychodzi po zbyt szybkim wypiciu za zimnego napoju. Le˙zał nieruchomo i czuł, jak serce łomocze mu niczym pot˛ez˙ na machina, a w ciało tak gwałtownie wlewaja˛ si˛e nowe siły, z˙ e zdaje si˛e bliskie eksplozji. Nie my´slac ˛ o tym, co robi, oddarł kolejny pasek materiału od swojej koszuli — z której niebawem pozostanie tylko kawałek szmaty wiszacy ˛ mu na szyi — i połoz˙ ył go sobie na udzie. Kiedy wypije napój, owinie lód gałgankiem i zrobi z niego okład na zraniona˛ r˛ek˛e. . . my´slami jednak bładził ˛ gdzie indziej. „Słodki!” — powtarzał raz po raz, usiłujac ˛ znale´zc´ sens albo przekona´c si˛e, z˙ e jest w tym jaki´s sens, tak samo jak Eddie usiłował przekona´c siebie, z˙ e len facet jest prawdziwa˛ istota,˛ a nie wytworem wyobra´zni. Ten ciemny napój zawierał cukier, i to w ilo´sci wi˛ekszej ni˙z Marten — który mimo swej ascetycznej pozy był zwykłym łakomczuchem — sypał do kawy rankiem w Downers. „Cukier. . . biały. . . proszek. . . ” Spojrzenie rewolwerowca przesun˛eło si˛e ku woreczkom, ledwie widocznym pod trawa,˛ która˛ je przykrył. Przez chwil˛e zastanawiał si˛e, czy proszek w tych torebkach nie jest tym samym s´rodkiem, który znajdował si˛e w tym, co wypił. Wiedział, z˙ e Eddie doskonale rozumiał sytuacje, w których byli dwiema ró˙znymi osobami. Podejrzewał, z˙ e gdyby przeniósł swoje ciało do s´wiata Eddiego (a instynktownie przeczuwał, z˙ e da si˛e to zrobi´c. . . chocia˙z kiedy drzwi zamkna˛ si˛e za nim, wtedy pozostanie tam na zawsze, tak samo jak w odwrotnej sytuacji Eddie pozostałby tutaj), rozumiałby go równie dobrze. Wyczytał w my´slach Eddiego, z˙ e oba ich j˛ezyki były bardzo podobne. Podobne, a jednak nieidentyczne. Tutaj kromka była kanapka.˛ Zw˛edzi´c oznaczało znale´zc´ co´s do jedzenia. Czy wi˛ec nie jest mo˙zliwe, z˙ e ten proszek, który w s´wiecie Eddiego okre´slano kokaina,˛ w s´wiecie rewolwerowca zwano cukrem? Po dokładnym rozwa˙zeniu sprawy uznał, z˙ e to mało prawdopodobne. Eddie po prostu kupił ten napój, wiedzac, ˛ z˙ e s´ledza˛ go ludzie słu˙zacy ˛ Kapłanom Cła. Co wi˛ecej, Roland doszedł do wniosku, z˙ e Eddie zapłacił za niego stosunkowo niewiele. Nawet mniej ni˙z za kromki chleba. Nie, cukier to nie kokaina, ale Roland nie mógł zrozumie´c, dlaczego w ogóle kto´s miałby potrzebowa´c kokainy czy innego nielegalnego proszku, je´sli na tym s´wiecie było takie mnóstwo taniego cukru. Ponownie spojrzał na chleb, poczuł pierwszy skurcz, by´c mo˙ze głodu. . . i ze zdumieniem oraz lekka˛ ulga˛ u´swiadomił sobie, z˙ e czuje si˛e lepiej. Ten napój? To dlatego? Przez ten cukier? 76

By´c mo˙ze cz˛es´ciowo — ale nie tylko. Cukier pozwala szybko zregenerowa´c nadwatlone ˛ siły. Rewolwerowiec wiedział o tym od dziecka. Cukier jednak nie złagodzi bólu i nie ugasi ognia trawiacego ˛ ciało, które w wyniku infekcji zmieniło si˛e w piec rozpalony goraczk ˛ a.˛ A tymczasem wła´snie tak si˛e stało. . . i w dalszym ciagu ˛ tak było. Konwulsyjne skurcze ustały. Pot wysechł na czole. Haczyki na ryby, które wydawały si˛e tkwi´c w jego gardle, nagle znikły. Chocia˙z było to niemo˙zliwe, pozostawało bezsprzecznym faktem, a nie złudzeniem czy pobo˙znym z˙ yczeniem (a jednak, prawd˛e mówiac, ˛ od niezliczonych i niewiadomych lat rewolwerowiec po prostu nie był zdolny do takich frywolnych my´sli). Kikuty palców r˛eki i nogi wcia˙ ˛z pulsowały bole´snie, ale wydawało mu si˛e, z˙ e i to odczuwał troch˛e łagodniej. Roland odchylił głow˛e do tyłu, zamknał ˛ oczy i podzi˛ekował bóstwu. Bóstwu i Eddiemu Deanowi. „Nie popełnij bł˛edu i nie podchod´z do niego z sercem na dłoni, Rolandzie” — usłyszał głos płynacy ˛ z gł˛ebi jego duszy. Nie był to nerwowy, zgrzytliwy i kłótliwy głos człowieka w czerni. . . ani szorstki głos Corta. W uszach rewolwerowca zabrzmiało to jak głos ojca. „Wiesz, z˙ e to, co dla ciebie zrobił, uczynił dla własnego dobra, tak samo jak wiesz, z˙ e tamci ludzie — cho´c by´c mo˙ze sa˛ to inkwizytorzy — mieli co do niego cz˛es´ciowa˛ lub całkowita˛ racj˛e. On jest słabym naczyniem i zatrzymali go, kierujac ˛ przeciwko niemu zarzuty, które nie były sfingowane ani niesłuszne. Jest twardy, nie przecz˛e, ale równie˙z słaby. Jest jak Hax, kucharz. Hax truł niech˛etnie. . . lecz to wcale nie tłumiło krzyków umierajacych ˛ z pop˛ekanymi wn˛etrzno´sciami, l jest jeszcze jeden powód, aby si˛e strzec. . . ” Ten głos nie musiał wyja´snia´c Rolandowi, jaki to powód. Widział to w oczach Jake’a, kiedy chłopiec w ko´ncu zaczał ˛ rozumie´c jego zamiary. „Nie popełnij tego bł˛edu i nie podaj mu serca na dłoni.” Wła´sciwa rada. Ju˙z nieraz oddawałe´s sobie zła˛ przysług˛e, dobrze my´slac ˛ o tych, których w ko´ncu b˛edziesz musiał skrzywdzi´c. „Pami˛etaj o swoich obowiazkach, ˛ Rolandzie.” — Nigdy o nich nie zapomniałem — warknał ˛ do bezlito´snie s´wiecacych ˛ gwiazd, odbijajacych ˛ si˛e od fal i o´swietlajacych ˛ homarokoszmary, które zadawały idiotyczne pytania. — Moje obowiazki ˛ czynia˛ mnie przekl˛etym. A dlaczego przekl˛ety miałby si˛e od nich wykr˛eca´c? Zaczał ˛ je´sc´ chleb z mi˛esem, to, co Eddie nazywał „hot dogami”. Roland nie miał nic przeciwko spo˙zywaniu psiego mi˛esa. Wprawdzie w porównaniu z tu´nczykiem smakowało jak resztki z rynsztoka, ale po tym wspaniałym napoju nie miał prawa narzeka´c. Na pewno nie. Ponadto sytuacja była zbyt powa˙zna, z˙ eby przejmowa´c si˛e takimi drobiazgami. Zjadł wszystko, a potem wrócił tam, gdzie był Eddie. . . do magicznego powozu, który p˛edził metalowa˛ droga.˛ . . pełna˛ innych takich pojazdów. Były ich dziesiatki, ˛ a mo˙ze setki i z˙ adnego z nich nie ciagn˛ ˛ eły konie. 77

***

Eddie spokojnie czekał, a˙z podjedzie do niego furgonetka rozwo˙zaca ˛ pizz˛e. Roland w jego umy´sle był jeszcze spokojniejszy. „To kolejna wersja snu Diany” — pomy´slał Roland. „Co było w tym pudełku? Złota misa czy jadowity wa˙ ˛z? A kiedy przekr˛eca klucz i ju˙z ma podnie´sc´ wieko, słyszy wołanie matki: "Obud´z si˛e, Diano! Czas doi´c! ".” „W porzadku” ˛ — rozwa˙zał Eddie. „Co teraz b˛edzie? Dama czy tygrys?” Z okna po stronie pasa˙zera spojrzała na niego blada pryszczata twarz m˛ez˙ czyzny z ko´nskimi z˛ebami. Znał t˛e twarz. — Cze´sc´ , Col — odezwał si˛e bez entuzjazmu Eddie. Obok Cola Vincenta siedział za kółkiem Jeszcze Brzydszy, jak Henry nazywał Jacka Andoliniego. „Nigdy nie nazwał go tak w jego obecno´sci” — przeszło przez my´sl Eddiemu. Nie, pewnie z˙ e nie. Powiedzie´c co´s takiego w oczy Jackowi Andoliniemu byłoby szukaniem s´mierci. Ten ogromny facet miał cofni˛ete czoło jaskiniowca i niezwykle wydatna˛ dolna˛ szcz˛ek˛e. Był spokrewniony z Balazarem przez mał˙ze´nstwo. . . z siostrzenica,˛ kuzynka˛ czy inna˛ cholera.˛ Jego ogromne łapska s´ciskały kierownic˛e furgonetki niczym łapy małpy trzymajacej ˛ si˛e gał˛ezi. Z uszu sterczały mu k˛epki twardych włosów. Eddie widział teraz tylko jedno z tych uszu, gdy˙z Jack Andolini pozostawał zwrócony do niego profilem. . . ani na chwile nie odwracajac ˛ głowy w bok. Stary Jeszcze Brzydszy. Ajednak Henry (który, co Eddie musiał przyzna´c, nie zawsze był najrozsadniejszym ˛ facetem na s´wiecie) nigdy nie popełnił tego bł˛edu, z˙ eby nazwa´c go Jeszcze Głupszym. Colin Vincent był zr˛ecznym chłopcem na posyłki. Tymczasem Jack miał do´sc´ rozumu pod czołem neandertalczyka, by by´c prawa˛ r˛eka˛ Balazara. Eddiemu nie spodobało si˛e, z˙ e Balazar przysłał po niego takiego wa˙znego faceta. Wcale mu si˛e to nie spodobało. — Cze´sc´ , Eddie — rzekł Col. — Słyszałem, z˙ e miałe´s kłopoty. — Nic takiego, z czym nie zdołałbym sobie poradzi´c — powiedział Eddie. Zdał sobie spraw˛e, z˙ e najpierw podrapał si˛e po jednej r˛ece, a potem po drugiej. . . typowy odruch c´ puna, odruch, nad którym tak usilnie starał si˛e zapanowa´c podczas przesłuchania. Teraz te˙z mu si˛e udało. Col jednak u´smiechał si˛e i Eddie miał ochot˛e rabn ˛ a´ ˛c w te wyszczerzone z˛eby, z˙ eby pi˛es´c´ przeszła na wylot. Mo˙ze by to zrobił. . . gdyby nie Jack. Ten wcia˙ ˛z patrzył przed siebie, jak człowiek zatopiony w swoich własnych prymitywnych my´slach, postrzegajacy ˛ s´wiat w podstawowych barwach i w nieskomplikowany sposób, gdy˙z takiego ograniczonego człowieka nie sta´c na nic wi˛ecej (a przynajmniej tak mo˙zna by uzna´c, sadz ˛ ac ˛ po jego wygladzie). ˛ Mimo to Eddie przypuszczał, z˙ e Jack widzi wi˛ecej w ciagu ˛ jednego dnia ni˙z Col Vincent.

78

— To dobrze — stwierdził Col. — Bardzo dobrze. Cisza. Col patrzył na Eddiego, u´smiechajac ˛ si˛e i czekajac, ˛ a˙z Eddie znów za´ cznie Taniec Cpuna, drapiac ˛ si˛e i przest˛epujac ˛ z nogi na nog˛e, jak dziecko chcace ˛ pój´sc´ do ubikacji, ale przede wszystkim czekał, a˙z Eddie zapyta, o co chodzi i czy nie maja˛ przy sobie małej działki? Eddie spojrzał na niego. Ju˙z si˛e nie drapał i nawet si˛e nie dotykał. Łagodny podmuch gnał po parkingu opakowanie po Ring-Ding. Tylko cichy szmer metalizowanej folii i astmatyczny kaszel lu´znych zaworów furgonetki zakłócały cisz˛e. Szyderczy u´smieszek na twarzy Cola zaczał ˛ przygasa´c. — Wskakuj, Eddie — powiedział Jack, nie odwracajac ˛ głowy. — Przejedziemy si˛e. — Dokad? ˛ — zapytał Eddie, chocia˙z dobrze wiedział. — Do Balazara. — Jack nie poruszył głowa,˛ a jedynie lekko rozlu´znił zacis´ni˛ete na kierownicy dłonie. Gdy to robił, na s´rodkowym palcu jego prawej r˛eki błysnał ˛ wielki sygnet z onyksowym oczkiem przypominajacym ˛ s´lepie gigantycznego owada. — Chce wiedzie´c, co z jego towarem. — Mam jego towar. W bezpiecznym miejscu. ´ — Swietnie. To nikt nie ma powodu do zmartwienia — rzekł Jack Andolini, nie poruszajac ˛ głowa.˛ — Chyba najpierw pójd˛e na gór˛e — powiedział Eddie. — Chc˛e si˛e przebra´c, pogada´c z Henrym. . . — I da´c sobie w z˙ ył˛e, nie zapomnij o tym — przerwał mu Col i wyszczerzył w u´smiechu te wielkie, z˙ ółte z˛ebiska. — Tylko z˙ e niczego nie masz, tak to jest. „To-to-tak?” — przypomniał sobie rewolwerowiec w umy´sle Eddiego i zadr˙zał. Eddie wzdrygnał ˛ si˛e. Col zauwa˙zył to i u´smiechnał ˛ si˛e jeszcze szerzej. „No, jednak si˛e zaczyna” — ´ pomy´slał. „Stary Taniec Cpuna. A ju˙z si˛e prawie niepokoiłem, Eddie.” Widok z˛ebów, odsłoni˛etych w jeszcze szerszym u´smiechu, wcale nie był przyjemniejszy od poprzedniego. — Po co? — Pan Balazar uwa˙zał, z˙ e lepiej spotka´c si˛e w pewnym i czystym miejscu — odparł Jack, nie odwracajac ˛ głowy. W dalszym ciagu ˛ obserwował otoczenie, chocia˙z postronny widz uznałby, z˙ e w wypadku tego człowieka to po prostu niemo˙zliwe. — W razie gdyby wydarzyło si˛e co´s nieprzewidzianego. — Na przykład pojawili si˛e federalni z nakazem rewizji — dodał Col i wykrzywił si˛e szyderczo. Eddiemu zdawało si˛e, z˙ e Roland te˙z ma ochot˛e rabn ˛ a´ ˛c pi˛es´cia˛ w te popsute z˛eby, które sprawiały, z˙ e u´smiech Cola był tak odra˙zajacy ˛ i niezno´sny. Ta jedno´sc´ uczu´c troch˛e poprawiła mu humor. — Przysłał do waszego mieszkania ekip˛e sprzataczy, ˛ którzy umyli s´ciany, odkurzyli dywany, i nie 79

policzy ci za to złamanego centa, Eddie! „A teraz zapytaj, czy mam jaki´s towar” — mówił u´smiech Cola. „O tak, teraz zapytaj, Eddie, chłopaczku. Bo mo˙ze nie lubisz cukiernika, ale uwielbiasz słodycze, no nie? A skoro ju˙z wiesz, z˙ e Balazar wyczy´scił ci zapas. . . ” Nagła my´sl, paskudna i przera˙zajaca, ˛ przemkn˛eła mu przez głow˛e. Je´sli nie ma zapasu. . . — Gdzie jest Henry? — zapytał nagle tak chrapliwym głosem, z˙ e Col cofnał ˛ si˛e zaskoczony. Jack Andolini w ko´ncu odwrócił głow˛e. Zrobił to powoli, jakby wykonywał ten ruch bardzo rzadko i z ogromnym wysiłkiem. Niemal mo˙zna by oczekiwa´c, z˙ e usłyszy si˛e zgrzyt z´ le naoliwionych zawiasów w tym grubym karku. — Bezpieczny — powiedział i równie powoli jego głowa powróciła na poprzednia˛ pozycj˛e. Eddie stał obok furgonetki, walczac ˛ z narastajac ˛ a˛ panika,˛ która groziła utrata˛ zdolno´sci trze´zwego rozumowania. Narkotyczny głód, który dotychczas udawało mu si˛e trzyma´c na wodzy, stał si˛e nie do zniesienia. Musiał dosta´c działk˛e. Wtedy mógłby odzyska´c zimna˛ krew i. . . „Przesta´n!” — ryknał ˛ Roland tak gło´sno, z˙ e Eddie si˛e skrzywił (a Col, bio´ rac ˛ ten grymas bólu i zdziwienia za kolejny krok Ta´nca Cpuna, znów zaczał ˛ si˛e u´smiecha´c). „Przesta´n! Ja zapewni˛e ci do´sc´ tej cholernej zimnej krwi!” „Nie rozumiesz! To mój brat! To mój pieprzony brat! Balazar ma mojego brata!” „Mówisz tak, jakbym jeszcze nigdy nie słyszał tego słowa. Boisz si˛e o niego?” „Tak! Chryste, tak!” „No, wi˛ec rób to, czego si˛e spodziewaja.˛ Płacz. Rzygaj i pro´s. Błagaj o t˛e twoja˛ działk˛e. Jestem pewien, z˙ e tego oczekuja˛ i na pewno ja˛ maja.˛ Zrób to wszystko, niech zyskaja˛ pewno´sc´ , z˙ e wła´sciwie ci˛e ocenili, a wszystkie twoje obawy b˛eda˛ usprawiedliwione.” „Nie rozumiem, co m. . . ” „Mam na my´sli to, z˙ e je´sli oka˙zesz si˛e tchórzem, to zabija˛ ci tego ukochanego braciszka. Czy tego chcesz?” „W porzadku. ˛ B˛ed˛e spoko. Mo˙ze na to nie wyglada, ˛ ale b˛ed˛e spoko.” „Tak to nazywasz? No, dobrze. Tak. Bad´ ˛ z spoko.” — Nie taka była umowa — rzucił Eddie znad ramienia Cola, prosto do k˛epki włosów sterczacych ˛ z ucha Jacka Andoliniego. — Nie dlatego pilnowałem towaru Balazara i trzymałem dziób na kłódk˛e. Kto´s inny w tej sytuacji wypluwałby pi˛ec´ nazwisk za ka˙zdy rok warunkowego zwolnienia. — Balazar uznał, z˙ e twój brat b˛edzie bezpieczniejszy u niego — powiedział Jack, nie odwracajac ˛ głowy. — Zastosował wobec niego areszt ochronny. — To dobrze — rzekł Eddie. — Podzi˛ekujcie mu w moim imieniu i powiedzcie, z˙ e wróciłem, jego towar jest bezpieczny, a ja zaopiekuj˛e si˛e Henrym tak, jak 80

Henry zawsze opiekował si˛e mna.˛ Powiedzcie, z˙ e mam w lodówce sze´sciopak, którym podziel˛e si˛e z Henrym, kiedy wróci do domu. Potem wsiadziemy ˛ do samochodu, pojedziemy do miasta i zako´nczymy interes jak nale˙zy. Tak, jak si˛e umawiali´smy. — Balazar chce ci˛e widzie´c, Eddie — nalegał Jack. Mówił oboj˛etnym, beznami˛etnym głosem. Nie poruszył głowa.˛ — Wsiadaj do furgonetki. — Wsad´z ja˛ sobie tam, gdzie sło´nce nie dochodzi, pierdolcu — warknał ˛ Eddie i ruszył w stron˛e budynku.

***

Od drzwi dzieliła go niewielka odległo´sc´ , ale przeszedł zaledwie połow˛e, gdy dło´n Andoliniego zacisn˛eła si˛e na jego ramieniu z parali˙zujac ˛ a˛ siła˛ imadła. Eddie poczuł na karku goracy ˛ oddech goryla. Andolini w mgnieniu oka wyskoczył z wozu i przebiegł po chodniku, chocia˙z sprawiał wra˙zenie faceta, który dopiero po kilku minutach zdoła doj´sc´ do wniosku, z˙ e powinien chwyci´c za klamk˛e. Eddie odwrócił si˛e. „Spoko, Eddie” — szepnał ˛ Roland. „Spoko” — pomy´slał Eddie w odpowiedzi. — Mógłbym ci˛e za to zabi´c — syknał ˛ Andolini. — Nikt nie b˛edzie mi mówił, co mam sobie wepchna´ ˛c w tyłek, a szczególnie taki zasrany mały c´ pun jak ty. — Zabi´c, kurwa! — wrzasnał ˛ Eddie z wykalkulowana˛ w´sciekło´scia.˛ Zimna˛ w´sciekło´scia,˛ je´sli kapujecie. Stali tam, ciemne sylwetki na tle złotego blasku zachodzacego, ˛ pó´znowiosennego sło´nca, na betonowej pustyni, jaka˛ jest Co-Op City na Bronksie, a ludzie usłyszeli słowo „zabi´c” i je´sli mieli właczone ˛ radia, to podkr˛ecili je gło´sniej, a je˙zeli mieli je wyłaczone, ˛ to pospiesznie je właczyli, ˛ poniewa˙z tak jest lepiej, bezpieczniej. — Rico Balazar złamał słowo! Kryłem go, a on nie dotrzymuje umowy! Dlatego mówi˛e ci, z˙ eby´s wsadził to sobie w twoja˛ pieprzona˛ dup˛e, mówi˛e jemu, z˙ eby wsadził to sobie w pieprzona˛ dup˛e, i to samo powiem ka˙zdemu! — Andolini spojrzał na niego. Oczy miał tak brazowe, ˛ z˙ e kolor wydawał si˛e wycieka´c na rogówk˛e, która przybrała wyglad ˛ starego i po˙zółkłego pergaminu. — Powiem prezydentowi Reaganowi, z˙ eby wsadził to sobie w dup˛e, je´sli nie dotrzyma słowa, i pieprzy´c jego pieprzone hemoroidy, czy cokolwiek tam ma! Te słowa zamarły, odbiwszy si˛e echem od cegieł i betonu. Jaki´s dzieciak o bardzo czarnej skórze, w białych szortach koszykarza i sportowych butach do kostek, stał na placu zabaw po drugiej stronie ulicy, obserwujac ˛ ich. Piłk˛e trzymał w zagi˛eciu łokcia, lekko przyci´sni˛eta˛ do boku. 81

— Sko´nczyłe´s? — zapytał Andolini, gdy ucichło ostatnie echo. — Tak — powiedział Eddie zupełnie normalnym głosem. — W porzadku ˛ — rzekł Andolini. Rozczapierzył swoje małpie paluchy i u´smiechnał ˛ si˛e. . . a kiedy to zrobił, wydarzyły si˛e dwie rzeczy jednocze´snie: po pierwsze stał si˛e tak zaskakujaco ˛ czarujacy, ˛ z˙ e a˙z rozbrajajacy, ˛ a po drugie w tym momencie było wiadomo, z˙ e to bystry facet. Niebezpiecznie bystry. — Czy teraz mo˙zemy zacza´ ˛c od poczatku? ˛ Eddie przygładził dłonia˛ włosy, skrzy˙zował ramiona, z˙ eby jednocze´snie podrapa´c si˛e po obu, po czym odparł: — My´sl˛e, z˙ e powinni´smy, bo takie gadanie do niczego nie prowadzi. — W porzadku ˛ — mruknał ˛ Andolini. — Nikt niczego nie powiedział i nikt nikogo nie obraził. — I nie odwracajac ˛ głowy ani nie przerywajac, ˛ dodał: — Wsiadaj do samochodu, t˛epaku. Col Vincent, który przezornie wysiadł z furgonetki drzwiami, które Andolini zostawił uchylone, wrócił do s´rodka tak szybko, z˙ e uderzył si˛e w głow˛e. Przesunał ˛ si˛e na siedzeniu i wyciagn ˛ ał ˛ na swoim poprzednim miejscu, z ponura˛ mina˛ masujac ˛ sobie czoło. — Musisz zrozumie´c, z˙ e wszystko si˛e zmieniło, kiedy zgarn˛eli ci˛e ludzie z urz˛edu celnego — trze´zwo ocenił sytuacj˛e Andolini. — Balazar to gruba ryba. Musi dba´c o swoje interesy. Musi chroni´c swoich ludzi. Tak si˛e składa, z˙ e jednym z nich jest twój brat Henry. My´slisz, z˙ e to bzdury? Je´sli tak, to lepiej zastanów si˛e nad tym, co si˛e teraz z nim dzieje. — Henry czuje si˛e s´wietnie — stwierdził Eddie, ale wiedział, z˙ e to nieprawda, i nie zdołał tego ukry´c. Słyszał to w tonie swojego głosu i wiedział, z˙ e Andolini te˙z to słyszy. Ostatnio wygladało ˛ na to, z˙ e Henry jest wcia˙ ˛z na haju. w koszulach miał dziury powypalane papierosami. Paskudnie rozharatał sobie dło´n elektrycznym otwieraczem do konserw, kiedy otwierał puszk˛e dla Potzie, ich kota. Eddie nie miał poj˛ecia, jak mo˙zna si˛e skaleczy´c elektrycznym otwieraczem do konserw, ale Henry’emu jako´s si˛e to udało. Czasem na kuchennym stole zostawała warstewka prochów Henry’ego albo zw˛eglone resztki w umywalce. „Henry” — ostrzegał go. „Henry, musisz uwa˙za´c, sprawy wymykaja˛ ci si˛e z rak ˛ i jak tak dalej pójdzie, to w ko´ncu ci˛e zamkna.” ˛ „Taak, w porzadku, ˛ braciszku” — odpowiadał Henry — „panuj˛e nad sytuacja.” ˛ A jednak czasem, patrzac ˛ na jego szara˛ jak popiół twarz i puste spojrzenie, Eddie wiedział, z˙ e Henry ju˙z nigdy nie b˛edzie w stanie nad niczym zapanowa´c. To, co chciał powiedzie´c bratu i nie mógł, nie miało nic wspólnego z ewentualnym aresztowaniem Henry’ego czy ich obu. Chciał mu powiedzie´c: „Henry, wygladasz ˛ tak, jakby´s szukał miejsca, gdzie chcesz umrze´c. Tak to odbieram i chciałbym, z˙ eby´s z tym sko´nczył, do cholery! Bo je´sli ty umrzesz, to po co ja miałbym z˙ y´c?” 82

— Henry wcale nie czuje si˛e s´wietnie — oznajmił Jack Andolini. — Potrzebny mu kto´s, kto by go pilnował. Potrzebny mu. . . Jak to jest w tej piosence? Most nad rzeka˛ kłopotów. Wła´snie tego potrzeba Henry’emu. Mostu nad rzeka˛ kłopotów. Tym mostem jest Il Roche. „Il Roche to most do piekła”, pomy´slał Eddie. A gło´sno powiedział: — To u niego jest Henry? U Balazara? — Tak. — Ja dam mu towar, a on mi Henry’ego? — Oraz wasz towar — dodał Andolini — nie zapominaj o tym. — Innymi słowy, wszystko b˛edzie tak, jak miało by´c. — Racja. — Powiedz mi, z˙ e naprawd˛e tak my´slisz. No, Jack. Powiedz. Chc˛e zobaczy´c, czy potrafisz powiedzie´c mi to z powa˙zna˛ mina.˛ A je´sli potrafisz, to chc˛e zobaczy´c, jak wydłu˙za ci si˛e nos. — Nie rozumiem ci˛e, Eddie. — Jasne, z˙ e nie. Balazar my´sli, z˙ e to ja mam jego towar? Byłby głupi, gdyby tak my´slał, a ja wiem, z˙ e nie jest głupi. — Nie wiem, co on my´sli — odparł niewinnie Andolini. — Czytanie w jego my´slach to nie moja robota. On wie, z˙ e miałe´s jego towar, kiedy opu´sciłe´s Wyspy, z˙ e faceci zgarn˛eli ci˛e i pu´scili, z˙ e jeste´s tutaj, a nie siedzisz w pierdlu, i z˙ e jego towar gdzie´s musi by´c. — I wie, z˙ e ci faceci przyczepili si˛e do mnie, jak mokry skafander do nurka, poniewa˙z sam to widziałe´s i wysłałe´s mu zaszyfrowana˛ wiadomo´sc´ przez radio furgonetki. Co´s w rodzaju „podwójny ser, bez sardynek”, prawda Jack? — Jack Andolini nic nie odpowiedział i miał niewinna˛ min˛e. — Tylko z˙ e powiedziałe´s mu to, o czym on ju˙z wiedział. To jakby´s połaczył ˛ kreska˛ punkty i otrzymał rysunek, który i tak widziałe´s. — Andolini stał w złoci´scie zachodzacym ˛ sło´ncu, które powoli przybierało ciemnopomara´nczowa˛ barw˛e. Wcia˙ ˛z miał niewinna˛ min˛e i nie odzywał si˛e. — On my´sli, z˙ e mnie przekabacili. My´sli, z˙ e pracuj˛e dla nich. Albo z˙ e jestem taki głupi, z˙ eby uciec. Wła´sciwie nie mam mu tego za złe. ´ No bo czemu nie? Cpun jest zdolny do wszystkiego. Chcesz sprawdzi´c, czy nie mam mikrofonu? — Wiem, z˙ e nie masz — odparł Andolini. — W furgonetce znajduje si˛e co´s, co przypomina alkomat, a wyłapuje wszystko, co jest nadawane przez krótkofalówki. Nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby´s pracował dla federalnych. — Ach tak? — Tak. No, to wsiadamy do furgonetki i jedziemy do miasta? — A mam jaki´s wybór? „Nie” — podpowiedział mu Roland. — Nie — odparł Andolini.

83

Eddie wrócił do furgonetki. Chłopak z piłka˛ do koszykówki wcia˙ ˛z stał po drugiej stronie ulicy. Jego cie´n był ju˙z długi jak portowy d´zwig. — Zje˙zd˙zaj stad, ˛ mały — zawołał Eddie. — Wcale ci˛e tu nie było, nikogo i niczego nie widziałe´s. Spieprzaj. Chłopak uciekł. Col wyszczerzył z˛eby w u´smiechu. — Posu´n, si˛e mistrzu — rzekł Eddie. — My´sl˛e, z˙ e powiniene´s usia´ ˛sc´ w s´rodku, Eddie. — Posu´n si˛e — powtórzył Eddie. Col spojrzał na niego, a potem na Andoliniego, który nie odwrócił głowy, ale zamknał ˛ drzwi i zapatrzył si˛e w dal, jak Budda na urlopie, pozostawiajac ˛ im rozstrzygni˛ecie tego sporu. Znów zerknał ˛ na Eddiego i przesunał ˛ si˛e na s´rodek. Ruszyli do centrum Nowego Jorku i chocia˙z rewolwerowiec (który mógł tylko patrze´c na coraz wy˙zsze i ładniejsze wie˙zowce, na stalowe paj˛eczyny mostów przerzucone nad szeroka˛ rzeka˛ oraz powietrzne powozy ze s´migłami, przypominajace ˛ mechaniczne owady) o tym nie wiedział, wła´snie zmierzali do Wie˙zy.

***

Podobnie jak Andolini, Enrico Balazar nie podejrzewał, z˙ e Eddie Dean pracuje dla federalnych. Podobnie jak Andolini, Balazar to wiedział. W barze było pusto. Wywieszka na drzwiach głosiła: ZAMKNIETE ˛ TYLKO ´ DZIS. Balazar siedział w swoim biurze, czekajac, ˛ a˙z Andolini i Col Vincent przyjada˛ z tym małym Deanem. Byli z nim jego dwaj goryle — Claudio Andolini, brat Jacka, oraz ’Cimi Dretto. Siedzieli na kanapie na lewo od wielkiego biurka Balazara i jak urzeczeni patrzyli na budowany przez niego domek z kart. Drzwi stały otworem. Za nimi znajdował si˛e krótki korytarz. Po jego prawej stronie były drzwi na zaplecze baru i do małej kuchni, w której przygotowywano proste potrawy. Po lewej znajdowało si˛e biuro i magazyn. W biurze trzej nast˛epni „d˙zentelmeni” — gdy˙z tak ich nazywano — Balazara grali w sto pyta´n z Henrym Deanem. — Dobra — mówił George Biondi — teraz b˛edzie łatwe Henry. Henry? Jeste´s tam, Henry? Ziemia do Henry’ego, mieszka´ncy Ziemi potrzebuja˛ ci˛e. Wró´c do nas, Henry. Powtarzam: wró´c do. . . — Jestem tu, jestem — powiedział Henry ospałym, niewyra´znym głosem s´pia˛ cego człowieka, który mówi z˙ onie, z˙ e ju˙z nie s´pi, z˙ eby dała mu pole˙ze´c jeszcze pi˛ec´ minut. — Dobra. Z dziedziny sztuki i rozrywki. Pytanie brzmi. . . Henry? Nie zasypiaj mi tu, ty przekl˛ety dupku! 84

— Nie zasypiam! — wrzasnał ˛ kłótliwie Henry. — Dobra. Pytanie brzmi: jaki jest tytuł niezwykle popularnej powie´sci Williama Petera Blatty’ego, której akcja jest osadzona w stanie Waszyngton, na przedmie´sciu Georgetown i opisuje op˛etanie małej dziewczynki przez demona? — Johnny Cash — odparł Henry. — Jezu Chryste! — wrzasnał ˛ Tricks Postino. — Odpowiadasz tak na ka˙zde pytanie! Johnny Cash, cholera, tak mówisz na wszystko! — Bo Johnny Cash jest wszystkim — odparł powa˙znie Henry i na chwil˛e zapadła gł˛eboka, pełna zdziwienia cisza. . . przerwana wybuchem s´miechu nie tych, którzy pilnowali Henry’ego, ale dwóch innych „d˙zentelmenów” siedzacych ˛ w magazynku. — Mam zamkna´ ˛c drzwi, panie Balazar? — zapytał spokojnie ’Cimi. — Nie, nie trzeba — odparł Balazar. Chocia˙z miał ojca Sycylijczyka, mówił bez s´ladu akcentu i bynajmniej nie jak człowiek, którego jedyna˛ szkoła˛ była ulica. W przeciwie´nstwie do wielu swoich konkurentów, uko´nczył szkoł˛e s´rednia.˛ A nawet wi˛ecej — przez dwa lata ucz˛eszczał do szkoły biznesu na nowojorskim uniwersytecie. Jego głos, podobnie jak metody prowadzenia interesów, był spokojny, kulturalny i bardzo ameryka´nski, co czyniło go równie zwodniczym jak Jack Andolini. Ludzie, którzy po raz pierwszy słyszeli ten wyra´zny, pozbawiony obcego akcentu głos, zawsze wygladali ˛ na zaskoczonych, jakby słuchali popisów zr˛ecznego brzuchomówcy. Wygladał ˛ jak farmer, karczmarz lub drobny mafioso, który zawdzi˛ecza swoje sukcesy raczej umiej˛etno´sci pojawiania si˛e w odpowiednich miejscach we wła´sciwym czasie ni˙z rozumowi. Przypominał faceta, którego madrale ˛ z poprzedniego pokolenia nazywali Wasatym ˛ Pete’em. Tłu´scioch, który ubierał si˛e jak wie´sniak. Tego wieczoru miał na sobie zwykła˛ biała˛ koszul˛e rozpi˛eta˛ pod szyja˛ (z rozszerzajacymi ˛ si˛e ciemnymi plamami pod pachami) i szare gabardynowe spodnie. Grube bose nogi wbił w brazowe ˛ półbuty, tak stare, z˙ e bardziej podobne do kapci. Na kostkach nóg widoczna była siateczka niebieskich i purpurowych z˙ ył. ’Cimi i Claudio patrzyli na niego, zafascynowani. Za dawnych dni nazywano go Il Roche — Skała. Niektórzy starzy znajomi w dalszym ciagu ˛ to robili. W prawej szufladzie biurka, tam, gdzie inni ludzie interesu trzymaja˛ notesy, długopisy, spinacze oraz tego rodzaju rzeczy, Enrico Balazar zawsze trzymał trzy talie kart. Nie słu˙zyły mu jednak do gry. Układał domki z kart. Brał dwie i opierał jedna˛ o druga,˛ tworzac ˛ „A” bez poprzecznej kreski. Obok układał nast˛epne takie „A”. Potem na obydwa kładł jedna˛ kart˛e, robiac ˛ daszek. Ustawiał tak jedno „A” za drugim i nakrywał je, a˙z zajmowały cała˛ długo´sc´ biurka. Je´sli si˛e kto´s schylił i spojrzał od spodu, zobaczył co´s, co przypominało pszczeli plaster z trójkatów. ˛ ’Cimi setki razy widział, jak te domki si˛e waliły. Claudio od czasu do czasu te˙z, ale nie tak cz˛esto, gdy˙z był trzydzie´sci lat młodszy ni˙z 85

’Cimi, który niebawem zamierzał przej´sc´ na emerytur˛e i przenie´sc´ si˛e z ta˛ suka,˛ swoja˛ z˙ ona,˛ na farm˛e w północnej cz˛es´ci Jersey. Tam do ko´nca swoich dni b˛edzie piel˛egnował ogródek. . . i b˛edzie starał si˛e prze˙zy´c t˛e suk˛e, która˛ po´slubił. Nie tes´ciowa; ˛ ju˙z dawno porzucił wszelkie marzenia o tym, z˙ e kiedy´s zje fettucini na stypie po´swi˛econej La Monstra. La Monstra jest nie´smiertelna, lecz pragnał ˛ wierzy´c, z˙ e zdoła prze˙zy´c jej córk˛e. Jego ojciec miał takie powiedzenie, które mo˙zna było przetłumaczy´c mniej wi˛ecej tak: „Bóg codziennie sika ci za kołnierz, ale utona´ ˛c to mo˙zesz tylko raz”. I chocia˙z te słowa były troch˛e niejasne, prawdopodobnie miały oznacza´c, z˙ e Bóg jest jednak bardzo porzadnym ˛ facetem, wi˛ec ’Cimi miał nadziej˛e prze˙zy´c chocia˙z jedna,˛ je´sli nie obie te baby. Dotychczas tylko raz widział Balazara zdenerwowanego tym, z˙ e rozsypał mu si˛e domek z kart. Przewa˙znie rozpadały si˛e z jakiego´s błahego powodu kto´s trzasnał ˛ drzwiami w sasiednim ˛ pomieszczeniu lub pijak wpadł na s´cian˛e. Bywało, z˙ e wznoszona całymi godzinami przez Balazara (którego ’Cimi wcia˙ ˛z nazywał Szefem, jak posta´c z komiksu Chestera Goulda) konstrukcja waliła si˛e, poniewa˙z basy szafy grajacej ˛ dudniły za mocno. Czasem te delikatne domy rozsypywały si˛e bez z˙ adnego widocznego powodu. Kiedy´s — i t˛e histori˛e opowiadał co najmniej pi˛ec´ tysi˛ecy razy i s´miertelnie zanudził nia˛ wszystkich swoich znajomych (oprócz siebie) — Szef spojrzał na niego znad ruin karcianego domu i powiedział: „Widzisz to, ’Cimi? Oto odpowied´z dla ka˙zdej matki przeklinajacej ˛ Boga za to, z˙ e samochód przejechał jej dziecko; dla ka˙zdego ojca, wyklinajacego ˛ faceta, który zwolnił go z pracy w fabryce; dla ka˙zdego dziecka zrodzonego po to, by cierpie´c. Nasze z˙ ycie jest jak te zamki, które buduj˛e. Czasem si˛e wali z jakiej´s przyczyny, a czasem zupełnie bez powodu”. Carlocimi Dretto uznał te słowa za najgł˛ebsza˛ definicj˛e ludzkiego z˙ ycia. . . jaka˛ kiedykolwiek słyszał. Tylko raz Balazar zdenerwował si˛e zniszczeniem jednego ze swoich zamków, a zdarzyło si˛e to dwana´scie, a mo˙ze czterna´scie lat temu. Pewien facet przyszedł zobaczy´c si˛e z nim w sprawie gorzały. Facet bez klasy i dobrych manier. Go´sc´ , który cuchnał ˛ tak, jakby kapał ˛ si˛e tylko raz w roku, czy tego potrzebował, czy nie. Krótko mówiac, ˛ kmiot. Kmioty zawsze handlowały wóda,˛ nigdy prochami. I ten gnój my´slał, z˙ e to, co zobaczył na biurku Szefa, to dobry z˙ art. „Pomy´sl sobie o jakim´s z˙ yczeniu!” — zawołał, kiedy Szef wyja´snił mu tak, jak jeden d˙zentelmen drugiemu, dlaczego nie moga˛ razem robi´c interesów. A wtedy ten kmiot, jeden z tych facetów o rudych kr˛econych włosach i cerze tak bladej, jakby mieli gru´zlic˛e albo co, jeden z tych, których nazwiska zaczynaja˛ si˛e na „O”, po czym jest ta mała deseczka poprzedzajaca ˛ prawdziwe nazwisko, dmuchnał ˛ w stron˛e biurka, jak dzieciak dmuchajacy ˛ na tort urodzinowy. Karty rozsypały si˛e wokół, a Balazar otworzył lewa˛ szuflad˛e biurka, w której inni biznesmeni trzymaja˛ papeterie, dzienniki lub podobne rzeczy, wyjał ˛ z niej czterdziestk˛epiatk˛ ˛ e i strzelił kmiotowi w głow˛e, przy czym nawet nie zmienił mu si˛e wyraz twarzy. A kiedy ’Cimi i nie86

jaki Truman Alexander (który umarł przed czterema laty na atak serca) zakopali kmiota w kurniku, gdzie´s opodal Sedonville w Connecticut, Balazar powiedział do ’Cimiego: „Ludzie powinni budowa´c. Natomiast burzy´c mo˙ze tylko Bóg. Zgadzasz si˛e z tym?”. — Tak, panie Balazar — odparł ’Cimi. Rzeczywi´scie si˛e zgadzał. Balazar z zadowoleniem kiwnał ˛ głowa.˛ — Zrobili´scie, jak kazałem? Zakopali´scie go w miejscu, gdzie b˛eda˛ na niego srały kury, kaczki lub inne ptactwo? — Tak. — To bardzo dobrze — rzekł spokojnie Balazar i wyjał ˛ nowa˛ tali˛e kart z prawej górnej szuflady biurka. Jeden poziom nie wystarczał Balazarowi, Il Roche. Na dachu pierwszego rz˛edu wznosił drugi, tylko nie tak szeroki, na drugim trzeci, a na trzecim czwarty. Wznosiłby i wy˙zsze, ale po czwartym pi˛etrze musiałby wsta´c. Nie trzeba ju˙z było si˛e schyla´c, z˙ eby spojrze´c z boku na taki zamek, a kiedy popatrzyłe´s, nie widziałe´s ju˙z trójkatów, ˛ tylko delikatny, zdumiewajacy ˛ i niewiarygodnie ładny stos elementów w kształcie przekrojonych diamentów. Je´sli patrzyłe´s na´n za długo, zaczynało ci si˛e kr˛eci´c w głowie. ’Cimi raz był w lustrzanym labiryncie wesołego miasteczka i te˙z tak si˛e czuł. Nigdy wi˛ecej tam nie poszedł. ’Cimi twierdził (i sadził, ˛ z˙ e nikt mu nie wierzy, podczas gdy nikogo to nie interesowało), z˙ e kiedy´s widział, jak Balazar zbudował nie domek z kart, ale wie˙ze˛ , która wznosiła si˛e na osiem pi˛eter, zanim si˛e przewróciła. ’Cimi nie miał poj˛ecia, z˙ e nikogo to nie obchodzi, bo wszyscy, którym o tym opowiadał, gło´sno wyraz˙ ali zdumienie — bo był tak blisko Szefa. Byli jednak zdumieni, gdyby potrafił im opisa´c, jak delikatna była ta konstrukcja, si˛egajaca ˛ od blatu biurka prawie pod sam sufit precyzyjna konstrukcja z waletów, dam, królów, dziesiatek ˛ oraz asów, czerwono-czarny układ papierowych diamentów rzucajacych ˛ wyzwanie s´wiatu wirujacemu ˛ we wszech´swiecie nieskoordynowanych ruchów i sił. Wie˙za, która w oczach zdumionego ’Cimiego wydawała si˛e dono´snym zaprzeczeniem wszystkich niesprawiedliwych paradoksów z˙ ycia. Gdyby wiedział, jak to wyrazi´c, powiedziałby: „Spojrzałem na to, co zbudował, i zrozumiałem gwiazdy”.

***

Balazar wiedział, co si˛e stało. Federalni wyw˛eszyli Eddiego. Mo˙ze w ogóle głupio zrobił, wysyłajac ˛ Eddiego, mo˙ze zawiódł go instynkt, ale ten chłopak wydawał si˛e odpowiedni, wprost 87

doskonały. Wuj Balazara, dla którego pracował, wchodzac ˛ w narkotykowy interes, twierdził, z˙ e od ka˙zdej reguły sa˛ wyjatki, ˛ oprócz jednej: nigdy nie ufaj c´ punowi. Balazar nic na to nie powiedział — pi˛etnastoletni chłopiec nie powinien si˛e odzywa´c nawet po to, by przytakna´ ˛c — ale w duchu pomy´slał, z˙ e jedyna˛ reguła,˛ od której nie ma wyjatków, ˛ jest ta, z˙ e w wypadku pewnych reguł to si˛e nie sprawdza. „Gdyby Tio Verone jeszcze z˙ ył” — pomy´slał Balazar — „wy´smiałby ci˛e, i rzekł: widzisz, Rico, zawsze byłe´s za sprytny, z˙ eby ci to wyszło na dobre, znałe´s zasady, trzymałe´s j˛ezyk za z˛ebami, gdy tak nakazywał szacunek, lecz zawsze miałe´s w oczach ten drwiacy ˛ błysk. Zawsze widziałe´s w sobie strasznego spryciarza i w ko´ncu wpadłe´s w pułapk˛e własnej pró˙zno´sci. Przewidziałem, z˙ e tak b˛edzie.” Ustawił domek z kart i nakrył go jedna˛ karta.˛ Zgarn˛eli Eddiego, przetrzymali go chwil˛e, a potem pu´scili. Balazar przejał ˛ brata Eddiego oraz ich wspólne zapasy towaru. To powinno wystarczy´c, z˙ eby go tu s´ciagn ˛ a´ ˛c. . . A bardzo chciał zobaczy´c Eddiego. Chciał go zobaczy´c, gdy˙z min˛eły tylko dwie godziny, a to mu si˛e nie zgadzało. Przesłuchiwali go na lotnisku, nie na Czterdziestej Trzeciej. . . i to tak˙ze mu si˛e nie podobało. To oznaczało, z˙ e Eddie zdołał pozby´c si˛e wi˛ekszo´sci lub całej koki. A mo˙ze nie? Rozmy´slał. Dziwił si˛e. Eddie wyszedł z lotniska Kennedy’ego dwie godziny po tym, jak go zgarn˛eli z samolotu. To zbyt krótki czas, by zdołali go złama´c, i za długi, je´sli był czysty i tylko jaka´s stewardesa popełniła głupi bład. ˛ Rozmy´slał. Dziwił si˛e. Brat Eddiego to zombi, ale mały wcia˙ ˛z był sprytny i twardy. Nie p˛ekłby w cia˛ gu dwóch godzin. . . chyba z˙ e chodziłoby o brata. Gdyby zagrozili jego bratu. Mimo wszystko, jak to si˛e stało, z˙ e nie zawie´zli go na Czterdziesta˛ Trzecia? ˛ Jak to mo˙zliwe, z˙ e nie było furgonetki wygladaj ˛ acej ˛ jak ambulans pocztowy, ale z druciana˛ siatka˛ na tylnej szybie? Czy˙zby Eddie naprawd˛e zrobił co´s z towarem? Wyrzucił go? Ukrył gdzie´s? Nie da si˛e niczego schowa´c w samolocie. I nie da si˛e niczego wyrzuci´c. Oczywi´scie nie mo˙zna te˙z uciec z niektórych wi˛ezie´n, obrabowa´c niektórych banków, wykr˛eci´c si˛e z niektórych oskar˙ze´n. Mimo to ludzie robia˛ to. Harry Houdini uwalniał si˛e z kaftanów bezpiecze´nstwa, zamkni˛etych skrzy´n, pieprzonych sejfów bankowych. Tylko z˙ e Eddie Dean to nie Houdini. A mo˙ze? Mógł kaza´c wyko´nczy´c Henry’ego w jego mieszkaniu, mógł kaza´c skosi´c Eddiego na ulicy albo jeszcze lepiej, tak˙ze w mieszkaniu, co dla glin wygladałoby ˛ na awantur˛e mi˛edzy dwoma c´ punami, którzy pod wpływem głodu zapomnieli, z˙ e sa˛ bra´cmi, i pozabijali si˛e. Tylko z˙ e wtedy wiele pyta´n pozostałoby bez odpowiedzi. 88

Uzyska te odpowiedzi tutaj, z˙ eby przygotowa´c si˛e na przyszło´sc´ lub jedynie zaspokoi´c swoja˛ ciekawo´sc´ , zale˙znie od tego, co usłyszy, a potem zabije ich obu. Kilka odpowiedzi wi˛ecej, dwóch c´ punów mniej. Drobny zysk i niewielka strata. W sasiednim ˛ pokoju znów przyszła kolej na Henry’ego. — Dobra, Henry — powiedział George Biondi. — Uwa˙zaj, bo to podchwytliwe pytanie. z geografii. Jak brzmi nazwa jedynego kontynentu, na którym kangury sa˛ rodzima˛ forma˛ z˙ ycia? Napi˛eta cisza. — Johnny Cash — odparł Henry, co przyj˛eto huraganowa˛ salwa˛ s´miechu. ´ Sciany zatrz˛esły si˛e. ’Cimi spiał ˛ si˛e, czekajac, ˛ a˙z domek z kart (który stanie si˛e Wie˙za˛ tylko wtedy, gdy pozwoli na to Bóg albo siły rzadz ˛ ace ˛ wszech´swiatem w Jego imieniu) si˛e rozsypie. Karty lekko zadr˙zały. Je´sli upadnie jedna, rozsypia˛ si˛e wszystkie. Balazar podniósł głow˛e i u´smiechnał ˛ si˛e do ’Cimiego. — „Paisan” — powiedział. — „Il Dio est bono; il Dio est malo; temps est poco-poco; tu est une grande peeparollo.” ’Cimi u´smiechnał ˛ si˛e. — Si, senior — odparł. — „Io grand˛e peeparollo; Io va fanculo por tu.” — „None va fanculo, catzarro” — rzekł. — „Eddie Dean va fanculo.” Z łagodnym u´smiechem zabrał si˛e do układania drugiego poziomu swej wie˙zy z kart.

***

Kiedy furgonetka podjechała do kraw˛ez˙ nika nieopodal lokalu Balazara, Col Vincent akurat patrzył na Eddiego. Zauwa˙zył rzecz niewiarygodna.˛ Chciał co´s powiedzie´c, ale nie mógł. J˛ezyk przywarł mu do podniebienia i zdołał wydoby´c z siebie tylko zduszony pomruk. Zobaczył, z˙ e oczy Eddiego zmieniaja˛ kolor — z piwnego na niebieski.

***

Tym razem Roland nie podjał ˛ s´wiadomej decyzji, aby wysuna´ ˛c si˛e do przodu.

89

Po prostu skoczył bez zastanowienia, tak odruchowo, jakby zerwał si˛e z krzesła i si˛egnał ˛ po bro´n na widok kogo´s wpadajacego ˛ do baru. „Wie˙za!” — przemkn˛eło mu przez my´sl. „To Wie˙za, mój Bo˙ze, Wie˙za si˛egajaca ˛ nieba, Wie˙za! Widz˛e Wie˙ze˛ si˛egajac ˛ a˛ nieba, nakre´slona˛ liniami czerwonego s´wiatła! Cuthbercie! Alanie! Desmondzie! To Wie˙za! Wie. . . ” Poczuł, z˙ e Eddie stawia opór — nie walczy z nim, lecz usiłuje porozmawia´c, rozpaczliwie próbujac ˛ mu co´s wyja´sni´c. Rewolwerowiec wycofał si˛e, nasłuchujac ˛ — rozpaczliwie słuchajac, ˛ jak gdzie´s na pla˙zy, nie wiedzie´c jak odległej w przestrzeni i czasie, jego bezsilne ciało porusza si˛e i dr˙zy niczym człowiek pogra˙ ˛zony w ekstatycznym lub koszmarnym s´nie.

***

„Szyld!” — krzyczał niemo Eddie w swojej głowie. . . i głowie tego drugiego. „To szyld, po prostu neonowy szyld. Nie wiem, co to za wie˙za, o której my´slisz, ale to tylko bar, lokal Balazara. Krzywa Wie˙za — nazwał ja˛ tak, jak nazywa si˛e ta w Pizie! To tylko neon, który ma wyglada´ ˛ c jak ta pieprzona Krzywa Wie˙za w Pizie! Przesta´n! Przesta´n! Chcesz, z˙ eby nas zabili, zanim b˛edziemy mie´c okazj˛e ich załatwi´c?” „Piza?” — powtórzył niepewnie rewolwerowiec i spojrzał jeszcze raz. Szyld. Tak, rzeczywi´scie, teraz to widział. To nie była Wie˙za, ale Drogowskaz. Przechylony na bok, z licznymi z˙ łobkowatymi ozdóbkami, był cudowny, lecz to wszystko. Teraz rewolwerowiec dostrzegł, z˙ e ten znak był zrobiony z rurek, które w jaki´s sposób wypełniono płonacym ˛ bagiennym ogniem. W niektórych miejscach było go mniej ni˙z w innych — tam linie ognia pulsowały i brz˛eczały. Zauwa˙zył poni˙zej litery, równie˙z zrobione z płonacych ˛ rurek Przewa˙znie były ˙ to Du˙ze Litery: WIEZA — zdołał odczyta´c, i tak, KRZYWA. Krzywa Wie˙za. Poprzedzało je krótkie słowo którego s´rodkowej litery nigdy nie widział. „Co to za znak?” — zapytał Eddiego. „Bez znaczenia. Rozumiesz ju˙z, z˙ e to zwyczajny neon? Tylko to jest wa˙zne!” „Rozumiem” — odparł rewolwerowiec, zastanawiajac ˛ si˛e, czy wi˛ezie´n naprawd˛e wierzy w to, co mówi, czy te˙z tylko tak gada, z˙ eby wszystko nie zacz˛eło im si˛e wali´c na głowy, tak jak ta oznaczona ognistymi liniami wie˙za. Zastanawiał si˛e, czy Eddie wierzy, z˙ e jakikolwiek znak mo˙ze by´c zwyczajny. „No, to odpu´sc´ sobie! Słyszysz? Odpu´sc´ !” „Spoko?” — zapytał Roland i obaj poczuli, z˙ e si˛e u´smiecha. „Wła´snie, spoko. Pozwól, z˙ e sam si˛e tym zajm˛e.” 90

„Tak. W porzadku.” ˛ Pozwoli, z˙ eby Eddie si˛e tym zajał. ˛ Na razie.

***

Col Vincent w ko´ncu zdołał odklei´c j˛ezyk od podniebienia. — Jack — wychrypiał głosem szorstkim jak sizalowy dywan. Andolini wyłaczył ˛ silnik i z irytacja˛ spojrzał na kompana. — Jego oczy. . . — Co z jego oczami? — Wła´snie, co z moimi oczami? — zapytał Eddie. Col popatrzył na niego. Sło´nce ju˙z zachodziło, pozostawiajac ˛ w powietrzu dogasajacy ˛ z˙ ar dnia, lecz było jeszcze dostatecznie jasno, by Col zobaczył, t˛eczówki Eddiego znów sa˛ bra˛ zowe. Je´sli w ogóle były kiedy´s niebieskie. „Widziałe´s to” — upierała si˛e cz˛es´c´ jego s´wiadomo´sci, ale czy naprawd˛e? Col miał dwadzie´scia cztery lata i przez ostatnie dwadzie´scia jeden nikt nie uwa˙zał go za godnego zaufania. Czasem bywał u˙zyteczny. Niemal zawsze posłuszny. . . je´sli krótko go trzyma´c. Godny zaufania? Nie. W ko´ncu Col sam przestał sobie ufa´c. — Nic — wymamrotał. — No, to chod´zmy — powiedział Andolini. Wysiedli z furgonetki dostawczej. Idac ˛ mi˛edzy Andolinim po lewej a Vincentem po prawej stronie, Eddie i rewolwerowiec wmaszerowali do Krzywej Wie˙zy.

Rozdział piaty ˛ Rozgrywka i strzelanina

W pewnym bluesie z lat dwudziestych Billie Holiday, która pewnego dnia sama miała si˛e o tym przekona´c, s´piewała: „Lekarz rzekł mojej córce, z˙ eby przestała bra´c, bo po nast˛epnym zastrzyku ju˙z nigdy nie b˛edzie c´ pa´c”. Henry Dean dostał swój ostatni zastrzyk zaledwie pi˛ec´ minut przed tym, zanim furgonetka podjechała pod Krzywa˛ Wie˙ze˛ i jego brata wprowadzono do s´rodka. Poniewa˙z siedział po prawej r˛ece Henry’ego, George Biondi — znany w´sród przyjaciół jako „Wielki George”, a w´sród wrogów jako „Wielki Nochal” — zadawał mu pytania. Teraz, gdy Henry siedział nad plansza,˛ kiwajac ˛ si˛e i sennie mrugajac ˛ oczami, Tricks Postino wło˙zył mu kostk˛e w dło´n, która ju˙z miała ten matowy kolor s´wiadczacy ˛ o zaawansowanych zmianach, b˛edacych ˛ rezultatem długotrwałego za˙zywania heroiny i poprzedzajacych ˛ gangren˛e. — Twoja kolej, Henry — powiedział Tricks i Henry pozwolił, by kostka wypadła mu z r˛eki. Kiedy zapatrzył si˛e w przestrze´n i nie wykazywał ch˛eci, z˙ eby przesuna´ ˛c swój z˙ eton, Jimmy Haspio zrobił to za niego. — Spójrz tylko — zach˛ecał. — Masz teraz szans˛e odkucia si˛e. — Odku´c. . . podku´c — mruknał ˛ sennie Henry i nagle rozejrzał si˛e wokół, jak zbudzony ze snu. — Gdzie Eddie? — Zaraz tu b˛edzie — uspokoił go Tricks. — Graj. — A co z działka? ˛ — Graj, Henry. — No, dobra, dobra, nie poganiaj mnie. — Nie poganiaj go — rzekł Kevin Blake do Jimmy’ego. — W porzadku, ˛ nie b˛ed˛e — obiecał Jimmy. — Gotowy? — spytał George Biondi i znaczaco ˛ mrugnał ˛ do pozostałych, gdy broda Henry’ego opadła na pier´s, a potem powoli znowu si˛e uniosła. . . jak nasiakni˛ ˛ eta woda˛ kłoda, jeszcze niemogaca ˛ na dobre pój´sc´ na dno. — Taak — rzekł Henry. — Strzelaj. 92

— Strzelaj! — zawołał wesoło Jimmy Haspio. — Sam odstrzel drania! — powiedział mu Tricks i wszyscy rykn˛eli s´miechem. W sasiednim ˛ pokoju układany przez Balazara domek z kart, majacy ˛ ju˙z trzy pi˛etra, znowu zadr˙zał, ale si˛e nie rozsypał. — No, dobra, słuchaj uwa˙znie — powiedział George i znów mrugnał. ˛ Chocia˙z Henry wylosował pytanie z dziedziny sportu, George powiedział mu, z˙ e ma sztuk˛e i rozrywk˛e. — Który popularny piosenkarz country wylansował takie hity, jak a „Boy Named Sue”, „Folsom Prison Blues” oraz mnóstwo innych gównianych piosenek? Kevin Blake, który umiał doda´c siedem do dziewi˛eciu (je´sli pomógł sobie przy tym kartami do pokera), ryknał ˛ s´miechem, klepiac ˛ si˛e po kolanach i prawie wywracajac ˛ stolik. Wcia˙ ˛z udajac, ˛ z˙ e czyta tekst z karty, George doko´nczył: — Ten popularny piosenkarz jest znany równie˙z jako „Człowiek w Czerni”. Jego imi˛e brzmi tak samo jak nazwa miejsca, gdzie idziesz si˛e odla´c, a nazwisko. . . tak jak to, co masz w portfelu, je´sli nie jeste´s pieprzonym c´ punem. Zapadła długa, pełna wyczekiwania cisza. — Walter Brennan — odparł w ko´ncu Henry. Ryk s´miechu. Jimmy Haspio u´sciskał Kevina Blake’a. Kevin raz po raz klepał go po ramieniu. W biurze Balazara domek z kart, który powoli zmieniał si˛e w wie˙ze˛ , znów si˛e zatrzasł. ˛ — Ciszej! — wrzasnał ˛ ’Cimi. — Szef układa! Natychmiast si˛e uciszyli. — Dobrze — powiedział George. — Prawidłowa odpowied´z, Henry. To było trudne pytanie, ale poradziłe´s sobie. — Jak zawsze — wymamrotał Henry. — Zawsze wychodz˛e z pieprzonych opałów. Co z działka? ˛ — Dobra my´sl! — odparł George i wział ˛ le˙zace ˛ za jego plecami pudełko po cygarach Roi-Tan. Wyjał ˛ z niego strzykawk˛e. Wbił Henry’emu igł˛e w poznaczona˛ nakłuciami z˙ ył˛e powy˙zej łokcia i w ten sposób Henry dostał swój ostatni zastrzyk.

***

Z zewnatrz ˛ furgonetka wygladała ˛ paskudnie, ale pod warstwa˛ kurzu i jaskrawej farby krył si˛e cud techniki, którego mogliby Balazarowi pozazdro´sci´c chłopcy z DEA. Jak nieraz powiadał, nie mo˙zna pokona´c drani, je´sli nie mo˙zna si˛e z nimi równa´c, czyli je´sli si˛e nie ma równie dobrego wyposa˙zenia. Sprz˛et był kosztowny, ale ludzie Balazara mieli przewag˛e nad facetami z DEA: ukradli to, co tamci musieli kupowa´c po bardzo wy´srubowanych cenach. W Eastern Seaboard roiło 93

si˛e od pracowników firm elektronicznych, którzy ch˛etnie sprzedawali s´ci´sle tajne oprzyrzadowanie ˛ po okazyjnych cenach. Ci catzzaroni (Jack Andolini nazywał ich kokogłowymi z Krzemowej Doliny) dosłownie wpychali im te graty. Pod deska˛ rozdzielcza˛ był włacznik ˛ wykrywacza radaru, nadajnik UKF zagłuszajacy ˛ działanie policyjnych radarów, wykrywacz fal radiowych dalekiego zasi˛egu i du˙zej cz˛estotliwo´sci, nadajnik h-r/hf, wzmacniacz sygnału radiolokacyjnego, dzi˛eki któremu kto´s próbujacy ˛ wy´sledzi´c furgonetk˛e dowiedziałby si˛e, z˙ e znajduje si˛e jednocze´snie w Connecticut, Harlemie i Montauk Sound, ponadto radiotelefon. . . i mały czerwony guzik, który Andolini nacisnał, ˛ gdy tylko Eddie Dean wysiadł z samochodu. W biurze Balazara zadzwonił domofon. — To oni — oznajmił Il Roche. — Claudio, wpu´sc´ ich. ’Cimi, powiedz wszystkim, z˙ eby siedzieli cicho. Niech Eddie my´sli, z˙ e nie ma tu nikogo oprócz mnie, ciebie i Claudia. ’Cimi, przejd´z do magazynu, razem z pozostałymi d˙zentelmenami. Wyszli ’Cimi poszedł w lewo, a Claudio Andolini w prawo. Balazar spokojnie zaczał ˛ układa´c nast˛epne pi˛etro domku z kart.

***

„Pozwól, z˙ e sam si˛e tym zajm˛e” — powtórzył Eddie, gdy Claudio otworzył drzwi. „Tak” — zgodził si˛e rewolwerowiec, ale pozostał czujny, gotowy wysuna´ ˛c si˛e, gdyby okazało si˛e to konieczne. Brz˛ekn˛eły klucze. Rewolwerowiec wyra´znie wyczuwał zapachy: zastarzałego potu Cola Vincenta z prawej, ostra,˛ prawie cierpka˛ wo´n płynu po goleniu Jacka Andoliniego z lewej, a gdy weszli w półmrok, kwa´sny odór piwa. Zapach piwa był jedynym, jaki rozpoznał. To nie był toporny saloon z trocinami na podłodze i barem z uło˙zonych na kozłach desek. Rewolwerowiec stwierdził, z˙ e to miejsce w niczym nie przypomina knajpy Sheba w Tuli. Wsz˛edzie matowo błyszczało szkło. W tym jednym pomieszczeniu było wi˛ecej szkła, ni˙z widział od dzieci´nstwa, kiedy dostawy przestały przychodzi´c regularnie, cz˛es´ciowo z powodu nieustannych napadów rebelianckich sił Farson, Dobrego Człowieka, ale głównie, jak przypuszczał, dlatego z˙ e s´wiat poszedł naprzód. Siły Farson były objawem, nie powodem tego doniosłego procesu. Rewolwerowiec wsz˛edzie widział ich odbicia: na s´cianach, w przeszklonym barze i długim lustrze za nim. Ujrzał nawet male´nkie sylwetki odbite w beczułkowatych kieliszkach wiszacych ˛ nó˙zkami w gór˛e nad barem. . . Kieliszkach tak 94

pi˛eknych i kruchych jak karnawałowe ozdoby. W jednym kacie ˛ stała bryła ze s´wiateł, które błyskały i gasły, błyskały i gasły, błyskały i gasły. Złoto zmieniało si˛e w ziele´n, ziele´n w z˙ ół´c, z˙ ół´c w czerwie´n, a ta znowu w złoto. Wielkimi Literami wypisano tam jakie´s słowo, które nic mu nie mówiło chocia˙z zdołał je odczyta´c: ROCKOLA. Niewa˙zne. Miał tu spraw˛e do załatwienia. Nie był turysta˛ i nie mógł sobie pozwoli´c na to, z˙ eby zachowywa´c si˛e jak turysta, oboj˛etnie jak cudowne czy dziwne zobaczy tu rzeczy. M˛ez˙ czyzna, który ich tu wpu´scił, najwidoczniej był bratem tego, który powoził pojazdem nazywanym przez Eddiego furgonetka˛ (pewnie od furgonu, pomy´slał Roland), tylko znacznie wy˙zszy i chyba pi˛ec´ lat młodszy. Nosił bro´n w kaburze na biodrze. — Gdzie Henry? — zapytał Eddie. — Chc˛e zobaczy´c Henry’ego. — Podniósł głos: — Henry! Hej, Henry! ˙ Zadnej odpowiedzi. . . tylko cisza, w której wiszace ˛ nad barem kieliszki zdawały si˛e dr˙ze´c z brz˛ekiem tak cichym, z˙ e niesłyszalnym dla ludzkiego ucha. — Pan Balazar chce najpierw porozmawia´c z toba.˛ — Trzymacie go gdzie´s zwiazanego ˛ i zakneblowanego, tak? — spytał Eddie i zanim Claudio zda˙ ˛zył mu odpowiedzie´c, roze´smiał si˛e. — Nie, my´sl˛e po prostu, z˙ e dali´scie mu działk˛e. Po co mieliby´scie bawi´c si˛e sznurami i kneblami, je´sli wystarczy da´c Henry’emu w z˙ ył˛e, z˙ eby siedział cicho? No, dobrze. Zaprowad´zcie mnie do Balazara. Załatwmy to jak najszybciej.

***

Rewolwerowiec spojrzał na wie˙ze˛ z kart na biurku Balazara i pomy´slał: „Nast˛epny znak”. Balazar nie podniósł wzroku — wie˙za z kart była ju˙z zbyt wysoka, aby było to konieczne — tylko spojrzał ponad nia˛ na wchodzacych. ˛ U´smiechnał ˛ si˛e miło i serdecznie. — Eddie — powiedział. — Ciesz˛e si˛e, z˙ e ci˛e widz˛e, synu. Słyszałem, z˙ e miałe´s jakie´s kłopoty na lotnisku. — Nie jestem twoim synem — odparł beznami˛etnie Eddie. Balazar machnał ˛ r˛eka.˛ Ten gest był jednocze´snie zabawny, smutny i nieufny. „Ranisz mnie, Eddie” — wyra˙zał. — „Ranisz mnie, kiedy mówisz takie rzeczy.” — Przejd´zmy do interesów — zaproponował Eddie. — Wiesz, z˙ e wszystko sprowadza si˛e do tego: albo pracuj˛e dla federalnych, albo mnie pu´scili. Wiesz, z˙ e nie mogli mnie złama´c w ciagu ˛ zaledwie dwóch godzin. I wiesz, z˙ e gdyby tak 95

si˛e stało, siedziałbym teraz na Czterdziestej Trzeciej, odpowiadajac ˛ na pytania i rzygajac ˛ do umywalki. — Pracujesz dla nich, Eddie? — zapytał z umiarkowanym zainteresowaniem Balazar. ´ — Nie. Pu´scili mnie. Sledzili mnie, ale nie wlokłem tu za soba˛ ogona. — A wi˛ec pozbyłe´s si˛e towaru — rzekł Balazar. — To fascynujace. ˛ Musisz powiedzie´c mi, jak mo˙zna si˛e pozby´c dwóch funtów koki na pokładzie samolotu. To z pewno´scia˛ byłaby przydatna informacja. Co´s w rodzaju zagadki morderstwa w zamkni˛etym pokoju. — Nie pozbyłem si˛e go — odparł Eddie — ale ju˙z go nie mam. — A kto go ma? — zapytał Claudio i poczerwieniał, gdy brat skarcił go gro´znym spojrzeniem. — On — rzekł z u´smiechem Eddie i wskazał na siedzacego ˛ za wie˙za˛ z kart Enrica Balazara. — Towar został dostarczony na miejsce. Od kiedy wprowadzono Eddiego do biura, na twarzy Balazara pojawiło si˛e pierwsze szczere uczucie: zdziwienie. Potem znikn˛eło. U´smiechnał ˛ si˛e uprzejmie. — Tak — powiedział. — A to miejsce wyjawisz mi pó´zniej, kiedy odzyskasz brata, wasz towar i odjedziesz stad. ˛ Na przykład na Islandi˛e. Tak to sobie wyobraz˙ asz? — Nie — odparł Eddie. — Nic nie rozumiesz. Towar jest tutaj. Dostarczony prosto pod twoje drzwi. Tak jak si˛e umówili´smy. Poniewa˙z nawet w naszych czasach niektórzy ludzie wcia˙ ˛z wierza,˛ z˙ e nale˙zy dotrzymywa´c umów. Wiem, z˙ e to zdumiewajace, ˛ ale tak jest. Wszyscy gapili si˛e na niego z niedowierzaniem. „Jak mi idzie, Rolandzie?” — zapytał Eddie. „My´sl˛e, z˙ e s´wietnie. Tylko nie pozwól temu Balazarowi otrzasn ˛ a´ ˛c si˛e z zaskoczenia. Sadz˛ ˛ e, z˙ e on jest niebezpieczny.” „Tak uwa˙zasz, co? No, to jest nas ju˙z dwóch, przyjacielu. Ja wiem, z˙ e on jest niebezpieczny. Kurewsko niebezpieczny.” Ponownie spojrzał na Balazara i mrugnał ˛ do niego. — Wła´snie dlatego to ty powiniene´s przejmowa´c si˛e teraz federalnymi, a nie ja. Je´sli nagle pojawia˛ si˛e z nakazem rewizji, to mo˙ze si˛e okaza´c, z˙ e wydymali ci˛e, chocia˙z nawet nie rozło˙zyłe´s nóg, panie Balazar. Balazar wział ˛ dwie karty. Zatrz˛esły mu si˛e r˛ece i odło˙zył karty na bok. To dr˙zenie było ledwie widoczne, ale Roland zauwa˙zył je, i Eddie równie˙z. Na twarzy Il Roche pojawił si˛e i zniknał ˛ grymas niepewno´sci. . . a mo˙ze nawet przestrachu. — Uwa˙zaj, co do mnie mówisz, Eddie. Zachowuj si˛e i pami˛etaj, z˙ e moja cierpliwo´sc´ i tolerancja ma pewne granice. Jack Andolini zaniepokoił si˛e. — Poszedł na ugod˛e, panie Balazar! Ten gówniarz oddał im kok˛e, a oni podrzucili ja˛ tutaj, kiedy udawali, z˙ e go przesłuchuja! ˛ 96

— Nikogo tu nie było — rzekł Balazar. — Nikt nie mógł si˛e tutaj dosta´c, Jack, i dobrze o tym wiesz. Alarm włacza ˛ si˛e nawet wtedy, kiedy gołab ˛ pierdnie na dachu. — Przecie˙z. . . — Gdyby jednak jako´s zdołali nas wrobi´c, to w agencji maja˛ takie przecieki, z˙ e w ciagu ˛ trzech dni udałoby nam si˛e roznie´sc´ ich oskar˙zenie w strz˛epy. Dowiedzieliby´smy si˛e kto, kiedy i jak. Balazar znów spojrzał na Eddiego. — Eddie — powiedział — masz pi˛etna´scie sekund, z˙ eby przesta´c pieprzy´c bzdury. Potem zawołam tu ’Cimiego Dretta, który zrobi ci krzywd˛e. A kiedy sko´nczy robi´c ci krzywd˛e, wyjdzie stad ˛ i usłyszysz, jak w sasiednim ˛ pokoju robi krzywd˛e twojemu bratu. Eddie zdr˛etwiał. ˙ „Spokojnie” — mruknał ˛ rewolwerowiec, my´slac ˛ jednocze´snie: „Zeby go skrzywdzi´c, wystarczy wspomnie´c o jego bracie. To jak merdanie kijem w otwartej ranie.” — Teraz pójd˛e do łazienki — zadecydował Eddie. Wskazał na drzwi w lewym rogu pokoju, tak niepozorne, z˙ e wygladały ˛ jak jeden z paneli s´ciennych. — Pójd˛e tam sam. Potem wyjd˛e i dam ci funt kokainy. Połowa dostawy. Sprawdzicie sobie. Pó´zniej przyprowadzicie Henry’ego, bym mógł go zobaczy´c. Kiedy przekonam si˛e, z˙ e nic mu nie jest, dasz mu nasz towar i jeden z twoich d˙zentelmenów odwiezie go do domu. W tym czasie ja i. . . — o mało nie powiedział „Roland” — . . . ja i reszta tych chłopców, którzy czekaja˛ obok, b˛edziemy patrze´c, jak budujesz domek z kart. Gdy Henry znajdzie si˛e bezpieczny w domu. . . co oznacza, z˙ e nikt nie b˛edzie stał nad nim i trzymał lufy w jego uchu. . . zadzwoni tutaj i poda mi hasło. Uzgodnili´smy je, zanim wyjechałem. Na wszelki wypadek. Rewolwerowiec sprawdził w pami˛eci Eddiego, czy to nie blef. Eddie mówił prawd˛e, a przynajmniej tak sadził. ˛ Roland wiedział, z˙ e Eddie rzeczywi´scie wierzył w to, z˙ e jego brat pr˛edzej by umarł, ni˙z wyjawił hasło wrogom. Rewolwerowiec nie był tego taki pewny. — Chyba my´slisz, z˙ e ja wcia˙ ˛z wierz˛e w s´wi˛etego Mikołaja — powiedział Balazar. — Wiem, z˙ e nie. — Claudio. Przeszukaj go. Jack, id´z do łazienki i przeszukaj ja˛ dokładnie. — Czy jest tam jaki´s schowek, o którym nie wiem? — zapytał Andolini. Balazar zastanowił si˛e, czujnie spogladaj ˛ ac ˛ piwnymi oczami na Andoliniego. — W tylnej s´ciance szafki z lekarstwami jest ruchoma półka — wyja´snił. — Trzymam tam kilka drobiazgów. Jest za mała, z˙ eby zmie´sciły si˛e tam dwa funty towaru, ale mo˙ze lepiej zajrzyj do niej. Jack poszedł, a kiedy wchodził do niewielkiej toalety, rewolwerowiec dojrzał błysk tego samego mro´znego s´wiatła, jakie rozja´sniało ubikacj˛e w powietrznym 97

powozie. Potem drzwi si˛e zamkn˛eły. Balazar obrzucił spojrzeniem Eddiego. — Dlaczego wygadujesz takie bzdury? — zapytał prawie ze smutkiem. — Miałem ci˛e za madrego. ˛ — Spójrz mi w oczy — odparł Eddie — i powiedz, z˙ e kłami˛e. Balazar zrobił to. Patrzył przez długa˛ chwil˛e. Potem odwrócił si˛e i tak gł˛eboko wepchnał ˛ r˛ece do kieszeni, z˙ e odsłonił cz˛es´c´ rowka mi˛edzy szerokimi po´sladkami. Miał zbolała˛ min˛e człowieka przej˛etego niewła´sciwym post˛epowaniem syna, ale zanim si˛e odwrócił, Roland ujrzał na jego twarzy co´s, co nie było smutkiem. To, co Balazar wyczytał z oczu Eddiego, nie zasmuciło go, lecz mocno zaniepokoiło. — Rozbierz si˛e — powiedział Claudio i wycelował pistolet w Eddiego. Ten zaczał ˛ zdejmowa´c ubranie.

***

„Nie podoba mi si˛e to” — pomy´slał Balazar, czekajac, ˛ a˙z Jack Andolini wróci z toalety. Bał si˛e i nagle poczuł wilgo´c nie tylko pod pachami i w kroku, gdzie pocił si˛e nawet w s´rodku zimy i w najgorsze mrozy, ale dosłownie wsz˛edzie. Eddie odleciał na Wyspy, wygladaj ˛ ac ˛ jak c´ pun — sprytny, ale jednak c´ pun, którym z łatwo´scia˛ mo˙zna pokierowa´c i zrobi´c cokolwiek — a wrócił jako. . . jako kto? Jakby tam dorósł, zmienił si˛e. „Tak jakby kto´s usztywnił mu kijem kr˛egosłup.” No tak. Wła´snie. I ten towar. Pieprzony towar. Jack przeszukał łazienk˛e, a Claudio rewidował Eddiego z brutalna˛ dokładno´scia,˛ sadystycznego stra˙znika wi˛eziennego. Balazar nigdy nie spodziewał, z˙ e Eddie czy inny narkoman b˛edzie stał pokojnie, gdy Claudio cztery razy splunie sobie w lewa˛ dło´n, rozsmaruje s´lin˛e z flegma˛ na prawej i wepchnie ja˛ a˙z po przegub w odbyt rewidowanego, a potem jeszcze troch˛e. Towaru nie było w ubikacji, przy Eddiem ani w nim. Koki nie było w ubraniu Eddiego, jego kurtce czy torbie podró˙znej. A wi˛ec to tylko blef. „Spójrz mi w oczy i powiedz, z˙ e kłami˛e.” Popatrzył. I zobaczył co´s niepokojacego. ˛ Zobaczył, z˙ e Eddie Dean był pewny swego: zamierzał wej´sc´ do łazienki i wyj´sc´ z połowa˛ towaru Balazara. Balazar prawie sam w to uwierzył. Claudio Andolini wyjał ˛ r˛ek˛e. Jego palce z cichym mla´sni˛eciem wyszły z tyłka Eddiego. Claudio zacisnał ˛ wargi w cienka˛ lini˛e, podobna˛ do nylonowej z˙ yłki. — Pospiesz si˛e, Jack, mam na r˛ece gówno tego c´ puna! — krzyknał ˛ gniewnie. — Gdybym wiedział, z˙ e b˛edziesz tam zagladał, ˛ Claudio, to po ostatnim sraniu 98

wyczy´sciłbym sobie dup˛e noga˛ od krzesła — powiedział spokojnie Eddie. — Ty miałby´s czy´sciejsza˛ r˛ek˛e, a ja nie stałbym tutaj, czujac ˛ si˛e tak, jakby przeleciał mnie Byczek Fernando. — Jack! — Id´z do kuchni i umyj r˛ece — polecił cicho Balazar. — Eddie i ja nie mamy powodu robi´c sobie krzywdy. Prawda, Eddie? — Prawda. — W ka˙zdym razie jest czysty — powiedział Claudio. — No, mo˙ze „czysty” to niewła´sciwe słowo. Chc˛e powiedzie´c, z˙ e nie ma broni. Mo˙ze pan by´c tego pewny. Wyszedł, trzymajac ˛ brudna˛ r˛ek˛e przed soba,˛ jak s´ni˛eta˛ ryb˛e. Eddie spokojnie patrzył na Balazara, który znów my´slał o Harrym Houdinim, Blackstonie, Dougu Henningu i David Copperfieldzie. Wcia˙ ˛z powtarzano, z˙ e sztuki magiczne umarły tak samo jak wodewil, ale Henning był supergwiazda˛ a mały Copperfield przyciagn ˛ ał ˛ tłumy, kiedy Balazar był na jego pokazie w Atlantic City. Balazar uwielbiał magików, od kiedy po raz pierwszy zobaczył jednego na rogu ulicy, pokazujacego ˛ karciane sztuczki za kilka centów. Co oni zawsze robia,˛ zanim co´s wyczaruja˛ — zanim cała widownia najpierw j˛eknie z zachwytu, a potem zacznie bi´c brawo? Prosza˛ kogo´s z widzów z˙ eby sam si˛e przekonał, z˙ e cylinder lub skrzynia, z której ma wyskoczy´c królik, półnaga s´licznotka czy gołab, ˛ jest zupełnie pusta. Co wi˛ecej, ka˙za˛ im sprawdzi´c, z˙ e w z˙ aden sposób nie da si˛e tam niczego podrzuci´c. „My´sl˛e, z˙ e on wła´snie tak zrobił. Nie wiem jak i nic mnie to nie obchodzi. Pewny jednak jestem tego, z˙ e wcale mi si˛e to nie podoba, ni cholery.”

***

George’owi Biondiemu równie˙z co´s si˛e nie podobało. Podejrzewał, z˙ e Eddie Dean tak˙ze nie b˛edzie tym zachwycony. George był przekonany, z˙ e wkrótce po tym jak ’Cimi zgasił s´wiatło i poszedł do biura, Henry umarł. Cicho i spokojnie, bez zamieszania i hałasu. Po prostu odleciał, jak niesione wiaterkiem nasionko dmuchawca. George sadził, ˛ z˙ e stało si˛e to w tej samej chwili, gdy Claudio wkroczył do kuchni, z˙ eby umy´c sobie uwalana˛ gównem r˛ek˛e. — Henry? — szepnał ˛ George do ucha Henry’ego. Przysunał ˛ usta tak blisko, jakby całował w kinie dziewczyn˛e. . . cholernie zabawne, szczególnie je´sli pomys´le´c, z˙ e facet pewnie ju˙z nie z˙ ył. Jaka´s narkofobia, czy jak to tam, kurwa, nazywaja,˛ ale musiał sprawdzi´c, a s´ciana mi˛edzy biurem a gabinetem Balazara była 99

cienka. — Co si˛e stało, George? — zapytał Tricks Postino. — Zamknijcie si˛e — warknał ˛ ’Cimi. Jego głos przypominał huk ci˛ez˙ arówki na jałowym biegu. Zamkn˛eli si˛e. George wsunał ˛ dło´n pod koszul˛e Henry’ego. Och, coraz gorzej, opuszczało go wra˙zenie, z˙ e siedzi w kinie z dziewczyna.˛ Wła´snie ja˛ obmacywał, tylko z˙ e to nie była ona, a on, i nie tylko narkofobia, ale pieprzona pedalska narkofobia, a chuda narkoma´nska pier´s Henry’ego nie poruszała si˛e w gór˛e i w dół i nic w niej nie robiło łup-łup-łup. Dla Henry’ego Deana wszystko si˛e ju˙z sko´nczyło i mecz przerwano przed ko´ncem drugiej połowy. George nasłuchiwał bicia jego serca, lecz słyszał jedynie tykanie zegarka. Wszedł w g˛esta˛ od zapachu oleju i czosnku atmosfer˛e Starego Kraju, jaka otaczała ’Cimiego Dretta. — My´sl˛e, z˙ e mo˙zemy mie´c problem — szepnał ˛ George.

***

Jack wyszedł z łazienki. — Nie ma tam towaru — poinformował, mierzac ˛ Eddiego nieruchomymi oczami. — A je´sli my´slałe´s o ucieczce przez okno, to mo˙zesz o tym zapomnie´c. Jest tam stalowa siatka o oczkach szeroko´sci pół cala. — Nie zamierzałem ucieka´c przez okno, a towar tam jest — o´swiadczył spokojnie Eddie. — Po prostu nie wiesz, gdzie go szuka´c. — Przepraszam, panie Balazar — powiedział Andolini — ale ten dupek zaczyna mnie wnerwia´c. Balazar przygladał ˛ si˛e Eddiemu, jakby tego nie słyszał. Rozmy´slał bardzo intensywnie. My´slał o magiku wyciagaj ˛ acym ˛ królika z cylindra. Prosisz kogo´s z widowni, z˙ eby sprawdził, z˙ e kapelusz jest pusty. Co jeszcze nigdy si˛e nie zmieniało? Oczywi´scie to, z˙ e poza magikiem nie zagladał ˛ do s´rodka kapelusza. A co powiedział ten chłopak? „Teraz pójd˛e do łazienki. Pójd˛e tam sam.” Zazwyczaj ludzie nie chca˛ wiedzie´c, na czym polega sztuczka, gdy˙z to popsułoby im zabaw˛e. „Zazwyczaj.” Tymczasem on po prostu nie mógł si˛e doczeka´c chwili kiedy popsuje t˛e zabaw˛e. 100

´ — Swietnie — zwrócił si˛e do Eddiego. — Je´sli towar tam jest, id´z po niego. Tak jak stoisz. z gołym tyłkiem. — Dobrze — rzekł Eddie i ruszył do drzwi łazienki. — Ale nie sam — dodał Balazar. Eddie stanał ˛ jak wryty i zesztywniał tak, jakby Balazar przeszył go niewidocznym oszczepem. Ten widok uradował serce Balazara. Po raz pierwszy co´s poszło niezgodnie z planem szczeniaka. — Jack pójdzie z toba.˛ — Nie — sprzeciwił si˛e natychmiast Eddie. — Nie tak. . . — Eddie — rzekł łagodnie Balazar. — Nie mów mi „nie”. Nigdy tego nie rób.

***

W porzadku ˛ — powiedział rewolwerowiec. Niech idzie. „Przecie˙z. . . przecie˙z” Eddie był bliski szale´nstwa i ledwie trzymał si˛e w karbach. Nie tylko z powodu tej kr˛econej piłki, jaka˛ nagle cisnał ˛ mu Balazar, ale doskwierał mu niepokój o Henry’ego, a nad tym wszystkim powoli brał gór˛e głód. „Niech idzie. Wszystko b˛edzie dobrze. Posłuchaj. . . ” Eddie posłuchał.

***

Balazar obserwował go, tego szczupłego, nagiego m˛ez˙ czyzn˛e, u którego dopiero miała si˛e uwidoczni´c zapadni˛eta klatka piersiowa, typowa dla narkomanów, stojacego ˛ z lekko przechylona˛ na bok głowa.˛ Patrzac ˛ na niego, czuł, z˙ e opuszcza go pewno´sc´ siebie. Wydawało si˛e, z˙ e szczeniak słucha jakiego´s głosu, który tylko on mo˙ze usłysze´c. Ta sama my´sl przemkn˛eła przez głow˛e Andoliniego, tylko nieco inaczej sformułowana: „Co jest? Wyglada ˛ jak ten pies na starych płytach RCA Victor!” Col Vincent chciał mu powiedzie´c co´s o oczach Eddiego. Nagle Jack Andolini po˙załował, z˙ e go nie wysłuchał. „Gdyby babcia miała wasy, ˛ to by była dziadkiem” — pomy´slał. Je´sli Eddie słuchał głosów w swojej głowie, to albo powinny przesta´c do niego gada´c. . . albo on nie powinien ich słucha´c. — W porzadku ˛ — odezwał si˛e Eddie. — Chod´z, Jack. Poka˙ze˛ ci ósmy cud

101

s´wiata. Błysnał ˛ z˛ebami w u´smiechu, który nie spodobał si˛e ani Jackowi Andoliniemu, ani Enricowi Balazarowi. — A wi˛ec tak? — Andolini wyjał ˛ bro´n z kabury przyczepionej do paska. — Chcesz mnie zadziwi´c? Eddie u´smiechnał ˛ si˛e jeszcze szerzej. — Och. My´sl˛e, z˙ e zdziwisz si˛e tak, z˙ e wyskoczysz z butów.

***

Andolini wszedł za Eddiem do toalety. Trzymał go na muszce, bo był wkurzony. — Zamknij drzwi — powiedział Eddie. — Pieprz si˛e — odparł Andolini. — Zamknij drzwi albo nie b˛edzie towaru. — Pieprz si˛e — powtórzył Andolini. Teraz, troch˛e przestraszony, wyczuwajac, ˛ z˙ e dzieje si˛e co´s, czego nie rozumie, Andolini wygladał ˛ na bystrzejszego ni˙z w furgonetce. — On nie chce zamkna´ ˛c drzwi! — krzyknał ˛ Eddie do Balazara. — Chyba dam sobie z panem spokój, panie Balazar. Masz tu pewnie sze´sciu goryli, ka˙zdy z nich ma co najmniej cztery spluwy, a trz˛esiecie portkami przed dzieciakiem w kiblu w dodatku dzieciakiem-´cpunem. — Zamknij te pieprzone drzwi, Jack! — wrzasnał ˛ Balazar — No, dobra — rzekł Eddie, gdy Jack Andolini kopniakiem zatrzasnał ˛ drzwi. — Jeste´s m˛ez˙ czyzna,˛ czy. . . — O rany, jak ja mam ju˙z dosy´c tego s´wira — mruknał ˛ Andolini, kierujac ˛ te słowa w przestrze´n. Podniósł rewolwer, kolba˛ do przodu, zamierzajac ˛ uderzy´c Eddiego w usta. Nagle zamarł, z uniesiona˛ bronia,˛ a gro´zny grymas na jego twarzy zmienił si˛e w grymas zdziwienia, gdy zobaczył to, co Col Vincent widział w furgonetce. Oczy Eddiego zmieniły kolor z piwnego na niebieski. — „Łap go!” — rozległ si˛e głuchy, rozkazujacy ˛ głos i chocia˙z wydobywał si˛e z ust Eddiego, nie był jego głosem. „Psychol” — pomy´slał Jack Andolini. „To psychol, pieprzony psy. . . ” Nie doko´nczył tej my´sli, bo Eddie złapał go za ramiona, a kiedy to zrobił, Andolini zobaczył dziur˛e, która nagle pojawiła si˛e jard za plecami chłopaka. Nie, nie dziur˛e. Miała zbyt regularny kształt. To były „drzwi”. 102

´ eta Mario łaski´s pełna — j˛eknał — Swi˛ ˛ cicho Jack. Przez te drzwi, które wisiały mniej wi˛ecej pi˛etna´scie cali nad prysznicem Balazara, ujrzał ciemny piasek pla˙zy opadajacej ˛ ku spienionym falom. Na pla˙zy poruszały si˛e jakie´s stwory. „Stwory”. Machnał ˛ r˛eka,˛ lecz cios, który miał wybi´c Eddiemu wszystkie przednie z˛eby, zaledwie otarł si˛e o jego wargi i troch˛e je rozkrwawił. Nagle zabrakło mu sił. Czuł, jak go opuszczaja.˛ — Powiedziałem ci, z˙ e wyskoczysz z butów, Jack — przypomniał mu Eddie i szarpnał. ˛ Jack w ostatniej chwili si˛e zorientował, co tamten zamierza zrobi´c, i zaczał ˛ walczy´c jak ry´s, ale było ju˙z za pó´zno. Run˛eli do tyłu przez te drzwi i monotonny pomruk Nowego Jorku noca,˛ tak znajomy i nieustanny, z˙ e nawet go nie słycha´c, dopóki nagle nie ucichnie, został zastapiony ˛ przez łoskot fal i trzeszczace, ˛ pytaja˛ ce głosy ledwie widocznych stworów, pełzajacych ˛ tam i z powrotem po pla˙zy.

***

„B˛edziemy musieli działa´c bardzo szybko, inaczej zostaniemy upieczeni na wolnym ogniu” — zapowiedział Roland. Pewnie chciał wytłumaczy´c, z˙ e je´sli nie b˛eda˛ si˛e zwija´c z pr˛edko´scia˛ s´wiatła, to wpadna˛ jak s´liwka w kompot. Eddie te˙z tak uwa˙zał. W kategorii twardych facetów Jack Andolini był jak Dwight Gooden: mo˙zna go trafi´c, a nawet ogłuszy´c, ale je´sli nie załatwisz go w pierwszych rundach, to rozniesie ci˛e pr˛edzej czy pó´zniej. „Lewa˛ r˛eka!” ˛ — krzyczał do siebie Roland, kiedy przelecieli, i opu´scił Eddiego. „Pami˛etaj! Lewa˛ r˛eka! ˛ Lewa!” ˛ Zobaczył, jak Eddie i Jack potykaja˛ si˛e i przewracaja,˛ a potem staczaja˛ si˛e po kamienistym stoku na pla˙ze˛ , walczac ˛ o bro´n, która˛ Andolini trzymał w r˛eku. Roland zda˙ ˛zył tylko pomy´sle´c, jakim okrutnym z˙ artem okazałoby si˛e to wszystko, gdyby wrócił do własnego s´wiata tylko po to, z˙ eby znale´zc´ swoje martwe ciało. . . Było jednak za pó´zno. Za pó´zno, by rozmy´sla´c, za pó´zno, by wróci´c.

***

Andolini nie miał poj˛ecia, co si˛e stało. Cz˛es´ciowo był przekonany, z˙ e zwario-

103

wał, cz˛es´ciowo, z˙ e Eddie wstrzyknał ˛ mu jaki´s narkotyk albo potraktował gazem, a cz˛es´ciowo, z˙ e m´sciwy Bóg z jego dzieci´nstwa w ko´ncu miał do´sc´ grzechów, wi˛ec zabrał go ze znanego mu s´wiata i przeniósł do tego upiornego czy´sc´ ca. Potem zobaczył drzwi, otwarte na o´scie˙z, rzucajace ˛ wachlarz białego s´wiatła — s´wiatła z kibla Balazara — na skalisty grunt, i zrozumiał, z˙ e mo˙zna stad ˛ wróci´c. Andolini przede wszystkim był człowiekiem praktycznym. Pó´zniej zacznie si˛e zastanawia´c, co to wszystko oznacza. Teraz zamierzał zabi´c tego s´wira i ponownie przej´sc´ przez te drzwi. Odzyskał siły, których pozbawiło go zaskoczenie. U´swiadomił sobie, z˙ e Eddie usiłuje wyrwa´c mu z r˛eki niewielki, ale niezwykle skuteczny colt cobra. Prawie mu si˛e to udało. Jack zaklał ˛ i cofnał ˛ dło´n. Spróbował wycelowa´c, ale Eddie natychmiast znów chwycił go za r˛ek˛e. Andolini uderzył kolanem w wielki mi˛esie´n jego prawego uda (gabardyn˛e drogich spodni Andoliniego oblepiał brudnoszary piasek pla˙zy) i Eddie wrzasnał ˛ z bólu. — Rolandzie! — krzyknał. ˛ — Pomó˙z mi! Rany boskie, pomó˙z mi! Andolini gwałtownie odwrócił głow˛e i to, co zobaczył, znów wytraciło ˛ go z równowagi. Na pla˙zy stał facet. . . tylko z˙ e wygladał ˛ bardziej jak duch ni˙z z˙ ywy człowiek. I na pewno nie jak Przyjazny Duszek Casper. Blada˛ wychudła˛ twarz tej chwiejacej ˛ si˛e postaci porastała szczecina zarostu. Koszul˛e miał w strz˛epach, które bezładnie powiewały na wietrze, odsłaniajac ˛ sterczace ˛ z˙ ebra. Prawa dło´n była owini˛eta˛ brudna˛ szmata.˛ Wygladał ˛ na chorego, chorego i umierajacego, ˛ ale mimo to sprawiał wra˙zenie tak twardego go´scia, z˙ e Andolini poczuł si˛e przy nim jak ugotowane na mi˛ekko jajko. Ten facet miał dwa rewolwery. Wydawały si˛e starsze ni˙z góry, tak stare, jakby zabrał je z muzeum Dzikiego Zachodu. . . a jednak były to prawdziwe rewolwery, które mogły działa´c, i nagle Andolini zdał sobie spraw˛e z tego, z˙ e b˛edzie musiał natychmiast załatwi´c tego bladego nieznajomego. Chyba z˙ e naprawd˛e ze´swirował, a je´sli tak, to wszystko jest bez znaczenia i nie ma powodu si˛e przejmowa´c. Andolini pu´scił Eddiego i przetoczył si˛e w prawo, ledwie czujac ˛ ostra˛ kraw˛ed´z skały, która rozerwała mu sportowa marynark˛e za pi˛ec´ set dolarów. W tej samej chwili rewolwerowiec lewa˛ r˛eka˛ wyrwał rewolwer z kabury i zrobił to tak jak zawsze — czy zdrowy, czy chory, na jawie czy w pół´snie — szybciej ni˙z letnia błyskawica. „Ju˙z po mnie” — stwierdził Andolini z przera˙zeniem i podziwem. „Chryste, to najszybszy go´sc´ , jakiego widziałem! Ju˙z po mnie, Matko Boska, zaraz mnie załatwi, za. . . ” M˛ez˙ czyzna w podartej koszuli pociagn ˛ ał ˛ za spust rewolweru, który trzymał w lewej r˛ece, i Jack Andolini pomy´slał — naprawd˛e pomy´slał — z˙ e ju˙z nie z˙ yje, zanim sobie u´swiadomił, z˙ e zamiast wystrzału rozległ si˛e tylko suchy trzask. 104

Niewypał. Andolini z u´smiechem przykl˛eknał ˛ i uniósł bro´n. — Nie wiem, kim jeste´s, ale ju˙z po tobie, ty pieprzony s´wirze — powiedział.

