سه تار

‫ﺳﮫ ﺗﺎر‬ ‫ﺟﻼل آل اﺣﻤﺪ‬

‫ﺗﺎرﯾﺦ ﻧﺸﺮ ‪ :‬دی ﻣﺎه ‪٨٢‬‬ ‫ﺗﺎﯾﭗ ‪ :‬ﻟﯿﻼ اﮐﺒﺮی‬

‫ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﮫ دﯾﺠﯿﺘﺎل ﺑﺎﻧﯽ ﺗﮏ‬ ‫‪http://www.banitak.com/library‬‬ ‫‪[email protected]‬‬

‫ﺳﮫ ﺗﺎر‬

‫‪1‬‬

‫ﯾﮏ ﺳﮫ ﺗﺎر ﻧﻮ و ﺑﯽ روﭘﻮش در دﺳﺖ داﺷﺖ و ﯾﺨﮫ ﺑﺎز و ﺑﯽ ھﻮا راه ﻣﯽ اﻣﺪ‪.‬‬ ‫از ﭘﻠﮫ ھﺎی ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺎه ﺑﮫ ﻋﺠﻠﮫ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻣﺪ و از ﻣﯿﺎن ﺑﺴﺎط ﺧﺮده رﯾﺰ ﻓﺮوش ھﺎﻃﺲ‬ ‫و از ﻻی ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﮫ در ﻣﯿﺎن ﺑﺴﺎط ﮔﺴﺘﺮده ی اﻧﺎن ‪ ،‬دﻧﺒﺎل ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ﮐﮫ ﺧﻮدﺷﺎن‬ ‫ھﻢ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻨﺪ ‪ ،‬داﺷﺖ ﺑﮫ زﺣﻤﺖ رد ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﮫ ﺗﺎر را روی ﺷﮑﻢ ﻧﮕﮫ داﺷﺘﮫ ﺑﻮد و ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮ ‪ ،‬ﺳﯿﻢ ھﺎی ان را ﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﺪ ﮐﮫ‬ ‫ﮐﮫ ﺑﮫ دﮔﻤﮫ ی ﻟﺒﺎس ﮐﺴﯽ ﯾﺎ ﺑﮫ ﮔﻮﺷﮫ ی ﺑﺎر ﺣﻤﺎﻟﯽ ﮔﯿﺮ ﻧﮑﻨﺪ و ﭘﺎره ﻧﺸﻮد‪.‬‬ ‫ﻋﺎﻗﺒﺖ اﻣﺮوز ﺗﻮاﻧﺴﺘﮫ ﺑﻮد ﺑﮫ ارزوی ﺧﻮد ﺑﺮﺳﺪ‪.‬دﯾﮕﺮ اﺣﺘﯿﺎج وﻗﺘﯽ ﺑﮫ ﻣﺠﻠﺴﯽ‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﺮود ‪ ،‬از دﯾﮕﺮان ﺗﺎر ﺑﮕﯿﺮد و ﺑﮫ ﻗﯿﻤﺖ ﺧﻮن ﭘﺪرﺷﺎن ﮐﺮاﯾﮫ ﺑﺪھﺪ و‬ ‫ﺗﺎزه ﺑﺎر ﻣﻨﺖ ﺷﺎن را ھﻢ ﺑﮑﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻮھﺎﯾﺶ اﺷﻔﺘﮫ ﺑﻮد و روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش ﻣﯽ رﯾﺨﺖ و ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻢ راﺳﺘﺶ را‬ ‫ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬ﮔﻮﻧﮫ ھﺎﯾﺶ ﮔﻮد اﻓﺘﺎده و ﻗﯿﺎﻓﮫ اش زرد ﺑﻮد‪.‬وﻟﯽ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﻨﺪ ﻧﺒﻮد‬ ‫و از وﺟﺪ و ﺷﻌﻒ ﻣﯽ دوﯾﺪ‪.‬اﮔﺮ ﻣﺠﻠﺴﯽ ﺑﻮد و ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﯽ داﺷﺖ ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺳﺮ وﺟﺪ‬ ‫ﻣﯽ اﻣﺪ ‪ ،‬ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺗﺎر ﻣﯽ زد و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ھﺎی ﻧﮭﻔﺘﮫ و ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ھﺎی دروﻧﯽ‬ ‫ﺧﻮد را در ھﻤﮫ ﻧﻔﻮذ ﻣﯽ داد‪.‬وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺎن ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﮫ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺑﮫ ﭼﮫ ﮐﺎری‬ ‫در ان اﻃﺮاف ﻣﯽ ﻟﻮﻟﯿﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﺟﺰ اﯾﻨﮑﮫ ﺑﺪود و ﺧﻮد را زودﺗﺮ ﺑﮫ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‬ ‫ﭼﮫ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮑﻨﺪ؟از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻣﯽ دوﯾﺪ و ﺑﮫ ﺳﮫ ﺗﺎری ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﮫ‬ ‫اﮐﻨﻮن ﻣﺎل ﺧﻮدش ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﮫ دﯾﮕﺮ وﻗﺘﯽ ﺳﺮﺣﺎل اﻣﺪ و زﺧﻤﮫ را ﺑﺎ ﻗﺪرت و ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر‬ ‫ﺳﯿﻢ ھﺎی ﺗﺎر آﺷﻨﺎ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد ‪ ،‬ﺗﮫ دﻟﺶ از اﯾﻦ واھﻤﮫ ﺧﻮاھﺪ داﺷﺖ ﮐﮫ‬ ‫ﻣﺒﺎدا ﺳﯿﻢ ھﺎ ﭘﺎره ﺷﻮد و ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺎر ‪ ،‬روز روﺷﻦ او را از ﺷﺐ ﺗﺎر ھﻢ‬ ‫ﺗﺎرﺗﺮ ﮐﻨﺪ ‪.‬از اﯾﻦ ﻓﮑﺮ راﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﮫ از اﯾﻦ ﭘﺲ ﭼﻨﺎن‬ ‫ھﻨﺮﻧﻤﺎﯾﯽ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد و ﭼﻨﺎن داد ﺧﻮد را از ﺗﺎر ﺧﻮاھﺪ ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻨﺎن ﺷﻮری‬ ‫از ان ﺑﺮﺧﻮاھﺪ اورد ﮐﮫ ﺧﻮدش ھﻢ ﺗﺎﺑﺶ را ﻧﯿﺎورد و ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺑﮫ ﮔﺮﯾﮫ ﺑﯿﺎﻓﺘﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺘﻢ داﺷﺖ ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ ﮐﮫ از ﺻﺪای ﺳﺎز ﺧﻮدش ﺑﮫ ﮔﺮﯾﮫ ﺑﯿﺎﻓﺘﺪ ‪ ،‬ﺧﻮب ﻧﻮاﺧﺘﮫ‪.‬‬ ‫ﺗﺎ ﺑﮫ ﺣﺎل ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﮫ ﺑﻮد ان ﻃﻮر ﮐﮫ ﺧﻮدش ﻣﯿﺨﻮاھﺪﺑﻨﻮازد‪.‬ھﻤﮫ اش ﺑﺮای ﻣﺮدم‬ ‫ﺗﺎر زده ﺑﻮد ؛ ﺑﺮای ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﮫ ﺷﺎد ﻣﺎﻧﯽ ھﺎی ﮔﻢ ﺷﺪه وﮔﺮﯾﺨﺘﮫ ی ﺧﻮد را در ﺻﺪای‬

‫ﺗﺎر او ودرﺗﮫ اواز ﺣﺰﯾﻦ او ﻣﯿﺠﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﯾﻨﮭﻤﮫ ﺷﺒﮭﺎ ﮐﮫ در ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻋﯿﺶ وﺳﺮور اواز ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدوﺳﺎز زده ﺑﻮد‪ ،‬در ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻋﯿﺶ‬ ‫وﺳﺮوری ﮐﮫ ﺑﺮای او ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه و ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﻣﯿﺎورد در اﯾﻦ ھﻤﮫ ﺷﺒﮭﺎ‬ ‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﮫ ﺑﻮد ازﺻﺪای ﺧﻮدش ﺑﮫ ﮔﺮﯾﮫ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﮫ ﺑﻮدﭼﻨﺎن ﺳﺎز ﺑﺰﻧﺪ ﮐﮫ ﺧﻮدش را ﺑﮫ ﮔﺮﯾﮫ ﺑﯿﺎﻧﺪازد‪.‬ﯾﺎﻣﺠﺎﻟﺲ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﻮدو‬ ‫ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ او ﭘﻮل ﻣﯿﺪادﻧﺪ و دﻋﻮﺗﺶ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ اﺷﮏ ھﺎی او را ﺗﺤﻮﯾﻞ‬ ‫ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ‪ ،‬وﯾﺎﺧﻮد او از ﺗﺮس اﯾﻦ ﮐﮫ ﻣﺒﺎدا ﺳﯿﻤﮭﺎ ﭘﺎره ﺷﻮد زﺧﻤﮫ را ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻼﯾﻢ ﺗﺮ و‬ ‫اھﺴﺘﮫ ﺗﺮاز اﻧﭽﮫ ﮐﮫ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﻻو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﺑﺮد‪.‬اﯾﻦ را ھﻢ ﺣﺘﻢ داﺷﺖ ‪،‬‬ ‫ﺣﺘﻢ داﺷﺖ ﮐﮫ ﺗﺎ ﺑﮫ ﺣﺎل ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻼﯾﻢ ﺗﺮ وﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﺗﺮ ازان ﭼﮫ ﮐﮫ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﮫ‬ ‫ﺗﺎر زده واواز ﺧﻮاﻧﺪه‪.‬‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﮫ دﯾﮕﺮ ﻣﻼﻟﺘﯽ در ﮐﺎر ﻧﯿﺎورد ‪.‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﮫ دﯾﮕﺮاﺣﺘﯿﺎط ﻧﮑﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﮐﮫ ﺗﻮاﻧﺴﺘﮫ ﺑﻮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﻮل ھﺎﯾﺒﮫ ﻗﻮل ﺧﻮدش »ﺑﯽ ﺑﺮﮐﺖ«ﺳﺎزی ﺑﺨﺮد‪،‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺑﮫ ارزوی ﺧﻮدرﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺣﺎﻻ ﺳﺎز ﻣﺎل ﺧﻮدش ﺑﻮد ‪.‬ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻨﺎن‬ ‫ﺗﺎر ﺑﺰﻧﺪ ﮐﮫ ﺧﻮدش ﺑﮫ ﮔﺮﯾﮫ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﮫ ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﮫ اواز ﺧﻮاﻧﯽ ﻣﯿﮑﺮد ‪.‬ﻣﺪرﺳﮫ را ﺑﮫ ﺧﺎﻃﺮ ھﻤﯿﻦ ول ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ھﻤﯿﺸﮫ ﺗﮫ ﮐﻼس ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮد وﺑﺮای ﺧﻮدش زﻣﺰﻣﮫ ﻣﯿﮑﺮد ‪.‬دﯾﮕﺮان اھﻤﯿﺘﯽ‬ ‫ﻧﻤﯿﺪادﻧﺪ وﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﻤﯿﺸﺪﻧﺪ؛وﻟﯽ ﻣﻌﻠﻢ ﺣﺴﺎب ﺷﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮ ﺑﻮد ‪.‬واز‬ ‫زﻣﺰﻣﮫ ی او ﭼﻨﺎن ﺑﺪش ﻣﯽ اﻣﺪ ﮐﮫ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ و ارﮐﻼس ﻗﮭﺮ ﻣﯿﮑﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﮫ ﭼﮭﺎر ﺑﺎر اﻟﺘﺰام داده ﺑﻮد ﮐﮫ ﺳﺮﮐﻼس زﻣﺰﻣﮫ ﻧﮑﻨﺪ ؛وﻟﯽ ﻣﮕﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد؟‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺳﺎل اﺧﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ زﻣﺰﻣﮫ ی او را از ﺗﮫ ﮐﻼس ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪ ‪.‬ان ﻗﺪر‬ ‫ﺧﺴﺘﮫ ﺑﻮد و ان ﻗﺪر ﺷﺒﮭﺎ ﺑﯿﺪاری ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﮫ ﯾﺎ ﺗﺎ ﻇﮭﺮدر رﺧﺖ ﺧﻮاب‬ ‫ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ؛ و ﯾﺎ ﺳﺮ ﮐﻼس ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪ ‪.‬وﻟﯽ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﻧﯿﺰ ﭼﻨﺪان ﻃﻮل‬ ‫ﻧﮑﺸﯿﺪ وﺑﮫ زودی ﻣﺪرﺳﮫ را ول ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﺎل اول ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮدش را ﺧﺴﺘﮫ ﮐﺮده ﺑﻮد ‪.‬ھﺮ ﺷﺐ آواز ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد و‬ ‫ﺳﺎز زده ﺑﻮد وھﺮ روز ﺗﺎ ﻇﮭﺮ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫وﻟﯽ ﺑﻌﺪ ھﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﮫ ﮐﺎر ﺧﻮد ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ داده ﺑﻮد وھﻔﺘﮫ ای ﺳﮫ ﺷﺐ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ‬ ‫دﻋﻮت اﺷﺨﺎص را ﻧﻤﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ‪.‬ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﺳﺮﺷﻨﺎس ھﻢ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد و دﯾﮕﺮ اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﮫ ﺑﮫ اﯾﻦ دﺳﺘﮫ ی ﻣﻮزﯾﮑﺎل ﯾﺎ آن دﺳﺘﮫ ی دﯾﮕﺮ‬ ‫ﻣﺮاﺟﻌﮫ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮدم او را ﺷﻨﺎﺧﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ ودم درﺧﺎﻧﮫ ی ﻣﺤﻘﺮﺷﺎن ﺑﮫ ﻣﺎدرش ﻣﯽ ﺳﭙﺮدﻧﺪ‬ ‫وﺣﺘﻢ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﮫ ﺧﻮاھﺪ آﻣﺪ وﺑﮫ اﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ ‪ ،‬ﺷﺐ ﺧﻮﺷﯽ را ﺧﻮاھﻨﺪ ﮔﺬراﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ‪ ،‬ھﻨﻮز ﮐﺎر ﮐﺸﻨﺪه ای ﺑﻮد ‪.‬ﻣﺎدرش ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﮫ روز ﺑﮫ روز‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﮑﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬ﺧﻮد او ﺑﮫ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﺎﻟﮫ ﺗﻮﺟﮭﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬ﻓﻘﻂ در ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد‬ ‫ﮐﮫ ﺗﺎری داﺷﺘﮫ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬وﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﺎری ﮐﮫ ﻣﺎل ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﺪ ‪،‬آن ﻃﻮری ﮐﮫ دﻟﺶ‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺗﺎر ﺑﺰﻧﺪ ‪.‬اﯾﻦ ھﻢ ﺑﮫ آﺳﺎﻧﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬ﻓﻘﻂ در اﯾﻦ اواﺧﺮ ‪،‬ﺑﺎ‬ ‫ﺷﺒﺎش ھﺎﯾﯽ ﮐﮫ در ﯾﮏ ﻋﺮوﺳﯽ آﺑﺮوﻣﻨﺪ ﺑﮫ او رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ‪،‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﮫ ﺑﻮد ﭼﯿﺰی‬ ‫ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارد وﯾﮏ ﺳﮫ ﺗﺎر ﻧﻮ ﺑﺨﺮد‪.‬واﮐﻨﻮن ﮐﮫ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ‬ ‫دﯾﮕﺮ ﭼﮫ آرزوﯾﯽ دارد‪.‬ﻻﺑﺪ ﻣﯽ ﺷﺪآرزوھﺎی ﺑﯿﺶ ﺗﺮی ھﻢ داﺷﺖ‪.‬ھﻨﻮز ﺑﮫ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺴﺌﺎﻟﮫ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪.‬وﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ در ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﮫ زودﺗﺮ ﺧﻮد را ﺑﮫ ﺟﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﺮﺳﺎﻧﺪو ﺳﮫ ﺗﺎر ﺧﻮد رادرﺳﺖ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ و ﺗﻮی ﮐﻮﮐﺶ ﺑﺮود ‪.‬ﺣﺘﯽ در ھﻤﺎن‬ ‫ﻋﯿﺶ و ﺳﺮورھﺎی ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺗﺎر زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ‪،‬و ﺑﺎ آھﻨﮓ آن آوازی را‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ ‪ ،‬ﭼﻨﺎن در ﺑﯽ ﺧﺒﺮی ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺖ وﭼﻨﺎن آﺳﻮده ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﮫ ھﺮﮔﺰ‬ ‫دﻟﺶ ﻧﻤﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ ﺗﺎر را زﻣﯿﻦ ﺑﮕﺬارد ‪.‬وﻟﯽ ﻣﮕﺮﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ؟ ﺧﺎﻧﮫ ی دﯾﮕﺮان‬ ‫ﺑﻮد وﻋﯿﺶ وﺳﺮور دﯾﮕﺮان و او ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﻣﺠﻠﺲ دﯾﮕﺮان را ﮔﺮم ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ھﻤﮫ ی اﯾﻦ ﺑﯽ ﺧﺒﺮی ھﺎ ‪،‬ھﻨﻮز ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﮫ ﺑﻮد ﺧﻮدش را ﮔﺮم ﮐﻨﺪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﮫ‬ ‫ﺑﻮد دل ﺧﻮدش راﮔﺮم ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫درﺷﺐ ھﺎی دراز زﻣﺴﺘﺎن ‪ ،‬وﻗﺘﯽ از اﯾﻦ ﮔﻮﻧﮫ ﻣﺠﺎﻟﺲ ‪ ،‬ﺧﺴﺘﮫ و ھﻼک ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ‬ ‫و راه ﺧﺎﻧﮫ ی ﺧﻮد را در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ھﺎ ﻣﯽ ﺟﺴﺖ ‪ ،‬اﺣﺘﯿﺎج ﺑﮫ اﯾﻦ ﮔﺮﻣﺎی دروﻧﯽ را‬ ‫ﭼﻨﺎن زﻧﺪه وﺟﺎن ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﮫ ﻣﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯽ وﺟﻮد آن ‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺧﻮد را ﺗﺎ ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ ھﻢ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ‪.‬ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر دراﯾﻦ ﮔﻮﻧﮫ ﻣﻮاﻗﻊ وﺣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد‬ ‫و ﺑﮫ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﮔﻤﮕﺸﺘﮫ ی ﺧﻮد ‪ ،‬ﭼﮫ ﺑﺴﺎ ﺷﺐ ھﺎ ﮐﮫ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ در ﮔﻮﺷﮫ ی ﻣﯿﺨﺎﻧﮫ ھﺎ‬ ‫ﺑﮫ روز آورده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻮد ‪.‬در ﻧﻈﺮ اول ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺶ ﺗﺮﺑﮫ ﯾﮏ آدم ﺗﺮﯾﺎﮐﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﯽ ﺷﻮری ﮐﮫ اﻣﺮوز دراو ﺑﻮد وﮔﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﮫ ازﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ‪-‬از‬ ‫وﻗﺘﯽ ﮐﮫ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﮫ ﺗﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد‪-‬در ﺧﻮد ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻮﻧﮫ ھﺎﯾﺶ را‬

‫ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﮫ ﺑﻮد وﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ را داغ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﺧﻮد ‪ ،‬دم درﻣﺴﺠﺪ ﺷﺎه رﺳﯿﺪه ﺑﻮد وروی ﺳﻨﮓ آﺳﺘﺎن ی آن‬ ‫ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﺑﻮد ﮐﮫ ﭘﺴﺮک ﻋﻄﺮ ﻓﺮوﺷﯽ ﮐﮫ روی ﺳﮑﻮی ﮐﻨﺎر در ﻣﺴﺠﺪ‪،‬‬ ‫دﮐﺎن ﺧﻮد را ﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﺪ ‪ ،‬وﺑﮫ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺸﺘﺮی ‪ ،‬ﺗﺴﺒﯿﺢ ﻣﯿﮕﺮداﻧﺪ ‪ ،‬از ﭘﺸﺖ‬ ‫ﺑﺴﺎط ﺧﻮد ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺟﺴﺖ وﻣﭻ دﺳﺖ اورا ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻻ ﻣﺬھﺐ!ﺑﺎ اﯾﻦ آﻟﺖ ﮐﻔﺮ ﺗﻮی ﻣﺴﺠﺪ ؟!ﺗﻮی ﺧﺎﻧﮫ ی ﺧﺪا؟!‬‫رﺷﺘﮫ ی اﻓﮑﺎر او ﮔﺴﯿﺨﺘﮫ ﺷﺪ ‪.‬ﮔﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ دل او راه ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ ﻣﺤﻮ‬ ‫ﺷﺪ ‪.‬اول ﮐﻤﯽ ﮔﯿﺞ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﮫ ﭘﺴﺮک ﭼﮫ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪.‬‬ ‫ھﻨﻮز ﮐﺴﯽ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ‪.‬رﻓﺖ وآﻣﺪھﺎ زﯾﺎد ﻧﺒﻮد‪.‬ھﻤﮫ ﺳﺮﮔﺮم ﺑﺴﺎط‬ ‫ﺧﺮده رﯾﺰ ﻓﺮوﺷﮭﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬او ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ‪.‬ﮐﻮﺷﺸﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﭻ ﺧﻮد را‬ ‫رھﺎ ﮐﻨﺪ وﺑﮫ راه ﺧﻮد اداﻣﮫ ﺑﺪ ھﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﭘﺴﺮک ﻋﻄﺮ ﻓﺮوش ول ﮐﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﭻ دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد وﭘﺸﺖ ﺳﺮ ھﻢ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدودادوﺑﯽ داد‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮد‪:‬‬ ‫ﻣﺮﺗﯿﮑﮫ ی ﺑﯽ دﯾﻦ‪،‬از ﺧﺪا ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﯽ؟!آﺧﮫ ﺷﺮﻣﯽ‪...‬‬‫ﺣﯿﺎﯾﯽ‪.‬‬ ‫او ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﮐﻮﺷﺶ ﮐﺮد ﮐﮫ ﻣﭻ دﺳﺖ ﺧﻮد را رھﺎ ﮐﻨﺪ و ﭘﯽ ﮐﺎر‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺮود ‪ ،‬وﻟﯽ ﭘﺴﺮک ﺑﮫ اﯾﻦ آﺳﺎﻧﯽ راﺿﯽ ﻧﺒﻮد و ﮔﻮﯾﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﺗﻼﻓﯽ ﮐﺴﺎدی ﺧﻮد را ﺳﺮ او در ﺑﯿﺎورد‪.‬ﮐﻢ ﮐﻢ ﯾﮑﯽ دو ﻧﻔﺮ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫و دور آﻧﮭﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ؛ وﻟﯽ ھﻨﻮز ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﭼﮭﺨﺒﺮ اﺳﺖ ‪.‬ھﻨﻮز‬ ‫ﮐﺴﯽ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ‪.‬او ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﯿﺪا ﺑﻮد ﮐﮫ ﺑﮫ زودی وﻗﺎﯾﻌﯽ رخ ﺧﻮاھﺪ داد ‪.‬اﻣﺎ ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﮫ دل او را‬ ‫ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ دوﺑﺎره ﺑﺮ ﻃﺮف ﺷﺪ‪.‬ﮔﺮﻣﺎﯾﯽ در دل ﺧﻮد ‪ ،‬وﺑﻌﺪ ھﻢ در ﻣﻐﺰ‬ ‫ﺧﻮد ‪ ،‬ﺣﺴﮑﺮد ‪.‬ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﮫ ﺷﺪ‪.‬ﻋﻨﺎن ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد وﺑﺎ دﺳﺖ‬ ‫دﯾﮕﺮش ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﯽ زﯾﺮ ﮔﻮش ﭘﺴﺮک ﻧﻮاﺧﺖ ‪.‬ﻧﻔﺲ ﭘﺴﺮک ﺑﺮﯾﺪ و‬ ‫ﻟﻌﻨﺖ ھﺎو ﻓﺤﺶ ھﺎی ﺧﻮد را ﺧﻮرد‪.‬ﯾﮏ دم ﺳﺮش ﮔﯿﺞ رﻓﺖ ‪.‬ﻣﭻ‬ ‫دﺳﺖ او را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮد وﺻﻮرت ﺧﻮد را ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﻣﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﯽ ﯾﮏ ﻣﺮﺗﺒﮫ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪه واز ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ ‪.‬او ﺑﺎ ﺳﮫ ﺗﺎرش داﺷﺚ وارد‬ ‫ﻣﺴﺠﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﮫ ﭘﺴﺮک داﻣﻦ ﮐﺘﺶ را ﭼﺴﺒﯿﺪ وﻣﭻ دﺳﺘﺶ رادوﺑﺎره‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫دﻋﻮا در ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد ‪.‬ﺧﯿﻠﯽ ھﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬ﭘﺴﺮک ھﻨﻮز ﻓﺮﯾﺎد‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد‪ ،‬ﻓﺤﺶ ﻣﯽ داد و ﺑﮫ ﺑﯽ دﯾﻨﮭﺎ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد و از اھﺎﻧﺘﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ‬

‫آﺳﺘﺎﻧﮫ ی در ﺧﺎﻧﮫ ی ﺧﺪا وارد آﻣﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺟﻮش ﻣﯽ ﺧﻮرد وﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‬ ‫را ﺑﮫ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬ ‫ھﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻔﮭﻤﯿﺪ ﭼﮫ ﻃﻮر ﺷﺪ‪.‬ﺧﻮد او ھﻢ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﺸﺪ ‪.‬ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ ﮐﮫ‬ ‫ﺳﮫ ﺗﺎر او ﺑﺎﮐﺎﺳﮫ ی ﭼﻮﺑﯽ اش ﺑﮫ زﻣﯿﻦ ﺧﻮرد وﺑﺎ ﯾﮏ ﺻﺪای ﮐﻮﺗﺎه‬ ‫وﻃﻨﯿﻦ دار ﺷﮑﺴﺖ وﺳﮫ ﭘﺎره ﺷﺪ وﺳﯿﻢ ھﺎﯾﺶ ‪ ،‬در ھﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه وﻟﻮ ﻟﮫ‬ ‫ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﮫ ﮐﻨﺎری ﭘﺮﯾﺪ و او ﻣﺎت و ﻣﺘﺤﯿﺮ در ﮐﻨﺎری اﯾﺴﺘﺎد وﺑﮫ ﺟﻤﻌﯿﺖ‬ ‫ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ ؛ ﭘﺴﺮک ﻋﻄﺮ ﻓﺮوش ﮐﮫ ﺣﺘﻢ داﺷﺖ وﻇﯿﻔﮫ ی دﯾﻨﯽ ﺧﻮدرا‬ ‫ﺧﻮب اﻧﺠﺎم داده اﺳﺖ ‪ ،‬آﺳﻮده ﺧﺎﻃﺮﺷﺪ ‪.‬از ﺗﮫ دل ﺷﮑﺮی ﮐﺮد و‬ ‫دوﺑﺎره ﭘﺸﺖ ﺑﺴﺎط ﺧﻮد رﻓﺖ و ﺳﺮو ﺻﻮرت ﺧﻮد را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮد‬ ‫وﺗﺴﺒﯿﺢ ﺑﮫ دﺳﺖ ﻣﺸﻐﻮل ذﮐﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺎم اﻓﮑﺎر او ‪ ،‬ھﻢ ﭼﻮن ﺳﯿﻢ ھﺎی ﺳﮫ ﺗﺎرش درھﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه و ﻟﻮﻟﮫ ﺷﺪه‬ ‫در ﺗﮫ ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﮫ ﺑﺎز ﺑﮫ دﻟﺶ راه ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ و ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﮫ ﻣﻐﺰش ﻧﯿﺰ ﺳﺮاﯾﺖ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮد ‪ ،‬ﯾﺦ زده ﺑﻮد ودر ﮔﻮﺷﮫ ای ﮐﺮ ﮐﺮده اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪.‬و ﭘﯿﺎﻟﮫ اﻣﯿﺪش ھﻤﭽﻮن ﮐﺎﺳﮫ ای‬ ‫اﯾﻦ ﺳﺎز ﻧﻮ ﯾﺎﻓﺘﮫ ﺳﮫ ﭘﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﺎره ھﺎی آن اﻧﮕﺎر ﻗﻠﺐ او را ﭼﺎک ﻣﯽ زد‬

‫***********‬ ‫ﺑﺨﺶ ‪٢‬‬ ‫ﺑﭽﮫ ﻣﺮدم‬ ‫ﺧﻮب ﻣﻦ ﭼﮫ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ ؟ ﺷﻮھﺮم ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﻣﺮا ﺑﺎ ﺑﭽﮫ ﻧﮕﮫ دارد‪.‬ﺑﭽﮫ ﮐﮫ‬ ‫ﻣﺎل ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد ‪ .‬ﻣﺎل ﺷﻮھﺮ ﻗﺒﻠﯽ ام ﺑﻮد ‪ ،‬ﮐﮫ ﻃﻼﻗﻢ داده ﺑﻮد‪ ،‬و ﺣﺎﺿﺮ ھﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﺑﭽﮫ را ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﺟﺎی ﻣﻦ ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﮫ ﻣﯽ ﮐﺮد؟ ﺧﻮب ﻣﻦ ھﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬اﮔﺮ اﯾﻦ ﺷﻮھﺮم ھﻢ ﻃﻼﻗﻢ ﻣﯽ داد ‪ ،‬ﭼﮫ ﻣﯿﮑﺮدم؟ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮدم ﺑﭽﮫ را‬ ‫ﯾﮏ ﺟﻮری ﺳﺮ ﺑﮫ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻨﻢ ‪ .‬ﯾﮏ زن ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش ﺑﺴﺘﮫ ‪،‬ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ‪ ،‬ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﭼﯿﺰ‬ ‫دﯾﮕﺮی ﺑﮫ ﻓﮑﺮش ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ‪.‬ﻧﮫ ﺟﺎﯾﯽ را ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ‪ ،‬ﻧﮫ راه و ﭼﺎره ای ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﭽﮫ را ﺑﮫ ﺷﯿﺮﺧﻮارﮔﺎه ﮔﺬاﺷﺖ ﯾﺎ ﺑﮫ ﺧﺮاب ﺷﺪه دﯾﮕﺮی ﺳﭙﺮد‪.‬‬ ‫وﻟﯽ از ﮐﺠﺎ ﮐﮫ ﺑﭽﮫ ﻣﺮا ﻗﺒﻮل ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ؟از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺘﻢ داﺷﺘﮫ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﮫ‬ ‫ﻣﻌﻄﻠﻢ ﻧﮑﻨﻨﺪ و آﺑﺮوﯾﻢ را ﻧﺒﺮﻧﺪ و ھﺰار اﺳﻢ روی ﺧﻮدم و ﺑﭽﮫ ام ﻧﮕﺬارﻧﺪ ؟ از ﮐﺠﺎ؟‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮫ اﯾﻦ ﺻﻮرت ھﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد ‪ .‬ھﻤﺎن روز ﻋﺼﺮ ھﻢ وﻗﺘﯽ ھﻤﺴﺎﯾﮫ ھﺎ‬ ‫ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ‪ ...،‬ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﮐﺪام ﯾﮑﯽ ﺷﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ﺧﻮب ‪ ،‬زن ‪ ،‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﭽﮫ ات را ﺑﺒﺮی ﺷﯿﺮﺧﻮارﮔﺎه ﺑﺴﭙﺮی‪ .‬ﯾﺎ ﺑﺒﺮﯾﺶ‬

‫داراﻻﯾﺘﺎم و»‪...‬‬ ‫ﻧﻤﯽ داﻧﻢ دﯾﮕﺮﮐﺠﺎھﺎ را ﮔﻔﺖ ‪ .‬وﻟﯽ ھﻤﺎن وﻗﺖ ﻣﺎدرم ﺑﮫ او ﮔﻔﺖ ﮐﮫ‪:‬‬ ‫«ﺧﯿﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﯽ راش ﻣﯽ دادن؟ ھﮫ»!‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﮐﮫ ﺧﻮدم ھﻢ ﺑﮫ ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ‪ ،‬اﻣﺎ آن زن ھﻤﺴﺎﯾﮫ ﻣﺎن‬ ‫وﻗﺘﯽ اﯾﻦ را ﮔﻔﺖ ‪ ،‬ﺑﺎز دﻟﻢ ھﺮی رﯾﺨﺖ ﺗﻮ و ﺑﮫ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫«ﺧﻮب زن‪ ،‬ﺗﻮ ھﯿﭻ رﻓﺘﯽ ﮐﮫ رات ﻧﺪن؟»‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺑﮫ ﻣﺎدرم ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫«ﮐﺎﺷﮑﯽ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﮐﺮده ﺑﻮدم»‪.‬‬ ‫وﻟﯽ ﻣﻦ ﮐﮫ ﺳﺮرﺷﺘﮫ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﮫ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻢ راھﻢ ﺑﺪھﻨﺪ‪.‬‬ ‫آن وﻗﺖ ھﻢ ﮐﮫ دﯾﮕﺮ دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﺣﺮف آن زن ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﮫ ﯾﮏ دﻧﯿﺎ ﻏﺼﮫ روی‬ ‫دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ‪ .‬ھﻤﮫ ﺷﯿﺮﯾﻦ زﺑﺎﻧﯽ ھﺎی ﺑﭽﮫ ام ﯾﺎدم آﻣﺪ ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﯿﺎورم‪.‬‬ ‫وﺟﻠﻮی ھﻤﮫ در و ھﻤﺴﺎﯾﮫ ھﺎ زار زار ﮔﺮﯾﮫ ﮐﺮدم ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﮫ ﻗﺪر ﺑﺪ ﺑﻮد ! ﺧﻮدم ﺷﻨﯿﺪم‬ ‫ﯾﮑﯽ ﺷﺎن زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ ‪»:‬ﮔﺮﯾﮫ ھﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﮫ!ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﮫ»‪...‬‬ ‫ﺑﺎز ھﻢ ﻣﺎدرم ﺑﮫ دادم رﺳﯿﺪ‪.‬ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺪاری ام داد‪.‬ﺧﻮب راﺳﺖ ھﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﮫ‬ ‫اول ﺟﻮاﻧﯽ ام اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﺮای ﯾﮏ ﺑﭽﮫ اﯾﻦ ﻗﺪر ﻏﺼﮫ ﺑﺨﻮرم؟آن ھﻢ وﻗﺘﯽ ﺷﻮھﺮم‬ ‫ﻣﺮا ﺑﺎ ﺑﭽﮫ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬ﺣﺎل ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ دارم ﮐﮫ ھﯽ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ و ﺳﮫ ﺗﺎ و ﭼﮭﺎرﺗﺎ‬ ‫ﺑﺰاﯾﻢ ‪ .‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﭽﮫ اوﻟﻢ ﺑﻮد و ﻧﻤﯽ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽ ﮐﺮدم‪...‬وﻟﯽ ﺧﻮب‪،‬‬ ‫ﺣﺎل ﮐﮫ ﮐﺎر از ﮐﺎر ﮔﺬﺷﺘﮫ اﺳﺖ‪.‬ﺣﺎﻻ ﮐﮫ دﯾﮕﺮ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﻧﺪارد‪.‬ﻣﻦ ﺧﻮودم ﮐﮫ آزار‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم ﺑﺮوم و اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﻢ‪.‬ﺷﻮھﺮم ﺑﻮد ﮐﮫ اﺻﺮار ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬راﺳﺖ ھﻢ‬ ‫ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪.‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺲ اﻓﺘﺎده ﯾﮏ ﻧﺮه ﺧﺮ دﯾﮕﺮ را ﺳﺮ ﺳﻔﺮه اش ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮد ﻣﻦ ھﻢ‬ ‫وﻗﺘﯽ ﮐﻼھﻢ را ﻗﺎﺿﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ‪ ،‬ﺑﮫ او ﺣﻖ ﻣﯽ دادم ‪.‬ﺧﻮد ﻣﻦ آﯾﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺑﭽﮫ ھﺎی‬ ‫ﺷﻮھﺮم را ﻣﺜﻞ ﺑﭽﮫ ھﺎی ﺧﻮدم دوﺳﺖ داﺷﺘﮫ ﺑﺎﺷﻢ؟و آن ھﺎ را ﺳﺮﺑﺎر زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم‬ ‫ﻧﺪاﻧﻢ؟آن ھﺎ را ﺳﺮ ﺳﻔﺮه ﺷﻮھﺮم زﯾﺎدی ﻧﺪاﻧﻢ؟ﺧﻮب او ھﻢ ھﻤﯿﻦ ﻃﻮر‪ .‬او ھﻢ ﺣﻖ‬ ‫داﺷﺖ ﮐﮫ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﭽﮫ ﻣﺮا ‪ ،‬ﺑﭽﮫ ﻣﺮا ﮐﮫ ﻧﮫ ‪ ،‬ﺑﭽﮫ ﯾﮏ ﻧﺮه ﺧﺮ دﯾﮕﺮ را‪-‬ﺑﮫ ﻗﻮل ﺧﻮدش‪-‬‬ ‫ﺳﺮ ﺳﻔﺮه اش ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ .‬درھﻤﺎن دو روزی ﮐﮫ ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ اش رﻓﺘﮫ ﺑﻮدم ‪ ،‬ھﻤﮫ اش ﺻﺤﺒﺖ از‬ ‫ﺑﭽﮫ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺐ آﺧﺮ‪،‬ﺧﯿﻠﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﻧﮫ اﯾﻦ ﮐﮫ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮف زده ﺑﺎﺷﯿﻢ‪.‬او‬ ‫ﺑﺎز ھﻢ راﺟﻊ ﺑﮫ ﺑﭽﮫ ﮔﻔﺖ و ﻣﻦ ﮔﻮش دادم ‪ .‬آﺧﺮﺳﺮ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫«ﺧﻮب ﻣﯿﮕﯽ ﭼﮫ ﮐﻨﻢ؟»‬ ‫ﺷﻮھﺮم ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﻗﺪری ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﮫ ﺑﮑﻨﯽ ‪ .‬ھﺮ ﺟﻮر ﺧﻮدت ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺑﮑﻦ‪.‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﭘﺲ اﻓﺘﺎده‬ ‫ﯾﮫ ﻧﺮه ﺧﺮ دﯾﮕﮫ رو ﺳﺮ ﺳﻔﺮه ﺧﻮدم ﺑﺒﯿﻨﻢ»‪.‬‬

‫راه و ﭼﺎره ای ھﻢ ﺟﻠﻮی ﭘﺎﯾﻢ ﻧﮕﺬاﺷﺖ‪ .‬آن ﺷﺐ ﭘﮭﻠﻮی ﻣﻦ ھﻢ ﻧﯿﺎﻣﺪ‪.‬ﻣﺜﻼ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﮭﺮ‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬ﺷﺐ ﺳﻮم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺑﺎھﻢ ﺑﻮد ‪ .‬وﻟﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﮭﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬ﺧﻮدم ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﮐﮫ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﻣﺮا ﻏﻀﺐ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺎر ﺑﭽﮫ را زودﺗﺮ ﯾﮏ ﺳﺮه ﮐﻨﻢ‪.‬ﺻﺒﺢ ھﻢ ﮐﮫ از در‬ ‫ﺧﺎﻧﮫ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ رﻓﺖ ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ﻇﮭﺮ ﮐﮫ ﻣﯿﺎم ‪ ،‬دﯾﮕﮫ ﻧﺒﺎﯾﺲ ﺑﭽﮫ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ‪،‬ھﺎ»!‬ ‫و ﻣﻦ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺧﻮدم را ھﻤﺎن وﻗﺖ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ھﺮﭼﮫ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪،‬‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻔﮭﻤﻢ ﭼﻄﻮر دﻟﻢ راﺿﯽ ﺷﺪ!وﻟﯽ دﯾﮕﺮدﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﺎدر ﻧﻤﺎزم را ﺑﮫ‬ ‫ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﭽﮫ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺷﻮھﺮم از ﺧﺎﻧﮫ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﭽﮫ ام‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﮫ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدش ﻗﺸﻨﮓ راه ﻣﯽ رﻓﺖ‪.‬ﺑﺪﯾﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﮫ ﺳﮫ ﺳﺎل ﻋﻤﺮ‬ ‫ﺻﺮﻓﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم ‪.‬اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻮد‪ .‬ھﻤﮫ دردﺳﺮھﺎﯾﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ھﻤﮫ‬ ‫ﺷﺐ ﺑﯿﺪار ﻣﺎﻧﺪن ھﺎﯾﺶ ﮔﺬﺷﺘﮫ ﺑﻮد‪ .‬و ﺗﺎزه اول راﺣﺘﯽ اش ﺑﻮد ‪.‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮدم‬ ‫ﮐﺎرم را ﺑﮑﻨﻢ ‪ .‬ﺗﺎ دم اﯾﺴﺘﮕﺎه ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺎ ﺑﮫ ﭘﺎﯾﺶ رﻓﺘﻢ‪.‬ﮐﻔﺸﺶ را ھﻢ ﭘﺎﯾﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫ﻟﺒﺎس ﺧﻮب ھﺎﯾﺶ را ھﻢ ﺗﻨﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم‪.‬ﯾﮏ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار آﺑﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ھﻤﺎن اواﺧﺮ‪،‬‬ ‫ﺷﻮھﺮ ﻗﺒﻠﯽ ام ﺑﺮاﯾﺶ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﺗﻨﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪،‬اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ھﻢ ﺑﮭﻢ ھﯽ‬ ‫زد ﮐﮫ‪:‬‬ ‫«زن!دﯾﮕﮫ ﭼﺮا رﺧﺖ ﻧﻮھﺎﺷﻮ ﺗﻨﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟»‬ ‫وﻟﯽ دﻟﻢ راﺿﯽ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﮫ ﺑﮑﻨﻢ؟ﭼﺸﻢ ﺷﻮھﺮم ﮐﻮر‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺎز ھﻢ‬ ‫ﺑﭽﮫ دار ﺷﺪم‪ ،‬ﺑﺮود و ﺑﺮاﯾﺶ ﻟﺒﺎس ﺑﺨﺮد‪.‬ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﺗﻨﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺳﺮش را ﺷﺎﻧﮫ زدم‪.‬‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮدم و ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮم ﭼﺎدر ﻧﻤﺎزم را دور‬ ‫ﮐﻤﺮم ﻧﮕﮫ داﺷﺘﮫ ﺑﻮدم و آھﺴﺘﮫ آھﺴﺘﮫ ﻗﺪم ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺘﻢ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﻻزم ﻧﺒﻮد ھﯽ ﻓﺤﺸﺶ‬ ‫ﺑﺪھﻢ ﮐﮫ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺑﯿﺂﯾﺪ‪.‬آﺧﺮﯾﻦ دﻓﻌﮫ ای ﮐﮫ دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﮫ ﮐﻮﭼﮫ‬ ‫ﻣﯽ ﺑﺮدم ‪ .‬دوﺳﮫ ﺟﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاﯾﺶ ﻗﺎﻗﺎ ﺑﺨﺮم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫«اول ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺸﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮات ﻗﺎﻗﺎ ﻣﯽ ﺧﺮم»!‬ ‫ﯾﺎدم اﺳﺖ آن رو ز ھﻢ ‪ ،‬ﻣﺜﻞ روزھﺎی دﯾﮕﺮ ‪ ،‬ھﯽ ا ز ﻣﻦ ﺳﻮال ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬ﯾﮏ اﺳﺐ‬ ‫ﭘﺎﯾﺶ ﺗﻮی ﭼﺎﻟﮫ ﺟﻮی آب رﻓﺘﮫ ﺑﻮد و ﻣﺮدم دورش ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار‬ ‫ﮐﺮد ﮐﮫ ﺑﻠﻨﺪش ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﭼﮫ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪش ﮐﺮدم ‪ .‬و اﺳﺐ را ﮐﮫ دﺳﺘﺶ‬ ‫ﺧﺮاش ﺑﺮداﺷﺘﮫ ﺑﻮد و ﺧﻮن آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬دﯾﺪ ‪ .‬وﻗﺘﯽ زﻣﯿﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ﻣﺎدل!دﺳﺲ اوخ ﺳﺪه ﺑﻮد؟»‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬آره ﺟﻮﻧﻢ ‪ ،‬ﺣﺮف ﻣﺎدرﺷﻮ ﻧﺸﻨﯿﺪه ‪ ،‬اوخ ﺷﺪه‪.‬‬ ‫ﺗﺎ دم اﯾﺴﺘﮕﺎه ﻣﺎﺷﯿﻦ ‪ ،‬آھﺴﺘﮫ آھﺴﺘﮫ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ‪.‬ھﻨﻮز اول وﻗﺖ ﺑﻮد‪.‬و ﻣﺎﺷﯿﻦ ھﺎ‬ ‫ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‪.‬و ﻣﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮی اﯾﺴﺘﮕﺎه ﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮔﯿﺮم اوﻣﺪ‪.‬ﺑﭽﮫ ام‬

‫ھﯽ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺧﺴﺘﮫ ﻣﯽ ﺷﺪم‪ .‬از ﺑﺲ ﺳﻮال ﻣﯽ ﮐﺮد ‪ ،‬ﺣﻮﺻﻠﮫ ام‬ ‫را ﺳﺮ ﺑﺮده ﺑﻮد‪ .‬دوﺳﮫ ﺑﺎر ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ﭘﺲ ﻣﺎدل ﭼﻄﻮل ﺳﺪس؟ ﻣﺎﺳﯿﻦ ﮐﮫ ﻧﯿﻮﻣﺪس‪.‬ﭘﺲ ﺑﻠﯿﻢ ﻗﺎﻗﺎ ﺑﺨﻠﯿﻢ»‪.‬‬ ‫و ﻣﻦ ﺑﺎز ھﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﮫ اﻻن ﺧﻮاھﺪ آﻣﺪ‪ .‬و ﮔﻔﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﻮار ﺷﺪﯾﻢ‬ ‫ﻗﺎﻗﺎ ھﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﺧﻮاھﻢ ﺧﺮﯾﺪ‪ .‬ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻂ ھﻔﺖ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺗﺎ ﻣﯿﺪان ﺷﺎه ﮐﮫ ﭘﯿﺎده‬ ‫ﺷﺪﯾﻢ ‪ ،‬ﺑﭽﮫ ام ﺑﺎز ھﻢ ﺣﺮف ﻣﯽ زد و ھﯽ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ ﮐﮫ ﯾﮑﺒﺎر ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬ ‫«ﻣﺎدل !ﺗﺠﺎ ﻣﯿﻠﯿﻢ؟»‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﺮا ﯾﮏ ﻣﺮﺗﺒﮫ ‪ ،‬ﺑﯽ آن ﮐﮫ ﺑﻔﮭﻤﻢ ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﻣﯿﺮﯾﻢ ﭘﯿﺶ ﺑﺎﺑﺎ‪.‬‬ ‫ﺑﭽﮫ ام ﮐﻤﯽ ﺑﮫ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬ ‫«ﻣﺎدل! ﺗﺪوم ﺑﺎﺑﺎ؟»‬ ‫ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﺣﻮﺻﻠﮫ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪.‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﺟﻮﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯽ؟ اﮔﮫ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ ﺑﺮات ﻗﺎﻗﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﺮم ھﺎ!‬ ‫ﺣﺎل ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﻣﯽ ﺳﻮزد‪ .‬اﯾﻦ ﺟﻮر ﭼﯿﺰھﺎ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ دل آدم را ﻣﯽ ﺳﻮزاﻧﺪ‪.‬ﭼﺮا‬ ‫دل ﺑﭽﮫ ام را در آن دم آﺧﺮ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺷﮑﺴﺘﻢ ؟از ﺧﺎﻧﮫ ﮐﮫ ﺑﯿﺮون آﻣﺪﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻋﮭﺪ‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﮫ ﺗﺎ آﺧﺮ ﮐﺎر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺸﻮم ‪.‬ﺑﭽﮫ ام را ﻧﺰﻧﻢ‪ .‬ﻓﺤﺸﺶ ﻧﺪھﻢ‪.‬و ﺑﺎھﺎش‬ ‫ﺧﻮش رﻓﺘﺎری ﮐﻨﻢ ‪.‬وﻟﯽ ﭼﻘﺪر ﺣﺎﻻ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺳﻮزد!ﭼﺮا اﯾﻨﻄﻮر ﺳﺎﮐﺘﺶ ﮐﺮدم؟‬ ‫ﺑﭽﮭﮑﻢ دﯾﮕﺮ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ‪ .‬و ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮد ﺷﻮﻓﺮﮐﮫ ﺑﺮاﯾﺶ ﺷﮑﻠﮏ در ﻣﯽ آورد ﺣﺮف ﻣﯽ زد‬ ‫ﮔﺮم اﺧﺘﻼط و ﺧﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﮫ او ﻣﺤﻞ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﻧﮫ ﺑﮫ ﺑﭽﮫ ام ﮐﮫ‬ ‫ھﯽ روﯾﺶ را ﺑﮫ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬ﻣﯿﺪان ﺷﺎه ﮔﻔﺘﻢ ﻧﮕﮫ داﺷﺖ‪.‬و وﻗﺘﯽ ﭘﯿﺎده ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ ‪،‬‬ ‫ﺑﭽﮫ ام ھﻨﻮز ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪.‬ﻣﯿﺪان ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ‪.‬و اﺗﻮﺑﻮس ھﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬و ﻣﻦ ھﻨﻮز‬ ‫وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﮫ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻢ ‪.‬ﻣﺪﺗﯽ ﻗﺪم زدم‪.‬ﺷﺎﯾﺪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺪ‪.‬اﺗﻮﺑﻮس ھﺎ ﮐﻢ ﺗﺮ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‪.‬آﻣﺪم ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺪان ‪.‬ده ﺷﺎھﯽ از ﺟﯿﺒﻢ درآوردم و ﺑﮫ ﺑﭽﮫ ام دادم ‪.‬ﺑﭽﮫ ام ھﺎج و واج‬ ‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬ھﻨﻮز ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺘﻦ را ﺑﻠﺪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﮫ ﻃﻮر‬ ‫ﺣﺎﻟﯿﺶ ﮐﻨﻢ‪.‬آن ﻃﺮف ﻣﯿﺪان ‪ ،‬ﯾﮏ ﺗﺨﻤﮫ ﮐﺪوﯾﯽ داد ﻣﯽ زد‪.‬ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﻢ ﻧﺸﺎﻧﺶ دادم و‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﺑﮕﯿﺮ ﺑﺮو ﻗﺎﻗﺎ ﺑﺨﺮ‪.‬ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﻠﺪی ﺧﻮدت ﺑﺮی ﺑﺨﺮی‪.‬‬ ‫ﺑﭽﮫ ام ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﮫ ﭘﻮل ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ رو ﺑﮫ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ﻣﺎدل ﺗﻮ ھﻢ ﺑﯿﺎ ﺑﻠﯿﻢ»‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﻧﮫ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ واﯾﺴﺎدم ﺗﻮ رو ﻣﯽ ﭘﺎم ‪.‬ﺑﺮو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺧﻮدت ﺑﻠﺪی ﺑﺨﺮی‪.‬‬

‫ﺑﭽﮫ ام ﺑﺎز ھﻢ ﺑﮫ ﭘﻮل ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﮫ دو دول ﺑﻮد‪.‬و ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﭼﮫ ﻃﻮر ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﭼﯿﺰ ﺧﺮﯾﺪ‪.‬ﺗﺎ ﺑﮫ ﺣﺎل ھﻤﭽﮫ ﮐﺎری ﯾﺎدش ﻧﺪاده ﺑﻮدم‪.‬ﺑﺮﺑﺮ ﻧﮕﺎھﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬ﻋﺠﺐ‬ ‫ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻮد!ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﮫ ﻓﻘﻂ ھﻤﺎن دﻗﯿﻘﮫ دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﻣﻨﺼﺮف ﺷﻮم ‪.‬ﺑﻌﺪ ﮐﮫ ﺑﭽﮫ ام رﻓﺖ و ﻣﻦ ﻓﺮار ﮐﺮدم و ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ھﻢ ﺣﺘﯽ‬ ‫آن روز ﻋﺼﺮ ﮐﮫ ﺟﻠﻮی درو ھﻤﺴﺎﯾﮫ ھﺎ از زور ﻏﺼﮫ ﮔﺮﯾﮫ ﮐﺮدم ‪-‬ھﯿﭻ اﯾﻦ ﻃﻮر‬ ‫دﻟﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﮫ و ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﻧﺸﺪه ‪.‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﻃﺎﻗﺘﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪.‬ﻋﺠﺐ ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻮد‪.‬ﺑﭽﮫ ام‬ ‫ﺳﺮﮔﺮدان ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ ھﻨﻮز ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰی از ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﺪ‪ .‬ﻧﻔﮭﻤﯿﺪم ﭼﮫ‬ ‫ﻃﻮر ﺧﻮد را ﻧﮕﮫ داﺷﺘﻢ ‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺗﺨﻤﮫ ﮐﺪوﯾﯽ را ﻧﺸﺎﻧﺶ دادم و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫«ﺑﺮو ﺟﻮﻧﻢ !اﯾﻦ ﭘﻮل را ﺑﮭﺶ ﺑﺪه ‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﺗﺨﻤﮫ ﺑﺪه ‪ ،‬ھﻤﯿﻦ ‪ .‬ﺑﺮو ﺑﺎرﯾﮑﻼ»‪.‬‬ ‫ﺑﭽﮭﮑﻢ ﺗﺨﻤﮫ ﮐﺪوﯾﯽ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﻣﺜﻞ وﻗﺘﯽ ﮐﮫ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮭﺎﻧﮫ ﺑﮕﯿﺮد و ﮔﺮﯾﮫ‬ ‫ﮐﻨﺪ‪،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ﻣﺎدل ﻣﻦ ﺗﺨﻤﮫ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ‪.‬ﺗﯿﺴﻤﯿﺲ ﻣﯽ ﺧﻮام» ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺑﯽ ﭼﺎره ﻣﯽ ﺷﺪم ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﭽﮫ ام ي‪ :‬ﺧﺮده دﯾﮕﺮ ﻣﻌﻄﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬اﮔﺮ‬ ‫ﯾﮏ ﺧﺮده ﮔﺮﯾﮫ ﮐﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪ .‬وﻟﯽ ﺑﭽﮫ ام ﮔﺮﯾﮫ ﻧﮑﺮد‪.‬‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﮫ ام ﺳﺮ رﻓﺘﮫ ﺑﻮد ‪ .‬ﺳﺮش داد زدم‪:‬‬ ‫«ﮐﯿﺸﻤﯿﺶ ھﻢ داره‪.‬ﺑﺮو ھﺮ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺨﺮ‪ .‬ﺑﺮو دﯾﮕﮫ»‪.‬‬ ‫و از روی ﺟﻮی ﮐﻨﺎر ﭘﯿﺎده رو ﺑﻠﻨﺪش ﮐﺮدم و روی اﺳﻔﺎﻟﺖ وﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪.‬‬ ‫دﺳﺘﻢ را ﺑﮫ ﭘﺸﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﯾﻮاش ﺑﮫ ﺟﻠﻮ ھﻮﻟﺶ دادم و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫«ده ﺑﺮو دﯾﮕﮫ دﯾﺮ ﻣﯿﺸﮫ»‪.‬‬ ‫ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪ .‬از وﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺗﺎ آن ﺗﮫ ھﺎ اﺗﻮﺑﻮﺳﯽ و درﺷﮑﮫ ای ﭘﯿﺪا ﻧﺒﻮد ﮐﮫ‬ ‫ﺑﭽﮫ ام را زﯾﺮ ﺑﮕﯿﺮد‪.‬ﺑﭽﮫ ام دو ﺳﮫ ﻗﺪم ﮐﮫ رﻓﺖ ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ﻣﺎدل ﺗﯿﺴﻤﯿﺲ ھﻢ داﻟﮫ؟»‬ ‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫«آره ﺟﻮﻧﻢ ‪ .‬ﺑﮕﻮ ده ﺷﺎھﯽ ﮐﺸﻤﺶ ﺑﺪه»‪.‬‬ ‫و او رﻓﺖ ‪ .‬ﺑﭽﮫ ام وﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﺎن رﺳﯿﺄه ﺑﻮد ﮐﮫ ي‪ :‬ﻣﺮﺗﺒﮫ ﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻮق زد و ﻣﻦ‬ ‫از ﺗﺮس ﻟﺮزﯾﺪم ‪ .‬و ﺑﯽ اﯾﻦ ﮐﮫ ﺑﻔﮭﻤﻢ ﭼﮫ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ‪ ،‬ﺧﻮد را وﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم و‬ ‫ﺑﭽﮫ ام را ﺑﻐﻞ زدم و ﺗﻮی ﭘﯿﺎده رو دوﯾﺪم و ﻻی ﻣﺮدم ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪم‪ .‬ﻋﺮق ﺳﺮ و روﯾﻢ راه‬ ‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ زدم ‪ .‬ﺑﭽﮭﮑﻢ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ﻣﺎدل !ﭼﻄﻮل ﺳﺪس؟»‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ھﯿﭽﯽ ﺟﻮﻧﻢ ‪ .‬از وﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺗﻨﺪ رد ﻣﯿﺸﻦ ‪.‬ﺗﻮ ﯾﻮاش ﻣﯽ رﻓﺘﯽ ‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﺮی‬

‫زﯾﺮ ھﻮﺗﻮل‪.‬‬ ‫اﯾﻦ را ﮐﮫ ﮔﻔﺘﻢ ‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﮔﺮﯾﮫ ام ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ .‬ﺑﭽﮫ ام ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﮫ ﺗﻮی ﺑﻐﻠﻢ ﺑﻮد ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ﺧﻮب ﻣﺎدل ﻣﻨﻮ ﺑﺰال زﯾﻤﯿﻦ‪.‬اﯾﻨﺪﻓﮫ ﺗﻨﺪ ﻣﯿﻠﻢ»‪.‬‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ﺑﭽﮭﮑﻢ اﯾﻦ ﺣﺮف را ﻧﻤﯽ زد‪ ،‬ﻣﻦ ﯾﺎدم رﻓﺘﮫ ﺑﻮد ﮐﮫ ﺑﺮای ﭼﮫ ﮐﺎری آﻣﺪه ام‪.‬‬ ‫وﻟﯽ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﺮا از ﻧﻮ ﺑﮫ ﺻﺮاﻓﺖ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬ھﻨﻮز اﺷﮏ ﭼﺸﻢ ھﺎﯾﻢ را ﭘﺎک ﻧﮑﺮده‬ ‫ﺑﻮدم ﮐﮫ دوﺑﺎره ﺑﮫ ﯾﺎد ﮐﺎری ﮐﮫ آﻣﺪه ﺑﻮدم ﺑﮑﻨﻢ ‪ ،‬اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺑﮫ ﯾﺂد ﺷﻮھﺮم ﮐﮫ ﻣﺮا ﻏﻀﺐ‬ ‫ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪.‬اﻓﺘﺎدم ‪ .‬ﺑﭽﮭﮑﻢ را ﻣﺎچ ﮐﺮدم ‪ .‬آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺎﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﮫ از ﺻﻮرﺗﺶ‬ ‫ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺘﻢ ‪.‬ﻣﺎﭼﺶ ﮐﺮدم و دوﺑﺎره ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ زﻣﯿﻦ و ﺑﺎز ھﻢ در ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫«ﺗﻨﺪ ﺑﺮو ﺟﻮﻧﻢ‪ ،‬ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺂدش»‪.‬‬ ‫ﺑﺎز ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺧﻠﻮت ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﭽﮫ ام ﺗﻨﺪ ﺗﺮ رﻓﺖ ‪ .‬ﻗﺪم ھﺎی ﮐﻮﭼﮑﺶ را ﺑﮫ ﻋﺠﻠﮫ‬ ‫ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺖ و ﻣﻦ دو ﺳﮫ ﺑﺎر ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﮫ ﻣﺒﺎدا ﭘﺎھﺎﯾﺶ ﺗﻮی ھﻢ ﺑﭙﯿﭽﺪ و زﻣﯿﻦ ﺑﺨﻮرد‪.‬‬ ‫آن ﻃﺮف ﺧﯿﺎﺑﺎن ﮐﮫ رﺳﯿﺪ ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﮫ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ‪ .‬ﻣﻦ داﻣﻦ ھﺎی ﭼﺎدرم را‬ ‫زﯾﺮ ﺑﻐﻠﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ راه ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ‪ .‬ھﻤﭽﮫ ﮐﮫ ﺑﭽﮫ ام ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﮫ ﻃﺮف‬ ‫ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ‪ ،‬ﻣﻦ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﺧﺸﮑﻢ زد ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﯾﮏ دزد ﮐﮫ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﮕﺎه ﻣﭽﺶ را ﮔﺮﻓﺘﮫ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪ ،‬ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪ .‬ﺧﺸﮑﻢ زده ﺑﻮد و دﺳﺘﮭﺎی ﯾﻢ ھﻤﺎن ﻃﻮر زﯾﺮ ﺑﻐﻞ ھﺎﯾﻢ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫درﺳﺖ ﻣﺜﻞ آن دﻓﻌﮫ ﮐﮫ ﺳﺮﺟﯿﺐ ﺷﻮھﺮم ﺑﻮدم ‪ -‬ھﻤﺎن ﺷﻮھﺮ ﺳﺎﺑﻘﻢ ‪ -‬و ﮐﻨﺪو ﮐﻮ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺷﻮھﺮم از در رﺳﯿﺪ‪.‬درﺳﺖ ھﻤﺎن ﻃﻮر ﺧﺸﮑﻢ زده ﺑﻮد ‪ .‬دوﺑﺎره از‬ ‫ﻋﺮق ﺧﯿﺲ ﺷﺪم‪ .‬ﺳﺮم را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و وﻗﺘﯽ ﺑﮫ ھﺰار زﺣﻤﺖ ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ‪،‬‬ ‫ﺑﭽﮫ ام دوﺑﺎره راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﭼﯿﺰی ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﮫ ﺗﺨﻤﮫ ﮐﺪوﯾﯽ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﮐﺎر ﻣﻦ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﭽﮫ ام ﺳﺎﻟﻢ ﺑﮫ آن ﻃﺮف ﺧﯿﺎﺑﺎن رﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬از ھﻤﺎن وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﮫ اﻧﮕﺎر اﺻﻼ‬ ‫ﺑﭽﮫ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪.‬آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎری ﮐﮫ ﺑﭽﮫ ام را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ‪.‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﮫ ﺑﭽﮫ ﻣﺮدم را ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮدم ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺑﭽﮫ ﺗﺎزه ﭘﺎ و ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﺮدم ﺑﮫ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬درﺳﺖ‬ ‫ھﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﮫ از ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﮫ ﺑﭽﮫ ﻣﺮدم ﻣﯽ ﺷﻮد ﺣﻆ ﮐﺮد‪ ،‬از دﯾﺪن او ﺣﻆ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬و ﺑﮫ‬ ‫ﻋﺠﻠﮫ ﻻی ﺟﻤﻌﯿﺖ ﭘﯿﺎده رو ﭘﯿﭽﯿﺪم ‪ .‬وﻟﯽ ﯾﮏ دﻓﻌﮫ ﺑﮫ وﺣﺸﺖ اﻓﺘﺎدم ‪.‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﻗﺪﻣﻢ‬ ‫ﺧﺸﮏ ﺑﺸﻮد و ﺳﺮﺟﺎﯾﻢ ﻣﯿﺨﮑﻮب ﺑﺸﻮم ‪.‬وﺣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد ﮐﮫ ﻣﺒﺎدا ﮐﺴﯽ زاغ ﺳﯿﺎه ﻣﺮا ﭼﻮب‬ ‫زده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬از اﯾﻦ ﺧﯿﺎل ‪ ،‬ﻣﻮھﺎی ﺗﻨﻢ راﺳﺖ اﯾﺴﺘﺎد و ﻣﻦ ﺗﻨﺪ ﺗﺮ ﮐﺮدم‪.‬دو ﺗﺎ ﮐﻮﭼﮫ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ‬ ‫ﺧﯿﺎل داﺷﺘﻢ ﺗﻮی ﭘﺲ ﮐﻮﭼﮫ ھﺎ ﺑﯿﻨﺪازم و ﻓﺮار ﮐﻨﻢ‪.‬ﺑﮫ زﺣﻤﺖ ﺧﻮدم را ﺑﮫ دم ﮐﻮﭼﮫ رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮدم‪،‬‬ ‫ﮐﮫ ﯾﮑﮭﻮ ‪ ،‬ﯾﮏ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺗﻮی ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺗﺮﻣﺰ ﮐﺮد ‪.‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ ﺣﺎﻻ ﻣﭻ ﻣﺮا ﺧﻮاھﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺎ اﺳﺘﺨﻮان ھﺎﯾﻢ ﻟﺮزﯾﺪ‪ .‬ﺧﯿﺎل ﻣﯽ ﮐﺮدم ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺳﺮ ﭼﮭﺎرراه ﮐﮫ ﻣﺮا ﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﺪ ‪ ،‬ﺗﻮی ﺗﺎﮐﺴﯽ‬ ‫ﭘﺮﯾﺪه ﺣﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﭘﯿﺎده ﺷﺪه و ﺣﺎﻻ اﺳﺖ ﮐﮫ ﻣﭻ دﺳﺘﻢ را ﺑﮕﯿﺮد ‪ .‬ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﮫ ﻃﻮر‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻋﻘﺐ ﺳﺮم را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪ .‬و وارﻓﺘﻢ‪.‬ﻣﺴﺎﻓﺮھﺎی ﺗﺎﮐﺴﯽ ﭘﻮﻟﺸﺎن را ھﻢ داده ﺑﻮدﻧﺪ و‬ ‫داﺷﺘﻨﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﻓﮑﺮ دﯾﮕﺮی ﺑﮫ ﺳﺮم زد‪ .‬ﺑﯽ اﯾﻦ ﮐﮫ ﺑﻔﮭﻤﻢ ‪،‬‬ ‫و ﯾﺎ ﭼﺸﻤﻢ ﺟﺎﯾﯽ را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺮﯾﺪم ﺗﻮی ﺗﺎﮐﺴﯽ و در را ﺑﺎ ﺳﺮوﺻﺪا ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﺷﻮﻓﺮ‬ ‫ﻏﺮﻏﺮ ﮐﺮد و راه اﻓﺘﺎد‪ .‬و ﭼﺎدر ﻣﻦ ﻻی در ﺗﺎﮐﺴﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ‪.‬وﻗﺘﯽ ﺗﺎﮐﺴﯽ دور‬ ‫ﺷﺪ و ﻣﻦ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ‪ ،‬در را آھﺴﺘﮫ ﺑﺎز ﮐﺮدم‪ .‬ﭼﺎدرم را از ﻻی در ﺑﯿﺮون‬ ‫ﮐﺸﯿﺪم و از ﻧﻮ در را ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﮫ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﮫ دادم و ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم‪.‬و‬ ‫ﺷﺐ ‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭘﻮل ﺗﺎﮐﺴﯽ را از ﺷﻮھﺮم درﺑﯿﺂورم‪.‬‬

