Nadchodząca burza

Alan Dean Foster STAR WARS THE APPROACHING STORM NADCHODZ¥CA BURZA

4

Dla Shelby Hettinger, ¿eby wszyscy wiedzieli, ¿e nie ¿artujesz. Wujek Alan

5

0 – Nowa nadzieja

44 lata przed Now¹ nadziej¹ UCZEÑ JEDI 33 lata przed Now¹ nadziej¹ Maska k³amstw Darth Maul: £owca z mroku 32 lata przed Now¹ nadziej¹

Gwiezdne Wojny Czêœæ IV. Nowa nadzieja 0–3 lata po Nowej nadziei Opowieœci z kantyny Mos Eisley Spotkanie na Mimban 3 lata po Nowej nadziei

Gwiezdne Wojny Czêœæ I. Mroczne widmo

Gwiezdne Wojny Czêœæ V. Imperium kontratakuje Opowieœci ³owców nagród 3,5 roku po Nowej nadziei Cienie Imperium 4 lata po Nowej nadziei

29 lat przed Now¹ nadziej¹ Planeta ¿ycia Nadchodz¹ca burza 22 lata przed Now¹ nadziej¹ Gwiezdne Wojny Czêœæ II. Atak klonów

Gwiezdne Wojny Czêœæ VI. Powrót Jedi Pakt na Bakurze Opowieœci z pa³acu Hutta Jabby WOJNY £OWCÓW NAGRÓD Mandaloriañska zbroja Spisek Xizora Polowanie na ³owcê

20 lat przed Now¹ nadziej¹ Gwiezdne Wojny Czêœæ III 10–8 lat przed Now¹ nadziej¹ TRYLOGIA HANA SOLO Rajska pu³apka Gambit Huttów Œwit Rebelii 5–2 lata przed Now¹ nadziej¹ PRZYGODY LANDA CALRISSIANA Lando Calrissian i Myœloharfa Sharów Lando Calrissian i Ogniowicher Oseona Lando Calrissian i GwiazdoGrota ThonBoka PRZYGODY HANA SOLO Han Solo na Krañcu Gwiazd Zemsta Hana Solo Han Solo i utracona fortuna

6,5–7,5 roku po Nowej nadziei X-WINGI Eskadra £otrów Ryzyko Wedge’a Pu³apka z Krytos Wojna o bactê Eskadra Widm ¯elazna Piêœæ Dowódca Solo 8 lat po Nowej nadziei Œlub ksiê¿niczki Leii 9 lat po Nowej nadziei X-WINGI: Zemsta Isard TRYLOGIA THRAWNA Dziedzic Imperium Ciemna Strona Mocy Ostatni rozkaz

6

Akademia Ciemnej Strony Zagubieni Miecze œwietlne Najciemniejszy Rycerz Oblê¿enie Akademii Jedi Okruchy Alderaana Sojusz Ró¿norodnoœci Mania wielkoœci Nagroda Jedi Zaraza Imperatora Powrót na Ord Mantell Tarapaty w Mieœcie w Chmurach Kryzys w Crystal Reef

11 lat po Nowej nadziei Ja, Jedi TRYLOGIA AKADEMIA JEDI W poszukiwaniu Jedi Uczeñ Ciemnej Strony W³adcy Mocy 12–13 lat po Nowej nadziei Dzieci Jedi Miecz Ciemnoœci Planeta zmierzchu X-WINGI: Gwiezdne myœliwce z Adumara 14 lat po Nowej nadziei Kryszta³owa gwiazda 16–17 lat po Nowej nadziei TRYLOGIA KRYZYS CZARNEJ FLOTY Przed burz¹ Tarcza k³amstw Próba tyrana 17 lat po Nowej nadziei Nowa rebelia 18 lat po Nowej nadziei TRYLOGIA KORELIAÑSKA Zasadzka na Korelii Napaœæ na Selonii Zwyciêstwo na Centerpoint 19 lat po Nowej nadziei DUOLOGIA RÊKA THRAWNA Widmo przesz³oœci Wizja przysz³oœci 22 lata po Nowej nadziei NAJM£ODSI RYCERZE JEDI Z³ota kula Œwiat Lyric Obietnice Wyprawa Anakina Forteca Vadera Ostrze Kenobiego 23–24 lata po Nowej nadziei M£ODZI RYCERZE JEDI Spadkobiercy Mocy

25–30 lat po Nowej nadziei NOWA ERA JEDI Wektor Pierwszy Mroczny przyp³yw I: Szturm Mroczny przyp³yw II: Inwazja Agenci Chaosu I: Próba bohatera Agenci Chaosu II: Pora¿ka Jedi Punkt równowagi Ostrze zwyciêstwa I: Podbój Ostrze zwyciêstwa II: Odrodzenie Gwiazda po gwieŸdzie

7

Dawno, dawno temu, w dalekiej galaktyce…

8

ROZDZIA£



– Wydaje mi siê, szanowna Shu Mai, ¿e moja planeta sta³a siê nagle niezwykle wa¿na. Prezes Gildii Kupieckiej uœmiechnê³a siê blado. – Ma³e klucze czêsto otwieraj¹ potê¿ne bramy, senatorze Mousul. Dostojny kwartet spacerowa³ po galaktyce. Nie po prawdziwej galaktyce oczywiœcie, tylko po olbrzymim, trójwymiarowym, niezmiernie skomplikowanym jej wyobra¿eniu, które wype³nia³o ca³¹ komnatê. Wokó³ b³yszcza³y gwiazdy, spowijaj¹c wszystkich wielobarwn¹ mgie³k¹ miêkkiego blasku. Wyci¹gniêcie rêki i dotkniêcie któregoœ z systemów planetarnych pozwala³o przywo³aæ szczegó³ow¹, encyklopedyczn¹ informacjê o ca³ym systemie, jak równie¿ jego poszczególnych œwiatach: pocz¹wszy od zamieszkuj¹cych go gatunków i ich liczebnoœci, a¿ po szczegó³ow¹ charakterystykê flory i fauny, statystyki gospodarcze i perspektywy rozwoju. Wœród czworga spacerowiczów by³a b³êkitnoskóra Twi’lekianka, milcz¹ca i zadumana, oraz towarzysz¹cy jej wa¿ny (i ³atwy do rozpoznania) przemys³owiec koreliañski. Przewodnicz¹ca Gildii Kupieckiej by³a niska i szczup³a, mia³a zielonkaw¹ skórê i typowe uczesanie gossamskich kobiet – wysoko upiêty, pionowy kok. Czwarty cz³onek grupy, ubrany w pow³óczyste szaty z najbardziej egzotycznych materia³ów, jakie mo¿na by³o dostaæ na jego planecie, by³ senatorem pochodz¹cym ze œwiata o nazwie Ansion. Pomimo wynios³ej postawy wydawa³ siê nerwowy, jak ktoœ, kto obawia siê, ¿e jest œledzony. W twi’leko-koreliañskiej parze wyraŸnie dawa³o siê odró¿niæ zwierzchnika i podw³adnego – choæ w tym przypadku podw³adny by³ wyj¹tkowo potê¿ny. 9

Prezes Gildii Kupieckiej przystanê³a. Szerokim gestem objê³a migocz¹ce œwietliste kropki, przedstawiaj¹ce tysi¹ce tysiêcy œwiatów. To zdumiewaj¹ce, pomyœla³a, jak tryliony inteligentnych istot i ca³e cywilizacje mo¿na zredukowaæ do jasnych plamek zawieszonych w niewielkim pokoju. Gdyby tylko rzeczywistoœæ by³a równie ³atwa w organizacji i zarz¹dzaniu, jak jej œwietlista projekcja! Uzna³a z satysfakcj¹, ¿e jest to wykonalne – przy odrobinie czasu i z pomoc¹ starannie dobieranych sojuszników. – Wybacz mi, szlachetna pani – mrukn¹³ Korelianin – ale ani moi wspólnicy, ani ja nie mo¿emy sobie w ¿aden sposób wyt³umaczyæ znaczenia œwiata zwanego Ansionem. Shu Mai klasnê³a w d³onie. – Doskonale! Jej towarzysze, bez wzglêdu na rasê, wydawali siê zmieszani. – Jesteœ zadowolona, pani, ¿e nie rozumiemy znaczenia tego miejsca? – zapyta³a Twi’lekianka. – Ale¿ tak – Gossamka uœmiechnê³a siê pob³a¿liwie. – Jeœli wy tego nie dostrzegacie, nie zobaczy te¿ nikt inny. Uwa¿ajcie, za chwilê to znaczenie stanie siê nie tylko oczywiste, ale nawet widoczne. Odwróci³a siê i siêgnê³a miêdzy pulsuj¹ce zbiorowisko œwiatów i s³oñc, przesuwaj¹c czubkami palców prawej d³oni po niewielkiej, ale centralnie ulokowanej gwieŸdzie. Obraz zareagowa³ na jej dotyk pojawieniem siê trzech jasnych jak promienie lasera, b³êkitnych linii, ³¹cz¹cych ten system z trzema innymi. – Przymierze Malariañskie. Pozornie jeden z setek podobnych, nic nie znacz¹cych sojuszy. – Jej smuk³e, zwinne palce poruszy³y siê znowu. Pojawi³y siê ¿ó³te linie, ³¹cz¹ce pierwsz¹ gwiazdê z szeœcioma kolejnymi systemami. – Traktat Wojskowy Keitumite. Nigdy nikt siê na niego nie powo³a³, ale pozostaje w mocy. – Pani prezes uœmiechnê³a siê szerzej. Œwietnie siê bawi³a. – A teraz przyjrzyjcie siê temu. Jej d³onie znów zagra³y na otaczaj¹cym ich obrazie, niczym palce muzyka na strunach kosztownej kwintolii. Kiedy wreszcie skoñczy³a, pozosta³a trójka w milczeniu kontemplowa³a jej dzie³o. Stali zamkniêci w pajêczynie linii: b³êkitnych, ¿ó³tych, z³otych, szkar³atnych – we wszystkich barwach widma. Chocia¿ mo¿na by³o pomyœleæ, ¿e to raczej barwy imperium. A w centralnym punkcie tej sieci jaskrawych, p³on¹cych równym blaskiem linii, przedstawiaj¹cych wa¿ne i obowi¹zuj¹ce traktaty i sojusze, pakty i planetarne partnerstwa, tkwi³ jak j¹dro pojedynczy i nagle jakby mniej nieistotny œwiat. 10

Ansion. Jeden gest d³oni i kilka niedba³ych s³ów z ust Shu Mai wystarczy³y, aby skomplikowana sieæ zblad³a i rozwia³a siê w nicoœæ. Nie mo¿na by³o ryzykowaæ, ¿e jakaœ osoba niewtajemniczona w machinacje grupy wejdzie nagle i zobaczy, o czym dyskutuj¹. Mog³oby to sprowokowaæ niewygodne pytania. – Kto by siê spodziewa³, ¿e taki œwiatek le¿y w œrodku tak wielu wi¹¿¹cych siê ze sob¹ traktatów? – Niebieskoskóra dama by³a naprawdê pod wra¿eniem. – W³aœnie o to chodzi. – Shu Mai lekko sk³oni³a g³owê w jej kierunku. – Inne œwiaty zajmuj¹ porównywaln¹ pozycjê strategiczn¹, s¹ bardziej zaludnione, uprzemys³owione i czêsto wymieniane jako wa¿ni gracze w czasie omawiania obecnej niepewnej sytuacji w Republice. Ale jakoœ nikt nie wspomina o Ansionie. To w³aœnie jest wspania³e. – Z³o¿y³a palce w sto¿ek i znacz¹co spojrza³a na senatora Mousula. – Gdybyœmy zdo³ali sk³oniæ Ansionian do opuszczenia Republiki, nikogo by to nie obesz³o. Ale przy ich powi¹zaniach, taki ruch powinien wystarczyæ, aby przekonaæ wahaj¹cych siê ju¿ partnerów w Przymierzu Malariañskim i Traktacie Keitumite, aby poszli w ich œlady. Widzicie, ile systemów jest wzajemnie powi¹zanych w ramach tych paktów. Efekt bêdzie przypomina³ lawinê, która zacznie siê od jednego kamyka. Zanim senat siê zorientuje, sk¹d nadszed³ cios, czterdzieœci lub wiêcej systemów od³¹czy siê od Republiki, a my tymczasem zaczniemy umacniaæ zmiany, których nadejœcia na razie tylko pragniemy. Palce Mousula zaciska³y siê coraz mocniej i mocniej, a¿ skóra na kostkach zbiela³a. – To bêdzie ta ostatnia kropla potrzebna, by zaproponowaæ przyjêcie nadzwyczajnych œrodków do zwalczania trudnej sytuacji. Koreliañski przemys³owiec prawie podskakiwa³ z podniecenia. – To niezwyk³y, cudownie sprytny plan! Wiem, ¿e osoby, które reprezentujê, gotowe s¹ w ka¿dej chwili wys³aæ na Ansion zbrojne oddzia³y, byle tylko sk³oniæ mieszkañców do od³¹czenia siê od Republiki. Senator Mousul zrobi³ zaniepokojon¹ minê. – A w³aœnie tego nie powinni robiæ – gniewnie przerwa³a Shu Mai. – Przypomina mi siê, ¿e Federacja Handlowa wypróbowa³a ju¿ gdzieœ tê taktykê… Rezultat by³, powiedzmy, niezupe³nie po¿¹dany. – No tak, có¿… – Korelianin niepewnie odkaszln¹³ w zaciœniêt¹ d³oñ. – Pojawi³y siê wtedy komplikacje. – Które do dziœ odbijaj¹ siê echem – nieustêpliwie ci¹gnê³a Shu Mai. – Nie widzisz tego? Ca³e piêkno tego planu polega na pozornie 11

niewielkim znaczeniu obiektu. Posy³aj¹c flotê, a nawet tylko kilka statków na Ansion, natychmiast œci¹gniemy na siebie uwagê tych si³, które wci¹¿ nas przeœladuj¹… A jest to ostatnia rzecz, której byœmy sobie ¿yczyli. Chcemy, aby wycofanie siê Ansionu wygl¹da³o ca³kowicie naturalnie, jak wynik decyzji podjêtych samodzielnie, bez wp³ywów z zewn¹trz. Uœmiechnê³a siê dobrotliwie do Mousula. – A czy tak bêdzie? – zapyta³a znacz¹co Twi’lekianka. Shu Mai spojrza³a na ni¹ z aprobat¹. Wiedzia³a, ¿e ta osoba mo¿e staæ siê dla niej u¿yteczna. Podobnie jak inni, których w to wci¹gnê³a… dopóki nie strac¹ g³owy. Przysz³a kolej na senatora Mousula. – Jak wiele innych ludów, Ansionianie s¹ podzieleni. Nie mog¹ zdecydowaæ, czy maj¹ pozostaæ w Republice, czy odrzuciæ korupcjê i zepsucie, które tam panuj¹. B¹dŸcie pewni, ¿e poœród obywateli znajd¹ siê tacy, którzy stan¹ po naszej stronie. Interesowa³em siê tym, zainwestowa³em nawet znaczny kapita³ w odpowiednie bodŸce zachêcaj¹ce do tego sposobu myœlenia. – Jak d³ugo to potrwa? – zainteresowa³a siê Twi’lekianka zwodniczo miêkkim g³osem. – Zanim Ansion siê zdecyduje? – Senator zaduma³ siê na chwilê. – Przyjmuj¹c, ¿e wewnêtrzny podzia³ bêdzie siê zwiêksza³, spodziewam siê formalnego g³osowania nad od³¹czeniem siê od Republiki w ci¹gu pó³ standardowego roku. Pani prezes Gildii Kupieckiej z aprobat¹ skinê³a g³ow¹. – Wtedy przekonamy siê ku naszej satysfakcji, jak wszyscy tradycyjnie zwi¹zani z Ansionem id¹ w jego œlady, a za nimi ich sojusznicy i sojusznicy sojuszników. Wszyscy jako dzieci bawiliœcie siê klockami, prawda? Zawsze jest taki jeden klocek na samym dole konstrukcji, którego wyjêcie spowoduje zawalenie siê ca³ej budowli. Ansion jest w³aœnie takim klockiem. Wyjmijcie go, a reszta systemów po prostu siê zawali. – Myœli Gossamki, podobnie jak wzrok, wydawa³y siê koncentrowaæ na czymœ odleg³ym. – Ci z nas, którzy okazali dalekowzrocznoœæ, zbuduj¹ na ruinach starej, z¿artej przez korupcjê Republiki now¹ strukturê polityczn¹, doskona³¹ i lœni¹c¹, bez s³abych ogniw, woln¹ od moralizatorskich bzdur, które obci¹¿aj¹ i spowalniaj¹ tempo rozwoju prawdziwie nowoczesnego spo³eczeñstwa. – A kto poprowadzi to nowe spo³eczeñstwo? – W g³osie Twi’lekianki s³ychaæ by³o delikatny ton cynizmu. – Pani? Shu Mai skromnie wzruszy³a ramionami. 12

– Moje interesy zwi¹zane s¹ z Gildi¹ Kupieck¹. Kto to zreszt¹ mo¿e wiedzieæ? Jest czas na to, ¿eby sprawê przemyœleæ. Zanim wybierzemy przywódców, musi zwyciê¿yæ sprawa. Przyznajê, ¿e nie odmówi³abym takiej nominacji, ale z pewnoœci¹ s¹ inni, bardziej do tego predestynowani. Zacznijmy od mniejszych rzeczy. – Jak na przyk³ad Ansion. – Po niedawnej ³agodnej reprymendzie entuzjazm Korelianina wróci³ z ca³¹ poprzedni¹ moc¹. – Co to bêdzie za radoœæ, co za przyjemnoœæ prowadziæ interes, nie ogl¹daj¹c siê na tysi¹ce niepotrzebnych zasad, przepisów i ograniczeñ. Ci, których reprezentujê, bêd¹ za to wdziêczni do grobowej deski. – Wreszcie bêdziecie mieli okazjê zapewnienia sobie œcis³ych monopoli, o które tak usilnie zabiegacie – oschle zauwa¿y³a Shu Mai. – Nie martwcie siê. W zamian za wsparcie polityczne i finansowe wszyscy, których pan reprezentuje, otrzymaj¹ to, na co zas³u¿yli. Pan naturalnie te¿. Przemys³owiec nie zamierza³ daæ siê zawstydziæ. – No i – doda³ przebiegle – nowe uk³ady polityczne otworz¹ wszelkie mo¿liwe perspektywy przed Gildi¹ Kupieck¹. Shu Mai skromnie machnê³a rêk¹. – Zawsze staramy siê skorzystaæ ze zmiennoœci politycznych realiów. Zauwa¿y³a, ¿e senator Mousul nie do³¹czy³ do dyskusji i gratulacji. – Coœ dr¹¿y twoje myœli jak robak z niestrawnoœci¹, Mousulu. Co to takiego? Ansionian spojrza³ na wspólniczkê z ³agodnym wyrazem troski. Jego wielkie, lekko wypuk³e oczy spokojnie wpatrywa³y siê w pani¹ prezes Gildii Kupieckiej. – Jesteœ pewna, ¿e nikt inny nie domyœli siê prawdziwej natury tych planów wobec Ansionu, Shu Mai? – Do tej pory nikomu siê to nie uda³o – odpar³a znacz¹co. Mousul wyprostowa³ siê na pe³n¹ wysokoœæ. – Pochlebiam sobie, ¿e jestem doœæ inteligentny, aby wiedzieæ, ¿e istniej¹ m¹drzejsi ode mnie. To w³aœnie oni stanowi¹ moje zmartwienie. Shu Mai uspokajaj¹co po³o¿y³a d³oñ na ramieniu senatora. – Za bardzo siê przejmujesz, Mousul. – Skinê³a woln¹ rêk¹, nie przejmuj¹c siê etykiet¹, a¿ znów pojawi³ siê œwietlny punkt Ansionu. – Popatrz na ten œwiat. Ma³y, zacofany, niewa¿ny. Za³o¿ê siê, ¿e gdybyœ spyta³ jakiegokolwiek polityka czy kupca, co to takiego, nie umia³by ci odpowiedzieæ. Nikt, oprócz osób zgromadzonych w tym pokoju, nie jest œwiadom jego znaczenia. 13

Przemys³owiec z Korelii, oburzony z³oœliwoœci¹ i d³awi¹c¹ wszystko biurokracj¹, które panowa³y w Republice i utrudnia³y mu robienie interesów, kupowa³ ca³e firmy i ogromne tereny jednym dotkniêciem palca. Ale nawet za cenê ca³ego swojego bogactwa nie móg³ kupiæ jednego spojrzenia w przysz³oœæ. W tej chwili chêtnie zap³aci³by kilka miliardów za odpowiedzi na parê wa¿nych pytañ. – Mam nadziejê, ¿e pani siê nie myli, Shu Mai. Mam nadziejê… – Oczywiœcie, ¿e siê nie myli. Twi’lekianka niechêtnie zgodzi³a siê na to spotkanie, ale teraz, po szczegó³owych wyjaœnieniach gospodyni, czu³a siê znacznie pewniej. – M¹droœæ i subtelnoœæ strategii pani prezes Shu Mai i senatora Mousula zrobi³y na mnie wra¿enie. Jest tak jak powiedzieli: ten œwiat jest na tyle niepozorny i pozbawiony znaczenia, ¿e nie œci¹gnie na siebie niczyjej uwagi.

14

ROZDZIA£

– Haja, skarbie… co chowasz pod t¹ kieck¹? Luminara Unduli nie podnios³a wzroku ani na nieogolonego, nieokrzesanego i paskudnie cuchn¹cego mê¿czyznê, ani na jego równie odra¿aj¹cych i cuchn¹cych kompanów. Zlekcewa¿y³a ich porozumiewawcze uœmieszki, znacz¹co pochylone torsy i lubie¿ne spojrzenia – choæ po³¹czony odór ich cia³ trudno by³o potraktowaæ podobnie. Cierpliwie podnios³a do ust ³y¿kê gor¹cej potrawki. Jej dolna warga by³a umalowana na kolor lekko fioletowej czerni, a podbródek przecina³ skomplikowany deseñ przeplataj¹cych siê czarnych rombów. Jeszcze bardziej skomplikowane wzory ozdabia³y kostki jej palców. Oliwkowa cera uderzaj¹co kontrastowa³a z ciemnym b³êkitem oczu. Oczy te spoczywa³y teraz na m³odszej kobiecie, zajmuj¹cej miejsce po drugiej stronie sto³u. Uwaga Barriss Offee kierowa³a siê na przemian to na nauczycielkê, to na mê¿czyzn, otaczaj¹cych je niebezpiecznie ciasnym krêgiem. Luminara uœmiechnê³a siê do siebie. Dobra dziewczyna z tej Barrissy. Spostrzegawcza i uwa¿na, choæ mo¿e zanadto porywcza. Na razie m³oda kobieta dotrzymywa³a jej tempa, jad³a spokojnie i nic nie mówi³a. M¹dra reakcja – uzna³a nauczycielka. Pozwala mi przej¹æ inicjatywê. Tak byæ powinno. Mê¿czyzna, który je napastowa³, szepn¹³ coœ jednemu ze swoich kamratów. Wszyscy wybuchnêli ordynarnym, nieprzyjemnym œmiechem. Pochyli³ siê ni¿ej i po³o¿y³ d³oñ na okrytym p³aszczem ramieniu Luminary. 15

– Pyta³em ciê o coœ, kochanie. To jak, poka¿esz nam, co ukrywasz pod t¹ œliczn¹, miêkk¹ kieck¹, czy chcesz, ¿ebyœmy sami sprawdzili? W jego towarzyszach buzowa³a na³adowana feromonami nadzieja. Inni goœcie pochylili siê nad swoimi miskami, ale ¿aden nie zdoby³ siê na to, aby g³oœno zaprotestowaæ przeciwko temu, co siê dzia³o, nie wspominaj¹c ju¿ o interwencji. Luminara zatrzyma³a ³y¿kê w pó³ drogi do ust. Wydawa³a siê bardziej poch³oniêta kontemplacj¹ jej zawartoœci ni¿ s³owami napastnika. Prze³knê³a w koñcu potrawkê, westchnê³a lekko i woln¹ praw¹ d³oni¹ siêgnê³a w dó³. – Skoro tak bardzo nalegacie… Jeden z mê¿czyzn wyszczerzy³ zêby i szturchn¹³ towarzysza ³okciem w ¿ebra. Inni st³oczyli siê jeszcze bardziej, tak ¿e prawie le¿eli na stole. Luminara odsunê³a po³ê wierzchniej szaty. Wymyœlne ornamenty miedzianych i srebrzystych bransolet, pokrywaj¹cych jej przedramiona, zalœni³y w md³ym œwietle lamp tawerny. Pod szat¹ mia³a pas ze skóry i metalu, do którego przyczepione by³y rozmaite przedmioty, ma³e, lecz o skomplikowanej konstrukcji, prawdziwe cuda mechaniki precyzyjnej. Jeden z nich by³ cylindryczny, doskonale wypolerowany i zaprojektowany tak, aby dobrze pasowa³ do zaciœniêtej d³oni. Agresywny rzecznik grupy spojrza³, skrzywi³ siê i lekko zmiesza³. Za jego plecami rozradowane i pe³ne nadziei opryszki straci³y lubie¿ne zapêdy jeszcze szybciej, ni¿ statek przemytników robi skok w nadprzestrzeñ. – Mathosie, chroñ nas! To miecz œwietlny Jedi! Banda niedosz³ych agresorów zaczê³a siê powoli wycofywaæ; ka¿dy zalotnik spiesznie udawa³ siê w swoj¹ stronê. Niespodziewanie pozbawiony wsparcia przywódca nie chcia³ jednak zbyt szybko ustêpowaæ. Spojrza³ na lœni¹cy metalowy cylinder z³ym okiem. – Nie masz szans, panienko. Miecz œwietlny Jedi? – Zmierzy³ wojowniczym spojrzeniem obiekt swego zainteresowania. – A to by znaczy³o, œlicznotko, ¿e jesteœ rycerzem Jedi, co? Te¿ mi Jedi! – prychn¹³ pogardliwie. – To na pewno nie jest miecz œwietlny, no nie? Mam racjê? – warkn¹³ natarczywie, kiedy Luminara nie kwapi³a siê z odpowiedzi¹. Zjad³a jeszcze trochê potrawki i powoli od³o¿y³a ³y¿kê na prawie pusty talerz. Delikatnie przytknê³a lnian¹ serwetkê najpierw do czystej, a potem do pomalowanej wargi, wytar³a d³onie i zwróci³a siê twarz¹ do napastnika. Niebieskie oczy patrzy³y zimno z uœmiechniêtej twarzy o delikatnych rysach. – Wiesz, jak mo¿esz to sprawdziæ – poinformowa³a go ³agodnie. 16

Wielki gbur chcia³ coœ powiedzieæ, ale zawaha³ siê i zmieni³ zdanie. D³onie piêknej kobiety spoczywa³y na udach. Miecz œwietlny – zalotnik, choæ niechêtnie, ale musia³ przyznaæ, ¿e ten przedmiot wygl¹da naprawdê jak miecz œwietlny Jedi – wci¹¿ by³ przyczepiony do pasa. M³odsza kobieta po drugiej stronie sto³u obojêtnie koñczy³a posi³ek, jakby wokó³ nie dzia³o siê nic nadzwyczajnego. I nagle intruz uœwiadomi³ sobie kilka rzeczy naraz. Po pierwsze, by³ teraz zupe³nie sam. Jego rozochoceni do niedawna kompani ulotnili siê jeden po drugim. Po drugie, siedz¹ca przed nim kobieta powinna siê do tej pory zaniepokoiæ i przeraziæ. Tymczasem jej mina wyra¿a³a raczej znudzenie i rezygnacjê. Po trzecie, przypomnia³ sobie, ¿e ma coœ bardzo wa¿nego do za³atwienia zupe³nie gdzie indziej. – O, przepraszam – wymamrota³ niepewnie. – Nie chcia³em nic z³ego… Pomyli³em ciê z kimœ innym. Szukaliœmy kogoœ innego. Odwróci³ siê i pomkn¹³ w kierunku wyjœcia tak szybko, ¿e omal nie potkn¹³ siê o kube³ na pomyje, stoj¹cy na pod³odze pod pustym kontuarem. Pozostali goœcie jeszcze chwilê uwa¿nie obserwowali obie panie, po czym znów zajêli siê jedzeniem i rozmowami. Luminara odetchnê³a cicho i wróci³a do niedokoñczonej potrawki, ale skrzywi³a siê i odsunê³a talerz. Gburowaty intruz na dobre pozbawi³ j¹ apetytu. – Œwietnie sobie z nim poradzi³aœ, pani Luminaro. – Barrissa koñczy³a swoj¹ porcjê. Padawance brakowa³o czasem uwagi i spostrzegawczoœci, ale nigdy apetytu. – Bez ha³asu, bez zamieszania. – Kiedy bêdziesz starsza, przekonasz siê, ¿e od czasu do czasu przyjdzie ci radziæ sobie z nadmiarem testosteronu. Zw³aszcza na takich ma³ych œwiatach jak Ansion. – Mistrzyni lekko pokrêci³a g³ow¹. – Nie lubiê takich historii. Barrissa uœmiechnê³a siê weso³o. – Nie b¹dŸ taka powa¿na, pani. Nic na to nie poradzisz, ¿e jesteœ atrakcyjna. Da³aœ im temat do opowieœci i przy okazji niez³¹ nauczkê. Luminara wzruszy³a ramionami. – Gdyby tylko ci, którzy stoj¹ na czele lokalnego rz¹du, tej jak-jej-tam Unii Spo³eczeñstw, dali siê równie ³atwo namówiæ do wspó³pracy. – Na pewno ci siê to uda. – Barrissa wsta³a zwinnie. – Skoñczy³am. Kobiety zap³aci³y za posi³ek i wysz³y z knajpy, odprowadzane pe³nymi podziwu szeptami, pomrukami, a nawet lêkliwymi komentarzami. – Ludzie s³yszeli, ¿e przyby³yœmy tutaj, aby scementowaæ wieczny pokój pomiêdzy mieszkañcami miasta unii i nomadami Alwari. Nie 2 – Nadchodz¹ca burza

17

wiedz¹, ¿e gra idzie o znacznie wiêksz¹ stawkê. A my nie mo¿emy ujawniæ prawdziwego powodu naszego tu pobytu, nie ostrzegaj¹c naszych potencjalnych przeciwników, ¿e wiemy o ich ukrytych intencjach. – Luminara otuli³a siê szat¹. To by³o wa¿ne: zachowaæ pozornie spokojn¹, ale i odpowiednio wynios³¹ postawê. – Nie mo¿emy byæ ca³kowicie uczciwe, miejscowi nam nie ufaj¹. Barrissa skinê³a g³ow¹. – Ludzie z miasta myœl¹, ¿e jesteœmy po stronie nomadów, a nomadzi s¹dz¹, ¿e trzymamy z mieszczuchami. Nienawidzê polityki, pani Luminaro. – Dotknê³a d³oni¹ boku. – Wolê za³atwiaæ sprawy za pomoc¹ miecza œwietlnego, to znacznie prostsze. Jej ³adna buzia promieniowa³a radoœci¹ ¿ycia. Nie prze¿y³a jeszcze doœæ, aby uodporniæ siê na niespodzianki. – Trudno przekonaæ przeciwników o prawid³owoœci twojego toku myœlenia, jeœli s¹ martwi. – Mistrzyni skrêci³a w jedn¹ z bocznych uliczek Cuipernam, zat³oczon¹ handlarzami i mieszczanami najró¿niejszych ras. Mówi¹c, obserwowa³a nie tylko uliczkê, lecz równie¿ mury stoj¹cych przy niej budynków mieszkalnych i handlowych. – Ka¿dy mo¿e wymachiwaæ broni¹. Rozum jest orê¿em, którym w³ada siê znacznie trudniej. Pamiêtaj o tym nastêpnym razem, kiedy przyjdzie ci ochota rozwi¹zaæ problem przy u¿yciu miecza œwietlnego. – Jestem przekonana, ¿e to wszystko wina Federacji Handlowej. – Barrissa gapi³a siê na stragan obwieszony bi¿uteri¹: kolczykami, pierœcieniami, diademami, bransoletami i rêcznie rzeŸbionymi ozdobami z rogu. Takie konwencjonalne ozdoby by³y zabronione Jedi. Jak to kiedyœ wyjaœnia³a Barrissie i innej padawance jedna z mistrzyñ: „Blask Jedi pochodzi z wnêtrza, a nie ze sztucznego blichtru paciorków i bibelotów”. A jednak ten naszyjnik z searouskiego w³osia, w które wpleciono kamyczki pikach, by³ po prostu przeœliczny. – Co takiego ujrza³aœ, Barrisso? – Nic szczególnego, pani. Wyra¿a³am tylko moj¹ dezaprobatê dla nieustannych knowañ Federacji Handlowej. – Tak – zgodzi³a siê Luminara. – Oraz Gildii Kupieckich. Z ka¿dym miesi¹cem robi¹ siê coraz potê¿niejsze, wtykaj¹ swoje chciwe paluchy tam, gdzie nikt ich nie chce, nawet wtedy, jeœli bezpoœrednio nie maj¹ w tym interesu. Tu, na Ansionie, otwarcie wspieraj¹ miasta i miasteczka luŸno zwi¹zane Uni¹ Spo³eczeñstw, chocia¿ prawo Republiki gwarantuje grupom nomadów niezale¿noœæ od takich zewnêtrznych wp³ywów. Ich dzia³ania tylko komplikuj¹ i tak trudn¹ sytuacjê. – Skrêci³y za kolejny róg. – Jak zwykle zreszt¹. 18

Barrissa ze zrozumieniem skinê³a g³ow¹. – Wszyscy maj¹ jeszcze w pamiêci incydent z Naboo. Dlaczego senat po prostu nie przeg³osuje ograniczenia koncesji handlowych? To by im trochê utar³o nosa! Luminara musia³a si³¹ powstrzymywaæ uœmiech. Ach, naiwna m³odoœci! Barrissa mia³a dobre intencje i by³a dobr¹ padawank¹, ale jeœli chodzi o politykê, jej rozumowaniu brakowa³o finezji. – Dobrze jest powo³ywaæ siê na etykê i moralnoœæ, Barrisso, ale w dzisiejszych czasach to handel wydaje siê g³ówn¹ si³¹ napêdow¹ Republiki. Gildie Kupieckie i Federacja Handlowa zachowuj¹ siê czêsto tak, jakby by³y oddzielnymi rz¹dami, ale robi¹ to bardzo sprytnie… – Skrzywi³a siê lekko. – B³aznuj¹ przed emisariuszami senatu, zalewaj¹c ich potokiem protestów i zapewnieñ o swojej niewinnoœci. Szczególnie Nute Gunray… œliski jak notoniañska pijawka b³otna. Pieni¹dz to potêga, a potêga kupuje g³osy. Tak, nawet w Senacie Republiki. A do tego maj¹ potê¿nych sojuszników. – Na chwilê zatopi³a siê w rozmyœlaniach. – Tu ju¿ nawet nie chodzi o pieni¹dze. Republika to zanieczyszczone morze, pe³ne zdradzieckich pr¹dów. Rada Jedi obawia siê, ¿e ogólne niezadowolenie z obecnej sytuacji skoñczy siê ca³kowit¹ secesj¹ wielu œwiatów. Barrissa by³a nieco wy¿sza ni¿ jej mistrzyni. – Przynajmniej wszyscy wiedz¹, ¿e Jedi s¹ ponad takie sprawy i ¿e nie mo¿na ich kupiæ. – Nie, nie mo¿na ich kupiæ. – Luminara jeszcze g³êbiej pogr¹¿y³a siê w zadumie. Barrissa zauwa¿y³a tê zmianê. – Coœ innego ciê trapi, pani Luminaro? Starsza kobieta zmusi³a siê do uœmiechu. – Och, s³yszy siê to i owo. Dziwne historie, niepotwierdzone plotki. Ostatnio takie historie kr¹¿¹ ca³ymi stadami. Na przyk³ad filozofia polityczna niejakiego hrabiego Dooku… Barrissa na ogó³ lubi³a chwaliæ siê swoj¹ wiedz¹, ale tym razem zawaha³a siê, zanim odpowiedzia³a: – Zdaje siê, ¿e rozpoznajê to nazwisko, ale nie w po³¹czeniu z tytu³em. Czy to nie ten Jedi, który… Luminara zatrzyma³a siê nagle i wyci¹gnê³a rêkê, zagradzaj¹c drogê towarzyszce. Jej oczy rzuca³y szybkie spojrzenia na wszystkie strony. Ju¿ nie by³a pogr¹¿ona w rozmyœlaniach. Ka¿dy nerw mia³a napiêty w oczekiwaniu, wszystkie zmys³y w stanie najwy¿szej gotowoœci. Zanim Barrissa zd¹¿y³a zapytaæ o powód tego zachowania, Jedi chwyci³a 19

miecz œwietlny, zapali³a i wyci¹gnê³a przed siebie. Nie odwracaj¹c g³owy, ustawi³a siê w pozycji obronnej. W odpowiedzi na reakcjê mistrzyni Barrissa równie¿ wyci¹gnê³a i w³¹czy³a broñ, daremnie szukaj¹c przyczyny jej niepokoju. Nie zauwa¿y³a nic niezwyk³ego, wiêc pytaj¹co spojrza³a na nauczycielkê. I w³aœnie wtedy Hoguss skoczy³ z góry, nadziewaj¹c siê g³adko na ostrze Luminary. Rozszed³ siê sw¹d palonego cia³a, Jedi wyci¹gnê³a promieñ, a zaskoczony Hoguss, zaciskaj¹c w martwej d³oni bezu¿yteczny ju¿ topór wojenny, zwali³ siê na bok. Ciê¿kie cielsko g³ucho walnê³o o ziemiê. – Do ty³u! – Luminara zaczê³a siê cofaæ, podczas gdy czujna ju¿ i niespokojna Barrissa os³ania³a jej boki i ty³y. Atakuj¹cy spadali z dachów i okien na piêtrach, wyskakiwali z hukiem z drzwi i z pozornie pustych skrzyñ – prawdziwy b³yskawiczny desant najgroŸniejszych zbirów. Ktoœ musia³ poœwiêciæ sporo pieniêdzy i wysi³ku, aby zaaran¿owaæ tak¹ pu³apkê, pomyœla³a z gorycz¹ Luminara, cofaj¹c siê przed nimi. Oprócz obawy o los w³asny i uczennicy czu³a szczery podziw dla przenikliwoœci nieprzyjaciela. Kimkolwiek by³, musia³ doskonale wiedzieæ, ¿e ma do czynienia z kimœ wiêcej ni¿ par¹ turystek na porannym spacerze. Pozostawa³o tylko pytanie: ile naprawdê wiedz¹? By³y tylko dwie mo¿liwoœci, aby zwyciê¿yæ w walce z Jedi: uœpiæ ich czujnoœæ i otumaniæ fa³szywym poczuciem bezpieczeñstwa albo pokonaæ przewag¹ liczebn¹. Subtelne dzia³ania wydawa³y siê jednak obce ich obecnym napastnikom. A jednak na zat³oczonych, ruchliwych ulicach wielka liczba atakuj¹cych zdo³a³a ujœæ uwagi Luminary, a ich wrogie uczucia rozp³ynê³y siê w emocjach t³umu. Teraz, kiedy atak siê rozpocz¹³, Moc a¿ pulsowa³a nienawiœci¹, emanuj¹c¹ z tuzinów œwietnie uzbrojonych bandytów. Przeciskali siê przez ci¿bê, aby dotrzeæ do oddalaj¹cych siê celów i zadaæ ostateczne, œmiercionoœne ciosy. Paniczne miotanie siê przera¿onych gapiów w w¹skich uliczkach przeszkadza³o obu kobietom w szybkiej ucieczce, ale na szczêœcie nie pozwala³o równie¿ uzbrojonym w miotacze atakuj¹cym na oddanie celnego strza³u do ofiar. Gdyby znali siê na taktyce, ci uzbrojeni w bia³¹ broñ powinni rozst¹piæ siê na boki, daj¹c swoim towarzyszom z miotaczami szansê na oddanie bodaj jednego strza³u. Jednak nagrodê obiecano tylko tym, którzy zabij¹ Jedi w³asnymi rêkami. Nic wiêc dziwnego, ¿e niechêtnie ze sob¹ wspó³pracowali w osi¹gniêciu ostatecznego celu, aby przypadkiem to nie kolega zainkasowa³ sowit¹ premiê. 20

Dziêki temu Luminara i Barrissa bez trudu odbija³y strza³y z miotaczy oraz ciosy bardziej prymitywnej broni – d³ugich szabli i no¿y. Z obu stron os³ania³y je wysokie mury; handlarze i klienci wci¹¿ miotali siê w poszukiwaniu schronienia, daj¹c im wystarczaj¹ce pole do dzia³ania. Przed nimi pietrzy³ siê stos martwych cia³; niektóre by³y pozornie nietkniête, inne pozbawione ró¿nych czêœci g³adkimi, czystymi ciêciami wiruj¹cych ostrzy intensywnie œwiec¹cej energii. Pe³na zapa³u Barrissa wykrzykiwa³a obelgi i pogró¿ki, co stanowi³o doskona³e uzupe³nienie spokojnego, milcz¹cego sposobu walki Luminary. We dwie nie tylko zdo³a³y odeprzeæ napastników, ale nawet zaczê³y zmuszaæ ich do odwrotu. W ciszy i przera¿aj¹cej skutecznoœci walcz¹cych Jedi jest coœ takiego, co pozbawia odwagi zwyczajnego przeciwnika. Niedosz³emu mordercy wystarcza³o ujrzeæ kilka promieni lasera odbitych przez groŸnie mrucz¹ce ostrze, ¿eby nagle zdaæ sobie sprawê, ¿e istniej¹ jeszcze inne, znacznie mniej niebezpieczne sposoby zarabiania na chleb. W chwili, kiedy dwie wojowniczki zabiera³y siê do zepchniêcia niedobitków na otwarty placyk, gdzie mog³yby ich ³atwiej i skuteczniej posiekaæ, w grupie uciekaj¹cych rozleg³ siê ryk radoœci. Pojawi³y siê kolejne dwa tuziny zabójców. Ta mieszanina ludzi i obcych by³a lepiej ubrana, lepiej uzbrojona i bardziej nastawiona na zespo³ow¹ walkê ni¿ ich poprzednicy. Luminara zrozumia³a nagle, ¿e poprzednia zaciêta walka mia³a na celu tylko zmêczenie ich, nie zaœ pokonanie. Wyprostowa³a siê i zawo³a³a coœ krzepi¹cego w kierunku wyraŸnie opadaj¹cej z si³ Barrissy; wkrótce znalaz³y siê znowu w w¹skiej uliczce, z której prawie uda³o im siê umkn¹æ. Napastnicy zdawali siê czerpaæ nowe si³y z przybycia wsparcia; ci, którzy prze¿yli, ruszyli ze zdwojon¹ energi¹, systematycznie wypieraj¹c w ty³ Jedi i padawankê. Nagle i tego ty³u zabrak³o. Boczna uliczka koñczy³a siê nagle murem podwórka. Ka¿demu innemu wspinaczka na tê œcianê wydawa³aby siê absurdem, Jedi jednak potrafi znaleŸæ oparcie dla r¹k i stóp tam, gdzie inni widz¹ tylko g³adk¹ powierzchniê. – Barrissa! – Luminara, wywijaj¹c mieczem œwietlnym, wskaza³a czerwonawy mur przeszkody. – Do góry! Jestem tu¿ za tob¹! Mê¿czyzna w grubej skórzanej kurcie ukl¹k³ i starannie wycelowa³ z miotacza. Luminara odbi³a jego strza³y, na chwilê wypuœci³a miecz z rêki i skinê³a ni¹ w tamt¹ stronê. Miotacz jak ¿ywy wyrwa³ siê z d³oni bandyty. Zaskoczony zbir usiad³ z rozmachem, ale nie zrezygnowa³ i os³aniany przez towarzyszy ruszy³ na czworakach, aby 21

odzyskaæ broñ. Luminara wiedzia³a, ¿e nie mog¹ siê tak broniæ przez wiecznoœæ. – WchodŸ na górê! – poleci³a padawance. Nie musia³a siê odwracaæ, ¿eby wyczuæ za plecami nieustêpliw¹ œcianê. Barrissa wci¹¿ siê waha³a. – Pani, mo¿esz mnie os³aniaæ, kiedy bêdê siê wspinaæ, ale ja nie zdo³am ci pomóc ze szczytu muru – powiedzia³a i wypadem w przód rozbroi³a gadopodobnego Wetakka, który próbowa³ przeœlizn¹æ siê pod jej parad¹. Stwór wrzasn¹³ z bólu i cofn¹³ siê, wyci¹gaj¹c zakrzywione ostrze, które trzyma³ w jednej z szeœciu d³oni. Padawanka nawet nie mrugnê³a, tylko doda³a: – Sama nie mo¿esz siê wspinaæ i broniæ jednoczeœnie! – Nic mi nie bêdzie – zapewni³a j¹ Luminara, choæ w³aœnie zaczê³a siê zastanawiaæ, jak zdo³a wejœæ na górê, zanim ktoœ z ty³u j¹ zabije. Ale bardziej martwi³a siê o padawankê ni¿ o siebie. – To rozkaz, Barrisso! W³aŸ na górê. Musimy wydostaæ siê z tej pu³apki. Barrissa niechêtnie zamachnê³a siê szerzej, ¿eby zrobiæ sobie trochê miejsca z przodu, zgasi³a miecz, przypiê³a go do pasa, obróci³a siê na piêcie, zrobi³a kilka kroków, skoczy³a i wyl¹dowa³a w po³owie wysokoœci œciany. Przylgnê³a do niej jak paj¹k i, znajduj¹c pozornie niewidoczne oparcie dla palców, zaczê³a wspinaæ siê na górê. Luminara samotnie powstrzymywa³a bandê spragnionych jej krwi zabójców. Ze szczytu muru Barrissa spojrza³a w dó³. Luminara nie tylko odpiera³a ataki napastników, ale nawet zdo³a³a ich odeprzeæ o kilka metrów, aby mieæ pewnoœæ, ¿e nie bêd¹ mieli czasu wycelowaæ we wspinaj¹c¹ siê padawankê. Barrissa zawaha³a siê. – Pani Luminaro, ich jest za du¿o! Nie mogê ciê chroniæ z góry! Jedi odwróci³a siê, ¿eby odpowiedzieæ. Nie zauwa¿y³a ani nie wyczu³a ma³ego Throba, ukrytego za plecami znacznie wiêkszego cz³owieka. Throb mia³ kiepski miotacz i nie umia³ celowaæ, ale nie odbity w porê strza³ trafi³ kobietê w brunatnej szacie. Luminara zachwia³a siê na nogach. – Pani! – Przera¿ona i wœciek³a Barrissa zastanawia³a siê, czy lepiej zostaæ na szczycie œciany, czy te¿ zejœæ na dó³, na pomoc. W rozpaczy poczu³a nagle delikatne dr¿enie – zak³ócenie Mocy, ale ca³kiem inne od wszystkiego, czego zdo³a³a doœwiadczyæ tego okropnego poranka. Przede wszystkim by³o zaskakuj¹co silne. Dwaj mê¿czyŸni wyskoczyli z obu stron Luminary z g³oœnym krzykiem. ¯aden nie by³ szczególnie mocno zbudowany, choæ m³odszy z nich 22

wygl¹da³ tak, jakby w przysz³oœci mia³ siê jeszcze rozrosn¹æ. Z b³yskiem mieczy œwietlnych wpadli pomiêdzy oszo³omionych opryszków, siej¹c zamêt jak stado rozwœcieczonych banth. Mordercy – trzeba im to przyznaæ – trzymali siê dzielnie jeszcze przez parê chwil. Kiedy jednak zaczê³o przybywaæ trupów, ci, którzy prze¿yli, woleli podaæ ty³y. W ci¹gu nieca³ej minuty ulica a¿ do samego placu ca³kowicie opustosza³a. Barrissa zeskoczy³a ze znacznej wysokoœci na ziemiê, aby znaleŸæ siê twarz¹ w twarz z przystojnym m³odym cz³owiekiem, któremu pewnoœæ siebie pasowa³a jak strój szyty na miarê. Uœmiechn¹³ siê zadziornie, wy³¹czy³ miecz i przyjrza³ siê jej uwa¿nie. – Mówiono mi, ¿e poranne æwiczenia s¹ równie dobre dla duszy, jak i dla cia³a. Czeœæ, Barrisso Offee. – Anakin Skywalker. Pamiêtam ciê ze szkolenia. – Podziêkowa³a mu krótkim kiwniêciem g³owy i pospieszy³a do swej mistrzyni. Drugi z przyby³ych bada³ ju¿ ranê od miotacza, któr¹ odnios³a Luminara. – To nic wielkiego – stwierdzi³ w koñcu. Luminara otuli³a siê p³aszczem. – Przyby³eœ za wczeœnie, Obi-Wanie – odezwa³a siê do starszego Jedi. – Spodziewa³yœmy siê was dopiero pojutrze. – Statek mia³ dobry czas – wyjaœni³ Obi-Wan i ogarn¹³ spojrzeniem otwart¹ przestrzeñ placu, na który w³aœnie wyszli. Teraz ani w zasiêgu wzroku, ani w Mocy nie wyczuwa³o siê wrogich zak³óceñ. Pozwoli³ sobie na lekkie odprê¿enie. – Skoro przybyliœmy wczeœniej, nie przypuszczaliœmy, ¿e ktoœ wyjdzie nam na spotkanie, wiêc postanowiliœmy was poszukaæ. Kiedy okaza³o siê, ¿e nie ma was na kwaterach, postanowiliœmy trochê siê przejœæ, ¿eby poznaæ miasto. Wtedy wyczu³em k³opoty. A potem natknêliœmy siê na was. – Có¿, trudno by³oby powiedzieæ, ¿e przybyliœcie nie w porê. – Luminara uœmiechnê³a siê z wdziêcznoœci¹. By³ to ten sam intryguj¹cy uœmiech ró¿nobarwnych warg, który Obi-Wan pamiêta³ z dawniejszych wspólnych przedsiêwziêæ. – Sytuacja zaczyna³a siê robiæ… niezrêczna. – Niezrêczna! – zdziwi³ siê Anakin. – Przecie¿ gdyby nie mistrz Obi-Wan i ja… Mia¿d¿¹ce spojrzenie, które pos³a³ mu starszy Jedi, wystarczy³o. – Jest coœ, czego by³am ciekawa od chwili, kiedy dostaliœmy to zadanie. – Barrissa podsunê³a siê do Obi-Wana i Luminary. – Po co a¿ czworo Jedi do za³atwienia lokalnej sprzeczki pomiêdzy miejscowymi istotami rozumnymi? – zapyta³a z wyczuwaln¹ niecierpliwoœci¹. – Przedtem mówi³o siê o wa¿niejszych tematach. 23

– Pamiêtasz chyba nasz¹ rozmowê – cierpliwie wyjaœnia³a Luminara. – Nomadowie Alwari uwa¿aj¹, ¿e senat faworyzuje mieszkañców miast. Taka opinia o stronniczoœci senatu niebezpiecznie sprzyja przekonaniu obu grup, ¿e Ansion bêdzie siê mia³ lepiej poza Republik¹, gdzie wewnêtrzne dyskusje mo¿na za³atwiaæ bez ingerencji czynników z zewn¹trz. Ich przedstawiciel w senacie wydaje siê sk³aniaæ w tym kierunku. W dodatku mamy dowody, ¿e ró¿ne elementy z zewn¹trz równie¿ mieszaj¹ w tym garnku w nadziei, ¿e sk³oni¹ Ansion do secesji. – To tylko jeden œwiat i do tego niezbyt wa¿ny – zauwa¿y³a Barrissa. Luminara powoli skinê³a g³ow¹. – To prawda. Ale to nie sam Ansion jest taki wa¿ny. Zwi¹zany licznymi sojuszami mo¿e odci¹gn¹æ od Republiki dalsze systemy. O wiele wiêcej systemów, ni¿ Rada Jedi by sobie ¿yczy³a. Dlatego musimy znaleŸæ sposób, aby utrzymaæ Ansion w Republice. Najlepszym sposobem by³oby za¿egnanie sporów miêdzy mieszkañcami miast a nomadami i umocnienie przedstawicielstwa planetarnego. Jako osoby z zewn¹trz, reprezentuj¹ce wolê senatu, mo¿emy znaleŸæ na Ansionie szacunek, ale nie przyjaŸñ. Przez ca³y czas, jaki tu spêdzimy, podejrzliwoœæ mieszkañców bêdzie nam towarzyszyæ. W tej skomplikowanej sytuacji, wobec wci¹¿ zmieniaj¹cych siê sojuszy i mo¿liwej obecnoœci agitatorów spoza planety, uznano, ¿e dwie pary negocjatorów bêd¹ bardziej skuteczne ni¿ jedna. – Rozumiem – powiedzia³a Barrissa. Stawka by³a zbyt du¿a; z pewnoœci¹ chodzi³o o coœ wiêcej ni¿ k³ótnie miêdzy nomadami i mieszkañcami miasta. Czy Luminarze polecono a¿ do tej pory ukrywaæ przed padawank¹ prawdziwy cel ich podró¿y, czy te¿ Barrissa by³a zbyt zajêta szkoleniem, ¿e nie dostrzeg³a szerszych aspektów tej sprawy? Czy jej siê podoba, czy nie, bêdzie musia³a poœwiêciæ wiêcej uwagi polityce galaktycznej. Mo¿e siê dowie, dlaczego si³y spoza Ansionu chc¹ jego od³¹czenia siê od Republiki tak bardzo, ¿e gotowi s¹ mieszaæ siê w wewnêtrzne sprawy planety? Co te nieznane istoty mog¹ na tym zyskaæ? W Republice s¹ tysi¹ce, setki tysiêcy cywilizowanych œwiatów. Odejœcie jednego, a nawet kilku, nie powinno wiele znaczyæ dla zarz¹dzaj¹cych galaktyk¹. A mo¿e jednak? By³a pewna, ¿e coœ wa¿nego umyka jej uwagi, i wydawa³o jej siê to niezwykle frustruj¹ce. Nie mog³a jednak na razie zadawaæ Luminarze dalszych pytañ, bo Obi-Wan mówi³: – Ktoœ spoza Ansionu nie chce, aby te negocjacje siê powiod³y, i d¹¿y do od³¹czenia planety od Republiki, niezale¿nie od konsekwencji, ja24

kie mo¿e to za sob¹ poci¹gn¹æ. – Jedi zmru¿y³ oczy i spojrza³ w niebo, zachmurzone i gro¿¹ce deszczem. – Dobrze by³oby siê dowiedzieæ, kto to taki. Powinniœmy byli zatrzymaæ jednego z napastników. – To mogli byæ zwyczajni bandyci – zauwa¿y³ Anakin. Luminara rozwa¿a³a to przez chwilê. – To mo¿liwe, ale jeœli nawet Obi-Wan ma racjê i ta banda zosta³a wynajêta, aby przeszkodziæ nam w kontynuowaniu misji, to na pewno zleceniodawcy starali siê ukryæ przed mordercami swoj¹ to¿samoœæ i cel. Nawet gdyby uda³o nam siê z³apaæ jednego z zabójców, przes³uchanie mog³oby nic nie daæ. – To prawda – musia³ przyznaæ padawan. – A wiêc ty tak¿e by³eœ na Naboo? – Barrissa, która poczu³a siê odsuniêta od rozmowy pomiêdzy starszymi Jedi, z zaciekawieniem zwróci³a siê do Anakina. – Tak, by³em – odpowiedzia³ ch³opiec z dum¹. Jaki on dziwny, pomyœla³a Barrissa. Dziwny, ale da siê lubiæ. Nadziany wewnêtrznymi sprzecznoœciami jak krzew momusa nasionami. Ale nie da³o siê ukryæ, ¿e ma w sobie wielkie zasoby Mocy. – Jak d³ugo jesteœ padawank¹ mistrzyni Luminary? – zapyta³. – Doœæ d³ugo, ¿eby zapamiêtaæ, ¿e ci, którzy przez ca³y czas maj¹ otwarte usta, czêsto maj¹ równie¿ zamkniête uszy. – Och, œwietnie – wymamrota³ ch³opiec. – Nie bêdziesz chyba przez ca³y czas mówi³a aforyzmami, co? – Przynajmniej mówiê o czymœ poza sob¹ – odparowa³a. – Jakoœ mi siê wydaje, ¿e nigdy nie mia³eœ dobrych ocen za skromnoœæ. Ku jej zdumieniu zmiesza³ siê okropnie. – Mówi³em o sobie? Przepraszam! – Wskaza³ na dwie postacie przed nimi. – Mistrz Obi-Wan mówi, ¿e cierpiê na nadmiar niecierpliwoœci. Chcê wszystko wiedzieæ i wszystko robiæ… najlepiej natychmiast albo jeszcze wczeœniej. No i nie udaje mi siê ukryæ faktu, ¿e wola³bym byæ ca³kiem gdzie indziej. To nie jest zbyt ekscytuj¹ce zadanie. Dziewczyna wskaza³a boczn¹ uliczkê, us³an¹ stosami cia³. – Jeszcze nie min¹³ dzieñ od czasu, kiedy tu przyby³eœ, a ju¿ wpl¹ta³eœ siê w walkê na œmieræ i ¿ycie. Naprawdê nie wiem, jak rozumiesz s³owo „ekscytuj¹cy”. Prawie siê rozeœmia³. – A ty naprawdê masz poczucie humoru. Jestem pewien, ¿e siê doskonale dogadamy. Barrissa myœla³a o tym, zanim doszli do targowiska po drugiej stronie placu i wmieszali siê znów w faluj¹cy t³um ludzi i obcych. Ten 25

wysoki, niebieskooki padawan by³ bardzo pewny siebie. Mo¿e mia³ racjê, kiedy mówi³, ¿e chce wszystko wiedzieæ. Zachowywa³ siê tak, jakby ju¿ mu siê to uda³o. A mo¿e to ona myli³a pewnoœæ siebie z arogancj¹? Nagle siê oddali³. Obserwowa³a, jak podchodzi do stoiska z suszonymi owocami i z warzywami pochodz¹cymi z najdalszych stron, od regionu Kander do pó³nocnych krañców Cuipernam. Kiedy wróci³ z pustymi rêkami, przyjrza³a mu siê niepewnie. – Co siê sta³o? Zobaczy³eœ coœ, co z daleka wygl¹da³o smacznie, ale z bliska okaza³o siê mniej apetyczne? – Co takiego? – Wydawa³ siê wyrwany z zadumy. – Nie. Nie chodzi³o o jedzenie. – Obejrza³ siê znów na skromny stragan z owocami i przyspieszy³, by dogoniæ nauczycieli. – Nie widzia³aœ? Ch³opiec, który tam sta³, ten w kurtce i d³ugich spodniach, k³óci³ siê ze swoj¹ matk¹. Krzycza³ na ni¹! – Z bólem pokrêci³ g³ow¹. – Pewnego dnia, gdy bêdzie starszy, po¿a³uje, ¿e to zrobi³. Nie powiedzia³em mu tego wprost, ale chyba zdo³a³em przekazaæ mu ogólny sens. – Pogr¹¿y³ siê w g³êbokiej zadumie. – Ludzie tak siê spiesz¹ ¿yæ, ¿e czêsto zapominaj¹ o tym, co naprawdê wa¿ne. Co za dziwny padawan, pomyœla³a Barrissa, a jeszcze dziwniejszy cz³owiek. Byli mniej wiêcej w tym samym wieku, a jednak w niektórych sprawach wydawa³ siê jej wrêcz dziecinny, w innych zaœ – o wiele starszy od niej. Zaczê³a siê zastanawiaæ, czy bêdzie mia³a doœæ czasu, ¿eby go lepiej poznaæ. Czy ktokolwiek przebywa³ z nim tak d³ugo, ¿eby go dobrze poznaæ? Ona z pewnoœci¹ nie zdo³a³a tego dokonaæ podczas ich krótkich spotkañ w Œwi¹tyni Jedi. Nad ich g³owami rozleg³ siê grzmot. Dziewczyna nie wiedzieæ czemu zaczê³a siê zastanawiaæ, czy nie oznacza on czegoœ wiêcej ni¿ tylko deszczu.

26

ROZDZIA£

!

Ogomoor by³ niezadowolony. Szed³ tak powoli, jak tylko móg³, zmierzaj¹c wysokim korytarzem do kwatery bossbana. Stara³ siê ze wszystkich si³ unikaæ spojrzeñ zajêtych swoimi sprawami s³u¿¹cych, urzêdników i pracowników, którzy przemykali siê w obie strony. Wprawdzie jako majordomus bossbana by³ wy¿szy rang¹ od ca³ej tej ha³astry, ale najnêdzniejszy spoœród nich okazywa³ wiêcej pewnoœci siebie i zadowolenia ni¿ on sam. Nawet niebieskozielony Smotl, znany jako Ib-Dunn, nios¹cy narêcze wydruków wiêksze od niego samego, rzuci³ mu pe³ne politowania spojrzenie, kiedy Ogomoor min¹³ go i – o dziwo – nie poruszy³ nawet arkusika z brzemienia znacznie mniejszego pracownika. Wszyscy mieli powód, ¿eby go dziœ ¿a³owaæ. Có¿, nawet sam nad sob¹ siê u¿ala³. Wszystkie nowiny, i te dobre, i te z³e, musia³ osobiœcie przedstawiaæ bossbanowi Soerggowi Huttowi. A wiadomoœci, jakie przynosi³ mu teraz, by³y wyj¹tkowo nieprzyjemne. Ogomoor spêdzi³ znaczn¹ czêœæ poranka na modlitwach o jak¹œ powa¿n¹ chorobê z gor¹czk¹, najlepiej bardzo zaraŸliw¹. Niestety, zarówno on, jak i bossban cieszyli siê niezmiennie doskona³ym zdrowiem. Czy dziêki temu zdo³a jakoœ przebrn¹æ przez nieuniknione spotkanie z Soerggiem? Sta³o siê to przedmiotem spekulacji – a nawet nieformalnych zak³adów zawieranych przez wspó³pracowników. To dlatego odprowadzali go teraz zmartwionymi spojrzeniami. Zdumiewaj¹ce, jak szybko z³e nowiny roznosz¹ siê poœród ni¿szych rang¹, duma³ Ogomoor w jednej z tych niewielu chwil, kiedy nie pogr¹¿a³ siê w ubolewaniu nad w³asn¹ niedol¹. 27

Skrêci³ i znalaz³ siê przed wejœciem do sanktuarium bossbana. Drzwi strzeg³a para ciê¿kozbrojnych Yuzzemów. Zmierzyli go pogardliwym wzrokiem, jakby ju¿ by³ martwy. Wzruszy³ ramionami i zapowiedzia³ siê przez komunikator. Równie dobrze mo¿e ju¿ byæ po wszystkim, zdecydowa³. Bossban Soergg Hutt, szarawy, pulsuj¹cy, sflacza³y k³¹b cia³a i miêœni, móg³by siê podobaæ chyba tylko innemu Huttowi. Siedzia³ plecami do drzwi, z rêkami splecionymi z przodu, wygl¹daj¹c przez panoramiczne okno wychodz¹ce na rozleg³y krajobraz Dolnego Cuipernamu. Z boku trzy konkubiny gra³y w bako. W tej chwili nie mia³y na sobie kajdan. Jedna by³a rasy ludzkiej, jedna broguñskiej, a trzeciej Ogomoor do dnia dzisiejszego nie zdo³a³ zaklasyfikowaæ. Majordomus nawet nie próbowa³ sobie wyobraziæ, co Soergg z nimi robi. Kiedy Brogunka podnios³a na niego obie pary oczu, Ogomoor wiedzia³ ju¿, ¿e siedzi po uszy w mopaku. Soergg ciê¿ko odwróci³ siê od okna. Maleñki automatyczny robot opiekuñczy pospiesznie pod¹¿y³ za tym ruchem, skutecznie, choæ bez entuzjazmu wype³niaj¹c swoje zadanie, polegaj¹ce na czyszczeniu ci¹gn¹cych siê za Huttem œladów œluzu i odpadów. Bossban splót³ d³onie na pokaŸnym brzuszysku i groŸnie spojrza³ na Ogomoora wypuk³ymi, skoœnymi œlepiami. – No i co? Zawali³eœ? – Nie ja, o Wszechmocny! – Ogomoor pochyli³ siê tak nisko, jak to tylko mo¿liwe, bior¹c pod uwagê bliskoœæ tej huttañskiej zarazy. – Wynaj¹³em tylko najlepszych, takich, których mi polecano. To oni zawiedli, tak samo jak ci, którzy ich polecili. Tych bezwartoœciowych g³upców ju¿ sam ukara³em. Jeœli chodzi o mnie, to jak zawsze by³em jedynie twym pokornym wys³annikiem. Hutt wstrz¹sn¹³ siê i wyda³ basowy dŸwiêk. Ogomoor znalaz³ siê dok³adnie na linii ognia, bez szans na taktowny unik; musia³ przyj¹æ na siebie pe³n¹ moc bekniêcia bossbana. Cuchn¹ca struga powietrza omal nie zbi³a go z nóg, ale dzielnie wytrzyma³. Na szczêœcie nieuchronne skurcze jego w³asnego systemu trawiennego nie by³y zbyt widoczne. – Mo¿e to w ogóle niczyja wina – odezwa³ siê Soergg. Ta uwaga by³a tak zadziwiaj¹ca, tak nietypowa, ¿e Ogomoor natychmiast zacz¹³ podejrzewaæ jak¹œ pu³apkê. Dyskretnie usi³owa³ wysondowaæ rzeczywiste intencje bossbana. – Jeœli ponieœliœmy pora¿kê, jak to mo¿liwe, aby nikt nie zawini³, o Wielki? Hutt machn¹³ ma³¹ d³oni¹. 28

– Ci g³upcy, którzy zawiedli, wiedzieli, ¿e bêd¹ mieæ do czynienia z jednym Jedi i jednym padawanem, nie z dwoma. Si³a Jedi roœnie w postêpie geometrycznym. Kiedy walczysz z jednym, to tak, jakbyœ walczy³ z dwoma. Walka z dwoma bardziej przypomina starcie z czterema. A walka z czterema… – Przez ca³e cia³o Hutta przeszed³ widoczny dreszcz. Ogomoor by³ naprawdê pod wra¿eniem. Wprawdzie nigdy jeszcze nie widzia³ osobiœcie ¿adnego z legendarnych Jedi, ale jeœli coœ mo¿e przyprawiæ bossbana Soergga o dreszcze, to z pewnoœci¹ nale¿y tego unikaæ. – Druga para mia³a przybyæ dopiero za dwa dni. – Soergg mrucza³ cicho, jakby do siebie, a s³owa wylatywa³y z czeluœci jego brzucha, jak b¹ble metanu wydostaj¹ce siê na powierzchniê zbiornika fermentacyjnego. – Ktoœ móg³by s¹dziæ, ¿e wyczuli konfrontacjê i przyspieszyli przybycie. Ta zmiana planów jest podejrzana i nale¿y zwróciæ na ni¹ uwagê innych. – Jakich innych? – zapyta³ Ogomoor i natychmiast tego po¿a³owa³. Soergg zmierzy³ go groŸnym wzrokiem. – A po co chcesz to wiedzieæ, fagasie? – Nie chcê… naprawdê nie… – Ogomoor skurczy³ siê tak, jakby usi³owa³ siê schowaæ we w³asnych butach. – Tak bêdzie lepiej dla ciebie, wierz mi. Zadr¿a³byœ na samo wspomnienie pewnych imion, pewnych organizacji. Ciesz siê swoj¹ ignorancj¹ i niskim stanowiskiem. – Och, tak, Wasza Korpulencjo, cieszê siê! – Ogomoor da³by wszystko, ¿eby siê dowiedzieæ, o czym mówi bossban. Spodziewane z takiej wiedzy zyski przewa¿a³y wszelkie obawy, jakie móg³by ¿ywiæ. – Sytuacja sta³a siê fatalna – ci¹gn¹³ Hutt – poniewa¿ wyszkoleni Jedi czêsto potrafi¹ wyczuæ zak³ócenia w pobli¿u siebie. Dziêki temu piekielnie trudno ich zaskoczyæ. Niektóre osoby nie by³yby zadowolone z takiego obrotu sprawy. Bêd¹ dodatkowe wydatki. Tym razem Ogomoor zachowa³ milczenie. Ruchy Huttów s¹ powolne, ale nie ich umys³y. – Wprawdzie masz zamkniête usta, ale wiem, ¿e mózg ci pracuje. Szczegó³y tego interesu to wy³¹cznie moja sprawa i lepiej, ¿ebyœ o nich nie wiedzia³ – doda³ Soergg. Œwiadom irytacji bossbana Ogomoor powstrzyma³ siê od zapytania, jak mia³by zapomnieæ o czymœ, czego mu nigdy nie powiedziano. – Mo¿e to nie bêdzie mia³o znaczenia – powiedzia³ ostro¿nie. – Przedstawiciele unii s¹ z ka¿dym dniem coraz bardziej niezadowoleni 29

z niezdecydowania urzêdników Republiki w sprawie roszczeñ nomadów. Poinformowano mnie, ¿e podobnie jak w wielu innych bie¿¹cych kwestiach opinia senatu jest podzielona. – Tak, tak, wiem – zagrzmia³ basem Soergg. – Zdaje siê, ¿e w galaktyce panuje teraz rozdŸwiêk zamiast zgody. – Skórzasta twarz zmarszczy³a siê w zadumie. – Chaos jest niedobry dla interesów. Dlatego Huttowie sprzymierzyli siê, choæ dyskretnie, z si³ami, które pragn¹ zmian. Stabilizacja sprzyja handlowi. – Pogrozi³ palcem asystentowi. – Przy odrobinie szczêœcia Jedi bêd¹ potrzebowali czasu, ¿eby wywi¹zaæ siê ze swojej misji. Nie od razu uda im siê za¿egnaæ konflikt miêdzy mieszkañcami miasta a Alwari. A to nam daje czas i mo¿liwoœci, aby wyjœæ na swoje. Musimy o to zadbaæ. Nie mo¿na dopuœciæ, aby Jedi zachwiali opini¹ przedstawicieli unii. Nale¿y poddaæ pod g³osowanie oddzielenie siê Ansionu od Republiki. – Po szcz¹tkowym podbródku Hutta sp³ynê³a stru¿ka œliny, gdy ogromny jêzor przesun¹³ siê po grubych wargach. Robot pokojowy pospieszy³ z³apaæ paskudn¹ wydzielinê, zanim zdo³a splamiæ pod³ogê. – Nie wyobra¿asz sobie – mówi³ dalej Soergg groŸnie przyciszonym g³osem – jakie mog¹ byæ reperkusje, jeœli nie zdo³amy wywi¹zaæ siê z kontraktu. Ci, którzy nas wynajêli, aby zrealizowaæ swoje ¿yczenia, maj¹ opiniê nieprzychylnych dla nieudaczników, co mo¿e siê objawiaæ w bardzo nieprzyjemny sposób. Ogomoor mia³ a¿ za bogat¹ wyobraŸniê w tym wzglêdzie. – Zrobiê, co bêdzie w mojej mocy, bossbanie, jak zwykle. Ale czwórka Jedi… – Dwoje Jedi i dwoje padawanów – poprawi³ go Soergg. Nagle zrobi³ sympatyczn¹ minê, a przynajmniej jej huttañski odpowiednik. – Ci ¿a³oœni maruderzy, których by³eœ ³askaw wynaj¹æ, to amatorzy, typowi dla œwiatów tak odleg³ych jak Ansion. Do tej pracy potrzebujemy prawdziwego, doœwiadczonego zawodowca. Kogoœ, czyja wiedza i umiejêtnoœci wykraczaj¹ poza granice republikañskiego prawodawstwa. Na przyk³ad autentycznego ³owcê nagród. Niestety, na Ansionie ich nie ma… Przez d³u¿sz¹ chwilê duma³ smêtnie. – Slatt! – wykrzykn¹³ w koñcu. – Z naszej klêski wynika przynajmniej jedna dobra rzecz. Dziêki staraniom Jedi niewielu ocala³ych najemników zg³osi siê po zap³atê. – O Wielki, kiedy ju¿ ze mn¹ skoñczysz, bêdê mia³ mnóstwo pracy. – Ogomoor zacz¹³ powoli wycofywaæ siê z pokoju. – Wkrótce przybêdzie transport skór twearów z Aviprine… 30

– Nie tak szybko! Majordomus niechêtnie zatrzyma³ siê w pó³ drogi. – Mam nadziejê, ¿e tym razem siê przy³o¿ysz, Ogomoorze. M¹dry kupiec nigdy nie przepuszcza okazji. Oka¿ trochê tej przebieg³oœci, z której s³ynie twoje plemiê. Sprawa powstrzymania Jedi ma priorytet nad wszystkim innym, z dostaw¹ skór twearów w³¹cznie. Oczekujê regularnych sprawozdañ. Jeœli bêdziesz czegoœ potrzebowa³, rekwiruj, a ja ju¿ siê zajmê stron¹ formaln¹. Trzeba powstrzymaæ naszych goœci, inaczej wszystko skrupi siê na nas! Czy wyra¿am siê doœæ jasno? – Ca³kowicie – sk³oni³ siê nisko Ogomoor. Hutt nad¹³ siê, jak rozsadzana pych¹ ropucha. – Jak zwykle. – Ku oœwieceniu i nauce tych, którzy ci s³u¿¹, o Przepotê¿ny i M¹dry Patronie… Kiedy wreszcie Ogomoor zdo³a³ wynieœæ siê z komnaty, unosz¹c nietkniête stanowisko oraz wszystkie czêœci cia³a, móg³ ju¿ ze spokojem ignorowaæ wielorasowy chichot, który pod¹¿a³ w œlad za nim a¿ do drzwi jego w³asnego gabinetu. Nie ma siê czym martwiæ, to nic takiego, powiedzia³ sobie. Przede wszystkim musi zachowaæ zaufanie i szacunek pracodawcy, a w tym celu nale¿y dopilnowaæ za³atwienia obu Jedi i ich z³oœliwych padawanów. Takiego zadania mo¿e siê podj¹æ nawet wiejski ignorant i pó³g³ówek. Bo tyle z niego zostanie, kiedy dobior¹ siê do niego rozgniewani Jedi. Tego Ogomoor by³ doskonale œwiadomy. A jednak musi byæ jakiœ sposób. Co takiego powiedzia³ ten wypchany, oœliz³y worek ³oju? W³aœnie, wspomina³, jak trudno jest podejœæ i zaskoczyæ Jedi. Czy to mo¿liwe, aby nie istnia³a ¿adna mo¿liwoœæ obejœcia ich niezwyk³ego talentu? Albo jeszcze lepiej, wykorzystania go do w³asnych celów? – Nie uda³o siê. – Soergg klapn¹³ przed stacj¹ komunikacyjn¹. Hutt ¿ywi³ szczególny respekt wobec drobnej ludzkiej istoty, do której siê w³aœnie zwraca³. Nie chodzi³o o osobowoœæ Shu Mai, lecz o jej niezwyk³e dokonania handlowe. – Co siê sta³o? – zapyta³a oschle przewodnicz¹ca Gildii Kupieckiej. – Drugi Jedi i jego padawan zjawili siê wczeœniej, ni¿ oczekiwano, i nie dopuœcili do egzekucji pierwszej pary. – Soergg przybli¿y³ usta do komunikatora. – Podaliœcie mi b³êdn¹ informacjê – warkn¹³ z oburzeniem. – Straci³em wielu najemników. Ponios³em koszty. 31

Shu Mai by³a nieugiêta. – Nie zrzucaj na mnie winy za w³asne gapiostwo. Dosta³eœ najbardziej aktualn¹ informacjê, jaka by³a dostêpna. Myœlisz, ¿e œledzenie poczynañ pojedynczego Jedi jest równie proste, jak ³a¿enie za tancerk¹ po sali balowej? Nie tr¹bi¹ wszem i wobec, dok¹d siê wybieraj¹, i dobrze o tym wiesz. – W jej twarzy widaæ by³o niepokój. – Muszê przekazaæ tê nieprzyjemn¹ informacjê dalej. Kiedy zamierzasz naprawiæ swoj¹ kompromituj¹c¹ pora¿kê? – Sprawa jest w trakcie za³atwiania. Nie dopuœcimy, aby Jedi stanêli na przeszkodzie secesji Ansionu. – Ansion jest twoim rodzinnym œwiatem z wyboru – przypomnia³a Huttowi Shu Mai. – Nie obchodzi ciê, czy zostanie w Republice, czy nie? Soergg prychn¹³ nieuprzejmie. – Dom Hutta jest tam, gdzie jego interesy. Przewodnicz¹ca Gildii Kupieckiej pokrêci³a g³ow¹. – Nawet cz³onkowie Federacji Handlowej nie s¹ a¿ tak przekupni. – Uprzejme s³owa ze strony osoby, której organizacja zatuszowa³a sprawê zanieczyszczenia niobarium na Vorianie Cztery. Shu Mai zrobi³a zdumion¹ minê. – Wiesz o tym? Wydawa³oby siê, ¿e osoba maj¹ca dostêp do takich informacji nie powinna mieæ problemów z wyeliminowaniem dwójki Jedi… i ich padawanów. – Wydawa³oby siê, owszem – zgodzi³ siê Soergg. – Có¿, gdybym mia³ w³aœciw¹ pomoc… Nie mo¿esz mi przys³aæ kogoœ odpowiedniego? Shu Mai potrz¹snê³a g³ow¹. – Otrzyma³am œcis³e instrukcje, by unikaæ wszelkich dzia³añ, które mog³yby œci¹gn¹æ dodatkow¹ uwagê Rady Jedi. A przys³anie zawodowców spoza planety w³aœnie do takich dzia³añ nale¿y. Nasz przyjaciel mia³by powa¿ne k³opoty z wyjaœnieniem powodu takiego postêpowania. Musi ci wystarczyæ to, co znajdziesz na miejscu. Zapewniano mnie, ¿e potrafisz sobie poradziæ. Dlatego ciê zatrudni³am. – To nie taka prosta sprawa – poskar¿y³ siê ¿a³oœnie Soergg. Przewodnicz¹ca nachyli³a siê nad czujnikiem holograficznym, a¿ jej twarz wype³ni³a ca³¹ powierzchniê obrazu. – Zaproponujê ci coœ, Hutcie. Zamieñ siê ze mn¹ miejscami. Zajmê siê tymi wœcibskimi Jedi, a ty tutaj bêdziesz mia³ do czynienia z tymi, przed którymi ja siê muszê t³umaczyæ. Soergg przemyœla³ sobie tê propozycjê, ale doszed³ do wniosku, ¿e mu nie odpowiada. Huttowie nie doszliby do tego, do czego doszli, gdy32

by byli durniami. Poza tym zawsze istnia³a mo¿liwoœæ pominiêcia Shu Mai, gdyby sta³a siê zbyt natarczywa. Mo¿na j¹ przeskoczyæ. Czy tego w³aœnie chcia³? Nie by³ pewien, czy naprawdê go interesuje, kto stoi za plecami niecierpliwej Gildii Kupieckiej. W ka¿dym razie na pewno nie osobiœcie. – Czujê niepokój, poruszenie, a nawet wrogoœæ – oznajmi³ Obi-Wan. Anakin pos³usznie wlók³ siê za nim. Obi-Wan kierowa³ siê w stronê sali rady miejskiej Cuipernam, gdzie mieli odbyæ oficjalne spotkanie z przedstawicielami Unii Spo³eczeñstw – luŸno powi¹zanej organizacji politycznej, która reprezentowa³a rozproszone miasta-pañstwa Ansionu i stanowi³a na planecie najbli¿szy odpowiednik rz¹du planetarnego. Tylko, ¿e ta namiastka rz¹du grozi³a teraz od³¹czeniem siê od Republiki, upomnia³ siê w duchu, a w ostatecznym rozrachunku poci¹gniêciem za sob¹ dziesi¹tków innych systemów. Luminara skinê³a g³ow¹. – Innymi s³owy, mamy przed sob¹ stadko zdenerwowanych polityków. – Obejrza³a siê na Barrissê. – Istniej¹ pewne wartoœci niezmienne, niezale¿ne od lokalizacji w galaktyce, moja droga. Prêdkoœæ œwiat³a, ruch mionów, a tak¿e niechêæ polityków do podjêcia jakiejkolwiek decyzji, która wymaga³aby choæby minimalnej odpowiedzialnoœci osobistej. Padawanka jak zawsze zastanowi³a siê chwilê, zanim sformu³owa³a odpowiedŸ. – A wiêc jak ich przekonamy o tym, ¿e rz¹d galaktyczny dzia³a uczciwie, a w ich najlepiej pojêtym interesie le¿y pozostanie w ramach Republiki? – Nieraz wydaje mi siê, ¿e najlepiej dzia³aj¹ pieni¹dze – odpar³ Obi-Wan ³agodnie, ale sarkastycznie – Niezale¿nie jednak od tego, co dzieje siê dzisiaj w senacie, metody dzia³ania Jedi s¹ inne. W przeciwieñstwie do polityków, nie mo¿emy kupiæ lojalnoœci tych ludzi obietnicami pomocy finansowej i nowatorskich projektów rozwojowych. Mamy do dyspozycji jedynie rozum i zdrowy rozs¹dek. Jeœli wszystko pójdzie dobrze, zareaguj¹ na nie równie entuzjastycznie, jak na brzêcz¹c¹ monetê. Stra¿nicy nie musieli anonsowaæ przyby³ych goœci zebranemu gremium – czekano na nich. Sala rady miejskiej by³a wspania³a, zw³aszcza jak na standardy Cuipernam – d³uga i wysoka, na wysokoœci drugiego 3 – Nadchodz¹ca burza

33

piêtra ozdobiona scenami z ¿ycia planety, wykonanymi artystycznie z barwionego kwarcu. Mia³y one wywieraæ odpowiednie wra¿enie na obywatelach i petentach, choæ Obi-Wan pomyœla³, ¿e na Coruscant nie przyci¹gnê³yby uwagi nawet œmiertelnie znudzonego podró¿nika. Co bynajmniej nie oznacza³o, ¿e mistrz Jedi czu³ siê lepszy czy wa¿niejszy ni¿ miejscowi. Od wczesnego dzieciñstwa wpajano mu, ¿e osi¹gniêcia materialne s¹ ma³o istotne. Ka¿dy mo¿e sobie kupiæ wytworne stroje i wymyœlne ozdoby, ¿yæ w pa³acu, pomiataæ legionami ¿ywej i mechanicznej s³u¿by. M¹droœæ jest o wiele trudniejsza do zdobycia. Ca³a czwórka sumiennie wyrazi³a podziw dla otoczenia, obsypuj¹c komplementami kobietê, która wysz³a, aby ich formalnie powitaæ. Czeka³o na nich siedmioro delegatów, usadowionych przy d³ugim stole, wyciêtym z jednego kawa³ka fioletowego drzewa xell. Dwoje z nich by³o ludŸmi, czworo Ansionianami, a jeden Armalatczykiem. Luminara uwa¿nie obserwowa³a Ansionian. Dominuj¹ca na tej planecie rasa by³a nieco ni¿sza ni¿ ludzie, o budowie cia³a znacznie szczuplejszej, wrêcz koœcistej, a skórze barwy blado¿ó³tej, prawie z³ocistej. Obie p³cie by³y pozbawione ow³osienia, z wyj¹tkiem pojedynczego pasma twardej szczeciny, szerokoœci mniej wiêcej piêtnastu, a d³ugoœci siedmiu do oœmiu centymetrów, które bieg³o od szczytu g³owy przez ca³y grzbiet, przechodz¹c na koñcu w piêtnastocentymetrowej d³ugoœci ogon, zazwyczaj starannie przystrzy¿ony i ukryty pod ciep³¹, elegancko skrojon¹ odzie¿¹ we wszystkich kolorach têczy. Du¿e oczy o ma³ych, czarnych Ÿrenicach by³y zazwyczaj czerwone, nieraz przechodz¹ce w jaœniejsze, ¿ó³tawe tony, rzadziej amarantowe. W ustach mieœci³o siê mnóstwo ostrych jak no¿e zêbów. Ansionianie byli wszystko¿erni, ale spo¿ywali stosunkowo znacznie wiêcej miêsa ni¿ ludzie. A zw³aszcza Alwari, przypomnia³a sobie Luminara. Nie znalaz³ siê tu oczywiœcie nikt, kto móg³by reprezentowaæ interesy nomadów. Ci unikali miast i miasteczek; woleli przebywaæ na rozleg³ych preriach, pokrywaj¹cych znaczn¹ czêœæ powierzchni Ansionu. Po tysi¹cleciach nieustannych konfliktów pomiêdzy nomadami a mieszkañcami miast dwieœcie lokalnych lat temu zdo³ano wreszcie zawrzeæ kruchy pokój. Ostatnio wymagania polityki miêdzygwiezdnej grozi³y rozerwaniem tej ugody na strzêpy i ca³kowitym odci¹gniêciem Ansionu od Republiki. Nomadowie pragnêli pozostaæ w ramach Republiki, ale mieszkañcy miast buntowali siê przeciwko ciê¿arowi przepisów i drobiazgowych nakazów, które nap³ywa³y z Coruscant niekoñcz¹cym siê strumieniem. Zaczêli braæ pod uwagê mo¿liwoœæ przy³¹czenia siê do powsta³ego niedawno ruchu secesjonistycznego. W rezultacie pomiêdzy nomadami 34

a mieszkañcami miast pojawi³y siê nowe zadra¿nienia. Luminara wiedzia³a, ¿e gdyby zdo³ali pogodziæ sprzeczne interesy mieszkañców, Ansion móg³by pozostaæ w Republice. Lecz, jak to bywa w historii, lokalny konflikt zagra¿a³ rozprzestrzenieniem siê poza granice. Niewykluczone, ¿e ¿adna ze stron tego miêdzynarodowego sporu nie wiedzia³a do koñca, jaka jest prawdziwa stawka. Narastaj¹cy spór pomiêdzy mieszczuchami a nomadami odbija³ siê echem w ca³ej galaktyce. Oczy wszystkich, nie tylko tych, których wi¹za³y formalne pakty i traktaty, skierowane by³y na wydarzenia rozgrywaj¹ce siê na Ansionie. Dziêki strategicznej lokalizacji i uwik³aniu w sieæ powi¹zañ, by³ to kluczowy œwiat w tej czêœci galaktyki. Luminara wiedzia³a, ¿e jeœli wyjmie siê ma³¹ zatyczkê z tamy powstrzymuj¹cej wzburzone wody, potop mo¿e zalaæ wszystko. Ansionianin, który wsta³ zza sto³u, powita³ ich ceremonialnym gestem. Pozostali delegaci nie ruszyli siê z miejsca. Luminara odnotowa³a ten fakt w pamiêci. – Jestem Ranjiyn. Podobnie jak moi koledzy, reprezentujê uniê, miasta Ansionu i ich mieszkañców. Luminara wiedzia³a, ¿e wiêkszoœæ Ansionian u¿ywa tylko jednego imienia. Grzywa Ranjiyna ufarbowana by³a w naprzemienne bia³e i czarne pasy. Przedstawi³ pozosta³ych delegatów. Nie trzeba by³o mistrza Mocy, aby zauwa¿yæ ich czujnoœæ. Po zakoñczonej prezentacji stwierdzi³: – My, mieszkañcy miast, witamy was, przedstawicieli Rady Jedi na Ansionie, i ofiarujemy wam wszelk¹ goœcinnoœæ i wspó³pracê, jaka le¿y w granicach naszych mo¿liwoœci. £adne s³owa, pomyœla³ Anakin. Mistrz Obi-Wan spêdzi³ wiele czasu na zaspokajaniu zainteresowania swego padawana sprawami polityki. A pierwsza lekcja, któr¹ pobra³ student tego kontrowersyjnego tematu, mówi³a, ¿e s³owa s¹ najtañsz¹ walut¹ u¿ywan¹ przez polityków i ¿e szastaj¹ ni¹ bez pamiêci. Tymczasem g³os zabra³a Luminara. Z pewnoœci¹ jest niezwyk³ym Jedi, uzna³ Anakin. Na swój sposób potrafi³a byæ równie onieœmielaj¹ca jak Obi-Wan. By³a jednak przy tym przyjazna i wyrozumia³a, a to wiêcej, ni¿ móg³ powiedzieæ o jej wzorowej padawance Barrissie. – W imieniu Rady Jedi, Obi-Wana Kenobiego i moim, Luminary Unduli, jak równie¿ naszych padawanów, Anakina Skywalkera i Barrissy Offee, dziêkujemy wam za te mi³e s³owa. – Czwórka Jedi zajê³a miejsca po drugiej stronie piêknego sto³u, naprzeciwko gospodarzy. – Jak wiecie, przybyliœmy tu, aby poœredniczyæ na waszej planecie w sporze pomiêdzy mieszkañcami miast a nomadami Alwari. 35

– Chwileczkê. – Wysoki, dystyngowany starszy mê¿czyzna wzgardliwie machn¹³ rêk¹. – Proszê tylko bez sztuczek Jedi. Wszyscy wiemy, ¿e jesteœcie tutaj po to, aby wszelkimi dostêpnymi sposobami powstrzymaæ Ansion przed przy³¹czeniem siê do ruchu secesjonistów. Lokalne sprzeczki, na które siê powo³ujecie, nie s¹ godne rozpatrywania ich przez Radê Jedi. – Uœmiechn¹³ siê z³oœliwie. – W ka¿dym razie nie wys³aliby a¿ czworga przedstawicieli do za³atwienia tak drobnej sprawy. – Dla rady ¿aden konflikt nie jest drobny – odpar³ Obi-Wan. – Chcielibyœmy widzieæ wszystkich obywateli Republiki ¿yj¹cych w pokoju i zadowoleniu, gdziekolwiek mieszkaj¹, niezale¿nie od gatunku, ich lokalnych zwyczajów i stylu ¿ycia. – ¯ycie w zadowoleniu! – Jedna z Ansionianek, o twarzy pociêtej d³ugimi pionowymi liniami i jednym zamglonym br¹zowym oku, siêgnê³a pod stó³, wyci¹gnê³a stos dyskietek wielkoœci ceg³y i rzuci³a na lustrzan¹ powierzchniê sto³u. Wyl¹dowa³y na niej z g³uchym stukiem. – Styl ¿ycia! Czy wy w ogóle wiecie, o czym mówicie, Jedi? Zanim Luminara czy Obi-Wan zd¹¿yli odpowiedzieæ, stwierdzi³a: – To sprawozdania z obrad Senatu Republiki. Tylko z ostatnich dwóch miesiêcy! – Machnê³a rêk¹ w stronê stosu, jakby to by³o jakieœ paskudne morskie stworzenie, które nagle wyzionê³o ducha na stole i w³aœnie zaczê³o siê rozk³adaæ. – Same roczne wskaŸniki zawieraj¹ w sobie wiêcej danych ni¿ ca³a miejska biblioteka. Zgodnoœæ, przestrzeganie prawa, pos³uszeñstwo, tylko tym siê ostatnio interesuje senat. A oprócz tego jeszcze preferencyjnym traktowaniem siebie i tych, których reprezentuje, zw³aszcza w handlu. Wielka niegdyœ Republika Galaktyczna upad³a pod naporem drobnych biurokratów i egoistycznych manipulatorów, którzy szukaj¹ jedynie osobistych korzyœci i awansu, nie zaœ sprawiedliwoœci i uczciwych interesów. – WyraŸne faworyzowanie Alwarich jest tego dowodem – stwierdzi³a kolejna Ansionianka siedz¹ca obok. – Senator Mousul informuje nas o wszystkim. – Senat nie faworyzuje ¿adnej grupy spo³ecznej ani etnicznej – zaprotestowa³a Luminara. – Ta podstawowa zasada zawiera siê w prawach za³o¿ycielskich Republiki i nigdy nie uleg³a zmianie. – Przypadkiem zgadzam siê z delegatk¹ – spokojnie wtr¹ci³ Obi-Wan. Zdezorientowani zgromadzeni skierowali uwagê na drugiego Jedi. Nawet Luminara wydawa³a siê zaskoczona. – Wybacz – wymamrota³ Ranjiyn – ale czy powiedzia³eœ, ¿e zgadzasz siê z Kandah? 36

Obi-Wan skin¹³ g³ow¹. – Zaprzeczanie istnieniu biurokracji i problemów w senacie by³oby tym samym, co negowanie istnienia pulsarów. Z pewnoœci¹ panuje tam zamieszanie i niezgoda. Z pewnoœci¹ istnieje plaga biurokracji i konflikty. – Jedi ledwie zauwa¿alnie podniós³ g³os, który zabrzmia³ doskonale kontrolowan¹ energi¹. – Ale prawa Republiki wci¹¿ obowi¹zuj¹, s¹ nienaruszalne i czyste. Jak d³ugo zjednoczone istoty rozumne bêd¹ ich przestrzegaæ, w galaktyce bêdzie panowa³ porz¹dek. – Utkwi³ wzrok w Kandah. – Na Ansionie te¿. Armalatczyk Tolut siedzia³ u szczytu sto³u, poniewa¿ nie móg³ pod nim zmieœciæ masywnych nóg. Teraz wsta³ i wycelowa³ w Obi-Wana jeden z trzech grubych paluchów. – Gadanina Jedi! – hukn¹³ i ma³ymi, czerwonymi oczkami powiód³ po pozosta³ych delegatach. – Nie widzicie, dok¹d on zmierza i czego próbuje dokonaæ? Chc¹ nas omamiæ sprytnymi s³ówkami! Uwa¿aj¹, ¿e wszyscy Ansionianie to prymitywni wieœniacy, jestem gotów siê za³o¿yæ! – Nachyli³ siê poprzez stó³ i wspar³ potê¿ne d³onie na g³adkim, fioletowym drewnie. Solidny blat zatrzeszcza³ pod ciê¿arem jego siedmiuset kilogramów. – Mistrzowie Mocy, hê? Mistrzowie knowañ i chytrych wykrêtów, mówiê! To tylko przebieg³oœæ Jedi! – Tolut, proszê! – Ranjiyn usi³owa³ uspokoiæ potê¿nego, o wiele wiêkszego od siebie towarzysza. – Oka¿ trochê szacunku dla Mocy, jeœli ju¿ nie dla naszych goœci. Mo¿e i nie zgadzamy siê we wszystkim, ale… – Moc! Moc! Wszystkich was opêta³ i otumani³ ten absurd! – Zielone palce dŸga³y powietrze w kierunku milcz¹cych goœci. – To humanoidzi jak wy. Rozumni jak ja. Krwawi¹ i umieraj¹ jak wszystkie inne stworzenia z krwi i koœci. Dlaczego mamy dalej cierpieæ pod ich uci¹¿liwymi rz¹dami? Ich przedstawiciele s¹ skorumpowani albo nie wiedz¹ nic o potrzebach ró¿nych gatunków, a mo¿e i jedno, i drugie. Kiedy rz¹d psuje siê jak stary morski potwór, tak w³aœnie nale¿y go potraktowaæ. – B³ysn¹³ d³ugimi jak d³uta zêbami. – Wynieœæ i zakopaæ. Siêgn¹³ poprzez stó³, jedn¹ d³oni¹ zagarn¹³ dyskietki, które pozostawi³a tam Kandah i z rozmachem rzuci³ nimi o œcianê, a¿ rozsypa³y siê na wszystkie strony. – Przepisy! Ograniczenia! Co ludy mog¹ robiæ, a czego nie! Wszystko s³owa… s³owa, których my na Ansionie nie napisaliœmy. Powinniœmy przystaæ do tych, którzy chc¹ siê od³¹czyæ od Republiki i myœl¹ tak samo, jak ja mówiê! Uwolniæ Ansion! A jeœli Alwari nie przy³¹cz¹ siê do nas, za³atwimy siê z nimi tak, jak ju¿ nieraz w przesz³oœci. 37

Przez ca³y czas trwania tej tyrady goœcie siedzieli w milczeniu, tylko d³oñ Anakina dyskretnie przesunê³a siê w kierunku miecza œwietlnego. Wystarczy³ jednak cieñ uœmiechu na twarzy mistrza, by jego rêka zawis³a w powietrzu. Anakina tak naprawdê bardzo niewiele obchodzi³o, czy Ansion pozostanie w Republice, czy nie. Skomplikowana machina galaktycznej polityki wci¹¿ by³a dla niego tajemnic¹. Ale Tolut obrazi³ jego mistrza i ch³opiec czu³ narastaj¹cy gniew. Zmusi³ siê, aby zachowaæ spokój, poniewa¿ jego mistrz ¿yczy³ sobie tego. Wiedzia³ doskonale, ¿e Obi-Wan Kenobi sam potrafi o siebie zadbaæ. Rycerz Jedi podniós³ siê z miejsca, ale ku zdumieniu Anakina uprzejmie ust¹pi³ g³osu siedz¹cej obok kobiecie. – Mocy nie mo¿na tak ³atwo przekreœliæ, mój du¿y przyjacielu – poinformowa³a Armalatczyka Luminara. – Zw³aszcza jeœli samemu nic siê o niej nie wie. Tolut znów wyszczerzy³ w szerokim uœmiechu wielkie, p³askie bia³e zêby i ruszy³ wokó³ sto³u. Barrissa i Anakin napiêli miêœnie, ale Obi-Wan siedzia³ spokojnie, nie zwracaj¹c uwagi na masywnego Armalatczyka. Po twarzy b³¹ka³ mu siê s³aby uœmieszek. Luminara wsta³a i odsunê³a siê od krzes³a. – Myœlisz, ¿e tylko Jedi w³adaj¹ Moc¹? – warkn¹³ Tolut. – Wszyscy siê na tym znaj¹, trzeba tylko poæwiczyæ. Wyci¹gn¹³ wielk¹ d³oñ i skin¹³ ni¹ w kierunku sto³u. Na blacie ustawiono siedem kryszta³owych karafek z wod¹, aby uczestnicy spotkania mogli ugasiæ pragnienie. Jedna z nich zadr¿a³a lekko, po czym unios³a siê pó³ metra w górê. Po policzkach Toluta sp³ywa³y grube, ciê¿kie krople potu, ale uœmiechn¹³ siê triumfalnie. – Widzicie? Przy odrobinie æwiczeñ i silnej woli, wszyscy potrafi¹ to, co Jedi. Wielki mi powód do dumy! – Przeciwnie – ³agodnie odpar³a Luminara. – Wiedza jest zawsze powodem do dumy. Nie podnios³a rêki. Nie musia³a. Karafka przesta³a dygotaæ, zawis³a spokojnie. Luminara skoncentrowa³a siê na niej, a naczynie powoli wznios³o siê wy¿ej, a¿ dotknê³o sufitu. Zafascynowani delegaci nie mogli oderwaæ od niej oczu. Ci mieszkañcy peryferyjnego œwiata nigdy wczeœniej nie mieli okazji obserwowaæ pos³ugiwania siê Moc¹ przez Jedi. Niczym pêkaty kryszta³owy ptak, karafka podryfowa³a pod sufitem i zawis³a dok³adnie nad g³ow¹ Armalatczyka, który z wœciek³¹ min¹ macha³ rêkami w jej kierunku najpierw spokojnie, a potem coraz gwa³38

towniej. Jego nerwowe gesty nie odnios³y absolutnie ¿adnego skutku. Móg³by równie dobrze pomachaæ sobie przed lustrem. Karafka g³adko, jakby manipulowa³ ni¹ doœwiadczony kelner, odwróci³a siê do góry dnem, wylewaj¹c lodowat¹ zawartoœæ na g³owê coraz bardziej zdenerwowanego delegata. Z mordercz¹ min¹ otar³ twarz i ruszy³ w kierunku spokojnej Jedi. Barrissa siêgnê³a po miecz œwietlny, ale powstrzyma³a j¹ d³oñ mistrzyni, podobnie jak chwilê wczeœniej Obi-Wan poskromi³ zapêdy swojego padawana. Karafki jedna po drugiej wzbija³y siê w powietrze, aby pozbyæ siê zawartoœci wprost na g³owê Toluta. Poœród pozosta³ych, jeszcze suchych delegatów, rozleg³y siê œmiechy. Ludzie chichotali cicho, Ansionianie natomiast wydawali tubalne ryki, które dziwnie nie pasowa³y do ich w¹t³ej budowy. Napiêcie, które zapanowa³o w zgromadzeniu, znik³o nagle jak ulatuj¹ca z wiatrem pajêczyna. – Mam nadziejê, ¿e nikomu za bardzo nie chce siê piæ – mruknê³a Luminara, zajmuj¹c z powrotem swoje miejsce. Prychaj¹cy, przemoczony do suchej nitki wielki stwór rykn¹³ groŸnie – i nagle zmieni³ zdanie. Ociekaj¹c wod¹ z twarzy, zêbów i lœni¹cego skórzanego stroju, powêdrowa³ do swojego krzes³a i klapn¹³ na nie z mlaœniêciem. Skrzy¿owa³ na masywnej piersi ramiona gruboœci ludzkiego tu³owia i powoli skin¹³ g³ow¹ w kierunku kobiety odpowiedzialnej za jego mokr¹ pora¿kê. – Tolut jest wielki pomiêdzy swym ludem. Nie zawsze mówi dobrze, ale wielki nie musi oznaczaæ, ¿e g³upi. Tolut wie, kiedy nie ma racji. Ustêpujê przed wiêksz¹ Moc¹. Myli³em siê co do zdolnoœci Jedi. Luminara obdarzy³a go ³agodnym uœmiechem. – Nie ma wstydu w przyznaniu, ¿e nie wie siê wszystkiego. To oznacza m¹droœæ. Coœ znacznie cenniejszego ni¿ si³a fizyczna… a nawet umiejêtnoœæ wp³ywania na Moc. Nale¿y ci siê pochwa³a, nie nagana. – Lekko sk³oni³a g³owê. – Gratulujê ci bystroœci os¹du. Tolut zawaha³ siê, nie bardzo wiedz¹c, czy Jedi przypadkiem nie ¿artuje sobie z niego. Kiedy jednak zrozumia³, ¿e komplement by³ szczery i pochodzi³ z g³êbi serca, jego twarz siê rozjaœni³a, a ca³e zachowanie uleg³o zmianie. – Mo¿e my z unii bêdziemy mogli z wami wspó³pracowaæ – oznajmi³. Wci¹¿ istnia³o zagro¿enie, ¿e poprzednia wojowniczoœæ powróci pomimo w³aœnie otrzymanej nauczki. – Ale praca z Alwarimi to coœ ca³kiem innego. Obi-Wan pochyli³ siê w kierunku Anakina i szepn¹³: 39

