Dluga Plomienna Zima

J O H A N N A

Z angielskiego przełożyła Anna Zielińska

ŚWIAT KSIĄŻKI

Tytuł oryginału FIRES OF WINTER Ilustracja na okładce Pino Daeni / Schluck Ag Redakcja Barbara Waglewska Redakcja techniczna Mirosława Kostrzyńska Korekta Agata Bołdok Marianna Filipkowska

Copyright © 1980 by Johanna Lindsey © Copyright for the Polish edition by Bertelsmann Media Sp. z o.o., Warszawa 2000 Bertelsmann Media Sp. z o.o. Świat Książki Warszawa 2000 Skład Joanna Duchnowska Druk i oprawa GGP ISBN 83-7227-569-6 Nr 2595

'Dedykuję tę książkę mojemu mężowi, 'Ralpfwwi, oraz synom: Alfredowi, Josephowi i Garretowi

1 Na zachodnim wybrzeżu Walii, na lewo od wyspy Anglesey na niewielkiej polanie, cofniętej kilka mil w głąb lądu, leżała mała wioska. Nad nią, na stromym wzniesieniu, stał potężny dwór. Budowla z szarych kamieni zdawała się obserwować osadę na podobień­ stwo matki czuwającej nad dziećmi. Wioska pławiła się w promieniach letniego słońca, natomiast szare, chropawe ściany dworu na wzgórzu nawet w jasne dni wydawały się zimne i nieprzystęp­ ne. Na podróżnych przewijających się przez tę okolicę dwór sprawiał odpychające wrażenie. Tak było i tym razem. Przybysz ostrożnie kierował się ku środkowi osady, cały czas rzucając podejrzliwe spojrzenia na szarą bu­ dowlę. Wkrótce jednak jego uwagę przykuło życie to­ czące się w wiosce, przestał więc interesować się „mat­ ką" czuwającą na wzgórzu. Poczucie zagrożenia po­ woli ustępowało miejsca nadziei, że oto los wreszcie mu sprzyja. Stanął na środku polany, kilkakrotnie ob­ rócił się wkoło i obejmując wzrokiem okolicę, napawał się urokiem tego miejsca, cieszył oczy widokiem kil­ kunastu chałup ustawionych w kręgu, jedna przy dru­ giej, a także bawiących się, rozbrykanych dzieci, no i... kobiet. Ach, jakich kobiet! 7

Wyłowił wzrokiem pięć czy sześć, które najbardziej przypadły mu do gustu. One zaś, zajęte swymi obo­ wiązkami, nawet go nie zauważyły. Przybysz był odziany w spodnie, które niewątpli­ wie pamiętały lepsze czasy, nadal z fasonem oplecione u dołu rzemieniami, oraz okryty brudną wilczą skórą niczym peleryną. Rozglądał się wokół, nie wierząc własnym oczom. Nigdzie nie dostrzegał mężczyzn. Ani jednego mężczyzny! Za to roiło się od kobiet w różnym wieku. Czyżby trafił do wioski legendar­ nych Amazonek?! Nie, niemożliwe; świadczyły o tym dzieci - zarówno dziewczynki, jak i chłopcy. Widocz­ nie mężczyźni udali się do pracy w polu, gdzieś na wschodniej stronie, bo po drodze nikogo nie mijał.

- Od wielu miesięcy nikt obcy tu nie zbłądził. Od czasu, kiedy ostatni z mieszkańców Anglesey Island przechodzili tędy w poszukiwaniu terenów na nową osadę. Czy ty, panie, też przybywasz z Anglesey? - Tak. Ale to już nie to samo miejsce - odrzekł wreszcie. Och, mógłby opowiedzieć jej o swoim nieszczęściu,

gdyby miał ochotę na wynurzenia, lecz jeśli wszystko pójdzie po jego myśli, już niedługo dziewczątko bę­ dzie trapić się własną biedą, bo przecież nie życzliwej słuchaczki szukał... - Gdzie są mężczyźni ze wsi? Nie widać nawet starców wygrzewających się na słońcu. - Nie ma starców. Zabrała ich gorączka dwie zimy temu. Poumierali i starzy, i młodzi. - Twarz dziew­ czyny posmutniała, lecz zaraz rozjaśnił ją uśmiech. Dziś rano znaleźliśmy ślady odyńca i ci, co się ostali, poszli jego tropem. Wieczorem będzie uczta. Możesz, panie, zasiąść do niej z nami. - A nie ma tu pól, które trzeba uprawiać? - zapytał z czystej ciekawości. - Czy może odyniec ważniejszy? - Musisz, panie, pływać po morzach, bo inaczej byś wiedział, że pola zasiewa się wiosną, a plony zbiera jesienią i niewiele roboty zostaje na inny czas - zachi­ chotała, zupełnie nieskrępowana. - Pewnie lada moment spodziewacie się powrotu mężczyzn? - Przybysz ściągnął krzaczaste brwi. - A gdzie tam! - zaśmiała się. - Będą dla zabawy tropić odyńca tak długo, jak to możliwe. Nieczęsto dziki podchodzą pod wioskę. Mężczyzna odetchnął z ulgą. Wąskie usta rozciąg­ nęły się w uśmiechu. - Jak masz na imię? - zapytał. - Enid - odpowiedziała swobodnie. - A masz ty męża, Enid? Zaróżowiła się uroczo i opuściła wzrok. - Nie, panie. Ciągle jeszcze mieszkam u ojca. - Czy on poszedł z innymi? - Nie pominąłby takiej okazji! - Zielone oczy dziewczyny rozbłysły wesoło. „To zbyt piękne, żeby było prawdziwe" - męż-

8

9

- Czy mogę w czymś pomóc, dobry panie? Zaskoczony, poderwał się i obrócił, stając twarzą w twarz z uśmiechniętą dziewczyną, najwyraźniej za­ ciekawioną pojawieniem się obcego. Ocenił, że liczy sobie nie więcej niż szesnaście wiosen. Starannie za­ plecione włosy koloru lnu i niewinna buzia o szeroko rozstawionych zielonych oczach bardzo mu się spo­ dobały. Przybysz szybko omiótł spojrzeniem ciało dziewczyny; ta jedna krótka chwila wystarczyła, aby widok pełnych piersi, rozsadzających burą koszulę, i szerokich, silnych bioder wywołał ból w jego kroczu. Ponieważ milczał, dziewczyna odezwała się po­ nownie:

czyzna pomyślał z zadowoleniem, zanim znowu się odezwał. - Posłuchaj, Enid, przybywam z daleka, a słońce mocno praży. Czy mógłbym trochę odpocząć w twojej chacie? - Ja... nie... - Pierwszy raz ogarnął ją niepokój. - Tylko chwilę, Enid - zapewnił ją skwapliwie. Zastanawiała się jakiś czas. - Jestem pewna, że ojciec nie miałby mi tego za złe - odpowiedziała po chwili i ruszyła przodem. Chata, do której go zaprowadziła, była bardzo mała. W rogu jedynej izby, przedzielonej przepierzeniem, le­ żały dwa brudne posłania. Jedną ścianę pomieszczenia zajmował okopcony komin ułożony z kamieni, a przed nim stał stół i dwa proste krzesła. Uwagę mężczyzny przyciągnęły stojące na stole dwa puchary pięknej roboty, inkrustowane półszlachetnymi kamie­ niami. Niewątpliwie warte były fortunę. Nie rozumiał, jakim sposobem trafiły do tej skromnej chaty.

w polu. Razem z ojcem namówią przybysza, żeby za­ trzymał się u nich jakiś czas. A wtedy ona swoimi fortelami sprowokuje go do oświadczyn. Tak, tym ra­ zem najpierw będzie ślub, a dopiero potem figle. Nie doda kolejnego błędu do wcześniejszych potknięć. - Dobry panie, czy chcesz ugasić pragnienie odro­ biną piwa? - zapytała słodkim głosikiem, przyciągając uwagę mężczyzny z powrotem do swojej osoby. - Tak. Bardzo chętnie - odparł i czekał spokojnie, aż mu poda kubek. Mężczyzna zerkał nerwowo na wejście. Słomiana mata, pełniąca rolę drzwi, stała obok, oparta o ścianę. Szybko dopił piwo, po czym bez słowa podszedł do otworu i zastawił go słomianką, odcinając w ten spo­ sób dopływ światła do izby. Oczywiście mata nie sta­ nowiła żadnej ochrony, jedynie osłaniała przed zim­ nem, upałem czy wścibskimi spojrzeniami, co akurat bardzo mu odpowiadało.

Enid uśmiechała się w duchu, snując swój plan. Kie­ dy ojciec wróci, opowie mu, co umyśliła. Martwił się o nią, no i marzył o zięciu, który by mu pomógł

- Robi się skwarnie - wyjaśnił. Jego postępek nie wzbudził w dziewczynie żadnych podejrzeń. - Zjadłbyś coś, panie? Zaraz przygotuję poczęstu­ nek. - Tak. Jesteś bardzo miła - podziękował, wyginając usta w układnym uśmiechu. Po cichu przyznał, że żołądek może jeszcze wytrzymać bez strawy, ale lędźwie dłużej czekać nie mogą. Dziewczyna odwróciła się do niego plecami i pode­ szła do komina. W tej chwili mężczyzna wyciągnął spod tuniki nóż i błyskawicznie znalazł się za nią. Zamarła, gdy przytknął jej ostrze do szyi, jednocześnie przyciskając ją do siebie. W przeciwieństwie do więk­ szości swych rówieśniczek nie obawiała się uszczerbku na honorze, lecz drżała o życie.

10

11

Enid z zaciekawieniem przyglądała się mężczyźnie, gdy ten stał ze wzrokiem wlepionym w dar pana na zamku - dowód wdzięczności za jej chętne usługi. Nie mogła nazwać tego wysokiego przybysza przy­ stojnym, ale też nie był odpychający. Wyraźnie nie należał do ludzi majętnych. Jego szerokie plecy jednak świadczyły o sile, więc nadawał się na męża, który zadbałby o jej byt. Widoki na znalezienie oblubieńca wśród swoich były mizerne. Wszyscy mężczyźni zdat­ ni do żeniaczki zdążyli już zakosztować jej wdzięków. Mimo że niczego jej nie brakowało, nie mieli ochoty się z nią żenić, wiedząc, że inni też z nią próbowali.

Na południe od wsi pojawiła się między drzewami samotna postać. Młodzieniec utykał i pojękiwał przy każdym stawianym kroku. I chociaż nigdzie nie było śladu konia, który go zrzucił, odwracał się co rusz i wygrażał pięścią, głośno przy tym pomstując. - Nie masz po co wracać, ty rozpuszczone bydlę! Zraniona duma doskwierała bardziej od bólu tylnej części ciała, obitej podczas upadku. Jeździec zbliżył się do wsi, wciąż rozcierając obolałe miejsce. Odpo­ czynek był bliski; młokos dumnym uniesieniem głowy odpowiedział na pytające spojrzenia wieśniaczek. Jedna z kobiet podeszła do niego i nie pytając, co stało się z koniem, oznajmiła: - Bren, do wsi przyszedł obcy. Enid dała mu go­ ścinę. Chłodne szare oczy młodzieńca spojrzały na chatę Enid, a potem znów na kobietę. - Dlaczego się zamknęli? - Znasz Enid - odparła tamta ze znaczącym uśmie­ chem. - Tak. Ale ona nie obdarza wdziękami obcych. Młodzieniec bez słowa podszedł do chaty Enid i z mieczem w dłoni odsunął słomianą matę. Przez chwilę nic nie widział, lecz gdy oczy przywykły do półmroku, dostrzegł parę w kącie, nieświadomą obec-

ności intruza. Obcy leżał na Enid i poruszał gwałtow­ nie biodrami jak parzący się knur. Z początku szare oczy patrzyły zafascynowane na miłosne zapasy, a uszy z zaciekawieniem wychwyty­ wały postękiwania i jęki dochodzące z kąta. Nagle srebrny błysk przyciągnął uwagę szarych oczu; wpa­ trzone w nóż w dłoni obcego, pociemniały jak niebo przed burzą. Nie namyślając się długo, młodzieniec w paru su­ sach znalazł się przy legowisku i zręcznie ciął obcego mieczem przez pośladki. Zaskoczony mężczyzna za­ wył z bólu, oderwał się od wystraszonej Enid i sła­ niając się, uciekł od napastnika. Enid rozdziawiła usta z wrażenia, gdy zrozumiała, co sprawiło, że obcy zerwał się jak oparzony. - Bren, co tu robisz? Młodzieniec stał nad nią na szeroko rozstawionych nogach. - Myślę, że dobrze się stało, iż ta szkapa, Wilłow, poniosła. Inaczej sprawiedliwości nie stałoby się za­ dość - odpowiedział głosem pozbawionym emocji. On cię wziął siłą, prawda? - Tak - odpowiedziała Enid, nie panując nad łka­ niem wstrząsającym jej ciałem. - Nie była dziewicą! - warknął gniewnie przybysz, trzymając się obiema dłońmi za krwawiące pośladki. Szybko się zorientował, że ma do czynienia nie z oj­ cem dziewczyny, lecz z młodzikiem, a nawet, sądząc po głosie - z żółtodziobem. Zamożny wygląd świad­ czył o tym, że młodzieniec nie pochodził ze wsi. Pod bogato haftowanym płaszczem połyskiwała srebrna tunika w odcieniu gniewnych oczu właściciela. Miecz też był przedni, nigdy jeszcze takiego nie widział; szeroki, a przy tym niezwykle cienki i lekki, z ręko-

12

13

- Enid, nie krzycz, bo inaczej będę musiał cię skrzywdzić! - powiedział wolno mężczyzna, łapiąc ją za pierś. - To samo zrobię z każdym, kto przyjdzie ci na ratunek. Chcę tylko pobaraszkować, nic więcej. Enid stłumiła łkanie. Jej plany na przyszłość roz­ płynęły się w jednej chwili. Tak krótko żyło marzenie o długo wypatrywanym mężu!

jeścią inkrustowaną czerwonymi i niebieskimi kamie­ niami. - To nie ma nic do rzeczy. Wszyscy wiemy, że Enid hojnie obdarza względami - odparł młodzieniec. - Ale tylko tych, których sama wybiera - dokończył cicho. Dziewczyna udzieliła ci gościny, a tyś jej w taki spo­ sób odpłacił! Jak mam go ukarać, Enid? Odciąć głowę i złożyć ci ją u stóp, a może wolisz ten zwiędły organ, co jeszcze przed chwilą tak dumnie sterczał? - Za to wyrwałbym ci serce, młodzieńcze! - wy­ buchnął rozwścieczony mężczyzna. W grupce kobiet, które zwabił pod drzwi wrzask obcego, rozległy się chichoty. Nagi mężczyzna odwró­ cił ku nim pobladłą z furii twarz. Poczuł się jeszcze bardziej poniżony, gdy do chichotu kobiet dołączył dźwięczny śmiech młodzieńca. I wtedy, ku ogólnemu zaskoczeniu, wtrąciła się Enid. - Bren, nie strój z niego żartów! - krzyknęła z obu­ rzeniem. Śmiech umilkł, a młodzieniec spojrzał na nią z po­ gardą. - Dlaczego nie, Enid? Przybyszowi zapewne się wydaje, że jest godnym mnie przeciwnikiem. A kto zakłuł dzika, mając zaledwie dziewięć lat? Kto razem z ojcem zabił pięciu rabusiów, kiedy napadli na wieś? Kto nosił miecz, zanim nauczył się chodzić, i od wczesnego dzieciństwa ćwiczył się w wojennej sztuce? Ten obwieś wyobraża sobie, że mu się uda wyjąć mi serce za pomocą zabaweczki, którą ściska w ręce. Mo­ że i duży z niego mężczyzna, ale to przecież śmier­ dzący tchórz! Na tę ostatnią zniewagę przybysz ryknął gniewnie i natarł z nożem w uniesionej dłoni, jakby rzeczywi-

ście zamierzał spełnić wcześniejszą groźbę. Lecz mło­ dzieniec wcale się nie przechwalał. Uskoczył zręcznie i nieznacznym ruchem nadgarstka wykonał pchnięcie, raniąc przybysza w pierś. A potem wymierzył kop­ niaka w umazane krwią pośladki. - Co prawda nie tchórz, ale za to partacz i półgłó­ wek! - naigrawał się, gdy przeciwnik z impetem wy­ lądował na przeciwległej ścianie. - Masz dość, gwał­ cicielu? Mężczyzna błyskawicznie schylił się po nóż, który wypadł mu z ręki, kiedy uderzył o ścianę, i ponownie zaatakował. Tym razem ostrze miecza cięło go przez pierś od lewej strony ku prawej, a obie rany utworzyły literę X. Nacięcia nie były głębokie, lecz wystarczyły, aby mężczyzna zalał się krwią.

14

15

- Czy potrafisz jedynie łaskotać tym mieczem, chło­ paczku?! - zawył. - Moje ostrze, chociaż krótkie, zada śmiertelny cios! Znaleźli się teraz zaledwie o krok od siebie. Męż­ czyzna, upatrując w tym swoją szansę, zamierzył się nożem, celując w białą, smukłą szyję przeciwnika. Ten jednak uskoczył w bok z taką samą gracją, z jaką ma­ tador schodzi z drogi szarżującemu bykowi. Ostrze przecięło powietrze, a sekundę później nóż, wytrąco­ ny silnym uderzeniem, przeleciał łukiem przez izbę. Przybysz znalazł się twarzą w twarz z Enid. - Ty głupcze! Nie widzisz, że się z tobą bawi?! W jej gniewnych oczach nie było cienia współczucia. Nieznajomy pobladł, bo zrozumiał, że Enid ma ra­ cję. I chociaż cierpiał ze wstydu, że pokonał go wy­ rostek, jeszcze bardziej się bał, iż za chwilę straci życie. Odwrócił się do młodzieńca, modląc się w duchu, by jak najszybciej nastąpił śmiertelny cios. Stalowe oczy patrzyły na niego bez litości, a kpią-

cy uśmiech, jaki pojawił się na zmysłowych, pełnych ustach, zmroził mu krew. - Jak cię zwą? - Donald. Donald Gillie - odpowiedział szybko. - Skąd przybywasz? - Z Anglesey. Na dźwięk tej nazwy szare oczy zwęziły się w szparki. - Byłeś tam w zeszłym roku, gdy ci przeklęci wi­ kingowie uderzyli na Holyhead Island? - A jakże! Strach było patrzeć na tę rzeź i... - Zamilcz! Nie pytam o to, co zrobiły te psy! Do­ wiedz się, Donaldzie Gillie, że twoje życie leży w rę­ kach tej oto dziewczyny! - Młodzieniec odwrócił się do Enid: - Co mam z nim zrobić? Czy chcesz, żeby w tej chwili zakończył swój nędzny żywot? - Nie! - jęknęła Enid. - W takim razie może go okaleczę? Odrąbię rękę albo nogę? - Nie! Nie! Bren! - Enid, sprawiedliwości musi stać się zadość! zniecierpliwił się młodzieniec. - Mój ojciec byłby o wiele surowszy. Gdyby to lord Angus znalazł go między twymi udami, nadziałby go na pal i zostawił wilkom na pożarcie. Na razie to były igraszki, teraz przyszedł czas, by zapłacił za wszystko, co tu się stało. Enid pobladła ze strachu. Donald Gillie stał z opu­ szczonymi ramionami w oczekiwaniu na wyrok. Mło­ dzieniec myślał intensywnie, marszcząc czoło. - Już wiem! - Jego szare oczy rozbłysły z radości, gdy znalazł rozwiązanie. - Chciałabyś go za męża, Enid? - Tak! - od razu padła ledwo słyszalna odpowiedź.

- Zgadzasz się, Donaldzie Gillie? - Młodzieniec spojrzał na niego surowo. Mężczyzna uniósł głowę. - Oczywiście! - przytaknął skwapliwie. - Więc niech tak będzie! Zostaniecie sobie poślu­ bieni! - zadecydował. - Zrobiłeś dobry interes, Donal­ dzie Gillie. Ale wiedz jedno: Nie możesz dzisiaj po­ wiedzieć „tak", a jutro zmienić zdanie! Gdybym mu­ siał pożałować swej decyzji - jeśli dziewczynie stanie się krzywda albo poweźmiesz zamiar, by ją potem zostawić - pamiętaj, że nie ma takiego miejsca, gdzie mógłbyś się schować, bo wszędzie cię znajdę. I wtedy zapłacisz życiem!

16

17

Przybysz nie posiadał się z radości, że spotkała go taka lekka kara. - Nie skrzywdzę dziewczyny - zapewnił. - To dobrze - odpowiedział krótko młodzieniec i ruszył ku drzwiom. - No, kobiety! - krzyknął do gromadki przy wejściu. - Zabierajcie się stąd! Dosyć miałyście rozrywki na jeden dzień. Zostawcie tych dwoje, żeby mogli się poznać. - Od progu dodał, zwra­ cając się do Enid: - Obmyj go szybko, zanim zjawi się twój ojciec. Będziesz musiała wiele wyjaśnić temu za­ cnemu człowiekowi. - Szlachetny panie, twój ojciec wychował cię na prawdziwie wspaniałomyślnego człowieka! - odezwał się Donald Gillie. - Mój ojciec nie ma syna - sprostował młodzieniec. Donald Gillie odprowadził wzrokiem oddalającą się sylwetkę i zwrócił się do Enid: - Co on chciał przez to powiedzieć? - Jaki on?! - zaśmiała się Enid, rozbawiona jego głupią miną. - To lady Brenna darowała ci życie.

2 Brenna pchnęła ciężkie dębowe wrota dworu. Sło­ neczny blask zalał ciemny hol. Nikogo nie spotkała na dole. Zza podwójnych drzwi po prawej stronie, prowadzących do paradnej komnaty, doszły ją kobiece głosy. To jej przybrana siostra, Cordella, ustalała z ku­ charką zestaw dań na wieczorny posiłek. Cordella była ostatnia osobą, jaką Brenna miała ochotę w tej chwili oglądać. Szczerze mówiąc, w ogóle nie czuła potrzeby, by ją widywać, a już na pewno nie chciała natknąć się na nią teraz, gdy po upadku z przeklętej Willow nie była w najlepszej formie. Zazwyczaj pokonywała hol kilkoma sprężystymi susami, tym razem wlokła się jak ślimak. Czuła każdy mięsień w dolnej części ciała, a przeprawa z tym ob­ cym, Donaldem Gilliem, nie wyszła jej na dobre. W chacie Enid każdy ruch sprawiał jej ból. Nie poka­ zała tego po sobie wyłącznie dzięki sile woli. Ha! A więc obcy wziął ją za mężczyznę! Mile ją to połaskotało. Czyż nie takie właśnie wrażenie chciała sprawiać? Przez kilka minut tam, w chacie, naprawdę była synem swego ojca, dzielnym młodzieńcem uwię­ zionym w kłopotliwym, kobiecym ciele. Angus byłby z niej równie dumny jak ona sama. Weszła ostrożnie na parę szerokich stopni i skręciła na schody wiodące w plątaninę korytarzy na pierw­ szym piętrze. Każdy nieproszony gość z pewnością by się tu pogubił, bo wnętrze sprawiało takie wrażenie, jakby zaczęto wznosić dwór od przeciwległych mu­ rów, by na koniec, po usilnych staraniach, spotkać się na środku. Kazał go tak wykonać ojciec Angusa. Za­ leżało mu, aby ludzie, których gościł pod swym da­ chem, tracili orientację. Angus zdążył dorosnąć, zanim

dwór ukończono, ponieważ budowa tego labiryntu trwała wiele lat. Rozkładem pomieszczeń na parterze dom przypo­ minał inne dwory, natomiast na piętrze znajdowało się dziewięć komnat. Do każdej z nich prowadził od­ rębny korytarz. Brenna skręciła w pierwszy z nich na prawo, mijając po drodze jedyne drzwi do komnaty ojca. Był teraz u siebie; złożony chorobą, od tygodnia nie podnosił się z łoża i jego stan nie ulegał poprawie. Miała ochotę opowiedzieć mu o tym, jak dała łupnia obcemu. Może później zajrzy do niego, najpierw jed­ nak musi wziąć kąpiel. Weszła do korytarza biegnącego w sąsiedztwie apar­ tamentów zajmowanych przez Cordellę i jej męża. Skie-. rowała się na lewo, do własnej komnaty usytuowanej we frontowej części domu. Zajmowała narożną izbę, dobrze oświetloną dzięki dwóm oknom na sąsiadują­ cych ze sobą ścianach. Brenna liczyła sobie zaledwie siedemnaście wiosen, więc z wyjątkiem takich dni jak ten, kiedy każdy krok wymagał wysiłku, nie miała nic przeciwko długim marszom do swego pokoju. Miała ochotę krzyczeć z radości, gdy wreszcie do­ tknęła klamki. Zatrzymała się na chwilę, żeby zawołać swoją służącą Alanę. Powoli zamknęła za sobą drzwi i pokuśtykała do łóżka, ściągając po drodze opończę, pod którą ukryła wspaniałe, bujne włosy. Długie wło­ sy, które kłóciły się z jej wizerunkiem! Ojciec nie po­ zwolił ich ścinać, toteż chowała je pod kapturem. Nie­ nawidziła tego symbolu kobiecości. Alanę przybiegła ze swej izby za załomem koryta­ rza, zanim głowa Brenny dotknęła poduszki. Służąca była w podeszłym wieku, lecz nie wyglądała na swoje lata. Miała rude włosy świadczące o jej szkockim po­ chodzeniu. Kiedyś marchewkoworude, teraz pojaśnia­

18

19

ły, nabierając żółtawego odcienia. Natomiast szafirowe oczy pozostały młode. Alanę nie była już taka zwinna jak dawniej i często w zimie niedomagała. Wtedy Bren­ na zamieniała się w służącą i troskliwie jej doglądała. - Brenna, moje dziecko! - wysapała Alanę, przycis­ kając dłoń do piersi. - Dobrze, że wróciłaś. Wiesz, jaki zły byłby twój ojciec, gdybyś spóźniła się na lekcję z Wyndhamem. Zdejmij chłopięcy strój i ubierz się jak należy. Gdy Boyd przyniósł wiadomość o odyńcu, zlękłam się, że możesz nie wrócić na czas. - Przeklęty Wyndham i jego pobratymcy! - po­ mstowała znużonym głosem Brenna. - I niech licho porwie odyńca! - Ho! Ho! Jesteśmy dzisiaj w doskonałym humo­ rze - zaśmiała się Alanę. - Nie my, lecz ja! - A co cię tak rozsierdziło? Brenna uniosła się, mrużąc oczy pod wpływem bó­ lu, i zaraz opadła na poduszki. - To Willow, ta ociężała krowa!.Tyle z nią ćwiczy­ łam, a przestraszyła się królika! Marnego królika! Ni­ gdy jej tego nie wybaczę! - Coś mi się wydaje, że rącza klaczka wysadziła cię z siodła, raniąc nieco twą dumę - zachichotała Alanę. - Och! Zamilcz, kobieto! Niepotrzebne mi twoje ga­ danie. Muszę wziąć kąpiel, wymoczyć obite kości. - W takim razie będziesz musiała się pospieszyć, kochanie - powiedziała Alanę bez urazy, bo dawno już przywykła do porywczego charakteru swej pani. Wyndham na ciebie czeka. - A niech czeka!

Udzielał jej lekcji od wielu miesięcy, od chwili gdy w osiemset pięćdziesiątym roku krwiożerczy barba­ rzyńcy z północy najechali na Holyhead Island. Bren­ na dzielnie znosiła znienawidzone nauki, zapamiętu­ jąc to, co przekazywał jej Wyndham, dla własnego dobra, a nie dlatego, że takie było zalecenie Angusa. Na jej widok Wyndham uniósł się z miejsca. - Lady Brenno, spóźniłaś się - skarcił ją, marszcząc czoło. - Wybacz, Wyndhamie. Przykro mi, że kazałam ci czekać, kiedy zapewne masz ważniejsze sprawy na głowie - uśmiechnęła się słodko. Brenna była teraz ubrana w jedwabną suknię koloru morskiej wody, a rozpuszczone kruczoczarne włosy opadały na jej smukłe plecy. Rysy postawnego Skandynawa wyraźnie zmiękły. - Bzdura. Nie ma nic ważniejszego od przygoto­ wania ciebie, pani, do nowego życia na obcej ziemi odparł, uciekając oczyma w bok, byle oderwać je od uczennicy. - W takim razie zaczynajmy, żeby nadrobić straco­ ny czas. Należy oddać sprawiedliwość Brennie - gdy wy­ magała tego sytuacja, potrafiła zachować się jak pra­ wdziwa dama. Dobre maniery wpoiła jej ciotka Linnet. To dzięki niej nabrała ogłady i nauczyła się czynić użytek ze swej kobiecości. Niezbyt często korzystała z owych damskich sztuczek, lecz kiedy już to robiła, żaden mężczyzna nie był w stanie oprzeć się jej cza­ rowi.

Brenna codziennie po południu spotykała się z Wyndhamem w paradnej komnacie na parterze.

Kąpiel rozluźniła nieco mięśnie Brenny, nadal jed­ nak nie mogła poruszać się swobodnie. Przeszła ostrożnie przez komnatę i usiadła obok Wyndhama na jednym z czterech krzeseł podobnych do tronów,

20

21

ustawionych przed ogromnym kominkiem. Zaczęli lek­ cję dokładnie od miejsca, w którym ją wczoraj skoń­ czyli. Wyndham opowiadał jej teraz o skandynaw­ skich bóstwach. Mówił po norwesku, bo w pierwszej kolejności nauczył ją tego języka. Czy naprawdę nie minął nawet rok, odkąd doszły ich wieści z Holyhead Island? Miała wrażenie, że wszystko wydarzyło się bardzo dawno temu. Szok, jaki przeżyli w związku z najazdem na wyspę, uświa­ domił im śmiertelne zagrożenie. Dwa dni później Angus wezwał córkę do siebie i oznajmił, jakie znalazł wyjście, by zapobiec niebezpieczeństwu. Do tej pory Brennie ani przez myśl nie przeszło, że cokolwiek może im grozić. Rozmowę z ojcem pamięta do dziś. Ta scena nieraz prześladowała ją w sennych koszmarach. Spotkał się z nią w tej samej komnacie, w której teraz odbywała lekcje. Siedział naprzeciwko niej, ubrany na czarno dla podkreślenia powagi sytuacji. Czerń - kolor prze­ znaczenia. Tunika Angusa była tak czarna jak jego długie do ramion włosy i ponura jak jego spojrzenie. Chociaż Angus Carmarham skończył pięćdziesiąt lat, jego niebieskie oczy pozostały bystre i pełne życia. Tamtego dnia jednak, zasnute smutkiem, wyglądały jak oczy starca. Gdy ją wezwał, Brenna wróciła akurat z porannej przejażdżki na Willow, srebrnosiwej klaczy. Stanęła przed nim ubrana w chłopięcy strój: gołębią tunikę, krótką opończę, lamowaną brokatem, spodnie z wy­ prawionej skóry jelenia i miękkie hiszpańskie buty z cholewami. U pasa zwisał miecz, ale wyjęła go z po­ chwy, zanim zajęła miejsce naprzeciw ojca, na wysła­ nym aksamitem krześle z wysokim oparciem.

- Poślubisz norweskiego wodza, córko. - To były pierwsze słowa lorda Angusa. - I urodzę dwudziestu dzielnych synów, którzy póź­ niej najadą nasze wybrzeża - dopowiedziała Brenna. Angusa nie rozbawił ten żart. Wyraz powagi na twarzy ojca zmroził jej krew. Zacisnęła dłonie na po­ ręczach fotela, czekając w napięciu z nadzieją, że od­ woła swoje słowa. - Może i napadną na nasze wybrzeże, ale nas oszczędzą - odparł znużony, jakby nagle przygięło go do ziemi brzemię lat. - Ojcze, co ty zrobiłeś? - Brenna nie potrafiła ukryć lęku w głosie. - Wczoraj wyruszył posłaniec. Jedzie do Norwegii układać się z wikingami... Brenna zerwała się z fotela. - Tymi, co napadli na Holyhead Island?! - Nie, niekoniecznie akurat z tymi. Mój wysłannik wyszuka wodza, który weźmie ciebie za żonę. Czło­ wieka z odpowiednią pozycją. - Będziesz mną kupczyć, pukając od drzwi do drzwi?! - zapytała z wyrzutem, patrząc na ojca sze­ roko otwartymi szarymi oczami. Pierwszy raz w życiu miała wrażenie, że nie zna człowieka, który ją spłodził. - Nikt nie będzie tobą kupczył, Brenno! - powie­ dział stanowczo lord Angus. Chociaż wiele kosztowała go ta decyzja, był głęboko przekonany o jej słuszno­ ści. - Posłaniec będzie działał dyskretnie. Wybrałem Fergusa. To dobry dyplomata. Rozejrzy się dokładnie, a gdy znajdzie odpowiedniego pana w stanie bezżennym, przedstawi mu moją propozycję. Nikt nie będzie tobą frymarczył, Brenno. Poleciłem Fergusowi, by za­ pytał tylko w jednym miejscu. Jeżeli mu się nie po­ szczęści, wróci i sprawa zostanie zamknięta. Lecz

22

23

niech niebo ma nas w swojej opiece, jeśli Fergus nie przywiezie imienia twego przyszłego męża! Czerwone plamy tańczyły przed oczami Brenny. - Jak mogłeś mi coś takiego zrobić? - To jedyne wyjście, Brenno. - Nieprawda! - krzyknęła. - Wiele mil dzieli nas od wybrzeża. Nie mamy się czego bać! - Z roku na rok wikingowie stają się coraz zuchwal­ si - tłumaczył Angus. - Pierwsze wieści o ich wyczy­ nach doszły tutaj przed moim przyjściem na świat. Obecnie ziemie leżące po przeciwnej stronie lądu na­ leżą do nich - na północnych terenach i na wschodzie Brytanii nasi bracia służą u ich osadników. A teraz zbliżyli się także do naszej części wybrzeża. Tylko patrzeć, jak dotrą w głąb lądu. Kto wie, czy minie nawet rok... Chcesz, aby obrócili w perzynę naszą wio­ skę? Wycięli mężczyzn, a kobiety wzięli do niewoli? - Nie doszłoby do tego! - krzyknęła. - Jesteś ryce­ rzem wprawionym w wojennej sztuce. I mnie nauczy­ łeś walczyć. Stawiłbyś im czoło, ze mną u boku! - Och, Brenno, Brenno... - westchnął. - Jestem za stary na wojowanie. A ty może zabiłabyś kilku, lecz to na nic by się nie zdało. Skandynawowie są rasą olbrzymów. Nikt im nie dorównuje. Poza tym są dzicy i nie znają litości. Chcę cię widzieć żywą i ochronić moich poddanych. - Poświęcając mnie! - syknęła ze złością. - Oddając mnie jakiemuś staremu wodzowi, który, jak mówisz, będzie gwałtowny i bezwzględny! - Jeśli o to chodzi, nie obawiam się o ciebie. Wiem, że sobie poradzisz. - Nie będę musiała! - wrzasnęła Brenna. - Bo nie zgodzę się na małżeństwo! - Zgodzisz się! - Angus niebezpiecznie ściągnął

brwi. - Fergus ma zagwarantować układ moim sło­ wem honoru. - Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wczoraj? Wiedziałeś, że powstrzymałabym Fergusa, prawda? - W istocie tak podejrzewałem, córko. Co się stało, już się nie odstanie. Po części sama się do tego przy­ czyniłaś, bo nadal jesteś do wzięcia. Cordella ma męża, a twoja ciotka, chociaż ciągle piękna, jest za stara. Wiking będzie chciał młodą oblubienicę. - Nie składaj winy na mnie, ojcze. To wyłącznie twój pomysł! - Proponowałem ci wielu kandydatów: bogatych i przystojnych młodzieńców. Ale ty żadnego nie chcia­ łaś! - wypomniał jej z ponurą miną lord Angus. - Już dawno mogłaś być mężatką. Co prawda bylibyśmy teraz skazani na śmierć z rąk wikingów. - Przedstawiałeś mi jedynie nudnych pyszałków i próżnych gogusiów. Jak miałam wybrać męża z tej bandy głupców?! - Znam cię, Brenno. Obojętnie, kogo bym sprowa­ dził, i tak byś się nie zdecydowała. Już sama myśl o zamążpójściu napełnia cię niechęcią. Nie wiem, dla­ czego tak jest. - Masz rację, milordzie - odparła oschle. - Więc postanowiłem za ciebie. Poślubisz mężczy­ znę, którego wybierze dla ciebie Fergus. Klamka za­ padła. Brenna odwróciła się i stanęła twarzą do ognia. Choć krew się w niej burzyła, była bezsilna. Ona, taka nawykła do walki, tym razem nie potrafiła się obronić. Pozostała ostatnia iskierka nadziei. - Mogłaby mnie zastąpić jakaś inna kobieta - rzu­ ciła obojętnym tonem. - Nie ma gorszej kandydatki na żonę ode mnie.

24

25

- Chcesz, by służąca udawała panią? - zapytał z niedowierzaniem Angus. - Coś takiego sprowadzi­ łoby na nas najokrutniejszą zemstę wikingów. Fergus będzie wychwalać twoje zalety, Brenno. Twoje! Jaka służąca tutaj, czy gdziekolwiek indziej, dorównuje ci urodą, manierami i odwagą? Trzeba by było wielu lat, żeby nabyła umiejętności takich jak twoje. Pochodzisz ze szlachetnego rodu, a dzięki troskliwym zabiegom ciotki stałaś się damą w każdym calu. Błogosławię dzień, w którym Linnet zamieszkała u nas i wzięła cię pod swoje skrzydła. Inaczej nikt nie chciałby cię za żonę, a co dopiero wiking! - W takim razie przeklinam ten dzień! - krzyknęła. - Brenno! Od razu pożałowała swych słów. Szczerze kochała ciotkę. Chowana od urodzenia bez matki, od pierwszej chwili przylgnęła do pięknej Linnet, która zjawiła się u nich cztery lata temu, po śmierci swego męża. Linnet była młodszą siostrą Angusa. Miała czterdzieści lat, lecz z wyglądu i sposobu bycia sprawiała wrażenie osoby o wiele młodszej. Mimo że bardzo poważnie zajęła się wychowaniem Brenny, nie udało jej się do końca wyplenić chłopięcych zachowań dziewczyny. Linnet darzyła ją matczynym uczuciem, podczas gdy macocha Brenny, okropna jędza, tylko czekała na oka­ zję, aby pasierbicy dokuczyć. Angus gorzko żałował, że się z nią ożenił. Na szczęście nie musiano zbyt długo znosić jej obecności we dworze, bo umarła w trzy zimy po ślubie, a w rok po sprowadzeniu się do nich Linnet. Niestety, została po niej córka, Cordella, dorównująca złośliwością swej zmarłej matce. - Przepraszam, ojcze - wyszeptała Brenna. Spuściła stalowoszare oczy i stała zrezygnowana ze zwieszo26

nymi ramionami. - To dlatego, że przeraziła mnie twoja decyzja. - Brenno, wiedziałem, że się przejmiesz, ale nie są­ dziłem, że przeżyjesz to tak bardzo - wyznał Angus. Wstał i otoczył córkę ramieniem. - Odwagi, dziew­ czyno! Darzysz podziwem siłę i męstwo, a nikt nie ma go więcej niż wikingowie. Jeszcze kiedyś mi po­ dziękujesz za to, że cię wyswatałem. Brenna tylko uśmiechnęła się z rezygnacją, bo stra­ ciła już wszelką ochotę do dalszych protestów. Dwa tygodnie później przedstawiono jej Wyndhama, kupca z północy, który osiadł na Emerald Isle. Ojciec znalazł go w Anglesey. Za sowitą opłatą miał uczyć Brennę języka norweskiego i zwyczajów ludów skandynaw­ skich, by - jak powiedział Angus - „nie błądziła jak ślepiec po jaskini lwa". W porze żniw powrócił Fergus z imieniem narze­ czonego, przypieczętowując w ten sposób jej los. Przy­ szły mąż Brenny nie był głową rodu - na co miał nadzieję Angus - ponieważ żaden mężczyzna o od­ powiednim statusie nie okazał się stanu wolnego. Na­ rzeczony to syn potężnego wodza klanu, młody kniaź, który przez rok brał udział w wyprawach wojennych, a teraz zajął się handlem, upatrując w nim własną dro­ gę życiową. Nazywa się Garrick Haardrad. Nie, Fergus nie miał okazji mu się przyjrzeć, bo młodzieniec akurat handlował na Wschodzie. Lecz Garrick powróci latem i zanim nastanie jesień, przy­ jedzie po narzeczoną. Termin został ustalony. Wszyst­ ko ułożono. Ułożono, przyklepano i nie ma odwrotu! Od tego dnia przygnębiona Brenna z niepokojem zaczęła liczyć dni. Na szczęście czynny tryb życia nie pozwalał na długie przemyśliwanie o przykrej przy­ szłości. Tylko codzienne lekcje z Wyndhamem przy27

pominały jej o tym, co ją czeka. Postanowiła, że nie podda się biernie swemu przeznaczeniu. Stawi czoło wyzwaniu, nie pozwoli się zdominować. Będzie panią własnej woli, by zachować wolność. Nowa ziemia niech będzie, lecz nowa Brenna - nigdy! Uwaga Brenny skupiła się z powrotem na słowach Wyndhama, który właśnie zaczął podsumowywać lekcję. - A więc jest Odyn, pan niebios, panujący nad wszystkimi bogami. Bóg to mądry i wszechwiedzący, który potrafi przewidzieć przyszłość. Odyn jest także bogiem wojny Razem z armią martwych wojowni­ ków, których do niego sprowadziły walkirie, pędzi przez chmury na niezmordowanym, ośmionogim ru­ maku, Sleipnirze. Każdy wiking marzy, by dołączyć do zastępów Odyna w Walhalli, krainie wiecznej za­ bawy, i razem z nim walczyć całe dnie, a noce spę­ dzać na ucztach, jedząc świętego odyńca, którego po­ dają walkirie, adoptowane córki Odyna. Bratem krwi Odyna jest Loki. Podobnie jak Lucyfer u chrześcijan, Loki jest podstępny i zdradziecki. Cały czas obmyśla, jak doprowadzić bogów do upadku. Natomiast rudo­ brody Thor jest ludziom najbliższy To wesoły i do­ brotliwy bóg, ale łatwo go można rozgniewać. Thor rządzi piorunami, jest bogiem burz. Wykuwa pioruny potężnym kamiennym młotem. W każdym domu lu­ dzi północy można znaleźć figurę latającego młota Thora. Bogiem wojny jest również Tyr, który poskro­ mił wielkiego wilka Fenrisa. Jest jeszcze surowa bogini Hela, córka Lokiego, panująca w podziemnym króle­ stwie zmarłych, i Frey, bóg płodności. Ale to pomniejsi bogowie. Więcej opowiem ci o nich jutro, Brenno.

- Masz mnie dość? - spytał niezwykle delikatnie jak na tak potężnego mężczyznę. - Ależ nie! - odparła szybko. - Bardzo cię lubię. Gdyby wszyscy twoi pobratymcy byli do ciebie po­ dobni, nie miałabym się czego obawiać. - Chciałbym, żeby tak było, Brenno - uśmiechnął się niemal ze smutkiem. - Lecz szczerze mówiąc, trud­ no byłoby teraz nazwać mnie wikingiem. Od dwu­ dziestu lat nie oglądałem rodzinnej ziemi. A wśród was, chrześcijan, złagodniałem. Moja droga, jesteś bar­ dzo zdolną uczennicą. Tyle samo wiesz o ludzie, z którego się wywodzę, co o swoich celtyckich przod­ kach. Od dziś do przyjazdu twego narzeczonego bę­ dziemy jedynie powtarzać to, czego się nauczyłaś.

- Och, Wyndhamie - westchnęła Brenna. - Kiedy skończą się te nasze lekcje?

- To tak jak u nas, Wyndhamie - zauważyła Brenna. - Domy w Norwegii, jak wiesz, są drewniane i nie

28

- Czy możesz mi opowiedzieć nieco więcej o rodzie mego przyszłego męża? - Niewiele poza tym, co już wiesz. Znałem tylko dziada twego narzeczonego, Ulrica Podstępnego. Był wodzem wielce odważnym. Rządził żelazną ręką, a Loki mu sprzyjał. Lecz dziwny był z niego człowiek. Opuścił rodzinę, by uniknąć konfliktu z synem, Anselmem Skwapliwym, któremu przekazał większość swych ziem. Anselm, zgodnie ze swoim przydom­ kiem, był aż nadto chętny do objęcia przywództwa nad klanem. Jednak Ulric nie odszedł zbyt daleko. Wraz z paroma służącymi osiadł na nie zamieszkanej połaci ziemi w pobliżu fiordów. Trzymał konie i dwa­ dzieścia sztuk bydła. Postawił dom niepodobny do żadnych budynków w Norwegii. Wzniósł go na kli­ fach fiordu Hortern z kamienia, który kupił od Fryzyjczyków. To wielki dom, trochę mniejszy od tego dworu, i w każdej izbie jest kominek.

29

Oczywiście na żadnej ze ścian nie wisiał gobelin wykonany przez Brennę, ponieważ brakowało jej cierp­ liwości niezbędnej do tej artystycznej pracy. Szczerze mówiąc, Brenna nie znosiła kobiecych zajęć. Wychowanie we wczesnym dzieciństwie zostawiło trwały ślad w psychice Brenny. Ojciec traktował ją jak syna, którego się nie doczekał. Była dla niego synem, dopóki nie rozkwitły jej kobiece kształty, i dłużej nie

wypadało trwać w oszustwie. Rok, w którym zmie­ niła się jej sylwetka, był dla niej przekleństwem, bo kobiece ciało kłóciło się z męskim sposobem myślenia. Z tej walki ciała z duchem zwycięsko wyszedł ten ostatni, więc Brenna ignorowała zachodzące w niej zmiany do czasu, kiedy jej uświadomiono, jakie mają znaczenie. Osobą, która czerpała szczególną satysfak­ cję z przypominania Brennie o jej płci, była Cordella. Zielonooka Cordella o płomiennorudych włosach i wdzięcznych kształtach, podkreślanych przez głębo­ ko wycięte suknie, była wrogo nastawiona do Brenny. Sprawiała miłe wrażenie, dopóki nie otworzyła ust. Brenna znała powody jej kąśliwości i starała się pa­ nować nad sobą. Wiedziała, że Cordella jest nieszczęśliwa. Młodo, bo w wieku zaledwie dwudziestu lat - z własnej zresztą woli - wyszła za mąż za Dunstana. Pokochała go od pierwszego wejrzenia. Była wtedy całkiem miłą, nor­ malną dziewczyną. Potem z jakichś powodów, które być może znał jedynie Dunstan, zapałała do niego nienawiścią. I ta nienawiść zmieniła ją w złośliwe stworzenie. Cordella wkroczyła do sali i usiadła przy długim stole obok Brenny. Po chwili służący wnieśli duszo­ nego królika. Cordella ustrojona w żółte aksamity, podkreślające kolor jej włosów i bladość cery pocze­ kała, aż wyjdą, i dopiero wtedy się odezwała: - A gdzie podziewa się twoja ciotka? - Linnet postanowiła, że dzisiaj sama nakarmi oj­ ca - odparła Brenna, nabierając jedzenia na talerz. - Ty to powinnaś zrobić, nie ona. - Takie było życzenie Linnet. - Jak się czuje mój ojczym?

30

31

mają kominków, tylko ogromne palenisko na środku, z którego dym ulatuje przez drzwi. - Okropne! - Tak. I bardzo nieprzyjemne dla oczu i nosa. - Czy będę musiała mieszkać w takim drewnianym domu, jaki mi opisałeś? - Najprawdopodobniej. Ale bardzo szybko do tego przywykniesz.

3 W porze kolacji paradna izba była najjaśniejszym pomieszczeniem we dworze. Dziewięć płomyków świec migotało w ozdobnym kandelabrze na środku długiego stołu, a lampy oliwne, umocowane w uchwytach na ścianach, dawały dodatkowe światło. Pomieszczenie zdobiły poczerniałe od dymu kilimy, a wśród nich nie dokończony gobelin z krajobrazem, dzieło rąk matki Brenny; pracę nad nim przerwała jej śmierć przy porodzie. Gobelin utkany przez Linnet przedstawiał zamek na brzegu morza. Wiszący obok niego kilim ze sceną batalistyczną zrobiła Cordella. Najpiękniej jednak prezentował się kobierzec pocho­ dzący z Dalekiego Wschodu - dar księcia z sąsiednie­ go królestwa.

- Gdybyś się do niego pofatygowała, wiedziałabyś, że nie ma poprawy. - Wyliże się - zawyrokowała oschle Cordella. - Ten starzec przeżyje nas wszystkich. Swoją drogą, nie spo­ dziewałam się ciebie na kolacji. O ile wiem, wieśniacy zakłuli odyńca i teraz ucztują. Myślałam, że podobnie jak Wyndham i Fergus dołączysz do chłopów. - Widzę, że Dunstan również przedkłada ich towa­ rzystwo nad twoje - odparowała chłodno Brenna, bo znowu przypomniała sobie o niefortunnym upadku podczas pościgu za dzikiem. - Nie mam ochoty jeść tego ścierwa. - Oj, oj, jakaś ty dzisiaj drażliwa! - zauważyła Cor­ della ze złośliwym uśmieszkiem na wydatnych ustach. Celowo zignorowała uwagę o Dunstanie. - Czy to dla­ tego, że Willow wróciła do domu po tobie? A może tak wpływa na ciebie zbliżający się przyjazd narze­ czonego? - Uważaj, Cordello - ostrzegła ją Brenna, a z gnie­ wu pociemniały jej oczy. - Nie mam dziś cierpliwości do znoszenia twego ostrego języka! Cordella popatrzyła na nią wzrokiem skrzywdzonej niewinności, rezygnując na razie z dalszego drążenia tematu. Była zazdrosna o przybraną młodszą siostrę. Otwarcie się do tego przed sobą przyznawała. Chociaż nie zawsze tak było. Gdy osiem zim temu zamieszkała wraz z matką w tym pięknym dworze, Brenna była chudą dziewięciolatką. Prawdę mówiąc, upłynął mie­ siąc, zanim się zorientowała, że ma siostrę, a nie brata. Oczywiście od początku nie przepadały za sobą. Wzajemną niechęć pogłębiał fakt, że nic ich ze sobą nie łączyło. Zachowująca się jak chłopak Brenna pa­ trzyła z góry na Cordellę, która w wieku dwunastu lat była w pełni ukształtowaną kobietą. Cordella z ko32

lei uważała, że Brenna jest głupia, skoro woli machanie mieczem od szycia, a pracę w stajni od prowadzenia domu. Jednak przez parę lat żyły pod jednym dachem bez konfliktów. Potem Cordella poznała Dunstana. Widok tego po­ tężnie zbudowanego mężczyzny wprawił jej serce w szaleńczy pląs. Pobrali się i Cordella wreszcie była naprawdę szczęśliwa. Lecz radość trwała zaledwie rok. Skończyła się, gdy Linnet wymogła na Brennie, by ta od czasu do czasu wkładała suknię. Wtedy Dun­ stan dostrzegł, jaka z niej skończona piękność. Co prawda przeklęta Brenna nawet nie była świadoma, że Dustan jej pożąda, ani Dunstan się nie domyślał, iż jego żona o tym wie. Zrozumiał tylko tyle, że miłość Cordelli nagle wygasła. Zazdrość Cordelli przerodziła się w nienawiść do obojga. Nie mogła otwarcie zaatakować przybranej siostry, chociaż nieraz miała ochotę wydrapać jej oczy. Ojciec wychował Brennę na wojownika; gdy wybu­ chała gniewem, na Cordellę padał blady strach. Brenna bez mrugnięcia okiem potrafiła zabić człowieka. Sprawdziła się - Angus mógł być z niej dumny. Ponieważ Cordella nie miała możliwości pokonać Brenny, mogła jedynie wzbudzić w niej strach przed czymś, czego ta dotąd nie poznała, mianowicie przed obcowaniem z mężczyzną. Cordella czerpała ogromną satysfakcję z opowiadania Brennie o okropnościach fi­ zycznego zbliżenia. Straszyła ją przy każdej nadarza­ jącej się okazji, napawając się wyrazem przerażenia w szarych oczach przybranej siostry. To była jej słodka zemsta. Gdyby jeszcze znalazła sposób, by odpłacić się Dunstanowi... Brenna niedługo opuści rodzinny dom. Cordella wiedziała, że dziewczyna panicznie boi się tej chwili. 33

Wtedy nie będzie w okolicy nikogo, kto by dorówny­ wał jej, Cordelli, urodą. I znów owinie Dunstana wo­ kół palca. Odsunęła talerz i spojrzała na Brennę spod oka. - Wiesz, siostrzyczko, że statek z północy może przypłynąć lada dzień? Lato dobiega końca. Jesteś go­ towa na spotkanie swego przyszłego męża? - Nigdy nie będę gotowa - burknęła Brenna, od­ stawiając talerz. - Taak. Księżniczka rzucona na pożarcie lwom. Szkoda, że nikt cię nie zapytał o zdanie. Nigdy bym się nie spodziewała, że twój ojciec zrobi ci coś takiego. Cieszę się, że ja miałam wybór. - Przecież wiesz, dlaczego tak się stało! - warknęła Brenna. - Tak. Oczywiście. Żeby nas wszystkich ocalić odparła Cordella z wyraźną ironią. - Dobrze, że przy­ najmniej spodziewasz się, co cię czeka. Gdybym wie­ działa, jak to będzie wyglądać, w życiu nie zdecydo­ wałabym się na zamążpójście. Panie mój, z jakim stra­ chem czekam każdej nadchodzącej nocy, myśląc o bó­ lu, który będę musiała znosić! Brenna zmierzyła ją chłodnym spojrzeniem. - Cordello, widziałam dzisiaj we wsi parzących się ludzi. - Naprawdę? Jak to możliwe? - Nieważne. W każdym razie to, co widziałam, wcale nie było takie straszne, jak mi wmawiasz. - Nie dowiesz się, póki sama tego nie zaznasz odcięła się Cordella. - Nauczysz się cierpieć w mil­ czeniu, bo inaczej mężczyzna będzie cię bił. Aż dziw, że kobiety nie podrzynają sobie gardeł, zamiast znosić to piekło każdej nocy. - Dość, Delio! Nie chcę tego słuchać!

Rok temu Garrick wyruszył z Norwegii z ośmio­ osobowa załogą. Wiózł ładunek futer i niewolników, których postanowił się pozbyć, do Hedeby - wielkiego handlowego miasta nad rzeką Schlei. Tam wymienił

34

35

- Powinnaś być mi wdzięczna, bo wejdziesz do małżeńskiego łoża, wiedząc, co cię czeka - zakończyła rozmowę Cordella, wstając od stołu. Gdy zniknęła Brennie z oczu, uśmiechnęła się z satysfakcją.

4 Port Bułgar na wschodnim zakolu Wołgi był waż­ nym ośrodkiem handlowym, gdzie Zachód spotykał się ze Wschodem. To tutaj wikingowie przypływali na swoich drakkarach, by wymieniać towary z kupcami przybywającymi karawanami z Azji Środkowej oraz z Arabami. Na wschód od Bułgaru wiódł legendarny jedwabny szlak do Chin. Do Bułgaru ściągali ludzie najróżniejszego autora­ mentu - od złodziei i obwiesiów po bogatych kupców i królów. Na początku lata Garrick Haardrad postawił tu na kotwicy swój imponujący żaglowiec i zajął się pomnażaniem fortuny, którą zgromadził po drodze. Handel to niezwykłe zajęcie! Ponieważ Garrick wbrew wcześniejszym planom musiał przeczekać zimę wśród koczowniczego plemie­ nia Słowian, nie zamierzał zbyt długo zostawać w Buł­ garze. Chciał jak najszybciej wyprawić się w drogę powrotną do domu. Musiał jeszcze zawinąć do Hedeby, by sprzedać dwudziestu niewolników, których mu podarował Aleksander Stasow. Pierwsza podróż na Wschód obfitowała w niespodzianki, lecz jedno­ cześnie okazała się wielce opłacalna.

Przeżyła jedynie kobieta z niemowlęciem, bo zdą­ żyła ukryć się w dużej beczce. Człowiek Garricka, wy­ trawny żeglarz o imieniu Haakorn, znał język sło­ wiański. Dowiedział się od kobiety, że jest córką zna­ mienitego wodza jednego ze słowiańskich plemion. Jej mąż zginął podczas napadu; opowiadając o rzezi, leżała przy jego zmasakrowanym ciele i zanosiła się szlochem. Napastnicy należeli do wrogiego plemienia, planowali zabić ją i dziecko w odwecie za czyny jej ojca. To nie był ich pierwszy atak.

połowę niewolników na towary wytwarzane przez miejscowych rzemieślników: kościane grzebienie i za­ pinki, kości do gry, a także korale oraz wisiory z bur­ sztynu sprowadzanego z ziem nadbałtyckich. Z Hedeby popłynęli do Birki - ośrodka handlowego na wyspie na jeziorze Malar, w samym sercu Szwecji. Naprzeciw, po drugiej stronie morza, leżało słowiań­ skie miasto Jumne. Birka była bardzo ruchliwym cen­ trum targowym, w jej porcie cumowały statki Duń­ czyków, Słowian, Norwegów i Scytów. To tam Garrick nabył reńskie szkło i wielce cenione za swą fakturę fryzyjskie sukno, strzemiona wysadzane drogimi ka­ mieniami i wino reńskie, którego prawie cały zapas postanowił zachować dla siebie. Potem Garrick i jego załoga pożeglowali do Zatoki Fińskiej, aby stamtąd popłynąć wijącą się wśród ba­ gien Newą na jezioro Ładoga. W porcie Stara Ładoga, u ujścia rzeki Wołchow, uzupełnili zapasy. Był już śro­ dek lata, a ich czekała długa droga. Skierowali się na wschód, na tereny zamieszkane przez zachodnich Sło­ wian. Rzeką Świr wpłynęli na jezioro Onega, po czym systemem małych rzeczek i jezior dostali się na Jezioro Białe, by wreszcie dotrzeć do północnego zakrętu po­ tężnej Wołgi. W połowie drogi do Bułgaru, dokąd właśnie zmie­ rzali, natrafili na niewielki statek zaatakowany przez grupę Słowian zamieszkujących przybrzeżne tereny. Przeraźliwe krzyki kobiet i mężczyzn niosły się po wodzie. Załoga Garricka siadła do wioseł i ruszyła na ratunek, zanim napastnicy zdążyli zakończyć krwawy atak. Wciągnięto na pokład mały, pozbawiony żagli stateczek i wybito tych rzezimieszków, którzy nie sal­ wowali się ucieczką na widok potężnego drakkaru wikingów.

Wiosną wdzięczny wódz podarował im na pożeg­ nanie dwudziestu niewolników i po worku srebra na głowę. Krótko mówiąc, zwłoka bardzo im się opłaciła. W Bułgarze sprzedali resztę ładunku. Same futra przyniosły fortunę, z czego lwią część stanowił zaro­ bek na skórach białych polarnych niedźwiedzi, z któ­ rych aż cztery należały do Garricka. Chociaż statek

36

37

By zdecydować o losie kobiety, Garrick naradzał się z załogą. Przeważyło zdanie przyjaciela Garricka, Perrina, który był mu tak bliski jak rodzony brat. Prze­ konał ich, że ponieważ zrobili sobie wrogów z niedo­ bitków, którzy zdołali uciec, nie ma sensu antagoni­ zować kolejnego plemienia, żądając okupu za kobietę. W przyszłości będą tędy nieraz przepływać, więc w ich interesie jest mieć przyjaciół wśród Słowian. Zwrócili matkę i dziecko wodzowi, niczego nie żą­ dając w zamian. Na ich cześć wyprawiono wiele uczt. Mijały dni, a potem tygodnie. Zaczęły padać deszcze, co stanowiło świetną wymówkę, żeby dalej zwlekać z odjazdem, zwłaszcza że Aleksander Stasow okazał się bardzo gościnnym gospodarzem. W końcu zrobiło się zbyt późno, by dopłynąć z Bułgaru do domu, za­ nim zaczną się mrozy, więc zostali w osadzie Słowian na zimę.

był jego własnością, każdy z członków załogi handlo­ wał swoim towarem, tworzyli bowiem grupę przyja­ ciół, którzy skrzyknęli się na wspólne przedsięwzięcie. Wszyscy ci młodzi mężczyźni, z wyjątkiem Haakorna, który już wcześniej zapuszczał się tak daleko, od­ bywali swą pierwszą wyprawę na Wschód. Nic więc dziwnego, że zwlekali z powrotem, ciekawi nowych, nieznanych miejsc. Garrick zakupił mnóstwo podar­ ków dla rodziny. Niektóre z nich zamierzał rozdać zaraz po powrocie, inne planował zachować na spe­ cjalne okazje i uroczystości. Dla matki zamówił na­ szyjniki i bransolety noszone wysoko na ramionach; były wysadzane drogimi kamieniami, kupionymi ko­ rzystnie od Arabów. Również z myślą o niej nabył chińskie jedwabie. Dla ojca wyszukał piękny miecz podobny do jego własnej broni, z głownią z cenionej reńskiej stali oraz bogato grawerowaną rękojeścią, in­ krustowaną złotem i srebrem. Dla brata Hugha kupił złoty hełm - symbol przywództwa. Zadbał o prezenty dla przyjaciół, pomyślał także o drobnych upominkach dla ochmistrzyni, Yarmille, która w czasie jego nieobecności prowadziła dom i za­ rządzała niewolnikami. Dla siebie wiózł bizantyjski jedwab i brokat na paradne szaty, orientalne kobierce i całą beczkę żelaznych narzędzi usprawniających pra­ cę niewolników. Każdego dnia znajdował w Bułgarze coś godnego uwagi. Doszło do tego, że jego przyjaciele zaczęli robić zakłady, ile srebra zdoła wydać, zanim zapadnie noc. Któregoś słonecznego dnia, gdy bezchmurne niebo oślepiało niemal czystą bielą, udał się z Perrinem do warsztatu rytownika. Mały człowieczek uniósł głowę znad stołu ustawio­ nego na środku pomieszczenia i mrużąc oczy, przy38

glądał się dwóm młodym Skandynawom ubranym w krótkie tuniki bez rękawów i obcisłe nogawice. Obaj byli bardzo wysocy, mieli szerokie bary i rozbu­ dowane mięśnie ramion. Na ich silnych, zwartych cia­ łach nie było ani grama zbędnego tłuszczu. Jeden miał rudawe włosy, starannie przyciętą brodę i śmiejące się oczy, które błyszczały jak dwa szmaragdy. Drugi był gładko wygolonym blondynem, a jego niebieskie oczy, o odcieniu płytkiej wody w pogodny dzień, spoglą­ dały niezwykle chłodno i nieufnie jak na kogoś tak młodego. Bolski oczekiwał niebieskookiego wikinga, który za­ mówił u niego masywny srebrny medalion z podobi­ zną pięknej kobiety na rewersie. Rytownik był bardzo zadowolony z efektu swej pracy. Na awersie meda­ lionu wygrawerował dumny statek wikingów o dzie­ więciu wiosłach, a nad nim młot ze skrzyżowanymi skrzydłami i obosieczny miecz. Twarz piękności na rewersie odwzorował dokładnie ze szkicu. Kim była ta kobieta: ukochaną, a może żoną? - Gotowe? - zapytał Garrick. Bolski z uśmiechem otworzył futrzany mieszek i wyjął ze środka medalion na długim łańcuchu. - Zrobione. Garrick rzucił na stół sakiewkę ze srebrem i zawiesił medalion na szyję, nawet go nie obejrzawszy. Nato­ miast Perrin, wiedziony ciekawością, uniósł ciężki sre­ brny krążek z piersi Garricka i oglądał go z zaintere­ sowaniem. Podziwiał wyryte na nim symbole bogac­ twa, władzy i męstwa; kiedy jednak odwrócił go na drugą stronę, skrzywił się z dezaprobatą. - Dlaczego? Garrick wzruszył ramionami i skierował się ku wyj39

ściu; lecz Perrin, idąc tuż za nim, przytrzymał go za ramię. - Po co się tak torturujesz? - zapytał. - Ona nie jest tego warta. - I ty to mówisz? - Garrick uniósł brwi ze zdzi­ wienia. - Tak, ja. Co prawda jest moją siostrą, ale nie po­ trafię wybaczyć tego, co zrobiła. - Cóż, nie przejmuj się, przyjacielu. Moje uczucie dla Morny dawno wygasło. - A więc po co to? - Perrin wskazał na medalion. - Dla przestrogi - odparł Garrick z bezwzględną nutą w głosie. - Żeby zawsze mi przypominał, iż żad­ nej kobiecie nie należy ufać. - Widzę, Garricku, że moja siostra głęboko cię zraniła. Zmieniłeś się, odkąd wyszła za tego tłuste­ go kupca. Niebieskozielone oczy posmutniały, lecz usta wy­ krzywił cyniczny grymas. - Po prostu zmądrzałem. Nigdy więcej nie ulegnę kobiecym wdziękom. Raz jeden otworzyłem serce i nigdy więcej tego nie zrobię. Teraz już wiem, jakie są kobiety. - Garricku, nie wszystkie są takie. Pomyśl o swojej matce. Nie znam osoby wrażliwszej od niej i bardziej pozbawionej egoizmu. Twarz Garricka złagodniała. - Moja matka stanowi wyjątek. Ale dość o tym. Chodźmy! Czeka nas pożegnalna noc. Mam zamiar wypić beczkę piwa, a ty, przyjacielu, zataszczysz mnie na statek, gdy się z nią uporam.

40

5 Brenna siedziała na środku wielkiego łoża i z na­ maszczeniem polerowała cenny miecz. Tę lekką, a za­ razem ostrą jak brzytwa broń wykonano specjalnie dla niej. Dostała ją w prezencie od ojca na dziesiąte urodziny. Srebrną rękojeść, z wyrytem imieniem wła­ ścicielki, ozdobiono rzędem rubinów i szafirów wiel­ kości grochu. Brenna ceniła miecz ponad wszystko, chociażby dlatego, że był symbolem uznania ojca dla jej dokonań. Zatopiona w ponurych rozmyślaniach, przyłożyła głownię do czoła. Czy jej kobiece ciało stanie się dla niej więzieniem w kraju męża? Czy będzie mogła no­ sić miecz i używać go, kiedy zajdzie potrzeba, jak to czynią mężczyni? A może będą od niej oczekiwać, aby pełniła wyłącznie obowiązki kobiety i żony, i nie po­ zwolą wykazać się innymi umiejętnościami? Może bę­ dą wymagać, żeby zajęła się typowo kobiecymi pra­ cami? Niech będą przeklęci mężczyźni i ich poglądy! Nie pozwoli traktować się w ten sposób! Nie złamią jej; nikt nie będzie nią rządził! Nie ma zamiaru spotulnieć. Jest Brenna Carmarham, a nie jakąś tam płaczliwą, zahukaną dziewuszką! Pogrążona w niewesołych myślach, nie słyszała, że ciotka weszła do komnaty i zamknęła za sobą drzwi. Linnet wpatrywała się w bratanicę zmęczonymi, peł­ nymi bólu oczami. Przez wiele miesięcy pielęgnowała swego męża podczas choroby, patrząc, jak z dnia na dzień opadał z sił. Kiedy zgasł, jakaś cząstka jej duszy umarła razem z nim, bo szczerze go kochała. Teraz przeżyła wszyst­ ko jeszcze raz, doglądając chorego brata Angusa. 41

Brenna drgnęła zaskoczona, gdy kątem oka spo­ strzegła przygarbioną postać. Odwróciła się i z tru­ dem rozpoznała w kobiecie z potarganymi włosami i w pobrudzonej sukni swą ciotkę. Najbardziej wstrząs­ nął nią widok zmienionej, kredowobiałej twarzy Linnet, jej zaciśniętych ust i ciemnych sińców pod zaczer­ wienionymi oczami. Brenna zerwała się z łóżka i podprowadziła ciotkę do stojącej pod oknem ławy, obitej złotogłowiem. - Linnet, ty płaczesz? To do ciebie niepodobne! Co się stało? - Och, Brenno, dziewczyno! Twoje życie bardzo się teraz zmieni. To niesprawiedliwe, by tyle rzeczy działo się naraz! - Płaczesz nade mną, ciociu? - Brenna słabo się uśmiechnęła. - Niepotrzebnie. - Nie, kochanie, nie nad tobą. Chociaż pewnie doj­ dzie i do tego. Płaczę, Brenno, ponieważ Angus nie żyje. Brenna pobladła i odskoczyła od ciotki. - Jak możesz mówić takie rzeczy?! - obruszyła się. To nieprawda! - Brenno - westchnęła Linnet, gładząc bratanicę po policzku. - Nigdy bym cię nie okłamywała. Angus zmarł przed godziną. Brenna kręciła głową z niedowierzaniem. - Nie był taki chory - mówiła z uporem. - Nie mógł umrzeć! - Angus chorował na to samo, co mój mąż. Tylko aż tak bardzo nie cierpiał. Oczy dziewczyny zrobiły się okrągłe ze zdziwienia i szoku. - Wiedziałaś, że umrze? - Tak. Wiedziałam. 42

- Na miłość boską, dlaczego mi nie powiedziałaś? Dlaczego dopuściłaś, bym wierzyła, że wyzdrowieje? - Takie było jego życzenie, Brenno. Zakazał mówić o tym komukolwiek, a zwłaszcza tobie. Nie chciał wi­ dzieć, jak nad nim płaczesz. Angus nie tolerował łez. Wystarczyło, że musiał znosić moje. Teraz oczy Brenny napełniły się łzami. To było dla niej zupełnie nowe uczucie, bo dotychczas nie płakała. - Ale to ja powinnam była opiekować się nim. Tym­ czasem, jak gdyby nigdy nic, zajmowałam się włas­ nymi sprawami. - Nie chciał, żebyś się zamartwiała, Brenno. Bo przecież tak by było, gdybyś znała prawdę. Teraz pocierpisz trochę, a potem odsuniesz od siebie smutne myśli. Zamążpójście ci w tym pomoże. - Nie będzie żadnego ślubu! - Brenno, twój ojciec dał słowo - powiedziała Lin­ net z naciskiem. - Trzeba obietnicy dotrzymać, mimo że on nie żyje. - Dlaczego musiał umrzeć? - Brenna nie panowała dłużej nad łkaniem. - Dlaczego, ciociu?! Pochowali lorda Angusa w pogodny, jasny poranek. Budzące się ptaki zaczynały trele, a w chłodnym po­ wietrzu unosił się zapach dzikich kwiatów. Brenna nie uroniła ani jednej łzy. Stała spowita w czerń od głowy po stopy; na czarną tunikę i spod­ nie wykończone skórą narzuciła krótką pelerynę ob­ ramowaną srebrną lamówką. Zaplotła kruczoczarne włosy i jak zwykle ukryła warkocze pod peleryną. Jedynymi jasnymi akcentami w całej postaci była bla­ da twarz i srebrzyście połyskujący miecz. Linnet skrytykowała jej strój, lecz Brenna pozostała nieugięta. Ojciec wychował ją i traktował jak syna, 43

więc będzie wyglądać jak syn podczas ostatniego po­ żegnania. Na pogrzeb przyszli ludzie ze wsi. Wielu z nich płakało. Linnet stała po prawicy Brenny, obejmując dziewczynę ramieniem. Cordella z Dunstanem stanęli po jej lewej ręce. Dunstan wygłosił mowę, w której wychwalał przymioty i czyny zmarłego, lecz Brenna go nie słuchała, zajęta przywoływaniem obrazów z dzieciństwa. Widziała siebie u ojca na kolanach, wracała pamięcią do dnia, kiedy pierwszy raz dosiadła konia, a młody wówczas Angus wykrzykiwał słowa zachęty. Wspominała serdeczne, ciepłe chwile. Gdy zabrakło ojca, poczuła się zagubiona, z potwor­ ną pustką w sercu, ale w obecności swych poddanych stała z dumnie uniesioną głową. I tylko martwe spoj­ rzenie oczu pozbawionych wyrazu zdradzało ogrom jej cierpienia. Podniosły nastrój podczas przemowy Dunstana za­ kłóciło pojawienie się jeźdźca. Ku zaskoczeniu żałob­ ników spomiędzy drzew wyłonił się mężczyzna na koniu i wyraźnie zmierzał w ich stronę. Gdy znalazł się blisko, zeskoczył z konia i przecisnął się do Brenny. - Narzeczony przyjechał! - oznajmił, zdyszany. Wracając z Anglesey, minąłem po drodze grupę ludzi. - Skąd wiesz, że to on? - zaniepokoiła się Brenna. Nie była przygotowana na taką wiadomość. Nie teraz, kiedy jej ojca składano do grobu! - A któż by inny? - odparł mężczyzna. - Widziałem gromadę potężnie zbudowanych mężczyzn o jasnych włosach. To na pewno wikingowie. Przerażone głosy podniosły się wśród żałobników, lecz Brenna myślała wyłącznie o własnej niedoli. - Panie na niebiosach! Dlaczego akurat teraz?! zawołała.