***

Eddie siedział na piachu, dygoczac, ˛ z nagim ciałem pokrytym g˛esia˛ skórka.˛ Ujrzał, jak Roland wyciaga ˛ bro´n, usłyszał suchy trzask zamiast huku, zobaczył Andoliniego podnoszacego ˛ si˛e na kl˛eczki, usłyszał, jak gangster mówi co´s, i zanim Eddie zdał sobie spraw˛e z tego, co robi, jego dło´n zacisn˛eła si˛e na sporym kamieniu. Wyciagn ˛ ał ˛ go z ziarnistego piasku i rzucił z całej siły. Kamie´n trafił Andoliniego w potylic˛e, odbił si˛e i upadł. Krew trysn˛eła z szarpanej rany głowy. Jack Andolini strzelił, ale kula, która z pewno´scia˛ zabiłaby rewolwerowca, poleciała nie wiadomo gdzie.

***

„Niezupełnie” — rewolwerowiec miał ochot˛e powiedzie´c Eddiemu. „Je´sli czujesz na policzku podmuch kuli, to trudno mówi´c, z˙ e poszła nie wiadomo gdzie.” Łapiac ˛ równowag˛e, odciagn ˛ ał ˛ kurek rewolweru i ponownie pociagn ˛ ał ˛ za spust. Tym razem w komorze tkwił dobry nabój. Suchy, gło´sny trzask odbił si˛e echem po pla˙zy. Mewy, s´piace ˛ na skałach wysoko nad homarokoszmarami, obudziły si˛e i odleciały z krzykiem, przestraszonymi stadami. Chocia˙z jeszcze chwiejnie stał na nogach, rewolwerowiec poło˙zyłby Andoliniego trupem, lecz gangster te˙z nie stał nieruchomo. Wła´snie padał na bok, na pół ogłuszony uderzeniem w głow˛e. Trzask rewolweru wydał mu si˛e odległy, lecz przeszywajacy ˛ ból, towarzyszacy ˛ uderzeniu pocisku, który strzaskał łokie´c, był wystarczajaco ˛ rzeczywisty. Andolini oprzytomniał i zerwał si˛e z ziemi. Jedna r˛eka zwisała mu bezwładnie, złamana i bezu˙zyteczna, ale usiłował wycelowa´c bro´n, która˛ trzymał w drugiej. Najpierw zobaczył Eddiego, Eddiego-´cpuna, Eddiego, który w jaki´s sposób sprowadził go tutaj. Szczeniak stał nagi jak niemowl˛e, dygoczac ˛ i kulac ˛ si˛e w lodowatych podmuchach wiatru. No, có˙z, Jack mo˙ze tu umrze, ale przynajmniej b˛edzie miał t˛e przyjemno´sc´ , z˙ e zabierze ze soba˛ Pieprzonego Eddiego Deana.

105

Andolini uniósł bro´n. Mała cobra wydawała si˛e wa˙zy´c teraz ze dwadzie´scia funtów, ale udało mu si˛e wycelowa´c.

***

„Lepiej z˙ eby nie był to znowu niewypał” — pomy´slał ponuro Roland i ponownie odciagn ˛ ał ˛ kciukiem kurek. Przez wrzask mew usłyszał cichy szcz˛ek obracajacego ˛ si˛e, naoliwionego b˛ebenka.

***

To nie był niewypał.

***

Rewolwerowiec nie celował w głow˛e Andoliniego, ale w bro´n, która˛ gangster trzymał w dłoni. Roland nie wiedział, czy ten człowiek b˛edzie im jeszcze potrzebny, ale kto wie. Był wa˙zny dla Balazara, a poniewa˙z ten okazał si˛e tak niebezpieczny, jak Roland przypuszczał, lepiej zachowa´c ostro˙zno´sc´ . Strzał był celny, w czym nie było niczego niezwykłego, natomiast dziwne było to, co stało si˛e z bronia˛ Andoliniego i nim samym. Roland widział ju˙z kiedy´s co´s takiego, ale tylko dwa razy przez te wszystkie lata, kiedy ogladał ˛ strzelajacych ˛ do siebie ludzi. „Miałe´s pecha, człowieku” — pomy´slał rewolwerowiec, patrzac ˛ na Andoliniego, który zataczajac ˛ si˛e, z wrzaskiem pobiegł ku pla˙zy. Krew zalała mu koszul˛e i spodnie. Brakowało mu połowy tej dłoni, w której uprzednio trzymał colta. Bro´n zmieniła si˛e w pogi˛ety kawałek metalu, le˙zacy ˛ na piasku. Eddie gapił si˛e na niego, oszołomiony. Jack Andolini ju˙z nikogo nie zwiedzie ta˛ swoja˛ twarza˛ jaskiniowca, gdy˙z teraz nie miał twarzy; to co dotychczas nia˛ było, zmieniło si˛e w krwawa˛ plam˛e poszarpanego mi˛esa z czarna˛ dziura wrzeszczacych ˛ ust. — Mój Bo˙ze, co si˛e stało? — Widocznie moja kula trafiła w b˛ebenek jego rewolweru w tej samej chwili, 106

gdy pociagał ˛ za spust — wyja´snił rewolwerowiec. Mówił beznami˛etnym tonem, jak profesor wygłaszajacy ˛ wykład z balistyki dla słuchaczy akademii policyjnej — - w wyniku tego nastapiła ˛ eksplozja, która rozerwała jego bro´n. My´sl˛e, z˙ e wybuchł nie jeden, ale dwa lub trzy naboje. — Zastrzel go — powiedział Eddie. Trzasł ˛ si˛e jeszcze bardziej i teraz nie powodował tego tylko nocny chłód, zimny wiatr i brak ubrania. — Zabij go. Skró´c jego m˛eki, na miło´sc´ . . . — Za pó´zno — odparł Roland z lodowatym spokojem, który zmroził Eddiego do ko´sci. Eddie odwrócił głow˛e; nie mógł unikna´ ˛c widoku homarokoszmarów, które dopadły nóg Andoliniego i odci˛eły półbuty od Gucciego — oczywi´scie z tkwiacymi ˛ w nich stopami. Wrzeszczac ˛ i rozpaczliwie wymachujac ˛ r˛ekami, Andolini runał ˛ na piach. Homarokoszmary pokryły go wygłodniała˛ fala,˛ zadajac ˛ niespokojne pytania i po˙zerajac ˛ z˙ ywcem. „To-to-tak? Tu-tu-tum? Ta-ta-tam? Ty-ty-tyk?” — Jezu — j˛eknał ˛ Eddie. — Co teraz zrobimy? — We´zmiesz dokładnie tyle („diabelskiego proszku” — powiedział rewolwerowiec; „kokainy” — usłyszał Eddie), ile obiecałe´s temu Balazarowi — rzekł Roland. — Nie mniej, nie wi˛ecej. I wrócimy. — Spojrzał uwa˙znie na Eddiego. — Tylko z˙ e tym razem musz˛e tam pój´sc´ z toba.˛ W moim ciele. — Jezu Chryste — mruknał ˛ Eddie. — Mo˙zesz to zrobi´c? — I natychmiast sam sobie odpowiedział: — Pewnie, z˙ e tak. Tylko dlaczego? — Dlatego, z˙ e sam sobie nie poradzisz — odparł Roland. — Podejd´z tu. Eddie obejrzał si˛e na drgajac ˛ a˛ stert˛e uzbrojonych w szczypce stworów. Nigdy nie lubił Jacka Andoliniego, a mimo to z˙ oładek ˛ podjechał mu do gardła. — Podejd´z tu! — powtórzył niecierpliwie Roland. — Mamy mało czasu i niezbyt mi si˛e podoba to, co mnie teraz czeka. Jeszcze nigdy nie robiłem czego´s takiego. I nigdy nie sadziłem, ˛ z˙ e b˛ed˛e musiał. — Wykrzywił usta w gorzkim u´smiechu. — Zaczynam si˛e przyzwyczaja´c do robienia takich rzeczy. Eddie powoli podchodził do chudego m˛ez˙ czyzny, na coraz bardziej mi˛ekkich nogach. W półmroku tego obcego s´wiata blada twarz rewolwerowca była prawie biała. „Kim ty jeste´s, Rolandzie?” — pomy´slał. „Czym jeste´s? A ten z˙ ar, jaki od ciebie bucha — czy to tylko goraczka? ˛ A mo˙ze jaki´s rodzaj szale´nstwa? My´sl˛e, z˙ e po trosze jedno i drugie.” Bo˙ze, jak potrzebował działki. Wi˛ecej: zasłu˙zył na działk˛e. — Czego nigdy jeszcze nie robiłe´s? — zapytał. — O czym ty mówisz? — We´z go — rzekł Roland i pokazał staromodny rewolwer, który wisiał na jego prawym biodrze. Nie wskazał go, gdy˙z w miejscu wskazujacego ˛ palca miał tylko nieforemny, zakrwawiony gałgan. — Mnie si˛e nie przyda. Nie teraz, a mo˙ze ju˙z nigdy. — Ja. . . — Eddie przełknał ˛ s´lin˛e. — Nie chc˛e go dotyka´c.

107

— Ja te˙z nie — odparł dziwnie łagodnie rewolwerowiec — ale obawiam si˛e, z˙ e obaj nie mamy wyboru. B˛edzie strzelanina. — Na pewno? — Tak. — Rewolwerowiec spojrzał w oczy Eddiemu. — My´sl˛e, z˙ e to b˛edzie za˙zarta walka.

***

Balazar niepokoił si˛e coraz bardziej. Za długo. Siedzieli tam zbyt długo i było za cicho. W oddali, mo˙ze przecznic˛e dalej, usłyszał podniesione głosy, a potem kilka odgłosów, które mogły by´c trzaskiem petard. . . Tylko z˙ e siedzac ˛ w takim interesie, jaki prowadził Balazar, petardy nie były pierwsza˛ rzecza,˛ jaka człowiekowi przychodzi na my´sl. Krzyk. Czy to był krzyk? „Niewa˙zne. Cokolwiek si˛e dzieje przecznic˛e dalej, nie ma nic wspólnego z toba.˛ Trz˛esiesz si˛e jak stara baba.” Mimo wszystko. . . z´ le to wygladało. ˛ Bardzo z´ le. — Jack? — zawołał w kierunku zamkni˛etych drzwi łazienki. ˙ Zadnej odpowiedzi. Balazar otworzył lewa˛ górna˛ szuflad˛e biurka i wyjał ˛ bro´n. Nie był to colt cobra, dostatecznie mały, aby mo˙zna go nosi´c w kaburze na pasku, ale magnum 357. — ’Cimi! — krzyknał. ˛ — Jeste´s mi potrzebny! Zamknał ˛ szuflad˛e. Wie˙za z kart rozsypała si˛e z cichym, przeciagłym ˛ westchnieniem, lecz Balazar nawet tego nie zauwa˙zył. ’Cimi Dretto wypełnił drzwi swoim dwustupi˛ec´ dziesi˛eciofuntowym cielskiem. Zobaczył, z˙ e Szef wyjmuje bro´n z szuflady, wi˛ec natychmiast wyjał ˛ swoja˛ spod wełnianej marynarki w tak jaskrawa˛ krat˛e, z˙ e ka˙zdemu, kto nieopatrznie za długo by si˛e jej przygladał, ˛ zakr˛eciłoby si˛e w głowie. ´ agnij — Chc˛e tu mie´c Claudia i Tricksa — powiedział. — Sci ˛ ich natychmiast. Ten mały co´s szykuje. — Mamy problem — rzekł ’Cimi. Balazar błyskawicznie oderwał wzrok od drzwi łazienki. — Och, mam ich ju˙z a˙z za du˙zo — warknał. ˛ — Na czym on polega, ’Cimi? ’Cimi oblizał spierzchni˛ete wargi. Nie lubił przekazywa´c złych wie´sci Szefowi, nawet gdy ten był w dobrym humorze, a teraz. . . — Có˙z — zaczał ˛ i znów zwil˙zył wargi. — No, wi˛ec. . . — Mo˙ze by´s si˛e, kurwa, pospieszył?! — wrzasnał ˛ Balazar.

108

***

Zrobione z sandałowego drewna okładziny kolby rewolweru były tak gładkie, z˙ e chwyciwszy bro´n, Eddie o mało nie upu´scił jej sobie na nogi. Była tak wielka, z˙ e wygladała ˛ na prehistoryczna˛ i do tego stopnia ci˛ez˙ ka,˛ z˙ e wiedział, i˙z b˛edzie musiał trzyma´c ja˛ oburacz. ˛ „A odrzut pewnie wbije mnie w najbli˙zsza˛ s´cian˛e. Jes´li ten grat w ogóle wystrzeli.” Mimo to pod´swiadomie chciał trzyma´c t˛e bro´n, reagujac ˛ na jej oczywiste przeznaczenie, wyczuwajac ˛ jej mroczna˛ i krwawa˛ histori˛e, pragnac ˛ by´c jej cz˛es´cia.˛ „Ta bro´n zawsze znajdowała si˛e w najlepszych r˛ekach” — pomy´slał Eddie. „Przynajmniej do dzi´s.” — Jeste´s gotowy? — zapytał Roland. — Nie, ale zróbmy to — odparł Eddie. Lewa˛ r˛eka˛ chwycił przegub lewej r˛eki Rolanda. Ten zarzucił gorace ˛ prawe rami˛e na nagie ramiona Eddiego. Razem przeszli z powrotem przez drzwi, z wietrznej ciemno´sci pla˙zy umierajacego ˛ s´wiata Rolanda w chłodny fluorescencyjny blask łazienki Balazara w Krzywej Wie˙zy. Eddie zamrugał, oswajajac ˛ oczy ze s´wiatłem, i usłyszał dobiegajacy ˛ zza drzwi głos ’Cimiego Dretta. „Mamy problem” — powiedział ’Cimi. „My te˙z” — pomy´slał Eddie, a potem przywarł spojrzeniem do szafki z lekarstwami Balazara. Była otwarta. Przypomniał sobie, jak Balazar kazał Jackowi przeszuka´c łazienk˛e, a ten zapytał, czy jest tam jaki´s schowek, o którym nie wie. Balazar zawahał si˛e, zanim odpowiedział: „W tylnej s´ciance szafki z lekarstwami jest ruchoma płytka. Trzymam tam kilka drobiazgów”. Andolini otworzył metalowe drzwiczki, ale zapomniał o ich zamkni˛eciu. — Rolandzie! — syknał ˛ Eddie. Roland uniósł rewolwer i uciszył go, przyciskajac ˛ luf˛e do warg. Eddie w milczeniu podszedł do apteczki. „Kilka drobiazgów” — słoiczek czopków, egzemplarz n˛edznie wydanego czasopisma „Dzieci˛ece Zabawy” (zdj˛ecie na okładce ukazywało dwie nagie, nami˛etnie si˛e całujace, ˛ mniej wi˛ecej o´smioletnie dziewczynki) oraz osiem lub dziesi˛ec´ opakowa´n kefleksu. ´ Eddie wiedział, co to za s´rodek. Cpuny, podatne na miejscowe i ogólne infekcje, przewa˙znie dobrze znały ten lek. Keflex to antybiotyk. — Och, mam ich ju˙z a˙z za du˙zo — usłyszał Balazara. — Na czym on polega, ’Cimi? „Je´sli keflex nie wyleczy go z tego, co mu jest, nic mu nie pomo˙ze” — pomys´lał Eddie. Chwycił tabletki i chciał je wetkna´ ˛c do kieszeni. U´swiadomił sobie,

109

z˙ e nie ma na sobie ubrania. Wydał chrapliwy d´zwi˛ek, który nawet w przybli˙zeniu nie był podobny do s´miechu. Wrzucił tabletki do zlewu. Zabierze je pó´zniej. . . je˙zeli b˛edzie jakie´s pó´zniej. — Có˙z — mówił ’Cimi. — No, wi˛ec. . . — Mo˙ze by´s si˛e, kurwa, pospieszył?! — wrzasnał ˛ Balazar. — Chodzi o brata tego małego — powiedział ’Cimi i Eddie zamarł z dwoma ostatnimi opakowaniami tabletek w r˛eku lekko przechylajac ˛ głow˛e. Wygladał ˛ dokładnie tak, jak piesek na starych płytach RCA Victor. — Co z nim? — zapytał niecierpliwie Balazar. — Nie z˙ yje — odparł ’Cimi. Eddie upu´scił keflex do zlewu i odwrócił si˛e do Rolanda. — Zabili mojego brata — powiedział.

***

Balazar otworzył usta, by powiedzie´c ’Cimiemu, z˙ eby nie opowiadał mu pierdoł, kiedy ma na głowie wa˙zniejsze rzeczy — na przykład to nieodparte przeczucie, z˙ e ten szczeniak zamierza go wycycka´c, czy Andolini b˛edzie go pilnował, czy nie. Nagle usłyszał głos chłopaka, tak wyra´znie jak tamten z pewno´scia˛ słyszał jego i ’Cimiego. — Zabili mojego brata — mówił chłopak. Nagle Balazar przestał my´sle´c o swoim towarze, o odpowiedziach na pytania i czymkolwiek innym oprócz tego, by jak najszybciej opanowa´c sytuacj˛e, zanim zupełnie wymknie mu si˛e spod kontroli. — Zabij go, Jack! — wrzasnał. ˛ ˙Zadnej odpowiedzi. Potem usłyszał ponownie głos chłopaka. — Zabili mojego brata. Zabili Henry’ego. Nagle Balazar zrozumiał — „wiedział” — z˙ e chłopak nie mówi do Jacka. — Zwołaj tu wszystkich d˙zentelmenów — zwrócił si˛e do ’Cimiego. — Wszystkich. Załatwimy skurwiela, a kiedy b˛edzie martwy, zaniesiemy go do kuchni i osobi´scie odrabi˛ ˛ e mu głow˛e.

***

— Zabili mojego brata — powiedział wi˛ezie´n.

110

Rewolwerowiec nie odezwał si˛e. Tylko patrzył i my´slał: „Te buteleczki w zlewie. Tego potrzebuj˛e, a przynajmniej on tak uwa˙za — Proszki. Nie zapomnij. Nie zapomnij.” A z sasiedniego ˛ pokoju: — Zabij go, Jack! Ani rewolwerowiec, ani Eddie nie zwrócili na to uwagi. — Zabili mojego brata. Zabili Henry’ego. W sasiednim ˛ pokoju Balazar mówił teraz o tym, z˙ e utnie głow˛e Eddiego. . . jako trofeum. Te słowa w dziwny sposób podniosły na duchu rewolwerowca: wygladało ˛ na to, z˙ e ten s´wiat nie pod ka˙zdym wzgl˛edem ró˙znił si˛e od jego s´wiata. M˛ez˙ czyzna zwany ’Cimi zaczał ˛ ochryple nawoływa´c pozostałych. Przybiegli w niegodnym d˙zentelmenów po´spiechu, tupiac ˛ nogami. — Chcesz co´s z tym zrobi´c, czy tylko b˛edziesz tu stał? — zapytał Roland. — Och, chc˛e co´s z tym zrobi´c — odparł Eddie i uniósł luf˛e rewolweru. Chocia˙z zaledwie chwil˛e wcze´sniej sadził, ˛ z˙ e b˛edzie musiał trzyma´c go oburacz, ˛ teraz bez trudu zrobił to jedna˛ r˛eka.˛ — A co? — spytał Roland i własny głos wydał mu si˛e dobiega´c gdzie´s z oddali. Był chory, miał wysoka˛ temperatur˛e, ale to, co si˛e działo z nim teraz, było atakiem zupełnie innej goraczki, ˛ a˙z nazbyt dobrze mu znanej. Tej, która ogarn˛eła go w Tuli. To z˙ adza ˛ walki, tłumiaca ˛ wszelkie inne uczucia, pozostawiajaca ˛ jedynie potrzeb˛e zapomnienia o wszystkim i rozpocz˛ecia strzelaniny. — Chc˛e wojny — odparł Eddie. — Nie wiesz, o czym mówisz — rzekł Roland — ale zaraz si˛e dowiesz. Kiedy stad ˛ wyjdziemy, ty pilnuj prawej strony. Ja zajm˛e si˛e lewa.˛ T˛e r˛ek˛e mam sprawna.˛ Eddie skinał ˛ głowa.˛ Ruszyli na wojn˛e.

***

Balazar spodziewał si˛e Eddiego lub Andoliniego albo ich obu. Nie spodziewał si˛e zobaczy´c Eddiego i jakiego´s nieznajomego, wysokiego m˛ez˙ czyzn˛e o brudnych siwo-czarnych włosach i twarzy, która wygladała ˛ na wykuta˛ w opornym kamieniu przez okrutnego boga. Przez moment nie wiedział do którego strzeli´c. ’Cimi jednak nie miał takich watpliwo´ ˛ sci. Szef był w´sciekły na Eddiego. Dlatego najpierw załatwi Eddiego, a potem b˛edzie martwił si˛e tym drugim catzarro. ’Cimi niezgrabnie odwrócił si˛e do Eddiego i trzykrotnie pociagn ˛ ał ˛ za spust. Łuski błysn˛eły, koziołkujac ˛ w powietrzu. Eddie zauwa˙zył, z˙ e olbrzymi m˛ez˙ czyzna obraca si˛e, i po´slizgiem przeleciał po podłodze, piszczac ˛ jak dzieciak na konkursie 111

disco, podrajcowany dzieciak, który nawet nie zauwa˙zył, z˙ e zapomniał swojego kostiumu Johna Travolty, włacznie ˛ z bielizna.˛ Otarta skóra na kolanach najpierw zapiekła go, a potem zacz˛eła szczypa´c. Nad jego głowa˛ w drewnopodobnych panelach, które miały wyglada´ ˛ c jak s˛ekate sosnowe deski, pojawiły si˛e trzy dziury. Deszcz drzazg obsypał mu ramiona i włosy. „Bo˙ze, nie pozwól, z˙ ebym umarł goły i na głodzie” — modlił si˛e w duchu, wiedzac, ˛ z˙ e taka modlitwa nie tylko jest blu´zniercza, ale absurdalna. Mimo to nie mógł si˛e powstrzyma´c. „Dobrze, zgina,˛ lecz prosza,˛ daj mi jeszcze. . . ” Huknał ˛ rewolwer Rolanda. Na otwartej przestrzeni ten d´zwi˛ek był bardzo głos´ny. Tutaj był ogłuszajacy. ˛ — O Jeeezu! — wrzasnał ˛ ’Cimi Dretto zduszonym, piskliwym głosem. Graniczyło z cudem, z˙ e w ogóle zdołał cos powiedzie´c. Cz˛es´c´ jego klatki piersiowej zapadła si˛e, jakby kto´s walnał ˛ kafarem w beczk˛e. Na białej koszuli wykwitły czerwone plamy, niczym maki. — O Jeeezu! O Jeeezu! O Jee. . . Claudio Andolini odepchnał ˛ go na bok. ’Cimi z łoskotem runał ˛ na podłog˛e. Dwa oprawione w ramki zdj˛ecia Balazara spadły ze s´ciany. To, które ukazywało szefa wr˛eczajacego ˛ nagrod˛e sportowca roku u´smiechni˛etemu młodzie´ncowi na bankiecie Policyjnego Klubu Sportowego, wyladowało ˛ na głowie ’Cimiego. Odłamki szkła obsypały mu ramiona. — O Jeeezu — wyszeptał słabnacym ˛ głosem i pienista krew pociekła mu z ust. Za Claudiem biegł Tricks i jeszcze jeden z m˛ez˙ czyzn, którzy czekali w magazynie. Claudio w obu r˛ekach trzymał pistolety, facet z magazynu miał dubeltówk˛e Remingtona z bardzo krótko obci˛eta˛ lufa,˛ a Tricks Postino niósł to, co nazywał Cudowna˛ Maszyna˛ Rambo — szybkostrzelny karabinek szturmowy M-16. — Gdzie jest mój brat, ty pierdolony c´ punie? — wrzasnał ˛ Claudio. — Co zrobiłe´s Jackowi? Najwyra´zniej nie był specjalnie ciekaw odpowiedzi, bo zaczai strzela´c, zanim jeszcze sko´nczył wrzeszcze´c. „Ju˙z po mnie” — pomy´slał Eddie, a wtedy Roland wystrzelił po raz drugi. Claudio Andolini odleciał do tyłu w chmurze kropelek krwi. Pistolety wypadły mu z rak, ˛ przeleciały po blacie biurka i z łoskotem upadły na dywan, czemu towarzyszył trzepot kart do gry. Spora cz˛es´c´ wn˛etrzno´sci Claudia uderzyła o s´cian˛e na moment przed tym, zanim dogonił je ich wła´sciciel. — Załatwcie go! — wrzeszczał Balazar. — Załatwcie obcego! Szczeniak jest niegro´zny! To tylko goły c´ pun! Załatwcie obcego! Załatwcie go! Dwukrotnie nacisnał ˛ spust trzystapi˛ec´ dziesiatkisiódemki. ˛ Magnum hukn˛eło prawie tak gło´sno, jak rewolwer Rolanda. Pociski nie pozostawiły równych otworów w s´cianie, pod która˛ stał rewolwerowiec, ale wybiły dwie poszarpane dziury w drewnopodobnych panelach po obu stronach jego głowy. Błysn˛eło przez nie zimne s´wiatło łazienki. Roland nacisnał ˛ spust rewolweru. Suchy trzask. 112

Niewypał. — Eddie! — krzyknał ˛ rewolwerowiec, a Eddie podniósł rewolwer i teraz on pociagn ˛ ał ˛ za spust. Huk był tak gło´sny, z˙ e Eddie przez chwil˛e my´slał, i˙z bro´n eksplodowała mu w r˛eku, tak jak przedtem Jackowi. Odrzut nie wbił go w s´cian˛e, ale poderwał rami˛e gwałtownym ruchem o mało nie rozrywajac ˛ s´ci˛egien. Zobaczył, z˙ e cz˛es´c´ ramienia Balazara znika w fontannie krwi, usłyszał przera´zliwy pisk gangstera i wrzasnał: ˛ ´ — Cpun jest niegro´zny, tak powiedziałe´s? Tak, ty durny pierdoło? Chcesz rolowa´c mnie i mojego brata? Poka˙ze˛ ci, kto jest gro´zny! Po. . . Rozległ si˛e potworny huk, jakby wybuchł granat, gdy facet z magazynu wystrzelił z obrzyna. Eddie przetoczył si˛e po podłodze; s´rut zrobił setk˛e dziurek w s´cianach i drzwiach łazienki. Par˛e drobinek niegro´znie zraniło Eddiego w kilku miejscach i zrozumiał, z˙ e gdyby strzał padł z bli˙zszej odległo´sci i s´rut nie rozproszył si˛e, rozerwałoby go na strz˛epy. „Do diabła, i tak ju˙z po mnie” — pomy´slał, patrzac, ˛ jak facet z magazynu przeładowuje remingtona, wprowadzajac ˛ nowy nabój do komory, i opiera bro´n o przedrami˛e. Gangster u´smiechał si˛e. Miał bardzo po˙zółkłe z˛eby. Eddie doszedł do wniosku, z˙ e od dawna nie widziały szczoteczki. „Chryste, wyko´nczy mnie jaki´s popapraniec z z˙ ółtymi z˛ebami, a ja nawet nie znam jego nazwiska. Przynajmniej wpakowałem kulk˛e Balazarowi. Przynajmniej to.” Zastanawiał si˛e, czy Roland wystrzelił jeszcze raz. Nie mógł sobie przypomnie´c. — Mam go! — krzyknał ˛ triumfalnie Tricks Postino. — Odsu´n si˛e, Dario! I zanim m˛ez˙ czyzna nazwany Dariem zda˙ ˛zył usuna´ ˛c si˛e z pola ostrzału, Tricks rozpoczał ˛ ogie´n z Cudownej Maszyny Rambo. Gło´sny terkot szybkostrzelnej broni wypełnił gabinet Balazara. Ta salwa uratowała z˙ ycie Eddiego Deana. Dario miał go na muszce obrzyna, ale zanim zda˙ ˛zył wypali´c, przeci˛eła go seria z M-16. — Przesta´n strzela´c, idioto! — ryknał ˛ Balazar. Tricks jednak nie słyszał go, nie mógł przesta´c albo nie chciał. Z wargami s´ciagni˛ ˛ etymi tak, z˙ e odsłaniały l´sniace ˛ od s´liny z˛eby, wyszczerzone w wilczym u´smiechu, omiótł pokój długa˛ seria˛ rozwalajac ˛ panele dwóch s´cian, zmieniajac ˛ oprawione w ramki zdj˛ecia w chmury odłamków szkła, zrywajac ˛ z zawiasów drzwi łazienki. Matowe szkło osłony prysznica rozleciało si˛e na kawałki. Statuetka, która˛ Balazar otrzymał zaledwie rok wcze´sniej, zad´zwi˛eczała jak gong, gdy przeszyła ja˛ kula. Na filmach ludzie zabijaja˛ si˛e wzajemnie, strzelajac ˛ seriami z r˛ecznej broni automatycznej. W prawdziwym z˙ yciu rzadko si˛e to zdarza. A je´sli nawet, to celne sa˛ pierwsze trzy lub cztery strzały (o czym mógłby za´swiadczy´c nieszcz˛esny Dario, gdyby kiedykolwiek zdołał jeszcze co´s powiedzie´c). Po tych pierwszych wystrzelonych pociskach strzelec — cho´cby był nim silny m˛ez˙ czyzna — przestaje panowa´c nad bronia.˛ Lufa zaczyna si˛e unosi´c, a ciało strzelajacego ˛ obraca si˛e 113

w lewo lub w prawo, zale˙znie którym nieszcz˛esnym ramieniem postanowił amortyzowa´c odrzut broni. Krótko mówiac, ˛ tylko idiota lub gwiazdor filmowy próbowałby strzela´c z takiej broni. Równie dobrze mo˙zna by stara´c si˛e przedziurawi´c kogo´s wiertarka˛ elektryczna.˛ Przez moment Eddie nie był w stanie podja´ ˛c z˙ adnych konstruktywnych działa´n, tylko podziwiał ten popis czystego idiotyzmu. Potem dostrzegł nast˛epnych m˛ez˙ czyzn, cisnacych ˛ si˛e do drzwi za plecami Tricksa. Wycelował z rewolweru Rolanda. — Mam go! — wrzeszczał Tricks z radosna˛ histeria˛ człowieka, który ogladał ˛ za du˙zo filmów, by odró˙zni´c to, co podpowiadał mu scenariusz w jego głowie, od tego, co si˛e działo naprawd˛e. — Mam go! Mam go! Mam. . . ! Eddie nacisnał ˛ spust i odstrzelił mu pół głowy, od brwi w gór˛e. Sadz ˛ ac ˛ po tym, co wyprawiał ten facet, nie była to wielka strata. „Jezu Chryste, kiedy ta spluwa ju˙z strzeli, to wywala naprawd˛e wielkie dziury.” Na lewo od Eddiego rozległo si˛e gło´sne „ba-bach!”. Co´s smagn˛eło go po wychudłym bicepsie lewej r˛eki. Zobaczył Balazara, który celował do niego z magnum zza biurka zasypanego kartami do gry. Rami˛e gangstera było ociekajac ˛ a˛ krwia˛ miazga.˛ Eddie uskoczył, zanim tamten ponownie wypalił z magnum.

***

Roland zdołał przyja´ ˛c pozycj˛e strzelecka,˛ wycelował w pierwszego z nast˛epnych m˛ez˙ czyzn wbiegajacych ˛ przez drzwi i pociagn ˛ ał ˛ za cyngiel. Odchylił b˛ebenek, wyrzucił puste łuski wysypał reszt˛e naboi na dywan i załadował jeden. Zrobił to z˛ebami. Balazar ostrzeliwał Eddiego. „Je´sli ten nie wystrzeli, to chyba b˛edzie po nas.” Wystrzelił. Bro´n hukn˛eła, podskoczyła mu w dłoni i Jimmy Haspio obrócił si˛e na pi˛ecie. Czterdziestkapiatka ˛ wypadła mu z r˛eki. Rewolwerowiec dostrzegł drugiego m˛ez˙ czyzn˛e uskakujacego ˛ za framug˛e drzwi. Wsunał ˛ bro´n z powrotem do kabury i przeczołgał si˛e po drzazgach i kawałkach szkła, którymi była zasypana podłoga. My´sl o ponownym ładowaniu broni dłonia˛ bez dwóch palców wydawała si˛e z˙ artem. Eddie nie´zle sobie radził, mimo z˙ e był nagi. To trudne dla m˛ez˙ czyzny. Czasem niemo˙zliwe. Chwycił jeden z pistoletów upuszczonych przez Claudia Andoliniego. — Na co wy wszyscy czekacie?! — wrzasnał ˛ Balazar. — Jezu! Zjedzcie ich z˙ ywcem! 114

Wielki George Biondi i jeszcze jeden gangster z magazynu wpadli do pokoju. Ten drugi facet wykrzykiwał co´s po włosku. Roland doczołgał si˛e do biurka. Eddie podniósł si˛e i wycelował w kierunku drzwi oraz nadbiegajacych ˛ m˛ez˙ czyzn. „On wie, z˙ e Balazar tam jest i czeka, ale my´sli, z˙ e tylko jeden z nas ma teraz bro´n” — pomy´slał Roland. „Oto jeszcze jeden gotowy za ciebie umrze´c, Rolandzie. Có˙z takiego okropnego uczyniłe´s, z˙ e u tak wielu budzisz poczucie lojalno´sci?” Balazar wstał, nie zauwa˙zywszy rewolwerowca, który znajdował si˛e teraz po jego prawej stronie. Gangster my´slał tylko jednym: wyko´nczy´c tego przekl˛etego c´ puna, który s´ciagn ˛ ał ˛ mu na głow˛e tyle kłopotów. — Nie — powiedział rewolwerowiec i Balazar spojrzał na niego z grymasem zdziwienia na twarzy. — Pier. . . — zaczał ˛ Balazar, usiłujac ˛ wycelowa´c magnum. Rewolwerowiec wpakował mu cztery kule z automatu nale˙zacego ˛ do Claudia. Tandetna bro´n, zwykła zabaweczka, budzaca ˛ obrzydzenie, ale mo˙ze wła´snie taka˛ n˛edzna˛ bronia˛ nale˙zy zabi´c n˛edznika. Enrico Balazar umarł z wyrazem bezbrze˙znego zdziwienia na tym, co pozostało z jego twarzy. — Cze´sc´ , George! — zawołał Eddie i ponownie nacisnał ˛ spust rewolweru. Znowu usłyszał ten satysfakcjonujacy ˛ huk. „W tym nie ma kiepskich naboi” — przemkn˛eła mu przez głow˛e idiotyczna my´sl. „Chyba dostała mi si˛e lepsza sztuka.” George zda˙ ˛zył strzeli´c tylko raz, i to niecelnie, zanim pocisk Eddiego rzucił go jak kula kr˛eglem na krzyczacego ˛ gangstera. Eddie miał irracjonalne, ale nieodparte wra˙zenie, z˙ e bro´n Rolanda ma jaka´ ˛s magiczna˛ moc. Dopóki trzyma ja˛ w r˛eku, nic mu si˛e nie stanie. Potem zapadła cisza, w której słyszał tylko poj˛ekiwanie m˛ez˙ czyzny przygniecionego przez Big George’a (kiedy upadł na Rudy’ego Vechhia, bo tak nazywał si˛e ten nieszcz˛es´nik, i złamał mu trzy z˙ ebra) oraz dono´sne dzwonienie w uszach. Zastanawiał si˛e, czy odzyska słuch. W porównaniu z ta˛ kanonada,˛ która chyba ju˙z si˛e sko´nczyła, najgło´sniejszy koncert rockowy, jakiego słuchał Eddie, wydawał si˛e odgłosem radia grajacego ˛ dwie ulice dalej. Gabinet Balazara przestał przypomina´c pokój. Trudno byłoby si˛e domy´sli´c, jaka˛ funkcj˛e pełnił poprzednio. Eddie patrzył na to zdziwionymi, szeroko otwartymi oczami młodzie´nca, który po raz pierwszy widzi co´s takiego, ale Roland doskonale znał taki widok — zawsze taki sam. Czy na polu bitwy, gdzie tysiace ˛ gin˛eły od pocisków artyleryjskich, kul, mieczy i halabard, czy w małym pomieszczeniu, gdzie strzelało do siebie pi˛eciu lub sze´sciu przeciwników, w ostatecznym rezultacie zawsze było tak samo: kolejne pobojowisko, cuchnace ˛ prochem i krwia.˛ Ze s´cianki działowej mi˛edzy gabinetem a toaleta˛ pozostały tylko fragmenty. Wsz˛edzie migotało potłuczone szkło. Panele stropu, posiekane przez Tricksa Postina pociskami z gło´snego lecz bezu˙zytecznego M-16, zwisały jak płaty obłaz˙ acej ˛ skóry. Eddie odkaszlnał. ˛ Teraz zacz˛eły dociera´c do niego inne d´zwi˛eki — 115

o˙zywiony gwar, krzyki przed barem, a w oddali zawodzenie syren. — Ilu? — zapytał rewolwerowiec. — Załatwili´smy wszystkich? — Tak sadz˛ ˛ e. . . — Mam co´s dla ciebie, Eddie — zawołał Kevin Blake z korytarza. — Pomys´lałem, z˙ e przyda ci si˛e na pamiatk˛ ˛ e, wiesz? Tego, czego Balazar nie zdołał zrobi´c z młodszym z braci Dean, Kevin zrobił starszemu. Cisnał ˛ przez próg odci˛eta˛ głow˛e Henry’ego. Na jej widok Eddie wrzasnał. ˛ Pobiegł w kierunku drzwi, nie zwa˙zajac ˛ na kawałki drewna i szkła wbijajace ˛ mu si˛e w bose stopy, krzyczac ˛ i strzelajac, ˛ a˙z wystrzelił ostatnie naboje z wielkiego rewolweru. — Eddie, nie! — wrzasnał ˛ rewolwerowiec, lecz chłopak go nie słyszał. Nie był w stanie. Szósty nabój okazał si˛e niewypałem, ale w tym momencie Eddie nie zdawał ju˙z sobie z tego sprawy. Henry nie z˙ yje, Henry. . . odci˛eli mu głow˛e, jaki´s n˛edzny skurwysyn odciał ˛ głow˛e Henry’ego i zaraz za to zapłaci, o tak, mo˙ze by´c tego pewien. Biegł w kierunku drzwi, raz po raz pociagaj ˛ ac ˛ za spust, nie´swiadomy tego, z˙ e nic si˛e nie dzieje, nie zdajac ˛ sobie sprawy, z˙ e stopy ma całe we krwi. Kevin Blake wyskoczył zza framugi drzwi, nisko pochylony, trzymajac ˛ w dłoni automat Llama .38. Rude włosy sterczały mu na wszystkie strony i u´smiechał si˛e.

***

„Na pewno si˛e pochyli” — pomy´slał rewolwerowiec, wiedzac, ˛ z˙ e je´sli nawet ten domysł jest trafny, to b˛edzie mu potrzeba sporo szcz˛es´cia, z˙ eby strzeli´c celnie z tej n˛edznej zabaweczki. Kiedy si˛e zorientował, z˙ e z˙ ołnierz Balazara próbuje podst˛epem sprowokowa´c Eddiego do ataku, Roland podniósł si˛e na kl˛eczki i podparł lewa˛ dło´n prawa˛ r˛eka,˛ nie zwa˙zajac ˛ na ból towarzyszacy ˛ zaci´sni˛eciu pi˛es´ci. B˛edzie miał tylko jedna˛ szans˛e. Ból nie ma znaczenia. Rudowłosy m˛ez˙ czyzna pojawił si˛e w progu, u´smiechni˛ety, a Roland jak zwykle przestał my´sle´c o czymkolwiek. Zobaczył, nacisnał ˛ spust i nagle rudowłosy le˙zał pod s´ciana˛ korytarza, z szeroko otwartymi oczami i granatowa˛ dziurka˛ na czole. Eddie stał nad nim, wrzeszczac ˛ i płaczac, ˛ raz po raz trzaskajac ˛ kurkiem wielkiego rewolweru z r˛ekoje´scia˛ obło˙zona˛ drewnem sandałowca, jakby ten m˛ez˙ czyzna o rudych włosach nie był jeszcze dostatecznie martwy. Rewolwerowiec czekał na seri˛e, która skosi Eddiego, a kiedy nie padł z˙ aden strzał, zrozumiał, z˙ e to naprawd˛e koniec. Je´sli byli tu jeszcze jacy´s z˙ ołnierze Ba116

lazara, to wzi˛eli nogi za pas. Z trudem wstał, zatoczył si˛e i powoli podszedł do Eddiego Deana. — Przesta´n — powiedział. Eddie nie zwrócił na niego uwagi i w dalszym ciagu ˛ szcz˛ekał kurkiem rewolweru, celujac ˛ w zabitego. — Przesta´n, Eddie. On nie z˙ yje. Oni wszyscy nie z˙ yja.˛ Masz zakrwawione stopy. Eddie ignorował go i wcia˙ ˛z pociagał ˛ za spust. Gwar podnieconych głosów przybli˙zał si˛e. Tak samo jak wycie syren. Rewolwerowiec chwycił jego bro´n i pociagn ˛ ał. ˛ Eddie odwrócił si˛e i zanim Roland zda˙ ˛zył zda´c sobie spraw˛e z jego zamiarów, Eddie uderzył go kolba˛ w skro´n. Roland poczuł, z˙ e krew spływa mu po twarzy, a on sam osuwa si˛e po s´cianie. Usiłował wsta´c. Powinni jak najszybciej opu´sci´c to miejsce a jednak mimo wszelkich stara´n powoli zsuwał si˛e coraz ni˙zej i na chwil˛e cały s´wiat znikł w szarej mgle.

***

Był nieprzytomny najwy˙zej dwie minuty, a potem zdołał doj´sc´ do siebie i wsta´c. Eddiego nie było ju˙z na korytarzu. Jego rewolwer le˙zał na piersi zabitego rudowłosego m˛ez˙ czyzny. Roland pochylił si˛e, walczac ˛ z mdło´sciami, wział ˛ bro´n i niezr˛ecznym ruchem wsunał ˛ ja˛ do kabury. „Chciałbym odzyska´c moje przekl˛ete palce” — pomy´slał ze znu˙zeniem. Próbował wróci´c do zrujnowanego gabinetu, ale z najwy˙zszym trudem zdołał przej´sc´ kilka kroków. Przystanał, ˛ podniósł ubranie Eddiego i wetknał ˛ je sobie pod lewa˛ pach˛e. Wycie syren słycha´c było tu˙z-tu˙z. Roland przypuszczał, z˙ e u˙zywajacy ˛ ich ludzie to pewnie miejscowa milicja, pomocnicy szeryfa lub co´s w tym rodzaju. . . Lecz równie dobrze mogli to by´c ludzie Balazara. — Eddie — wyrz˛eził. Gardło znów miał wyschni˛ete i obolałe, jeszcze bardziej ni˙z to opuchni˛ete miejsce na skroni, w która˛ Eddie uderzył go rewolwerem. Chłopak nie zwrócił na niego uwagi. Siedział na s´rodku podłogi, trzymajac ˛ na kolanach odci˛eta˛ głow˛e brata. Trzasł ˛ si˛e i płakał. Rewolwerowiec poszukał wzrokiem drzwi, nie dostrzegł ich i przez chwil˛e poczuł l˛ek, graniczacy ˛ z przera˙zeniem. Potem przypomniał sobie, z˙ e kiedy obaj byli po tej stronie, jedynym sposobem stworzenia drzwi był fizyczny kontakt z Eddiem. Wyciagn ˛ ał ˛ do niego r˛ek˛e, ale Eddie odsunał ˛ si˛e, wcia˙ ˛z płaczac. ˛ — Nie dotykaj mnie — powiedział. — Eddie, to ju˙z koniec. Oni wszyscy nie z˙ yja˛ i twój brat te˙z. — Zostaw mojego brata w spokoju! — wrzasnał ˛ dziecinnie Eddie i znów za117

czał ˛ dygota´c. Przycisnał ˛ odci˛eta˛ głow˛e do piersi. Potem podniósł zalane łzami oczy i spojrzał rewolwerowcowi w twarz. — Przez cały ten czas opiekował si˛e mna˛ — rzekł, szlochajac ˛ tak, z˙ e Roland ledwie zdołał go zrozumie´c. — Cały ten czas. Dlaczego ja nie mogłem nic dla niego zrobi´c, cho´cby ten jeden raz, po tym wszystkim, co dla mnie uczynił? „Pewnie. . . opiekował si˛e toba.˛ I spójrz na siebie, jak siedzisz tu i trz˛esiesz si˛e, niczym po zjedzeniu jabłka z febrodrzewa. Rzeczywi´scie, s´wietnie si˛e toba˛ opiekował.” — Musimy i´sc´ . — I´sc´ ? — Dopiero teraz na twarzy Eddiego pojawił si˛e cie´n zrozumienia, natychmiast zastapionego ˛ przez l˛ek. — Nigdzie nie id˛e. A szczególnie nie wracam tam, gdzie te wielkie kraby, czy jak je tam nazwa´c, po˙zarły Jacka. Kto´s dobijał si˛e do drzwi, gło´sno domagajac ˛ si˛e, z˙ eby je otworzy´c. — Chcesz tu zosta´c i wyja´sni´c, skad ˛ wzi˛eły si˛e te wszystkie ciała? — zapytał rewolwerowiec. — Nic mnie to nie obchodzi — odparł Eddie. — Bez Henry’ego to nie ma znaczenia. Nic nie ma znaczenia. — Mo˙ze dla ciebie nie ma — rzekł Roland — ale tu chodzi tak˙ze o innych, wi˛ez´ niu. — Nie nazywaj mnie tak! — krzyknał ˛ Eddie. — B˛ed˛e ci˛e tak nazywał, dopóki nie udowodnisz mi, z˙ e potrafisz wyj´sc´ z tej celi, w której siedzisz! — odkrzyknał ˛ Roland. Zabolało go przy tym gardło, ale mimo to ciagn ˛ ał: ˛ — Zostaw ten cholerny kawałek miecha i przesta´n biadoli´c! Eddie spojrzał na niego. Policzki miał mokre od łez, oczy szeroko otwarte i wystraszone. — To wasza ostatnia szansa! — rozległ si˛e ryk na zewnatrz, ˛ ten głos niezwykle przypominał Eddiemu głos znanego prezentera telewizyjnego. — Jeste´scie otoczeni przez brygad˛e antyterrorystyczna! ˛ Powtarzam: Jeste´scie otoczeni przez brygad˛e antyterrorystyczna! ˛ — A co mnie czeka po tamtej stronie drzwi? — zapytał cicho rewolwerowca. — No, powiedz. Mo˙ze wtedy pójd˛e z toba.˛ Je´sli jednak spróbujesz mnie okłama´c, nie uda ci si˛e. — Prawdopodobnie s´mier´c — odparł rewolwerowiec. Ale zanim to nastapi, ˛ nie sadz˛ ˛ e, z˙ e b˛edziesz si˛e nudził. Chc˛e, z˙ eby´s przyłaczył ˛ si˛e do mnie. Oczywis´cie nasza misja zapewne zako´nczy si˛e s´miercia.˛ . . s´miercia˛ całej naszej czwórki w jakim´s obcym miejscu. Gdyby´smy jednak zdołali si˛e przedrze´c. . . — Jego oczy zabłysły. — Gdyby´smy zdołali si˛e przedrze´c, Eddie ujrzałby´s co´s, czego w najs´mielszych marzeniach nie spodziewałe´s si˛e zobaczy´c. — Co? — Mroczna˛ Wie˙ze˛ . — Gdzie znajduje si˛e ta Wie˙za? 118

— Daleko od pla˙zy, na której mnie znalazłe´s. Nie wiem jak daleko. — A czym ona jest? — Tego te˙z nie wiem. . . ale domy´slam si˛e, z˙ e mo˙ze by´c czym´s w rodzaju rygla. Główna˛ zatyczka,˛ utrzymujac ˛ a˛ razem wszelki byt. Wszelki byt, czas i wymiar. — Wspomniałe´s o czwórce. Kim sa˛ dwaj pozostali? — Nie znam ich, gdy˙z jeszcze nie zostali wybrani. — Tak jak wybrałe´s mnie. A raczej, jak chcesz mnie wybra´c. — Wła´snie. Na zewnatrz ˛ rozległ si˛e głuchy huk, podobny do wybuchu pocisku z mo´zdzierza. Frontowe okno Krzywej Wie˙zy rozsypało si˛e. G˛este chmury gazu łzawiacego ˛ wypełniły cały bar. — I jak? — zapytał Roland. Mógł złapa´c Eddiego, w ten sposób powołujac ˛ do istnienia drzwi i przepchna´ ˛c go przez nie. Eddie jednak ryzykował dla niego z˙ ycie i walczył z godno´scia˛ urodzonego rewolwerowca, chocia˙z był niewolnikiem diabelskiego ziela i musiał walczy´c nago jak nowo narodzone dzieci˛e. Roland chciał, aby Eddie sam dokonał wyboru. — Misja, przygody, Wie˙ze, inne s´wiaty — powiedział z nikłym u´smiechem Eddie. Nie obejrzeli si˛e, gdy kolejne pociski z gazem łzawiacym ˛ wpadły przez okna i z sykiem eksplodowały na podłodze. Pierwsze pasma kwa´snego dymu zacz˛eły saczy´ ˛ c si˛e do gabinetu Balazara. — To brzmi lepiej ni˙z w jednej z tych ksia˙ ˛zek Edgara Rice’a Burroughsa o Marsie, które Henry czytywał mi, kiedy byli´smy dzie´cmi. Zapomniałe´s tylko o jednym. — O czym? — O półnagich s´licznotkach. Rewolwerowiec si˛e u´smiechnał. ˛ — W drodze do Mrocznej Wie˙zy — rzekł — wszystko jest mo˙zliwe. Kolejny spazm wstrzasn ˛ ał ˛ ciałem Eddiego. Podniósł zbroczona˛ krwia˛ głow˛e brata, ucałował w szary jak popiół policzek i delikatnie odło˙zył ja˛ na bok. Wstał. — Dobrze — powiedział. — I tak nie miałem z˙ adnych innych planów na dzisiejszy wieczór. — We´z je — Roland podał mu jego rzeczy. — Włó˙z przynajmniej buty. Pokaleczysz sobie nogi. Na chodniku na zewnatrz ˛ dwaj policjanci w hełmach z pleksiglasowymi osłonami twarzy i kevlarowych kuloodpornych kamizelkach rozbili wej´sciowe drzwi Krzywej Wie˙zy. W łazience Eddie (ubrany w szorty i adidasy) podawał opakowania kefleksu Rolandowi, który upychał je do kieszeni jego d˙zinsów. Kiedy schował wszystkie, Roland zarzucił prawe rami˛e na szyj˛e Eddiego, a ten chwycił go za przegub lewej r˛eki. Nagle pojawiły si˛e przed nimi drzwi — prostokat ˛ ciemnos´ci. Eddie poczuł, jak wiejacy ˛ z tamtej strony wiatr odwiewa mu włosy z czoła, 119

słyszał fale toczace ˛ si˛e po kamienistej pla˙zy. Czuł zapach słonego morskiego powietrza. I mimo wszystko, mimo bólu i cierpienia, nagle zapragnał ˛ zobaczy´c t˛e Wie˙ze˛ , o której mówił Roland. Bardzo chciał ja˛ zobaczy´c. Teraz, kiedy Henry nie z˙ ył, có˙z ten s´wiat miał do zaoferowania Eddiemu? Ich rodzice te˙z nie z˙ yli, a od trzech lat, od kiedy wpadł w szpony nałogu, nie miał stałej dziewczyny — tylko ˙ korowód dziwek, szprycerek i wachaczek. ˛ Zadnej normalnej. Pieprzy´c to. Przeszli przez drzwi. Eddie nawet minimalnie wyprzedził Rolanda. Po drugiej stronie znów poczuł dreszcze i bolesne skurcze mi˛es´ni — pierwsze powa˙zne objawy odstawienia heroiny. A z nimi przyszły pierwsze niespokojne my´sli. — Zaczekaj! — krzyknał. ˛ — Musze tam wróci´c na chwil˛e! Jego biurko! W biurku albo w sasiednim ˛ pokoju! Towar! Je´sli faszerowali Henry’ego, to musi tam by´c! Heroina! Potrzebuj˛e jej! Potrzebuj˛e! Błagalnie spojrzał na Rolanda, lecz twarz rewolwerowca była jak wykuta z kamienia. — Ta cz˛es´c´ twojego z˙ ycia sko´nczyła si˛e, Eddie — powiedział i wyciagn ˛ ał ˛ lewa˛ r˛ek˛e. — Nie! — wrzasnał ˛ Eddie, szarpiac ˛ si˛e z nim. — Nie, nic nie rozumiesz, człowieku! Ja jej potrzebuj˛e! Równie dobrze mógł szarpa´c głaz. Rewolwerowiec zatrzasnał ˛ drzwi. Zamkn˛eły si˛e z głuchym, nieodwołalnym łoskotem i upadły na piach. Obłoczki piasku trysn˛eły spod ich kraw˛edzi. Za drzwiami nie było nic, a teraz znikło te˙z wypisane na nich słowo. To przej´scie mi˛edzy s´wiatami zostało zamkni˛ete na zawsze. — Nie! — zaprotestował Eddie, a mewy odpowiedziały mu krzykiem, jakby z szydercza˛ pogarda,˛ homarokoszmary zadały swoje pytania, mo˙ze sugerujac, ˛ z˙ e słyszałby je znacznie lepiej, gdyby podszedł troch˛e bli˙zej. Eddie osunał ˛ si˛e na piasek, płaczac ˛ i dr˙zac, ˛ wstrzasany ˛ skurczami. — Ta potrzeba ci przejdzie — rzekł rewolwerowiec i zdołał wyja´ ˛c jedno opakowanie leku z kieszeni d˙zinsów Eddiego, tak podobnych do jego własnych. Ponownie udało mu si˛e odczyta´c niektóre z liter, ale nie wszystkie. „Heflet” — chyba tak brzmiało to słowo. Heflet. Lekarstwo z innego s´wiata. — Wyleczy lub zabije — mruknał ˛ Roland i połknał ˛ dwie kapsułki. Potem za˙zył jeszcze trzy astyny, poło˙zył si˛e obok Eddiego i przytulił do niego, najlepiej jak mógł. Po pewnym czasie obaj z trudem zasn˛eli.

Tasowanie

Tasowanie

To, co nadeszło po tej nocy, było dla Rolanda przerwa˛ w czasie, czasem wcale nieistniejacym ˛ jako czas. Zapami˛etał tylko szereg obrazów, chwil, wyrwanych z kontekstu rozmów. Obrazów migajacych ˛ jak jednookie walety, trójki i dziewiat˛ ki oraz Cholerna Suka, Czarna Królowa Pajaków ˛ w szybko tasowanej talii kart. Pó´zniej spytał Eddiego, jak długo to trwało, ale Eddie te˙z nie wiedział. Dla nich obu czas przestał istnie´c. W piekle nie ma czasu, a ka˙zdy z nich był w swoim własnym piekle: Roland cierpiał m˛eki goraczki ˛ i zaka˙zenia, a Eddie udr˛eki narkotycznego głodu. — Niecały tydzie´n — rzekł Eddie. — Tylko tyle wiem. — Skad ˛ mo˙zesz wiedzie´c? — Ta liczba tabletek wystarczała zaledwie na tydzie´n. Potem musiało nastapi´ ˛ c jedno lub drugie. — Miałem wyzdrowie´c lub umrze´c. — Wła´snie. tasowanie Wystrzał, gdy zmrok przechodzi w ciemno´sc´ , suchy trzask zagłuszajacy ˛ nieunikniony i nieuchronny szum fal umierajacych ˛ na pustej pla˙zy: ba-bach! Czuje zapach prochu strzelniczego. „Kłopoty” — my´sli ospale rewolwerowiec i si˛ega po swoja˛ bro´n której nie znajduje przy sobie. „O nie, to ju˙z koniec, to. . . ” A jednak nast˛epny strzał nie pada i co´s zaczyna tasowanie ładnie pachnie´c w mroku. Co´s, po tak długiej głodówce, co´s si˛e gotuje. To nie tylko zapach. Słyszy trzask i syk gałazek, ˛ widzi migotanie pomara´nczowych 122

płomyków obozowego ogniska. Chwilami, w podmuchach bryzy, wyczuwa pachnacy ˛ dym i jeszcze jeden apetyczny zapach. „Jedzenie. Mój Bo˙ze, czy˙zbym był głodny? Bo je´sli odczuwam głód, to mo˙ze wracam do zdrowia.” „Eddie” — usiłuje powiedzie´c, ale nie mo˙ze wydoby´c z siebie głosu. Boli go gardło, tak bardzo boli. „Powinni´smy byli zabra´c te˙z troch˛e astyny” — my´sli, a potem próbuje si˛e roze´smia´c. Wszystkie proszki dla niego, z˙ adnego dla Eddiego. Pojawia si˛e Eddie. Ma blaszany talerz, który rewolwerowiec poznałby wsz˛edzie. W ko´ncu pochodzi z jego własnej torby. Sa˛ na nim dymiace ˛ kawałki białoró˙zowego mi˛esa. „Co to?” — chce zapyta´c, lecz z jego ust wydobywa si˛e tylko ciche prychni˛ecie. Eddie czyta mu z warg. — Nie mam poj˛ecia — mówi opryskliwie. — Wiem tylko, z˙ e mnie nie zabiło. Jedz, niech ci˛e szlag. Zauwa˙za, z˙ e Eddie jest bardzo blady, trz˛esie si˛e i s´mierdzi czym´s, co jest albo łajnem, albo s´miercia.˛ Pojmuje, z˙ e z´ le z nim. Wyciaga ˛ r˛ek˛e, chcac ˛ go pocieszy´c, ale Eddie odtraca ˛ ja.˛ — Nakarmi˛e ci˛e — powiada. — Niech mnie diabli, je´sli wiem dlaczego. Powinienem ci˛e zabi´c. Zrobiłbym to, gdybym nie my´slał, z˙ e skoro raz potrafiłe´s przej´sc´ do mojego s´wiata, to mo˙ze zdołasz zrobi´c to znowu. — Rozglada ˛ si˛e wokół. — I gdyby nie to, z˙ e wtedy zostałbym sam. Nie liczac ˛ ich. — Znowu spoglada ˛ na Rolanda i całym jego ciałem wstrzasaj ˛ a˛ drgawki tak silne, z˙ e kawałki mi˛esa o mało nie spadaja˛ z blaszanego talerza. W ko´ncu mu przechodza.˛ — Jedz, niech ci˛e szlag. Rewolwerowiec je. Mi˛eso jest wi˛ecej ni˙z niezłe. . . jest cudowne. Zjada trzy kawałki, a potem wszystko zaciera tasowanie wysiłek, by przemówi´c, mo˙ze jednak tylko szepta´c. Mał˙zowina uszna Eddiego jest przyci´sni˛eta do jego warg, ale od czasu do czasu odrywa si˛e, gdy chłopakiem wstrzasaj ˛ a˛ kolejne spazmy. Powtarza: — Północ. Po. . . po pla˙zy. — Skad ˛ wiesz? — Po prostu wiem — szepcze. Eddie spoglada ˛ na niego. — Zwariowałe´s — mówi. Rewolwerowiec u´smiecha si˛e i próbuje straci´c przytomno´sc´ , ale Eddie policzkuje go. . . mocno. Roland otwiera swe niebieskie oczy, w których na moment 123

zapala si˛e tak gro´zny błysk, z˙ e Eddie ma niewyra´zna˛ min˛e. Potem jego usta rozciagaj ˛ a˛ si˛e w u´smiechu podobnym do warkni˛ecia. — Tak, mo˙zesz odpłyna´ ˛c — o´swiadcza — ale najpierw musisz za˙zy´c lekarstwo. Ju˙z czas. Przynajmniej tak pokazuje sło´nce. Tak sadz˛ ˛ e. Nigdy nie byłem skautem, wi˛ec nie jestem pewien. My´sl˛e jednak, z˙ e pora łykna´ ˛c dawk˛e. Otwórz dziób, Rolandzie. Otwórz go szeroko dla doktora Eddiego, ty pieprzony porywaczu. Rewolwerowiec otwiera usta, jak dziecko przy piersi. Eddie wkłada mu do nich dwie tabletki, a potem niedbale poi go s´wie˙za˛ woda.˛ Roland domy´sla si˛e, z˙ e woda pochodzi z jakiego´s strumienia, płynacego ˛ w´sród wzgórz na wschodzie. Mo˙ze jest zatruta; Eddie nie potrafiłby odró˙zni´c dobrej wody od trujacej. ˛ Z drugiej strony, Eddie jeszcze nie umarł, a poza tym nie ma wyboru, prawda? Nie ma. Przełyka wod˛e, krztusi si˛e i prawie dusi, a Eddie patrzy na niego oboj˛etnie. Roland wyciaga ˛ r˛ece. Eddie próbuje si˛e odsuna´ ˛c. Skupione spojrzenie rewolwerowca zatrzymuje go w miejscu. Roland przyciaga ˛ go do siebie tak blisko, z˙ e czuje wo´n jego choroby, tak jak Eddie czuje jego odór. Połaczenie ˛ tych zapachów wywołuje mdło´sci i niezdrowa˛ fascynacj˛e. — Tutaj masz tylko dwa wyj´scia — szepcze Roland. — Nie wiem, jak jest w twoim s´wiecie, ale tu sa˛ tylko dwa wyj´scia. Sta´c i mo˙ze prze˙zy´c albo umrze´c na kl˛eczkach, z pochylona˛ głowa,˛ wdychajac ˛ swój smród. Mnie. . . — Przerywa, wstrzasany ˛ kaszlem. — Mnie to nie obchodzi. — Kim ty jeste´s? — woła Eddie. — Twoim przeznaczeniem — odpowiada mu cicho rewolwerowiec. — Dlaczego po prostu nie zamkniesz ryja i nie umrzesz? — pyta Eddie. Rewolwerowiec próbuje mu odpowiedzie´c, ale wcze´sniej odpływa, gdy karty tasowanie Ba-bach! Roland otwiera oczy i widzi milion wirujacych ˛ w czerni gwiazd, a potem znów zamyka powieki. Nie wie, co si˛e dzieje, ale my´sli, z˙ e wszystko jest w porzadku. ˛ Talia wcia˙ ˛z si˛e

124

porusza, karty tasowanie znów słodkie, smakowite kawałeczki mi˛esa. Czuje si˛e lepiej. Eddie te˙z wygla˛ da lepiej. A tak˙ze wydaje si˛e lekko zaniepokojony. — Podchodza˛ bli˙zej — mówi. — Mo˙ze sa˛ paskudne, ale niegłupie. Wiedza,˛ co robiłem. W jaki´s sposób wiedza˛ i nie podoba im si˛e to. Co noc podchodza˛ troch˛e bli˙zej. Pewnie byłoby lepiej wynie´sc´ si˛e ze wschodem sło´nca, je´sli zdołasz. Inaczej mo˙ze to by´c ostatni wschód sło´nca, jaki zobaczymy. — Co? Nie jest to szept, ale co´s pomi˛edzy szeptem a normalna˛ mowa.˛ — One — mówi Eddie i wskazuje na pla˙ze˛ . — „To-to-tak? Tu-tu-tum?” I tak dalej. My´sl˛e, z˙ e one sa˛ takie same jak my: lubia˛ je´sc´ , ale nie lubia˛ by´c zjadane. Nagle, ze zgroza,˛ Roland pojmuje, skad ˛ si˛e wzi˛eły te kawałeczki białoró˙zowego mi˛esa, którymi karmił go Eddie. Nie jest w stanie nic powiedzie´c; obrzydzenie odbiera mu głos, jaki zdołał odzyska´c. Eddie jednak czyta wszystko z jego twarzy. ˙ zadzwoniłem do Czerwonego Homara po — A co my´slałe´s? — warczy. — Ze dostaw˛e? — Sa˛ trujace ˛ — szepcze Roland. — To dlatego. . . — Tak, to dlatego jeste´s hors de combat. Natomiast ja si˛e staram, mój przyjacielu Rolandzie, z˙ eby´s nie stał si˛e tak˙ze h’ors d’oeuvres. Co do trucizny, to grzechotniki te˙z sa˛ jadowite, ale ludzie je jedza.˛ Grzechotnik naprawd˛e jest smaczny. Jak kurczak. Gdzie´s o tym czytałem. Przypominały mi homary, wi˛ec postanowiłem zaryzykowa´c. A co innego mieli´smy je´sc´ ? Piasek? Zastrzeliłem jednego z tych popapra´nców i przysma˙zyłem go jak cholera. Nie było tu niczego innego. A poza tym sa˛ naprawd˛e niezłe. Co wieczór, gdy tylko sło´nce zaczynało zachodzi´c, odstrzeliwałem jednego. Nie sa˛ zbyt z˙ wawe, dopóki nie zrobi si˛e zupełnie ciemno. Ani razu nie widziałem, z˙ eby´s odmówił pocz˛estunku. — Eddie u´smiecha si˛e. — Chciałbym my´sle´c, z˙ e dostałem jednego z tych, które załatwiły Jacka. Podoba mi si˛e my´sl, z˙ e zjadłem tego drania. To mnie troch˛e uspokaja, wiesz? — Jeden z nich zjadł kawałek mojego ciała — wykrztusił rewolwerowiec. — Dwa palce. — Te˙z pi˛eknie. — Eddie w dalszym ciagu ˛ si˛e u´smiecha. Twarz ma blada,˛ rekinia.˛ . . ale straciła ju˙z ten niezdrowy wyglad, ˛ a spowijajacy ˛ go jak całun zapach łajna i s´mierci te˙z osłabł. — Pieprz si˛e — mamrocze rewolwerowiec. — Roland wykazuje troch˛e siły ducha! — woła Eddie. — Mo˙ze jednak nie umrzesz! Kochany! Uwaszam, z˙ e to cudowne! 125

˙ c — mówi Roland. Pomruk znów przechodzi w szept. Znowu drapie go — Zy´ w gardle. — Taak? — Eddie spoglada ˛ na niego, a potem kiwa głowa˛ i sam sobie odpowiada: — Taak. Sadz˛ ˛ e, z˙ e b˛edziesz. Raz my´slałem, z˙ e odchodzisz, a raz wydawało mi si˛e, z˙ e ju˙z odszedłe´s. Teraz wyglada ˛ na to, z˙ e wyzdrowiejesz. Przypuszczam, z˙ e antybiotyk ci pomógł, ale głównie sam si˛e z tego wyciagn ˛ ałe´ ˛ s. Po co? Dlaczego, kurwa, tak usilnie si˛e starasz prze˙zy´c na tej parszywej pla˙zy? — Wie˙za — bezgło´snie porusza wargami, gdy˙z teraz nie mo˙ze ju˙z nawet mamrota´c. — Ty i ta twoja pieprzona Wie˙za — rzuca Eddie i odwraca si˛e, lecz natychmiast ponownie spoglada ˛ ze zdziwieniem na Rolanda, gdy poczuł dło´n, która, jak stalowa obr˛ecz, zaciska si˛e na jego ramieniu. Przez chwil˛e patrza˛ sobie w oczy. — Dobrze. „Dobrze!” — „Na północ” — bezgło´snie przypomina rewolwerowiec. — „Na północ, mówiłem ci.” Czy tak mu powiedział? Tak mu si˛e zdaje, ale czuje si˛e zagubiony. Zagubiony w talii. — Skad ˛ wiesz? — krzyczy na niego Eddie, w nagłym przypływie gniewu. Podnosi pi˛es´ci, jakby chciał go uderzy´c, lecz zaraz je opuszcza. „Po prostu wiem, wi˛ec dlaczego marnujesz mój czas i siły, zadajac ˛ głupie pytania?” — chce odpowiedzie´c, ale wcze´sniej karty. . . tasowanie wleczony, przywiazany ˛ pasami od rewolwerów do jakich´s prowizorycznych noszy, podskakuje i obija si˛e, głowa bezradnie kołysze mu si˛e z boku na bok, słyszy jak Eddie Dean pod´spiewuje piosenk˛e, która jest tak upiornie znajoma, z˙ e w pierwszej chwili wydaje si˛e przejawem delirium: — „Hey Jude. . . don’t make it bad. . . take a saaad song. . . and make it better. . . ” „Skad ˛ ja˛ znasz?” — chce zapyta´c. „Słyszałe´s, jak ja˛ s´piewałem, Eddie? I gdzie jeste´smy?” Zanim jednak zda˙ ˛zy spyta´c tasowanie „Cort rozwaliłby chłopakowi głow˛e, gdyby zobaczył t˛e konstrukcj˛e” — mys´li Roland, patrzac ˛ na nosze, na których sp˛edził cały dzie´n, i s´mieje si˛e. Niezbyt 126

przypomina to s´miech. Brzmi tak, jak d´zwi˛ek fal zrzucajacych ˛ na pla˙ze˛ swój ładunek kamieni. Nie wie, jak daleko zaszli, ale wystarczajaco ˛ daleko, z˙ eby Eddie był kompletnie wyko´nczony. Siedzi na głazie w tych wydłu˙zajacych ˛ si˛e promieniach sło´nca, z jednym rewolwerem Rolanda na kolanach i w połowie wypełnionym bukłakiem pod r˛eka.˛ Jedna kiesze´n na jego piersiach jest lekko wybrzuszona. To pociski wyj˛ete z pasów — zmniejszajacy ˛ si˛e zapas „dobrych” naboi. Eddie zawiazał ˛ je w gałgan oddarty z własnej koszuli. Głównym powodem tego szybkiego kurczenia si˛e zapasu „dobrych” naboi jest to, z˙ e na ka˙zde cztery czy pi˛ec´ jeden okazuje si˛e niewypałem. Eddie, który prawie zasnał, ˛ nagle podnosi głow˛e. — Z czego si˛e s´miejesz? — pyta. Rewolwerowiec zbywa to pytanie machni˛eciem r˛eki i kr˛eci głowa.˛ U´swiadamia sobie, z˙ e si˛e mylił. Cort nie rozbiłby Eddiemu głowy za te nosze, cho´c sa˛ dziwacznym i pokracznym tworem. Roland my´sli, z˙ e Cort mógłby nawet mrukna´ ˛c jakie´s słowo pochwały — co zdarzało mu si˛e tak rzadko, z˙ e pochwalony nie miał poj˛ecia, jak zareagowa´c, i zostawał z rozdziawionymi ustami, niczym ryba wyj˛eta z beczki przez kucharza. Dwa boki zrobił z gał˛ezi krzewu bawełny — miały prawie taka˛ sama˛ długo´sc´ i grubo´sc´ . Rewolwerowiec domy´slił si˛e, z˙ e odłamał je wiatr. Na poprzeczki Eddie u˙zył mniejszych gał˛ezi, mocujac ˛ je do boków w rozmaity, przedziwny sposób: pasami od rewolwerów, ta´sma˛ izolacyjna,˛ która poprzednio przytrzymywała diabelski proszek pod jego pachami, a nawet rzemykiem od kapelusza Rolanda i sznurówkami swoich butów. Na noszach poło˙zył koc rewolwerowca. Cort nie uderzyłby go, bo chocia˙z był bardzo chory, Eddie przynajmniej nie siedział na tyłku i nie biadolił nad swoim losem. Zrobił co´s. Starał si˛e. I Cort mógłby obdarzy´c go jednym z tych mrukliwych, prawie niech˛etnych komplementów, gdy˙z — chocia˙z wygladały ˛ dziwacznie — te nosze spełniły swoje zadanie. Dowodziły tego dwie koleiny, które ciagn˛ ˛ eły si˛e wzdłu˙z pla˙zy a˙z po horyzont, gdzie zdawały si˛e łaczy´ ˛ c ze soba.˛ — Widzisz którego´s z nich? — pyta Eddie. Sło´nce opada, rzucajac ˛ pomara´nczowa˛ s´cie˙zk˛e na wod˛e, wi˛ec rewolwerowiec domy´sla si˛e, z˙ e tym razem spał ponad sze´sc´ godzin. Czuje si˛e silniejszy. Siada i patrzy na wod˛e. Nie zmieniła si˛e ani pla˙za, ani okolica, powoli wznoszaca ˛ si˛e ku zachodnim zboczom gór. Roland dostrzega niewielkie ró˙znice w wygladzie ˛ krajobrazu i znajdujacych ˛ si˛e na brzegu szczatków ˛ (na przykład martwa˛ mew˛e, le˙zac ˛ a˛ jak kupka poruszanych wiatrem piór na piasku, dwadzie´scia jardów na lewo i trzydzie´sci lub mniej od linii wody), ale pominawszy ˛ te drobiazgi, wszystko wyglada ˛ tak jak w punkcie wyj´scia. — Nie — mówi rewolwerowiec, a potem poprawia si˛e: — Tak. Widz˛e jednego. 127

Pokazuje r˛eka.˛ Eddie mru˙zy oczy i po chwili kiwa głowa.˛ Gdy sło´nce opada ni˙zej, pomara´nczowa s´cie˙zka coraz bardziej zaczyna przypomina´c krew, pierwsze homarokoszmary wyła˙za˛ z wody i zaczynaja˛ pełza´c po pla˙zy. Dwa z nich niezdarnie biegna˛ do zdechłej mewy. Zwyci˛ezca wy´scigu łapie ja,˛ rozcina i zaczyna wpycha´c sobie do dzioba rozkładajace ˛ si˛e szczatki. ˛ — „To-to-tak?” — pyta. — „Tu-tu-tum?” — odpowiada mu drugi. — „Ta-t. . . ” Ba-bach! Bro´n Rolanda kładzie kres pytaniom drugiego stwora. Eddie podchodzi do niego i łapie go za grzbiet, czujnie obserwujac ˛ przy tym jego kompana. Ten jednak nie sprawia z˙ adnych kłopotów — jest zbyt zaj˛ety mewa.˛ Eddie przynosi swoje trofeum. Stwór jeszcze si˛e rusza, unoszac ˛ i opuszczajac ˛ szczypce, ale wkrótce przestaje. Ogon po raz ostatni wygina si˛e w łuk, a potem nie zostaje opuszczony, lecz opada bezwładnie. Pot˛ez˙ ne szczypce obwisaja.˛ — Niebawem podamy do stołu, panie — mówi Eddie. — Do wyboru: filet z paskudnego skorupiaka albo filet z paskudnego skorupiaka. Co łaskawy pan raczy wybra´c? — Nie rozumiem ci˛e — odpowiada rewolwerowiec. — Ale˙z rozumiesz. Po prostu nie masz poczucia humoru. Co si˛e z nim stało? — Pewnie poległ na której´s wojnie. Słyszac ˛ to, Eddie u´smiecha si˛e. — Dzi´s wieczór wygladasz ˛ i mówisz jak z˙ ywy człowiek, Rolandzie. — Chyba wracam do zdrowia. — Có˙z, mo˙ze jutro zdołasz przej´sc´ kawałek. Powiem ci zupełnie szczerze, przyjacielu, z˙ e wleczenie ciebie to gówniana robota. — Spróbuj˛e. — Zrób to. — Ty te˙z wygladasz ˛ troch˛e lepiej — ryzykuje Roland. Przy ostatnich dwóch słowach głos załamuje mu si˛e, jak u przechodzacego ˛ mutacj˛e chłopca. „Je´sli zaraz nie przestan˛e gada´c — my´sli — to mo˙ze ju˙z nigdy nie b˛ed˛e mógł mówi´c.” — My´sl˛e, z˙ e prze˙zyj˛e. — Eddie beznami˛etnie spoglada ˛ na Rolanda. — Nigdy si˛e nie dowiesz, jak niewiele brakowało, z˙ eby było inaczej. Raz wziałem ˛ jeden z twoich rewolwerów i przystawiłem sobie luf˛e do czoła. Odciagn ˛ ałem ˛ kurek, potrzymałem tak przez chwil˛e, a potem wepchnałem ˛ bro´n z powrotem do kabury. Innej nocy dostałem konwulsji. My´sl˛e, z˙ e to była nast˛epna noc, ale nie jestem pewien. — Potrzasa ˛ głowa˛ i mówi co´s, co dla rewolwerowca jest jednocze´snie zrozumiałe i niepoj˛ete. — Teraz Michigan wydaje mi si˛e snem. Chocia˙z głos znowu opadł mu do ochrypłego pomruku i dobrze wie, z˙ e nic nie powinien mówi´c, rewolwerowiec chce si˛e czego´s dowiedzie´c. — Co ci˛e powstrzymało przed pociagni˛ ˛ eciem za spust?

128

— No, có˙z, to jedyna para majtek, jaka˛ mam — odpowiada Eddie. — A w ostatniej chwili pomy´slałem sobie, z˙ e je´sli nacisn˛e i oka˙ze si˛e, z˙ e to niewypał, to nigdy nie zbior˛e si˛e na odwag˛e, z˙ eby spróbowa´c ponownie. . . a jak zesrasz si˛e w gacie, to musisz od razu je wypra´c albo nauczy´c si˛e z˙ y´c z tym smrodem. Powiedział mi to Henry. Mówił, z˙ e nauczył si˛e tego w Wietnamie. A poniewa˙z był wieczór i Homar Lecter wyszedł na pla˙ze˛ , nie mówiac ˛ o wszystkich jego kumplach. . . Rewolwerowiec si˛e s´mieje, naprawd˛e si˛e s´mieje, chocia˙z tylko sporadycznie z jego ust wydobywa si˛e cichutki d´zwi˛ek. Eddie te˙z si˛e u´smiecha i mówi: — My´sl˛e, z˙ e to odstrzelone na wojnie poczucie humoru tylko amputowali ci w łokciu. Wstaje, zapewne zamierzajac ˛ wej´sc´ na zbocze, gdzie b˛eda˛ gał˛ezie na ognisko. — Czekaj — szepcze Roland i Eddie spoglada ˛ na niego. — powiedz dlaczego? — Chyba dlatego, z˙ e mnie potrzebowałe´s. Gdybym si˛e zabił, ty te˙z by´s umarł. Pó´zniej, kiedy ju˙z staniesz na nogi, mo˙ze ponownie si˛e nad tym zastanowi˛e. — Eddie rozglada ˛ si˛e wokół i ci˛ez˙ ko wzdycha. — Mo˙ze na twoim s´wiecie to jest Disneyland albo Coney Island, ale to, co widziałem dotychczas, niezbyt mnie cieszy. — Zaczyna odchodzi´c, przystaje i oglada ˛ si˛e na Rolanda. Ma ponura˛ min˛e, cho´c jego twarz straciła ju˙z chorobliwa˛ blado´sc´ . Drgawki przeszły w sporadyczne dr˙zenie. — Czasem naprawd˛e mnie nie rozumiesz, no nie? — Owszem — rz˛ezi rewolwerowiec. — Czasem nie rozumiem. — Zatem rozwin˛e temat. Sa˛ ludzie, którzy musza˛ si˛e kim´s opiekowa´c. Nie rozumiesz tego, poniewa˙z ty do nich nie nale˙zysz. Wykorzystałby´s mnie i odrzucił jak papierowa˛ torebk˛e, gdyby przyszło co do czego. W twoim wypadku Bóg spieprzył robot˛e. Jeste´s dostatecznie madry, ˛ z˙ eby mie´c z tego powodu wyrzuty sumienia, ale wystarczajaco ˛ twardy, z˙ eby to zrobi´c. Nie potrafiłby´s inaczej. Gdybym le˙zał tu na pla˙zy i błagał o pomoc, odszedłby´s, wiedzac, ˛ z˙ e miałbym ci przeszkodzi´c w dotarciu do tej twojej przekl˛etej Wie˙zy. Czy bardzo mijam si˛e z prawda? ˛ — Roland nie odpowiada, tylko patrzy na Eddiego. — Nie ka˙zdy jest taki. Sa˛ ludzie, którzy musza˛ opiekowa´c si˛e innymi. Tak jak w tej piosence Barbry Streisand. Przykre, ale prawdziwe. To po prostu jeszcze jedna forma uzale˙znienia. — Eddie wpatruje si˛e w Rolanda. — A skoro o tym mowa, to ty jeste´s czysty, prawda? — Roland obserwuje go bez słowa. — Nie liczac ˛ Wie˙zy. — Eddie parska krótkim s´miechem. — Jeste´s wie˙zowym c´ punem, Rolandzie. — Na jakiej wojnie? — szepcze Roland. — Co? — Na jakiej odstrzelili ci poczucie godno´sci i własnej warto´sci? Eddie gwałtownie odsuwa si˛e, jakby Roland wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e i spoliczkował go. — Pójd˛e przynie´sc´ troch˛e wody — rzuca. — Uwa˙zaj na te paskudne skorupiaki. Wprawdzie przeszli´smy dzi´s kawał drogi, ale nie wiem, czy one porozu129

miewaja˛ si˛e ze soba,˛ czy nie. Potem odwraca si˛e, dostatecznie szybko, by Roland nie zauwa˙zył ostatnich promieni zachodzacego ˛ sło´nca, odbijajacych ˛ si˛e w jego mokrych od łez policzkach. Roland siada twarza˛ do wody i patrzy. Homarokoszmary pełzaja˛ i pytaja,˛ pytaja˛ i pełzaja,˛ lecz obie czynno´sci wydaja˛ si˛e bezcelowe. Te stwory maja˛ szczatkow ˛ a˛ inteligencj˛e, lecz niewystarczajac ˛ a,˛ aby przekazywa´c sobie jakie´s informacje. „Bóg nie zawsze ciska ci piaskiem w oczy” — my´sli Roland. „Przewa˙znie, ale nie zawsze.” Eddie wraca z drewnem. — No? — pyta. — Co o nich sadzisz? ˛ — Nic nam nie grozi — chrypi rewolwerowiec i Eddie zaczyna co´s mówi´c, lecz Roland jest ju˙z zm˛eczony. Kładzie si˛e, spoglada ˛ na pierwsze gwiazdy zerkajace ˛ przez baldachim fiołkowego nieba i tasowanie w ciagu ˛ trzech nast˛epnych dni stopniowo wraca do zdrowia. Czerwone linie na jego r˛ekach najpierw zacz˛eły si˛e cofa´c, potem przybladły, a w ko´ncu znikn˛eły. Ju˙z nast˛epnego dnia po tamtej rozmowie czasem szedł sam, a czasem pozwalał, by ciagn ˛ ał ˛ go Eddie. Na drugi dzie´n wcale nie trzeba go było ciagn ˛ a´ ˛c, tylko co godzina lub dwie odpoczywali przez jaki´s czas, dopóki nie przestały si˛e pod nim ugina´c kolana. To podczas tych odpoczynków oraz w okresie mi˛edzy zjedzeniem kolacji a dopaleniem si˛e ogniska i snem rewolwerowiec poznał prawd˛e o Henrym i Eddiem. Pami˛etał, z˙ e zastanawiał si˛e, dlaczego stosunki mi˛edzy bra´cmi były tak skomplikowane, lecz kiedy Eddie zaczał ˛ mówi´c, opornie i z gniewem zrodzonym z gł˛ebokiego bólu, mógł go powstrzyma´c, mógł powiedzie´c: „Nie fatyguj si˛e, Eddie. Wszystko rozumiem.” Tylko z˙ e to nie pomogłoby Eddiemu. On nie mówił tego po to, aby pomóc Henry’emu, gdy˙z ten ju˙z nie z˙ ył. Mówił, z˙ eby pogrzeba´c go na dobre. a tak˙ze przypomnie´c sobie, z˙ e chocia˙z Henry umarł, to on, Eddie, z˙ yje. Dlatego rewolwerowiec słuchał i nic nie mówił. Prosta sprawa: Eddie był przekonany, z˙ e zmarnował bratu z˙ ycie. Henry te˙z tak my´slał. Mo˙ze sam doszedł do tego wniosku, a mo˙ze uwierzył w to, bo zbyt cz˛esto słyszał, jak matka powtarzała Eddiemu, ile ona i Henry dla niego po´swi˛ecili, z˙ eby mógł czu´c si˛e bezpiecznie — je´sli kto´s mo˙ze by´c bezpieczny w miejskiej d˙zungli — z˙ eby mógł by´c szcz˛es´liwy — je´sli kto´s mo˙ze by´c szcz˛es´liwy w miejskiej d˙zungli — z˙ eby nie sko´nczył jak jego biedna siostra, której pewnie prawie nie pami˛eta, a która była taka pi˛ekna, niech ja˛ Bóg ma w opiece. Ona przebywała w´sród anio130

łów i niewatpliwie ˛ to cudowne miejsce, ale nie chciała, z˙ eby Eddie poszedł tam za szybko, przejechany na ulicy przez jakiego´s zwariowanego pijanego kierowc˛e, tak jak ona, lub pchni˛ety no˙zem przez jakiego´s młodego c´ puna dla dwudziestu pi˛eciu centów i zostawiony z wn˛etrzno´sciami na chodniku, a poniewa˙z ona nie sadziła, ˛ z˙ e Eddie chce zaraz pój´sc´ do aniołków, wi˛ec niech lepiej słucha si˛e starszego brata, robi, co starszy brat mu ka˙ze, i niech zawsze pami˛eta, z˙ e Henry po´swi˛eca si˛e, bo go kocha. Eddie powiedział rewolwerowcowi, z˙ e watpi, ˛ by matka wiedziała o niektórych ich wybrykach, takich jak podkradanie komiksów ze sklepiku na Rincon Avenue, czy palenie papierosów za fabryka˛ kuchenek elektrycznych przy Cohoes Street. Raz zobaczyli chevroleta z kluczykami w stacyjce i chocia˙z Henry ledwie umiał je´zdzi´c — miał wtedy szesna´scie lat, a Eddie osiem — wepchnał ˛ brata do samochodu i o´swiadczył, z˙ e pojada˛ do centrum Nowego Jorku. Eddie bał si˛e i płakał, a Henry był wystraszony i w´sciekły na Eddiego. Mówił mu z˙ eby si˛e zamknał, ˛ z˙ eby przestał by´c takim pieprzonym dzieciuchem, z˙ e ma dziesi˛ec´ dolców, a Eddie trzy lub cztery, wi˛ec moga˛ przez cały pieprzony dzie´n siedzie´c w kinie, a potem złapa´c pociag ˛ z Pelham i wróci´c do domu, zanim matka postawi kolacj˛e na stole i zacznie si˛e zastanawia´c, gdzie te˙z si˛e podziali. Lecz Eddie wcia˙ ˛z płakał, a w pobli˙zu mostu Queensboro zauwa˙zyli radiowóz w bocznej uliczce, i chocia˙z Eddie był pewien, z˙ e siedzacy ˛ w wozie policjant nawet nie spojrzał w ich stron˛e, powiedział „tak”, kiedy Henry spytał go chrapliwym i dr˙zacym ˛ głosem, czy Eddie my´sli, z˙ e gliniarz ich zauwa˙zył. Henry zbladł i zaparkował samochód tak gwałtownie, z˙ e o mało nie skosił hydrantu. Był ju˙z w połowie drogi do nast˛epnej przecznicy, gdy Eddie, który równie˙z wpadł w panik˛e, wcia˙ ˛z zmagał si˛e z klamka˛ drzwiczek. Henry zatrzymał si˛e, zawrócił i wyciagn ˛ ał ˛ Eddiego z samochodu. i spoliczkował go. Potem wracali pieszo — a wła´sciwie przekradali si˛e — a˙z do Brooklynu. Zaj˛eło im to prawie cały dzie´n, a kiedy matka zapytała ich, dlaczego sa˛ tacy zgrzani, spoceni i zm˛eczeni, Henry powiedział, z˙ e przez wi˛ekszo´sc´ dnia uczył Eddiego gra´c w baseball na placu zabaw za blokiem. Potem przyszli tam wi˛eksi chłopcy, wi˛ec obaj musieli ucieka´c. Matka ucałowała Henry’ego i promiennie si˛e u´smiechn˛eła do Eddiego. Zapytała, czy nie ma najlepszego brata na s´wiecie. Eddie przyznał jej racj˛e. Powiedział to szczerze. Uwa˙zał, z˙ e ma. — Był wtedy równie przestraszony jak ja — wyznał Eddie Rolandowi, gdy siedzieli i patrzyli, jak ostatnie s´wiatło dnia dogasa na wodzie, która niebawem b˛edzie odbijała tylko blask gwiazd. — A nawet bardziej, poniewa˙z my´slał, z˙ e gliniarz zauwa˙zył nas, podczas gdy ja wiedziałem, z˙ e nie. Dlatego Henry uciekł. Ale wrócił po mnie. To było wa˙zne. Wrócił. — Roland milczał. — Rozumiesz to, prawda? — Eddie spogladał ˛ na niego ostro, pytajaco. ˛ — Rozumiem. — Zawsze si˛e bał, lecz zawsze wracał. Roland pomy´slał, z˙ e byłoby lepiej dla Eddiego, a mo˙ze dla nich obu, gdyby 131

Henry po prostu wział ˛ nogi za pas tamtego dnia. . . albo którego´s innego. Có˙z, tacy ludzie jak Henry nigdy tego nie robili. Tacy jak Henry zawsze wracali, poniewa˙z wiedzieli, jak wykorzysta´c zaufanie. To była jedyna rzecz, jaka˛ tacy jak Henry umieli wykorzysta´c. Najpierw zmieniali zaufanie w przyzwyczajenie, a potem przyzwyczajenie w narkotyk, a kiedy ju˙z im si˛e to udało, wtedy. . . Jak nazywał to Eddie? Szli na całego. Tak. Na całego. — Chyba zaraz zasn˛e — powiedział rewolwerowiec.