– To, mój m³ody padawanie, by³a demonstracja umiejêtnoœci znanej jako dyplomacja dynamiczna. Skywalker skin¹³ g³ow¹. – Odnotowa³em ten przyk³ad, mistrzu. – Znów zapatrzy³ siê w spokojn¹, piêkn¹ twarz Luminary Unduli. Zauwa¿y³ te¿, ¿e mina Barrissy zaczyna niebezpiecznie przypominaæ drwi¹cy grymas. Ranjiyn otar³ ostatni¹ ³zê rozbawienia z k¹cika oka i spróbowa³ przywróciæ powa¿ny nastrój poprzedzaj¹cy wodn¹ demonstracjê. – Niewa¿ne, co zrobicie. Nawet tysi¹c zwariowanych sztuczek nie przekona Alwarich, aby dopuœcili do wspólnego eksploatowania stepów. A unia tylko wtedy zgodzi siê pozostaæ zwi¹zana prawem Republiki, jeœli bêdziemy traktowani na ca³ej planecie jednakowo… i nikt nas nie zmusi do zamkniêcia siê na wieki w granicach miast. Na razie Alwari dominuj¹ nad nami wielkim obszarem ziemi, a my kontrolujemy miasta. Jeœli za ka¿d¹ prób¹ rozszerzenia naszych granic bêd¹ z wrzaskiem pêdziæ do senatu na skargê, to ju¿ lepiej nam bêdzie poza Republik¹ wraz z jej niezliczonymi przepisami i regulacjami. – A mnie siê wydaje, ¿e to by oznacza³o niekoñcz¹c¹ siê wojnê domow¹ – odezwa³ siê Anakin. Pochwyci³ spojrzenie Obi-Wana i po chwili namys³u doda³: – A co najmniej pewien rodzaj nieustannego konfliktu pomiêdzy wami a Alwarimi. – To os³abi obie strony – doda³a Barrissa, poparta zachêcaj¹cym spojrzeniem Luminary. Starszawy, wysoki mê¿czyzna z rezygnacj¹ machn¹³ rêk¹ ze swego miejsca. – Wszystko jest lepsze ni¿ koniecznoœæ stosowania siê do niewygodnych praw, które s¹ przestarza³e, zanim jeszcze zostan¹ uchwalone. Nasi przyjaciele zapewnili nas, ¿e jeœli og³osimy nasz¹ secesjê z Republiki, oka¿¹ nam prawdziw¹ pomoc, tak¹, jakiej potrzebujemy, a jakiej nie jesteœmy w stanie wyegzekwowaæ od senatu. – Jacy przyjaciele? – uprzejmie zapyta³ Obi-Wan. Ton pytania by³ taki, jakby odpowiedŸ nie mia³a wiêkszego znaczenia, ale Anakin wiedzia³, ¿e jest inaczej. Wyczuwa³ lekkie napiêcie w postawie swojego mistrza. Nie mia³ okazji stwierdziæ, czy Ansionianin równie¿ je wyczu³, czy nie. W ka¿dym razie nikogo nie wymieni³. Luminara wype³ni³a milczenie, które zapad³o po tych s³owach. – Wszystko mo¿e byæ lepsze… z wyj¹tkiem pokoju. – Powiod³a wzrokiem po wszystkich przedstawicielach po kolei. – Korzystaj¹c z naszych kompetencji przedstawicieli Rady Jedi, mamy dla was propozy40

cjê. Jeœli zdo³amy przekonaæ Alwarich, aby podzielili siê z wami dominacj¹ nad po³ow¹ stepów, nad którymi obecnie sprawuj¹ kontrolê, oraz ¿eby pozwolili wam korzystaæ z niektórych zasobów, jakie kryj¹ te ziemie, czy ludnoœæ unii zgodzi siê przestrzegaæ praw Republiki, zgodnie z którymi dot¹d ¿y³a, i zapomni o niebezpiecznych dyskusjach o secesji? Po tej nieoczekiwanej, niezwyk³ej ofercie delegaci zaczêli szeptaæ miêdzy sob¹. Ton tych szeptów i skrywane podniecenie œwiadczy³y, ¿e nie uwa¿ali poprzedniej propozycji za szczególnie atrakcyjn¹. Korzystaj¹c z ich dyskusji, Obi-Wan nachyli³ siê do swojej towarzyszki. – Du¿o im obiecujesz, Luminaro. Poprawi³a na plecach kaptur szaty. – Przed przybyciem na tê planetê spêdzi³am wiele czasu na studiowaniu historii ludów Ansionu. Trzeba zrobiæ coœ dramatycznego, aby przerwaæ tê socjopolityczn¹ blokadê. To jedyny sposób, aby oni wszyscy zaczêli myœleæ o czymœ innym ni¿ o oderwaniu siê od Republiki. – Uœmiechnê³a siê. – Pomyœla³am sobie, ¿e jeœli roztoczê now¹ perspektywê mo¿liwoœci handlowych, to nieŸle nimi wstrz¹snê. Obi-Wan spokojnie obserwowa³ cicho rozprawiaj¹cych delegatów. O¿ywienie w ich twarzach i gestach by³o szczere, nie stanowi³o przedstawienia na u¿ytek goœci. – Z pewnoœci¹ ci siê to uda³o – stwierdzi³, podkreœlaj¹c swoje s³owa lekkim uœmieszkiem, do którego zaczyna³a siê przyzwyczajaæ. – Ale jeœli siê zgodz¹, postawisz nas w k³opotliwej sytuacji, bo bêdziemy musieli siê wywi¹zaæ z obietnicy. – Pani Luminara zawsze spe³nia swoje obietnice! – W g³osie Barrissy zabrzmia³ cieñ urazy. – Bez w¹tpienia tak jest. – Obi-Wan pob³a¿liwie spojrza³ na padawankê. – Martwi mnie tylko, jak to wymóc na tej podzielonej, wiecznie sk³óconej gromadzie nomadów, którzy zw¹ siê Alwarimi. Luminara przerwa³a ich rozmowê lekkim skinieniem g³owy. Delegaci zakoñczyli w³aœnie o¿ywion¹ dyskusjê i usiedli znowu twarzami do goœci. – Nikt nie w¹tpi, ¿e uzyskanie zgody Alwarich na taki uk³ad radykalnie zmieni³oby sytuacjê, jaka tu obecnie panuje – przemówi³a trzecia przedstawicielka Ansionian, kobieta imieniem Induran. – Gdyby uda³o siê zawrzeæ ten traktat, z pewnoœci¹ zawa¿y³by on na opinii tych, którzy obecnie sprzyjaj¹ secesji od Republiki, poniewa¿ uwa¿aj¹, ¿e ta nic dla nich nie robi. – Wielkie, wypuk³e oczy spoczê³y na Jedi. – Jednak wiêkszoœæ z nas uwa¿a, ¿e uzyskanie zgody Alwarich na taki uk³ad jest wysoce nieprawdopodobne. 41

Po stronie goœci opowiedzia³ siê jednak do niedawna wojowniczo nastawiony Tolut. – Dla tych, którzy sprawiaj¹, ¿e w zamkniêtym pomieszczeniu pada deszcz, nie ma rzeczy niemo¿liwych, nawet jeœli jest to rozs¹dny dialog z Alwarimi. Luminara uœmiechnê³a siê do zwalistego humanoida. Mo¿e i lubi³ zaczepki, ale przynajmniej mia³ doœæ rozumu, aby zmieniæ zdanie, kiedy fakty tego wymaga³y. A to ju¿ by³o wiêcej, ni¿ da³oby siê powiedzieæ do tej pory o jego ansioniañskich kolegach, choæ i oni zaczynali miêkn¹æ. W atmosferze wyczuwa³o siê subteln¹ zmianê. Wygl¹da³o, ¿e gospodarze, choæ mieli doœæ niepokonanej biurokracji Republiki, zapragnêli nagle siê z ni¹ pogodziæ. Do Luminary i Obi-Wana oraz ich padawanów nale¿a³o przekonanie ich do podjêcia w³aœciwej decyzji. Wszystko w tej chwili zale¿a³o od sk³onienia nomadów do wspó³pracy. Mistrzyni Jedi odnios³a wra¿enie, ¿e bêdzie to wymaga³o znacznie wiêcej wysi³ku ni¿ ¿onglowanie karafkami z wod¹ w wygodnej sali. – Jak znajdziemy Alwarich? – zapyta³ Anakin z lekkim zniecierpliwieniem. Luminara spojrza³a na padawana i zmru¿y³a oczy. Wyczuwa³o siê w nim wielki potencja³ Mocy. Nie zna³a go dobrze, ale wiedzia³a, ¿e Obi-Wan nie wzi¹³by ucznia, który nie by³by naprawdê obiecuj¹cy. Na pewno zdo³a okie³znaæ tego czupurnego, upartego m³odzieñca, wyg³adziæ szorstkie krawêdzie diamentu i oszlifowaæ go na prawdziwego Jedi. W s³owach padawana nie by³o nic niew³aœciwego, podobnie jak w tym, ¿e w ogóle siê odezwa³. Po prostu istnia³a granica pomiêdzy pewnoœci¹ siebie a uporem, œmia³oœci¹ a arogancj¹. Zerkniêcie w prawo upewni³o mistrzyniê, ¿e Barrissa nie jest bynajmniej zachwycona swym mêskim odpowiednikiem. No có¿, m³oda dama na pewno zachowa dla siebie te w¹tpliwoœci – chyba ¿e Skywalker j¹ sprowokuje. Barrissa z natury by³a powœci¹gliwa, ale nie³atwo dawa³a siê onieœmieliæ. Zw³aszcza jeœli próbowa³ tego inny padawan. Ranjiyn nie waha³ siê. – IdŸcie na wschód albo na zachód, albo dok¹d chcecie. Oddalcie siê od cywilizacji.– Zaprezentowa³ ansioniañsk¹ wersjê uœmiechu. – Zostawcie miasta daleko za sob¹, a znajdziecie Alwarich. Albo oni znajd¹ was. Chcia³bym tam byæ, ¿eby zobaczyæ, jak próbujecie przemówiæ im do rozs¹dku. To by³oby warte obejrzenia. – Warte obejrzenia – zgodnie powtórzy³ Tolut. Luminara i Obi-Wan wstali jednoczeœnie. Konferencja dobieg³a koñca. 42

– Znacie nasz¹ reputacjê – oznajmi³ Obi-Wan. – Tysi¹ce razy rêczyliœmy ni¹ za nasze przyrzeczenia. Tym razem nie bêdzie inaczej. Rozmowy z Alwarimi nie mog¹ byæ bardziej frustruj¹ce ni¿ przedzieranie siê przez szlaki komunikacyjne na Coruscant. – Skrzywi³ siê lekko na wspomnienie ostatniej swojej wizyty. Nie przepada³ za jazd¹ po mieœcie. Wspomnienie miejskiego zamêtu umocni³o ostro¿ne porozumienie pomiêdzy delegatami a goœæmi, które nawi¹za³o siê w czasie konferencji – zreszt¹ w³aœnie o to mu chodzi³o. Po zakoñczeniu oficjalnych rozmów goœcie i delegaci rozmawiali jeszcze w mi³ej atmosferze przez jak¹œ godzinê. Obie strony cieszy³y siê z mo¿liwoœci wzajemnego poznania siê na bardziej prywatnej p³aszczyŸnie i poza protoko³em. Zw³aszcza prawie ju¿ suchy Tolut nabra³ szczególnej sympatii do Luminary, która tolerowa³a awanse potê¿nego delegata bez sprzeciwu. Nieraz zdarza³o jej siê nawi¹zywaæ przyjaŸnie ze znacznie bardziej paskudnymi istotami rozumnymi. Zajêta rozmow¹ zauwa¿y³a jednak z podziwem, jak ³atwo przychodzi³o Obi-Wanowi uspokajanie pozosta³ych osób. Choæ znany by³ ze swych talentów mediacyjnych i doœwiadczenia, jednak powszechnie uwa¿ano go za niegroŸnego i ³agodnego. Mówi³ spokojnie i z rezerw¹, a jego s³owa dzia³a³y na s³uchaczy jak leczniczy masa¿. Gdyby nie zosta³ Jedi, móg³ zrobiæ karierê w s³u¿bach dyplomatycznych. Jednak to oznacza³oby utkwienie w samym sercu biurokracji, któr¹ potêpiali, a której potkniêcia i b³êdy próbowali teraz naprawiaæ. Barrissa robi³a, co mog³a, aby oczarowaæ Ranjiyna i starszego przedstawiciela ludzi, Anakin zaœ zalewa³ strumieniem wymowy drug¹ kobietê. Ta ch³onê³a uwa¿nie ka¿de s³owo, bardziej ni¿ Luminara mog³aby siê spodziewaæ. Chêtnie pods³ucha³aby to i owo, ale musia³a pracowaæ nad Tolutem i wci¹¿ podejrzliw¹ Kandah. A poza tym pilnowanie Anakina by³o rol¹ Obi-Wana, nie jej. Gdyby tylko powodzenie ich misji zale¿a³o jedynie od doboru w³aœciwych s³ów, myœla³a. Niestety, bywa³a ju¿ zaanga¿owana w zbyt wiele sporów na zbyt wielu niesfornych planetach, aby s¹dziæ, ¿e problemy Ansionu mo¿na rozwi¹zaæ wy³¹cznie za pomoc¹ rozs¹dnej dyskusji. Delegatka Unii Spo³eczeñstw, Kandah, reprezentuj¹ca obywateli miast Ansionu, czeka³a niespokojnie w ciemnym korytarzu. W dali majaczy³y œwiat³a ulicy Songoquin, pe³nej gadatliwych kupców i wieczornych spacerowiczów. Podobnie jak ca³a jej wielkooka rasa, 43

Kandah bez trudu porusza³a siê nawet w bezksiê¿ycow¹ noc, lecz tu, w ciasnym pasa¿u z jednym tylko wejœciem, nawet widz¹cy w ciemnoœci Ansionianin móg³ bez poczucia winy marzyæ o odrobinie dodatkowego œwiat³a. – Co masz dla mnie? – Natychmiast rozpozna³a g³os, ale przestraszy³a siê, kiedy niespodziewanie zabrzmia³ jej nad uchem. – Jak siê skoñczy³o spotkanie goœci z przedstawicielami unii? – A¿ za dobrze. – Nie tylko nie zna³a nazwiska osoby, z któr¹ siê kontaktowa³a, lecz nawet nigdy nie widzia³a jej twarzy. Nie by³a pewna, czy to kobieta, czy mê¿czyzna. Zreszt¹ nie mia³o to wiêkszego znaczenia. Wa¿ne, ¿e osobnik p³aci³ hojnie, bez opóŸnieñ i w nieoznaczonych kredytach. – Delegacja z pocz¹tku by³a nieufna i sceptyczna. Sama zrobi³am, co mog³am, aby zasiaæ zamieszanie i niezgodê, ale Jedi s¹ zrêczni zarówno w s³owach, jak i w pos³ugiwaniu siê Moc¹. Jestem pewna, ¿e przekonali tego g³upiego Armalatczyka, by za nimi g³osowa³. Pozostali jeszcze siê wahaj¹. Opisa³a szczegó³owo ca³y przebieg spotkania. – A wiêc Jedi zamierzaj¹ przekonaæ Alwarich, aby pozwolili na eksploracjê i zabudowê po³owy ziem tradycyjnie nale¿¹cych do nomadów? – G³os zaœmia³ siê z niedowierzaniem, nape³niaj¹c ciemnoœæ echem. – To by by³o coœ! Oczywiœcie, nic im z tego nie wyjdzie. – Ja te¿ tak s¹dzi³am – szepnê³a w mrok – dopóki sama ich nie pozna³am i nie zobaczy³am w akcji. S¹ subtelni i bardzo, bardzo przebiegli. G³os odpar³ z lekkim wahaniem: – Nie chcesz chyba powiedzieæ, ¿e mog¹ doprowadziæ do ugody z Alwarimi? – Chcia³am tylko powiedzieæ, ¿e to prawdziwi Jedi, a ja nie mam kwalifikacji, aby przewidzieæ, co mog¹, a czego nie mog¹ dokonaæ. Jedno wiem na pewno: nie za³o¿y³abym siê przeciwko nim… o nic. – Jedi s¹ s³awni jako wojownicy, nie jako mówcy – niepewnie wymamrota³ g³os. – Doprawdy? – Kandah przypomnia³a sobie dalsze szczegó³y konferencji. – Ci rycerze i ich padawani to uosobienie sprytu i og³ady. A skoro ju¿ o tym mowa, ilu Jedi widzia³eœ w akcji? Jakiejkolwiek akcji? – Nie powinno ciê obchodziæ, co widzia³em, a czego nie. – W³aœciciel g³osu by³ wyraŸnie zirytowany, choæ raczej nie na informatorkê. – Muszê przekazaæ tê wiadomoœæ mojemu szefowi. On bêdzie wiedzia³, co robiæ. Doprawdy? – pomyœla³a Kandah. Lepiej on ni¿ ja. Ona mia³a tylko przedstawiæ raport. By³a zadowolona, ¿e jej próba storpedowania misji Jedi nie wymaga³a niczego wiêcej. 44

– Swoj¹ zap³atê otrzymasz jak zwykle – rzek³ g³os niedba³ym tonem, wyraŸnie zajêty rozmyœlaniami nad informacjami delegatki unii. – Jak zawsze doceniamy dobr¹ pracê. Kiedy Ansion nareszcie opuœci Republikê i uwolni siê od jej wp³ywów, dostaniesz swoj¹ nagrodê: bezprawnie zagarniête dobra rodzinne w Korumdah zostan¹ ci zwrócone. – Jestem twoj¹ pokorn¹ s³ug¹ – odpar³a grzecznie. Odwróci³a siê i doda³a z wahaniem: – Jak s¹dzisz, co teraz zrobi twój szef, aby powstrzymaæ Jedi od wykonania zadania? Próba zabójstwa skoñczy³a siê sromotn¹ pora¿k¹. Z ciemnoœci nie odezwa³ siê ¿aden g³os. Ogomoor otuli³ siê ciemnym p³aszczem i znik³ w mroku nocy. – A zatem Jedi zamierzaj¹ utrzymaæ uniê w Republice poprzez za³atwienie sporu z Alwarimi. Œmia³y plan. – I g³upi, Wasza Wielkoœæ. – Tak s¹dzisz? – Soergg spojrza³ na niego z niszy, w której odpoczywa³. Za oknem jeden z mniejszych ksiê¿yców Ansionu lœni³ jak polerowana koœæ s³oniowa. – Nie ma szans na powodzenie. – Doprawdy? Ogomoor poczu³, ¿e wymykaj¹ mu siê kolejne argumenty, i postanowi³ zmieniæ taktykê. – Co mi rozka¿esz, panie? – zapyta³ z wahaniem. – Mo¿e spróbowaæ przekupstwa? Ogromne, skoœne oczy wywróci³y siê w kierunku sklepienia. – Przekupiæ Jedi! Ty naprawdê jesteœ kompletnym ignorantem, prawda, Ogomoorze? Majordomus prze³kn¹³ zniewagê, dumê schowa³ do kieszeni i odpowiedzia³ z szacunkiem: – Bêdê wdziêczny, jeœli zechcesz oœwieciæ swego pokornego s³ugê. – Zrobiê to. – Hutt z obrzydliwym, lepkim mlaœniêciem, odwróci³ siê na prawy bok, ¿eby lepiej siê przyjrzeæ swemu podw³adnemu. – Wiedz jedno: Jedi nie mo¿na przekupiæ, przechytrzyæ, z³amaæ ani odwieœæ od tego, co sami uwa¿aj¹ za jedynie s³uszny i w³aœciwy kierunek postêpowania. Przynajmniej takie do tej pory mia³em doœwiadczenia. – Splun¹³ w bok, a robot pokojowy natychmiast rzuci³ siê, ¿eby posprz¹taæ. – To niemi³e jak wiele innych prawd. Dlatego musimy zaj¹æ siê nimi w inny sposób. PodejdŸ tu, a powiem ci, o co chodzi. 45

Czy naprawdê muszê? – pomyœla³ Ogomoor. Ale przed oddechem Hutta, podobnie jak przed wype³nieniem jego rozkazów, nie by³o ucieczki. Za ma³o mi p³ac¹ za takie rzeczy, ubolewa³, przyjmuj¹c wprost w twarz pe³n¹ moc truj¹cego miazmatu.

46

ROZDZIA£

"

Jedn¹ z zalet mieszkania i pracy na Coruscant by³a mnogoœæ miejsc, gdzie mo¿na siê by³o spotykaæ, nie nara¿aj¹c siê na szybkie zlokalizowanie. W ten w³aœnie sposób grupka konspiratorów znalaz³a siê w skromnej, ma³o znanej knajpce w niezbyt modnej czêœci Kwadrantu H-46. W takich miejscach nie trzeba by³o specjalnie troszczyæ siê o zachowanie anonimowoœci. W ka¿dym razie ¿adne z nich nie zosta³o rozpoznane przez innych klientów. – To miejsce cuchnie klas¹ robotnicz¹. – Nemrileo, pochodz¹cy z potê¿nego œwiata Tanjay, poci¹gn¹³ nosem. – Ukryje smród zdrady. Senator Mousul zdusi³ uœmiech. – Mówisz o zdradzaniu zdrajców. Nie pomyl siê w swoich sympatiach, Nemrileo. Nie mamy na to czasu. – Nie musisz mi mówiæ o czasie. – Mê¿czyzna pochyli³ siê nad stolikiem. – Ale ta sprawa z Ansionem zaczyna mnie martwiæ. – A nie powinna. – Mousul emanowa³ pewnoœci¹ siebie. Nic trudnego, stwierdzi³ jego rozmówca, skoro wspieraj¹ce ich czynniki obieca³y mu poparcie przy wyborze na gubernatora sektora, gdy tylko Ansion i jego sojusznicy wycofaj¹ siê z Republiki. – Jestem pewien, ¿e wszystko odbywa siê zgodnie z planem. Ju¿ wkrótce dominuj¹ca si³a na mojej planecie, unia miast i miasteczek, zag³osuje za wycofaniem siê z Republiki i uruchomi wszystko, na co mamy nadziejê. – Wszystko? – zawo³a³a samica polityk obcej rasy, której p³owe futro zdawa³o siê rozsadzaæ obcis³y kombinezon kamufluj¹cy. – A ja s³ysza³am co innego. 47

Mousul obojêtnie machn¹³ rêk¹. – Drobne potkniêcie. Nic, czym nale¿a³oby siê martwiæ. – Podziwiam twoj¹ pewnoœæ siebie – zauwa¿y³a samica. – Nie ka¿dy by³by tak spokojny, gdyby na jego planetê w samym œrodku delikatnych negocjacji na temat secesji przyby³a dwójka Jedi wraz z padawanami. – Mówi³em ci przecie¿. – G³os Mousula zabrzmia³ groŸnie. – Ju¿ siê tym zajêto. – Lepiej, ¿eby tak by³o – stwierdzi³ Tam Uliss, wspólnik z Ansionu. – Moi ludzie zaczynaj¹ siê niecierpliwiæ. S¹ gotowi do dzia³ania, i to ju¿ od jakiegoœ czasu. Nie podoba im siê, ¿e musz¹ czekaæ na decyzjê bandy poœlednich istot ze zdecydowanie poœledniego œwiatka. – Przewodnicz¹cej Gildii Kupieckiej nie spodoba³oby siê takie gadanie. – Dlatego w³aœnie spotykamy siê tutaj – mruknê³a samica. – Abyœmy mogli bez niej spokojnie przedyskutowaæ wszystkie mo¿liwoœci. – Utkwi³a w Mousulu pal¹ce spojrzenie ¿ó³tych oczu. – A gdybyœ i ty nie by³ zainteresowany, nie by³oby ciê tutaj. Senator podniós³ d³oñ ostrzegawczo. – Powiedzia³em, ¿e przyjdê, wys³ucham was i poinformujê o postêpach w sprawie Ansionu. Nie wyg³aszam s¹dów. Ale jeœli Shu Mai zadecyduje, ¿e powinniœmy wstrzymaæ siê z dzia³aniem, dopóki Ansion nie og³osi secesji, s¹dzê, ¿e musimy jej pos³uchaæ. – Naprawdê? – Kolejny cz³onek grupy tonem i wyrazem twarzy okaza³, ¿e sam jest zupe³nie odmiennego zdania. – Czy Shu Mai i Gildii Kupieckiej naprawdê mo¿na zaufaæ? – Nie znasz jej – odpar³ Mousul. – B¹dŸ pewien, ¿e tak. Nasze interesy le¿¹ jej na sercu. – Czy rzeczywiœcie? – Nemrileo nie by³ o tym przekonany. – Z tego, co s³ysza³em, wynika, ¿e ona nie ma serca. – A ja jej wierzê – oznajmi³a samica siedz¹ca obok cynika. – Znam j¹ z jej prac w kwadrancie. Nie ufam za to moim w³asnym elementom. Wokó³ stolika rozleg³ siê œmiech. – Ufaæ elementom… có¿ za pomys³! Zaledwie weso³oœæ ucich³a, Mousul podj¹³ na nowo: – Porozumia³em siê z moim g³ównym kontaktem na Ansionie. Zapewni³ mnie, ¿e za³atwi¹ sprawê Jedi. Shu Mai wierzy tej osobie. Istniej¹ powi¹zania spo³eczne i handlowe, które cementuj¹ ten uk³ad. Proponujê, abyœmy siê rozeszli, wrócili na swoje stanowiska i byli dobrej myœli. – Przesun¹³ d³oni¹ po p³ytce reakcyjnej sto³u. – A teraz odprê¿48

my siê i napijmy czegoœ. Rzadko mamy okazjê spotkaæ siê tak nieoficjalnie. Kilka pierwszych kolejek skutecznie rozproszy³o napiêcie. W towarzystwie grupy konspiratorów Mousul tak¿e siê rozluŸni³. Poczuje siê jeszcze lepiej, kiedy doniesie Shu Mai, ¿e jeden cz³onek ich grupy prawdopodobnie nie jest ca³kowicie lojalny. Brak zaufania w konspiracji to paskudna sprawa. Mo¿e siê okazaæ zabójczy. Zw³aszcza dla danego osobnika. Soergg by³ bardzo zadowolony ze swojego planu. Przemyœla³ go bardzo dok³adnie, d³ugo dopracowywa³ szczegó³y, a¿ wreszcie wyeliminowa³ wszystkie b³êdy. Plan mia³ dwie zasadnicze zalety: prostotê i bezpoœrednioœæ. Wyjaœni³ go dok³adnie Ogomoorowi. Majordomus s³ucha³ uwa¿nie; dopiero kiedy Hutt skoñczy³, Ansionianin odwa¿y³ siê na komentarz: – Z pewnoœci¹ brzmi obiecuj¹co… – Obiecuj¹co! – zagrzmia³ bossban. – Jest doskona³y! Gniewnie pochyli³ siê nad pokornie skulonym dwunogiem. – A mo¿e nie jest? – No có¿, widzê tylko jedn¹ przeszkodê. Jedi maj¹ zdolnoœæ wyczuwania zbli¿aj¹cego siê niebezpieczeñstwa. Odbieraj¹ nadchodz¹ce k³opoty jako zaburzenia w Mocy. Soergg skin¹³ g³ow¹ na tyle, na ile mo¿e to zrobiæ ktoœ nie posiadaj¹cy szyi. – A¿ za dobrze znam te przeklête zdolnoœci Jedi. Dlatego, aby wykonaæ nasze zadanie, wybra³em kogoœ, kogo wra¿liwi na zaburzenia Mocy Jedi nie wyczuj¹. Dwóch twoich pobratymców, którzy maj¹ niezwyk³e kwalifikacje. – Nie zamierzam podwa¿aæ twej wiedzy, ale jak myœl¹ce, czuj¹ce istoty rozumne mog¹ opieraæ siê zmys³om Jedi? – Poznaj ich zatem, Ogomoorze, i os¹dŸ sam. – Odwróci³ siê, zaklaska³ w t³uste d³onie i zawo³a³: – Bulgan, Kyakhta, chodŸcie tu, poznajcie mojego majordomusa! Zaciekawiony Ogomoor zwróci³ siê w kierunku drzwi wiod¹cych z komnaty audiencyjnej bossbana do bocznego westybulu. Wygl¹d dwóch Ansionian, którzy weszli na wo³anie Soergga, nie wzbudzi³ w nim szczególnego entuzjazmu. Jeden mia³ potargan¹, strzêpiast¹ grzywê p³oworudych kud³ów i prymitywnie dopasowane sztuczne ramiê. Drugi by³ ogolony od g³owy po 4 – Nadchodz¹ca burza

49

kark, o bladej, ³ysej skórze, z przepask¹ na oku i plecami zgiêtymi na skutek jakiejœ nieuleczalnej choroby wieku dzieciêcego. ¯aden nie by³ specjalnie wysoki ani silny. Wspólnie, zdaniem Ogomoora, mieliby niejakie problemy z porwaniem dziecka z r¹k podstarza³ego nosiciela wody. Widok tego byle jakiego duetu zdumia³ go tak bardzo, ¿e przez chwilê zapomnia³ o strachu przed swym pracodawc¹. – Bossbanie, masz zamiar wys³aæ tych dwóch, aby pojmali Jedi? – Nie Jedi, Ogomoorze. Jednego z ich padawanów. Jeœli jedno z m³odych znajdzie siê w niewoli, Jedi bêd¹ zmuszeni negocjowaæ. – Nad¹³ siê i wyprostowa³. By³ rzeczywiœcie wielki, imponuj¹cy, choæ odra¿aj¹cy. – Za¿¹damy, aby siê wycofali ze wszystkich negocjacji wi¹¿¹cych siê z wewnêtrznymi i galaktycznymi sporami Ansionian i aby nie przysy³ano na ich miejsce ¿adnego innego Jedi. Kiedy siê na to zgodz¹, stan¹ siê bezbronni i nie uda im siê w ¿aden sposób wp³yn¹æ na wynik g³osowania w sprawie secesji. S³owo jednego Jedi jest wi¹¿¹ce dla wszystkich. – Z trudem zatar³ d³onie. – To lepsze, ni¿ ich zabiæ. Bêd¹ zmuszeni podwin¹æ ogony pod siebie i odlecieæ w poni¿eniu i poczuciu klêski. A przy tym Rada Jedi nie bêdzie mia³a pretekstu do gniewu spowodowanego œmierci¹ cz³onków zakonu. Po prostu ich wymanewrujemy i przechytrzymy. I to ja tego dokonam! – Nad¹³ siê tak bardzo, ¿e Ogomoor przez chwilê myœla³, ¿e go rozsadzi. Niestety, skoñczy³o siê na pobo¿nych ¿yczeniach. – Nieraz poni¿enie jest skuteczniejsze od œmierci. – Nie mogê siê z tym nie zgodziæ, bossbanie. – Ogomoor odzyska³ czêœæ kontenansu i wskaza³ na dwóch potencjalnych porywaczy. Ten nazwany Kyakht¹ gapi³ siê z pó³otwartymi ustami na luksusowo urz¹dzone wnêtrze, jego garbaty towarzysz zaœ sta³ zapatrzony têpo w pod³ogê, d³ubi¹c pracowicie w nosie. – Ale… czy ty powa¿nie chcesz wys³aæ tych dwóch, aby porwali padawana Jedi? Soergg nawet nie rykn¹³, lecz cierpliwie odpar³: – Przyjrzyj im siê, Ogomoorze. Dobrze im siê przyjrzyj z bliska. Co widzisz? – Hutta najwyraŸniej bawi³o zdumienie pracownika. Majordomus spojrza³ z pow¹tpiewaniem na ¿a³osn¹ parê, nie zbli¿aj¹c siê do nich ani o centymetr bardziej, ni¿ to by³o absolutnie konieczne. Dok³adna inspekcja nie doda³a mu otuchy. – Ryzykuj¹c, ¿e ura¿ê twój rozs¹dek, a mo¿e i ich, bossbanie, muszê stwierdziæ, ¿e wydaj¹ mi siê cokolwiek felek. Stukniêci. Niepe³nosprawni umys³owo. – Ale¿ tak jest w istocie. Masz racjê, oczywiœcie. – Soergg wydawa³ siê ogromnie z siebie zadowolony i okazywa³ to ca³¹ swoj¹ ogrom50

n¹ osob¹, opieraj¹c siê na ogonie. – W trakcie ró¿nych badañ prowadzonych w zwi¹zku z moimi interesami odkry³em, ¿e nawet niewielkie uszkodzenie umys³u mo¿e spowodowaæ znaczne zniekszta³cenie postrzegania Mocy u tych, którzy s¹ do tego zdolni. Choroba psychiczna dzia³a jak przydymiony kawa³ek transparistali, zniekszta³caj¹c to, co siê za ni¹ kryje, choæ nie przes³aniaj¹c ca³kowicie. – Wskaza³ na swoich nowych najemników. – Ci dwaj s¹ rzeczywiœcie lekko stukniêci, a w ich szaleñstwie le¿y tajemnica naszego sukcesu. Ogomoor obejrza³ sobie parê z nowym zainteresowaniem, choæ bez wiêkszego szacunku. – Próbujê rozpoznaæ ich po stroju. Oczywiœcie, to Alwari, ale muszê powiedzieæ, ¿e nie rozpoznajê klanów. – I nic dziwnego – burkn¹³ Soergg. – Oni nie nale¿¹ do klanów. Z powodu kalectwa fizycznego i umys³owego zostali wyrzuceni. Musz¹ mieszkaæ w znienawidzonym mieœcie, gdzie z trudem wi¹¿¹ koniec z koñcem, robi¹c wszystko, co im siê nawinie. – Rozpromieni³ siê tak, jak tylko Hutt jest w stanie siê rozpromieniæ. – Za to, co obieca³em im zap³aciæ, zrobi¹ wszystko, co ka¿ê. Wszystko! Nawet spróbuj¹ pojmaæ padawana Jedi – prychn¹³ wzgardliwie. – Jak dla wiêkszoœci istot, kredyty znacz¹ dla nich wiêcej ni¿ honor. W³¹cznie z ludem zwanym Huttami, pomyœla³ Ogomoor. – Tak jest, tak – stwierdzi³ Bulgan, odzywaj¹c siê po raz pierwszy. Trochê trudno by³o go zrozumieæ, poniewa¿ wci¹¿ mia³ palec w nosie. – Zrobimy to! – Wymowa jednorêkiego towarzysza Bulgana by³a nieco lepsza, mo¿e dlatego, ¿e nie mia³ w nosie blokady, która nie pozwala³a mówiæ jego kompanowi. – Mo¿emy to zrobiæ. Na s³owa Kyakhty Bulgan mrugn¹³ zdrowym okiem; gruba, nieprzezroczysta powieka przesunê³a siê znacz¹co z lewa na prawo. – Jedi nie wyczuj¹ ich nadejœcia. – Soergg najwyraŸniej delektowa³ siê swoim rewelacyjnym planem. – Poprzez Moc prawdopodobnie nie, bossbanie, ale przecie¿ maj¹ oczy, a ich reakcje s¹ znacznie bardziej wyostrzone ni¿ u wiêkszoœci istot rozumnych. Hutt skin¹³ g³ow¹ cierpliwie, jakby przemyœla³ sobie wszystko ju¿ wczeœniej. – Nasi przyjaciele zorganizuj¹ porwanie póŸnym popo³udniem. Nawet Jedi od czasu do czasu potrzebuj¹ odpoczynku. Zaobserwowano, ¿e nasza czwórka lubi spacerowaæ po Cuipernam. Wtedy czasem siê rozdzielaj¹. Mo¿e i s¹ Jedi, ale ró¿nej p³ci. Kobiety czêsto szukaj¹ innych rozrywek ni¿ mê¿czyŸni. Jeœli m³odego padawana uda siê zaskoczyæ 51

w pewnej odleg³oœci od mistrza, porwanie powinno siê udaæ. Podobno wiêkszoœæ Jedi polega na swoich zmys³ach, jeœli chodzi o wykrywanie zbli¿aj¹cego siê niebezpieczeñstwa. Nie wyczuj¹ zagro¿enia ze strony tej pary idiotów i bêd¹ ich ignorowaæ, zwiedzaj¹c miasto. – W³adczym gestem d³oni odprawi³ pomylonych, lecz chêtnych porywaczy. – OdejdŸcie! Wiecie, gdzie mieszkaj¹ nasi goœcie. – Uœmiechn¹³ siê nieprzyjemnie. – Zreszt¹ wszyscy wiedz¹, poniewa¿ s¹ oficjalnymi goœæmi delegacji unii i rady miejskiej Cuipernam. Jeœli wam siê uda, zabierzcie padawana w wyznaczone miejsce i czekajcie na dalsze rozkazy. Kyakhta odwróci³ siê i sk³oni³. Drugi przyg³up nie poszed³ w jego œlady, wiêc kompan plasn¹³ go w ³ys¹ czaszkê. Bulgan szybko siê odwróci³, ale poniewa¿ by³ ju¿ zgarbiony, nie musia³ siê dodatkowo schylaæ. Przynajmniej jednak wyj¹³ paluch z nosa. Razem wycofali siê z pokoju przez te same drzwi, którymi zostali wpuszczeni. Ogomoor wci¹¿ nie wiedzia³, co o tym myœleæ, ale czu³ ju¿ pierwszy dreszczyk emocji. – Œmia³y plan, bossbanie, doprawdy. Ale bardzo ryzykowny. – Co to za ryzyko? – Soergg przechyli³ siê w lewo i wsadzi³ ³apê do miski wype³nionej mêtn¹ ciecz¹, wy³awiaj¹c z niej coœ, na widok czego Ogomoor wyraŸnie poblad³. Niezra¿ony tym Hutt odchyli³ g³owê do ty³u i wpuœci³ ruchliw¹ zawartoœæ garœci do przepastnej otch³ani gardzieli, prze³kn¹³ g³oœno i mlasn¹³ wargami na znak zadowolenia. – Ryzyko le¿y wy³¹cznie po stronie tych dwóch kretynów. Jeœli zawiod¹, Jedi po prostu ich zabij¹. – A jeœli nie? Jeœli tylko ich zrani¹ i uwi꿹? Mo¿e i nie s¹ m¹drzy, ale z pewnoœci¹ powiedz¹ Jedi, kto ich wynaj¹³ do tego zadania. Potê¿ny brzuch Soergga zatrz¹s³ siê w serdecznym œmiechu. – Jak tylko rozpoczn¹ operacjê, bêd¹ musieli zg³aszaæ siê do mnie osobiœcie w okreœlonych odstêpach czasu przez komunikator dzia³aj¹cy na zastrze¿onym paœmie. Dwie noce temu, kiedy spali snem sprawiedliwych, mój lekarz zainstalowa³ w karku ka¿dego z nich ma³y przyrz¹dzik. Uaktywniê je zdalnie, jeœli siê nie zg³osz¹ choæ raz. – Postuka³ palcem w otwart¹, t³ust¹ d³oñ. – Zanim zdo³aj¹ cokolwiek wygadaæ, ma³e, ale skuteczne ³adunki wybuchowe oddziel¹ im g³owy od ramion. Obawiam siê, ¿e trochê przy tym nabrudz¹. – A co wtedy, o Wielki? – ciekawie dopytywa³ siê Ogomoor. Soergg wzruszy³ t³ustymi ramionami, a¿ fale przesz³y po ca³ym sflacza³ym cielsku. – Bezklanowi imbecyle s¹ tani, nawet w Cuipernam. Jeœli ci dwaj zawiod¹, weŸmiemy kolejn¹ parê. 52

Kyakhta owin¹³ siê ciaœniej lekk¹ wodoodporn¹ szat¹, aby lepiej ukryæ twarz. By³y to szaty Pangay Ous, nie jego klanu. On i Bulgan pochodzili z Asbirów, z Po³udniowego Hagatai. Ale dobrze by³o znowu mieæ na sobie strój klanu, nawet nie swojego, nawet jeœli na niego nie zas³u¿y³. Szaty by³y konieczne, aby siê wmieszaæ w t³um. Pamiêtaj¹c o ma³ym urz¹dzeniu przypiêtym do szarfy pod szatami, dotkn¹³ go lekko palcem, zgodnie z instrukcjami pana Hutta. Soergg bardzo nalega³, ¿eby regularnie nawi¹zywali ³¹cznoœæ. W koñcu poinformowa³ ich te¿, jak dzia³aj¹ urz¹dzenia wybuchowe w ich szyjach, aby wiedzieli, czym ryzykuj¹, nie zg³aszaj¹c siê we w³aœciwym czasie. Nie ¿yliby nawet tak d³ugo, aby zainkasowaæ forsê. Kyakhta i Bulgan byli bardzo wzruszeni czu³¹ trosk¹ o ich zdrowie i dobre samopoczucie, jak¹ okaza³ Hutt. Na Ansionie by³y wiêksze place targowe ni¿ ten w Cuipernam. W dobie nowoczesnego intergalaktycznego handlu wiêkszoœæ transakcji wymaga³a niewiele wiêcej ni¿ wymiany liczb i symboli, ale na wielu planetach staroœwieckie tradycyjne targowiska wci¹¿ pozostawa³y drogie sercom mieszkañców. Handel na odleg³oœæ by³ z pewnoœci¹ sprawniejszy, pozwala³ te¿ na nieskoñczenie wiêksz¹ ró¿norodnoœæ i objêtoœæ sprzedawanych i kupowanych towarów, ale nie dostarcza³ tyle radoœci. Rozkosze robienia interesów twarz¹ w twarz pozostawa³y jedn¹ z drobnych przyjemnoœci ¿ycia w coraz bardziej zautomatyzowanej cywilizacji galaktycznej. A zreszt¹ na co lokalnemu sprzedawcy marthañskich owoców komplikacje i koszty zwi¹zane z elektronicznym wêz³em handlowym? Ilu goœci, gapiów i turystów œci¹gnie na przedmieœcia przenoœny przekaŸnik informacji? Nie mówi¹c ju¿ o tym, ¿e handel bezpoœredni pozwala³ unikn¹æ wielu podatków. Wœród tych, którzy z ca³ego serca popierali secesjê Ansionu, nie brakowa³o powa¿nych kupców. W³aœciwie to nawet nie podatki sprawi³y, ¿e tak zapragnêli odsun¹æ siê od Republiki – raczej nieskoñczona i wci¹¿ rosn¹ca lista przepisów i regulacji. Wprawdzie przekazywali swoje obawy – które zreszt¹ podziela³a ca³a Republika – poprzez przedstawicieli w senacie, ale podobnie jak wiele innych spraw, one tak¿e pozosta³y bez oddŸwiêku. Wyizolowany rz¹d galaktyczny na odleg³ym Coruscant coraz bardziej oddala³ siê od potrzeb i aspiracji ludów, którymi podobno rz¹dzi³. Kyakhta i Bulgan bez trudu wmieszali siê w t³um, choæ Kyakhta musia³ mieæ na oku towarzysza, kiedy mijali kolejne stragany. G³upawy, garbaty Bulgan mia³ nieprzyjemny zwyczaj czêstowania siê wystawionymi towarami, zapominaj¹c, ¿e nale¿y za nie zap³aciæ. Dziœ nie 53

mieli czasu na takie rzeczy. Czeka³a ich wa¿na misja! Mo¿e nie tak istotna, jak przepêdzanie byd³a, wyœcigi czy œwiêtowanie ze swoim klanem, ale wystarczaj¹co wa¿na dla takich bezklanowców, jak oni. – Tam s¹! – szepn¹³ z napiêciem do kuœtykaj¹cego za nim Bulgana. Tamten wytê¿y³ jedyne dobre oko i wyprostowa³ siê na tyle, na ile móg³. Poci¹ga³ nosem i gapi³ siê bez s³owa. – Nie ma stra¿y – zauwa¿y³ po chwili. Bulgan by³ przyg³upem, ale nie tak kompletnym, jak mog³oby to sugerowaæ jego zachowanie lub wygl¹d. Kyakhta spróbowa³ powstrzymaæ siê od wzgardliwego tonu. – Oczywiœcie, ¿e nie maj¹ stra¿y, têpoto! Po co Jedi jacyœ stra¿nicy? To oni s¹ stra¿nikami innych. Bulgan zmarszczy³ czo³o i spojrza³ niepewnie. – Jakich innych? Kyakhta nie raczy³ odpowiedzieæ. Kryj¹c twarz na tyle, na ile by³o to mo¿liwe, stwierdzi³, ¿e goœciom nie towarzyszy lokalny przewodnik. Ich skromne, powœci¹gliwe zachowanie sugerowa³o, ¿e wol¹ poruszaæ siê bez najmniejszej choæby œwity. Nie chcieliby pewnie przyci¹gaæ uwagi t³umu. To dobrze. Zadanie, jakie wraz z Bulganem mieli do wykonania, wymaga³o jak najmniejszej liczby komplikacji i, oczywiœcie, œwiadków. Prawe ramiê nad protez¹ zaczê³o pulsowaæ lekko, jak zawsze, kiedy by³ zdenerwowany. – Którego bierzemy? – Bulgan musia³ krêciæ g³ow¹ z boku na bok, ¿eby zobaczyæ cokolwiek przez t³um spacerowiczów, którzy niekoniecznie byli wy¿si od niego, tyle ¿e chodzili prosto. – Nie wiem. Nie jest trudno odró¿niæ padawana od jego Jedi. Jest znacznie m³odszy. Nie pamiêtam, czy pomiêdzy p³ciami istniej¹ ró¿nice, jeœli chodzi o si³ê. Nawet nie próbowa³ pytaæ, czy Bulgan pamiêta. Bulgan mia³ k³opoty z przypomnieniem sobie, jaki dziœ dzieñ, a nieraz nawet w³asnego imienia. Zastanawia³ siê tylko, po co Huttowi Soerggowi padawan Jedi. No có¿, to w koñcu nie jego sprawa. On i Bulgan maj¹ jedynie wykonaæ swoje zadanie. Zreszt¹ kiedy zaczyna³ myœleæ o wiêcej ni¿ jednej rzeczy naraz, bola³a go g³owa. – IdŸmy za nimi – zaproponowa³ pokurcz. Uwaga by³a tak oczywista i celna, ¿e Kyakhta nie móg³ nawet protestowaæ. Przyjezdni Jedi zachowywali siê jak wszyscy inni turyœci. S³uchali wyjaœnieñ przewodnika, spacerowali po rynku, sumiennie podziwiaj¹c widoki i co jakiœ czas przystaj¹c, by skosztowaæ specja³ów tutejszej 54

kuchni. Od czasu do czasu jedno z nich podchodzi³o do straganu, aby podziwiaæ rêkodzie³o czy obrazek, zgrabnie wytoczon¹ bransoletê lub b³yszcz¹c¹ œpiewaj¹c¹ roœlinê z rejonów równika. Kyakhta zauwa¿y³, ¿e niczego nie kupuj¹. Po co Jedi maj¹tek osobisty, kiedy rada ci¹gle ka¿e im podró¿owaæ? Lecz wêdrowny tryb ¿ycia nie przeszkadza³ im ogl¹daæ i podziwiaæ. Jedno z padawanów zatrzyma³o siê przed sklepikiem, w którym sprzedawano rzeŸby z drzewa sanwi z P³askowy¿u Niruu. Alwari z Niruu s³ynêli ze swoich dzie³. Kyakhta zauwa¿y³, ¿e to m³oda kobieta. Skromny sklepik, jeden z wielu, które wychodzi³y na plac targowy, by³ znacznie wiêkszy od straganów i wózków wype³niaj¹cych plac. No, wejdŸ do œrodka, usi³owa³ zachêciæ w myœli zamyœlon¹ padawankê. No, w³aŸ, w³aŸ, popatrz na te cudeñka. Stoj¹cy obok Bulgan zamilk³ nagle, czuj¹c, ¿e zbli¿a siê w³aœciwy moment. Czekaj¹c i obserwuj¹c, Kyakhta nie zapomina³ o dotykaniu urz¹dzenia namierzaj¹cego przy pasku. Padawanka zamieni³a kilka s³ów ze swoim równie m³odym towarzyszem i wesz³a do sklepiku. Jej kolega odwróci³ siê i odszed³, doganiaj¹c dwójkê starszych Jedi, pogr¹¿onych w o¿ywionej rozmowie. Wydawa³o siê, ¿e nawet nie zauwa¿yli samotnej wycieczki swojej podopiecznej. – Teraz, szybko! – Kyakhta ruszy³ przed siebie, z trudem powstrzymuj¹c siê przed przyci¹gaj¹cym uwagê biegiem. Wichry Whorh im sprzyja³y. W sklepie by³a tylko w³aœcicielka, pomarszczona, starsza mieszkanka miasta, która wygl¹da³a na równie sfatygowan¹, co niektóre z jej antycznych artefaktów. Owinêli siê szatami, aby jak najdok³adniej ukryæ twarze i udawali, ¿e podziwiaj¹ rytualne krzes³o Nazay z wysokim oparciem, pochodz¹ce z Delgerhanu. Padawanka by³a smuk³a i nie wydawa³a siê szczególnie muskularna, ale Kyakhta wiedzia³, ¿e Jedi nie polegaj¹ w obronie wy³¹cznie na brutalnej sile. Gestem wezwa³ Bulgana i odczeka³, a¿ ten wyci¹gnie spod p³aszcza sieæ polus. Kiedy Bulgan by³ ju¿ gotowy, Kyakhta podszed³ do lady. Cierpliwie uœmiechniêta w³aœcicielka podrepta³a w jego kierunku. Ostatni szybki rzut oka na targ upewni³ go, ¿e okolice sklepiku s¹ czyste. Poprzez du¿¹ pojedyncz¹ szybê nie by³o widaæ innych goœci. – Witaj w moim skromnym warsztacie, sir. – Starowina przyjrza³a siê jego szatom i doda³a: – Widzê, ¿e jesteœ z Pangay Ous. Daleko ciê zanios³o od twego stepu, sir. – W jej g³osie pojawi³a siê nagle nutka niepewnoœci. – Co prawda nie wygl¹dasz mi na kogoœ, kto mieszka³ 55

w Pasmach Pó³nocnych. Nie widzê na twoim czole tatua¿u, a grzywa jest… – Ale zapach mojego cia³a pochodzi wprost z Pangay Ous – stwierdzi³ stanowczo. – Czujesz? Wyci¹gn¹³ spod szaty ma³y rozpylacz, podsun¹³ jej pod nos i prysn¹³ prosto w twarz, zanim zd¹¿y³a zaprotestowaæ. Odruchowo wci¹gnê³a powietrze, jej oczy powêdrowa³y w g³¹b czaszki i upad³a na ziemiê, po drodze uderzaj¹c podbródkiem w kontuar. Spray dzia³a³ tak szybko, ¿e nawet nie zd¹¿y³a siê zdziwiæ. – Haja! – zawo³a³, odstêpuj¹c od lady. – Ta biedna kobieta zemdla³a! To na pewno serce! – Poczekaj, zobaczê. – Barrissa podbieg³a, czujna i gotowa nieœæ pomoc w ka¿dej sytuacji. – Nie jestem zbyt dobra w fizjologii Ansionian, ale istniej¹ pewne sta³e wartoœci kr¹¿eniowe i oddechowe wspólne dla wszystkich dwuno¿nych, które… Kyakhta usun¹³ siê na bok, nie s³uchaj¹c niezrozumia³ej medycznej paplaniny. I tak nic by z tego nie zrozumia³. Bulgan ju¿ ruszy³ do ataku. Jeszcze jedno spojrzenie na zewn¹trz upewni³o ich, ¿e na ulicy wci¹¿ nie widaæ Jedi. Padawanka wyminê³a ladê i przyklêk³a obok le¿¹cej w³aœcicielki. – Oznaki ¿ycia wydaj¹ siê silne – szepnê³a z nut¹ zdziwienia. – To chyba nic powa¿nego. Po prostu zemdla³a. – Zaczê³a wstawaæ z kolan. – Pryœnijcie jej w twarz zimn¹ wod¹, to powinno wystarczyæ. Ciekawe, co spowodowa³o, ¿e upad³a tak nagle i bez s³owa? – Mo¿e to? – Kyakhta wysun¹³ d³oñ ze sprayem i m³oda kobieta przyjê³a w twarz ca³y strumieñ. Poniewa¿ mia³a dwoje nozdrzy zamiast jednego, wci¹gnê³a znacznie wiêksz¹ dawkê ni¿ Ansionianka. Zamruga³a, ale oczy nie uciek³y w g³¹b czaszki, a d³oñ siêgnê³a do miecza zawieszonego u pasa. Zaskoczony Kyakhta spanikowa³ i spryska³ j¹ po raz drugi, a potem trzeci, zanim wreszcie upad³a. Có¿, w koñcu przyjê³a dawkê, która bez trudu powali³aby ca³y oddzia³ ¿o³nierzy. – Szybko, szybko! – pogania³ Kyakhta. Usi³uj¹c podzieliæ swoj¹ uwagê miêdzy wejœcie a nieprzytomn¹ w tej chwili padawankê, pomaga³ Bulganowi wepchn¹æ bezw³adne cia³o do mocnego worka, który ze sob¹ przynieœli. Na koniec podnieœli ³adunek, który okaza³ siê zaskakuj¹co ciê¿ki i pospieszyli w kierunku zaplecza. Jak zwykle w tych nieco lepszych sklepikach, by³o tam drugie wejœcie. Uldas im sprzyja³ – brudna alejka dostawcza równie¿ by³a pusta. Kyakhta pamiêta³ o tym, aby znów dotkn¹æ sygnalizatora przy boku, po czym ruszy³ w stronê ulicy Jaaruls, gdzie czeka³o na nich dobrze ukryte, doskona56

le chronione mieszkanko i bezpieczeñstwo. Poczu³ narastaj¹ce podniecenie. Uda³o im siê! Teraz musieli tylko przetrzymaæ brankê, zachowuj¹c j¹ przy ¿yciu i dobrym zdrowiu, no i oczekiwaæ dalszych instrukcji od Soergga. W porównaniu z porwaniem, którego w³aœnie dokonali, takie drobiazgi wydawa³y siê Kyakhcie dziecinn¹ zabaw¹. Nikt nie spyta³ o zawartoœæ pêkatej, ciê¿kiej torby, któr¹ dwaj Alwari wlekli alejkami i w¹skimi uliczkami. Biznes to biznes, a biznes nomady to wy³¹cznie jego sprawa. Luminara od³o¿y³a piêknie emaliowane lusterko, wyciête z jednego kawa³ka zwierciadlanego minera³u, i rozejrza³a siê niespokojnie. Coœ by³o nie tak. Coœ odbiega³o od normalnoœci. Musia³a rozgl¹daæ siê i szukaæ przez d³u¿sz¹ chwilê, zarówno wzrokiem, jak i umys³em, ¿eby przekonaæ siê, co to takiego. Od pewnego czasu nie widzia³a Barrissy. Gdzie siê podzia³a padawanka? B³¹dzenie po zakamarkach nie by³o do niej podobne. Padawan cieszy³ siê pewn¹ niezale¿noœci¹, ale nie mia³ dostêpu do wiêkszej wiedzy. Kenobi zauwa¿y³ niepokój Luminary i podszed³ bli¿ej. – Coœ nie w porz¹dku, Luminaro? – Nie widzê Barrissy, Obi-Wanie. Zazwyczaj spija mi s³owa z ust, podobnie jak wszystkim, którzy mi akurat towarzysz¹. Uœmiechn¹³ siê pocieszaj¹co. – A wiêc nic dziwnego, ¿e gdzieœ sobie posz³a. Od kilku dobrych chwil prawie siê nie odzywaliœmy. – Kiedy j¹ widzia³em po raz ostatni – wtr¹ci³ Anakin – ogl¹da³a rzeŸby z drewna w sklepiku. Nie siêgn¹³ po broñ, ale jego naturalny instynkt obroñcy przebudzi³ siê w jednej chwili. B³êkitne oczy Luminary zwróci³y siê ku niemu. – W jakim sklepiku? – zapyta³a. – Nic siê nie sta³o, pani – odpar³ Anakin. – Obserwujê wejœcie od chwili, kiedy tam wesz³a. Do tej pory nie wychodzi³a. – Nie wysz³a tymi drzwiami, chcesz powiedzieæ. To pewnie nic takiego, a ona nie lubi, kiedy jestem dla niej bardziej matk¹ ni¿ nauczycielk¹, ale zwykle ogl¹da wszystko bardzo szybko i idzie dalej. Nie ma w zwyczaju staæ i siê gapiæ. – Wbi³a wzrok w twarz padawana. – Który to sklepik? Anakin wyczu³ powagê w jej g³osie i odsun¹³ do siebie resztki z³oœliwoœci. Podniós³ d³oñ i pokaza³ palcem. 57

– Tamten, po drugiej stronie. Ruszy³ za dwojgiem Jedi w stronê wskazanego budynku, niemal depcz¹c im po piêtach. Drzwi by³y otwarte, co nie by³o niczym niezwyk³ym, ale nikt nie wyszed³ im na spotkanie, a to ju¿ nie wydawa³o siê normalne. – Barrissa? – Luminara z rosn¹cym niepokojem kr¹¿y³a po sklepiku, zagl¹daj¹c nawet pomiêdzy wiêksze drewniane rzeŸby stoj¹ce w g³êbi. G³oœny okrzyk Obi-Wana odwróci³ jej uwagê. Ju¿ sam fakt, ¿e krzycza³, by³ alarmuj¹cy. Zwykle nawet nie podnosi³ g³osu. – Luminaro, chodŸ tutaj! Na kolanie delikatnie podtrzymywa³ g³owê starszej ansioniañskiej kobiety. Anakin sta³ nad nim wstrz¹œniêty, dziwnie pokorny, pozbawiony zwyk³ej buty. – Wody! – zawo³a³ Obi-Wan. Ch³opiec rzuci³ siê w kierunku zaplecza i po chwili gor¹czkowego szperania znalaz³ ch³odziarkê pe³n¹ polimerowych pojemników. Wyj¹³ jeden, zawieraj¹cy zimn¹ wodê, poda³ mistrzowi i obserwowa³, jak tamten delikatnie skrapia wod¹ twarz staruszki. Jej du¿e oczy o barwie jasnego wina zamruga³y lekko. – A niech mnie… na Ramiê Nomgona! – Powiod³a wzrokiem po obcych ludzkich twarzach, które obserwowa³y j¹ z trosk¹. – Kim wy jesteœcie? Co mi siê sta³o? Podpar³a siê rêkami, dŸwignê³a do pozycji siedz¹cej i lekko oszo³omiona doda³a: – Dlaczego le¿ê na pod³odze? Luminara przygl¹da³a jej siê uwa¿nie. – Mia³am nadziejê, ¿e ty nam to wyjaœnisz. Obi-Wan i Anakin pomogli jej podnieœæ siê do pozycji stoj¹cej. – To… to mój sklep. Mój dom. Pokazywa³am coœ klientowi… – Podnios³a jedn¹ d³oñ do czo³a i potar³a szar¹ grzywê, œci¹gaj¹c j¹ ku przodowi. – To by³ Alwari… Mówi³, ¿e nale¿y do Pangay Ous i mia³ odpowiedni strój, ale dziwnie siê zachowywa³… – Na jej twarzy zmarszczki niesmaku pomiesza³y siê ze zmarszczkami staroœci. – By³ z nim jeszcze jeden. Pamiêtam go, bo by³ okropnie brzydki, a jednak przy swoim kumplu wygl¹da³ na prawie przystojnego. – A m³oda kobieta, ubrana tak jak my? – wtr¹ci³a Luminara. – Widzia³aœ kogoœ takiego? Starsza tubylka zamruga³a oczami. – Ou, no pewnie. Ogl¹da³a bardzo uwa¿nie, choæ na mój rozum nie mia³a zamiaru niczego kupowaæ. – Uœmiechnê³a siê, pokazuj¹c ostre 58

ansioniañskie zêby. – Kiedy ktoœ siedzi w interesie tak d³ugo, jak ja, wyczuwa takie rzeczy, nawet u innych ras. – Gdzie ona jest teraz? – zapyta³ Obi-Wan swym cichym, ale nie znosz¹cym sprzeciwu g³osem. – Gdzie…? Nie wiem. Nie wiem, gdzie oni siê wszyscy podzieli… – Rozejrza³a siê i potrz¹snê³a g³ow¹. – Pamiêtam, ¿e rozmawialiœmy o zapachach, a potem… – podnios³a nierozumiej¹cy wzrok – a potem otworzy³am oczy i zobaczy³am was troje pochylonych nade mn¹. Jak s¹dzicie, co…? – Mistrzowie, tutaj! Na wo³anie Anakina oboje Jedi rzucili siê na zaplecze sklepu, a potem wypadli przez tylne wyjœcie, którego drzwi by³y teraz uchylone. ZnaleŸli padawana w alejce; klêcza³ i wskazywa³ coœ palcem. Bruk by³ suchy, pokryty grub¹ warstw¹ kurzu, na którym wyraŸnie by³o widaæ odciski dwóch par stóp. Dziêki Mocy, pomyœla³ Obi-Wan, ¿e w os³oniêtej alejce nie wia³o zbyt mocno. – Œlady Ansionian. – Luminara podnios³a wzrok i rozejrza³a siê po alejce. – Same w sobie niczego nie dowodz¹. – Pokaza³a im inne œlady, które znaczy³y grub¹ pow³okê py³u. – T¹ œcie¿k¹ sz³o niedawno wiele stóp. – Ale tylko te œlady zaczynaj¹ siê dok³adnie od progu – sprzeciwi³ siê Anakin. – I patrzcie, jakie s¹ g³êbokie w porównaniu z innymi. Jak gdyby ta para, która je zrobi³a, nios³a coœ ciê¿kiego. – Zmru¿y³ oczy i spojrza³ w ciemny tunel alejki. – Wszyscy Ansionianie s¹ mniej wiêcej tego samego wzrostu… i wagi. – Troje wesz³o do sklepu, dwoje wysz³o i do tego ¿adne z nich nie by³o cz³owiekiem. – Obi-Wan skin¹³ twierdz¹co g³ow¹. – Uczysz siê widzieæ nie tylko rzeczy oczywiste, Anakinie. Mam nadziejê, ¿e tak ju¿ pozostanie. Luminara mocno zacisnê³a powieki, ale zaraz otwar³a je znowu. – Nie wyczuwam nigdzie obecnoœci Barrissy. Gdyby zosta³a porwana, powinnam odebraæ jej wzburzenie. Ale nie czujê nic. – Mo¿e jest nieprzytomna. – Obi-Wan skierowa³ siê w g³¹b alejki, ¿eby lepiej wysondowaæ jej najdalsze zak¹tki. – Jeœli ci, którzy j¹ porwali, mieli z³e zamiary, mogli u¿yæ do jej obezw³adnienia tej samej metody, co w przypadku w³aœcicielki sklepu. – A mo¿e nie ¿yje – zauwa¿y³ Anakin. W innych okolicznoœciach, wœród innych ludzi, jego s³owa mog³yby wywo³aæ wybuch zgrozy i gniewu, ale ani Luminara, ani Obi-Wan nie zareagowali. Jako Jedi nie czuli siê ura¿eni obiektywnymi przypuszczeniami, niezale¿nie od tego, jak delikatnej materii dotyczy³y. 59

Wewn¹trz jednak Luminara a¿ kipia³a. Jedi mo¿e nie okazuje zbyt wielu uczuæ, ale to nie znaczy, ¿e ich nie ma. – To wielkie miasto. Jak j¹ odnajdziemy? – Stara³a siê utrzymaæ na wodzy ogarniaj¹cy j¹ gniew. – Mo¿emy poprosiæ o pomoc w³adze miasta – podsun¹³ rozs¹dnie Anakin. Obi-Wan machniêciem rêki odsun¹³ ten pomys³. – Akurat tego w³aœnie nam potrzeba na tak delikatnym etapie negocjacji! Przyznaæ siê naszym gospodarzom, ¿e jedno z nas zniknê³o, a my nie potrafiliœmy temu zapobiec! Jak s¹dzisz, ile zaufania do naszej wszechmocy wzbudzi takie wyznanie? Anakin ze zrozumieniem pokiwa³ g³ow¹. – Rozumiem, co masz na myœli, mistrzu. Czasem jestem zbyt bezpoœredni. – To choroba wspólna wszystkim niedoœwiadczonym istotom i nie jesteœ jej winien. – Znów spojrza³ na Luminarê. – Musimy odnaleŸæ j¹ sami, niewa¿ne, w jakim stanie. – Jego zaniepokojona towarzyszka uœmiechnê³a siê lekko. – I to szybko, zanim nasi ansioniañscy gospodarze wywêsz¹, ¿e coœ jest nie w porz¹dku. Luminara wskaza³a na sklepik. – Najpierw musimy uzyskaæ mo¿liwie jak najdok³adniejszy opis tych Alwari, którzy tu byli w tym samym czasie, co Barrissa. A potem, jak s¹dzê, powinniœmy siê rozdzieliæ. Niech ka¿de z nas weŸmie na siebie jedn¹ trzeci¹ miasta. Zaczniemy od tego sklepu jako centrum poszukiwañ, a potem przeszukamy wszystko, co siê da. Bêdziemy wypytywaæ wszystkich, od czasu do czasu obiecuj¹c nagrodê, spróbujemy wyczuæ obecnoœæ Barrissy. – Obi-Wanie, myœlisz, ¿e stoj¹ za tym ci sami, którzy nas³ali zbirów na pani¹ Luminarê i padawankê Barrissê, kiedy tu przybyliœmy? – zastanowi³ siê Anakin. – Nie potrafiê powiedzieæ – odpar³ rycerz Jedi. – Na tym œwiecie istnieje tyle walcz¹cych ze sob¹ frakcji, ¿e mo¿e to byæ dzie³o ka¿dej z nich. W dodatku jak wiecie, interesy spoza planety te¿ siê tutaj mieszaj¹. – Anakin zauwa¿y³, ¿e na swój spokojny sposób Obi-Wan by³ mocno niezadowolony. – Tylko tego nam brakuje… p³omienia z tej iskry. No, ale to nie polityka jest teraz najwa¿niejsza. Musimy odnaleŸæ Barrissê. – Nie doda³ „ca³¹ i zdrow¹”.

60

NEWSBLINK (sieæ informacyjna Coruscant). Nemrileo-irm-Drocubac, przedstawiciel Tanjay VI, poniós³ wczoraj œmieræ w kolizji swojego pojazdu powietrznego z ciê¿kim wehiku³em dostawczym w po³udniowym kwadrancie, sekcja trzydziesta trzecia ekskluzywnej dzielnicy Bindai, gdzie mieszka³. Przes³uchany na miejscu pilot pojazdu dostawczego stwierdzi³, ¿e system wewnêtrznego naprowadzania jego pojazdu posiada³ niewykrywalny b³¹d oprogramowania, który by³ bezpoœredni¹ przyczyn¹ tragicznej w skutkach kolizji. S³u¿by œledcze na miejscu wypadku próbowa³y potwierdziæ lub odrzuciæ tê tezê, lecz ich prace zosta³y w znacznym stopniu utrudnione przez du¿e uszkodzenia, jakich dozna³y oba pojazdy. Przedstawiciel Tanjay irm-Drocubac pozostawi³ po sobie ¿onê i troje dzieci. Choæ dzia³a³ aktywnie w secesjonistycznej frakcji rz¹du i podejrzewano go o sympatyzowanie z najbardziej skrajnymi cz³onkami tego ruchu, cieszy³ siê szacunkiem kolegów i wspó³pracowników, jak równie¿ swoich zwolenników na rodzinnej planecie. Zgodnie z tradycj¹ Tanjay, jego popio³y zostan¹ rozrzucone jutro nad stolic¹, gdzie mieszka³ i pracowa³ przez ostatnie piêtnaœcie lat swojego ¿ycia. Mowê po¿egnaln¹ wyg³osi pogr¹¿ony w smutku Kanclerz Palpatine. (koniec transmisji, koniec artyku³u)

61

ROZDZIA£

#

– Jak na m³od¹ ludzk¹ samicê wa¿y wiêcej, ni¿ móg³bym siê spodziewaæ. – Kyakhta jêkn¹³ ze zmêczenia, kiedy wreszcie on i jego towarzysz z³o¿yli worek na ³ó¿ku. Dostrzegaj¹c ruch wewn¹trz, Bulan rozluŸni³ zamkniêcie. Barrissa usiad³a i zsunê³a worek z ramion, a¿ opad³ jej do pasa, a kiedy wsta³a, do stóp. Nogi mia³a zwi¹zane w kostkach, rêce skrêpowane na plecach. Szybko spojrza³a w dó³, a potem na porywaczy, skupiaj¹c wzrok na uœmiechniêtej twarzy Kyakhty. – Tego szukasz, uczennico? – Z torby przerzuconej przez ramiê wyj¹³ jej pas z narzêdziami. Mia³a tam wszystkie rzeczy osobiste, z komunikatorem i mieczem œwietlnym w³¹cznie. Bulgan przycz³apa³ i nieœmia³o dotkn¹³ lœni¹cej broni. – Miecz œwietlny Jedi. Zawsze chcia³em se spróbowaæ. Kyakhta szarpniêciem wyrwa³ mu pas i wsun¹³ z powrotem do torby jak uœpionego wê¿a. – Nie ruszaj tego, ty idioto! Nie pamiêtasz, jak Hutt nas ostrzega³, ¿ebyœmy nie dotykali takich rzeczy? Miecz œwietlny Jedi mo¿e byæ dostrojony do jego osobistego pola elektrycznego. Spróbuj go w³¹czyæ, a na pewno rozpryœnie siê na kawa³ki. Prawdopodobnie razem z twoj¹ durn¹ g³ow¹. – Ou, to prawda, Bulgan zapomnia³. – Jeszcze raz siê przyjrza³ zwi¹zanej kobiecie. – Niby nic takiego, no nie? Rozwali³bym j¹ jednym palcem. – Tylko fizycznie. – Niezdolna uciec ani wykonaæ najmniejszego bodaj gestu, Barrissa usiad³a na ³ó¿ku. – Widaæ, ¿e wiecie, kim jestem 62

i kogo reprezentujê. Powinniœcie te¿ wiedzieæ, ¿e nawet teraz, kiedy rozmawiamy, trójka Jedi przetrz¹sa miasto i nie bêd¹ zadowoleni, kiedy siê dowiedz¹, co siê sta³o. Kyakhta rykn¹³ œmiechem, Bulgan zawtórowa³ mu chrapliwym chichotem. – Niech szukaj¹. Nie znajd¹ ciê tutaj. – Wskaza³ na otaczaj¹ce ich wysokie, g³adkie mury. – To bezpieczne miejsce, a poza tym nie zostaniesz tu d³ugo. – Przypomnia³ sobie i wcisn¹³ prze³¹cznik nadajnika. – Pozostali ju¿ wiedz¹. Przyjd¹ tutaj i zabior¹ ciê. Bêdzie z g³owy. A wtedy staniemy siê trochê bogatsi. Nie próbowa³a zaprzeczaæ: – Czego ode mnie chcecie, wy albo ci, dla których pracujecie? – spyta³a ³agodnie. Alwari porozumieli siê wzrokiem. – Nie nasz interes – oznajmi³ w koñcu Kyakhta. – Mieliœmy ciê z³apaæ i tyle. Pytania nie nasz interes. – Odwróci³ siê, ¿eby wyjœæ. – Idê powiedzieæ, ¿e siê uda³o. Ju¿ siê cieszê. Bossban myœla³, ¿e nie damy rady. Fajna niespodzianka. – Uœmiechn¹³ siê jeszcze szerzej. – Chyba go trochê przetrzymam, zanim mu powiem. – DŸgn¹³ kompana ³okciem. – Pilnuj jej, Bulgan. Uwa¿aj na sztuczki Jedi. – Nie bój nic, Kyakhta. – Zgarbiony wpó³, ale czujny Alwari usadowi³ siê na sto³ku naprzeciwko skrêpowanej dziewczyny. – Bulgan patrzy pilnie. Barrissa spojrza³a na ciê¿kie drzwi, które zamknê³y siê za Kyakht¹. Us³ysza³a g³oœne klikniêcie. Bez miecza œwietlnego nie bêdzie w stanie przebyæ tej bariery, a ograniczone umiejêtnoœci we w³adaniu Moc¹ nie pozwol¹ jej przebiæ siê myœl¹. By³a w pu³apce, dopóki przyjaciele jej nie odnajd¹. By³a pewna, ¿e to uczyni¹, martwi³ j¹ tylko up³ywaj¹cy czas. Czy wystarczy go, zanim zabior¹ j¹ z tego miejsca i przewioz¹ do osoby, która zaaran¿owa³a jej porwanie? Mog³a byæ pewna tylko jednego: kimkolwiek jest ten ktoœ, bêdzie na pewno znacznie okrutniejszy i o wiele bardziej kompetentny ni¿ ci dwaj naiwni Ansionianie. Obserwowa³a, czekaj¹c, a¿ jej stra¿nika ogarnie znu¿enie albo bêdzie musia³ wyjœæ. Daremnie. Nie by³a równie¿ w stanie, pomimo usilnych starañ, wp³yn¹æ na jego umys³. Po namyœle stwierdzi³a, ¿e to z pewnoœci¹ dlatego, i¿ wed³ug wszelkich oznak nie by³o na co wp³ywaæ. Wyjaœnia³o to tak¿e, dlaczego ani ona, ani mistrzowie nie wyczuli wrogich intencji. U¿yli nieprzytomnej sklepikarki, aby odwróciæ jej uwagê. By³a wœciek³a na siebie, ¿e pozwoli³a tak siê zwieœæ, ale spróbowa³a zd³awiæ 63

rosn¹c¹ irytacjê. Gniew by³ kolejnym rozpraszaj¹cym czynnikiem. Nie mog³a sobie na niego pozwoliæ. – Mo¿e bossban da Kyakhcie i Bulganowi premiê – zauwa¿y³ g³oœno stra¿nik. – Miecz œwietlny Jedi bêdzie fajny. A potem Bulgan pójdzie do domu, poka¿e go klanowi i pozwol¹ mu wróciæ. A tym, którzy siê bêd¹ wœciekaæ – wykona³ pow³óczysty ruch ciê¿kim ramieniem – poobcina ³by! – Mówisz z sympati¹ o swoim bossbanie. – Barrissa spróbowa³a przybraæ bezradn¹ i zrezygnowan¹ minê. – Kim jest ta imponuj¹ca osoba? Uœmiech powoli rozla³ siê po twarzy jej nadzorcy. – Padawanka próbuje oszukaæ Bulgana. ¯adnych sztuczek Jedi. Bulgan i Kyakhta mo¿e trochê powoli myœl¹, ale nie s¹ g³upi. – DŸwign¹³ siê i pochyli³ nad ni¹, szeroki w ramionach, bezw³osy – ogromna, wyj¹tkowo ciê¿ka jak na Ansionianina masa miêœni i koœci. – Uwa¿asz, ¿e Bulgan g³upi? – Nie powiedzia³am tego, nawet nie mia³am zamiaru – odpar³a ³agodnie. Alwari cofn¹³ siê. – Ale widzê w tobie coœ innego. Oczy wielkiego tubylca zwêzi³y siê niebezpiecznie. – Co to? Uwa¿aj, padawanie cz³owieku, Bulgan siê ciebie nie boi. – Zauwa¿y³am. Ale widzê tak¿e, i czujê w sposób, jakiego sobie nawet nie potrafisz wyobraziæ, ¿e i ty, i twój wspólnik cierpicie ból… prawdopodobnie od bardzo dawna. Br¹zowe, z³oto nakrapiane ansioñskie oko Bulgana wytrzeszczy³o siê na ni¹. – Sk¹d… sk¹d to wiesz? – Oprócz zwyk³ego szkolenia Jedi wielu z nas specjalizuje siê w obszarach nauki, w których jesteœmy szczególnie uzdolnieni i które nas poci¹gaj¹. Ja jestem praktykuj¹cym uzdrowicielem. – Ale ludzkim. Nie ansioñskim. – Wiem. – Jej g³os by³ czu³y, uspokajaj¹cy… kusz¹cy. – Nie potrafiê naprawiæ twoich biednych pleców ani daæ ci protezy w miejsce brakuj¹cego oka. Ale ból w twoim umyœle jest taki sam, jaki odczuwaj¹ niemal wszystkie ciep³okrwiste istoty rozumne. Wynika on z pewnych uszkodzeñ i nieprawid³owoœci. To tak, jakby ktoœ próbowa³ po³¹czyæ w ca³oœæ bardzo skomplikowany komputer, mia³ do tego celu wszystkie niezbêdne materia³y i komponenty, ale nie ca³kiem wiedzia³, jak to wszystko ze sob¹ powi¹zaæ. I zrobi³ to trochê zbyt pobie¿nie. Rozumiesz, co mówiê, Bulganie? Alwari skin¹³ g³ow¹ powoli. 64

– Bulgan nie jest g³upi. Bulgan rozumie. Haja, w³aœnie tak siê Bulgan czuje przez ca³y czas. Niedobrze po³¹czony. – Przechyli³ g³owê na bok i uwa¿nie przyjrza³ siê jej zdrowym okiem. – Padawanka potrafi to naprawiæ. – Nie mogê obiecaæ nic pewnego, ale mog³abym spróbowaæ. – Naprawiæ ból w g³owie… – Jej stra¿nik wyraŸnie ugi¹³ siê pod ciê¿arem tego wysi³ku umys³owego. – Nie ma ju¿ tutaj bólu… – Potar³ czo³o otwart¹ d³oni¹. – To by by³o wielkie. Jeszcze wiêksze ni¿ kredyty. – Utrudzony zbyt d³ugim procesem myœlowym, który wyczerpa³ jego skromne zasoby intelektualne, spojrza³ na ni¹ raz jeszcze. – Jak Bulgan wie, ¿e ma ci ufaæ? – Dajê ci moje s³owo padawana, ucznia sztuki Jedi, osoby, która poœwiêci³a ¿ycie dla szczytnych idea³ów… i opanowania sztuki uzdrawiania. WyraŸnie rozdarty wewnêtrznie stra¿nik odetchn¹³ g³êboko, podejrzliwie spojrza³ na drzwi i znów na ni¹. – Spróbuj naprawiæ Bulgana. Ale jeœli zaczniesz coœ kombinowaæ… – Da³am ci s³owo – przerwa³a, uprzedzaj¹c pogró¿kê. – A poza tym dok¹d pójdê? Drzwi s¹ zamkniête i zabarykadowane z zewn¹trz. A mo¿e nie wiedzia³eœ, ¿e jesteœ tu ze mn¹ zamkniêty? – spyta³a powa¿nie. – Twój przyjaciel nie chce ryzykowaæ. – Zamkniêty? – Potar³ nag¹ czaszkê, przesuwaj¹c d³oni¹ w miejscu, gdzie powinna znajdowaæ siê ciemna grzywa. – Bulganowi siê pomiesza³o. Natychmiast skorzysta³a z otwartej drogi. – Pomieszanie spowodowane jest bólem, z którym ¿yjesz. Pozwól, sobie pomóc, Bulganie. Proszê. Jeœli mi siê nie uda, niczym nie ryzykujesz. Nawet jeœli zdo³am to uczyniæ, wci¹¿ bêdziesz mnie pilnowa³, bo drzwi s¹ zamkniête od zewn¹trz. – Prawda. Padawanka mówi prawdê. Ou, próbuj. Spokojnie patrz¹c mu w oczy, wskaza³a na zwi¹zane rêce. – Musisz mnie rozwi¹zaæ. Do takiej pracy potrzebujê d³oni. Natychmiast odzyska³ czujnoœæ. – Po co? Sztuczka Jedi? – Nie. Proszê, zaufaj mi, Bulganie. Tu chodzi o znacznie wa¿niejsze rzeczy ni¿ moje ¿ycie czy wielkoœæ twojego konta kredytów. Wiesz, co to ruch secesjonistyczny? Ansionianim zaprzeczy³. – Jedyny ruch, jaki Bulgan zna, to ruch wnêtrznoœci. – Zastanowi³ siê przez chwilê. – Kyakhta bêdzie niezadowolony – mrukn¹³. Niechêtnie podszed³ do niej od ty³u i przesun¹³ rozdzielaczem po jej przegubach. 5 – Nadchodz¹ca burza

65

Gruba warstwa wi¹¿¹ca je do tej pory rozpuœci³a siê natychmiast, rozk³adaj¹c siê na celulozê, katalizator i wodê. Barrissa z ulg¹ rozmasowa³a sobie nadgarstki. Kiedy poczu³a, ¿e wraca kr¹¿enie krwi, skinê³a, ¿eby siê zbli¿y³. – ChodŸ tu, Bulganie – poinstruowa³a go ³agodnie. Spe³ni³ polecenie z pochylon¹ g³ow¹, szuraj¹c stopami jak dziecko, które podchodzi do matki. Bardzo silne, bardzo niebezpieczne dziecko, upomnia³a siê w duchu. Nie musia³a go prosiæ, ¿eby pochyli³ siê jeszcze bardziej. Biedne, wygiête plecy sprawi³y, ¿e jego g³owa znalaz³a siê w zasiêgu jej rêki. Wyci¹gnê³a obie d³onie, czule objê³a nimi jego czaszkê, uwa¿aj¹c, aby nie przes³oniæ otworów usznych. Jego skóra by³a ciep³a w dotyku – normalna temperatura cia³a Ansionianina by³a o kilka stopni wy¿sza ni¿ temperatura cia³a cz³owieka. Z przymkniêtymi oczami zaczê³a siê koncentrowaæ. W miarê jak jej wra¿enia nabiera³y ostroœci, ogarnê³o j¹ dziwne pulsowanie. Nieustanny, morderczy ból, który poprzez szkolenie i wysi³ek uczyni³a swoim w³asnym. Pozwoli³a, aby jej istota sp³ynê³a na Bulgana, otoczy³a go koj¹cym balsamem w³asnego harmonijnego wnêtrza. Poœród uszkodzonych, Ÿle po³¹czonych neuronów stanowi¹cych Ÿród³o ci¹g³ego bólu tubylca, Moc dokona³a subtelnego przesuniêcia tkanek, prawie niedostrzegalnej, lecz fizycznie istotnej zmiany. Sta³a tak z d³oñmi na jego g³owie przez kilkanaœcie d³ugich, milcz¹cych minut: uzdrowicielka i pacjent zwi¹zani ze sob¹ w tajemniczym, nieprzeniknionym wzajemnym transie, który potrafi³by zrozumieæ jedynie inny uzdrowiciel Jedi. Dopiero kiedy wszystko wróci³o do normy i naturalnego, prawid³owego po³o¿enia, pozwoli³a sobie na wycofanie siê ze stanu, w jaki wprowadzi³a ich oboje. Otworzy³a oczy i stwierdzi³a, ¿e znów wpatruje siê w swego porywacza. Wydawa³ jej siê teraz jakby odmieniony – niewielka, lecz dostrzegalna zmiana postawy, b³ysk w oku zamiast têpego przymglenia. Wyprostowa³ siê odrobinê, na tyle, na ile pozwoli³ jego z³amany, na zawsze zniekszta³cony krêgos³up, i powoli rozejrza³ siê po pokoju. – Jak siê czujesz? – zapyta³a po chwili, przerywaj¹c milczenie. – Czujê? Bulgan siê czuje… czujê siê dobrze. Bardzo dobrze! – Zwin¹³ obie trójpalczaste d³onie w piêœci i uniós³ je do góry. – Naprawdê niesamowicie, fantastycznie, wyj¹tkowo dobrze! Haja, jaha ou ou! – Zacz¹³ tañczyæ i podskakiwaæ w miejscu, co chwila radoœnie wyrzucaj¹c w górê ramiona. Poczu³a, jak wstêpuje w ni¹ otucha. Nagle Ansionianin zatrzyma³ siê, opuœci³ ramiona i odezwa³ siê zupe³nie innym, nowym g³osem: 66

– Ale wci¹¿ jesteœ moim wiêŸniem, padawanko. – Ramiona jej opad³y, a on zaœmia³ siê radoœnie. – Jeszcze przez jak¹œ minutê – doda³. Jego intencje sta³y siê jasne, kiedy podszed³ do niej tak sprê¿yœcie, jak nigdy dot¹d i przesun¹³ rozdzielacz po wiêzach na kostkach. Rozpuœci³y siê natychmiast, pozwalaj¹c jej wstaæ. Stopy i nogi mia³a zdrêtwia³e od d³ugiej bezczynnoœci i by³aby upad³a, gdyby nie podtrzyma³ jej silnymi ramionami. W tym momencie drzwi kliknê³y i do pokoju wszed³ Kyakhta. Trudno by³oby nazwaæ zdumieniem uczucie, jakiego dozna³ starszy Alwari, kiedy do jego umys³u dotar³ widok, jaki przedstawi³ siê wyba³uszonym oczom. By³oby to niedopowiedzenie godne starszego poborcy podatkowego. Widok padawanki Jedi bez wiêzów by³ ju¿ sam w sobie doœæ niepokoj¹cy. Ale obraz tej¿e padawanki spoczywaj¹cej bezw³adnie w ramionach jego partnera by³ zdecydowanie nierozwi¹zywaln¹ ³amig³ówk¹. Gdyby Khakhta nie us³ysza³ zaraz jakiegoœ wyjaœnienia, sk³onny by³ cofn¹æ siê za drzwi i zamkn¹æ tych dwoje razem. Na szczêœcie bezrozumny do tej pory Bulgan dysponowa³ ju¿ odpowiednimi zasobami umys³owymi, aby mu wszystko wyt³umaczyæ. – Naprawi³a mnie – poinformowa³ kompana bez ogródek, stukaj¹c siê w czaszkê. – Naprawi³a mnie, o tu. Ciebie te¿ mo¿e naprawiæ. – ¯adnych obietnic – ostrzeg³a Barrissa. – Co naprawiæ? – Kyakhta czujnie cofn¹³ siê o krok. – A bo to ja jestem zepsuty? Co to znaczy, naprawiæ? – No, tutaj! – Uleczony umys³owo Bulgan raz jeszcze dotkn¹³ d³oni¹ g³owy. – Nie czujê ju¿ bólu w g³owie. Wiem, ¿e cierpisz z powodu tego samego syndromu, drogi przyjacielu. Pozwól, niech Jedi ciê uzdrowi swoimi metodami. Kolejny krok w ty³. Drzwi w zasiêgu rêki. £atwo bêdzie skoczyæ za próg, zatrzasn¹æ bariery i uszczelniæ zamek. Ale… co siê wydarzy³o w czasie jego nieobecnoœci? Kyakhta by³ bardzo ciekaw. Przecie¿ nie by³o go tylko kilka minut, i oto jego dobry, uczciwy, g³upi jak but kompan na wspólnym wygnaniu zaczyna gadaæ jak cholerny radny miejski! Nie, nie jak radny, poprawi³ siê sumiennie. Jak prawdziwy nomada Alwari: niezale¿ny, pewny siebie i wolny. Trzy palce zawis³y nad klamk¹. Jedi nie próbowa³a go zatrzymaæ, choæ czu³, ¿e by³a w stanie to zrobiæ. – Co to za bzdura z uzdrawianiem Jedi? – Wypróbowa³a to na mnie. Uzdrowi³a moj¹ g³owê, mój umys³. Ju¿ nic mnie nie boli, Kyakhta! Znów mogê myœleæ jasno. Moje myœli nie by³y tak wolne od czasu, kiedy w dzieciñstwie zrzuci³ mnie ten 67

suubatar. – Zni¿y³ g³os. – To przez ten upadek, niew³aœciwy krok przy zsiadaniu, z³ama³em krêgos³up i straci³em oko… i uszkodzi³em sobie mózg. – Ale ja… – Kyakhta nie móg³ znaleŸæ s³ów. W obliczu dowodów, patrz¹c na rozjaœnion¹ twarz przyjaciela, musia³ przyj¹æ do wiadomoœci prawdê pozornie niewiarygodn¹. By³a jeszcze druga prawda, której musia³ stawiæ czo³o, i to szybko. Z wyci¹gniêtymi, wolnymi od wiêzów d³oñmi, Jedi ruszy³a w jego stronê. – Pozwól sobie pomóc, Kyakhto. Sk³adam ci tê sam¹ obietnicê, co Bulganowi: czy ci pomogê, czy nie, pozostanê twoim wiêŸniem. To prawda, zorientowa³ siê Kyakhta. Z wiêzami czy bez, on i jego przyjaciel wci¹¿ mieli przewagê. Tylko oni znali drogê wyjœcia z budynku, w którym mieœci³a siê cela, tylko oni potrafili przeprowadziæ Jedi przez zewnêtrzne stra¿e i punkty kontrolne. Rycerz Jedi pewnie za³atwi³by siê z takimi przeszkodami w mgnieniu oka, ale wci¹¿ ucz¹ca siê padawanka… Musia³ przyznaæ, ¿e w przypadku Bulgana dokona³a cudu. Czy mog³aby usun¹æ równie¿ jego ból, który cierpia³ przez ca³e swoje doros³e ¿ycie, zabraæ te fale cierpienia, które regularnie zalewa³y jego mózg? Czy nie warto przynajmniej spróbowaæ? – Bierz siê do roboty – zdecydowa³ i doda³ ostrzegawczo: – Ale jeœli to jakaœ sztuczka, bossban nie dostanie ciê w stanie nieuszkodzonym. Nie zwracaj¹c uwagi na groŸbê, Barrissa po³o¿y³a mu d³onie na skroniach, przyci¹gaj¹c ku sobie jego g³owê. Jej palce by³y ch³odne i mia³a ich za du¿o, ale poza tym dotyk nie by³ nieprzyjemny. Przeciwnie, przynosi³ nawet ukojenie. Po chwili spojrza³ na ni¹ i zamruga³ z tym samym pe³nym zachwytu zdumieniem, które dopiero co ogarnê³o jego towarzysza. W przeciwieñstwie do Bulgana, nie wyrzuci³ w górê ramion, tañcz¹c w kó³ko, ale pochyli³ siê nisko. W wykonaniu Ansionianina gest ten by³ szczególnie wymowny. – Jestem ci winien mój rozum, padawanko. Gdyby nie twoje dzia³anie, ból, z którym przysz³o mi ¿yæ, pewnego dnia doprowadzi³by mnie do ca³kowitego ob³êdu, a ostatecznie do œmierci. Widzê to teraz bardzo wyraŸnie. Odwróci³ siê i uœciska³ dawnego towarzysza niedoli, otaczaj¹c d³ugimi ramionami szerokie barki Bulgana. £ysa i grzywiasta g³owa chwia³y siê w gor¹cym, wspólnie prze¿ywanym zachwycie. 68

Radosny widok Ansionian, których zdo³a³a uzdrowiæ, stanowi³ balsam na serce Barrissy… ale nie pomóg³ jej wydostaæ siê z tego miejsca ani wróciæ do przyjació³. – Nazywam siê Barrissa Offee, moj¹ mistrzyni¹ jest Jedi Luminara Unduli. Im szybciej j¹ odnajdziemy, tym lepiej dla mnie… i myœlê, ¿e tym bezpieczniej dla was. Z pewnoœci¹ wasz pracodawca nie ucieszy siê z nieoczekiwanego obrotu sprawy, jaki mu zafundowaliœcie. – Bossban Soergg! – wykrzykn¹³ Bulgan. Kiedy wymknê³o mu siê to imiê, sp³oszony spojrza³ na towarzysza, ale Kyakhta nie przej¹³ siê ani trochê jego wpadk¹. – To ju¿ niewa¿ne, Bulganie. Ju¿ przekaza³em informacjê o naszym sukcesie do jego kwatery g³ównej. Ktoœ inny bêdzie musia³ go poinformowaæ o zmianie planów, a my zwi¹¿emy nasz los z t¹ kobiet¹. Zamiast oddaæ j¹ w szpony Soergga, zaczekamy, a¿ ona uwolni nas od niego. – Spojrza³ na Jedi wyczekuj¹co. – Mo¿esz to uczyniæ? Oddajemy siê pod twoj¹ obronê, bez której my, dwaj bezklanowcy, staniemy siê po¿ywieniem dla kr¹¿¹cych shanhów, zanim zab³yœnie œwiat³o nowego dnia. – WyprowadŸcie mnie st¹d w jednym kawa³ku – odpar³a z posêpnym uœmiechem – a ja obiecujê wam wdziêcznoœæ dwóch rycerzy Jedi i drugiego padawana… nie wspominaj¹c ju¿, ¿e sama siê czujê wasz¹ d³u¿niczk¹. – Wymownie spojrza³a na otwarte drzwi. – To gwarancja, jaka wystarczy³aby chyba ka¿demu w ca³ej galaktyce. – Dziwne – mrukn¹³ Bulgan, id¹c za swoim kompanem i za niedawnym jeñcem w kierunku wyjœcia – jak jasne myœlenie wp³ywa na czyjœ pogl¹d na ¿ycie. Po raz pierwszy od bardzo d³ugiego czasu zaczynam widzieæ siebie jako osobê, a nie nêdzny obiekt kpin i okrutnych ¿artów. – Ja nigdy tak o tobie nie myœla³em, przyjacielu – rzuci³ w jego stronê Kyakhta, kiedy wchodzili na spiralne schody. – A w³aœnie, ¿e myœla³eœ – odpar³ Bulgan. – Ale nie mam ci tego za z³e. To nie twoja wina. Wszystko siedzia³o w twoim umyœle. – Obelgi ka¿demu ³atwo przychodz¹. – Barrissa czu³a siê niekompletnie ubrana bez swojego pasa z narzêdziami, ale pod¹¿a³a za Kyakht¹ na górê. – Gdzie mój pas? – W magazynku. Zabierzemy go przed wyjœciem. W pomieszczeniu by³ tylko jeden stra¿nik. Dorun siedzia³ w g³êbokim krzeœle, specjalnie przystosowanym do jego potê¿nego zadu. W splecionych mackach trzyma³ owalny czytnik. Kiedy Kyakhta wynurzy³ siê z klatki schodowej, okulary na szypu³kach zwróci³y siê w jego kierunku. 69

– Jak tam wiêzieñ? Kyakhta ze znudzeniem wzruszy³ ramionami i przepuœci³ Bulgana przed siebie. Barrissa stara³a siê nie rzucaæ w oczy, wiêc przycupnê³a za nimi. – Siedzi cicho. To podobno bardzo dziwne zachowanie jak na samicê humanoida. Tak mi mówili. – Za³o¿ê siê, ¿e z rezygnacj¹ podda³a siê losowi. – Dorun wróci³ do swojego czytnika. ¯adne z niezale¿nie obracaj¹cych siê oczu nie zauwa¿y³o Bulgana, który wzi¹³ do rêki puste krzes³o, aby zaraz opuœciæ je na g³owê stra¿nika. – Teraz szybko! – Kyakhta wystuka³ na klawiaturze kombinacjê cyfr; kiedy wysunê³a siê szuflada, siêgn¹³ do niej i wyj¹³ pas Barrissy. Dziewczyna z ulg¹ stwierdzi³a, ¿e miecz œwietlny wci¹¿ jest na swoim miejscu. Zapinaj¹c pas, zauwa¿y³a, ¿e Kyakhta dotyka niewielkiego aparaciku przymocowanego u pasa. – Co to jest? – Musimy regularnie zg³aszaæ nasz¹ pozycjê – wyjaœni³ ponuro Alwari. – Inaczej zginiemy. Potar³ kark d³oni¹. – Bossban Soergg wszy³ nam materia³ wybuchowy, ¿eby zapewniæ sobie nasze pos³uszeñstwo. Barrissa mruknê³a pod nosem przekleñstwo wyj¹tkowo nieprzyzwoite jak na padawankê. – Typowe dla Hutta. Na pewno nie pozwolimy mu siê œledziæ. Poka¿, niech to obejrzê. Bulgan i Kyakhta pos³usznie podeszli. Barrissa wyjê³a z pasa skaner i ostro¿nie przesunê³a go nad miejscem na karku wskazanym przez Kyakhtê. Nietrudno by³o znaleŸæ wszczepione urz¹dzenie. Po prawej stronie grzywy pod skór¹ widaæ by³o wyraŸn¹ wypuk³oœæ. Sprawdzi³a odczyt skanera i wprowadzi³a sekwencjê, po czym raz jeszcze przesunê³a przyrz¹d nad karkiem Alwariego. Nastêpnie powtórzy³a tê sam¹ procedurê z Bulganem. Usatysfakcjonowana, ostro¿nie ruszy³a w kierunku drzwi zewnêtrznych. Kyakhta poszed³ za ni¹, pocieraj¹c zgrubienie na szyi. – Materia³ wybuchowy wci¹¿ tam jest – mrukn¹³. Z jasnym umys³em czy bez, wci¹¿ czu³ siê niepewnie, maj¹c go pod skór¹. Barrissa rozejrza³a siê po ulicy. Ruch wydawa³ siê ca³kowicie normalny. – Mog³abym to wyci¹æ, ale wolê zrobiæ to porz¹dnie, a nie mam przy sobie odpowiednich narzêdzi – wyjaœni³a. – Dlatego tylko zdezakty70

wowa³am te urz¹dzenia. S¹ ca³kowicie nieszkodliwe. Lepiej jednak siê pospieszmy, bo mo¿e sam fakt ich wy³¹czenia spowodowa³ przes³anie informacji do kogoœ, kto was monitoruje w imieniu bossbana. Teraz ju¿ pewnie wiedz¹, ¿e coœ posz³o nie tak. S¹dzê, ¿e zareaguj¹ bardzo szybko. – No to lepiej chodŸmy. – Bulgan przepchn¹³ siê obok niej, otworzy³ drzwi i bez namys³u wyszed³ na ulicê. Kyakhta i ich niedawna ofiara pod¹¿yli za nim. – Najlepiej pójœæ na g³ówny rynek. Do sklepu, gdzie mnie znaleŸliœcie. – Barrissa ruszy³a za Kyakht¹. – Szukaj¹c mnie, towarzysze z pewnoœci¹ siê rozdziel¹ i zaczn¹ poszukiwania w³aœnie od tego miejsca. – Dotknê³a komunikatora przy pasie. Dzia³a³ na zastrze¿onym paœmie. – Kiedy oddalimy siê st¹d na bezpieczn¹ odleg³oœæ, oczywiœcie poinformujê ich, dok¹d zmierzamy i ¿e nic mi nie jest. – Uœmiechnê³a siê. – I o tym, ¿e zmieniliœcie zdanie, te¿. – Lepiej powiedzieæ, ¿e zmieniliœmy sposób myœlenia. – Bulgan widzia³ teraz wszystko ca³kiem inaczej. Jednak œmiercionoœny pakiecik wszczepiony mu w kark, chocia¿ unieszkodliwiony przez padawankê, uwiera³ i swêdzia³. – Chcia³bym siê tego jak najszybciej pozbyæ. – Za³atwimy to – zapewni³a go Barrissa, gdy skrêcili za róg, aby znaleŸæ siê w znacznie ruchliwszej okolicy. – A do tego czasu ka¿demu, kogo spotkamy, bêdziemy mówiæ, ¿eby siê liczy³ ze s³owami, bo jesteœ bardzo wybuchowym osobnikiem – za¿artowa³a. Przed zabiegiem Bulgan na tê uwagê po prostu rozdziawi³by gêbê i spojrza³ têpo. Teraz i on, i jego przyjaciel z wielk¹ radoœci¹ siê rozeœmieli. Tego rodzaju przyjemnoœci nie zaznali od bardzo dawna. Ogomoor wiedzia³, ¿e wczeœniej czy póŸniej bossban Soergg znudzi siê wys³uchiwaniem z³ych nowin od swojego majordomusa. A kiedy to nast¹pi, lepiej byæ gotowym do ucieczki – a przynajmniej znaleŸæ siê daleko poza zasiêgiem potê¿nego ogona Soergga. – Znik³a! – Soergg spoczywa³ na le¿ance w apartamencie sypialnym. W³aœnie odbywa³ popo³udniow¹ drzemkê, kiedy zdenerwowany i przera¿ony Ogomoor poczu³ siê w obowi¹zku go zbudziæ. – Przepad³a! A ci dwaj w³óczêdzy wraz z ni¹? – Nie wiemy, czy oni s¹ z ni¹, o Wielki. Wiemy tylko, ¿e uciek³a. Oni te¿. Stra¿nik stwierdzi³, ¿e zaatakowano go od ty³u i ¿e prawdopodobnie by³ to jeden z tych pó³g³ówków. Dlaczego mieliby nagle postanowiæ pójœæ za ni¹? 71