- Brenno, kochanie, przystoi, abyś przebrała się w suknię - pouczyła ją Linnet. - Nie! - Przyszłemu mężowi nie możesz pokazać się w tym stroju. Co sobie pomyśli? - Powiedziałam: nie! - warknęła Brenna, nie prze­ stając chodzić po komnacie. Cordella obserwowała przybraną siostrę z jawną satysfakcją. Bawiła się przednio, domyślając się powo­ du jej zdenerwowania. Dziewczyna obawiała się, że narzeczony zażąda, aby się pobrali, zanim pożeglują do jego kraju. Więc ślub może odbyć się już dziś wie-

44

45

Mężczyzna nie znał odpowiedzi na to pytanie. Lin­ net mocniej przytuliła Brennę do siebie. - Mniejsza o to, kochanie. Stało się - powiedziała i zwróciła się do mężczyzny: - Jak daleko mogą być? - Za tym lasem - wskazał na północny zachód. Jakąś milę stąd. - No cóż, musimy ich przyjąć we dworze. A wy, ludzie, wracajcie do wsi. Nie macie się czego bać. Ci wikingowie przybywają w pokojowych zamiarach. Brenna przechadzała się nerwowo po paradnej ko­ mnacie. Podekscytowany Fergus dołączył do oczeku­ jącej rodziny. To on odpowiadał za sprowadzenie wi­ kingów. Bardzo mu zależało, by godnie ich powitano. Dużo czasu spędził na tamtej nieprzyjaznej ziemi, za­ nim natrafił na klan Haardradów. Został przyjęty przez samą głowę rodu i z nim układał się o syna, ręcząc słowem honoru swego zleceniodawcy. Po śmierci lorda Angusa narzeczona była warta fortunę, ponieważ cała ziemia i dwór należały do niej, a więc także do jej przyszłego męża. Wikingowie będą bardzo zadowoleni.

czorem albo jutro. A potem nastąpi noc poślubna i to­ warzyszący jej strach. Cordella o mało nie roześmiała się na głos. Tej pierwszej nocy Brenna dozna bólu i dzięki jej opowieściom pomyśli, że tak będzie zaw­ sze. Zemsta jest słodka! Gdyby tak jeszcze mogła to zobaczyć! Rzeczywiście Brenna myślała o ślubie. Nie była go­ towa do małżeństwa. Nigdy nie będzie gotowa! Nie ma zamiaru cierpieć potulnie. Będzie walczyć! Boże jedyny, a jeśli zabije męża, gdy ten zacznie domagać się swoich praw?! W ten sposób sama siebie skaże na śmierć.

- To nie mogą być ci sami wikingowie, których wyszukałem. - W takim razie chodź i zobacz, czy znasz któregoś z nich! - zażądała gniewnie. - Brenno, opanuj się - mitygowała ją Linnet głosem zdradzającym niepokój. Fergus podszedł do okna i w wysokim mężczyźnie od razu rozpoznał wodza klanu Haardradów; Anselm Skwapliwy stał na czele swych wojowników i wyda­ wał rozkazy.

- Boże drogi! Oni nas atakują! Na ścieżce do stajni leżało ciało służącego z obciętą głową. Dziedziniec był pełen wikingów trzymających w dłoniach miecze, topory lub włócznie. Dwóch ludzi obsługiwało małą, prymitywną katapultę. Właśnie trzeci kamień uderzył z łoskotem w drzwi. Z niecki u stóp wzgórza unosiły się ku niebu smugi czarnego dymu - znak, że płonęła wieś. Brenna odwróciła się ku domownikom. Z wyrzutem spojrzała na siedzącego wśród nich Wyndhama. - Czy w taki właśnie sposób twoi ziomkowie zja­ wiają się po pannę młodą? Wyndham nie odpowiedział, za to Fergus zauważył niepewnie:

- To niemożliwe! - zawołał Fergus, odwracając się do przerażonej garstki ludzi w komnacie. - Dał mi słowo! Uderzenie kolejnego kamienia o drzwi pobudziło Brennę do działania. - Wyndhamie, jesteś z nami czy sprzyjasz swoim pobratymcom? - zapytała. - Muszę wiedzieć, zanim odwrócę się do ciebie plecami. - Z tobą, pani! - Jej słowa głęboko go dotknęły. Nie czuję żadnych więzów ze Skandynawami, którzy nie dotrzymują słowa. - A więc dobrze. Ci głupcy dali nam czas, bombar­ dując otwarte wrota. Dunstanie, idź i zasuń zaworę, zanim spowodują większe szkody. - Brenno, ich jest trzydziestu albo i więcej, a nas zaledwie trzech! - Dunstan cofnął się, patrząc na nią z przerażeniem. - Czterech, do diabła! - rzuciła. - Myślisz, że będę siedzieć spokojnie i patrzeć?! - Brenno, bądź rozsądna. Nie mamy szans! - Proponujesz się poddać?! Ty głupcze! Czyżbyś za­ pomniał, co stało się na Holyhead Island? Ci, co się nie bronili, tak samo ginęli pod ciosami topora jak ci, co walczyli. Zarygluj drzwi, no już! Fergusie, zbierz

46

47

Takie myśli kłębiły się w jej głowie, kiedy pierwszy kamień uderzył o bramę dworu. Z ust zgromadzo­ nych w komnacie ludzi wyrwały się zdumione okrzy­ ki. Nie ochłonęli jeszcze ze zdziwienia, gdy na po­ dwórcu rozległ się zdławiony krzyk, a w odrzwia tra­ fił następny duży kamień. Brenna podbiegła do okna i obserwowała sytuację, nie mogąc uwierzyć własnym oczom.

Do Brenny zbliżyło się pięciu mężczyzn. Czterech minęło ją i pobiegło schodami do góry, gubiąc się w plątaninie korytarzy, ale ostatni rzucił się na nią. Szeroki miecz wikinga był znacznie cięższy od jej bro­ ni, więc odparowanie ciosów kosztowało ją wiele wy­ siłku. Bolało ją ramię i bark, lecz przeraźliwe krzyki za zamkniętymi drzwiami paradnej komnaty wzma­ gały jej determinację. Nawet nie podejrzewała, że ma tyle siły, gdy potężnym uderzeniem wytrąciła miecz przeciwnikowi i zadała mu precyzyjny cios. Odsunęła nogą ciało; miejsce powalonego wojownika natych­ miast zajął następny - tym razem starszy mężczyzna. Chociaż osłabiona, walczyła zajadle aż do chwili, gdy pod pionowym uderzeniem miecza mężczyzny jej własny pękł na pół.

czeladź i wydaj im broń! Wyndhamie, ubezpieczaj tył domu, a potem wróć do holu! Będziemy gotowi na przyjęcie tych krwawych sukinsynów, gdy w końcu sforsują wrota! Mężczyźni, nie zadając żadnych pytań, rozbiegli się wypełnić jej rozkazy. Cordella siedziała skulona w ką­ cie i łkała histerycznie. Także bliska łez Linnet przy­ trzymała Brennę za ramię. - Nie możesz z nimi walczyć! Zabiją cię jak męż­ czyznę. - I tak by mnie zabili, ciotko. Ojciec nauczył mnie walczyć. Wolę umrzeć z honorem podczas potyczki niż płacząc z żalu nad sobą jak Della! - Brenno, nie zabiją cię, jeżeli nie będziesz stawiać oporu - tłumaczyła Linnet. - Oni biorą kobiety... - Nigdy! - przerwała jej Brenna. - Wolę umrzeć niż zostać branką! - I zdecydowanym krokiem opuściła komnatę. Cordella i Linnet pogrążyły się w modlitwie. Zanim zdołano pościągać i uzbroić służących, pu­ ściły frontowe wrota. Na dziedzińcu rozległy się mro­ żące krew w żyłach wojenne okrzyki. W mgnieniu oka do holu wtargnął tuzin żądnych krwi mężczyzn. Brenna zajęła pozycję u podnóża schodów. Stanęła na szeroko rozstawionych nogach i wyciągnęła miecz. Tuż obok niej przeleciał topór. Dunstan, który znalazł się w połowie drogi między nią a napastnikami, padł pierwszy. Wikingowie się rozdzielili: trzej pobiegli w głąb holu, a trzej wtargnęli do paradnej komnaty i zatrzasnęli za sobą drzwi. Wyndham wynurzył się z tyłów domu i zagrodził drogę dwóm swoim ziom­ kom. Walczył dzielnie, ale, jako stary człowiek, szybko opadł z sił. Zdołał położyć jednego z nich, zanim miecz drugiego zadał mu śmiertelny cios.

Brenna w osłupieniu patrzyła na złamaną klingę. Nie zauważyła, że przeciwnik się zamierzył, by zadać śmiertelny cios, ani nie usłyszała pełnego przerażenia okrzyku Fergusa: - Stać! To lady Brenna! Fergus rzucił się między nią a wikinga i odepchnął dziewczynę na bok. Ostrze potężnego, obosiecznego miecza trafiło go w bark. Odcięte ramię upadło na posadzkę z głuchym stuknięciem; konający Fergus osunął się u stóp Brenny. Anselm Skwapliwy z zainteresowaniem przyglą­ dał się dziewczynie. Pomyśleć, że o mało jej nie zabił! Wróciłby do domu okryty niesławą. Nie przeżyłby takiego poniżenia. A więc to ją chcieli wydać za jego syna. Niewątpliwie niezwykła pannica, widział prze­ cież, jak walczy. Nigdy dotąd nie spotkał takiej od­ ważnej niewiasty. Udało jej się nawet zranić jednego z jego ludzi. Biedak powróci z wyprawy zhańbiony. Pokonany przez kobietę - ha!

48

49

Szkoda, że są wrogami. Z tej czarnowłosej piękności byłaby wspaniała synowa. Urodziłaby synów, którym nikt nie dorównałby ani siłą, ani odwagą. Naprawdę szkoda! Wokół Brenny leżały ciała służących, zaskoczonych nagłą napaścią. Wszędzie była krew. Krzyki w parad­ nej komnacie ustały. Wyszło stamtąd dwóch wikin­ gów, którzy śmiejąc się i poklepując po plecach, do­ łączyli do bandy plądrującej dwór. „Czyżby Linnet i Cordella również nie żyły?" - przeleciało przez myśl Brennie. Od strony schodów doszedł ją nieludzki krzyk. Ob­ róciła się i zobaczyła Alanę ze sztyletem w dłoni. Pa­ trzyła z przerażeniem, jak nóż wypada jej z ręki. Uła­ mek sekundy później stara służąca z wytrzeszczonymi oczyma i posiniałą twarzą stoczyła się w dół, lądując u podnóża schodów i obficie brocząc krwią. W jej pie­ cach tkwił kamienny topór. Ten widok przerósł siły Brenny. Czyn szaleńca do­ pełnił miarki. Coś w niej pękło, a świat pociemniał przed oczami. Na wpół świadoma, stała wyprostowa­ na. W jej uszach wibrował przeraźliwy krzyk. Ten ktoś, kto krzyczał, stał tuż obok niej; gdyby wyciągnęła rękę, mogłaby go dotknąć. Ale nie zdołała jej unieść. Chociaż bardzo się starała, ciało nie poddawało się jej woli. - Anselmie, zrób coś, by ta dziewka przestała wrze­ szczeć! Ludzie zaczynają się bać jej obłędu. Prędzej wyślemy ją do piekła, niż mielibyśmy tego słuchać. - Znam tylko jeden sposób - odpowiedział z re­ zygnacją Anselm Skwapliwy. Brenna nie poczuła uderzenia. Ciemności spowiły ją na dobre i ucichł przeraźliwy krzyk.

50

6 Wędrówka nad morski brzeg była mozolna. Powrót trwał dwie godziny dłużej niż droga w głąb lądu. Pędzili konie, bydło i świnie, a także ciągnęli wozy pełne łupów. To wszystko opóźniało marsz. Jednak dotarli na statek, zanim zapadła noc. Wygląd drakkaru napełnił branki przerażeniem. Statek mógł mieć osiemnaście metrów długości, a jego szerokość w środkowej części musiała wynosić co naj­ mniej cztery i pół metra. Dziób zwieńczała misternie wyrzeźbiona głowa ohydnego potwora. Tym statkiem branki miały odpłynąć do obcej ziemi, na zawsze zry­ wając więzi ze światem, który dobrze znały. Drakkar stał na kotwicy w małej zatoce, osłonię­ tej wysokimi drzewami. Pilnowało go dwóch ludzi. W razie niebezpieczeństwa mieli rozkaz natychmiast wypłynąć na pełne morze. Ponieważ nic nieprzewi­ dzianego nie zaszło, przywitali powracających wojow­ ników wiwatami i okrzykami radości. Wikingowie zazwyczaj spędzali noce na lądzie. Tym razem jednak ze względu na dużą liczbę zbiegłych do lasu wrogów, którzy mogli sprowadzić posiłki, a także z p o w o d u śladów pozostawionych przez pędzone zwierzęta Anselm Skwapliwy zdecydował się bez­ zwłocznie postawić purpurowy kwadratowy żagiel. Dla zapewnienia bezpiecznej podróży kilku wikin­ gów składało ofiarę Thorowi, gdy tymczasem reszta zajęła się załadunkiem. Kobiety umieszczono na rufie pod zadaszeniem z płótna. Więcej się nimi nie zajmo­ wano. Mężczyźni zaspokoili już żądzę krwi i cielesne apetyty. Dadzą spokój brankom, dopóki statek ponow­ nie nie przybije do brzegu. Zgwałcono wszystkie kobiety, niektóre wielokrotnie, 51

z wyjątkiem Brenny, która po ciosie Anselma odzys­ kała przytomność dopiero na pokładzie. Branek było siedem. Oprócz Linnet i Cordelli pojmano we wsi Enid oraz trzy młode dziewczyny. Mężczyzn wycięto. Uniknęli śmierci jedynie ci, co uciekli do lasu, oraz ciężko ranni, którzy według wszelkiego prawdopodo­ bieństwa nie doczekają rana. Brenna wiedziała o wszystkim i przeżywała tortury. Nie obroniła swoich ludzi i sama poniosła klęskę. Świadomość, że pokonana została przez niemłodego przecież wodza wikingów, napawała ją wstydem. Nie­ nawidziła go z całej mocy. Pojmał ją i jednym ciosem pozbawił przytomności. Pokazał jej, że jest tylko zwy­ kłą kobietą. Jeszcze mu za to zapłaci. Za to i za całą resztę! Statek sunął po grzbietach fal jak śliski morski po­ twór, uwożąc ich coraz dalej od Walii. Kobiety dwa razy dziennie dostawały posiłek złożony z suszonych ryb, szynki, peklowanego mięsa i płaskich chlebów smarowanych masłem. Ich żołądki buntowały się prze­ ciw zimnemu, suchemu jedzeniu. Cordella wielokrot­ nie biegła do burty, by oddać morzu nie strawione jedzenie. Mężczyźni naigrawali się z kłopotów kobiet, czym wprawiali je w jeszcze większe zażenowanie.

niedźwiedzia, rudych włosach, twarzy pokrytej gę­ stym zarostem i przenikliwych niebieskich oczach bu­ dził trwogę w sercach swych wrogów. Lecz nie w ser­ cu Brenny, o nie! Kiedy przyglądał jej się z ciekawo­ ścią, graniczącą niemal z uznaniem, odpłacała mu ja­ dowitym spojrzeniem, którego otwarta wrogość i nie­ nawiść sprawiały, że zniechęcony odchodził. Chociaż Anselm nigdy nie przyznałby tego głośno, w głębi duszy trochę żałował swego czynu. Dał prze­ cież słowo honoru. Co prawda złamanie słowa danego wrogom nie było hańbą. Gdyby chodziło o przyjaciół, taki postępek byłby karygodny, lecz w stosunku do wrogów - nie. Posłaniec, który układał małżeństwo, obiecał, że ob­ lubienica przywiezie ze sobą mnóstwo wszelakie­ go dobra. Tym samym, niczego nie podejrzewając, podpowiedział Anselmowi, gdzie należy szukać bo­ gactwa. Nie będzie narzeczonej dla syna; ale złoto, i owszem, jest już w ich posiadaniu. Wódz wracał do domu zamożniejszy, a i jego ludzom przypadła w udziale uczciwa część łupów, więc byli bardzo za­ dowoleni.

Od czasu do czasu na rufie zjawiał się Anselm, żeby popatrzeć na Brennę. Ten mężczyzna o posturze

Anselma bawiła wyzywająca mina Brenny. Dziew­ czyna zdawała się nie mniej harda od niego. Ciekawe, jak długo wytrwa w swojej dumie. Myśl, że prędzej czy później jej duch zostanie złamany, napełniała go goryczą. Rozpamiętywał walkę, w której zraniła jego czło­ wieka. Wziął ją wtedy za młodego, smukłego chłopca i był z d u m i o n y zręcznością oraz wprawą, z jaką ów młodzik pokonał brutalnego siłacza. Podziwiał odwa­ gę żółtodzioba, bo przecież męstwo wysoko ceniono wśród jego ludu. Wahał się z zadaniem śmiertelnego ciosu, nawet kiedy jeszcze nie wiedział, że ma do

52

53

Brenna przyjmowała pokarm wyłącznie po to, by nie stracić siły i dopiąć celu, jaki sobie postawiła: za­ mierzała zabić Anselma Skwapliwego. Nie odzywała się do swych towarzyszek i nie słuchała ich zawodze­ nia. Linnet usiłowała ją pocieszyć, lecz ona nie życzyła sobie żadnych życzliwych gestów i zignorowała ciot­ kę. Przeżywała ogromny wstyd i nie znany dotąd ból. Linnet rozsądnie zrezygnowała z ponawiania prób.

czynienia z kobietą, ale nie mógł sobie pozwolić na dalsze straty w ludziach. I wtedy odkrył, że to dziew­ czyna przeznaczona do małżeństwa z jego synem; ta­ ka wspaniała kobieta... Był rozczarowany, gdy załamała się po tym pokazie determinacji i odwagi. Kiedy zobaczyła, że stara ko­ bieta padła pod ciosem topora, zaczęła krzyczeć jak opętana, przyciskając drobne pięści do skroni. Czy widziała śmierć swego ojca? Czy możliwe, by tamta była jej matką? Nie, już raczej dziewczyna była podob­ na do starszej kobiety o czarnych włosach, która trzy­ mała się blisko niej. Gdyby władał językiem tych łudzi, poznałby odpowiedzi na nurtujące go pytania. A w tej sytuacji będzie musiał zaczekać, aż powrócą do domu i Heloise z nimi się rozmówi. Tymczasem mógł jedynie snuć plany co do celtyc­ kiej piękności. Była niezwykłym trofeum i postanowił trzymać swych mężczyzn z daleka od niej. Dziewic­ two czyniło ją jeszcze cenniejszą. Bez wątpienia Garrick się z niej ucieszy... Płynęli przez Morze Irlandzkie. Na noc przybili do Isle of Man. Tam zjedli ciepły posiłek. Mężczyźni, któ­ rych naszła ochota, znowu gwałcili branki, lecz nie zbliżali się do ziejącej nienawiścią Brenny. Niektórzy nawet się obawiali, że jest szalona. Po przejściu przez Kanał Północny posuwali się wzdłuż szkockiego wybrzeża. Spędzali na nim noce, które wywoływały panikę wśród kobiet. Na dwa dni zatrzymali się na Hebrydach, gdzie wcześniej zdążyło osiąść sporo ich pobratymców. Następnie, okrążywszy Orkady, zatrzymali się na ostatni postój na Szetlandach. Potem wpłynęli na dziwne, głębokie morze, na któ­ rym, jak okiem sięgnąć, nie było nawet skrawka lądu 54

i gdzie potwory oraz smoki niewiarygodnych rozmia­ rów w każdej chwili mogły się wyłonić z wody i po­ łknąć ich wszystkim żywcem. Takimi obawami bez przerwy dręczyły się kobiety. Wolały najgorszy los od strachu przed nieznanym. Potężny sztorm, który roz­ pętał się niespodziewanie, nie uciszył ich irracjonal­ nych lęków. Statkiem rzucały wysokie fale, a morze szeroko otworzyło swe trzewia. To właśnie tam czaiły się bestie o ognistych językach. Nawet Cordella, która w stosunku do Brenny stała się szczególnie złośliwa i ironiczna, łkała żałośnie ze strachu o życie, póki sztorm nie ustąpił. Linnet niełatwo przychodziło zapanować nad ko­ bietami, gdyż sama miała nerwy napięte jak postronki. Błagała Brennę o pomoc, lecz ta pozostała nieugięta. Oczywiście, ciotka rozumiała, jakie dziewczyna prze­ żywa męki i co jest przyczyną jej depresji, lecz uwa­ żała, że to nieodpowiedni czas, by rezygnować z przy­ wództwa. Kilka słów otuchy z ust ich pani przywró­ ciłoby równowagę kobietom. Z Cordelli też nie miała pożytku, bo ona z kolei lamentowała i jęczała, jakby miał nastąpić koniec świata. Gdyby Linnet tak bardzo nie przejmowała się włas­ nym losem, z wielką satysfakcją patrzyłaby na obecną kondycję Cordelli. Była oburzona, że młoda kobieta nie uroniła ani jednej łzy z powodu śmierci męża. Jeszcze parę godzin temu płomienno włos a Della prze­ chwalała się, że nie czuje lęku przed przyszłością. Miała niezachwianą pewność, iż każdy mężczyzna na statku, nie wyłączając wodza, przedkłada ją nad inne zwłaszcza kiedy zostawili Brennę w spokoju. Cordella nie wątpiła, że w nowym kraju urządzi się całkiem wygodnie. Możliwe, że przechwałki Cordelli nie były bezpod55

stawne. Większość mężczyzn ją właśnie wybierała podczas nocy na lądzie. A ona wcale się nie broniła, tak jak za pierwszym razem. Nawet wódz się nią zain­ teresował. Linnet cierpła na wspomnienie gwałtu dokonanego przez dwóch barbarzyńców, którzy wpadli do parad­ nej komnaty owego feralnego dnia. Od tamtego czasu tylko raz ją zniewolono. Wziął ją sam wódz, który w przeciwieństwie do młodszych mężczyzn nie ob­ szedł się z nią brutalnie. Właściwie cały incydent miał przebieg łagodny, bo ona nie usiłowała walczyć, a on okazał się na swój sposób delikatny. Linnet od wielu lat była wdową i nie miała mężczyzny, mimo to mod­ liła się, by podobna sytuacja więcej się nie powtórzyła. Nie mogła wiązać żadnych planów z osobą Anselma Haardrada z Norwegii, bo według słów Fergusa był żonaty. Nie miała żadnych widoków na przyszłość.

Nagie klify wyrosły po obu burtach statku na po­ dobieństwo wysokich ścian. Kiedy teren złagodniał, dobili do nadbrzeża, posługując się wiosłami. Podróż dobiegła końca.

7

Był środek lata. Soczysta zieleń drzew i trawy cie­ szyła oczy. Na intensywie niebieskim niebie wisiały pojedyncze, pierzaste, białe obłoczki. Jeden z nich, nie­ co oddalony od innych, kształtem wyraźnie przypo­ minał wielki młot - zupełnie jak łatający topór Thora. Kobiety zauważyły chmurę, ale nie zrobiła ona na nich żadnego wrażenia. Mężczyźni natomiast powitali ten widok ogłuszającymi wiwatami. To był dobry omen: Thor dawał im swoje błogosławieństwo.

W osadzie, delikatnie mówiąc, panowały spartań­ skie warunki. W odległości mniej więcej mili od fiordu stał duży drewniany, pozbawiony okien dom. Po jego obu bokach wyrastały chaty oraz szopy dla zwierząt. Na polach poza osadą stało kilka prymitywnych cha­ łup, znacznie oddalonych jedna od drugiej. Niewielka grupka kobiet i dzieci, otoczona przez sforę psów, przybiegła nad wodę powitać mężczyzn. Reszta czekała w pobliżu głównego zabudowania. Wszystkim brankom, nie wyłączając Brenny, skrępo­ wano ręce, zanim przetransportowano je na ląd, jakby były żywym inwentarzem. Potem dwóch mężczyzn zaprowadziło je do jednej z mniejszych chat. Oczy zebranych nad brzegiem gapiów zawisły na smukłej sylwetce w czerni; cechowała ją dumna po­ stawa i zdecydowany krok. Reszta pojmanych kobiet poruszała się ślamazarnie. Mężczyźni wepchnęli je do chaty i zatrzasnęli drzwi. Znalazły się w zupełnych ciemnościach. - I co teraz? - zaszlochała Enid. - Gdybym wiedziała, co nas czeka, nie byłabym taka przerażona - dodała inna dziewczyna. - Najgor­ sza jest niepewność. - Niewątpliwie wkrótce się dowiemy - ucięła dys­ kusję zniecierpliwiona Cordella. - Ciemności są nie do wytrzymania. Zauważyłyście, że w żadnym z do-

56

57

Sztorm nie trwał długo, lecz gdy ucichł, wszyscy poczuli się osłabieni i wyczerpani. Jakby cudem na­ stępnego dnia wyrósł przed nimi ląd. Linia wybrzeża Norwegii zdawała się ciągnąć aż po horyzont. Nie zatrzymali się, aby uzupełnić zapasy, bo wszystkim spieszno było do domu. Żeglowali dniami i nocami, coraz dalej i dalej na północ, aż w końcu skręcili, bio­ rąc kurs na fiord Hortern.

mów nie ma okien? Czyżby dzielni wikingowie bali się światła? - Delio, jesteśmy na Dalekiej Północy. Tutejsze zimy muszą być znacznie dokuczliwsze od najchłodniejszych, jakie dotąd przeżyłaś - tłumaczyła Linnet. Okna, nawet bardzo dobrze zaopatrzone, wpuszczałyby ziąb do środka. - Zawsze masz na wszystko odpowiedź - syknęła zjadliwie Cordella. - W takim razie, Linnet, powiedz, co z nami będzie. Linnet westchnęła zrezygnowana. Stała na środku komory obok Brenny, nic nie widząc w pomroce. Nie mogła im powiedzieć, że podejrzewa, iż wszystkie staną się zwykłymi niewolnicami. Nie zamierzała dodatkowo straszyć przerażonych dziewcząt, skoro do końca nie miała pewności. - Jak sama powiedziałaś, Delio, wkrótce się dowiemy - zakończyła rozmowę. Nie mogąc ich pocieszyć, Brenna zachowywała milczenie. Ona również się domyślała, jaki los je czeka, lecz odsuwała od siebie tę myśl. Zaciskała zęby, zgnębiona własną bezsilnością. Nie miała możliwości stanąć w ich obronie, kiedy najbardziej jej potrzebowały. Co mogła zdziałać bez oręża i ze związanymi rękami? Obchodzono się z nimi brutalnie, gwałcono je, a ona nie była w stanie temu zapobiec.

Statek rozładowano, łupy zamknięto w skarbcu, zwierzęta zapędzono na pastwisko. W dużym domu szykowano ucztę. Na środku izby prażył się na rożnie wielki dzik. W części kuchennej niewolnicy piekli płaskie chleby i przygotowywali dania z ryb. Mężczyźni siedzący gromadnie za długimi stołami w paradnej izbie nabierali kubkami miodu z wielkiej kadzi. Niektórzy rywalizowali ze sobą w piciu, inni im sekundowali, robiąc zakłady. Krzesło u szczytu stołu, wysokie, podobne do tronu, stało puste. Ale nikomu specjalnie nie brakowało towarzystwa Anselma. W łaźni wrzała na ogniu woda w saganach. Para i dym gryzły w oczy. Na środku stała ogromna kadź, w której z powodzeniem można by pomieścić cztery albo nawet pięć osób. Anselm po pas zanurzony w wodzie, odpoczywał z kubkiem miodu w dłoni. Ładna młoda niewolnica, przechylając się nad krawędzią kadzi, szorowała mu plecy. Pierworodny syn, Hugh, siedział na ławie pod ścianą. - Na pewno nie chcesz do mnie dołączyć? - zapytał ponurym tonem Anselm. - Co to za męczarnia te rytualne kąpiele, przy których upiera się twoja matka! dodał. - W innych okolicznościach nie miałbym nic przeciwko kąpieli, ale ona przecież wie, jak bardzo spieszno mi na ucztę, a mimo to wygania mnie wpierw do łaźni.

Mało pocieszała ją świadomość, że ją samą zostawiono w spokoju. Podejrzewała, że została oszczędzona ze względu na wcześniej ułożone małżeństwo. W tych okolicznościach nigdy do niego nie dojdzie. Woli umrzeć niż zostać żoną wikinga. Pragnęła jedynie zemsty, gdy nadarzy się okazja.

- Nie tylko ciebie, ojcze - odparł z uśmiechem Hugh. - To samo spotyka mnie i Garricka, kiedy wracamy z wypraw. Pewnie uważa, że nadal jesteśmy uwalani krwią naszych wrogów, i chce ją jak najszybciej z nas zmyć. - Jakikolwiek znajduje powód, Loki naigrawa się z mego losu - utyskiwał Anselm. - Nie wiem, dlaczego się na to zgadzam.

58

59

Hugh roześmiał się z głębi piersi, a w jego niebie­ skich oczach zamigotały wesołe iskry. - Nieraz, ojcze, powtarzałeś, że twoja żona rządzi w domu, a ty na morzu. - To prawda. Tylko że ta kobieta wykorzystuje wła­ dzę, jaką jej dałem. No, ale dość o tym. Czy Garrick wrócił? - Nie. Anselm zmarszczył czoło. Ostatnim razem kiedy syn przed zimą nie dotarł do domu, okazało się, że został wzięty do niewoli przez chrześcijan. Wtedy jed­ nak podróżował konno. Zeszłej wiosny Garrick wy­ płynął na morza, by szukać powodzenia w handlu. Na razie nie ma co się martwić. Chyba że nie wróci, zanim zaczną się chłody. - A mój bękart, Fairfax? Gdzie on jest? - Popłynął na wieloryby - odparł krótko Hugh. - Kiedy? - Tydzień temu. - A więc wkrótce będzie z powrotem. H u g h uniósł się sztywno z ławy. Ten potężnie zbu­ dowany trzydziestoletni mężczyzna był podobny do ojca jak dwie krople wody. H u g h nie znosił przyrod­ niego brata i był zazdrosny o każdą chwilę uwagi, jaką ojciec mu poświęcał. - Dlaczego on cię tak obchodzi? Co prawda obda­ rowałeś jego matkę wolnością, ale przecież i tak po­ zostanie bękartem jak wszystkie dzieci, które masz z niewolnicami. Anselm zmrużył niebieskie oczy. - Pozostałe dzieci to córki. Mam tylko dwóch sy­ nów z prawego łoża i Fairfaxa. Nie bądź zazdrosny o to, że się nim interesuję.

- A niech go Loki porwie! On nie jest wikingiem. To słabeusz! - Moja krew, choć może jej niewiele płynie w jego żyłach. Nie chcę więcej o tym mówić! A teraz mi po­ wiedz, co się tu działo, kiedy mnie nie było. Mieliście jakieś kłopoty z klanem Borgsena? Hugh wzruszył potężnymi ramionami i opadł z po­ wrotem na ławę. - W pobliżu pól znaleźliśmy dwie martwe krowy, ale nie ma dowodów, że to robota Borgsenów. Równie dobrze mógł je zabić jakiś niezadowolony niewolnik. - Jednak wątpisz w to, synu? - Tak. Już prędzej uwierzę, że zrobił to Gervais albo Cedric, albo też któryś z ich kuzynów. Oni wy­ raźnie proszą, żeby zapłacić im pięknym za nadobne. Kiedy nam pozwolisz na nich ruszyć? - Konflikt między naszymi klanami musi być roz­ wiązany honorowo - odparł zniecierpliwiony An­ selm. - Ostatnio to myśmy przypuścili atak. - Więc teraz kolej na nich? - zapytał z ironią Hugh. - Na Thora! To, że ty i Latham Borgsen byliście kiedyś przyjaciółmi, nie powinno oznaczać, że będzie­ my bez końca walczyć honorowo. Lata minęły bez rozlewu krwi. - Hugh, za bardzo nawykłeś do walki z wrogami w obcych krajach. Nigdy nie poskramiałeś nieprzyja­ ciół tu, w domu. Sprawa musi być załatwiona hono­ rowo. Latham nie ponosi winy za to, co się stało. Musiał stanąć po stronie swych synów. - Czyżbyś zapomniał, że przez nich straciłeś jedyną prawowitą córkę? - wycedził Hugh przez zaciśnięte zęby. - O niczym nie zapomniałem. Odyn świadkiem, że pewnego dnia zapłacą mi tak, jak zapłacił Edgar. Ale

60

61

nie będzie zdradzieckich knowań ani wypadów chył­ kiem. - Anselm wyszedł z kadzi, a niewolnica natych­ miast narzuciła na niego wełnianą szatę. - Mam nadzieję, że ich dwie krowy również padły? Hugh się rozpogodził. - Oczywiście - przytaknął z uśmiechem. - To dobrze - odparł Anselm. - W takim razie teraz kolej na ich ruch. No, skoro Heloise nie może mi już nic zarzucić, włożę ubranie i spotkamy się w izbie. - Słyszałem, że wróciłeś z brankami? - Tak, z siedmioma. - Jestem ich bardzo ciekaw. Mówią też, że schwy­ tałeś jeńca, drobnego mężczyznę z bardzo długimi, czarnymi włosami. Mamy dość niewolników. Po coś go przywiózł? Anselm roześmiał się gardłowo, a w kącikach jego oczu pojawiły się drobne zmarszczki. - Ten jeniec, o którym mówisz, jest kobietą. Szcze­ rze powiedziawszy to właśnie ją swatano twojemu bratu. - Co?! Lady Brenna? Mam wielką ochotę jej się przyjrzeć. - Nigdy nie widziałem takiego hartu ducha u ko­ biety. Walczyła z mieczem w dłoni, zraniła Thorne'a. Ze zdumieniem patrzyłem na jej odwagę. - Chcę ją! - Słucham? - Powiedziałem, że ją chcę - powtórzył Hugh. Garrick nienawidzi kobiet, a ty masz Heloise. Moja żona jest tak potulna jak moje niewolnice. Potrzebuję kobiety o gorącej krwi.

może okazać się dla ciebie za ognista. Ona płonie do nas nienawiścią. - Można ją złamać - odparł Hugh i aż mu zalśniły oczy na tę myśl. - Nadal ją chcę. - Tego zrobić nie wolno - surowo rzekł Anselm. Moim życzeniem jest podarować ją Garrickowi. Może sprawi, że chłopak otrząśnie się z rozgoryczenia. Anselm przemilczał fakt, że Brenna jest dziewicą, bo wtedy Hugh na pewno zażądałby jej dla siebie, a jako pierworodny miał pierwszeństwo. - Jest wśród branek rudowłosa fertyczna kobietka, która powinna ci bar­ dziej przypaść do gustu. Ma okrągłe kształty, tak jak lubisz, i łatwiejszy charakter. - A jeśli wybiorę lady Brennę? - Wolałbym nie - ostrzegł Anselm. - Zobaczymy - odparł niezobowiązująco Hugh, kiedy wychodzili z łaźni. Drzwi otwarły się na oścież. Pył zawirował w smu­ dze światła i osiadł łagodnie na zakurzonej podłodze ciasnej chaty. Kiedy wyprowadzano branki na po­ dwórko, osłaniały oczy, oślepione blaskiem słońca. Skierowano je do dużego domu, wepchnięto do środ­ ka przez drzwi, które cały czas pozostawały otwarte, by mógł uchodzić tamtędy dym z ogniska, a na koniec ustawiono na środku izby pełnej biesiadników.

- Nawet jej nie widziałeś, Hugh - odpowiedział Anselm, unosząc lekko kąciki ust. - Ta młoda piękność

Linnet rozpoznawała twarze mężczyzn siedzących na ławach, ustawionych wzdłuż ścian za dwoma dłu­ gimi stołami. Zapamiętała je ze statku. Spora grupa skupiła się przy końcu stołu nad jakąś grą. Ogromny mężczyzna, którego przedtem nie widziała, oglądał pięknego siwego konia, którego wprowadzono do iz­ by razem z kobietami. Zaparło jej dech z wrażenia, kiedy się zorientowała, że to Willow, klacz Brenny.

62

63

- Na Thora! Toż to skończona piękność! - Przecież mówiłem, H u g h - odparł Anselm ze swego miejsca za stołem. Hugh z uśmieszkiem zadowolenia obchodził Brennę, lustrując ją ze wszystkich stron. W jej oczach nie było lęku, mimo że ze związanymi rękami pozosta­ wała bezbronna. Chyba że... udałoby się jej jakimś

cudem uchwycić nóż obiema dłońmi. Ta myśl tak ją pochłonęła, że nie zauważyła, kiedy Hugh przysunął się bliżej. - Już ja zgaszę to żądne krwi spojrzenie w twoich oczach, moja pani - wyszeptał jej prosto do ucha, stając tak blisko, by nikt nie mógł go usłyszeć. - Złamię tę dumę, którą tak bardzo podziwia mój ojciec. Nawet przez myśl mu nie przeszło, że Brenna ro­ zumie każde słowo. Jego przechwałki budziły w niej wyłącznie pogardę do chwili, kiedy jedną ręką szarp­ nął ją ku sobie i wpił się ustami w jej usta, a drugą, wolną dłonią jął boleśnie ugniatać jej piersi, jakby chciał wzbudzić w niej strach pokazem brutalności. Nie mogła się bronić związanymi rękami, które zwi­ sały bezradnie, zaklinowane pomiędzy ich ciałami, więc zwarła zęby na języku plądrującym wnętrze jej ust. Wycofał go w ostatniej chwili i odepchnął Brennę, aż zatoczyła się na stojące obok kobiety. - Diablica z piekła rodem! - zawołał rozwścieczony i doskakując, zamierzył się na nią. - Hugh! - Powstrzymał go stanowczy okrzyk An­ selma. - Czy ona nie wie, że przelewając moją krew, wy­ daje na siebie wyrok?! - Spojrzał na ojca z pretensją. - Ostrzegałem cię, że zieje nienawiścią! - Ta nienawiść może kosztować ją życie. Ooch! Chyba jest szalona! Więc daj ją memu bratu, Garrickowi, tak jak zamierzałeś. On nie znosi kobiet. Za­ pewne z przyjemnością z nią poigra. Pozwólmy, by, bawiąc się jej ciałem, dał ujście swej nienawiści. Zo­ baczymy, czy się nawzajem nie pozabijają. A ja wezmę tę płomienno włosa dziewkę. - Hugh, dość tego! - zawołała surowym tonem ko-

64

65

Jeżeli Brenna ją zobaczy, trudno przewidzieć, co może się zdarzyć. Na szczęście nie zauważyła. Stała, pioru­ nując wzrokiem Anselma, i nawet nie spojrzała w stro­ nę koni, kiedy wypędzano je na zewnątrz. Anselm siedział u szczytu stołu. Usługiwała mu dziewczyna ubrana w prostą suknię z szorstkiej, nie barwionej wełny - niewątpliwie niewolnica. U boku Anselma siedziała znacznie starsza od Linnet niewia­ sta, wystrojona po królewsku w żółte jedwabie. Obok niej zajmowała miejsce jeszcze jedna kobieta - młoda i pulchna, o włosach jasnoblond, jak większość tutej­ szych ludzi. Postawny mężczyzna, który z takim zainteresowa­ niem oglądał Willow, podszedł do miejsca, gdzie stały branki. Odepchnął na bok Linnet i stanął przed Bren­ na. Uniósł jej twarz, chcąc obejrzeć ją tak jak przed chwilą konia, lecz ona odtrąciła jego rękę ciągle jeszcze skrępowanymi dłońmi, a furia malująca się w jej oczach odstręczyła go od powtórzenia próby. Brenna czuła w nozdrzach zapach tego mężczy­ zny - odór potu zmieszany z wonią koni. Tak bardzo przypominał z wyglądu Anselma Skwapliwego, że gdyby miała nóż, z ochotą poderżnęłaby mu gardło, bez względu na konsekwencje. Wpatrywała się pożąd­ liwie w sztylet, który miał zatknięty za szerokim pa­ sem, i dopiero dudniący śmiech mężczyzny przyciąg­ nął uwagę Brenny do jego twarzy.

bieta ubrana w żółte jedwabie. - Czyżbyś zapomniał o obecności twojej matki i żony? - Wybacz, pani - odparł absolutnie nie zbity z tro­ pu Hugh. - Rzeczywiście, zapomniałem się. Już skoń­ czyłem. Teraz możesz, pani, zgodnie z wolą ojca wy­ pytać branki. - Nie wiedziałam, że pierwej potrzebuję zgody me­ go syna - zrewanżowała się władczym tonem. Biesiadnicy przysłuchujący się tej wymianie zdań zareagowali gromkim śmiechem. Hugh się najeżył, lecz groźne spojrzenie ojca sprawiło, że zrezygnował z ostrej riposty. - Jeszcze raz proszę o wybaczenie, pani - odezwał się, szeroko rozkładając ramiona. - Powinienem mieć tyle rozumu, by nie wdawać się z tobą w słowne po­ jedynki. W Brennie zawrzało. Doskonale słyszała, co ten bydlak, Hugh, powiedział o niej. Tak samo zresztą, jak wszyscy pozostali, którzy znali język. Oddać ją Garrickowi? By wyżywał się na niej z powodu swej nienawiści do kobiet?! No, to się wkrótce przekonają, że nie pozwoli się upodlić. Ten mężczyzna, który za­ pewne miał zostać jej mężem, marnie skończy, jeśli tylko spróbuje jej dotknąć. Boże, jak ona ich wszyst­ kich nienawidzi! Linnet była czujna i niespokojna. Z trudem opano­ wała chęć interweniowania, gdy wiking rzucił się na Brennę. Miała nadzieję, że może ta brutalna napaść wyrwie dziewczynę z bolesnego odrętwienia. Nieste­ ty, tak się nie stało. Jakże żałowała, że nie rozumie, co oni mówią! Jaka szkoda, że razem z Brenna nie brała lekcji u Wyndhama! Nie przewidziała takiego rozwoju wypadków. Jak teraz mają porozumieć się ze swymi prześladowcami albo dowiedzieć się czegokol-

wiek o swoim położeniu, jeżeli Brenna nie zechce mó­ wić w ich imieniu? Ona jedna znała język wrogów. Niepokoje Linnet rozwiały się chwilę później, gdy dama w powłóczystej żółtej szacie wstała od stołu i podeszła do nich. Była niewysoką, pełną gracji ko­ bietą o kasztanowych włosach i ciemnych, niemal brą­ zowych oczach w kształcie migdałów. - Nazywam się Heloise Haardrad. Moim mężem jest wódz naszego klanu, Anselm Skwapliwy. To on was tu przywiódł. Linnet czym prędzej przedstawiła siebie i pozostałe kobiety. - Jak to możliwe, że mówi pani w naszym języ­ ku? - zapytała. - Mnie również, podobnie jak was, przywieziono tutaj przed wieloma laty. Tylko w innych okoliczno­ ściach. Zostałam wyswatana Anselmowi i pobraliśmy się. Ale jestem chrześcijanką, zapewne tak jak wy? - Oczywiście! Heloise się uśmiechnęła. - By zadowolić mego męża, czczę również jego bo­ gów. Pomogę wam, na ile będę mogła, lecz musicie pamiętać, że obowiązuje mnie lojalność wobec klanu. Linnet zebrała się na odwagę, aby zadać dręczące je wszystkie pytanie: - Co z nami będzie? - Jesteście brankami mojego męża. To on zdecyduje, co z wami zrobić. - Więc jesteśmy niewolnicami? - zapytała napast­ liwie Cordella, chociaż nie miała podstawy do aro­ ganckiego zachowania wobec Heloise. Heloise spojrzała w jej stronę, lekko unosząc brwi. - Straciłyście wszelkie prawa w chwili, gdy was pojmano. Dziwi mnie twoje pytanie. Czy myślałaś, że

66

67

- Pani mąż dał słowo! - wtrąciła się znowu Cor­ della. - Czy wikingowie nie mają honoru? - Delio! - Nie winię jej, że czuje gniew. Tak, mój mąż jest człowiekiem honoru, lecz nie względem tych, których

uważa za wrogów. Wyłącznie dla pozoru dał słowo waszemu posłańcowi. Musicie wiedzieć, że wasi ludzie wzięli mojego młodszego syna, Garricka, do niewoli i traktowali go nieludzko. Od tego czasu mój mąż nie­ nawidzi Celtów. Dając swe słowo, ani przez chwilę nie miał zamiaru go dotrzymać. Nigdy by się nie zgodził na małżeństwo syna z celtycką dziewczyną. - Czy to Garrick? - spytała z zaciekawieniem Lin­ net, wskazując na potężnie zbudowanego wikinga. To ten, który oglądał moją bratanicę? - Nie. To mój pierworodny, Hugh. Garricka tu nie ma. Chociaż to bez znaczenia, bo i tak nie mogłoby być mowy o małżeństwie. Rozumiesz? - Tak. - Garrick o niczym nie wie. Wypłynął na wiosnę do obcych krajów, zanim zjawił się wasz posłaniec. Szczerze mi przykro z powodu tego, co się stało. Szczególnie z powodu oszustwa. Gdybym mogła od­ mienić wasz los, na pewno bym to zrobiła. - Czy nie powinnaś uważać, by nie słyszeli, co mó­ wisz? Heloise się roześmiała. - Oni nas nie rozumieją. Nie nauczyłam męża mego języka. To ja nauczyłam się jego mowy. Mój mąż zna moją opinię o braniu niewolników. Wie, że tego nie popieram. Ale jak widać po liczbie służących, z któ­ rych każdy wcześniej czy później trafił tutaj w ten sam sposób, nie potrafię go powstrzymać. To leży w naturze i tradycji wikingów. - Co się stanie z moją bratanicą? - zaniepokoiła się Linnet. - Zostanie służącą, podobnie jak reszta. - A zwra­ cając się do Brenny, Heloise zapytała: - Zrozumiałaś, dziecko?

68

69

po przyjeździe tutaj zostaniesz obdarowana wolnością i obsypana wszelkimi dobrami? Nie, teraz sama stałaś się towarem. Będziesz należeć do mego męża albo jakiegoś innego wikinga, jeśli zdecyduje się ciebie od­ dać. Osobiście nie przepadam za słowem „niewolnik", wolę określenie „służący", które w twoim kraju ma zapewne takie samo znaczenie. - Nasi służący byli wolni! - odcięła się Cordella. - Możesz nazywać ich ludźmi wolnymi, chociaż w istocie wcale nimi nie byli. A ty, moja panno, lepiej zrozum, gdzie twoje miejsce, jeśli nie chcesz przyspo­ rzyć sobie kłopotów. - Ona ma rację, Cordello - powiedziała półgłosem Linnet. - Choć raz trzymaj język za zębami. Cordella odwróciła się od nich z gniewnym prychnięciem. - Linnet, mam przeczucie, że zostaniemy przyja­ ciółkami - zaśmiała się cicho Heloise. - Bardzo bym chciała - odparła szczerze Linnet. W tej chwili niczego bardziej nie potrzebowała niż przyjaźni. - Niedobrze się stało, że trafiłyście tutaj - powie­ działa ze współczuciem Heloise. - Mam nadzieję, że uda w a m się szybko przywyknąć do nowego życia. Nie popieram wypraw wojennych mojego męża ani zwożenia niewolników, ale niewiele mam w tej spra­ wie do powiedzenia. Rozumiem, że ty i twoja rodzina zostałyście zwiedzione obietnicą małżeństwa. Ogrom­ nie mi przykro z tego powodu.

Brenna nie zareagowała. - Jest uparta i zawzięta - westchnęła Linnet. - Ni­ gdy nie zaakceptuje tego, co się stało. - Będzie musiała - poważnie odrzekła Heloise. Nie mam zamiaru cię oszukiwać. Jeżeli będzie spra­ wiać kłopoty, mogą ją sprzedać gdzieś na rynku, da­ leko stąd, albo nawet zabić. - Nie! - Linnet aż zachłysnęła się z wrażenia. Brenna demonstracyjnie zmierzyła Heloise pełnym nienawiści wzrokiem, a potem się odwróciła i odeszła wyprostowana, by stanąć za brankami. - Na razie się tym nie przejmuj - powiedziała He­ loise. - Dadzą dziewczynie czas na przywyknięcie. Mój mąż podziwia ją za odwagę. Nie będzie chciał, żeby jej się stała krzywda. Linnet spojrzała ze smutkiem na Brennę. - Boję się, że ona sama sprowadzi na siebie nie­ szczęście. - Odbierze sobie życie? - Nie. Będzie szukać zemsty. Nigdy przedtem nie spotkałam się z taką zawziętością. Odkąd nas pojma­ no, nie odezwała się ani słowem. Nawet ze mną nie rozmawia. - Jej gorycz jest zrozumiała, ale nie będą tego to­ lerować bez końca. - Musisz zrozumieć, dlaczego jest w niej więcej nie­ nawiści niż w każdej innej z nas - dodała szybko Lin­ net. - Otóż jej ojciec zmarł na dzień przed napaścią. Jeszcze się z tego nie otrząsnęła. Poza tym nigdy nie chciała wyjść za twego syna, lecz jej ojciec dał słowo i nie miała wyboru. Była gotowa na przyjazd na­ rzeczonego, a nie na najazd twojego męża, który zdradziecko nas zaatakował. Wiele śmierci widziała tamtego dnia. Jej szwagier i służący padli martwi 70

u jej stóp. Słyszała krzyki moje i Cordelli, gdy nas, no wiesz... - Rozumiem. Mów dalej! - Brenna doznała porażki. Żeby zrozumieć, co to dla niej znaczy, trzeba wiedzieć, że nigdy przedtem nie została pokonana. Jest jedynaczką wychowywaną samotnie przez ojca, bo matka zmarła przy porodzie. Zastępowała Angusowi syna, którego nigdy nie miał. On nie wiedział, jak kształtować dziewczynkę. Na­ uczył ją wszystkiego, czego nauczyłby syna. Myślę, że kiedy poniosła klęskę, uznała, że zawiodła ojca. A jeszcze do tego jej osobista służąca, kobieta, która była dla niej jak matka, została w okrutny sposób za­ mordowana. I wtedy Brenna pierwszy raz w życiu wpadła w histerię i zaczęła potwornie krzyczeć. Teraz zapewne przeżywa wstyd z tego powodu, a także dla­ tego, że nie potrafiła pomóc swoim ludziom. Od tam­ tego dnia zamknęła się w sobie. - Tak. To wszystko jest okropne - zgodziła się He­ loise, a w jej ciemnobrązowych oczach pojawił się wy­ raz zamyślenia. - Ale jest inteligentną dziewczyną, prawda? Prędzej czy później zda sobie sprawę, że nie ma wyboru i musi pogodzić się z losem. - Niby dlaczego? - nie wytrzymała wreszcie Cordella, która dotąd przysłuchiwała się rozmowie w mil­ czeniu. - Co dobrego czeka ją czy którąkolwiek z nas? A Brenna? Ha! Nie spotkała pani osoby bardziej od niej dumnej. Nie zgodzi się zostać niewolnicą. Proszę tylko na nią spojrzeć. Nawet nie odezwała się do pani, a co dopiero mówić o usługiwaniu! Prędzej będziecie musieli ją zabić! Heloise uśmiechnęła się, mierząc Cordellę ostrym spojrzeniem. - Czy będzie usługiwać, czy nie, to mnie nie ob71

chodzi. Została podarowana Garrickowi, zatem ode­ ślemy ją do jego domu. Natomiast nad tobą ja spra­ wuję władzę. Hugh ciebie wybrał, lecz razem ze swą żoną mieszka pod moim dachem. Jest teraz twoim panem, ale w tym domu ja rządzę, więc za wszystko odpowiadasz przede mną. Cordella poszarzała na twarzy, ale nic nie odpowie­ działa. Z obojętnością myślała o służbie u Heloise, na­ tomiast nie uszło jej uwagi spojrzenie, jakim obrzucił ją wielki Hugh. Może nie wszystko jeszcze stracone? - Czy będzie mi wolno towarzyszyć Brennie? - za­ pytała z niepokojem Linnet. - Nie. Mój mąż życzy sobie zachować cię dla siebie. Zostaniesz tutaj. Twarz Linnet spłonęła rumieńcem. - Ja... ja... - nie mogła wydusić ani słowa więcej. - Nie przejmuj się, Linnet. Nie jestem zazdrosna. To tutaj ogólnie przyjęte, że mężczyźni dogadzają so­ bie z niewolnicami. Wikingowie nie są pod tym względem wyjątkiem, bo cały świat tak postępuje. Nie­ które kobiety nie zgadzają się na obecność konkubin w swoim domu, lecz ja do nich nie należę. Bądź zatem spokojna. Nadal uważam, że zostaniemy przyjaciół­ kami. - Dziękuję. - A wy - zwróciła się do reszty kobiet, z powrotem przybierając władczy ton - jakiś czas zostaniecie w moim domu. Zgodnie z wolą mego męża macie być podarowane jego poddanym, tym, którzy wiernie mu służą. Myślę, że wasz los nie będzie aż tak ciężki, jak się wam wydaje. Stopniowo przywykniecie.

72

8 Brennę odesłano w głąb lądu w małym czółnie po­ dobnym do kajaka. Eskortował ją tylko jeden człowiek o imieniu Ogden. Zanim wyruszyli, żona Anselma udzieliła mu szczegółowych instrukcji. Podróż nie trwała długo. Wysokie klify po obu stronach fiordu rzucały na wodę i całą dolinę ponury cień. I nagle Brenna zobaczyła go. Kamienny dom Ulrica Haardrada wyrastał ze szczytu klifu i sprawiał wrażenie na­ turalnego zakończenia szarej skały. Wiking towarzyszący Brennie nie był zachwycony swoim zadaniem. Mała łódeczka zbliżała się do drew­ nianego pomostu z zawrotną szybkością, bo mężczy­ zna wiosłował ile sił. Zdecydowanie wolałby - i nawet przez chwilę rozważał taką możliwość - poderżnąć dziewczynie gardło i wrzucić jej ciało w głębokie wo­ dy fiordu. Bo czyż to nie ona zraniła jego brata, ska­ zując go na straszną hańbę? Lecz wtedy miałby do czynienia z Ansełmem, nie wspominając o Garricku, którego dziewczyna była własnością. Szczerze mó­ wiąc, to żaden honor zabić niewiastę, zwłaszcza skrę­ powaną i bezradną. W tej chwili w niczym nie przy­ pominała tamtej czarnej lisicy, tak zwinnie walczącej z jego bratem. Mimo tego Ogden wcale nie ochłonął z gniewu do tej dziewczyny, która, ubrana w męski strój, zachowywała się jak mężczyzna i złowieszczo wpatrywała się w niego błyszczącymi oczyma dra­ pieżnika. Pomost nie znajdował się bezpośrednio pod domem, lecz nieco dalej, gdzie łagodniało nierówne, skaliste nadbrzeże. Ogden wyszarpnął Brennę z łódki i po­ ciągnął za sobą stromą kamienną ścieżką, pnącą się ku górze. Ten wąski szlak niewolnicy wykuli w skale 73

do transportu kamiennych bloków na miejsce wybra­ ne przez Ulrica pod nową siedzibę. Na samym szczy­ cie, nieco z boku, leżał ogromny głaz, który w razie potrzeby można było zatoczyć na ścieżkę, by zablo­ kować dojście od fiordu. Ogdenowi przeszło przez myśl, że w czasie wojny dom Ulrica stałby się idealną fortecą.

ostępy w głębi lądu, gdzie kryły się łosie i rysie. W zi­ mie chętnie wyprawiał się ciepłymi przybrzeżnymi wodami aż na Przylądek Północny w poszukiwaniu białych niedźwiedzi. Dowodem jego umiejętności ło­ wieckich był spory ładunek futer, który zebrał podczas dwóch zim poprzedzających handlową wyprawę na Wschód.

Dom pod jednym tylko względem przypominał drewniane norweskie domostwa - nie miał okien. Gdyby nie brak okien, wyglądałby zupełnie jak wiel­ kie dwory zbudowane z kamieni, jakie Ogden widział niegdyś na wybrzeżach Szkocji. Podobnie jak one był piętrowy i miał kominy, przez które uciekał dym. Wej­ ście do domu nie znajdowało się ani od strony morza, ani na tyłach, od strony pól, lecz w bocznej ścianie, gdzie rosło stare, poskręcane drzewo. Drewniane za­ budowania gospodarcze oraz stajnia i obora stały za domem.

Chociaż Garrick nie był rolnikiem, pozwalał, by nie­ wolnicy uprawiali rośliny na potrzeby domu. Hodo­ wano zatem cebulę i groch, żyto na chleb oraz jęcz­ mień służący do wyrobu piwa, na które podczas po­ larnej nocy panowało ogromne zapotrzebowanie. Tamtej zimy, zanim Garrick wyruszył na Wschód, Ogden miał okazję przez tydzień gościć u niego. Pan domu okazał się tak samo szczodrym gospodarzem jak jego ojciec. Hojnie częstował go jadłem i napit­ kiem, a nawet podarował ładną młodą niewolnicę, by ogrzewała mu łoże, co okazało się wręcz niezbędne w tym wyziębionym domu.

Chcąc zażegnać wszelkie spory, Ulric przed śmiercią w obecności Anselma wyznaczył Garricka na spadko­ biercę domostwa i paru akrów żyznej ziemi. Anselmowi wcale nie zależało na budynku, bo zimą w ka­ miennych ścianach panował okropny ziąb. Garrick tymczasem zyskał dziedzictwo. Chociaż scheda po dziadku była skromna, na większy majątek nie mógł liczyć, gdyż zgodnie z tradycją wszystko, co posiadał Anselm, po jego śmierci przypadało pierworodnemu Hughowi.

Ogden lubił Garricka i po zastanowieniu doszedł do wniosku, że ten niewiele będzie miał pożytku z prezentu swego ojca. Obecność diablicy z piekła ro­ dem, gotowej poderżnąć mu gardło podczas snu, bę­ dzie dla niego prawdziwą udręką. Co tam! W końcu to problem Garricka, a na razie jego ochmistrzyni. Drzwi wejściowe były otwarte, dzięki czemu letnie powietrze mogło swobodnie krążyć po domu. Na dworze ostatnio nieco pochłodniało - znak, że czas białych nocy dobiegał końca, aby ustąpić miejsca dłu­ giej polarnej zimie, kiedy słońce na dobre stąd odej­ dzie.

Garrick nie miał serca do uprawy roli jak Ogden i inni wolni ludzie, do których należały tutejsze żyzne ziemie. Nie parał się również rybołówstwem. Był za to zamiłowanym myśliwym, zręcznie władającym łu­ kiem i włócznią. Polował w gęstych lasach rosnących na skraju posiadłości. Lubił zapuszczać się w dzikie

- Hop, hop! Gospodyni Yarmille! - zawołał Ogden, kiedy wszedł do holu, ciągnąc Brennę na powrozie jak krowę.

74

75

- A ta, tutaj? - Yarmille ruchem głowy wskazała na Brermę, która stała dumnie wyprostowana, a jej kruczoczarne loki, rozsypane, opadały na ramiona. To twoja? Ogden potrząsnął przecząco głową.

- Ta jest dla Garricka. To właśnie ją miał poślubić. Historia o narzeczonej zatoczyła szeroki krąg. - Lady Brenna? No, no! Więc Anselm dotrzymał obietnicy. - Widząc pytające spojrzenie Ogdena, wy­ jaśniła: - Byłam we dworze niedługo po wyjeździe tego głupca, posłańca. Anselm powiedział mniej wię­ cej tak: „Przyrzekli Garrickowi oblubienicę, to ją do­ stanie, ale ślubu nie będzie". Ogden wybuchnął śmiechem. Dobrze wiedział, jak bardzo Anselm nienawidził Celtów. Nie mogło być mowy o wchodzeniu z nimi w koligacje. - Oblubienica bez ślubu - a to paradne! Nie wiem tylko, czy Garrick będzie zachwycony. - A dlaczegp by nie? Dziewczynie nic nie brakuje. Gdyby nie ten męski strój, mogłaby uchodzić za pięk­ ność. - Być może, moja pani. Lecz uroda nie idzie w pa­ rze z jej charakterem. Yarmille podeszła do Brenny i obróciła jej twarz do światła, by lepiej jej się przyjrzeć. Brenna szarpnęła głową, nie racząc nawet na nią spojrzeć. Kobieta zmarczyła czoło z dezaprobatą. - Krnąbrna, co? - Jeszcze jak! - odparł z niechęcią Ogden. W oczach ma wypisaną chęć ucieczki i niewątpliwie spróbuje zbiec przy pierwszej lepszej okazji. Jest też bardzo wojownicza, a do tego wprawiona w wojennej sztuce. Więc musisz, pani, uważać. - A co ja mam z nią począć? Ogden wzruszył ramionami. - Zgodnie z poleceniem pani Heloise przywiozłem dziewczynę do ciebie. Teraz jest pod twoją pieczą, bo ty odpowiadasz za dom, gdy nie ma Garricka. - Akurat potrzebny mi taki kłopot! - żachnęła się,

76

77

- Ogden! - dobiegł go zakoczony głos z wejścia na końcu holu. Dużą izbę przedzielono prowizoryczną ścianą jesz­ cze za życia Ulrica, bo na starość drażnił go dym z ogniska, nad którym gotowano potrawy W innych domostwach również próbowano wznieść podobne przepierzenia, lecz prędzej czy później z nich rezygnowano, bo ciepło bijące od ognia było ważniej­ sze od świeżego powietrza. W otworze ukazała się Yarmille, ubrana w miękką suknię z niebieskiego lnu, ze złotą opaską przytrzy­ mującą włosy koloru siana, zwinięte w ciasny kok u nasady szyi. - Nie wiedziałam, że Anselm wrócił. - Dzisiaj - odparł Ogden. - Właśnie ucztują. - Naprawdę? - Yarmille uniosła płowe brwi. Swego czasu musiała być prawdziwą pięknością, lecz teraz, kiedy dobiegała pięćdziesiątki, niewiele zostało z jej dawnej urody, co wydawało się dość dziwne, bo prze­ cież pędziła w miarę wygodne życie. - Mam nadzieję, że wypad się udał. - Jak każdy - prychnął Ogden, puszczając koniec powroza. - Bogactwa wystarczy dla wszystkich. Przy­ wieźliśmy też siedem branek. Jeden z wojowników udał się do Walhalli! A mój brat został ranny, na szczę­ ście niezbyt ciężko. - Ogden przemilczał, w jakich okolicznościach brat odniósł ranę. - Mam nadzieję, że Anselm podaruje mu jakąś niewolnicę, nie omieszka także posłać branki wdowie po zmarłym wojowniku.

poirytowana. - Garrick wziął ze sobą prawie wszyst­ kich niewolników, żeby ich sprzedać po drodze. Tych kilku, co zostało, ma pełne ręce roboty w domu. A te­ raz dojdzie mi jeszcze pilnowanie branki. - Pani Heloise dała do zrozumienia, że dziewczyna ma być zostawiona w spokoju do przyjazdu Garricka i on sam postanowi, co z nią zrobić. Mówiła, że za tydzień osobiście sprawdzi, czy „lady" pogodziła się z losem. - Heloise zamierza przyjechać? Cha, cha! - roze­ śmiała się. - Musi jej bardzo zależeć na dziewczynie, skoro ma odwagę wybrać się tu pod nieobecność Gar­ ricka. Ogden wiedział o wzajemnej niechęci kobiet. Obie obdarzyły Anselma synami. - Wypełniłem swoje zadanie. Czy popłyniesz, pani, ze mną na ucztę? Anselm zaprasza. Niebieskie oczy Yarmille pojaśniały z radości. - Popłynę. - Podeszła do otworu w przepierzeniu, które oddzielało paradną część komory od kuchni i schodów na górę. - Janie, chodź no tu! - zawołała. Chwilę później stanęła w drzwiach drobna, młoda kobieta, ubrana w koszulę ze zgrzebnej wełny. - Tak, pani? - Janie, zajmij się tą dziewczyną. Wykąp ją, nakarm i ułóż na noc w sypialni pana - na razie. Potem się zastanowię, gdzie ją umieścić. - Dobrze, proszę pani - odpowiedziała służąca, zer­ kając z zaciekawieniem na Brennę. - Ogdenie, będę wdzięczna, jeżeli zaprowadzisz dziewczynę na górę, do komnaty Garricka, i przypil­ nujesz jej, dopóki nie zmieni cię służąca.

Dni mijały Brennie powoli, na podobieństwo lotu ospałych motyli. Straciła poczucie czasu. W komnacie, w której przebywała, było zimno i ciemno, bo pomie­ szczenie nie miało okien, a dwoje drzwi trzymano za­ warte. Jej gniew sięgnął szczytu, gdy w drugą dobę przywiązano ją do ogromnego łoża, bo pyszna Yar­ mille zadecydowała, że niewolnice nie będą traciły czasu na pilnowanie branki. Odwiązywano ją jedynie na posiłki, kąpiel i wyjście za potrzebą, a do tego poza komnatą oprócz Janie zawsze towarzyszył jej któryś z niewolników. Przez pierwsze dwa dni odmawiała przyjmowania posiłków, z furią strącając na podłogę tacę z jedzeniem. Gdy w końcu zdecydowała się przemówić, miotała takie przekleństwa, że pobladła ze strachu Janie uciekła na dół, zostawiając niewolnikowi przywiązanie jej do ło­ ża. Brenna szarpała się, kipiąc ze złości, lecz ze skrę­ powanymi dłońmi niewiele mogła zrobić.

78

79

Po trzech dniach osłabła z głodu i wtedy z oporami zaczęła przyjmować jedzenie. Cały czas zamknięta w sobie i nieobecna, traktowała Janie jak powietrze. Dwa posiłki, które dostawała w ciągu dnia, dzieliła znaczna przerwa. Pierwszy Janie przynosiła przed roz­ poczęciem swych codziennych obowiązków, drugi kiedy uporała się z robotą. Długie godziny między posiłkami doprowadzały Brennę do ostateczności. Le­ żała związana, a narastający w ciągu dnia głód jeszcze bardziej pogłębiał jej frustrację. Na przemian dręczyły ją wściekłość i wyrzuty su­ mienia, że jest takim ciężarem dla biednej Janie, która musi ją obsługiwać. Z rana niewolnica zawsze miała dla niej dobre słowo, lecz gdy przychodziła wieczo­ rem, była wyczerpana i milcząca jak ona. Brenna nie miała pretensji do dziewczyny, że ta pod koniec dnia

stara się jak najszybciej spełnić swoje obowiązki. Cho­ ciaż Brenna tego po sobie nie pokazywała, współczuła dziewczynie i darzyła ją sympatią za życzliwe trakto­ wanie. Janie mówiła w języku Brenny, lecz z konieczności poznała również norweski. Nie posługiwała się nim biegle, ale rozumiała na tyle dobrze, by nie narażać się na razy z powodu nie wykonanych poleceń. Bren­ na przypuszczała, że Janie też była branką, lecz jak długo pozostawała w niewoli - nie potrafiła odgad­ nąć, a pytać nie miała ochoty, bo mimo iż wiedziała, że dziewczyna wypełnia jedynie polecenia Yarmille, miała do niej żal o związane ręce. Nie wątpiła też, że podzieli los Janie. Nie pogodzi się nigdy z rolą słu­ żącej - tego była pewna. Będzie musiała coś przedsię­ wziąć, gdy nadejdzie odpowiedni czas. Oby stało się to jak najprędzej i by wreszcie znowu była wolna! Myślami zwróciła się ku Garrickowi-Haardradowi kiedyś narzeczonemu, a dzisiaj jej panu. W przeszło­ ści często się nad nim zastanawiała. Wiedziała, że jest młody, że skończył dwadzieścia pięć lat. To, iż nadal był stanu wolnego, okazało się dla niej nieszczęściem, bo właśnie z tego p o w o d u Fergus trafił do klanu Haardradów i ułożył małżeństwo, które nigdy nie miało zostać zawarte. Ze słów jego starszego brata wynikało, że z jakiegoś powodu Garrick nienawidził kobiet. Miała nadzieję, że jego uprzedzenie okaże się dla niej błogosławieństwem. Kto wie, może zostawi ją w spokoju? Lecz równie dobrze może ją traktować z całym okrucieństwem. Modliła się, by ta pierwsza możliwość okazała się prawdziwa; by niechęć do ko­ biet trzymała go od niej z daleka. A jeżeli nie? Co wtedy? Związana, tak jak w tej chwili, będzie zdana

na jego łaskę. Może ją pobić albo nawet zabić. Niech piekło pochłonie Yarmille za jej środki ostrożności! Heloise zjawiła się po tygodniu, tak jak zapowie­ działa. Brenna rozpoznała jej głos, gdy obie z Yarmille podeszły pod drzwi sypialni. Heloise stanęła w progu jak wryta na widok skrępowanej Brenny, lecz Yarmille, niewzruszona, weszła do środka. - Jak już mówiłam, mamy z nią same kłopoty wyjaśniła uniżonym tonem. Heloise podeszła do łoża, mierząc Yarmille zimnym spojrzeniem. - Jakim prawem traktujesz w ten sposób własność mojego syna i wiążesz dziewczynę jak zwierzę? - za­ pytała rozgniewana. - Ogden powiedział, że będzie starała się uciec wyjaśniła Yarmille. - Muszę zadbać, by była tutaj, gdy zjawi się Garrick. - Uciec? - Heloise kręciła głową z irytacją. - Niby jak? Tu nie ma dokąd uciekać! Poza tym nie wiemy, kiedy Garrick wróci. Może minąć parę dobrych mie­ sięcy. Masz zamiar trzymać ją tak w nieskończoność? - Ja... - Spójrz na nią! - rozkazała ostrym tonem Heloise. Jest blada i przez tydzień zdążyła wychudnąć. Czy ty, kobieto, postradałaś rozum? Dziewczyna przedstawia dużą wartość. Obojętnie, czy mój syn zdecyduje się ją sprzedać na targu, czy zostawi dla własnej uciechy, nie będzie zadowolony, gdy zobaczy, jak o nią dbałaś pod jego nieobecność. Yarmille pobladła nieco, wiedząc, że Heloise mówi prawdę. Niedobrze by się stało, gdyby dziewczyna zmarniała w zamknięciu. Ogarnęła ją wściekłość na Brennę, że przez nią znalazła się w niedogodnym po­ łożeniu, lecz starannie ukryła swe myśli.