***

Nazajutrz Eddie podjał ˛ przerwana˛ opowie´sc´ , ale Roland ju˙z ja˛ znał. Henry nie mógł gra´c w piłk˛e w szkole s´redniej, bo nie mógł zostawa´c na treningach po lekcjach. Musiał opiekowa´c si˛e Eddiem. Oczywi´scie fakt, z˙ e Henry był chudy, miał nieskoordynowane ruchy i wcale nie interesował si˛e sportem, nie miał nic do rzeczy. Matka raz po raz zapewniała ich, z˙ e Henry byłby wspaniałym miotaczem lub rozgrywajacym. ˛ Henry otrzymywał kiepskie stopnie i zdawał poprawki z wielu przedmiotów, ale nie dlatego, z˙ e był głupi. Eddie i pani Dean wiedzieli, z˙ e Henry jest sprytny jak lis. Tylko z˙ e wiele czasu, jaki powinien sp˛edza´c na nauce lub odrabianiu lekcji, Henry musiał po´swi˛eca´c opiece nad Eddiem (to, z˙ e zazwyczaj robił to w saloniku, gdzie obaj wylegiwali si˛e na kanapie, ogladaj ˛ ac ˛ telewizj˛e lub tarzajac ˛ si˛e po podłodze, zdawało si˛e bez znaczenia). Kiepskie stopnie oznaczały, z˙ e Henry nie dostanie si˛e na z˙ adna˛ inna˛ uczelni˛e poza nowojorskim uniwersytetem, a na ten nie było ich sta´c, gdy˙z słabe oceny wykluczały uzyskanie stypendium. Potem Henry’ego powołano do wojska i wysłano do Wietnamu, gdzie odstrzelono mu wi˛eksza˛ cz˛es´c´ kolana, i ból był okropny, a lekarstwo, które mu podali, zawierało głównie morfin˛e. Kiedy poczuł si˛e lepiej, odstawili lek, lecz niezbyt dobrze si˛e spisali, bo po powrocie do Nowego Jorku Henry wcia˙ ˛z miał małp˛e na karku, głodna˛ małp˛e, domagajac ˛ a˛ si˛e po˙zywienia, wi˛ec po miesiacu ˛ lub dwóch poszedł na spotkanie z pewnym facetem, a cztery miesiace ˛ pó´zniej i miesiac ˛ po s´mierci ich matki Eddie po raz pierwszy zobaczył, jak brat wciaga ˛ nosem biały proszek. Eddie zakładał, z˙ e to koka. Okazało si˛e, z˙ e to heroina. A je´sli wszystko dobrze rozwa˙zy´c, czyja to wina? Roland nic nie powiedział, ale w my´slach usłyszał głos Corta: „Wina zawsze spoczywa w tym samym miejscu, moje dzieci; w tym, kto jest dostatecznie słaby, z˙ eby mo˙zna ja˛ na niego zrzuci´c.” Kiedy odkrył prawd˛e, Eddie był najpierw zszokowany, potem zły. Henry wcale nie obiecał mu zerwa´c z nałogiem, ale powiedział Eddiemu, z˙ e nie wini go o to, z˙ e si˛e zło´sci. On wie, z˙ e Wietnam zmienił go w bezwarto´sciowy worek gówna, 132

jest słaby, pójdzie sobie, tak b˛edzie najlepiej, Eddie ma racj˛e, nie potrzeba mu tu c´ puna, który tylko by przeszkadzał. Miał jedynie nadziej˛e, z˙ e Eddie za bardzo go nie wini. Przyznał, z˙ e jest słaby, z˙ e co´s w Wietnamie osłabiło go tak, jak wilgo´c prze˙zera sznurowadła butów i gumk˛e majtek. Najwidoczniej w Wietnamie było co´s, co wy˙zerało serce, powiedział ze łzami w oczach. Miał tylko nadziej˛e, z˙ e Eddie b˛edzie pami˛etał te wszystkie lata, przez które Henry musiał by´c silny. Ze wzgl˛edu na Eddiego. Ze wzgl˛edu na mam˛e. I Henry próbował odej´sc´ . A Eddie oczywi´scie nie pozwolił mu. Eddiego dr˛eczyło poczucie winy. Eddie widział poznaczona˛ bliznami okropno´sc´ , która kiedy´s była gładkim kolanem, teraz zawierajacym ˛ wi˛ecej teflonu ni˙z ko´sci. Wrzeszczeli na siebie na korytarzu, Henry stojacy ˛ tam w starym mundurze, majacy ˛ w r˛eku spakowany worek i czerwone kr˛egi pod oczami, Eddie w po˙zółkłych bokserkach. Henry mówił: nie potrzebujesz mnie, Eddie, jestem dla ciebie jak trucizna i dobrze o tym wiesz, a Eddie wrzeszczał: nigdzie nie pójdziesz, rusz dup˛e i wejd´z do s´rodka, i tak to si˛e toczyło, dopóki pani McGursky nie wyszła ze swojego mieszkania i nie wrzasn˛eła: „Id´z albo zosta´n, mnie nic do tego, ale lepiej zdecyduj si˛e szybko, bo wezw˛e policj˛e!” Pani McGursky chyba chciała powiedzie´c co´s jeszcze, ale w tym momencie zauwa˙zyła, z˙ e Eddie stoi tam w samych majtkach. Dorzuciła: „A ty, Eddie, jeste´s nieprzyzwoity!” — po czym znikła za drzwiami. Jak kukułka zegara. Eddie spojrzał na Henry’ego. Ten na niego. „Wyglada ˛ jak cherubinek z nadwaga” ˛ — powiedział s´ciszonym głosem Henry i obaj rykn˛eli s´miechem, s´ciskali si˛e i klepali po plecach, a potem Henry wrócił do mieszkania i jakie´s dwa tygodnie pó´zniej Eddie te˙z wachał ˛ proszek. Nie mógł zrozumie´c, o co robił tyle hałasu, do diabła, przecie˙z to tylko wachanie, ˛ cholera. Byłe´s po tym na luzie, a jak mówił Henry (którego Eddie w ko´ncu uznał za wielkiego m˛edrca i wybitnego c´ puna), skoro ten s´wiat najwidoczniej zmierza prosto do piekła, czy jest co´s złego w tym, z˙ e człowiek chce si˛e oderwa´c od wszystkiego? Min˛eło troch˛e czasu. Eddie nie powiedział ile. Rewolwerowiec nie pytał. Podejrzewał, z˙ e Eddie wiedział, i˙z mo˙zna znale´zc´ tysiace ˛ pretekstów, z˙ eby si˛e oderwa´c od wszystkiego, i panował nad nałogiem. Henry te˙z jako´s kontrolował swój. Nie tak dobrze jak Eddie, ale wystarczajaco, ˛ by zupełnie si˛e nie stoczy´c. Dlatego z˙ e — czy Eddie zdawał sobie z tego spraw˛e, czy nie (w gł˛ebi serca Roland sadził, ˛ z˙ e raczej tak) — to Henry musiał zna´c prawd˛e: bracia zamienili si˛e rolami. Teraz Eddie trzymał Henry’ego za r˛ek˛e. Przyszedł taki dzie´n, w którym Eddie przyłapał Henry’ego nie na wachaniu, ˛ lecz wstrzykiwaniu. Doszło do nast˛epnej histerycznej awantury, b˛edacej ˛ niemal dokładna˛ kopia˛ pierwszej, tylko tym razem nie na korytarzu, ale w sypialni Henry’ego. Zako´nczyła si˛e prawie dokładnie tak samo: Henry płakał i bronił si˛e w ten niezno´sny, wypróbowany sposób: Eddie ma racj˛e, Henry nie nadaje si˛e do z˙ ycia, nie nadaje si˛e nawet do wyjadania resztek z rynsztoka. Pójdzie sobie. Eddie ju˙z 133

nigdy go nie zobaczy. Ma tylko nadziej˛e, z˙ e b˛edzie pami˛etał o. . . Opowie´sc´ przeszła w monotonny pomruk, niewiele ró˙zniacy ˛ si˛e od odgłosu nadciagaj ˛ acych ˛ i załamujacych ˛ si˛e na pla˙zy fal. Roland znał t˛e histori˛e i nie odzywał si˛e. To Eddie jej nie znał i to Eddiemu rozja´sniło si˛e w głowie po raz pierwszy od dziesi˛eciu czy ilu´s tam lat. Nie opowiadał tej historii Rolandowi. Opowiadał ja˛ sobie. W porzadku. ˛ Rewolwerowiec uznał, z˙ e czasu maja˛ do´sc´ . Mo˙zna go wypełni´c rozmowa.˛ Eddie powiedział, z˙ e w koszmarnych snach widywał kolano Henry’ego, t˛e poszarpana˛ blizn˛e biegnac ˛ a˛ przez pół nogi. Oczywi´scie teraz, kiedy rana ju˙z si˛e wygoiła, Henry prawie nie utykał. . . chyba z˙ e si˛e kłócili — wtedy od razu mu si˛e pogarszało. Eddiego dr˛eczyły wszystkie te rzeczy, z których Henry zrezygnował dla niego, a tak˙ze bardziej praktyczny aspekt problemu — Henry nie przetrwałby w mie´scie. Byłby jak królik wypuszczony w d˙zungli pełnej tygrysów. Zdany tylko na siebie, Henry przed upływem tygodnia wyladowałby ˛ w wi˛ezieniu lub na przymusowym odwyku. Dlatego błagał, i Henry w ko´ncu łaskawie zgodził si˛e pozosta´c i sze´sc´ miesi˛ecy pó´zniej Eddie te˙z zaczał ˛ sobie dawa´c w z˙ ył˛e. Od tej chwili wszystko zacz˛eło kr˛eci´c si˛e coraz cia´sniejsza˛ spirala,˛ która zako´nczyła si˛e wycieczka˛ Eddiego na Bahamy i niespodziewana˛ interwencja˛ Rolanda. Inny człowiek, mniej pragmatyczny i bardziej skłonny do rozwa˙za´n ni˙z Roland, mógłby zada´c pytanie (samemu sobie, je´sli nie gło´sno): „Dlaczego on? Dlaczego akurat ten człowiek? Dlaczego ten, który zdaje si˛e słaby, dziwny. . . nawet niebezpieczny?” Rewolwerowiec nie tylko nie zadał tego pytania, ale nawet nie sformułował go w my´slach. Cuthbert by zapytał, on pytał o wszystko, był zatruty pytaniami i umarł z jednym z nich na ustach. Teraz wszyscy nie z˙ yli, wszyscy. Ostatni krzyz˙ owcy Corta, trzynastu ocalałych z klasy na poczatku ˛ liczacej ˛ pi˛ec´ dziesi˛eciu szes´ciu. . . wszyscy nie z˙ yli. Wszyscy oprócz Rolanda. On był ostatnim krzy˙zowcem w˛edrujacym ˛ przez s´wiat, który stawał si˛e stary, jałowy i pusty. „Trzynastu” — przypomniał sobie słowa Corta w dniu poprzedzajacym ˛ Prezentacj˛e. „To pechowa liczba.” I nast˛epnego dnia, po raz pierwszy od trzydziestu lat, Cort nie wział ˛ udziału w ceremonii. Ostatni uczniowie poszli do jego chaty, z˙ eby najpierw kl˛ekna´ ˛c przed nim, a potem wsta´c, otrzyma´c jego gratulacyjny pocałunek i po raz pierwszy pozwoli´c mu, by załadował im rewolwery. Dziewi˛ec´ tygodni pó´zniej Cort ju˙z nie z˙ ył. Niektórzy mówili, z˙ e od trucizny. Dwa lata po jego s´mierci wybuchła ostatnia krwawa wojna domowa. Fala rzezi dotarła do ostatniego bastionu cywilizacji, s´wiatła i rozsadku, ˛ niczym przypływ rozbijajacy ˛ zamek z piasku, unoszac ˛ ze soba˛ wszystko to, co wydawało im si˛e tak trwałe. No i był ostatni i by´c mo˙ze prze˙zył dlatego, z˙ e pragmatyzm i prostota wzi˛eły gór˛e nad romantyczna˛ strona˛ jego natury. Uwa˙zał, z˙ e licza˛ si˛e tylko trzy rzeczy: 134

przetrwanie, ka oraz Wie˙za. To wystarczy, z˙ eby mie´c o czym my´sle´c. Eddie sko´nczył swoja˛ opowie´sc´ około czwartej na trzeci dzie´n ich podró˙zy po monotonnej pla˙zy. Ta wydawała si˛e wcale nie zmienia´c. Je´sli chcieli sprawdzi´c, czy posuwaja˛ si˛e naprzód, mogli to zrobi´c, jedynie patrzac ˛ na lewo, na wschód. Tam poszarpane szczyty zdawały si˛e zaokragla´ ˛ c i troch˛e opada´c. Całkiem mo˙zliwe, z˙ e je´sli odejda˛ dostatecznie daleko na północ, te góry zmienia˛ si˛e w łagodne pagórki. Opowiedziawszy swoja˛ histori˛e, Eddie zamilkł i w˛edrowali w milczeniu przez pół godziny lub dłu˙zej. Eddie wcia˙ ˛z zerkał na rewolwerowca. Roland wiedział, z˙ e Eddie nie zdaje sobie sprawy z tego, z˙ e on to zauwa˙za. Był zbyt zaj˛ety soba.˛ Roland wiedział tak˙ze, na co czeka Eddie: na odpowied´z. Jaka´ ˛s reakcj˛e. Jakakol˛ wiek. Dwukrotnie otworzył usta, z˙ eby zaraz je zamkna´ ˛c. w ko´ncu zadał pytanie, którego rewolwerowiec si˛e spodziewał. — I co? Co o tym my´slisz? — My´sl˛e, z˙ e jeste´s tutaj. Eddie przystanał ˛ i podparł si˛e pod boki. — To wszystko? Tylko tyle? — Tylko tyle wiem — odparł rewolwerowiec. Brakujace ˛ palce i paluch nogi ˙ pulsowały i sw˛edziły. Załował, z˙ e nie ma ju˙z tej astyny ze s´wiata Eddiego. — Nie masz z˙ adnego zdania o tym, co to wszystko oznacza? Rewolwerowiec mógłby podnie´sc´ swoja˛ okaleczona˛ prawa˛ dło´n i powiedzie´c: „Sam pomy´sl, co to wszystko oznacza, ty idioto”, ale nie przyszło mu to do głowy, tak samo jak docieka´c, dlaczego akurat był to Eddie. . . ze wszystkich ludzi we wszech´swiecie. — To ka — odparł, cierpliwie spogladaj ˛ ac ˛ na towarzysza. — Co za ka? — spytał gniewnie Eddie. — Nigdy o tym nie słyszałem. Jedynie jako wymówione dwukrotnie i oznaczajace ˛ kup˛e niemowlaka. — Nie wiem, jak było w twoim s´wiecie — o´swiadczył rewolwerowiec. — Tutaj oznacza obowiazek ˛ lub przeznaczenie albo — w Wulgacie — miejsce, do którego musisz i´sc´ . Eddie miał stropiona,˛ zniesmaczona,˛ a jednocze´snie rozbawiona˛ min˛e. — Zatem powiedz je dwukrotnie, Rolandzie, gdy˙z te słowa znacza˛ dla mnie tyle samo, co gówno. Rewolwerowiec wzruszył ramionami. — Ja nie tocz˛e filozoficznych dysput. Nie studiuj˛e historii. Wiem tylko, z˙ e przeszło´sc´ jest przeszło´scia,˛ a co b˛edzie, to b˛edzie. To drugie jest ka i samo troszczy si˛e o siebie. — Taak? — Eddie spojrzał na północ. — No, có˙z, a ja widz˛e, z˙ e to b˛edzie tylko jakie´s dziewi˛ec´ miliardów tej samej pieprzonej pla˙zy. Je´sli jedynie to nas czeka, ka, kaka to jedno i to samo. Mo˙ze mamy jeszcze do´sc´ dobrych naboi, z˙ eby 135

załatwi´c pi˛ec´ czy sze´sc´ tych homarów, ale potem b˛edziemy rzuca´c w nie kamieniami. Wi˛ec dokad ˛ zmierzamy? Roland przez chwil˛e si˛e zastanawiał, czy Eddie kiedykolwiek zadał to pytanie swemu bratu, lecz gdyby powiedział to gło´sno, sprowokowałby długa˛ i bezsensowna˛ sprzeczk˛e. Dlatego wskazał kciukiem na północ i rzekł: — Tam. Na poczatek. ˛ Eddie spojrzał i nie zobaczył niczego oprócz tej samej szarej równiny, usłanej głazami i z˙ wirem. Znów zerknał ˛ na Rolanda, gotowy go ofukna´ ˛c, ujrzał malujac ˛ a˛ si˛e na jego twarzy pewno´sc´ siebie i popatrzył jeszcze raz. Zmru˙zył oczy. Prawa˛ dłonia˛ osłonił je przed blaskiem chylacego ˛ si˛e ku zachodowi sło´nca. Rozpaczliwie chciał co´s dostrzec, cokolwiek, cholera, wystarczyłby nawet mira˙z, ale nie widział niczego. — Mo˙zesz robi´c ze mnie wała — powiedział powoli — uwa˙zam jednak, z˙ e to cholernie nieładnie. Nadstawiałem dla ciebie karku u Balazara. — Wiem, z˙ e tak. — Rewolwerowiec si˛e u´smiechnał. ˛ . . rzadki u niego grymas, który rozpromienił jego twarz niczym błysk słonecznego s´wiatła w ponury jesienny dzie´n. — To dlatego gram z toba˛ uczciwie, Eddie. To tam jest. Zauwa˙zyłem godzin˛e temu. W pierwszej chwili pomy´slałem, z˙ e to tylko mira˙z albo pobo˙zne z˙ yczenie, ale to tam jest. . . i ju˙z. Eddie znowu spojrzał w tym kierunku i wpatrywał si˛e, a˙z łzy pociekły mu z kacików ˛ oczu. W ko´ncu rzekł: — Ja nie widz˛e tam nic oprócz tej przekl˛etej pla˙zy. A mam wzrok dwadzie´scia na dwadzie´scia. — Nie wiem, co to oznacza. — To oznacza, z˙ e gdyby co´s tam było, na pewno bym to zobaczył! Mimo to Eddie miał watpliwo´ ˛ sci. Zastanawiał si˛e, czy rewolwerowiec swymi niebieskimi oczami nie widzi dalej ni˙z on. Mo˙ze troch˛e. Mo˙ze znacznie wi˛ecej. — Zobaczysz to — rzekł rewolwerowiec. — Co zobacz˛e? — Nie dotrzemy tam dzisiaj, ale je´sli wzrok masz tak dobry jak twierdzisz, to zauwa˙zysz to, zanim sło´nce dotknie wody. No, chyba z˙ e b˛edziesz tutaj stał i nadymał si˛e. — Ka — powiedział w zadumie Eddie. Roland skinał ˛ głowa.˛ — Ka. — Kaka — rzekł Eddie i parsknał ˛ s´miechem. — Daj spokój, Rolandzie. Ruszajmy. A je´sli nie zobacz˛e niczego, kiedy sło´nce dotknie wody, b˛edziesz mi winien kurczaka z frytkami. Albo big maca. Albo cokolwiek, byle nie homara. — Chod´zmy.

136

Znowu ruszyli i pozostała jeszcze co najmniej godzina do chwili, gdy sło´nce dotknie dolna˛ kraw˛edzia˛ horyzontu, a Eddie ujrzał w oddali jaki´s kształt — dziwny, migoczacy, ˛ nieokre´slony, ale wyra´znie dostrzegalny. Co´s nowego. — W porzadku ˛ — rzekł. — Widz˛e to. Musisz mie´c oczy jak Superman. — Kto? — Niewa˙zne. To typowy przypadek niewiarygodnie gł˛ebokiej ró˙znicy kulturalnej, wiesz? — Co? Eddie si˛e za´smiał. — Niewa˙zne. Co to takiego? — Zobaczysz. Rewolwerowiec znów ruszył przed siebie, zanim Eddie zda˙ ˛zył zada´c mu kolejne pytanie. Dwadzie´scia minut pó´zniej Eddie uznał, z˙ e ju˙z widzi. Po dalszych pi˛etnastu był tego pewien. Ten obiekt znajdował si˛e jeszcze dwie, a mo˙ze trzy mile dalej, ale Eddie ju˙z wiedział, co to takiego. Oczywi´scie drzwi. Nast˛epne drzwi. ˙ Zaden z nich nie spał dobrze tej nocy. Wstali i wyruszyli w drog˛e na godzin˛e przed tym, nim sło´nce wyjrzało zza zerodowanych górskich grani. Dotarli do drzwi w chwili, gdy o´swietliły ich pierwsze promienie sło´nca. . . wysublimowane i nieruchome. Te promienie niczym lampy rozja´sniały poro´sni˛ete szczeciniastym zarostem policzki. Znów czyniły rewolwerowca czterdziestolatkiem, a Eddiego nie starszym ni˙z Roland był wtedy, kiedy podjał ˛ walk˛e z Cortem. . . jako jedyna˛ bro´n majac ˛ swojego sokoła Davida. Drzwi wygladały ˛ dokładnie tak samo jak tamte pierwsze, ró˙zniły si˛e tylko napisem: WŁADCZYNI MROKU — A wi˛ec to tak — powiedział cicho Eddie, patrzac ˛ na drzwi, które po prostu stały tu na zawiasach tkwiacych ˛ w jakiej´s niewidocznej futrynie mi˛edzy jednym s´wiatem a drugim, tym wszech´swiatem a innym. Stały z wygrawerowanym na nich napisem, realne jak skała i dziwne jak s´wiatło gwiazd. — A wi˛ec to tak — przytaknał ˛ rewolwerowiec. — Ka. — Ka. — Tutaj powołasz druga˛ z trzech? — Na to wyglada. ˛ Rewolwerowiec wiedział, o czym Eddie my´sli, zanim on sam zdał sobie z tego spraw˛e. Wiedział, co Eddie zrobi, nim ten wykonał jakikolwiek ruch. Mógł 137

wykr˛eci´c mu r˛ek˛e i złama´c ja˛ w dwóch miejscach, ale nie próbował. Nawet nie drgnał, ˛ gdy Eddie wyrwał mu rewolwer z prawego olstra. Po raz pierwszy w z˙ yciu pozwolił, by kto´s wział ˛ jego bro´n bez pozwolenia. Nie usiłował powstrzyma´c chłopaka. Odwrócił si˛e i spokojnie, a nawet przyja´znie spojrzał na Eddiego. Eddie był blady, spi˛ety. Białka jego oczu wydawały si˛e nienaturalnie wielkie w porównaniu ze z´ renicami. Oburacz ˛ trzymał wielki rewolwer, a mimo to lufa broni kołysała si˛e z boku na bok, to celujac ˛ w Rolanda, to gdzie´s w inna˛ stron˛e. — Otwórz je — powiedział. ˙ — Głupio robisz — ostrzegł go rewolwerowiec. — Zaden z nas nie wie, dokad ˛ prowadza˛ te drzwi. Wcale nie musza˛ wie´sc´ do twojego wszech´swiata, nie mówiac ˛ ju˙z o s´wiecie. Z tego, co wiemy, Władczyni Mroku mo˙ze mie´c o´smioro oczu i dziewi˛ec´ rak, ˛ jak Suvia. A je´sli nawet prowadza˛ do twojego s´wiata, mo˙ze to by´c s´wiat, na którym jeszcze si˛e nie narodziłe´s albo dawno umarłe´s. Eddie u´smiechnał ˛ si˛e zaci´sni˛etymi wargami. — Powiem ci co´s, Monty. Jestem bardziej ni˙z ch˛etny zamieni´c gumowate mi˛eso i wakacje na tej zasranej pla˙zy na to, co znajduje si˛e za tymi drzwiami numer dwa. — Nie rozumiem dl. . . — Wiem, z˙ e tego nie rozumiesz. To nie ma znaczenia. Po prostu otwórz to cholerstwo. Rewolwerowiec pokr˛ecił głowa.˛ Stali w blasku s´witu, a drzwi rzucały uko´sny cie´n w kierunku cofajacego ˛ si˛e morza. — Otwórz je! — krzyknał ˛ Eddie. — Id˛e tam z toba! ˛ Nie rozumiesz? Idziemy tam razem! To wcale nie oznacza, z˙ e tu nie wróc˛e. Mo˙ze to zrobi˛e. Chc˛e powiedzie´c, z˙ e pewnie tu wróc˛e. Chyba tyle jestem ci winien. Przez cały czas grałe´s ze mna˛ czysto i nie my´sl, z˙ e nie zdaj˛e sobie z tego sprawy. Kiedy jednak ty b˛edziesz szukał tej twojej Władczyni Czego´stam, ja zamierzam znale´zc´ najbli˙zsza˛ sma˙zalni˛e i kupi´c co´s na wynos. My´sl˛e, z˙ e na poczatek ˛ wystarczy trzydziestoporcjowy zestaw familijny. — Zostaniesz tutaj. — Uwa˙zasz, z˙ e nie mówi˛e powa˙znie? — powiedział Eddie piskliwym głosem, bliski wybuchu. Rewolwerowiec niemal widział, jak chłopak spoglada ˛ w m˛etne odm˛ety swego pot˛epienia. Eddie odciagn ˛ ał ˛ kciukiem kurek starego rewolweru. z nadej´sciem dnia i odpływu wiatr ucichł, wi˛ec trzask odwodzonego kurka był bardzo wyra´zny. — Tylko spróbuj. — My´sl˛e, z˙ e to zrobi˛e — odparł rewolwerowiec. — Zastrzel˛e ci˛e! — wrzasnał ˛ Eddie. — Ka — rzekł niewzruszony rewolwerowiec i odwrócił si˛e do drzwi. Wycia˛ gnał ˛ r˛ek˛e do klamki, lecz jego serce czekało. . . czekało, a˙z si˛e oka˙ze, czy b˛edzie z˙ ył, czy umrze. 138

Ka.

WŁADCZYNI MROKU

Rozdział pierwszy Detta i Odetta

Odrzuciwszy psychiatryczny z˙ argon, Adler ujałby ˛ to tak: schizofrenik doskonały — gdyby takowy istniał — byłby m˛ez˙ czyzna˛ lub kobieta˛ nie tylko nie´swiadomym swojej innej osobowo´sci lub innych osobowo´sci, ale kompletnie niezdajacym ˛ sobie sprawy z tego, z˙ e w jego lub jej z˙ yciu co´s jest nie tak. Adler powinien był pozna´c Dett˛e Walker lub Odett˛e Holmes.

***

— . . . ostatni rewolwerowiec — powiedział Andrew. Mówił ju˙z do´sc´ długo, ale Andrew zawsze mówił i Odetta zwykle puszczała to mimo uszu, tak jak pozwala, by ciepła woda z prysznica spływała po włosach i twarzy. Te słowa jednak nie tylko zwróciły jej uwag˛e, ale przykuły ja˛ tak gwałtownie, jakby nadepn˛eła na cier´n. — Przepraszam? — Och, to był tylko jaki´s artykuł w gazecie — rzekł Andrew. — Nie wiem, kto go napisał. Nie zauwa˙zyłem. Jeden z tych politykierów. Zapewne pani by wiedziała, pani Holmes. Uwielbiałem go i płakałem tego wieczoru, kiedy został wybrany. . . U´smiechn˛eła si˛e, wbrew woli rozczulona. Andrew twierdził z˙ e nie potrafi powstrzyma´c tej nieustannej paplaniny, nie panuje nad tym, gdy˙z w ten sposób daje zna´c o sobie jego irlandzkie pochodzenie, i przewa˙znie mówił głupstwa: ploteczki i fakciki dotyczace ˛ krewnych i znajomych, których nigdy nie poznała, wygłaszał niedojrzałe poglady ˛ polityczne, dziwaczne teorie naukowe, pochodzace ˛ z najdziwniejszych z´ ródeł (mi˛edzy innymi Andrew gł˛eboko wierzył w istnienie latajacych ˛ spodków, które nazywał you-foes), ale teraz rozczulił ja,˛ bo ona równie˙z płakała tamtego wieczoru po ogłoszeniu wyników wyborów. 141

— Ale nie płakałem, kiedy ten skurwysyn — przepraszam za łacin˛e, pani Holmes — kiedy ten skurwysyn Oswald go zastrzelił. i nie płakałem od tego czasu, chocia˙z to ju˙z. . . ile, dwa miesiace? ˛ „Trzy miesiace ˛ i dwa dni” — pomy´slała. — Zdaje si˛e, z˙ e co´s koło tego. Andrew pokiwał głowa.˛ — Potem przeczytałem ten artykuł, chyba w „The Daily News”, wczorajszej, o tym, z˙ e Johnson pewnie zrobi dobra˛ robot˛e, ale to ju˙z nie b˛edzie to samo. Facet twierdził, z˙ e Ameryka była s´wiadkiem odej´scia ostatniego rewolwerowca. — Nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby Johna Kennedy’ego mo˙zna tak nazwa´c — odparła Odetta. Je´sli jej głos zabrzmiał nieco ostrzej, ni˙z zwykle mówiła do Andrew (zapewne tak było, gdy˙z w lusterku zobaczyła, z˙ e nagle przymknał ˛ powieki, co bardziej przypominało znaczace ˛ mrugni˛ecie), to dlatego, z˙ e sama te˙z wszystko bardzo prze˙zyła. To absurd, a jednak fakt. Co´s w tym zdaniu — „Ameryka była s´wiadkiem odej´scia ostatniego rewolwerowca” — wywołało gł˛eboki odzew w jej duszy. Nieładne, nieprawdziwe stwierdzenie, bo John Kennedy był zwolennikiem pokoju, a nie skorym do chwytania za bro´n Billym Kidem, którego bardziej przypominał Goldwater, lecz z jakiego´s niewiadomego powodu przyprawiło ja˛ o g˛esia˛ skórk˛e. — No, có˙z, facet twierdzi, z˙ e na tym s´wiecie nie zabraknie strzelców — cia˛ gnał ˛ Andrew, nerwowo obserwujac ˛ ja˛ w lusterku. Na przykład wspomniał o Jacku Rubym, Castro i tym facecie z Haiti. . . — Duvalierze — podpowiedziała. — Zwanym Papa Doc. Taak, on i Diem. . . — Bracia Diem nie z˙ yja.˛ — Napisał, z˙ e Jack Kennedy był inny, to wszystko. Chwytał za bro´n, ale tylko w obronie kogo´s słabszego i tylko je´sli nie było innego wyj´scia. Twierdzi, z˙ e Kennedy był dostatecznie madry, ˛ by rozumie´c, z˙ e czasem samo gadanie niczego nie da. Wiedział, z˙ e kiedy przeciwnik zaczyna toczy´c pian˛e z ust, trzeba strzela´c. — Wcia˙ ˛z przygladał ˛ jej si˛e z niepokojem. — Poza tym to był tylko taki artykuł. Limuzyna sun˛eła teraz po Piatej ˛ Alei, kierujac ˛ si˛e w stron˛e Central Parku. Emblemat cadillaca na ko´ncu maski ciał ˛ mro´zne, lutowe powietrze. — Tak — powiedziała łagodnie Odetta i oczy Andrew troch˛e si˛e uspokoiły. — Rozumiem. Nie zgadzam si˛e z tym, ale rozumiem. „Kłamiesz” — dotarł do niej wewn˛etrzny głos. Cz˛esto słyszała ten głos. Nawet nadała mu imi˛e. Był to głos Boa. „Doskonale rozumiesz i w pełni si˛e zgadzasz. Okłamuj Andrew, je´sli uwa˙zasz, z˙ e to konieczne, ale nie okłamuj samej siebie, kobieto.” Mimo to cz˛es´c´ jej umysłu protestowała, przera˙zona. W s´wiecie, który stał si˛e jedna,˛ wielka˛ beczka˛ prochu, beczka,˛ na której siedział teraz prawie miliard ludzi, było bł˛edem — a by´c mo˙ze samobójstwem — wierzy´c, z˙ e jest jaka´s ró˙znica mi˛edzy dobrymi strzelcami, a złymi. Zbyt wiele dr˙zacych ˛ dłoni trzymało zapalniczki 142

przy zbyt wielu lontach. To nie jest s´wiat dla rewolwerowców. Je´sli w ogóle był dla nich dobry czas, to ju˙z minał. ˛ Czy˙z nie? Na chwil˛e zamkn˛eła oczy i rozmasowała skronie. Czuła, z˙ e zbli˙za si˛e jeden z ataków migreny. Czasem mijały, niczym złowieszcze burzowe chmury zbierajace ˛ si˛e w gorace ˛ letnie popołudnie, by potem si˛e rozwia´c. . . jak te gro´zne burze, które nieraz zmieniaja˛ kierunek, by tłuc piorunami i błyskawicami w ziemi˛e w jakim´s innym miejscu. Miała jednak wra˙zenie, z˙ e tym razem burza jej nie ominie B˛eda˛ grzmoty, błyskawice i grad wielko´sci piłek golfowych. Rz˛edy s´wiateł wzdłu˙z Piatej ˛ Alei wydawały si˛e o wiele za jasne. — A jak było w Oxfordzie, pani Holmes? — zapytał ostro˙znie Andrew. — Wilgotno. Chocia˙z to luty, było bardzo wilgotno. Urwała, powtarzajac ˛ sobie, z˙ e nie wypowie tych słów, które jak z˙ ół´c podchodziły jej do gardła. . . z˙ e je połknie. Mówienie ich byłoby niepotrzebnym okrucie´nstwem. Słowa Andrew o ostatnim rewolwerowcu były tylko cz˛es´cia˛ nieustannej gadaniny. W obliczu tego wszystkiego przepełniły puchar i nie zdołała si˛e powstrzyma´c. Powiedziała to, czego nie powinna była mówi´c. Jej głos brzmiał chyba równie spokojnie i zdecydowanie jak zawsze, ale nie dała si˛e zwie´sc´ : umiała rozpozna´c te objawy. — Oczywi´scie por˛eczyciel bardzo szybko przyszedł z kaucja,˛ bo został wczes´niej zawiadomiony. Mimo to trzymali nas tak długo, jak mogli, a ja te˙z trzymałam, dopóki mogłam, ale chyba to oni wygrali, bo w ko´ncu si˛e zmoczyłam. — Zobaczyła, jak Andrew znów pospiesznie odwraca wzrok i chciała przesta´c, lecz nie mogła. — Widzisz, wła´snie o to im chodzi. Pewnie troch˛e z tego powodu, z˙ e to ci˛e przera˙za, a przestraszona osoba mo˙ze ju˙z wi˛ecej nie przyjedzie na to cudowne południe, z˙ eby ich niepokoi´c. My´sl˛e jednak, z˙ e wi˛ekszo´sc´ z nich. . . nawet ci głupi, a oni naprawd˛e nie wszyscy sa˛ głupi. . . zdaje sobie spraw˛e z tego, z˙ e zmiany nastapi ˛ a˛ tak czy inaczej, dlatego korzystaja˛ z szansy upokorzenia ci˛e, dopóki jeszcze moga,˛ by pokaza´c, z˙ e człowieka mo˙zna zdegradowa´c. Mo˙zesz przysi˛ega´c na Boga, Chrystusa i wszystkich s´wi˛etych, z˙ e nigdy, nigdy si˛e nie zmoczysz, ale je´sli przetrzymaja˛ ci˛e dostatecznie długo, zrobisz to. Chca˛ ci udowodni´c, z˙ e jeste´s wyłacznie ˛ zwierz˛eciem w klatce, niczym wi˛ecej, niczym lepszym. Tylko zwierz˛eciem w klatce. A wi˛ec zmoczyłam si˛e. Wcia˙ ˛z czuj˛e smród moczu i tej przekl˛etej celi. Wiesz, oni my´sla,˛ z˙ e pochodzimy od małp i w tej chwili dokładnie tak si˛e czuj˛e. Jak małpa. We wstecznym lusterku zobaczyła oczy Andrew i ich wyraz sprawił, z˙ e zrobiło jej si˛e przykro. Czasem człowiek nie potrafi utrzyma´c nie tylko moczu. — Przykro mi, pani Holmes. — Nie — odrzekła, ponownie rozcierajac ˛ sobie skronie. — To mnie jest przykro. To były trzy m˛eczace ˛ dni, Andrew. 143

— Tak podejrzewam — powiedział zaszokowanym głosem starej panny i mimo woli roz´smieszył ja.˛ Cho´c wcale nie było jej do s´miechu. My´slała, z˙ e wie, w co si˛e pakuje, z˙ e w pełni rozumie, jak mo˙ze by´c z´ le. Myliła si˛e. „Trzy m˛eczace ˛ dni.” Có˙z, mo˙zna tak powiedzie´c. Albo z˙ e te trzy dni, które sp˛edziła w Oxfordzie w stanie Missisipi, były wakacjami w piekle. Były jednak rzeczy, o których nie jest si˛e w stanie mówi´c. Raczej wolałoby si˛e umrze´c. . . Chyba z˙ e wezwano by ci˛e do powiedzenia ich przed tronem Boga Ojca wszechmogacego, ˛ gdzie — jak podejrzewała — nale˙zy głosi´c nawet prawdy powodujace ˛ piekielne burze w tej dziwnej szarej galarecie mi˛edzy uszami (naukowcy głosili, z˙ e ta szara substancja nie ma włókien nerwowych, a je´sli to stwierdzenie nie jest humbugiem, to ju˙z sama nie wiedziała, co nim jest). — Chc˛e tylko wróci´c do domu i kapa´ ˛ c si˛e, kapa´ ˛ c i kapa´ ˛ c, a nast˛epnie spa´c, spa´c i spa´c. Potem pewnie b˛ed˛e rze´ska jak ptaszek. — No, oczywi´scie! Wła´snie tak b˛edzie! Andrew pragnał ˛ ja˛ za co´s przeprosi´c i robił to tak, jak potrafił. Poza tym nie chciał ryzykowa´c dalszej rozmowy. Tak wi˛ec w niezr˛ecznym milczeniu dojechali oboje do szarego wiktoria´nskiego budynku mieszkalnego na rogu Piatej ˛ i South Central Park, bardzo ekskluzywnego szarego gmachu, wi˛ec zapewne mo˙zna by powiedzie´c o nim gmach macho, a z cała˛ pewno´scia˛ w tych wymuskanych apartamentach mieszkali ludzie, którzy nie odezwaliby si˛e do niej, gdyby naprawd˛e nie musieli, ale nie robiło to na niej najmniejszego wra˙zenia. Ponadto mieszkała nad nimi, a oni o tym wiedzieli. Nieraz przychodziło jej do głowy, jak bardzo musiało ich wkurza´c to, z˙ e jaki´s czarnuch mieszka w ekskluzywnym apartamencie na dachu tego szacownego starego budynku, którego niegdy´s dotykały tylko czarne r˛ece w białych r˛ekawiczkach lokaja lub cienkich skórzanych r˛ekawicach szofera. Miała nadziej˛e, z˙ e to ich strasznie wkurza, i karciła si˛e za taka˛ zło´sliwo´sc´ , za niechrze´scija´nskie uczucia, lecz naprawd˛e tego pragn˛eła, nie była w stanie powstrzyma´c moczu cieknacego ˛ na jedwab jej eleganckiej importowanej bielizny i nie mogła powstrzyma´c tak˙ze tego drugiego strumienia. To było zło´sliwe, niechrze´scija´nskie i prawie równie złe — nie, jeszcze gorsze, przynajmniej z punktu widzenia Ruchu, bo bezproduktywne. I tak uzyskaja˛ prawa, które musza˛ uzyska´c, zapewne jeszcze w tym roku. Johnson, pami˛etajac ˛ o spu´sci´znie pozostawionej mu przez zabitego prezydenta (i mo˙ze majac ˛ nadziej˛e wbi´c kolejny gwó´zd´z do trumny Barry’ego Goldwatera), zrobi wi˛ecej, ni˙z tylko dopilnuje uchwalenia ustawy o prawach obywatelskich: w razie potrzeby sam ja˛ przeforsuje. Dlatego nale˙zy zminimalizowa´c ewentualne straty. Czeka nas mnóstwo pracy. Nienawi´sc´ nie pomo˙ze nam jej wykona´c. Nienawi´sc´ tylko utrudni zadania. Czasem jednak nie sposób przesta´c nienawidzi´c. Tego równie˙z nauczył ja˛ Oxford.

144

***

Detta Walker wcale nie interesowała si˛e Ruchem i z˙ yła w znacznie skromniejszych warunkach. Mieszkała na poddaszu obła˙zacej ˛ z farby kamienicy czynszowej w Greenwich Village. Odetta nic nie wiedziała o poddaszu, a Detta o apartamencie na dachu i jedyna˛ osoba,˛ która podejrzewała, z˙ e co´s jest nie tak, był Andrew Feeny, szofer. Zaczał ˛ pracowa´c u ojca Odetty, kiedy ona miała czternas´cie lat, a Detta Walker prawie jeszcze nie istniała. Odetta czasami znikała. Te znikni˛ecia trwały kilka godzin lub dni. Poprzedniego lata znikła na trzy tygodnie i Andrew ju˙z zamierzał zawiadomi´c policj˛e, kiedy pewnego wieczoru Odetta zadzwoniła do niego i kazała mu podstawi´c samochód na dziesiat ˛ a˛ rano nast˛epnego dnia, poniewa˙z — jak powiedziała wybiera si˛e na zakupy. Na usta cisnał ˛ mu si˛e okrzyk: „Pani Holmes! Gdzie si˛e pani podziewała?” Lecz zadawał ju˙z wcze´sniej to pytanie i w odpowiedzi otrzymywał tylko zdziwione — był przekonany, z˙ e szczerze zdziwione — spojrzenia. „Tutaj” — odpowiedziałaby. „No, przecie˙z tutaj, Andrew. Codziennie woziłe´s mnie w dwa lub trzy ró˙zne miejsca, prawda? Chyba nie zacz˛eło ci si˛e troch˛e miesza´c w głowie, co?” Potem roze´smiałaby si˛e, jakby czuła si˛e naprawd˛e doskonale (tak te˙z cz˛esto bywało po kolejnym znikni˛eciu) i uszczypn˛ełaby go w policzek. — Bardzo dobrze, pani Holmes — powiedział. — A wi˛ec o dziesiatej. ˛ Gdy pojawiła si˛e po tych trzech pełnych niepokoju tygodniach, Andrew odłoz˙ ył słuchawk˛e, zamknał ˛ oczy i pospiesznie odmówił modlitw˛e do Błogosławionej Dziewicy, dzi˛ekujac ˛ za szcz˛es´liwy powrót pani Holmes. Potem zadzwonił do Howarda, portiera w jej budynku. — Kiedy wróciła? — Zaledwie dwadzie´scia minut temu. — Kto ja˛ przywiózł? — Nie mam poj˛ecia. Wiesz, jak jest. Za ka˙zdym razem inny samochód. Czasem parkuja˛ na bocznej ulicy i wcale ich nie widz˛e, nawet nie wiem, z˙ e wróciła, a˙z usłysz˛e dzwonek, unios˛e głow˛e i zobacz˛e, z˙ e to ona. — Howard zamilkł, a potem dodał: — Ma piekielnie du˙zego siniaka na policzku. Howard miał racj˛e. To rzeczywi´scie był piekielnie du˙zy siniak, a teraz ju˙z schodził. Andrew wolał nie my´sle´c o tym, jak wygladał, ˛ kiedy był s´wie˙zy. Pani Holmes pojawiła si˛e dokładnie o dziesiatej ˛ nast˛epnego ranka, ubrana w jedwabna˛ sukienk˛e na cienkich jak spaghetti ramiaczkach. ˛ Do tego czasu siniak zaczał ˛ ju˙z z˙ ółkna´ ˛c. Podj˛eła symboliczna˛ prób˛e zamaskowania go makija˙zem, jakby wiedziała, z˙ e zbyt usilnie starajac ˛ si˛e go ukry´c, jeszcze bardziej zwróciłaby na niego uwag˛e.

145

— Co si˛e pani stało, pani Holmes? — zapytał. Za´smiała si˛e wesoło. — Znasz mnie, Andrew. Wiesz, jaka ze mnie niezdara Wczoraj, kiedy wychodziłam z wanny, r˛eka ze´slizgn˛eła mi si˛e z uchwytu na s´cianie. Spieszyłam si˛e, z˙ eby wysłucha´c wiadomo´sci. Upadłam i uderzyłam si˛e w policzek. — Spojrzała w jego twarz. — Zaraz zaczniesz gl˛edzi´c o lekarzach i badaniu, prawda? Nie fatyguj si˛e i nie odpowiadaj. Po tych wszystkich latach czytam w tobie jak w ksia˙ ˛zce. Nie pójd˛e do lekarza, wi˛ec nawet nie pro´s. Jestem zdrowa jak ryba. Naprzód, Andrew! Zamierzam kupi´c pół Saksa, całego Gimbelsa, i zje´sc´ wszystko, co maja˛ w Czterech Porach Roku. — Tak, pani Holmes — powiedział i u´smiechnał ˛ si˛e. Był to wymuszony u´smiech i nie przyszedł mu łatwo. Ten siniak nie pochodził z poprzedniego dnia, ale co najmniej sprzed tygodnia. . . a poza tym Andrew wiedział. Przez cały ubiegły tydzie´n dzwonił do niej co wieczór o siódmej, bo je´sli pania˛ Holmes mo˙zna było zasta´c w domu o jakiej´s porze, to wyłacznie ˛ wtedy, kiedy nadawano Huntley-Brinkley Report. Pani Holmes była po prostu uzale˙zniona od tych wiadomo´sci. Ogladała ˛ je co wieczór, oczywi´scie, nie liczac ˛ poprzedniej nocy. Bo wtedy poszedł tam i wyciagn ˛ ał ˛ uniwersalny klucz od Howarda. Powoli rosło w nim przekonanie, z˙ e przydarzył jej si˛e wła´snie taki wypadek, jaki teraz mu opisała. . . Tylko zamiast nabi´c sobie siniaka czy złama´c jaka´ ˛s ko´sc´ , zabiła si˛e, umarła samotnie i le˙zała tam martwa. Wszedł do mieszkania, z mocno bija˛ cym sercem, czujac ˛ si˛e jak kot w ciemnym pokoju, w którym porozpinano struny fortepianowe. Tymczasem si˛e okazało, z˙ e nie miał z˙ adnych powodów do zdenerwowania. Na szafce w kuchni stała maselniczka i chocia˙z masło było przykryte, stało dostatecznie długo, z˙ eby wyrósł na nim ko˙zuch ple´sni. Wszedł tam dziesi˛ec´ po siódmej, a wyszedł pi˛ec´ minut pó´zniej. Podczas pospiesznych ogl˛edzin mieszkania zajrzał i do łazienki. Wanna była sucha, r˛eczniki równo — nawet pedantycznie — układane, a liczne por˛ecze l´sniły stalowym blaskiem, bez s´ladu splamienia woda.˛ Wiedział, z˙ e opisany przez nia˛ wypadek wcale si˛e nie zdarzył. A jednocze´snie nie sadził, ˛ z˙ eby kłamała. Ona po prostu wierzyła w to, co mu powiedziała. Ponownie spojrzał w lusterko i zobaczył, z˙ e lekko masuje skronie czubkami palców. Nie spodobało mu si˛e to. Zbyt cz˛esto widywał, jak robiła to przed kolejnym znikni˛eciem.

146

***

Andrew zostawił silnik na chodzie, z˙ eby skorzystała z dobrodziejstwa ogrzewania, po czym podszedł do baga˙znika. Spojrzał na jej dwie walizki i znowu si˛e skrzywił. Wygladały ˛ tak, jakby obra˙zeni m˛ez˙ czy´zni o ciasnych umysłach długo kopali je po podłodze, niszczac ˛ tak, bo nie s´mieli zniszczy´c samej pani Holmes. . . tak jak zrobiliby to z nim, na przykład, gdyby tam był. Nie tylko dlatego, z˙ e była kobieta˛ — była czarnuchem, przekl˛etym nad˛etym czarnuchem z północy, wtra˛ cajacym ˛ si˛e w nie swoje sprawy i pewnie uwa˙zali, z˙ e taka kobieta zasługuje na wszystko, co ja˛ spotka. Chodziło o to, z˙ e ona była bogatym czarnuchem. Chodziło o to, z˙ e była prawie równie dobrze znana ameryka´nskiemu społecze´nstwu jak Medgar Evers czy Martin Luther King. Chodziło o to, z˙ e jej twarz, twarz bogatego czarnucha, pojawiła si˛e na okładce „Timesa”. . . i dlatego trudno było wsadzi´c kogo´s takiego do pierdla i mówi´c: „Co? Nie, panie, nie, szefie, nie widzieli´smy tu nikogo takiego, prawda, chłopcy?” Chodziło o to, z˙ e potrzeba sporej odwagi, z˙ eby skrzywdzi´c jedyna˛ dziedziczk˛e Holmes Dental Industries, która ma na słonecznym południu dwana´scie fabryk, jedna˛ z nich w okr˛egu sasiaduj ˛ acym ˛ z Oxford Town. Dlatego zrobili z jej walizkami to, czego nie s´mieli zrobi´c z nia.˛ Spogladał ˛ na to nieme s´wiadectwo jej pobytu w Oxford Town ze wstydem, w´sciekło´scia˛ i uwielbieniem, emocjami równie niemymi jak uszkodzenia walizek, które pojechały tam eleganckie, a wróciły brudne i poobijane. Patrzył, przez chwil˛e nie mogac ˛ si˛e poruszy´c, a jego oddech unosił si˛e obłokami pary w mro´znym powietrzu. Howard ju˙z nadchodził z pomoca,˛ a Andrew nie ruszał si˛e i dopiero po chwili chwycił raczki ˛ walizek. „Kim pani jest, pani Holmes? Kim pani jest naprawd˛e? Gdzie pani czasem znika i co tak złego robi, z˙ e nawet sama sobie podaje fałszywa˛ histori˛e kilku minionych godzin lub dni?” I w momencie gdy pojawił si˛e Howard, przyszło mu do głowy jeszcze jedno przedziwnie celne pytanie: „Gdzie jest ta brakujaca ˛ cz˛es´c´ pani osoby?” „Musisz przesta´c tak my´sle´c. Je´sli kto´s tutaj mo˙ze my´sle´c w ten sposób, to tylko pani Holmes, a ona tego nie robi i ty te˙z nie powiniene´s.” Andrew wyjał ˛ walizki z baga˙znika i podał je Howardowi, który zapytał s´ciszonym głosem: — Dobrze si˛e czuje? — Tak sadz˛ ˛ e — odparł Andrew, równie˙z zni˙zajac ˛ głos. — Tylko zm˛eczona, to wszystko. Okropnie zm˛eczona. Howard skinał ˛ głowa,˛ wział ˛ sfatygowane walizki i ruszył z powrotem do budynku. Przystanał ˛ jedynie na sekund˛e, aby przytkna´ ˛c palec do daszka czapki,

147

z szacunkiem salutujac ˛ Odetcie Holmes, która była prawie niewidoczna za przydymiona˛ szyba˛ okna. Kiedy znikł w s´rodku, Andrew wyjał ˛ z baga˙znika składany stalowy stela˙z i zaczał ˛ go rozkłada´c. Był to fotel na kółkach. Od 19 sierpnia 1959 roku, czyli od prawie sze´sciu lat, Odetta Holmes nie miała nóg od kolan w dół, tak jak nie miała poj˛ecia, co robiła podczas swych kilkugodzinnych lub kilkudniowych nieobecno´sci.

***

Przed wypadkiem w metrze Detta Walker zaistniała tylko kilka razy — te chwile były jak wyspy koralowe, które z lotu ptaka wydaja˛ si˛e odizolowane od siebie, lecz w rzeczywisto´sci sa˛ tylko kr˛egami w kr˛egosłupie długiego archipelagu, w znacznej cz˛es´ci ukrytego pod woda.˛ Odetta wcale nie podejrzewała istnienia Detty, a Detta nie miała poj˛ecia, z˙ e jest taka osoba jak Odetta. . . Detta jednak przynajmniej zdawała sobie spraw˛e z tego, z˙ e co´s jest nie tak, z˙ e kto´s wpieprza si˛e w jej z˙ ycie. Wyobra´znia Odetty tworzyła rozmaite historie, wypełniajac ˛ nimi czas, w którym jej ciałem rzadziła ˛ Detta. Ta nie była równie sprytna. Wydawało jej si˛e, z˙ e pami˛eta ró˙zne rzeczy, przynajmniej niektóre, ale najcz˛es´ciej wcale tak nie było. Detta w jakim´s stopniu była s´wiadoma istnienia luk w swojej pami˛eci. Pami˛etała talerz z chi´nskiej porcelany. Pami˛etała go. Pami˛etała, jak wsun˛eła go do kieszeni sukienki, przez cały czas zerkajac ˛ przez rami˛e, z˙ eby si˛e upewni´c, z˙ e Niebieska Kobieta nie stoi tam i nie patrzy. Musiała mie´c pewno´sc´ , gdy˙z ten talerz z chi´nskiej porcelany nale˙zał do Niebieskiej Kobiety. Ten talerz był — co Detta rozumiała w jaki´s dziwny sposób — „z okazji”. Wła´snie dlatego go wzi˛eła. Pami˛etała, z˙ e zabrała go do miejsca, które znała (chocia˙z nie wiedziała skad) ˛ jako Szuflad˛e — dymiac ˛ a,˛ zasypana˛ s´mieciami dziur˛e w ziemi, gdzie kiedy´s widziała płonace ˛ dziecko o plastikowej skórze. Pami˛etała, jak starannie poło˙zyła talerz na z˙ wirowatej ziemi, a potem zacz˛eła po nim depta´c. . . przestała, przypomniała sobie i zdj˛eła zwykłe bawełniane majteczki, wło˙zyła je do tej kieszeni, w której był talerz, i ostro˙znie wsun˛eła wskazujacy ˛ palec lewej r˛eki do szparki w miejscu, gdzie Stary Głupi Bóg uczynił co´s takim niedoskonałym u niej oraz innych dziewczat-kobiet, ˛ ale co´s tam musiał zrobi´c jak nale˙zy, bo pami˛etała przyjemno´sc´ , bo chciała nacisna´ ˛c, ale nie mogła, pami˛etała, jak cudowna jest jej naga pochwa, bez bawełnianych majteczek odgradzajacych ˛ ja˛ od s´wiata, wi˛ec nie naciskała, dopóki nie nacisnał ˛ jej but czarny bucik z lakierowanej skóry, dopóki nie nadepnał ˛ na talerz, a wtedy nacisn˛eła szpark˛e palcem, tak jak nacisn˛eła butem ten porcelano148

wy talerz Niebieskiej Kobiety, pami˛etała jak bucik z czarnej lakierowanej skóry zasłonił delikatna˛ bł˛ekitna˛ siateczk˛e na brzegu talerza, pami˛etała naciskanie, och tak pami˛etała, jak naciskała w Szufladzie, naciskała palcem i stopa,˛ pami˛etała cudowna˛ obietnic˛e palca i szparki, pami˛etała kruche i z˙ ałosne trza´sniecie talerza oraz podobnie krucha˛ przyjemno´sc´ , która jak strzała s´mign˛eła od jej szparki do wn˛etrzno´sci, pami˛etała krzyk płynacy ˛ z jej ust, nieprzyjemny skrzek podobny do głosu spłoszonej wrony zrywajacej ˛ si˛e z pola kukurydzy, pami˛etała, jak t˛epo patrzyła na kawałki talerza, a potem powoli wyj˛eła z kieszeni sukienki zwykłe bawełniane majteczki i ponownie je wło˙zyła, step-ins, tak nazywano je w jakim´s czasie nieosadzonym w jej pami˛eci i dryfujacym ˛ niczym krzaki niesione pradem ˛ wezbranej rzeki, step-ins, dobrze, bo najpierw wychodziło si˛e z nich, z˙ eby zrobi´c swoje, a potem wchodziło z powrotem, najpierw jeden but z czarnej lakierowanej skóry, a potem drugi, dobrze, majteczki sa˛ dobre, tak, wyra´znie pami˛etała, jak wciagała ˛ je na nogi, nad kolana, strup na lewym był prawie gotowy odpa´sc´ i pozostawi´c czysta˛ ró˙zowa˛ skór˛e jak u niemowlaka, tak, pami˛etała to tak wyra´znie, z˙ e mogło si˛e zdarzy´c nie tydzie´n temu czy wczoraj, ale zaledwie przed chwila,˛ pami˛etała, jak gumka dotkn˛eła rabka ˛ jej sukni, kontrast białej bawełny i brazowej ˛ skóry. . . jak s´mietana, tak, wła´snie tak, s´mietanka z pojemnika, utrzymujaca ˛ si˛e na ko˙zuszku kawy, ta sama faktura, majteczki znikajace ˛ pod suknia,˛ tylko z˙ e ta była ciemnopomara´nczowa i majteczki nie sun˛eły w gór˛e, lecz w dół, i wcia˙ ˛z były białe, ale nie bawełniane. . . nylonowe, tanie, przezroczyste, nylonowe majtki, tanie w ka˙zdym znaczeniu tego słowa, pami˛etała, jak je zsun˛eła, pami˛etała, jak błyszczały na podłodze dodge’a de soto rocznik 46, tak, jakie były białe, jakie były tanie, niezasługujace ˛ na szacowne miano bielizny, po prostu tanie majtki, tania dziewczyna, i dobrze było by´c tania,˛ dobrze by´c tania˛ i sprzedawa´c swoje ciało, pokazywa´c je nawet nie jak dziwka, lecz rozpłodowa krowa; pami˛etała nie. . . nie okragły ˛ talerz z chi´nskiej porcelany. . . ale okragł ˛ a˛ twarz chłopca, jakiego´s zdziwionego pijanego chłopaka, on nie był z porcelany, jego twarz jednak była równie okragła ˛ jak nale˙zacy ˛ do Niebieskiej Kobiety porcelanowy talerz „z okazji”, i miał z˙ yłki na policzkach, a te z˙ yłki były równie bł˛ekitne jak wzór na specjalnym porcelanowym talerzu Niebieskiej Kobiety, lecz tylko dlatego, z˙ e neon był czerwony, neon był jaskrawy, w ciemno´sci neon zajazdu nadawał niebieski kolor krwi spływajacej ˛ z podrapanych przez nia˛ policzków, a on mówił: „dlaczego to zrobiła´s, dlaczego to zrobiła´s, dlaczego to zrobiła´s”, i potem otworzył szyb˛e i wystawił głow˛e przez okienko, z˙ eby rzygna´ ˛c, ona za´s przypomniała sobie szaf˛e grajac ˛ a˛ i Dodiego Stevensa s´piewajacego ˛ o be˙zowych bucikach z ró˙zowymi sznurówkami oraz wielkim kapeluszu panama z purpurowa˛ wsta˙ ˛zka,˛ pami˛etała odgłos rzygania, przypominajacy ˛ d´zwi˛ek z˙ wiru w betoniarce, a jego penis, który jeszcze przed chwila˛ był z˙ ywym wykrzyknikiem nad skr˛econym gaszczem ˛ włosów łonowych, teraz zmienił si˛e w mizerny biały pytajnik; pami˛etała, jak ochrypłe d´zwi˛eki wymiotowania ucichły, potem rozległy si˛e znowu, a ona pomy´slała 149

„no, widocznie zabrakło mu jeszcze troch˛e na fundament” i za´smiała si˛e, i przycisn˛eła palec (teraz zako´nczony długim kształtnym paznokietkiem) do pochwy, która była naga, ale nie całkiem, bo poro´sni˛eta szorstkimi, rudymi k˛edziorkami, i poczuła to samo kruche p˛ekanie, znów dajace ˛ tyle˙z bólu, ile˙z przyjemno´sci (ale lepsze, o wiele lepsze, ni˙z nic), a pó´zniej on usiłował ja˛ złapa´c po omacku i mówił zranionym głosem „ty przekl˛eta czarna cipo”, ona za´s mimo to si˛e s´miała, bez trudu wywin˛eła mu si˛e, chwyciła swoje majteczki, otworzyła boczne drzwiczki, poczuła ostatnie rozpaczliwe dotkni˛ecie jego palców na plecach i wybiegła w majowa˛ noc, przesycona˛ zapachem wczesnych ró˙z, w s´wiatło czerwonoró˙zowego neonu, migoczace ˛ czkawka˛ na z˙ wirze jakiego´s powojennego parkingu, wpychajac ˛ majteczki, te tanie, s´liskie nylonowe majteczki, nie do kieszeni sukienki, lecz do torebki wypełnionej zabawna˛ mieszanina˛ kosmetyków nastolatki, biegła, neon migotał. . . i nagle miała dwadzie´scia trzy lata i to nie były majtki, lecz chustka ze sztucznego jedwabiu, która˛ ukradkiem wpychała do torebki idac ˛ wzdłu˙z stoiska z galanteria˛ u Macy’ego. Chustka, która kosztowała dolara dziewi˛ec´ dziesiat ˛ dziewi˛ec´ centów. Tania. Tania jak białe nylonowe majteczki. Tania. Jak ona. Ciało, które zamieszkiwała, było ciałem dziedziczki wielomilionowej fortuny, ale ten fakt pozostawał nieznany i nie miał znaczenia — chustka była biała, z niebieskim rabkiem, ˛ i czuła taka˛ sama˛ krucha˛ przyjemno´sc´ , gdy siedziała na tylnym siedzeniu taksówki i nie zwa˙zajac ˛ na taksówkarza, s´ciskała chustk˛e w jednej r˛ece, wpatrujac ˛ si˛e w nia,˛ podczas gdy druga˛ dło´n wsun˛eła pod tweedowa˛ spódnic˛e i w nogawk˛e białych majteczek, a ten jeden długi ciemny palec zajał ˛ si˛e tym, co mo˙zna było zrobi´c jednym lito´sciwym pchni˛eciem. Tak wi˛ec czasem zastanawiała si˛e, bez wi˛ekszego zainteresowania, gdzie si˛e podziewała, kiedy jej tu nie było, lecz przewa˙znie potrzeby były zbyt gwałtowne i naglace, ˛ by prowadzi´c długie rozmy´slania, wi˛ec po prostu spełniała to, co trzeba było spełni´c, robiła to, co nale˙zało robi´c. Roland by to zrozumiał.

***

Odetta mogła wsz˛edzie je´zdzi´c limuzyna˛ — nawet w 1959 roku, kiedy jej ojciec jeszcze z˙ ył, a ona nie była tak bajecznie bogata jak po jego s´mierci w 1962 roku. Pieniadze ˛ z funduszu powierniczego stały si˛e jej własno´scia,˛ gdy uko´nczy150

ła dwadzie´scia pi˛ec´ lat i mogła robi´c, co chciała. A jednak nie podobało jej si˛e okre´slenie „limuzynowy liberał”, ukute rok czy dwa wcze´sniej przez felietonist˛e jednego z konserwatywnych dzienników, i w typowy dla młodych ludzi sposób nie chciała, aby uwa˙zano za kogo´s takiego, je´sli nawet naprawd˛e tak było. Nie była a˙z tak młoda (albo a˙z tak głupia), by wierzy´c, z˙ e kilka par wyblakłych d˙zinsów i koszul khaki, które zazwyczaj nosiła, rzeczywi´scie zasadniczo zmienia jej status społeczny, tak jak nie zmieni go korzystanie z autobusów i metra, chocia˙z mogłaby je´zdzi´c limuzyna˛ (jednak˙ze była na tyle zaj˛eta własna˛ osoba,˛ z˙ e nie dostrzegła gł˛ebokiego zdziwienia i zranionych uczu´c Andrew, który lubił ja˛ i uznał takie zachowanie za osobista˛ niech˛ec´ ), ale dostatecznie młoda, by wcia˙ ˛z uwa˙za´c, z˙ e takie gesty moga˛ czasem zmieni´c (przynajmniej odrobin˛e) rzeczywisto´sc´ . Wieczorem 19 sierpnia 1959 roku zapłaciła za ten gest utrata˛ połowy nóg. . . i połowy umysłu.

***

Odetta najpierw została uwikłana, potem wciagni˛ ˛ eta, a wreszcie pochwycona przez fal˛e, która w ko´ncu zmieniła si˛e w niepowstrzymany przypływ. W 1957 roku, kiedy do niego przystapiła, ˛ tak zwany Ruch nie miał jeszcze nazwy. Znała jego poczatki, ˛ wiedziała o walce o równe prawa, toczacej ˛ si˛e nie od ogłoszenia Deklaracji Emancypacji, lecz niemal od chwili gdy sprowadzono do Ameryki pierwszy transport niewolników (´sci´sle mówiac, ˛ w stanie Georgia, kolonii załoz˙ onej przez Brytyjczyków, którzy chcieli pozby´c si˛e kryminalistów i dłu˙zników), ale dla Odetty zdawał si˛e zawsze zaczyna´c w tym samym miejscu, od tych samych trzech słów: „Nie wynios˛e si˛e”. Tym miejscem był miejski autobus w Montgomery, w stanie Alabama, a słowa wypowiedziała czarnoskóra Rosa Lee Parks, która nie chciała przenie´sc´ si˛e z przodu na tył miejskiego autobusu, gdzie oczywi´scie — zgodnie z zasadami segregacji rasowej — było jej miejsce. Znacznie pó´zniej Odetta s´piewała z innymi „Nie wyniesiemy si˛e”, przy czym zawsze my´slała o Rosie Lee Parks i nigdy nie mogła pozby´c si˛e przy tym uczucia wstydu. Tak łatwo było s´piewa´c „my”, trzymajac ˛ si˛e pod r˛ece i idac ˛ w tłumie, tak łatwo nawet dla kobiety bez nóg. Tak łatwo s´piewa´c „my”, tak łatwo "by´c" „nami”. W tamtym autobusie nie było z˙ adnych „nas”, w autobusie z pewno´scia˛ s´mierdzacym ˛ stara˛ skóra˛ i wchłanianym latami dymem papierosów oraz cygar, w tym autobusie z wygi˛etymi reklamami, głoszacymi ˛ takie hasła, jak: LUCKY STRIKE L.S.M.F.T. NA BOGA, UCZESZCZAJ ˛ DO KO´ ´ albo PIJ OYALTINE! ZOBACZYSZ DLACZESCIOŁA, KTÓRY WYBRAŁES, ´ GO! lub CHESTERFIELDY, DWADZIESCIA JEDEN NAJPRZEDNIEJSZYCH 151

GATUNKÓW TYTONIU DAJE CUDOWNE PAPIEROSY, z˙ adnych „nas” w niedowierzajacych ˛ spojrzeniach kierowcy, białych pasa˙zerów, w´sród których usiadła, czy równie niedowierzajacych ˛ spojrzeniach czarnych z tyłu. ˙Zadnych „nas”. ˙ Zadnych maszerujacych ˛ tysi˛ecy. Tylko Rosa Lee Parks dajaca ˛ poczatek ˛ niepowstrzymanej fali słowami: „Nie wynios˛e si˛e”. Odetta my´slała: „Gdybym tylko mogła zrobi´c co´s takiego, gdybym potrafiła by´c tak odwa˙zna, chyba byłabym szcz˛es´liwa przez reszt˛e mego z˙ ycia. Nie mam jednak takiego rodzaju odwagi.” Przeczytała o tej historii z Parks, poczatkowo ˛ z niewielkim zainteresowaniem. To budziło si˛e powoli. Trudno powiedzie´c, kiedy podziałało na jej wyobra´zni˛e i rozpaliło ja˛ bezgło´sne niemal w pierwszym okresie trz˛esienie ziemi, które zacz˛eło wstrzasa´ ˛ c południem. Mniej wi˛ecej rok pó´zniej młodzieniec, umawiajacy ˛ si˛e z nia˛ do´sc´ regularnie, zaczał ˛ zabiera´c ja˛ do Village, gdzie niektórzy z wyst˛epujacych ˛ tam młodych (i przewa˙znie białych) piosenkarzy folkowych nagle dodali kilka nowych i zaskakujacych ˛ utworów do swojego repertuaru — oprócz tych starych kawałków o tym, jak John Henry wział ˛ swój młot i bił nim szybciej ni˙z młot parowy (ale wyko´nczył si˛e przy tym, ha, ha), jak Bar’bry Allen okrutnie odrzuciła młodego, chorego z miło´sci adoratora (a potem umarła ze wstydu, ha, ha), s´piewali piosenki o tym, co to znaczy by´c ignorowanym, na dnie i poza nawiasem, jak to jest, gdy nie daja˛ ci pracy, bo masz zły kolor skóry, jak to jest by´c zamkni˛etym w wi˛eziennej celi i wychłostanym przez pana Charliego za to, z˙ e twoja skóra jest czarna i o´smieliłe´s si˛e, ha, ha, usia´ ˛sc´ w cz˛es´ci dla białych w barze s´niadaniowym u F. W. Woolwortha w Montgomery, w stanie Alabama. Chocia˙z mo˙ze si˛e to wyda´c absurdalne, dopiero wtedy zacz˛eła si˛e interesowa´c swoimi rodzicami, dziadkami i pradziadkami. Nigdy nie przeczytała „Korzeni” — znalazła si˛e w innym s´wiecie i czasie na długo przed tym, zanim ta ksia˙ ˛zka została napisana, a mo˙ze nawet wymy´slona, przez Alexa Haleya — lecz dopiero w tym absurdalnie pó´znym okresie swojego z˙ ycia po raz pierwszy u´swiadomiła sobie, z˙ e zaledwie kilka pokole´n wcze´sniej jej przodkowie zostali zakuci w ła´ncuchy przez białych ludzi. Z pewno´scia˛ wcze´sniej te˙z zdawała sobie spraw˛e z tego faktu, lecz pozostawał on sucha˛ informacja˛ pozbawiona˛ emocjonalnego kontekstu, rodzajem matematycznego równania, a nie czym´s wywierajacym ˛ wpływ na całe z˙ ycie. Odetta podsumowała wszystkie znane jej wydarzenia i zaskoczył ja˛ mizerny wynik tego działania. Wiedziała, z˙ e jej matka urodziła si˛e w mie´scie Odetta, w stanie Arkansas, i dlatego pó´zniej dała tak na imi˛e swemu jedynemu dziecku. Wiedziała, z˙ e ojciec był małomiasteczkowym dentysta,˛ który wymy´slił i opatentował nowa˛ metod˛e wstawiania koronek. Nie pami˛etano o niej przez dziesi˛ec´ lat, a potem — nieoczekiwanie — uczyniła go bogatym. Odetta wiedziała, z˙ e 152

w tym dziesi˛ecioletnim okresie przed wzbogaceniem si˛e i przez cztery nast˛epne lata ojciec opracował wiele innych metod dentystycznych, przewa˙znie z zakresu ortodoncji lub kosmetyki, a potem, wkrótce po przeprowadzce do Nowego Jorku wraz z z˙ ona˛ i córka˛ (która urodziła si˛e cztery lata po opatentowaniu pierwszej metody), zało˙zył firm˛e Holmes Dental Industries, która teraz była w dziedzinie stomatologii tym, czym Squibb w kwestii antybiotyków. Gdy jednak spytała go, jak wygladało ˛ jego z˙ ycie przez te wszystkie poprzednie lata — te lata, kiedy jej jeszcze nie było na s´wiecie i troch˛e pó´zniej — nie odpowiedział. Mówił o ró˙znych rzeczach, ale niczego jej nie powiedział. T˛e cz˛es´c´ z˙ ycia zamknał ˛ przed nia.˛ Albo przed soba.˛ Kiedy´s jej ma, Alice — ojciec zwracał si˛e do niej „ma”, a czasem Allie, kiedy sobie wypił lub był w dobrym humorze — poprosiła: „Opowiedz jej, jak tamci ludzie strzelali do ciebie, kiedy przeje˙zd˙załe´s fordem przez zadaszony most, Dan”, a on obrzucił ja˛ takim ponurym i gro´znym spojrzeniem, z˙ e mama Odetty, zawsze roz´cwierkana jak wróbelek, skuliła si˛e na fotelu i zamilkła. Po tamtym wieczorze Odetta raz czy dwa razy próbowała wypyta´c matk˛e w cztery oczy, lecz bezskutecznie. Gdyby zrobiła to wcze´sniej, mo˙ze dowiedziałaby si˛e czego´s, poniewa˙z jednak ojciec nie chciał mówi´c o przeszło´sci, wi˛ec mama te˙z nie zamierzała o niej opowiada´c ani rozmawia´c — o krewnych, o pokrytych czerwonym pyłem polnych drogach, o sklepikach, o chałupach z polepa˛ i oknach bez szyb czy cho´cby najskromniejszej firanki lub zasłonki, o cierpieniach i prze´sladowaniach, o dzieciach z sasiedztwa, ˛ ubranych w kitle zrobione z worków po mace. ˛ . . to wszystko ojciec ukrył niczym martwe z˛eby pod o´slepiajaco ˛ białymi koronkami. Nie chciał, a mo˙ze nie mógł mówi´c. . . albo rozmy´slnie wywołał w sobie selektywna˛ amnezj˛e. Biała˛ koronka˛ było ich z˙ ycie w Greymarl Apartments przy South Central Parku. Wszystko inne zostało ukryte pod ta˛ nieskazitelna˛ osłonka.˛ Przeszło´sc´ była tak dobrze chroniona, z˙ e nie pozostawiono z˙ adnej szczeliny, przez która˛ mo˙zna by si˛e prze´slizgna´ ˛c, z˙ adnej drogi pozwalaja˛ cej omina´ ˛c t˛e idealnie biała barier˛e i dotrze´c do „gardła” rewelacji. Detta wiedziała ró˙zne rzeczy, ale Detta nie znała Odetty, która nie znała Detty, tak wi˛ec bariera była gładka i zamkni˛eta, jak brama fortecy. Odetta miała w sobie zarówno nie´smiało´sc´ matki, jak i nieust˛epliwa˛ (cho´c nierzucajac ˛ a˛ si˛e w oczy) stanowczo´sc´ ojca i tylko raz próbowała ponownie poruszy´c ten temat, gdy pewnego wieczoru w jego bibliotece o´swiadczyła mu, z˙ e odmawia jej tego, co słusznie powinna odziedziczy´c, chocia˙z nigdy jej tego nie obiecywał. Lekko strzasn ˛ ał ˛ „Wall Street Journal”, zamknał ˛ go i poło˙zył na stoliku obok lampy stojacej. ˛ Zdjał ˛ okulary w stalowych oprawkach i umie´scił je na gazecie. Potem spojrzał na córk˛e, ten szczupły czarnoskóry m˛ez˙ czyzna, tak szczupły, z˙ e prawie wychudzony, o lekko kr˛econych siwych włosach, szybko rzednacych ˛ w zakolach czoła, gdzie pulsowały cienkie nitki z˙ ył, i powiedział tylko: „Nigdy nie mówia˛ o tej cz˛es´ci mojego z˙ ycia, Odetto, ani o niej nie my´sl˛e. To byłoby bezsensowne. 153

Od tej pory s´wiat poszedł naprzód.” Roland by go zrozumiał.

***

Kiedy Roland otworzył drzwi z widniejacym ˛ na nich napisem WŁADCZYNI MROKU, ujrzał rzeczy, o których nie miał poj˛ecia, wiedział jednak, z˙ e sa˛ one bez znaczenia. Był to s´wiat Eddiego Deana, a poza tym był tylko chaosem s´wiateł, ludzi i przedmiotów — tylu przedmiotów nie widział w całym swoim z˙ yciu. Sadz ˛ ac ˛ po wygladzie, ˛ kobiece drobiazgi, najwidoczniej na sprzeda˙z. Jedne pod szkłem, inne ˙ poukładane w kuszace ˛ stosy i sterty. Zaden z nich nie miał wi˛ekszego znaczenia, tyle z˙ e poruszały si˛e, gdy ta rzeczywisto´sc´ przesuwała si˛e na kraw˛edzi przej´scia mi˛edzy s´wiatami. To przej´scie było oczami Władczyni. Patrzył przez nie tak, jak spogladał ˛ oczyma Eddiego, gdy ten szedł mi˛edzy fotelami podniebnego powozu. Natomiast Eddie był oniemiały. Lufa rewolweru w jego dłoni zadr˙zała i nieco opadła. Rewolwerowiec bez trudu mógłby odebra´c mu bro´n, ale nie zrobił tego. Stał spokojnie. Tej sztuczki nauczył si˛e ju˙z dawno temu. Teraz widok za przej´sciem wykonał jeden z tych obrotów od których rewolwerowcowi kr˛eciło si˛e w głowie, dla Eddiego jednak ten nagły zwrot był dziwnie krzepiacy. ˛ Roland nigdy nie widział z˙ adnego filmu. Eddie ogladał ˛ ich tysiace, ˛ a to, na co patrzył, było jak jedno z tych długich uj˛ec´ , które robili w „Haloween” i „L´snieniu”. Wiedział nawet, jak si˛e nazywa gad˙zet, za pomoca˛ którego uzyskiwali ten efekt. Kamera. No, wła´snie. ´ — I na „Gwiezdnych wojnach” — mruknał. ˛ — Gwiazda Smierci. Ten pieprzony atak, pami˛etasz? Roland spojrzał na niego i nic nie powiedział. R˛ece — ciemnobrazowe ˛ dłonie — weszły w to, co Roland postrzegał jako drzwi, a Eddie zaczał ˛ uwa˙za´c za rodzaj czarodziejskiego ekranu. . . Ekranu, w który w odpowiednich okoliczno´sciach mo˙zna wej´sc´ , tak jak ten facet zszedł z ekranu do prawdziwego s´wiata w „Purpurowej ró˙zy z Kairu”. Porabany ˛ film. Eddie dotychczas nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo porabany. ˛ Tylko z˙ e po tej stronie drzwi, przez które patrzył, jeszcze nie nakr˛econo tego filmu. Był to Nowy Jork, pewnie — dowodziły tego klaksony taksówek, chocia˙z stłumione i ciche — jaki´s nowojorski dom handlowy, do którego Eddie kiedy´s trafił, ale. . . ale. . . — Jest starszy — wymamrotał. — Sprzed twojego czasu? — zapytał rewolwerowiec. 154

Eddie spojrzał na niego i za´smiał si˛e. — Tak. Skoro tak chcesz to uja´ ˛c, owszem. — Halo, panno Walker — rozległ si˛e ostro˙zny głos. Obraz w przej´sciu przesunał ˛ si˛e tak nagle, z˙ e nawet Eddie z lekkim oszołomieniem spojrzał na ekspedientk˛e, która najwidoczniej znała wła´scicielk˛e tych czarnych rak. ˛ . . znała i nie lubiła albo obawiała si˛e jej. Albo jedno i drugie. — W czym mog˛e dzi´s pomóc? — To. — Wła´scicielka czarnych rak ˛ trzymała w nich biała˛ chustk˛e z jasnoniebieskim brzegiem. — Nie fatyguj si˛e pakowaniem, dziecino, po prostu włó˙z ja˛ do torby. — Gotówka˛ czy cz. . . — Gotówka,˛ zawsze gotówka,˛ prawda? — Tak, doskonale, panno Walker. — Ciesz˛e si˛e, z˙ e si˛e zgadzasz, moja droga. Na twarzy ekspedientki pojawił si˛e lekki grymas. Eddie zda˙ ˛zył go zauwa˙zy´c, kiedy si˛e odwracała. Mo˙ze po prostu nie podobało jej si˛e to, z˙ e tak mówi do niej kobieta, która˛ uwa˙zała za „nad˛etego czarnucha” (ta my´sl równie˙z wynikała raczej ze znajomo´sci filmów ni˙z historii czy realiów z˙ ycia, gdy˙z przypominało to ogladanie ˛ filmu z lat sze´sc´ dziesiatych, ˛ takich jak ten z Sidneyem Steigerem i Rodem Poitierem, zatytułowany „W mroku nocy”), albo chodziło o co´s innego: mo˙ze ta Władczyni Mroku Rolanda, czarna czy biała, była po prostu arogancka˛ suka.˛ Nie miało to z˙ adnego znaczenia, zgadza si˛e? To wszystko nie miało z˙ adnego cholernego znaczenia. Chciał tylko jednego i tylko to si˛e liczyło: wynie´sc´ si˛e stad ˛ w choler˛e. To był Nowy Jork, prawie wyczuwał jego zapach. A Nowy Jork oznaczał z˙ arcie. Ten zapach te˙z prawie czuł. Tyle z˙ e był w tym jeden haczyk. Jeden kurewsko wielki haczyk.

***

Roland uwa˙znie obserwował Eddiego i chocia˙z w ka˙zdej chwili mógł go zabi´c sze´sc´ razy, postanowił sta´c nieruchomo, w milczeniu, pozwalajac, ˛ by Eddie sam uporał si˛e z ta˛ sytuacja.˛ Eddie był zbiorem wielu cech i nie wszystkie z nich były przyjemne (jako człowiek, który s´wiadomie pozwolił na to, by dzieciak spadł i zabił si˛e, rewolwerowiec znał ró˙znic˛e mi˛edzy przyjemnymi i nieprzyjemnymi cechami charakteru), ale z pewno´scia˛ nie nale˙zała do nich głupota. 155

Był sprytnym dzieciakiem. Co´s wymy´sli. Tak te˙z si˛e stało. Obejrzał si˛e na Rolanda, pokazał z˛eby w u´smiechu, okr˛ecił rewolwer na palcu, nieudolnie, przedrze´zniajac ˛ popisowy numer cyrkowych rewolwerowców, a potem podał bro´n Rolandowi, kolba˛ do przodu. — Ta spluwa okazałaby si˛e równie przydatna, gdyby była z gówna, zgadza si˛e? „Potrafisz madrze ˛ mówi´c, je´sli tylko chcesz” — pomy´slał Roland. „Dlaczego tak czysto pleciesz głupstwa, Eddie? Czy dlatego, z˙ e sadzisz, ˛ i˙z w ten sposób mówiono w miejscu, w którym twój brat znalazł si˛e z bronia?” ˛ — Zgadza si˛e? — dociekał Eddie. Roland kiwnał ˛ głowa.˛ — Gdybym ci˛e przedziurawił, co stałoby si˛e z tymi drzwiami? — Nie wiem. Chyba jedyny sposób, z˙ eby si˛e dowiedzie´c, to spróbowa´c to zrobi´c. — No, a jak my´slisz? — My´sl˛e, z˙ e znikn˛ełyby. Eddie kiwnał ˛ głowa.˛ On te˙z tak sadził. ˛ Pstryk! I znikłyby jak za dotkni˛eciem magicznej ró˙zd˙zki. „Tera widzita, przyjaciele, a tera nie”. Byłoby tak samo, gdyby kinooperator nagle wyjał ˛ spluw˛e i wpakował kul˛e w projektor, czy˙z nie? Je´sli rozwalisz projektor, b˛edzie koniec filmu. Eddie nie chciał, z˙ eby ten film si˛e sko´nczył. Chciał dosta´c to, za co zapłacił. — Mo˙zesz przej´sc´ przez nie sam — rzekł powoli. — Tak. — Nie dosłownie. — Nie. — I znalazłby´s si˛e w jej głowie. Tak jak znalazłe´s si˛e w mojej. — Tak. — A wi˛ec mo˙zesz podró˙zowa´c autostopem po moim s´wiecie, to wszystko. Roland nie odpowiedział. Słowo autostop było jednym z okre´sle´n u˙zywanych przez Eddiego, okre´sle´n, których on nie rozumiał. . . chocia˙z chwytał sens. — Mógłby´s te˙z przej´sc´ tam we własnym ciele. Tak jak do knajpy Balazara. — Mówił gło´sno, ale do siebie. — Tylko z˙ e do tego potrzebowałby´s mojej pomocy, prawda? — Tak. — No, to zabierz mnie tam. Rewolwerowiec otworzył usta, Eddie jednak pospiesznie dorzucił: — Nie teraz, jeszcze nie teraz. Wiem, z˙ e wybuchłaby panika albo co´s gorszego, gdyby´smy tak po prostu. . . pojawili si˛e tam. — Za´smiał si˛e głupawo. — Jakby 156

kto´s wyciagn ˛ ał ˛ króliki z cylindra, tylko bez cylindra. Zaczekamy, a˙z b˛edzie sama i. . . — Nie. — Wróc˛e z toba,˛ Rolandzie — rzekł Eddie. — Przysi˛egam. Mówi˛e serio. Wiem, z˙ e masz tu zadanie do wykonania, a ja jestem jego cz˛es´cia.˛ Wiem, z˙ e uratowałe´s mój tyłek przed urz˛edasami, a ja uratowałem twój u Balazara. . . Jak mys´lisz? — My´sl˛e, z˙ e tak było — odparł Roland. Przypomniał sobie, jak Eddie wstał zza biurka, nie zwa˙zajac ˛ na niebezpiecze´nstwo. Przez chwil˛e miał watpliwo´ ˛ sci. Tylko przez chwil˛e. — No i co? Trzymamy si˛e razem. R˛eka r˛ek˛e myje. Ja chc˛e jedynie wróci´c tam na par˛e godzin. Wzia´ ˛c kilka porcji kurczaka na wynos, mo˙ze opakowanie pacz˛ ków Dunkina. — Eddie ruchem głowy wskazał drzwi, za którymi znów wszystko zacz˛eło si˛e przesuwa´c. — Co ty na to? — Nie — odparł rewolwerowiec, ale w tym momencie prawie nie my´slał o Eddiem. Ten ruch w przej´sciu. . . Władczyni, kimkolwiek była, nie poruszała si˛e jak zwyczajna osoba — na przykład tak jak Eddie, kiedy Roland patrzył jego oczami lub (teraz, kiedy o tym pomy´slał, czego nie robił wcze´sniej, podobnie jak nigdy si˛e nie zastanawiał i nie zauwa˙zał nieustannej obecno´sci własnego nosa w dolnej cz˛es´ci pola widzenia) tak jak on. Kiedy kto´s idzie, obraz porusza si˛e wahadłowo: lewa noga, prawa noga lewa, prawa, s´wiat si˛e kołysze tam i z powrotem, tak łagodnie z˙ e po pewnym czasie — chyba wkrótce po tym, jak si˛e zacznie chodzi´c — przestaje to by´c zauwa˙zalne. Chód Władczyni był pozbawiony tego wahadłowego ruchu — ona po prostu gładko przemieszczała si˛e wzdłu˙z półki, jakby sun˛eła po szynach. Zabawne, z˙ e Eddie wyczuwał to samo. . . tylko z˙ e jemu kojarzyło si˛e to z najazdem kamery. Dla niego było to krzepiace, ˛ bo znajome wra˙zenie. Dla Rolanda było czym´s obcym. . . Eddie przerwał mu te rozwa˙zania, mówiac ˛ piskliwym głosem: — A dlaczego nie? Czemu, kurwa, nie? — Poniewa˙z ty nie chcesz kurczaka — powiedział rewolwerowiec. — Wiem, jak nazywasz to, czego chcesz, Eddie. Chcesz „działki”. Chcesz „szprycy”. — I co z tego?! — zawołał. . . prawie krzyknał ˛ Eddie. — Co z tego, je´sli nawet? Powiedziałem, z˙ e wróc˛e tu z toba! ˛ Masz moja˛ obietnic˛e! No, masz moja˛ pieprzona˛ obietnic˛e! Czego jeszcze chcesz? Mam przysiac ˛ na pami˛ec´ mojej matki? Dobra, przysi˛egam na pami˛ec´ mojej matki! Chcesz, z˙ ebym poprzysiagł ˛ na pami˛ec´ mojego brata? Dobra, przysi˛egam! Przysi˛egam! PRZYSIEGAM! ˛ Enrico Balazar powiedziałby mu to, ale rewolwerowiec nie potrzebował, z˙ eby tacy jak Balazar uczyli go z˙ yciowych prawd. Nigdy nie ufaj c´ punowi. Ruchem głowy wskazał drzwi.

157

— Ta cz˛es´c´ twojego z˙ ycia sko´nczyła si˛e, przynajmniej dopóki nie dotrzemy do Wie˙zy. Nie obchodzi mnie, co stanie si˛e z toba˛ pó´zniej. B˛edziesz mógł sam wybra´c sobie drog˛e do piekła. Do tego czasu jeste´s mi potrzebny. — Och, ty pieprzony zasrany kłamco — odrzekł cicho Eddie. Mówił głosem zupełnie wypranym z emocji, lecz rewolwerowiec dostrzegł łzy w jego oczach. Nie odezwał si˛e jednak. — Wiesz, z˙ e nie b˛edzie z˙ adnego pó´zniej. . . ani dla mnie, ani dla niej czy tego trzeciego faceta, kimkolwiek on jest. Zapewne dla ciebie te˙z nie. . . wygladasz ˛ tak parszywie jak Henry w swoich najgorszych chwilach. Je´sli nie umrzemy, zanim dotrzemy do Wie˙zy, to z pewno´scia˛ zginiemy, kiedy tam dojdziemy, wi˛ec czemu mnie okłamujesz? Rewolwerowiec zawstydził si˛e troch˛e, ale nie zmienił zdania. — Przynajmniej na razie ta cz˛es´c´ twojego z˙ ycia sko´nczyła si˛e. — Taak? — warknał ˛ Eddie. — No, có˙z, mam dla ciebie wiadomo´sc´ , Rolandzie. Wiem, co si˛e stanie z twoim prawdziwym ciałem, kiedy przejdziesz tam i znajdziesz si˛e w niej. Wiem, gdy˙z ju˙z to widziałem. Nie potrzebuj˛e twoich rewolwerów. Trzymam ci˛e za to słynne miejsce, gdzie rosna˛ krótkie włosy, przyjacielu. B˛edziesz mógł nawet odwróci´c jej głow˛e, tak jak odwracałe´s moja,˛ i patrze´c, co robi˛e z Twoim ciałem, kiedy ty b˛edziesz tylko przekl˛etym ka. Chciałbym zaczeka´c do zachodu sło´nca i zawlec ci˛e nad wod˛e. Potem mógłby´s patrze´c, jak homary objedza˛ ciało do czysta. Mo˙ze jednak za bardzo by´s si˛e spieszył, z˙ eby to oglada´ ˛ c. — Eddie zamilkł na chwil˛e. Zarówno łoskot załamujacych ˛ si˛e fal, jak i monotonne, głuche zawodzenie wiatru wydawały si˛e niezmiernie gło´sne. — Dlatego my´sl˛e, z˙ e po prostu poder˙zn˛e ci gardło twoim własnym no˙zem. — I zamkniesz te drzwi na zawsze? — Twierdzisz, z˙ e ta cz˛es´c´ mojego z˙ ycia sko´nczyła si˛e. I nie mówisz tylko o prochach. Masz na my´sli Nowy Jork, Ameryk˛e, moje czasy, wszystko. Je´sli tak ma by´c, to ja te˙z chc˛e wzia´ ˛c w tym udział. To miejsce cuchnie, a towarzystwo jeszcze bardziej. Sa˛ takie chwile, Rolandzie, kiedy przy tobie Jimmy Swaggart wydaje si˛e prawie normalny. — Przed nami wiele cudów — rzekł Roland. — Liczne przygody. Co wi˛ecej, mamy misj˛e do spełnienia, a ty masz szans˛e odzyskania honoru. Jest jeszcze co´s. Mógłby´s zosta´c rewolwerowcem. Wcale nie musz˛e by´c ostatnim. Masz to w sobie, Eddie. Widz˛e to. Czuj˛e. Eddie roze´smiał si˛e, chocia˙z teraz łzy ciekły mu policzkach. — Och, cudownie. Wspaniale! Wła´snie tego mi trzeba! Mój brat Henry. On był rewolwerowcem. W miejscu zwanym Wietnamem. Du˙zo mu to dało. Powiniene´s go zobaczy´c, kiedy był na prawdziwym haju, Rolandzie. Bez pomocy nie potrafił znale´zc´ drogi do pieprzonej łazienki. Je´sli nikt mu nie pomógł to tak sobie siedział i ogladał ˛ „Big Time Wrestling” i robił to w pieprzone gacie. Dobrze by´c rewolwerowcem. Widz˛e to. Mój brat był narkomanem, a ty jeste´s zupełnie trzepni˛ety. 158

— Mo˙ze twój brat nie miał sprecyzowanego pogladu ˛ na to, czym jest honor. — By´c mo˙ze. W naszej dzielnicy nie zawsze było to jasne. Najcz˛es´ciej słyszało si˛e to słowo w sadzie, ˛ kiedy stawało si˛e przed s˛edzia˛ za palenie trawki albo zwini˛ecie kółek z bryki jakiego´s faceta. — Eddie płakał coraz gło´sniej, a jednocze´snie si˛e s´miał. — A twoi przyjaciele. Na przykład ten facet, o którym mówisz przez sen, ten cały Cuthbert. . . — Rewolwerowiec drgnał. ˛ Mimo długich lat treningu nie zdołał opanowa´c tego odruchu. — Czy oni zyskali to, o czym mówisz jak jaki´s przekl˛ety sier˙zant werbujacy ˛ do marines? Przygod˛e, misj˛e, honor? — Owszem, oni rozumieli, czym jest honor — powiedział powoli Roland, my´slac ˛ o wszystkich, którzy odeszli. — Czy to zaprowadziło ich dalej ni˙z wymachiwanie bronia˛ mojego brata? Rewolwerowiec nie odpowiedział. — Znam ci˛e — rzekł Eddie. — Widziałem wielu takich jak ty. Jeste´s po prostu jeszcze jednym dziwakiem, s´piewajacym ˛ „Naprzód, z˙ ołnierze Chrystusa”, z flaga˛ w jednej, a bronia˛ w drugiej r˛ece. Nie chc˛e z˙ adnego honoru. Chc˛e zje´sc´ kurczaka i da´c sobie w z˙ ył˛e. W tej kolejno´sci. Dlatego mówi˛e ci: przechod´z. Mo˙zesz. Gdy jednak tylko znikniesz, zabij˛e twoje ciało. — Cisza. Eddie z krzywym u´smiechem otarł grzbietami dłoni łzy z policzków. — Chcesz wiedzie´c, jak nazywamy to w moich stronach? — Jak? — Meksyka´nski remis. Przez chwil˛e tylko patrzyli na siebie, a potem Roland bacznie spojrzał na drzwi. Obaj zdali sobie spraw˛e z tego — Roland lepiej ni˙z Eddie — z˙ e obraz za nimi znowu si˛e przesunał, ˛ tym razem w lewo. Pojawiła si˛e ekspozycja z błyszczac ˛ a˛ bi˙zuteria.˛ Cz˛es´c´ jej była za szkłem, wi˛ekszo´sc´ le˙zała nieosłoni˛eta, wi˛ec rewolwerowiec uznał, z˙ e to imitacje. . . To, co Eddie nazwałby sztuczna˛ bi˙zuteria.˛ Ciemnobrazowe ˛ dłonie dotkn˛eły kilku przedmiotów pozornie niedbałym ruchem, a wtedy pojawiła si˛e nast˛epna ekspedientka. Rozpocz˛eła si˛e krótka rozmowa, której obaj nie słuchali, po czym Władczyni (te˙z mi Władczyni, pomy´slał Eddie) poprosiła o pokazanie czego´s innego. Sprzedawczyni odeszła i w tym momencie Roland pospiesznie znów spojrzał na drzwi. Dłonie ponownie si˛e pojawiły, lecz tym razem trzymały torebk˛e. Otworzyły ja.˛ I nagle zacz˛eły zgarnia´c do niej rozmaite przedmioty — niemal na pewno przypadkowe. — Có˙z, zbierasz niezły zespół, Rolandzie — rzekł z niesmakiem rozbawiony Eddie. — Najpierw typowego białego c´ puna, potem typowa˛ czarna˛ zło. . . Roland jednak ju˙z zmierzał do przej´scia mi˛edzy s´wiatami, szybkim krokiem, wcale nie patrzac ˛ na Eddiego. — Mówi˛e powa˙znie! — wrzasnał ˛ Eddie. — Je´sli przejdziesz, poder˙zn˛e ci gardło, poder˙zn˛e ci to pieprzone. . .

159

Zanim zda˙ ˛zył sko´nczy´c, rewolwerowca ju˙z nie było. Pozostało jego bezwładne, oddychajace ˛ ciało, le˙zace ˛ na pla˙zy. Przez chwil˛e Eddie stał, nie mogac ˛ uwierzy´c, z˙ e Roland zrobił to, naprawd˛e zrobił co´s tak idiotycznego mimo obietnicy Eddiego — mimo najszczerszej pieprzonej gwarancji — z˙ e drogo za to zapłaci. Stał tak przez moment, wybałuszajac ˛ oczy jak ko´n przestraszony przez nadciagaj ˛ ac ˛ a˛ burz˛e. . . Tylko z˙ e, oczywi´scie, nie było z˙ adnej burzy oprócz tej w jego głowie. No, dobra. No, dobra, niech to szlag. Mógł mie´c jeszcze cie´n szansy. Tyle da mu rewolwerowiec i Eddie doskonale o tym wiedział. Zerknał ˛ na drzwi i ujrzał czarne dłonie trzymajace ˛ złoty naszyjnik, który ju˙z do połowy znikł w torebce, migoczacej ˛ niczym piracki kufer ze skarbami Chocia˙z tego nie słyszał, Eddie był pewien, z˙ e Roland mówił co´s do wła´scicielki tych rak. ˛ Wyjał ˛ nó˙z z torby rewolwerowca i ukl˛eknał ˛ przy bezwładnym, oddychajacym ˛ ciele, które le˙zało przed drzwiami. Oczy były otwarte, lecz nieruchome, postawione w słup. — Patrz, Rolandzie! — wrzasnał ˛ Eddie. Monotonny, idiotyczny, nigdy niesłabnacy ˛ wiatr szumiał mu w uszach. Chryste, to mogło ka˙zdego doprowadzi´c do szału. — Patrz uwa˙znie! Zaraz zako´ncz˛e twoja˛ pieprzona˛ edukacj˛e! Poka˙ze˛ ci, co si˛e dzieje, kiedy zadzierasz z bra´cmi Dean! Przyło˙zył nó˙z do gardła rewolwerowca.

Rozdział drugi Czas zmian

„Sierpie´n 1959” Kiedy sta˙zysta wyszedł na zewnatrz ˛ pół godziny pó´zniej, zastał Julia opartego o karetk˛e, która wcia˙ ˛z stała na podje´zdzie izby przyj˛ec´ pogotowia przy szpitalu Sióstr Miłosierdzia na Dwudziestej Trzeciej Ulicy. Obcas jednego z modnych butów o sterczacych ˛ noskach zahaczył o przedni zderzak. Przebrał si˛e w swój strój do gry w kr˛egle: jaskraworó˙zowe spodnie i niebieska˛ koszul˛e z imieniem wyszytym złota˛ nicia˛ nad lewa˛ kieszenia.˛ George spojrzał na zegarek i stwierdził, z˙ e zespół Julia — Spics of Supremacy — ju˙z gra. — My´slałem, z˙ e ci˛e nie ma — rzekł George Shavers. Był sta˙zysta˛ w szpitalu Sióstr Miłosierdzia. — Jak twoi chłopcy wygraja˛ bez Cudownego Haka? — Wzi˛eli na moje miejsce Miguela Basale’a. Gra nierówno, ale czasem doskonale. Poradza˛ sobie. — Julio przerwał. — Byłem ciekawy, jak si˛e to sko´nczyło. Pracował jako kierowca. Był Kuba´nczykiem z ogromnym poczuciem humoru, z czego pewnie nawet nie zdawał sobie sprawy. George rozejrzał si˛e wokół. ˙ Zadnego z sanitariuszy, którzy z nimi jechali, nie było w pobli˙zu. — Gdzie tamci? — zapytał George. — Kto? Pieprzeni Bli´zniacy Bobbsey? A jak my´slisz? Uganiaja˛ si˛e z dupami w Village. Wiesz mo˙ze, czy ona wyjdzie z tego? — Nie wiem. Próbował udawa´c m˛edrca i mówi´c pewnym głosem o tym, co nie było jednoznaczne, gdy najpierw dy˙zurny lekarz, a potem dwaj chirurdzy przej˛eli od niego t˛e czarna˛ kobiet˛e szybciej, ni˙z zdołałby powiedzie´c „Zdrowa´s Mario, łaski´s pełna” (co te˙z cisn˛eło mu si˛e na usta, bo ta czarnoskóra dama wygladała ˛ tak, jakby nie miała długo pociagn ˛ a´ ˛c). — Straciła piekielnie du˙zo krwi. — Jak cholera. George był jednym z szesnastu sta˙zystów u Sióstr Miłosierdzia, jednym z o´smiu obj˛etych programem Karetka Pogotowia. Teoretycznie obecno´sc´ sta˙zysty, 161

wspierajacego ˛ sanitariuszy, w niektórych nagłych wypadkach mo˙ze zadecydowa´c o ró˙znicy mi˛edzy z˙ yciem, a s´miercia.˛ George wiedział, z˙ e wi˛ekszo´sc´ kierowców i sanitariuszy uwa˙zała, i˙z zieloni sta˙zy´sci równie dobrze moga˛ wyko´nczy´c ofiar˛e jak ja˛ uratowa´c, on jednak sadził, ˛ z˙ e ten program ma sens. Czasami. Tak czy owak, zapewniał szpitalowi dobra˛ pras˛e i chocia˙z obj˛eci nim sta˙zys´ci narzekali na osiem dodatkowych godzin (bez wynagrodzenia), które musieli przepracowa´c co tydzie´n, George Shavers był skłonny podejrzewa´c, z˙ e wi˛ekszo´sc´ z nich czuje to samo co on: dum˛e, pewno´sc´ siebie i przekonanie, z˙ e poradza˛ sobie z ka˙zdym przypadkiem. Potem przyszła ta noc, gdy samolot TWA rozbił si˛e w Idlewild. Sze´sc´ dziesiat ˛ pi˛ec´ osób na pokładzie, z których sze´sc´ dziesiat ˛ Julio Estavez nazwał TNM — trup na miejscu — a trzy z pozostałych pi˛eciu wygladały ˛ jak co´s, co zeskrobano z rusztu pieca. . . Tylko z˙ e to, co zeskrobuje si˛e z rusztu pieca, nie j˛eczy, nie wrzeszczy i nie błaga, by kto´s podał mu morfin˛e albo go dobił, prawda? „Je´sli to zniesiesz” — my´slał potem, wspominajac ˛ poodrywane ko´nczyny, le˙zace ˛ w´sród resztek aluminiowych płyt i foteli, poszarpany fragment ogona z numerem 17, wielka˛ czerwona˛ litera˛ T oraz kawałkiem W, przypominajac ˛ sobie gałk˛e oczna˛ na zw˛eglonej walizce Samsonite, pami˛etajac ˛ pluszowego misia o wytrzeszczonych guzikowatych s´lepkach, le˙zacego ˛ obok małego czerwonego tenisówka z tkwiac ˛ a˛ w nim stopa˛ dziecka — „je´sli to zniesiesz, chłopie, to zniesiesz wszystko”. I radził sobie całkiem nie´zle. Radził sobie całkiem nie´zle przez cała˛ drog˛e do domu. Całkiem nie´zle sobie radził podczas pó´znej kolacji, porcji indyka od Swansona, zjedzonej przed telewizorem. Zasnał ˛ bez z˙ adnych problemów, co nie pozostawiało nawet cienia watpliwo´ ˛ sci, z˙ e nie´zle sobie radził. Potem, tu˙z nad ranem, gdy było jeszcze ciemno, ocknał ˛ si˛e z koszmarnego snu, w którym na zw˛eglonej walizce Samsonite nie le˙zał pluszowy mi´s, lecz głowa matki George’a. Miała otwarte oczy i one te˙z były zw˛eglone; były patrzacymi ˛ beznami˛etnie, guzikowatymi s´lepkami pluszowego nied´zwiadka; i miała otwarte usta, ukazujace ˛ połamane kły, które były protezami, zanim w podchodzacy ˛ do ladowania ˛ samolot TWA uderzył piorun, i szeptała: „Nie umiałe´s mnie uratowa´c, George, a tak si˛e starali´smy, tak oszcz˛edzali´smy, obywali´smy si˛e bez ciebie, twój ojciec załatwił skrobank˛e ´ tej dziewczynie, a ty MIMO WSZYSTKO NIE UMIAŁES´ MNIE URATOWAC, NIECH CIE˛ SZLAG!” Obudził si˛e z krzykiem i niejasno u´swiadamiał sobie, z˙ e kto´s stuka w s´cian˛e, lecz w tym momencie ju˙z p˛edził do łazienki i ledwie zda˛ z˙ ył przyja´ ˛c pozycj˛e skruszonego grzesznika przed porcelanowym ołtarzem, nim kolacja wróciła z szybko´scia˛ ekspresowej windy. Specjalna dostawa, ciepła i parujaca, ˛ i wcia˙ ˛z roztaczajaca ˛ zapach pieczonego indyka. Kl˛eczał tam, ze wzrokiem utkwionym w misce klozetowej, patrzac ˛ na kawałki na pół strawionego indyka i marchewki, które nie straciły swej oryginalnej, jaskrawej barwy, i przed oczami duszy rozbłysnał ˛ mu zło˙zony z wielkich czerwonych liter napis: 162

DOS´ C´ Wła´snie. Po prostu: DOS´ C´ Rzuci w diabły cały ten interes. Rzuci go w diabły, poniewa˙z: ´ DOS´ C´ TO DOS´ C Rzuci go w diabły, poniewa˙z dewiza˛ Popeye’a było: „Tylko tyle mog˛e znie´sc´ i ani odrobiny wi˛ecej”. I Popeye miał całkowita˛ racj˛e. George spłukał toalet˛e, wrócił do łó˙zka i niemal natychmiast znów zasnał, ˛ a kiedy si˛e obudził, odkrył, z˙ e wcia˙ ˛z chce by´c lekarzem i cholernie dobrze było wiedzie´c to na pewno. . . mo˙ze to było najlepsze w całym tym programie, niewa˙zne czy zwa´c go Karetka Pogotowia, czy Wiadro Krwi, czy te˙z Zgadnij Jaka To Melodia. Chciał by´c lekarzem. Znał pewna˛ starsza˛ pania,˛ która haftowała. Zapłacił jej dziesi˛ec´ dolarów, na które nie było go sta´c, z˙ eby wyhaftowała mu mała˛ staro´swiecka˛ makatk˛e. Napis na niej głosił: ´ TO ZNIESIESZ WSZYSTKO. ˙ JEZELI MOGŁES´ TO ZNIES´ C, Tak. Wła´snie. Paskudna historia w metrze wydarzyła si˛e cztery tygodnie pó´zniej.