– Kto wie? – Hutt z ciê¿kim stêkniêciem zwlók³ ciastowate cia³o z kanapy na pod³ogê. Para s³u¿¹cych gerilów natychmiast rzuci³a siê wype³niæ swój odra¿aj¹cy obowi¹zek czyszczenia œlimaczego korpusu. Soergg zignorowa³ je i marszcz¹c czo³o spojrza³ na podw³adnego. – Czujê za tym niepowodzeniem smród dzia³ania Jedi. – Urz¹dzenia mia³y podobno zapewniæ lojalnoœæ obu porywaczy?… – Ogomoor nie oczekiwa³ odpowiedzi na swoje pytanie. – W³¹czy³em je, jak tylko mi powiedzia³eœ, co siê sta³o. Albo ci kretyni s¹ ju¿ bez g³ów, albo Jedi znów maczali w tym swoje lepkie paluchy. Z przyczepionymi do cielska gerilami, które spokojnie kontynuowa³y swoj¹ pracê, Soergg pope³z³ przed siebie. Ogomoor pod¹¿y³ za nim, okazuj¹c odwagê, której wcale nie czu³. Jego w³asna g³owa wci¹¿ trzyma³a siê ramion wy³¹cznie dziêki temu, ¿e jeszcze mia³ jak¹œ wartoœæ dla Hutta. – Rozg³oœ to poœród wszystkich w³óczêgów, kryminalistów, ³obuzów i zboczeñców w ca³ym Cuipernam. Tysi¹c kredytów republikañskich dla tego, kto przyprowadzi do mnie ¿yw¹ tê przeklêt¹ padawankê albo przyniesie g³owy zabitych Jedi. Szybko! Wci¹¿ mamy szansê, jeœli zdo³aj¹ j¹ pochwyciæ, zanim dotrze do swej kompanii. – S³yszê i wykonujê, bossbanie. – Ogomoor by³ zbyt szczêœliwy, ¿e go odprawiono, by obawiaæ siê strza³u w plecy. Okrêci³ siê na piêcie i z komunikatorem gotowym do u¿ytku wybieg³ bezceremonialnie z sypialni. Za jego plecami gerile odruchowo zatka³y nozdrza, gdy ich odra¿aj¹cy pracodawca ul¿y³ swojemu niezadowoleniu w wyj¹tkowo cuchn¹cy sposób. Ogomoor nie wiedzia³, ¿e jego onieœmielaj¹cy zwierzchnik sam musia³ z³o¿yæ sprawozdanie ze swojej klêski komuœ znacznie wa¿niejszemu ni¿ pierwszy lepszy Hutt. Soergg nie obawia³ siê tej osoby, ale j¹ szanowa³. Prawie tak samo, jak szanowa³ kredyty wp³acane na jego miejscowe konto w zamian za us³ugi œwiadczone sprawie ansioniañskiej secesji. Kto sta³ za p³atnikiem? Czêsto siê nad tym zastanawia³. Zasadniczo nie mia³o to wiêkszego znaczenia. Wa¿ne by³y kredyty. Huttowie tylko w niewielkim stopniu interesowali siê polityk¹, jeœli nie s³u¿y³a bezpoœrednio ich interesom. Soergg kompletnie nie dba³ o to, czy Ansion, wraz ze œwiatami, z którymi by³ zwi¹zany poprzez liczne pakty i traktaty, pozostanie w Republice, czy te¿ od niej odejdzie. Nie obchodzi³o go tak¿e, czy wydarzy siê coœ innego, czego jeszcze siê nie dostrzega i o czym siê nie mówi. 72

ROZDZIA£

$

Nikogo nie zdziwi³o, ¿e to w³aœnie Luminara jako pierwsza z zaniepokojonych poszukiwaczy natrafi³a na Barrissê i jej nowych sprzymierzeñców. Spotkali siê poœrodku podrzêdnego placu targowego. Dwaj Alwari przygl¹dali siê z zainteresowaniem, jak mistrzyni i padawanka bez skrêpowania pad³y sobie w ramiona. Otaczaj¹cy ich t³um kupców i spacerowiczów ignorowa³ ich kompletnie, zajêty w³asnymi, codziennymi sprawami. – Co to za dzielni tubylcy? – Luminara z zainteresowaniem przygl¹da³a siê Alwarim. Kyakhta poczu³, jak oczy Jedi wwiercaj¹ mu siê w mózg. Z niezrozumia³ych przyczyn zacz¹³ nagle przestêpowaæ z nogi na nogê. – To moi porywacze, pani. – Na widok wyrazu twarzy Luminary Barrissa nie mog³a powstrzymaæ siê od œmiechu. – Nie s¹dŸ ich zbyt surowo. Obaj cierpieli na kalectwo umys³owe. W rewan¿u za to, ¿e ich uzdrowi³am, pomogli mi w ucieczce. – Muszê ci przypomnieæ, ¿e to tylko chwilowa ucieczka, Barrisso – odpar³ Bulgan. Wyci¹gaj¹c szyjê ponad g³owami t³umu, szuka³ oznak zbli¿aj¹cego siê ataku. – Za³o¿ê siê o moj¹ ostatni¹ kredytkê, ¿e w tej samej chwili, kiedy wy radujecie siê t¹ szczêœliw¹ chwil¹, bossban Soergg wysy³a za nami ca³¹ bandê p³atnych morderców. – A wiêc musimy szybko st¹d odejœæ. – Luminara wyjê³a z pasa komunikator, powiedzia³a do niego parê s³ów, wys³ucha³a odpowiedzi, znów coœ powiedzia³a i schowa³a aparacik z powrotem. – Obi-Wan i Anakin spiesz¹ ju¿ do nas. Spotkamy siê przy fontannie po drugiej stronie placu. Objê³a ramieniem Barrissê i poci¹gnê³a j¹ w tamtym kierunku. 73

– Cieszê siê, ¿e mia³aœ okazjê wykorzystaæ w praktyce sztukê uzdrawiania, ale w przysz³oœci wola³abym, abyœ znalaz³a sobie inne zwierz¹tka doœwiadczalne ni¿ porywacze. W³aœciwie powinnam siê na ciebie gniewaæ, ¿e zapomnia³aœ o koniecznej ostro¿noœci, ale zanadto siê cieszê, ¿e wróci³aœ ca³a i zdrowa, ¿eby na ciebie krzyczeæ. Czeka³y na stopniach fontanny tylko krótk¹ chwilê, zanim szerokie szaty powiewaj¹ce w t³umie oznajmi³y przybycie Obi-Wana. Anakin depta³ mu po piêtach. Powitali Barrissê na mod³ê Jedi – ceremonialnie, lecz serdecznie. Bulgan obserwowa³ tê scenê w milczeniu. Dopiero kiedy formalnoœciom sta³o siê zadoœæ, odezwa³ siê: – Co zamierzacie teraz zrobiæ? Luminara spojrza³a na niego. – Uda³o nam siê sk³oniæ Uniê Spo³eczeñstw, aby zawar³a pokój z nomadami, jeœli Alwari wyra¿¹ zgodê na przekazanie czêœci nale¿¹cych do nich ziem ludziom z miast. W zamian mieszkañcy miast udostêpni¹ Alwarim wszelkie nowoczesne urz¹dzenia i us³ugi, nie próbuj¹c jednak w jakikolwiek inny sposób zmieniaæ ich odwiecznego trybu ¿ycia. Obie strony maj¹ siê wzajemnie szanowaæ, senat zaœ bêdzie siê trzyma³… na tyle, na ile jest to mo¿liwe dla tych biurokratów… z dala od spraw Ansionu. W zamian Ansion pozostanie w Republice, co zapewni jego ekonomiczn¹ i polityczn¹ niezale¿noœæ od Gildii Kupieckiej. Nie stanie siê drug¹ Naboo – doda³a posêpnym tonem. Kyakhta podrapa³ siê po karku, ostro¿nie, by nie dotkn¹æ wci¹¿ ukrytej tam bomby. – Wydaje mi siê to doœæ skomplikowane. – Bo tak jest – przyzna³ Obi-Wan. – Bardziej skomplikowane, ni¿ powinno. Ale w³aœnie tak to siê w dzisiejszych czasach odbywa. – S¹dzicie, ¿e Alwari zgodz¹ siê na tak¹ propozycjê? – Barrissa równoczeœnie obserwowa³a swoich przyjació³ i k³êbi¹cy siê t³um. Dwaj nomadowie spojrzeli po sobie. – To zale¿y, jak im to przedstawicie – stwierdzi³ wreszcie Kyakhta. – Jeœli uda wam siê dotrzeæ do najwa¿niejszego z nadklanów, Borokiich, i sk³oniæ ich do zgody, pozostali pójd¹ za ich przyk³adem. Wœród Alwarich w³aœnie tak siê sprawy maj¹. Luminara w zadumie przytaknê³a. – Musimy wiêc sk³oniæ ich przedstawicieli, aby przybyli do Cuipernam i zechcieli porozmawiaæ z nami osobiœcie. Bulgan zacz¹³ siê œmiaæ, ale urwa³, kiedy stwierdzi³, ¿e Jedi mówi powa¿nie. 74

– ¯aden wódz Borokiich nie podejdzie na sto huus do Cuipernam ani ¿adnego innego miasta unii. Nie ufaj¹ tym z miasta ani ich przedstawicielom. Mówiê teraz jako Tasbir z Po³udniowego Hatagai, choæ – doda³ z bólem – obecnie bezklanowiec. Luminara nachyli³a siê do Obi-Wana i zaczê³a coœ do niego szeptaæ. Wkrótce drugi Jedi uœmiechn¹³ siê i skin¹³ g³ow¹. Luminara spojrza³a na nowych przyjació³ Barrissy. – Jeœli jesteœcie teraz bezklanowcami – powiedzia³a powa¿nie – to znaczy, ¿e nie macie dok¹d pójœæ. ¯adnej odpowiedzialnoœci, ale i ¿adnego miejsca, które mo¿ecie nazwaæ domem. – Haja, to niestety szczera prawda – ¿a³oœnie odpar³ Kyakhta. – Ktoœ, kto nie ma klanu, nie ma równie¿ korzeni, jak lataj¹cy krzak irgkul. – A zatem – ci¹gnê³a mistrzyni, mrugaj¹c do Barrissy – mo¿ecie pracowaæ dla nas. Chcielibyœmy, ¿ebyœcie nas zaprowadzili do Borokiich. – Ou, myœlê, ¿e… – Kyakhta urwa³, zamruga³ i wytrzeszczy³ oczy na Jedi. Jednoczeœnie otworzy³ usta, a w¹skie wargi rozszerza³y siê dalej i dalej, ukazuj¹c coraz wiêcej bieli zêbów. – Chcecie powiedzieæ, ¿e… wziêlibyœcie takich dwóch bezklanowców jak Bulgan i ja jako przewodników? Nawet po tym, co zrobiliœmy waszej padawance? – To ju¿ przesz³oœæ – zapewni³a ich Luminara. – A poza tym Barrissa twierdzi, ¿e to w³aœciwie nie by³a wasza wina, a teraz jesteœcie ju¿ zdrowi. Przyjmujê jej wyjaœnienia. – Przewodnicy Jedi! My! – Bulgan ledwie móg³ uwierzyæ ca³kowitej odmianie losu, która dokona³a siê w ci¹gu jednego dnia… od pracy dla takiego nêdznika jak bossban Soergg do przewodników rycerzy Jedi. Anakin, jak zawsze czujny, pochyli³ siê do ucha Obi-Wana. – Mistrzu, czy s¹dzisz, ¿e to rozs¹dne zaufaæ komuœ takiemu jak oni? Obi-Wan wyd¹³ wargi. – Nie wyczuwam w nich zagro¿enia. – Barrissa te¿ nie wyczuwa³a – rozs¹dnie zauwa¿y³ Anakin. – Dopóki jej nie porwali. – To by³o przedtem, zanim ich uzdrowi³a. S¹dzê, ¿e teraz ta wdziêczna para dobrze siê nami zaopiekuje. Daj¹ nam te¿ coœ, czego nie mo¿emy siê spodziewaæ po mieszkañcach miasta: jako Alwari, potrafi¹ odnaleŸæ w³aœciw¹ drogê i dokonaæ w odpowiednim czasie prezentacji, tak samo albo i lepiej ni¿ ci, których mo¿emy wynaj¹æ na miejscu. Anakin duma³ nad tym przez chwilê. – A wiêc w ostatecznym rozrachunku wszystkie stosunki pomiêdzy istotami rozumnymi sprowadzaj¹ siê do takiego czy innego rodzaju polityki, mistrzu Obi-Wanie? 75

– Wielu tak siê wydaje. Dlatego ci¹gle próbujê wbiæ ci do g³owy podstawowe zasady zrêcznej dyplomacji. Kto wie? Pewnego dnia mog¹ ci pomóc zarówno w stosunkach zawodowych, jak i osobistych. Myœl ta wystarczy³a, aby uciszyæ padawana i skierowaæ jego myœli na ca³kiem inny tor. Tymczasem dwaj starsi Jedi omawiali z przewodnikami szczegó³y wyprawy, powoli opuszczaj¹c zat³oczony rynek. – Pierwsz¹ rzecz¹, jak¹ musimy zrobiæ, jest usuniêcie wam spod skóry tych urz¹dzeñ – oznajmi³a Luminara. – Znam uzdrowiciela, który zrobi to w minutê i nie bêdzie siê ba³, zw³aszcza teraz, kiedy zosta³y zdezaktywowane. – Kyakhta b³ysn¹³ ku Barrissie ostrymi bia³ymi zêbami. – To dobry fachowiec, ale nigdy nie przysz³oby mu do g³owy, ¿eby nas leczyæ… przedtem. Oznacza³oby to nara¿enie siê na gniew bossbana Soergga. – W porz¹dku. – Luminara zesz³a z drogi trójce wêdruj¹cych Mielpów, zgiêtych wpó³ pod ciê¿arem toreb z zakupami prawie tak wielkich, jak oni sami. – Potem mo¿emy wynaj¹æ œcigacz i… – Nie, nie! – ostrzeg³ j¹ Bulgan. – ¯adnych œcigaczy. Musimy wzi¹æ ze sob¹ tak ma³o wytworów technologii galaktycznej, jak to tylko mo¿liwe. Wszyscy Alwari to bezkompromisowi tradycjonaliœci. Jak wiecie, ca³y spór pomiêdzy nimi a mieszkañcami miast koncentruje siê g³ównie na ró¿nicach pomiêdzy ustanowionymi z dawien dawna obyczajami a nowymi sposobami ¿ycia i robienia ró¿nych rzeczy. Jeœli chcecie od pocz¹tku zaskarbiæ sobie zaufanie Borokiich, udowodniæ, ¿e nie jesteœcie wy³¹cznie po stronie mieszkañców miasta, musicie zbli¿yæ siê do nich w szacunku dla tradycji. Obi-Wan zgodnie skin¹³ g³ow¹. – Doskonale. A zatem nie œcigacze. Jak bêdziemy podró¿owaæ? – Wiele zwierz¹t nadaje siê doskonale do podró¿y wierzchem po stepach. – Wierzchem? – skrzywi³ siê Anakin. Zawsze wola³ pracowaæ z maszynami. Gdyby dali mu wystarczaj¹co du¿o czasu, narzêdzi i czêœci zamiennych, zbudowa³by pojazd, który dzia³a³by zgodnie z ich ¿yczeniem. Ale tubylcy byli nieugiêci. ¯adnych œcigaczy. – Najlepsze z nich s¹ suubatary – entuzjastycznie poinformowa³ Kyakhta. – Jeœli staæ was na nie, s¹ najczêstszym sposobem podró¿owania wysoko urodzonych Alwarich. Przybycie do obozowiska na takim wierzchowcu od razu klasyfikuje goœcia jako wa¿n¹ personê. ¯e nie wspomnê o dobrym guœcie. Luminara zamyœli³a siê. 76

– Rada Jedi woli, abyœmy podró¿owali skromnie. Mamy do dyspozycji niewielkie zasoby finansowe. – S¹dzê, ¿e wystarcz¹ – zapewni³ j¹ Obi-Wan. – Bior¹c pod uwagê, ¿e polecono nam za³atwiæ tê sprawê mo¿liwie jak najszybciej, chyba nikt nie bêdzie mia³ pretensji, jeœli wydamy trochê wiêcej, aby osi¹gn¹æ ten cel. Im szybciej opuœcimy Cuipernam w poszukiwaniu Borokiich, tym wiêksze mamy szanse powodzenia i tym bezpieczniejsi bêdziemy wszyscy. – Dosiadaæ suubatara to jak uje¿d¿aæ wiatr! – Zachwycony Bulgan przeskoczy³ przez œpi¹cego crowlyna. Zwierzê rozwar³o potê¿ne szczêki, obojêtnie machnê³o ³ap¹ w jego stronê i zasnê³o z powrotem. Anakin wzruszy³ ramionami. – Jestem mistrzem wyœcigów. Obawiam siê, ¿e ¿aden z organicznych wierzchowców, choæby uznawany za wyj¹tkowo szlachetnego nie bêdzie w stanie zrobiæ na mnie wiêkszego wra¿enia. Bardzo siê myli³. Zaawansowana technologia przys³u¿y³a siê nowoczesnemu transportowi szczególnie w jednej dziedzinie: eliminacji smrodu. Tego zaœ z kolei nie brakowa³o na targu, gdzie proponowano zdumiewaj¹c¹ ró¿norodnoœæ udomowionych wierzchowców. Oboje Jedi wraz z przewodnikami ruszyli na poszukiwanie odpowiednich zwierz¹t, para padawanów zaœ stanê³a na stra¿y. – Przeprosi³am ju¿ moj¹ mistrzyniê za to, ¿e dopuœci³am do porwania – mówi³a Barrissa, ale jej oczy nie zatrzymywa³y siê ani na chwilê na jednym punkcie; obserwowa³a sprzedawców i sklepikarzy, handlarzy i treserów, szukaj¹c wœród nich potencjalnego zagro¿enia. Anakin tak¿e niedawno pozwoli³, aby fa³szywy spokój otoczenia uœpi³ jego czujnoœæ, i teraz on równie¿ ani na chwilê nie przestawa³ siê rozgl¹daæ. Sta³ obok partnerki, marz¹c, by na jej miejscu znajdowa³ siê ktoœ zupe³nie inny, choæ ca³y czas okazywa³ nale¿ny podziw dla jej dzielnoœci i talentu. – Nie ma siê czego wstydziæ. Ja te¿ zrobi³em w ¿yciu wiele g³upstw. – Nie powiedzia³am, ¿e to by³o g³upie – zaprotestowa³a i odwróci³a siê do niego ty³em. Zawaha³ siê na u³amek sekundy. – No dobrze, przepraszam. Mam wra¿enie, ¿e od pocz¹tku jakoœ nam nie wychodzi. Przyjmij na moje usprawiedliwienie, ¿e mam na g³owie mnóstwo spraw. 77

– Jesteœ padawanem Jedi. To zrozumia³e, ¿e masz mnóstwo spraw na g³owie. – Barrissa zerknê³a z ukosa na woŸnicê seuvhata, który kierowa³ siê wprost na nich. Jej d³oñ powêdrowa³a ku mieczowi œwietlnemu, ale kiedy pojazd skrêci³, opuœci³a rekê. – Chodzi mi o to, ¿e jestem pó³przytomny. – Po³o¿y³ jej d³oñ na ramieniu, maj¹c nadziejê, ¿e gest ten nie zostanie niew³aœciwie zrozumiany. Nie musia³ siê tym martwiæ. – Gdyby tak nie by³o, gdybym myœla³ o tym, co robiê, zwróci³bym wiêksz¹ uwagê na sklepik, do którego wesz³aœ. Mo¿e nawet poszed³bym za tob¹ i udaremni³ porwanie. – To ja pope³ni³am b³¹d, nie ty. Zawini³am, bo skupi³am siê tylko na jednej sprawie. Poza tym – doda³a oschle – gdyby sprawy potoczy³y siê inaczej, nie mia³abym okazji pomóc tym nieszczêsnym Alwarim i wci¹¿ jeszcze szukalibyœmy przewodników, którzy zawiedliby nas do nadklanu. Jak mówi mistrz Yoda, przez ¿ycie wiedzie wiele œcie¿ek, dlatego najlepiej cieszyæ siê t¹, na któr¹ ostatecznie siê zdecydowaliœmy. – Ach, tak, mistrz Yoda… – Anakin zamyœli³ siê bardzo g³êboko. Obserwuj¹c t³um w poszukiwaniu oznak nadci¹gaj¹cych k³opotów, Barrissa rzuca³a od czasu do czasu przelotne spojrzenie na drugiego padawana. Twardy orzech do zgryzienia z tego Anakina Skywalkera. Moc w nim a¿ kipi. Moc i… inne rzeczy. Ju¿ teraz czu³a, ¿e ten ch³opiec jest znacznie bardziej skomplikowany ni¿ którykolwiek z uczniów Œwi¹tyni. Ju¿ to by³o czymœ niezwyk³ym. Jeœli ktoœ wybra³ œcie¿kê Jedi, by³a ona zwykle prosta i nieskomplikowana. A tego o Anakinie Skywalkerze nie da³oby siê powiedzieæ. – Mówi³eœ, ¿e chodzisz pó³przytomny – powiedzia³a wreszcie. – Czujê, ¿e nie jesteœ z tym szczêœliwy. – Nawet teraz? – spyta³ takim tonem, ¿e nie wiedzia³a, czy to sarkazm, czy rzeczywiœcie siê z ni¹ zgadza. Za ich plecami Jedi i przewodnicy targowali siê jeszcze o wierzchowce. M³ody Jedi uzna³, ¿e marzy o tym, aby to wszystko ju¿ siê skoñczy³o. Mia³ doœæ tej planety, doœæ tego zadania. Czy to w ogóle ma jakieœ znaczenie, ¿e Ansion, a choæby i kilkadziesi¹t zwi¹zanym z nim œwiatów, od³¹czy siê od Republiki? Bior¹c pod uwagê obecny stan rz¹du galaktycznego i senatu, z udowodnionymi przypadkami korupcji i ba³aganu, któ¿ by ich za to wini³? Mo¿e pos³u¿y³oby to jako ostrze¿enie dla reszty Republiki, ¿e jeœli nie uporz¹dkuj¹ swoich spraw, bêdzie jeszcze gorzej. Zuchwa³e myœli, jak na padawana. Uœmiechn¹³ siê do siebie. Oby siê myli³. Czasem myœlê równie¿ o tym, co siê dzieje wokó³ mnie, nie tylko o sobie, stwierdzi³. 78

– Tak, tak s¹dzê – odezwa³a siê Barrissa. Nie onieœmiela³ jej ani trochê. – A co ciê tak zajmuje, Anakinie Skywalkerze? Dlaczego jesteœ zawsze taki zamyœlony? Mia³ wielk¹ ochotê powiedzieæ jej prawdê. Ostatecznie jednak zdecydowa³, ¿e wyjaœni tylko czêœæ nurtuj¹cych go problemów. Machniêciem rêki ogarn¹³ targ, otaczaj¹ce go uliczki, mieszany t³um Ansionian i obcych, i ca³e le¿¹ce za nimi miasto. – Po co tu jesteœmy? Mistrz Obi-Wan próbowa³ mi to wyjaœniæ, ale obawiam siê, ¿e pokrêtne œcie¿ki polityki s¹ mi zupe³nie obce. Trudno mi to wszystko zrozumieæ, nie wiem, jaki wp³yw maj¹ na moje ¿ycie. Od dziecka by³em typem doœæ bezpoœrednim. – Spojrza³ na ni¹ uwa¿nie. – Tam, gdzie wyros³em, wpajano mi wa¿n¹ zasadê: jeœli rozpraszasz swoj¹ energiê, bezczynnie tracisz czas, nie po¿yjesz d³ugo. Chcesz znaæ moj¹ szczer¹ opiniê o tej misji? Skinê³a g³ow¹, nie spuszczaj¹c z niego wzroku. – To strata czasu. Zadanie dla jazgocz¹cych dyplomatów, nie dla Jedi. – Rozumiem. A co ty byœ zrobi³, gdybyœ by³ u w³adzy, Anakinie? Nie waha³ siê ani chwili. – Zebra³bym przywódców obu ludów, mieszkañców miast i nomadów do kupy, zamkn¹³ w jednym pokoju i powiedzia³, ¿e jeœli w ci¹gu tygodnia nie zawr¹ pokoju, Republika wyœle pe³ne si³y zadaniowe i przejmie ca³kowit¹ kontrolê nad sprawami lokalnymi. Skinê³a powoli g³ow¹ z irytuj¹co spokojnym wyrazem twarzy. – A jak na to zareagowa³aby Gildia Kupiecka, bior¹c pod uwagê jej znaczne zainteresowanie tym sektorem? – Gildia Kupiecka robi to, co jej przynosi zysk. Wojna z Republik¹ zysku nie przyniesie. – Wydawa³ siê o tym ca³kowicie przekonany. – Tyle ju¿ siê nauczy³em. – A jeœli ansioniañska unia miast i miasteczek w wyniku twoich dzia³añ spe³ni swoj¹ groŸbê i przy³¹czy siê do ruchu secesjonistycznego, a inne œwiaty, zwi¹zane z Ansionem, pójd¹ w jej œlady? – Nie zmieni to w najmniejszym stopniu warunków ¿ycia ludnoœci. Handel bêdzie trwa³, codzienne ¿ycie na zaanga¿owanych œwiatach bêdzie siê toczyæ, jak dawniej – stwierdzi³. – Jesteœ pewien, ¿e zaryzykowa³byœ tysi¹ce istnieñ, aby siê o tym przekonaæ? A co siê stanie z Alwarimi, którzy nie zgadzaj¹ siê z obecn¹ œcie¿k¹ obran¹ przez uniê? Czy Gildia Kupiecka i jej sprzymierzeñcy ich nie zniszcz¹? – Có¿, nie jestem pewien, czy… – Pod naporem bezlitosnej logiki Barrissy, œciana uporu zaczê³a pêkaæ. 79

Odwróci³a wzrok, powracaj¹c do studiowania k³êbi¹cego siê t³umu. – Chyba jednak lepiej jest wys³aæ parê Jedi wraz z padawanami, aby spróbowali za³atwiæ sprawê. To znacznie mniej groŸne ni¿ si³y zadaniowe. I tañsze, a to zawsze podoba siê senatowi… Westchn¹³. – Twoje argumenty s¹ logiczne. Ale Ansion to taka zapad³a dziura! Nawet Obi-Wan siê zastanawia, co w nim takiego wa¿nego. Mówi³ mi to wiele razy, podobnie jak o tym, co uwa¿a za z³e w dzisiejszej Republice. – Ogniska zapalne – odpar³a ostro. – Z pewnoœci¹ mówi³ ci równie¿ o ogniskach zapalnych i koniecznoœci ich zd³awienia, zanim przeistocz¹ siê w nieposkromiony po¿ar. – Owszem mówi³, bez koñca… – Westchn¹³ z rezygnacj¹ i powróci³ do obserwacji t³umu. – To dobra cena! – Ansioniañski kupiec nosi³ grzywê ufarbowan¹ w srebrne i czarne romby, które schodzi³y mu a¿ na plecy, aby znikn¹æ pod nisko wyciêtym ko³nierzem. Wypuk³e lawendowe oczy spokojnie obserwowa³y klientów, nie zdradzaj¹c ¿adnych uczuæ. – Nigdzie indziej w Cuipernam czy na P³askowy¿u Sorr-ul-Paan nie znajdziecie szeœciu tak wspania³ych, wdziêcznych i silnych zwierz¹t. Nawet za potrójn¹ cenê! – Nie b¹dŸ taki nachalny – ostrzeg³ go Kyakhta – bo twoje nieustanne jeremiady przyprawi¹ moich pañstwa o zgagê. Odwróci³ siê od handlarza i zni¿y³ g³os, szeptem porozumiewaj¹c siê z Bulganem i swoimi nowymi pracodawcami. – On ma racjê, pani Luminaro. Cena, której ¿¹da, jest uczciwa. Mo¿e trochê wygórowana, ale zwierzêta rzeczywiœcie s¹ w doskona³ym stanie. – Wsi¹œæ na takie zwierzê! – Bulgan ledwie móg³ ukryæ podniecenie. – Dajcie nam chwilê. – Luminara odwróci³a siê i pozostawi³a dwóch Alwari, aby ci¹gnêli dalej negocjacje, choæ na tym etapie ogranicza³y siê one do uszczkniêcia marnych groszy z ostatecznej oferty handlarza. – Co o tym s¹dzisz, Obi-Wanie? Rozejrza³ siê po otaczaj¹cym ich bazarze, wci¹¿ czujny na oznaki zbli¿aj¹cego siê niebezpieczeñstwa. – S¹dzê, ¿e powinniœmy polegaæ na doœwiadczeniu naszych przewodników. Po tym, co zrobi³a dla nich twoja padawanka, chyba sami 80

prêdzej by kogoœ oszukali, ni¿ pozwolili j¹ wykorzystaæ. – Rzut oka przez ramiê upewni³ go, ¿e dwaj Alwari wci¹¿ przyjaŸnie targuj¹ siê z handlarzem. – Poza tym chêtnie przejadê siê na takim zwierzêciu. Mam przeczucie, ¿e ju¿ nied³ugo bêdê mia³ do dyspozycji tylko stare skoczki i zdezelowane œmigacze. Podniós³ wzrok i wpatrzy³ siê w b³êkit nieba. Luminara zerknê³a na padawanów. – Pomiêdzy Barriss¹ i Anakinem wci¹¿ panuje napiêcie. – Tak – westchn¹³ Obi-Wan. – Te¿ to zauwa¿y³em. Ale zdaje siê, ¿e od czasu jej porwania sprawy maj¹ siê nieco lepiej. Barrissa jest œwietn¹ uczennic¹. Moc przep³ywa przez ni¹ silnym strumieniem. – To prawda, ale nie tak mocno, jak przez m³odego Anakina. Twój padawan to rw¹ca rzeka. Jest pe³en energii, która szuka upustu. – Zacz¹³ szkolenie wyj¹tkowo póŸno, matka wychowywa³a go d³u¿ej, ni¿ to siê zdarza w przypadku innych uczniów. Luminara znów spojrza³a w stronê padawanów. – Zna³ swoj¹ matkê? To wiêŸ, której uczniowie Jedi na ogó³ nie odczuwaj¹. Mo¿e stanowiæ Ÿród³o najró¿niejszych komplikacji i trudnoœci. – Wiem. Sam nigdy bym go nie przyj¹³, ale zosta³ wybrany przez mojego w³asnego mistrza, Qui-Gona Jinna. Jego ¿yczenie, wypowiedziane przed œmierci¹, przysi¹g³em uszanowaæ. Po jego odejœciu musia³em zaj¹æ siê opiek¹ i wychowaniem tego niezwykle niesfornego m³odzieñca. – Jak ci posz³o? – zapyta³a z wyraŸnym zainteresowaniem. Obi-Wan z nieobecn¹ min¹ pog³adzi³ siê po brodzie. – Bywa impulsywny i to mnie martwi. Nieraz daje siê ponieœæ niecierpliwoœci, i to jest niebezpieczne. Ale wiele przeszed³, jest te¿ spragniony wiedzy i nauki Jedi. S¹ dziedziny, w których celuje, na przyk³ad walka na miecze œwietlne. I wydaje siê urodzonym pilotem. Ale nie lubi poœwiêcaæ czasu na meandry historii czy dyplomacji, a polityka przyprawia go dos³ownie o md³oœci. A jednak wytrwa³. Zdaje siê, ¿e wytrwa³oœæ odziedziczy³ po matce, któr¹ Qui-Gon zna³ przelotnie; twierdzi³, ¿e by³a spokojn¹, ale bardzo siln¹ kobiet¹. Mistrzyni Jedi w zadumie skinê³a g³ow¹. – Jeœli ktokolwiek zdo³a przerobiæ ten niewdziêczny surowiec w wyszlifowanego rycerza Jedi, to chyba tylko ty, Obi-Wanie. Wielu ma doœæ wiedzy, ale nie starcza im cierpliwoœci. – Ty te¿ mog³abyœ to zrobiæ, jak mi siê zdaje. Spojrza³a mu w twarz. Stoj¹c naprzeciw siebie, dwoje Jedi d³ugo patrzy³o sobie w oczy. Ka¿dy widzia³ coœ odmiennego, lecz niezmiernie 6 – Nadchodz¹ca burza

81

cennego, nawet wyj¹tkowego. A kiedy odwrócili wzrok, uczynili to równoczeœnie. Obi-Wan podszed³ do spieraj¹cych siê tubylców. Luminara spogl¹da³a za nim przez chwilê w zadumie, po czym wróci³a do obserwacji t³umu. Poganiani przez Obi-Wana Kyakhta i Bulgan zakoñczyli wreszcie targowanie. Wspania³e suubatary mierzy³y w k³êbie trzy razy tyle co cz³owiek. Mia³y po szeœæ nóg o szeroko rozpostartych palcach; takie stopy wydawa³y siê kompletnie nie na miejscu u stworzenia, którego przeznaczeniem by³o przemierzanie trawiastych stepów. Anakin zwróci³ uwagê Kyakhty na ten pozorny b³¹d ewolucji, ale Alwari rozeœmia³ siê tylko. – Zobaczysz, po co one s¹, padawanie Jedi! – Œci¹gn¹³ podwójne wodze i bez trudu zawróci³ swego nowego wierzchowca. Lekkie, ale mocno wypchane siod³o by³o przypiête pomiêdzy przednimi a œrodkowymi ³opatkami. Zag³êbienie miêdzy œrodkowymi ³opatkami a k³êbem mieœci³o za to pokaŸn¹ iloœæ baga¿u. Pracowici pomocnicy kupca w³aœnie ³adowali na ³agodne zwierzêta zakupione i zap³acone zapasy. – Jedzenie, woda, sprzêt… wszystko wyliczone, pani Barrisso. – Bulgan wsun¹³ d³ugopalczaste, obute stopy w strzemiona zwisaj¹ce po obu stronach karku suubatara, zamiast u do³u siod³a. £agodny ³uk siod³a wygodnie podtrzymywa³ jego kalekie plecy. – Haja! – wykrzykn¹³ z wyraŸn¹ radoœci¹. – Taka jazda przywodzi mi na myœl wspania³e chwile. Luminara dosiad³a swojego wierzchowca, stosuj¹c siê dok³adnie do instrukcji Kyakhty. Pomimo wysokoœci zwierzêcia nie mia³a z tym ¿adnego k³opotu. Po pierwsze, dlatego ¿e wierzchowiec przyklêkn¹³ w oczekiwaniu na jeŸdŸca, a po drugie, dlatego ¿e jego cia³o by³o w¹skie i smuk³e. Wtedy te¿ okaza³o siê, po co potrzebne jest siod³o. Bez niego siedzia³oby siê wprost na rzêdzie wystaj¹cych krêgów. – Elup! – warkn¹³ Kyakhta. Suubatar wsta³, prostuj¹c trzy pary nóg po kolei: najpierw przednie, potem œrodkowe, wreszcie tylne. Wyjaœni³o siê równie¿ przeznaczenie wysokiego oparcia w tylnej czêœci siod³a. Gdyby nie ta podpora, k¹t, pod jakim znalaz³ siê grzbiet zwierzêcia przy wstawaniu, spowodowa³by zsuniêcie siê Luminary na ziemiê. Ka¿de ze zwierz¹t pyszni³o siê w³asnym wzorem ciemnozielonych pasów na tle krótkiego, miêkkiego futra w jasnym odcieniu br¹zu. Taka kombinacja kolorów pozwala³a im, pomimo wielkoœci, wtopiæ siê w stepowe otoczenie. Luminara spodziewa³a siê, ¿e suubatary to zwyk³e tra82

wo¿erne prze¿uwacze i ze zdumieniem dowiedzia³a siê, ¿e w istocie by³y wszystko¿erne i mog³y przetrwaæ dziêki wielu rodzajom po¿ywienia. D³ugie, smuk³e szczêki mia³y nisko umieszczone stawy, co pozwala³o na zaskakuj¹co du¿e rozwarcie paszczy; dziêki temu mog³y jednym k³apniêciem poch³on¹æ du¿y owoc lub spore zwierzê. Cztery k³y wystawa³y u góry i u do³u szczêk, sprawiaj¹c przera¿aj¹ce wra¿enie, na przekór ich ³agodnej naturze. – Oczywiœcie to s¹ osobniki udomowione – zaznaczy³ Bulgan, odgaduj¹c jej myœli. – Znane s¹ przypadki, kiedy dzikie suubatary napada³y i niszczy³y ca³e karawany. – Bardzo pocieszaj¹ce. – Anakin przechyla³ siê z jednej strony na drug¹ na grzbiecie cierpliwego zwierzêcia i z trudem utrzymywa³ równowagê. Kyakhta zauwa¿y³ to i pospieszy³ z dobr¹ rad¹. – Siedzisz zbyt prosto, mistrzu Anakinie. Oprzyj siê o viann, oparcie siod³a. Proszê, w³aœnie tak. Widzisz, jak naturalnie twoje stopy znajduj¹ teraz strzemiona? – W ogóle niewiele widzê – mrukn¹³ padawan, szamocz¹c siê z podwójnymi wodzami. – S¹dzê, ¿e jesteœmy doœæ wysoko, ¿eby zobaczyæ to, co trzeba – zapewni³ go Obi-Wan. Rozpar³ siê w siodle, jakby siê w nim urodzi³. – Uwa¿aj to za kolejny nieoczekiwany epizod w twojej edukacji. – Wola³bym raczej edukowaæ siê w najnowszym modelu œmigacza terenowego – burkn¹³ Anakin, ale Kyakhta mia³ racjê. Im bardziej przechyla³ siê w ty³ i ufa³ siod³u, tym swobodniej i pewniej siê czu³. Mo¿e nie bêdzie tak Ÿle. Czy mo¿e zaufaæ temu dziwnemu, nieznanemu zwierzêciu? Suubatary z pewnoœci¹ by³y ³adnymi stworzeniami o wypuk³ych, nakrapianych srebrem oczach, pojedynczym, szerokim, rozdêtym nozdrzu i g³adkich czaszkach. Uszy wtapia³y siê w okr¹g³e g³owy; w przeciwieñstwie do Ansionian, nie mia³y grzyw. Pasiaste futro by³o gêste i krótkie, aby zapewniæ maksymaln¹ izolacjê przy minimalnym oporze powietrza. Ogony, d³ugie do ziemi, wydawa³y siê doœæ cienkie. Wszystko w tych zwierzêtach wydawa³o siê stworzone w jednym, jedynym celu. Do pêdu. – Wszyscy gotowi? – Kyakhta bez wysi³ku trzyma³ wodze swojego rumaka jedn¹ rêk¹. Obejrza³ siê na towarzysza. Bulgan da³ znak, ¿e ostatnie z zapasów zosta³y za³adowane. – No to ruszajmy na spotkanie Borokiich! – Pochyli³ siê do przodu, klepn¹³ wierzchowca po g³adkim karku i ostro krzykn¹³: – Elup! 83

Suubatary wydawa³y siê wzbijaæ w powietrze. W istocie po prostu puœci³y siê galopem, wed³ug rozkazu. Luminara z zachwytem stwierdzi³a, ¿e szeœciono¿ny bieg jest wyj¹tkowo dobrze amortyzowany. Prawie ¿adnych wstrz¹sów i podrzutów. Opar³a siê w viannie siod³a, zag³êbi³a w strzemionach zgrabne, silne nogi a¿ do pó³ ³ydki i obserwowa³a, jak miasto œmiga obok nich. Leniwi piechurzy musieli na czworakach uciekaæ im z drogi. O wiele szybciej, ni¿ siê spodziewa³a, przemknêli pod wysokim ³ukiem Bramy Govialty i znaleŸli siê na bitej drodze wiod¹cej na zachód. Kyakhta z têtentem kopyt zrówna³ siê z ni¹. Chocia¿ zdaniem Jedi pêdzili na z³amanie karku, mistrzyni stwierdzi³a, ¿e jego wierzchowiec nawet siê nie zadysza³. – Pani Luminaro, wygodnie pani? – Przewodnik musia³ krzyczeæ, ¿eby go us³ysza³a. – To cudowne! – krzyknê³a w odpowiedzi. – Jak jazda na chmurze z dramassjañskiego jedwabiu! Poza murami miasta uderzy³y w nich prawie nieustannie wiej¹ce tutaj wiatry, niezmordowanie okr¹¿aj¹ce planetê. Zimne powietrze ze œwistem muska³o twarz Luminary, gdy d³uga, w¹ska czaszka suubatara przecina³a je niczym dziób okrêtu. Jedno spojrzenie w ty³ ukaza³o jej Barrissê wczepion¹ w siod³o jak w deskê ratunkow¹ i twarz Anakina, wyra¿aj¹c¹ coœ poœredniego miêdzy ponur¹ determinacj¹ a m³odzieñczym niepokojem. Obi-Wan Kenobi siedzia³ dostojnie w haftowanym siodle, z ramionami skrzy¿owanymi na piersi i przymkniêtymi oczami. Wodze przywi¹za³ do uchwytu przy ³êku. Ze zdumieniem stwierdzi³a, ¿e równie dobrze móg³by siedzieæ w fotelu pierwszej klasy na liniowcu gwiezdnym. Zna³a wielu Jedi, ale ¿aden nie by³ tak opanowany w obliczu nieznanego. – Kyakhta – zawo³a³a do jeŸdŸca, który galopowa³ teraz równo z ni¹. – Dobrze, ¿e tak szybko opuszczamy miasto, ale czy nie boisz siê, ¿e przemêczymy zwierzêta? Czy takie tempo nie znu¿y ich zbyt szybko? – Przemêczyæ? Znu¿yæ? – Spojrza³ na ni¹ pytaj¹co ze swojego siod³a. Nagle go olœni³o– Ou, pani nie rozumie. Ale to oczywiste, ¿adne z was nigdy wczeœniej nie widzia³o suubatara, nie mówi¹c ju¿ o dosiadaniu go. – Wysun¹³ chude nogi ze strzemion, stan¹³ na grzbiecie pêdz¹cego zwierzêcia i obejrza³ siê za siebie, zachowuj¹c równowagê dziêki wysokiemu viannowi. – Nikt nas nie œciga, ale jestem pewien jednego: bossban Soergg nie œpi. Usiad³ z powrotem w siodle i uœmiechn¹³ siê do niej. – Na pewno pani wygodnie? 84

– Czujê siê, jakbym siê w tym urodzi³a. Mówi³am ju¿, ¿e mi siê podoba. Odpowiedzia³ jej ansioniañskim odpowiednikiem skinienia g³ow¹. – A wiêc nie ma co marudziæ. – Podniós³ g³os, raz jeszcze przechyli³ siê do przodu i zawo³a³: – Elup! Jednoczeœnie mocno uderzy³ piêtami w obie przednie ³opatki zwierzêcia. – Na Moc! – wrzasn¹³ Anakin, chwytaj¹c siê na oœlep czego popadnie. Barrissa zaczê³a nerwowo chichotaæ, gdy pêd zdar³ jej z g³owy kaptur, a p³aszcz powiewa³ za ni¹ jak p³omieñ. Obi-Wan raczy³ siê obudziæ. Wydawa³o siê, ¿e do tej pory suubatary jecha³y stêpa. Na rozkaz Kyakhty rzuci³y siê w szeœciono¿ny galop, a ich d³ugopalczaste stopy zdawa³y siê nie dotykaæ ziemi. Kiedy jednak ju¿ jej dotknê³y, wbija³y siê z ogromn¹ si³¹ w ubity kurz i odrzuca³y go w ty³. Trzydzieœci szeœæ takich palców napêdza³o ka¿dego œmigaj¹cego nad drog¹ suubatara do takiej szybkoœci, ¿e nawet zachwyconej, upojonej pêdem Luminarze brakowa³o tchu. I nic dziwnego, bo w tej chwili pêdzili szybciej ni¿ wiatr. Daleko za nimi barwna grupka starannie dobranych zbójów, drabów i rzezimieszków zebra³a siê na szczycie tej samej bramy, przez któr¹ wyjechali Jedi i ich przewodnicy. Daleko na horyzoncie, nad niskim, ³agodnym, okrytym traw¹ wzgórzem powoli rozprasza³a siê ledwie widoczna chmura kurzu. Dla Ogomoora równie dobrze mog³aby to byæ chmura gazu truj¹cego. – To z pewnoœci¹ oni. – Obejrza³ siê na potê¿nego Varvvana, który sta³ obok. – Zbierz ludzi. Jedziemy za nimi. – Nigdy ich nie dogonimy. S³ysza³eœ, co mówili ludzie na rynku? Pojechali na suubatarach. Czystej krwi. – Za jego plecami inni cz³onkowie pospiesznie zebranej bandy zaczêli mamrotaæ miêdzy sob¹. – WeŸmiemy powietrzn¹ ciê¿arówkê. ¯aden suubatar nie przeœcignie powietrznej ciê¿arówki. – Przeœcign¹æ nie, ale wymanewrowaæ… – Varvvan skierowa³ na Ogomoora ga³ki oczne na szypu³kach. – Próbowa³eœ kiedyœ zapêdziæ w k¹t Alwariego na dobrym suubatarze? Dobry sposób na szybk¹ œmieræ. – Batasi! – krzykn¹³ niecierpliwie Ogomoor. – Jak sobie ¿yczysz. Co oprócz ciê¿arówki powietrznej mog³oby ciê przekonaæ, ¿ebyœ pos³ucha³ mojego rozkazu i ruszy³ za t¹ szóstk¹? 85

Varvvan zaduma³ siê, pocieraj¹c oko i obserwuj¹c ostatnie smu¿ki chmury py³u. – Ciê¿ka broñ – oznajmi³ wreszcie. – Nie b¹dŸ durniem! – ofukn¹³ Ogomoor najemnika. – Nawet bossban Soergg nie mo¿e u¿yæ ciê¿kiej broni na Cuipernam! S¹ pewne granice, których nawet on… grrh! Varvvan chwyci³ wij¹cego siê majordomusa za ko³nierz, podniós³ z ziemi i przytrzyma³ w tej pozycji. – Nigdy… nie… nazywaj… mnie… durniem! Ogomoor, œwiadom, ¿e go chyba trochê ponios³o, pospiesznie uspokaja³ najemnika. – To tylko takie wyra¿enie… nic osobistego… a teraz proszê, postaw mnie na ziemi i… mo¿e móg³byœ wci¹gn¹æ ga³ki oczne? Cieknie z nich. Varvvan sykn¹³ i postawi³ go na ziemi. Ogomoor obci¹gn¹³ p³aszcz i têsknie spojrza³ w kierunku wzgórza, za którym zniknê³a jego zwierzyna. – A czym siê tu przejmowaæ? Przecie¿ ci, którzy ich prowadz¹, to bezklanowi w³óczêdzy! – oznajmi³ Varvvan, przerzuci³ przez ramiê rusznicê, jeszcze raz sykn¹³ i odwróci³ siê ty³em. Jego rasa odznacza³a siê wyj¹tkow¹ dzielnoœci¹ i pomimo tego, co twierdzi³ Ogomoor, durniami bynajmniej nie byli. – To ty tak twierdzisz. Ale ja i moi wspólnicy wierzymy tylko w to, co widzimy. A widzimy czterech goœci i dwóch przewodników, którzy wcale nie je¿d¿¹ jak bezklanowi w³óczêdzy. – Ogomoor ruszy³ w kierunku schodów wiod¹cych na ulicê. – Je¿d¿¹ jak Alwari. Zrozpaczony majordomus przeniós³ swoj¹ uwagê z bezu¿ytecznych najemników na przestrzenie stepów, ci¹gn¹cych siê daleko poza Cuipernam. Gdzie znajdzie morderców godnych jego rozkazów? – zawy³ w duchu. Czy istnieje ktoœ chêtny podnieœæ broñ na tych niewiarygodnych Jedi? Czy naprawdê skuteczna pomoc oka¿e siê nieosi¹galna? A co najwa¿niejsze, gdzie znajdzie kogoœ, kto powie Soerggowi Huttowi, ¿e Jedi i ich padawanowie znów zwiali poza zasiêg jego pobo¿nych ¿yczeñ i wp³ywów? Tymczasem, ku wielkiemu zdumieniu Ogomoora, Soergg wys³ucha³ jego raportu spokojnie. – Có¿, znowu za póŸno. Punktualnoœæ to dewiza dobrego mordercy. – Nie by³em w stanie niczego zdzia³aæ, bossbanie. Ci, których wynaj¹³em, odmówili œcigania uciekaj¹cych Jedi. 86

– Tak, tak, ju¿ mi mówi³eœ. – Soergg lekcewa¿¹co machn¹³ rêk¹. – Wiêc mówisz, ¿e jad¹ na suubatarach? Bior¹c to pod uwagê, wcale siê nie dziwiê, ¿e twoi niezdarni najemnicy wykazali taki ma³y entuzjazm. – Potar³ potê¿ny podbródek, a¿ ca³e cielsko zadygota³o jak siarkowe odpady w szczególnie ohydnym osadniku. – Najpierw spartaczone zabójstwo, potem spartaczone porwanie. Jedi bêd¹ siê teraz pilnowaæ. – I tak nie mo¿na ich wzi¹æ z zaskoczenia – niepotrzebnie dorzuci³ Ogomoor. – Nie mo¿na, nie mo¿na… – Ogromne skoœne oczy spogl¹da³y poprzez asystenta gdzieœ w dal. – Z pewnoœci¹ my nie mo¿emy… – Nie rozumiem, mistrzu. Soergg nie odpowiedzia³. Wci¹¿ wpatrywa³ siê w ten odleg³y punkt, snuj¹c huttañskie rozwa¿ania.

87

ROZDZIA£

%

Step, który pokrywa³ wiêkszoœæ kontynentu ansioniañskiego nie by³ po prostu piêkny – by³ wspania³y. A przynajmniej tak uwa¿a³a Luminara. Barrissa zgadza³a siê z ni¹. Obi-Wanowi podoba³o siê tutaj, ale bez przesady. Anakin oczywiœcie marzy³, ¿eby byæ zupe³nie gdzie indziej, ale powstrzymywa³ siê przed powtarzaniem tego czêœciej ni¿ raz dziennie. – Rok temu jêcza³by nad sob¹ mniej wiêcej co godzina – wyjaœni³ Obi-Wan Luminarze. – To chyba znak, ¿e dojrzewa. Niedaleko nich Kyakhta i Bulgan rozbijali obozowisko, szykowali posi³ek i herbatê. Za nimi, w oddali, szeœæ wspania³ych suubatarów u³o¿y³o siê do snu. Pe³ne wdziêku zwierzêta zwinê³y nogi pod potê¿nymi, smuk³ymi tu³owiami i zajê³y siê prze¿uwaniem otaczaj¹cych ich w obfitoœci traw i dzikich zbó¿. Stepy Ansionu nie by³y nieprzerwanymi polami trawy. ¯ó³tozielone równiny przecina³y tu i ówdzie rzeki, ³agodnie faluj¹ce wzgórza urozmaica³y monotoniê terenu. Gdzieniegdzie porozrzucane by³y kêpy dziwnych, splataj¹cych siê ze sob¹ drzew i roz³o¿ystych grzybów. Wy¿sze grzbiety górskie lœni³y bia³ymi jak koœæ œladami dawnej aktywnoœci wulkanicznej. Dziwny to by³ krajobraz, niezwyk³a kombinacja ró¿nych formacji geologicznych pomieszanych razem w sposób, jakiego Luminara do tej pory nie ogl¹da³a. – Dlaczego ten dzieciak jest przez ca³y czas taki napiêty? – spyta³a. Siedzia³a oparta o viann siod³a, które przewodnicy zdjêli z grzbietu spokojnie pas¹cego siê zwierzêcia, i w zadumie gryz³a orzechowy batonik od¿ywczy, czekaj¹c, a¿ herbata siê zagotuje. 88

P³on¹ce poœrodku obozu ognisko odbija³o siê w oczach Obi-Wana. – Anakin? Jak zwykle w takich przypadkach powodów jest wiele. Po pierwsze, czuje siê w obowi¹zku zawsze byæ najlepszym. Spowodowane to jest g³ównie jego trudnym dzieciñstwem, tak ró¿nym od dzieciñstwa przeciêtnego padawana. A poza tym têskni za tym, czego nie ma. – Ka¿dy, kto chce siê szkoliæ na Jedi, wie, ¿e musi siê wyrzec wielu rzeczy. Twierdz¹co skin¹³ g³ow¹. – Obawia siê, ¿e ju¿ nigdy nie zobaczy swojej matki, któr¹ bardzo kocha. – To by³a straszna pomy³ka. Dzieci wra¿liwe na Moc s¹ zabierane od rodzin, zanim wytworz¹ siê te niebezpieczne, trwa³e wiêzi. – Chwilami w g³osie Luminary brzmia³y têskne nuty. – Nieraz sama siê zastanawiam, co robi moja matka, nawet teraz, kiedy tu siedzimy i rozmawiamy o takich sprawach. Zastanawiam siê, czy ona te¿ tak myœli o mnie. – Odwróci³a wzrok i spojrza³a na ciemniej¹cy horyzont. – A ty, Obi-Wanie? Czy nigdy nie myœlisz o swoich rodzicach? – Mam tyle innych rzeczy, o których muszê myœleæ. Poza tym ka¿dy Jedi, który dostaje pod opiekê ucznia, staje siê kimœ w rodzaju rodzica. Odk¹d sam nim jestem, nie mam czasu myœleæ o mojej rodzinie. A kiedy ju¿ takie uczucia m¹c¹ mój spokój… wtedy myœlê o moich nauczycielach albo o mistrzu Qui-Gonie, a nie o w³asnych rodzicach. Nieraz… nieraz siê zastanawiam, czy zabieranie dzieci od rodzin nie jest pewn¹ wad¹ szkolenia Jedi. – Dowód prawdy le¿y w powodzeniu systemu, a w to nie mo¿na w¹tpiæ. – Tak s¹dzê – odpar³ i doda³ z bladym uœmiechem: – ¯aden Jedi nie jest fanatykiem, który nie mo¿e sobie pozwoliæ na kwestionowanie systemu, tak samo, jak wszystkiego innego. Spojrza³a w prawo, na drug¹ stronê obozowiska. – Twój Anakin ma z pewnoœci¹ wiele wad, ale niechêæ do kwestionowania wszystkiego na pewno nie jest jedn¹ z nich. Jak s¹dzisz, czy zobaczy kiedyœ znowu swoj¹ matkê? – zapyta³a w zadumie. – A któ¿ mo¿e widzieæ? Gdyby to od niego zale¿a³o, na pewno by do niej wróci³. Ale on nie ma na to ¿adnego wp³ywu, tak samo jak ja nie mam wp³ywu na to, gdzie za chwilê wyruszê. Jedziemy tam, gdzie wysy³a nas rada. Lepiej zadawaæ te pytania mistrzowi Yodzie ni¿ mnie. – Znów uœmiechn¹³ siê nieœmia³o. – Spytaj jego, czy i on myœli o swych rodzicach. Musia³a siê rozeœmiaæ. 89

– Rodzice mistrza Yody? No, teraz rzeczywiœcie zaczynamy opowiadaæ o historii staro¿ytnej. – Po chwili znów spowa¿nia³a. – Zdaje siê, ¿e mistrz Yoda ma ostatnio na g³owie znacznie wa¿niejsze sprawy. Uœmiechn¹³ siê blado. – Jak zawsze. A przede wszystkim ten fermentuj¹cy ruch secesjonistyczny. Zmienne, nieprzewidywalne sojusze wewn¹trz samego senatu. A co do Anakina, oprócz matki martwi¹ go jeszcze inne sprawy. Czujê ten zamêt, który w nim wrze. Ale kiedy poruszam ten temat, on twierdzi, ¿e ¿adne niepokoje nigdy nie istnia³y. Dziwne, jak chêtnie kwestionuje ka¿d¹ prawdê z wyj¹tkiem swoich w³asnych niepewnoœci. Luminara westchnê³a i podnios³a samoogrzewaj¹cy siê kubek gor¹cej ansioniañskiej herbaty, czarnej, s³odkiej, z wyraŸnym posmakiem otwartych przestrzeni. Zaczyna³a zdawaæ sobie sprawê z tego, ¿e na tej planecie wszystko pachnie stepem. – Czy uwa¿asz, ¿e przy takim braku wiary we w³asne si³y zdo³a kiedykolwiek staæ siê prawdziwym rycerzem Jedi? – Nie wiem. Naprawdê nie wiem. Ale obieca³em mistrzowi Qui-Gonowi, ¿e zrobiê wszystko, aby tak siê sta³o. Nawet w obliczu rady sprzecza³em siê o to z mistrzem Yod¹. Tak, mam swoje w¹tpliwoœci. Ale obietnica to obietnica. Jeœli Anakin zdo³a pokonaæ swoje wewnêtrzne demony, bêdzie z niego wspania³y Jedi, a os¹d mistrza Qui-Gona znajdzie swoje potwierdzenie. – A ty? Jaki jest twój os¹d, Obi-Wanie? – Staram siê nie s¹dziæ. – Wsta³ i otrzepa³ szatê. – Anakin wie, ¿e ma problemy. Uczê go, doradzam, oferujê wspó³czucie i chêtne ucho. Ale ostatecznie tylko Anakin mo¿e zadecydowaæ, kim Anakin zostanie. S¹dzê, ¿e o tym wie, ale nie chce tego zaakceptowaæ. Chce, ¿ebym to ja albo ktokolwiek inny, za³atwi³ to za niego, pocz¹wszy od sytuacji z jego matk¹, a na sytuacji galaktyki skoñczywszy. – Uœmiechn¹³ siê nieco weselej. – Sama zreszt¹ chyba zauwa¿y³aœ, ¿e potrafi byæ uparty, kiedy czegoœ bardzo pragnie. – Wolê u¿ywaæ terminu „zdecydowany”. – Odsunê³a kubek od ust. Para unosz¹ca siê z naczynia wê¿owymi smugami wi³a siê przed jej twarz¹, rozmazuj¹c wyraŸne kontury tatua¿y na podbródku. – Co stanowi najwiêkszy problem? Jego matka? Swobodny tryb edukacji? – Gdybym to wiedzia³, próbowa³bym temu zaradziæ. S¹dzê, ¿e to jest ukryte znacznie g³êbiej. Tak g³êboko, ¿e chyba sam sobie tego nie uœwiadamia. Pewnego dnia to wyjdzie na wierzch. A kiedy to siê stanie, mam przeczucie, ¿e czekaj¹ nas bardzo interesuj¹ce chwile. – Czy to uczucie emanuje z Mocy? – zawo³a³a w œlad za nim. 90

– Nie. – Obejrza³ siê przez ramiê i uœmiechn¹³. – To uczucie, które emanuje z Obi-Wana Kenobiego. Mistrzyni by³a sama tylko przez chwilê. Barrissa z w³asnym kubkiem przysiad³a obok. Spojrzeniem odprowadzi³a oddalaj¹cego siê Jedi. – O czym rozmawia³aœ z Obi-Wanem, pani? Luminara znów opar³a siê o wygodny, miêkki ³uk vianna. Po drugiej stronie obozu jeden z suubatarów zacz¹³ wyæ do pó³ksiê¿yców, wisz¹cych na niebie jak kolczyki skradzione królowej po abdykacji. – O niczym wa¿nym dla ciebie, moja droga. Barrissa nie by³a zadowolona z tej odpowiedzi, ale zrozumia³a, ¿e nie powinna wypytywaæ dalej. Odchyli³a g³owê w ty³ i zapatrzy³a siê w nocne niebo, migocz¹ce odleg³ymi, jaskrawymi gwiazdami, niezm¹cone chmurami i zepsuciem. W przeciwieñstwie do starzej¹cej siê, wal¹cej w gruzy Republiki, pomyœla³a z gorycz¹. – Tyle gwiazd, pani, tyle planet. A na wielu z nich istoty rozumne, kultura, ideologie. Niektóre nale¿¹ do Republiki, inne nie, jeszcze inne nie zosta³y dot¹d zbadane ani nawet odkryte. Bardzo chcia³abym odwiedziæ jak najwiêcej z nich. – Padawanka spojrza³a w oczy starszej kobiecie. – To jeden z powodów, dla którego cieszê siê, ¿e jestem Jedi. Luminara rozeœmia³a siê. Jej œmiech nie by³ miêkki i subtelny, jak nale¿a³oby s¹dziæ, lecz zaskakuj¹co g³oœny. Barrissa spowa¿nia³a. – Czy jesteœ samotna, pani Luminaro? Pomalowane na ciemno wargi kobiety cmoka³y cichutko, kiedy popija³a mocn¹, orzeŸwiaj¹c¹ herbatê. Có¿, urocza, ale wœcibska Barrissa nie nale¿a³a do osób, które ukrywaj¹ ciekawoœæ za zas³on¹ fa³szywej delikatnoœci. – Wszyscy Jedi s¹ samotni w wiêkszym czy mniejszym stopniu, padawanko. Wkrótce sama siê o tym przekonasz. Ró¿nice polegaj¹ w³aœnie na stopniu. S¹ tacy, którym bardziej odpowiada ascetyczny tryb ¿ycia, innym mniej. W ramach zasad istnieje pewna elastycznoœæ. Musisz j¹ po prostu znaleŸæ. Barrissa spojrza³a na drug¹ stronê ogniska. – Czy to w³aœnie próbuje zrobiæ Anakin? ZnaleŸæ tê elastycznoœæ? Jaka ona wra¿liwa, zachwyci³a siê Luminara. Jej padawanka bêdzie kiedyœ wyj¹tkow¹ uzdrowicielk¹. – Z pewnoœci¹ czegoœ poszukuje. Mo¿e odpowiedzi na pytania, których sam jeszcze nie zada³. Zobaczymy, czy znajdzie ich tyle, aby poczu³ siê szczêœliwy. Rozmawia³am o nim z Obi-Wanem. On te¿ nie jest pewien. Wie tylko, ¿e jego padawan ma ogromny potencja³. 91

Barrissa wsta³a. – Jeœli potencja³ pozostaje niezrealizowany, to równie dobrze mog³oby go nie byæ. Ze swojego wygodnego siedziska Luminara spogl¹da³a w noc. – Nie b¹dŸ taka szybka w os¹dach, Barrisso. Niektórzy z nas bardziej cierpi¹ od niepewnoœci ni¿ inni. W walce mog³abym mieæ u boku Anakina Skywalkera tak samo, jak ka¿dego innego znanego mi padawana. – W walce tak, pani, ale w innych sytuacjach… – Padawanka pozostawi³a tê myœl bez zakoñczenia, obróci³a siê na piêcie i powêdrowa³a na swoje pos³anie. Luminara obserwowa³a, jak m³oda kobieta udaje siê na spoczynek. Czy i ona bywa³a kiedyœ taka niespokojna, taka niepewna? Znów odchyli³a siê w ty³ i zapatrzy³a w gwiazdy. Rzeczywiœcie, tyle ich jest, duma³a, przypominaj¹c sobie s³owa padawanki. Ka¿dy system ma w³asne problemy, ka¿da istota ¿yje swoimi nadziejami i lêkami, triumfami i cierpieniami. Nawet teraz dziesi¹tki, setki, tysi¹ce rozumnych istot le¿¹ mo¿e tak, jak ona pod go³ym niebem, i obserwuj¹ gwiazdy. Zastanawiaj¹ siê, czy i inni czuj¹ to samo co oni i patrz¹ poprzez lata œwietlne w poszukiwaniu rozwi¹zania. Nadziei. Wys¹czy³a resztkê herbaty i odstawi³a kubek. Praca Jedi nigdy siê nie koñczy, niewa¿ne, czy chodzi o wbicie rozumu do g³owy upartym radom planetarnym, takim jak Unia Ansionu, w walce o utrzymanie jednoœci Republiki, czy o doradzanie pojedynczym zb³¹kanym duszom. Wystarczy pracy dla ka¿dego. Ona potrafi poradziæ sobie z trudnoœciami. Podobnie jak Obi-Wan Kenobi. Pewnego dnia to samo bêdzie mo¿na powiedzieæ o Barrissie Offee. A co z Anakinem Skywalkerem? Na to pytanie odpowie przysz³oœæ. Potencja³, powiedzia³a Barrissa. Czy istnieje jakiekolwiek inne s³owo tak brzemienne w konflikty? A przysz³e szczêœcie Anakina – czy gdziekolwiek zosta³o zapisane, ¿e bêdzie szczêœliwy jako przyk³adny Jedi? Zadowolony, tak. Pogodzony, z pewnoœci¹. Ale „szczêœliwy”? Czy ja jestem szczêœliwa? Zajmij siê swoim zadaniem, powiedzia³a sobie stanowczo. A to zadanie nie polega³o na zaspokojeniu ciekawoœci jej uczennicy ani na zrozumieniu skomplikowanego padawana, Anakina Skywalkera; nawet nie na wspieraniu celów i idea³ów Republiki. Nie, jej zadaniem by³o teraz dobrze odpocz¹æ przez noc, mimo braku wygodnego ³ó¿ka. Odwróci³a siê na bok, podci¹gnê³a pod brodê termoczu³y koc, przymknê³a oczy i pogr¹¿y³a siê w g³êbokim, uspokajaj¹cym œnie, gdzie nawet Jedi mo¿e 92

przez krótk¹ chwilê swobodnie od³o¿yæ na bok wszystkie swoje zadania. Majordomus by³ pod wra¿eniem, choæ nie ca³kiem przekonany. Plan bossbana wydawa³ siê doœæ sprytny, ale nie gwarantowa³ powodzenia. Mimo to podziwia³ niektóre jego rozwi¹zania i wyrazi³ to na g³os, zachowuj¹c dla siebie uwagi krytyczne. Plan polega³ na wykorzystaniu w praktyce pewnych utartych opinii o nomadach. A jedyne, co Ogomoor wiedzia³ na pewno o nomadach, to ¿e z nomadami nigdy nic nie wiadomo na pewno. Jednak plan nie wymaga³ od niego nadstawiania w³asnego karku, a ten akurat aspekt budzi³ jego szczery, choæ milcz¹cy zachwyt. Postanowi³ natychmiast wprowadziæ go w ¿ycie. Istnia³o spore niebezpieczeñstwo, ¿e wszystko spali na panewce, poniewa¿ polegali wy³¹cznie na radach innych. Skoro jednak Soergg zdawa³ siê ufaæ ich opiniom, Ogomoor nie mia³ innego wyjœcia, jak tylko zgodziæ siê na to samo. Jeœli jednak siê uda, to, oczywiœcie, bossban osi¹gnie wszystko, czego chcia³, samemu niczym nie ryzykuj¹c. I na tym polega³o piêkno tego planu. Co wiêcej, kiedy prawda wyjdzie na jaw, dokona siê jeszcze g³êbszy podzia³ miêdzy mieszkañcami miast unii a nomadami ze stepów. A wtedy nic i nikt nie bêdzie w stanie powstrzymaæ Ansionu przed od³¹czeniem siê od Republiki, wraz ze wszystkimi tego konsekwencjami, do których bossban tak skwapliwie zamierza³ siê przy³o¿yæ. Przy odrobinie szczêœcia, jeœli wszystko pójdzie tak, jak zaplanowano, osi¹gn¹ po¿¹dane wyniki za tydzieñ lub dwa. Woda by³a szeroka, g³êboka i czysta, a pr¹d nie stanowi³ zagro¿enia dla Luminary. Siedz¹cy na wierzchowcu obok niej Kyakhta pozwoli³, aby zwierzê ze znacznej wysokoœci opuœci³o g³owê ku ziemi i pochwyci³o kilka ŸdŸbe³ cêtkowanej trawy zeka, a przy okazji ze dwa gryzoniowate koleaki. Odg³os mia¿d¿enia ich kruchych koœci w potê¿nych szczêkach tworzy³ oryginalne t³o dla s³ów przewodnika. – Rzeka Torosogt – oznajmi³ dumnie Kyakhta. – Dotarliœmy w dobrym czasie. Po jej przebyciu znajdziemy siê naprawdê w królestwie Alwarich. Od tego miejsca nie ma ju¿ miast. I nie ma wszêdobylskiej, aroganckiej unii. – Kiedy dotrzemy do Borokiich? – zapyta³a mistrzyni. Czarne Ÿrenice spojrza³y na ni¹ z ciemnych oczodo³ów. 93

– Trudno powiedzieæ. Maj¹ swoje sta³e pastwiska, ale podobnie jak ka¿dy inny klan, Borokii s¹ zawsze w ruchu. – Szkoda, ¿e nie mo¿emy ich zlokalizowaæ przy u¿yciu robota szperacza i oznaczyæ lataj¹cym uk³adem œledz¹cym – zauwa¿y³ Anakin zza ich pleców. Kyakhta b³ysn¹³ ostrymi zêbami w kierunku padawana. – Alwari postanowili zachowaæ wiele starych obyczajów, ale zawsze chêtnie korzystaj¹ z nowych wynalazków, które nie pozostaj¹ w sprzecznoœci z tradycj¹. Poniewa¿ zawsze mieli broñ, chêtnie widz¹ wszelkie nowoœci w tej dziedzinie. I u¿yj¹ ich natychmiast, aby zestrzeliæ wszelkie urz¹dzenia monitoruj¹ce, jakie siê na nich naœle. Anakin przyj¹³ to wyjaœnienie bez dyskusji. Kiedy ja wreszcie nauczê siê widzieæ dalej ni¿ to, co oczywiste? – zgani³ siê w myœli. Chocia¿ talent ten by³ wspania³¹ zalet¹ u pilota œcigacza, niekoniecznie pomaga³ w zostaniu Jedi. Grupa znów ruszy³a przed siebie. Wierzchowiec Kyakhty wypluwa³ po drodze drobne kostki. – Widzisz teraz, jaki problem maj¹ emisariusze unii. Jak mog¹ podpisywaæ traktaty i prowadziæ handel z Alwarimi, jeœli klany nie pozostaj¹ w jednym miejscu nawet na tyle d³ugo, ¿eby z nimi porozmawiaæ? A jednak s¹ to te same tradycyjne prawa, których broni Republika. Nic dziwnego, ¿e miasta rozwa¿aj¹ porozumienie, aby wspólnie do³¹czyæ do ruchu secesjonistów. Jeœli uda im siê oderwaæ Ansion od Republiki, bêd¹ mogli za³atwiæ siê z Alwarimi wed³ug w³asnego widzimisiê. – A jednak Alwari uwa¿aj¹, ¿e my mo¿emy reprezentowaæ roszczenia unii – odpar³a Luminara. Kyakhta spojrza³ na ni¹ z inteligencj¹, o któr¹ trudno by go by³o podejrzewaæ przed uzdrowicielskimi zabiegami Barrissy. – Czy wasze g³ówne zadanie polega na utrzymaniu Ansionu w Republice? – Oczywiœcie – odpar³a bez wahania. – A zatem Alwari maj¹ prawo kwestionowaæ sposoby, których mo¿ecie u¿yæ w tym celu. Wiedz¹, ¿e oni i ich interesy nie stanowi¹ dla was priorytetu. – Tak samo jak delegaci unii – westchnê³a ze znu¿eniem. – Widzisz, Kyakhto? Obie strony ¿ywi¹ takie same podejrzenia co do naszych motywów. Nie jest to co prawda solidny fundament dla wzajemnego porozumienia, ale dobre i to na pocz¹tek. 94

Skarpa prowadz¹ca nad brzeg rzeki nie by³a doœæ stroma, aby spowolniæ pe³zaj¹cego niemowlaka, a co dopiero potê¿ne suubatary. Grupa zatrzyma³a siê na brzegu, a Kyakhta i Balkan rozejrzeli siê, szukaj¹c najlepszego miejsca do przeprawy. Wreszcie Bulgan ruszy³ pierwszy, a Kyakhta nakaza³ swoim podopiecznym czekaæ. Torosogt jest g³êboka, ale Bulgan uzna³, ¿e znalaz³ piaskow¹ mieliznê doœæ p³ytk¹, aby suubatary da³y radê przejœæ wiêksz¹ czêœæ drogi. Dalej pop³yn¹. Luminara pochyli³a siê naprzód w siodle. – Zdaje siê, ¿e wszystkim przyda siê k¹piel. – Nie, nie – uœmiechniêty Kyakhta pospieszy³ wyjaœniæ nieporozumienie. – My nie bêdziemy p³ywaæ. Suubatary nas ponios¹. – Nie zwa¿aj¹c na odleg³oœæ od ziemi, wychyli³ siê, ¿eby pokazaæ œrodkowe nogi zwierzêcia. – Widzi pani, futro suubatara jest krótkie, ale porasta go a¿ do samych stóp i nawet miêdzy palcami. Przy szeœciu nogach i d³ugich palcach s¹ œwietnymi p³ywakami. Luminara musia³a przyznaæ, ¿e myœl o p³ywaj¹cych suubatarach jakoœ nie przysz³a jej do g³owy. Jak s³usznie zauwa¿y³ Kyakhta, szeœæ pracuj¹cych ³ap to wystarczaj¹cy napêd. Mia³a czas, aby zaakceptowaæ ten obraz, gdy Bulgan pokonywa³ rzekê. W pó³ drogi przystan¹³, obróci³ siê w siodle i zamacha³. Do tej pory, pomimo wysokiego siod³a, woda siêga³a mu do kolan. Luminara zaczê³a siê zastanawiaæ, jak g³êboka jest rzeka po obu stronach „p³ytkiej” mielizny. Rzucaj¹c wierzchowcowi prawid³owo akcentowane „elup!” ruszy³a naprzód i stwierdzi³a, ¿e pêdzi u boku Kyakhty. Woda wznosi³a siê powoli, a¿ dotar³a do jej stóp w strzemionach. Jej wierzchowiec by³ nieco wy¿szy ni¿ suubatar Bulgana, wiêc pozosta³a sucha. Barrissa i Anakin nie mieli tyle szczêœcia. S³ysza³a, jak narzekaj¹ za jej plecami. Obi-Wan, kiedy woda dosiêg³a mu do stóp, zwyczajnie wysun¹³ je ze strzemion i skrzy¿owa³ na siodle. Ka¿dy, widz¹c to, uzna³by, ¿e Jedi jeŸdzi³ na suubatarach od dziecka. Bulgan czeka³, a¿ do niego do³¹cz¹, zanim ruszy³ dalej. Luminara odnios³a najpierw wra¿enie, ¿e spada, potem, ¿e siê szybko wynurza i nagle zda³a sobie sprawê, ¿e ju¿ nie id¹ po dnie. Ruch w wodzie odbywa³ siê jeszcze p³ynniej ni¿ zdumiewaj¹cy galop. Zwierzêta bez wysi³ku wios³owa³y do przodu, utrzymuj¹c d³ugie, w¹skie g³owy tu¿ nad powierzchni¹. Nie oznacza³o to, ¿e nie czu³y zmêczenia. Parska³y pojedynczym, szerokim nozdrzem. Woda pluskaj¹ca o buty i ³ydki mistrzyni by³a lodowata. Spojrza³a w dó³ i spostrzeg³a gromadkê smuk³ych, wielono¿nych zwierz¹t, 95

p³yn¹cych na fali ci¹gn¹cej siê w œlad za jej wierzchowcem. D³ugie na palec, ziemnowodne stworzonka z³o¿y³y d³ugie odnó¿a p³asko wzd³u¿ boków, ¿eby oszczêdzaæ energiê. Skoncentrowa³a uwagê na przeciwleg³ym brzegu, kiedy nagle wierzchowiec Bulgana ostro odbi³ w prawo. Obaj Alwari zaklêli jednoczeœnie, choæ ró¿nymi s³owami, i wyci¹gnêli broñ. D³oñ Luminary automatycznie powêdrowa³a do miecza œwietlnego, ale choæ wytê¿a³a wzrok, nie widzia³a ¿adnego napastnika. W tym momencie coœ mocno uderzy³o w bok jej w³asnego suubatara. Gdyby nie to, ¿e stopy mia³a mocno wciœniête w strzemiona, z pewnoœci¹ wyrzuci³oby j¹ z siod³a wprost do wody. Skoncentrowa³a siê na tym, co dzia³o siê wokó³ niej, us³ysza³a krzyk Kyakhty, ostrzegaj¹cy przed gairkami. Ciekawe, co to jest gairk. Jej ciekawoœæ zosta³a skutecznie zaspokojona, kiedy pryszczaty, bezkszta³tny, oliwkowozielony pysk wychyn¹³ z wody o wiele za blisko jej lewej stopy. Pe³na guzów i wyrostków paszcza gairka nie by³a podobna do ¿adnego stworzenia, jakie zdarzy³o jej siê ogl¹daæ. Grube wa³ki warg zdawa³y siê wêdrowaæ po ca³ej kostropatej asymetrycznej mordzie. Nad nimi stercza³a para wielkich, wypuk³ych, zielonoszarych œlepiów. Luminara wysoko wzniesionym mieczem œwietlnym zaatakowa³a wodne paskudztwo, ale stwór zanurkowa³ pod powierzchniê, zanim cios zdo³a³ go dosiêgn¹æ. Drugi odra¿aj¹cy zwierz wynurzy³ siê o kilka metrów dalej. Mistrzyni Jedi czu³a, ¿e pogr¹¿a siê w rosn¹cym zamêcie. Szum mieczy œwietlnych Jedi, ryk wierzgaj¹cych i k³api¹cych paszczami suubatarów, okrzyki jej towarzyszy i grzechot œwie¿o nabytych miotaczy przewodników powodowa³y og³uszaj¹cy ha³as. Wiedzia³a, ¿e powinna siê bardziej baæ, a przynajmniej czuæ wiêkszy niepokój. Co prawda, o ile mog³a stwierdziæ, gairk nie mia³ zêbów. Jeœli wiêc stwory nie by³y miêso¿erne, po co atakowa³y przeprawiaj¹c¹ siê grupê? Mo¿e stosowa³y jakiœ inny, mniej widoczny sposób chwytania i po¿erania ofiary? Gdy wierzchowiec Luminary wspi¹³ siê, aby obu szponiastymi przednimi ³apami zaatakowaæ gairka, który zapl¹ta³ siê w jego pobli¿e, stwierdzi³a, ¿e pysk wodnego potwora jest doœæ wielki, aby w ca³oœci po³kn¹æ cz³owieka. Wci¹¿ jednak nie widzia³a zêbów czy ostrych pazurów, a nawet truj¹cych kolców. A jednak Kyakhta i Bulgan traktowali je tak, jakby ca³e sk³ada³y siê z k³ów i szponów. Wtedy us³ysza³a krzyk. Odwróci³a siê w siodle, zapominaj¹c o w³asnym bezpieczeñstwie, i spojrza³a na suubatara Barrissy. Wci¹¿ by³ za 96

ni¹, utrzymywa³ mniej wiêcej tê sam¹ odleg³oœæ, co na pocz¹tku przeprawy. Z jedn¹ ró¿nic¹. Wysokie siod³o zwierzêcia by³o puste. Barrissa wyp³ynê³a niedaleko, doskonale widoczna we wzburzonych falach, bo wywija³a w³¹czonym mieczem œwietlnym. Kyakhta kl¹³ siarczyœcie. Luminara spostrzeg³a, ¿e jej padawanka sp³ywa w dó³ rzeki szybciej, ni¿ móg³ to powodowaæ pr¹d. Powiedzia³a o tym Bulganowi. – To gairki! – wykrzykn¹³ zrozpaczony Alwari. – Porywaj¹ j¹! Luminara skrzywi³a siê. – Jak to porywaj¹? Czym? Przecie¿ nie maj¹ ³ap… Zamiast t³umaczyæ, przewodnik po prostu otworzy³ usta i uformowa³ je w wielkie, przepaœciste O. Luminara poczu³a, ¿e przebiega j¹ dreszcz zimniejszy ni¿ woda w rzece. Zrozumia³a. W tej samej sekundzie, kiedy Barrissa, zrzucona z wierzchowca, zaczê³a p³yn¹æ w dó³ rzeki, Anakin skoczy³ za ni¹. Nie zastanawia³ siê nad tym, co robi. Zadzia³a³ ca³kowicie odruchowo. Wiedzia³, ¿e gdyby sytuacja siê odwróci³a, teraz to Barrissa p³ynê³aby ze wszystkich si³, ¿eby go dogoniæ. Kiedy stwierdzi³, ¿e dziewczyna zbyt szybko oddala siê od niego, podwoi³ wysi³ki. By³ œwietnym p³ywakiem. Polubi³ ten sport, kiedy przez d³ugie zimowe miesi¹ce musia³ przebywaæ w zamkniêtych pomieszczeniach. Wkrótce znalaz³ siê w zasiêgu g³osu padawanki. – W porz¹dku? – zawo³a³ do niej. – Jak siê czujesz, Barrisso? – Mokro – odkrzyknê³a. – Bardzo… mokro! – Mo¿esz p³yn¹æ ze mn¹ do brzegu? – Wskaza³ jej miejsce, gdzie zebrali siê pozostali. – Obawiam siê, ¿e nie – odpar³a. – To mnie wci¹ga. Widz¹c jego os³upia³¹ minê, woln¹ rêk¹ pokaza³a w dó³. – Mówiê dos³ownie. Zaczerpn¹³ tchu i zanurkowa³. Kryszta³owo czysta woda nie zak³óca³a widocznoœci. Ujrza³ wierzgaj¹ce nogi Barrissy, a poni¿ej pojedynczego gairka, z gêb¹ otwart¹ na ca³a szerokoœæ i rozdêtymi skrzelami. Wci¹ga³ wodê równym strumieniem, wypuszczaj¹c j¹ skrzelami i w ten sposób równomiernie zasysa³ dziewczynê w dó³ rzeki. Anakin wyskoczy³ na powierzchniê i machn¹³ rêk¹. – Trzymaj siê, zajmê siê tym. Znów zaczerpn¹³ tchu i zanurkowa³. Pop³yn¹³ ku stworowi, zrêcznie wymijaj¹c po drodze nogi Barrissy. 7 – Nadchodz¹ca burza

97

Gairk nie próbowa³ uciekaæ. Widocznie nie musia³, bo Anakin nagle stwierdzi³, ¿e coœ go pochwyci³o. Obejrza³ siê i stwierdzi³, ¿e a¿ trzy takie istoty zajê³y pozycjê za jego plecami. Ka¿da z trzech paszczy by³a zupe³nie inaczej ukszta³towana, ale kiedy stwory z³o¿y³y g³owy razem, ich szczêki pasowa³y do siebie jak elementy uk³adanki. Teraz wspólnie zasysa³y m³odego padawana. Wkrótce do³¹czy³ czwarty. Anakin poczu³, ¿e cztery po³¹czone pyski œci¹gaj¹ go ku sobie z niepokonan¹ si³¹. Teraz dopiero, tak jak przedtem Luminara, stwierdzi³, ¿e nie maj¹ zêbów. Nie musia³y. Samym ssaniem dos³ownie wch³ania³y swoj¹ ofiarê. Ich metoda by³a nieskomplikowana. Œci¹ga³y podró¿nych z niejadalnych wierzchowców takich, jak suubatary, wsysa³y pod wodê i odci¹ga³y od ewentualnej pomocy, a nastêpnie przetrawia³y w spokoju. Tyle tylko, ¿e Anakin i Barrissa nie byli bezradnymi trawo¿ercami. Brak powietrza wkrótce sta³ siê nie do zniesienia. Padawan wierzga³ z ca³ych si³, ale nie móg³ siê uwolniæ z mocy poczwórnego ssania. Co tak czêsto powtarza³ Obi-Wan? Jeœli nie mo¿esz stawiæ czo³a burzy, daj siê jej unieœæ. Anakin odwróci³ siê i ruszy³ prosto na napastników. Ciemne paszcze rozwar³y siê w oczekiwaniu. Brak tlenu sprawia³, ¿e widzia³ jak przez mg³ê, ale podp³yn¹³ doœæ blisko, aby uderzyæ mieczem. Cztery po³¹czone gairki rozpierzch³y siê pod ciosem, a si³a dzia³aj¹ca na jego cia³o znik³a. Resztkami si³ wyp³yn¹³ na powierzchniê i z jêkiem wdziêcznoœci zaczerpn¹³ œwie¿ego powietrza. Obok ujrza³ Barrissê, która zamiast do brzegu p³ynê³a w jego stronê. – W porz¹dku? – zapyta³a. Wydawa³a siê zdumiewaj¹co opanowana. – Spieszy³em ci na ratunek – wychrypia³, ocieraj¹c wodê z twarzy. – By³em ju¿ blisko… – Doceniam twój gest – odpar³a uprzejmie, nie przestaj¹c p³yn¹æ. – Ale naprawdê nic mi nie grozi³o. Wiedz¹c, ¿e mistrzowie i przewodnicy obserwuj¹ ich z brzegu, wykrztusi³ pierwsz¹ odpowiedŸ, która mu przysz³a do g³owy. – Wygl¹da³o to zupe³nie odwrotnie. Ci¹gnê³o ciê w dó³ rzeki. – Wiem. Musia³am poczekaæ, a¿ zdo³am odwróciæ siê w wodzie i zaatakowaæ gairka. – Patrzy³a mu ostro w oczy, kiedy wy³¹cza³a i zabezpiecza³a miecz œwietlny. – Mog³eœ zostaæ na swoim suubatarze. S³ysza³eœ, ¿ebym wzywa³a pomocy? Prosi³am ciê, ¿ebyœ mnie ratowa³? – Rozumiem – warkn¹³ Anakin. – Obiecujê ci, ¿e to siê wiêcej nie powtórzy. 98

Ruszy³ wœciek³y w kierunku brzegu. Bez trudu dotrzymywa³a mu tempa. – Nie zrozum mnie Ÿle, Anakinie. To by³ piêkny gest, doceniam, ¿e ryzykowa³eœ dla mnie ¿ycie – rozeœmia³a siê cicho i delikatnie. – Nie wspominaj¹c o przemokniêciu do suchej nitki. – No, to mi siê naprawdê uda³o – powiedzia³ spokojnie. – Dobrze p³ywasz. Rozeœmia³a siê znowu. – Moc jest ze mn¹. Œcigajmy siê do brzegu. – A masz tyle… – Zanim zd¹¿y³ dodaæ „si³y”, wystrzeli³a naprzód jak wêgorz. By³by j¹ dogoni³, ale dotknê³a piasku pla¿y o sekundê wczeœniej. – Nooo, ³adnie wygl¹dacie razem, wy dwoje. – Luminara sta³a nad nimi z rêkami na biodrach. – Barrisso, co siê sta³o? Barrissa odwróci³a wzrok. – To moja wina. Przechyli³am siê zanadto na jedn¹ stronê, ¿eby zobaczyæ, co siê tam dzieje, straci³am równowagê i wpad³am do wody. A potem coœ zaczê³o mnie wci¹gaæ i zasysaæ w dó³. Zauwa¿y³am, ¿e to jakieœ wodne stworzenia, ale spadaj¹c z siod³a, zapl¹ta³am siê w p³aszcz i mia³am sporo k³opotów, ¿eby siê od niego uwolniæ i dotrzeæ do miecza œwietlnego. – Doskonale siê spisa³aœ, padawanko – pochwali³ j¹ Obi-Wan. Zwróci³ uwagê na drugiego ucznia. – A ty co powiesz, Anakinie? Wy¿szy padawan szurn¹³ nog¹ ruchem, który jego matka rozpozna³aby natychmiast, i wymamrota³ niechêtnie: – Chcia³em tylko pomóc. Kiedy do niej dotar³em, okaza³o siê, ¿e nie potrzebuje mojej pomocy. Ale z pocz¹tku o tym nie wiedzia³em. – Spojrza³ w górê, w oczy mistrza. – Mog³em polegaæ jedynie na moich zmys³ach, a one podpowiada³y mi, ¿e wpad³a do wody i ma k³opoty. Przykro mi, jeœli zrobi³em coœ niew³aœciwego albo pogwa³ci³em jak¹œ kolejn¹ tajemnicz¹ zasadê Jedi. Obi-Wan d³ug¹ chwilê milcza³ z kamienn¹ twarz¹, a¿ wreszcie uœmiechn¹³ siê szeroko. – Nie pogwa³ci³eœ ¿adnych zasad, padawanie… zrobi³eœ dok³adnie to, co powinieneœ. Nie mia³eœ mo¿liwoœci sprawdziæ, w jakim stanie jest twoja kole¿anka. W takich okolicznoœciach zawsze najbezpieczniej jest przyj¹æ, ¿e mo¿e potrzebowaæ pomocy. Lepiej, ¿eby ciê zbeszta³ ¿ywy przyjaciel, ni¿ wybaczy³ martwy. Przez krótk¹ chwilê Anakin wygl¹da³ na zbitego z tropu. Komplementy od Obi-Wana by³y równie rzadkie jak kryszta³y lodowe na 99

Tatooine. Kiedy zda³ sobie sprawê, ¿e mistrz powiedzia³ to serio, a Barrissa i Luminara uœmiechaj¹ siê do niego zachêcaj¹co, odetchn¹³. W ka¿dym razie nie mia³ wielkiego wyboru. Trudno zachowaæ dumn¹ postawê, kiedy siê ocieka wod¹. Mokre ubranie oblepiaj¹ce dr¿¹ce z zimna cia³o jest zabójcze dla poczucia godnoœci cz³owieka. – Chcia³em tylko pomóc – wymrucza³. Nie zdawa³ sobie sprawy, ¿e to jego mantra od dzieciñstwa. – Mo¿esz teraz pomóc sobie – wtr¹ci³ Obi-Wan – œci¹gaj¹c te mokre rzeczy i przebieraj¹c siê w suche. Odwróci³ siê i spojrza³ na liniê faluj¹cych traw, która podchodzi³a a¿ do brzegu. – Po tej stronie rzeki wiatr nie jest wcale cieplejszy ni¿ po tamtej, a ja wola³bym, ¿ebyœ siê nie rozchorowa³. – Postaram siê, mistrzu. – To dobrze. – Obi-Wan zmru¿y³ oczy, wpatruj¹c siê w bezchmurne niebo. – Nie mamy czasu, ¿eby chorowaæ, niezale¿nie od tego, jak pouczaj¹ce by³o samo doœwiadczenie. Anakin i Barrissa zdjêli przemoczone ubrania i suszyli siê na s³oñcu, a ich mistrzowie rozpakowywali swoje osobiste baga¿e. Przewodnicy zajmowali siê cierpliwymi suubatarami i obserwowali goœci z czysto akademickim zainteresowaniem – Haja – mrukn¹³ Bulgan. – Popatrz no na nich. Nie maj¹ nawet przyzwoitych grzyw, tylko trochê futra na czubku g³owy. – Ani porz¹dnych zêbów – doda³ Kyakhta. – Tylko te krótkie, p³askie bia³e kostki. Bulgan pog³adzi³ po pysku odpoczywaj¹cego suubatara, który parskn¹³ zadowolony i mocniej przycisn¹³ nozdrze do pieszczotliwej d³oni przewodnika. – Widzia³eœ ich palce. Za krótkie do jakiejkolwiek porz¹dnej roboty. A palce u nóg… zupe³nie bezu¿yteczne! – I maj¹ ich o wiele za du¿o – zauwa¿y³ Kyakhta. – Piêæ na ka¿dej nodze… prawie tyle, co suubatar! Na pierwszy rzut oka mo¿na by s¹dziæ, ¿e s¹ spokrewnieni raczej ze zwierzêtami ni¿ z istotami myœl¹cymi. – Pokrêci³ g³ow¹ osadzon¹ pod dziwnym k¹tem. – A¿ smutno siê robi na widok takich zniekszta³ceñ. Bulgan pociagn¹³ pojedynczym nozdrzem. – Mo¿e to i dobrze. Najwy¿si z Borokiich bêd¹ siê nad nimi litowaæ. A litoœæ to zawsze dobry punkt startowy do rozpoczêcia negocjacji. Jego towarzysz nie by³ a¿ tak tego pewny. 100

– Mo¿e i tak, a mo¿e uznaj¹ ich za bluŸnierstwo przeciwko naturze i ka¿¹ pozabijaæ. – Lepiej niech niczego podobnego nie próbuj¹! – Bulgan nad¹³ siê z oburzenia, mrugaj¹c jedynym okiem. – Mamy d³ug wobec tych goœci, a przynajmniej wobec tej, która ma na imiê Barrissa, za to, ¿e zwróci³a nam zdrowie umys³ów. – Nie wspominaj¹c o drobnym fakcie – doda³ Kyakhta, pocieraj¹c miejsce, gdzie sztuczne ramiê ³¹czy³o siê z ¿yw¹ tkank¹ – ¿e jeœli zbyt wczeœnie zgin¹, nie dostaniemy zap³aty. Obserwuj¹c obcych jednym okiem, zastanawia³ siê, czy maj¹ doœæ czasu, ¿eby pokopaæ trochê w piasku w poszukiwaniu ma³¿y vaoloi. Duszone vaoloi by³yby wspania³ym dodatkiem do kolacji. Bulgan poprawi³ opaskê na oku. – Wola³bym poœwiêciæ ca³¹ nasz¹ zap³atê ni¿ ¿ycie jednego przyjaciela – burkn¹³. Ciê¿kie powieki Kyakhty opad³y do po³owy. – Bulgan, przyjacielu, mo¿e Barrissa nie do koñca ciê wyleczy³a tymi metodami Jedi. Mo¿e przyda³aby ci siê jeszcze jedna sesja. – Niewa¿ne. – Bulgan poklepa³ po szyi suubatara, którego do tej pory g³aska³, zdj¹³ wodze i poprowadzi³ zwierzê w kierunku najlepszej trawy. – Nikt w tej wyprawie nie zginie. Podró¿ujemy z rycerzami Jedi. – Temu nie mo¿na zaprzeczyæ. – Kyakhta nawet teraz, kiedy wypowiada³ te s³owa, myœla³ o tym, jak ³atwo istota imieniem Barrissa da³a siê zrzuciæ do wody agresywnemu gairkowi. Doszed³ do wniosku, ¿e nie wie, na ile odporni i twardzi s¹ obcy, którym s³u¿y³ za przewodnika. – Wiesz, oni wyjechali. Ogomoor rozsiad³ siê w fotelu w piêknym, kosztownie urz¹dzonym i umeblowanym apartamencie, odpowiednim na d³u¿szy pobyt goœcia-dygnitarza. Jego obecny w³aœciciel nala³ sobie do wysokiej szklanki czegoœ zimnego w kolorze lawendy. Ogomoor wzdrygn¹³ siê wewnêtrznie. Có¿ za niezrozumia³e zboczenie to zami³owanie ludzi do lodowatych napojów. Cz³onek delegacji unii znacz¹co uniós³ butelkê. – Mo¿e szklaneczkê? Dobry rocznik, porz¹dnie sfermentowany. Ogomoor uœmiechn¹³ siê na ludzk¹ mod³ê i uprzejmie odmówi³. Czu³ zimno promieniuj¹ce z butelki nawet z miejsca, gdzie siedzia³. 101

Cz³owiek wzruszy³ ramionami, odstawi³ butelkê, uniós³ szklankê i wypi³. Ogomoor poczu³, jak jego wnêtrznoœci kurcz¹ siê wspó³czuj¹co. – Wiem, ¿e wyjechali. Wszyscy wiemy. Udali siê do Alwarich, aby próbowaæ ugody. Jak s¹dzisz, maj¹ szanse? – Myœlê, ¿e to tak, jakby ju¿ nie ¿yli. Nie ma ich od wielu dni. Ani ¿adnych wieœci. – Poprawi³ siê w niewygodnym ludzkim fotelu, w którym nie przewidziano miejsca na jego krótki ogon. – Jedi ju¿ tacy s¹, ¿e nie otwieraj¹ ust, dopóki nie maj¹ do powiedzenia czegoœ wa¿nego. Skoro ju¿ o tym mowa… – doda³, siadaj¹c na kanapie obok. – Po co przyszed³eœ? – W sprawie przyspieszenia decyzji, która zawa¿y na przysz³oœci Ansionu. Na mojej przysz³oœci. Twojej przysz³oœci. Przysz³oœci ka¿dego obywatela. Delegat ludzi powoli s¹czy³ napój. – Mów dalej. Ogomoor pochyli³ siê do przodu, czuj¹c ulgê, gdy ogon sprê¿yœcie wysun¹³ mu siê spod poœladków. – Rada Unii mia³a w³aœnie poddaæ pod g³osowanie, czy od³¹czyæ siê od Republiki, czy nie, kiedy przybyli ci Jedi z innej planety. – Wiem. – Mê¿czyzna nie by³ zadowolony, a to ju¿ dobry znak, uzna³ Ogomoor. – Tak w³aœnie dzia³a senat. Zawsze wysy³a Jedi, kiedy ich dyrektywy s¹ ignorowane. Dobrze tak Ansionianom. Chyba powinni siê ju¿ tego spodziewaæ. – Jedi nie maj¹ nic wspólnego z Ansionem – zaprotestowa³ Ogomoor. – Wszystkie rasy tego œwiata, osadnicy i tubylcy, zawsze ¿yli i dzia³ali niezale¿nie, i bronili w³asnych interesów. Delegat uniós³ szklankê w parodii toastu. – Za Republikê, której czêœæ wci¹¿ stanowimy. Przykro mi, Ogomoorze, ale nasza niezale¿noœæ nie siêga dalej. – Jeœli siê od³¹czymy, bêdzie inaczej. Inni do nas do³¹cz¹. – Tak – westchn¹³ cz³owiek. – Czyta³em adnotacje drobnym drukiem na traktatach. To dziêki nim jesteœmy wa¿niejsi, ni¿ siê wydaje. St¹d to zainteresowanie Jedi. – Jak zamierzasz g³osowaæ? – Ogomoor stara³ siê nie okazywaæ zbyt du¿ego zainteresowania. Delegat nie da³ siê jednak oszukaæ. – Chcia³byœ wiedzieæ, co? Ty i twój pan Hutt, i jego wspólnicy w handlu galaktycznym. 102

– Bossban Soergg istotnie ma wielu przyjació³. – Oczy Ansionianina zatrzyma³y siê na twarzy cz³owieka. – Nie wszyscy s¹ partnerami w interesach. Wyraz twarzy delegata, do tej pory doœæ uprzejmy, zmieni³ siê na z³oœliwy. – Czy¿byœ mi grozi³, Ogomoorze? Ty i ten przeroœniêty œlimak, którego nazywasz szefem? – Wcale nie – szybko odpar³ goœæ. – Przeciwnie, jestem tu, aby okazaæ ci uszanowanie, moje i mojego bossbana… i jego wspólników. Jako rezydenci Ansionu, wszyscy troszczymy siê o przysz³oœæ naszego œwiata. – Uœmiechn¹³ siê. – Jeœli nawet przyby³o tu paru Jedi, to jeszcze nie oznacza, ¿e wszyscy musimy byæ tym zachwyceni. Cz³owiek zmru¿y³ oczy. – Do czego zmierzasz? Ogomoor niedbale machn¹³ rêk¹. – Dlaczego unia mia³aby z za³o¿onymi rêkami, czekaæ na powrót Jedi? A je¿eli w ogóle nie wróc¹ ze stepów? Pojechali wp³yn¹æ na Alwarich. A co, jeœli to Alwari wywr¹ wp³yw na nich? Wyraz twarzy cz³owieka zdradza³, ¿e on sam nie bra³ pod uwagê takiego rozumowania. – Gdyby Jedi nie wrócili… lub wrócili odmienieni… uwa¿asz, ¿e po rozmowach z Alwarimi mog¹ przyj¹æ punkt widzenia nomadów? Ogomoor odwróci³ wzrok. – Wcale tego nie powiedzia³em. Chodzi mi tylko o to, ¿e podczas nieobecnoœci Jedi Rada Unii mo¿e dalej dzia³aæ. Czy my, Ansionianie, jesteœmy dzieæmi? Czy mamy siedzieæ i czekaæ na jakiœ ruch tych obcych… czy s¹ Jedi, czy nie? Cz³owiek powoli skin¹³ g³ow¹ i dokoñczy³ drinka jednym d³ugim haustem. – Co mia³bym wed³ug ciebie zrobiæ? Ogomoor poci¹gn¹³ jedynym szerokim nozdrzem. – Wezwij radê na posiedzenie. Zróbcie g³osowanie. Jeœli Jedi nie spodoba siê wynik, niech z³o¿¹ skargê do senatu. Ansion ma swój rz¹d, i to wolny od zewnêtrznych wp³ywów. W czym tu mo¿e zaszkodziæ g³osowanie? – Senat mo¿e je uniewa¿niæ. Ogomoor ze zrozumieniem pokiwa³ g³ow¹. – Trudniej jest uniewa¿niæ g³osowanie, które ju¿ siê odby³o. Gdyby Jedi tu byli, istnia³by powód, ¿eby nie g³osowaæ. Ale skoro ich nie 103

ma… – wskaza³ na okno, a w³aœciwie na odleg³e stepy. – Sami chcieli tam jechaæ. Delegat milcza³ przez d³u¿sz¹ chwilê, a kiedy wreszcie spojrza³ na goœcia, w jego g³osie brzmia³o wahanie. – To, czego ¿¹dasz, nie bêdzie ³atwe. Zw³aszcza Armalatczyk bêdzie siê sprzeciwia³. Wiesz, co oni potrafi¹. Ogomoor znacz¹co uniós³ d³oñ. – Czas niszczy upór. Im d³u¿ej Jedi pozostaj¹ z dala od Cuipernam, tym ³atwiej bêdzie podwa¿yæ zaufanie do ich zdolnoœci wœród innych cz³onków rady. Mój bossban i jego przyjaciele polegaj¹ na twojej znanej umiejêtnoœci perswazji. – Ale… có¿, sam nie wiem – mrukn¹³ cz³owiek, wyraŸnie w rozterce. – Twoje starania nie pozostan¹ niedocenione. – Ogomoor wsta³, zadowolony, ¿e wreszcie mo¿e opuœciæ niewygodne, Ÿle dopasowane krzes³o. – Pomyœl o tym. Mój bossban twierdzi, ¿e w Republice nadchodz¹ zmiany. Zmiany, jakich nie potrafimy sobie nawet wyobraziæ… ani ty, ani ja. Mijaj¹c gospodarza po drodze do drzwi, nachyli³ siê do niego i zni¿y³ g³os: – Jestem pewien, ¿e lepiej bêdzie pozostawaæ po stronie zmian ni¿ po przeciwnej. Cz³owiek nie odprowadzi³ goœcia. Nie mia³ czasu – zbyt du¿o spraw musia³ przemyœleæ.