80

81

- Racja. - Obdarzyła Heloise wymuszonym uśmie­ chem. - Od dziś sama zajmę się dziewczyną. Garrick powinien się z niej ucieszyć. Może nawet zapomni przy niej o Mornie? - W to akurat wątpię, moja droga - odparła wy­ niośle Heloise, a potem zwróciła się do Brenny: - Nie będą cię więcej wiązać, dziecko. Ale nie możesz pró­ bować ucieczki. Rozumiesz? - spytała łagodnie. - Tu nie ma dokąd uciekać. Brenna nie odpowiedziała, bo słowa Heloise, cho­ ciaż płynęły z życzliwości, nie dawały jej nadziei, zwłaszcza kiedy usłyszała, jak obie kobiety rozmawia­ ły o niej niczym o rzeczy. Odwróciła głowę. Heloise przysiadła na łóżku. - Brenno, to uparte milczenie nie przyniesie ci nic dobrego. Miałam nadzieję, że choć trochę pogodziłaś się z sytuacją. Anselm uważa, że możesz zadowolić Garricka. Postaraj się, a wyjdzie ci to na dobre. Brenna nie raczyła nawet spojrzeć na Heloise, lecz ta nie rezygnowała. - Jeżeli trapią cię jakieś obawy, podziel się nimi ze mną. Może poczujesz ulgę. Brenno... - Zawahała się. Nie będzie trudno służyć mojemu synowi. Nie jest szczególnie wymagający ani okrutny. Może go nawet polubisz i znajdziesz tu szczęście. Brenna odwróciła się do niej z błyszczącymi oczyma. - Nigdy! - wycedziła, zaskakując obie kobiety za­ jadłym tonem i tym, że w ogóle ma język. - Nie mam żadnych obaw, pani. To ty masz powody do strachu, bo jeszcze będziesz przeklinać dzień, w którym zro­ biłaś ze mnie niewolnicę, gdy popłynie krew twego ukochanego Garricka! - Co ona powiedziała? - chciała wiedzieć Yarmille. Heloise pokręciła głową z westchnieniem. 82

- Ciągle jest jeszcze bardzo rozżalona, ale to minie. Wkrótce zrozumie, że nie ma wyboru i musi się ugiąć... chociaż trochę. - A co teraz z nią zrobić? - zapytała Yarmille. Heloise z namysłem wpatrywała się w uparte oczy Brenny. - Czy zachowasz się odpowiednio, gdy będziesz mogła swobodnie poruszać się po tej komnacie? - Nie mam zamiaru niczego przyrzekać! - odparła zawziętym tonem Brenna i odwróciła się do ściany. - Nie stać cię na odrobinę rozsądku? Brenna skwitowała jej pytanie milczeniem, więc He­ loise dała za wygraną i opuściła komnatę, zostawiając ją z Yarmille. - Cóż, Brenno Carmarham, jej wysokość wreszcie sobie poszła. Nie ma potrzeby od razu pozbawiać cię więzów. Wystarczy, jeżeli zrobimy to wieczorem oznajmiła beznamiętnie Yarmille. Mówiła do siebie i nawet przez myśl jej nie przeszło, że Brenna dosko­ nale rozumie każde słowo. - A jutro dołożymy ci je­ dzenia i trochę cię przewietrzymy, ot, tak jak dywa­ nik. - Zachichotała, rozbawiona własnym żartem, i wyszła z sypialni. Brenna z chęcią zabiłaby tę kobietę, gdyby miała przy sobie miecz i ręce nie skrępowane przeklętymi więzami. Co to za perfidna, fałszywa, godna pogardy kreatura! Na szczęście rozwiążą ją, a jutro zajmie się planowaniem ucieczki. Są naiwne, ufając jej!

83

9 Potężny drakkar płynął powoli wzdłuż fiordu, zbli­ żając się spokojnie do portu. Sterczące z burt wiosła upodobniały go do ogromnego skrzydlatego smoka. Kiedy mijali przystań Anselma, załogantów korciło, by wiwatami dać znać o powrocie, lecz Garrick ich powstrzymał. Choć słońce płonęło na horyzoncie jak duża ognista kula, był środek nocy i osada spała. Jutro będzie mnóstwo czasu na powitania z przyjaciółmi i świętowanie powrotu. Garrickowi spieszno było do domu. Miał ochotę wyciągnąć się we własnym łóżku i dospać w nim do rana. Towarzysze podróży przenocują u niego, a rano po­ jadą po swe rodziny, aby wraz z nimi powrócić na wielką biesiadę. Dziś wszyscy byli śmiertelnie znużeni po zmaganiach ze sztormem, który ucichł zaledwie parę godzin temu. Wyznaczono dwóch członków załogi do pilnowania ładunku, który musiał poczekać do rana, a reszta, za­ brawszy najniezbędniejsze przedmioty, podążyła za Garrickiem wąską ścieżką pod górę. W domu było cicho i ciemno, bo póki pogoda sprzyjała, nie zosta­ wiano na noc płonącego ogniska. Światło słonecz­ ne sączyło się do wielkiej izby przez otwarte drzwi, więc poruszali się po niej swobodnie, nie zawadzając o liczne ławy i długie stoły. Garrick pewnym krokiem ruszył na górę ciemnymi schodami, bo znał na pamięć ten dom, spędziwszy w nim wraz z dziadkiem sporą część dzieciństwa. Na piętrze były cztery pomieszczenia - po jednej stronie schodów znajdowała się jego duża komnata sypialna, a po drugiej szwalnia. Po przeciwnej stronie szerokie­ go korytarza znajdował się pokój gościnny z dwoma 84

wielkimi łożami oraz pomieszczenie zajmowane przez Yarmille, jego ochmistrzynię. Korytarz kończył się drzwiami wychodzącymi na kamienne schody, który­ mi można było zejść bezpośrednio na dwór. Drzwi wybito głównie z myślą o lecie, żeby wchodziło tędy świeże powietrze, lecz Garrick zbyt rzadko przebywał o tej porze roku w domu, aby docenić owo udogod­ nienie. Otworzył drzwi prowadzące na schodki, chcąc oświetlić podest, po czym wrócił na dół do wielkiej izby po kilku przyjaciół - w tym także Perrina - aby zaprowadzić ich do gościnnej komnaty. Reszta na­ wykła do spania w twardych łożach miała rozlokować się na ławach. Wreszcie Garrick znalazł się we własnej sypialni. To właśnie tu miał zamiar postawić zakupione w Hedeby sprzęty: najprawdopodobniej pochodzącą ze Wschodu otomanę i dwa podobne do tronu fotele. Dotychczas umeblowanie sporej komnaty stanowiło duże łoże, krzesło z wysokim oparciem oraz ogromny kufer. Na posadzce leżała wyleniała skóra niedźwiedzia; nato­ miast brakowało kobierców, które dodałyby pomiesz­ czeniu przytulności, oraz kilimów ozdabiających ścia­ ny. Wszystkie te zbytkowne przedmioty zostaną wnie­ sione na górę, kiedy rozładują statek. Garrick był bar­ dzo rozrzutny, gdy robił zakupy do domu, bo chciał nadać surowemu kamiennemu wnętrzu wrażenie komfortu. Komnatę oświetlały wątłe smugi światła z koryta­ rza. Garrick podszedł do drzwi wychodzących na ka­ mienną galeryjkę i jął sycić oczy wspaniałym wido­ kiem. Pod sobą miał groźny, a jednocześnie majesta­ tyczny fiord, na zachodzie niebieską głębię oceanu, a na wschodzie, jak okiem sięgnąć, szaropurpurowe 85

góry. Lecz najbardziej fascynujące wrażenie sprawiało pomarańczowe słońce, które niczym ognista kula wi­ siało na horyzoncie. Stał tak dobrą chwilę, zanim zmęczenie na nowo dało o sobie znać. Gdy skierował się do drzwi, by zawrzeć je przed położeniem się, w świetle dochodzą­ cym z galerii spostrzegł drobną postać zwiniętą w kłę­ bek na narzucie z białych gronostai, uszytej dla niego przez matkę. Na tle ogromnego łoża dziewczyna wy­ dawała się niewiarygodnie filigranowa. Garrick znieruchomiał. Długie czarne włosy rozło­ żone na białej narzucie na podobieństwo wachlarza zasłaniały jej twarz, a sylwetkę kryła zbyt obszerna wełniana koszula, więc nie potrafił określić jej wieku. Zresztą wcale nie czuł ciekawości, jedynie gniew. Jakim prawem zajęto jego łóżko, gdy akurat tak bar­ dzo go potrzebował! Obrócił się na pięcie i wymaszerował z pokoju. Udał się prosto do sypialni Yarmille, wszedł bez pukania i potrząsnął gospodynię za ramię. - Obudź się, kobieto! Yarmille otworzyła oczy i zaspanym wzrokiem wpatrywała się w potężną sylwetkę nachyloną nad wąskim łóżkiem. Rozpoznała go od razu, mimo że twarz miał ukrytą w mroku. - Garricku! Wróciłeś! - Jak widać! - uciął, najwyraźniej rozzłoszczony. Zdaje się poważnie przekroczyłaś swoje uprawnienia! - Ja... O czym mówisz? - zapytała oburzona, pod­ ciągając pod szyję haftowane nakrycie. - Oskarżasz mnie niesprawiedliwie! Garrick ściągnął brwi. - Jakim prawem umieściłaś gościa w mojej sypialni, skoro komnata gościnna stoi pusta?

- Gościa? - Przez chwilę nie kojarzyła, o czym mó­ wi. - Nie, to nie gość - zaśmiała się cicho. Garrick tracił panowanie nad sobą. - Wytłumacz się, Yarmille, i postaraj się zrobić to zwięźle: kim jest ta kobieta? - Ona należy do ciebie. Twoja matka nakazała mi jej strzec, toteż nie umieściłam jej razem z inymi nie­ wolnicami. Przypuszczałam, że kiedy wrócisz, komna­ ta gościnna będzie potrzebna. Pomyślałam więc, że nie będziesz miał nic przeciwko temu, by ona dzieliła sypialnię z tobą. Garrick zesztywniał z oburzenia. - Po pierwsze, sprzeciwiam się! A po drugie, co przez to rozumiesz, że ona należy do mnie? Yarmille nigdy jeszcze nie widziała Garricka tak rozsierdzonego. Powinna była wziąć pod uwagę jego niechęć do kobiet i umieścić dziewczynę gdzie indziej. - Tego lata twój ojciec najechał Brytanię i powrócił z siedmioma brankami. Ta dziewczyna jest jedną z nich. Ojciec ci ją dał. To córka lorda, która miała zostać twoją oblubienicą. - Moją oblubienicą! - wybuchnął. - Tak myślała ona i jej ludzie - spiesznie dodała Yarmille. - Anselm uciekł się do oszustwa, by łatwiej było ich zaskoczyć. To długa historia. Myślę, że z chę­ cią sam ci wszystko opowie. - A jaki feler ma ta dziewczyna, że Hugh jej nie chciał? - zapytał, wiedząc, że odkąd Anselm zrezyg­ nował z otaczania się młodymi niewolnicami, Hugh miał pierwszeństwo w wyborze kobiet. - To diablica z piekła rodem. Chyba popadłeś w niełaskę u ojca, skoro czymś takim cię obdarzył. Mówią, że jest waleczna i żądna krwi. Niewątpliwie nie grzeszy urodą. Dlatego Hugh jej

86

87

nie chciał. Czemu ojciec postanowił podarować ją właś­ nie jemu?! Garrick westchnął ciężko, zanadto zmęczony, by dłużej się nad tym zastanawiać. - Ona śpi, więc dziś już niech tak zostanie. Ale rano masz ją przenieść i nie obchodzi mnie, gdzie ją umieścisz. - Garricku, ona będzie próbowała uciec. Nie mogę trzymać jej w chacie dla niewolnic, gdy służące są zajęte pracą. Zbyt łatwo byłoby się stamtąd wymknąć. - Na Thora! Kobieto! Dość tego! Nie dbam, co z nią poczniesz, ma zniknąć z mojej sypialni! - Z tymi sło­ wami Garrick opuścił pokój Yarmille. Brenna się ocknęła, gdy chłodny powiew poruszył pasmem włosów na policzku. Zamrugała rozespana, bo ostre światło raziło ją w oczy. Już ranek? - jęknęła. Miała wrażenie, że minęło zaledwie kilka godzin od chwili, gdy rozwiązano jej ręce, ostrzegając, by nie próbowała opuszczać komnaty. Przypuszała, że usta­ wiono straż za drzwiami, ale nie bardzo ją to obeszło. Nie była gotowa do ucieczki. Zbyt długo leżała skrę­ powana - bolało ją całe ciało. Wiedziała, że w tym stanie nie może ryzykować zapuszczania się w nie­ znane. Najpierw odzyska siły, a potem dopiero zbada, którędy najlepiej zbiec. Nierozsądnie byłoby porywać się na ucieczkę, nie rozeznawszy się wpierw w okolicy. Wstała, zamknęła oboje drzwi i wróciła po ciemku do łóżka. Już ogarniał ją sen, gdy usłyszała podnie­ siony głos. Po chwili drzwi wejściowe się otworzyły i do komnaty wszedł postawny mężczyzna. Momentalnie oprzytomniała, a każdy nerw w jej ciele drgał, wyczulony na niebezpieczeństwo. Leżała nieruchomo, obserwując wikinga spod półprzymknię88

tych powiek, gotowa rzucić się po jego miecz, gdyby zaszła taka potrzeba. Mężczyzna nawet nie spojrzał w jej stronę, nie zbli­ żył się też do łoża. Podszedł do krzesła przy ścianie i gwałtownymi, nerwowymi ruchami zaczął zdejmo­ wać ubranie. Najpierw cisnął na krzesło miecz i krótki nóż, a następnie tunikę. Potem postawił stopę na sie­ dzeniu krzesła, odpiął rzemyk podtrzymujący nogaw­ kę i zzuł miękki skórzany but. Brenna taksowała go niemal zachłannym spojrze­ niem. Dotąd żaden mężczyzna nie wydał jej się tak pociągający. Długie, złote, wijące się włosy opadały mu na kark miękkimi falami. Miał wyjątkowo szerokie barki, prosty nos, a podbródek owalny i mocno zary­ sowany. Mięśnie ramion, potężnej klatki piersiowej i pleców były jak wyrzeźbione; przesuwały się pod skórą przy każdym ruchu. Jego tors i płaski, musku­ larny brzuch porastały jasne kręcone włosy. Wąskie biodra przechodziły w smukłe uda. Cała sylwetka emanowała siłą. Już samo takie ciało stanowiło nie­ bezpieczeństwo. Ogarnęło ją dziwne, trudne do okre­ ślenia uczucie. Zesztywniała, gdy zaczął rozsznurowywać pas pod­ trzymujący spodnie. Miała chęć obejrzeć resztę tego wspaniale zbudowanego ciała, z drugiej jednak strony rozsądek jej podpowiadał, że nic dobrego by z tego nie wynikło. Na szczęście mężczyzna zmienił zamiar, rzuciwszy spojrzenie na łóżko. Brenna wstrzymała oddech. Dotąd nie miała czasu się zastanowić, co oznacza obecność wikinga w sy­ pialnej komnacie. Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego przyszedł i zachowuje się tak, jakby zamierzał tu spać. Nie pomyślała, że ma przed sobą Garricka Haardrada. Mężczyzna, jakby nie bardzo wiedząc, co począć, 89

stanął przed drzwiami na galeryjkę. Otworzył je, prze­ szedł przez komnatę i zatrzasnął drzwi wejściowe; w ten sposób zamknął ich razem w komnacie. Na ko­ niec zbliżył się do łoża. Brenna dłużej nie miała zamiaru udawać, że śpi, bo miała wrażenie, iż on o tym wie. Ponieważ łóżko stało w rogu komnaty, jednym bokiem przyparte do ściany, przetoczyła się na skraj, aby mieć możliwość ucieczki. Znieruchomiała skulona, a pukle długich włosów roz­ sypały się po wełnianej koszuli. Przez dłuższą chwilę mierzyli się wzrokiem. Brenna była jak sparaliżowana pod spojrzeniem tych ni to zielonych, ni niebieskich oczu, barwą przypominają­ cych akwamaryn. Z rozdrażnieniem stwierdziła, że ciągle jeszcze wstrzymuje oddech, więc gwałtownie wypuściła powietrze. - Coś mi się wydaje, dziewczyno, że zwiodłaś wszystkich swymi gierkami. - W jego niskim głosie nie było ani gniewu, ani sympatii. - Nie wyglądasz na tygrysicę, gotową próbować ucieczki, lecz raczej na spłoszone dziecko. Chociaż... zapewne przebiegłe dziecko, skoro udało ci się wymusić ten wygodny pokój. Roześmiała się butnie. - Ja spłoszona? Ciebie mam się bać, wikingu? To, co słyszałeś, jest prawdą. - A jednak nadal tu jesteś. - Wyłącznie dlatego, że do dziś trzymano mnie związaną. Wykrzywił usta w lekkim uśmiechu. - To zgrabna historyjka, ale łatwo mi będzie udo­ wodnić, że kłamiesz. Brenna ściągnęła brwi. Nie była przyzwyczajona, by zarzucano jej kłamstwo. Jak kocica jednym susem 90

zeskoczyła z łóżka i wylądowawszy przed nim na rozstawionych nogach, ujęła się pod boki. - Wiedz, wikingu - powiedziała z furią, wwiercając w niego ciemne nieruchome oczy - że jestem Brenna Carmarham i nigdy nie kłamię. Gdyby nie było tak, jak mówię, możesz być pewien, że byś mnie tu nie znalazł. Garrick patrzył na tę tak pełną dumy piękność wy­ raźnie rozweselony. Nie przejął się jej słowami, biorąc je za puste przechwałki. - Szczęście, że zjawiłem się w porę, by cię okiełz­ nać, skoro Yarmilłe nie bardzo wie, co z tobą począć powiedział rozbawionym tonem. - Jak to? - Uniosła brwi. Zanim zdołał odpowie­ dzieć, zapytała z niepokojem: - Kim jesteś, wikingu? - Twoim właścicielem, jak mi powiedziano. - Nie, mnie nie można posiadać! - sapnęła gniew­ nie. Garrick wzruszył ramionami. Jedno przynajmniej było pewne: podarowano mu niepokorną niewolnicę. - Nie masz w tej sprawie wiele do powiedzenia zapewnił. - Powiedziałam: nie! - wyskandowała, burząc się cała duszą. Jej błyszczące oczy ciskały gromy. - Nigdy! - Nie mam zamiaru o tym dyskutować - odrzekł nieco zniecierpliwiony. - Ani ja! Zaskoczyła go swą porywczą odpowiedzią. Roze­ śmiał się mimo woli. Nigdy jeszcze nie trafiła mu się taka niewolnica. Miała wspaniałe kruczoczarne włosy o granatowym połysku, mleczną cerę i twarz jak z ob­ razka. Kusiło go, by sprawdzić, co kryje się pod szka­ radną koszulą. Brenna obserwowała go, nie tracąc czujności, gdy 91

usiadł na łóżku i przeczesał długimi palcami falujące włosy. Więc to był Garrick Haardrad, mężczyzna, któ­ ry miał ją poślubić, a teraz uważał się za jej właściciela. Zaskoczyło ją, że mówił jej językiem; zapewne matka go nauczyła. Żałowała, że wrócił tak szybko, zanim zdążyła roze­ znać się w sytuacji. Nie wiedziała, czy powinna się go obawiać, czy nie. Musiała przyznać, że z przyje­ mnością na niego patrzyła. Zdała sobie sprawę, że odczuwa coś na kształt żalu, iż znalazła się tu jako niewolnica, a nie narzeczona. Wszystkiemu winien był Anselm; jeszcze bardziej go będzie za to nienawi­ dzić. - Co rozumiesz, mówiąc, że mnie okiełznasz? - za­ pytała. - Nie toleruję bezużytecznych służących. Moi nie­ wolnicy muszą zarabiać na swoje utrzymanie, bo ina­ czej ich się pozbywam. Chłodny ton i bezduszne słowa sprawiły, że po ple­ cach przebiegł jej dreszcz. - Spróbowałbyś mnie sprzedać? - Spróbował? Chcesz powiedzieć, że nie mam do tego prawa? - Bo nie masz! - warknęła, wyprowadzona z równo­ wagi jego gruboskórnością. - Powiedziałam ci już, że mnie nie można posiadać! - Na Odyna! - westchnął zniecierpliwiony i zwró­ cił ku niej chmurny wzrok. - Lepiej ugnij się zawczasu, moja panno, bym nie musiał udowodnić, kto tu jest panem! Już miała zapytać, jak ma zamiar to zrobić, lecz się powstrzymała, uznając, że lepiej tego nie wiedzieć. Nie ustąpi, skoro jednak dotąd na nią nie nastawał, wolała na razie puścić jego słowa mimo uszu.

- Możesz wrócić do łóżka - powiedział znużonym tonem. - Rano dokończymy rozmowę o twym poło­ żeniu. Spojrzała zdezorientowana w stronę galeryjki. - Już jest rano. - Nie, to środek nocy, dziewczyno. A ja wreszcie muszę się wyspać. - Nie jestem ślepa, wikingu - odparła zadziornie. Wyraźnie widzę, że świeci słońce. Nie miał ochoty na dalszą dyskusję. Odwinął brzeg futrzaka i wsunął się do łóżka. - Jesteśmy na Dalekiej Północy. Zapewne wiesz, że tutaj w lecie nie ma nocy, a w zimie dnia. Teraz przypomniała sobie lekcje z Wyndhamem. Mówił jej przecież o słońcu, które latem nie zachodzi, w zimie pojawia się zaledwie na parę godzin, a potem jakiś czas wcale nie świeci. Wtedy myślała, że Wyndham snuje jakieś niestworzone historie, chcąc uatrak­ cyjnić lekcje. Spojrzała na Garricka, który leżał już z zamkniętymi oczami. - To gdzie ja mam spać?

92

93

- Niech ci będzie, Garricku Haardradzie - powie­ działa obojętnym tonem. Spojrzał na nią podejrzliwie, nie do końca pewien, czy podporządkowała się pod wpływem groźby, czy dlatego, iż zrozumiała, że do niego należy. Gdyby nie był taki zmęczony, dawno by ukrócił jej impertynencję. Tę niewolnicę zdecydowanie należy poskromić. Kto wie, może ujarzmianie jej sprawi mu przyjemność? Zaskoczyła go ta myśl. Od dawna żadnej kobiecie nie udało się obudzić w nim zainteresowania. Zastana­ wiał się, co bardziej go zaintrygowało - jej uroda czy duma, z jaką stawiała opór.

- Nigdy nie dzieliłem się z nikim moim łożem, ale tym razem mogę zrobić wyjątek - odpowiedział, nie unosząc powiek. - Niepotrzebna mi taka gościnność! - odpaliła. Nie będę spać razem z tobą. - Jak uważasz, moja panno. Nie sądzę, by było ci wygodnie na podłodze. Zdusiła przekleństwo, które cisnęło jej się na usta, i ruszyła do drzwi. Jego podniesiony głos zatrzymał ją w pół drogi. - Nie dałem ci pozwolenia na opuszczenie komna­ ty, panno Brenno! Obróciła się ku niemu z niebezpiecznie rozszerzo­ nymi źrenicami. - Pozwolenia?! Nie prosiłam o nie! Podniósł się i podparł na łokciu. - Nie! Lecz odtąd o nie pytaj! - Ty bezmyślne stworzenie! - rzuciła z irytacją. Czy nic z tego, co mówiłam, do ciebie nie dotarło?! Nikt nie będzie mi dyktował, co... - Skończ te brednie, dziewczyno! - rozkazał. - Chy­ ba Loki zakpił ze mnie, zsyłając mi taki los. Bardzo się mylisz, sądząc, że mam ochotę dzielić z tobą łoże, ale dzisiaj nie widzę innego wyjścia, jeżeli mam choć trochę się zdrzemnąć. Pominęła milczeniem obraźliwą uwagę. - Czyżby w domu nie było innych pomieszczeń? - Są, ale zajęte. Dom jest pełen mężczyzn, moja panno. Tych, którzy przypłynęli wraz ze mną. Jestem pewien, że nie mieliby nic przeciwko temu, abyś się o nich potknęła w ciemnościach, lecz wtedy twoje wrzaski o pomoc nie dałyby mi spać. - Nie moje, tylko twoich ludzi, wikingu - popra­ wiła go. 94

Westchnął głośno. - Przeceniasz swoje możliwości, dziewczyno. A te­ raz połóż się spać i daj mi wreszcie spokój! Brenna powstrzymała się od odpowiedzi i powoli podeszła do łóżka. Musiała w duchu przyznać, że by­ ło wygodniejszym miejscem od legowiska na podło­ dze. Wsunęła się ostrożnie i ułożyła tuż przy ścianie, dobre pół metra od wikinga. Gronostajowy futrzak, na którym leżała, a którym on się przykrył, oddzielał ich niby ściana. Chwilę później usłyszała równy, głęboki oddech wi­ kinga. Sama jednak długo nie mogła zasnąć.

10 Brenna została brutalnie wyrwana ze snu, gdy do komnaty wtargnęła Yarmille. - Obudź się! Wstawaj, zanim wróci i tu cię znaj­ dzie! Brenna dźwignęła głowę i zobaczyła, że łóżko jest puste. Potem przeniosła wzrok na odpychającą twarz stojącej nad nią kobiety i posłała jej pełne pogardy spojrzenie. Ciekawe, co zrobiłaby ochmistrzyni, gdyby się na nią rzuciła. Pewnie z krzykiem pobiegłaby do swego pana. Brenna zbyt słabo go znała, aby ocenić, w jakim stopniu powinna go się bać. - Żwawo, dziewczyno! Ubieraj się! - poganiała ją Yarmille, podając szorstką wełnianą koszulę. - Garrick nie chce cię dłużej u siebie w komnacie. Najwyraźniej nie jest z ciebie zadowolony. Nic dziwnego, skoro pa­ trzysz na wszystkich wilkiem. Brenna spojrzała na nią z nienawiścią, lecz skwito95

- Zanim Garrick popłynął po ojca, stanowczo na­ kazał, byś nie opuszczała tego pokoju - powiedziała Yarmille, wyjaśniając znaczenie słów gestami. - Mam dużo roboty na dole w związku z ucztą, więc nie mo­ gę tu zostać, by cię pilnować. Chodź no! - Podeszła do dużych krosien, z których zwisał nie dokończony kilim. - Będziesz miała zajęcie. - Prędzej sczeznę, niż tego dotknę - odparła Brenna w swym rodzinnym języku, jednocześnie rozchylając usta w uśmiechu. - No, świetnie. - Yarmille również odpowiedziała słabym uśmiechem. - Garrick uważał, że będziesz ro-

bić trudności, ale ja nie sądzę. Postaraj się być uży­ teczna, a wszystko będzie dobrze. - Przy drzwiach odwróciła się jeszcze raz i dodała z naciskiem: S i e d ź t u t a j , n i e r u s z a j się s t ą d ! - A potem wy­ szła, zamykając za sobą drzwi. Brenna z groźną miną spojrzała na krosna. - Phi! - prychnęła pogardliwie. - Jeżeli ta stara wiedźma sądzi, że zmusi mnie do kobiecych prac, to się grubo myli. Snuła się po izbie, zaglądając to tu, to tam. Znalazła kilka szerokich rzemieni i skręciła z nich pasek dla siebie. Potem zaplotła włosy w warkocz, który sięgnął aż do bioder, i obwiązała jego koniec cienkim rze­ mykiem. Odgłosy dochodzące z dołu przywołały wspomnie­ nie uczt wyprawianych przez ojca w ich domu. Obu­ dził się w niej żal, tłumiony dotąd przez gniew i fru­ strację. Wspomnienie śmierci ojca i krwawych scen, których była świadkiem, podsyciło jej wściekłość. - Och, ojcze, jakim byłeś głupcem! - wyszeptała. Sprowadziłeś ich swoją propozycją. Chcąc nas ocalić, ściągnąłeś nieszczęście. Nie miała zamiaru płakać. Ukryje żal głęboko w ser­ cu i nie będzie lamentować, bo musi skupić myśli na innych sprawach. Powzięła postanowienie, że tutaj nie zostanie. Znaj­ dzie jakiś sposób, by wyrwać się z tego przeklętego kraju i wrócić do ojczyzny. Musi mieć trochę czasu na poznanie tej ziemi i rozpatrzenie możliwości ucieczki. Marzyła również o zemście. Nie posiadałaby się z ra­ dości, gdyby jej się udało osiągnąć oba cele. Myślami bezwiednie powędrowała ku wikingowi. Garrick Haardrad był dla niej zagadką. Nie przyłożył ręki do podstępnego najazdu na jej lud, a jednak sta-

96

97

wała uwagę milczeniem. Postanowiła nadal udawać, że nie zna ich języka. Będą przy niej swobodnie roz­ mawiać, myśląc, że ich nie rozumie, i może zdoła zdo­ być jakieś istotne informacje. Nie przyjdzie jej to łatwo, kiedy ledwo panowała nad sobą, by nie powiedzieć tej kobiecie paru słów do słuchu, ale się postara. Yarmille ruszyła do drzwi, kiwając na Brennę. Do­ szedł ją z dołu gwar rozbawionych głosów, kiedy mi­ jały schody. Ochmistrzyni wprowadziła ją do niewiel­ kiego pomieszczenia, a gdy zapaliła kilka tranowych kaganków, Brenna się zorientowała, że weszły do szwalni, służącej również za pomieszczenie gospo­ darcze. Miejsce to nie różniło się wiele od szwalni w jej rodzinnym domu, ale Brenna nigdy tam nie zaglądała. Z zaciekawieniem przesuwała wzrokiem po motkach wełny obciążonych kawałkami steatytów, krosnach do tkania kilimów, ramach do robienia plecionek, grze­ bieniach o długich zębach i nożycach do strzyżenia owiec. W rogu komory leżała ogromna sterta skór, a na półkach stały garnce z barwnikami. Brenna po­ czuła się zagubiona w tym królestwie kobiet.

nowił największe zagrożenie. Wydawało mu się, ze jest jej panem i może z nią zrobić, co mu się podoba. Wkrótce się jednak dowie, że ona mu na to nie po­ zwoli. Ten postawny, emanujący męskością wiking nie pa­ trzył na nią z pożądaniem, co było dla niej błogosła­ wieństwem, chociaż nieco wprawiało w konsternację. Wiedziała, iż on spodziewa się mieć z niej pożytek. Gdyby tylko znalazła sobie jakieś zajęcie, które by nie napawało jej odrazą, mogłaby tu trochę posiedzieć, aby zyskać na czasie. Ale co niby miałaby robić? Odemknęła po cichu drzwi. Przypuszczała, że Yarmille wpadłaby w szał, gdyby odkryła, że Brenna wy­ szła ze szwalni. Ale w końcu zawsze mogła udać, że nie zrozumiała jej polecenia. Hałas na dole przybierał na sile. Zastanawiała się, czy Garrick już wrócił. Jeżeli tak, to Anselm również był tutaj. Zabiłaby go z wielką rozkoszą za to, jak postąpił z jej ludźmi. Biedny Fergus i Wyndham, a także nieszczęsny Dunstan, który tak niechętnie podjął walkę. A Alanę? Dobra, łagodna Alanę... Tyle lat jej matkowała. Wszyscy zginęli! Oczywiście nie z ręki samego Anselma, bo on stał w wejściu do holu i jedynie obserwował krwawą jatkę. Jednak to on za wszystko ponosił odpowiedzialność. To on złamał jej cudowny miecz i sprawił, że pierwszy raz w życiu poczuła się bezradna. Taak... Anselm musi zginąć. Już ona coś wymyśli...

się niebieski ocean, zmarszczki fal połyskiwały jak dia­ menty. Na lewo od domu miała fiord i łąki, podobnie jak po przeciwnej stronie przesmyku; na prawo na zboczu ciągnęły się pola i lasy. Cały krajobraz znaczy­ ły pojedyncze chatki. Zastanawiała się n a d zejściem do fiordu, żeby sprawdzić, czy stoi tam statek. Niewątpliwie będzie jej potrzebny, jeżeli zdecyduje się na ucieczkę. Lecz jak samotnie miałaby żeglować? Może zdołałaby się ukryć na drakkarze, gdy będą wypływać na kolejną wyprawę do jej ojczyzny. Ale to nie nastąpi przed wiosną. Czy może tak długo czekać?

Brenna wyszła na szeroki korytarz, zamykając za sobą drzwi, by nikt nie spostrzegł, że opuściła pokój. Na drugim końcu korytarza były jeszcze jedne drzwi, które prowadziły na zewnątrz. Podeszła tam i przez chwilę przyglądała się zabudowaniom na dole. Nie zobaczyła przy nich ludzi. Daleko w tle rozpościerał

Zbiegła po kamiennych stopniach i szybkim kro­ kiem zbliżyła się do zabudowań na tyłach dużego domu. Usłyszała parskanie, więc weszła w pierwsze otwarte drzwi. Znalazła się w stajni. Stały w niej czte­ ry piękne konie. Była zachwycona. Jej wzrok przyciągnął wspaniały czarny ogier. Podeszła do niego i krzyknęła zaskoczo­ na, bo dopiero teraz spostrzegła starego człowieka; przykucnięty, wycierał konia. Starzec wyprostował się z jękiem, przyciskając rękę do krzyża. Jego jasne włosy były gęsto poprzetykane siwizną, podobnie jak bujna broda zakrywająca niemal całą twarz. Wpatrywał się w Brennę wyczekująco piw­ nymi, łagodnymi oczyma. - Kim jesteś, panienko? - odezwał się w jej języku. - Nazywam się Brenna. Brenna Carmarham. Pra­ cujesz tutaj? - zapytała go, podsuwając dłoń pod chra­ py zwierzęcia, żeby mogło ją obwąchać, - Taa. Prawie od czterdziestu lat oporządzam ko­ nie. - Czy nikt ci nie pomaga? - Nie - pokręcił głową. - Od czasu, kiedy nasz

98

99

pan, płynąc na Wschód, zabrał ze sobą większość nie­ wolników na sprzedaż. Mnie zostawił, bo jestem za stary, by mógł dostać dobrą cenę. - Mówisz o Garricku, tym wikingu? - upewniła się. - To jego nazywasz panem? - Taa. Porządny z niego człowiek. Służyłem pier­ wej u jego dziada - wyjaśnił z dumą. - Jak możesz chwalić kogoś, kto uważa cię za swoją własność? - zdziwiła się. - Dobrze mnie traktuje, panienko. Garrick jest am­ bitny i w gorącej wodzie kąpany. Chce szybko znaleźć swoje miejsce w świecie, ale to dobry pan dla nas wszystkich. Brenna zmieniła temat. - Czy to jedyne konie? - Nie. Pół tuzina jest na pastwisku. A inne poży­ czyli kompani Garricka, ci, co przypłynęli razem z nim, a teraz pojechali pozbierać krewniaków na ucztę. Te tutaj - wskazał na pozostałe konie - należą do Anselma Haardrada, który dopiero co przybył z ro­ dziną. - Starzec nie przestawał wycierać boków ogie­ ra. - Piękniejszego zwierzęcia w życiu nie widzia­ łem - zauważył. - Jest wspaniały - zgodziła się, patrząc tęsknie na konia. Stajenny delikatnie ocierał jego grzbiet. Ogier najwyraźniej był po długim biegu. - Pan przywiózł go z wyprawy. Mówił, że kupił go w Hedeby. Musiał słono za niego zapłacić. Pokiwała głową, ale myślami była gdzie indziej. Więc Garrick wrócił do domu, a wraz z nim przyje­ chał Anselm. Zapewne Hugh, ten bydlak, który śmiał rzucić się na nią przy wszystkich, też tu jest. Zasępiona, podeszła do wrót stajni i z niepokojem

patrzyła na duży dom. Ile miała czasu? Czy Garrick już jej szukał? A może w ogóle się nią nie zaintereso­ wał, przekonany, że siedzi w szwalni. Niby dlaczego miałby sobie zaprzątać nią głowę, skoro działała mu na nerwy? Nawet Yarmille stwierdziła, że nie jest z niej zadowolony. Brennie odpowiadała taka sytuacja. Będzie schodzić mu z drogi i nie zwracać na siebie uwagi. Cofnęła się w głąb stajni. - Jak się nazywasz? - zwróciła się do starca, który nadal był zajęty wycieraniem konia. - Erin McCay. - Erinie, znasz służącą o imieniu Janie? - spytała, uśmiechając się przymilnie. - Znam. Ładna dziewczyna ta Janie. - Gdzie mogę ją znaleźć? Zajmowała się mną, kiedy mnie krępowano, a ponieważ byłam dla niej niedobra, chciałabym jej to wynagrodzić. - Wiązano cię? - Popatrzył na nią z ciekawością. A więc to o tobie wszyscy mielą językami. Jesteś Gar­ ricka nową... - Tak - ucięła szorstko Brenna, nie pozwalając, by wymówił to znienawidzone słowo. - I uwolnili cię? - Tak - pokiwała głową. - No więc gdzie znajdę Janie? - Dziewczyna jest w dużym domu. Będzie zajęta przy uczcie przez cały dzień i większość nocy. Brenna zmarszczyła brwi. - A ta uczta długo będzie trwać? - Może się ciągnąć wiele dni - uśmiechnął się ra­ dośnie. - Co?! Erin zaśmiał się rechotliwie.

100

101

- A jakże! Jest się z czego cieszyć. Nasz pan po­ wrócił bogaty i rodzina znów się połączyła. Naprawdę mają powody do radości. Skrzywiła się z odrazą. Ma cały czas siedzieć ukry­ ta w szwalni? Dlaczego Garrick nie chce, aby ją wi­ dziano? - Erinie, mogę ci pomóc? - poprosiła go niespo­ dziewanie. - Nie. To męska robota. Brenna zrezygnowała z dyskusji i zapytała: - A jeżeli dostanę pozwolenie od Garricka, zgodzisz się, bym pracowała z tobą w stajni? Uniósł brwi. - Znasz się na koniach, prawda? - Tak - uśmiechnęła się. - Myślę, że nie gorzej od ciebie. - Zamyśliła się i po chwili cicho dodała: - Gdy mieszkałam w domu mego ojca, codziennie jeździłam konno. Galopowałam przez pola, strumienie i skały, hen do lasu. Czułam się wtedy... wolna... - Zamilkła. Ogarnęło ją przygnębienie, lecz czym prędzej się otrząsnęła. - Jeżeli będę pracować z tobą w stajni, czy pozwolisz mi jeździć konno? - Spojrzała wyczekująco na Erina. - Tak, dziewczyno. Z wielką radością. Ale pierwej muszę mieć zgodę pana. Bez niej nic nie mogę zrobić. - W takim razie porozmawiam z nim. - Lepiej poczekaj do końca uczty. Pan pewnie już sporo zdążył wypić i potem może nie pamiętać ani twojej prośby, ani swojej odpowiedzi. Co prawda wolałaby jak najszybciej odbyć tę roz­ mowę, ale Erin zapewne miał rację. - Niech tak będzie. Poczekam. - I, dziewczyno, trzymaj się z daleka od wielkiej

izby, póki goście są w domu. Jeśli cię zobaczą, nic dobrego dla ciebie nie wyniknie. Jej oczy ożywiły się z ciekawości. Najpierw Garrick nakazał, by trzymano ją ukrytą w szwalni. Teraz ten starzec ostrzega, żeby się nie pokazywała. - Cóż takiego jest w moim wyglądzie, że nie można mnie widzieć? - Sama wiesz, Brenno, że gładka z ciebie dziew­ czyna. A wikingowie mają chutliwą naturę i nie prze­ puszczą takiej ładnej pannie jak ty. Nasz pan szczodrze dzieli się swymi niewolnicami. Jego kompani nawet nie muszą pytać o zgodę, gdy mają ochotę na którąś z jego dziewek, bo wszyscy wiedzą, jaki jest gościnny. - Nie mówisz poważnie! - zawołała z odrazą. - To szczera prawda, dziewczyno. Jak się pewnego razu rozochocili, przy wszystkich zabawiali się z nie­ wolnicą na podłodze w wielkiej izbie. Brenna szeroko otworzyła oczy ze wzburzenia. - I Garrick na to pozwolił?! - Nie dopuściłby do takich zabaw, gdyby wtedy nie spał przy stole, a może raczej, jak powiadają, miód nie pozbawił go przytomności. - Więc doszło do czegoś takiego? - Tak. Dlatego uważaj na siebie, dziewczyno. Nie chciałbym, żeby i tobie coś podobnego się przyda­ rzyło. - Nie ma obawy, Erinie. Nie pozwoliłabym na to. Stary człowiek z powątpiewaniem pokręcił głową, patrząc, jak się oddala.

102

103

11 Garrick siedział u szczytu długiego stołu, mając po lewej ręce ojca, a po prawej matkę. Był tam również Hugh ze swą pulchną małżonką u boku; resztę miejsc zajęli najbliżsi przyjaciele, ci, co popłynęli wraz z nim na wyprawę. Na drugim końcu stołu usiadł Fairfax, przyrodni brat Garricka. Garrick w zamyśleniu przyglądał się braciom. Cho­ ciaż wzrostem i budową przypominał swego starsze­ go brata, Hugha, to i on, i Fairfax mieli takie same oczy jak ich dziad, Ulric. Fairfax, młodszy od Garricka o niecały rok, był co najmniej o głowę od niego niższy, bo budowę odziedziczył po matce, Yarmille. Jak to zwykle między braćmi bywa, Garrick i Hugh współzawodniczyli ze sobą, i to czasami dość zapal­ czywie. Natomiast Fairfaxa Garrick darzył przyjaźnią podobną do tej, jaka łączyła go z najbliższym kompa­ nem, Perrinem. H u g h i Fairfax szczerze się nie znosili, więc napięcie między nimi stawało się nie do zniesienia, gdy prze­ bywali razem w tym samym pomieszczeniu. Hugh był zazdrosny o uczucia ojca względem przyrodniego brata, a ten z kolei, jak każdy normalny człowiek, re­ agował wrogością na okazywaną mu niechęć. Garrick, w przeciwieństwie do Fairfaxa, zdobył po­ dziw Ulrica, a co za tym idzie - również jego ziemie i dom. Cały majątek Fairfaxa stanowiła rybacka łódź oraz chatka należąca do jego matki. Aż dziw bierze, że najmłodszy z braci nie chował w sercu urazy. Pra­ cował ciężko, zmuszony sam zadbać o swoje prze­ trwanie. Garrick wiedział, że Fairfax woli żyć po swo­ jemu i że odpowiada mu prosta egzystencja rybaka. Skalda, który właśnie skończył dowcipną balladę 104

o bohaterskich czynach Lokiego, ubarwionych fanta­ zją artysty, pożegnały entuzjastyczne ryki biesiadni­ ków. Nawet Anselm miał łzy w oczach ze śmiechu. Gdy wrzaski nieco przycichły, Heloise nachyliła się do syna. - Wiesz, Garricku, twoja historia o spotkaniu ze słowiańskim plemieniem jest prawie tak samo zabaw­ na jak to, co wyśpiewywał skald - prowokowała go szeptem. - Czyś ty trochę nie koloryzował? - Wstydź się, niewiasto! - krzyknął Anselm, który zdołał podchwycić jej słowa. - Mój syn nie potrzebuje ubarwiać swych opowieści tak jak ja! - I zaśmiał się tubalnie z własnego żartu. - No nie. Rzeczywiście nigdy nie wiadomo, gdzie u ciebie kończy się prawda, a zaczyna fantazja - zre­ wanżowała się Heloise i dodała zamyślona: - Tak jak w przypadku tej celtyckiej dziewczyny. Ciekawe, czy wszystko, co powiedziałeś, jest prawdą. Anselm rzucił jej nad stołem chmurne spojrzenie. - Wszystko prawda, moja pani! W tej historii aku­ rat niczego nie trzeba było wymyślać. Garrick spojrzał na niego z zainteresowaniem. Zdał szczegółową relację ze swoich podróży, ale nie miał dotąd czasu zapytać o tę upartą dziewkę, którą po­ przedniej nocy znalazł we własnym łóżku. - Garricku, i jak ta dziewczyna? - zapytała go He­ loise. - Widziałam się z nią wczoraj i nadal była zgnę­ biona. W ogóle nie chciała ze mną rozmawiać. - No cóż, z przykrością muszę powiedzieć, że od­ nalazła język w ustach. - Więc pokazała ci próbkę swego charakteru, hę? zachichotał Anselm. Garrick obrócił się do ojca: 105

- Charakteru? Niee, upór byłby tutaj trafniejszym słowem. Czy ona jest moja? - Wyłącznie twoja. Garrick się żachnął. - Ona nigdy się z tym nie pogodzi! - Też tak sądzę - odparł Anselm, szczerząc zęby czym wywołał grymas na twarzy syna. Zaczął opowiadać o tym, jak ją pojmał. Wielokrotnie z lubością powtarzał tę historię, toteż tylko Garrick słuchał go uważnie. - A dlaczego akurat dałeś ją mnie? - zapytał, do­ lewając miodu do kubków z pękatego antałka. - Dziewczyna pała do mnie nienawiścią, obwinia za los, jaki ją spotkał. Widziałem, jak radzi sobie z bro­ nią, i nie chcę jej w pobliżu, bo musiałbym mieć się na baczności. Twojej matce w jej wieku też nie trzeba zmagać się z takim temperamentem. Hugh miał na nią ochotę, ale zmienił zdanie, gdy pokazała pazury. Wiedział, że przeznaczyłem ją dla ciebie, więc zado­ wolił się jej przybraną siostrą. Wierzę, że ją poskro­ misz, jeśli się postarasz.

*

- Jeżeli rzeczywiście jest taka, jak ją opisujesz, po co miałbym się wysilać? - skrzywił się Garrick. - Bę­ dzie z nią więcej kłopotu, niż jest tego warta, i najle­ piej ją sprzedać. Teraz z kolei Anselm zmarszczył czoło. - Czyżbyś był z niej niezadowolony? Każdy męż­ czyzna by się ucieszył. - Wiesz, jakie są moje uczucia względem kobiet odparł kwaśno Garrick. - Ta znaczy dla mnie tyle samo co inne. Owszem, stanowi cenny nabytek, ale czy miałbym szukać z nią przyjemności?! - Wolno po­ kręcił głową. - Nie, nie czuję takiej potrzeby - wyparł się zainteresowania dziewczyną.

Brenna ledwie zdążyła wrócić do szwalni, gdy w drzwiach pojawiła się młoda dziewczyna z tacą za­ stawioną jedzeniem. Matowe, marchewkoworude włosy zwisały jej do ramion w strąkach, a w niebie­ skich oczach widać było znużenie. - Janie? - Wreszcie masz zamiar się do mnie odzywać? spytała nieco zdziwiona. - Już zaczynałam wątpić, czy to kiedykolwiek nastąpi. - Przepraszam - powiedziała skruszona Brenna. Nie zamierzałam wyładowywać gniewu na tobie. Wiem, że moim zachowaniem przysporzyłam ci roboty. Janie zmęczonym gestem uniosła ramiona. - Yarmille nie powinna cię była krępować. Miałaś prawo być zła. Wygląda na to, że dalej będę ci usłu­ giwać, mimo że jesteś już rozwiązana. Słowa służącej zwiększyły poczucie winy Brenny, bo ta drobna kobieta wydawała się kompletnie wy­ czerpana. - Sama bym się obsłużyła, ale kazali mi tu siedzieć. - Wiem - Janie wysiliła się na uśmiech. - Obecność takiej ślicznej dziewczyny jak ty wywołałaby duże zamieszanie na dole. Pewnie umierasz z głodu. Yar­ mille zapomniała o tobie, a ja dopiero co sobie przy­ pomniałam. Trzymaj. - Podała Brennie tacę z jedze­ niem. - To powinno ci wystarczyć na jakiś czas. Wie­ czorem znowu coś ci przyniosę. - Możesz zostać na chwilę i porozmawiać? Chcia­ łabym ci podziękować za wszystko, co dla mnie zro­ biłaś. - Nie musisz mi dziękować. Dostałam polecenie, by się tobą zajmować, ale i bez niego bym ci pomogła, bo pochodzimy z tej samej ziemi.

106

107

Oczy Brenny mimowolnie prześlizgnęły się po jego nagich śniadych ramionach. Domyślała się, jaka siła

drzemie w tych potężnych mięśniach. Wyobraziła so­ bie, że te ramiona obejmują ją, i poczuła, jak jej puls szaleńczo przyspiesza. Lecz zaraz sobie przypomniała opowieści, którymi Cordella wielokrotnie ją straszyła. Przeniosła oczy na twarz mężczyzny i oblała się rumieńcem, napotkawszy jego rozbawione spojrzenie. Obserwował ją, gdy mu się przyglądała; czuła, że czy­ tał w jej myślach. - Czego chcesz, wikingu? - zapytała obcesowo, pragnąc ukryć zażenowanie. - Przyszedłem sprawdzić, czy poprawił ci się hu­ mor. - Nie i nigdy się nie poprawi! - zapewniła stanow­ czo, przywołując w pamięci wszystkie złe rzeczy, jakie słyszała o tym mężczyźnie. - Więc możesz mnie więcej nie pytać. Mimo jej oschłego tonu Garrick się uśmiechnął, po­ kazując przy tym białe, równe zęby i dołki w policz­ kach. - Cieszę się, że zgodnie z rozkazem Yarmille poży­ tecznie spędziłaś czas. To twoje dzieło? - spytał, po­ kazując głową kilim rozpięty na krosnach. Podążyła wzrokiem we wskazanym kierunku i gdy­ by nie była pewna, że pyta poważnie, najchętniej wybuchnęłaby śmiechem. - Nie. Nie dotknęłabym czegoś takiego. - Dlaczego? - spytał już bez cienia uśmiechu. - To kobiece zajęcie. - Wzruszyła ramionami, sku­ piając się na jedzeniu. - Chcesz powiedzieć, że nie jesteś kobietą? Popatrzyła na niego, jakby był niespełna rozumu. - Oczywiście, że jestem. Lecz nigdy nie wykony­ wałam żadnych kobiecych prac.

108

109

- W takim razie zostań chwilę, - Nie. Nie mogę, Brenno. Czy wolno mi tak cię nazywać? Mogę ci mówić po imieniu? - Gdy Brenna kiwnęła głową, Janie mówiła dalej: - Za dużo jest roboty na dole. W dodatku cały poranek zmarnowa­ łam w gościnnej izbie. - Skrzywiła się. - Mężczyzn w ogóle nie obchodzi, czy to dzień, czy noc, gdy mają ochotę się zabawić. Brenna odprowadziła dziewczynę wzrokiem. Czy Linnet, Cordella i pozostałe kobiety też muszą znosić podobne traktowanie? Czy i ją także do tego zmuszą? - Nie! Nigdy! - powiedziała na głos, zanim usiadła na podłodze z tacą na kolanach, nagle czując ssanie w żołądku. - Niech tylko spróbują! Z apetytem zabrała się do jedzenia, dziękując w du­ chu Janie, że o niej pomyślała, gdy wszyscy inni za­ pomnieli o jej istnieniu. Na posiłek składały się dwa udka bażanta, pół bochna płaskiego, grubo posma­ rowanego masłem chleba i miseczka cebuli w śmieta­ nie. Jedzenie było wyśmienite; całą przyjemność jed­ nak psuło mleko, którego kubek stał obok talerza. Mleko! Też coś! Czy Janie myśli, że ma do czynienia z dzieckiem? Napiłaby się piwa, ewentualnie wina, ale mleko?! Zanim skończyła jeść, znowu drzwi się otworzyły i zobaczyła w nich Garricka Haardrada nonszalancko opartego o framugę. Miał na sobie paradny strój, skła­ dający się z dopasowanej tuniki i spodni z miękkiej lnianiej tkaniny, oblamowanych sobolowym futrem. Dopełniał go szeroki złoty pas wysadzany niebieskimi kamieniami, spięty ciężką klamrą na płaskim brzuchu; szeroką pierś zdobił wielki srebrny medalion.

- To poniżej twojej godności, jak przypuszczam? zapytał z nutą sarkazmu w głosie. - Tak - odparła bez zakłopotania. Garrick sapał głośno, kręcąc głową ze zdziwienia. - Podobno rajono cię na moją narzeczoną. Jak mog­ łabyś zostać żoną, nie wiedząc nic o czekających cię obowiązkach? - Potrafię prowadzić dom, wikingu! - przerwała mu ze wzburzeniem. - Moja ciotka nauczyła mnie wszystkiego, co trzeba wiedzieć o kobiecych pracach. Nigdy jednak nie zrobiłam z tych lekcji użytku. A co się tyczy swatania mnie, to rzeczywiście tak było. Do­ wiedz się jednak, że myśl o wyjściu za ciebie za mąż zawsze była mi nienawistna, a zgodziłam się na ten układ wyłącznie dlatego, że mój ojciec zaręczył za niego słowem honoru. My przynajmniej dotrzymuje­ my danego słowa! Doskonale zrozumiał, co chciała powiedzieć. - Nie miałem udziału w tym podstępie! Czy to mnie obwiniasz? - Nie! Wiem, kto ponosi winę! - wyrzuciła z sie­ bie. - Jeszcze zapłaci mi za to któregoś pięknego dnia! Garrick skwitował tę groźbę uśmiechem. A więc oj­ ciec miał rację, twierdząc, że ona go nienawidzi. Z po­ czątku sceptyczny, zaczynał wierzyć w prawdziwość jego opowieści. Zmierzył wzrokiem jej drobną postać. Czy możliwe, by ta filigranowa dziewczyna zraniła wikinga? Nie, to wydało mu się nieprawdopodobne. Jej kształtna figura bardziej kojarzyła mu się z dawa­ niem przyjemności niż machaniem mieczem. Zdener­ wował się, bo znowu wzbudziła w nim pożądanie. Rzeczywiście była niebezpieczna - nie ze względu na swe groźby, lecz na urodę. Nie ufał kobietom. Brał je, kiedy odczuwał taką potrzebę. Poza tym wykreślił je 110

ze swego życia. Zdecydował, że z nią będzie postę­ pował tak samo. - Jeżeli nie obwiniasz mnie za to, że się tu znalazłaś, dlaczego na mnie wyładowujesz gniew? - Jesteś głupcem, wikingu, skoro w ogóle zadajesz takie pytanie! Najpierw sprowadzono mnie tu siłą, a potem zjawiasz się ty i twierdzisz, że należę do cie­ bie. Żaden mężczyzna nie może mieć mnie na włas­ ność! Żaden, rozumiesz?! - Więc znowu do tego wracamy? - westchnął, spla­ tając ramiona na piersi. - Jeszcze nie jestem gotowy, by ci udowodnić, że jest tak, jak mówię, lecz kiedy nadejdzie odpowiednia chwila, dowiesz się, kto tu rządzi. Roześmiała się, czując, że jego niezdecydowanie po­ twierdza jej zwycięstwo. - Wiem, wikingu, że jesteś tutaj panem. Nie mam co do tego wątpliwości. Błysk w oczach dziewczyny wywołał uśmiech na twarzy Garricka. - Dopóki będziesz o tym pamiętać, moja panno, sądzę, że nie powinno dochodzić między nami do zatargów. - Po tych słowach wyszedł z izby.

12 Brenna zerwała się na równe nogi, gotowa do wałki, bo przyśnił jej się jakiś koszmar. Rozejrzała się wokół w słabym świetle sączącym się przez wpółotwarte drzwi i opadła z powrotem na zaimprowizowane łoże ze skór. Leżała zamyślona, wpatrując się w ciemną ścianę. Czy to już ranek, czy jeszcze noc? Jak to możliwe, 111

że wikingowie piją przez całą noc i jeszcze me mają dość? Burczenie w żołądku zmusiło ją do wstania. Czy ma umrzeć z głodu, zanim ktokolwiek przypomni so­ bie o niej? Do diabła z nimi wszystkimi! Sama poszu­ ka czegoś do zjedzenia. Złość i determinacja dodały jej animuszu. Opuściła swoje więzienie. Była na tyle rozważna, aby nie korzystać z wewnętrznych scho­ dów, które kończyły się w wielkiej izbie. Wybrała tę samą drogę co dzień wcześniej. Zeszła po kamiennych stopniach na dwór i skierowała się do otwartych drzwi na tyłach domu, skąd zalatywał przyjemny za­ pach dymu. Zajrzała do środka. Dwie kobiety: jedna w pode­ szłym wieku, a druga sporo młodsza, obracały na roż­ nie całego prosiaka. Za nimi Janie żelazną szuflą z dłu­ gim uchwytem przekładała z paleniska dwa płaskie bochny chleba do dużego kosza stojącego na stole. Yarmille nigdzie nie było widać, więc Brenna wsunęła się ostrożnie do długiego i wąskiego pomieszczenia. Janie szeroko otworzyła oczy na jej widok. - Brenna! O Boże, znowu o tobie zapomniałam. Cały czas jestem zajęta, odkąd Yarmille zerwała mnie z łóżka - usprawiedliwiała się. - Nic się nie stało, Janie. Dopiero wstałam. Jaką porę dnia teraz mamy? - Popołudnie, i większość gości też się pobudziła odpowiedziała Janie znużonym głosem, odgarniając z twarzy pozlepiane pasma włosów. - Rozumiem teraz, dlaczego umieram z głodu rzekła Brenna, dziwiąc się, że tak mocno spała. - Czy oni tak zabawiali się przez całą noc? - zapytała, wska­ zując ruchem głowy na wielką izbę, z której docho­ dziły dzikie wrzaski.

- Tak, nie przerwali ani na chwilę - westchnęła Janie. - Niektórzy stracili przytomność z nadmiaru napitków, większość była na tyle mądra, by na chwilę zmrużyć oko, a część, choć ledwo trzyma się na no­ gach, dalej nie wypuszcza kubków z rąk. ~ Kiedy to się skończy? - Może jutro. - Janie wzruszyła ramionami. - Miej­ my nadzieję. A ty, Brenno, najlepiej zaraz wracaj na górę. Czasem któryś z mężczyzn zagląda tu, aby zno­ wu nas nękać. Będzie niedobrze, kiedy cię zobaczą. Nasycili się już mną i Maudyą, która jeszcze teraz jest z nimi w wielkiej izbie. Oszaleją, jak ujrzą dziewkę, której jeszcze nie próbowali. - Aha, rozumiem - odparła Brenna, nie biorąc sobie do serca słów Janie, przekonana, że dziewczyna prze­ sadza. Przecież Garrick wcale w taki sposób na nią nie patrzył. - Przygotuję ci talerz i przyniosę na górę. - Dobrze. - Brenna się odwróciła i skierowała do wyjścia. Nie zdążyła dojść do drzwi, gdy za jej plecami roz­ legł się dziki ryk. Zaskoczona, obejrzała się przez ramię i zobaczyła zwalistego, olbrzyma, który zmierzał w jej stronę. Dwóch jemu podobnych stało przy drzwiach do wielkiej izby i ze śmiechem zagrzewało go do po­ ścigu. - Biegnij, Brenno! - zawołała rozpaczliwie Janie. Chociaż uciekanie nie leżało w jej naturze, rozsądek podpowiadał, że nie może stawić czoła przeważającej liczbie napastników, skoro nie ma broni. Rzuciła się do wyjścia, lecz straciła zbyt dużo czasu, zastanawiając się, co robić. Wiking zdążył chwycić ją za warkocz i szarpnął ku sobie.

112

113

- Puszczaj mnie, ty przeklęty poganinie! - krzyk­ nęła z wściekłością. Gniew dziewczyny i beznadziejne próby oswobo­ dzenia się jedynie wzbudziły jego wesołość. Do tego nie rozumiał jej słów. Z całej siły się powstrzymała, by nie obrzucić go przekleństwami w jego języku. Lecz to pokrzyżowałoby jej szyki, więc gdy ją niósł, ciskała gromy w swoim języku, chociaż niewiele miała z tego satysfakcji. Szedł przez kuchnię do dwóch kom­ panów, którzy stali obok schodów przy wielkiej izbie, niosąc ją pod pachą jak tobołek. Brenna spostrzegła, że Janie zniknęła z kuchni. Ale ona i tak nie mogłaby jej w żaden sposób pomóc. - Hej, Gorm, a to ci piękną zdobycz upolowałeś! Przysiągłbym, że bogowie ci dziś sprzyjają. - To musi być nowa niewolnica Garricka. Ciekawe, dlaczego dotąd trzymał ją w ukryciu? - dodał drugi. - Nie wiesz? Wystarczy na nią spojrzeć - roześmiał się mężczyzna, który schwytał Brennę. - Nie. Garricka nie interesują kobiety, odkąd Morna go oszukała. - Tak. Ale ta to co innego. - Masz rację, Gorm. Tylko że Garrick nie użyłby sobie z dziewką jak ja. Poza tym nie jest zazdrosny o swoją własność. Więc dlaczego ją ukrywa? - Pewnie sama się schowała. Sądząc ze sposobu, w jaki się broniła, chyba nie chciała być znaleziona. - Anselm powiada, że potrafi walczyć jak męż­ czyzna. - Z bronią tak. Ale nie ma nic przy sobie. Auu! zawył Gorm i upuściwszy Brennę na ziemię, złapał się za udo w miejscu, gdzie go ugryzła. - Może z mieczem w dłoni walczy jak mężczyzna, 114

ale bez niego broni się po kobiecemu! - ryknął śmie­ chem jeden z wikingów. Brenna błyskawicznie podniosła się z podłogi. Teraz znalazła się w środku całej trójki, mając za plecami wejście do wielkiej izby. Barczysty wiking, który ją niósł, ze złą miną szedł ku niej, rozpościerając ramio­ na. Poznała już siłę jego uścisku i nie miała zamiaru dać się ponownie złapać. Udając, że kuli się ze stra­ chu, przemknęła pod jego wyciągniętym ramieniem i wpadła na jednego z jego towarzyszy. Szybkim ru­ chem wyszarpnęła mu zza pasa nóż i wywinąwszy mu się z rąk, uskoczyła w tył, stając tak, by widzieli błyszczące ostrze w jej dłoni. - Na Thora! Bayard, dałeś się przechytrzyć tej spryt­ nej dziewce! Właściciel noża rzucił kompanowi mordercze spoj­ rzenie. - Trzeba jej dać nauczkę! - Zrób to! Jeśli o mnie chodzi, nie mam zamiaru wracać do żony z raną, z której trudno będzie się wy­ tłumaczyć. - A ty, Gorm? - Jasne. Jestem z tobą, Bayard. Poigramy z nią jak z żadną dotąd! - W takim razie ja chwycę ją za rękę z nożem, a ty ją wtedy złap. Brenna podzieliła uwagę między obu napastników. Głupcy - myślała z pogardą. Ich swobodna rozmowa dawała jej większe szanse niż nóż. Była przygotowana, kiedy się na nią rzucili. Trzymała nóż przed sobą, a kiedy Bayard doskoczył, by unieruchomić jej ramię, opuściła rękę z nożem i cięła go przez korpus. Roz­ darte miejsce na tunice momentalnie zabarwiło się na czerwono. 115

- Masz, czegoś chciał, świnio! - rzuciła w stronę Bayarda, kierując ostrze noża na Gorma, by trzymać go na odległość. Jawna wrogość, malująca się teraz na ich twarzach, wzmogła jej czujność. Cofała się ostrożnie. Nagle sta­ nęła jak wryta, gdy natrafiła plecami na twarde ciało następnego wikinga. Za późno zdała sobie sprawę z błędu. Znalazła się już w paradnej izbie, otoczona przez gromadę mężczyzn. Szybko się obróciła, zanim ten, z którym się zderzyła, zdołał ją pochwycić, i sta­ nęła na kawałku wolnej przestrzeni. W izbie zaległa zupełna cisza. Brenna rozglądała się w koło, omiatając wzrokiem zdumione twarze. Męż­ czyźni stali jak skamieniali, z wyjątkiem Gorma i Ba­ yarda, którzy kipieli chęcią zemsty. Wiedziała, że gdy­ by mężczyźni hurmem rzucili się na nią, byłaby zgu­ biona. Ale paru z nich zapłaciłoby życiem, przynaj­ mniej chociaż trochę by się zemściła. Brenna kontrolowała każdy swój ruch. Nie wpadła w panikę, jak to mogłoby się zdarzyć większości ludzi w obliczu tak znacznej przewagi przeciwników. Jakiś zamroczony pijanica podkradł się do niej i bełkocząc sprośne żarty, poklepał ją po pośladkach. Odwróciła się ku niemu i nie używając noża, uniosła koszulę, po czym kopniakiem posłała go z powrotem do szeregu. Znowu stanęła twarzą w twarz ze swymi prześladow­ cami, którzy wykorzystując chwilę jej nieuwagi, pode­ szli bliżej.

nią i dwoma przyczajonymi mężczyznami, zwłaszcza że powiększała się krwawa plama na tunice Bayarda. - Bayard, pochwalam swawole - niski głos Anselma zadudnił z drugiego końca izby - ale czy sądzisz, że to roztropne uzbrajać niewolnicę? Ta wyraźna aluzja wywołała rumieniec na twarzy Bayarda. Nie mając odwagi przeciwstawić się komuś tak potężnemu jak Anselm, wolał żartem skwitować jego uwagę: - Nie, tylko że w ten sposób mogłem przynajmniej ożywić biesiadników. Zbyt wielu woli spać niż pić. Rozległa się kolejna salwa śmiechu. Brenna z napię­ ciem obserwowała, jak napastnicy odstępują i wtapia­ ją się w ciżbę. Z oczami pociemniałymi z nienawiści odwróciła się w stronę, skąd doszedł ten dobrze zna­ jomy głos. Od razu spostrzegła Anselma; siedział na narożnym miejscu przy jednym z dwóch długich sto­ łów. Ich spojrzenia się skrzyżowały i Brenna potrze­ bowała całej siły woli, by nie rzucić się na niego z gniewnym okrzykiem, jak dzikie zwierzę na swój łup.

Widok upokorzonego pijaka wywołał gromki śmiech. Napięcie nieco zelżało, mężczyźni zaczęli wymieniać między sobą uwagi o Brennie. Wielu z nich miało oka­ zję spotkać ją wcześniej; byli zdumieni, że jeszcze nie wygasł w niej bojowy duch. Wszyscy z zainteresowa­ niem obserwowali, jak rozwinie się sytuacja między

- Brenno, odłóż nóż! Znieruchomiała, słysząc kobiecy głos. - Nie, zatrzymam go! - Co przez to zyskasz? - spytała Heloise. - Przynajmniej ci gruboskórni durnie nie będą mnie napastować! - rzuciła z gniewem i rozejrzawszy się raz jeszcze dokoła, zatknęła nóż za pasek. - Tak, zapewne. Lecz Garrick nie pozwoli ci go zatrzymać. Oczy Brenny niebezpiecznie się zwęziły, a dłoń po­ wędrowała na rękojeść noża. - Pożałuje, jeśli zechce mi go odebrać - rzekła wy­ niośle i wskazując ruchem głowy na Anselma, doda-

116

117

ła: - Przekaż swojemu mężowi, że wyzywam go na pojedynek. Może wybrać broń, bo ja z każdą dobrze sobie radzę. - Nie, Brenno. Nie powiem mu tego - westchnęła Heloise, kręcąc głową. - Dlaczego? - Brenna zmarszczyła brwi. - Przecież to moje słowa, nie twoje. - Wiking nie będzie walczył z kobietą. To niehonorowo - wyjaśniła łagodnie Heloise. - Chcę go widzieć martwym! - zawołała Brenna. W jej głosie brzmiała bezsilność i żal. - To nie w moim zwyczaju chować się przed wrogiem. Chcę walczyć uczciwie. Musi mi stawić czoło! - Dziewczyno, on nie będzie z tobą walczyć. Po­ ciesz się, że wie, co do niego czujesz. - To nie wystarczy! Czy nie rozumiesz, że moje życie legło w gruzach i że Anselm ponosi za to od­ powiedzialność?! To przez niego zginęli moi bliscy. Ludzie, wśród których się wychowałam, z którymi łamałam się chlebem, na których mi zależało. Mąż mojej siostry nie żyje! Nawet jeden z waszych pobra­ tymców, który mieszkał u nas, żeby... - Powstrzymała się, zanim zdążyła zbyt wiele wyjawić. - Który... był naszym przyjacielem. Jego także zabito. A moja słu­ żąca, stara kobieta, którą szczerze kochałam?! - Pod­ niosła głos, wzburzona tym wspomnieniem. - Padła nieżywa z toporem wbitym w plecy. Dlaczego ona? Nikomu nie zagrażała. Jeżeli wikingowie nie walczą z kobietami, czemu ją zabili?! - Mężczyźni dziczeją podczas najazdów - odparła ze smutkiem Heloise. - Giną wtedy niewinni ludzie. Bardzo niedobrze, że tak się dzieje. Wielu później ża­ łuje. Anselm również ma wyrzuty sumienia. Brenna spojrzała na nią z niedowierzaniem.

- Jak to możliwe, skoro trzyma moją siostrę i ciotkę jako służące? - A ty? - Nie, ja nigdy nie będę służyć. - Będziesz za jakiś czas, Brenno. - Prędzej umrę! Wybuch Brenny sprawił, że w izbie zrobiło się cicho. Chociaż nikt nie rozumiał słów, nietrudno było wy­ czytać z jej twarzy gniew. W obawie o bezpieczeń­ stwo Heloise Hugh Haardrad podszedł bliżej. - Czy ona ci grozi, matko? - zapytał. - Nie, jej gniew jest skierowany przeciwko ojcu. - Nie ufam uzbrojonym niewolnikom, a zwłaszcza tej tu - powiedział z ponurą twarzą. - Odwróć jej uwagę, a ja zajdę ją od tyłu. - Nie, Hugh. Zostaw ją! - rozkazała Heloise. - Ona jest gotowa walczyć. Właśnie tego w tej chwili prag­ nie. - I co z tego? - zaśmiał się. - Jakie ma szanse? Brenna rzuciła mu pełne nienawiści spojrzenie. Ten mężczyzna śmiał jej dotykać, gdy była związana i bez­ bronna. - Świnia! - syknęła i plunęła mu pod nogi. Rozwścieczony Hugh odruchowo podniósł rękę, aby wymierzyć jej cios. - Co ty... - Hugh, zostaw! - rozkazała Heloise. W tej samej chwili Brenna wyszarpnęła nóż zza paska i stanęła naprzeciw niego z rozłożonymi ramio­ nami. Uśmiechając się, prowokowała go, by podszedł bliżej. - Suka! - warknął Hugh. - Na szczęście nie wy­ brałem tej piekielnicy, bo już byłaby martwa! - A po-

118

119

tern dodał, wskazując na drugi koniec izby: - Sądząc z jego miny, musi myśleć podobnie. Brenna odwróciła się i w drzwiach, przez które sa­ ma wcześniej weszła, zobaczyła Garricka. Jego oczy w ściągniętej gniewem twarzy patrzyły bezwzględnie. Jak długo tam był? Ile usłyszał? Za Garrickiem stała spłoszona Janie. To ona musiała go sprowadzić. „Och, Janie, Janie! Chciałaś mi pomóc, lecz zamiast tego wpędziłaś mnie, zdaje się, w jeszcze większe kłopoty" - jęknęła w myślach Brenna. Garrick, wyraźnie niezadowolony, szedł ku nim po­ woli. Kiedy stanął obok kobiet, zwrócił się do matki, traktując Brennę jak powietrze, lecz nie odezwał się po norwesku: - Co ona tu robi? - zapytał. - Mnie o to spytaj, wikingu! - rzuciła zaczepnie Brenna. Garrick zmierzył ją lodowatym spojrzeniem. - Twoi kompani, Gorm i Bayard, zapędzili ją aż tutaj - spiesznie wyjaśniła Heloise. - A nóż? - Zabrała go Bayard owi. - Ja potrafię mówić za siebie! - wtrąciła ze złością Brenna. - Nie mam co do tego wątpliwości, moja panno odparł Garrick przez zaciśnięte zęby. - W takim razie wytłumacz mi, jak cię znaleźli. Nie uwierzę, że moi przyjaciele weszli do szwalni. - Zeszłam na dół. - Kazałem ci zostać na górze! - upomniał ją szorstko. - Miałeś zamiar zamorzyć mnie głodem? - zapytała z oburzeniem, czując ucisk w gardle. - Nikt mi nic nie przynosił, więc poszłam sama poszukać jedzenia. Jego twarz nieco złagodniała.

- No cóż, w takim razie znaleziono cię z powodu czyjegoś zaniedbania. Ale to nie usprawiedliwia kra­ dzieży broni, moja panno! - Musiałam się bronić! - Przed czym? Nikt by ci tu nie zrobił krzywdy. - Krzywdy może nie, lecz to, co zamierzali, było równie okropne! - To, o co im chodziło, jest w tym domu dozwo­ lone - oznajmił Garrick, ściągając brwi. - Pozwoliłbyś im mnie posiąść? - Tak. Nigdy przedtem nie odmawiałem moim przyjaciołom przyjemności, więc dlaczego miałbym zrobić to teraz? Brenna otworzyła szeroko oczy, wyraźnie zbita z tropu. - W takim razie dlaczego mnie ukryłeś? - Chciałem dać ci czas, abyś nawykła do nowego życia - odparł bez skrępowania, uważając zapewne, że powinna mu być wdzięczna za delikatność. - I na­ dal mam taki zamiar. Spojrzała na niego z pogardą, a jej oczy przybrały kolor nieba przed burzą. - Kolejny raz udowadniasz, że jesteś głupcem, wi­ kingu, ponieważ ja nigdy nie przyzwyczaję się do spo­ sobu życia, jaki chcesz mi narzucić. Nie mam zamiaru kłaść się z twymi przyjaciółmi! Z trudnością powściągnął gniew. - Myślę, że najwyższy czas, byś się przekonała, kto tu rządzi. - Garricku, nie! - wtrąciła się Heloise. - Nie tutaj przy wszystkich! - Mówiła po norwesku, sądząc, że Brenna ich nie rozumie. - Musi dostać nauczkę! - Tak, ale na osobności, synu. Z nią trzeba postę-

220

121

- Czy ona należy do mnie? - Tak - odparła z niechęcią. - A zatem pozwól, bym poradził sobie z nią tak, jak sam uważam za stosowne. Brenna kipiała ze złości. Nie chciała, by poznali, że ich rozumie, lecz coraz trudniej było milczeć podczas dotyczącej jej rozmowy. Garrick udowodnił, że jest cynicznym, pozbawionym uczuć przeciwnikiem, tak jak podejrzewała. Teraz przynajmniej do reszty wy­ zbyła się wątpliwości. Zauważyła, że wbił w nią swe zimne oczy.