‫**********‬ ‫ﺑﺨﺶ ‪٣‬‬ ‫وﺳﻮاس‬ ‫ﻏﻼﻣﻌﻠﯽ ﺧﺎن ﺳﻼﻧﮫ ﺳﻼﻧﮫ از ﭘﻠﮫ ھﺎی ﺣﻤﺎم ﺑﺎﻻ آﻣﺪ‪ .‬ﮐﻤﯽ اﯾﺴﺘﺎد و ﻧﻔﺲ‬ ‫ﺧﻮد را ﺗﺎزه ﮐﺮد و ﺑﺎز ﺑﮫ راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫ھﻨﻮز دو ﻗﺪم ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﮫ ﺑﻮد ﮐﮫ دوﺑﺎره اﯾﺴﺘﺎد‪.‬اﻧﮕﺸﺖ ﺑﮫ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺧﻮد ﮔﺬارد؛‬ ‫ﺷﻘﯿﻘﮫ ھﺎ را اﻧﺪﮐﯽ ﻓﺸﺮد و ﺑﻌﺪ اﺑﺮوھﺎ را درھﻢ ﮐﺸﯿﺪ و ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﮫ ﺷﯿﻄﺎن‬ ‫را ﻟﻌﻦ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫درﺳﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬اﮐﻨﻮن ﺑﮫ ﯾﺎدش ﻣﯽ آﻣﺪ ﮐﮫ وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﮫ ﺑﻮد ﻏﺴﻞ‬ ‫ﮐﻨﺪ ‪ ،‬ﯾﺎدش رﻓﺘﮫ ﺑﻮد اﺳﺘﺒﺮاء ﮐﻨﺪ و ﺣﺘﻢ داﺷﺖ ﺣﺎﻻ ﻧﮫ ﻏﺴﻠﺶ درﺳﺖ‬ ‫اﺳﺖ و ﻧﮫ ﭘﺎک ﺷﺪه‪.‬ﮔﺬﺷﺘﮫ از اﯾﻦ ﮐﮫ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﻧﯿﺰ ﻧﺠﺲ ﮔﺮدﯾﺪه و ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ھﻨﻮز ﭼﺮک ﻧﺸﺪه ﻋﻮﺿُُﺶ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﮫ ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪ ‪.‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎور ﻧﮑﻨﺪ ‪»:‬ﺷﺎﯾﺪاﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده م»‪...‬‬ ‫وﻟﯽ ﻧﮫ ‪،‬درﺳﺖ ﺑﻮد ‪.‬ﺗﻤﺎم ﻗﺮاﯾﻦ ﮔﻮاھﯽ ﻣﯽ دادﻧﺪ ‪.‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮدد و‬ ‫دوﺑﺎره ﺑﮫ ﺣﻤﺎم ﺑﺮود ‪ ،‬وﻟﯽ ھﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪ واز اﯾﻦ ﻟﺤﺎظ ﮐﮫ ﻇﮭﺮ ﻧﻤﺎزش را‬ ‫ﺳﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد وﺗﺎ ﻧﻤﺎز ﻣﻐﺮب وﻗﺖ زﯾﺎد داﺷﺖ ﮐﮫ ﺗﺠﺪﯾﺪﻏﺴﻞ ﮐﻨﺪ ‪،‬ﺗﻨﺒﻠﯽ‬ ‫ﮐﺮد و ﺑﺮ ﻧﮕﺸﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺷﯿﻄﺎن را ﻟﻌﻨﺖ ﮐﺮد ‪ ،‬ﺑﻐﭽﮫ ی ﺣﻤﺎم ﺧﻮد را زﯾﺮ ﺑﻐﻞ‬ ‫ﺟﺎ ﺑﮫ ﺟﺎ ﮐﺮدوﻋﺒﺎی ﺧﻮد را ﺑﮫ روی آن ﮐﺸﯿﺪ وﺑﺎز ﺳﻼﻧﮫ ﺳﻼﻧﮫ ﺑﮫ‬ ‫راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫***‬ ‫آﻓﺘﺎب ‪ ،‬ﺷﯿﺸﮫ ھﺎی ﺳﻘﻒ ﺣﻤﺎم را ﻗﺮﻣﺰ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﮫ ﻏﻼﻣﻌﻠﯽ ﺧﺎن‬

‫ﺗﻮی ﺧﺰﯾﻨﮫ ‪ ،‬اﻧﮕﺸﺖ ﺑﮭﺪر ﮔﻮش ﺧﻮد ﮔﺬارده ﺑﻮد وﻗﺮﺑﺖ اﻟﯽ اﷲ ﻏﺴﻞ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد ھﯿﭻ ﯾﮏ از ﻣﻘﺪﻣﺎت وﻣﻘﺎرﻧﺎت را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻮراخ ھﺎی ﮔﻮش ﺧﻮد را دﺳﺖ ﻣﺎﻟﯿﺪ ‪،‬ﺗﻮی ﻧﺎف ﺧﻮد را ﺳﺮﮐﺸﯽ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫اﺳﺘﺒﺮائ وﺑﻌﺪ ھﻢ ﻧﯿﺖ ‪ ،‬وﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ‪:‬ﯾﮏ دور ﺑﮫ ﻧﯿﺖ ﻃﺮف راﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﯾﮏ دور ﺑﮫ ﻧﯿﺖ ﻃﺮف ﭼﭗ ؛ ‪...‬ﮐﮫ ﺑﺮ ﺷﯿﻄﺎن ﻟﻌﻨﺖ !‪...‬ازدﻣﺎﻏﺶ‬ ‫ﺧﻮن ﺑﺎز ﺷﺪ‪.‬‬ ‫دﺳﺖ ﺑﮫ دﻣﺎغ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬آب ﺧﺰﯾﻨﮫ را ﺑﮫ ھﻢ زد ﺗﺎ رﻧﮓ ﺧﻮن ﻣﺤﻮ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫وﺑﻌﺪ ھﻮل ھﻮل از ﺧﺰﯾﻨﮫ درآﻣﺪ ودرﮔﻮﺷﮫ اﯾﺎز ﺣﺎل رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻧﮫ اش ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ‪.‬اﺳﺘﺎد ﺣﻤﺎم ﻋﻘﺐ ﭘﺴﺮش ﻓﺮﺳﺘﺎد ‪.‬او را ﺑﺎ ﻟﻨﮓ و‬ ‫ﻗﺪﯾﻔﮫ اش ﺧﺸﮏ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬ﺧﻮن دﻣﺎﻏﺶ را ھﺮ ﻃﻮر ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﻨﺪ آوردﻧﺪ واز‬ ‫ﺣﻤﺎم ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫دو ﺳﺎﻋﺖ از ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﮫ ﺑﻮد ﮐﮫ ﺑﮫ ﺣﺎل آﻣﺪ ‪.‬ﭘﺎﺷﺪ ﻧﺸﺴﺖ واز زﻧﺶ وﻗﺎﯾﻊ‬ ‫را ﭘﺮﺳﯿﺪ‪.‬وﻟﯽ او ھﻨﻮز ﺷﺮوع ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﮫ ﺧﻮدش ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ را ﺑﮫ ﺧﺎﻃﺮ آورد‪.‬‬ ‫زﻧﺶ را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﻐﭽﮫ ی ﺣﻤﺎﻣﺶ راﺣﺎﺿﺮ ﮐﻨﺪ وﺧﻮدش زود ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪوﺑﮫ‬ ‫ﺑﮫ راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﺣﻤﺎم ﮔﺬرﺷﺎن ﺗﺎ ﺑﮫ ﺣﺎل ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺴﺘﮫ ﺑﻮد ‪.‬واﮔﺮ ھﻢ ﻧﺒﺴﺘﮫ ﺑﻮد او ھﺮﮔﺰ روﯾﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‬ ‫دﯾﮕﺮ ﺑﮫ آن ﺟﺎ ﺑﺮود ‪.‬آﻧﺮوز ﺗﻤﺎم ﺑﺴﺎط ﺣﻤﺎﻣﯽ ﺑﯿﭽﺎره را ﺑﮫ ﺧﻮن ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻧﺎﭼﺎر ﺑﮫ راه اﻓﺘﺎد ‪.‬او دو ﺳﮫ ﮐﻮﭼﮫ ﮔﺬﺷﺖ ودر ﻣﯿﺎن ﯾﮏ ﺑﺎزارﭼﮫ ی ﺗﺎرﯾﮏ‬ ‫ﺳﺮ در آورد‪.‬‬ ‫ﭼﺮاغ ﻣﻮﺷﯽ راه روی ﺣﻤﺎم ﺑﺎزارﭼﮫ ‪ ،‬از ﺗﮫ ﭘﻠﮫ ھﺎ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﯽ ﮐﺮد ودرو دﯾﻮار‬ ‫ﮐﺪر ﺗﺮ از آﻧﭽﮫ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻧﻤﺎﯾﺎن ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﻏﻼﻣﻌﻠﯽ ﺧﺎن ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎل از اﯾﻨﮑﮫ ﺣﻤﺎم ھﻨﻮز ﺑﺴﺘﮫ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ ‪ ،‬از ﭘﻠﮫ ھﺎ ﺳﺮازﯾﺮﺷﺪ‪.‬‬ ‫آﺧﺮﯾﻦ دﻻک ﻧﻮﺑﺘﯽ ﺣﻤﺎم داﺷﺖ ﺑﺴﺎط را ور ﻣﯽ ﭼﯿﺪ ﻟﻨﮓ ھﺎی ﺧﯿﺲ را ﺑﮫ ھﻢ ﮔﺮه ﻣﯽ‬ ‫زدو از در ودﯾﻮار ﻣﯽ آوﯾﺨﺖ ‪.‬ﯾﺎ ﻗﺪﯾﻔﮫ ھﺎی ﮐﺎر ﮐﺮده را ﺗﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬دﻣﭙﺎﯾﯽ ھﺎ را‬ ‫ﺑﮫ ﮐﻨﺎری ﻣﯽ زد وﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﺮاغ را ھﻢ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻏﻼﻣﻌﻠﯽ ﺧﺎن ھﻨﻮز از در وارد ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﮫ ﺻﺪای او را ﺷﻨﯿﺪ‪:‬‬ ‫آﻗﺎ ﺣﻤﻮم ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺷﺪه‪.‬‬‫‪-‬ﺳﺎم ﻋﻠﯿﮑﻢ‪...‬ﻣﻦ اﻧﻘﺪی ﮐﺎر ﻧﺪارم ‪...‬ﯾﮫ زﯾﺮ آب ﻣﯽ رم وﻣﯽ آم‪.‬‬

‫آﻗﺎ ﺟﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﺣﻤﻮم ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺷﺪه ‪...‬آﺧﮫ ﻣﺮدم ھﻢ راﺣﺘﯽ دارن ؛ وﻗﺖ‬‫و ﺑﯽ وﻗﺖ ﮐﮫ ﺣﻤﻮم ﻧﻤﯽ آن ﮐﮫ‪.‬‬ ‫ﭼﺮا اوﻗﺎﺗﺘﻮ ﺗﻠﺦ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ داداش ؟ ﺗﺎ ﯾﮫ ﭼﭙﻖ ﭼﺎق ﮐﻨﯽ ‪ ،‬ﻣﻨﻢ اوﻣﺪه م ‪...‬و‬‫ﻟﺒﺎس ﺧﻮد را در آورد ‪.‬ﻟﻨﮕﯽ ﺑﮫ ﺧﻮد ﺑﺴﺖ و راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫داﺧﻞ ﺣﻤﺎم ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد ‪.‬ﭼﺮاغ ﺧﻮاﺳﺖ ‪.‬دﻻک ﺗﻨﺒﻠﯽ ﮐﺮد واز ھﻤﺎن ﺑﺎﻻی در ‪ ،‬ﺗﻨﮭﺎ‬ ‫ﭘﯿﮫ ﺳﻮز ﺣﻤﺎم را روﺷﻦ ﮐﺮد وﺑﮫ دﺳﺖ او داد‪.‬‬ ‫ﻏﻼﻣﻌﻠﯽ ﺧﺎن در ﮔﺮم ﺧﺎﻧﮫ ی ﺣﻤﺎم را ﺑﺎز ﮐﺮد ‪.‬ﺑﺴﻢ اﻟﻠﮭﯽ ﮔﻔﺖ و وارد ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺎﯾﮫ ی ﺑﺰرگ وﻟﺮزان ﺳﺮ ﺧﻮد ﮐﮫ ﺗﺎ وﺳﻂ ﮔﻨﺒﺪ ھﺎی ﺳﻘﻒ ﺣﻤﺎم ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ ﺗﺮس ﻧﮕﺎھﯽ ﮐﺮد وﺑﮫ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ ‪.‬ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﯾﮏ ﺑﺴﻢ اﷲ دﯾﮕﺮی ﮔﻔﺖ وﺧﻮد‬ ‫را ﺑﮫ ﭘﻠﮫ ھﺎی ﺧﺰﯾﻨﮫ رﺳﺎﻧﯿﺪ‪.‬ﭘﯿﮫ ﺳﻮز را ﺑﺎﻻی ﭘﻠﮫ ھﺎ ‪ ،‬ﻟﺐ ﺳﻨﮓ ﺧﺰﯾﻨﮫ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﯾﮏ ﻣﺸﺖ آب ﻣﺰﻣﺰه ﮐﺮد ‪.‬ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ھﻢ ﺑﮫ ﺻﻮرت ﺧﻮد زد ‪.‬ﺑﺎ ﯾﮑﯽ دو ﻣﺸﺖ دﯾﮕﺮ ‪،‬‬ ‫ﭘﺎھﺎی ﺧﻮد را ﺷﺴﺖ وﺧﺰﯾﻨﮫ ﻓﺮو رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺰﯾﻨﮫ ﺗﺎ ﻟﺐ ﺳﻨﮓ‬

‫آن ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬آب داغ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ‪.‬ﺑﺪن ﺧﻮد را ﺑﺎ ﮐﯿﻒ‬

‫ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ دﺳﺖ ﻣﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ ‪.‬ﺷﻌﻠﮫ ی ﭘﯿﮫ ﺳﻮز ﮐﺞ وراﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﺪو ﺳﺎﯾﮫ روﺷﻦ‬ ‫دﯾﻮار ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ‪.‬ﻏﻼﻣﻌﻠﯽ ﺧﺎن اﯾﻦ ﯾﮑﯽ را در ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ ‪ ،‬وﻟﯽ ﮔﻤﺎن ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫از ﻣﺎ ﺑﮭﺘﺮان ﻣﯽ اﯾﻨﺪ وﻣﯽ روﻧﺪ وھﻮا ﺗﮑﺎن ﻣﯽ ﺧﻮرد وﺷﻌﻠﮫ را ﻣﯽ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﮫ ﺻﺒﺮ ﮐﺮد ‪.‬ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﯿﺎ ﻣﺪ ‪.‬ﯾﮏ ﺑﺴﻢ اﷲ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪...‬وﺷﻌﻠﮫ ی‬ ‫ﭘﯿﮫ ﺳﻮز ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﮑﺮ ﺧﻮد را ھﺮ ﻃﻮر ﺑﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮد‪.‬ﺗﺮس وﺗﺎرﯾﮑﯽ را از ﯾﺎد ﺑﺮد‪.‬‬ ‫وﺳﮫ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺪن ﺧﻮد را دﺳﺖ ﻣﺎﻟﯿﺪ وﺑﮫ زﯾﺮ آب ﻓﺮو رﻓﺖ ‪.‬ﺳﺮ ﮐﯿﻒ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫زﯾﺮ آب ‪ ،‬ﭘﺎھﺎی ﺧﻮد را ﺑﮫ ﺗﮫ ﺧﺰﯾﻨﮫ ﻓﺸﺎرداد وﺳﺒﮏ وآھﺴﺘﮫ دو ﺳﮫ ﺛﺎﻧﯿﮫ ﺧﻮد را در‬ ‫ﻣﯿﺎن آب ﻧﮕﮫ داﺷﺖ‪.‬وﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﺧﻮد را ازآب ﺑﮫ در آورد‪.‬‬ ‫ﯾﮏ ﺑﺎره ﺗﺮﺳﯿﺪ ‪.‬ھﻤﮫ ﺟﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﭼﺸﻢ ھﺎی ﺧﻮد را ﻣﺎﯾﺪ ‪.‬اھﮫ!‬ ‫ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﮫ ﺳﺮو ﺻﻮرت ودﺳﺖ ھﺎﯾﺶ ﭼﺮب ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺗﺮﺳﯿﺪ‪.‬‬ ‫ودﻻک را ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎدی وﺣﺸﺖ آور ‪ ،‬دو ﺳﮫ ﺑﺎرﺻﺪا زد‪.‬‬ ‫دﻻک ﺳﺮاﺳﯿﻤﮫ وارد ﺷﺪ ‪.‬ھﺮدو در ﯾﮏ آن ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ از ھﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﭘﺲ ﭼﺮاغ ﭼﮫ ﺷﺪ ؟!‪...‬وھﺮدو در ﺟﻮاب ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬‫دﻻک ﺑﺮﮔﺸﺖ وﯾﮏ ﭼﺮاغ دﯾﮕﺮ آورد‪.‬‬ ‫ﭘﯿﮫ ﺳﻮز ﭘﯿﺪا ﻧﺒﻮد وﻟﯽ روی آب ﺧﺰﯾﻨﮫ روﻏﻦ ﭼﺮاغ ﻣﻮج ﻣﯽ زد‪.‬‬ ‫وﺳﺮو ﺳﯿﻨﮫ ی ﻏﻼﻣﻌﻠﯽ ﺧﺎن ﭼﺮب ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫دﻻک ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻓﺤﺶ ﻧﺜﺎر اﺳﺘﺎد ﺣﻤﺎم ﮐﺮد و ﻏﻼﻣﻌﻠﯽ ﺧﺎن از روی ﺧﺸﻢ و‬

‫ﺑﯽ ﭼﺎرﮔﯽ ﯾﮏ ﻻاﻻه اﻻ اﷲ ﮔﻔﺖ و در آﻣﺪ‪.‬روﻏﻦ ﭼﺮاغ ھﺎ را ﺑﺎ‬ ‫ﻗﺪﯾﻔﮫ ی ﺧﻮد ﭘﺎک ﮐﺮد‪.‬ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪ وﻏﺮ ﻏﺮ ﮐﻨﺎن رﻓﺖ‪.‬‬

‫***‬ ‫ﻓﺮداﺻﺒﺢ ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اذان ‪ ،‬ﺑﺎز ﻏﻼﻣﻌﻠﯽ ﺧﺎن از ﮐﻨﺎر ﮐﻮﭼﮫ‪ ،‬ﺑﻐﭽﮫ ی‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﮫ زﯾﺮ ﺑﻐﻞ زده ﺑﻮد ‪ ،‬ﻋﺒﺎ را ﺑﮫ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد وﺳﻼﻧﮫ ﺳﻼﻧﮫ‬ ‫ﺑﮫ ﺳﻮی ﺣﻤﺎم ﻣﯽ رﻓﺖ ‪.‬وزﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮدﺷﯿﻄﺎن را ﻟﻌﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫وﯾﺎ ﻻ اﻟﮫ اﷲ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪...‬‬ ‫ھﻨﻮز ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﮫ ﺑﻮد ﻏﺴﻞ واﺟﺐ ﺧﻮد را ﻗﺮﺑﮫ اﻟﯽ اﷲ ﺑﮫ ﺟﺎ ﺑﯿﺎورد‪.‬‬

‫******‬ ‫******‬ ‫‪4‬‬ ‫ﻻک ﺻﻮرﺗﯽ‬ ‫ﺑﯿﺶ از ﺳﮫ روز ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎم زاده ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫ھﺎﺟﺮ ﺻﺒﺢ روز ﭼﮭﺎرم ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﻐﭽﮫ ﺧﻮد را ﺑﺴﺖ‪ ،‬و ﮔﯿﻮه ﻧﻮی را ﮐﮫ وﻗﺘﯽ‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﮫ اﯾﻦ ﯾﯿﻼق ﺳﮫ روزه ﺑﯿﺂﯾﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﮫ ﭼﮭﺎر ﺗﻮﻣﺎن و ﻧﯿﻢ از ﺑﺎزار ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ور ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺷﻮھﺮش ﻋﻨﺎﯾﺖ اﷲ ﺑﮫ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﺼﺮ ﯾﮏ روز وﺳﻂ ھﻔﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬آﻓﺘﺎب ﭘﺸﺖ ﮐﻮه ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺖ و ﮔﺮﻣﯽ ھﻮا‬ ‫ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬ ‫زن و ﺷﻮھﺮ ‪ ،‬ﺳﻼﻧﮫ ﺳﻼﻧﮫ ‪ ،‬ﺗﺎ ﺗﺠﺮﯾﺶ ﻗﺪم زدﻧﺪ‪.‬در آن ﺟﺎ ھﺎﺟﺮ از اﺗﻮﺑﻮس ﺷﮭﺮ‬ ‫ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ‪ .‬و ﺷﻮھﺮش‪ ،‬ﺟﻌﺒﮫ آﯾﻨﮫ ﺑﮫ ﮔﺮدن ‪ ،‬راه ﻧﯿﺎوران را در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﭼﻨﺪ روزی ھﻢ در آن ﺟﺎ ﮔﺸﺖ ﺑﺰﻧﺪ‪.‬در اﯾﻦ ﺳﮫ روزی ﮐﮫ اﻣﺎم زاده ﻗﺎﺳﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﮫ‬ ‫ﺑﻮد ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺗﻠﮫ ﻣﻮش ﺑﻔﺮوﺷﺪ‪.‬‬ ‫ھﺎﺟﺮ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل داﺷﺖ‪.‬ﭼﻨﮕﯽ ﺑﮫ دل ﻧﻤﯽ زد‪.‬وﻟﯽ ﺷﻮھﺮش ﺑﮫ او‬ ‫راﺿﯽ ﺑﻮد ‪ .‬ﻋﻨﺎﯾﺖ اﷲ ﮐﺎﺳﺒﯽ دوره ﮔﺮد ﺑﻮد ‪ .‬ﺧﻮد او ﻣﯽ ﮔﻔﺖ دوازده ﺳﺎل اﺳﺖ‪.‬‬

‫دﺳﺖ ﻓﺮوﺷﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬وﻓﻘﻂ در اواﺧﺮ ﺟﻨﮓ ﺑﻮد ﮐﮫ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻌﺒﮫ آﯾﻨﮫ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻓﺮاھﻢ‬ ‫ﮐﻨﺪ‪.‬از آن ﭘﺲ ﺑﺴﺎط ﺧﻮد را در آن ﻣﯽ رﯾﺨﺖ ‪ ،‬ﺑﻨﺪ ﭼﺮﻣﯽ اش را ﺑﮫ ﮔﺮدن ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و‬ ‫ﺑﮫ ﻗﻮل ﺧﻮدش دﮐﺎن ﺟﻤﻊ و ﺟﻮری داﺷﺖ و از ﮐﺮاﯾﮫ دادن راﺣﺖ ﺑﻮد‪.‬اﯾﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ‬ ‫ﺧﻮش ﺑﺨﺘﯽ را ﺑﺮای او ﻓﺮاھﻢ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬ھﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﮫ ﮐﺎرو ﮐﺎﺳﺒﯽ ﺧﻮد اﯾﻦ اﻣﯿﺪ را ﻧﺪاﺷﺖ‬ ‫ﮐﮫ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻏﯿﺮ از ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﺎن ﮐﺮاﯾﮫ ﺧﺎﻧﮫ ﺷﺎن ‪ ،‬ﮐﺮاﯾﮫ ﻣﺎھﺎﻧﮫ دﯾﮕﺮی از آن راه‬ ‫ﺑﯿﻨﺪازد‪.‬‬ ‫ھﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬وﻟﯽ ھﻨﻮز ﺧﺪا ﻟﻄﻔﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد و اﺟﺎﻗﺸﺎن‬ ‫ﮐﻮر ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬ھﺎﺟﺮ ﺧﻮدش ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ‪.‬ﺷﻮھﺮ ﺧﻮد را ﻧﯿﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻨﺎه ﮐﺎر‬ ‫ﺑﺪاﻧﺪ‪.‬ھﺮﮔﺰ ﺑﮫ ﻓﮑﺮش ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﮫ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺷﻮھﺮش ﺗﻘﺼﯿﺮﮐﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪.‬ﺣﺎﺿﺮ‬ ‫ﻧﺒﻮد ﺣﺘﯽ در دل ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﺑﮫ او ﺗﮭﻤﺘﯽ و ﯾﺎ اﻓﺘﺮاﯾﯽ ﺑﺒﻨﺪد‪.‬و ھﺮوﻗﺖ ﺑﮫ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ‪-‬‬ ‫اﻓﺘﺎد ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ﭼﺮا ﺑﯿﺨﻮدی ﮔﻨﺎھﺸﻮ ﺑﺸﻮرم؟ﻣﻦ ﮐﮫ ﺧﺪای اون ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﮫ‪.‬ﺧﻮدش ﻣﯽ دوﻧﮫ و‬ ‫ﺧﺪای ﺧﻮدش»‪...‬‬ ‫اﺗﻮﺑﻮس ﻣﺜﻞ ﺑﺮق ﺟﺎده ﺷﻤﯿﺮان را زﯾﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺗﺎ ھﺎﺟﺮ آﻣﺪ ﺑﮫ ﯾﺎد ﻧﺬر و‬ ‫ﻧﯿﺎزھﺎﯾﻲ ﮐﮫ ﺑﮫ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﭽﮫ دار ﺷﺪﻧﺸﺎن ‪ ،‬ھﻤﯿﻦ دوﺳﮫ روزه ‪ ،‬در اﻣﺎم زاده ﻗﺎﺳﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﯿﻔﺘﺪ‪...،‬ﺑﮫ ﺷﮭﺮ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬در اﯾﺴﺘﮕﺎه ﺷﺎه آﺑﺎد ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﻧﺪ‪.‬ھﺎﺟﺮ ھﻢ ﺑﮫ‬ ‫دﻧﺒﺎل آﻧﺎن ﭼﺎدر ﻧﻤﺎز ﺧﻮد را ﺑﮫ دور ﮐﻤﺮ ﭘﯿﭽﯿﺪ و از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ‪.‬ﺧﻮدش ھﻢ‬ ‫ﻧﻔﮭﻤﯿﺪ ﭼﺮا ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﮫ ھﻤﺎن ﺟﺎ ﭘﯿﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد اﯾﺴﺘﺎد‪:‬‬ ‫«اوا !ﭼﺮا ﭘﯿﺎده ﺷﺪم؟»‬ ‫ھﯿﭻ وﻗﺖ ﺷﺎه آﺑﺎد ﮐﺎری ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬وﻟﯽ ھﺮﭼﮫ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﯿﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﻣﺎﺷﯿﻦ ھﻢ رﻓﺖ‬ ‫و دﯾﮕﺮ ﺟﺎی ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻧﺒﻮد ‪.‬ﺧﻮش ﺑﺨﺘﯽ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﮫ ﭘﻮل ﺧﺮد داﺷﺖ و ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ در‬ ‫ﺗﻮﭘﺨﺎﻧﮫ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ و ﺧﺎﻧﯽ آﺑﺎد ﭘﯿﺎده ﺷﻮد‪.‬‬ ‫دل ﺑﮫ درﯾﺎ زد و راه اﻓﺘﺎد‪.‬ﻻﻟﮫ زار را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫دﺳﺖ ﺑﻐﭽﮫ را زﯾﺮ ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬ﭼﺎدر ﺧﻮد را ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ روی آن ‪ ،‬ﺑﮫ دور ﮐﻤﺮ ﭘﯿﭽﯿﺪ و‬ ‫ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ‪.‬در ھﻤﺎن ﭼﻨﺪ ﻗﺪم اول؛ھﻔﺘﮫ دﻓﻌﮫ ﺗﻨﮫ ﺧﻮرد‪.‬ﺑﻐﭽﮫ زﯾﺮﺑﻐﻞ او ﻣﺰاﺣﻢ‬ ‫ﮔﺬرﻧﺪﮔﺎن ﺑﻮد ‪.‬و ھﻤﮫ ﺑﺎ ﻏﺮوﻟﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺞ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ و از ﭘﮭﻠﻮی او ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻏﺮه ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ و‬ ‫ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺮ ﮐﻮﭼﮫ ﻣﮭﺮان ﮐﮫ رﺳﯿﺪ ‪ ،‬ﮔﯿﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬آن ﺟﺎ ﻧﯿﺰ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‪.‬وﻟﯽ ﮐﺴﯽ ﺗﻨﺪ ﻋﺒﻮر‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮐﺮد‪.‬ھﻤﮫ دور ﺑﺴﺎط ﺧﺮده ﻓﺮوش ھﺎ ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﺎﻧﮫ ﻣﯽ زدﻧﺪ‪ .‬او ھﻢ راه ﮐﺞ‬ ‫ﮐﺮد و ﮐﻨﺎر ﺑﺴﺎط ﭘﺴﺮک ﭘﺎﺑﺮھﻨﮫ اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﭘﺴﺮک ھﯿﮑﻞ او را ﺑﮫ ﯾﮏ ﻧﻈﺮ وراﻧﺪاز ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﺑﮫ ﮐﺎر ﺧﻮد ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬ﺷﯿﺸﮫ ھﺎی‬

‫ﻻک ﻧﺎﺧﻦ را ﺟﺎﺑﮫ ﺟﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد و آن ھﺎ را ﮐﮫ ﺳﺮﺷﺎن ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬ﭘﺴﺮک ‪،‬‬ ‫ﺣﺘﯽ ﻧﺎﺧﻦ اﻧﮕﺸﺖ ھﺎی ﭘﺎی ﺑﺮھﻨﮫ ﺧﻮد را ھﻢ ﻻ ک زده ﺑﻮد و ﻗﺮﻣﺰی زﻧﻨﺪه آن از زﯾﺮ‬ ‫ﮔﻞ و ﺧﺎﮐﯽ ﮐﮫ ﭘﺎﯾﺶ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ھﻨﻮز ﭘﯿﺪا ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ھﺎﺟﺮ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﻻک ﻧﺎﺧﻦ را ﺑﮫ اﯾﻦ آﺳﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺗﻮان از دﺳﺖ ﻓﺮوش ھﺎ ﺧﺮﯾﺪ‪.‬‬ ‫آھﺴﺘﮫ آھﯽ ﮐﺸﯿﺪ و در دل ‪ ،‬آرزو ﮐﺮد ﮐﮫ ﮐﺎش ﺷﻮھﺮش ﻻک ﻧﺎﺧﻦ ھﻢ ﺑﮫ ﺑﺴﺎط ﺧﻮد‬ ‫ﻣﯽ اﻓﺰود و او ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ‪ ،‬ھﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﮫ ھﻔﺘﮫ ای ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ‪ ،‬ﯾﮏ دوﺟﯿﻦ ﺳﻨﺠﺎق ﻗﻔﻠﯽ‬ ‫از ﺑﺴﺎط او ﮐﺶ ﻣﯽ رود‪...،‬ﻣﺎھﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر ھﻢ ﻻک ﻧﺎﺧﻦ ﺑﮫ ﭼﻨﮓ ﺑﯿﺎورد‪.‬‬ ‫ﺗﺎ ﺑﮫ ﺣﺎل ‪ ،‬ﻻک ﻧﺎﺧﻦ ﺑﮫ ﻧﺎﺧﻦ ھﺎی ﺧﻮد ﻧﻤﺎﻟﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬وﻟﯽ ھﺮوﻗﺖ از ﭘﮭﻠﻮی ﺧﺎﻧﻢ‬ ‫ﺷﯿﮏ ﭘﻮﺷﯽ رد ﻣﯽ ﺷﺪ‪-‬و ﯾﺎ اﮔﺮ ﺑﺮای ﺧﺪﻣﺖ ﮔﺰاری ‪ ،‬ﺑﮫ ﻋﺮوﺳﯽ ھﺎی ﻣﺤﻞ ﺧﻮدﺷﺎن‬ ‫ﻣﯽ رﻓﺖ‪.‬ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﭼﺮا ‪ ،‬وﻟﯽ دﯾﺪه ﺑﻮد ﮐﮫ ﺧﺎﻧﻢ ھﺎ ﻻک ھﺎی رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﺑﮫ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫او ‪ ،‬ﻻک ﺻﻮرﺗﯽ را ﭘﺴﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮد‪.‬رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ را دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ‪ .‬ﺑﻨﻔﺶ ھﻢ زﯾﺎد ﺳﻨﮕﻨﯿﻦ‬ ‫ﺑﻮد و ﺑﮫ درد ﭘﯿﺮزن ھﺎ ﻣﯽ ﺧﻮرد‪.‬‬ ‫از ﺗﻤﺎم ﻟﻮازم آراﯾﺶ ‪ ،‬او ﺟﺰ ﯾﮏ وﺳﻤﮫ ﺟﻮش و ﯾﮏ ﻣﻮﭼﯿﻦ و ﯾﮏ ﻗﻮﻃﯽ ﺳﺮﺧﺎب‬ ‫ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬وﺳﻤﮫ ﺟﻮش و ﻗﻮﻃﯽ ﺳﺮﺧﺎب ‪ ،‬ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺴﺎط ﺟﮭﯿﺰ او ﺑﻮد و‬ ‫ﻣﻮﭼﯿﻦ را از ﭘﺲ اﻧﺪازھﺎی ﺧﻮد ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺗﮭﯿﮫ ﮐﺮدن ﺳﻔﯿﺪاب ھﻢ زﯾﺎد ﻣﺸﮑﻞ ﻧﺒﻮد‪.‬ﮐﻮﻟﯽ‬ ‫ﻗﺮﺷﻤﺎل ھﺎ ھﻤﯿﺸﮫ در ﺧﺎﻧﮫ داد ﻣﯿﺰدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﯾﮑﯽ دوﺑﺎر ‪ ،‬ھﻮس ﻣﺎﺗﯿﮏ ھﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﺎﺗﯿﮏ ﮔﺮان ﺑﻮد ‪ ،‬و ﮔﺬﺷﺘﮫ از آن ‪ ،‬او‬ ‫ﻣﯽ داﺳﻨﺖ ﭼﮫ ﮔﻮﻧﮫ ﻟﺐ ﺧﻮد را ھﻢ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺮﺧﺎب ‪ ،‬ﻟﯽ ﮐﻨﺪ ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺳﺮﺧﺎب را ﺑﺎ وازﻟﯿﻨﯽ‬ ‫ﮐﮫ ﺑﺮای ﭼﺮب ﮐﺮدن ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ھﺎی ﺧﺸﮑﯽ ﺷﺪه اش‪ ،‬ﮐﮫ داﯾﻢ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ‪ ،‬ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد ‪،‬‬ ‫ﻣﺨﻠﻮط ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﮫ ﻟﺐ ﺧﻮد ﻣﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﮫ ﺣﺎل ﺳﮫ ﺑﺎر اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬ﻣﺰه‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺎﺗﯿﮏ ﺟﺪﯾﺪ زﯾﺎد ﺧﻮش آﯾﻨﺪ ﻧﺒﻮد ‪ .‬وﻟﯽ ﺑﺮای او اھﻤﯿﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﺧﻮﻧﯽ ﮐﮫ از اﺣﺴﺎس‬ ‫زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻟﺐ ھﺎی رﻧﮓ ﺷﺪه اش ﺑﮫ ﺻﻮرت او ﻣﯽ دوﯾﺪ‪ ،‬آن ﻗﺪر ﮔﺮﻣﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﭼﻨﺎن ﺑﮫ وﺟﺪ‬ ‫و ﺷﻌﻔﺶ واﻣﯽ داﺷﺖ ﮐﮫ ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽ ﮐﺮد‪...‬‬ ‫ﻃﻮری ﮐﮫ ﮐﺴﯽ ﻧﻔﮭﻤﺪ ‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﺑﮫ ﻧﺎﺧﻦ ھﺎی ﺧﻮد ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ‪.‬ﮔﺮﭼﮫ دﺳﺘﺶ از رﯾﺨﺖ‬ ‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﺎﺧﻦ ھﺎی ﺑﺪﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ھﻤﮫ ﺳﻔﯿﺪ‪،‬ﮐﺸﯿﺪه و ﺑﯽ ﻧﻘﺺ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﮫ ﺧﻮب ﺑﻮد اﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ آن ھﺎ را ﻣﺎﻧﯿﮑﻮر ﮐﻨﺪ!اﯾﻦ ﺟﺎ‪ ،‬ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ‪ ،‬ﺑﮫ ﯾﺎد‬ ‫ھﻤﺴﺎﯾﮫ ﺷﺎن ‪ ،‬ﻣﺤﺘﺮم ‪ ،‬زن ﻋﺒﺎس آﻗﺎی ﺷﻮﻓﺮ اﻓﺘﺎد‪.‬ﭘﺰھﺎی ﻧﺎﺷﺘﺎی او را ﮐﮫ ﺑﺮای ﺗﻤﺎم‬ ‫اھﻞ ﻣﺤﻞ ﻣﯽ آﻣﺪ‪ ،‬در ﻧﻈﺮ آورد‪.‬ﺣﺴﺎدت و ﺑﻐﺾ ‪ ،‬راه ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و درد ‪ ،‬ﺗﮫ‬ ‫دﻟﺶ ﭘﯿﭽﯿﺪ‪...‬‬ ‫ﭘﺴﺮک ﺗﻤﺎم وﺳﺎﯾﻞ آراﯾﺶ را داﺷﺖ‪.‬در ﺑﺴﺎط او ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﮫ ھﺎﺟﺮ ھﯿﭻ‬ ‫وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺪاﻧﺪ ﺑﮫ ﭼﮫ درد ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ‪.‬اﯾﻦ ﺑﺮای او ﺗﻌﺠﺐ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬در ﺟﮭﺎن‬

‫ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰھﺎ ﺑﻮد ﮐﮫ ﺑﮫ ﻓﮑﺮ او ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ‪.‬ﺑﺮای او اﯾﻦ ﺗﻌﺠﺐ آور ﺑﻮد ﮐﮫ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﺴﺎط ﺑﮫ اﯾﻦ ﻣﻔﺼﻠﯽ را از ﮐﺠﺎ ﻓﺮاھﻢ ﮐﺮده اﺳﺖ!اﯾﻦ ھﻤﮫ ﭘﻮل را از ﮐﺠﺎ آورده اﺳﺖ؟‬ ‫ﻗﯿﻤﺖ اﺟﻨﺎس ﺑﺴﺎط او را ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ‪.‬وﻟﯽ ﺣﺘﻢ داﺷﺖ ﺗﻤﺎم ﺟﻌﺒﮫ آﯾﻨﮫ ﭘﺮ از ﺧﺮده رﯾﺰ‬ ‫ﺷﻮھﺮش ‪ ،‬ﺑﮫ اﻧﺪازه ده ﺗﺎ از ﺷﯿﺸﮫ ھﺎی ﻻک اﯾﻦ ﭘﺴﺮک ارزش ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ آرزو ﮐﺮد ﮐﮫ ﮐﺎش ﺷﻮھﺮش ھﻢ ﻻک ﻓﺮوش ﺑﻮد و ﻣﺘﻮﺟﮫ ﭘﺴﺮک ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻦ و ﺳﺎل زﯾﺎدی ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﮫ ﺑﺘﻮان از او رودرواﺳﯽ ﮐﺮد‪.‬ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺖ ‪.‬ﺑﻐﭽﮫ‬ ‫زﯾﺮﺑﻐﻞ ﺧﻮد را ﺟﺎﺑﮫ ﺟﺎ ﮐﺮد‪.‬ﮔﻮﺷﮫ ﭼﺎدر ﺧﻮد را ﮐﮫ ﺑﺎ دﻧﺪان ھﺎی ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد ‪ ،‬رھﺎﮐﺮد‬ ‫و ﻗﯿﻤﺖ ﻻک ھﺎ را ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪.‬‬ ‫ھﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﺻﺎﺣﺐ ھﻤﭽﻮ ﭘﻮﻟﯽ ﺑﺸﻮد و ﺗﺎ ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ ﺑﺮﺳﺪ ‪ ،‬داﯾﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﺮد‪:‬‬ ‫«ﺑﯿﺲ و ﭼﺎر زار؟!‪...‬ﺑﯿﺴﺪ و ﭼﺎرزار!‪...‬ﻻﺑﺪ اﮔﮫ ﭼﻮﻧﮫ ﺑﺰﻧﻢ ﯾﻖ ﻗﺮوﻧﺸﻢ ﮐﻢ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﻨﮫ ‪...‬ﻧﯿﺲ ؟ﺗﺎزه ﺑﯿﺲ و ‪...‬ﭼﻘﺪر ﻣﯿﺸﮫ ‪...‬؟ﭼﮫ ﻣﯽ دوﻧﻢ ؟ھﻤﻮﻧﺸﻢ از ﮐﺠﺎ‬ ‫ﮔﯿﺮ ﺑﯿﺎرم؟»‪...‬‬

‫*‬ ‫دوﺳﺎﻋﺖ ﺑﮫ ﻏﺮوب ﻣﺎﻧﺪه ﯾﮑﯽ از روزھﺎی داغ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎﺑﯽ ‪ ،‬ﻋﺮق رﯾﺰان‬ ‫و ھﻦ ھﻦ ﮐﻨﺎن ‪ ،‬ﺧﻮرﺟﯿﻦ ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎب ﺧﻮد را ‪ ،‬در ﭘﯿﭻ و ﺧﻢ ﯾﮏ ﮐﻮﭼﮫ ﺗﻨﮓ و ﺧﻠﻮت ‪ ،‬ﺑﮫ‬ ‫زﺣﻤﺖ ‪ ،‬ﺑﮫ دوش ﮐﺸﯿﺪ‪.‬و ﮔﺎه ﮔﺎه ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ زد‪:‬‬ ‫«آی ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺶ‪...‬ﻗﺎب!ﮐﺎﺳﮫ ھﺎی ھﻤﺪان ‪ ،‬ﮐﻮزه ھﺎی آب ﺧﻮری»‪...‬‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬در ھﺮ ده ﻗﺪم ﯾﮏ ﺑﺎر ‪ ،‬ﺧﻮرﺟﯿﻦ‬ ‫ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺧﻮد را ﺑﮫ زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﻧﮭﺎد و ﺑﺎ آﺳﺘﯿﻦ ﮐﺖ ﭘﺎره اش ‪ ،‬ﻋﺮق ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺧﻮد را‬ ‫ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬ﻧﻔﺴﯽ ﺗﺎزه ﻣﯽ ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﺧﻮرﺟﯿﻦ ﺳﻨﮕﯿﻦ را ﺑﮫ دوش ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬در ھﺮ‬ ‫دو ﺳﮫ ﺑﺎر ھﻢ ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻃﻮل ﯾﮏ ﮐﻮﭼﮫ را ﻣﯽ ﭘﯿﻤﻮد‪ ،‬در ﮐﻨﺎری ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ‬ ‫ﭼﭙﻘﯽ ﭼﺎق ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﮫ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫از ﮐﻮﭼﮫ ای ﺑﺎرﯾﮏ ﮔﺬﺷﺖ ‪ ،‬ﯾﮏ ﭘﯿﭻ دﯾﮕﺮ را ھﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و وارد ﮐﻮﭼﮫ ای‬ ‫ﭘﮭﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﺎرع ﻋﺎم ﺑﻮد‪.‬ﺟﻮی ﺳﺮﺑﺎز وﺳﻂ ﮐﻮﭼﮫ ‪ ،‬ﻧﻮ ﻧﻮارﺗﺮ و ھﺰاره ﺳﻨﮓ ﭼﯿﻦ دو‬ ‫ﻃﺮف آن ﻣﺮﺗﺐ ﺗﺮ‪ ،‬و ﮔﺬرﮔﺎه ‪ ،‬وﺳﯿﻊ ﺗﺮ و ﻓﻀﺎی ﮐﻮﭼﮫ دل ﺑﺎزﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اﯾﻦ ‪ ،‬ﺑﺮای ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎﺑﯽ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد‪.‬اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ‪ ،‬ﺑﺎ ﮐﻤﺎل آﺳﻮدﮔﯽ ‪،‬‬ ‫ھﺮ ﻃﻮر ﮐﮫ دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ‪ ،‬راه ﺑﺮود ‪ ،‬و ﺧﻮرﺟﯿﻦ ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ را ﺑﮫ دوﺷﺶ‬ ‫ﺑﮑﺸﺪ‪ .‬ﺧﺮاﺑﯽ ﻟﺒﮫ ﺟﻮی ھﺎ ‪ ،‬ﺗﻨﮕﯽ ﮐﻮﭼﮫ ھﺎ‪ ،‬و ﺑﺪﺗﺮ از ھﻤﮫ ‪ ،‬ﮐﻠﻮخ ھﺎی ﻧﺘﺮاﺷﯿﺪه‬ ‫و ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﮫ ﺳﺮ ھﺮ ﭘﯿﭻ ‪ ،‬ﺑﮫ ارﺗﻔﺎع ﮐﻤﺮ اﻧﺴﺎن ‪ ،‬در ﺷﮑﻢ دﯾﻮارھﺎی ﮐﺎه ﮔﻠﯽ ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم‬

‫ﻧﺒﻮد ﺑﺮای ﭼﮫ ‪ ،‬ﮐﺎر ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ ‪... ،‬در اﯾﻦ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﮫ ھﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ دردﺳﺮ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫و او ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﻮرﺟﯿﻦ ﺳﻨﮕﯿﻨﺶ ‪ ،‬ﺑﮫ آﺳﻮدﮔﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﻣﯿﺎن آن ھﺎ ﺑﮕﺬرد‪.‬‬ ‫ﺑﮫ ﭘﺎس اﯾﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺟﺪﯾﺪ ‪ ،‬ﺧﻮرﺟﯿﻦ ﺧﻮد را ﺑﮫ ﮐﻨﺎری ﻧﮭﺎد ‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻓﺮﯾﺎد‬ ‫ﮐﺮد‪:‬‬ ‫«آی ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺶ‪...‬ﻗﺎب!ﮐﺎﺳﮫ ھﺎی ﻣﮭﺪاﻧﯽ ‪ ،‬ﮐﻮزه ھﺎی ﺟﺎﺗﺮﺷﯽ»!‬ ‫و ﺑﮫ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﮫ داد و ﮐﯿﺴﮫ ﭼﭙﻖ ﺧﻮد را از ﺟﯿﺐ درآورد‪.‬‬ ‫ﭘﮭﻠﻮی او ‪-‬ﭼﻨﺪ ﻗﺪم آﻧﻄﺮف ﺗﺮ‪ -‬دو ﺳﮕﯽ ﮐﮫ ﻣﯿﺎن ﺧﺎک روﺑﮫ ھﺎ ﻣﯽ ﻟﻮﻟﯿﺪﻧﺪ ‪،‬‬ ‫وﻗﺘﯽ او را دﯾﺪﻧﺪ ﮐﻤﯽ ﺧﺮ ﺧﺮ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﮫ ﺳﺮاغ ﮐﺎر ﺧﻮد‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ‪.‬ﺑﺎﻻی ﺳﺮ او ‪ ،‬روی زﻣﯿﻨﮫ ﮐﮫ ﮔﻠﯽ دﯾﻮار ‪ ،‬ﺑﺎﻻﺗﺮ از دﺳﺘﺮس ﻋﺎﺑﺮان ‪ ،‬ﮐﻠﻤﺎت‬ ‫ﯾﮏ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﺎﻣﮫ دور و دراز ‪ ،‬ﺑﺎران ھﺎی ﺑﮭﺎری ﺑﺎ ﺷﺴﺘﻦ ﮐﺎه ﮔﻞ دﯾﻮار ‪ ،‬از ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ‪،‬‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﮫ ﻣﺤﻮ ﺷﺪﻧﺶ ﺳﺎﺧﺘﮫ ﺑﻮد ‪ ،‬ھﻨﻮز ﺗﺸﺨﯿﺺ داده ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬و ﺑﺎﻻﺗﺮ از آن ‪ ،‬ﻟﺐ ﺑﺎم‬ ‫دﯾﻮار ‪ ،‬ﯾﮏ ﮐﻮزه ﺷﮑﺴﺘﮫ ‪ ،‬از دﺳﺘﮫ اش ‪-‬ﺑﮫ ﻃﻨﺎﺑﯽ ﮐﮫ ﺣﺘﻤﺎ دﻧﺒﺎل ﺑﻨﺪ رﺧﺖ ﭘﮭﻦ ﮐﻦ ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﺧﺎﻧﮫ ھﺎ ﺑﻮد ‪-‬آوﯾﺰان ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎﺑﯽ ﭼﭙﻖ ﺧﻮد را آﺗﺶ زده ﺑﻮد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﮫ ھﻨﻮز ﺑﺎ ﮐﺒﺮﯾﺖ ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮد‪،‬‬ ‫ﻏﻢ و اﻧﺪوه دل ﺧﻮد را ﺑﺎ دود ﭼﭙﻖ ﺑﮫ آﺳﻤﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬ ‫داﻏﯽ ﻋﺼﺮ ﻓﺮوﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ ‪ ،‬وﻟﯽ ھﻮا ﮐﻢ ﮐﻢ دم ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬ﻧﻔﺲ در ھﻮاﯾﯽ ﮐﮫ اﻧﺒﺎﺷﺘﮫ‬ ‫از ﺑﻮی ﺧﺎک آﻓﺘﺎب ﺧﻮرده زﻣﯿﻦ ﮐﻮﭼﮫ ‪ ،‬و ﺧﺎﮐﺮوﺑﮫ ھﺎی زﯾﺮ و رو ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﮫ ﺗﻨﮕﯽ‬ ‫ﻣﯽ اﻓﺘﺎد‪.‬ﮔﺬرﻧﺪﮔﺎن ﺗﮏ ﺗﮏ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺳﮓ ھﺎ ﮔﺎھﯽ ﺑﮫ ﺳﺮو ﮐﻮل ھﻢ ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪﻧﺪ و‬ ‫ﻏﻮﻏﺎﯾﯽ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﺳﻤﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﻮﭼﮫ ‪-‬روﺑﮫ روی ﺗﻞ ﺧﺎک روﺑﮫ ‪-‬دری ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬و ھﺎﺟﺮ ﺑﺎ دوﺗﺎ‬ ‫ﮐﺖ ﮐﮭﻨﮫ و ﯾﮏ ﺑﻐﻞ ﮐﻔﺶ دم ﭘﺎﯾﯽ ﭘﺎره ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪.‬ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎﺑﯽ را ﺻﺪا زد و ﺑﮫ ﻣﺮﺗﺐ‬ ‫ﮐﺮدن ﻣﺘﺎع ﺧﻮد ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬ ‫«داداش !ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻨﺎ ﺑﮫ دردت ﻣﯽ ﺧﻮره؟‪...‬ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎب ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ھﺎ!ﺷﻮورم‬ ‫ﺗﺎزه از ﺑﺎزار ﺧﺮﯾﺪه»‪...‬‬ ‫«ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎب ﻧﻤﯽ ﺧﺎی ؟ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ ‪ ،‬ﺧﺪا رو ﺧﻮش ﻣﯿﺂد ﻣﻦ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﮫ ھﺎ‬ ‫ﺳﮓ دو ﺑﺰﻧﻢ و ﺷﻤﺎھﺎ ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎﺑﺘﻮﻧﻮ از ﺑﺎزار ﺑﺨﺮﯾﻦ ﻧﻮن ﻣﻨﻮ آﺟﺮ ﮐﻨﯿﻦ؟»‬ ‫«ﺧﻮب ﭼﮫ ﮐﻨﻢ داداش؟!ﻣﺎ ﮐﮫ ﮐﻒ دﺳﺘﻤﻮﻧﻮ ﺑﻮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﮫ ﺑﺪوﻧﯿﻢ ﺗﻮ اﻣﺮوز‬ ‫از اﯾﻦ ﺟﺎ رد ﻣﯿﺶ»‪...‬‬ ‫ھﺎﺟﺮ و ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎﺑﯽ ﺗﺎزه ﺳﺮدﻟﺸﺎن ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﮫ ﻣﺮدی ﮔﻮﻧﯽ ﺑﮫ دوش و‬ ‫ﭘﺎﺑﺮھﻨﮫ ‪ ،‬از راه رﺳﯿﺪ‪.‬ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﮫ ﻃﺮف آﻧﺎن اﻧﺪاﺧﺖ و ﯾﮏ راﺳﺖ ﺑﮫ ﺳﺮاغ ﺧﺎک روﺑﮫ ھﺎ‬ ‫رﻓﺖ‪.‬ﻟﮕﺪی ﺑﮫ ﺷﮑﻢ ﺳﮓ ھﺎ ﺣﻮاﻟﮫ ﮐﺮد؛ زوزه آن ھﺎ را ﺑﺮﯾﺪ و ﺑﮫ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ‬

‫ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬ ‫ھﺎﺟﺮ او را دﯾﺪ و ﮔﻮﯾﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ﻧﮑﻨﮫ ھﻤﻮن ﺑﺎﺷﮫ»‪...‬‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﮫ ﻃﻮری ﮐﮫ ھﻢ آن ﻣﺮد و ھﻢ ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎﺑﯽ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ‪ ،‬اﯾﻦ‬ ‫ﻃﻮر ﺷﺮوع ﮐﺮد‪:‬‬ ‫«آره ﺧﻮدﺷﮫ‪.‬ذﻟﯿﻞ ﺷﺪه ‪ .‬واخ ‪ ،‬ﺧﺪاﺟﻮﻧﻢ ﻣﺮﮔﺖ ﮐﻨﮫ ‪.‬ﭘﺮﯾﺮوز دو ﻣﻦ ﺧﻮرده ﻧﻮن‬ ‫ﺑﺮاش ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮدم ؛ دﺳﺖ ﮐﺮد ﺷﻨﺪر ﻏﺎز ﺑﮫ ﻣﻦ داد!ذﻟﯿﻞ ﻣﺮده ﻧﻤﯿﮕﮫ اﮔﮫ ﺑﮫ ﻋﻄﺎر‬ ‫ﺳﺮﮔﺬرﻣﻮن داده ﺑﻮدم ‪ ،‬دوﺳﯿﺮ ﻓﻠﻔﻞ زرد ﭼﻮﺑﮫ ﺑﮭﻢ داده ﺑﻮد‪.‬ﯾﺎاﻗﻞ ﮐﻤﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ‬ ‫ھﯿﺮو وﯾﺮ ‪ ،‬ﻗﻨﺪ و ﺷﮑﺮی ﭼﯿﺰی ﻣﯽ داد و دوﺳﮫ روزی ﭼﺎﯾﯽ ﺻﺒﺤﻤﻮﻧﻮ راه ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﮑﯿﻨﮫ ﺧﺎﻧﻢ ھﻤﺴﺎده ﻣﻮن ‪...‬واه ﻧﮕﺎش ﮐﻦ ﺧﺎک ﺗﻮﺳﺮ ﮔﺪات ﮐﻨﻦ»‪!...‬‬ ‫«ﺧﻮرده ﻧﻮﻧﯽ«ﯾﮏ ﻧﺼﻔﮫ ﺧﯿﺎر ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﺎﭼﺎﻗﻮ ﮐﻠﮫ ای ﮐﮫ از ﺟﯿﺐ ﭘﺸﺘﺶ در‬ ‫آورد ‪ ،‬ﻗﺴﻤﺖ دم ﺧﻮرده و ﮐﺜﯿﻒ آن را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬ﯾﮏ ﮔﺎز ﻣﺤﮑﻢ ﺑﮫ آن زد و‪...‬و آن را ﺑﮫ‬ ‫دور اﻧﺪاﺧﺖ ‪ .‬ﮔﻮﯾﺎ ﺧﯿﺎر ﺗﻠﺦ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ھﺎﺟﺮ ﮐﮫ او را ﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﺪ ‪،‬ﻧﯿﺸﺶ ﺑﺎز ﺷﺪ‪.‬وﻟﯽ ﺧﻨﺪه اش زﯾﺎد ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ‪.‬‬ ‫ﻟﮏ و ﻟﻮﭼﮫ ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﺎدر را ﺑﮫ دور ﮐﻤﺮ ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﻣﺘﻮﺟﮫ ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎﺑﯽ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺑﮫ ﭼﮫ ﻓﮑﺮ اﻓﺘﺎد ﮐﮫ ﻗﮭﻘﮫ ﻧﺰد‪.‬‬ ‫«آره داداش ‪ ،‬ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟‪...‬آره‪...‬ﺳﮑﯿﻨﮫ ﺧﺎﻧﻢ ‪ ،‬ھﻤﺴﺎدﻣﻮن ‪ ،‬ﺑﺮا ﻣﺮﻏﺎش‬ ‫ھﺮ ﭼﯽ از و ﭼﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﮫ و اﯾﻦ در و اون در ﻣﯽ زﻧﮫ ‪ ،‬ﺧﻮرده ﻧﻮن ﮔﯿﺮ ﺑﯿﺎره ‪ ،‬ﻣﮕﮫ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﮫ؟‬ ‫آﺧﮫ اﯾﻦ روزا ﮐﯽ ﻧﻮن ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺳﺮﺳﻔﺮه ﺧﻮﻧﮫ ش دﯾﺪه ﮐﮫ ﺧﻮرده ﻧﻮﻧﺶ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﻮﻧﮫ ؟ﺗﺎ‬ ‫ﻻﺣﺎف ﮐﺮﺳﯿﺎﺷﻢ ﺑﺎ ھﻤﻮن رﯾﮕﺎی ﭘﺸﺘﺶ ﻣﯽ ﺧﻮرن ‪ .‬دﯾﮕﮫ راﺳﯽ راﺳﯽ آﺧﺮاﻟﺰﻣﻮﻧﮫ‪،‬ﺑﮫ‬ ‫ﺳﻮﺳﮏ ﻣﻮﺳﮑﺎ ﺷﻢ ﮐﺴﯽ اھﻤﯿﺖ ﻧﻤﯿﺪه‪...‬آره ﺳﮑﯿﻨﮫ ﺧﺎﻧﻮﻣﻮ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ‪...‬ﺑﯽ ﭼﺎره ھﺮ‬ ‫ﺳﯿﺮﺷﻢ دوﺗﺎ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﺳﯿﺎ ﻣﯿﺪه ﮐﮫ ﺑﺎھﺎش ھﺰار درد ﺑﯽ دردﻣﻮن آدم دوا ﻣﯿﺸﮫ !آﺧﮫ‬ ‫دون ﮐﮫ ﮔﯿﺮ ﻧﻤﯿﺎدش ﮐﮫ‪.‬اوﻧﻢ ﮐﮫ ﺧﺪا ﺑﮫ دور‪...‬دﻟﺶ ﻧﻤﯿﺎد ﭘﻮل ﺧﺮج ﮐﻨﮫ ‪.‬ھﯽ ﻗﻠﻤﺒﮫ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﻨﮫ و زﯾﺮ ﺳﻨﮓ ﻣﯿﺬاره»‪.‬‬ ‫ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎﺑﯽ ﮐﮫ از ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺖ ھﺎ ﻓﺎرغ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﮫ ﺳﺮاغ ﮐﻔﺶ دﻣﭙﺎﯾﯽ ھﺎ رﻓﺖ‪:‬‬ ‫«ﺧﻮب ﺧﻮاھﺮ‪ ،‬اﯾﻨﺎ ﭼﯿﮫ ؟اوه‪!...‬ﭼﻨﺪ ﺟﻔﺘﮫ!ﺗﻮ ﺧﻮﻧﮫ ﺷﻤﺎ ﻣﮕﮫ اردو اﺗﺮاق ﻣﯽ ﮐﻨﮫ؟»!‬ ‫«داداش زﺑﻮﻧﺖ ھﻤﯿﺸﮫ ﺧﯿﺮ ﺑﺎﺷﮫ‪.‬ﺑﮕﻮ ﻣﺎﺷﺎﻻه‪.‬ازش ﮐﻢ ﻧﻤﯿﺂد ﮐﮫ‪.‬ﺷﻤﺎ ﻣﺮدا ﭼﮫ ﻗﺪر‬ ‫ﺑﯽ اﻋﺘﻘﺎدﯾﻦ»‪!...‬‬ ‫«ﺑﺮ ھﺮﭼﯽ ﺑﯽ اﻋﺘﻘﺎده ﻟﻌﻨﺖ!ﻣﻦ ﮐﮫ ﺑﺨﯿﻞ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮب ﯾﺎد آدم ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﮫ ﺧﻮاھﺮ!‬ ‫آدم ﻧﻤﯽ ﻓﮭﻤﮫ ﮐﯽ آﻓﺘﺎب ﻣﯽ زﻧﮫ و ﮐﯽ ﻏﺮوب ﻣﯽ ﮐﻨﮫ ‪ .‬ﺷﺎﻣﺎھﺎم ﭼﮫ ﺗﻮﻗﻌﺎﺗﯽ از آدم‬ ‫دارﯾﻦ»‪...‬‬

‫«ﻧﯿﮕﺎش ﮐﻦ ﺧﺎک ﺑﺮﺳﺮ و‪...‬ﻗﺮﺑﻮن ھﺮﭼﮫ آدم ﺑﺎﻣﻌﺮﻓﺘﮫ‪.‬ﺧﺎک ﺑﺮﺳﺮ ﻣﺮده‪،‬‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﮫ ﻃﻮر از او ھﯿﮑﻠﺶ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﮑﺸﯿﺪ دﺳﺖ ﮐﺮد ﺳﯽ ﺷﯽء ‪-‬ﺳﯽ ﺷﯽء‬ ‫ﺑﯽ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ‪ -‬ﺗﻮ دﺳﺖ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬ﭘﻮﻻﺷﻮ‪ ،‬ﮐﮫ اﻻھﯽ ﺳﺮﺷﻮ ﺑﺨﻮره‪ ،‬اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺗﻮ‬ ‫ﮐﻮﭼﮫ ‪ ،‬زدم ﺗﻮ ﺳﺮش ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺎک ﺗﻮ ﺳﺮ ﺟﮭﻮدت ﮐﻨﻦ!ﺑﺮو اﯾﻨﻢ ﻣﺎﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮ ﺑﻤﺎل ﺳﺮ‬ ‫ﮐﭽﻞ ﻧﻨﺖ!ذﻟﯿﻞ ﻣﺮده ﺧﯿﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﮫ ﻣﺤﺘﺎج ﺳﯽ ﺷﯿﺌﺶ ﺑﻮدم‪.‬اﻧﻘﺪر اوﻗﺎﺗﻢ ﺗﻠﺦ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﮐﮫ ﻧﮑﺮدم ﻧﻮن ﺧﺸﮑﺎﻣﻮ ازش ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬ﺑﯽ ﻋﺮﺿﮕﯽ رو ﺳﯿﺎﺣﺖ!ﯾﮑﯽ ﻧﺒﻮد ﺑﮕﮫ آﺧﮫ‬ ‫ﻓﻼن ﻓﻼن ﺷﺪه ‪ ،‬واﺳﮫ ﭼﯽ ﻣﻔﺖ و ﻣﺴﻠﻢ دو ﻣﻦ ﺧﻮرده ﻧﻮﻧﺘﻮ دادی ﺑﮫ اﯾﻦ ﻣﺮﺗﯿﮑﮫ‬ ‫اﻟﺪﻧﮓ ﺑﺒﺮه ؟‪...‬ﭼﮫ ﮐﻨﻢ؟ھﺮﭼﯽ ﺑﺎﺷﮫ ﯾﮫ زن اﺳﯿﺮ ﮐﮫ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ‪.‬ﺧﺪام رﻓﺘﮕﺎن‬ ‫ﻣﺎرو ﻧﯿﺎﻣﺮزه ﮐﮫ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺎرﻣﻮن اووردن ‪.‬ﻧﮫ ﺳﻮادی ‪ ،‬ﻧﮫ ﻣﻌﺮﻓﺘﯽ ‪،‬ﻧﮫ ھﯿﭻ‬ ‫ﭼﯽ!ھﺮ ﺧﺎک ﺗﻮﺳﺮ ﻣﺮده ای ﺗﺎ دم ﮔﻮﺷﺎﻣﻮن ﮐﻼه ﺳﺮﻣﻮن ﻣﯿﺬاره و ﺣﺎﻟﯿﻤﻮن ﻧﻤﯿﺸﮫ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺑﯽ ﻋﺮﺿﮫ رو ﺑﮕﻮ ﮐﮫ ھﯿﭻ ﭼﯿﻤﻮ ﺑﮫ اﯾﻦ ﻗﺒﺎ آرﺧﻮﻟﻮﻗﯿﮫ ‪-‬اﯾﻦ ﻣﻼ ﻣﻮﺷﯽ ﺟﻮھﻮده رو‬ ‫ﻣﯿﮕﻢ‪-‬ﻧﻤﯿﺪم ؛ ﻣﯿﮕﻢ ﺑﺎز ھﺮﭼﯽ ﺑﺎﺷﮫ ‪ ،‬اﯾﻨﺎ ﻣﺴﻠﻤﻮﻧﻦ‪ ،‬ﺧﺪا رو ﺧﻮش ﻧﻤﯿﺎد ﻧﻮﻧﻦ ﯾﮫ ﻣﺴﻠﻤﻮﻧﻮ‬ ‫ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﯾﮫ ﮐﺎﻓﺮ ﺑﺮﯾﺰم ‪ .‬اون وﺧﺖ ﺗﻮرو ﺑﮫ ﺧﺪا ﺳﯿﺎﺣﺖ ﮐﻦ ‪ ،‬اﯾﻨﻢ ﺗﻼﻓﯿﺸﮫ!‬ ‫ﻣﯿﺎم ﺛﻮاب ﮐﻨﻢ ‪ ،‬ﮐﺒﺎب ﻣﯿﺸﻢ‪ .‬راس راﺳﯽ اﮔﮫ آدم ھﻤﮫ ﭘﺎﭼﮫ ﺷﻢ ﺗﻮ ﻋﺴﻞ ﮐﻨﮫ ‪ ،‬ﺑﮑﻨﮫ ﺗﻮ‬ ‫دھﻦ اﯾﻦ ﺑﯽ ھﻤﮫ ﭼﯿﺰا ‪ ،‬آﺧﺮش ﮔﺎزﺷﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺮن»‪.‬‬ ‫ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎﺑﯽ دﯾﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﺪ و اﯾﻨﻄﻮر ﺗﻮ او دوﯾﺪ‪:‬‬ ‫«ﺧﻮب ﺧﻮاھﺮ‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﻔﺶ ﮐﮭﻨﮫ ھﺎت ﮐﮫ ﺑﮫ درد ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮره‪.‬ﺑﺰا ﺑﺎﺷﮫ ھﻤﻮن‬ ‫ﻣﻼﻣﻮﺷﯽ ﺟﮭﻮده ﺑﯿﺎد ازت ﺑﮫ ﻗﯿﻤﺖ ﺧﻮب ﺑﺨﺮه»‪.‬‬ ‫ھﺎﺟﺮ ﮐﮫ دﺳﺖ ﭘﺎﭼﮫ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺧﻮرد‪ .‬ﺳﺮو ﺷﺎﻧﮫ ای ﻗﺮ داد و درﺣﺎﻟﯽ ﮐﮫ‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺻﺪای ﺧﻮد را ﻧﺎزک ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«واه واه!ﭼﻘﺪر ﮔﻨﺪه دﻣﺎغ!ﻣﻦ ﻣﻘﺼﻮدم ﺑﮫ ﺗﻮ ﻧﺒﻮد ﮐﮫ داداش ‪،‬ﺑﮫ اون ذﻟﯿﻞ ﻣﺮده ﺑﻮد‬ ‫ﮐﮫ ﻣﻨﻮ از دﯾﺮوز ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﺰوﻧﺪه»‪.‬‬ ‫«آﺧﮫ ﺧﻮاھﺮ درﺳﺘﮫ ﮐﮫ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﻮم ﺑﺎ ھﺰار ﺟﻮر آدم ﺳﺮو ﮐﻠﮫ ﻣﯽ زﻧﯿﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﻠﮫ ﺧﺮ‬ ‫ﮐﮫ ﺑﮫ ﺧﻮرد ﻣﺎ ﻧﺪادن ﮐﮫ !ﺗﻮ ﺑﮫ در ﻣﯿﮕﯽ ﮐﮫ دﯾﻮار ﮔﻮش ﮐﻨﮫ دﯾﮕﮫ ‪.‬آﺧﮫ ‪...‬آﺧﮫ‬ ‫ﺗﺨﻢ ﻣﺎم ﺗﻮ ھﻤﯿﻦ ﮐﻮﭼﮫ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﮫ ھﺎ ﭘﺲ اﻓﺘﺎده»‪...‬‬ ‫«ﻧﮫ داداش‪.‬اوﻗﺎﺗﺖ ﺗﻠﺦ ﻧﺸﮫ ‪.‬آﺧﮫ ﭼﮫ ﮐﻨﻢ ‪ ،‬ﻣﻨﻢ دﻟﻢ ﭘﺮه‪.‬اﺻﻼ ﺧﺪام ھﻤﮫ اﯾﻦ‬ ‫اﻟﻢ ﺷﻨﮕﮫ ھﺎ رو ھﻤﯿﻦ ﺑﺮاﻣﺎ ﻓﻘﯿﺮ ﻓﻘﺮا آورده ‪.‬واه واه ﺧﺪا ﺑﮫ دور!اﯾﻦ اﻋﯿﺎﻧﺎ ﮐﺠﺎ ﻟﺒﺎس‬ ‫و ﮐﻔﺶ ﮐﮭﻨﮫ دم در ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﻦ؟ﯾﺎ ﻣﯽ ﺑﺮن ﺑﺎزار ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ‪ ،‬ﯾﺎ ﻣﯿﺪن ﮐﻠﻔﺖ ﻧﻮﮐﺮاﺷﻮن‬ ‫و ﺳﺮ ﻣﺎه ‪،‬ﭘﺎی ﻣﻮاﺟﺒﺸﻮن ﮐﻢ ﻣﯽ ذارن‪.‬اﺻﻼ ﺗﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎدﻧﺠﻮﻧﺎﺷﻮﻧﻢ دور ﻧﻤﯽ رﯾﺰن‪.‬‬ ‫ﺑﻠﺪن دﯾﮕﮫ ‪.‬اﮔﺮ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد ﮐﮫ دارا ﻧﻤﯽ ﺷﺪن ﮐﮫ!اﮔﮫ اوﻧﺎ ﺑﻮدن ‪ ،‬ﻣﮕﮫ ﺧﻮردده ﻧﻮﻧﺎﺷﻮﻧﻮ‬ ‫اﺻﻼ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﮕﺬاﺷﺘﻦ؟زود ﺧﺸﮑﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدن و ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪن ‪ ،‬ﻣﯽ زدن ﺑﮫ ﮐﺘﻠﺘﮫ‪ ،‬ﻣﺘﻠﺘﮫ؟ﭼﯿﮫ؟‬