***

— Ta babka była niesamowita, wiesz? — rzekł Julio. George w duchu odetchnał ˛ z ulga.˛ Gdyby Julio nie poruszył tego tematu, George chyba nie znalazłby na to odwagi. Był sta˙zysta˛ i pewnego dnia zostanie lekarzem pełna˛ g˛eba,˛ teraz naprawd˛e w to wierzył, ale Julio to weteran, a przed takim człowiek nie chce si˛e wygłupi´c. Kierowca mógł si˛e tylko roze´smia´c i powiedzie´c: „Do diabła, widziałem takie gówniane przypadki tysiace ˛ razy, chłopcze. We´z r˛ecznik i wytrzyj sobie twarz, bo jest co´s dziwnie zielona.” Najwidoczniej jednak Julio nie widział czego´s takiego tysiace ˛ razy i bardzo dobrze, bo George „chciał” o tym porozmawia´c. — Naprawd˛e była niesamowita. Jak gdyby była dwiema osobami. Ze zdziwieniem zauwa˙zył, z˙ e teraz Julio wyglada ˛ tak, jakby czuł ulg˛e, i nagle si˛e zawstydził. Julio Estavez, który do ko´nca z˙ ycia miał tylko prowadzi´c furgonetk˛e z kilkoma migajacymi ˛ s´wiatełkami na dachu, wła´snie wykazał si˛e wi˛eksza˛ odwaga˛ ni˙z on. — Masz racj˛e, doktorze. Na sto procent. 163

Julio wyjał ˛ paczk˛e chesterfieldów i wło˙zył jednego do kacika ˛ ust. — To s´wi´nstwo ci˛e zabije, człowieku — przypomniał mu George. Julio kiwnał ˛ głowa˛ i podsunał ˛ mu paczk˛e. Przez chwil˛e palili w milczeniu. By´c mo˙ze sanitariusze rzeczywi´scie uganiali si˛e za dupami w Village, tak jak powiedział Julio. . . a mo˙ze po prostu mieli do´sc´ . George był przestraszony, nie ma co tego ukrywa´c. Mimo to wiedział tak˙ze, z˙ e to on uratował t˛e kobiet˛e, nie sanitariusze, i z˙ e Julio te˙z o tym wie. Mo˙ze wła´snie dlatego czekał tu na George’a. Czarnoskóra staruszka pomogła. . . i ten biały dzieciak, który zadzwonił na policj˛e, podczas gdy wszyscy pozostali (oprócz tej starej czarnej kobiety) tylko gapili si˛e, jakby to był jaki´s przekl˛ety film, program telewizyjny czy co´s, mo˙ze odcinek „Petera Gunna”, ale w ko´ncu wszystko zale˙zało od George’a Shaversa, przestraszonego kota, który starał si˛e jak najlepiej spełni´c swój obowiazek. ˛ Kobieta czekała na pociag, ˛ ten tak rozsławiony przez Duke’a Ellingtona — gło´sny A-train. Po prostu s´liczna czarnoskóra dziewczyna w d˙zinsach i koszuli khaki, czekajaca ˛ na słynny pociag, ˛ który przewiezie ja˛ gdzie´s do centrum. Kto´s ja˛ popchnał. ˛ George Shavers nie miał zielonego poj˛ecia, czy policja złapała tego gnoja, który to zrobił — to nie była jego sprawa. On miał si˛e zaja´ ˛c ta˛ kobieta,˛ która z krzykiem spadła z peronu przed nadje˙zd˙zajacy ˛ rozsławiony pociag. ˛ To cud, z˙ e nie trafiła na trzecia˛ szyn˛e, gdy˙z ta zrobiłaby z nia˛ to, co stan Nowy Jork robił ze złymi facetami w Sing-Sing — dawał im darmowy bilet na przeja˙zd˙zk˛e tym słynnym pociagiem, ˛ który skaza´ncy nazywali Bł˛ekitna˛ Iskra.˛ O rany, te cuda elektryczno´sci. Próbowała si˛e odczołga´c, ale zabrakło jej czasu i prze´swietny skład wjechał na stacj˛e ze zgrzytem i piskiem hamulców, sypiac ˛ skrami, gdy˙z motorniczy zauwa˙zył ja,˛ ale za pó´zno. . . za pó´zno dla niego i dla niej. Stalowe koła słynnego pociagu ˛ obci˛eły jej obie nogi tu˙z powy˙zej kolan. I podczas gdy wszyscy inni (oprócz białego dzieciaka, który zadzwonił po gliny) stali tam, obijajac ˛ sobie brzuchy (albo masujac ˛ piczki, podejrzewał George), czarnoskóra starsza pani zeskoczyła na tory, przy czym zwichn˛eła sobie nog˛e w biodrze (pó´zniej otrzymała medal za odwag˛e od burmistrza), zerwała z głowy chustk˛e i zrobiła z niej opask˛e, która˛ zacisn˛eła na jednym z tryskajacych ˛ krwia˛ kikutów. Młody, biały chłopak na ko´ncu peronu darł si˛e do telefonu, wzywajac ˛ karetk˛e, a czarnoskóra staruszka wrzeszczała, z˙ eby kto´s jej pomógł, na Boga, dał krawat lub cokolwiek. . . cokolwiek. . . a˙z w ko´ncu jaki´s starszy, biały m˛ez˙ czyzna wygladaj ˛ acy ˛ na biznesmena niech˛etnie dał jej pasek, a starsza pani spojrzała na niego i wypowiedziała słowa, które nast˛epnego dnia stały si˛e nagłówkiem artykułu na pierwszej stronie nowojorskiej „Daily News”, słowa, które uczyniły ja˛ autentyczna˛ wzorcowa˛ ameryka´nska˛ bohaterka˛ — „Dzi˛eki, bracie”. A potem zaciskała ten pasek na udzie dziewczyny, w połowie drogi mi˛edzy kroczem a miejscem, gdzie było kolano. . . zanim nadjechał sławny 164

pociag. ˛ George słyszał, jak kto´s mówił do kogo´s, z˙ e ostatnie słowa, które wypowiedziała ta czarna dziewczyna, zanim zemdlała, brzmiały: KIM BYŁ TEN MATKOJEB? ODNAJDE˛ GO i ODSTRZELE˛ MU DUPE! ˛ Pasek był za gruby, z˙ eby zrobi´c w nim nowa˛ dziurk˛e i zapia´ ˛c go, wi˛ec czarnoskóra starsza pani po prostu przytrzymywała go z w´sciekła˛ determinacja,˛ dopóki nie przyjechała karetka z Juliem, George’em i sanitariuszami. George przypomniał sobie z˙ ółta˛ lini˛e i to, jak matka powtarzała mu, z˙ eby nigdy, nigdy, nie wychodził za nia,˛ czekajac ˛ na pociag ˛ (sławny lub nie), zapach oleju i elektryczno´sci, gdy zeskakiwał na podkłady, przypomniał sobie t˛e goraczk˛ ˛ e. ˙ zdawał si˛e promieniowa´c od niego, od czarnoskórej starszej pani, od czarnej Zar dziewczyny, od składu, tunelu, niewidocznego nieba nad nim i piekła pod nogami. Pami˛etał, z˙ e przemkn˛eła mu przez głow˛e oderwana my´sl: „Gdyby sprawdzili mi teraz ci´snienie, to przekroczyłoby wszelkie normy”. A potem uspokoił si˛e, krzyknał, ˛ by podali mu torb˛e, a kiedy jeden z sanitariuszy chciał zeskoczy´c z nia˛ na tory, George powiedział mu, z˙ eby spierdalał, a sanitariusz wytrzeszczył oczy, jakby po raz pierwszy naprawd˛e zobaczył George’a Shaversa, i rzeczywi´scie si˛e odpierdolił. George podwiazał ˛ tyle z˙ ył i arterii, ile zdołał, a kiedy serce ofiary zacz˛eło rock and rolla, wstrzyknał ˛ jej digitalin˛e. Dostarczyli krew. Przynie´sli ja˛ policjanci. „Chce pan, by´smy wyciagn˛ ˛ eli dziewczyn˛e na peron, doktorze?” — zapytał jeden z nich, a George powiedział mu, z˙ e za chwil˛e, po czym wyjał ˛ strzykawk˛e i nafaszerował ranna˛ s´rodkiem przeciwbólowym, jak gdyby była c´ punem na ostrym głodzie. Dopiero wtedy pozwolił im ja˛ zabra´c. Dopiero wtedy ja˛ zabrali. W drodze do szpitala odzyskała przytomno´sc´ . I wtedy zacz˛eło si˛e najdziwniejsze.

***

Kiedy sanitariusze ładowali ja˛ do ambulansu, George wstrzyknał ˛ jej demerol, bo zacz˛eła si˛e porusza´c i poj˛ekiwa´c. Był przekonany, z˙ e podał jej taka˛ dawk˛e, po której powinna by´c spokojna przez cała˛ drog˛e do Sióstr Miłosierdzia. Uwa˙zał, z˙ e dziewczyna ma dziewi˛ec´ dziesiat ˛ procent szans na to, z˙ e dowioza˛ ja˛ tam z˙ ywa˛ i zdołaja˛ utrzyma´c przy z˙ yciu. Mimo to zacz˛eła trzepota´c powiekami, gdy byli jeszcze sze´sc´ przecznic od szpitala. Wydała ochrypły j˛ek. 165

— Mo˙zemy znieczuli´c ja˛ ponownie, doktorze — zaproponował jeden z sanitariuszy. George prawie nie zwrócił uwagi na to, z˙ e po raz pierwszy który´s z sanitariuszy nazwał go inaczej ni˙z „George” albo jeszcze gorzej — „Georgie”. — Zwariowałe´s? Chcesz ja˛ wyko´nczy´c? Sanitariusz zrejterował. George spojrzał na czarnoskóra˛ dziewczyn˛e i zobaczył, z˙ e odpowiedziała mu trze´zwym, przytomnym spojrzeniem. — Co mi si˛e stało? — zapytała. Przypomniał sobie słowa m˛ez˙ czyzny, który mówił komu´s, co ta dziewczyna podobno powiedziała (˙ze dopadnie skurwysyna i odstrzeli mu dup˛e itd., itd.) Tamten facet był biały. Teraz George doszedł do wniosku, z˙ e go´sc´ zmy´slił to sobie, wiedziony dziwna˛ ludzka˛ skłonno´scia˛ do dramatyzowania wystarczajaco ˛ dramatycznych sytuacji. . . albo uprzedzeniami rasowymi. Ta kobieta mówiła jak kulturalna, inteligentna osoba. — Miała pani wypadek — powiedział. — Była. . . Zamkn˛eła powieki, wi˛ec pomy´slał, z˙ e znów zasypia. Dobrze. Niech kto´s inny powie jej, z˙ e straciła nogi. Kto´s, kto zarabia wi˛ecej ni˙z siedem tysi˛ecy sze´sc´ set rocznie. Przesunał ˛ si˛e odrobin˛e w lewo, chcac ˛ kolejny raz sprawdzi´c ci´snienie krwi, gdy ponownie otworzyła oczy — George Shavers ujrzał zupełnie inna˛ kobiet˛e. — Skurwiel obciał ˛ mi nogi. Czułam, jak odpadły. To karetka? — T. . . tak — wykrztusił George. Nagle zachciało mu si˛e pi´c. Niekoniecznie drinka. Czegokolwiek. Zaschło mu w gardle. Miał wra˙zenie, z˙ e oglada ˛ Spencera Tracy’ego, bohatera filmu „Doktor Jekyll i pan Hyde”, tyle z˙ e w rzeczywisto´sci. — Dorwali tego parszywego skurwiela? — Nie — powiedział George, my´slac: ˛ „Facet dobrze słyszał, niech to szlag, dobrze usłyszał.” Katem ˛ oka zauwa˙zył, z˙ e sanitariusze, którzy wisieli mu nad głowa˛ (pewnie w nadziei, z˙ e co´s schrzani), teraz si˛e cofaja.˛ — Dobrze. Parszywe gliny i tak by go pu´sciły. Ja go dorw˛e. Utn˛e mu fiuta. Sukinsyn! Powiem ci, co zrobi˛e temu skurwielowi! Powiem ci co´s, ty parszywy skurwielu! Zobaczysz. . . zoba. . . Znów zatrzepotała powiekami. „Tak, za´snij, prosz˛e, za´snij, nie płaca˛ mi za to, nie rozumiem, co to jest, mówili nam o wstrzasie, ˛ ale nikt nie wspominał o schizofrenii jako o jednym z obj. . . ” — przeszło przez głow˛e George’owi. Otworzyła oczy. Znowu była ta˛ pierwsza˛ kobieta.˛ — Jakiego rodzaju wypadek? — zapytała. — Pami˛etam, z˙ e wyszłam z ja. . . — Ja? — powtórzył głupawo. U´smiechn˛eła si˛e nieznacznie. z trudem. 166

— Głodny Ja. To taka kawiarnia. — Och. No, tak. Racja. Tamta druga, ranna czy nie, sprawiała, z˙ e czuł si˛e zbrukany i chory. Przy tej czuł si˛e jak rycerz z arturia´nskich opowie´sci, dzielny rycerz, który uratował dobra˛ pania˛ z paszczy smoka. — Pami˛etam, jak zeszłam po schodach na peron, a potem. . . — Kto´s pania˛ popchnał. ˛ To zabrzmiało idiotycznie, ale co z tego? To było idiotyczne. — Wepchnał ˛ mnie pod pociag? ˛ — Tak. — Czy straciłam nogi? George próbował przełkna´ ˛c s´lin˛e, lecz nie mógł. Za bardzo zaschło mu w gardle. — Cz˛es´ciowo — powiedział niepewnie, a ona zamkn˛eła oczy. „Niech zemdleje, prosz˛e, niech zem . . . ” Otworzyła je, płonace ˛ furia.˛ Podniosła r˛ek˛e i machn˛eła nia,˛ przecinajac ˛ pazurami powietrze tu˙z przed jego twarza˛ — minimalnie bli˙zej, a nie paliłby teraz chesterfieldów z Juliem, ale siedział na erce, gdzie zakładaliby mu szwy na policzek. ´ — JESTESCIE BANDA˛ ZWYCZAJNYCH, PARSZYWYCH SKURWYSYNÓW! — wrzasn˛eła. Jej rysy wykrzywił potworny grymas, a oczy jarzyły si˛e ˙ piekielnym ogniem. To nie była twarz ludzkiej istoty. — ZABIJE˛ KAZDEGO MATKOJEBEGO WSZARZA, JAKIEGO ZOBACZE! ˛ ZAŁATWIE˛ WSZYSTKICH! UTNE˛ IM JAJA i WEPCHNE˛ IM JE DO PYSKÓW! PO. . . Szale´nstwo. Mówiła jak czarna kobieta z ksia˙ ˛zki, Butterfly McQueen, która dostała s´wira. A zarazem wydawała si˛e — to co´s si˛e wydawało — obdarzona nadludzkimi siłami. To wrzeszczace, ˛ szamoczace ˛ si˛e stworzenie nie mogło by´c ofiara˛ brutalnej amputacji, wykonanej pół godziny temu przez koła składu metra. Pluła. Raz po raz usiłowała go podrapa´c. Zasmarkała si˛e. Za´sliniła. Z jej ust płynał ˛ potok ohydnych przekle´nstw. — Daj jej zastrzyk, doktorze! — krzyknał ˛ jeden z sanitariuszy. Był blady jak s´ciana. — Rany boskie, ucisz ja! ˛ Si˛egnał ˛ po torb˛e z medykamentami. George odtracił ˛ jego dło´n. — Spieprzaj, gówniarzu. Ponownie spojrzał na pacjentk˛e i zobaczył wpatrzone w niego, spokojne oczy kulturalnej osoby. — Prze˙zyj˛e? — zapytała tonem towarzyskiej pogaw˛edki. „Ona jest nie´swiadoma tych przej´sc´ ” — pomy´slał. „Kompletnie nie´swiadoma.” — A po chwili uzupełnił swoja˛ refleksj˛e: — „Tak samo jak tamta druga.” — Ja. . . — zakrztusił si˛e, przycisnał ˛ r˛ek˛e do fartucha, uspokajajac ˛ galopuja˛ ce serce, a potem postanowił wzia´ ˛c si˛e w gar´sc´ . Uratował jej z˙ ycie. Psychiczne 167

schorzenia to nie jego działka. — Dobrze si˛e pan czuje? — zapytała i szczera troska w jej głosie sprawiła, z˙ e si˛e u´smiechnał. ˛ Ona pyta jego o samopoczucie. — Tak, prosz˛e pani. — Na które pytanie pan odpowiada? W pierwszej chwili nie zrozumiał, ale szybko si˛e zreflektował. — Na oba. Wział ˛ ja˛ za r˛ek˛e. U´scisn˛eła jego dło´n i patrzac ˛ w jej błyszczace ˛ łagodne oczy, pomy´slał: „Mo˙zna si˛e zakocha´c.” A wtedy jej palce zmieniły si˛e w szpony i zacz˛eła mówi´c mu, z˙ e jest pierdolonym matkojebem i ona nie tylko urwie mu jaja, lecz prze˙zuje je i połknie. Odsunał ˛ si˛e i sprawdził, czy nie skaleczyła mu dłoni, my´slac ˛ w popłochu, z˙ e musiałby wtedy co´s zrobi´c, poniewa˙z ta kobieta jest jadowita jak skorpion, a jej ugryzienie mogło by´c s´miertelne niczym ukaszenie ˛ mokasyna czy grzechotnika. Nie krwawił. Kiedy jednak znowu na nia˛ popatrzył, ujrzał t˛e druga kobiet˛e. . . pierwsza˛ z nich. — Prosz˛e — wyszeptała. — Nie chc˛e umiera´c. Pr. . . I straciła przytomno´sc´ . . . na całe szcz˛es´cie. Dla nich wszystkich.

***

— I co o tym my´slisz? — zapytał Julio. — Który zespół wejdzie do finału? — George obcasem półbuta zgniótł niedopałek papierosa. — White Sox. Postawiłem na nich. — Co my´slisz o tej babce? — My´sl˛e, z˙ e to schizofreniczka — odparł powoli George. — Taak, to i ja wiem. Chodzi mi o to, co z nia˛ b˛edzie? — Nie wiem. — Człowieku, ona potrzebuje pomocy. Kto jej pomo˙ze? — No, ja ju˙z zrobiłem swoje — powiedział George, ale czuł, z˙ e twarz piecze go, jakby si˛e zaczerwienił. Julio przyjrzał mu si˛e. — Je´sli w niczym wi˛ecej nie jeste´s w stanie jej pomóc, doktorze, to powiniene´s był da´c jej umrze´c. George przez chwil˛e patrzył mu w oczy, ale nie mógł znie´sc´ tego, co w nich widział: nie oskar˙zenia, lecz smutku. Odszedł. Miał dokad ˛ pój´sc´ . 168

***

„Czas Wyboru.” Od tamtego wypadku najcz˛es´ciej Odetta Holmes panowała nad sytuacja,˛ ale Detta Walker coraz cz˛es´ciej dochodziła do głosu, a Detta Walker najbardziej lubiła kra´sc´ . Nie miało znaczenia to, z˙ e jej łupem przewa˙znie padały niemal bezwartos´ciowe s´mieci, tak jak nie miało znaczenia to, z˙ e najcz˛es´ciej je wyrzucała. Wa˙zne było „zabieranie”. Gdy rewolwerowiec zawładnał ˛ jej umysłem u Macy’ego, Detta wrzasn˛eła z w´sciekło´sci, przera˙zenia i zgrozy, i zastygła, zaciskajac ˛ w dłoniach sztuczna˛ bi˙zuteri˛e, która˛ zgarniała do torebki. Wrzasn˛eła, bo kiedy Roland wniknał ˛ w jej umysł, kiedy wysunał ˛ si˛e do przodu, wyczuła obecno´sc´ obcej ja´zni, jakby nagle w jej głowie otworzyły si˛e obrotowe drzwi. Wrzasn˛eła, gdy˙z ten intruz, który w nia˛ wtargnał, ˛ był białasem. Nie widziała go, ale wyczuwała, z˙ e to białas. Ludzie gapili si˛e na nia.˛ Kierownik sali zauwa˙zył krzyczac ˛ a˛ kobiet˛e na wózku inwalidzkim, zobaczył otwarta˛ torebk˛e i r˛ek˛e wpychajac ˛ a˛ sztuczna˛ bi˙zuteri˛e do torebki, która (nawet z daleka) wygladała ˛ na warta˛ trzy razy wi˛ecej od łupu. — Hej, Jimmy! — zawołał kierownik i Jimmy Halvorsen, jeden z detektywów zatrudnionych w domu towarowym Macy’ego, obejrzał si˛e i zauwa˙zył, co si˛e dzieje. Rzucił si˛e biegiem w kierunku czarnej kobiety na wózku. Nie mógł powstrzyma´c tego odruchu — przez osiemna´scie lat słu˙zył w policji i miał go we krwi — ale ju˙z zda˙ ˛zył pomy´sle´c, z˙ e to b˛edzie gówniana sprawa. Dzieciaki, inwalidzi, zakonnice — to zawsze sa˛ gówniane sprawy. Łapanie ich to jak kopanie pijanego. Popłacza˛ troch˛e przed s˛edzia˛ i odchodza˛ wolno. Trudno przekona´c s˛edziego, z˙ e inwalida te˙z mo˙ze by´c przest˛epca.˛ Mimo to biegł.

***

Bezdenna otchła´n nienawi´sci i odrazy, w jakiej si˛e znalazł, na moment przeraziła Rolanda. Potem usłyszał krzyk tej kobiety, zobaczył biegnacego ˛ ku niej/niemu wielkiego m˛ez˙ czyzn˛e, z brzuchem jak worek kartofli, dostrzegł ogla˛ dajacych ˛ si˛e ludzi i postanowił co´s zrobi´c. Nagle to on był kobieta˛ o ciemnoskórych dłoniach. Wyczuwał w niej jaka´ ˛s 169

przedziwna˛ dwoisto´sc´ , ale nie miał czasu si˛e nad tym zastanawia´c. Okr˛ecił fotel i zaczał ˛ popycha´c go. Stoisko przemykało obok niego/niej. Ludzie uskakiwali na boki. Torebka upadła na podłog˛e, i dokumenty Detty oraz skradziona bi˙zuteria rozsypały si˛e na wszystkie strony. Brzuchaty facet po´slizgnał ˛ si˛e na szminkach oraz ła´ncuszkach z imitacji złota i klapnał ˛ na podłog˛e.

***

„Kurwa!” — zaklał ˛ w´sciekle w my´slach Halvorsen i odruchowo wsunał ˛ dło´n pod pach˛e, gdzie pod sportowym płaszczem miał kabur˛e z trzydziestkaósemk ˛ a.˛ Zaraz jednak do głosu doszedł zdrowy rozsadek. ˛ To nie handlarze narkotyków ani uzbrojeni rabusie, a jedynie kaleka. . . czarnoskóra babcia na wózku inwalidzkim. Wprawdzie toczyła go w takim tempie, jakby brała udział w wy´scigach najdziwniejszych pojazdów s´wiata, ale mimo wszystko była to kaleka staruszka. Co chciał zrobi´c zastrzeli´c ja? ˛ Byłoby wspaniale, no nie? A poza tym dokad ˛ mogła uciec? Na ko´ncu tego przej´scia nie było z˙ adnych drzwi tylko dwie przymierzalnie. Wstał, pomasował swój obolały tyłek i ruszył za nia,˛ lekko utykajac. ˛ Fotel mignał ˛ i znikł w jednej z przymierzalni. Drzwi zatrzasn˛eły si˛e, o włos mijajac ˛ raczki ˛ do popychania wózka. „Teraz ci˛e mam, suko” — pomy´slał Jimmy. „I zamierzam nie´zle postraszy´c. Nie obchodzi mnie, czy masz na utrzymaniu stadko półsierot i tylko rok z˙ ycia. Nie zrobi˛e ci krzywdy, ale nastrasz˛e ci˛e jak wszyscy diabli.” Dopadł drzwi przebieralni, o krok wyprzedzajac ˛ kierownika sali, uderzył w nie lewym ramieniem, a˙z otwarły si˛e na o´scie˙z i. . . w s´rodku nie było nikogo. Ani s´ladu czarnej kobiety. Ani wózka. Niczego. Szeroko otwartymi oczami spojrzał na kierownika. — Druga! — wrzasnał ˛ kierownik. — Jest w drugiej! I zanim Jimmy zda˙ ˛zył zareagowa´c, kierownik otworzył drzwi drugiej przebieralni. Kobieta w lnianej spódniczce i koronkowym biustonoszu wrzasn˛eła przera´zliwie i zasłoniła r˛ekami piersi. Była z cała˛ pewno´scia˛ biała i nie była inwalidka.˛ — Prosz˛e wybaczy´c — powiedział kierownik sali i spłonił si˛e jak piwonia. — Wyno´s si˛e stad, ˛ ty zbocze´ncu! — krzykn˛eła kobieta w lnianej spódniczce i biustonoszu. — Tak, prosz˛e pani — potulnie odparł kierownik sali i zamknał ˛ drzwi. U Macy’ego klient ma zawsze racj˛e. 170

Kierownik spojrzał na Halvorsena. Ten na niego. — A co to za gówno? — zapytał. — Weszła tam, czy nie? — Przecie˙z weszła. — No, to gdzie si˛e podziała? Kierownik tylko pokr˛ecił głowa.˛ — Chod´zmy posprzata´ ˛ c ten bałagan. — Sam posprzataj ˛ — warknał ˛ Jimmy Halvorsen. — Ja czuj˛e si˛e tak, jakbym połamał sobie tyłek w co najmniej dziewi˛eciu miejscach. — A po chwili dodał: — I prawd˛e mówiac, ˛ kole´s, czuj˛e si˛e zupełnie skołowany.

***

Gdy tylko rewolwerowiec usłyszał stuk zamykajacych ˛ si˛e za nim drzwi, obrócił fotel w miejscu, szukajac ˛ przej´scia. Je´sli Eddie zrobił to, co zapowiadał, nie b˛edzie go tu. Drzwi jednak były otwarte. Roland przejechał przez nie wózkiem Władczyni Mroku.

Rozdział trzeci Odetta po drugiej stronie

Wkrótce po tym rewolwerowiec pomy´slał: „Ka˙zda inna kobieta, kaleka czy nie, nagle przepchni˛eta przez cała˛ długo´sc´ stoiska, gdzie załatwiała swoje sprawy — mo˙zecie je nazwa´c sprawkami, je´sli chcecie — przez kogo´s, kto gwałtownie wtargnał ˛ do jej umysłu, wepchni˛eta do małego pomieszczenia (chocia˙z jaki´s m˛ez˙ czyzna za jej plecami krzyczał, z˙ eby si˛e zatrzymała), potem szybko obrócona, znów przepchni˛eta przez jakie´s drzwi, których w z˙ adnym razie nie powinno tam by´c, do zupełnie innego s´wiata. . . W takich okoliczno´sciach ka˙zda inna kobieta z cała˛ pewno´scia˛ zapytałaby przede wszystkim: Gdzie ja jestem? Natomiast Odetta Holmes zapytała niemal uprzejmie: — Co wła´sciwie zamierzasz zrobi´c tym no˙zem, młodzie´ncze?

***

Roland spojrzał na Eddiego, który kl˛eczał z jego no˙zem w r˛eku, trzymajac ˛ go tu˙z przy szyi rewolwerowca. Chocia˙z niewiarygodnie szybki, rewolwerowiec w z˙ aden sposób nie zdołałaby unikna´ ˛c pchni˛ecia, gdyby Eddie postanowił je zada´c. — Wła´snie — powiedział Roland. — Co zamierzałe´s z nim zrobi´c? — Nie wiem — oparł Eddie z wyra´znym niesmakiem. — Chyba chciałem mie´c karm˛e dla ryb. Pewnie nie wyglada ˛ na to, z˙ e przyszedłem tu na ryby, co? Rzucił nó˙z w kierunku fotela Władczyni, ale nieco w prawo. Nó˙z wbił si˛e po r˛ekoje´sc´ w piach. Kobieta odwróciła głow˛e. — Mo˙ze byłby pan łaskaw wyja´sni´c mi, gdzie wła´sciwie mnie. . . Urwała. Powiedziała „mo˙ze”, zanim zda˙ ˛zyła zauwa˙zy´c, z˙ e nikt za nia˛ nie stoi, ale rewolwerowiec ze szczerym zaciekawieniem patrzył, jak mówiła jeszcze przez 172

chwil˛e, gdy˙z realia jej z˙ ycia sprawiały, z˙ e niektóre fakty były elementarnymi regułami — na przykład, je´sli jej fotel przemie´scił si˛e, to kto´s musiał go popchna´ ˛c. Tymczasem za jej plecami nikogo nie było. Zupełnie nikogo. Znowu spojrzała za siebie, a potem na Eddiego. W jej ciemnych oczach pojawił si˛e niepokój, zmieszanie i l˛ek, a˙z wreszcie zapytała: — Gdzie ja jestem? Kto pchał mój fotel? Jak to mo˙zliwe, z˙ e tu jestem? a skoro ju˙z o tym mowa, jak to si˛e stało, z˙ e jestem ubrana, skoro przed chwila˛ siedziałam w szlafroku w domu i ogladałam ˛ nocne wiadomo´sci? Kim jestem? Co to za miejsce? Kim jeste´scie? „Kim jestem?” — pomy´slał rewolwerowiec. „Tama p˛ekła i ruszyła powód´z pyta´n. Tego nale˙zało oczekiwa´c. Tylko to pytanie. . . „Kim jestem?”. . . Nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby nawet teraz zdawała sobie spraw˛e, z tego, z˙ e je zadała.” „Ani kiedy.” Poniewa˙z spytała o to wcze´sniej. Zanim jeszcze zapytała, kim sa˛ oni, chciała si˛e dowiedzie´c, kim sama jest.

***

Eddie oderwał wzrok od s´licznej młodej/starej twarzy czarnoskórej kobiety na fotelu inwalidzkim i spojrzał na Rolanda. — Jak to mo˙zliwe, z˙ e ona tego nie wie? — Nie mam poj˛ecia. To pewnie skutki wstrzasu. ˛ — Pod wpływem wstrzasu ˛ wróciła do swojego salonu, zanim opu´sciła dom towarowy? Chcesz powiedzie´c, z˙ e zapami˛etała jedynie to, z˙ e siedziała w szlafroku i słuchała jakiego´s wymoczkowatego fujary, opowiadajacego ˛ o tym, jak na Florydzie złapano s´wira, który w swoim mieszkaniu miał lewa˛ r˛ek˛e Christy McAuliff, zawieszona˛ na s´cianie obok wypreparowanego łba marlina? Roland nie odpowiedział. Jeszcze bardziej oszołomiona Władczyni zadała kolejne pytania: — Kim jest ta Christa McAuliff? Czy to jedna z zaginionych Je´zd´zców Wolno´sci? Teraz z kolei Eddie milczał. Je´zd´zcy Wolno´sci? A co to za jedni, do diabła? Rewolwerowiec zerknał ˛ na niego i Eddie bez trudu wyczytał w jego oczach: Nie widzisz, z˙ e ona jest w szoku? „Wiem, co masz na my´sli, Rolandzie, stary druhu, ale to nie wyja´snia wszystkiego. Sam byłem troch˛e wstrza´ ˛sni˛ety, kiedy wpadłe´s do mojej głowy jak oszalały Walter Payton, ale wcale nie skasowało mi to banków pami˛eci.” 173

Je´sli mowa o szoku, to całkiem sporego doznał w chwili, kiedy ona przeszła na t˛e stron˛e. Kl˛eczał nad nieruchomym ciałem Rolanda, trzymajac ˛ nó˙z tu˙z przy cienkiej skórze jego szyi. . . Cho´c prawd˛e mówiac, ˛ Eddie i tak nie posłu˙zyłby si˛e tym no˙zem — a przynajmniej nie wtedy. Jak zahipnotyzowany patrzył na przemykajace ˛ stoisko Macy’ego. Znowu przypomniało mu si˛e „L´snienie”, na którym pokazano, co widział chłopczyk, gdy jechał na trzykołowym rowerku po korytarzach nawiedzonego hotelu. Pami˛etał, z˙ e w jednym z tych korytarzy chłopiec spotkał martwe bli´zni˛eta. To przej´scie ko´nczyły bardzo prozaiczne białe drzwi. ´ Widniał na nich wypisany niewielkimi literami napis: PROSZE˛ PRZYMIERZAC TYLKO DWIE RZECZY NARAZ. Tak, to dom towarowy Macy’ego. z cała˛ pewno´scia.˛ Jedna czarna dło´n s´mign˛eła i zatrzasn˛eła drzwi, gdy m˛eski głos (na pewno nale˙zacy ˛ do gliniarza, gdy˙z Eddie spotkał ich tylu, z˙ e nie miał najmniejszej watpli˛ wo´sci) wołał z tyłu, z˙ eby si˛e zatrzymała, stad ˛ nie ma z˙ adnej drogi ucieczki i tylko jeszcze bardziej pogorszy swoja˛ sytuacj˛e. W lustrze po lewej Eddie dostrzegł odbicie czarnoskórej kobiety na fotelu inwalidzkim i pami˛etał, z˙ e pomy´slał: „Jezu, Roland ma ja,˛ ale ona wcale nie wyglada ˛ na zadowolona.” ˛ Potem obraz obrócił si˛e i „Eddie patrzył na siebie”. Obraz pomknał ˛ ku niemu i ju˙z miał podnie´sc´ r˛ek˛e, w której trzymał nó˙z, z˙ eby osłoni´c oczy, gdy˙z nagle patrzenie dwiema parami oczu stało si˛e zbyt dziwnym, zbyt niesamowitym wraz˙ eniem, gro˙zacym ˛ popadni˛eciem w szale´nstwo, je´sli b˛edzie spogladał ˛ dalej, ale wydarzenia potoczyły si˛e za szybko, z˙ eby zda˙ ˛zył co´s z tym zrobi´c. Fotel inwalidzki przetoczył si˛e przez drzwi. Ledwie si˛e zmie´scił. Eddie usłyszał pisk opon tracych ˛ o framug˛e. Jednocze´snie usłyszał inny d´zwi˛ek: odgłos dartego materiału, który przywiódł mu na my´sl słowo (placenta), na którym nie zdołał si˛e skoncentrowa´c, bo nawet nie wiedział, z˙ e je zna. Potem kobieta potoczyła si˛e ku niemu po twardym piasku i ju˙z nie wygladała ˛ na w´sciekła˛ jak diabli. Skoro o tym mowa, to nawet nie wygladała ˛ na t˛e sama˛ kobiet˛e, która˛ Eddie ujrzał w lustrze, chocia˙z to pewnie nie powinno go dziwi´c: kiedy nagle kto´s zostanie przeniesiony z przebieralni u Macy’ego na pla˙ze˛ jakiego´s zakazanego s´wiata, gdzie chodza˛ kraby wielko´sci małych owczarków collie. . . mo˙ze zmieni´c si˛e na twarzy. Eddie Dean czuł, z˙ e mógłby o tym za´swiadczy´c, znajac ˛ t˛e spraw˛e z własnego do´swiadczenia. Przejechała troch˛e ponad cztery stopy, zanim si˛e zatrzymała, a stało si˛e tak dzi˛eki nachyleniu stoku i twardemu podło˙zu. Jej r˛ece ju˙z nie poruszały kołami, co robiły jeszcze przed chwila˛ („je´sli jutro obudzisz si˛e z bólem ramion, b˛edziesz mogła mie´c pretensje do pana Rolanda, lady” — pomy´slał kwa´sno Eddie). Zamiast tego opadły na por˛ecze fotela i s´cisn˛eły je kurczowo, gdy patrzyła na obu m˛ez˙ czyzn. Drzwi za jej plecami znikn˛eły. Znikn˛eły? To niewła´sciwe okre´slenie. Jakby 174

zwin˛eły si˛e, niczym na kawałku ta´smy filmowej, puszczonej od tyłu. Zacz˛eło si˛e to w chwili, gdy tamten gliniarz wpadł przez drugie drzwi — te mi˛edzy przebieralnia,˛ a sklepem. Wpadł z impetem, spodziewajac ˛ si˛e, z˙ e złodziejka zamkn˛eła je. Eddie pomy´slał, z˙ e facet rozpłaszczy si˛e na przeciwległej s´cianie, ale nigdy si˛e nie dowiedział, czy tak si˛e stało czy nie, bo kurczaca ˛ si˛e ju˙z wcze´sniej przestrze´n, w której przed chwila˛ znajdowało si˛e przej´scie mi˛edzy tym, a tamtym s´wiatem, zupełnie znikn˛eła. Eddie zobaczył, z˙ e wszystko wokół zastyga w bezruchu. Film zmienił si˛e w fotografi˛e. Pozostały tylko s´lady kół wózka, pojawiajace ˛ si˛e znikad ˛ i ciagn ˛ ace ˛ si˛e troch˛e ponad cztery stopy po piasku, do miejsca, w którym teraz znajdowała si˛e kobieta. — Czy kto´s zechce mi wyja´sni´c, gdzie jestem i jak si˛e tu znalazłam? — zapytała prawie błagalnie. — No, có˙z, powiem ci jedno, Dorotko — odparł Eddie. — Ju˙z nie jeste´smy w Kansas. Oczy kobiety zaszkliły si˛e od łez. Eddie widział, z˙ e próbowała je powstrzyma´c, ale na pró˙zno. Zacz˛eła płaka´c. W´sciekły (i czujac ˛ obrzydzenie do siebie) Eddie odwrócił si˛e do rewolwerowca, który chwiejnie podniósł si˛e z ziemi. Roland zaczał ˛ i´sc´ , ale nie do płaczacej ˛ Władczyni. Ruszył, by podnie´sc´ swój nó˙z. — Powiedz jej! — krzyknał ˛ Eddie. — Ty ja˛ tu sprowadziłe´s, wi˛ec powiedz jej to, człowieku! — A po chwili dodał nieco ciszej: — A potem wyja´snij mi, jak to mo˙zliwe, z˙ e ona nie pami˛eta, kim jest.

***

Roland nie odpowiedział. Nie od razu. Pochylił si˛e, chwycił r˛ekoje´sc´ no˙za dwoma pozostałymi palcami prawej r˛eki, ostro˙znie przeniósł go do lewej i wepchnał ˛ do pochwy przypi˛etej do pasa. Wcia˙ ˛z usiłował ogarna´ ˛c to, co wyczuł w umy´sle Władczyni. W przeciwie´nstwie do Eddiego, walczyła z nim jak kocica, od chwili gdy wysunał ˛ si˛e w przód, dopóki nie przejechali przez drzwi. Zacz˛eła walczy´c, gdy tylko wyczuła jego obecno´sc´ . Nie miała luki w pami˛eci, poniewa˙z nie była zaskoczona. Do´swiadczył tego uczucia, lecz nie był w stanie go zro˙ zumie´c. Zadnego zdziwienia nagłym pojawieniem si˛e intruza w jej umy´sle, tylko natychmiastowa w´sciekło´sc´ , przera˙zenie i podj˛ecie walki, z˙ eby si˛e od niego uwolni´c. W tej walce nie miała wielkiej szansy — a wła´sciwie nie miała z˙ adnej, jak podejrzewał — lecz to jej nie powstrzymywało. Wyczuł, z˙ e była bliska szale´nstwa ze strachu, gniewu i nienawi´sci. W tym kompletnie zagubionym umy´sle wyczuwał jedynie ciemno´sc´ . 175

Tylko z˙ e. . . Tylko, z˙ e w chwili gdy przeszli przez drzwi i rozdzielili si˛e, po˙załował — szczerze po˙załował — z˙ e nie miał tam nic, a nic czasu. Wystarczyłaby jeszcze jedna chwilka, a dowiedziałby si˛e znacznie wi˛ecej. Poniewa˙z siedzaca ˛ teraz przed nim kobieta nie była ta,˛ w której umysł wniknał. ˛ B˛edac ˛ w umy´sle Eddiego, czuł si˛e jak w pomieszczeniu o trz˛esacych ˛ si˛e, wilgotnych s´cianach. w głowie Władczyni czuł si˛e jak le˙zacy ˛ w ciemno´sci nagi człowiek, po którym pełzaja˛ jadowite w˛ez˙ e. A˙z do ko´nca. Bo nagle si˛e zmieniła. I było co´s jeszcze, co uznał za niezmiernie wa˙zne, ale nie pojał ˛ tego lub nie zapami˛etał. Co´s jak („spojrzenie”). drzwi, drzwi w jej umy´sle. Co´s jakby („to ty potłukła´s talerz, to była´s ty”). nagłe zrozumienie. Jak podczas lekcji, gdy w ko´ncu dostrzegasz. . . — Och, pieprz si˛e — rzekł z niesmakiem Eddie. — Jeste´s jak przekl˛ety robot. Ominał ˛ Rolanda, podszedł do kobiety, ukl˛eknał ˛ przy niej, a kiedy obj˛eła go ramionami w panicznym u´scisku, jak tonaca ˛ pływaczka, nie odsunał ˛ si˛e, ale te˙z ja˛ objał ˛ i przytulił. — Wszystko w porzadku ˛ — odezwał si˛e do niej. — Chc˛e powiedzie´c, z˙ e nie jest wspaniale, lecz jest nie´zle. — Gdzie my jeste´smy? — chlipn˛eła. — Siedziałam w domu i ogladałam ˛ telewizj˛e, z˙ eby si˛e dowiedzie´c, czy moi przyjaciele wydostali si˛e z˙ ywi z Oxfordu, a teraz jestem tutaj. I NAWET NIE WIEM, GDZIE TO JEST! — No, có˙z, ja te˙z nie wiem — rzekł Eddie, tulac ˛ ja˛ mocniej i lekko kołyszac ˛ — chyba jednak siedzimy w tym razem. Ja jestem z tego samego miejsca, co ty, z poczciwego starego Nowego Jorku, i przeszedłem przez to samo. . . Mo˙ze troch˛e inaczej, ale na tej samej zasadzie. Nic ci nie b˛edzie. — I po namy´sle dodał: — Je´sli tylko lubisz homary. Przytuliła si˛e do niego i płakała, a Eddie trzymał ja˛ i kołysał, Roland za´s mys´lał: „Teraz z Eddiem ju˙z b˛edzie dobrze. Jego brat nie z˙ yje, lecz Eddie mo˙ze zaopiekowa´c si˛e kim´s innym, wi˛ec wszystko b˛edzie dobrze.” W gł˛ebi serca odczuwał lekki z˙ al. Umiał strzela´c — przynajmniej lewa˛ r˛eka˛ — zabija´c, robi´c swoje, z zaciekłym uporem przemierza´c mile i lata, a wygladało ˛ na to, z˙ e nawet wymiary. . . w poszukiwaniu Wie˙zy. Potrafił prze˙zy´c, a czasem nawet broni´c z˙ ycia — uratował Jake’a przed głodowa˛ s´miercia˛ w zaje´zdzie, a takz˙ e przed seksualnym skonsumowaniem przez Wyroczni˛e u podnó˙za gór — lecz w ko´ncu pozwolił Jake’owi umrze´c. I nie zrobił tego przypadkowo — dokonał s´wiadomego wyboru. Patrzył teraz na tych dwoje, widział, jak Eddie obejmuje kobiet˛e i zapewnia, z˙ e wszystko b˛edzie w porzadku. ˛ On nie potrafiłby tego zrobi´c. . . oprócz z˙ alu w jego sercu pojawił si˛e tak˙ze l˛ek. 176

„Je´sli dla Wie˙zy zrezygnowałe´s ze swego serca, Rolandzie, to ju˙z przegrałe´s. Stworzenie bez serca to istota bez miło´sci, a stwór nieumiejacy ˛ kocha´c to bestia. Pewnie mo˙zna by´c zwierz˛eciem, aczkolwiek człowiek, który nim si˛e stanie, w ko´ncu b˛edzie musiał za to zapłaci´c, lecz co si˛e wydarzy, je´sli osiagniesz ˛ swój cel? Co b˛edzie, je´sli bez serca przypu´scisz szturm na Wie˙ze˛ i zdob˛edziesz ja? ˛ Je˙zeli w twym sercu nie b˛edzie niczego prócz mroku, czegó˙z zdołasz dokona´c? Tylko zmienisz si˛e z bestii w monstrum? Osiagni˛ ˛ ecie tego celu w taki sposób byłoby ironia˛ losu, czym´s równie bezsensownym jak podarowanie słoniowi lupy. A osiagni˛ ˛ ecie go przez potwora. . . ” „Przej´sc´ przez piekło to jedno, ale czy chcesz posia´ ˛sc´ je na własno´sc´ ?” Pomy´slał o Allie i dziewczynie. . . kiedy´s czekajacej ˛ na niego w oknie, pomy´slał o łzach, które przelał nad zwłokami Cuthberta. Och, wtedy umiał kocha´c. Tak. Wtedy. „Naprawd˛e chc˛e kocha´c!” — zapłakał, lecz cho´c Eddie te˙z troch˛e popłakiwał z kobieta˛ na fotelu, oczy rewolwerowca pozostały tak suche jak pustynia, która˛ przebył, aby dotrze´c do tego ciemnego morza.

***

Pó´zniej odpowie na pytanie Eddiego. Zrobi to, bo uznał, z˙ e lepiej, by Eddie miał si˛e na baczno´sci. Ona nie pami˛etała z prostego powodu — nie była jedna˛ osoba,˛ lecz dwiema. A jedna z nich była niebezpieczna.

***

Eddie opowiedział jej, co mógł, podajac ˛ mocno okrojona˛ relacj˛e ze strzelaniny, ale we wszystkim innym trzymajac ˛ si˛e prawdy. Kiedy sko´nczył, przez jaki´s czas siedziała w milczeniu, z dło´nmi splecionymi na podołku. Z coraz ni˙zszych gór spływały strumyczki, łacz ˛ ac ˛ si˛e kilka mil dalej na wschód. To stamtad ˛ Roland i Eddie brali wod˛e, kiedy szli na północ. z poczatku ˛ chodził po nia˛ Eddie, poniewa˙z Roland był za słaby. Pó´zniej robili to na zmian˛e, za ka˙zdym razem odchodzac ˛ dalej i dłu˙zej szukajac ˛ strumienia. W miar˛e jak góry stawały si˛e coraz ni˙zsze, coraz bardziej si˛e niepokoili, ale nie pochorowali si˛e od

177

tej wody. Na razie. Roland przyniósł wod˛e wczoraj, a chocia˙z dzi´s była kolej Eddiego, rewolwerowiec zastapił ˛ go. Zarzucił sobie bukłak na rami˛e i odszedł bez słowa. Eddie uznał takie zachowanie za niezwykle dyskretne. Nie chciał si˛e tym przejmowa´c — ani niczym innym, co dotyczyło Rolanda — ale stwierdził, z˙ e jednak troch˛e go to wzruszyło. Kobieta pilnie słuchała Eddiego, nie odzywajac ˛ si˛e i nie odrywajac ˛ od niego oczu. W jednej chwili wydawała si˛e pi˛ec´ lat starsza od niego, a w nast˛epnej wygladała ˛ najwy˙zej na pi˛etnastolatk˛e. Natomiast jedno było pewne: Eddie zaraz si˛e w niej zakocha. Kiedy sko´nczył, przez moment siedziała w milczeniu, nie patrzac ˛ na niego, lecz przez niego, spogladaj ˛ ac ˛ na fale, które o zmroku przyniosa˛ homary z ich dziwacznymi, prawniczymi pytaniami. Był szczególnie ostro˙zny, kiedy mówił o nich. Lepiej, z˙ eby si˛e troch˛e przestraszyła teraz, ni˙z wpadła w panik˛e pó´zniej, gdy wyjda˛ na brzeg. Podejrzewał, z˙ e nie zechciałaby ich je´sc´ , po tym jak si˛e dowiedziała, co zrobiły z dłonia˛ i stopa˛ Rolanda, kiedy dobrze im si˛e przyjrzy. w ko´ncu jednak głód zwyci˛ez˙ y „to-to-tak” i „tu-tu-tum”. Wzrok miała nieobecny i wpatrzony w dal. — Odetta? — zapytał, kiedy upłyn˛eło jakie´s pi˛ec´ minut. Powiedziała mu, jak si˛e nazywa. Odetta Holmes. Uznał, z˙ e to brzmi cudownie. Popatrzyła na niego, wyrwana z zadumy. U´smiechn˛eła si˛e. Wymówiła jedno słowo. — Nie. Gapił si˛e na nia,˛ nie potrafiac ˛ znale´zc´ wła´sciwej odpowiedzi. Pomy´slał, z˙ e dotychczas nie zdawał sobie sprawy, jak nieograniczone mo˙zliwo´sci moga˛ kry´c si˛e za jednym zwyczajnym przeczeniem. — Nie rozumiem — powiedział wreszcie. — Z czym si˛e nie zgadzasz? — Z tym wszystkim. — Odetta machn˛eła r˛eka˛ (zauwa˙zył, z˙ e miała bardzo silne r˛ece, gładkie, lecz silne), obejmujac ˛ tym gestem morze, niebo, pla˙ze˛ , pagórkowate podnó˙ze gór, gdzie rewolwerowiec wła´snie szukał wody (a mo˙ze był po˙zerany z˙ ywcem przez jakiego´s nowego interesujacego ˛ potwora, o czym Eddie nie zamierzał teraz my´sle´c). Krótko mówiac, ˛ wskazujac ˛ cały ten s´wiat. — Rozumiem, co czujesz. Ja z poczatku ˛ te˙z miałem wra˙zenie, z˙ e to wszystko jest nierealne. — Czy˙zby? Patrzac ˛ wstecz, wygladało ˛ na to, z˙ e po prostu zaakceptował to, mo˙ze dlatego, z˙ e był chory i trzasł ˛ si˛e z narkotycznego głodu. — Przyzwyczaisz si˛e. — Nie — powtórzyła. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e wydarzyła si˛e jedna z dwóch rzeczy, a oboj˛etnie co naprawd˛e zaszło, wcia˙ ˛z jestem w Oxfordzie w stanie Missisipi. To wszystko nie dzieje si˛e naprawd˛e.

178

Mówiła dalej. Gdyby podniosła głos (albo gdyby wła´snie si˛e w niej nie zakochiwał), z pewno´scia˛ uznałby to za kazanie. A tak wydawało mu si˛e, z˙ e słucha wierszy. „Tylko” — musiał sobie przypomnie´c — „˙ze ona wygaduje bzdury i trzeba jej to wytłumaczy´c. Dla jej dobra.” — Pewnie doznałam wstrzasu ˛ mózgu — stwierdziła. — W Oxford Town roi si˛e od miło´sników wymachiwania trzonkami siekier i kijami baseballowymi. „Oxford Town.” Ta nazwa wywołała słaby odd´zwi˛ek w pami˛eci Eddiego. Kobieta wymówiła te słowa w taki sposób, z˙ e z jakiego´s powodu skojarzył je z Henrym. . . Henrym i mokrymi pieluchami. Dlaczego? Jak? Teraz to nie miało znaczenia. — Chcesz mi powiedzie´c, z˙ e uwa˙zasz to za sen, który ci si˛e s´ni, kiedy s´pisz? — Albo le˙ze˛ w s´piaczce ˛ — dodała. — I nie patrz na mnie tak, jakby to było niedorzeczne, bo tak nie jest. Spójrz na to. Ostro˙znie odgarn˛eła włosy z lewej strony i Eddie zrozumiał, z˙ e nosiła je zaczesane na bok nie tylko dlatego, z˙ e lubiła taka˛ fryzur˛e. Stara rana tu˙z nad czołem była poszarpana i brzydka, nie brazowa, ˛ lecz szarawobiała. — Zdaje si˛e, z˙ e kiedy´s miała´s niewaskiego ˛ pecha — zauwa˙zył. Wzruszyła ramionami. — Sporo pecha i zbyt łatwe z˙ ycie — o´swiadczyła. — Mo˙ze to si˛e równowa˙zy. Pokazałam ci to dlatego, z˙ e kiedy miałam pi˛ec´ lat, przele˙załam w s´piaczce ˛ trzy tygodnie. Wtedy wiele mi si˛e s´niło. Nie pami˛etam tych snów, ale pami˛etam, jak mama mówiła, z˙ e wiedzieli, i˙z nie umr˛e, dopóki co´s mówiłam. A wygladało ˛ na to, z˙ e mówiłam przez cały czas, chocia˙z powiedziała mi, z˙ e rozumiała zaledwie jedno słowo na dziesi˛ec´ . Pami˛etam tylko, z˙ e były to bardzo realistyczne sny. — Zamilkła i rozejrzała si˛e wokół. — Tak realne, jak wyglada ˛ to wszystko. Włacznie ˛ z toba,˛ Eddie. Kiedy wypowiedziała jego imi˛e, zasw˛edziły go ramiona. O rany, trafiło go. Mocno go trafiło. — I z „nim”. — Zadr˙zała. — On wydaje si˛e najbardziej rzeczywisty ze wszystkiego. — Tak powinno by´c. Chc˛e powiedzie´c, z˙ e my jeste´smy realni, oboj˛etnie, co ci si˛e zdaje. Posłała mu miły u´smiech. Pełen niedowierzania. — Jak to si˛e stało? — zapytał. — Ten wypadek, po którym została ci blizna. — Niewa˙zne. Ja tylko chciałam ci dowie´sc´ , z˙ e co stało si˛e raz, mo˙ze si˛e powtórzy´c. — Powiedz, jestem ciekawy. — Oberwałam cegła.˛ To była nasza pierwsza wycieczka na północ. Przyjechali´smy do miasteczka Elizabeth, w stanie New Jersey. Przyjechali´smy wozem Jima Crowa. 179

— Co to takiego? Spojrzała na niego z niedowierzaniem, niemal pogardliwie. — Gdzie si˛e wychowałe´s, Eddie? W schronie? — Pochodz˛e z innego czasu — odparł. — Mog˛e spyta´c, ile masz lat, Odetto? — Wystarczajaco, ˛ by móc głosowa´c, i za mało, by przej´sc´ na emerytur˛e. — No, có˙z, chyba pokazała´s mi, gdzie jest moje miejsce. — Mam nadziej˛e, z˙ e delikatnie — powiedziała z tym promiennym u´smiechem, od którego mrowiły go ramiona. — Ja mam dwadzie´scia trzy lata — rzekł — ale urodziłem si˛e w tysiac ˛ dziewi˛ec´ set sze´sc´ dziesiatym ˛ czwartym roku. w tym roku, z którego zabrał ci˛e Roland. — Bzdury. — Nie. Mnie zabrał z tysiac ˛ dziewi˛ec´ set osiemdziesiatego ˛ siódmego. — Có˙z — powiedziała po chwili. — To z pewno´scia˛ rzuca nowe s´wiatło na twoje twierdzenie, z˙ e to wszystko dzieje si˛e naprawd˛e, Eddie. — A ten wóz Jima Crowa. . . Czy czarni musieli nim jecha´c? — Murzyni — powiedziała. — Nazywanie Murzyna czarnym jest troch˛e nieuprzejme, nie uwa˙zasz? — W latach osiemdziesiatych ˛ sami b˛edziecie si˛e tak nazywali — wyja´snił Eddie. — Kiedy byłem mały, nazwanie czarnego dzieciaka Murzynem było zaproszeniem do bójki. To prawie tak, jakby nazwa´c go czarnuchem. Przez chwil˛e patrzyła na niego niepewnie, a potem potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Opowiedz mi o tej cegle. — Najmłodsza siostra mojej mamy miała wyj´sc´ za ma˙ ˛z. Nosiła imi˛e Sophia, ale moja mama zawsze mówiła na nia˛ Siostra Blue, poniewa˙z uwielbiała ten kolor. A przynajmniej „uwielbiała go uwielbia´c” — jak ujmowała to mama. Dlatego ´ zawsze nazywałam ja˛ ciocia˛ Blue, nawet zanim jeszcze ja˛ poznałam. Slub był naprawd˛e pi˛ekny. Pó´zniej było przyj˛ecie. Pami˛etam wszystkie prezenty. — Za´smiała si˛e. — Prezenty zawsze wydaja˛ si˛e wspaniałe, kiedy jest si˛e dzieckiem, prawda, Eddie? On te˙z si˛e u´smiechnał. ˛ — Taak, masz racj˛e. Nigdy nie zapominamy prezentów. Ani tego, co sami dostajemy, ani tego, co dostali inni. — Ojciec zaczynał ju˙z wtedy dobrze zarabia´c, ale ja wiedziałam tylko, z˙ e „sobie radzimy”. Tak zawsze mówiła to moja mama, a kiedy´s, gdy powiedziałam jej, z˙ e dziewczynka, z która˛ si˛e bawiłam, zapytała mnie, czy mój tatu´s jest bogaty, matka wyja´sniła mi, z˙ e je´sli ktokolwiek z moich znajomych kiedykolwiek zada mi to pytanie, to powinnam odpowiada´c: „Radzimy sobie”. Dlatego było ich sta´c, z˙ eby sprezentowa´c cioci Blue pi˛ekny serwis z porcelany. . . i pami˛etam. . . Zamilkła. Podniosła r˛ek˛e i machinalnie pomasowała skro´n, jakby zaczynała ja˛ bole´c głowa. — Co pami˛etasz, Odetto? 180

— Pami˛etam, z˙ e mama dała jej „z okazji”. — Co? — Przepraszam. Boli mnie głowa. Dlatego j˛ezyk mi si˛e placze. ˛ Wła´sciwie sama nie wiem, dlaczego ci˛e tym zanudzam. — Nie chcesz o tym mówi´c? — Ale˙z nie. Chc˛e. Chciałam powiedzie´c, z˙ e mama dała jej taki specjalny talerz. Biały. . . z delikatnym niebieskim wzorkiem na brze˙zku. Odetta u´smiechn˛eła si˛e. Eddie miał wra˙zenie, z˙ e ten u´smiech nie jest zupełnie swobodny. To wspomnienie niepokoiło ja,˛ a sposób, w jaki wydawało si˛e bra´c gór˛e nad wszystkim innym, nawet nad ta˛ niesamowicie dziwna˛ sytuacja,˛ w której si˛e znalazła, niepokoił jego. — Widz˛e ten talerz tak wyra´znie, jak teraz ciebie, Eddie. Moja mama dała go cioci Blue, a ta rozpłakała si˛e i nie mogła przesta´c. My´sl˛e, z˙ e widziała taki talerz kiedy´s, gdy obie były dzie´cmi, a ich rodziców nigdy nie było sta´c na co´s ˙ takiego. Zadna z nich nie dostawała takich upominków z okazji, kiedy były małe. Po przyj˛eciu ciocia Blue i jej ma˙ ˛z wyjechali w podró˙z po´slubna˛ w góry. Spojrzała na Eddiego. — W wagonie Jima Crowa — podpowiedział. — Wła´snie! W wagonie Jima Crowa! Wtedy w s´rodkach komunikacji Murzyni mieli wydzielone miejsca, w których jechali i jedli. Wła´snie to próbowali´smy zmieni´c w Oxford Town. Patrzyła na niego, niemal na pewno oczekujac, ˛ z˙ e b˛edzie si˛e upierał, z˙ e ona jest tutaj, lecz on znów zamotał si˛e w paj˛eczynie własnych wspomnie´n: mokre pieluchy i te słowa: Oxford Town. Tylko nagle usłyszał jeszcze inne słowa, jedno krótkie zdanie, ale pami˛etał, z˙ e Henry wy´spiewywał je w kółko, a˙z matka powiedziała, czy nie mógłby przesta´c i da´c jej posłucha´c Waltera Cronkite’a. „Kto´s powinien szybko przyjrze´c si˛e tej sprawie.” Tak brzmiały te słowa. Wys´piewywane w niesko´nczono´sc´ przez Henry’ego, monotonnym nosowym głosem. Eddie próbował przypomnie´c sobie co´s wi˛ecej, ale nie zdołał. Czy to powinno go dziwi´c? W owym czasie nie miał wi˛ecej ni˙z trzy latka. „Kto´s powinien szybko przyjrze´c si˛e tej sprawie. To zdanie przejmowało go dreszczem.” — Eddie, dobrze si˛e czujesz? — Tak. Dlaczego pytasz? — Zadr˙załe´s. U´smiechnał ˛ si˛e. — Pewnie Kaczor Donald przeszedł po moim grobie. Za´smiała si˛e. — No, có˙z, w ka˙zdym razie nie popsułam im wesela. To wydarzyło si˛e, kiedy wracali´smy pieszo na stacj˛e kolejowa.˛ Przenocowali´smy u znajomego cioci Blue, a rano ojciec wezwał taksówk˛e. Przyjechała niemal natychmiast, ale kiedy kierowca zobaczył, z˙ e jeste´smy kolorowi, odjechał, jakby paliły mu si˛e nie tylko 181

włosy na głowie, ale i spodnie na tyłku. Znajomy cioci Blue ju˙z zawiózł na dworzec nasze baga˙ze, a było ich sporo, bo zamierzali´smy sp˛edzi´c tydzie´n w Nowym Jorku. Pami˛etam, jak ojciec mówił, z˙ e ju˙z nie mo˙ze si˛e doczeka´c, jak moja buzia rozpromieni si˛e na widok zegara w Central Parku, gdy ten wybije godzin˛e i zwierz˛eta zaczna˛ ta´nczy´c. Ojciec powiedział wtedy, z˙ e równie dobrze mo˙zemy pój´sc´ pieszo na stacj˛e. Mama natychmiast przytakn˛eła, mówiac, ˛ z˙ e to dobry pomysł, bo to tylko niecała mila i przyjemnie b˛edzie troch˛e rozprostowa´c nogi, poniewa˙z mamy za soba˛ trzy dni sp˛edzone w pociagu, ˛ a czeka nas jeszcze pół dnia jazdy. Ojciec zgodził si˛e z nia˛ i powiedział, z˙ e jest pi˛ekna pogoda, a jednak my´sl˛e, cho´c miałam wówczas pi˛ec´ lat, i˙z dobrze wiedziała, z˙ e był w´sciekły, a ona zmieszana, i oboje bali si˛e wezwa´c nast˛epna˛ taksówk˛e, poniewa˙z mogło si˛e to powtórzy´c. Tak wi˛ec poszli´smy ulica.˛ Ja szłam najdalej od kraw˛ez˙ nika, gdy˙z mama nie chciała, z˙ ebym znalazła si˛e za blisko przeje˙zd˙zajacych ˛ samochodów. Pami˛etam, z˙ e zastanawiałam si˛e, czy tatu´s my´sli, z˙ e moja twarz zacznie si˛e „´swieci´c” albo nie wiem co, kiedy zobacz˛e ten zegar w Central Parku, i czy to nie b˛edzie bolało, i wtedy cegła uderzyła mnie w głow˛e. Na jaki´s czas wszystko znikn˛eło w mroku, a potem zacz˛eły si˛e sny. Realistyczne sny. — U´smiechn˛eła si˛e. — Takie jak ten, Eddie. — Czy ta cegła spadła sama, czy kto´s ja˛ zrzucił? — Nigdy tego nie wyja´sniono. Policja (co mama powiedziała mi znacznie pó´zniej, kiedy miałam szesna´scie lat) znalazła miejsce, z którego pochodziła cegła, ale brakowało tam jeszcze paru, a kilka innych było obluzowanych. Tu˙z pod parapetem okna na czwartym pi˛etrze domu, który został przeznaczony do rozbiórki. Oczywi´scie kr˛eciło si˛e tam sporo osób. Szczególnie w nocy. — Jasne — mruknał ˛ Eddie. — Nie widziano nikogo wychodzacego ˛ z budynku, wi˛ec uznano to za nieszcz˛es´liwy wypadek. Mama o´swiadczyła, z˙ e te˙z tak uwa˙za, ale my´sl˛e, z˙ e kłamała. Nawet nie chciała mi powiedzie´c, co o tym sadzi ˛ tato. Oboje nie mogli pogodzi´c si˛e z tym, z˙ e tamten kierowca odjechał, gdy tylko nas zobaczył. Chyba to zdarzenie, bardziej ni˙z cokolwiek innego, kazało im wierzy´c, z˙ e w budynku kto´s był, wyjrzał przez okno i widzac, ˛ jak nadchodzimy, postanowił rzuci´c cegła˛ w czarnuchów. Czy te twoje homary wkrótce si˛e pojawia? ˛ — Nie — odparł Eddie. — Nie przed zmrokiem. A zatem uwa˙zasz, z˙ e to wszystko mo˙ze by´c majakiem podobnym do tych, które miewała´s po uderzeniu cegła.˛ Z ta˛ tylko ró˙znica,˛ z˙ e tym razem to pewnie był kij baseballowy lub co´s podobnego. — Tak. — A drugie wyja´snienie? Twarz i głos Odetty były spokojne, lecz w jej głowie kł˛ebiły si˛e okropne obrazy, które składały si˛e na Oxford Town, Oxford Town. Jak brzmiała ta piosenka? „Dwaj m˛ez˙ czy´zni umarli po dobrej zabawie, kto´s powinien szybko przyjrze´c si˛e tej sprawie.” To nie całkiem tak, ale blisko. Blisko. 182

— Mo˙ze oszalałam — powiedziała.

***

Pierwsze skojarzenie Eddiego to: „Je´sli my´slisz, z˙ e zwariowała´s, Odetto, to masz s´wira.” Po krótkim zastanowieniu doszedł do wniosku, z˙ e taka argumentacja do niczego nie prowadzi. Tak wi˛ec milczał, siedzac ˛ przy jej fotelu i obejmujac ˛ ramionami podciagni˛ ˛ ete kolana. — Naprawd˛e byłe´s heroinista? ˛ — W dalszym ciagu ˛ jestem — rzekł. — To jak alkoholizm lub grzanie. Tego nigdy do ko´nca si˛e nie pozb˛edziesz. Kiedy´s mówiłem sobie: „dobrze, dobrze”, teraz jednak wszystko rozumiem. Wcia˙ ˛z mam ochot˛e i chyba zawsze b˛ed˛e ja˛ miał, cho´c fizyczny głód minał. ˛ — Grzanie czego? — zapytała. — Tego jeszcze nie wymy´slono w twoich czasach. Robisz to z kokaina,˛ zmieniajac ˛ ja˛ z trotylu w bomb˛e atomowa.˛ — Robiłe´s to? — Chryste, nie. Brałem heroin˛e. Mówiłem ci. — Nie wygladasz ˛ na narkomana — powiedziała. Eddie był wła´sciwie całkiem przystojny. . . Je´sli nie zwraca´c uwagi na zapach dziczyzny bijacy ˛ z jego ciała i ubrania (mógł si˛e kapa´ ˛ c i robił to, mógł pra´c ubranie i to te˙z robił, ale bez mydła nie mógł zmy´c z siebie tego zapachu). Kiedy Roland wkroczył w jego z˙ ycie, Eddie miał krótko s´ci˛ete włosy (tak łatwiej przej´sc´ przez kontrol˛e celna,˛ mój drogi, co okazało si˛e okrutnym z˙ artem), wi˛ec wcia˙ ˛z był przyzwoicie ostrzy˙zony. Codziennie rano golił si˛e ostrym no˙zem Rolanda, z poczatku ˛ nieufnie, ale z rosnac ˛ a˛ pewno´scia˛ siebie. Był za młody, z˙ eby golenie nale˙zało do jego codziennych zaj˛ec´ , kiedy Henry pojechał do Wietnamu, a Henry te˙z si˛e tym nie przejmował; wprawdzie nigdy nie zapu´scił brody, lecz bywało, z˙ e nie golił si˛e przez trzy lub cztery dni, a˙z w ko´ncu mama zmuszała go, z˙ eby si˛e „oskrobał”. Jednak˙ze po powrocie Henry miał mani˛e na tym punkcie (tak jak na kilku innych punktach, na przykład posypywania stóp talkiem po prysznicu, mycia z˛ebów trzy lub cztery razy dziennie, połaczonego ˛ z ka˙zdorazowym płukaniem ust, i pozostawiania wszystkich cz˛es´ci garderoby na wieszakach) i zaraził nia˛ Eddiego. Skrobali si˛e codziennie, rano i wieczorem. Ten zwyczaj zakorzenił si˛e tak samo gł˛eboko jak inne zachowania, które przejał ˛ od Henry’ego. Włacznie ˛ z koniecznos´cia˛ u˙zywania strzykawki. — Zbyt dobrze ogolony? — zapytał z u´smiechem. 183

— Zbyt biały — odparła krótko i zamilkła na chwil˛e, spogladaj ˛ ac ˛ na morze. Eddie te˙z milczał. Nie wiedział, co miała na my´sli, i nie miał poj˛ecia, jak odpowiedzie´c. — Przepraszam — rzekła w ko´ncu. — To było bardzo nieuprzejme, niesprawiedliwe i niepodobne do mnie. — Wszystko w porzadku. ˛ — Nie. To tak jakby biały powiedział co´s w rodzaju: „Jeezu, nigdy bym nie zgadł, z˙ e jeste´s czarnuchem” do kogo´s o bardzo jasnej skórze. — Chciałaby´s my´sle´c, z˙ e masz bardziej umiarkowane poglady. ˛ — Powiedziałabym, z˙ e to, co chcieliby´smy my´sle´c o sobie, rzadko pokrywa si˛e z tym, jacy naprawd˛e jeste´smy, ale owszem. . . uwa˙zam, z˙ e mam bardziej umiarkowane poglady. ˛ Dlatego przyjmij moje przeprosiny, Eddie. — Pod jednym warunkiem. — Jakim? — znów si˛e u´smiechn˛eła. To dobrze. Podobało mu si˛e, z˙ e potrafił wywoła´c u´smiech na jej twarzy. — Daj temu uczciwa˛ szans˛e. Oto mój warunek. — Dlaczego? — spytała z lekkim rozbawieniem. Słyszac ˛ taki ton u kogo´s innego, Eddie zje˙zyłby si˛e i uznał, z˙ e z niego drwia,˛ ale z Odetta˛ było inaczej. Je´sli o nia˛ chodzi, wszystko wydawało si˛e w porzadku. ˛ Podejrzewał, z˙ e w jej wypadku tak byłoby w ka˙zdej sytuacji. ˙ to wszystko dzieje si˛e naprawd˛e. — Jest jeszcze trzecia mo˙zliwo´sc´ . Ze Chc˛e powiedzie´c. . . — Eddie odchrzakn ˛ ał. ˛ — Nie jestem zbyt dobry w tym filozoficznym gównie, no, wiesz, metamorfozie. . . czy jak si˛e to diabelstwo nazywa. — Masz na my´sli metafizyk˛e? — Mo˙zliwe, Nie mam poj˛ecia. Tak sadz˛ ˛ e. Wiem jednak, z˙ e nie mo˙zna z˙ y´c, nie wierzac ˛ w to, co mówia˛ nam zmysły. Tak wi˛ec, gdyby twoja koncepcja, według której to wszystko jest snem, była słuszna. . . — Nie nazwałam tego „snem”. . . — Jakkolwiek to nazwała´s, do tego si˛e sprowadza, czy˙z nie? Do pozornej rzeczywisto´sci? Je´sli przed chwila˛ w jej głosie mo˙zna było usłysze´c lekko wyniosła˛ nut˛e, teraz zupełnie znikła. — Filozofia i metafizyka mo˙ze nie by´c twoja˛ działka,˛ ale zało˙ze˛ si˛e, z˙ e w szkole byłe´s członkiem kółka dyskusyjnego. — Nigdy do niego nie nale˙załem. To było dla gejów, kujonów i frajerów. Tak samo jak kółko szachowe. Co miała´s na my´sli, mówiac ˛ o mojej działce? — Co´s, co lubisz robi´c. A ty kogo miałe´s na my´sli, mówiac ˛ o gejach? Co to za jedni? Patrzył na nia˛ przez chwile, a potem wzruszył ramionami. — Homoniepewni. Pedały. Niewa˙zne. Mogliby´smy tak przerzuca´c si˛e slangiem przez cały dzie´n. To nas do niczego nie doprowadzi. Usiłuj˛e ci wytłuma184

czy´c, z˙ e gdyby to wszystko było snem, mógłby to by´c sen mój, nie twój. To ty mogłaby´s by´c wytworem mojej wyobra´zni. Jej u´smiech przygasł. — Ty. . . ciebie nikt nie ogłuszył. — Ciebie te˙z nie. Teraz u´smiech zupełnie znikł z jej ust. — Przynajmniej niczego takiego nie pami˛etam. — Ja te˙z nie! — rzekł. — Powiedziała´s mi, z˙ e w Oxford graja˛ ostro. No, có˙z, ci agenci te˙z nie wydawali si˛e mili, kiedy nie mogli znale´zc´ przy mnie towaru. Który´s z nich mógł ogłuszy´c mnie kolba˛ pistoletu. Mo˙ze wła´snie le˙ze˛ na oddziale Bellevue, s´niac ˛ o tobie i Rolandzie, podczas gdy oni pisza˛ raporty i wyja´sniaja,˛ z˙ e w czasie przesłuchania rzuciłem si˛e na funkcjonariuszy i trzeba mnie było obezwładni´c. — To nie to samo. — Dlaczego? Dlatego z˙ e ty jeste´s inteligentna˛ i aktywna˛ społecznie czarna˛ dama˛ bez nóg, a ja tylko c´ punem z Co-Op City? Powiedział to z u´smiechem, jak przyjazna˛ uwag˛e, ale ona zareagowała gwałtownie. — Wolałabym, z˙ eby´s przestał nazywa´c mnie czarna! ˛ Westchnał. ˛ — Dobrze, ale to troch˛e potrwa, zanim si˛e przyzwyczaj˛e. — Powiniene´s był zapisa´c si˛e do tego klubu dyskusyjnego. — Pieprzy´c to — rzucił, a kiedy zrobiła wielkie oczy, u´swiadomił sobie, z˙ e dzielace ˛ ich ró˙znice nie polegaja˛ tylko na kolorze skóry; mówili do siebie z dwóch odległych wysp. A rozdzielał je ocean czasu. Niewa˙zne. To słowo pobudziło jej uwag˛e — Nie chc˛e z toba˛ dyskutowa´c. Chc˛e po prostu uzmysłowi´c ci fakt, z˙ e to nie jest sen. — Mogłabym, przynajmniej tymczasowo, oprze´c moje post˛epowanie na tym, co wynika z proponowanego przez ciebie trzeciego wyja´snienia, dopóki. . . ta sytuacja. . . si˛e nie zmieni, gdyby nie jeden fakt. Istnieje zasadnicza ró˙znica mi˛edzy tym, co przydarzyło si˛e tobie i mnie. Tak zasadnicza i wielka, z˙ e jej nie dostrzegasz. — A wi˛ec wska˙z mi ja.˛ — W twojej s´wiadomo´sci nie ma luk, sa˛ jedynie ogromne obszary nieciagło˛ s´ci. — Nie rozumiem. — Chc˛e powiedzie´c, z˙ e ty wszystko pami˛etasz — wyja´sniła Odetta. — Twoja opowie´sc´ biegnie od jednego zdarzenia do nast˛epnego: samolot, wtargni˛ecie. . . tego. . . „jego”. — Z wyra´znym niesmakiem wskazała głowa˛ podnó˙ze gór. — Ukrycie narkotyków, urz˛ednicy celni, ci, którzy ci˛e aresztowali, cała reszta. To niezwykła historia, ale nie ma w niej brakujacych ˛ ogniw. Co do mnie, to wróciłam 185

z Oxfordu, spotkałam Andrew, mojego szofera, który odwiózł mnie do mojego mieszkania. Wykapałam ˛ si˛e i chciałam pój´sc´ spa´c. . . zaczynała bole´c mnie głowa, a w razie bardzo silnych bólów głowy pomaga mi tylko sen. Zbli˙zała si˛e północ i pomy´slałam, z˙ e najpierw wysłucham wiadomo´sci. Niektórych z nas wypuszczono, ale wielu siedziało jeszcze w kiciu, kiedy odje˙zd˙załam. Chciałam si˛e dowiedzie´c, jak sko´nczyła si˛e ta sprawa. Wytarłam si˛e, wło˙zyłam szlafrok i poszłam do salonu. Właczyłam ˛ telewizor. Prezenter zaczał ˛ mówi´c o przemówieniu Chruszczowa, o ameryka´nskich doradcach w Wietnamie. Powiedział: „Mamy film z. . . ” — a potem znikł, a ja znalazłam si˛e na tej pla˙zy. Twierdzisz, z˙ e widziałe´s mnie w jakich´s magicznych drzwiach, których teraz nie ma, i z˙ e byłam u Macy’ego i kradłam. Wszystko jest wystarczajaco ˛ niedorzeczne, ale nawet gdyby nie było, to mogłam ukra´sc´ co´s cenniejszego od sztucznej bi˙zuterii. Ja w ogóle nie nosz˛e bi˙zuterii. — Lepiej spójrz jeszcze raz na swoje r˛ece, Odetto — powiedział spokojnie Eddie. Przez długa˛ chwile spogladała ˛ na „diament” na małym lewym palcu, zbyt du˙zy i wulgarny, z˙ eby mógł by´c prawdziwy, oraz na spory opal na s´rodkowym palcu lewej dłoni, tak du˙zy i prostacki, z˙ e po prostu musiał by´c prawdziwy. — To nie mo˙ze si˛e dzia´c — o´swiadczyła stanowczo. — Powtarzasz te słowa jak zdarta płyta! — Po raz pierwszy naprawd˛e si˛e rozzło´scił. — Za ka˙zdym razem, kiedy kto´s pokazuje dziur˛e w tej zgrabnej historyjce, ty natychmiast mówisz: „To nie mo˙ze si˛e dzia´c”. Musisz zmadrze´ ˛ c, Detto. — Nie nazywaj mnie tak! Nienawidz˛e tego! — wrzasn˛eła tak piskliwie, z˙ e Eddie cofnał ˛ si˛e o krok. — Jezu! Nie wiedziałem. — Przeszłam z nocy w dzie´n, od rozebranej do ubranej, z mojego salonu na t˛e bezludna˛ pla˙ze˛ . A w rzeczywisto´sci jaki´s burakowaty zast˛epca szeryfa rabn ˛ ał ˛ mnie w głow˛e kijem baseballowym i to wszystko! — Przecie˙z twoje wspomnienia nie ko´ncza˛ si˛e w Oxford Town — przypomniał. — C-co? — znowu straciła pewno´sc´ siebie. Mo˙ze dostrzegła prawd˛e, ale nie chciała jej widzie´c. Tak jak tych pier´scionków. — Je´sli ogłuszyli ci˛e w Oxford Town, to czemu twoje wspomnienia nie ko´ncza˛ si˛e tam? — W takich sprawach nie zawsze wszystko jest logiczne. — Znowu potarła skronie. — A teraz, je´sli nie masz nic przeciwko temu, Eddie, to chciałabym zako´nczy´c t˛e rozmow˛e. Znów boli mnie głowa. Okropnie. — Podejrzewam, bez wzgl˛edu na to, czy to jest logiczne, czy nie, z˙ e wszystko zale˙zy od tego, w co chcesz wierzy´c. Widziałem ci˛e u Macy’ego, Odetto. Widziałem, jak kradła´s. Mówisz, z˙ e nie robisz takich rzeczy, ale powiedziała´s mi tak˙ze, z˙ e nie nosisz bi˙zuterii. Mówiła´s mi to, chocia˙z podczas naszej rozmowy kilka186

krotnie patrzyła´s na swoje r˛ece. Te pier´scionki tam były, ty za´s nie mogła´s ich dostrzec, dopóki nie sprawiłem, z˙ e zwróciła´s na nie uwag˛e i zobaczyła´s je. — Nie chc˛e o tym mówi´c! — wrzasn˛eła. — Boli mnie głowa! — W porzadku. ˛ A jednak wiesz, gdzie urwał ci si˛e film i to nie było w Oxford Town. — Zostaw mnie w spokoju — powiedziała głuchym głosem. Eddie dostrzegł rewolwerowca wracajacego ˛ z dwoma pełnymi bukłakami — jednym przywiazanym ˛ u pasa, a drugim przerzuconym przez rami˛e. Wygladał ˛ na bardzo zm˛eczonego. — Chciałbym ci pomóc — rzekł Eddie — ale z˙ eby to zrobi´c, chyba musiałbym by´c realny. Jeszcze chwil˛e stał przy niej; miała opuszczona˛ głow˛e i czubkami palców masowała sobie skronie. Eddie wyszedł Rolandowi na spotkanie.

***

— Usiad´ ˛ z — powiedział Eddie i wział ˛ od niego bukłaki. — Wygladasz ˛ na wyko´nczonego. — Bo tak si˛e czuj˛e. Znów jestem chory. Eddie spojrzał na zaczerwienione policzki i czoło rewolwerowca, na jego spierzchni˛ete wargi, po czym kiwnał ˛ głowa.˛ — Miałem nadziej˛e, z˙ e do tego nie dojdzie, lecz te objawy mnie nie dziwia,˛ człowieku. Nie zako´nczyłe´s cyklu kuracji. Balazar miał za mało kefleksu. — Nie rozumiem. — Je´sli za krótko bierzesz penicylin˛e, nie wyleczysz zaka˙zenia. Tylko je stłumisz. Po kilku dniach powróci. Potrzebujemy wi˛ecej leku, ale przynajmniej sa˛ tu drzwi, którymi mo˙zna przej´sc´ . Na razie b˛edziesz musiał jako´s wytrzyma´c. Eddie z niepokojem my´slał o amputowanych nogach Odetty i coraz dłu˙zszych wyprawach w poszukiwaniu wody. Zastanawiał si˛e, czy nawrót choroby Rolanda mógł nastapi´ ˛ c w gorszej chwili. Podejrzewał, z˙ e tak, tylko nie miał poj˛ecia, która chwila mogła by´c gorsza. — Musz˛e powiedzie´c ci co´s o Odetcie. — To jej imi˛e? — Uhm. — Bardzo ładne — rzekł rewolwerowiec. — Taak. Ja te˙z tak uwa˙zam. Natomiast nieładne jest to, co ona my´sli o tym miejscu. Ona sadzi, ˛ z˙ e wcale jej tu nie ma. 187

— Wiem i niezbyt mnie lubi, prawda? „Nie” — pomy´slał Eddie — „ale to nie przeszkadza jej uwa˙za´c, z˙ e jeste´s cholernie niesamowita˛ halucynacja.” ˛ Nie powiedział tego gło´sno, tylko kiwnał ˛ głowa.˛ — Praktycznie z tego samego powodu — orzekł Roland. — Widzisz, ona nie jest ta˛ kobieta,˛ która˛ przeprowadziłem przez drzwi. Wcale nie. Eddie wytrzeszczył oczy, podekscytowany. Tamto niewyra´zne odbicie w lustrze. . . ta wykrzywiona twarz. . . Roland miał racj˛e. Jezu Chryste, miał racj˛e! To wcale nie była Odetta. Przypomniał sobie dłonie, które niedbale przerzucały chustki, a potem równie niedbale zacz˛eły wpycha´c sztuczna˛ bi˙zuteri˛e do tej wielkiej torebki — wygladało ˛ to tak, jakby chciała zosta´c przyłapana. Te pier´scionki były tam. Te same. „Co wcale nie oznacza tych samych rak” ˛ — przez głow˛e przemkn˛eła mu rozpaczliwa my´sl. Ale przecie˙z obejrzał jej dłonie. Były takie same, delikatne i o długich palcach. — Nie — ciagn ˛ ał ˛ rewolwerowiec. — Nie jest. Bacznie przygladał ˛ si˛e Eddiemu. — Jej dłonie. . . — Posłuchaj — mówił dalej — i słuchaj uwa˙znie. Od tego mo˙ze zale˙ze´c nasze z˙ ycie. . . moje, poniewa˙z znowu b˛ed˛e chory, a twoje, bo zakochałe´s si˛e w niej. — Eddie milczał. — Jej ciało skrywa dwie kobiety. Kiedy w nia˛ wniknałem, ˛ była jedna, a gdy tutaj wróciłem, stała si˛e inna.˛ — Eddie nie mógł zdoby´c si˛e na odpowied´z. — Było jeszcze co´s, co´s dziwnego, ale nie zrozumiałem tego albo uleciało mi z pami˛eci. Chocia˙z wydawało si˛e wa˙zne. — Roland spojrzał nad ramieniem Eddiego na stojacy ˛ na pla˙zy wózek i dwa krótkie s´lady kół, pojawiajace ˛ si˛e znikad. ˛ Potem znowu popatrzył na Eddiego. — Niewiele si˛e na tym znam i nie mam poj˛ecia, jak to mo˙zliwe, ale „musisz si˛e strzec”. Rozumiesz? — Rozumiem. Eddie poczuł si˛e tak, jakby brakowało mu powietrza w płucach. Pojmował — przynajmniej jako zagorzały kinoman — o czym mówił rewolwerowiec, lecz nie czuł si˛e na siłach, z˙ eby to wyja´sni´c, jeszcze nie. Miał wra˙zenie, z˙ e Roland kopniakiem pozbawił go tchu. — To dobrze. Poniewa˙z kobieta, w której umysł wniknałem ˛ po drugiej stronie drzwi, była równie niebezpieczna jak te homary, które wychodza˛ z wody o zmroku.

Rozdział czwarty Detta po drugiej stronie

„Musisz si˛e strzec” — powiedział rewolwerowiec i Eddie przytaknał, ˛ ale rewolwerowiec wiedział, z˙ e Eddie nie ma poj˛ecia, o czym mówi ta cz˛es´c´ jego umysłu, od której zale˙zy przetrwanie, nie rozumiała przekazanej wiadomo´sci Rewolwerowiec wiedział o tym. Na całe szcz˛es´cie dla Eddiego.

***

W s´rodku nocy Detta Walker szeroko otworzyła oczy Błyszczały s´wiatłem gwiazd oraz inteligencja.˛ Pami˛etała wszystko jak walczyła z nimi, jak przywiazali ˛ ja˛ do fotela, jak drwili z niej, nazywali czarna˛ suka,˛ czarna˛ suka.˛ Pami˛etała potwory wychodzace ˛ z wody oraz to, jak m˛ez˙ czyzna — ten starszy — zabił jednego z nich. Młodszy rozpalił ognisko, upiekł zdobycz, a potem z u´smiechem ofiarował jej patyk z nabitym na´n dymiacym ˛ mi˛esem potwora. Pami˛etała, jak napluła mu w twarz, a jego u´smiech zmienił si˛e w parszywy gniewny grymas. Spoliczkował ja˛ i powiedział. „Có˙z, w porzadku, ˛ jeszcze za tym zat˛esknisz, czarna suko. Zaczekaj, sama zobaczysz.” A potem obaj z Bardzo Złym Człowiekiem roze´smiali si˛e, a Bardzo Zły Człowiek przyniósł kawałek mi˛esa, który nabił na patyk i powoli upiekł nad ogniskiem na pla˙zy, w tym obcym miejscu, do którego ja˛ sprowadzili. Unoszacy ˛ si˛e zapach był kuszacy, ˛ ale nie okazała tego. Nawet kiedy młodszy pomachał kawałkiem pod jej nosem, zach˛ecajac: ˛ „Ugry´z, czarna suko, no, ju˙z, spróbuj ugry´zc´ ” — siedziała nieruchomo jak głaz, trzymajac ˛ si˛e w ryzach. Potem zasn˛eła. Teraz, gdy si˛e ockn˛eła, nie było wi˛ezów. Nie siedziała ju˙z na fotelu, ale le˙zała na kocu, przykryta drugim, daleko od linii wody, gdzie homaro189

podobne stwory wcia˙ ˛z kra˙ ˛zyły, wydawały pytajace ˛ d´zwi˛eki i nawet pochwyciły w powietrzu nieszcz˛esna˛ mew˛e. Spojrzała w lewo i nie zauwa˙zyła niczego Popatrzyła w prawo i ujrzała dwóch s´piacych ˛ m˛ez˙ czyzn, zakutanych w dwie sterty koców. Młodszy le˙zał bli˙zej, a Bardzo Zły Człowiek zdjał ˛ pasy z rewolwerami i poło˙zył je obok siebie. Bro´n tkwiła w olstrach. „Popełniłe´s paskudny bład, ˛ matkojebie” — pomy´slała Detta i przetoczyła si˛e w prawo Cichy szmer i chrz˛est piasku pod ci˛ez˙ arem jej ciała był niemal zagłuszany przez wiatr, fale i pytajace ˛ głosy stworów z błyskiem w oku powoli pełzła (sama podobna do jednego z tych homarokoszmarów). Dotarła do pasów i wyj˛eła jeden rewolwer Był ci˛ez˙ ki, o gładkiej r˛ekoje´sci, dziwnie dobrze le˙zacej ˛ w jej dłoni. Nie przejmowała si˛e jego ci˛ez˙ arem. Miała silne r˛ece, r˛ece Detty Walker. Podpełzła jeszcze troch˛e. Młody m˛ez˙ czyzna chrapał, s´piac ˛ kamiennym snem, ale Bardzo Zły Człowiek poruszył si˛e we s´nie, wi˛ec zastygła, szczerzac ˛ z˛eby w gro´znym grymasie, dopóki znów nie znieruchomiał. „To cwany skurwiel. Sprawd´z, Detto. Sprawd´z, trzeba mie´c pewno´sc´ .” Znalazła d´zwigienk˛e zwalniajac ˛ a˛ b˛ebenek, spróbowała pchna´ ˛c ja˛ do przodu, napotkała opór i pociagn˛ ˛ eła do siebie. B˛ebenek odchylił si˛e. „Nabity! Matkojeb ma nabity! Najpierw załatw tego młodego kutasa, a ten Bardzo Zły Człowiek zbudzi si˛e i wtedy po´slesz mu szeroki u´smiech — s´miej si˛e, mała, s´miej, bym wiedział, gdzie´s jest — a potem wpakujesz mu kulk˛e w ten głupi ryj.” Zamkn˛eła b˛ebenek, zacz˛eła odciaga´ ˛ c kurek. . . i zaczekała. Dopiero przy kolejnym gło´sniejszym podmuchu wiatru odciagn˛ ˛ eła kurek. Wycelowała bro´n Rolanda w skro´n Eddiego.

***

Rewolwerowiec obserwował to wszystko jednym przymkni˛etym okiem. Goraczka ˛ wróciła, ale jeszcze nie była wysoka, a przynajmniej nie a˙z tak, z˙ eby miał sobie nie ufa´c. Czekał wi˛ec, a to niedomkni˛ete oko było niczym spust w jego ciele, ciele, które stawało si˛e bronia,˛ kiedy nie miał rewolweru w r˛eku. Nacisn˛eła cyngiel. Suchy trzask. Oczywi´scie. 190

Kiedy zako´nczyli tamta˛ rozmow˛e i wrócili tu z Eddiem, Odetta Holmes spała jak zabita na fotelu, przechylona na bok. Przygotowali jej posłanie na piasku i delikatnie przenie´sli z wózka na rozło˙zony koc. Eddie był pewien, z˙ e kobieta si˛e obudzi w czasie tych czynno´sci, ale Roland wiedział lepiej. Ustrzelił kraba, Eddie rozpalił ognisko, a potem zjedli kolacj˛e, zostawiajac ˛ porcj˛e na rano, dla Odetty. Potem rozmawiali i Eddie powiedział co´s, co było dla Rolanda jak nagły zygzak błyskawicy. Zbyt jasny i krótkotrwały, aby rewolwerowiec zdołał wszystko zrozumie´c, lecz i tak wiele dostrzegł, jak człowiek, któremu taki szcz˛es´liwy traf pozwala zorientowa´c si˛e w terenie. Mógł powiedzie´c Eddiemu ju˙z wtedy, ale nie zrobił tego. Rozumiał, z˙ e musi by´c dla niego Cortem, a kiedy jeden z uczniów Corta był ranny i krwawił po niespodziewanym ciosie, Cort zawsze reagował tak samo. „Dziecko nie rozumie, czym jest młotek, dopóki nie uderzy si˛e w palec. Wsta´n i przesta´n skamle´c, robaku! Zapomniałe´s o obliczu twego ojca!” Tak wi˛ec Eddie zasnał, ˛ mimo z˙ e Roland mówił mu, z˙ e powinien si˛e strzec, a kiedy rewolwerowiec upewnił si˛e, z˙ e tamci oboje s´pia˛ (czekał dłu˙zej ze wzgl˛edu na Władczyni˛e, która — jak podejrzewał — mogła by´c bardzo sprytna), załadował oba rewolwery zu˙zytymi nabojami, odpiał ˛ pasy (z bólem) i poło˙zył je obok Eddiego. Potem czekał. Godzin˛e, dwie, trzy. W połowie czwartej godziny, gdy jego zm˛eczone i trawione goraczk ˛ a˛ ciało usiłowało zapa´sc´ w sen, bardziej wyczuł, ni˙z dostrzegł, z˙ e Władczyni si˛e budzi. Sam te˙z natychmiast si˛e ocknał. ˛ Zobaczył, z˙ e przetoczyła si˛e na brzuch. Widział, jak podpierała si˛e szponiastymi r˛ekami, pełznac ˛ po piasku do pasów z bronia.˛ Patrzył, jak bierze do rak ˛ jeden z rewolwerów, przysuwa si˛e do Eddiego, a potem zastyga, z przechylona˛ głowa,˛ rozdymajac ˛ nozdrza, nie tylko wciagaj ˛ ac ˛ przez nie powietrze, ale dosłownie napawajac ˛ si˛e jego zapachem. Tak. Oto kobieta, która˛ tu sprowadził. Kiedy zerkn˛eła na rewolwerowca, ten zrobił co´s wi˛ecej, ni˙z tylko udał s´pia˛ cego, gdy˙z natychmiast wyczułaby podst˛ep. Rzeczywi´scie zasnał. ˛ Kiedy wyczuł, z˙ e oderwała od niego wzrok, ocknał ˛ si˛e ze snu i ponownie obserwował ja˛ wpółprzymkni˛etym okiem. Zobaczył, jak kobieta uniosła rewolwer — co przyszło jej znacznie łatwiej ni˙z Eddiemu, kiedy pierwszy raz miał w r˛eku bro´n Rolanda — po czym wycelowała w skro´n chłopaka. Zastygła w bezruchu, u´smiechajac ˛ si˛e przebiegle. W tym momencie przypominała mu Martena. Gmerała przy b˛ebenku, z poczatku ˛ nie mogac ˛ sobie poradzi´c, ale stosunkowo szybko otworzyła go. Zerkn˛eła na komory nabojowe. Roland spiał ˛ si˛e, my´slac ˛ 191

o tym, czy kobieta zauwa˙zy, z˙ e spłonki ju˙z nosza˛ s´lady iglicy, albo czy nie odwróci rewolweru i nie spojrzy na komory z drugiej strony, gdy˙z wtedy zamiast ołowiu zobaczyłaby puste miejsca. Zastanawiał si˛e, czy nie załadowa´c rewolwerów nabojami, które nie wypaliły, ale po krótkim namy´sle porzucił ten zamiar. Cort nauczył ich, z˙ e ka˙zda˛ bronia˛ rzadzi ˛ Stary Kuternoga i nabój, który raz nie wypalił, mo˙ze wystrzeli´c za drugim razem. Gdyby kobieta obróciła bro´n w r˛ece, rzuciłby si˛e na nia˛ natychmiast. Ona jednak zamkn˛eła b˛ebenek, zacz˛eła odciaga´ ˛ c kurek. . . i znowu znieruchomiała. Czekała, a˙z s´wist wiatru zagłuszy cichy szcz˛ek. Pomy´slał: „Jeszcze jedna. Bo˙ze, ona jest zła i beznoga, ale jest rewolwerowcem. . . tak samo jak jest nim Eddie.” Czekał razem z nia.˛ Powiał wiatr. Odciagn˛ ˛ eła kurek do ko´nca i trzymała go w odległo´sci dwóch cali od skroni Eddiego. z krwio˙zerczym u´smiechem pociagn˛ ˛ eła za spust. Suchy trzask. Czekał. Pociagn˛ ˛ eła ponownie. i jeszcze raz. i jeszcze. Trask-trzask-trask. — Matkojeb! — wrzasn˛eła i błyskawicznie obróciła bro´n w r˛ece. Roland spr˛ez˙ ył si˛e, ale nie skoczył. „Dziecko nie rozumie, czym jest młotek, dopóki nie uderzy si˛e w palec.” „Je´sli zabije jego, to i ciebie.” „Niewa˙zne” — usłyszał nieubłagany głos Corta. Eddie obudził si˛e. Miał niezły refleks: zareagował tak szybko, z˙ e cios nie zdołał go ogłuszy´c ani zabi´c. Zamiast trafi´c w skro´n, kolba ci˛ez˙ kiego rewolweru uderzyła go w szcz˛ek˛e. — Co. . . ! Jezu! — Matkojeb! Parszywy matkojeb! — krzykn˛eła Detta i Roland zobaczył, z˙ e po raz drugi podniosła bro´n. I chocia˙z nie miała nóg, a Eddie pospiesznie przetaczał si˛e po ziemi, Roland nie chciał ryzykowa´c. Ta lekcja powinna by´c wystarczajac ˛ a˛ nauczka˛ dla Eddiego. Kiedy nast˛epnym razem karze mu si˛e strzec, chłopak zrobi to, a ponadto. . . ta suka była szybka. Lepiej b˛edzie nie polega´c zbytnio na szybkim refleksie Eddiego i kalectwie Władczyni. Skoczył, przeleciał nad Eddiem i przewrócił ja˛ na wznak, przygniatajac ˛ do ziemi. — Chcesz tego, matkojebie?! — rykn˛eła, jednocze´snie ocierajac ˛ si˛e kroczem o jego podbrzusze i podnoszac ˛ r˛ek˛e, w której wcia˙ ˛z s´ciskała rewolwer. — Chcesz? Zaraz dam ci to, czego chcesz, zobaczysz! — Eddie! — krzyknał ˛ rewolwerowiec. . . nie tylko karcaco, ˛ ale rozkazujaco. ˛ 192

Eddie przez chwil˛e siedział w kucki, z szeroko otwartymi oczami i krwia˛ spływajac ˛ a˛ z policzka (który ju˙z zaczynał puchna´ ˛c), gapiac ˛ si˛e jak urzeczony. „Rusz si˛e, nie mo˙zesz?” — pomy´slał Roland. — „A mo˙ze tego chcesz?” Tracił siły; kiedy nast˛epnym razem ona machnie tym ci˛ez˙ kim rewolwerem, złamie mu r˛ek˛e. . . je´sli zda˙ ˛zy si˛e nia˛ w por˛e zasłoni´c. Bo je˙zeli nie, to rozbije mu kolba˛ głow˛e. Wreszcie Eddie zareagował. Złapał ja˛ za r˛ek˛e, a ona wrzasn˛eła i rzuciła si˛e na niego, kłapiac ˛ z˛ebami jak wampir i tryskajac ˛ takim strumieniem obrzydliwych przekle´nstw w południowym dialekcie, z˙ e nawet Eddie ich nie rozumiał. Roland miał wra˙zenie, z˙ e ta kobieta nagle zacz˛eła mówi´c w jakim´s obcym j˛ezyku. Mimo to Eddie zdołał wyrwa´c jej rewolwer z r˛eki, a kiedy pozbawił ja˛ tej gro´znej broni, Roland przycisnał ˛ kobiet˛e do ziemi. Nawet wówczas nie zaniechała oporu, ale pr˛ez˙ yła si˛e, podrygiwała i kl˛eła, z czarna˛ twarza˛ obficie zlana˛ potem. Eddie spogladał ˛ na nia,˛ otwierajac ˛ i zamykajac ˛ usta niczym ryba. Ostro˙znie dotknał ˛ szcz˛eki, skrzywił si˛e, odjał ˛ palce, po czym spojrzał na nie i na plamiac ˛ a˛ je krew. Kobieta wrzeszczała, z˙ e zabije ich obu; moga˛ spróbowa´c ja˛ zgwałci´c, ale wtedy zabije ich cipa,˛ zobacza,˛ to skurwysy´nska jama z z˛ebami wokół wej´scia i je´sli chca˛ spróbowa´c, to sami si˛e przekonaja.˛ — Co, do diabła. . . — zaczał ˛ ogłupiały Eddie. — Jeden z moich pasów — wykrztusił rewolwerowiec. — Podaj mi go. Obróc˛e si˛e tak, z˙ eby le˙zała na mnie, a wtedy złapiesz ja˛ za r˛ece i zwia˙ ˛zesz je na plecach. — Na pewno nie! Nigdy! — wrzasn˛eła Detta i wypr˛ez˙ yła beznogie ciało tak nagle i energicznie, z˙ e o mało nie zrzuciła Rolanda. Czuł, jak raz po raz usiłowała podnie´sc´ nieistniejace ˛ kolano i wbi´c mu je w krocze. — Ja. . . ja. . . ona. . . — Rusz si˛e, niech Bóg przeklnie oblicze twego ojca! — ryknał ˛ Roland i Eddie w ko´ncu poderwał si˛e.