104

ROZDZIA£

&

Atak gairków nie spowodowa³ ¿adnych szkód, dosz³a do wniosku Luminara, kiedy nastêpnego ranka ruszyli dalej przez stepy. A mo¿e nawet sprawi³ coœ dobrego: uprzytomni³ im, ¿e choæ pozostawili w tyle niedosz³ych porywaczy Barrisy, planeta Ansion kryje rozmaite inne niebezpieczeñstwa. Luminara i Obi-Wan jechali spokojnie, z powag¹, jak przysta³o na dojrza³ych Jedi. Ich padawanowie byli znacznie mniej opanowani. Po incydencie z gairkami stali siê cokolwiek nerwowi. Pomimo wygodnych, wysokich siode³ na grzbietach suubatarów wci¹¿ widzieli potencjalne zagro¿enie we wszystkim, co siê rusza. Luminara obserwowa³a reakcje Barrissy z pewnym rozbawieniem, ale ich nie komentowa³a. Nie ma nic lepszego ni¿ praca w terenie, aby nauczyæ œwie¿o upieczonego padawana, kiedy siê skoncentrowaæ, a kiedy odprê¿yæ. Anakin chwilami wydawa³ siê wrêcz têskniæ za kolejnym atakiem, jakby koniecznie chcia³ siê sprawdziæ. Obi-Wan opowiada³ o zrêcznoœci, z jak¹ m³odzieniec pos³ugiwa³ siê mieczem œwietlnym, Luminara wiedzia³a jednak, ¿e wa¿ne jest tak¿e to, by wiedzieæ, kiedy broni nie nale¿y u¿ywaæ. Z drugiej strony nie potrafi³a byæ wobec niego zbyt krytyczna. Tak bardzo chcia³ imponowaæ i wzbudzaæ sympatiê! Doskona³¹ lekcj¹ okaza³o siê nadlatuj¹ce z zachodu stado ongun-nurów. Ich ogromne, b³oniaste skrzyd³a przes³oni³y niebo. Ka¿dy mia³by prawo s¹dziæ, ¿e te potê¿ne stwory, o d³ugich jak rapiery dziobach i œwiec¹cych ¿ó³tych oczach stanowi¹ zagro¿enie. Anakin wyj¹³ miecz, ale go nie w³¹czy³. Barrissa tylko sprawdzi³a, czy ma broñ pod rêk¹. 105

Stado zbli¿a³o siê nieuchronnie, ale nie próbowa³o na razie spaœæ na pêdz¹ce suubatary. Palec Anakina nerwowo pociera³ w³¹cznik miecza. Barrissa, która widaæ tak¿e nie mog³a ju¿ wytrzymaæ, popêdzi³a wierzchowca, aby zrównaæ siê z nauczycielk¹. – Pani Luminaro, czy nie powinniœmy czegoœ zrobiæ? – Wskaza³a nadlatuj¹ce stado. – Te stwory, czymkolwiek s¹, kieruj¹ siê wprost na nas. Luminara wskaza³a na Kyakhtê. – Spójrz na naszych przewodników, Barrisso. Czy wygl¹daj¹ na przestraszonych? – Nie, pani, ale to nie znaczy, ¿e siê nie boj¹. – Powinnaœ czêœciej i dok³adniej studiowaæ ró¿nice pomiêdzy istotami rozumnymi, moja droga. Obserwuj inteligentnych tubylców ka¿dego œwiata i ich reakcje na potencjalne niebezpieczeñstwo. Ufaj w³asnym zmys³om. B¹dŸ czujna, ale nie wyci¹gaj pochopnych wniosków. – Luminara unios³a d³oñ i wskaza³a na czarne stado, wisz¹ce prawie nad ich g³owami. – Jeœli coœ jest wielkie i potê¿ne, to jeszcze nie znaczy, ¿e jest niebezpieczne. Patrz, jak wiatr nimi rzuca. Barrissa zauwa¿y³a, ¿e to prawda. Ongun-nury szybowa³y unoszone wiatrem, nie lecia³y z w³asnej woli. Pêdzi³y w kierunku podró¿nych nie po to, by atakowaæ, lecz w nadziei, ¿e intruzi usun¹ siê im z drogi. W ostatniej chwili zdo³a³y zmieniæ k¹t lotu tylko na tyle, aby wymin¹æ karawanê. Przelecialy tak blisko, ¿e Anakin i Barrissa odruchowo zni¿yli g³owy. Wtedy dopiero zobaczyli, ¿e skrzyd³a stworzeñ by³y cienkie jak papier, a korpusy rozdyma³o powietrze, nie miêœnie. Ongun-nury lecia³y tam, gdzie niesie je wiatr i nie mog³y zmieniæ kierunku. Na pewno bardziej siê ba³y jeŸdŸców na suubatarach ni¿ oni ich. By³o to bardzo pouczaj¹ce spotkanie, z którego naukê Barrissa jak zwykle starannie zachowa³a w pamiêci. Od tej pory zwraca³a wiêksz¹ uwagê na reakcje przewodników ni¿ na zjawiska, które mog³y siê pojawiæ na niebie czy na ziemi. Dlatego uzna³a, ¿e nale¿y bacznie siê rozejrzeæ, kiedy Kyakhta i Bulgan zwolnili, prostuj¹c siê w siod³ach. Zatrzymali siê na wzgórzu i stwierdzili, ¿e znajduj¹ siê nad niewielk¹ kotlin¹. Uformowa³o siê tam rozleg³e, lecz p³ytkie jezioro. Ca³e, z wyj¹tkiem œrodka, by³o poroœniête dziwnym, plamistym, wielokolankowym, b³êkitnawym sitowiem. Po jednej stronie jeziora rozbito obóz. W prowizorycznej zagrodzie pas³y siê udomowione dorgumy i wiêksze od nich awiquody o ciê¿kich garbach. Ze sk³adanych chat, zmontowanych z rozmaitych importowanych elementów, unosi³ siê dym. Ka¿da chata by³a pokryta amorficznym materia³em solarnym, przetwarzaj¹cym œwiat³o s³oneczne Ansionu w energiê. 106

Luminara i Obi-Wan Kenobi podjechali do Kyakhty i Bulgana. Ich przewodnicy, wychyleni do przodu obok g³ów swoich wierzchowców, obserwowali obóz. – Borokii? – zapyta³a z nadziej¹ Luminara. – S¹dz¹c z wygl¹du ich obozu, to raczej Yiwa – poinformowa³ j¹ Kyakhta. – Z Qiemo Adrangar. Nie jest to ma³o znacz¹cy klan, taki jak Eijinowie czy Gaxunowie, ale te¿ nie nadklan w rodzaju Borokiich czy Januulów. – Jeœli maj¹ zasilanie – zastanowi³ siê Obi-Wan, patrz¹c na solarne dachy chat – to po co im ogniska? – Tradycja. – Bulgan wykrêci³ zgarbiony tu³ów tak, aby zdrowym okiem spojrzeæ na stoj¹cego obok mê¿czyznê. – Do tej pory powinieneœ ju¿ wiedzieæ, Jedi, jakie to istotne dla Alwarich… i powodzenia waszej misji. Obi-Wan spokojnie przyj¹³ delikatn¹ reprymendê. Taka uwaga wzbogaca³a zasoby wiedzy i nale¿a³o byæ za ni¹ wdziêcznym, a nie reagowaæ obraz¹. – Id¹ nas powitaæ – pokaza³ palcem Kyakhta. – Yiwowie to dumny klan. S¹ stale w ruchu, bardziej ni¿ wiêkszoœæ Alwarich. Mo¿e bêd¹ coœ wiedzieæ na temat nadklanu Borokiich… i mo¿e zechc¹ nam o tym powiedzieæ. – A dlaczego mieliby nie chcieæ? – spyta³a bez ogródek Luminara. Bulgan mrugn¹³ okiem. – Yiwowie to wra¿liwy naród. Szybko siê obra¿aj¹. – A wiêc bêdziemy tak uprzejmi, jak to tylko mo¿liwe. – Obi-Wan odwróci³ siê w siodle. – Prawda, Anakinie? Padawan niepewnie zmarszczy³ brwi. – Dlaczego patrzysz w³aœnie na mnie? Yiwowie nadjechali galopem na sadainach, bez trudu pokonuj¹c lekkie wzniesienie. Krêpe i silne czworono¿ne wierzchowce mia³y okr¹g³e pyski z czworgiem oczu. W przeciwieñstwie do suubatarów, ich uszy by³y d³ugie i sztywne, na koñcu wachlarzowato rozpostarte, a budowa przystosowana do du¿ego i d³ugotrwa³ego wysi³ku, nie zaœ do pêdu. Obserwuj¹c te przedziwne uszy, których mocno ukrwione p³atki przeœwieca³y pod s³oñce na czerwono, Obi-Wan pomyœla³, ¿e œwietnie siê nadaj¹ do wykrywania obecnoœci skradaj¹cych siê shanhów i innych potencjalnych drapie¿ców, które mog³yby z³akomiæ siê na stada Yiwów. Komitet powitalny zwolni³. By³o ich z tuzin, wszyscy mieli na sobie odpowiednio wspania³e barbarzyñskie stroje. Domowej roboty dzwonki i k³y zdobyte na mniej ³agodnej czêœci fauny Ansionu miesza³y siê 107

z jaskrawymi kolorpanami i najnowszymi b³yskotkami, importowanymi z innych œwiatów Republiki. JeŸdŸcy mieli grzywy pomalowane w ró¿ne, czêsto ryzykownie zestawione barwy i wzory, a nag¹ skórê po obu stronach czaszki zdobi³y wytatuowane skomplikowane wzory, stanowi¹ce chaotyczn¹ mieszaninê tradycji i nowoczesnoœci – w³aœnie tego mo¿na siê by³o spodziewaæ na œwiecie takim jak Ansion. Dwóch przyby³ych trzyma³o komunikatory, bez w¹tpienia s³u¿¹ce do sta³ej ³¹cznoœci z obozowiskiem, a kilku jeŸdŸców mog³o siê pochwaliæ doskona³ym, nowoczesnym uzbrojeniem. Korzystaj¹c z przewagi, jak¹ dawa³ mu wysoki wierzchowiec, Kyakhta wysun¹³ swojego suubatara o kilka kroków i przedstawi³ najpierw siebie, a potem swoich towarzyszy. Yiwowie s³uchali z kamiennymi twarzami. Wreszcie jeden z nich, ubrany w pow³óczysty p³aszcz z dwóch pasiastych skór shanha, uderzy³ piêtami w boki swojego bogato przystrojonego sadaina. Wypuk³e czerwonobr¹zowe oczy podejrzliwie wêdrowa³y od Alwari do obcych przybyszów i z powrotem. Luminara spodziewa³a siê, ¿e pierwsze s³owa zostan¹ skierowane do niej lub jednego z jej towarzyszów. Myli³a siê. Pospieszne przeszkolenie w dziedzinie najczêœciej u¿ywanych lokalnych gwar i dialektów, jakie ca³a czwórka przesz³a przed przyjazdem na Ansion, teraz okaza³o siê bardzo przydatne. Dialekt Yiwów by³ szorstki, ale doœæ zrozumia³y. – Jestem Mazong Yiwa. Co bezklanowcy robi¹ na suubatarach? Kyakhta prze³kn¹³ œlinê. Obi-Wan by³ wstrz¹œniêty, jak ³atwo i szybko da³o siê zbiæ z tropu ich pewnego siebie przewodnika. – B³agamy o zrozumienie, Urodzony Mazongu. Mój przyjaciel i ja – wskaza³ na Bulgana – zostaliœmy zmuszeni nie z w³asnej winy do pójœcia œcie¿k¹ wygnañców. Wiele przecierpieliœmy i dopiero niedawno ci m¹drzy i hojni pozaœwiatowcy przywrócili nam zdrowie, choæ nie klany. S¹ przedstawicielami samej Republiki Galaktycznej, a przybyli, by pertraktowaæ z nadklanem Borokiich. Mazong przechyli³ siê w lewo i splun¹³ pod nogi suubatara Kyakhty. Wielkie zwierzê ani drgnê³o. Anakin napi¹³ miêœnie, ale kiedy stwierdzi³, ¿e jego mistrz nie wydaje siê zaniepokojony, postara³ siê ukryæ zdenerwowanie. – To wasza wersja. Dlaczego mamy wam wierzyæ i zaprosiæ do skorzystania z naszej goœcinnoœci? – Jeœli nie nas, to przynajmniej naszych przyjació³ – odpar³ Bulgan. – To rycerze Jedi. W grupie Yiwów zawrza³o, Luminara przypomnia³a sobie, co jej opowiadano w Cuipernam: nomadowie Alwari wybrali tradycyjny tryb 108

¿ycia, ale nie oznacza to wcale, ¿e s¹ prymitywni i ¿e unikaj¹ nowoczesnych wynalazków. Komunikatory i domy zasilane energi¹ s³oneczn¹, rusznice laserowe i krótka broñ, któr¹ mieli przy sobie, œwiadczy³y o tym a¿ nadto dobitnie. Wzrok Mazonga powêdrowa³ w kierunku ludzi. Przygl¹da³ siê im uwa¿nie, os³aniaj¹c oczy smuk³¹, trójpalczast¹ d³oni¹. Ansionianie mieli bardzo wypuk³e ga³ki oczne, przez co nie mogli zmru¿yæ powiek. Luminara odkry³a na targu, ¿e na widok mrugaj¹cego cz³owieka lub innej zdolnej do tego istoty, ka¿dy Ansionianin, który by³ doœæ blisko, by to zauwa¿yæ, wyraŸnie siê krzywi³. Sama myœl o przymkniêciu powieki by³a dla nich równie przyjemna, co dla cz³owieka ws³uchiwanie siê w zgrzyt paznokcia na szybie. – S³ysza³em o Jedi. – Przywódca grupy Yiwów nie odrywa³ d³oni od kó³ka ze sprê¿ystego metalu, umocowanego w uprzê¿y nad pojedynczym, ogromnym nozdrzem sadaina. – Powiadaj¹, ¿e to uczciwi ludzie. W przeciwieñstwie do tych, dla których pracuj¹. Kiedy ¿aden z goœci nie zareagowa³ na tê zaimprowizowan¹ prowokacjê, Mazong wyda³ z siebie zadowolony pomruk. – Jeœli szukacie nadklanu, dlaczego niepokoicie swoj¹ obecnoœci¹ Yiwów? – Grupka jeŸdŸców za jego plecami zafalowa³a w oczekiwaniu. – Wiecie, jak wêdruj¹ Borokii i jak zareagowaliby na namierzanie ich za pomoc¹ maszyn. – Kyakhta g³aska³ uspokajaj¹co swojego suubatara. Mazong rozeœmia³ siê. Kilku z jego towarzyszy uœmiechnê³o siê równie¿. – Zestrzeliliby je z nieba, a potem tych, którzy przyjd¹ za nimi. – Haja – zgodzi³ siê Bulgan. – A zatem szukamy ich w tradycyjny, od wieków przyjêty sposób. – Wskaza³ na wioskê nad jeziorem. – Piêkny obóz, ale prowizoryczny, jak zwykle. Yiwowie zawsze maj¹ takie, podobnie jak inni Alwari. Czy w waszych ostatnich podró¿ach trafiliœcie na któryœ z nadklanów? Przepiêknie ubrana samica popêdzi³a swojego sadaina, podjecha³a do Mazonga i szepnê³a mu coœ w jedno z zag³êbieñ usznych. Zastanowi³ siê chwilê i znów spojrza³ na goœci. – To nie miejsce na rozmowy. JedŸcie z nami do obozu. Zjemy coœ, pogadamy i zastanowimy siê nad waszymi problemami. – Omijaj¹c wzrokiem obu przewodników, zaczepnie spojrza³ w oczy Luminary. – Przyjemny kolor, niebieski. Nie wiadomo, czy kryj¹ca siê pod nim osoba te¿ jest przyjemna. Odwróci³ siê i popêdzi³ sadaina do galopu. Pozostali cz³onkowie grupy ruszyli w œlad za nim, pokrzykuj¹c i wymachuj¹c broni¹. 109

Goœcie pod¹¿yli za nimi bez poœpiechu. – Nie wygl¹da to zbyt obiecuj¹co, mistrzu. – Przyzwyczajona do dostojnej postawy miejskich Ansionian Barrissa zachwyci³a siê dzikim wygl¹dem i zachowaniem Yiwów. – Przeciwnie, padawanko. Dobry handlarz wie, ¿e jeœli zd¹¿y wsadziæ but w drzwi, zanim serwomotory je zamkn¹, to tak, jakby by³ w po³owie drogi do sfinalizowania transakcji. Zaprowadzono ich na zaimprowizowany centralny plac, nad brzegiem jeziora, który otacza³o pó³ tuzina automatycznie rozk³adaj¹cych siê chat. Nagle, jakby znik¹d, wyskoczy³o mnóstwo rozszczebiotanych, chichocz¹cych dzieci. Otoczy³y przybyszów, a m³odzie¿ w wieku Anakina i Barrissy z zazdroœci¹ spogl¹da³a na dwójkê m³odych padawanów. Anakin robi³, co móg³, aby opanowaæ niepo¿¹dane poczucie wy¿szoœci. Zawsze mia³ z tym problemy, chocia¿ Obi-Wan pracowa³ w pocie czo³a, aby pomóc mu siê pozbyæ tej wady. Ich suubatary odprowadzono dalej poœród szmerów podziwu, jaki wzbudza³ widok tak wspania³ych zwierz¹t. Luminara przez u³amek sekundy obawia³a siê o zapasy, ale Kyakhta j¹ uspokoi³. – Jesteœmy teraz oficjalnie ich goœæmi, pani. Kradzie¿ najmniejszej z naszych rzeczy oznacza³aby pogwa³cenie odwiecznych praw goœcinnoœci. Z³odzieja wygnano by z klanu na zawsze… albo rzucono shanhom na po¿arcie. Nie obawiaj siê o wasz¹ w³asnoœæ. Po³o¿y³a mu d³oñ na ramieniu. – Wybacz, ¿e ci nie dowierza³am, Kyakhto. Wiem, ¿e powiedzia³byœ mi, gdybym mia³a jakikolwiek powód do obaw. Zaprowadzono ich na brzeg jeziora. Czêœæ szuwarów w tym miejscu wyciêto, aby bez przeszkód obserwowaæ ca³¹ spokojn¹ powierzchniê wody. Ma³e kulki czarnego puchu krêci³y siê poœród trzcin, æwierkaj¹c jak sygna³y alarmowe. Wprost na ziemi le¿a³y pracowicie wyplatane maty, zas³ane mocno wypchanymi poduszkami. Doroœli zajmowali siê swoimi sprawami; dzieci, którym dopiero zaczyna³y sypaæ siê grzywy, obserwowa³y wszystko w milczeniu i z odpowiedniej odleg³oœci. Mazong i dwie jego doradczynie usiedli ze skrzy¿owanymi nogami naprzeciw goœci. Podano posi³ek i napoje. Luminara poci¹gnê³a ³yk ciemnozielonej cieczy, któr¹ przed ni¹ postawiono, i zakrztusi³a siê ostro przyprawionym naparem. Zatroskana Barrissa natychmiast znalaz³a siê u jej boku. Mazong wyszczerzy³ zêby; musia³ a¿ podnieœæ do ust d³oñ o d³ugich palcach, aby st³umiæ szczery œmiech. Jego doradczynie chichota³y otwarcie. Lody zosta³y prze³amane, ale nikt nie wiedzia³, ¿e Jedi pija³a 110

nawet mocniejsze lokalne napitki, a ca³¹ scenê zaaran¿owa³a jedynie w tym celu, aby rozluŸniæ atmosferê. Nie oznacza³o to, oczywiœcie, ¿e w ten sposób natychmiast zdobêdzie przyjaŸñ i pomoc Yiwów. Jedna z doradczyñ, niem³oda istota o d³ugiej, piêknie wygiêtej, lecz ca³kowicie siwej grzywie, pochyli³a siê do przodu. – Dlaczego mielibyœmy wam pomóc w odnalezieniu nadklanu? To pytanie pozwoli³o Obi-Wanowi dok³adnie wyjaœniæ cel ich przybycia na Ansion. Yiwowie s³uchali w milczeniu, od czasu do czasu bior¹c sobie coœ do jedzenia lub picia ze skromnie zastawionej maty, któr¹ przed nimi roz³o¿ono. Kiedy Jedi zakoñczy³ przemowê, obie doradczynie poszepta³y coœ przez chwilê miêdzy sob¹, a potem z Mazongiem. Da³ znak, ¿e siê zgadza, po czym zwróci³ siê do goœci: – Jak wszyscy Alwari, nie lubimy mieszkañców miast i nigdy nie bêdziemy ufaæ ich intencjom, choæ wszyscy nieustannie mamy do czynienia z uni¹. To, co planujecie, na zawsze zmieni stosunki na tej planecie. – Uniós³ d³oñ, powstrzymuj¹c komentarz Luminary. – Jednak… niekoniecznie musi to byæ z³e. Czas zmienia wszystko i nawet Alwari musz¹ siê przystosowaæ. Zanim jednak zgodzimy siê to zrobiæ, musimy mieæ gwarancjê, ¿e nasz tradycyjny tryb ¿ycia bêdzie chroniony. Wiemy, ¿e wys³annicy senatu ju¿ wczeœniej odwiedzali nasz¹ planetê. Nie ufamy im… i nigdy nie zaufamy. Jeœli zaœ chodzi o Jedi… – znów spojrza³ na Luminarê – s³yszeliœmy, ¿e s¹ inni. ¯e s¹ uczciwi. ¯e s¹ dobrze urodzeni. Jeœli potraficie nam to udowodniæ w zadowalaj¹cy sposób, wówczas uznamy, ¿e mo¿emy bezpiecznie wskazaæ wam kierunek, w którym mog¹ znajdowaæ siê Borokii. Luminara i Obi-Wan porozumieli siê szeptem; przez ten czas przewodnicy i padawanowie obserwowali ich w milczeniu. – ¯¹daj od nas, czego chcesz, szlachetny Mazongu – przemówi³a wreszcie Luminara – a jeœli w naszej mocy bêdzie spe³niæ twoje ¿yczenie, nie omieszkamy tego uczyniæ. Wódz i doradczynie wydali g³oœne okrzyki zadowolenia. Jakiego dowodu mog¹ od nas za¿¹daæ? – pomyœla³a Barrissa. Jakie zabezpieczenie mog¹ pozaœwiatowcy daæ tubylcom? Co mog³oby ich przekonaæ o dobrych intencjach goœci? Nie by³a zaskoczona, kiedy siê okaza³o, ¿e oczekiwania Yiwów s¹ zupe³nie inne. Mazong wsta³ i wskaza³ na obóz. – Dziœ u nas wielkie œwiêto. Bêd¹ pokazy. Wœród Alwarich to goœcie powinni daæ przedstawienie. Nigdy nie s³ysza³em, aby przedstawiciele 111

senatu raczyli to uczyniæ. Dla nas oznacza to, ¿e nie maj¹ dusz. Jeœli Jedi poka¿¹ nam, ¿e maj¹ dusze, podobnie jak Yiwowie, Yiwowie uwierz¹, ¿e maj¹ oni coœ, czego brak jest ich politykom. Barrissa otworzy³a usta ze zdumienia na widok uprzejmego uœmiechu Luminary. – Spe³nimy twoje warunki, szlachetny Mazongu. Ale muszê ciê ostrzec: sztuka nie jest najwa¿niejsza w ¿yciu mistrzów Jedi. Mo¿esz stwierdziæ, ¿e nasze przedstawienie jest mniej interesuj¹ce ni¿ to, co pokazuj¹ zwykle twoi goœcie. Mazong wsta³ i po³o¿y³ przyjaŸnie d³oñ na jej g³owie. D³ugie palce dotyka³y karku Jedi. – Cokolwiek poka¿ecie, bêdzie to dla nas mia³o zaletê nowoœci. A teraz mam ju¿ tylko jedno pytanie, które zaprz¹ta mi g³owê od chwili waszego przybycia. Podnios³a wzrok na Yiwê, ale poczu³a tylko lekki niepokój. – O co chodzi? – Dlaczego – spyta³ bez ogródek – tatuujesz sobie podbródek i doln¹ wargê, zamiast czubka g³owy, jak nale¿y? Luminarê ogromnie ciekawi³o wszystko, co siê wokó³ niej dzia³o. Zaskoczy³o j¹ zw³aszcza pulsowanie œwiat³a prêtów ¿arowych, które rozjaœnia³y prowizoryczny plac. Nie waha³a siê spytaæ o to Mazonga. – Jeœli chcesz, moi przyjaciele i ja mo¿emy naprawiæ te œwiat³a – zaproponowa³a. – Ich wewnêtrzna budowa jest doœæ prosta. Mazong okaza³ zak³opotanie. – Ale przecie¿ dzia³aj¹ jak nale¿y. Zawaha³a siê. – Powinny dawaæ sta³e œwiat³o. O jednakowej jasnoœci. OdpowiedŸ wodza Yiwów zaskoczy³a j¹: Mazong rozeœmia³ siê tylko. – Och, wiemy to doskonale, o bystra i spostrzegawcza Jedi. Ale szanujemy wiedzê i tradycjê naszych przodków, którzy zawsze zbierali siê przy œwietle pochodni. Nagle zrozumia³a. Prêty ¿arowe zosta³y umyœlnie tak zmodyfikowane, ¿eby udawa³y migocz¹ce œwiat³o pochodni. Wydawa³o siê, ¿e wœród Yiwów bardziej siê ceni staro¿ytn¹ tradycjê ni¿ nowoczesn¹ funkcjonalnoœæ. Zastanawia³a siê, czy i w nadklanie tak samo szanuj¹ rytua³. Jej termoczu³e szaty nie dopuszcza³y do cia³a wieczornego ch³odu i wszechobecnego wiatru. Zajê³a miejsce pomiêdzy Obi-Wanem a dwojgiem uczniów. Mazong siedzia³ opodal, a jego dwie doradczynie tu¿ za 112

nim. Wydawa³o siê, ¿e wiêkszoœæ klanu st³oczy³a siê wokó³ placu. Setki wy³upiastych ansioniañskich oczu lœni³y w œwietle prêtów ¿arowych. Po drugiej stronie obozu têpe dorgumy i nerwowe awiquody chrz¹ka³y i sycza³y, walcz¹c o miejsce z nieustêpliwymi sadainami. G³oœniejsze i ni¿sze syki, brzmi¹ce jak para wypuszczana z sauny, wskazywa³y lokalizacjê suubatarów podró¿nych. Po raz drugi od przybycia postawiono przed nimi obfity posi³ek i napoje. Próbowali ju¿ niektórych potraw Yiwów i stwierdzili, ¿e wiêkszoœæ dañ nie jest specjalnie egzotyczna. Z przenoœnej, ale œwietnie wyposa¿onej kuchni przynios³y je szeregi m³odych Yiwów w odœwiêtnych strojach. Kyakhta i Bulgan siedzieli jak prawdziwi dostojnicy, wci¹¿ ledwie wierz¹c w³asnemu szczêœciu. Dziêki leczeniu Barrissy i hojnoœci Jedi dwaj bezklanowcy przeszli d³ug¹ drogê w zaskakuj¹co krótkim czasie. By³o równie¿ coœ w rodzaju muzyki, w wykonaniu kwartetu siedz¹cych na ziemi Yiwów. Dwóch gra³o na rêcznie robionych tradycyjnych instrumentach, a ich m³odsi koledzy drêczyli zaimprowizowane syntezatory elektroniczne. Rezultat by³ czymœ poœrednim pomiêdzy uduchowionym koncertem a jêkami konaj¹cego porgaka. Luminara by³a nie tyle zauroczona, co og³uszona. Poza muzyk¹ nie zaproponowano im ¿adnych rozrywek. Wiedzia³a, ¿e tê lukê maj¹ wkrótce wype³niæ goœcie klanu. Jeœli pokaz uzyska aprobatê, byæ mo¿e otrzymaj¹ odpowiedzi na swoje pytania. Jeœli nie, bêd¹ musieli znaleŸæ inne, ³atwiejsze Ÿród³o informacji na temat obecnego miejsca pobytu nadklanu. Wreszcie wszyscy najedli siê do syta. Modulowany pisk generowany przez lokalny zespó³ ucich³, ustêpuj¹c miejsca spokojowi niezg³êbionej stepowej nocy. Mazong, ss¹c cienk¹ jak ig³a ³ody¿kê bulwiastego owocu, odwróci³ siê ku swej kompanii. – A teraz, przyjaciele, nadszed³ czas, aby nam udowodniæ, ¿e Jedi nie tylko s¹ zdolni i sprawni, lecz maj¹ te¿ wnêtrze i duszê, czego nie mo¿na powiedzieæ o wspania³ym, lecz pozbawionym ducha senacie. – Czy mogê zaproponowaæ… – zacz¹³ Kyakhta. Wódz uciszy³ go ostrym gestem. – Niczego nie mo¿esz proponowaæ, bezklanowy w³óczêgo. Yiwa wci¹¿ nie maj¹ pewnoœci, jak ciê potraktowaæ. – Obejrza³ siê na Jedi i uœmiechn¹³. – B¹dŸcie spokojni, choæbyœcie okazali siê naprawdê do niczego, nikt was tu nie zje. Nie przestrzegamy tradycji a¿ tak œciœle. – Mi³o wiedzieæ – mrukn¹³ Obi-Wan. Nie zastanawia³ siê, czy on i jego towarzysze nadaj¹ siê do jedzenia, czy nie. Obawia³ siê tylko, ¿e 8 – Nadchodz¹ca burza

113

nie uzyskaj¹ informacji. Jeœli Yiwa nie zechc¹ im pomóc, strac¹ wiele tygodni na poszukiwanie Borokiich. Przez ten czas m¹ciciele i secesjoniœci w gronie unii z pewnoœci¹ nie bêd¹ pró¿nowaæ. Wa¿ne by³o te¿, aby to, co zrobi¹, nie tylko znalaz³o uznanie u gospodarzy, ale i nie pogwa³ci³o ¿adnego ze skrzêtnie kultywowanych i œciœle przestrzeganych obyczajów. Bez dok³adniejszych informacji na ich temat Jedi mogli tylko czujnie obserwowaæ reakcje, które mog³yby œwiadczyæ, ¿e ich wystêp obra¿a Yiwów. – Ja pójdê pierwsza. – Barrissa wsta³a gwa³townie. Wysz³a na œrodek otwartej przestrzeni, wysypanej teraz œwie¿¹ warstw¹ czystego piasku kwarcowego, przyniesionego z pla¿y nad jeziorem, i stanê³a twarz¹ do przyjació³. Przez t³um Yiwów przeszed³ szmer. Co mo¿e zaprezentowaæ ta p³askooka, wielopalca i bezgrzywa samica? Nikt jednak nie czeka³ z wiêkszym zaciekawieniem ni¿ Anakin. Luminara gestem zachêci³a padawankê. Barrissa skinê³a g³ow¹ i odpiê³a miecz œwietlny od pasa. Kilkunastu Yiwów natychmiast chwyci³o za broñ. Mazong stwierdzi³ jednak, ¿e pozostali goœcie siedz¹ spokojnie, wiêc gestem odprawi³ zaniepokojone stra¿e. Miecz Barrissy rozjarzy³ siê w zimnym, nieruchomym powietrzu wczesnego wieczoru. Unios³a go prostopadle w górê; cichy szum broni unosi³ siê ponad pe³nymi uznania szeptami obserwatorów. Anakin pomyœla³, ¿e to niezbyt dynamiczny, ale niew¹tpliwie zachwycaj¹cy pokaz. Zastanawia³ siê, czy przybranie efektownej pozy wystarczy, aby zadowoliæ wymagania gospodarzy. Lecz wtedy w³aœnie Barrissa poruszy³a siê. Najpierw zrobi³a powolny krok w prawo i z powrotem, potem z pó³nocy na po³udnie, œladami stóp na piasku znacz¹c cztery strony œwiata. Yiwowie natychmiast zrozumieli, komu sk³ada ho³d tym tañcem. Jako nomadowie, docenili ten gest szczególnie. Padawanka porusza³a siê coraz szybciej i szybciej, zwiêkszaj¹c tempo skoków od punktu do punktu, a¿ wreszcie wydawa³o siê, ¿e odbija siê od niewidzialnej trampoliny. Przez ca³y czas trzyma³a miecz w górze, a œwietlne ostrze wbija³o siê w mroczne niebo. Pokaz dawa³ dobre œwiadectwo jej kondycji i umiejêtnoœciom. Anakin musia³ przyznaæ, ¿e wykracza daleko poza podstawowe szkolenie Jedi. I nagle, kiedy zdawa³o siê, ¿e ju¿ nie mo¿na poruszaæ siê szybciej, padawanka zaczê³a krêciæ mieczem. Widzom opad³y szczêki, zabrzmia³y pierwsze syki i gwizdy szczerego zachwytu. Dla Anakina by³o to jak objawienie. Nigdy nie myœla³ o tradycyjnym mieczu œwietlnym Jedi inaczej, jak tylko o broni. Nie przysz³o mu 114

do g³owy, ¿e poza krêgiem szermierczym mo¿e równie¿ stanowiæ dzie³o sztuki. Lecz w rêkach Barrissy ze œmiercionoœnego narzêdzia miecz nagle zmieni³ siê w przedmiot artystyczny niezwyk³ej urody. Promieñ widmowej energii wirowa³ nad jej g³ow¹ tak szybko, ¿e wydawa³ siê tworzyæ nieprzenikalny pierœcieñ œwiat³a, podczas gdy stopy nieustannie przemyka³y po czterech punktach kompasu. Wymachuj¹c mieczem, stworzy³a œwietln¹ tarczê najpierw po lewej, potem po prawej stronie. Przeskakuj¹c z pó³nocy na po³udnie, podci¹gnê³a kolana pod brodê i przeci¹gnê³a ostrze pod stopami, co wywo³a³o wœród widowni okrzyki przera¿enia i podziwu. Powtórzy³a ten niebezpieczny skok wiele razy. Anakin, obserwuj¹cy j¹ równie uwa¿nie jak Yiwowie, wiedzia³, ¿e najmniejszy b³ad w obliczeniu skoku czy k¹ta zamachu spowodowa³by amputacjê jej stóp w kostkach. Wiêkszy b³¹d móg³ zaowocowaæ utrat¹ ramienia, nogi… a nawet g³owy. Potencjalne œmiertelne niebezpieczeñstwo tañca znacznie zwiêksza³o napiêcie, ale równie¿ podkreœla³o piêkno wystêpu. Barrissa zmierza³a do zakoñczenia: skoczy³a w kierunku Mazonga, wykona³a podwójne salto z wiruj¹cym pod stopami mieczem œwietlnym i wyl¹dowa³a na klêczkach o d³ugoœæ ramienia od wodza. Trzeba przyznaæ, ¿e wódz Yiwów nawet nie mrugn¹³. Nie spuszcza³ jednak oczu z wiruj¹cego miecza. Kolejny fragment tradycji Alwarich goœcie poznali w chwili, gdy zebrany klan zademonstrowa³ swój aplauz nie tylko sykami i gwizdami, ale tak¿e masowym strzelaniem kostek zwinnych d³oni o d³ugich palcach. Fale trzasków przebieg³y przez ca³e zgromadzenie. Tylko Mazong spokojnie porozumiewa³ siê ze swymi doradczyniami. Zadyszana Barrissa, z wy³¹czonym mieczem przypiêtym ju¿ do pasa, opad³a na swoje miejsce u boku towarzyszy. Luminara nachyli³a siê ku swojej padawance. – Piêkny pokaz, Barrisso, ale ten ostatni skok by³ naprawdê ryzykowny. Nie chcia³abym wracaæ do Cuipernam z tob¹ w wiêcej ni¿ jednym kawa³ku. – Ju¿ to wczeœniej æwiczy³am, pani. – Padawanka by³a bardzo z siebie zadowolona. – Wiem, ¿e to niebezpieczna figura, ale chcemy chyba wywrzeæ na tych ludziach jak najlepsze wra¿enie, aby zechcieli nam pomóc. – Obciêcie sobie rêki lub nogi na pewno wywar³oby ogromne wra¿enie. – Na widok posmutnia³ej nagle twarzy dziewczyny Luminara uœcisnê³a j¹ serdecznie. – Nie chcia³am byæ zbyt krytyczna. Œwietnie ci posz³o. Jestem z ciebie dumna. – Ja te¿. – Obi-Wan spojrza³ w prawo, gdzie siedzia³ zamyœlony m³ody cz³owiek. – Twoja kolej, Anakinie. 115

Anakin spojrza³ na niego, nagle wyrwany z zadumy. – Ja? Ale¿, mistrzu Obi-Wanie, ja nie potrafiê niczego podobnego. Nigdy nie by³em w tym szkolony. Jestem wojownikiem, a nie artyst¹. Cokolwiek zrobiê, nie dorastam do piêt wystêpowi Barrissy. – Nie musisz. – Obi-Wan by³ bardzo cierpliwy wobec swego padawana. – Ale wódz wyraŸnie powiedzia³, ¿e chce przekonaæ siê o istnieniu duszy w ka¿dym z nas. To znaczy, ¿e i w tobie, Anakinie. M³ody cz³owiek zagryz³ doln¹ wargê. – Nie wystarczy zaprzysiê¿one przy œwiadkach oœwiadczenie, ¿e j¹ posiadam? – Obawiam siê, ¿e nie – oschle odpar³ Obi-Wan. – Stañ tam, Anakinie i poka¿ im trochê duszy. Wiem, ¿e j¹ masz. Moc jest pe³na piêkna i si³y. Czerp z niej. Z wielk¹ niechêci¹ Anakin rozprostowa³ nogi i wsta³. Czuj¹c na sobie wiele par oczu, zarówno ludzkich, jak i ansioniañskich, powoli ruszy³ w kierunku wysypanej piaskiem sceny. Nie wiedzia³, co zrobiæ, aby przekonaæ tych ludzi o swej najskrytszej naturze, pokazaæ im, ¿e potrafi czuæ tak samo, jak drwi¹ca z praw grawitacji Barrissa. Musi zrobiæ cokolwiek. Mistrz na to nalega³. Nie chcia³ siê tu znajdowaæ, w tym krêgu œwiat³a poœrodku wielkiej nicoœci, na œwiecie, który tak¿e jest niczym. Chcia³ byæ na Coruscant albo w domu, albo… Jedno wspomnienie nagle zag³uszy³o wszystkie inne, przerwa³o jak¹œ tamê. Wspomnienie z dzieciñstwa. Mia³o jedn¹ zaletê: prostotê. Pieœñ powolna, smutna i melancholijna, lecz pe³na mi³oœci. Matka œpiewa³a j¹ czêsto, kiedy brakowa³o pieniêdzy i kiedy na zewn¹trz skromnego domku wy³y pustynne wichry. Lubi³a s³owa tej pieœni, któr¹ syn próbowa³ œpiewaæ wraz z ni¹ przy ró¿nych okazjach. Nie robi³ tego od wielu lat, od czasu, kiedy opuœci³ rodzinny œwiat i dom. Teraz wyobrazi³ sobie, ¿e matka stoi przed nim z odwa¿nym uœmiechem na czu³ej twarzy, ¿e czuje na sobie jej ciep³y wzrok. Nie by³o jej tu jednak, by zaœpiewaæ razem z nim, wiêc musia³ polegaæ wy³¹cznie na w³asnej pamiêci. Gdy tak oczami wyobraŸni widzia³ j¹ przed sob¹, wszystko inne zasnu³o siê mrokiem: wyczekuj¹cy Mazong, gapi¹cy siê Yiwowie, towarzysze, nawet mistrz Obi-Wan. By³a tylko matka i on. Ich dwoje, œpiewaj¹cych to razem, to osobno, tak jak dawno temu, kiedy by³ dzieckiem. Œpiewa³ z coraz wiêksz¹ pewnoœci¹ siebie i si³¹, a jego g³os unosi³ siê na lekkim wietrze, który od czasu do czasu przemyka³ przez obozowisko. 116

ROZDZIA£

'

Prosta, lecz chwytaj¹ca za serce melodia z dzieciñstwa p³ynê³a przez uwa¿nie s³uchaj¹cy t³um, uciszaj¹c dzieci i sprawiaj¹c, ¿e zarówno sadainy, jak i suubatary, zwraca³y senne uszy w kierunku centralnego obozowiska. Lecia³a silna i swobodna nad jeziorem, poœród trzcin, by na koniec zatraciæ siê w przestrzeni pó³nocnych stepów. ¯aden z uwa¿nie s³uchaj¹cych Yiwów nie rozumia³ ani s³owa, ale si³a g³osu m³odego cz³owieka i ³adunek emocjonalny wystarczy³y, aby przekazaæ im wra¿enie samotnoœci. Choæ ludzka pieœñ by³a ca³kowicie odmienna od ich g³oœniejszych i bardziej rytmicznych melodii, jak ka¿da muzyka zdo³a³a wype³niæ otch³añ dziel¹c¹ oba gatunki. Anakin potrzebowa³ d³u¿szej chwili, ¿eby zauwa¿yæ, ¿e skoñczy³. Zamruga³ i rozejrza³ siê po mieszanej widowni. Wtedy rozleg³y siê pierwsze syki, gwizdy i trzaskanie kostkami. Powinien siê cieszyæ, ale odwróci³ siê tylko i pospiesznie zaj¹³ miejsce u boku swego mistrza. Spuœci³ g³owê, policzki mu p³onê³y. Usi³owa³ ukryæ zmieszanie, ale nie potrafi³. Ktoœ klepa³ go po ramieniu – to Bulgan, pochylony i skrzywiony, lecz z twarz¹ rozjaœnion¹ radoœci¹. – Piêkne dŸwiêki, panie Anakinie, piêkne dŸwiêki! – Po³o¿y³ jedn¹ d³oñ na otworze usznym. – Raduj¹ ka¿dego Alwariego. – Jak by³o? – zapyta³ z wahaniem Anakin siedz¹cego obok Obi-Wana. Ku swojemu zdumieniu zauwa¿y³, ¿e mistrz patrzy na niego z niek³amanym zadowoleniem. – Za ka¿dym razem, kiedy mi siê wydaje, ¿e ju¿ ciê rozgryz³em, Anakinie, szykujesz mi kolejn¹ niespodziankê. Nie wiedzia³em, ¿e potrafisz tak piêknie œpiewaæ. 117

– Ja te¿ nie – przyzna³ nieœmia³o padawan. – Uda³o mi siê znaleŸæ pewn¹ inspiracjê w starych wspomnieniach. – Nieraz to najlepsze miejsce. – Obi-Wan wsta³. Przysz³a kolej na niego. – Mo¿e tego nie zauwa¿y³eœ, ale kiedy œpiewasz, g³os bardzo ci siê obni¿a. – Zauwa¿y³em, mistrzu – uœmiechn¹³ siê Anakin i obojêtnie wzruszy³ ramionami. – Chyba jeszcze siê zmienia. Obserwowa³, jak nauczyciel pewnym krokiem zmierza ku œrodkowi piaskowej sceny. Co zrobi Obi-Wan, ¿eby ukazaæ Yiwom swoje najskrytsze „ja”? Anakin by³ tego równie ciekaw, jak pozostali widzowie. Nigdy nie widzia³, aby Obi-Wan œpiewa³ lub tañczy³, malowa³ czy rzeŸbi³. W³aœciwie, kiedy teraz o tym myœla³, Obi-Wan Kenobi mia³ bardzo osch³y charakter. Co zreszt¹ – jak sobie Anakin zdawa³ sprawê – w ¿aden sposób nie ogranicza³o jego zdolnoœci pedagogicznych. Obi-Wan spêdzi³ krótk¹ chwilê na przypominaniu swojego zasobu lokalnego dialektu, upewniaj¹c siê, ¿e da radê pos³u¿yæ siê narzeczem Yiwów. Z³o¿y³ d³onie na piersi, odchrz¹kn¹³ i zacz¹³ mówiæ. Tylko tyle. ¯adnych akrobatycznych skoków padawanki Barrissy. ¯adnych melodyjnych deklaracji uczuæ jak Anakin. Po prostu mówi³. Lecz i tak brzmia³o to jak muzyka. Podobnie jak gimnastyczne wyczyny Barrissy z mieczem œwietlnym, to tak¿e by³o dla Anakina nowoœci¹. Pocz¹tkowo, podobnie jak wielu Yiwów, niespokojnie oczekiwa³ czegoœ wiêkszego, bardziej imponuj¹cego. Jeœli Jedi zamierza³ wy³¹cznie przemawiaæ, mog¹ zaj¹æ siê w³asnymi sprawami. I istotnie, niektórzy odeszli. Lecz w miarê jak Obi-Wan deklamowa³, wznosz¹c i zni¿aj¹c g³os w wyraŸnym, melodyjnym rytmie, urzekaj¹cym i spokojnym, dezerterzy zaczêli wracaæ, patrzeæ i s³uchaæ, jakby sam g³os mia³ mesmeryczn¹ moc najpotê¿niejszego narkotyku. Obi-Wan snu³ opowieœæ, która, podobnie jak wiêkszoœæ wielkich opowieœci, zaczyna³a siê bardzo prosto. Nawet niezbyt obiecuj¹co. Ale w miarê jak pojawia³y siê nowe szczegó³y, jak ujawnia³y siê g³êbokie prawdy widziane przez pryzmat przygody, nikt nie mia³ doœæ si³, by odejœæ. Próbowali, chcieli, ale ani m³odzi, ani starzy Yiwowie nie byli w stanie oderwaæ siê od historii, któr¹ opowiada³ Jedi. By³ tam oczywiœcie bohater. I bohaterka. A kiedy taka para pojawia siê na scenie, musi towarzyszyæ temu historia mi³oœci, bolesnej i prawdziwej. Stawk¹ by³y tu wiêksze sprawy ni¿ uczucia tych dwojga. Na szali wa¿y³y siê losy milionów, ich w³asne ¿ycie i ¿ycie ich dzieci zale¿a³o od prawid³owej decyzji, od walki o sprawiedliwoœæ i prawdê. By³o po118

œwiêcenie i wojna, zdrada i objawienie, chciwoœæ i zemsta, a na koñcu, gdy los obu kochanków wisia³ na w³osku, odkupienie. A co by³o dalej, narrator nie potrafi³ powiedzieæ. Jego wyznanie wyrwa³o z ust widzów okrzyki niezaspokojonej ciekawoœci. Obi-Wan spyta³ z lekkim uœmiechem, czy naprawdê chc¹ wiedzieæ, jak to siê skoñczy³o. Chór zgodnych g³osów, ¿¹daj¹cych zakoñczenia, obudzi³ pó³ obozowiska. Anakin zauwa¿y³, ¿e nawet Mazonga wci¹gnê³a opowieœæ Obi-Wana, nawet on ¿¹da³ epilogu. Obi-Wan uniós³ d³onie i natychmiast otoczy³a go cisza tak kompletna, ¿e s³ychaæ by³o nawet, jak ma³e, kosmate gryzonie szoruj¹ brzuszkami po ska³ach po drugiej stronie jeziora. Podj¹³ opowieœæ. Ani na chwilê nie podnosi³ g³osu, lecz wyrzuca³ z siebie coraz szybszy i szybszy potok s³ów, a¿ wreszcie s³uchacze, pochyleni do przodu, by lepiej s³yszeæ i nie uroniæ ani s³owa, omal nie zaryli nosami w piasek. Gdy wreszcie przedstawi³ niespodziewan¹ puentê, publicznoœæ zaczê³a wznosiæ okrzyki radoœci. Pe³ne uznania œmiechy miesza³y siê z ostrymi dyskusjami na temat us³yszanej w³aœnie opowieœci. Obi-Wan zignorowa³ to wszystko i spokojnie zaj¹³ swoje miejsce. Yiwowie byli tak poch³oniêci opowieœci¹, ¿e zapomnieli nawet o syczeniu i gwizdaniu, i ¿adna kostka nie strzeli³a na wiwat. Saga Obi-Wana nie tylko siê spodoba³a; spotka³a siê z ca³kowit¹ akceptacj¹. – Mistrzu, oczarowa³eœ wszystkich – powiedzia³ Anakin. – Mnie zreszt¹ te¿. Jedi przesypywa³ piasek z d³oni. Rozbrajaj¹co wzruszy³ ramionami. – Taka jest si³a opowieœci, mój m³ody padawanie. Anakin rozwa¿y³ te s³owa dok³adnie, nauczy³ siê tak postêpowaæ z ka¿d¹ informacj¹, przekazywan¹ mu przez Obi-Wana Kenobiego. – Trzyma³eœ wszystkich w niesamowitym napiêciu, w³aœciwie w zawieszeniu. Nie wiedzia³em, ¿e wszystko dobrze siê skoñczy, nie spodziewa³em siê tego, bo nic na to nie wskazywa³o. Czy ka¿da twoja opowieœæ ma szczêœliwe zakoñczenie? Obi-Wan odrzuci³ na bok garstkê piasku i spojrza³ na ucznia tak ostro, ¿e ten a¿ podskoczy³. – Tylko czas to poka¿e, Anakinie Skywalkerze. W bajkach nic nie jest pewne, niezwyk³oœæ staje siê codziennoœci¹, ka¿dy uczy siê oczekiwaæ nieoczekiwanego. Ale kiedy spotkaj¹ siê ludzie pe³ni dobrej woli i zrozumienia, szczêœliwe zakoñczenie jest niemal pewne. Padawan zmarszczy³ brwi. – Mówi³em o opowieœciach, mistrzu. Nie o rzeczywistoœci. 119

– Jedno jest tylko odbiciem drugiego. Nieraz trudno powiedzieæ, co jest oryginalne, a co wtórne. Z bajek mo¿na siê nauczyæ wielu rzeczy, których historia nie zna. – Obi-Wan uœmiechn¹³ siê lekko. – To jak pieczenie ciasta. Wiele zale¿y od doboru sk³adników, zanim w ogóle zacznie siê proces pieczenia. Zanim Anakin zd¹¿y³ skomentowaæ to stwierdzenie, Obi-Wan odwróci³ siê znów do zgromadzenia. – Porozmawiamy o tym póŸniej, jeœli chcesz. Teraz musimy obdarzyæ nasz¹ towarzyszkê Luminarê tak¹ sam¹ uwag¹, jak Yiwowie. Anakin nie by³ usatysfakcjonowany, ale zrozumia³ i odwróci³ siê od mistrza ku scenie, gdzie czeka³a ju¿ Luminara. Oœwietlenie by³o s³abe, pod³o¿e nierówne, a nazwanie widowni prostoduszn¹ by³oby dla niej komplementem, jednak mistrzyni wysz³a na œrodek takim krokiem, jakby znajdowa³a siê w najwspanialszym teatrze na Coruscant. Wszyscy wiedzieli, jak bardzo dokucza jej zimny wiatr omiataj¹cy stepy, wiêc nikt siê nie zdziwi³, ¿e nie porzuci³a d³ugich szat. Yiwowie, oszo³omieni akrobacjami Barrissy, wzruszeni pieœni¹ Anakina i oczarowani opowieœci¹ Obi-Wana, czekali teraz niecierpliwie na wystêp ostatniego z goœci. Luminara przymknê³a oczy, ale po chwili je otworzy³a, uklêk³a i wziê³a do rêki garœæ piasku. Pochwycone wiatrem lœni¹ce ziarenka bia³awym ³ukiem wysypa³y siê z jej rêki. Kiedy zabrak³o piasku, po prostu lekko otrzepa³a d³onie, aby nie zosta³o na nich ani ziarenko. Kilku Yiwów zaczê³o siê niespokojnie wierciæ. Coœ takiego najmniejsze dzieci klanu potrafi¹ zrobiæ same. Pokazanie wszystkim garœci piasku nie by³o specjaln¹ atrakcj¹. Z pewnoœci¹ to nie wszystko! Tymczasem Luminara uklêk³a i znów wziê³a garœæ piasku, pozwalaj¹c mu przesypywaæ siê pomiêdzy palcami. Z t³umu odezwa³y siê st³umione warkniêcia. Zatroskana Barrissa zauwa¿y³a, ¿e Anakin podziela jej zmieszanie i niepewnoœæ. Siedz¹cy obok Mazong zmarszczy³ gniewnie brwi. Tylko Obi-Wan wydawa³ siê nieporuszony. Co prawda nie œwiadczy³o to o niczym. Zawsze tak wygl¹da³. Padawanka pochyli³a siê do przodu i wytrzeszczy³a oczy. Coœ dziwnego dzia³o siê ze stró¿k¹ piasku sp³ywaj¹c¹ z palców jej mistrzyni. Potrzebowa³a d³u¿szej chwili, ¿eby zorientowaæ siê, o co chodzi, a wtedy otworzy³a usta ze zdumienia. Piasek spada³ pod wiatr. By³ to zwyk³y pla¿owy piasek, przyniesiony z brzegu jeziora, ale w delikatnych, choæ silnych palcach Luminary sta³ siê czêœci¹ magii. Œwiat³o z pobliskich prêtów ¿arowych odbija³o siê w spadaj¹cych dro120

binach, mikê zmieniaj¹c w lusterka, a kwarc w diamenty. A kiedy ostatnie ziarenka spad³y z palców Luminary, zmieni³y kierunek. W t³umie rozleg³o siê kilka st³umionych okrzyków „Haja!”, bo piasek zacz¹³ lecieæ w górê. Teraz kolumny ziarenek zaczê³y owijaæ siê wokó³ Jedi, otaczaj¹c j¹ wolno wznosz¹c¹ siê spiral¹. Niczym w¹¿, który od razu urodzi³ siê doros³y, z ziemi podnios³a siê druga spirala piasku, zmierzaj¹c w drug¹ stronê. Piaskowe zwoje krêci³y siê teraz w odwrotnych kierunkach, rozdzielaj¹c siê na coraz cieñsze i cieñsze nitki, a¿ wreszcie Luminarê spowi³y dziesi¹tki wstêg sk³adaj¹cych siê z drobnych, obrobionych przez wodê ziarenek. Wygl¹da³o to tak, jakby poch³on¹³ j¹ s³up tañcz¹cych diamentów. Zaczê³a siê obracaæ z pocz¹tku powoli, balansuj¹c na jednej nodze, podczas gdy drug¹ odpycha³a siê od ziemi. Migocz¹ce spirale piasku zareagowa³y natychmiast, jedna czêœæ wirowa³a wraz z ni¹, druga w kierunku przeciwnym. A choæ wszystko odbywa³o siê w ca³kowitym milczeniu, Barrissie wydawa³o siê, ¿e s³yszy muzykê. Luminara wirowa³a coraz szybciej i szybciej, œcigaj¹c siê z roztañczonym piaskiem. Si³a odœrodkowa unios³a r¹bek jej szat, a lœni¹ce spirale cofnê³y siê wraz z nim. Im szybciej wirowa³a, tym wy¿ej unosi³y siê szaty. I nagle ca³a widownia wyda³a chóralne westchnienie. Luminara Unduli, owiniêta szatami i piaskiem, powoli unios³a siê w górê. Nie przestawa³a wirowaæ, jej stopy unosi³y siê coraz wy¿ej, a¿ znalaz³a siê mniej wiêcej o d³ugoœæ ramienia nad ziemi¹. Wci¹¿ siê obracaj¹c, wychyli³a siê do przodu i teraz krêci³a siê jednoczeœnie w osi pionowej i poziomej, wci¹¿ pozostaj¹c w powietrzu. By³ to jedyny w swoim rodzaju pokaz panowania nad Moc¹, najbardziej niezwyk³y, jaki Barrissa kiedykolwiek widzia³a i najbardziej zachwycaj¹cy. Piaskowe spirale naœladowa³y ruchy Luminary i wirowa³y wraz z ni¹, a¿ wreszcie utworzy³y nieprzezroczyst¹ kulê lœni¹cych, migocz¹cych cz¹steczek wokó³ prawie niewidocznego cia³a. Nagle rozleg³ siê cichy syk powietrza, jakby to ob³ok westchn¹³. Luminara wyl¹dowa³a na szeroko rozstawionych stopach, z wyci¹gniêtymi ramionami. Opuœci³a rêce i spokojnym krokiem powróci³a do przyjació³. Zanim usiad³a, Obi-Wan lekko sk³oni³ siê w jej kierunku. – Jestem pod wra¿eniem. Jak siê czujesz? – Krêci mi siê w g³owie. – Luminara uœmiechnê³a siê ³agodnie i mrugnê³a. Poza tym nic nie wskazywa³o, co naprawdê czuje. – Proszê, powiedz pani… na czym polega ta sztuczka z wirowaniem? – Barrissa bardzo chcia³a siê dowiedzieæ. 121

Luminara spojrza³a z ukosa na ciekawsk¹ padawankê i odpowiedzia³a przez zaciœniête zêby: – Ca³a sztuka, moja droga, polega na tym, ¿eby nie zwymiotowaæ. Przynajmniej do chwili, kiedy znajdziesz siê z dala od sceny… Nie by³o braw. ¯adnego gwizdania, syczenia ani radosnego trzaskania stawami. Pojedynczo, parami, ca³ymi rodzinami klan Yiwów po prostu rozszed³ siê do swoich sk³adanych domów i œwi¹tecznych ognisk. Czêœæ uzbrojonych mê¿czyzn skierowa³a siê na miejsca posterunków, by podj¹æ nocn¹ wartê w obronie przed shanhami i innymi drapie¿nikami, które mog³yby szukaæ ofiar wœród drzemi¹cych stad. Goœcie, szybciej ni¿ siê spodziewali, zostali sam na sam z Mazongiem i jego doradczyniami. – Klan przyjmowa³ wielu goœci i ogl¹da³ wiele wystêpów – zacz¹³ wódz Yiwów – ale nigdy, odk¹d siêgamy pamiêci¹, ¿adne przedstawienie nie by³o tak zró¿nicowane, tak nieoczekiwane i tak zachwycaj¹ce. – Nie mia³em okazji pokazaæ mojego ¿onglowania – wymamrota³ rozczarowany Bulgan. Kyakhta dŸgn¹³ go pod ¿ebro. Mazong uda³, ¿e nie s³ysza³. – Dotrzymaliœcie swojej czêœci umowy z nawi¹zk¹. – Jego wzrok spocz¹³ na Luminarze. – Du¿o bym da³, ¿eby wiedzieæ, jak to zrobi³aœ. – Ja te¿ – wtr¹ci³ Anakin. – Przyda³oby mi siê to w walce. Luminara zwróci³a siê do gospodarza i wda³a w d³ugi wyk³ad na temat Mocy: co to takiego, jak korzystaj¹ z niej Jedi, jaka jest jej natura – zarówno mroczna, jak i dobra. Kiedy skoñczy³a, Mazong i jego doradczynie powa¿nie skinêli g³owami. – Poruszasz siê po niebezpiecznych obszarach – stwierdzi³ posêpnie Mazong. – Niebezpieczeñstwo istnieje zawsze, zw³aszcza kiedy coœ wygl¹da obiecuj¹co – odpar³a. – To tak, jak z przymierzem pomiêdzy uni¹ mieszkañców miast a klanami Alwarich. Kiedy traktujemy Moc z szacunkiem, ostatecznie staje siê ona narzêdziem dobra. To samo mo¿e wynikn¹æ z ugody, któr¹ pragniemy osi¹gn¹æ. Mazong porozumia³ siê ze swymi doradczyniami. Barrissa stwierdzi³a, ¿e dwie starsze istoty zdawa³y siê mieæ znacznie lepszy humor. Gdy wódz wreszcie zwróci³ siê do swoich goœci, ciaœniej otuli³a siê szat¹. Choæ wiatry Ansionu traci³y na intensywnoœci po zmierzchu, nigdy nie ustawa³y ca³kowicie. By³o jej zimno. – Zgadzamy siê na wszystko. – Mazong wielkopañskim gestem wskaza³ na Kyakhtê i Bulgana. – Przeka¿emy waszym przewodnikom wskazówki, które umo¿liwi¹ wam jak najszybsze dotarcie do Borokiich. 122

Ci dwaj bezklanowcy znacznie zyskali w oczach innych dziêki odpowiedniemu doborowi pracodawców. – Jak d³ugo potrwa, zanim dotrzemy do najbli¿szych grup? – zapyta³ Obi-Wan. – Tego nie mo¿na przewidzieæ. – Mazong wsta³, a jego goœcie razem z nim. – Borokii s¹ Alwarimi. Mo¿e w³aœnie rozbili obóz, jak Yiwowie, a mo¿e wêdruj¹. Bêdziecie musieli ich poszukaæ. Mo¿emy was skierowaæ jedynie w stronê ich ostatniego miejsca pobytu. Ale nie rozpaczajcie – pocieszy³ ich. – Dziêki naszym wskazówkom znajdziecie ich o wiele szybciej, ni¿ gdybyœcie sami próbowali ich odszukaæ. – Dziêkujemy wam za uprzejmoœæ i goœcinnoœæ – odrzek³a Luminara. Odpowiedzia³ jej tajemniczym gestem. – Odp³aciliœcie nam z nawi¹zk¹. Doprawdy, wstyd nam za nasze podejrzenia. – Nie nale¿y przepraszaæ za ostro¿noœæ. – Obi-Wan przeci¹gn¹³ siê. Jedi mo¿e obywaæ siê bez snu zdumiewaj¹co d³ugo… ale nigdy nie zrobi³by tego z w³asnego wyboru. Czu³ siê zmêczony. Wszyscy byli zmêczeni. Anakin nie potrafi³ zapomnieæ wystêpu Jedi Luminary. Myœla³ o nim przez ca³y czas, przygotowuj¹c siê do snu i le¿¹c z szeroko otwartymi oczami a¿ do œwitu. Wydawa³o mu siê, ¿e widzia³ ju¿ i przestudiowa³ wszystko, co wi¹¿e siê z u¿ywaniem Mocy. I oto pokazano mu, jak bardzo siê myli³. Nie potrafi³ sobie wyobraziæ, ile czasu trzeba siê uczyæ i jak¹ osi¹gn¹æ kontrolê, aby dokonaæ takiego czynu. Niewyobra¿alna umiejêtnoœæ jednoczesnego kontrolowania w³asnego cia³a i tysiêcy pojedynczych ziarenek piasku przekracza³a wszelkie granice jego wyobra¿eñ. Na razie, pomyœla³, le¿¹c na plecach w goœcinnej chacie. Doskonale zna³ i rozumia³ swoje obecne ograniczenia, ale tak¿e bezgranicznie wierzy³ we w³asne mo¿liwoœci. Ta wiara pozwoli³a mu przetrwaæ trudne dzieciñstwo, da³a mu umiejêtnoœci niezbêdne do nauczenia siê naprawy robotów, dziêki czemu sta³ siê niezbêdny dla skrzydlatego Watto, a tak¿e pozwoli³a mu uczestniczyæ w uwolnieniu Naboo spod blokady Federacji Handlowej. I ta sama wiara pewnego dnia pozwoli mu osi¹gn¹æ wszystko, czego zapragnie. Cokolwiek to bêdzie. Wyjechali nastêpnego dnia, bez ceremonii po¿egnalnej. Chór m³odych Yiwów nie ustawi³ siê w szpaler, by odprowadziæ ich serenad¹. 123

Tyraliera jeŸdŸców klanu nie odprowadzi³a ich na pó³noc wœród powiewaj¹cych sztandarów i graj¹cych rogów. Goœcie dostali odpowiednie instrukcje i poszli swoj¹ drog¹. Kiedy tak jechali na wypoczêtych suubatarach, Luminara zapyta³a Bulgana, dlaczego oby³o siê bez uroczystego po¿egnania. Jednooki Alwari wzruszy³ lekcewa¿¹co ramionami. – ¯ycie nomady jest wype³nione po brzegi, choæ jego los nie jest ju¿ tak ciê¿ki, jak niegdyœ. Nie ma czasu na zabawê. Trzeba oporz¹dzaæ zwierzêta, nauczaæ m³odzie¿, budowaæ domy lub rozbieraæ je na drogê, opiekowaæ siê starszymi, rozdzielaæ ¿ywnoœæ i wodê pomiêdzy Alwarich i zwierzêta. Dlatego w³aœnie rytua³y, jak ten wczorajszy, s¹ takie wa¿ne. Rozrywka jest potrzebna i mile widziana, ale tylko wtedy, kiedy jest na ni¹ czas. – Przez d³u¿sz¹ chwilê jechali w milczeniu, po czym Bulgan doda³: – Z ca³¹ pewnoœci¹ Yiwowie maj¹ teraz bardzo korzystn¹ opiniê o zakonie Jedi. – Rêka o d³ugich palcach zakreœli³a kr¹g obejmuj¹cy pozosta³e suubatary. – Dziêki wam wszystkim. – Nam te¿ siê to spodoba³o – odpar³a mistrzyni. – Nieczêsto zdarza siê nam ods³aniaæ tê stronê naszej osobowoœci. Wiêkszoœæ czasu spêdzamy na wyjaœnianiu polityki Republiki albo bronieniu jej, albo na jednym i drugim naraz. Wierz mi – doda³a z moc¹ – niewiele osób w galaktyce tak dobrze zrozumia³oby to, co w³aœnie powiedzia³eœ o ¿yciu nomady jak Jedi. Przewodnik powa¿nie skin¹³ g³ow¹ i rozjaœni³ twarz uœmiechem. – Wy tak samo jak Alwari potraficie siê bawiæ! – zauwa¿y³, a kiedy nie odpowiedzia³a, doda³ z nadziej¹: – Potraficie, prawda? Westchnê³a i poprawi³a siê w wysokim siodle na grzbiecie galopuj¹cego suubatara. – Nieraz sama siê zastanawiam. Bywaj¹ chwile, ¿e pojêcia „zabawa” i „Jedi” zdaj¹ siê wzajemnie wykluczaæ. – Nagle przypomnia³a coœ sobie i uœmiechnê³a siê. – Co prawda przypominam sobie figiel, który mistrz Mace Windu sp³ata³ mistrzowi Ki-Adi-Mundi. Chodzi³o o trzech padawanów i liczbê oczu w pomieszczeniu… Opowiedzia³a historiê Bulganowi, który s³ucha³ z zainteresowaniem. Kiedy skoñczy³a, bezradnie machn¹³ rêk¹, a na jego twarzy wyraŸnie by³o widaæ wysi³ek, z jakim próbowa³ zg³êbiæ to, co niezg³êbione. – Przykro mi, pani Luminaro, ale nie widzê w tej historii nic zabawnego. Mo¿e poczucie humoru Jedi jest równie tajemnicze jak si³a Jedi. Mo¿e trzeba znaæ Moc, ¿eby zrozumieæ wasz dowcip. – Nie s¹dzê. – Jecha³a przez chwilê w milczeniu, po czym lekko poci¹gnê³a nosem. – No có¿, mnie to siê wydawa³o zabawne. 124

W dalszym ci¹gu jechali w doskona³ym tempie. Wszyscy byli zadowoleni ze spotkania z upartymi, choæ bardzo przyjaznymi Yiwami, dziêki którym znali teraz kierunek podró¿y, choæ w przybli¿eniu. Przynajmniej, myœla³a Barrissa, nie galopowali bez celu po otwartym stepie w nadziei, ¿e wpadn¹ na wêdruj¹cy nadklan. Wskazówki Mazonga by³y dok³adne, choæ wci¹¿ musieli braæ poprawkê na ci¹g³e wêdrówki Borokiich. Zastanawia³a siê, czym ich rytua³y i obyczaje ró¿ni¹ siê od Yiwów. Kyakhta mówi³, ¿e pomiêdzy licznymi klanami Alwarich istniej¹ du¿e ró¿nice. Jechali ca³y czas na pó³noc. Wreszcie przewodnicy zarz¹dzili postój. Barrissa rozejrza³a siê wokó³ z wysokoœci siod³a. Horyzont w ka¿dym kierunku wygl¹da³ tak samo dziœ, jak i kilka dni temu. Niekoñcz¹ce siê trawy, faluj¹ce pola rodzimych zbó¿, z rzadka przetykane kêpami niewielkich drzew, zag³êbieniami pe³nymi wody i odosobnionymi pagórkami. ¯adnych budynków, niczego wy¿szego od suubatara stoj¹cego na tylnych i œrodkowych nogach. Padawanka by³a ciekawa, po co Kyakhta i Bulgan zatrzymali grupê i dlaczego wydawali siê mocno wystraszeni. – Co siê sta³o? – Luminara i Obi-Wan Kenobi wysunêli siê naprzód, ¿eby wypytaæ przewodników. Dok³adne rozejrzenie siê na wszystkie strony nie oœwieci³o ich ani trochê bardziej ni¿ ich równie zdziwionych padawanów. – Dlaczego siê tu zatrzymujemy? – S³uchajcie uwa¿nie. – Obaj Alwari pochylili siê w siod³ach, nadstawiaj¹c uszu. Luminara i jej towarzysz zamilkli. Ciszê m¹ci³y tylko st³umione odg³osy ¿ucia suubatarów, skubi¹cych dojrza³e k³osy dzikich zbó¿, nieustaj¹cy szmer wiatru w trawie i k³ótliwe nawo³ywania siê miêkkoskrzyd³ych arthropodów, poluj¹cych na kilki. A potem mistrzyni us³ysza³a. Najpierw by³ to tylko cichy, jak echo wiatru, równomierny i rozdzieraj¹cy dŸwiêk, nadchodz¹cy z pó³nocy. Stopniowo przechodzi³ w coraz g³oœniejsze buczenie, wci¹¿ st³umione, lecz z³owró¿bnie narastaj¹ce. Luminara d³ugo wpatrywa³a siê w kierunku, z którego dochodzi³ dŸwiêk, i przez chwilê wydawa³o jej siê, ¿e widzi tam zarysy niskiej, ciemnej chmury. Suubatary zaczê³y tañczyæ w miejscu, odrzucaj¹c w ty³ spiczaste g³owy i wal¹c w ziemiê œrodkow¹ i przedni¹ par¹ nóg. Luminara z trudem opanowa³a wierzchowca. Jednoczeœnie Kyakhta wytrzeszczy³ oczy z przera¿enia. – Kyreny! – jêkn¹³ rozpaczliwie. – Szybko, przyjaciele! – Bulgan uniós³ siê w siodle, nerwowo rozgl¹daj¹c siê na wszystkie strony. – Musimy znaleŸæ schronienie. 125

– Schronienie? – Obi-Wan, siedz¹c spokojnie, ogarn¹³ wzrokiem najbli¿sze otoczenie. – Tutaj? – Przed czym? – chcia³a siê dowiedzieæ Barrissa. Teraz ona tak¿e s³ysza³a i widzia³a nadlatuj¹c¹ chmurê. – Co to jest kyren? Bulgan zbli¿y³ siê do jej suubatara. – To lataj¹ce stworzenie, które podró¿uje po stepach Ansionu. Migruje z jednego regionu do drugiego, zale¿nie od pory roku. – Wskaza³ na ziemiê. – Kiedy trawy na jednym obszarze dojrzewaj¹ i k³osy na ka¿dym ŸdŸble robi¹ siê ciê¿kie od ziarna, kyreny ruszaj¹ w podró¿, jedz¹c do syta. Nastêpnie osiadaj¹ na jakiœ czas, by odpocz¹æ i rozmno¿yæ siê, a kiedy m³ode dorosn¹, znów wylatuj¹ w dalsz¹ drogê w poszukiwaniu po¿ywienia. Barrissa popatrzy³a w kierunku zamglonego cienia na horyzoncie. – To przecie¿ nie mo¿e byæ jedno stworzenie… – Bo nie jest – wyjaœni³ z obaw¹ Bulgan. – Jest ich tam znacznie wiêcej. – Nie wiem, o co tu chodzi. – Anakin podjecha³ do nich, by przy³¹czyæ siê do rozmowy. – Czego mo¿emy siê obawiaæ ze strony stada ziarno¿erców? Przecie¿ one naprawdê jedz¹ tylko ziarno, prawda? – upewni³ siê na wszelki wypadek. Na twarzy przewodnika pojawi³ siê dziwny wyraz, jakiego jeszcze nie widzieli u tego d³ugogrzywego Ansionianina o wypuk³ych oczach i pojedynczym nozdrzu. – Ziarno jedz¹ najchêtniej, to fakt. Ale kiedy ju¿ siê wzbij¹ w powietrze, nie s¹ w stanie zmieniæ kursu… albo po prostu nie s¹ tym zainteresowane. Nawet nie wznios¹ siê wy¿ej, aby wymin¹æ nieoczekiwan¹ przeszkodê na drodze. – Z trudem prze³kn¹³ œlinê. – O ska³y siê rozbij¹, drzewa zetn¹ lub po³ami¹. Jeœli chodzi o hutle, suubatary, sycjeny i inne ¿ywe istoty, prze¿eraj¹ siê przez nie na wylot. Chyba ¿e tym zwierzêtom uda siê znaleŸæ jakieœ schronienie albo uciec im z drogi. – Hutle? Suubatary? – cicho zapyta³a Barrissa. – A… ludzie? Jakoœ nie by³a zdziwiona, gdy Bulgan powa¿nie skin¹³ g³ow¹. D³oñ Anakina powêdrowa³a do pasa. – Mamy miecze œwietlne i inn¹ broñ. Czy nie mo¿emy siê przed nimi obroniæ? A w ogóle, jakie to jest du¿e? Bulgan podniós³ obie d³onie o d³ugich palcach i umieœci³ je po obu stronach g³owy. – Maj¹ mniej wiêcej tak¹ rozpiêtoœæ skrzyde³. – Tylko tyle? – Anakin zmarszczy³ brwi. – Nie rozumiem, czemu z Kyakht¹ tak siê martwicie. 126

– A ile ich tam jest? – dopytywa³a siê Barrissa. – W przeciêtnym stadzie? Przewodnik opuœci³ d³onie i spojrza³ na ni¹. – Nikt nie wie. Nikt nie pozosta³ na miejscu doœæ d³ugo, aby policzyæ przeciêtne stado. – Wskaza³ na pó³nocny horyzont, teraz wyraŸnie ciemniej¹cy. – Ale s¹dzê, ¿e to jest coœ wiêcej ni¿ przeciêtne stado. – A ty jak myœlisz? – Palce prawej d³oni Anakina wci¹¿ b³¹ka³y siê w okolicy miecza œwietlnego. – Ile tych zwierz¹tek mamy przed sob¹ wed³ug ciebie? Bulgan odwróci³ siê w siodle i jeszcze raz przyjrza³ siê horyzontowi. – Nie jest to wielka liczba, ale wystarczaj¹ca, aby stanowiæ powa¿ne niebezpieczeñstwo, jeœli szybko nie znajdziemy schronienia. Powiedzia³bym, ¿e nie wiêcej ni¿ sto, dwieœcie milionów. Anakin odsun¹³ d³oñ od miecza. – Sto milionów? Sto albo dwieœcie? – Jedynym schronieniem w okolicy by³a kêpa trzech smêtnych drzew wolgiyn, samotnie stoj¹cych na prawo od nich. Nie dawa³y du¿o cienia. – Têdy! – Kyakhta wskaza³ palcem w lewo i popêdzi³ suubatara w tym kierunku. Rycerze Jedi pognali w jego œlady. Padawanowie zamykali kawalkadê. Barrissa z trudem ukrywa³a niepokój. Zamiast uciekaæ, pêdzili wprost w nadlatuj¹c¹ chmurê. Stado kyrenów i grupa jeŸdŸców zbli¿ali siê do siebie coraz bardziej. Padawanka nigdy w ¿yciu nie widzia³a kyrena, ale wierzy³a, ¿e Kyakhta dostrzeg³ schronienie bardziej namacalne ni¿ mira¿ i solidniejsze od pobo¿nych nadziei.

127

ROZDZIA£



Po kilku minutach morderczego pêdu, wci¹¿ jeszcze nie mo¿na by³o rozró¿niæ pojedynczych kyrenów, ale ich po³¹czony wrzask poch³on¹³ wszystkie inne odg³osy stepu. Stado shanhów, zwykle nieustraszonych, pêdzi³o w pop³ochu w przeciwnym kierunku. GroŸne drapie¿niki by³y œmiertelnie przestraszone. Ba³y siê stworzeñ, które na œniadanie chrupi¹ nasionka, podsumowa³a Luminara. Ma³ych, lekkich, skrzydlatych stworzonek, ¿ywi¹cych siê trawami, z których ka¿de zmieœci³oby siê na jednej d³oni. Widok uciekaj¹cych shanhów by³ deprymuj¹cy. Mistrzyni zgodnie z poleceniem popêdzi³a suubatara, staraj¹c siê nie zostaæ w tyle. W naturze by³y zjawiska, którym nawet mistrz Mocy nie by³ w stanie stawiæ czo³a. Jeden kyren – bez problemu. Tuzin, z pewnoœci¹. Kilkaset, zapewne. Kilka tysiêcy? Trudno powiedzieæ. Jednak sto milionów czegokolwiek to zbyt wielka liczba, by mog³a stawiæ jej czo³o nawet wiêksza grupa Jedi. Nawet jeœli przeciwnicy byli tylko ma³ymi, lataj¹cymi istotami o miêkkich cia³ach i sk³onnoœci do ziarna. Zanim zauwa¿y³a, dok¹d prowadzi ich Kyakhta, po³¹czony wrzask milionów i milionów kyrenów przeœwidrowa³ jej bêbenki na wylot. Zas³oni³y ju¿ s³oñce, jak niespodziewane zaæmienie, a ich smród by³ tak przenikliwy, ¿e pozbawi³ Luminarê wêchu i przyprawi³ j¹ o zawroty g³owy. Z ponur¹ min¹ œciska³a wodze i nie wyjmowa³a stóp ze strzemion. Jedn¹ rêk¹ chwyci³a skraj szaty i zas³oni³a ni¹ twarz, ¿eby odci¹æ siê trochê od kurzu i odoru. – Têdy! – Przebija³a wzrokiem gêstniej¹cy mrok; ledwo s³ysza³a krzyk Kyakhty i nie mia³a pojêcia, dok¹d ich prowadzi. 128

Z pó³mroku przed nimi wy³oni³o siê wysoko stercz¹ce ponad trawê, chaotyczne zbiorowisko pochy³ych filarów i kolumn. Ich barwa waha³a siê od jasnego be¿u do ciemnego br¹zu; najbardziej przypomina³y grobowce istot nie z tego œwiata, rozrzucone w sercu otwartego stepu. Porównanie nie by³o zachêcaj¹ce. Ka¿dy taki s³up mia³ kszta³t nierównego trójk¹ta, zakoñczonego szpicem. Nie wszystkie sta³y pionowo. Niektóre wyrasta³y z ziemi pod dziwnym k¹tem, inne le¿a³y po³amane i strzaskane. PóŸniej Luminara dowiedzia³a siê, ¿e by³y to kopce jijitów, malutkich stworzonek ¿yj¹cych w ziemi i karmi¹cych siê korzonkami ró¿nych gatunków traw. Kopce sk³ada³y siê z mikroskopijnie ma³ych kamyczków po³¹czonych naturaln¹ zapraw¹, wydzielan¹ przez specjalnie dobranych robotników jijitów. Filary s³u¿y³y do odprowadzania gor¹cego powietrza z tuneli mieszkalnych pod powierzchni¹, ch³odzi³y œrodowisko jijitów. Stanowi³y one równie¿ wie¿e stra¿nicze, z których dalekowzroczne jijity obserwowa³y otaczaj¹ce równiny oraz b³¹kaj¹cych siê bez celu przedstawicieli w³asnego gatunku. Nie by³y owadami, przypomina³y raczej jakiœ rodzaj gadów. Teraz nie by³o widaæ czworono¿nych stra¿ników, obserwuj¹cych równinê czerwonymi, w¹skimi oczami. Ju¿ dawno spostrzeg³y nadlatuj¹ce kyreny i wraz ze swymi braæmi przenios³y siê g³êboko pod ziemiê, do swoich rojnych kurhanów, doskonale zabezpieczonych przed nadlatuj¹cym rojem. Luminara z wielkim wysi³kiem zmusi³a pêdz¹cego suubatara do zwolnienia kroku, by nie min¹³ w pêdzie zbiorowiska filarów. Kyakhta, krzycz¹c, aby go us³yszano, wyjaœni³, ¿e musz¹ siê podzieliæ na dwuosobowe grupy, poniewa¿ nawet najwiêksza z kolumn nie pomieœci wiêcej osób. Obi-Wanowi nie podoba³ siê ten pomys³, ale nie mia³ wyboru ani czasu na dyskusje. Mogli oczywiœcie pozostaæ razem, wspieraj¹c siê i pomagaj¹c sobie nawzajem, ale to oznacza³oby przywi¹zanie wierzchowców oddzielnie, bez opieki i kontroli jeŸdŸców. Zsiedli pospiesznie. – Jeœli jeden suubatar spanikuje, reszta mo¿e pognaæ za nim – wyjaœni³ Bulgan, przysuwaj¹c usta do ucha Luminary, ¿eby go us³ysza³a. – To wspólna cecha wszystkich stadnych zwierz¹t na stepie. W ocenie niebezpieczeñstwa polegaj¹ na reakcjach pozosta³ych cz³onków grupy. A jeœli jesteœ potencjaln¹ ofiar¹, lepiej daæ nogi za pas ni¿ zostaæ, aby samemu oceniæ sytuacjê. Mocno chwyci³ wodze w³asnego suubatara. – Jeœli nie zostaniemy ze zwierzetami, mo¿emy je straciæ. – Zwróci³ siê do Obi-Wana. – Wiem, ¿e mo¿ecie skontaktowaæ siê z Cuipernam 9 – Nadchodz¹ca burza

129

i wezwaæ pomoc, ale nawet uzbrojony œmigacz nie zdo³a siê przebiæ przez stado kyrenów. To nasza jedyna szansa. Luminara da³a znak, ¿e rozumie. – Nie s¹dzê, abyœmy mieli czas na wzywanie pomocy. Dobrze, Bulganie, podzielimy siê. Szybko ocenili sytuacjê, nie marnuj¹c s³ów. Luminara chcia³a zostaæ z Barriss¹, a Anakina umieœciæ z Obi-Wanem, ale wiêkszy sens mia³o po³¹czenie ka¿dego z padawanów z doœwiadczonym przewodnikiem. Mistrzowie Jedi mieli zabraæ swoje zwierzêta za najwiêkszy ze sztucznych filarów. Choæ odleg³oœæ miêdzy kolumnami by³a niewielka, wszyscy boleœnie odczuwali koniecznoœæ roz³¹ki. Jak tylko Luminara z Obi-Wanem zdo³ali przekonaæ zwierzêta, by po³o¿y³y siê za br¹zowym s³upem, sami tak¿e poszukali schronienia, ciasno tul¹c siê do siebie w œrodku trójk¹tnego filara. Wodze suubatarów owinêli wokó³ podstawy kolumny i zabezpieczyli w sposób, jaki zd¹¿y³ pokazaæ im Kyakhta. Kiedy wszystko by³o gotowe, Luminara stwierdzi³a, ¿e chce jej siê œmiaæ. Jej towarzysz od razu to zauwa¿y³. – To mi³o, ¿e znalaz³aœ w naszej sytuacji coœ weso³ego. Jeœli to nie tajemnica, sam te¿ chêtnie bym siê poœmia³. Luminara nachyli³a siê do mistrza, z trudem przekrzykuj¹c og³uszaj¹cy skrzek, który rozbrzmiewa³ ju¿ prawie nad ich g³owami. – Lata ciê¿kiej nauki, spêdzone na opanowywaniu niezliczonych umiejêtnoœci, przemierzanie galaktyki wzd³u¿ i wszerz w s³u¿bie Republiki, podziw wspó³braci… i oto jestem tutaj, chowaj¹c siê za kamieniem i gapi¹c na t³uste zadki obcych zwierz¹t. Kiedy Obi-Wan stwierdzi³, ¿e istotnie siedzi przyciœniêty do kamienia i wpatruje siê w parê potê¿nych zwierzêcych zadów, tak¿e nie móg³ opanowaæ œmiechu. Niebo by³o teraz ciemne jak w pochmurny zmierzch. Coœ plasnê³o cicho za plecami œciœniêtych Jedi. Potem drugi raz i trzeci, coraz szybciej i szybciej. A potem rój znalaz³ siê tu¿ nad ich g³owami i plaœniêcia zmieni³y siê w równomierne, g³uche dudnienie. Luminara w myœli dziêkowa³a ma³ym kopaczom, których nawet nigdy nie widzia³a. To dziêki ich ciê¿kiej pracy podró¿ni mieli siê gdzie schroniæ i prze¿yæ. Ale jak d³ugo? £omot uderzaj¹cych w filar kyrenów narasta³, a¿ wreszcie mieszanina kamieni i cementopodobnej œliny zaczê³a dr¿eæ pod ich naciskiem. Jak wielkie by³o to stado? Czy ten i pozosta³e filary, chroni¹ce ich towarzyszy, zdo³aj¹ przetrzymaæ uderzenia tysiêcy kyrenów rzucaj¹cych siê bezmyœlnie na ich œciany? 130

Czarne kszta³ty, liczone w setkach milionów, przelatywa³y obok z zawrotn¹ prêdkoœci¹. W t³oku drobnych cia³ trudno by³o wypatrzyæ pojedyncze osobniki. Stado wygl¹da³o jak cyklon skrzyde³, oczu i rozwartych pysków. Coœ uderzy³o Luminarê w praw¹ kostkê. Jedi poderwa³a siê z lekkim okrzykiem. Obi-Wan pochyli³ siê i delikatnie podniós³ obur¹cz trzepocz¹ce, podskakuj¹ce stworzenie. Drga³o jeszcze przez chwilê z po³amanymi skrzyd³ami i zmia¿d¿onym cia³em, zanim znieruchomia³o mu w d³oniach. By³o prawie ca³kiem czarne i mia³o cztery b³oniaste skrzyd³a o rozpiêtoœci stulonych d³oni Jedi: jedna para wyrasta³a na wysokoœci ¿eber, druga para stercza³a z grzbietu. Nic dziwnego, ¿e mo¿e tak d³ugo lecieæ, pomyœla³a Luminara. W razie potrzeby mo¿e szybowaæ na dolnych skrzyd³ach, górnymi nabieraj¹c szybkoœci. Ka¿de skrzyd³o zdobi³a jaskrawo¿ó³ta plama, byæ mo¿e rodzaj znaku rozpoznawczego dla braci w powietrzu. Zamiast nóg stworzenie mia³o dwa grube, puszyste futrzane wa³ki, biegn¹ce pod brzuchem jak p³ozy sañ. Widocznie nie mia³o ani okazji, ani zami³owania do pieszych wycieczek. Metoda masowego ¿erowania uprawianego przez kyreny znalaz³a swoje wyjaœnienie w kszta³cie pyszczka. Szeroki otwór gêbowy by³ od góry i do³u obramowany czymœ w rodzaju rogowych grzebieni. W lec¹cym stadzie stworzenia na samym dole obcina³y po¿ywne k³osy traw nie zatrzymuj¹c siê, bo dolne, ostre grzebienie dzia³a³y jak lataj¹ce sierpy. Kiedy jedne siê najad³y, kolejna, g³odna warstwa zajmowa³a ich miejsce. Najedzone stwory lecia³y w œrodku albo w górnej czêœci stada, spokojnie trawi¹c posi³ek i ani na chwilê nie przerywaj¹c lotu. Chmura kyrenów pozostaje w ci¹g³ym ruchu nie tylko naprzód, ale równie¿ wewn¹trz grupy. Kolejny kyren nadlecia³, trzepocz¹c bezradnie i obijaj¹c siê o pod³o¿e. Jeœli nie zauwa¿aæ smrodu, jaki wydawa³y, by³y to ³adne stworzonka o smutnych pyszczkach. Luminara wychyli³a siê lekko i spojrza³a w prawo nad ramieniem Obi-Wana. – Barrisso! Wszystko w porz¹dku? S³yszysz mnie? Jej wo³anie zginê³o w szumie skrzyde³. Nie widzia³a nic poprzez gêst¹, nieprzerwan¹ falê pêdz¹cych kyrenów, a ich rozdzieraj¹cy uszy skrzek zag³usza³ wszelkie inne odg³osy. Przypomnia³a sobie, ¿e Barrissa jest z Bulganem. Luminara nie martwi³a siê specjalnie o swoj¹ uczennicê, która nieraz ju¿ udowodni³a, ¿e doskonale potrafi o siebie zadbaæ. Znajome, lekkie drgnienie w Mocy wskazywa³o, ¿e jej obecnoœæ jest wci¹¿ ¿ywa i silna. Jednak przelotny choæby widok znajomej postaci by³by bardzo krzepi¹cy. 131

Wydawa³o siê, ¿e siedz¹ tak wciœniêci w s³up jijitów przez ca³y ranek. W istocie up³ynê³a nie wiêcej ni¿ godzina. Suubatary, przytulone do siebie w poszukiwaniu ochrony i spokoju, opuœci³y ¿a³oœnie trójk¹tne g³owy. Kyreny œmiga³y po obu stronach lub powy¿ej, zbyt zajête utrzymywaniem siê w powietrzu, by skrêciæ w lewo czy w prawo i skubn¹æ trawy obok le¿¹cych suubatarów. Kolumny z kamienia by³y jedyn¹ ochron¹ zarówno dla ludzi, jak i wierzchowców, ale i one zaczê³y drgaæ pod uderzeniami setek samobójczych ataków. St³oczone ciasno w stadzie, kyreny nie mia³y wolnej przestrzeni ani po bokach, ani od góry, gdzie przyt³acza³y je tysi¹ce wspó³braci. Pozbawione mo¿liwoœci ucieczki, uderza³y w kamieñ, ponosz¹c œmieræ niejako instynktownie, nie zaœ z chêci pope³nienia zbiorowego samobójstwa. Nie umiera³y z w³asnej woli – po prostu nie mia³y dok¹d uciec. Niebo by³o nimi zat³oczone. Po chwili odg³os ma³ych cia³ uderzaj¹cych o kolumnê zacz¹³ cichn¹æ, choæ zamieæ czarnych kszta³tów przelatywa³a obok z niezmienn¹ intensywnoœci¹. Wreszcie i ten dŸwiêk prawie usta³. Wkrótce ju¿ tylko tysi¹ce kyrenów mija³y s³up, potem setki. Niebo pojaœnia³o, czerñ ustêpowa³a miejsca b³êkitowi. Pojawi³o siê kilka chmurek. Z prawej strony Obi-Wan znów widzia³ skulone postacie Barrissy i Bulgana, siedz¹cych pod niewzruszon¹ tarcz¹ jijitów. Zaledwie ostatni maruderzy przelecieli, wœciekle trzepocz¹c skrzyd³ami, aby dogoniæ g³ówne stado, podró¿ni opuœcili swoje schronienia, by spotkaæ siê znowu w radosnej i spokojnej atmosferze. Napiêcie i zmêczenie ulotni³y siê w obliczu ulgi, jak¹ odczuwali. Nikt nie ucierpia³, choæ ciekawski Anakin dosta³ kyrenem w twarz, kiedy wychyli³ siê na u³amek sekundy zza kolumny chroni¹cej jego i Kyakhtê. Niewielkie zadrapanie na czole by³o jedynym œladem, jaki pozosta³ po jego krótkim na szczêœcie spotkaniu z lec¹cym stworzonkiem. Có¿, przynajmniej siê nauczyli, ¿e niebezpieczeñstwo nie zawsze nadchodzi od strony potê¿nych i groŸnych, ale równie¿ tych ma³ych i czêsto nie dostrzeganych. Ogromne stado po¿ywia³o siê z podziwu godn¹ precyzj¹. Tylko pod le¿¹cymi suubatarami zosta³o trochê zgniecionej trawy. Wszystkie inne ŸdŸb³a sta³y pionowo, dok³adnie ogolone z dojrza³ych nasion. Jak okiem siêgn¹æ, trawa wygl¹da³a tak, jakby zosta³a œwie¿o skoszona ogromn¹ kosiark¹. Wkrótce te¿ okaza³o siê, dlaczego tak wczeœnie usta³ odg³os cia³ rozbijaj¹cych siê o kamienne s³upy. Przy ka¿dym filarze od pó³nocy uros³a góra martwych kyrenów. By³o ich doœæ, aby utworzyæ miêkk¹, 132

ochronn¹ poduszkê pomiêdzy s³upem a reszt¹ napowietrznej hordy. Jak zawsze dociekliwy Obi-Wan podniós³ jednego, trzymaj¹c za zwisaj¹ce skrzyd³o i pokaza³ Bulganowi. – Zdaje siê, ¿e te wielkie stada mog³yby stanowiæ znakomite Ÿród³o protein dla podró¿uj¹cych nomadów. Czy one nadaj¹ siê do jedzenia? Bulgan odpowiedzia³ mu wymownym, pe³nym obrzydzenia spojrzeniem jedynego oka. Wszelkie dodatkowe wyjaœnienia pozostawi³ Kyakhcie. – Nawet po ugotowaniu kyren smakuje jak gotowane b³oto. – Kyakhta spojrza³ niepewnie na Obi-Wana. – Czy Jedi chcia³by skosztowaæ? Barrissa zmarszczy³a nos z niesmakiem. – Jedi na ogó³ wol¹ sami zdobywaæ wiedzê… ale w niektórych przypadkach rozumiej¹, ¿e lepiej jest polegaæ na doœwiadczeniu innych. – Z zak³opotaniem obejrza³a siê na swoj¹ nauczycielkê. – Czy mam racjê, pani Luminaro? – W tym przypadku tak – bez wahania odpar³a mistrzyni. – Poza tym nie jestem g³odna. Spojrza³a w dó³, na swoj¹ szatê, oceniaj¹c efekty uboczne siedzenia przez godzinê pod stadem kyrenów przelatuj¹cych nad g³ow¹. – Wydaje mi siê, ¿e najbardziej potrzebna mi k¹piel. Ani Barrissa, ani Anakin, ani nawet obaj przewodnicy nie mieliby chyba nic przeciwko temu. Wszyscy wygl¹dali ¿a³oœnie, nie wspominaj¹c ju¿ o odra¿aj¹cym smrodzie. Barrissa pociesza³a siê tylko, ¿e odchody kyrenów nie s¹ toksyczne. Nic dziwnego, ¿e kiedy nastêpnego dnia odkryli czysty strumieñ wij¹cy siê dnem p³ytkiej kotliny, nie mogli siê oprzeæ pokusie. Zanim ich pracodawcy rozebrali siê do bielizny i weszli do wody – Anakin, Barrissa i Luminara radosnym biegiem, Obi-Wan powoli i z godnoœci¹ – przewodnicy uwolnili cierpliwe suubatary od ³adunku i warstwy brudu. Dopiero wtedy równie¿ weszli do rzeki, pêdz¹c przed sob¹ wysokie wierzchowce. Suubatary bez trudu utrzymywa³y nad powierzchni¹ d³ugie pyski. Dotar³y na sam œrodek rzeczki, ca³kowicie zanurzaj¹c zbrukane, cuchn¹ce cia³a w oczyszczaj¹cym nurcie. Dwuno¿ni uczestnicy wyprawy zostali na p³yciŸnie, myj¹c siê i rozmawiaj¹c. Luminara rozkoszowa³a siê ciep³¹ wod¹ w p³ytkim zag³êbieniu; wreszcie czysta, mog³a siê po³o¿yæ na rozgrzanym s³oñcem piasku i pozwoliæ, aby strumieñ ³agodnie omywa³ jej zmêczone cia³o. Choæ Jedi byli szkoleni do wytrzymywania nawet najtrudniejszych warunków, 133

nie oznacza³o to, ¿e odmawiali sobie wszelkich przyjemnoœci. Jasne, ¿e nie jest to pachn¹ca k¹piel w najwy¿szej klasy hotelu na Coruscant, myœla³a leniwie Luminara, patrz¹c jak coœ ma³ego, niebieskiego i nieszkodliwego przemyka obok w czystej wodzie, ale po d³ugich dniach spêdzonych na grzbiecie suubatara odpoczynek w jasnym s³oñcu i czu³ych objêciach przejrzystej wody by³ niczym okno do raju. Niedaleko niej rozleg³y siê wybuchy œmiechu. Obi-Wan sta³ pomiêdzy dwoma przewodnikami i, korzystaj¹c z Mocy, kierowa³ fontannê rzecznej wody na boki pary suubatarów, które wysz³y na p³yciznê. Zwierzêta kiwa³y g³owami w górê i w dó³, najwyraŸniej ogromnie zadowolone. Ich szczup³e, muskularne cia³a falowa³y pod orzeŸwiaj¹cym masa¿em wodnym. Nieco dalej Anakin i Barrissa próbowali naœladowaæ Obi-Wana, tyle ¿e zamiast kierowaæ napêdzane Moc¹ strumienie wody na brodz¹ce suubatary, dwoje padawanów zaczê³o oblewaæ siê wzajemnie. Luminara usiad³a, wci¹¿ zanurzona po pas. Uœmiecha³a siê do siebie. Gdyby tylko mistrz Yoda móg³ zobaczyæ, jaki u¿ytek robi siê z jego nauk! Jesteœ czêsto zbyt powa¿na, zgani³a siê w duchu. Znów po³o¿y³a siê w wodzie i obserwowa³a pojedyncz¹, puszyst¹ chmurkê, która wêdrowa³a spokojnie po szafirowym, czystym niebie. Pewna, ¿e jej towarzysze s¹ zajêci i nikt nie patrzy, zaczê³a najpierw ostro¿nie, potem z coraz wiêkszym zapa³em sprawdzaæ, jak wysoko potrafi wyrzuciæ wodê praw¹ stop¹. Przewodnicz¹ca Gildii Kupieckiej mog³a, dziêki swojemu bogactwu, zarz¹dzaæ legionami s³u¿by, tysi¹cami pracowników i dziesi¹tkami ochroniarzy. Liczne przedsiêbiorstwa prowadzone przez jej ludzi rozsiane by³y w ca³ej cywilizowanej galaktyce, od jednego krañca Republiki po drugi. Przez wszystkich, nawet przez najzagorzalszych konkurentów, uwa¿ana by³a za osobê o niezwyk³ej inteligencji i przenikliwoœci. Zazwyczaj ju¿ kilka minut rozmowy wystarcza³o jej, aby rozpoznaæ i oceniæ przeciwnika lub przyjaciela. Na przyk³ad senator Mousul. Utalentowany, ale pró¿ny, lojalny, ale samolubny. Trzeba go przez ca³y czas pilnowaæ. Co nie znaczy, ¿e Shu Mai uwa¿a³a go za niepewnego. Senator siedzia³ w tym ju¿ zbyt g³êboko i zbyt wiele po³o¿y³ na szali, by siê wycofaæ. Shu Mai widzia³a go w akcji w senacie. Mousul potrafi³ byæ fascynuj¹cym mówc¹. Poza senatem, poza swoim oficjalnym, wp³ywowym stanowiskiem, by³ tylko jeszcze jednym Ansionianinem – i dlatego nale¿a³o go pilnowaæ. 134

Co wa¿niejsze, mieli ten sam pogl¹d na to, co czeka chor¹, chwiej¹c¹ siê Republikê. Przy politycznym wsparciu senatora i sojuszy, z pomoc¹ finansowych i handlowych zasobów Gildii Kupieckiej, nie by³o dla nich rzeczy nieosi¹galnych. Ale jeszcze nie teraz. Republika wci¹¿ jest silna, a jej odwieczne instytucje jeszcze nie os³ab³y na tyle, by je ignorowaæ. W sprawach politycznych Shu Mai chêtnie wys³ugiwa³a siê senatorem, choæ nie zawsze. Szanowa³a opinie swojego sojusznika, podobnie jak Mousul wierzy³, ¿e przewodnicz¹ca Gildii Kupieckiej s³ucha uwa¿nie jego rad. Ale senatorowi zdarza³o siê czasem zapomnieæ, ¿e w tym uk³adzie to on by³ m³odszy o kilka stopni w hierarchii. A choæ Mousul œwietnie sobie radzi³ przy zjednywaniu kolegów po fachu, cieszy³ siê, ¿e to w³aœnie Shu Mai kontaktuje siê z niewidzialnym osobnikiem, którego interesy reprezentowali. Pojazd wodny, na którym teraz odpoczywali, dryfowa³ swobodnie po jeziorze Savvam, wspania³ym zbiorniku wodnym, zreszt¹ sztucznym podobnie jak wszystko inne na Coruscant. Nad jeziorem istnia³o prywatne miejsce rozrywek dla najbogatszych, pod os³on¹ drzew i genetycznie zmienionych kwiatów, kwitn¹cych przez ca³y rok, nape³niaj¹cych powietrze mieszanin¹ najró¿niejszych zapachów. Inne statki dostojnie kr¹¿y³y w pobli¿u, niektóre wiêksze, niektóre mniejsze od statku Shu Mai. Mog³a przyæmiæ ich wszystkich, ale wola³a trzymaæ siê w cieniu. Byli sami. ¯ywa s³u¿ba ma uszy, których u¿ywa. Roboty pilotuj¹ce – nie. – Nasi zwolennicy zaczynaj¹ siê niecierpliwiæ. – Mousul pozwoli³, by s³oñce ogrzewa³o mu pierœ. Jego promienie by³y starannie przefiltrowane przez niepozorny, polaryzowany ekran wisz¹cy nad statkiem. – Martwi mnie zw³aszcza Tam Uliss. Nie³atwo siê z nim rozmawia, znacznie gorzej ni¿ z nieszczêsnym Nemrileo. – Niecierpliwoœæ to choroba potencjalnie œmiertelna. – Shu Mai odwróci³a siê na lewy bok, wziê³a do rêki szklankê z napojem orzeŸwiaj¹cym i z upodobaniem zaczê³a s¹czyæ jej zawartoœæ. – Jeœli wierzyæ w to, co mi mówisz, wydarzenia na Ansionie rozwijaj¹ siê w sposób ca³kowicie przewidywalny i z rozs¹dn¹ szybkoœci¹. To tamci musz¹ siê nauczyæ, jak powstrzymywaæ w³asn¹ impulsywnoœæ. – Nie jest ³atwo powstrzymaæ ludzi, którzy nawrócili siê na nowe idee, sama wiesz. Shu Mai unios³a szklankê i spojrza³a przez przezroczyst¹ ciecz, która zabarwia³a œwiat³o s³oneczne na z³oty kolor. – To twoje zadanie, przyjacielu. Ja zajmujê siê gildi¹, a ty masz trzymaæ za twarz lokalnych polityków i biznesmenów. Zaczniemy, kiedy przyjdzie czas. 135