‫‪...‬ﻣﻦ ﮐﮫ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‪...،‬ﯾﺎ ھﺰار ﺧﻮراک دﯾﮕﮫ‪.‬ﺧﺪا ﻋﺎﻟﻤﮫ ﭼﮫ ﻣﺰه ای ﻣﯽ ﮔﯿﺮه‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﮐﮫ ھﻨﻮز ﺑﮫ ﻟﺒﻢ ﻧﺮﺳﯿﺪه ‪.‬واه واه !ھﺮﮔﺰ رﻏﺒﺘﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﯿﻨﮫ»‪.‬‬ ‫«ﺧﻮب ﺧﻮاھﺮ ھﻤﮫ اﯾﻨﺎ رو ﭼﻨﺪ؟»‬ ‫«ﻣﻦ ﭼﮫ ﻣﯽ دوﻧﻢ ‪.‬ﺧﻮد دوﻧﯽ و ﺧﺪای ﺧﻮدت‪.‬ﻣﻦ ﮐﮫ ﺳﺮرﺷﺘﮫ ﻧﺪارم ﮐﮫ‪.‬‬ ‫ﺑﯿﺎ و ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺎﺳﯽ ﻣﻌﺎﻣﻠﮫ ﮐﻦ»‪.‬‬ ‫«ﭼﺮا ﭘﺎی ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺎﺳﻮ ﻣﯿﻮن ﻣﯽ ﮐﺸﯽ؟ﻣﻦ ﯾﮫ ﺑﺮادر ﻣﺴﻠﻤﻮن‪ ،‬ﺗﻮ ھﻢ ﺧﻮاھﺮ‬ ‫ﻣﻨﯽ دﯾﮕﮫ‪.‬دارﯾﻢ ﺑﺎ ھﻢ ﻣﻌﺎﻣﻠﮫ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬دﯾﮕﮫ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ رو ﻧﺪاره»‪.‬‬ ‫«آﺧﮫ ﻣﻦ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ ﭼﻨﺪ ﻣﯽ ﺧﺮی!اﻣﺎ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺎس»‪....‬‬ ‫«ﻣﻦ ﺧﻼﺻﮫ ﺷﻮ ﺑﮕﻢ‪ ،‬اﮔﮫ ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎب ﺑﺨﺎی ‪ ،‬ﯾﮫ ﮐﻮزه ﺟﺎﺗﺮﺷﯽ ﻣﯿﺪم ‪ ،‬دوﺗﺎ‬ ‫آب ﺧﻮری ‪ ،‬اﮔﮫ ﭘﻮل ﺑﺨﺎی‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﺎرﺗﻮﻣﻦ و ﻧﯿﻢ»‪.‬‬ ‫«ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎب ﮐﮫ ﻧﻤﯽ ﺧﺎم‪.‬اﻣﺎ ﭼﺮا ﭼﺎرﺗﻮﻣﻦ و ﻧﯿﻢ؟اﯾﻦ ھﻤﮫ ﮐﻔﺸﮫ»‪.‬‬ ‫«ﮐﻔﺶ ھﺎت ﻣﺎل ﺧﻮدت‪.‬دوﺗﺎ ﮐﺘﺘﻮ ﭼﺎر ﺗﻮﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﺮم»‪.‬‬ ‫آﻓﺘﺎب ﻟﺐ ﺑﺎم رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﮫ ﻣﻌﺎﻣﻠﮫ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪.‬ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎﺑﯽ ﭼﮭﺎرﺗﻮﻣﺎن و ﺷﺶ‬ ‫ﻗﺮان ﺑﮫ ھﺎﺟﺮ داد؛ ﺧﻮرﺟﯿﻦ ﺧﻮد را ﺑﮫ دوش ﮐﺸﯿﺪ و در ﺧﻢ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﮫ ھﺎ ﺑﮫ‬ ‫ره اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫*‬ ‫ﻓﺮدا اول ﻏﺮوب ‪ ،‬ھﺎﺟﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم را آب و ﺟﺎرو ﮐﺮد ؛ ﺟﺎھﺎ را اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﮫ‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻮھﺮش ‪ ،‬ﮐﮫ ﻗﺮار ﺑﻮد اﻣﺸﺐ ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﺣﯿﺎط ﻣﯽ ﭘﻠﮑﯿﺪ؛و ﮔﺎھﯽ ھﻢ ﺑﮫ‬ ‫ﻣﻄﺒﺦ ﺳﺮ ﻣﯽ زد‪.‬‬ ‫در ﺧﺎﻧﮫ ای ﮐﮫ ھﺎﺟﺮ و ﺷﻮھﺮش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬دو ﮐﺮاﯾﮫ ﻧﺸﯿﻦ دﯾﮕﺮ ھﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﯾﮑﯽ ﺷﻮﻓﺮ ﺑﯿﺎﺑﺎن ﮔﺮدی ﺑﻮد ‪ ،‬ﮐﮫ داﯾﻢ ﺑﮫ ﺳﻔﺮ ﻣﯽ رﻓﺖ و در ﻏﯿﺎب ﺧﻮد ‪ ،‬زن ﺧﻮد‬ ‫را ﺑﺎ ﺗﻨﮭﺎ ﻓﺮزﻧﺪش آزاد ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ؛ و دﯾﮕﺮی ﭘﯿﻨﮫ دوز ﭼﮭﻞ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﮫ ای ﮐﮫ ﺗﻨﮭﺎ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﯿﺶ از ﯾﮏ اﺗﺎق در اﺟﺎره ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫از ھﻔﺖ اﺗﺎق ﺧﺎﻧﮫ ﮐﺮاﯾﮫ ای آﻧﮭﺎ‪ ،‬دو اﺗﺎق را آن ھﺎ داﺷﺘﻨﺪ ‪ ،‬دو اﺗﺎق ھﻤﮫ ﺷﻮﻓﺮ و‬ ‫زﻧﺶ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬دو اﺗﺎق دﯾﮕﺮ ھﻢ ﻣﺨﺮوﺑﮫ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻋﺒﺎس آﻗﺎی ﺷﻮﻓﺮ‪ ،‬ﯾﮏ ھﻔﺘﮫ ﺑﻮد ﮐﮫ ﺑﮫ ﺷﯿﺮاز رﻓﺘﮫ ﺑﻮد و زﻧﺶ ﻣﺤﺘﺮم‪ ،‬ﺑﺎز ﺳﺮ ﺑﮫ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﻗﺒﻼ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﭼﻨﺪ روزی ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ ﻣﺎدرش ﺑﺮود‪.‬وﻟﯽ‬ ‫ﮐﯽ ﺑﺎور ﻣﯽ ﮐﺮد؟‬ ‫اوﺳﺘﺎ رﺟﺒﻌﻠﯽ ﭘﯿﻨﮫ دوز ‪ ،‬ﯾﮏ ﻣﺴﺘﺎﺟﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮد و ﺷﺎﯾﺪ در اﯾﻦ ﺧﺎﻧﮫ ﮐﻢ ﮐﻢ‬ ‫ﺣﻖ آب و ﮔﻞ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ود‪.‬دﮐﺎﻧﺶ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﮫ ﺑﻮد‪.‬زﯾﺎد زﺣﻤﺘﯽ ﺑﮫ ﺧﻮد ﻧﻤﯽ داد‪،‬‬ ‫ﮐﻢ ﺗﺮ دوﻧﺪﮔﯽ داﺷﺖ‪ ،‬ﺟﺰ ھﻔﺘﮫ ای ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﮫ ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪ ﺗﯿﻤﺎج و ﻣﻐﺰی و ﻧﻮار و‬

‫دﯾﮕﺮ ﻟﻮازم ﮐﺎر ﺧﻮد ﺑﮫ ﺑﺎزار ﻣﯽ رﻓﺖ؛ ھﻤﯿﺸﮫ ﯾﺎ در دﮐﺎن ﺑﻮد ‪ ،‬و ﯾﺎ ﮐﻨﺞ اﺗﺎق‬ ‫ﺧﻮد اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺧﻮرد و ﺣﺎﻓﻆ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮐﺎﺳﺒﯽ رو ﺑﮫ راھﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﮫ ﺧﻮدش ھﺮﮔﺰ ﺑﺪ ﻧﻤﯽ ﮔﺬراﻧﺪ و اﻏﻠﺐ روی‬ ‫ﮐﻮره ذﻏﺎﻟﯽ اش ‪ ،‬ﮐﻨﺎر درﮔﺎه اﺗﺎق ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻠﻤﮫ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﻏﻞ ﻏﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫زﻧﺶ را ﮐﮫ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد از ده ﺑﮫ ﺷﮭﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ ‪ ،‬در ھﻤﺎن ﺳﺎل اول ‪ ،‬ول ﮐﺮده ﺑﻮد‬ ‫و ﻓﻘﻂ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ھﺎ ‪ ،‬ﮐﮫ ﺑﺎ ﺑﺴﺎط ﭘﯿﻨﮫ دوزی ﺧﻮد ‪ ،‬ﺳﺮی ﺑﮫ ده ﻣﯽ زد ‪ ،‬ﺑﺎ او ﻧﯿﺰ ﻋﮭﺪی‬ ‫ﺗﺎزه ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﯽ ﺑﮫ ﺷﮭﺮ آﻣﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺳﻮاد ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎل ﺑﮫ ﮐﻼس اﮐﺎﺑﺮ رﻓﺖ‬ ‫و ﺑﻌﺪ ھﻢ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن روزﻧﺎﻣﮫ ھﺎﯾﯽ ﮐﮫ ﯾﮏ ﻣﺸﺘﺮی روزﻧﺎﻣﮫ ﻓﺮوﺷﺶ ﻣﯽ آورد ‪ ،‬ﺑﮫ راه‬ ‫راﺳﺖ و ﭼﭗ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﮫ را ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ ‪ .‬اول ﺑﮫ ﮐﻤﮏ ﻣﺸﺘﺮی روزﻧﺎﻣﮫ‬ ‫ﻓﺮوﺷﺶ ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻌﺪھﺎ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد و ﻧﻮﺷﺘﮫ ھﺎی روزﻧﺎﻣﮫ را ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﺗﻄﺒﯿﻖ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬و ﻧﺘﯿﺠﮫ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬ﺧﻮد او ﭼﭗ ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﯿﻨﮫ دوز ﺑﻮد‪-‬ﺧﻮد او اﯾﻦ ﮔﻮﻧﮫ‬ ‫دﻟﯿﻞ ﻣﯽ آورد‪-‬وﻟﯽ دﻟﺶ ﻧﻤﯽ آﻣﺪ ﺣﺎﻓﻆ را رھﺎ ﮐﻨﺪ و وﻗﺖ ﺑﯽ ﮐﺎری ﺧﻮد را ﺑﮫ‬ ‫ﮐﺎرھﺎی دﯾﮕﺮی ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮدش ھﻢ از اﯾﻦ ﺗﻨﺒﻠﯽ ‪ ،‬دل زده ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬و ھﺮوﻗﺖ رﻓﯿﻖ‬ ‫روزﻧﺎﻣﮫ ﻓﺮوﺷﺶ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪای ﺧﺮاش دار و ﺑﻢ ﺧﻮد ‪ ،‬ﺑﮫ او ﺳﺮﮐﻮﻓﺖ ﻣﯽ زد ‪ ،‬ﻗﻮل ﻣﯽ داد‬ ‫ﮐﮫ ﺣﺘﻤﺎ ﺗﺎ ھﻔﺘﮫ دﯾﮕﺮ در اﺗﺤﺎدﯾﮫ اﺳﻢ ﻧﻮﯾﺴﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ھﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬اوﺳﺘﺎ رﺟﺒﻌﻠﯽ ھﻢ آﻣﺪ‪.‬وﻟﯽ ﻋﻨﺎﯾﺖ ھﻨﻮز ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻧﺒﻮد‪.‬ھﺎﺟﺮ‬ ‫رﻓﺖ ﺗﺎ ﭼﺮاغ را روﺷﻦ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﮐﻔﺸﺶ را درآورد‪.‬وارد اﺗﺎق ﺷﺪ‪ .‬ﮐﺒﺮﯾﺖ ﮐﺸﯿﺪ و‬ ‫وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻟﻮﻟﮫ ﭼﺮاغ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬در روﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﺒﺮﯾﺖ ‪ ،‬ﻻک ﺻﻮرﺗﯽ ﻧﺎﺧﻦ ھﺎی‬ ‫دﺳﺘﺶ ‪ ،‬ﮐﮫ ﺑﮫ روی ﻟﻮﻟﮫ ﭼﺮاغ ﺑﺮق ﻣﯽ زد‪ ،‬ﯾﮏ ﻣﺮﺗﺒﮫ او را ﺑﮫ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو ﺑﺮد‪.‬‬ ‫«اﮔﮫ ﻋﻨﺎﯾﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﯽ ﺑﮭﺶ ﺑﮕﻢ‪...‬؟ﻧﺒﺎدا ﺑﺪش ﺑﯿﺂد؟»!‬ ‫ﭼﻮب ﮐﺒﺮﯾﺖ ﺗﮫ ﮐﺸﯿﺪ ‪ .‬ﻧﻮک اﻧﮕﺸﺖ ھﺎﯾﺶ را ﺳﻮزاﻧﺪ ورﺷﺘﮫ اﻓﮑﺎر او را ﭘﺎره ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﯾﮏ ﮐﺒﺮﯾﺖ دﯾﮕﺮ ﮐﺸﯿﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﮫ ﭼﺮاغ را روﺷﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ای ﺑﺎﺑﺎ!‪...‬ﺧﻮب اوﻧﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه اش ﯾﮫ ﻣﺮده دﯾﮕﮫ»‪...‬‬ ‫در ﺻﺪا ﮐﺮد و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻠﻮن ﺷﺪ‪ .‬ﺻﺪای ﭘﺎی ﺧﺴﺘﮫ و ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻋﻨﺎﯾﺖ ﺑﮫ‬ ‫ﮔﻮش رﺳﯿﺪ ‪ .‬ھﺎﺟﺮ ‪ ،‬دﺳﺖ ھﺎی ﺧﻮد را زﯾﺮ ﭼﺎدر ﻧﻤﺎز ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﺗﺎ دم در اﺗﺎق ‪ ،‬ﺑﮫ‬ ‫اﺳﺘﻘﺒﺎل ﺷﻮھﺮش رﻓﺖ ‪ .‬ﺳﻼم ﮐﺮد و ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﮫ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬ ‫‪«...‬راﺳﺘﯽ ﻋﻨﺎﯾﺖ ‪ ،‬ﭼﺮا ﺗﻮ ‪ ،‬ﻻک ﺗﻮ ﺑﺴﺎﻃﺖ ﻧﻤﯽ ذاری ؟»‬ ‫«ﺑﺴﻢ اﷲ اﻟﺮﺣﻤﻦ اﻟﺮﺣﯿﻢ !دﯾﮕﮫ ﭼﯽ دﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﺎد ؟ﻋﻮض اﯾﻦ ﮐﮫ ﺑﯿﺎی ﮔﺮد راھﻤﻮ‬ ‫ﺑﮕﯿﺮی و ﺑﭙﺮﺳﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺗﻮ ﻧﯿﺎوران ﭼﮫ ﺧﺎﮐﯽ ﺑﮫ ﺳﺮم ﮐﺮدم ‪ ،‬ﺑﺎد ﺳﺮ دﻟﺖ‬ ‫ﻣﯽ زﻧﯽ؟»‬

‫«اوه !ﺑﺎز ﯾﮫ ﭼﯿﺰی اوﻣﺪﯾﻢ ازش ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ‪...‬ﺧﻮب ﻧﯿﺎوران ﭼﮫ ﮐﺮدی؟»‬ ‫«ھﯿﭻ ﭼﯽ‪.‬ﭼﻤﭽﺎره ﻣﺮگ!ﺳﮫ روز از ﺟﯿﺐ ﺧﻮردم‪.‬ﺟﻌﺒﮫ آﯾﻨﻤﻮ ﺑﮫ ھﻦ ﮐﺸﯿﺪم‪.‬‬ ‫ﺷﺒﺎ ﺗﻮ ﻣﺴﺠﺪ ﺧﻮاﺑﯿﺪم و ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﮔﻮش ﮐﻮب ﻓﺮوﺧﺘﻢ‪.‬ھﻤﯿﻦ»!‬ ‫«ﺑﺎ‪-‬ری‪-‬ﮐﻞ‪-‬ﻻ!اﻣﺎ واﺳﮫ ﭼﯽ ﻏﺼﮫ ﻣﯽ ﺧﻮری؟ﺧﻮب ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﮫ ﮐﺮد؟ﺑﺎﻻﺧﺮه‬ ‫ﺧﺪام ﺑﺰرﮔﮫ دﯾﮕﮫ»‬ ‫ﻋﻨﺎﯾﺖ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﮫ ﺟﻌﺒﮫ آﯾﻨﮫ ﺧﻮد را روی ﺑﺨﺎری ﺑﻨﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد‪،‬ﺑﺎﺧﻮن ﺳﺮدی و آه‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ﺑﻠﮫ ﺧﺪا ﺑﺰرﮔﮫ ‪.‬ﺧﯿﻠﯽ ام ﺑﺰرﮔﮫ !ﻣﺜﻞ ﺧﻮرده ﻓﺮﻣﺎﯾﺸﺎی زن ﻣﻦ‪...‬اﻣﺎ ﭼﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮد‬ ‫ﮐﮫ درآﻣﺪ ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﮫ»‪.‬‬ ‫«ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭼﺮا ﮐﻔﺮ ﻣﯿﮕﯽ؟ﭼﯽ ﭼﯽ ﺧﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرﮔﮫ ﻣﺜﻞ ھﻮس ھﺎی ﻣﻦ؟ﺑﺎز‬ ‫ﻣﺎ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدﯾﻢ ﯾﮫ ﭼﯿﺰی از ﺗﻮ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ؟ﺑﺎز ﻣﯽ ﺧﺎد ﺗﺎ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﻠﮕﮫ و ﻣﺴﺨﺮه ﮐﻨﮫ‪.‬‬ ‫آﺧﮫ ﻣﻨﻢ آدﻣﻢ!دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﺎد‪...‬ﯾﺎﭼﺸﻤﺎی ﻣﻨﻮ ﮐﻮر ﮐﻦ ﯾﺎ»‪...‬‬ ‫«آﺧﮫ ﻣﮕﮫ ﮐﻠﮫ ﺧﺮ ﺧﻮردت دادن؟ﻓﮑﺮ ﺑﺒﯿﻦ ﻣﻦ دار و ﻧﺪارم ﭼﻘﺪره؛اون وﻗﺖ‬ ‫ازﯾﻦ ھﻮس ھﺎ ﺑﮑﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﺮﮔﻨﺞ ﻗﺎرون ﻧﻨﺸﺴﺘﮫ م ﮐﮫ»‪.‬‬ ‫«اوھﻮء‪...‬اوه!ﺗﻮام ‪ .‬ﻣﮕﮫ ﭘﻮﻟﺶ ﭼﻘﺪر ﻣﯿﺸﮫ ﮐﮫ اﯾﻦ ھﻤﮫ ﺑﺮای ﻣﻦ اﺻﻮل دﯾﻦ‬ ‫ﻣﯽ ﺷﻤﺮی ؟‬ ‫«ﭼﻘﺪر ﻣﯿﺸﮫ ؟ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ»!‬ ‫«ﺑﯿﺲ و ﭼﺎرزار»!‬ ‫«ﺑﯿﺲ و ﭼﺎرزار ؟‪...‬از ﮐﺠﺎ ﻧﺮخ ﻣﺎﻧﯿﮑﻮرو ﺑﻠﺪ ﺷﺪی؟»‬ ‫ھﺎﺟﺮ دﺳﺖ ھﺎی ﺧﻮد را ﮐﮫ ﺑﮫ ﭼﺎدر ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﯿﺮون آورد و ﺑﺎ ﻟﺐ ﺧﻨﺪی‪ ،‬ﭘﺮ از‬ ‫ﺳﺮور و اﻣﯿﺪ ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ﭘﺮﯾﺮوز ﯾﮫ دوﻧﮫ ﺧﺮﯾﺪم»!‬ ‫«ﺧﺮﯾﺪی؟!ﭼﯽ ﭼﯽ رو ؟ﺑﺎ ﭘﻮل ﮐﯽ ؟ھﺎه؟ﻣﻦ ﯾﮫ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻇﮭﺮ ﭘﺎی ﻣﺎﺷﯿﻨﺎی‬ ‫ﺷﻤﺮون واﯾﺴﺎدم ﺗﺎ ﯾﮫ ﺷﻮﻓﺮ دﻟﺶ ﺑﮫ رﺣﻢ ﺑﯿﺂد‪،‬ﻣﻨﻮ ﻣﺠﺎﻧﯽ ﺑﮫ ﺷﮭﺮ ﺑﯿﺎره‪.‬اوﻧﻮﻗﺖ ﺗﻮ‬ ‫رﻓﺘﯽ ﺑﯿﺴﺪ و ﭼﺎرزار دادی ﻣﺎﻧﯿﮑﻮر ﺧﺮﯾﺪی ﮐﮫ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢ ﻧﺎﻣﺤﺮم ﻗﺮ ﺑﺪی؟‪...‬‬ ‫ﺑﯿﺴﺪ و ﭼﺎرزار!‪...‬ﭘﻮل از ﮐﺠﺎ اووردی؟از ﻓﺎﺳﻘﺖ؟»‪...‬‬ ‫ﻋﻨﺎﯾﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﮫ رﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺣﺮف ﺧﻮد را ﺧﻮرد‪.‬ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻤﯽ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ و ﺑﺎ‬ ‫ﺑﯽ ﭼﺎرﮔﯽ اﻓﺰود‪:‬‬ ‫«ﻻ اﻟﮫ اﻻ اﷲ»‪...‬‬ ‫«ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺶ ﺑﯽ ﻏﯿﺮت!ﮐﻤﺮت ﺑﺰﻧﮫ اون ﻧﻤﺎزاﯾﯽ ﮐﮫ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﯽ!ﺑﺎز ﻣﯽ ﺧﺎی ﮐﻔﺮ‬ ‫ﻣﻨﻮ ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺂری؟ﺧﻮب ﭘﻮل ﺧﻮد ﺑﻮد‪،‬ﺧﺮﯾﺪم دﯾﮕﮫ!ﭼﯽ از ﺟﻮﻧﻢ ﻣﯽ ﺧﺎی؟»‪...‬‬

‫«ﻏﻠﻂ ﮐﺮدی ﺧﺮﯾﺪی‪.‬ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﮫ!ﻣﮕﮫ ﭘﻮل از ﺳﺮﻗﺒﺮ ﺑﺎﺑﺎت اوورده ﺑﻮدی؟‬ ‫ﯾﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭘﻮل از ﮐﺠﺎ اوورده ﺑﻮدی؟»‬ ‫ھﺎﺟﺮ آن روﯾﺶ ﺑﺎﻻ آﻣﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﭼﺎدر را ﮐﻨﺎر اﻧﺪاﺧﺖ ‪.‬ﺧﻮن ﺑﮫ ﺻﻮرﺗﺶ دوﯾﺪ و‬ ‫ﻓﺮﯾﺎد زد‪:‬‬ ‫«ﺑﮫ ﺗﻮ ﭼﮫ»!‬ ‫«ﺑﮫ ﻣﻦ ﭼﮫ؟‪!...‬ھﮫ!ھﮫ!ﺑﮫ ﺗﻮ ﭼﮫ!ﺑﻠﮫ؟زﻧﯿﮑﮫ ﻟﺠﺎره!ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻟﯿﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ»‪...‬‬ ‫او را ﺑﮫ زﯾﺮ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬ ‫«آآخ‪...‬وای ﺧﺪا‪...‬وای‪...‬ﺑﮫ دادم ﺑﺮﺳﯿﻦ‪...‬ﻣﺮدم»‪...‬‬ ‫اوﺳﺘﺎ رﺟﺒﻌﻠﯽ ﺣﺎﻓﻆ را ﺑﮫ ﮐﻨﺎری اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬از روی ﺑﺴﺎط ﺳﻤﺎور ﺷﻠﻨﮓ ﺑﺮداﺷﺖ‬ ‫و ﺧﻮد را رﺳﺎﻧﺪ‪.‬ﭼﻨﺪ ﺗﺎ»ﯾﺎاﷲ«ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ و وارد ﺷﺪ‪.‬ﻋﻨﺎﯾﺖ از ھﻮل ھﻮل ﭼﺎدر ﺣﺎﺟﺮ را‬ ‫از ﮔﻮﺷﮫ اﺗﺎق ﺑﺮداﺷﺖ و روی ﺳﺮ زﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﮐﻨﺎری اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬ ‫«ﺑﺎز ﭼﮫ ﺧﺒﺮ ﺷﺪه؟‪...‬اھﮫ!آﺧﮫ ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ اﯾﻦ ﮐﺎرا ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ داره‪.‬ﺧﺪارو ﺧﻮش ﻧﻤﯿﺂد»‪.‬‬ ‫«ﺑﮫ ﺟﻮن ﻋﺰﯾﺰی ﺧﻮدت‪ ،‬اﮔﮫ ﻣﺤﺾ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻟﮫ ﻟﻮردش ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬زﻧﯿﮑﮫ‬ ‫ﭘﺘﯿﺎره داره ﺗﻮ روی ﻣﻨﻢ وای ﻣﯿﺴﮫ»‪...‬‬ ‫اوﺳﺘﺎ رﺟﺒﻌﻠﯽ ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد و آھﯽ ﮐﺸﯿﺪ ‪.‬ﯾﮏ ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ ﮔﺬاﺷﺖ؛دﺳﺖ‬ ‫ﻋﻨﺎﯾﺖ را ﮔﺮﻓﺖ و درﺣﺎﻟﯽ ﮐﮫ او را از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ﺑﯿﺎ‪...‬ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ اﺗﺎق ﻣﻦ‪ ،‬ﯾﮫ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺨﻮر ﺣﺎﻟﺖ ﺟﺎ ﺑﯿﺂد‪...‬ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯿﺸﮫ اﯾﻦ‬ ‫ﭼﻨﺪ روزه ‪ ،‬ﻧﯿﺎورون ‪ ،‬ﮐﺎر و ﮐﺎﺳﺒﯿﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺴﺎد ﺑﻮده‪...‬ﻧﯿﺲ؟»!‬ ‫اوﺳﺘﺎ رﺟﺒﻌﻠﯽ ﯾﮏ رﺑﻊ دﯾﮕﺮ آﻣﺪ و ھﺎﺟﺮ ار ھﻢ ﺑﮫ اﺗﺎق ﺧﻮد ﺑﺮد ‪.‬ﭼﺎی رﯾﺨﺖ و‬ ‫ﺟﻠﻮی ھﺮدوﺷﺎن ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫«ﺧﻮب!ﻣﯽ ﺧﺎﯾﻦ از ﺧﺮ ﺷﯿﻄﻮن ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎﯾﻦ ﯾﺎ ﺑﺎزم ﺧﯿﺎل ﮐﺘﮏ ﮐﺎری دارﯾﻦ؟»‬ ‫ھﺎﺟﺮ ﺑﻐﻀﺶ ﺗﺮﮐﯿﺪ و دﺳﺖ ﺑﮫ ﮔﺮﯾﮫ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫«ﭼﺮا ﮔﺮﯾﮫ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟آﺧﮫ ﺷﻮھﺮﺗﻢ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻧﺪاره‪.‬ﭼﮫ ﮐﻨﮫ؟دﻟﺶ از زﻧﺪﮔﯽ ﺳﮕﯿﺶ‬ ‫ﭘﺮه‪.‬دق دﻟﯽ ﺷﻮ‪،‬ﺳﺮ ﺗﻮ درﻧﯿﺂره‪ ،‬ﺳﺮﮐﯽ در ﺑﯿﺂره؟»‬ ‫ﻋﻨﺎﯾﺖ ﺗﻮی ﺣﺮف او دوﯾﺪ و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ آرام ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﺤﮑﻢ و ﺑﺎ اﯾﻤﺎن ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ اوﺳﺘﺎ؟ اوﻣﺪﯾﻢ و ﻣﻦ ھﯿﭽﯽ ﻧﮕﻢ ‪.‬وﻟﯽ آﺧﮫ اﯾﻦ زﻧﯿﮑﮫ ﮐﻢ ﻋﻘﻞ‪،‬‬ ‫ﭼﺎدر ﻧﻤﺎز ﮐﻤﺮش ﻣﯽ زﻧﮭﺖ؛ وﺿﻮ ﻣﯽ ﮔﯿﺮه ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﻻﮐﺎی ﻧﺠﺲ ﮐﮫ ﺑﮫ ﻧﺎﺧﻮﻧﺎش ﻣﺎﻟﯿﺪه ‪،‬‬ ‫ﻧﻤﺎزش ﺑﺎﻃﻠﮫ !آﺧﮫ اﯾﻦ ﻃﻮری ﮐﮫ آب ﺑﮫ ﺑﺸﺮه ﻧﻤﯽ رﺳﮫ ﮐﮫ»‪.‬‬ ‫«ای ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮام‪.‬ﻧﺎﺧﻮن ﮐﮫ ﺟﺰو ﺑﺸﺮه ﻧﯿﺴﺶ ﮐﮫ‪.‬ھﺮ ھﻔﺘﮫ ﭼﺎر ﻣﺜﻘﺎل ﻧﺎﺧﻮﻧﺎی‬ ‫زﯾﺎدﯾﺘﻮ ﻣﯽ ﮔﯿﺮی و دور ﻣﯽ رﯾﺰی‪ .‬اﮔﮫ ﺟﺰو ﺑﺸﺮه ﺑﻮد ﮐﮫ ﭼﯿﻨﺪن ھﻮ ﻧﻮک ﺳﻮزﻧﺶ ﮐﻠﯽ‬ ‫ﮐﻔﺎره داﺷﺖ»‪.‬‬

‫و روی ﺧﻮد را ﺑﮫ ھﺎﺟﺮ ﮐﺮد و اﻓﺰود‪:‬‬ ‫«ھﺎن؟ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯽ ھﺎﺟﺮ ﺧﺎﻧﻢ؟»‬ ‫«ﻣﻦ ﭼﮫ ﻣﯽ دوﻧﻢ اوس ﺳﺎ‪.‬ﻣﻦ ﮐﮫ ﯾﮫ زن ﻧﺎﻗﺺ اﻟﻌﻘﻞ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﮫ ‪.‬ﮐﺠﺎ ﻣﺴﺎﻟﮫ‬ ‫ﺳﺮم ﻣﯿﺸﮫ؟‬ ‫«اﯾﻦ ﭼﮫ ﺣﺮﻓﯿﮫ ﻣﯽ زﻧﯽ؟ﻧﺎﻗﺺ اﻟﻌﻘﻞ ﮐﺪوﻣﮫ؟ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺲ ﺑﺬاری ﺷﻮھﺮﺗﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﺣﺮﻓﺎرو ﺑﺰﻧﮫ‪.‬ﺣﺎﻻ ﺧﻮدت ﻣﯿﮕﯿﺶ؟ﺣﯿﻒ ﮐﮫ ﺷﻤﺎ زﻧﺎ ھﻨﻮز ﭼﯿﺰی ﺳﺮﺗﻮن‬ ‫ﻧﻤﯿﺸﮫ‪.‬روزﻧﺎﻣﮫ ﮐﮫ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﺨﻮﻧﯽ ‪ ،‬وﮔﮫ ﻧﮫ ﻣﯽ ﻓﮭﻤﯿﺪی ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻢ‪ .‬اﯾﻨﻢ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺷﻮھﺮﺗﮫ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﻧﮫ ﺧﯿﺎل ﮐﻨﯽ ﻣﻦ ﭘﺸﺘﯽ ﺗﻮ رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ھﺎ!ﺗﻮ ھﻢ ﺑﯽ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ‪ .‬آﺧﮫ ﺗﻮ‬ ‫اﯾﻦ ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ‪ ،‬ﺧﺪا رو ﺧﻮش ﻧﻤﯿﺂد اﯾﻦ ھﻤﮫ ﭘﻮل ﺑﺒﺮی ﺑﺪی ﻣﺎﻧﯿﮑﻮر ﺑﺨﺮی‪.‬اﻣﺎ ﺧﻮب‬ ‫ﭼﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮد؟ ﻣﺎھﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻨﮕﻤﻮن ‪ ،‬ھﯽ ﭘﺎھﺎﻣﻮن ﺑﮫ ھﻢ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﮫ و رو‬ ‫ﺳﺮ و ﮐﻮل ھﻢ زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺧﻮرﯾﻢ و ﺧﯿﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﻘﺼﯿﺮ اون ﯾﮑﯿﮫ ‪.‬ﻏﺎﻓﻞ از اﯾﻦ ﮐﮫ‪،‬‬ ‫اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯿﻤﻮﻧﮫ ﮐﮫ ﺗﻨﮕﮫ و ﻣﺎھﺎ رو ﺑﮫ ﺟﻮن ھﻤﺪﯾﮕﮫ ﻣﯿﻨﺪازه»‪...‬‬ ‫«آره ‪ ،‬آره اوﺳﺘﺎ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ! ﺧﺪا ﻣﯽ دوﻧﮫ ﻣﻦ ھﺮ وﻗﺖ ﺗﮫ ﺟﯿﺒﻢ ﺧﺎﻟﯿﮫ‪،‬ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺑﺮج زھﺮﻣﺎر ﺷﺐ وارد ﺧﻮﻧﮫ ﻣﯿﺸﻢ‪.‬اﻣﺎ ھﺮوﻗﺖ ﭼﯿﺰی ﺗﻨﮓ ﺑﻐﻠﻤﮫ ‪ ،‬ﺧﻮﻧﮫ م ﺑﺮام ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺑﮭﺸﺘﮫ‪.‬ﮔﺮﭼﮫ اﺟﺎﻗﻤﻮن ﮐﻮره ‪ ،‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﺟﻮر ﺷﺒﺎ ھﯿﭻ ﺣﺎﻟﯿﻢ ﻧﻤﯿﺸﮫ»‪.‬‬ ‫اوﺳﺘﺎ رﺟﺒﻌﻠﯽ ف آن ﺷﺐ ‪ ،‬ﺳﻤﺎورش را ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ آﺗﺶ ﮐﺮد و آﺧﺮ ﺳﺮ ھﻢ ھﺎﺟﺮ‬ ‫رﻓﺖ ﺷﺎم ﮐﺸﯿﺪ و ﺳﮫ ﻧﻔﺮی ﺑﺎھﻢ ‪ ،‬ﺳﺮ ﯾﮏ ﺳﻔﺮه ﺷﺎم ﺧﻮردﻧﺪ‪.‬‬ ‫*‬ ‫و ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ‪ ،‬ھﺎﺟﺮ ‪ ،‬ﻻک ﻧﺎﺧﻦ ھﺎی ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻧﻮک ﻣﻮﭼﯿﻦ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺧﻮد ﺗﺮاﺷﯿﺪ و‬ ‫ﺷﯿﺸﮫ ﻻک را ﺗﻮی ﭼﺎھﮏ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد‪.‬ﻣﺎرک آن را ﮐﻨﺪ و ﯾﮏ ﺧﺮده روﻏﻦ ﻋﻘﺮﺑﯽ را ﮐﮫ‬ ‫ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﯽ و از ﮐﺠﺎ ﻗﺮض ﮐﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬ﺗﻮی آن رﯾﺨﺖ و دم رف ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪5‬‬ ‫وداع‬ ‫ﻗﻄﺎر‪ ،‬ﺻﻔﯿﺮ ﮐﺸﺎن از ﺗﻮﻧﻞ ﺧﺎرج ﺷﺪ ‪.‬دور ﮐﻮﭼﮑﯽ زد ودر اﯾﺴﺘﮕﺎه‬ ‫«ﭼﻢ ﺳﻨﮕﺮ«از ﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﭼﮭﺎرم ﻧﻮروز ﺑﻮد ‪.‬آﻓﺘﺎب درﺧﺸﺎن ﮐﻮھﺴﺘﺎن ‪ ،‬ﮔﺮم وﻣﻄﺒﻮع ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﺸﺖ اﯾﺴﺘﮕﺎه ‪ ،‬رود ﺧﺎﻧﮫ در زﯾﺮ ﭘﻞ ﻣﯽ ﻏﺮﯾﺪ وﮐﻒ ﮐﻨﺎن ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬ ‫اﯾﺴﺘﮕﺎه در داﻣﻨﮫ ی ﺗﭙﮫ ای ﮐﮫ رود ﺧﺎﻧﮫ در ﭘﺎی آن ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﻗﺮار‬ ‫داﺷﺖ‪.‬ودرآن دورھﺎ ‪-‬ﺑﮫ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب ‪-‬ﭼﺸﻢ اﻧﺪازی ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ ‪ ،‬ﺗﺎ‬

‫آﻧﺠﺎ ﮐﮫ در زﯾﺮ ﭘﺮده ای از ﻣﮫ ﻟﻄﯿﻒ ﺑﮭﺎر ﻣﺤﻮ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ھﻮﯾﺪاﺑﻮد‪.‬ھﻨﻮز‬ ‫در ﺗﻨﮕﮫ ھﺎ و ﺗﮫ دره ھﺎی اﻃﺮاف ‪ ،‬ﺑﺮف ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮد وﺳﻔﯿﺪی ﻣﯽ زد‪.‬‬ ‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺗﺎزه از ﻟﺐ ﮐﻮه ﺑﺎ ﻻ آﻣﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﭼﻤﻦ ھﺎ ﮐﮫ از ﺑﺎران دﯾﺸﺐ‬ ‫ھﻨﻮز ﺗﺮ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﯽ درﺧﺸﯿﺪ ‪.‬ھﻤﮫ ﺟﺎ ﻣﯽ درﺧﺸﯿﺪ ‪.‬ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ ﭘﺮﺗﻮ ﻣﺨﺼﻮص‬ ‫ﺑﮭﺎری داﺷﺖ ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﮐﻠﺒﮫ ی اﻧﺎن‪...‬‬ ‫در داﻣﻨﮫ ی ﺗﭙﮫ ‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ رودﺧﺎﻧﮫ ‪ ،‬ﮐﻠﺒﮫ ی ﮔﻠﯽ آﻧﺎن روی ﺧﺎک ﺧﯿﺲ‬ ‫وﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪه ی ﮐﻨﺎر رود ﺧﺎﻧﮫ ‪ ،‬ﻗﻮز ﮐﺮده ﺑﻮد واﻧﮕﺎر ﭘﻨﺠﮫ ھﺎی ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﮫ ﺧﺎک ﻓﺮو ﺑﺮده ﺑﻮد ودر ﺳﺮازﯾﺮی آن ﺟﺎ ﺧﻮد را ﺑﮫ زور روی ﺗﭙﮫ ﻧﮕﮫ‬ ‫ﻣﯿﺪاﺷﺖ‪.‬ﺑﺎران ﺳﺮ و روی آن را ﺷﺴﺘﮫ ‪ ،‬ﺷﯿﺎرھﺎی ﺑﺰرﮔﯽ در ﻣﯿﺎن ﮐﺎﮔﻞ‬ ‫ﻃﺎق ودﯾﻮار آﻧﺒﮫ وﺟﻮد آورده ﺑﻮد وﺷﺎﯾﺪ در داﺧﻞ دﺧﻤﮫ ‪ ،‬ھﻤﺎن ﺟﺎﯾﯽ‬ ‫ﮐﮫ اﻓﺮاد آن ﺧﺎﻧﻮاده ‪ ،‬ﺷﺐ ﺳﺮ ﺑﮫ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﻣﯽ ﻧﮭﺎدﻧﺪ ‪ ،‬ﭼﮑﮫ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﯾﮏ ﺑﺰ ﮐﻮﭼﮏ ‪ ،‬در ﮐﻨﺎری ‪ ،‬زﻣﯿﻦ را ﺑﻮ ﻣﯽ ﮐﺮد ودو ﺧﺮوس ﺑﮫ ﺳﺮ و‬ ‫ﮐﻮل ھﻢ ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪﻧﺪ ‪.‬ﺑﭽﮫ ھﺎی آﻧﺎن ‪ ،‬ﮐﻮﭼﮏ وﺑﺰرگ ‪ ،‬دﺳﺘﮫ ھﺎی ﮐﻮﭼﮑﯽ‬ ‫از ﺑﻨﻔﺸﮫ ھﺎی رﯾﺰ ﮐﻮھﯽ وﺷﻘﺎﯾﻖ ھﺎی ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﻧﮑﺮده را ﺑﮫ ھﻢ ﺑﺴﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫و در اط راف ﻗﻄﺎر ﻣﯽ ﭘﻠﮑﯿﺪﻧﺪ وداﯾﻢ ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻦ را ﺑﮫ ﺧﺮﯾﺪ ھﺪﯾﮫ ھﺎی ﻧﺎﭼﯿﺰ‬ ‫ﻧﻮروزی ﺧﻮد دﻋﻮت ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ھﻤﮫ ﺑﺮھﻨﮫ ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬ﭘﺎ ھﺎی ﻟﺨﺖ آﻧﺎن در آب ﺑﺎراﻧﯽ ﮐﮫ در ﮔﻮﺷﮫ وﮐﻨﺎر‬ ‫ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺖ وآﻧﺎﻧﯽ ﮐﮫ داﯾﻤﺎ ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑﮫ ﻃﺮف‬ ‫ﭘﻨﺠﺮه ھﺎی ﻗﻄﺎر ‪ ،‬ﺑﺎ ﻻ ﻧﮕﮫ داﺷﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ھﺮ دم ﺑﮫ ﺳﮑﻨﺪری رﻓﺘﻦ ﺗﮭﺪﯾﺪ‬ ‫ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺑﮫ دﺳﺘﮫ ﮔﻞ ھﺎی ﻧﺎﭼﯿﺰﺷﺎن ﺗﻮﺟﮭﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬ھﺮ ﮐﺲ دﺳﺘﮫ ﮔﻞ‬ ‫ﺑﺰرگ ﺗﺮ وﺑﮭﺘﺮی از ﺻﺤﺮای ﺧﻮزﺳﺘﺎن ‪ ،‬از اﯾﺴﺘﮕﺎه ھﺎی اﻧﺪﯾﻤﺸﮏ و‬ ‫اﻃﺮاف آن ‪ ،‬ﺗﮭﯿﮫ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬ﻋﻄﺮ ﺗﺎزه ی ﻧﺮﮔﺲ ھﺎی ﭘﺮ ﮔﻞ ﮐﮫ از ﭘﺸﺖ‬ ‫ﺷﯿﺸﮫ ی ھﺮ اﺗﺎق ﻗﻄﺎر ﭘﯿﺪا ﺑﻮد‪ ،‬ھﻮای آن ﺟﺎ را ﻧﯿﺰ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺳﺎﺧﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﭽﮫ ھﺎ در ﭘﺎی ﻗﻄﺎر ﻣﯽ دوﯾﺪﻧﺪ وﭘﺸﺖ ﺳﺮ ھﻢ ﻣﺘﺎع ﺧﻮد را ﻋﺮﺿﮫ‬ ‫ﻣﯽ داﺷﺘﻨﺪو در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﮫ )ق(را از ﻣﺨﺮج )خ(ادا ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﮭﺎی ﮔﻞ‬ ‫ﻧﺎﭼﯿﺰ ﺧﻮد را از دو ﻗﺮان ﺑﮫ ﯾﮏ ﻗﺮان ﭘﺎﯾﯿﻦ آورده ﺑﻮدﻧﺪ وﺑﯽ ﺷﮏ اﮔﺮ‬ ‫ﻗﻄﺎر ﻣﻌﻄﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ ‪ ،‬ﺑﮫ ده ﺷﺎھﯽ ھﻢ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫رﻓﯿﻖ ھﻢ اﺗﺎق ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﮑﻢ ﺑﺰرگ ﺧﻮد را ﻟﺐ ﺷﯿﺸﮫ ی ﻗﻄﺎر ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﺑﻮد و‬ ‫درﺣﺎﻟﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ ﭘﺎی ﺑﺮھﻨﮫ ی آن ﭼﻨﺪ ﮐﻮدک ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﮫ ﺑﻮد ‪ ،‬ﮔﻮﯾﺎ ﺣﺴﺎب‬ ‫ﺻﺪﻗﮫ ھﺎﯾﯽ را ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﮫ از آﻏﺎز ﺳﻔﺮ ﺧﻮدش ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﺑﮫ اﯾﻦ وآن داده‬

‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ھﻤﻮ ‪ ،‬دﯾﺸﺐ ﮐﮫ از ﺗﮑﺎن ﺑﯿﺠﺎی ﻗﻄﺎر ‪ ،‬ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ ﺑﮫ ﺳﺮش زده ﺑﻮد و‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در ﻋﻤﺮش ﯾﮏ ﺷﺐ ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ‪ ،‬داﺳﺘﺎن ﺳﻔﺮ‬ ‫اﺧﯿﺮﺧﻮد را ﺑﮫ ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ وﺳﻮرﯾﮫ ﺑﺮای ﻣﺎ‪ ،‬ھﻢ اﺗﺎق ھﺎﯾﺶ ‪،‬ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫از اﯾﻦ ﺳﻔﺮ دور و دراز ﭼﮭﺎر ﻣﺎھﮫ ‪ ،‬ﺟﺰ ﻣﺮﮐﺒﺎت ﻋﺎﻟﯽ ودرﺷﺖ ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ ﭼﯿﺰ‬ ‫دﯾﮕﺮی را ﺑﮫ ﯾﺎد ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﮫ ﺑﺮای ﻣﺎ ﻧﻘﻞ ﮐﻨﺪ ‪.‬و در ھﺮ ﺟﻤﻠﮫ اش ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر‬ ‫ذﮐﺮ ﭘﺮﺗﻘﺎل ھﺎی ﻣﻠﺲ ﺣﯿﻔﺎ دھﺎن اﻧﺴﺎن را آب ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺎ او از دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن آﺷﻨﺎﯾﯽ داﺷﺘﻢ ودر اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ‪ ،‬وﻗﺘﯽ در راه‬ ‫ﻗﻄﺎر ﺑﮫ او ﺑﺮ ﺧﻮردم ‪ ،‬ﭘﺲ از ﺳﻼم و ﺗﻌﺎرف ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ‪ ،‬ھﺮ ﭼﮫ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‬ ‫ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﮫ او ﺑﮕﻮﯾﻢ‪.‬او ﻧﯿﺰ ﮔﻮﯾﯽ ﺣﺲ ﮐﺮدو زود رد ﺷﺪو‬ ‫ﺷﻤﺎره ﺑﮫ دﺳﺖ ‪ ،‬ﭘﯽ اﺗﺎق ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﮐﮫ در ﯾﮏ اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ ﻗﻄﺎر ﻧﺸﺴﺘﮫ‬ ‫ﺑﻮدﯾﻢ ‪.‬وﻟﯽ او ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﮫ داﺳﺘﺎن ﺳﻔﺮ ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ ﺧﻮد را ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد ‪،‬‬ ‫دﯾﮕﺮان را ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار ﻣﯽ داد ‪.‬اﻧﮕﺎر ﻣﯽ ﺗﺮ ﺳﯿﺪ ﺑﮫ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﺪوزد‪.‬ﻣﻦ‬ ‫ھﻢ ﺑﮫ ﺳﮑﻮت وﺗﻨﮭﺎﯾﯽ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻋﻼ ﻗﮫ داﺷﺘﻢ ‪.‬ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﮫ ﻣﻦ ﭘﯿﺸﻨﮭﺎد‬ ‫ﮐﺮد ﮐﮫ ﭘﻮﮐﺮ ﺑﺎزﯾﮑﻨﯿﻢ وﻣﻨﮭﻢ ﮐﮫ ﻧﻤﯽ ﺗﻮا ﻧﺴﺘﻢ دﻋﻮت او را اﺟﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ ‪،‬‬ ‫ﮔﻮﯾﺎ ﺑﺎﻋﺚ دﻟﺘﻨﮕﯽ اش ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪.‬وﻟﯽ دﻟﺘﻨﮕﯽ او زود رﻓﻊ ﺷﺪ‪.‬وھﻢ ﺑﺎزی‬ ‫ﺧﻮﺑﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﻗﻄﺎر ﺳﻮت ﮐﺸﯿﺪ وﺗﮑﺎﻧﯽ ﺧﻮرد‪.‬ﺷﮑﻢ رﻓﯿﻖ ﻣﻦ ﮐﮫ ھﻨﻮز ﻟﺐ‬ ‫ﭘﻨﺠﺮه ی ﻗﻄﺎر ﺑﻮد ﺳﺮ )ﺳﻮر(ﺧﻮرد وﺗﻨﮫ ی ﺳﻨﮕﯿﻦ او روی‬ ‫ﻣﻦ اﻓﺘﺎد و او زﺑﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮا ی ﺑﺎر ﺳﻮم ﺑﮫ روی ﻣﻦ ﺑﺎز ﮐﺮد وﻣﻌﺬرﺗﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﺮھﻨﮫ ﭘﺎ ‪ ،‬ﺑﮫ ﺟﻨﺒﻮ ﺟﻮش اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﻣﺘﺎع ﺷﺎن ھﺮﮔﺰ‬ ‫ﺧﺮﯾﺪاری ﻧﯿﺎﻓﺘﮫ ﺑﻮد ﺷﻌﺎع ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ‪ ،‬ﺧﺸﮏ وﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﮫ روی آﻧﺎن و‬ ‫ﮐﻠﺒﮫ ی وﯾﺮا ﻧﺸﺎن ‪ ،‬ﮐﮫ در آن دور ‪ ،‬زﯾﺮ ﻧﻮر ﮔﺮم ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺨﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد‪،‬‬ ‫دوﺧﺘﮫ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﮔﻮﯾﺎ ﺟﻮاب ﻣﻌﺬرت رﻓﯿﻘﻢ راﻧﯿﺰ ﻧﺪادم ‪.‬ﯾﺎ آن را ﻧﺸﻨﯿﺪم‪.‬‬ ‫ﻗﻄﺎر ھﻨﻮز ﻗﺪم آھﺴﺘﮫ ﻣﯽ رﻓﺖ و ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﮫ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﮫ دﻧﺒﺎل آن‬ ‫ﻣﯿﺪوﯾﺪﻧﺪ‪.‬ﭘﺎی ﯾﮑﯽ از آﻧﺎن ‪-‬دﺧﺘﺮﮐﯽ ﻻﻏﺮ و ﭘﻮﺳﺖ ﺑﮫ اﺳﺘﺨﻮان ﮐﺸﯿﺪه‬ ‫در ﮔﻮدال آﺑﯽ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﺳﮑﻨﺪری‪ ،‬در ﻧﯿﻢ وﺟﺒﯽ ﺧﻂ آھﻦ ﻧﻘﺶ ﺑﺮ‬‫زﻣﯿﻦ ﺷﺪ ‪ ،‬ودﺳﺘﮫ ﮔﻞ ﭘﻼ ﺳﯿﺪه اش درﮔﻮدال آب ﮔﻞ آﻟﻮد ﭘﮭﻠﻮﯾﯽ اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﺣﺘﯽ ﻧﺎﻟﮫ ای ھﻢ ﻧﮑﺮد ‪.‬ﮔﻮﯾﺎ ﻧﺎ ﻧﺪاﺷﺖ!‬

‫رﻓﯿﻖ ﻣﻦ ﮐﮫ ھﻨﻮز ﺷﮑﻢ ﺧﻮد را ازﭘﻨﺠﺮه ی ﻗﻄﺎر ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﮫ ﺑﻮد ‪ ،‬از‬ ‫ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﺮد وﻣﺮا ﺳﺨﺖ ﺗﮑﺎن داد ‪.‬ﻣﻦ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪم واو‬ ‫ﮐﮫ ﺳﺨﺖ وﺣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ‪،‬‬ ‫دﯾﺪی ﺑﯿﭻ ﭼﺎره رو ؟ ‪...‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﺮه زﯾﺮ ﻗﻄﺎر !‪...‬ﺧﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﺑﮭﺶ‬‫رﺣﻢ ﮐﺮد‪...‬‬ ‫رﺣﻢ؟‪!...‬‬‫ﺟﺰ اﯾﻦ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی در ﺟﻮاب او ﻧﮕﻔﺘﻢ ‪.‬او ﺑﺎز ھﻢ ﺣﺮف زد وﻟﯽ ﻣﻦ‬ ‫ﮔﻮش ﻧﻤﯽ دادم‪.‬‬ ‫ﻗﻄﺎر ﭘﯿﭻ ﺧﻮرد ‪.‬دﺧﺘﺮک دﯾﮕﺮ ﭘﯿﺪا ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﮐﻠﺒﮫ ی آﻧﺎن ھﻨﻮز از دور‬ ‫ﺑﺨﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد وﺑﺰ ﮐﻮ ﭼﮑﺸﺎن ھﻨﻮز در اﻃﺮاف ﻣﯽ ﭘﻠﮑﯿﺪ وﻋﻠﻒ ھﺎی ﺗﺎزه‬ ‫را ﺑﻮ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬ ‫ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﺮھﻨﮫ ﭘﺎ ‪ ،‬در ﯾﮏ آن ‪ ،‬ﺑﮫ ﮐﻠﺒﮫ ی ﺧﻮد ﻓﺮو رﻓﺘﻨﺪ ودر آن دﯾﮕﺮ ‪،‬‬ ‫ﺑﺎﯾﮏ زن ‪،‬ﺑﺎ ﻣﺎدر ﺧﻮد ‪ ،‬ﺑﯿﺮون آﻣﺪﻧﺪ ؛ وھﺮﺳﮫ دﺳﺖ ھﺎی ﺧﻮد را ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﮫ ﺑﺎ ﻗﻄﺎر ﻣﺎ وداع ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻗﻄﺎر دور ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﺗﻮﻧﻞ دﯾﮕﺮی ﻧﺰ دﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﭼﯿﺰ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ‬ ‫دﯾﮕﺮی ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‪ .‬ھﻤﮫ ﺳﺮھﺎی ﺧﻮد را از ﭘﻨﺠﺮه ﺗﻮ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﯾﺎ ﭘﻮﮐﺮ ﻣﯽ زدﻧﺪ‬ ‫وﯾﺎ در ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ ؛ ﯾﺎ ﺑﺮای ھﻢ از ﮐﯿﻒ ھﺎ و ﺧﻮش ﮔﺬراﻧﯽ ھﺎ ی‬ ‫ﺧﻮد ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪوﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﯿﺰ ﺗﻤﺎ ﺷﺎﯾﯽ دﯾﮕﺮی ﭘﯿﺪا ﻧﺒﻮد ‪.‬ﺟﺰ ﮐﻠﺒﮫ ی آﻧﺎن از دور‪ ،‬وﻣﺎدرو‬ ‫ﮐﻮدﮐﺎﻧﺶ ﮐﮫ ھﻨﻮز ﭘﺎی آن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪوﺑﺎ ﻗﻄﺎر ﻣﺎ وداع ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬اﯾﻦ‬ ‫ﻧﯿﺰ ﻻﺑﺪ ﭼﻨﺪان ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﮫ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫ھﺮ ﺳﮫ ﺑﺎ ﻗﻄﺎر ﻣﺎ وداع ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬ﺑﺮای اﯾﻨﮑﮫ اﺳﮑﻨﺎﺳﯽ از اﯾﻦ ﻗﻄﺎر ﺑﮫ آﻧﺎن‬ ‫رﺳﯿﺪه ﺑﻮد وﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﮫ ﻣﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ھﻤﯿﻦ ﻗﻄﺎر ‪،‬دﺧﺘﺮک‪،‬‬ ‫ﻣﺮدﻧﯽ ﺷﺎن را ‪ ،‬ﮐﮫ از او ﻧﮫ ﺑﮫ ﮐﻮه رﻓﺘﻦ وﻧﮫ ﻋﻠﻒ ﭼﯿﺪن ﻣﯽ آ ﻣﺪ وﻧﮫ ﺑﮫ دﻧﺒﺎل‬ ‫ﭘﺪر ﺑﮫ ﺳﺮ راه رﻓﺘﻦ وﺟﺎده ﺻﺎف ﮐﺮدن‪ ،‬ﺑﮫ زﯾﺮ ﮔﺮﻓﺘﮫ وراﺣﺖ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﺼﺮ روز ﭘﯿﺶ ﮐﮫ از اھﻮاز ﺑﯿﺮون آﻣﺪﯾﻢ ‪ ،‬در ﭘﯿﺮاﻣﻮن ﺷﮭﺮ ﭘﯿﺮ ﻣﺮد‬ ‫اﻻغ ﺳﻮاری را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬا ﺷﺘﯿﻢ ‪.‬وﻗﺘﯽ ﻗﻄﺎر از ﭘﮭﻠﻮی او ‪ ،‬ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ھﻤﮫ ﺑﺎ او‬ ‫ﮐﮫ ﺑﮫ روی اھﻞ ﻗﻄﺎر ﺧﻨﺪه ی ﻧﻤﮑﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ‪ ،‬وداع‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺮای او دﺳﺖ ﺗﮑﺎن ﻣﯽ دادﻧﺪ‪.‬ﯾﮑﯽ دو ﻧﻔﺮ ﺣﺘﯽ ﺑﮫ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪاز‬ ‫او اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ھﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪوﺑﯽ ﺷﮏ اﮔﺮ در ﺧﻮاﺳﺘﯽ از اھﻞ ﻗﻄﺎر ﻣﯿﮑﺮد‪،‬‬

‫ھﺮ ﭼﮫ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻨﺪ ‪.‬دﯾﺮوز ھﻤﮫ ﺷﻨﮕﻮل ﺑﻮدﻧﺪوﺑﺮای‬ ‫ﺷﻮﺧﯽ وﻣﺴﺨﺮﮔﯽ ﻓﻘﻂ وﺳﯿﻠﮫ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺳﺘﻨﺪ‪.‬وﻟﯽ اﻣﺮوز در ﭼﻢ ﺳﻨﮕﺮ ؟‪...‬‬ ‫ھﯿﭻ ﮐﺲ ﺟﻮاب وداع آﻧﺎن راﻧﺪاد!‬ ‫ﺳﺮ ﭘﯿﭻ ﮐﮫ از ﺳﺮ ﺗﺎ ﺗﮫ ﻗﻄﺎر ﭘﯿﺪا ﺑﻮد ‪ ،‬ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ درﺳﺖ دﻗﺖ ﮐﺮدم‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺎم ﭘﻨﺠﺮه ھﺎ ﺑﺴﺘﮫ ﺑﻮد وھﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺒﻮد ﺗﺎ در ﺟﻮاب آﻧﺎن دﺳﺘﯽ وﯾﺎ‬ ‫دﺳﺘﻤﺎﻟﯽ ﺗﮑﺎن ﺑﺪھﺪ‪.‬‬ ‫ﮐﻠﺒﮫ ی آﻧﺎن ﮐﮫ در زﯾﺮ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺨﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد‪،‬ﺑﺎز ھﻢ ﻧﻤﺎﯾﺎ ن ﺑﻮد ‪.‬و‬ ‫آن ھﺎ ھﻨﻮز دﺳﺖ ھﺎ ی ﺧﻮد را ﺑﺮای ﻣﺎ ﺗﮑﺎن ﻣﯽ دادﻧﺪ ‪.‬ھﻨﻮز وﻗﺖ‬ ‫ﻧﮕﺬﺷﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﮫ ﺟﯿﺒﻢ ﻓﺮو رﻓﺖ ‪.‬دﺳﺘﻤﺎﻟﻢ را ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم ؛ ﺳﺮ ﭘﻨﺠﮫ‬ ‫اﯾﺴﺘﺎدم وﺳﺮ و دﺳﺘﻢ را از ﭘﻨﺠﺮه ی ﻗﻄﺎر ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪم ودﺳﺘﻤﺎل را در ھﻮا ‪،‬‬ ‫دم ﺑﺎد ﺑﮫ اھﺘﺰاز در آوردم ‪...‬ﺷﺎﯾﺪ ھﻨﻮز دﯾﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫رﻓﯿﻘﻢ ﻓﺮﯾﺎد زد وﻣﺮا ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ ‪.‬از ﭘﻨﺠﺮه دورم ﮐﺮد وﺷﯿﺸﮫ ی آن را‬ ‫ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪.‬ﻗﻄﺎر وارد ﺗﻮل ﺷﺪه ﺑﻮدواﮔﺮ او دﯾﺮ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺟﻨﺒﯿﺪ ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ دﺳﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﺷﮑﺴﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬‬

‫******‬

‫‪6‬‬ ‫آﻓﺘﺎب ﻣﻐﺰ آدم را داغ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬ﺧﯿﺎﺑﺎن ﮐﻨﺎر ﺷﻂ ﺧﻠﻮت ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫آﻣﺪو رﻓﺖ ﺑﻨﺪ ﻣﯽ آﻣﺪ‪.‬در ﻣﯿﺎن ﻧﺨﻠﺴﺘﺎﻧﮭﺎ ی آن ﻃﺮف ﺷﻂ ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻣﮭﯽ‬ ‫ﻣﻮج ﻣﯿﺰد‪.‬ﻣﮭﯽ ﮐﮫ ﺑﺎ ﮔﺮدو ﻏﺒﺎر آﻣﯿﺨﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬ﯾﮏ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺰرگ ﮐﮫ ﭘﺎﯾﯽ‬ ‫اداره ی ﮔﻤﺮک ﻟﻨﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺘﮫ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻮت ﮐﺸﯿﺪ‪.‬ﺳﻮت ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎھﯽ ﺑﻮد‬ ‫ﮐﮫ در ﻣﯿﺎن ﮔﺮﻣﺎی ھﻮای ﺑﻌﺪ از ﻇﮭﺮ ﺧﺮﻣﺸﮭﺮ ﮔﻢ ﺷﺪ‪.‬اﻧﮕﺎ دﻧﺒﺎﻟﮫ ی آﻧﺮا‬ ‫ﻗﯿﭽﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﯾﮏ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﺰرگ ﺷﺮاﻋﯽ را ﺑﺎر ﻣﯽ زدﻧﺪ‪.‬ﺣﻤﺎل ھﺎ ﮔﻮﻧﯽ ھﺎی ﺑﺮﻧﺞ را‬ ‫ﺑﮫ دوش ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و از روی اﻟﻮاری ﮐﮫ ﺑﮫ ﺟﺎی ﭘﻞ ‪ ،‬از ﻟﺒﮫ ی ﺳﮑﻮ‬ ‫ﺑﮫ ﻟﺒﮫ ی ﻗﺎﯾﻖ ﺑﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ واز ﺗﮫ ﻗﺎﯾﻖ ‪ ،‬ﮔﻮﻧﯽ ھﺎ را روی ھﻢ‬ ‫ﻣﯽ اﻧﺒﺎﺷﺘﻨﺪ‪.‬آب ﺷﻂ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﮫ ﺑﻮد و ﭘﻞ ﻣﻮﻗﺘﯽ ﺑﺎرﯾﮑﯽ ﮐﮫ ﻣﯽ ﺑﺎ ﯾﺴﺖ از‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﮐﮫ ﮔﺮﯾﺨﺖ‬