***

O mało nie stracili panowania nad nia˛ podczas przytrzymywania i wiazania. ˛ W ko´ncu jednak Eddie zdołał skr˛epowa´c jej r˛ece pasem Rolanda, gdy ten — zebrawszy wszystkie siły — wykr˛ecił je i przytrzymał (przez cały czas unikajac ˛ jej z˛ebów, jak mangusta w˛ez˙ a, ale cho´c nie udało jej si˛e go ugry´zc´ , to całego opluła). Potem Eddie odciagn ˛ ał ˛ ja˛ na bok, chwyciwszy za krótka˛ smycz, w jaka˛ zmienił si˛e pas. Nie chciał skrzywdzi´c tego szamoczacego ˛ si˛e, wrzeszczacego ˛ i przeklina193

jacego ˛ stworzenia. Wydawało si˛e znacznie brzydsze od homarokoszmarów, gdy˙z było obdarzone o wiele wi˛eksza˛ inteligencja,˛ ale wiedział, z˙ e potrafi by´c pi˛ekne. Nie chciał skrzywdzi´c tej drugiej istoty, która kryła si˛e w tym naczyniu (niczym z˙ ywy gołab, ˛ ukryty w jednej ze skrytek magicznej skrzyni prestidigitatora). Odetta Holmes znajdowała si˛e gdzie´s w tym wrzeszczacym ˛ i piszczacym ˛ stworzeniu.

***

Chocia˙z jego ostatni wierzchowiec — muł — padł bardzo dawno temu, rewolwerowiec wcia˙ ˛z miał w torbie kawałek sznura do p˛etania (który kiedy´s pełnił funkcj˛e arkana). Przywiazali ˛ nim kobiet˛e do wózka, tak jak sobie to wyobra˙zała (czy uroiła, ale w ko´ncu przecie˙z zrobili to, prawda?) wcze´sniej, potem odsun˛eli si˛e od niej. Gdyby nie kr˛ecace ˛ si˛e tam homary, Eddie zszedłby na pla˙ze˛ i umył r˛ece. — Chyba b˛ed˛e rzyga´c — powiedział załamujacym ˛ si˛e głosem przechodzacego ˛ mutacj˛e chłopca. — Dlaczego nie possiecie swoich fiutów! — skrzeczało szamoczace ˛ si˛e na fotelu stworzenie. — Czemu nie zrobicie tego, je´sli boicie si˛e czarnej cipki? No, ju˙z! Do roboty! Zróbcie sobie loda! Róbcie to, dopóki mo˙zecie, zanim Detta Walker wstanie z tego fotela i utnie wam te małe fiutki, a potem rzuci je na po˙zarcie tym chodzacym ˛ piłom tarczowym. — To jest ta kobieta, w która˛ wniknałem. ˛ Czy teraz mi wierzysz? — Wierzyłem ci ju˙z przedtem — rzekł Eddie. — Mówiłem ci. — Tylko zdawało ci si˛e, z˙ e wierzysz. Mówiłe´s to bez przekonania. Czy teraz wreszcie wierzysz bez zastrze˙ze´n? Eddie spojrzał na wrzeszczace, ˛ konwulsyjnie pr˛ez˙ ace ˛ si˛e stworzenie na wózku i odwrócił wzrok. Twarz miał blada,˛ z wyjatkiem ˛ rany na policzku, która wcia˙ ˛z krwawiła. To miejsce miał spuchni˛ete jak bania. — Tak — powiedział. — Bo˙ze, tak. — Ta kobieta to potwór. Eddie zaczał ˛ płaka´c. Rewolwerowiec chciał go pocieszy´c, ale nie mógł tego zrobi´c (a˙z nazbyt dobrze pami˛etał Jake’a), wi˛ec odszedł w mrok, dr˛eczony goraczk ˛ a˛ i nowym bólem.

194

***

Znacznie wcze´sniej tej nocy, kiedy Odetta jeszcze spała, Eddie powiedział, z˙ e chyba wie, co jest z nia˛ nie tak. Co mo˙ze by´c z nia˛ nie w porzadku. ˛ Rewolwerowiec poprosił go o wyja´snienie. — Ona mo˙ze by´c schizofreniczka.˛ Roland pokr˛ecił głowa.˛ Eddie wytłumaczył mu, co wiedział o schizofrenii z takich filmów jak „Trzy oblicza Ewy” oraz rozmaitych programów telewizyjnych (gównie oper mydlanych, które on i Henry cz˛esto ogladali ˛ na haju). Roland si˛e ´ zastanowił. Tak. Te objawy wydawały si˛e do´sc prawdopodobne. Kobieta o dwóch twarzach, jasnej i mrocznej. Twarz przypominajaca ˛ t˛e, która˛ człowiek w czerni pokazał mu na piatej ˛ karcie tarota. — I oni nie wiedza.˛ . . ci schizofrenicy. . . z˙ e sa˛ dwiema osobami? — Nie — odparł Eddie. — Tylko z˙ e. . . Zamilkł, ponuro obserwujac ˛ homarokoszmary, pełzajace ˛ i pytajace, ˛ pytajace ˛ i pełzajace. ˛ — Tylko z˙ e co? — Nie jestem psychiatra˛ — powiedział Eddie. — Wi˛ec nie wiem, czy naprawd˛e. . . — Psychiatra? A kto to taki? Eddie popukał si˛e palcem w czoło. — Lekarze od głowy. Tacy, którzy lecza˛ umysł. Nazywaja˛ ich psychiatrami. Roland si˛e zastanowił. „Lekarz od głowy”. . . to brzmiało lepiej. Poniewa˙z umysł Władczyni był zdecydowanie za du˙zy. Dwa razy wi˛ekszy, ni˙z powinien. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e schizofrenik prawie zawsze wie, z˙ e co´s z nim jest nie tak — oznajmił Eddie. — Z powodu luk w pami˛eci. Mo˙ze si˛e myl˛e, ale wydawało mi si˛e, z˙ e przewa˙znie sa˛ to dwie osoby, które cz˛es´ciowa˛ amnezja˛ tłumacza˛ sobie luki w pami˛eci, luki powstajace, ˛ gdy do głosu dochodzi druga osobowo´sc´ . Ona. . . ona twierdzi, z˙ e wszystko pami˛eta. I naprawd˛e tak my´sli. — Zdawało mi si˛e, z˙ e mówiłe´s, i˙z według niej to wszystko nie dzieje si˛e naprawd˛e. — Taak — mruknał ˛ Eddie — ale na razie zapomnij o tym. Usiłuj˛e powiedzie´c, z˙ e. . . oboj˛etnie, co ona uwa˙za. . . wyladowała ˛ tutaj wprost z salonu, w którym siedziała w szlafroku, ogladaj ˛ ac ˛ wieczorne wiadomo´sci w telewizji. Nie pami˛eta tego, z˙ e była inna˛ osoba,˛ gdy dorwałe´s ja˛ u Macy’ego. Do licha, to mogło by´c nazajutrz albo kilka tygodni pó´zniej. Wiem, z˙ e była jeszcze zima, poniewa˙z wi˛ekszo´sc´ klientów w domu towarowym miała na sobie płaszcze. . . Rewolwerowiec skinał ˛ głowa.˛ Eddie robił si˛e coraz bardziej spostrzegawczy. To dobrze. Nie zauwa˙zył butów i szalików ani sterczacych ˛ z kieszeni płaszczy

195

r˛ekawiczek, ale zawsze to jaki´s poczatek. ˛ — . . . nie da si˛e jednak okre´sli´c, jak długo Odetta była tamta˛ kobieta,˛ poniewa˙z ona sama tego nie wie. My´sl˛e, z˙ e znalazła si˛e w sytuacji, w której jeszcze nigdy nie była, i usiłuje si˛e broni´c historyjka˛ o tym, z˙ e została uderzona w głow˛e. — Roland ponownie skinał ˛ przytakujaco. ˛ — I te pier´scionki. Ich widok naprawd˛e nia˛ wstrzasn ˛ ał. ˛ Usiłowała to ukry´c, a jednak było wida´c. — Je´sli te dwie kobiety nie wiedza,˛ z˙ e istnieja˛ w tym samym ciele, nawet nie podejrzewaja,˛ z˙ e co´s mo˙ze by´c nie w porzadku, ˛ je´sli ka˙zda z nich ma swoje własne wspomnienia, cz˛es´ciowo prawdziwe, a cz˛es´ciowo urojone i zapełniajace ˛ luki w pami˛eci, co my mo˙zemy na to poradzi´c? Jak mamy cho´cby znosi´c jej towarzystwo? Eddie wzruszył ramionami. — Nie pytaj mnie. To twój problem. To ty mówisz, z˙ e ona jest ci potrzebna. Do diabła, nadstawiałe´s karku, z˙ eby ja˛ tu sprowadzi´c. — Eddie zastanowił si˛e chwilk˛e, wspominajac, ˛ jak pochylał si˛e nad Rolandem i przykładał mu nó˙z do gardła. Nagle za´smiał si˛e ponuro. „Do diabła, dosłownie nadstawiałe´s karku” — pomy´slał. Zamilkli. Do tej pory Odetta oddychała ju˙z miarowo, pogra˙ ˛zona we s´nie. Rewolwerowiec zamierzał powtórzy´c swoja˛ przestrog˛e i przypomnie´c Eddiemu, by si˛e strzegł, a gło´sno doda´c (tak by Władczyni usłyszała, je´sli tylko udaje s´piac ˛ a), ˛ z˙ e sam idzie si˛e poło˙zy´c, gdy Eddie powiedział co´s, co nagle rozja´sniło Rolandowi w głowie i sprawiło, z˙ e przynajmniej cz˛es´ciowo zrozumiał to, co tak bardzo chciał wiedzie´c. Pod koniec, kiedy przeszli. Zmieniła si˛e pod koniec. A on widział co´s, co´s takiego. . . — Powiem ci — rzekł Eddie, ponuro rozgarniajac ˛ z˙ ar ogniska szczypcami nale˙zacymi ˛ do ostatniego trofeum — z˙ e kiedy ja˛ tutaj sprowadziłe´s, sam poczułem si˛e jak schizofrenik. — Dlaczego? Eddie zastanowił si˛e, a potem wzruszył ramionami. Zbyt trudno to było wyjas´ni´c, a mo˙ze po prostu był zbyt zm˛eczony. — Niewa˙zne. — Dlaczego? Eddie spojrzał na Rolanda, stwierdził, z˙ e ten pyta zupełnie powa˙znie i z powa˙znych powodów — przynajmniej dla niego — i przez minut˛e zastanawiał si˛e nad odpowiedzia.˛ — Naprawd˛e trudno to opisa´c, człowieku. Spogladałem ˛ przez te drzwi. To mnie zafascynowało. Kiedy widzisz, jak kto´s rusza si˛e w nich, to masz wra˙zenie, z˙ e sam si˛e poruszasz razem z nim. Wiesz, o czym mówi˛e. Roland przytaknał. ˛ 196

— No, có˙z, patrzyłem na to jak na film. . . niewa˙zne co to takiego, teraz to nieistotne. . . a˙z do samego ko´nca. Potem skierowałe´s jej wózek ku tej stronie przej´scia i po raz pierwszy „zobaczyłem siebie”. To było jak. . . — Na pró˙zno szukał odpowiedniego słowa. — Sam nie wiem. To chyba powinno by´c tak, jakbym spogladał ˛ w lustro, ale nie było tak, bo wydawało si˛e, jakbym patrzył na obca˛ osob˛e. Jakby kto´s mnie przenicował. Jakbym był w dwóch miejscach jednoczes´nie. Kurwa, sam nie wiem. Te słowa poraziły rewolwerowca. A wi˛ec czuł to, gdy przechodzili; wła´snie to jej si˛e przydarzyło. . . Nie, nie jej, lecz im obu, gdy˙z przez chwil˛e Detta i Odetta spojrzały na siebie, nie tak jak na własne odbicie w lustrze, ale jak dwie ró˙zne osoby. Lustro stało si˛e oknem i przez moment Odetta widziała w nim Dett˛e, a Detta Odett˛e i była równie przera˙zona. „Teraz obie wiedza” ˛ — pomy´slał pos˛epnie rewolwerowiec. „Mogły nie wiedzie´c tego wcze´sniej, teraz jednak wiedza.˛ Moga˛ próbowa´c ukry´c to przed soba,˛ lecz w chwili gdy ujrzały siebie, zrozumiały i ta wiedza w nich pozostała.” — Rolandzie? — Co? — Chciałem si˛e tylko upewni´c, z˙ e nie zasnałe´ ˛ s z otwartymi oczami. Gdy˙z przez minut˛e lub dwie wygladałe´ ˛ s tak, jakby´s. . . no, wiesz. . . przebywał bardzo daleko stad. ˛ — Je´sli tak, to ju˙z wróciłem — odparł rewolwerowiec. — Zamierzam si˛e poło˙zy´c. Pami˛etaj, co ci powiedziałem, Eddie: strze˙z si˛e. — B˛ed˛e uwa˙zał — obiecał, ale Roland zdawał sobie spraw˛e, z˙ e sam b˛edzie musiał tej nocy pełni´c stra˙z, bez wzgl˛edu na to, czy jest chory, czy zdrowy. Potem wszystko potoczyło si˛e w wiadomy sposób.

***

Po całym tym zamieszaniu Eddie i Detta Walker znowu zasn˛eli (kobieta włas´ciwie nie zasn˛eła, lecz jakby ze zm˛eczenia straciła przytomno´sc´ , przechylajac ˛ si˛e na bok w przytrzymujacych ˛ ja˛ wi˛ezach). Mimo to rewolwerowiec nie zmru˙zył oka. „B˛ed˛e musiał doprowadzi´c do starcia tych dwóch osobowo´sci” — pomy´slał i nie potrzebował jednego z „psychiatrów” Eddiego, by wiedzie´c, z˙ e taka potyczka mo˙ze si˛e zako´nczy´c s´miercia.˛ „Je´sli te walk˛e wygra Odetta, ta rozsadna, ˛ wszystko b˛edzie dobrze. Je˙zeli zwyci˛ez˙ y jej mroczna połowa, dla niej wszystko si˛e sko´nczy.” A jednak czuł, z˙ e w rzeczywisto´sci nie nale˙zy zabi´c tej mrocznej połowy, lecz 197

połaczy´ ˛ c je obie. U Detty Walker dostrzegł sporo cech, które byłyby przydatne — przede wszystkim twardo´sc´ , której nauczyła ja˛ ulica, a która tutaj była niezwykle potrzebna — lecz t˛e kobiet˛e chciał mie´c pod kontrola.˛ A osiagni˛ ˛ ecie tego celu nie b˛edzie łatwe. Detta widziała w nim i w Eddiem jakie´s dziwne potwory, które nazywała „parszywymi matkojebami”. To tylko niebezpieczne omamy, lecz po drodze napotkaja˛ prawdziwe potwory — homarokoszmary nie były pierwszymi ani ostatnimi. Zawzi˛ecie walczaca ˛ kobieta, w której umysł wniknał, ˛ a która tego wieczoru znowu si˛e ujawniła, mogłaby si˛e przyda´c podczas starcia z takimi bestiami. . . Je´sli tylko mo˙zna by ja˛ utemperowa´c spokojem i łagodno´scia˛ Odetty Holmes — szczególnie teraz, kiedy nie miał dwóch palców, prawie sko´nczyły si˛e naboje i rosła mu goraczka. ˛ „Za bardzo wybiegam my´slami w przyszło´sc´ . Sadz˛ ˛ e, z˙ e je´sli zdołam dowie´sc´ im, z˙ e obie istnieja˛ w jednym ciele, dojdzie do konfrontacji. Tylko jak to zrobi´c?” Nie spał przez cała˛ długa˛ noc i chocia˙z czuł, z˙ e coraz bardziej goraczkuje, ˛ nie znalazł odpowiedzi na to pytanie.

***

Eddie zbudził si˛e tu˙z przed s´witem i zobaczył rewolwerowca, który siedział, owini˛ety w koce niczym Indianin, w pobli˙zu popiołów wieczornego ogniska. Dołaczył ˛ do niego. — Jak si˛e czujesz? — zapytał s´ciszonym głosem. Władczyni jeszcze spała w p˛etach, chocia˙z czasem poruszała si˛e, mamrotała co´s i j˛eczała przez sen. — Dobrze. Eddie obrzucił go badawczym spojrzeniem. — Wcale nie wygladasz ˛ dobrze. — Dzi˛eki, Eddie — odparł sucho rewolwerowiec. — Trz˛esiesz si˛e. — To minie. Władczyni poruszyła si˛e i j˛ekn˛eła — tym razem wymamrotała co´s, co prawie udało si˛e zrozumie´c. Brzmiało to jak „Oxford”. — Bo˙ze, niedobrze mi si˛e robi, jak widz˛e ja˛ taka˛ zwiazan ˛ a˛ — mruknał ˛ Eddie. — Jak ciel˛e w oborze. — Wkrótce si˛e ocknie. Mo˙ze rozwia˙ ˛zemy ja,˛ gdy to nastapi. ˛ Słowa te były wyrazem nadziei na to, z˙ e gdy Władczyni otworzy oczy, powita ich spokojne, cho´c lekko zdumione spojrzenie Odetty Holmes. Pi˛etna´scie minut pó´zniej, kiedy pierwsze promienie sło´nca o´swietliły wzgó198

rza, oczy kobiety rzeczywi´scie si˛e otworzyły, nie było w nich jednak spokoju Odetty Holmes. Wyra˙zały szale´nstwo Detty Walker. — Ile razy mnie zgwałcili´scie, kiedy byłam nieprzytomna? — zapytała. — Cip˛e mam s´liska˛ i nabrzmiała,˛ jakby kto´s wetknał ˛ w nia˛ kilka tych białych sznurków, które wy, zasrane matkojeby, nazywacie fiutami. Roland westchnał. ˛ — Chod´zmy — rzekł i skrzywił si˛e, wstajac. ˛ — Nigdzie nie id˛e z białasami, matkojebie — prychn˛eła Detta. — Ale˙z pójdziesz — mruknał ˛ Eddie. — Strasznie mi przykro, moja droga. — Niby dokad? ˛ — Có˙z — odparł Eddie — za drzwiami numer jeden nie było zbyt miło, a za drzwiami numer dwa okazało si˛e jeszcze gorzej, tak wi˛ec teraz, zamiast da´c sobie spokój, jak normalni ludzie, zamierzamy wypróbowa´c drzwi numer trzy. z dotychczasowych do´swiadcze´n wynika, z˙ e pewnie spotkamy za nimi co´s w rodzaju Godzilli lub Trzygłowego Potwora, ale jestem optymista.˛ Wcia˙ ˛z mam nadziej˛e, z˙ e natrafi˛e na komplet naczy´n z nierdzewnej stali. — Ja nie id˛e. — Idziesz i ju˙z — o´swiadczył Eddie i zajał ˛ miejsce za jej wózkiem. Znów zacz˛eła si˛e szamota´c, lecz w˛ezły zawiazał ˛ rewolwerowiec i szarpiac ˛ si˛e, tylko zacisn˛eła je silniej. Wkrótce zdała sobie z tego spraw˛e i przerwała szamotanin˛e. Miała w sobie du˙zo jadu, ale na pewno nie była głupia. Spojrzała przez rami˛e na Eddiego i u´smiechn˛eła si˛e tak, z˙ e cofnał ˛ si˛e o krok. Ujrzał chyba najpaskudniejszy grymas, jaki kiedykolwiek widział na ludzkiej twarzy. — Có˙z, mo˙ze pójd˛e z wami kawałek — stwierdziła — ale nie tak daleko, jak my´slisz, białasie. I na pewno nie tak szybko, jak sadzisz. ˛ — Co chciała´s przez to powiedzie´c? Znów ten szyderczy u´smiech. — Przekonasz si˛e, białasie. — Obrzuciła rewolwerowca pałajacym, ˛ lecz trze´zwym spojrzeniem. — Obaj si˛e przekonacie. Eddie zacisnał ˛ dłonie na podobnych do kierownicy roweru uchwytach z tyłu fotela i znów ruszyli na północ, teraz pozostawiajac ˛ za soba˛ na tej pozornie bezkresnej pla˙zy nie tylko odciski stóp, ale i dwa bli´zniacze s´lady kół wózka Władczyni.

***

To był koszmarny dzie´n.

199

Poruszajac ˛ si˛e po tak mało urozmaiconym terenie, trudno obliczy´c przebyta˛ odległo´sc´ , lecz Eddie wiedział, z˙ e szli w z˙ ółwim tempie. I wiedział, kto jest za to odpowiedzialny. O tak. „Obaj si˛e przekonacie” — powiedziała Detta i zanim upłyn˛eło pół godziny, zacz˛eli si˛e przekonywa´c. Pchanie. To przede wszystkim. Pchanie wózka po sypkim piasku byłoby równie niemo˙zliwe jak jazda samochodem po gł˛ebokim, nieodgarni˛etym s´niegu. Na tej plaz˙ y, z jej z˙ wirowata˛ i twarda˛ powierzchnia,˛ pchanie wózka było mo˙zliwe, cho´c niełatwe. Chwilami toczył si˛e do´sc´ gładko, chrz˛eszczac ˛ na muszelkach i kamykach, które odskakiwały spod twardych gumowych koła potem trafiał na łach˛e drobniejszego piasku i Eddie musiał, st˛ekajac, ˛ pcha´c ze wszystkich sił, z˙ eby pokona´c ten odcinek wraz z ci˛ez˙ ka˛ pasa˙zerka.˛ Piach chciwie wsysał koła. Trzeba było jednocze´snie pcha´c i całym ci˛ez˙ arem ciała naciska´c raczki ˛ fotela w dół, inaczej przewróciłby si˛e, rzucajac ˛ przywiazan ˛ a˛ do niego kobiet˛e twarza˛ w piach. Detta chichotała, gdy starał si˛e o to, by nie przewróci´c jej. — Dobrze si˛e bawisz, słodziutki? — pytała za ka˙zdym razem, gdy koła trafiały na jedno z takich suchych miejsc. Kiedy rewolwerowiec usiłował przyj´sc´ mu z pomoca,˛ Eddie odprawił go machni˛eciem r˛eki. — Jeszcze b˛edziesz miał okazj˛e — powiedział. — Zamienimy si˛e. „My´sl˛e, z˙ e twoje kolejki b˛eda˛ znacznie dłu˙zsze ni˙z jego” — rozległ si˛e głos w jego głowie. „Wyglada ˛ na to, z˙ e wkrótce b˛edzie miał pełne r˛ece roboty, z˙ eby samemu utrzyma´c si˛e na nogach, nie mówiac ˛ o pchaniu fotela z ta˛ kobieta.˛ Nie, Eddie, obawiam si˛e, z˙ e to twoja robota. To zemsta Pana Boga, wiesz? Tyle lat byłe´s c´ punem i na co ci przyszło? Teraz popychasz towar.” Parsknał ˛ s´miechem. — Co ci˛e tak s´mieszy, białasie? — zapytała Detta i chocia˙z Eddie przypuszczał, z˙ e miało to by´c sarkastyczne pytanie, zabrzmiał w nim gniew. „Ona nie chce, z˙ eby mnie to bawiło” — pomy´slał. Ani troch˛e. „Zwłaszcza je´sli mo˙ze temu zapobiec.” — Nie zrozumiałaby´s, dziecino. Zostawmy ten temat. — Zostawi˛e ci˛e sztywnego, zanim to si˛e sko´nczy — warkn˛eła. — Ty i ten twój przydupas padniecie trupem na tej pla˙zy. Zobaczysz. A na razie oszcz˛edzaj oddech, z˙ eby´s miał sił˛e pcha´c dalej. Ju˙z jeste´s troch˛e zasapany. — No, to dla ciebie dobrze — odparł Eddie. — Tobie nigdy nie brakuje tchu. — I nie zabraknie, łajzo! Pr˛edzej wydusz˛e go z ciebie. — Obiecanki cacanki. Eddie wypchnał ˛ wózek z piachu na stosunkowo twardszy, teren — przynajmniej na razie. Sło´nce jeszcze nie stało w zenicie, ale ju˙z było wysoko nad hory200

zontem. „To b˛edzie interesujacy ˛ i pouczajacy ˛ dzie´n. Ju˙z to widz˛e.” Przystanki. To nast˛epna udr˛eka. Weszli na odcinek twardej pla˙zy. Eddie zaczał ˛ szybciej pcha´c wózek, my´slac ˛ w duchu, z˙ e jak troch˛e si˛e rozp˛edzi, to zdoła przejecha´c przez nast˛epna˛ łach˛e suchego piasku, je˙zeli na nia˛ natrafia.˛ Nagle wózek zatrzymał si˛e. Niespodziewanie. Uchwyt z tyłu z łoskotem uderzył o pier´s Eddiego. Chłopak st˛eknał. ˛ Roland obejrzał si˛e, ale nawet szybki refleks rewolwerowca nie zdołał zapobiec wywróceniu si˛e pojazdu Władczyni, padajacego ˛ tak, jakby koła trafiły na grzaski ˛ piach. Wózek przewrócił si˛e razem z Detta,˛ zwiazan ˛ a˛ i bezradna,˛ ale zanoszac ˛ a˛ si˛e s´miechem. Wcia˙ ˛z si˛e s´miała, gdy Roland i Eddie w ko´ncu zdołali podnie´sc´ jej fotel. Niektóre wi˛ezy wpiły si˛e w ciało kobiety, zapewne odcinajac ˛ dopływ krwi. Miała rozci˛ete czoło i krew zalewała jej jedno oko. Mimo to s´miała si˛e. Zanim ustawili wózek, obaj ci˛ez˙ ko dyszeli. Razem z siedzac ˛ a˛ na nim kobieta˛ wa˙zył prawie dwie´scie pi˛ec´ dziesiat ˛ funtów, z czego wi˛ekszo´sc´ stanowił ci˛ez˙ ar fotela. Eddie pomy´slał, z˙ e gdyby rewolwerowiec zabrał Dett˛e z jego czasów, z lat osiemdziesiatych, ˛ fotel zapewne wa˙zyłby sze´sc´ dziesiat ˛ funtów mniej. Detta zachichotała, prychn˛eła i zamrugała zalanym krwia˛ okiem. — Patrzcie no tylko, wywrócili´scie mnie, chłopcy — powiedziała. — Wezwij swojego prawnika — mruknał ˛ Eddie. — Niech nas zaskar˙zy. — I tak si˛e narobili´scie, z˙ eby mnie podnie´sc´ . Chyba zaj˛eło wam to z dziesi˛ec´ minut. Rewolwerowiec oddarł kawałek koszuli — z której zostało ju˙z tak niewiele, z˙ e nie miało to z˙ adnego znaczenia — i wyciagn ˛ ał ˛ lewa˛ r˛ek˛e, z˙ eby otrze´c jej krew z czoła. Kłapn˛eła z˛ebami i słyszac ˛ gło´sny trzask, z jakim z˛eby uderzyły o siebie, Eddie uznał, z˙ e gdyby Roland cofnał ˛ dło´n o ułamek sekundy pó´zniej, Detta Walker przyczyniłaby si˛e do zmniejszenia liczby palców u jego rak. ˛ Spojrzała na niego ze zło´sliwym błyskiem w oczach, wcia˙ ˛z chichoczac, ˛ lecz rewolwerowiec dostrzegł ukryty w nich l˛ek. Bała si˛e go. Obawiała si˛e, z˙ e naprawd˛e jest Bardzo Złym Człowiekiem. Dlaczego uwa˙zała go za Bardzo Złego Człowieka? Mo˙ze dlatego, z˙ e jakim´s szóstym zmysłem przeczuwała, co o niej wie. — Prawie ci˛e dopadłam, łajzo — warkn˛eła. — Tym razem prawie ci˛e dopadłam. I zaniosła si˛e op˛eta´nczym s´miechem. — Przytrzymaj jej głow˛e — rzekł spokojnie rewolwerowiec. — Gryzie jak łasica. Eddie zrobił to, a rewolwerowiec starannie wytarł ran˛e. Nie była szeroka ani specjalnie gł˛eboka, ale Roland wolał nie ryzykowa´c. Powoli podszedł do wody, 201

zamoczył w morzu gałgan i wrócił. Widzac ˛ to, zacz˛eła wrzeszcze´c. — Nie wa˙z si˛e mnie tym dotyka´c! Nie wa˙z si˛e my´c mnie ta˛ woda,˛ z której wyła˙za˛ jadowite stwory! Zabieraj to! Zabieraj! — Przytrzymaj jej głow˛e — powtórzył Roland tym samym spokojnym tonem. Rzucała nia˛ na boki. — Nie chc˛e ryzykowa´c. Eddie chwycił ja˛ za głow˛e i s´cisnał ˛ mocniej, gdy usiłowała si˛e wyrwa´c. Przekonała si˛e, z˙ e nie z˙ artował, i natychmiast znieruchomiała, nie okazujac ˛ ju˙z strachu przed mokra˛ szmata.˛ A wi˛ec udawała jedynie. U´smiechn˛eła si˛e do Rolanda, gdy przemywał skaleczenie, ostro˙znie usuwajac ˛ ostatnie ziarenka piasku. — Po prawdzie to wygladasz ˛ gorzej ni˙z kiepsko — zauwa˙zyła Detta. — Wygladasz ˛ na chorego, łajzo. My´sl˛e, z˙ e nie nadajesz si˛e do długiej podró˙zy. My´sl˛e, z˙ e nie nadajesz si˛e do niczego. Eddie sprawdził prymitywne oprzyrzadowanie ˛ wózka. Miał hamulec bezpiecze´nstwa, blokujacy ˛ obydwa koła. Detta dosi˛egła go prawa˛ r˛eka,˛ cierpliwie zaczekała, a˙z Eddie dostatecznie si˛e rozp˛edzi, po czym pociagn˛ ˛ eła za raczk˛ ˛ e, celowo ˙ wywracajac ˛ wózek. Po co? Zeby ich zatrzyma´c, to wszystko. Nie miała powodu, lecz taka kobieta jak Detta nie potrzebowała z˙ adnego powodu — pomy´slał Eddie. Taka kobieta jak Detta, bardzo ch˛etnie zrobiła to z czystej zło´sliwo´sci. Roland odrobin˛e poluzował jej wi˛ezy, umo˙zliwiajac ˛ swobodny przepływ krwi, a potem przywiazał ˛ jej r˛ek˛e tak, z˙ eby nie mogła dosi˛egna´ ˛c hamulca — To nic wam nie da — rzuciła, szczerzac ˛ z˛eby w nieszczerym u´smiechu — Nic wam to nie da. Znajd˛e inne sposoby, z˙ eby was zatrzyma´c. Mnóstwo sposobów. — Ruszajmy — rzekł oboj˛etnie rewolwerowiec — Dobrze si˛e czujesz? — zapytał Eddie Roland był bardzo blady. — Tak. Chod´zmy. Znów ruszyli pla˙za.˛

***

Rewolwerowiec uparł si˛e, z˙ eby przez godzin˛e pcha´c wózek, i Eddie niech˛etnie zgodził si˛e na to. Roland poradził sobie przy pierwszej łasze piasku, lecz przy drugiej Eddie musiał mu pomóc Rewolwerowiec spazmatycznie chwytał ustami powietrze, a na czole perliły mu si˛e wielkie krople potu. Eddie pozwolił mu pcha´c jeszcze troch˛e i Roland sprawnie omijał miejsca, 202

gdzie piach był tak sypki, z˙ e grz˛ezły w nim koła, lecz w ko´ncu wózek znów utknał. ˛ Eddie nie mógł ju˙z patrze´c, jak si˛e m˛eczy. Roland usiłował wyrwa´c koła z piasku, sapiac ˛ i dyszac, ˛ podczas gdy wied´zma (gdy˙z tak zaczał ˛ nazywa´c ja˛ w my´slach Eddie) ryczała ze s´miechu, a nawet odchyliła ciało do tyłu, z˛eby jeszcze bardziej utrudni´c mu zadanie. Odsunał ˛ rewolwerowca na bok i jednym gniewnym szarpni˛eciem wyciagn ˛ ał ˛ wózek z piachu. Fotel przechylił si˛e do przodu i Eddie zobaczył/poczuł, ze kobieta pochyliła si˛e tak daleko, jak pozwalały na to wi˛ezy, z niesamowitym wyczuciem robiac ˛ to w doskonale wybranej chwili, by znów si˛e przewróci´c. Roland oparł si˛e całym ci˛ez˙ arem ciała o uchwyt fotela i razem z Eddiem ustawili go prosto. Detta obejrzała si˛e przez rami˛e i mrugn˛eła do nich z tak szydercza˛ mina,˛ z˙ e Eddiego przeszły ciarki — Mało brakowało, a znów by´scie mnie wywrócili, chłopcy — stwierdziła — Musicie bardziej uwa˙za´c. Jestem starsza˛ pania,˛ w dodatku inwalidka,˛ wi˛ec powinni´scie si˛e mna˛ opiekowa´c. I za´smiała si˛e. Za´smiewała si˛e do rozpuku. Chocia˙z Eddiemu zale˙zało na kobiecie, która była jej druga˛ połowa˛ — mimo z˙ e widział ja˛ i słuchał jej głosu bardzo krótko, prawie si˛e w niej zakochał — sw˛edziły go r˛ece, z˙ eby zacisna´ ˛c je na szyi wied´zmy i s´ciska´c tak długo, a˙z na zawsze przestałaby si˛e s´mia´c. Znów obejrzała si˛e na niego, wyczytała z jego twarzy t˛e my´sl, jakby była tam napisana czerwonym atramentem, i za´smiała si˛e jeszcze gło´sniej. Jej oczy rzucały mu wyzwanie. „No, ju˙z, łajzo. Zrób to. Chcesz tego? No, to do roboty.” „Innymi słowy nie niszcz wózka, ale t˛e kobiet˛e” — pomy´slał Eddie. „Załatw ja˛ na dobre. Wła´snie tego chce. Dla Detty s´mier´c z rak ˛ białego człowieka mo˙ze by´c jedynym prawdziwym celem, jaki miała w z˙ yciu.” — Dobra — rzekł i znów zaczał ˛ pcha´c wózek — Zaczynamy wycieczk˛e po wybrze˙zu, słodka istoto, czy ci si˛e to podoba, czy nie. — Pieprz˛e ci˛e — splun˛eła. — Mo˙zesz sobie pomarzy´c — odparł uprzejmie Eddie. Rewolwerowiec szedł obok niego, ze spuszczona˛ głowa.˛

***

Doszli do stosu głazów, gdy wysoko´sc´ sło´nca wskazywała, z˙ e ju˙z jest jedenasta. Zatrzymali si˛e tam prawie na godzin˛e, kryjac ˛ si˛e w cieniu, kiedy rozpalona tarcza zbli˙zała si˛e do najwy˙zszego punktu nieboskłonu. Eddie i rewolwerowiec zjedli resztki kolacji z poprzedniego dnia. Eddie zaproponował kawałek Delcie, 203

która odmówiła, twierdzac, ˛ z˙ e wie, co zamierzaja˛ z nia˛ zrobi´c i je´sli tak, to czemu nie zrobia˛ tego własnymi r˛ekami zamiast próbowa´c ja˛ otru´c. „To tchórzliwe” — oznajmiła. „Eddie ma racj˛e” — rozmy´slał rewolwerowiec. „Ta kobieta stworzyła własne fikcyjne wspomnienia. Wie o wszystkim, co przydarzyło si˛e jej zeszłej nocy, chocia˙z bardzo szybko zasn˛eła.” Sadziła, ˛ z˙ e przynie´sli jej mi˛eso cuchnace ˛ s´miercia˛ i rozkładem, z˙ eby drwi´c z niej, podczas gdy sami jedli solona˛ wołowin˛e i popijali piwem. Była przekonana, z˙ e od czasu do czasu podsuwali jej pod nos kawałki swego posiłku, zabierajac ˛ je, gdy próbowała chwyci´c z˛ebami. . . i s´miali si˛e przy tym oczywi´scie. W s´wiecie (a przynajmniej w głowie) Detty Walker „parszywe matkojeby” robiły z ciemnoskórymi kobietami tylko dwie rzeczy: gwałciły je lub drwiły z nich. Albo i jedno, i drugie. To było prawie zabawne. Eddie Dean ostatni kawałek wołowiny widział w podniebnym powozie, a Roland nawet ju˙z nie pami˛etał, kiedy zjadł ostatni pasek suszonego mi˛esa. A co do piwa. . . Si˛egnał ˛ pami˛ecia˛ w przeszło´sc´ . Tull. W Tull było piwo. Piwo i wołowina. Bo˙ze, jak miło byłoby napi´c si˛e piwa. Bolało go gardło i byłoby tak dobrze wypi´c jedno piwo, z˙ eby je ochłodzi´c. To byłoby nawet lepsze od tej astyny ze s´wiata Eddiego. Odeszli na bok. — Nie odpowiada wam moje towarzycho, białasy? — zawołała za nimi. — A mo˙ze chcecie pobawi´c si˛e waszymi cienkimi, białymi drutami? Odchyliła głow˛e do tyłu i rykn˛eła s´miechem, płoszac ˛ mewy, które z krzykiem zerwały si˛e z odległych o prawie pół mili skał, gdzie zwołały swój ptasi sejmik. Rewolwerowiec siedział z r˛ekami zwieszonymi z kolan, rozmy´slajac. ˛ W ko´ncu podniósł głow˛e i rzekł do Eddiego: — Rozumiem tylko jedno słowo na dziesi˛ec´ z tego, co ona mówi. — A wi˛ec ja jestem lepszy — stwierdził Eddie. — Rozumiem dwa na trzy. Niewa˙zne. I tak najcz˛es´ciej powtarza „parszywe matkojeby”. Roland kiwnał ˛ głowa.˛ — Czy tam, skad ˛ ty pochodzisz, wielu czarnych mówi w ten sposób? Jej druga osobowo´sc´ wyra˙za si˛e zupełnie inaczej. Eddie si˛e roze´smiał. — Skad˙ ˛ ze. I powiem ci co´s zabawnego. . . przynajmniej mnie to s´mieszy, ale mo˙ze tylko dlatego, z˙ e tutaj za bardzo nie ma si˛e z czego s´mia´c. To jest nieprawdziwe. Nikt nie mówi w taki sposób, lecz ona nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. — Roland spojrzał na niego, nie odzywajac ˛ si˛e. — Pami˛etasz, jak chciałe´s przemy´c jej czoło, a ona udawała, z˙ e boi si˛e słonej wody? — Tak. 204

— Wiedziałe´s, z˙ e udaje? — Nie od razu, ale szybko si˛e zorientowałem. Eddie skinał ˛ głowa.˛ — To było udawanie i ona doskonale o tym wiedziała. Jest bardzo dobra˛ aktorka˛ i zwiodła nas na kilka sekund. Sposób jej mówienia to te˙z udawanie, cho´c nie tak dobre. Brzmi głupio, cholernie sztucznie! — Sadzisz, ˛ z˙ e potrafi dobrze udawa´c tylko wtedy, kiedy wie, co robi? — Tak. Jej j˛ezyk przypomina skrzy˙zowanie mowy czarnych z ksia˙ ˛zki zatytułowanej „Mandingo”, która˛ kiedy´s czytałem, oraz Butterfly McQueen z „Przemin˛eło z wiatrem”. Wiem, z˙ e to ci nic nie mówi, lecz po prostu chc˛e powiedzie´c, z˙ e ona sypie frazesami. Znasz to słowo? — Oznacza co´s, co ludzie zawsze powtarzaja˛ lub w co wierza,˛ wcale si˛e nad tym nie zastanawiajac. ˛ — Wła´snie. Ja bym tego tak dobrze nie ujał. ˛ — Hej, chłopcy! Przestali´scie ju˙z obciaga´ ˛ c sobie druty? — Detta zachrypła i mówiła z trudem. — A mo˙ze po prostu nie mo˙zecie ich znale´zc´ . Co? — Chod´z. — Rewolwerowiec z trudem podniósł si˛e z ziemi. Zachwiał si˛e, zobaczył, z˙ e Eddie mu si˛e przyglada, ˛ i u´smiechnał ˛ si˛e. — Nic mi si˛e nie stanie. — Jak długo? — Tak długo, jak długo b˛edzie trzeba — odparł rewolwerowiec i jego powa˙zny głos zmroził Eddiego.

***

Tego wieczoru rewolwerowiec zu˙zył ostatni dobry nabój, z˙ eby upolowa´c kraba. Nazajutrz zacznie systematycznie wypróbowywa´c te zamokni˛ete, jeden po drugim, cho´c podejrzewał, z˙ e Eddie miał racj˛e, mówiac, ˛ z˙ e wkrótce b˛eda˛ musieli zabija´c te przekl˛ete stwory kamieniami. Wieczór niczym nie ró˙znił si˛e od innych: ognisko, pieczenie, obieranie mi˛esa, posiłek — jedzony teraz powoli i bez entuzjazmu. „Po prostu zaspokajamy głód” — pomy´slał Eddie. Zaproponowali mi˛eso Detcie, która wrzeszczała, s´miała si˛e, przeklinała i pytała, jak długo b˛eda˛ ja˛ mieli za głupia,˛ a potem zacz˛eła w´sciekle kołysa´c si˛e z boku na bok, usiłujac ˛ przewróci´c wózek, z˙ eby musieli go podnie´sc´ , zanim zaczna˛ je´sc´ . W ostatniej chwili Eddie zdołał podtrzyma´c go, a Roland starannie podparł koła kamieniami. — Poluzuj˛e ci wi˛ezy, je´sli b˛edziesz siedziała spokojnie — odezwał si˛e do niej rewolwerowiec. 205

— Pocałuj mnie w dup˛e, matkojebie! — Nie rozumiem, czy to ma by´c „tak”, czy „nie”. Popatrzyła na niego, mru˙zac ˛ oczy, szukajac ˛ ostrza drwiny w tym spokojnym głosie (Eddie te˙z si˛e nad tym zastanawiał, ale nie potrafił orzec, czy była w nim kpina, czy nie). Po chwili powiedziała ponuro: — B˛ed˛e siedziała spokojnie. Jestem zbyt głodna, z˙ eby robi´c draki. Hej, chłopcy, dacie mi jakie´s porzadne ˛ z˙ arcie, czy zamierzacie zagłodzi´c mnie na s´mier´c? Taki macie plan? Jeste´scie zbyt tchórzliwi, z˙ eby mnie udusi´c, a ja nie chc˛e je´sc´ trucizny, wi˛ec taki macie plan. Chcecie mnie zagłodzi´c. No, zobaczymy. Jeszcze si˛e zobaczy. Jak nic. Znowu posłała im ten morderczy, mro˙zacy ˛ krew w z˙ yłach u´smiech. Wkrótce potem zasn˛eła. Eddie dotknał ˛ czoła Rolanda. Ten zerknał ˛ na niego, ale nie odsunał ˛ si˛e. — Nic mi nie jest. — Tak, jeste´s zdrów jak ryba. No, có˙z, powiem ci co´s, rybko. Nie zaszli´smy dzi´s zbyt daleko. — Wiem. Ponadto miał jeszcze wiadomo´sc´ o ostatnim dobrym naboju, ale Eddie mógł obej´sc´ si˛e bez niej, przynajmniej tego wieczoru. Nie był chory, lecz zm˛eczony. Zbyt zm˛eczony, by słucha´c nast˛epnych złych wie´sci. „Nie, on nie jest chory, jeszcze nie, ale je´sli za długo b˛edzie si˛e obywał bez odpoczynku i opadnie z sił, on te˙z zachoruje.” W pewnym sensie Eddie był chory — obaj byli chorzy. Kaciki ˛ ust pop˛ekały mu z zimna i w tych miejscach schodziła skóra. Rewolwerowiec czuł, z˙ e z˛eby zaczynaja˛ mu si˛e rusza´c w dziasłach, ˛ a skóra mi˛edzy palcami nóg p˛eka i krwawi, tak samo jak mi˛edzy palcami rak. ˛ Wprawdzie od˙zywiali si˛e, ale dzie´n po dniu jedli dokładnie to samo. Przez jaki´s czas mogli wytrzyma´c z taka˛ dieta,˛ lecz ona w ko´ncu zbije ich równie pewnie, jakby głodowali. „To proste. Chorujemy na szkorbut, i to na ladzie” ˛ — pomy´slał Roland. „Zabawne. Potrzebne nam owoce. Jakie´s warzywa.” Eddie ruchem głowy wskazał Władczyni˛e. — Ona bardzo utrudni nam to zadanie. — Chyba z˙ e wróci tamta druga. — To byłoby miłe, ale nie mo˙zemy na to liczy´c — powiedział Eddie. Wział ˛ poczerniały kawałek szczypiec i zaczał ˛ kre´sli´c nimi zawijasy na piasku. — Czy masz poj˛ecie, jak daleko moga˛ znajdowa´c si˛e nast˛epne drzwi? Roland potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Pytam tylko dlatego, z˙ e je´sli odległo´sc´ mi˛edzy drzwiami numer dwa, a trzy jest taka sama jak mi˛edzy pierwszymi, a drugimi, to wpadniemy po uszy w gówno. — Ju˙z w nim siedzimy.

206

— Po szyj˛e — przyznał ponuro Eddie. — Tylko zastanawiałem si˛e, jak długo zdołam utrzyma´c głow˛e nad woda.˛ Roland klepnał ˛ go w ramie, tak rzadkim u niego przyjacielskim gestem, z˙ e Eddie zamrugał ze zdziwienia. — Jest co´s, o czym Władczyni nie wie — oznajmił. — Och? Co takiego? — My, parszywe matkojeby, potrafimy to robi´c bardzo długo. Eddie roze´smiał si˛e, szczerze rozbawiony, tłumiac ˛ s´miech ramieniem, z˙ eby nie zbudzi´c Detty. Miał jej ju˙z do´sc´ jak na jeden dzie´n — i basta. Rewolwerowiec spojrzał na niego, tak˙ze u´smiechni˛ety. — Id˛e spa´c — powiedział. — A ty. . . — . . . strze˙z si˛e. Taak. B˛ed˛e si˛e strzegł.

***

Potem znowu wrzaski. Eddie zasnał, ˛ jak tylko poło˙zył głow˛e na zwini˛etej w kłab ˛ koszuli, i miał wraz˙ enie, z˙ e min˛eło zaledwie pi˛ec´ minut, kiedy Detta zacz˛eła wrzeszcze´c. Natychmiast si˛e obudził, spodziewajac ˛ si˛e wszystkiego, jakiego´s Króla Homarów, który wyszedł z gł˛ebin, by pom´sci´c swoje zabite dzieci, lub okropnego stwora z gór. Wydawało mu si˛e, z˙ e si˛e obudził od razu, lecz rewolwerowiec ju˙z był na nogach, z bronia˛ w lewej dłoni. Widzac, ˛ z˙ e obaj nie s´pia,˛ Detta natychmiast przestała wrzeszcze´c. — Pomy´slałam, z˙ e lepiej b˛edzie, jak wstaniecie, chłopcy — o´swiadczyła. — Mo˙ze to wilki. W takiej okolicy mogłyby by´c. Chciałam mie´c pewno´sc´ , z˙ e w razie gdyby jaki´s skradał si˛e do mnie, to wstaniecie na czas. W jej oczach nie było strachu, tylko błysk zło´sliwego rozbawienia. — Chryste — wymamrotał zaspany Eddie. Ksi˛ez˙ yc wzeszedł, ale niedawno. Spali najwy˙zej dwie godziny. Rewolwerowiec wepchnał ˛ dło´n do kabury. — Nie rób tego wi˛ecej — powiedział do Władczyni. — A co zrobisz? Zgwałcisz mnie? — Gdyby´smy chcieli ci˛e zgwałci´c, to ju˙z byłaby´s dobrze zgwałcona — odparł spokojnie rewolwerowiec. — Wi˛ecej tego nie rób. Poło˙zył si˛e, naciagaj ˛ ac ˛ koc a˙z po brod˛e. „Bo˙ze, dobry Bo˙ze” — westchnał ˛ Eddie — „co za parszywa sytuacja, pieprzona, parszywa. . . ” I na tym urwała si˛e jego my´sl, gdy˙z ponownie zapadł w sen, z którego znów wyrwały go jej przera´zliwe wrzaski, niczym ryk syreny stra˙zac207

kiej. Eddie wstał gwałtownie, zaciskajac ˛ pi˛es´ci, i usłyszał jej s´miech, ochrypły i zgrzytliwy. Spojrzał w gór˛e i zobaczył, z˙ e ksi˛ez˙ yc niewiele przesunał ˛ si˛e po niebie. „Ona zamierza to robi´c co chwila” — pomy´slał znu˙zony. „B˛edzie czuwa´c i obserwowa´c nas, a kiedy upewni si˛e, z˙ e zapadli´smy w gł˛eboki sen, regeneruja˛ cy siły, znowu otworzy dziób i zacznie wrzeszcze´c. B˛edzie to robiła, dopóki nie zachrypnie tak, z˙ e nie zdoła wydoby´c z siebie głosu.” Jej s´miech urwał si˛e, jak uci˛ety no˙zem. Roland podchodził do niej, czarny kształt w blasku ksi˛ez˙ yca. — Trzymaj si˛e ode mnie z daleka, łajzo — powiedziała Detta, lecz troch˛e zadr˙zał jej głos. — Nic mi nie zrobisz. Roland stanał ˛ przed nia˛ i przez chwil˛e Eddie był pewny, zupełnie pewny, z˙ e rewolwerowiec stracił cierpliwo´sc´ i rozgniecie ja˛ jak much˛e. Ze zdumieniem ujrzał, jak Roland przykl˛eknał ˛ przed nia˛ niczym wielbiciel, który zaraz poprosi o r˛ek˛e. — Posłuchaj — rzekł, a Eddie ledwie wierzył własnym uszom, słyszac ˛ jedwabista˛ mi˛ekko´sc´ jego głosu. Na twarzy Detty zobaczył takie samo zdziwienie, tyle z˙ e zmieszane z obawa.˛ — Posłuchaj mnie, Odetto. — Kogo nazywasz Odetta? ˛ To nie moje imi˛e. — Zamknij si˛e, suko — tym razem warknał ˛ gro´znie rewolwerowiec i natychmiast podjał ˛ jedwabistym głosem: — Je´sli mnie słyszysz i mo˙zesz nad nia˛ zapanowa´c. . . — Czemu tak do mnie mówisz? Czego gadasz jak do kogo´s innego? Sko´ncz z tymi parszywymi z˙ artami! Masz zaraz z tym sko´nczy´c, słyszysz? — . . . to ka˙z jej si˛e zamkna´ ˛c. Mog˛e ja˛ zakneblowa´c, ale nie chc˛e tego robi´c. Skuteczny knebel to niebezpieczna rzecz. Człowiek mo˙ze si˛e udusi´c. — Sko´ncz z tym parszywym zasranym wudu, matkojebie! — Odetto. Jego głos przeszedł w szept, podobny do szmeru pierwszych kropli deszczu. Umilkła, gapiac ˛ si˛e na niego szeroko otwartymi oczami. Eddie nigdy w z˙ yciu nie widział w ludzkich oczach takiej nienawi´sci i strachu. — Nie sadz˛ ˛ e, by ta suka przejmowała si˛e tym, z˙ e mo˙ze si˛e udusi´c kneblem. Ona chce umrze´c, ale mo˙ze jeszcze bardziej chce, z˙ eby´s ty umarła. Ty jednak nie umarła´s, przynajmniej do tej pory, a nie przypuszczam, z˙ eby Detta była czym´s nowym w twoim z˙ yciu. Ona czuje si˛e w twoim ciele jak w domu, wi˛ec mo˙ze słyszysz, co teraz mówi˛e, i mo˙ze zdołasz jako´s nad nia˛ zapanowa´c, cho´c jeszcze nie mo˙zesz wyj´sc´ . Nie pozwól, z˙ eby zbudziła nas po raz trzeci, Odetto. Nie chc˛e jej kneblowa´c, ale zrobi˛e to, je´sli b˛ed˛e musiał. Wstał, odszedł, nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e, znów owinał ˛ si˛e kocem i natychmiast zasnał. ˛ Ona wcia˙ ˛z gapiła si˛e na niego szeroko otwartymi oczami, rozdymajac ˛ nozdrza. — Parszywe zasrane wudu — wyszeptała.

208

Eddie poło˙zył si˛e i mimo z˙ e był bardzo zm˛eczony, tym razem minał ˛ długi czas, zanim zapadł w sen. Raz po raz prawie zasypiał, ale natychmiast si˛e budził, prze´swiadczony, z˙ e zaraz usłyszy jej krzyk. Trzy godziny pó´zniej, gdy ksi˛ez˙ yc ju˙z minał ˛ zenit, Eddie w ko´ncu zasnał. ˛ Detta ju˙z wi˛ecej nie wrzeszczała tej nocy; albo przestraszyła si˛e Rolanda, albo oszcz˛edzała siły na pó´zniejsze alarmy i szyderstwa, a mo˙ze — tylko mo˙ze — dlatego z˙ e Odetta usłyszała rewolwerowca i zapanowała nad nia,˛ tak jak ja˛ prosił. Eddie w ko´ncu zasnał, ˛ ale obudził si˛e obolały i zm˛eczony. Spojrzał w kierunku wózka, mimo wszystko majac ˛ nadziej˛e, z˙ e zobaczy tam Odett˛e. . . Bo˙ze, prosz˛e, niech to b˛edzie Odetta. . . — Cze´sc´ , biały chlebku — powitała go Detta i u´smiechn˛eła si˛e tym wilczym u´smiechem. — Ju˙z my´slałam, z˙ e b˛edziecie spa´c do południa. Chyba nie powiniene´s tak robi´c, co? Mamy zda˙ ˛zy´c na autobus kilka mil stad, ˛ nieprawda˙z? Jasne! i my´sl˛e, z˙ e to ty b˛edziesz dzi´s odwalał całe pchanie, bo ten drugi go´sc´ , ten ze s´lepiami wudu, widzi mi si˛e coraz słabszy, jak nic! Tak! Pewnie nie b˛edzie ju˙z nic jadł, nawet tego wymy´slnego w˛edzonego mi˛eska, co to je trzymacie dla siebie, białasy, kiedy nie ciagniecie ˛ sobie drutów. No, to w drog˛e, biały chlebku! Det´ ta nie chce ci˛e zatrzymywa´c! — Sciszyła głos i jednocze´snie przymkn˛eła troch˛e powieki, chytrze zerkajac ˛ na niego z ukosa. — Przynajmniej przed pój´sciem do piekła. „Popami˛etasz ten dzie´n, biały chlebku” — obiecywały te oczy. „To b˛edzie dzie´n, który długo b˛edziesz pami˛etał.” „Jasne.”

***

Tego dnia przeszli trzy mile, mo˙ze troch˛e mniej. Wózek Detty wywrócił si˛e dwa razy. Raz przewróciła go sama, powoli i niepostrze˙zenie znów przesunawszy ˛ r˛ek˛e do hamulca i szarpnawszy ˛ za raczk˛ ˛ e. Za drugim razem zrobił to Eddie, za silnie pchajac ˛ podczas pokonywania jakiej´s łachy piasku. Zdarzyło si˛e to pod koniec dnia i wpadł w panik˛e, my´slac, ˛ z˙ e tym razem nie zdoła wydoby´c kół z piasku, po prostu nie zdoła. Dr˙zacymi ˛ r˛ekami pchnał ˛ ze wszystkich sił i oczywi´scie zrobił to za mocno. Kobieta run˛eła na piach, jak Humpty Dumpty spadajacy ˛ z muru wi˛ec Eddie i Roland musieli harowa´c niczym woły, z˙ eby ja˛ podnie´sc´ . Zda˙ ˛zyli w sama˛ por˛e. Sznur spod jej piersi przesunał ˛ si˛e na krta´n. Zało˙zony przez rewolwerowca samozaciskajacy ˛ si˛e w˛ezeł prawie ja˛ udusił. Jej twarz przybrała zabawny niebieski kolor i kobieta była bliska utraty przytomno´sci, a mimo to z ust wydobył si˛e chrapliwy s´miech. 209

„Dlaczego jej nie zostawisz?” — o mało nie powiedział Eddie, gdy Roland szybko si˛e pochylił si˛e, z˙ eby rozlu´zni´c w˛ezeł. „Niech si˛e udusi! Nie wiem, czy ona chce sama to zrobi´c, tak jak powiedziałe´s, ale wiem, z˙ e chce, z˙ eby´smy zrobili to my. . . Zostaw ja!” ˛ Potem przypomniał sobie Odett˛e (chocia˙z ich spotkanie było tak krótkie i wydawało si˛e takie odległe, z˙ e zaczynało zaciera´c si˛e w pami˛eci) i pospieszył z pomoca˛ Rolandowi. Rewolwerowiec niecierpliwie odepchnał ˛ go jedna˛ r˛eka.˛ — Tu jest miejsce tylko dla jednego. — Kiedy poluzował sznur i Władczyni zacz˛eła chrapliwie łapa´c powietrze (natychmiast wydychajac ˛ je w wybuchach zło´sliwego s´miechu), odwrócił si˛e i obrzucił Eddiego krytycznym spojrzeniem. — My´sl˛e, z˙ e powinni´smy zatrzyma´c si˛e na noc. — Jeszcze kawałek — prawie błagał Eddie. — Mog˛e i´sc´ jeszcze kawałek. — Jasne! To silny byczek! Da rad˛e obrobi´c jeszcze jeden rzad ˛ bawełny, a potem cała˛ noc ciagn ˛ a´ ˛c ci druta. Nie chciała nic je´sc´ , wi˛ec miała zapadni˛ete policzki i twarz poorana˛ bruzdami oraz niezdrowy błysk w podkra˙ ˛zonych oczach. Roland nie zwracał na nia˛ uwagi, tylko uwa˙znie przygladał ˛ si˛e Eddiemu. W ko´ncu kiwnał ˛ głowa.˛ — Troch˛e. Nie daleko, ale jeszcze troch˛e. Po dwudziestu minutach Eddie sam zarzadził ˛ postój. Ramiona miał jak galareta. Usiedli w cieniu skał, słuchajac ˛ mew, obserwujac ˛ fale, czekajac, ˛ a˙z sło´nce zajdzie i homarokoszmary wyjda˛ z wody i zaczna˛ zadawa´c swe idiotyczne pytania. ´ Sciszywszy głos tak, aby Detta nie mogła go usłysze´c, Roland powiedział Eddiemu, z˙ e prawdopodobnie sko´nczyły im si˛e dobre naboje. Eddie tylko odrobin˛e zacisnał ˛ wargi. Roland był zadowolony. — Tak wi˛ec b˛edziesz musiał sam zatłuc którego´s z nich — stwierdził Roland. — Ja jestem za słaby, z˙ eby podnie´sc´ wystarczajaco ˛ du˙zy kamie´n i. . . celnie rzuci´c. Teraz Eddie przyjrzał si˛e towarzyszowi. Nie spodobało mu si˛e to, co zobaczył. Rewolwerowiec zbył go machni˛eciem r˛eki. — Niewa˙zne — rzekł. — Niewa˙zne, Eddie. Jest jak jest. — Ka — rzucił Eddie. Rewolwerowiec z nikłym u´smiechem kiwnał ˛ głowa.˛ — Ka. — Kaka — dodał Eddie i spojrzeli po sobie, a potem obaj roze´smiali si˛e. Roland wygladał ˛ na zaskoczonego i mo˙ze nawet wi˛ecej ni˙z troch˛e przestraszonego zgrzytliwymi d´zwi˛ekami, jakie wydobywały si˛e z jego ust. Ten przypływ wesoło´sci nie trwał długo. Kiedy si˛e sko´nczył, rewolwerowiec miał zamy´slona˛ i melancholijna˛ min˛e.

210

— Czy te s´michy-chichy znacza,˛ z˙ e ju˙z wreszcie zrobili´scie sobie dobrze? — zawołała do nich Detta ochrypłym, załamujacym ˛ si˛e głosem. — Kiedy we´zmiecie si˛e do roboty? Chc˛e to zobaczy´c! Do roboty!

***

Eddie upolował kraba. Tak jak poprzednio, Detta nie chciała je´sc´ . Eddie skonsumował połow˛e porcji, a potem zaproponował jej druga˛ połow˛e. — Nie ma mowy! — warkn˛eła, sypiac ˛ z oczu skry. — Nie ma mowy. Napchałe´s trucizny do tej cz˛es´ci. Chcesz mnie otru´c. Eddie bez słowa wział ˛ reszt˛e mi˛esa, wło˙zył sobie do ust prze˙zuł i połknał. ˛ — To nic nie znaczy — odrzekła ponuro Detta. — Zostaw mnie w spokoju, łajzo. Eddie nie miał takiego zamiaru. Podsunał ˛ jej drugi kawałek. — Sama rozerwij go na pół. Daj mi oboj˛etnie który kawałek. Ja zjem moja˛ cz˛es´c´ , a ty swoja.˛ — Nie dam si˛e nabra´c na twoje sztuczki, panie Charlie. Zostaw mnie, powiedziałam, wi˛ec masz zostawi´c mnie w spokoju.

***

W nocy nie wrzeszczała. . . lecz rano była tam w dalszym ciagu. ˛

***

Tego dnia przeszli tylko dwie mile, chocia˙z Detta nie próbowała przewraca´c wózka. Eddie doszedł do wniosku, z˙ e była zbyt słaba, aby ponawia´c takie próby sabota˙zu. A mo˙ze doszła do wniosku, z˙ e wła´sciwie sa˛ one zbyteczne. Trzy czynniki wywierały swój zgubny wpływ na podró˙znych: zm˛eczenie Eddiego; krajobraz, który po wielu dniach w ko´ncu zaczał ˛ si˛e zmienia´c; oraz pogarszajacy ˛ si˛e stan zdrowia Rolanda. 211

Coraz rzadziej napotykali łachy sypkiego piasku, ale było to niewielka˛ pociecha.˛ Grunt stawał si˛e bardziej z˙ wirowaty, przypominajacy ˛ raczej kiepska˛ gleb˛e ni˙z piach (tu i ówdzie rosły k˛epy chwastów, sprawiajacych ˛ wra˙zenie prawie zawstydzonych swoja˛ obecno´scia˛ w takim miejscu), a z tej dziwnej mieszanki piasku i gleby sterczało tyle głazów, z˙ e Eddie musiał obje˙zd˙za´c je tak samo, jak przedtem omijał piaszczyste ławice. Zauwa˙zył, z˙ e wkrótce dotra˛ do ko´nca pla˙zy. Wzgórza, brazowe ˛ i pos˛epne, powoli zbli˙zały si˛e do morza. Eddie dostrzegał ju˙z wijace ˛ si˛e mi˛edzy nimi wawozy, ˛ które wygladały ˛ na wy˙złobione przez niezdarnego olbrzyma, wymachujacego ˛ t˛epym tasakiem. Tej nocy dotarł do niego d´zwi˛ek płynacy ˛ gdzie´s z wysokiego zbocza, przypominajacy ˛ miauczenie wielkiego kota. Pla˙za wydawała si˛e bezkresna, ale musiał si˛e pogodzi´c z my´sla,˛ z˙ e gdzie´s si˛e ko´nczyła. Gdzie´s w oddali te wzgórza po prostu zepchna˛ ja˛ do morza. Zerodowane zbocza pomaszeruja˛ ku wodzie i wejda˛ do niej, najpierw tworzac ˛ przyladki ˛ lub cyple, a potem szereg wysepek. Niepokoiło go to, ale jeszcze bardziej martwił go stan zdrowia Rolanda. Tym razem rewolwerowiec nie spalał si˛e, lecz gasł, nikł w oczach, stawał si˛e przezroczysty. Czerwone pr˛egi pojawiły si˛e ponownie, niestrudzenie przesuwajac ˛ si˛e po wewn˛etrznej stronie przedramienia, a˙z do łokcia. Przez ostatnie dwa dni Eddie wcia˙ ˛z patrzył przed siebie, mru˙zac ˛ oczy, majac ˛ nadziej˛e zobaczy´c drzwi, te drzwi, te magiczne drzwi. Przez ostatnie dwa dni czekał na pojawienie si˛e Odetty. Oba te z˙ yczenia nie spełniły si˛e. Tej nocy przed snem przyszły mu do głowy dwie okropne my´sli, niczym okrutny z˙ art z podwójna˛ pointa: ˛ A je´sli tam nie ma z˙ adnych drzwi? A je´sli Odetta Holmes nie z˙ yje?

***

— Wsta´n i s´wie´c, matkojebie! — wyrwał go z niebytu wrzask Detty. — Mys´l˛e, z˙ e zostali´smy tylko we dwoje, słodziutki. My´sl˛e, z˙ e twój przyjaciel w ko´ncu wyciagn ˛ ał ˛ kopyta. My´sl˛e, z˙ e ju˙z ucztuje z diabłem w piekle. Eddie spojrzał na zawini˛etego w koce Rolanda i przez jedna˛ okropna˛ chwile był pewien, z˙ e ta suka ma racj˛e. Potem rewolwerowiec poruszył si˛e, cicho j˛eknał ˛ i z trudem usiadł. — No, patrzcie tylko! — Detta nawrzeszczała si˛e tyle, z˙ e teraz chwilami głos zupełnie odmawiał jej posłusze´nstwa, przechodzac ˛ w upiorny szept, niczym s´wist 212

zimowego wiatru pod drzwiami. — My´slałam, z˙ e nie z˙ yjesz, człowieku! Roland powoli wstał. Eddiemu kojarzył si˛e z człowiekiem wchodzacym ˛ po niewidzialnej drabinie. Poczuł gniew i lito´sc´ , co było znajomym, dziwnie nostalgicznym uczuciem. Po chwili zrozumiał. Tak si˛e czuł wtedy, kiedy razem z Henrym ogladali ˛ walki w telewizji i jeden zapa´snik tłukł drugiego, tłukł go okropnie, raz po raz, i tłum z˙ adał ˛ krwi, Henry z˙ adał ˛ krwi, a Eddie tylko tam siedział, czujac ˛ gniew i lito´sc´ oraz t˛epy niesmak. Siedział tam, s´lac ˛ fale my´slowe do zwyci˛ezcy: „Przesta´n, człowieku, czy jeste´s s´lepy, do cholery? On umiera! Umiera! Przerwij t˛e pierdolona˛ walk˛e!” Tej nie było jak przerwa´c. Roland popatrzył na kobiet˛e zapadni˛etymi oczami, błyszczacymi ˛ od goraczki. ˛ — Wielu tak my´slało, Detto. — Spojrzał na Eddiego. — Jeste´s gotowy? — Tak, chyba tak. A ty? — Tak. — Dasz rad˛e? — Tak. Ruszyli.

***

Około dziesiatej ˛ Detta zacz˛eła trze´c skronie palcami.

***

— Stójcie — powiedziała. — Niedobrze mi. Chyba zaraz zwymiotuj˛e. — Zapewne ten obfity wczorajszy posiłek — odparł Eddie i dalej pchał wózek. — Powinna´s była darowa´c sobie deser. Mówiłem ci, z˙ e polewa czekoladowa jest ci˛ez˙ kostrawna. — Zaraz b˛ed˛e rzyga´c! Zaraz. . . ! — Zatrzymaj si˛e — polecił rewolwerowiec. Eddie stanał. ˛ Kobieta na fotelu nagle wygi˛eła si˛e w łuk, jakby pora˙zona pradem. ˛ Wybałuszyła oczy, wpatrujac ˛ si˛e w dal. — Potłukłam twój talerz, ty s´mierdzaca ˛ białasko! — wrzasn˛eła. — Potłukłam go, do cholery, i bardzo si˛e ciesz. . .

213

Nagle osun˛eła si˛e bezwładnie, pochylajac ˛ do przodu. Gdyby nie wi˛ezy, spadłaby z wózka. „Chryste, umarła, dostała ataku serca i umarła” — pomy´slał Eddie. Zaczał ˛ obchodzi´c wózek, bo przypomniał sobie, jak chytra i podst˛epna potrafi by´c ta kobieta, i stanał ˛ równie gwałtownie, jak si˛e poruszył. Popatrzył na Rolanda. Ten odpowiedział mu spokojnym, niczego niezdradzajacym ˛ spojrzeniem. Wtem kobieta j˛ekn˛eła. Otworzyła oczy. Jej oczy. Oczy Odetty. — Dobry Bo˙ze, znowu zemdlałam, prawda? — powiedziała. — Przykro mi, z˙ e musieli´scie mnie przywiaza´ ˛ c. Ale˙z s´cierpły mi nogi! Mogłabym usia´ ˛sc´ troch˛e wygodniej, gdyby´scie. . . Wła´snie w tym momencie kolana ugi˛eły si˛e pod Rolandem, trzydzie´sci mil na południe od miejsca, gdzie ko´nczyła si˛e ta pla˙za Morza Zachodniego. Powtórne tasowanie powtórne tasowanie Eddie Dean czuł si˛e tak, jakby ju˙z nie pchał wózka z Władczynia˛ ani nawet nie szedł po z˙ wirowatej pla˙zy. Teraz wydawało mu si˛e, z˙ e „fruna”. ˛ Odetta Holmes nie lubiła Rolanda i nie ufała mu — to było oczywiste. Rozumiała jednak, jak po˙załowania godny był jego stan, i starała si˛e pomóc. Eddie miał wra˙zenie, z˙ e oporna sterta stalowych pr˛etów i gumy, do której przypadkiem przymocowano ludzkie ciało, nagle zmieniła si˛e w sanie. „Id´z z nia.˛ Przedtem musiałem ci˛e chroni´c — to było najwa˙zniejsze. Teraz tylko opó´znia˛ twój marsz.” Eddie zdał sobie spraw˛e, z˙ e rewolwerowiec ma racj˛e. On popychał fotel; Odetta pomagała mu, obracajac ˛ koła. Za paskiem spodni Eddiego tkwił jeden z rewolwerów Rolanda. „Pami˛etasz, jak ci powiedziałem, z˙ eby´s si˛e strzegł, a ty nie posłuchałe´s?” „Tak.” „Powtarzam ci: Strze˙z si˛e. Cały czas. Je´sli ta druga powróci, nie wahaj si˛e ani sekundy. Ogłusz ja.” ˛ „A je´sli ja˛ zabij˛e?” „To wszystko si˛e sko´nczy. Sko´nczy si˛e tak˙ze wtedy, kiedy ona zabije ciebie. Je´sli tamta wróci, b˛edzie próbowała. Na pewno.” Eddie nie chciał zostawia´c Rolanda. Nie chodziło tylko o te odgłosy miauczenia w nocy (chocia˙z o tym te˙z my´slał). Po prostu Roland był tutaj jego jedynym oparciem. Eddie i Odetta nie nale˙zeli do tego s´wiata. Mimo to wiedział te˙z, z˙ e rewolwerowiec ma racj˛e.

214

— Chcesz odpocza´ ˛c? — zapytał Odett˛e. — Jest jeszcze troch˛e mi˛esa. Niewiele. — Na razie nie — odparła ze znu˙zeniem. — Niedługo. — W porzadku, ˛ ale przynajmniej przesta´n obraca´c koła. Jeste´s słaba. Twoje. . . twoje kłopoty z z˙ oładkiem, ˛ wiesz. — Dobrze. Odwróciła do niego zlana˛ potem twarz i obdarzyła go u´smiechem, który jednocze´snie osłabił go i dodał mu sił. Za taki u´smiech mógłby umrze´c. . . i by´c mo˙ze tak si˛e stanie, je˙zeli b˛edzie trzeba. Miał szczera˛ nadziej˛e, z˙ e nie dojdzie do tego, lecz nale˙zało taka˛ mo˙zliwo´sc´ bra´c pod uwag˛e. Czas stał si˛e ogromnie wa˙znym, decydujacym ˛ czynnikiem. Odetta zło˙zyła r˛ece na podołku, a Eddie pchał wózek. Koleiny pozostajace ˛ za nimi były teraz płytsze, bo piach powoli zmieniał si˛e w coraz twardsza˛ gleb˛e, tak kamienista˛ jednak, z˙ e łatwo było o wypadek, szczególnie z˙ e poruszali si˛e szybko i mógł si˛e przydarzy´c bez niczyjej pomocy, a nast˛epny upadek mógł porani´c Odett˛e, co samo w sobie byłoby nieprzyjemne, i uszkodzi´c wózek, co miałoby fatalne skutki dla nich, a zapewne jeszcze gorsze dla rewolwerowca, który niemal na pewno umarłby bez ich pomocy, oni za´s na zawsze zostaliby uwi˛ezieni w tym s´wiecie. Poniewa˙z Roland był zbyt chory i słaby, z˙ eby si˛e porusza´c, Eddie musiał rozwiaza´ ˛ c jeden prosty problem: stanowili trójk˛e, w której dwie osoby były niepełnosprawne. Na co w tej sytuacji mogli liczy´c, co dawało im szans˛e? Wózek. Wózek inwalidzki był ta˛ nadziej˛e, jedyna˛ nadzieja˛ i tylko nadzieja.˛ Tak wi˛ec pomó˙z nam, Bo˙ze.

***

Rewolwerowiec odzyskał przytomno´sc´ tu˙z po tym, jak Eddie zaciagn ˛ ał ˛ go w cie´n wielkiego głazu. Na jego popielatoszarej twarzy pojawiły si˛e niezdrowe wypieki. Oddychał szybko i z trudem. Prawe przedrami˛e miał poprzecinane siateczka˛ kr˛etych czerwonych linii. — Nakarm ja˛ — wychrypiał do Eddiego. — Ty. . . — Nie mówmy o mnie. Nic mi nie b˛edzie. Nakarm ja.˛ My´sl˛e, z˙ e teraz b˛edzie jadła. A b˛edzie ci potrzebna jej siła. — Rolandzie, a je´sli ona tylko udaje. . . 215

Rewolwerowiec uciał ˛ to niecierpliwym machni˛eciem r˛eki. — Ona niczego nie udaje, chyba z˙ e w gł˛ebi swego umysłu. Ja to wiem i ty tak˙ze. Ma to wypisane na twarzy. Daj jej je´sc´ , na pami˛ec´ twego ojca, a kiedy b˛edzie jadła, wró´c tu do mnie. Teraz liczy si˛e ka˙zda minuta. Ka˙zda sekunda. — Eddie chciał wsta´c, lecz rewolwerowiec zatrzymał go, pociagn ˛ awszy ˛ lewa˛ r˛eka.˛ Chory czy nie, miał jeszcze sił˛e. — I nic nie mów o tamtej. Cokolwiek ci powie, jakkolwiek spróbuje to wszystko wyja´sni´c, nie zaprzeczaj. — Dlaczego? — Nie wiem. Po prostu czuj˛e, z˙ e to byłby bład. ˛ A teraz rób, co mówi˛e, i nie marnuj mojego czasu! Odetta siedziała na wózku i z lekkim zdumieniem oraz rozbawieniem spogla˛ dała na morze. Kiedy Eddie zaproponował jej kawałki homara, pozostałe z poprzedniego wieczoru, u´smiechn˛eła si˛e z˙ ało´snie: — Zjadłabym, gdybym mogła — powiedziała — ale wiesz, co si˛e stanie. Eddie, który nie miał poj˛ecia, o czym ona mówi, mógł tylko wzruszy´c ramionami. — Nie zaszkodziłoby spróbowa´c, Odetto. Powinna´s co´s zje´sc´ , wiesz. B˛edziemy musieli i´sc´ , najszybciej jak zdołamy. U´smiechn˛eła si˛e i dotkn˛eła jego dłoni. Poczuł si˛e tak, jakby przeskoczyła miedzy nimi iskra elektrostatycznego wyładowania. To była ona — Odetta. Wiedział o tym równie dobrze, jak Roland. — Kocham ci˛e, Eddie. Tak bardzo si˛e starałe´s. Byłe´s taki cierpliwy. On tak˙ze — wskazała w kierunku skały, pod która˛ le˙zał rewolwerowiec — ale jego trudno kocha´c. — Taak. Jakbym o tym nie wiedział. — Kiedy´s spróbuj˛e. — Jak chcesz. U´smiechn˛eła si˛e, a on poczuł si˛e tak, jak gdyby cały s´wiat kr˛ecił si˛e dzi˛eki niej i dla niej. Pomy´slał: „Prosz˛e, Bo˙ze, nigdy nie miałem tak wiele, wi˛ec prosz˛e, nie zabieraj mi jej znowu. Prosz˛e.” Wzi˛eła kawałki mi˛esa z homara, z komicznie z˙ ałosna˛ mina˛ zmarszczyła nos i popatrzyła na Eddiego. — Musz˛e? — Postaraj si˛e. — Nigdy wi˛ecej nie tkn˛e muli — powiedziała. — Przepraszam? — My´slałam, z˙ e ci mówiłam. — By´c mo˙ze — odparł i za´smiał si˛e nerwowo. Rewolwerowiec mówił, z˙ eby nigdy nie przypomina´c jej o tej drugiej, przez cały czas tkwiacej ˛ w jej umy´sle. . . — Kiedy´s jedli´smy je na kolacj˛e, miałam wówczas dziesi˛ec´ czy jedena´scie lat. Nienawidziłam ich smaku. Były jak gumowe kulki i potem zwróciłam je. Od 216

tamtego czasu nigdy wi˛ecej ich nie jadłam. A jednak. . . — westchn˛eła — skoro tak mówisz, postaram si˛e. Wło˙zyła kawałek kraba do ust, jak dziecko połykajace ˛ ły˙zk˛e lekarstwa, które na pewno b˛edzie miało obrzydliwy smak. Zacz˛eła z˙ u´c, z poczatku ˛ powoli, potem coraz szybciej. Połkn˛eła. Wzi˛eła nast˛epny kawałek. Prze˙zuła, przełkn˛eła. Nast˛epny. Teraz po prostu zajadała si˛e. — Hej, powoli! — zawołał Eddie. — To pewnie inny gatunek! Tak, na pewno! — Z promiennym u´smiechem popatrzyła na Eddiego. — Przeszli´smy kawałek pla˙za˛ i tutaj z˙ yje inny rodzaj krabów! Wyglada ˛ na to, z˙ e nie jestem na nie uczulona! Nie smakuja˛ tak obrzydliwie, jak dotychczas. . . a przecie˙z próbowałam utrzyma´c je w z˙ oładku, ˛ prawda? — Spojrzała na niego błagalnie. — Bardzo si˛e starałam. — Taak. — Nawet w jego własnych uszach zabrzmiało to jak radio łapiace ˛ sygnał bardzo odległej stacji. „Ona my´sli, z˙ e jadła codziennie i wszystko zwracała. Sadzi, ˛ z˙ e to dlatego jest taka słaba. Wielki Bo˙ze.” — Tak, starała´s si˛e jak diabli. — Ten smakuje. . . — trudno było ja˛ zrozumie´c, bo mówiła z pełnymi ustami. — Smakuje tak dobrze! — Roze´smiała si˛e, łagodnie i uroczo. — Ten zostanie w z˙ oładku! ˛ Nabior˛e sił! Wiem! Czuj˛e to! — Tylko nie przesad´z — ostrzegł i podał jej jeden z bukłaków. — Nie jeste´s przyzwyczajona do takiego po˙zywienia. Po tych. . . — przełknał ˛ s´lin˛e z wyra´znie słyszalnym (przynajmniej dla niego samego) odgłosem — po tych wszystkich wymiotach. — Tak. Tak. — Musz˛e chwilk˛e porozmawia´c z Rolandem. — W porzadku. ˛ Zanim odszedł, znów u´scisn˛eła mu dło´n. — Dzi˛ekuj˛e, Eddie. Dzi˛ekuj˛e, z˙ e byłe´s taki cierpliwy. i podzi˛ekuj jemu. — Urwała na moment. — Podzi˛ekuj i nie mów, z˙ e si˛e go boj˛e. — Nie powiem — obiecał i wrócił do rewolwerowca.

***

Nawet kiedy nie poruszała kołami, Odetta była bardzo pomocna. Znajdowała drog˛e z wprawa˛ kobiety przez długi czas poruszajacej ˛ si˛e na wózku w s´wiecie, w którym jeszcze przez wiele lat nie przejmowano si˛e losem niepełnosprawnych. — W lewo! — wołała i Eddie skr˛ecał w lewo, omijajac ˛ kamie´n, sterczacy ˛ jak spróchniały zab ˛ z brunatnej ziemi. Sam mo˙ze zda˙ ˛zyłby go dostrzec. . . a mo˙ze nie. — W prawo! — nakazała i Eddie skr˛ecił w prawo, ledwie unikajac ˛ łachy piasku, 217

mimo z˙ e zdarzały si˛e coraz rzadziej. W ko´ncu zatrzymali si˛e i Eddie poło˙zył si˛e na ziemi, ci˛ez˙ ko dyszac. ˛ — Prze´spij si˛e — powiedziała Odetta. — Godzin˛e. Zbudz˛e ci˛e. Eddie spojrzał na nia.˛ — Nie oszukam ci˛e. Widziałam, w jakim stanie jest twój przyjaciel, Eddie. . . — Wiesz, on wła´sciwie nie jest moim przyjacielem. . . — . . . i wiem, z˙ e liczy si˛e ka˙zda chwila. Nie pozwol˛e, by kierowało mna˛ z´ le poj˛ete poczucie lito´sci, i nie dam ci spa´c dłu˙zej ni˙z godzin˛e. Umiem okre´sli´c czas na podstawie poło˙zenia sło´nca. Nie pomo˙zesz jemu ani sobie, je´sli zupełnie opadniesz z sił, prawda? — Nie — odparł, my´slac: ˛ „Nic nie rozumiesz. Je´sli zasn˛e, a Detta Walker powróci. . . ” ´ — Spij, Eddie — nalegała, a poniewa˙z Eddie był zbyt zm˛eczony (i za bardzo zakochany), z˙ eby jej nie ufa´c, zrobił to. Zasnał, ˛ a ona zbudziła go tak, jak obiecała, i wcia˙ ˛z była Odetta,˛ a potem poszli dalej i znów poruszała kołami, pomagajac ˛ mu. P˛edzili ku coraz bli˙zszemu kra´ncowi pla˙zy, ku drzwiom, których Eddie rozpaczliwie wypatrywał i nigdzie nie mógł dostrzec.

***

Kiedy zostawił Odett˛e jedzac ˛ a˛ pierwszy posiłek od kilku dni i podszedł do rewolwerowca, Roland wygladał ˛ nieco lepiej. — Pochyl si˛e — powiedział do Eddiego. Ten usłuchał. — Zostaw mi ten bukłak, który jest w połowie pełny. Wi˛ecej mi nie potrzeba. Zaprowad´z ja˛ do drzwi. — A je´sli nie. . . — Je´sli ich nie znajdziesz? Znajdziesz je. Pierwsze i drugie były tam, wi˛ec b˛eda˛ i trzecie. Je´sli dotrzecie do nich przed zachodem sło´nca, zaczekaj do zmroku, a potem zabij dwa stwory. B˛edziesz musiał zostawi´c jej po˙zywienie i upewni´c si˛e, z˙ e jest tak bezpieczna, jak tylko to mo˙zliwe. Je´sli nie dotrzecie tam dzisiaj, zabij trzy. Masz. Wr˛eczył mu jeden ze swoich rewolwerów. Eddie z szacunkiem wział ˛ bro´n, ponownie zdziwiony tym, z˙ e jest taka ci˛ez˙ ka. — My´slałem, z˙ e wszystkie naboje sa˛ do kitu. — Pewnie tak jest. Załadowałem te, które moim zdaniem najmniej zamokły. Jest ich sze´sc´ . Mo˙ze jeden z nich wypali. Lub dwa, je˙zeli dopisze ci szcz˛es´cie. 218

Nie marnuj ich na kraby. — Zerknał ˛ na Eddiego. — Tam mo˙zesz napotka´c inne stworzenia. — Ty te˙z to słyszałe´s? — Je´sli mówisz o tym wyciu na wzgórzach, to owszem. Je´sli jednak my´slisz o jakim´s demonie, co widz˛e w twoich oczach, to nie. Słyszałem dzikiego kota na łowach, to wszystko, mo˙zliwe, z˙ e o głosie gro´zniejszym ni˙z on sam. By´c mo˙ze to co´s małego, co bez trudu odp˛edziłby´s kijem. Musisz przede wszystkim pami˛eta´c o niej. Je´sli tamta druga powróci, mo˙ze b˛edziesz musiał ja.˛ . . — Nie zabij˛e jej, je˙zeli o to ci chodzi! — Mo˙ze b˛edziesz musiał ja˛ unieszkodliwi´c. Rozumiesz? Eddie niech˛etnie kiwnał ˛ głowa.˛ Te przekl˛ete naboje i tak pewnie do niczego si˛e nie nadaja,˛ wi˛ec nie ma sensu drze´c o to kotów. — Kiedy dotrzecie do drzwi, zostaw ja.˛ Umie´sc´ ja˛ w miar˛e bezpiecznym miejscu i wró´c po mnie z wózkiem. — A bro´n? W oczach rewolwerowca pojawił si˛e tak gro´zny błysk, z˙ e Eddie gwałtownie poderwał głow˛e, jakby Roland machnał ˛ mu przed nosem płonac ˛ a˛ pochodnia.˛ — Na bogów, pewnie! Zostawi´c jej załadowany rewolwer kiedy ta druga w ka˙zdej chwili mo˙ze wróci´c? Oszalałe´s? — Naboje. . . — Pieprzy´c naboje! — wykrzyknał ˛ rewolwerowiec i nagły podmuch wiatru zaniósł jego słowa do Odetty. Obejrzała si˛e, patrzyła na nich przez długa˛ chwil˛e, a potem znów spojrzała na morze. — Nie zostawiaj jej broni! Eddie na wszelki wypadek jeszcze bardziej s´ciszył głos. — A je´sli co´s przyjdzie na łowy, gdy b˛ed˛e tu wracał? Jaki´s kot gro´zniejszy, ni˙z wskazywałby na to jego głos, a nie odwrotnie? Co´s, czego nie da si˛e odp˛edzi´c kijem? — Zostaw jej stos kamieni — rzekł rewolwerowiec. — Kamieni! Dobry Bo˙ze! Człowieku, pieprzysz głupoty! — Ja my´sl˛e — odparł Roland. — Do czego ty chyba nie jeste´s zdolny. Dałem ci rewolwer, z˙ eby´s mógł broni´c jej przed niebezpiecze´nstwem przez połow˛e drogi, która˛ musisz przeby´c. Byłby´s zadowolony, gdybym ci go zabrał? Wtedy mo˙ze mógłby´s dla niej zgina´ ˛c. Czy to by ci odpowiadało? Bardzo romantyczne. . . Tylko z˙ e wtedy umrzemy wszyscy troje, a nie tylko ona. — Bardzo logiczne. A jednak w dalszym ciagu ˛ pieprzysz głupoty. — Id´z albo zosta´n. Przesta´n mnie obra˙za´c. — Zapomniałe´s o czym´s — rzucił gniewnie Eddie. — Mianowicie o czym? — Zapomniałe´s powiedzie´c mi, z˙ e musz˛e dorosna´ ˛c. Tak zawsze powtarzał Henry. „Och, doro´snij, dzieciaku”. Rewolwerowiec u´smiechnał ˛ si˛e znu˙zonym, dziwnie pi˛eknym u´smiechem. 219

— My´sl˛e, z˙ e ju˙z dorosłe´s. Idziesz, czy zostajesz? — Pójd˛e — zdecydował si˛e Eddie. — Czym ty si˛e posilisz? Ona zjadła resztki kolacji. — Co´s sobie znajd˛e. Robiłem to od lat. Eddie odwrócił wzrok. — Ja. . . chyba przykro mi, z˙ e ci˛e obraziłem, Rolandzie. To był. . . — Nagle parsknał ˛ s´miechem. — To był bardzo m˛eczacy ˛ dzie´n. Roland znowu si˛e u´smiechnał. ˛ — Tak — przyznał. — Był.

***

Tego dnia przeszli najdłu˙zszy odcinek, a jednak gdy sło´nce zacz˛eło układa´c swój złoty szlak na oceanie, w zasi˛egu wzroku nie było wida´c drzwi. Chocia˙z Odetta powiedziała Eddiemu, z˙ e spokojnie moga˛ w˛edrowa´c jeszcze pół godziny, zarzadził ˛ postój i pomógł jej zej´sc´ z wózka. Zaniósł ja˛ na spłachetek równego i do´sc´ gładkiego terenu, zdjał ˛ poduszki z siedzenia i oparcia fotela, po czym pomógł jej si˛e na nich usadowi´c. — O Panie, jak dobrze jest rozprostowa´c ko´sci — westchn˛eła. — Tylko. . . — Spochmurniała. — Wcia˙ ˛z my´sl˛e o tym człowieku, o Rolandzie, który pozostał tam całkiem sam. Ta my´sl nie pozwala mi si˛e cieszy´c. Eddie, kim on jest? Albo „czym”? — I po krótkim namy´sle dodała: — I dlaczego tak cz˛esto krzyczy? — Chyba to le˙zy w jego charakterze — rzekł Eddie i pospiesznie si˛e oddalił, by nazbiera´c kamieni. Przecie˙z Roland rzadko kiedy podnosił głos. Pewnie usłyszała rano, jak krzyknał: ˛ „Pieprzy´c naboje!”, reszta natomiast stanowiła jakie´s wspomnienia, którymi Odetta wypełniała luki w pami˛eci. Zabił trzy stwory, jak radził mu rewolwerowiec, a na ostatnim skupił si˛e tak bardzo, z˙ e ledwie udało mu si˛e umkna´ ˛c przed czwartym, który podkradł si˛e do niego z prawej. Eddie zobaczył, jak szczypce z trzaskiem przeci˛eły powietrze w miejscu, gdzie przed chwila˛ trzymał nog˛e. Pomy´slał o brakujacych ˛ palcach rewolwerowca. Upiekł swoja˛ zdobycz na ognisku z suchych gał˛ezi — blisko´sc´ wzgórz i coraz bujniejsza ro´slinno´sc´ sprawiały, z˙ e łatwiej i szybciej mo˙zna było nazbiera´c drewna na opał — gdy na niebie dogasało ostatnie s´wiatło dnia. — Popatrz, Eddie! — zawołała, wskazujac ˛ w gór˛e. Spojrzał i zobaczył samotna˛ gwiazd˛e, l´sniac ˛ a˛ na piersi nocy. — Czy˙z nie jest pi˛ekna? — Tak — przytaknał ˛ i nagle, bez powodu, w oczach stan˛eły mu łzy. Gdzie 220

on był przez całe swe przekl˛ete z˙ ycie? Gdzie był, co robił, kto był z nim wtedy i dlaczego nagle poczuł si˛e tak okropnie przygn˛ebiony i zbrukany? Uniesiona twarz Odetty była niesamowita w swym pi˛eknie, rzucajacym ˛ si˛e w oczy nawet przy nikłym s´wietle, cho´c jej wła´scicielka nie była tego s´wiadoma. Spogladała ˛ szeroko otwartymi oczami na gwiazd˛e i u´smiechała si˛e łagodnie. — Gwiazdo jasna i s´wiecaca ˛ — powiedziała cicho i urwała. Popatrzyła na niego. — Znasz to, Eddie? — Tak. — Miał opuszczona˛ głow˛e. Odpowiedział jej do´sc´ ra´znym głosem, gdyby jednak uniósł głow˛e, dostrzegłaby, z˙ e płacze. — Zatem pomó˙z mi. Musisz patrze´c w niebo. Otarł łzy dłonia˛ i spojrzał w gór˛e, na gwiazd˛e. — Gwiazdo jasna — skierowała wzrok na niego i przyłaczył ˛ si˛e do niej — i s´wiecaca. ˛ .. Wyciagn˛ ˛ eła r˛ek˛e, a on ujał ˛ jej dło´n, delikatna˛ i jasnobrazow ˛ a˛ jak czekolada, w swoja˛ — biała˛ jak goł˛ebica. — Pierwsza dzisiaj wschodzaca ˛ — powiedzieli jednocze´snie, jak chłopiec i dziewczyna, nie jak m˛ez˙ czyzna i kobieta, którymi b˛eda˛ pó´zniej, gdy zapadnie ciemno´sc´ i ona zapyta go, czy s´pi, a on odpowie, z˙ e nie, i ona poprosi, z˙ eby ja˛ przytulił, bo jest jej zimno. — Mam tylko jedno pragnienie. . . Spojrzeli na siebie i zobaczył stru˙zki łez, spływajace ˛ jej po policzkach. Jemu równie˙z łzy znów stan˛eły w oczach i pozwolił im płyna´ ˛c. Nie czuł wstydu, a jedynie bezgraniczna˛ ulg˛e. U´smiechn˛eli si˛e. — Spełnij jedno moje z˙ yczenie — powiedział Eddie i pomy´slał: „Prosz˛e, by´s to zawsze była ty.” — Spełnij jedno moje z˙ yczenie — powtórzyła jak echo i pomy´slała: „Je´sli mam umrze´c w tym dziwnym miejscu, prosz˛e, niech ta s´mier´c b˛edzie lekka i niech b˛edzie przy mnie ten porzadny, ˛ młody człowiek.” — Przepraszam, z˙ e płakałam — powiedziała, ocierajac ˛ oczy. — Rzadko to robi˛e, lecz to był. . . — Bardzo m˛eczacy ˛ dzie´n — doko´nczył za nia.˛ — Tak. Powiniene´s co´s zje´sc´ , Eddie. — Ty te˙z. — Mam tylko nadziej˛e, z˙ e nie zemdli mnie znowu. U´smiechnał ˛ si˛e do niej. — Na pewno nie.

221

***

Pó´zniej, gdy nad ich głowami obce galaktyki wirowały w powolnym gawocie, oboje my´sleli, z˙ e jeszcze nigdy miłosny akt nie był równie słodki i spełniony.

***

Wyruszyli o s´wicie, z˙ wawo, a o dziewiatej ˛ Eddie z˙ ałował, z˙ e nie zapytał Rolanda, co powinien zrobi´c, je´sli dotra˛ do miejsca, gdzie góry wchodza˛ do morza i w dalszym ciagu ˛ nie b˛edzie z˙ adnych drzwi. Wydawało si˛e to teraz bardzo istotna˛ sprawa,˛ gdy˙z pla˙za si˛e stopniowo ko´nczyła, co do tego nie było z˙ adnej watpliwo˛ s´ci. Wzgórza za´s podchodziły do brzegu, powoli zbli˙zajac ˛ si˛e do wody. Pla˙za przestała ju˙z by´c pla˙za˛ — piach ustapił ˛ miejsca twardej i gładkiej glebie. Co´s — zapewne odpływy lub obfite opady (nie było takich; od kiedy znalazł si˛e w tym s´wiecie, nie spadła nawet kropla — wprawdzie niebo kilka razy zasnuło si˛e chmurami, lecz zaraz rozp˛edził je wiatr) — wygładziły wszystkie nierówno´sci terenu. O dziewiatej ˛ trzydzie´sci Odetta nagle zawołała: — Stój, Eddie! Stój! Zatrzymał si˛e tak gwałtownie, z˙ e musiała złapa´c si˛e por˛eczy wózka, z˙ eby nie wypa´sc´ . W mgnieniu oka znalazł si˛e przed nia.˛ — Przepraszam. Dobrze si˛e czujesz? ´ — Swietnie. — Pojał, ˛ z˙ e wział ˛ podniecenie za niepokój. Wskazała palcem. — Tam! Widzisz co´s? Osłonił dłonia˛ oczy i niczego nie dostrzegł. Wyt˛ez˙ ył wzrok. Przez chwilk˛e wydawało mu si˛e. . . nie, to na pewno tylko falowanie rozgrzanego powietrza nad ziemia,˛ doszedł do wniosku. — Nie sadz˛ ˛ e — orzekł i u´smiechnał ˛ si˛e. — Mo˙ze tylko jedno z˙ yczenie. — A ja widz˛e! — Odwróciła ku niemu o˙zywiona,˛ u´smiechni˛eta˛ twarz. — Stoja˛ zupełnie same! Tam, gdzie ko´nczy si˛e pla˙za. Spojrzał ponownie, tym razem a˙z tak wyt˛ez˙ ajac ˛ wzrok, z˙ e oczy zaszły mu łzami. Znów wydało mu si˛e, z˙ e co´s dostrzega. „Widziałe´s to” — pomy´slał i u´smiechnał ˛ si˛e. — „Widziałe´s jej z˙ yczenie.” — Mo˙ze — rzekł, nie dlatego, z˙ e istotnie co´s zauwa˙zył, ale dlatego, z˙ e ona w to wierzyła. — Chod´zmy! Eddie wrócił na swoje miejsce za oparciem wózka inwalidzkiego, korzystajac ˛ 222

z krótkiej przerwy, by ukradkiem rozmasowa´c sobie obolały krzy˙z. Odetta si˛e obejrzała. — Na co czekasz? — Naprawd˛e uwa˙zasz, z˙ e co´s tam zauwa˙zyła´s, mam racje? — Tak! — No, có˙z, wi˛ec ruszajmy! Ponownie zaczał ˛ pcha´c wózek.