- Oddaj ten nóż, moja panno! Z tonu głosu odgadła, że nie zniesie sprzeciwu, a jednak z uporem pokręciła głową. - Nie, sam będziesz musiał go odebrać! - Na Boga, Garricku, pozwól jej na razie go zatrzy­ mać! - krzyknęła zaniepokojona Heloise. - Chyba nie chcesz ryzykować, że cię tu zrani? - Na Thora! - warknął. - Jest odważna w mowie, lecz przeceniasz ją, matko. I ona także przecenia swoje możliwości. Nie wygra z mężczyzną! - Garricku, proszę! Targały nim sprzeczne emocje, ale w końcu prośba matki zwyciężyła nad głosem instynktu. - Pójdziesz ze mną dobrowolnie? - zwrócił się do patrzącej na niego hardo Brenny. - Tak - odpowiedziała bez ociągania, widząc, że go pokonała. - Wyjdę stąd. Ruchem ręki nakazał jej iść przed sobą. Przeszła przez salę z dumnie podniesioną głową, patrząc pro­ sto przed siebie. Zatknęła nóż z powrotem za pasek, spokojna, że teraz nikt jej nie napadnie. Gdy na piętrze Brenna skręciła w stronę szwalni, Garrick przytrzymał ją i wskazał swoją komnatę. Nie protestowała. Jego łóżko było przynajmniej miękkie. Kiedy jednak przekroczyli próg, Garrick niespodzie­ wanie chwycił ją jedną ręką, a drugą wyrwał nóż. A potem pchnął ją ze złością, aż upadła jak długa na zimną podłogę. - Już na dole powinienem był to zrobić, by przy­ wołać cię do porządku! - warknął wściekły. - Oszust! - wycedziła przez zęby, podnosząc się z podłogi. - Bałeś się mnie zaatakować, kiedy byłam przygotowana. Zaszedłeś mnie od tyłu, ty tchórzliwy wieprzu!

122

123

pować inaczej niż ze zwykłymi niewolnicami. Jest na to zbyt dumna. - Można tę dumę złamać, pani. - Postąpiłbyś w ten sposób z tak piękną istotą? Garrick spojrzał na matkę, przechylając głowę na bok. - Dlaczego bierzesz stronę dziewczyny? Spodzie­ wasz się, że będę tolerował jej wybryki? - Nie, lecz poczuwam się do pewnego rodzaju du­ chowego pokrewieństwa z Brenna - wyznała Heloise. - Dawno temu byłam w podobnej sytuacji. Tylko że mnie zdobyto miłością. - W takim razie co proponujesz? ~ Spróbuj obchodzić się z nią łagodnie, synu - po­ wiedziała cicho Heloise. - Nie, to wbrew moim zasadom. - Kiedyś nie byłeś taki zatwardziały, Garricku. Czyżby Morna aż tak głęboko cię zraniła? - Widząc, że oczy syna zwęziły się niebezpiecznie, szybko do­ rzuciła: - Wybacz. Nie miałam zamiaru ci o niej przy­ pominać. Ale ta dziewczyna to nie Morna. Czy nie możesz zdobyć się w stosunku do niej na odrobinę tolerancji?

- Uważaj no, dziewczyno! - ostrzegł groźnie. - Bo dostaniesz baty, o które sama się napraszasz. - A więc bijesz bezbronne kobiety? Czy nie ma końca twojej niegodziwości? - Nie „bezbronne kobiety", tylko niepoprawne nie­ wolnice, moja panno! - odparł z furią. - Uuuch! - ruszyła na niego z krzykiem. - Zatrzymaj się, jeśli zależy ci na życiu! Nie zważała na ostrzeżenie, myśląc tylko o tym, jak go dosięgnąć. Lecz gdy od strony łoża doszedł ją gard­ łowy warkot, stanęła w pół kroku. Przestaszona spoj­ rzała za siebie. Wielki biały owczarek, szykujący się do skoku, szczerzył na nią kły. - Podnieś na mnie rękę, a w sekundę będziesz go miała przy gardle. - Odwołaj go! - szepnęła przerażona, blednąc jak płótno. - O nie! Ten piesek ochroni cię przed szukaniem kłopotów - odparł Garrick, wykrzywiając usta w złoś­ liwym uśmieszku. - Nie możesz mnie z nim zostawić! - zaprotesto­ wała, posyłając mu wściekłe spojrzenie. - Nic ci nie zrobi, jeśli będziesz siedzieć spokojnie. Garrick przystanął w drzwiach z przewrotnym uśmiechem na twarzy. - Nie mieliśmy jeszcze okazji przyjrzeć się sobie z bliska, Brenno Carmarham. Kiedy przyjdzie na to czas, myślę, że znajdę w tym przyjemność. - Ja również, wikingu! - warknęła, zapominając na chwilę o obecności psa. Roześmiał się głośno i spojrzał na zwierzę leżące na łożu. - Pilnuj jej, piesku! - polecił, po czym z promien124

nym uśmiechem zamknął za sobą drzwi, zostawiając ją sam na sam z bestią.

13 Obudził ją chłodny powiew od otwartych drzwi na galeryjkę. Drżąc z zimna, czym prędzej wsunęła gołe nogi pod nakrycie. Kiedy leżała zwinięta w kłębek, usiłując się rozgrzać, w progu stanął Garrick z dużą tacą załadowaną jedzeniem. Wygnał psa z komnaty, kopniakiem zamknął drzwi i umieścił tacę na stole. - Przeszkadza ci świeże powietrze? - zapytał, krzy­ wiąc się, po czym, nie zaszczyciwszy jej nawet spoj­ rzeniem, podszedł do galeryjki i uchylił drzwi. - A tobie zawadza odrobina ciepła? - zrewanżowa­ ła się bez namysłu. O dziwo, uśmiechnął się do niej. - Obawiam się, że w zimie zamarzniesz na śmierć, jeżeli uważasz, że teraz, w tę piękną pogodę, jest chłodno. Słowa wikinga przyprawiły ją o dreszcz. Jak ona przetrwa taką straszną porę roku? Długie mroźne mie­ siące na Dalekiej Północy nie przypominają zim w jej ojczyźnie. Jeżeli Wyndham i Garrick mówili prawdę, tu w tym okresie nie będzie słońca, które by topiło śnieg. - Chodź, podjedz trochę, moja panno! - polecił Gar­ rick, dosuwając do stołu dwa tronowe krzesła. - Czy twoi goście wreszcie odjechali? - zapytała, z odrazą wymawiając słowo „goście". - Tak. Życie w domu wróciło do normy. Posilmy się najpierw, a potem porozmawiamy. - O czym? - spojrzała na niego nieufnie. 125

- O tobie i twoim nowym życiu tutaj, o wymaga­ niach, jakim będziesz musiała sprostać. Czas to ustalić. O Boże! Czuła, że czeka ją kolejna batalia, a szcze­ rze mówiąc, nie miała na to siły. Czy będzie musiała wciąż kruszyć kopie z tym mężczyzną? Od śmierci ojca nie przeżyła jednego dnia bez wstrząsów. A tak bardzo pragnęła spokoju! Z westchnieniem przyłączyła się do Garricka, który siedział już przy stole. Przyniósł dwie duże miski owsianki, jaką tradycyjnie jadano na śniadanie, odgrzanego bażanta i bochenek czerstwego jęczmienne­ go chleba na ich dwoje. Kiedy sięgnęła po kubek, skrzywiła się z niesmakiem, znajdując w nim ciepłe mleko. Rzuciła Garrickowi pełne pretensji spojrzenie. - Za kogo mnie. bierzecie, pojąc jak niemowlę? - Ja też mam mleko, moja panno - odparł, podno­ sząc kubek. - Mówi się, że jest zdrowe. - Nie cierpię mleka! - odburknęła. - Czy tu kobie­ tom nie pozwala się pić wina ani piwa? Garrick rozparł się w krześle z ironicznym uśmie­ chem. - Kobietom się pozwala, niewolnicom - nie. Miała wielką chęć chlusnąć mu w twarz zawartością kubka, by zmyć ten uśmieszek. Zastanawiała się przez moment, jak by zareagował, i doszła do wniosku, że nie wyszłoby jej to na dobre. Po raz kolejny przekli­ nając swój los, zabrała się do jedzenia; z niepokojem myślała o końcu posiłku. Garrickowi, który w milczeniu przyglądał się, jak je, nie uszły uwagi płonące policzki dziewczyny. Nie­ wiele trzeba było, żeby rozpalić jej gniew. Wystarczyła wzmianka o nowym statusie. Nigdy dotąd nie spotkał 126

tak dumnej i aroganckiej kobiety. Sam nie wiedział, czy powinien cieszyć się z nowego nabytku. Przypomniał sobie, jak wyglądała, gdy zajrzał do niej w nocy i znalazł ją na środku łoża zwiniętą w ma­ ły kłębuszek. Jej dziecinna buzia wydawała się nie­ ziemsko piękna. Od razu jednak przyszedł mu na myśl epizod w izbie na dole; płonęła wtedy gniewem i ciskała gromy. Ale nawet wówczas podziwiał jej uro­ dę: roziskrzone szare oczy i rozognioną twarz. Ogar­ nęła go furia, gdy zobaczył, że kłóci się z matką. Kiedy przystanął, by przysłuchiwać się opowieściom o tym, co przeszła i ile straciła przez ojca, jego gniew nieco osłabł, lecz zaraz wybuchnął na nowo, bo zaczęła od­ grażać się bratu. Pomyśleć tylko - niewolnica śmiała grozić jego ro­ dzinie! W dodatku matka stanęła w jej obronie. Nie pozwoliła, by wymierzył jej należną karę. Z drugiej strony dobrze, że tam była. Rozsierdzony do granic przytomności, mógł uszkodzić dziewkę, a potem ża­ łować. - Czy teraz mi powiesz, jakie są twoje nakazy? zapytała zuchwale. Uśmiechnął się, a w jego policzkach pokazały się dołki. - Będziesz ich przestrzegać? - Najpierw posłucham, potem ci odpowiem - rzek­ ła obojętnym tonem. - Proszę bardzo. - Znowu wygodnie odchylił się w krześle. - Przede wszystkim koniec z awanturami, jakie mi dotąd urządzałaś. - To nie są żadne awantury, wikingu. Ja tylko mó­ wię, co myślę - odparła ze spokojem. - Moja panno, określenie „wiking" w twoich ustach brzmi obraźliwie. Nie chcę go więcej słyszeć. 127

- Nie będę cię nazywać panem! - syknęła, z odrazą wymawiając słowo „pan". - Zgoda. Mam imię i pozwalam ci go używać. - Ja też mam imię, lecz ani razu nie słyszałam, jak je wymawiasz. - Niech będzie... Brenno - pokazał zęby w uśmiechu. - Wcale nie jest tak trudno porozumieć się z tobą. Rozpogodziła się. - Czyżby? Powinnaś powstrzymać się z sądami, aż skończę - odparł, obserwując, jak uśmiech znika z jej twarzy. - A więc... - zaczął stanowczym tonem - Yarmille proponuje umieścić cię razem z dwiema dziew­ czynami, Janie i Maudyą, które mieszkają w chacie za stajnią. Dołączysz do nich. Będziesz tam spać i spę­ dzać czas wolny od pracy. Czy to ci odpowiada? - Tak. - Dobrze. Będziesz miała takie same obowiązki jak inne kobiety. Pomożesz przy gotowaniu, sprzątaniu i praniu; zajmiesz się także dojeniem krów i miele­ niem zboża na żarnach. Nie ma tu zbyt wiele roboty, bo gospodarstwo jest nieduże i tylko mnie trzeba usłu­ giwać. Yarmille będzie ci mówić, co należy do twoich obowiązków. W czasie jej nieobecności masz słuchać Janie. Ponieważ nie m a m żony, od czasu do czasu zajmiesz się naprawą i szyciem odzieży w szwalni. - Czy to wszystko? - upewniła się chłodnym tonem. - Tak. Nie będzie dzieci do piastowania ani pani do obsługi, bo nigdy się nie ożenię. Mnie jednego musisz zadowalać - dodał szybko, wnioskując z jej pytania, że nie będzie się targować. - Wszystkie wymienione czynności są kobiecymi zajęciami. - Oczywiście.

Patrzyła mu prosto w twarz, starając się panować nad sobą. - Miałeś rację, mówiąc, że powinnam na koniec zachować swoją opinię. Bo jeżeli jest to twoja jedyna propozycja, nigdy na nią nie przystanę. Garrick spojrzał na nią surowo ze zmarszczonym czołem. - Odmawiasz?! - Już ci mówiłam, że nie będę wykonywać kobie­ cych prac! - oznajmiła butnie. - Dotąd ich nie robiłam i robić nie będę! Przechylił się przez stół, mrużąc oczy - Będziesz! - Poczuł, jak wzbiera w nim gniew. - Nie, wikingu! - zaprotestowała, zrywając kruchy pokój między nimi. - Nie będę! - Ode mnie pochodzi jedzenie, które spożywasz, i ubrania, które nosisz! Daję ci także dach nad głową! wybuchnął, zrywając się od stołu. - Jeżeli nie będziesz pracować na swoje utrzymanie, staniesz się dla mnie bezużyteczna! - Zapracuję na utrzymanie! - oświadczyła opano­ wanym tonem, czym go wielce zaskoczyła. - Jak? Na pewno nie w moim łożu, jeśli to masz na myśli. - „To" z pewnością nigdy się nie stanie. Erin zgo­ dził się, bym pomagała mu przy koniach, jeśli dasz mi pozwolenie. Garrickowi nie podobał się ten pomysł. - Kiedy rozmawiałaś z Erinem? - Pierwszego dnia po twoim powrocie. - Powiedziałem, że masz się nie ruszać ze szwalni! - Nie jestem przyzwyczajona do bezczynności, wi­ kingu - odparła czupurnie. - Ani do słuchania roz­ kazów!

128

129

- Cóż, będziesz się musiała nauczyć, moja panno odciął się Garrick. - A o pomaganiu Erinowi nie ma mowy. - Dlaczego? - nie ustępowała. - Powiedziałeś, że muszę zarobić na utrzymanie. A ja ci wytłumaczyłam, co jest w zgodzie z moją naturą. Na koniach znam się nie gorzej niż na broni i nie m a m nic przeciwko sprzą­ taniu stajni, bo zawsze to robiłam. Jeżeli uważasz, że to nie wystarczy, mogę również polować. Moim obo­ wiązkiem było zdobywanie mięsa dla domu. Równie dobrze mogę zająć się tym i tutaj. - Czy to wszystkie twoje talenty? - zapytał z sar­ kazmem. - Nie! - Pokazała zęby w uśmiechu. - Jeśli masz wrogów, mogę ich dla ciebie zabić. Wybuchnął śmiechem. - Zadziwiasz mnie, dziewczyno. Czy naprawdę usiłujesz przeistoczyć się w mężczyznę? Podniosła na niego rozgniewany wzrok, czując, że z niej drwi. - Nic nie poradzę, że jestem, jaka jestem - powie­ działa rwącym się głosem. - Tak mnie wychowano. - Będziesz musiała się zmienić, moja panno. - Więc się nie zgadzasz? - Nie. Będziesz pracować w domu! Brenna wyprostowała plecy, sztywno unosząc ra­ miona. - W takim razie nie pozostaję ci nic innego niż pozwolić mi odejść - powiedziała, dumnie wysuwając podbródek. - Co takiego? - Patrzył na nią z niedowierzaniem. - Słyszałeś, wikingu. Ponieważ nie mogę wykony­ wać prac, które mi narzucasz, a nie zgadzasz się, bym

robiła to, co proponuję - tak jak wcześniej powiedzia­ łeś, będę dla ciebie bezużyteczna. Więc odejdę. - Nie, dziewczyno, to niemożliwe - pokręcił powoli głową, splatając ręce na piersi. - Zapominasz, że nie jesteś wolna i nie możesz ani zostawać, ani odchodzić według życzenia. Teraz należysz do mnie. - Ty uparty głupcze! - wybuchnęła, a jej szare oczy zalśniły z gniewu. - Myślisz, że zdołasz mnie zatrzy­ mać, jeżeli postanowię odejść?! Rozzłoszczony Garrick aż znieruchomiał z wraże­ nia. To cud, że tak długo tolerował jej upór. - Jeżeli opuścisz moje ziemie, skrzyknę wikingów mieszkających w promieniu kilkunastu mil, żeby cię złapali. Za takie wykroczenie będziesz bez końca sie­ dzieć w ciemnicy. Roześmiała mu się w nos. - Kiedy odejdę, wikingu, nikt mnie nie znajdzie, toteż twoje groźby nie są mi straszne. - Pozwoliłem ci na bardzo wiele - oznajmił głosem zimnym jak lód. - Lecz teraz dość tego. Nadszedł czas, żebyś się dowiedziała, co znaczy być własnością. Brenna omiotła spojrzeniem zamknięte drzwi, ale zrezygnowała z próby ucieczki. Nie będzie rejterować, skoro ma szansę wyrwać Garrickowi nóż, który trzy­ ma za pasem, i zdobyć przewagę. - Co masz na myśli, wikingu? - Na początek dostaniesz tęgie baty - oznajmił, podchodząc do niej. Spodziewał się, że zacznie uciekać, więc nie był przygotowany, kiedy na niego skoczyła, a potem zwinnie zrobiła unik pod jego ramieniem. Z przekleń­ stwem na ustach obrócił się, aby ją pochwycić, lecz powstrzymał go błysk noża w dłoni dziewczyny

130

131

Roześmiała się w głos, widząc, że oniemiał ze zdu­ mienia. - Mówiłeś coś? - Oddaj mi nóż, dziewczyno! - warknął groźnie. - Chodź i sam go weź! - rzuciła porywczo, a wzrok miała równie gniewny jak ton głosu. - Odpowiesz mi za to! - Uważaj, wikingu! - Błysnęła zębami w zawzię­ tym uśmiechu. - Nie ma tu psa, żeby cię bronił. Podchodził do niej z gardłowym pomrukiem. Bren­ na trzymała nóż przed sobą. Nie zamierzała zabić Garricka, lecz jedynie bronić się przed nim. Niewąt­ pliwie był butnym brutalem, ale na razie nie zrobił jej krzywdy. To nie jego krwi pragnęła, tylko Anselma. Jednak rezygnując z ataku, popełniła błąd, bo doskoczył do niej i złapał za nadgarstek. Użył miażdżą­ cej siły, by zmusić ją do rozwarcia palców. Zagryzając wargi z bólu, wykręcała dłoń tak długo, dopóki nie drasnęła go czubkiem ostrza w przedramię; Garrick puścił jej rękę. Z uwagą spojrzała na ranę i od razu oceniła, że jest niegroźna. Właśnie wtedy pięść męż­ czyzny z wielką mocą opadła na jej nadgarstek i nóż z brzękiem potoczył się po podłodze. Uderzył ją na odlew wierzchem dłoni, aż się zatoczyła, tracąc równo­ wagę. Z rozciętej wargi popłynęła krew. Ocierając ją po­ woli, stała przed nim dumna i nieulękła i mierzyła go hardym spojrzeniem. - Rób swoje, wikingu! Bez słowa patrzył na nią jakiś czas. Nieco ochłonął z gniewu. Uznał, że nie miała zamiaru uciekać, kiedy zdjął pas i ważył go w dłoni, jedynie jej oczy płonęły nienawiścią. Upuścił ciężki pas na podłogę. Skonsternowana, 132

przyglądała mu się ze zmarszczonymi brwiami. Jesz­ cze bardziej się zdziwiła, gdy zaczął zdejmować tuni­ kę. Kiedy się pochylił, by rozwiązać rzemienie przy­ trzymujące nogawki spodni, głośno zaczerpnęła po­ wietrza. - Co robisz? - Rozbieram się. - Cyniczny uśmiech błądził na jego ustach. Szeroko otworzyła oczy. - Będziesz mnie bił bez ubrania? - zdumiała się. - Nie, moja panno - odparł chłodno, gdy uporał się z rzemieniami i zaczął ściągać wysokie buty z mięk­ kiej skóry. - Postanowiłem inaczej sobie z tobą po­ radzić. - Jak? Uniósł brwi. - To chyba oczywiste. Podporządkuję cię w jedyny pewny sposób, w jaki mężczyzna może zdominować kobietę. Posiądę cię! Wpatrywała się w niego dłuższą chwilę. Gdy zna­ czenie tych słów do niej dotarło, po raz pierwszy prawdziwy strach odbił się w jej oczach. Blednąc, cof­ nęła się o krok. Ogarnęła ją prawdziwa panika. To się nie może stać! Wszyscy zgodnie twierdzili, że Garrick nienawidzi ko­ biet. Bayard powiedział, że pod tym względem będzie dla niego bezużyteczna. W przeciwieństwie do innych mężczyzn ani razu nie spojrzał na nią pożądliwie. Jak zniesie tortury, o których tyle mówiła Cordella? Czy upadnie tak nisko, by krzyczeć z bólu? Nie wie prze­ cież, jak bardzo będzie cierpieć. Zdziwiony Garrick obserwował Brennę ze ściągnię­ tymi brwiami. Widział wyraźnie emocje odbijające się na jej twarzy. Najbardziej go jednak zaskoczyło prze133

- Nie masz teraz broni, dziewczyno. Siłuj się, ile chcesz, i tak wiesz, że przegrasz. W odpowiedzi zatopiła zęby w jego ramieniu. Kie­ dy krzyknął z bólu, wywinęła się z uścisku. Popędziła do drzwi, lecz zdołał uchwycić rąbek jej koszuli. Gdy parła naprzód, szata rozdarła się aż do talii, do chro­ niącego materiał rzemiennego paska. Garrick znów pociągnął Brennę ku sobie. Odwróciła się i zamachnęła pięścią, celując w twarz. Żelaznym chwytem złapał dziewczynę za rękę, wykręcił ją za jej plecami; przy­ ciągnął Brennę do siebie, miażdżąc jej piersi o swój tors.

rażenie w oczach tej dotąd nieugiętej dziewczyny. Od­ ważnie czekała na uderzenie pasa, a ogarnął ją strach na myśl o pójściu z nim do łoża. Zbiła go z tropu ta radykalna odmiana. Przeciwsta­ wiała mu się tak zaciekle, iż doszedł do wniosku, że nie osiągnie celu, zadając jej choćby największy ból. Charakter dziewczyny nie wskazywał, że złamie jej opór już samą groźbą poniżenia. - Czyżbym znalazł sposób, aby cię ujarzmić? - za­ pytał cicho tonem, w którym pobrzmiewało zacieka­ wienie. Mimo strachu na jego słowa zareagowała gniewnym wzrokiem. - Nie jestem zwierzęciem, żeby mnie ujarzmiać! krzyknęła. - Ale jesteś niewolnicą, której arogancji nie mogę tolerować - odparł spokojnie. - Przecież ty mnie wcale nie chcesz, wikingu. Więc dlaczego akurat tak? - zapytała potulnie. Garrick chwilę się zamyślił. - To prawda, nie tęsknię za kobietami. Biorę je tylko wtedy, gdy moje ciało domaga się swoich praw. Nie wodzę wzrokiem nawet za tymi najkształtniejszymi, jak to dawniej miałem w zwyczaju. Ale to, zdaje się, jedyny sposób, by położyć kres twoim breweriom. Postąpił krok ku Brennie. Ze zbielałą twarzą przez moment stała jak wrośnięta w ziemię, po czym de­ speracko rzuciła się po nóż leżący na podłodze. Lecz Garrick przewidział ten krok i chwyciwszy ją, przy­ ciągnął do siebie, nim zdążyła zrealizować zamiar. Brenna walczyła jak schwytane w pułapkę dzikie zwierzę, które przeczuwa swój rychły koniec. Wbiła ostre paznokcie w twardą jak skała pierś Garricka; usłyszała jedynie jego rozbawiony śmiech.

- Puść mnie! - zawołała histerycznym głosem. - Nie. Nie puszczę! Chciała ponowić błaganie, lecz spojrzawszy na nie­ go, zobaczyła w jego oczach pożądanie. Przyciskał ją do siebie i czuła na brzuchu budzącą się męskość. Strach pozbawił ją siły, więc kiedy się nachylił, żeby ją pocałować, mogła jedynie odwracać głowę. Unie­ ruchomił ją i zbliżył wargi do ust. Ale zanim zdołał ich dotknąć, wpiła palce w złotą czuprynę i szarpnię­ ciem odciągnęła jego twarz od swojej. - Na Thora, dziewczyno! - zawył. - Bronisz się, jakbyś ciągle była dziewicą, a przecież nie jesteś! - Jestem - wyszeptała w jego pierś, krzywiąc się z bólu, bo nadal mocno przytrzymywał ją za ramię. Spojrzał na czubek głowy dziewczyny i przesunął wzrokiem po grubym czarnym warkoczu, opadającym na nagi kark i opasującym ramiona. Zwolnił nieco uścisk, lecz dalej przytulał ją do siebie. - Nie uwierzę, że ludzie mojego ojca nie mieli na ciebie ochoty. Oni by ci nie przepuścili, podobnie jak moi kompani. - Nie zbliżali się do mnie - wyjaśniła cicho, modląc

134

135

się w duchu, by usłyszawszy to, zmienił swoje posta­ nowienie. - Twój ojciec trzymał ich z daleka. Komnatę wypełnił jego głośny śmiech. - Więc dlatego się mnie boisz? - Nie boję się ciebie, wikingu! - Ależ boisz się - sprostował łagodniejszym to­ nem - bo jestem mężczyzną, który cię posiądzie. Brenno, obejdę się z tobą delikatnie. Spełnię jednak swój zamiar, i nieważne, jakim sposobem tego dokonam. Wziął ją na ręce. Wyrywającą się i wierzgającą z tru­ dem doniósł do łoża. Wypuścił dziewczynę i opadł na nią, przygniatając całym ciężarem. Chcąc zepchnąć go z siebie, szarpała się i miotała, orała plecy paznok­ ciami, dopóki nie udało mu się rozciągnąć jej ramion na boki. - Dlaczego mi się opierasz, dziewczyno? Obieca­ łem, że będę delikatny. Pierwszy raz trochę zaboli, ale niezbyt mocno. - Kłamiesz! - zawołała, na próżno usiłując uwolnić ręce. - To jeszcze jedna podła cecha twego charakteru! - Leż spokojnie! - rozkazał ostrym tonem, kiedy kolano Brenny znalazło się niebezpiecznie blisko jego krocza. - Jak to możliwe, że byłaś gotowa zgodzić się na bolesną chłostę, a bronisz się przed czymś, co spra­ wia tylko przyjemność? A może lękasz się upokorze­ nia, bo kiedy to się stanie, niewątpliwie będziesz na­ leżeć do mnie? - Twój kłamliwy język nie zmusi mnie do uległo­ ści! - zawołała rozgoryczona. - Wiem, jakie cierpienia chcesz mi zadać! - Cierpienia? - Patrząc w przerażone oczy dziew­ czyny, zastanawiał się, czy nie pomieszało jej się w głowie. - Sama zobaczysz, jak jest naprawdę. Odsunął się nieco i już miała nadzieję, że zmienił 136

zamiar. Niestety, pomyliła się, w następnej bowiem chwili rozwiązał jej pasek, po czym jednym szarpnię­ ciem zdarł koszulę i cisnął na podłogę. Zawstydzona, jęknęła cicho, kiedy jej ciało w całej okazałości ukazało się pożądliwym oczom mężczyzny. A te oczy syciły się dziewczęcą nagością, sprawiając, że z zażenowania opuściła powieki. - A więc tak wygląda ciało, którego mi odma­ wiasz - wyszeptał chrapliwie. - Spodziewałem się uj­ rzeć chłopięcą figurę, a tymczasem mam przed sobą idealne kobiece kształty. Tak, jesteś najprawdziwszą, zachwycającą kobietą. W życiu nie widziałem pięk­ niejszej istoty, w dodatku ona należy do mnie! Brenna obruszyła się na te słowa i gwałtownie uniosła powieki. - Przestań bredzić, wikingu! Nie należę do ciebie, wcale mnie o tym nie przekonałeś! Uśmiechnął się szeroko, ogarniając spojrzeniem jej chmurne szare oczy i zarumienione policzki. - Z przyjemnością ci to udowodnię, Brenno - wy­ mówił pieszczotliwie jej imię. - Tak, z ogromną przy­ jemnością udowodnię ci to - powtórzył. Nachylił się i przytrzymując rękami jej ramiona, przygniótł udem obie nogi, tak by nie mogła się ru­ szyć. Przybliżył twarz do dumnie sterczących wzgór­ ków piersi i zamykając usta na jednym z nich, ssał delikatnie, aż jego czubek uniósł się bezwstydnie pod pieszczotą języka. Brenna szarpnęła się, oburzona taką napaścią. Nigdy by nie przypuszczała, że usta męż­ czyzny mogą być takie ciepłe. Wydawały się parzyć jej skórę. Czy to uczucie gorąca jest zapowiedzią cze­ kających ją tortur? Zafascynowana, przesunęła spojrzeniem po głowie leżącej na jej piersi, po wijących się pasmach złotych 137

- Garricku... Spojrzał na nią zdumiony. - Pierwszy raz wymówiłaś moje imię. Ładnie brzmi w twoich ustach. - Garricku, puść mnie! - zdobyła się na odwagę, nadając głosowi ton prośby. Uśmiechnął się, a oczy miał rozpalone pożądaniem. - Nie, moja piękna. Za późno, nic z tego. Nachylił się, żeby ją pocałować, lecz odwróciła gło­ wę. Puścił ramię Brenny, chcąc obrócić ku sobie jej twarz, ale w tej samej chwili pożałował pochopnego kroku, bo paznokcie ostre jak zęby wbiły się w jego pierś. Zaklął z bólu, czym prędzej łapiąc ją za rękę. - Ty żądna krwi dziewko! Jeszcze masz się czym bronić?! - Tak. I żałuję, że nie mogę dosięgnąć twego serca, bo najchętniej wyrwałabym je i rzuciła wilkom na po­ żarcie! - Och, tygrysico! W takim razie dostaniesz coś, co nie skończy się wśród wilków, tylko między twoimi udami! - warknął gniewnie i przytrzymując jedną rę-

ką oba jej nadgarstki, drugą wolną zaczął ściągać spodnie. Gdy wierzgała uwolnionymi nogami, nie zadając mu jednak zbyt bolesnych ciosów, poczuła na swym udzie twardy, nabrzmiały członek. Garrick leżał teraz obok niej, więc mogła mu się przyjrzeć. Aż zatrwożona jęknęła, utwierdzając się w przekonaniu, że w opo­ wieściach Cordelli wcale nie było przesady. Ta bestia rozerwie jej ciało na strzępy i zmusi, by błagała o li­ tość. Ale chociaż ogarnął ją zwierzęcy strach, nie potrafiła się przemóc i jeszcze raz prosić, by dał jej spokój. Miotała się, z trudem łapiąc powietrze przez ściś­ nięte przerażeniem gardło, i nawet nie poczuła, kiedy Garrick rozchylił kolanami jej nogi i znalazł się nad nią. Gdy opuścił się powoli, przygniatając ją całym ciężarem, wiedziała, że była w pułapce bez szansy ucieczki. - Dziewczyno, zachowujesz się tak, jakbyś podej­ rzewała mnie o jakiś podstęp - zauważył, zdziwiony jej dzikim oporem. - Nie bój się. Nie stracisz życia w moim łożu. - Słowa szczwanego lisa do jego ofiary! - wysycza­ ła przez zaciśnięte zęby. - Ostrzegam, wikingu! Jeżeli upierasz się przy swoim zamiarze, wiedz, że pożału­ jesz. Nie zapominam łatwo wyrządzonych krzywd! Nie zważając na groźby, wtulił twarz we wgłębienie jej szyi. - Uspokój się, Brenno, a postaram się być delikat­ ny - wyszeptał tuż przy jej uchu. - Jakim cudem osiłek może być delikatny? - wark­ nęła. Brenna nie mogła widzieć, że szczęki Garricka za-

138

139

włosów, łaskoczących ciało. Zatrzymała wzrok na sze­ rokich ramionach poznaczonych śladami po jej pa­ znokciach. Zauważyła, że mięśnie na plecach Garricka naprężyły się, gdy ją przytrzymał, kiedy usiłowała wyrwać ręce. Brenna podziwiała siłę i odwagę; zawsze miała dla nich szacunek. A ten mężczyzna okazał się niewiarygodnie silny. Unieruchomił ją z niezwykłą ła­ twością, gdy ona z całej mocy starała mu się wyrwać. Widok takiego ciała był dla niej prawdziwą rozkoszą, tylko świadomość, że jest skazana na jego łaskę, wy­ dawała się nie do zniesienia.

cisnęły się gniewnie, jedynie ton jego głosu wyraźnie zdradzał zniecierpliwienie. - W takim razie będziesz miała to, czego chcesz! Biodrami szeroko rozwarł uda dziewczyny i potęż­ nym, twardym członkiem naparł na jej płeć, gdzie wejścia intruzowi broniło dziewictwo. Na podobień­ stwo szarżującego byka pokonał przeszkodę, a wtedy ostry ból rozdarł jej ciało jak cięcie nożem rozgrzanym do białości. Znieruchomiała w oczekiwaniu na dalszy ciąg tortur. Lecz on zanurzył się w jej łonie po to tylko, by je opuścić i za chwilę wniknąć w nie jeszcze głębiej. I tak ją drażnił, uciekając i powracając. Gdzie te tor­ tury, których tak się bała? I czym jest to dziwne, pro­ mieniujące od lędźwi uczucie, które sprawia, że ma wrażenie, iż unosi się na niewidzialnej chmurze, gdzieś wyżej i wyżej... nie wiadomo dokąd? Brenna nie miała pojęcia, że Garrick obserwuje huś­ tawkę przeżyć na jej twarzy. Wreszcie zamknął oczy i wszedł w nią tak głęboko, jakby chciał połączyć ich na wieczność. A potem znieruchomiał. Nie mógł jed­ nak bez reszty delektować się ich bliskością, ponieważ nadal obawiał się reakcji dziewczyny i nawet teraz miał się na baczności. Kiedy na nią spojrzał, marszczyła brwi, zatopiona w myślach. Zastanawiało go, dlaczego leży cicha i nie domaga się, by ją zostawił. Dała mu więcej przyje­ mności, niż się spodziewał. Ze zdziwieniem stwierdził, że sam już oczekuje następnego razu. - Dlaczego przestałeś? - zapytała butnym tonem. Spojrzał na jej zaskoczoną minę i roześmiał się. - Bo wycisnęłaś ze mnie wszystkie soki i chwila musi upłynąć, zanim znowu zaczną krążyć. - Ale wciąż jesteś twardy - odparła bez zmiesza­ nia. - Czuję cię. Nie możesz nadal tego robić? 140

Garrick był szczerze zdumiony. - A chcesz? Zastanawiała się chwilę. - Nie. Przeszła mi ochota - rzuciła obojętnie. Sapnął, zirytowany jej odpowiedzią; zastanawiał się w duchu, czy rzeczywiście wygrał tę bitwę. - Widzę, że to nie było aż takie okropne - rzekł, zsuwając się na bok i sięgając po spodnie. - Nie, wcale - odparła, przeciągając się leniwie, po czym cień gniewu przemknął przez jej twarz. - Ale ktoś drogo zapłaci za to, w co kazał mi wierzyć! - Kto? - Moja sprawa - ucięła i nagłe jej głośny śmiech wypełnił komnatę, kompletnie zbijając go z tropu. Wiele dziś się nauczyłam, wikingu. Stokrotne dzięki!

14 Ponieważ ani Yarmille, ani Garrick nie oponowali, spędziła dzień na próżniactwie, poznając się z domo­ wą służbą. Garrick zaraz po wciągnięciu na siebie ubrania wypadł z komnaty w ponurym nastroju. Wrócił za chwilę po to jedynie, by cisnąć w nią nową koszulą, i natychmiast zniknął bez słowa. Wiedziała, że rezultat ich zbliżenia doprowadził go do pasji. Spo­ dziewał się ją upokorzyć, a tymczasem, szczerze mó­ wiąc, wyszła na zwycięzcę. To godziło w jego ambicję. Kto wie, czy nie obmyśla nowych sposobów, by ją złamać. Lecz ona sobie z tym poradzi. Kiedy wyszedł i otrząsnęła się z wrażenia wywoła­ nego nowo zdobytym doświadczeniem, zaczęła ze zło­ ścią rozmyślać o swej przybranej siostrze. Była niemal gotowa poprosić Garricka o konia i odszukać Cordel141

lę. To, co zrobiła, było niewybaczalne! Nie dość, że przez nią truchlała ze strachu, to jeszcze pokazała wi­ kingowi, jak bardzo się boi. Mimo wołi odżyło w niej wspomnienie przyjemnego uczucia, jakiego zaznała, kiedy ją wziął. Czym prędzej jednak z niego się otrząs­ nęła. Nie rozumiała, dlaczego Cordella zatruwała jej umysł swymi kłamstwami; zamierzała możliwie szyb­ ko się tego dowiedzieć.

Obie z wielkim zainteresowaniem słuchały historii Brenny. Dziwił je nieco sposób, w jaki wychowywał ją ojciec. Brenna żywiła dla niego teraz jeszcze większą wdzięczność za brak przywiązania do obyczajów i tra­ dycji, bo w przeciwnym razie być może - podobnie jak te kobiety - pokornie znosiłaby swoją dolę. Dzię-

ki temu nigdy nie pozwoli się ujarzmić. Garrick się o tym przekona w swoim czasie, czy mu się to po­ doba, czy nie. - Powiedzcie mi coś o Garricku - zaproponowała, chrupiąc dzikie orzeszki, które Erin przyniósł im ra­ no. - Czy to dobry pan? - O tak! - bez namysłu odparła Maudya. - Z wyjątkiem sytuacji, kiedy daje nas swoim kom­ panom - uzupełniła Janie, mając świeżo w pamięci ostatnią biesiadę. - Coś mi się widzi, że zanadto narzekasz - uśmiech­ nęła się pod nosem Maudya. - Sama słyszałam, jak na sianie chichotałaś tak samo jak ja. - Nie mam nic przeciwko kochaniu się z jednym mężczyzną, ale nie z wieloma - odparowała ziryto­ wana Janie. - Przyjemnie ci, kiedy jesteś obolała na­ stępnego dnia? Brenna postanowiła czym prędzej zmienić temat, bo jej własne męsko-damskie doświadczenia były zbyt świeże i na razie nie miała ochoty o nich myśleć. - A sprzedaż niewolników? Czy nie obchodzi go ich los? - Brenno, on musiał ich sprzedać - wyjaśniła Ja­ nie. - Było ich zbyt wielu. Do tych, których sam poj­ mał, doszli jeszcze odziedziczeni po Ulricu oraz po­ darowani przez ojca. Pozbył się wyłącznie najwytrzy­ malszych, takich, co dadzą sobie radę, no i oczywiście tych, którzy sprawiają kłopoty. Na szczęście ani Janie, ani Maudya nie zauważyły, że Brenna zbladła, słysząc tę ostatnią uwagę. - A ilu zostawił? - zapytała, opanowując wzbu­ rzenie. - Chyba jedenastu. Mnie z Maudya oraz dwie star­ sze kobiety, które widziałaś wczoraj, Erina, starego

142

143

Usiadła przy stole w długiej, wąskiej kuchni i przy­ glądała się, jak Janie przygotowuje bochenki chleba na wieczorny posiłek Garricka. Maudya tymczasem mieszała nad ogniskiem gęstą zupę, w której pływały spore kawałki kurczaka. Czterdziestoletnia Maudya była niską, pulchną szatynką o rumianych policzkach i wesołym usposobieniu. Kobiety opowiadały Brennie, jak trafiły do niewoli. O dziwo, obie mówiły o tym bez goryczy. Mieszkały po sąsiedzku w osadzie, którą cztery lata temu naje­ chali wikingowie. Sam Garrick je pojmał i przywiózł do swego domu. Uczestniczył wtedy w wielu wypa­ dach organizowanych przez ojca. Odpowiadał im po­ byt w jego domu, bo nie różnił się wiele od wcześ­ niejszego życia, a przynajmniej nie chodziły głodne. Maudya nie narzekała, że goście Garricka mogli je brać do łóżka, kiedy mieli ochotę, ponieważ były po­ zbawionymi praw niewolnicami. Natomiast dla Janie była to jedyna przykra strona życia w niewoli. Na szczęście wypadki takie nie zdarzały się zbyt często.

Duncana i pięciu młodych mężczyzn. Naturalnie są także dzieci. -

Dzieci?

- Ja mam dwuletniego synka, Shełdona - wyjaśniła, promieniejąc z dumy. - A Maudya ma trójkę, bo uro­ dziła bliźniaki. - W ciągu dnia starsze dzieci opiekują się młod­ szymi - tłumaczyła Maudya. - Zobaczysz je później, kiedy pójdziesz z nami do domu. Mam nadzieję, że lubisz dzieci. - Lubię - odparła z uśmiechem Brenna. - Bywało, że zabierałam dzieciarnię z wioski na polowania, kie­ dy ich ojcowie byli zajęci w polu. Może wasze też nauczę polować, gdy podrosną. Nagle zdała sobie sprawę, że snuje plany na przy­ szłość, a przecież nie ma zamiaru zagrzać tu miejsca. Musi uważać, by zanadto nie zbliżyć się do ludzi tutaj, bo jeszcze będzie jej żal odejść. - Czy to dzieci Garricka? - wyciągała z nich infor­ macje o wikingu: - Pan nigdy mnie nie dotknął - nadąsała się Mau­ dya - a tak się starałam, by zwrócił na mnie uwagę. - A mnie wziął do łóżka kilka razy, kiedy nas tu przywiózł - oświadczyła Janie. - Potem stracił zain­ teresowanie i jeździł do domu ojca zakosztować je­ go niewolnic. Perrin jest ojcem Shełdona, jestem tego pewna. - Perrin? - Przyjaciel Garricka. Przypieczętowali przyjaźń braterstwem krwi. Pomieszali swą krew, spryskując nią ziemię w obrzędzie płodności. To było sześć lat temu, gdy Garrick miał dziewiętnaście lat, a Perrin dwadzieścia trzy. - Wiesz o tym od Perrina? 144

- Tak, on często do mnie zagląda i wiele mi opo­ wiada. - Czy Perrin wie, że Sheldon jest jego dzieckiem? - Naturalnie. - Więc dlaczego się z tobą nie ożeni? Obie kobiety spojrzały na Brennę, jakby była nie­ spełna rozumu. - Wiking nie może wziąć za żonę niewolnicy - wy­ jaśniła Maudya. - Nie wolno mu. - A jeżeli zostałaby wyzwolona? - Brenno, tu nigdy nie będę wolna. Wiem o jednym tylko sposobie, w jaki niewolnik może odzyskać wol­ ność. Musi w trakcie waśni między rodami przyczynić się do śmierci - lub sam zabić - wroga klanu swego pana. Lecz nawet wtedy można mu tego prawa od­ mówić. To zależy od wspaniałomyślności właściciela. Perrin planuje mnie odkupić. Z tą propozycją czeka jednak na bardziej sprzyjający moment, kiedy Garrick trochę złagodnieje. - Nasz pan był pogodnym młodzieńcem, kiedy tu nastałyśmy, odnosił się do nas życzliwie. Trzy lata temu wszystko się zmieniło przez siostrę Perrina. Gar­ rick nie znosi kobiet i szydziłby z miłości swego przy­ jaciela do mnie. Wszyscy wiele wycierpieliśmy z po­ wodu jego siostry, a najwięcej Garrick. Zainteresowanie Brenny wyraźnie wzrosło. - Słyszałam, jak z pogardą mówiono o jakiejś Mornie. Czy to ona? Zanim Janie odpowiedziała, zerknęła na drzwi, by się upewnić, czy ich nikt nie słyszy. - Tak. Według mnie to wyrachowana suka, zupeł­ nie niepodobna do swego brata. Garrick się w niej zakochał i był przekonany, że Morna odwzajemnia je­ go uczucie. Prawdę mówiąc, mieli się pobrać. Lecz 145

wtedy zjawił się jakiś zamożny kupiec i Morna z nim uciekła, najwyraźniej przedkładając bogactwo nad mi­ łość. Od tego czasu Garrick jest nie ten sam. Ma w po­ gardzie kobiety i poprzysiągł sobie nigdy się nie oże­ nić. Wybucha gniewem i robi awantury bez powodu. Stał się okrutny i cyniczny, zaczął także szukać zwady, przez co utracił wielu kompanów. Dwa lata temu spędził zimę w puszczy, a potem popłynął polować na północ. Zdobył setki skór, ale doprowadził się przy tym do skrajnego wyczerpania. Tamtej wiosny udał się na Wschód i sprzedał skóry razem z niewolnikami. Jak szalony gonił za bogac­ twem. I zdołał je zgromadzić. Perrin mówi, że Garrick jest teraz zamożnym człowiekiem, No i od powrotu trochę lepiej obchodzi się z nami, chociaż nadal jest zimny i nieufny.

niż swoich własnych. Dzięki matczynej miłości był łagodny i dobry, dopóki Morna wszystkiego nie ze­ psuła. - Trudno uwierzyć, by zawód miłosny mógł zrobić takie spustoszenie - zauważyła zamyślona Brenna. - Łatwo ci mówić, Brenno, bo sama nigdy tego nie doświadczyłaś. Nie wiesz, ile jadu potrafią wsączyć diabły w mózg pogrążonego w rozpaczy człowieka. Garrick stał się bezlitosny. Nie na darmo zyskał przy­ domek Garrick Twarde Serce.

15

- Hugh, jako pierworodny syn, zostanie spadko­ biercą, więc musi być prawdziwym wikingiem. Nie mogła okazywać swej miłości do niego, bo to jest źle widziane, poza tym nad jego wychowaniem czuwał cały ród. Ona niejako oddała go klanowi. Natomiast Garricka rozpieszczała, jak tylko matka potrafi. On mówi naszym językiem i zna naszego Boga nie gorzej

Szła do stajni ścieżką pnącą się pod górę, zaplatając po drodze warkocz. Gdy weszła do środka, Erin opa­ trywał akurat zranioną nogę klaczy. - A już myślałem, że praca w stajni przestała cię interesować - powiedział, kiedy przy nim stanęła. Przydałabyś się rano, żeby uspokoić klaczkę, którą kopnął ten ogromny, narowisty ogier, bo mu się spie­ szyło do jazdy. Brenna delikatnie pogłaskała chrapy konia. - Sądziłam, że nie przyjmiesz mojej pomocy, dopó­ ki Garrick nie wyrazi zgody. - Pozwolił wczoraj wieczorem. - Naprawdę? - zapytała z niedowierzaniem i wybuchnęła śmiechem. - A więc wygrałam! - Tego nie wiem. - Erin zarechotał pod wąsem. Mam tak cię wziąć do galopu, żebyś się słaniała na nogach. - No cóż. Nie potrafi przegrywać z godnością powiedziała, bardzo z siebie zadowolona. - A ja chcę ciężko pracować. Pozwól, dokończę ten opatrunek.

146

147

- Myślisz, że chce odzyskać Mornę dzięki bogac­ twu? - sondowała Brenna. - Być może. Ja się na tym nie znam. Wiem tyle, ile mi mówi Perrin. A on twierdzi, że już żadna kobieta nie zdobędzie serca Garricka. Za bardzo go strzeże. Tylko jedyną niewiastę darzy miłością - swoją matkę. Ona dla niego jest święta. - O tak. Widziałam, z jakim szacunkiem odnosił się do niej w gościnnej izbie - potwierdziła Brenna. Powiedz, dlaczego Garricka nauczyła naszego języka, a drugiego syna nie.

- Co to, to nie! - zaoponowała. - A może mogła­ bym spać tutaj z końmi, kiedy spadnie śnieg? - Hmm... - burknął. - Co ty masz za pomysły, dziewczyno! Pan nigdy by się na to nie zgodził. - Twierdziłeś, że nie pozwoli mi tu pracować, i nie miałeś racji - uśmiechnęła się chytrze. - Wcale nie jest aż tak trudno go przekonać. Jak Garrick spędza czas zimą? - zaciekawiła się nagle. - Nikt z nas nie ma wiele do roboty, kiedy spadnie śnieg. On poluje, no i biesiaduje z kompanami. Za­ zwyczaj też przez miesiąc towarzyszy Hughowi w wy­ prawach na północ na białe niedźwiedzie. - A gdzie jest teraz? - Pojechał na poranną przejażdżkę. - Codziennie jeździ? Erin popatrzył na nią z ukosa. - Dlaczego tyle pytasz, dziewczyno? Czyżbyś miała oko na naszego pana? - Absolutnie nie! - obruszyła się. - Ale jeżeli mam

zostać, muszę jak najwięcej wiedzieć o człowieku, któ­ ry tu rządzi. - Jeżeli masz zostać? - Erin uniósł brwi. - Nie masz wyboru, dziewczyno! Brenna skończyła opatrywać konia i podniosła się z klęczek, otrzepując słomę z koszuli. - Erinie, ja mam wybór, nie możesz w to wątpić rzekła z przekonaniem. Na pomarszczonym czole starca pojawiła się piono­ wa bruzda. - Co też roi ci się w głowie, dziewczyno? Dla two­ jego dobra ostrzegam cię, że pan surowo karze ucie­ kinierów. - Jeżeli ich znajdzie. Czy żadne z was nie usiłowało zbiec? - Tak. Dwoje próbowało. Kobieta o imieniu Hope uciekła na wzgórza w samym środku zimy, ale pan bez trudu ją odnalazł i sprowadził z powrotem. Za karę spędziła dwa dni w ciemnicy dla niewolników i omal nie zmarła, zanim ją wypuścili. - Wspominałeś o dwojgu? - W zeszłym roku uciekł młody niewolnik. Zajął nim się Hugh, bo Garricka akurat nie było w domu. Zachłostał go na śmierć na naszych oczach. On lubi, jak się pamięta jego kary. - Ciemnica dla niewolników... - Po plecach Brenny przebiegł dreszcz. - Naprawdę macie tu coś takiego? Erin przytaknął z ponurą miną. - Tak. Pod domem od strony fiordu. Ulric kazał wykopać specjalny loch, bo nie uznawał kary chłosty. To mała cela wydrążona w skale, zamknięta grubymi drzwiami z okratowanym świetlikiem. Wpada przez nie świeże powietrze, a zimą również, niestety, chłód.

148

149

Erin powoli się wyprostował, a Brenna przyklękła przy klaczy. Czuła, że starzec podgląda, jak sobie ra­ dzi, lecz nie miała mu tego za złe. Rozumiała, że musi upłynąć trochę czasu, zanim nabierze zaufania do jej umiejętności. - Zima nadchodzi - spekulowała na głos. - Kiedy wchodziłam na wzgórze, czułam chłodny powiew na ramionach. - Zobaczysz, że z żalem będziesz wspominać tę piękną pogodę, kiedy poznasz, co znaczy tutaj pra­ wdziwa zima. - Erin zachichotał. - Tak, masz rację, niedługo zrobi się zimno. Plony zebrane dwa tygodnie temu, a i słońce coraz niżej na horyzoncie. Jeszcze tro­ chę, i będziesz się modlić o ognie piekielne, żeby nie uświerknąć z zimna.

Bardzo przykre miejsce. Nasz pan zrobił już z niego użytek. - Nie bój się, Erinie. Nie będę miała okazji go oglą­ dać. Jeśli zdecyduję się na ucieczkę, opuszczę ten kraj i nikt mnie nie znajdzie. - Na statku? - zaśmiał się krótko. - Dziewczyno, jak chcesz tego dokonać? W zatoce cumują trzy ża­ glowce: naszego pana, jego ojca i ten należący do kla­ nu zamieszkującego przeciwległy brzeg. Do wiosny wszystkie będą stały na kotwicy. Nie ma mowy, byś sama poradziła sobie ze statkiem. - Wcale nie brałam tego pod uwagę - odparła wy­ niośle, czując, że ogarnia ją rozpacz. Doszedł ich tętent kopyt. Chwilę później we wrotach stajni stanął wspięty na zadnich nogach potężny, czar­ ny ogier. Garrick z włosami zmierzwionymi przez wiatr, ubrany w brunatną tunikę i spodnie tego same­ go koloru, trzymał się w siodle prosto i pewnie. Brenna okiem znawcy zmierzyła zarówno wierz­ chowca, jak i jeźdźca. Doskonale umięśniony koń o błyszczącej sierści był niewątpliwie wspaniałym okazem. „Ale i jeźdźcowi też nic nie brakuje" - po­ myślała bezwstydnie. Muskularne ramiona świadczy­ ły o sile posągowej sylwetki. Pod niejedną co słabszą kobietą ugięłyby się nogi na widok jego twarzy, która, roześmiana, zdawała się należeć do chłopca, a poważ­ niejąc, nabierała surowości przystojnego mężczyzny. Tak, Brenna musiała przyznać, że dotąd nie miała oka­ zji spotkać takiego człowieka. Pomyślała z lekkim nie­ pokojem, że godzinami mogłaby patrzeć na niego, wcale się przy tym nie nudząc. Garrick przez chwilę trwał nieruchomo na koniu, dumając, co może znaczyć jej natarczywe spojrzenie. Wyglądała na niezmiernie zadowoloną z siebie. Za-

pewne sądziła, że odniosła nad nim zwycięstwo. Ale czy na pewno się nie pomyliła? Powoli rozciągnął usta w uśmiechu. Zsiadł z konia i rzucił wodze Brennie. Pochwyciła je i nie czekając na polecenie, zaprowadziła ogiera do boksu, w któ­ rym go wcześniej widziała. Erin już miał podążyć za nią, by zdjąć ciężkie siodło, łecz Garrick powstrzymał go ruchem dłoni, więc skierował się w głąb stajni, pomrukując pod nosem coś o starych kościach, którym należy się odpoczynek.

150

152

- Trzeba wytrzeć konia, moja panno - polecił Gar­ rick stanowczym tonem. - Zajmij się tym! - Myślisz, że nie potrafię? - rzuciła nieco urażona. Chcesz mnie sprawdzić? - Nie, to był rozkaz, dziewczyno. Dostałaś zadanie, wykonaj je! - Ty, uuch! Ugryzła się w język i rzuciwszy mu mordercze spoj­ rzenie, przystąpiła do zdejmowania siodła. Gdy wresz­ cie po kilku mocnych szarpnięciach udało jej się ściąg­ nąć je z końskiego grzbietu, o mało nie runęła do tyłu pod ciężarem. Zamachnęła się z całej siły, by zarzucić siodło na barierkę rozgraniczającą boksy. Jej piersi unosiły się i opadały z wysiłku, lecz minę miała trium­ fującą.

- Już! - Co „już"? - Garrick, oparty o belkę, splótł ramio­ na na piersi. - Jeszcze nie skończyłaś. Muszę ci mówić, co masz robić? - Potrafię lepiej od ciebie zajmować się końmi, wi­ kingu! Założę się, że również lepiej nad nimi panuję! odcięła się, łapiąc za ścierkę, by otrzeć z potu koński grzbiet. - Gdybym to ja była w siodle dziś rano, nie kopnąłby klaczy!

- Korzystasz z każdej okazji, by zachowywać się jak mężczyzna - skrzywił się ironicznie. - A przecież miałem możliwość poznać cię z innej strony. - Idź stąd! - krzyknęła rozwścieczona, mieniąc się na twarzy. - Nie chcę, byś nade mną stał! Parsknął śmiechem. - Teraz z kolei wyrzucasz mnie z mojej własnej stajni! Czy twoja zuchwałość nie ma granic? Nie było rady, musiała się uśmiechnąć, widząc jego minę. Dobrze wiedziała, że tym razem przebrała miarę. - Rzeczywiście - odparła spokojnie. - Zostań, jeśli sobie życzysz, tylko co ci z tego przyjdzie? Powstrzymał się od uwagi, że nie potrzebuje jej po­ zwolenia. Obserwując w milczeniu, jak się krząta, stwierdził, że zna się na pracy w stajni. - Jak ci się spało ostatniej nocy? - zapytał, kiedy podsypała koniowi owsa. Spojrzała na niego katem oka, zdziwiona taką troską. - Dobrze. - Nie tęskniłaś za mym miękkim łożem? - rzucił przewrotnie z błyskiem w oku. Rozbawiło ją to pytanie. - Moje nowe łóżko bardzo mi odpowiada, bo nie muszę go z nikim dzielić - odparowała. Widząc, że złagodniała, podszedł i ująwszy za pod­ bródek, uniósł jej głowę. - A skąd wiesz, że nie będziesz dzielić? Zanim się spostrzegła, otoczył ją ramionami i poca­ łował w usta. Doznała wstrząsu. To był jej pierwszy pocałunek w życiu, nie licząc incydentu z Hughem. Garrick delikatnie muskał jej wargi, a gdy je otworzył i przesuwał językiem po wnętrzu ust, rozbudzone zmysły znowu dały o sobie znać. Brennę zdziwiło niezwykle przyjemne uczucie wy-

wołane pocałunkiem. Pulsowanie krwi w żyłach przy­ prawiało ją o zawrót głowy. Zapragnęła znaleźć się jeszcze bliżej tego mężczyzny i zarzucając mu ramiona na szyję, przylgnąć do jego gibkiego ciała. Poczuła, że drgnął jakby zaskoczony i miażdżąc ją w uścisku, ca­ łował natarczywiej. Czyżby jakiś ledwo wyczuwalny gest z jej strony wywołał w nim taką gorącą reakcję? Nie chciała, żeby przestał ją całować, bo ciągle sprawiało jej to rozkosz. Miała wrażenie, że cała płonie. Fakt, iż Garrick był wrogiem, najwyraźniej nie miał znaczenia dla jej zdra­ dzieckiego ciała. Jego dotyk odurzał ją jak narkotyk.

152

153

To nie w porządku - powtarzała sobie w duchu poddając się jednocześnie szaleństwu zmysłów. Musi go powstrzymać. Musi. Wreszcie całą siłą woli ode­ rwała się od jego ust, by czym prędzej pozbierać roz­ proszone myśli. Garrick nadal nie zwalniał uścisku, więc zaśmiała się cicho, prosto mu do ucha: - Wziąłbyś mnie tu, na sianie, przy Erinie? Zachwiała się, kiedy gwałtownie opuścił ramiona. Przez chwilę, która zdawała się wiecznością, wpatry­ wał się w nią złowieszczo, a potem obrócił się na pię­ cie i szybko wyszedł ze stajni. Stłumiła śmiech, bo gdyby go usłyszał, wpadłby w jeszcze większy gniew. Wygrała kolejną bitwę, ale tym razem zwycięstwo przyszło o wiele trudniej.

16 Minęły dwa tygodnie, odkąd Brenna zaczęła praco­ wać w stajni. Zdążyła w tym czasie zaprzyjaźnić się z Erinem i z radością krzątała się przy koniach pod okiem starca, który traktował ją jak córkę.

Oporządziła białą klacz i pieszczotliwie poklepała ją po bokach. Kiedy skończyła robotę, Erin pozwalał jej czasami wziąć któregoś z koni na godzinną prze­ jażdżkę. Tym razem wybrała ogiera o kasztanowej ma­ ści. Pomachała Erinowi na pożegnanie, wskoczyła na konia i wyjechała z podwórza. Puściła konia truch­ tem, a kiedy znaleźli się na łące, ponagliła go do ostre­ go galopu. Wreszcie poczuła się wolna. Z warkoczem odrzuconym do tyłu, trzymając luźno wodze, pędziła wzdłuż szpaleru drzew ku przesmykowi między kli­ fami i fiordem. Zapomniała, że jest niewolnicą, odsu­ nęła od siebie wszelkie myśli o twardym życiu w tym obcym, nieprzychylnym kraju. Pierwszy raz od wielu miesięcy rozpierała ją radość. Nad głową miała błę­ kitne niebo, przed sobą w oddali pobłyskujące w słoń­ cu wody fiordu. Koń biegł bez wysiłku po twardym podłożu. Jechała rozpromieniona, bo radość i pozory wolności rozbudziły w niej chęć do życia. Straciła po­ czucie czasu. Miała wrażenie, że i ona, i koń pędzą tak od wielu godzin, a może dni, nie odczuwając naj­ mniejszego znużenia. Niestety, mniej więcej godzinę później uśmiech zniknął z jej oblicza na widok dwóch jeźdźców szybko zmierzających w jej stronę. Nie po­ trafiła rozpoznać ich z daleka. Kim byli? - zadawała sobie pytanie. Garrick wrócił z porannej przejażdżki na krótką chwilę przed jej wyjazdem, oporządziła przecież jego zgonionego ogiera. A może to Hugh? Albo Anselm? Twarz Brenny przybrała zawzięty wy­ raz na myśl o konfrontacji z którymś z jej wrogów na śmierć i życie. Kiedy podjechali bliżej, zaskoczona stwierdziła, że to jacyś nieznajomi. Natomiast oni, zo­ baczywszy ciemne włosy kobiety, spojrzeli po sobie i uśmiechając się porozumiewawczo, popędzili wierz­ chowce. Ich wygląd zaniepokoił Brennę. Jeden z nich

miał rozbiegane, nie budzące zaufania oczy, drugi odpychającą twarz z głęboką blizną na policzku. - Wikingowie nie mają takiego koloru włosów odezwał się ten z blizną. - Pewnie jesteś niewolnicą? Zacięła gniewnie usta. Sięgnęła po nóż ukryty za cholewą i trzymając go nisko, czekała gotowa do ata­ ku. Na błysk ostrza mężczyźni dali sobie znak głowa­ mi i zajechali ją z obydwu boków. Jeden przytrzymał jej konia za uzdę, drugi usiłował złapać za rękę trzy­ mającą nóż. Zamierzyła się i trafiła w wyciągniętą dłoń. Zaklął, widząc krew płynącą z rany.

154

155

Na twarzy jego towarzysza pojawił się wściekły gry­ mas. Wykorzystał moment, gdy Brenna odwróciła gło­ wę, i ściągnął ją z konia. Uderzyła z impetem o zie­ mię i chwilę leżała oszołomiona. Wtedy wyrwał jej nóż i przygwoździł ramiona do ziemi. Drugi mężczy­ zna zdążył już kawałkiem szmaty opatrzyć zranioną dłoń i teraz, pieniąc się ze złości, brutalnie krępował jej ręce nad głową. - Sama mnie sprowokowałaś, dziewko! - warknął ten, którego zraniła, i kładąc się na niej, zaczął się o nią ocierać. Z całej siły wierzgając nogami, bezskutecznie usiło­ wała zrzucić go z siebie. On tymczasem jednym szarp­ nięciem rozerwał do pasa jej koszulę, odsłaniając mlecznobiałe, kształtne piersi. Brenna gryzła i kopała, lecz te zmagania jedynie podgrzewały napastnika. Sięgnął ręką do spodni, ale w ostatniej chwili się po­ wstrzymał, zaalarmowany tętentem końskich kopyt gdzieś w pobliżu. „Dobry Boże, spraw, by to był przyjaciel, nie wróg" modliła się Brenna bezgłośnie. Wykorzystując jego wa­ hanie, ponowiła próbę strząśnięcia przygniatającego ją cielska. Ku jej zdumieniu sekundę później mężczy-

zna podniósł się sam. Usłyszała, jak przestraszonym głosem rzucił do swego towarzysza: „Znikajmy stąd!" I podciągając spodnie w biegu, wskoczył na swego wierzchowca. Obaj mężczyźni spięli konie ostrogami i odjechali galopem. Odwróciwszy głowę, zobaczyła, jak Garrick osadza swego ogiera tuż przy niej. Leżała w bezruchu, czer­ wona ze wstydu, zupełnie zapominając o przerażeniu, jakie przed chwilą ją ogarnęło. Och, że też musiał wybawić ją z opresji, jakby była jedną z tych słabych, bezradnych istot, którymi tak pogardzała! A w dodat­ ku leży związana jak gęś! Zażenowana, przymknęła oczy. A kiedy uniosła powieki, ze zdziwieniem zoba­ czyła wyraźną troskę pochylającego się nad nią Garricka. - Brenno, nic ci nie jest? - zapytał łagodnie, doty­ kając jej policzka. - Zostaw mnie! - krzyknęła, jeszcze bardziej czer­ wieniąc się ze złości. Odskoczył, jakby wymierzyła mu cios. - Wstawaj! - rozkazał z zaciętą miną, pomagając jej się podnieść. Podał Brennie podartą koszulę, by mogła się osłonić, a potem popchnął ją w kierunku konia. - Ostatni raz jeździłaś sama! - oznajmił przez za­ ciśnięte zęby. - A w ogóle kto pozwolił ci się oddalać? Nie odpowiedziała. - Nie zdążyłem przyjrzeć się twoim napastnikom powiedział, wpatrując się w dal. - Oczywiście wyślę za nimi pościg, skoro tylko wrócimy do domu. To zapewne wędrowni kupcy albo jacyś rabusie. Całkiem prawdopodobne, że zdążą przeprawić się przez fiord i wcale ich nie złapiemy. Mogłaś zginąć - dodał z gniewem, nawet na nią nie patrząc. - No, wsiadaj 156

na konia - ponaglał ją. - Zaczynam się zastanawiać, czy nie powinienem sprzedać cię na najbliżym targu w Hedeby. W drodze powrotnej nie odezwał się ani razu, trak­ tując ją jak powietrze, a kiedy dotarli na dziedziniec, cisnął jej wodze i odszedł zdecydowanym krokiem. Brenna widywała Garricka każdego ranka w porze przejażdżki i często po południu. Po jeździe oddawał jej pod opiekę zgrzanego wierzchowca, nie zamienia­ jąc z nią ani słowa. Prawdę powiedziawszy, od dnia, kiedy uratował ją z rąk bandytów, nie raczył się do niej odezwać. Zupełnie ją ignorował; rzucał cugle i od­ chodził z dumnie podniesioną głową. Brennę nurtowało pytanie, dlaczego jej tak kon­ sekwentnie nie zauważa; zastanawiała się, czy rzeczy­ wiście - jak wcześniej wyznał - kobiety pociągały go wyłącznie wtedy, gdy ciało domagało się swoich praw. Irytował ją nieco ten brak zainteresowania, tym bar­ dziej że jej się wydawało, iż wywarła na nim wraże­ nie. Z kolei ona stale odczuwała jego obecność. Myśli o nim przychodziły nieproszone w najmniej odpowied­ nich momentach. A już najbardziej denerwował ją fakt, że nie potrafiła wymazać z pamięci tamtego dnia, kiedy nie udało mu się jej upokorzyć. Najwyraźniej stała mu się obojętna. Brenna siedziała zanurzona po szyję w ciepłej ką­ pieli, z głową opartą o krawędź cebrzyka, a jej czarne gęste włosy unosiły się na powierzchni wody. Odprę­ żona, pozwalała myślom płynąć leniwie. Była sama w chacie. Na palenisku w pobliżu ce­ brzyka płonął ogień, a Janie i Maudya nie wróciły 157

jeszcze z dużego domu, zapewne zajęte podawaniem Garrickowi kolacji. Nie słyszała, jak drzwi się uchyliły, lecz się zorien­ towała, iż ktoś zakłócił jej samotność, kiedy poczuła na twarzy chłodny powiew i zadrżała z zimna. Pod­ nosząc wzrok, natrafiła na zdziwione spojrzenie wpa­ trzonych w siebie szmaragdowych oczu wysokiego wikinga, stojącego w wejściu. - Idź, skąd przyszedłeś, wikingu, i zamknij za sobą drzwi, zanim się przeziębię! Zawarł drzwi, ale od wewnątrz, i zbliżył się do niej. Brenna zerknęła w dół, sprawdzając, czy włosy do­ statecznie ją zakrywają, i przeniosła czujne spojrzenie na intruza. Nigdy przedtem go nie spotkała, a ponie­ waż wzrostem i budową przypominał Garricka, jego wygląd zyskał jej uznanie. Wiking miał rasową twarz o męskich rysach i - jak zauważyła - o wesołym, wręcz sympatycznym wyrazie. Kiedy wygiął usta w uśmiechu, w kącikach jego oczu pojawiły się drob­ ne zmarszczki. Najwyraźniej nie zrozumiał jej polecenia. Bariera językowa była doprawdy nieznośna. Oczywiście mog­ ła odezwać się w jego języku, łecz nadal nie chciała ujawniać, że zna norweski. Więc ruchem dłoni naka­ zała mu wyjść, ale on tylko pokręcił głową, uśmiecha­ jąc się jeszcze szerzej. - Wynocha stąd! - zawołała rozdrażniona. - Nie ma powodu do nerwów, moja panno. - Znasz mój język? - Otworzyła oczy ze zdziwienia. - Tak. Garrick mnie go nauczył, gdy byliśmy dzieć­ mi - wyjaśnił rozbawiony jej miną. - Ktoś ty? - zapytała. - Jestem Perrin. Teraz wszystko zrozumiała.

- Przyszedłeś do Janie? Ale jej tu nie ma. - Widzę - odrzekł, znowu podchodząc parę kro­ ków. - A ty jesteś nową niewolnicą Garricka - powie­ dział, zupełnie nieświadomy, że to stwierdzenie wy­ wołało w jej oczach wściekłe błyski. - Dużo o tobie słyszałem. - A ja o tobie - odparła gniewnie. - Nie poważam mężczyzn, którzy nie przyznają się do własnych dzieci ani ich matek. Zrazu zaskoczony, po chwili ściągnął brwi. - To znaczy, że Janie ma długi język. - Nie miej jej tego za złe - odpowiedziała wyniośle Brenna. - Ona mówi o tobie wyłącznie z miłością oraz dumą i wcale nie ma pretensji o twoje tchórzostwo. Nie przeszkadza ci, że inni mężczyźni używają sobie z matką twego dziecka? - Przeszkadza - przyznał wyraźnie zmartwiony. Tylko że nic nie mogę poradzić: ona należy do Gar­ ricka. - A ty boisz się poprosić go o nią - dopowiedziała z nie ukrywaną pogardą. - Boję się odmowy, bo takiej prośby się nie ponawia. - Gdybym była na twoim miejscu, sama wzięła­ bym, co chcę. Przecież wy, wikingowie, bardzo chętnie tak postępujecie. Zaskoczył ją, parskając śmiechem. - Rzeczywiście jesteś zuchwała i masz ostry język, jak powiadają. Widzę, że Garrick jeszcze cię nie po­ skromił. Mimo wzburzenia odpowiedziała uśmiechem. - Jeżeli lepiej się przyjrzysz, przekonasz się, że to Garrick został utemperowany On sobie ze mną nie poradzi.

158

159

- Ciekawe, czy mój przyjaciel myśli tak samo odparł, stając przy samym cebrzyku. Brenna rzuciła mu figlarne spojrzenie. - Podoba ci się to, co widzisz, wikingu? - spytała zalotnie, zdziwiona własnym postępowaniem. - Bardzo! - Cóż, czym prędzej wybij sobie z głowy chęć zo­ baczenia czegoś więcej. To ja wybieram kochanków, a nie oni mnie. A ty na pewno nie będziesz zaliczać się do ich grona. Skwitował jej słowa gromkim rechotem, a oczy za­ lśniły mu swawolnie. - Odważne słowa jak na dziewkę skazaną na mą łaskę. - Zmącił wodę dłonią, błyskając zębami w we­ sołym uśmiechu. - Ostrożnie, wikingu! - ostrzegła chłodno. - Janie nie wybaczyłaby mi, gdybym musiała cię uszkodzić. - Che, che! Niewątpliwie poinformowałabyś ją o wszystkim, prawda? - Naturalnie. Odsunął się parę kroków. - Nie masz się czego obawiać. Nie dotknę cię. Obdarzyła go łagodnym uśmiechem. - Nie obawiam się ciebie, Perrinie. Nie boję się żad­ nego mężczyzny. Spojrzał na nią spod oka. - Nawet Garricka? - Zwłaszcza jego! - Zachowaj rozsądek, dziewczyno - odparł tym ra­ zem poważnie. - Nie lekceważ go! Odwrócił się i wyszedł, a ona zadumała się nad znaczeniem jego słów.