‫روی آن ﺑﮕﺬرﻧﺪ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮازﯾﺮ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎر ﺑﺮ ھﺎ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ روی ﺳﮑﻮ‪ ،‬ﮐﯿﺴﮫ ھﺎی ﺑﺮﻧﺞ را‬ ‫روی ﮐﻮل آن ھﺎ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ‪.‬دو ﻧﻔﺮ ھﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﮫ ﺗﻮی ﻗﺎﯾﻖ ﮔﻮﻧﯽ ھﺎ را‬ ‫ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و در ﮔﻮﺷﮫ ای ردﯾﻒ ﻣﯽ ﭼﯿﺪﻧﺪ‪.‬ﺗﻨﺪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬ﺑﺎر زﯾﺎد ﮐﺎر ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﻏﺮوب ھﻢ ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬ ‫ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺮ دﯾﮕﺮ از راه رﺳﯿﺪ‪.‬زﯾﺎد ﺟﻮان ﻧﺒﻮد ‪.‬ﮐﻮﻟﻮاره اش از ﭘﺸﺖ‪،‬‬ ‫روی ﮐﻤﺮش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد وﺷﻞ ووا رﻓﺘﮫ راه ﻣﯽ آﻣﺪ‪.‬ﯾﮏ ﮐﻼه ﻟﺒﮫ دار ﺑﮫ ﺳﺮ‬ ‫دا ﺷﺖ‪.‬رﯾﺸﺶ ﻧﺘﺮاﺷﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬ﯾﮏ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺗﻮی ﺟﯿﺒﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدوﺑﺎ‬ ‫دﺳﺖ دﯾﮕﺮش ﻃﻨﺎب ﺑﺎر ﺑﻨﺪ ﺧﻮد را روی دوش ﻧﮕﮫ ﻣﯽ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﮐﺴﯽ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﺒﻮد ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﮫ ای ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﺪوﻗﺮار ﺷﺪ او ھﻢ‬ ‫ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ‪.‬ﻃﻄﻨﺎﺑﺶ را ﺑﮫ ﮐﻨﺎری ﻧﮭﺎد‪.‬ﮐﻼھﺶ را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬ﮐﻮﻟﮫ را‬ ‫روی ﭘﺸﺘﯿﺶ ﺟﺎ ﺑﮫ ﺟﺎ ﮐﺮدو زﯾﺮ دﺳﺖ آن دو ﻧﻔﺮ ﮐﮫ روی ﺑﺎر ھﺎ اﯾﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻢ ﺷﺪ‪.‬ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮق ﻣﯽ زد‪.‬‬ ‫ﮔﻮﻧﯽ ھﺎ ﺑﺎ ھﻢ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﯾﮑﯽ ھﻢ ﺑﮫ روی ﮐﻮل او ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬وﻗﺘﯽ‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدوﻣﮭﯿﺎی ﺑﺎر ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ھﯿﭻ ﻓﮑﺮی ﻧﻤﯽ ﮐﺮد‪.‬ﮐﺎر ﮔﯿﺮش آﻣﺪه‬ ‫ﺑﻮد اﯾﻦ ﻣﮭﻢ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﮫ ﻃﻮر ﻋﺎدی ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬وﻟﯽ ھﻨﻮز ﺑﮫ وﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﮐﮫ زاﻧﻮھﺎﯾﺶ ﻧﺎﮔﮭﺎن ﻟﺮزﯾﺪ‪.‬ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﮫ ﺻﺒﺮ ﮐﺮد وﺑﻌﺪ ﺑﮫ راه اﻓﺘﺎد‪.‬ﻗﺪم ھﺎ ی‬ ‫ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ داﺷﺖ‪.‬وﻗﺘﯽ ﻋﺎدی راه ﻣﯽ رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺮای او ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﻗﺪم ھﺎ ‪،‬‬ ‫ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮداﺷﺘﮫ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ وﺧﻮدﺷﺎن ﺑﮫ زﻣﯿﻦ ﮔﺬا ﺷﺘﮫ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬وﻟﯽ ﮔﻮﻧﯽ‬ ‫را ﮐﮫ ﺑﮫ روی دوﺷﺶ ﮔﺬاردﻧﺪ ﮔﻮﯾﺎ ﻗﻀﯿﮫ از ﻗﺮار دﯾﮕﺮ ﺷﺪ‪.‬ﭘﺎ ھﺎ ﯾﺶ ھﻨﻮز‬ ‫از روی زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪه‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﮫ دﻧﺒﺎل ﻗﺮار ﮔﺎھﯽ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻨﺪو ﺑﮫ زﻣﯿﻦ‬ ‫ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪.‬اول ﺟﺪی ﻧﮕﺮﻓﺖ ‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﮫ ‪ ،‬درﺳﺖ ھﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد ‪.‬دﺳﺖ ﺧﻮد‬ ‫او ﻧﺒﻮد‪.‬ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ ﺑﺎز ﭘﺎھﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ‪.‬ﯾﮏ دم ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﮐﮫ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ اﯾﻦ ﺑﺎر را ﺑﺒﺮد‪.‬وﻟﯽ زود دﻧﺒﺎﻟﮫ ی ﻓﮑﺮ ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﺮﯾﺪ ‪.‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﮫ زاﻧﻮﯾﺶ از ﻋﻘﺐ ﺗﺎ ﻧﺨﻮاھﺪ ﺷﺪ‪.‬او ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺑﺎ ﯾﺴﺖ‬ ‫ﮐﻮﺷﺶ ﮐﻨﺪ ﮐﮫ از ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﻧﺸﻮد وﺑﺎر ﺑﮫ زﻣﯿﻦ ﻧﯿﻔﺘﺪ‪.‬ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺖ ﮐﯿﺴﮫ ی‬ ‫ﺑﺮﻧﺞ ﭼﻘﺪر وزن دارد‪.‬دﯾﮕﺮان ﺑﮫ راﺣﺘﯽ ﻣﯿﺒﺮدﻧﺪ ﺗﻨﺪ ھﻢ ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ وﻟﯽ‬ ‫ﭘﺎی او ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ‪.‬اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﺪ وﻧﮕﺬارد زا ﻧﻮ ﯾﺶ‬ ‫ﺧﻢ ﺷﻮد‪.‬وﻟﯽ ﭘﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ‪.‬ﺣﺘﯽ ﻣﭻ ﭘﺎﯾﺶ ھﻢ ﺑﮫ ﻟﺮزه ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ‪.‬ﯾﮏ دم‬ ‫ﭼﺸﻤﺶ را ﺑﺴﺖ و ﺑﮫ ﺧﻮد ﺗﻠﻘﯿﻦ ﮐﺮد‪.‬دﯾﺪ ﮐﮫ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﮫ زﻣﯿﻦ ﺑﺨﻮرد‪.‬‬

‫زود ﭼﺸﻤﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد‪.‬ﭼﯿﺰی ﺑﮫ ﮐﻨﺎر ﺷﻂ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬ھﻤﮫ ی راه از ﭘﺎی‬ ‫ﺗﻞ ﺑﺎر ﺗﺎ ﮐﻨﺎر ﺷﻂ ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﭼﮭﻞ ﻗﺪم ﺑﻮد ‪.‬ﺑﺎرھﺎ را در آن ﻃﺮف ﭘﯿﺎده رو ‪ ،‬ﭘﺎی‬ ‫دﯾﻮار ﭼﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬او ﺣﺎﻻ وﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﻮد‪.‬ﺧﻮﺑﯿﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﮫ ﻣﺎﺷﯿﻦ رد‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‪.‬ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺧﻠﻮت ﺑﻮد ‪.‬دﯾﮕﺮان ﺑﮫ ﮐﺎر ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬ﯾﮏ دور‬ ‫ھﻢ از او ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬او ﺗﺎزه از وﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ﺗﻨﺪ ﺗﺮ راه ﺑﺮود ‪.‬ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒﻮد ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از ﻟﺮزش ﭘﺎھﺎﯾﺶ ﺟﻠﻮ ﮔﯿﺮی ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ھﻤﮫ ی ھﻤﺘﺶ ﺻﺮف اﯾﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ ‪.‬در ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﮫ ﮐﮫ زود ﺗﺮ ﺑﮫ ﮐﻨﺎر ﺷﻂ‬ ‫ﺑﺮﺳﺪ واز روی ﭘﻞ ﺑﺎرﯾﮏ ﺑﮕﺬرد وﺑﺎر را ﺗﻮی ﻗﺎﯾﻖ ﺑﮫ زﻣﯿﻦ ﺑﮕﺬارد‬ ‫دﯾﮕﺮان ﮐﮫ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﯾﺺ ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯽ دا ﺷﺘﻨﺪ ‪ ،‬در اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬او ﻓﻘﻂ در‬ ‫ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﮫ ﭘﺎﯾﺶ ﻧﻠﺮزد و زا ﻧﻮ ﯾﺶ ﺧﻢ ﻧﺸﻮد‪.‬ﻧﻤﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﺎر ﺑﮫ زﻣﯿﻦ‬ ‫ﺑﯿﻔﺘﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﮫ ﮐﻨﺎر ﺷﻂ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺧﯿﺲ ﻋﺮق ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﮐﻼه ﺑﮫ ﺳﺮش ﺗﻨﮕﯽ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬ﺳﺮش اﻧﮕﺎر ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﻣﻐﺰش درد ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬ﻋﺮق از ﭼﺎک‬ ‫ﺳﯿﻨﮫ اش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ‪.‬ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﮫ دارد آب ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬ﭘﯿﺮاھﻦ زﯾﺮ‬ ‫ﮐﻤﺮ ﺑﻨﺪش ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدوﺑﮫ ﺗﻨﺶ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﯿﺪ ‪.‬ﭘﺎﯾﺶ ھﻨﻮز ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ‪.‬ﺷﺎﯾﺪ‬ ‫دو روز ﺑﻮد ﮐﮫ ﺑﺎر ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﮫ ﺑﻮد ‪.‬وﻟﯽ ﺑﺎر ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬دو روز‬ ‫ﮐﺎر ﮔﯿﺮ ﻧﯿﺎورده ﺑﻮد‪.‬اﯾﻦ ﻣﮭﻢ ﻧﺒﻮد ‪.‬اﯾﻦ ھﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺣﺎﻻ ﺣﺘﻤﺎ دارﻧﺪ او را‬ ‫ﻣﯽ ﭘﺎﯾﻨﺪ‪.‬ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺎرﺷﺎن را ول ﮐﺮده اﻧﺪو او را ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﮫ ھﻢ‬ ‫ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ‪.‬ﺣﺘﻤﺎ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ھﻢ ‪ ،‬ﺳﮫ ﻧﻔﺮ از ﭘﮭﻠﻮی او رد ﺷﺪﻧﺪ و‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ ﮐﮫ ﺑﺎر ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪.‬وﻟﯽ او ﺣﺘﻢ داﺷﺖ ﮐﮫ ھﻤﮫ ی آ ن ھﺎ در ﮔﻮ ﺷﮫ ای‬ ‫اﯾﺴﺘﺎده اﻧﺪ وﺑﮫ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ وﺑﮫ ھﻢ ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽ زﻧﺪ‪.‬ﻧﻤﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎر ﺑﮫ زﻣﯿﻦ‬ ‫ﺑﯿﻔﺘﺪ‪.‬اﮔﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎر را ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬ﻣﮕﺮ از دﯾﮕﺮان ﭼﮫ ﮐﻢ دارد؟‬ ‫ﺣﺘﯽ ﺳﺮش را ھﻢ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪ‪.‬ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ ﺧﯿﺲ ﻋﺮق ﺑﻮد‪.‬‬ ‫دﯾﮕﺮان اﯾﻦ ﻃﻮر ﻋﺮق ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ آن ھﺎ را ﮐﮫ‬ ‫ﺑﮫ او ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽ زدﻧﺪ ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ‪.‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺎر ﺧﻮد را ﺑﮑﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﮕﺬارد ﺑﺎر ﺑﮫ زﻣﯿﻦ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪.‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﮕﺬارد ﭘﺎﯾﺶ ﺑﻠﺮزد؛‬ ‫وﻟﯽ ﭘﺎ ﯾﺶ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ‪.‬ﯾﮏ دم ﮐﻨﺎر ﺷﻂ اﯾﺴﺘﺎد‪.‬ﺑﺎز ﭘﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﭘﺎﯾﺶ ﺑﻠﺮزد وﺑﺎر ﺗﻮی ﺷﻂ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪.‬ﺧﻮد را زود ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬ ‫ﯾﮏ دم دﯾﮕﺮ ﺻﺒﺮ ﮐﺮد‪.‬دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ھﻢ از ﭘﮭﻠﻮﯾﺶ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻗﺪم ھﺎی ﻣﻄﻤﺌﻦ و ﺷﻤﺮده ی ﺧﻮد را روی اﻟﻮار ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪوﭘﺸﺖ ﺳﺮ ھﻢ‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬اﻟﻮار ﻟﻨﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﯽ داﺷﺖ وزﯾﺮ ﭘﺎی آن ھﺎ ﺑﺎﻻ وﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ‪.‬‬

‫وﻟﯽ آن ھﺎ ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ‪.‬او ھﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮود‪.‬ﻣﮕﺮ ﭼﮫ ﻣﯽ ﺷﺪ ؟‬ ‫اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮد را ﺑﺎز ﯾﺎﻓﺖ وﻗﺪم ﺑﮫ ﺟﻠﻮ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬ﻗﺪم اوﻟﺶ را روی‬ ‫اﻟﻮار ﺟﺎی داد ‪.‬وﻟﯽ ﻧﺎﮔﮭﺎن وﺣﺸﺖ ﮐﺮد‪.‬ﭼﺸﻤﺶ ﺑﮫ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻓﺘﺎد ‪.‬زاﻧﻮﯾﺶ‬ ‫ﺳﺨﺖ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ‪.‬ﺧﻮدش ﺣﺲ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد‪.‬اﻣﺎ ﻣﯽ دﯾﺪ ‪.‬اﻧﮕﺎر ﻣﭽﺶ ھﻢ‬ ‫ﺑﮫ ﻟﺮزه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬وﺣﺸﺖ زده ﺷﺪ‪.‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد زاﻧﻮﯾﺶ ﺧﻢ ﺷﻮد وﺑﺎر‬ ‫ﺗﻮی ﺷﻂ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪.‬ﯾﮏ دم ﺑﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﺎﻧﺪ ‪.‬ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺖ ﭼﮫ ﮐﻨﺪ ؛ ﺧﻮا ﺳﺖ ﻗﺪم‬ ‫دوﻣﺶ را ھﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﺪ وﺑﮫ ﺟﻠﻮ ﺑﮕﺬارد ‪.‬ﺣﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﯾﮏ ﻗﺪم‬ ‫ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺮدارد‪.‬ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﮐﮫ ﻗﺪم دوﻣﺶ را ﺑﮫ ﺟﻠﻮ ﭘﺮﺗﺎب ھﻢ ﺑﮑﻨﺪ ‪.‬وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﮐﻮﺷﺶ ھﻢ ﮐﺮد وﻟﯽ دﯾﺪ اﮔﺮ ﺑﺮای ﯾﮏ دم ھﻢ ﺷﺪه ﭘﺎی دوﻣﺶ‬ ‫را از رو ی زﻣﯿﻦ ﺑﺮدارد‪ ،‬آن دﯾﮕﺮی ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺧﻮاھﺪ ﻟﺮزﯾﺪ ‪ ،‬زاﻧﻮﯾﺶ ﺧﻢ‬ ‫ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ ‪ ،‬ﺧﻮدش ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺧﻮاھﺪ ﮔﺮدﯾﺪ و ﮐﯿﺴﮫ ی ﺑﺮﻧﺞ ﺗﻮی ﺷﻂ ﻏﺮق‬ ‫ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ ‪،‬ﺑﮫ ﺑﯽ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﺧﻮد ﺧﺎﺗﻤﮫ داد‪.‬ﭘﺎﯾﺶ را ﺑﮫ ﻋﺠﻠﮫ ﭘﺲ ﮐﺸﯿﺪو‬ ‫دوﺑﺎره ﺑﮫ ﮐﻨﺎری رﻓﺖ‪.‬‬ ‫دﯾﮕﺮان ﺑﺎز ھﻢ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ وﺑﺎز ھﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ وﺑﯿﺎﻋﺘﻨﺎ از روی اﻟﻮار‬ ‫ﺑﺎرﯾﮑﯽ ﮐﮫ زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺸﺎن ﻟﻨﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﯽ داﺷﺖ وﺑﺎﻻ وﭘﺎﯾﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ‬ ‫ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ وﺑﺎر را ﺗﻮی ﻗﺎﯾﻖ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ وﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬ﺑﺮای ﺷﺎن‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎدی ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ھﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ زد ‪.‬وﻗﺘﯽ او ﭘﺎﯾﺶ را روی اﻟﻮار ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﺑﻮد و‬ ‫ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻧﻔﮭﻤﯿﺪ ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ؛ وﻟﯽ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﮫ ﺗﻮی‬ ‫ﻗﺎﯾﻖ وﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ‪ ،‬ﺗﻮی ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ ﮐﮫ او رد ﺷﻮد ﺗﺎﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻋﺒﻮر ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﻧﮫ ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﮫ آن ھﺎاﯾﺴﺘﺎده اﻧﺪ ‪.‬ﮐﺎ ﺧﻮد را ﺑﮫ ﮐﻨﺎری ﻧﮭﺎده اﻧﺪ واو‬ ‫را ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ وﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ ‪.‬ﺑﺎ آﺳﺘﯿﻦ ﮐﺘﺶ ﻋﺮق ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ را‬ ‫ﭘﺎک ﮐﺮد‪.‬آﺳﺘﯿﻨﺶ ﺧﯿﺲ ﺧﯿﺲ ﺷﺪ‪.‬ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدوآن دور ھﺎ ‪ ،‬ﻻی‬ ‫ﻧﺨﻞ ھﺎی آﻧﻄﺮف رود ﺧﺎﻧﮫ دﻧﺒﺎل ﭼﯿﺰی ﮔﺸﺖ ؛ دﯾﮕﺮ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮق‬ ‫ﻧﻤﯽ زد ‪.‬ﺑﺮق آﻧﮭﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﮫ دﻧﺒﺎل ﻧﮕﺎھﺶ ﻻی ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن ھﺎ ﮔﻢ ﺷﺪ ؛ ﺳﺮش‬ ‫ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎز ﺑﮫ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻓﺘﺎد ‪.‬ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ دﻗﯿﻘﮫ ﮔﺬﺷﺖ ‪.‬ﭘﺎی او ھﻨﻮز‬ ‫ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ‪.‬ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬دﯾﮕﺮان ھﻨﻮز ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ ‪.‬او ھﻢ ﻧﯿﺮوی‬ ‫ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد وﻗﺪم ﺗﻨﺪ ﺗﺮ ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬دو ﺳﮫ ﻗﺪم را ﺗﺎ دم ﺷﻂ ﺑﮫ ﻋﺠﻠﮫ ﭘﯿﻤﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﺎﯾﺶ ھﻨﻮز ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ‪.‬وﻟﯽ دﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﻣﮭﻢ ﻧﺒﻮد ‪.‬اﻃﻤﯿﻨﺎن ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد‬ ‫ﮐﮫ زن ﻧﻮﯾﺶ از ﺟﻠﻮ ھﻢ ﺧﻢ ﻧﺨﻮاھﺪ ﺷﺪ‪.‬ﺑﮫ ھﻤﺎن ﺳﺮﻋﺖ روی اﻟﻮار‬ ‫آﻣﺪ‪.‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد را ﺑﺴﺘﮫ ﺑﻮد ‪.‬ﻧﺒﺴﺘﮫ ﺑﻮد ؛ وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫روی ﭼﮫ ﭼﯿﺰی ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﮫ‪.‬ﺳﮫ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ رﻓﺖ ‪.‬ﭘﺎ ﯾﺶ ﺑﺎز ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﮫ‬ ‫ﻟﺮزﯾﺪن ‪.‬ﺳﺨﺖ ھﻢ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ‪.‬اﻧﮕﺎر ﭘﻞ‬ ‫ﻣﻮﻗﺘﯽ ھﻢ زﯾﺮ ﭘﺎی او ﺑﮫ ﻟﺮزه ﻣﯽ اﻓﺘﺎد‪.‬ﺑﺎز ﺧﯿﺲ ﻋﺮق ﺷﺪ ه ﺑﻮد از‬ ‫ﭘﯿﺸﺎ ﻧﯿﺶ ﻋﺮق ﻣﯽ ﭼﮑﯿﺪ‪.‬ﯾﮏ دﻓﻌﮫ وﺣﺸﺖ زده ﺷﺪ ‪.‬ﺧﯿﺎل ﮐﺮد ﺣﺎﻻ‬ ‫زاﻧﻮ ھﺎﯾﺶ از ﭘﮭﻠﻮ ﺧﻢ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ وﭘﺎﯾﺶ از دو ﻃﺮف اﻟﻮار ﺑﮫ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬ ‫ﺧﻮاھﺪ اﻓﺘﺎدوﮐﯿﺴﮫ ی ﺑﺮﻧﺞ ﺗﻮی ﺷﻂ ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ‪.‬داﺷﺖ‬ ‫ھﻤﯿﻦ ﻃﻮر ھﻢ ﻣﯿﺸﺪ ‪.‬ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺖ ﭼﮫ ﮐﻨﺪ ‪.‬اﯾﻦ ور و آن ور ﭘﻞ ﻣﻌﻄﻞ او‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ھﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﺰد‪.‬از ﺑﺲ دﺳﺖ ھﺎﯾﺶ را روی ﺷﮑﻤﺶ ﺑﮫ ھﻢ‬ ‫ﻓﺸﺎر داده ﺑﻮد‪ ،‬اﺳﺘﺨﻮان اﻧﮕﺸﺘﺶ درد ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬ﻋﺮق از زﯾﺮ ﮔﻠﻮ و‬ ‫ﭼﺎک ﺳﯿﻨﮫ اش ﻣﯽ ﭼﮑﯿﺪ و روی اﻟﻮار ﻣﯽ اﻓﺘﺎد وﭘﮭﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ ‪.‬اﻟﻮار داﺷﺖ‬ ‫ﻟﻨﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﯿﺪاﺷﺖ‪.‬اﻣﺎ ﻧﮫ ‪ ،‬ھﯿﮑﻞ او وﺑﺎر ﺳﻨﮕﯿﻦ روی دو ﺷﺶ ﺑﻮد ﮐﮫ روی‬ ‫ﭘﻞ ﺑﺎرﯾﮏ داﺷﺖ ﻟﻨﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﯽ داﺷﺖ ‪.‬ھﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺷﺪ ‪.‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد از ﭘﮭﻠﻮی‬ ‫راﺳﺖ ﺗﻮی ﺷﻂ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﺷﻮد‪.‬دﺳﺖ ھﺎ ﯾﺶ را ﺑﺎ ﻋﺠﻠﮫ از ھﻢ ﺑﺎز ﮐﺮد و‬ ‫ﺗﻌﺎدل ﺧﻮد را ﺑﮫ ﺳﺨﺘﯽ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﻃﻮل اﻟﻮار از ھﻔﺖ ﻗﺪم ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ھﻤﺎن ﺟﺎ اﯾﺴﺘﺎد ‪.‬ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﺣﺘﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﮫ او‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ھﺮ ﭼﮫ ﻃﺎﻗﺖ داﺷﺖ آب ﺷﺪه ﺑﻮد وﺑﮫ ﺻﻮرت ﻋﺮق ازروی‬ ‫آن اﻟﻮار ﻟﻌﻨﺘﯽ ﭼﮑﯿﺪه ﺑﻮد وﭘﮭﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬اﻣﺎ ﭼﮫ ﺟﻮر ﺑﺮﮔﺮدد؟ ﭼﮫ ﻗﺪر‬ ‫ﺑﮫ او ﺧﻮاھﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ! آن وﻗﺖ دﯾﮕﺮ ﮐﯽ ﮐﺎر ﮔﯿﺮ ﺑﯿﺎورد؟ دو روز اﺳﺖ ﮐﮫ‬ ‫ﮐﺎر ﮔﯿﺮ ﻧﯿﺎورده‪.‬اﻧﮕﺎر ﭘﻞ ﻣﻮﻗﺘﯽ ھﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﮫ ﺗﺎب ﺧﻮردن‪.‬داﺷﺖ‬ ‫از زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ در ﻣﯽ رﻓﺖ ‪.‬آه ﮐﮫ داﺷﺖ ﻣﯽ ﻣﺮد !ﻧﻔﺴﺶ راﺗﻮی ﺳﯿﻨﮫ اش‬ ‫ﺣﺒﺲ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬ﭼﺸﻤﺶ از وﺣﺸﺖ و ﺿﻌﻒ‬ ‫درﯾﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺗﺮﺳﯿﺪ ﻣﺒﺎدا ﺗﺨﻢ ﭼﺸﻢ ھﺎﯾﺶ از ﮐﺎﺳﮫ ی درﯾﺪه ﺷﺪه ی‬ ‫آﻧﮭﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﺪ وﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﻮی ﻧﮭﺮ ﺑﯿﻔﺘﺪ ‪-‬ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﭼﮑﮫ ھﺎی ﻋﺮق ﺳﯿﻨﮫ اش‬ ‫روی اﻟﻮار ‪ ،‬روی اﯾﻦ ﭘﻞ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ و اﯾﻦ ﻃﻮر ﭘﮭﻦ ﺷﻮد ‪.‬ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪ‬ ‫ﯾﮏ دم ﭼﺸﻤﺶ را ﺑﺴﺖ ‪ ،‬ﺳﺮش داﺷﺖ ﮔﯿﺞ ﻣﯽ رﻓﺖ ‪.‬ﺗﺎرﯾﮑﯽ درون‬ ‫ﭼﺸﻤﺶ ﭘﺮ از ﻗﺮﻣﺰی ﺷﺪ ‪.‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺷﻮد‪.‬زود ﭼﺸﻤﺶ را ﺑﺎز‬ ‫ﮐﺮد‪.‬ﭼﺸﻤﺶ را درﯾﺪه ﮐﺮد‪.‬ﻧﻤﯽ ﺷﺪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﺮدم را ﻣﻌﻄﻞ ﮔﺬارد‪.‬ﺑﮫ او‬ ‫ﭼﮫ ﺧﻮاھﻨﺪ ﮔﻔﺖ ؟وﻟﯽ ﭼﺮا ھﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ زد؟ ﺣﺘﻤﺎ در ﮐﻨﺎری‬ ‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ‪،‬وﺳﯿﮕﺎر ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ وﺑﮫ او ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ !ﭘﺲ ﭼﺮا ﺻﺪا ی‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺷﺎن ﻧﻤﯽ آﻣﺪ ؟ﻟﻌﻨﺘﯽ ھﺎ ! ﺗﻌﺎدل ﺧﻮد را ﺑﮫ زور ﺣﻔﻆ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫دﺳﺖ ھﺎ ﯾﺶ را دو ﻣﺮﺗﺒﮫ زﯾﺮ ﺷﮑﻤﺶ ﻗﻼب ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬در ھﻢ ﻓﺸﺮد وﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ‬

‫دو ﺳﮫ ﻗﺪﻣﯽ را ﮐﮫ روی اﻟﻮار ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد دوﺑﺎره ﭘﯿﻤﻮد و ﭘﺎﯾﺶ را‬ ‫روی ﺧﺎک ﻣﺤﮑﻢ ﺳﮑﻮی ﮐﻨﺎر ﺷﻂ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬آن وﻗﺖ ﺣﺲ ﮐﺮد ﮐﮫ ﭘﺎﯾﺶ‬ ‫دارد ﻣﯽ ﻟﺮزد‪.‬ﺗﻮی دﻟﺶ ھﻢ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ‪.‬ﺣﺘﯽ روده ھﺎ ﯾﺶ ھﻢ ﺣﺲ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ ﮐﮫ دارﻧﺪ ﻣﯽ ﻟﺮزﻧﺪ‪.‬ﻧﻤﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎر را زﻣﯿﻦ ﮔﺬارد ‪.‬آھﺴﺘﮫ آھﺴﺘﮫ ﺗﺎ‬ ‫ﭘﺎی ﺗﻞ ﮐﯿﺴﮫ ھﺎی ﺑﺮﻧﺞ رﻓﺖ‪.‬ﻋﺮق از ﭼﺎک ﺳﯿﻨﮫ اش واز ﺑﺮ آﻣﺪﮔﯽ زﯾﺮ‬ ‫ﮔﻠﻮﯾﺶ روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﭼﮑﯿﺪ وﻣﯿﺎن ﺧﺎک داغ ﮐﻨﺎر ﺷﻂ ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﮐﯿﺴﮫ ی ﺑﺮﻧﺞ را ﺑﮫ ﺗﺌﻨﯽ از روی ﮐﻮﻟﮫ ی او ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪.‬او ھﻤﺎن ﻃﻮر‬ ‫ﺧﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد؛ دو ﻻ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ‪.‬اﻧﮕﺎر ﺑﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﻗﻄﺮه ی ﻋﺮﻗﯽ ﮐﮫ از ﭼﺎک‬ ‫ﺳﯿﻨﮫ اش روی زﻣﯿﻦ ﭼﮑﯿﺪ ودر ﺧﺎک ﻓﺮو رﻓﺖ ؛ ﻃﺎﻗﺖ او ھﻢ ﭼﮑﯿﺪه ﺑﻮد‬ ‫و در ﺧﺎک داغ ﮐﻨﺎر ﺷﻂ ﻓﺮو رﻓﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫دﻧﺒﺎﻟﮫ ی ﺳﻮت ﮐﻮﺗﺎه وﻧﮑﺮه ی ﯾﮏ ﮐﺸﺘﯽ را در ھﻮا ﻗﯿﭽﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ‪.‬ﯾﮏ‬ ‫ﻗﺎﯾﻖ ﻣﻮﺗﻮری زﯾﺮ اﺳﮑﻠﮫ ی ﮔﻤﺮک اﯾﺴﺘﺎد واز ﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎد ‪.‬در ﻣﯿﺎن‬ ‫ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن ھﺎی آن ﻃﺮف ﺷﻂ ‪ ،‬ﻣﮭﯽ آﻣﯿﺨﺘﮫ ﺑﺎ ﮔﺮدو ﺧﺎک ﻣﻮج ﻣﯽ زد‬ ‫ﺑﺮق ﭼﺸﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﮫ زﻧﺪﮔﯽ از و ﮔﺮﯾﺨﺘﮫ ﺑﻮد ‪ ،‬در آن ﻣﯿﺎن ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻮد‪.‬‬

‫*****‬ ‫‪7‬‬ ‫آﻓﺘﺎب ﻟﺐ ﺑﺎم‬ ‫ﭘﺪر دو ﺑﺎر دور ﺣﯿﺎط ﮔﺸﺖ و آﻣﺪ ﺗﻮی اﺗﺎق‪.‬ﺟﺎ ﻧﻤﺎزش را از روی‬ ‫رف ﺑﺮداﺷﺖ ﭘﺎی ﺑﺨﺎری ﻧﺸﺴﺖ‪.‬ﺟﺎ ﻧﻤﺎز ‪ ،‬ﭘﺎرﭼﮫ ی ﻗﻠﻢ ﮐﺎر ﯾﮏ ﺗﺨﺘﮫ‬ ‫ﺑﻮد‪.‬ﺑﺎزش ﮐﺮد ودو زاﻧﻮ روی آن ﻧﺸﺴﺖ ؛ ﺗﺴﺒﯿﺢ را ھﻼﻟﯽ ﺑﺎ ﻻی ﻣﮭﺮ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ ؛ ﻗﺮآن را از ﺟﻠﺪش ﺑﯿﺮون در آ ورد ؛ ﻻﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد وﻧﺸﺎن آن را دﯾﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺮ ﺟﺰو » اﻟﺤﺎدی ﻋﺸﺮ « ﺑﻮد‪.‬آن را دو ﺑﺎره ﺑﺸﺖ وﺗﺴﺒﯿﺢ راﺑﮫ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫وﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﮫ ذﮐﺮ ﮔﻔﺘﻦ‪.‬‬ ‫ﺑﯿﺶ از ﯾﮏ ﺳﺎ ﻋﺖ ﺑﮫ ﻏﺮوب ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬ﭘﺪر دھﺎﻧﺶ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫وﺣﻮﺻﻠﮫ اش داﺷﺖ از ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺳﺮ ﻣﯽ رﻓﺖ‪.‬ھﺮ روز از اداره ﮐﮫ‬ ‫ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﻣﯽ ﺧﻮا ﺑﯿﺪ ‪.‬آن وﻗﺖ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﺪ ‪.‬ﻣﯽ آ ﻣﺪ ﻟﺐ‬ ‫ﺣﻮض‪.‬ﺳﺮش را آب ﻣﯿﺰد واﮔﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻣﺶ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻟﺨﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ ؛ ﺗﻮی‬ ‫آب ﻣﯽ رﻓﺖ وﺑﺎ ﻟﮕﻦ ‪ ،‬آب روی ﺳﺮ ﺧﻮد ﻣﯽ رﯾﺨﺖ وﺑﻌﺪ در ﻣﯽ آﻣﺪ‪.‬‬

‫اول ﺳﺮش را ﺧﺸﮏ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬ﺑﻌﺪ وﺿﻮ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬دﺷﺖ وروﯾﺶ را ﻧﯿﺰ ﺑﺎ‬ ‫دﺳﺘﻤﺎﻟﯽ ﮐﮫ روی درﺧﺖ اﻧﺎر ﻟﺐ ﺣﻮض ‪ ،‬اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪ ،‬ﺧﺸﮏ ﻣﯽ ﮐﺮد و‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻣﯽ آﻣﺪ ﺗﻮی اﺗﻖ ‪.‬ﺟﺎ ﻧﻤﺎزش را ﭘﮭﻦ ﻣﯽ ﮐﺮدو ﺗﺎ دم اﻓﻄﺎر ﺳﺮ‬ ‫ﺟﺎﻧﻤﺎزش ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮد ؛ ﻧﻤﺎز ﻇﮭﺮ وﻋﺼﺮش را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ واﮔﺮ وﻗﺖ‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ی ﺟﺰو ﻗﺮآن روز ﻗﺒﻠﺶ را ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻼوت‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮد وﯾﺎ دﻋﺎی ﻣﺨﺼﻮص آن روز ﻣﺎه ﻣﺒﺎرک را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬ ‫در اﺗﻖ ﺑﺎز ﺑﻮد ‪ .‬ﺗﻮی اﯾﻮان ﭘﮭﻠﻮ ‪،‬ﺳﻤﺎور داﺷﺖ ﺟﻮش ﻣﯽ آﻣﺪ‪.‬ﺑﺴﺎط‬ ‫ﺳﻤﺎور ﺟﻮر ﺑﻮد وزﻧﺶ دور ﺗﺮ از ﮔﺮﻣﺎی ﺳﻤﺎور ﺑﮫ دﯾﻮار آن ور اﯾﻮان‬ ‫ﺗﮑﯿﮫ داده ﺑﻮد وﺑﺎ ﮐﺎﻣﻮای ﺳﺒﺰ ‪،‬آﺳﺘﯿﻦ ﯾﮏ ﭘﯿﺮاھﻦ ﺑﭽﮫ ﮔﺎﻧﮫ را ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﺮش روی ﮐﺎرش ﺑﻮد وﻣﯿﻠﮫ ھﺎ را ﺗﻨﺪ ﺑﺎﻻو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﺑﺮد و از ﺣﻠﻘﮫ ھﺎی‬ ‫ﮐﺎﻣﻮا در ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬وﮔﻠﻮﻟﮫ ی ﮐﺎﻣﻮا ﮐﮫ وﺳﻂ اﯾﻮان ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻮد ‪ ،‬آھﺴﺘﮫ‬ ‫آھﺴﺘﮫ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﮫ ھﻮای ﺧﻮدش اﯾﻦ ور و آن ور ﻣﯽ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫آﻓﺘﺎب ﻟﺐ ﺑﺎم آﻣﺪه ﺑﻮد وھﻮا ﮔﺮم ﮔﺮم ﺑﻮد‪...‬از دﯾﻮا ری ﮐﮫ رو ﺑﮫ ﻣﻐﺮب ﺑﻮد‬ ‫ھﺮم آﻓﺘﺎب ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﻣﯽ زد‪.‬از آﺑﯽ ﮐﮫ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﮫ ﭘﯿﺶ ﭘﺎﺷﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ‪،‬‬ ‫ھﻨﻮز ﻧﻤﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد وﺑﻮی ﺧﺎک ﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪه ‪ ،‬ھﻮا را ﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد وھﺮم‬ ‫آﻓﺘﺎب ﺗﺎ اﯾﻦ ور ﺣﯿﺎط ﺗﻮی اﯾﻮان ھﻢ ﻣﯽ زد‪.‬‬ ‫ﺑﭽﮫ ھﺎ ف‪ ،‬دو ﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﯾﮑﯽ ده دوازده ﺳﺎﻟﮫ ودﯾﮕﺮی ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ ‪ ،‬ﺗﻮی‬ ‫اﯾﻮان رو ﺑﮫ روی ﻣﺎدرﺷﺎن ‪ ،‬ﺑﮫ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﮫ داده ﺑﻮدﻧﺪواز ﺣﺎل رﻓﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫رﻧﮓ ﺷﺎن ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ‪.‬دھﺎن ﺷﺎن ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد وﭼﺸﻢ ﺷﺎن ﺑﮫ دﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎدرﺷﺎن ﮐﮫ ھﻨﺰ ﻗﻮت داﺷﺖ وﻣﯿﻠﮫ ھﺎ را ﺗﻨﺪ ﺑﺎﻻ وﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﺑﺮد ‪ ،‬دوﺧﺘﮫ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬وھﻤﮫ در ﺗﻨﮕﻨﺎی ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﺧﻮد ‪ ،‬ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ وﺑﮫ اﻧﺘﻈﺎر اذان‬ ‫ﻣﻐﺮب ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺪر از ﺗﻮی اﺗﺎق ‪،‬ھﻤﺎن ﭘﺎی ﺑﺨﺎری ﮐﮫ ﻧﺴﺸﺘﮫ ﺑﻮد ‪ ،‬ھﻤﮫ ی اﯾﻦ ﺑﺴﺎط را‬ ‫ﻣﯽ دﯾﺪ وآھﺴﺘﮫ ذﮐﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ‪.‬ﺳﻤﺎور ﺑﮫ ﺟﻮش آﻣﺪه ﺑﻮد وﺑﺨﺎر آﺑﯽ ﮐﮫ‬ ‫از آن ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‪،‬ﺗﻮی اﺗﺎ ق ﻣﯽ زد‪.‬ﭘﺪر ﯾﮏ دم ذﮐﺮش را ﺑﺮﯾﺪ واز‬ ‫ھﻤﺎن روی ﺟﺎ ﻧﻤﺎزش ﺻﺪا زد‪:‬‬ ‫ﺻﻐﺮا ! ﭘﺎﺷﻮ ﺳﻤﺎور رو ﺑﺒﺮ اون ور‪.‬‬‫ﺑﭽﮫ ھﺎ از ﺣﺎل رﻓﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ ؛ وﻣﺎدر ﺳﺮش ﺑﮫ ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ ﺧﻮدش ﮔﺮم ﺑﻮد و‬ ‫ھﻮا ھﻢ ﮔﺮم ﺑﻮد ‪.‬ﮐﺴﯽ ﺑﮫ آﻧﭽﮫ ﭘﺪر ﮔﻔﺖ ﺗﻮﺟﮭﯽ ﻧﮑﺮد‪.‬وﭘﺪر دﯾﮕﺮ‬ ‫ﺣﻮﺻﻠﮫ اش داﺷﺖ ﺳﺮ ﻣﯽ رﻓﺖ ‪.‬ﺗﺴﺒﯿﺢ را ھﻼﻟﯽ روی ﻣﮭﺮ ﺟﺎ ﻧﻤﺎزش‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ ؛ ﯾﮏ ﻻاﻻھﺎﻻاﷲ ﮔﻔﺖ وﺳﺮ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎد وﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﮫ ﺗﮫ ﭘﺎﺷﯿﺮ ھﻢ‬

‫ﻣﯽ ﺷﺪآن را ﺷﻨﯿﺪ ‪ ،‬اذان ﻧﻤﺎزش را ﮔﻔﺖ و وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﻗﺎ ﻣﮫ را ﺑﮕﻮﯾﺪ ‪،‬‬ ‫رو ﺑﮫ دﺧﺘﺮ ھﺎﯾﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﮫ ﺷﻤﺎھﺎم !ﺑﺘﻮل ﺗﻮ ﭘﺎﺷﻮ!ﭘﺎﺷﻮ‪ ،‬ﺳﻤﺎور رو ﺑﺬار اون ور ﺗﺮ ‪.‬ﭼﺎﯾﯽ رم دم‬‫ﮐﻨﯿﻦ‪.‬‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪه ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬ﮐﺴﻞ وﻧﺎراﺣﺖ از‬ ‫ﺟﺎ ﺗﮑﺎن ﺧﻮرد ‪.‬ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﺳﻤﺎور آن ﻃﺮف ﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪ واز ﺳﺮ ﺧﺴﺘﮕﯽ و‬ ‫ﺧﺸﻢ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اﯾﺶ ‪...‬ش‪...‬‬‫ودوﺑﺎره ﺳﺮ ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ؛ﭘﺸﺘﺶ را ﺑﮫ دﯾﻮار داد وﺑﺎز از ﺣﺎل‬ ‫رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎدر ‪ ،‬ﮐﺎر ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ اش را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬آﻣﺪ ﺟﻠﻮ ‪.‬ﻗﻮری را آب ﺑﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ ﺳﺮ ﺳﻤﺎور‪.‬دﺳﺘﻤﺎل ﻗﻮری را ھﻢ روی آن اﻧﺪاﺧﺖ ودوﺑﺎره‬ ‫ﺑﮫ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺮ ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﮐﺎر ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ اش را ﺑﮫ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ وﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺪر ھﻨﻮز اﻗﺎﻣﮫ اش را ﻧﮕﻔﺘﮫ ﺑﻮد ‪.‬ﭘﺎ ﺑﮫ ﭘﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدو ﯾﻮاش ﯾﻮاش ﭼﯿﺰی‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ ‪.‬و اﻧﮕﺸﺖ ھﺎﯾﺶ روی درز ﺷﻠﻮار ﺧﺎﻧﮫ اش ﺑﺎ ﻻ وﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫آﻓﺘﺎب داﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ از ﺑﺎم ﺧﺎﻧﮫ ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪ ‪.‬ﮔﺮﻣﺎ وﺑﻮی ﺧﺎک‬ ‫آﻓﺘﺎب ﺧﻮرده ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬وﯾﺨﯽ ﺗﻮی ﮐﻮﭼﮫ داد زد ‪.‬ﭘﺪر‬ ‫اﻗﺎﻣﮫ اش را داﺷﺖ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﮫ ﺻﺪای ﯾﺨﯽ ‪ ،‬ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﭘﯿﭽﯿﺪ ‪.‬ﭘﺪر‬ ‫ﯾﮏ دم ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ ورو ﺑﮫ دﺧﺘﺮ ھﺎ ﯾﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺻﻐﺮا ‪ ،‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﯾﺦ ﺑﮕﯿﺮ!‬‫دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺧﻮرد وﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اﯾﺶ ﺧﺪاﯾﺎ !وﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ‪.‬‬‫دﯾﮕﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﭘﺪر ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﺧﻮدش را ﺑﺎ دو ﻗﺪم ﺑﮫ اﯾﻮان رﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫دﺧﺘﺮ ھﺎ از ﺟﺎی ﺷﺎن ﭘﺮﯾﺪﻧﺪ ‪.‬ﻣﺎدر ﯾﮏ دم ﺳﺮش را از روی ﮐﺎرش ﺑﺮداﺷﺖ‬ ‫ودوﺑﺎره ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬دﺧﺘﺮ ھﺎ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺗﻮی ﺣﯿﺎط اﻧﺪاﺧﺘﮫ‬ ‫وﭘﺪر ﻣﺜﻞ آن ھﺎ ﭘﺎ ﺑﺮھﻨﮫ ‪،‬دﻧﺒﺎل ﺷﺎن اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﭘﺪر ﺳﻮﺧﺘﮫ ھﺎ ! ﻗﺒﺮ ﭘﺪر ﻣﺎدرﺗﺎن ﺳﮓ‪...‬‬‫دﺧﺘﺮ ھﺎ ھﺮ ﯾﮏ از ﻃﺮﻓﯽ ﻣﯽ دوﯾﺪﻧﺪوﭘﺪر ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﮫ اول‬ ‫ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﺑﮫ ﻃﺮف ﮐﺪام ﺷﺎن ﺣﻤﻠﮫ ﮐﻨﺪ ‪.‬وﻟﯽ ﮔﻮﯾﺎ آﺧﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬و‬ ‫دﻧﺒﺎل ﺻﻐﺮا اﻓﺘﺎد ‪.‬وﺑﺘﻮل رﻓﺖ روی ﭘﻠﮫ ی اول ﭘﺎ ﺷﯿﺮ اﯾﺴﺘﺎد وداﺷﺖ زار‬ ‫ﻣﯽ زد‪.‬‬

‫ﺻﻐﺮا ﺳﮫ ﺑﺎر دور ﺣﻮض ﮔﺸﺖ ؛ﯾﮏ ﺑﺎر ﭘﺎﯾﺶ ﺗﻮی ﺑﺎﻏﭽﮫ رﻓﺖ و‬ ‫ﯾﮏ ﺷﺎﺧﮫ ی ﻻﻟﮫ ﻋﺒﺎﺳﯽ را ﺷﮑﺴﺖ‪.‬وﻟﯽ ﭘﺪر ﺑﺎﻻ ﺧﺮه رﺳﯿﺪ ‪.‬و ھﻤﺎن ﻃﻮر‬ ‫ﮐﮫ دﺧﺘﺮش ﻣﯽ دوﯾﺪ ‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﮫ ﭘﺸﺘﺶ زد ‪.‬دﺧﺘﺮ ﺳﮑﻨﺪری رﻓﺖ و‬ ‫دﻣﺮ روی زﻣﯿﻦ ﭘﮭﻦ ﺷﺪ وﻧﺎﻟﮫ اش ﺗﻮی ﺧﺎک ﻓﺮو رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺪر ﺳﻮﺧﺘﮫ ھﺎ ! ھﻤﺶ اﯾﺶ وﻓﯿﺶ ؟ھﻤﺶ اﯾﺶ وﻓﯿﺶ ؟ﺑﮫ ﻗﺒﺮ ﭘﺪر‪...‬‬‫دﻧﺒﺎﻟﮫ ی ﻓﺤﺸﺶ را ﺑﺎ ﯾﮏ ﺻﻠﻮات ﺑﺮﯾﺪ وﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬دﺳﺘﺶ را ﻟﺐ‬ ‫ﺣﻮض آب ﮐﺸﯿﺪ ‪.‬ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎﻟﯽ ﮐﮫ روی ﺷﺎﺧﮫ ی اﻧﺎر ﺑﻮد ﺧﺸﮏ ﮐﺮد و‬ ‫رﻓﺖ ﺗﻮی اﺗﺎق ‪ ،‬روی ﺟﺎﻧﻤﺎزش اﯾﺴﺘﺎد و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﮫ اﻗﺎﻣﮫ ﮔﻔﺘﻦ‪.‬‬ ‫ﺻﻐﺮی ﺗﺎزه ﺑﮫ ﻧﺎﻟﮫ اﻓﺘﺎده اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪.‬ﮐﻠﻤﺎت ﺑﺰرگ و ﭘﺮﺳﺮو ﺻﺪای ﻋﺮﺑﯽ ﮐﮫ از‬ ‫ﺧﺸﻢ ھﻨﻮز ﻟﺮزﺷﯽ داﺷﺖ از در اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﻣﯽ زد‪.‬و آﻓﺘﺎب ﮐﮫ داﺷﺖ از‬ ‫ﻟﺐ ﺑﺎم ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪ ‪ ،‬ﻧﺎﻟﮫ ھﺎی دﺧﺘﺮ را ﮐﮫ ھﻨﻮز دﻣﺮ روی زﻣﯿﻦ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺑﺮد‪.‬‬ ‫ﻣﺎدر ‪ ،‬ﯾﮏ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﮫ ای ﮐﺎر ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ اش را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و از در اﺗﺎق ﮐﮫ ﺑﺎز‬ ‫ﺑﻮد ‪ ،‬ﺗﺎرﯾﮑﯽ درون آن را ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ درﯾﺪه ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ؛‬ ‫رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد‪.‬دﺳﺘﺶ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ و ﻟﺒﺶ را ﺑﮫ دﻧﺪان ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺘﻮل ھﻢ ﺟﺮات ﭘﯿﺪا ﮐﺮد و ﺟﻠﻮ آﻣﺪ‪.‬دوﻧﻔﺮی ﺻﻐﺮا را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻮک دﻣﺎﻏﺶ و ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش ﮐﮫ ﺑﮫ ﺧﺎک ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺧﺮاش ﺑﺮداﺷﺘﮫ‬ ‫ﺑﻮد‪.‬ﻟﺐ ﺑﺎﻻﯾﯽ اش ﺑﺎد ﮐﺮده ﺑﻮد و از ھﻤﮫ ی زﺧﻢ ھﺎی ﺧﻮن ﻣﯽ آﻣﺪ و ﯾﺨﯽ‬ ‫ھﻨﻮز ﺗﻮی ﮐﻮﭼﮫ داد ﻣﯽ زد‪.‬‬ ‫ﺻﻐﺮا را ﻟﺐ ﺣﻮض ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬ﺑﺘﻮل آﻓﺘﺎﺑﮫ را آورد ‪ ،‬آب ﮐﺮد و روی دﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎدرش ﻣﯽ رﯾﺨﺖ و او ﺧﻮن ﻟﺐ و دھﺎن ﺻﻐﺮا را ﺷﺴﺖ‪.‬ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﺶ را‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎﻟﯽ ﮐﮫ روی ﺷﺎﺧﮫ ی درﺧﺖ اﻧﺎر ﮐﻨﺎر ﺣﻮض آوﯾﺰان ﺑﻮد ‪ ،‬ﺧﺸﮏ‬ ‫ﮐﺮد ‪.‬ﭘﯿﺮاھﻨﺶ را ھﻢ ﺗﮑﺎن داد و زﯾﺮ او ﭘﮭﻦ ﮐﺮد و او را ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺪر ﻧﻤﺎز اوﻟﺶ را ﺷﺮوع ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬ﯾﺨﯽ داﺷﺖ دور ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬و آﻓﺘﺎب‬ ‫از ﻟﺐ ﺑﺎم ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺘﻮل !ﺑﺮو زﻧﺒﯿﻞ ور دار ﺑﯿﺎر‪.‬‬‫از ﻟﺐ رف ھﻢ ﭘﻮل ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﮫ او داد و دﻧﺒﺎل ﯾﺦ رواﻧﮫ اش ﮐﺮد و‬ ‫دوﺑﺎره ﺳﺮﮐﺎر ﺧﻮدش ﻧﺸﺴﺖ‪.‬ﺳﻤﺎور ﻏﻠﻐﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬ھﺮم آﻓﺘﺎب ﺗﻮی‬ ‫اﯾﻮان ﺑﻮد‪.‬ﺳﻔﺮه ی ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺷﺪه ‪ ،‬آن ﮔﻮﺷﮫ ی اﯾﻮان ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻧﻤﮑﺪان ﺑﺎ‬ ‫ﻗﺎﺷﻖ ھﺎ روی آن ﺑﻮد‪.‬و ﻣﺎدر اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﻨﺪﺗﺮ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬ﻣﯿﻠﮫ ھﺎ‪ ،‬ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺑﺎﻻ و‬

‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ و ﮔﻠﻮﻟﮫ ی ﮐﺎﻣﻮا وﺳﻂ اﯾﻮان ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﮫ ھﻮای‬ ‫ﺧﻮدش اﯾﻦ ور و آن ور ﻣﯽ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺪر ‪ ،‬ﻧﻤﺎز اوﻟﺶ را ﺳﻼم ﮔﻔﺖ‪.‬ھﻨﻮز ﺑﮫ اﻓﻄﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و او‬ ‫ﻃﺎﻗﺘﺶ دﯾﮕﺮ داﺷﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬ﺑﮫ زﺣﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬ﺗﺴﺒﯿﺢ را روی‬ ‫ﺟﺎﻧﻤﺎز اﻧﺪاﺧﺖ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﮫ اذان ﮔﻔﺘﻦ‪.‬ﮐﻠﻤﺎت ﮐﺸﯿﺪه و ﭘﺮ ﺳﺮ و‬ ‫ﺻﺪای ﻋﺮﺑﯽ ﮐﮫ از اﺗﺎق ﻣﯽ آﻣﺪ ‪ ،‬ﻟﺮزﺷﯽ از ﺧﺸﻢ و ﺑﯿﭽﺎرﮔﯽ ﺑﮫ ھﻤﺮاه ﺧﻮد‬ ‫داﺷﺖ‪.‬ﺻﻐﺮا آن ﮔﻮﺷﮫ ی اﯾﻮان ﯾﮏ ﭘﮭﻠﻮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و دﺳﺖ ھﺎﯾﺶ را روی‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﺑﻮد ؛ ﭘﺎھﺎﯾﺶ را ﺗﻮی ﺷﮑﻤﺶ ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد و ھﻖ ھﻖ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺻﺪاﯾﺶ ﺑﺎ ﻏﻠﻐﻞ ﺳﻤﺎور درﻣﯽ آوﯾﺨﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺎدر دﯾﮕﺮ ﺑﯽ ﺗﺎب ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ھﻨﻮز رﻧﮓ ﺑﮫ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد و‬ ‫ھﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﮫ دﺳﺖ ھﺎﯾﺶ ‪ ،‬ﺗﻨﺪ ﻣﯿﻠﮫ ھﺎ را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﺑﺮد ‪ ،‬ﯾﮏ دﻓﻌﮫ ﺳﺮ‬ ‫رﻓﺖ‪:‬‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﮫ‪...‬ﺑﯽ ﻏﯿﺮت‪...‬ﺑﯽ رﺣﻢ‪!...‬‬‫اﷲ اﮐﺒﺮ ﭘﺮﺳﺮوﺻﺪاﯾﯽ ﮐﮫ ﭘﺪر ﮔﻔﺖ ‪ ،‬ﺻﺪای او را در ﺧﻮد ﮔﻢ ﮐﺮد‪.‬و‬ ‫ﻣﺎدر ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪.‬در ﺣﯿﺎط ﺻﺪا ﮐﺮد‪.‬ﺑﺘﻮل ﺑﺎ زﻧﺒﯿﻞ ﯾﺦ وارد ﺷﺪ‪.‬ﯾﺦ را‬ ‫ﺗﻮی ﺣﻮض آب ﮐﺸﯿﺪ‪.‬از روی ﻃﺎﻗﭽﮫ ‪ ،‬ﮐﺎﺳﮫ ی ﺑﺪل ﭼﯿﻨﯽ را ﺑﺮداﺷﺖ و‬ ‫ﯾﺦ را ﺗﻮی آن ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻔﺮه رم ﭘﮭﻦ ﮐﻦ!‬‫ﺑﺘﻮل ﺳﻔﺮه را ھﻢ ﭘﮭﻦ ﮐﺮد‪.‬ﮐﺎﺳﮫ ﯾﺦ را وﺳﻂ آن ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬ﻗﺎﺷﻖ ھﺎ را‬ ‫ﭼﯿﺪ‪.‬ﻧﺎن را ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮد و ﭼﮭﺎر ﻃﺮف ﺳﻔﺮه ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﻮدش ھﻤﺎن ﮔﻮﺷﮫ‬ ‫ﺑﮫ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﮫ داد و از ﺣﺎل رﻓﺖ‪.‬ﻣﺎدر ﮐﻢ ﮐﻢ رﻧﮓ ﺑﮫ ﺻﻮرﺗﺶ‬ ‫ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺖ‪.‬دﯾﮕﺮ ﻟﺒﺶ را ﻧﻤﯽ ﮔﺰﯾﺪ‪.‬ﯾﻮاش ﯾﻮاش ﭼﯿﺰی زﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ‪،‬‬ ‫وﻟﯽ ھﻨﻮز دﺳﺘﺶ ھﻤﺎن ﻃﻮر ﺗﻨﺪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد‪...‬‬ ‫ﺑﺘﻮل !ﭼﺮاﻏﻮ روﺷﻦ ﮐﻦ‪.‬‬‫آﻓﺘﺎب ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد‪.‬ھﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﺪ و از ﭘﺪر ﮐﮫ ﻧﻤﺎز ﻋﺼﺮش‬ ‫را آھﺴﺘﮫ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ ‪ ،‬ﺻﺪاﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‪.‬ﻓﻘﻂ ﮔﺎھﯽ ﺳﻮت ﺑﻠﻨﺪ ﯾﮏ‬ ‫(ص( ﺧﻮد را از ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ و در ﮔﺮﻣﺎی اول ﻏﺮوب ﮔﻢ‬ ‫ﻣﯽ ﺷﺪ ؛ و ﺑﻌﺪ ھﻢ ﮐﻨﺪه ی زاﻧﻮی او ﮐﮫ روی ﺟﺎﻧﻤﺎز ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ ‪ ،‬ﮔﺮپ ‪ ،‬ﺻﺪا‬ ‫ﻣﯽ داد ‪ .‬وﺻﻐﺮا آھﺴﺘﮫ آھﺴﺘﮫ ﻧﺎﻟﮫ ﻣﯽ ﮐﺮد و ھﻤﺎن ﮔﻮﺷﮫ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺴﮫ دﯾﮕﮫ ‪...‬ﺑﺴﮫ ‪ ،‬و زﯾﺮ ﻟﺐ اﻓﺰود‪:‬‬‫‪-‬ﺑﯽ رﺣﻢ‪...‬ﺑﯽ ﻏﯿﺮت‪.‬‬

‫ﻣﺎدر اﯾﻦ را ﮔﻔﺖ و ﮐﺎرش را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ ‪.‬ﮐﻔﺸﺶ را ﭘﻮﺷﯿﺪ ‪ ،‬و رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﮫ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﮫ ﮐﮫ رﺳﯿﺪ ﺻﺪا زد‪:‬‬ ‫ﺑﺘﻮل !ﭘﺎﺷﻮ ﺧﺮﺑﻮزه رو ﺑﯿﺎر ﭘﺎره ﮐﻦ‪.‬‬‫ﺑﺘﻮل ﭘﺎﺷﺪ و رﻓﺖ ﺗﻮی اﺗﺎق‪.‬از ﮐﻨﺎر ﭘﺪرش ﮐﮫ داﺷﺖ ﻧﻤﺎزش را ﺳﻼم‬ ‫ﻣﯽ داد رد ﺷﺪ‪.‬وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﯾﮏ ﺳﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﮐﺎرد آورد‪.‬آن ھﺎ را ﺗﻮی‬ ‫ﺳﻔﺮه ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬ﮐﻔﺸﺶ را ﭘﻮﺷﯿﺪ ‪ ،‬آھﺴﺘﮫ آھﺴﺘﮫ ﺑﮫ ﻃﺮف ﭘﺎﺷﯿﺮ رﻓﺖ و‬ ‫ﺧﺮﺑﺰه را آورد‪.‬آن را ﭼﮭﺎرﻗﺎچ ﮐﺮد‪.‬دو ﻗﺎچ ﺑﺰرگ ﺗﺮ و دوﺗﺎی دﯾﮕﺮ‬ ‫ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ‪.‬ﺗﺨﻤﮫ ی آن را ﺗﻮی ﯾﮏ ﺳﯿﻨﯽ زﯾﺮ اﺳﺘﮑﺎﻧﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد ؛‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ ﻃﺎﻗﭽﮫ ‪ ،‬ﻗﺎچ ھﺎی ﺧﺮﺑﺰه را ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺑﺮﯾﺪ و ھﺮﮐﺪام را ﺳﺮﺟﺎﯾﺶ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺘﻮل !ﭼﺮاﻏﻮ ﺑﯿﺎر‪.‬‬‫ﺻﺪای ﭘﺪر از ﺗﻮی اﺗﺎق اﯾﻦ ﻃﻮر ﮔﻔﺖ‪.‬ﺻﺪا دﯾﮕﺮ از ﺧﺸﻢ ﻧﻤﯽ ﻟﺮزﯾﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﯽ ھﻨﻮز از ﺑﯿﭽﺎرﮔﯽ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺑﺘﻮل ﭼﺮاغ را ﺑﺮد ﺗﻮی اﺗﺎق‪.‬ﺟﻠﻮی‬ ‫ﺟﺎﻧﻤﺎز ﭘﺪرش ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﮫ ﺻﺪای ﭘﺪرش ﮐﮫ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺮآن ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫ﮔﻮش ﻣﯽ داد‪.‬ﺻﻐﺮا ﻧﺎﻟﮫ اش ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﺑﺘﻮل ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﮫ او ﮐﺮد و ﺧﻮدش‬ ‫را ﺑﮫ آن ﻃﺮف ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬ ‫ﺻﻐﺮا!ﺻﻐﺮا!ﻧﺨﻮاب!اﻓﻄﺎر ﻧﺰدﯾﮑﮫ‪.‬ﭘﺎﺷﻮ!‬‫ﺷﺎﻧﮫ اش را ﺗﮑﺎن داد‪.‬ﺻﻐﺮا ﮐﮫ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﮫ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد دوﺑﺎره‬ ‫ﺑﮫ ﻧﺎﻟﮫ اﻓﺘﺎد و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺳﺨﺖ ﮔﺮﯾﮫ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬ﺷﺎﻧﮫ ھﺎﯾﺶ ھﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﮫ ﯾﮏ ﭘﮭﻠﻮ‬ ‫ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ﺗﮑﺎن ﻣﯽ ﺧﻮرد ‪ ،‬ﺑﺘﻮل ھﻢ داﺷﺖ ﮔﺮﯾﮫ اش ﻣﯽ اﻓﺘﺎد‪.‬آب دھﺎن‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﮫ زور ﻗﻮرت داد‪.‬روی ﺻﻐﺮا ﺧﻢ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ھﯿﭻ ﭼﯽ ﻧﮕﻮ!ﺑﺴﮫ دﯾﮕﮫ!ﺗﻮ ﮐﮫ ﺑﺎﺑﺎرو ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ ‪.‬ھﯿﭻ ﭼﯽ ﻧﮕﻮ!‬‫ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﮫ دم اﻓﻄﺎر ﺳﮓ ﻣﯽ ﺷﮫ‪.‬‬ ‫و اﯾﻦ ﮐﻠﻤﮫ ی آﺧﺮی را ﮐﮫ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻧﮕﺎھﺶ ﺑﮫ ﻃﺮف در اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺖ‬ ‫ﮐﮫ ﻧﻮر ﭼﺮاغ از آن ﺑﯿﺮون ﻣﯽ زد‪.‬ﺳﺮو ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﮫ از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﮫ ﻣﯽ آﻣﺪ ‪،‬‬ ‫ﺧﻮاﺑﯿﺪ و ﻣﺎدر ﺑﺎ ﻇﺮف ﻏﺬا ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪.‬ﮐﻔﺸﺶ را ﮐﮫ روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ‪،‬‬ ‫ﭘﺎی اﯾﻮان ﮐﻨﺪ ‪...‬ﻇﺮف ﻏﺬا را ﺗﻮی ﺳﻔﺮه ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬ﺑﺨﺎر ﻏﺬا ﻧﮫ رﻧﮕﯽ داﺷﺖ‬ ‫و ﻧﮫ ﺑﻮﯾﯽ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﺑﺸﻘﺎﺑﺎ ﮐﻮش ‪ ،‬ﺑﺘﻮل؟!‬‫ﺑﺘﻮل ﺑﮫ ﻋﺠﻠﮫ ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﺗﻮی اﺗﺎق رﻓﺖ ‪ .‬از ﭘﮭﻠﻮی‬ ‫ﭘﺪرش رد ﺷﺪ و ﻏﺮﺷﯽ را ﮐﮫ او ﮐﺮد ﻧﺸﻨﯿﺪه ﮔﺮﻓﺖ‪.‬در ﺻﻨﺪوق ﺻﺪا ﮐﺮد و‬

‫ﺑﺘﻮل وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺸﻘﺎب ھﺎ را ﺗﻮی ﺳﻔﺮه ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬ھﻮا داﺷﺖ ﺗﺎرﯾﮏ‬ ‫ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬ﺻﺪای ﮔﺮﯾﮫ ی ﺻﻐﺮا ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻐﺮب ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺗﮏ‬ ‫ﺻﺪای اذان ﮔﻮھﺎی ﺗﺎزه ﮐﺎر از دوردﺳﺖ ﻣﯽ آﻣﺪ و ﺑﺎ ھﺮم آﻓﺘﺎب ﮐﮫ ھﻨﻮز‬ ‫ﺻﺪای ﻗﺮآﻧﺶ ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﺮاﺋﺖ و ﮐﺸﯿﺪه از ﺗﻮی اﺗﺎق ﺑﯿﺮون زد‪.‬‬ ‫ﺑﺘﻮل !ﭘﺎﺷﻮ ﭼﺮاﻏﻮ وردار ﺑﯿﺎ‪.‬ﺻﻐﺮا ﺗﻮ ھﻢ ﭘﺎﺷﻮ دﯾﮕﮫ!‬‫ﺻﺪاﯾﺶ آﻣﺮاﻧﮫ ﺑﻮد و ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮫ ﺑﻮد‪.‬ﺑﺘﻮل داﺷﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﮫ ﭼﺮاغ‬ ‫را ﺑﯿﺎورد‪.‬وﻟﯽ ﭘﺪر ﻗﺮآﻧﺶ را ﺑﺴﺖ ‪ ،‬ﭼﺮاغ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺗﻮی اﯾﻮان آﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﺮاغ را ﺗﻮی ﻃﺎﻗﭽﮫ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮐﻨﺎر ﺳﻔﺮه ﻧﺸﺴﺖ ‪.‬ﺑﺘﻮل ﭘﮭﻠﻮی دﺳﺖ او‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮد ‪.‬ﺻﻐﺮا ھﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﺪر ھﻨﻮز زﯾﺮ ﻟﺐ ذﮐﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪.‬ﻣﺎدر‬ ‫ﭘﺎی ﺳﻤﺎور ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬ﺳﮫ ﺗﺎ اﺳﺘﮑﺎن آب ﺟﻮش رﯾﺨﺖ ‪.‬ﺟﻠﻮی آن ھﺎ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﻮدش ﺑﺎ ﺧﺮﺑﺰه اﻓﻄﺎر ﮐﺮد‪.‬ﮔﺮﺑﮫ ھﻢ از راه رﺳﯿﺪه ﺑﻮد و ﮐﻨﺎر‬ ‫ﺳﻔﺮه ‪ ،‬ھﻤﺎن دم اﯾﻮان ﺳﺮ دودﺳﺖ ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬ﺑﺨﺎر ﺑﯽ ﻧﺮگ ﻏﺬا ﺑﺎ ﺑﺨﺎر‬ ‫ﺳﻤﺎور ﻣﯽ آﻣﯿﺨﺖ و ﺻﻐﺮا ھﻨﻮز ﺳﮑﺴﮑﮫ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬ﻣﺎدر ﺳﺮش را از روی‬ ‫ﺳﻔﺮه ﺑﺮد اﺷﺖ‪.‬رﻧﮓ از ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد و ﻟﺐ ھﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ‪.‬ﯾﮏ دم‬ ‫ﻧﮕﺎھﺶ را ﺑﮫ ﺻﻮرت ﭘﺪر دوﺧﺖ و ﺑﻌﺪ‪:‬‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﯽ؟اﯾﻦ دﺳﺖ ﻣﺰد دم اﻓﻄﺎرﺷﻮﻧﮫ؟وادارﺷﻮن ﮐﺮده ای‬‫روزه ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ؟‪...‬‬ ‫و ﺣﺎﻻ ﺧﻮن ﺑﮫ ﺻﻮرﺗﺶ دوﯾﺪه ﺑﻮد‪.‬دﺳﺘﺶ ﺗﻮی ﻇﺮف ﺧﺮﺑﺰه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‬ ‫و ھﯿﭻ ازﯾﻦ روﮔﺮدان ﻧﺒﻮد ﮐﮫ ھﺮ ﭼﮫ از دھﺎﻧﺶ درآﻣﺪ ‪ ،‬ﺑﮫ ﺷﻮھﺮش‬ ‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‪.‬ﭘﺪر اﺳﺘﮑﺎن آب ﺟﻮش را ﺑﮫ آراﻣﯽ ﺗﻮی ﻧﻌﻠﺒﮑﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و از روی‬ ‫ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺧﻮﺑﮫ ‪.‬ﺑﺬار اﻓﻄﺎر ﮐﻨﯿﻢ‪...‬و ﺑﺸﻘﺎب ﺧﺮﺑﺰه اش را ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬‫ﭼﮫ اﻓﻄﺎری ؟از زھﺮ ھﻼھﻠﻢ ﺑﺪﺗﺮه!‬‫ﭘﺪر ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد و ﺧﺮﺑﺰه ﻣﯽ ﺧﻮرد‪.‬ﺻﻐﺮا آھﺴﺘﮫ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ‪.‬ﺑﺘﻮل ﻧﮕﺮان‬ ‫ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺶ دودو ﻣﯽ زد‪.‬ﺳﻤﺎور ﻏﻠﻐﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺎدر ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ را ﮐﻨﺎر‬ ‫زده ﺑﻮد و ھﻨﻮز ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ آرام ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫دﯾﮕﮫ ﺑﭽﮫ ھﺎﺗﻢ ﻓﮭﻤﯿﺪه ن ﮐﮫ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮر دم اﻓﻄﺎر ﺳﮓ ﻣﯽ ﺷﯽ‪...‬‬‫ﭘﺪر ﺣﻮﺻﻠﮫ اش ﺳﺮرﻓﺖ ﺑﺸﻘﺎب را ﺑﮫ ﺳﺨﺘﯽ ﮐﻨﺎر زد‪.‬ﺻﺪاﯾﺶ رﮔﮫ دار‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ‪:‬‬ ‫ﻣﯽ ذاری ﯾﮫ ﻟﻘﻤﮫ زھﺮ ﻣﺎر ﮐﻨﯿﻢ ﯾﺎ ﻧﮫ؟‬‫‪-‬ﻣﮕﮫ ﺗﻮ ﮔﺬاﺷﺘﮫ ای؟از اول ﻣﺎه ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‪...‬‬