***

Pół godziny pó´zniej on te˙z to zobaczył. „Jezu” — pomy´slał — „ona ma wzrok równie dobry jak Roland. Mo˙ze lepszy.” Oboje nie chcieli zatrzymywa´c si˛e, ale musieli co´s zje´sc´ . Pospiesznie spo˙zyli posiłek i natychmiast ruszyli w drog˛e. Nadchodził przypływ i Eddie z rosnacym ˛ niepokojem spogladał ˛ w prawo, na zachód. Znajdowali si˛e kawałek za linia˛ morszczynu i trawy morskiej, znaczacych ˛ zasi˛eg fal, lecz niepokoiła go my´sl, z˙ e zanim dotra˛ do drzwi, znajda˛ si˛e nieprzyjemnie blisko wody, majac ˛ po jednej stronie morskie fale, a po drugiej strome zbocza gór. Teraz bardzo wyra´znie widział te wzgórza i nie był to przyjemny widok. Skaliste, poro´sni˛ete karłowatymi drzewkami, które wbijały w ziemi˛e swe korzenie niczym artretyczne palce, zawzi˛ecie si˛e jej trzymajac, ˛ oraz krzewami, wygladaj ˛ acymi ˛ na cierniste. Cho´c nie były zbyt strome, raczej nie mo˙zna b˛edzie wjecha´c na nie wózkiem. Mo˙ze zdołałby wnie´sc´ ja˛ na które´s zbocze, a mo˙ze nawet b˛edzie musiał to zrobi´c, ale nie cieszyła go perspektywa pozostawienia jej tutaj. Po raz pierwszy usłyszał bzyczenie owadów. Wydawały d´zwi˛eki podobne do grania s´wierszczy, ale wy˙zsze i bez swingujacego ˛ rytmu — po prostu monotonne „iiiiiii”, jak brz˛ek przewodów linii wysokiego napi˛ecia, i po raz pierwszy zauwaz˙ ył inne ptaki poza mewami. Niektóre były całkiem spore i kra˙ ˛zyły nad ladem. ˛ Jastrz˛ebie — pomy´slał. Od czasu do czasu widział, jak składały skrzydła i spadały niczym kamienie. Polujac. ˛ Na co polowały? Có˙z, pewnie na jakie´s małe zwierz˛eta. W porzadku. ˛ Mimo to wcia˙ ˛z my´slał o wyciu, które słyszał w nocy. Do południa ju˙z zupełnie wyra´znie widzieli te drzwi. Tak jak dwoje poprzednich, te te˙z wydawały si˛e złudzeniem, lecz były równie rzeczywiste jak góry i morze. — Zdumiewajace ˛ — usłyszał cichy głos Odetty. — Po prostu zdumiewajace. ˛ Znajdowały si˛e dokładnie tam, gdzie przypuszczał: w zatoczce stanowiacej ˛ granic˛e łatwego szlaku na północ. Stały tu˙z poza zasi˛egiem przypływu i niecałe 223

trzy jardy od miejsca, gdzie góry nagle wyrastały si˛e z ziemi, jak gigantyczna dło´n pokryta nie włosami, a szarozielonymi krzakami. Przypływ zaczał ˛ si˛e, gdy sło´nce chyliło si˛e ku powierzchni oceanu. . . i prawdopodobnie o czwartej — tak twierdziła Odetta, a poniewa˙z twierdziła, z˙ e umie okre´sla´c czas z poło˙zenia sło´nca na niebie (i poniewa˙z była jego ukochana) ˛ Eddie wierzył jej — dotarli do drzwi.

***

Patrzyli na nie — Odetta siedzaca ˛ na wózku inwalidzkim, z dło´nmi na podołku, i Eddie stojacy ˛ obok niej. Niby spogladali ˛ na nie tak samo jak poprzedniej nocy na samotna˛ gwiazd˛e, czyli jak dwoje dzieci — a jednak zupełnie inaczej. Gdy kierowali swe z˙ yczenia do gwiazdy, byli dzie´cmi szcz˛es´cia. Teraz patrzyli pos˛epnie, z namysłem, jak dzieci przygladaj ˛ ace ˛ si˛e czemu´s, co dotychczas uwaz˙ ały za wytwór wyobra´zni. Na drzwiach widniało słowo. — Co oznacza ten napis? — zapytała po chwili Odetta. — Nie wiem — odparł Eddie, lecz to słowo przej˛eło go dreszczem. Poczuł, z˙ e serce zamiera mu w piersi. — Na pewno? — spytała, mierzac ˛ go wzrokiem. — Tak. Ja. . . — Przełknał ˛ s´lin˛e. — Nie wiem. Patrzyła jeszcze chwil˛e. — Przepchnij mnie przez nie, prosz˛e. Chciałabym tam zajrze´c. Wiem, z˙ e zale˙zy ci na tym, by natychmiast wróci´c do niego, ale mo˙zesz to dla mnie zrobi´c? Mógł. Podeszli do nich od strony zbocza. — Zaczekaj! — zawołała. — Widziałe´s to? — Co? — Wracaj! Spójrz! Patrz uwa˙znie! Tym razem obserwował same drzwi, a nie to, co mogło ich i za nimi oczekiwa´c. Gdy weszli wy˙zej, ujrzał je z boku, zobaczył zawiasy, pozornie nietkwiace ˛ w niczym, dostrzegł ich grubo´sc´ . . . Nagle znikły. Widziane z boku znikły. Na tle wody powinna by´c widoczna trzy, a mo˙ze nawet sze´sciocalowa płyta z grubego drewna (te drzwi sprawiały wra˙zenie niezwykle masywnych), tymczasem nie było jej. Drzwi znikły. Po prostu z tej strony ich nie było.

224

Popchnał ˛ wózek z powrotem, przesuwajac ˛ go o dwie stopy na południe od drzwi, i znowu je zobaczył. — Widzisz to? — zapytał napi˛etym głosem. — Tak! Znów tam sa! ˛ Przesunał ˛ wózek o dwie stopy w przód. Drzwi były widoczne. Jeszcze sze´sc´ cali. Wcia˙ ˛z je widział. Jeszcze trzy cale. Były. Kolejny cal. . . i znikły. Straciły wymiar. — Jezu — szepnał. ˛ — Jezu Chryste. — Czy otworza˛ si˛e przed toba? ˛ — zapytała Odetta. — Albo przede mna? ˛ Powoli podszedł i chwycił klamk˛e tych drzwi, z wypisanym na nich słowem. Próbował przekr˛eci´c ja˛ zgodnie z ruchem wskazówek zegara, a potem w przeciwna˛ stron˛e. Klamka nawet nie drgn˛eła. — W porzadku ˛ — rzekła spokojnie, zrezygnowanym głosem. — a wi˛ec sa˛ tylko dla niego. My´sl˛e, z˙ e wiedzieli´smy o tym oboje. Id´z i przywie´z go, Eddie. Natychmiast. — Najpierw musz˛e zaja´ ˛c si˛e toba.˛ — Nic mi nie grozi. — Akurat. B˛edziesz za blisko linii przypływu. Je´sli zostawi˛e ci˛e tutaj, po zmroku przyjda˛ homary i zjedza˛ ci˛e na ko. . . Prychanie wielkiego kota na wzgórzach uci˛eło jego słowa jak nó˙z przecinajacy ˛ cienki sznurek. Dobiegało ze znacznej odległo´sci, ale tym razem wydawało si˛e rozlega´c bli˙zej ni˙z poprzednio. Zerkn˛eła na rewolwer zatkni˛ety za pasek d˙zinsów Eddiego, a potem spojrzała mu w twarz. Poczuł, z˙ e si˛e czerwieni. — Powiedział ci, z˙ eby´s mi go nie dawał, prawda? — spytała cicho. — Nie chciał, bym go miała. Z jakiego´s powodu on nie chce, bym miała bro´n. — Naboje zamokły — rzekł niezr˛ecznie. — I tak pewnie sa˛ do niczego. — Rozumiem. Zanie´s mnie troch˛e wy˙zej, dobrze, Eddie? Wiem, jak bola˛ ci˛e plecy. Andrew nazywa to Postawa˛ Tragarza, ale tam nie dopadna˛ mnie homary. Watpi˛ ˛ e, by cokolwiek podeszło blisko miejsca, gdzie mo˙zna je spotka´c. Eddie pomy´slał: „Pewnie ma racj˛e i nic jej nie grozi, dopóki trwa przypływ. Tylko co b˛edzie potem?” — Zostaw mi troch˛e z˙ ywno´sci i kilka kamieni — poprosiła. W uszach Eddiego zabrzmiało to niczym echo słów rewolwerowca. Znowu si˛e zaczerwienił. Policzki i czoło miał rozpalone jak s´cianki pieca do wypalania cegieł. Spojrzała na niego, u´smiechn˛eła si˛e i potrzasn˛ ˛ eła głowa,˛ jakby czytała mu w my´slach. — Nie b˛edziemy si˛e o to spiera´c. Wiem, jak on si˛e czuje. Zostało bardzo mało czasu. Nie mo˙zemy traci´c go na dyskusje. Zanie´s mnie troch˛e wy˙zej, zostaw mi 225

z˙ ywno´sc´ i kilka kamieni. Jak to zrobisz, zabierz wózek i id´z.

***

Wniósł ja˛ na r˛ekach, najszybciej jak mógł, do wybranego miejsca na zboczu, a potem wyjał ˛ rewolwer i podał go jej, kolba˛ do przodu. Pokr˛eciła głowa.˛ — Gniewałby si˛e na nas oboje. Byłby zły na ciebie, za to, z˙ e mi go dałe´s, a jeszcze bardziej na mnie, za to, z˙ e go wzi˛ełam. — Bzdury! — krzyknał ˛ Eddie. — Skad ˛ ci to przyszło do głowy? — Ja to wiem — powiedziała z niezłomna˛ pewno´scia˛ siebie. — No, załó˙zmy, z˙ e to prawda. Tylko załó˙zmy. Pogniewam si˛e na ciebie, je´sli go nie we´zmiesz. — Nie lubi˛e broni. I nie umiem si˛e nia˛ posługiwa´c. Gdyby co´s zaatakowało mnie w ciemno´sci, od razu posikałabym si˛e w majtki. Potem wycelowałabym luf˛e w odwrotnym kierunku i sama bym si˛e postrzeliła. — Zamilkła i powa˙znie spojrzała na Eddiego. — Jest jeszcze co´s, o czym chyba powiniene´s wiedzie´c. Nie chc˛e dotyka´c niczego, co do niego nale˙zy. Niczego. Chodzi o to, z˙ e jego rzeczy moga˛ zawiera´c co´s, co moja mama nazywała hoodoo. Lubi˛e uwa˙za´c si˛e za nowoczesna˛ kobiet˛e. . . ale nie chc˛e mie´c przy sobie z˙ adnego hoodoo, kiedy ty odejdziesz i spowije mnie mrok. Wcia˙ ˛z pytajaco ˛ spogladał ˛ to na Odett˛e, to na rewolwer. — We´z to — rozkazała surowo jak nauczycielka. Eddie parsknał ˛ s´miechem i posłuchał. — Dlaczego si˛e s´miejesz? — Poniewa˙z powiedziała´s to tak jak panna Hathaway. Była moja˛ nauczycielka˛ w trzeciej klasie. Troch˛e złagodniała. Jej s´wietliste oczy ani na chwil˛e nie odrywały si˛e od jego twarzy. Za´spiewała cicho, słodko: „Heavenly shades of night are falling. . . it’s twilight time. . . ” Zamilkła i oboje spojrzeli na zachód, lecz gwiazda, do której poprzedniego wieczoru kierowali swe z˙ yczenia, jeszcze si˛e nie pojawiła, chocia˙z gasnace ˛ powoli sło´nce dawało długie cienie. — Czy jest jeszcze co´s, Odetto? Miał ochot˛e w niesko´nczono´sc´ odwleka´c to rozstanie. My´slał, z˙ e to mu przejdzie, kiedy ju˙z ruszy z powrotem, ale na razie wykorzystywał ka˙zdy pretekst, z˙ eby zosta´c jeszcze chwilk˛e dłu˙zej. — Pocałunek. Przydałby si˛e, je´sli nie masz nic przeciwko temu. Całował ja˛ długo, a kiedy ich wargi si˛e rozdzieliły, chwyciła go za przegub i gł˛eboko spojrzała w oczy. 226

— Nigdy przedtem nie kochałam si˛e z białym m˛ez˙ czyzna˛ — powiedziała. — Nie wiem, czy to jest dla ciebie wa˙zne czy nie. Nie wiem nawet, czy jest wa˙zne dla mnie. Pomy´slałam jednak, z˙ e powiniene´s o tym wiedzie´c. Zastanowił si˛e. — Dla mnie to nie jest wa˙zne — rzekł wreszcie. — W ciemno´sci oboje bylis´my szarzy. Kocham ci˛e, Odetto. Nakryła dłonia˛ jego dło´n. — Jeste´s słodkim młodzie´ncem i mo˙ze ja te˙z ci˛e kocham, chocia˙z jest za wcze´snie, by´smy oboje. . . W tym momencie, jakby tylko na to czekał, odezwał si˛e dziki kot, niewatpli˛ wie na łowach, jak mówił rewolwerowiec. D´zwi˛ek zdawał si˛e dobiega´c ze znacznej odległo´sci, lecz i tak mniejszej ni˙z poprzednim razem, i był naprawd˛e dono´sny. Zwrócili głowy w tym kierunku. Eddie poczuł, z˙ e włosy na głowie usiłuja˛ stana´ ˛c mu d˛eba. Nie udawało im si˛e to. „Przykro mi, włosy” — pomy´slał głupkowato. „Sadz˛ ˛ e, z˙ e jeste´scie troch˛e za długie.” Wycie przeszło w przera´zliwy skrzek, brzmiacy ˛ jak wrzask jakiego´s umierajacego ˛ okropna˛ s´miercia˛ stworzenia (chocia˙z mógł oznacza´c tylko triumfalny ryk samca w rui). Trwało to niezno´snie długo, a potem przycichło, przechodzac ˛ przez coraz ni˙zsze rejestry, i w ko´ncu zupełnie umilkło lub zostało zagłuszone nieustannym s´wistem wiatru. Czekali, a˙z znów si˛e rozlegnie, lecz ryk si˛e nie powtórzył. Je´sli chodzi o Eddiego, nie miało to znaczenia. Wyjał ˛ rewolwer zza paska i podał kobiecie. — We´z go i nie sprzeczaj si˛e. Gdyby´s musiała go u˙zy´c, gówno nim zdziałasz. . . takie z˙ elastwo zawsze zawodzi, kiedy jest potrzebne. . . ale mimo to we´z go. — Chcesz si˛e kłóci´c? — Och, mo˙zesz si˛e spiera´c. Spieraj si˛e, je´sli masz ochot˛e. Zajrzawszy w niemal orzechowe oczy Eddiego, u´smiechn˛eła si˛e z lekkim znuz˙ eniem. — Chyba nie b˛ed˛e si˛e kłóci´c. — Wzi˛eła bro´n. — Wracaj jak najszybciej. — Dobrze. Znów ja˛ pocałował, tym razem szybko, i o mało nie powiedział, z˙ eby była ostro˙zna. . . Jak miała by´c ostro˙zna w takiej sytuacji? W zapadajacym ˛ mroku zszedł po zboczu (homarokoszmary jeszcze nie wyszły z wody, ale niebawem zaczna˛ wieczorny obchód) i ponownie spojrzał na słowo wypisane na drzwiach. Znowu przeszedł go zimny dreszcz. To słowo było jak najbardziej wła´sciwe. Bo˙ze, jak wła´sciwe. Popatrzył na stok. W pierwszej chwili nie dostrzegł jej, ale zauwa˙zył nieznaczny ruch. Ja´sniejszy braz ˛ jej dłoni. Machała mu r˛eka.˛ Pomachał w odpowiedzi, a potem odwrócił wózek i zaczał ˛ biec, trzymajac ˛ go przed soba˛ tak, z˙ eby przednie cie´nsze koła znajdowały si˛e w powietrzu. Biegł na 227

południe, ta˛ sama˛ droga,˛ która˛ przyszli. Przez pierwsze pół godziny jego cie´n biegł razem z nim, niewiarygodnie długi cie´n chudego olbrzyma, przyklejony do podeszew jego sportowych butów i si˛egajacy ˛ kilka jardów na wschód. Potem sło´nce zaszło i homarokoszmary zacz˛eły wyłania´c si˛e z fal. Mniej wi˛ecej dziesi˛ec´ minut po tym, jak usłyszał ich pierwsze brz˛eczace ˛ okrzyki, podniósł głow˛e i ujrzał wieczorna˛ gwiazd˛e, spokojnie s´wiecac ˛ a˛ na granatowym aksamicie nieba. „Heavenly shades of night are falling. . . it’s twilight time. . . ” „Spraw, z˙ eby nic si˛e jej nie stało.” Nogi go bolały, goracy ˛ oddech z trudem wydobywał si˛e z jego ust, a czekała go jeszcze droga powrotna, tym razem z rewolwerowcem jako pasa˙zerem. Chocia˙z wiedział, z˙ e Roland wa˙zy co najmniej sto funtów wi˛ecej ni˙z Odetta i nale˙zy oszcz˛edza´c siły, Eddie wcia˙ ˛z biegł. „Spraw, z˙ eby nic si˛e jej nie stało, oto moje z˙ yczenie, niech mojej ukochanej nic si˛e nie stanie.” Nagle, niczym zły znak, dziki kot zawył gdzie´s w kr˛etych parowach przecinajacych ˛ wzgórza. . . i wył tak gło´sno jak lew ryczacy ˛ w afryka´nskiej d˙zungli. Eddie pobiegł jeszcze szybciej, popychajac ˛ przed soba˛ pusty fotel inwalidzki. Wkrótce wiatr zaczał ˛ cicho, upiornie s´wiszcze´c w szprychach uniesionych kół, które wolno si˛e obracały.

***

Rewolwerowiec usłyszał zbli˙zajace ˛ si˛e, ciche zawodzenie, na chwil˛e zesztywniał, a potem do jego uszu dotarło dyszenie i uspokoił si˛e. To Eddie. Wiedział to, nie otwierajac ˛ oczu. Kiedy zawodzenie ucichło i urwał si˛e tupot nóg, Roland otworzył oczy. Eddie stał przed nim, zasapany. Pot spływał mu stru˙zkami po policzkach. Koszula, jak ciemna plama, przykleiła mu si˛e do piersi. Zupełnie przestał wyglada´ ˛ c na chłopaka z college’u, czego z˙ yczył sobie Jack Andolini. Włosy opadły mu na czoło. Spodnie p˛ekły w kroku. Sinopurpurowe kr˛egi pod oczami dopełniały obrazu. Eddie Dean wygladał ˛ fatalnie. — Zrobiłem to — wysapał. — Jestem tu. — Popatrzył wokół, a potem na rewolwerowca, jakby nie mógł w to uwierzy´c. — Jezu Chryste, naprawd˛e tu jestem. — Dałe´s jej bro´n. Eddie pomy´slał, z˙ e rewolwerowiec wyglada ˛ okropnie — tak samo wygladał, ˛ zanim dostał pierwsza˛ seri˛e kefleksu, a mo˙ze teraz wyglada ˛ nawet gorzej. Goracz˛ ka buchała od niego falami ciepła i Eddie wiedział, z˙ e powinien mu współczu´c, ale przez chwil˛e był tylko zły jak wszyscy diabli. 228

— Przybiegłem tu w rekordowym czasie, o mało nie gubiac ˛ przy tym nóg, a ty tylko potrafisz powiedzie´c: „Dałe´s jej bro´n”. Dzi˛eki, człowieku. Spodziewałem si˛e wdzi˛eczno´sci, ale ta w twoim wydaniu jest wr˛ecz powalajaca. ˛ — Zdaje mi si˛e, z˙ e powiedziałem tylko to, co naprawd˛e jest wa˙zne. — No, có˙z, skoro o tym mowa, to dałem — rzekł Eddie, opierajac ˛ r˛ece na biodrach i patrzac ˛ gniewnie na rewolwerowca — Teraz mo˙zesz wybiera´c. Albo siadziesz ˛ na ten fotel, albo złó˙z go i wepchn˛e ci go w dup˛e. Co wybierasz, szefie? — Ani jedno, ani drugie. — Roland u´smiechnał ˛ si˛e nikłym u´smiechem człowieka, który tego nie chce, lecz nie mo˙ze si˛e powstrzyma´c. — Najpierw musisz si˛e troch˛e przespa´c, Eddie. Co ma by´c, to b˛edzie, teraz potrzebujesz snu. Jeste´s wyko´nczony. — Chc˛e do niej wróci´c. — Ja te˙z. Je´sli jednak nie odpoczniesz, padniesz mi po drodze. Kiepsko dla ciebie, jeszcze gorzej dla mnie, a najgorzej dla niej. Eddie przez chwil˛e stał niezdecydowany. — Szybko si˛e uwinałe´ ˛ s — przyznał rewolwerowiec. Zmru˙zył oczy, patrzac ˛ na sło´nce. — Jest czwarta, mo˙ze kwadrans po. Prze´spisz si˛e pi˛ec´ , mo˙ze siedem godzin i b˛edzie ju˙z ciemno. . . — Cztery. Cztery godziny. — W porzadku. ˛ A wi˛ec do zmroku, bo my´sl˛e, z˙ e to wa˙zne. Potem co´s zjesz. Pó´zniej wyruszymy. — Ty te˙z zjesz. Znów ten słaby u´smiech. — Spróbuj˛e. — Spokojnie spojrzał na Eddiego. — Twoje z˙ ycie jest teraz w moich r˛ekach. Pewnie o tym wiesz. — Tak. — Porwałem ci˛e. — Tak. — Chcesz mnie zabi´c! Je´sli tak, zrób to teraz, zamiast nara˙za´c nas na dalsze. . . — Oddech z cichym s´wistem wydobywał mu si˛e z ust. Eddie usłyszał szmery w jego piersi i bardzo mu si˛e to nie spodobało. — . . . na dalsze niewygody — doko´nczył Roland. — Nie chc˛e ci˛e zabi´c. — No, to. . . — przerwał mu gwałtowny atak kaszlu — . . . połó˙z si˛e. Eddie zrobił to. Sen nie przyszedł do niego powoli, tak jak zdarzało si˛e to czasami, ale złapał go mocno r˛ekoma kochanki niezdarnej z po˙zadania. ˛ Usłyszał (a mo˙ze był to tylko sen) głos Rolanda: „A jednak nie powiniene´s był dawa´c jej broni”; a potem po prostu na nieokre´slony czas zapadł w ciemno´sc´ . Pó´zniej Roland potrzasał ˛ nim i gdy Eddie w ko´ncu usiadł, całe jego ciało było obolałe — obolałe i ci˛ez˙ kie. Mi˛es´nie zmieniły si˛e w zardzewiałe d´zwigary i klamry opuszczonego budynku. Pierwsza próba wstania nie powiodła mu si˛e. Ci˛ez˙ ko opadł na piasek. 229

Za drugim razem zdołał wsta´c, ale miał wra˙zenie, z˙ e najprostsza czynno´sc´ , taka jak obrócenie wózka, zajmie mu dwadzie´scia minut. I wykona ja˛ z najwy˙zszym trudem. Roland patrzył na niego badawczo. — Jeste´s gotów? Eddie skinał ˛ głowa.˛ — Tak. A ty? — Tak. — Dasz rad˛e? — Tak. Zjedli. . . a potem Eddie po raz trzeci i ostatni ruszył w drog˛e ta˛ przekl˛eta˛ pla˙za.˛

***

Cho´c tej nocy pokonali spora˛ odległo´sc´ , Eddie był mocno rozczarowany, gdy rewolwerowiec zarzadził ˛ postój. Nie spierał si˛e, poniewa˙z był zbyt zm˛eczony, liczył jednak na to, z˙ e zajda˛ dalej. Ci˛ez˙ ar. Na tym polegał problem. W porównaniu z Odetta,˛ Roland był jak stos ołowianych sztab. Eddie przespał jeszcze cztery godziny do s´witu. Obudził si˛e, gdy sło´nce wychodziło znad zerodowanych wzgórz, które były jedyna˛ pozostało´scia˛ po górach, i usłyszał kaszel rewolwerowca. Był to słaby kaszel, tłumiony przez flegm˛e, kaszel starego człowieka, umierajacego ˛ na zapalenie płuc. Ich spojrzenia spotkały si˛e. Atak kaszlu Rolanda przeszedł w s´miech. — Jeszcze nie umieram, Eddie, oboj˛etnie, jak to brzmi. A ty? Eddie pomy´slał o oczach Odetty i pokr˛ecił głowa.˛ — Te˙z nie, ale przydałby mi si˛e hamburger i piwko z budki. — Z budki? — powtórzył ze zdziwieniem rewolwerowiec, my´slac ˛ o niezabudkach kwitnacych ˛ na wiosn˛e w królewskich ogrodach. — Niewa˙zne. Wskakuj, człowieku. To nie jest supergablota, ale musimy przejecha´c kilka mil. O zachodzie sło´nca, na drugi dzie´n po tym, jak opu´scił Odett˛e, zbli˙zali si˛e do miejsca, gdzie znajdowały si˛e trzecie drzwi. Eddie poło˙zył si˛e, zamierzajac ˛ przespa´c kolejne cztery godziny, lecz ju˙z po dwóch zerwał si˛e na równe nogi, zbudzony przera´zliwym wrzaskiem kota. Bo˙ze, to stworzenie było naprawd˛e wielkie. Zobaczył rewolwerowca podpartego na łokciu. . . jego oczy błyszczace ˛ w ciemno´sci. — Jeste´s gotów? — zapytał Eddie. 230

Powoli wstał, krzywiac ˛ si˛e z bólu. — A ty? — spytał Roland łagodnie. Eddie wyprostował si˛e, a˙z zatrzeszczało mu w stawach. — Taak. Chocia˙z przydałby mi si˛e ten hamburger. — My´slałem, z˙ e marzysz o kurczaku. Eddie j˛eknał. ˛ — Odpu´sc´ , człowieku. Zanim sło´nce wyszło zza wzgórz, ujrzeli trzecie drzwi. Dwie godziny pó´zniej dotarli do nich. „Znów wszyscy razem” — pomy´slał Eddie, gotowy osuna´ ˛c si˛e na ziemi˛e. ˙ Najwidoczniej jednak mylił si˛e. Nigdzie nie było wida´c Odetty Holmes. Zadnego jej s´ladu.

***

— Odetto! — krzyknał ˛ Eddie i jego głos wydawał si˛e równie słaby i ochrypły jak głos tamtej drugiej kobiety. Nie odpowiedziało mu nawet echo, które mógłby wzia´ ˛c za głos Odetty. Niskie, zerodowane wzgórza nie odbijały d´zwi˛eków. Słycha´c było tylko szum fal, o wiele gło´sniejszy w tej niewielkiej zatoczce, rytmiczny i głuchy huk przyboju wdzierajacego ˛ si˛e do samego ko´nca jakiego´s tunelu wy˙złobionego przez wod˛e w tej kruchej skale, oraz nieustanne wycie wiatru. — Odetto! Tym razem zawołał tak gło´sno, z˙ e załamał mu si˛e głos i przez moment poczuł przeszywajacy ˛ ból strun głosowych, jakby w gardle utkwił mu kawałek o´sci. Goraczkowo ˛ rozgladał ˛ si˛e wokół, wypatrujac ˛ jasnobrazowej ˛ plamy, która byłaby jej dłonia,˛ s´ladu ruchu. . . a nawet (Bo˙ze przebacz) ja´sniejszych plam krwi na rdzawej skale. Zaczał ˛ si˛e zastanawia´c, co zrobi, je´sli zobaczy te ostatnie lub znajdzie rewolwer z gł˛ebokimi s´ladami kłów na gładkim drewnie r˛ekoje´sci. Taki widok mógłby doprowadzi´c go do histerii, a nawet do szale´nstwa, a mimo to Eddie wcia˙ ˛z szukał — wypatrywał. Niczego nie zauwa˙zył, nie usłyszał nawet najcichszego głosu, odpowiadajace˛ go na jego okrzyk. Tymczasem rewolwerowiec ogladał ˛ trzecie drzwi. Spodziewał si˛e, z˙ e ujrzy na nich to jedno słowo, które wypowiedział człowiek w czerni, gdy odwrócił szó´ sta˛ kart˛e tarota na tej zakurzonej golgocie, gdzie rozmawiali. „Smier´ c” — rzekł Walter — „lecz jeszcze nie dla ciebie.” 231

´ ´ Roland przeNa drzwiach istotnie widniało słowo. . . ale nie głosiło SMIER C. czytał je, bezgło´snie poruszajac ˛ wargami: POPYCHACZ „A jednak to oznacza s´mier´c” — pomy´slał Roland i wiedział, z˙ e ma racj˛e. Obejrzał si˛e, słyszac ˛ oddalajace ˛ si˛e nawoływania Eddiego. Chłopak zaczał ˛ pia´ ˛c si˛e po zboczu, wcia˙ ˛z wołajac ˛ Odett˛e. Roland przez chwil˛e zastanawiał si˛e, czy nie pozwoli´c mu odej´sc´ . Mo˙ze Eddie znajdzie ja,˛ by´c mo˙ze nawet z˙ ywa,˛ jedynie lekko ranna˛ i w niezłym stanie. Podejrzewał, z˙ e tych dwoje zdołałoby tu jako´s uło˙zy´c sobie z˙ ycie, z˙ e ich miło´sc´ mogłaby pokona´c złowrogi cie´n, który zwał si˛e Detta˛ Walker. Tak, we dwoje moz˙ e zdołaliby zadusi´c ja˛ na s´mier´c. Roland był na swój szorstki sposób romantykiem. . . a tak˙ze realista˛ w wystarczajacym ˛ stopniu, by wiedzie´c, z˙ e czasem miło´sc´ naprawd˛e pokonuje wszystkie przeszkody a co z nim? Je´sli nawet zdoła przynie´sc´ tu ze s´wiata Eddiego lekarstwo, które prawie wyleczyło go przedtem, to czy tym razem równie˙z odzyska siły, czy ono w ogóle podziała? Był teraz bardzo chory i zaczynał si˛e zastanawia´c, czy ten proces nie posunał ˛ si˛e za daleko. Bolały go r˛ece i nogi, łupało mu w głowie, oddychał z trudem, dławiac ˛ si˛e flegma.˛ Kiedy kaszlał, czuł bolesne kłucie w lewym boku, jakby miał połamane z˙ ebra. Bolało go te˙z lewe ucho. Mo˙ze to rzeczywi´scie ju˙z koniec i czas po˙zegna´c si˛e z z˙ yciem, przyszło mu do głowy. Na sama˛ t˛e my´sl poczuł przypływ nowych sił. — Eddie! — zawołał i tym razem nie zaniósł si˛e kaszlem. Jego głos był gł˛eboki i dono´sny. Eddie odwrócił si˛e, jedna˛ noga˛ stojac ˛ na ziemi, a druga˛ na skalnym gzymsie. — Id´z — powiedział i dłonia˛ wykonał dziwny gest, majacy ˛ oznacza´c, z˙ e chce si˛e pozby´c rewolwerowca, z˙ eby zaja´ ˛c si˛e wa˙zniejsza˛ sprawa,˛ naprawd˛e wa˙zna˛ sprawa,˛ a mianowicie odnalezieniem Odetty i uratowaniem jej w razie potrzeby. — Wszystko w porzadku. ˛ Przejd´z przez te drzwi i przynie´s to, czego potrzebujesz. Kiedy wrócisz, b˛edziemy tu oboje. — Watpi˛ ˛ e. — Musz˛e ja˛ znale´zc´ — Eddie posłał Rolandowi bardzo młodzie´ncze i szczere spojrzenie. — Chc˛e powiedzie´c, z˙ e naprawd˛e musz˛e. — Rozumiem twoje uczucia i potrzeby — odparł rewolwerowiec — ale tym razem chc˛e, z˙ eby´s poszedł tam ze mna.˛ Eddie gapił si˛e na niego przez długa˛ chwil˛e, usiłujac ˛ poja´ ˛c to, co usłyszał. ´ — Mam tam pój´sc z toba˛ — odezwał si˛e w ko´ncu, rozbawiony. — Pój´sc´ z toba! ˛ No, teraz rzeczywi´scie usłyszałem co´s s´miesznego. Cholernie, piekiel232

nie s´miesznego. Poprzednim razem tak zdecydowanie chciałe´s mnie tu zostawi´c, z˙ e zaryzykowałe´s, majac ˛ nó˙z na gardle. Tym razem chcesz zaryzykowa´c chocia˙z co´s mo˙ze rozszarpa´c jej gardło. — To ju˙z mogło si˛e sta´c — rzucił Roland, chocia˙z wiedział z˙ e tak si˛e nie stało. Władczyni mogła by´c ranna, miał jednak pewno´sc´ , z˙ e z˙ yła. Niestety Eddie tak˙ze o tym wiedział. Przez tydzie´n czy dziesi˛ec´ dni obywania si˛e bez narkotyku nadzwyczajnie wyostrzyły mu si˛e zmysły. Wskazał na drzwi. — Wiesz, z˙ e nie. Gdyby umarła, to cholerstwo by znikło. Chyba z˙ e kłamałe´s, mówiac, ˛ z˙ e na nic si˛e nie przydadza,˛ je´sli nie dotrzemy tu wszyscy troje. Eddie zamierzał odwróci´c si˛e i ruszy´c dalej, lecz Roland przyszpilił go spojrzeniem. — W porzadku ˛ — rzekł rewolwerowiec. Jego głos brzmiał równie łagodnie jak wtedy, gdy przemawiał do kobiety skrytej gdzie´s za wykrzywiona˛ nienawi´scia˛ twarza˛ wrzeszczacej ˛ Detty. — Ona z˙ yje. Dlaczego wi˛ec nie odpowiada na twoje wołanie? — Có˙z. . . mo˙ze porwał ja˛ jeden z tych wielkich kotów — odpowiedział niepewnie Eddie. — Kot zabiłby ja,˛ zjadł tyle, ile by chciał, i zostawił reszt˛e. Najwy˙zej zawlókłby ciało w cie´n, z˙ eby do wieczora nie rozło˙zyło si˛e na sło´ncu i nadawało si˛e na kolacj˛e. Gdyby jednak tak było, drzwi by znikn˛eły. Przecie˙z wiesz, z˙ e koty to nie owady, które parali˙zuja˛ ofiar˛e i zabieraja˛ ja,˛ z˙ eby skonsumowa´c pó´zniej. — To niekoniecznie musi by´c prawda — rzekł Eddie. Przez chwil˛e prawie słyszał głos Odetty, która mówiła: „Zało˙ze˛ si˛e, z˙ e w szkole byłe´s członkiem kółka dyskusyjnego.” Odepchnał ˛ od siebie t˛e my´sl. — Kot mógł przyj´sc´ po nia,˛ a ona próbowała go zastrzeli´c, lecz kilka pierwszych naboi w twoim rewolwerze nie wypaliło. Do licha, mo˙ze nawet cztery z pi˛eciu. Kot dopada ja,˛ rani, lecz zanim zda˙ ˛zy ja˛ zabi´c. . . bach! — Eddie uderzył pi˛es´cia˛ w dło´n, przedstawiajac ˛ to tak sugestywnie, jakby był naocznym s´wiadkiem. — Kula zabija kota, rani go albo tylko płoszy. I co ty na to? Roland odparł spokojnie: — Słyszeliby´smy strzał. Eddie przez chwil˛e stał, milczac, ˛ nie mogac ˛ znale´zc´ z˙ adnego kontrargumentu. Oczywi´scie słyszeliby wystrzał. Gdy za pierwszym razem słyszeli wycie tego kota, musiał znajdowa´c si˛e co najmniej dwadzie´scia mil od nich. Wystrzał z broni palnej. . . Nagle spojrzał podejrzliwie na Rolanda. — Mo˙ze ty słyszałe´s — powiedział. — Mo˙ze słyszałe´s strzał, kiedy ja spałem. — Obudziłby ci˛e. — Nie w takim stanie. Byłem tak zm˛eczony, z˙ e spałem jak. . . — Jak zabity — doko´nczył rewolwerowiec, tym samym spokojnym tonem. — Znam to uczucie. 233

— A wi˛ec rozumiesz. . . — To jednak nie to samo, co by´c martwym. Zeszłej nocy rzeczywi´scie spałe´s jak zabity, lecz gdy jeden z tych stworów zawył, w kilka sekund zbudziłe´s si˛e i zerwałe´s na równe nogi. Bo martwiłe´s si˛e o nia.˛ Nie było z˙ adnego wystrzału, Eddie, i dobrze o tym wiesz. Słyszałby´s go, bo martwiłe´s si˛e o nia.˛ — Zatem mo˙ze kamieniem rozbiła mu łeb! — krzyknał ˛ Eddie. — Skad, ˛ do diabła, mam wiedzie´c, je´sli stoj˛e tu i spieram si˛e z toba,˛ zamiast sprawdzi´c, co naprawd˛e si˛e stało? Chc˛e powiedzie´c, z˙ e ona mo˙ze le˙ze´c gdzie´s ranna, człowieku. Mo˙ze jest ranna i wykrwawia si˛e. Jak by´s si˛e czuł, gdybym przeszedł z toba˛ przez te drzwi, a ona umarłaby wła´snie wtedy, kiedy my znajdowaliby´smy si˛e po drugiej stronie? Jak by´s si˛e czuł, gdyby´s spojrzał przez rami˛e i zobaczył, z˙ e te drzwi, które jeszcze przed chwila˛ tam były, teraz nagle znikły tylko dlatego, z˙ e ona odeszła? Wtedy ty zostałby´s uwi˛eziony w moim s´wiecie, a nie odwrotnie! Stał, dyszac, ˛ i gniewnie spogladał ˛ na rewolwerowca, zaciskajac ˛ pi˛es´ci. Roland był zm˛eczony i zniech˛econy. Kto´s — by´c mo˙ze Cort, ale wydawało mu si˛e, z˙ e chyba raczej ojciec — powiadał: „Spieranie si˛e z zakochanym to jak próba osuszenia oceanu ły˙zka.” ˛ Je´sli to twierdzenie wymagało jakiegokolwiek dowodu miał go przed soba,˛ stojacego ˛ w wyzywajacej ˛ i agresywnej pozie. „No, ju˙z” — zdawało si˛e mówi´c ciało Eddiego Deana. „No, ju˙z, zaczynaj, mog˛e odpowiedzie´c na ka˙zde pytanie jakie mi zadasz.” — By´c mo˙ze nie znalazł jej kot — odparł — By´c mo˙ze to twój s´wiat, ale sadz˛ ˛ e, ze nigdy przedtem nie byłe´s w tej jego cz˛es´ci, tak samo jak ja nigdy nie byłem na Borneo. Nie masz poj˛ecia, co mo˙ze z˙ y´c w´sród tych wzgórz, prawda? Mo˙ze porwały ja˛ małpy albo podobne stworzenia. — Istotnie, co´s ja˛ porwało — o´swiadczył rewolwerowiec — No, dzi˛eki Bogu, z˙ e choroba nie odebrała ci resztek rozumu — I obaj wiemy, co to było. Detta Walker. Oto, co ja˛ pochwyciło. Detta Walker Eddie otworzył usta, lecz natychmiast — zaledwie w kilka sekund, które okazały si˛e wystarczajaco ˛ długie, aby obaj poj˛eli t˛e prawd˛e — kamienna twarz rewolwerowca stłumiła w zarodku dalsza˛ dyskusj˛e.

***

— Wcale nie musiało tak by´c — Podejd´z bli˙zej. Je´sli mamy rozmawia´c, to rozmawiajmy. Za ka˙zdym razem gdy musz˛e przekrzykiwa´c fale, p˛eka mi kolejna struna głosowa, a przynajmniej takie odnosz˛e wra˙zenie — Dlaczego masz takie wielkie oczy, babciu? — powiedział Eddie, nie rusza234

jac ˛ si˛e z miejsca. — O czym ty mówisz, do diabła? — To taka bajka — Eddie zszedł nieco ni˙zej po stoku najwy˙zej dwa jardy — Bo chyba wierzysz w bajki, je´sli sadzisz ˛ z˙ e zdołasz zwabi´c mnie w pobli˙ze tego wózka — A po co miałbym ci˛e zwabia´c? Nie rozumiem. — powiedział Roland, chocia˙z doskonale wiedział, o co chodzi. Mo˙ze sto pi˛ec´ dziesiat ˛ jardów nad nimi i mo˙ze c´ wier´c mili na wschód ciemne oczy — równie inteligentne jak bezlitosne — uwa˙znie obserwowały ten widok. Nie dało si˛e dosłysze´c tego, co mówili, gdy˙z wiatr, fale i głuchy d´zwi˛ek przyboju wdzierajacego ˛ si˛e do podziemnego tunelu zagłuszały wszystkie inne d´zwi˛eki, lecz Detta nie musiała słysze´c ich rozmowy, z˙ eby wiedzie´c, kogo dotyczyła. Nie potrzebowała teleskopu, by dostrzec, z˙ e Bardzo Zły Człowiek jest teraz tak˙ze Bardzo Chorym Człowiekiem i by´c mo˙ze Bardzo Zły Człowiek zamierzał przez kilka dni lub nawet tygodni torturowa´c beznoga˛ Murzynk˛e — bo wygladało ˛ na to, z˙ e w tej okolicy raczej trudno o rozrywk˛e — ale ona uwa˙zała, z˙ e Bardzo Choremu Człowiekowi potrzeba tylko jednego: powinien jak najszybciej zabra´c stad ˛ swoje białe dupsko. Przenie´sc´ je przez te magiczne drzwi i znikna´ ˛c. Tylko z˙ e przedtem nie taszczył przez nie swego dupska, w ogóle niczego nie taszczył. Przedtem Bardzo Zły Człowiek był obecny tylko w jej głowie. Wcia˙ ˛z nie chciała o tym my´sle´c, jak si˛e wówczas czuła, z jaka˛ łatwo´scia˛ udaremnił wszystkie jej rozpaczliwe próby odepchni˛ecia go, wyrzucenia, ponownego zapanowania nad własnym ciałem. To było okropne. Straszne a jeszcze gorsza była dezorientacja. Czego tak naprawd˛e si˛e bała? Bo przecie˙z nie tylko tej inwazji Wiedziała, z˙ e mogłaby to zrozumie´c, gdyby dokładnie zbadała t˛e spraw˛e, ale nie chciała tego robi´c. Takie dociekania mogłyby zaprowadzi´c ja˛ do jednego z tych miejsc, których obawiali si˛e staro˙zytni z˙ eglarze, do miejsca b˛edacego ˛ nie mniej, nie wi˛ecej tylko ko´ncem s´wiata, za którym zaczyna si˛e obszar oznaczany przez kartografów napisem „Legendarna Kraina Psiogłowych”. Najgorsza˛ rzecza,˛ zwiazan ˛ a˛ z wtargni˛eciem Bardzo Złego Człowieka, było to, z˙ e wszystko wydawało si˛e tak znajome, jakby ju˙z si˛e kiedy´s wydarzyło — nie raz, ale wiele razy mimo wszystko, przera˙zona czy nie, nie wpadła w panik˛e. Nawet walczac, ˛ uwa˙znie obserwowała i pami˛etała, z˙ e spojrzała w te drzwi, gdy rewolwerowiec u˙zył jej rak, ˛ aby potoczy´c ku nim jej wózek Pami˛etała, z˙ e zobaczyła ciało Bardzo Złego Człowieka, le˙zace ˛ na piasku, i pochylonego nad nim Eddiego z no˙zem w r˛eku. Gdyby tylko Eddie wbił ten nó˙z w gardło Bardzo Złego Człowieka! Zaszlachtował go jak s´wini˛e! Wypatroszył! Nie zrobił tego, zobaczyła jednak ciało Bardzo Złego Człowieka. Wprawdzie oddychało, ale słowo „ciało” było bardzo odpowiednim okre´sleniem na t˛e bezwładna˛ powłok˛e, przypominajac ˛ a˛ jednorazowy worek, który jaki´s idiota wypchał zielskiem lub kolbami kukurydzy. 235

Umysł Detty mógł by´c paskudny jak szczurzy tyłek, lecz był zarazem bystrzejszy od umysłu Eddiego. „Bardzo Zły Człowiek był zło´sliwy i opryskliwy. Teraz ju˙z nie. On wie, z˙ e ja tu jestem, i chce jak najszybciej wynie´sc´ si˛e stad, ˛ zanim zejd˛e na dół i odstrzel˛e mu dup˛e. Jego kole´s natomiast. . . on jest bardzo silny i jeszcze nie ma do´sc´ robienia mi krzywdy. Chce tu wej´sc´ i wytropi´c mnie, oboj˛etnie, co stanie si˛e z Bardzo Złym Człowiekiem. Jasne. My´sli sobie, jedna czarna suka bez nóg to pestka dla takiego wielkiego białego kutasa jak ja. Nie zamierzam ucieka´c. Chc˛e wytropi´c t˛e czarna˛ krow˛e. Przyło˙ze˛ jej raz czy dwa razy, ´ a potem sobie pójdziemy, tak jak chcesz. Tak sobie my´sli. . . i dobrze. Swietnie, łajzo. My´slisz, z˙ e mo˙zesz załatwi´c Dett˛e Walker, no. . . to chod´z tutaj i spróbuj. Przekonasz si˛e, czy mo˙zna sobie ze mna˛ pogrywa´c, słodziutki! Zobaczysz, co. . . ” Z tych m˛etnych rozwa˙za´n wyrwał ja˛ d´zwi˛ek, który przedarł si˛e przez szum fal i s´wist wiatru: gło´sny huk wystrzału.

***

— My´sl˛e, z˙ e rozumiesz to lepiej, ni˙z si˛e zdaje — powiedział Eddie. — O wiele lepiej. Sadz˛ ˛ e, z˙ e chciałby´s, abym znalazł si˛e w zasi˛egu twoich rak. ˛ — Nie odrywajac ˛ oczu od twarzy Rolanda, ruchem głowy wskazał na drzwi i dodał: — Wiem, z˙ e jeste´s chory, oczywi´scie, ale mo˙ze udajesz znacznie słabszego, ni˙z jeste´s w rzeczywisto´sci. Mógłby´s po prostu czai´c si˛e do skoku. — Nie zdawał sobie sprawy z tego, z˙ e niedaleko kto´s my´sli dokładnie to samo. — Mógłbym — potwierdził bez u´smiechu Roland. — Ale nie robi˛e tego. — Jednak˙ze robił to. . . troszeczk˛e. — Nie zaszkodziłoby chyba, gdyby´s podszedł troch˛e bli˙zej, co? Cho´cby kilka kroków. Niedługo nie b˛ed˛e mógł krzycze´c. — Jakby na potwierdzenie tych słów, głos załamał mu si˛e przy ostatniej sylabie, przechodzac ˛ w z˙ abi rechot. — I chc˛e, z˙ eby´s zastanowił si˛e nad tym, co robisz. . . co zamierzasz zrobi´c. Je´sli nie zdołam namówi´c ci˛e, z˙ eby´s poszedł tam ze mna,˛ to mo˙ze przynajmniej przekonam ci˛e, z˙ e powiniene´s mie´c si˛e na baczno´sci. . . znowu. — Dla tej twojej drogocennej Wie˙zy — zadrwił Eddie, ale zsunał ˛ si˛e nieco poni˙zej miejsca, w którym stał, podartymi tenisówkami wzbijajac ˛ ze zbocza chmur˛e rdzawego pyłu. — Dla mojej drogocennej Wie˙zy i twego cennego zdrowia — rzekł rewolwerowiec. — Nie mówiac ˛ ju˙z o cennym z˙ yciu. Wyjał ˛ z kabury rewolwer i ze smutkiem spojrzał na bro´n. — Je´sli my´slisz, z˙ e przestraszysz mnie tym. . . — Nie my´sl˛e. Wiesz, z˙ e nie mógłbym ci˛e zastrzeli´c, Eddie. My´sl˛e jednak, z˙ e 236

potrzebna ci pogladowa ˛ lekcja, z˙ eby´s zrozumiał, jak si˛e zmieniła sytuacja. Jak bardzo si˛e zmieniła sytuacja. Roland wycelował bro´n, nie w Eddiego, lecz w kierunku pustego i wzburzonego morza. Odciagn ˛ ał ˛ kciukiem kurek. Eddie przygotował si˛e na gło´sny huk wystrzału. Nic. Tylko suchy szcz˛ek. Roland ponownie odciagn ˛ ał ˛ kciukiem kurek. B˛ebenek obrócił si˛e. Nacisnał ˛ spust, ale i tym razem rozległ si˛e tylko suchy szcz˛ek. — To niewa˙zne — rzekł Eddie. — Tam, skad ˛ pochodz˛e, Ministerstwo Obrony zatrudniłoby ci˛e ju˙z po pierwszej nieudanej próbie. Mo˙zesz przesta. . . Dono´sne „ba-bach!” ci˛ez˙ kiego rewolweru uci˛eło t˛e wypowied´z w pół słowa. Równie gładko Roland jako ucze´n ciał ˛ kulami gałazki ˛ drzew, c´ wiczac ˛ strzelanie do celu. Eddie drgnał. ˛ Wystrzał uciszył na chwil˛e monotonne „iiii” owadów na wzgórzach. Powoli i ostro˙znie podj˛eły swój s´piew dopiero wtedy gdy Roland poło˙zył bro´n na podołku. — I czego to dowodzi, do diabła? — Sadz˛ ˛ e, z˙ e to zale˙zy od tego, czego słuchasz, a czego nie chcesz usłysze´c — odparł ostro Roland. — Miało dowie´sc´ , z˙ e nie ka˙zdy z tych naboi jest do niczego. Co wi˛ecej, to sugeruje, tylko sugeruje. . . z˙ e niektóre, a mo˙ze nawet wszystkie naboje, które dałe´s Odetcie, moga˛ by´c dobre. — Bzdura! — warknał ˛ Eddie. Po namy´sle spytał: — Dlaczego? — Dlatego z˙ e bro´n, z której wła´snie wystrzeliłem, załadowałem nabojami, które zamokły najbardziej. Zrobiłem to, z˙ eby si˛e czym´s zaja´ ˛c, kiedy ciebie tu nie było. Chocia˙z załadowanie rewolweru nie zajmuje a˙z tyle czasu, je´sli nawet brakuje ci paru palców! — Roland roze´smiał si˛e, lecz ten s´miech szybko przeszedł w atak kaszlu, który usiłował stłumi´c przyci´sni˛eta˛ do ust pi˛es´cia.˛ Kiedy atak minał, ˛ Roland dodał: — Tylko z˙ e po próbie strzelania mokrymi nabojami nale˙zy rozło˙zy´c bro´n i wyczy´sci´c ja.˛ „Rozło˙zy´c bro´n, wyczy´sci´c bro´n, robaki!. . . ” to była pierwsza zasada, która˛ wbijał nam do głów Cort, nasz nauczyciel. Nie wiedziałem, ile czasu zabierze mi rozło˙zenie rewolweru, wyczyszczenie go i ponowne zło˙zenie. . . za pomoca˛ jednej sprawnej, a drugiej w połowie sprawnej r˛eki, ale pomy´slałem, z˙ e je´sli chc˛e pozosta´c przy z˙ yciu. . . a chc˛e, Eddie, chc˛e. . . to powinienem si˛e przekona´c. Sprawdzi´c, a potem nauczy´c si˛e robi´c to szybciej, nie sadzisz? ˛ Podejd´z bli˙zej, Eddie! Podejd´z bli˙zej, na pami˛ec´ twego ojca! ˙ — Zeby ci˛e lepiej widzie´c, moje dziecko — o´swiadczył Eddie, ale zrobił dwa kroki w kierunku Rolanda. Tylko dwa kroki. — Kiedy wystrzelił pierwszy nabój, o mało nie narobiłem w gacie — tłumaczył rewolwerowiec. Znowu si˛e roze´smiał. Zaszokowany Eddie u´swiadomił sobie, z˙ e Roland znajduje si˛e na skraju delirium. — To był pierwszy nabój, ale, mo˙zesz mi wierzy´c, ostatnia rzecz, której bym si˛e spodziewał. Eddie zastanawiał si˛e, czy rewolwerowiec kłamie, mówiac ˛ o broni i o swoim 237

stanie. Facet był chory, to oczywiste. Tylko czy aby na pewno a˙z tak chory? Eddie nie wiedział. Je˙zeli Roland udawał, to robił to doskonale. Co do broni. . . Eddie nie miał poj˛ecia, poniewa˙z nie miał z nia˛ z˙ adnego do´swiadczenia. Strzelał z pistoletu najwy˙zej trzy razy w z˙ yciu, zanim nagle znalazł si˛e w centrum strzelaniny w lokalu Balazara. Henry znał si˛e na tym, ale Henry nie z˙ ył — ta my´sl co jaki´s czas nieoczekiwanie powracała, wywołujac ˛ u Eddiego poczucie winy. ˙ — Zaden z pozostałych nie wystrzelił — powiedział rewolwerowiec — wi˛ec oczy´sciłem bro´n, przeładowałem ja˛ i ponownie wypróbowałem cała˛ zawarto´sc´ b˛ebenka. Tym razem u˙zyłem naboi znajdujacych ˛ si˛e na pasie bli˙zej sprzaczki, ˛ tych, które tak nie zamokły. Naboje, którymi zabijali´smy kraby, nie były mokre, ale znajdowały si˛e tu˙z przy klamrze pasa. — Zaniósł si˛e suchym kaszlem, zasłaniajac ˛ usta dłonia,˛ a potem ciagn ˛ ał: ˛ — Za drugim razem trafiłem na dwa dobre naboje. Znów rozebrałem rewolwer, ponownie go wyczy´sciłem i załadowałem po raz trzeci. Przed chwila˛ widziałe´s, jak próbowałem wystrzeli´c pierwsze trzy naboje z tego trzeciego ładunku. — I dodał z nikłym u´smiechem: — Wiesz, po pierwszych dwóch niewypałach pomy´slałem, z˙ e potrzeba mojego cholernego pecha, z˙ eby załadowa´c do magazynka same zamokni˛ete naboje. Wtedy ten pokaz nie byłby równie przekonujacy, ˛ prawda? Mo˙zesz podej´sc´ jeszcze troch˛e, Eddie? — Wcale nie był przekonujacy ˛ — odparł Eddie. — I my´sl˛e, z˙ e jestem ju˙z wystarczajaco ˛ blisko. Pi˛ekne dzi˛eki. Jaki wniosek mam z tego wyciagn ˛ a´ ˛c, Rolandzie? Roland spojrzał na niego jak na imbecyla. — Nie zabrałem ci˛e tutaj, z˙ eby´s umarł, to jasne. Jak wiesz, obojga was nie przeniosłem tutaj, z˙ eby´scie umarli. Na bogów, Eddie, gdzie ty masz rozum? Ona ma załadowany rewolwer! — Bacznie spojrzał na Eddiego. — Jest gdzie´s na tych wzgórzach. Mo˙ze my´slisz, z˙ e zdołasz ja˛ wytropi´c, ale nie uda ci si˛e, je´sli grunt jest tak kamienisty, jak na to wyglada. ˛ Ta kobieta czai si˛e gdzie´s tam, Eddie, nie Odetta, lecz Detta, czai si˛e z załadowanym rewolwerem w gar´sci. Je´sli puszcz˛e ci˛e i pozwol˛e ci za nia˛ pój´sc´ , podziurawi ci˛e jak sito. Dostał kolejnego ataku kaszlu. Eddie przygladał ˛ si˛e m˛ez˙ czy´znie na wózku inwalidzkim, a fale uderzały o plaz˙ e˛ i wiatr wygrywał monotonna,˛ idiotyczna˛ pie´sn´ . w ko´ncu usłyszał swój głos: — Mogłe´s sobie zostawi´c jeden nabój, który na pewno jest dobry. Wiem, z˙ e byłby´s do tego zdolny. Wypowiadajac ˛ te słowa, wiedział, z˙ e to prawda: Roland byłby zdolny nie tylko do tego, ale do wszystkiego. Ta jego Wie˙za. Jego przekl˛eta Wie˙za. I spryt, z jakim załadował dobry nabój do trzeciej komory! W ten sposób wszystko wygladało ˛ bardziej naturalnie, prawda? Trudno było nie uwierzy´c.

238

— W moim s´wiecie mamy takie powiedzenie — rzekł Eddie. — „Ten facet sprzedałby lodówki Eskimosom”. Tak ono brzmi. — I co to oznacza? — Wypchaj si˛e. Rewolwerowiec przygladał ˛ mu si˛e przez chwil˛e, a potem skinał ˛ głowa.˛ — Chcesz tu zosta´c. Dobrze. Kiedy ona jest Detta,˛ te. . . tutejsze dzikie zwierz˛eta sa˛ dla niej mniejszym zagro˙zeniem, ni˙z gdyby była Odetta,˛ a dopóki jej nie spotkasz, te˙z b˛edziesz bezpieczny. . . przynajmniej przez jaki´s czas. Tak to widz˛e. Nie podoba mi si˛e to, ale nie mam czasu na sprzeczanie si˛e z głupcem. — Czy to oznacza — spytał uprzejmie Eddie — z˙ e nikt nigdy nie próbował si˛e z toba˛ spiera´c na temat tej Mrocznej Wie˙zy, do której postanowiłe´s dotrze´c? Roland u´smiechnał ˛ si˛e ze znu˙zeniem. — Prawd˛e mówiac, ˛ bardzo wielu próbowało. Sadz˛ ˛ e, z˙ e to dlatego zrozumiałem, z˙ e si˛e stad ˛ nie ruszysz. Głupiec pozna swojego. Poza tym jestem zbyt słaby, z˙ eby ci˛e goni´c, ty nie dasz si˛e zwabi´c bli˙zej, z˙ ebym mógł ci˛e złapa´c, i nie mamy czasu na kłótnie. Mog˛e tylko tam pój´sc´ i mie´c nadziej˛e, z˙ e wszystko b˛edzie dobrze. Zanim pójd˛e, po raz ostatni powtarzam ci, Eddie, i dobrze mnie słuchaj: „strze˙z si˛e.” Roland zrobił co´s, co sprawiło, z˙ e Eddie zawstydził si˛e swoich wcze´sniejszych podejrze´n (chocia˙z w najmniejszym stopniu nie zmieniło to jego decyzji) — wprawnym machni˛eciem r˛eki otworzył b˛ebenek, wyrzucił wszystkie naboje i zastapił ˛ je innymi, wyj˛etymi z pasa tu˙z przy klamrze. Kolejnym ruchem r˛eki zamknał ˛ b˛ebenek. — Nie ma teraz czasu na czyszczenie broni — powiedział — ale sadz˛ ˛ e, z˙ e to bez znaczenia. Teraz łap i staraj si˛e nie upu´sci´c. Lepiej, by rewolwer nie zabrudził si˛e jeszcze bardziej. W moim s´wiecie nie zostało wiele takich urzadze´ ˛ n, które wcia˙ ˛z działaja.˛ Rzucił mu rewolwer. Eddie o mało nie upu´scił go w po´spiechu. Potem wepchnał ˛ bro´n za pasek spodni. Rewolwerowiec podniósł si˛e z wózka i prawie upadł, gdy ten przesunał ˛ si˛e w bok pod jego r˛ekami. Podszedł do drzwi. Chwycił za klamk˛e, która bez oporu przekr˛eciła si˛e w jego dłoni. Eddie nie widział obrazu, który ukazał si˛e w drzwiach, ale usłyszał stłumione odgłosy ulicznego ruchu. Roland spojrzał na Eddiego niebieskimi oczami snajpera, błyszczacymi ˛ w upiornie bladej twarzy.

239

***

Detta bacznie obserwowała to ze swej kryjówki.

***

— Pami˛etaj, Eddie — rzekł ochrypłym głosem i zrobił krok w przód. Jego ciało upadło na ziemi˛e przed progiem, jakby trafiło na lita˛ s´cian˛e, a nie pusta˛ przestrze´n. Eddie poczuł nieodparta˛ ch˛ec´ , by podej´sc´ do drzwi, spojrze´c przez nie i zobaczy´c, do jakiego miejsca — i czasu — prowadziły. Zamiast tego odwrócił si˛e i ponownie powiódł wzrokiem po wzgórzach, trzymajac ˛ dło´n na kolbie rewolweru. „Po raz ostatni powtarzam ci.” Nagle, patrzac ˛ na puste brazowe ˛ wzgórza, Eddie poczuł strach. „Strze˙z si˛e.” Nic si˛e tam nie poruszało. A przynajmniej on niczego nie widział. Mimo wszystko wyczuwał jej obecno´sc´ . Nie Odetty. Rewolwerowiec miał racj˛e. Wyczuwał Dett˛e. Z trudem przełknał ˛ s´lin˛e. „Strze˙z si˛e.” Tak. Tylko z˙ e jeszcze nigdy w z˙ yciu tak bardzo nie potrzebował snu. Wkrótce za´snie. Je´sli nie zrobi tego dobrowolnie, sen przyjdzie sam. A kiedy b˛edzie spał, zjawi si˛e Detta. Detta. Walczac ˛ ze zm˛eczeniem, Eddie spojrzał na nieruchome wzgórza podpuchni˛etymi oczami o ci˛ez˙ kich powiekach. Zastanawiał si˛e, ile upłynie czasu, zanim Roland wróci tu z trzecim Popychaczem, kimkolwiek on był. — Odetta? — zawołał bez wi˛ekszej nadziei. Odpowiedziała mu cisza i dla Eddiego zacz˛eło si˛e oczekiwanie.

Popychacz

Rozdział pierwszy Gorzkie lekarstwo

Gdy rewolwerowiec wniknał ˛ w Eddiego, ten przez chwil˛e poczuł mdło´sci i miał wra˙zenie, z˙ e jest obserwowany. (Roland tego nie wyczuł, jak si˛e okazało podczas pó´zniejszej rozmowy). Innymi słowy, Eddie niejasno zdawał sobie spraw˛e z obecno´sci rewolwerowca. Natomiast w wypadku Detty Roland był zmuszony natychmiast wysuna´ ˛c si˛e do przodu, czy tego chciał, czy nie. Ona nie tylko wyczuła jego obecno´sc´ , ale w jaki´s dziwny sposób wydawała si˛e na niego czeka´c — na niego lub innego. . . cz˛estszego go´scia. Tak czy inaczej, od samego poczatku ˛ zdawała sobie spraw˛e, z˙ e jest w jej umy´sle. Jack Mort nie poczuł niczego. Był zbyt zaj˛ety chłopcem. Obserwował go ju˙z od dwóch tygodni. Dzisiaj go popchnie.

***

Chocia˙z chłopak stał zwrócony plecami do postaci, której oczami spogladał ˛ teraz rewolwerowiec, Roland rozpoznał go. To był chłopiec z zajazdu na pustyni, chłopiec, którego wyrwał z rak ˛ Wyroczni i którego z˙ ycie po´swi˛ecił, gdy musiał wybiera´c mi˛edzy ratowaniem go, a ostatecznym spotkaniem z człowiekiem w czerni. Chłopiec, który powiedział: „Wi˛ec id´z. Sa˛ s´wiaty inne ni˙z ten”. I oczywi´scie chłopiec miał racj˛e. Tym chłopcem był Jake. W jednej r˛ece trzymał zwykła˛ papierowa˛ torebk˛e, a w drugiej niebieski brezentowy plecak, s´ciagany ˛ sznurkiem. Widzac ˛ ostre kanty sterczace ˛ z boków plecaka, rewolwerowiec domy´slił si˛e z˙ e zawiera ksia˙ ˛zki. 242

Na ulicy, przez która˛ zamierzał przej´sc´ chłopiec, panował o˙zywiony ruch. Roland u´swiadomił sobie, z˙ e to ulica tego samego miasta, z którego zabrał Wi˛ez´ nia i Władczyni˛e, lecz w tym momencie nie miało to z˙ adnego znaczenia. Nie liczyło si˛e nic poza tym, co zdarzy si˛e lub nie w ciagu ˛ kilku nast˛epnych sekund. Jake nie przeszedł do s´wiata rewolwerowca przez jakie´s magiczne drzwi, lecz trafił do niego w sposób łatwiejszy i prymitywniejszy — zrodził si˛e na s´wiecie Rolanda, kiedy umarł w swoim własnym. Został zamordowany. ´ sle mówiac, Sci´ ˛ zepchni˛ety z chodnika. Prosto na ulic˛e. I przejechał go samochód, kiedy szedł do szkoły, ze s´niadaniem w jednej, a plecakiem z ksia˙ ˛zkami w drugiej r˛ece. Popchni˛ety przez człowieka w czerni. „On zamierza to zrobi´c! Zaraz to zrobi! To b˛edzie dla mnie kara za zamordowanie go w moim s´wiecie! Zobacz˛e, jak u´smiercono go w tej rzeczywisto´sci, i nie zdołam temu zapobiec!” Jednak˙ze rewolwerowiec przez całe z˙ ycie stawiał czoło okrutnemu przeznaczeniu — bo, je´sli chcecie wiedzie´c, tak nakazywało mu ka — wi˛ec bez wahania ruszył w przód, działajac ˛ zgodnie z odruchem tak utrwalonym, z˙ e prawie instynktownym. W tym momencie przez głow˛e przemkn˛eła mu jednocze´snie okropna i zabawna my´sl: „A je´sli wniknałem ˛ do ciała człowieka w czerni? Co zrobi, je´sli p˛edzac ˛ na pomoc chłopcu, nagle zobaczy obie swoje r˛ece — wyciagni˛ ˛ ete i popychaja˛ ce małego? Je˙zeli to poczucie panowania nad soba˛ było tylko iluzja˛ i ostatnim zło´sliwym z˙ artem Waltera, który chciał, z˙ eby sam Roland zamordował chłopca?”

***

Na jedna˛ krótka˛ chwil˛e Jack Mort stracił z oczu swój prosty i jasny cel. Ju˙z miał doskoczy´c i wepchna´ ˛c chłopca pod koła samochodu, gdy poczuł co´s, co jego mózg bł˛ednie zinterpretował jako nieznaczny ból pewnej cz˛es´ci ciała. Kiedy rewolwerowiec wysunał ˛ si˛e w przód, Jack odniósł wra˙zenie, z˙ e to jaki´s owad usiadł mu na karku. Nie osa czy pszczoła, nic takiego, co mogłoby go u˙zadli´ ˛ c, ale co´s go uci˛eło, powodujac ˛ sw˛edzenie. Mo˙ze moskit. Na karb tego wydarzenia zło˙zył nagła˛ utrat˛e koncentracji w decydujacym ˛ momencie. Klepnał ˛ si˛e w kark i ponownie skupił uwag˛e na chłopcu. Wydawało mu si˛e, z˙ e trwało to zaledwie mgnienie oka, lecz w rzeczywistos´ci min˛eło siedem sekund. Nie poczuł ani nagłego wtargni˛ecia rewolwerowca, ani swojego równie szybkiego odwrotu. . . i nikt z otaczajacych ˛ go ludzi (głównie 243

poda˙ ˛zajacych ˛ do pracy pasa˙zerów metra, wychodzacych ˛ z pobliskiej stacji, o twarzach jeszcze obrzmiałych i zaspanych, apatycznych spojrzeniach) nie zauwa˙zył, z˙ e za szkłami okularów w złotych oprawkach, które zwykle nosił, oczy Jacka nagle zmieniły kolor z ciemnobł˛ekitnego na jasnoniebieski. Nikt te˙z nie dostrzegł, z˙ e te oczy z powrotem pociemniały, lecz gdy to nastapiło, ˛ ponownie skupił wzrok na chłopcu, z w´sciekło´scia˛ i rozczarowaniem tak dotkliwym, jak wbity w stop˛e cier´n, stwierdził, z˙ e stracił okazj˛e. Zapaliło si˛e zielone s´wiatło. Patrzył, jak chłopiec przechodzi przez ulic˛e wraz z reszta˛ stada, a potem Jack zawrócił i poszedł z powrotem ta˛ sama˛ droga,˛ która˛ przyszedł, przeciskajac ˛ si˛e pod prad ˛ w´sród napływajacych ˛ przechodniów. — Hej, panie! Uwa. . . ! Jaka´s pryszczata nastolatka, która˛ ledwie zauwa˙zył. Jack odepchnał ˛ ja˛ na bok, nie odwracajac ˛ si˛e, by zobaczy´c gniewna˛ reakcj˛e, gdy wypadły jej z rak ˛ podr˛eczniki, które niosła pod pacha.˛ Poszedł Piat ˛ a˛ Aleja,˛ oddalajac ˛ si˛e od Czterdziestej Trzeciej, gdzie dzi´s zamierzał zabi´c chłopca. Miał pochylona˛ głow˛e, a wargi zaci´sni˛ete tak mocno, z˙ e usta przypominały szram˛e po dawno zagojonej ranie. Wyszedłszy z tłumu na rogu ulicy, nie zwolnił kroku, ale jeszcze przyspieszył, mijajac ˛ Czterdziesta˛ Druga,˛ Czterdziesta˛ Pierwsza˛ i Czterdziesta.˛ Mniej wi˛ecej w połowie drogi do nast˛epnego skrzy˙zowania przeszedł obok budynku, w którym mieszkał chłopiec. Ledwie rzucił na niego okiem, chocia˙z przez ostatnie trzy tygodnie codziennie s´ledził wychodzacego ˛ stad ˛ dzieciaka, idac ˛ za nim od tego miejsca, a˙z do odległego o trzy i pół kwartała skrzy˙zowania, które w my´slach nazywał Miejscem Pchni˛ecia. Dziewczyna, która˛ potracił, ˛ posłała mu wiazank˛ ˛ e, ale Jack Mort tego nie słyszał. Entomolog amator równie˙z nie zwróciłby uwagi na motyla wyst˛epujacego ˛ pospolicie. Jack, na swój sposób, wydawał si˛e takim entomologiem amatorem. Z zawodu był cenionym dyplomowanym ksi˛egowym. Popychanie stanowiło jego hobby.

***

Rewolwerowiec wtargnał ˛ w głab ˛ umysłu tego człowieka i skulił si˛e. Jedyna˛ jego pociecha˛ było to, z˙ e m˛ez˙ czyzna to nie człowiek w czerni, nie Walter. Reszta była koszmarem. . . i nagłym zrozumieniem. Oddzielony od ciała, umysł rewolwerowca — jego ka — okazał si˛e równie sprawny i bystry jak zawsze, lecz to nagłe objawienie było niczym uderzenie młotkiem w skro´n. 244

Pojał ˛ wszystko nie wtedy, kiedy wysunał ˛ si˛e w przód, lecz gdy upewnił si˛e, z˙ e chłopiec jest bezpieczny, i usunał ˛ si˛e w cie´n. Dostrzegł zwiazek ˛ mi˛edzy tym m˛ez˙ czyzna˛ i Odetta,˛ zbyt niesamowity, a zarazem zbyt odra˙zajacy, ˛ aby mógł by´c przypadkowy. Zrozumiał, czym naprawd˛e mo˙ze by´c dobór Trójki i kto mo˙ze wchodzi´c w jej skład. Trzecia˛ postacia˛ nie był ten człowiek. . . ten Popychacz. Trzecia˛ postacia˛ wy´ mieniona˛ przez Waltera była Smier´ c. ´ „Smier´ c. Lecz jeszcze nie twoja.” Tak powiedział Walter, do ko´nca sprytny jak sam szatan. Typowa odpowied´z prawnika. . . tak bliska prawdy, z˙ e ta mogła skry´c ´ si˛e w jej cieniu. On nie miał umrze´c. Sam miał sta´c si˛e Smierci a.˛ Wi˛ezie´n, Władczyni. ´ I trzecia posta´c — Smier´ c. Nagle poczuł pewno´sc´ , z˙ e tym trzecim b˛edzie on.

***

Roland ruszył w przód jak pocisk, jak rakieta zaprogramowana tak, by uderzy´c człowieka w czerni, gdy tylko go zobaczy. Dopiero pó´zniej zaczał ˛ si˛e zastanawia´c nad tym, co mo˙ze si˛e zdarzy´c, je´sli zdoła zapobiec zamordowaniu Jake’a przez człowieka w czerni — mo˙zliwy paradoks, zaburzenia czasu i przestrzeni zmieniajace ˛ wszystko, co wydarzyło si˛e, od kiedy przybył do zajazdu. . . Je´sli uratuje Jake’a na tym s´wiecie, to w swoim na pewno go nie ujrzy, i zmieni si˛e wszystko, co zdarzyło si˛e od tamtego spotkania. Czyli co? Trudno sobie nawet wyobrazi´c. My´sl, z˙ e mogłoby to zako´nczy´c jego misj˛e, nawet nie przyszła rewolwerowcowi do głowy. Poza tym takie spekulacje po fakcie były bezprzedmiotowe: gdyby zobaczył m˛ez˙ czyzn˛e w czerni, z˙ adne konsekwencje, paradoksy czy zmiany przeznaczenia nie powstrzymałyby go od pochylenia tego ciała, w które teraz wniknał, ˛ i rabni˛ ˛ ecia Waltera bykiem w pier´s. Roland nie potrafiłby powstrzyma´c tego odruchu, tak jak rewolwer nie jest w stanie powstrzyma´c palca, który pociaga ˛ za spust i powoduje wystrzał. Gdyby na skutek tego wszystko mieli wzia´ ˛c diabli, to niech biora.˛ Pospiesznie przyjrzał si˛e stłoczonym na rogu ludziom, przypatrujac ˛ si˛e ka˙zdej twarzy (kobiecym równie uwa˙znie jak m˛eskim, upewniajac ˛ si˛e, z˙ e nikt nie udaje kobiety). Nie było w´sród nich Waltera. Powoli si˛e odpr˛ez˙ ył, jak spoczywajacy ˛ na spu´scie palec, który zastyga w ostatniej chwili. Nie, Waltera nie było w pobli˙zu chłopca i rewolwerowiec poczuł dziwna˛ pewno´sc´ , z˙ e to jeszcze nie teraz. Jeszcze nie. To teraz było blisko — nadejdzie 245

za dwa tygodnie, tydzie´n, mo˙ze za dzie´n, ale nie dzi´s. Tak wi˛ec si˛e wycofał. A po drodze zobaczył. . .

***

. . . co´s, co go zaszokowało. M˛ez˙ czyzna, do którego umysłu wiodły trzecie drzwi, siedział kiedy´s w oknie opuszczonej czynszowej kamienicy, pełnej pustych pomieszcze´n, w których znajdowali schronienie nocujacy ˛ tam pijacy i wariaci. O bytno´sci pijaków s´wiadczył smród ich zastarzałego potu i kwaskowatego moczu. Obecno´sc´ wariatów zdradzał odór chorych my´sli. Jedynym umeblowaniem pokoju były dwa krzesła. Jack Mort korzystał z obu: na jednym siedział, a drugim podparł drzwi wiodace ˛ na korytarz. Nie spodziewał si˛e, z˙ eby kto´s chciał mu przeszkadza´c, ale lepiej nie ryzykowa´c. Siedział dostatecznie blisko okna, z˙ eby wyjrze´c na zewnatrz, ˛ lecz jednocze´snie na tyle od niego oddalony, by rzucany przez daszek cie´n skrywał go przed oczami przypadkowego widza. W r˛eku trzymał stara˛ czerwona˛ cegł˛e. Wyjał ˛ ja˛ spod parapetu, gdzie cegły ledwie si˛e trzymały. Ta była stara, z pokruszonymi rogami, wydawała si˛e jednak ci˛ez˙ ka. Kawałki starej zaprawy przywarły do niej niczym pakle. ˛ Zamierzał cisna´ ˛c nia˛ w kogo´s. Było mu oboj˛etne w kogo: popełniajac ˛ kolejne morderstwa, Jack Mort stosował zasad˛e równych szans. Po pewnym czasie ujrzał nadchodzac ˛ a˛ chodnikiem trzyosobowa˛ rodzin˛e: m˛ez˙ czyzn˛e, kobiet˛e i mała˛ dziewczynk˛e. Dziewczynka szła po wewn˛etrznej stronie chodnika, gdzie zapewne miała by´c bezpieczniejsza. Ze wzgl˛edu na znajdujacy ˛ si˛e w pobli˙zu dworzec kolejowy na ulicy panował spory ruch, ale Jack Mort nie przejmował si˛e ulicznym ruchem. Dla niego wa˙zne było to, z˙ e po drugiej stronie ulicy nie było z˙ adnych budynków. Te, które tam kiedy´s stały, ju˙z rozebrano, pozostawiajac ˛ pustyni˛e zasłana˛ połamanymi deskami, potłuczonymi cegłami i błyszczacymi ˛ odłamkami szkła. Zamierzał wychyli´c si˛e tylko na kilka sekund, a ponadto miał na nosie przeciwsłoneczne okulary, a na głowie zimowa˛ wełniana˛ czapeczk˛e, zakrywajac ˛ a˛ blond włosy. Pełniły taka˛ sama˛ funkcj˛e jak krzesło podpierajace ˛ drzwi. Nawet wtedy gdy ryzyko jest naprawd˛e znikome, nie zaszkodzi zmniejszy´c je jeszcze bardziej. Ubrany był we flanelowa˛ koszul˛e, o wiele na niego za du˙za.˛ Si˛egała mu prawie do połowy uda. Ten niedbały strój miał zamaskowa´c prawdziwy wzrost i tusz˛e 246

(był bardzo chudy), gdyby kto´s go zauwa˙zył. Poza tym był niezb˛edny z innego powodu: ilekro´c „zrzucił ładunek” na kogo´s (to, co chciał uczyni´c, w my´slach nazywał „zrzucaniem ładunku”), zawsze robił w gacie. Przydługa koszula miała zasłoni´c mokra˛ plam˛e, która nieuchronnie pojawiała si˛e na jego d˙zinsach. Byli ju˙z blisko. „Nie spiesz si˛e, zaczekaj, zaczekaj jeszcze. . . ” Trzasł ˛ si˛e przy oknie, wystawił cegł˛e na zewnatrz, ˛ potem przycisnał ˛ ja˛ sobie do brzucha, po chwili znowu wystawił i cofnał ˛ (lecz tym razem tylko troch˛e), po czym wychylił si˛e. . . Ju˙z całkiem spokojny. Jak zawsze w decydujacym ˛ momencie. Upu´scił cegł˛e i patrzył, jak spada. Leciała, koziołkujac ˛ w powietrzu. Jack wyra´znie widział przywarte do niej pozostało´sci zaprawy w takich chwilach jak w z˙ adnych innych, wszystko było bardzo wyra´zne, wszystko dokładnie ukazywało geometryczna˛ precyzj˛e substancji. Oto co´s, co powołał do z˙ ycia niczym rze´zbiarz uderzajacy ˛ młotem w dłuto, aby kształtowa´c kamie´n i stworzy´c zupełnie nowa˛ substancj˛e z ordynarnego głazu, oto najniezwyklejsza rzecz na s´wiecie — logika b˛edaca ˛ zarazem ekstaza.˛ Czasem chybiał, czasem zaledwie zdołał musna´ ˛c cel, podobnie jak rze´zbiarz, który nieraz uderzy z´ le lub bezskutecznie. Tym razem trafił idealnie. Cegła uderzyła prosto w głow˛e dziewczynki w jasnej kraciastej sukience. Zobaczył rozpryskujac ˛ a˛ si˛e krew, ja´sniejszej barwy ni˙z cegła, ale majac ˛ a˛ niebawem s´ciemnie´c i przybra´c ten sam rdzawy kolor. Usłyszał, jak matka zaczyna krzycze´c. Dopiero wtedy ruszył. Przeszedł przez pokój i odrzucił w kat ˛ krzesło, którym podparł klamk˛e (to, na którym siedział, czekajac, ˛ kopniakiem odepchnał ˛ na bok, zanim podszedł do drzwi). Uniósł koszul˛e i z tylnej kieszeni spodni wyjał ˛ apaszk˛e. Chwycił przez nia˛ klamk˛e i przekr˛ecił. ˙ Zadnych odcisków palców. Tylko przegrani zostawiaja˛ odciski palców. Po otwarciu drzwi wepchnał ˛ chustk˛e z powrotem do tylnej kieszeni spodni. Idac ˛ korytarzem, zataczał si˛e jak pijany. Nie rozgladał ˛ si˛e wokół. Rozgladanie ˛ si˛e wokół tez jest dobre tylko dla przegranych. Wygrani wiedza,˛ z˙ e sprawdzanie, czy kto´s ich nie zauwa˙zył, to pewna droga do tego, aby tak si˛e stało. Jaki´s s´wiadek wypadku mo˙ze zapami˛eta´c, z˙ e kto´s rozgladał ˛ si˛e wokół a wtedy sprytny glina mo˙ze doj´sc´ do wniosku, z˙ e to był podejrzany wypadek, i rozpocza´ ˛c s´ledztwo. Wszystko z powodu nerwowego rozgladania ˛ si˛e wokół. Jack nie sadził, ˛ aby kto´s połaczył ˛ go z przest˛epstwem, gdyby nawet ten „wypadek” uznano za podejrzany i naprawd˛e wszcz˛eto s´ledztwo, ale podejmowa´c tylko uzasadnione ryzyko. Minimalizowa´c je. Innymi słowy, zawsze podpieraj klamk˛e krzesłem.

247

Tak wi˛ec przeszedł zakurzonym korytarzem, gdzie spod tynku wyłaziły plamy wilgoci, idac ˛ ze zwieszona˛ głowa˛ i mamroczac ˛ do siebie, jak robia˛ to napotykani na ulicach menele. Wcia˙ ˛z słyszał krzyk kobiety — pewnie matki dziewczynki — lecz ten d´zwi˛ek dochodził sprzed budynku, był słaby i nieistotny. Wszystko, co zdarzało si˛e potem — krzyki, zamieszanie, j˛eki rannych (je´sli trafieni byli jeszcze w stanie j˛ecze´c) — nic nie znaczyło dla Jacka. Wa˙zne było wyłacznie ˛ to, z˙ e upuszczony przez niego przedmiot zmienił bieg spraw i wyrył nowy s´lad w z˙ yciu innych, by´c mo˙ze nie tylko zmieniajac ˛ przeznaczenie trafionych, ale równie˙z rozszerzajacego ˛ si˛e kr˛egu wokół nich, jak kamyk wrzucony w spokojna˛ to´n stawu. Kto mógłby twierdzi´c, z˙ e dzisiaj lub w niezbyt odległej przyszło´sci nie zmieni to oblicza kosmosu? Bo˙ze, nic dziwnego, z˙ e narobił w gacie! Schodzac ˛ po stopniach, nie spotkał nikogo, ale w dalszym ciagu ˛ udawał pijanego, idac ˛ chwiejnym krokiem, nie zataczajac ˛ si˛e jednak. Nikt nie zapami˛eta faceta, który szedł chwiejnym krokiem. Co innego, je´sli wyra´znie si˛e zataczał. Mamrotał, ale nie mówił niczego, co kto´s mógłby zrozumie´c. Lepiej wcale nie udawa´c, ni˙z przesadzi´c. Przez wywa˙zone tylne drzwi wyszedł na boczna˛ uliczk˛e, zasypana˛ s´mieciami i potłuczonymi butelkami, mrugajacymi ˛ galaktykami gwiazd. Starannie zaplanował ucieczk˛e, tak samo jak wszystko inne (podejmuj tylko niezb˛edne ryzyko, minimalizuj je, zawsze bad´ ˛ z wygrany). Dzi˛eki tej umiej˛etno´sci planowania miał w´sród kolegów opini˛e człowieka, który daleko zajdzie (i zamierzał daleko zaj´sc´ , ale na pewno nie do wi˛ezienia i nie na krzesło elektryczne). Kilka osób biegło ulica,˛ od której odchodziła ta, która˛ kroczył, ale ci ludzie chcieli sprawdzi´c, co si˛e stało, i z˙ aden z nich nie spojrzał na Jacka Morta, który s´ciagn ˛ ał ˛ ju˙z zimowa˛ wełniana˛ czapeczk˛e, nie zdejmujac ˛ okularów przeciwsłonecznych (w taki pogodny ranek nie rzucały si˛e w oczy). Skr˛ecił za róg. Wyszedł na inna˛ ulic˛e. Teraz poda˙ ˛zał uliczka˛ nie tak brudna˛ jak ta pierwsza — prawie alejka.˛ Ta doprowadziła go do nast˛epnej ulicy i znajdujacego ˛ si˛e nieco dalej przystanku autobusowego. Zaledwie minut˛e po tym jak Jack dotarł na przystanek, przyjechał autobus — co tak˙ze było cz˛es´cia˛ planu. Kiedy harmonijkowe drzwi otworzyły si˛e, Jack wszedł do s´rodka i wrzucił pi˛etna´scie centów do pojemnika na monety. Kierowca nawet na niego nie spojrzał. To dobrze, ale gdyby to zrobił, zobaczyłby tylko niepozornego m˛ez˙ czyzn˛e w d˙zinsach, m˛ez˙ czyzn˛e, który mógł by´c bezrobotnym, bo ta flanelowa koszula wygladała ˛ jak łach ze sklepu Armii Zbawienia. „Bad´ ˛ z gotowy, bad´ ˛ z przygotowany. Wygrywaj.” Oto sekret Jacka Morta, zapewniajacy ˛ mu sukces w pracy i w z˙ yciu. Dziewi˛ec´ przecznic dalej znajdował si˛e parking. Jack wysiadł z autobusu, wszedł do budynku, otworzył samochód (nierzucajacy ˛ si˛e w oczy chevrolet z lat 248

pi˛ec´ dziesiatych, ˛ w doskonałym stanie) i wrócił do centrum Nowego Jorku. Był wolny i czysty.

***

Rewolwerowiec ujrzał to wszystko w jednej chwili. Zanim jego zaszokowany umysł zda˙ ˛zył uciec przed innymi obrazami, po prostu odcinajac ˛ si˛e od nich, zobaczył wi˛ecej. Nie wszystko, ale do´sc´ . Do´sc´ .

***

Zobaczył Jacka Morta, który wycinał no˙zem Exacto fragment czwartej strony „The New York Daily Mirror”, starajac ˛ si˛e robi´c to dokładnie wzdłu˙z brze´ ACZCE gów „CZARNOSKÓRA DZIEWCZYNKA ZNAJDUJE SIE˛ W SPI ˛ PO TRAGICZNYM WYPADKU” głosił nagłówek. Zobaczył, jak Mort smaruje klejem spodnia˛ stron˛e wycinka, u˙zywajac ˛ p˛edzelka połaczonego ˛ z zakr˛etka˛ słoiczka. Widział, jak Mort przykleja ten fragment gazety na s´rodku pustej strony notatnika, który — sadz ˛ ac ˛ po grubo´sci poprzednich kartek — zawierał wiele innych wycinków. Ujrzał pierwsze wiersze artykułu „Pi˛ecioletnia Odetta Holmes, która przybyła do Elizabethtown w stanie Nowy Jork z okazji rodzinnej uroczysto´sci, padła ofiara˛ tragicznego wypadku. Po s´lubie ciotki, który odbył si˛e dwa dni temu, dziewczynka szła z rodzicami w kierunku dworca kolejowego, gdy spadajaca ˛ cegła . . . ” Tylko z˙ e nie był to ten jedyny raz, kiedy wtargnał ˛ w jej z˙ ycie, prawda? Nie. Na bogów, nie. W ciagu ˛ lat dzielacych ˛ tamten ranek od nocy, w której Odetta straciła obie nogi, Jack Mort upu´scił wiele przedmiotów i popchnał ˛ wiele osób. A potem znowu była Odetta. Za pierwszym razem zrzucił na nia˛ cegł˛e. Za drugim zepchnał ˛ ja˛ z peronu pod koła pociagu. ˛ „I ja mam wykorzysta´c takiego człowieka!” Wtedy pomy´slał o Jake’u, o tym popchni˛eciu, które wysłało chłopca do jego s´wiata, i wydało mu si˛e, z˙ e słyszy s´miech człowieka w czerni. To go wyko´nczyło. Roland zemdlał.

249

***

Kiedy odzyskał przytomno´sc´ , patrzył na równe kolumny liczb, maszerujace ˛ na kartce zielonego papieru. Był to papier w kratk˛e, wi˛ec ka˙zda cyfra wygladała ˛ jak wi˛ezie´n w celi. Pomy´slał: „Co´s innego.”. Nie tylko s´miech Waltera. Co´s. Plan? Nie, na bogów — nic tak skomplikowanego czy rodzacego ˛ nadziej˛e. Przynajmniej jaki´s pomysł. Przebłysk. „Jak długo byłem nieprzytomny?” — przeraził si˛e nagle. „Kiedy przeszedłem przez drzwi, była dziewiata, ˛ mo˙ze troch˛e wcze´sniej. Jak długo. . . ?” Wysunał ˛ si˛e w przód. Jack Mort — który teraz stał si˛e kukiełka˛ zale˙zna˛ od woli rewolwerowca — podniósł wzrok i zobaczył, z˙ e wskazówki kosztownego kwarcowego zegarka na jego biurku pokazuja˛ kwadrans po pierwszej. „Bogowie, tak pó´zno! A˙z tak pó´zno? A Eddie. Był taki zm˛eczony, nie mógł tak długo czuwa´c i. . . ” Rewolwerowiec odwrócił głow˛e Jacka. Drzwi wcia˙ ˛z tam były, lecz to, co za nimi ujrzał, było daleko gorsze, ni˙z sobie wyobra˙zał. Z boku za drzwiami zobaczył dwa cienie — wózka i ludzkiej istoty. Tylko z˙ e ta ludzka istota była kaleka i podpierała si˛e r˛ekoma, poniewa˙z obie jej nogi zostały obci˛ete równie brutalnie i okrutnie jak palce Rolanda. Cie´n si˛e poruszał. Roland natychmiast spowodował odwrócenie głowy Jacka Morta, z szybkos´cia˛ atakujacego ˛ w˛ez˙ a. „Ona nie mo˙ze tu zajrze´c. Nie wcze´sniej, a˙z b˛ed˛e gotowy. Do tego czasu b˛edzie widziała jedynie tył głowy tego człowieka.” Detta Walker i tak nie zobaczyłaby Jacka Morta, bo człowiek spogladaj ˛ acy ˛ przez drzwi widział tylko to, na co patrzył gospodarz. Twarz Morta dostrzegłaby, gdyby Jack popatrzył w lustro (chocia˙z mogłoby to mie´c inne okropne konsekwencje, zwiazane ˛ z paradoksem i powtarzalno´scia), ˛ lecz nawet wtedy nie miałoby to znaczenia dla obu jej ja´zni, tak samo jak ich twarze nic nie mówiłyby Jackowi Mortowi. Mimo z˙ e dwukrotnie połaczeni ˛ byli tak straszliwa˛ wi˛ezia,˛ nigdy si˛e nie widzieli. Rewolwerowiec nie chciał, z˙ eby kobieta ujrzała twarz Władczyni. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Przebłysk intuicji zaczał ˛ bardziej przypomina´c plan. Tylko z˙ e było ju˙z pó´zno — kolor nieba za oknem s´wiadczył, z˙ e jest trzecia po południu, a mo˙ze nawet czwarta.

250

Ile zostało czasu, nim o zmroku przyjda˛ homarokoszmary i zako´ncza˛ z˙ ycie Eddiego? Trzy godziny? Dwie? Mógł wróci´c i spróbowa´c ocali´c Eddiego. . . Có˙z, tego wła´snie chciała Detta zastawiła pułapk˛e, jak obawiajacy ˛ si˛e wilka wie´sniacy po´swi˛ecaja˛ owieczk˛e, z˙ eby zwabi´c go i zastrzeli´c z łuku. Powróciłby do swego schorowanego ciała, ale nie na długo. Widział tylko jej cie´n, poniewa˙z le˙zała niedaleko drzwi, trzymajac ˛ w dłoni jeden z jego rewolwerów. W chwili gdy ciało Rolanda si˛e poruszy, ona wystrzeli i zako´nczy jego z˙ ycie. Ta kobieta bała si˛e go, wi˛ec przynajmniej umrze szybko. Natomiast Eddiego czeka s´mier´c w m˛eczarniach. Wydawało mu si˛e, z˙ e słyszy ochrypły chichot Delty Walker. „Chcesz spróbowa´c, łajzo? Spróbuj mnie załatwi´c! Nie boisz si˛e chyba kalekiej czarnej kobiety, co?” — Tylko jeden sposób — mruknał ˛ ustami Jacka. — Tylko jeden. Drzwi gabinetu otworzyły si˛e i do s´rodka zajrzał łysy m˛ez˙ czyzna w okularach — Jak ci idzie z kontem Dorfmana? — zapytał łysy. — Kiepsko si˛e czuj˛e. Chyba zaszkodził mi lunch. My´sl˛e, z˙ e pójd˛e do domu. Łysy si˛e zaniepokoił. — To pewnie wirus. Słyszałem, z˙ e ostatnio grasuje wyjatkowo ˛ paskudny. — Zapewne. — No, có˙z. . . je´sli tylko załatwisz spraw˛e Dorfmana do jutra, do piatej ˛ po południu . — Tak. — Bo wiesz, jaki on potrafi by´c upierdliwy. . . — Tak. Łysy m˛ez˙ czyzna, teraz troch˛e zmieszany, pokiwał głowa.˛ — Pewnie, id´z do domu. Rzeczywi´scie wygladasz ˛ inaczej ni˙z zwykle. — Bo tak si˛e czuj˛e. Łysy pospiesznie odszedł. „Wyczuł moja˛ obecno´sc´ ” — pomy´slał rewolwerowiec. „To z tego powodu. Cz˛es´ciowo z tego powodu, cho´c nie tylko. Obawiaja˛ si˛e go. Nie wiedza˛ dlaczego, ale boja˛ si˛e go. I maja˛ racj˛e.” Ciało Jacka Morta wstało, znalazło dyplomatk˛e, która˛ niósł, gdy wniknał ˛ w niego rewolwerowiec, po czym zgarn˛eło do niej wszystkie papiery le˙zace ˛ na biurku. Roland miał ochot˛e obejrze´c si˛e i zerkna´ ˛c przez drzwi, lecz si˛e powstrzymał. Nie spojrzy tam, dopóki nie b˛edzie gotowy zaryzykowa´c i wróci´c. A na razie miał mało czasu i wiele do zrobienia.

Rozdział drugi Słoik miodu

Detta le˙zała w dobrze ocienionej kryjówce, tworzonej przez głazy oparte o siebie jak starcy, którzy, dzielac ˛ si˛e jakim´s upiornym sekretem, zostali zamienieni w skał˛e. Obserwowała Eddiego, który kra˙ ˛zył po usianych kamieniami zboczach wzgórz, nawołujac ˛ ochrypłym głosem. Kaczy puch na jego policzkach w ko´ncu zmienił si˛e w brod˛e i mo˙zna by go wzia´ ˛c za dorosłego m˛ez˙ czyzn˛e, chyba z˙ e — jak zdarzyło si˛e trzy lub cztery razy — przechodził w pobli˙zu jej kryjówki (raz tak blisko, z˙ e wystarczyło wyciagn ˛ a´ ˛c r˛ek˛e, by chwyci´c go za kostk˛e). Kiedy znajdował si˛e blisko, wida´c było, z˙ e to jeszcze dzieciak, a w dodatku s´miertelnie zm˛eczony. Odetta zlitowałaby si˛e nad nim; Detta czuła tylko zimna,˛ przyczajona˛ gotowo´sc´ urodzonego drapie˙zcy. Gdy wczołgiwała si˛e w t˛e szczelin˛e, co´s p˛ekało pod naciskiem jej rak, ˛ z suchym trzaskiem jesiennych li´sci. Po chwili jej wzrok oswoił si˛e z półmrokiem i wtedy zobaczyła, z˙ e to nie li´scie, ale ko´sci małych zwierzat. ˛ Zamieszkiwał tu jaki´s drapie˙znik, łasica lub kuna, która ju˙z dawno odeszła, je´sli te po˙zółkłe ze staro´sci kosteczki mówiły prawd˛e. Zapewne polowała nocami, za pomoca˛ w˛echu szukajac ˛ z˙ eru w wy˙zszych partiach wzgórz, gdzie krzaki i poszycie były g˛es´ciejsze. Zabijała, po˙zywiała si˛e i znosiła tutaj resztki, z˙ eby posila´c si˛e przez nast˛epny dzie´n, czekajac ˛ na nadej´scie nocy i pory łowów. Teraz krył si˛e tu wi˛ekszy drapie˙znik; z poczatku ˛ Detta zamierzała zrobi´c to samo, co robiła poprzednia lokatorka — zaczeka´c, a˙z Eddie za´snie, co niemal na pewno si˛e stanie i wówczas zabi´c go i przywlec ciało tutaj. Potem, majac ˛ oba rewolwery, doczołga´c si˛e do drzwi i zaczeka´c na powrót Bardzo Złego Człowieka. Poczatkowo ˛ zamierzała zastrzeli´c Bardzo Złego Człowieka natychmiast po załatwieniu Eddiego, ale to byłby bład, ˛ prawda? Gdyby Bardzo Zły Człowiek nie miał ciała, do którego mógłby wróci´c, Detta w z˙ aden sposób nie mogłaby opu´sci´c tego s´wiata i powróci´c do swojego. Czy zdoła zmusi´c Bardzo Złego Człowieka, z˙ eby zabrał ja˛ z powrotem? 252

Mo˙ze nie. A mo˙ze tak. Mo˙zliwe, z˙ e zrobiłby to, gdyby wiedział, z˙ e Eddie z˙ yje. To podsun˛eło jej znacznie lepszy pomysł.