160

Garrick siedział sam przy długim stole i pogrążony w niewesołych myślach o życiu pędzonym w samo­ tności, kończył jeść potężną porcję duszonego mięsa. Leżący u jego stóp pies głośno uderzał ogonem o gołą podłogę, czekając cierpliwie, aż pan rzuci mu jakiś kąsek. Garrickowi na ogół odpowiadała cisza i spokój panujące w domu, tylko czasami, w takie wieczory jak ten, niemal żałował, że opuścił rodziców i prze­ prowadził się do tej nieprzytulnej pustelni. Brakowało mu ciepła rodzinnego życia, gwaru rozmów i wesołej kompanii. Nawet Yarmilłe nie zasiadała z nim do po­ siłków, bo mieszkała u niego jedynie wtedy, gdy wy­ jeżdżał. Kiedy się zjawiał, wracała do chaty, którą dzie­ liła z synem. A ponieważ Garrick miał obecnie nie­ wielu niewolników do nadzorowania, Yarmille zaglą­ dała do niego dwa razy w tygodniu, by wydać dys­ pozycje. W roztargnieniu, odruchowo rzucił psu kawałek sarniny. Niedługo służący zakończą pracę i udadzą się na noc do swoich kwater. Zostanie zupełnie sam w ogromnym domu i tylko pies odprowadzi go do sypialni. Trzy lata temu wyobrażał sobie swoje życie zupełnie inaczej. Jak bardzo się pomylił! Miał nadzieję założyć rodzinę; pragnął mieć synów, którzy dorastaliby pod jego okiem, i żonę, która rozgrzewałaby go w łożu. Większego głupca od niego ziemia nie nosiła! Nigdy więcej nie pomyśli o dzieleniu życia z kobietą, bo żad­ nej nie zaufa na tyle, by obdarzyć ją swą miłością. Nie chce więcej lizać ran. Pies czujnie uniósł głowę, bo w kuchni rozległ się piskliwy chichot Janie. Chwilę później do wielkiej izby wszedł Perrin z zadowoloną miną. Pozdrowił Garri­ cka i usiadł przy stole. 161

- Założę się, że więcej czasu spędzasz z tą dziewką niż ze mną, kiedy zjawiasz się z wizytą - zganił go dobrodusznie Garrick, zadowolony, że ktoś wreszcie przerwał mu smutne rozmyślania. - Przyznaję, że weselej mi w jej towarzystwie niż w twoim. Ty chodzisz skwaszony, a ona jest, hmm... słodka - roześmiał się Perrin. - Ha! Powinienem był od razu odgadnąć, iż przy­ szedłeś wyłącznie po to, żeby się z nią zobaczyć odpowiedział Garrick, udając obrażonego. - Proszę bardzo, zwolnię ją z obowiązków, byś miał swe roz­ kosze. - Krzywdzisz mnie, Garricku - odrzekł Perrin, kła­ dąc rękę na sercu dla podkreślenia szczerości swych słów. - To byłoby żałosne, gdyby mężczyzna przed­ kładał towarzystwo niewiasty nad kompanię starego druha. - Tak - przyznał Garrick już poważnie. - Dlaczego tak długo do mnie nie zaglądałeś? Brakowało mi ciebie na uczcie. Nie widzieliśmy się od powrotu do domu. - Musiałem zebrać plony z moich paru poletek. Nie mam tylu niewolników co ty. - Perrinie, trzeba było dać znać, że potrzebujesz dodatkowych rąk do pracy. Uwinęliśmy się ze żniwa­ mi miesiąc temu. I ja, i moi służący nie mamy nic do roboty. - Może w przyszłym roku zwrócę się do ciebie o pomoc, ale za opłatą. - No wiesz! Chcesz mi płacić za przyjaźń?! Teraz z kolei ja czuję się dotknięty. - W takim razie trzymam cię za słowo. Oczywiście, jeśli na czas wrócisz z wyprawy na Wschód. Garrick wydawał się zaskoczony. - Nie popłyniesz ze mną na wiosnę?

- Za wcześnie o tym mówić. - Perrin się zadumał. Moja matka beze mnie źle zniosła zimę w domu. - Jak na początek dobrze sobie poradziliśmy z handlem - powiedział Garrick. - Może zbyt długo marudziliśmy w gościnie u Słowian. Ale to się więcej nie powtórzy. - Niezbadane są wyroki Odyna - zauważył filozo­ ficznie Perrin. - Zobaczymy, jak ułożą się sprawy. Mężczyźni zamilkli, bo do izby weszła Janie z dwo­ ma kuflami piwa. Garrick dostrzegł wymianę spojrzeń między przyjacielem a dziewczyną i poczuł coś w ro­ dzaju ukłucia zazdrości. Żałował, że nie potrafi lek­ ko traktować związków z kobietami, bez uczuciowe­ go zaangażowania. Gdy Janie wyszła, Perrin z porozumiewawczym uśmiechem przechylił się do Garricka. - Kiedy tu szedłem, natknąłem się na twoją nową niewolnicę. - Tak? - Uhm. Rozglądając się za Janie, zajrzałem do kwa­ tery dla kobiet i zastałem tam czarnowłosą piękność w kąpieli. - No i...? - Oczy Garricka pociemniały. - Zastanawiam się, dlaczego trzymasz ją z dale­ ka od siebie, mając łoże wystarczająco obszerne dla dwojga. - Uhm! - burknął Garrick. - Trzeba było zamienić z nią parę słów, a przestałbyś się dziwić. Rzeczywiście jest jak róża, lecz kolce ma zbyt ostre na mój gust. - Porozmawiałem z nią krótko - uśmiechnął się Perrin. - W jednej chwili śmiało się ze mną droczyła, w drugiej ostrzegła, bym nie próbował jej dotknąć. - A dotknąłeś? - Garrick się nachmurzył.

162

163

- Nie. Ale założę się, że inni się nie oprą. Nie masz nic przeciwko temu, by się nią z tobą dzielono? - Dlaczego niby miałbym mieć? Może przynajmniej zrozumie, gdzie jej miejsce - odparł kwaśno Garrick. - A więc nie udało ci się dotrzymać obietnicy danej podczas uczty? Nie poskromiłeś jej? - Nie musisz mi przypominać o przyrzeczeniach składanych po pijanemu. - Garrick skrzywił się z nie­ smakiem. Dokładnie pamiętał, co wtedy powiedział, bo nie był aż tak oszołomiony alkoholem. Hugh cały czas go prowokował, śmiejąc się, że nie potrafi pora­ dzić sobie ze zwykłą złośnicą, więc położywszy dłoń na głowie odyńca, poświęconego bogowi Thorowi w najdłuższą noc roku, uczynił przy wszystkich ślub, że złamie opór Brenny. I aby przypieczętować dane słowo, napił się z ofiarnego pucharu.

Śmiech zamarł Perrinowi na ustach. - Posłuchaj, Garricku! - 2 wyraźnym niepokojem spojrzał na kipiącego z wściekłości przyjaciela. - Nie chciałbym, żeby jej się stała krzywda po tym, co po­ wiedziałem. - Nic się jej nie stanie, lecz, na Thora, jutro nie będzie z siebie taka zadowolona! Perrin westchnął w duchu, patrząc na chmurną twarz druha. Gorzko żałował swych nieopatrznych słów. Miał nadzieję, że dziewczyna nie zapłaci za nie zbyt drogo.

17

- Ona nie pracuje w domu? - zapytał Perrin. - Nie. W stajni. - Pozwalasz na to? - zdziwił się. - To jedyne zajęcie, na jakie się zgodziła - przyznał ponuro Garrick, jeszcze mocniej marszcząc brwi. Grzmiący śmiech Perrina odbił się od ściany izby. - A więc dziewka miała rację. Owinęła ciebie wokół swego palca! - Tak powiedziała?

Garrick, trawiony gniewem, szedł w stronę kwater dla niewolników. Po cichu uchylił drzwi do chaty ko­ biet i wśliznął się do środka. W ciepłej, czerwonawej poświacie dogasającego ognia szybko wypatrzył swoją ofiarę. Pogrążona w głębokim śnie Brenna leżała pod weł­ nianą derką, zwinięta na macie w pobliżu paleniska. Jedwabiste włosy rozsypane wokół twarzy połyskiwa­ ły w świetle żaru, jakby wpleciono w nie dziesiątki rubinów. Długie czarne rzęsy kładły się cieniem na policzkach, a lekko rozchylone, wilgotne usta przypo­ minały płatki róży mokre od rosy. Ten słodki, niewinny obrazek sprawił, że Garrickowi krew żywiej popłynęła w żyłach, niemal zapo­ mniał, że gdy się dziewczyna obudzi, znowu wstąpi w nią diabeł. Nachylił się i delikatnie zsunął z niej derkę. Kiedy chłód z otwartych drzwi liznął jej bose stopy, z nadąsaną miną podciągnęła kolana pod bro­ dę. Filigranową sylwetkę kryła obszerna szorstka ko-

164

165

Nie przypuszczał nawet, jakie trudne czeka go za­ danie. Zawiódł się, postępując zgodnie z tym, co sobie obmyślił. Brenna, zamiast poczuć się poniżona, spra­ wiała wrażenie zadowolonej; bardzo go to dotknęło, bo nie takiej reakcji oczekiwał. Wiedział, że chłostą również jej nie skruszy, a w dodatku nie miał serca jej bić. Brenna nie nagięła się do jego woli, ale przy­ najmniej mu służyła, chociaż wcale nie robiła tego, co jej na początku zlecił.

szula, bez wątpienia podarowana przez pulchną Maudyę śpiącą w drugim kącie izby. Garrick przywołał wspomnienie jedwabistego doty­ ku jej ramion i smukłych ud, jędrnych wzgórków piersi i płaskiego brzucha, teraz szczelnie zasłoniętych przed jego wzrokiem. Pomyślał o szczupłej talii i drobnych zaokrągleniach pośladków, które aż się prosiły, by je pogładzić, oraz o aksamitnie gładkiej skórze na ple­ cach i we wgłębieniach nad obojczykiem. Czym prędzej odsunął obrazy podsuwane przez wyobraźnię, bo jeszcze chwila, a gotów był rzucić się na nią jak zwierzę, nie zważając, że w izbie są inne kobiety. Położył dłoń na ustach Brenny, by po prze­ budzeniu nie wszczęła alarmu. Momentalnie otworzy­ ła oczy lecz zanim zdążyła rozpoznać napastnika, po­ chwycił ją na ręce i przyciskając popiskującą do piersi, wyniósł z chaty. Wypuścił ją z ramion dopiero w stajni. Skoczyła ku niemu z włosami rozwianymi jak czarne skrzydła kru­ ka. Ale gdy spostrzegła, kim jest, od razu ochłonęła. - Ach, to ty - powiedziała spokojnie, dając mu do zrozumienia, że się go nie obawia. - A myślałaś, że kto? - Któryś z twoich kompanów - odparła. - Na przy­ kład Bayard. Zapewne chętnie odpłaciłby za to, co mu zrobiłam. Twój brat też ma powody do zemsty. - Boisz się ich? - Nie. Ale nie jestem taka głupia, żeby ich lekce­ ważyć. - Nie tak jak mnie, prawda? - warknął. Spojrzała na niego ze zdumieniem. - Dlaczego miałabym bać się ciebie, wikingu? Co prawda pokazałeś, na co cię stać, ale szczerze mówiąc, to wcale nie było takie nieprzyjemne. 166

Postąpił ku niej, czując, jak kolejny raz wzbiera w nim gniew. - Mam cię zanieść czy sama pójdziesz, moja panno? - Nie, nie pójdę z tobą! Wcale mi się nie podoba, że zrywasz mnie ze snu dla swych przyjemności. - Wcale nie chodzi o moje przyjemności. - Nie? A o co? - Idziesz? Miała zamiar się zgodzić, bo nurtowała ją cieka­ wość, lecz zanim zdążyła odpowiedzieć, chwycił ją pod łokieć i popchnął przed sobą. Przystanęła, wyry­ wając ramię, kiedy bosymi stopami nastąpiła na ostre kamienie. - Dlaczego nie idziesz? - zapytał tonem zdradza­ jącym zniecierpliwienie. - Chcesz, żebym pokrwawiła sobie stopy? Chyba jednak będziesz musiał mnie zanieść - oznajmiła z szelmowskim uśmieszkiem. Chwilę dumał z ponurą miną, zanim szarpnął ją ku sobie i podniósł z ziemi. Kiedy objęła ramionami jego szyję, sapnął niezadowolony. Przemierzył podwórze zamaszystym krokiem, kierując się ku schodom na tyłach domu, prowadzącym prosto na piętro. Wszedł na nie spiesznie, pokonując po dwa stopnie naraz, jakby ciężar, który niósł, znaczył dla niego tyle co worek pierza. Na korytarzu postawił ją na podłodze. Przytrzymała go nieco dłużej, niż to było konieczne, lecz on z obo­ jętną miną prowadził ją przed sobą. Ponieważ nie była w dużym domu od dnia, kiedy pozbawił ją dziewictwa, natychmiast zauważyła zmia­ ny. Na ścianach wisiały teraz ozdobne świeczniki ze złota, a między nimi barwne kilimy obramowane zło­ tymi frędzlami. Przez całą długość korytarza biegł wą167

ski chodnik w czarno-srebrne desenie ze spiralnymi złotymi motywami wzdłuż boków. Wnętrze straciło swój dawny surowy i ponury charakter. Brenna przystanęła, widząc, że Garrick kieruje ją do swojej komnaty, lecz on wepchnął ją do środka i zamknął za nimi drzwi. Odwróciła się do niego i podparła pięściami pod boki. - Czyżbyś mnie oszukał, wikingu? W jakim celu mnie tu sprowadziłeś? - Wyjaśnienie tego - jak go nazwałaś - „celu" zaj­ mie nam sporo czasu, a ponieważ znana mi jest twoja niechęć do przeciągów, wybrałem to miejsce, jako naj­ lepiej ogrzane w całym domu. Rzeczywiście było tu przytulnie. Ciepło z płonącego ogniska rozchodziło się po komnacie. W niej także nastąpiło wiele zmian. Zimną posadzkę zakrywały dwa identyczne ogromne kobierce w żywe, niebiesko-złote wzory. Na ścianach wisiały dwa gobeliny. Na jednym chłop pracował w polu pod niebem rozświet­ lonym słońcem; drugi przedstawiał skomplikowaną scenę rodzajową na żółtym tle. Znalazło się również miejsce dla otomany obitej niebiesko-białym brokatem; jej rzeźbione nogi wyglądały zupełnie jak łapy lwa. Brenna przez chwilę chłonęła wzrokiem te wszyst­ kie cuda, zanim odwróciła się do Garricka. - Powiedz mi wreszcie, po co mnie ściągnąłeś. I dlaczego zrobiłeś to w takiej tajemnicy? Wzruszył ramionami i podszedł do małego stolika, gdzie obok talerza z serem stał bukłak wina. - Nie wiedziałem, czego się spodziewać, więc wo­ lałem nie ryzykować. Mogłaś narobić hałasu i pobu­ dzić kobiety. Nie widzę powodu, by zakłócać im sen tylko dlatego, że muszę poczynić pewne ustalenia względem twojej osoby.

Brenna zdrętwiała. - Wszystko już ustaliliśmy. - Wcale nie, moja panno. - Pracuję dla ciebie! - podniosła głos. - Zarabiam na utrzymanie. Czego jeszcze chcesz? Podszedł do dużego kufra pod ścianą i wyjął zeń szatę z szarego jedwabiu, obramowaną białym futrem. Stanął z nią tuż przy Brennie, więc kiedy się do niej zwrócił, musiała zadrzeć głowę, żeby spojrzeć mu w twarz. - Tak. Dobrze się wywiązywałaś ze swoich obo­ wiązków, ale nie robiłaś tego, czego sobie życzyłem. Ustąpiłem, bo z początku nie widziałem innego wyj­ ścia. Praca nie może sprawiać przyjemności niewolni­ kowi, moja panno, a tobie wyraźnie odpowiadało two­ je zajęcie. - Zawiesił głos. - Tak dalej nie będzie! - Co?! Na jego twarzy pojawił się cyniczny uśmiech. - Zaczynamy od nowa. Będziesz wykonywać zaję­ cia, jakie pierwotnie ci wyznaczyłem. A zaczniesz od tego - dodał, podając jej szatę. - Trzeba przyszyć na­ derwany rękaw. Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. - Boże na niebiosach! - zawołała zdesperowana. - Ani twój Bóg, ani moi bogowie ci nie pomogą, dziewczyno. Tutaj ja rządzę. - Nie zrobię tego! - krzyknęła z wściekłością, cis­ kając kaftanem o podłogę. - I dobrze o tym wiesz! Wzruszył ramionami i flegmatycznym krokiem pod­ szedł do stołu. - W takim razie będziesz tu siedzieć, dopóki nie zmienisz zdania - rzucił za siebie. - Tylko dopóki nie zaśniesz, wikingu. - To znaczy, że znowu trzeba cię pilnować. Pies-

168

169

ku! - zawołał. Biały owczarek zeskoczył z łoża. Dotąd pozostawał niewidoczny na tle futrzaka z gronosta­ jów. - Połóż się przy drzwiach i pilnuj, żeby dziew­ czyna nie wyszła! Owczarek zdawał się rozumieć każde jego słowo. Podniósł łeb, popatrzył na Brennę obojętnie, po czym ułożył się przy drzwiach. Brenna rzuciła mu złe spoj­ rzenie i przeniosła zagniewany wzrok na Garricka. - Staram się nie darzyć cię nienawiścią, wikingu, ponieważ nie ponosisz winy za to, że się tu znalazłam, ale mi tego nie ułatwiasz! Drwiąco się uśmiechnął. - Możesz mnie sobie nienawidzić, ile ci się żywnie podoba, moja panno. Nic ci z tego nie przyjdzie. Moje uczucia w stosunku do ciebie nie uległy zmianie, bo jesteś krnąbrna i od początku sprawiasz tylko kłopoty. Potrzebuję ciebie jak piątego koła u wozu. Teraz przy­ najmniej oboje wiemy, na czym stoimy. - Pociągnął długi łyk wina i zaczął zdejmować ubranie.

w nim spała. Ale się nie obawiaj/ nie skorzystam z okazji, bo nie mają cię tii spotkać żadne przyjemno­ ści. Więc kładź się wreszcie, a jeżeli nie uśniesz, wy­ korzystaj ten czas na zastanowienie się nad swoim uporem.

- I co teraz? - Ponieważ nie doszliśmy do porozumienia, koniec dyskusji na dziś. Kładź się do łóżka, moja panno. - Już mi się nie chce spać - odparła skwaszona. - Co w takim razie zamierzasz? - Możesz mnie zmusić, abym siedziała w tym po­ koju, ale nie mam zamiaru leżeć z tobą w jednym łóżku! - Tak? - Uniósł brew, patrząc na nią spod oka. A miałem wrażenie, że pewnego razu bardzo ci się w nim spodobało. - To się pomyliłeś! - odparowała, płonąc rumień­ cem. - Mniejsza o to. Ponieważ ja nie mam nic przeciw­ ko temu, by odstąpić ci część mego łoża, będziesz

Wytrąciły ją ze snu dziwne rzeczy, jakie działy się z jej ciałem, które zdawało się wołać: obudź się, zo­ bacz, ile czeka cię przyjemności! Sen pierzchł, więc, wsłuchana w zmysły, powoli unosiła powieki, a gdy wreszcie zrozumiała, że to, co czuje, nie jest grą wy­ obraźni, ze zdumienia szeroko otworzyła oczy. Leżała na boku, twarzą do ściany, z ręką na podusz­ ce wsuniętą pod głowę; jedną nogę ugięła w kolanie, drugą miała wyprostowaną. Nadal spoczywała na pu­ szystym futrzaku z gronostai, tak jak się położyła, kie­ dy zajęła miejsce obok Garricka. Lecz teraz podwinięta do pasa koszula odsłaniała jej nogi i biodra. Trwała w bezruchu, starając się oddychać miarowo, jak ktoś pogrążony w głębokim śnie. Garrick przytulał ją do siebie; przez materiał koszuli czuła na plecach bijące od niego ciepło. Oparł ramię na jej talii i dłonią uwięzioną między piersiami delikatnie je pieścił. Go­ rący oddech Garricka łaskotał ją w szyję, jego ręka zaczęła powolną wędrówkę w dół, błądząc po płaskim brzuchu, biodrach i udach i wywołując na nich gęsią skórkę. Potem denerwująco leniwie wracała ku górze, by zatrzymać się wreszcie na puszystym wzgórku, gdzie palce - rozgarniając czarne loczki - zaczęły szu­ kać drogi do wilgotnego, gorącego miejsca, które już drżało z rozkoszy. Zdziwiła się, słysząc własny stłumiony jęk. Wiedzia­ ła, że powinna wymknąć się i uciec, lecz zamiast tego obróciła się na wznak, wychodząc naprzeciw jego dło-

170

171

- A przysięgłabym, panie wikingu, że mówiłeś, iż nie spotkają mnie w twym łożu żadne przyjemności odezwała się, wodząc dłonią po nagim męskim torsie pokrytym złotym puchem. - Czy nie potrafisz dotrzy­ mać słowa nawet przez jedną noc? - Moja panno, w takim razie zarzekałem się zbyt pochopnie - odparł chrapliwie, całując ją lekko w usta rozchylonymi wargami. - Ale to twoja wina, bo na­ prawdę jedynym miejscem, gdzie tracisz tupet, jest właśnie łoże. - Rozpromieniony patrzył jej w twarz. Dlaczego tak jest? Wzruszyła ramionami z wyzywającym uśmiechem. - Chwilami odnajduję zalety w tym, że jestem ko­ bietą. I nie jestem znowu taka nieśmiała, żeby się do tego nie przyznać. - Ty nieśmiała! Ha! - Skoro już to wiesz, wikingu - zaczęła, przyciąga­ jąc go do siebie - nie bądź zaskoczony moim zacho­ waniem. Pocałowała go namiętnie, wprawiając w zdumienie. Trudno było się jej oprzeć; byłby bliższy prawdy, przy­ znając, że rozpala go do białości. Ponaglała go, roz­ suwając nogi, więc nie wahał się dłużej. Objął dłońmi

jej pośladki, jeszcze mocniej przycisnął do siebie i ga­ lopował z nią razem jak ogier ścigający się z wiatrem. Potem poczuł jeszcze, jak oplata mu biodra nogami, i zatracił się w rozkoszy. To właśnie myśl o tej chwili pchnęła go do złamania wcześniej danego słowa, że już nie będzie się z nią kochał. Oddychając ciężko, opadł całym ciężarem na drobne ciało Brenny, wtulając twarz we włębienie jej obojczy­ ka. Kiedy spróbował się unieść, uwięziła go w zamk­ niętych ramionach, nadal przyciskając do siebie noga­ mi. Spojrzał na nią z niemym pytaniem i zobaczył uwodzicielsko zmrużone oczy oraz zmysłowo rozchy­ lone wargi. - Pokaż mi swą siłę, wikingu - wyszeptała, dysząc i ocierając się o niego prowokująco. - Chcę jeszcze! - Na bogów, kobieto, czy ty nie masz wstydu? Nie dowierzał własnym uszom. - Dlaczego? - zapytała niespeszona. - Czy to wstyd, że mi to sprawia przyjemność? Mam udawać, iż tak nie jest? - Żadna kobieta nie stawiała mi takich wymagań. - Nie porównuj mnie z innymi, wikingu! - zapro­ testowała zapalczywie, uwalniając go z uścisku. W takim razie idź sobie, skoro nie starcza ci sił, żeby mnie zadowolić! Chwycił ją za ręce wparte w jego pierś i rozpostarł szeroko. - To wielce nieobyczajne zachowanie, tygrysico. Uśmiechnął się ironicznie i rozmyślnie poruszając się w niej powoli, miażdżył wargami jej usta. Wystarczyła jedna chwila, by iskry pożądania rozpaliły go na no­ wo. Nacierał teraz równomiernymi, rytmicznymi ru­ chami. Puścił ręce dziewczyny i tuląc w dłoniach jej twarz, całował coraz goręcej, coraz bardziej pożądli-

172

173

ni. Uśmiechnęła się uwodzicielsko, zaglądając w za­ mglone turkusowe oczy Garricka. - Niełatwo cię obudzić, dziewczyno - wymruczał z udawaną pretensją. Brenna zdumiała się, że tego tak z natury gwał­ townego i szorstkiego mężczyznę stać na delikatność i czułość. Z radością przyjmowała jego względy, co więcej - oczekiwała ich, dziwiąc się jednocześnie sama sobie. Już za pierwszym razem odczuwała przyjem­ ność, podejrzewała jednak, że może liczyć na upojniejsze doznania.

wie. Czuł, jak Brenna palcami błądzi po jego plecach, ugniatając napięte mięśnie. Jęknęła cicho i zarzuciw­ szy mu ramiona na szyję, trzymała się kurczowo jakby w obawie o cenne życie. Pomimo ekstatycznego za­ mroczenia wyczuwał, że ona także zatraca się w roz­ koszy; wreszcie, łapiąc urywany oddech, wyprężyła się i wbiła mu paznokcie w barki, a z ust wyrwało się jego imię wymówione gardłowym szeptem. W tej samej chwili wstrząsnęły nimi eksplozje miłosnej kul­ minacji. Tym razem nie protestowała, kiedy zsunął się na bok. Leżeli chwilę, dysząc ciężko. Gdy musnęła go po ramieniu, wzdrygnął się na myśl, że śmie od niego żądać więcej. - Do rana jeszcze daleko, moja panno - powiedział znużonym głosem, nie podnosząc powiek. - Spij! - Chciałam tylko ci podziękować, Garricku. Nic więcej. Otworzył oczy i zanim, obciągając koszulę, odwró­ ciła się tyłem, zdążył dojrzeć czułość malującą się na jej twarzy. Wpatrywał się przez chwilę w jej plecy, kolejny raz zastanawiając się nad złożoną osobowością dziewczyny. Ten nowo odkryty rys jej charakteru naj­ bardziej mu odpowiadał. Rozpogodził się. - Chodź do mnie - wyszeptał chrapliwie, biorąc ją w ramiona. Świadomość, że nie będzie się opierać, wprowadziła go w błogi nastrój. Gdy przytuliła się do niego, nie miał wątpliwości, że bardzo łatwo mógłby do niej przywyknąć. - Jak miło jest z tobą nie walczyć... - westchnęła cicho Brenna w półśnie, przytulona do jego piersi. Uśmiechnął się pod nosem i bezwiednie mocniej ją 174

przygarnął. Zdumiewał go wpływ, jaki na niego miała. Jeżeli kolejny raz się nie zmieni, szybko zapragnie jej znowu. - Tak, Brenno - szepnął. - Naprawdę miło.

18 Brenna siedziała naprzeciwko Garricka przy małym stoliku nad porannym posiłkiem. Odchylona na opar­ cie, z nadąsaną miną skubała jedzenie, co rusz rzuca­ jąc Garrickowi złe spojrzenia. Lecz on, skupiony na zawartości talerza, w ogóle tego nie zauważał. Od tygodnia więził ją w swej komnacie, gdzie za całe towarzystwo musiał wystarczyć jej przeklęty biały owczarek. W ciągu dnia sam przynosił jej posiłki i zni­ kał, by wrócić dopiero przed nocą. Nie dotknął jej od tamtego wieczoru, kiedy ją tu sprowadził, i zgadzał się nawet, by spała na otomanie zamiast w jego wiel­ kim łożu, jeśli akurat upierała się przy tym. Kiedy obudziła się po ich wspólnie spędzonej nocy, była zdruzgotana, myśląc o tym, co wyprawiała. Ale to przecież nie ona, Brenna, zachowała się jak rozpasana dziewka, tylko jej zasługujące na pogardę kobiece ciało. To ten zdradziecki instrument domagał się owo­ ców swego rozbudzenia, wręcz wabił Garricka i pro­ wokował, by pokazał mu jego możliwości. Garrick rozniecił w jej ciele ogień, którego istnienia nie podej­ rzewała. Ale nigdy więcej! Potrafi odmówić sobie tych przyjemności. Tak jest, nie potrzeba jej uniesień, bo kosztem następnego razu byłyby jej ustępstwa... Co prawda nie mogła cofnąć tego, co już się stało, lecz niech sczeźnie, jeśli ponownie dopuści do takiej sytuacji! Głupotą było liczyć, że Garrick zmięknie. Za175

wziął się i dalej uważał, że ona będzie mu służyć tak, jak to sobie umyślił. Nie potrafiła mu tego wybaczyć, zwłaszcza nie po czułości, jaka ich wtedy ogarnęła. Zatopiona w myślach, rzuciła kęs mięsa owczarko­ wi leżącemu między nimi pod stołem. Zrobiła to ma­ chinalnie, przyzwyczajona do podkarmiania psów swego ojca, snujących się po ich dworze. Zdała sobie sprawę, że to zrobiła, gdy psisko szturchnęło ją nosem w rękę, prosząc o więcej. Podniosła oczy i natrafiła na karcące spojrzenie Garricka. „Boże - pomyślała mściwie - już lepsze to niż ten uśmieszek zadowole­ nia, z którym się niemal bez przerwy obnosi". - Nie podoba ci się, wikingu? - zapytała niewin­ nym głosikiem, z przekornym błyskiem w oku. - Bo­ isz się, że zbałamuciłam ci psa? - A gdy jego wzrok stał się jeszcze bardziej zawzięty, zaszarżowała z pro­ miennym uśmiechem: - Zapewne nie wiesz, że zdą­ żyliśmy się zaprzyjaźnić, co? Jak mogło być inaczej, skoro siedzimy tu razem całe dnie! Jeszcze trochę, a nawet łba nie podniesie, kiedy stąd wyjdę.

Odwrócił się przy drzwiach z ironicznym uśmie­ chem. - Dziewczyno, nie ja cię trzymam, sama postano­ wiłaś tu siedzieć. Zaczniesz wykonywać moje polece­ nia, to będziesz mogła cieszyć się tymi samymi przy­ wilejami co pozostali niewolnicy. - Ty nadęty ośle! - zawołała, zrywając się od stołu z zaciśniętymi pięściami. - Prędzej będziesz smażyć się w piekle! - Jesteś uparta, ale przekonasz się, że potrafię cię przetrzymać! - rzucił z zawziętą miną i wyszedł z kom­ naty. Brennę ogarnął szał. Złapała stojący przed nią kubek z mlekiem i cisnęła nim w drzwi. Nie ostudził jej wi­ dok szkody. Zaślepiona gniewem wywróciła stolik; talerz z jedzeniem poleciał z hukiem na podłogę, a spłoszony pies czym prędzej czmychnął przed nią. Dopadła do łóżka i zerwała z niego futrzak, a na ko­ niec zatrzymała się przy kufrze, skąd ze złośliwą satys­ fakcją wyjmowała ubrania Garricka i rozrzucała je po komnacie.

Garrick wpatrywał się w nią chłodno. - Jeśli to prawda, nadszedł czas założyć zamek na drzwi - oznajmił po chwili. Brenna poszarzała na twarzy. - Nie zrobisz tego! - Zrobię, bez wątpienia - wycedził. - I to dziś wie­ czorem, bo i tak nie mam nic lepszego do roboty. - Ja tylko żartowałam, wikingu - zapewniała, sta­ rając się nadać głosowi lekkie brzmienie. - Możesz ufać swojemu psu. - To tobie nie ufam. - Uciął i gniewnie ruszył do wyjścia. - Jak długo masz zamiar mnie tu trzymać?! - roz­ złościła się.

Zacietrzewiona, nie słyszała, kiedy wrócił. Zaszedł ją od tyłu i pchnął na łóżko. - Takie dziecinne brewerie nie przystoją dorosłej kobiecie! - krzyknął, doskakując do niej. Podniosła wzrok i zobaczyła, że klęczy nad nią z rę­ ką uniesioną do ciosu. Ani jeden mięsień w jej twarzy nie drgnął, kiedy wpatrywała się w pięść, oczekując najgorszego. Lecz on widocznie wahał się o sekundę za długo, bo zmienił zamiar i miotając przekleństwa, opuścił ramię. - Sama sobie narobiłaś roboty, dziewczyno - oznaj­ mił, patrząc na nią z pasją. - Do wieczora ma tu być porządek albo pójdziesz głodna spać. A jeśli ci się

176

177

wydaje, że jeden posiłek nie ma znaczenia, lepiej się zastanów, bo zapowiadam, że nie dostaniesz jeść, do­ póki nie posprzątasz! - zagroził i wyszedł z komnaty, trzaskając drzwiami. - I co teraz, piesku? - Brenna zwróciła się półgło­ sem do owczarka, jakby ten mógł podsunąć jej jakiś pomysł. - Mam na złość dać się zagłodzić na śmierć? Nie odpowiada mi to, chociaż pokazałabym temu władczemu szakalowi, że nie można mną pomiatać. Niech go piekło pochłonie! - krzyknęła. - Dlaczego on mi to robi?! Chce złamać i podeptać moją dumę! „Wszystko już dobrze się układało - myślała. - A te­ raz będzie mnie głodził. Obiecał, więc udowodni, że nie rzuca słów na wiatr. Tym razem to ja będę musiała ustąpić".

skazał ją na śmierć. Czy naprawdę okaże się aż tak zatwardziała? I to w takiej błahej sprawie? Powinien był posłuchać intuicji, która kazała mu podnieść na nią rękę. Lecz nie potrafił się przemóc, by wymierzyć policzek tej pięknej twarzy. A co będzie, gdy po po­ wrocie znajdzie bałagan w komnacie? Jeżeli tym ra­ zem się ugnie, nigdy nie zapanuje nad dziewczyną. A jeśli żadne z nich nie ustąpi, ona gotowa jest umrzeć z głodu...

Stokrotnie przeklinał siebie za słowa wypowiedzia­ ne w przypływie gniewu, słowa, którymi być może

Gdyby lepiej znał jej charakter, być może potrafiłby przewidzieć, jak się zachowa. Kto ma go oświecić w tej sprawie? - Ty głupcze! - powiedział na głos. - Przecież jest ktoś, kto może rzucić nieco światła na sposób myślenia tej upartej kobiety, którą obdarzył go los! Skierował konia w stronę domu ojca. Po krótkim galopie wkroczył do zadymionej izby, zastając Anselma i brata przy grze w kości. Matka była zajęta szy­ ciem. - Ho, ho! Co o tak późnej porze sprowadza księcia kupców w nasze skromne progi? - zażartował Hugh na widok Garricka. - Sądziłem, że cały wolny czas poświęcasz liczeniu zgromadzonych skarbów. - Nie, tylko połowę - odparł Garrick, chociaż wcale nie był w nastroju do wesołych rozmów. - Przyjecha­ łem zamienić parę słów z którąś z nowych niewolnic. - Na pewno tylko o słowa ci chodzi? - zapytał Hugh, uderzając się po kolanie, zadowolony z włas­ nego dowcipu. - Dość, Hugh! - zmitygował go Anselm. I wiedzio­ ny ciekawością, zwrócił się do Garricka: - Kogo masz na myśli? - Krewniaczki Brenny. Obojętnie którą z nich. - Ach tak!

178

179

19 Garrick wjechał na wzgórze i zeskoczył z konia, da­ jąc mu odpocząć po biegu. Przeczesał palcami wzbu­ rzone włosy i prostując ramiona, stanął zapatrzony w zorzę polarną - tę niesamowitą poświatę, która roz­ świetlała czarne jak smoła niebo i tajemnicze cienie rzucała na ląd. Większość dnia spędził w siodle. Gnał przed siebie, chwilami nawet nie wiedząc, gdzie jest, zdając się na instynkt swego wierzchowca. Nadal nie udało mu się opanować natłoku myśli, które prześladowała go od chwili, kiedy zostawił zbuntowaną Brermę. Świado­ mość, że naraża ją na niebezpieczeństwo, wisiała nad nim ciemną chmurą.

- Ojcze, widzę, że oczekujesz wyjaśnień, powstrzy­ maj się jednak od zadawania pytań - skrzywił się Garrick. - To ja szukam odpowiedzi. - U krewnych Brenny? - Anselm uśmiechnął się znacząco. - Żeby ją lepiej poznać, co? - Tak. Chciałbym wiedzieć, do czego może się po­ sunąć pod wpływem dumy. - Nie rozumiem, Garricku. Czyżbyś nadal miał pro­ blemy z dziewczyną? - Że też akurat ty mi zadajesz takie pytania! Ty, który podziwiałeś jej ducha! Naprawdę sądziłeś, że przywyknie do życia tutaj? - Więc nie jesteś z niej zadowolony - westchnął

rzył zęby w uśmiechu. Ale Anselm nie robił wrażenia rozbawionego tą sytuacją. Słysząc energiczne pukanie, Cordella pobiegła otworzyć drzwi, żeby hałas nie obudził jej współmieszkanki. Przypuszczała, że to Hugh. Czekała na niego, bo nie zaglądał do niej od paru dni. Szybko poznała erotyczne pragnienia wikinga. Oczekiwał, że będzie wzbraniać się za każdym razem, z łatwością więc wcieliła się w rolę niedostępnej. Jeżeli chciała przepro­ wadzić swój plan, nie mogła stracić jego zaintereso­ wania.

Anselm. - Sam nie wiem, czy radość, jaką daje mi w łożu, jest warta kłopotów, których przysparza poza nim. - Przyślij ją do mnie - wtrącił Hugh. - Już ja bym wiedział, jak postępować z tą tygrysicą! - Ty złamałbyś jej ducha - zwrócił się Anselm do starszego syna. - Warto mieć kobietę z charakterem. I trzeba ją łagodnie obłaskawić, a nie złamać. Wiedz, Garricku, że jeżeli pozyskasz uczucie takiej kobiety, żadna inna jej nie dorówna. - Wiesz o tym z doświadczenia? - zapytał Garrick, rzucając ciepłe spojrzenie matce. - A jakże! - zarechotał Anselm. - Choć wiem, że nie zasługuję na szczęście, jakiego zaznałem. Idź, synu, szukać odpowiedzi na swoje pytania. Kobiety są u sie­ bie w chacie. Kiedy Garrick wyszedł, Anselm, kiwając głową, zwrócił się do Hugha: - Twój brat wydaje się mocno zmartwiony. - Chciałbym mieć jego problemy. - Hugh wyszcze-

Hugh Haardrad musi uwierzyć, że jest ojcem dziec­ ka, które prawdopodobnie nosi. Da mu syna i w ten sposób zabezpieczy własną przyszłość. Krążyły po­ głoski o bezpłodności wątłej żony Hugha, a od Heloise wiedziała, że na razie Hugh nie ma dzieci z nie­ prawego łoża. Może jej oszustwo doprowadzi kiedyś do ich małżeństwa? Nie ma, co prawda, pewności, że to dziecko Hugha, lecz gotowa jest mu przysiąc, że to on je spłodził, a jego własna matka stanie po jej stronie, bo Cordella celowo opowiadała starszej pani o okropnościach morskiej podróży, którą dodatkowo utrudniały jej kobiece przypadłości. Tak, sprytnie o wszystkim wcześniej pomyślała. Przynajmniej w ten sposób jej życie na obcej ziemi stanie się nieco znoś­ niejsze. Uważała, aby nie wyglądać na zbyt zadowoloną z wizyty, kiedy otworzyła drzwi. Lecz to nie Hugh stał na progu, tylko jego brat, Garrick. Raz jeden miała okazję go widzieć, kiedy odwiedził ojca, i jego uroda wywarła na niej wrażenie. Był niezwykle przystojny, rzucał się w oczy bardziej niż Hugh. Jednak to Hugh w przyszłości zostanie przywódcą klanu, jemu przy-

180

181

padnie bogactwo i władza, toteż wolała trzymać się jego. - Jesteś siostrą Brenny? - zapytał Garrick. A kiedy powoli pokiwała głową, oznajmił szorstkim tonem: W takim razie chcę z tobą porozmawiać. Pójdziesz ze mną? Cordella objęła się ramionami, drżąc na całym ciele, bo zimny wiatr miotał jej zgrzebną spódnicą. - Wezmę okrycie. - Nie! - Strząsnął z ramion ciężki futrzany płaszcz i narzucił na nią. - Spieszy mi się. Z zaciśniętymi ustami oddalała się z nim od chaty, którą dzieliła z innymi niewolnicami. Czyżby ten po­ stawny wiking miał na nią ochotę i zabierał ją, by pofolgować zmysłom? I chociaż z chęcią obdarowała­ by go swymi wdziękami, obawiała się, że to mogłoby pokrzyżować jej plany. Od dnia, kiedy Hugh uznał ją za swoją własność, tylko on brał ją do łoża. - Nurtuje mnie pewien problem - odezwał się Gar­ rick, kiedy przechadzali się po osadzie. - Może ty potrafisz mi pomóc. - Opowiedział o zachowaniu Brenny, jej zdecydowanej odmowie usługiwania mu, a na koniec opisał zajście sprzed południa. - Chciał­ bym wiedzieć, czy i w tej sytuacji nie ustąpi. Czyżby tak mało ceniła życie? Cordella miała ochotę się roześmiać, lecz na wszelki wypadek wolała utrzymać powagę. A więc Brenna zachowuje się tak, jak przewidziała. Wiking sprawia wrażenie szczerze zmartwionego; jej przybrana siostra zdecydowanie na to nie zasługuje. Przyszła jej do gło­ wy jadowita myśl, że oto nadarza się okazja, aby się na niej zemścić. - Brenna zawsze tak postępowała - oznajmiła. 182

Ale na pewno nie zrobi nic, by ryzykować życie dodała stanowczo. - A jednak stanęła do walki z moim ojcem, kiedy was najechał. Naraziła się na niebezpieczeństwo. - Tamtego dnia ani przez chwilę nie wierzyła, że coś może jej się stać - przekonywała. - Sądziła, że wy, wikingowie, nie zabijacie kobiet. Natomiast jeżeli cho­ dzi o upór - po prostu sprawdza, jakie ustępstwa zdoła wymusić. Uważa, że praca fizyczna jest poniżej jej godności, a ponieważ, szczerze mówiąc, nie kwapi się do roboty, najchętniej by próżnowała. Całe życie miała służących, którzy ją obsługiwali. - Pracowała u mnie w stajni - argumentował Gar­ rick. - Twierdzi, że tylko kobiecych robót nie będzie wykonywać. - Widziałeś ją przy pracy? - zapytała Cordella. Może namówiła kogoś, żeby ją wyręczał. Tak było w domu. Oczekiwała, że wszyscy naokoło, łącznie z rodziną, będą jej usługiwać, a sama najchętniej zaj­ mowała się zawracaniem w głowach mężczyznom ze wsi i odrywaniem ich od żon. - To, co mówisz, w ogóle nie przypomina Brenny jaką znam. Przecież ona stroni od mężczyzn! - Bo chce, żebyś tak myślał - ciągnęła cynicznie Cordella. - Nie, Brenna to kusicielka o duszy ladacz­ nicy. Wie, że jest urodziwa, i chce, aby wszyscy męż­ czyźni ulegali jej czarowi. Nawet męża mi uwiodła. - Brenna była dziewicą! - A jest nią nadal? - uśmiechnęła się złośliwie. Spo­ strzegła jego rozdrażnienie, lecz nie zamierzała za­ milknąć. - Jeżeli chcesz ją tylko dla siebie, wikingu, lepiej miej na nią oko, bo nie zadowoli się jednym mężczyzną. Dobrze znam moją siostrę. - Nie powiedziałem, że ją chcę! - odwarknął. 183

Garrick odjechał jeszcze bardziej zagubiony, niż przybył. Nie podobało mu się to, co usłyszał od Cordelli. Wrócił do domu w ponurym nastroju. Parę minut później stanął, wahając się, przed drzwiami swojej komnaty. Zastanawiał się, co znajdzie wewnątrz. Trzymając w jednej ręce chyboczącą się tacę z jedzeniem, drugą odsunął zasuwę i wszedł do środ­ ka. Dopadł do niego owczarek, radośnie merdając ogo­ nem. - Uciekaj, piesku! - rozkazał. - Na dole masz je­ dzenie. Gdy pies wybiegł z komnaty, zatrzasnął nogą drzwi. Tylko jedna świeca stała zapalona na obudowie ko­ minka, lecz mimo półmroku dostrzegł panujący wszę­ dzie porządek. Zaskoczony, rozglądał się wokół. Bren­ na siedziała na krześle, zapatrzona w ogień. Postawił tacę i podszedł bliżej. Patrząc na nią, zastanawiał się, czy jej siostra mówiła prawdę. Czyżby Brenna prowa­ dziła z nim grę? Po co Cordella miałaby kłamać? - Gdzie byłeś tak długo? - zapytała Brenna. - Umie­ ram z głodu. Pomyślał z goryczą, że zrobiła porządek dopiero wtedy, gdy zmusiło ją do tego ssanie w żołądku. - Rzeczywiście, jest późno - odparł. Poprawił ogień i przystanął, czekając, kiedy obrzuci go potokiem słów. Ponieważ milczała, przyjrzał jej się badawczo i zajął miejsce przy stole, bo także poczuł głód. Brenna siedziała jakby nieobecna, ze zmarszczonym czołem. - Coś cię zatrzymało? - przemówiła wreszcie. - Nie. Po prostu zapomniałem, że czekasz na mój powrót - odparł raczej szorstko. Wybuchnęła śmiechem, czym zupełnie zbiła go z tropu. 184

- To dobrze. Cieszę się, wikingu, że tak łatwo o mnie zapominasz. - Dlaczego cię to cieszy? - A dlaczego nie? Sądzisz, że zależy mi na tym, abyś zaprzątał sobie głowę moją osobą? Nie, ponieważ nie wiem, w jakim kierunku zdążają twoje myśli: w dobrym czy złym. Nie chcę więc, abyś poświęcał mi swoją uwagę. Westchnął ciężko. - Dziwny wybierasz sposób, żeby mnie od tego odwieść. - A więc myślałeś o mnie? - zapytała niewinnie z nutką wesołości w głosie. - Przykro mi, Garricku. W takim razie będę musiała się zmienić. Odsunął jedzenie i spojrzał na nią groźnie. - Cóż to za gra? - Żadna gra. - Mam rozumieć, że będziesz mi służyć? - upewnił się, zdumiony tą nagłą zmianą. - Czy nie tego właśnie chciałeś? Nagięłam się do twojej woli. I jak ci się podoba twoje zwycięstwo, Gar­ ricku? Nie wiedzieć czemu poczuł się przegrany, ale się do tego nie przyznał. - Rad jestem, że w końcu nabrałaś rozumu - odparł wymijająco. - Czy dałeś mi wybór? - zapytała z goryczą. Przyglądał się, jak je, uciekając przed nim wzrokiem. Ciągle nie potrafił wytłumaczyć tej niespodziewanej odmiany. Po zdecydowanym oporze, kiedy gotowa była bez mrugnięcia okiem znieść bicie, spodziewałby się raczej, że spędzi parę dni o głodzie, zanim się pod­ da. Czy rzeczywiście - jak powiedziała jej siostra sprawdzała, na jakie ustępstwa gotowy jest pójść? 185

- Garricku, masz porządek w komnacie - przerwa­ ła tok jego myśli. - Szata też zreperowana. - Odsunęła pusty talerz i podniosła się z krzesła. - Jeżeli nie masz więcej żadnych życzeń na dzisiaj, czy się zgadzasz, bym wróciła do kwatery dla kobiet? Wahał się przez chwilę, wpatrując się w nią akwamarynowymi oczami. - Nie. - Nie? Co jeszcze jest do zrobienia? - Nic. Lecz, moja panno, nie będziesz już mieszkać z niewolnicami. Od dzisiaj sypiasz w izbie, z której pod moją nieobecność korzysta Yarmille. W tej na­ przeciwko szwalni. - Dlaczego? - zapytała gniewnie, biorąc się pod boki. Uniósł brwi. - Zdaje się, że obiecałaś posłuszeństwo, moja pan­ no? - zapytał nieco kpiąco. - Czyżbyś nie mówiła szczerze? Zauważył, że zesztywniała, ciskając wzrokiem błys­ kawice, lecz kiedy się odezwała, jej głos był dziwnie beznamiętny. - Jak sobie życzysz - oznajmiła i wyszła z godnie uniesioną głową, a on zastanawiał się w samotności, dlaczego pragnie mieć ją w pobliżu.

Rano Brenna weszła do kuchni znużona, z zamglo­ nymi oczami. Niewiele spała tej nocy. Janie stała przy stole zajęta krojeniem wołowego udźca na pieczeń. Dziewczyna wyglądała niezwykle urodziwie w czy­ stej płóciennej koszuli; miedziane włosy starannie

spięła u nasady szyi. Przy niej, takiej schludnej i spo­ kojnej, Brenna poczuła się jeszcze bardziej zmęczo­ na. Na jej widok pies podniósł się z posterunku przy palenisku i jął lizać ją po ręce, dopóki go nie po­ gładziła. Dopiero wtedy wrócił na miejsce, merdając ogonem. - Dzień dobry! - pozdrowiła Janie, chcąc zwrócić jej uwagę. - Och, Brenna! - zawołała tamta, kiedy podeszła do stołu. - Mój Boże, tak się o ciebie martwiłyśmy! Nie wiedziałyśmy, co myśleć, kiedy pan cię zamknął. A nie miałyśmy odwagi o nic go pytać, bo ostatnio chodził w podłym humorze. - Garrick nie był zadowolony, że pomagałam Erinowi. I nie podobały mu się moje przejażdżki po oko­ licy - wyjaśniła Brenna. - Chce, żebym pracowała w domu. To moja wina, że mnie przetrzymywał w ko­ mnacie, bo odmawiałam wykonywania poleceń. - Ale teraz ustąpiłaś - dopowiedziała Janie. - Rano pan powiedział, że od dzisiaj będziesz nam pomagać. - Tak, będę. - Nie wydajesz się zachwycona - zauważyła Ja­ nie. - Brenno, tu naprawdę nie ma dużo pracy. - Janie, to nie pracy jestem przeciwna. Gniewa mnie, że Garrick chce, bym usługiwała mu jak nie­ wolnica, a przecież miał mnie poślubić. Muszę nagi­ nać się do jego woli, nie mając przywilejów żony. - Udawaj przed sobą, że miałaś wyjść za kogoś innego - podsunęła Janie. - Nie sądzę, by to pomogło - uśmiechnęła się Bren­ na. Nabrała owsianki z małego kociołka nad ogniem i wróciła do stołu. - Mówisz, że nie macie dużo pracy. To dlaczego byłyście takie przemęczone, kiedy mnie tu przywieziono?

186

187

20

Janie spochmurniała. - Wtedy przebywała tu Yarmille. Sprowadza się do domu, ilekroć Garrick wyjeżdża. Sama nie ma niewol­ ników, więc uwielbia nami rządzić. Drażni ją, gdy któraś z nas nie ma akurat żadnego zajęcia, i wynaj­ duje robotę. Każe wielokrotnie sprzątać komnaty, cho­ ciaż nie ma w nich ani pyłka. Na szczęście, kiedy Garrick jest w domu, Yarmille przychodzi tylko raz albo dwa razy w tygodniu. - Czy Garrick wie, jak się zachowuje jego ochmi­ strzyni? - zainteresowała się Brenna. - Nie. I nic dobrego nie wyszłoby ze skargi na nią. W pewnym sensie Yarmille należy do klanu. Jej nie­ ślubny syn jest przyrodnim bratem Garricka. - Ach tak! - W dodatku Garrick jej potrzebuje, bo jest jedyną osobą w okolicy, która nie ma rodziny i nie musi do­ glądać własnej farmy. Zwykle odpowiedzialność za dom spada na żonę, kiedy mąż wyjeżdża, a Garrick ma tylko Yarmille. - Dlatego nie byłby skłonny ukarać jej za pomia­ tanie wami. - Chyba nie. - Ależ to okropne! - oburzyła się Brenna. - Napra­ wdę należałoby go zorientować w sytuacji. - Brenno, nie jest aż tak źle. Garrick więcej czasu spędza w domu niż na wyprawach. Ubiegła zima sta­ nowiła wyjątek. Nie sądzę, aby taki długi wyjazd miał się powtórzyć. A sam Garrick wiele od nas nie żąda. Mamy mu jedynie dobrze usługiwać, a kiedy przyjeż­ dżają goście - traktować ich z należnym szacunkiem, - I spełniać wszystkie ich zachcianki - uzupełniła Brenna z wyraźną odrazą.

- Ach ci wikingowie! Nie odmawiają sobie przyje­ mności! - uśmiechnęła się Janie. - Chutliwe bydlęta! Oto czym są! - uniosła się Bren­ na, krzywiąc usta z pogardą. - Będę usługiwać, ale na to się nigdy nie zgodzę. Może mnie zagłodzić na śmierć, jeśli taka jego wola, lecz nie zmusi mnie, bym zabawiała jego kompanów. - Czy wymaga tego od ciebie? - Nie, jednak postraszył, że tak zrobi - przyznała się. - Garrick posuwa się do szantażu. - Może nie masz się czym przejmować - uspokajała ją Janie. - BCiedy przyjadą goście, ukryjesz się, tak jak ostatnio. Co prawda zaglądają do naszej chaty w po­ szukiwaniu kobiet, lecz zawsze możesz schować się w szwalni. - Nie wracam do kwatery dla kobiet. Garrick kazał mi zająć izbę Yarmille - odparła Brenna, nadal nie rozumiejąc, co się w tym kryje. - Chyba niepotrzebnie się niepokoisz. Wygląda na to, że Garrick ma zamiar zatrzymać cię dla siebie. - Nie, gdyby tak było, nie zostawiłby mnie w spo­ koju, więżąc przez tydzień w swojej komnacie. - Nie spał z tobą jeszcze? - zapytała ze zdumie­ niem Janie. Brenna oblała się rumieńcem. - Zaledwie dwa razy - wydusiła z siebie, wyraźnie zakłopotana. - I pożałuje, jeżeli znowu będzie pró­ bował! - Na pewno nieprędko do tego dojdzie - zauwa­ żyła Janie. - On tak bardzo nie ufa kobietom, że woli ich unikać. A jeśli zastanowić się nad przyczyną tego braku zaufania, można zrozumieć, dlaczego w ostat­ nim czasie Garrick ma zły humor: Morna wróciła. - Wróciła?

188

189

bywa wtedy, gdy mieni się niebiesko, czerwono lub nawet fioletowo. Brenna uległa czarowi nie znanego jej dotąd zjawiska i czekała z niecierpliwością, kiedy znowu wystąpi. Ta kraina, tak odmienna od jej własnej ziemi, wydawała się zupełnie innym światem.

- Kilka dni temu. Wiem o tym od Perrina. Podobno jej bogaty mąż zmarł na gruźlicę. Wróciła na łono rodziny jako zamożna wdowa. Może być z tego dużo kłopotów. - Czemu? - Perrin uważa, że odżyło w niej zainteresowanie Garrickiem - skrzywiła się Janie. Brenna zamarła. - A przyjąłby ją z powrotem? - Była jego pierwszą miłością. Tego się łatwo nie zapomina. Z drugiej strony głęboko go zraniła - od­ parła Janie i za chwilę dodała, wzruszając ramiona­ mi: - Według mnie byłby głupcem, gdyby ją chciał po tym, co z nim zrobiła. Ale kto tam zrozumie męż­ czyznę? - Jedynie inny mężczyzna, i też nie zawsze - wy­ mruczała Brenna nieco rozgoryczonym tonem. Dużo by dała, żeby znać myśli Garricka. Obie spędziły resztę dnia na praniu. Brenna tarła i płukała rzeczy, a Janie przypadło w udziale nosze­ nie wody z kadzi na deszczówkę, grzanie jej nad og­ niskiem i rozwieszanie bielizny. Brenna z taką zawzię­ tością pocierała ubraniami Garricka o deskę, specjal­ nie do tego przeznaczoną, że puszczały w nich szwy, które później będzie musiała naprawiać. Podczas bar­ dzo krótkiego zimowego dnia pranie mie mogło wy­ suszyć się na słońcu, trzeba więc było mocno je wyżąć i wywiesić, by wyschło na zimnym wietrze. Gdy pod wieczór znosiły rzeczy z podwórka, Brenna pierwszy raz w życiu zobaczyła zorzę polarną. Dziwna poświa­ ta napełniła ją przerażeniem, ale Janie wyjaśniła, że to zielonkawożółe światło często pojawia się na niebie. Uprzedziła Brennę, że ów poblask może przyjmować najróżniejsze barwy, łącznie z białą, a najpiękniejszy

Garrick pojawił się na wieczorny posiłek bardzo późno. Wzrok Brenny przyciągnęły ślady krwi na no­ gawkach jego spodni, bo karmazynowe plamy wy­ raźnie odcinały się od farbowanej jeleniej skóry. Spoj­ rzała mu badawczo w twarz. - Nie sądziłam, że masz wrogów na swojej ziemi zauważyła zdławionym głosem, zastanawiając się nad pochodzeniem krwawych plam. - To prawda, mam wrogów, ale dzisiaj na nich nie natrafiłem - odparł. Gdy podszedł bliżej, jego usta powoli rozchyliły się w uśmiechu. - Muszę cię roz­ czarować, dziewczyno, to nie moja krew, tylko łani, z której Avery właśnie zdziera skórę. - Avery? - To jeszcze jeden z moich niewolników. Aluzja dotycząca statusu Brenny nie uszła jej uwagi. Czerwieniąc się z gniewu, spiorunowała go spojrze­ niem. - Nie najlepiej udało ci się polowanie - zauważyła drwiąco, przenosząc wzrok na poplamione spodnie. Nie wiesz, że gdy strzela się w głowę, wtedy najmniej jest krwi i nie uszkadza się skóry? - Najpierw twierdzisz, że znasz się na koniach le­ piej ode mnie, teraz z kolei uczysz polować! - parsk­ nął. - Kiedy przestaniesz wprawiać mnie w zdumie­ nie, Brenno? Z niechęcią odnotowała, że wymówił jej imię. Nie

190

191

wiadra z wodą. Na znak protestu nie ruszyła się z miejsca. - Dlaczego się ociągasz? - zapytał, widząc, jak mie­ ni się na twarzy pod wpływem emocji. - Kąpiel jest prostą sprawą. - To ją sobie sam zrób! - wycedziła przez zęby. Nie będę nosić wody do twojej sypialni! - Nie prosiłem o to - odparł. - Wykąpię się tutaj. Czy to ci odpowiada? Odpowiadało jak najbardziej, niemal wydała z sie­ bie westchnienie ulgi. Jednak siląc się na obojętność, powiedziała sucho: - Jak sobie życzysz. Złapała dwa duże wiadra i wyszła na dwór za­ czerpnąć deszczówki z kadzi. Podmuch zimnego wiatru wydął jej koszulę, wywołując dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Nabrała wody i ledwo przydźwigała do domu, bo uchwyty wiader wrzynały się w obolałe dłonie. Garrick w tym czasie wyciągnął spod schodów du­ ży, przypominający beczkę ceber i ustawił go w po­ bliżu ogniska. Odstąpił na bok i przyglądał się w mil­ czeniu, jak Brenna przelewa doń zimną wodę. Gdy wiadra stały się lekkie, mimowolny grymas zniknął z twarzy Brenny. Z niechęcią opuszczała ciepłą kuch­ nię, by ponownie napełnić wiadra.

przepadała za tym. Dotąd jedynie w czułych momen­ tach zwracał się do niej po imieniu. - Kolacja gotowa - poinformowała go beznamięt­ nym tonem, pragnąc jak najprędzej zejść mu z oczu. Gdzie będziesz jadł? - Czy mam rozumieć, że mi ją podasz? - zapytał, obdarzając ją spojrzeniem, które uznała za zbyt śmia­ łe. - Dokąd wszyscy poszli? - Chyba nie zdajesz sobie sprawy, wikingu, że zro­ biło się późno - odparła poirytowana. - Wszyscy już śpią. - A ty cierpliwie na mnie czekałaś? - Stał teraz z tyłu za nią i zdejmował futrzane okrycie. - Zmiana w twoim zachowaniu jest w istocie niezwykła, Brenno. To dziwne, że, zamiast udać się na spoczynek, zostałaś, by o mnie zadbać. Czyżbyś zatęskniła za mo­ im towarzystwem? - Uuch! - Wykonała półobrót, stając z nim twarzą w twarz. - Ty przewrotny szakalu! Wolałabym spę­ dzać czas z ryczącym osłem niż z tobą! Zerwała się, by wybiec z izby, lecz po pierwszym kroku zatrzymała ją jego ostra uwaga: - Nie pozwoliłem ci odejść, moja panno! Odwróciła się do niego z pociemniałymi ze złości oczyma i zaciskając szczęki, czekała w milczeniu na dalszy ciąg. Kpiący uśmiech Garricka doprowadzał ją do ostateczności. Najwyraźniej dobrze się bawił. - Zanim podasz kolację, przygotujesz mi kąpiel oznajmił obojętnie. - Kąpiel? Teraz? - powtórzyła z niedowierzaniem. Sapnęła poirytowana, gdy w odpowiedzi pokiwał głową. Ręce, nieprzywykłe do gorącej wody i żrą­ cych mydlin, miała czerwone i obolałe po całym dniu prania, a teraz przyjdzie jej jeszcze dźwigać na górę

Tym razem Garrick zatrzymał ją przy drzwiach. - Przygotuj mi posiłek! - warknął zniecierpliwiony, odbierając od niej wiadra. - Przy takim tempie do rana nie doczekam się kąpieli! Brenna chyżo ruszyła do ogniska, wdzięczna za ten brak cierpliwości, bo nie mogła przecież przyznać, że wyświadczył jej przysługę. Na napełnienie cebra do połowy potrzeba było wielu wiader wody i chociaż

192

193

Garrick nanosił ich znacznie więcej, niż wymagała te­ go kąpiel, nie odezwała się ani słowem. Odwrócona do niego plecami, nałożyła na drewnia­ ny półmisek kawałek pieczeni, którą z rana przygo­ towała Janie, i ustawiła go na tacy obok płaskiego bochenka chleba oraz kufla piwa. Nie wiedziała, gdzie będzie jadł. Najprawdopodobniej tu, w kuchni, bo ko­ minek w gościnnej części izby dogasał i zrobiło się nieprzytulnie. Niestety, nie pomyślała, aby rozpalić ogień w jego komnacie czy też u siebie w izbie. Kiedy woda w saganach grzała się na palenisku, Garrick zasiadł do posiłku na długiej ławie dosuniętej do stołu. Brenna, stojąc za jego plecami, wodziła wzro­ kiem po szerokich barach, jasnozłotych włosach wiją­ cych się na karku i obnażonych silnych ramionach o wyraźnie zarysowanej muskulaturze, tak że w koń­ cu musiała potrząsnąć głową, by oderwać od Garricka zahipnotyzowane spojrzenie. Już sam widok tego mężczyzny sprawiał, że zaczynało dziać się z nią coś dziwnego, coś, czego nie potrafiła zrozumieć. I ten stan napawał ją niepokojem. - Jadłaś wieczerzę? - rzucił przez ramię. - Tak, dawno temu - mruknęła. Garrick spokojnie jadł dalej, a ona stała, przygryza­ jąc wargę. Kolacja zrobiona, kąpiel przygotowana, a jednak z niechęcią myślała o opuszczeniu ciepłej kuchni. Z drugiej strony nie miała ochoty tak stać i zastanawiać się nad dziwnymi emocjami, jakie tego wieczoru obudziła w niej obecność Garricka. Obeszła stół i zatrzymała się przed nim. - Czy mogę odejść... Garricku? Przed pójściem spać rozniecę ogień u ciebie w komnacie. Zanim odpowiedział, przyglądał się dziewczynie dłuższą chwilę. Oderwał spojrzenie od twarzy i za194

trzymał je na piersiach, które pod grubym materiałem falowały w rytm jej oddechu. Potem jego oczy powę­ drowały na wypukłość bioder, wyraźnie zarysowa­ nych dzięki plecionce z rzemieni, ściągającej koszulę w talii. Nawet ta szorstka, szpetna koszula nie była w stanie ukryć jej urody. - Więc jak? - ponagliła go, czerwieniąc się pod ta­ ksującym wzrokiem mężczyzny. Patrząc znów w jej oczy, oznajmił z beztroskim uśmiechem: - Moja panno, możesz napalić w mojej komnacie, ale potem wróć tutaj. - Po co? Uśmiechnął się jeszcze szerzej, widząc jej zmie­ szanie. - Brenno, masz wypełniać moje polecenia, a nie py­ tać o ich sens. Przełknęła zaczepną odpowiedź, która jej się cisnęła na usta, i zdecydowanym krokiem opuściła kuchnię. Przypuszczała, że niedługo się dowie, czego od niej chce. Roznieciła ogień na kominku w komnacie Gar­ ricka i u siebie w izbie, po czym powoli zstępowała po schodach, obejmując się ramionami, by ochronić nagie ręce przed panującymi tu przeciągami. Celowo działała bez pośpiechu; kiedy wróciła do kuchni, Garrick zdążył już zjeść i dolał wrzątku do cebra. Właśnie stał odwrócony plecami do ogniska i zdejmował tunikę. Niosła mu z góry, przerzuconą przez ramię, świeżą szatę, żeby miał w co przebrać się po kąpieli. Przywitał jej nadejście uśmiechem i rzucił pod nogi tunikę. - Namocz ją, zanim będzie do niczego. Za chwilę 195

dam ci resztę - oznajmił i pochylony zaczął rozsznurowywać rzemienie podtrzymujące nogawice spodni. Rzuciła mu jadowite spojrzenie, którego nie mógł widzieć, i upuściła tunikę do wiadra z resztką wody. Kiedy ściągał spodnie, odwróciła się szybko, oblana rumieńcem. Nie sądziła, że będzie kąpał się przy niej. Jak śmie obnażać się na jej oczach, kiedy ona stoi zapięta pod szyję? Czy nie ma wstydu?! - Łap! - zawołał, lecz ona nie zareagowała. - Hej, co cię ugryzło, kobieto? Ponieważ nadal stała odwrócona plecami, roześmiał się i cisnął spodnie do jej stóp. Podniosła je i włożyła do wiadra dopiero wtedy, gdy usłyszała plusk wody; był to znak, że wszedł do cebrzyka. Z pewnym wa­ haniem się odwróciła, by na niego spojrzeć. Jej wzrok zawisł na rzeźbionym, śniadym torsie, pokrytym plą­ taniną jasnych pierścionków, i na muskularnych ra­ mionach, którymi w razie potrzeby bez wątpienia wy­ cisnąłby życie nawet z niedźwiedzia. - Wykąpiesz się ze mną, Brenno? Gdy podniosła oczy na jego twarz, zrozumiała, że widział, jak chłonęła go wzrokiem. - Nie, kąpałam się rano! — wydusiła z siebie, pąso­ wiejąc. Rzeczywiście, korzystała dziś z tego samego cebrzy­ ka, gdy Coran, niewolnik pomagający kobietom przy cięższych pracach, napełnił go dla niej wodą. - Jeśli nie chcesz dołączyć do mnie, czy w takim razie wyszorujesz mi plecy? Jego rozbawione spojrzenie doprowadzało ją do furii. - Nie, nie wyszoruję! - A jeśli ci rozkażę? - To spodziewaj się poczuć na plecach moje pa196

znokcie! - ostrzegła go, nie ruszając się z miejsca. Mam wykonywać zwykłe obowiązki. Do niczego wię­ cej mnie, wikingu, nie zmuszaj, bo utracisz to, co zy­ skałeś! - Znowu mi grozi! - zawołał Garrick z udawaną irytacją. - Więc nie zmieniłaś się aż tak bardzo, jak mi obiecywałaś? - Zgodziłam się usługiwać ci w domu, ale nie w ta­ kich intymnych sytuacjach - odrzekła, panując nad tonem, choć jej oczy stały się niepokojąco ciemne. - Więc dobrze, idź! - westchnął. - Rano Coran wy­ leje wodę. Bezzwłocznie opuściła kuchnię i pobiegła schodami na górę. Kiedy znalazła się u siebie, z łoskotem zamk­ nęła drzwi. Natychmiast pożałowała tego nieopatrz­ nego gestu, bo Garrick musiał usłyszeć hałas i teraz się cieszy, że zdołał wyprowadzić ją z równowagi. Czy on często będzie prowokował potyczki, by narzucić jej swoją wolę? Czy będzie upierał się przy coraz to innych wymaganiach, aż zgodzi się spełniać wszystkie jego rozkazy? O nie! Ten dzień nigdy nie nastąpi! Zdjęła koszulę i przewiesiła ją starannie przez jedy­ ne krzesło w izbie. U stóp łóżka stał niewielki kufer, lecz świecił pustkami, ponieważ nie miała co do niego chować. Przysługiwał jej typowy strój niewolnicy, czyli dwie koszule: jedna na dzień, druga na noc. Dostała także kościany grzebień i parę butów z miękkiej skóry, które spadały z jej małych stóp. Ale bogactwo! - po­ myślała z odrobiną humoru, przypominając sobie, jak kiedyś kręciła nosem na swe zbytkowne suknie. Nałożyła nocną koszulę, która czekała rozpostarta na łóżku. Gdy materiał dotknął skóry, pożałowała, że ją wyprała, bo stała się jeszcze bardziej szorstka niż przedtem. Przysiadła na krawędzi łoża, rozplotła dłu197

gie czarne włosy i jęła je czesać, aż refleksy ognia zaczęły igrać na jedwabistych puklach. Potem wśliz­ nęła się pod haftowaną kapę, licząc, że szybko zaśnie. Lecz sen nie nadchodził, i dobrze wiedziała dla­ czego. Znajdzie spokój, kiedy Garrick wróci do swej sypialni. Nadaremnie wsłuchiwała się w trzask pło­ nących bierwion, mając nadzieję, że ją uśpi. Leżała zesztywniała, napinając mięśnie. Czas wlókł się nie­ miłosiernie, cała wieczność upłynęła, zanim drzwi na korytarzu dwukrotnie skrzypnęły. Dlaczego świado­ mość, że Garricka nie ma w sypialni, spędzała jej sen z powiek? Zrozumiała dlaczego, kiedy uchyliły się drzwi do jej izby. Jakim sposobem przeczuła, że przyjdzie? Czyżby uprzedziły ją o tym jego śmiałe spojrzenia? Stał w progu ubrany jedynie w krótką jedwabną szatę, którą mu zaniosła. Jej poły, przytrzymywane paskiem, rozchylały się głęboko, ukazując owłosioną pierś. Migotliwy odblask światła z ogniska zdawał się tańczyć na jego muskularnych udach i łydkach. Na tych krzepkich, długich nogach, które za chwilę znajdą się między jej udami. Pokręciła głową, odpędzając od siebie te dziwne myśli. Nie pozwoli mu na to. Jest silny, lecz ona okaże się sprytniejsza. - Czego chcesz, Garricku? - zapytała gardłowym szeptem. - Ciebie! - padła krótka odpowiedź. Wsparła się na łokciu, pozwalając włosom opaść kaskadą na ramiona. - Czy to jedna z tych chwil, w których - jak to określiłeś - twoje ciało domaga się kobiety? - Masz dobrą pamięć - skrzywił się, rozdrażniony jej pytaniem. 198

- Dlaczego miałabym zapomnieć? Przecież to nie mężczyzna o imieniu Garrick mnie chce, tylko jego ciało żąda zaspokojenia swych potrzeb - odpowie­ działa lekkim tonem. - Zrobisz to tutaj czy wolisz we własnym łożu? Ściągnął brwi, próbując dociec, co było przyczyną takiej uległości. Ta chwila wahania pomogła Brennie, bo w gruncie rzeczy jej spokój był zwykłą maską. - Widzę, Garricku, że nie potrafisz się zdecydować. Cóż, moje łóżko jest za małe dla kogoś twojej postury, więc pójdę z tobą. Pełnym gracji ruchem wysunęła się spod przykrycia i z zalotnym uśmiechem podeszła do drzwi. Zatrzy­ mała się przed Garrickiem i kładąc mu dłoń na piersi, zapytała: - Czyżbyś się rozmyślił? Powiedz, zanim stąd wyjdę. Jego zdziwienie potulnością Brenny przerodziło się w gniew. - Nie, nie zmieniłem zdania! - W takim razie chodźmy - szepnęła zmysłowo i pierwsza wyszła z izby. Rozszalałe serce zdawało się rozsadzać jej pierś. Bę­ dzie wściekły, gdy wyprowadzi go w pole, lecz unik­ nie konsekwencji, pod warunkiem jednak, że jej nie złapie. Była zdecydowana do tego nie dopuścić. Rzu­ ciła się biegiem po schodach i dopadła do tylnych drzwi. W ciemnościach nocy musi znaleźć się jakieś miejsce, gdzie będzie mogła się skryć przed jego gnie­ wem i żądzą. Nie wiedziała, że Garrick zamknął drzwi, toteż za­ nim zdążyła odsunąć ciężki rygiel, znalazł się przy niej. Krzyknęła rozpaczliwie, kiedy poderwał ją z zie­ mi i zarzucił sobie na ramię. Na moment impet po199

zbawił ją oddechu, lecz już po chwili wyrywała się mu, wierzgając nogami z taką energią, że o mało jej nie upuścił. Siarczysty klaps w pośladki, zamiast ją uciszyć, jeszcze bardziej zachęcił do walki. Zatrzasnął kopniakiem drzwi, przeszedł przez ko­ mnatę i upuścił ją na łóżko. Obserwował, jak cofa się na jego brzeg, gotowa do skoku na wypadek, gdyby próbował jej dopaść. Cyniczny uśmiech błąkał się na jego ustach, ale nie zrobił najmniejszego ruchu w jej stronę. - Od jednej skrajności w drugą, tak? - zauważył, opierając dłonie na biodrach. - A sądziłem, że znaj­ dziesz coś pośrodku. - Mówisz zagadkami - odrzekła, ciągle czujna, choć poczuła ulgę, że nie wybuchnął gniewem. - Czyżby? W takim razie wytłumacz mi swoje zachowanie sprzed paru minut. Jaki miałaś w tym cel, moja panno? - Nie wiem, o czym mówisz - odparła zaczepnie, zadzierając brodę. Opuścił ręce i pokręcił głową. - Powinienem wiedzieć, że kobietom nie należy ufać. Mogłem się spodziewać, że nie postępujesz uczciwie. Byłaś zanadto uległa. Co prawda trochę mnie to zdziwiło, jednak nie podejrzewałem podstępu. Ani też nie sądziłem, że uciekniesz przede mną niby spło­ szona dziewica. Cóż to za grę prowadzisz, Brenno? Wyjaśnij mi. - Nie prowadzę żadnej gry. Naprawdę sądziłeś, że przyjmę cię z otwartymi ramionami? - Tak. Miałem prawo tak myśleć po ostatnim razie. - Błysnął zębami w uśmiechu. - Ty zarozumialcze! - syknęła, czując, jak wraca jej odwaga. - Nie pamiętasz już, że mnie wtedy okłama-

łeś?! Obiecałeś nie wykorzystać sytuacji, a jednak to zrobiłeś, a ja pozwoliłam ci na to wyłącznie przez ciekawość. Prychnął z ironią. - To ciekawość kazała ci zachowywać się tak na­ miętnie? - Kłamiesz! - wysapała. - To ty mnie obudziłeś, wikingu, nie ja ciebie! - Lecz nie próbowałaś uciekać. Na Thora, przecież miałem twoje przyzwolenie! W dodatku domagałaś się drugiego razu! Chyba nie zaprzeczysz? Wzruszyła ramionami, uśmiechając się filuternie. - Nie rozumiesz tego, prawda? Widzisz, dla ciebie akt był zakończony a ja czułam niedosyt. - A widząc, jak jego rysy ściągają się niebezpiecznie, szybko do­ dała: - Nie ma w tym twojej winy. Po prostu potrze­ bowałam więcej czasu, by rozwiązać tajemnicę. - Tajemnicę? - Tak. Podobnie jak ty musiałam przeżyć wszystko do końca, by się dowiedzieć, dlaczego te rzeczy tak pociągają ludzi. Czy uczciwie stawiam sprawę, wi­ kingu? - A podobało ci się? - Muszę przyznać, że tak. - W takim razie dlaczego dzisiaj przede mną ucie­ kałaś? - zapytał nadąsany. - To, że mi się wtedy podobało, wikingu, nie ozna­ cza, iż marzę o następnym razie, tak jak to jest u was, mężczyzn. Zaspokoiłam ciekawość i mogę się obejść bez powtarzania tego aktu. - Akt! - warknął z irytacją. - Znam lepsze okre­ ślenie.