‫ﺻﺪای ﻣﺎدر ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ‪.‬ﭘﺪر ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ‬ ‫دھﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ ؛ وﻟﯽ ﺻﺪاﯾﯽ از آن ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﻣﺪ‪.‬دﯾﮕﺮ ﻃﺎﻗﺘﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد‪.‬داﻣﻦ ﺳﻔﺮه را ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬ﺑﮫ ﺟﻠﻮ ﭘﺮت ﮐﺮد و ﺗﻮی ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﺗﺎق رﻓﺖ‪.‬‬ ‫داﻣﻦ ﺳﻔﺮه رو ی ﻇﺮف ﻏﺬا اﻓﺘﺎد‪.‬ﯾﮏ ﻇﺮف ﺧﺮﺑﺰه ھﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﭼﺮﺑﯽ‬ ‫ﻏﺬا داﺷﺖ ﺗﻮی ﺳﻔﺮه ﻣﯽ دوﯾﺪ‪.‬ﻣﺎدر ھﻨﻮز ﺑﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪.‬ﺑﺘﻮل ھﺎج و واج‬ ‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﭼﺸﻢ ھﺎﯾﺶ دﯾﮕﺮ دور ﻧﯿﻢ زد‪.‬ﺻﻐﺮا دوﺑﺎره ﺑﮫ ﮔﺮﯾﮫ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫دﺳﺖ ھﺎﯾﺶ را ﺑﮫ ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد و ھﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﮫ ﺳﺮ ﺳﻔﺮه ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮد ‪،‬‬ ‫ﺷﺎﻧﮫ ھﺎﯾﺶ ﺗﮑﺎن ﻣﯽ ﺧﻮرد‪.‬‬ ‫در ﺣﯿﺎط ﮐﮫ ﺑﺴﺘﮫ ﺷﺪ ‪ ،‬ﻣﺤﮑﻢ ﺻﺪا ﮐﺮد و ﮔﺮﺑﮫ از ﺻﺪای آن ﻣﺘﻮﺣﺶ‬ ‫ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ھﺮم آﻓﺘﺎب ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺳﻤﺎور ﮐﻨﺎره ﺳﻔﺮه ﻣﯽ ﺟﻮﺷﯿﺪ‪.‬ھﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﺗﺎرﯾﮏ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬و ھﯿﺎھﻮی دور اذان ﮔﻮھﺎ رو ﺑﮫ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻣﯽ رﻓﺖ‪.‬‬

‫******‬ ‫ﺑﺨﺶ ‪٨‬‬

‫ﮔﻨﺎه‬ ‫ﺷﺐ روﺿﮫ ھﻔﺘﮕﯽ ﻣﺎن ﺑﻮد‪.‬و ﻣﻦ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺧﺎﻧﮫ را آب و ﺟﺎرو ﮐﺮدم و‬ ‫رﺧﺖ ﺧﻮاب ھﺎ را اﻧﺪاﺧﺘﻢ ‪ ،‬ھﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬و ﻣﺴﺘﻌﻤﻌﯿﻦ روﺿﮫ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﯿﺎﻃﻤﺎن ﮐﮫ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ھﺎ دورش را ﺑﺎ ﻗﺎﻟﯽ ھﺎی ﮐﻨﺎره ﻣﺎن ﻓﺮش ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﮔﻠﺪان ھﺎ را‬ ‫ﻣﺮﺗﺐ دور ﺣﻮﺿﺶ ﻣﯽ ﭼﯿﺪﯾﻢ‪ ،‬داﺷﺖ ﭘﺮﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬ﻣﻦ ﮐﺎرم ﮐﮫ ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ ‪ ،‬ﺗﻮی‬ ‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻟﺐ ﺑﺎم ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺣﯿﺎط را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم ‪.‬وﻗﺘﯽ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد و روﺿﮫ را‬ ‫ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ ‪ ،‬اﯾﻦ ﻋﺎدت ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬آن ﺷﺐ ھﻢ ﻣﺪﺗﯽ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط را ﺗﻤﺎﺷﺎ‬ ‫ﮐﺮدم‪.‬ﻃﻮری ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮدم ﮐﮫ ﺳﺮ و ﺑﺪﻧﻢ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﻮد و ﻣﻦ در روﺷﻨﯽ ﺣﯿﺎط ‪،‬‬ ‫ﻣﺮدم را ﮐﮫ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ و ﺳﺮﺟﺎی ھﻤﯿﺸﮕﯽ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎﺷﺎ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺧﻮب ﯾﺎدم ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬ﺑﺎز ھﻢ آن ﭘﯿﺮﻣﺮدی ﮐﮫ وﻗﺘﯽ ﮔﺮﯾﮫ ﻣﯽ ﮐﺮد ‪ ،‬آدم ﺧﯿﺎل‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﯽ ﺧﻨﺪد ‪ ،‬آﻣﺪ و ﺳﺮﺟﺎی ھﻤﯿﺸﮕﯽ اش ‪ ،‬ﭘﺎی ﺻﻨﺪﻟﯽ روﺿﮫ ﺧﻮان ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ و ﺧﻮاھﺮم ھﻤﯿﺸﮫ از ﺻﺪای ﮔﺮﯾﮫ اﯾﻦ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ‪.‬و ﻣﺎدرم ﻣﺎ را دﻋﻮا ﻣﯽ ﮐﺮد و‬ ‫ﭘﺸﺖ دﺳﺘﺶ را ﮔﺎز ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺎرا واﻣﯽ داﺷﺖ اﺳﺘﻐﻔﺎر ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ‬

‫ھﻢ ﺑﻮد ﮐﮫ وﻗﺘﯽ ﮔﺮﯾﮫ ﻣﯽ ﮐﺮد ‪ ،‬ﺻﻮرﺗﺶ را ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪ‪.‬ﺳﺮش را ھﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬ ‫ﻧﻤﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬دﯾﮕﺮان ھﻤﮫ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‬ ‫ﮐﺲ دﯾﮕﺮی اﺷﮑﺸﺎن را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪.‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﻧﮫ ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ‪ ،‬و ﻧﮫ دﺳﺘﺶ را‬ ‫روی ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬ھﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﮫ روﺿﮫ ﺧﻮان ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ ‪ ،‬او ﺑﮫ روﺑﮫ روی ﺧﻮد‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﯽ ﺻﺪا اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺶ ‪ ،‬روی ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﮫ رﯾﺶ ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﯽ ﮐﻮﺗﺎھﯽ‬ ‫داﺷﺖ‪ ،‬ﺳﺮازﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬آﺧﺮ ﺳﺮھﻢ وﻗﺘﯽ روﺿﮫ ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ ‪ ،‬ﻣﯽ رﻓﺖ ﺳﺮ ﺣﻮض ‪ ،‬و‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ را آب ﻣﯽ زد‪.‬ﺑﻌﺪ ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﮫ ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﺎﯾﯽ اش راﻣﯽ ﺧﻮرد‬ ‫و ﻣﯽ رﻓﺖ‪.‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ زﻣﺴﺘﺎن ھﺎ ﭼﮫ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﮫ روﺿﮫ را ﺗﻮی ﭘﻨﺠﺪری ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ھﺎ‪ ،‬ھﺮ ﺷﺐ ﮐﮫ ﻣﻦ از ﻟﺐ ﺑﺎم ‪ ،‬ﺑﺴﺎط روﺿﮫ را ﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﺪم‪ ،‬اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺑﮫ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻼﻗﮫ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم ‪.‬وﻗﺘﯽ ھﻢ ﮐﮫ ﺗﻨﮭﺎ ﺑﻮدم ‪ ،‬ﺑﮫ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪای‬ ‫ﮔﺮﯾﮫ اش ﻧﻤﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم ‪ ،‬ﻏﺼﮫ ام ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬وﻟﯽ ھﺮوﻗﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﻮاھﺮ ﺑﺪﺟﻨﺴﻢ‬ ‫ﺑﻮدم ‪ ،‬او ﭘﻘﯽ ﻣﯽ زد ﺑﮫ ﺧﻨﺪه و ﻣﺮا ھﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪاﻧﺪ‪ .‬وآن وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﮫ ﻣﺎدرﻣﺎن‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬ﺟﺎی ﻣﻌﯿﻨﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬ھﺮ ﺷﺒﯽ ﯾﮏ ﺟﺎ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ ‪.‬ﻣﻦ ﺑﮫ ﺧﺼﻮص‬ ‫از ﮔﺮﯾﮫ اش ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽ آﻣﺪ ﮐﮫ ﺑﯽ ﺻﺪا ﺑﻮد‪.‬ﺷﺎﻧﮫ ھﺎﯾﺶ ھﻢ ﺗﮑﺎن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد‪.‬ﺻﺎف‬ ‫ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد واﺷﮏ از روی ﺻﻮرﺗﺶ ﺳﺮازﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و رﯾﺶ‬ ‫ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﯽ اش ‪ ،‬از ھﻤﺎن ﺑﺎﻻی ﺑﺎم ھﻢ ﭘﯿﺪا ﺑﻮد ﮐﮫ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬آن ﺷﺐ او ھﻢ‬ ‫آﻣﺪ و رﻓﺖ ‪ ،‬ﺻﺎف روﺑﮫ روی ﻣﻦ ‪ ،‬روی ﺣﺼﯿﺮ ﻧﺸﺴﺖ ‪ .‬ﮐﻨﺎره ھﺎﻣﺎن ھﻤﮫ‬ ‫دور ﺣﯿﺎط را ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ و ﯾﮏ ﻃﺮف را ﺣﺼﯿﺮ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ‪ .‬ﻃﺮف ﭘﺎﯾﯿﻦ‬ ‫ﺣﯿﺎط دﯾﮕﺮ ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬رﻓﻘﺎی درم ھﻤﮫ ھﻤﺎن دم داﻻن ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬آﺑﺪارﺑﺎﺷﯽ‬ ‫ﺷﺐ ھﺎی روﺿﮫ ھﻢ آ ن ﻃﺮف ‪ ،‬ﺗﻮی ﺗﺎرﯾﮑﯽ ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﮔﻠﺪان ھﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻧﻤﺎز‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺻﺪاﯾﺶ را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﮫ ﻧﻤﺎزش را ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﮫ ﻗﺪر دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻤﺎزم را ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻮاﻧﻢ ‪.‬ﭼﮫ آرزوی ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻮد!از‬ ‫وﻗﺘﯽ ﮐﮫ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن را ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮدم‪ ،‬درﺳﺖ ﯾﺎدم اﺳﺖ ‪ ،‬اﯾﻦ آرزو ھﻤﯿﻦ ﻃﻮر‬ ‫در دﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺧﯿﺎل ھﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم اﯾﻦ آرزو ﻋﻤﻠﯽ ﺑﺸﻮد ‪.‬ﻋﺎﻗﺒﺖ ھﻢ ﻧﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮای ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ‪ ،‬ﺑﺮای ﯾﮏ زن ﮐﮫ ھﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻧﻤﺎزش را ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ ‪ ،‬اﯾﻦ آرزو‬ ‫ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻋﻤﻠﯽ ﺑﺸﻮد؟اﯾﻦ را ﮔﻔﺘﻢ ‪.‬ﻣﺪﺗﯽ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم و‬ ‫ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ ﮐﮫ ﭘﺪرم ھﻢ از ﻣﺴﺠﺪ آﻣﺪ ‪ ،‬ﻣﻦ زود ﺧﻮدم را از ﻟﺐ ﺑﺎم ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺷﺪم‪.‬ﻻزم ﻧﺒﻮد ﮐﮫ دﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﮫ ﺧﺒﺮ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ‪.‬و ﻣﺮدم ﭼﮫ ﺧﻮاھﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﺪرم را ھﻢ وﻗﺘﯽ ﻣﯽ آﻣﺪ ‪ ،‬ﺧﻮدم ﮐﮫ ﻧﻤﯽ دﯾﺪم ‪ .‬ﺻﺪای ﻧﻌﻠﯿﻨﺶ ﮐﮫ ﺗﻮی ﮐﻮﭼﮫ روی ﭘﻠﮫ‬ ‫داﻻن ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﻣﯽ ﺷﺪ ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺗﺮق ﺗﻮروق ﭘﺎﺷﻨﮫ آن ﮐﮫ روی ﮐﻒ داﻻن ﻣﯽ ﺧﻮرد ‪ ،‬ﻣﺮا‬ ‫ﻣﺘﻮﺟﮫ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﮫ ﭘﺪرم آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ھﻢ ﺻﺪای ﭼﻨﺪ ﺟﻔﺖ ﮐﻔﺶ دﯾﮕﺮ را روی‬

‫آﺟﺮ ﻓﺮش داﻻن ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬اﯾﻦ ھﺎ ھﻢ ﻣﻮذن ﻣﺴﺠﺪ ﭘﺪرم و دﯾﮕﺮ ﻣﺮﯾﺪھﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﮫ ﺑﺎ ﭘﺪرم‬ ‫از ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬دﯾﮕﺮ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﮫ وﻗﺘﯽ ﭘﺪرم وارد ﻣﯽ ﺷﻮد ‪ ،‬ﻧﻌﻠﯿﻨﺶ را آن ﮔﻮﺷﮫ‬ ‫ﭘﺎی دﯾﻮار ﺧﻮاھﺪ ﮐﻨﺪ و روی ﻗﺎﻟﯿﭽﮫ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﮐﻤﻨﯽ اش ‪ ،‬ﮐﮫ زﯾﺮ ﭘﺎ ﭘﮭﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﮫ ﺧﻮاھﺪ اﯾﺴﺘﺎد و ھﻤﮫ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﮫ دور ﺣﯿﺎط و ﺗﻮی اﺗﺎق ھﺎ ﻧﺸﺴﺘﮫ اﻧﺪ و ﭼﺎی‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ و ﻗﻠﯿﺎن ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﮫ اﺣﺘﺮاﻣﺶ ﺳﺮﭘﺎ ﺧﻮاھﻨﺪ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻌﺪ ھﻤﮫ ﺑﺎ ھﻢ ﺧﻮاھﻨﺪ‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ‪.‬اﯾﻦ ھﺎ را دﯾﮕﺮ ﻻزم ﻧﺒﻮد ﺑﺒﯿﻨﻢ‪.‬ھﻤﮫ را ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ‪.‬آن وﻗﺖ آﺧﺮھﺎی ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‬ ‫ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺳﻮﻣﻢ ﺑﻮد ﮐﮫ ھﺮ ﺷﺐ روﺿﮫ ‪ ،‬وﻗﺘﯽ رﺧﺖ ﺧﻮاب ھﺎ را ﭘﮭﻦ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ ،‬ﻟﺐ ﺑﺎم ﻣﯽ آﻣﺪم و ﺗﻮی ﺣﯿﺎط را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﻣﺎدرم دو ﺳﮫ ﺑﺎر ﻣﺮا‬ ‫ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد و ھﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﮫ ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﻮدم ‪ ،‬از ﭘﻠﮑﺎن ﺑﺎﻻ آﻣﺪه ﺑﻮد و‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﻦ ﮐﮫ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬آھﺴﺘﮫ ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬وﻣﻦ ﺗﺮﺳﺎن و ﺧﺠﺎﻟﺖ زده از ﺟﺎ‬ ‫ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮدم ‪.‬ﺟﻠﻮی ﻣﺎدرم ﺳﺎﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم‪.‬و در دل ﺑﺎ ﺧﻮد ﻋﮭﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﮫ دﯾﮕﺮ‬ ‫ﻟﺐ ﺑﺎم ﻧﯿﺎﯾﻢ‪.‬وﻟﯽ ﻣﮕﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ؟آﺧﺮ ﺑﺮای ﯾﮏ دﺧﺘﺮ دوازده ﺳﯿﺰده ﺳﺎﻟﮫ‪ ،‬ﻣﺜﻞ آن وﻗﺖ‬ ‫ﻣﻦ ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﮔﻮش ﺑﮫ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﮭﺎ ﺑﺪھﺪ؟اﯾﻦ را ﮔﻔﺘﻢ‪.‬ﭘﺪرم ﮐﮫ آﻣﺪ ‪ ،‬ﻣﻦ از ﺟﺎ‬ ‫ﭘﺮﯾﺪم و رﻓﺘﻢ ﺑﮫ ﻃﺮف رﺧﺘﺨﻮاب ھﺎ‪.‬ﺧﻮﺑﯿﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﮫ ﭘﺪرم ھﻨﻮز ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﺷﺐ ھﺎی روﺿﮫ ﻟﺐ ﺑﺎم ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﻢ و ﻣﺮدھﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬اﮔﺮ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﮫ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺑﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬ﺣﺘﻢ داﺷﺘﻢ ﮐﮫ ﻣﺎدر ﭼﻐﻠﯽ ﻣﺮا ﺑﮫ ﭘﺪر ﻧﺨﻮاھﺪ ﮐﺮد‪.‬ﭼﮫ ﻣﺎدر ﻣﮭﺮﺑﺎﻧﯽ‬ ‫داﺷﺘﯿﻢ!ھﯿﭻ وﻗﺖ ﭼﻐﻠﯽ ﻣﺎ را ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﮐﮫ ھﯿﭻ ‪ ،‬ھﻤﯿﺸﮫ ھﻢ ﻃﺮف ﻣﺎ را ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫و ﺳﺮ ﭼﺎدر ﻧﻤﺎز ﺧﺮﯾﺪن ﺑﺮاﯾﻤﺎن ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺪرم دﻋﻮا ھﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺧﻮب ﯾﺎدم اﺳﺖ‪.‬رﺧﺖ ﺧﻮاب ھﺎ ﭘﮭﻦ ﺑﻮد‪.‬ھﻮای ﺳﺮﺷﺐ ﺧﻨﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ وﻗﺘﯽ‬ ‫روی دﺷﮏ ﺧﻮدم ‪ ،‬ﮐﮫ ﻣﺎل ﻣﻦ ﺗﻨﮭﺎ ﻧﺒﻮد و ﺑﺎ ﺧﻮاھﺮ ھﻔﺖ ﺳﺎﻟﮫ ام روی آن ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم ‪،‬‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ‪ ،‬دﯾﺪم ﮐﮫ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﮏ ﺑﻮد‪.‬ﭼﻘﺪر ﺧﻮب ﯾﺎدم ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ!ھﯿﭻ دﯾﺪه اﯾﺪ آدم ﺑﻌﻀﯽ‬ ‫وﻗﺖ ھﺎ ﭼﯿﺰی را ﮐﮫ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﯾﺎدش ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭼﮫ زود ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟‬ ‫اﻣﺎ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖ ھﺎ ھﻢ اﯾﻦ وﻗﺎﯾﻊ ﮐﻮﭼﮏ ﭼﮫ ﻗﺪر ﺧﻮب ﯾﺎد آدم ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ!ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ آن ﺷﺐ‬ ‫ﭼﮫ ﺧﻮب ﯾﺎد ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ!اﯾﻦ ھﻢ ﯾﺎدم ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﮫ دﺧﺘﺮ ھﻤﺴﺎﯾﮫ ﻣﺎن ﮐﮫ آﻣﺪه‬ ‫ﺑﻮد رﺧﺖ ﺧﻮاب ھﺎﺷﺎن را ﭘﮭﻦ ﮐﻨﺪ و از ﻟﺐ ﺑﺎم ﻣﺮا ﺻﺪا ﮐﺮد ﻣﺤﻠﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ‪.‬ﺧﻮدم‬ ‫را ﺑﮫ ﺧﻮاب زدم و ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم‪.‬ﺧﻮدم ھﻢ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻨﮑﺎر را ﮐﺮدم‪ ،‬وﻟﯽ‬ ‫دﺷﮑﻢ آﻧﻘﺪر ﺧﻨﮏ ﺑﻮد ﮐﮫ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از روﯾﺶ ﺗﮑﺎن ﺑﺨﻮرم ‪.‬ﺑﻌﺪ ﮐﮫ دﺧﺘﺮ ھﻤﺴﺎﯾﮫ ﻣﺎن‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و روی رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ‪ ،‬ﺑﮫ ﭼﮫ ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم‬ ‫‪ ،‬ﯾﮏ ﻣﺮﺗﺒﮫ ﺑﮫ ﺻﺮاﻓﺖ اﻓﺘﺎدم ‪ ،‬ﺑﮫ ﺻﺮاﻓﺖ اﯾﻦ اﻓﺘﺎدم ﮐﮫ ﻣﺪت ھﺎﺳﺖ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ‬ ‫ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﺑﺮوم و روی رﺧﺘﺨﻮاب ﭘﺪرم دراز ﺑﮑﺸﻢ‪.‬ھﻨﻮز ﺟﺮات ﻧﺪاﺷﺘﻢ آرزو ﮐﻨﻢ ﮐﮫ‬ ‫روی آن ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪.‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ روی آن دراز ﺑﮑﺸﻢ‪.‬رﺧﺖ ﺧﻮاب ﭘﺪرم را ﺗﻨﮭﺎﯾﯽ‬

‫آن ﻃﺮف ﺑﺎم ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ‪ .‬ﻣﻦ و ﻣﺎدرم و ﺑﭽﮫ ھﺎ اﯾﻦ ﻃﺮف ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﻢ و رﺧﺖ ﺧﻮاب‬ ‫ﺑﺮادرم را ﮐﮫ دو ﺳﺎل ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﻣﻦ ﺑﻮد آن ﻃﺮف ‪ ،‬آﺧﺮ ردﯾﻒ رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﮭﺎی ﺧﻮدﻣﺎن‬ ‫ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ‪.‬ھﻤﭽﮫ ﮐﮫ اﯾﻦ ﺧﯿﺎل ﺑﮫ ﺳﺮم زد‪ ،‬ﺑﺎز ﻣﺜﻞ ھﻤﯿﺸﮫ اول از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم‬ ‫و ﻧﮕﺎھﻢ را از ﺳﻤﺖ رﺧﺖ ﺧﻮاب ھﺎ ﭘﺪرم ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم‪.‬ﺑﻌﺪ ھﻢ ﺧﻮب ﯾﺎدم ھﺴﺖ ﮐﮫ‬ ‫ﻣﺪﺗﯽ ﺑﮫ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪.‬دو ﺳﮫ ﺗﺎ ﺳﺘﺎره ھﻢ ﭘﺮﯾﺪﻧﺪ‪.‬وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‪.‬ﭘﺎﺷﺪم و آھﺴﺘﮫ‬ ‫آھﺴﺘﮫ و دوﻻ دوﻻ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﮫ ﺳﺮم در ﻧﻮر ﭼﺮاغ ھﺎی ﺣﯿﺎط ﻧﯿﻔﺘﺪ ‪ ،‬ﺑﮫ آن ﻃﺮف رﻓﺘﻢ‬ ‫و ﮐﻨﺎر رﺧﺘﺨﻮاب ﭘﺪرم اﯾﺴﺘﺎدم‪.‬ﺗﻨﮭﺎ رﺧﺖ ﺧﻮاب او ﻣﻼﻓﮫ داﺷﺖ‪.‬ﺧﻮب ﯾﺎدم اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ھﺮ ﺷﺐ وﻗﺘﯽ رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﺶ را ﭘﮭﻦ ﻣﯽ ﮐﺮدم ‪ ،‬دﺷﮏ را ﮐﮫ ﻣﯽ ﺗﮑﺎﻧﺪم و ﻣﺘﮑﺎ را‬ ‫ﺑﺎﻻی آن ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻟﺤﺎف را ﭘﺎﯾﯿﻨﺶ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﺮدم ‪ ،‬ﯾﮏ ﻣﻼﻓﮫ ﺳﻔﯿﺪ و ﺑﺰرگ ھﻢ‬ ‫داﺷﺖ ﮐﮫ روی ھﻤﮫ اﯾﻨﮭﺎ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ و دورو ﺑﺮش را ﺻﺎف ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ‪.‬ﺳﻔﯿﺪی‬ ‫ﻣﻼﻓﮫ رﺧﺖ ﺧﻮاب ﭘﺪرم ‪ ،‬در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ھﻢ ﺑﮫ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ زد و ھﺮﺷﺐ اﯾﻦ ﺧﯿﺎل‬ ‫را ﺑﮫ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬ھﺮ ﺷﺐ ﻣﺮا ﺑﮫ ھﻮس ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬ﺑﮫ اﯾﻦ ھﻮس ﮐﮫ‬ ‫ﯾﮏ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﮫ ای ‪ ،‬ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ‪ ،‬روی آن دراز ﺑﮑﺸﻢ‪.‬ﺑﮫ ﺧﺼﻮص ﺷﺐ ھﺎی‬ ‫ﭼﮭﺎرده ﮐﮫ ﻣﮭﺘﺎب ﺳﻔﯿﺪﺗﺮ ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ ﺑﺮف ﺑﻮد‪.‬ﭼﮫ ﻗﺪر اﯾﻦ ﺧﯿﺎل اذﯾﺘﻢ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮدم!اﻣﺎ ﺗﺎ آن ﺷﺐ ‪ ،‬ﺟﺮات اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ‪.‬ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﮫ ﺑﻮد‬ ‫ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﮫ ﻣﺮا ﺑﺒﯿﻨﺪ‪.‬ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﮫ ﻣﺮا ﺑﺒﯿﻨﺪ‪.‬اﮔﺮ ھﻢ ﻣﯽ دﯾﺪ ‪ ،‬ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﻣﮕﺮ‬ ‫ﭼﮫ ﭼﯿﺰ ﺑﺪی در اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻮد‪.‬وﻟﯽ ھﺮوﻗﺖ اﯾﻦ ﺧﯿﺎل ﺑﮫ ﺳﺮم ﻣﯽ اﻓﺘﺎد‪،‬‬ ‫ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﺪم‪.‬ﺻﻮرﺗﻢ داغ ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬ﻟﺐ ھﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ و ﺧﯿﺲ ﻋﺮق‬ ‫ﻣﯽ ﺷﺪم و ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﮫ زﻣﯿﻦ ﺑﺨﻮرم‪.‬ﮐﻤﯽ دودل ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪم و ﺑﻌﺪ زود ﺧﻮدم‬ ‫را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺑﮫ ﻃﺮف رﺧﺖ ﺧﻮاب ھﺎی ﺧﻮدﻣﺎن ﻓﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدم‬ ‫و روی دﺷﮏ ﺧﻮدم ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ‪.‬ﯾﮏ ﺷﺐ ‪ ،‬ﭼﮫ ﺧﻮب ﯾﺎدم ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﺮﯾﮫ ھﻢ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬ﺑﻌﺪ ﺧﻮدم از اﯾﻦ ﮐﺎرم ﺧﻨﺪه ام ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﺣﺘﯽ ﺑﮫ ﺧﻮاھﺮم ھﻢ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﭼﮫ ﻗﺪر ﺧﻨﺪه دار ﺑﻮد ﮔﺮﯾﮫ آن ﺷﺐ ﻣﻦ!وﻗﺘﯽ روی رﺧﺖ ﺧﻮاب ﺧﻮدم اﻓﺘﺎدم ‪،‬‬ ‫ﻣﺪﺗﯽ ﮔﺮﯾﮫ ﮐﺮدم و ﺑﯿﻦ ﺧﻮب و ﺑﯿﺪاری ﺑﻮدم ﮐﮫ ﺧﻮاھﺮم آﻣﺪ ﺑﺎﻻ و ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﺮد‬ ‫ﮐﮫ ﺷﺎم ﯾﺦ ﮐﺮد‪.‬آن ﺷﺐ ھﻢ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﺧﯿﺎل ﺑﮫ ﺳﺮم اﻓﺘﺎد‪ ،‬اول ھﻤﺎن ﻃﻮر‬ ‫ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم‪.‬ﺳﻔﯿﺪی رﺧﺖ ﺧﻮاب ﭘﺪرم را ھﺮﺷﺐ ﺑﮫ ﺧﻮاب ﻣﯽ دﯾﺪم‪.‬‬ ‫وﻟﯽ ﻣﮕﺮ ﺟﺮات داﺷﺘﻢ ﺑﮫ آن ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮدم؟اﻣﺎ آن ﺷﺐ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﮫ ﻃﻮر‬ ‫ﺷﺪ ﮐﮫ ﺟﺮات ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم‪.‬ﻣﺪﺗﯽ ﭘﺎی رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﺶ اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﮫ ﻣﻼﻓﮫ‬ ‫ﺳﻔﯿﺪش و ﺑﮫ دﺷﮏ ﺑﻠﻨﺪش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ھﻢ ﻧﻔﮭﻤﯿﺪم ﭼﮫ ﻃﻮر ﺷﺪ ﯾﮏ‬ ‫ﻣﺮﺗﺒﮫ دﻟﻢ را ﺑﮫ درﯾﺎ زدم و ﺧﻮدم را روی رﺧﺖ ﺧﻮاب ﭘﺪرم اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﻓﮫ ﺧﻨﮏ ﺧﻨﮏ ﺑﻮد و ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺎھﺎﯾﻢ آﻧﻘﺪر ﯾﺦ ﮐﺮد ﮐﮫ ﺣﺎﻻ ھﻢ‬

‫وﻗﺘﯽ ﺑﮫ ﻓﮑﺮش ﻣﯽ اﻓﺘﻢ ‪ ،‬ﺣﻆ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ‪.‬ﺷﺎﯾﺪ ھﻢ از ﺗﺮس و ﺧﺠﺎﻟﺖ‬ ‫وﺣﺸﺖ ﮐﺮدم ﮐﮫ اﯾﻨﻄﻮر ﯾﺦ ﮐﺮدم‪.‬وﻟﯽ ﺻﻮرﺗﻢ داغ ﺑﻮد و ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪ ﻣﯽ زد‪.‬‬ ‫ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ ﻧﺎﻣﺤﺮم ﻣﺮا دﯾﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬ﻣﺜﻞ وﻗﺘﯽ ﮐﮫ داﺷﺘﻢ ﺳﺮم را ﺷﺎﻧﮫ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﭘﺪرم از در وارد ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﻦ از ﺗﺮس و ﺧﺠﺎﻟﺖ وﺣﺸﺖ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ زﯾﺎد ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ‪.‬ﭘﺸﺘﻢ ﮔﺮم ﺷﺪ‪.‬ﻋﺮﻗﻢ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ‬ ‫و دﯾﮕﺮ ﺻﻮرﺗﻢ داغ ﻧﺒﻮد ‪.‬وﻣﻦ ھﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﮫ روی رﺧﺖ ﺧﻮاب ﭘﺪرم‬ ‫ﻃﺎﻗﺒﺎز اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ‪ ،‬ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪.‬ﺑﺮادرم ﻣﺪرﺳﮫ ﻣﯽ رﻓﺖ و ﺗﻨﮭﺎ ﻣﻦ در ﮐﺎرھﺎی‬ ‫ﺧﺎﻧﮫ ﺑﮫ ﻣﺎدرم ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﮐﺎر روز و رﺧﺖ ﺧﻮاب ھﺎ را‬ ‫ﮐﮫ ﭘﮭﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدم ‪ ،‬ﻣﺮا از ﭘﺎ درآورده ﺑﻮد و ﻧﻤﯽ داﻧﻢ آن ﺷﺐ اﺻﻼ‬ ‫ﭼﮫ ﻃﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﮫ ﻣﻦ ﺧﻮاب دﯾﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم‪.‬ھﺮوﻗﺖ ﺑﮫ ﻓﮑﺮ آن ﺷﺐ‬ ‫ﻣﯽ اﻓﺘﻢ ‪ ،‬ھﻨﻮز از ﺧﺠﺎﻟﺖ آب ﻣﯽ ﺷﻮم و ﻣﻮ ﺑﺮﺗﻨﻢ راﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬ﻣﻦ‬ ‫ﮐﮫ دﯾﮕﺮ ﻧﻔﮭﻤﯿﺪم ﭼﮫ اﺗﻔﺎﻗﮭﺎﯾﯽ اﻓﺘﺎد‪.‬ﻓﻘﻂ ﯾﮏ وﻗﺖ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم و دﯾﺪم ﻟﺤﺎف‬ ‫ﭘﺪرم ﺗﺎ روی ﺳﯿﻨﮫ ام ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ ﮐﺴﯽ ﭘﮭﻠﻮﯾﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪.‬وای!ﻧﻤﯽ داﻧﯿﺪ ﭼﮫ ﺣﺎﻟﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم !ﺧﺪاﯾﺎ!ﯾﻮاش اﻣﺎ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﮫ‬ ‫ﺗﮑﺎن ﺧﻮردم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﯾﮏ ﭘﮭﻠﻮ ﺑﺸﻮم ‪.‬وﻟﯽ ھﻤﺎن ﺗﮑﺎن را ھﻢ ﻧﯿﻤﮫ ﮐﺎره ول‬ ‫ﮐﺮدم و ﺧﺸﮑﻢ زد و ھﻤﺎن ﻃﻮر ﻣﺎﻧﺪم ‪.‬ﺳﺮﺗﺎﭘﺎﯾﻢ ﺧﯿﺲ ﻋﺮق ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗﻨﻢ‬ ‫داغ داغ ﺑﻮد و ﭼﺎﻧﮫ ام ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ‪.‬ﭘﺎھﺎﯾﻢ را ﯾﻮاش ﯾﻮاش از زﯾﺮ ﻟﺤﺎف ﭘﺪرم‬ ‫درآوردم و ﺗﻮی ﺳﯿﻨﮫ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم‪ .‬ﭘﺪرم ﭘﺸﺘﺶ را ﺑﮫ ﻣﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﯾﮏ‬ ‫ﭘﮭﻠﻮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬دﺳﺘﺶ را زﯾﺮ ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﺑﻮد و ﺳﺒﯿﻞ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬و ﻣﻦ‬ ‫ﮐﮫ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﯾﮏ ﭘﮭﻠﻮ ﺷﻮم‪ ،‬دود ﺳﯿﮕﺎرش را ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﮫ از ﺑﺎﻻی ﺳﺮش ﺑﺎﻻ‬ ‫ﻣﯽ رﻓﺖ‪.‬از ﺣﯿﺎط ﻧﻮر ﭼﺮاغ ھﺎی روﺿﮫ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯽ آﻣﺪ ‪ .‬ﺳﺮوﺻﺪاﯾﯽ‬ ‫ھﻢ ﻧﺒﻮد‪.‬ﻓﻘﻂ ﺻﺪای ﮐﺎﺳﮫ ﺑﺸﻘﺎب از روی ﺑﺎم ھﻤﺴﺎﯾﮫ ﻣﺎن‪-‬ﮐﮫ دﯾﺮ و ھﻤﺎن‬ ‫روی ﺑﺎم ﺷﺎم ﻣﯽ ﺧﻮردﻧﺪ‪-‬ﻣﯽ آﻣﺪ‪.‬وای ﮐﮫ ﻣﻦ ﭼﮫ ﻗﺪر ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم!ﭼﮫ ﻃﻮر‬ ‫ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد!ھﻨﻮز ﭼﺎﻧﮫ ام ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ و ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﮫ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ‪.‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم؟‬ ‫ﭼﻄﻮر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم ؟ھﻤﺎن ﻃﻮر ﺑﺨﻮاﺑﻢ؟ﭼﻄﻮر ﭘﮭﻠﻮی ﭘﺪرم ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﺑﺨﻮاﺑﻢ؟دﻟﻢ‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺧﺮاب ﺷﻮد و ﻣﺮا ﺑﺎﺧﻮدش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺒﺮد‪.‬راﺳﺘﯽ ﭼﮫ ﺣﺎﻟﯽ‬ ‫داﺷﺘﻢ !در اﯾﻦ ﻋﻤﺮ ﭼﮭﻞ ﺳﺎﻟﮫ ام ‪،‬ﺣﺘﯽ ﯾﮏ دﻓﻌﮫ ھﻢ اﯾﻦ ﺣﺎل ﺑﮫ ﻣﻦ دﺳﺖ‬ ‫ﻧﺪاده اﺳﺖ‪.‬اﻣﺎ راﺳﺘﯽ ﭼﮫ ﺣﺎل ﺑﺪی ﺑﻮد!دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﯾﮏ دﻓﻌﮫ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺑﺸﻮم ﺗﺎ ﭘﺪرم وﻗﺘﯽ روﯾﺶ را ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮا در رﺧﺘﺨﻮاب ﺧﻮدش‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‪.‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺜﻞ دود ﺳﯿﮕﺎر ﭘﺪرم ‪-‬ﮐﮫ ﺑﮫ آﺳﻤﺎن ﻣﯽ رﻓﺖ و ﭘﺪرم‬ ‫ﺑﮫ آن ﺗﻮﺟﮭﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪-‬دود ﻣﯽ ﺷﺪم و ﺑﮫ آﺳﻤﺎن ﻣﯽ رﻓﺘﻢ‪.‬و ﭘﺪرم ﻣﺮا ﻧﻤﯽ‬

‫دﯾﺪ ﮐﮫ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﯽ ﺣﯿﺎ‪ ،‬روی رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﺶ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ام‪.‬وای ﮐﮫ ﭼﮫ ﺣﺎﻟﯽ‬ ‫داﺷﺘﻢ!ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺎد ﺑﮫ ﭘﯿﺮاھﻨﻢ ‪ ،‬ﮐﮫ از ﻋﺮق ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﯽ ﺧﻮرد و‬ ‫ﺳﺮدم ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬وﻟﯽ ﻣﮕﺮ ﺟﺮات داﺷﺘﻢ از ﺟﺎﯾﻢ ﺗﮑﺎن ﺑﺨﻮرم ؟ھﻨﻮز ھﻤﺎن‬ ‫ﻃﻮر ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﮫ ﻃﺎﻗﺒﺎز ﺑﻮدم و ﻧﮫ ﯾﮏ ﭘﮭﻠﻮ‪.‬ﯾﮏ ﺟﻮری ﺧﻮدم را ﻧﮕﮫ‬ ‫داﺷﺘﮫ ﺑﻮدم‪.‬ﺧﻮدم ھﻢ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﮫ ﺟﻮر ﺑﻮد‪،‬وﻟﯽ ﭘﺪرم ھﻨﻮز ﭘﺸﺘﺶ ﺑﮫ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻮد و دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و ﺳﯿﮕﺎرش را دود ﻣﯽ داد‪.‬ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖ ھﺎ ﮐﮫ ﺑﮫ‬ ‫ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﺷﺐ ﻣﯽ اﻓﺘﻢ ‪ ،‬ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ اﮔﺮ ﭘﺪرم ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﮫ ﺣﺮف ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﻦ‬ ‫آﺧﺮ ﭼﮫ ﻣﯽ ﮐﺮدم!ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ اﺻﻼ ﻗﺪرت ھﯿﭻ ﮐﺎری را ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺣﺘﻤﺎ‬ ‫ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ھﻤﺎن ﻃﻮر ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪم و از ﺳﺮﻣﺎ ﯾﺎ ﺗﺮس و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﺸﮑﻢ ﻣﯽ زد‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺪرم ﺑﮫ ﺣﺮف آﻣﺪ و ھﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﮫ ﺳﺒﯿﻠﺶ ﺑﮫ دھﻨﺶ ﺑﻮد‪ ،‬از ﻻی‬ ‫دﻧﺪاﻧﮭﺎﯾﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«دﺧﺘﺮم !ﺗﻮ ﻧﻤﺎز ﺧﻮﻧﺪی؟»‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻤﺎز ﻧﺨﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم ‪.‬ھﻤﺎن از ﺳﺮ ﺷﺐ ﮐﮫ ﺑﺎﻻ آﻣﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺮﻓﺘﮫ‬ ‫ﺑﻮدم ‪.‬وﻟﯽ اﮔﺮ ھﻢ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ در ﺟﻮاب ﭘﺪرم دروغ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫و ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﮫ ﻧﻤﺎز ﻧﺨﻮاﻧﺪه ام‪.‬ﺑﺎﻻﺧﺮه اﯾﻦ ھﻢ ﺧﻮدش راه ﻓﺮاری ﺑﻮد و‬ ‫ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺮا ﺧﻼص ﮐﻨﺪ‪.‬اﻣﺎ ﺑﮫ ﻗﺪری ﺣﺎل ﺧﻮدم از دﺳﺘﻢ رﻓﺘﮫ ﺑﻮد و ﺗﺮس‬ ‫و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮫ ﻗﺪری آﺑﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﮫ اول ﻧﻔﮭﻤﯿﺪم در ﺟﻮاب ﭘﺪرم ﭼﮫ ﮔﻔﺘﻢ ‪.‬وﻟﯽ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﮐﮫ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‪،‬ﯾﺎدم آﻣﺪ‪.‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﮫ ﺑﻮدم‪:‬‬ ‫«ﺑﻠﮫ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪه م»‪.‬‬ ‫وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ھﻤﯿﻦ ﺳﻮال و ﺟﻮاب ‪ ،‬وﺳﯿﻠﮫ اﯾﻦ را ﺑﮫ ﻣﻦ داد ﮐﮫ در ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﮫ ھﻢ‬ ‫زدن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم و ﮐﻔﺶ ھﺎﯾﻢ را دﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮم و ﺧﻮدم را از ﭘﻠﮫ ھﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﻨﺪازم‪.‬‬ ‫ﺳﻮال ﭘﺪرم ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ ﻣﺮا از ﺟﺎ ﮐﻨﺪ‪.‬راﺳﺘﯽ از ﭘﻠﮑﺎن ﺧﻮد را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و وﻗﺘﯽ‬ ‫ﺗﻮی اﯾﻮان ‪ ،‬ﻣﺎدرم رﻧﮓ و روی ﻣﮭﺘﺎﺑﯽ ﻣﺮا دﯾﺪ ‪ ،‬وﺣﺸﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬و ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬ ‫«ﭼﺮا رﻧﮕﺖ اﯾﻦ ﺟﻮر ﭘﺮﯾﺪه ؟»‬ ‫و ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﮔﻔﺘﻢ ‪ ،‬ﺧﻮب ﯾﺎدم اﺳﺖ ﮐﮫ روﯾﺶ را ﺗﻨﺪ از ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و‬ ‫ھﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﮫ از اﯾﻮان ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«ﺧﻮب دﺧﺘﺮ ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﮐﺒﯿﺮه ﮐﮫ ﻧﮑﺮدی ﮐﮫ»!‬ ‫اﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﮫ ﺷﺎﻣﻢ را ﺧﻮردم و ﻧﻤﺎزم را ﺧﻮاﻧﺪم ‪،‬ھﻨﻮز ﺗﻮی ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم و‬ ‫ھﻨﻮز از ﺧﻮدم و از ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم‪.‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ ﮔﻨﺎه ﮐﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫ﮔﻨﺎه ﮐﺒﯿﺮه‪.‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ رﺧﺖ ﺧﻮاب ﭘﺪرم ﻣﺮد ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ و ﻣﺮا دﯾﺪه‪.‬‬ ‫اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ را از آن وﻗﺖ ھﺎ ھﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﻔﮭﻤﯽ ﻧﻔﮭﻤﯽ درک ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ‬

‫ﮐﮫ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ‪ ،‬ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺗﺮس و وﺣﺸﺘﯽ ﮐﮫ آن وﻗﺖ داﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﮐﮫ ﻣﺮا‬ ‫آب ﻣﯽ ﮐﺮد ‪ ،‬ﺧﺠﺎﺑﺖ زﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﮫ ﻣﺮد ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﯽ ﺑﻐﻠﺶ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬وﻗﺘﯽ ﺑﻌﺪ‬ ‫از ھﻤﮫ ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و آھﺴﺘﮫ ﺗﻮی رﺧﺖ ﺧﻮاب ﺧﻮدم ﺧﺰﯾﺪم و ﻟﺤﺎف را‬ ‫ﺗﺎ دم ﮔﻮﺷﻢ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪم ‪ ،‬ﺧﻮب ﯾﺎدم اﺳﺖ ﻣﺎدرم ﭘﮭﻠﻮی ﭘﺪرم ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮد و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫«اﻣﺎ راﺳﯽ ھﯿﭻ ﻓﮭﻤﯿﺪی ﮐﮫ دﺧﺘﺮت ﭼﮫ وﺣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد؟ﺑﮫ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﻣﻌﺼﯿﺖ‬ ‫ﮐﺒﯿﺮه ﮐﺮده»!‬ ‫و ﭘﺪرم ‪ ،‬ﻧﮫ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻧﮫ ﺣﺮﻓﯽ زد‪.‬ﻓﻘﻂ ﺻﺪای ﭘﮑﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ ﺳﯿﮕﺎرش زد‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﮐﺸﯿﺪه و دراز ﺑﻮد و ﻣﻦ از آن ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪.‬‬

‫******‬ ‫ﺑﺨﺶ ‪٩‬‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﺮزون آﺑﺎد‬ ‫وﻗﺘﯽ ﺻﺪای در اﺗﺎق ﻣﺮا از ﺧﻮاب ﭘﺮاﻧﺪ ‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮاب اﻣﺘﺤﺎن آﺧﺮ ﺳﺎل‬ ‫را ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﮫ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ در ﺗﮭﺮان از ﺷﺎﮔﺮدھﺎﯾﻢ ﺑﮑﻨﻢ‪.‬رﻓﯿﻖ ھﻢ ﺳﻔﺮم‬ ‫زودﺗﺮ ﺑﯿﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﮐﻠﯿﺪ ﭼﺮاغ اﺗﺎق ﻣﺎ روی ﺧﻮد ﺳﺮﭘﯿﭻ ﺑﻮد و رﻓﯿﻘﻢ‬ ‫وﻗﺘﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﻣﺮد ﺑﺎرﯾﮏ و ﻣﺮﺗﺒﯽ ﮐﮫ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺗﻔﻨﮓ ﺑﮫ دﺳﺖ ‪ ،‬وارد‬ ‫اﺗﺎق ﺷﺪه ﺑﻮد ؛ ﺧﻮدش را اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد‪:‬‬ ‫ﺑﻨﺪه ﺣﺴﻦ ﻧﻮری ؛ ﺑﺎزرس ﺷﮭﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﺎھﯽ‪.‬‬‫ﻣﺎ ﺳﺎﻋﺖ ھﺸﺖ ﺑﮫ ﺷﺎھﯽ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و در اﯾﻦ ﻣﯿﮭﻤﺎﻧﺨﺎﻧﮫ ﺑﺮای ﯾﮏ‬ ‫ﺷﺐ اﺗﺎق ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮدﯾﻢ‪.‬و ﻣﻦ ﺗﺎزه ﭼﺸﻤﻢ ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺷﮭﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖ‬ ‫ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﻮد و ھﯿﭻ اﺳﺘﻌﺒﺎدی ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﮫ اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﻣﺰاﺣﻢ آدم ﺑﺸﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎزرس روی ﺗﻨﮭﺎ ﺻﻨﺪﻟﯽ اﺗﺎق ﮐﮫ رﻓﯿﻘﻢ ﺑﮫ او ﻧﺸﺎن داده ﺑﻮد ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺖ‪.‬و‬ ‫ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺗﻔﻨﮓ ﺑﮫ دﺳﺖ ھﻤﺎن دم در ﭘﺸﺖ ﺗﺨﺖ ﺧﻮاب رﻓﯿﻘﻢ اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﻣﺎﻣﻮر ﺷﮭﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﯽ اﯾﻦ ﮐﮫ از اﯾﻦ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮد ‪ ،‬ﻣﻌﺬرﺗﯽ ﺑﺨﻮاھﺪ‬ ‫و ﺑﯽ ھﯿﭻ ﻣﻘﺪﻣﮫ ای ﺷﺮوع ﮐﺮد‪:‬‬ ‫اﺳﻢ ﺷﺮﯾﻒ ﺟﻨﺎب ﻋﺎﻟﯽ؟‬‫رﻓﯿﻘﻢ اﺳﻤﺶ را ﮔﻔﺖ و ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ و او از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬ ‫آﻗﺎﯾﻮن ﺑﺎ ھﻢ ﺳﻔﺮ ﻣﯽ ﮐﺮده ن؟‬‫ﻣﻦ ﺟﻮاب دادم‪:‬‬

‫ﺑﻠﮫ‪.‬‬‫ﮐﯽ از ﺑﺎﺑﻠﺴﺮ ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﻦ؟‬‫ھﻤﯿﻦ اﻣﺸﺐ؛ اول ﺷﺐ‪.‬‬‫ﺗﻮ راه ﺑﺎ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﮐﯿﺎ ﮐﻼھﯽ ژاﻧﺪارم ؛ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ھﻤﺮاه ﺑﻮدﯾﻦ؟‬‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ھﻤﭽﮫ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺒﻮد‪...‬و ﺗﻮی ﻓﮑﺮ رﻓﺘﻢ‪.‬‬‫رﻓﯿﻘﻢ ﮐﮫ زودﺗﺮ از ﻣﻦ ﺑﮫ ﺻﺮاﻓﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﯾﺎرو را ﻣﯽ ﮔﮫ ‪...‬و ﻣﻦ اﻓﺰودم‪:‬‬‫ﭼﺮا ‪.‬ﯾﮫ ژاﻧﺪارم ﺑﺎ ﻣﺎ ھﻢ ﺳﻔﺮ ﺑﻮد‪.‬ﻣﺎ اﺳﻤﺸﻮ ﮐﮫ ﺑﮫ ﻣﺎ ﻧﮕﻔﺖ‪:‬‬‫ﻣﺎﻣﻮر ﺷﮭﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ھﻤﯿﻦ ﺧﻮدﺷﮫ ‪.‬ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮد ؟‬‫ﺳﺮ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ‪ ٩‬ﮐﮫ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺎ ﭘﻨﭽﺮ ﺷﺪ ‪ ،‬ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و رﻓﺖ‪.‬ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‬‫ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺗﺎ ﻣﺮزون آﺑﺎد ﭘﯿﺎده ﺑﺮه‪.‬‬ ‫ﻣﺎﻣﻮر ﺷﮭﺮﺑﺎﻧﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ اش را ﺑﮫ ﺗﺨﺖ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﮐﺮد ‪.‬ﭼﺸﻢ ھﺎی‬ ‫ﺧﻮاﺑﯽ ﮐﺸﯿﺪه اش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﮫ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﮫ اﺳﺖ‪.‬ﭘﻠﮏ ھﺎﯾﺶ را‬ ‫ﺑﮫ زﺣﻤﺖ ﺑﺎز ﻧﮕﮫ داﺷﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬ﻣﻦ ﯾﮏ ﺳﯿﮕﺎر ﺗﻌﺎرﻓﺶ ﮐﺮدم‪.‬ﮐﺒﺮﯾﺖ ھﻢ‬ ‫ﺑﺮاﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪم و او ﺳﯿﮕﺎرش را ﮐﮫ آﺗﺶ زد ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﻠﮫ ﺧﻮدﺷﮫ ‪.‬اﻣﺎ ﭼﺮا ﭘﯿﺎده رﻓﺖ‪...‬ﻧﻔﮭﻤﯿﺪﯾﻦ؟‬‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﯾﮫ ﮐﺎر ﻓﻮری داره و ﻣﺠﺒﻮره زود ﺑﺮه‪.‬‬‫و رﻓﯿﻘﻢ اﻓﺰود‪:‬‬ ‫ﺑﮫ ﺷﻮﻓﺮ ﺳﭙﺮد ﮐﮫ وﺳﻂ راه وﻗﺘﯽ ﺑﮭﺶ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﻧﮕﮫ داره و ﺳﻮارش‬‫ﮐﻨﮫ ‪.‬اﻣﺎ ﺷﻮﻓﺮ ﻧﮕﮫ ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬اون ﮐﮫ ﭘﻮل ﻧﻤﯽ داد‪.‬‬ ‫ازش ﭼﯿﺰ دﯾﮕﮫ ای ﯾﺎدﺗﻮن ﻧﯿﺴﺖ؟‬‫ﻣﻦ ﺗﻮی ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻢ‪.‬رﻓﯿﻘﻢ رو ﺑﮫ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﯾﺎرو دﺧﺘﺮه ‪...‬؟‬‫و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﭼﺮا‪.‬وﻗﺘﯽ راه اﻓﺘﺎد ﺑﯿﺴﺖ ﻗﺪم ﮐﮫ رﻓﺖ ﺑﮫ ﯾﮫ دﺧﺘﺮه ی دھﺎﺗﯽ رﺳﯿﺪ و‬‫ﺑﺎ ھﻢ رﻓﺘﻨﺪ ﮐﮫ ﻣﺎ دﯾﮕﮫ ﻧﺪﯾﺪﯾﻤﺸﻮن‪.‬‬ ‫ﭘﺎﺳﺒﺎن ﮐﮫ آن ﮔﻮﺷﮫ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ‪ ،‬ﺗﻔﻨﮕﺶ را اﯾﻦ دﺳﺖ ﺑﮫ آن دﺳﺖ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ رو ﺑﮫ ﻣﺎﻣﻮر ﺷﮭﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آھﺎه‪...‬ﺧﻮد دﺧﺘﺮه اﺳﺖ!‬‫و ﻣﺎﻣﻮر ﺷﮭﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﮫ ھﻨﻮز راﺿﯽ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬ ‫ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ ‪ ،‬ﺑﮕﯿﺪ ‪ ،‬دﺧﺘﺮه ﭼﮫ ﻗﯿﺎﻓﮫ ای داﺷﺖ؟‬‫ﻗﯿﺎﻓﮫ ش ﮐﮫ ﭼﮫ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ‪...‬ﯾﮫ ﺑﺴﺘﮫ ﻋﻠﻒ روی ﺳﺮش ﺑﻮد‪.‬ﭘﺎﭼﯿﻨﺶ‬‫ھﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد‪.‬ﻣﺜﻞ ھﻤﮫ ی دﺧﺘﺮ دھﺎﺗﯽ ھﺎ‪.‬‬ ‫و ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺻﺪاﯾﯽ از ﮔﻠﻮﯾﺶ درآﻣﺪ‪.‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ ﭘﻘﯽ زد ﺑﮫ ﺧﻨﺪه ﯾﺎ ﭼﯿﺰ‬ ‫دﯾﮕﺮی ﺑﻮد ﮐﮫ ﻣﻦ ﻧﻔﮭﻤﯿﺪم ‪.‬و ﻣﺎﻣﻮر ﺷﮭﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ آﺳﻮده ﺷﺪه‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺧﻮدﺷﮫ ‪.‬و ﺳﯿﮕﺎرش را ﺑﮫ ﻃﺮف دھﺎﻧﺶ ﺑﺮد‪.‬‬‫ﻣﻦ ھﻨﻮز ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﻗﻀﯿﮫ ﭼﯿﺴﺖ‪.‬ﻓﻘﻂ ﺧﯿﺎل ﻣﯽ ﮐﺮدم ژاﻧﺪارم‬ ‫ھﻢ ﺳﻔﺮ ﻣﺎ ﻓﺮار ﮐﺮده ﯾﺎ ﮐﺴﯽ او را زده ﯾﺎ ﮐﺸﺘﮫ ‪.‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﭙﺮﺳﻢ‬ ‫وﻟﯽ ﺳﻮال ھﺎی ﭘﯽ در ﭘﯽ ﻣﺎﻣﻮر ﺷﮭﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﺎھﯽ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬و ﻣﻦ ﻧﺎﭼﺎر‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﮫ در آﺧﺮ ﮐﺎر ﺑﭙﺮﺳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﺎﻣﻮر ﺷﮭﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ ﻧﻘﻄﮫ ی ﮔﺸﺎﯾﺸﯽ در ﮔﻔﺘﮫ ھﺎی ﻣﻦ ﯾﺎﻓﺘﮫ ﺑﺎﺷﺪ ‪،‬‬ ‫آھﺴﺘﮫ وﻟﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬ ‫دﯾﮕﮫ ‪...‬دﯾﮕﮫ؟‪...‬‬‫ﻣﻦ ﺑﺎز ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﮫ ﭘﻨﭽﺮﯾﺶ ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺷﺪ و راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ‪ ،‬دو ﺳﮫ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﮐﮫ رﻓﺘﯿﻢ‬‫ﺑﮫ ژاﻧﺪارم ھﻢ ﺳﻔﺮﻣﻮن رﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐﮫ ﺑﺎ ھﻤﻮن دﺧﺘﺮه داﺷﺘﻨﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬ﻣﻦ‬ ‫ﺧﻮدم دﯾﺪﻣﺸﻮن‪.‬ﮐﻨﺎره ﺟﺎده ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫و او ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬ ‫ھﻤﯿﻦ دو ﻧﻔﺮ ﺗﻨﮭﺎ ﺑﻮدن؟‬‫ﻣﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم‪.‬ﺳﻮال ھﺎی ﻧﺎﻣﺮﺑﻮط و ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻮد‪.‬و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﻧﮫ‪.‬ﯾﮫ ﭘﺴﺮه ی دھﺎﺗﯽ ھﻢ دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن ﺑﻮد‪.‬‬‫و او رو ﺑﮫ ﭘﺎﺳﺒﺎن ھﻤﺮاه ﺧﻮد ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮐﻮدﮐﺎﻧﮫ ی ﻃﻔﻠﯽ ﮐﮫ‬ ‫ﺑﺎزﯾﭽﮫ ی ﮔﻢ ﺷﺪه ی ﺧﻮد را ﯾﺎﻓﺘﮫ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﻋﺒﺎس؟ھﻤﻮن ﭘﺴﺮه اﺳﺖ ﮐﮫ اوﻣﺪ ﺧﺒﺮ داد ‪ ،‬ھﺎ‪...‬و ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ‬‫ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬ ‫ﺧﻮب‪...‬ﯾﺎدﺗﻮن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺠﺎ ﺑﻮد؟‬‫رﻓﯿﻘﻢ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫‪-‬ﭼﺮا ‪.‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ ﻧﺰدﯾﮑﯿﺎی ﭘﻨﯿﺮﮐﻼ ﺑﻮد‪.‬‬

‫و ﻣﻦ ﺣﺮف رﻓﯿﻘﻢ را ﺗﺼﺪﯾﻖ ﮐﺮدم‪.‬ﻣﺎﻣﻮر ﺷﮭﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﮫ ھﻨﻮز ﺳﯿﺮ ﻧﺸﺪه‬ ‫ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎز ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬ ‫دﯾﮕﮫ ﭼﯿﺰی ﯾﺎدﺗﻮن ﻧﯿﺴﺖ؟‬‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﻧﮫ دﯾﮕﮫ‪.‬و ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم‪.‬رﻓﯿﻘﻢ ﻧﯿﺰ ھﻤﯿﻦ را ﮔﻔﺖ و وﻗﺘﯽ آن ھﺎ‬‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺮوﻧﺪ ﻣﻦ رو ﺑﮫ او ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ واﻗﻌﮫ ی ﺟﺎﻟﺒﯽ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﮫ‪.‬اﺟﺎزه ﻣﯽ دﯾﺪ ﻣﻨﻢ ﯾﮫ ﺳﻮال از ﺷﻤﺎ‬‫ﺑﮑﻨﻢ؟‬ ‫و ﯾﮏ ﺳﯿﮕﺎر دﯾﮕﺮ ﺗﻌﺎرﻓﺶ ﮐﺮدم‪.‬و او ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﮫ ای ﮐﮫ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ﺧﻨﺪان ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﻦ‪.‬و دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺖ‪.‬و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬‫ﻣﮕﮫ اﯾﻦ ژاﻧﺪارم ﻃﻮری ﺷﺪه؟ﻓﺮار ﮐﺮده ‪ ،‬ﮐﺴﯽ او را ﮐﺸﺘﮫ ‪ ،‬ﭼﮫ ﺷﺪه ؟‬‫ھﺮ دوی آن ھﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و او ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻧﮫ آﻗﺎ ‪.‬ﺟﻨﺎب آﻗﺎی ژاﻧﺪارم ‪ ،‬ھﻤﻮن دﺧﺘﺮه ی ﭘﺎﭼﯿﻦ ﻗﺮﻣﺰ رو ورداﺷﺘﮫ‬‫و ﺑﺎ ھﻢ ﻓﺮار ﮐﺮدن‪.‬‬ ‫ﻣﻦ اﯾﻦ را ﺷﻨﯿﺪم ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ھﺎﯾﻢ از ﺗﻌﺠﺐ درﯾﺪه ﺷﺪ و ﻣﺎﺗﻢ ﺑﺮد‪.‬رﻓﯿﻘﻢ‬ ‫از روی ﺗﺨﺖ ﺧﻮد ﭘﺮﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﺪ؟ﻣﻦ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﺧﻮدم را ﺣﻔﻆ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬‫ﮐﮫ اﯾﻦ ﻃﻮر ؟!‪...‬ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﺧﻮدش ﺑﺮای ﭼﯽ ﻣﯽ رﻓﺖ ﻣﺮزون آﺑﺎد؟‬‫ھﮫ!ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ داﺷﺖ ﯾﮫ آدم دﯾﮕﮫ رو ﺗﻮﻗﯿﻒ ﮐﻨﮫ‪.‬آدم دﯾﮕﮫ ای رو ﮐﮫ ﺗﻮ‬ ‫ھﻤﯿﻦ ﻣﺮزون آﺑﺎد ﯾﮫ دﺧﺘﺮه ی دﯾﮕﮫ رو ﻗﺮ زده ﺑﻮد؟‬ ‫و آن ھﺮ دو ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ ‪ ،‬و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺮوﻧﺪ ﮐﮫ ﺑﺎز ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪم‪:‬‬ ‫ﻧﮕﻔﺘﯿﺪ ﺷﻤﺎ ﭼﮫ ﻃﻮر ﺧﺒﺮدار ﺷﺪﯾﺪ‪...‬؟‬‫ﻣﺎدر دﺧﺘﺮه ﺑﺎ ھﻤﻮن ﭘﺴﺮی ﮐﮫ ﺷﻤﺎ دﻧﺒﺎل ﺷﻮن دﯾﺪه ﯾﻦ ‪ ،‬ﻏﺮوب‬‫ﺑﮫ ﭘﺴﺖ ﻣﺮزون آﺑﺎد ﺧﺒﺮ دادن‪.‬ﭘﺴﺮه ﻣﯽ ﮔﻔﺘﮫ ﮐﮫ اوﻧﺎ ﺑﺴﺘﮫ ی ﻋﻠﻔﻮ ﺑﮭﺶ‬ ‫ﺳﭙﺮده ﺑﻮدن و ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﺎ ﯾﮫ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﮫ ده رﻓﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و ﺑﮫ ﭘﺴﺮه ﮔﻔﺘﮫ‬ ‫ﺑﻮدن ﮐﮫ ﻣﺎ ﺧﺴﺘﮫ ﻣﻮن ﺷﺪه ‪.‬ﻣﺎم دﯾﮕﮫ ﭘﺪرﻣﻮن دراوﻣﺪه ﺗﺎ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ از ﯾﮑﯽ‬ ‫دوﻧﻔﺮ ﺧﺒﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪ .‬از ﻏﺮوب ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﮫ از ﻣﺮزون آﺑﺎد ﺑﮫ ﺑﺎﺑﻞ و ﺷﺎھﯽ ﺧﺒﺮ‬ ‫داده ن ‪ ،‬ﻣﺎ ھﻤﮫ ی ﻣﺎﺷﯿﻦ ھﺎﯾﯽ رو ﮐﮫ ﺑﮫ ﺷﺎھﯽ رﺳﯿﺪه ﺗﻔﺘﯿﺶ ﮐﺮده ﯾﻢ‪.‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‬ ‫ﮐﮫ ﺷﻤﺎ را ﺟﺴﺘﮫ اﯾﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺳﯿﮕﺎرش را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮده و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ‪.‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ھﻢ‬