***

Była bardzo sprytna. Wy´smiałaby ka˙zdego, kto powiedziałby, z˙ e jednocze´snie brak jej pewno´sci siebie. Z tego wzgl˛edu t˛e pierwsza˛ cech˛e przypisywała ka˙zdej napotkanej osobie, która dorównywała jej intelektem. Rewolwerowca te˙z uwa˙zała za spryciarza. Usłyszała strzał, a kiedy popatrzyła, zobaczyła smu˙zk˛e dymu, unoszac ˛ a˛ si˛e z lufy rewolweru. Załadował bro´n i rzucił ja˛ Eddiemu, zanim przeszedł przez te drzwi. Wiedziała, co to miało oznacza´c dla Eddiego: nie wszystkie naboje zamokły, wi˛ec za pomoca˛ rewolweru mo˙ze si˛e broni´c. Rozumiała tak˙ze, co miało to oznacza´c dla niej (gdy˙z oczywi´scie Bardzo Zły Człowiek wiedział, z˙ e ona patrzy; gdyby nawet zasn˛eła, kiedy zacz˛eli gada´c, wystrzał by ja˛ obudził): „Trzymaj si˛e od niego z daleka. On ma bro´n.” Diabeł jednak potrafi by´c subtelny. Je´sli Bardzo Zły Człowiek odegrał to przedstawienie dla niej, to czy nie mogło mu chodzi´c jeszcze o co´s innego. . . o co´s, czego ani ona, ani Eddie nie powinni zauwa˙zy´c? By´c mo˙ze Bardzo Zły Człowiek pomy´slał: „Je´sli ona zobaczy, z˙ e w tym rewolwerze sa˛ dobre naboje, to mo˙ze dojdzie do wniosku, z˙ e bro´n, która˛ dostała od Eddiego, równie˙z wystrzeli.” Załó˙zmy, z˙ e on przewidział, i˙z Eddie za´snie. Czy nie domy´sliłby si˛e, z˙ e ona tylko na to b˛edzie czekała, z˙ eby zdoby´c bro´n i powoli wczołga´c si˛e z powrotem do kryjówki na zboczu? Tak, ten Bardzo Zły Człowiek mógł to wszystko przewidzie´c. Był sprytny jak na białasa. W ka˙zdym razie do´sc´ sprytny, by wiedzie´c, z˙ e Detta załatwi tego chłoptasia. Mo˙ze wi˛ec Bardzo Zły Człowiek załadował ten rewolwer samymi bezu˙zytecznymi nabojami? Ju˙z raz ja˛ przechytrzył, dlaczego nie miałby tego zrobi´c ponownie? Tym razem przezornie sprawdziła, czy w komorach tkwia˛ nie tylko puste łuski, i owszem, wydawało si˛e, z˙ e sa˛ w nich prawdziwe naboje, ale to wcale nie oznaczało, z˙ e wystrzela.˛ I nie musiał ryzykowa´c, z˙ e który´s z nich jednak wystrzeli, prawda? Mógł co´s z nimi zrobi´c. W ko´ncu Bardzo Zły Człowiek zawodowo zajmował si˛e bronia,˛ a dlaczego miałby to robi´c? Oczywi´scie, z˙ eby wywabi´c ja˛ z kryjówki! Wtedy Eddie mógłby wycelowa´c w nia˛ bro´n, która naprawd˛e strzela, i nie popełniłby po raz drugi tego samego bł˛edu, zm˛eczony czy nie a nawet bardzo 253

by si˛e starał nie popełni´c po raz drugi tego samego bł˛edu, z tego wzgl˛edu, z˙ e był taki zm˛eczony. „Niezły numer, białasie” — pomy´slała Detta w swojej kryjówce. . . ciasnym, lecz dziwnie miłym mrocznym zagł˛ebieniu, którego dno było wy´scielone mi˛ekkimi i rozkładajacymi ˛ si˛e kosteczkami drobnych zwierzat. ˛ „Niezły numer, ale nie we´zmiesz mnie na takie gówno.” W ko´ncu wcale nie musiała strzela´c do Eddiego. Wystarczyło troch˛e poczeka´c.

***

Obawiała si˛e jedynie tego, z˙ e rewolwerowiec wróci, zanim Eddie za´snie, ale Bardzo Złego Człowieka wcia˙ ˛z nie było. Bezwładne ciało u stóp wzgórza nie poruszało si˛e. Mo˙ze miał jakie´s kłopoty ze zdobyciem potrzebnego mu lekarstwa. . . albo z czym´s zupełnie innym. Wiedziała, z˙ e tacy ludzie jak on znajduja˛ kłopoty równie łatwo, jak suka w cieczce natrafia na napalonego psa. Min˛eły dwie godziny, w ciagu ˛ których Eddie szukał kobiety. Nazywał ja˛ „Odetta” ˛ (och, jak˙ze nienawidziła d´zwi˛eku tego imienia) i kra˙ ˛zył po wzgórzach, krzyczac, ˛ a˙z zupełnie stracił głos. W ko´ncu zrobił to, na co czekała: wrócił do piaszczystej zatoczki i usiadł obok wózka inwalidzkiego, wodzac ˛ wokół nieprzytomnym spojrzeniem. Dotknał ˛ jednego z kółek wózka i to dotkni˛ecie wydawało si˛e niemal pieszczota.˛ Potem opu´scił r˛ek˛e i gł˛eboko westchnał. ˛ Ten widok s´cisnał ˛ gardło Detty; ból niczym letnia błyskawica przeszył jej głow˛e od skroni do skroni i miała wra˙zenie, z˙ e słyszy jaki´s głos. . . nawołujacy ˛ lub rozkazujacy. ˛ „Nie, nic z tego” — pomy´slała, nie wiedzac, ˛ o kim my´sli i do kogo to kieruje. „Nie, nic z tego, nie tym razem, nie teraz. Nie teraz, a mo˙ze ju˙z nigdy.” Błyskawica bólu ponownie przeszyła jej głow˛e i Detta zacisn˛eła pi˛es´ci. Twarz równie˙z skurczyła si˛e i wykrzywiła w odra˙zajacym ˛ grymasie, b˛edacym ˛ przedziwnym połaczeniem ˛ brzydoty i nieludzkiego skupienia. Ból ju˙z nie wrócił. Tak samo jak głos, który czasem zdawał si˛e mu towarzyszy´c. Czekała. Eddie oparł brod˛e na dłoniach, podpierajac ˛ głow˛e. Mimo to wkrótce zacz˛eła mu si˛e kiwa´c, opadajac ˛ mi˛edzy dłonie. Detta czekała z roziskrzonym wzrokiem. Eddie podniósł głow˛e. Z trudem wstał, dowlókł si˛e do wody i opryskał nia˛ sobie twarz. „Pewnie, biały chłoptasiu. Szkoda, z˙ e na tym s´wiecie nie ma kokainy, bo za254

z˙ yłby´s troch˛e, no nie?” Tym razem Eddie usiadł na wózku, który okazał si˛e dla niego zbyt wygodny. Tak wi˛ec, popatrzywszy przez długa˛ chwil˛e w otwarte drzwi („I co tam widzisz, biały chłoptasiu? Detta da ci dwadzie´scia dolców, z˙ eby si˛e dowiedzie´c”), znowu klapnał ˛ swoim białym tyłkiem na piasek. I ponownie podparł brod˛e r˛ekami. Wkrótce głowa zacz˛eła mu opada´c. Tym razem nie bronił si˛e przed tym. Opu´scił brod˛e na pier´s i nawet przez szum fal. Detta słyszała jego chrapanie. Wkrótce osunał ˛ si˛e na bok i zwinał ˛ w kł˛ebek. Ze zdumieniem, niesmakiem i przestrachem poczuła nagły przypływ współczucia dla tego białego chłoptasia. Wygladał ˛ jak dzieciak, który pragnał ˛ powita´c Nowy Rok o północy i nie zdołał, bo zmorzył go sen. Potem przypomniała sobie, jak białas razem z Bardzo Złym Człowiekiem próbowali nakarmi´c ja˛ trucizna˛ i dra˙znili si˛e z nia,˛ w ostatniej chwili zabierajac ˛ jej dobre mi˛eso sprzed nosa. . . a przynajmniej dopóki nie zacz˛eli si˛e ba´c, z˙ e im umrze. „Je´sli przestraszyli si˛e, z˙ e im umrzesz, to dlaczego chcieli nakarmi´c ci˛e zatrutym mi˛esem?” To pytanie przeraziło ja˛ tak samo, jak niespodziewany przypływ współczucia. Nie przywykła do zadawania sobie pyta´n, a co wi˛ecej, ten pytajacy ˛ głos w jej głowie nie wydawał si˛e jej głosem. „Wcale nie chcieli mnie zabi´c tym zatrutym z˙ arciem. Zale˙zało im na tym, bym si˛e pochorowała. Pewnie siedzieliby tam i s´miali si˛e z tego, jak rzygam.” Odczekała dwadzie´scia minut, a potem ruszyła w kierunku pla˙zy, opierajac ˛ si˛e na dłoniach i silnych ramionach, wijac ˛ niczym wa˙ ˛z, nie odrywajac ˛ oczu od Eddiego. Wolałaby zaczeka´c jeszcze godzin˛e, a cho´cby pół. Lepiej, z˙ eby ten mały matkojeb zasnał ˛ naprawd˛e gł˛eboko. Czekanie jednak było luksusem, na jaki po prostu nie mogła sobie pozwoli´c. Ten Bardzo Zły Człowiek mógł wróci´c w ka˙zdej chwili. Gdy zbli˙zyła si˛e do miejsca, gdzie le˙zał Eddie (wcia˙ ˛z chrapał wydajac ˛ d´zwi˛eki podobne do odgłosów piły tartacznej, która zaraz si˛e zepsuje), chwyciła kamie´n. . . odpowiednio gładki z jednej i nale˙zycie chropowaty z drugiej strony. Zacisn˛eła dło´n na gładkiej powierzchni i znowu czołgała si˛e do le˙zacego. ˛ W oczach miała matowy, morderczy błysk.

***

Plan Detty był brutalnie prosty: tłuc Eddiego poszarpana˛ strona˛ kamienia, a˙z chłopty´s stanie si˛e martwy jak głaz. Potem zabra´c mu bro´n i zaczeka´c na powrót 255

Rolanda. Kiedy ciało rewolwerowca zacznie okazywa´c oznaki z˙ ycia, da mu wybór: albo zabierze ja˛ z powrotem do jej s´wiata, albo odmówi i zginie. „Tak czy inaczej, ju˙z mnie nie dostaniesz, frajerze” — powie mu — „a teraz, gdy twój chłopiec nie z˙ yje, nie zdołasz zrobi´c tego, co chciałe´s.” Je´sli bro´n, która˛ Bardzo Zły Człowiek dał Eddiemu, nie wypali. . . To było mo˙zliwe, gdy˙z jeszcze nigdy nie spotkała człowieka, którego by tak nienawidziła i obawiała si˛e jak Rolanda, a któremu przypisywała nadludzki spryt. I tak go załatwi. Zatłucze go kamieniem lub gołymi r˛ekami. Był chory i ledwie si˛e trzymał na nogach. Załatwi go. W miar˛e jak zbli˙zała si˛e do Eddiego, naszła ja˛ niepokojaca ˛ my´sl. Nast˛epne pytanie i ponowne wra˙zenie, z˙ e zadał je ten inny głos. „A je˙zeli on si˛e dowie? Co b˛edzie je´sli w tej samej chwili, gdy zabijesz Eddiego, on si˛e o tym dowie?” „O niczym si˛e nie dowie. Jest zbyt zaj˛ety szukaniem lekarstwa i szukaniem okazji. . . z tego, co wiem.” Ten obcy głos nie odpowiedział, ale zda˙ ˛zył ju˙z zasia´c ziarno watpliwo´ ˛ sci. Słyszała, jak rozmawiali, sadz ˛ ac, ˛ z˙ e s´pi. Bardzo Zły Człowiek potrzebował czego´s. Nie wiedziała, o co mu chodziło. Zdaje si˛e, z˙ e miało co´s wspólnego z jaka´ ˛s wie˙za.˛ Mo˙ze Bardzo Zły Człowiek my´slał, z˙ e ta wie˙za jest pełna złota, drogich kamieni albo czego´s takiego. Powiedział, z˙ e potrzebuje Detty, Eddiego i jeszcze kogo´s, z˙ eby tam dotrze´c, i Detta podejrzewała, z˙ e mógł mie´c racj˛e. Po có˙z innego byłyby tutaj te drzwi? Je´sli to jaka´s magia, to on mo˙ze si˛e dowiedzie´c, z˙ e zabiła Eddiego je˙zeli w ten sposób zamknie mu drog˛e do wie˙zy, to by´c mo˙ze zniszczy jedyna˛ rzecz, dla której z˙ ył ten pieprzony matkojeb, a je´sli on zrozumie, z˙ e nie ma ju˙z po co z˙ y´c, to mo˙zliwe, z˙ e nie zechce nawet kiwna´ ˛c palcem, gdy˙z pieprzonemu matkojebowi przestanie na czymkolwiek zale˙ze´c. Na my´sl o tym, co mogłoby si˛e sta´c, gdyby Bardzo Zły Człowiek wrócił tutaj z takim nastawieniem, Detta zadr˙zała. Co mo˙ze zrobi´c, je´sli nie wolno jej zabi´c Eddiego? Mogła odebra´c s´piacemu ˛ bro´n, ale czy poradzi sobie z dwoma przeciwnikami, kiedy wróci tu Bardzo Zły Człowiek? Po prostu nie wiedziała. Jej spojrzenie padło na wózek inwalidzki, zacz˛eło przesuwa´c si˛e dalej, a potem szybko ponownie spocz˛eło na wózku. Skórzane oparcie miało z tyłu gł˛eboka˛ kiesze´n. Wystawał z niej zwój sznura, którym przywiazali ˛ ja˛ do fotela. Zobaczywszy go, zrozumiała, jak mo˙ze sobie poradzi´c z tym wszystkim. Zmieniła kierunek i zacz˛eła pełzna´ ˛c w stron˛e nieruchomego ciała rewolwerowca. Zamierzała wzia´ ˛c to, co znajdowało si˛e w worku, który nazywał „torba”, ˛ i jak najszybciej zabra´c sznur. . . a jednak na moment zastygła przy drzwiach. 256

To, co w nich zobaczyła, zinterpretowała podobnie jak Eddie, w kategoriach filmu. . . tylko z˙ e jej przypominał telewizyjny serial kryminalny. O akcji osadzonej w drugstorze. Ujrzała sprzedawc˛e, który wygladał ˛ na s´miertelnie przera˙zonego, i Detta wcale mu si˛e nie dziwiła. Lufa rewolweru mierzyła prosto w jego twarz. Sprzedawca mówił co´s, jego głos za´s był daleki i zniekształcony, jakby dochodził zza d´zwi˛ekochłonnej s´ciany. Nie miała poj˛ecia dlaczego. Nie mogła dostrzec, kto trzyma bro´n, ale przecie˙z wcale nie musiała widzie´c twarzy, prawda? I tak wiedziała, kto to jest. Bardzo Zły Człowiek. „Tam mo˙ze wyglada´ ˛ c zupełnie inaczej, mo˙ze by´c jakim´s zasranym grubaskiem albo nawet bratem, ale w s´rodku b˛edzie soba,˛ jasne. Szybko znalazł sobie nowa˛ bro´n, no nie? Zało˙ze˛ si˛e, z˙ e to zawsze łatwo mu przychodzi. Ruszaj si˛e, Detto Walker.” Otworzyła torb˛e Rolanda, z której uniósł si˛e nikły, nostalgiczny aromat długo przechowywanego i dawno ju˙z wypalonego tytoniu. W pewien sposób przypominała kobieca˛ torebk˛e, pełna˛ przedmiotów, które na pierwszy rzut oka wygladały ˛ na przypadkowa˛ zbieranin˛e. . . lecz po wnikliwszym zbadaniu okazywały si˛e wyposa˙zeniem podró˙znym człowieka przygotowanego na niemal ka˙zda˛ ewentualno´sc´ . Doszła do wniosku, z˙ e Bardzo Zły Człowiek ju˙z od dawna zmierzał do tej swojej wie˙zy. Je´sli tak było, to liczba przedmiotów — aczkolwiek niewiele wartych — które nosił ze soba,˛ budziła zdumienie. „Ruszaj si˛e, Detto Walker.” Wzi˛eła to, czego potrzebowała, i po cichu, pełznac ˛ jak wa˙ ˛z, wróciła do wózka inwalidzkiego. Gdy do niego dotarła, podparła si˛e jedna˛ r˛eka,˛ a druga˛ wyciagn˛ ˛ eła z kieszeni na oparciu sznur, niczym rybak zwijajacy ˛ lin˛e. Raz za razem zerkała na Eddiego, upewniajac ˛ si˛e, z˙ e s´pi. Nie poruszył si˛e, dopóki Detta nie zarzuciła mu sznura na szyj˛e i nie zacisn˛eła p˛etli.

***

Co´s pociagn˛ ˛ eło go do tyłu. W pierwszej chwili pomy´slał, z˙ e to jaki´s koszmarny sen, w którym zostaje pogrzebany z˙ ywcem lub uduszony. Potem poczuł ból, wywołany p˛etla˛ wrzynajac ˛ a˛ mu si˛e w szyj˛e, i s´lin˛e cieknac ˛ a˛ po brodzie, z szeroko otwartych ust. To nie był sen. Chwycił palcami sznur i spróbował stana´ ˛c na nogi. Powaliło go silne szarpni˛ecie. Eddie z łoskotem runał ˛ na wznak. Twarz mu spurpurowiała. — Przesta´n! — sykn˛eła Detta za jego plecami. — Nie zabij˛e ci˛e, je´sli przesta257

niesz, w przeciwnym wypadku zadusz˛e ci˛e. Eddie opu´scił r˛ece i usiłował le˙ze´c bez ruchu. P˛etla, która˛ Odetta zarzuciła mu na szyj˛e, poluzowała si˛e na tyle, z˙ e zdołał z trudem nabra´c tchu. Zawsze to lepsze ni˙z nic. Gdy panicznie galopujace ˛ serce odrobin˛e zwolniło, spróbował si˛e obejrze´c. P˛etla natychmiast si˛e zacisn˛eła. — Nic z tego. Le˙z spokojnie i podziwiaj ocean, łajzo. To na razie wszystko, co b˛edziesz widział. Popatrzył na ocean i sznur ponownie rozlu´znił si˛e tak, z˙ e Eddie zdołał jako´s wciagn ˛ a´ ˛c powietrze. Nieznacznie przesunał ˛ r˛ek˛e do paska spodni (ona jednak zauwa˙zyła ten ruch i chocia˙z Eddie tego nie widział, u´smiechn˛eła si˛e). Broni tam nie było. Zabrała mu ja.˛ „Podkradła si˛e do ciebie, kiedy spałe´s, Eddie.” To był oczywi´scie głos rewolwerowca. „Nie ma sensu mówi´c, z˙ e ostrzegałem ci˛e, ale. . . przecie˙z ci˛e ostrzegałem. Wła´snie do tego prowadza˛ romantyczne odruchy — teraz masz p˛etl˛e na szyi, a za plecami stukni˛eta˛ kobiet˛e z dwoma rewolwerami.” „Gdyby chciała mnie zabi´c, ju˙z by to zrobiła. Zabiłaby mnie, kiedy spałem.” „A jak my´slisz, co ona zamierza zrobi´c, Eddie? Wr˛eczy´c ci bezpłatny bilet na wszystkie atrakcje Disneylandu?” — Posłuchaj — odezwał si˛e. — Odetto. . . Ledwie zda˙ ˛zył wypowiedzie´c to imi˛e, gdy znowu poczuł mocno zaciskajac ˛ a˛ si˛e p˛etl˛e. — Nie b˛edziesz mnie tak nazywał. Kiedy usłysz˛e to jeszcze raz, b˛edzie to ostatnie słowo, jakie wypowiesz. Nazywam si˛e Detta Walker i je´sli chcesz jeszcze złapa´c powietrze w płuca, ty parszywy białasie, to lepiej o tym pami˛etaj! Eddie zabulgotał, dławiac ˛ si˛e i szarpiac ˛ sznur. Wielkie czarne plamy zacz˛eły wykwita´c mu przed oczami, jak kwiaty zła. W ko´ncu p˛etla na jego szyi znów si˛e rozlu´zniła. — Kapujesz, łajzo? — Tak — wyrz˛eził. — No, to mów. Powiedz, jak si˛e nazywam. — Detta. — Jak si˛e nazywam! W jej głosie słycha´c było nut˛e histerii i w tym momencie Eddie był rad z tego, z˙ e nie widzi twarzy tej kobiety. — Detta Walker. — Dobrze. — Sznur poluzował si˛e jeszcze troch˛e. — Teraz posłuchaj mnie uwa˙znie, białasie, je´sli chcesz do˙zy´c zachodu sło´nca. Nie próbuj by´c sprytny. Widziałam, jak chciałe´s ukradkiem chwyci´c bro´n, która˛ zabrałam ci, gdy spałe´s. Nie próbuj załatwi´c Detty, bo ona odznacza si˛e celno´scia.˛ Lepiej si˛e zastanów, zanim si˛e zdecydujesz. Jasne? I nie my´sl sobie, z˙ e ci si˛e co´s uda, bo ja nie mam nóg. 258

Od kiedy ich nie mam, nauczyłam si˛e robi´c ró˙zne rzeczy, a teraz mam oba te pieprzone rewolwery i powiniene´s o tym pami˛eta´c. Mam racj˛e? — Tak — wychrypiał Eddie. — Nie mam ochoty by´c sprytny. — No, to dobrze. Bardzo dobrze. — Zachichotała. — Byłam naprawd˛e paskudna˛ suka,˛ kiedy spałe´s. Wszystko sobie obmy´sliłam. Oto co masz zrobi´c, białasie: wyciagnij ˛ r˛ece do tyłu, a˙z namacasz takie same p˛etle jak ta, która˛ zarzuciłam ci na szyj˛e. Sa˛ trzy. Splotłam je, gdy spałe´s, leniuchu! — Znowu zachichotała. — Jak ju˙z je namacasz, wło˙zysz w nie dłonie i wtedy poczujesz, jak moja r˛eka zaciska je jeszcze mocniej i pomy´slisz sobie: „Teraz mam szans˛e załatwienia tej czarnej zdziry. Teraz, kiedy nie trzyma ko´nca sznura”. Radz˛e ci — powiedziała Detta z karykaturalnym południowym akcentem, przesadnie przeciagaj ˛ ac ˛ głoski — lepiej popatrz za siebie, zanim zrobisz co´s w po´spiechu. Eddie obejrzał si˛e. Detta jeszcze bardziej przypominała wied´zm˛e; umorusana i rozczochrana, przestraszyłaby nawet kogo´s znacznie odwa˙zniejszego ni˙z on. Suknia, która˛ miała na sobie u Macy’ego, skad ˛ porwał ja˛ rewolwerowiec, była brudna i podarta. No˙zem wyj˛etym z torby rewolwerowca — tym samym, którym Eddie i Roland przecinali ta´sm˛e izolacyjna˛ — Detta wyci˛eła w materiale prowizoryczne kabury tu˙z nad biodrami. Teraz sterczały z nich r˛ekoje´sci obu rewolwerów Rolanda. Mówiła stłumionym głosem, poniewa˙z trzymała w z˛ebach koniec sznura. ´ Swie˙ zo uci˛eta ko´ncówka sterczała z jednego kacika ˛ ust, a koniec liny tworzacej ˛ p˛etl˛e na szyi Eddiego wystawał z drugiego kacika. ˛ Ze sznurem w z˛ebach wygla˛ dała tak okropnie i dziko, z˙ e Eddie zamarł, patrzac ˛ na nia˛ ze zgroza.˛ Widzac ˛ jego min˛e, u´smiechn˛eła si˛e jeszcze szerzej. — Jak spróbujesz by´c sprytny, kiedy b˛ed˛e wiazała ˛ ci r˛ece — ostrzegła — to zacisn˛e z˛eby na twoim gardle. I tym razem nie puszcz˛e, kapujesz? Nie był w stanie wykrztusi´c słowa. Kiwnał ˛ głowa.˛ — Dobrze. Mo˙ze jednak jeszcze troch˛e po˙zyjesz. — Je´sli nie — wyrz˛eził Eddie — to ju˙z nigdy nie pójdziesz na zakupy do Macy’ego, Detto. On si˛e dowie o tym, a wtedy sko´nczy si˛e zabawa. — Cii — powiedziała prawie czule Detta. — Bad´ ˛ z cicho. Zostaw my´slenie starszym. Ty masz tylko wymaca´c nast˛epna˛ p˛etl˛e.

***

„Zawiazałam ˛ je, kiedy spałe´s” — oznajmiła i Eddie z niesmakiem i rosna˛ cym przestrachem uzmysłowił sobie, z˙ e dokładnie tak było. Przygotowała potrójna˛ p˛etl˛e. Pierwsza˛ zarzuciła mu na szyj˛e, kiedy spał. Druga˛ zwiazała ˛ mu r˛ece na 259

plecach. Potem przewróciła go na bok i kazała mu podciagn ˛ a´ ˛c nogi, a˙z pi˛etami dotknie po´sladków. Domy´slił si˛e, do czego to zmierza, i odmówił. Z rozci˛ecia sukni wyj˛eła jeden z rewolwerów Rolanda, odbezpieczyła go i przyło˙zyła mu luf˛e do skroni. — Zrobisz to albo ja to zrobi˛e, białasie — wyszeptała czułe. — Tylko z˙ e jak ja to zrobi˛e, b˛edziesz martwy. Wtedy przysypi˛e piaskiem mózg, który wytry´snie ci z drugiej strony i zakryj˛e włosami dziur˛e na skroni. Pomy´sli, z˙ e s´pisz! — znów zachichotała. Eddie podkulił nogi, a ona szybko zarzuciła mu trzecia˛ p˛etle na kostki. — No. Zwiazany ˛ tak dokładnie jak byczek na rodeo. Pomy´slał, z˙ e to odpowiedni opis. Gdyby próbował wyprostowa´c nogi, które ju˙z zaczynały mu dr˛etwie´c, jeszcze bardziej zacisnałby ˛ p˛etl˛e. Ta s´ciagn˛ ˛ ełaby sznur mi˛edzy kostkami nóg i przegubami, co z kolei spowodowałoby zaci´sni˛ecie kr˛epujacych ˛ je wi˛ezów, a napinajaca ˛ si˛e lina s´ciagn˛ ˛ ełaby p˛etl˛e na szyi i. . . Zacz˛eła go wlec w kierunku wody. — Hej! Co ro. . . Usiłował stawi´c opór i wszystkie p˛etle zacisn˛eły si˛e — włacznie ˛ z ta,˛ która pozbawiała go tchu. Starał si˛e rozlu´zni´c mi˛es´nie (i trzymaj nogi w górze, nie zapominaj o tym, dupku, bo je´sli je opu´scisz, to si˛e udusisz), z˙ eby łatwiej mogła go wlec po ziemi. Wystajacy ˛ kamie´n podrapał mu policzek, z którego pociekła ciepła krew. Detta ci˛ez˙ ko dyszała. Szum fal i głuchy łoskot wody wpadajacej ˛ do skalnego tunelu był coraz gło´sniejszy. „Utopi mnie? Jezu Chryste, czy wła´snie to chce zrobi´c?” Nie, jasne, z˙ e nie. Pomy´slał, z˙ e wiedział, co zamierza uczyni´c, zanim jeszcze zaczał ˛ szorowa´c twarza˛ po poskr˛ecanym morszczynie, znaczacym ˛ zasi˛eg przypływu, zeschni˛etego zielska s´mierdzacego ˛ morska˛ sola,˛ zimnego niczym palce utopionych marynarzy. Przypomniał sobie, jak Harry mówił mu kiedy´s: „Czasem postrzelili którego´s z naszych. Mam na my´sli Amerykanina, bo wiedzieli, z˙ e ci z armii Wietnamu Południowego si˛e nie nadaja,˛ bo z˙ aden z nas nie pójdzie po z˙ ółtka do buszu. Chyba z˙ e jaki´s z˙ ółtodziób prosto ze Stanów. Rozcinali mu brzuch i zostawiali, z˙ eby wrzeszczał, a potem załatwiali tych, którzy próbowali go wyciagn ˛ a´ ˛c. Robili to, dopóki nie umarł. Wiesz, jak nazywali takiego faceta, Eddie?” Eddie potrzasn ˛ ał ˛ głowa,˛ zmro˙zony tym obrazem. „Nazywali go słojem miodu” — rzekł Henry. „Co´s słodkiego. Co´s, co przyciaga ˛ muchy. Albo nawet nied´zwiedzia.” Wła´snie to uczyniła Detta — zrobiła z niego przyn˛et˛e. Zostawiła go ze dwa jardy za linia˛ przypływu, zostawiła bez słowa, twarza˛ do oceanu. Spogladaj ˛ acy ˛ przez drzwi rewolwerowiec nie miał dostrzec wezbrania wody, która utopi Eddiego, gdy˙z wła´snie zaczynał si˛e odpływ, trwajacy ˛ co najmniej sze´sc´ godzin. Lecz znacznie wcze´sniej. . . 260

Eddie zdołał lekko unie´sc´ głow˛e i zobaczył, z˙ e sło´nce kładzie długi złoty szlak na falach oceanu. Która to godzina? Czwarta? Mniej wi˛ecej. Sło´nce zajdzie o siódmej. Zmrok zapadnie na długo przed tym, zanim zacznie si˛e przypływ. A kiedy zrobi si˛e ciemno, z fal wyjda˛ homarokoszmary i zadajac ˛ swe dziwaczne pytania, zbli˙za˛ si˛e do miejsca, gdzie le˙zy bezsilny i zwiazany, ˛ po czym rozszarpia˛ go na kawałki.

***

Czas niezno´snie dłu˙zył si˛e Eddiemu Deanowi. Sama idea czasu wydawała si˛e s´mieszna. Osłabł nawet strach przed tym, co miało si˛e zdarzy´c, kiedy zapadnie zmrok, gdy pulsowanie nóg przeszło w t˛epy ból, a potem w potwornie bolesny skurcz. Usiłował rozlu´zni´c mi˛es´nie i wszystkie p˛etle si˛e zacisn˛eły; był bliski uduszenia si˛e, zdołał jednak jako´s unie´sc´ nogi, zmniejszy´c nacisk i złapa´c oddech. Ju˙z nie był pewny, czy doczeka zmroku. Nadejdzie chwila, gdy po prostu nie b˛edzie w stanie zdoby´c si˛e na jakikolwiek ruch.

Rozdział trzeci Roland zdobywa lek

Jack Mort wiedział ju˙z o obecno´sci rewolwerowca. Gdyby Roland miał do czynienia z innym człowiekiem — na przykład kim´s takim jak Eddie Dean czy Odetta Walker — próbowałby z nim porozmawia´c. . . cho´cby po to, z˙ eby złagodzi´c całkiem zrozumiały strach i oszołomienie towarzyszace ˛ odkryciu kogo´s, kto nieproszony usiadł na fotelu pasa˙zera w ciele, którym przez całe z˙ ycie kierował jeden mózg. Poniewa˙z jednak Mort był potworem — gorszym od tego, jakim kiedykolwiek była i b˛edzie Detta Walker — Roland nie próbował niczego mu tłumaczy´c ani z nim rozmawia´c. Słyszał jego biadolenie: „Kim jeste´s? Co si˛e ze mna˛ dzieje?” — ale nie zwracał na nie uwagi. Rewolwerowiec skoncentrował si˛e na krótkiej li´scie swoich potrzeb, bezlito´snie wykorzystujac ˛ umysł m˛ez˙ czyzny. Biadolenia przeszły w krzyki przera˙zenia. Rewolwerowiec nie zwracał na nie uwagi. Traktujac ˛ go jako połaczenie ˛ atlasu z encyklopedia,˛ mógł pozosta´c w tej pełnej robactwa jamie, która˛ stanowił umysł tego człowieka, tylko dlatego, z˙ e Mort miał wszystkie informacje potrzebne Rolandowi. Plan rewolwerowca był nieskomplikowany, a nieskomplikowane plany cz˛esto sa˛ lepsze od dopracowanych. W sprawach planowania nie było we wszech´swiecie dwóch istot, które bardziej ró˙zniłyby si˛e od siebie ni˙z Roland i Jack Mort. Prosty plan pozostawia sporo miejsca na improwizacj˛e. A natchniona improwizacja zawsze była jednym z silnych punktów Rolanda.

***

Grubas z okularkami na nosie, podobny do łysola, który pi˛ec´ minut wcze´sniej zajrzał do gabinetu Morta (wygladało ˛ na to, z˙ e w s´wiecie Eddiego wielu ludzi 262

nosi to, co Mortopedia identyfikowała jako „szkła”), wsiadł razem z nim do windy. Spojrzał na walizeczk˛e w dłoni m˛ez˙ czyzny, którego uwa˙zał za Jacka Morta, a potem na jej wła´sciciela. — Idziesz zobaczy´c si˛e z Dorfmanem, Jack? Rewolwerowiec nie odpowiedział. — Je´sli my´slisz, z˙ e zdołasz wyperswadowa´c mu podnajem, mog˛e ci powiedzie´c, z˙ e to strata czasu — rzekł grubas i zamrugał oczami, gdy jego kolega gwałtownie si˛e cofnał. ˛ Drzwi małej kabiny zamkn˛eły si˛e i nagle zacz˛eli spada´c. Roland gwałtownie si˛egnał ˛ do pami˛eci Morta, nie zwa˙zajac ˛ na wrzaski. Dowiedział si˛e, z˙ e wszystko w porzadku. ˛ To była normalna sytuacja. — Przepraszam, je´sli ci˛e uraziłem — rzekł grubas. Rewolwerowiec pomy´slał: „Ten te˙z si˛e go boi.” — Poradziłe´s sobie z tym kutasem lepiej ni˙z ktokolwiek inny w firmie, tak wła´snie uwa˙zam. Rewolwerowiec milczał. Nie mógł si˛e doczeka´c chwili, w której si˛e wydostanie z tej spadajacej ˛ trumny. — I mówi˛e ci — ciagn ˛ ał ˛ ra´znie grubas — z˙ e zaledwie wczoraj byłem na lunchu z. . . Głowa Jacka Morta odwróciła si˛e i przez oprawione w złote druciki szkła na grubasa spojrzały oczy o takim odcieniu bł˛ekitu, jakiego nigdy przedtem nie miały oczy Jacka. — Zamknij si˛e — rzucił beznami˛etnie rewolwerowiec. Grubas zbladł jak s´ciana i cofnał ˛ si˛e o dwa kroki. Jego obwisłe po´sladki uderzyły o sztuczne drewno spadajacej ˛ trumny która nagle znieruchomiała. Drzwi otworzyły si˛e i rewolwerowiec, noszacy ˛ ciało Jacka Morta niczym dobrze dopasowany garnitur, wyszedł, nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e za siebie. Grubas naciskał palcem przycisk otwierania drzwi windy, patrzac ˛ w s´lad za nim, dopóki Mort nie zniknał ˛ mu z oczu. „Zawsze brakowało mu piatej ˛ klepki” — pomy´slał — „ale to wyglada ˛ na co´s powa˙znego. Mo˙ze to załamanie nerwowe.” Doszedł do wniosku, z˙ e my´sl o Jacku Morcie zamkni˛etym w jakim´s dobrze strze˙zonym sanatorium dla psychicznie chorych jest bardzo krzepiaca. ˛ Rewolwerowiec zgodziłby si˛e z nim.

***

Gdzie´s mi˛edzy rozbrzmiewajacym ˛ echem pomieszczeniem, które Mortopedia zidentyfikowała jako „hol”, czyli miejsce, gdzie były wej´scia i wyj´scia biur znajdujacych ˛ si˛e w tym drapaczu chmur, a zalana˛ słonecznym blaskiem ulica˛ (Mor263

topedia rozpoznała ja˛ jako „Szósta˛ Alej˛e” albo „Alej˛e Ameryk”) wrzask ucichł. Mort nie umarł ze strachu; nieomylny instynkt podpowiadał rewolwerowcowi, z˙ e gdyby Mort umarł, ich ka zostałyby na zawsze wyrzucone w otchła´n mo˙zliwo´sci le˙zacych ˛ poza realnym s´wiatem. On nie umarł, lecz zemdlał. Przygnieciony ci˛ez˙ arem strachu i obco´sci, tak jak Roland po wnikni˛eciu w jego umysł i odkryciu tajemnic Morta, a tak˙ze splotu okoliczno´sci, splotu zbyt doniosłego, aby mógł by´c czysto przypadkowy. Rewolwerowiec był rad, z˙ e Mort zemdlał. Dopóki ta utrata przytomno´sci nie utrudniała Rolandowi dost˛epu do wiedzy i wspomnie´n tego człowieka — a nie utrudniała — cieszył si˛e z tego, z˙ e tamten zszedł mu z drogi. ˙ Zółte pojazdy były publicznymi s´rodkami transportu, zwanymi „taksówkami”, „brykami” lub „furami”. Według Mortopedii powozili nimi członkowie dwóch plemion: Meksów i Buców. Aby zatrzyma´c taki powóz, trzeba było podnie´sc´ r˛ek˛e do góry, jak ucze´n w klasie. Roland zrobił to i dopiero kiedy przejechało obok niego kilka taksówek, które najwyra´zniej były puste, ale ich wo´znice nie zwrócili na niego uwagi, zauwa˙zył na nich napis: ZAJETY. ˛ Poniewa˙z napisano go Wielkimi Literami, rewolwerowiec nie potrzebował pomocy Morta. Zaczekał, a potem znowu podniósł r˛ek˛e. Tym razem taksówka zatrzymała si˛e. Roland usiadł na tylnym siedzeniu. Poczuł zapach starego dymu, zjełczałego potu, zwietrzałych perfum. Zapach powozu z jego własnego s´wiata. — Dokad, ˛ przyjacielu? — zapytał wo´znica. Roland nie miał poj˛ecia, czy ów m˛ez˙ czyzna nale˙zał do Meksów, czy Buców, ale nie zamierzał pyta´c. W tym s´wiecie mogło to by´c nieuprzejme. — Nie jestem pewien — odparł Roland. — To nie kółko towarzyskie, przyjacielu. Czas to pieniadz. ˛ „Powiedz mu, z˙ eby złamał choragiewk˛ ˛ e” — powiedziała Mortopedia. — Złam choragiewk˛ ˛ e — rzucił Roland. — To tylko mierzy czas — odparł wo´znica. „Powiedz mu, z˙ e dostanie pi˛ec´ dolców napiwku” — poradziła Mortopedia. — Dostaniesz pi˛ec´ dolców napiwku — rzekł Roland. — Niech je zobacz˛e — o´swiadczył tamten. — Forsa jedzie, gówno idzie. „Zapytaj go, czy chce dosta´c fors˛e, czy woli pieprzy´c głupoty” — zareagowała natychmiast Mortopedia. — Chcesz dosta´c fors˛e, czy pieprzy´c głupoty? — zadał pytanie Roland zimnym, głuchym głosem. Taksiarz niespokojnie zerknał ˛ w lusterko i ju˙z si˛e nie odezwał. Tym razem Roland dokładnie przejrzał zasoby pami˛eci Jacka Morta. Taksówkarz ponownie spojrzał w lusterko. . . w ciagu ˛ pi˛etnastu sekund, przez które jego pasa˙zer po prostu siedział ze spuszczona˛ głowa˛ i lewa˛ dłonia˛ przyci´sni˛eta˛ do

264

czoła, jakby miał gigantycznego kaca. Taryfiarz ju˙z miał mu powiedzie´c, z˙ eby wysiadł albo zawoła gliny, kiedy pasa˙zer podniósł głow˛e i oznajmił spokojnie: — Prosz˛e zawie´zc´ mnie na róg Siódmej Alei i Czterdziestej Dziewiatej. ˛ Zapłac˛e dodatkowo dziesi˛ec´ dolarów ponad to, co poka˙ze taksometr, oboj˛etnie z jakiego jeste´s plemienia. ´ „Swir” — pomy´slał taksówkarz (czystej krwi Amerykanin z Vermontu, usiłujacy ˛ zaczepi´c si˛e w show-biznesie) — „ale mo˙ze bogaty s´wir.” — Zaraz tam b˛edziemy, kolego — odparł i właczaj ˛ ac ˛ si˛e do ruchu, dodał w my´slach: „Im pr˛edzej, tym lepiej.”

***

„Improwizuj.” Oto wła´sciwe słowo. Wysiadłszy z taksówki, Roland zauwa˙zył niebiesko-biały pojazd zaparkowany przy kraw˛ez˙ niku. Nie konsultujac ˛ si˛e z zasobami wiedzy Morta, odczytał napis POLICE. w s´rodku siedzieli dwaj rewolwerowcy, pijac ˛ co´s — mo˙ze kaw˛e — z białych papierowych kubków. Rewolwerowcy, owszem, tak, wygladali ˛ jednak na otyłych i rozlazłych. Si˛egnał ˛ do portfela Jacka Morta (o wiele za małego, z˙ eby mo˙zna go nazwa´c prawdziwym portfelem, który jest prawie wielko´sci torebki i mo˙ze pomie´sci´c cały dobytek człowieka podró˙zujacego ˛ z niedu˙zym baga˙zem) i wr˛eczył wo´znicy banknot z wydrukowanym numerem „20”. Taksiarz szybko odjechał. z pewno´scia˛ był to najhojniejszy napiwek, jaki dostał w tym dniu, ale kierowca uwa˙zał, z˙ e w pełni sobie zasłu˙zył na ka˙zdego centa tej dychy. Ten facet był nawiedzony. Rewolwerowiec spojrzał na szyld nad sklepem. ´ i ARTYKUŁY SPORTOWE — głosił napis. AMUNICLEMENTS. BRON CJA, SPRZET ˛ WEDKARSKI, ˛ ZEZWOLENIA. Nie wszystkie słowa rozumiał, ale wystarczył mu jeden rzut oka na witryn˛e, aby stwierdzi´c, z˙ e Mort skierował go pod wła´sciwy adres. Na wystawie le˙zały kajdanki, odznaki. . . i bro´n. Głównie karabiny, ale pistolety te˙z. Były przymocowane ła´ncuchem, to jednak nie miało znaczenia. B˛edzie wiedział, czego potrzebuje, kiedy — je´sli — to co´s zobaczy. Roland przez prawie minut˛e penetrował umysł Jacka Morta — umysł dostatecznie pokr˛etny dla jego potrzeb.

265

***

Policjant w radiowozie szturchnał ˛ koleg˛e łokciem. — Popatrz — powiedział — oto naprawd˛e powa˙zny klient. Jego partner si˛e roze´smiał. — O Bo˙ze! — odezwał si˛e afektowanym głosem, gdy m˛ez˙ czyzna w eleganckim garniturze i okularach w złotych oprawkach sko´nczył ogl˛edziny towaru na wystawie i wszedł do s´rodka. — My´sl˛e, z˙ e wła´snie postanowił naby´c kajdanki o zapachu lawendy. Pierwszy gliniarz zakrztusił si˛e kawa˛ i ryknał ˛ s´miechem, wypluwajac ˛ ja˛ z powrotem do styropianowego kubka.

***

Sprzedawca podszedł prawie natychmiast i zapytał, czy mo˙ze pomóc. — Zastanawiam si˛e — odparł m˛ez˙ czyzna w tradycyjnym granatowym garniturze — czy ma pan papier. . . — Urwał, zastanowił si˛e chwil˛e, po czym spojrzał na ekspedienta. — Chciałem powiedzie´c tablic˛e z obrazkami ró˙znych rodzajów amunicji do rewolweru. — Ma pan na my´sli amunicj˛e ró˙znego kalibru? Klient zawahał si˛e, po czym rzekł: — Tak. Mój brat ma rewolwer. Strzelałem z niego, ale to było kilka lat temu. My´sl˛e, z˙ e rozpoznam naboje, kiedy je zobacz˛e. — Có˙z, by´c mo˙ze — powiedział sprzedawca — ale czasem nie jest to takie proste. Czy to była dwudziestkadwójka? Trzydziestkaósemka? A mo˙ze. . . — Je´sli ma pan rysunek, to poznam je — powtórzył Roland. — Jedna˛ chwileczk˛e. — Sprzedawca przez moment spogladał ˛ niepewnie na m˛ez˙ czyzn˛e w granatowym garniturze, a potem wzruszył ramionami. Kurwa, klient ma zawsze racj˛e, nawet jak si˛e myli. . . je˙zeli ma fors˛e, oczywi´scie. Forsa gada, gówno spada. — Mam tu „Bibli˛e strzelca”. Mo˙ze powinien pan do niej zajrze´c. — Tak. Roland u´smiechnał ˛ si˛e. „Biblia strzelca”. Jak˙ze nobliwy tytuł ksia˙ ˛zki. M˛ez˙ czyzna poszperał pod lada˛ i wyjał ˛ mocno sfatygowany tom, grubszy od wszystkich ksia˙ ˛zek, które rewolwerowiec widział w swoim z˙ yciu. Tymczasem ten człowiek obchodził si˛e z nia˛ tak, jakby nie była warta wi˛ecej ni˙z gar´sc´ piasku. Otworzył ja˛ na ladzie i obrócił. 266

— Niech pan spojrzy. Je´sli jednak upłyn˛eło kilka lat, to b˛edzie pan strzelał na o´slep. — Zrobił zdziwiona˛ min˛e, a potem u´smiechnał ˛ si˛e. — Przepraszam za ten z˙ art. Roland nie słuchał go. Pochylił si˛e nad ksi˛ega,˛ ogladaj ˛ ac ˛ obrazki, które wygladały ˛ niemal równie realnie jak przedstawione na nich przedmioty, cudowne obrazki, które Mortopedia zidentyfikowała jako „fotografie”. Powoli przerzucał kartki. Nie. . . nie. . . nie. . . Prawie stracił nadziej˛e, kiedy nagle zobaczył to, czego szukał. Podniósł głow˛e i z tak widocznym podnieceniem spojrzał na sprzedawc˛e, z˙ e ten si˛e troch˛e przestraszył. — Tutaj! — wskazał. — To te! Wła´snie te! Zdj˛ecie, w które stukał palcem, ukazywało nabój typu Winchester, kaliber .45. Nie był dokładnie taki sam jak te, których u˙zywał, gdy˙z nie był r˛ecznie wyrabiany i napełniany, ale nawet nie zastanawiajac ˛ si˛e nad oznaczeniami liczbowymi (które i tak nic by mu nie powiedziały), wiedział, z˙ e b˛edzie pasował do komory nabojowej jego broni. — No, có˙z, w porzadku, ˛ chyba pan znalazł — stwierdził sprzedawca — ale nie lej po nogach, kole´s. Chc˛e powiedzie´c, z˙ e to tylko naboje. — Ma pan je? — Jasne. Ile paczek pan chce? — A ile sztuk jest w paczce? — Pi˛ec´ dziesiat. ˛ Sprzedawca zaczał ˛ podejrzliwie przyglada´ ˛ c si˛e klientowi. Je´sli facet zamierzał kupi´c naboje, to powinien wiedzie´c, z˙ e b˛edzie musiał pokaza´c opatrzone zdj˛eciem pozwolenie na bro´n. Nie ma pozwolenia, to nie ma broni ani amunicji. Takie prawo obowiazywało ˛ w okr˛egu Manhattan. a je´sli ten go´sc´ ma pozwolenie na bro´n, to jakim cudem nie wie, ile naboi mie´sci si˛e w standardowym pudełku z amunicja? ˛ — Pi˛ec´ dziesiat! ˛ Teraz facet rozdziawił jap˛e ze zdziwienia. Miał nie po kolei, jak nic. Sprzedawca nieznacznie przesunał ˛ si˛e w lewo, troch˛e bli˙zej kasy. . . a tak˙ze, bynajmniej nieprzypadkowo, bli˙zej własnej broni, magnum .357, która˛ trzymał załadowana˛ w spr˛ez˙ ynowej kaburze pod lada.˛ — Pi˛ec´ dziesiat! ˛ — powtórzył rewolwerowiec. Spodziewał si˛e pi˛eciu, dziesi˛eciu, mo˙ze nawet tuzina, ale pi˛ec´ dziesiat ˛ to. . . to. . . „Ile masz pieni˛edzy?” — zapytał Mortopedi˛e, która nie wiedziała dokładnie, ale przypuszczała, z˙ e w portfelu ma co najmniej sze´sc´ dziesiat ˛ dolców. — A ile kosztuje paczka? Sadził, ˛ z˙ e wi˛ecej ni˙z sze´sc´ dziesiat ˛ dolarów, ale mo˙ze uda mu si˛e namówi´c tego człowieka, z˙ eby sprzedał mu cz˛es´c´ zawarto´sci paczki albo. . . — Siedemna´scie pi˛ec´ dziesiat ˛ — odparł sprzedawca. Tylko z˙ e. . .

267

Jack Mort był ksi˛egowym i tym razem Roland nie musiał czeka´c — natychmiast otrzymał odpowied´z. — Trzy — powiedział rewolwerowiec. — Trzy paczki. Postukał palcem w zdj˛ecie. Sto pi˛ec´ dziesiat ˛ nabojów! O bogowie! Jaka˙ ˛z zwariowana˛ skarbnica˛ wszelkich bogactw był ten s´wiat! Sprzedawca nawet nie drgnał. ˛ — Nie ma pan tylu — rzekł rewolwerowiec. Nawet si˛e nie zdziwił. To było zbyt pi˛ekne, z˙ eby mogło by´c prawdziwe. Jak sen. — Och, mam czterdziestkipiatki ˛ winchester. Ile pan zechce. — Sprzedawca zrobił nast˛epny krok w lewo, w kierunku kasy i broni. Je´sli ten facet to s´wir, co z pewno´scia˛ zaraz si˛e oka˙ze, wkrótce b˛edzie s´wirem z bardzo du˙za˛ dziura˛ w brzuchu. — Mam od cholery tej amunicji. Chc˛e tylko wiedzie´c, szefie, czy pan ma papier. — Papier? — Pozwolenie na bro´n, opatrzone zdj˛eciem. Nie mog˛e sprzeda´c panu amunicji, je´sli mi go pan nie poka˙ze. Je˙zeli chce pan kupi´c amunicj˛e bez pozwolenia, musi pan pojecha´c do Westchester. Rewolwerowiec patrzył na niego bezradnie. Słowa sprzedawcy były dla niego bełkotem. Nic z tego nie rozumiał. Mortopedia wydawała si˛e pojmowa´c, co mówi ten człowiek, lecz w tym wypadku nie mógł polega´c na do´swiadczeniu Morta. Ten człowiek nigdy w z˙ yciu nie miał broni. Swoja˛ paskudna˛ robot˛e wykonywał w inny sposób. M˛ez˙ czyzna znów przesunał ˛ si˛e o krok w lewo, nie odrywajac ˛ oczu od twarzy rewolwerowca, który pomy´slał: „On ma bro´n. Spodziewa si˛e kłopotów z mojej strony. . . a mo˙ze chce, bym mu je sprawił. Czeka na pretekst, z˙ eby mnie zastrzeli´c.” Improwizuj. Przypomniał sobie rewolwerowców, siedzacych ˛ w niebiesko-białym poje´zdzie na ulicy. Rewolwerowcy. . . Tak. . . Pomocnicy szeryfa, ludzie majacy ˛ nie dopus´ci´c do tego, z˙ eby ten s´wiat poszedł naprzód. Tyle z˙ e ci wygladali ˛ — przynajmniej na pierwszy rzut oka — na równie mi˛ekkich i mało spostrzegawczych jak wszyscy inni w tym s´wiecie zjadaczy lotosu. To tylko dwaj m˛ez˙ czy´zni w uniformach i czapkach, wygodnie wyciagni˛ ˛ eci na siedzeniach powozu, popijajacy ˛ kaw˛e. Moz˙ e Kle ich ocenił. Byłoby dla nich lepiej, z˙ eby si˛e nie mylił. — Och! Rozumiem — powiedział i rozciagn ˛ ał ˛ wargi w przepraszajacym ˛ u´smiechu. — Przepraszam. Chyba nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak bardzo s´wiat poszedł naprzód. . . zmienił si˛e, od kiedy ostatnio miałem bro´n. — Nic nie szkodzi — odparł sprzedawca i troch˛e si˛e odpr˛ez˙ ył. Mo˙ze facet jest w porzadku. ˛ A mo˙ze robi sobie jaja. — Mógłbym obejrze´c ten zestaw do czyszczenia? — Roland wskazał na półk˛e za sprzedawca.˛ 268

— Jasne. Ekspedient odwrócił si˛e, a kiedy to zrobił, rewolwerowiec wyjał ˛ portfel Morta z wewn˛etrznej kieszeni marynarki. Zrobił to błyskawicznym ruchem, jakby wyjmował bro´n. Sprzedawca był odwrócony do niego plecami najwy˙zej cztery sekundy, ale gdy ponownie stan˛eli twarza˛ w twarz, portfel le˙zał ju˙z na podłodze. — Cacko — powiedział z u´smiechem sprzedawca, który doszedł do wniosku, z˙ e go´sc´ jest jednak w porzadku. ˛ Do licha, sam wiedział, jak parszywie si˛e mo˙zna czu´c, kiedy zrobi si˛e z siebie osła. Wiele razy prze˙zył to w marines — i nie potrzebuje pan z˙ adnego przekl˛etego pozwolenia, z˙ eby go kupi´c. Czy˙z wolno´sc´ to nie fajna rzecz? — Tak — odparł powa˙znie rewolwerowiec i udał, z˙ e dokładnie oglada ˛ zestaw do czyszczenia, chocia˙z wystarczyło mu jedno spojrzenie, by stwierdzi´c, z˙ e to tandeta w tandetnym opakowaniu. Ogladaj ˛ ac, ˛ ostro˙znie wepchnał ˛ noga˛ portfel Morta pod lad˛e. Po chwili odło˙zył pudełko, z dobrze udawanym z˙ alem. — Obawiam si˛e, z˙ e musz˛e zrezygnowa´c. — W porzadku ˛ — odrzekł sprzedawca, gwałtownie tracac ˛ zainteresowanie. Poniewa˙z go´sc´ nie był stukni˛ety i najwyra´zniej chciał tylko popatrze´c, a nie kupi´c, ich znajomo´sc´ została zako´nczona. Gówno idzie. — Jeszcze co´s? — zapytał, lecz jego spojrzenie zdecydowanie s´wiadczyło o tym, z˙ e rewolwerowiec ma si˛e wynosi´c. — Nie, dzi˛ekuj˛e. Roland wyszedł, nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e. Portfel Motta le˙zał gł˛eboko pod lada.˛ Przyn˛eta. Słoik miodu.

***

Policjanci Carl Delevan i George O’Mearah dopili kaw˛e i ju˙z mieli odjecha´c, gdy m˛ez˙ czyzna w granatowym garniturze wyszedł od Clementsa — który to sklep obaj uwa˙zali za zbrojowni˛e (w policyjnym slangu legalny sklep z bronia,˛ który czasem zaopatruje niezrzeszonych, ale znanych przest˛epców, a czasem robi interesy z mafia) ˛ — i skierował si˛e do ich radiowozu. Nachylił si˛e i przez okno po stronie pasa˙zera spojrzał na O’Mearaha. Ten spodziewał si˛e, z˙ e facet zagada jak pedzio — zniewie´sciałym głosem, jak zasugerował swoim z˙ artem o lawendowych kajdankach. Oprócz broni w sklepie Clementsa sprzedawano mnóstwo kajdanek. Na Manhattanie wolno było je mie´c, a wi˛ekszo´sc´ nabywców nie zaliczała si˛e do magików amatorów (policjantom nie podobało si˛e to, ale od kiedy zdanie policji na jakikolwiek temat ma jakiekolwiek 269

znaczenie?). Nabywcami przewa˙znie byli homoseksuali´sci z lekka˛ skłonno´scia˛ do sadomasochizmu. Ten facet jednak nie gadał jak pedał. Mówił równym i beznami˛etnym głosem, uprzejmym, lecz dziwnie głuchym. — Tamten handlarz zabrał mi portfel — oznajmił. — Kto? O’Mearah poderwał si˛e na siedzeniu. Ju˙z od półtora roku mieli ochot˛e zapuszkowa´c Justina Clementsa. Gdyby im si˛e to udało, mo˙ze w ko´ncu obaj mogliby doczeka´c si˛e odznak detektywów. To pewnie pró˙zne nadzieje — zbyt pi˛ekne, by były prawdziwe — a mimo to. . . — Handlarz. Ten. . . sprzedawca — dodał m˛ez˙ czyzna. O’Mearah i Carl Delevan wymienili spojrzenia. — Czarne włosy? — zapytał Delevan. — Do´sc´ kr˛epy? Znów krótkie wahanie. — Tak. Ma piwne oczy. Pod jednym mała˛ blizn˛e. Ten facet miał w sobie co´s. . . O’Mearah nie potrafił tego okre´sli´c, ale przypomniał sobie pó´zniej, kiedy ju˙z nie musiał my´sle´c o tylu innych rzeczach. a najwa˙zniejsza˛ z nich oczywi´scie było to, z˙ e złota odznaka detektywa pozostała w sferze marze´n. Okazało si˛e, z˙ e b˛edzie cholernym cudem, je´sli obaj nie wyleca˛ z roboty. O’Mearah doznał objawienia dopiero wiele lat pó´zniej, kiedy zabrał swoich dwóch synów do Muzeum Nauki w Bostonie. Mieli tam taka˛ maszyn˛e — komputer — która grała w kółko i krzy˙zyk i je´sli przy pierwszym ruchu nie zakre´sliłe´s „x” na s´rodkowym polu, ogrywała ci˛e za ka˙zdym razem. Przed ka˙zdym ruchem jednak zwlekała chwilk˛e, sprawdzajac ˛ w swojej pami˛eci wszystkie mo˙zliwe posuni˛ecia. On i jego chłopcy byli zafascynowani. Tylko z˙ e było w niej co´s dziwnego. . . Nagle przypomniał sobie Granatowy Garnitur. Przypomniał sobie, gdy˙z tamten facet te˙z miał taki pieprzony zwyczaj. Rozmowa z nim była jak rozmowa z robotem. Delevan nie prze˙zył takiego objawienia, ale dziewi˛ec´ lat pó´zniej, gdy pewnego wieczoru wybrał si˛e ze swoim synem (wówczas osiemnastoletnim i wła´snie maja˛ cym pój´sc´ do college) do kina, po dwudziestu minutach filmu zerwał si˛e nagle na równe nogi i wrzasnał: ˛ „To on! To ON! To ten facet w pieprzonym granatowym garniturze! Ten facet, który był u Cle. . . ” Kto´s chciał krzykna´ ˛c: „Zamknij dziób!”, ale nie musiał si˛e fatygowa´c. Delevan, nałogowy palacz majacy ˛ sze´sc´ dziesiat ˛ funtów nadwagi, dostał ataku serca, zanim widz zda˙ ˛zył wypowiedzie´c drugie słowo. Człowiek w granatowym garniturze, człowiek, który tamtego dnia podszedł do ich radiowozu i powiedział, z˙ e skradziono mu portfel, wcale nie wygladał ˛ jak gwiazdor filmowy, ale równie beznami˛etnie wypowiadał słowa i poruszał si˛e w taki sam stanowczy, a zarazem zwinny sposób. Tym filmem oczywi´scie był „Terminator”.

270

***

Policjanci wymienili spojrzenia. Człowiekiem, o którym mówił Granatowy Garnitur, nie był Clements, ale kto´s równie wa˙zny: „Gruby Johnny” Holden, jego szwagier. a jednak taki idiotyzm jak pospolita kradzie˙z portfela to. . . „. . . akurat w co´s stylu tego gnojka” — doko´nczył w my´sli O’Mearah i musiał zasłoni´c usta dłonia,˛ z˙ eby ukry´c mimowolny u´smiech. — Mo˙ze lepiej niech pan nam powie, co dokładnie si˛e stało — rzekł Delevan. — Na poczatek ˛ mo˙ze poda nam pan swoje nazwisko. Odpowied´z m˛ez˙ czyzny znowu wydała si˛e O’Mearahowi troch˛e dziwna, nieco spó´zniona. W tym mie´scie, w którym czasem si˛e wydawało, z˙ e siedemdziesiat ˛ procent mieszka´nców sadzi, ˛ i˙z „miłego dnia” to po ameryka´nsku „pierdol si˛e”, pr˛edzej spodziewałby si˛e, z˙ e facet wrza´snie co´s w rodzaju: „Hej, ten skurwiel rabn ˛ ał ˛ mi portfel! Odbierzecie mu go, czy b˛edziemy tu sta´c i gra´c w dwadzie´scia pyta´n?” Ten go´sc´ jednak miał na sobie dobrze skrojony garnitur i wymanikiurowane paznokcie. Pewnie był przyzwyczajony do biurokratycznych bzdur. Prawd˛e mówiac, ˛ George’a O’Mearaha niewiele to obchodziło. Na my´sl o tym, z˙ e mógłby zapuszkowa´c Grubego Johnny’ego Holdena i wykorzysta´c go, z˙ eby przycisna´ ˛c Clementsa, s´lina napływała mu do ust. Przez chwil˛e wyobraził sobie, z˙ e przez Holdena dopada Clementsa, a przez Clementsa jedna˛ z naprawd˛e grubych ryb — na przykład tego makaroniarza Balazara, a mo˙ze Ginellego. Byłoby nie´zle. Naprawd˛e nie´zle. — Nazywam si˛e Jack Mort — o´swiadczył m˛ez˙ czyzna. Delevan wyjał ˛ z tylnej kieszeni spodni wygi˛ety notes. — Adres? Nieznaczna pauza. „Jak maszyna” — pomy´slał O’Mearah. Chwila ciszy, a potem niemal słyszalne klikni˛ecie. — Czterysta dziewi˛ec´ South Park Avenue. Delevan zanotował to. — Numer ubezpieczenia? Po kolejnym krótkim namy´sle podał im numer. — Chc˛e, by pan wiedział, z˙ e zadałem te pytania z uwagi na konieczno´sc´ zidentyfikowania pa´nskiej własno´sci. Je´sli ten go´sc´ naprawd˛e zabrał panu portfel, to musz˛e zna´c pewne fakty, zanim trafi on do moich rak. ˛ Rozumie pan. — Tak. — Teraz w głosie m˛ez˙ czyzny zabrzmiało lekkie zniecierpliwienie. To troch˛e uspokoiło O’Mearaha. — Tylko nie przeciagajcie ˛ tego dłu˙zej ni˙z trzeba. Czas płynie i. . .

271

— Wiele mo˙ze si˛e wydarzy´c. Tak, kapuj˛e. — Wiele mo˙ze si˛e wydarzy´c — przytaknał ˛ m˛ez˙ czyzna w granatowym garniturze. — Owszem. — Czy ma pan w tym portfelu jakie´s zdj˛ecie, które mógłby pan opisa´c? Pauza. A po chwili. . . — Zdj˛ecie mojej matki, zrobione przed Empire State Building. Na odwrocie jest napis: „To był cudowny dzie´n i cudowny widok. Kocham, Mama”. Delevan pospiesznie zanotował to, po czym z trzaskiem zamknał ˛ notes. — W porzadku. ˛ To powinno wystarczy´c. Pó´zniej, kiedy odzyskamy pa´nski portfel, b˛edzie pan jeszcze tylko musiał zło˙zy´c swój podpis, by´smy mogli go porówna´c z podpisami na prawie jazdy, kartach kredytowych i tak dalej. W porzad˛ ku? Roland kiwnał ˛ głowa,˛ chocia˙z doskonale zdawał sobie spraw˛e z tego, z˙ e mo˙ze do woli korzysta´c z wiedzy i wspomnie´n Jacka Morta, a jednak bez jego s´wiadomego udziału w z˙ adnym wypadku nie zdoła podrobi´c podpisu. — Prosz˛e nam opowiedzie´c, co si˛e stało. — Wszedłem kupi´c naboje dla mojego brata. On ma amunicj˛e do czterdziestkipiatki. ˛ Zapytał, czy mam pozwolenie na bro´n. Powiedziałem, z˙ e oczywi´scie. Chciał je zobaczy´c. Namysł. — Wyjałem ˛ portfel. Pokazałem mu. Kiedy odwróciłem portfel, pewnie zauwa˙zył, z˙ e mam tam sporo. . . — pauza — . . . dwudziestek. Jestem ksi˛egowym. Mam klienta nazwiskiem Dorfman. . . wła´snie uzyskał niewielki zwrot podatku po długich. . . — pauza — . . . sporach prawnych. Chodziło zaledwie o osiemset dolarów, ale ten cały Dorfman to. . . — pauza — . . . najwi˛ekszy kutas, jakiego spotkałem. — Pauza. — Przepraszam za ten z˙ art. O’Mearah odtworzył w my´slach kilka ostatnich słów i załapał. Najwi˛ekszy kutas, jakiego spotkałem. Niezłe. Roze´smiał si˛e. Zapomniał o podejrzeniach. Ten facet był w porzadku, ˛ tylko wkurzył si˛e i usiłował ukry´c to pod maska˛ opanowania. — W ka˙zdym razie Dorfman za˙zadał ˛ gotówki. Uparł si˛e, z˙ e ma to by´c gotówka. — Sadzi ˛ pan, z˙ e Gruby Johnny zauwa˙zył fors˛e pa´nskiego klienta — podsumował Delevan. Razem z O’Mearahem wysiedli z niebiesko-białego radiowozu. — Czy tak si˛e nazywa ten człowiek w sklepie? — Och, cz˛esto nazywamy go o wiele gorzej — odparł Delevan. — I co si˛e stało, kiedy pokazał mu pan pozwolenie na bro´n, panie Mort? — Chciał je dokładnie obejrze´c. Podałem mu portfel, ale nie spojrzał na zdj˛ecie. Rzucił go na podłog˛e. Zapytałem, po co to zrobił. Powiedział, z˙ e to głupie pytanie. Za˙zadałem ˛ zwrotu portfela. Byłem w´sciekły. — Zało˙ze˛ si˛e, z˙ e tak. 272

Chocia˙z patrzac ˛ na kamienna˛ twarz m˛ez˙ czyzny, Delevan pomy´slał, z˙ e nigdy by go o to nie podejrzewał. — Roze´smiał si˛e. Chciałem wej´sc´ za kontuar i podnie´sc´ go. Wtedy wyciagn ˛ ał ˛ bro´n. Szli w kierunku sklepu. Teraz policjanci przystan˛eli. Wygladali ˛ na podekscytowanych, a nie przestraszonych. — Bro´n? — zapytał O’Mearah, upewniajac ˛ si˛e, z˙ e dobrze usłyszał. — Miał ja˛ pod lada,˛ przy kasie — powiedział m˛ez˙ czyzna w granatowym garniturze. Roland pami˛etał ten moment, kiedy o mało nie zrezygnował z pierwotnego planu i nie spróbował odebra´c sprzedawcy broni. Teraz powiedział rewolwerowcom, czemu tego nie zrobił. Chciał ich wykorzysta´c, a nie posła´c na s´mier´c. — My´sl˛e, z˙ e miał ja˛ w doku. — W czym? — zdziwił si˛e O’Mearah. Tym razem Mort zastanawiał si˛e dłu˙zej. Zmarszczył brwi. — Nie wiem, jak to powiedzie´c. . . taka rzecz, do której wkłada si˛e bro´n. I nikt nie zdoła jej wyja´ ˛c, je´sli nie wie, jak nacisna´ ˛c. . . — Spr˛ez˙ ynowa kabura! — powiedział Delevan. — Jasna cholera! ˙ Policjanci znowu wymienili spojrzenia. Zaden z nich nie chciał jako pierwszy uzmysłowi´c temu facetowi, z˙ e Gruby Johnny pewnie ju˙z zgarnał ˛ fors˛e, wywlókł swoje tłuste dupsko przez tylne drzwi i wyrzucił portfel za mur bocznej uliczki. . . ale bro´n w spr˛ez˙ ynowej kaburze to zupełnie inna sprawa. Mo˙ze uda si˛e udowodni´c rabunek, lecz oskar˙zenie o nielegalne posiadanie broni w spr˛ez˙ ynowej kaburze wydawało si˛e zupełnie pewne. Wprawdzie nie tak dobre jak rabunek, ale zawsze co´s. — I co było potem? — zapytał O’Mearah. — Powiedział mi, z˙ e nie miałem z˙ adnego portfela. Powiedział. . . — pauza — . . . z˙ e kto´s narobił mi w kiesze´n. . . raczej obrobił mi kiesze´n na ulicy i z˙ ebym lepiej o tym pami˛etał, je´sli chc˛e cieszy´c si˛e dobrym zdrowiem. Przypomniałem sobie, z˙ e widziałem zaparkowany na ulicy radiowóz, i pomy´slałem, z˙ e mo˙zecie jeszcze tu by´c. Wyszedłem. — W porzadku ˛ — rzekł Delevan. — Ja i mój partner wejdziemy tam pierwsi. Niech nam pan da minut˛e. . . cała˛ minut˛e, na wypadek gdyby były jakie´s kłopoty. Potem niech pan stanie przy drzwiach. Rozumie pan? — Tak. — Dobra. Zgarnijmy sukinsyna. Policjanci weszli do s´rodka. Roland odczekał trzydzie´sci sekund i wszedł za nimi.

273

***

„Gruby Johnny” Holden nie tylko protestował. Ryczał ze zło´sci. — Ten facet to s´wir! Wchodzi tutaj, nawet nie wie, czego chce, a kiedy znajduje to, na czym mu zale˙zy, w „Biblii strzelca”, nie wie, ile sztuk jest w paczce, ile kosztuja,˛ a je´sli opowiada, z˙ e chciałem obejrze´c jego pozwolenie, to pieprzy głupoty, bo on nie miał z˙ adnego pozwolenia i. . . — gruby Johnny urwał. — Jest tutaj! To ten s´wir! Tutaj! Widz˛e ci˛e, kole´s! Widz˛e twoja˛ twarz! Jak znów zobaczysz moja,˛ b˛edzie ci, kurwa, przykro! Gwarantuj˛e ci to! Gwaran. . . — I nie masz portfela tego człowieka? — zapytał O’Mearah. — Wiecie, z˙ e nie mam jego portfela! — Masz co´s przeciwko temu, z˙ e zajrzymy pod gablot˛e? — odparował Dele˙ van. — Zeby si˛e upewni´c? — Jezu Chryste na pieprzonym kucyku! Ta gablota jest ze szkła! Widzicie w niej jakie´s portfele? — Nie, nie w niej. . . raczej tutaj — rzekł Delevan, przesuwajac ˛ si˛e w stron˛e kasy. Mruczał jak kot. Zatrzymał si˛e w miejscu, gdzie szkło gabloty wzmacniał szeroki na prawie pół jarda pas chromowanej stali. Delevan obejrzał si˛e na m˛ez˙ czyzn˛e w granatowym garniturze, który skinał ˛ głowa.˛ — Chc˛e, z˙ eby´scie natychmiast si˛e stad ˛ wynie´sli, chłopcy — powiedział Gruby Johnny. Lekko pobladł. — Jak wrócicie z nakazem, to co innego, ale teraz chc˛e, z˙ eby´scie wynie´sli si˛e w choler˛e. To wcia˙ ˛z jest wolny kraj, do ku. . . Hej! Hej! Hej, przesta´n! O’Mearah zagladał ˛ pod lad˛e. — To nielegalne! — zawył Gruby Johnny. — To nielegalne, kurwa! Konstytucja. . . mój pieprzony adwokat. . . wyjd´z zza tej lady albo. . . — Ja tylko chciałem dokładniej obejrze´c sobie towar — rzekł spokojnie O’Mearah — bo szyba tej gabloty jest kurewsko brudna. Dlatego pochyliłem si˛e nad lada.˛ Prawda, Carl? — Szczera prawda, partnerze — potwierdził powa˙znie Delevan. — I spójrz, co znalazłem. Roland usłyszał cichy szcz˛ek i nagle w r˛eku policjanta zobaczył bardzo du˙zy rewolwer. Gruby Johnny, który w ko´ncu u´swiadomił sobie, z˙ e jako jedyny z obecnych w tym pomieszczeniu zło˙zy zeznanie ró˙zniace ˛ si˛e od bajeczki opowiedzianej przez tego gliniarza, który znalazł jego magnum, zamilkł i spos˛epniał. — Mam pozwolenie — mruknał ˛ po chwili. — Na noszenie? — zapytał Delevan. — Taak. . — Na pewno?

274

— Taak. — Ta bro´n jest zarejestrowana? — zapytał O’Mearah. — Zarejestrowana, prawda? — Noo. . . mo˙ze zapomniałem. . . — A mo˙ze jest trefna i o tym te˙z zapomniałe´s. — Pieprzcie si˛e. Dzwoni˛e po mojego adwokata. Gruby Johnny chciał si˛e odwróci´c. Delevan złapał go za rami˛e. — Jeszcze jedno pytanie: czy masz pozwolenie na bro´n w spr˛ez˙ ynowej kaburze — wycedził tym samym tonem, mruczac ˛ jak kot. — To interesujace ˛ pytanie, gdy˙z, o ile mi wiadomo, miasto Nowy Jork nie wydaje takich zezwole´n. Policjanci patrzyli na Johnny’ego, a on przeszywał ich gniewnym spojrzeniem. Nikt z nich nie zauwa˙zył, jak Roland odwrócił wywieszk˛e na drzwiach, zmieniajac ˛ OTWARTE na ZAMKNIETE. ˛ — Mo˙ze mogliby´smy rozwikła´c ten problem, gdyby´smy znale´zli portfel tego d˙zentelmena — powiedział O’Mearah. Sam diabeł nie potrafiłby kłama´c równie przekonujaco. ˛ — Mo˙ze po prostu go upu´scił, wiesz. — Mówiłem wam! Nic nie wiem o portfelu tego faceta! On ma nie po kolei w głowie! Roland si˛e nachylił. — Jest tam — powiedział. — Widz˛e go. Przydepnał ˛ portfel. Skłamał, lecz Delevan, który wcia˙ ˛z trzymał Grubego Johnny’ego za rami˛e, pospiesznie odepchnał ˛ go i nie mógł stwierdzi´c, czy tak było, czy nie. Teraz. Roland bezszelestnie ruszył w kierunku lady, gdy m˛ez˙ czy´zni w mundurach nachylili si˛e, by zajrze´c pod nia.˛ Poniewa˙z stali rami˛e w rami˛e, ich głowy znalazły si˛e obok siebie. O’Mearah wcia˙ ˛z trzymał w prawej r˛ece bro´n, która˛ znalazł ukryta˛ przez sprzedawc˛e. — Niech to szlag, jest tam! — powiedział podekscytowany Delevan. — Widz˛e go! Roland zerknał ˛ na Grubego Johnny’ego, upewniajac ˛ si˛e, czy nie próbuje czego´s zrobi´c. Sprzedawca jednak stał pod s´ciana˛ — a wła´sciwie napierał na nia˛ plecami, jakby chciał si˛e w nia˛ wcisna´ ˛c — trzymajac ˛ r˛ece opuszczone wzdłu˙z boków i wybałuszajac ˛ oczy ze zdziwienia. Wygladał ˛ jak człowiek zastanawiajacy ˛ si˛e, dlaczego w jego horoskopie nie było ostrze˙zenia przed dzisiejszym dniem. Nie sprawi z˙ adnych kłopotów. — Taak — rzekł uradowany O’Mearah. Obaj zagladali ˛ pod lad˛e, oparłszy dłonie na kolanach. O’Mearah zdjał ˛ lewa˛ r˛ek˛e z kolana i wyciagn ˛ ał ˛ ja,˛ z˙ eby podnie´sc´ portfel. — Widz˛e go, to. . . Roland zrobił ostatni krok w ich stron˛e. Chwycił jedna˛ r˛eka˛ prawy policzek Delevana, a druga˛ lewy policzek O’Mearaha i nagle dzie´n, który Gruby Johnny ´ uznał ju˙z za najgorszy z mo˙zliwych, zmienił si˛e w jeszcze gorszy. Swir w granatowym garniturze szarpnał. ˛ Głowy gliniarzy zderzyły si˛e z głuchym łoskotem, 275

jakby wpadły na siebie dwa owini˛ete filcem głazy. Gliniarze osun˛eli si˛e na podłog˛e. M˛ez˙ czyzna noszacy ˛ szkła w złotych oprawkach stał, celujac ˛ w Grubego Johnny’ego, z magnum. Lufa broni wydała si˛e sprzedawcy dostatecznie du˙za, z˙ eby pomie´sci´c rakiet˛e balistyczna.˛ — Chyba nie b˛edziemy sprawia´c z˙ adnych kłopotów, co? — zapytał głuchym głosem s´wir. — Nie, prosz˛e pana — odparł natychmiast Gruby Johnny — i najmniejszych. — Nie ruszaj si˛e z miejsca. Je´sli twój tyłek straci kontakt ze s´ciana,˛ ty stracisz z˙ ycie, które dotychczas wiodłe´s. Rozumiesz? — Tak, prosz˛e pana — powiedział Gruby Johnny. — Doskonale rozumiem. — W porzadku. ˛ ˙ Roland odwrócił obu policjantów. Zyli. To dobrze. Chocia˙z okazali si˛e powolni i mało spostrzegawczy, byli rewolwerowcami, lud´zmi usiłujacymi ˛ pomóc przybyszowi w tarapatach. Nie miał ochoty zabija´c swoich. A jednak robił to ju˙z, prawda? Tak. Czy˙z sam Alain, jeden z jego braci po fachu, nie umarł od kul wystrzelonych przez Rolanda i Cuthberta? Nie odrywajac ˛ oczu od sprzedawcy, wsunał ˛ pod kontuar czubek nale˙zacego ˛ do Jacka Morta półbuta od Gucciego. Wymacał portfel. Kopnał ˛ go. Portfel, wirujac, ˛ wyleciał spod lady po stronie sprzedawcy. Gruby Johnny podskoczył i zapiszczał jak płochliwa dziewczyna na widok myszy. Jego tyłek na moment oderwał si˛e przy tym od s´ciany, ale rewolwerowiec udał, z˙ e tego nie widzi. Nie zamierzał pocz˛estowa´c kula˛ tego człowieka. Pr˛edzej uderzyłby go kolba˛ i ogłuszył, ni˙z strzelił. Wystrzał z tak absurdalnie wielkiej broni zapewne sprowadziłby tu pół dzielnicy. — Podnie´s go — rozkazał rewolwerowiec. — Powoli. Gruby Johnny pochyli si˛e, a kiedy chwycił portfel, gło´sno pierdnał ˛ i wrzasnał. ˛ Rewolwerowiec z lekkim rozbawieniem zrozumiał, z˙ e sprzedawca wział ˛ własne pierdni˛ecie za huk strzału, który zako´nczy jego z˙ ycie. Gdy Gruby Johnny wyprostował si˛e, był czerwony jak burak. Z przodu miał du˙za˛ wilgotna˛ plam˛e na d˙zinsach. — Połó˙z go na ladzie. Mówi˛e o portfelu. Gruby Johnny wykonał polecenie natychmiast. — Teraz naboje. Czterdziestkapiatka ˛ winchester. I chc˛e przez cały czas widzie´c twoje r˛ece. — Musz˛e si˛egna´ ˛c do kieszeni. Po klucze. Roland kiwnał ˛ głowa.˛ Zastanawiał si˛e, podczas gdy Gruby Johnny najpierw wkładał klucz do zamka, a potem otwierał gablot˛e ze stosami paczek z amunicja.˛ — Daj mi cztery paczki — rzekł w ko´ncu. Nie wyobra˙zał sobie, z˙ eby potrzebował a˙z tylu naboi, ale nie oparł si˛e pokusie ich posiadania. Gruby Johnny poło˙zył paczki na ladzie. Roland otworzył jedna˛ z nich, wcia˙ ˛z ledwie mogac ˛ uwierzy´c, z˙ e to nie z˙ art ani pomyłka. W s´rodku jednak były naboje,

276

prawdziwe, czyste, l´sniace, ˛ nowiutkie, nigdy nieu˙zywane. Przez moment uwa˙znie przyjrzał si˛e jednemu z nich, po czym wepchnał ˛ go z powrotem do pudełka. — Teraz we´z okowy. — Okowy? Rewolwerowiec skonsultował si˛e z Mortopedia.˛ — Kajdanki. — Człowieku, nie wiem, o co chodzi. W kasie. . . — Rób, co mówi˛e. Ju˙z. „Chryste, to si˛e nigdy nie sko´nczy” — j˛eknał ˛ w duchu Gruby Johnny. Otworzył inna˛ cz˛es´c´ gabloty i wyjał ˛ par˛e kajdanek. — Klucz? — zapytał Roland. Gruby Johnny poło˙zył kluczyki obok le˙zacych ˛ na kontuarze kajdanek. Cicho brz˛eknał ˛ metal. Jeden z nieprzytomnych policjantów zacharczał i Johnny wrzasnał ˛ piskliwie. — Odwró´c si˛e — polecił rewolwerowiec. — Nie zastrzelisz mnie, prawda? Powiedz, z˙ e nie! — Nie — odparł bezbarwnie Roland. — Je´sli zaraz si˛e odwrócisz Je˙zeli tego nie zrobisz, zginiesz. Gruby Johnny zrobił, co mu kazano, i si˛e rozpłakał. Oczywi´scie facet powiedział, z˙ e go nie rabnie, ˛ ale to wszystko za bardzo przypominało mafijne porachunki. A przecie˙z or˙znał ˛ ich na taka˛ mała˛ sumk˛e. Płacz przeszedł w szloch. — Prosz˛e, błagam, niech mnie pan nie zabija. Mam stara˛ matk˛e. Ona jest niewidoma. Ona. . . — Ma tchórzliwego syna — warknał ˛ zjadliwie rewolwerowiec. — R˛ece razem. Zawodzac, ˛ w mokrych d˙zinsach, lepiacych ˛ mu si˛e do krocza, Gruby Johnny splótł dłonie. W mgnieniu oka zatrzasn˛eły si˛e na nich kajdanki. Nie miał poj˛ecia, w jaki sposób ten s´wir tak szybko znalazł si˛e za lada.˛ Nawet nie chciał tego wiedzie´c. — Stój tu twarza˛ do s´ciany, dopóki ci nie powiem, z˙ e mo˙zesz si˛e odwróci´c. Je´sli odwrócisz si˛e wcze´sniej, zabij˛e ci˛e. Gruby Johnny dostrzegł nikły promyczek nadziei. Mo˙ze jednak ten facet go nie wyko´nczy. Mo˙ze nie jest zupełnie stukni˛ety, tylko troch˛e. — Nie zrobi˛e tego. Przysi˛egam na Boga. I na wszystkich s´wi˛etych. Na Jego aniołów. Przysi˛egam na archa. . . — A ja przysi˛egam, z˙ e wpakuj˛e ci kul˛e w gardło, je´sli si˛e nie zamkniesz — warknał ˛ s´wir. Gruby Johnny zamilkł. Miał wra˙zenie, z˙ e stoi tak cała˛ wieczno´sc´ . W rzeczywisto´sci trwało to najwy˙zej dwadzie´scia sekund. Roland przykl˛eknał, ˛ poło˙zył na podłodze bro´n i szybko zerknał ˛ na sprzedawc˛e, upewniajac ˛ si˛e, z˙ e jest grzeczny, a potem przewrócił gliniarzy na plecy. Obaj byli nieprzytomni, ale uznał, z˙ e nie odnie´sli powa˙zniejszych obra˙ze´n. Oddychali 277

miarowo. Z ucha m˛ez˙ czyzny, którego nazywano Delevanem, ciekła stru˙zka krwi, ale nic poza tym. Roland ponownie zerknał ˛ na sprzedawc˛e, a potem rozpiał ˛ pasy rewolwerowców i zabrał im bro´n. Nast˛epnie zdjał ˛ granatowa˛ marynark˛e Morta i zapiał ˛ je sobie na biodrach. To nie były rewolwery, do jakich przywykł, a mimo to dobrze było znów mie´c bro´n. „Piekielnie dobrze.” Lepiej, ni˙z przypuszczał. Dwa rewolwery. Jeden dla Eddiego, a drugi dla Odetty. . . kiedy — je´sli — b˛edzie na to gotowa. Ponownie wło˙zył marynark˛e Jacka Morta i wsunał ˛ po dwie paczki nabojów do ka˙zdej kieszeni. Marynarka, dotychczas nienagannie le˙za˛ ca, teraz si˛e zdeformowała. Podniósł magnum zabrane sprzedawcy, wyjał ˛ naboje z b˛ebenka i schował je do tylnej kieszeni spodni. Potem cisnał ˛ bro´n pod s´cian˛e. Gdy upadła na podłog˛e, Gruby Johnny podskoczył, wydał kolejny piskliwy krzyk i znowu popu´scił w spodnie. Roland wyprostował si˛e i kazał mu si˛e odwróci´c.

***

Kiedy Gruby Johnny ponownie spojrzał na faceta w granatowym garniturze i okularach o złotych oprawkach, rozdziawił usta ze zdumienia. Przez moment poczuł niemal pewno´sc´ , z˙ e człowiek, który wszedł do jego sklepu, zmienił si˛e w ducha, gdy on stał zwrócony do niego plecami. Gruby Johnny doznał wra˙zenia, z˙ e ma przed soba˛ zupełnie inna˛ osob˛e: jednego z tych legendarnych rewolwerowców, o których kr˛ecili filmy i pisali ksia˙ ˛zki, kiedy był mały. Wyatta Earpa, Doca Hollidaya, Butcha Cassidy’ego. . . Jednego z nich. Potem rozja´sniło mu si˛e w głowie i zrozumiał, co zrobił ten s´wir: zabrał glinom pasy z bronia˛ i zapiał ˛ sobie na biodrach. Powinno to wyglada´ ˛ c zabawnie, z uwagi na garnitur i krawat, ale nie wygladało. ˛ — Klucz od kajdanek le˙zy na kontuarze. Kiedy tamci si˛e zbudza,˛ uwolnia˛ ci˛e. Wyjał ˛ portfel, otworzył go i — nie do wiary — poło˙zył na szybie cztery dwudziestodolarowe banknoty, po czym schował go z powrotem do kieszeni. — To za amunicje — rzekł Roland. — Wyjałem ˛ naboje z twojej broni. Zamierzam wyrzuci´c je, gdy tylko opuszcz˛e ten sklep. My´sl˛e, z˙ e jak zobacza,˛ z˙ e bro´n jest nienabita i nie znajda˛ u ciebie portfela, nie b˛eda˛ mogli ci˛e nic oskar˙zy´c. Gruby Johnny przełknał ˛ s´lin˛e. Była to jedna z niewielu chwil w jego z˙ yciu, gdy odebrało mu mow˛e. — A teraz powiedz mi, gdzie jest najbli˙zszy. . . — Pauza. — Najbli˙zsza apteka? Nagle Gruby Johnny wszystko zrozumiał — a przynajmniej wydawało mu si˛e, 278

z˙ e rozumie. Oczywi´scie ten facet to c´ pun. To wyja´sniało spraw˛e. Nic dziwnego, z˙ e był taki dziwny. Pewnie na´cpany po uszy. — Zaraz za rogiem. w połowie drogi do nast˛epnego skrzy˙zowania Czterdziestej Dziewiatej. ˛ — Je´sli kłamiesz, wróc˛e tu i wpakuj˛e ci kul˛e w łeb. — Nie kłami˛e! — krzyknał ˛ Gruby Johnny. — Przysi˛egam na Boga Ojca! Przysi˛egam na wszystkich s´wi˛etych! Przysi˛egam na grób mojej matki! Drzwi jednak ju˙z si˛e zamykały za wychodzacym. ˛ Gruby Johnny stał jeszcze przez chwil˛e, nie mogac ˛ uwierzy´c, z˙ e wariat sobie poszedł. Potem, najszybciej jak mógł, wysunał ˛ si˛e zza lady i dotarł do drzwi. Odwrócił si˛e tyłem do nich i macał na o´slep, a˙z zdołał chwyci´c i przekr˛eci´c pokr˛etło zamka. Potem jeszcze przez chwil˛e m˛eczył si˛e, zanim zamknał ˛ zasuw˛e. Dopiero wtedy pozwolił sobie osuna´ ˛c si˛e na podłog˛e i siedział, dyszac, ˛ j˛eczac ˛ i przysi˛egajac ˛ Bogu oraz wszystkim s´wi˛etym i aniołom, z˙ e jeszcze dzi´s po po´ etego Antoniego — rzecz jasna, gdy tylko który´s łudniu pójdzie do ko´scioła Swi˛ z tych gliniarzy ocknie si˛e i zdejmie mu kajdanki. Zamierzał si˛e wyspowiada´c, odpokutowa´c i przystapi´ ˛ c do komunii. Gruby Johnny zapragnał ˛ pojedna´c si˛e z Bogiem. Tym razem, kurwa, s´mier´c przeszła za blisko.

***

Zachodzace ˛ sło´nce zmieniło si˛e w łuk na horyzoncie. Ten powoli zw˛ez˙ ał si˛e w cienka˛ lini˛e, która raziła w oczy Eddiego. Je´sli przez dłu˙zszy czas patrzysz prosto w sło´nce, mo˙zesz uszkodzi´c sobie siatkówk˛e. Oto jeden z wielu interesujacych ˛ faktów, o których mo˙zna si˛e dowiedzie´c w szkole, faktów pomagajacych ˛ człowiekowi urzeczywistnia´c si˛e na przykład w pracy barmana na pół etatu, czy przez ciekawe hobby, jakim jest ciagłe ˛ uganianie si˛e po ulicach za hera˛ i szmalem, niezb˛ednym do jej kupienia. Eddie patrzył na sło´nce. Nie sadził, ˛ z˙ eby miało jakiekolwiek znaczenie to, czy uszkodzi sobie siatkówk˛e, czy nie. O nic nie prosił czarownicy, która siedziała za jego plecami. Po pierwsze, to nic by nie dało. Po drugie, błagania byłyby upokarzajace. ˛ Wiódł n˛edzne z˙ ycie i odkrył, z˙ e nie zamierza upokarza´c si˛e w ostatnich chwilach, jakie jeszcze mu pozostały, a pozostało mu najwy˙zej kilkana´scie minut. Tylko tyle czasu dzieliło go od chwili, gdy ta jasna linia zniknie i pojawia˛ si˛e homarokoszmary. Stracił ju˙z nadziej˛e, z˙ e w wyniku cudownej przemiany powróci Odetta, tak jak przestał liczy´c na to, z˙ e Detta zrozumie, i˙z jego s´mier´c niemal na pewno b˛edzie dla niej oznaczała pozostanie na zawsze w tym s´wiecie. Jeszcze przed pi˛etnastoma 279

minutami sadził, ˛ z˙ e blefowała. Teraz wiedział, z˙ e nie. „No, có˙z, to i tak lepsze od powolnego duszenia si˛e” — pomy´slał, lecz doskonale znajac ˛ obyczaje tych odra˙zajacych ˛ homaropodobnych stworów, wcale w to nie wierzył. Miał nadziej˛e, z˙ e uda mu si˛e umrze´c w milczeniu. Nie sadził, ˛ aby to było mo˙zliwe, ale zamierzał spróbowa´c. — Zaraz przyjda˛ po ciebie, łajzo! — wrzasn˛eła Detta. — Za chwilk˛e! B˛edziesz najlepsza˛ kolacyjka,˛ jaka˛ kiedykolwiek jadły! To nie był blef, Odetta nie powróciła. . . i rewolwerowiec te˙z nie powrócił. Ten ostatni fakt, nie wiadomo czemu, najbardziej go bolał. Eddie był przekonany, z˙ e podczas w˛edrówki po pla˙zy on i rewolwerowiec stali si˛e. . . no, je´sli nie bra´cmi, to przynajmniej partnerami i Roland spróbuje mu pomóc. A jednak Roland nie przybył. „Mo˙ze wcale nie dlatego, z˙ e nie chce przyj´sc´ . Mo˙ze nie jest w stanie. Mo˙ze nie z˙ yje, zastrzelony przez ochroniarza w aptece — kurwa, to ci byłby kawał, ostatni rewolwerowiec tego s´wiata zabity przez najemnego gliniarza — albo przejechany przez samochód. Mo˙ze on nie z˙ yje i drzwi znikn˛eły. Mo˙ze to dlatego ona nie przestaje blefowa´c. Mo˙ze nie ma po co.” — B˛eda˛ tu zaraz! — wrzasn˛eła ponownie Detta i nagle Eddie nie musiał si˛e ju˙z martwi´c o swoje siatkówki, gdy˙z kraw˛ed´z słonecznej tarczy znikła, pozostawiajac ˛ tylko po´swiat˛e. Patrzył na fale i złocista plama powoli znikała mu sprzed oczu, gdy czekał na pierwsze homarokoszmary, które wyłonia˛ si˛e z fal.

***

Eddie próbował odwróci´c głow˛e, kiedy pojawił si˛e pierwszy obrzydliwiec, lecz zrobił to zbyt wolno. Stwór jednym ci˛eciem szczypiec odciał ˛ mu płat ciała z twarzy, zmieniajac ˛ lewe oko w galaret˛e i odsłaniajac ˛ l´sniac ˛ a˛ w półmroku ko´sc´ , zadajac ˛ swe pytania, podczas gdy Bardzo Zła Kobieta s´miała si˛e i. . . „Przesta´n” — nakazał sobie Roland. „Takie my´sli sa˛ gorsze ni˙z bezsilno´sc´ . . . rozpraszaja˛ ci˛e. Wcale nie musi tak by´c. Mo˙ze jeszcze jest czas.” I jeszcze był — wtedy. Gdy Roland maszerował Czterdziesta˛ Dziewiat ˛ a˛ Ulica˛ — w ciele Jacka Morta — idac ˛ ra´znym krokiem i oczami snajpera wypatrujac ˛ szyldu z napisem LEKARSTWA, nie zwa˙zajac ˛ na zdziwione spojrzenia i pospiesznie schodzacych ˛ mu z drogi ludzi, w s´wiecie Rolanda sło´nce jeszcze nie zaszło. Jego dolna kraw˛ed´z przez mniej wi˛ecej pi˛etna´scie minut nie dotknie miejsca, gdzie niebo styka si˛e z morzem. Je´sli Eddie miał cierpie´c m˛eki, to jeszcze nie teraz. 280

Rewolwerowiec jednak˙ze nie był tego pewny. Wiedział tylko, z˙ e tam jest pó´zniej ni˙z tutaj i chocia˙z tam sło´nce powinno jeszcze by´c wysoko, zało˙zenie, z˙ e w obu s´wiatach przesuwa si˛e ono z taka˛ sama˛ pr˛edko´scia,˛ mogło by´c s´miertelnie niebezpieczne. . . Szczególnie dla Eddiego; umrze niewyobra˙zalnie straszna˛ s´miercia,˛ która˛ — mimo wszystko — wcia˙ ˛z usiłował sobie wyobrazi´c. Czuł niemal nieprzezwyci˛ez˙ ona˛ ch˛ec´ zerkni˛ecia za siebie, przez drzwi. Lecz nie odwa˙zył si˛e. Nie mógł. Surowy głos Corta przerwał mu te rozmy´slania: „Panuj nad tym, nad czym mo˙zesz zapanowa´c. Wszystko inne traktuj jak kup˛e gówna, a je´sli musisz pa´sc´ , to z dymiacym ˛ rewolwerem.” Tak. Tylko z˙ e to takie trudne. A czasami bardzo trudne. Wiedziałby i zrozumiał, dlaczego ludzie tak dziwnie na niego patrza˛ i umykaja˛ na boki, gdyby nie skupił si˛e tylko na realizacji swego planu i nie my´slał wyłacz˛ nie o tym, z˙ eby jak najszybciej wynie´sc´ si˛e z tego s´wiata. Chocia˙z to i tak niczego by nie zmieniło. Szedł wi˛ec ra´znym krokiem w kierunku niebieskiego szyldu — gdzie, według Mortopedii, znajdzie potrzebny jego ciału keflex — a poły marynarki Morta powiewały pomimo sporego ci˛ez˙ aru w kieszeniach. Pasy z rewolwerami były wyra´znie widoczne. Nosił je nie tak, jak ich poprzedni wła´sciciele — równo i prosto — ale tak jak zwykł nosi´c swoje: skrzy˙zowane, z kaburami nisko na biodrach. Przechodniom, gapiom i łaz˛egom na Czterdziestej Dziewiatej ˛ kojarzył si˛e tak samo jak Grubemu Johnny’emu: postrzegali w nim szale´nca. Roland dotarł do sklepu Katza i wszedł do s´rodka.