Mousul sprê¿y³ siê wewnêtrznie, s³ysz¹c ten rozkazuj¹cy ton. Nadal jednak uœmiecha³ siê i kiwa³ g³ow¹. Na razie rz¹dzi Shu Mai. Niech sobie œni swój sen o wielkoœci. Po secesji Ansionu i wybraniu Mousula na gubernatora sektora ich pozycje ulegn¹ odwróceniu. Wtedy to Shu Mai ze swoj¹ gildi¹ przyjdzie po proœbie. Spokojnie spojrza³ w oczy ni¿szej towarzyszce. – Jedi komplikuj¹ sprawê. Cokolwiek myœli Uliss i inni, nic nie wyjdzie z oficjalnego g³osowania, dopóki nie za³atwimy Jedi. Pozostajê w sta³ym kontakcie z naszym agentem i dos³ownie wczoraj zapewniono mnie, ¿e goœcie bêd¹ zneutralizowani. – Lepiej, ¿eby tak by³o. – Shu Mai usadowi³a siê wygodniej w fotelu. – Gdyby jeszcze uda³o siê przekonaæ rycerzy Jedi do naszego sposobu myœlenia… Uproœci³oby to bardzo ca³¹ sprawê. – To siê nie uda. – Mousul palcem zamiesza³ drinka, uwalniaj¹c kilka narkotyków z opóŸnionym dzia³aniem. – Jedi nie da siê przekonaæ. Przewodnicz¹ca Gildii Kupieckiej wzruszy³a ramionami. – Mo¿e nie wszyscy s¹ takimi twardzielami, jak s¹dzisz. Mousul zamruga³ zdziwiony. – Co chcesz przez to powiedzieæ? – Czas poka¿e. Tymczasem wydarzenia na Ansionie bêd¹ siê rozwijaæ we w³asnym tempie. My zaœ musimy czekaæ i przekonaæ innych, by czekali wraz z nami. – Poci¹gnê³a d³ugi ³yk w³asnego napoju, wolnego od narkotyku. Mousul mrukn¹³ coœ i zamilk³. Biznesmeni, tacy jak ten nerwus Tam Uliss, po prostu tego nie rozumiej¹. Co prawda ¿ycie jest krótkie, a okno, przez które mo¿na dokonaæ wielkich rzeczy, szybko siê zamyka, ale niczego nie mo¿na przyspieszaæ. Zbyt nag³y ruch by³by ryzykowny dla ca³ej operacji. Jeœli tylko Uliss i reszta zechc¹ okazaæ cierpliwoœæ, przysz³oœæ zostanie im podana na tacy. G³êboko pod spiskuj¹c¹ par¹, grzej¹c¹ siê w b³ogim s³oñcu Coruscant, tysi¹ce nieszczêsnych istot harowa³o w kompleksie dwustupiêtrowych budynków, których dach tworzy³o jezioro znane jako Savvam. Gdyby nie misja, podró¿nicy z pewnoœci¹ spêdziliby w spokojnym obozowisku kolejn¹ dobê. Niestety, jak zwykle, czas goni³, a obowi¹zek wzywa³. Droga zalecana przez Yiwów doprowadzi³a ich do ³añcucha wysokich wzgórz, który ci¹gn¹³ siê nieprzerwanie przez ca³y pó³nocny horyzont. Kyakhta i Bulgan nie znali ich nazwy, ale kilka wzniesieñ by³o doœæ wyso136

kich, aby je nazwaæ górami. £agodne stoki, z rzadka tylko poprzecinane klifami, choæ pe³ne wyrytych przez wodê ¿lebów i szczelin, nie stanowi³y najmniejszej przeszkody dla cudownie zwinnych, d³ugonogich suubatarów. Aby jednak oszczêdzaæ czas i si³y wierzchowców, podró¿nicy postanowili jechaæ jedn¹ z krêtych szczelin, które przecina³y ³añcuch. ¯adna z nich nie mia³a szczególnie stromych zboczy, przypomina³y raczej dolinê ni¿ jar. Luminara stwierdzi³a, ¿e to stare góry, dawno z¿arte przez erozjê. Jad¹c obok Kyakhty, zauwa¿y³a, ¿e przewodnik jest niezwykle spiêty: – Widzisz coœ, co ciê niepokoi, Kyakhto? – Nie, pani Luminaro. Ale Alwari nie lubi¹ tego rodzaju terenu. Wolimy p³askie powierzchnie, trawiaste równiny, otwarte przestrzenie. Urodzeni na rozleg³ych stepach, Ÿle siê czujemy w zamkniêtych miejscach. – Wskaza³ ³agodne, pokryte traw¹ zbocze po lewej. – Mój umys³ podpowiada mi, ¿e nie ma tu wielu miejsc, gdzie mo¿na by siê ukryæ, oczy mówi¹, ¿e nie widaæ ¿adnych zagro¿eñ, ale serce moje jest pe³ne lêków, wpajanych od dzieciñstwa, kiedy moja grzywa by³a tylko niedojrza³ym puchem rosn¹cym mi na grzbiecie. Stare przyzwyczajenia nie³atwo umieraj¹. Luminara przyjrza³a siê uwa¿nie zboczu. – Jeœli to ciê pokrzepi, ja tak¿e nie widzê tam zagro¿enia – pocieszy³a przewodnika. Tego zagro¿enia nie mo¿na by³o zobaczyæ. Najwy¿ej wyczuæ. Sp³ywaj¹cy wzd³u¿ faluj¹cych wzgórz, wszechobecny wiatr Ansionu, wpadaj¹c w w¹skie szczeliny i kaniony, sta³ siê jeszcze mocniejszy. Nie by³ to jeszcze huragan, ale podró¿ni musieli zakryæ sobie nosy i usta ochronn¹ warstw¹ tkaniny. Nagle Bulgan wyprostowa³ siê w siodle, przynajmniej na tyle, na ile pozwala³ mu zgarbiony grzbiet. Obi-Wan uzna³, ¿e coœ go zaniepokoi³o, ale nie zd¹¿y³ go o to zapytaæ. – Chawix! – krzykn¹³ Bulgan. Œci¹gn¹³ wodze suubatara i gor¹czkowo rozejrza³ siê wokó³ siebie. Na ostrzegawczy okrzyk przyjaciela Kyakhta b³yskawicznie obróci³ wierzchowca i rzuci³ siê w kierunku najbli¿szego z nawisów. – Szybko do mnie, razem ze zwierzêtami! Luminara, choæ sama nie widzia³a ¿adnego zagro¿enia, pospieszy³a w œlad za Kyakht¹. Zaledwie mia³a czas sk³oniæ zwierzê do przyklêkniêcia, aby zsi¹œæ, kiedy przewodnik wyrós³ przed ni¹ jak spod ziemi. – Proszê tu zostaæ, pani Luminaro. – Obejrza³ siê przez ramiê i skrzywi³, kiedy coœ przemknê³o niedaleko nich. – Tu chyba jesteœmy 137

bezpieczni, ale jeœli wyjdzie pani dalej, mo¿e pani z³apaæ powiew wiatru. – A co w tym z³ego? – Opuœci³a tkaninê z twarzy i spojrza³a w kierunku, z którego przybyli. Widzia³a tylko w¹ski przesmyk, który w³aœnie mijali, i zbocza wzgórza po drugiej stronie. – Mo¿e pani z³apaæ powiew wiatru nios¹cy chawix. Obi-Wan podszed³ do nich i, podobnie jak jego towarzyszka, zacz¹³ uwa¿nie studiowaæ pozornie bezpieczny przesmyk. – Co to za zwierzê, ten chawix? – To nie zwierzê – wyjaœni³ przewodnik. – To roœlina. Kyakhta odwróci³ siê nagle i przykucn¹³. Na czworakach zbli¿y³ siê do krawêdzi szczeliny i pierwszych kamyków rozgrzanego s³oñcem przesmyku, po³o¿y³ siê na brzuchu i da³ im znak, aby siê zbli¿yli. Le¿¹c p³asko na ziemi, zauwa¿yli, jak mijaj¹ ich w podskokach dziesi¹tki wielkich k³êbów niemo¿liwie popl¹tanych, wêz³owatych ga³êzi. By³y widaæ lekkie, bo wiatr, nieustannie wiej¹cy przez przesmyk, unosi³ je i rzuca³ o ziemiê, a one odbija³y siê, podskakiwa³y wysoko w powietrze, przelatywa³y znaczn¹ odleg³oœæ, ¿eby znów opaœæ, odbiæ siê i poszybowaæ w górê. – Nie jest dobrze, kiedy chawix ciê uderzy. – Bulgan przeœlizn¹³ siê obok le¿¹cych Jedi, a dwójka padawanów tu¿ za nim. – Pewnie, ¿e to mo¿e byæ nieprzyjemne – zastanawia³a siê g³oœno Barrissa. By³a zainteresowana, ale niezbyt zadowolona. Pe³zanie po twardej, brudnej skale nie nale¿a³o do jej ulubionych zajêæ. – Ale nie rozumiem, dlaczego zaraz wpadaæ w panikê. – Mo¿e nasi przyjaciele obawiaj¹ siê, ¿e któryœ z tych k³êbków móg³by uderzyæ suubatara w pysk. – Anakin, os³aniaj¹c oczy przed kurzem i jasnym œwiat³em, obserwowa³ kule giêtkich roœlin, w podskokach mijaj¹ce ich kamienne schronienie. – Wygl¹da to tak, jakby mog³o mieæ kolce… Kiedy obserwowali pêdz¹ce kule, z nory po drugiej stronie kotliny wychyn¹³ membibi i ruszy³ pod wiatr, kieruj¹c siê ku innej norze. Ma³y czworono¿ny owado¿erca mia³ bezw³os¹, plamist¹ skórê, d³ugi, podobny do pejcza ogon i nisko osadzon¹ spiczast¹ mordkê, która wisia³a najwy¿ej parê centymetrów nad ziemi¹. Wiruj¹cy chawix, napêdzany wiatrem i bez celu tañcz¹cy po dnie kotliny wyl¹dowa³ nagle na grzbiecie kicaj¹cego membibi. Luminara myœla³a, ¿e roœlina odskoczy od zwierz¹tka, tak jak przedtem odbi³a siê od kamiennej powierzchni. Ale nie spodziewa³a siê tego, co po chwili zobaczy³a. 138

Czuj¹c bliskoœæ miêsa, roœlina wystawi³a chyba z tuzin cierni, d³ugoœci od centymetra do kilkunastu, jak kot wysuwaj¹cy pazury. Membibi, przebity tymi drewnianymi sztyletami, wyda³ st³umiony pisk i upad³ na bok, konwulsyjnie wierzgaj¹c ³apkami. W ci¹gu kilku minut znieruchomia³. Chawix, wczepiony g³êboko w cia³o zwierz¹tka, zacz¹³ po¿eraæ martwego membibi. Bezpieczni pod nawisem po drugiej stronie w¹wozu widzowie tej sceny obserwowali, jak blade ciernie zabarwiaj¹ siê na ciemno, wsysaj¹c rozpuszczone cia³o ofiary. – Z tego wynika, ¿e chawix to drapie¿na roœlina, która wykorzystuje wiatry Ansionu, by poruszaæ siê po terenie. – Obi-Wan cofn¹³ siê ostro¿nie w g³¹b szczeliny, nie spuszczaj¹c wzroku z drogi. – Zdaje siê, ¿e nawet para najlepszych gogli nie wystarczy³aby jako ochrona. – Membibi istotnie zgin¹³ doœæ szybko – zauwa¿y³a Luminara. Siedz¹cy blisko niej Bulgan mrukn¹³: – Ciernie kryj¹ w sobie mocn¹ truciznê parali¿uj¹c¹ uk³ad nerwowy. Membibi, Ansionianin czy cz³owiek, dla chawiksa nie ma to wielkiego znaczenia. Dla trucizny te¿ nie. – Najpierw kyreny, teraz chawix. To ju¿ dwa przyk³ady masowych wêdrówek na wietrze, który umo¿liwia przemieszczanie siê w poszukiwaniu po¿ywienia. – Potrz¹snê³a g³ow¹. – Teraz rozumiem, dlaczego na równinach Ansionu spokojny dzieñ jest dla Alwarich powodem do œwiêtowania. – W miastach bylibyœmy bezpieczniejsi – przyzna³ Kyakhta. – Ale nie tak wolni. I nie bylibyœmy Alwarimi. Bulgan da³ znak, ¿e siê zgadza. – Wolê ¿yæ wolny poœród zasadzek pustyni ni¿ bezpieczny w ciasnym, œmierdz¹cym domu w Cuipernam. W mieœcie zreszt¹ te¿ jest niebezpiecznie. Jego przyjaciel sykn¹³ z aprobat¹. – Na otwartych równinach nie ma Huttów. Strasznie bym chcia³, ¿eby Soergg spotka³ siê z kilkoma lataj¹cymi chawiksami. Na nim uros³yby wielkie jak drzewa! – Ten Soergg Hutt… – wtr¹ci³a Luminara – ten, który wam kaza³ porwaæ Barrissê… czy on wam kiedykolwiek powiedzia³, po co jej potrzebowa³? Alwari wymienili spojrzenia. – Wtedy nasze umys³y pracowa³y inaczej, ale nie, nie s¹dzê, ¿eby wspomnia³, po co mu ona. Bulgan potwierdzi³ odpowiedŸ przyjaciela. – Myœla³em, ¿e chodzi o to, ¿eby zgarn¹æ okup. Zazwyczaj po to siê w³aœnie kogoœ porywa, no nie? 139

– Nie zawsze. A ty, Obi-Wanie? Co o tym s¹dzisz? – spyta³a. Drugi Jedi wygl¹da³ na jeszcze bardziej zadumanego ni¿ zwykle. – Wiemy, ¿e s¹ ugrupowania, które chêtnie widzia³yby klêskê naszej misji, bo z ca³ego serca pragn¹ secesji Ansionu od Republiki. Najpierw zaatakowano ciebie i Barrissê, potem ci dwaj dostali rozkaz jej porwania. – Niekoniecznie jej. – Bulgan wskaza³ palcem padawankê Luminary. – Mieliœmy zabraæ obojêtne którego ucznia. Obi-Wan niecierpliwie machn¹³ rêk¹. – Na jedno wychodzi. Hutt nie mia³by odwagi zadrzeæ z zakonem, gdyby nie zamierza³ wyci¹gn¹æ z tego znacznego zysku. A z tego wynika interesuj¹ce pytanie: kto zap³aci³ Soerggowi za zorganizowanie porwania, a prawdopodobnie tak¿e napaœci na ciebie i Barrissê? – Nie mamy dowodu, ¿e sta³ za tym Hutt – zauwa¿y³a Luminara. – Ale to ca³kiem logiczny wniosek. Obi-Wan skin¹³ g³ow¹. – Dwa razy próbowali nas powstrzymaæ, a wiêc nale¿y s¹dziæ, ¿e spróbuj¹ znowu. Musimy uwa¿aæ na ka¿dy krok, kiedy wrócimy do Cuipernam. – Interesuje ciê, kto mo¿e byæ zleceniodawc¹ Hutta, Obi-Wanie. – Luminara zastanawia³a siê, obserwuj¹c ostatnie chawiksy mijaj¹ce ich ukrycie. – Poœród secesjonistów jest wiele potê¿nych osób. Zdaje siê, ¿e niektóre z nich uros³y w si³ê bardziej ni¿ inne. Gdybyœmy siê dowiedzieli, kto wynaj¹³ Hutta, moglibyœmy oskar¿yæ ich przed senatem. A to tylko przysporzy³oby k³opotów ich sprawie. Mistrz westchn¹³ lekko. – Luminaro, bardziej ufasz senatowi ni¿ ja. Po pierwsze, zaraz stworzyliby komisjê do rozpatrzenia oskar¿enia. Nastêpnie komisja wyda³aby raport. Raport poszed³by do nadkomisji, która na jego podstawie przygotowa³aby komentarz. Komentarz odle¿a³by swoje do czasu, a¿ senat znajdzie czas na g³osowanie nad raportem. Po g³osowaniu, zale¿nie od wyników, przedstawiono by zalecenia… albo nakazano komisji od pocz¹tku zaj¹æ siê raportem. – Spokojnie popatrzy³ jej w oczy. – A do tego czasu Ansion i jego sojusznicy od³¹czyliby siê od Republiki i stworzyli w³asny rz¹d, wybuch³aby wojna domowa, Ansion podzieli³by siê i zreformowa³. Aby doczekaæ ostatecznego wyniku, trzeba by chyba ¿yæ tyle, co mistrz Yoda. Stoj¹cy obok Anakin w milczeniu przys³uchiwa³ siê rozmowie. Wiedzia³, ¿e mistrz Obi-Wan ma racjê. Wystarczy przedstawiæ sprawê senatowi, aby nigdy nie zosta³a za³atwiona. Doszed³ do wniosku, ¿e w³aœ140

nie w tym najlepsi s¹ Jedi: w za³atwianiu spraw od pocz¹tku do koñca. Nie zwa¿ali na wyniki bezsensownej, ci¹gn¹cej siê bez koñca debaty senackiej. Czysty miecz œwietlny zawsze przewy¿sza skutecznoœci¹ mêtn¹ gadaninê. Odsun¹³ siê nieco od pozosta³ych, opar³ o œcianê nawisu i bez zainteresowania gapi³ siê na œmiercionoœne roœliny, które mija³y go w podskokach. By³o ich zreszt¹ coraz mniej. Wkrótce grupa wêdrowców bêdzie mog³a ruszyæ dalej. Barrissa zauwa¿y³a jego izolacjê i podesz³a, ¿eby mu przeszkodziæ. – Nie interesuj¹ ciê poruszane wiatrem miêso¿erne roœliny? Niewielu tak szybko znudzi³yby cuda innego œwiata, Anakinie. Zerkn¹³ na ni¹. – Nie o to chodzi, Barrisso. Mam inne sprawy na g³owie. – Wyprostowa³ siê i odsun¹³ od œciany. – Chyba po prostu bardzo chcia³bym skoñczyæ ju¿ z tym zadaniem. Ruchem podbródka wskaza³ na w¹wóz. – Gdybyœmy mieli œmigacz, nie musielibyœmy siê przejmowaæ czymœ takim jak chawix. Kyrenami owszem, ale nie chawiksem. – Pomaca³ siê po krêgos³upie. – I ty³ek by mnie tak nie bola³… Ukry³a uœmiech. – Masz Ÿle dopasowane siod³o? – Ca³y ten œwiat jest do mnie Ÿle dopasowany. Chcia³bym byæ ca³kiem gdzie indziej. – Gdzie indziej… Dziwnie to brzmi: gdzie indziej. S³ysza³am wiele o tym „gdzie indziej”. Twarz mu siê zmieni³a. – Teraz siê ze mnie nabijasz. – Nie, wcale nie – odpar³a z naciskiem, ale jej ton i wyraz twarzy niewiele mówi³y. – Po prostu czasami wydaje mi siê, ¿e jak na Jedi, jesteœ za bardzo skoncentrowany na sobie. Trochê zanadto skupiasz siê nad tym, co jest dobre i wa¿ne dla Anakina Skywalkera, w porównaniu z tym, co jest dobre dla twoich kolegów i dla Republiki. – Republika! – Popatrzy³ na starszych Jedi, którzy rozmawiali teraz z przewodnikami. – Powinnaœ s³yszeæ, co mistrz Obi-Wan czasami mówi o Republice. O tym, co siê z ni¹ dzieje, co siê dzieje w rz¹dzie. – Mówisz o dyskusjach na temat ruchów secesjonistycznych? – O tym i o innych rzeczach te¿. Nie zrozum mnie Ÿle. Mistrz Obi-Wan jest prawdziwym Jedi. Wierzy we wszystko, co Jedi sob¹ reprezentuj¹ i co robi¹. Jeœli dobrze rozumiem, nie ma to nic wspólnego z wiar¹ w obecny rz¹d. 141

– Rz¹dy siê zmieniaj¹. To mutuj¹cy organizm. – Barrissa nie mog³a oderwaæ zafascynowanego wzroku od chawiksa, który dojada³ resztki nieszczêsnego membibi. – I, jak ka¿da ¿ywa istota, roœnie i dojrzewa. – Lub, jak ka¿da ¿ywa istota, umiera i zostaje zast¹piony przez inny. Wiara w Republikê to nie to samo, co wiara w senat. – Ach… ta zat³oczona wylêgarnia rozgadanych deklamatorów! Spojrza³ na ni¹ z nag³ym zaskoczeniem. – Myœla³em, ¿e siê ze mn¹ nie zgadzasz. – W sprawie Republiki i tego, co sob¹ reprezentuje? Zgadzam siê. Ale senat to ca³kiem inna historia. Anakinie, politycy nie s¹ Jedi, a Jedi nie s¹ politykami. Podlegamy radzie, to jej dyrektywy nas prowadz¹, a dopóki siê to nie zmieni, obawiam siê, ¿e nie podzielê twojego przesadnego cynizmu w ocenie stanu Republiki. – Wychowywa³aœ siê w innych warunkach ni¿ ja. Nie widzia³aœ tego co ja. – Spojrza³ na ni¹ uwa¿nie. – Nie odczuwasz takiej straty jak ja. – Nie, to prawda – przyzna³a chêtnie. – Nie odczuwam. Nie by³a ju¿ taka zadziorna, w jej g³osie pojawi³o siê zaciekawienie. – Jak to jest, znaæ swoj¹ matkê. Wyrastaæ u jej boku? Musn¹³ j¹ w przejœciu, kiedy kierowa³ siê w stronê pozosta³ych. – Trudno opisaæ uczucie takiej straty. Musisz tylko wiedzieæ, ¿e to boli. Lepiej, ¿e nie znasz tego bólu, Barrisso. Nie bierz tego do siebie, ale wola³bym o tym nie mówiæ. Nawet Jedi maj¹ prawo do odrobiny prywatnoœci. Nawet padawanowie. – Zmusi³ siê do uœmiechu. – No có¿, to by³o dawno temu. SprawdŸmy, czy nasi przewodnicy uwa¿aj¹, ¿e bezpiecznie jest ruszaæ dalej. Chcia³a go zapytaæ jeszcze o wiele innych rzeczy, ale mia³ racjê. Przebywaj¹c ze sob¹ tak d³ugo, skazani na siebie Jedi i padawanowie pragnêli pewnej intymnoœci. A choæ bardzo by³a ciekawa i pe³na troski, postanowi³a to uszanowaæ. W ci¹gu czasu wspólnie spêdzonego na Ansionie Anakin nie uczyni³ nic, aby musia³a zw¹tpiæ w jego kompetencje. W zakresie nauk Jedi by³ równie niezawodnym i œwiadomym padawanem, jak wszyscy inni, których zna³a – mo¿e trochê bardziej upartym. Denerwowa³y j¹ jednak jego wewnêtrzne problemy i sprzecznoœci, którym tylko od czasu do czasu pozwala³ siê ujawniaæ. Nie chcia³a ani siê z nim k³óciæ, ani go oskar¿aæ. Chcia³a pomóc. Ale ¿eby siê to mia³o udaæ, musia³by siê dla niej otworzyæ. Jeœli nie dla niej, to dla Obi-Wana. NajwyraŸniej nie tylko pragn¹³ wiernie s³u¿yæ swemu mistrzowi i zostaæ prawdziwym Jedi; zale¿a³o mu na wielu jeszcze innych sprawach. 142

Mo¿e wraz z up³ywem czasu stanie siê bardziej chêtny do zwierzeñ, pomyœla³a padawanka. A ona mo¿e na razie obserwowaæ jego zmienne emocje i byæ przy nim, gdyby potrzebowa³ pogadaæ z kimœ prócz w³asnego mistrza. Na razie pozostaje dla niej zagadk¹. Podesz³a, aby do³¹czyæ do wszystkich. W ka¿dym razie Anakin z pewnoœci¹ by³ jedyny w swoim rodzaju. Jeœli jednak ma nadziejê, ¿e kiedykolwiek stanie siê prawdziwym Jedi, bêdzie musia³ najpierw rozwi¹zaæ swoje problemy. Nigdy do tej pory nie spotka³a siê ze sk³óconym wewnêtrznie Jedi. No, ale równie¿ nigdy wczeœniej nie spotka³a siê z Jedi wychowanym przez matkê.

143

ROZDZIA£



Wysyp chawiksów nie trwa³ d³ugo. Wystarczy³o czasu tylko na przek¹skê, zaspokojenie pragnienia i krótki odpoczynek, po którym podró¿ni przygotowali siê do dalszej drogi. Barrissa w³aœnie sadowi³a siê w siodle, kiedy zauwa¿y³a, ¿e jakieœ stworzenie grzebie w jukach z zapasami, przerzuconymi przez drugie zag³êbienie w grzbiecie suubatara. Niespodziewany widok zaskoczy³ j¹ do tego stopnia, ¿e zastyg³a w miejscu. Istota wygl¹da³a prawie tak, jak ka¿dy Ansionianin: b³yszcz¹ce, wypuk³e oczy, d³ugie, zwinne palce u r¹k i nóg by³y identyczne. Jednak zamiast w¹skiej grzywy biegn¹cej od szczytu g³owy wzd³u¿ krêgos³upa i koñcz¹cej siê krótkim ogonkiem, intruz by³ ca³kowicie okryty krótkim, gêstym, ciemnobr¹zowym futerkiem, naznaczonym blado¿ó³tymi pasami. W dodatku mia³ wij¹cy siê ogon d³ugoœci prawie jej ramienia. A co dziwniejsze, wzrostem siêga³ jej ledwie do pasa. – Hej, zostaw! – wrzasnê³a w popularnym ansioniañskim. Przestraszony okrzykiem intruz poderwa³ siê i spojrza³ na ni¹, nie wypuszczaj¹c z ramion trzech opakowanych w plastik pakietów z ¿ywnoœci¹. Wyda³ z siebie zaczepny skrzek, odwróci³ siê i zeskoczy³ z grzbietu obojêtnego na wszystko suubatara. Barrissa bez wahania zsunê³a siê z siod³a i okr¹¿y³a wierzchowca. Gdyby stworzonko zosta³o tam, gdzie by³o, znalaz³oby siê w pu³apce pod œcian¹ nawisu. Nawet gdyby nie zdo³a³a go z³apaæ i uda³oby mu siê uciec, bêdzie bardzo ³atwe do wyœledzenia na zboczach kotliny. Kiedy mija³a ³eb suubatara, ten podniós³ mordê i obw¹cha³ j¹ przyjaŸnie, po czym przymkn¹³ oczy i odpoczywa³ dalej. Spodziewa³a siê, 144

¿e z³odziejaszek bêdzie na ni¹ czeka³ przylepiony do œciany lub spróbuje popêdziæ do wyjœcia. Zamiast tego ujrza³a parê piêt znikaj¹cych pod wystaj¹c¹ pó³k¹ skaln¹ w pobli¿u dna zag³êbienia. Szybkie spojrzenie za siebie utwierdzi³o j¹ w przekonaniu, ¿e jej towarzysze rozmawiaj¹ lub szykuj¹ siê do wyjazdu. Jeœli nieproszony goœæ s¹dzi, ¿e uda mu siê ukryæ w dziurze, to siê grubo myli. Opad³a na czworaki i wcisnê³a siê tam za nim. Jeœli zdo³a chwyciæ bodaj jedn¹ ma³¹ stópkê, z pewnoœci¹ da radê wyci¹gn¹æ go z powrotem. Nieoczekiwanie dziura okaza³a siê szerok¹ szczelin¹, wiod¹c¹ w g³¹b wzgórza. Z góry wpada³o trochê œwiat³a. Barrissa zawaha³a siê. Przy³apanie z³odzieja w œlepym zau³ku to jedno, œciganie go w ciasnym tunelu nie wiadomo jak d³ugim to ca³kiem co innego. No, ale… potrzebowali tych zapasów. A im d³u¿ej bêdzie siê zastanawiaæ, tym wiêksza odleg³oœæ bêdzie j¹ dzieli³a od z³odzieja. Zdecydowa³a siê nie daæ umkn¹æ rabusiowi. Wsta³a i rzuci³a siê w pogoñ. Jeœli skalna szczelina rozga³êzi siê w kilka przejœæ, bêdzie musia³a zakoñczyæ pogoñ i wróciæ, pokonana, do swoich towarzyszy. Z drugiej strony, jeœli koñczy siê gdzieœ niedaleko, wtedy dorwie kosmatego bandytê. Tunel z pewnoœci¹ zosta³ wy¿³obiony przez wodê, ale na szczêœcie nie rozga³êzia³ siê na boki. Zwinny intruz nie móg³ biec szybko, dŸwigaj¹c ciê¿ki ³up. Nie uda³o mu siê ca³kiem znikn¹æ jej z oczu. Zaczê³a go ju¿ nawet doganiaæ, kiedy z³odziejaszek nagle odwróci³ siê i rzuci³ w jej kierunku. Podskakuj¹c jak oszala³y, obrzuci³ j¹ lawin¹ wœciek³ych wrzasków, które z trudem tylko rozumia³a. Ten dialekt by³ o wiele trudniejszy do rozszyfrowania ni¿ jêzyk miasta, idiomy, jakimi pos³ugiwali siê Kyakhta i Bulgan, a nawet uproszczony wariant u¿ywany przez wêdrownych Yiwów. – Wracaæ, wracaæ, odejœæ, odejœæ, zostawiæ, zostawiæ! – Oprócz tych pojedynczych s³ów stworek wyrzuca³ z siebie z prêdkoœci¹ miotacza ca³e zdania, których nie potrafi³aby przet³umaczyæ, ale mniej wiêcej rozumia³a ich znaczenie dziêki nieprzyzwoitej gestykulacji, która im towarzyszy³a. Po dok³adnym przemyœleniu sprawy Barrissa stwierdzi³a, ¿e z pewnoœci¹ nie mia³y pochlebnego znaczenia. Obelgi i wyzwiska by³y jej zreszt¹ ca³kowicie obojêtne. Bardziej siê przejê³a tym, ¿e na górnej pó³ce tunelu zebra³ siê t³umek wspó³plemieñców z³odzieja, wrzeszcz¹c, wymachuj¹c rêkami i obrzucaj¹c j¹ wyj¹tkowo paskudnymi epitetami. Ich kolega sta³ dumnie wyprê¿ony naprzeciwko niej i mia³ na gêbie wyraz niek³amanego tryumfu. 10 – Nadchodz¹ca burza

145

Drobne istoty by³y zaskakuj¹co podobne do Ansionian. Ró¿ni³y siê tylko proporcjonalnie nieco wiêkszymi oczami i sierœci¹ na ca³ym ciele. Ma³y z³odziejaszek i jego kamraci najwyraŸniej byli przedstawicielami jakiegoœ odga³êzienia gatunku Kyakhty i Bulgana, jego kar³owat¹ odmian¹. Barrissa rozszyfrowa³a ich dialekt – pewn¹ odmianê standardowego ansioniañskiego. Przy okazji stwierdzi³a, ¿e ka¿de stworzenie ma na futrze odmienny wzór. Szczelina we wzgórzu okaza³a siê rzeczywiœcie œlepa. I dla z³odzieja, i dla œcigaj¹cego. Ale to z³odziej mia³ obok siebie grupê sprzymierzeñców. Przysz³o jej do g³owy, ¿e jej towarzysze nie wiedz¹, ¿e ma k³opoty; mo¿e nawet jeszcze nie zauwa¿yli, ¿e zniknê³a. Pani Luminara bêdzie niezadowolona. Ostro¿nie siêgaj¹c po miecz, mia³a szczer¹ nadziejê, ¿e niebawem osobiœcie siê o tym niezadowoleniu przekona. – Hahahhiiihiii! – Z³odziejaszek jak szalony skaka³ wokó³, okazuj¹c coraz wiêkszy entuzjazm i energiê. – Tooqui oszukaæ, oszukaæ! Teraz ty byæ w dobra pu³apka, ty wielka go³e plecy ciastowata! Zamykane oczy! Lepki smród! Co teraz zrobi? A, to zale¿y g³ównie od tego, co zrobi¹ twoi kamraci, pomyœla³a. Gdyby spokojnie i powoli wycofa³a siê drog¹, któr¹ tu przysz³a, czy bêd¹ w stanie œledziæ j¹ z góry? A mo¿e ca³kowicie strac¹ zainteresowanie i zajm¹ siê podzia³em ³upu swojego sprytnego towarzysza? OdpowiedŸ spad³a na ni¹ w postaci gradu kamieni. ¯aden z nich nie by³ szczególnie wielki, ale gdyby choæ jeden taki trafi³ j¹ miêdzy oczy, by³oby po niej. Reakcja, wyæwiczona podczas szkolenia, by³a ca³kowicie odruchowa. Barrissa unios³a rêkê i z ca³ej si³y siê skoncentrowa³a. Rzucane kamienie uderza³y w œciany w¹skiego tunelu i w ziemiê u jej stóp, ale ¿aden nawet jej nie musn¹³. By³a zbyt zajêta odpychaniem pocisków, ¿eby siê zastanawiaæ, jak d³ugo zdo³a utrzymaæ koncentracjê. Poczu³a na czole pierwsze krople potu. Nie mog³a marnowaæ energii na wzywanie pomocy. Bior¹c pod uwagê odleg³oœæ, któr¹ przeby³a krêt¹ szczelin¹, jej przyjaciele pewnie i tak by nic nie us³yszeli. Musia³a radziæ sobie sama. By³o to dziwne uczucie mimo ca³kiem realnego niebezpieczeñstwa. Po raz pierwszy zosta³a zaatakowana osobiœcie, jeœli nie liczyæ porwania w sklepie w Cuipernam. Tam zreszt¹ u¿yto tylko lekkiej mgie³ki usypiaj¹cego gazu. Tu by³o ca³kiem inaczej. Wyj¹ce, gestykuluj¹ce stworzenia nad jej g³ow¹ wy³azi³y ze skóry, ¿eby rozwaliæ jej czaszkê. Ciekawe, czy w koñcu siê zmêcz¹? – zastanawia³a siê. Napiêcie powoli dawa³o o sobie znaæ. Poczu³a, ¿e z wysi³ku zaczyna jej siê krêciæ w g³owie. Kiedy zobacz¹, ¿e s³abnie, mog¹ zdwoiæ wysi³ki. 146

Jeœli upadnie, to niewykluczone, ¿e nikt jej tu nie znajdzie. Ci, których zna³a, z którymi siê uczy³a, bêd¹ jej ¿a³owaæ i zastanawiaæ siê, co siê jej przytrafi³o na odleg³ym i nagle niebezpiecznym Ansionie. Ju¿ myœla³a, ¿e upadnie ze zmêczenia, ale lawina stopniowo straci³a na intensywnoœci, aby wreszcie ustaæ ca³kowicie. Stworzenia zebrane nad jej g³ow¹ jazgota³y teraz podniecone. Od czasu do czasu pokazywa³y palcami na niedosz³y cel, stoj¹cy poni¿ej. W takich momentach Barrissa stara³a siê emanowaæ jak najwiêksz¹ pewnoœci¹ siebie. Ból g³owy powoli ustêpowa³. Zobaczy³a, jak jeden z jej napastników popycha drugiego i wkrótce wœród ma³ego ludku wybuch³a bójka – posz³y w ruch wœciek³e, drobne pi¹stki. Zdaje siê, ¿e istotki nale¿a³y do zapalczywego gatunku. Mia³a nadziejê, ¿e pamiêta jeszcze cokolwiek ze swojego kursu jêzykowego. Jednym okiem sprawdzaj¹c, czy w jej stronê nie leci kolejny kamieñ, podnios³a g³owê i zawo³a³a do nich najg³oœniej, jak mog³a. – S³uchajcie! Zaskoczeni, natychmiast przerwali bójki i k³ótnie. Kilka tuzinów wielkookich twarzy zwróci³o siê ku niej. – Nie musimy ze sob¹ walczyæ. Moi przyjaciele i ja nie chcemy was skrzywdziæ. Nie jesteœmy z tego œwiata, z Ansionu. Jesteœmy ludŸmi i chcemy byæ waszymi przyjació³mi. Rozumiecie? Przyjació³mi! – Odwróci³a siê i palcem pokaza³a drogê, któr¹ siê tu dosta³a. – Dwaj z moich towarzyszy s¹ rycerzami Jedi. Ja i jeszcze jeden jesteœmy padawanami, ich uczniami. Mamy równie¿ ze sob¹ dwóch przewodników Alwarich. To akurat by³o chyba niepotrzebne. Na wspomnienie o przewodnikach wojownicze stworzenia znów zaczê³y wyæ i skakaæ – choæ Barrissa zauwa¿y³a, ¿e ju¿ nie tak g³oœno, jak poprzednio. Z trudem œledzi³a znaczenie bez³adnie wykrzykiwanych s³ów. – Nienawidziæ Alwari! … Alwari Ÿli, Ÿli, Ÿli!… Tutaj nie Alwari!… Zabiæ Alwari!… Alwari odejœæ, odejœæ!… Niektórzy podnieœli nowe kamienie i zaczêli nimi wymachiwaæ. Podnios³a obie rêce. – Proszê, pos³uchajcie! Dwaj Alwari, którzy z nami podró¿uj¹, s¹ bezklanowcami i pozostaj¹ pod kontrol¹ moich przyjació³ i na pewno was nie skrzywdz¹. Chcemy tylko byæ przyjació³mi! Podniesione kamienie nie wróci³y na pod³o¿e, ale rêce opad³y, a stworzenia usadowione wzd³u¿ krawêdzi szczeliny znów zaczê³y swoje swary. Barrissa stwierdzi³a, ¿e gdyby nie ich nieukrywana wrogoœæ, 147

by³yby ca³kiem sympatyczne z t¹ swoj¹ ró¿nobarwn¹ sierœci¹. Na koniec k³ótnie uspokoi³y siê nieco, choæ nie wygas³y ca³kowicie. Przez krawêdŸ przechyli³ siê osobnik o szarej sierœci, widocznie cz³onek starszyzny. Wytrzeszczy³ na ni¹ oczy. – Ty dziwna osoba. Co to „rycerz Jedi”? – Co to „ludŸ”? – zawo³a³ drugi, wpadaj¹c mu w s³owo. Nagle zala³a j¹ kolejna lawina, tym razem nie kamieni, lecz pytañ. Stara³a siê odpowiadaæ na wszystkie po kolei, walcz¹c z niedostatkami lokalnego s³ownika. Tymczasem z³odziejaszek, który spowodowa³ ca³¹ konfrontacjê, stan¹³ pod tyln¹ œcian¹ tunelu, wci¹¿ œciskaj¹c ciê¿kie ³upy. – Haja, a co z moja? Co z Tooqui? Próbowa³ podnieœæ jeden z wielkich pakunków nad g³owê, ale tylko upuœci³ go sobie na nogê. Jego kamraci, bardziej zainteresowani wypytywaniem wysokiego przybysza, zignorowali go zupe³nie, po³o¿y³ wiêc na ziemi swój ciê¿ar i zacz¹³ skakaæ jak szalony, wywijaj¹c d³ugopalcymi pi¹stkami ku zebranym na górze. – S³uchaæ moja! Mówiæ do moja! Nie do ta brzydka paciorkowe oczy! Do was moja mówi, wy g³upie pa³y! To ja Tooqui! S³uchaæ moja! – Wœciek³y, ¿e go ignoruj¹, miota³ siê od œciany do œciany. Tymczasem Barrissa usi³owa³a pokonaæ s³ab¹ znajomoœæ jêzyka i odpowiedzieæ na mo¿liwie najwiêcej pytañ, zadawanych przez coraz bardziej ciekawskich wspó³plemieñców z³odziejaszka. Dowiedzia³a siê, ¿e nazywaj¹ siebie Gwurranami, ¿e mieszkaj¹ w jaskiniach i szczelinach skalnych przecinaj¹cych te wzgórza i ¿e nienawidz¹ nomadów Alwari. – Nie wszyscy nomadowie s¹ Ÿli – wyjaœnia³a im Barrissa. – Alwari s¹ tacy, jak i inne narody. S¹ pomiêdzy nimi i dobrzy, i Ÿli. Wœród ludzi jest tak samo. – Nomadowie zabijaæ Gwurranów – poinformowa³ j¹ jeden z cz³onków plemienia. – Gwurran zmuszeni ¿yæ tutaj, w górach, ¿eby prze¿yæ. – Nie nasi nomadowie – odpar³a. – Mówi³am ju¿, ¿e oni przybyli z bardzo daleka. Jestem pewna, ¿e nigdy w ¿yciu nie skrzywdzili Gwurranina. Mo¿e nawet go nie widzieli. Mia³a szczer¹ nadziejê, ¿e mówi prawdê. Trudno by³o sobie wyobraziæ troskliwego Kyakhte i ³agodnego Bulgana okazuj¹cych niezrozumia³¹ wrogoœæ kuzynom, nawet w poprzednim stanie umys³owego otumanienia. – Mo¿e chcecie siê sami przekonaæ? ChodŸcie ze mn¹, poznacie moich przyjació³. Zrobimy sobie przyjêcie. Spróbujecie naszego jedzenia. 148

Napastnicy wymienili zachwycone spojrzenia. – Przyjêcie? – wymamrota³ któryœ z nadziej¹ w g³osie. – Jedzenie! – zawo³a³ inny radoœnie. – …czy ktoœ mnie s³uchaæ? – Gwurranin, który sam siebie nazywa³ Tooqui, tak d³ugo obija³ siê o œciany, ¿e straci³ wiêkszoœæ energii i trochê tchu. – Tooqui mówiæ. Wy znaæ Tooqui. Tooqui, który… – Z³odziej odrzuci³ na bok swoj¹ zdobycz, usiad³ na dnie szczeliny i odetchn¹³ g³êboko. – Ach, moojpuck! Nikt nie obchodzi. Gwurran banda g³upcy! – Wystawi³ oskar¿aj¹cy palec w kierunku Barrissy i podniós³ g³os. – Wszystko twoja wina, ty ma³a g³owa wielka gêba zza œwiata! Przekrêcaæ ha³as mowa, robiæ przyjaciele zapominaæ Tooqui. Ja ciê nienawidziæ. Podesz³a do zrozpaczonego stworzonka, a jego towarzysze na skraju szczeliny nagle ucichli. Gadatliwy Tooqui, widz¹c zbli¿aj¹cego siê znacznie wiêkszego intruza, porwa³ jeden z pakietów i cofn¹³ siê najdalej, jak móg³. – Z daleka od Tooqui, d³ugonoga brzydka paskuda! Tooqui walczyæ! Tooqui zabiæ! Zatrzyma³a siê i wskaza³a palcem na paczkê, któr¹ trzyma³ niezgrabnie jak kamieñ gotowy do rzutu. – Chyba nie tym odwodnionym budyniem. Nie dasz rady. – Aby go oœmieliæ, przyklêk³a, zbli¿aj¹c twarz do poziomu oczu Gwurranina. Ryzykowa³a. Koncentruj¹c siê na z³odzieju, nie mog³a mieæ na oku jego uzbrojonych w kamienie kamratów nad g³ow¹. Jeœli postanowi¹ zbombardowaæ j¹, kiedy bêdzie rozmawia³a z Tooqui, nie zdo³a siê obroniæ. Ale, jak powiada³a Luminara, trudno dokonaæ czegokolwiek wa¿nego, nie podejmuj¹c ¿adnego ryzyka. Nie mia³a pojêcia, ¿e dok³adnie w tej samej chwili na odleg³ym Coruscant grupa niezmiernie bogatych i bardzo zdeterminowanych osób rozwa¿a³a tê sam¹ z³ot¹ myœl – choæ dla nich stawka by³a niewyobra¿alnie wy¿sza. – Nie zamierzam ciê skrzywdziæ, Tooqui. Chcê, ¿ebyœmy byli przyjació³mi. – Wskaza³a g³ow¹ na jego kamratów, uwieszonych rz¹dkiem nad szczelin¹. Niektórzy w silnych, trójpalczastych d³oniach wci¹¿ trzymali kamienie. Próbowa³a nie okazaæ zdenerwowania. – Chcê, ¿ebyœmy wszyscy byli przyjació³mi. Gwurranin zawaha³ siê, czuj¹c, ¿e jego wspó³plemieñcy œledz¹ tê konfrontacjê z ogromnym zainteresowaniem. – Ty nie skrzywdzi Tooqui? Nie z³y na niego? 149

Uœmiechnê³a siê pogodnie. – Przeciwnie, podziwiam ciê za to, co zrobi³eœ. Wyobra¿am sobie, ¿e nie ka¿dy Gwurranin by³by taki odwa¿ny i próbowa³ w œrodku dnia ukraœæ coœ wielkim, silnym obcym istotom, jak ja i moi towarzysze. Niepewnie, nie spuszczaj¹c z niej nieufnego wzroku, powoli opuœci³ rêkê z pakietem i odsun¹³ siê od œciany. – Jaja, wielka prawda. Tylko Tooqui taki dzielny i m¹dry, ¿eby to zrobiæ. – Podszed³ trochê bli¿ej. – Tooqui najdzielniejszy dzielny z Gwurran. – Nie w¹tpiê w to – odpar³a, powstrzymuj¹c uœmiech. – W³aœciwie wydaje mi siê, ¿e jesteœ bardzo mi³y. Od razu siê obruszy³ i wyprostowa³ na ca³¹ wysokoœæ, dziêki czemu jego twarz znalaz³a siê na wysokoœci brzucha padawanki. – Tooqui nie mi³y! Tooqui wœciek³y. Straszny morderca wszystkich wrogów Gwurran! – O tak, na pewno – zgodzi³a siê i wyci¹gnê³a rêkê, ¿eby przyg³adziæ mu stercz¹c¹ czuprynkê. Odskoczy³ od niej, potkn¹³ siê i wymachuj¹c rêkami, próbowa³ sam zaprowadziæ porz¹dek na g³owie. – Nie robi! Nie dotyka Tooqui! – Przyg³adzi³ sobie futerko i groŸnie spojrza³ na ni¹ wy³upiastymi, pomarañczowymi oczami. – Tooqui bardzo dumny. – Przepraszam. – Opuœci³a rêkê, pokazuj¹c mu wnêtrze d³oni. – Ale jeœli ty i ja mamy byæ przyjació³mi, Tooqui, i jeœli chcesz iœæ z nami na przyjêcie, musisz oddaæ to, co zabra³eœ. Gwurranin niepewnie ³ypn¹³ okiem na trzy pakiety. – Tooqui ciê¿ko pracowaæ, ¿eby to ukraœæ. – Uwierz mi na s³owo, nie smakowa³oby ci to. Nie umia³byœ odpowiednio przyrz¹dziæ. Jeœli pójdziesz ze mn¹, dopilnujê, ¿ebyœ spróbowa³ tego jako pierwszy. – Pierwszy? Tooqui pierwszy? – Pojedyncze nozdrze obw¹cha³o pakiet. – Tooqui zawsze pierwszy! Na pewno w twoim wyobra¿eniu, ty ma³a szelmo, pomyœla³a. – No to co, za³atwione? Pójdziesz ze mn¹, zostaniemy przyjació³mi i zrobimy sobie przyjêcie? Gwurranin waha³ siê jeszcze tylko krótk¹ chwilê. Wreszcie z pe³nym zaufaniem w³o¿y³ w ramiona Barrissy najpierw pierwsz¹, a potem dwie pozosta³e paczki budyniu. – Tooqui zgoda iœæ z twoja. – Odchyli³ g³owê do ty³u i spojrza³ na kamratów. – Teraz dobrze dobrze. Tooqui zrobi³ obcy bezpieczny. Wszy150

scy Gwurranie teraz zejœæ na dó³ i spokój. Zobaczy, co brzydkie paskudne obce maj¹ dla Gwurrana. Barrissa uœmiechnê³a siê do siebie na widok zadziornego malca i obserwowa³a, jak pozostali trajkocz¹cy Gwurranie zrêcznie jak paj¹ki schodz¹ na dno szczeliny. Przepychali siê i przeciskali, aby byæ jak najbli¿ej niej, ca³kowicie ignoruj¹c Tooquiego. Obmacywali jej stopy, obna¿one przedramiona i ochronn¹ odzie¿. Wytrzyma³a tê niewinn¹ ciekawoœæ wielkookich stworów przez kilka d³ugich minut, dopóki nie przybra³a formy bardziej bezczelnej, ni¿ zamierza³a na to pozwoliæ. Wtedy odsunê³a ich od siebie i ruszy³a z powrotem szczelin¹. Trzy pakiety budyniu przewiesi³a przez ramiê. Za ni¹ t³oczy³a siê wielka gromada trajkocz¹cych, podnieconych i bardzo ciekawskich Gwurran. Smuk³e, silne palce szarpa³y j¹ ca³y czas, a strumieñ pytañ p³yn¹³ nieprzerwanie. – Sk¹d przyjœæ ludzie?… Dlaczego takie g³upio wielkie?… Gdzie reszta waszych w³osów?… Jak wy widzieæ patrzyæ takie ma³e ma³e p³askie p³askie oczy? Co to takie b³yszczy tutaj ³adnie? – Nie dotykaj tego. – Trzepnê³a po palcach b³¹kaj¹cych siê w okolicy jej pasa. Wizja miecza œwietlnego w d³oniach niesfornych, wojowniczych Gwurran by³a bardziej ni¿ niepokoj¹ca. W ciasnej szczelinie nieustanny i bez³adny szczebiot malutkich Ansionian po prostu og³usza³. – Przecie¿ nie mog³a rozp³yn¹æ siê w powietrzu! Luminara po raz nie wiadomo który analizowa³a w myœlach wszystkie mo¿liwoœci. Barrissa wysz³a spod bezpiecznego nawisu i uda³o jej siê zgubiæ. Mo¿e zobaczy³a coœ ciekawego i posz³a a¿ na szczyt? Mo¿e coœ wielkiego i g³odnego spad³o nagle z nieba i porwa³o j¹? Mo¿e uda³a siê na stronê i zajê³o jej to wiêcej czasu ni¿ zwykle. Ta ostatnia mo¿liwoœæ zdawa³a siê najbardziej prawdopodobna, ale nawet przy najciê¿szej niedyspozycji ¿o³¹dkowej, padawanka ju¿ dawno powinna siê by³a pojawiæ. W najgorszym przypadku mog³a u¿yæ komunikatora, a sam fakt, ¿e tego nie zrobi³a, dawa³ du¿e pole dla wyobraŸni. A jeœli urz¹dzenie uleg³o uszkodzeniu, baterie wysiad³y w jakiœ niewyt³umaczalny sposób, zgubi³a je gdzieœ, a teraz szuka po wszystkich dziurach albo ktoœ odebra³ jej go si³¹? Luminara nie wiedzia³a, kto móg³by zrobiæ coœ takiego, ale musia³a braæ pod uwagê wszystkie mo¿liwoœci razem i ka¿d¹ z osobna. Coœ poruszy³o siê za jej plecami – Obi-Wan, Kyakhta i Anakin wrócili z poszukiwañ wokó³ ciasnego schronienia. 151

– Ani œladu – szepn¹³ zatroskany Anakin. – Czy mog³a gdzieœ pobiec? – To chyba zale¿y od okolicznoœci, prawda? – Luminara z trudem powstrzyma³a siê od bardziej sarkastycznej i gniewnej odpowiedzi. Wiedzia³a, ¿e nieobecnoœæ Barrissy nie ma nic wspólnego z Anakinem. Ale to ona, Luminara, by³a odpowiedzialna za padawankê i jeœli dziewczynie coœ siê sta³o… Anakin a¿ siê zje¿y³ na ton g³osu Luminary, ale wytrzyma³. Nie mia³ prawa kwestionowaæ s³ów rycerza Jedi, nawet jeœli by³y to s³owa niezbyt grzeczne. Nie móg³ na razie odpowiedzieæ jak równy równemu komuœ takiemu, jak Luminara Unduli. Mo¿e nied³ugo… Nied³ugo… Bulgan spojrza³ na ni¹ zdrowym okiem. – WeŸmiemy suubatary i przeszukamy wzgórza i kotliny po spirali, pani Luminaro. W ten sposób obejmiemy znacznie wiêksz¹ powierzchniê. Mo¿e wpad³a do jakiejœ skalnej rozpadliny i z³ama³a sobie nogê. Zmartwiona Luminara pokiwa³a g³ow¹. Wysokie siod³o na grzbiecie suubatara z pewnoœci¹ pozwoli na bardziej skuteczne poszukiwania ni¿ wêdrowanie na piechotê. Wnioski, jakie siê nasuwa³y, nie by³y pocieszaj¹ce. Jeœli Barrissa naprawdê wpad³a do jakiejœ rozpadliny i jeœli ta rozpadlina okaza³a siê doœæ g³êboka, by dziewczyna straci³a przytomnoœæ, mog¹ jej nigdy nie znaleŸæ. W tej w³aœnie chwili us³ysza³a wo³anie. – Hej, wy tam! Tutaj jestem! Pêdem wyminêli parê odpoczywaj¹cych suubatarów i ujrzeli obiekt zmartwienia wszystkich obecnych, wy³aniaj¹cy siê na czworakach zza wystaj¹cego skalnego bloku. W¹ski korytarz by³ doskonale ukryty przed wzrokiem ka¿dego, kto nie sta³ na wprost niego i nie zagl¹da³ pod kamieñ. – Barrissa! Wszystko w…! – Luminara zwolni³a nagle, a wyraz jej twarzy szybko zmieni³ siê z zatroskanego w zagniewany – Gdzie by³aœ, padawanko? Wszêdzie ciê szukaliœmy. I… nic ci nie jest? – Nie, wszystko w porz¹dku. – Barrissa wype³z³a z korytarza, wsta³a i otrzepa³a rêce, przeci¹gaj¹c siê lekko. – A to nasi nowi przyjaciele. Luminara odskoczy³a w ty³ i nie ona jedna zareagowa³a w ten sposób. Z ukrytego korytarza wyla³a siê fala ha³aœliwych, rozgadanych, poroœniêtych sierœci¹ dwunogów. W jednej sekundzie otoczy³y ciasnym krêgiem towarzyszy Barrissy i zaczê³y ich obmacywaæ z takim samym entuzjazmem i brakiem wszelkich zahamowañ, jak poprzednio j¹ sam¹. – Suubatar! – krzykn¹³ jeden i wspi¹³ siê na siod³o wierzchowca Kyakhty. Przewodnik zirytowany zmarszczy³ brwi i popêdzi³ w tamtym kierunku. 152

– Hej, ty, ma³y! Z³aŸ stamt¹d! Z³aŸ natychmiast! Br¹zowo-niebieski Gwurranin, usadowiony na œrodkowych ³opatkach obojêtnego na wszystko suubatara, robi³ g³upie miny do wœciek³ego przewodnika. – Nymgwah nooglik, g³upio gadasz pupilek obcego bez w³osów! Mo¿esz mi skoczyæ skoczyæ! – Ty ma³y…! – Kyakhta by³ gotów ruszyæ z piêœciami na nieznoœnego karze³ka, ale Luminara go powstrzyma³a. – Daj sobie z nim spokój, Kyakhto. – Ale, pani Luminaro, to jest… – Powiedzia³am, daj spokój. ChodŸ, poznasz ten lud. – Lud? – mamrocz¹c pod nosem Kyakhta niechêtnie pos³ucha³ polecenia Jedi. – To nie lud. To banda brudasów. Barrissa wyjaœni³a przyczyny swojej d³ugiej nieobecnoœci i Luminara zmiêk³a. Opowieœæ padawanki by³a krótka, ale bardzo intryguj¹ca. – …no i przekona³am Tooqui, ¿eby odda³ to, co zabra³, a przy okazji przyprowadzi³ ca³e swoje plemiê – skoñczy³a i z wahaniem popatrzy³a na nauczycielkê. – Obieca³am im coœ w rodzaju przyjêcia. Luminara zmarszczy³a brwi. – To nie jest podró¿ dla przyjemnoœci, padawanko. Obi-Wanie, co o tym s¹dzisz? Drugi Jedi zmarszczy³ brwi, ale po chwili, doœæ niespodziewanie, wybuchn¹³ œmiechem. – Obietnica padawana nie wi¹¿e Jedi, ale to nie znaczy, ¿e nie powinniœmy jej uszanowaæ. Nie mamy grajków, a jeœli o mnie chodzi, to chyba ju¿ swoje odpracowa³em w dziedzinie przemys³u rozrywkowego. Ale i tak mo¿emy im pokazaæ to i owo, no i daæ im skosztowaæ naszych potraw. Mo¿e zgodz¹ siê na krótkie szkolenie z zakresu galaktycznej kultury zamiast œpiewu i tañca. Mo¿e samo miêdzyrasowe spotkanie bêdzie dla nich wystarczaj¹c¹ rozrywk¹. Tak naprawdê pomys³y podró¿nych, nie mia³y najmniejszego znaczenia. Gwurranie zdawali siê cieszyæ i bawiæ wszystkim, co robili lub mówili ludzie. Czy chodzi³o o pokazanie urz¹dzeñ technicznych, czy ods³oniêcie bezw³osego cia³a o ró¿nych odcieniach skóry, czy porównanie piêciu grubych ludzkich palców z trzema smuk³ymi palcami Ansionian, ca³e plemiê by³o po prostu zachwycone. Absolutnie pozbawieni taktu Gwurranie rozpe³zli siê dos³ownie wszêdzie: po samych podró¿nych, po drzemi¹cych suubatarach, a nawet po jukach. Nikt jednak nie próbowa³ niczego zwêdziæ. Kiedy jakaœ m³oda osobniczka usi³owa³a przemyciæ plastycynow¹ os³onê juków, zosta³a natychmiast schwytana i surowo zbesztana 153

przez doros³ych. Luminara przekona³a siê z radoœci¹, ¿e pierwsze wiêzy przyjaŸni zosta³y zadzierzgniête, nawet jeœli nie dosz³o do pe³nego zrozumienia. Oznacza³o to w praktyce, ¿e przyjazne stosunki po³¹czy³y Gwurran i ludzi. Dwaj naburmuszeni Alwari obserwowali ca³¹ scenê w ponurym milczeniu, toleruj¹c harce plemienia, ale nie okazuj¹c nawet odrobiny zrozumienia – do tego stopnia, ¿e Luminara nabra³a ochoty zapytaæ ich o przyczynê tej dziwnej niechêci. – Có¿ to za miny, przyjaciele? – zapyta³a. – Czy¿byœcie mieli z³e doœwiadczenia z ich pobratymcami? – Nigdy w ¿yciu nie widzia³em takich stworzeñ. – Kyakhta wcisn¹³ siê w bok spokojnie oddychaj¹cego suubatara, jakby siê obawia³, ¿e Gwurranie za³aduj¹ sobie odpoczywaj¹ce zwierzê na ramiona i unios¹ w nieznanym kierunku. – Nie znam tych istot i chyba nie chcê ich poznaæ. – Alwari trzymaj¹ siê z daleka od takich górzystych terenów – doda³ Bulgan. – Nic dziwnego, ¿e mój klan nie mia³ okazji siê z nimi spotkaæ. – Oni przecie¿ nie ró¿ni¹ siê od was tak bardzo – zauwa¿y³a. – S¹ du¿o mniejsi, to prawda. Ale dziêki temu powinni byæ mniej niebezpieczni. A co z tego, ¿e ich oczy s¹ proporcjonalnie trochê wiêksze od waszych i ¿e w przeciwieñstwie do Alwarich s¹ ca³kowicie pokryci sierœci¹? Mówi¹ jêzykiem podobnym do waszego, wygl¹daj¹ i zachowuj¹ siê tak samo, jak przedstawiciele wielu innych plemion, jakie widzia³am w Cuipernam. – Nie Alwari – zaprotestowa³ zazwyczaj zgodny Bulgan. – To tylko ma³e, g³upie, ignoranckie dzikusy. – Ach, rozumiem. – Odwróci³a siê, ¿eby popatrzeæ na radoœæ, z jak¹ przyjêto pokaz dzia³ania samogrzej¹cego siê pakietu prowiantów, zaimprowizowany przez Obi-Wana. W³ochata widownia wydawa³a okrzyki i piski zachwytu, jednoczeœnie prowadz¹c miêdzy sob¹ o¿ywion¹ konwersacjê. – A wiêc Alwari to wykszta³ceni, inteligentni, dalekowzroczni mêdrcy, a Gwurranie to prymitywni ignoranci. Milczenie przewodników by³o wystarczaj¹c¹ odpowiedzi¹. Luminara skinê³a g³ow¹, przygl¹daj¹c siê ka¿demu z nich z osobna. – Czy nie tak samo mieszkañcy miast widz¹ Alwarich? Kyakhta zmiesza³ siê nieco. Twarz Bulgana wykrzywi³a siê dziwnie przy próbie zrozumienia pytania. Wreszcie spojrza³ na swojego przyjaciela i towarzysza. Jeœli Alwari w ogóle mo¿e zbaranieæ, obu przewodnikom uda³o siê to osi¹gn¹æ. 154

– Jest pani dobr¹ nauczycielk¹, pani Luminaro. – Kyakhta wsta³ z miejsca. – Zamiast wrzeszczeæ i ³ajaæ, pozwala pani swoim uczniom dojœæ do rozwi¹zania w³asnymi metodami i w³asn¹ drog¹. – Spojrza³ do ty³u i wraz z Bulganem przez chwilê obserwowali osza³amiaj¹co ruchliwych, ale poczciwych Gwurran z ca³kowicie nowej perspektywy. – Mo¿e ma pani racjê. Mo¿e oni s¹ po prostu ciekawscy, co nie oznacza, ¿e ¿yj¹ z kradzie¿y. – Dajcie im szansê. Tylko tego od was wymagam. Tak jak Barrissa da³a szansê tobie i Bulganowi. – To uczciwe postawienie sprawy. – Kyakhta machn¹³ rêk¹ na zgodê i poszed³, ¿eby siê zapytaæ, czy mo¿e pomóc Obi-Wanowi w pokazie. Luminara czu³a siê tak, jakby w³aœnie po³o¿y³a ma³y kamyczek wêgielny pod tolerancjê i zrozumienie, konieczne dla stworzenia silnego i sprawiedliwego rz¹du planetarnego. I trwa³ej Republiki równie¿, doda³a po namyœle, obserwuj¹c Barrissê, która by³a w swoim ¿ywiole. – Nie jesteœmy nomadami. – Padawanka próbowa³a wyjaœniæ naturê i zadanie rycerzy Jedi ma³ej grupce uwa¿nych, ale wyraŸnie niewiele rozumiej¹cych Gwurran. – W³aœnie ¿e jesteœcie – zaoponowa³ jeden z nich. – Ty mówiæ, co robiæ Jedi: podró¿owaæ-podró¿owaæ przez ca³y czas, z tego miejsca do tego miejsca do tamtego miejsca, zawsze ruch, nigdy siedzieæ w to samo miejsce bardzo d³ugo. – Obejrza³ siê na swoich towarzyszy, szukaj¹c u nich poparcia. – To znaczy ty nomada. – To prawda, niektórzy z nas wydaj¹ siê nigdzie nie zapuszczaæ korzeni – przyzna³a Luminara. – Ale inni przez d³ugi czas mieszkaj¹ w jednym miejscu. Jeœli na przyk³ad zajmujesz stanowisko w Radzie Jedi, wiêkszoœæ czasu musisz spêdzaæ na Coruscant. – Co to Coruscant? – zapyta³ inny Gwurranin. – Inny wielki œwiat, taki jak Ansion – wyjaœni³a Barrissa. Wspó³plemieñcy wymienili zaskoczone spojrzenia. – A co to Ansion? – zapyta³ wreszcie jeden z nich z rozbrajaj¹c¹ szczeroœci¹. Barrissa westchnê³a z rezygnacj¹ i w miarê mo¿liwoœci usi³owa³a wyt³umaczyæ im pojêcie ró¿nych œwiatów. W nocy by³oby jej ³atwiej, bo mog³aby pokazaæ im gwiazdy na niebie. Có¿, wygl¹da³o na to, ¿e horyzonty Gwurran s¹ jeszcze bardziej ograniczone ni¿ Alwarich. Przez pozosta³¹ czêœæ dnia wêdrowcy, zamiast galopowaæ przez wzgórza i le¿¹ce za nimi rozleg³e stepy, pilnie nauczali i zabawiali Gwurran, którzy z kolei wykazywali ogromn¹ ¿¹dzê wiedzy. Chcieli od razu 155

dowiedzieæ siê wszystkiego o ka¿dym nowym obiekcie i pojêciu. Luminara uzna³a, ¿e przyda³by im siê nie tylko taki krótki kurs, ale prawdziwa szko³a. Mo¿e wtedy wznieœliby siê przynajmniej do poziomu nielubianych nomadów. Z powodu pewnych fizycznych i intelektualnych uwarunkowañ potrzebowali wydajniejszej pomocy. Postanowi³a, ¿e kiedy wróc¹ do Cuipernam, przeka¿e tê informacjê odpowiednim w³adzom. Jeœli nie znajdzie zainteresowania na gruncie lokalnym, to przecie¿ s¹ w Republice stowarzyszenia i inne organizacje powo³ane specjalnie do pomocy izolowanym grupom etnicznym, takim jak Gwurranie. Wraz z Obi-Wanem przekonali siê, ¿e pomimo szczerej sympatii okazywanej im przez malutkich Ansionian, nadejœcie nocy mo¿e siê dla niektórych z nich okazaæ po prostu zbyt wielk¹ pokus¹. Dla wszystkich zainteresowanych bêdzie zatem lepiej, jeœli wyrusz¹ teraz, póki jeszcze jest jasno. Wprawdzie nawis stanowi³ bardzo przyjemne i odpowiednie miejsce na nocleg, ale bêd¹ musieli poradziæ sobie na otwartej przestrzeni. Po¿egnali siê grzecznie i obiecali, ¿e przyœl¹ kogoœ do pomocy Gwurranom. Podczas ostatnich przygotowañ do wyjazdu Luminara poczu³a nagle, ¿e coœ ci¹gnie j¹ za nogawkê spodni. Spojrza³a w dó³ i zobaczy³a Gwurranina. Rozpozna³a go. To by³ Tooqui, przedsiêbiorczy i œmia³y niedosz³y z³odziejaszek, który doprowadzi³ upart¹ Barrissê do swojego plemienia. – Co siê sta³o, Tooqui? – zapyta³a uprzejmie. – Widzisz przecie¿, ¿e zaraz wyje¿d¿amy. – Tooqui wie. – Uderzy³ obiema d³oñmi o d³ugich palcach w pasiaste, czarno-br¹zowe futro na piersi. – Tooqui najdzielniejszy ze wszystkich Gwurran. Najlepszy wojownik, najm¹drzejszy, najprzystojniejszy, naj… – Tak, tak, jesteœ wspania³ym przedstawicielem swego plemienia, Tooqui – zgodzi³a siê nieobecna myœlami Luminara, sprawdzaj¹c zamocowanie juków na grzbiecie cierpliwego suubatara. – Jestem pewna, ¿e s¹ z ciebie bardzo dumni. – Pifgah! – zawo³a³ piskliwie. – Gwurran wielkie g³upki! ¯adne marzenia, ¿aden cel, ¿adna chêæ. Szczêœliwi mieszkaæ w dziurach wzgórz… – Ma³y z³odziejaszek zdo³a³ siê wyprê¿yæ, pomimo nik³ej postury. – Tooqui chce wiêcej. Tooqui musi wiêcej! – Spojrza³ na ni¹ ogromnymi, czerwonopomarañczowymi oczami. – Musi iœæ z wami. Luminara znieruchomia³a w pó³ gestu. Przykucnê³a i przepraszaj¹co spojrza³a w wytrzeszczone œlepka. – Tooqui, nie mo¿esz iœæ z nami i dobrze o tym wiesz. 156

– Co wiesz? Nic nie wiesz. – Gwurranin nie czu³ siê ani trochê zak³opotany, patrz¹c na znacznie wy¿sz¹ Jedi. – Tooqui wie tylko to, co widzi. A widzi, ¿e u was masa miejsca na wielkie galopuj¹ce suubatary dla taki ma³y facecik jak Tooqui. Walczy mocno, nie je du¿o. Przewa¿nie. Musia³a siê uœmiechn¹æ. – Chcesz powiedzieæ, ¿e przewa¿nie walczysz mocno czy ¿e przewa¿nie nie jesz du¿o? Cofn¹³ siê o krok i tupn¹³ ze z³oœci¹. – Nie ¿artuje z Tooqui! Ja nie taki g³upi g³upi jak te kopacze! Tooqui m¹dry m¹dry! – Na tyle m¹dry, ¿eby nas okraœæ, kiedy bêdziemy spali? – zapyta³a z przekor¹. W odpowiedzi po³o¿y³ praw¹ rêkê na twarzy, a lew¹ z ty³u g³owy i uroczyœcie oœwiadczy³: – Niech Tooqui zwiêdnie na s³oñcu, jeœli weŸmie choæ ziarno okruszek od swoi nowi przyjaciele bez pytania. Niech jego bebechy wyjd¹ na ziemiê i uciekaj¹ na boki jak robaki. Niech ca³a jego rodzina zginie w po¿ar traw, co czyœci otwarte stepy i… – Dobrze, dobrze! – Wbrew sobie rozeœmia³a siê cicho. – Wiem, o co ci chodzi. Odnios³a przy tym wra¿enie, ¿e Tooqui nie mia³by nic przeciwko temu, gdyby czêœæ jego rodziny spotka³ koniec nieprzyjemny, a przedwczesny. – Jesteœ dzielny i prawdomówny, ale i tak nie mo¿emy ciê zabraæ ze sob¹. Barrissa t³umaczy³a wam, ¿e mamy przed sob¹ trudn¹ i niebezpieczn¹ misjê i nie mamy czasu zajmowaæ siê goœæmi. – Tooqui sam siê zajmuje sob¹! Ty widzi zobaczy. Tooqui nie boi niebezpieczeñstwo! – Znów waln¹³ siê w piersi. – Tooqui jada niebezpieczeñstwo na pierwsze œniadanie. Dobry z niego zwierzaczek, taki dobry… Zamruga³a oczami. – Zwierzaczek? Tooqui, przecie¿ jesteœ osob¹ myœl¹c¹. Nie mo¿esz byæ zwierzaczkiem. – Czego nie? Gwurran trzyma ma³e yirany i czasem omohty jako zwierzaczki. Dostaj¹ darmo jedzenie, darmo miejsce do mieszkanie, obrona przed shanhy i inne rzeczy, które mog¹ je zjadaæ. Zdaje siê dobry dobry uk³ad dla moja. Jeœli ja myœl¹cy, jak ty mówi, to mo¿e doœæ m¹dry, ¿eby sam wybiera³, co chce robiæ? – Nie o to chodzi… – Takie akademickie dyskusje by³y ostatni¹ rzecz¹, jakiej siê spodziewa³a po zabawnym Gwurraninie. – To po prostu… nie by³oby w porz¹dku, i tyle. 157

– Jeœli doœæ myœl¹cy, ¿eby wybieraæ sam, to gdzie tu niewporz¹dek? – Uœmiechn¹³ siê, ukazuj¹c miniaturow¹ wersjê zêbów, jakie mieli obaj przewodnicy. – To wybór myœl¹cy Tooqui: ja chce chce jechaæ z nowi przyjaciele jak zwierzaczek. Poznaæ kulê œwiat Ansion. Mo¿e inne kule œwiaty te¿. Uczy siê du¿o i wróci pomagaæ Gwurran. Co za rozs¹dna i szlachetna propozycja, pomyœla³a Luminara. Tooqui co prawda ma równie¿ swoje osobiste powody. Jak mu odmówiæ? Jedi uczono, by korzystali z logiki i rozs¹dku, chc¹c przekonaæ tych, którzy siê z nimi nie zgadzaj¹, zamiast koñczyæ ka¿d¹ niezrêczn¹ dyskusjê s³owami „bo ja tak uwa¿am”. – Jedi nie miewaj¹ zwierzaczków – stwierdzi³a wreszcie w desperacji. – Czy s¹ przepisy, które tego zabraniaj¹, pani? – Barrissa wtr¹ci³a siê do dyskusji w najmniej odpowiednim momencie. Luminara zgromi³a padawankê wzrokiem. – Z pewnoœci¹ gdzieœ zapisano coœ takiego. I tak nie mamy miejsca dla goœci. – Tooqui sam siê umieœci. – Wsun¹³ d³oñ w rêkê Barrissy i uœmiechn¹³ siê niewinnie. – Widzisz? Dobry zwierzaczek, tak, tak? – Och, nie! – Luminara odwróci³a siê do swoich juków, szarpi¹c taœmê uszczelniaj¹c¹. – Barrisso, jeœli ty weŸmiesz za niego odpowiedzialnoœæ, to có¿, mogê siê zgodziæ – mruknê³a wreszcie. – Ale jeœli spowodujesz bodaj najmniejszy problem, Tooqui, jeœli bêdziesz utrudnia³ nam pracê w jakikolwiek sposób, bêdziesz musia³ odejœæ. Wracasz w góry bez dyskusji, jasne? Tooqui powtórzy³ swój gest z d³oñmi na twarzy i g³owie i odpar³ bez wahania: – Jeœli ja to zrobiê, to niech wolno gnijê w stoj¹ca woda. Niech ma ca³e futro fioletowe i rzyga rzyga a¿ siê wywróci na drug¹ stronê. Niech ze¿re w³asne nogi i… – Niech on ju¿ lepiej bêdzie cicho – pouczy³a padawankê zdesperowana Luminara. – I trzyma siê z daleka ode mnie. – Bêdzie grzeczny. – Barrissa pochyli³a siê i pog³adzi³a miêkki ³ebek Gwurranina. – Prawda, Tooqui? – Tak grzeczny, jak tylko Gwurran potrafi – odpar³ z dum¹. Luminary z jakiegoœ powodu ta obietnica szczególnie nie pocieszy³a.

158

ROZDZIA£



Obi-Wan w ogóle siê nie przejmowa³ figlami nowego cz³onka wyprawy, a czasem bywa³ nimi wrêcz rozbawiony. Anakin tak¿e cieszy³ siê na swój cichy sposób. Gwurranin by³ nowym partnerem do rozmowy, nawet jeœli jego s³ownik by³ ograniczony i ze sk³onnoœci¹ do powtórzeñ. Czuwali nad Tooquim na przemian z Barriss¹, choæ trzeba przyznaæ, ¿e maluch sumiennie dotrzymywa³ s³owa i nie wymaga³ szczególnego nadzoru. Energiczny tubylec pomaga³ przy wszystkim, od rozpakowywania juków na noc po zbieranie opa³u i uczenie siê obs³ugi tak prostych urz¹dzeñ, jak automatyczna zapalarka i skraplacz. Szybko siê uczy³, chcia³ wiedzieæ wszystko i na ka¿dy temat. A w³aœciwie wszystko wszystko, jak sam zwyk³ to okreœlaæ. Tylko alwaryjskim przewodnikom nie podoba³a siê jego obecnoœæ. Nie unikali go otwarcie, poniewa¿ wiedzieli, ¿e to nie spodoba³oby siê ich pracodawcom. Nie robili jednak nic w kierunku poszerzenia jego wiedzy ani te¿ nie zamierzali siê z nim zaprzyjaŸniaæ. Przepaœæ, jaka istnia³a pomiêdzy Alwarimi a Gwurranami, by³a dla Luminary ca³kowicie niezrozumia³a, skoro oba gatunki wywodzi³y siê z tych samych korzeni. Fizycznie ró¿nili siê g³ównie wzrostem i ow³osieniem. Dla kogoœ, kto na co dzieñ jest przyzwyczajony do przebywania z najró¿niejszymi gatunkami istot, bardzo ró¿ni¹cymi siê od siebie fizycznie, taka nieustanna wrogoœæ okazywana przez przewodników by³a trudna do zrozumienia. Mistrzyni mog³a tylko mieæ nadziejê, ¿e wspólna podró¿ w koñcu zmusi Kyakhtê i Bulgana do ujrzenia mniejszego kuzyna w innym œwietle. 159

Jeœli chodzi o œwiat³o, nie by³o go na razie zbyt wiele, bo s³oñce dopiero wschodzi³o nad horyzontem. By³ to ten sam horyzont, ku któremu pod¹¿ali ju¿ od wielu dni: p³aski i poroœniêty traw¹. Przez ostatni dzieñ i noc wlok³o siê za nimi stadko shanhów, ale ¿e nie wyczu³o œladów s³aboœci czy zmêczenia ani u suubatarów, ani u ich jeŸdŸców, uda³o siê na poszukiwania ³atwiejszej ofiary. – Coœ siê porusza na horyzoncie ze wschodu na zachód – zawo³a³ Kyakhta. Wszyscy, choæ nie ca³kiem jeszcze rozbudzeni, natychmiast zwrócili siê w tamtym kierunku. Obi-Wan wyj¹³ elektroniczn¹ lornetkê i przez chwilê obserwowa³ odleg³y punkt, usi³uj¹c zorientowaæ siê co do jego natury. – Borokii? – odezwa³ siê z nadziej¹ Anakin. Jedi opuœci³ mocno powiêkszaj¹ce urz¹dzenie. – Nie wiem – odrzek³ niepewnie. – Kyakhta i Bulgan nam powiedz¹. Ale mam przeczucie, ¿e to nie oni. Z tego, co mi mówiono, nadklany, podobnie jak Yiwowie i Alwari, s¹ nomadami-pasterzami. – Skin¹³ g³ow¹ w kierunku poruszaj¹cego siê punktu. – Ci tutaj wydaj¹ siê bardziej nowoczeœni, a przynajmniej mam wra¿enie, ¿e podró¿uj¹ z du¿ym ³adunkiem. Nie widzê te¿ ¿adnych œladów obecnoœci stada. ¯adnych dorgumów, awiquodów… wy³acznie zwierzêta zaprzêgowe. To znaczy, ¿e na pewno nie s¹ to Borokii. Okaza³o siê, ¿e przypuszczenia Obi-Wana by³y s³uszne. Karawana, która kierowa³a siê w ich stronê, nie by³a poszukiwanym nadklanem. Nie tylko nie prowadzi³a ¿adnych stad, jak to mia³o miejsce u Yiwów, ale zachowywa³a siê potwornie ha³aœliwie. Dopiero Bulgan ostatecznie zidentyfikowa³ rozhukan¹, g³oœn¹ procesjê, jak tylko zbli¿y³a siê na tyle, aby mo¿na by³o dostrzec szczegó³y. – To klan Qulun. Qulunowie s¹ handlarzami, dzia³aj¹cymi swobodnie zarówno po stronie Alwarich, jak i mieszkañców miast. Nikt ich specjalnie nie lubi, ale tu, na równinach, gdzie nie ma ani sklepów, ani mo¿liwoœci komunikacji, bardzo ich potrzebuj¹. Nieraz mo¿na u nich kupiæ interesuj¹ce rzeczy. – A co przyjmuj¹ w zamian? – zapyta³ Obi-Wan. Bulgan obna¿y³ dolne zêby. – Oprócz pieniêdzy? Wszelkie towary. Paski suszonego miêsa od pasterzy Alwarich, owoce i warzywa zebrane w odleg³ych czêœciach Ansionu. Piêkne rêkodzie³a wykonywane g³ównie przez kobiety z ró¿nych klanów. Ale tylko te najlepsze. Jedi da³ znak, ¿e rozumie. W Republice, gdzie rynek od dawna by³ nasycony pospolitymi towarami, egzotyczne artyku³y spo¿ywcze by³y 160

wysoko cenione. Podobnie jak rêkodzie³o. Bogacze i kolekcjonerzy, znudzeni seryjnymi towarami, zawsze byli gotowi zap³aciæ wysok¹ cenê za unikatowe, rêcznie wykonane przedmioty sprowadzane z odleg³ych œwiatów o dziwacznych nazwach. – Patrzcie! – Bulgan uniós³ siê w siodle. – Jad¹ tutaj, ¿eby siê z nami przywitaæ. Od g³ównej kolumny oderwa³o siê trzech jeŸdŸców i skierowa³o wprost na grupê wêdrowców, którzy zwolnili, aby na nich zaczekaæ. Gdyby tego nie zrobili, suubatary bez trudu przeœcignê³yby znacznie mniejsze i wolniejsze sadainy. JeŸdŸcy zrównali siê z Luminar¹ i Barriss¹, szczerz¹c zêby w uœmiechu i energicznie wymachuj¹c rêkami. Spotkanie zdawa³o siê mieæ charakter znacznie mniej konfrontacyjny ni¿ poprzednie z Yiwami. ¯adnej ostentacyjnie noszonej broni, ¿adnych podejrzliwych spojrzeñ kierowanych w stronê nowo przyby³ych. Oczywiœcie oczy handlarzy by³y w ci¹g³ym ruchu, co nie usz³o uwagi Jedi. Niczego nie przeoczyli, a ju¿ na pewno zauwa¿yli wypchane do granic mo¿liwoœci juki przypiête do drugiego grzbietu ka¿dego ze zwierz¹t. Tooqui jecha³ z Barriss¹, wêdruj¹c po jej suubatarze od ³ba do ogona i z powrotem i nieustannie mamrocz¹c pod nosem: – Dziwni ci tutaj. Tooqui nigdy przedtem nie widzieæ. Gwurran nie zna. – Odchyli³ g³owê do ty³u i wci¹gn¹³ powietrze pojedynczym, szerokim nozdrzem. – Pachnie inaczej ni¿ Alwari. – Wygl¹daj¹ tak¿e inaczej – odpowiedzia³a. – Ich stroje, uprz¹¿ na sadainach, sposób organizacji karawany bardzo ró¿ni¹ siê od Yiwów. Co o tym s¹dzisz, Tooqui? Zapa³ Gwurranina nie przygas³ ani na chwilê. – Wiêcej jedzenie dla g³owy Tooqui. Wiêcej rzeczy do patrzenia i uczenia. – Wiesz, jeœli bêdziesz tak gadaæ gadaæ przez ca³y czas, nie zdo³asz siê skoncentrowaæ na tych nowych rzeczach, a przy okazji ja tak¿e. – Tooqui cicho? To dwie rzeczy, które nie pasuje razem! – Usadowi³ siê obok niej, na wolnym brze¿ku siod³a. – Ale pani ka¿e, Tooqui musi s³uchaæ. – Uœmiechn¹³ siê. – Tooqui zawsze dobre zwierz¹tko. – Sarkazm to nie jest cecha, któr¹ ludzie lubi¹ u swoich „zwierz¹tek”. – Ich strata strata. – Pomimo z³oœliwego komentarza Gwurranin od tej chwili zachowywa³ siê bardzo spokojnie i w milczeniu obserwowa³ nowo przyby³ych, choæ widaæ by³o, ¿e kosztuje go to wiele wysi³ku. Gdyby nie jaskrawe i pstrokate ubranie, dwóch z jeŸdŸców mog³oby bez trudu ujœæ za Yiwów. Na pewno jednak nie da³oby siê tego 11 – Nadchodz¹ca burza

161

powiedzieæ o ich przywódcy. Osobnik ten zosta³ tak hojnie obdarzony przez naturê wzrostem i wag¹, ¿e sadain niós³ go z widocznym trudem. W przeciwieñstwie do swoich towarzyszy, a nawet Kyakhty, nie mia³ grzywy biegn¹cej od czubka g³owy wzd³u¿ karku. Kiedy Luminara przyjrza³a mu siê uwa¿niej, stwierdzi³a, ¿e brak w³osów prawdopodobnie jest skutkiem dok³adnego golenia, nie zaœ naturalnego wypadania sierœci, jak w przypadku Bulgana. £ysa czaszka, lœni¹ca w porannym s³oñcu, robi³a równie imponuj¹ce wra¿enie jak potê¿na postaæ. Przywódca prezentowa³ siê doskonale na swoim mocno obci¹¿onym wierzchowcu. – Witajcie, pozaœwiatowcy! Qulunowie witaj¹ was serdecznie! Luminara usi³owa³a sobie przypomnieæ, ile jest portów kosmicznych na Ansionie. Ci handlarze, a przynajmniej ich przywódca, najwyraŸniej odwiedzili chocia¿ jeden z nich, skoro wiedzieli, jak wygl¹daj¹ istoty rozumne z innych czêœci Republiki. – Mi³o was powitaæ – oficjalnym tonem powiedzia³ Kyakhta. – Udajemy siê na pó³noc. – Widzimy to. – Przywódca sk³oni³ siê, nie spadaj¹c z wierzchowca, zaprzeczaj¹c w ten sposób prawu grawitacji. – Jestem Baiuntu, g³ówny kupiec tego od³amu klanu. Czego mo¿e szukaæ w pó³nocnej krainie grupa sk³adaj¹ca siê z pozaœwiatowców i Alwarich? Kyakhta doceni³, ¿e przywódca zidentyfikowa³ go jako Alwariego i odpar³ uprzejmie: – Borokiich. – Borokiich? A po co pozaœwiatowcom nadklan? Obi-Wan lekko pochyli³ siê w siodle i odpowiedzia³ pytaniem na pytanie: – Mo¿ecie nam pomóc? – No, nie wiem, ale… – Dowódca zapomnia³, ¿e trzyma wodze sadaina i szeroko rozpostar³ ramiona. Luminara przygl¹da³a mu siê, wyraŸnie zafascynowana. Po raz pierwszy zdarzy³o jej siê ogl¹daæ naprawdê du¿ego Ansionianina. – Dziœ zjecie z nami kolacjê. Qulunowie bardzo lubi¹ goœci. Nowe twarze oznaczaj¹ nowe wieœci. – I potencjalnych nowych klientów – mrukn¹³ Anakin do Barrissy – chocia¿ to chyba nie powód, ¿eby z nimi nie pogadaæ… – To nie od nas zale¿y. – Barrissa udawa³a brak zainteresowania, ale w duchu mia³a nadziejê, ¿e mistrzowie przyjm¹ zaproszenie przywódcy Qulunów. By³aby to kolejna okazja do poszerzenia zasobu informacji na temat spo³ecznoœci Ansionu… no i do zjedzenia œwie¿ego posi³ku. Obi-Wan i Luminara nie widzieli powodu, dla którego nie mieliby siê zatrzymaæ i spêdziæ nocy wœród ruchliwych i ha³aœliwych handla162

rzy. Jeœli ka¿da ze stron bêdzie mia³a w³asne obozowisko, zostan¹ zachowane wszelkie regu³y bezpieczeñstwa, a Qulunowie mo¿e pomog¹ odnaleŸæ nieuchwytnych Borokiich. Ku zaskoczeniu Barrissy, Tooqui, zamiast ruszyæ na wêdrówkê, pozosta³ przy niej. Z sobie tylko znanego powodu by³ niezwykle milcz¹cy i odzywa³ siê tylko wtedy, kiedy obok nie krêci³ siê ¿aden Qulun. Kiedy zapyta³a go o powód takiego niezwyk³ego zachowania, jak zwykle mia³ gotow¹, choæ nie ca³kiem jasn¹ odpowiedŸ: – Qulunowie myœl¹ Tooqui g³upi g³upi zwierzak. Dobry pocz¹tek dla handel. – Nie mamy zamiaru niczym handlowaæ. – Spojrza³a na niego ostrzegawczo. – Jesteœmy tu po to, aby zdobyæ przyjació³ i mo¿e dowiedzieæ siê czegoœ o miejscu pobytu nadklanu. I to wszystko. Gwurranin zrobi³ roz¿alon¹ minê. – Tooqui nie chce wiele. Ma³e jedzenie, ma³a zabawka dla dziecko Gwurran, ma³a broñ na niedobry Gwurran… – Daj sobie spokój – poleci³a stanowczo. – Rozmawiaj z nimi albo siedŸ cicho, rób, co chcesz. Ale ani s³owa o handlu. – Zrobi³a porozumiewawcz¹ minê. – Zwierzaczki nie anga¿uj¹ siê w handel. – Ale ich pani tak – odparowa³ bez wahania. – Mo¿e jak g³upi œmieszny zwierzaczek robi zabawne rzeczy dla pani, wdziêczna Barrissa kupi malutkie coœ dla biedny biedny Tooqui? – Pomyœlê o tym – odpowiedzia³a, ucinaj¹c dalsz¹ dyskusjê. Popêdzi³a wierzchowca, wiêc ma³y Gwurranin musia³ zamkn¹æ buziê i skoncentrowaæ siê na tym, ¿eby nie spaœæ. Baiuntu z dumn¹ min¹ ruszy³ przodem, wiod¹c goœci na szczyt wzgórza, gdzie Qulunowie w³aœnie rozbijali obóz. Samobuduj¹ce siê chaty w³aœnie rozwija³y œciany i dachy, a dzieci z zaaferowanymi minami pod³¹cza³y urz¹dzenia grzewcze i atmosferyczne skraplacze wody. Automatycznie usztywnia³y siê tymczasowe konstrukcje, które zosta³y zaprojektowane tak, aby mo¿na je by³o sk³adaæ i rozk³adaæ codziennie, nawet przy najwiêkszym wietrze. Dwie z tych fantastycznych chat by³y tak piêknie dekorowane emali¹, malowanymi lusterkami i innymi ozdóbkami, ¿e przyku³y uwagê Luminary, zanim je do koñca roz³o¿ono. – Pomieszczenia handlowe – wyjaœni³ Bulgan w odpowiedzi na jej pytanie. – Im bardziej ozdobne, tym lepiej. Przesun¹³ d³oni¹ po oczach, co by³o ansioniañskim odpowiednikiem mrugniêcia. – Olœniæ klienta to jedna z g³ównych zasad i wizytówka Qulunów. Kupiec zachwycony to kupiec ustêpliwy. 163

Luminara rozsiad³a siê wygodnie w wyœcie³anym siodle. Suubatar niós³ j¹ g³adko i bez wysi³ku. – Chcesz przez to powiedzieæ, ¿e Qulunowie oszukuj¹ w interesach? – Haja, nie, pani Luminaro. S¹ tacy jak wszyscy kupcy, czy ci przywi¹zani do jednego miejsca, jak w mieœcie, czy wêdrowni, jak tu, na stepie. Niektórzy s¹ ca³kiem uczciwi, inni to zupe³ni bandyci. Nikt nie mo¿e powiedzieæ, ¿e naprawdê sobie pohandlowa³, dopóki nie spróbuje handlu z nimi. Dla wielu handlarzy s³owa „sprytny” oraz „z³odziejski” maj¹ ca³kowicie wymienne znaczenie. – Nie przyjechaliœmy tu na zakupy, wiêc to i tak nie ma znaczenia – uciê³a Luminara, unios³a siê lekko w siodle i powiod³a wzrokiem po otaczaj¹cych ich równinach. – Ciekawe, dlaczego tu w³aœnie rozk³adaj¹ obóz? Ta kraina nie roi siê chyba od klientów. Alwari niedbale machn¹³ rêk¹. – Otwieraj¹ tylko kilka z licznych kramów. Pewnie wierz¹, ¿e klienci wype³zn¹ spod trawy. – Zachichota³ dobrze jej ju¿ znanym ansioniañskim œmiechem, dodaj¹c na okrasê kilka trzaœniêæ kostkami palców. – Prawdopodobnie Qulunowie czuliby siê niepewnie, gdyby nie mieli otwartego bodaj jednego kramu. Nie mogliby zasn¹æ z obawy, ¿e przepuszcz¹ potencjalnego klienta. Przyjêcie, jakie im zgotowano, ró¿ni³o siê znacznie od powitania przez pocz¹tkowo nieufnych Yiwów. Broni wprawdzie nie pochowano, ale te¿ nikt nie kierowa³ jej w stronê przybyszów. Wierzchowce goœci dosta³y honorowe miejsca w zagrodzie klanu, œwie¿¹ wodê i paszê. Luminara i jej przyjaciele znaleŸli siê nagle w obszernym przenoœnym budynku. Jego wnêtrze zaœciela³y dywany, poduszki, automatycznie dostosowuj¹ce siê do kszta³tu cia³a; nie brakowa³o tu wygód, jakich trudno by siê spodziewaæ poœród pó³nocnych ansioñskich stepów. Czegokolwiek za¿¹dali goœcie, a Qulunowie mogli dostarczyæ, oferowali natychmiast i bezp³atnie. Obi-Wan nie by³ zaskoczony ich hojnoœci¹. Taka taktyka by³a powszechnie stosowana do zmiêkczania ewentualnych klientów. Barrissa i Anakin nie przejmowali siê takimi szczegó³ami, pozostawiaj¹c organizacjê spotkania w rêkach swoich mistrzów. Odprê¿yli siê i rozkoszowali egzotycznymi potrawami i napojami, eleganckimi bibelotami i malutkimi, piêknie pachn¹cymi stworzonkami, które nieustannie kr¹¿y³y w powietrzu. Tymczasem Tooqui zachowywa³ siê dziwnie spokojnie. Ma³y Gwurranin na pewno œwietnie siê bawi³, nurzaj¹c siê w luksusach z nie mniejszym zapa³em ni¿ jego przyjaciele. Jednak 164

w gromadzie wysokich obcych istot, na wszelki wypadek wola³ poruszaæ siê bardzo ostro¿nie, a swoje opinie zachowywaæ dla siebie. Baiuntu by³ zachwycony goœæmi spoza planety. – Spotka³em wielu pozaœwiatowców, prowadz¹c interesy – oznajmi³ wieczorem, dziel¹c z nimi komfortowe warunki domu goœcinnego. – W Cuipernam? – Anakin wzi¹³ do ust coœ niebieskozielonego i pulchnego, co okaza³o siê pyszne. – W Cuipernam – zgodzi³ siê gospodarz. – I w Doigonie, i w Flerauw. Spotka³em grupê waszych pobratymców i ca³kiem sporo innych. – Po³o¿y³ d³ugopalce d³onie na wydatnym brzuchu. – Kupcy to odrêbny gatunek istot. Wygl¹d nie ma z tym nic wspólnego, jak mi siê zdaje. Qulunowie odkryli tê prawid³owoœæ w tym samym dniu, kiedy na nasz¹ planetê zawita³ pierwszy statek z zewn¹trz. Mówi¹c, nie przestawa³ ani na chwilê wrzucaæ sobie do ust ma³ych fioletowych kulek, które chrupa³y g³oœno, rozgniatane o twarde podniebienie. Anakinowi wydawa³o siê, ¿e pomiêdzy jednym a drugim k³apniêciem ust wodza dostrzega wœród nich jakiœ ruch, wiêc na wszelki wypadek wola³ nie pytaæ, co to takiego. Bywa³y chwile, kiedy bezpoœrednioœæ Jedi zdecydowanie siê przydawa³a, ale czasami lepiej by³o wprowadzaæ w ¿ycie zasadê powœci¹gliwoœci. – Uwa¿acie, ¿e Qulunowie skorzystali na przyst¹pieniu Ansionu do Republiki? – zachêcaj¹co zagadnê³a Luminara. Gospodarz skrzywi³ siê lekko. – Wola³bym mówiæ raczej o interesach ni¿ o polityce, ale skoro pytacie… tak, w³aœnie tak s¹dzê. – A czy cz³onkowie twojego klanu uwa¿aj¹ podobnie? – Obi-Wan popija³ s³odki, ciep³y i orzeŸwiaj¹cy napój. – Tego nie potrafiê powiedzieæ. Wiêkszoœæ z nich nie jest w takich sprawach równie bieg³a jak Baiuntu. Ale podobnie jak wszyscy prawdziwi Qulunowie, ofiaruj¹ swoje us³ugi temu, kto ich zdaniem mo¿e zap³aciæ najwiêcej. – Czyli mo¿na ich kupiæ – zauwa¿y³ Anakin. Obi-Wan skarci³ padawana ostrym spojrzeniem, ale m³ody cz³owiek tylko wzruszy³ ramionami, nie widz¹c w tym pytaniu nic z³ego. Jego nauczyciel powinien by³ ju¿ siê zorientowaæ, ¿e ma bardzo bezpoœredniego padawana. Ich gospodarz w ka¿dym razie wcale siê nie obrazi³. – Ka¿dego kupca mo¿na kupiæ, mój wielki bezw³osy przyjacielu. Interes to interes, prawda? Dla Qulunów lojalnoœæ jest jeszcze jednym towarem. Na razie jesteœmy zadowoleni z pe³nej reprezentacji Ansionu w Republice. Co przyniesie jutro, kto wie? – Stêkaj¹c z wysi³ku, opar³ 165

siê o stos poduszek. Mnóstwo maleñkich czujników wype³niaj¹cych poduszki zabra³o siê do pracy, aby dostosowaæ ich kszta³t do nowej pozycji cia³a. – W ka¿dym razie to uczciwa odpowiedŸ – mruknê³a Luminara do Barrissy. – S¹dzê, ¿e nie mo¿emy siê tu spodziewaæ niczego lepszego. Oni po prostu ¿yj¹ zgodnie z tradycj¹. – Wydaje siê, ¿e na tej planecie tradycja jest wszystkim. – Barrissa upi³a ³yk jednego z licznych rodzajów napojów, jakie przed ni¹ postawiono. Podobnie jak wszystkie poprzednie, okaza³ siê pyszny. K¹tem oka zauwa¿y³a jakiœ ruch z prawej strony i obejrza³a siê w tamtym kierunku. Jej maleñki przyjaciel cichcem kierowa³ siê w stronê wyjœcia. – Tooqui, dok¹d siê wybierasz? – Du¿o du¿o œwiat³a dla Tooqui. Du¿o gadu gadu. Idzie na spacer. Wróci potem. – Dobrze – odpar³a i po chwili namys³u doda³a: – Nie ukradnij niczego. Odpowiedzia³ jej niewyraŸnym gestem; nie wiedzia³a, co to znaczy, i chêtnie by zapyta³a, gdyby nie to, ¿e ju¿ go nie by³o. Jeden ze stra¿ników na zewn¹trz zrobi³ ruch, aby go zatrzymaæ, ale Gwurranin by³ szybki; b³yskawicznie rozp³yn¹³ siê w ciemnoœci i gwarze obozowiska. Dziwne, pomyœla³a Barrissa. Dlaczego mieliby zatrzymywaæ Tooquiego? Odetchnê³a i opar³a siê o poduszki. Pewnie obawiali siê, ¿e narobi k³opotów. Znaj¹c Tooquiego, mog³a zrozumieæ gospodarzy. Stylowo ubrana i piêknie uczesana kobieta wnios³a wytworn¹ szkatu³kê nape³nion¹ mocno zakorkowanymi flakonikami. Ka¿dy z nich by³ wykonany z innego kamienia pó³szlachetnego. Szata kobiety, wyciêta z ty³u w wyd³u¿one V, ods³ania³a bez skrêpowania krótk¹, z³ocist¹, czarno prêgowan¹ grzywê a¿ po szcz¹tkowy ogon. W ods³oniête futro umiejêtnie wpleciono kokardy i b³yskotki. Na znak ze strony wodza podsunê³a szkatu³ê Obi-Wanowi i Luminarze. – To esencje z dystryktu jezior Dzavak, daleko na zachodzie – z dum¹ objaœni³ Baiuntu. – Nie znajdziecie takich nigdzie w okolicach Cuipernam. Gotów by³bym postawiæ je przeciwko wszystkim, nawet najdoskonalszym perfumom, jakie mo¿na kupiæ na ca³ym terenie Republiki! – Zachêcaj¹co machn¹³ grub¹ rêk¹. – Proszê, proszê! Wypróbujcie je. Paluruvu… to ta fioletowa buteleczka na koñcu rzêdu… jest szczególnie doskona³e. Kilka kropli tej esencji na czyst¹ wodê daje wielki flakon doskona³ych, kosztownych perfum. – Uœmiechn¹³ siê szeroko. – Alwari prowadz¹ ¿ycie nomadów, ale nie s¹ niecywilizowani. Podobnie jak Qulunowie, oni tak¿e lubi¹ ³adne rzeczy. Te esencje sprzedaj¹ 166

siê doskonale. Po wielu dniach spêdzonych na wêdrówkach po otwartych równinach, w towarzystwie stad cuchn¹cych zwierz¹t poci¹gowych i byd³a, dobrze sytuowana alwaryjska para z przyjemnoœci¹ skorzysta z okazji, aby nieco z³agodziæ ten naturalny bukiet w swoim namiocie. Luminara ostro¿nie poci¹gnê³a nosem nad kilku ró¿nymi ekstraktami. Wszystkie pachnia³y cudownie, ale zgodnie z twierdzeniem Baiuntu, paluruvu by³o zupe³nie wyj¹tkowe. – Wspania³e – stwierdzi³a, przekazuj¹c kasetê Obi-Wanowi. Jego zainteresowanie próbkami by³o znacznie mniejsze, ale i on musia³ przyznaæ, ¿e kolekcja dorównywa³a wszystkiemu, z czym mia³ okazjê zetkn¹æ siê na Coruscant i innych, co wytworniejszych œwiatach Republiki. Zanim kaseta dotar³a do Anakina i Barrissy, w pokoju rozesz³a siê ju¿ mieszanina zapachów, ca³kowicie spowijaj¹c obecnych i odgradzaj¹c ich szczelnie od wszelkich innych woni – zwierz¹t w zagrodzie i t³ocz¹cych siê miêdzy chatami cz³onków klanu. Luminara spojrza³a na Baiuntu, który w³aœnie szeroko ziewn¹³. W³aœciwie, gdyby siê nad tym dobrze zastanowiæ, to i ona ju¿ czu³a zmêczenie. To by³ d³ugi dzieñ. Chcia³a wstaæ i wyg³osiæ uprzejm¹ wymówkê dla siebie i swoich towarzyszy. I w³aœnie wtedy poczu³a, ¿e coœ jest nie w porz¹dku. Nie mog³a siê wyprostowaæ. W³aœciwie nie mog³a nawet usi¹œæ. Miêœnie jakby zmieni³y siê w galaretê i rozp³ynê³y siê po poduszkach i wa³kach, które je podtrzymywa³y. Krêci³o jej siê w g³owie, mia³a wra¿enie, ¿e roztapia siê i wsi¹ka w pod³ogê. Przez szybko zachodz¹ce mg³¹ oczy widzia³a Obi-Wana, który wsta³ i usi³owa³ dobyæ miecza œwietlnego, ale tylko grzeba³ bezradnie d³oñmi w okolicach rêkojeœci. Nawet zreszt¹ gdyby zdo³a³ w³¹czyæ broñ, nie by³o z kim walczyæ. Ich gospodarz chrapa³ potê¿nie z d³oñmi splecionymi na t³ustym brzuszysku. Urocza prezenterka esencji spoczywa³a u jego stóp. Jej smuk³e cia³o pogr¹¿one by³o w ca³kowitym bezruchu. – Coœ siê… Barrissa! – Luminara próbowa³a krzykn¹æ, ale zdo³a³a wydobyæ z siebie jedynie g³oœny szept. Padawanka i tak by jej nie us³ysza³a. Le¿a³a na poduszkach sofy z g³ow¹ odchylon¹ w ty³, otwartymi ustami i szeroko roz³o¿onymi ramionami. Niedaleko niej, o dwie d³ugoœci cia³a od wejœcia, spoczywa³ Anakin Skywalker. Luminara widzia³a wszystko jak przez coraz gêstsz¹ mg³ê, ale stwierdzi³a, ¿e wejœcie zosta³o dok³adnie zamkniête. Zastanawia³a siê, czy po to, aby zatrzymaæ ich w œrodku. A mo¿e po to, aby odizolowaæ tê uderzaj¹co piêkn¹, wiruj¹c¹ w powietrzu mieszaninê zapachów? Zreszt¹ rezultat by³by taki sam. 167

Paluruvu dzia³a³o nie tylko na powonienie. Musia³o równie¿ zawieraæ potê¿ny œrodek nasenny, który pozbawi³ zmys³ów j¹ i jej przyjació³. Jeœli jednak by³o to umyœlne dzia³anie, dlaczego poddali siê temu równie¿ Baiuntu i kobieta, która przynios³a próbki? Luminara usi³owa³a podpe³zn¹æ do drzwi i wyci¹gn¹æ w³asn¹ broñ. Bezskutecznie. Wydawa³o siê, ¿e pod wp³ywem narkotyku jej mózg straci³ wszelk¹ zdolnoœæ do komunikowania siê z cia³em. Obi-Wan opad³ na klêczki i spojrza³ w jej kierunku z kompletnie oszo³omion¹ min¹. Wpatrywa³a siê w niego, a¿ przymkn¹³ oczy i zwali³ siê na bok. Po drugiej stronie pomieszczenia Bulgan i Kyakhta spali snem sprawiedliwych, chrapi¹c na ansioniañski, gwi¿d¿¹co-œwiszcz¹cy sposób. Anakin zdoby³ siê na ostatni nieludzki wysi³ek – uniós³ siê lekko i rzuci³ na zamkniête wejœcie. Poprzez mg³ê coraz ciaœniej spowijaj¹c¹ jej umys³ podziwia³a go za ten wyczyn. Ten m³odzieniec musi mieæ ogromne zasoby silnej woli. Niestety, dotarcie do wyjœcia poch³onê³o wszystkie te zasoby. Kiedy uderzy³ w drzwi, zaledwie trzyma³ siê na nogach. Konstrukcja siê zatrzês³a, ale drzwi wytrzyma³y. Anakin cofn¹³ siê, siêgn¹³ do miecza, zatoczy³ pijany kr¹g i usiad³ tam, gdzie sta³. Zamkn¹³ oczy i przewróci³ siê na bok. Z wszystkich osób znajduj¹cych siê w pokoju tylko Luminara pozosta³a przytomna. To jasne, pomyœla³a, Baiuntu bez obawy móg³ poddaæ siebie i s³u¿¹c¹ dzia³aniu narkotycznych perfum. Jak ³atwiej uœpiæ czujnoœæ osoby, któr¹ chcesz otruæ, ni¿ dzieliæ siê z ni¹ trucizn¹? Przynajmniej dowodzi³o to, ¿e opary nie s¹ œmiertelne. Baiuntu móg³ byæ sk³onny dzieliæ z przysz³ymi ofiarami sen, lecz z pewnoœci¹ nie œmieræ. Teraz wszystko by³o jasne. Zostali zwabieni i obezw³adnieni – ale w jakim celu, z jakiego powodu? Wkrótce inni Qulunowie otworz¹ pomieszczenie, odczekaj¹, a¿ usypiaj¹ca mg³a siê ulotni, a nastêpnie zajm¹ siê wodzem i nieprzytomn¹ kobiet¹. Co zaœ do niedawnych „goœci” klanu, ich los na razie by³ wielk¹ niewiadom¹. Luminara nie potrafi³a wyci¹gn¹æ logicznych wniosków; by³a zmêczona, okropnie zmêczona. W tym momencie mog³aby jej pomóc tylko dobrze przespana noc. Coœ w niej krzycza³o, aby spróbowa³a nie zasypiaæ, aby czuwa³a. Walcz¹c z efektami perfum, zdo³a³a podnieœæ g³owê z poduszek, ale by³ to ostatni gest buntu. Nawet wyszkolonego Jedi mo¿na pokonaæ, chocia¿ nie broni¹. Ale miecz œwietlny jest bezu¿yteczny wobec rozkosznej, nieodpartej woni esencji paluvuru.