‫ﻋﺮض ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و رﻓﺘﻨﺪ ‪.‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ آﻧﮭﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﮭﻤﺎن ﺧﺎﻧﮫ ﻣﺎ ﮐﮫ ﺧﯿﺎل‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد از ﻃﺮف ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺮای ﺟﻠﺐ ﻣﺎ آﻣﺪه اﻧﺪ ؛ ﺗﻮی اﺗﺎق دوﯾﺪ‬ ‫و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﭘﺪراﻧﮫ و ﭘﻨﺪ دھﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫دﯾﺪﯾﺪ آﻗﺎﯾﻮن ؟ھﻤﮫ ﺟﺎ ﮐﮫ ﻧﻤﯽ ﺷﮫ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮد‪.‬ﻣﻦ ﺑﯽ ﺧﻮد اﺻﺮار‬‫ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﮫ اﺳﻢ و رﺳﻢ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺗﻮﻧﻮ ‪ ،‬ﺗﻮ دﻓﺘﺮ ﻣﮭﻤﺎن ﺧﺎﻧﮫ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ‪.‬آدم‬ ‫ﭼﺮا ﺑﯽ ﺧﻮد ﺑﺮای ﺧﻮدش دردﺳﺮ ﺑﺘﺮاﺷﮫ؟ﺑﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﮐﮫ دﯾﮕﺮ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺷﮫ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮد‪.‬ﺣﺎﻻ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻗﻀﯿﮫ ﭼﯽ ﺑﻮد؟‬ ‫و ﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﺶ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﮫ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﻣﮭﻤﺎن ﺧﺎﻧﮫ او‬ ‫و اﯾﻦ ﮐﮫ ﻣﻨﻮ رﻓﯿﻖ ھﻢ ﺳﻔﺮم ‪ ،‬ﺧﻮدﻣﺎن را دوﺗﺎ ﺑﺮادر ﻣﺰﻟﻘﺎن ﺗﭙﮫ ای ﻣﻌﺮﻓﯽ‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و ﺷﻤﺎره ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﮫ ھﺎی ھﺮﮐﺪام ﻣﺎن از ﯾﮏ ﻋﺪد ھﺸﺖ رﻗﻤﯽ‬ ‫ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺪارد‪.‬و او ﮐﮫ رﻓﺖ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﮫ ای ھﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ و ﺑﻌﺪ‬ ‫ﭼﺮاغ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدﯾﻢ و ﺗﻮی رﺧﺖ ﺧﻮاب رﻓﺘﯿﻢ‪.‬‬ ‫ﺗﺎ دو ﺑﻌﺪ از ﻧﯿﻤﮫ ﺷﺐ ‪ ،‬ﺧﻮاب ﺑﮫ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻧﯿﺎﻣﺪ و ھﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﮫ در‬ ‫رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم و از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﮫ آﺳﻤﺎن ﺻﺎف ﺷﺎھﯽ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻢ و‬ ‫ﮔﻮﺷﻢ ﺑﮫ ﺟﻨﺠﺎل دور ﮐﺎرﺧﺎﻧﮫ ﺑﻮد ﮐﮫ ﺧﺎﻃﺮات ﺗﻠﺨﯽ را در ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮﻣﯽ اﻧﮕﯿﺨﺖ‪.‬در ﺧﺎﻃﺮه ام اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻣﯿﺎن راه را ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯽ ﮐﺮدم و در ﻣﯿﺎن‬ ‫آن ھﺎ دﻧﺒﺎل ﯾﮏ ﻧﮑﺘﮫ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ‪.‬ﭘﯽ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﮫ ﮐﮫ ژاﻧﺪارم ھﻢ ﺳﻔﺮ ﻣﺎ ﭼﮫ ﻃﻮر‬ ‫ﺟﺮات اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮده ﺑﻮد ؟ﭼﮫ ﻃﻮر دﺧﺘﺮک را راﺿﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻗﺮش‬ ‫زده و ﻓﺮارش داده ﺑﻮد؟‬ ‫ﺗﻨﮭﺎ ﻓﮑﺮی ﮐﮫ ﺗﺎ آن وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ‪ ،‬ھﻤﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﮫ ژاﻧﺪارم ھﻢ ﺳﻔﺮ ﻣﺎ‬ ‫آن دﺧﺘﺮک را ﻗﺮ زده ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮش داﺷﺘﮫ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ ھﻢ ﻓﺮار ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪.‬ﺗﺎ‬ ‫آن وﻗﺖ ﺑﮫ ﺗﻤﺎم وﻗﺎﯾﻌﯽ ﮐﮫ در را ه ﺑﺎﺑﻠﺴﺮ ﺑﮫ ﺑﺎﺑﻞ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬ ‫ھﻤﮫ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻋﺎدی دﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم و ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺟﺎﻟﺒﯽ در آن ﻣﯿﺎن‬ ‫ﻧﻤﯿﺎﻓﺘﻢ ﮐﮫ ﺑﮫ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺴﭙﺎرم و ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﻨﻢ ‪.‬ﭼﺮا ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر وﻗﺘﯽ‬ ‫ژاﻧﺪارم ھﻢ ﺳﻔﺮ ﻣﺎ ‪ ،‬ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﮫ ﻣﯽ آﻣﺪﯾﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﮐﮫ دﻧﺒﺎل ﺟﻮاﻧﯽ‬ ‫ﻣﯽ ﮔﺮدد ﮐﮫ دﺧﺘﺮی از اھﺎﻟﯽ ﻣﺮزون آﺑﺎد را ﺑﺮداﺷﺘﮫ و ﺑﺎ ھﻢ ﻓﺮار ﮐﺮده اﻧﺪ ‪،‬‬ ‫ﻣﻦ ﺑﮫ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ اﻓﺘﺎدم ﮐﮫ "ﭼﮫ داﺳﺘﺎن زﯾﺒﺎﯾﯽ از اﯾﻦ واﻗﻌﮫ ی ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﮫ ﻣﯽ ﺷﻮد‬ ‫ﺳﺎﺧﺖ !" و ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ راه ﺟﺰ ﻗﯿﺎﻓﮫ ھﺎی ﻋﺎدی ﻣﺎزﻧﺪراﻧﯽ ھﺎی‬ ‫ھﻤﺴﻔﺮ ﻣﺎ ‪ ،‬ﺑﺎ دﻣﺎغ ھﺎ ی ﺑﺎرﯾﮏ و ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ھﺎ ی ﮐﻮﺗﺎ ه ﺷﺎن و ﺑﭽﮫ ی آن‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ھﻤﺴﻔﺮ ﻣﺎ ﮐﮫ زﯾﺮ ﭘﺴﺘﺎن ﻣﺎدرش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و داﯾﻢ ﻋﺮ ﻣﯽ زد‪،‬‬ ‫ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی دﯾﺪﻧﯽ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫وﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﮐﮫ ﺳﺮ و ﺗﮫ اﯾﻦ واﻗﻌﮫ را از ﺑﺎزﭘﺮﺳﯽ ھﺎی ﻣﺎﻣﻮر ﺷﮭﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﺎھﯽ‬ ‫درآوردم ‪ ،‬راﺳﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ‪ .‬ﭼﻮن از ﻗﯿﺎﻓﮫ و رﻓﺘﺎر ژاﻧﺪرام‬ ‫ھﻢ ﺳﻔﺮ ﻣﺎ ھﯿﭻ ﺑﺮﻧﻤﯽ آﻣﺪ ﮐﮫ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺴﺎرﺗﯽ ﺑﮑﻨﺪ و ﯾﮏ دﺧﺘﺮ‬ ‫دھﻘﺎﻧﯽ را ﮔﻮل ﺑﺰﻧﺪ و دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﺎھﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻨﺪ ‪.‬آدﻣﯽ ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﺳﯽ و ﭘﻨﭻ‬ ‫ﺳﺎﻟﮫ و ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﮐﮫ ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ وﺳﻂ ﺟﺎده ﺑﺮای ﯾﮏ اﺗﻮﺑﻮس دﺳﺖ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ‪ ،‬ﻗﯿﺎﻓﮫ ﯾﮏ ژاﻧﺪارم ﺣﺴﺎﺑﯽ را ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺪاﯾﺶ‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﺷﺪ و دﺳﺘﺶ را ﺑﺎ اراده ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬ﺑﮫ ﻃﻮری ﮐﮫ ﭘﯿﺪا ﺑﻮد اﮔﺮاﺗﻮﺑﻮس‬ ‫ﻧﻤﯽ اﯾﺴﺘﺎد ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﺗﻔﻨﻨﮕﺶ را ھﻢ را ﺑﮑﺸﺪ و دوﺗﺎ ﭼﺮخ ﻋﻘﺐ اﺗﻮﺑﻮس را‬ ‫ﺳﻮراخ ﮐﻨﺪ ﺑﮫ ﺧﺼﻮص دروﻏﯽ ﮐﮫ درﺑﺎره ﻣﺤﻞ وﻻدت ﺧﻮد ﺑﮫ رﻓﯿﻖ‬ ‫ھﻤﺴﻔﺮ ﻣﻦ )ﮐﮫ از او ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﮫ ﮐﺠﺎﯾﯽ اﺳﺖ(ﮔﻔﺘﮫ ﺑﻮد ؛ﻣﺮا ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﮫ اﯾﻦ‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ دﭼﺎر ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ ‪.‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﮫ دﯾﮕﺮ ﯾﮏ ژاﻧﺪارم‬ ‫ﺗﻔﻨﮓ ﺑﮫ دوش آن ھﻢ ﻣﯿﺎن ﺑﺎﺑﻠﺴﺮ و ﺑﺎﺑﻞ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﮫ دروغ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪارد ‪.‬او ﮐﮫ ﺑﻌﺪ ھﻢ ‪،‬‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺮﺑﺰه ای ﺑﮫ ﺧﺮج داده ﺑﻮد و ﯾﮏ دﺧﺘﺮ روﺳﺘﺎ ﻧﺸﯿﻦ را ﺑﺮ زده ﺑﻮد و‬ ‫ﺑﺎ ھﻢ ﻓﺮار ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬او ﮐﮫ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺮاﺗﯽ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داده ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﺮا‬ ‫دروغ ﮔﻔﺖ ؟ﻗﺴﻤﺖ ﺟﺎﻟﺐ واﻗﻌﮫ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﮫ ﺧﻮد ژاﻧﺪارم ﺑﮫ دﻧﺒﺎل ﺟﻮاﻧﯽ‬ ‫ﻣﯽ ﮔﺸﺖ ﮐﮫ در ھﻤﯿﻦ ﻣﺮزون آﺑﺎد دﺧﺘﺮی را ﺑﺮ زده ﺑﻮد و ﺑﺎ ھﻢ ﻓﺮار ﮐﺮده‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻗﻀﯿﮫ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﮫ ﻣﺮا ﮐﻨﺠﮑﺎو ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫آن روز ﻋﺼﺮ ﮐﮫ از ﺑﺎﺑﻠﺴﺮ راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ‪ ،‬ﺗﻮی ﺳﻮاری ﻗﺮاﺿﮫ ی ﻣﺎ ﻏﯿﺮ از‬ ‫ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ‪ ،‬ﯾﮏ زن و ﺷﻮھﺮ ﻣﺎزﻧﺪراﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﭽﮫ ﻋﺮﻋﺮوﺷﺎن و ﯾﮏ‬ ‫ﻣﺮد ﺑﺎرﯾﮏ و ﮐﭙﯽ ﺑﮫ ﺳﺮ ﮐﮫ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﮫ ﭘﻨﯿﺮﮐﻼه ‪ ،‬ﭘﺎﻧﺰده‬ ‫رﯾﺎل ﺑﺪھﺪ‪.‬ھﻨﻮز ﭼﯿﺰی از ﺑﺎﺑﻠﺴﺮ دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﮫ ﯾﮏ ژاﻧﺪارم وﺳﻂ‬ ‫ﺟﺎده دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬ﻣﺎﺷﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎد‪.‬ژاﻧﺪارم ﺗﻔﻨﮕﺶ را روی دوش‬ ‫ﺟﺎ ﺑﮫ ﺟﺎ ﮐﺮد ‪ ،‬آﻣﺪ ﺟﻠﻮ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﺮا ﺗﺎ ﻣﺮزون آﺑﺎد ﻣﯽ ﺑﺮی؟‬‫ﺷﻮﻓﺮ ﺣﺎﻟﯿﺶ ﮐﺮد ﮐﮫ ﯾﮏ ﺗﻮﻣﺎن ﮐﺮاﯾﮫ اش ﻣﯽ ﺷﻮد و ژاﻧﺪارم ﺑﺎ ﮐﻼﻣﯽ‬ ‫ﮔﺮم و ﭼﺎﭘﻠﻮس اﻓﺰود‪:‬‬ ‫اﻟﺒﺘﮫ ﮐﮫ ﻣﯽ دم ‪.‬ﮐﺮاﯾﮫ ام را اﻟﺒﺘﮫ ﮐﮫ ﻣﯽ دم‪...‬ﭼﺮا ﻧﺪم؟‪...‬‬‫و ﺷﺎﮔﺮد ﺷﻮﻓﺮ ﭘﺮﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ در ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﭘﺮﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ و او ﺳﻮار ﺷﺪ‪.‬ﻣﻦ ﭘﮭﻠﻮ‬ ‫ﺑﮫ ﭘﮭﻠﻮی ﺷﻮﻓﺮ ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮدم و رﻓﯿﻘﻢ ﭘﮭﻠﻮی ﻣﻦ ‪.‬و روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺐ‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ اﮐﻨﻮن ﺑﺎ ژاﻧﺪارم ﭼﮭﺎر ﻧﻔﺮ ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬ﺷﺎﮔﺮد ﺷﻮﻓﺮ ھﻢ ﮐﮫ ﭘﺴﺮه ی‬

‫وارﻓﺘﮫ ی ﺑﯽ ﻗﻮاره ای ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﯿﺮون روی رﮐﺎب اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﮫ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم‬ ‫ﮐﮫ ﻧﮑﻨﺪ دﺳﺘﺶ ول ﺷﻮد و ﺑﯽ ﭼﺎره ﺗﻮی ﺟﺎده ﭘﺮت ﺷﻮد!‬ ‫ھﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﻧﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﮫ ژاﻧﺪارم ﺑﺎ ھﻤﺎن ﻟﺤﻦ آرام ﺑﮫ ﺣﺮف‬ ‫آﻣﺪ‪:‬‬ ‫آﺧﮫ از اﻣﻨﯿﮫ ھﻢ ﮐﺮاﯾﮫ ﻣﯽ ﮔﯿﺮن؟ﮐﺠﺎی دﻧﯿﺎ ھﻤﭽﮫ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ھﺴﺖ ؟‬‫ﺷﻮﻓﺮ ھﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﮫ ﻣﻮاﻇﺐ ﺟﺎده ی روﺑﮫ روی ﺧﻮد ﺑﻮد ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه‬ ‫و ﺑﯽ ﺗﻮﺟﮫ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫از رﯾﯿﺲ ﺷﮭﺮﺑﺎﻧﯿﺶ ھﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ‪.‬ﺑﺮای ﻣﺎ ﭼﮫ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﮫ ؟‬‫و ژاﻧﺪارم ﮐﮫ ھﻨﻮز ﺧﻮدش را "اﻣﻨﯿﮫ"ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ‪ ،‬ﺟﻮاب داد‪:‬‬ ‫آﺧﮫ ﺷﮭﺮﺑﺎﻧﯽ ﻏﯿﺮاز اﻣﻨﯿﮫ اﺳﺖ‪.‬اﻣﻨﯿﮫ ﺑﮫ درد آدم ﻣﯽ ﺧﻮره‪.‬‬‫ﺷﻮﻓﺮ ﭼﯿﺰی ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﮫ ﺑﮫ او ﺑﮕﻮﯾﺪ ‪.‬زﯾﺮ ﻟﺐ ﻏﺮﻏﺮی ﮐﺮد و ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ‬ ‫و ﻣﻦ ﺑﮫ ﺟﺎی ﺷﻮﻓﺮ ﺟﻮاب دادم‪:‬‬ ‫رﻓﯿﻖ اﯾﻦ رو "ﺑﮫ درد ﺧﻮردن "ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺪ‪.‬اﯾﻦ وﻇﯿﻔﮫ ی اﻣﻨﯿﮫ ھﺎس ﮐﮫ‬‫ﺑﮫ درد ﻣﺮدم ﺑﺮﺳﻦ‪.‬و ﺑﺎ آرﻧﺞ دﺳﺘﻢ ﺑﮫ ﭘﮭﻠﻮي ﺷﻮﻓﺮ زدم و او ﺑﮫ ﻃﻮری ﮐﮫ‬ ‫ﯾﺎرو ﻧﻔﮭﻤﺪ ‪ ،‬ﺧﻨﺪه ای از روی رﺿﺎﯾﺖ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺻﺤﯿﺢ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﯿﻦ ‪.‬ﺧﻮب ﻣﻨﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬ژاﻧﺪارم ﮐﮫ ﺧﻮدش‬‫را "اﻣﻨﯿﮫ"ﺧﻄﺎب ﻣﯽ ﮐﺮد اﯾﻦ را ﮔﻔﺖ و دﻣﺶ را ﺗﻮ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬ﻣﻦ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﮫ‬ ‫دﯾﮕﺮ ﮐﺪورﺗﯽ در ﻣﯿﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫اﻟﺒﺘﮫ ﻣﻨﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﮔﺮﻧﮫ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﺑﮭﺘﺮ ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ‪.‬‬‫و ﺻﺤﺒﺖ ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺧﺘﻢ ﺷﺪ‪.‬ﯾﮏ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﮫ رﻓﺘﯿﻢ ژاﻧﺪارم‬ ‫دوﺑﺎره ﺑﮫ ﺣﺮف آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫راﺳﺘﯽ اﯾﻦ روزھﺎ ﭼﮫ دردﺳﺮھﺎی ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﺮای اﻧﺴﺎن درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬‫ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﺮم ﺟﻮاﻧﮑﯽ را ﺗﻮﻗﯿﻒ ﮐﻨﻢ ﮐﮫ ﯾﮫ دﺧﺘﺮ ﻣﺮزون آﺑﺎدی رو‬ ‫ﮔﻮل زده و ﺑﺎھﺎش ﻓﺮار ﮐﺮده‪....‬‬ ‫وﻟﯽ اﯾﻨﮑﮫ ﮐﺴﯽ اﻇﮭﺎر ﺗﻌﺠﺒﯽ ﮐﻨﺪ و ﯾﺎ از او درﺑﺎره ی ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی‬ ‫ﺑﭙﺮﺳﺪ ﺧﻮدش اداﻣﮫ داد‪:‬‬ ‫ﻣﺎدر دﺧﺘﺮه اﻣﺮوز اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﮫ ﭘﺴﺖ ﺑﺎﺑﻠﺴﺮ ‪.‬ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﮫ‪:‬‬‫دﺧﺘﺮﻣﻮ ﺑﮫ زور ورداﺷﺘﮫ و ﺑﺮده ‪.‬وﻗﺘﯽ ازش ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻗﺒﻼ از‬‫دﺧﺘﺮش ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ھﻢ ﮐﺮده ﺑﻮده ‪.‬اﻣﺎ زﻧﯿﮑﮫ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ و ﭘﺪرش‬ ‫راﺿﯽ ﻧﺒﻮدﯾﻢ ﮐﮫ دﺧﺘﺮﻣﻮﻧﻮ ﺑﮭﺶ ﺑﺪﯾﻢ‪.‬راﺳﺘﯽ ﭼﮫ دردﺳﺮھﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻣﺮدم‬ ‫درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﺮای ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﻣﺤﻠﯽ ﻣﯽ رم ‪.‬اﮔﮫ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﺸﮫ‬

‫ﭘﺴﺮه ‪ ،‬دﺧﺘﺮه رو ﺑﮫ زور ﺑﺮده ﻣﯽ دم ﭘﻮﺳﺘﺶ رو ﺑﮑﻨﻦ‪.‬ﺑﺎﯾﺲ ﭘﻮﺳﺖ اﯾﻦ ﺟﻮر‬ ‫آدم ھﺎ رو ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ھﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﮫ از ﺷﯿﺸﮫ ی ﺟﻠﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ‪ ،‬ﺳﻨﮕﺮﯾﺰه ھﺎی ﺟﺎده را‬ ‫ﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﺪم ﮐﮫ ﺑﮫ ﭘﯿﺶ ﺑﺎز ﭼﺮخ ھﺎ ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ای ﺑﺎﺑﺎ !ﻣﺴﺌﻠﮫ ی ﻣﮭﻤﯽ ﮐﮫ ﻧﯿﺴﺖ ‪.‬ﭘﺴﺮی دﺧﺘﺮی را ﺧﻮاﺳﺘﮫ و ﺑﺎھﻢ‬‫ﭘﯽ ﮐﺎرﺷﻮن رﻓﺘﮫ اﻧﺪ دﯾﮕﮫ ‪.‬ﺑﺎﯾﺪ رﻓﺖ دﻋﺎ ﮐﺮد ﮐﮫ ﺑﮭﺸﻮن ﺧﻮش ﺑﮕﺬره‪.‬‬ ‫ﻣﺮدک ﺑﺎرﯾﮑﯽ ﮐﮫ ﺗﺎ وﺳﻂ راه ﭘﺎﻧﺰده رﯾﺎل ﻃﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﮫ ﺣﺮف آﻣﺪ‬ ‫و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫آﺧﮫ آﻗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﮫ زور ﺑﺮده ﺑﺎﺷﺪ؟‬‫و رﻓﯿﻖ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫آھﺎه ‪ ،‬اﯾﻦ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﮫ ای اﺳﺖ ‪.‬اﮔﮫ ﺑﮫ زور ﺑﺮده ﺑﺎﺷﮫ‪...‬اﮔﺮ ﺑﮫ زور ﺑﺮده‬‫ﺑﺎﺷﮫ ﯾﮫ ﭼﯿﺰی‪.‬‬ ‫و ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮف ھﺎی دﯾﮕﺮ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﭘﯿﺶ آﻣﺪ ﮐﮫ ﻣﻦ ﯾﺎدم ﻧﻤﺎﻧﺪه‪.‬‬ ‫ﺳﺮ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ‪ ،١٠‬ﻧﺰدﯾﮑﯽ ھﺎی ﭘﻨﯿﺮﮐﻼ ‪ ،‬ﺷﻮﻓﺮ ﺗﺮﻣﺰ ﮐﺮد ﮐﮫ آن ﻣﺮد ﺑﺎرﯾﮏ‬ ‫ﭘﯿﺎده ﺷﻮد‪.‬ﺷﺎﮔﺮد او زود ﺗﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪ‪.‬ﭘﺎﻧﺰده رﯾﺎﻟﯽ ﮐﮫ ﻣﺮد ﮐﭙﯽ ﺑﮫ ﺳﺮ از‬ ‫ﺗﻮی ﮐﯿﺴﮫ ی دﺑﯿﺖ ﺑﻨﺪ دارش در آورد ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺖ و وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺖ دوﺑﺎره‬ ‫ﺳﻮار ﺷﻮد ‪ ،‬ﺳﺮی ھﻢ ﺑﮫ ﭼﺮخ ھﺎی ﻋﻘﺐ زد و ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪ ﮐﮫ ﯾﮑﯽ از آن ھﺎ‬ ‫ﮐﻢ ﺑﺎد اﺳﺖ‪.‬ﺷﻮﻓﺮ را ﺧﺒﺮ ﮐﺮد‪.‬او ھﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ‪.‬ﺗﻠﻤﺒﮫ را آوردﻧﺪ‪.‬ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ‬ ‫ﺗﻠﻤﺒﮫ زدﻧﺪ و وﻗﺘﯽ ﻓﮭﻤﯿﺪﻧﺪ ﭼﺮخ ﭘﻨﭽﺮ اﺳﺖ ‪ ،‬ﻣﺎ را ھﻢ ﭘﯿﺎده ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺴﺎط‬ ‫ﭘﻨﭽﺮ ﮔﯿﺮی را ﮔﺴﺘﺮدﻧﺪ و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ‪.‬ﺷﻮھﺮ آن زن ﻣﺎزﻧﺪراﻧﯽ ھﻢ ﮐﮫ‬ ‫ﺑﭽﮫ اش ﺗﺎزه آرام ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎ آن ھﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬و ﻣﻦ و رﻓﯿﻘﻢ وﻗﺖ‬ ‫ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺎ ژاﻧﺪارم ﮐﻤﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪...‬‬

‫*******‬ ‫ﺑﺨﺶ ‪١٠‬‬

‫دھﻦ ﻛﺠﻲ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﻠﯿﺪ ﭼﺮاغ را زدم در ﺗﺎرﯾﻜﻲ اﺗﺎق ﻛﮫ از روﺷﻨﺎﯾﻲ دور ﭼﺮاغ‬ ‫ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻛﻤﻲ رﻧﮓ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ در رﺧﺖ ﺧﻮاب ﻓﺮو رﻓﺘﻢ ھﻨﻮز رادﯾﻮ‬ ‫روﺷﻦ ﺑﻮد و ﻣﻮﺳﯿﻘﻲ رواﻧﻲ ﻛﮫ از ﭘﺸﺖ ﭘﺮده ي ﺿﺨﯿﻢ آن‬

‫ﺑﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ و ھﻮاي اﺗﺎق را ﻣﻮج ﻣﻲ داد ﭘﺮ ﺳﺮ وﺻﺪا ﺑﻮد وﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫آرام ﺑﮕﯿﺮم ‪.‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ‪.‬ﻧﻮر ﺳﺒﺰ و آﺑﻲ ﻛﻢ رﻧﮕﻲ از ﻛﻨﺎر‬ ‫ﺻﻔﺤﮫ ي راھﻨﻤﺎي رادﯾﻮ ﺑﮫ ﺗﺨﺖ ﻣﻲ ﺗﺎﺑﯿﺪ و ﻟﺤﺎف را ﺑﺎ ﻣﻠﺤﻔﮫ ي ﺳﻔﯿﺪش‬ ‫رﻧﮓ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬ﭘﯿﭻ رادﯾﻮ را ھﻢ ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﮫ اﯾﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﮫ دﯾﮕﺮ ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﺑﺨﻮاﺑﻢ ‪.‬ﻛﮫ دﯾﮕﺮ ﺑﺎﯾﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫آب ﺳﺮدي ﻛﮫ ﭘﯿﺶ از ﺧﻮاﺑﯿﺪن آﺷﺎﻣﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﮫ ﺑﺪﻧﻢ ﻋﺮق ﻧﺸﺎﻧﺪه ﺑﻮد‬ ‫و ﻣﻦ در زﯾﺮ ﭘﺘﻮﯾﻲ ﻛﮫ روي ﺧﻮد ﻛﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﮔﺮﻣﻢ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪.‬دﻟﻢ‬ ‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺘﻮ را ﻋﻘﺐ ﺑﺰﻧﻢ و ﺧﻮدم را ﺧﻨﻚ ﻛﻨﻢ وﻟﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﯾﺴﺖ‬ ‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﯿﺪم ‪.‬ﻣﻲ ﺑﺎﯾﺴﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدم ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ از دوازده ھﻢ ﮔﺬﺷﺘﮫ‬ ‫ﺑﻮد و ﭼﺮاغ اﺗﺎق ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﮫ ھﺎﻣﺪﺗﻲ ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﮫ ھﺎ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﯿﺪﻧﺪ و دراﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻓﻘﻂ ﭼﺮاغ اﺗﺎق ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻮدﻛﮫ ﺗﺎ آن ﻃﺮف ﻧﺼﻒ ﺷﺐ روﺷﻦ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﯾﺎدم ﻧﯿﺴﺖ ﺑﮫ ﭼﮫ ﭼﯿﺰھﺎﯾﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد م‪.‬ﭼﺸﻤﻢ داﺷﺖ ﮔﺮم ﻣﻲ ﺷﺪ و‬ ‫داﺷﺘﻢ ﻛﻢ ﻛﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﮫ ﺑﮫ ﭼﮫ ﭼﯿﺰھﺎﯾﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ‬ ‫ﻛﮫ ﺑﺎز ﺑﻮق زﻧﻨﺪه ي ﯾﻚ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﮔﺮﻣﺎي ﺧﻮاب را از ﭼﺸﻤﻢ دور ﻛﺮد و در‬ ‫ﺳﺮﻣﺎي ﻧﺎراﺣﺘﻲ و ﻋﺬاﺑﻲ ﻛﮫ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد روي ﺗﺨﺖ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺧﻮردم ﭘﺘﻮ‬ ‫را ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﮫ ﺧﻮدم ﭘﯿﭽﯿﺪم و وﻗﺘﻲ ﺳﺮو ﺻﺪاي ﺳﯿﻢ ھﺎ و ﻓﻨﺮھﺎي ﺗﺨﺖ‬ ‫ﺧﻮاﺑﯿﺪ ﻣﻦ ھﻢ دوﺑﺎره ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪.‬‬ ‫اﺗﺎﻗﻲ ﻛﮫ اﺟﺎره ﻛﺮده ام ﻛﻨﺎر ﯾﻚ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﺰرگ ﺷﮭﺮ در ﻃﺒﻘﮫ ي‬ ‫ﺳﻮم ﯾﻚ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺗﺎزه ﺳﺎز اﺳﺖ ‪.‬اﺗﺎق را ﻣﺒﻠﮫ ﻛﺮاﯾﮫ ﻛﺮدم و ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﮫ ھﺎ ﻧﮫ‬ ‫ﺟﻨﺠﺎﻟﻲ دارﻧﺪ و ﻧﮫ ﺑﭽﮫ اي ﻛﮫ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ اھﻞ ﺧﺎﻧﮫ را از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اول ﺧﯿﺎل ﻣﻲ ﻛﺮدم از ھﺮ ﺣﯿﺚ راﺣﺘﻢ ‪.‬ﺗﻨﮭﺎ ﺑﺪي اﺗﺎق ﺗﺎزه ام‬ ‫ھﻤﯿﻦ ﺟﻨﺠﺎل ﺧﯿﺎﺑﺎن اﺳﺖ ‪.‬ﺷﺐ اول ﻛﮫ در آن ﺟﺎﺑﮫ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺑﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ‬ ‫ﺻﺒﺢ ﺑﮫ ﺻﺪاي اوﻟﯿﻦ ﮔﺎز اﺗﻮﺑﻮﺳﻲ ﻛﮫ آدم ھﺎي ﺳﺤﺮ ﺧﯿﺰ را ﺑﮫ ﺳﺮﻛﺎ رﺷﺎن‬ ‫ﻣﻲ ﺑﺮد از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪم ‪.‬وﻟﻲ روزھﺎي ﺑﻌﺪ ﻋﺎدت ﻛﺮدم‪.‬‬ ‫ﺗﺎزه اﯾﻦ ھﺎ ﻛﮫ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ‪ .‬روﺑﮫ روي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﻛﮫ ﻣﻦ در ﻃﺒﻘﮫ ي ﺳﻮم‬ ‫ﮔﺎراژي ھﺴﺖ ﻛﮫ ﺗﺎﻛﺴﻲ ھﺎ و اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ھﺎي ﻛﺮاﯾﮫ اي ﺷﺐ ھﺎ در آن ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﯾﻚ اﺗﻮﺷﻮﯾﻲ ﻣﺮﺗﺐ و ﺗﻤﯿﺰ ﻧﯿﺴﺖ ﻛﮫ ﻛﻒ ﺣﯿﺎﻃﺶ را آﺳﻔﺎﻟﺖ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ و درﺑﺎن‬ ‫آﺑﺮوﻣﻨﺪي ھﻢ داﺷﺘﮫ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﮫ ﻣﺎل ﻣﺮدم را ﺑﭙﺎﯾﺪ ‪.‬ﯾﻚ ﮔﺎراژ ﻓﻜﺴﻨﻲ ﻛﮫ ﺗﺎﻛﺴﻲ دارھﺎ ﻣﺠﺒﻮرﻧﺪ‬ ‫ﺧﻮدﺷﺎن ھﻢ ﺗﻮي ﺗﺎﻛﺴﻲ ھﺎﺷﺎن ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ ﻧﺎ ﺻﺎﺣﺒﻲ دارد و ﻧﮫ درﺑﺎﻧﻲ‪.‬‬ ‫و ﻣﻦ وﻗﺘﻲ ﺗﻮي رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﻢ ﻓﺮو ﻣﻲ روم و ﻣﻲ ﺧﻮاھﻢ آرام ﺑﮕﯿﺮم ﺗﺎزه ﺗﺎﻛﺴﻲ ھﺎ‬

‫ﺷﺮوع ﻛﺮده اﻧﺪ ﺑﮫ اﯾﻦ ﻛﮫ از ﻛﺎر ھﺠﺪه ﺳﺎﻋﺘﮫ ي روزﺷﺎن ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ و‬ ‫ﺑﮕﺬارﻧﺪ ﻛﮫ ﺷﻮﻓﺮھﺎي ﻧﺎﺷﻲ و دﺳﺖ ﭘﺎﭼﮫ ﺷﺎن ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻲ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ھﺮ راﻧﻨﺪه ﻛﮫ وارد ﻣﻲ ﺷﻮد در ﺑﺰرگ و از ھﻢ در رﻓﺘﮫ ي‬ ‫ﮔﺎراژ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﻣﻲ ﺑﻨﺪد و وﻇﯿﻔﮫ دارد ﻛﮫ در را ﺑﮫ روي ﺗﺎﻛﺴﻲ‬ ‫ﺳﻮار ﺑﻌﺪي ھﻢ ﺑﺎز ﻛﻨﺪ ‪.‬ﻣﻦ اﯾﻦ را ﺷﺨﺼﺎ رﻓﺘﻢ و ﭘﺮﺳﯿﺪم‪.‬‬ ‫ﺗﺎﻛﺴﻲ ھﺎ وﻗﺘﻲ ﭘﺸﺖ در ﻣﻲ رﺳﯿﺪﻧﺪ دوﺳﮫ ﺗﺎ ﺑﻮق ﻣﻲ زدﻧﺪ و ﺑﮫ اﻧﺘﻈﺎر‬ ‫از روي ﭘﻞ ﻛﻨﺎر ﭘﯿﺎده رو آھﺴﺘﮫ ﻣﻲ ﮔﺬرﻧﺪ و ﻧﻮر ﭼﺮاغ ھﺎي ﻣﺎﺷﯿﻦ را درﺳﺖ‬ ‫وﺳﻂ ﺗﺨﺖ ھﺎي ﻛﺎرﻛﺮده ي در ﮔﺎراژ ﻣﯿﺦ ﻛﻮب ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ھﺮ ﺷﺐ ھﻤﮫ ي اﯾﻦ ﺳﺮوﺻﺪاھﺎ را ھﻤﺎن ﻃﻮرﻛﮫ ﺗﻮي رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﻢ دراز ﻛﺸﯿﺪه‬ ‫ﺑﻮدم و در ﻓﻜﺮ اﯾﻨﻢ ﻛﮫ زودﺗﺮ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﻣﻲ ﺷﻨﻮم ‪.‬و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﻲ ﮔﻮﯾﻢ ) آﺧﺮ ﻛﻲ ؟‪...‬‬ ‫آﺧﺮ ﻛﻲ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻢ ؟( ﺧﯿﺎﺑﺎن در آن وﻗﺖ ﺷﺐ ﺧﻠﻮت ﺧﻠﻮت اﺳﺖ ‪.‬و ﺣﺘﻲ‬ ‫رﻧﮓ دﺳﺘﮫ ﺟﻤﻌﻲ ﻣﺴﺖ ھﺎي ﻛﺎﻓﮫ ي ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﻧﺰدﯾﻚ ھﻢ ﻛﮫ ھﺮ ﺷﺐ ﻧﺰدﯾﻜﻲ ھﺎي ﺳﺎﻋﺖ دوازده‬ ‫از ﻣﯿﺎن ﺗﺎرﯾﻜﻲ درﺧﺘﺎن اﻧﺒﻮه ﯾﻚ ﺑﺎغ دور ﺗﺮ از آن ﺟﺎ ﺻﺎف از ﭘﻨﺠﺮه ي اﺗﺎق ﻣﻦ ﺗﻮ ﻣﻲ آﯾﺪ ﺧﺎﻣﻮش‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﯾﻦ ﻓﻜﺮ ھﺎ را داﺷﺘﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﮫ ﯾﻚ ﺗﺎﻛﺴﻲ دﯾﮕﺮ ھﻢ رﺳﯿﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻮق زﻧﻨﺪه اي ﺗﺎﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮان ﻣﻦ ﻧﻔﻮذ ﻛﺮد ‪ .‬وﻣﻦ راﺳﺘﻲ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم‬ ‫و ﭘﺘﻮرا ﺑﮫ ﻛﻨﺎري اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ھﻤﺎن ﻃﻮر ﭘﺎﺑﺮھﻨﮫ روي آﺟﺮھﺎي ﺳﻤﻨﺘﻲ ﺧﻨﻚ ﻣﮭﺘﺎﺑﻲ ﺗﻜﯿﮫ دادم‪.‬‬ ‫راﻧﻨﺪه دو ﺳﮫ ﺑﺎر ﺑﻮق زد و وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ در را ﺑﺎز ﻧﻜﺮد ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و رﻓﺖ ﭘﺸﺖ در و ﺑﺎ ﻣﺸﺖ وﻟﮕﺪ‬ ‫در را ﺑﮫ ﻛﻮﺑﯿﺪن ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺤﺶ ﺑﺪھﻢ ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻋﺮﺑﺪه ﺑﻜﺸﻢ ‪.‬و ھﻤﺴﺎﯾﮫ ھﺎ‬ ‫را از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻛﻨﻢ وﻟﻲ ﭼﮫ اﺣﻤﻘﻲ ! ھﻤﺴﺎﯾﮫ ھﺎ ھﻢ ﺣﺎﻻ از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪه اﻧﺪ و ﺗﻮي رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﺸﺎن‬ ‫ﻏﻠﺖ ﻣﻲ زﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﻲ ﻧﮫ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﮫ ھﺎ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﮫ اﯾﻦ ﺳﺮوﺻﺪا ھﺎ ﻋﺎدت ﻛﺮده اﻧﺪ ‪ ...‬اﯾﻦ ﻣﺮا ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺮا وا ﻣﻲ داﺷﺖ ﻛﮫ ﺑﺨﻮاھﻢ در آن دل آرام ﺷﺐ ﻋﺮﺑﺪه اي زﻧﻨﺪه و ﻣﻨﻔﻮ ر ﺑﻜﺸﻢ ‪ .‬و ھﻤﺴﺎﯾﮫ ھﺎ‬ ‫را از ﺧﻮاب ﺑﭙﺮاﻧﻢ ‪ .‬ﺳﺮا ﻧﺠﺎم در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﮫ ﺑﻌﺪ ﻣﻮﺗﻮر ﺗﺎﻛﺴﻲ ھﻢ از ﺻﺪا اﻓﺘﺎد‬ ‫و ﻧﻮر ﭼﺮاغ آن از وﺳﻂ ﺗﺎرﯾﻚ ھﺎي درون ﮔﺎراژ ﭘﺮﯾﺪ ‪ .‬ﻣﻦ دو ﺳﮫ ﺑﺎر ﻗﺪم زدم ‪ .‬ﯾﻚ ﻟﯿﻮان دﯾﮕﺮ‬ ‫از آب ﻛﻮزه آﺷﺎﻣﯿﺪم و ﺗﻮي رﺧﺖ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ ‪.‬دﯾﮕﺮ ﺧﻮاب از ﭼﺸﻤﻢ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد و ھﺮ دم ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫ﺑﻮدم ﻛﮫ ﯾﻚ ﺑﻮق ﻛﺸﯿﺪه ي دﯾﮕﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد و ﻣﺜﻞ ﯾﻚ ﺷﻼق ﺗﮭﺪﯾﺪ ﻛﻨﻨﺪه ﺑﺮ ﭘﯿﻜﺮ ﺧﻮاﺑﻲ ﻛﮫ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﮫ ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻣﻦ راه ﺧﻮاھﺪ ﯾﺎﻓﺖ ﺑﻜﻮﺑﺪ‪.‬‬ ‫ﯾﻚ ﻣﺎﺷﯿﻦ دﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻛﮫ زﯾﺮ ﮔﻮش ﻣﻦ ﯾﻚ دم اﯾﺴﺘﺎد دﻧﺪه ﻋﻮض ﻛﺮد و دوﺑﺎره ﺑﮫ ﻧﺎﻟﮫ در آﻣﺪ‪.‬‬ ‫و ﻣﻦ ﺗﻮي رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﻢ از اﯾﻦ دﻧﺪه ﺑﮫ آن دﻧﺪه ﺷﺪم و ﺳﺮو ﺻﺪاي ﺳﯿﻢ ھﺎ و ﻓﻨﺮھﺎي ﺗﺨﺖ در آﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺘﻮ را ﻛﻨﺎر زدم و ﭘﺎﺷﺪم روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻛﮫ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم و ﺗﻮي ﻣﮭﺘﺎﺑﻲ ﺑﺮوم‪.‬‬

‫ﻣﺜﻞ اﯾﻨﻜﮫ ھﻤﮫ ي ﻣﺎﺷﯿﻦ ھﺎﯾﻲ ﻛﮫ در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮدﻧﺪ از ﯾﻚ ﺳﺮازﯾﺮي دراز ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﺟﻠﻮي اﺗﺎق ﻣﻦ زﯾﺮ‬ ‫ﮔﻮش ﻣﻦ ﻛﮫ ﻣﻲ رﺳﯿﺪﻧﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ھﻢ ﺗﺮﻣﺰ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺳﻜﻮت و آراﻣﺶ آور ﺷﺐ را ﺑﺎ ﺟﻨﺠﺎل ﺗﺤﻤﻞ‬ ‫ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺧﻮد ﻣﻲ اﻧﺒﺎﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﮫ ھﻤﮫ ﺻﺪاھﺎ اﻓﺘﺎد ﻧﺎﮔﮭﺎن ﭼﯿﺰي در ﻣﻦ ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺘﮫ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬و ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﮫ اﮔﺮ اﯾﻦ ﻛﺎر‬ ‫را ﻧﻜﻨﻢ ﺑﮫ ﺧﻮاب ﻧﺨﻮاھﻢ رﻓﺖ ‪ .‬اول ﻛﻤﻲ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﺮوم‬ ‫ﺧﻮدم را ﺗﻮي رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﻢ ﻗﺎﯾﻢ ﻛﻨﻢ ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﻜﮫ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﯾﻚ ﭼﯿﺰي در ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺨﺘﮫ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﺣﺲ اﻧﺘﻘﺎم ﺑﻮد ؟ ﯾﻚ دھﻦ ﻛﺠﻲ ﻛﻮدﻛﺎﻧﻲ ﺑﻮد ؟ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻟﺠﺒﺎز ي ﺑﭽﮫ ھﺎﯾﻲ ﻛﮫ ﻣﺪاد ﯾﻚ دﯾﮕﺮ را ﻣﻲ ﺷﻜﻨﻨﺪ ‪..‬؟ ھﺮ ﭼﮫ ﺑﻮد‬ ‫ﭼﯿﺰي در ﻣﻦ ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺨﺘﮫ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬و ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﺳﺮدي آﺟﺮ ھﺎي ﻛﻒ ﻣﮭﺘﺎﺑﻲ‬ ‫را ﺣﺲ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد م‪.‬‬ ‫ھﻨﻮز ﭘﭻ ﭘﭻ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﮫ در ﺗﺎرﯾﻜﻲ ﮔﺎراژ ﺑﮫ زﺑﺎﻧﻲ ﻏﯿﺮ از ﻓﺎرﺳﻲ ﺣﺮف‬ ‫ﻣﻲ زدﻧﺪ ﺷﻨﯿﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬وﺳﺎﻋﺖ ﺳﻔﺎرت زﻧﮓ دوورﺑﻊ ﻛﻢ‬ ‫را زد ‪.‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻗﻠﻮ ه ﺳﻨﮕﻲ ﻛﮫ ﭘﺎ ي ﻟﻨﮕﮫ در ﻣﮭﺘﺎﺑﻲ ﺑﻮد آﺟﺮ ﭘﺎره ي ﭘﺎي‬ ‫آن ﻟﻨﮕﮫ ي دﯾﮕﺮ را ﺑﺎ ﯾﻚ ﺿﺮﺑﮫ ي ﻣﺤﻜﻢ وﻟﻲ ﺑﻲ ﺻﺪا و ﺧﻔﮫ ﺷﻜﺴﺘﻢ و‬ ‫ھﺮ ﺳﮫ ﭘﺎره ﺳﻨﮓ را روي ھﺮه ي ﻣﮭﺘﺎﺑﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ‪.‬ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﮫ را ﺳﻨﺠﯿﺪم‬ ‫و ﺟﺎﯾﻲ ﻛﮫ ﻣﻲ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدم ‪ .‬ﻗﻠﻮه ﺳﻨﮓ اوﻟﻲ را ﻛﮫ ﺑﺰرگ ﺗﺮ و ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮ‬ ‫ﺑﻮد در دﺳﺖ راﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ وﺑﺎدﺳﺖ ﭼﭙﻢ دو ﭘﺎره آﺟﺮ دﯾﮕﺮ را آﻣﺎده ﻧﮕﮫ داﺷﺘﻢ‪.‬‬ ‫و در ﯾﻚ آن وﻗﺘﻲ ھﻨﻮز ﭘﭻ ﭘﭻ آن دو ﻧﻔﺮ ﺑﮫ ﮔﻮش ﻣﻲ رﺳﯿﺪ ھﺮ ﺳﮫ ﺗﺎ ﭘﺎره ﺳﻨﮓ‬ ‫را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ھﻢ ﺑﮫ ﻃﺮف ﮔﺎراژ ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮدم و ﺳﺮﯾﻊ ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ رﻓﺘﻢ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﭘﺘﻮرا روي ﺳﯿﻨﮫ ام ﻛﺸﯿﺪم ﺳﮫ ﺿﺮﺑﮫ ي ﻣﻜﺮر اوﻟﻲ ﭘﺮ ﺳﺮوﺻﺪا ﻣﺜﻞ اﯾﻦ‬ ‫ﻛﮫ از ﯾﻚ ﻓﻠﺰ ﺗﻮ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﮫ ﺑﺎﺷﺪ و دو ﺗﺎي دﯾﮕﺮ آھﺴﺘﮫ ﺗﺮ از دور ﺑﮫ ﮔﻮﺷﻢ‬ ‫رﺳﯿﺪ و وﻗﺘﻲ ﻛﮫ داد و ھﻮار راﻧﻨﺪه ھﺎ ﻛﮫ دﺳﺖ ﻛﻢ ﯾﻚ ﺟﺎﯾﻲ از ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺷﺎن ﺷﻜﺴﺘﮫ‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻣﻦ در اﯾﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﻮدم ﻛﮫ ﭘﺲ ﻛﻲ؟ ‪ ...‬ﭘﺲ ﻛﻲ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ آراﻣﺸﻲ ﺑﯿﺎﺑﻢ؟)!‬

‫*******‬ ‫ﺑﺨﺶ ‪١١‬‬ ‫آرزوي ﻗﺪرت‬ ‫زﯾﺮه ﭼﻲ ھﻨﻮز از ﭘﻠﮫ ھﺎ ي ﺳﺮ ﺑﺎزار ﺑﺎﻻ ﻧﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد و ﺧﻮدش را ﺑﮫ ﺧﯿﺎﺑﺎن‬ ‫ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ ه ﺑﻮد ﻛﮫ ﺑﺎز ﺑﮫ ﯾﻜﻲ از اﯾﻦ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﮫ دوش ھﺎ ﺑﺮﺧﻮرد و ﺑﯿﺶ ﺗﺮ‬ ‫ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ ‪.‬ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﮫ اي ﻛﮫ زﯾﺮ ه ﭼﻲ در آن ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد ھﻤﺎن ﺳﺮ‬

‫ﺑﺎزار ﺑﻮد و او از ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﮫ ﻛﮫ ﻣﻲ در ﻣﻲ آﻣﺪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮫ ﺗﻠﮕﺮاف ﺧﺎﻧﮫ ﺑﺮود‬ ‫و ھﻤﺎن از در ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﮫ ﻛﮫ ﺑﯿﺮون ﻣﻲ آﻣﺪ ﺑﺎز ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬از اﯾﻦ‬ ‫ﻛﮫ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮوف ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪه ي ﺗﻠﮕﺮاف را ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻏﺼﮫ اش‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬وﻟﻲ اﯾﻦ ﻏﺼﮫ اش را زود ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮد و ﺑﮫ ﺳﺮﺑﺎز ﺗﻔﻨﮓ ﺑﮫ دوش‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﮫ ﻓﻜﺮش را ﻧﺎراﺣﺖ ﺗﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫زﯾﺮه ﭼﻲ ﻣﺪت ھﺎ ﺑﻮد ھﺮ وﻗﺖ در ﻛﻮﭼﮫ و ﺧﯿﺎﺑﺎن ﭼﺸﻤﺶ ﺑﮫ ﺗﻔﻨﮓ‬ ‫روي دوش ﯾﻚ ﺳﺮﺑﺎز ﯾﺎ ژاﻧﺪارم ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪.‬و ﺧﻮدش ھﻢ‬ ‫ﻧﻤﻲ ﻓﮭﻤﯿﺪ ﭼﺮا‪.‬ﯾﻌﻨﻲ ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﮫ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ اﺿﻄﺮاب ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﺑﮫ اودﺳﺖ‬ ‫ﻣﻲ داد و ﭼﻨﺪﺷﺶ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬رﻧﮕﺶ ﻣﻲ ﭘﺮﯾﺪ و ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﮫ اي ﻣﻲ اﯾﺴﺘﺎد و ﯾﺎ‬ ‫دﻧﺒﺎل آن ﺳﺮﺑﺎز ﯾﺎ ژاﻧﺪارم ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﻣﻲ رﻓﺖ وﺑﻌﺪ ھﻢ اﮔﺮ واﻗﻌﮫ اي اﺗﻔﺎق‬ ‫ﻧﻤﻲ اﻓﺘﺎد و ﭼﯿﺰي او را ﺑﮫ ﺣﺎل ﺧﻮدش ﺑﺎز ﻧﻤﻲ ﮔﺮداﻧﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﭼﮫ‬ ‫وﻗﺖ ﺑﮫ ھﻤﺎن ﺣﺎل ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﮫ ﺗﻔﻨﮓ روي دوش آن ﺳﺮﺑﺎز ﯾﺎ ژاﻧﺪارم‬ ‫ﻣﺎت زده ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫در اﯾﻦ ﮔﻮﻧﮫ ﻣﻮاﻗﻊ زﯾﺮه ﭼﻲ ﭘﺲ از اﯾﻦ ﻛﮫ ﺑﮫ ﺣﺎل ﺧﻮد ﺑﺎز ﻣﻲ ﮔﺸﺖ و‬ ‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ دﻧﺒﺎل ﻛﺎر ﺧﻮدﺑﺮود ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ‬ ‫در ﺑﺎره ي اﯾﻦ ﻣﺴﺎﻟﮫ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﮫ ﻧﺘﯿﺠﮫ اي ﺑﺮﺳﺪ ‪ .‬ﯾﻌﻨﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﻛﮫ‬ ‫ﭼﺮا ھﺮ وﻗﺖ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﮫ ﯾﻚ ﺗﻔﻨﮓ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ اﯾﻦ ﻃﻮر از ﺧﻮد ﺑﻲ‬ ‫ﺧﻮد ﻣﻲ ﺷﻮد ؟ اﺿﻄﺮاﺑﻲ ﺑﮫ او دﺳﺖ ﻣﻲ دھﺪ و دﺳﺖ ودﻟﺶ ھﻢ ﻣﻲ ﻟﺮزد ؟‬ ‫و ﺧﻮدش را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫زﯾﺮه ﭼﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ اوﻻ ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﮫ او دﺳﺖ ﻣﻲ دھﺪ و ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺑﻔﮭﻤﺪ ﻛﮫ اﺻﻼ در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮاﻗﻌﻲ ﭼﮫ ﻃﻮر ﻣﻲ ﺷﺪ ؟ ﭼﮫ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺑﮫ او‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻲ دھﺪ ؟ اﻣﯿﺪ اﻧﺘﻈﺎر وﺣﺸﺖ ﺗﺮس ﯾﺎ آرزو‪ ...‬و ﺳﺮاﻧﺠﺎم وﻗﺘﻲ‬ ‫ﭼﺸﻤﺶ ﺑﮫ ﯾﻚ ﺗﻔﻨﮓ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ ﭼﮫ ﺟﻮر ﻣﻲ ﺷﻮد ؟ ﭼﮫ ﭼﯿﺰش ﻣﻲ ﺷﻮد ؟اﯾﻦ را‬ ‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﯾﻚ ﺑﺎر ﺑﺎ ﯾﻜﻲ از رﻓﻘﺎي ﺧﻮد در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺷﺎه آﺑﺎد ﺑﮫ ﯾﻜﻲ از ھﻤﯿﻦ‬ ‫ﺗﻔﻨﮓ ﺑﮫ دوش ھﺎ ﺑﺮﺧﻮردﻧﺪ ‪.‬او ﺑﺎز ﺑﻲ اﺧﺘﯿﺎر ﺷﺪ وﻗﺪم ھﺎﯾﺶ ﺧﻮدﺑﮫ ﺧﻮد‬ ‫آھﺴﺘﮫ ﮔﺮدﯾﺪ و ﻣﺎت وﻣﺒﮭﻮت ﺑﮫ ﺗﻔﻨﮓ ﻧﻮ ﺑﺮاق روي دوش ﻧﻈﺎﻣﻲ زل زده ﺑﻮد‬ ‫و ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬وﻗﺘﻲ رﻓﯿﻘﺶ ﻛﮫ از او ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪ‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺎزوي اورا ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻛﺸﯿﺪ و دوﺑﺎره راھﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و‬ ‫او ﺧﻮد ﺑﮫ ﺧﻮد وﺑﻲ اﯾﻦ ﻛﮫ رﻓﯿﻘﺶ ﭼﯿﺰي از او ﺑﭙﺮﺳﺪ در ﺗﻔﺴﯿﺮاﯾﻦ‬ ‫ﺣﺮﻛﺖ ﻏﯿﺮ ﻋﺎدي ﮔﻔﺘﮫ ﺑﻮد‪:‬‬

‫دﯾﺪي ﭼﮫ ﺗﻔﻨﮓ ﻗﺸﻨﮕﻲ ﺑﻮد ؟!‬‫وﻗﺘﻲ اﯾﻦ ﺣﺮف را زده ﺑﻮد ھﻨﻮزاز زﯾﺮ ﮔﻮش آن ﻛﮫ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﮫ دوش‬ ‫داﺷﺖ دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و آن ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻛﮫ ﺧﻮد ﺗﻔﻨﮓ داﺷﺘﻦ وادارش‬ ‫ﻣﻲ ﻛﺮد ﺧﯿﻠﻲ ﺑﺪﮔﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﮫ اﯾﻦ ﺣﺮف او ﺑﺎ ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﻲ ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﮫ ﺑﻮد‬ ‫و او وﻗﺘﻲ ﺑﺎ رﻓﯿﻘﺶ دور ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺪﺗﻲ ﭘﺎﺷﻨﮫ ي ﭘﺎي آن ھﺎ را ﺑﺎ‬ ‫ﻛﻨﺠﻜﺎوي و اﻧﺰﺟﺎر ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﮫ ﺑﻮد ‪ .‬رﻓﯿﻘﺶ ﺑﻌﺪ وﻗﺘﻲ ﻛﮫ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬ ‫ﻻﻟﮫ زار از ھﻢ ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ اﯾﻦ را ﺑﺮاﯾﺶ ﮔﻔﺖ ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻛﮫ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﭼﮫ ﻃﻮر‬ ‫آن ھﺎ را ﺑﺎ ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮده ﺑﻮد‪...‬‬ ‫زﯾﺮه ﭼﻲ ھﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﮫ از ﭘﯿﺎده روي ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮو ﺑﮫ زﺣﻤﺖ ﺑﮫ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ‬ ‫ﻣﻲ رﻓﺖ و از ﻣﯿﺎن ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﮫ ﺷﺎﻧﮫ ﺑﮫ ﺷﺎﻧﮫ ي ھﻢ وﺑﺎ ﻋﺠﻠﮫ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و‬ ‫ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﻓﻘﻂ در ھﻤﺎن دﻗﯿﻘﮫ اي ﻛﮫ‬ ‫ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮﺧﻮردھﺎﯾﻲ دﺳﺖ ﻣﻲ داد ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﻋﺎﻗﺒﺖ اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ را ﻋﻤﻠﻲ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺧﻮد او اﯾﻦ را ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻓﮭﻤﯿﺪه ﺑﻮد وروي ھﻤﯿﻦ اﺻﻞ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد‬ ‫اﻣﺮوز ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮﺻﺘﻲ دﺳﺖ داد از ﻓﺮورﻓﺘﻦ در آن ﺣﺎﻟﺖ ﺟﺬﺑﮫ و ﺷﻮﻗﻲ ﻛﮫ ﻓﻜﺮ‬ ‫اورا ﺑﮫ ﺧﻮد ﻣﺼﺮوف ﻣﻲ داﺷﺖ ودر ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ﮔﻤﺸﻦ ﻣﻲ ﻛﺮد اﺟﺘﻨﺎب ﻛﻨﺪ‬ ‫ﻛﻤﻲ ھﻮﺷﯿﺎرﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ دﺳﺖ آﺧﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮد را ﻋﻤﻠﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺎزه ﺑﮫ ﺷﻤﺲ اﻻﻣﺎره رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﻛﮫ ﺑﺎز ﺑﮫ ﯾﻚ ﺟﻔﺖ از اﯾﻦ ﺗﻔﻨﮕﺪارھﺎ‬ ‫ﺑﺮﺧﻮرد ‪.‬آن ھﺎ وﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﻮد ﻧﺪ و او از ﭘﯿﺎده رو ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮫ آن ﺳﻤﺖ ﺑﺮود وﻟﻲ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺧﯿﻠﻲ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و او ﺗﺮﺳﯿﺪ ‪.‬و‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﮫ از آن ﯾﻚ ردﯾﻒ ﻣﺎﺷﯿﻦ و اﺗﻮﺑﻮس ﻣﯿﺎن او و ﺗﻔﻨﮓ ﺑﮫ دوش ھﺎ‬ ‫ﻓﺎﺻﻠﮫ ﺷﺪﻧﺪ و او ﻧﺎﭼﺎر از ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮد ﻣﻨﺼﺮف ﮔﺸﺖ ‪ .‬و ھﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﮫ‬ ‫ﻣﻲ رﻓﺖ دﻧﺒﺎﻟﮫ ي اﻓﻜﺎر ﺧﻮد را ﻧﯿﺰ رھﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫زﯾﺮه ﭼﻲ وﻗﺘﻲ ﺑﭽﮫ ﺑﻮد ﯾﻚ روز ﻛﮫ ﺧﺎﻧﮫ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد و او ﺗﻮي ﺑﺴﺎط‬ ‫ﺧﺮد ه رﯾﺰ ﻋﻤﻮﯾﺶ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﯾﻚ ﺳﺮ ﻧﯿﺰه زﻧﮓ زده ﻛﺞ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﭼﺎﻗﻮھﺎي ﺿﺎﻣﻦ دار وﻟﻲ ﺧﯿﻠﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﭘﯿﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ .‬ﻋﻤﻮﯾﺶ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫وﻗﺘﻲ او ھﻨﻮز ﺑﭽﮫ ﺑﻮده اﺳﺖ ﺧﻮدش را ﭼﯿﺰ ﺧﻮر ﻛﺮده ﺑﻮد و ﯾﻚ روز‬ ‫ﺻﺒﺢ ﻧﻌﺶ ﺳﯿﺎه ﺷﺪه و از ﺷﻜﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﮫ ي اورا ﭘﺸﺖ در ﺑﺴﺘﮫ ي اﺗﺎﻗﺶ‬ ‫ﯾﺎﻓﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬ﺧﻮد او ھﯿﭻ ﺧﺎﻃﺮه اي از ﻋﻤﻮﯾﺶ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻋﺎﻗﺒﺖ ھﻢ‬ ‫ﻧﻔﮭﻤﯿﺪ ﻛﮫ ﭼﺮا ﺧﻮدش را ﭼﯿﺰ ﺧﻮر ﻛﺮده ﺑﻮده اﺳﺖ ‪.‬وﻟﻲ از وﻗﺘﻲ ﻛﮫ آن‬ ‫ﺳﺮ ﻧﯿﺰه را ﭘﯿﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﺮا در ﻓﻜﺮش ھﻲ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﯿﺎن‬ ‫اﯾﻦ ﺳﺮ ﻧﯿﺰه ﻛﺞ و زﻧﮓ زده و ﭼﯿﺰ ﺧﻮر ﺷﺪن ﻋﻤﻮﯾﺶ راﺑﻄﮫ اي ﭘﯿﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﺮا آن اواﯾﻞ ھﺮ وﻗﺖ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﮫ ﺳﺮ ﻧﯿﺰه اش ﻣﻲ اﻓﺘﺎد‬ ‫ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﻋﻤﻮﯾﺶ ﻣﻲ رﻓﺖ ‪.‬ﯾﺎدش ﺑﻮد در ھﻤﺎن اوان ﻛﮫ ﭘﺪرش او را از‬ ‫ﻣﺪرﺳﮫ در آورده ﺑﻮد وﺑﮫ ﺑﺎزار ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﺑﻮد ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ از ﭘﺪرش ﺑﭙﺮﺳﺪ‬ ‫ﻛﮫ ﭼﺮا ﻋﻤﻮ ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﺳﺮ ﻧﯿﺰه اش ﻧﻜﺸﺘﮫ ﺑﻮده ﻛﮫ زود ﺗﺮ راﺣﺖ ﺷﻮد و‬ ‫ﭼﺮا ﺧﻮدش را ﭼﯿﺰ ﺧﻮر ﻛﺮده ﺑﻮد ه و از ﺷﻜﻞ اﻧﺪاﺧﺘﮫ اﺳﺖ ؟ وﻟﻲ از ﺗﺮس‬ ‫اﯾﻦ ﻛﮫ ﻣﺒﺎدا ﭘﺪرش ﺑﻔﮭﻤﺪ ﺳﺮﻧﯿﺰه ﻋﻤﻮﯾﺶ را ﺑﺮداﺷﺘﮫ از‬ ‫اﯾﻦ ﺳﻮال در ﮔﺬﺷﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫زﯾﺮه ﭼﻲ ﺑﮫ ﻗﺪري در اﻓﻜﺎر ﺧﻮد و ﺧﺎﻃﺮات ﻛﻮدﻛﻲ ﻓﺮو رﻓﺘﮫ‬ ‫ﺑﻮدﻛﮫ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﺸﺪ از ﭘﮭﻠﻮي ﯾﻚ ﺟﻔﺖ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﮫ دوش دﯾﮕﺮ رد ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ ‪ .‬و ھﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﮫ از ﭘﯿﺎده رو ﺧﯿﻠﻲ آھﺴﺘﮫ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ در اﻓﻜﺎرﺧﻮد‬ ‫ﻧﯿﺰ ﻏﻮﻃﮫ ﻣﻲ ﺧﻮرد‪.‬‬ ‫دﻧﺒﺎﻟﮫ ي اﻓﻜﺎرش داﺷﺖ ﺧﯿﻠﻲ دراز ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬ھﻨﻮز ﺑﮫ ﺑﺎب ھﻤﺎﯾﻮن‬ ‫ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﭘﯿﺎده رو ھﻨﻮز ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و او از ﻓﻜﺮي ﺑﮫ ﻓﻜﺮ دﯾﮕﺮ ﻣﻲ ﭘﺮﯾﺪ‪.‬‬ ‫زﯾﺮه ﭼﻲ ﻣﺪت ھﺎ ﺑﻮد ﻛﮫ زن ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﺳﮫ ﺗﺎ ﺑﭽﮫ داﺷﺖ وﻟﻲ ھﻨﻮز‬ ‫ﺳﺮ ﻧﯿﺰه ي ﻛﺞ ﻋﻤﻮﯾﺶ را ﺗﻮي ﺻﻨﺪوﻗﭽﮫ ي ﺑﺴﺎط ﺧﺮده رﯾﺰ ﺧﻮد ﺣﻔﻆ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد و ھﺮ وﻗﺖ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد و زن و ﺑﭽﮫ اش ﺧﺎﻧﮫ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﻣﻲ رﻓﺖ ﺳﺮ ﺻﻨﺪوق‬ ‫درش ﻣﻲ آورد و ﻣﺪﺗﻲ ﺑﮫ دﺳﺘﮫ و ﺗﯿﻎ ي آن ور ﻣﻲ رﻓﺖ ‪ .‬ﺑﮫ دﻗﺖ ﭘﺎﻛﺶ ﻣﻲ ﻛﺮد‬ ‫ﻛﮫ دﯾﮕﺮ زﻧﮓ ﻧﺰﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ اﻣﺮوز ﻛﮫ ورﻗﮫ ي ﺗﻠﮕﺮاف ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﮫ را ﺑﮫ ﺗﻠﮕﺮاف ﺧﺎﻧﮫ ﻣﻲ ﺑﺮد ﺗﺎ ﺑﺮاي ھﻨﺪ‬ ‫ﻣﺨﺎﺑﺮه ﻛﻨﺪ وﻗﺘﻲ دﯾﺪ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺣﺮوف ﻻﺗﯿﻦ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﺑﺎز دﻟﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ھﻢ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﭘﯿﺶ اﻟﻔﺒﺎي ﻓﺮﻧﮕﻲ روي ورﻗﮫ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﻣﻌﻨﻲ آن را ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ‪.‬‬ ‫زﯾﺮه ﭼﻲ از ﺑﺎب ھﻤﺎﯾﻮن ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻮد ﻛﮫ ﮔﺬﺷﺘﮫ ﺑﻮد و ﺑﮫ دار اﻟﻔﻨﻮن ﭼﯿﺰي ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﯿﺎده رو ﻛﻢ ﻛﻢ ﺧﻠﻮت ﻣﻲ ﺷﺪ و او دم ﺑﮫ دم ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﯾﻚ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﮫ دوش ﺑﻮد‪.‬‬ ‫و ھﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﮫ ﻣﻲ رﻓﺖ ﯾﻚ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﮫ ﯾﺎد ﺳﺮﻧﯿﺰه ي ﻛﺞ ﺧﻮدش اﻓﺘﺎد ‪ .‬وﺑﺎ اﯾﻦ ﯾﺎد آوري‬ ‫ھﻤﮫ ي ﺧﺎﻃﺮه ھﺎﯾﺶ را ﻛﮫ از ﺳﺮ ﻧﯿﺰه و ﺗﻔﻨﮓ و ﺧﻮاﺑﻲ ﻛﮫ دﯾﺪه ﺑﻮد و ﻧﻔﺖ ﻻﻣﭙﺎﯾﻲ ﻛﮫ آن روز‬ ‫روي زﻣﯿﻦ رﯾﺨﺘﮫ ﺑﻮد و ﻣﺎدرش ﻛﮫ وﻗﺘﻲ ﻋﺼﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﮫ ﺑﻮد دﻋﻮاﯾﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﮫ ﯾﺎد آورد‪.‬‬ ‫و ﺑﻌﺪ ھﻢ ﺑﮫ ﺧﺎﻃﺮش رﺳﯿﺪ ﻛﮫ در اﯾﻦ ﺑﺎره ﺗﺼﻤﯿﻤﻲ دارد ﻛﮫ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﻤﻠﻲ اش ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫دم در داراﻟﻔﻨﻮن در ﺧﻠﻮﺗﻲ ﭘﯿﺎده رو ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﮫ ﯾﻚ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺑﺮﺧﻮرد‪.‬‬ ‫ﭘﺎ آھﺴﺘﮫ ﻛﺮد و ﺑﻲ اﻋﺘﻨﺎ دﻧﺒﺎل ﻧﻈﺎﻣﻲ راه اﻓﺘﺎد ‪.‬ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺗﻔﻨﮓ ﺳﺮ ﻧﯿﺰه دارش را‬ ‫ﺑﮫ دوش ﭼﭙﺶ اﻧﺪاﺧﺘﮫ ﺑﻮد و دﺳﺘﺶ را ﺑﮫ ﺳﯿﻨﮫ ي ﻗﻨﺪاق ﺗﻔﻨﮓ ﺣﻤﺎﯾﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد و از ﺗﻮي‬ ‫ﻣﺎل روي ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻛﻨﺎر ﺟﻮي آب روﺑﮫ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رﻓﺖ ‪.‬و‬