200

201

- Co? - prychnęła. - Chyba nie nazwiesz tego ko­ chaniem się, bo nie było miłości w tym, co robiliśmy.

Ani z mojej, ani tym bardziej z twojej strony. Wy, męż­ czyźni, wcale się nie angażujecie. Sam przyznałeś, że to twoje ciało „domaga się swoich praw". Więc nie przychodź z tym do mnie, skoro możesz ulżyć sobie z każdą inną kobietą. - A jednak przyszedłem do ciebie - wykrzywił usta w złośliwym uśmiechu. - Nie zgadzam się! - Oczy Brenny pociemniały z wściekłości. - Nie będę zaspokajać twoich cielesnych zachcianek! - Twoja odmowa wcale mnie nie powstrzyma oznajmił lekkim tonem, nadal uśmiechając się nieprzy­ jemnie. W jej oczach pokazały się przebiegłe błyski. - Na szczęście twoje ciało ma niewielkie potrzeby. Ale mi powiedz, czy ty, Garricku, nie pragniesz praw­ dziwego związku z kobietą? - Dlaczego miałbym go pragnąć? - Nawet z Morną? Spodziewała się, że tym pytaniem obudzi jego gniew albo narazi się na reprymendę, lecz nie sądziła, że dotknie go tak boleśnie. Na widok jego ściągniętej twarzy po jej plecach przebiegł dreszcz. - Skąd wiesz o Mornie? - zapytał nienaturalnie spokojnym tonem. - Czy nie nauczyłeś się jeszcze, że nie należy przy­ stępować do walki z wrogiem, dopóki się go dobrze nie pozna? Postanowiłam się dowiedzieć o tobie jak najwięcej. - Uważasz mnie za swego wroga? - Na pewno nie jesteś moim przyjacielem ani też sprzymierzeńcem. Czyli jesteśmy wrogami. - Nie, ja jestem twoim panem, a ty moją niewolni202

cą - poprawił ją chłodno. - Walczymy jedynie słowa­ mi, nie bronią. Rozmowa zaczyna mnie już nużyć. - Więc mogę odejść? - zapytała z nadzieją. - Tak, będziesz mogła odejść - jak to nazywasz po „akcie". Niespodziewanie rzucił się na łóżko. Uskoczyła przestraszona, lecz nie dość szybko, bo zdążył po­ chwycić ją za stopę. Całym ciężarem runęła na podło­ gę, boleśnie obijając łokcie. Straciła oddech, w oczach zakręciły się łzy. Skarciła się w duchu za to, że po­ zwoliła im popłynąć, i teraz ma szklane oczy. Łzy to kobieca broń, nigdy nie miała zamiaru czynić z niej użytku. - Boli cię coś? - A czy to ważne? - odburknęła. - Pytam, czy coś cię boli - powtórzył szorstko. - Tak! Miażdżysz mi stopę! - skłamała, ukradkiem ocierając oczy. - Puszczaj mnie, do wszystkich diab­ łów! - Nie, Brenno - powiedział cicho. - Jeszcze nie. Trzymał ją za kostkę i wolną ręką gładził po łydce, podciągając koszulę. Gdy usiłowała go kopnąć, roz­ bawiony złapał ją za drugą nogę i zmusił do obrotu na plecy. Kucał teraz na brzegu łoża, trzymając ją za obie kostki. Patrzyła z niedowierzaniem, jak powoli się podnosi, pociągając ją za sobą. - Garricku, dość tego. Mówię ci: przestań! Lecz on podnosił ją coraz wyżej, aż zawisła nad łóżkiem głową w dół. Nie wiedziała, czy ma osłonić się ramionami, czy raczej obciągnąć omotaną wokół głowy koszulę, by zakryć obnażone ciało. Zanim zdą­ żyła na cokolwiek się zdecydować, opuścił ją ostrożnie na łóżko i ułożył na plecach, cały czas trzymając za kostki u nóg. 203

Pierwszy śnieg spadł dopiero późną jesienią. Zaraz po nim rozpętała się burza śnieżna, która trwała przez cały tydzień. Jeziora i stawy zamarzły, potworzyły się półtorametrowe zaspy. Ziemię przykryła monotonna biel. Zamieć i lodowaty wiatr sprawiły, że niewielu ludzi miało odwagę wychodzić z domu. Jednym z nie-

licznych śmiałków był Garrick. Dwa tygodnie przed śnieżną burzą udał się na wyprawę i ciągle nie wracał, mimo że zadymka ustała. W dniu, kiedy wiatr wreszcie ucichł, do domu Garricka przyjechał Anselm, prowadząc za koniem luza­ ka - piękną srebrnosiwą klacz. Jego żona dowiedziała się od Linnet, że właśnie ten koń należał do lady Brenny. Od trzech długich miesięcy dziewczyna o kruczo­ czarnych włosach nie schodziła Anselmowi z myśli. Niezadowolenie Garricka jeszcze bardziej go przygnę­ biało. Żałował, że mu ją dał, bo chociaż tego nie wi­ dział na własne oczy, podejrzewał, że napady złego humoru syna nie ułatwiają dziewczynie życia. Darując ją Garrickowi, miał nadzieję, że charakter i uroda Brenny odciągną jego myśli od tamtej diablicy, która kipiącego życiem młodzieńca przemieniła w po­ zbawionego uczuć cynika. Kiedy Garrick przyjechał spotkać się z siostrą Brenny, a po miesiącu zjawił się ponownie i długo rozmawiał z jej ciotką, chęć syna, by lepiej poznać Brennę, wydała mu się wielce obie­ cującym początkiem. Nabrał nadziei, że Garrick zno­ wu stanie się sobą. Tymczasem ponury nastrój syna, zamiast się poprawić, jeszcze się pogłębił. Dlaczego tak było, nie potrafił dociec. Garrick od tygodni włó­ czył się po wzgórzach i niewiele go widywał. Wyprawy Garricka się przeciągały. Trzy tygodnie temu udał się na północ i dotychczas nie wrócił. An­ selm już się o niego niepokoił, lecz postanowił wstrzy­ mać się z poszukiwaniami jeszcze przez kilka dni, mi­ mo że Heloise suszyła mu głowę, odkąd zerwała się burza. - Hej, staruchu! Gdzie się podziewasz? Erin wyłonił się z głębi stajni, owinięty od czubka

204

205

Kiedy osunął się na kolana, jeszcze raz spróbowała mu się wyrwać, lecz szarpnięciem przyciągnął ją ku sobie. Błyskawicznym ruchem zarzucił jej nogi na swo­ je ramiona i przytrzymując je, opadł na nią. W trakcie szamotaniny wysunęły się spod paska poły kaftana, toteż nie musiał go nawet zdejmować. - Jesteś rozpasaną bestią! - wydyszała. - Wcale nie. Postanowiłem, że cię wezmę, Brenno, i to wszystko! - wymamrotał. Mierzyła go zawziętym wzrokiem. - Garricku, na razie budzisz jedynie mój gniew, ale jeżeli weźmiesz mnie siłą, to cię znienawidzę. A po­ trafię być mściwa. Nie zaznasz chwili spokoju! Brutalna napaść, jaka spotkała ją w odpowiedzi, wycisnęła z jej oczu łzy. Wchodził w nią szybko i bez­ względnie, a ona szeptem miotała przekleństwa. Gdy było po wszystkim, uwolnił jej nogi, po czym osunął się na bok. Zerwała się z łóżka jak oparzona i uciekła z komnaty, trzaskając drzwiami. Z takim samym roz­ machem zamknęła za sobą drzwi swojej izby. - A niech ją Loki porwie! - klął Garrick, uderzając pięścią w łóżko. To, co miało być przyjemnością, zmieniło się w wąt­ pliwe zwycięstwo.

21

głowy po stopy w burkę pozszywaną z różnokoloro­ wych kawałków futra. - Idę, już idę! - odburknął skrzekliwym głosem. Anselm obrzucił go pełnym dezaprobaty spojrze­ niem. - Widzę, że Garrick nadal marnuje skóry, odziewa­ jąc w nie swych niewolników. - A tak! Przynajmniej chodzimy ciepło ubrani, nie tak jak ci biedacy, co należą do was - odpowiedział Erin, szczerząc zęby w uśmiechu. Anselm nie darowałby takiej uwagi, gdyby pocho­ dziła z ust innego niewolnika, lecz Erina darzył sen­ tymentem. Staruszek służył jeszcze u jego ojca, a teraz pracował u syna. Od lat tak się przekomarzali. Anselm sapnął głośno, by ukryć zniecierpliwienie. - Przyprowadziłem nową klaczkę. Znajdzie się dla niej miejsce w stajni? - Czy się znajdzie? A jużci! - mruknął pod nosem Erin, przejmując wodze obu koni. - Co się ma nie znaleźć?! - Tylko pamiętaj, że ona nie jest dla Garricka! - Nie? - Nie. To podarek dla celtyckiej dziewczyny - wy-' jaśnił opryskliwym tonem. - I nie zapomij o tym po­ wiedzieć mojemu synowi, kiedy wróci. - Wszyscy święci! Od kiedy to dajecie niewolnikom takie cenne prezenty? - zarechotał Erin. - Nie twój interes, staruchu. A gdzie dziewczyna? Siedzi w chacie? - Nie, ona mieszka w dużym domu. Anselma zaskoczyła ta wiadomość. - Może Garrick wcale nie okazał się taki głupi? zaśmiał się pod wąsem.

206

- Pytacie mnie o zdanie? - Erin rzucił mu rozba­ wione spojrzenie. - Zajmij się swoją robotą! - warknął Anselm i opu­ ściwszy stajnię, skierował się w stronę dużego domu. Brenna siedziała w kuchni. To właśnie tu, w tym najlepiej ogrzanym i najprzytulniejszym pomieszcze­ niu, spędzała większość dnia. Kończyła właśnie śnia­ danie; na stolnicy czekał częściowo pokrojony królik, którego miała przyrządzić na wieczerzę. Kiedy Garrick wybrał się na polowanie, Yarmille zamieszkała w domu, doprowadzając Brennę do szału ciągłymi wymaganiami. Jednak w zeszłym tygodniu wróciła do siebie i nie pojawiła się u nich, odkąd roz­ szalały się zamiecie. Janie i Maudya, wolne od despo­ tycznych rządów ochmistrzyni, zaszyły się w swojej chacie, a Brenna nie miała ochoty wysuwać nosa z do­ mu, żeby je odwiedzić. Erin naznosił jej zapasów na dwa tygodnie i od tej pory nie zajrzał, bo wolał trzy­ mać się ciepłej stajni. Brak towarzystwa sprawiał, że Brenna niemal z ra­ dością powitałaby powrót Yarmille. Chociaż nie mogły porozumiewać się ze sobą, ciągłe gderanie ochmistrzy­ ni bawiło ją, a chwilami także dostarczało ciekawych informacji. To dzięki niemu Brenna odkryła, że Yarmille zieje nienawiścią do Heloise. Podobnym uczuciem darzyła także obydwu jej synów. Dlaczego w takim razie pra­ cowała dla Garricka? Czy on podejrzewa, co naprawdę czuje do niego jego gospodyni? Brenna dorzuciła do ogniska następne polano i od­ chyliwszy się na oparcie krzesła, zapatrzyła się w roz­ tańczone płomienie. Z przykrością musiała przyznać, że tęskniła za Garrickiem. Gdy znajdował się w po207

bliżu, stale miała się na baczności, ciągle niepewna, czego od niej zażąda, nigdy nie wiedziała, czy zgodzi się spełnić jego życzenia. Kiedy przebywał w domu, nie czuła, jak wolno płynie czas. Była niespokojna, a jednocześnie ożywiona jak nigdy przedtem. Nocami zmieniała się w kłębek nerwów, czekając na jego na­ stępną wizytę. Lecz on się nie pojawił od tamtej nocy, kiedy ją wziął wbrew jej woli. Zranił ją swoim zachowaniem. Być może by mu wybaczyła, gdyby obszedł się z nią tak delikatnie jak poprzednim razem. Wtedy ujął ją swą czułością i było cudownie. Pamiętała, jak przyjemne było ich zbliżenie, i nieporównywalną z niczym rozkosz, jakiej dzięki niemu zaznała. Gdy skończyli się kochać, trzymał ją w objęciach, jakby naprawdę mu na niej zależało, a ona poddała się urokowi chwili. Ale postąpić tak brutalnie?! Boże, ile nienawiści wzbudziło w niej jego zachowanie! Następnego dnia wyszła z domu z samego rana i aby wyrzucić z siebie duszący ją gniew, wzięła na przejażdżkę najbardziej rączego konia, jakiego Erin pozwolił jej dosiąść. Do­ brze jej zrobiła ta eskapada. W drodze powrotnej mia­ ła lepszy humor i kiedy przypadkiem spotkała Corana, zaproponowała mu, że go przewiezie. Wspo­ mnienie tego incydentu wywołało teraz uśmiech na jej twarzy.

- Tak. Avery ją prowadzi. - No, chodź! Nie mogę patrzeć, jak się niepotrzeb­ nie męczysz - przekonywała Corana. - Do domu ka­ wał drogi. - Nie! W końcu domyśliła się przyczyny jego protestu. - Nigdy nie jechałeś konno, prawda? Pokręcił głową, spuszczając wzrok. Był zaledwie rok czy dwa starszy od Brenny. Budził jej sympatię. Wy­ soki i smukły, o miłej twarzy, znosił los niewolnika bez utyskiwań. - W takim razie dziś się nauczysz - oświadczyła, rozbawiona jego uporem. - No, wskakuj! Jeżeli od­ mówisz, uznam, że mnie nie lubisz. Wreszcie ustąpił z niepewnym uśmiechem, a ona pomogła mu usadowić się za sobą. Ponieważ od daw­ na nie czuła się taka beztroska i wolna, z psotnym błyskiem w oczach ścisnęła piętami boki konia, a ten ruszył z kopyta. Przestraszony Coran uchwycił się jej mocno, bełkocząc słowa modlitwy tuż przy jej uchu. Ze śmiechem ponagliła wierzchowca do szybszego ga­ lopu, a Coran z wrażenia przywarł do jej pleców. Roz­ bawiona, nie od razu zauważyła na wzniesieniu jeźdźca, który obserwował ją wzrokiem pociemniałym z wściekłości. Szczęście prysło, gdy dojrzała jego za­ ciętą minę. Kiedy zrozumiała, że Garrick nie ma za­ miaru okazać skruchy za to, jak z nią postąpił, poczuła się przygnębiona.

Coran uparcie kręcił głową, zerkając niespokojnie na konia. - Wolę iść pieszo, panienko Brenno - oświadczył. - Co robisz na polu, tak daleko od domu? - dopy­ tywała się, jadąc obok niego. - Krowa uciekła z pastwiska. Wysłali mnie z Averym na poszukiwania. - I znaleźliście ją?

Brenna westchnęła ciężko. Od dwóch miesięcy trak­ tował ją jak powietrze. Wychodził na polowanie i nie wracał całymi dniami. Z kolei kiedy nie polował, zja­ wiał się w domu dopiero późnym wieczorem. Zasta­ nawiała się, czy spotykał się z Morną. Może odwiedzał

208

209

Janie i Maudyę w ich kwaterze, a może przypadła mu do gustu któraś z niewolnic ojca, kto wie, czy nie Cordella?! Pod wpływem takich myśli przemierzała nerwowo kuchnię, coraz bardziej wzburzona. Tłuma­ czyła sobie, że ma prawo być zdenerwowana, bo, za­ miast położyć się spać, musi czekać, aż pan i władca łaskawie wróci do domu. Kiedyś, gdy Garrick trzeci raz z rzędu nie wrócił przed nocą, położyła się spać, nie czekając na niego, głównie dlatego, żeby zrobić mu na złość. Przyszedł pijany, w zaczepnym nastroju i mimo że gorące jedze­ nie czekało na tlących się węglach, wyrwał ją z łóżka i zaciągnął na dół, aby mu je podała.

ubrany w obszerną futrzaną kurtkę, w której jego po­ tężna sylwetka wydała się jeszcze większa. Szok wy­ wołany jego widokiem ustąpił miejsca furii. Bez zastanowienia podbiegła do stołu i złapała za długi nóż, którym wcześniej oprawiała królika. Zaśle­ piona gniewem, nie dbała o konsekwencje. Kiedy się odwróciła, gotowa do ataku, zdążył do niej doskoczyć i chwytając za nadgarstek, odginał po kolei palce, do­ póki nie wypuściła noża. Wtedy pchnął ją, aż zatoczyła się na krzesło w pobliżu paleniska, o mało się z nim nie wywracając.

Pewna, że ujrzy w drzwiach Garricka, otworzyła je na oścież, chcąc od razu wytłumaczyć, dlaczego je zamknęła. Lecz zamiast niego na progu stał Anselm

Siedziała i dysząc ciężko obserwowała, jak Anselm podnosi nóż, rozgląda się, czy inne nie leżą na wierz­ chu, a na koniec zamyka drzwi. Kiedy stanął nad nią, wbiła swe ciemne źrenice w jego niebieskie oczy Wpa­ trywali się tak w siebie całe wieki, aż nie przejmując się jej wrogością, podszedł do stołu i wysunąwszy dłu­ gą ławę, usiadł na niej okrakiem. - Nie zamierzam cię skrzywdzić, dziewczyno - za­ czął ochryple i odchrząknąwszy, nadał głosowi przy­ jemniejsze brzmienie. - Rozumiesz, co mówię? Na­ uczyłaś się już naszego języka? Brenna trwała w bezruchu, nawet powieka jej nie drgnęła, kiedy zwrócił się do niej. Cały czas miała się na baczności. Po co się tu zjawił pod nieobecność Gar­ ricka? Anselm siedział pochylony i obracając nóż w dło­ niach, patrzył na refleksy ognia igrające na długim ostrzu. - Tego właśnie się spodziewałem - westchnął cicho. Zmarszczyła brwi. O czym on mówi? Wytężyła słuch, starając się wyłowić słowa. - Zapewne nie powinienem był tu przychodzić. Za mało czasu upłynęło, by przybladło wspomnienie te-

210

211

Choć zachowywał się napastliwie, gotów w każdej chwili wywołać awanturę, tak bardzo wyprowadził ją z równowagi, że nie czuła lęku. Napełniła dużą drew­ nianą miskę parującą zupą i smyrgnęła nią po stole, wylewając na niego połowę zawartości. Ochłonęła nie­ co, gdyż nie pokazał po sobie, że parzy go gorący płyn, tylko kazał jej odejść, na co przystała z ochotą. Nazajurz ani słowem nie wspomniał o tym, co zaszło. Drgnęła, bo właśnie rozległo się donośne stukanie do drzwi. Poczuła, jak przyspiesza jej tętno, bo tylko Garrick mógł tak zapukać. Zapewne się dziwi, dlacze­ go wszystkie drzwi są pozamykane. Rzeczywiście, od dnia, kiedy, idąc po wodę, znalazła za progiem zma­ sakrowane zwłoki bezpańskiego psa, zaczęła ryglować wejściowe drzwi. Yarmille pobladła na widok psiego ścierwa, lecz nic nie powiedziała, więc Brennie pozo­ stało jedynie snuć przypuszczenia, kto zdobył się na taki czyn.

go, czego się dopuściłem, lub żebyś przynajmniej spró­ bowała zrozumieć, dlaczego to zrobiłem. Znienawi­ dziłem twoich ziomków za to, co zrobili mojemu sy­ nowi. Pojmiesz to, kiedy sama będziesz miała syna. Garrick potrafił im wybaczyć, bo Heloise nauczyła go współczuć, ale ja nie umiałem zapomnieć. Jesteśmy dumnym i mściwym narodem, lecz popełniłem błąd, biorąc odwet na twojej rodzime, która niczemu nie była winna. To Celtowie z północy pojmali Garricka i prawie przez rok więzili w lochu. Miał wtedy zaledwie sie­ demnaście lat. Głodzili go, karmiąc odpadkami, któ­ rych nie ruszyłby nawet pies, i torturowali dla zaba­ wy, tak jednak, żeby nie zamęczyć na śmierć, bo za­ mierzali go użyć przeciwko wikingom z innych kla­ nów, najeżdżających ich ziemie. Kiedy stamtąd zbiegł, był cieniem człowieka. Długo wracał do sił i goił rany. Anselm podniósł posmutniałe oczy na Brennę. - Wiem, że nic nie pojmujesz z tego, co mówię, dziewczyno. Słyszysz mój głos, lecz nie rozumiesz słów. Niech i tak będzie! - westchnął. - Podobasz mi się. Podziwiam twoją odwagę i żałuję, że wyrwałem cię z rodzinnej ziemi. Jednak nigdy tego ode mnie nie usłyszysz, bo jak każdy mężczyzna jestem pełen fał­ szywej dumy. Nie zdobyłbym się na te wynurzenia, gdybyś znała mój język. A tak przynajmniej mogę wy­ rzucić z duszy poczucie winy. Pozostaje mi jedynie mieć nadzieję, że przyjdzie taki dzień, kiedy wygaśnie twoja nienawiść. Brennę korciło, aby odpowiedzieć Anselmowi w je­ go języku i w ten sposób dać mu do zrozumienia, że dotarło do niej każde słowo. Poniżając go, odczułaby satysfakcję. Z drugiej strony nie chciała zdradzić swo­ jej tajemnicy, która mogła okazać się pomocna przy 212

planowaniu ucieczki. Wstrząsnęła nią opowieść o tym, jak jej ziomkowie postąpili z Garrickiem, i po­ trafiła zrozumieć pragnienie zemsty Anselma - co nie znaczy, że była skłonna wybaczyć mu to, co on i jemu podobni wyrabiali na jej ziemi. Przecież Garrick, wy­ bierając się na wyprawę, musiał brać pod uwagę ry­ zyko, że zostanie pojmany. Powinni go byli zabić, a nie znęcać się nad nim dla zabawy. Anselm podniósł się z ławy i rzucił nóż na stół. Brenna odprowadziła go wzrokiem i szybko przenios­ ła spojrzenie na rosłego wikinga. - Tak, wiem, że chętnie zanurzyłabyś go w mojej piersi, gdyby nadarzyła się sposobność. - Głos Ansel­ ma wrócił do nomalnego, szorstkiego tonu. - Ale nie próbuj tego, dziewczyno. Nie mam jeszcze ochoty umierać. Przede mną wiele lat walki i sporo rachun­ ków do wyrównania. No i muszę doczekać się wnu­ ków, zanim dołączę do zastępów Odyna w Walhalli. Podszedł do ogniska i grzał ręce nad żarem. Od­ niosła wrażenie, że prowokuje ją, by pobiegła po le­ żący na stole nóż. A może chciał pokazać, że jej ufa? Rozsądek podpowiadał, że lepiej nie ruszać się z miejsca. Nie przestawał mówić, jakby dręczyła go potrzeba spowiedzi. - Od chwili kiedy cię ujrzałem, dziewczyno, nie schodzisz mi z myśli. Widzę, że nie dzieje ci cię krzyw­ da w domu mego syna. - Rzucił jej cierpkie spojrze­ nie. - Taak, wyglądasz kwitnąco, tymczasem Garricka nie opuszcza ponury nastrój. Czy to za twoją przy­ czyną? Och! - żachnął się. - Tak, wiem. Nawet gdybyś mnie rozumiała, nie doczekałbym się odpowiedzi. A jednak to głupota przemawiać do dziewczyny, która nie pojmuje ani słowa z tego, co mówię! A jeszcze 213

większą głupotą jest dawać niewolnicy takiego pięk­ nego konia! Nie mam pojęcia, co mnie opętało. Trudno, już postanowiłem. Garrick nie będzie zachwycony, no, ale może pozwoli ci pojeździć na siwej klaczce, gdy się dowie, że kiedyś należała do ciebie. Brenna szybko opuściła wzrok, by nie wyczytał w jej oczach radości. Trudno w to uwierzyć. Wilłow tutaj?! I przywiódł ją właśnie dla niej, nie dla Garricka?! Anselm ruszył do wyjścia, a ona odprowadziła go zdumionym spojrzeniem. Dlaczego to zrobił? Niepo­ jęty gest po tym wszystkim, jaki los jej zgotował! Jakby w odpowiedzi na jej bezgłośne pytania An­ selm odwrócił się przy drzwiach. - O koniu dowiesz się od Erina. Nie spodziewam się, że to zmieni twoje uczucia do mnie, ale wyciąg­ nąłem do ciebie rękę. - Zaśmiał się cicho. - Niewąt­ pliwie będziesz się zastanawiać, co mną powodowało. Nieważne, czym się kierował - Willow tu była i zno­ wu należała do niej! Teraz przynajmniej ma powód, by zaryzykować wyjście na lodowate powietrze. Tylko potrzebuje spodni, które pozwoliłyby swobodnie po­ czuć się na koniu i ochroniłyby ją przed zimnem. Podniecona wirowała po kuchni. Dawno już nie czuła się taka szczęśliwa. Radości nie umniejszał fakt, że to nie kto inny, lecz właśnie Anselm się do niej przyczynił. Garrick może się nie zgodzić, by oddalała się na Willow, pamiętając o incydencie z tamtymi mężczyznami. Ponury cień przemknął jej po twarzy. Nie może zabronić, skoro go tu nie ma. A jeśli wróci?! Do diabła! Niech ją tylko spróbuje powstrzymać!

22 Brenna wsunęła się do stajni i szybko zawarła drzwi, by nie wpuścić do środka chłodu. Przed wyj­ ściem z domu owinęła się szczelnie burką z niedź­ wiedziej skóry, którą Garrick rzucił jej pewnego dnia, gdy lato ustąpiło miejsca jesieni. Wszyscy niewolnicy mieli narzuty lub kurtki z pozszywanych kawałków gorszych skór, które nie nadawały się na handel. Brenna była bardzo niezadowolona ze swojej burki. Chociaż futro było czyste, skóra okazała się sztywna i niewiarygodnie ciężka. Nie miała wątpliwości, że Garrick umyślnie wyszukał dla niej najcięższe okrycie. Niestety, to był jedyny ciepły ubiór, jaki miała. Chy­ ba że udałoby się jej dobrać do zamkniętej na klucz komórki, gdzie trzymano ubrania, zapasy żywności i cenne przedmioty zgromadzone przez Garricka. Była zdecydowana prędzej czy później do niej zajrzeć z po­ mocą Erina. Organizując ucieczkę, będzie potrzebo­ wała broni, którą tam przechowywano. Ostry zapach koni i ściółki, wypełniający nagrza­ ne powietrze, wywołał w niej tęsknotę za domem. W dzieciństwie wiele czasu spędzała w stajni. Wyjątek stanowiły chwile, kiedy uczyła się obchodzić z bronią lub towarzyszyła Angusowi w przejażdżkach po oko­ licy. Nigdzie nie było śladu Erina. Zapewne drzemał gdzieś w kącie. Nie miała ochoty go budzić, przynaj­ mniej nie w tej chwili. Drżąc z podniecenia, rozgląda­ ła się za Willow. Kiedy dostrzegła srebrnoszarą klacz­ kę, wzruszyła się do łez. - Willow! Moja słodka Willow! Nie sądziłam, że jeszcze kiedyś cię zobaczę! - zawołała uradowana. Prawdę mówiąc, zaczynała wątpić, czy kiedykol-

214

215

wiek odnajdzie jakieś ślady swego dawnego życia lub spotka się z ciotką i siostrą. Raz poprosiła Garricka, aby ją do nich zabrał, lecz odmówił bez słowa wyjaś­ nienia, a ona była zbyt dumna, żeby ponowić prośbę. Przywarła z całej siły do szyi Willow; klaczka parsk­ nęła, podrzucając łbem. - Tak się cieszę, że cię widzę - szeptała. - Wyba­ czam ci, że mnie zrzuciłaś, kiedy ostatni raz siedziałam na twoim grzbiecie. Przeżywam tu piekło, ale dzięki tobie będzie mi lżej. - Kto tu jest?! - zawołał Erin, wynurzając się z głębi stajni. - O, to ty, pannico! Co cię tu sprowadza? Brenna nerwowo przygryzła wargę. Przykro jej było oszukiwać starca, lecz bała się zaufać komukolwiek, nawet człowiekowi, którego uważała za swego przy­ jaciela. - Wczoraj był tu Anselm - zaczęła z wahaniem. I długo się nad czymś rozwodził. Nie zrozumiałam ani słowa. Nie wiesz, czego chciał? - Odwróciła się, wskazując na Willow. - Erinie! Znalazła się moja klacz­ ka! - dodała tonem pełnym szczerej radości. - Co ona tu robi? Erin zachichotał, nie domyślając się podstępu. - Koń jest dla ciebie. W prezencie od samego Anselma. - Czy wyjaśnił, dlaczego mi ją dał? - Nie. Kazał przekazać Garrickowi, że koń jest przeznaczony dla ciebie. Brenna nie potrafiła powstrzymać śmiechu. - Myślisz, że Garrick wpadnie w gniew? - Oczywiście. Ostatnio wybucha z byle powodu. Nie wiem, co ugryzło tego chłopaka. Zachowuje się gorzej niż parę lat temu, kiedy po raz pierwszy zaczął pokazywać swoje humory. 216

- Czy to było wtedy, kiedy uciekła Morna? - Tak. - Myślisz, że chodzi zdenerwowany, bo wróciła? sondowała Brenna. - Nie mam pojęcia. Brenna, podobnie jak reszta domowników, nie potrafiła wytłumaczyć ponurego nastroju Garricka. Kie­ dy go poznała, nie był aż taki szorstki. Miewał przypływy dobrego humoru i lubił się z nią podroczyć. Teraz przestał się śmiać i przemawiał wyłącznie ostrym tonem, o ile się w ogóle odezwał. Przed ostatnim wyjazdem prawie nie otworzył ust. Miała wrażenie, że zaczęli cichą wojnę, komunikując się jedynie wzrokiem. Z początku miała nadzieję, że to z jej powodu popadł w podły nastrój, lecz nie potrafiła znaleźć żadnego logicznego wytłumaczenia, dlaczego akurat tak miałoby być. Nie, wszystkiemu była winna Morna, w to nie wątpiła. Nie wyzwolił się spod wpływu tej kobiety, mimo że jej teraz szczerze nienawidził. A je­ dyną przyczyną tak głębokiej nienawiści mogła być równie głęboka miłość. Takie przypuszczenie mocno ją ubodło, więc czym prędzej odsunęła od siebie przy­ kre myśli. - Erinie, zamierzam przejechać się na moim koniu oświadczyła. - Czy masz coś przeciwko temu? - Nie, ale... - Urwał. - Zastanawiasz się, czy wrócę? - uśmiechnęła się. Na razie nie stało się nic takiego, co pchnęłoby mnie do ucieczki - uspokoiła go, widząc, że kręci głową z niepewną miną. - Masz teraz swojego wierzchowca. To bardzo wytrzymały koń i możesz na nim polegać. Zaniesie cię, dokąd tylko zechcesz. 217

- Nie dojadę na niej do domu, Erinie - zauważyła cicho, czując, jak ulatnia się jej dobry humor. - No, chodź, pomożesz mi ją osiodłać. Dawno nie siedziałam na koniu, a od czasu, gdy jechałam na Willow, minęły całe wieki. Jestem pewna, że szybko wrócę, bo ziąb przygna mnie do domu. - Przynajmniej przyznajesz, że teraz tu jest twój dom - podsumował Erin, zarzucając siodło na grzbiet Willow. - Dom jest tam, gdzie jest serce, a moje zostało za tym czarnym morzem. - Dla własnego dobra, dziewczyno, lepiej by było, żeby twe serce przeniosło się tutaj. Garrick wyjechał z gęstego sosnowego lasu po wschodniej stronie. Zatrzymał konia na widok jeźdźca cwałującego po równinie porośniętej wysoką trawą i pokrytej gdzieniegdzie łachami śniegu. Niebo, po­ zbawione słonecznego światła, było teraz sinoniebieskie, więc mimo zmroku widział i konia, i jeźdźca całkiem wyraźnie. Odchylony w siodle, podziwiał harmonijne ruchy sebrnoszarego wierzchowca przemierzającego pole. Koń na pewno nie należał do niego ani do żadnego z jego sąsiadów. A jednak wydawał mu się znajomy. Tak, widział go w stajni u ojca! Drobna sylwetka na końskim grzbiecie wskazywała jednak, że nie dosiadał go ani ojciec, ani Hugh. Może matka? Ciekawość męczyła go do chwili, gdy czap­ ka sfrunęła z głowy jeźdźca i jego oczom ukazały się kruczoczarne włosy. Wezbrała w nim furia. Brenna ukradła konia i zamierza uciec! To było je­ dyne logiczne wytłumaczenie. W pierwszej chwili na­ szła go myśl, aby ją dogonić i udowodnić, że się prze218

liczyła. Lecz wierzchowiec był zanadto utrudzony, by zmuszać go do galopu. Zanim zdecydował się na jakiekolwiek posunięcie, Brenna osadziła zwierzę w miejscu i zataczając łuk, wróciła po czapkę. Trzymając się końskiej grzywy, usi­ łowała w biegu poderwać ją z ziemi. Garrick zamarł. Ta wariatka mogła skręcić kark, gdyby straciła równowagę! Trząsł się z gniewu, ob­ serwując, jak zatoczyła jeszcze jedno koło i ponowiła próbę, rym razem zakończoną sukcesem. Potem się zatrzymała i podrzuciwszy czapkę wysoko w gó­ rę, złapała ją, ciesząc się jak dziecko, kiedy spotka je upragniona nagroda. Nawet z tak dużej odległości do­ chodził do jego uszu radosny śmiech. Dotąd tylko je­ den raz miał okazję słyszeć jej taki właśnie wesoły śmiech. Zanim zdążył otrząsnąć się z nadmiaru emocji, za­ skoczyła go ponownie, zawracając konia w stronę do­ mu. Uspokojony odetchnął z ulgą. Nagle przestało go interesować, dlaczego jechała na koniu należącym do ojca. Najważniejsze, że nie próbowała uciec, jak w pierwszej chwili przypuszczał. Nie będzie więc zmuszony wymierzyć jej kary, jaka czekała zbiegłych niewolników. Ucieszyła go ta świadomość, bo daleki był od chęci wyrządzenia dziewczynie krzywdy. Zniknęła mu z oczu za wzniesieniem dzielącym go od domu. Nadal słyszał jej beztroski śmiech. Dzwonił mu w uszach tak jak wtedy, gdy podwoziła Corana do domu. Nie mógł jej darować, że w towarzystwie niewolnika czułą się lepiej niż przy nim. Pod wieloma względami nie przestała być dziec­ kiem. Świadczyły o tym jej napady złości i zacięty upór, a także ów ryzykowny wyczyn, którego przed chwilą był świadkiem. Trzymała się kurczowo prze219

szłości i nie chciała zrozumieć, że czas dzieciństwa, kiedy mogła korzystać z niczym nie skrępowanej wol­ ności, zastępując lordowi Angusowi syna, minął bez­ powrotnie. Sporo dowiedział się o Brennie od Linnet, lecz jej opowieść znacznie różniła się od tego, co mó­ wiła Cordella. Nie miał pojęcia, której z nich powinien zaufać. Bardziej był skłonny uwierzyć Cordelli, ponie­ waż obraz Brenny nakreślony przez siostrę lepiej pa­ sował do jego własnego mniemania o kobietach. Tym­ czasem przed chwilą Brenna swoim zachowaniem po­ twierdziła opinię ciotki, że ciągle jeszcze jest bardzo dziecinna. Na bogów, ta dziewczyna musiała rzucić na niego urok! Mimo usilnych starań nie schodziła mu z myśli. Miał nadzieję, że długi pobyt poza domem pomoże mu się od niej wyzwolić, lecz jej obraz towarzyszył mu nawet wtedy, gdy tropił zwierzynę. Fakt, że dzięki Brennie przestał wspominać Mornę, stanowił słabą po­ ciechę, bo wcale nie było mu lżej. Zamienił blond potwora na czarnowłosą złośnicę. Jedna warta drugiej i żadnej nie można zaufać. Garrick zmusił konia do szybszego biegu. Wiózł do domu wiele skór. Trzeba je będzie wyprawić, by na­ dawały się do sprzedania, kiedy wiosną pożegluje na wschodnie rynki. Wypłoszył dwa czarne niedźwiedzie z gawr; jednego z nich udało mu się zabić. Udane polowanie stanowiło idealną okazję do skrzyknięcia sąsiadów na ucztę. Brenna nie będzie za­ chwycona, ale niech ją Loki porwie! Wiosną przehandluje niedźwiedzią skórę, a kto wie, może sprzeda i Brennę! To jedyny sposób, żeby uwolnić myśli od tej celtyckiej dziewczyny. Czy jednak na pewno?

220

23 Brenna, owinięta w wełniany pled, stała nad ogni­ skiem w kuchni i rozcierała zgrabiałe dłonie. Nie są­ dziła, by kiedykolwiek mogła przywyknąć do takich mrozów. Niemniej w przyszłości lepiej przygotuje się do wyjścia na dwór. Usłyszała lekkie pukanie, więc szczelniej okręcając się pledem, niechętnie odeszła od paleniska, by otwo­ rzyć tylne drzwi. Odsuwając rygiel, schowała się za nimi przed lodowatym wiatrem, a kiedy Janie, Maudya i Rayna wczłapały do kuchni, czym prędzej je zatrzasnęła. Stara kobieta zdjęła kapotę i powiesiła ją przy drzwiach. - Dlaczego ryglujesz drzwi, dziewczyno? Panu nie będzie się to podobać. - Nie słyszałaś o zarżniętym psie na progu? - ob­ ruszyła się Brenna. - Wszystkieśmy słyszały o martwym kundlu, ale to nie powód, by się zamykać - odparła Rayna i pode­ szła do paleniska, żeby dorzucić drewna do ognia. Nie ma wątpliwości, że zrobił to ktoś z klanu Borgsena - dodała. - Na razie wojna Borgsenów z Haardradami nie pociągnęła ofiar w ludziach. Mordują je­ dynie zwierzęta. - Jaka wojna? - Nie ma czasu na gadanie - przerwała Janie, uwal­ niając się ze swego okrycia. - Pan wrócił i zarządził ucztę. Wiadomość, że Garrick jest w domu, przyspieszyła puls Brenny. Jednocześnie jednak przeszedł ją dreszcz na myśl o uczcie podobnej do poprzedniej. - Gdzie on jest? 221

Zatraciła się w tych niebieskich, roziskrzonych we­ sołością oczach, lecz nie na długo, bo jakiś przewrotny głos w jej głowie kazał odwrócić się od Garricka. W kilka sekund znalazł się przy niej. Wziął ją pod łokieć i bez słowa wyprowadził z izby. Przeszli obok Perrina, szczerzącego zęby w znaczącym uśmiechu, i minęli Gorma oraz dwóch wikingów, którzy właśnie wchodzili przez tylne drzwi. Nie zwracając na nich najmniejszej uwagi, Garrick prowadził ją po schodach. Dopiero na górze wyrwała mu rękę.

- Dokąd mnie ciągniesz, wikingu? - zapytała oschłym szeptem. - Do łóżka - odpowiedział i poderwał ją z ziemi, zanim zdążyła uciec. - Ale masz gości na dole! - zaprotestowała. Wybuchnął radosnym śmiechem, jaki rzadko u nie­ go słyszała. - Oni mogą poczekać, ja nie! Niósł ją w ramionach do swojej komnaty. Ogarnęło ją nagłe podniecenie. Zacisnęła powieki, zmagając się z chęcią poddania się jego pieszczotom. - Puszczaj mnie! - Jak sobie życzysz - odparł z sardonicznym uśmie­ chem. Upuścił Brennę na łóżko i ukląkł nad nią okrakiem, ściskając jej biodra kolanami. Z trudem usiadła i bez­ skutecznie starała się zepchnąć go z siebie. - Czy naprawdę nie zatęskniłaś za mną, dziewczy­ no? - drażnił się z nią, zdejmując pas i odrzucając go na bok. Podparła się na łokciach i patrzyła na niego butnie. - Dlaczego miałabym za tobą tęsknić? Nie jesteś jedynym mężczyzną w okolicy, wikingu. Przeraził ją bezwzględny wyraz jego oczu. - Nie będziesz zadawać się z żadnymi mężczyzna­ mi poza mną! Teraz z kolei w niej wezbrał gniew. Wwierciła w niego pociemniałe oczy. - A twoi kompani? Mówiono mi, że pozwalasz im zabawiać się ze swoimi niewolnicami! - Brenno, czyżbyś wreszcie pogodziła się z faktem, że należysz do mnie? - zapytał z uśmiechem. - Nie! Ale twoim przeklętym druhom tak się właś­ nie wydaje! - odpaliła.

222

223

- Pojechał po sąsiadów, żeby pomogli mu przy­ wieźć niedźwiedzia, którego upolował - wyjaśniła Maudya radosnym tonem, najwyraźniej zadowolona, że wkrótce w domu zaroi się od mężczyzn. - Erin nas przysłał, żebyśmy wstawiły jadło na ogień i posprzą­ tały w dużej izbie. Coran przytoczy ze spiżarni beczki z piwem. - Jak długo potrwa uczta? - Nigdy nie wiadomo. Może nawet parę tygodni, bo zimą nie ma nic lepszego do roboty. Jak zachowa się Garrick po trzech tygodniach nie­ obecności? Czy będzie zadowolony, że ją widzi? zadumała się Brenna. Lecz zaraz skarciła się za takie myśli i ze zdwojoną energią jęła zamiatać izbę. Musi pamiętać, że postanowiła nienawidzić Garricka. Nie doczeka się od niej nawet uśmiechu na powitanie. Zanim Garrick wrócił, zdążyła wprowadzić się w odpowiedni nastrój. Lecz kiedy go ujrzała przy przepierzeniu oddzielającym część gościnną izby od kuchni, serce zatrzepotało w jej piersi i zapomniała o gniewie. Stał w towarzystwie Perrina i śmiał się ser­ decznie z czegoś, co tamten powiedział. A kiedy skie­ rował na nią wzrok, ich skrzyżowane spojrzenia były jak najczulsza pieszczota.

- Więc nie obawiaj się, moja panno. Nie będą cię nachodzić. - Powiesz im, żeby zostawili mnie w spokoju? Była wyraźnie zaskoczona. - Tak. - Dlaczego? - dopytywała się z niedowierzaniem. Przecież nie robisz tego ze względu na mnie? - Wystarczy, że na razie nie mam ochoty się tobą dzielić - oznajmił obojętnie. Oczy Brenny nabrały jeszcze intensywniejszej barwy. - Na razie! Jesteś godny pogardy! Kiedy znudzisz się mną, po prostu rzucisz mnie na pożarcie wil­ kom, tak?! A zatem posłuchaj! Ostrzegłeś mnie, abym nie ważyła się zadawać z mężczyznami. A teraz ja cię uprzedzam, że jeżeli spotkam mężczyznę, który mi się spodoba, ulegnę mu, i nieważne, czy to będzie niewolnik, czy wolny człowiek. Nie powstrzymasz mnie! - Każę cię wychłostać, moja panno! - zagroził chłodnym tonem. - Więc najlepiej zrób to teraz, wikingu! - uniosła się. - I przestań mnie straszyć! - Chciałabyś, co?! - Ujął Brennę za nadgarstki i roz­ postarł jej ramiona na łóżku, nachylając się nad nią. Bardzo sprytnie potrafisz odwodzić mnie od moich zamiarów, dziewczyno. - Nie zrobiłam tego celowo! - krzyknęła zdespero­ wana, usiłując mu się wyrwać. - Wobec tego leż spokojnie! Brennie zaszkliły się oczy. Puścił ją i jedną ręką pod­ ciągnął jej spódnicę, po czym się uniósł, żeby zsunąć spodnie. Czuła się zbrukana jak pierwsza lepsza dziewka. Lecz wiedziała, że on tego nie rozumie. - Nienawidzę cię, Garricku! - wycedziła przez za224

ciśnięte zęby, z całej siły usiłując powstrzymać łzy bez­ silności. Milcząc, rozsunął jej kolana i ułożył się między ni­ mi. Znieruchomiał jednak, kiedy spojrzawszy jej w twarz, zobaczył wilgotne oczy. - Dlaczego płaczesz? - zapytał zdumiewająco czu­ łym tonem. - Czy to boli? - Nie. Mogę wytrzymać ból, jaki mi zadajesz. - To czemu płaczesz? - Ja nigdy nie płaczę! - zaprotestowała z dziecin­ nym uporem. - Brenno, twierdzisz, że to, co widzę, to nie są łzy? Pokręcił głową z niedowierzaniem. - Czy dlatego, że chcę się z tobą kochać? - Ty się ze mną nie kochasz, wikingu. Ty mnie bierzesz siłą. - A pozwoliłabyś się kochać? - Ja... nie. Nie, nie pozwoliłabym. Nachylił się i scałował łzy z jej skroni. - W takim razie dlaczego masz pretensje? - zapytał łagodnie. - Nie zrozumiałbyś tego. - Ależ tak, rozumiem - odparł. Ujął jej twarz w dło­ nie i muskał ustami. - Chciałabyś, żebym obszedł się z tobą delikatnie i nie używał przemocy. - Powiódł wargami po jej szyi. - A jeszcze bardziej chciałabyś, abym cię w ogóle nie dotykał. - Znowu pocałował ją w usta, tym razem namiętniej. Nieświadoma tego, co robi, objęła go ramionami. - Czy tak, Brenno? Była w jego rękach jak szmaciana lalka. - Tak, właśnie tak - przytaknęła, nie bardzo wie­ dząc, co mówi. - Więc idź! 225

Zdumiona otworzyła oczy, podniecenie prysło jak bańka mydlana. - Co? Zsunął się z niej i podciągnął spodnie, - Możesz iść. Czy nie tego właśnie chciałaś? - Nie rozumiem - powiedziała i wyraźnie zdumio­ na, zerwała się z łóżka, stając przed nim. - Już mnie nie chcesz? Roześmiał się. - Brenno, twierdzisz, że mnie nienawidzisz, nie chcesz, bym zbliżał się do ciebie, a kiedy spełniam twoje życzenie, wdajesz się w dyskusję. Czyżbyś zmie­ niła zdanie? Szeroko otwarte oczy dziewczyny stały się jeszcze większe. - Och! - sapnęła i wybiegła z komnaty. Na schodach natknęła się na Janie niosącą po kilka kufli w każdej ręce. - Daj, pomogę ci - zaproponowała, słysząc, że Garrick opuszcza izbę. I zanim Janie zdążyła zaprotesto­ wać, chwyciła za kufle. Zawrzało w niej, kiedy się zorientowała, komu musi je podać. Ujrzała Anselma w towarzystwie Hugha, Bayarda oraz dwóch nie znanych jej mężczyzn. Zacisnęła zęby i ruszyła do długiego stołu, przy którym zasiedli. Perrin, kiedy go mijała, puścił do niej oko, czym mimo woli sprowokował ją do uśmiechu. Podała kufle nieznajomym wikingom, a ci zanurzyli je w stojącym na stole sporym antałku wypełnionym pieniącym się miodem. Następny kufel postawiła przed Bayardem, który na szczęście jej nie zauważył, bo akurat o czymś zawzięcie dyskutował z Gormem. Na koniec z niena­ wistną miną podeszła z kuflami do Anselma i Hugha. A kiedy jej wzrok napotkał spojrzenie Garricka, który 226

właśnie zajmował miejsce za stołem, uśmiechnęła się blado. Wstrzymała oddech, bo Hugh niespodziewanie zła­ pał ją wpół i posadził sobie na kolana. - Widzę, braciszku, że w końcu oswoiłeś tę tygry­ sicę - zarechotał, zwracając się do Garricka. - Nie sądziłem, że ci się uda. - A nie mówiłem? - odparł Garrick. Brenna ze wszystkich sił starała się nie poruszyć. Gdyby na miejscu Hugha był ktoś inny, być może zastanowiłaby się nad niewinnym flirtem. Ale tego mężczyzny szczerze nienawidziła. - Masz ją od trzech miesięcy, a tak niewiele prze­ bywasz w domu. Odsprzedaj mi ją - zaproponował Hugh. - Dam ci trzy najlepsze konie. No, niech bę­ dzie - cztery! Brenna wbiła wzrok w Garricka, czekając, co powie. Siedział odchylony, ręce splótł na piersi i marszcząc czoło, zdawał się rozważać ofertę brata. Ponieważ zwlekał z odpowiedzią, Brenna wpadła w panikę. Do­ tąd nie przyszło jej do głowy, że mógłby ją sprzedać. Dopiero teraz wyraźnie sobie uświadomiła, że napra­ wdę jest jego własnością. Miał prawo nią dysponować, a ona nie miała nic do powiedzenia. Już chciała się zdradzić, że zna ich mowę, i błagać Garricka, by nie przystawał na propozycję brata, lecz powstrzymał ja zniecierpliwiony głos Hugha: - No i jak, braciszku? - Mogłeś mieć tę dziewczynę za darmo, ale wybra­ łeś jej siostrę - przypomniał mu Garrick. - Prawdę mówiąc, nie sądziłem, że kiedykolwiek uda się ją okiełznać. Miałem ochotę na ognistą dziew­ kę, lecz ta o mało nie odgryzła mi języka, kiedy ją 227

chciałem wypróbować. Ty jednak najwyraźniej ją po­ skromiłeś. - I teraz zmieniłeś zdanie, tak? Wygląda na to, iż na podobieństwo kalifów ze Wschodu najchętniej zało­ żyłbyś harem. Masz szczęście, Hugh, że ożeniłeś się ze spokojną kobietą, która przymyka oko na twoje zdrady. Przysłuchujący się rozmowie braci biesiadnicy skwi­ towali słowa Garricka gromkim śmiechem. Nawet Anselm się do nich przyłączył. Jedynie Hugh nie wyda­ wał się rozbawiony, a Brenna struchlała, gdy ścisnął ja w talii. - Garricku, nadal nie dałeś mi odpowiedzi - do­ magał się natarczywie. - Po co ci ona? - zapytał już poważnie Garrick. Wcale nie jest taka zgodna, jak sądzisz. Co prawda nie zrozumiałbyś tego, co mówi, lecz język ma ostry jak głownia twojego miecza. Jest uparta, nieposłuszna, krnąbrna i w gorącej wodzie kąpana. Jedyną jej zaletę stanowi uroda. - Chcę ją właśnie ze względu na cechy, które wy­ mieniłeś. Jej charakter budzi mój podziw. - Okaleczyłbyś ją, Hugh, bo zniecierpliwiłby ciebie jej upór - odrzekł ostrym tonem Garrick i dodał nieco łagodniej: - Poza tym nie ma o czym mówić, bo na razie nie chcę jej sprzedawać. - A więc zabawię się trochę z twoją tygrysicą oznajmił Hugh i podniósł się z ławy, cały czas przy­ ciskając Brennę potężnym ramieniem. Garrick niebezpiecznie ściągnął twarz i również wstał od stołu. - Nie, bracie. Nie chcę jej sprzedawać ani nie mam ochoty się nią dzielić. H u g h się zawahał, chrząknął nerwowo i puściwszy Brennę, usiadł na powrót przy stole. 228

Anselm, który dotąd w milczeniu przysłuchiwał się wymianie zdań między synami, zakasłał, po czym zwrócił się do Hugha surowym tonem: - Niech ci wystarczy płomiennowłosa dziewczyna, którą trzymasz w domu, a tę zostaw w spokoju. Ona należy do Garricka. Ma na to moje słowo. A jeżeli kiedykolwiek zdecyduje się jej pozbyć, to mnie ją sprzeda, bo dam mu za nią więcej, niż ty byś był gotów zapłacić. Obaj mężczyźni popatrzyli na ojca z najwyższym zdumieniem. - Niedawno twierdziłeś, że tak bardzo jej nie ufasz, iż mieszkając z nią pod jednym dachem, obawiałbyś się o życie - przypomniał mu Garrick. - Dlaczego zmieniłeś zdanie? - Miałem nadzieję, że będziesz chciał ją zatrzymać, ale skoro tak nie jest, wolę zwrócić jej wolność niż pozwolić, by należała do kogoś innego. - Zapłaciłbyś za nią, ile bym zażądał, wyłącznie po to, żeby ją wyzwolić? - dopytywał się Garrick. - Tak. - Ojcze, to niesłychane! - uniósł się Hugh. - Postąpiłbym tak, cokolwiek o tym myślicie. Brenna oniemiała z wrażenia. Kolejny raz była wdzięczna Anselmowi. Niech go piekło pochłonie! Jak go zabić po tym, co usłyszała? - Idź dopilnować jadła, moja panno! - polecił Gar­ rick przesadnie ostrym tonem. Jego ściągnięte rysy podpowiadały jej, że nie był zadowolony ze słów ojca. - Nie musisz krzyczeć, wikingu. Mam dobry słuch - odparła butnie i odwróciła się na pięcie. Mi­ jając Perrina, nachyliła się nad nim. - Wydaje mi się, 229

że długo poczekasz na jego dobry humor - szepnęła mu do ucha. - Biedna Janie! - To ja jestem biedny - odpowiedział jej żałosnym szeptem i dodał, błyskając zębami: - Pomogłabyś mi, obdarzając go chociaż uśmiechem. Wyprostowała się, głośno chichocząc. - Wstydziłbyś się proponować mi coś takiego! Zniknęła w kuchni, nieświadoma, że niebieskie oczy Garricka, który odprowadzał ją wzrokiem, stały się teraz ciemne jak wzburzone wody oceanu.

24 Brenna zastanawiała się, czy w życiu zobaczy jesz­ cze coś piękniejszego od zorzy polarnej. Oszałamiał ją widok fioletowej mgły wirującej na niebie. Ziemia, zabudowania, wszystko dokoła niej spowijała inten­ sywna liliowa poświata. Komu potrzebne było słońce, skoro to cudowne światło opromieniało świat paletą barw? Gdyby nie było tak zimno, bez końca mogłaby stać zapatrzona w migotliwą mgłę. Niestety, na dwo­ rze panował przeraźliwy ziąb. - Chodźmy, Coranie, zanim stopy przymarzną mi do ziemi i zamienię się w sopel lodu. Ruszyli szybkim krokiem. W fiołkowym poblasku Coran wydawał się nierzeczywisty jak jakaś postać z gobelinu. Dopisało jej szczęście. Zajrzał do niej przed pójściem spać, by zapytać, czy nie potrzebuje świeżych zapasów z komórki. Oczywiście, mogłaby zaczekać do rana, ale naprędce wymyśliła historyjkę, że właśnie zabrakło żyta na chleb i jeśli przyniosą je teraz, to jutro Coran dłużej sobie pośpi. 230

Kazała mu zaczekać, a sama poszła do schowka pod schodami, gdzie przechowywano podręczne za­ pasy żywności i przyprawy Wzięła dwa duże worki, jeden ukryła pod burką i oświadczyła Coranowi, że pójdzie razem z nim, by zerknąć, czy nie ma w spi­ żarni czegoś, co mogłoby się przydać w gospodar­ stwie. Właśnie na taką okazję liczyła. Zdobędzie broń i ukryje ją do czasu, kiedy będzie potrzebna. Być może podmieni swoją burkę na coś lżejszego, chociaż mu­ siała przyznać, że grube futro dobrze chroniło ją przed mrozem. Brenna dziękowała losowi, że zrobiło się późno i ko­ biety były zajęte znoszeniem ze stołów resztek niedź­ wiedziego mięsa, które przyrządzono na ucztę. Coran otworzył ciężkie drzwi i zapalił świeczkę obok wejścia. Rozczarowała się, widząc wyłącznie żywność, chociaż musiała przyznać, że spiżarnia była suto zaopatrzona. Dwie kadzie, podobne do przezna­ czonej na deszczówkę, stojącej za domem, były wy­ pełnione po brzegi jęczmieniem i owsem. Z krokwi zwisały solone tuszki niewielkich zwierząt, które Garrick ostatnio upolował. Spostrzegła beczki z żytem, baryłkę pełną jabłek, a obok niej drugą z owocowym suszem. Na półkach wzdłuż ścian stały worki z cebu­ lą, grochem i orzechami oraz mieszki pełne przypraw i ziół. To, czego szukała, kryło się zapewne za zamk­ niętymi drzwiami, które oddzielały ją od dobudowa­ nego później pomieszczenia. - Coranie, co tam jest? - zapytała niewinnym gło­ sikiem, wskazując na drzwi. - Skarby naszego pana. - Masz klucz? 232

- Tak - skinął głową. - Ale pan nie pozwala wcho­ dzić, chyba że sam rozkaże. - I nigdy nie byłeś w środku? - Byłem - odpowiedział z dumą. - Cztery razy w tym roku. Czyściłem i polerowałem broń. No i skła­ dam tam wygarbowane skóry. - Coranie, otwórz drzwi. Rzucę tylko okiem. - Nie. Nie mogę. - Proszę cię, Coranie - przymilała się. - Pan nigdy się nie dowie. Popatrzyłabym sobie, zanim nasypiesz ziarna do worka. Coran z uporem kręcił głową. Wyraźnie widziała, że boi się spełnić jej prośbę. Jednak za wszelką cenę postanowiła dostać się do komórki. - Nie wolno mi, panienko Brenno. Naraziłbym się na chłostę albo na coś jeszcze gorszego. - Garrick się nie dowie, przyrzekam ci - nalegała. Zabawia się w wielkiej izbie i nawet nie wie, że tu jesteśmy. No, proszę cię, Coranie... zrób to dla mnie. Wahał się jeszcze przez chwilę, lecz w końcu ustąpił. - No dobrze - uśmiechnął się niepewnie. - Póki nie napełnię worka ziarnem, nie dłużej. - Otworzył drzwi. - I nie wolno niczego dotykać. W przypływie wdzięczności cmoknęła go w poli­ czek. - Dziękuję, Coranie. Nigdy ci tego nie zapomnę. Zaczerwieniony, wstydliwie pochylił głowę i od­ szedł przesypywać ziarno. Brenna szeroko otworzyła drzwi, by wpuścić nieco światła do komory. Spodziewała się znaleźć wartościo­ we przedmioty, lecz nie sądziła, że zobaczy takie skar­ by. Nawet w słabym świetle świeczki można było oce­ nić zgromadzone bogactwo. Obok niewielkiej sterty skór, która niewątpliwie urośnie do wiosny, stał kufer 232

z uniesionym wiekiem, wypełniony najdelikatniejszy­ mi jedwabiami, brokatami i aksamitami. Półka na­ przeciw drzwi była zastawiona pucharami z mosią­ dzu, srebra, a nawet złota, inkrustowanymi cennymi kamieniami, oraz pięknej roboty talerzami i kuflami ze srebra. Na długim stole tłoczyły się zbytkowne cacka i bi­ beloty: marmurowe rzeźby i figurynki z kości słonio­ wej, złote świeczniki, miniaturowe mosiężne czarki do palenia kadzideł, co najmniej trzydziestocentymetrowej wysokości krzyż bogato zdobiony, szachy z kości słoniowej i wiele innych kunsztownych drobiazgów. Wśród nich na samym środku stołu, w szkatule z łę­ kowego drewna wysłanej aksamitem, skrzyła się bi­ żuteria. Wysadzane rubinami i brylantami naszyjniki oraz misterne złote i srebrne bransolety z drogimi ka­ mieniami przyprawiały o zawrót głowy. Kufer na po­ dłodze pełen był złotych i srebrnych monet, W końcu wzrok Brenny spoczął na kolekcji broni. Na obu bocznych ścianach wisiał oręż wszelkiego ro­ dzaju: kusze i strzały, włócznie różnej długości, topo­ ry, miecze o szerokich głowniach oraz maczugi nabi­ jane krzemiennymi kolcami. W osobnym stojaku tkwi­ ły sztylety o inkrustowanych rękojeściach. Brenna wy­ brała cacko zdobione bursztynem. Może tak lubiany przez Thora jantar ochroni ją w razie niebezpieczeń­ stwa. Chociaż, oczywiście, nie potrzebowała pomocy pogańskiego boga. Okiem znawcy oceniła kusze. Wrzuciła jedną z nich wraz z zapasem strzał do worka, przywiązanego do paska, za który zatknęła także miecz. Co prawda nie był tak poręczny jak jej dawny miecz, lecz poza tym w niczym mu nie ustępował. Już zbierała się do wyjścia, gdy zwróciła uwagę na 233

Chociaż dochodziła północ, ciągle nie mogła zasnąć. Obróciła się na bok, zagrzebując głębiej w futra. W iz­ bie znajdował się mały kominek, lecz nie chciało jej się go rozpalić i teraz zaczynała tego żałować. Dziwne, wcale sobie nie przypominała, by w jej rodzinnym do­ mu panowało takie zimno, mimo że przecież i u nich zdarzały się mroźne zimy. Jej dom... jest daleko stąd. Nie ma w nim teraz ni­ kogo z bliskich. Jak bardzo brakowało jej ojca! Gdyby żył, poruszyłby niebo i ziemię, aby ją odnaleźć. Tęsk-

niła za Linnet. Chociaż ciotka mieszkała niedaleko stąd, nie miała z nią kontaktu. O dziwo, tęskniła na­ wet za swą przybraną siostrą! Jeżeli nie przestanie litować się nad sobą, jeszcze trochę, a wybuchnie płaczem - skarciła się w myślach. Po chwili usłyszała skrzypienie schodów i głos Garricka nawołującego ją z końca korytarza. - Brenno! - ryknął na całe gardło. - Wszyscy święci, wikingu! Musisz wrzeszczeć na cały dom? - zbeształa go szeptem, otwierając drzwi. Tu jestem. Takimi krzykami mogłeś zbudzić swoją matkę - dodała, kiedy stanął przed nią. - Wziąłeś to pod uwagę? - Ta dobra kobieta jest przyzwyczajona do pobudek w trakcie uczty - odparł tubalnym głosem Garrick. - Ale to jej mąż zrywa ją ze snu, a nie podchmie­ lony syn - łajała go po cichu. - Czego chcesz? - Wcale nie jestem pijany - zaprotestował, pokazu­ jąc w uśmiechu dołki w policzkach. - A co się tyczy twojego pytania, to ciebie chcę - oznajmił i roześmiany złapał ją wpół, sadowiąc sobie na biodrze. Po czym wymaszerował ze szwalni. Puścił ją dopiero w swojej komnacie. Wycofała się na otomanę, kiedy się odwrócił, żeby zamknąć drzwi. Skwitował jej manewr uśmiechem, lecz nie próbował się zbliżyć. - Napijesz się ze mną wina? - zapytał uprzejmie. Zawahała się, usiłując odgadnąć jego nastrój. Pierw­ szy raz wystąpił z taką propozycją. Pamiętała, jak oświadczył, że niewolnikom nie wolno pić wina. - Tak, napiję się. Podwinęła nogi, wtulając się w róg otomany, on tymczasem ze skórzanego bukłaka nalał napoju do dwóch pucharów. Choć komnatę oświetlał jedynie mi-

234

235

parę wysokich butów z czarnej skóry. Jej własne buty! Tuż nad nimi na półce leżało ubranie, które miała na sobie w dniu pogrzebu ojca. To w nim stanęła do naj­ ważniejszej walki w swoim życiu - pojedynku z Anselmem Haardradem. Chwyciła buty i ubranie, po czym owinąwszy się ciasno burką, opuściła komorę akurat w chwili, gdy Coran po nią przyszedł. - Nie przypuszczałam, że nasz pan jest taki boga­ ty - wyznała nieco speszona. Modliła się w duchu, aby Garrick nie zauważył braku broni. - Niewielu ludzi o tym wie. - Jak to możliwe, by taki młody człowiek zgroma­ dził tyle bogactwa? Musiał brać udział w wielu na­ jazdach. - Nie. - Coran wyszczerzył zęby w uśmiechu. Większość tych rzeczy przywiózł z wyprawy na Wschód. Z naszego pana jest zmyślny kupiec. Coran zamknął drzwi na klucz i razem wrócili do domu. Odgłosy dochodzące z wielkiej izby świadczy­ ły o tym, że uczta trwa w najlepsze. Brenna życzyła Coranowi dobrej nocy i czym prędzej udała się na górę do szwalni.

gotliwy płomyk świecy, widziała Garricka na tyle wyraźnie, aby mu się przyjrzeć. Nie był pijany, jak z początku przypuszczała. Strój, który nosił uprzed­ nio, zmienił na ciemnozielone spodnie wpuszczone w wysokie, miękkie buty, obramowane białym futrem. Rękawy i dół krótkiej tuniki z białego jedwabiu były wykończone zielonym haftem. Zamiast srebrnego gra­ werowanego medalionu, który zazwyczaj nosił, na je­ go piersi połyskiwał złoty dysk z dużym szmaragdem. Wyglądał niezwykle przystojnie, z trudem oderwała od niego oczy. Podał jej puchar. Upiła łyczek słodko-cierpkawego napoju, delektując się jego smakiem. Obejmując kielich obiema dłońmi, oparła go na podołku i obserwowała, jak Garrick rozpala kominek. Nie czuła chłodu, zapo­ mniała o całym świecie, skupiona wyłącznie na nim. Żywe płomienie ognia rozświetliły komnatę. Garrick z pucharem w dłoni usiadł obok Brenny. Oparł się plecami o ścianę, ramię przewiesił przez kolano ugię­ tej nogi i sączył wino. Tak bardzo denerwowało ją czekanie na jego ruch, że aby uspokoić drżenie rąk, zaciskała je na pucharze. - Nie smakuje ci wino? Drgnęła. - Nie... Jest wyśmienite - spojrzała na niego spe­ szona. Uśmiechnął się do niej znacząco. - Jeżeli sądzisz, iż zdołasz zniechęcić mnie wy­ mówką, że jeszcze nie wypiłaś do dna, to się grubo mylisz. Nie śpieszy mi się, moja panno. Więc pij spo­ kojnie. A kiedy skończysz, chętnie ci jeszcze naleję. Brenna posłuchała jego rady i przechyliła kielich, w nadziei, że wino uspokoi napięte nerwy. Błogie cie236

pło rozeszło się po jej ciele, lecz nie potrafiła się roz­ luźnić. Czując wpływ alkoholu, odchyliła się na oparcie. - Garricku, gdybyś umarł, co stałoby się ze mną? - Knujesz jakiś podstęp? - zapytał rozbawiony. - Nie. Ja walczę uczciwie. Ale przypuśćmy, że nie wróciłbyś z polowania. Garrick westchnął, zamyślił się i zapatrzył w kie­ lich. - Ponieważ nie mam nieślubnych dzieci ani żony, wszystko, co posiadam, przypadłoby memu ojcu. To by ci bardzo odpowiadało, Brenno - dodał cierpko. Brenna wiedziała, co ma na myśli, lecz musiała grać. - Dlaczego? Twój ojciec wzbudza we mnie jeszcze większą odrazę niż ty. - Czy nadał darzyłabyś go nienawiścią, gdyby cię uwolnił? Takie właśnie jest jego życzenie - wyznał rozdrażniony. - Żałuje, że mi ciebie dał. Dopiła wino i spojrzała z powagą na Garricka. - Więc oddaj mnie z powrotem albo odsprzedaj. Garrick zgarnął pukiel włosów z jej ramienia i po­ woli nawijał go sobie na palec. - A gdybym się zgodził, czego mógłbym oczekiwać w zamian, moja słodka Brenno? Spojrzała mu w twarz zaskoczona. Jaka jest cena wolności? - Wszystkiego, czego chcesz - odparła, wstrzymu­ jąc oddech. - Kochałabyś się ze mną? - Tak. Nawet kochałabym się z tobą - odparła bez wahania. Garrick odstawił kielich i wziął ją na kolana, opa­ sując ramieniem. Z uśmiechem wtulił twarz w jej szy237

ję. Pojękiwała cichutko pod pieszczotą jego gorących warg, aż sięgnął jej ust w żarliwym pocałunku. Upuściła puchar na podłogę i zaplotła mu ręce na karku, jeszcze mocniej przyciągając go do siebie. Za­ traciła się bez reszty i wcale nie dbała o to, że już sama nie wie, czy ulega mu znęcona obietnicą wol­ ności, czy najzwyczajniej w świecie go pragnie. Już miała zaprotestować, gdy zsadził ją z kolan i wstał, uśmiechnęła się jednak, widząc, że zdejmuje ubranie. Przeciągnęła się leniwie jak kotka i podniosła z otomany, aby pójść w jego ślady. - Za dużo wypiłam twojego wina - zachichotała, bo miała zamęt w głowie. Garrick skwitował słowa dziewczyny uśmiechem, pomógł wyplątać się z koszuli, a potem wziął ją na ręce i ostrożnie umieścił na łóżku, wyciągając się obok niej. Silnymi, dużymi dłońmi zadziwiająco delikatnie dotykał jej ciała, a palcami masował pieszczotliwie, burząc w niej krew. - Kiedy chcesz, potrafisz być słodka jak miód wyszeptał gardłowo, muskając wargami jej usta. - Tak jak ty - wymruczała, zanurzając ręce w jego falistych włosach. - Moja celtycka piękność - westchnął, gładząc ją po brzuchu. Przesuwał wargami po skórze, by w koń­ cu zatrzymać się na piersiach. Choć narastające uczu­ cie mrowienia przyprawiało ją o zawrót głowy, jednak próbowała się słabo bronić. Gdy podciągnęła kolana, przytrzymał je udem. Znosił ból, jaki mu zadawała paznokciami, i zamiast oderwać dłonie Brenny od swych barków wpił się w jej usta w zapamiętałym pocałunku, który zdawał się wysysać z niej resztki siły woli. Liczył się tylko on, ten pocałunek, i dłonie pieszczą238

ce ją coraz natarczywiej. A także przygniatające ją cia­ ło, ciepły, pulsujący członek, szukający drogi, i pierw­ sze, mocne pchnięcie, które pozbawiło ją zmysłów. Poruszał się w niej, a ona wykrzykiwała jego imię, przywierając do niego coraz mocniej, jakby chciała stopić się z nim na zawsze. W dzikim zatraceniu ca­ łowała go po szyi, piersiach, ustach. Wszystkie wra­ żenia skupiły się w podbrzuszu, a gdy po raz ostatni wniknął w nią głęboko, odpowiedziała falą pulsują­ cych dreszczy. Zasnęła prawie natychmiast, zmęczona miłością i winem. Nawet nie drgnęła, kiedy Garrick odsunął się od niej, żeby sięgnąć po futrzak. Potem położył się obok na brzuchu i podparty na łokciach, z czułością przyglądał się, jak śpi. W końcu objął ją ramieniem wpół i sam zapadł w głęboki sen.