168

ROZDZIA£

!

– Tu jest ten ma³y skalny dyzat! £apaæ go! Tooqui nie wiedzia³, dlaczego ci dwaj Qulunowie go goni¹, ale nie czeka³ na nich, ¿eby siê dowiedzieæ. Cz³onkowie klanu wymachiwali nieznan¹, dziwaczn¹ broni¹, a choæ nie wiedzia³, co ta broñ mo¿e mu zrobiæ, natychmiast stwierdzi³, ¿e nie ma zamiaru tego sprawdzaæ. Musia³o siê wydarzyæ coœ z³ego. Gdyby pani Barrissie nic siê nie sta³o, nie pozwoli³aby tak za nim goniæ wrzeszcz¹cym, wœciek³ym Qulunom z ob³êdem w œlepiach. Ostatni raz widzia³ j¹ i jej nieskoñczenie interesuj¹cych przyjació³, jak odpoczywali w towarzystwie wodza Qulunów. Wszyscy wydawali siê ca³kiem dobrze dobrze zgadzaæ. Czy¿by to siê zmieni³o? To prawda, handlarze byli Qulunami, nie Alwarimi, ale tak czy owak pochodzili ze stepów, a nie z gór. Mo¿e wcale nie s¹ bardziej godni zaufania ni¿ banda brudnych w³óczêgów Alwarich, tych snigvoldów, pastuchów dorgumów. Jeœli to prawda, pani Barrissa mo¿e byæ w wielkim niebezpieczeñstwie. Ona i jej nauczyciele s¹ bardzo mocni, ale nie jak bogowie. Nie s¹ silni jak Miywondl, wiatr, lub Kapchenaga, grom. To tylko ludzie. Wiêksi od Gwurran, mo¿e trochê m¹drzejsi, ale ludzie. Mo¿na ich pokonaæ i uœmierciæ. Qulunowie to te¿ ludzie. Oznacza to, ¿e z pewnoœci¹ znaj¹ wiele sposobów zabijania. Gdyby jednak ktoœ kogoœ zabi³, Tooqui z pewnoœci¹ coœ by us³ysza³. Pani Barrissa i jej przyjaciele nie daliby siê zabiæ bez walki. Mo¿e ich jakoœ oszukano? W kanionach plemiennych ciemnymi nocami 169

opowiada siê d³ugie, ponure historie o przebieg³ych handlarzach i o tym, co potrafi¹ zrobiæ niczego nie podejrzewaj¹cym goœciom. Coœ jasnego i gor¹cego osmali³o w³osy na szczycie jego grzywy. Przyspieszy³, pêdz¹c teraz tak szybko i zawziêcie, jak tylko móg³. Wprawdzie Qulunowie maj¹ d³u¿sze nogi, ale przyzwyczajeni s¹ do jazdy i handlu. A co, jak co, ale uciekaæ Gwurranowie umieli doskonale. Z dziwnych, zagranicznych p³askoœciennych chat wygl¹da³y ku niemu zdumione twarze. Zaalarmowani Qulunowie wybiegali, ¿eby go z³apaæ. Zwiewa³ przed nimi, jakby bawili siê w berka blo-bi z przyjació³mi-krewnymi. Ale wiedzia³, ¿e to nie gra. Gor¹cy promieñ uderzy³ raz jeszcze, ale chybi³, na moment rozjaœniaj¹c nocne niebo nad jego g³ow¹. I oto jest ju¿ za obozowiskiem; nogi wybijaj¹ równy rytm, otwiera siê przed nim step. Wysoka trawa trochê spowolni³a jego ruchy, ale za to ukry³a go przed wzrokiem œcigaj¹cych. Uzna³, ¿e jest bezpieczny – dopóki nie us³ysza³ szybko zbli¿aj¹cego siê têtentu kopyt sadaina. – Têdy! – wrzasn¹³ jakiœ Qulun. – Widzia³em dyzata! Tam! Mia³ ochotê odwróciæ siê i wrzasn¹æ: „Nie jestem dyzatem!”. By³ jednak doœæ sprytny, ¿eby wiedzieæ, ¿e ta chwila szaleñczego buntu mo¿e go kosztowaæ ¿ycie. Gor¹czkowo szuka³ miejsca, gdzie móg³by siê zakopaæ. Tu jednak nie by³o znajomych gór, nie by³o przyjaznych szczelin i nawisów, gdzie tak ³atwo siê schowaæ. G³osy œcigaj¹cych go Qulunów by³y coraz bli¿ej. Jeszcze chwila i znajd¹ siê nad jego g³ow¹. Œwiat³a rozjaœni³y noc wokó³ niego. Kolejna mechaniczna magia, kupiona od handlarzy w miastach. Zastanawia³ siê, czy do¿yje chwili, kiedy bêdzie móg³ na w³asne oczy ujrzeæ te gwarne, tajemnicze miejsca, które odwiedzi³o do tej pory zaledwie kilku Gwurran. Wtedy w³aœnie zobaczy³ norê kholota. Wejœcie by³o akurat doœæ szerokie, ¿eby zdo³a³ siê wcisn¹æ. Dysz¹c ciê¿ko, wœlizn¹³ siê w otwór i na brzuchu zacz¹³ mozolnie przepychaæ siê w dó³. Ciekawe, czy Qulunowie wpadn¹ na to, by go szukaæ pod ziemi¹, czy poprzestan¹ na powierzchni? Nora rozszerzy³a siê odrobinê, co pozwoli³o mu pe³zn¹æ szybciej. Kiedy otwar³a siê przed nim owalna komora, mniej wiêcej trzy razy wiêksza od niego, wiedzia³ ju¿, ¿e dotar³ do koñca. St³umione przez warstwê ziemi krzyki i nawo³ywania patroluj¹cych Qulunów wydawa³y siê coraz bardziej oddalone. Kryjówka by³aby doskona³a, gdyby nie pewna drobna komplikacja… Nora by³a ju¿ zajêta przez rodzinê kholotów. Zamar³. Móg³ tylko mieæ nadziejê, ¿e kholoty ¿ywi¹ siê traw¹, nasionami i liœæmi, a nie Gwurranami. Dwa doros³e osobniki o p³askich pyskach, pokryte szorstkim, oliwkowozielonym futrem, przygl¹da³y mu 170

siê czujnie. Na szczêœcie w norze nie by³o szczeni¹t. Gdyby by³y, Tooqui prawdopodobnie nie dotar³by nawet tutaj. Ka¿dy ze starych by³ co najmniej tak du¿y jak on, ale zêby mia³ proporcjonalnie znacznie wiêksze: szerokie siekacze do zadañ specjalnych przewidziane do œcinania grubych kêp trawy. Gdyby ich têponosi w³aœciciele mieli na to ochotê, mog³yby pos³u¿yæ równie¿ do obciosania mu twarzy. Wstrzyma³ oddech, obserwuj¹c pomrukuj¹ce i niespokojnie wêsz¹ce zwierzêta, które ruszy³y w jego kierunku. Stara³ siê nie dygotaæ za bardzo, kiedy go obw¹chiwa³y z góry, z do³u i ze wszystkich stron. Zacisn¹³ powieki i usi³owa³ sobie wyobraziæ, ¿e jest kawa³kiem dorgumowego ³ajna, które przypadkiem stoczy³o siê do nory. Z góry wci¹¿ jeszcze dochodzi³y odg³osy galopuj¹cych sadainów i okrzyki Qulunów. Nie wiedzia³, jak d³ugo zdo³a pozostaæ w bezruchu. Para kholotów wzgardliwie poci¹gnê³a nosami, co w innych warunkach przyj¹³by zapewne jako obrazê, po czym przepchnê³a siê obok niego do wyjœcia. Ich reakcja by³a doœæ dziwna. Czy¿by œmierdzia³ tak okropnie, ¿e zmusi³ ich do opuszczenia nory? A potem Gwurranin przypomnia³ sobie czas spêdzony w domu Qulunów, przesyconym dziwacznymi obcymi zapachami. Widocznie te zapachy przylgnê³y do jego futra tak mocno, ¿e nie tylko odpêdza³y kholoty, ale równie¿ odbiera³y im apetyt na k¹sanie. Para prze¿uwaczy z nory stwierdzi³a widocznie, ¿e to stworzenie musi smakowaæ jeszcze gorzej ni¿ pachnie. Z góry dobieg³ podekscytowany wrzask, a po nim huk i pe³en bólu jêk jednego z kholotów. Zwierzê widocznie wysz³o z nory i zosta³o wziête przez patroluj¹cych Qulunów za obiekt poœcigu. Skoro tylko zidentyfikowano nieszczêsne zwierzê, ¿artom z pochopnego strzelca nie by³o koñca. Tooqui odwróci³ siê z trudem w ciasnej komorze i wystawi³ g³owê z tunelu, pods³uchuj¹c skwapliwie. – Dajmy sobie spokój. PóŸno siê robi, a ja mam doœæ. Nie obchodzi mnie, co powie Baiuntu. – Masz racjê – stanowczo stwierdzi³ drugi Qulun, œci¹gaj¹c wodze. – Powiemy mu, ¿e schwytaliœmy i zabiliœmy zbiega. I niech to ju¿ siê skoñczy. – I tak jest tu sam, bez po¿ywienia, wody i zapasów. Step go za³atwi. Wymiana zdañ zakoñczy³a siê tupotem oddalaj¹cych siê sadainów. Tooqui jedak pozosta³ przyczajony w norze, dopóki nie uzna³, ¿e mo¿e bezpiecznie wyjœæ. Kiedy to zrobi³, brudny i zmêczony, ale ¿ywy, wokó³ nie by³o œladu poœcigu. Znalaz³ kamieñ, wszed³ na niego i rozejrza³ siê – by³ na tyle 171

wysoko, ¿e czubki faluj¹cych na wietrze traw znalaz³y siê poni¿ej. Qulunowie zwijali obóz, i to w œrodku nocy. Mieli wa¿ne powody, Tooqui by³ tego pewnien. O ile wiedzia³, nigdy ¿aden nomada nie zwija³ obozu w œrodku nocy. Czy pani Barrissa i jej przyjaciele jeszcze ¿yj¹? A jeœli nie, co to zmienia? Jest sam, bez jedzenia, broni i wody, o wiele dni biegu od najbli¿szej górzystej krainy Gwurran. Otoczy³ siê ramionami przed ch³odem nocy i uwa¿nie rozejrza³ po otoczeniu. Otwarty step to nie miejsce dla zdenerwowanego malutkiego Gwurranina! Podskakiwa³ na ka¿dy dŸwiêk, ka¿dy ruch przyprawia³ go o bicie serca. A jeœli tam s¹ shanhy, œledz¹ce karawanê kupców? Có¿, jak z³api¹ trop, bêdzie mia³ mniej wiêcej takie szanse, jak birru o koronkowych skrzyd³ach w czasie burzy piaskowej. Nawet gdyby chcia³ pomóc, nic nie mo¿e zrobiæ. Najlepiej bêdzie, jeœli od razu ruszy do domu. Przy odrobinie szczêœcia znajdzie po drodze trochê wody i coœ do jedzenia, jeœli sam nie zostanie po drodze zjedzony, wróci do krainy Gwurran w ci¹gu kilku dni. Opowie ziomkom swoj¹ podniecaj¹c¹, dramatyczn¹ historiê. M³odzie¿ bêdzie patrzeæ na niego z podziwem, a sceptyczni starcy uznaj¹, choæ niechêtnie, jego niezwyk³e wyczyny. Do koñca ¿ycia bêdzie wœród swojego ludu wielki wielki. Ale… ale pozostawa³a jeszcze sprawa pani Barrissy, która zamiast zabiæ go jak z³odzieja, potraktowa³a jak przyjaciela i wstawi³a siê za nim, kiedy wyrazi³ pragnienie podró¿y poza odwieczne ziemie Gwurran. No i w³aœnie jego ¿yczenie zosta³o spe³nione. Oczywiœcie, kiedy o to prosi³, nie wiedzia³, ¿e coœ takiego mo¿e siê zdarzyæ. Nikt, nawet cz³owiek Barrissa, nie bêdzie mia³ nic przeciwko temu, jeœli popêdzi do domu tak szybko, jak zdo³aj¹ go ponieœæ d³ugopalce stopy. Muszê wiedzieæ, zdecydowa³ wreszcie. Jeœli pani Barrissa i reszta zostali zabici, wtedy mo¿e ruszyæ do domu z czystym sumieniem. Z drugiej strony, jeœli jeszcze ¿yj¹… Jeœli jeszcze ¿yj¹, to mia³ prawo s¹dziæ, ¿e jego w³asne ¿ycie skomplikuje siê jeszcze bardziej ni¿ do tej pory. Powinien chyba siê z tego cieszyæ albo przynajmniej próbowaæ to sobie wmówiæ. Czy nie powiedzia³ ludziom, ¿e Tooqui jest najdzielniejszy, najwaleczniejszy, najm¹drzejszy, naj-naj-naj ze wszystkich Gwurran? Wtedy zastanawia³ siê, czy ktokolwiek mu uwierzy³. Z pewnoœci¹ nie ci dwaj têpi têpi przewodnicy, nêdznicy zadufki bezklanowcy Alwari, Kyakhta i Bulgan. Mi³o by³oby zobaczyæ ich twarze – oczywiœcie, jeœli w ogóle jeszcze ¿yj¹, upomnia³ sam siebie – kiedy Tooqui, ten sam Tooqui, z którego siê œmiali 172

i którym pogardzali, pojawi siê, ¿eby ocaliæ ich smêtne, krótkoogoniaste, brzydkie zadki! Obraz ten nape³ni³ go, jeœli nawet nie odwag¹, to przynajmniej zapa³em. Tooqui im poka¿e! Tooqui poka¿e wszystkim! Zdeterminowany, postanowi³ œledziæ wêdruj¹cy klan. Bêdzie wlók³ siê za nimi w oddali, czekaj¹c, a¿ zobaczy to, co jest do zobaczenia, i dowie siê tego, czego musi siê dowiedzieæ. W³aœnie tak, tak jest! Jest najodwa¿niejszym, najtwardszym, najbardziej pomys³owym ze wszystkich Gwurran! Sam przeciwko ca³emu klanowi Qulunów, bezbronny, maj¹c za kompaniê jedynie obezw³adniaj¹ce poczucie bezradnoœci, wiedzia³, ¿e tym razem musi naprawdê dowieœæ swojej wartoœci. Luminara czu³a, ¿e g³owê wci¹¿ jeszcze ma na karku, ale by³a to bodaj jedyna dobra rzecz, któr¹ zauwa¿y³a, kiedy wreszcie odzyska³a œwiadomoœæ. Ramiona mia³a mocno zwi¹zane z ty³u, nogi skrêpowane w udach, ³ydkach i kostkach. Przez miêkki, przepuszczaj¹cy powietrze kaptur, jaki mia³a na g³owie, ledwo widzia³a œwiat³o dzienne. Mog³a oddychaæ, ale tylko przez nos; knebel w ustach skutecznie powstrzymywa³ j¹ przed wydaniem z siebie dŸwiêku bardziej artyku³owanego ni¿ pomruk. Widocznie jednak to wystarczy³o, bo w odpowiedzi rozleg³y siê inne pomruki. Wydawa³o jej siê, ¿e rozpoznaje Obi-Wana i Barrissê, Anakina nie by³a pewna, ale st³umione, wysokie dŸwiêki mog³y pochodziæ jedynie od Kyakhty i Bulgana. Po d³u¿szej analizie us³yszanych g³osów uzna³a, ¿e Anakin tak¿e znajduje siê poœród uwiêzionych. G³os, bynajmniej nie t³umiony kneblem, uspokoi³ ogólne mamrotanie. – Witajcie, czcigodni goœcie. Muszê wam podziêkowaæ za wieczór, który z pewnoœci¹ oka¿e siê niezwykle korzystny. Dla mnie, oczywiœcie, a nie dla was – ci¹gn¹³ z zadowoleniem Baiuntu. – Nadklan Borokiich, którego szukacie, znajduje siê o kilka dni jazdy na pó³noc st¹d, ale wy siê z nimi nie spotkacie. Oferujemy wam w zamian mi³¹ wycieczkê do miasta Dashbalar, gdzie mój klan zawsze robi dobre interesy. Luminara s³ysza³a, jak Qulun przechadza siê przed nimi to w jedn¹, to w drug¹ stronê, pyszni¹c siê daremnie swoim tryumfem przed wiêŸniami, którzy nie mogli go zobaczyæ. – Jestem pewien, ¿e zastanawiacie siê, co siê z wami stanie. Haja, nawet przez myœl by mi nie przesz³o, aby was skrzywdziæ! By³oby to 173

pogwa³cenie wszystkich co do jednej zasady quluñskiej goœcinnoœci. – Luminara mog³a wyczuæ uœmiech Baiuntu, choæ nie by³a w stanie go zobaczyæ. – Jest wiele sposobów, aby wiadomoœæ szybko przeby³a stepy. Mówi¹, ¿e temu, kto powrót pewnych goœci spoza œwiata do Cuipernam opóŸni o dwie czêœci cyklu rozrodczego, zostanie wyp³acona wielka nagroda. Goœci opisano bardzo starannie. Mo¿ecie sobie wyobraziæ moje zaskoczenie i zachwyt, kiedy pojawiliœcie siê w pobli¿u naszego obozowiska, prosz¹c o wskazanie drogi do Borokiich. By³em zachwycony, kiedy zgodziliœcie siê przyj¹æ moj¹ goœcinê. Teraz bêdziecie mieli okazjê skorzystaæ z niej przez d³u¿szy czas. Luminara poczu³a, ¿e wódz siê zbli¿a. Pi¿mowy odór jego cia³a by³ coraz mocniejszy, a g³os sta³ siê gniewny. – Powiedziano mi, ¿ebym was nie skrzywdzi³, tylko opóŸni³ wasz powrót do miasta. Muszê was jednak ostrzec: nie denerwujcie mnie, próbuj¹c czegokolwiek, co umniejszy³oby mój zysk. Podró¿owaæ bêdziecie wygodnie, ale kilkunastu moich najlepszych ludzi ma was pilnowaæ przez ca³y czas. Na pierwsz¹ oznakê u¿ycia sztuczek Jedi winny zostanie zastrzelony. Tak, tak… my, ignoranci ze stepów, wiemy o istnieniu Mocy. Nie ka¿cie mi zrobiæ czegoœ, czego byœmy wszyscy ¿a³owali. – Luminara znów wyczu³a jego uœmiech, kiedy od niej odst¹pi³. – Reputacja handlowca mojego klanu zosta³aby bezpowrotnie zniszczona. Gdzieœ w pobli¿u us³ysza³a niezrozumia³e pomruki Anakina, dobiegaj¹ce poprzez knebel i kaptur. – Zaraz, zaraz – zaprotestowa³ Baiuntu. – Nie rozumiem ani s³owa z tego, co mówisz… choæ zdaje mi siê, ¿e esencjê twojej wypowiedzi ³atwo rozpoznaæ. Jestem ekspertem od esencji, jak z pewnoœci¹ zd¹¿yliœcie siê ju¿ przekonaæ. Kiedy nadejdzie czas na posi³ek lub wodê, zostaniecie obs³u¿eni pojedynczo. Wierzcie mi, szanujê zdolnoœci Jedi jak wszyscy inni, ale mój lud i ja nie zamierzamy ryzykowaæ. Przede wszystkim zniszczyliœmy wasze komunikatory tak, aby nie da³o siê ich naprawiæ, wiêc nawet gdybyœcie zdo³ali siê uwolniæ, nie zdo³acie wezwaæ pomocy ze strony g³upich, chocia¿ hojnych mieszkañców miasta. Luminara wyczu³a, ¿e ciê¿kie kroki przywódcy oddalaj¹ siê i zmieniaj¹ kierunek. – Wkrótce dom goœcinny, ostatni z naszego obozowiska, zostanie równie¿ z³o¿ony i spakowany do transportera. Zarezerwowano dla was inne, ruchome pomieszczenie. Przykro mi niezmiernie, ale nie mogê wam zaufaæ na tyle, ¿eby pozwoliæ wam podziwiaæ mijane krajobrazy, ale przynajmniej bêdziecie mogli je w¹chaæ. Rozkoszujcie siê stepo174

wym wietrzykiem, drodzy goœcie. I proszê, ¿adnych spektakularnych prób ucieczki. Uzna³bym to za osobist¹ obrazê. Niech no tylko jedno z nas siê uwolni, na pewno doznasz osobistych obra¿eñ, pomyœla³a wœciekle. Zmusi³a siê do zachowania spokoju, przywo³uj¹c w pamiêci swoje szkolenie. Wszyscy Jedi wiedz¹, ¿e gniew zaæmiewa jasne myœlenie, a zemsta w najlepszym razie jest niepotrzebnym marnotrawstwem energii. Ktoœ nie chcia³, aby wrócili do Cuipernam. Ile to jest – dwie czêœci cyklu rozrodczego? Jaki ma cel przetrzymywanie ich w niewoli, by potem wszystkich wypuœciæ? Oczy mistrzyni rozszerzy³y siê lekko pod kapturem w nag³ym zrozumieniu. Rada Unii! Ona i Obi-Wan obiecali im ugodê z Alwarimi. Jeœli nie wróc¹ w rozs¹dnym terminie, pozycja zwolenników secesji w radzie umocni siê stopniowo. Czy zag³osuj¹ za secesj¹, nie czekaj¹c na raport Jedi? Podobnie jak wszyscy inni politycy, przedstawiciele rady maj¹ swoich wyborców, przed którymi musz¹ odpowiadaæ. Nie bêd¹ czekaæ wiecznie. Mo¿e nie zaczekaj¹ nawet dwóch czêœci cyklu rozrodczego? Z pewnoœci¹ ktoœ to wymyœli³. Ciekawe, kto zyska najwiêcej na powstrzymaniu Jedi przed ukoñczeniem misji? Kto, poza secesjonistami? Kto by³ zleceniodawc¹ ataku na ni¹ i Barrissê, a potem sta³ za porwaniem padawanki? Choæ jej nozdrza nie by³y tak wra¿liwe jak jedno nozdrze suubatara, wyraŸnie czu³a w tym odleg³¹ obecnoœæ Hutta. Kiedy wrócimy do Cuipernam bêdziemy musieli zamieniæ parê s³ów z niejaki Soerggiem, pomyœla³a ponuro. Parê doœæ nieprzyjemnych s³ów. Lecz Luminarê, a z pewnoœci¹ i ca³¹ Radê Jedi, gnêbi³o jeszcze inne, z³owró¿bne pytanie: kto stoi za Huttem? Zanim jednak spotkaj¹ siê z Soerggiem, musz¹ uwolniæ siê ze z³otej klatki sk¹pych Qulunów – i to szybko. Tooqui przygl¹da³ siê spomiêdzy wysokich traw, jak Qulunowie zwijaj¹ obóz. Domy i kilka kramów zgrabnie z³o¿ono, towary posk³adano, wszelkie inne przedmioty nierozerwalnie zwi¹zane z klanem nomadów starannie zapakowano. Procesjê zamyka³y luŸne sadainy i – co najwa¿niejsze – szeœæ wierzchowych suubatarów, które nale¿a³y do jego nowych przyjació³. Kiedy karawana ruszy³a, poszed³ za ni¹, zamierzaj¹c œledziæ kupców z pewnej odleg³oœci. Stopniowo oœmieli³ siê i coraz bardziej zbli¿a³ do karawany. Teraz móg³ ju¿ obserwowaæ pojedyncze osoby, samemu pozostaj¹c w cieniu. 175

Rozpozna³ kilkoro cz³onków klanu, przede wszystkim potê¿nego i okr¹g³ego Baiuntu. Wódz jecha³ na czele procesji, usadowiony na platformie udekorowanej kolorowymi wstêgami, które ³opota³y raŸno na wietrze, a tak¿e organami wiatrowymi, proporcami Qulunów i krzykliwymi reklamami towarów sprzedawanych przez klan. Tooqui tak by³ zajêty obserwacj¹ ruchów klanu i pozostawaniem w ukryciu, ¿e prawie zapomnia³ o zagro¿eniu ¿ycia swoich przyjació³. Podskoczy³ jednak z radoœci, kiedy póŸniej tego popo³udnia wszyscy oni zostali wreszcie wyprowadzeni z transportera ci¹gniêtego przez osiem sadainów. Ka¿demu po kolei pozwolono chwilê korzystaæ z wiatru, s³oñca i œwie¿ego powietrza, po czym wpuszczono z powrotem do transportera, a jego miejsce zajmowa³ nastêpny wiêzieñ. Gwurranin liczy³ ich cierpliwie, dr¿¹c z podniecenia. Wszyscy tam byli: czworo Jedi i dwóch Alwarich o jadowitych ozorach. Zakapturzeni, zakneblowani i zwi¹zani tak dok³adnie, ¿e nawet Jedi nie zdo³ali siê uwolniæ. Ten galaretowaty Baiuntu mo¿e i jest k³amliwym draniem, ale z pewnoœci¹ wie, co robi. Jak, na wszystkich bogów deszczu, mam ich uwolniæ? – zastanawia³ siê Tooqui. Najpierw powinien przedostaæ siê do obozu, potem w jakiœ sposób pozbyæ siê stra¿ników Qulunów, wiêkszych i silniejszych od niego. A on nie ma ¿adnej broni z wyj¹tkiem kamieni. Jeœli nawet zdo³a niezauwa¿enie dotrzeæ do transportera i za³atwiæ po kolei wszystkich stra¿ników, wci¹¿ bêdzie potrzebowa³ czasu, aby uwolniæ ca³¹ czwórkê przyjació³… i mo¿e mo¿e nawet tych dwóch Alwarich. Potem bêd¹ musieli odzyskaæ ich osobiste przedmioty, odebraæ suubatary i odjechaæ zdrowo i w jednym kawa³ku. ¯eby tego dokonaæ, nie wystarczy dziesiêciu Tooquich, a on jest tylko jeden. Nie ma co nawet marzyæ o wsparciu, wiedzia³ o tym doskonale. Gwurranie to twarde plemiê. Przetrwali w niegoœcinnym kraju, gnêbieni przez drapie¿n¹ faunê, nie dziêki pobo¿nym ¿yczeniom. Kiedy brakowa³o zasobów, znajdowali odpowiednie substytuty lub wymyœlali w³asne. O to chodzi³o. Potrzebna bêdzie pospieszna improwizacja. Rozum i logika mog¹ podpowiadaæ, ¿e obojêtne co zrobi, poniesie klêskê, ale Tooqui nadrabia³ nik³oœæ postaci potê¿nie przeroœniêtym ego. Jeœli zawiedzie wszystko inne, bezczelnoœæ nie pozwoli mu ponieœæ klêski. Teraz trzeba to tylko wyt³umaczyæ Qulunom. Ka¿dy krok, ka¿dy metr przebyty przez cz³api¹ce powoli sadainy, za którymi pod¹¿a³, oddala³ go od domu, od bezpiecznych, znajomych wzgórz i ciep³a plemienia Gwurran. Próbowa³ nie myœleæ, jak daleko 176

go zanios³o od wszystkiego, co znajome. Wody mia³ dosyæ; deszcz zbieraj¹cy siê w niewielkich zag³êbieniach w mocno ubitej ziemi dostarcza³ jej w obfitoœci. Traci³ jednak czas na poszukiwanie po¿ywienia, a potem musia³ siê spieszyæ, ¿eby dogoniæ nieprzerwanie wêdruj¹c¹ karawanê. W ten sposób mija³ dzieñ za dniem, potem nastêpny i jeszcze jeden. Zmêczony, brudny, stêskniony za domem Tooqui wci¹¿ dotrzymywa³ kroku procesji. Kolejny wieczór zasta³ go nie bli¿ej pomys³u na ratowanie przyjació³, ni¿ wtedy, gdy kry³ siê w norze kholota. Zapad³a noc. Zmêczony i g³odny Tooqui w poszukiwaniu schronienia przed kr¹¿¹cymi drapie¿nikami stwierdzi³, ¿e powoli oddala siê od obozowiska. ¯a³owa³ blasku prêtów ¿arowych, które móg³ bezpiecznie ogl¹daæ tylko z daleka. Ale bezpieczeñstwo by³o wa¿niejsze ni¿ ciep³y blask w ciemnoœci. Jeœli nie znajdzie nory ani drzewa, mo¿e trafi siê kilka kamieni, pomiêdzy które bêdzie móg³ siê wcisn¹æ na krótki odpoczynek. Zamiast tego powita³ go odleg³y odg³os grzmotu. – Ou, pifgot – wymamrota³. Zaraz zacznie padaæ, jakby jego sytuacja nie by³a i bez tego kiepska. S¹dz¹c z zapachu, bêdzie la³o jak z cebra. Wiatr zawirowa³ wokó³ niego, jakby nie ca³kiem pewien, w którym kierunku powinien wiaæ, a smak nadchodz¹cej ulewy w nocnym powietrzu by³ coraz mocniejszy. Kapchenaga zagrzmia³ na pó³nocy, og³aszaj¹c swój pochód zbli¿aj¹cymi siê coraz bardziej ostrzami Pal¹cego Œwiat³a. Za jego plecami obozowisko przygotowywa³o siê na nadejœcie burzy: uszczelniano szpary chat, mocowano okna, przywi¹zywano zwierzêta. Proporce i reklamy zwiniêto. Qulunowie i ich wiêŸniowie przeczekaj¹ burzê bezpiecznie i ciep³o w solidnych schronieniach, rozgrzewaj¹c siê gor¹cymi posi³kami i importowanymi spoza planety piecykami. Tymczasem on, Tooqui, bêdzie móg³ uwa¿aæ siê za szczêœliwca, jeœli znajdzie such¹ norê, nie zajêt¹ jeszcze przez ¿adnego niegoœcinnego stwora. Jeszcze lepszy by³by skalny nawis, stwierdzi³, szukaj¹c dalej. Nie tak ciep³y jak nora, ale prawie na pewno nie zamieszka³y. W przeciwieñstwie do Alwarich i ludzi, mia³ sierœæ, która utrzymywa³a ciep³o cia³a. Przynajmniej nadci¹gaj¹cy deszcz ukryje jego zapach przed b³¹kaj¹cymi siê miêso¿ercami. Zupe³nie nieoczekiwanie ujrza³ przed sob¹ w ciemnoœci górski ³añcuch. W sam¹ porê, s¹dz¹c z prêdkoœci wiatru. Szybko pêdz¹ce chmury zaczê³y ju¿ zas³aniaæ niebo i gwiazdy, i œwiat³o wschodz¹cego ksiê¿yca Ansionu. Pioruny wali³y coraz czêœciej, a pierwsze grube krople 12 – Nadchodz¹ca burza

177

deszczu zaczê³y ch³ostaæ ŸdŸb³a trawy. Mrugaj¹c, aby strz¹sn¹æ wodê z rzês, Tooqui ruszy³ w kierunku prze³êczy pomiêdzy najbli¿szymi wzgórzami. B³ysk oddechu Kapchenagi na moment rozjaœni³ niebo. Tooqui zamar³. To nie by³y góry. Nie do gór zbli¿a³ siê tak ostro¿nie. Zorientowa³ siê w u³amku sekundy, kiedy najbli¿sze wzgórze zwróci³o w jego stronê smêtne oko. Lorquale. By³ tak zaskoczony, ¿e nie wiedzia³, czy ma siê skuliæ na ziemi, czy odwróciæ siê i wiaæ, czy po prostu zemdleæ i nakryæ siê nogami. Ostatecznie nie zrobi³ nic. Pozosta³ tam, gdzie by³, a deszcz la³ w najlepsze. Bêbnienie kropel o trawê brzmia³o znajomo i koj¹co, ale nie rozwi¹zywa³o kwestii mucz¹cych gór, które majaczy³y posêpnie w mroku. Nagle wstrz¹snê³a nim myœl, ¿e ma³o brakowa³o, by wmaszerowa³ beztrosko w sam œrodek stada. Lorquale, przynajmniej zgodnie z wiedz¹ Gwurranina, by³y najwiêkszymi mieszkañcami stepów. Tak samo jak suubatary, mia³y podwójny grzbiet i by³y niewiele od nich wy¿sze, ale znacznie bardziej masywne. Pojedynczy doros³y osobnik wa¿y³ tyle, co cztery suubatary. Sztywna, be¿owobr¹zowa sierœæ stercza³a pionowo i na boki, nadaj¹c im wygl¹d naje¿onych. Pó³ tuzina koœcistych wyrostków stercza³o z masywnej czaszki. W okresie rui dŸwiêk uderzaj¹cych o siebie ³bów doros³ych byków niós³ siê daleko po stepie. Ka¿da z szeœciu stóp mia³a jednakow¹ liczbê potê¿nych palców w rogowej pow³oce: trzy skierowane do przodu i trzy do ty³u – co doskonale spe³nia³o zadanie dŸwigania potê¿nego ciê¿aru zwierzêcia. Dwoje niewielkich oczu, po jednym z ka¿dej strony masywnej czaszki, kontrastowa³o z ogromnym cia³em zwierzêcia. Pojedynczy otwór nozdrza by³ jednak doœæ wielki, by móg³ siê w nim schowaæ ca³y Gwurranin. Nozdrze znajdowa³o siê na koñcu krótkiego, giêtkiego ryja i nieustannie wêszy³o w powietrzu, szukaj¹c oznak niebezpieczeñstwa. W³aœciwie niewiele mog³oby zagroziæ ca³emu stadu lorquali. Tooqui wiedzia³ o tym doskonale. Nawet m³ode, kilkutygodniowe sztuki by³y ju¿ doœæ du¿e i silne, by nie przestraszyæ siê nawet ca³ego stada zb³¹kanych shanhów. Lorquale na ogó³ niechêtnie tolerowa³y intruzów, jego jednak zignorowa³y. Po chwili zrozumia³, ¿e zwierzêta skupi³y siê w stado, zajête przygotowaniami do nadchodz¹cej burzy. Padaj¹cy deszcz maskowa³ tak¿e jego zapach, dziêki czemu mniej by³ nara¿ony na wykrycie. B³yskawice pojawia³y siê coraz czêœciej, dok³adnie oœwietlaj¹c stado. Tooqui uzna³, ¿e jest doœæ du¿e, choæ nie potrafi³ dok³adnie okre178

œliæ jego liczebnoœci. Nie by³ w stanie zajrzeæ, co jest po drugiej stronie pojedynczego lorquala, a przed nim znajdowa³ siê co najmniej tuzin. Mo¿e to ju¿ by³o ca³e stado, a mo¿e za nimi kry³o siê kolejnych dwanaœcie zwierz¹t, naciskaj¹c koœcistymi ³bami na szczeciniaste boki i zady poprzedników. Wtedy w³aœnie Gwurranin wymyœli³ coœ, co równie dobrze mog³o go zabiæ, jak uczyniæ bohaterem. Po trzech dniach przedzierania siê przez wysokie trawy, ska³y i b³otniste kotliny by³ to pierwszy pomys³, jaki mu przyszed³ do g³owy. Mia³ dziwne, smutne wra¿enie, ¿e mo¿e tak¿e ostatni. Mo¿e zreszt¹ w ogóle siê nie uda. Pochyli³ siê, nazrywa³ zeschniêtych ŸdŸbe³ trawy i uplót³ z nich gwurrañski koszyk. Umiejêtnoœæ tê wpajano gwurrañskiej m³odzie¿y od dzieciñstwa, nie mia³ wiêc z tym k³opotu nawet w ciemnoœci. D³ugie palce bez wysi³ku i z wpraw¹ ³¹czy³y ³odygi traw w zgrabn¹ plecionkê. Teraz powoli, ostro¿nie ruszy³ w deszcz, poszukuj¹c czegoœ jeszcze. Nawet przy tej pogodzie nie musia³ szukaæ zbyt d³ugo. Zebra³ ca³y koszyk kamieni, okr¹g³ych, doskonale pasuj¹cych do jego ma³ej d³oni. Naj³atwiejsza czêœæ pomys³u zosta³a zrealizowana; teraz nie mia³ wyboru i musia³ przejœæ do tej trudniejszej – i bardziej niebezpiecznej. Poruszaj¹c siê wci¹¿ powoli i cierpliwie, czêsto ocieraj¹c wypuk³e oczy z deszczu, usi³owa³ wypatrzyæ lorquala, który wygl¹da³by na nieco bardziej sennego od pozosta³ych. W ciemnoœci i deszczu by³o to w³aœciwie niemo¿liwe. W dzieñ pewnie te¿ nie by³oby ³atwiej. Ka¿dy z lorquali wygl¹da³ i zachowywa³ siê dok³adnie tak samo jak wszystkie inne. Jeœli Tooqui bêdzie siê tak d³ugo waha³, w koñcu w ogóle zrezygnuje z pomys³u i co wtedy zrobi? Uzna³, ¿e najbli¿sze zwierzê jest równie dobrym kandydatem, jak ka¿de inne, i podszed³ tak blisko, jak tylko pozwala³a mu odwaga. Przerzuci³ kosz z kamieniami przez ramiê, chwyci³ mokr¹ szczecinê lorquala i przywar³ do niej. Zwierzê nie zareagowa³o, wiêc zacz¹³ siê wspinaæ. Im bli¿ej by³ grzbietu, tym wiêksz¹ mia³ pewnoœæ, ¿e zdo³a dosi¹œæ lorquala, unikaj¹c stratowania. I oto by³ ju¿ na szczycie, balansuj¹c ostro¿nie na œrodkowych ³opatkach. St¹paj¹c mo¿liwie jak najdelikatniej, torowa³ sobie drogê pomiêdzy mokrymi kud³ami, które przypomina³y mu nieco stepow¹ trawê. Znalaz³ siê wreszcie w naturalnym zag³êbieniu pomiêdzy pierwsz¹ a drug¹ par¹ ³opatek. Lorqual wci¹¿ nie reagowa³ na jego obecnoœæ. Mokry, zmarzniêty, przemoczony ulewnym ju¿ deszczem Tooqui ucieszy³ siê nawet z tego niewielkiego zwyciêstwa. Nie traci³ czasu na 179

gratulowanie sobie. To, czego dokona³ do tej pory, by³o niczym w porównaniu z tym, co jeszcze pozosta³o do zrobienia. Wsta³ ostro¿nie i stan¹³ na karku lorquala, mocno zapieraj¹c siê stopami. Wzi¹³ jeden kamieñ z koszyka i przygotowa³ siê do dzia³ania. Nie musia³ czekaæ d³ugo. Dwa promienie Pal¹cego Œwiat³a rozjaœni³y podbrzusza szybko wêdruj¹cych chmur. Stado, nerwowe z powodu szalej¹cej ju¿ burzy, zaczê³o okazywaæ wyraŸny niepokój. Zagrzmia³o. W tym momencie Tooqui wycelowa³ starannie i rzuci³ pierwszy kamieñ. Trafi³ wybrany cel tu¿ nad lewym okiem. Lorqual wyda³ z siebie jêk przera¿enia i bólu, poderwa³ z ziemi przednie nogi i zacz¹³ nimi wierzgaæ, pewnie stoj¹c na czterech pozosta³ych. Zbite w ciasn¹ grupkê zwierzêta zamucza³y ¿a³oœnie. Drugi kamieñ, rzucony w œlad za pierwszym, uderzy³ kolejnego cz³onka stada. Ten tak¿e podskoczy³ i zacz¹³ wierzgaæ. Trzeci kamieñ trafi³ najwiêkszego z lorquali dok³adnie w samo oko. Stado zaczê³o siê krêciæ niespokojnie, nie wiedz¹c, jak zareagowaæ i co robiæ dalej. Panika zaczê³a ogarniaæ zwierzêta st³oczone wokó³ Tooquiego i jak fala rozprzestrzenia³a siê wokó³, kieruj¹c krêgi niepokoju ku skrajowi stada. Malec wci¹¿ rzuca³ kamieniami, dra¿ni¹c zwierzêta znajduj¹ce siê w zasiêgu rzutu. Ryki stawa³y siê coraz g³oœniejsze, wznosz¹c siê nawet ponad pomruki grzmotów i bêbnienie deszczu. Jeden niepewny, przera¿ony lorqual obija³ siê o drugiego, równie zdenerwowanego. I wtedy przyszed³ z pomoc¹ Kapchenaga, zsy³aj¹c kilka b³yskawic naraz. Po ostatnim uderzeniu, bardzo ju¿ bliskim, stado straci³o resztkê opanowania i ruszy³o. Najpierw powoli, ale szybko nabiera³o pêdu. Z oczami pe³nymi deszczu Tooqui robi³, co móg³, aby umiejêtnymi rzutami kamieni skierowaæ je we w³aœciw¹ stronê. Kiedy cisn¹³ ostatni, obiema garœciami chwyci³ siê szczeciny i trzyma³ mocno, ratuj¹c ¿ycie. Nie tylko swoje, lecz i przyjació³. I tak nie mia³ wyboru. Gdyby bodaj spróbowa³ zsun¹æ siê z gigantycznego rumaka, zosta³by wdeptany w ziemiê. Czu³ prawie dr¿enie gruntu pod uderzeniami stóp pêdz¹cych lorquali. Obóz Qulunów by³ cichy i ciemny, jeœli nie liczyæ pal¹cych siê przez ca³¹ noc prêtów ¿arowych, oœwietlaj¹cych przestrzenie miêdzy chatami i odstraszaj¹cych ewentualnych drapie¿ców. Zagrzmia³o, a¿ zadr¿a³y krople deszczu, a potem jeszcze raz. Wartownik nagle zad¹³ w róg, og³aszaj¹c alarm. W ca³ym obozowisku odpowiedzia³y mu inne rogi. Wszyscy zerwali siê z pos³añ – jedni szybciej, inni wolniej, przecieraj¹c zaspane oczy. W transporterze goœci Luminara próbowa³a wyartyku³owaæ pytanie zza knebla, ale nikt nie 180

zrozumia³, o co jej chodzi. Czu³a wokó³ siebie ruch, gdy podobnie jak ona zwi¹zani towarzysze usi³owali wstaæ. Wszyscy wyczuwali potê¿niej¹ce drgania – nie musieli nawet pos³ugiwaæ siê Moc¹. Baiuntu obudzi³ siê jako jeden z pierwszych i wykrzykiwa³ rozkazy we wszystkich kierunkach, po drodze dopinaj¹c spodnie o luŸnych nogawkach. W ca³ym obozie panowa³ kompletny chaos. Nie by³o czasu na zaprzêganie sadainów do transporterów, wystarczy³o go zaledwie, aby wszystkich pobudziæ. Pod kierownictwem Baiuntu zebra³a siê wreszcie grupa jeŸdŸców. Mieli jedyn¹ szansê na ocalenie ca³ego dorobku klanu. Wznieœli broñ i ruszyli naprzeciw galopuj¹cemu stadu, usi³uj¹c je rozproszyæ. Odg³osy burzy utonê³y w skrzeku sadainów, krzyku tratowanych jeŸdŸców i poranionych lorquali. Ten obszar pustyni dawno nie s³ysza³ takiego ha³asu. Pojedynczy strza³, nawet z nowoczesnego pistoletu, nie jest w stanie powaliæ spanikowanego, pêdz¹cego na oœlep lorquala. Kilka takich strza³ów mog³o jednak powa¿nie zraniæ zwierzê, a dalsza kanonada mog³a zmusiæ wielkiego stwora, aby zmieni³ kierunek biegu w obawie przed dalszymi obra¿eniami. Qulunowie zaczêli biegaæ na wszystkie strony, strzelaj¹c i robi¹c tyle ha³asu, ile siê da. Stado zwolni³o nieco; niepokój i przera¿enie lorquali powoli ustêpowa³y. Nie zatrzymuj¹c siê, zwierzêta zaczê³y wymijaæ galopuj¹cych jeŸdŸców, którzy pojawili siê nagle jak spod ziemi i robili im krzywdê. Inne od³¹czy³y siê od stada i rozproszy³y w kierunku nieco bardziej na zachód. Stado rozdzieli³o siê przed obozowiskiem i rozbieg³o na boki. Kilka stworzeñ ogarnê³a jednak taka histeria, ¿e nie czu³y nawet rani¹cych je strza³ów Qulunów i pêdzi³y na oœlep wprost przed siebie. Dwa pad³y pod gradem strza³ów z importowanych, cennych rusznic laserowych Qulunów, dwa jednak prze¿y³y i w ci¹gu kilku sekund znalaz³y siê w obozowisku. Olbrzymie szeœciopalczaste stopy tratowa³y towary i szopy, roznosz¹c w py³ lekkie kompozytowe œciany, a¿ ukryci w nich mieszkañcy z wrzaskiem rozbiegali siê na wszystkie strony, walcz¹c z ciemnoœci¹ i deszczem. Potê¿ne rogate ³by ko³ysa³y siê z boku na bok, wyrzucaj¹c ludzi i zwierzêta wysoko w górê. Oszala³e ze strachu, zakrwawione, oœlepione b³yskawicami lorquale wdeptywa³y w ziemiê wszystko, co nawinê³o im siê pod nogi, toruj¹c sobie drogê przez coraz wiêkszy chaos. Transporter goœci ju¿ od jakiegoœ czasu nie by³ strze¿ony. Podobnie jak reszta klanu, stra¿nicy popêdzili na pomoc przyjacio³om i rodzinom, desperacko usi³uj¹c ratowaæ ¿ycie i maj¹tek. Ociekaj¹cy deszczem Tooqui wdrapa³ siê od przodu na wóz i wœlizn¹³ do œrodka. 181

Wewn¹trz jego przyjaciele ju¿ mocowali siê z wiêzami i próbowali usi¹œæ. Wszystko wskazywa³o na to, ¿e nic im siê nie sta³o – tego zreszt¹ siê spodziewa³. Kupcy Qulun godni swojego klanu zrobi¹ wszystko, aby nie dopuœciæ do uszkodzenia towaru. Szukaj¹c czegoœ mocniejszego ni¿ go³e palce, Toorqui natrafi³ na dziwaczny sprzêt pozaœwiatowców, pouk³adany i opatrzony etykietami w otwartej szafce z przodu transportera. Siêgn¹³ po jeden z mieczy œwietlnych, ale zmieni³ zdanie i chwyci³ ma³e, uniwersalne ostrze Alwarich, nale¿¹ce do Bulgana. No¿a przynajmniej umia³ u¿ywaæ. Ma³e, ale silne d³onie zajê³y siê najpierw wiêzami Barrissy. Padawanka zerwa³a z g³owy kaptur, a kiedy ujrza³a, kto przyby³ im na ratunek, zabrak³o jej s³ów. Nie mia³o to zreszt¹ wielkiego znaczenia, bo by³a nadal zakneblowana, a Tooqui zajmowa³ siê jej nadgarstkami i kostkami. – Tooqui mówi prawda – trajkota³ Gwurranin, nie przestaj¹c pracowaæ. – Tooqui najdzielniejszy z plemienia. Najsilniejszy, najodwa¿niejszy, najm¹drzejszy… – I najbardziej gadatliwy – przerwa³a mu Barrissa, gdy wreszcie pozby³a siê knebla. By³a wolna, ale ku swojemu zdumieniu nie mog³a siê ruszyæ. Kilka dni przebywania w ciasnych wiêzach spowodowa³o skurcze miêœni i mrowienie. Umiejêtnoœci Jedi pomog³y jej przywróciæ kr¹¿enie znacznie szybciej, ni¿ móg³by to uczyniæ niewyszkolony wiêzieñ. Wci¹¿ zajêty Tooqui powiedzia³ jej, gdzie ma szukaæ sprzêtu. Rzuci³a siê z pomoc¹ i we dwójkê b³yskawicznie rozwi¹zali Obi-Wana, Luminarê i Anakina. Coœ uderzy³o mocno w œcianê transportera, omal nie wywracaj¹c go na bok. Z zewn¹trz dobieg³o ich basowe muczenie, zag³uszaj¹ce nawet odg³os wichury i deszczu. Towarzyszy³y mu urywane wrzaski spanikowanych Qulunów. – Co to takiego? – zainteresowa³ siê Anakin, rozcieraj¹c nogi i rêce, ¿eby przywróciæ w nich kr¹¿enie. Marzy³ o tym, ¿eby zacisn¹æ palce nie na rêkojeœci miecza, ale na t³ustym karku pewnego wodza Qulunów. Obi-Wan nie pochwala³ takich myœli, to prawda, ale zdarza³y siê chwile, kiedy Anakin mia³ ochotê odstawiæ na bok wszelkie nauki mistrza. Teraz w³aœnie nadszed³ taki moment. Dajcie mi tylko mo¿liwoœæ skrêcenia karku temu wrednemu workowi sad³a, pomyœla³, a póŸniej ze skruch¹ poniosê ka¿d¹ karê… – Lorquale. – Tooqui zawziêcie pi³owa³ wiêzy krêpuj¹ce kostki Kyakhty. – ¯eby biæ biæ Qulun, Tooqui trzeba wielki kij. – Zerkn¹³ w górê i uœmiechn¹³ siê szeroko. – Stado lorquale wielki kij. Tooqui goni ich przez obóz. 182

Kyakhcie opad³a szczêka. – Pogna³eœ na nas ca³e stado lorquali? Mog³y nas stratowaæ! Coœ twardego znów uderzy³o w transporter, jakby na potwierdzenie prawdziwoœci s³ów przewodnika. Gwurranin spojrza³ na Kyakhtê. – Wielka Alwari mo¿e trochê zamkn¹æ gêbê. I siedzieæ spokojnie, inaczej Tooqui mo¿liwe zrobi wypadek i poobcina paluchy. – Tooqui, ty ma³y… ou, co ty tam robisz? W ci¹gu kilku chwil wszyscy znów byli na nogach, uzbrojeni i wolni. Luminara z mieczem œwietlnym w d³oni przesunê³a siê ostro¿nie do przedniej czêœci transportera i wyjrza³a na zewn¹trz. Prêty ¿arowe ko³ysa³y siê w uchwytach, przera¿eni Qulunowie biegali bez³adnie, a siek¹cy deszcz przes³ania³ wszystko. A ponad ca³ym tym chaosem, chwiej¹c ³bem na boki, górowa³o zwaliste cielsko pojedynczego, zdesperowanego i na wpó³ oszala³ego lorquala. O Mocy, pomyœla³a, jeœli tak wygl¹da jeden lorqual, to jak musi wygl¹daæ rozpêdzone stado? Odnalaz³a wzrokiem wciœniêt¹ miêdzy pozosta³ych drobn¹ figurkê Tooquiego. – Cokolwiek siê zdarzy od tej chwili, Tooqui, chcê, ¿ebyœ wiedzia³, ¿e i ja, i Obi-Wan, i nasi padawanowie uwa¿amy ciê za bardzo dzielnego. – Nie tylko dzielnego! Dzielnego dzielnego! – Tooqui mê¿nie ruszy³ naprzód, ale cofn¹³ siê, kiedy ogromny lorqual pchn¹³ ³bem w ich stronê ciê¿k¹ cysternê z wod¹. Cysterna pêk³a w zetkniêciu z pod³o¿em, dodaj¹c trochê wilgoci do ogólnego potopu. – Ale teraz troszkê siê boi boi… – Bo masz powód. – Obi-Wan podszed³ do Luminary, usi³uj¹c oceniæ sytuacjê w najbli¿szym otoczeniu. – Jeœli nasze suubatary nie zerwa³y siê z uwiêzi i nie zosta³y stratowane, powinniœmy spróbowaæ do nich dotrzeæ. – Suubatarom nic nie bêdzie, mistrzu Obi-Wanie – odezwa³ siê Bulgan zza pleców Jedi. – S¹ dla Qulunów zbyt cenne. Z pewnoœci¹ wys³ali stra¿ników, ¿eby siê nimi zajêli i zabezpieczyli je przed lorqualami. A jeœli trzymaj¹ siê razem, to s¹ doœæ silne, by odepchn¹æ nawet lorquala. – To znaczy, ¿e bêdziemy siê musieli zaj¹æ kilkoma stra¿nikami – pokiwa³ g³ow¹ Obi-Wan. – Nie ma sprawy – odezwa³ siê Anakin, przycupniêty za plecami mistrza. Mocno œciska³ w d³oni miecz œwietlny. – By³em tak d³ugo zwi¹zany… przyda³oby mi siê trochê rekreacji… o, przepraszam, æwiczeñ. 183

Barrissa zmarszczy³a brwi. – Anakinie, czy ty przypadkiem nie namawiasz do rewan¿u? – Oczywiœcie, ¿e nie – odparowa³. – Chcê tylko powiedzieæ, ¿e jeœli ktokolwiek nawinie mi siê teraz pod rêkê, to nie jestem w nastroju, ¿eby za³atwiæ sprawê polubownie. St³oczeni w transporterze przeczekali, dopóki droga nie by³a wolna. Wtedy skoñczy³ siê czas dyskusji. Niedawni wiêŸniowie z Obi-Wanem, Luminar¹ i Tooquim na czele wyœliznêli siê ostro¿nie ze sponiewieranego transportera i zaczêli torowaæ sobie drogê na ty³y obozowiska Qulunów. Niewielu z nich spotkali po drodze, g³ównie œmiertelnie przera¿one kobiety i dzieci, które robi³y wszystko, aby nie wejœæ w drogê rozszala³ym lorqualom. Nie mia³y ani czasu, ani ochoty zajmowaæ siê ucieczk¹ wiêŸniów. Wokó³ nich wrza³o zamieszanie, a chaos potêgowa³a jeszcze rozszala³a burza. Mimo to bez trudu dotarli do zagrody, gdzie znajdowa³y siê ich suubatary. Przycupnêli za niskim kontenerem, dok³adnie zabezpieczonym przed deszczem i intruzami, i dokonali b³yskawicznej inspekcji ogrodzenia. Suubatary nerwowo drepta³y w miejscu. Luminara stwierdzi³a z ulg¹, ¿e juki wci¹¿ znajduj¹ siê na grzbietach zaniepokojonych wierzchowców. – Widzê trzech stra¿ników… nie, czterech – szepnê³a do Obi-Wana st³umionym g³osem. Skin¹³ g³ow¹. – Ja te¿ nie widzê nikogo wiêcej. – Podniós³ d³oñ i bez s³owa da³ znak. Luminara kiwnê³a na Barrissê i okr¹¿y³a transporter z pasz¹. Obi-Wan i Anakin skierowali siê w drug¹ stronê. W tym momencie Barrissa przypomnia³a sobie zdecydowane s³owa, wypowiedziane niedawno przez drugiego padawana. Anakin wydawa³ siê a¿ nadto chêtny do nieuchronnej bójki. Dwaj Alwari razem z Tooquim czekali przy kontenerze. Siedzieli bez ruchu, gapi¹c siê w burzliw¹ noc. Nagle Bulgana jakby coœ tknê³o. Zwróci³ siê twarz¹ do ich maleñkiego towarzysza, powoli opad³ na klêczki i przycisn¹³ czo³o i d³onie do zimnej, mokrej ziemi. Grzywa stercza³a ku niebu. Kyakhta zauwa¿y³ gest przyjaciela i natychmiast uczyni³ to samo – choæ sk³adaj¹c ten tradycyjny pok³on, mamrota³ coœ pod nosem. Tooqui przygl¹da³ siê temu z satysfakcj¹. – Dobrze œwietnie. Teraz wstaj¹, g³upie miêkkie g³owy. – Obaj przewodnicy podnieœli siê z klêczek, ocieraj¹c z twarzy brud i deszcz. – Teraz Tooqui ma dla was polecenie. 184

Oczy ma³ego stworzonka b³yszcza³y w œwietle b³yskawic: – Wy ju¿ nigdy nie nazywacie Tooqui g³upi dzikus, a wtedy Tooqui was nie nazywa miêkkie g³upie durne zakute stukniête têpe pa³y… Bulgan otar³ zdrowe oko z wody i przerwa³ zbawcy w pó³ s³owa. – Rozumiemy, co mówisz, Tooqui. To doœæ uczciwe. – Spiczastym ³okciem dŸgn¹³ kompana w mocno wygiête ansioniañskie ¿ebra. – Mam racjê, Kyakhta? – Haja, tak mi siê zdaje – niechêtnie wymamrota³ drugi przewodnik. Usatysfakcjonowany kosmaty towarzysz niedoli odwróci³ siê i uwa¿nie spojrza³ na zagrodê. – Teraz lepiej. Tooqui chcia³ iœæ po suubatary, ale Jedi kazali mu zostaæ, ¿eby pilnowaæ pilnowaæ wy dwaj. Trzymaæ bezpiecznie. Bulgan wyci¹gn¹³ rêkê w sam¹ porê, aby powstrzymaæ Kyakhtê przed szarpniêciem za krótkie, miêkkie futerko Tooquiego. Jaskrawe, sztuczne œwiat³o, nie przyæmione nawet przez ulewny deszcz, oœwietla³o obie strony zagrody. Obi-Wan wœlizn¹³ siê przez ogrodzenie i w milczeniu wskaza³ na dalszego z dwóch stra¿ników, którzy trzymali wartê bli¿ej nich. Obaj Qulunowie byli zaprawieni przez lata walki z kr¹¿¹cymi drapie¿nikami i klanami rabusiów. Mieli wyostrzone zmys³y i dobrze w³adali broni¹. Ten, który odwróci³ siê pierwszy, zdo³a³ opanowaæ zaskoczenie na widok dwóch podchodz¹cych do niego ludzi i podniós³ broñ, lecz wypali³ tylko raz. Strza³, odbity b³yskawicznie przez Obi-Wana, pomkn¹³ w ciemnoœæ. Zanim stra¿nik zdo³a³ oddaæ drugi strza³, Jedi przyszpili³ go do ziemi. Pocz¹tkowo Obi-Wanowi zdawa³o siê, ¿e Anakin ma k³opoty z drugim stra¿nikiem, ale kiedy przyjrza³ siê uwa¿niej, stwierdzi³, ¿e ch³opak tylko siê z nim droczy. Zmarszczy³ brwi i ruszy³ w kierunku walcz¹cych, ale na widok nadchodz¹cego mistrza Anakin wykoñczy³ przeciwnika szybkim ciêciem w szyjê. Qulun upad³ w mokr¹, krótk¹ trawê. Obi-Wan wy³¹czy³ miecz œwietlny i spojrza³ pod nogi, na martwego Ansionianina, po czym podniós³ wzrok na Anakina. Szczególnie jasna b³yskawica wydoby³a z mroku cia³a i twarze obu mê¿czyzn, ale nie zdo³a³a rozjaœniæ napiêcia, jakie pomiêdzy nimi wisia³o. – Co to mia³o znaczyæ, padawanie? – G³os Jedi pozbawiony by³ wszelkich emocji. – Nic, mistrzu. – Anakin przypi¹³ do pasa miecz œwietlny z absolutnie niewinn¹ min¹. – By³ szybszy, ni¿ myœla³em. 185

Kenobi w milczeniu przygl¹da³ siê uczniowi. Wreszcie skin¹³ g³ow¹. – Uwa¿aj, Anakinie, nastêpny przeciwnik mo¿e byæ jeszcze szybszy. – Wymin¹³ padawana i powiedzia³ sucho: – ChodŸ. Doœæ ju¿ straciliœmy czasu. Ostre gwizdniêcie przywo³a³o do nich Barrissê i Luminarê. – Jakieœ k³opoty? – Obi-Wan nie patrzy³ na Luminarê, tylko na jej padawankê. Jedi potrz¹snê³a g³ow¹. Woda œcieka³a jej po twarzy, z wytatuowanej dolnej wargi zwisa³y kropelki deszczu. – Dobrzy z nich wojownicy. Bardziej zaprawieni w walkach ni¿ ci, którzy na nas napadli w Cuipernam. – Skinê³a na Barrissê. Padawanka unios³a lew¹ d³oñ, pokazuj¹c niewielkie draœniêcie. Ranka krwawi³a lekko, ale deszcz j¹ omywa³ i z pewnoœci¹ wkrótce nie zostanie po niej œladu. Anakin zrobi³ krok do przodu i oceni³ skaleczenie jednym spojrzeniem. – Musisz nauczyæ siê trzymaæ dystans. Zw³aszcza jeœli nie wiesz, jak dobry jest twój przeciwnik. – Nie mam twojego zasiêgu – odpar³a opryskliwie. – Ale na pewno chêtnie poka¿esz mi, jak siê to robi. OdpowiedŸ zbi³a j¹ z tropu. – Kiedyœ ju¿ tego próbowa³em. Wtedy by³o wiêcej wody, pamiêtasz? – rzuci³ i skierowa³ siê w stronê nerwowo podskakuj¹cego suubatara. Barrissa przygl¹da³a mu siê przez chwilê z lekkim zmieszaniem, po czym sama ruszy³a w kierunku swego wierzchowca. No có¿, nie czas teraz na analizowanie skomplikowanej osobowoœci Anakina Skywalkera. Ale czy kiedyœ wreszcie nadejdzie w³aœciwy czas? W milczeniu dosiedli niespokojnych suubatarów. Kyakhta i Bulgan dopiero teraz zauwa¿yli cia³a czterech quluñskich stra¿ników. Zwierzê Luminary stanê³o dêba na tylnych i œrodkowych nogach. Jedi z trudem go opanowa³a, siedz¹c w siodle. Kilka tygodni temu pewnie zosta³aby ju¿ dawno zrzucona. Doœwiadczenie jednak przysz³o z czasem, a wraz z doœwiadczeniem – pewnoœæ siebie. Poskromi³a wreszcie ogromne zwierzê i ruszy³a za przewodnikami, którzy skierowali siê na pó³noc. Zdenerwowane suubatary, kiedy poczu³y mocne d³onie i wprawnych jeŸdŸców, bez trudu przesadzi³y elektryczn¹ barierê przenoœnej zagrody. I oto znaleŸli siê znowu w stepie, w strugach deszczu, pêdz¹c przed siebie. Gdzieœ tam czeka³ ci¹gle wymykaj¹cy siê nadklan i ostatni etap misji. 186

Soergg zdo³a³ mocno ich opóŸniæ i namieszaæ w planach. Luminara mog³a tylko mieæ nadziejê, ¿e Huttowi nie uda³o siê doszczêtnie zniweczyæ ich wysi³ków. Suubatar unosi³ j¹ w ciemn¹ noc, a ona modli³a siê, ¿eby przedstawiciele unii dotrzymali s³owa i powstrzymali siê od debaty nad ewentualnym od³¹czeniem Ansionu od Republiki a¿ do czasu ich powrotu. Z doœwiadczenia wiedzia³a, ¿e praktycznie niemo¿liwe jest anulowanie raz przeprowadzonego g³osowania. Za ich plecami wœciek³y Baiuntu próbowa³ zebraæ grupê poœcigow¹. Jego nadzieje na szybkie odzyskanie wiêŸniów znik³y jednak, kiedy zobaczy³ t³umek œmiertelnie przera¿onych Qulunów, którzy uciekali na wszystkie strony ze zdewastowanego przez lorquale obozowiska. – Kretyni, idioci! Zbierzcie siê! Zacznijcie myœleæ! – wo³a³ przywódca. Sadain stawa³ dêba pod jego ciê¿arem; jeŸdziec z ogromnym trudem trzyma³ wodze, próbuj¹c jednoczeœnie zebraæ choæ kilku wspó³plemieñców. Przejêty bez reszty uciekaj¹cymi wiêŸniami i strat¹ nagrody, jak¹ sob¹ przedstawiali, nie widzia³, co siê dzieje na kolizyjnym kursie. Sadain by³ jednak sprytniejszy: zrzuci³ go z grzbietu, a sam uciek³. – Ty nêdzny, bezwartoœciowy… – Siedz¹c w b³otnistej trawie, wódz Qulunów ma³o nie pêk³ ze z³oœci. Co za noc! A tak siê obiecuj¹co zapowiada³a. Ciê¿ko dŸwign¹³ siê na nogi i zacz¹³ wœciekle otrzepywaæ upapran¹ w b³ocie odzie¿. Jedno spojrzenie wystarczy³o, aby stwierdziæ, ¿e jest sam. Wszyscy pozaœwiatowcy uciekli, choæ nie móg³ sobie wyobraziæ, jakim cudem im siê to uda³o. Czy przetrzyma³ ich doœæ d³ugo, aby wydrzeæ zap³atê od Hutta? Mia³ tak¹ nadziejê. Trud, jaki sobie zada³, aby tych Jedi uwiêziæ, wci¹¿ jeszcze by³ wart zachodu. A co do potrójnie przeklêtego stada lorquali, to wreszcie sobie posz³o i z pewnoœci¹ pasie siê teraz spokojnie gdzieœ na po³udnie od obozowiska, które zrówna³o z ziemi¹. A on siedzi tutaj w trawie ze œwiadomoœci¹, ¿e czeka go krótki, ale b³otnisty spacer do ³ó¿ka. Có¿, jego klan przechodzi³ ju¿ gorsze koleje losu. Nie na darmo Baiuntu cieszy³ siê opini¹ przewiduj¹cego przywódcy i przebieg³ego kupca. Bêd¹ jeszcze inne dni, inne okazje do zarobku. M¹dry handlarz wie, kiedy pogodziæ siê ze strat¹, a kiedy walczyæ o zysk. Wszystko zale¿y od tego, czy powstrzymali pozaœwiatowców doœæ d³ugo, aby zadowoliæ zleceniodawców z miasta. Ruszy³ powoli w kierunku ocala³ych prêtów ¿arowych obozowiska. Coœ zakas³a³o dyskretnie za jego plecami. Zrobi³ kolejny krok i kaszel rozleg³ siê znowu. Obejrza³ siê, dr¿¹cymi palcami szukaj¹c miotacza, tego dobrego, który naby³ na corocznych targach w odleg³ym Piyanzi. Palce natrafi³y na pustkê. 187

Broñ musia³a wyœlizn¹æ mu siê z olstra, kiedy zrzuci³ go ten przeklêty sadain. Opad³ na kolana i nie bacz¹c na b³oto i deszcz, zacz¹³ gor¹czkowo szukaæ miotacza. Ou, jest… le¿y sobie w trawie niedaleko Baiuntu. Teraz wszystko bêdzie dobrze, choæ mo¿e nie tak, jak by³o tu¿ po zachodzie s³oñca. Z ulg¹ siêgn¹³ po broñ. W tym momencie nad miotaczem pojawi³o siê nagle troje oczu. B³yszcza³y czerwonym, morderczym blaskiem. Obok widnia³a druga trójka œlepiów, dalej trzecia i jeszcze jedna. Zagryz³ wargi i rzuci³ siê w kierunku miotacza. Jak na tak masywnego osobnika, Baiuntu by³ zdumiewaj¹co szybki. Ale ani w po³owie nie tak szybki, jak shanh.

188

ROZDZIA£

"

Ranek przyniós³ zmianê pogody i humorów. Stepy, oczyszczone przez nocn¹ burzê, pachnia³y deszczem i wygl¹da³y jak œwie¿o umyte i pomalowane. S³oñce œwieci³o ³agodnie, ma³e skrzydlate stworzonka ¿ywi¹ce siê nasionami raŸno szczebiota³y, przelatuj¹c wœród traw, a nawet zazwyczaj niewzruszone suubatary pêdzi³y z m³odzieñcz¹ sprê¿ystoœci¹ we wszystkich szeœciu nogach. JeŸdŸcy bez w¹tpienia jeszcze bardziej cieszyliby siê z rzeœkiego poranka, gdyby nie byli zmêczeni ca³onocn¹ jazd¹. Ch³odne poranne powietrze dzia³a³o jednak orzeŸwiaj¹co. Obi-Wan stan¹³ w siodle i utrzymuj¹c doskona³¹ równowagê, zacz¹³ wykonywaæ seriê æwiczeñ rozci¹gaj¹cych, nie zwracaj¹c zupe³nie uwagi na galopuj¹cego pod nim wierzchowca. Para padawanów z podziwem obserwowa³a ten pokaz. Anakin wiedzia³, ¿e gdyby spróbowa³ takiej sztuczki, w okamgnieniu wyl¹dowa³by na trawie. To, co wyczynia³ Obi-Wan, wymaga³o doskona³ej koncentracji, pe³nego zaufania do w³asnych mo¿liwoœci, no i stalowych nerwów. Ale co w tym dziwnego? Jego nauczyciel znany by³ z doskona³ej w³adzy nad wszystkimi funkcjami cia³a. Luminara, jad¹ca tu¿ obok, od czasu do czasu zerka³a w kierunku drugiego rycerza Jedi. Potrafi³aby naœladowaæ jego ruchy, ale wola³a odpoczywaæ. Rozejrza³a siê po stepie rozci¹gaj¹cym siê przed nimi. Mia³a kilka pytañ do przewodników. £agodnie popêdzi³a suubatara, ¿eby zrównaæ siê z nimi, i pozostawi³a Kenobiego w tyle. Obi-Wan zosta³ sam i napawa³ siê w spokoju rozpoœcieraj¹cym siê wokó³ ³agodnie faluj¹cym morzem traw. Jak zawsze w przypadku 189

nowego œwiata, wiele by³o do zbadania: geologia, klimat, najbli¿sza flora i fauna. Nie przypuszcza³ nawet, ¿e Anakin obserwuje go uwa¿nie z daleka. Uzna³, ¿e najczêœciej trudno poznaæ, co jego mistrz sobie myœli. Czy taki w³aœnie jest los Jedi – coraz wiêksze osamotnienie, oddalenie, zapomnienie? Kiedy patrzy³ na jad¹c¹ obok m³od¹ kobietê, trudno mu by³o sobie wyobraziæ bystr¹ i energiczn¹ Barrissê przechodz¹c¹ tak drastyczn¹ przemianê. Zreszt¹, szczerze mówi¹c, równie¿ Luminara Unduli mia³a w sobie wiêcej ¿ycia ni¿ Obi-Wan. Czy¿by wiêc tylko Jedi p³ci mêskiej byli skazani na prze¿ycie swoich dni w powadze i wewnêtrznym skupieniu? Przyrzek³ sobie w duchu, ¿e jemu siê to nie zdarzy. Cokolwiek przyniesie przysz³oœæ, nie bêdzie patrzy³ na ¿ycie z ponur¹ rezerw¹, która zdawa³a siê dominowaæ w mistrzu Obi-Wanie. Przypomnia³ sobie cudown¹, uduchowion¹ opowieœæ, któr¹ wysnu³ jego nauczyciel przed widowni¹ oczarowanych Yiwów. A mo¿e os¹dza Obi-Wana zbyt surowo? Czy to jego wina, ¿e nigdy nie poczu³ tego dr¿enia, które zmusza³o Anakina do wpatrywania siê godzinami w nocne niebo i wzywaniu w milczeniu jednej, odleg³ej gwiazdy? Uczono go, ¿e powinien ³¹czyæ siê z innymi w ich cierpieniu. Potrafi wiêc wspó³czuæ nauczycielowi. W tej w³aœnie chwili postanowi³, ¿e zawsze bêdzie o tym pamiêta³. Jeœli kiedykolwiek zapomnê, zdecydowa³, to tylko dlatego, ¿e nie bêdê osob¹, któr¹ chcê siê staæ. – Œwietnie sobie poradzi³eœ wczoraj wieczorem. – S³ucham? – Uœwiadomi³ sobie nagle, jak g³êboko pogr¹¿y³ siê w myœlach. Postara³ siê przynajmniej uœmiechem wynagrodziæ to swojej mi³ej, choæ czasem nieznoœnej rozmówczyni. – Z czym? Barrissa odwróci³a siê ku niemu w siodle. – Kiedy uciekaliœmy przed Qulunami, a zw³aszcza wtedy, kiedy odbieraliœmy nasze wierzchowce. Widzia³am, co zrobi³eœ. – Zrobi³em to, co mi poleci³ mistrz Obi-Wan. To, co musia³em zrobiæ. – Dopiero drugi raz widzia³am, jak w³adasz mieczem œwietlnym. Jesteœ bardzo silny. – Nieœwiadomie dotknê³a swojej zranionej rêki. To doœwiadczenie nauczy j¹, ¿eby siê nie ods³aniaæ i nie zaniedbywaæ obrony nawet wobec pozornie s³abszego przeciwnika. – Du¿o æwiczy³em. – Suubatar Anakina przeskoczy³ niski próg z szarych kamieni, unosz¹c najpierw przednie, potem œrodkowe i wreszcie tylne nogi. – S¹ osoby, które twierdz¹, ¿e Jedi mo¿na poznaæ po zrêcznoœci w pos³ugiwaniu siê mieczem œwietlnym. Chcê, aby szanowano tê moj¹ umiejêtnoœæ. Szacunek zapobiega niepotrzebnym walkom. 190

Uœmiechnê³a siê. – Kiedy na ciebie patrzê, myœlê sobie, ¿e nawet mistrz Yoda musia³by siê przy tobie napracowaæ. Zamruga³ zdziwiony. – Mistrz Yoda? Chyba ¿artujesz. Spowa¿nia³a nagle. – Dlaczego mia³abym ¿artowaæ na taki temat? Mistrz Yoda jest znany jako najwiêkszy mistrz miecza œwietlnego wszech czasów. Nie mów mi, ¿e nigdy nie mia³eœ z nim lekcji szermierki. – Pewnie, ¿e mia³em z nim lekcje. I rzeczywiœcie jest œwietnym nauczycielem… techniki. Nawet jeœli musi stawaæ na podwy¿szeniu, ¿eby uczniowie go widzieli. Jego zrêcznoœæ mnie zadziwia, zw³aszcza przy tak ma³ym zasiêgu – doda³ z ¿arem. – Ale to tylko nauka, Barrisso. Sama teoria i za³o¿enia. Nawet jeœli uczy³ ciê mistrz Yoda, to nie jest prawdziwa walka. Tym razem, zamiast odpowiedzieæ od razu, przez chwilê zastanowi³a siê nad jego s³owami. – Dlaczego s¹dzisz, ¿e mistrz Yoda nigdy nie u¿ywa³ miecza w prawdziwej walce? Mia³ ochotê siê rozeœmiaæ, ale zrezygnowa³. Obi-Wan i Luminara mogliby us³yszeæ i zapytaæ o przyczynê takiej weso³oœci. Anakin wiedzia³, ¿e jego wyjaœnienie nie spodoba³oby siê nauczycielowi. Podobnie jak wszyscy Jedi, Obi-Wan darzy³ stareñkiego mistrza g³êbokim szacunkiem, a w dodatku niezmordowanie wbija³ do g³owy swojemu padawanowi, ¿e pewne sprawy nie s¹ w³aœciwym tematem do ¿artów. Nie oznacza³o to, ¿e Anakin mia³ zamiar zignorowaæ pytanie towarzyszki. – Daj spokój, Barrisso. Mistrz Yoda, w prawdziwym pojedynku poza plansz¹ szermiercz¹? Mo¿esz sobie wyobraziæ tak¹ walkê? – Znów chcia³o mu siê œmiaæ na sam¹ myœl o takiej scenie. – Z kim móg³by w ten sposób walczyæ? Najwy¿ej z kimœ wzrostu Tooquiego. – Nie chodzi o wzrost ani o moc miecza œwietlnego, lecz o si³ê serca. Anakin ze zrozumieniem skin¹³ g³ow¹. – Daj mi wielkoœæ i moc, a serce zatrzymaj sobie. – Wiedzia³, ¿e ta odpowiedŸ graniczy³a z bluŸnierstwem, ale ciekaw by³, jak siê teraz zachowa padawanka. Zareagowa³a spokojniej, ni¿ siê spodziewa³. – Powinieneœ siê wstydziæ, Anakinie Skywalkerze. Jak mo¿esz kwestionowaæ umiejêtnoœci mistrza Yody? 191

– Wcale ich nie kwestionujê – odparowa³. – Nie móg³bym, przecie¿ by³em jego uczniem. Nie znam nikogo szybszego i lepszego w walce na miecze œwietlne… ale w sali treningowej. Chcê tylko powiedzieæ, ¿e techniki szkoleniowe to nie to samo, co walka na miecze w bitwie. Poza tym mistrz Yoda jest… no, nie jest m³ody. A jeœli ju¿ o kwestionowaniu mowa, dobry Jedi powinien kwestionowaæ wszystko. Najlepiej byæ pewnym swego. – Dobrze, ¿e tak myœlisz – odpar³a oschle. – Nigdy siê nie bêdziesz musia³ martwiæ, ¿e pope³nisz b³¹d. – Wszyscy pope³niamy b³êdy – zapewni³ j¹. – W³aœnie temu ma zapobiec zadawanie pytañ. Dlatego kwestionujê wszystko, co mi staje na drodze. W tej chwili ca³e systemy kwestionuj¹ sposób, w jaki rz¹dzona jest Republika. Ansion jest tylko jednym z wielu, a inni bardzo uwa¿nie mu siê przygl¹daj¹. Spojrza³a na niego uwa¿nie. – Czy i ty tak s¹dzisz, Anakinie? Czy i ty kwestionujesz sposób rz¹dzenia Republik¹? – By³bym g³upcem, gdybym tego nie robi³. – Machn¹³ rêk¹ w kierunku pozosta³ych. – Nawet mistrz Obi-Wan ma zastrze¿enia dotycz¹ce korupcji, kierunku, jaki przyjmuje rz¹d, spraw, których nie rozwi¹zuje, poniewa¿ coraz bardziej pogr¹¿a siê w biurokratycznym be³kocie. Nic dziwnego, ¿e ja te¿ mam swoje zastrze¿enia. A ty nie? Wyprostowa³a siê w siodle i pokrêci³a g³ow¹. – Nie zamierzam marnowaæ czasu na dysputy polityczne. Wolê dobrze wype³niaæ obowi¹zki padawana i jak najszybciej zostaæ prawdziwym Jedi. To doœæ pracy, ¿eby zaj¹æ ka¿dego. A przynajmniej tak mi siê wydawa³o. – Spojrza³a na niego twardo. – To cud, ¿e potrafisz wœród tylu zajêæ zmieœciæ jeszcze problemy galaktycznej racji stanu. Oraz parê innych rzeczy, chcia³ powiedzieæ, ale zrezygnowa³. Wprawdzie myœla³ teraz o swojej zadziornej i zdecydowanej kole¿ance z pewnym, acz niechêtnym podziwem, jednak wci¹¿ nie ufa³ jej ca³kowicie. Czu³, ¿e cokolwiek jej powie, ona natychmiast przeka¿e to swojej mistrzyni, a Luminara z kolei Obi-Wanowi. Lepiej zachowaæ pewne sprawy dla siebie. Za ka¿dym razem, kiedy anga¿owa³ siê w takie dyskusje, coraz bardziej czu³ swoj¹ odmiennoœæ. Ró¿ni³ siê od Barrissy, tak samo, jak od Luminary i Obi-Wana. Matka zawsze mu to mówi³a. Tak bardzo ¿a³owa³, ¿e nie mo¿e w tej chwili z ni¹ porozmawiaæ, zasiêgn¹æ jej m¹drej rady w ró¿nych sprawach, zw³aszcza zaœ w tej, która poch³ania³a go ca³kowicie. I pomyœleæ, ¿e w dawnych czasach ludzie za prawdziw¹ roz³¹192

kê uwa¿ali znalezienie siê po przeciwnych stronach tej samej planety. Ju¿ prawie nie potrafi³ sobie wyobraziæ, ¿e ludzie liczyli kiedyœ odleg³oœæ miar¹ fizyczn¹, a nie czasow¹. Na noc zatrzymali siê w dolinie jednego z niezliczonych strumieni, które przecina³y zielony step. Qulunowie nie wydawali siê sk³onni do poœcigu. Albo tak mocno ucierpieli od nocnej galopady lorquali, ¿e nie dali rady zorganizowaæ pogoni, albo uznali, ¿e lepiej nie œcigaæ wiêŸniów, którzy potrafi¹ siê skutecznie odgryŸæ. – Jest jeszcze jedna mo¿liwoœæ – zauwa¿y³ Kyakhta, kiedy poruszono tê kwestiê. – Im bli¿ej jesteœmy nadklanu, tym bardziej taki ni¿szy klan, jak Qulunowie, boi siê wtr¹caæ. – Najwa¿niejsze, ¿e moim zdaniem jesteœmy bezpieczni. – Obi-Wan zmru¿y³ oczy i spojrza³ w zachodz¹ce s³oñce. – Ale dziœ w nocy wystawimy warty… tak dla pewnoœci. Anakin by³ zadowolony, kiedy przysz³a jego kolej. Barrissa go obudzi³a po pó³nocy czasu ansioñskiego. Wystarczy³o jedno dotkniêcie. – Nic siê nie dzia³o – szepnê³a, ¿eby nie zbudziæ pozosta³ych. Zanim wsta³ i w³o¿y³ coœ cieplejszego, ona ju¿ z westchnieniem pakowa³a siê do swojego œpiwora. – Nic nie widaæ, ale czujesz, jak wszystko wko³o siê rusza. Ten œwiat jest pe³en ulotnych dŸwiêków nocy. Odniós³ wra¿enie, ¿e zasnê³a, zanim jeszcze zd¹¿y³a zamkn¹æ oczy. Miejsce stanowiska wartowniczego zosta³o starannie wybrane przez przewodników. By³ to najwy¿szy punkt w okolicy obozowiska, choæ niezbyt wynios³y, ot ma³y b¹bel na równinie. Jednak widok st¹d na okolice strumienia by³ bodaj najlepszy. Anakin znalaz³ sobie wygodne miejsce i usiad³, szykuj¹c siê na trzygodzinne czuwanie. Wiêkszoœæ istot myœl¹cych uzna³aby tak¹ wartê za niezmiernie nudn¹. Ale nie Anakin. Wychowany tylko przez matkê, pozbawiony towarzystwa rodzeñstwa, by³ przyzwyczajony do samotnoœci. Kiedy by³ dzieckiem, czêsto jego jedynym towarzystwem by³y maszyny. Zastanawia³ siê chwilê, jaki los spotka³ tego robota protokolarnego, którego zmajstrowa³ z czêœci zamiennych. Trudno powiedzieæ, co siê ulêg³o w g³owie pewnego gadatliwego skrzydlatego kupca imieniem Watto. Ciekawe, co ten wielkonosy robal porabia… Przy³apa³ siê na tym, ¿e na samo wspomnienie krêci g³ow¹. Jeœli ktoœ mia³by prawo od czasu do czasu dziwnie siê zachowywaæ, to w³aœnie on, Anakin Skywalker. Kto prócz niego uzna³by chciwego, przeroœniêtego Toydarianina za substytut ojca? W³aœciwie, jeœli nie liczyæ braku œcian, to co za ró¿nica: siedzieæ na zapleczu sklepu z maszynami czy staæ samotnie w obcym stepie, pod obcym niebem. Jeden z dwóch ksiê¿yców Ansiona by³ ju¿ na niebie, 13 – Nadchodz¹ca burza

193

drugi w³aœnie wschodzi³. Oba w¹skie sierpy lœni³y srebrem na tle czarnego aksamitu. Otacza³o je mrowie gwiazd, jak odleg³e diamenty. Tyle œwiatów, tyle pytañ – a wiele z nich dotyczy³o œwiata, na którym siê znajdowa³. Coœ zaszeleœci³o w wysokiej trawie. Zerkn¹³ w tamt¹ stronê, ale nie zobaczy³ nic. Tak jak mówi³a Barrissa, ta planeta pe³na by³a cichych nocnych odg³osów. Mnóstwo pomniejszych lokalnych form ¿ycia mieszka³o poni¿ej baldachimu faluj¹cej dzikiej trawy, nigdy nie wychodz¹c na œwiat³o dzienne. Ciekawe, jakich zniszczeñ dokona³o galopuj¹ce stado lorquali w tych ukrytych spo³ecznoœciach. Prawdopodobnie niewielkich, odpowiedzia³ sam sobie. Tu, na rozleg³ych, dzikich równinach, natura reagowa³a na potrzeby zarówno wielkich, jak i maluczkich. Dobrym przyk³adem by³o plemiê Tooquiego. Sprytny ³obuz z tego malca. Wœcibski, denerwuj¹cy, to prawda, ale równie odwa¿ny, jak jego w³asne fantastyczne opowieœci. Anakin przez wiêkszoœæ ¿ycia by³ zmuszony polegaæ wy³¹cznie na w³asnej odwadze, dlatego szczerze podziwia³ tê cechê u innych. Minê³a ca³a godzina, zanim znów rozleg³y siê szmery. Z ka¿dym dniem poznawali nowe okazy ansioñskiej fauny, ale z oczywistych wzglêdów rejestr nocnych stworzeñ by³ doœæ ograniczony. Anakin nie mia³ nic do roboty, postanowi³ wiêc sprawdziæ, co tak szeleœci w trawie. Cokolwiek to by³o, znajdowa³o siê doœæ blisko. Odwróci³ siê i skierowa³ na lewo, bezszelestnie st¹paj¹c w wysokiej trawie. Szelest rozleg³ siê znów, tym razem bli¿ej. Uzna³, ¿e to niewielkie stadko lokalnych zwierz¹tek, pracowicie zbieraj¹cych pod os³on¹ nocy osypane ziarna traw. Ciekawe, jak one wygl¹daj¹. Co najmniej jedno z nich wydawa³o siê doœæ du¿e, wielkoœci przynajmniej Tooquiego. Zaskoczony w pó³ kroku shanh wyskoczy³ z ukrycia jak sprê¿yna. Podobnie jak wiele innych miejscowych stworzeñ, nie warcza³, lecz sycza³. G³os shanha nie by³ podobny do syku inteligentnych istot, takich jak Alwari, ani innych mi³ych stworzonek wêdruj¹cych po otwartych przestrzeniach. By³ to niski, ponury dŸwiêk – kwintesencja wœciek³ej furii. Przednie i œrodkowe ³apy uderzy³y w pierœ Anakina, zwalaj¹c go z nóg. W jednej chwili potê¿ne, pe³ne ostrych zêbów szczêki zwierzêcia znalaz³y siê w okolicy jego gard³a. Nie by³o czasu na myœlenie, nie by³o czasu na wybór sposobu postêpowania. Zanim szczêki shanha siê zamknê³y, Anakin gwa³townie przetoczy³ siê na bok. Górny rz¹d zakrzywionych, licznych zêbów drapie¿cy, za194

miast w cia³o, zary³ siê w ziemiê. Smuk³y, muskularny miêso¿erca odwróci³ siê natychmiast przodem do ofiary, u¿ywaj¹c do tego wszystkich szeœciu nóg; jedyne nozdrze by³o rozdête ze z³oœci, a czerwone œlepia wygl¹da³y na tle ciemnej sylwetki napastnika jak dwa opalizuj¹ce ksiê¿yce. Anakin odpe³zn¹³ w ty³; usi³owa³ skupiæ siê na Mocy, jednoczeœnie gor¹czkowo szukaj¹c miecza u boku. Odczepi³ broñ od pasa i w³¹czy³ – ¿eby natychmiast j¹ straciæ, kiedy trójszponiasta ³apa uderzy³a go w praw¹ d³oñ. Miecz upad³ w trawê wprost na wy³¹cznik i ostrze zgas³o. Tak siê koñczy, kiedy próbujesz robiæ dwie rzeczy naraz, a nie umiesz, skarci³ siê ch³opiec. Prawdziwy Jedi potrafi³by sobie poradziæ. Z bólem uœwiadomi³ sobie, jak wiele jeszcze musi siê nauczyæ. Ale jeœli szybko czegoœ nie wymyœli, mo¿e nie mieæ ju¿ okazji do nauki. Rozbrojony, chwiejnie stan¹³ na nogi. Shanh z nadziej¹ w œlepiach gapi³ siê na niego, nawet nie mrugaj¹c. W przeciwieñstwie do padawana, nie by³ uzale¿niony od myœlenia. Mocne miêœnie sprê¿y³y siê pod krótkim, pasiastym futrem, paszcza otwar³a siê lekko i zwierzê skoczy³o. Pozbawiony jedynej broni, Anakin uciek³ siê do tego, co mu pozosta³o. Skoncentrowa³ siê, jak jeszcze nigdy w ¿yciu, i wyrzuci³ przed siebie jedn¹ d³oñ z rozpostartymi palcami. Jego wp³yw na Moc nie by³ jeszcze doœæ silny, aby odrzuciæ w ty³ atakuj¹ce zwierzê, ale wystarczy³, aby odchyliæ tor œmiercionoœnego pocisku. Przelatuj¹c obok niego, zwierzê wyrzuci³o przed siebie œrodkowe i przednie ³apy. Jedna para szponów rozora³a Anakinowi ramiê, zanim zdo³a³ odskoczyæ. Ani pisn¹³. Poczu³, ¿e krew leci mu strumieniem z rany, bolesnej i brzydkiej, choæ nieg³êbokiej. Wœciek³y i oszo³omiony drapie¿nik wyl¹dowa³ na wszystkich szeœciu nogach i natychmiast odwróci³ siê, gotów do kolejnego skoku. W tym momencie Anakin rzuci³ siê po swój miecz œwietlny i zacisn¹³ palce na stalowym cylindrze. Le¿¹c na brzuchu, zacz¹³ siê odwracaæ, ¿eby zadaæ cios wœciekle sycz¹cemu przeciwnikowi. To by³ naprawdê wielki samiec – silny, szybki i bardzo g³odny. Anakin wiedzia³, ¿e bêdzie mia³ czas tylko na jeden cios, ale z mieczem œwietlnym to powinno wystarczyæ. Niespodziewanie coœ przygwoŸdzi³o do ziemi jego prawy przegub. Skrzywi³ siê z bólu, spojrza³ – i stwierdzi³, ¿e zagl¹da w drug¹ parê b³yszcz¹cych czerwonych œlepiów nie dalej ni¿ na odleg³oœæ ramienia. Poczu³ serce w gardle. 195

Samica shanha postanowi³a przy³¹czyæ siê do imprezy. Poczu³ l¹duj¹cy na plecach ogromny ciê¿ar. Wszystko dzia³o siê o wiele za szybko. U¿ycie Mocy przeciwko shanhowi mog³o trochê pomóc, ale teraz by³y ju¿ dwa. Jeœli spróbuje zrzuciæ samca wisz¹cego mu na plecach, samica prawdopodobnie odgryzie mu twarz. Jeœli pchnie j¹ i uwolni rêkê z mieczem, samiec bêdzie mia³ czas, aby rozoraæ mu plecy pazurami albo dobraæ siê do karku. Zdawa³ sobie sprawê, ¿e za du¿o czasu poœwiêca na myœlenie. Samiec wyda³ z siebie przeraŸliwy syk, niepodobny do ¿adnego innego dŸwiêku, jakie wydawa³ do tej pory. Jednoczeœnie ciê¿ar na plecach padawana znikn¹³ nagle. Anakin nie mia³ pojêcia dlaczego. Zostawiony z jednym tylko przeciwnikiem, z ca³ej si³y pchn¹³ Moc¹. Samica jêknê³a zaskoczona, kiedy niewidzialna si³a rzuci³a j¹ w bok o kilka d³ugoœci cia³a. Anakin uwolnion¹ rêk¹ zapali³ miecz. Zanim zdo³a³ zaatakowaæ, oszo³omiona, ale wci¹¿ przytomna samica skoczy³a. W pó³ skoku spotka³a siê z promienistym ostrzem, które dosiêg³o j¹ tu¿ nad karkiem. Wyda³a pojedynczy, ostry syk zaskoczenia i bólu, wokó³ rozszed³ siê md³y odór spalonego miêsa i zwierzê wyl¹dowa³o ca³ym ciê¿arem na Anakinie. Ch³opiec napi¹³ miêœnie i uniós³ siê na d³oniach i kolanach, strz¹saj¹c z pleców ciê¿kie zwierzê. Wielki samiec le¿a³ obok nieruchomo. Z rozciêtej czaszki unosi³ siê dym. Obok sta³a znajoma postaæ. Choæ niewysoka, w zalanych potem oczach Anakina przybra³a olbrzymie rozmiary. Powiêkszony obraz wróci³ do normy, gdy postaæ obdarzy³a ch³opca uœmiechem. – Ciche dŸwiêki maj¹ czasem wielkie Ÿród³o – powiedzia³a ubrana w nocny strój Luminara, wy³¹czy³a miecz i opuœci³a rêkê. – Dobry wartownik powinien s³uchaæ nie tylko uszami, Anakinie Skywalkerze. Rzeczywistoœæ bywa naje¿ona niespodziankami. Chwiejnie podniós³ siê na nogi, dysz¹c ciê¿ko. Sk³oni³ krótko g³owê. – Dziêkujê za ofiarowanie mi ¿ycia, pani Luminaro. Przyjê³a jego podziêkowanie ledwie dostrzegalnym skinieniem. – Twoje ¿ycie nale¿y do ciebie, Anakinie. Nie mogê ci go ani daæ, ani odebraæ. – Wydawa³o mu siê, ¿e dostrzega w jej oku b³ysk. – Pomog³am ci tylko je zachowaæ. Podesz³a i ku wielkiemu zaskoczeniu Anakina otoczy³a ramieniem jego plecy. Dozna³ dziwnie krzepi¹cego wra¿enia. Przypomnia³o mu siê coœ, o czym ju¿ prawie zapomnia³. – Odpocznij. Postojê tu za ciebie – zaproponowa³a. – Ale przecie¿ twoja zmiana jest dopiero za godzinê – zaprotestowa³. 196

Jeszcze raz obdarzy³a go tym porozumiewawczym, ciep³ym uœmiechem. – Nie wiem dlaczego, ale zupe³nie mi siê nie chce spaæ. W porz¹dku, padawanie. Uwa¿aj to za kolejne doœwiadczenie. Wyci¹gniesz z niego naukê… prawda? By³o to pytanie retoryczne, wiedzia³, ¿e nie musi na nie odpowiadaæ. Ale przytakn¹³. – Kiedy ktoœ w œrodku nocy, w obcym miejscu i na obcym œwiecie, s³yszy dŸwiêk budz¹cego siê do ¿ycia miecza œwietlnego, to na ogó³ wie, ¿e nie zosta³ on w³¹czony dla zabawy. Zdaje siê, ¿e dotar³am do ciebie w sam¹ porê. Skin¹³ g³ow¹. Z ka¿dym krokiem czu³ siê lepiej. – Gdyby mnie ktoœ teraz zapyta³, potrafiê wyjaœniæ, na czym polega taktyka wspó³pracy shanhów podczas ataku na ofiarê. – To pewnie wiêcej, ni¿ ktokolwiek chcia³by us³yszeæ. Byli ju¿ z powrotem w obozie. Luminara zabra³a ramiê z jego pleców. – Przeœpij siê trochê, Anakinie. Nie martw siê o mnie. Jestem do tego przyzwyczajona. G³upio by³oby protestowaæ dalej. Odnalaz³ swoje legowisko i pad³ na nie ciê¿ko, nawet nie zawracaj¹c sobie g³owy wchodzeniem do œpiwora. Niedaleko spali Bulgan i Kyakhta. Jeszcze jedna sylwetka poruszy³a siê, choæ nie wsta³a z pos³ania. Luminara pochyli³a siê nad Obi-Wanem i szepnê³a mu kilka s³ów. Kenobi wys³ucha³ uwa¿nie, skin¹³ g³ow¹ i po³o¿y³ siê znowu. Anakin czeka³ na burê, której siê zreszt¹ spodziewa³. Na szczêœcie jego nauczyciel okaza³ siê doœæ m¹dry lub mo¿e obdarzony wystarczaj¹c¹ empati¹, aby nic nie mówiæ. Zreszt¹ chyba nie by³o nic wiêcej do powiedzenia. Ale nie przeszkodzi³o to Barrissie. Wystawi³a g³owê ze swojego œpiwora i spojrza³a na niego wymownie. Wytrzyma³ to spojrzenie tak d³ugo, jak móg³, to znaczy oko³o minuty. – Dobra, dobra – wymamrota³. – Gadaj œmia³o. Nie krêpuj siê. – Co mam powiedzieæ? – zapyta³a niewinnie. W jej g³osie by³o tyle samo z³oœliwoœci, co w wyrazie twarzy. – Wiesz dobrze. – Ze z³oœci¹ grzeba³ w œpiworze. – ¯e zaniedba³em obowi¹zek. ¯e rozmarzy³em siê w œrodku nocy. ¯e nie zwraca³em uwagi na to, co robiê. Cokolwiek. – Zastanawia³am siê tylko, czy nic ci nie jest. Przypomnia³ sobie o ranie w ramieniu. Wœciek³oœæ na siebie sprawi³a, ¿e zapomnia³ o bólu, teraz jednak cierpienie wróci³o z ca³¹ si³¹. 197

Cieszy³o go to uczucie, otworzy³ siê na nie, powita³ je z radoœci¹. Zas³u¿y³ na coœ takiego. Tak samo jak zas³u¿y³ na wszelkie oskar¿enia, jakie zamierza³a rzuciæ na niego Barrissa. Ona jednak mia³a na myœli coœ zupe³nie innego. – Zastanawiam siê, czy mistrz Yoda, który zna wy³¹cznie techniki walki mieczem œwietlnym, da³by siê w ten sposób zaskoczyæ. Uœmiechnê³a siê, odwróci³a na drugi bok i pogr¹¿y³a we œnie. Przysz³a mu do g³owy gniewna odpowiedŸ, ale nie wypowiedzia³ jej na g³os. Oczywiœcie, mia³a racjê. Da³a mu do myœlenia, i to nieŸle. Jeszcze jeden temat do zastanowienia. Odwróci³ siê na plecy, krzywi¹c siê od pal¹cego bólu ramienia, i znów spojrza³ na gwiazdy, lecz tym razem z ca³kiem innej perspektywy ni¿ przedtem. Opanowanie Mocy by³o czymœ wiêcej ni¿ tylko umiejêtnoœci¹ przemieszczania przedmiotów z miejsca na miejsce. Trzeba byæ œwiadomym jej istnienia przez ca³y czas, a nie tylko w chwilach zagro¿enia. To nie zbroja, zawsze obecna, aby chroniæ kogoœ, kto wie, jak jej u¿yæ. Reaguje jedynie na œwiadome wysi³ki. Zrozumia³, ¿e na tym w³aœnie polega jego problem. Uœwiadamia³ sobie istnienie Mocy tylko od czasu do czasu. Poprzysi¹g³ sobie, ¿e nigdy wiêcej siê to nie zdarzy. Od tej chwili przez ca³y czas on bêdzie z Moc¹, nie czekaj¹c, a¿ ona bêdzie z nim. Znów mu uœwiadomiono, ¿e musi siê jeszcze bardzo wiele nauczyæ. Na szczêœcie uczy³ siê szybko.