‫آھﺴﺘﮫ ﺑﻲ اﯾﻦ ﻛﮫ ﺗﻮﺟﮫ او را ﺟﻠﺐ ﻛﻨﺪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﺮود و ﺗﻔﻨﮕﺶ را درﺳﺖ وارﺳﻲ ﻛﻨﺪ‬ ‫و ﺑﮫ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮدش ﺑﺮﺳﺪ‪.‬‬ ‫زﯾﺮه ﭼﻲ ﮔﺮ ﭼﮫ از ھﻤﺎن اول ﺗﮫ دﻟﺶ راﺿﻲ ﺑﻮد ﻧﺒﻮد ﻛﮫ ﻛﻔﺎﻟﺘﺶ درﺳﺖ‬ ‫ﺷﻮد و از ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻈﺎم ﻣﻌﺎﻓﺶ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎ ھﻤﮫ ي ﺑﺪﮔﻮﯾﻲ ھﺎﯾﻲ ﻛﮫ ﻣﯿﺮزاي ﺗﺠﺎرت‬ ‫ﺧﺎﻧﮫ ﺷﺎن از زﻧﺪﮔﻲ ﺳﺮﺑﺎزﺧﺎﻧﮫ ﻛﺮده ﺑﻮد او ﺑﺎز ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﺳﺮﺑﺎزي ﺧﻮد ﺧﯿﺎل ھﺎ ﺗﺮاﺷﯿﺪه ﺑﻮد وﻟﻲ ﻋﺎﻗﺒﺖ از ﻃﺮف‬ ‫ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﮫ ھﻢ اﻗﺪام ﻛﺮده ﺑﻮد و او ﻛﮫ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺸﻤﻮل ﺷﺪﻧﺶ ﺑﭽﮫ ھﻢ داﺷﺖ ﻧﺎﭼﺎر‬ ‫ﻛﻔﯿﻞ ﺷﻨﺎﺧﺘﮫ ﺷﺪ و ﮔﺮﭼﮫ ﻇﺎھﺮا راﺿﻲ ﺑﻮد وﻟﻲ ﺑﺎز ﺗﮫ دﻟﺶ ﺧﯿﻠﻲ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻮدﻛﮫ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﻲ در ﺳﺮﺑﺎزﺧﺎﻧﮫ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫او آرزو داﺷﺖ از ﻧﺰدﯾﻚ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻈﺎﻣﯿﺎن آﺷﻨﺎ ﺷﻮد و در ﻛﻨﺎر آﻧﮭﺎ ﭼﻨﺪ روزي‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗﻔﻨﮓ آﻧﮭﺎ را ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ و آن ﭘﻮﺗﯿﻦ ھﺎي ﺳﻨﮕﯿﻦ را ﺑﭙﻮﺷﺪ‪.‬‬ ‫از ورود ﺑﮫ زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻈﺎﻣﯿﺎن ﯾﻚ ﻣﻘﺼﻮد دﯾﮕﺮ ھﻢ داﺷﺖ ‪.‬اﯾﻦ ﻛﮫ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺳﺮ ﻧﯿﺰه‬ ‫ﺑﻲ ﻛﺎر اﻓﺘﺎده ي ﺧﻮدش را ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﮫ ﻛﺎري ﺑﺰﻧﺪ ‪ .‬آﺧﺮ ﺗﺎﻛﻲ در ﺻﻨﺪ وﻗﭽﮫ اش‬ ‫ﮔﺮد ﺑﺨﻮرد ؟‬ ‫ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﮫ دوش ﺗﺎ آﺧﺮ ﺣﺪ ﻛﺸﯿﻚ ﺧﻮد را ﭘﯿﻤﻮد و ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪.‬و ﭼﺸﻤﺶ ﺑﮫ زﯾﺮه ﭼﻲ‬ ‫اﻓﺘﺎد ﻛﮫ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ﻣﻲ آﻣﺪ ‪ .‬وﻟﻲ ﭼﯿﺰ ي ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﺸﺪ ‪ .‬زﯾﺮه ﭼﻲ دو ﺳﮫ ﻗﺪم‬ ‫دﯾﮕﺮ رﻓﺖ ‪ .‬ﺑﻌﺪ اﯾﺴﺘﺎد ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﺮد و آن وﻗﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ و دوﺑﺎره ﭘﺸﺖ ﺳﺮ‬ ‫ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺑﮫ راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﺑﺎز در ﻓﻜﺮھﺎي ﺧﻮد ﻏﻮﻃﮫ ورﺑﻮد و ھﻤﭽﻨﺎن دﻧﺒﺎل ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﻲ داﺷﺖ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺧﻮب آرام ﺷﺪ ﺑﮫ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ ) اﯾﻦ ﺗﻔﻨﮕﺎ اﻧﻘﺪ ﻗﺸﻨﮕﻨﺪ ﻛﮫ آدم ھﻤﯿﻦ ﻃﻮري‬ ‫دﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮاد ﯾﻜﯿﺶ را داﺷﺘﮫ ﺑﺎﺷﮫ ( و ﺑﻌﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﮫ ﭼﮫ ﺧﻮب ﺑﻮد اﯾﻦ ﺗﻔﻨﮓ‬ ‫ﻣﺎل او ﺑﻮد و او ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺮ ﻧﯿﺰه ي ﻛﺞ ﺧﻮدش را ﻛﮫ ﻣﺪت ھﺎ ﭘﯿﺶ ﺑﮫ زﺣﻤﺖ‬ ‫زﻧﮕﺶ را ﭘﺎك ﻛﺮده ﺑﻮد ﺳﺮ آن ﺑﺰﻧﺪ و روي دوﺷﺶ ﺑﯿﻨﺪازد و‪...‬‬ ‫و ھﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﮫ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﮫ دوش ﺑﺎز ﺑﺮﮔﺸﺖ و اﯾﻦ ﺑﺎر‬ ‫ﻛﮫ اورادﯾﺪ ﺷﻚ ﺑﺮش داﺷﺖ ‪ .‬ﻛﻤﻲ او را ﺧﯿﺮه ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫زﯾﺮه ﭼﻲ ول ﻛﻦ ﻧﺒﻮد ‪ .‬وﻟﻲ دﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﺑﮫ ﻋﺠﻠﮫ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫ھﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﮫ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺑﺎز داﺷﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻲ آﻣﺪ ﭘﯿﺎده رو ﺧﻠﻮت ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬او‬ ‫ﺻﺒﺮ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻧﻈﺎﻣﻲ دوﺑﺎره ﺑﮫ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﮔﺸﺖ و آن وﻗﺖ ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط‬ ‫ﻧﺰدﯾﻚ ﺷﺪ و دﻧﺒﺎﻟﺶ اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫وﻟﻲ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز دﻧﺒﺎل ﻧﻈﺎﻣﻲ اﻓﺘﺎد ‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲ ﺗﭙﯿﺪ ‪.‬ﺧﯿﻠﻲ دﻟﺶ ﻣﻲ ﺗﭙﯿﺪ‬ ‫و ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ از ﭼﮫ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ ‪.‬وﻟﻲ ھﻨﻮز دو ﻗﺪم دﻧﺒﺎل ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻧﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد ﻛﮫ ﺗﻔﻨﮓ‬

‫روي دوش ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺗﻜﺎن ﺧﻮرد و ﻧﻈﺎﻣﻲ ﯾﻚ دﻓﻌﮫ اﯾﺴﺘﺎد ! روي ﭘﺎﯾﺶ ﺟﻮر ﻋﺠﯿﺒﻲ‬ ‫ﭼﺮخ ﺧﻮرد و زﯾﺮه ﭼﻲ ﺗﺎ آﻣﺪ ﺑﻔﮭﻤﺪ ﻛﮫ ﭼﺮا اﯾﻦ ھﻤﮫ ﻓﺤﺶ و ﻧﺎﺳﺰا ﻣﻲ دھﺪ ﯾﻚ‬ ‫ﭘﺎﺳﺒﺎن ھﻢ از راه رﺳﯿﺪ و دوﺗﺎﯾﻲ او را ﺑﮫ ﻛﻼﻧﺘﺮي ﺑﺮدﻧﺪ ‪.‬زﯾﺮه ﭼﻲ را ﭼﮭﺎرروز ﺑﻌﺪ‬ ‫آزاد ﻛﺮدﻧﺪ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﮫ او ﺑﮫ ﺧﺎﻃﺮ ﺻﻨﺪوﻗﭽﮫ ي ﺑﺴﺎط ﺧﺮده رﯾﺰش ﺑﯿﺶ از ھﻤﯿﺸﮫ ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ در آھﻨﯿﻦ زﻧﺪان ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ﺻﺪا ﻛﺮد و ﺑﺴﺘﮫ ﺷﺪ و او ﭘﺎدوي‬ ‫ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﮫ اش را دﯾﺪ ﻛﮫ در اﻧﺘﻈﺎرش اﯾﺴﺘﺎده روي ﭘﯿﺸﺎﻧﻲ اش از‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻋﺮق ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬ ‫در ﺷﮭﺮ ﻣﺪت ھﺎ ﺑﻮد ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻮد و ﻣﻲ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺟﺎن و‬ ‫ﻣﺎل ﻣﺮدم را از ھﺮ ﮔﻮﻧﮫ ﺧﻄﺮ اﺣﺘﻤﺎﻟﻲ ﺣﻔﻆ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬زﯾﺮه ﭼﻲ راھﻢ ﻻﺑﺪ‬ ‫ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﻋﻠﺖ ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫زﯾﺮه ﭼﻲ ﺧﯿﻠﻲ دﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﻮال ھﺎﯾﺶ را از ﭘﺎدوي ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﮫ ﺷﺎن‬ ‫ﺑﭙﺮﺳﺪ ‪ .‬وﻟﻲ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﯿﺪ ‪ .‬ﺣﺘﻲ از اﯾﻦ ﻛﮫ داﺷﺖ ھﻢ ﭘﺎ را ه ﻣﻲ رﻓﺖ‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﯿﺪ ‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﮫ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ از او ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫وﻟﻲ ﭘﺴﺮك ﭘﺎدو ﮔﻮﯾﺎ ﭼﯿﺰي ﻣﻲ داﻧﺴﺖ و ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﮫ ﺣﻮﺻﻠﮫ اش ﺳﺮ رﻓﺘﮫ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫و ﺗﺤﻤﻞ اﯾﻦ ﺳﻜﻮت را ﻧﺪاﺷﺘﮫ ﺑﺎﺷﺪ ھﻤﺎن ﻃﻮرﻛﮫ ﭘﺎﺑﮫ ﭘﺎي زﯾﺮه ﭼﻲ ﻣﻲ دوﯾﺪ زﯾﺮ ﻟﺐ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭘﺪر ﺳﮕﺎ ﺧﻮﻧﮫ ﺗﻮن رو ھﻢ ﮔﺸﺘﻨﺪ!‬‫وزﯾﺮه ﭼﻲ ﺑﻲ اﯾﻨﻜﮫ ﺑﻔﮭﻤﺪ ﭼﮫ ﻣﻲ ﮔﻮﯾﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﻲ دوﻧﻢ‪.‬‬‫و آﺷﻮب دﻟﺶ دو ﭼﻨﺪان ﺷﺪ ‪.‬ﭼﮫ ﭼﯿﺰ را ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ؟ از ﻛﺠﺎ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ‪.‬‬ ‫زﯾﺮه ﭼﻲ ﺑﮫ ﺑﺎزار ﻧﺮﻓﺖ و ﭘﺎدوي ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﮫ را ﺑﮫ ﺑﺎزار رواﻧﮫ ﻛﺮد و ﺑﮫ او‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻛﮫ ﺗﺎ ﻇﮭﺮ ﺧﻮدش را ﺑﮫ ﺑﺎزار ﺧﻮاھﺪ رﺳﺎﻧﺪ و ﺑﮫ ﻋﺠﻠﮫ راه ﺧﺎﻧﮫ ﺷﺎن را در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫زﯾﺮه ﭼﻲ دﯾﮕﺮ ﺑﮫ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ي ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﺣﺎﻻ ھﻤﮫ اش در ﻓﻜﺮ ﺻﻨﺪوﻗﭽﮫ ي ﺑﺴﺎط‬ ‫ﺧﺮده رﯾﺰ ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻛﮫ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﮫ ﺑﻼﯾﻲ ﺑﮫ ﺳﺮش آﻣﺪه اﺳﺖ ‪ .‬ھﻤﮫ ي اﺳﺮاراو‬ ‫از دوران ﻛﻮدﻛﯿﺶ ﺗﺎ ﺑﮫ ﺣﺎل ﻛﮫ زن و ﺑﭽﮫ دار ﺷﺪه ﺑﻮد در اﯾﻦ ﺻﻨﺪوق ﻧﮭﻔﺘﮫ‬ ‫ﺑﻮد‪.‬‬ ‫از ﻛﻮﭼﮫ و ﭘﺲ ﻛﻮﭼﮫ ھﺎ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﮫ ﺧﻮدش را ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ رﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﺧﺎﻧﮫ ھﻤﮫ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬دﯾﺸﺐ از ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﮫ ﺧﺒﺮ داده ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﻛﮫ ﻓﺮدا آزاد ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ ‪.‬و ﺣﺎﻻ ھﻤﮫ ﭼﺸﻢ ﺑﮫ راه دوﺧﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫درﺑﺎز ﺑﻮد و او ﯾﻜﺴﺮه وارد ﺷﺪ ‪ .‬از داﻻن ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ ‪ .‬از ﺑﻐﻞ ﭘﺴﺮش‬ ‫ﻛﮫ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ از وﺟﺪ وﺷﻌﻒ ﭼﮫ ﻛﺎر ﻛﻨﺪ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻲ اﻋﺘﻨﺎ ﺑﮫ ﮔﺮﯾﮫ ھﺎي‬

‫زﻧﺶ ﻛﮫ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد از روي ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﺑﻮد ﯾﺎﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ و ﺑﻲ ﺗﻮﺟﮫ ﺑﮫ‬ ‫ھﻤﮫ ي اھﻞ ﺧﺎﻧﮫ ﻛﮫ ﯾﻚ ﺑﺎره دور او رﯾﺨﺘﻨﺪ و ﺳﻮال ھﺎي ﭘﻲ در ﭘﻲ ﺷﺎن‬ ‫روي ﻟﺐ ھﺎ ﺧﺸﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻲ اﯾﻨﻜﮫ ﺑﮫ ﺳﻼم ﻛﺴﻲ ﺟﻮاب دھﺪ ﯾﻚ راﺳﺖ‬ ‫ﺑﮫ ﻃﺮف ﺻﻨﺪوق ﺧﺎﻧﮫ رﻓﺖ ‪.‬ھﻤﮫ ﺗﻮي اﺗﺎق دور ھﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺎﻛﺖ‬ ‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻛﺴﻲ ﺟﺮات ﻧﺪاﺷﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻮﯾﺪ و او را از آن ﭼﮫ‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﮫ ﺑﻮد ﺧﺒﺮ دار ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫زﯾﺮه ﭼﻲ در ﺻﻨﺪوق را ﺑﮫ ﻋﺠﻠﮫ و ﺑﺎ ﺳﺮو ﺻﺪا ﺑﮫ ﻋﻘﺐ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬در‬ ‫ﺳﺨﺖ ﺑﮫ دﯾﻮار ﺧﻮرد و دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪...‬وﻟﻲ ﺳﺮﻧﯿﺰه ﻧﺒﻮد‪...‬در ﺻﻨﺪوق‬ ‫روي دﺳﺖ زﯾﺮه ﭼﻲ ﻓﺮود آﻣﺪ و او دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﻲ ﻓﮭﻤﯿﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻛﮫ ﻃﺎق ﺻﻨﺪوق ﺧﺎﻧﮫ ﺧﺮاب ﺷﺪه و روي ﺳﺮ او رﯾﺨﺖ ‪.‬ﻣﺜﻞ‬ ‫اﯾﻦ ﻛﮫ ﯾﻚ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﮫ دوش ﺑﺎ ﻗﻨﺪاق ﺗﻔﻨﮕﺶ ﺑﮫ ﺳﺮ او ﻛﻮﻓﺖ و ﯾﺎ‬ ‫ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻛﮫ ﺑﺎ ھﻤﺎن ﺳﺮ ﻧﯿﺰه از ﻋﻘﺐ ﺑﮫ ﺳﺮ او ﻓﺮو ﻛﺮدﻧﺪ و او ﮔﯿﺞ‬ ‫ﺷﺪ و ھﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﮫ ﻗﻔﻞ در ﺻﻨﺪوﻗﭽﮫ اش در دﺳﺘﺶ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد روي ﻛﻒ‬ ‫ﺻﻨﺪوﻗﭽﮫ اش در دﺳﺘﺶ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد روي ﻛﻒ ﺻﻨﺪوق ﺧﺎﻧﮫ ﺑﻲ ھﻮش اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫*******‬ ‫ﺑﺨﺶ ‪١٢‬‬ ‫اﺧﺘﻼف ﺣﺴﺎب‬ ‫آﻗﺎ ي ﺑﯿﺠﺎري اﻣﺮوز ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻛﮫ ﻛﺴﻠﯿﺪ ؟!‬‫اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﺑﯿﺠﺎري ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮد ‪ .‬ﻛﺖ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي رﻧﮕﻲ ﺑﮫ‬ ‫ﺗﻦ داﺷﺖ ‪ .‬ﻗﯿﺎﻓﮫ اش ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد و ﯾﻚ دﺳﺘﮫ از ﻣﻮھﺎي ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﻲ اش ﭘﺎﯾﯿﻦ‬ ‫رﯾﺨﺘﮫ ﺑﻮد و ﺑﮫ ﭘﯿﺸﺎﻧﻲ ﻋﺮق ﻛﺮده اش ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﭽﮫ ام ﻣﺮﯾﺾ اﺳﺖ ‪ .‬ﺣﻮاﺳﻢ ﺟﻤﻊ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬‫ﺑﯿﺠﺎري در ﺟﻮاب ھﻤﻜﺎرش ﻛﮫ ﺑﺮاي ﺣﻞ ﯾﻚ ﻣﺸﻜﻞ اداري‬ ‫ﺧﻮد ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ﻃﻮر ﮔﻔﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﮫ ﻃﻮر آﻗﺎ ﭼﺶ ﺷﺪه ؟‬‫ﭼﮫ ﻋﺮض ﻛﻨﻢ ﺑﺎﯾﺲ دﯾﻔﺘﺮي ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﺎﺷﮫ‪.‬‬‫ﻛﻲ ﺗﺎﺣﺎﻻﺳﺖ ؟‬‫دوروزه ﻛﮫ ﻓﮭﻤﯿﺪم ‪.‬دﯾﺮوز ھﻢ دﻛﺘﺮ ﺑﺮده ﺑﻮدﻣﺶ‪.‬‬‫‪-‬ﺧﻮب!ﭘﺲ ﻻﺑﺪ ﺧﻄﺮ ﮔﺬﺷﺘﮫ ‪.‬ﺑﻠﮫ ؟ ﻓﻜﺮ ﻧﺪاره دﯾﮕﮫ‪.‬‬

‫ﻧﻤﻲ دوﻧﻢ ‪.‬ﻻﺑﺪ ﮔﺬﺷﺘﮫ ‪.‬اﻣﺎ ﻓﻜﺮم ﻧﺎراﺣﺘﮫ ‪.‬ﻧﻤﻲ ﻓﮭﻤﻢ ﭼﮫ ﻛﺎر دارم ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪.‬‬‫اﻣﯿﺪوارم ﻓﺮدا ﺧﺒﺮ ﺳﻼﻣﺘﯿﺶ رو ازﺗﻮن ﺑﮕﯿﺮم‪.‬‬‫و رﻓﺖ ‪.‬وﺑﺎز اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﻣﺎﻧﺪ و اﻓﻜﺎر ﻣﻐﺸﻮش و اﺿﻄﺮاب آورش‬ ‫ﻛﮫ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ راﺣﺘﺶ ﻧﻤﻲ ﮔﺬاﺷﺖ و ھﺮ ﻟﺤﻈﮫ از ﻃﺮﻓﻲ ﺑﮫ ﻣﻐﺰش ھﺠﻮم ﻣﻲ آورد‪.‬‬ ‫ھﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﮫ ﻧﮕﺎھﺶ ﺑﮫ دﻓﺘﺮ دوﺧﺘﮫ ﺷﺪ ه ﺑﻮد ارﻗﺎم ﺳﺘﻮن ھﺎي ﺑﺎرﯾﻚ و دراز‬ ‫ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺶ ﺳﯿﺎھﻲ ﻣﻲ رﻓﺖ ‪ .‬ﺳﺮش ﮔﯿﺞ ﻣﻲ رﻓﺖ ‪.‬ﭼﺸﻢ ھﺎﯾﺶ را ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺴﺖ و‬ ‫ﺑﺎز در اﻓﻜﺎر ﺧﻮد ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ ‪.‬روزھﺎي دﯾﮕﺮ وﻗﺘﻲ وارد ﺗﺎﻻر ﻣﻲ ﺷﺪ و ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ‬ ‫ﻛﺎرش ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ ﺑﺎ ﺣﻮاس ﺟﻤﻊ ﻛﺎر ﺧﻮد را ﺷﺮوع ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬وﻟﻲ اﻣﺮوز ھﻨﻮز ﻛﺎرش‬ ‫را ﺷﺮوع ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﻓﻜﺮش ﻣﻐﺸﻮش ﺑﻮد ‪.‬ﺗﺎره ﺑﮫ ﻓﻜﺮ رﻓﻘﺎي ھﻤﻜﺎرش ﻣﻲ اﻓﺘﺎدﻛﮫ در روزھﺎي‬ ‫ﺑﯿﻤﺎري او در روزھﺎي ﻏﯿﺒﺖ او ﺑﺎﯾﺪ ﻛﺎرش را ﻣﯿﺎن ﺧﻮدﺷﺎن ﭘﺨﺶ ﻛﻨﻨﺪ و از وري اﻛﺮاه‬ ‫و ﯾﺎ اﮔﺮ ﺧﯿﻠﻲ ﻧﻤﻚ ﻧﺸﻨﺎس ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺎ رﺿﺎﯾﺖ ﺧﺎﻃﺮ ھﺮ روزﺑﮫ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﺎر او ﯾﻜﺴﺎﻋﺎت دﯾﺮ ﺗﺮ‬ ‫ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ ھﺎي ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﺑﺪﯾﻦ ﮔﻮﻧﮫ دراﻓﻜﺎر ﺧﻮد آن ﻗﺪر ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ ﻛﮫ ﮔﻢ‬ ‫ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻛﺎر روزاﻧﮫ ي ﺧﻮد را از ﯾﺎد ﻣﻲ ﺑﺮد و ﯾﺎ ﻻاﻗﻼ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ‬ ‫ﺑﮫ دﻗﺖ آن را دﻧﺒﺎل ﻛﻨﺪ ‪.‬ھﻲ از ﺧﻮدش ﻣﻲ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭘﺴﺮش ﭼﮫ ﻃﻮر ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ ؟‬ ‫ﺣﺘﻲ ﯾﻚ ﺑﺎر اﻓﻜﺎرش ﺗﺎ ﻣﺮده ﺷﻮي ﺧﺎﻧﮫ ھﻢ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ھﺮروز درﻧﺎھﺎر ﺧﺎﻧﮫ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻏﺬا ﺑﺎ ھﺮﻛﺴﻲ ﻛﮫ ﭘﯿﺶ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ‬ ‫در دل ﻛﺮد ‪.‬وﻟﻲ او ﻛﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﮫ ﺑﻮد ﺑﺎ دﻧﺒﺎل ﻛﺮدن اﯾﻦ درددل ھﺎ‬ ‫دوﺳﺘﻲ ﯾﺎ آﺷﻨﺎﯾﻲ ﭘﯿﺪا ﻛﻨﺪ و ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻃﺮح ﻣﻌﺎﺷﺮت ﻧﺰدﯾﻚ ﺗﺮي ﺑﺮﯾﺰد ؟‬ ‫ﺑﺮاي او زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ارﻗﺎم دﻓﺘﺮ ھﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد زﻧﺪﮔﻲ ﺧﺎرج از‬ ‫اﯾﻦ ارﻗﺎم و اﻋﺪاد ﺑﺮاي او ﻣﺜﻞ ھﻤﺎن ﻟﻜﮫ ھﺎي ﺟﻮھﺮ ﺑﻮد ﻛﮫ روي ﻛﺎﻏﺬ‬ ‫ﺑﺪي اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬ﻧﺎﮔﮭﺎن ﺑﮫ ﯾﺎد ھﻤﻜﺎر ﺑﯿﻤﺎرش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪ .‬ﻛﺠﺎ ﻛﺴﻲ‬ ‫وﻗﺖ داﺷﺖ ﺑﮫ ﻋﯿﺎدﺗﺶ ﺑﺮود ؟ ﻛﺎﻣﻼ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬اﯾﻦ ﺧﯿﻠﻲ ھﻢ‬ ‫ﻋﺎدي ﺑﻮد‪.‬‬ ‫آﻣﺪ و رﻓﺖ ﺗﻮي ﺗﺎﻻر ﺧﯿﻠﻲ زﯾﺎد ﺑﻮد ‪.‬از وﺳﻂ ﻣﯿﺰھﺎ ﻛﮫ ﺗﻨﮓ ھﻢ ﭼﯿﺪه ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﻣﺮدم ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ ‪ .‬ﭘﯿﺶ ﺧﺪﻣﺖ ھﺎ ي ﻗﺴﻤﺖ دﯾﮕﺮ و ﺧﻮد‬ ‫ﻛﺎرﻣﻨﺪان ھﻤﮫ ﺑﮫ ﻋﺠﻠﮫ و ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و دﻓﺘﺮھﺎي ﺑﺰرگ ﺣﺴﺎب ﺟﺎري‬ ‫و ﺗﺮاز را ﻛﮫ روي ﻣﯿﺰھﺎ ﺑﺎز ﺑﻮد و ﻛﻨﺎره ھﺎﺷﺎن ﺑﯿﺮون ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﭘﺲ و ﭘﯿﺶ‬ ‫ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﯾﻦ روزﻧﺎﻣﮫ ﻓﺮوﺷﻲ ﻛﮫ او ھﺮﮔﺰ درﺻﺪد ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺪاﻧﺪ از ﻛﺠﺎ و از ﭼﮫ ﻛﺴﻲ‬ ‫اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺘﮫ ﻛﮫ در ﻣﺤﯿﻂ ﺑﺎﻧﻚ روزﻧﺎﻣﮫ ﺑﻔﺮوﺷﺪ اﻣﺮوز ھﻢ آﻣﺪ و از ﻛﻨﺎر ﻣﯿﺰ او‬

‫رد ﺷﺪ ‪.‬اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ از ﻛﺎرش دﺳﺖ ﻛﺸﯿﺪه ﺑﻮد و ﺑﮫ اﯾﻦ روزﻧﺎﻣﮫ ﻓﺮوش ﻣﻔﻨﮕﻲ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺗﺎﻛﻨﻮن اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﻮي ﺑﺤﺮ اﯾﻦ ﭘﯿﺮﻣﺮد و آﻣﺪ و رﻓﺘﻨﺶ ﻧﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬اﻣﺮوز ﭼﺮا‬ ‫اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﮫ ﻗﯿﺎﻓﮫ ي او ﺑﮫ رﯾﺨﺖ او دﻗﯿﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺗﺎ ﻛﻨﻮن اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﻮي ﺑﺤﺮ اﯾﻦ ﭘﯿﺮﻣﺮد و آﻣﺪ و رﻓﺘﻨﺶ ﻧﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد ‪ .‬اﻣﺮوز‬ ‫ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﮫ ﻗﯿﺎﻓﮫ ي او ﺑﮫ رﯾﺨﺖ ﻣﻔﻨﮕﻲ او دﻗﯿﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد؟‬ ‫ﻧﺎﮔﮭﺎن ﺗﻠﻔﻦ ﺗﺎﻻر زﻧﮓ زد و رﺷﺘﮫ ي ارﺗﺒﺎط اﻓﻜﺎر اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن را ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﭘﯿﺮﻣﺮد روزﻧﺎﻣﮫ ﻓﺮوش ﺑﺮﯾﺪ و او دوﺑﺎره ﺑﮫ ﻛﺎرش ﻣﺘﻮﺟﮫ ﺷﺪ ﻛﮫ ﺧﯿﻠﻲ ﻋﻘﺐ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد وﺑﮫ ﻛﻨﺪي ﭘﯿﺶ ﻣﻲ رﻓﺖ ‪.‬ھﻤﺎن ﻃﻮرﻛﮫ ﻧﮕﺎھﺶ ﺗﻮي دﻓﺘﺮ ﺑﻮد دﺳﺘﺶ را‬ ‫ﺑﮫ ﻃﺮف ﻗﻠﻢ ﺑﺮد دوﺳﮫ ﺑﺎر آن را در اﻃﺮاف دوات ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و ﻋﺎﻗﺒﺖ دوات را‬ ‫ﺟﺴﺖ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﮫ ﻧﻮﺷﺘﻦ ‪.‬ھﻤﻜﺎر روﺑﮫ روﯾﻲ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﭘﯿﺶ ﺧﺪﻣﺖ‬ ‫را ﺻﺪا ﻛﺮد و ﯾﻚ ﻟﯿﻮان آب ﺧﻮاﺳﺖ ‪.‬ﭘﯿﺶ ﺧﺪﻣﺖ آب را آورد‪.‬‬ ‫ﯾﻚ ﭘﯿﺶ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺎﻻي ﻣﯿﺰش اﯾﺴﺘﺎد‪.‬ﯾﻚ دﺳﺘﮫ ﺳﻨﺪھﺎي رﻧﮕﺎرﻧﮓ و ﭼﻚ ھﺎي‬ ‫ﻛﻮﭼﻚ و ﺑﺰرگ را روي ﻣﯿﺰ او ﮔﺬاﺷﺖ و رﻓﺖ‪.‬ﺑﺎز او ﺑﮫ ﻛﺎرش ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻛﮫ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ دﯾﻮاري ﺗﺎﻻر زﻧﮓ ﻧﮫ و ﻧﯿﻢ را زد ‪.‬ﯾﻜﻲ دوﻧﻔﺮ ﺳﺎﻋﺖ ھﺎﺷﺎن را د ر آوردﻧﺪ‬ ‫و ﻣﯿﺰان ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬اﺻﻼ ﺣﻮاس او اﻣﺮوز درﺳﺖ ﭘﺮت ﺑﻮد و ھﻤﮫ اش دﯾﮕﺮان را‬ ‫ﻣﻲ ﭘﺎﯾﯿﺪ‪.‬اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﯾﻚ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﮫ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﮫ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﮫ از ﻧﮫ و‬ ‫ﻧﯿﻢ ﮔﺬﺷﺘﮫ ﺑﻮد و ﺑﺎز ﺑﮫ اﯾﻦ ﺻﺮاﻓﺖ اﻓﺘﺎد ﻛﮫ ﻛﺎر اﻣﺮوزش ﺧﯿﻠﻲ ﻋﻘﺐ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ ‪.‬اﻣﯿﺪوار ﺑﻮد ﻛﮫ ﺳﺎﻋﺖ ده ﻛﺎر اوﻟﺶ را ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﻛﺎر ھﻤﻜﺎر ﺑﯿﻤﺎرش‬ ‫ﻧﯿﺰ ﻣﻌﻤﻮﻻ روزي دوﺳﺎﻋﺖ از وﻗﺖ او را ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﺗﺮازو ﭼﮫ ﻛﻨﻢ ؟‬ ‫ﺑﮫ اﯾﻦ ﻓﻜﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪.‬اﻣﺮوز ‪ ١٥‬ﻣﺎه اﺳﺖ و او ﻣﻲ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺣﺴﺎب ﭘﺎﻧﺰده روزي ﺧﻮد‬ ‫را وارﯾﺰ ﻛﻨﺪ و ﯾﻚ ﺑﺎر ھﻤﮫ ي دﻓﺘﺮھﺎ و ﺣﺴﺎب ھﺎ را ﺑﺎ ھﻢ ﺗﻄﺒﯿﻖ ﻛﻨﺪ و ﺗﺮازﺑﺪھﺪ‪.‬‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اﯾﻦ ﻛﺎر اﻣﺮوزش را زﯾﺎد ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﺗﻮي اﻓﻜﺎر ﺧﻮد ﻏﻮﻃﮫ ور ﺑﻮد‬ ‫ﻛﮫ ﻧﺎﮔﮭﺎن ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯿﺰ رﯾﯿﺲ زﻧﮓ زد ‪ .‬ﺳﺮوﺻﺪاي زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﺜﻞ ﯾﻚ دﯾﻮار‬ ‫ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺟﻠﻮي اﻓﻜﺎر او اﻓﺘﺎد و او ﺑﺎز ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮد ﻛﮫ ﺑﮫ ﭼﮫ ﻣﻲ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﯿﺰ او ﺗﺎ ﻣﯿﺰ رﯾﯿﺲ ﭘﺎﻧﺰده ﻗﺪم ﻓﺎﺻﻠﮫ داﺷﺖ و او در ﻣﯿﺎن ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﻲ ھﺎ ي‬ ‫ﺧﻮد اﯾﻦ ﺟﻤﻠﮫ رو ﺧﯿﻠﻲ واﺿﺢ و روﺷﻦ ﺷﻨﯿﺪ ﻛﮫ رﯾﯿﺲ در ﺟﻮ اب ﺗﻠﻔﻦ ﻛﻨﻨﺪه‬ ‫ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ‪ ):‬ﻧﮫ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻧﺪارﻧﺪ ‪...‬ﺑﻠﮫ ‪(...‬او ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺷﺎﯾﺪ‬ ‫رﯾﯿﺲ ﺣﺴﺎﺑﺪاري را ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﮫ ﺑﺎ ھﻢ ﺧﯿﻠﻲ رﻓﯿﻖ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﯾﻚ ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ از ﻛﻨﺎر ﻣﯿﺰش ﮔﺬﺷﺖ ‪ .‬داﻣﻦ ﻛﺘﺶ ﺑﮫ ﮔﻮﺷﮫ ي دﻓﺘﺮ‬

‫ﺑﺰرگ روزﻧﺎﻣﮫ ﮔﺮﻓﺖ و دﻓﺘﺮ روي ﻣﯿﺰ ﺗﻜﺎن داد ‪.‬و ﻓﻜﺮ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺑﺎز‬ ‫ﺑﮫ ﺟﺎي دﯾﮕﺮ ي ﻣﺘﻮﺟﮫ ﺷﺪ‪.‬دﻓﺘﺮ اول را ﺑﺴﺖ و دﻓﺘﺮ دوم را ﺑﺎز ﻛﺮد و‬ ‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ ‪ .‬و ھﻤﺎن ﻃﻮري ﻛﮫ دﺳﺘﺶ ارﻗﺎم دﻓﺘﺮ ﺣﺴﺎب ﺟﺎري را‬ ‫ﺗﻮي اﯾﻦ دﻓﺘﺮ دﯾﮕﺮ وارد ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﻐﺰش ﻧﯿﺰ ﺑﮫ ﻛﺎر ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد‬ ‫و ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد دﻧﺒﺎل ﺧﯿﺎﻻت واھﻲ ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﺮش درد ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد ‪.‬و دﻧﮓ دﻧﮓ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﯿﺪ ‪ .‬ﺣﺘﻲ از ﻛﺎرش ھﻢ ﺑﺎز‬ ‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬دﺳﺘﺶ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ روي دﻓﺘﺮ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺶ از وﺳﻂ ﺷﯿﺸﮫ ي ﭘﻨﺠﺮه‬ ‫ﺗﻮي آﺑﻲ روﺷﻦ آﺳﻤﺎن ﻧﺰدﯾﻚ ﻇﮭﺮ ھﻲ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﯾﻚ ﭘﯿﺶ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﺎﺷﻨﺎس از ﻛﻨﺎر ﻣﯿﺰ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﮔﺬﺷﺖ ‪.‬از ﻣﯿﺎن‬ ‫ﻣﯿﺰھﺎي دﯾﮕﺮ ھﻢ رد ﺷﺪ و ﺟﻠﻮي ﻣﯿﺰ رﯾﯿﺲ اﯾﺴﺘﺎد و ﻛﺎﻏﺬي ﺑﮫ دﺳﺘﺶ‬ ‫داد ‪.‬ھﺮ زﻣﺎن ﻛﮫ ﻧﺎﻣﮫ ي رﺳﻤﻲ و ﺑﺨﺶ ﻧﺎﻣﮫ اي ﺧﻄﺎب ﺑﮫ اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ‬ ‫ﻣﻲ رﺳﯿﺪ رﯾﯿﺲ ﺳﺮﭘﺎ ﻣﻲ اﯾﺴﺘﺎد و ﻧﺎﻣﮫ را ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ و ﻛﺎرﻣﻨﺪان‬ ‫ﺗﺎﻻر را از ﻣﻔﺎد آن ﻣﻄﻠﻊ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫رﯾﯿﺲ ﭘﻲ از ﯾﻚ ﺑﺎر ﻧﺎﻣﮫ را از ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ھﻤﺎن ﻃﻮر‬ ‫ﻛﮫ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺳﺮﻓﮫ اي ﻛﺮد و آﻣﺎده ﺷﺪ ﻛﮫ ﺑﺨﺶ ﻧﺎﻣﮫ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪.‬‬ ‫در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن دﺳﺖ ﭘﺎﭼﮫ ﺷﺪ ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻛﮫ ﭘﯿﺶ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺒﺮ ﺑﺪي‬ ‫آورده ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻛﮫ ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ ﭘﺴﺮش را آورده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬ﯾﺎ ﻧﮫ اﻗﻼ ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ‬ ‫ھﻤﻜﺎر ﺑﯿﻤﺎر ﺟﻮان اورا آورده ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬ﻗﻠﻤﺶ را روي ﻣﯿﺰ رھﺎ ﻛﺮد ه ﺑﻮد و روي‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﻲ اش ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد وﺑﮫ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫رﯾﯿﺲ ﺷﺮوع ﻛﺮد ‪ ):‬ﺑﻨﺎ ﺑﮫ ﭘﯿﺸﻨﮭﺎد داﯾﺮه ي ﺑﺎزرﺳﻲ ‪(..‬و اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن‬ ‫آﺳﻮده ﺷﺪ ‪.‬ﺑﻘﯿﮫ را ﮔﻮش ﻧﺪاد و ﺧﻮدش را روي ﺻﻨﺪﻟﻲ اش رھﺎ ﻛﺮد ‪ .‬ﺻﺪاﯾﻲ‬ ‫از ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ھﻤﮫ ي ﻛﺎرﻣﻨﺪان را ﻣﺘﻮﺟﮫ ﻛﺮد و رﯾﯿﺲ ﯾﻚ دم از ﺧﻮاﻧﺪن‬ ‫دﺳﺖ ﻛﺸﯿﺪ و ﺑﮫ اﯾﻦ ﺣﺮﻛﺖ او ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و ﻧﻔﺮت ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ‪.‬‬ ‫اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن دوﺑﺎره ﻗﻠﻢ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﮫ ﻛﺎر ﺧﻮد اداﻣﮫ داد‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻋﺎت ﻧﺎھﺎري ﺑﺎﻧﻚ زﻧﮓ ﯾﻚ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ از ﻇﮭﺮ را ﻧﻮاﺧﺘﮫ ﺑﻮد و‬ ‫ﻃﻨﯿﻦ ﺻﺪاي آن ھﻨﻮز در ﻓﻀﺎ ﻣﻮج ﻣﻲ زد ﻛﮫ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن وارد‬ ‫ﻧﺎھﺎر ﺧﻮري ﺷﺪ ‪.‬ﻣﯿﺰ ھﺎ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد و اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﻛﮫ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ‬ ‫ﺳﺮ ﻣﯿﺰ اﯾﻦ ﺟﻮاﻧﺎن ﺷﻮخ ﻛﮫ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ھﺎي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﻮﯾﺲ ﻗﮭﻘﮭﮫ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ‬ ‫و ﺳﺮ ﺧﺮ ﺷﻮد ‪ .‬ھﻤﺎن ﻃﻮر ﺳﺮ ﭘﺎ واﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﮫ دﻧﺒﺎل ﯾﻚ‬ ‫آﺷﻨﺎ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﻛﮫ ﻧﺎﮔﮭﺎن ﭼﺸﻤﺶ ﺳﺮ ﯾﻚ ﻣﯿﺰ اﯾﺴﺘﺎد ‪.‬ھﻤﻜﺎر روﺑﮫ روﯾﻲ او ﻛﮫ‬ ‫ﺳﯿﻨﮫ درد داﺷﺖ ﺑﺎ دو ﻧﻔﺮ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ روي ﯾﻚ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬ﻣﯿﺰ آﻧﮭﺎ ﯾﻚ‬

‫ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ داﺷﺖ ‪.‬ﺑﮫ ﻣﯿﺰ ﻧﺰدﯾﻚ ﺷﺪ ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ‬ ‫ﺧﺎن ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻠﯿﺖ ﻏﺬاي ﺧﻮد را روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ‪.‬رﻓﯿﻖ ھﻢ اﺗﺎق او ﻛﮫ ﺳﯿﻨﮫ‬ ‫درد داﺷﺖ آن دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد‬ ‫آﻗﺎي ﺧﻮش ﺣﺴﺎب از دﻓﺘﺮ ارز و آﻗﺎي ذواﻟﻘﻌﺪه از داﯾﺮه ي ﺑﺮوات‪.‬‬‫و اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ھﻤﺎن ﻃﻮر ﺑﺮاي آن دو ﻧﻔﺮ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن ﻣﻲ داد ﻧﻔﮭﻤﯿﺪ‬ ‫ﭼﺮا ﺗﻮي دﻟﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻧﺎم ذواﻟﻘﻌﺪه را ﺑﮫ ﻣﺴﺨﺮه ﮔﺮﻓﺖ و دوﺳﮫ ﺑﺎر در‬ ‫ذھﻨﺶ ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﯿﺶ ﺧﺪﻣﺖ آﻣﺪ و ﺑﻠﯿﺖ ﻏﺬاي اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن را ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬ﻗﮭﻘﮭﮫ ي ﯾﻚ دﺳﺘﮫ‬ ‫از ﻛﺎرﻣﻨﺪان ﺟﻮان از ﺗﮫ ﺗﺎﻻر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و در ﻓﻀﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪ ‪.‬ﭘﯿﺮﻣﺮدھﺎ ﺑﺎ آه ﺣﺴﺮت‬ ‫ﺑﮫ آن ﺳﻤﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬رﻓﯿﻖ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﻛﮫ ﺳﯿﻨﮫ اش درد ﻣﻲ ﻛﺮد‬ ‫ﻻي دﺳﺘﻤﺎﻟﺶ ﺳﺮﻓﮫ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﻲ ﺑﯿﻨﯿﺪ؟راﺳﺘﻲ ﺟﻮوﻧﻲ ھﻢ دوره ي ﻋﺰﯾﺰﯾﮫ‪...‬‬‫و ﺑﺎز ﺳﺮﻓﮫ اش ﮔﺮﻓﺖ و ﺟﻤﻠﮫ اش ﻧﺎﺗﻤﺎم ﻣﺎﻧﺪ‪.‬ﺧﻮش ﺣﺴﺎب ﻛﮫ ﺟﻮان ﺗﺮ‬ ‫از ھﻤﮫ ي رﻓﻘﺎﯾﺶ ﺑﻮد ﺑﺎﻻي ﻟﻘﻤﮫ اش ﭼﻨﺪ ﺟﺮﻋﮫ آب ﻧﻮﺷﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻛﮫ ﺧﻮدﺷﻮن ﯾﮫ ﭘﯿﺮﻣﺮد ھﺸﺘﺎدﺳﺎﻟﮫ اﻧﺪ‬‫اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﺑﮫ ﻛﻤﻚ رﻓﯿﻖ ھﻢ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺖ‪:‬‬ ‫ﭼﮫ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﮫ ؟ ﭼﮫ ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل ﭼﮫ ھﺸﺘﺎد ﺳﺎل ‪.‬وﻗﺘﻲ آدم ﺑﻨﯿﮫ اش‬‫ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه دﯾﮕﮫ ‪.‬اﻟﺒﺘﮫ اﯾﺸﻮن ﻛﮫ ﻧﮫ ‪.‬ﻣﻦ ﺧﻮدﻣﻮ ﻋﺮض ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫ذواﻟﻘﻌﺪه ﻛﮫ ﺗﺎ ﺑﮫ ﺣﺎل ﻏﺬاﯾﺶ را ﻣﻲ ﺧﻮرد ﭼﻨﮕﺎﻟﺶ را زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‬ ‫دھﺎﻧﺶ را ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﭘﺎك ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﻠﮫ ﺧﯿﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻨﺪ ‪.‬ﺗﻮاﯾﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ از ﺳﺮ ﻧﻔﮭﻤﯿﮫ آدم ھﺮ‬‫ﭼﮫ اﺣﻤﻖ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﮫ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺗﺮه‪.‬‬ ‫اﯾﻦ ﻗﻀﺎوت ﺧﺸﻚ و ﺗﻨﺪ ذواﻟﻘﻌﺪه ھﻤﮫ را ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﺮد ‪.‬ﺑﻌﺪ او اﻓﺰود‪:‬‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﺑﺪي ﻛﮫ ﻧﺪارم ‪.‬اﻏﻠﺐ ﺷﻮن رﻓﻘﺎي ﺧﻮد ﻣﻦ اﻧﺪ ‪.‬وﻟﻲ ﺑﺬارﯾﻦ ﻛﺎر‬‫ﺑﺎﻧﻚ دوﺳﺎل دﯾﮕﮫ رﻣﻖ ﺷﻮﻧﻮ ﺑﻜﺸﮫ آن وﻗﺖ ﻧﺸﻮﻧﺘﻮن ﻣﻲ دم ﭼﮫ ﻣﻲ ﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن از ﻓﻜﺮش اﯾﻦ ﻃﻮر ﮔﺬﺷﺖ‪:‬راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﮫ دوﺳﺎل دﯾﮕﮫ‬ ‫از روزﻧﺎﻣﮫ ﻓﺮوش اﺗﺎق ﻣﺎ ھﻢ ﻣﻔﻨﮕﻲ ﺗﺮ ﺧﻮاھﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ روﺑﮫ دوﺳﺘﺶ ﻛﺮدو ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫راﺳﺘﻲ ﺳﯿﻨﮫ ي ﺷﻤﺎ ﭼﮫ ﻃﻮره؟‬‫ھﯿﭻ ﭼﻲ ‪.‬ھﻤﯿﻦ ﻃﻮري درد ﻣﻲ ﻛﻨﮫ ‪.‬ھﺮ ﭼﮫ ھﻢ ﺣﺐ و ﺷﺮﺑﺖ ﺑﻮده‬‫ﺧﻮرده م‪.‬‬

‫و اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬ ‫ﻧﻔﮭﻤﯿﺪﯾﺪ آﺧﺮ رﻓﯿﻖ ھﻢ اﺗﺎق ﻣﻮن ﭼﺸﮫ ؟‬‫ﻧﮫ وﻟﻲ ﻛﻲ ﺑﻮد ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺳﻞ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻲ داره‪.‬‬‫آﻧﮭﺎ ﻛﻠﻲ ﺑﺎ ھﻢ ﮔﭗ زدﻧﺪ ﺗﺎ اﯾﻨﻜﮫ وﻗﺖ ﻧﺎھﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ‪.‬ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮش ﺣﺴﺎب‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬ذواﻟﻘﻌﺪه ھﻢ دﺳﺘﻤﺎﻟﺶ را ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و دﻧﺒﺎل او راه اﻓﺘﺎد و ﺣﺎﻻ‬ ‫اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن و رﻓﯿﻖ ھﻢ اﺗﺎﻗﺶ ﭘﺎ ﺑﮫ ﭘﺎي ھﻢ دﻧﺒﺎل آﻧﮭﺎ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ھﺮﻛﺪام‬ ‫ﺑﮫ زﻧﺪﮔﻲ ﺳﺮد و ﺗﺎرﯾﻚ ﺧﻮدﺷﺎن ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد‬ ‫ﻛﮫ ﺳﺮ ﺗﺎﺳﺮ زﻧﺪﮔﻲ اش ﻣﺜﻞ ﻏﺬا ﺳﺮد ﺑﻮد و دل آدم را ﻣﻲ زد ‪.‬و ﺑﻌﺪ ﻛﮫ‬ ‫ﭘﺎﯾﺶ را روي ﭘﻠﻜﺎن ﮔﺬاﺷﺖ ﺳﻨﮕﯿﻨﻲ ﺑﺪن ﺧﻮد را ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﮫ ﺑﯿﺶ از روزھﺎي‬ ‫دﯾﮕﺮ ﺑﻮد ‪.‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻛﮫ ھﯿﻜﻠﺶ ﺧﯿﻠﻲ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮ از روزھﺎي دﯾﮕﺮ ﺷﺪ ه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻟﻨﮕﺮ دار زﻧﮓ ﭘﻨﺞ ﺑﻌﺪاز ﻇﮭﺮ را ھﻢ زد و اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ھﻨﻮز‬ ‫ﯾﻚ رﯾﺎل و ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ دﯾﻨﺎر اﺧﺘﻼف ﺣﺴﺎب آﺧﺮي دﻓﺘﺮھﺎي ﺧﻮدرا‬ ‫ﭘﯿﺪا ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ‪ .‬از ھﻤﮫ ﺑﺪﺗﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﻛﮫ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺑﮫ ﺣﺎل از ﭘﺴﺮش‬ ‫ﺧﺒﺮي ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬دو ﺳﮫ ﺑﺎر ﺑﮫ دواﺧﺎﻧﮫ ي ﻧﺰدﯾﻚ ﻣﻨﺰل ﺷﺎن ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد‬ ‫و ﺳﺮاغ زﻧﺶ را ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد ‪.‬وﻟﻲ اﮔﺮ زﻧﺶ ﺑﮫ دواﺧﺎﻧﮫ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﮫ ﺑﺮاي‬ ‫او ﺗﺎﺑﺤﺎل ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪.‬ﯾﻚ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻛﻮﺷﯿﺪ ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﻲ ھﺎي ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﮫ دور ﺑﺮﯾﺰد و ﻛﺎرش را دﻧﺒﺎل ﻛﻨﺪ ‪.‬ﭼﻚ ھﺎ و اﺳﻨﺎدي را ﻛﮫ ﺑﻌﺪ از ﻇﮭﺮ وارد‬ ‫دﻓﺘﺮھﺎي ﺣﺴﺎب ﺟﺎري ﻛﺮده ﺑﻮد ﭘﯿﺶ ﺧﺪﻣﺖ ھﺎ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و او از ﺷﺮ ﺷﺎن راﺣﺖ‬ ‫ﺷﺪ ه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫دﻓﺘﺮ ھﺎ را ﯾﻚ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ روي ھﻢ ﭼﯿﺪ و دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﮫ ﺗﻄﺒﯿﻖ‬ ‫ارﻗﺎم آﻧﮭﺎ ‪.‬ﺧﻮﺑﯿﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﻛﮫ ﺑﺎز ﻛﺎر او زﺣﻤﺖ زﯾﺎدي ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ھﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻣﺸﻐﻮل اﻧﺠﺎم ﻛﺎرھﺎﯾﺶ ﺑﻮد ﻛﮫ ﺳﺎﻋﺖ زﻧﮓ ﺷﺶ را زد‪.‬‬ ‫اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﺑﮫ وﺣﺸﺖ اﻓﺘﺎد ‪ .‬او ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻛﺮد و دﯾﺪ ﻛﮫ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ھﺸﺖ ﻛﺎر دارد ‪ .‬ﺗﺎزه ﺳﺎﻋﺖ ھﺸﺖ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ ﺑﺮود و از ﺣﺎل‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺮﯾﻀﺶ ﺧﺒﺮ ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬ ‫ﭼﺮا ﺗﺎ ﺑﮫ ﺣﺎل زﻧﺶ ﺧﺒﺮي ﻧﺪاده ﺑﻮد ؟و او را اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺎراﺣﺖ ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﺑﻮد؟‬ ‫ﺗﮫ دﻟﺶ ﺣﺘﻢ داﺷﺖ ﻛﮫ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﺗﻔﺎق ﺑﺪي ﻧﯿﻔﺘﺎده ‪.‬او در اﻓﻜﺎر ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺮﯾﻀﺶ ﺑﻮد‬ ‫ﻛﮫ ﺳﺎﻋﺖ زﻧﮓ ﺷﺶ و ﻧﯿﻢ را زد ‪.‬راﺳﺘﻲ داره ﺷﺐ ﻣﻲ ﺷﮫ ‪.‬ﺣﺎﻻ ﺑﮫ ﺟﺰ اﺣﻤﺪ‬ ‫ﻋﻠﻲ ﺧﺎن دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ در ﺗﺎﻻر ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬او ﻣﺪام ﻛﺎﺑﻮس ھﺎي وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﻣﻲ دﯾﺪ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و در ﺗﺎﻻر ﻣﺸﻐﻮل ﻗﺪم زدن ﺷﺪ و ھﻤﯿﻨﻄﻮر ﻣﺎت ﻛﺎرﻛﺮدن ھﻤﻜﺎرش ﺷﺪ ه‬

‫ﺑﻮد و در اﻓﻜﺎر ﺧﻮد ﻏﻮﻃﮫ ور ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﯿﺮون ھﻢ ھﻮا ﺗﺎرﯾﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﻧﺴﯿﻢ ﻣﻼﯾﻤﻲ وزﯾﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد دود دم ﺣﻤﺎم را ﺗﺎ ﺗﮫ‬ ‫ﺣﻠﻖ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﻓﺮوﺑﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ زﻧﮓ ھﻔﺖ و رﺑﻊ را زد ‪.‬و ﺑﯿﺮون ﺗﺎرﯾﻚ ﺗﺎرﯾﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬و اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﺑﮫ ﺟﺴﺖ‬ ‫و ﺟﻮي اﺧﺘﻼف ﺣﺴﺎب ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﺻﻔﺤﮫ ي دﯾﮕﺮ دﻓﺘﺮ را ورق زده ﺑﻮدﻛﮫ ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ‬ ‫زد ﺑﻲ اﯾﻨﻜﮫ ﻋﺠﻠﮫ ﻛﻨﺪ ﻗﻠﻢ را روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و رﻓﺖ ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬ ‫ھﻤﺎن ﻃﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﮔﻮﺷﻲ را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻃﺮف ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﻠﮫ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﺣﺴﺎب ﺟﺎري ﺑﺎﻧﻚ ﺑﯿﺠﺎري ﺧﻮد ﻣﻨﻢ ‪...‬ﻛﻲ ؟ زن ﻣﻦ ؟‪..‬‬‫و ﺑﮫ ﭘﺘﮫ ﭘﺘﮫ اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫ھﺎن !‪...‬ﺑﮕﻮ ‪.‬ﺑﮕﻮ ﺧﻮدﻣﻢ ‪..‬ﺑﮕﻮ‪..‬‬‫‪-....‬‬ ‫و ﮔﻮش از دﺳﺖ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن رھﺎ ﺷﺪ و ﺑﮫ ﻟﺐ ﻣﯿﺰ ﺧﻮرد ‪.‬دﺳﺖ ھﺎي‬ ‫او از دو ﻃﺮف اﻓﺘﺎد و ﺳﺮش ﺑﻲ ھﯿﭻ ﺻﺪاﯾﻲ روي ﺳﯿﻨﮫ اش ﺧﻢ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ھﻤﻜﺎر او ﻛﮫ ﺗﮫ ﺗﺎﻻر روي ﻣﯿﺰ ﺧﻮد ﺧﻢ ﺷﺪ ه ﺑﻮد ﺑﮫ ﺻﺪاي اﻓﺘﺎدن‬ ‫ﮔﻮﺷﻲ از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ و ﺧﻮد را ﺑﮫ ﻣﯿﺰ رﯾﯿﺲ رﺳﺎﻧﺪ ‪.‬ﮔﻮﺷﻲ ھﻨﻮز ﻗﺮﻗﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﮫ ﮔﻮش دادن ﻗﯿﺎﻓﮫ اش درھﻢ ﻓﺮورﻓﺖ اﺷﻚ‬ ‫ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺶ ھﺎﯾﺶ ﭘﺮﺷﺪ و از ﻻي دﻧﺪان ھﺎﯾﺶ ﻛﮫ ﺑﮫ ھﻢ ﻓﺸﺮد ه ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﻮي‬ ‫ﮔﻮﺷﻲ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫‪-‬آﺧﮫ ﺧﺎﻧﻢ ! ﺧﺒﺮ ﺑﺪ رو ﻛﮫ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺮاي آدم ﻧﻤﻲ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‪...‬‬

‫********‬ ‫ﺑﺨﺶ ‪١٣‬‬ ‫اﻟﮕﻤﺎرك و اﻟﻤﻜﻮس‬ ‫در ﭘﺎﺳﮕﺎه ﻣﺮز زﯾﺎد ﻣﻌﻄﻠﻢ ﻧﻜﺮدﻧﺪ ‪.‬ﺗﺬﻛﺮه ام را ﺑﺎزرﺳﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻜﺴﺶ را ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﮫ ام ﺗﻄﺒﯿﻖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ؛ ورﻗﮫ ي آﺑﻠﮫ ﻛﻮﺑﻲ ام را ﻛﮫ ھﻤﺎن‬ ‫روز ﺻﺒﺢ در ﺧﺮﻣﺸﮭﺮ ‪ ،‬ﺑﮫ دو ﺗﻮﻣﺎن ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮدم ‪ ،‬دﯾﺪﻧﺪ و اﺟﺎزه ي ورود دادﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺮﻃﮫ اي ) ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ( ﭘﯿﺶ دوﯾﺪ‪.‬ﭼﻤﺪاﻧﻢ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎد ‪.‬از‬ ‫ﭘﺎﺳﮕﺎه ﺗﺎ ﻟﺐ ﺷﻂ ﭼﻨﺪان ﻓﺎﺻﻠﮫ اي ﻧﺒﻮد ‪.‬ﺑﻠﻢ ھﺎي دراز و ﻧﻮك ﺑﺮﮔﺸﺘﮫ ‪،‬ﺑﺎ‬ ‫ﻋﺮب ھﺎي ﭼﻔﯿﮫ ﺑﺴﺘﮫ و ﭼﻮب ﺑﮫ دﺳﺖ ‪،‬ﻛﻨﺎر ﺷﻂ ﺻﻒ ﻛﺸﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و‬ ‫ﻋﺮﺑﻲ ﺑﻠﻐﻮر ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬ﯾﻜﻲ از آن ﻣﯿﺎن ﭘﯿﺶ آﻣﺪ ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻣﺮز ﻧﺠﻮاﯾﻲ‬

‫ﻛﺮد ‪.‬ﭼﻤﺪان را از او ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﺑﻠﻢ ‪.‬ﻣﺎ ھﺮ دو ﺗﺎ را ﺟﺎ داد ‪ ،‬وﻟﻲ‬ ‫را ه ﻧﯿﻔﺘﺎد ‪.‬ﭼﮭﺎر ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ را ھﻢ ﺳﻮارﻛﺮد ؛ ﯾﻚ زن روﺑﻨﺪ ﺑﺴﺘﮫ وﻟﻲ‬ ‫ﭼﺎﻻك ؛ ﯾﻚ ﭘﺎﺳﺒﺎن دﯾﮕﺮ و دو ﺗﺎ ﭘﯿﺮ ﻣﺮد ‪.‬و ﺑﻌﺪ را ه اﻓﺘﺎدﯾﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻛﮫ روي آب در ﻗﺎﯾﻘﻲ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻢ ‪.‬ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﻛﮫ روي‬ ‫آب ‪ ،‬ﺣﺎل آدم ﺑﮫ ھﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرد ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﮫ ﺧﻮد اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺘﻢ ‪.‬ﯾﻜﻲ دوﺑﺎر‬ ‫وﻗﺘﻲ ﭘﺎي ﯾﻚ ﻧﻔﺖ ﻛﺶ دود ﻛﻠﮫ دور ﻣﻲ زدﯾﻢ ﺳﺮم ﮔﯿﺞ ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ھﻮا ﺧﯿﻠﻲ ﮔﺮم ﺑﻮد ‪.‬ﻣﮫ ﺗﺎ ﺗﮫ ﮔﻠﻮی آدم ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻣﺰه ای ﺗﺮﺷﯿﺪه داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﯿﺰی ﺑﮫ ﻇﮭﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺻﺒﺢ از ﺧﺮم ﺷﮭﺮ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺗﺎﮐﺴﯽ ‪ ،‬ﺑﺎ ھﺰار ﭼﮏ و ﭼﺎﻧﮫ‬ ‫‪،‬‬ ‫ﺑﮫ ﺑﯿﺴﺖ ﺗﻮﻣﺎن ‪ ،‬راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم‪.‬و وﻗﺘﯽ ﺑﮫ ﭘﺎﺳﮕﺎه ﻣﺮز ﻋﺮاق‬ ‫وارد ﺷﺪم ‪ ،‬ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﮫ ﻇﮭﺮ داﺷﺘﯿﻢ‪.‬رﻓﻘﺎی راه از ﺗﮭﺮان ﺗﺎ اھﻮازم ‪ ،‬ﮐﮫ ھﻤﺎن‬ ‫ﺗﻮی ﻗﻄﺎر ﺑﺎ ھﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ھﺮ ﭼﮫ اﺻﺮار ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ﺑﻤﺎﻧﻢ‬ ‫و ﻋﺼﺮ ﺑﮫ اﺗﻔﺎق آن ھﺎ ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﺎﯾﻖ دوازده ﻧﻔﺮی ﺷﯿﺦ ﻋﺒﻮد ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ‪.‬ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮده‬ ‫ﺑﻮدم ﮐﮫ ‪":‬ﭼﺮا ؟ﻣﻦ ﮐﮫ ﺗﺬﮐﺮ دارم ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﺎرﻣﻮ ﻋﻘﺐ ﺑﻨﺪازم؟اوﻧﻢ ﺑﺎ ﯾﮫ ﻋﺪه ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﯽ ‪،‬‬ ‫اوﻧﻢ ﺷﺒﻮﻧﮫ و دزدﮐﯽ از ﻣﺮز رد ﺷﻢ؟"‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮐﮫ ﻣﺮا از ﺧﺮم ﺷﮭﺮ ﺗﺎ ﭘﺎﺳﮕﺎه اول ﻣﺮز ﻋﺮاق آورده ﺑﻮد ‪ ،‬ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ را ھﻢ‬ ‫ﺳﻮار ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﻦ اول ﺧﯿﺎل ﮐﺮدم از آن ھﺎ ھﻢ ﯾﮏ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﻮﻟﯽ ﮔﺮﻓﺘﮫ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﮫ ﻧﻔﺮ ﻋﺮب ﺷﮭﺮی و دو ﺗﺎ ﺳﺮﺑﺎز ﻟﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﮫ و دﻣﺎغ ﭘﮭﻦ اﺳﺘﺮاﻟﯿﺎﯾﯽ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﻮرت ھﺎی‬ ‫ﻣﺴﯽ رﻧﮓ و ﭼﺎﻧﮫ ھﺎ ی ﻣﺮﺑﻊ ﺷﺎن‪.‬‬ ‫وﻟﯽ ﺷﻮﻓﺮ ﻗﺴﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﮐﮫ اﯾﻦ ﺳﮫ ﻧﻔﺮ ﻋﺮب ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺎﺷﯿﻦ ھﺴﺘﻨﺪ و اﺻﻼ ﭘﻮل ﻧﻤﯽ‪-‬‬ ‫دھﻨﺪ ‪.‬و ‪":‬اﯾﻨﺎم ﮐﮫ ھﻠﻮ ﺟﻮﻧﯽ اﻧﺪ ‪ ،‬ﭼﮫ ﻣﯽ ﻓﮭﻤﻨﺪ ﭘﻮل ﮐﺪوﻣﮫ ‪.‬ﻣﺎم دﯾﮕﮫ ﻣﺠﺒﻮرﯾﻢ ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺷﻮن"‬ ‫ﯾﮑﯽ از ﺳﺮﺑﺎزھﺎ دور ﮐﻼه آﻓﺘﺎب ﮔﺮدان ﺧﻮد را ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬و ھﺮ ﭼﮫ دﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺘﮫ ﺑﻮد ‪،‬‬ ‫روی آن ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬ﯾﮏ ﺟﺎ دﺳﺘﮫ ﮔﻞ‪ ،‬ﺟﺎی دﯾﮕﺮ ﯾﮏ ﺻﻠﯿﺐ دم ﺑﺮﯾﺪه و ﭘﺖ و ﭘﮭﻦ ‪ ،‬و ﯾﮏ ﻃﺮف‬ ‫دﯾﮕﺮ دوﺗﺎ دل ﮐﮫ ﯾﮏ ﺗﯿﺮ از وﺳﻂ ھﺮ دوی آﻧﮭﺎ رد ﺷﺪه ﺑﻮد و از ﺳﺮو دﻣﺶ ﺧﻮن ﻣﯽ ﭼﮑﯿﺪ ‪،‬‬ ‫و ﯾﮏ ﺟﺎی دﯾﮕﺮ ھﻢ ﮐﻠﻤﮫ ) ﻣﻠﺒﻮرن ( را ﮐﮫ زﯾﺎد ھﻢ ﺗﻤﯿﺰ ﻧﻮﺷﺘﮫ ﻧﺸﺪ ه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﺑﺨﻮاﻧﻢ ‪.‬ﻓﺎرﺳﯽ ای ﮐﮫ ﺷﻮﻓﺮ ﺑﮫ آن ﺣﺮف ﻣﯽ زد ‪ ،‬ﻏﻠﯿﻆ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﻮی دﻟﻢ ﺑﮫ او ﺧﻨﺪﯾﺪم‪.‬‬ ‫و از اﯾﻨﮑﮫ ﺑﺮای دو ﻗﺪم راه ﺑﯿﺴﺖ ﺗﻮﻣﺎن اﺿﺎﻓﮫ داده ﺑﻮدم ﭼﯿﺰی ﺑﮫ دل ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻓﮭﻤﯿﺪم ﮐﮫ ھﯿﺠﺪه ﺗﻮﻣﺎن ﺳﺮم ﮐﻼه ﮔﺬاﺷﺘﮫ اﻧﺪ ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﺳﻮﺧﺖ‪.‬‬ ‫راﻧﻨﺪه ﻗﺎﯾﻖ داﻣﻦ ﻗﺒﺎی ﺧﻮد را ﺑﮫ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﺑﺎرﯾﮏ ﭼﺮﻣﯽ ﺧﻮد ﺑﺴﺘﮫ ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﻮب ﺑﻠﻨﺪش را‬ ‫ﺑﮫ ﺗﮫ ﺷﻂ ﺑﻨﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد وﺑﮫ روی آن ﻓﺸﺎر ﻣﯽ آورد و ﻗﺎﯾﻖ را ﺑﮫ ﺟﻠﻮ ﻣﯽ راﻧﺪ‪.‬‬ ‫آن ﺟﺎ ھﻢ ﮐﮫ ﺷﻂ ﮔﻮد ﻣﯽ ﺷﺪ و دﯾﮕﺮ ﭼﻮب ﺑﻠﻨﺪ او ﺑﮫ ﺗﮫ آن ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ ‪ ،‬از ﺗﻨﮫ‬