***

Rewolwerowiec w swoim czasie spotkał ró˙znych czarowników, zaklinaczy i alchemików. Jedni byli sprytnymi szarlatanami, inni nieudolnymi oszustami; w mo˙zliwo´sci tych ostatnich wierzyli tylko ludzie głupsi od nich (ale na tym s´wiecie nigdy nie brakowało głupców, wi˛ec nawet nieudolni oszu´sci jako´s z˙ yli, a przewa˙znie s´wietnie prosperowali), a jedynie bardzo nieliczni naprawd˛e potrafili robi´c te okropne rzeczy, o których wszyscy wokół mówia˛ szeptem. Ci nieliczni umieli przywoływa´c demony i zmarłych, zabija´c klatw ˛ a˛ lub leczy´c dziwnymi wywarami. Jednego z nich rewolwerowiec uwa˙zał za prawdziwego demona, istot˛e udajac ˛ a˛ człowieka o nazwisku Flagg. Widział go tylko przelotnie, pod sam koniec, kiedy ogarni˛ety chaosem kraj staczał si˛e w otchła´n. Po pi˛etach deptali mu dwaj mło281

dzi ludzie, wygladaj ˛ acy ˛ na zdesperowanych i pos˛epnych — Dennis i Thomas. Ta trójka stanowiła tylko niewielka˛ czastk˛ ˛ e tego, co było okresem zam˛etu w z˙ yciu rewolwerowca, ale nigdy nie zapomni, jak Flagg zamienił m˛ez˙ czyzn˛e, który go irytował, w skamlacego ˛ psa. Pami˛etał to doskonale. Był te˙z człowiek w czerni. I był Marten. Marten, który uwiódł jego matk˛e pod nieobecno´sc´ ojca, Marten, który usiłował spowodowa´c s´mier´c Rolanda, a zamiast tego sprawił, z˙ e Roland wcze´sniej stał si˛e m˛ez˙ czyzna.˛ Marten, którego — jak podejrzewał — jeszcze spotka na swej drodze, zanim dotrze do Wie˙zy. . . lub znajdzie go w niej. W ka˙zdym razie jego dotychczasowe do´swiadczenia z magia˛ i czarownikami kazały mu oczekiwa´c czego´s zupełnie innego, ni˙z zobaczył w sklepie Katza. Spodziewał si˛e mrocznej, o´swietlonej s´wiecami komnaty, wypełnionej gryza˛ cymi oparami, pełnej słoików z nieznanymi proszkami, płynami i naparami, cz˛esto pokrytymi gruba˛ warstwa˛ kurzu lub wiekowych paj˛eczyn. Oczekiwał człowieka w powiewnej szacie, który mo˙ze by´c niebezpieczny. Tymczasem przez przezroczysta˛ szyb˛e ujrzał ludzi przechadzajacych ˛ si˛e w s´rodku jak w ka˙zdym innym sklepie i w pierwszej chwili uznał, z˙ e to złudzenie. A jednak nie. Rewolwerowiec przez chwil˛e stał w drzwiach, najpierw zaskoczony, a potem rozbawiony. Oto znalazł si˛e w s´wiecie, który co chwila zaskakiwał go nowymi cudami, w s´wiecie, gdzie powozy latały w powietrzu, a papier był tak tani jak piasek. Najnowszym za´s odkryciem było to, z˙ e ludzie przestali si˛e czemukolwiek dziwi´c: w nowym miejscu cudów widział tylko znudzone twarze i leniwe gesty. Stały tu tysiace ˛ buteleczek z proszkami i naparami, lecz Mortopedia zidentyfikowała wi˛ekszo´sc´ jako bezwarto´sciowe. Oto mazidło, które miało powodowa´c odrastanie włosów, ale nie robiło tego; oto krem majacy ˛ likwidowa´c brzydkie plamy na dłoniach i ramionach, ale niedziałajacy. ˛ Lekarstwa na to, co nie wymagało leczenia: preparaty na pobudzenie lub spowolnienie czynno´sci jelit, wybielajace ˛ z˛eby i czerniace ˛ włosy lub poprawiajace ˛ zapach z ust, jakby nie mo˙zna było tego ˙ osiagn ˛ a´ ˛c, z˙ ujac ˛ kor˛e olchy. Zadnych magicznych s´rodków, same s´mieci. . . chocia˙z była tu astyna i kilka innych leków, które wygladały ˛ na u˙zyteczne. Widok, który miał przed oczyma, wzbudził niesmak Rolanda. Czy˙z mo˙zna si˛e dziwi´c, z˙ e w miejscu kuszacym ˛ tajemnicami alchemii, a tymczasem oferujacym ˛ wi˛ecej perfum ni˙z naparów, wszelkie tajemnice straciły swój powab? Kiedy jednak ponownie skonsultował si˛e z Mortopedia, odkrył, z˙ e istot˛e tego miejsca tworzyły nie tylko przedmioty, na które patrzył. Naprawd˛e działaja˛ ce napary trzymano w bezpiecznej skrytce. Mo˙zna je było naby´c, je´sli miało si˛e glejt od czarownika. W tym s´wiecie tacy czarownicy byli nazywani „doktorami” i przepisywali swoje magiczne formuły na kartkach papieru, które Mort nazywał „receptami”. Rewolwerowiec nie znał tego słowa. Podejrzewał, z˙ e powinien dokładniej przejrze´c pami˛ec´ Morta, ale nie chciało mu si˛e. Orientował si˛e, czego mu 282

trzeba, a pospiesznie sprawdziwszy Mortopedi˛e, dowiedział si˛e, gdzie to znajdzie. Pomaszerował mi˛edzy półkami w kierunku wysokiego kontuaru z napisem REALIZACJA RECEPT.

***

Katz, który w 1927 roku otworzył przy Czterdziestej Dziewiatej ˛ Ulicy „Aptek˛e i drogeri˛e Katza” (tysiac ˛ i jeden drobiazgów dla pa´n i panów), od dawna spoczywał w grobie, a jego jedyny syn wygladał ˛ tak, jakby te˙z si˛e tam wybierał. Chocia˙z miał dopiero czterdzie´sci sze´sc´ lat, sprawiał wra˙zenie o dwadzie´scia lat starszego. Był łysawy, drobny i miał niezdrowa˛ cer˛e. Wiedział, z˙ e ludzie mówili, i˙z wyglada ˛ jak trzy c´ wierci do s´mierci, ale nikt nie pojmował dlaczego. We´zcie na przykład t˛e cip˛e przy telefonie, pania˛ Rathbun. Pokrzykiwała, z˙ e go zaskar˙zy, je´sli nie zrealizuje jej recepty na valium, i to „natychmiast, po prostu natychmiast”. „Co pani sobie my´sli, z˙ e prze´sl˛e pani te niebieskie pigułki, u˙zywajac ˛ kabla?” Gdyby to zrobił, przynajmniej wy´swiadczyłaby mu grzeczno´sc´ i zamkn˛eła si˛e. Przyło˙zyłaby słuchawk˛e do dzioba i otworzyła go szeroko. Ta my´sl wywołała upiorny u´smiech, ukazujacy ˛ po˙zółkłe z˛eby. — Pani nie rozumie, pani Rathbun — przerwał jej, wysłuchawszy wrzasków przez minut˛e. . . cała˛ minut˛e, odmierzona˛ wskazówka˛ sekundnika jego zegarka. Chciałby chocia˙z raz móc powiedzie´c: „Przesta´n na mnie krzycze´c, ty głupia cipo! Krzycz na swojego LEKARZA! To on przyzwyczaił ci˛e do tego gówna!” Wła´snie. Te przekl˛ete konowały przepisuja˛ valium, jakby to była guma do z˙ ucia, a kiedy postanowia˛ przerwa´c dostawy, komu si˛e obrywa? Tym znachorom? O nie! Jemu! — Co ma pan na my´sli, mówiac, ˛ z˙ e nie rozumiem? — Głos w słuchawce był jak brz˛eczenie rozw´scieczonej osy w słoiku. — Rozumiem, z˙ e cz˛esto robi˛e zakupy w pa´nskim sklepie, rozumiem, z˙ e przez te wszystkie lata byłam lojalna˛ klientka,˛ rozumiem. . . — Musi pani porozmawia´c z doktorem. . . — Przez połówkowe szkła okularów ponownie spojrzał na kartotek˛e głupiej cipy. — Doktorem Brumhallem, pani Rathbun. Wa˙zno´sc´ recepty wygasła. Wydawanie valium bez recepty to przest˛epstwo według prawa federalnego. „I takim samym powinno by´c przepisywanie go. . . chyba z˙ e pacjenta, któremu to przepisujesz, doktorze, zamierzasz wciagn ˛ a´ ˛c na swoja˛ stała˛ list˛e” — pomy´slał. — To niedopatrzenie! — wrzasn˛eła kobieta. Teraz w jej głosie zabrzmiała nuta paniki. Eddie natychmiast rozpoznałby ten ton: to był zew dzikiego ptaka-´cpuna. 283

— A wi˛ec prosz˛e zadzwoni´c do niego i poprosi´c, z˙ eby to wyja´snił — rzekł Katz. — On ma mój numer. Tak. Wszyscy mieli numer jego telefonu. Wła´snie w tym cały problem. W wieku czterdziestu sze´sciu lat wygladał ˛ jak umierajacy. ˛ . . przez tych parszywych doktorków. „I wystarczy, bym powiedział paru za´cpanym sukom, z˙ eby si˛e odpieprzyły, a strac˛e nawet te mizerne zyski, jakie cudem udaje mi si˛e mie´c. Zupełnie wystarczy.” ´ — zawyła. Jej głos rozrywał mu — NIE MOGE˛ DO NIEGO ZADZWONIC! ucho. — ON I TEN JEGO PRZYDUPAS SA GDZIES´ NA WAKACJACH I NIKT NIE MA POJECIA ˛ GDZIE! Katz poczuł, z˙ e kwas z˙ re mu s´ciany z˙ oładka. ˛ Miał dwa wrzody, jeden zaleczony, drugi krwawiacy, ˛ a wszystko przez takie baby jak ta suka. Zamknał ˛ oczy. Dlatego nie zauwa˙zył, z˙ e jego asystent gapi si˛e na podchodzacego ˛ do kontuaru m˛ez˙ czyzn˛e w granatowym garniturze i okularach w złotych oprawkach, ani nie widział, jak Ralph, tłusty ochroniarz (Katz płacił mu n˛edznie, ale i tak irytował go ten wydatek. Jego ojciec nigdy nie potrzebował ochroniarza, lecz jego ojciec, niech go Bóg przeklnie, z˙ ył w czasach, gdy Nowy Jork był miastem, a nie szambem) nagle otrzasa ˛ si˛e z drzemki i si˛ega po bro´n na biodrze. Usłyszał krzyk jakiej´s kobiety, ale pomy´slał, z˙ e wła´snie odkryła, z˙ e obni˙zył cen˛e revlonu. Musiał zrobi´c obni˙zk˛e, bo ten buc Dollentz z sasiedztwa ˛ podbierał mu klientel˛e. Gdy rewolwerowiec nadchodził niczym zwiastun zagłady, Katz my´slał tylko o Dollentzu i tej suce przy telefonie. . . jak cudownie wygladaliby ˛ oboje zupełnie nadzy, wysmarowani miodem i przywiazani ˛ obok mrowisk w pra˙zacym ˛ pustynnym sło´ncu. Po jednym mrowisku dla niego i dla niej. Cudownie. My´slał, z˙ e gorzej ju˙z by´c nie mo˙ze. Ojciec tak si˛e uparł, z˙ eby jedyny syn poszedł w jego s´lady, z˙ e nie chciał płaci´c za z˙ adne inne studia oprócz farmacji, tak wi˛ec poszedł w s´lady ojca, niech go Bóg przeklnie, bo z pewno´scia˛ były to najgorsze chwile jego pełnego niedobrych chwil z˙ ycia, w wyniku czego przedwcze´snie si˛e postarzał. Zupełne dno. A przynajmniej tak my´slał, nie otwierajac ˛ oczu. — Je´sli pani wpadnie, pani Rathbun, mog˛e wyda´c pani tuzin pi˛eciomiligramowych tabletek valium. Czy tak b˛edzie dobrze? — Wreszcie zmadrzał! ˛ Dzi˛eki Bogu, nareszcie zmadrzał! ˛ I odwiesiła słuchawk˛e. Tak po prostu. Ani słowa podzi˛ekowania. Ale kiedy ponownie zobaczy ten chodzacy ˛ odbyt, który nazywa si˛e lekarzem, to padnie mu do nóg i wyli˙ze mu półbuty od Gucciego, zrobi mu loda, a nawet. . . — Panie Katz — powiedział asystent dziwnie zduszonym głosem. — My´sl˛e, z˙ e mamy prob. . . Kto´s znowu krzyknał. ˛ Huknał ˛ strzał, który tak przestraszył aptekarza, z˙ e przez chwil˛e miał wra˙zenie, z˙ e jego serce jeszcze tylko jeden raz pot˛ez˙ nie uderzy w pier284

si, a potem zatrzyma si˛e na zawsze. Otworzył oczy i ujrzał przed soba˛ rewolwerowca. Spu´scił wzrok i zobaczył bro´n w jego dłoni. Zerknał ˛ w lewo i ujrzał ochroniarza Ralpha, trzymajacego ˛ si˛e za prawa˛ r˛ek˛e i spogladaj ˛ acego ˛ na rabusia oczami, które zdawały si˛e wychodzi´c z orbit. Bro´n Ralpha, trzydziestkaósemka, która˛ nosił przez osiemna´scie lat słu˙zby w policji (i z której strzelał tylko w ramach c´ wicze´n na strzelnicy w podziemiach 23 posterunku; wprawdzie twierdził, z˙ e pełniac ˛ obowiazki, ˛ dwukrotnie wyjmował bro´n. . . ale kto go tam wie?), le˙zała teraz w kacie, ˛ uszkodzona. — Potrzebny mi keflex — powiedział beznami˛etnie m˛ez˙ czyzna o oczach snajpera. — Du˙zo. Ju˙z. I do diabła z recepta.˛ Przez moment Katz tylko gapił si˛e na niego z rozdziawionymi ustami, łomoczacym ˛ w piersi sercem i z˙ oładkiem ˛ pełnym z˙ racego ˛ kwasu. I on sadził, ˛ z˙ e to ju˙z dno? Naprawd˛e tak sadził? ˛

***

— Pan nie rozumie — zdołał w ko´ncu wykrztusi´c Katz. Własny głos zabrzmiał obco w jego uszach, w czym nie było niczego dziwnego, gdy˙z usta nagle zrobiły mu si˛e suche jak flanelowa koszula, a j˛ezyk zmienił si˛e w kłab ˛ waty. — Nie mamy tu kokainy. Ten preparat nie jest rozprowadzany przez rzad. ˛ .. — Nic nie mówiłem o kokainie — o´swiadczył m˛ez˙ czyzna w granatowym garniturze i okularach w złotych oprawkach. — Powiedziałem „keflex”. „Tak te˙z mi si˛e wydawało” — o mało nie odparł Katz temu stukni˛etemu palantowi, ale doszedł do wniosku, z˙ e lepiej go nie prowokowa´c. Słyszał o drogeriach, na które napadano, z˙ eby zdoby´c kodein˛e, parkopan czy pół tuzina innych leków (włacznie ˛ z ukochanym valium pani Rathbun), ale to chyba był pierwszy w historii rabunek penicyliny. Głos ojca (niech Bóg przeklnie starego drania) powiedział mu, z˙ eby przestał si˛e trza´ ˛sc´ , gapi´c i zrobił co´s. Tylko z˙ e nic nie przychodziło mu do głowy. Człowiek z rewolwerem podsunał ˛ mu co´s. — Ruszaj si˛e — ponaglił go. — Spieszy mi si˛e. — I. . . ile pan chce? — zapytał Katz. Zerknał ˛ przez rami˛e rabusia i zobaczył co´s, w co ledwie mógł uwierzy´c. Nie w tym mie´scie. A jednak wygladało ˛ na to, z˙ e to si˛e dzieje naprawd˛e. Szcz˛es´cie? Katzowi cho´c raz dopisałoby „szcz˛es´cie”? To trzeba by zgłosi´c do ksi˛egi rekordów Guinnessa! 285

— Nie wiem — rzekł człowiek z rewolwerem. — Ile si˛e zmie´sci w torebce. Du˙zej torebce. Po czym bez ostrze˙zenia obrócił si˛e na pi˛ecie i bro´n w jego r˛eku wypaliła ponownie. Kto´s wrzasnał. ˛ Szyba wystawowa p˛ekła, sypiac ˛ kaskada˛ okruchów oraz odłamków na chodnik i ulic˛e. Kawałki szkła skaleczyły kilku przechodniów, ale niegro´znie. W sklepie Katza zacz˛eły wrzeszcze´c kobiety (i paru m˛ez˙ czyzn). Ochryple ryknał ˛ alarm przeciwwłamaniowy. Spanikowani klienci tratowali si˛e, p˛edzac ˛ do drzwi. M˛ez˙ czyzna z rewolwerem znów odwrócił si˛e do Katza. Wyraz jego twarzy wcale si˛e nie zmienił: malował si˛e na niej ten sam przera˙zajacy ˛ (lecz z pewno´scia˛ nie niewyczerpany) spokój, co na poczatku. ˛ — Szybko. Bierz si˛e do roboty. Spieszy mi si˛e. Katz przełknał ˛ s´lin˛e. — Tak, prosz˛e pana — powiedział.

***

Ju˙z w połowie drogi do kontuaru, za którym trzymali pot˛ez˙ ne napary, rewolwerowiec dostrzegł i podziwiał wypukłe lustro w lewym górnym rogu sklepu. w obecnym stanie rzeczy stworzenie takiego zwierciadła przekraczało mo˙zliwo´sci rzemie´slników w jego s´wiecie, chocia˙z był taki czas, kiedy robiono tego rodzaju przedmioty — jak równie˙z wiele innych, które j widział w s´wiecie Eddiego i Odetty. Resztki tych rzeczy widział w tunelu pod górami oraz w innych miejscach. . . Relikty tak stare i zagadkowe jak kamienie druidów, kamienie, które czasem stały w miejscach nawiedzanych przez demony. Rozumiał tak˙ze przeznaczenie tego lustra. Odrobin˛e za pó´zno zauwa˙zył interweniujacego ˛ stra˙znika — wcia˙ ˛z si˛e nie mógł przyzwyczai´c do tego, z˙ e noszone przez Morta okulary fatalnie ograniczaja˛ mu pole widzenia — ale w por˛e, by si˛e odwróci´c i wytraci´ ˛ c mu bro´n z r˛eki. Dla Rolanda ten strzał był czysto rutynowy, chocia˙z zbyt pospieszny. Stra˙znik jednak był innego zdania. Ralph Lennox miał do ko´nca swoich dni przysi˛ega´c, z˙ e strzał tego faceta był niewiarygodny — przypominajacy ˛ te, które widywało si˛e jedynie na starych westernach dla małolatów, takich jak Annie Oakley. Dzi˛eki lustru, które najwidoczniej zostało tam umieszczone po to, by udaremnia´c próby kradzie˙zy, Roland troch˛e szybciej rozprawił si˛e z drugim. Zauwa˙zył, z˙ e oczy alchemika kieruja˛ si˛e gdzie´s w gór˛e, nad jego ramieniem, i niezwłocznie skierował swoje spojrzenie ku lustru. Zobaczył w nim m˛ez˙ czyzn˛e w skórzanej kurtce, skradajacego ˛ si˛e przej´sciem miedzy półkami. M˛ez˙ czyzna miał w dłoni długi nó˙z, a w głowie — niewatpliwie ˛ — wizje chwały. 286

Rewolwerowiec wykonał obrót i wystrzelił, oparłszy przegub o biodro, zdajac ˛ sobie spraw˛e z tego, z˙ e pierwszy strzał z nieznanej broni mo˙ze okaza´c si˛e niecelny, ale jednocze´snie nie chciał zrani´c nikogo z ludzi stojacych ˛ nieruchomo za niedoszłym bohaterem. Lepiej strzeli´c dwukrotnie z biodra, posyłajac ˛ kule, które trafia˛ w cel po lekko wznoszacym ˛ si˛e torze, ni˙z zabi´c jaka´ ˛s staruszk˛e, której jedyna˛ zbrodnia˛ był wybór niewła´sciwego dnia na kupowanie perfum. Bro´n była zadbana. I celna. Przypominajac ˛ sobie otyłych, rozlazłych rewolwerowców, którym ja˛ zabrał, doszedł do wniosku, z˙ e lepiej dbali o bro´n, która˛ nosili, ni˙z o to, kim sami byli. Wydawało si˛e to dziwnym post˛epowaniem, lecz, oczywis´cie, był to dziwny s´wiat i Roland nie miał prawa ich osadza´ ˛ c. Prawd˛e mówiac, ˛ nie miał czasu, z˙ eby to osadzi´ ˛ c. Strzał okazał si˛e celny. Strzaskał nó˙z przy nasadzie ostrza, pozostawiajac ˛ w dłoni m˛ez˙ czyzny sama˛ r˛ekoje´sc´ . Roland uwa˙znie spojrzał na m˛ez˙ czyzn˛e w skórzanej kurtce i widocznie co´s w jego spojrzeniu przypomniało niedoszłemu bohaterowi o jakim´s wa˙znym spotkaniu, bo facet obrócił si˛e na pi˛ecie, upu´scił resztki no˙za i przyłaczył ˛ si˛e do masowej ucieczki. Odwrócił si˛e i rzucił rozkaz alchemikowi. Je´sli jeszcze kto´s spróbuje wchodzi´c mu w drog˛e, poleje si˛e krew. Kiedy alchemik zrobił krok, Roland stuknał ˛ go lufa˛ rewolweru w ko´sciste rami˛e. M˛ez˙ czyzna wydał zduszony pisk i natychmiast zwrócił si˛e twarza˛ do rewolwerowca. — Nie ty. Ty zosta´n tutaj. Niech to zrobi twój czeladnik. — K-kto? — On — rewolwerowiec niecierpliwym gestem wskazał pomocnika. — Co mam zrobi´c, panie Katz? Na twarzy asystenta wida´c było wyra´zne czerwone s´lady po młodzie´nczym tradziku. ˛ — Rób, co on mówi, o´sle! Przynie´s lek! Keflex! Asystent podszedł do jednej z półek za kontuarem i wział ˛ z niej słoiczek. — Obró´c go tak, bym mógł zobaczy´c, co jest na nim napisane — polecił rewolwerowiec. Pomocnik wykonał polecenie. Roland nie był w stanie poradzi´c sobie z odczytaniem napisu — zbyt wiele liter nie nale˙zało do znanego mu alfabetu. Skonsultował si˛e z Mortopedia.˛ Keflex — potwierdziła i Roland zrozumiał, z˙ e to sprawdzanie było strata˛ czasu. On wiedział, z˙ e nie potrafi tego przeczyta´c, ale ci ludzie nie mieli o tym poj˛ecia. — Ile tabletek jest w tym słoiku? — No, wła´sciwie to sa˛ kapsułki — rzekł nerwowo asysystent. — Je´sli szuka pan penicyliny w tabletkach, to. . . — Niewa˙zne. Ile dawek?

287

— Och. Hmm. . . — Zaczerwieniony asystent spojrzał na słoiczek i o mało go nie upu´scił. — Dwie´scie. Roland poczuł si˛e tak jak wtedy, kiedy odkrył, ile amunicji mo˙zna kupi´c na tym s´wiecie za niewielkie pieniadze. ˛ W skrytce za tylna˛ s´ciana˛ szafki Enrica Balazara znajdowało si˛e dziewi˛ec´ próbek, zawierajacych ˛ łacznie ˛ trzydzie´sci sze´sc´ dawek, a poczuł si˛e po nich całkiem dobrze. Je´sli nie zdoła wyleczy´c infekcji dwustoma dawkami, to nie da si˛e jej wyleczy´c w ogóle. — Daj mi to. Asystent podał mu słoiczek. Rewolwerowiec podciagn ˛ ał ˛ mankiet marynarki, pokazujac ˛ zegarek marki Rolex Jacka Morta. — Nie mam pieni˛edzy, ale mo˙ze to zrekompensuje straty. Przynajmniej taka˛ mam nadziej˛e. Odwrócił si˛e, skinał ˛ głowa˛ stra˙znikowi, który wcia˙ ˛z siedział na podłodze przy przewróconym stołku i spogladał ˛ na niego szeroko otwartymi oczami, i wyszedł. Tak po prostu. Przez pi˛ec´ sekund w aptece słycha´c było tylko ryk alarmu, który okazał si˛e wystarczajaco ˛ gło´sny, by zagłuszy´c odgłosy dochodzace ˛ z ulicy. — Bo˙ze w niebiesiech, panie Katz, co teraz zrobimy? — wyszeptał asystent. Katz podniósł zegarek i zwa˙zył go w dłoni. Złoto. Szczere złoto. Nie mógł w to uwierzy´c. Musiał w to uwierzy´c. Jaki´s szaleniec wszedł tu prosto z ulicy, wytracił ˛ strzałem bro´n z r˛eki stra˙znika, a tak˙ze nó˙z z dłoni innego faceta, a wszystko po to, z˙ eby zdoby´c najpospolitszy lek pod sło´ncem. Keflex. Wart najwy˙zej sze´sc´ dziesiat ˛ dolców. Za który zapłacił zegarkiem marki Rolex, o warto´sci trzech i pół tysiaca ˛ dolarów. — Zrobimy? — powtórzył. — Zrobimy? Przede wszystkim schowaj ten zegarek pod lad˛e. Nigdy go nie widziałe´s. — Spojrzał na Ralpha. — Ty te˙z nie. — Oczywi´scie, prosz˛e pana — natychmiast zgodził si˛e Ralph. — Je´sli tylko dostan˛e moja˛ działk˛e, kiedy go pan sprzeda, nigdy go nie widziałem. — Na ulicy zastrzela˛ go jak psa — rzekł z nieskrywana˛ satysfakcja˛ Katz. — Keflex! A facet nie miał nawet kataru! — rzekł z podziwem asystent.

Rozdział czwarty Wybór

Gdy w s´wiecie Rolanda dolna kraw˛ed´z słonecznej tarczy dotkn˛eła Morza Zachodniego, krzeszac ˛ jasnozłote płomienie na wodzie przed zwiazanym ˛ niczym indyk Eddiem, policjanci O’Mearah i Delevan powoli odzyskali przytomno´sc´ , w s´wiecie, z którego Eddie został zabrany. — Zdejmijcie mi te kajdanki, dobrze? — poprosił pokornie Gruby Johnny. — Gdzie on jest? — spytał ochryple O’Mearah i si˛egnał ˛ do kabury. Nie ma jej. Nie ma kabury, pasa, amunicji, rewolweru. Rewolwer. O kurwa. Pomy´slał o pytaniach, jakie b˛eda˛ zadawa´c mu te gnoje z wydziału spraw wewn˛etrznych, faceci, którzy wszystkiego, co wiedza˛ o ulicy, nauczyli si˛e od Jacka Webba z serialu „Dragnet”, i nagle finansowa warto´sc´ utraconej broni stała si˛e dla niego równie istotna jak liczba mieszka´nców Irlandii czy główne zło˙za minerałów w Peru. Spojrzał na Carla i zobaczył, z˙ e on tak˙ze stracił swoja˛ bro´n. „O dobry Jezu, miej nas w opiece” — pomodlił si˛e z rozpacza˛ O’Mearah, a kiedy Gruby Johnny ponownie poprosił, z˙ eby wział ˛ le˙zacy ˛ na ladzie klucz i otworzył kajdanki, O’Mearah powiedział: — Powinienem. . . Urwał, gdy˙z o mało nie wyrwało mu si˛e: „Zamiast tego powinienem strzeli´c ci w bebech”, ale przecie˙z nie mógł zastrzeli´c Grubego Johnny’ego, zgadza si˛e? Wszystkie spluwy były umocowane ła´ncuchem, a ten s´wir w złotych okularkach, s´wir, który wygladał ˛ na takiego porzadnego ˛ obywatela, rozbroił jego i Carla z taka˛ sama˛ łatwo´scia,˛ z jaka˛ O’Mearah odebrałby dzieciakowi korkowiec. Nie doko´nczył tego, co pragnał ˛ powiedzie´c, wział ˛ klucz i otworzył kajdanki. Zauwa˙zył magnum .357, bro´n, która˛ Roland kopnał ˛ w kat. ˛ Podniósł bro´n. Poniewa˙z nie zmie´sciłaby mu si˛e do kabury, wi˛ec wepchnał ˛ ja˛ za pasek spodni. — Hej, to moja spluwa! — pisnał ˛ Gruby Johnny. — Tak? Chcesz ja˛ dosta´c z powrotem? — O’Mearah musiał mówi´c powoli. Naprawd˛e bolała go głowa. W tym momencie chciał tylko dorwa´c pana Złote 289

Okularki i przygwo´zdzi´c go. T˛epymi gwo´zdziami, do najbli˙zszej s´ciany. — Słyszałem, z˙ e w Attica lubia˛ takich grubasów jak ty. Maja˛ nawet powiedzenie: „Im grubsza poducha, tym lepiej si˛e dmucha”. Na pewno chcesz ja˛ z powrotem? Gruby Johnny odwrócił si˛e bez słowa, lecz O’Mearah zda˙ ˛zył jeszcze dostrzec łzy w jego oczach i mokra˛ plam˛e na spodniach. Wcale nie było mu go z˙ al. — Gdzie on jest? — zapytał Carl Delevan ochrypłym metalicznym głosem. — Wyszedł — odparł t˛epo Gruby Johnny. — Tylko tyle wiem. Wyszedł. Mys´lałem, z˙ e mnie zabije. Delevan powoli podniósł si˛e z podłogi. Pomacał lepka˛ wilgo´c na policzku i spojrzał na swoje palce. Krew. Niech to szlag. Si˛egnał ˛ do kabury i przez chwil˛e próbował ja˛ namaca´c, nie tracac ˛ nadziei jeszcze długo po tym, jak palce powiedziały mu, z˙ e bro´n i kabura znikn˛eły. O’Mearaha tylko bolała głowa; Delevan czuł si˛e tak, jakby kto´s zrobił sobie w jego głowie poligon do prób z bronia˛ nuklearna.˛ — Facet zabrał mi bro´n — rzucił do O’Mearaha. Mówił tak niewyra´znie, z˙ e trudno go było zrozumie´c. — Witaj w klubie. — Jest tu jeszcze? Delevan zrobił krok w kierunku O’Mearaha, przechylił si˛e w lewo, jakby przebywał na rozkołysanym pokładzie statku, a potem zdołał si˛e wyprostowa´c. — Nie. — Jak dawno? Delevan spojrzał na Grubego Johnny’ego, który stał zwrócony do nich plecami i nie odpowiedział, by´c mo˙ze sadz ˛ ac, ˛ z˙ e policjant mówi do swojego partnera. Delevan, który, nawet b˛edac ˛ w najlepszym humorze, nie słynał ˛ ze spokoju i opanowania, wrzasnał ˛ na sprzedawc˛e, chocia˙z poczuł si˛e przy tym tak, jakby czaszka miała zaraz rozpa´sc´ mu si˛e na tysiac ˛ kawałków. — Zadałem ci pytanie, ty gruba kupo gówna! Jak dawno wyszedł stad ˛ ten skurwysyn? — Mo˙ze pi˛ec´ minut temu — powiedział t˛epo Gruby Johnny. — Wział ˛ swoja˛ amunicj˛e i wasza˛ bro´n. — A po chwili dodał: — I zapłacił za naboje. Nie mog˛e w to uwierzy´c. „Pi˛ec´ minut” — pomy´slał Delevan. Facet przyjechał taksówka.˛ Siedzac ˛ w radiowozie i pijac ˛ kaw˛e, widzieli, jak wysiadał. Zbli˙zała si˛e godzina szczytu. O tej porze trudno złapa´c taksówk˛e. „Mo˙ze. . . ” — Chod´z — powiedział do George’a O’Mearaha. — Mamy jeszcze szans˛e na zwini˛ecie go. We´zmiemy bro´n od tego gnoja. . . O’Mearah pokazał mu magnum. W pierwszej chwili Delevan zobaczył dwa rewolwery, które powoli zlały si˛e w jeden. — Dobrze. — Dochodził do siebie nie od razu, lecz stopniowo, jak bokser, który otrzymał piekielnie silny cios w podbródek. — Zatrzymaj go. Ja wezm˛e s´rutówk˛e spod deski rozdzielczej. 290

Ruszył do drzwi i nagle nie tylko si˛e przechylił, ale zatoczył tak, z˙ e musiał przytrzyma´c si˛e s´ciany. — Dojdziesz do siebie? — zapytał O’Mearah. — Je´sli go dorwiemy — odparł Delevan. Wyszli. Gruby Johnny nie był z tego tak rad, jak z odej´scia s´wira w granatowym garniturze, ale niewiele mniej. Niewiele.

***

Delevan i O’Mearah nie musieli si˛e zastanawia´c, w którym kierunku udał si˛e poszukiwany po opuszczeniu sklepu z bronia.˛ Wystarczyło, z˙ e posłuchali dyspozytorki. — Kod dziewi˛etna´scie — powtarzała raz po raz. „Rabunek z bronia˛ w r˛eku, padły strzały.” — Kod dziewi˛etna´scie, kod dziewi˛etna´scie. Lokalizacja: trzysta dziewi˛ec´ dziesiat ˛ pi˛ec´ przy Zachodniej Czterdziestej Dziewiatej, ˛ drogeria Katza, napastnik. . . wysoki, jasnowłosy, w granatowym garniturze. . . „Padły strzały” — pomy´slał Delevan i głowa rozbolała go jeszcze bardziej. „Ciekawe, czy z broni George’a, czy z mojej? Je´sli ten gnój kogo´s zabił, to jestes´my załatwieni. Chyba, z˙ e go dopadniemy.” — Ruszaj — rzucił do O’Mearaha, któremu nie musiał tego powtarza´c. Jego partner rozumiał sytuacj˛e równie dobrze jak Delevan. Uruchomił migacz, syren˛e i z piskiem opon właczył ˛ si˛e do ruchu. Na jezdniach robiło si˛e coraz cia´sniej, gdy˙z zaczynały si˛e godziny szczytu, wi˛ec O’Mearah poprowadził radiowóz dwoma kołami po jezdni, a dwoma po chodniku. Przechodnie pierzchali jak przestraszone przepiórki. Wje˙zd˙zajac ˛ na Czterdziesta˛ Dziewiat ˛ a,˛ zawadził o tylny zderzak furgonetki dostawczej. W oddali dostrzegł na chodniku błysk potłuczonego szkła. Obaj usłyszeli zawodzenie instalacji alarmowej. Przechodnie chowali si˛e do bram i za kosze na s´mieci, ale lokatorzy mieszka´n na wy˙zszych kondygnacjach wygladali ˛ przez okna, jakby to był jaki´s szczególnie dobry program telewizyjny albo darmowy film. Na tym odcinku ulica była pusta: znikn˛eły z niej taksówki i samochody osobowe. — Mam nadziej˛e, z˙ e wcia˙ ˛z tam jest — powiedział Delevan i otworzył kluczem stalowe uchwyty przytrzymujace ˛ luf˛e i kolb˛e s´rutówki zamocowanej pod deska˛ rozdzielcza.˛ Zdjał ˛ ja˛ z zaczepów. — Mam tylko nadziej˛e, z˙ e ten stukni˛ety skurwysyn wcia˙ ˛z tam jest. Obaj nie rozumieli tego, z˙ e majac ˛ do czynienia z rewolwerowcem, zwykle lepiej nie przeciaga´ ˛ c struny. 291

***

Kiedy Roland wyszedł z apteki Katza, du˙zy słoik keflexu dołaczył ˛ do paczek z nabojami w kieszeni marynarki Jacka Morta. Rewolwerowiec miał w prawej dłoni słu˙zbowa˛ trzydziestk˛eósemk˛e Carla Delevana. Piekielnie dobrze było znów trzyma´c bro´n cała˛ prawa˛ r˛eka.˛ Usłyszał syren˛e i zobaczył samochód, który z rykiem mknał ˛ po ulicy. „To oni” — pomy´slał. Zaczał ˛ unosi´c bro´n, ale przypomniał sobie, z˙ e to przecie˙z rewolwerowcy. Wykonuja˛ swoje obowiazki. ˛ Odwrócił si˛e i wszedł z powrotem do składu alchemika. — Stój, pierdolcu! — wrzasnał ˛ Delevan. Roland zerknał ˛ w wypukłe lustro, w sama˛ por˛e, by zauwa˙zy´c, jak jeden z m˛ez˙ czyzn — ten z krwawiacym ˛ uchem — celuje przez okno z flinty. Gdy jego partner gwałtownie zatrzymał powóz, pozostawiajac ˛ na nawierzchni dymiace ˛ s´lady gumy, Rozbite Ucho wprowadził nabój do komory. Padł na podłog˛e.

***

Katz nie potrzebował lustra, z˙ eby wiedzie´c, co si˛e zaraz stanie. Najpierw ten zwariowany facet, a teraz zwariowani gliniarze. Aj-waj. — Padnij! — wrzasnał ˛ do swego asystenta i Ralpha, stra˙znika pilnujacego ˛ sklepu, po czym znalazł si˛e na czworakach za kontuarem, nie czekajac, ˛ by sprawdzi´c, czy usłuchali ostrze˙zenia, czy nie. W tym momencie, zanim Delevan pociagn ˛ ał ˛ za spust s´rutówki, asystent — niczym ochoczy zawodnik rugby, rzucajacy ˛ si˛e na prowadzacego ˛ przeciwnej druz˙ yny — runał ˛ na Katza, który rabn ˛ ał ˛ głowa˛ o podłog˛e i złamał sobie szcz˛ek˛e w dwóch miejscach. Mimo przeszywajacego ˛ bólu, który nagle zaczał ˛ rozrywa´c mu głow˛e, Katz usłyszał huk s´rutówki i trzask resztek szyby, która rozsypała si˛e po pomieszczeniu, wraz z butelkami wody po goleniu, wody kolo´nskiej, perfum, płynów do płukania ust, syropów na kaszel i Bóg wie czego jeszcze. Tysiac ˛ rozmaitych zapachów rozeszło si˛e w powietrzu, tworzac ˛ piekielny smród, i zanim zemdlał, Katz jeszcze raz poprosił Boga, z˙ eby przeklał ˛ jego ojca za to, z˙ e przykuł go ła´ncuchem do tej cholernej apteki.

292

***

Roland zobaczył butelki i pudełka rozpryskujace ˛ si˛e w powietrzu pod uderzeniem gradu s´rutu. Szklana gablota zawierajaca ˛ czasomierze rozsypała si˛e. Wi˛ekszo´sc´ le˙zacych ˛ w niej zegarków równie˙z. Ich fragmenty migotliwa˛ chmura˛ wyleciały w powietrze. „Przecie˙z oni nie wiedza,˛ czy w s´rodku sa˛ postronne osoby, czy nie” — pomy´slał. „Nie wiedza,˛ a mimo to strzelaja˛ s´rutem!” To było niewybaczalne. Poczuł gniew, ale opanował si˛e. To rewolwerowcy. Lepiej wierzy´c, z˙ e jeszcze nie doszli do siebie po uderzeniu w głow˛e, ni˙z podejrzewa´c, z˙ e mogliby zrobi´c co´s takiego s´wiadomie, nie zwa˙zajac, ˛ kogo moga˛ zrani´c lub zabi´c. B˛eda˛ oczekiwali, z˙ e rozpocznie ogie´n lub zacznie ucieka´c. Zamiast tego czołgał si˛e po podłodze. Poranił sobie obie dłonie i kolana o kawałki potłuczonego szkła. Ból sprawił, z˙ e Jack Mort odzyskał przytomno´sc´ . Roland był rad, z˙ e Jack Mort powrócił. B˛edzie go potrzebował. Nie przejmował si˛e jego r˛ekami i kolanami. Bez trudu mógł znie´sc´ taki ból, a rany odniosło ciało potwora, który nie zasłu˙zył na nic innego. Dotarł w pobli˙ze resztek szyby wystawowej, na prawo od drzwi. Przyczaił si˛e tam, przygotowany do skoku. Rewolwer wepchnał ˛ do kabury. Nie b˛edzie mu potrzebny.

***

— Co ty robisz, Carl? — wrzasnał ˛ O’Mearah. Oczami duszy nagle ujrzał nagłówek w „Daily News”: POLICJANT ZABIJA CZTERY POSTRONNE OSOBY PODCZAS INTERWENCJI w APTECE. Delevan zignorował go i wprowadził nowy nabój do komory. — Załatwmy tego gnoja.

***

Wszystko potoczyło si˛e dokładnie tak, jak si˛e spodziewał Roland. Rozw´scieczeni tym, z˙ e tak łatwo dali si˛e wyprowadzi´c w pole i rozbroi´c przez

293

człowieka, który wydawał im si˛e równie łagodny jak inne owieczki w˛edrujace ˛ ulicami tego nieko´nczacego ˛ si˛e miasta, jeszcze oszołomieni po niedawnym urazie, wpadli do s´rodka. Pierwszy wbiegł ten idiota, który strzelił z flinty. Sun˛eli lekko pochyleni, jak z˙ ołnierze atakujacy ˛ pozycje wroga, i jedynie to s´wiadczyło o tym, z˙ e spodziewali si˛e zasta´c go w s´rodku. Byli raczej przekonani, z˙ e ju˙z opu´scił sklep tylnym wyj´sciem i ucieka zaułkami. Dlatego przebiegli po chodniku, powodujac ˛ gło´sny chrz˛est szkła, a kiedy ten z flinta˛ szarpni˛eciem otworzył drzwi z wybitymi szybami i wpadł do s´rodka, rewolwerowiec zerwał si˛e i splecionymi dło´nmi uderzył w kark posterunkowego Carla Delevana. Zeznajac ˛ przed komisja˛ dochodzeniowa,˛ Delevan twierdził, z˙ e nie pami˛eta niczego od chwili, gdy przykl˛eknał ˛ u Clementsa i zobaczył le˙zacy ˛ pod lada˛ portfel. Członkowie komisji uwa˙zali, z˙ e w tych okoliczno´sciach zanik pami˛eci jest piekielnie wygodny, i Delevan miał szcz˛es´cie, wykpiwszy si˛e sze´sc´ dziesi˛ecioma dniami zawieszenia w obowiazkach, ˛ bez wypłaty poborów. Roland jednak uwierzyłby mu, a nawet, w innych warunkach (na przykład, gdyby ten dure´n nie strzelił s´rutem, mimo z˙ e w sklepie mogło by´c mnóstwo postronnych osób), mógłby mu współczu´c. Kiedy po półgodzinie drugi raz obrywa si˛e po głowie, mo˙zna si˛e spodziewa´c lekkiej amnezji. Gdy Delevan bezwładnie jak wór fasoli padał na podłog˛e, Roland wyrwał mu z r˛eki strzelb˛e. — Stój! — wrzasnał ˛ z gniewem i niepokojem O’Mearah. Zaczał ˛ unosi´c magnum Grubego Johnny’ego, lecz było dokładnie tak, jak Roland przypuszczał: rewolwerowcy tego s´wiata byli z˙ ało´snie powolni. Zda˙ ˛zyłby zastrzeli´c O’Mearaha trzy razy, ale nie było takiej potrzeby. Po prostu machnał ˛ strzelba.˛ Kolba zatoczyła w powietrzu wznoszacy ˛ si˛e łuk i z suchym pla´sni˛eciem trafiła w lewy policzek O’Mearaha. Ten odgłos przypominał d´zwi˛ek kija baseballowego, uderzajacego ˛ w bardzo silnie rzucona˛ piłk˛e. Dolna połowa twarzy O’Mearaha nagle przemie´sciła si˛e ponad cal w prawo. Trzeba było pó´zniej przeprowadzi´c trzy operacje i zało˙zy´c cztery stalowe s´ruby, z˙ eby poskłada´c mu szcz˛ek˛e. Stał tak przez chwil˛e, a jego oczy wyra˙zały niebotyczne zdumienie, zanim postawił je w słup. Kolana ugi˛eły si˛e pod nim i upadł na podłog˛e. Roland zatrzymał si˛e w progu, nie zwracajac ˛ uwagi na syreny nadje˙zd˙zajacych ˛ radiowozów. Chwycił s´rutówk˛e i kilkakrotnie przeładował ja,˛ wysypujac ˛ grube czerwone naboje na ciało Delevana. Zrobiwszy to, rzucił na niego rozładowana˛ bro´n. — Jeste´s niebezpiecznym głupcem, którego nale˙załoby posła´c na zachód — powiedział do nieprzytomnego. — Zapomniałe´s oblicza twego ojca. Przestapił ˛ le˙zacego ˛ policjanta i podszedł do cicho warczacego ˛ powozu rewolwerowców. Wszedł do s´rodka przez otwarte drzwi i usiadł za kierownica.˛

294

***

„Potrafisz prowadzi´c ten powóz?” — zapytał wrzeszczacego ˛ i bełkoczacego ˛ stworzenia, które było Jackiem Mortem. Nie uzyskał z˙ adnej sensownej odpowiedzi. Mort tylko wrzeszczał. Rewolwerowiec rozpoznał atak histerii, ale nie w pełni prawdziwy. Jack Mort specjalnie doprowadził si˛e do histerii, z˙ eby unikna´ ˛c rozmowy ze swoim niesamowitym porywaczem. „Słuchaj” — powiedział mu rewolwerowiec. „Nie mam czasu, wi˛ec nie b˛eda˛ tego — ani niczego innego — powtarzał. Zostało mi bardzo mało czasu. Je´sli nie odpowiesz na moje pytanie, wbij˛e twój prawy kciuk w twoje prawe oko. Wepchn˛e go, najdalej jak zdołam, a potem wyrw˛e ci gałk˛e oczna˛ i rozgniot˛e ja˛ o siedzenie, jak glut z nosa. Doskonale poradz˛e sobie z jednym okiem. A poza tym ono i tak nie jest moje.” Nie potrafił okłama´c Morta, tak samo jak Mort nie mógł okłama´c jego: ich zwiazek ˛ był zimny i niech˛etny, a zarazem znacznie s´ci´slejszy ni˙z najbardziej nami˛etna wi˛ez´ seksualna. W ko´ncu nie opierał si˛e na połaczeniu ˛ ciał, lecz dusz. Roland wcale nie z˙ artował. I Mort wiedział o tym. Od razu przestał histeryzowa´c. „Umiem prowadzi´c samochód” — powiedział. Była to pierwsza sensowna reakcja, jaka˛ Roland uzyskał ze strony Morta, od kiedy wniknał ˛ w jego ciało. „A wi˛ec zrób to.” „Dokad ˛ mam jecha´c?” „Znasz miejsce nazywane The Village?” „Tak.” „Jed´z tam.” „A gdzie dokładnie?” „Na razie jed´z.” „B˛edzie szybciej, je˙zeli właczymy ˛ syren˛e.” ´ „Swietnie. Zrób to. I te migajace ˛ s´wiatła te˙z.” Po raz pierwszy od chwili, w której zapanował nad ciałem i umysłem Morta, Roland odrobin˛e si˛e cofnał ˛ i dał prowadzi´c Mortowi. Gdy ten poruszał głowa,˛ ogladaj ˛ ac ˛ desk˛e rozdzielcza˛ niebiesko-białego radiowozu Delevana i O’Mearaha, Roland patrzył na to, ale nie zainicjował tego ruchu. Gdyby był tu obecny ciałem, a nie tylko w postaci swego ka, spr˛ez˙ yłby si˛e do skoku, gotowy w ka˙zdej chwili znów zapanowa´c nad sytuacja˛ na widok jakichkolwiek oznak buntu. Mort najwidoczniej nie zamierzał podejmowa´c z˙ adnych prób stawiania oporu. Zabił i okaleczył Bóg wie ilu niewinnych ludzi, ale nie chciał utraci´c jednego

295

ze swoich cennych oczu. Poprzestawiał przełaczniki, ˛ pociagn ˛ ał ˛ za d´zwigni˛e i nagle pojazd ruszył. Zawyła syrena i rewolwerowiec zobaczył odblask czerwonego s´wiatła, pulsujacy ˛ na jezdni przed maska.˛ „Jed´z szybko!” — rozkazał ponuro.

***

Pomimo migaczy, syreny i cz˛estego u˙zywania klaksonu dotarcie do Greenwich Village w godzinie szczytu zaj˛eło im dwadzie´scia minut. W s´wiecie rewolwerowca szansa Eddiego Deana topniała jak lód na patelni. Wkrótce zupełnie zniknie. Morze pochłon˛eło połow˛e sło´nca. „No” — powiedział Jack Mort — „jeste´smy na miejscu.” Mówił prawd˛e (w z˙ aden sposób nie mógłby skłama´c), lecz dla Rolanda było to takie samo miejsce, jak ka˙zde inne: mnóstwo budynków, ludzi i powozów. Te powozy wypełniały nie tylko ulice, ale swoim nieko´nczacym ˛ si˛e zgiełkiem i dra˙zniacymi ˛ nozdrza wyziewami zdawały si˛e wypełnia´c powietrze. Rewolwerowiec podejrzewał, z˙ e okropne wyziewy powstawały ze spalonego paliwa. To cud, z˙ e ci ludzie w ogóle potrafili tu z˙ y´c, a kobiety rodziły dzieci nie b˛edace ˛ potworami, takimi jak Powolne Mutanty zamieszkujace ˛ podnó˙za gór. „A teraz dokad?” ˛ — zapytał Mort. To b˛edzie najtrudniejsze. Rewolwerowiec był gotowy — a przynajmniej tak gotowy, jak tylko mógł by´c. „Wyłacz ˛ syren˛e i s´wiatła. Sta´n przy chodniku.” Mort zaparkował pojazd przy hydrancie. „W tym mie´scie jest podziemna kolej” — powiedział rewolwerowiec. „Chc˛e, by´s zaprowadził mnie tam, gdzie zatrzymuja˛ si˛e takie pociagi, ˛ z˙ eby pasa˙zerowie mogli wsia´ ˛sc´ lub wysia´ ˛sc´ .” „Na która?” ˛ — chciał wiedzie´c Mort. Ta my´sl była podszyta rodzac ˛ a˛ si˛e panika.˛ Mort niczego nie mógł ukry´c przed Rolandem, a ten niczego przed Mortem. . . a przynajmniej nie przez dłu˙zszy czas. „Kilka lat temu — nie wiem ile — wepchnałe´ ˛ s młoda˛ kobiet˛e pod koła na jednej z tych podziemnych stacji. Chc˛e, by´s zaprowadził mnie tam.” Zacz˛eła si˛e krótka, zaciekła walka. Rewolwerowiec zwyci˛ez˙ ył, ale przyszło mu to z zaskakujacym ˛ trudem. W pewien sposób Jack Mort był dwiema osobami, tak samo jak Odetta, chocia˙z nie był schizofrenikiem jak ona i doskonale zdawał sobie spraw˛e z tego, co robił, a t˛e stron˛e swojej natury — t˛e cz˛es´c´ , która była Popychaczem — trzymał tak starannie ukryta˛ jak malwersant swój cenny łup. 296

„Zabierz mnie tam, ty draniu” — ponaglił go rewolwerowiec. Ponownie powoli uniósł kciuk do prawego oka Morta. Palec znajdował si˛e tu˙z przy gałce ocznej i wcia˙ ˛z si˛e poruszał, gdy Mort wreszcie si˛e poddał. Przestawił prawa˛ r˛eka˛ d´zwigni˛e przy kierownicy i pojechali w kierunku Christopher Station, gdzie słynny A-train przed kilkoma laty obciał ˛ nogi niejakiej Odetcie Holmes.

***

— Patrzcie no tylko — powiedział posterunkowy Andrew Staunton do swojego partnera Norrisa Weavera, gdy niebiesko-biały radiowóz Delevana i O’Mearaha zatrzymał si˛e kawałek dalej. W pobli˙zu nie było miejsca do parkowania, ale kierowca wcale nie próbował go szuka´c. Po prostu zatrzymał si˛e i pozwolił, by jadace ˛ pojazdy z trudem przeciskały si˛e przez powstałe zw˛ez˙ enie, jak strumyk krwi przedzierajacy ˛ si˛e przez serce kompletnie zatkane złogami cholesterolu. Weaver sprawdził numer na prawym przednim błotniku. 744. Tak, ten numer podała im dyspozytorka. Migacz działał i na oko wydawało si˛e, z˙ e wszystko gra. . . dopóki nie otworzyły si˛e drzwi i nie wysiadł kierowca. Miał na sobie granatowe ubranie, ale nie z rodzaju tych, którym towarzysza˛ złote guziki i srebrna odznaka. Na nogach te˙z nie miał policyjnych buciorów, chyba z˙ e Stauntona i Weavera zapomniano powiadomi´c o tym, z˙ e od dzi´s policjanci pełniacy ˛ słu˙zb˛e maja˛ nosi´c obuwie od Gucciego. Wydawało si˛e to jednak mało prawdopodobne. Natomiast bardzo prawdopodobne było to, z˙ e maja˛ przed soba˛ s´wira, który załatwił gliniarzy w s´ródmie´sciu. Wysiadł, nie zwa˙zajac ˛ na trabienie ˛ i krzyki kierowców usiłujacych ˛ przejecha´c ulica.˛ — Niech to szlag — zaklał ˛ Andrew Staunton. „Zachowa´c najwy˙zsza˛ ostro˙zno´sc´ ” — powiedziała dyspozytorka. „Ten człowiek jest uzbrojony i nadzwyczaj niebezpieczny.” Dyspozytorki zwykle mówiły jak najbardziej znudzone istoty na kuli ziemskiej — i z tego, co wiedział Andrew, tak te˙z wła´snie było — wi˛ec niemal nabo˙zny nacisk, z jakim ta wymówiła słowo „nadzwyczaj”, utkwił mu w pami˛eci jak rzep. Po raz pierwszy, od kiedy przed czterema laty zaczał ˛ pracowa´c w policji, wyjał ˛ bro´n i zerknał ˛ na Weavera. Ten te˙z wyjał ˛ swoja.˛ Obaj stali przed delikatesami, mniej wi˛ecej trzydzie´sci kroków od wej´scia na stacj˛e metra. Znali si˛e dostatecznie długo, by rozumie´c si˛e tak, jak potrafia˛ tylko policjanci i zawodowi z˙ ołnierze. Bez słowa cofn˛eli si˛e do bramy delikatesów, trzymajac ˛ bro´n skierowana˛ lufami do góry. 297

— Metro? — zapytał Weaver. — Taak. — Andy zerknał ˛ w kierunku wej´scia. Była godzina szczytu i na schodach znajdowało si˛e mnóstwo ludzi zmierzajacych ˛ na perony. — Musimy dopa´sc´ go teraz, zanim wmiesza si˛e w tłum. — No, to do roboty. Jak dobrze zgrana para wyłonili si˛e z bramy, a Roland natychmiast rozpoznał w nich przeciwników znacznie gro´zniejszych ni˙z poprzedni dwaj. Przede wszystkim byli młodsi, a poza tym — Roland o tym nie wiedział — jaka´s anonimowa dyspozytorka nazwała go „nadzwyczaj niebezpiecznym”, co w oczach Andy’ego Stauntona i Norrisa Weavera czyniło go ludzkim odpowiednikiem tygrysa-ludojada. „Je´sli si˛e nie zatrzyma natychmiast, kiedy ka˙ze˛ mu to zrobi´c, b˛edzie trupem” — pomy´slał Andy. — Stój! — krzyknał, ˛ stajac ˛ na szeroko rozstawionych i ugi˛etych w kolanach nogach, trzymajac ˛ oburacz ˛ rewolwer. Obok niego Weaver zrobił dokładnie to samo. — Policja! Połó˙z dłonie na g. . . Tylko tyle zda˙ ˛zył powiedzie´c, zanim facet skoczył w kierunku wej´scia do metra. Poruszał si˛e z niesamowita˛ szybko´scia.˛ Mimo to Andy Staunton był zwarty i gotowy. Mocniej wparł obcasy w chodnik i poczuł, z˙ e nagle ogarnia go lodowaty spokój. Roland te˙z znał to uczucie. Wiele razy odczuwał je w podobnych sytuacjach. Andy lekko przesunał ˛ luf˛e i nacisnał ˛ spust trzydziestkiósemki. Zobaczył, jak m˛ez˙ czyzna w granatowym garniturze obraca si˛e na pi˛ecie, usiłujac ˛ utrzyma´c si˛e na nogach. Potem upadł na trotuar, podczas gdy podró˙zni, jeszcze przed chwila˛ zaj˛eci wyłacznie ˛ konieczno´scia˛ prze˙zycia kolejnego powrotu metrem do domu, z wrzaskiem rozpierzchli si˛e niczym stado przepiórek. Nagle odkryli, z˙ e trzeba prze˙zy´c co´s wi˛ecej ni˙z tylko jazd˛e metrem z centrum miasta. — Kurwa ma´c, partnerze — westchnał ˛ Norris Weaver. — Załatwiłe´s go. — Wiem — odparł Andy. Nawet nie zadr˙zał mu przy tym głos. Rewolwerowiec podziwiałby go. — Zobaczmy kto to.

***

„Umarłem!” — wrzeszczał Jack Mort. „Umarłem, przez ciebie mnie zabili, umarłem, u. . . ” „Nie” — odparł rewolwerowiec. Zmru˙zonymi oczami obserwował policjantów, którzy zbli˙zali si˛e z rewolwerami w dłoniach. Młodsi i szybsi od tych, którzy siedzieli w poje´zdzie zaparkowanym opodal sklepu z bronia.˛ Szybsi. I przynajmniej jeden z nich był piekielnie do298

brym strzelcem. Mort — a w nim Roland — powinien ju˙z by´c martwy, umierajacy ˛ albo ci˛ez˙ ko ranny. Andy Staunton strzelał, z˙ eby zabi´c, i jego pocisk przebił klap˛e marynarki Morta. Potem przedziurawił kieszonk˛e eleganckiej koszuli. . . i tam si˛e ˙ zatrzymał. Zycie obu m˛ez˙ czyzn — Morta i rewolwerowca — ocaliła zapalniczka. Mort nie palił, lecz robił to jego szef, którego Mort zamierzał wygry´zc´ do ko´nca przyszłego roku. Na razie kupił sobie srebrna˛ zapalniczk˛e marki Dunhill za dwie´scie dolarów. Nie zapalał ka˙zdego papierosa, którego pan Framingham wtykał sobie do g˛eby, kiedy byli razem, gdy˙z w ten sposób wyszedłby na lizusa. Tylko od czasu do czasu. . . zazwyczaj w obecno´sci kogo´s wy˙zej postawionego, kogo´s, kto doceniłby: a) skromno´sc´ i uprzejmo´sc´ Jacka Morta, b) dobry gust Jacka Morta. Wygrani pami˛etaja˛ o wszystkim. Tym razem ta zapobiegliwo´sc´ uratowała z˙ ycie Jacka i Rolanda. Wystrzelona przez Stauntona kula utkwiła w srebrnej zapalniczce, a nie w sercu Morta (typowe: upodobanie Morta do markowych gad˙zetów i ubra´n z bardzo dobrych firm było tylko powierzchowne). Oczywi´scie zabolało go. Uderzenie ołowianego pocisku du˙zego kalibru to nie przelewki. Kula wtłoczyła zapalniczk˛e w jego pier´s z siła,˛ która mogłaby zrobi´c w niej dziur˛e. Srebro spłaszczyło si˛e i rozprysn˛eło na boki, z˙ łobiac ˛ płytkie rysy w skórze Morta. Jeden ostry jak odłamek szrapnela odprysk przeciał ˛ mu lewy sutek. Ponadto rozgrzany pocisk zapalił płynny gaz. Mimo to rewolwerowiec le˙zał nieruchomo i patrzył na nadchodzacych ˛ policjantów. Ten, który do niego nie strzelał, kazał ludziom si˛e cofna´ ˛c, cofna´ ˛c si˛e, do cholery. „Pal˛e si˛e!” — wrzeszczał Mort. „Pal˛e si˛e, zga´s to! Zga´s! Zga´s toooo!” Rewolwerowiec nie ruszał si˛e, nasłuchujac ˛ chrz˛estu podeszew na chodniku, ignorujac ˛ wrzaski Morta, usiłujac ˛ ignorowa´c z˙ ar na piersi i odór zw˛eglonego ciała. Kto´s wsunał ˛ mu stop˛e pod z˙ ebra i kiedy podniósł ja,˛ rewolwerowiec pozwolił bezwładnie przetoczy´c si˛e na wznak. Oczy Jacka Morta były otwarte. Usta rozdziawione. Chocia˙z resztki strzaskanej zapalniczki wcia˙ ˛z płon˛eły, nic nie zdradzało obecno´sci człowieka, który wrzeszczał z bólu. — Bo˙ze — mruknał ˛ kto´s — zastrzeliłe´s go pociskiem smugowym? Dym równa˛ smu˙zka˛ wypływał z dziurki w klapie marynarki Morta. Wokół niej unosił si˛e jeszcze kilkoma nie tak schludnymi dymkami. Policjanci poczuli zapach palacego ˛ si˛e ciała, gdy nasycona gazem Ronsona wy´sciółka strzaskanej zapalniczki buchn˛eła płomieniem. Andy Staunton, do tej pory działajacy ˛ bez zarzutu, teraz popełnił bład, ˛ za który — mimo jego wcze´sniejszego podziwu godnego wyczynu — Cort odesłałby go do domu, ze spuchni˛etym uchem, mówiac, ˛ z˙ e najcz˛es´ciej wystarczy jeden bład, ˛ z˙ eby da´c si˛e zabi´c. Staunton zdołał zastrzeli´c przeciwnika — a z˙ aden policjant nie jest zupełnie pewien, czy zdoła to zrobi´c, dopóki nie znajdzie si˛e w sytuacji, która go do tego zmusi — lecz na my´sl, z˙ e wystrzelony przez niego pocisk podpalił faceta, ogarn˛eło go przera˙zenie. Dlatego odruchowo nachylił si˛e, z˙ eby zgasi´c 299

ogie´n, i stopa rewolwerowca trafiła go w brzuch, zaledwie zda˙ ˛zył zauwa˙zy´c błysk w oczach człowieka, który powinien nie z˙ y´c. Staunton odleciał do tyłu, na swojego partnera. Rewolwer wypadł mu z r˛eki. Weaver utrzymał swój, ale zanim zdołał zepchna´ ˛c z siebie koleg˛e, usłyszał strzał i bro´n znikła, jak za dotkni˛eciem magicznej ró˙zd˙zki. W nast˛epnej chwili dło´n zdr˛etwiała mu tak, jakby kto´s uderzył w nia˛ kafarem. Facet w granatowym garniturze wstał, popatrzył na nich przeciagle ˛ i powiedział: — Jeste´scie dobrzy. Lepsi ni˙z tamci. Dlatego dam wam rad˛e. Nie id´zcie za mna.˛ To ju˙z prawie koniec. Nie chciałbym was zabi´c. Potem obrócił si˛e na pi˛ecie i wbiegł na schody metra.

***

Schody były zapchane lud´zmi, którzy zawrócili, gdy usłyszeli krzyki i strzały, wiedzeni ta˛ niezdrowa˛ i typowa˛ dla nowojorczyków ciekawo´scia,˛ chcac ˛ zobaczy´c, co si˛e dzieje i ile krwi rozlało si˛e na brudny beton. Mimo to jako´s usuwali si˛e na boki przed zbiegajacym ˛ po schodach m˛ez˙ czyzna˛ w granatowym garniturze. Nie było w tym niczego dziwnego. W r˛eku trzymał rewolwer, a drugi miał w kaburze na biodrze. Ponadto palił si˛e.

***

Roland nie zwa˙zał na coraz gło´sniejsze krzyki bólu Morta, gdy koszula, podkoszulek i marynarka zapaliły si˛e ja´sniejszym płomieniem, a srebro zapalniczki zacz˛eło si˛e topi´c i parzacymi ˛ stru˙zkami spływa´c po klatce piersiowej. Poczuł podmuch rozgrzanego powietrza i usłyszał huk nadje˙zd˙zajacego ˛ składu. Ju˙z prawie czas; ju˙z prawie nadeszła chwila, kiedy powoła Trójk˛e albo straci wszystko. Po raz drugi wydało mu si˛e, z˙ e czuje, jak s´wiat dygocze i wiruje mu nad głowa.˛ Zbiegł na peron i odrzucił trzydziestk˛eósemk˛e. Rozpiał ˛ pasek i bezceremonialnie zdjał ˛ spodnie Jacka Morta, ukazujac ˛ białe gacie, wygladaj ˛ ace ˛ jak pantalony dziwki. Nie miał czasu zastanawia´c si˛e nad tym dziwnym faktem. Je´sli nie

300

b˛edzie działał szybko, mo˙ze nie martwi´c si˛e o to, z˙ e spłonie z˙ ywcem. Zakupione naboje rozgrzeja˛ si˛e i eksploduja,˛ rozrywajac ˛ go na strz˛epy. Rewolwerowiec wepchnał ˛ paczki z amunicja˛ do majtek, wyjał ˛ słoiczek kefleksu i zrobił z nim to samo. Pantalony wybrzuszyły si˛e groteskowo. Zdjał ˛ płonac ˛ a˛ marynark˛e, ale nie próbował s´ciaga´ ˛ c palacej ˛ si˛e koszuli. Słyszał ryk wje˙zd˙zajacego ˛ na peron pociagu, ˛ widział jego s´wiatła. Nie mógł wiedzie´c, czy jest to ten sam pociag, ˛ pod który wpadła Odetta, lecz w jaki´s dziwny sposób był tego pewien. W sprawach zwiazanych ˛ z Wie˙za˛ los bywał równie miłosierny jak zapalniczka, która uratowała mu z˙ ycie, lub tak bezlitosny jak ogie´n wywołany przez ten cud. Podobnie jak koła nadje˙zd˙zajacego ˛ składu, poda˙ ˛zał równie logicznym i brutalnym szlakiem, z siła,˛ jakiej mogła si˛e oprze´c jedynie stal i słodycz. Podciagn ˛ ał ˛ gacie Morta i znów zaczał ˛ biec, ledwie zauwa˙zajac ˛ uskakujacych ˛ mu z drogi ludzi. Podsycony podmuchem ogie´n objał ˛ najpierw kołnierzyk koszuli, a potem włosy z tyłu głowy. Ci˛ez˙ kie pudełka w gaciach raz po raz obijały si˛e o ja˛ dra Morta, powodujac ˛ potworny ból. Przeskoczył kołowrót przy wej´sciu, frunac ˛ w powietrzu jak człowiek-meteor. „Zostaw mnie!” — wrzeszczał Mort. „Zostaw mnie, zanim spłon˛e!” „Powiniene´s płona´ ˛c” — pomy´slał ponuro rewolwerowiec. „I tak czeka ci˛e bardziej lito´sciwy koniec, ni˙z na to zasługujesz.” „O czym ty mówisz? O czym mówisz?!” Rewolwerowiec nie odpowiedział, lecz zupełnie go wyciszył, p˛edzac ˛ ku kraw˛edzi peronu. Poczuł, z˙ e jedna paczka nabojów wy´slizguje mu si˛e z gaci i przytrzymał ja˛ r˛eka.˛ Zebrał wszystkie siły i wysłał my´sl do Władczyni. Nie miał poj˛ecia, czy taki telepatyczny rozkaz zostanie usłyszany i czy ona zechce go wykona´c, a mimo to posłał t˛e szybka,˛ ostra˛ jak strzała my´sl: DRZWI! SPÓJRZ NA DRZWI! TERAZ! TERAZ! Łoskot pociagu ˛ wypełnił s´wiat. Jaka´s kobieta krzykn˛eła: „O mój Bo˙ze! On chce skoczy´c!”. Czyja´s dło´n złapała go za rami˛e, usiłujac ˛ pociagn ˛ a´ ˛c do tyłu. Roland wkroczył za z˙ ółta˛ lini˛e ostrzegawcza˛ i poza kraw˛ed´z peronu. Upadł na szyny przed nadje˙zd˙zajacym ˛ składem, przyciskajac ˛ dłonie do krocza, trzymajac ˛ baga˙z, który zabierze ze soba.˛ . . Je´sli tylko uda mu si˛e w ostatniej chwili szybko opu´sci´c ciało Jacka Morta. Padajac, ˛ ponownie zawołał ja.˛ . . je obie: ODETTO HOLMES! DETTO WALKER! POPATRZCIE! Wykrzykujac ˛ te słowa, gdy pociag ˛ ju˙z prawie na niego naje˙zd˙zał z bezlitosna,˛ srebrzysta˛ szybko´scia,˛ rewolwerowiec po raz ostatni odwrócił głow˛e i spojrzał przez drzwi. Prosto w jej twarz. „Twarze!” „Obie, widz˛e je obie jednocze´snie. . . ” 301

NIEE. . . ! — wrzasnał ˛ Mort i w ostatnim ułamku sekundy, zanim pociag ˛ najechał na niego, przecinajac ˛ go — nie na wysoko´sci kolan, lecz pasa, Roland skoczył do drzwi. . . i przez nie. Jack Mort umarł sam. Pudełka z amunicja˛ i słoik z tabletkami pojawiły si˛e obok ciała Rolanda. Spazmatycznie zacisnał ˛ na nich dłonie i pu´scił. Wstał z trudem, s´wiadomy tego, z˙ e znów jest w swoim chorym, obolałym ciele; s´wiadomy, z˙ e Eddie Dean co´s krzyczy; s´wiadomy, z˙ e Odetta wrzeszczy dwoma głosami. Spojrzał — tylko rzucił okiem — i zobaczył dokładnie to, czego si˛e spodziewał: nie jedna˛ kobiet˛e, lecz dwie. Obie nie miały nóg, obie były ciemnoskóre i bardzo pi˛ekne. Mimo to jedna z nich była okropna˛ wied´zma,˛ a jej uroda nie ukrywała, lecz jeszcze podkre´slała wewn˛etrzna˛ brzydot˛e. Roland patrzył na te bli´zniaczo podobne kobiety, które wcale nie były bli´zniaczkami, ale negatywnym i pozytywnym obrazem jednej osoby. Patrzył jak zahipnotyzowany, urzeczony. Nagle Eddie znów krzyknał ˛ i rewolwerowiec zobaczył wyskakujace ˛ z fal homarokoszmary zmierzajace ˛ do miejsca, gdzie Detta zostawiła chłopaka, zwiaza˛ nego i bezradnego. Sło´nce zaszło. Zapadł mrok.

***

Detta zobaczyła drzwi, a przez nie siebie. . . ujrzała sama˛ siebie oczami rewolwerowca i poczuła si˛e zagubiona, tak jak kiedy´s Eddie. Była tutaj. Była tam, w oczach rewolwerowca. Słyszała nadje˙zd˙zajacy ˛ pociag. ˛ Odetta! — krzykn˛eła, nagle zrozumiawszy wszystko: kim była i kiedy to si˛e stało. Detta! — krzykn˛eła, nagle zrozumiawszy wszystko: kim była i kto to zrobił. Przelotne wra˙zenie, z˙ e zostaje przenicowana. . . i jeszcze bole´sniejsze: „Rozdzierano ja.” ˛

302

***

Roland powlókł si˛e zboczem do miejsca, gdzie le˙zał Eddie. Poruszał si˛e jak człowiek, który ma połamane wszystkie ko´sci. Jeden z homaropodobnych stworów przybli˙zał swoje szczypce do twarzy Eddiego. Ten wrzasnał. ˛ Rewolwerowiec kopniakiem odrzucił stwora. Z trudem pochylił si˛e i złapał Eddiego za ramiona. Zaczał ˛ odciaga´ ˛ c go od wody, ale ju˙z było za pó´zno. . . nie miał sił. . . one dostana˛ Eddiego, do diabła, dostana˛ ich obu. . . Eddie znów wrzasnał, ˛ gdy jeden z homarokoszmarów zapytał „to-to-tak?” I odciał ˛ strz˛ep spodni wraz z kawałkiem ciała. Eddie próbował krzykna´ ˛c, lecz z jego gardła wydobył si˛e tylko stłumiony charkot. Dusił si˛e w wi˛ezach Detty. Stwory były wsz˛edzie wokół i zbli˙zały si˛e, ochoczo szcz˛ekajac ˛ szczypcami. Rewolwerowiec zebrał wszystkie siły, szarpnał. ˛ . . i runał ˛ na wznak. Słyszał, jak nadchodza.˛ . . te paskudztwa z piekielnymi pytaniami i klekoczacymi ˛ szczypcami. „Mo˙ze nie było tak z´ le”, pomy´slał. Postawił wszystko i wszystko przegrał. Osłupiał, słyszac ˛ trzask rewolwerów.

***

Kobiety le˙zały twarza˛ w twarz, unoszac ˛ górne połowy ciała, jak szykujace ˛ si˛e do ataku w˛ez˙ e, zaciskajac ˛ palce o identycznych liniach papilarnych na takich samych szyjach. „Ta kobieta próbowała ja˛ zabi´c, ale nie była bardziej realna od tamtej dziewczyny — była majakiem po uderzeniu cegła.˛ . . lecz teraz ten sen stał si˛e rzeczywisto´scia˛ która s´ciskała ja˛ za gardło i usiłowała zabi´c, gdy rewolwerowiec starał si˛e uratowa´c przyjaciela. Ten urzeczywistniony sen bluzgał strumieniem przekle´nstw i pryskał jej w twarz gorac ˛ a˛ s´lina.˛ "Wzi˛ełam ten niebieski talerz, bo ta kobieta wpakowała mnie do szpitala, a poza tym ja nie dostałam z˙ adnego talerza z okazji i stłukłam go, bo musiałam, a kiedy zobaczyłam białego chłopaka, te˙z chciałam go stłuc, i tłukłam go te˙z, krzywdziłam białych chłopców, bo tak było trzeba, kradłam w sklepach sprzedajacych ˛ białym rzeczy z okazji, podczas gdy nasi bracia i siostry w Harlemie głodowali i szczury po˙zerały ich dzieci, to ja, ty suko, to ja, ja. . . ja. . . ja!". „Zabij˛e ja” ˛ — pomy´slała Odetta, ale wiedziała, z˙ e nie mo˙ze. Nie mogła zabi´c tej wied´zmy i prze˙zy´c, tak samo jak wied´zma nie mogła zabi´c jej i pój´sc´ sobie. Mogły zadusi´c si˛e wzajemnie, podczas gdy Eddie i („Roland/Bardzo Zły Człowiek”), 303

ten, który je przywołał, byli zjadani z˙ ywcem na skraju pla˙zy. Zaraz b˛edzie po nich. Mogła te˙z przesta´c (kocha´c/nienawidzi´c). Odetta pu´sciła gardło Detty, nie zwa˙zajac ˛ na silne r˛ece, które s´ciskały jej szyj˛e, mia˙zd˙zac ˛ krta´n. Zamiast zacisna´ ˛c swoje dłonie na szyi tamtej, obj˛eła ja.˛ „Nie, ty suko!” — wrzasn˛eła Detta, lecz w tym krzyku słycha´c było zarówno ogrom nienawi´sci, jak i wdzi˛eczno´sci. „Nie, zostaw mnie w spokoju, po prostu zostaw mnie. . . ” Odetta nie miała sił, by jej odpowiedzie´c. Gdy Roland odrzucił kopniakiem pierwszego atakujacego ˛ homarokoszmara, a drugi doskoczył i wyrwał kawałek łydki Eddiego, zdołała tylko wyszepta´c do ucha wied´zmy: „Kocham ci˛e.” Jeszcze przez chwil˛e dłonie tamtej zaciskały si˛e w morderczym u´scisku. . . a potem pu´sciły. „Znikły.” Znowu to wra˙zenie, z˙ e zostaje przenicowana. . . pó´zniej za´s, niespodziewanie, cudownie, znów była cała. Po raz pierwszy od kiedy niejaki Jack Mort zrzucił cegł˛e na głow˛e dziecka, które przechodziło tamt˛edy tylko dlatego, z˙ e kierowca taksówki ledwie spojrzał i odjechał (a jej dumny ojciec nie chciał próbowa´c ponownie z obawy przed nast˛epnym afrontem), była „cała”. Była Odetta Holmes, a ta druga. . . ? „Pospiesz si˛e, suko!” — wrzasn˛eła Detta. . . ale wcia˙ ˛z był to jej własny głos. Ona i Detta stały si˛e jedno´scia.˛ Była jedna˛ i druga,˛ a teraz rewolwerowiec miał tak˙ze trzecia! ˛ „Pospiesz si˛e albo ze˙zra˛ ich na kolacj˛e!” Spojrzała na naboje. Nie było czasu na przeładowanie broni. Zanim by to zrobiła, byłoby po wszystkim. Mogła tylko mie´c nadziej˛e. „A czy jest co´s poza nia?” ˛ — zapytała w my´slach i wycelowała. I nagle miała r˛ece wypełnione gromem.

***

Eddie ujrzał jednego homarokoszmara tu˙z przy swojej twarzy. Pomarszczone i martwe s´lepia stwora skrzyły si˛e odra˙zajacym ˛ blaskiem. Szczypce zacz˛eły opada´c. „To-to-. . . ” — zaczał ˛ stwór i rozprysnał ˛ si˛e na kawałki. Roland zobaczył, jak nast˛epny rzuca si˛e w kierunku jego lewej r˛eki i pomy´slał: „Teraz strac˛e palce u drugiej. . . ” Wtem skorupa homarokoszmara rozleciała si˛e na kawałki, a zielone flaki rozchlapały si˛e wokół.

304

Zerknał ˛ przez rami˛e i ujrzał kobiet˛e, której uroda zapierała dech w piersi, a gniew mroził krew w z˙ yłach. ´ ´ — CHODZCIE TU, MATKOJEBY! — wrzasn˛eła. — TYLKO CHODZCIE! ´ SPRÓBUJCIE ICH TKNA˛C! WYDUSZE˛ WAM ŁBY PRZEZ WASZE PIEPRZONE TYŁKI! Rozwaliła trzeciego, który wbiegł mi˛edzy nogi Eddiego, zamierzajac ˛ jednocze´snie po˙zywi´c si˛e i wykastrowa´c chłopaka. W okamgnieniu zmienił si˛e w mokra˛ plam˛e. Roland podejrzewał, z˙ e te stworzenia maja˛ szczatkow ˛ a˛ inteligencj˛e. Teraz jego podejrzenia si˛e potwierdziły. Pozostałe stwory umykały. Iglica rewolweru natrafiła na niewypał, lecz nast˛epny strzał rozpłaszczył na piasku jednego z uciekajacych ˛ potworów. Pozostałe jeszcze szybciej pomkn˛eły do wody. Najwidoczniej straciły apetyt. Tymczasem Eddie si˛e dusił. Roland niezdarnie szarpał p˛etl˛e, która gł˛eboko wrzynała si˛e w szyj˛e Deana. Widział, z˙ e twarz chłopaka stopniowo zmienia si˛e z purpurowej w sina.˛ Eddie szamotał si˛e coraz słabiej. Czyje´s silne dłonie odtraciły ˛ r˛ece rewolwerowca. — Ja si˛e tym zajm˛e. W dłoni miała nó˙z. . . jego nó˙z. „Czym si˛e zajmiesz?” — pomy´slał, tracac ˛ przytomno´sc´ . „Co zrobisz teraz, kiedy obaj jeste´smy zdani na twoja˛ łask˛e?” — Kim jeste´s? — szepnał, ˛ zapadajac ˛ w mrok gł˛ebszy od nocy. — Jestem trzema kobietami — usłyszał jej odpowied´z, dolatujac ˛ a˛ jakby z kraw˛edzi bardzo gł˛ebokiej studni, w której spadał. — Ta,˛ która˛ byłam; ta,˛ która˛ nie miałam prawa by´c, lecz byłam; a tak˙ze kobieta,˛ która˛ ocaliłe´s. Dzi˛ekuj˛e ci, rewolwerowcze. Roland wiedział, z˙ e go pocałowała, potem jednak na długo pochłon˛eła go ciemno´sc´ . Ostatnie tasowanie ostatnie tasowanie Wydawało mu si˛e, z˙ e po raz pierwszy od tysiaca ˛ lat nie my´slał o Wie˙zy. My´slał tylko o jeleniu, który przyszedł nad jeziorko na le´snej polanie. Ukryty za pniem le˙zacego ˛ drzewa, wycelował lewa˛ r˛eka.˛ „Mi˛eso” — pomy´slał i strzelił, gdy s´lina napłyn˛eła mu do ust. „Chybiłem” — j˛eknał ˛ w duchu ułamek sekundy pó´zniej. „Uciekł. Wyszedłem z wprawy.” Jele´n upadł martwy na skraju polanki.

305

Niebawem Wie˙za znów wypełni wszystkie my´sli Rolanda, lecz teraz błogosławił wszystkich bogów, z˙ e nie stracił swoich umiej˛etno´sci i my´slał o mi˛esie, mi˛esie, mi˛esie. Schował do kabury rewolwer — jedyny, jaki teraz nosił — i wyszedł zza pnia, gdzie cierpliwie le˙zał, gdy pó´zne popołudnie przechodziło w zmierzch, czekajac, ˛ a˙z do wodopoju przyjdzie jakie´s wi˛eksze zwierz˛e. „Dochodz˛e do siebie” — pomy´slał z lekkim zdziwieniem, wyjmujac ˛ nó˙z. „Naprawd˛e dochodz˛e do siebie.” Nie widział kobiety, która stała za nim, obserwujac ˛ go czujnymi, piwnymi oczami.

***

Jeszcze przez sze´sc´ dni po tamtej konfrontacji na pla˙zy jedli tylko mi˛eso krabów i pili m˛etna˛ wod˛e ze strumieni. Roland niewiele z tego zapami˛etał: był nieprzytomny i majaczył. Czasem nazywał Eddiego Alainem, czasem Cuthbertem, a na kobiet˛e zawsze mówił Susan. Goraczka ˛ powoli ust˛epowała i zacz˛eli mozolnie przedziera´c si˛e przez wzgórza. Czasem Eddie pchał wózek z pasa˙zerka,˛ a czasem jechał na nim Roland, a Eddie niósł na plecach kobiet˛e, która obejmowała ramionami jego szyj˛e. Najcz˛es´ciej z˙ adne z nich nie mogło jecha´c na wózku, przez co posuwali si˛e bardzo wolno. Roland wiedział, z˙ e Eddie jest wyczerpany. Kobieta te˙z to wiedziała, ale Eddie nigdy si˛e nie skar˙zył. Mieli z˙ ywno´sc´ . W tych dniach, kiedy Roland walczył ze s´miercia,˛ rozpalony goraczk ˛ a,˛ rzucajac ˛ si˛e i majaczac ˛ o dawno minionych czasach i dawno nie˙zyja˛ cych ludziach, Eddie i kobieta zabili wiele homarokoszmarów. Te w ko´ncu przestały pojawia´c si˛e na pla˙zy, lecz do tej pory mieli ju˙z spory zapas mi˛esa, a gdy wreszcie dotarli do miejsca, gdzie rosły jadalne ro´sliny i trawy, wszyscy troje obz˙ erali si˛e do upadłego. Byli złaknieni warzyw. . . jakichkolwiek. Powoli wrzody na ich ciałach zacz˛eły si˛e goi´c. Jedna trawa była gorzka, inna słodka, ale jedli, nie zwa˙zajac ˛ na smak. . . Cho´c nie zawsze. Rewolwerowiec ocknał ˛ si˛e ze snu i zobaczył, z˙ e kobieta zrywa gar´sc´ trawy, która˛ znał a˙z za dobrze. — Nie! Nie ta! — wyrz˛eził. — Tej nigdy nie zrywaj! Przyjrzyj si˛e jej i zapami˛etaj! Nigdy jej nie jedz! Patrzyła na niego przez długa˛ chwil˛e, a potem odło˙zyła traw˛e, nie zadajac ˛ z˙ adnych pyta´n. Rewolwerowiec znowu poło˙zył si˛e, zmro˙zony blisko´scia˛ nieszcz˛es´cia. Niektóre z tych traw mogły zabi´c, lecz ta zerwana przez kobiet˛e była zguba˛ dla duszy. 306

Było to diabelskie ziele. Keflex zaburzał mu trawienie i Roland wiedział, z˙ e Eddie martwi si˛e tym, ale spo˙zywana trawa łagodziła niepo˙zadane ˛ objawy. W ko´ncu dotarli do prawdziwych lasów i szum Morza Zachodniego s´cichł do głuchego szeptu, słyszalnego tylko wtedy, kiedy przynosił go wiatr. A teraz. . . „mi˛eso.”

***

Rewolwerowiec dotarł do jelenia i próbował wypatroszy´c go no˙zem trzymanym mi˛edzy trzecim, a czwartym palcem prawej r˛eki. Nic z tego. Te palce nie były dostatecznie silne. Przeło˙zył nó˙z do lewej r˛eki i zdołał wykona´c ci˛ecie od kroku po szyj˛e jelenia. Spod no˙za wypłyn˛eła na ziemi˛e parujaca ˛ krew, zanim zda˙ ˛zyła zastygna´ ˛c w z˙ yłach i popsu´c smak mi˛esa. Mimo to było to kiepskie ci˛ecie. Chory dzieciak zrobiłby to lepiej. „Musisz si˛e jeszcze wiele nauczy´c” — powiedział do swojej lewej r˛eki i przymierzył si˛e do nast˛epnego, gł˛ebszego naci˛ecia. Dwie brazowe ˛ dłonie zacisn˛eły si˛e na jego ramieniu i odebrały mu nó˙z. Roland obejrzał si˛e. — Ja to zrobi˛e — powiedziała Susannah. — A robiła´s to kiedy´s? — Nie, ale powiesz mi jak. — W porzadku. ˛ — Mi˛eso — powiedziała i u´smiechn˛eła si˛e do niego. — Tak — rzekł i u´smiechnał ˛ si˛e w odpowiedzi. — Mi˛eso. — Co si˛e dzieje? — zawołał z daleka Eddie. — Słyszałem strzał. — B˛edzie uczta! — odkrzykn˛eła. — Chod´z tu i pomó˙z! Pó´zniej jedli jak dwaj królowie i królowa, a gdy rewolwerowiec zapadał w sen, patrzac ˛ na gwiazdy i czujac ˛ czysty chłód tych wy˙zyn, pomy´slał, z˙ e od niezliczonych lat to chyba pierwsza chwila, kiedy jest prawie zadowolony. Zasnał ˛ i s´nił.

***

To była Wie˙za. Mroczna Wie˙za.

307

Stała na horyzoncie za bezkresna˛ równina˛ barwy krwi, na tle zachodzacego ˛ sło´nca. Nie widział schodów, które pi˛eły si˛e długa˛ spirala˛ w jej ceglanej okrywie, lecz dostrzegł umieszczone wzdłu˙z schodów okienka i ujrzał idace ˛ po nich duchy wszystkich ludzi, jakich kiedy´s znał. Szły coraz wy˙zej, a porywisty wiatr przynosił mu głosy, które wołały jego imi˛e: „Rolandzie. . . chod´z. . . Rolandzie. . . chod´z. . . chod´z. . . chod´z. . . ” — Id˛e — szepnał ˛ i obudził si˛e, siedzac ˛ na posłaniu, spocony i dr˙zacy ˛ w goraczce, ˛ która jeszcze nie opu´sciła jego ciała. — Rolandzie? Eddie. — Tak. — Zły sen? — Zły. Dobry. „Mroczny.” — Wie˙za? — Tak. Spojrzeli na Susannah, ale ona mocno spała. Kiedy´s była kobieta zwana Odetta˛ Susannah Holmes; pó´zniej inna, Detta Susannah Walker. Teraz była trzecia: Susannah Dean. Roland kochał ja,˛ poniewa˙z umiała walczy´c i nigdy si˛e nie poddawała, a tak˙ze obawiał si˛e o nia,˛ gdy˙z wiedział, z˙ e w razie potrzeby bez wahania po´swi˛eciłby ja˛ i Eddiego. Dla Wie˙zy. Przekl˛etej Wie˙zy. — Czas na tabletk˛e — przypomniał Eddie. — Ju˙z ich nie chc˛e. — Połknij i nie gadaj. Roland przełknał ˛ i popił zimna˛ woda˛ ze strumienia, a potem czknał. ˛ Wcale si˛e nie zmieszał. To było smakowite czkni˛ecie. — Czy wiesz, dokad ˛ zmierzamy? — spytał Eddie. — Do Wie˙zy. — No, dobrze — powiedział Eddie — ale to tak jakby´s był jakim´s ignorantem z Teksasu, który nie zna si˛e na mapie i twierdzi, z˙ e zamierza dotrze´c do Alaski. Gdzie jest ta Wie˙za? w którym kierunku mamy i´sc´ ? — Przynie´s moja˛ torb˛e. Eddie zrobił to. Susannah poruszyła si˛e i Eddie znieruchomiał, z twarza˛ usiana˛ czerwonymi i czarnymi cieniami w dogasajacych ˛ płomieniach ogniska. Kiedy znów wyciagn˛ ˛ eła si˛e wygodnie, wrócił do Rolanda. Rewolwerowiec pogrzebał w torbie, teraz ci˛ez˙ kiej od nabojów z innego s´wiata. Znalezienie tego, czego szukał, w´sród tych niewielu pamiatek ˛ jego dawnego z˙ ycia, nie zaj˛eło mu wiele czasu. ˙ Zuchwa. 308

˙ Zuchwa m˛ez˙ czyzny w czerni. — Zostaniemy tu jaki´s czas — stwierdził — a˙z wyzdrowiej˛e. — Czy wtedy b˛edziesz wiedział? Roland si˛e u´smiechnał. ˛ Dreszcze ust˛epowały, pot wysychał na chłodnym wieczornym wietrze. Mimo to oczami duszy widział te postacie, tych rycerzy, przyjaciół, kochanki i wrogów z dawnych lat, powoli idacych ˛ w gór˛e, migajacych ˛ mu w okienkach i znikajacych. ˛ Widział czarny i długi cie´n Wie˙zy, w której zostali zamkni˛eci, cie´n padajacy ˛ na równin˛e krwi, s´mierci i bezlitosnej próby. — Ja nie — odparł i wskazał na Susannah. — Ale ona. . . tak. — A wtedy? Roland podniósł z˙ uchw˛e Waltera. — Ona kiedy´s przemówiła. — Spojrzał na Eddiego. — I znowu przemówi. — To niebezpieczne — rzekł spokojnie Eddie. — Tak. — Nie tylko dla ciebie. — Nie. — Kocham ja,˛ człowieku. — Tak. — Je´sli ja˛ skrzywdzisz. . . — Zrobi˛e to, co b˛ed˛e musiał — stwierdził rewolwerowiec. — A my si˛e nie liczymy? Prawda? — Kocham was oboje. Rewolwerowiec spojrzał na Eddiego i ten zobaczył, z˙ e policzki Rolanda l´snia˛ czerwono w blasku w˛egli dogasajacego ˛ ogniska. Płakał. — Nie odpowiedziałe´s na moje pytanie. Wcia˙ ˛z zamierzasz tam doj´sc´ , prawda? — Tak. — I b˛edziesz szedł do ko´nca. — Tak. Do samego ko´nca. Oboj˛etnie, co si˛e zdarzy. Eddie spojrzał na niego z miło´scia,˛ nienawi´scia˛ i cała˛ udr˛eka˛ człowieka, który stracił resztki nadziei na to, z˙ e zdoła wywrze´c jaki´s wpływ na jego my´sli, pragnienia i uczynki. Drzewa szumiały na wietrze. — Mówisz jak Henry, człowieku. — Eddie te˙z zaczał ˛ płaka´c. Nie chciał tego robi´c. Nienawidził płaka´c. — On te˙z miał wie˙ze˛ , tyle z˙ e nie była mroczna. Pami˛etasz, jak opowiadałem ci o wie˙zy Henry’ego? Byli´smy bra´cmi i chyba bylis´my rewolwerowcami. Mieli´smy t˛e Biała˛ Wie˙ze˛ i on, w jedyny sposób, jaki znał, poprosił mnie, bym towarzyszył mu do niej, wi˛ec dosiadłem konia, gdy˙z był moim bratem, kapujesz? I dotarli´smy do niej. Znale´zli´smy t˛e Biała˛ Wie˙ze˛ . Niestety okazała si˛e zabójcza. Zabiła go. I zabiłaby mnie. Widziałe´s, w jakim byłem stanie. Uratowałe´s nie tylko moje z˙ ycie. Ocaliłe´s moja˛ pieprzona˛ dusz˛e. — Eddie u´scisnał ˛ Rolanda i pocałował go w policzek. Na wargach poczuł smak jego łez. 309

— A wi˛ec? Znów na ko´n? Naprzód, znowu spotka´c si˛e z tym człowiekiem? — Rewolwerowiec milczał. — Chc˛e powiedzie´c, z˙ e nie spotkali´smy tu wielu ludzi, ale wiem, z˙ e gdzie´s tam sa,˛ a tam, gdzie jest jaka´s Wie˙za, sa˛ te˙z i ludzie. Czekasz na człowieka, bo musisz si˛e z nim spotka´c, a w ko´ncu forsa jedzie, a gówno idzie albo przemawiaja˛ kule zamiast dolców. A wi˛ec jak? Na ko´n? Na spotkanie z tym człowiekiem? Je´sli ma to by´c jedynie powtórka tamtej parszywej historii, to oboje powinni´scie zostawi´c mnie na z˙ er krabom. — Eddie spojrzał na Rolanda podkra˛ z˙ onymi oczami. — Ja ju˙z siedziałem w bagnie. Je´sli czego´s si˛e dowiedziałem, to tego, z˙ e nie chc˛e umrze´c brudny. — To nie b˛edzie to samo. — Nie? Chcesz powiedzie´c, z˙ e nie jeste´s uzale˙zniony? — Roland milczał. — Kto przejdzie przez magiczne drzwi i uratuje ciebie, człowieku? Wiesz kto? Ja wiem. Nikt. Próbowałe´s ju˙z wszystkiego. Teraz mo˙zesz liczy´c wyłacznie ˛ na twój pieprzony rewolwer, bo tylko to ci zostało. Tak samo jak Balazarowi. — Roland wcia˙ ˛z milczał. — Czy chcesz wiedzie´c, czego nauczył mnie mój brat? — spytał Eddie zacinajacym ˛ si˛e i nabrzmiałym od łez głosem. — Tak — odparł rewolwerowiec. Pochylił si˛e, spogladaj ˛ ac ˛ w oczy Eddiego. — Nauczył mnie jednego: je´sli zabijesz to, co kochasz, b˛edziesz przekl˛ety. — Ja ju˙z jestem przekl˛ety — stwierdził spokojnie Roland. — Mo˙ze jednak przekl˛eci te˙z moga˛ zosta´c zbawieni. — Chcesz, by´smy wszyscy zgin˛eli? Roland nie odpowiedział. Eddie złapał go za strz˛epy koszuli. — Chcesz doprowadzi´c do jej s´mierci? — Kiedy´s wszyscy umrzemy — o´swiadczył rewolwerowiec. — Nie tylko s´wiat idzie naprzód. — Spojrzał prosto na Eddiego i w tym s´wietle jego niebieskie oczy miały barw˛e podobna˛ do łupku. — Jednak b˛edziemy wspaniali. — I po chwili dodał: — Jest co´s wi˛ecej ni˙z s´wiat do zdobycia, Eddie. Nie ryzykowałbym twojego i jej. . . nie pozwoliłbym chłopcu umrze´c. . . gdyby chodziło tylko o to. — O czym ty mówisz? — O wszystkim, co tam jest — odparł spokojnie rewolwerowiec. — Pójdziemy tam, Eddie. B˛edziemy walczy´c. B˛edziemy cierpie´c. I wytrwamy. Teraz Eddie milczał. Nie przychodziło mu do głowy nic, co mógłby powiedzie´c. Roland lekko u´scisnał ˛ jego rami˛e. — Nawet przekl˛eci kochaja˛ — rzekł.

310

***

Eddie w ko´ncu zasnał ˛ obok Susannah, ostatniej osoby, która˛ Roland powołał do nowej Trójki, lecz rewolwerowiec siedział i słuchał głosów nocy, podczas gdy wiatr osuszał łzy na jego policzkach. Pot˛epienie? Zbawienie? Wie˙za. Dotrze do Mrocznej Wie˙zy i tam wy´spiewa ich imiona. . . tam wy´spiewa ich imiona, tam wy´spiewa wszystkie ich imiona. Sło´nce ciemnym ró˙zem zabarwiło niebo na wschodzie, gdy w ko´ncu Roland, ju˙z nie ostatni krzy˙zowiec, lecz jeden z ostatnich trojga rewolwerowców, zasnał ˛ i s´nił swoje złe sny, roz´swietlane jedynym kojacym ˛ promykiem nadziei. „Tam wy´spiewam wszystkie ich imiona!”

Posłowie

Tak ko´nczy si˛e drugi z sze´sciu lub siedmiu tomów tworzacych ˛ długa˛ opowie´sc´ o Mrocznej Wie˙zy. Trzeci („Ziemie jałowe”) opisuje połow˛e drogi Rolanda, Eddiego i Susannah do Wie˙zy, a czwarty („Czarnoksi˛ez˙ nik i kryształ”) opowiada o oczarowaniu i uwiedzeniu, ale głównie o rozmaitych przygodach, jakie prze˙zył Roland, zanim czytelnicy po raz pierwszy spotkali go na tropie człowieka w czerni. Moje zdziwienie z˙ yczliwym przyj˛eciem pierwszego tomu tego cyklu, który jest zupełnie niepodobny do historii, z jakich jestem najlepiej znany, przewy˙zsza jedynie wdzi˛eczno´sc´ wobec tych, którzy go przeczytali i polubili. Wyglada ˛ na to, z˙ e ten cykl jest moja˛ własna˛ Wie˙za,˛ no, wiecie: te postacie nie daja˛ mi spokoju, a najbardziej Roland. Czy naprawd˛e wiem, czym jest Wie˙za i co czeka Rolanda (je´sli do niej dotrze, a musicie by´c przygotowani na t˛e całkiem realna˛ mo˙zliwo´sc´ , z˙ e on nie b˛edzie jednym z tych, którym si˛e to uda)? Tak. . . i nie. Wiem tylko, z˙ e ta opowie´sc´ kusiła mnie raz po raz przez siedemna´scie lat. Ten drugi, nieco dłu˙zszy tom, wcia˙ ˛z pozostawia wiele pyta´n bez odpowiedzi i przesuwa kulminacyjny punkt opowie´sci w daleka˛ przyszło´sc´ , lecz wydaje mi si˛e, z˙ e jest znacznie bardziej kompletny ni˙z pierwszy. I Wie˙za jest ju˙z bli˙zej. Stephen King 1 grudnia 1986