198

ROZDZIA£

#

Zebrali siê nie w oficjalnym otoczeniu sali rady miejskiej, lecz w ogrodzie rezydencji Kandah, jednej z delegatek unii, która mia³a g³osowaæ za lub przeciw od³¹czeniu siê Ansionu od Republiki. Dziedziniec, otoczony czterema œcianami dwóch piêter rezydencji, a¿ kipia³ od kwiatów i fontann. Podobnie jak dom, wszystko to zosta³o op³acone z zysków, jakie rodzina Kandah zdoby³a przez lata dzia³alnoœci. Zyski te by³yby znacznie wy¿sze, gdyby nie uszczupli³y ich z³odziejskie podatki nak³adane arbitralnie przez Republikê, myœla³a Kandah, obserwuj¹c, jak inni reprezentanci spaceruj¹ po krêtych alejkach ogrodu. Jeœli wszystko pójdzie dobrze, te przeszkody na drodze do jeszcze wiêkszego bogactwa wkrótce znikn¹. Ogród zosta³ zaprojektowany jako miejsce ucieczki od zgie³ku miasta. Dziœ dawa³ schronienie zebraniu reprezentantów i ich asystentów. Ci ostatni byli stopniowo odprawiani, a¿ pozostali tylko wy¿si urzêdnicy, którzy wraz ze swoimi drinkami i pytaniami czekali, a¿ bêd¹ mogli zebraæ siê wokó³ fontanny rozsiewaj¹cej kropelki pachn¹cej wody. – Jest za wczeœnie – odezwa³ siê Garil Volune, jeden z ludzi delegatów. – Ich nieobecnoœæ nie trwa jeszcze zbyt d³ugo. – B¹dŸ realist¹, Volune – stwierdzi³ ansioñski mê¿czyzna. – Ju¿ powinni wróciæ. – Gestem wskaza³ w kierunku g³ównej ulicy. – Powinni byli wróciæ ju¿ wiele dni temu. – Jedi nas nie opuszcz¹ – przekonywa³ drugi delegat. – To nie w ich stylu. Nawet gdyby ich próba przemówienia Alwarim do rozumu zawiod³a, z pewnoœci¹ wróciliby, ¿eby nam o tym powiedzieæ. 199

Delegat Fargane, najwy¿szy i najlepiej wykszta³cony z czterech obecnych Ansionian, gniewnie machn¹³ pucharem. – Maj¹ komunikatory. Do tej pory powinni byli siê z nami skontaktowaæ. Nie dbam o to, czy przeka¿¹ informacjê o powodzeniu, czy o klêsce, ale ¿yczê sobie, aby ci, którym zale¿y na moim g³osie, zachowywali siê odpowiedzialnie. – Z jego jedynego nozdrza wydoby³ siê pe³en irytacji œwist. – Zniosê, jeœli ktoœ mi udowodni, ¿e siê mylê, ale nienawidzê, kiedy siê mnie ignoruje. Góruj¹cy nad zebranymi Tolut wyrazi³ odmienn¹ opiniê. – Mo¿e maj¹ problem z komunikatorami. Volune spojrza³ na niego z niedowierzaniem. Niski cz³owiek nie da³ siê zdominowaæ przez ogromnego Armalatczyka. – Wszystkimi czterema? Tolut niepewnie wzruszy³ ramionami. Brak jakichkolwiek informacji od przyby³ych Jedi martwi³ go nie mniej ni¿ pozosta³ych. – Nie wiemy, czy wszyscy maj¹ komunikatory. Mo¿e wziêli tylko dwa? Dwa naraz mog³y siê zepsuæ. – Komunikatory nie psuj¹ siê tak po prostu. – Kandah g³êboko zaczerpnê³a tchu. – Jeœli ci Jedi s¹ tak kompetentni, jak mówi siê o ich zakonie, powinni mieæ ze sob¹ czêœci zamienne lub dodatkowe urz¹dzenia. A jednak nie mamy od nich ¿adnej wiadomoœci. – Pewnie nie uda³o im siê dokonaæ tego, co zamierzali, a teraz wstydz¹ siê przyjechaæ tu i przyznaæ do pora¿ki. Mo¿e nawet ju¿ opuœcili Ansion, ¿eby donieœæ o klêsce swoim stetrycza³ym zwierzchnikom. Wszyscy zwrócili siê w kierunku g³osu. Tun Dameerd, kolejny delegat, odpowiedzia³ mówcy: – W przeciwieñstwie do nas nie jesteœ wybranym przedstawicielem ludnoœci Ansionu, Ogomoorze. Przyjmujemy ciê tu wy³¹cznie jako goœcia. Nie do ciebie nale¿y komentowanie tocz¹cych siê negocjacji. – Jakich negocjacji? – Ogomoor zignorowa³ naganê i odstawi³ drinka, szeroko rozpoœcieraj¹c trójpalczaste d³onie. – Ci Jedi przybyli tutaj, ¿¹daj¹c opóŸnienia g³osowania w kwestii secesji, tak aby sami mogli dogadaæ siê z Alwarimi. Dziêki temu ca³y Ansion mia³by ¿yæ w ciasnych strukturach Republiki. A wy uprzejmie zgodziliœcie siê daæ im tê mo¿liwoœæ. Okr¹¿y³ ich powoli, zwracaj¹c siê do ka¿dego po kolei: – A jaki by³ wynik? Jeszcze wiêksze opóŸnienie, jeszcze wiêcej zamieszania, jeszcze wiêcej tego, co Republika od dziesiêcioleci ofiarowuje Ansionowi. Jeœli to nie dowód, ¿e nadszed³ czas na prawdziwe zmiany, to nie wiem, czego jeszcze wam trzeba. – Z udan¹ obojêtnoœci¹ 200

podniós³ szklankê. – Oczywiœcie, jak sami mówicie, jestem tu tylko obserwatorem. Ale wiem, ¿e wielu czeka z niecierpliwoœci¹ na wynik g³osowania. Pozytywny wynik. – Na przyk³ad twój bossban? – Volune sarkastycznie zmierzy³ drwi¹cym wzrokiem majordomusa. Ogomoor nie obrazi³ siê. – Naturalnie. Soergg czeka na chwilê, kiedy on i jego krewni bêd¹ mogli prowadziæ dzia³alnoœæ w tej czêœci galaktyki otwarcie i nie uginaj¹c siê pod brzemieniem przestarza³ych przepisów i praw Republiki. – Nie mia³em pojêcia, ¿e Hutt mo¿e siê zginaæ – zakpi³ Dameerd. Wœród delegatów rozleg³y siê ciche œmiechy, ale Ogomoor zauwa¿y³, ¿e nie wszyscy dobrze siê bawi¹. On i jego bossban mieli tu sprzymierzeñców. – Mo¿esz sobie ¿artowaæ – lodowatym tonem odezwa³a siê Kandah – ale interesy mojej rodziny, jak równie¿ dzia³alnoœæ tych, którzy wspierali mój wybór, ucierpia³y w znacznym stopniu z powodu powolnoœci i obojêtnoœci Republiki. Uwa¿am, ¿e nadszed³ czas, aby dzia³aæ. Ju¿ doœæ d³ugo zwlekaliœmy. Poddajmy sprawê pod g³osowanie. Fargane podniós³ szklankê. – Kandah ma racjê. Pochlebiam sobie, ¿e mo¿e po¿yjê doœæ d³ugo, aby to zobaczyæ. Wargi Volune’a zacisnê³y siê. Potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Zgadzam siê, ¿e Republika straci³a skutecznoœæ. Zgadzam siê, ¿e nasze wnioski o zwolnienie z nadmiernych podatków i restrykcyjnych przepisów s¹ zbyt czêsto ignorowane. Ale senat zawsze odpowiada³ na nasze skargi. – Powiód³ wzrokiem po pozosta³ych delegatach. – Nie uwa¿acie, ¿e gdyby Jedi uda³o siê zawrzeæ pokój pomiêdzy uni¹ miast i miasteczek a Alwarimi, Ansion bêdzie siê mia³ lepiej w ramach praw Republiki ni¿ poza nimi? Dyskusja, która nast¹pi³a po tych s³owach, by³a krótka, ale gor¹ca. I znów odezwa³a siê Kandah: – Oczywiœcie, wszyscy siê z tym zgodziliœmy. – Uda³a, ¿e nie widzi wyrazu zaskoczenia na twarzy Ogomoora. – Gdyby tak nie by³o, g³osowanie odby³oby siê ju¿ tego samego dnia, kiedy przybyli tu Jedi. Ale nie dosz³o do pokoju z Alwarimi. Nie mamy z nimi umowy. I z ka¿dym przemijaj¹cym dniem zmniejsza siê szansa poparcia nas przez Malarian i Keitumitów, jak równie¿ szansa, ¿e pójd¹ za naszym przyk³adem. Najwa¿niejsze to podj¹æ jak¹œ decyzjê. Milczenie, które nast¹pi³o po tych s³owach, pierwszy przerwa³ Volune. 201

– Nie mo¿emy g³osowaæ ju¿ dzisiaj. Nie ma jeszcze w³aœciwych procedur. Zgadzam siê jednak, choæ niechêtnie, w ramach moich kompetencji wybranego przedstawiciela, na ustalenie daty g³osowania w sprawie secesji. – Popatrzy³ na Ansionianina po swojej prawej stronie. – Czy to zadowoli szanownego Fargane’a? Najstarszy z obecnych Ansionian zastanawia³ siê przez chwilê, po czym stwierdzi³: – Tak, zadowoli. Volune zwróci³ siê do pozosta³ych. – A zatem ustalmy datê i godzinê, od której ju¿ nie odst¹pimy. Jeœli Jedi wróc¹ wczeœniej, wys³uchamy ich. Jeœli nie, przeprowadzimy g³osowanie, a wtedy bêd¹ mogli winiæ jedynie siebie za opóŸnianie odpowiedzi. Propozycja kompromisu by³a zbyt rozs¹dna, aby ktokolwiek, nawet Tolut, móg³ siê jej sprzeciwiæ. Armalatczyk stwierdzi³, ¿e dziêki niemu propozycja zosta³a przyjêta jednog³oœnie. Ze swojej strony Ogomoor wiedzia³, ¿e bossban Soergg i jego zwolennicy równie¿ bêd¹ zadowoleni. Wybrana data nie by³a tak bliska, jak móg³by sobie tego ¿yczyæ, ale nie wybiega³a tak¿e zbyt daleko w przysz³oœæ. Tolut móg³ stanowiæ problem, ale zawsze mo¿na by³o zignorowaæ jego g³os. Po dzisiejszym zgromadzeniu Ogomoor bêdzie móg³ donieœæ, ¿e oprócz Kandah, za od³¹czeniem od Republiki bêdzie g³osowaæ równie¿ Fargane i co najmniej jeden jeszcze delegat. G³osy innych nie by³y tak pewne. Przed formalnym g³osowaniem mo¿e siê jeszcze okazaæ, ¿e trzeba przekazaæ du¿e kwoty kredytów na niemo¿liwe do wyœledzenia konta bankowe, aby zapewniæ sobie g³osowanie Ansionu za secesj¹. Na razie on i jego bossban nie maj¹ siê czym martwiæ. Wszystko wskazywa³o na to, ¿e Qulunowie Baiuntu znakomicie wywi¹zali siê ze swego zadania. Poranek powita³ grupê pospiesznie jad¹cych podró¿nych. Kyakhta w³aœnie do nich do³¹czy³. Przewodnik wysforowa³ siê przedtem nieco do przodu, a teraz wraca³ pe³nym galopem, nie kryj¹c podniecenia, z b³yskiem w wypuk³ych oczach. – Znalaz³em! – zawo³a³ dumnie, zawracaj¹c suubatara. Wyci¹gn¹³ sztuczn¹ rêkê, ¿eby wskazaæ kierunek. – Za nastêpnym wzniesieniem. – Nareszcie – mruknê³a Luminara. – Jesteœ pewien, ¿e to Borokii? Alwari z emfaz¹ machn¹³ rêk¹. 202

– Nie mo¿na siê pomyliæ, pani Luminaro. Rozbili regularne obozowisko, z powiewaj¹cymi proporcami. To nadklan Borokiich, najbardziej wp³ywowy ze wszystkich klanów Alwarich. Widok by³ rzeczywiœcie imponuj¹cy. Znaj¹c ju¿ obozowiska nomadów Yiwów i Qulun, podró¿ni mieli wra¿enie, ¿e wiedz¹, czego siê spodziewaæ. Jednak ¿adne z poprzednich spotkañ nie przygotowa³o ich na widok, jaki zaprezentowa³ siê ich oczom, gdy suubatary wspiê³y siê na szczyt niskiego pagórka. Przed nimi rozpoœciera³y siê nie dziesi¹tki, a setki œwie¿o zbudowanych przenoœnych konstrukcji. Wiele z nich pyszni³o siê skomplikowanymi urz¹dzeniami energetycznymi, które musia³y byæ przewo¿one przez co najmniej tuzin zwierz¹t poci¹gowych. Tysi¹ce Borokiich w ró¿nym wieku krêci³o siê po ogromnym, starannie zbudowanym obozowisku. Niezliczone stada zwierz¹t spokojnie pas³y siê obok na ogrodzonych pastwiskach, strze¿onych przez pasterzy na sadainach. Ich ³agodne pomruki wybija³y siê ponad ha³asy obozowiska. To tutaj, dok³adnie tak, jak im powiedziano, rezydowa³a najwy¿sza w³adza Alwarich. To, co zrobi¹ Borokii, powtórz¹ póŸniej wszystkie klany Alwarich. – Sureppy – wyjaœni³ Bulgan na pytanie Luminary o ogromne stada. – Te niebieskie z ciemniejszymi grzywami i krêtymi rogami to samce. Samice s¹ zielone i nieco wiêksze, ale bez grzyw. Luminara wyprostowa³a siê w siodle i objê³a wzrokiem imponuj¹cy obraz. – Nigdy nie widzia³am zwierzêcia z trojgiem oczu umieszczonych pionowo, a nie poziomo. – Górne oko pilnuje lataj¹cych drapie¿ców, œrodkowe œledzi inne sureppy, a dolne sprawdza pod³o¿e, w poszukiwaniu przeszkód i paszy. – Bulgan odwróci³ siê w siodle, jak zwykle przechylaj¹c twarz na stronê zdrowego oka. – W ten sposób surepp niczego nie przegapi. – Rozumiem. Mam wra¿enie, ¿e to dobrze s³u¿y zwierzêciu, które stoi nieruchomo. Chyba jednak niewiele widz¹ po bokach. Przewodnik skin¹³ g³ow¹. – To prawda, ale one tego nie potrzebuj¹. Prawie zawsze maj¹ jakiegoœ innego sureppa z jednej i z drugiej strony, a oprócz tego z przodu i z ty³u, wiêc nie musz¹ siê ogl¹daæ na boki. Tylko w górê i w dó³. – A te, które znajd¹ siê na skraju stada? – Mog¹ obracaæ g³owy na boki, wykorzystuj¹c swój zmys³ powonienia. Widz¹, co siê dzieje po obu bokach, choæ nie tak dobrze jak dorgumy i awiquody. Z powodu swej liczebnoœci sureppy s¹ jednak trudniejsze do schwytania przez drapie¿ników, na przyk³ad przez shanhy. 203

Dorgumy i awiquody maj¹ tendencjê do wiêkszego rozproszenia. – Przewodnik pogna³ suubatara i zwierzê powoli ruszy³o przed siebie. – Dlatego u¿ywaj¹ ich bogatsze klany, takie jak Borokii. – A co z nich uzyskuj¹? – zapyta³a Barrissa z pewnej odleg³oœci. – Wszystko. Miêso, mleko, skóry, we³nê. Kiedyœ u¿ywali ich zêbów i rogów do wyrobu narzêdzi. Dziœ takie rzeczy s¹ importowane, a róg i koœci wykorzystuje siê do wyrobu kosztownych dzie³ sztuki. – Uœmiechn¹³ siê. – Jestem pewien, ¿e obejrzycie sobie wszystko, kiedy znajdziemy siê ju¿ w obozie. Stoj¹cy z przodu Kyakhta podniós³ d³ugopalc¹ protezê. – Przybywaj¹ jeŸdŸcy. By³o ich szeœciu, jak siê tego nale¿a³o spodziewaæ. Podró¿ni dawno ju¿ siê zorientowali, ¿e szóstka jest dla Ansionian bardzo wa¿n¹ liczb¹. Przybysze byli ubrani lepiej ni¿ Yiwowie czy Qulunowie, a ich lekkie zbroje lœni³y w s³oñcu. Dwaj z nich trzymali prêty z importowanych kompozytów karbonitowych, na których powiewa³y sztandary Borokiich, szarpane porannym wiatrem. Poza tradycyjnymi d³ugimi no¿ami, niektórzy byli uzbrojeni w malariañskie pistolety laserowe. Luminara stwierdzi³a, ¿e przynajmniej czêœæ z tego, co mówiono o nadklanach, okaza³o siê prawd¹. Borokii byli bogaci i wiedzieli, jak swoje bogactwo spo¿ytkowaæ. Przywódca szóstki jeŸdŸców, wiedziony ciekawoœci¹, która na chwilê wziê³a górê nad naturaln¹ rezerw¹, popêdzi³ swojego wspaniale ozdobionego sadaina i osadzi³ go tu¿ przed pierwszymi suubatarami. Ró¿nica wysokoœci pomiêdzy wierzchowcami zmusi³a go do patrzenia na goœci z do³u. Trzeba przyznaæ, ¿e nie czu³ siê tym ani trochê skrêpowany. Luminara stwierdzi³a, ¿e zachowuje siê bardzo przyjacielsko, choæ mog³y to byc tylko pozory. Z drugiej strony, wiedzia³a, ¿e potê¿ni mog¹ sobie pozwoliæ na ³askawoœæ. – Witajcie, pozaœwiatowcy i przyjaciele. – Borokii przycisn¹³ jedn¹ d³oñ do oczu, a drug¹ do piersi. – Jestem Bayaar z Borokiich Situng. Witajcie w naszym obozowisku. Czego chcecie od nadklanu? Podczas gdy Obi-Wan wyjaœnia³, z czym przybyli, Luminara w dalszym ci¹gu obserwowa³a wys³anników. Szukaj¹c oznak wrogich zamiarów, napotyka³a tylko ufnoœæ i profesjonaln¹ gotowoœæ do czynu. W przeciwieñstwie do Yiwów ten lud nie wydawa³ siê ani podejrzliwy, ani lêkliwy wobec obcych. Nie musieli siê zreszt¹ baæ, maj¹c za plecami tysi¹ce pobratymców. Nie znaczy³o to, ¿e s¹ obojêtni na potencjalne zagro¿enia czy leniwi. Podczas kiedy przywódca uprzejmie s³ucha³ ObiWana, cz³onkowie oddzia³u siedzieli wynioœle w swoich siod³ach, ale nieustannie rozgl¹dali siê wokó³. 204

Bayaar nie musia³ zastanawiaæ siê nad odpowiedzi¹, kiedy Obi-Wan skoñczy³ mówiæ. – Nie jest to sprawa, o której mogê sam decydowaæ. Jestem wys³annikiem, a wys³annicy nie maj¹ prawa podejmowania decyzji takiej wagi. Obi-Wan uœmiechn¹³ siê na swój skromny sposób i skin¹³ g³ow¹ ze zrozumieniem. – Sam jestem w pewnym sensie wys³annikiem, wiêc rozumiem twoje stanowisko. – Przeka¿emy radzie starszych wieœci o waszym przybyciu, podobnie jak wasze powody poszukiwania Borokiich. Tymczasem proszê, ¿ebyœcie pod¹¿yli za mn¹ i doœwiadczyli goœcinnoœci Borokiich. Mówi¹c to, obróci³ zgrabnie swego wierzchowca i ruszy³ ³agodnym zboczem w kierunku gwarnego i ruchliwego obozowiska. Reszta jego grupy rozdzieli³a siê i otoczy³a goœci z obu stron. Jak stwierdzi³a Luminara, nie mieli stanowiæ stra¿y, a jedynie honorow¹ eskortê. Zw³aszcza ¿e trudno by³oby im pe³niæ rolê stra¿ników przy takiej ró¿nicy wielkoœci sadainów i suubatarów. Ró¿nice pomiêdzy obozowiskiem Borokiich a wszystkimi innymi, które do tej pory widzieli wêdrowcy, by³y uderzaj¹ce i od razu widoczne. Wprawdzie ich spo³ecznoœæ by³a równie¿ wêdrowna, ale obozowisko zbudowano jak ma³e miasto, z ulicami i dzielnicami mieszkalnymi, handlowymi i przemys³owymi. W tych ostatnich zajmowano siê g³ównie ró¿nymi etapami przetwarzania miêsa i skór sureppów na eksport. Ktoœ w koñcu musia³ p³aciæ za te importowane konstrukcje i nowoczesn¹ technologiê, któr¹ tak siê szczycili. Goœcie œci¹gali na siebie wiele spojrzeñ, ale ¿adnych nieprzyjaznych komentarzy. Luminara zauwa¿y³a wielk¹ ró¿nicê w stosunku do Yiwów, mianowicie ca³kowity brak podejrzliwoœci. Nie zaskoczy³o jej to, bo zna³a potêgê i reputacjê Borokiich, a teraz mog³a oceniæ liczebnoœæ nomadzkiej spo³ecznoœci. Widocznie ten lud czu³ siê bezpieczny i wiedzia³, ¿e zas³uguje na swoj¹ wyj¹tkow¹ pozycjê nadklanu. Wymieni³a jednak znacz¹ce spojrzenia z Obi-Wanem, kiedy zatrzymali siê przed budowl¹, okreœlon¹ przez Bayaara jako „dom goœci”. Ostatni „dom goœci”, w którym siê zatrzymali, nie okaza³ siê szczególnie goœcinny. Kyakhta, z którym podzielili siê swoimi obawami, pospieszy³ ich uspokoiæ. – Nie s¹ to nieufni Yiwowie ani oszukañczy Qulunowie. Borokii s¹ doœæ silni, aby nie obawiaæ siê przybyszów z zewn¹trz, i czuj¹ siê na 205

tyle bezpiecznie, aby ich powitaæ. A poza tym musz¹ pamiêtaæ o swojej reputacji. – Wskaza³ na stoj¹cy obok budynek. – S¹dzê, ¿e bêdziemy tu bezpieczni. Luminara sk³oni³a suubatara do uklêkniêcia. Zsiadaj¹c, zauwa¿y³a, ¿e jeden z Borokiich bierze wodze wierzchowca i odprowadza zwierzê w g³¹b uliczki. Pozostali zajêli siê innymi suubatarami. – A nasze zapasy? – zapyta³ g³oœno Anakin. – Wasza w³asnoœæ pozostanie nienaruszona. – Bayaar nie poczu³ siê ura¿ony jego pytaniem. W koñcu byli nie tylko przybyszami z zewn¹trz, ale i pozaœwiatowcami. Nale¿a³o siê spodziewaæ, ¿e nie znaj¹ obyczajów Borokiich. Próbowa³ siê zorientowaæ, kto jest przywódc¹: Luminara czy Obi-Wan, ale ¿e nie potrafi³ zdecydowaæ, postanowi³, ¿e bêdzie siê zwraca³ do obojga jednoczeœnie. Poinformowany o celu, w jakim poszukiwali nadklanu, zachowa³ obojêtnoœæ, choæ osobiœcie nie popiera³ pomys³ów obcych. – Przeka¿ê wasze ¿¹danie radzie starszych. Tymczasem rozgoœæcie siê. Dostarczymy wam wszystko, czego potrzebujecie… jad³o i napoje. – Czy uwa¿asz, ¿e wasza rada nas przyjmie? – Luminarze bardzo siê spodoba³ ten wojownik wys³annik, który okazywa³ im uprzejme zaciekawienie. Oczywiœcie nie mog³a go jeszcze uwa¿aæ za sprzymierzeñca, ale przynajmniej by³ sympatyczny. – Nie mogê powiedzieæ, jestem tylko wys³annikiem. – Znów po³o¿y³ d³onie na oczach i piersi na znak pozdrowienia, po czym odszed³, pozostawiaj¹c goœci w oczekiwaniu na oficjaln¹ odpowiedŸ. Luminara mog³a tylko mieæ nadziejê, ¿e nie bêd¹ musieli czekaæ d³ugo. Wszelkie rady wszystkich ras mia³y jedn¹ denerwuj¹c¹ wspóln¹ cechê – strasznie marudzi³y, zanim osi¹gnê³y jednomyœlnoœæ. Przy odrobinie szczêœcia Borokii, lud przyzwyczajony do pozostawania w ci¹g³ym ruchu, mo¿e okazaæ siê bardziej aktywny. Wszystko, co zdarzy³o siê przez nastêpnych kilka godzin, przemawia³o na korzyœæ nadklanu. Jedzenie by³o lepsze, napoje smaczniejsze, a wykoñczenie i urz¹dzenie domu goœci pod ka¿dym wzglêdem bardziej imponuj¹ce ni¿ spotykane poprzednio na Ansionie. Mówi¹c szczerze, bawili siê œwietnie. Po w¹tpliwych przyjemnoœciach doznanych w goœcinie u Yiwów i Qulunów, mogli z ulg¹ rozluŸniæ siê w przyjemnym otoczeniu, w dodatku ze œwiadomoœci¹, ¿e raczej nie zostan¹ napadniêci ani wci¹gniêci w pu³apkê przez potencjalnych wrogów. Zarówno Kyakhta, jak i Bulgan wydawali siê o tym ca³kowicie przekonani, choæ Tooqui by³ nieznoœny jak zwykle. Przewodnicy jednak nie potrafili po206

wiedzieæ, jakiej odpowiedzi powinno siê oczekiwaæ ze strony rady starszych Borokiich. Bayaar wróci³ jeszcze przed nadejœciem zmroku. Choæ szybkoœæ, z jak¹ siê zjawi³, dawa³a pewne nadzieje, jego s³owa w najlepszym przypadku mo¿na by³o okreœliæ jako niejasne. – Rada was powita – poinformowa³ ich wys³annik. Twarz Barrissy rozjaœni³a siê radosnym uœmiechem. – No to wszystko w porz¹dku. Bayaar spojrza³ na ni¹ uwa¿niej. – Nie jestem ca³kowicie pewien, co masz na myœli, ale s¹dzê, ¿e twoja radoœæ jest przedwczesna. Jeœli powiedzia³em, ¿e rada was powita, to znaczy, ¿e was powita, i to wszystko. Nie przywitaæ goœci by³oby oznak¹ z³ych manier. Obi-Wan usilnie stara³ siê zrozumieæ, co ich gospodarz ma na myœli, i ubraæ to w s³owa. – Czy chcesz powiedzieæ, ¿e nas przyjm¹, ale nie wys³uchaj¹ naszej propozycji? Bayaar skin¹³ g³ow¹. – Aby tak siê sta³o, musicie ofiarowaæ radzie zwyczajowy prezent, taki jaki sobie sami wybior¹. – Och, w porz¹dku. – Obi-Wan nieco siê rozchmurzy³. – Co zadowoli radê? Mamy dostêp do pewnych funduszy, które mo¿na spo¿ytkowaæ w tym celu. Jeœli wymagany jest upominek wiêkszej wartoœci… – zawiesi³ g³os. – Có¿ rada wymaga, ¿ebyœcie podarowali im coœ znacznie mniejszego. – Bayaar powiód³ wzrokiem po grupie. Do tej pory nie mia³ wielu kontaktów z handlarzami rasy ludzkiej, wiêc nadal fascynowa³y go ich ma³e, zapadniête oczka i ró¿norodnoœæ umaszczenia sierœci. – ¯ycz¹ sobie, aby jedno z was ofiarowa³o im garœæ we³ny z grzywy dojrza³ego bia³ego samca sureppa. – I to wszystko? – wypali³ Anakin. Obi-Wan rzuci³ padawanowi ostrzegawcze spojrzenie, ale nie wydawa³ siê zagniewany. Sam by³ zaskoczony pozornie prostym ¿¹daniem. Ale w³aœnie ta prostota obudzi³a jego czujnoœæ. – Gdzie mo¿emy kupiæ tak¹ we³nê? – Nie mo¿na jej kupiæ. – Bayaar poczu³ siê niezrêcznie w roli dyplomatycznego pos³añca. Wola³by w tej chwili znaleŸæ siê w stepie i patrolowaæ z broni¹ w rêku linie stra¿y. – Jedno z was musi j¹ uci¹æ w³asnymi rêkami z grzywy bia³ego sureppa, w sposób tradycyjny, nie uciekaj¹c siê do ¿adnych cudownych 207

i niezwyk³ych urz¹dzeñ ani innych form pomocy, takich jak jazda na suubatarze. Tooqui skrzywi³ siê paskudnie. – Nie podoba mi siê. Za du¿o du¿o sureppów ma za du¿o du¿o wielkich ciê¿kich nóg. Barrissa nachyli³a siê do drugiego padawana i szepnê³a: – Mnie siê to te¿ nie podoba, Anakinie. Garœæ we³ny? Wydaje siê a¿ zbyt ³atwe. Sureppy to udomowione, stadnie ¿yj¹ce zwierzêta, nie powinno byæ trudno ich opanowaæ. Ciekawe, czy da siê z³apaæ jednego i obci¹æ mu kawa³ek grzywy? Niepewnie skin¹³ g³ow¹. – Mo¿e to rzeczywiœcie jest tak, jak siê wydaje. Skoro to taki zwyczaj, niekoniecznie musi byæ naprawdê trudny czy niebezpieczny. Wskaza³a na mistrzów, którzy równie¿ siê naradzali. – Mam wra¿enie, ¿e bardzo szybko siê dowiemy. Obi-Wan odsun¹³ siê od Luminary i znów zwróci³ siê do gospodarza. – Z przyjemnoœci¹ spe³nimy ¿¹danie rady – rzek³ i doda³ z wahaniem: – Przyjmujê, ¿e we³na z sureppa ze stada Borokii wystarczy i nie musimy wyruszaæ na poszukiwanie dzikich zwierz¹t? – To prawda. Dozwolone jest obciêcie we³ny z grzywy zwierzêcia w stadzie. – Wiêc czemu tracimy czas. Wci¹¿ jeszcze jest doœæ jasno. Czy zechcesz nam towarzyszyæ? Bayaar westchn¹³. Ci obcy najwyraŸniej nie wiedzieli, czego siê od nich ¿¹da. Haja, wkrótce siê przekonaj¹. – ChodŸcie za mn¹. Spacer przez miasto nomadów by³ ciekawy, a Bayaar z przyjemnoœci¹ wskazywa³ co ciekawsze obiekty i objaœnia³, co siê w nich mieœci. Wkrótce znaleŸli siê na skraju gwarnej spo³ecznoœci i zobaczyli tysi¹ce sureppów Borokiich przez siatkê z niedawno rozwiniêtych linii nadprzewodz¹cych, przenosz¹cych ³adunki elektryczne. Stado stanowi³o imponuj¹cy widok; skowycz¹c i pomrukuj¹c, skuba³o wysok¹ trawê. Wzajemna bliskoœæ pas¹cych siê zwierz¹t gwarantowa³a bezpieczeñstwo, choæ nie dawa³a du¿o miejsca pojedynczym osobnikom. Schwytanie samca i obciêcie mu kawa³ka grzywy mog³oby dla postrzygacza oznaczaæ solidny sprint, ale nie wygl¹da³o na to, aby konieczna by³a wyprawa na znaczniejsz¹ odleg³oœæ. Istnia³ tylko jeden problem – Bayaar oznajmi³, ¿e rada oczekuje daru w postaci bia³ej we³ny. Futro ka¿dego z setek sureppów w zasiêgu wzroku by³o niebieskie lub zielone. Ani jednego bia³ego zwierzêcia. Nawet seledynowego. 208

Luminara b³yskawicznie wytknê³a Bayaarowi tê pozorn¹ niedorzecznoœæ. Bayaar zrobi³ zak³opotan¹ minê. – Nie ja ustalam prawa. Przekazujê tylko dyrektywy rady. – Jak mo¿emy œci¹æ bia³¹ we³nê ze stworzenia, które nie istnieje? – Obi-Wan wskaza³ na faluj¹ce stado. – Ale¿ istnieje – zapewni³ Bayaar. – Surepp albinos nie jest fikcj¹. Nawet w stadzie Birokiich jest ich kilka. Luminara zwê¿onymi oczami przygl¹da³a siê zak³opotanemu gospodarzowi. – Pas¹ siê tutaj tysi¹ce zwierz¹t. Co to znaczy „kilka”? Bayaar odwróci³ wzrok, wyraŸnie zak³opotany. – Dwa. Barrissa odetchnê³a g³êboko i pokiwa³a g³ow¹. – Wiedzia³am, ¿e to brzmi zbyt prosto. – Nie wiem, jak mamy to zrobiæ bez transportu. – Anakin by³ wyraŸnie zdegustowany. Rada Borokiich da³a goœciom zadanie, które wydawa³o siê niewykonalne. Spojrza³ na Bayaara i zapyta³ zniechêcony: – Co Borokii robi¹ ze swoimi stadami w nocy? – Wskaza³ na na³adowane druty, które utrzymywa³y stado z dala od miasta. – Inne klany Alwarich, które spotkaliœmy, zaganiaj¹ swoje zwierzêta do tymczasowych zagród, aby lepiej nad nimi czuwaæ i chroniæ je przed nocnymi drapie¿nikami. Zarówno Obi-Wan, jak i Luminara spojrzeli na padawana z aprobat¹, a on z ca³ych si³ stara³ siê nie okazaæ, jak wielk¹ przyjemnoœæ mu to sprawi³o. – Borokii robi¹ to samo – zgodzi³ siê Bayaar – choæ na znacznie wiêksz¹ skalê ni¿ inni Alwari. – Wskaza³ na cicho bucz¹ce ogrodzenie. – Dziêki temu sureppy s¹ zadowolone i trzymaj¹ siê razem po zmierzchu, podczas kiedy stra¿nicy, tacy jak ja, odganiaj¹ shanhy i inne drapie¿niki od zagrody. Surepp nie przeskoczy przez ogrodzenie, ale g³odny shanh to potrafi. – Powiedzia³eœ „razem” – umys³ Luminary pracowa³ na pe³nych obrotach. – Co to znaczy? – Blisko siebie – Bayaar wyci¹gn¹³ smuk³e d³onie przed siebie i zbli¿y³ tak, ¿e prawie siê styka³y. – Tak blisko. St³oczone i przytulone do siebie, czuj¹ siê bezpiecznie i spokojnie. Œpi¹ na stoj¹co. Barrissa uwa¿nie przyjrza³a siê stadu. – Musz¹ spaæ na stoj¹co, jeœli s¹ tak st³oczone. Luminara w zadumie skinê³a g³ow¹. 14 – Nadchodz¹ca burza

209

– Jeœli zwierzêta bêd¹ zebrane w jednym miejscu, ³atwo da siê odnaleŸæ bia³e. £atwiej ni¿ za dnia, kiedy stado rozchodzi siê po wzgórzach i dolinach, tak jak teraz. – Powa¿nie spojrza³a na uprzejmego wys³annika. – Jak sureppy mog³yby zareagowaæ na kogoœ, kto przemieszcza³by siê pomiêdzy nimi? Bayaar nie móg³ powstrzymaæ uœmiechu. – Wiem, o czym myœlisz. To niebezpieczne. Mo¿na przejœæ pomiêdzy œpi¹cymi sureppami bez wzniecania paniki, ale to bardzo trudne. To nerwowe, p³ochliwe zwierzêta. Jeœli poczuj¹ siê zaniepokojone, zagro¿one, a nawet tylko niepewne, ich nastrój i zachowanie mog¹ ulec gwa³townej zmianie. Osoba, która w takiej chwili znajdzie siê pomiêdzy nimi, mo¿e zostaæ okaleczona przez rozgniewanego samca lub zmia¿d¿ona pomiêdzy dwoma nagle przemieszczaj¹cymi siê cia³ami. Obi-Wan szybko porozumia³ siê wzrokiem z Luminar¹ i odezwa³ siê: – Czy mo¿esz powiedzieæ nam coœ jeszcze, co mog³oby pomóc w zlokalizowaniu tak rzadkiego zjawiska, jakim jest bia³y surepp? Czy maj¹ jakieœ swoje ulubione miejsca w stadzie, czy mo¿e trzymaj¹ siê razem? Barrissa patrzy³a na tysi¹ce wielkich, zdrowych zwierz¹t, pokrywaj¹cych otaczaj¹ce ich stepy a¿ po horyzont i jeszcze dalej, usi³uj¹c sobie wyobraziæ przeciskanie siê przez zbit¹ masê cia³ w taki sposób, aby po drodze nie zaniepokoiæ ani jednego. Nie podziela³a optymizmu Obi-Wana, raczej sk³ania³a siê ku sposobowi myœlenia Anakina. Wobec rzeczywistoœci, jak¹ stanowi³o niezmierzone i p³ochliwe stado, zadanie, które z pocz¹tku wydawa³o siê ca³kowicie proste, teraz stawa³o siê coraz bardziej niemo¿liwe do wykonania. Mo¿e gdyby u¿yæ œmigacza terenowego… albo zaufanego suubatara… albo innego œrodka transportu umo¿liwiaj¹cego wzniesienie siê ponad rogate ³by zwierzêcej masy, zadanie, jakie im powierzono, warte by³oby rozwa¿enia. Ale przekazane im przez sympatycznego Bayaara instrukcje rady starszych by³y a¿ nadto jasne: w przedsiêwziêciu nie wolno zastosowaæ ¿adnej pozaœwiatowej techniki, a tak¿e wje¿d¿aæ w stado na wierzchowcach. Ani na suubatarach, ani na znacznie mniejszych sadainach. Nie mia³o to zreszt¹ wielkiego znaczenia. I tak nie dysponowali œmigaczem, a u¿ycie Mocy pozwoli³oby zapewne jednemu z nich przelecieæ nad niewielk¹ czêœci¹ stada, ale nie da³oby siê t¹ metod¹ odbyæ ca³ej drogi. Trzeba bêdzie spróbowaæ czegoœ innego. Wyobrazi³a sobie przekroczenie ogrodzenia pod napiêciem i przejœcie pomiêdzy tysi¹cami œciœniêtych zwierz¹t do samego œrodka stada, ze œwiadomoœci¹, ¿e ka¿de z tych zwierz¹t za chwilê mo¿e zwróciæ siê przeciwko intru210

zowi. Jedno parskniêcie mog³oby zaalarmowaæ ca³e stado. Intruz, który znajdzie siê w samym œrodku stada, nie bêdzie mia³ ¿adnej drogi ucieczki; zginie stratowany tysi¹cami kopyt i zgnieciony milionami ton cielsk sureppów. Nie tylko ona wpad³a na rozwi¹zanie tego problemu. – Wrócimy tu wieczorem, tu¿ przed zachodem s³oñca – oznajmi³ Obi-Wan gospodarzowi i doda³ nieco ciszej: – Przynajmniej spróbujemy. £atwiej bêdzie odnaleŸæ bia³e zwierzê w stadzie, kiedy zbierze siê ono na nocny spoczynek. – A skoro nie wolno nam u¿yæ nowoczesnych technologii, poprosimy chocia¿ o nó¿ – doda³a Luminara z nieobecn¹ min¹, jakby myœla³a o czymœ zupe³nie innym. – ¯eby œci¹æ runo. Zaledwie wrócili do domu goœci, rozpêta³a siê za¿arta dyskusja, jak obejœæ warunek rady. Wydawa³o siê to jedynym rozs¹dnym rozwi¹zaniem, bo spe³nienie ¿¹dania w taki sposób, jak zosta³o ono przedstawione, by³o po prostu niewykonalne. Proponowano rozmaite rozwi¹zania, poddawano pod dyskusjê i równie szybko odrzucano. Nadejœcie zmierzchu ani o jotê nie przybli¿y³o ich do rozwi¹zania pal¹cego problemu. Znajdowali siê w punkcie wyjœcia. Bayaar zaprowadzi³ ich na obrze¿e miasta, do zaimprowizowanej zagrody. Ku jego wielkiemu zmartwieniu przydzielono mu zadanie opieki nad goœæmi i spe³nianie ich wszelkich próœb. Nie maj¹c talentów dyplomatycznych, Ÿle siê czu³ w tej roli, ale postanowi³ wywi¹zaæ siê z niej mo¿liwie jak najlepiej. G³ównym powodem zak³opotania Bayaara by³o ¿¹danie, jakie rada przedstawi³a przybyszom. Stwierdzi³ bowiem, ¿e polubi³ w¹skookich pozaœwiatowców. Nie czu³by siê dobrze, gdyby ujrza³ któregoœ z nich rannego lub, co gorsza, stratowanego na œmieræ. Nie wiedzia³, jak zdo³aj¹ wype³niæ ¿¹danie rady, nie nara¿aj¹c ¿ycia lub zdrowia. Mo¿e po prostu ust¹pi¹ wobec beznadziejnoœci sytuacji, odbêd¹ przyjemne, choæ niezobowi¹zuj¹ce spotkanie ze starszymi rady, po czym rusz¹ w swoj¹ drogê. Nie potrafi³ nic odczytaæ z twarzy obcych istot, ale miny przewodników nie wskazywa³y na to, ¿e pozaœwiatowcy dysponuj¹ jak¹œ szczególn¹ magi¹, dziêki której zdo³aj¹ wype³niæ ¿¹danie rady. Stoj¹c blisko ogrodzenia, goœcie obserwowali z uwag¹ zebrane sureppy. Krêpe, potê¿ne zwierzêta, st³oczone na noc, zaczyna³y ju¿ przysypiaæ. Nie oznacza³o to jednak, ¿e nie pozosta³y czujne na otoczenie, Jeden ryk wystarczy³, aby ostrzec wszystkie zwierzêta przed zagra¿aj¹cym niebezpieczeñstwem. 211

Wiadomoœæ o ¿¹daniu, jakie przedstawiono goœciom, rozesz³a siê szybko i w okolicy zagrody zgromadzi³ siê ma³y t³umek, pe³en nadziei na pokaz tratowania. Takie zachowanie by³o poni¿ej godnoœci Bayaara, ale inni cz³onkowie klanu nie mieli oporów przed obstawianiem zak³adów. Jedynym problemem by³o, jakie stawki mieli zg³aszaæ ci, którzy opowiadali siê przeciwko goœciom, aby w ogóle osi¹gn¹æ jakiœ zysk. Zmarszczy³ brwi. Co robi ta wysoka samica? Zdejmowanie wierzchniego ubrania przed wejœciem w ciasno st³oczone stado wydawa³o siê czynnoœci¹ ca³kiem niezrozumia³¹. Gdyby to on mia³ spróbowaæ tego samobójczego zadania, chcia³by mieæ na sobie tyle odzie¿y, ile zdo³a unieœæ, aby chroniæ siê przed ostrymi rogami, wierzgaj¹cymi kopytami i twardym gruntem. Samica skoñczy³a siê rozbieraæ – pozosta³a tylko w dziwnej, nieznanej tu bieliŸnie. W œwietle zachodz¹cego s³oñca Bayaar uzna³, ¿e wygl¹da w niej bardzo niezwykle, choæ by³y to szaty dopasowane do jej dziwnie ukszta³towanej postaci. Ciekawoœæ, co teraz nast¹pi, przewa¿y³a nad trosk¹ o goœci. Obi-Wan wpatrywa³ siê w oczy Luminary, sprzeczaj¹c siê z ni¹ przyciszonym g³osem. – Nie uwa¿am, aby to by³ dobry pomys³, Luminaro. – Ja te¿ nie, pani – doda³a z lêkiem Barrissa. Luminara skinê³a g³ow¹ i spojrza³a na ostatniego cz³onka ich grupy. – A ty, Anakinie? Nie odezwa³eœ siê ani s³owem od chwili, kiedy zaproponowa³am ten sposób. Zapytany o opiniê padawan nie waha³ siê ani chwili. – Ja nie móg³bym tego zrobiæ, to pewne. Szalony pomys³. Luminara uœmiechnê³a siê lekko. – Ale wiesz, ¿e ja nie jestem szalona, prawda, Anakinie? Skin¹³ g³ow¹. – Kiedy by³em dzieckiem, robi³em mnóstwo rzeczy, które uwa¿ano za szalone. Wszyscy myœleli, ¿e zwariowa³em, bior¹c udzia³ w profesjonalnych wyœcigach. A ja to zrobi³em i ci¹gle ¿yjê. – Wyprostowa³ siê. – Moc by³a ze mn¹. – Raczej szczêœcie – kwaœno mruknê³a Barrissa, ale tak cicho, ¿e nikt tego nie us³ysza³. – Uwa¿asz wiêc, ¿e powinnam spróbowaæ? – nalega³a Luminara. Anakin zawaha³ siê. – Nie mam prawa tego oceniaæ. Jeœli Obi-Wan siê zgadza… – Zawiesi³ g³os. 212

Zwróci³a wzrok na drugiego Jedi. – Obi-Wan powiedzia³ ju¿, ¿e nie uwa¿a tego za najlepszy pomys³. A czy Obi-Wan ma lepszy? Jedi zawaha³ siê na u³amek sekundy, po czym wzruszy³ ramionami. – Mam wra¿enie, ¿e bli¿sza mi jest opinia Barrissy… ale nie, nie mam lepszego pomys³u. – Ta garœæ we³ny jest nam potrzebna, aby Borokii w ogóle chcieli nas wys³uchaæ. – Wiem, wiem – odpar³ Obi-Wan z nieszczêœliw¹ min¹. – Jesteœ pewna, ¿e dasz radê, Luminaro? – Oczywiœcie, ¿e nie jestem pewna. – Sprawdza³a, czy ostry, ceremonialny nó¿ Borokiich jest dobrze przypiêty do w¹skiego paska. – Ale, podobnie jak ty, nie potrafiê sobie wyobraziæ ¿adnego innego sposobu. To najlepsze, na co by³o mnie staæ. – Uœmiechnê³a siê krzepi¹co. – Nie zdo³amy przekonaæ rady starszych, aby uzyskali od pozosta³ych Alwarich zgodê na nasz¹ propozycjê, jeœli w ogóle z nimi nie porozmawiamy. – Twoja œmieræ mo¿e ich przekona o naszej szczeroœci i znaczeniu, jakie Republika nada³a naszej misji, ale i tak nie mamy gwarancji, ¿e zechc¹ wys³uchaæ pozosta³ych. – Wtedy znajdziecie inne sposoby, aby ich przekonaæ – odpar³a. Po³o¿y³a mu rêkê na ramieniu. – Cokolwiek siê zdarzy, niech Moc zawsze bêdzie z tob¹, Obi-Wanie Kenobi. Podszed³ do niej i uœciska³ j¹ mocno. – Nie tylko Moc, Luminaro Unduli. Wierzê, ¿e i ty pozostaniesz ze mn¹ jeszcze jakiœ czas. – Ruchem g³owy wskaza³ dwójkê padawanów. – Przecie¿ nie odejdziesz, pozostawiaj¹c mnie a¿ z dwoma padawanami pod opiek¹, prawda? Uœmiechnê³a siê szeroko. – Mam wra¿enie, ¿e poradzi³byœ sobie z tym wyzwaniem, Obi-Wanie. – Pani… – zaczê³a Barrissa. Mistrzyni Jedi po³o¿y³a jej rêkê na ramieniu. – Nie wszystko wiadomo z góry, moja droga. – Przesunê³a d³oni¹ po mocnych miêœniach dziewczyny. – Wiem, co robiê. Nie wiem tylko, co zrobi¹ sureppy. Cofnê³a siê o kilka kroków i da³a znak Bayaarowi. Nie mia³ prawa odwodziæ obcej samicy od jej decyzji. Zrobi³ wszystko, co nale¿a³o, aby uprzedziæ j¹ o niebezpieczeñstwie, z jakim postanowi³a siê zmierzyæ. Podniós³ wysoko praw¹ rêkê. Operator tej sekcji 213

ogrodzenia po drugiej stronie odpowiedzia³ podobnym znakiem. Rozleg³ siê cichy syk. – Ten odcinek ogrodzenia zosta³ wy³¹czony – wyjaœni³ Bayaar goœciom. – Jeœli rzeczywiœcie chcecie coœ robiæ, musicie siê zdecydowaæ teraz. – Wiem – odpar³a Luminara. Ostro¿nie przekroczy³a ogrodzenie, sprê¿y³a siê i skoczy³a na grzbiet najbli¿szego sureppa.

214

ROZDZIA£

$

Chóralny jêk zaskoczenia zgromadzonych wokó³ zagrody Borokiich zag³uszy³ na chwilê wieczorny ha³as miasteczka, gulgotanie i mruczenie gêsto st³oczonych zwierz¹t. Zdumienie widzów dorównywa³o zdziwieniu obojga padawanów, choæ oni mieli przynajmniej pewne pojêcie, czego siê mog¹ spodziewaæ. Luminara z si³¹ atlety i zwinnoœci¹ gimnastyczki, pos³uguj¹c siê wyj¹tkowymi zdolnoœciami Jedi, pobieg³a nie pomiêdzy zwierzêtami, lecz nad nimi. A w³aœciwie po nich, stwierdzi³ Anakin, obserwuj¹c j¹ z podziwem i zachwytem. L¹dowa³a tylko po to, aby odbiæ siê do kolejnego skoku na nastêpny szeroki, we³nisty grzbiet i w ten sposób pod¹¿a³a ku œrodkowi stada Borokiich. Od czasu do czasu któryœ z sureppów, kiedy poczu³ na sobie dotyk jej stopy, podnosi³ ³eb i rozgl¹da³ siê woko³o, ale nie widz¹c ¿adnego zagro¿enia, opuszcza³ go z powrotem i pogr¹¿a³ siê w dalszej drzemce. Przyjaciele obserwowali jej postêpy przez lornetkê, natomiast Kyakhta, Bulgan, Tooqui, Bayaar i inni zgromadzeni wokó³ Borokii musieli polegaæ jedynie na swoich oczach. Wreszcie stra¿nik nie wytrzyma³ napiêcia i przepchn¹³ siê do pozaœwiatowca zwanego Obi-Wanem. – Jak idzie waszej przyjació³ce? – zapyta³, sam siê sobie dziwi¹c. – Chyba wci¹¿ ¿yje, bo inaczej ju¿ by was tu nie by³o. – Porusza siê szybko – odpar³ Obi-Wan, nie opuszczaj¹c lornetki. – Za szybko, ¿ebym móg³ j¹ œledziæ, ale ten przyrz¹d robi to za mnie. 215

Zdawa³o im siê, ze minê³y ju¿ ca³e godziny, choæ by³o to zaledwie kilka minut pe³nego napiêcia milczenia. Wreszcie Jedi wyszepta³ cicho, ale z podnieceniem: – Jest! – Nie wytrzyma³ i podniós³ g³os. – Ma go! – Tak szybko? – wykrztusi³ Bayaar, który prawie oniemia³ ze zdumienia. – Szybka ta twoja kobieta! – Ona nie jest moj¹ kobiet¹ – pospiesznie sprostowa³ Obi-Wan. – Jesteœmy kolegami, równymi sobie. Tak jak ty i twoi towarzysze wojownicy. – Aha – mrukn¹³ Bayaar, ale widaæ by³o, ¿e nie ca³kiem rozumie, o co tamtemu chodzi. – Tak, jest szybka – doda³ Obi-Wan. – Ju¿ wraca. Drgn¹³ nagle i opuœci³ na chwilê lornetkê, ale zaraz podniós³ j¹ z powrotem. – Zdaje siê, ¿e coœ siê dzieje… Poœliznê³a siê! – G³os pozaœwiatowca nie by³ ju¿ tak obojêtny jak przed chwil¹. – Poœliznê³a siê i upad³a. I… ju¿ jej nie widzê. Z miejsca, gdzie zniknê³a Luminara, rozlega³y siê coraz g³oœniejsze pomruki. Nawet bez lornetki widaæ by³o, ¿e kilka zwierz¹t krêci siê niespokojnie. Jedne budzi³y drugie z wieczornego otumanienia. Nie by³o czasu, aby dyskutowaæ nad ró¿nymi mo¿liwoœciami. Musieli dzia³aæ, zanim niepokój obejmie ca³e stado. – Idziemy za ni¹ – rzuci³ Obi-Wan do padawanów. Choæ na ich twarzach widnia³ niepokój, uzna³, ¿e jest za ma³o czasu, ¿eby ich uspokajaæ. – Skoncentrujcie siê – poleci³. – Skoncentrujcie tak mocno, jak nigdy do tej pory. Skupcie siê i zostañcie razem. – Uj¹³ d³oñ Barrissy praw¹ rêk¹, a Anakina lew¹ i przeprowadzi³ ich przez ogrodzenie. Sureppy, popychane skupion¹ Moc¹ nie jednej, lecz trzech dobrze przeszkolonych osób, zaczê³y siê rozstêpowaæ. Mrucz¹c i sycz¹c, utworzy³y przejœcie dla ca³ej trójki. Pionowo ustawionymi oczami wœciekle mierzy³y dwuno¿ne istoty, które odwa¿y³y siê wtargn¹æ w stado. Coœ jednak powstrzymywa³o je od stratowania nieproszonych goœci stopami o ostrych szponach. Obi-Wan wiedzia³, ¿e jeœli którekolwiek z nich straci koncentracjê choæ na chwilê, jeœli jedno z padawanów spanikuje lub zadr¿y, pozosta³ych dwoje nie zdo³a utrzymaæ natê¿enia Mocy niezbêdnego do powstrzymania st³oczonej i coraz bardziej niespokojnej hordy. Usi³owa³ przelaæ w uczniów swoje mistrzostwo, oddaæ czêœæ w³asnej si³y, aby ich wesprzeæ. Kiedy jednak szli przed siebie, coraz bardziej zag³êbiaj¹c siê w stado, sta³a siê dziwna rzecz. 216

Barrissa trzyma³a siê nieŸle, za to Anakin zdawa³ siê z ka¿d¹ chwil¹ nabieraæ si³. Wygl¹da³o to tak, jakby w obliczu prawdziwego niebezpieczeñstwa, a nawet œmierci, Moc w nim narasta³a. Obi-Wan nie ca³kiem rozumia³, co siê dzieje, ale w tym akurat momencie nie mia³ czasu, aby analizowaæ to zjawisko. W tej chwili tylko jedna rzecz mia³a znaczenie. ZnaleŸli Luminarê le¿¹c¹ na ziemi bez przytomnoœci. Z czo³a œcieka³a jej stru¿ka krwi. Przelotne spojrzenie upewni³o Obi-Wana, ¿e rana nie jest g³êboka, ale nie móg³ byæ pewien, jakie obra¿enia wewnêtrzne odnios³a przy upadku. Poczu³ dr¿enie w d³oni, któr¹ trzyma³ rêkê Barrissy. Widzia³ w twarzy dziewczyny troskê, czu³ jej zdenerwowanie. Ale Barrissa Offee by³a uczennic¹ godn¹ swojej mistrzyni. Jako uzdrowicielka powinna natychmiast uklêkn¹æ przy rannej i rozpocz¹æ badanie rany, lecz jako przysz³a Jedi wiedzia³a, ¿e na razie wa¿niejsze jest utrzymywanie bariery Mocy przeciwko potê¿nym zwierzêtom, które otacza³y ich zewsz¹d, tupi¹c i sycz¹c gniewnie. Daj¹c œwiadectwo wielkiej si³y fizycznej i psychicznej, Anakin uniós³ nieprzytomn¹ Jedi i u³o¿y³ sobie na ramieniu. Odwrócili siê i ruszyli z powrotem. Zwierzêta zaalarmowane obecnoœci¹ intruzów w stadzie coraz mocniej naciska³y. Nie zauwa¿a³y zagro¿enia i ¿adne ze zwierz¹t do tej pory nie zosta³o zaatakowane, ale sureppy by³y coraz bardziej niespokojne. Coraz trudniej by³o je utrzymaæ. Twarz Obi-Wana ocieka³a potem. Choæ Barrissa i Anakin pomagali mu dzielnie, Moc jednak skupia³a siê g³ównie w nim i to od niego zale¿a³o utrzymanie energii, która odpycha³a sureppy z drogi. Teraz widzia³ ju¿ ogrodzenie. By³o niedaleko, o kilka kroków. Poczciwy Bayaar patrzy³ na niego niespokojnie; z jednej strony chcia³by pokrzepiæ goœcia, z drugiej – nie mia³ odwagi zachêcaæ go okrzykami. Pozostali Borokii, stoj¹c doœæ daleko za nim, szeptali miêdzy sob¹, wymieniaj¹c lêkliwe uwagi. Coœ uderzy³o Obi-Wana i omal nie zwali³o z nóg. Na u³amek sekundy straci³ koncentracjê po uderzeniu ciê¿kiego cia³a sureppa. Barrissa zerknê³a na niego z niepokojem, spokój na twarzy Anakina ust¹pi³ miejsca zdenerwowaniu. Luminara, przewieszona przez jego ramiê, poruszy³a siê niespokojnie. Jeœli krzyknie… Ale zdyszany Obi-Wan ju¿ przekracza³ ogrodzenie. Anakin poda³ mu swoje brzemiê. Oczekuj¹cy tu¿ za p³otem Bulgan i Kyakhta przejêli nieprzytomn¹, Tooqui pomaga³, jak umia³. Wspólnie po³o¿yli j¹ p³asko na ziemi. Barrissa w jednej chwili znalaz³a siê u boku swojej mistrzyni, wprawnymi palcami dotykaj¹c jej czo³a i r¹bkiem szaty ocieraj¹c krew 217

z twarzy. Dziêki delikatnym zabiegom padawanki nieprzytomna Jedi po chwili jêknê³a cicho. Za ich plecami rozleg³ siê nagle g³oœny ryk i odg³os uderzenia o cia³o. Anakin Skywalker przeskoczy³, a raczej przefrun¹³ przez ogrodzenie, w czym pomóg³ mu rozwœcieczony surepp. Ciê¿ko zwali³ siê na ziemiê, po drodze o ma³o nie przygniataj¹c przera¿onego Tooquiego, przetoczy³ siê i znieruchomia³ twarz¹ do ziemi. Obi-Wan spojrza³ na niego niespokojnie, ale w tej samej chwili nocne powietrze wype³ni³y elektryczne trzaski. Najpierw jeden, potem kolejne sureppy odskakiwa³y w poœpiechu od uaktywnionego ogrodzenia. – Niczego sobie nie uszkodzi³eœ? – troskliwie dopytywa³ siê Obi-Wan. Skrzywiony z bólu Anakin dŸwign¹³ siê na nogi. – Tylko godnoœæ, mistrzu. – Spojrza³ w kierunku le¿¹cej Luminary. – A co z ni¹? Barrissa podnios³a oczy. – Nie wyczuwam wewnêtrznych obra¿eñ, ale nie mogê byæ ca³kowicie pewna. Luminara nagle otworzy³a oczy, zamruga³a kilka razy, ale siê nie uœmiechnê³a. – Pomó¿cie mi wstaæ. – Pani Luminaro – zaprotestowa³a Barrissa. – Nie jestem pewna, czy to ca³kiem rozs¹dne, ¿eby pani… – Zdaje siê, ¿e szar¿a w to stado tak¿e nie by³a zbyt rozs¹dna – stêknê³a Luminara, prostuj¹c siê z trudem. Podpierana z jednej strony przez Obi-Wana, z drugiej przez Anakina, zdo³a³a wreszcie wstaæ. – Ale trzeba to by³o zrobiæ. – Przepraszaj¹co spojrza³a na Bayaara. – Zdaje siê, ¿e zgubi³am twój nó¿. – Co siê sta³o? – zapyta³ Obi-Wan. – Nie jest to ca³kiem to samo, co trasa szkoleniowa w Œwi¹tyni. Ka¿dy grzbiet sureppa jest inny, a ja nie mia³am czasu patrzeæ dok³adnie, gdzie stawiam stopy. Musia³am biec, a nie tylko czekaæ i mieæ nadziejê. Wszystko by³o dobrze, dopóki nie wyl¹dowa³am na grzbiecie zwierzêcia, które z jakiegoœ powodu by³o mokre. Albo siê liza³o, albo inne liza³y je przez d³u¿szy czas. Poœliznê³am siê i zanim zd¹¿y³am siê przytrzymaæ, uderzy³am g³ow¹ o ziemiê. – Uœmiechnê³a siê do ka¿dego z nich po kolei. – Dziêkujê, ¿e po mnie przyszliœcie. – Nie mia³aœ wyboru, musia³aœ tak post¹piæ – odrzek³ Obi-Wan. – A kiedy upad³aœ, my te¿ nie mieliœmy wyboru i musieliœmy zrobiæ swoje… 218

– A ja myœla³em, ¿e Jedi s¹ mistrzami dokonywania wyboru – mrukn¹³ Anakin. – £adna maksyma, ale tylko maksyma. Barrissa spojrza³a na niego oburzona, ale po chwili jej ramiona opad³y w rezygnacji. – No i nadal musimy szukaæ sposobu, ¿eby zdobyæ to runo, jeœli mamy sk³oniæ starszych Borokiich do rozmów… Luminara powoli opuœci³a d³oñ i jej dolna, wytatuowana warga wygiê³a siê w leciutkim uœmiechu. – Padawanko, zapominasz o jednym: ja ju¿ wraca³am. – Zmiesza³a siê nagle. – Chyba ¿e siê wysunê³o, kiedy upad³am…. Siêgnê³a pod bieliznê i przez chwilê maca³a niespokojnie. Uœmiech powoli powróci³ na jej twarz. W palcach trzyma³a kosmyk we³ny sureppa-albinosa. Mia³a kolor brudnego œniegu. Pokaza³a Bayaarowi tê ma³¹, pozornie niewiele znacz¹c¹ zdobycz, za któr¹ omal nie zap³aci³a najwy¿szej ceny. – Widzia³eœ, jak by³o – powiedzia³a do stra¿nika. Za jego plecami zbiera³ siê t³um Borokiich, ¿¹dnych bodaj jednego spojrzenia na dowód tak niezwyk³ego wyczynu. – Wszystko odby³o siê jak nale¿y. Czy rada starszych wys³ucha nas teraz? Wys³annik rady da³ znak, ¿e przyjmuje dar. – Nie wiem, dlaczego nie mieliby was wys³uchaæ. Zapamiêtam tê chwilê, aby opowiedzieæ o niej moim wnukom. Wy tak¿e powinniœcie przekazaæ to waszym potomkom. – Jedi nie maj¹ dzieci. – Luminara w otoczeniu przyjació³ ruszy³a z powrotem przez obozowisko Borokiich do odleg³ego domu goœcinnego. Bayaar spogl¹da³ w œlad za nimi. To prawda, ci pozaœwiatowcy s¹ bardzo potê¿ni. Mistrzowie wielu talentów, nie wspominaj¹c o samej Mocy. Jak ktoœ móg³by siê nad nimi litowaæ? A jednak jemu by³o ich ¿al. Luminara sz³a przez obóz wyprostowana i z wysoko podniesion¹ g³ow¹. Anakin i Barrissa, Obi-Wan i Kyakhta, Bulgan i Tooqui t³oczyli siê wokó³, poklepuj¹c j¹ czule. Dwaj Alwari obdarzali j¹ pieszczotami doœæ oryginalnymi, lecz w najmniejszym stopniu nie naruszaj¹cymi godnoœci. Tooqui z kolei wyra¿a³ swój podziw, czepiaj¹c siê to jednej, to drugiej nagiej ³ydki Jedi – dziêki tej pozycji udawa³o mu siê unikn¹æ przydeptywania przez inne osoby. Bayaar, ograniczony swoim statusem i nie nale¿¹cy do grupy, równie¿ pogratulowa³ jej na tradycyjn¹ mod³ê Borokiich. 219

Kiedy stanêli przed domem goœcinnym, wyczerpana Jedi wcisnê³a k³¹b bia³ego runa w d³oñ gospodarza. Wci¹¿ oddycha³a ciê¿ko i z trudem chwyta³a powietrze. – Zanieœ to swoim starszym – poprosi³a. – Powiedz, od kogo pochodzi i jak dosta³ siê w twoje rêce. Odwróci³a siê ty³em do powa¿nego, pe³nego szacunku wys³annika i ruszy³a w stronê wejœcia, by paœæ bezw³adnie w ramiona przyjació³. – Moc to wspania³a rzecz, ale nie mo¿na siê w niej wyk¹paæ. Jestem pewna, ¿e pieczony surepp smakuje wspaniale, ale ¿ywe œmierdz¹ jak ka¿de inne stado ciasno st³oczonych roœlino¿erców. Nie wiem, czy to spotkanie bêdzie decyduj¹ce, czy nie, ale muszê siê wyk¹paæ, zanim pomyœlê o tym, ¿eby stan¹æ bodaj przed najm³odszym starszym. Z pomoc¹ przyjació³ wesz³a po schodach do domu goœcinnego. Wokó³ zebra³a siê ju¿ spora grupka Borokiich, którzy zd¹¿yli siê dowiedzieæ o tym, co siê wydarzy³o i przyszli popatrzeæ na pozaœwiatowców. Szeptane komentarze pe³ne by³y podziwu, a spojrzenia dyskretne. Bulgan z szacunkiem przyniós³ Jedi jej wêze³ek z czyst¹ odzie¿¹. Obaj z Kyakht¹ od pocz¹tku obdarzali tê kobietê szacunkiem, ale teraz zmieni³o siê to nieomal w uwielbienie. Borokii wprawdzie nie bardzo pojmowali, jak ca³kowite zanurzenie siê w wannie lub sadzawce mo¿e kogoœ zrelaksowaæ, ale skwapliwie podjêli siê dostarczyæ goœciom wszystko, co jest do tego niezbêdne. Nie by³o to a¿ tak wygórowane ¿¹danie. Barrissa zajê³a siê zmêczon¹ nauczycielk¹, ciekawski Tooqui krêci³ siê wokó³, wsadzaj¹c nos dos³ownie wszêdzie i przeszkadzaj¹c na ka¿dym kroku, reszta goœci zaœ zasiad³a do póŸnej kolacji, zastanawiaj¹c siê, co przyniesie kolejny dzieñ. Dom goœcinny Borokiich wype³nia³ tego wieczoru gwar weso³ych rozmów i œmiech. Przygotowania do snu trwa³y krócej ni¿ zwykle. Barrissa s³usznie przypuszcza³a, ¿e obra¿enia Luminary nie s¹ zbyt powa¿ne i postara³a siê o skuteczn¹ kuracjê. Jutro mogli mieæ nadziejê na spotkanie z Rad¹ Starszych, a jeœli szczêœcie im dopisze, mo¿e to oznaczaæ szczêœliwe zakoñczenie ich misji na Ansionie. Z takimi nadziejami ka¿de z nich uda³o siê na spoczynek w wygodnym, suchym pos³aniu na mod³ê Borokiich. Nawet niebywa³a energia sprê¿yny napêdzaj¹cej Tooquiego wreszcie siê wyczerpa³a i ma³y Gwurranin zapad³ w sen tak szybko, ¿e nie zd¹¿y³ nikomu powiedzieæ dobranoc. Obi-Wan le¿a³ na mocno wypchanym materacu i wpatrywa³ siê w spokojnie œpi¹c¹ Luminarê, zastanawiaj¹c siê nad jej niedawnym wyczynem. Uwa¿a³, ¿e sam by tego nie dokona³. Jego szczególne zdolnoœci polega³y na czym innym. Kiedy przygl¹da³ jej siê, jak skacze z grzbie220

tu na grzbiet, ani razu nie zatrzymuj¹c siê doœæ d³ugo, aby zaniepokoiæ drzemi¹cego sureppa, chocia¿ wie, ¿e jedno poœliŸniêcie mo¿e oznaczaæ pewn¹ œmieræ nawet dla dobrze wyszkolonej Jedi, czu³ dla niej taki podziw i szacunek, jaki zwykle odczuwa³ tylko wobec czynów Rady Jedi. Bardzo chcia³ dowiedzieæ siê od Luminary, jak jej siê uda³o to, co pozornie by³o niewykonalne. Ale nie dziœ, powiedzia³ sobie stanowczo. Ta noc niech s³u¿y wy³¹cznie radoœci z dokonañ dzisiejszego dnia i nadziejom na to, co uda im siê osi¹gn¹æ jutro. PóŸniej bêdzie czas, ¿eby pomyœleæ o innych sprawach. Le¿¹cy obok Anakin Skywalker po raz pierwszy od wielu tygodni pozwoli³ sobie na odprê¿enie. Jeœli dziêki wyczynowi Luminary spotkaj¹ siê jutro z Rad¹ Starszych Borokiich i uzyskaj¹ wi¹¿¹ce obietnice, wówczas przynajmniej bêd¹ mogli wróciæ do Cuipernam, a stamt¹d do cywilizacji. Naprawdê pragn¹³, ¿eby tak siê sta³o. Wiedzia³, ¿e wszystko, co oddala go od Ansionu, przybli¿a go ku innym miejscom, gdzie naprawdê chcia³by siê znaleŸæ. W wirze pe³nych nadziei myœli i oczekiwañ na pozytywny wynik misji pozwoli³ sobie po raz pierwszy od wielu dni na g³êboki, spokojny i cichy sen. Obok niezobowi¹zuj¹cych ploteczek i przyjemnej konwersacji spotkanie grupy spiskowców mia³o jeszcze jeden cel. Wszyscy obnosili swoje zmartwienia jak bi¿uteriê. Pomimo ogólnego wra¿enia weso³oœci, napiêcie wewn¹trz transportera mo¿na by³o kroiæ no¿em. Pojazd przystosowany do przewo¿enia piêædziesiêciu pasa¿erów w luksusie i z wszelkimi wygodami, mia³ teraz w swoim wnêtrzu niewiele ponad po³owê tej liczby, w³¹cznie ze s³u¿ebnymi robotami. Pod ich stopami olbrzymie miasto-œwiat Coruscant lœni³o z³otem w porannym s³oñcu, kiedy gwiazda planety wschodzi³a nad odleg³ym, nieregularnym horyzontem wie¿ i kopu³. ¯aden z pasa¿erów nie by³ zadowolony z pory spotkania, ale wszyscy siê zgodzili. Wiedzieli, ¿e pojawia³y siê problemy, które nale¿a³o jak najszybciej rozwi¹zaæ. Dla wielu pasa¿erów czas rozmów ju¿ siê skoñczy³. Ci, którzy ¿¹dali natychmiastowego wykonania jakiegoœ ruchu, bronili swojej sprawy ostro, a nawet brutalnie. ¯¹dali, ¿eby wreszcie podj¹æ jak¹œ decyzjê. Opiniê tê wydawa³a siê podzielaæ wiêkszoœæ zebranych w transparistalowym przedziale pasa¿erskim. Dzwoni³y kielichy, kosztownie ubrani goœcie wznosili toasty w oczekiwaniu na nadchodz¹cy sukces – mo¿na 221

by pomyœleæ, ¿e decyzja o secesji zosta³a ju¿ podpisana i og³oszona. Od czasu do czasu wybucha³y œmiechy, wywo³ane ¿arcikami na temat spodziewanych reakcji dobrze znanych i serdecznie nielubianych polityków na przygotowywan¹ deklaracjê. Poœród goœci znalaz³o siê kilkoro takich, którzy nie przy³¹czyli siê do œwiêtowania. Najbardziej znana wœród nich by³a Shu Mai, osoba o skromnej powierzchownoœci i ujmuj¹cym sposobie bycia. Patrzy³a przez ochronn¹ warstwê transparistali na niekoñcz¹c¹ siê panoramê rezydencji i fabryk, ogrodów i instalacji miejskich, która przesuwa³a siê pod nimi. Poranne niebo pe³ne by³o podobnych, choæ znacznie mniej luksusowych pojazdów, przenosz¹cych ludzi z ich miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem. Miliony na samym Coruscant, tryliony rozrzucone po ca³ej galaktyce, a los wszystkich zmieni siê w mniejszym lub wiêkszym stopniu na skutek spodziewanej decyzji garœci istot zgromadzonych w tym jednym transporterze. Wiedzia³a, jak wielka to odpowiedzialnoœæ. Zbyt wielka, aby mog³a j¹ ponosiæ pojedyncza istota. Ona jednak czu³a siê na to przygotowana. By³a prezesem Gildii Kupieckiej, wiêc ci¹¿y³ na niej obowi¹zek podejmowania trudnych decyzji. Wczeœniej czy póŸniej wszystkie istoty myœl¹ce bêd¹ zmuszone stawiæ czo³o swojemu przeznaczeniu. Na razie wiêkszoœæ z nich odwraca twarz – ale nie ona. Ona jest gotowa. Ktoœ musi wreszcie wyst¹piæ i powiedzieæ to, co trzeba. Œwiêtowanie zwyciêstwa zaczyna³o wymykaæ siê spod kontroli – zw³aszcza ¿e na razie nie by³o ¿adnego zwyciêstwa. Shu Mai przepchnê³a siê na koniec przedzia³u i wesz³a na niewielki sto³eczek. Nie by³a to prawdziwa trybuna, ale w koñcu nie zwraca³a siê teraz do gildii. – S³uchajcie, to za wczeœnie! – powiedzia³a doœæ g³oœno, aby jej g³os pokona³ panuj¹cy w sali gwar. Rozmowy ucich³y b³yskawicznie. Wszystkie twarze zwróci³y siê ku niej. – Za wczeœnie – doda³a ciszej, ale twardym tonem. – Nie pora, aby ujawniaæ nasze prawdziwe zamiary i dekonspirowaæ ca³¹ grupê. – Wybacz, Shu Mai – odezwa³ siê szczup³y, ale silny humanoid, reprezentuj¹cy w senacie trzy zamieszkane œwiaty. – Nie tylko nie jest za wczeœnie, ale uwa¿am, ¿e o wiele za póŸno. Czekaliœmy na tê chwilê ju¿ bardzo d³ugo Szmer, jaki siê podniós³ po tych s³owach, œwiadczy³ o ogólnym poparciu dla tej opinii. Shu Mai nie da³a siê onieœmieliæ. Trudno j¹ by³o zbiæ z tropu. Inaczej nigdy nie stanê³aby na czele takiej organizacji, jak Gildia Kupiecka. 222

– Wszystko, na co do tej pory pracowaliœmy, wa¿y siê teraz na szali. Wszystkie starannie u³o¿one plany zaczynaj¹ siê wreszcie urzeczywistniaæ. Nic równie skutecznie nie rozbije naszych wspólnych marzeñ jak zbyt wczesna dekonspiracja. – Niepotrzebna zw³oka stanowi wiêksze zagro¿enie dla wsparcia ze strony systemów, które siê wci¹¿ wahaj¹! – sprzeciwi³ siê ktoœ z ty³u. Szmer poparcia rozleg³ siê znowu, tym razem jeszcze silniejszy. Shu Mai podnios³a obie d³onie, nakazuj¹c spokój. By³a jedn¹ z nich i musieli poœwiêciæ jej uwagê, nie z powodu uporu, lecz raczej w³adzy, jak¹ mia³a w gildii. Za transparistalow¹ œcian¹ pojawi³ siê œcigacz porz¹dkowy, sprawdzaj¹c luksusowy pojazd. Choæ transporter by³ zabezpieczony przed mo¿liwoœci¹ pods³uchu tak dok³adnie, jak tylko pozwala³a na to nowoczesna technika, odczeka³a, dopóki œcigacz nie zniknie z pola widzenia. – Przyjaciele, znacie mnie wszyscy. Znacie moje poœwiêcenie dla sprawy. Moje i ca³ej gildii. Razem pracowaliœmy, mamy wspólne plany, wspólnie ukrywaliœmy przed senatem nasze troskliwie przemyœlane intencje przez wiele lat. M¹dre zwierzê czeka, a¿ owoc dojrzeje, zanim go spo¿yje. Jeœli zerwie go za wczeœnie, mo¿e siê pochorowaæ. Przysadzista, muskularna postaæ przepchnê³a siê na czo³o t³umu. Shu Mai znalaz³a siê twarz¹ w twarz z Tamem Ulissem. – A jeœli poczeka za d³ugo, owoc zgnije – oznajmi³ przemys³owiec bez uœmiechu. – Musimy zrobiæ ruch. Czujê, ¿e to najlepsza pora. Shu Mai zesz³a z podwy¿szenia. – Czy¿byœ opiera³ swoje decyzje na uczuciach, mój przyjacielu? – No, na pewno nie na Mocy… Znam ludzi. – Uliss machniêciem rêki wskaza³ na uwa¿nie s³uchaj¹cy t³um. – Znam ich. D³ugo czekali i ciê¿ko pracowali na ten moment. Ja te¿. – By³abym ostatni¹ osob¹, która chcia³aby im tego odmówiæ – odpar³a ³agodnie. – Po prostu chcê siê upewniæ, ¿e to w³aœciwa chwila. Stoj¹cy z boku senator Mousul niechêtnie przytakn¹³. Shu Mai spojrza³a nad ramieniem Ulissa i znów podnios³a g³os. – Musimy czekaæ, a¿ Ansion zadeklaruje secesjê. Ansion pozostaje kluczem. Publiczne potêpienie dla korupcji i biurokracji Republiki jest du¿e, ale nawet najbardziej czu³y materia³ wybuchowy wymaga zapalnika, ¿eby eksplodowaæ. Wycofanie siê Ansionu pos³u¿y jako detonator, a sieæ jego sojuszy poci¹gnie za sob¹ Malarian i Keitumitów. I to bêdzie pretekst, aby rozpocz¹æ dzia³anie. – Ruch jest ju¿ doœæ silny – zaoponowa³ przemys³owiec. – Moglibyœmy czekaæ dalej na Ansion i ca³¹ resztê, ale w ten sposób mo¿emy 223

utraciæ inne, równie istotne poparcie. A kiedy ruszymy, Ansion pos³usznie pójdzie za nami. – Jesteœ tego pewien, przyjacielu? Jesteœ pewien? Nawet teraz, kiedy tu rozmawiamy, na Ansionie s¹ Jedi. – Zmieszany gwar rozmów œwiadczy³, ¿e znaczna wiêkszoœæ obecnych nie mia³a pojêcia, co siê dzieje na kluczowej planecie. – Jedi zrobi¹ wszystko, aby Ansion, a co za tym idzie, równie¿ Malarianie i Keitumici, pozostali w Republice. Uliss zmru¿y³ oczy. – Ty i senator Mousul mówiliœcie, ¿e ta sprawa ju¿ jest za³atwiana. – Bo jest – zapewni³a go Shu Mai. – Ale tam, gdzie s¹ zaanga¿owani Jedi, nie ma mowy o ³atwym powodzeniu. Kiedy tylko senator otrzyma wiadomoœæ, ¿e Jedi powstrzymano, a delegaci unii miast Ansionu gotowi s¹ g³osowaæ za secesj¹, zaczniemy dzia³aæ. Ale nie wczeœniej. Ansion i inni musz¹ zadeklarowaæ chêæ od³¹czenia, zanim spokojnie bêdziemy mogli realizowaæ resztê naszych planów. – Nieprawda – upiera³ siê ktoœ z ty³u sali. – Doœæ czekania. Koniec czekania! Jakie znaczenie ma tydzieñ czy dwa? Zacznijmy ju¿ teraz! Ansion i pozostali pójd¹ za nami, z Jedi czy bez Jedi! – Z Jedi czy bez Jedi? – powtórzy³a jak echo Shu Mai, ale jej s³owa utonê³y w burzy okrzyków poparcia i aprobaty. – Có¿, trudno. Skoro wiêkszoœæ z was wyraŸnie opowiada siê za podjêciem dzia³añ, nie mam innego wyjœcia, jak tylko schyliæ czo³o przed wol¹ wiêkszoœci. – Odpowiedzia³y jej wiwaty w ró¿nych jêzykach. – Proszê tylko, abyœcie poczekali jeszcze kilka dni. – Kilka dni? – krzykn¹³ ktoœ. – A jak¹ ró¿nicê mo¿e zrobiæ kilka dni? Doszliœmy do punktu zwrotnego w historii Republiki! Niedaleko rozleg³ siê g³os senatora Mousula, doœæ g³oœny, by przekrzyczeæ nawo³uj¹cych do dzia³ania: – W³aœnie, jak¹ ró¿nicê mo¿e sprawiæ kilka dni? Uliss spojrza³ na upartych wspó³konspiratorów i uœmiechn¹³ siê pob³a¿liwie. – Skoro kilka dni nic nie da, mo¿emy siê zgodziæ. Ale – doda³ g³oœno, aby uprzedziæ okrzyk protestu ze strony zwolenników jego stanowiska – tylko kilka dni. Jeœli po tym czasie Ansion nadal nie przeprowadzi g³osowania, uruchomimy dzia³ania, na które tak d³ugo i ciê¿ko pracowaliœmy. Spojrza³ uwa¿nie w oczy Shu Mai. – Ci, którzy nie zechc¹ pójœæ z nami, bêd¹ mogli obwiniaæ tylko siebie, jeœli pozostan¹ w tyle. 224

Nie by³a to groŸba – a przynajmniej nie bezpoœrednia. Przewodnicz¹ca gildii odpowiedzia³a z uœmiechem: – Mog³abym w tej chwili, tu i teraz za¿¹daæ g³osowania, ale nie jestem ani g³ucha, ani œlepa. Widzê i s³yszê, w któr¹ stronê wieje wiatr. Nikt nigdy nie móg³ powiedzieæ, ¿e jestem kiepskim s³uchaczem. A wiêc uzgodniliœmy, co trzeba. Czekamy jeszcze kilka dni. To powinno wystarczyæ. Podnios³a wzrok i spojrza³a ponad g³ow¹ nieustêpliwego przemys³owca, obejmuj¹c wzrokiem grupê. – Przyjmujê do wiadomoœci wasze ¿yczenie, przyjaciele i spe³niê je dla dobra naszej sprawy! Drwiny zmieni³y siê w aplauz. Shu Mai ³askawie skinê³a g³ow¹. Przyzwyczajona by³a do takiego przyjêcia swoich wyst¹pieñ, ale w przysz³oœci oczekiwa³a czegoœ wiêcej. Znacznie wiêcej. Tymczasem ona i senator Mousul mieli du¿o pracy. Uparty Tam Uliss ju¿ siê o to postara³. Trudno by³o uwierzyæ, ¿e po wszystkim, co przeszli do tej pory, nadszed³ wreszcie moment rzeczowych rozmów. Choæ ubranie Jedi nie ch³onê³o brudu i kurzu, to jednak producent nie przewidzia³ wielodniowej ostrej jazdy na grzbiecie olbrzymiego suubatara, nie wspominaj¹c o wszystkich innych przygodach. Na szczêœcie, z pomoc¹ Bayaara i innych cz³onków klanu, czworo Jedi zdo³a³o doprowadziæ siê do przyzwoitego stanu. Kiedy nadszed³ czas spotkania z rad¹ starszych Borokiich, Luminara uzna³a, ¿e wygl¹daj¹ na tyle imponuj¹co, na ile tylko pozwala³a sytuacja. Dom spotkañ Borokiich by³ udekorowany proporcami, artystycznymi tkaninami i importowanymi ozdobami z metalu. Sta³ w pewnej odleg³oœci od osady. Starsi byli ju¿ wewn¹trz; widaæ, chcieli us³yszeæ, co maj¹ do powiedzenia goœcie, którzy zdobyli runo bia³ego sureppa. Wejœcia strzeg³a gwardia honorowa wybrana z najlepszych wojowników klanu, ale ze schowan¹ broni¹. Po niezwyk³ym pokazie z poprzedniego wieczoru nawet najdzielniejsi spoœród nich nie mieli wielkiej ochoty zmierzyæ siê z obcymi, którzy potrafi¹ dokonywaæ takich rzeczy. Luminara zatrzyma³a siê przed wejœciem i zwróci³a do przewodników: – Musicie pozostaæ tutaj. Nie jesteœcie przedstawicielami Senatu Republiki, a my nie mo¿emy ryzykowaæ ¿adnych niejasnoœci w trakcie spotkania. 15 – Nadchodz¹ca burza

225

Kyakhta i Bulgan dali znak, ¿e rozumiej¹. Gwurranin tak¿e zrozumia³, ale to nie przeszkadza³o mu siê sprzeciwiæ. – Tooqui nie ¿adna niejasnoœæ! Tooqui jest cicho, mówiæ mówiæ nic, usta jak zamkniêta szpara w kamieniu, ¿adnych s³ów bez pytania, jest cicho jak… Mistrzyni po³o¿y³a palec na jego bezwargich ustach. – Wiem, ¿e mo¿esz tak zrobiæ, Tooqui, ale to nasza misja i nasza pora. Kiedy wyjdziemy, opowiemy ci o wszystkim. Gwurran z³o¿y³ kosmate ramiona na piersi i poci¹gn¹³ pojedynczym nozdrzem. – Ludzie nie potrzebuj¹ gadu³a Tooqui, kiedy wychodz¹. Krzywe gêby ludzi czytaæ tak ³atwo jak bebechy gogomara! – S³ysza³aœ? – mrukn¹³ Anakin do Barrissy. – Masz buziê jak bebechy gogomara. – Dziêki – odpar³a, kiedy wchodzili do tymczasowej konstrukcji. – Ty te¿ nie wygl¹dasz jak ksi¹¿ê z bajki. Mia³ to byæ ¿artobliwy rewan¿, ale Barrissa na szczêœcie nie mog³a widzieæ wyrazu twarzy ch³opca. Rada sk³ada³a siê z dwunastu starszych p³ci obojga. Siedzieli na wyœcie³anych dywanami sofach, ustawionych w pó³kole przodem do wejœcia. Z kilkoma wyj¹tkami grzywy obecnych w pomieszczeniu by³y siwe lub bia³e, choæ na niektórych widaæ by³o zaskakuj¹co czarne pasy lub cêtki. Na widok wchodz¹cych pozaœwiatowców jeden szczególnie sêdziwy Borokii uniós³ na powitanie d³oñ, szeroko rozpoœcieraj¹c wszystkie trzy palce. – Witamy was na radzie nadklanu. Wys³uchamy wszystkiego, co macie do powiedzenia. Zadamy wam te¿ pytania z nadziej¹, ¿e otrzymamy na nie odpowiedzi. Wszystko by³o jasne. Obi-Wan dokona³ prezentacji, powtarzaj¹c to, co mówi³ ju¿ Yiwom, Qulunom i Gwurranom: wyjaœni³, po co przybyli na Ansion i dlaczego tak wa¿ne jest, aby Alwari osi¹gnêli porozumienie co do propozycji senatu. Powiedzia³, ¿e od tego, co dziœ zostanie zdecydowane, zale¿y nie tylko przysz³oœæ Ansionu, lecz tak¿e ca³ej Republiki. Nie by³o potrzeby upiêkszaæ faktów ani stosowaæ sztuczek oratorskich. I tak zreszt¹ nie by³o to w stylu Jedi. Wytworne figury stylistyczne by³y dziedzin¹ zawodowych dyplomatów. Obi-Wan by³ doskona³ym mówc¹, ale nie cierpia³ przesady. Skoñczy³, cofn¹³ siê i zaj¹³ miejsce obok Luminary na przygotowanej dla nich ³awce. Jak przysta³o na padawanów, Barrissa i Anakin siedzieli za nauczycielami. 226

Prezentacja wywo³a³a cich¹, lecz o¿ywion¹ dyskusjê pomiêdzy cz³onkami rady. Jedna ze starszych podnios³a g³owê i zada³a pytanie godne Qulunów. – Rozumiemy, co Alwari uzyskaj¹, jeœli siê zgodz¹ na tê propozycjê. A co z tego bêdzie mia³ senat? – Zapewnienie, ¿e prawo bêdzie przestrzegane, a Ansion pozostanie w Republice – bez wahania odpowiedzia³a Luminara. – Malarianie i Keitumici pójd¹ za Ansionem. Zostanie zachowana integralnoœæ Republiki. – Ale Ansion nie jest potê¿nym œwiatem – zauwa¿y³ inny cz³onek rady. – Dlaczego tak wiele uwagi poœwiêca siê naszym wewnêtrznym problemom, naszym utarczkom granicznym z cz³onkami unii i tak dalej? – Ma³e pêkniêcie mo¿e spowodowaæ rozsypanie siê ogromnej tamy – odpar³ Obi-Wan. – To prawda, Ansion nie jest potêg¹. Ale stanowi stronê potê¿nych sojuszy, a te powinny pozostaæ w granicach Republiki. – Nie dochodzi³y do nas dyskuje na temat secesji, które tak rozgrza³y mieszkañców miast – zauwa¿y³ inny senior Borokiich. – Niewiele straciliœcie – odpar³ Obi-Wan. – Jeœli Ansion zadeklaruje intencjê pozostania w Republice, wszystko i tak przeminie. Takie ruchy pojawia³y siê ju¿ wczeœniej. Historia Republiki jest ich pe³na, a jednak do dziœ przetrwa³y wy³¹cznie ich nazwy. Mistrz Jedi wiedzia³ jednak, ¿e ten ruch jest inny. Znacznie bardziej niebezpieczny. Kry³y siê za nim potê¿ne si³y z zewn¹trz, wzniecaj¹ce niezgodê i stwarzaj¹ce problemy na wielu œwiatach. Na spotkaniu Rady Jedi mówi³o siê nawet o zamieszkach w samym Coruscant. Ale i tak nie by³o powodu, aby mówiæ radzie starszych wiêcej, ni¿ bezwzglêdnie musieli wiedzieæ. Sytuacja by³a doœæ delikatna nawet bez wspominania o niebezpieczeñstwach istniej¹cych na innych œwiatach. – Jeœli zgodzimy siê na to, czego ¿¹dacie, jak mo¿emy byæ pewni, ¿e cz³onkowie unii dotrzymaj¹ obietnicy? – odezwa³ siê kolejny cz³onek rady. – Republika bêdzie gwarantem umowy pomiêdzy wami – odpar³a Luminara i szybko doda³a, aby zapobiec ewentualnym protestom: – Rycerze Jedi tak¿e. Po tym stwierdzeniu rozleg³ siê szmer zadowolenia. – Dopilnujemy równie¿, aby nie wykorzystano was w ¿adnych machinacjach Gildii Kupieckiej, Federacji Handlowej ani kogokolwiek innego. 227

Zadawano kolejne pytania: niektóre ogólne i przychylne, inne podchwytliwe i szczegó³owe. A kiedy ju¿ nie pozosta³o nic wiêcej do powiedzenia, senior rady Borokiich podniós³ dr¿¹c¹ d³oñ. – OdejdŸcie w pokoju, przyjaciele z innego stepu. Udzielimy wam odpowiedzi przed zachodem s³oñca. B¹dŸcie pewni, ¿e nie zrobimy tego pospiesznie i bez namys³u. – Spojrza³ na pozosta³ych cz³onków rady. – Ta decyzja wp³ynie na los ka¿dego cz³onka ka¿dego klanu, od noworodka po umieraj¹cego. Nale¿y j¹ podj¹æ roztropnie. Podobnie jak w wielu zabiegach dyplomatycznych, sama dyskusja na szczycie okaza³a siê ³atwiejsza ni¿ czekanie na decyzjê. Pozaœwiatowcy mogli tylko schroniæ siê do domu goœcinnego. Oczekiwanie skraca³o im marudzenie Tooquiego, szalenie zainteresowanego przebiegiem narady, oraz mniej dociekliwe pytania Kyakhty i Bulgana. Gwurranin okaza³ siê zabawny, ale i denerwuj¹cy – zale¿nie od nastroju rozmówcy. Kiedy wreszcie pojawi³ siê Bayaar, wszystkie twarze natychmiast zwróci³y siê w jego kierunku. By³ zaskoczony ogólnym zainteresowaniem swoj¹ osob¹, ale minê mia³ ca³kowicie nieodgadnion¹. Kiedy przemówi³, w jego g³osie brzmia³a niezwyk³a powaga. – Starsi s¹ gotowi was przyj¹æ. PójdŸcie za mn¹, proszê. Jedi wymienili spojrzenia i pod¹¿yli za wys³añcem. Tak jak przedtem, Anakin i Barrissa szli z ty³u, rozmawiaj¹c cicho. – Widaæ podjêli decyzjê. – Anakin zwolni³, ¿eby Barrissa mog³a nad¹¿yæ. – Najwy¿szy czas. – Zawsze niecierpliwy jesteœ – odpar³a, przedrzeŸniaj¹c mistrza Yodê. – Spokojniejsze ¿ycie prowadziæ lepiej, i jest d³u¿sze. – Spokoju w ¿yciu moim nie by³o, powiedzieæ mo¿na – odpali³ bez zmru¿enia oka. – Nie wiem, jak bym reagowa³, gdybym przez wiêkszoœæ czasu nie by³ napiêty jak struna. Drogê do domu spotkañ wyznacza³y prêty ¿arowe. Wnêtrze jednak oœwietlone by³o bardziej nowoczeœnie. Goœcie ustawili siê przed rad¹. Niektórzy ze starszych zamienili siê teraz miejscami. Luminara nie wiedzia³a, czy to ma jakiekolwiek znaczenie. Kyakhta i Bulgan mogliby rzuciæ trochê œwiat³a na sprawê zmiany miejsc, ale nie by³o ich pod rêk¹. Po raz drugi Jedi musieli samotnie stawiæ czo³o Ansionianom. Starsza kobieta zaczê³a doœæ przychylnym tonem: – Przez ca³y dzieñ zastanawialiœmy siê nad waszymi s³owami. Z tego, co s³yszeliœmy, wierzymy, ¿e s³owom Jedi mo¿na ufaæ. Luminara pogratulowa³a sobie przynajmniej tego osi¹gniêcia. 228

– Dlatego te¿ – ci¹gnê³a kobieta – postanowiliœmy zgodziæ siê na wszystko, czego ¿¹dacie. My, Borokii, zawrzemy pokój z mieszkañcami miast unii i Ansion pozostanie w Republice. Luminara k¹tem oka dostrzeg³a, ¿e Anakin tr¹ca Barrissê z pe³n¹ nadziei min¹. Nie mogli siê powstrzymaæ przed radosnymi uœmiechami. Z kolei wyraz twarzy Obi-Wana nie uleg³ zmianie. – W zamian za¿¹damy od was tylko jednej rzeczy – ci¹gnê³a kobieta. – Jeœli tylko bêdziemy w stanie spe³niæ wasze ¿¹danie… – ostro¿nie odpar³a Luminara. Rozmowê przej¹³ senior. – Pokazaliœcie ju¿, ¿e jesteœcie szybcy i zrêczni, ¿e waszymi umiejêtnoœciami przewy¿szacie nawet najlepszych Borokiich. Nawet tu Jedi znani s¹ jako wspaniali wojownicy. – Kiedy senior pochyli³ siê do przodu, Luminara zauwa¿y³a, ¿e jego grzywa jest kompletnie siwa. – Nasi odwieczni wrogowie, nadklan Januul, rozbili obóz niedaleko. Pomó¿cie nam za³atwiæ siê z nimi raz na zawsze, a zapracujecie sobie na przyjaŸñ i przychylnoœæ Situng Borokiich po wsze czasy. Taka jest nasza cena za spe³nienie waszych ¿¹dañ. Uœmiechy znik³y z twarzy padawanów jak zdmuchniête. Gdyby Luminara sta³a, ugiê³yby siê pod ni¹ kolana. Ze wszystkich ¿¹dañ, jakie Borokii mogli im postawiæ, ze wszystkich wyzwañ i propozycji wybrali akurat takie, którego ¿aden Jedi nie mo¿e spe³niæ. Zabieranie g³osu po którejkolwiek stronie w sporach etnicznych by³o absolutnie i kategorycznie zakazane. Gdyby zakon przy³apano na faworyzowaniu jednej lub drugiej strony w kwestiach nie dotycz¹cych ¿ywotnych interesów Republiki, przepad³aby jego opinia bezstronnego rozjemcy. Nie istnia³ ¿aden sposób, aby mogli pomóc Borokiim walczyæ i pokonaæ Januulów. Po prostu ¿aden. Jeœli jednak im to powiedz¹, Borokii nie zechc¹ zawrzeæ umiejêtnie skonstruowanego pokoju z uni¹ mieszkañców miast Ansionu. A kiedy delegaci unii stwierdz¹, ¿e pozostaj¹c w granicach Republiki mog¹ oczekiwaæ jedynie ci¹g³ych utarczek z mieszkañcami stepów, oni tak¿e zgodz¹ siê na secesjê. By³ to impas niemo¿liwy do rozwi¹zania. Niemo¿liwy. Jedno spojrzenie wystarczy³o, aby stwierdziæ, ¿e Anakin i Barrissa te¿ to rozumiej¹. Obi-Wan powa¿nie skin¹³ g³ow¹. – Oczywiœcie, ¿e siê zgadzamy. Chêtnie pomo¿emy wam za³atwiæ odwieczny spór z waszymi nieprzyjació³mi. 229

Anakin wytrzeszczy³ oczy na mistrza, a szczêka mu opad³a, Barrissa po raz pierwszy w swoim ¿yciu ujrza³a zaskoczenie na twarzy Luminary. Rada Borokiich by³a za to wyraŸnie zadowolona. – A zatem uzgodniliœmy, co trzeba. – Starsi powstali, jedni wolniej, inni szybciej. Kilku trzeba by³o pomóc. – Uk³ad zosta³ zawarty. Wyruszamy jutro. Pojedynczo opuœcili dom spotkañ. Goœcie wyszli w œlad za ostatnim cz³onkiem rady. Zaledwie znaleŸli siê na zewn¹trz, Luminara i padawanowie ciasnym krêgiem otoczyli Obi-Wana. – Co ty sobie myœlisz? – z niedowierzaniem pyta³a Luminara. – Jak mog³eœ im to obiecaæ? Wiesz, ¿e nie mo¿emy stawaæ po ¿adnej stronie w sporach… – W jej g³osie brzmia³a rozpacz i zdenerwowanie. – Nie mamy na to czasu! Jedi nie wydawa³ siê speszony jej oskar¿ycielskim tonem. – Nie mamy wyboru, Luminaro. Albo zgodzimy siê im pomóc, albo oni nie podpisz¹ traktatu, który przywieŸliœmy. WyraŸnie dali to do zrozumienia. – Ale, mistrzu – wtr¹ci³ Anakin – pierwszy Januul, którego zabijemy, udowodni temu drugiemu nadklanowi, ¿e Jedi trzymaj¹ z Borokiimi. A jeœli tak siê stanie, Januulowie stan¹ siê równie¿ naszymi wrogami. Jeœli pomo¿emy Borokiim ich pokonaæ, ocaleni z pogromu Januulowie nie bêd¹ honorowaæ ¿adnej ugody, któr¹ im zaproponujemy. – I podobnie jak Borokii, Januulowie z pewnoœci¹ maj¹ wielu sojuszników wœród Alwarich – niespokojnie doda³a Barrissa. – A ci sojusznicy te¿ nie przychyl¹ siê do uk³adu. – Padawanowie maj¹ racjê. – Luminara by³a niespokojna. Szybka zgoda Obi-Wana na ¿¹dania starszych Borokiich zdenerwowa³a j¹ trochê. – Niewa¿ne, po której stronie staniemy: Borokiich czy Januulów. Jeœli choæ raz oka¿emy stronniczoœæ, stracimy wiêkszoœæ Alwarich. Aby unia mieszkañców miast z Alwarimi mog³a funkcjonowaæ, potrzebni s¹ przedstawiciele wszystkich plemion. – Jeœli dasz mi szansê, spróbujê to wyjaœniæ – mrukn¹³ Obi-Wan, kiedy podniecenie Luminary wreszcie opad³o. Skrêcili za róg i ujrzeli dom goœcinny, kusz¹cy obietnic¹ prywatnoœci, odpoczynku i odœwie¿enia. – Mam nadziejê, ¿e to zrobisz, Obi-Wanie – odpar³a. – Albo ¿adne z nas nie wyœpi siê tej nocy… 230

Anakin uwa¿a³, ¿e zna swojego nauczyciela lepiej ni¿ ktokolwiek inny, ale wci¹¿ nie mia³ pojêcia, co mia³ na myœli mistrz, zgadzaj¹c siê na ¿¹danie starszych. – Co tu wyjaœniaæ, mistrzu Obi-Wanie? Albo pomo¿emy tym Borokiim… a jak twierdzisz, musimy to zrobiæ ze wzglêdu na wspó³pracê z nimi… albo tego nie zrobimy. S¹ tylko dwie mo¿liwoœci. Obi-Wan Kenobi obdarzy³ swojego padawana swoim wszystkowiedz¹cym uœmieszkiem i odpar³ cicho: – Nie… jest jeszcze jedna. Do obozu Januulów by³o kilka dni marszu. Gdyby ca³y klan Borokiich wyruszy³ na tê wyprawê, droga trwa³aby o wiele d³u¿ej, ale wyjechali tylko wojownicy. Kiedy wreszcie dotarli do d³ugiego, niskiego wzgórza, za którym znajdowa³ siê cel wêdrówki, Luminara stwierdzi³a, ¿e obozowisko Januulów wygl¹da prawie dok³adnie tak samo, jak Borokiich. Stada i równo ustawione tymczasowe konstrukcje wygl¹da³y podobnie i by³o ich mniej wiêcej równie du¿o. Bayaar jecha³ z goœæmi jako wyznaczony oficjalnie ³¹cznik ze strony klanu. – Januulowie i Borokii s¹ w stanie wojny od tak dawna, ¿e najstarsi nie pamiêtaj¹, aby kiedykolwiek by³o inaczej – wyjaœnia³ nowym przyjacio³om. – Od setek lat toczy siê walka o to, kto powinien rz¹dziæ Alwarimi. – Spojrza³ na nich do góry z wysokoœci swojego sadaina. – Jako wojownik Situng Borokii cieszê siê na dzisiejsze zwyciêstwo, ale ¿a³ujê, ¿e starsi uznali za stosowne wci¹gn¹æ was w ten spór. – Nie tak, jak my tego ¿a³ujemy – odpowiedzia³a Luminara i nakaza³a suubatarowi uklêkn¹æ. Zsiad³a i podesz³a do swoich towarzyszy, jad¹cych w pierwszej linii Borokiich. Januulowie zebrali siê na bli¿szym brzegu niewielkiej rzeczki, tworz¹cej zachodni¹ granicê obozowiska. Pomimo starañ Borokiich, aby zaskoczyæ nieprzyjaciela, wyszkoleni zwiadowcy Januulów wykryli zbli¿aj¹c¹ siê kolumnê wojowników dzieñ wczeœniej. Wojownicy nadklanu czekali w gotowoœci na swojego odwiecznego wroga w trzech rzêdach po drugiej stronie wzgórza. W obozie trwa³ kontrolowany chaos. Zamykano na cztery spusty kramy i gospody, dzieci zaganiano do domów, grupy stra¿ników czeka³y pomiêdzy sk³adanymi domostwami. Wielkich stad sureppów w stepie strzeg³y oddzia³y uzbrojonych po zêby m³odzików, którzy jeszcze nie doroœli do bezpoœredniego uczestnictwa w d³ugo oczekiwanej bitwie. 231