‫ﻗﺎﯾﻖ ھﺎی ﻟﻨﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺘﮫ ی ﺑﺰرگ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﺮد ‪.‬و ﭘﺎروھﺎ ‪ ،‬ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﮫ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ ‪،‬‬ ‫ﻣﺜﻞ دو ﺗﺎ ﮐﻨﺪه ھﯿﺰم ﺑﺎرﯾﮏ و ﺑﯽ ﻣﺼﺮف ‪ ،‬ﺗﮫ ﻗﺎﯾﻖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪ .‬ﺻﺪای ﺑﻤﯽ ﮐﮫ از ﯾﮏ آواز‬ ‫دﺳﺘﮫ ﺟﻤﻌﯽ ﻣﯽ آﻣﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﺪ ‪.‬ﺻﺪا از ﻣﯿﺎن ﻗﺎﯾﻖ ﺑﺎدﺑﺎﻧﯽ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد ﮐﮫ ﭘﯿﺶ روی‬ ‫ﻣﺎ ‪ ،‬ﺗﺎزه از ﻣﯿﺎن ﻣﮫ ﭘﯿﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻋﺮاب ﺑﮫ ھﻤﺮاه ﺳﺮود دﺳﺘﮫ ﺟﻤﻌﯽ ﺧﻮد ﻟﻨﮕﺮ آﻧﺮا ﺑﺎ دﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﺮض ﺷﻂ را در ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﻤﻮدﯾﻢ ‪ .‬ﻟﻨﮕﺮ ﮔﺎه ﻋﺸﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ‪.‬وﻣﻦ ﺗﺎ آﻣﺪم ﺑﮫ‬ ‫ﺧﻮدم ﺑﯿﺎﯾﻢ و دﻧﺒﺎل ﭼﻤﺪان ﺑﮕﺮدم ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮان ﭘﯿﺎده ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﻔﮭﻤﯿﺪم ﺑﮫ ﻋﻨﻮان ﮐﺮاﯾﮫ‬ ‫ﭼﻘﺪر در دﺳﺖ ﻗﺎﯾﻘﺮان ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﺎﻻﮐﯽ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﮫ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﮫ ﮔﻮل ﭘﯿﺮاھﻦ ھﺎی ﺑﻠﻨﺪ و ﻋﺒﺎھﺎی دﺳﺖ‬ ‫و ﭘﺎﮔﯿﺮﺷﺎن را ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﯽ ﺑﻮد ‪ .‬ازﻣﻦ ﻧﯿﻢ دﯾﻨﺎر ﺧﻮاﺳﺖ ‪ .‬ﻗﯿﻤﺖ دﯾﻨﺎر را‬ ‫ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ‪.‬وﻟﯽ زود ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد ﮐﮫ ﭘﻮﻟﻢ را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﮑﺮده ام‪:‬‬ ‫ﭼﯽ ؟ ﻧﯿﻢ دﯾﻨﺎر ؟‪...‬ﻣﻦ ﮐﮫ دﯾﻨﺎر ﻧﺪارم‪.‬‬‫ﭘﺲ ﭼﮭﺎر ﺗﻮﻣﺎن ﺑﺪه‪.‬‬‫ﮐﻤﯽ آﺳﻮده ﺷﺪ م ‪ .‬ﻧﯿﻢ دﯾﻨﺎر ھﻔﺖ ﺗﻮﻣﺎن و ﺧﺮده ای ﺑﻮد ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎز ھﻢ ﭼﺮا ﭼﮭﺎر ﺗﻮﻣﺎن ؟‬ ‫ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﮫ اﻃﺮاف ﮐﺮدم ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﻣﻀﻄﺮب ﭘﺴﺮک ژﻧﺪه ﭘﻮﺷﯽ ﮐﮫ روی ﺳﮑﻮ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‬ ‫و ﭘﯿﺎده ﺷﺪن ﻣﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد ‪ ،‬ﺑﮫ ﻧﮕﺎه ﮐﻤﮏ ﺧﻮاه ﻣﻦ ﺟﻮاب ﻣﯽ داد ‪.‬ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻣﺮز روی ﺳﮑﻮ‬ ‫ﻣﻌﻄﻞ ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢ اﺷﺎره ای ﺑﮫ او ﮐﺮدم ‪ .‬او ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬ﭼﮭﺎر ﺗﻮﻣﺎن دادم و از ﻗﺎﯾﻖ‬ ‫ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ﮐﮫ دﻧﺒﺎل ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺑﮫ راه ﺑﯿﻔﺘﻢ ‪ .‬ھﻤﺎن ﭘﺴﺮک ﺟﻠﻮ دوﯾﺪ‪.‬‬ ‫آﻗﺎ ﺟﯿﮕﺎره ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﯿﻦ؟‬‫ﻣﻦ اول ﮔﻤﺎن ﮐﺮدم او ھﻢ ﻣﺜﻞ دﯾﮕﺮان ﺟﯿﺐ ﮐﻮﭼﮏ و ﭘﺎره ﭘﺎره ﺷﻠﻮار ﮐﻮﺗﺎھﺶ را ﺑﺮای ﻟﺨﺖ ﮐﺮدن ﻣﻦ‬‫آﻣﺎده ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ‪.‬و ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﺟﮭﺖ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻗﯿﺎﻓﮫ ﺧﺎرﺟﯽ ﻣﻦ ﻧﮫ ﭼﻔﯿﮫ ﻋﮕﺎل داﺷﺘﻢ و ﻧﮫ دﺷﺪاﺷﮫ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدم ‪،‬‬ ‫اﯾﻦ ﻃﻮر از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ و ﺣﺴﺎب ﺟﯿﮕﺎرھﺎﯾﯽ را ﮐﮫ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺑﮫ ﺣﺎل ﻓﺮوﺧﺘﮫ ﺑﻮد ‪ ،‬ول ﮐﺮد ‪ .‬وﻟﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﻀﻄﺮﺑﺶ‬ ‫و ﻓﺎرﺳﯽ ﺷﯿﺮﯾﻨﺶ ﮐﮫ در ﮔﻮش ﻣﻦ ‪ ،‬ﻣﺜﻞ زﻧﮓ ﺻﺪا ﮐﺮد ‪ ،‬ﻣﺮا از اﺷﺘﺒﺎه در آورد ‪.‬ﺣﺘﯽ ﯾﺎدم اﺳﺖ ﮐﮫ وﻗﺘﯽ‬ ‫اﺳﮑﻨﺎس ھﺎ را ﺑﮫ ﻗﺎﯾﻖ ران ﻣﯽ دادم ‪ ،‬ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ و دﻧﺪان ھﺎﯾﺶ را ﻃﻮری روی ھﻢ ﻓﺸﺮد ﮐﮫ ﻋﻀﻼت روی‬ ‫ﮔﻮﻧﮫ ھﺎﯾﺶ ﺑﺮآﻣﺪﮔﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰی ھﻢ ﺑﮕﻮﯾﺪ وﻟﯽ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻣﺮز ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه اش را‬ ‫ﺑﮫ او اﻧﺪاﺧﺖ و او ﮐﮫ ﻻﺑﺪ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮد ﮐﮫ ﺟﻠﻮ ﺗﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ و ﺑﮕﻮﯾﺪ‪:‬‬ ‫آﻗﺎ ﺟﯿﮕﺎره ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﯿﻦ ؟‬‫از ﺟﻠﻮﯾﺶ داﺷﺘﻢ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﮐﮫ ﺟﻮاﺑﺶ دادم‪:‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻧﮫ‪.‬‬‫ﺣﺎﻻ ﻧﮫ ؟‬‫ﺟﻮاﺑﻢ را درک ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ‪.‬ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﮫ ﺣﺎﻟﯿﺶ ﺑﺸﻮد ‪ ،‬ھﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﮫ دﻧﺒﺎل ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫از ﮔﻤﺮک ﮐﮫ دراوﻣﺪم‪...‬‬‫ﭘﺴﺮک ﻓﮭﻤﯿﺪ ‪.‬ﻣﻦ ھﻨﻮز ﺳﯿﮕﺎر ﻧﻤﯽ ﮐﺸﯿﺪم ‪.‬وﻟﯽ دﺳﺖ ﮐﻢ ﺑﺎ او ﮐﮫ ﺣﺮف ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺰﻧﻢ ‪.‬از‬ ‫ﺟﻠﻮﯾﺶ ﮐﮫ رد ﻣﯽ ﺷﺪم ﺑﮫ ﺧﻨﺪه ای ﮐﮫ روی ﮔﻮﻧﮫ ھﺎی او ﮔﻮدی ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﭘﺎﺳﺦ دادم‬ ‫و ھﻤﺎن ﻃﻮرﮐﮫ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺑﮫ ﻓﮑﺮ او ﻓﺮو رﻓﺘﮫ ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫ﭘﺴﺮک ﺳﺮ ﺑﺮھﻨﮫ ای ﺑﻮد ﮐﮫ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﭘﯿﺮاھﻦ ﺑﯽ آﺳﺘﯿﻦ ﭘﺎره و ﭼﺮک ﺑﮫ ﺗﻦ داﺷﺖ ‪ ،‬ﺑﺎ ﯾﮏ ﺷﻠﻮار ﮐﻮﺗﺎه‬ ‫ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ ﻧﻈﺎﻣﯽ ‪ .‬روزھﺎی ﺟﻨﮓ ﺑﻮد و از در و دﯾﻮار ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺗﺎ ﺳﯿﮕﺎر ی ﮐﮫ ﻣﺮدم ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ ‪،‬‬ ‫ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ رﻧﮓ ﺟﻨﮓ را داﺷﺖ و ﺑﻮی ﺳﺮﺑﺎزھﺎی آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ را ﻣﯽ داد‪.‬‬ ‫ﭘﺴﺮک ﺷﺎﯾﺪ دوازده ﺳﺎﻟﮫ ﺑﻮد ‪ .‬ﻣﻮھﺎی ﺳﯿﺎھﺶ ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﺶ رﯾﺨﺘﮫ ﺑﻮد و ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﺎک ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺪ ﺟﻌﺒﮫ اش را ﺑﮫ ﮔﺮدﻧﺶ آوﯾﺨﺘﮫ ﺑﻮد و ﺟﻌﺒﮫ را روی ﺷﮑﻤﺶ ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺖ ﻧﮕﮫ داﺷﺘﮫ ﺑﻮد ؛‬ ‫و دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﺗﻮی ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮار ﮐﻮﺗﺎھﺶ ﺑﻮد ‪.‬ﮐﻨﺪه ھﺎی زاﻧﻮﯾﺶ ﮐﺒﺮه ﺑﺴﺘﮫ ﺑﻮد و ﻣﻦ‬ ‫ﺣﺘﻢ داﺷﺘﻢ ﮐﮫ دﯾﮕﺮ ﭘﺎھﺎی ﺑﺮھﻨﮫ اش ‪ ،‬روی آﺳﻔﺎﻟﺖ داغ ﯾﮏ ﺑﻌﺪ از ﻇﮭﺮ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﮭﺎی ﺑﺼﺮه از ﮔﺮﻣﺎ‬ ‫ﺳﻮزﺷﯽ ﺣﺲ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ‪.‬ﺗﺎ ﺑﮫ اداره ﮔﻤﺮک ﮐﮫ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﻣﻦ دوﺳﮫ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﮫ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و‬ ‫اورا دﯾﺪم ﮐﮫ ﭘﺎ ﺑﮫ ﭘﺎی ﻣﺎ ‪ ،‬وﻟﯽ دورادور ‪ ،‬ﻣﯽ آﻣﺪ و ﻣﺮا ﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﺪ ‪ .‬ﺑﺎ رﺳﻮم ﮐﮫ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ‪،‬‬ ‫وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﮫ از در ﺑﺎغ اداره ﮔﻤﺮک داﺷﺘﯿﻢ ﺗﻮ ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ‪ ،‬ﺧﻨﺪه ای ﺑﮫ ھﻢ ﮐﺮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﺳﺮم را‬ ‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم و ﺗﻮی ﺑﺎغ رﻓﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻻی در اداره ﺑﺎ ﺧﻂ ﺛﻠﺚ و ﺑﺮ آﻣﺪه ای ﻧﻮﺷﺘﮫ ﺑﻮد ‪:‬اﻟﮕﻤﺎرک و اﻟﻤﮑﻮس‪.‬‬ ‫ﮔﻤﺎرک را زود ﻓﮭﻤﯿﺪم ﮐﮫ ﭼﯿﺴﺖ ‪ .‬وﻟﯽ ھﺮ ﭼﮫ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﮭﻤﻢ اﻟﻤﮑﻮس ﯾﻌﻨﯽ ﭼﮫ؟‬ ‫ﻣﺠﻮس ؟ ‪ ...‬ﻣﻘﻮس ؟‪ ...‬ﻣﻐﻮص؟‪ ...‬ھﯿﭻ ﮐﺪام ﻣﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽ داد‪.‬‬ ‫ﺣﺘﻤﺎ اﯾﻦ ھﻢ ﻟﻐﺘﯽ ﺑﻮد ﻣﺘﺮادف ﺑﺎ ﮔﻤﺎرک و ھﻤﯿﻦ ﻣﻌﻨﯽ ھﺎ را ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ داﺷﺘﮫ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﯽ آن وﻗﺖ ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ آﻧﭽﮫ از ﻋﺮﺑﯽ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ‪ ،‬ھﺮ ﭼﮫ ﮐﺮدم ‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﺰی درک ﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﺪﻣﺖ ‪ ،‬ﭼﻤﺪاﻧﻢ را از دﺳﺘﻢ در آورد رﺷﺘﮫ اﻓﮑﺎرم ﺑﺮﯾﺪه ﺷﺪ ﺗﺎزه داﺷﺘﻢ در رﯾﺸﮫ‬ ‫«م‪.‬ک‪.‬س« دﻧﺒﺎل ﻣﻌﻨﺎی اﻟﻤﮑﻮس ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﮐﮫ ﺗﻮی اﺗﺎق راھﻨﻤﺎﯾﯿﻢ ﮐﺮدﻧﺪ ‪ .‬روی‬ ‫دﯾﻮار ﭼﭙﺶ دری ﺑﮫ اﺗﺎق دﯾﮕﺮ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ و اﺗﺎق ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪.‬‬ ‫روی ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ و دراز و ﺳﯿﺎھﯽ ﮐﮫ ﻃﺮف راﺳﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻤﺪاﻧﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮدﻧﺪ و ﺷﺮوع ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫ﺑﮫ وارﺳﯽ ‪.‬ﻣﻦ ﮐﮫ ﭼﯿﺰی ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﮫ ﮐﺎرم زود ﺗﻤﺎم ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﯽ در ﮔﻤﺮک ﺧﺎﻧﮫ ھﺎ از ﻣﯿﺎن ﺑﺴﺎط ﺷﻤﺎ ‪ ،‬ھﻤﯿﺸﮫ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﭼﯿﺰی ﮔﯿﺮ ﺑﯿﺎورﻧﺪ ﮐﮫ ﻃﺒﻖ‬ ‫ﯾﮑﯽ از ﻣﻮاد اﺳﺎﺳﻨﺎﻣﮫ ﻃﻮﻣﺎر ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻤﺮﮐﯽ ‪ ،‬ورود ﯾﺎ ﺧﺮوﺟﺶ ﻣﻤﻨﻮع ﺑﺎﺷﺪ ‪ .‬از ﻣﯿﺎن‬ ‫ﺑﺴﺎط ﺳﻔﺮ ﻣﻦ ھﻢ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭼﯿﺰی ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﻧﺪ ‪ .‬ھﻔﺖ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب ﻓﺎرﺳﯽ ﮐﮫ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﻮﺳﯿﻠﮫ‬ ‫اداره اﻟﮕﻤﺎرک و اﻟﻤﮑﻮس ﺑﺮای وزارة اﻧﻄﺒﺎﻋﺎت ﺑﻐﺪاد ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﻮد ﺗﺎ داﯾﺮة اﻟﻨﺸﺮ و اﻟﺪﻋﺎﯾﮫ‬ ‫ﺻﻼﺣﯿﺖ ورودﺷﺎن را ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪھﺪ ‪ .‬و در ﺻﻮرت ﻣﺠﺎز ﺑﻮدن ‪ ،‬در ھﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﮫ ﻣﻦ‬ ‫رد ﮐﻨﻨﺪ ‪.‬ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﮭﺎر ﻗﺎﻟﺐ ﺻﺎﺑﻮن رﺧﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﮐﮫ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم د رﻋﺮاق ﮔﯿﺮ ﻧﻤﯽ آﯾﺪ‪.‬‬

‫ﯾﮏ دورﺑﯿﻦ ﮐﻮﭼﮏ ﻋﮑﺎﺳﯽ و دو ﻗﻮاره ﻧﺪوﺧﺘﮫ ﺷﺶ زرﻋﯽ ﮐﺮﺑﺎﺳﯽ ﻗﻢ ‪ ،‬ﮐﮫ ﺧﻠﻌﺖ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم‬ ‫ﺑﻮد ﮐﮫ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺑﺮدم ﮐﮫ در آب ﻓﺮات ﺗﺒﺮﮐﺸﺎن ﮐﻨﻢ و ﺑﻌﺪ ھﻢ در ﺣﺮم ﮐﺮﺑﻼ و ﻧﺠﻒ ‪ ،‬ﻃﻮاف ﺷﺎن‬ ‫ﺑﺪھﻢ و ﺑﺮﮔﺮداﻧﻢ‪.‬از ﺑﺴﺎط ﺳﻔﺮ ﻣﻦ ‪ ،‬ورود ھﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﻗﻠﻢ ﻣﻤﻨﻮع ﺗﺸﺨﯿﺺ داده ﺷﺪ‪.‬‬ ‫اول زﯾﺎد ﺟﺪی ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ‪.‬ﺧﯿﺎل ﻣﯽ ﮐﺮدم ﭘﺎﭘﻮش ﻣﯽ دوزﻧﺪ ﮐﮫ ﺗﻠﮑﮫ ام ﮐﻨﻨﺪ‪.‬و ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫وﻟﯽ ﻓﺼﻞ زﯾﺎرﺗﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﮫ ﺳﺮﺷﺎن ﺷﻠﻮغ ﺑﺎﺷﺪ و ﮐﻮرﻣﺎل ﮐﻮرﻣﺎل ‪ ،‬ﺑﺴﺎط ﺳﻔﺮ ﻣﺮدم را‬ ‫از زﯾﺮ دﺳﺖ رد ﮐﻨﻨﺪ‪.‬وﺳﻂ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد و ﻣﻐﺰ ﮐﺴﯽ را داغ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﮫ‬ ‫در آن ﮔﺮﻣﺎی ﮐﺸﻨﺪه ی ﻋﺮاق ﺑﮫ زﯾﺎرت ﺑﺮود‪.‬ﻣﺎﻣﻮر ﭘﯿﺮی ﮐﮫ ﭼﻤﺪاﻧﻢ را ﻣﯽ ﮔﺸﺖ و ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﭘﺮ ﺣﺮف ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎ آن ﮐﮫ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺟﻮاﻧﮑﯽ ﻧﻮﻧﻮار و ﺗﺎزه از ﻣﺪرﺳﮫ درآﻣﺪه ‪،‬‬ ‫ﭼﯿﺰھﺎﯾﻲ ﺑﮫ ﻋﺮﺑﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﮫ ﻣﻦ ﻧﻔﮭﻤﯿﺪم ‪.‬ﯾﻮاش ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧﺪ‪.‬اﮔﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ‬ ‫ﺑﻮد ﭼﯿﺰی درک ﮐﻨﻢ‪.‬وﻟﯽ از ھﻤﮫ ی ﺣﺮف زدن آھﺴﺘﮫ ﺷﺎن ‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﻻ و‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻦ ﺑﺮﺟﺴﺘﻨﮕﯽ زﯾﺮ ﮔﻠﻮﯾﺸﺎن را ﺑﺒﯿﻨﻢ‪.‬راﺟﻊ ﺑﮫ ﻣﻤﻨﻮع ﺑﻮدن ورود اﯾﻦ اﺟﻨﺎس ‪،‬‬ ‫ھﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ‪.‬و ﻣﻦ از اﯾﻦ ﮐﮫ آن ھﺎ را از ﻣﯿﺎن ﺑﺴﺎط ﭼﻤﺪاﻧﻢ ﺟﺪا ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫و ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ ﻓﮭﻤﯿﺪم ﮐﮫ ﻗﻀﯿﮫ از ﭼﮫ ﻗﺮار اﺳﺖ‪.‬‬ ‫وارﺳﯽ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﺑﺴﺎﻃﻢ را ﺗﻮی ﭼﻤﺪاﻧﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و آن را ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﮐﻨﺎری ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ از ﺣﺮف ھﺎﯾﯽ ﮐﮫ ﻣﯽ زدﻧﺪ ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﻢ و ﺑﯿﺶ درک ﮐﺮدم ﮐﮫ ﭼﮫ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ‪.‬دﯾﮕﺮ‬ ‫در ﮔﻮﺷﯽ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زدﻧﺪ‪.‬ﺧﯿﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺳﺮ ﺣﻘﻮق ﮔﻤﺮک ﮐﺮﺑﺎس اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ ﭘﯿﺪا‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ از ﺻﺎﺑﻮن ﭼﮫ ﻗﺪر ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻤﺮک ﮔﺮﻓﺖ‪.‬دورﺑﯿﻦ ﮐﮫ اﺻﻼ‬ ‫اﺟﺎزه ی ورود ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬و ھﻤﺎن ﭘﯿﺮﻣﺮد ﮐﮫ ﭼﻤﺪاﻧﻢ را ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﮔﻤﺎن ﻣﯽ ﮐﺮدم‬ ‫ﻓﺎرﺳﯽ ﻧﻤﯽ داﻧﺪ ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﮫ ﮐﻨﺎری ﮐﺸﯿﺪ و ﯾﻮاش در ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﮫ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ آن‬ ‫را ﺑﯿﺴﺖ ﺗﻮﻣﺎن ﺑﺨﺮد‪.‬داﺳﺘﺎن ﮐﺘﺎب ھﺎ ﮐﮫ روﺷﻦ ﺑﻮد‪.‬وﻟﯽ ﮐﺮﺑﺎس ھﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﮫ زﺣﻤﺖ ﺷﺎن‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﮫ ﺑﻮد ‪ .‬در ﻣﯿﺎن ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﮫ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻣﺪام ﯾﮏ ﮐﻠﻤﮫ ی ﻋﺮﺑﯽ را ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻓﮭﻤﯿﺪم ﮐﮫ از ﺗﻌﺮﻓﮫ ی ﮔﻤﺮﮐﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ‪.‬ﻣﺪﺗﯽ دﻧﺒﺎل آن ﭼﮫ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ‪،‬‬ ‫ﮔﺸﺘﻨﺪ و دﺳﺖ آﺧﺮ آن ﭼﮫ را ﮐﮫ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ھﻮا ﮔﺮم ﮔﺮم ﺑﻮد و ﻣﻦ از ﻋﺮق ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ام را از دﺳﺖ ﻣﯽ دادم‪.‬‬ ‫از دﺳﺖ ﻣﯽ دادم‪.‬از ﻇﮭﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬و ﻣﻦ ﺗﺸﻨﮫ ھﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫ﭘﯿﺮﻣﺮدی ﮐﮫ ﭼﻤﺪان ﻣﺮا ﮔﺸﺘﮫ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و دم در ﺑﺎغ اداره ی اﻟﮕﻤﺎرک و اﻟﻤﮑﻮس‬ ‫را ه ﺑﺎزار را ﺑﮫ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داد‪.‬دﯾﮕﺮ ﻓﺎرﺳﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زد و ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮫ ﻃﺮف‬ ‫ﺑﺎزار ﺻﺮاف ھﺎ راه ﺑﯿﻔﺘﻢ ‪ ،‬ﺑﺎز ﺑﮫ ﺧﺎﻃﺮم آورد ﮐﮫ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ دورﺑﯿﻦ را ﺑﮫ ﺑﯿﺴﺖ ﺗﻮﻣﺎن‬ ‫ﺑﺨﺮد‪.‬ﻣﻦ ﺧﻨﺪه ای ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و راه اﻓﺘﺎدم ‪.‬ﺧﻮدم ھﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ درک ﮐﻨﻢ‬ ‫ﮐﮫ ﺑﮫ ﻓﺎرﺳﯽ آب ﻧﮑﺸﯿﺪه اش ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﯾﺎ ﻃﻤﻊ دﻧﺪان ﺗﯿﺰ ﮐﺮده اش را ﻣﺴﺨﺮه ﮐﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫ﻋﺒﻮر و ﻣﺮور ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬از اﺳﻔﺎﻟﺖ ﺧﯿﺎﺑﺎن آﺗﺶ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﺎﺳﺖ‪.‬و ﺑﻮی ﺑﺮگ ھﺎی آﻓﺘﺎب‬

‫ﺧﻮرده ی درﺧﺖ ھﺎی ﺑﺎغ اداره ی ﮔﻤﺮک ‪ ،‬ھﻨﻮز ﺗﻮی دﻣﺎﻏﻢ ﺑﻮد‪ .‬و ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺗﺸﻨﮫ ام‬ ‫ﺑﻮد‪.‬ﮐﻨﺎر ﭘﯿﺎده رو ‪ ،‬ﺑﮫ ھﻤﺎن ﺳﻤﺖ ﮐﮫ ﻧﺸﺎن داده ﺑﻮد ‪ ،‬راه اﻓﺘﺎدم‪.‬ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﮫ ﺣﺪﻗﮫ ی‬ ‫ﭼﺸﻢ ھﺎﯾﻢ ﮔﺸﺎد ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ ﭼﯿﺰی از ﻋﻘﺐ ‪ ،‬ﺑﮫ ﺗﺨﻢ ﭼﺸﻢ ھﺎﯾﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯽ آورد‬ ‫و ﺣﺎﻻ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺗﺨﻢ ﭼﺸﻢ ھﺎﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﺧﻮاھﺪ آﻣﺪ ‪ ،‬ﮐﻼه ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﯾﺨﮫ ام ﺑﺎز ﺑﻮد‪.‬دﺳﺘﻤﺎﻟﻢ‬ ‫را ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﮫ ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑﻮدم‪.‬و ﺗﺸﻨﮕﯽ داﺷﺖ ﻣﺮا ﻣﯽ ﮐﺸﺖ‪.‬‬ ‫آﻗﺎ‪...‬آھﺎی آﻗﺎ‪...‬‬‫ﯾﮏ ﺑﺎره ﺑﮫ ﯾﺎد ﭘﺴﺮک ﺟﯿﮕﺎره ﻓﺮوش ﻟﺐ ﺷﻂ اﻓﺘﺎدم‪ .‬و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﭘﺎھﺎﯾﺶ ﺑﺮھﻨﮫ ﺑﻮد و‬ ‫ﺟﻌﺒﮫ ی ﺳﯿﮕﺎرش را روی ﺳﯿﻨﮫ اش ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد و ﺑﮫ ﻃﺮف ﻣﻦ ﻣﯽ دوﯾﺪ‪.‬‬ ‫آھﺎ‪...‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ دﯾﮕﮫ رﻓﺘﮫ ای‪.‬‬‫ﮐﯽ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪﯾﺪ ﮐﮫ ﻣﻦ ﻧﺪﯾﺪم ﺗﻮن؟ﻻﺑﺪ ﻣﯽ رﯾﻦ ﺑﺎزار ﺻﺮاﻓﺎ؟‬‫آره ﻣﮕﮫ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮدی؟‬‫ﭘﺲ ﭼﯽ ؟!‬‫ﻣﻦ از ﺷﺎدی ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ ﯾﺎدم رﻓﺖ‪.‬دﯾﮕﺮ ﻧﮫ ﺗﺸﻨﮫ ام ﺑﻮد و ﻧﮫ ھﻮا ﮔﺮم ﺑﻮد‪ .‬و ﻧﮫ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﻮدم‪.‬ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﮫ آﻓﺘﺎب ھﻢ زﯾﺮ اﺑﺮھﺎ رﻓﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﺴﺮک را ﺑﺒﻮﺳﻢ ‪.‬ﭘﯿﺶ از‬ ‫آن ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﯾﮑﯽ دوﺑﺎر ﺑﮫ ھﻤﺮاه ﭘﺪرم ﺑﮫ ﻗﻢ و ﻗﺰوﯾﻦ رﻓﺘﮫ ﺑﻮدم و اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺳﻔﺮ دور و درازم‬ ‫ﺑﻮد‪.‬اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﮫ ﺗﻨﮭﺎ ﺳﻔﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ھﻢ ﮐﮫ از ﺧﺮﻣﺸﮭﺮ ﺑﮫ ﺑﺼﺮه ﻣﯽ آﻣﺪم ‪،‬‬ ‫آن ﺳﮫ ﻧﻔﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮ ھﻤﮫ اش ﺑﺎ ﺷﻮﻓﺮ ﻋﺮﺑﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧﺪ‪.‬و ﻓﻘﻂ ﻣﻦ و آن دو ﺳﮫ ﻧﻔﺮ‬ ‫ﺳﺮﺑﺎز اﺳﺘﺮاﻟﯿﺎﯾﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدﯾﻢ‪.‬‬ ‫از ﺳﺮو روی ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ﮐﮫ ﮐﺠﺎﯾﯿﻢ ‪.‬و ھﻤﮫ ﻣﯽ داﻧﻨﺴﺘﻨﺪ ﮐﮫ ﺑﺮای ﭼﮫ ﺑﮫ ﺑﺎزار آﻣﺪه ام‪.‬ھﺮﯾﮏ‬ ‫از دﮐﺎن دارھﺎ دﻋﻮﺗﻢ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﮫ ﺑﺎ او ﻣﻌﺎﻣﻠﮫ ﮐﻨﻢ‪.‬ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ھﻢ ﻋﺒﺪاﷲ را ﺑﮫ ﻧﺎم ووﻟﮏ ﺻﺪا ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﯽ ﻋﺒﺪاﷲ ﺗﻮﺟﮭﯽ ﺑﮫ آن ھﺎ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ دوﺳﺘﯽ دارد ﮐﮫ ﮐﻠﯿﻤﯽ ھﻢ ﻧﯿﺴﺖ و ارزان ﺗﺮ از‬ ‫آن ھﺎ ی دﯾﮕﺮ ھﻢ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬در ﻗﯿﺎﻓﮫ ی ھﯿﭻ ﯾﮏ از دﮐﺎن دارھﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﺸﺎﻧﮫ ای از ﮐﻠﯿﻤﯽ‬ ‫ﺑﻮدن ﺑﺒﯿﻨﻢ ‪.‬وﻟﯽ ﻋﺒﺪاﷲ اﺻﺮار داﺷﺖ ﮐﮫ ھﻤﮫ ی ﺻﺮاف ھﺎ ﺟﮭﻮدﻧﺪ‪.‬آن ﯾﮑﯽ ھﻢ ﮐﮫ ﺑﺎ او ﻣﻌﺎﻣﻠﮫ‬ ‫ﮐﺮدﯾﻢ دﯾﻨﺎر را ﺑﮫ ﺳﯿﺰده ﺗﻮﻣﺎن ﭘﻨﺞ رﯾﺎل ﻓﺮوﺧﺖ ‪ ،‬ﺑﺎ آن ھﺎی دﯾﮕﺮ ﭼﻨﺪان ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺟﻮاﻧﮑﯽ ﺑﻮد ﺧﭙﻠﮫ و ﺳﻔﯿﺪ ‪ ،‬ﮐﮫ ﺑﮫ ﯾﮏ ﻣﺎزﻧﺪراﻧﯽ ﭘﺨﻤﮫ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﺎھﺖ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﮫ ﯾﮏ ﺻﺮاف ﻋﺮب ﺑﺎزار ﺑﺼﺮه ‪،‬‬ ‫ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زد‪ .‬و ﻣﻦ در دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم و او اﺻﺮار داﺷﺖ ﮐﮫ اﮔﺮ ﺑﺎز ھﻢ ﭘﻮل دارم‬ ‫ﭘﯿﺶ او ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﻨﻢ و ﻧﯿﺰ اﺻﺮار ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﮫ در ﺑﻐﺪاد ﺗﺎﺟﺮ ﻃﺮف ﻣﻌﺎﻣﻠﮫ ی او را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ‪ ،‬ﮐﮫ ﺣﺘﻤﺎ ؛‬ ‫ارزان ﺗﺮ ﺣﺴﺎب ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪ .‬و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ھﻢ ﻧﺸﺎﻧﯽ اش را ﻣﯽ داد‪.‬ھﻤﮫ ی داراﯾﯽ ﻣﻦ ھﺸﺘﺎد و ﺷﺶ‬ ‫ﺗﻮﻣﺎن ﺑﻮد و او اﻟﺒﺘﮫ ﮐﮫ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎور ﮐﻨﺪ ‪ ،‬ھﻤﮫ ی ﻋﺮاق را ﺑﺎ ھﻤﯿﻦ ﭘﻮل ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﮕﺮدم‪.‬ﺷﺶ دﯾﻨﺎر‬ ‫اﺳﮑﻨﺎس را ﺗﻮی ﮐﯿﻒ ﺑﻐﻠﯽ ام ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﭘﺎﻧﺰده ﺗﺎ ﺳﮑﮫ ی ﭼﮭﺎر ﻓﻠﺴﯽ و ده ﻓﻠﺴﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ ﻣﻦ داد ﺟﯿﺒﻢ را‬ ‫ﭘﺮ ﮐﺮد ‪ ،‬و وﻗﺘﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﯿﻢ ﻋﺒﺪاﷲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﮐﮫ در ھﺮ دﯾﻨﺎر ‪ ،‬دو ﻓﻠﺲ و ﻧﯿﻢ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از دﯾﮕﺮان‬

‫ﺑﮫ ﻣﻦ داده اﺳﺖ‪.‬وﻗﺘﯽ ﮐﺎرﻣﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ در راه ‪ ،‬آن ﭼﮫ را ﮐﮫ ﺑﮫ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻢ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﮫ زﺑﺎن‬ ‫آوردم‪:‬‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻋﺒﺪاﷲ ‪ ،‬دﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﺑﺮﮔﺮدی؟‬‫ﺑﺮﮔﺮدم ؟ﮐﺠﺎ؟آھﺎه!ﭼﺮا ‪.‬ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد؟!‬‫ﻣﯽ آی ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﯾﻢ؟‬‫ﺣﺮﮐﺘﯽ از روی دﺳﺖ ﭘﺎﭼﮕﯽ ﮐﺮد ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ھﻤﺎن دم ‪ ،‬ﺟﻌﺒﮫ ی ﺟﯿﮕﺎره اش را ﮐﻨﺎر‬ ‫ﺑﮕﺬارد و ﺑﺎ ﻣﻦ راه ﺑﯿﻔﺘﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭼﺮا ﻧﯿﺎم ؟!‬‫ﺣﺎﻻ ﮐﮫ ﻧﮫ‪.‬ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺮم دﯾﻮاﻧﯿﮫ و ﺑﻐﺪاد ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ھﻢ دﯾﮕﮫ از اﯾﻦ راه ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﮫ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ‪،‬‬‫ﻣﯽ آی ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ھﺮﺟﺎ ﮐﮫ ﺑﮕﯿﻦ ﻣﯽ آم‪.‬‬‫وﻟﯽ دﯾﮕﺮ ﺧﻄﻮط ﺻﻮرﺗﺶ آوﯾﺨﺘﮫ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺷﮑﺴﺘﮫ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﮫ از ﮔﻔﺘﮫ ھﺎی ﻣﻦ ‪ ،‬دﻟﺶ ﭼﻨﺪان‬ ‫آب ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد‪.‬‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮف ھﺎی دﯾﮕﺮ زدﯾﻢ و ﻣﻦ دم اداره ی ﮔﻤﺮک ﮐﮫ رﺳﯿﺪﯾﻢ ‪ ،‬ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد ﮐﮫ ﻧﺎھﺎر ﻧﺨﻮرده ام‪.‬ﺑﮫ ﻋﺒﺪاﷲ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ‪.‬ﮔﻔﺖ ﮐﮫ اﯾﻦ ﻃﺮف ھﺎ ﻣﮭﻤﺎن ﺧﺎﻧﮫ ای ﻧﯿﺴﺖ و ھﻤﺎن ﺗﻮی ﺑﺎزار ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮫ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ اﻓﺘﺎدﯾﻢ‪ .‬از ﻧﺎھﺎر‬ ‫ﺧﻮردن درﮔﺬﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﮫ ھﻤﺎن در اﯾﺴﺘﮕﺎه ﮐﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻠﯿﺖ ﺑﺨﺮم و ﯾﺎ ﺗﻮی ﻗﻄﺎر ﭼﯿﺰی‬ ‫ﺧﻮاھﻢ ﺧﻮرد ‪.‬ﺣﺎﻻ ﺳﺎﻋﺖ از ﺳﮫ و ﻧﯿﻢ ھﻢ ﮔﺬﺷﺘﮫ ﺑﻮد و ﻣﻦ در ﺑﺴﺎط ﺳﻔﺮم ﯾﮏ ﮔﺮﻣﮏ داﺷﺘﻢ ﮐﮫ از اھﻮاز‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮدم و ﺗﺎ ﺑﺤﺎل ﭘﺎره اش ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم و ﺳﻔﺮه ی راھﻢ ﻧﯿﺰ ھﻨﻮز ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ داﺷﺖ ‪ .‬ﺑﮫ ﻋﺒﺪاﷲ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ھﻤﺎن ﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﮐﺎر ﮔﻤﺮک را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻢ و دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺮدم‪.‬او ھﻤﺎن دم در اداره ﭘﻠﮑﯿﺪ ﮐﮫ ﻣﻦ ﺗﻮ رﻓﺘﻢ‬ ‫و دﺳﺘﻢ را ﺟﯿﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﺑﻮدم ﮐﮫ ﺳﮑﮫ ھﺎی ﭼﮭﺎر ﻓﻠﺴﯽ و ده ﻓﻠﺴﯽ ﺗﻮی آن ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد و ﮐﺖ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ام را‬ ‫ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اداره ی ﮔﻤﺮک ﺧﻠﻮت ﺗﺮ از ﺻﺒﺢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺧﻠﻮت ﺗﺮ از وﻗﺘﯽ ﮐﮫ ﻣﻦ از اداره ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ‪.‬وﻟﯽ آن ﭘﯿﺮﻣﺮد‬ ‫و آن ﺟﻮان ﻧﻮ ﻧﻮار و ﺗﺎزه از ﻣﺪرﺳﮫ درآﻣﺪه ‪ ،‬ھﻨﻮز ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺳﯿﺎه دراز ﺑﻠﻨﺪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬و ﺑﺎھﻢ ﻋﺮﺑﯽ‬ ‫ﺑﻠﻐﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﯿﺮﻣﺮد وﻗﺘﯽ ﻣﺮا دﯾﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﻣﻦ ھﻤﭽﮫ ﮐﮫ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮫ ﻟﺒﺨﻨﺪ او ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺪھﻢ ‪ ،‬ﭼﺸﻤﻢ ﺑﮫ آن ﺟﻮاﻧﮏ اﻓﺘﺎد‬ ‫ﮐﮫ اﺧﻢ ھﺎﯾﺶ را ﺗﻮی ھﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺧﻮدش را ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬دﯾﮕﺮ ﺑﮫ ﺧﻨﺪه ی ﭘﯿﺮﻣﺮد ھﻢ ﺟﻮاب ﻧﺪادم‪.‬‬ ‫ﻧﯿﻢ دﯾﻨﺎر ﺑﺮای ﺧﺮج ﭘﺴﺖ ﮐﺘﺎب ھﺎی ﻣﻤﻨﻮع ‪ ،‬و ﯾﮏ دﯾﻨﺎر و دوﯾﺴﺖ و ﭘﻨﺠﺎه ﻓﻠﺲ ھﻢ ﺑﺮای ﺣﻖ ﮔﻤﺮک ‪،‬‬ ‫دو ﻗﻮاره ﮐﺮﺑﺎس آب ﻧﺪﯾﺪه و ﭼﮭﺎرده ﻗﺎﻟﺐ ﺻﺎﺑﻮﻧﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ ﻋﺮاق ﺑﺮده ﺑﻮدم ‪ ،‬دادم ‪.‬اﺳﮑﻨﺎس ھﺎ را‬ ‫ﻧﺪادم ‪.‬روی ﻣﯿﺰ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم ‪.‬وﻟﯽ آن ﺟﻮان ﺗﺎزه از ﻣﺪرﺳﮫ درآﻣﺪه ھﻨﻮز ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﺻﻮرت ﺣﺴﺎب‬ ‫را ﺑﮫ دﺳﺘﻢ ﺑﺪھﺪ‪.‬ﺑﺎز دھﺎﻧﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ و ﻋﺮق ﮐﺮدم‪.‬دﻧﺪان ھﺎﯾﻢ را روی ھﻢ ﻓﺸﺮدم‪.‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم‬ ‫را ﻧﮕﮫ دارم ‪.‬وﻟﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫دﯾﮕﮫ ﭼﺮا ؟‪...‬ﭘﺪر ﺳﮕﺎ!‬‫و ﻓﺤﺸﻢ را ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﺧﺸﻢ و ﻧﻔﺮت ﺑﮫ ﺻﻮرت ﺟﻮاﻧﮏ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم ﮐﮫ آن را ﻓﮭﻤﯿﺪ و ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد روی‬ ‫ﭘﯿﺶ ﺧﻮان ﺑﭙﺮد و ﺑﺎ ﻣﺸﺘﺶ ﮐﮫ اوراق ﺻﻮرت ﺣﺴﺎب را در آن ﻣﭽﺎﻟﮫ ﮐﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬ﺗﻮی ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﯿﺮﻣﺮد ﭘﺎ درﻣﯿﺎﻧﯽ ﮐﺮد و ﻣﺮا ﺑﮫ ﮐﻨﺎری ﮐﺸﯿﺪ‪.‬ﺻﻮرﺗﻢ داغ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﮫ رگ ھﺎی ﮔﺮدﻧﻢ‬ ‫ﺑﺮآﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬ﺟﻮاﻧﮏ ﺑﮫ ﻋﺮﺑﯽ زﯾﺮ ﻟﺐ ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺖ‪.‬ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﮫ ﻓﺤﺶ ﻣﯽ دھﺪ‪.‬وﻟﯽ ﺑﮫ روی ﺧﻮدم‬ ‫ﻧﯿﺎوردم‪.‬و ﻓﻘﻂ در درون ﺧﻮد ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺘﻢ‪.‬ﻋﺬاب ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم ‪ .‬ﭘﯿﺮﻣﺮد ‪ ،‬وﻗﺘﯽ آرام ﺗﺮ ﺷﺪ ‪،‬‬ ‫ﺑﮫ ﻋﺮﺑﯽ ﭼﯿﺰی ﺑﮫ ﺟﻮاﻧﮏ ﮔﻔﺖ و او را ﺳﺎﮐﺖ ﮐﺮد و در ﮔﻮش ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ھﻤﮫ ش ﻧﯿﻢ دﯾﻨﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاد ‪.‬ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ‪...‬‬‫دﯾﮕﺮ ﺑﮫ ﻓﺎرﺳﯽ آب ﻧﮑﺸﯿﺪه اش ﺧﻨﺪه ام ﻧﮕﺮﻓﺖ‪.‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﮑﺸﻢ‪.‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ھﻤﮫ ی اھﻞ اداره‬ ‫و اھﻞ ﺷﮭﺮ را ﺑﮫ دادﺧﻮاھﯽ ﺑﻄﻠﺒﻢ‪.‬ﭼﺮا ‪ ،‬ﭼﺮا ﻧﯿﻢ دﯾﻨﺎر رﺷﻮه ﺑﺪھﻢ ؟در ھﻤﮫ ی زﻧﺪﮔﯽ ام ﺗﺎ آن وﻗﺖ‬ ‫ﻧﮫ ﭘﺎ ﺑﮫ ﮐﻼﻧﺘﺮی ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﺑﻮدم و ﻧﮫ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ در اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ؛ وﻟﯽ اﯾﻦ ﺟﻮاﻧﮏ ﻧﯿﻢ دﯾﻨﺎر از ﻣﻦ رﺷﻮه ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬ ‫از ﻣﻦ ﮐﮫ ﻓﻘﻂ ﺷﺶ دﯾﻨﺎر داراﯾﯽ ام ﺑﻮد‪.‬ھﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﮫ اﯾﻦ ھﺎ را ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ‪ ،‬ﻓﺤﺶ ﻣﯽ دادم‪.‬ﻣﺜﻞ رﯾﮓ ﻓﺤﺶ‬ ‫ﻣﯽ دادم‪.‬ﻓﺤﺶ ھﺎﯾﯽ ﮐﮫ آن ھﺎ ﻧﻤﯽ ﻓﮭﻤﯿﺪﻧﺪ و ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ‪ .‬وﻟﯽ ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﮐﻮﺗﺎه‬ ‫ﺷﺪ‪.‬ﺑﮫ ﻓﮑﺮ اﻓﺘﺎدم ‪.‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ اداره را وﺑﺎ زده ﺑﻮد‪.‬و ﺑﯿﺮون از در اﺗﺎﻗﯽ ﮐﮫ ﻣﺎ در آن ﺟﻨﺠﺎل ﺑﮫ‬ ‫ﭘﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ‪ ،‬ھﯿﭻ ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد ‪.‬ھﯿﭻ ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﺒﻮد‪.‬ھﻤﮫ رﻓﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﺣﺘﯽ ﺻﺪای ﭘﺎی ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﯽ ﮐﮫ ﺑﺮای‬ ‫ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ‪ ،‬راھﺮوھﺎ را ﺟﺎرو ﺑﮑﺸﺪ ‪ ،‬ﺷﻨﯿﺪه ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‪.‬ﻓﺮﯾﺎدﮐﺸﯿﺪن ھﻢ ﻓﺎﯾﺪه ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺸﻢ و ﻧﻔﺮﺗﻢ را ﻓﺮو ﺑﺮدم و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﮫ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم آرام ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﻠﺮزد ‪ ،‬از ﭘﯿﺮﻣﺮد ﭘﺮﺳﯿﺪم‪:‬‬ ‫آﺧﮫ ﭼﺮا ﻧﯿﻢ دﯾﻨﺎر ؟ﺑﯽ اﻧﺼﺎف؟‬‫آﺧﮫ ﮐﻮﻣﻮره ھﻢ آزاد ﻣﯽ ﺷﮫ‪...‬‬‫دورﺑﯿﻦ را ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و ﻣﻦ ﯾﮏ ﺑﺎره ﺑﮫ ﺻﺮاﻓﺖ اﻓﺘﺎدم ‪ ،‬ﺑﮫ ﺻﺮاﻓﺖ اﯾﻦ اﻓﺘﺎدم ﮐﮫ ﻗﺮار ﺑﻮد دورﺑﯿﻨﻢ را اﺟﺎزه ی‬ ‫ﻋﺒﻮر ﻧﺪھﻨﺪ‪...‬دﯾﮕﺮ ﺟﺎی ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﻧﺒﻮد ﯾﮏ اﺳﮑﻨﺎس دﯾﮕﺮ ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﻓﺤﺶ روی ﻣﯿﺰ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪.‬‬ ‫از ﭼﮭﺎر ﺑﻌﺪ از ﻇﮭﺮ ھﻢ ﮔﺬﺷﺖ ‪.‬ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﮫ دﻟﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ دارد درد ﻣﯽ ﮔﯿﺮد ‪.‬دھﺎﻧﻢ ﺧﺸﮏ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ‪ ،‬و ﻗﻄﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬وﻗﺘﯽ از ﺑﺎزار ﺻﺮاف ھﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ‪ ،‬دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﮫ ﺗﺎﮐﺴﯽ ھﺎ ﮐﺠﺎ‬ ‫ﻣﯽ اﯾﺴﺘﻨﺪ و ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﮫ ﺷﺎﮔﺮد ﯾﮏ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ»اﻟﻤﻌﮕﻞ‪...‬اﻟﻤﻌﮕﻞ‪«...‬ھﯿﭻ ﺑﮫ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻋﺒﺪاﷲ ﻧﯿﻔﺘﺎدم ‪.‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﮫ ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺣﺎﻻ ھﻢ ھﺮ ﭼﮫ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ‪ ،‬ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ درﯾﺎﺑﻢ‬ ‫ﮐﮫ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﮫ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ دﭼﺎر ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬ﺑﮫ ﻋﺠﻠﮫ دوﯾﺪم و آن ﭼﮫ ﻓﺤﺶ در ذھﻦ داﺷﺘﻢ ‪ ،‬زﯾﺮ ﻟﺐ‬ ‫ﻧﺸﺨﻮار ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬ﻧﺜﺎر ھﺮﭼﮫ ﮔﻤﺮﮐﭽﯽ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬وﻗﺖ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻦ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﮫ ﺑﺮای ﮔﺮﻓﺘﻢ‬ ‫ﺑﻠﯿﺖ ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ھﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮫ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم‪.‬ﺑﺴﺎط ﺳﻔﺮم ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫ھﻮا ﮔﺮم ﺑﻮد و ﻣﻦ از زﯾﺮ ﺳﻘﻒ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎزار ھﻢ ﮐﮫ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﮔﺮﻣﺎی ﻋﺼﺮ ﺑﺼﺮه را ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬ﺳﺮ‬ ‫دﯾﻮار ﺑﻠﻨﺪ اﻃﺮاف ﮐﻮﭼﮫ ھﺎ ‪ ،‬ﺑﮫ ھﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و ھﻮای ﮔﺮم ﺑﻌﺪاز ﻇﮭﺮ ﺑﺼﺮه را در ﭘﺎﯾﯿﻦ ‪ ،‬در ھﻤﺎن‬ ‫ﻓﻀﺎﯾﯽ ﮐﮫ ﻣﻦ ﺑﮫ ﺗﻨﺪی از ﻣﯿﺎﻧﺶ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﻣﯽ ﻓﺸﺮد‪.‬‬

‫ﻋﺮق از ﺳﺮ و روﯾﻢ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ و اﻧﮕﺸﺖ ھﺎﯾﻢ ﮐﮫ دﺳﺘﮫ ی ﭼﻤﺪان را ﻣﯽ ﻓﺸﺮد ‪ ،‬درد ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد ‪.‬و ﯾﮏ رﯾﺰ‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﻓﺤﺶ ﻣﯽ دادم‪.‬‬ ‫ﺟﺎی ردﯾﻒ ﺗﺎﮐﺴﯽ ھﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد و ﻣﻦ از دور دﯾﺪم ﮐﮫ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬و ﺻﺪای ﺷﺎﮔﺮدش‬ ‫را ﮐﮫ روی رﮐﺎب آن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و داد ﻣﯽ زد‪»:‬اﻟﻤﻌﮕﻞ‪...‬اﻟﻤﻌﮕﻞ‪ «...‬ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬دﯾﮕﺮ‬ ‫درﺳﺖ ﻣﯽ دوﯾﺪم ‪.‬ﻧﮫ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﭼﻤﺪاﻧﻢ را ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻧﮫ درد اﻧﮕﺸﺖ ھﺎﯾﻢ را ﮐﮫ دﯾﮕﺮ از آن‬ ‫ﺧﻮد ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬دﯾﮕﺮ ﻓﺤﺶ ھﻢ ﻧﻤﯽ دادم‪.‬ﺧﻮدم را ﺑﮫ ﺗﺎﮐﺴﯽ رﺳﺎﻧﺪم ‪.‬ﺷﺎﮔﺮدش ﭼﻤﺪاﻧﻢ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ ‪.‬ﺗﺎﮐﺴﯽ‬ ‫ﭘﺮ ﺑﻮد‪.‬اﻋﺮاب داﻣﻦ ﻋﺒﺎھﺎ و ﻗﺒﺎھﺎﺷﺎن را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻧﺪ و ﭘﺲ و ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺮا ھﻢ آن ﻣﯿﺎن ھﺎ ﺟﻮری ﺟﺎ دادﻧﺪ‪.‬و‬ ‫ﺷﻮﻓﺮ داﺷﺖ دﻧﺪه را ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﮫ ‪...‬ﮐﮫ ﻋﺒﺪاﷲ ﻧﻔﺲ زﻧﺎن از راه رﺳﯿﺪ‪.‬ھﯿﭻ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺒﻮدم‪.‬ﯾﮏ ﺑﺎره ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ‬ ‫ﺑﮫ ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد ‪.‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺷﻮﻓﺮ را ﺻﺪا ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ‪.‬وﻟﯽ ﺗﺎﮐﺴﯽ راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﻋﺒﺪاﷲ ﺗﺎزه از را ه ﻣﯽ رﺳﯿﺪ‪.‬‬ ‫دوﯾﺪه ﺑﻮد و ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ زد‪.‬روی ﻟﺐ ھﺎﯾﺶ ﮐﮫ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ‪ ،‬روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد و روی ﮔﻮﻧﮫ ھﺎی‬ ‫ﮔﻮد اﻓﺘﺎده اش ﮐﮫ از ﺑﺲ دوﯾﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬رﻧﮓ ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﭙﺮد‪.‬و روی رﮐﺎب ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ‪.‬وﻟﯽ ﺷﺎﮔﺮدش ﺷﻮﻓﺮ‬ ‫ﮐﮫ ﮐﮫ ھﻨﻮز روی رﮐﺎب اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻓﺮﯾﺎدی ﺳﺮ او ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﮫ ﻋﺮﺑﯽ دو ﺳﮫ ﺗﺎ ﻓﺤﺶ داد‪.‬ﻋﺒﺪاﷲ ھﻤﺎن ﮐﻨﺎر‬ ‫ﺗﺎﮐﺴﯽ اﯾﺴﺘﺎد‪.‬ﺟﻌﺒﮫ ی ﺟﯿﮕﺎره اش روی ﺳﯿﻨﮫ اش ﻧﺒﻮد‪.‬و ﺑﮫ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش ﻋﺮق ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬و زورﮐﯽ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﻣﺪﺗﯽ ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪم ‪ .‬ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﮫ ﺑﮑﻨﻢ؟ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﮭﺮﺑﺎن ﮐﮫ در ھﻤﮫ ی ﻏﺮﺑﺖ و ﺗﻨﮭﺎﯾﯽ ﺑﺼﺮه ‪ ،‬ﺑﮫ داد‬ ‫ﻣﻦ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬و از ﻣﯿﺎن ھﻤﮫ ی ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﯽ ھﺎی اﯾﻦ ﺷﮭﺮ و اﻟﻤﮕﺎرک و اﻟﻤﮑﻮﺳﺶ ﺑﮫ آدم ﺳﻔﺮ ﻧﮑﺮده ای ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻣﻦ ‪ ،‬دﻟﺪاری داده ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﮫ ﺑﮑﻨﻢ؟ﺑﺮاﯾﺶ ﭘﻮل ﺑﯿﻨﺪازم ؟ﺧﻮب ﺑﻮد؟ﻗﻮل ﺑﺪھﻢ ﮐﮫ از ھﻤﯿﻦ راه ﺑﺮﺧﻮاھﻢ‬ ‫ﮔﺸﺖ او را ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺮ ﺧﻮاھﻢ ﮔﺮداﻧﺪ ؟از ﺗﺎﮐﺴﯽ ﭘﯿﺎده ﺷﻮم و ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺟﻌﺒﮫ ی ﺟﯿﮕﺎره اش را ﭼﮫ ﮐﺮده اﺳﺖ؟‬ ‫ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﻢ؟وﻟﯽ اﯾﻦ را ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﮫ ﺗﺎﮐﺴﯽ داﺷﺖ دور ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬و ﺣﺎﻻ ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﺧﻄﻮط ﭼﮭﺮه ی‬ ‫او را ھﻢ ﻧﻤﯽ دﯾﺪم ﮐﮫ زورﮐﯽ ﺑﮫ ﺧﻨﺪه ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺣﺘﯽ دﺳﺘﻢ را ھﻢ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎوردم و ﺑﺎ او وداع‬ ‫ﻧﮑﺮدم‪.‬ﺣﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪی ھﻢ ﺑﮫ روی او ﻧﺰدم ‪.‬ﭼﻘﺪر ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮدم ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻧﺎﺗﻮان ﺑﻮدم!ھﻨﻮز ﻧﻔﺴﻢ‬ ‫ﺗﺎزه ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪.‬ﭼﻘﺪر از ﺧﻮدم ﺑﺪم ﻣﯽ آﻣﺪ! دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدم را از ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﻨﺪازم و ﭘﯿﺶ‬ ‫ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﺮوم‪ ،‬ﻋﺮق ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش را ﭘﺎک ﮐﻨﻢ ‪ ،‬ﺑﮫ روﯾﺶ ﺑﺨﻨﺪم و ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﮫ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮر زورﮐﯽ ‪ ،‬اﯾﻦ ﻃﻮر‬ ‫دروﻏﯽ ﺑﮫ روی ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زد؟ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﮫ ﻣﮕﺮ ﭼﮫ ﮐﺮده ﺑﻮدم ؟و اﮔﺮ او ﻧﮕﻔﺖ ‪ ،‬ﺧﻮدم ﺑﮕﻮﯾﻢ‬ ‫ﮐﮫ ﭼﮫ ﮐﺮده ﺑﻮده ام‪ ،‬و از او ﻣﻌﺬرت ﺑﺨﻮاھﻢ‪.‬و اﺻﻼ از ﺧﯿﺎل ﺳﻔﺮ ﻣﻨﺼﺮف ﺑﺸﻮم و از ھﻤﯿﻦ ﺟﺎ‬ ‫ﻋﺒﺪاﷲ را ﺑﺮدارم و از ھﻤﺎن راھﯽ ﮐﮫ آﻣﺪه ﺑﻮدم ﺑﺮﮔﺮدم ‪..‬وﻟﯽ‪...‬وﻟﯽ‪...‬ﭼﮫ ﻗﺪر زود‬ ‫ﺑﮫ اﯾﺴﺘﮕﮫ اﻟﻤﻌﻘﻞ رﺳﯿﺪﯾﻢ! راه ﺧﯿﻠﯽ دور ﺑﻮد‪.‬ﻣﻦ ﮐﮫ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﺸﺪم ‪ ،‬ﭼﮫ ﻗﺪر راه آﻣﺪﯾﻢ‪.‬وﻟﯽ ﺟﯿﮕﺎره‬ ‫ی ﺑﺪﺑﻮ و ﺗﻨﺪ ﻋﺮب ﭼﻔﯿﮫ ﺑﺴﺘﮫ ای ﮐﮫ ﭘﮭﻠﻮی ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮد دﯾﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﺎدم‬ ‫ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﮐﮫ از ﭼﻨﺪ ﺧﯿﺎﺑﺎن دراز و درﺧﺖ دار ﮔﺬﺷﺘﻢ و ﮐﻼه ﺧﻨﺪه دار و ﻣﺴﺨﺮه ی ﭘﺎﺳﺒﺎن ھﺎی راھﻨﻤﺎی‬ ‫دو ﺗﺎ ﭼﮭﺎرراه ‪ ،‬ﮐﮫ ﺑﮫ ﺳﺮﻋﺖ از ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻢ ﮔﺬﺷﺘﮫ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺳﺎﯾﮫ ای روی ذھﻨﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬و ﻣﻦ وﻗﺘﯽ‬ ‫در ﻗﮭﻮه ﺧﺎﻧﮫ ی اﯾﺴﺘﮕﺎه ‪ ،‬ﺑﺴﺎط ﺳﻔﺮم را روی ﯾﮏ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺟﺎ دادم و ﯾﮏ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺰرگ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﮫ ﺑﯿﺎﺷﺎﻣﻢ ؛ و از‬ ‫ﺧﺴﺘﮕﯽ روی ﻧﯿﻤﮑﺖ ﭼﺮک ﻗﮭﻮه ﺧﺎﻧﮫ وا رﻓﺘﻢ ‪ ،‬ﺑﮫ ﯾﺎد ھﻤﮫ ی اﯾﻦ ھﺎ اﻓﺘﺎدم و ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﮫ ﭼﮫ راه درازی را‬

‫در ﭼﮫ ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎھﯽ آﻣﺪﯾﻢ!‬ ‫ﺑﻨﺎی ﻗﮭﻮه ﺧﺎﻧﮫ ﺳﺎده ﺑﻮد و ﺳﺮدﺳﺘﯽ ‪.‬ﯾﮏ ﭼﮭﺎر ﻃﺎﻗﯽ ﺑﺰرگ و دراز و ﺗﺎﻻر ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﮫ ﺷﯿﺮواﻧﯽ اش‬ ‫روی ﭘﯽ ھﺎﯾﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و زﯾﺮ ﺷﯿﺮواﻧﯽ اش ھﯿﭻ ﭘﻮﺷﺶ دﯾﮕﺮی ﻧﺒﻮد‪.‬ھﺮم آﻓﺘﺎب ﮐﮫ از ﺷﯿﺮواﻧﯽ‬ ‫ﻧﻔﻮذ ﻣﯽ ﮐﺮد ‪ ،‬ﮐﻒ ﻧﯿﻤﮑﺖ ھﺎی ﺗﺨﺘﮫ ای را ﻧﯿﺰ داغ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬و ﻣﻦ ﭼﺎﯾﯽ ام را داﺷﺘﻢ ﺑﮫ ھﻢ ﻣﯽ زدم‬ ‫ﮐﮫ ﺑﺎز از ﻋﺮق ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬روی ﻧﯿﻤﮑﺖ ھﺎ ‪ ،‬ﻋﺮب ھﺎ ﭼﮭﺎرزاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﻌﻠﯿﻦ ﺷﺎن‬ ‫ﺟﻠﻮی روی ﺷﺎن روی زﻣﯿﻦ وارﻓﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬ﻓﻀﺎ ﭘﺮ از ھﻤﮭﻤﮫ ﺑﻮد و ﺑﻮی ﺟﯿﮕﺎره ﺗﻨﺪ ﻋﺮب ھﺎ و ﻗﻠﯿﺎن‬ ‫ھﺎﯾﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ ھﺮﮐﺪام ﺷﺎن ھﺸﺖ ده ﺗﺎ ﻧﯽ ﭘﯿﭻ ﺑﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻋﺮب ھﺎ دورش ﺣﻠﻘﮫ زده ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ھﻮا‬ ‫را ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺗﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬ﺟﻠﻮی در ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﮫ ﻻﺑﺪ ﺑﮫ ﻣﺤﻮﻃﮫ ی اﯾﺴﺘﮕﺎه ﺑﺎ زﻣﯽ ﺷﺪ ‪ ،‬ﺳﮫ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮت‬ ‫را روی ھﻢ ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﮐﮫ دو ﺗﺎﯾﺶ ﺳﯿﺎه ﭘﻮش ﺑﻮد و ﺳﻮﻣﯽ ﻻی ﯾﮏ ﺟﺎﺟﯿﻢ ﻋﺮﺑﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺗﺎﺑﻮت ھﺎ را رو ﺑﮫ ﻗﺒﻠﮫ ﺑﮫ زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﯾﮏ رﺑﻊ ﺑﮫ ﭘﻨﺞ داﺷﺘﯿﻢ و ﺟﻠﻮی ﮔﯿﺸﮫ ھﺎی ﻓﺮوش ﺑﻠﯿﺖ‪،‬‬ ‫ﮐﮫ روی دﯾﻮار ﻃﺮف راﺳﺖ ﺗﺎﻻر ھﻨﻮز ﺑﺎز ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬و ﺟﻤﻌﯿﺖ زﯾﺎد ﻧﺒﻮد‪.‬و ﻣﻦ ﺣﺘﻢ داﺷﺘﻢ ﮐﮫ‬ ‫ﺑﻠﯿﺖ ﮔﯿﺮم ﺧﻮاھﺪ آﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﺎﯾﯽ ام را ﺑﮫ زور ﻓﺮوﺑﺮدم ‪.‬ھﯿﭻ ﻣﯿﻠﯽ ﺑﮫ ﻏﺬا ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪.‬ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ھﻢ ﮐﮫ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮔﺮﻣﮑﻢ را‬ ‫درآورم و ﭘﺎره ﮐﻨﻢ ‪ ،‬دﯾﺪم ﮐﮫ ﻣﯿﻞ ﻧﺪارم و ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪم ‪ .‬آب دھﺎﻧﻢ را ھﻢ ﺑﮫ زور ﻗﻮرت ﻣﯽ دادم‪.‬‬ ‫ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬و داﺷﺖ ﺧﻔﮫ ام ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬و ﻣﻦ ھﺮﭼﮫ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﯽ‬ ‫ﺑﺪھﻢ و ﺑﮫ ﻣﺮدم ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ﮐﮫ ﺷﺎد و ﺷﻨﮕﻮل ‪ ،‬ﻗﻄﺮات ﺗﻠﺦ و ﺳﯿﺎه ﻗﮭﻮه را روی زﺑﺎن ﺷﺎن ﭘﺨﺶ‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﺰه اش را ﻣﺪﺗﯽ در دھﺎن ﻧﮕﮫ ﻣﯽ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‪.‬ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﺴﺘﮫ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﮫ ھﺮﭼﮫ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم روی ﻧﮕﺎه ﭼﺸﻤﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯽ آورد و ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬آﯾﺎ ﺧﻮاھﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺖ‬ ‫اﯾﻦ ﻗﮭﻮه ھﺎی ﻏﻠﯿﻆ را ﺑﺨﻮرم ﯾﺎ ﻧﮫ‪.‬ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻮﺗﺎھﻢ ﺑﺎ ﭘﺴﺮک ﺟﯿﮕﺎره ﻓﺮوش دم ﮔﻤﺮک ﺑﺼﺮه ‪،‬‬ ‫ﺗﺴﻼﯾﯽ ﮐﮫ ھﻤﯿﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻮﺗﺎه ﺑﮫ ﻣﻦ داده ﺑﻮد ‪ ،‬رﻓﺘﺎری ﮐﮫ ﺑﺎ او ﮐﺮده ﺑﻮدم و در آﺧﺮ ﮐﺎر ﺑﯽ ھﯿﭻ‬ ‫وداﻋﯽ ‪ ،‬ﺑﯽ ھﯿﭻ ﻣﮭﺮﺑﺎﻧﯽ و ﺗﻮﺟﮭﯽ ﺗﺮﮐﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم ‪ ،‬دﻟﻢ را ﺑﮫ درد آورده ﺑﻮد ‪.‬ﺑﮫ اﯾﻦ ﭘﺴﺮﮐﯽ‬ ‫ﮐﮫ ﻓﻘﻂ دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﺑﺎ او آﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﮫ اﯾﻦ ﭘﺴﺮک دور اﻓﺘﺎده و ﻏﺮﯾﺐ ‪ ،‬ﺑﮫ اﯾﻦ ﭘﺴﺮﮐﯽ ﮐﮫ‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ از ﯾﮏ ﮐﻠﻤﮫ ی اﻣﯿﺪوارﮐﻨﻨﺪه ی ﻣﻦ ‪ ،‬در ﺧﯿﺎل ﺧﻮد ‪ ،‬دﻧﯿﺎﯾﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ ‪،‬‬ ‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﮫ ﺑﻮدم ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﻢ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ دھﺎن ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه از اﻧﺘﻈﺎر او ﺧﺸﮑﻢ زده ﺑﻮد‪.‬ﻻل ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪،‬‬ ‫ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺧﺪا ﻧﮕﮫ دار ﻧﮕﻔﺘﮫ ﺑﻮدم!ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﮫ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﮫ او ﻣﯽ ﮐﺮدم ‪ ،‬ﻋﺬری ﮐﮫ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ از او‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ روی دﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬و ﺑﮫ ﺧﻔﻘﺎن دﭼﺎرم ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮﯾﮫ ﮐﻨﻢ‪.‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺴﯽ را ﮔﯿﺮ ﺑﯿﺎورم و ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﮕﻮﯾﻢ ‪.‬ﺑﺮاﯾﺶ درد دل ﮐﻨﻢ‪.‬وﻟﯽ‬ ‫ﻗﯿﺎﻓﮫ ی ﻋﺮب ھﺎی ﭼﻔﯿﮫ ﺑﺴﺘﮫ ﮐﮫ ﻗﮭﻮه ی ﺳﯿﺎه و ﺗﻠﺦ را روی زﺑﺎن ھﺎﯾﺸﺎن ﭘﮭﻦ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و‬ ‫ﻣﯽ ﻣﮑﯿﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﮫ ﻗﺪری زﻧﻨﺪه ﺑﻮد و ﺧﺸﻦ ﺑﻮد ﮐﮫ ﻣﺘﻨﻔﺮم ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﺲ از اﯾﻦ ﮐﮫ ﺑﻠﯿﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ و زﯾﺮ ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﺳﻮء ﻇﻦ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﺎن اﯾﺴﺘﮕﺎه ‪ ،‬ﺑﺴﺎط ﺳﻔﺮم را در ﮔﻮﺷﮫ‬ ‫ای از ﻗﻄﺎر ﺑﺼﺮه ‪-‬ﺑﻐﺪاد ﺟﺎ دادم و روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺎراﺣﺖ آن ‪ ،‬اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮔﺎھﯽ ﺑﺮای ﺳﻔﺮ ﺷﺒﺎﻧﮫ ام‬

‫ﮐﮫ در ﭘﯿﺶ داﺷﺘﻢ ﻣﮭﯿﺎ ﮐﺮدم ‪ ،‬ھﻨﻮز از ﻓﮑﺮ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﯿﺮون ﻧﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮدم‪.‬و ھﻨﻮز ﺧﻄﻮط ﺧﺴﺘﮫ‬ ‫و ﺑﮫ ﻋﺮق ﻧﺸﺴﺘﮫ ی ﺻﻮرﺗﺶ را ﮐﮫ زورﮐﯽ ﺑﮫ ﺧﻨﺪه درآﻣﺪه ﺑﻮد و از ھﻢ ﮔﺸﻮده ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺟﻠﻮی‬ ‫ﭼﺸﻢ داﺷﺘﻢ و ﻣﺤﺒﺖ درﯾﻎ ﺷﺪه ای ﮐﮫ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﮫ او ﻣﯽ ﮐﺮدم ‪ ،‬روی دﻟﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