25 Obudziły ją odgłosy bójki dochodzące z dołu. Gdy zobaczyła, że nie ma przy niej Garricka, wyskoczyła z łóżka, złapała białą jedwabną tunikę, która akurat wpadła jej w ręce, i wybiegła z komnaty, po drodze narzucając szatkę; ledwie sięgała jej kolan, ale nie dba­ ła o to, jak wygląda. Przystanęła u stóp schodów, kryjąc się w mroku, i z narastającym przerażeniem oglądała scenę rozgry­ wającą się w dużej izbie. Oba długie stoły były wywrócone, a wśród szcząt­ ków ław walały się na posadzce resztki porannego posiłku, wymieszane z miodem cieknącym z dwóch zrzuconych antałków. Nerwowo przebiegła wzrokiem po sylwetkach męż239

czyzn. Kilku z nich - nieprzytomnych, a może nieży­ wych - leżało na podłodze. Inni walczyli na pięści, niektórzy wyciągali topory i miecze. Jak to możliwe, że doszło do takiej burdy z samego rana? I gdzie, na Boga, jest Garrick?! Nareszcie wypatrzyła Hugha. Siedział na ławie pod ścianą i trzymając się za spuchniętą szczękę, zaśmie­ wał się, pochylony nad rozciągniętym na podłodze kompanem. Brennie zaparło dech z wrażenia. To Gar­ rick leżał jak długi, z ramieniem bezwładnie przewie­ szonym przez ławę, a jego beżową tunikę znaczyły krwawe plamy. Zdenerwowana, nie myśląc wiele, podbiegła do nie­ go. Akurat rechotał z czegoś, co powiedział mu Hugh. Lecz kiedy Brenna przyklękła nad nim, śmiech zamarł mu na ustach. Zmierzył ją wściekłym spojrzeniem, aż skuliła się pod jego wzrokiem. - Kobieto, czy ty nie masz wstydu? - warknął, za­ mykając w żelaznym uścisku jej ramię. - Co to ma znaczyć? Nie pojmowała, o czym mówi. - Jesteś ranny! - Nie! - zagrzmiał. - A nawet gdybym konał, to nie powód, byś pokazywała się mężczyznom w takim stroju! Wyjdź stąd, dopóki pragnienie krwi nie obróci się w żądzę! Rozejrzała się nerwowo wokół siebie. Część wikin­ gów zaprzestała walki i stała, wlepiając w nią oczy. Z rozwianymi włosami, w głęboko wyciętej tunice, częściowo odsłaniającej piersi, musiała wyglądać bar­ dzo ponętnie. - Garricku, nie pomyślałam - wyszeptała spłonio­ na. - Ja tylko chciałam ci pomóc. - Ty w ogóle nie myślisz, moja panno! - krzyknął, 240

okrutnie odsuwając ją od siebie. - Wyjdź stąd natych­ miast! Zagryzła drżące wargi. Ucisk w gardle utrudniał oddech, oczy zaszły mgłą. Wybiegła szybko, by toczą­ ce się po policzkach łzy nie wprawiły jej w jeszcze większe zażenowanie. Już nie myślała o nocy z Garrickiem. Wbiegła do szwalni i zatrzasnąwszy za sobą drzwi, padła na stertę skór, zanosząc się szlochem. - Nigdy nie płakałam, dopóki on nie stanął na mej drodze! -jęknęła po chwili, trąc energicznie powieki. Nigdy więcej nie uronię ani jednej łzy! Niech go piekło pochłonie! Znieważył mnie tylko dlatego, że chciałam mu pomóc! Nie dopuszczę, by to się powtórzyło! Nie zostanę tu! Wygrzebała spod skór worek, który ukryła wieczo­ rem. Nie sądziła, że tak szybko przydadzą się jej skra­ dzione przedmioty. Nie podejrzewała Garricka o taki brak serca. Wkładała powoli swój własny przyodziewek, de­ lektując się dotykiem czarnego mięsistego aksamitu. W męskim przebraniu czuła się pewniej i już mniej piekła zraniona duma. Mogła teraz przenosić góry. Zatknęła miecz za pas, wypchała worek kawałkami futra, które zamierzała wykorzystać na ochraniacze na nogi i dłonie. A potem wśliznęła się do komnaty Gar­ ricka po pled z jego łoża. Ukryła pod burką swój strój i podeszła do drzwi prowadzących z piętra na podwórze, o mało nie po­ tknąwszy się o psa, który pod nimi drzemał zwinięty w kłębek. - Ciebie też wyrzucono z dużej izby? - Przykuc­ nęła, by podrapać go za uchem. Owczarek polizał ją 241

po ręce. - Tak to jest, przyjacielu. Byłeś już dziś na dworze? Kiedy otworzyła drzwi, pies wybiegł za nią na skrzypiące od mrozu poranne powietrze. Brenna na­ uczyła się określać pory dnia według pozycji gwiazd. Trudno uwierzyć, że jest rano, kiedy niebo pokrywa czerń. Był może słońce dochodzi do południowych obrzeży Norwegii, lecz tu, na północy, jego promienie zaledwie znaczą horyzont przez krótką chwilę około południa, nadając niebu niebieskawy odcień. Ostrożnie podeszła do otwartych na oścież tylnych drzwi kuchni. Pies wbiegł przed nią, zwabiony zapa­ chem jedzenia. Kiedy sprawdziła, że nie ma nikogo oprócz Maudyi zajętej krojeniem cebuli na zupę, wsu­ nęła się do wewnątrz. - Możesz mi dać bochenek chleba na drogę? zwróciła się do niej, trzymając się z daleka od stołu. - Tak, ale dokąd to się wybierasz? - Maudya spoj­ rzała na nią zaskoczona. - Roboty cała fura. Narobili tyle bałaganu, trzeba to teraz posprzątać. Z dużej izby dobiegła je salwa śmiechu. - Więc już po awanturze? Nie wiesz, o co poszło? - Garrick zaczął - odparła Maudya, kręcąc głową z dezaprobatą. - Janie była przy tym. Podobno Bayard powiedział coś, co mu się nie spodobało. No i pan zaatakował go jak rozjuszony odyniec i wtedy rozpę­ tało się piekło, bo wszyscy wzięli się za łby. - Garrick i Bayard są teraz wrogami? - Nie, Garrick go przeprosił. To normalne w sprzecz­ kach między kompanami. - Hmm. Czy Janie słyszała, co Bayard powiedział Garrickowi? - Nie - westchnęła Maudya, przygładzając wierz­ chem dłoni niesforne kosmyki. 242

- Miałaś ciężką noc, co? - zapytała współczująco Brenna. - Nie było tak źle - Maudya odsłoniła zęby w uśmiechu. - A gdzie Janie? - Udało jej się tym razem. Perrin zdążył ją w porę stąd zabrać. Brenna nie potrafiła zrozumieć Perrina. Mimo że Garrick był jego przyjacielem, nie miał odwagi powie­ dzieć mu o tak ważnej sprawie jak zażyłość z Janie. Czyżby Garrick zachowywał się bezwzględnie rów­ nież w stosunku do przyjaciół? - A więc, Maudyo, dasz mi ten chleb? Umieram z głodu. Najpierw jednak muszę przejechać się trochę, by się otrząsnąć z bólu. - Jakiego bólu? - Nie słyszałaś, jak Garrick zwymyślał mnie przy wszystkich? - Coś takiego! - Była wyraźnie zaskoczona. - No właśnie. Cmokając z oburzenia, wyciągnęła z pieca gorący bochen chleba i zawinęła go w czysty kawałek płótna. - W takim razie jedź! - Jeżeli Garrick będzie o mnie pytał, nie mów mu, jak bardzo zraniły mnie jego słowa. Powiedz tylko, że pojechałam i niedługo wrócę. - Jak sobie życzysz, Brenno. Uważam jednak, że powinien wiedzieć. Brenna uśmiechała się pod nosem, idąc do stajni. Maudya powtórzy Garrickowi ich rozmowę słowo w słowo, bo nie potrafi utrzymać języka za zębami. Dzięki temu on uzna, że to z powodu zranionej dumy Brenna nie pokazuje się w izbie. A kiedy wreszcie się 243

dowie, iż uciekła, pomyśli, że skłoniło ją do tego jego zachowanie. Brenna w duchu przyznawała, że ostre słowa Garricka były tylko po części powodem, jaki pchnął ją do te­ go desperackiego czynu. To bliskość Garricka, zwłasz­ cza po ostatniej nocy, tak na nią działa, że nie może już dłużej sobie ufać. W jego dłoniach stawała się ka­ wałkiem gliny, który formował, jak chciał, a pocałun­ kami pozbawiał ją woli. Nie mogła tego tolerować. Dotąd była panią siebie, a on zmienił ją w kukiełkę. Musi jak najdalej od niego uciec... Erina nie było w zasięgu wzroku, więc skierowała się prosto do klaczy. Osiodłała ją spiesznie, bojąc się natknąć na starego sługę, który albo spał gdzieś w ką­ cie, albo może wyszedł na chwilę. Niechętnie okłamała Maudyę, lecz tając prawdę przed Erinem, czułaby się jeszcze gorzej, bo darzyła starca szczerą sympatią. Na szczęście nie było go w pobliżu. Przywiązała do uprzęży dwa worki owsa i wodą z beczki napełniła cztery bukłaki. Była gotowa do drogi. Ruszyła galopem drogą za stajnią, po chwili jed­ nak zatrzymała konia, bo pies biegł za nimi, ujadając głośno. - Wracaj! - rozkazała, bojąc się, że jego szczekanie może ściągnąć uwagę. - No już, do domu! Odjechała kawałek, lecz pies nie rezygnował. - Wracaj, mówię! Nie możesz ze mną jechać. Zwierzę przechyliło łeb i zamachało ogonem. A niech tam! - westchnęła. - Jeżeli masz chęć na przy­ godę, to proszę bardzo. Dobrane z nas towarzystwo pies, koń i zbiegła niewolnica. Jechała przez równinę z psem biegnącym tuż za 244

koniem. Nie miała żadnego planu, w którą stronę się udać, ale czuła się wolna i niezależna. Przystanęła na skraju lasu i spojrzała na dom wy­ soko na klifie. - Żegnaj, Garricku Haardradzie z Norwegii! Garricku o Twardym Sercu! Nie wątpię, że zawsze będę o tobie pamiętać. Poczuła ucisk w gardle. - Powinnaś być szczęśliwa, Brenno - strofowała się na głos. - Jesteś teraz wolna! Na brzegu morza miała niewielkie szanse na upo­ lowanie jakiejkolwiek zwierzyny, a ryb nie potrafiła łowić. Najchętniej skierowałaby się na południe, nie­ stety drogę przecinał fiord. Lepiej byłoby udać się na wschód, lecz właśnie tam Garrick będzie jej szukał, więc pozostaje jedynie północ. Nie przyjdzie mu do głowy, że pojechała tam, gdzie wiatry są jeszcze sroższe niż tutaj. W takim razie wybiera północ. - Jak myślisz, piesku, przetrzymamy zimę? Do wiosny nazbieram sporo skór i wtedy poszukamy ja­ kiejś osady nad wodą. Zapłacimy skórami za miejsca na statku, który zawiezie nas do domu, a jeśli nie tam, to gdziekolwiek indziej, byle daleko stąd. I co ty na to? Owczarek wpatrywał się w nią myślącymi oczami. - Tak. Tak właśnie zrobimy. Albo przyjdzie nam zginąć - odpowiedziała sama sobie. Garrick, wchodząc po schodach, natknął się na zbie­ gającą z góry Maudyę. - Gdzie Brenna? - warknął. - Jeżeli stroi fochy po rannym zajściu, to będę musiał złapać za rózgę. - Właśnie pana szukam. - Maudya aż pobladła ze strachu, widząc go w takim gniewie. - Brenna jeszcze 245

nie wróciła. Wyglądam jej całe popołudnie. Boję się, że coś... - Dokąd pojechała? - przerwał jej, mrużąc oczy. - Powiedziała, że musi przejechać się konno, by uśmierzyć ból - wyznała, pochlipując - bo pan ją źle potraktował rano. - Tak ci powiedziała? - Nie miałam panu tego mówić. Kazała przekazać, że wybrała się na przejażdżkę i niedługo wróci. Mi­ nęło tyle czasu, a jej nie widać. Boję się, że mogło przytrafić się coś złego. - Niby co? - Ktoś z klanu Borgsenów zakłuł psa, kiedy pana nie było. Służący zaczynają się bać, że znudzi ich za­ bijanie zwierząt i przyjdzie kolej na niewolników. - Garricku, co się dzieje? - chciał wiedzieć stojący u podnóża schodów Anselm. Garrick zbiegł do niego z marsem na czole. - Dziewczyna powiada, że Brenny od rana nie ma w domu. Jeździ nie wiadomo gdzie, zapewne na ko­ niu od ciebie. - Czyli ucieszył ją prezent? - A jakże! Tak bardzo się z niego cieszy, że nie ma ochoty wracać. Maudya myśli, że Borgsenowie mogli zrobić jej krzywdę. - Niemożliwe. Dobrze znam Lathama Borgsena. Rę­ czę głową, że nie posunęliby się do nieczystej walki. - Też tak sądzę. W takim razie pozostaje tylko jed­ na możliwość. Brenna uciekła - Garrick się skrzywił. Najpierw mi ją dajesz, a potem ułatwiasz jej ucieczkę. - Nie masz prawa mnie obwiniać, Garricku - uniósł się Anselm. - Zapomniałeś, że rano byłem w dużej izbie. Nie wiem, co powiedziałeś tej dziewczynie, ale słyszałem twój ton. Uważam, że przesadziłeś. 246

Garrick spojrzał na niego z wyrzutem. - A widziałeś, jak była ubrana?! Przyszła do izby prawie naga. I założę się, że to nie był przypadek. Jej siostra twierdzi, że Brenna jest rozpustna i lubi uwo­ dzić mężczyzn. - Niczego takiego nie zauważyłem. Jedyne, co wi­ działem, to jej niepokój o ciebie. A ty jak jej odpłaciłeś? Wpadłeś w gniew, ot co! Wiele jeszcze musisz nauczyć się o kobietach, synu. Nic dziwnego, że uciekła od ciebie. - Odnoszę wrażenie, że bardziej zależy ci na niej niż na mnie - obruszył się Garrick. - Czyż nie tak? - Nie. Jedynie lepiej ją rozumiem. - Zapewne, ponieważ ja nie rozumiem jej wcale. - Pomogę ci jej szukać - zaproponował Anselm, uśmiechając się pod nosem. - Nie, sam ją odnajdę - odparł stanowczo Garrick. Dostanie lekcję, którą długo popamięta! - Garricku! - Nie wtrącaj się, ojcze! Nie decydujesz o niej, od­ kąd mi ją oddałeś. Anselm westchnął ciężko, wpatrzony w oddalające się plecy syna. Dziś rano rozbawiło go zachowanie Garricka. Bayard zaczął dowcipkować na temat Bren­ ny, twierdząc, że węszy podstęp w jej nagłej przemia­ nie z drapieżnej tygrysicy w mruczącą kotkę. Garrickowi nie spodobał się ten żart, w gruncie rzeczy nie­ winny. Sądząc po reakcji syna, Anselm miał prawo przy­ puszczać, że zależy mu na dziewczynie. Niedawno oznajmił, że nie ma zamiaru się nią dzielić. A teraz taka historia... Czy tych dwoje młodych będzie wiecz­ nie ze sobą walczyć? 247

26 Brenna poprawiła maleńkie ognisko i dorzuciła chrustu. Miała zamiar przespać się parę godzin. Czuła się przyjemnie syta po tłustym, pieczonym zającu, któ­ rego zjadła do spółki z psem. Willow odpoczywała nakryta derką, a pies leżał u jej stóp na stercie skór. Jak dotąd wszystko szło gładko. Zalesiona okolica obfitowała w zwierzynę. Dziewczyna znalazła też pa­ rę nie zamarzniętych strumyków, więc mogła uzupeł­ niać zapas wody. Natomiast bardzo dokuczały jej lo­ dowate północne wiatry, przed którymi nie osłaniało prowizoryczne schronienie. Marzła nawet przy rozpa­ lonym ognisku. Dobrze, że śnieg nie sypał i nie two­ rzyły się zaspy. W lesie ziemia była miejscami wolna od białej pokrywy. Właśnie taki teren wybrała na swoje obozowisko. Cztery dni minęły, odkąd uciekła od Garricka. Po trzech dniach jazdy fiord zagrodził jej drogę. Chcąc nie chcąc, była zmuszona zawrócić na wschód, ale zbytnio się tym nie przejmowała. Przez dwa dni za­ cierała za sobą ślady. Garrick nigdy jej nie odnajdzie. Jeszcze trochę pokluczy i rozejrzy się za jakimś do­ brze osłoniętym miejscem. Najlepszy byłby gęsty las albo jakiś parów. Wybuduje szałas i przeczeka zimę. „Jakie to wszystko okazało się proste" - pomyślała, zasypiając. Powinna była znacznie wcześniej uciec od Garricka.

przeczesywaniu wzniesień na wschodnich rubieżach posiadłości. Spodziewał się, że gdy ją odnajdzie, przemarznięta i zagłodzona będzie na krawędzi śmierci. Odczuł ulgę, widząc ją w dobrej formie; z drugiej jednak strony zadowolona mina dziewczyny i zaróżowione od snu policzki działały mu na nerwy. Zsiadł z konia i uwiązał go tuż przy srebrnosiwej klaczy, po czym zbliżył się do ogniska. Wyciągnął się obok Brenny, nie budząc jej. Jutro się z nią porachuje pomyślał i zapadł w sen.

Garrick wytropił obozowisko w środku nocy, lecz był zanadto znużony, aby odczuwać cokolwiek poza ulgą, że poszukiwania dobiegły końca. Jego ogier robił bokami, ponieważ zatrzymali się zaledwie na dwa popasy, nadrabiając dzień stracony na bezsensownym

Brenna poruszyła się, usiłując zrzucić duszący ją ciężar. Gdy oprzytomniała, z wrażenia szeroko otwo­ rzyła oczy, bo wreszcie zrozumiała, że to nie był sen to czyjeś ramię, przerzucone przez jej piersi, przygnia­ tało ją do ziemi. Stłumiła w sobie krzyk przerażenia i powoli obró­ ciła się na bok, by sprawdzić, kto obok niej leży. Omal nie jęknęła z rozpaczy. To za wiele, za wiele! - To ty! - krzyknęła, spychając jego rękę i podno­ sząc się z ziemi. Raptownie przebudzony Garrick instynktownie zła­ pał za rękojeść miecza. Rozejrzał się półprzytomnie i uspokojony opadł na posłanie. Chmurnym spojrze­ niem mierzył Brennę, która stała nad nim na szeroko rozstawionych nogach, z dłońmi opartymi na bio­ drach, i wzrokiem ciskała błyskawice. - Obudziłaś się wreszcie? - Jak mnie tu znalazłeś? - napadła na niego, prawie trzęsąc się ze złości. - No jak?! Ignorując pytanie, odrzucił grubą burkę i otrzepy­ wał ubranie. - Twój postępek potwierdził moją opinię o kobie-

248

249

tach. Nie można wam ufać - powiedział po chwili z pogardą. - To zbyt pochopne wnioski. Nigdy nie mówiłam, że zostanę z tobą. Gdyby tak było, nie uciekłabym. A teraz powiedz, jak mnie znalazłeś. - Zapomniałaś, że jestem myśliwym - odparł za­ skakująco spokojnym tonem. - I to dobrym myśli­ wym. Żadne zwierzę... - Zawiesił głos. - ...Ani też zbiegły niewolnik nie ma prawa mi się wymknąć. - Przecież zacierałam ślady! Powinieneś mnie teraz szukać na południu! Co cię skłoniło, żeby skierować się na północ? - Przyznaję, straciłem dzień, bo rzeczywiście szu­ kałem cię w górach. Ale nie natrafiłem tam na naj­ mniejszy trop, więc zawróciłem. A ponieważ nigdzie nie mogłem znaleźć tego zdradzieckiego kundla - do­ dał, rzucając nienawistne spojrzenie swojemu psu domyśliłem się, że pobiegł za tobą. Bardzo starannie usunęłaś ślady kopyt, ale zapomniałaś o odciskach psich łap. Nie czas żałować popełnionego błędu. Widząc, że Garrick jest wściekły na psa, postanowiła stanąć w je­ go obronie. - Nie złość się, że pobiegł za mną. Zwabiłam go, żebyś go nie mógł użyć do pościgu - skłamała. - W końcu i tak mnie do ciebie doprowadził - za­ śmiał się drwiąco. - I co dalej, wikingu? - popatrzyła mu w twarz z butną miną. - Zabieram cię do domu. - Żeby mnie ukarać? - Zostałaś ostrzeżona o konsekwencjach takiego czynu. Sądziłaś, że postąpię z tobą łagodniej, bo kie­ dyś ogrzałaś mi łoże? 250

Znowu pojawił się ten bolesny ucisk w krtani. - Nie, nie liczyłam na to - odparła cicho, czując lekkie drżenie ust. - Myślałam, że mnie nie znajdziesz. Czy wszyscy twoi sąsiedzi biorą udział w pościgu? - Nie, wyruszyłem sam - zapewnił łagodniejszym tonem, zniżając głos prawie do szeptu. - Nie wrócę po to, żebyś mnie ukarał - zaprotesto­ wała, siląc się na spokój. Wzruszył ramionami i schylił się po burkę. - Nie masz wyboru - odparł gotowy do drogi. - Mylisz się. - Wyrzekła te słowa z bólem serca, lecz on nie dał jej szansy. Zrzuciła obszerną pelerynę, która zakrywała broń, i położyła rękę na rękojeści mie­ cza. - Mam wybór, Garricku! Lustrował ją od czubka głowy po stopy ze szczerym zdziwieniem. - Skąd to wzięłaś? - Ukradłam. - Kto ci pomagał? - Nikt - skłamała. - Zabrałam Erinowi klucze od komórki, kiedy spał, a potem podrzuciłam je z po­ wrotem. - A to ubranie zapewne jest twoje? Ależ oczywi­ ście! - skrzywił usta w ironicznym uśmiechu. - Prze­ cież pasuje idealnie. Może strój nie jest zbyt kokiete­ ryjny, ale i tak wyglądasz w nim całkiem pociągająco. - Zamilcz! - zawołała, dostrzegając w jego spojrze­ niu oprócz gniewu również pożądanie. - A więc znowu chcesz odgrywać mężczyznę?! zdziwił się, wyraźnie rozbawiony. - Zamierzasz z mie­ czem w dłoni bronić swojej wolności? - Zostaw mnie w spokoju, a nie będziemy musieli walczyć. 251

Sztylet był bezużyteczny. W panice rzuciła się do Willow i wyszarpnęła kuszę z worka. Niedźwiedź dep­ tał jej po piętach. Odbiegła w lewo, byle odwieść go

dalej od koni, po drodze napinając kuszę. Gdy była gotowa, przykucnęła i wycelowała. Strzała przebiła szyję. Przez chwilę niedźwiedź drgał w agonii, aż wreszcie zastygł. Padła na kolana w niemej podzięce. Trzęsąc się cała, na miękkich nogach nachyliła się nad Garrickiem. Odetchnęła, gdy się upewniła, że żyje. Z rozoranego ramienia ciekła krew, ale skóra na głowie, choć opuchnięta, nie była uszkodzona. Z derki Willow oderwała kawałek, nasączyła wodą i przetarła mu twarz oraz krwawiące ramię. Jęknął i pomacał się po potylicy. - Masz zwyczaj opatrywać swych wrogów? - Spoj­ rzał nieufnie na Brennę. Pominęła milczeniem uwagę, skupiona na ranie. - Boli? - Nie. Nie czuję ręki. Czy niedźwiedź uciekł? Pokręciła głową. - Zabiłam go. - Zaatakował cię? - Otworzył szerzej oczy. - Nie. Miał ochotę na ciebie - odpowiedziała spo­ kojnie, unikając jego wzroku. Garrick przyjął tę wiadomość z niezadowoleniem. - Usiłujesz mnie zabić, a chwilę później ratujesz mi życie? Dlaczego? - Garricku, gdybym chciała cię zabić, już byś nie żył. Nie mogłam tego zrobić. - Czemu? - zapytał szorstko, zamiast okazać wdzięczność, że bandażuje mu ramię. - Odzyskałabyś wolność. Szare oczy popatrzyły na niego łagodnie. - Sama nie wiem. Nie znalazłam w sobie dość siły, żeby pozbawić cię życia. Schwycił ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie,

252

253

- O nie! - pokazał zęby w uśmiechu. - Odpowiem na twoje wyzwanie. Z okrzykiem wyciągnęła zza pasa miecz, kiedy zło­ żył się do ataku. Nie czuła złości, jedynie żal, że spra­ wy zaszły aż tak daleko. Zaatakował błyskawicznie, planując wytrącić jej oręż z dłoni, lecz Brenna zrobiła unik. Wtedy odsłonił się na pchnięcie, jednak nie wykorzystała okazji. Ru­ szył na nią po raz drugi. Był dobrym szermierzem, uderzał mocno, za to ona była zwinniejsza i bardziej obyta w walce na miecze. Dziewczyna nie miała serca okazać swojej przewagi. Nie chciała przelać jego krwi, mimo że miała ku temu sporo sposobności, kiedy usi­ łował wybić jej z ręki broń. Wzdragała się na myśl, że mogłaby go zabić, że mógłby umrzeć. Ona chciała go jedynie rozbroić, żeby bez przeszkód ruszyć w drogę. Nagle ogromny niedźwiedź wyrósł tuż za Garrickiem. Jej ostrzegawczy okrzyk spóźnił się o ułamek sekundy. Bestia podeszła po cichu. Kiedy Garrick się obejrzał, by sprawdzić, co przeraziło Brennę, potężne trzepnięcie łapą zwaliło go z nóg. Zatoczył się i pa­ dając na ziemię, uderzył głową o pień drzewa. Leżał w bezruchu, a niedźwiedź zbliżał się z groź­ nym pomrukiem. Brenna krzyknęła przeraźliwie i w przypływie ślepej furii ruszyła na niego. Trzyma­ jąc oburącz miecz, uniosła go nad głowę i z całej siły wbiła w grzbiet zwierzęcia: bestia nawet się nie za­ chwiała. Rozjuszony niedźwiedź zwrócił się ku niej z wściekłym rykiem. Pobladła ze strachu, w życiu nie doświadczyła większej grozy.

po czym błyskawicznym ruchem wyszarpnął jej szty­ let zza pasa. - To na wypadek, gdybyś zmieniła zdanie. Zatrzy­ mam go. Nie odezwała się słowem, kiedy dźwigał się z ziemi, walcząc z zawrotami głowy, ani gdy, cały czas trzy­ mając ją za rękę, pociągnął za sobą nad niedźwiedzie zwłoki. Teraz poznał, że to był ten sam niedźwiedź, którego parę dni wcześniej przebudził z zimowego snu. - Widzę, że cię nie doceniałem, Brenno - wyznał z niechęcią, oglądając martwe zwierzę. - Rzeczywiście nie przesadziłaś, chwaląc się swymi umiejętnościami. Spojrzał na nią złowrogo. - Bardzo mi przykro, ale będę musiał cię lepiej pilnować. - Gdybym przyrzekła, że będę lojalna, mógłbyś mi w pełni zaufać, wikingu - odparła z goryczą. - Przyrzekłabyś mi lojalność? - Uniósł brwi. A czego żądasz w zamian? - zapytał, zaciskając ręce na jej ramionach. - Wolności! - Nie! - pokręcił energicznie głową, markotniejąc. Wolna kobieta ma wiele przywilejów. Między innymi może odmówić miłości. - Gwałt na wolnej kobiecie jest występkiem? - Tak. - Więc o to chodzi! - obruszyła się. - Chcesz mnie brać wbrew mej woli? Przecież każda inna mogłaby mnie zastąpić. Nie zależy ci na mnie, nie dbasz o to, co czuję. Wielokrotnie dałeś mi to do zrozumienia. Dlaczego akurat ja? - Bo masz piękne ciało, Brenno. Po prostu chcę cię mieć, ilekroć tego zapragnę. - Gdybyś był wrażliwszy, być może pogodziłabym

się z tym - odpowiedziała cicho. - Niestety, potrafisz być nieczuły i okrutny. Grymas jego ust budził przerażenie. - Nie masz wyboru, moja panno - oznajmił, miaż­ dżąc ją w uścisku. - A teraz daj słowo, że nigdy więcej nie uciekniesz ode mnie. - Garricku, nie żądaj ode mnie takiego przyrze­ czenia. Nie dotrzymam przysięgi złożonej pod przy­ musem. - W takim razie przypieczętowałaś swój los - oznaj­ mił. Pociągnął ją ku koniom i posadził na Willow. Po­ słusznie czekała, aż pozbiera ich okrycia i broń. Kiedy wsiadł na swego wierzchowca, dla pewności sięgnął po wodze Willow. Przebiegł po niej dreszcz, gdy spojrzała na wyprostowane plecy jadącego przed nią Garricka. Jaka kara spotka ją za jej dumę i zacięty upór? Niedługo miała się tego dowiedzieć.

254

255

27 Na tle niebieskawej poświaty zorzy polarnej zama­ jaczyły przed nimi mury budynku z kamiennych cio­ sów. Była noc, kiedy dotarli do stajni. Przez pomar­ szczoną twarz Erina, który żwawo wyszedł im na­ przeciw, przebiegł cień radości i ulgi. - To wstyd, moja panno, tak od nas uciekać - stro­ fował Brennę surowym tonem zgnębionego ojca i tyl­ ko jego oczy zdradzały, jak bardzo cieszy go jej widok. - Erinie, to nie od ciebie uciekłam, lecz od niego odpowiedziała, ostentacyjnie ignorując Garricka. - Oj, napędziłaś mi strachu! Trzeba było przynaj-

mniej poczekać do wiosny. Przecież mogłaś zamarznąć na śmierć! - Dość tego, Erinie! - uciął Garrick. Złapał Brennę za ramię i wywlókł ze stajni. Nie zdą­ żyła nawet życzyć starcowi dobrej nocy. Kiedy znaleźli się na podwórku, zamiast skierować się do kuchenne­ go wejścia skręcił w prawo, za dom. - Dokąd mnie prowadzisz? ~ zapytała, przystając. Nie raczył odpowiedzieć, tylko pociągnął ją mocniej, żeby się nie opierała. Chociaż z trudem mogła w to uwierzyć, wiedziała, dokąd ją prowadzi. Garrick otworzył niskie drewniane drzwi w ścianie domu od strony fiordu. Sąsiedztwo morza sprawiało, że w zatęchłym, wilgotnym pomieszczeniu, do które­ go powietrze wpadało jedynie przez okratowany świetlik w drzwiach, było przeraźliwie zimno. - Oto twoja kwatera, moja panno. - Odsunął się na bok, schodząc jej z przejścia. - Naprawdę chcesz mnie tu zamknąć? - Patrzyła na niego z przerażeniem w oczach. - To najłagodniejsza z kar dla zbiegłych niewolni­ ków - zniecierpliwił się. - Jak możesz postępować ze mną w ten sposób, przecież uratowałam ci życie! Czy to dla ciebie bez znaczenia? - Oczywiście, jestem ci wdzięczny. - I pięknie to okazujesz, wikingu - zauważyła z sarkazmem. Odpowiedział westchnieniem. - Brenno, gdybym nie wymierzył ci żadnej kary, inni niewolnicy też zaczęliby uciekać. Nie mogę do tego dopuścić. Nie miała zamiaru prosić o litość. - Jak długo będziesz mnie tu trzymać? 256

- Trzy, cztery dni, aż nauczysz się rozumu. Rzuciła mu pogardliwe spojrzenie. - Wikingu, jeśli sądzisz, że takim postępowaniem nauczysz mnie czegokolwiek, to jesteś w błędzie. Znienawidzę cię jeszcze bardziej i na pewno postaram się uciec. Szarpnął ją ku sobie i mocno pocałował w usta. Na złość odwzajemniła pocałunek. Pożałuje, że tak z nią postąpił. Sprawi, że będzie gorzko tego żałował. - Brenno, nie zamknę cię tutaj, jeżeli dasz słowo, że nie będziesz więcej uciekać - wyszeptał, parząc jej szyję oddechem. - Ale wtedy inni niewolnicy pomyślą, że darzysz mnie szczególnymi względami - podpowiedziała, za­ rzucając mu ręce na szyję. - Bo darzę. - Lecz to ci nie przeszkadza wtrącić mnie do zim­ nego lochu! - Dasz słowo, Brenno? Prowokująco musnęła wargami jego usta i ode­ pchnęła go od siebie. - Niech cię diabli, wikingu! Nie będę twoją zabaw­ ką! - Po tych słowach z dumnie uniesioną głową we­ szła do zawilgoconej nory. Zacisnęła zęby, słysząc, jak zatrzaskuje drzwi. Zaczęła dygotać z zimna i szybko przycisnęła dłoń do ust, żeby przypadkiem go nie zawrócić. Nie będzie błagać, aby ją wypuścił! W lochu panował przeraźliwy ziąb. Na szczęście miała pelerynę oraz futrzane ochraniacze na nogi i dłonie. Na wąskiej pryczy - jedynym sprzęcie w ca­ łym pomieszczeniu - leżała jakaś stara derka. W celi nie było ogniska, a przez okienko w drzwiach wpadał mroźny wiatr. Nie zostawił jej nic do jedzenia. Momentalnie po257

Garrick przewracał się z boku na bok. W końcu uderzył pięścią w poduszkę. Nic z tego nie będzie,

sen nie przyjdzie! Upiorne myśli lęgły się w głowie, poczucie winy rosło z godziny na godzinę. Dłużej tego nie zniesie. Wyskoczył z łóżka i narzu­ cając po drodze okrycie, wybiegł z komnaty. W holu zapalił pochodnię. Trzęsąc się z zimna, w parę sekund znalazł się pod drzwiami ciemnicy i nerwowo szukał właściwego klucza. Zaskrzypiały zawiasy. Pochylony przestąpił przez próg, wyprostował się i wetknąwszy pochodnię w uchwyt przy wejściu, podszedł do Brenny. Spała na ziemi obok pryczy, zwinięta w kłębek, okryta je­ dynie peleryną. Zazgrzytał zębami. Szalona! Zamarznie na śmierć. Niewątpliwie o to jej właśnie chodzi. Przyklęknął i potrząsnął dziewczyną. Nawet przez gruby aksamit tuniki poczuł bijące od niej ciepło. Do­ tknął jej policzka. Był gorący. Gwałtownie zaczerpnął powietrza. - Mój Boże, Brenno, coś ty najlepszego zrobiła?! Uniosła powieki i popatrzyła na niego zdziwiona. - Dlaczego wzywasz mego Boga? Jeszcze rozgnie­ wasz swoje pogańskie bóstwa. - Czy to ważne, do którego boga się zwracam? zniecierpliwił się. - Myślę, że wszyscy bogowie to jedno. Pytam ich wszystkich i ciebie też, dlaczego pró­ bujesz się zabić. - Przecież nie jestem martwa - wyszeptała, zapa­ dając w letarg. Garrick spopielał na twarzy. - Ale będziesz, jeżeli nie pokonasz senności. Bren­ no, otwórz oczy! Nawet nie drgnęła, kiedy wziął ją na ręce i zaniósł do swojej komnaty. Ułożył na łóżku, otulił futrzakiem i poszedł poprawić dogasający ogień.

258

259

czuła skurcze w żołądku, chociaż parę godzin temu razem z Garrickiem jadła pieczoną dziczyznę. On wró­ ci. Przecież nie pozwoli, żeby zamarzła na śmierć. Usiadła na pryczy, owijając nogi derką. Pierwsze trzy dni wspólnej jazdy do domu upłynęły im w mil­ czeniu. W czasie dwóch pozostałych zły humor go opuścił, miała nawet wrażenie, że zrezygnuje z wy­ mierzenia kary. Ciągle nie mogła uwierzyć, że ją tu zamknął. Mijała godzina za godziną. Niebieska mgła zniknęła i w kwadraciku świetlika pojawiła się złowroga czerń. Chwyciły ją dreszcze, ciało trawiła gorączka. Chwilę później zrzuciła pelerynę i zdarła ochraniacze. Nie przyjdzie. Znowu powróciło to nieznośnie dła­ wienie w krtani i z oczu polały się łzy. Po tym wszyst­ kim, co razem przeżyli, i mimo że dzięki niej uniknął śmierci, stać go było na takie okrucieństwo! Zamarznie na śmierć! A wtedy on pożałuje. Lecz co warta taka zemsta, skoro nie dożyje satysfakcji?! Po kolejnej fali dreszczy położyła się na twardej pryczy. Zapadła w płytki sen, zrywając się co chwilę. To owijała się derką i peleryną, to rozpalona, ściągała je z siebie. - Jestem chora, a on o tym nie wie - majaczyła w półśnie. - Powinnam mu była powiedzieć. Ale to by go nie wzruszyło. Jest potworem. Nic a nic go nie obchodzę. - Spojrzała na drzwi oczyma mokrymi od łez. - Jeszcze pożałujesz, Garricku... Pożałujesz...

28

- Brenno! Brenno! - wołał, stając znów nad łóżkiem. Nie otwierała oczu. Potrząsnął ją za ramię, lecz nie uniosła powiek. Wpadł w panikę. Nie potrafił pielęg­ nować chorych. Musi sprowadzić Yarmille. Ona zna się na ziołach i wie, jak sporządzać napary. Kiedy Hugh był małym chłopcem, wyciągnęła go z gorączki. Wybiegł z domu. Obudził Erina i kazał mu posłać którąś z kobiet do Brenny, a sam pojechał po Yarmille. Obrócił w ciągu godziny; ochmistrzyni zamknęła za sobą drzwi do komnaty, zakazując komukolwiek za­ glądać do środka. Garrick nerwowo przechadzał się przed kominkiem w wielkiej izbie. Maudya wsunęła się po cichu z po­ siłkiem na tacy, lecz niczego nie tknął. Siedzący przy stole Erin z troską spoglądał na swe­ go pana. - Dziewczyna jest młoda - pocieszał go. - Nieraz widywałem ludzi w gorączce. Najważniejsze, żeby ochładzać ją, gdy jest gorąca, a okrywać, kiedy marz­ nie. Garrick spojrzał na niego apatycznie, jakby w ogóle nie zrozumiał jego słów. Cały czas chodził w kółko po komnacie, nie odczuwając braku snu. Mijały godziny, dzień zamienił się w noc. Wreszcie Yarmilłe, szara ze zmęczenia, zeszła na dół. Garrick wstrzymał oddech, gdy stanęła, wpatrując się w niego bez słowa. - Czy gorączka zelżała? - zapytał wreszcie, nie wy­ trzymując dłużej napięcia. Z rezygnacją pokręciła głową. - Przykro mi, Garricku. Zrobiłam wszystko, co w mojej mocy. - Co ty mówisz? - Podszedł do niej. - Nie ma poprawy?

- Była, chwilowa. Gorączka opadła. Napoiłam ją ziołami, podałam trochę rosołu. A potem znowu zro­ biła się gorąca i zwymiotowała wszystko, co zjadła. Żołądek nie utrzymuje pokarmu. Jest w jeszcze gor­ szym stanie niż przedtem. - Musisz coś wymyślić! - Złożę ofiarę w jej intencji - zaproponowała. - Nic więcej nie pozostaje. Jeżeli bogowie będą przychylni, może ją oszczędzą. Blady jak płótno Garrick wybiegł z izby i popędził schodami na górę. Erin, który przez cały czas go nie opuszczał, uniósł się od stołu. - Naprawdę jest aż tak źle? - zapytał z oczami wil­ gotnymi od łez. Yarmille zmierzyła go niechętnym spojrzeniem. - Tak. I nie pomogą jej bogowie. Niby dlaczego mieliby to zrobić? Do rana umrze - oświadczyła wy­ niośle, po czym opuściła izbę, aby wrócić do siebie. Gdy znalazła się na podwórku, na jej twarz wypełzł triumfalny uśmiech. Ha! Złoży ofiarę za dziewczynę, a jakże! Lecz po to, by wyjednać jej śmierć, choć wąt­ piła, czy boska pomoc była tu konieczna. Nie przeżyje po jej naparach i wietrzeniu komnaty. Gdyby przewidziała, że dziewczyna będzie stano­ wić takie zagrożenie, niechybnie pozbyłaby się jej jesz­ cze przed powrotem Garricka. Nie sądziła, że Brenna mu się spodoba i że nie odrzuci jej tak, jak zrobił z innymi. Ale nic to! Nagrody spotykają tych, którzy potrafią czekać. Już wkrótce jej wytrwałość przyniesie owoce... Kiedy Erin wszedł do komnaty, Garrick, zupełnie załamany, stał nad łóżkiem. Mimo że ogień buchał w kominku, pomieszczenie wydawało się niesamowi­ cie wychłodzone.

260

261

Brenna siedziała u ojca na kolanach, ściskając w drobnej dłoni skrzącą się od klejnotów rękojeść swe­ go nowego miecza. - Ojcze, czy już ci dziękowałam? Och! Stokrotne dzięki! Mój miecz. Naprawdę mój, zrobiony specjalnie dla mnie! Dałeś mi wspaniały prezent! - Nie wolałabyś pięknych strojów lub wyrafinowa­ nych ozdób? Twoja matka przepadała za nimi.

- One są dla dziewczynek - skrzywiła się. A dziewczynki są głupie i płaczą. Ja nigdy nie płaczę! Alanę zagoniła Brennę do kąpieli. Gorąca woda pa­ rzyła jej skórę, mlecznobiała para wypełniła izbę, zasnuwając postać niani. - Ciekawe, co powiedziałby ojciec, gdyby widział, jak bijesz się w błocku z chłopakami ze wsi. - Byłby ze mnie dumny. Przecież wygrałam, no nie? Ian ma podbite oko, a Doyle rozciętą wargę! - Pozwolili ci zwyciężyć, bo jesteś córką lorda Angusa. - Nie jestem córką! Wcale nie! I wygrałam uczci­ wie. A teraz wyjmij mnie z kąpieli, zanim się ugotuję! - Lady Brenno, musisz wyglądać schludnie i ład­ nie. - Woda jest za gorąca. Dlaczego kąpiesz mnie w ukropie?! Z obłoków pary wychyliła się twarz macochy. - Brenno, przynosisz wstyd swojemu ojcu. Kiedy nauczysz się zachowywać jak dama? - Nie muszę cię słuchać. Nie jesteś moją matką! - Ona zastępuje ci matkę - pouczył ją głos Alanę wynurzającej się z oparów. - Nie, Alanę! Nie! Nie cierpię ani tej wdowy, ani jej córki. Dlaczego ojciec się z nią ożenił? Cordella zawsze robi mi na złość, a wdowa jest wiedźmą. - Musisz okazywać im szacunek. - Dlaczego? Przecież one mnie nie znoszą. Są o mnie zazdrosne! - Może brakuje im dobroci, gołąbeczko, lecz ty przecież masz miękkie serce. Spraw, by się dobrze wśród nas poczuły. - Postaram się - zgodziła się skruszona. - Ale wcale nie mam na to ochoty.

262

263

- Brenno, gdybym mógł cofnąć czas, wszystko wy­ glądałoby inaczej - przemawiał zrezygnowanym gło­ sem. - Nigdy sobie tego nie wybaczę! Erin stanął przy nim z twarzą ściągniętą smutkiem. - Chłopcze, ona cię nie słyszy. - Mówiła coś, kiedy tu wszedłem. Takim głosem jak małe dziecko. - Zapewne śni jej się przeszłość. Gdy ludzie zapa­ dają w śpiączkę, diabły hulają w ich głowach. Dla nie­ których nic złego z tego nie wynika, lecz są i tacy co przeżywają piekło i z ulgą witają śmierć. - Ona nie może umrzeć! - Czyżbyś się zakochał, Garricku? - Ja? Miłość jest dla głupców! - zaperzył się. - Ni­ gdy już nikogo nie pokocham. - W takim razie dlaczego cię tak obchodzi, czy jakaś tam niewolnica umrze, czy nie? - zapytał podchwyt­ liwie Erin. - Obchodzi i już! - uniósł się Garrick, po czym dodał zupełnie spokojnie: - A poza tym ona jest zbyt uparta, żeby umrzeć. - Modlę się, żebyś miał rację, chłopcze - westchnął Erin. - Ja też nie wierzę w to, co mówiła Yarmille. Z boską pomocą zawsze jest cień nadziei.

Zaczął padać śnieg. Puchata pierzynka zakryła ob­ lodzoną ziemię. Brenna biegła po zamarzniętym jezio­ rze, ślizgając się i potykając. Pomachała do Cordelli, która stała pod drzewem, owinięta w srebrzystą pe­ lerynę. Jej miedzianorude włosy odcinały się płomie­ niem od śnieżnobiałego tła. - Wstyd, Brenno! Jesteś już dorosłą panną, a zacho­ wujesz się jak dziecko! Jeszcze lód się załamie i wpad­ niesz do wody! I co wtedy? Lód pękł z ogłuszającym trzaskiem i Brenna zanu­ rzyła się w lodowatej czarnej topieli, tak jak przepo­ wiedziała Cordella. Trzęsła się cała, a w skostniałych dłoniach brakowało siły, by podciągnąć się z powro­ tem na lód. - Cordello, pomóż mi. Jest mi bardzo zimno! - A nie mówiłam, że wpadniesz? - Delio, proszę cię, pomóż mi się wydostać. Woda jest taka zimna. To boli. Tak okropnie boli. - Poczekaj, poznasz dopiero prawdziwy ból, kiedy wyjdziesz za mąż. - Widziałam parę we wsi. Wcale nie wyglądało tak strasznie, jak mi opowiadasz, Delio. - Zobaczysz. Niedługo przyjedzie po ciebie twój oblubieniec. Wtedy dopiero przeżyjesz męki. - Nie poślubię wikinga! Za nikogo nie wyjdę! Czyż nie odrzuciłam wielu bogatych zalotników? - Będziesz mężatką, Brenno. Twój ojciec dał słowo. Hen, w mroku, zamajaczyła sylwetka Linnet. Ciotka szła powoli ku Brennie. Była smutna i wyglądała na zmęczoną. Wyciągnęła ją z lodowatej wody i zaczęła owijać w koce. Dla odmiany teraz Brenna się prze­ straszyła, że za chwilę udusi się z gorąca. - Brenno, Angus nie żyje.

- Nie! - krzyknęła rozpaczliwie. - Nieprawda! Mój ojciec nie umarł! Cała wieś płakała. Złożyli Angusa do grobu. Cho­ ciaż dopiero świtało, na dworze panowała duchota. - Lady Brenno! Wikingowie przybyli! - Wyndham! Czy twoi krajanie mają zwyczaj w ta­ ki właśnie spsób zjawiać się po narzeczoną? Mordując i grabiąc? Alanę, nie! Nie możesz zginąć! Ciociu Lin­ net, nie pomogę ci! On złamał mój miecz. Nikomu z was nie pomogę! Ale zabiję go za to, co zrobił moim ludziom. Przysięgam! - Jestem Heloise, żona Anselma. Damy cię mojemu synowi, Garrickowi. - Nie będę niczyją własnością! - Czyżbym wreszcie znalazł sposób, żeby cię pod­ porządkować? - On mnie zgwałci! Mój Boże, jak zniosę te tortury, o których mówiła Cordella? No, gdzie ten ból? Cor­ della kłamała! To przez nią bezrozumnie bałam się wikinga. Było cudownie. On jest cudowny Ma takie wspaniałe ciało. Jest silny. Zapominam, że powinnam go nienawidzić. Tracę wolę. Gdzieś z oddali doszedł ją śmiech. To Cordella i Yarmille. A Anselm i Hugh im wtórują. Potwór! Zupełnie go nie obchodzę. Jak mógł mnie tak potraktować przy swoich kompanach? Uwolniłam się od niego. Nigdy mnie nie znajdzie. Nie mogłam dłużej z nim zostać, bo w jego rękach byłam jak wosk. Szczęknęły miecze. Potworny hałas rani uszy. Z gardła wyrywa się krzyk. - Nie potrafię cię zabić, Garricku, nawet za cenę wolności. Nie wiem, dlaczego myśl o twojej śmierci tak bardzo mnie boli. Zadrżała.

264

265

- Zimno mi. Jestem chora, a on o tym nie wie. Bę­ dzie mu żal, kiedy znajdzie mnie martwą. Jak mógł coś takiego zrobić, mimo że uratowałam mu życie? Jak zimno! Jak bardzo zimno! - Yarmille, zamknij te drzwi, zanim... zanim...

Nie doczekała się jedzenia, bo zanim wrócił, zapadła w sen, odpływając w przyjazne ciemności.

Z przymkniętymi powiekami pływała w ciepłym je­ ziorze, a promienie słońca pieściły jej twarz. Żadne myśli nie tłukły się dłużej pod czaszką. Ogarnął ją błogi spokój, a ciepła woda przynosiła ukojenie. Zbudziła się. Jezioro zmieniło się w miękkie łoże, lecz nie wiadomo dlaczego bolały ją plecy. Zamrugała kilkakrotnie, zanim sobie uświadomiła, że jest w ko­ mnacie Garricka. Odwróciła głowę i wtedy go spo­ strzegła. Siedział w jednym z tych krzeseł podobnych do tronu, jakiś taki zmęczony i zaniedbany. Ale się uśmiechnął do niej. I patrzył z czułością. - Garricku, nie wyglądasz zbyt dobrze. Jesteś chory? Rozbawiła go ta troska. - Nie, dziewczyno, jestem zdrowy. Ale jak ty się czujesz? Usiłowała się unieść, lecz tylko jęknęła. - Wszystko mnie boli, jakby ktoś obił mnie kijem. Spojrzała na niego podejrzliwie. - Czy wychłostałeś mnie, kiedy spałam? - Jak możesz w ogóle tak myśleć! - obruszył się. Od dwóch dni walczysz ze śmiercią. To choroba spra­ wiła, że jesteś słaba i obolała. - Podszedł do niej i pod­ ciągnął futrzak pod szyję. - Kobiety cały czas trzymają zupę nad ogniem, żeby była ciepła, kiedy się obudzisz. Przyniosę trochę. Odprężyła się, kiedy wyszedł. Czyżby żałował? Troszczy się, tylko czy szczerze?

W przeraźliwie zimnym ostatnim miesiącu roku śnieg i lód pokryły ziemię grubą skorupą. Brenna większość czasu spędzała w łóżku pod troskliwą opie­ ką Janie i Maudyi. Nawet wiecznie utyskująca Rayna warzyła dla niej specjalną zupę na ziołach, znaną ze swych leczniczych właściwości.

Bez pukania wkroczyła do jego komnaty. Podniósł wzrok znad wieczerzy, bardziej zaalarmowany jej po­ jawieniem się niż łoskotem drzwi otwartych z impe­ tem. Ignorując jej energiczny krok i naburmuszoną mi­ nę, powrócił do przerwanego posiłku. - O tej porze powinnaś leżeć w łóżku, moja pan­ no - oznajmił surowo, nie podnosząc na nią oczu. Potrzebujesz wypoczynku po bez wątpienia wyczer­ pującym dniu. - Skończ z tą nadmierną troską, Garricku - powie-

266

267

29

Niewolnice chętnie usługiwały Brennie. Była jedną z nich, a do tego cudem uniknęła śmierci. Poza tym z dnia na dzień stawało się coraz bardziej oczywiste, że ich pan darzy Brennę szczególnymi względami, chociaż ona sama wcale tak nie uważała. Kiedy wreszcie Garrick uznał, że ozdrawiała na tyle, aby powrócić do swoich obowiązków i przenieść się do własnego pokoju, z trudem ukryła ulgę. Gdy się jednak okazało, że najcięższą czynnością, na jaką jej zezwolono, było polewanie miodem piekącego się udźca niewielkiego dzika, zdenerwowała się, iż Gar­ rick polecił kobietom wyręczać ją w pracy.

działa, wchodząc do środka. - Nie jestem kaleką. Mimo wzburzenia starała się nadać głosowi spokoj­ ny ton. Wiedziała, że odkąd stał się taki dobry, wszelkie próby utarczki z nim zakończą się fiaskiem. Nie od­ powiadała jej ta nowa postawa Garricka. Odnosił się do niej z pobłażaniem, jak wyrozumiały ojciec w sto­ sunku do krnąbrnego dziecka, a tymczasem pobłażli­ wość była ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała. - Czyżbyś wątpił w moje dobre samopoczucie? nie ustępowała. - Nie - pokręcił głową, nadal nie odrywając wzro­ ku od talerza. - Ale nie wolno ci nadmiernie obciążać się pracą, Brenno. Byłaś bliska śmierci i tylko cudem nie umarłaś. Nie sądzisz, że powinnaś z większą ostrożnością zaczynać darowane ci życie?

- Zupełnie inaczej opisała cię twoja siostra. - Rozmawiałeś z Cordellą? - Tak ją zaskoczył, że momentalnie ochłonęła z gniewu. - Tak, i to dość długo. Brenna zacisnęła dłonie w pięści. Ta wiadomość od­ sunęła wszystko inne na dalszy plan. Oczyma wy­ obraźni widziała, jak rozmawiają, śmieją się, kochają ze sobą. A więc nie pomyliła się. Te wszystkie wie-

czory, kiedy czekała do późna, Garrick spędzał z Cor­ dellą! - Brenno, podejdź tu. - Co takiego? - Nie dosłyszała, co mówi, pogrążona w myślach. - Chodź do mnie! - powtórzył. Stała nieporuszona, nie racząc nawet na niego spoj­ rzeć. Wreszcie sam podszedł i pogładził ją po po­ liczku. Dotknięcie jego palców wywołało w niej szok. Trzepnęła go po ręce i uskoczyła do tyłu. - Nie dotykaj mnie! - zawołała głosem przepojo­ nym żalem pomieszanym z gniewem. - Nigdy więcej mnie nie dotykaj! Garrick wpatrywał się w nią, nic nie rozumiejąc. - Na Thora! Co w ciebie wstąpiło, kobieto?! - Musisz być szalony, jeżeli sądzisz, że będę się tobą dzielić z moją siostrą! Jak chcesz, to ją sobie weź, ale nie próbuj nawet zbliżyć się do mnie, bo przysię­ gam, że cię zabiję! W oczach Garricka zamigotały wesołe iskierki. - Dlaczego miałbym pragnąć twojej siostry, skoro mam ciebie? Czemu tak myślisz? Przecież powiedzia­ łem jedynie, że z nią rozmawiałem. - Nie kochałeś się z nią? - Nie. A gdyby nawet, dlaczego miałoby cię to ura­ zić, Brenno? Poczuła, że się czerwieni. Jak śmiesznie musiała wy­ glądać, zachowując się prawie jak zazdrosna żona! Odwróciła się od niego, zdumiona własną reakcją. - Brenno? - Nie miałabym ci za złe, gdybyś wziął sobie ko­ chankę - wydusiła przez ściśnięte gardło. - Gdyby jakaś obca kobieta zaspokajała twoje potrzeby, była-

268

269

- Nie, to wszystko nie ma sensu! - wybuchnęła, nie panując nad sobą. - Najpierw trzymasz mnie w łóż­ ku dłużej, niż potrzeba, a teraz dla odmiany traktujesz jak kruchą lalkę, która może się rozsypać przy lada dotknięciu. Zrozum wreszcie, że nic mi nie jest! Zdesperowana uniosła ramiona. - Na litość boską! Nie potrafię siedzieć bezczynnie. Chciałam pracować w stajni, zabroniłeś mi. Więc skoro stanęło na tym, że mam pomagać w domu, niech i tak będzie! Ja muszę coś robić!

bym nawet zadowolona, bo zostawiłbyś mnie w spo­ koju. Ale nie przystoi, abyś miał i mnie, i moją siostrę. Nie czujesz, że to niewłaściwe? - Czy to jedyny powód? - Nie ma innych - odparła, wbijając w niego wzrok. - No dobrze, nie będę naciskał. - Powiedziałam już, że nie ma innych powodów! znów się rozzłościła. Odpowiedział szerokim uśmiechem, a dołki w jego policzkach jeszcze wyraźniej się zarysowały. - Jakaś ty dzisiaj drażliwa! - zauważył żartobliwym tonem. - Może to cię ułagodzi - dodał, podchodząc do kufra. Przez chwilę wpatrywała się w niego jak urzeczona. Opadające na czoło jasne włosy nadawały jego twarzy chłopięcy i niewinny wygląd. W niczym nie przypo­ minał dzikiego, porywczego wojownika i bezwzględ­ nego pana, jakiego znała. Z ociąganiem oderwała wzrok od niego i przeniosła na szkatułkę, którą wyjął z kufra. Jej oczy zapłonęły z ciekawości. Kiedy pod­ szedł bliżej, spostrzegła, że to właściwie jest miniatu­ rowy kuferek wykonany z kości słoniowej rzeźbionej w orientalne motywy. - Po co mi to dajesz? - spytała, przyglądając mu się badawczo, kiedy podał jej puzderko. - Otwórz! Uniosła wieczko. Na dnie wysłanym niebieskim aksamitem leżały dwie identyczne złote bransolety w kształcie zwiniętych węży z rubinowymi oczami. Wiedziała, że wikingowie wysoko cenią ten rodzaj ozdoby. Zapamiętała grube złote obręcze na nagich ramionach żony Hugha. Heloise też je nosiła, a i męż-

czyźni w nich gustowali. Im kto był bogatszy, tym szersze i cenniejsze nosił bransolety. Te, które miała przed sobą, były naprawdę piękne. Wzięła jedną do ręki - jej ciężar świadczył o tym, że wykonano ją z pełnego złota. Podniosła wzrok na Garricka. Niebieskie oczy pa­ trzyły na nią z czułością. - Czemu mi je pokazujesz? - zapytała, oddając mu puzderko. Stał z dłońmi wspartymi na biodrach. - Brenno, ja ci ich nie pokazuję. Daję ci je. Są twoje i szkatułka również. Zerknęła na złote cacka i spojrzała na niego ze zdzi­ wieniem. - Dlaczego? - Takie jest moje życzenie. - Aby obdarować niewolnicę kosztowną biżuterią? Czuła, jak wzbiera w niej gniew. Więc w taki sposób zamierza uciszyć wyrzuty sumienia za zamknięcie jej w tamtym potwornym lochu! I tak mu nie wybaczy. Kiedy mam je nosić, Garricku? Czy wtedy, gdy piorę twoje rzeczy, czy jak zamiatam podłogę? Nie, nie wez­ mę ich! - Weźmiesz! - uciął zniecierpliwiony. - A także przyjmiesz suknię, którą szyje dla ciebie moja matka. Ubierzesz się w nią, a do niej nałożysz bransolety, kiedy pojedziemy do domu mego ojca na ucztę z oka­ zji najkrótszego dnia w roku. - Twoja matka szyje dla mnie suknię? - Brenna nie mogła ukryć zdumienia. - Na moją prośbę - wyjaśnił krótko. Nie mogła zrozumieć, dlaczego Heloise zgodziła się uszyć suknię dla niewolnicy. Wiedziała, co prawda, że matka Garricka jest chrześcijanką, a do tego osobą

270

271

o gołębim sercu, lecz mimo to nie mieściło jej się w głowie, że chciała marnować czas na szycie stroju dla służącej. Równie mocno zaskoczył ją pomysł Garricka, żeby zabrać ją do d o m u Anselma, i to akurat na ucztę. - Garricku, nie pojmuję. Dlaczego teraz chcesz mnie zawieźć do ojca, skoro dotąd odmawiałeś za każdym razem, kiedy prosiłam, byś mi pozwolił zo­ baczyć się z rodziną? - Potrzebowałaś czasu na przywyknięcie do nowe­ go życia, a wspomnienia związane z rodziną źle by na ciebie wpływały. Teraz to już nie ma znaczenia. - Naprawdę sądzisz, że się tu zadomowiłam? Prze­ cież niedawno próbowałam od ciebie uciec! - Moja panno, nie twierdzę, że przyzwyczaiłaś się do mnie, lecz że pogodziłaś się ze swoim losem. - Jednak dalej nie rozumiem, dlaczego niewolnica ma ci tworzyszyć podczas uczty. Czy to taki obyczaj? - Nie, ale ja niezbyt ściśle przestrzegam zwyczajów. Zabieram cię, byś zaspokajała moje zachcianki. - A jeśli się nie zgodzę?! - Zachłysnęła się z obu­ rzenia, zgadując, co ma na myśli. - Brenno, nie możesz odmówić - zaśmiał się. - Mu­ sisz mi towarzyszyć wszędzie tam, gdzie cię zabieram. - Możliwe. W takim razie nie ułatwię ci sytuacji zagroziła, mrużąc oczy. - Dobrze, pojadę z tobą, ale pod jednym warunkiem: będę miała przy sobie sztylet. - Zgadzam się. Z triumfalnym uśmiechem ruszyła do wyjścia, ścis­ kając w dłoni szkatułkę. Tym razem wygrała. Garrick wyraźnie szedł na ustępstwa. - I nie będzie żadnych zatargów! - rzucił za nią. - Możesz być pewien, że ich nie unikniemy - odpar­ ła i wyszła, zostawiając go pogrążonego w myślach.

Dzień uczty z okazji zimowego przesilenia zbliżał się nieuchronnie. I chociaż Brenna cieszyła się na myśl o spotkaniu z ciotką, a poza tym planowała powie­ dzieć parę słów do słuchu Cordelli, ażeby pożałowała swych perfidnych kłamstw, to z niechęcią myślała o pobycie w domu Anselma, człowieka, do którego z jednej strony pałała ciągle podsycaną nienawiścią, a z drugiej odczuwała wobec niego wdzięczność za to, co dla niej zrobił. Do tego wszystkiego pojedzie tam nie jako służąca Garricka, lecz jako jego kochanka, wystrojona w prezenty od niego. Obawiała się, że mo­ że nie znieść takiego poniżenia. Chociaż z całej duszy wolałaby zostać w domu, wiedziała, że musi mu towarzyszyć. Garrick był podekscytowany swoim pomysłem wspólnego wyjazdu i absolutnie nie zniósłby odmo­ wy. Zaciągnąłby ją siłą, gdyby się sprzeciwiła. Spojrzała na swoją piękną szatę z czerwonego nie­ zbyt grubego aksamitu przetykanego złotą nicią, ide­ alnie podkreślającą jej smukłą sylwetkę. Prosta suknia miała niewielki dekolt i zgodnie z modą wikingów była bez rękawów. Całości stroju dopełniał szeroki złoty pas wysadzany rubinami, idealnie dobrany do bransolet. Janie pomogła Brennie wyszczotkować włosy, a po­ tem powplatała kolorowe wstążki w jej grube warko­ cze, które upięła w koronę. Wcale nie była zazdrosna, że jedzie do domu Anselma, tylko cały czas wmawiała Brennie, jakie wielkie szczęście ją spotyka. Natomiast sama Brenna nie traktowała tego wyjaz­ du jako uśmiechu losu. Kiedy przyszła wiadomość od Garricka, że ją wzywa, odczuła wręcz coś na kształt

272

273

30

niepokoju. Gdy go ujrzała w wielkiej izbie, zaniemó­ wiła z wrażenia. Strój z aksamitu w kolorze złota, haf­ towany czerwoną nicią, układał się na jego muskular­ nym ciele jak druga skóra. Duże rubiny zdobiły nie tylko pas, lecz także ciężki złoty medalion na szyi. Przemknęło jej przez myśl, że specjalnie dobrał ich ubrania tak, by wyglądali na parę. Jego jasne włosy połyskiwały złociście w świetle kominka, a patrzące na nią oczy były dziwnie zamglone. - Jesteś jak migotliwy klejnot na czarnym morzu powiedział cicho, podchodząc do niej. Poczuła, że się czerwieni pod jego niepokojącym spojrzeniem. - Suknia jest śliczna. - Tyle tylko zdołała z siebie wydusić. - Owszem, ale nie wyglądałaby tak pięknie na żad­ nej innej kobiecie. Jeszcze chwila, a zemdleje z wrażenia. - Garricku, mówienie pochlebstw jest takie niepo­ dobne do ciebie. - To szczera prawda - uśmiechnął się. - Poza tym jeszcze dobrze mnie nie poznałaś. - Zaczynam to dostrzegać. - Ruszajmy więc! - Nagle zrobił się niecierpliwy. Zapewne już zaczęli ucztować. Skinęła posłusznie głową i podążyła za nim do ku­ chennego wyjścia po okrycia wiszące na drzwiach wiodących na podwórze. Na miejscu jej burki wisiała przepiękna gronostajowa peleryna z dużym kaptu­ rem. Brenna stała nieruchomo, kiedy narzucił jej okry­ cie na ramiona i ostrożnie nasunął kaptur. Spojrzała na niego, unosząc brwi. - Jeszcze jeden prezent? - Tak. Do twarzy ci w wykwintnych strojach - od274

parł, błyskając zębami w uśmiechu. - Dostaniesz ich więcej. - Ta hojność też jest do ciebie niepodobna. Co się stało, że się zmieniłeś? - Bo tak mi się podoba - odparł, wzruszając ramio­ nami, i podał jej obiecany wcześniej sztylet. Zdobiony klejnotami kordzik zatknęła za pas i spoj­ rzała na niego z wyrzutem. - Boże litościwy! Wolałam już, gdy patrzyłeś na mnie wilkiem, bo przynajmniej wiedziałam, czego się spodziewać. Nie lubię nagłych zmian! - burknęła i zdecydowanym krokiem przekroczyła próg. Usły­ szała, jak się śmieje, rozbawiony jej wybuchem. Dym z ogniska w paradnej izbie szczypał w oczy, lecz wolała go od zimna, które dokuczało jej podczas podróży. Przemarznięta do szpiku kości, nie zdjęła peleryny, co w gruncie rzeczy okazało się słuszne, po­ nieważ, rozejrzawszy się po izbie, zauważyła, że stroje znajdujących się tam kobiet nie dorównywały prze­ pychem jej sukni. Już sama myśl, że Garrick zacznie z nią paradować na oczach zgromadzonych, wywołała u niej rumieniec wstydu. Zwykła niewolnica wystrojona lepiej niż wol­ ne kobiety! To niesłychane! Zapewne wezmą ją za rozpieszczaną kochankę Garricka, zresztą ona sama też tak się czuła. Ogarnęło ją rozgoryczenie. Nie oponowała, kiedy Garrick zostawił ją samą i poszedł przywitać się z ro­ dziną. Siedziała sztywno, ze wzrokiem utkwionym w podłogę, czując wycelowane w siebie zaciekawione spojrzenia. Nagle z ponurych rozmyślań wyrwał ją znajomy głos. 275

- Brenno, jesteś zadowolona z sukni? - zapytała Heloise, przysiadając się do niej. Zrobiło jej się nieco raźniej na duszy gdy spojrzała w łagodne oczy matki Garricka. - Tak. Dziękuję. - W takim razie pozwól, że wezmę twoją pelerynę. Nie po to ślęczałam nad suknią tyle godzin, żebyś ją teraz ukrywała. Brenna, ociągając się, zdjęła okrycie. Obecność He­ loise dodała jej odwagi. Była jej niezmiernie wdzięcz­ na, że jako pani domu zainteresowała się nią i po­ mogła w niezręcznej sytuacji. - Taak, ślicznie wygląda na tobie, moje dziecko. Heloise uśmiechnęła się z aprobatą. - Jest pani bardzo miła. - Nie. To szczera prawda. Winna ci jestem podzię­ kowanie, Brenno. - Ja nic takiego nie zrobiłam. Heloise rzuciła spojrzenie na Garricka stojącego z ojcem w grupce mężczyzn i zwróciła się do Brenny, kładąc jej na ramieniu rękę gestem pełnym czułości. - Dawno nie widziałam syna tak pogodnego i trys­ kającego humorem. Właśnie za to ci dziękuję. Brenna kolejny raz tego wieczoru oblała się rumień­ cem. - Pani się myli. - Nie sądzę. Och, wiem! Z początku bał się paść ofiarą twego uroku i walczył z uczuciem, lecz w koń­ cu uległ. Czyżbyś nie zauważyła odmiany? Brenna powoli pokiwała głową, unikając przy tym wzroku Heloise. Choć nie podzielała opinii matki Gar­ ricka, zrobiło jej się ciepło w okolicy serca. Czyżby tu leżała przyczyna nagłego zwrotu w zachowaniu Gar-

ricka od czasu jej choroby? Czy on się w niej za­ kochał?! Bała się rozważać taką możliwość, a tym bardziej o niej rozmawiać, toteż postanowiła zmienić temat. - A gdzie jest moja ciotka? Czy mogę się z nią zo­ baczyć? - zwróciła się do Heloise. - Oczywiście. O, właśnie wchodzi! Zostawiam cię, abyście mogły czuć się swobodnie. Na widok ciotki obie kobiety uniosły się z ławy. Brenna nawet nie zauważyła, kiedy Heloise się odda­ liła. Ze łzami w oczach padły sobie z Linnet w obję­ cia. Spotkanie z krewną przywołało wspomnienia wszystkich cierpień, jakie stały się jej udziałem. Jednak sytuacja dziewczyny wydawała się zdecydowanie ko­ rzystniejsza od położenia jej ciotki. Przysiadły na ławie. Brenna, nie wypuszczając z dłoni ręki Linnet, przyglądała jej się badawczo. Wciąż nie wyglądała na swoje lata, a niebieskie oczy nadal promieniowały radością i energią. - Ciociu, jak ci się powodzi? - Heloise sprawiła, że czuję się jak w rodzinie wyznała spokojnie. - Naprawdę, nie narzekam. - To dobrze. Często o tobie myślałam, ale Garrick do tej pory nie zgadzał się na mój przyjazd. - Pewnie jest zaborczy i wolałby, żebyś się nie ru­ szała z domu. Heloise wiele mi o tobie opowiadała. Wiem, że na początku byłaś bardzo uparta. Podejrze­ wałam, że tak właśnie będzie. Słyszałam też, że uciek­ łaś, a potem ciężko chorowałaś. Zamartwiałam się o ciebie. No, ale na szczęście jesteś tu cała i zdrowa, a do tego przyjmują cię z honorami. Jestem ogromnie rada. - Przyjmują z honorami?

276

277

- Ach, Brenno! Kiedy cię dziś ujrzałam, miałam nadzieję, że wyrosłaś wreszcie ze swych dziecinnych buntów. Dojrzała kobieta pogodziłaby się z losem. Dziękowałaby Bogu za to, że wyszła cało z opresji, i dostosowałaby się do swego nowego życia, wiedząc, że dawne czasy minęły bezpowrotnie.