Wielu z nich zginie dzisiaj, myœla³ Bayaar, obserwuj¹c przeciwników Borokiich. Mo¿e jednak z pomoc¹ potê¿nych pozaœwiatowców jego klan zwyciê¿y. Instynktownie czu³, ¿e dzisiejsza bitwa zadecyduje, który klan Alwarich bêdzie panowa³ przez wiele kolejnych lat. Luminara d³ugo przygl¹da³a siê masie wojsk Januulów, próbuj¹c choæ w przybli¿eniu oszacowaæ ich liczebnoœæ. Uzna³a, ¿e jest ich mniej ni¿ tysi¹c, ale wszyscy s¹ dobrze uzbrojeni i maj¹ na sobie wspania³e, rêcznie kute zbroje. Obi-Wan zgodzi³ siê z jej ocen¹. – ¯adnej ciê¿kiej broni. – Wychyli³ siê naprzód, uwa¿nie obserwuj¹c ciasno zwarte szeregi wojsk. – ¯adnych dzia³ laserowych, ¿adnych wyrzutni ani po jednej, ani po drugiej stronie. Zwróci³ na to uwagê Bayaara. Ich nowy przyjaciel zrobi³ przera¿on¹ minê. – Haja, nie! Gdyby Borokii albo Januulowie u¿yli tych zabójczych pozaœwiatowych urz¹dzeñ, jeden z nadklanów móg³by wygraæ wszystkie inne konfrontacje, ale zosta³by odtr¹cony przez wszystkich innych Alwarich na ca³ej planecie. Poza tym oznacza³oby to, ¿e druga strona musi pozyskaæ tak¹ sam¹ broñ, ¿eby siê broniæ. Dok¹d byœmy wtedy zaszli? – Na drug¹ stronê lufy autodestrukcji – podpowiedzia³ Anakin z boku. Nigdy by siê do tego nie przyzna³, ale uwa¿a³ barbarzyñski pokaz ciê¿ko uzbrojonych Ansionian, dosiadaj¹cych bajecznie strojnych, opancerzonych sadainów i kilku olœniewaj¹co przystrojonych suubatarów, za dziwnie fascynuj¹cy. Z czysto akademickiego punktu widzenia, oczywiœcie, zapewnia³ pospiesznie sam siebie. Mo¿e dla Ansionian dzisiejsza konfrontacja ma epokowe znaczenie, ale dla niego by³ to jedynie kolejny epizod w edukacji. Naturalnie, jeœli wykluczyæ mo¿liwoœæ, ¿e on i jego przyjaciele mog¹ polec. – A zatem to s¹ Januulowie. – Luminara wskaza³a zebranych wojowników. – Wygl¹daj¹ doœæ imponuj¹co. – Hovsgol Januulowie i Situng Borokii to dwa wielkie nadklany – przyzna³ Bayaar. – Ale przy waszej pomocy sprawa prawdziwej, najwy¿szej w³adzy pomiêdzy Alwarimi zostanie rozwi¹zana raz na zawsze. – Mam tak¹ nadziejê – ³agodnie odpar³ Obi-Wan. – Po to tu dzisiaj jesteœmy. Aby daæ przyk³ad zarówno Borokiim, jak i Januulom. Dziwny sposób postawienia sprawy, pomyœla³ Bayaar. Ale p³askoocy pozaœwiatowcy czêsto mówili zagadkami. Kyakhta i Bulgan otrzymali polecenie, aby trzymali siê z daleka od bitwy i pozostali na ty³ach. Teraz prze¿ywali katusze frustracji. Obieca232

li pozaœwiatowcom, ¿e bêd¹ ich broniæ w³asnym ¿yciem, a tymczasem musz¹ staæ i patrzeæ, jak ich nowi przyjaciele ryzykuj¹ ¿yciem dla innych Alwarich. By³o to prawie nie do zniesienia. Tooqui natomiast nie mia³ najmniejszych oporów, aby trzymaæ siê z daleka od bitwy. – Jest ich tylko czworo. – Kyakhta wytê¿a³ wzrok, ¿eby cokolwiek zobaczyæ z punktu obserwacyjnego na wzgórzu góruj¹cym nad rzek¹ i obozowiskiem Januulów. – S¹ silni i wyszkoleni, ale jak taka garstka mo¿e wp³yn¹æ na wynik tak wielkiej bitwy? – Nie wiem, s³owo dajê. – Bulgan nerwowo potar³ klapkê na oku. – Ale chyba siê ju¿ nauczy³eœ, ¿e ci pozaœwiatowcy pe³ni s¹ niespodzianek. – Tooqui wie, co zaraz siê dzieje. – Dwaj znacznie wiêksi Alwari odwrócili siê, ¿eby popatrzeæ na malca. – Jedi robi¹ coœ bardzo g³upie g³upie. Przesun¹³ siê bli¿ej krawêdzi skarpy, ¿eby mieæ na oku Barrissê. Kyakhta zmarszczy³ brwi. Mia³ wielk¹ ochotê paln¹æ ma³ego Gwurranina w ucho. – Masz szczêœcie, ¿e pani Luminara zakaza³a mi ciê biæ. Powinieneœ okazaæ trochê szacunku. Cokolwiek siê stanie, jestem pewien, ¿e nie dadz¹ siê zabiæ. Ich misja jest zbyt wa¿na. Tooqui spojrza³ na nich z do³u. – Kto mówi o zabicie? Tooqui tego nie mówi. – Gwurranin odwróci³ siê ty³em, ¿eby obserwowaæ rozgrywaj¹cy siê w dole spektakl. – Tooqui mówi, ¿e oni robi¹ coœ g³upie g³upie. Mo¿e wymyœl¹ coœ g³upie g³upie, co za³atwi wszystkie g³upie g³upie g³owy Alwarich. Przewodnicy wymienili zmieszane spojrzenia z równie zdziwionym Bayaarem. Potem jednak uznali, ¿e szkoda czasu na próby rozszyfrowania bezsensownej paplaniny Gwurranina i podeszli do krawêdzi skarpy, ¿eby lepiej widzieæ, co siê bêdzie dzia³o w dole. Z bliska ten przedziwny spektakl robi³ jeszcze wiêksze wra¿enie ni¿ ze szczytu. Ustawieni w potrójnym szeregu naprzeciw Borokiich Januulowie prezentowali przegl¹d rozmaitych strojów i postaw. Ich twarze, nagie g³owy i faluj¹ce grzywy ozdabia³y wojenne malowid³a, skórzane i kompozytowe zbroje by³y pokryte wzorami osobistych, rodzinnych i klanowych ornamentów i talizmanów. Oprócz tradycyjnych ³uków i strza³, w³óczni, oszczepów i mieczy, mieli równie¿ importowane miotacze i rusznice. Ponure miny œwiadczy³y, ¿e s¹ zdecydowani odeprzeæ ka¿dy atak choæby najwiêkszym kosztem. Nieprzerwany szereg ¿o³nierzy Borokiich, stoj¹cy naprzeciwko, stwarza³ nie mniej imponuj¹cy obraz. Pojedynczy wojownicy, pyszni¹c 233

siê nie tylko broni¹, lecz i postaw¹, przepychali siê do przodu, a ka¿dy ciê¿kozbrojny samiec usi³owa³ znaleŸæ siê w pierwszej linii. Przywódcy klanów, dosiadaj¹cy niespokojnych sadainów, zajêli pozycje na przedzie, wykrzykuj¹c rozkazy do swoich ¿o³nierzy. Powietrze a¿ dr¿a³o od emocji oczekiwania, pe³ne ansioniañskiego odpowiednika adrenaliny. Bulgan i Kyakhta, przera¿eni patrzyli ze szczytu wzgórza, spodziewaj¹c siê, ¿e dzika bitwa mo¿e wybuchn¹æ w ka¿dej chwili. Wciœniêty pomiêdzy nich Tooqui by³ nienaturalnie milcz¹cy. Krzyki i butne obelgi rzucane przez oba szeregi wojsk niespodziewanie ucich³y. G³owy wyci¹gnê³y siê jak najdalej, broñ powêdrowa³a w dó³. Œrodek linii Borokiich rozst¹pi³ siê. Pojedynczo, jeden za drugim, Jedi i ich padawanowie wyszli przed szereg, kieruj¹c siê na œrodek pola przysz³ej bitwy. Na wzgórzu Kyakhta, Bulgan i Tooqui jednoczeœnie wstrzymali oddechy. Kilku Borokiich zamrucza³o coœ z nadziej¹. Choæ niewielu z nich obserwowa³o wyczyny pozaœwiatowców w stadzie sureppów kilka dni temu, teraz wieœæ o tym wypadku rozesz³a siê ju¿ po ca³ym oddziale. Januulowie z kolei tak byli zaskoczeni niespodziewanym pojawieniem siê pozaœwiatowców, ¿e zaczêli g³oœno siê zastanawiaæ, co oni tutaj robi¹. P³askoocy, bezgrzywi obcy, stali w tak ryzykownej pozycji na samym przedzie szeregu, ¿e ich intencje by³y jasne dla ka¿dego z januulskich wojowników. Nie szkodzi. Pozaœwiatowcy zgin¹ równie szybko, jak wszyscy Borokii. Luminara i Barrissa odwróci³y siê twarz¹ do oddzia³ów Borokiich, podczas gdy Anakin z ponur¹ min¹ obserwowa³ Januulów. Obi-Wan przemówi³. Borokii z wyczekiwaniem wpatrywali siê w pozaœwiatowych sojuszników, spodziewaj¹c siê z ich strony formalnego wyzwania. Tymczasem starszy Jedi zatoczy³ powolny kr¹g i zwróci³ siê nie tylko do Januulów, lecz do obu zebranych armii. – S³uchajcie mnie! Jestem Obi-Wan Kenobi, rycerz Zakonu Jedi. Wraz ze mn¹ stoj¹ tu rycerz Jedi Luminara Unduli i jej padawanka, Barrissa Offee. A oto mój padawan, Anakin Skywalker. Przybyliœmy na wasz¹ planetê, aby zawrzeæ trwa³e porozumienie pomiêdzy Alwarimi a Uni¹ miast. Wtedy lud Ansionu pozostanie w Republice galaktycznej, wierz¹c, ¿e jej prawa i przepisy bêd¹ obowi¹zywaæ wszystkich w jednakowym stopniu. – Uniós³ rêkê i zatoczy³ ni¹ du¿y kr¹g, obejmuj¹cy ca³y niebosk³on. – Poza Ansionem czyhaj¹ si³y straszliwsze, ni¿ potraficie sobie wyobraziæ. Sprawy ogromnej wagi, ¿ywotne dla ka¿dej istoty rozumnej w galaktyce, zmierzaj¹ do ostatecznego rozstrzygniêcia. Ansion 234

stanowi niezmiernie wa¿n¹ czêœæ tego, co siê dzieje. – Powoli opuœci³ ramiê. – Przybyliœmy tutaj, poniewa¿ wiemy, ¿e tam, gdzie pójd¹ Borokii i Januulowie, pójdzie równie¿ reszta Alwarich. ¯¹damy, aby starsi, obu waszych nadklanów usiedli z nami i od nowa przedyskutowali tê kwestiê. Istniej¹ sprawy wa¿niejsze od tych, o które chcieliœcie siê dzisiaj zabijaæ. Zebrani Borokii zaczêli krêciæ siê niespokojnie. Czy to jest wyzwanie, które sojusznik rzuca wrogowi? – Musicie nauczyæ siê dzia³aæ razem – ci¹gn¹³ Obi-Wan. – Tak¿e razem z tymi, którzy mieszkaj¹ w miastach. Jeœli tego nie uczynicie – zakoñczy³ – ryzykujecie utratê tego, o co walczycie. Wszystko zagarn¹ chciwi pod¿egacze, tacy jak Gildia Kupiecka… oraz inni, dla których Ansion i jego lud s¹ tylko pionkiem w rozgrywce. Odpowiedzi¹ na jego przemowê by³o milczenie, jeœli nie liczyæ pomruków w szeregach Borokiich. Nagle jeden z januulskich oficerów wyst¹pi³ na swoim bogato ozdobionym rumaku, wycelowa³ ceremonialny miecz w spokojnego Jedi i odezwa³ siê gniewnie: – Nie wiemy, o czym mówisz, pozaœwiatowcze! Obi-Wan odpowiedzia³ powa¿nie: – Oczywiœcie, ¿e nie wiecie. Dlatego musicie nas wys³uchaæ. Dajcie nam szansê. Za jego plecami z szeregu wysun¹³ siê przywódca Borokiich. – To ma byæ pomoc? To, co siê ma tu dziœ wydarzyæ, nie dotyczy innych œwiatów, pozaœwiatowcze! Zajmij siê tym, co obieca³eœ starszym! – Ansion stanowi czêœæ Republiki – odpar³a Luminara. – W Republice wszystkie spory s¹ spraw¹ senatu. I Rady Jedi. Borokii prychn¹³ wzgardliwie. – A wiêc, zamiast nam pomagaæ, postanowiliœcie uratowaæ nas przed sob¹? Nie potrzebujemy waszej pomocy. Borokii zawsze sami sobie radzili. – Odpowiedzia³ mu dumny okrzyk stoj¹cych za jego plecami wojowników. Taki sam okrzyk wznieœli Januulowie, choæ ich oficer jeszcze nie skoñczy³ z goœæmi. – Z drogi, pozaœwiatowcy! – zawo³a³ teraz. – Za³atwimy to tak, jak zawsze, w tradycyjny sposób. Cokolwiek próbujecie osi¹gn¹æ, jest ju¿ na to za póŸno. Borokii sami tu przyszli, a my jesteœmy gotowi na ich spotkanie. Uniós³ miecz, wyda³ dziki, wysoki wrzask, którego ¿aden cz³owiek nie umia³by powtórzyæ, i ruszy³ naprzód. 235

Obi-Wan skoncentrowa³ siê, uniós³ d³oñ, aby pomóc umys³owi i wykona³ gwa³towny ruch w kierunku nacieraj¹cego oficera. Wydawa³o siê, ¿e sadain uderzy³ w œcianê. Pomimo szeœciu nóg upad³ bezw³adnie, raczej zaskoczony ni¿ zraniony. JeŸdziec przelecia³ przez oszo³omion¹ g³owê zwierzêcia i wyl¹dowa³ twardo na trawiastym gruncie. Uderzenie sprawi³o, ¿e miecz wypad³ mu z trzech palców. Z bojowym okrzykiem na ustach szereg gotowych na wszystko Januulów uniós³ broñ i ruszy³ przed siebie. Wyj¹c i sycz¹c gniewnie, Borokii poszli za ich przyk³adem. Zaœwista³y strza³y, polecia³y w³ócznie, a co gorsza, do walki wkroczy³y równie¿ miotacze. Wszystkie pociski, które przelatywa³y w pobli¿u Jedi, by³y odbijane mieczami œwietlnymi, które zdawa³y siê krêciæ i wirowaæ szybko jak b³yskawice. Pociski lec¹ce zbyt wysoko, by ich dosiêgn¹æ, str¹cali umiejêtnymi i zrêcznymi uderzeniami Mocy. Trzech Januulów usi³owa³o otoczyæ Luminarê. Trzy ciosy miecza œwietlnego pierwszego rozbroi³y, drugiemu stopi³y ostrze, a trzeciemu wytr¹ci³y z rêki ciê¿k¹ pa³kê. Rozbrojeni, skwapliwie odsunêli siê od Jedi i pospieszyli do w³asnych szeregów. W ich œlady poszli kolejni wojownicy; Luminara i jej towarzysze metodycznie neutralizowali jedn¹ po drugiej grupki oszo³omionych Januulów. Dwóch wœciek³ych Borokii zaatakowa³o Anakina strza³ami z miotaczy. Zamiast uciekaæ, skoczy³ w ich kierunku, odbijaj¹c ostrzem miecza wszystkie strza³y po kolei. Dwa krótkie ciêcia wytr¹ci³y napastnikom miotacze z d³oni. Kolejny cios bez trudu móg³by pozbawiæ ich ramion, ale instrukcje Obi-Wana, których udzieli³ mu przed bitw¹, by³y absolutnie jasne. – ¯adnych okaleczeñ, ¿adnego zabijania – ostrzega³ Jedi. – Trudno jest zdobyæ serca i umys³y, obcinaj¹c g³owy i rêce. Zreszt¹ dalszy pokaz si³y nie by³ ju¿ konieczny, uzna³ Anakin. Nie musia³ ju¿ przekonywaæ wojowników, którzy go tak odwa¿nie zaatakowali. Nie obdarzaj¹c nawet spojrzeniem kosztownych, bezu¿ytecznych teraz pistoletów, pokonani szybko do³¹czyli do szeregów Borokiich. Po nastêpnych dziesiêciu minutach bezskutecznych prób pokonania przeciwnika, zarówno Januulowie, jak i Borokii uznali, ¿e walka skoñczona i ¿e szkoda zachodu. W ca³ej wspólnej historii wojennych doœwiadczeñ, ¿adna ze stron nie s³ysza³a o trójstronnej bitwie. By³o to ca³kowicie obce ich tradycji i nie umieli sobie z tym poradziæ. Zw³aszcza ¿e trzecia strona zwalcza³a jednych i drugich z jednakow¹ zaciêtoœci¹. Chocia¿… chyba nie o to tutaj chodzi³o. Pozaœwiatowcy nikogo nie atakowali. To na nich napadano, mszcz¹c siê za pychê, z jak¹ usi³o236

wali dyktowaæ warunki dumnym wojownikom nadklanów. No, ale w koñcu do tego doprowadzili w jakiœ sobie tylko znany sposób. Teraz obie strony mia³y tylko jedno wyjœcie: wycofaæ siê, usi¹œæ i przemyœleæ powsta³¹ sytuacjê. Tym bardziej ¿e wiêksza czêœæ ich najlepszego uzbrojenia zosta³a ju¿ unieszkodliwiona przez pozaœwiatowców. A przecie¿ tych bezgrzywych negocjatorów by³o tylko czworo! A przy tym wojownicy obu stron zauwa¿yli, ¿e obcy nikogo nie zranili. Likwidowali wy³¹cznie broñ. Kto zagwarantuje, ¿e taka sytuacja powtórzy siê, jeœli walki rozgorzej¹ na nowo? Rozbrojeni przeciwnicy popatrywali na siebie z ukosa i próbowali swój niepokój ubraæ w s³owa. Jeœli nie zdo³ali za³atwiæ bodaj jednego z obcych miotaczami, nie nale¿y siê spodziewaæ, ¿e pójdzie im lepiej z tradycyjnym uzbrojeniem, takim jak miecz lub w³ócznia. Niektórzy zaczêli nieœmia³o przeb¹kiwaæ, ¿e mo¿e lepiej wys³uchaæ, co pozaœwiatowcy maj¹ do powiedzenia. Zawsze bêd¹ mogli za jakiœ czas podj¹æ spór w tym samym miejscu, w którym go przerwali. Szeregi Januulów rozst¹pi³y siê, aby zrobiæ miejsce dystyngowanej postaci seniora. Zasapana Barrissa, która wci¹¿ jeszcze trzyma³a obur¹cz miecz œwietlny, stwierdzi³a, ¿e ten starzec ma doœæ lat, aby byæ starszym plemienia. W tym samym momencie spoza szeregów Borokiich wyst¹pi³ osobnik starszy od wszystkich obecnych wojowników, ale zachowuj¹cy dumn¹, wyprostowan¹ postawê. Dwaj starsi mierzyli siê z dwóch koñców pola walki wzrokiem pe³nym niesmaku, ale i szacunku. A kiedy przemówili, ich s³owa brzmia³y rozs¹dnie. NajwyraŸniej pogodzili siê z rzeczywistoœci¹. Sprawa, któr¹ przedstawili goœcie, a¿ siê prosi³a o natychmiastowe zwo³anie nie tylko jednej, lecz obu Rad Starszych. Senior Borokiich zaprosi³ czworo pozaœwiatowców do domu spotkañ; to samo natychmiast zrobi³ starszy Januulów, twierdz¹c, ¿e to nie do pomyœlenia, ¿eby tak wa¿ne spotkanie odby³o siê w domostwie Borokiich. Zgrabnie usuwaj¹c siê w bok razem z wierzchowcem, starszy Januulów da³ znak, ¿e goœcie powinni pójœæ za nim do g³ównego obozowiska na dole. Te uprzejme zaproszenia da³y rezultat przeciwny od zamierzonego: obie strony gotowe by³y podj¹æ na nowo walkê o to, kto powinien byæ gospodarzem pokojowego spotkania na szczycie. Zdenerwowana Luminara zdecydowa³a, ¿e spotkanie nie odbêdzie siê w ¿adnym z obozowisk. Trzeba wznieœæ ca³kiem nowy budynek, korzystaj¹c z czêœci dostarczonych przez obie strony. Budynek ma stan¹æ dok³adnie w tym miejscu, gdzie oni stoj¹ teraz. W ten sposób ¿aden z nadklanów nie bêdzie móg³ roœciæ sobie prawa do patronowania obradom. 237

Borokii ust¹pili niechêtnie. Januulowie zgodzili siê równie¿, choæ wyraŸnie mieli o to pretensje. Czwórka pozaœwiatowców zrobi³a w ty³ zwrot i opuœci³a pole walki, niemal namacalnie czuj¹c na plecach wzrok obu oddzia³ów. Za wszelk¹ cenê chcieli sprawiæ wra¿enie, ¿e nie wydarzy³o siê nic wyj¹tkowego, a sensacja, jakiej siê stali przyczyn¹, to chleb powszedni dla przedstawicieli Rady Jedi. A jednak byli œmiertelnie zmêczeni. Nie ma trudniejszego wyzwania dla zrêcznego wojownika, ni¿ anga¿owanie siê w walkê, w której trzeba siê staraæ o to, aby nikogo nie zabiæ, ba, nawet nie uszkodziæ. Zw³aszcza kiedy przeciwnicy robi¹ wszystko, aby siê nawzajem wymordowaæ.

238

ROZDZIA£

%

Starsi Borokiich czuli siê zdradzeni przez swoich sojuszników spoza planety, ale nie mieli wyjœcia, musieli wzi¹æ udzia³ w naradzie. Januulowie ze swej strony byli bardzo podejrzliwie nastawieni. – Ok³amaliœcie nas – grzmia³ oskar¿aj¹co senior rady Borokiich, nie zastanawiaj¹c siê, co na ten temat pomyœl¹ sobie obecni Januulowie. – Z³amaliœcie uroczyst¹ gwarancjê! – Wcale nie – spokojnie odpar³ Obi-Wan. – Poprosi³eœ nas o pomoc przy ostatecznym za³atwieniu sprawy z waszym odwiecznym wrogiem. W³aœnie to uczyniliœmy. – Uœmiechn¹³ siê lekko. – Nikt nie mówi³ o ich pokonaniu. Starszy rozdziawi³ usta, gotów odburkn¹æ gniewnie, ale siê zawaha³. Ostatecznie usiad³ z powrotem na wyœcielonym dywanem podwy¿szeniu. Siedz¹ca po prawej stronie seniorka mlasnê³a jêzykiem i lekko trzasnê³a kostkami – naprawdê lekko. Starsi Januulów mieli bardzo niepewne miny. Ostatecznie obie strony zrozumia³y, ¿e Jedi po prostu zmusili ich do zawarcia pokoju, przynajmniej w zakresie proponowanego traktatu. Z czasem obie strony dojd¹ do wniosku, ¿e jednak coœ zyska³y, pociesza³a siê Luminara. Zyska³y pokój zarówno miêdzy sob¹, jak i z mieszkañcami miast. A co najwa¿niejsze, zgoda na ten plan oznacza³a, ¿e Ansion raz na zawsze pozostanie w ³onie Republiki i pod jej prawami. Bayaar by³ zachwycony rezultatem ca³ej akcji. Obawia³ siê, ¿e tego dnia straci wielu przyjació³, zarówno z klanu, jak i spoœród przybyszów. Kto móg³ przewidzieæ podobne zakoñczenie? 239

– Powiedziano mi, ¿e obie rady zgodzi³y siê na wszystko, o co poprosiliœcie. Umowa zostanie sfinalizowana dziœ wieczorem w tradycyjny sposób, a w uroczystoœciach bêd¹ uczestniczyæ Borokii i Januulowie. – Gdyby mia³ wargi, pewnie by nimi mlasn¹³. – Ci, którzy zostan¹ zaproszeni, prze¿yj¹ coœ zupe³nie wyj¹tkowego! Oba klany maj¹ równie¿ ofiarowaæ wam dar, choæ nie powiedziano mi, co to takiego. W domu goœci nie by³o ani wiwatów, ani okrzyków radoœci, tylko zmêczone, ale pe³ne satysfakcji uœmiechy i œwiadomoœæ dobrze wykonanego zadania. Gdyby ich wyszkolenie nie by³o najwy¿szej próby, trójstronna bitwa trwa³aby o wiele d³u¿ej, a ka¿de z nich mog³o zostaæ ciê¿ko ranne albo nawet polec. Teraz wymienili miêdzy sob¹ spokojne gratulacje, a mistrzowie z przyjemnoœci¹ pochwalili swoich padawanów. Nikt jednak nie by³ szczêœliwszy od Anakina. Uradowa³ go udzia³ w bitwie – nareszcie nie tylko na s³owa – choæ nigdy by siê do tego nie przyzna³, a zw³aszcza mistrzowi Obi-Wanowi. Teraz wróc¹ do Cuipernam, ani o sekundê za wczeœnie, a stamt¹d na Coruscant, aby osobiœcie zdaæ sprawê Radzie Jedi. A potem, je¿eli znowu nie ujawni siê jakiœ kryzys, wymagaj¹cy natychmiastowej interwencji, mo¿e dadz¹ im trochê odpocz¹æ. Gdyby tylko uda³o mu siê za³atwiæ kwestiê transportu… i gdyby mistrz Obi-Wan siê zgodzi³, on ju¿ wiedzia³by dok³adnie, jak spêdzi ten czas. Uroczystoœci przewy¿szy³y nawet obietnice Bayaara. By³o to czaruj¹ce po³¹czenie obrazów, dŸwiêków, jedzenia i napojów. Nastêpnego dnia Jedi po¿egnali nowych przyjació³ wœród Januulów i Borokiich i popêdzili w kierunku Cuipernam. Powinni w³aœciwie znaleŸæ trochê czasu na odpoczynek, ale nie dali rady. Nie maj¹c komunikatorów, które zniszczy³ im wódz Qulunów, Baiuntu, nie mogli poinformowaæ nikogo, a zw³aszcza delegatów unii, ¿e misja zosta³a uwieñczona sukcesem. Nie mieli wiêc ani chwili do stracenia. Kyakhta i Bulgan jechali na przedzie, pêkaj¹c z dumy, ¿e uczestniczyli w tak istotnym momencie historii Alwarich. Tooqui, jak to mia³ w zwyczaju, towarzyszy³ Barrissie, wêdruj¹c po jej ogromnym suubatarze od ³ba po zad i z powrotem. Cierpliwy wierzchowiec znosi³ harce Gwurranina bez najmniejszych protestów. – Wspania³e osi¹gniêcie, pani – odezwa³a siê Barrissa z siod³a. Jej suubatar pêdzi³ lekko u boku wierzchowca Luminary. Dziewczyna przyzwyczai³a siê wreszcie do ko³ysania i dosiada³a zwierzêcia z wdziêkiem doœwiadczonego jeŸdŸca. – Przesadzasz – zaprotestowa³a Luminara. – Po prostu dobrze wykonane zadanie. „Wspania³oœæ” to okreœlenie, które najlepiej sprawdza siê z up³ywem czasu. Ka¿dy uwa¿a, ¿e jego w³asne osi¹gniêcia s¹ warte 240

zapamiêtania, ale czas ma tendencjê do ich brutalnej weryfikacji. Po stu latach zostaj¹ zepchniête na dalszy plan. Po tysi¹cu po prostu siê o nich zapomina. Widz¹c minê padawanki, postara³a siê, aby jej nastêpne s³owa brzmia³y pocieszaj¹co. – Nie oznacza to, ¿e nasz czyn jest niewa¿ny. Nasza historia to dzieñ wczorajszy, i to on siê liczy. Poza tym ¿adne z nas nie jest historykiem. Kto mo¿e powiedzieæ, co jest decyduj¹ce dla cywilizacji? Na pewno nie zwyczajny Jedi. Zadecyduje o tym rada i prawdziwi historycy. Najwa¿niejsze, ¿e dokonaliœmy tego, po co wêdrowaliœmy taki kawa³ drogi, a przy realizacji naszych planów zginê³o tak ma³o istot myœl¹cych, jak to tylko by³o mo¿liwe. Barrissa zastanowi³a siê nad tym, co us³ysza³a, a po chwili uœmiech wróci³ na jej twarz. – Cokolwiek powiedz¹ na temat naszych tutejszych poczynañ, uwa¿am, ¿e powstrzymanie od walki dwóch armii, z których nikt przy tym nie zgin¹³, jest niezwyk³ym wyczynem. By³aœ zdumiewaj¹ca, pani. Przez wiêkszoœæ czasu by³am zbyt zajêta, ¿eby siê przygl¹daæ, ale i tak coœ niecoœ zauwa¿y³am. Nigdy nie widzia³am kogoœ równie spokojnego i nieustraszonego w obliczu takiego niebezpieczeñstwa. – Spokojna? Nieustraszona? – Luminara rozeœmia³a siê. – By³y chwile, kiedy ba³am siê œmiertelnie, padawanko. Jedyna sztuczka polega na tym, ¿eby nie okazaæ strachu. Zawsze pamiêtaj, gdzie w szafie swego umys³u trzymasz maskê odwagi, Barrisso, i wk³adaj j¹ wtedy, kiedy potrzebujesz. Skinê³a g³ow¹. – Bêdê o tym pamiêta³a, pani. Luminara wiedzia³a, ¿e tak siê stanie. Barrissa to doskona³a uczennica. Czasem mo¿e trochê zbyt pesymistyczna, ale szczerze zaanga¿owana w naukê. Nie jak Anakin Skywalker. Drzemie w nim wiêkszy potencja³, ale i wiêksza niepewnoœæ. Obserwowa³a go w czasie bitwy. Mog³aby walczyæ z nim ramiê w ramiê chêtniej ni¿ z ka¿dym innym Jedi. Martwi³o j¹ jednak, co ten m³ody cz³owiek zrobi po bitwie. Wielka i trudna do rozwi¹zania zagadka. I Luminara nie jest odosobniona w tej opinii. Obi-Wan nieraz wspomina³ jej o tym. Twierdzi³ jednak, ¿e ch³opiec ma ogromny potencja³ i ¿e dziêki temu kiedyœ stanie siê wielki. Có¿, tak jak przed chwil¹ powiedzia³a Barrissie, to jedna z rzeczy, których znaczenie mo¿e ukazaæ jedynie up³yw czasu. Nie ona by³a odpowiedzialna za Skywalkera – i ca³e szczêœcie. Nie by³a pewna, czy potrafi³aby zachowaæ wobec niego tak¹ cierpliwoœæ, jak Obi-Wan. 16 – Nadchodz¹ca burza

241

Niezwyk³y nauczyciel dla niezwyk³ego ucznia. Popêdzi³a suubatara, aby nieco wyd³u¿y³ krok. Delegatowi Fargane’owi burcza³o w ¿o³¹dku, ale nie by³ w tym osamotniony. Delegat czu³ siê zmêczony. Zmêczony i wœciek³y. Têskni³ za domem w odleg³ym Hurkaset, têskni³ za rodzin¹ i rodzinnym interesem, który nigdy nie szed³ dobrze pod jego nieobecnoœæ, kiedy nie móg³ udzielaæ œwiatowych rad, których by³ mistrzem. A wszystko przez tych przedstawicieli zapyzia³ego, pompatycznego Senatu Republiki. Tych Jedi. Przed ich przybyciem na Ansion s³ysza³, jak delegat Ranjiyn twierdzi³, ¿e s³awa ich wyprzedza. Có¿, haja, teraz móg³ jedynie dodaæ, ¿e s³awa równie¿ odchodzi wraz z nimi. Obdarzono ich szacunkiem i powitano jako potencjalnych zbawców pokoju, a oni przepadli na nieskoñczonych stepach Ansionu. Nadszed³ czas, by podj¹æ decyzjê. Nie by³ jeszcze do koñca pewien, jak zamierza g³osowaæ, ale wiedzia³ jedno: za d³ugo trwa to czekanie. Oznajmi³ to swoim kolegom. – Oni wci¹¿ jeszcze gdzieœ tu s¹ – nalega³ delegat Tolut. – Powinniœmy zaczekaæ jeszcze chwilê. Przez okno trzeciego piêtra potê¿ny Armalatczyk w zadumie spogl¹da³ na pó³noc. Nawet jego cierpliwoœæ powoli zaczyna³a siê wyczerpywaæ. Jedyne spotkanie z Jedi wywar³o na nim potê¿ne wra¿enie. Ale sprytne sztuczki salonowe nie zast¹pi¹ konkretów. Gdzie s¹ teraz… a zw³aszcza gdzie jest traktat, który zgodnie z ich obietnicami mia³ przerwaæ ci¹gn¹cy siê od wieków spór pomiêdzy mieszkañcami miast a nomadami Alwari? – Powiem wam, gdzie oni s¹. – Wszyscy zwrócili siê w kierunku mówi¹cego. Jako oficjalny obserwator ze strony handlarzy Cuipernam, Ogomoor nie mia³ wp³ywu na sposób dzia³ania Rady Unii. Móg³ tylko wyraziæ swoje zdanie na ten temat. Jednak mija³ dzieñ po dniu, a Jedi nie dawali znaku ¿ycia ani ¿adnej informacji. W tej sytuacji jego zdanie znacznie zyska³o na wadze. – Odeszli. Delegat ludzi Dameerd zmarszczy³ brwi. – Czy to znaczy, ¿e opuœcili Ansion? Majordomus Soergga uda³ obojêtnoœæ. – Kto wie? Chcia³em przez to powiedzieæ, ¿e nie ma ich ju¿ z nami. Istniej¹ inne porty poza Cuipernam, a dobry statek mo¿e wyl¹dowaæ w³aœciwie wszêdzie. Mo¿e odlecieli na Coruscant, mo¿e nie ¿yj¹. Tak czy owak, nie dostarczyli tego, co obiecywali: przyjêcia przez Alwarich nowego porozumienia spo³ecznego na Ansionie. – Zrobi³ wymowny gest. – 242

Jak d³ugo jeszcze bêdziecie zwlekaæ? Obojêtne, jak chcecie g³osowaæ w sprawie secesji, ta wieczna niepewnoœæ Ÿle dzia³a na interesy. – Zgadzam siê z tob¹ w ca³ej rozci¹g³oœci – sapn¹³ Fargane. Ranjiyn z szacunkiem spojrza³ na starszego delegata. – Zgadzam siê, ¿e najwy¿szy czas podj¹æ decyzjê. Przysz³oœæ Ansionu zale¿y od nas, obecnych tutaj. Nieszczêœliwy Tolut próbowa³ jeszcze zyskaæ na czasie. – Nie mo¿emy tym ¿yczliwym goœciom daæ nieco wiêcej czasu? – A kto powiedzia³, ¿e oni s¹ chêtni do pomocy? – prychnê³a Kandah. – Czy mamy pozwoliæ, aby nam to wmówili? S³u¿¹ komu innemu. Radzie Jedi, Senatowi Republiki, mo¿e jeszcze innym. Robi¹ to, co im siê ka¿e. Jeœli kazano im odejœæ bez spotkania z nami, nie by³abym zaskoczona, gdyby pos³uchali. By³by to tak charakterystyczny dla senatu pokrêtny manewr polityczny. – Gniewnie podnios³a g³os. – Nie lubiê byæ traktowana w taki sposób! – Chocia¿ do koñca tygodnia – nalega³ Ranjiyn. – Jeœli do tej chwili nie us³yszymy jakichœ wieœci od nich, powinniœmy wzi¹æ udzia³ w g³osowaniu. – Doskonale – mrukn¹³ g³oœno Volune. – Nareszcie jakaœ decyzja! Wprawdzie zgadzam siê z Fargane’em, ¿e ju¿ zbyt wiele czasu zmarnowano w tej sprawie, ale mogê przystaæ tak¿e na ten harmonogram. – Spojrza³ na starszego delegata; ludzkie oczy napotka³y spojrzenie nieco ni¿szego Ansionianina. – Fargane? Przedstawiciel wyda³ z siebie dziwny, gulgocz¹cy dŸwiêk. – Jeszcze wiêcej zmarnowanego czasu, haja, doskonale. Ale ani dnia d³u¿ej – zakoñczy³ ostrzegawczym tonem. – Tolut? Armalatczyk odwróci³ siê od okna, przez które wygl¹da³. – Ci Jedi to dobrzy ludzie i wierzê im. Kto wie jednak, co kazano im zrobiæ albo co im siê przytrafi³o? Chyba zbyt wiele sobie wyobra¿aj¹. – Wielka g³owa opad³a na znak zgody. – Koniec tygodnia. Zgadzam siê. Tak te¿ zadecydowali. ¯adnych wiêcej opóŸnieñ, ¿adnych usprawiedliwieñ. Jedi czy nie Jedi, traktat czy nie traktat, ka¿dy z nich odpowiada³ przed swoim okrêgiem wyborczym, a obywatele ¿¹dali ostatecznej decyzji w kwestii secesji. Pe³ne troski wezwania nadchodzi³y równie¿ z innych planet, od Malarian i Keitumitów, których los œciœle i formalnie zwi¹zany by³ z losem ansioñskich sojuszników. Ogomoor by³ zachwycony. Tydzieñ to nieco d³u¿ej, ni¿ spodoba³oby siê jego panu, ale i tak nieŸle. Soergg i ten, dla którego pracuje, bêd¹ bardzo zadowoleni. Majordomus sam by³ zreszt¹ bardzo z siebie zadowolony. 243

ROZDZIA£

&

Ogomoor dostarczy³ przed chwil¹ drobn¹, lecz pomyœln¹ wiadomoœæ finansow¹ swemu bossbanowi i w³aœnie zd¹¿a³ do pokoju wypoczynkowego, a potem zamierza³ siê udaæ do swego gabinetu, kiedy Soergg wyszed³ w œlad za nim. – To niemo¿liwe! – rycza³ Hutt do robota komunikacyjnego, którego zadaniem by³o unoszenie siê w pobli¿u wielkiej, ciê¿kiej g³owy w godzinach urzêdowania. Ogomoor by³ na tyle sprytny, ¿eby w okrzyku odczytaæ co najmniej kilka rzeczy naraz. Po pierwsze, kiedy ktoœ g³oœno i gwa³townie oznajmia, ¿e coœ jest niemo¿liwe, to oznacza, ¿e to coœ w³aœnie siê sta³o. Po drugie, rzeczy, które s¹ niemo¿liwe, a jednak siê wydarzaj¹, z regu³y przynosz¹ negatywne skutki. A po trzecie, nie ma sensu spieszyæ siê z wyjœciem, poniewa¿ wed³ug wszelkiego prawdopodobieñstwa zaraz otrzyma rozkaz powrotu. Wszystkie te myœli przemknê³y przez g³owê majordomusa w jednej chwili, akurat w takim czasie, aby zd¹¿y³ siê przygotowaæ psychicznie. Soergg s³ucha³ wci¹¿ osoby, która znajdowa³a siê na drugim koñcu linii. Ogromne œlepia Hutta wysz³y na wierzch, grube ¿y³y pulsowa³y mu na g³owie i szyi. Rzeczywiœcie musia³ byæ wœciek³y, skoro naczynia krwionoœne zdo³a³y siê przepchn¹æ na powierzchniê przez tak grub¹ warstwê t³uszczu. Widaæ by³o, ¿e nowiny, które bossban w³aœnie otrzyma³, nie s¹ dobre. A poniewa¿ z³e wieœci mia³y to do siebie, ¿e szybko stawa³y na czele i hierarchii licznych przedsiêwziêæ Hutta, przeznaczeniem 244

Ogomoora by³o staæ siê jednym z pierwszych, których by³y udzia³em. Soergg od czasu do czasu dorzuca³ jakiœ komentarz do rozmowy, która w znacznej mierze by³a jednostronna. W miarê up³ywu czasu te wtrêty stawa³y siê coraz czêstsze, coraz g³oœniejsze i coraz bardziej nieprzyzwoite. Kiedy ostatecznie transmisja dobieg³a koñca, rozwœcieczony bossban zamachn¹³ siê gniewnie na mechanicznego pos³añca z³ych wieœci. Ciê¿ka ³apa grzmotnê³a niewinnym robotem o najbli¿sz¹ œcianê. Zatrzeszcza³ tylko raz i w czêœciach spad³ na pod³ogê. Ogomoor z trudem prze³kn¹³ œlinê. Jeœli Hutt jest tak wœciek³y, ¿e poœwiêca kosztowny sprzêt na o³tarzu swojego gniewu, to nie wró¿y zbyt dobrze jego organicznym i znacznie ³atwiej psuj¹cym siê podw³adnym. Majordomus spróbowa³ wiêc znaleŸæ siê poza zasiêgiem Hutta. Soergg nie by³ w nastroju do gier s³ownych, zrezygnowa³ nawet z ukochanego sarkazmu. – Ci przeklêci Jedi wrócili! – Wrócili? – Ogomoor spojrza³ têpo. – Gdzie wrócili? Ogromne ¿ó³te oczy zwróci³y siê ku niemu i Ogomoor ucieszy³ siê, ¿e nie podszed³ bli¿ej. – Tutaj, ty idioto! Szczerze zaskoczony pierwszy asystent wytrzeszczy³ oczy na swojego pana. – Tutaj? Do Cuipernam? – Nie – groŸnie warkn¹³ Soergg. – Do mojej sypialni. Rzuci³ krótki rozkaz, przywo³uj¹c kolejnego robota komunikacyjnego z szafki, która mieœci³a ich ca³e stada. – S¹ w miejskiej gospodzie, gdzie mieszkali tu¿ po przybyciu. Pozosta³ nam przynajmniej jeden kompetentny informator. IdŸ tam. WeŸ, kogo trzeba. Najmij, kogo trzeba. Mo¿e przynajmniej s¹ zbyt zmêczeni, ¿eby zadawaæ pytania i pójd¹ spaæ na resztê dnia. Jeœli nie – a podobno wyszli i kieruj¹ siê w stronê kompleksu rady miejskiej Cuipernam – zatrzymajcie ich. Zróbcie, co trzeba, ale nie pozwólcie im dotrzeæ do kompleksu. Nie mo¿na dopuœciæ, aby wtr¹cili siê do g³osowania delegacji unii. Nie teraz. Nie teraz, kiedy jesteœmy tak blisko osi¹gniêcia wszystkiego, na co tak ciê¿ko pracowaliœmy. – Hutt podj¹³ widoczny wysi³ek, aby siê uspokoiæ, i spojrza³ na chronometr œwie¿o w³¹czonego robota komunikacyjnego. – Zatrzymajcie Jedi do zachodu s³oñca. Po zachodzie s³oñca bêdzie ju¿ po g³osowaniu i niewa¿ne, co wtedy zrobi¹. Ale przed zachodem s³oñca tej przeklêtej po stokroæ planety ¿aden z nich nie ma prawa dotrzeæ do sali rady miejskiej. 245

– Tak jest, bossbanie. Powiedzia³eœ, ¿e mam zrobiæ to, co trzeba. – Ogomoor zawaha³ siê. – Jeœli mam podj¹æ pewne kroki, byæ mo¿e bêdê musia³ to uczyniæ ca³kiem publicznie, na oczach ludnoœci. – Niech szlag trafi ludnoœæ! PóŸniej zajmiemy siê nieprzychylnymi reakcjami mieszkañców. Na razie nie zamierzam siê tym martwiæ. – Stêkn¹³ i pochyli³ siê ku majordomusowi. – Zrozumia³eœ? – Tak jest, bossbanie – posêpnie odpar³ Ogomoor. – No to czemu tu stoisz i udajesz, ¿e myœlisz? Wynocha. Ju¿! Ogomoor poszed³. Szef by³ Dbarianinem: same macki, brodawki i zatroskane spojrzenie. Nale¿a³o siê spodziewaæ, ¿e bêdzie zdumiony ich widokiem, ca³ych i zdrowych. Wystarczy powiedzieæ, ¿e elastyczne, niesegmentowe cz³onki zrobi³y siê jasnoniebieskie ze zdumienia. Czy dla szanownych goœci znajd¹ siê jakieœ pokoje? A czy je siê loomasa od g³owy? A czy szef móg³by uprzejmie powiadomiæ delegacjê unii, ¿e grupa Jedi wróci³a z traktatem podpisanym, nie tylko przez nadklan Alwarich, lecz równie¿ Januulów? Dbarianin wykona³ gest, u jego gatunku odpowiadaj¹cy zmarszczeniu brwi. – Czy chcecie powiedzieæ, szanowni goœcie, ¿e nie poinformowaliœcie jeszcze delegatów o tym wa¿nym osi¹gniêciu? Zmêczona, ale szczêœliwa Luminara tylko potrz¹snê³a g³ow¹. – Nasze komunikatory zaginê³y w czasie podró¿y po stepach, a Borokii i Januulowie nie u¿ywaj¹ takich urz¹dzeñ. – Tradycja. – Ale… – Chromofory Dbarianina migota³y ró¿nymi odcieniami br¹zu, co oznacza³o kompletne zaskoczenie. – Delegaci unii maj¹ g³osowaæ w sprawie secesji z Republik¹ DZISIAJ! – Dzisiaj? – Anakin wcisn¹³ siê pomiêdzy wê¿owe cz³onki szefa. – Przecie¿ nie z³o¿yliœmy im jeszcze sprawozdania. Chc¹ g³osowaæ na taki wa¿ny temat, nie czekaj¹c na informacje z naszej strony? Stoj¹cy za jego plecami Obi-Wan myœla³ szybko i bardzo intensywnie. – Ci¹goty do secesji s¹ bardzo silne w niektórych frakcjach, zachêcanych do dzia³ania przez elementy spoza planety. Wrogowie Republiki mogli równie dobrze wykorzystaæ nasze milczenie do wymuszenia g³osowania. – Z naciskiem spojrza³ na gospodarza. – Powiadasz, ¿e sesja odbêdzie siê dzisiaj. O której godzinie? – Tego nie wiem, szanowny goœciu. Takie sprawy nie interesuj¹ karczmarza. Ale ca³e miasto wie o g³osowaniu. Zosta³o ono og³oszone 246

publicznie i nie stanowi tajemnicy. S¹dzê… s¹dzê, ¿e ma siê odbyæ póŸnym popo³udniem. Tak – doda³ z rosn¹c¹ pewnoœci¹. – Tu¿ przed zachodem s³oñca. Jedi odetchn¹³. – Mamy trochê czasu. – Wskaza³ na urz¹dzenia rozwieszone na œcianie za w³aœcicielem. – Muszê po¿yczyæ twój komunikator, dopóki nie zdobêdziemy w³asnych. – Oczywiœcie, szanowny goœciu. – Szef poda³ mu ¿¹dany przedmiot, upewniwszy siê wczeœniej, ¿e baterie s¹ na³adowane. Obi-Wan wyrecytowa³ kod aktywacyjny i natychmiast za¿¹da³ po³¹czenia z delegatem unii Ranjiynem. Nie by³o odpowiedzi. Spróbowa³ jeszcze raz. I jeszcze raz. Luminara spojrza³a pytaj¹co. – Coœ nie w porz¹dku, Obi-Wanie? – Wybra³em osobist¹ sekwencjê kontaktow¹ delegata Ranjiyna. Potem Toluta, a potem szanownego Fargane’a. Otrzyma³em automatyczny komunikat, taki sam dla ka¿dego z nich „Zwi¹zek Telekomunikacyjny Ouruvot z przykroœci¹ informuje, ¿e wszystkie miejskie czêstotliwoœci transmisyjne s¹ tymczasowo niedostêpne z powodu awarii urz¹dzeñ”. – Odwróci³ siê gwa³townie i spojrza³ w kierunku wejœcia do gospody. – Obawiam siê, ¿e ci, którzy pragnêliby nas powstrzymaæ przed z³o¿eniem sprawozdania delegatom unii, wiedz¹, ¿e tu jesteœmy. Czujê to. Jego towarzysze natychmiast wzmogli czujnoœæ. Kyakhta i Bulgan sprawdzali broñ, Tooqui zaœ ustawi³ siê tak, ¿eby obserwowaæ wszystko, co siê rusza. Za ich plecami w³aœciciel gospody próbowa³ skorzystaæ z urz¹dzeñ komunikacyjnych. Wszelkie próby porozumienia siê z kimkolwiek poza budynkiem koñczy³y siê wyg³oszeniem tego samego uprzejmego komunikatu. – Czy moi szanowni goœcie twierdz¹, ¿e ktoœ wy³¹czy³ ca³¹ miejsk¹ sieæ telekomunikacyjnej w Cuipernam tylko po to, aby was powstrzymaæ przed porozumieniem siê z delegacj¹ unii? – Chromofory karczmarza zalœni³y intensywnym ró¿em. – W ka¿dym razie do chwili przeprowadzenia g³osowania. – Obi-Wan ruszy³ ju¿ w kierunku wyjœcia. – Nie przejmuj siê tym, karczmarzu. Mam przeczucie, ¿e przed zapadniêciem nocy ca³a komunikacja znów bêdzie dzia³aæ. – Z posêpn¹ min¹ spojrza³ na Luminarê, która sz³a za nim krok w krok. – Wci¹¿ jeszcze mamy czas, ale musimy dzia³aæ szybko. Z niespokojnymi, zdenerwowanymi padawanami depcz¹cymi im po piêtach i alwaryjskimi przewodnikami zamykaj¹cymi pochód, dwoje 247

Jedi opuœci³o gospodê i szybkim krokiem skierowa³o siê na g³ówny bulwar. Dok³adnie w trzy minuty po ich wyjœciu problemy komunikacyjne w gospodzie, gdzie zamierzali siê zatrzymaæ, zosta³y ostatecznie rozwi¹zane przez potê¿n¹ eksplozjê, która spowodowa³a ca³kowite zawalenie siê mocnej konstrukcji. Pech nie opuszcza³ grupy Jedi; w okolicy nie by³o widaæ ani jednego wolnego pojazdu. Luminara i Obi-Wan nie mieliby ¿adnych oporów przed zarekwirowaniem œmigacza czy nawet poduszkowca, powo³uj¹c siê na pilne potrzeby Republiki – gdyby siê w ogóle pojawi³y w okolicy. Po drodze natykali siê jednak wy³¹cznie na proste, tradycyjne œrodki lokalnego transportu, przeznaczone do przewo¿enia niewielkich iloœci towarów przez labirynt krêtych, w¹skich uliczek Cuipernam. Swoj¹ drog¹, przy tej iloœci transporterów handlowych, pojazdów Ansionian i obcych mieszkaj¹cych na planecie lub przyby³ych na kilka dni, nisko lec¹cy œmigacz by³by pewnie wolniejszy ni¿ pieszy spacer. Cuipernam by³o starym miastem, z centrum handlowym nie zaprojektowanym dla nowoczesnych œrodków transportu. By³a to jedna z atrakcji dla turystów, ale dziêki temu miejska sieæ komunikacyjna stanowi³a prze¿ytek ze znacznie dawniejszych czasów. Luminara nie przejmowa³a siê tym; do kompleksu rady miejskiej nie by³o daleko, pogoda sprzyja³a, a spacer by³ przyjemn¹ odmian¹ po utrzymywaniu równowagi na grzbiecie wysokiego suubatara w pe³nym galopie. Spojrza³a w kierunku s³oñca. Wci¹¿ jeszcze mieli du¿o czasu, aby zd¹¿yæ do sali rady, zanim delegaci unii zbior¹ siê na ostateczne g³osowanie. Byli ju¿ w po³owie drogi, kiedy poczu³a zak³ócenie w Mocy. Obejrza³a siê w jego stronê i spostrzeg³a k¹tem oka przelotny, ale wymowny ruch. Mimochodem dotknê³a ramienia Obi-Wana w pewien szczególny sposób. Po chwili to samo uczyni³a z Barriss¹, a drugi Jedi zaalarmowa³ Anakina. Kyakhta i Bulgan szli z boku, a niezmiennie aktywny Tooqui skaka³ i biega³ od kramu do kramu. ¯aden z nomadów nie spostrzeg³ subtelnej zmiany, jaka zasz³a w ich towarzyszach rasy ludzkiej. Obi-Wan zbli¿y³ siê do Luminary i nie zdradzaj¹c najmniejszym nawet gestem, ¿e coœ jest nie w porz¹dku, rzuci³ tylko jedno s³owo: – Gdzie? Pokaza³a mu wzrokiem. Odpowiedzia³ ledwie dostrzegalnym skiniêciem g³owy i zaraz przekaza³ informacjê Anakinowi i przewodnikom Alwari, podczas kiedy Luminara informowa³a Barrissê. Postanowiono, ¿e Tooqui nie powinien 248

wiedzieæ o niczym. W koñcu to nie on jest g³ównym celem, a i tak wkrótce siê zorientuje, co siê dzieje. Sycz¹cy, spanikowany Gwurranin, miotaj¹cy siê jak szalony po zat³oczonych ulicach, nie by³ im teraz potrzebny do szczêœcia. Kiedy snajperzy na dachach otwarli ogieñ, ich strza³y zosta³y natychmiast odbite przez ostrza czekaj¹cych ju¿ w gotowoœci mieczy œwietlnych. ¯aden ze strza³ów, które jak deszcz zasypa³y id¹cych ulic¹, nie dotar³ do celu. Kramarze i podró¿ni, kupcy i spacerowicze, krzycz¹c w panice w co najmniej dwóch tuzinach jêzyków, rozbiegli siê we wszystkich kierunkach. Jedi i ich towarzysze ukryli siê w wielkim kompleksie handlowym, który dominowa³ po drugiej stronie ulicy. Ogomoor z rozdziawionymi ustami gapi³ siê na ogóln¹ panikê. Dos³ownie przed chwil¹ Jedi i ich towarzysze szli sobie spokojnie; wszystko wskazywa³o na to, ¿e s¹ zadowoleni i beztroscy i nie spodziewaj¹ siê losu, który mia³ ich wkrótce spotkaæ. A teraz nie tylko zdo³ali odeprzeæ starannie zaplanowany atak, ale zd¹¿yli jeszcze uciec do budynku po drugiej stronie i znikn¹æ z oczu wynajêtych morderców. Byli to najlepsi ludzie, jakich zdo³a³ znaleŸæ w tak krótkim terminie po otrzymaniu polecenia od bossbana, ale choæby byli geniuszami w swoim fachu, nie mogli zastrzeliæ czegoœ, czego nie widz¹. Walcz¹c ze strachem i coraz silniejsz¹ frustracj¹, Ogomoor wyci¹gn¹³ specjalny komunikator na zamkniête pasmo czêstotliwoœci i poleci³ oddzia³om naziemnym, aby wtargnê³y do kompleksu handlowego, w którym schroni³a siê zwierzyna. Gdyby uda³o siê wypêdziæ Jedi z powrotem na ulicê, dachowi egzekutorzy bêd¹ mogli ich przej¹æ i wystrzelaæ. Nawet Jedi nie poradz¹ sobie ³atwo z bitw¹ na kilku p³aszczyznach jednoczeœnie. – Têdy! – Luminara poprowadzi³a przyjació³ w kierunku zaplecza. Klienci i personel sklepu rzucili siê do ucieczki, i ca³e szczêœcie. Jedi troszczyli siê o zdrowie i ¿ycie niewinnych przechodniów, ale kilkudziesiêciu profesjonalnych morderców, którzy wpadli przez tylne wejœcie, mia³o nieco inne zasady moralne. Strza³y z rusznic i miotaczy zaprószy³y ogieñ wewn¹trz kompleksu. W opancerzonym biurze dwaj kierownicy i jeden z w³aœcicieli rozpaczali nad stratami w towarze i zniszczeniem sklepu, a obie strony konfliktu zasypywa³y siê strza³ami. Zawiadomiono ju¿ s³u¿by porz¹dkowe, ale zanim ich przedstawiciele zdecyduj¹ siê pojawiæ, elegancko urz¹dzony kompleks handlowy równie dobrze mo¿e ju¿ le¿eæ w ruinie. Nie byli to ci sami przypadkowi rozrabiacze, z którymi mia³y do czynienia Luminara i Barrissa wkrótce po przybyciu na Ansion. 249

Poruszali siê ze znacznie wiêksz¹ pewnoœci¹ siebie, celowali z du¿¹ precyzj¹. Tylko dziêki umiejêtnoœciom Jedi ona i jej towarzysze byli w stanie odeprzeæ atak. Luminara uzna³a, ¿e ktoœ musia³ ponieœæ spore koszty i zadaæ sobie wiele trudu, aby skompletowaæ tak¹ ekipê. Zajêta dwoma naraz przeciwnikami, nie zauwa¿y³a ma³ego, ale doskonale uzbrojonego Vrota, który powoli podniós³ siê zza pary skulonych ze strachu klientów. Wiedz¹c, ¿e musi przynajmniej jednym strza³em trafiæ zwinn¹ i trudn¹ do namierzenia Jedi, Vrot celowa³ bardzo ostro¿nie. Mia³ ju¿ przycisn¹æ spust, kiedy nagle stworzenie sk³adaj¹ce siê z wy³upiastych oczu, wymachuj¹cych ramion i wierzgaj¹cych stóp wyl¹dowa³o mu na g³owie. Zaskoczony morderca upad³, zasypany stekiem jedynych w swoim rodzaju, bardzo wymyœlnych obelg. – Tooqui zabije! Z³y z³y obcy! Tooqui zadusi bebechami! Tooqui… auu! Wœciek³y Vrot zrzuci³ z ramion lekkiego napastnika i z³o¿y³ siê, aby zastrzeliæ nieznoœnego Gwurranina, ale w tym samym momencie zwali³y go z nóg dwa znacznie wiêksze i ciê¿sze cia³a. Luminara stwierdzi³a, ¿e znów mo¿e swobodnie walczyæ z przeciwnikami, a Kyakhta, Bulgan i kipi¹cy energi¹ Tooqui wspólnymi si³ami t³ukli na kwaœne jab³ko nieszczêsnego Vrota. Wyszkolonych napastników by³o jednak zbyt wielu. Aby zapewniæ bezpieczeñstwo niewinnym przechodniom, kupcom i personelowi, Luminara i Obi-Wan postanowili siê wycofaæ. Na ulicy walka bêdzie trudniejsza, bo z pewnoœci¹ znajd¹ siê znowu pod ostrza³em z otaczaj¹cych dachów, ale zawsze to lepsze ni¿ ogl¹danie spokojnych obywateli mordowanych przez bandê profesjonalnych zabójców. Ogomoor dosta³ informacjê od jednego ze swoich najemników wewn¹trz budynku i pospiesznie zaalarmowa³ wœciek³ych snajperów. – B¹dŸcie gotowi! – poinstruowa³ ich przez komunikator. – Jedi siê wycofuj¹! Pozwólcie im wyjœæ na ulicê, zanim zaczniecie znowu strzelaæ. – Spojrza³ na bulwar poni¿ej i doda³ ciszej, ale z naciskim. – ¯aden nie ma prawa prze¿yæ. Jeden z morderców wyjrza³ zza swojej rusznicy, opartej o attykê budynku, na którym siê ukrywali, i niedbale zapyta³: – A ci Alwari, którzy s¹ z nimi? Dwaj duzi i jeden ma³y? – O to siê nie martw. Nasi ludzie na dole zajm¹ siê nimi. Najpierw Jedi, potem padawanowie. – Ogomoor chciwie ch³on¹³ wzrokiem scenê w dole. Nie chcia³ straciæ nic z jatki, która mia³a siê tam za chwilê rozegraæ, ale dba³ o to, ¿eby nie ods³oniæ zbyt wiele ze swojej drogocennej osoby. 250

Na dole pojawi³ siê ktoœ w charakterystycznym stroju Jedi, znik³ pod zadaszeniem i znów siê pojawi³. No, wy³aŸcie, szlachetni Jedi, pogania³ ich w myœlach Ogomoor. Poka¿cie siê. WyjdŸcie na ulicê, na piêkne, jasne s³oneczko Ansionu, tak, ¿ebym móg³ was zobaczyæ, ja i moi bardzo kosztowni s³udzy… S¹! – stwierdzi³ wreszcie. Widzia³ teraz obydwoje Jedi, walcz¹cych ramiê w ramiê, jak z niechêci¹ i powoli wy³aniaj¹ siê z ukrycia, jakie oferowa³ im kompleks handlowy. Dwaj zabójcy obok niego napiêli miêœnie, przygotowuj¹c siê do strza³u. Przy odrobinie szczêœcia za minutê czy dwie bêdzie po wszystkim. Niestety tego ranka opuœci³o go b³ogos³awieñstwo Jiaguina, boga sprytu. Alwari, którzy spadli na plecy snajperów, równie dobrze mogli skoczyæ z nieba, tak nagle siê pojawili. No¿e i inne tradycyjne narzêdzia œmierci b³yska³y raz po raz w tym samym czystym i jasnym blasku ansioñskiego s³oñca, na którego pomoc w likwidowaniu Jedi przez najemnych morderców tak bardzo liczy³ Ogomoor. Majordomus okrêci³ siê na piêcie i ruszy³ w kierunku wyjœcia, prowadz¹cego na dó³, kiedy nagle spostrzeg³ przelotnie motywy zdobnicze na szatach intruzów. Otworzy³ oczy tak szeroko, ¿e omal mu nie wypad³y. Situng Borokii… i Hovsgol Januulowie. Wojownicy obu najwa¿niejszych nadklanów. Dzielni wojownicy o reputacji znanej szeroko na obu pó³kulach. Co oni robi¹ tutaj, w Cuipernam? Dlaczego mieszaj¹ siê w uliczn¹ bójkê? Nie wiedzia³ i nie potrafi³ sobie tego wyobraziæ. Wiedzia³ tylko, ¿e nas³oneczniony dach sta³ siê nagle znacznie mniej bezpiecznym schronieniem ni¿ przed chwil¹. Uciekaj¹c, stwierdzi³, ¿e na dachu po drugiej stronie ulicy kolejni Alwari unieszkodliwiaj¹ pozosta³ych jeszcze snajperów. Nie obawiaj¹c siê strzelców na dachach, dwaj Jedi i ich padawanowie szybko za³atwi¹ siê z niedobitkami oddzia³ów naziemnych. A wtedy ju¿ nic nie przeszkodzi im w drodze do kompleksu rady miejskiej Cuipernam i do delegatów unii. Nieoczekiwanie stwierdzi³, ¿e jeszcze raz bêdzie musia³ zdaæ swojemu panu relacjê z nieudanej akcji. Bardzo kosztownej nieudanej akcji. Soergg bêdzie raczej niezadowolony. I raczej wœciek³y. I… Cuipernam nie jest jedynym miastem Ansionu, a Soergg Hutt nie jest jedynym bossbanem wartym niezwyk³ych talentów majordomusa. Znu¿ony informowaniem o kolejnych pora¿kach, ogarniêty w¹tpliwoœciami Ogomoor zbiega³ po schodach po trzy stopnie naraz, z ka¿dym krokiem coraz bardziej pewien, ¿e nadszed³ ju¿ dzieñ, kiedy nale¿a³oby powa¿nie pomyœleæ o zmianie pracodawcy. 251

Nie, mrukn¹³ do siebie, szukaj¹c komunikatora na zamkniête pasmo czêstotliwoœci. Mo¿e jednak jego wiedza i doœwiadczenie na coœ mu siê przydadz¹. Pozosta³a do rozegrania jeszcze jedna karta. Ani Luminara, ani Obi-Wan nie wiedzieli, co siê sta³o z potencialnie œmiercionoœnymi strzelcami na obu dachach, dopóki na us³anej trupami ulicy nie pojawi³a siê znajoma twarz. Kiedy tylko j¹ rozpoznali, i oni, i padawanowie poczuli prawdziw¹ ulgê, choæ równie¿ ogromne zaskoczenie. – Witaj, Bayaarze. – Luminara powita³a Borokiiego w sposób przyjêty wœród Alwarich, k³ad¹c jedn¹ d³oñ na twarzy, a drug¹ na piersi. Za jego plecami wojownicy Borokiich i Januulów sprz¹tali ostatnie niedobitki wynajêtych morderców. Nie powinno im to zaj¹æ zbyt wiele czasu. Ci z najemników, którzy ocaleli, desperacko rozpe³zli siê na wszystkie strony. – Nie spodziewa³am siê ujrzeæ ciê znowu, ale muszê przyznaæ, ¿e znakomicie wybra³eœ sobie czas na ponowne spotkanie. – Kto to jest? – zapyta³ Obi-Wan, wskazuj¹c w kierunku pozosta³ych wybawicieli. Ostre zêby Bayaara zalœni³y w szerokim uœmiechu. – Twoja gwardia honorowa, szlachetny Obi-Wanie. Ju¿ zapomnia³eœ, ¿e wspólna rada starszych Alwarich obieca³a ci prezent? Oto on. Nie chcieli, aby coœ siê przydarzy³o ich nowym przyjacio³om spoza planety. – Gdyby Bayaar by³ do tego zdolny fizycznie, mrugn¹³by okiem. – Zw³aszcza dopóki nie zostanie ostatecznie podpisany formalny uk³ad pokojowy pomiêdzy uni¹ a Alwarimi. Szliœmy za wami przez ca³y czas, odk¹d opuœciliœcie obozowisko, strzeg¹c waszych ty³ów, rozgl¹daj¹c siê za ewentualnymi k³opotami i trzymaj¹c wartê. – Spowa¿nia³ nagle. – Ma³o brakowa³o, a nie zd¹¿ylibyœmy na czas. – Dalibyœmy sobie radê – paln¹³ Anakin, ale zgromiony wzrokiem przez Obi-Wana, doda³ szybko: – Choæ wasza pomoc naprawdê bardzo siê nam przyda³a. Bayaar lekko sk³oni³ siê padawanowi, a Anakin zawstydzi³ siê nagle. Ciekawe, czy kiedyœ nauczy siê myœleæ, zanim coœ powie? Dziêki szkoleniu z pewnego siebie sta³ siê pyskaty. Bêdzie kiedyœ musia³ siê nauczyæ od Obi-Wana, jak zachowywaæ cierpliwoœæ. Inaczej nigdy nie bêdzie mia³ szansy, aby choæ dorównaæ umiejêtnoœciom swego nauczyciela, nie mówi¹c ju¿ o ich przeœcigniêciu. – Nie mniej ni¿ wasi starsi pragniemy szybkiego zakoñczenia sprawy. – Luminara upewni³a siê, ¿e jej miecz œwietlny bezpiecznie zwisa u pasa i znów ruszy³a w górê ulicy. Obi-Wan poszed³ za ni¹, prowadz¹c za sob¹ resztê grupy. 252

Na chodniku i na dachach towarzyszyli im wojownicy Borokiich i Januulów. Wybrani spoœród najlepszych obu klanów, kiedy tak eskortowali pozaœwiatowców w drodze do kompleksu rady miejskiej, przedstawiali groŸny, lecz zarazem piêkny widok. Wielkoocy tubylcy zatrzymywali siê albo wybiegali ze sklepów, ¿eby obserwowaæ orszak; nawet niektórzy obcy, przybyli z du¿ych i nowoczesnych œwiatów, byli pod wra¿eniem. Nikt ju¿ nie odwa¿y³ siê zaczepiaæ Jedi. Budynek obrad rady miejskiej Cuipernam wygl¹da³ tak, jak go zapamiêtali z ostatniego pobytu. Bayaar i jego wojownicy zostali na stra¿y na zewn¹trz. Goœci zaanonsowano i wprowadzono do sali. Delegacja unii wygl¹da³a trochê inaczej ni¿ ostatnio. By³ w jej sk³adzie delegat Ranjiyn, by³ Tolut, a tak¿e piêcioro innych, których Luminara rozpozna³a, ale do celów g³osowania liczbê cz³onków delegacji zwiêkszono do dwunastu. Z tej dwunastki oœmioro by³o rodowitymi Ansionianami, pozostali zaœ – zamieszka³ymi na Ansionie przedstawicielami innych ras, jak ludzie Volune i Dameerd, czy Armalatczyk Tolut. Anakin i Barrissa uwa¿nie s³uchali i obserwowali, nie przywi¹zuj¹c wagi do formalnoœci powitalnych. Kyakhta i Bulgan dumnie siedzieli za grup¹ ludzi, a znudzony Tooqui spêdza³ czas, przeszukuj¹c salê w nadziei, i¿ któryœ z dostojnych goœci upuœci coœ cennego. Nikt nie zwraca³ na niego uwagi, skoro nie przeszkadza³ w obradach. Delegaci okazali oburzenie, zdumienie i wspó³czucie, kiedy dowiedzieli siê, jak próbowano zamordowaæ goœci na ulicach miasta. Obi-Wan i Luminara w rewan¿u wyrazili troskê o zdrowie i samopoczucie delegatów. Poniewa¿ niektórzy z nich byli nowi i nie znali przybyszów, uznano, ¿e nale¿y wszystkich sobie przedstawiæ. Zanim jednak rozpoczêto prezentacjê, do pomieszczenia wpad³ zdyszany Ansionianin z ob³êdem w oczach. – Szanowni przedstawiciele Ansioniañskiej Unii Miast! B³agam o pos³uchanie! Mam informacjê, która mo¿e zawa¿yæ przy podejmowaniu przez was decyzji… – Intruz siêgn¹³ do kieszeni. – Wiem, sk¹d… Z przodu sali wystrzeli³ jaskrawy promieñ. Miecze œwietlne znalaz³y siê w d³oniach Jedi, choæ nie w³¹czone. Osoba, która wypali³a w pierœ intruza, nie pad³a ofiar¹ paniki, lecz celowa³a bardzo starannie. Jego broñ by³a skuteczna. Intruz zgin¹³ na miejscu. Anakin ostro¿nie zbli¿y³ siê do dymi¹cego trupa nieznajomego Ansionianina, pochyli³ siê nad nim i delikatnie w³o¿y³ d³oñ do tej samej kieszeni, do której tamten siêga³ przed œmierci¹. Padawan wyj¹³ jedyny przedmiot, jaki siê w niej znajdowa³, i podniós³ go wysoko w górê, ¿eby inni te¿ mogli zobaczyæ. 253

– Rejestrator – zameldowa³. – Usma¿ony. Delegat, który strzeli³, w³o¿y³ miotacz do kabury zwisaj¹cej mu z szyi. – Przykra sprawa – powiedzia³. – Wpad³ bez zaproszenia, wrzeszcza³ i miota³ siê jak szaleniec, nie wiadomo, z czym móg³ wyskoczyæ. Kiedy siêgn¹³ do kieszeni… – Zawiesi³ g³os, pozwalaj¹c domyœliæ siê reszty. Siedz¹cy obok Armalatczyk z ciekawoœci¹ obejrza³ cia³o. – To Ogomoor. Rozpoznajê go pomimo uszkodzeñ. Nie by³ przypadkiem zatrudniony u ciebie? Strzelec nonszalancko machn¹³ rêk¹. – Od czasu do czasu coœ tam dla mnie robi³. Dawa³em mu mo¿liwoœci wykazania siê, dobrze go traktowa³em, ale zawsze uwa¿a³em za doœæ niezrównowa¿onego. – Wskaza³ na martwego Ansionianina. – Przykro mi ogromnie, ¿e moja opinia siê potwierdzi³a. Barrissa rzuci³a siê w kierunku delegacji tak gwa³townie, ¿e Anakin mia³ ochotê w³¹czyæ miecz. W po³owie drogi do d³ugiego, pó³kolistego sto³u, przy którym siedzieli delegaci, zaczê³a gwa³townie wymachiwaæ rêkami, wskazuj¹c osobnika, który spokojnie spoczywa³ na boku. – To ty! – krzyknê³a tak donoœnie, jakby to sama Jedi Luminara rzuca³a oskar¿enie. – To by³eœ ty! Obiekt jej gniewu rozdziawi³ usta ze zdumienia na widok rozwœcieczonej kobiety, szeroko roz³o¿y³ rêce i z niewinn¹ min¹ spojrza³ po twarzach zebranych delegatów. Luminara zwê¿onymi oczami popatrzy³a na niesforn¹ padawankê. – Barrisso, proszê siê wyt³umaczyæ. – Wyt³umaczyæ siê? Dobrze, pani. – Jej d³oñ nie dr¿a³a, kiedy celowa³a palcem w osobnika, którego oskar¿y³a. – Nie rozpozna³am go od razu, poniewa¿ nigdy go przedtem nie widzia³am, ale kiedy ucieka³am z pomieszczenia, w którym mnie uwiêziono przez wyjazdem z Cuipernam, Bulganowi wymknê³o siê nazwisko tego nieboszczyka. – Wskaza³a na wci¹¿ dymi¹ce cia³o na pod³odze za jej plecami. – Teraz wszystko pasuje… Wbi³a wzrok w wypuk³e skoœne oczy, które odpowiedzia³y jej bezczelnym spojrzeniem, maskuj¹cym k³êbi¹ce siê za nimi nieprzyjemne myœli. – Oskar¿am Soergga Hutta o zorganizowanie mojego porwania, próbê przeszkodzenia w rozejmie pomiêdzy mieszkañcami miast a Alwarimi ze stepów, o kierowanie co najmniej jednym, a prawdopodobnie obydwoma zamachami na nasze ¿ycie, o wyznaczenie nagrody dla 254

Qulunów i ka¿dego, kto zdo³a nas porwaæ i zatrzymaæ do czasu zakoñczenia g³osowania, a tak¿e, co uwa¿am za bardzo prawdopodobne, o pozostawanie w s³u¿bie Gildii Kupieckiej! – Barrissa drug¹ d³oni¹ chwyci³a rêkojeœæ miecza. Jedno spojrzenie Luminary wystarczy³o, aby powstrzymaæ padawankê, ale nie zamknê³o jej ust. – To powa¿na konferencja, Barrisso. Nieistotne jest nasze zdanie na temat pewnych nieistotnych kwestii, nale¿y przestrzegaæ protoko³u. – Nieistotnych! Ale¿ to on kaza³ mnie porwaæ! – gor¹co zaprotestowa³a Barrissa. – W dodatku prawie na pewno stoi za wszystkimi naszymi problemami tu, na Ansionie. – To nie s¹d, padawanko – ³agodnie, lecz stanowczo przerwa³a jej Luminara. – S³owa takie jak „prawie” s¹ tu nie dopuszczalne. To nie czas ani miejsce na rozstrzyganie takich spraw. Powstrzymaj siê… albo ja to zrobiê – doda³a surowo. Powoli i niechêtnie Barrissa wróci³a na swoje miejsce. Nie spuszcza³a jednak wzroku z rozdêtego obiektu swojej urazy. Za plecami goœci miejskie s³u¿by porz¹dkowe usuwa³y cia³o by³ego majordomusa Hutta. Soergg zwróci³ siê do zaciekawionych delegatów. – Widaæ, ¿e nasi przyjaciele spoza planety znajdowali siê przez d³ugi czas w wielkim napiêciu. To ca³kowicie zrozumia³e. Spêdziæ tyle czasu pomiêdzy dzikimi nomadami na stepach… to musia³oby siê odbiæ na ka¿dej cywilizowanej osobie. – Na tê obelgê Bulgan zerwa³ siê i ruszy³ przed siebie, ale Kyakhta zd¹¿y³ go powstrzymaæ. – Nie ¿ywiê urazy o wybuch tego dziecka, bo mogê sobie wyobraziæ, do jakich wyrzeczeñ zmuszeni byli wszyscy Jedi przez te kilka tygodni w otwartym stepie. – Przynajmniej nie musieliœmy siê obawiaæ, ¿e ci dzicy nomadzi zastrzel¹ nas z zasadzki – odparowa³a Barrissa. Luminara rzuci³a jej ostrzegawcze spojrzenie, ale po raz pierwszy padawanka uda³a, ¿e tego nie widzi. By³a wœciek³a. Jeden z nowych ansioniañskich delegatów spojrza³ przez ceremonialny stó³ na znanego i szanowanego cz³onka spo³eczeñstwa handlowego Cuipernam. Delegacja zgodzi³a siê na obecnoœæ Hutta jako obserwatora obrad w imieniu wszystkich kupców miasta. – S³owa tej m³odej osoby dziwnie mnie niepokoj¹, Soergg. Czy to mo¿liwe, aby siê a¿ tak myli³a? Hutt szeroko roz³o¿y³ ramiona. – Wszyscy tutaj dobrze mnie znacie. Jestem tylko zwyk³ym biznesmenem, który próbuje, podobnie jak wy wszyscy, prze¿yæ w œwiecie, 255

na którym siê nie urodzi³. Dziêki ¿yczliwoœci ansioniañskiego ludu dobrze mi siê tu powodzi³o. Pomyœlcie, czy móg³bym uczyniæ cokolwiek, aby naraziæ na szwank wszystko, co do tej pory osi¹gn¹³em? – Spojrza³ ³agodnie w stronê zdenerwowanej padawanki. Wygl¹da³ tak, jakby zaraz mia³ siê rozp³akaæ. – Czy w³aœnie takiej wyrozumia³oœci mo¿emy siê spodziewaæ ze strony senatu, jeœli zgodzimy siê na przyjêcie ugody, któr¹ przynosz¹ nam Jedi? Och, co to za spryciarz! Barrissa widzia³a to wyraŸnie. Ten t³usty œlimak by³ ekspertem od przekrêcania faktów tak, by je dopasowaæ do sytuacji. Mo¿e i brakowa³o mu takich drobiazgów jak sumienie, skrupu³y czy nogi, ale s³ów mia³ zawsze pod dostatkiem. Teraz rozumia³a, czemu pani Luminara kaza³a jej siedzieæ cicho. Jedn¹ z pierwszych rzeczy, których uczy siê Jedi, jest kontrolowanie swego temperamentu – przypomnia³a sobie z niechêci¹. W momentach krytycznych, takich jak to spotkanie, osobiste emocje i uczucia nie maj¹ prawa dojœæ do g³osu. Dlatego powstrzymywa³a narastaj¹c¹ w niej furiê i stara³a siê nie u¿yæ Mocy, aby wyd³ubaæ te zarozumia³e, wredne huttañskie œlepia z nadêtego ³ba. Trwa³a w ca³kowitym bezruchu, niczym kamienna rzeŸba, kiedy delegaci i Jedi omawiali warunki proponowanej ugody pomiêdzy mieszkañcami miast a Alwarimi ze stepów. Poczu³a pewn¹ satysfakcjê na widok kwaœnej miny Hutta, kiedy ostatecznie ugodê przyjêto stosunkiem g³osów dziewiêæ do trzech. Przeciwko g³osowali tylko: Hutt, Kandah i pewien Ansionianin z po³udniowych rejonów. Padawankê zdumia³a równie¿ zimna krew, z jak¹ Soergg sk³ama³, uznaj¹c uczciwoœæ g³osowania i przyrzekaj¹c przestrzegaæ warunków traktatu. Wykorzystuj¹c doœwiadczenia ze szkolenia Jedi i wnioski z tego, co w³aœnie zaobserwowa³a, bez przeszkód przepchnê³a siê przez zadowolony t³umek, aby stan¹æ z Huttem twarz¹ w twarz. Pochyli³ siê nad ni¹, masywny, lecz powolny. Choæ tego nie okaza³a, zrobi³o jej siê przyjemnie, kiedy wyczu³a w nim pierwsze drgnienie strachu. – Mam nadziejê, ¿e pewnego dnia siê spotkamy, Soerggu. – Uœmiechnê³a siê ch³odno. – I to w okolicznoœciach, kiedy dyplomacja nie bêdzie konieczna. – Wskaza³a krótkim ruchem g³owy Luminarê i Obi-Wana, rozmawiaj¹cych z grupk¹ innych delegatów. – I w miejscu, gdzie nikt nie bêdzie kontrolowa³ moich uczuæ. Odpowiedzia³ jej wzruszeniem ramion, od którego odra¿aj¹co zafalowa³o ca³e jego zwaliste cielsko a¿ po koniuszek ogona. – Nie mam ci tego za z³e, padawanko. Interes to interes. Barrissa wyczu³a fa³szywy ton w jego g³osie. 256

– Kto ciê wynaj¹³, ¿ebyœ nas powstrzyma³? – zawo³a³a. – Wiem, komu p³aci³eœ, ale kto p³aci³ tobie? Wybuchn¹³ g³êbokim, nieprzyjemnym œmiechem. – Och, moja ma³a, pewnie znasz najg³êbsze sekrety Jedi, ale nie wiesz nic ani o interesach, ani o polityce. Za co mieliby mi p³aciæ? Robiê to, co jest dobre dla moich interesów. Jedi zawsze szukaj¹ piasku w trybach, komplikacji tam, gdzie wszystko jest oczywiste. – Nie ma nic oczywistego, kiedy namawia siê do g³osowania zatwierdzaj¹cego secesjê od Republiki. – Secesjê? Ale¿ to ju¿ temat zamkniêty. Czy nie przeg³osowano tego w twojej obecnoœci? – zahucza³ ³agodnie. – A ty zamierzasz przestrzegaæ nowego traktatu pomiêdzy mieszkañcami miast a nomadami ze stepów? Nie bêdziesz próbowa³ go z³amaæ? – Spojrza³a wymownie w kierunku wejœcia, tam, gdzie podniecony intruz zosta³ zabity przez tego, z kim w³aœnie rozmawia³a. – By³abym w b³êdzie, s¹dz¹c, ¿e osobnik, którego zastrzeli³eœ mia³ przy sobie jakiœ dowód przeciwko tobie, prawda? Soergg odwróci³ wzrok, co Barrissie wystarczy³o za odpowiedŸ. – Co za z³oœliwa uwaga, ma³a padawanko – obruszy³ siê t³uœcioch. – Niegodna tak œlicznej istotki, jak ty. – Spomiêdzy gumowatych warg wysun¹³ siê spiczasty jêzor i skierowa³ w jej stronê. Krêtactwa Hutta nie wystarczy³y, aby zdecydowa³a siê przerwaæ tê konfrontacjê, ale ten obleœny gest i towarzysz¹cy mu komplement sprawi³y, ¿e czym prêdzej do³¹czy³a do swoich towarzyszy. – Czas ruszaæ w drogê – zauwa¿y³a Luminara. Obejrza³a siê na Obi-Wana, który dziêkowa³ przedstawicielom za ciep³e przyjêcie i chwali³ ich m¹dr¹ decyzjê pozostania w Republice. Jak tylko wyszli na zewn¹trz, Barrissa postanowi³a och³on¹æ z gniewu. Zagadnê³a drugiego padawana. – Jak siê czujesz, Anakinie? Wpatrywa³ siê niecierpliwie w niebo. WyraŸnie spieszy³o mu siê do wyjazdu. – Teraz, kiedy ju¿ zrobiliœmy swoje, znacznie lepiej – odpar³, a kiedy zauwa¿y³, ¿e dziewczyna wci¹¿ mu siê przygl¹da, doda³ szybko: – A o co chodzi? – Nic, nic… myœlê tylko, ¿e chyba Ÿle ciê os¹dza³am. Przez czas, który chc¹c nie chc¹c spêdziliœmy razem, mia³am okazjê lepiej ciê poznaæ i zrozumieæ, Anakinie. Teraz ju¿ wiem, ¿e czegoœ uparcie poszukujesz. – Wyci¹gnê³a rêkê i po³o¿y³a mu na ramieniu. – Mam nadziejê, ¿e znajdziesz to, czego szukasz… 17 – Nadchodz¹ca burza

257

Spojrza³ na ni¹ zaskoczony. – Chcê tylko staæ siê Jedi, Barrisso. Nic wiêcej. – Naprawdê? – zapyta³a przekornie, a kiedy nie odpowiada³, doda³a: – Có¿, jeœli kiedykolwiek stwierdzisz, ¿e chcesz pogadaæ z kimœ oprócz Obi-Wana, zawsze mo¿esz na mnie liczyæ. Jeœli nawet ci nie pomogê, to mo¿e podsunê inne spojrzenie na niektóre sprawy. Zawaha³ siê chwilê. – Dziêkujê ci za tê propozycjê, Barrisso – odpar³ wreszcie. – Naprawdê. Wiem, ¿e z tob¹ ³atwiej mi bêdzie porozmawiaæ o… o pewnych sprawach ni¿ z mistrzem Obi-Wanem. – Wskaza³ g³ow¹ dwoje Jedi pogr¹¿onych w rozmowie. Zaœmia³a siê cicho. – Z ka¿dym rozmawia siê ³atwiej ni¿ z mistrzem Jedi. Kiedy ju¿ zgodzili siê co do tej jednej kwestii, rozmowa potoczy³a siê g³adko. Po raz pierwszy w ¿yciu rozmawiali z ca³kowit¹ szczeroœci¹, jaka cechuje starych przyjació³. Luminara przygl¹da³a im siê z aprobat¹. To wa¿ne, ¿e padawanowie siê dogaduj¹; pewnego dnia bêd¹ musieli ze sob¹ wspó³pracowaæ ju¿ jako Jedi, nieraz w bardzo trudnych okolicznoœciach. Podobnie jak Anakin spojrza³a w niebo i zaduma³a siê na chwilê. Gdzieœ za jasnym niebosk³onem Ansionu w Republice wrza³o. Dla zwyk³ych obywateli wszystko wygl¹da³o normalnie, ale ci, którzy potrafili spojrzeæ szerzej, wiedzieli, ¿e do gry wkraczaj¹ potê¿ne si³y… nie wszystkie przyjazne. Zaczyna³o siê dziaæ coœ z³ego. Zadaniem Jedi by³o odkryæ to z³o i unieszkodliwiæ raz na zawsze. Ale jak to zrobiæ, kiedy nawet Rada Jedi nie wiedzia³a, gdzie tkwi jego Ÿród³o i jakie s¹ jego rzeczywiste intencje? Nawet mistrzyni Jedi nie mo¿e o tym sama decydowaæ. Mam tylko wykonywaæ swoje zadania, pomyœla³a Luminara. Ale mog³a zrobiæ coœ jeszcze. Przynajmniej teraz. Wyd³u¿y³a krok i zrówna³a siê z Obi-Wanem. Postanowi³a zasiêgn¹æ jego opinii w pewnych wa¿nych sprawach, pogratulowaæ mu raz jeszcze dobrze wykonanego zadania i wreszcie nacieszyæ siê jego towarzystwem. S¹ takie ma³e radoœci, których nawet zwalczaj¹ce siê wzajemnie stronnictwa w ca³ej galaktyce nie zdo³aj¹ jej odebraæ. Pojawili siê w Trzeciej Wie¿y Bror pojedynczo, aby nie œci¹gaæ na siebie uwagi. Turbowindy powioz³y ich na sto szeœædziesi¹te szóste piêtro. Miejsce nie by³o równie bezpieczne, jak transporter powietrzny, 258

ale pomieszczenia, w których wystawiano prace najwybitniejszych artystów sztuki luminos na Coruscant, rzadko s³u¿y³y jako miejsce spotkañ trojgu przedstawicielom elity stolicy. Shu Mai obserwowa³a Ansionianina i Korelianina. Poza nimi trojgiem sale wystawowe by³y puste. Senator mia³ zatroskan¹ minê. Tam Uliss z kolei nie ukrywa³ niezadowolenia. – S³yszeliœcie ju¿, prawda – odezwa³a siê pó³g³osem przewodnicz¹ca Gildii Kupieckiej. Zna³a odpowiedŸ z góry. Nie przeszkodzi³o to przemys³owcowi przytakn¹æ energicznie. – Ansion przeg³osowa³ pozostanie w Republice. – Spojrza³ ostro na swojego towarzysza. – Senatorze, nie popisa³ siê pan. Mousul przeci¹gn¹³ d³ugimi palcami po grzywie i odpar³ sztywno: – Zrobi³em, co mog³em. Decyzja nie nale¿a³a do mnie. Mogê g³osowaæ tylko w senacie, nie w Radzie Unii. Mój wp³yw na nich jest ograniczony. – To nie by³a wina senatora – wtr¹ci³a ³agodnie Shu Mai. – Gdyby ci Jedi nie doprowadzili do pokoju pomiêdzy mieszkañcami miast a nomadami, unia g³osowa³aby za secesj¹. – To nie ma znaczenia. – Ton przemys³owca by³ osch³y i zniecierpliwiony. – Sami to przed chwil¹ powiedzieliœcie. Teraz musimy iœæ naprzód… z Ansionem lub bez. – A Malarianie i Keitumici? – nie ustêpowa³ Tam Uliss. – Jesteœmy przeciwko ich wycofaniu siê. Shu Mai odetchnê³a g³êboko. – Znacie moj¹ opiniê i zdanie reszty gildii. Bez rozmachu, jaki naszemu ruchowi nada³aby secesja Ansionu, nie mo¿emy otwarcie zadeklarowaæ swoich intencji. Wycofanie siê Ansionu i jego sojuszników by³oby prowokacj¹, która popar³aby nasze dzia³ania. Mousul potwierdzi³ skinieniem g³owy. – Z Ansionem, Malarianami i Keitumitami w senacie nie mamy wystarczaj¹cych podstaw do przedstawienia naszych ¿¹dañ. – Nie tak mówi³eœ w zesz³ym tygodniu – przypomnia³ Tam Uliss. – Pamiêtasz, na co siê zgodzi³eœ? – Ja te¿ pamiêtam. – Shu Mai ruszy³a w kierunku korytarza. – Nie czujê siê tu doœæ pewnie, ¿eby dalej roztrz¹saæ tê kwestiê. Mog¹ pojawiæ siê inni amatorzy dzie³ sztuki. Pozwoli³am sobie wynaj¹æ bezpieczn¹ salkê konferencyjn¹ w Czwartej Wie¿y Bror. Zastosowano tam odpowiednie œrodki ostro¿noœci, a moi ludzie je skontrolowali. Na stacji uaktywniono roboty stra¿nicze. Pozwolicie, panowie? – Uœmiechnê³a siê. – Jestem pewna, ¿e rozwi¹¿emy nasze problemy. 259

– Nie ma nic do rozwi¹zywania. – Uliss by³ nieugiêty. – Zdecydowaliœmy ju¿ w zesz³ym tygodniu podczas napowietrznej konferencji. Ten facet jest nadêty jak balon, pomyœla³a z dezaprobat¹ Shu Mai, wychodz¹c z sali wystawowej na szeroki korytarz. Uliss nie przestawa³ mówiæ. – Przychodzi taka chwila, kiedy ju¿ nie mo¿na wypieraæ siê uczuæ. Pozostali gotowi s¹ publicznie og³osiæ, ¿e ruch istnieje ju¿ od roku. – Spojrza³ uwa¿nie w twarz pani prezes gildii. – Zaczekaliby jeszcze, gdybyœ nie narzuci³ im swojego zdania. – W g³osie Shu Mai nie by³o urazy ani gniewu. Zwyk³e stwierdzenie faktu. Uliss obojêtnie wzruszy³ ramionami. – Przykro mi z powodu tej rozbie¿noœci, ale tak siê musia³o skoñczyæ. Inaczej czekalibyœmy bez koñca. – Nie bez koñca – poprawi³a go, kieruj¹c siê w stronê pasa¿u ³¹cz¹cego obie wie¿e. – Tylko do w³aœciwego momentu. – A kiedy mia³oby to nast¹piæ? Po kolejnym roku oczekiwania? Dwóch? A mo¿e trzech? – Tak d³ugo, jak to siê oka¿e niezbêdne. – Ich kroki stuka³y cicho po g³adkiej pod³odze. Shu Mai wyjê³a zza pasa urz¹dzenie kontrolne i sprawdzi³a nim dalsz¹ czêœæ pasa¿u, aby siê upewniæ, ¿e nikogo tam nie ma. – Mam nadziejê, ¿e nie potrwa³oby to zbyt d³ugo, ale to ju¿ nie moja sprawa. Mousul skin¹³ g³ow¹. – Uliss, ty i twoi przyjaciele nie mo¿ecie poj¹æ, ¿e w polityce cierpliwoœæ jest jedn¹ z najpotê¿niejszych broni. Przemys³owiec z ¿alem potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Jest czas na cierpliwoœæ i jest czas na dzia³anie. Wiesz, ¿e nie wygrasz w tej dyskusji… – Jeœli ujawnimy siê zbyt szybko, nie wygra nikt – odpar³a z przekonaniem Shu Mai. – Przykro mi, ¿e w tym punkcie siê nie zgadzamy. Przemys³owiec uœmiechn¹³ siê lekko. – Nie ma sprawy, Shu Mai. Nawet ty nie mo¿esz wygrywaæ ka¿dej bitwy. Skrêcili. Za przezroczystymi œcianami i dachem chodnika dla pieszych, ³¹cz¹cego Trzeci¹ i Czwart¹ Wie¿ê Bror, Coruscant lœni³o wspaniale w wymytym do czysta powietrzu. Rzêdy pojazdów rysowa³y linie pól si³owych na popo³udniowym niebie. Zautomatyzowane pojazdy serwisowe œmiga³y pomiêdzy wysokimi wie¿ami po wczeœniej zaprogramowanych trasach. £adne miejsce, to Coruscant. Centrum nowoczesnej 260

cywilizacji. Wczeœniej czy póŸniej wszyscy ¿¹dni potêgi politycznej, finansowej czy artystycznej trafiaj¹ na Coruscant. Jeœli ktoœ pragnie wp³ywaæ na sprawy œwiatów, zawsze trafi w szeregi senatu, najpotê¿niejszego i najwa¿niejszego organu decyzyjnego w ca³ej galaktyce. Ka¿dy zreszt¹ próbuje przeci¹gn¹æ jego cz³onków na swoj¹ stronê. A wystarczy podsun¹æ parê wskazówek. Kilka odpowiednich sugestii. Nale¿y to jednak zrobiæ we w³aœciwym czasie i okolicznoœciach. Shu Mai wyd³u¿y³a krok. Id¹cy obok niej Mousul, uczyni³ to samo. Uliss, zajêty obserwacj¹ miasta, zosta³ kilka kroków w tyle. Na koñcu pasa¿u przewodnicz¹ca Gildii Kupieckiej przystanê³a i wykona³a raptowny zwrot. Mousul, znajduj¹cy siê obok, uczyni³ to samo. Shu Mai podnios³a niepozorne urz¹dzenie i dotknê³a przycisku. Tam Uliss okaza³ zrozumia³e zaskoczenie, kiedy nadzia³ siê na pole si³owe. By³o ca³kowicie niewidoczne i absolutnie nie do pokonania. Na twarzy przemys³owca odbi³o siê wiele uczuæ w rekordowo krótkim czasie. Jego s³owa, s¹dz¹c z miny, coraz bardziej gniewne, nie przenika³y jednak przez barierê, która wyros³a nagle pomiêdzy nim a jego towarzyszami. Przewodnicz¹ca Gildii Kupieckiej i senator z Ansionu bez zmru¿enia oka obserwowali kipi¹cego gniewem kolegê. Twarz Ansionianina nie wyra¿a³a nic, twarz Shu Mai – jedynie zadumê. Nagle w oczach Ulissa pojawi³o siê zrozumienie. Odwróci³ siê gwa³townie, próbuj¹c wróciæ do Trzeciej Wie¿y t¹ sam¹ drog¹, któr¹ przyszed³… i stwierdzi³, ¿e od tamtej wie¿y odgradza go niewidzialna bariera identyczna z t¹, któr¹ pozostawi³ za sob¹… Shu Mai podesz³a do bariery i obserwowa³a spanikowanego przemys³owca miotaj¹cego siê w pu³apce. Wszystkie pieni¹dze, wszystkie kontakty nie na wiele mu siê teraz przyda³y. Szkoda. Wprawdzie nigdy specjalnie nie przepada³a za Tamem Ulissem, ale szanowa³a go. Nie dalej ni¿ o d³ugoœæ rêki od jej twarzy wœciek³y i przera¿ony Uliss wykrzykiwa³ pod adresem swoich towarzyszy-konspiratorów na przemian to groŸby, to b³agania. Bariera jednak w dalszym ci¹gu blokowa³a g³os przemys³owca równie skutecznie, jak uderzenia jego piêœci. Shu Mai przez d³u¿sz¹ chwilê wpatrywa³a siê w twarz dawnego wspólnika. – Cierpliwoœæ, przyjacielu, jest broni¹, której nie mo¿emy marnowaæ – szepnê³a cicho, choæ adresat tej uwagi nie móg³ jej s³yszeæ. Odwróci³a siê i odesz³a. Przystanê³a obok Mousula, który cofn¹³ siê do korytarza. Senator obserwowa³, jak Shu Mai szybko, z wpraw¹ wprowadza sekwencjê kodu, dotykaj¹c niewielkich przycisków. 261

W koñcu korytarza rozleg³ siê cichy trzask, który stopniowo narasta³ Uliss przesta³ waliæ w nieporuszon¹ barierê. Jego gniew zamieni³ siê w niepewnoœæ, potem w zaskoczenie. Wci¹¿ wpatrywa³ siê w Shu Mai i senatora, kiedy ca³y pasa¿ oderwa³ siê najpierw od Trzeciej, a nastêpnie od Czwartej Wie¿y Bror i run¹³ w dó³, ku powierzchni planety znajduj¹cej siê sto szeœædziesi¹t szeœæ piêter poni¿ej… – Zmêczenie materia³u – mruknê³a pani przewodnicz¹ca. – Przy najnowszych technologiach rzadkie, ale có¿, zdarza siê. – Istotnie – niezobowi¹zuj¹co odpar³ senator z Ansionu. – Taka wa¿na osobistoœæ. Co za straszna tragedia. Straszna. Sama wyg³oszê na pogrzebie Tama Ulissa mowê pogrzebow¹. – Shu Mai splot³a d³ugie d³onie za plecami i ruszy³a w dó³ korytarza. – To piêkne z twojej strony, Shu Mai. – Senator odetchn¹³ g³êboko. – Kiedy dowiedz¹ siê, co siê przytrafi³o Tamowi Ulissowi i co spotka³o Nemrileo z Tanjay, nie s¹dzê, ¿eby ktokolwiek jeszcze próbowa³ sprawiaæ nam k³opoty. – Zgadzam siê. Mam nadziejê, ¿e teraz nasi zwolennicy bêd¹ znacznie grzeczniejsi. – Jeœli nie masz nic przeciwko temu, zostawiê ciê tutaj – powiedzia³ senator. – Mam dzisiejszego popo³udnia wiele pracy. Przewodnicz¹ca Gildii Kupieckiej ³askawie skinê³a g³ow¹. – Rozumiem. Ja te¿ mam coœ do roboty. Rozstali siê: Mousul wróci³ do swoich obowi¹zków senatora, Shu Mai zaœ do prywatnego gabinetu. Zamknê³a wszystko starannie. Upewni³a siê, ¿e jest bezpieczna i dopiero wtedy wprowadzi³a specjaln¹ sekwencjê kodow¹; po³¹czy³a siê z pewn¹ niezwyk³¹ indywidualnoœci¹, przed któr¹ odpowiada³a za postêp w rozwoju konspiracji na Coruscant. Kiedy pojawi³a siê przed ni¹ znajoma twarz, zaczê³a bez wahania: – By³y pewne… problemy. Jedi uda³o siê doprowadziæ do zawarcia pokoju pomiêdzy frakcj¹ miejsk¹ i nomadami na Ansionie. W rezultacie delegacja unii na Ansionie przeg³osowa³a pozostanie ich œwiata w Republice. G³os rozmówcy by³ twardy i pewny siebie. – Trudno. Bêdziemy musieli zmieniæ nasze najbli¿sze plany. – Twarz uœmiechnê³a siê. – Nie s¹dzi³em, ¿e Jedi tego dokonaj¹. Nie w tak krótkim czasie. – Jeszcze coœ. Senator Mousul jest nadal zaanga¿owany w sprawê, natomiast pewna grupa naszych zwolenników planowa³a dalsze dzia³ania pomimo decyzji Ansionu. Trzeba by³o… przyk³adnie ukaraæ wichrzycieli. – Wyjaœni³a szczegó³owo ca³¹ sprawê. 262

Osobnik po drugiej stronie bezpiecznej linii s³ucha³ w milczeniu. – Bardzo ¿a³ujê straty Tama Ulissa, ale rozumiem, co tob¹ powodowa³o – powiedzia³ wreszcie. Przewodnicz¹ca Gildii Kupieckiej poczu³a ogromn¹ ulgê, choæ sama nie wiedzia³a dlaczego. – To nie ma znaczenia. Dzia³ania posuwaj¹ siê do przodu, projekty rozwijaj¹ siê pomyœlnie. Jakoœ przebolejemy tê stratê. – Decyzja gildii pozostaje niewzruszona – oznajmi³a Shu Mai. Hrabia Dooku uœmiechn¹³ siê. – Podobnie jak decyzja waszych zwolenników. Nie uwa¿am tego za wielk¹ przeszkodê. Ostateczny wynik jest przes¹dzony, niewa¿ne, co zrobi¹ ci przeklêci Jedi. Nadchodz¹ wielkie zmiany. Czeka nas wspania³y los, przyjació³ko. Ju¿ nied³ugo. Ci, którzy bêd¹ gotowi, odnios¹ ogromne korzyœci. By³a to przyjemna myœl, której mo¿na siê uchwyciæ. Shu Mai przerwa³a po³¹czenie, zgasi³a ekranowanie pomieszczenia, wsta³a i wysz³a. Jest jeszcze tyle do zrobienia.

263