- Tak jak ty to uczyniłaś? - Właśnie tak. To jedyna możliwość, Brenno. Opła­ kiwanie utraconej wolności prowadzi do nadmiernych cierpień. Szczerze mówiąc, ja nie mogę narzekać, bo żyje mi się lepiej niż przedtem. Znalazłam serdeczną przyjaciółkę w Heloise. A ponieważ ona nie ma za złe wizyt składanych mi od czasu do czasu przez Anselma, mam również mężczyznę, który potrafi być miły w obejściu. - Dość! Nie chcę dłużej tego słuchać! - Brenno, bądź rozsądna. Garrickowi zależy na to­ bie. Widać to wyraźnie. Spraw, by wasze życie nabrało uroku. - Stając się jego nałożnicą! - wysyczała w odpo­ wiedzi Brenna, bo ciotka dotknęła czułego punktu. - Właśnie. Zdaję sobie sprawę, że on nie może wziąć z tobą ślubu, ale z pewnością traktowałby cię jak żonę. Te cenne prezenty są tego dowodem. Według prawa zwyczajowego wikingów bękart może dziedzi­ czyć po ojcu, jeśli nie ma spadkobierców zrodzonych w małżeństwie. Kto wie, może Garrick nigdy się nie ożeni i pozostałabyś jego jedyną miłością? Twoja przy­ szłość u jego boku byłaby tak samo bezpieczna jak po ślubie. Wasze dzieci, chociaż z nieprawego łoża, zna­ lazłyby w klanie miejsce dla siebie. - Jestem na to zbyt dumna. Kiedyś krzywiłam się na małżeństwo, a teraz uważam, że to jedyne wyjście, by nastąpił pokój między mną a Garrickiem. - Ale im nie wolno żenić się z niewolnicami. - Wiem - odparła i posłała Garrickowi uśmiech przez całą izbę. Słowo „wiem" wymówiła dość głośno. Wyszłaby za Garricka. Tak, uczyniłaby to z wielką chęcią. Myśl o małżeństwie z nim i o zakończeniu ich

278

279

- Przyjechałaś w charakterze gościa Garricka, a nie jako niewolnica. To piękny gest z jego strony. - Wiem, czym się kierował, ciociu - roześmiała się gorzko. - Jestem tu, aby zaspokajać jego zachcianki. - Przestań, Brenno. Do tego znalazłby wiele chęt­ nych. Poza tym wcale nie musiał ci dawać takich pięk­ nych podarków, jeśliby tylko na tym mu zależało. Akurat byłam z Heloise, gdy przyjechał prosić, by uszyła ci suknię. „Ma być taka, jakie noszą kobiety wikingów - powiedział. - Bo ona teraz należy do nas". Brenna, marszcząc brwi, głęboko się nad czymś za­ stanawiała. - Nie dałam mu żadnych powodów, aby miał pra­ wo sądzić, że jestem tutaj szczęśliwa. Wie, że znowu ucieknę, jeżeli tylko nadarzy się okazja. Dlaczego uwa­ ża, że należę do nich? - Widocznie ma podstawy, by tak myśleć. Brenno, naprawdę, nie możesz próbować kolejnej ucieczki. Za­ martwiałabym się do końca moich dni, gdyby ci się udała ponowna próba, a Garrick tym razem nie spro­ wadziłby cię z powrotem. - Jeżeli będę uciekać, ciociu, to tylko przez morze. I wtedy ciebie zabiorę ze sobą - odparła porywczo, wątpiąc jednak, czy kiedykolwiek uda jej się wprowa­ dzić w czyn takie śmiałe zamierzenie. Powiedziała to głównie dlatego, żeby podnieść Linnet na duchu, a tymczasem ku swemu zdumieniu spostrzegła, że starsza kobieta wyraźnie posmutniała.

nieustannej wałki wypełniła jej serce ciepłem. Tak, ona rzeczywiście go kocha! Na to olśnienie radośnie się roześmiała. Nachyliła się do ciotki i mocno ją uściskała. - Kocham go. Dotąd nie zdawałam sobie z tego sprawy, ale to prawda. Ja go kocham! A jeżeli zależy mu na mnie, tak jak obie z Heloise twierdzicie, to się ze mną ożeni. Tylko pod tym warunkiem mogę być z Garrickiem. - Och, Brenno, jesteś przesadnie uparta, zupełnie jak twój ojciec. Jeśli szczerze kochasz Garricka, powin­ naś brać go takim, jaki jest, i nie stawiać wygórowa­ nych żądań. - I niech diabli wezmą przyzwoitość? Nie, droga ciociu! Albo będzie, jak chcę, albo nic z tego nie wyj­ dzie - oznajmiła zdecydowanie i wstała z ławy. Gdzie Della? - Skarżyła się na złe samopoczucie, więc poszła odpocząć w swojej kwaterze. - Wiedziała, że tu będę? - Tak. Wszyscy o tym wiedzieliśmy. Garrick musiał prosić ojca o pozwolenie, by mógł przyprowadzić cię jako gościa, żeby go nie urazić. W Brennie zawrzało. To ją obrażono. Prosić o po­ zwolenie! Też coś! - Jeszcze później porozmawiamy, ciociu - powie­ działa chłodno. -I mam nadzieję, że będziesz sprzyjać mnie, a nie tym pogańskim barbarzyńcom.

stojącym na środku długiego stołu. Między stołami tańczyli mężczyźni w maskach zwierząt; płatali figle gościom, a także sobie nawzajem. Garrick z trudem zachował powagę, kiedy młodzie­ niec z głową barana - a rozpoznał w nim przyrod­ niego brata, Fairfaxa - podszedł od tyłu do Hugha i wysypał mu na głowę całe wiaderko śniegu. Ku swe­ mu wielkiemu zdumieniu Hugh, zamiast puścić się biegiem za figlarzem, uciekającym ile sił w nogach, ze stoickim spokojem otrzepał śnieg z ramion, nawet nie racząc się obejrzeć.

Hugh dosiadł się do Garricka, zanurzywszy przed­ tem dwa kufle w antałku z pieniącym się miodem,

- Złagodniałeś, braciszku - zaśmiał się hałaśliwie Garrick. - Wiem przecież, że nie przepadasz za ob­ chodami święta przesilenia. Myślałem, że po tym psi­ kusie zerwiesz się z obnażonym mieczem i będę cię musiał przygwoździć do ziemi. - Ha! Widzisz! Rozczarowałem cię! - zarechotał Hugh, potrząsając jasną czupryną. - Ależ gdzie tam! Nie jestem w nastroju do bójki. - Ani ja. Zdaje się obaj zmiękliśmy, co? Garrick rozparł się na ławie i badawczo przyglądał się bratu. - Mam dziś doskonały humor, ale coś mi się wydaje, że ciebie radość aż rozsadza. Wyglądasz jak ktoś, kto dostąpił łaski ujrzenia Walhalli. Oświeć mnie, co się stało. - Wypijmy za moją pomyślność, bracie - uśmiech­ nął się Hugh. - Spodziewam się potomka. Garrick był szczerze zaskoczony. - To wspaniała wiadomość, Hugh! - klepnął brata w plecy. - Niech ci się urodzi chłopak, tak silny jak... jego wuj! - powiedział, podnosząc kufel. Hugh zawtórował mu śmiechem. - Niech ci będzie!

280

281

31

- Twoja żona pewnie jest ogromnie szczęśliwa zauważył Garrick. - Długoście czekali. - Nie! Kipi z wściekłości. Zawsze mnie winiła, a tymczasem sama jest bezpłodna. To ta nowa niewol­ nica, Cordella, zostanie matką. Radość Garricka przygasła nieco na tę wiadomość. - Jesteś pewien, że to twoje nasienie? - A jakże! - odparł z dumą Hugh. - Zatrzymałem Cordellę wyłącznie dla siebie, podobnie jak ty tę swoją tygrysicę. Garricka ogarnął niepokój, kiedy Hugh wspomniał o Brennie. Pamiętał dobrze, że nosiła w sercu urazę do Cordelli. Wyrzucał sobie, że dał Brennie sztylet, i modlił się w duchu, by nie przyszło jej czasem do głowy użyć go przeciwko przybranej siostrze. Potoczył wzrokiem po sali: nigdzie nie dostrzegł Brenny. Niewątpliwie poszła poszukać Cordelli. - Wybacz, Hugh. Rozejrzę się za Brenna, zanim zrujnuje ucztę naszego ojca - powiedział, zrywając się od stołu. - Ona ma dar ściągania kłopotów. - Siadaj, Garricku. Jedna tygrysica nie da rady ze­ psuć zabawy. Chciałbym porozmawiać o twojej wy­ prawie na wiosnę. - Nie możemy tego odłożyć na później? - zniecierp­ liwił się Garrick. - Jeżeli teraz wyjdziesz, Morna na pewno pomyśli, że to przed nią uciekasz. - Morna? H u g h wskazał głową drzwi. Garrick się obejrzał i zobaczył w nich Perrina, który z dość niewyraźną miną wkraczał w towarzystwie swojej siostry. Morna była tak samo piękna jak niegdyś. Płowe włosy ściąg­ nęła do tyłu, podkreślając w ten sposób czysty owal twarzy. Bujne kształty opinała suknia z ciemnozie-

Niebo zasnuła pąsowa mgła, rzucając na śnieżny krajobraz czerwonawe cienie. Czerwień - złowieszcza barwa - kolor gniewu i krwi. Brenna wpatrywała się przez chwilę w zorzę polarną, widząc w czerwonopurpurowych smugach za­ krwawione ramiona wyciągające się z nieba po niewidzialnych wrogów. To jej wzburzone myśli oraz wspomnienie poniżenia, jakie przeżyła przez Cordellę, nasuwały takie skojarzenia. Z trudem hamowała agresię, gdy otworzyła drzwi do kobiecej kwatery. Na środku pomieszczenia żarzyło się ognisko, a tu i ówdzie paliły się oliwne lampki porozstawiane po chacie. Pod ścianami stały szeregiem prycze. Na jednej z nich leżała Cordella; jej miedzianorude włosy roz­ sypały się wokół głowy. Oczy przysłaniała ramieniem. - Kto tam? - zapytała znudzonym głosem. - To ty, Hugh? - A gdy nie doczekała się odpowiedzi, ponowiła próbę: - Linnet? - Nie, to ja, Delio. Usiadła natychmiast, blednąc raptownie. - Brenno, ja... - Co takiego, Dello? - natarła na nią, podchodząc do łóżka. - Co chciałaś powiedzieć? Że ci przykro, bo naopowiadałaś bzdur, żeby mnie przed nimi poniżyć? - Brenna, patrząc groźnie na Cordellę, stanęła nad nią z dłońmi wspartymi na biodrach. - Po co były

282

283

lonego jedwabiu. Gdy ich spojrzenia zetknęły się na chwilę, oczy Garricka pociemniały jak woda we wzbu­ rzonej zatoce. Hugh miał rację. Nie mógł teraz wyjść. Odwrócił się więc do brata i bez pośpiechu usiadł na ławie. Pozostało mu jedynie ufać, że Brenna nie zrobi czegoś, czego potem wszyscy będą żałować.

te kłamstwa o tym, co dzieje się między kobietą i męż­ czyzną?! - Bo ci się należało! - Kolory wróciły na policzki Cordelli. - Dlaczego? Czym zasłużyłam sobie na twoją mści­ wość? Chcę się dowiedzieć, Delio, zanim ja zemszczę się na tobie! Cordella ponownie pobladła. Gorączkowo szukała usprawiedliwienia swego postępowania. - Dunstan cię pragnął, ale ty o tym nie wiedziałaś. - Dunstan? - Brenna ściągnęła brwi. - Co za bzdu­ ra! On był twoim mężem. - Tak, moim! - krzyknęła piskliwie. - A za tobą wodził oczyma. Gdybyś raczyła to zauważyć, mogła­ byś położyć kres jego wzdychaniom. Ale ty byłaś zbyt zajęta udowadnianiem ojcu, że jesteś godna jego mi­ łości. W ogóle nie obchodziło cię, co czują inni. - Jeżeli to rzeczywiście prawda, dlaczego nic nie mówiłaś? Wiedziałaś przecież, że mężczyźni mnie nie pociągali, a na Dunstana w ogóle nie zwracałam uwagi. - Nie mogłam wyznać tobie - ani nikomu innemu że nie potrafię utrzymać miłości własnego męża. - I z tego powodu kazałaś mi wierzyć, że czekają mnie nie wiadomo jakie tortury? Oczywiście, sądziłaś, że doświadczę tego z przyszłym mężem, a nie z wro­ giem, który biorąc mnie siłą, sprawi, że przeżycie sta­ nie się jeszcze bardziej przerażające. I chociaż samo zdarzenie nie było aż takie niemiłe, po raz pierwszy zupełnie opuściła mnie odwaga. - Cieszę się, że poznałaś smak poniżenia, ponieważ wiele przez ciebie wycierpiałam! Brenna z błyskiem wściekłości w oczach wymierzy-

ła jej policzek, a drugą, wolną ręką wyszarpnęła szty­ let zza paska. - Delio, nie ponoszę winy za twoją zranioną miłość własną! Zrozumiałabyś to, gdybyś miała choć odrobinę rozumu. Gdybym cię dopadła tamtej nocy, kiedy wi­ king mnie zgwałcił, zabiłabym cię. Chociaż, nie po­ wiem, nadal mam ochotę to zrobić. Cordella z niedowierzaniem wpatrywała się w kor­ dzik połyskujący w dłoni Brenny. - Zabiłabyś kobietę przy nadziei? Brenna oniemiała z wrażenia. - Mówisz prawdę, Delio? - Cofnęła się o krok. - Zapytaj Linnet, jeżeli mi nie wierzysz. Nie miała zamiaru zabijać. Nie skrzywdziłaby Delii, bo zaledwie przed chwilą uświadomiona miłość do Garricka uczyniła ją wspaniałomyślną. Co prawda chciała nastraszyć ją porządnie, lecz w tej sytuacji po­ stanowiła poprzestać jedynie na ostrzeżeniu. - Cordello, pozwoliłaś sobie na bolesne żarty moim kosztem, ale więcej tego nie rób, bo zapomnę, że je­ stem chrześcijanką, i wbiję ci ten sztylet w serce bez względu na twój stan! Widząc, że Brenna chowa kordzik za pas, Cordella poczuła przypływ odwagi. - Nie przestraszysz mnie, Brenno Carmarham! uśmiechnęła się przebiegle. - Za mną stoi Hugh. Drogo będzie cię kosztować to, co mi dziś zrobiłaś! - Jesteś gotowa przypłacić zemstę życiem, sio­ strzyczko? - Z tą pogróżką na ustach Brenna wykrę­ ciła się na pięcie i wyszła z chaty. Była zła. Spotkanie z siostrą wypadło inaczej, niż zaplanowała. Wątpiła, czy Cordelli starczy odwagi, by opowiedzieć o ich spotkaniu. Jednak od dziś więcej nie chce mieć z nią do czynienia. Nigdy więcej nie

284

285

spotka się z wredną kłamczucha. Policzek był marnym zadośćuczynieniem, ale i tak miała satysfakcję. Czerwona mgła nie rozświetlała już nieba. Wróciła do izby w zupełnych ciemnościach. Przykro jej było, że tak szorstko obeszła się z Linnet, więc szukała jej wzrokiem, aby ją przeprosić. Ponieważ nigdzie jej nie dostrzegła, podeszła do Garricka. Kiedy usiadła na ławie, na powrót ogarnęło ją onie­ śmielenie, bo wiele par oczu wpatrywało się w nią z ciekawością. - Widziałaś się z siostrą? - zainteresował się Garrick. - Tak. - Mam nadzieję, że nic jej się nie przydarzyło? - Spodziewa się dziecka! - rzuciła z irytacją i od razu pożałowała ostrego tonu. - I nic złego jej się nie przytrafiło? - upewnił się Garrick. - Kiedy wychodziłam, czuła się dobrze - uspokoiła go. Była zbyt zajęta analizowaniem własnego stanu ducha, żeby zastanawiać się nad przyczyną niepokoju Garricka o Cordellę. Właśnie z powodu owych obcych jej dotąd emocji przyglądała mu się wnikliwiej. Odniosła wrażenie, że Garrick nie zachowuje się całkiem swobodnie. Zasta­ nawiała się, dlaczego tak jest. Postanowiła zwierzyć mu się ze swoich uczuć, lecz nie zamierzała być zbyt wylewna, aby nie wzbudzić w nim podejrzeń co do szczerości intencji. - Garricku, czy ci już mówiłam, że bardzo godnie się prezentujesz? - zapytała zalotnie. Tak jak przypuszczała, popatrzył na nią podejrzli­ wie.

- O ile sobie przypominam, była ku temu okazja, ale z niej nie skorzystałaś. Obdarzyła go promiennym uśmiechem. - Więc uczynię to teraz. W istocie, wyglądasz jak szlachetny lord. To byłoby najtrafniejsze określenie, ale zdaje się, nie ma takiego tytułu w twoim kraju? Zaprzeczył ruchem głowy. - Jesteśmy feudalnym królestwem. Każdy klan ma wodza. Na swojej ziemi on jest panem równym kró­ lowi. - Tak jak twój ojciec? - Tak. - Przyglądał jej się z zaciekawieniem. - Dla­ czego pytasz? Odpowiedziała mu kolejnym pytaniem. - Nie sądzisz, że czas, aby zaczęły mnie intereso­ wać sprawy dotyczące życia tutaj i... ciebie? - Brzmi to całkiem logicznie - uśmiechnął się. - Czy twoja rodzina jest bardzo liczna? Wzruszył ramionami. - Mam wujów i ciotki, i bardzo wielu kuzynów. - Wiem o dwóch braciach. Czy masz jeszcze in­ nych? A siostry? Nie masz ani jednej siostry? Garrick posmutniał. - Miałem siostrę - wyjaśnił z goryczą w głosie. Była najmłodszym dzieckiem naszej matki. Zmarła wiele lat temu. Wyczuwała, że ból i gniew jak miecz przebijają mu serce. Zdumiała się, że wzruszyło ją jego wyznanie. - Bardzo mi przykro, Garricku. - Nie powinno być ci przykro - odparł oschłe. Nie znałaś jej. Dotknęła lekko jego ręki. - Nie znałam, ale wiem, jak boli utrata kogoś bli­ skiego.

286

287

Rozpogodził się i patrząc na nią czule, uścisnął jej dłoń. - Tak, na pewno wiesz. Zapragnęła przytulić się do niego, marzyła, aby oto­ czył ją ramionami. Sama myśl o tym sprawiła, że wspomnienie o śmierci ojca, piekące jak otwarta rana, stało się mniej dokuczliwe. Nie czuła się już taka sa­ motna i zagubiona. Nadal jednak nie była gotowa wyznać mu wszyst­ kiego, mimo że stał się dla niej najważniejszą istotą pod słońcem. Cofnęła rękę. Do tej pory tak ze sobą nie rozmawiali. Cieszył ją ten nowy początek, a jedno­ cześnie poczuła się zakłopotana. - Garricku, nigdy nie wspominałeś o tym, jak zo­ stałeś wzięty do niewoli przez moich rodaków. - Zmie­ niła temat po chwili niezręcznego milczenia. - Nie wydajesz się pałać do nich nienawiścią za to, co ci zrobili. Był wyraźnie zaskoczony jej słowami. - Kto ci o tym powiedział? - Twoja matka. Kiedy nas tu sprowadzono, starała się wyjaśnić powody napaści Anselma. Oczywiście przemilczała fakt, że to sam Anselm do­ starczył jej więcej szczegółów. - Nie chcesz o tym rozmawiać? - badała, z ulgą stwierdzając, że tym razem nie spochmurniał. - Wolę nie wspominać tamtych czasów. Ale skoro tak cię to interesuje, opowiem. Widzisz, gdy wiking wybiera się na wyprawę, ma szansę zginąć w walce jak prawdziwy wojownik. Jednak musi liczyć się z tym, że weźmie udział w rzezi lub dostanie się do niewoli, co oczywiście nie przynosi mu chluby. Ja też brałem takie ryzyko pod uwagę. Kiedy zostałem poj­ many, wiedziałem, że czeka mnie śmierć bez honoru.

- To takie ważne, aby umrzeć jak bohater? - prze­ rwała mu. - Tylko w ten sposób można dostać się do Walhalli. - Nieba wikingów? Wzruszył ramionami. - Trafne porównanie. Lecz Walhalla jest wyłącznie dla wojowników. Brenna pamiętała lekcje z Wyndhamem, toteż nie miała zamiaru zbaczać z tematu. - Więc uznałeś, że czeka cię śmierć niegodna wi­ kinga? Przytaknął i mówił dalej: - To prawda, że obchodzono się ze mną okrutnie. Z zimna krwią zabiłbym moich prześladowców, gdy­ bym ich spotkał na swej drodze. Ale prawdą jest rów­ nież, iż nie byłoby mnie dzisiaj wśród żywych, gdyby twój krajan, stary strażnik o litościwym sercu, nie po­ mógł mi w ucieczce. - I dlatego nie pałasz nienawiścią do nas wszyst­ kich? - Kiedy skinął głową w odpowiedzi, zapytała: A jednak Anselm myśli inaczej niż ty. Czyżby nie wie­ dział, że to Celt uratował ci życie? - Oczywiście, że wie. Lecz mój ojciec uznał, że wszyscy twoi pobratymcy ponoszą winę za moje cier­ pienia. Poprzysiągł im zemstę i trwał w tym postano­ wieniu do chwili, kiedy poznał ciebie. Teraz żałuje, że napadł na twoją wioskę i przywiózł cię tutaj. Wiesz o tym, prawda? - Tak. Twoja matka mi powiedziała. - Czy nadal go nienawidzisz? Była w rozterce. Sama już nie wiedziała, jakie uczu­ cia żywi do Anselma. - Garricku, a gdyby tobie to się przydarzyło? Gdy­ by Celtowie podstępnie najechali twoje ziemie, wycięli

288

289

w pień ludzi z twego klanu i wzięli cię do niewoli, czybyś nie znienawidził sprawcy tragedii? - Bez wątpienia - przyznał, czym ją całkowicie za­ skoczył. - I nie spocząłbym, póki bym nie ujrzał go martwego. - A więc czy możesz mnie winić za to, co czuję? - Nie. Chciałem jedynie wiedzieć, czy twoje uczucia nie uległy zmianie. Kobiety są zazwyczaj bardziej wielkoduszne od mężczyzn i myślą inaczej. No, ale przecież ty jesteś pod tym względem wyjątkowa, prawda? - Nie tak bardzo jak kiedyś - uśmiechnęła się, prag­ nąc jak najszybciej zakończyć rozmowę, która wbrew jej woli potoczyła się w niepożądanym kierunku. - Och? Czyżbyś się zmieniła? Jeśli dobrze pamię­ tam, domagałaś się, abym dał ci sztylet, zanim tu przy­ jechaliśmy. Nie użyjesz go przeciwko mnie, kiedy cię zapragnę? - Nie skieruję broni przeciwko tobie, Garricku powiedziała łagodnie. - Dajesz słowo? - Pochylił się i ujmując ją za pod­ bródek, spojrzał jej głęboko w oczy. - Tak. - W takim razie rzeczywiście się zmieniłaś - za­ śmiał się, prostując plecy. - Lecz nie aż tak, jak sądzisz - uśmiechnęła się zwodniczo. - To, że nie użyję broni, wcale nie oznacza, iż łatwo mnie zdobędziesz. - Dziewczyno, grasz nieuczciwie, tak szybko od­ bierając mi nadzieję na zwycięstwo - oznajmił z uda­ waną pretensją. W oczach Brenny zapaliły się figlarne ogniki. - A kto ci, wikingu, powiedział, że kobiety postę­ pują uczciwie? 290

Garrick westchnął ciężko i odwrócił się od niej, na­ gle ogromnie zainteresowany przechwałkami Hugha, który właśnie oznajmił swoim kompanom, że ma za­ miar wygrać zaplanowany na jutro wyścig. Brenna nie wsłuchiwała się w jego chełpliwe zapewnienia. Rozpierała ją radość. Po raz pierwszy w rozmowę z Garrickiem nie zakradł się gniew. Gdy się nad tym głębiej zastanowiła, wcale jej nie dziwiło, że zakochała się w wikingu. Miał przecież wszystkie walory, jakie podziwiała u mężczyzn. Był odważny, silny i stanowczy. Wiedziała także, że stać go na czułość. A w dodatku nie można mu było od­ mówić urody. Była pewna, że budzi w Garricku pożądanie. Dawał do zrozumienia, iż mu na niej zależy. Zauważały to nawet postronne osoby. Tylko jak mu powiedzieć, że on też nie jest jej obojętny! „Och, Garricku, muszę sprawić, byś mi zaufał" postanowiła w duchu, uśmiechając się na tę myśl. Służba roznosiła tace z pieczoną dziczyzną i woło­ winą, chleb oraz miód z barci. Brenna uniosła się z ła­ wy i kuflem zaczerpnęła pitnego miodu z baryłki. Po­ czuła na sobie wzrok Anselma, który siedział u szczy­ tu stołu. Ponieważ natychmiast odwróciła głowę, nie dostrzegła, że się do niej życzliwie uśmiechnął. Za­ uważyła natomiast Perrina i skinieniem odpowiedzia­ ła na jego raczej oziębłe pozdrowienie. I wtedy jej uwagę przyciągnęła siedząca obok niego urodziwa, wystrojona w ciemnozielone jedwabie kobieta, która mogłaby uchodzić za skończoną piękność, gdyby nie wyniosła mina i zimny wyraz błękitnych oczu. Brenna zastygła, gdy owa dama posłała jej pełne jadu spoj­ rzenie. Zaskoczyło ją, że budzi w nieznajomej takie silne 291

emocje. Dopiero po chwili się zorientowała, że prze­ cież zna ją... ze słyszenia. To musiała być Morna! Ta pełna pychy osóbka tak boleśnie zraniła niedo­ świadczonego, prostolinijnego Garricka, iż stracił za­ ufanie do wszystkich kobiet! To ona swym bezwzględ­ nym postępkiem i brakiem skrupułów pośrednio przysporzyła Brennie kłopotów. Bez wątpienia chciała teraz odzyskać Garricka. W przeciwnym razie nie patrzyłaby na nią z taką po­ gardą i nienawiścią. Bogata wdowa dowiedziała się już o zamożności Garricka i wiązała z nim konkretne plany. Czy naprawdę sądziła, że przeszłość nie ma znaczenia? Zrewanżowała się Mornie zaczepnym uśmieszkiem. Jasnowłosa piękność nie zdobędzie Garricka, dopóki ona, Brenna, stąpa po ziemi!

Coraz bardziej się przekonywała, jak ogromne zna­ czenie w tej społeczności ma siła fizyczna. Uważano ją za najwyższą cnotę. Człowiek słaby był nic niewart i przynosił wstyd swej rodzinie. Podejrzewała, że wi­ king wolałby umrzeć niż zostać pokonany podczas zapasów. Nie kończącym się opowieściom o bohaterskich wy­ czynach towarzyszyły żarty i złośliwe komentarze. Brenna poczuła się nieswojo, słysząc, jak Anselm ko­ lejny raz opowiada historię jej pojmania. Musiała jed­ nak oddać mu sprawiedliwość - w tej znacznie ubar­ wionej wersji znalazło się również miejsce na pochwałę jej odwagi. Obserwując Mornę, zauważyła, że słucha Anselma z wyrazem niedowierzania. Och, z jaką ra­ dością dobrałaby się do tej żmii i dała jej nauczkę!

Niestety, nie wszystkie kłótnie udało się zażegnać; wiele skończyło się rozlewem krwi. Brenna była wdzięczna losowi, że nie znała mężczyzny, który stra­ cił życie podczas starcia z początku wyglądającego na niewinne zapasy. Wydało jej się niesłychane, że dopu­ szcza się do takich walk, a w dodatku nagradza zwy­ cięzcę wiwatami.

Mało brakowało, a chwilę później spełniłoby się jej życzenie. Pora robiła się późna, większości ucztują­ cych mocno już kurzyło się ze łbów. Morna przeko­ nała brata, by odwiózł ją do domu, i czekała przy drzwiach, gdy Perrin poszedł po jej płaszcz. - Perrinie, źle się bawisz? - zaczepiła go Brenna, gdy wreszcie był sam. - Tak. - Wydawał się skrępowany. - Wiem, że moja siostra nie jest tu mile widziana, jednak się uparła, bym ją ze sobą zabrał. - Powiedz mi, czy to prawda, że ona planuje po­ nownie usidlić Garricka? - Nosi się z takim zamiarem - przyznał. - Czy to cię martwi? - O tyle, by nie okazał się głupcem, wskakując w ogień, który już raz go poparzył. - Miejmy nadzieję, że wystarczy mu rozumu. Uśmiechnęła się z ulgą. - Nie chciałbyś, aby się związali?

292

293

32 W miarę jak trwała uczta, harce i swawole biesiad­ ników stawały się coraz dziksze. Jak zwykle przy ta­ kich okazjach podochoceni wikingowie co rusz wda­ wali się w awantury. Nawet Garrick i Hugh wzięli się za bary, lecz szczęśliwie rozdzielił ich Anselm, który chwilę później znów musiał interweniować, tym ra­ zem w zwadzie między Hughem a Fairfaxem.

- Nic nie mogę poradzić na to, że Morna jest moją siostrą. Ale nigdy jej nie wybaczę, że tak brzydko postąpiła z moim przyjacielem. Brenna chwilę się nad czymś zastanawiała. - Perrinie, nie pożegnałeś się z gospodarzem. Zrób to, a ja zaniosę płaszcz twojej siostrze. Drgnął, wyraźnie zaniepokojony. - Nie, dziewczyno. Morna jest o ciebie zazdrosna. Z radością przypomni ci o twojej pozycji. - Obawiasz się o mnie? Pokręcił głową. - Znam cię. To jej grozi niebezpieczeństwo. Skwitowała jego uwagę śmiechem. - W takim razie czy pozwolisz odprowadzić się do drzwi? W twojej obecności na pewno do niczego nie dojdzie. Najpierw odniósł się do tego pomysłu niechętnie, szybko jednak uległ pod wpływem rozbrajającego uśmiechu Brenny. Zniecierpliwiona Morna stała przy drzwiach. Od razu rzuciła się na brata. - Aż trudno uwierzyć, że ja tu czekam, a ty wdajesz się w pogaduszki z niewolnicą! - wycedziła przez zę­ by, a na jej twarzy wystąpiły wypieki ze złości. - To żenujące, Perrinie! - Morno, przecież to nie trwało długo - tłumaczył znużonym głosem. - Nie miałabym pretensji, gdyby zatrzymał cię kto inny, ale żebyś kazał mi czekać z jej powodu?! - ob­ ruszyła się. - Nie zdążyłeś nacieszyć się nią podczas wizyt u Garricka? Perrin poczerwieniał. - Morno, mylisz się. Ona należy wyłącznie do Gar­ ricka - oznajmił z nie ukrywaną satysfakcją.

Jego słowa jeszcze bardziej wzburzyły jasnowłosą piękność. Brenna z trudem powstrzymywała śmiech. - Podaj mi okrycie, niewolnico! - zażądała Morna, obrzucając ją pełnym pogardy spojrzeniem. Ponieważ Brenna ani drgnęła, tylko patrzyła na nią z obojętnym wyrazem twarzy, zwróciła się do brata: - Znasz ich język. Przetłumacz jej moje polecenie! Perrin zmrużył oczy. - Za daleko się posuwasz, siostrzyczko. Brenna nie jest twoją własnością. Nie masz prawa jej rozkazywać. Morna wbiła w niego pociemniałe z gniewu oczy. - Jest niewolnicą! No już, przekaż jej moje żądanie! - Dlaczego twoja siostra tak krzyczy? - zapytała Brenna z niewinną miną. - Odynie, miej mnie w opiece! - westchnął Perrin. Życzy sobie, żebyś jej podała płaszcz. Brenno, ona chce wyładować na tobie swój gniew. - Nic przejmuj się, Perrinie - uśmiechnęła się. - Po prostu powiedz siostrze, że odmawiam, a potem daj jej ten płaszcz i wyjdźcie stąd. To najprostsze rozwią­ zanie. Perrin z powątpiewaniem pokręcił głową i wręczył Mornie okrycie. - Brenna nie wykona twego polecenia. Idziemy! oświadczył i zniknął za drzwiami. Mornę ogarnęła wściekłość. - Każę cię za to wychłostać! - wysyczała, a jej oczy płonęły złością. - Nie sądzę - odparła Brenna po norwesku, wpra­ wiając ją w osłupienie. - Na pewno Garrick na to nie pozwoli. A przede wszystkim - i potraktuj moje sło­ wa poważnie - jeśli tylko spróbujesz to zrobić, bez mrugnięcia okiem poderżnę ci gardło. Jesteś tu nie-

294

295

proszonym gościem i nikt nie ruszy palcem, żeby od­ naleźć sprawcę. - Nie odważyłabyś się mnie tknąć! - Sprawdź, czy mówię prawdę. Zażądaj chłosty. Morna najwyraźniej zwątpiła. - Jeszcze pożałujesz, że mi groziłaś, kiedy zostanę żoną Garricka - postraszyła ją po chwili. - Taki dzień nigdy nie nastąpi. - Nie bądź tego taka pewna, niewolnico! - odwarknęła i z dumnie zadartą głową opuściła hol. Brenna nerwowo przygryzła wargę. Nie powinna była ujawniać się przed Morną ze znajomością języka... A jeżeli ona dopnie swego? Przecież Garrick może ją wziąć za żonę i mieć z nią spadkobierów z prawego łoża, a z niej uczyni nałożnicę... Zadrżała na tę myśl. Nie, nie może do tego dojść! Jedyna szansa dla niej to samej wydać się za niego. Miała wszelkie powody, by przypuszczać, że mu na niej zależy. Obejrzała się i z ulgą stwierdziła, że Garrick siedzi odwrócony plecami do holu. Miała nadzieję, że nie widział, jak rozmawiała z Morną, bo inaczej zacznie ją wypytywać, o czym mówiły, a ona go nie okłamie. Mógłby się rozgniewać, a tego w tej chwili najmniej potrzebowała. Przysiadła obok Garricka przy stole i zdenerwowa­ na czekała, kiedy ją zauważy. Gdy wreszcie odwrócił się ku niej, wstrzymała oddech, czekając, co powie. - Brakowało mi ciebie - wyznał, przysuwając się bliżej. - Gdzie byłaś? - Poszłam pożegnać się z Perrinem - odparła po chwili. - Kiedy zareagował gniewnym warknięciem, szybko zmieniła temat. - Czy długo tu będziemy sie­ dzieć? - Jesteś zmęczona?

Pokiwała głową. - To był długi dzień i stanowczo za dużo wypiłam. - Mile wspominam taki jeden wieczór, kiedy zda­ rzyło ci się nadużyć wina - zauważył ze swawolnym uśmieszkiem. - Byłaś wtedy bardzo miła. A jak będzie dzisiaj? - Nie, Garricku. - Opuściła powieki. Udał, że jej nie słyszy. - Chodź! - powiedział, wstając. - Znalazłem dla nas miejsce na nocleg. - Nie pojedziemy do domu? - zapytała, nie pod­ nosząc się z ławy. - To przecież niedaleko. - Szkoda czasu, Brenno. Wyścig zaczyna się z sa­ mego rana i mógłbym nie zdążyć. - Na widok jej rozczarowanej miny dodał: - Może jutro zawiozę cię na noc do domu, a rano tu wrócimy. - Wrócimy? - Tak. Biesiada będzie trwać prawie dwa tygodnie. No, chodź! Z westchnieniem przyjęła jego wyciągniętą rękę i poszła z nim po płaszcze. Uczta nie ustawała. Zale­ dwie kilku zamroczonych miodem wikingów wyciąg­ nęło się na ławach na krótką drzemkę. Heloise wcześ­ niej wycofała się do swojej komnaty, Linnet również poszła spać. Na szczęście Brenna zdążyła przeprosić ją za swe nie przemyślane słowa. Anselm i Hugh, nadal pełni wigoru, ostro przepijali do siebie, a świad­ kowie owych pijackich wyczynów zastanawiali się głośno, jak się one zakończą.

296

297

Garrick wykrzyczał słowa pożegnania, lecz nikt na niego nie zwrócił uwagi, więc czmychnął z izby, przy­ garniając Brennę do siebie ramieniem. Wtulona w nie­ go, nie odczuwała dotkliwego chłodu panującego na dworze. Miała wrażenie, że płynie w powietrzu, pra-

wie nie dotykając skutej lodem ziemi. By opanować zawroty głowy, oparła mu ją na piersi i wtedy poczuła się w pełni szczęśliwa. Gdy wprowadził ją do zarzuconego słomą pustego boksu w stajni i wskazał stertę derek, oderwała się od niego nieco poirytowana. Obserwowała, jak zasłania boks szeroką deską, czyniąc z niego coś na kształt małego pomieszczenia. - Czy to jest to miejsce, o którym mówiłeś? - Najcieplejsze, jakie udało mi się znaleźć - oznaj­ mił, nie patrząc na nią, po czym zrzucił z ramion płaszcz. - I sądzisz, że będę tu spała? Nie zwracając uwagi na jej oburzenie, uśmiechnął się szeroko. - Oboje tu będziemy spali. - Ale... - Cicho, dziewczyno - wszedł jej w słowo. - Tu jest naprawdę wygodniej niż na twardej ławie w pa­ radnej izbie - powiedział, stając przed nią. - Chyba się ze mną zgodzisz? Spojrzała na prowizoryczne łoże. - Chyba masz rację - przyznała bez entuzjazmu. Dotknął opuszkami palców jej policzka. - I tu nikt nam nie będzie przeszkadzał. Brenna poczuła ciężar w piersiach. Najchętniej rzu­ ciłaby mu się w ramiona, lecz to nie był najlepszy sposób na osiągnięcie zamierzonego celu. Zaznałaby szczęścia, ale kto wie jak trwałego? Nie ożeniłby się z nią, mając w niej oddaną niewolnicę. Niechętnie odsunęła się od niego, gorączkowo szu­ kając w myślach tematu, który by chociaż na krótko odwlókł to, co i tak musiało nastąpić.

- A ten zaplanowany na jutro wyścig... Czy każdy może wziąć w nim udział? - Tak. - Ja też? Ogarnął go śmiech, lecz szybko się opamiętał. - Nie. Kobiety się nie ścigają. - I jak przypuszczam, niewolnicy też nie? - zapy­ tała zaczepnie. „Czyż ta dziewczyna musi każdego dnia pokazać pazury" - pomyślał, a głośno potwierdził: - Zgadłaś. - Garricku, mogłabym się przebrać. W mojej oj­ czyźnie ludzie, którzy mnie nie znali, często brali mnie za chłopca. Miałabym wielką satysfakcję, pokonując twojego brata. - Skąd wiesz, że Hugh pojedzie? - zapytał ostro. Odwróciła od niego pobladłą twarz. Jak mogła mu powiedzieć, że niechcący podsłuchała ich rozmowę, nie przyznając się jednocześnie do znajomości języka? - A nie pojedzie? - odpowiedziała pytaniem. Na szczęście Garrick nie domagał się dalszych wy­ jaśnień. - Pojedzie, ale ja też wezmę udział w tej gonitwie. Czy i mnie również chciałabyś pokonać, moja panno? Zerknęła na niego z ukosa. - Nie sądzę, by dobrze się stało, gdybym wygrała z tobą w obecności wszystkich. - I natychmiast doda­ ła przekornie: - Wystarczy mi, że ty o tym wiesz. Wybuchnął śmiechem. - Przyjmuję wyzwanie. W najbliższym czasie zmie­ rzę się z tobą, dziewczyno. Ale w tej chwili moje myśli krążą wokół innej rozrywki. Wyciągnął rękę, lecz nie zdołał jej pochwycić, bo zanurkowała pod jego ramieniem i jednym susem do-

298

299

padła do wrót stajni, gotowa w każdej chwili wybiec na zewnątrz. - Wiesz, że nie położę się z tobą dobrowolnie, Garricku - oznajmiła, gestem uniesionej dłoni powstrzy­ mując go od pościgu. -Jestem gotowa spać na dworze. Garrick postąpił tylko jeden krok do przodu. - Brenno, sprawiłaś mi dziś wielką przyjemność, że byłaś u mego boku - powiedział, panując nad gło­ sem. - Miałem nadzieję, że obdarzysz mnie jeszcze większą radością w nocy. Ale nie będę się za tobą uganiał. - Wyciągnął się na słomianym łożu. - Chodź, prześpij się trochę, skoro nadarza się okazja. Czeka nas jutro męczący dzień. Nie spodziewała się, że tak łatwo ustąpi. Zagrożenie minęło, lecz, o dziwo, poczuła się trochę rozczarowa­ na. Wątpiła, czy uda jej się zasnąć, leżąc tak blisko niego, ale postanowiła spróbować. Jednak zanim zdą­ żyła się ułożyć, Garrick znalazł się na niej, przygnia­ tając ją całym ciężarem. Patrzyła naburmuszona na jego triumfującą minę. - Oszukałeś mnie! - Wcale nie! - roześmiał się. - Powiedziałem tylko, że nie będę uganiał się za tobą. I tak było. Nakrył wargami jej usta, uniemożliwiając sprzeczkę. Próbowała odwrócić głowę, lecz przytrzymał jej twarz w swych dużych dłoniach, jednocześnie przesuwając językiem po wnętrzu jej ust. Ciężar ciała mężczyzny, bijąca z niego siła, jego pożądanie przełamały opór Brenny. Resztki skrupułów zniknęły, gdy wsunął dłoń pod stanik sukienki.

ciało, a dotyk jego palców przyprawiał ją o dreszcze i wywoływał jęk rozkoszy. Teraz liczyła się tylko mi­ łość do niego, jej pożądanie i tęsknota za zaspokoje­ niem. Wszystko inne stało się nieważne. Krzyknęła w ekstazie, kiedy wreszcie ją wziął. Byli jakby stworzeni dla siebie. Domagała się całej jego mocy, a on skwapliwie spełniał jej życzenie. Spleceni w uścisku, dysząc ciężko, zamarli - wyczerpani i sy­ ci - w rozkosznym zawieszeniu. Mijały minuty, a on nadal nie wypuszczał jej z ra­ mion. Uniosła powieki. Patrzył na nią z tkliwym, a za­ razem nieodgadnionym wyrazem twarzy. I wtedy przypomniała sobie słowa, które wypowiadała w mi­ łosnym szale.

Puściła klamra przy pasku, spódnica podjechała do góry i zanim miała czas pomyśleć, że bardzo niewła­ ściwe jest to, co robi, leżeli w objęciach, oboje pozba­ wieni ubrań. Dłońmi gładził i delikatnie ugniatał jej

Wpadła w panikę. Zaczęła się wyrywać, chcąc uciec, ukryć się przed nim. Nie zamierzała zdradzać swoich uczuć, jeszcze nie teraz! Przecież nadal nie była go pewna. Jej dłonie nie radziły sobie z ciężarem Garricka. Przytrzymał ją za nadgarstki. - Brenno, mówiłaś prawdę? Kochasz mnie? Zamknęła oczy, aby umknąć przed jego badawczym spojrzeniem. Mogła zaprzeczyć, lecz w ten sposób nie zdobyłaby jego zaufania. A bez wzajemnej szczerości nigdy nie będą ze sobą naprawdę szczęśliwi. - Tak. Kocham cię - wyznała szeptem to, co wcześ­ niej wykrzyczała. Stało się. Kamień spadł jej z serca. Uniosła powieki i zobaczyła, że uśmiecha się do niej z czułością. Ten uśmiech dodał jej odwagi. - Brenno, jesteś tego pewna? - Garricku, wiem, co czuję. Nie mam wątpliwości. - Czy w takim razie dasz mi słowo, że więcej nie będziesz ode mnie uciekać?

300

301

Zaskoczyło ją cokolwiek to pytanie, lecz odpowie­ działa bez wahania: - Masz moje słowo. - To dobrze. Dzisiejszy dzień ma dla mnie szcze­ gólne znaczenie. Długo go nie zapomnę. - Po tym oświadczeniu osunął się na siano. Leżała z oczami szeroko rozwartymi ze zdumienia. Tylko tyle? Ponieważ nie doczekała się niczego więcej, podparła się na łokciu i zajrzała mu w twarz. - Garricku, nie masz mi nic do powiedzenia? - Jestem zadowolony, że złagodniaś, Brenno. - Od­ wracając się do niej plecami, dodał: - Późno już. Jestem zmęczony. Czas spać. Jego słowa zabolały jak cios. Liczyła na wyznania, a tymczasem usłyszała, że jest zadowolony, iż zmiękła. Patrzyła tępo na jego mocne plecy. - Zdaje się, że dostałeś dziś ode mnie więcej, niż na to zasługujesz. - Co? - mruknął, nie poruszywszy się nawet. Rozgniewana, potrząsnęła nim, by słuchał tego, co mówi. - Muszę znać twoje zamiary! Ożenisz się ze mną? Zmarszczył czoło. - Wiking nie może wziąć za żonę niewolnicy. Wiesz o tym. - Twój ojciec mnie wyzwoli. Ty sam mógłbyś to zrobić! - Nie, dziewczyno. Nic dobrego by z tego nie wy­ szło. Nie ożenię się z tobą. A dając ci wolność, mógł­ bym cię utracić. - By ją udobruchać, zapewnił: - Ja­ ko niewolnica, na zawsze zostaniesz przy mnie. Będę traktować cię jak żonę. - Dopóki się nie zestarzeję! - zaperzyła się. - A po­ tem odeślesz mnie na zieloną trawkę jak starą kobyłę!

- Tak się nigdy nie stanie. - Puste słowa, wikingu! - krzyknęła, z rozpaczy tracąc panowanie nad sobą. - Gdybyś mnie choć trochę znał, wiedziałbyś, że jest we mnie więcej d u m y niż w innych kobietach. Nigdy nie oddam ci się dobro­ wolnie bez świętej przysięgi. Jesteś jedynym mężczy­ zną, którego gotowa jestem poślubić. Jeżeli odmówisz, nie będę szczęśliwa. - Z czasem się z tym pogodzisz. - Z czasem moja miłość umrze, zatruta goryczą. Nie rozumiesz tego? - Za wiele ode mnie żądasz, kobieto - zniecierpli­ wił się. - Poprzysiągłem sobie, że nigdy się nie ożenię! - I że nie będziesz kochał? - Nie ma we mnie miłości. Wypaliła się dawno temu. - Wziął jej rękę i ścisnął ją w swojej dłoni. Ale to przed tobą się otworzyłem, Brenno - powie­ dział, łagodniejąc. - I na nikim nie zależy mi tak jak na tobie. Więcej nie mogę ci ofiarować. - Potrafisz się zmienić. - Przykro mi, Brenno - powoli pokręcił głową. - Mnie również - szepnęła i jeszcze ciszej dodała: Bo odbierasz mi nadzieję, Garricku. Żałość i ból wycisnęły jej z oczu łzy. Odwróciła się od niego, by ukryć rozpacz i pozwolić im bezgłośnie popłynąć po twarzy.

302

303

33 Punkciki porannych gwiazd świeciły blado na ciem­ nym niebie. Samotna kobieta schodziła ukradkiem po skałach do miejsca, gdzie w małej zatoczce stały przy­ cumowane dwa rybackie czółna. Ponury mrok spowi-

jał cichy fiord. Kobieta zadrżała i szczelniej otuliła się peleryną. Szybko odwiązała jedną z łódek, wskoczyła do środka i odepchnęła się od pomostu. Zaciskane w dło­ niach wiosła miarowo cięły wodę. Z każdym ich ude­ rzeniem nieodwołalnie kurczył się czas na zmianę de­ cyzji. Śmiały plan, który przyszedł jej do głowy w nocy, niósł ze sobą spore ryzyko. Kierowała się na przeciw­ legły brzeg fiordu, do osady Borgsenów. Ponieważ sama była mieszkanką północnego nadbrzeża, Borgsenowie mieli prawo uważać ją za wroga. Miała na­ dzieję, że brzęcząca złotem sakiewka pozwoli im o tym zapomnieć. Wiedziała, że nikt inny w okolicy nie zrobiłby tego, na czym jej zależało. Mogła więc liczyć wyłącznie na nich, na Borgsenów.

Według jej oceny od osady Borgsenów dzieliło ją mniej więcej pół mili. Kiedy jednak dotarła do kępy gęsto rosnących drzew, podjechało do niej galopem

dwóch mężczyzn na potężnych wierzchowcach. Koń­ skie kłęby niemal przyparły ją do pnia drzewa. Jej przerażenie wyraźnie rozbawiło jeźdźców. Co prawda, sądząc po zachowaniu, a także drobnej syl­ wetce, od razu odgadli, że mają do czynienia z ko­ bietą, lecz z początku wzięli ją za swoją. Młody mężczyzna zeskoczył z konia. Ubrany w skó­ ry, wydawał się jeszcze roślejszy, niż był w rzeczywi­ stości. - O tak wczesnej porze samotna kobieta może wy­ łącznie skradać się na schadzkę z kochankiem. Nie musisz iść dalej, zadowolimy cię zamiast niego. Drugi wiking nie ruszył się z konia. Był niewiele starszy od swego towarzysza i równie potężnie zbu­ dowany. Robił wrażenie niezadowolonego z nie­ wczesnych żartów kompana. - Uspokój się, Cedricu! - polecił spokojnie. A po­ tem zwrócił się do kobiety: - Jak cię zwą? - Adosinda - skłamała. - Nie znam nikogo o takim imieniu - zauważył Cedric. - A ty, Arno? - Nie. Skąd pochodzisz, Adosindo? Zawahała się. Serce tłukło się w piersi jak oszalałe. - Z... z drugiej strony fiordu - odparła po chwili. Jej słowa od razu obudziły czujność wikingów. - Należysz do klanu Haardrada? - Poniekąd. Ale nie jestem z nimi spokrewniona zastrzegła się. - Zapewne zdajesz sobie sprawę, że nie jesteś tu mile widziana! - wykrzyknął Arno. - To podstęp, Arno - przekonywał młodszy wi­ king. - Mówiłem ci, że Haardradowie zbyt długo sie­ dzą cicho. Przysłali ją, żeby ukradkiem wdarła się do

304

305

Sprzyjający prąd zaniósł czółno na przeciwległy brzeg. Dotąd tylko jeden raz była po tej stronie fiordu. Dawno temu, gdy oba potężne klany żyły jeszcze w zgodzie, brała udział w uczcie wyprawionej w do­ mu Lathama Borgsena z okazji zaślubin jego córki z dalekim kuzynem. Uroczystości, na które zaproszo­ no wszystkich bliższych i dalszych sąsiadów, ciągnęły się bez mała miesiąc. Zastanawiała się, czy pamięta jeszcze drogę do siedliska Lathama. Minęło przecież tyle lat. Dla ochrony przed zimnem owinęła się peleryną i ruszyła w głąb lądu. Celowo kryła twarz pod ogrom­ nym futrzanym kapturem. Gdyby ktoś ją rozpoznał, jej plan spełzłby na niczym. A przecież dzięki swojej prostocie wydawał się niezawodny.

naszych domów i pozabijała nas we śnie. Nikomu nie przyjdzie do głowy bać się kobiety! - To nieprawda, przysięgam! - zawołała. - Nikt nie wie, że tu jestem! - Nie kłam, kobieto! Jestem Cedric Borgsen, trzeci syn Lathama. Hugh Haardrad zabił mojego najstar­ szego brata. Nie ujdziesz z życiem, jeżeli się okaże, że mnie oszukujesz! - Nie mam złych zamiarów - zapewniała ich, zdjęta przerażeniem. - Przybyłam tu bez broni. - Zatem po co się pchasz tam, gdzie cię nie chcą? - Szukam pomocy. - Ty coś knujesz! - podejrzewał Cedric. - Nie! Nie! Pragnę uderzyć w jednego z Haardradów. Czyż pomogą mi ich krewniacy albo wasale? Tylko Borgsenowie mogą przeprowadzić mój plan. - Twoje słowa brzmią fałszywie. Jakiż Haardrad działałby przeciwko komuś ze swego klanu? - naciskał na nią Arno. - Kobieta, która może przez to dużo zyskać. - Arno, wysłuchajmy, co ma do powiedzenia. Ona mnie zaciekawia. - To, czego chcę, jest bardzo proste. I hojnie za to wynagrodzę. Niedawno wzięto w niewolę dziewczy­ nę, celtycką piękność o włosach jak skrzydło kruka i oczach koloru dymu. Chcę ją usunąć, bo stoi mi na drodze. - Mamy ją zabić? - Nie dbam o to, co z nią będzie, kiedy ją pojmie­ cie. Zatrzymajcie ją dla siebie, jeśli wam nie ucieknie. A nie wątpię, że będzie próbować. Albo sprzedajcie ją gdzieś daleko stąd. Jest warta niezła sumkę. Gdyby przyszła wam na to ochota, zabijcie ją. Mnie to nie obchodzi.

- Jakim sposobem porwanie niewolnicy może ugo­ dzić w Haardrada? - zapytał podejrzliwie Arno. - Dziewczynę pojmał Anselm Haardrad i przy­ wiózł ją dla swego młodszego syna, Garricka. Mło­ dzieniec bardzo szybko uległ jej urokowi. Hołubi ją jak jakiś skarb i będzie załamany, gdy od niego ucieknie. - Ucieknie? Zaśmiała się skrzekliwie. - Tak. Trzeba upozorować ucieczkę. Garrick poru­ szy niebo i ziemię, lecz w końcu zrezygnuje z poszu­ kiwań. Gdyby jednak nabrał podejrzeń, że dziewczyna nie odeszła dobrowolnie, tylko została porwana, nie spocznie, póki jej nie odnajdzie. - To pułapka - orzekł Arno. - Przepłyniemy na drugą stronę i wpadniemy prosto w łapy Haardradów. - Znacie ich na tyle, by wiedzieć, że oni nie wdają się w intrygi. Haardradowie walczą czysto. - To prawda - przyznał z niechęcią Cedric. - Hugh wyzwał mego brata na pojedynek. Walka była uczciwa. - Może i tak - odparł nie do końca przekonany Arno. - Trzeba jednak powiadomić o tym twojego oj­ ca. On dobrze zna naszych wrogów. Wykazalibyśmy brak rozsądku, spiskując z tą kobietą, nie poradziwszy się pierwej Lathama. - Arno, sądzisz, że ja sam nie mogę podjąć decy­ zji? - Cedric poczuł się urażony. - Nie. Ale uważam, że Latham powinien o tym wiedzieć. W waśni między klanami od lat nie było rozlewu krwi. Czasem tylko pada trochę bydła czy ginie jakiś włóczący się pies. Kto wie, czy intryga tej kobiety nie sprowadzi na nas poważniejszej zemsty. - Możemy się wzbogacić - przekonywał go Cedric. - A niewolnica? Jak wyjaśnimy naszym ludziom, skąd się tu wzięła? - argumentował Arno.

306

307

- Przyjacielu, nie myśl o b u r z y kiedy niebo czyste. Ukryjemy dziewczynę w twoim gospodarstwie, dopó­ ki nie postanowimy co z nią zrobić. Nie widzę kło­ potów. Kobieta odprężyła się nieco, widząc, że chciwość mężczyzn wzięła górę nad podejrzliwością. - Nie musicie się obawiać rozlewu krwi ani ze­ msty - zapewniła ich, podchodząc bliżej. - Najważ­ niejsze, aby porwanie wyglądało na ucieczkę. Wtedy żadne podejrzenia nie spadną na wasz klan. A wy dostaniecie to - pokazała im mieszek pełen złota. I będziecie mieć satysfakcję, że wymierzyliście cios Haardradom, chociaż oni nie będą tego świadomi. Je­ żeli dacie słowo, że uczynicie, czego żądam, już dziś dostaniecie zapłatę i nigdy więcej mnie nie zobaczycie. Więc jak, zgadzacie się? Stojący obok konia mężczyzna nawet nie spojrzał na swego druha. - Najpierw powiedz, jak przeprowadzić ten plan, a potem damy ci nasze słowo - odparł podekscyto­ wany. Kobieta uśmiechnęła się z zadowoleniem, pewna, że już niedługo jej zamiar zamieni się w czyn.

poranne powietrze pomogło jej otrząsnąć się z re­ sztek snu. Zastanawiała się, jak to możliwe, iż nie zbudził jej rwetes towarzyszący przygotowaniom do

gonitwy.

Brennę wyrwały ze snu głośne okrzyki i oddalający się tętent końskich kopyt. Najpierw spostrzegła, że jest w boksie sama. Dopiero po chwili dotarło do jej sko­ łatanej głowy, że hałas, który ją obudził, oznacza, iż wyścig już się rozpoczął. Szybko włożyła suknię, starannie otrzepując z niej źdźbła słomy, złapała pelerynę i wyszła ze stajni. Ostre

Wspomnienie wczorajszej nocy piekło jak jątrząca się rana, a myśl, że miałaby zostać na obchodach choć­ by jeden dzień dłużej, była nie do wytrzymania. Wśród gapiów kręcących się w okolicy miejsca star­ tu dostrzegła Linnet, więc klucząc między ludźmi, podeszła do ciotki. Linnet wyglądała na wypoczętą po dobrze przespanej nocy. Przywitała Brennę pro­ miennym uśmiechem. - Sądziłam, że przyjdziesz życzyć swemu wikingo­ wi szczęścia - powiedziała pogodnie. - Rozglądał się za tobą. - Jeżeli zależało mu na moich życzeniach, powinien był mnie obudzić - powiedziała z niechęcią. - Brenno, co się stało? Nie wyglądasz najlepiej. - Po prostu jestem zmęczona. Nie wyspałam się w stajni. Linnet wyraźnie się przejęła. - Moja kwatera jest pusta. Idź, zdrzemnij się trochę. Mężczyźni nie wrócą wcześniej niż około południa. - Nie, ciociu. Pojadę do domu. Nie mam dziś ocho­ ty oglądać Garricka. - Lecz uczta... - Będzie toczyć się dalej beze mnie. Nie mam po­ wodów do świętowania. - Brenno, co się stało? Byłaś taka szczęśliwa, kiedy ostatnio rozmawiałyśmy. - Byłam głupia! - Czy chodzi o Garricka? Nie zależy mu na tobie, tak jak myślałam... jak obie myślałyśmy?

308

309

34

- Nie aż tak, ciociu - odparła Brenna i ruszyła do stajni. - Niewiele go obchodzę. - Zaczekaj, Brenno! - zawołała za nią Linnet. - Co mam mu powiedzieć, kiedy o ciebie zapyta?! - Prawdę! - wzruszyła ramionami, odwracając się do ciotki. - Powiedz, że pojechałam do domu i już nie wrócę. Zobaczymy się, kiedy znudzą go te dzikie harce.

- To zbyt cenne rzeczy dla niewolnicy, niewolnica nie będzie ich nosić! - krzyknęła zapalczywie. Lecz kiedy pomyślała o kobiecie, która z dobroci serca uszyła dla niej tę piękną suknię, ogarnęły ją wyrzuty sumienia. - Heloise nie będzie zadowolona! - Kolejna porcja piekących łez popłynęła jej z oczu. - Zobacz, Garricku, do czego doprowadziłeś! To twoja wina! żaliła się jak dziecko. - Padła na łóżko. - Bądź prze­ klęty, wikingu! Nie chcę tak cierpieć przez ciebie!

Mimo że niewielka odległość dzieliła klif, na którym stał dom Garricka, od osady Anselma, Brennie się zda­ wało, że jazda trwa całe wieki. Pogrążona w niewe­ sołych rozmyślaniach, jechała, nie pilnując szlaku. Kiedy dotarła do stajni, dopiero po jakimś czasie uzmysłowiła sobie, że nigdzie nie widać Erina. Uznała tę okoliczność za wielce sprzyjającą, nie musiała się bowiem tłumaczyć, dlaczego wróciła sama. W domu, w którym było zimno jak na dworze, także nikogo nie zastała. Nie zadała sobie trudu, żeby rozpalić ogień na dole, tylko poszła prosto do swojej izdebki i siadł­ szy na łóżku, zapatrzyła się bezmyślnie w szczelinę między deskami podłogi.

Zmorzył ją sen. Przespała większość popołudnia. Było już późno, kiedy obudził ją hałas za drzwia­ mi. Szybko podciągnęła nakrycie, z niechęcią myśląc o tym, że ktoś zobaczy ją w tym stanie. Zanim zdążyła dokładnie ukryć swą nagość, drzwi otworzyły się na oścież i do izby wtargnął Garrick. - Nie dostałaś mego pozwolenia na powrót do do­ mu, moja panno! - krzyknął z twarzą wykrzywioną wściekłością. - Tak, wiem. - A jednak pozwoliłaś sobie na samowolę! - krzy­ czał dalej. Dopiero teraz jego wzrok padł na zniszczo­ ną suknię. Powodowany nowym atakiem furii, wy­ ciągnął ją z łóżka. - Przyjechałem, żeby zabrać cię z powrotem na ucztę, choćby i siłą, lecz widzę, że udaremniłaś mój zamiar!

Gniew, zrodzony ze zranionej ambicji, wzbierał w niej stopniowo, by wreszcie owładnąć nią aż do kresu wytrzymałości. Potrzebowała dla niego ujścia, a ponieważ nie było w pobliżu Garricka, wyładowała go na jego darach. Ściągnęła z ramion złote bransolety i cisnęła nimi o ścianę. Odbiły się od niej i nienaru­ szone potoczyły z brzękiem po podłodze. Rozczaro­ wana, rozpaliła kominek i wrzuciła złote koła do og­ nia. Złoto topiło się nader opornie, więc zerwała z sie­ bie aksamitną szatę i drąc ją na strzępy, rozwłóczyła po całej izbie. Widok wyrządzonej szkody wycisnął z jej oczu łzy. 310

Stała przed nim, płonąc ze wstydu. - Gość w sukni ze zgrzebnej wełny nie najlepiej prezentowałby się w domu Anselma, prawda, wikin­ gu? - zauważyła z ironią, chcąc w ten sposób pokryć swe poniżenie. - Masz rację - odparł wyniośle. - Skoro wolisz strój niewolnicy, będziesz go nosić, bo więcej nie dostaniesz ode mnie żadnych prezentów! - Nie prosiłam o nie! 311

Podniósł rękę, jakby chciał ją uderzyć, lecz tylko odepchnął od siebie, aż zatoczyła się na łóżko. - Zostaniesz w domu, jeśli takie jest twoje życzenie. Znajdę inną do zabawiania mnie podczas uczty. Słowa te zabolały ją jak policzek. - Myślisz, że mnie to obchodzi?! - krzyknęła ła­ miącym się głosem. - Nie interesuje mnie, czy cię to obchodzi, czy nie odpowiedział, raniąc ją jeszcze bardziej. - A ponieważ postąpiłaś wbrew mojej woli, będę bezwzględny! - I co zrobisz, wikingu? - zapytała butnie. - Od­ bierzesz mi życie tak samo bezmyślnie, jak zniszczyłeś moją miłość? Przyglądał się jej w milczeniu. Jego wzrok przesunął się powoli po miękkim zarysie sylwetki, po wypukło­ ściach bujnych piersi i zatrzymał na pięknej twarzy, z której biła duma i zdecydowanie. Brenna przywo­ dziła mu na myśl dzikie, bezbronne zwierzątko, de­ speracko walczące o wolność. - Nie, nie pozbawię cię życia, Brenno - odpowie­ dział podniecony jej urodą. - Chcę kochać się z tobą. I to teraz! Zanim zdążyła zaoponować, przygniótł ją do łóżka i zsunął spodnie. Rozgniewana napaścią, odpychała go od siebie, wbijając mu paznokcie w nagie ramiona. Owładnięty ślepą żądzą, nie próbował nawet unie­ ruchomić jej rąk, nie zważając, że krew cieknie z za­ drapań. Kiedy skończył, zastygł na chwilę, a potem wstał i podciągnął spodnie. Brenna trzęsła się z gniewu. Ob­ szedł się z nią brutalnie, zachował się jak zwierzę. Nigdy mu tego nie wybaczy! - Pamiętaj o moim ostrzeżeniu, Brenno! - rzucił od drzwi. - I nie opuszczaj domu!

Nawet w tej chwili demonstrował swą władzę nad nią, przypominał, że jest jego własnością. To on usta­ nawiał granice jej wolności. Kpił z jej miłości, rządził jej życiem. - Słyszałaś, moja panno? Wbiła w niego nienawistny wzrok. - Niech cię diabli, wikingu! Obyś nigdy nie trafił do tej swojej Walhalli i gnił w piekle z córkami Lokiego! - Brenno, to ciężkie przekleństwo! - syknął, bled­ nąc. - Nawet w złości nie wolno go wypowiadać. Inny na moim miejscu mógłby cię za to pozbawić życia. - Więc zrób to! Zabij mnie! - krzyknęła histerycz­ nie. - Na życiu mi nie zależy! Nie odpowiedział i czym prędzej wyszedł, by nie wyładować na niej gniewu. Skierował się prosto do stajni. Po raz drugi tego dnia nieobecność Erina uszła jego uwagi. Dosiadł swego zgonionego wierzchowca. Podczas porannego wyścigu biedne zwierzę dało z siebie wszystko, lecz niestety koń Hugha okazał się szybszy. Przegrana wprawiła Garricka w kwaśny hu­ mor, a wyjazd Brenny dolał oliwy do ognia. Rozwścieczony spiął konia ostrogami. - Niech licho porwie tę zmienną kobietę! - krzyknął poprzez wiatr. - Najpierw uparcie demonstruje nie­ nawiść, później twierdzi, że mnie kocha, by po chwili znowu obrócić się przeciwko mnie. Dałem jej wszyst­ ko, co mogłem dać. Ale to dla niej za mało! Na Lokiego! Dość mam tego utrapienia! Garrick bez litości zmuszał konia do galopu. Dzisiaj utopi smutki w miodzie i zapomni o upartej tygrysi­ cy, która została w domu.

312

313

35 Brenna rozpaliła ogień w kuchni i tak jak to widzia­ ła u Janie, uformowała płaski bochen chleba. Była te­ raz w znacznie lepszym nastroju. Po wyjeździe Garricka jeszcze trochę popłakała, a kiedy się uspokoiła, uświadomiła sobie, jaka była nierozsądna. Garrick chciał dzielić z nią życie, ofiarując tyle, ile był w stanie dać. Musi się z tym pogodzić i okazać mu wdzięcz­ ność. Może nadejdzie taki dzień, kiedy się zmieni i po­ kocha ją. Przecież ona się zmieniła. Ciszę panującą w domu zakłócał jedynie trzask pa­ lącego się ognia. Biały owczarek leżał wyciągnięty pod stołem, więc nie zauważyła, kiedy nagle uniósł łeb, nasłuchując. Niebawem ona także usłyszała hałas, któ­ ry wcześniej obudził czujność psa. Czyżby Garrick już wrócił? Jeżeli tak, to znaczy że za nią zatęsknił. Brenna uśmiechnęła się na tę myśl i czekała, aż otworzą się drzwi. Rzeczywiście, po chwili uchyliły się nieco i Brennę owiał strumień mroźnego powietrza. Przebiegł ją dreszcz. Wywołał go nie tyle chłód, ile złe przeczucie, bo ani Garrick, ani nikt z domowników nie skradałby się chyłkiem. W na wpół otwartych drzwiach stanął mężczyzna mniej więcej wzrostu Garricka, o złotorudych wło­ sach i jasnoniebieskich oczach. Miał na sobie burkę z różnokolorowych kawałków futra, a w dłoni ściskał miecz. Brenna wstrzymała oddech. Nie znała tego wikinga, a sposób, w jaki jej się przyglądał, świadczył, że on także widział ją po raz pierwszy. Gardłowe powarkiwanie owczarka, który przy niej stanął, dodało jej otuchy. Świadomość, że nadal ma przy sobie kordzik Garricka, również zmniejszała lęk,

chociaż zdawała sobie sprawę, że ta broń nie może się równać z mieczem. - Brenna? Ogarnęły ją wątpliwości. Czyżby jednak ją znał? Nie, w tonie głosu mężczyzny wyraźnie wyczuła py­ tanie. Zapewne o niej słyszał, a więc musiał znać Gar­ ricka. W takim razie może nie ma powodu do obaw. - Kim jesteś? - zapytała. Z wyrazu twarzy mężczy­ zny odgadła, że jej nie zrozumiał. Zagryzła wargi, niepewna, czy ma odezwać się w je­ go języku. Pies nie przestawał ostrzegawczo warczeć. Czyżby wyczuwał niebezpieczeństwo? - Dziewczyna jest sama, Cedricu. Odwróciła się, wstrzymując oddech, i wtedy stanęła twarzą w twarz z drugim obcym mężczyzną, który wyłonił się z głębi domu. Zanim zdążyła ocenić sy­ tuację, wiking zwany Cedrikiem zaszedł ją od tyłu. Krzyknęła przerażona. W tej samej chwili owczarek zatopił kły w jego nodze. Cedric zawył z bólu i uniósł miecz, by ciąć przez łeb psa szarpiącego mu łydkę. - Nie! - krzyknęła Brenna, uczepiwszy się jego ra­ mienia. Zapominając o strachu, z całej siły pociągnęła go za rękę, by udaremnić cios. Niestety, jej zmagania przypominały walkę myszy z jastrzębiem. Pies uszedł z życiem dzięki drugiemu wikingowi, który kopnia­ kiem usunął go z drogi miecza. - Ona nie zabiłaby psa - rzucił ostrzegawczo do swego towarzysza. - Więc nam też nie wolno tego zrobić. - Ach! Do diabła z tą zabawą w fortele! - wybuch­ nął Cedric, puszczając Brennę, by zająć się krwawiącą nogą. - Najważniejsze, że mamy dziewczynę. - Postąpimy tak, jak kazała ta kobieta - odparł Ar-

314

315

no. - Tylko pod tym warunkiem wyraziłem zgodę. Wtedy nikt nas nie będzie podejrzewał. Cedric warknął zniecierpliwiony, po czym zauważył z ironicznym uśmiechem: - A nie zmiękłeś czasem na widok sakiewki wy­ pchanej złotem? Arno zignorował zaczepkę. - Czy zemsta na psie jest warta gniewu twego oj­ ca? - Spojrzał groźnie na swego kompana. - Co chcesz przez to powiedzieć? Arno gestem zniecierpliwienia wyrzucił ręce w gó­ rę, a wtedy zwój liny, owinięty wokół przedramienia, przesunął mu się na bark. - Czy muszę ci tłumaczyć, jak bardzo twojemu ojcu nie podoba się waśń między klanami, którą zapocząt­ kowałeś pospołu ze swymi braćmi? Obaj wiemy, że Latham nie byłby zachwycony tym, co robimy. Jeżeli cała sprawa wyjdzie na jaw, pokój ostatnich lat zastą­ pią krwawe rzezie. Brenna stała między mężczyznami, przysłuchując się sprzeczce. Nie bardzo rozumiała, po co się zjawili, lecz przeczuwała, że ich obecność niczego dobrego nie wróży. Pies przeżył, co prawda, ale poraniony nie mógł przyjść jej z pomocą, a Garrick beztrosko bawił się na uczcie.

gdy brutalnym szarpnięciem została poderwana z podłogi. Wbiła gniewne spojrzenie w wikinga, który podciął jej nogi pętlą z liny Piorunowała go wzro­ kiem, kiedy wiązał jej ręce. Wiking ani przez chwilę nie popatrzył w twarz Brenny, toteż nie mógł widzieć pogardy i gniewu w jej oczach. Gdy skończył ją krępować, zwrócił się do Cedrica: - Mamy konia i dziewczynę. Wynośmy się stąd, zanim coś pokrzyżuje nam szyki. - I nie czekając na odpowiedź, zdjął z kołka przy drzwiach pelerynę, za­ rzucił ją Brennie na ramiona i wyszedł z domu, ciąg­ nąc ją na postronku. Brenna poczuła się bezradna jak schwytane w pułapkę zwierzę. Jak śmieją tak ją trak­ tować?! Okrążyli dom, mijając po drodze ciemnicę, w której spędziła jedną potworną noc, i wyszli na frontowy dziedziniec. Brenna dawno nie czuła się równie bez­ silna. Wściekłość i rozpacz, miotające nią na zmianę, mąciły jej myśli. Zaczęli schodzić ścieżką do przystani na klifie. Zobaczyła drakkar Garricka, dumnie koły­ szący się na wodzie niczym drzemiący smok, a tuż obok niego drugi, podobnej wielkości żaglowiec. Wciągnęli dziewczynę na pokład, po czym statek powoli odpłynął od pomostu, unosząc ją od Garricka, od szansy na ratunek. Starała się nie ulegać obezwład­ niającej panice. Dokąd ją uwożą? A jeszcze bardziej istotne: dlaczego to robią?

Miała do niego pretensję, że zostawił ją samą na pastwę losu, lecz zaraz się opamiętała. Przecież to z własnej winy naraziła się na niebezpieczeństwo. Zanim Arno skończył swoją kwestię, niepostrzeże­ nie wycofała się spomiędzy mężczyzn i widząc w tym jedyny ratunek, ile sił w nogach rzuciła się do ucieczki. Nagle coś oplatało jej stopy. Runęła jak długa, ocierając dłonie o twardą posadzkę. Przerażona, zdała sobie sprawę, jaki popełniła błąd,

Uważnie obserwowała wikingów. Mimo że płynęli z prądem, obaj rzucili się do wioseł. Zastanawiała się, jak im się udało pokonać drogę pod prąd, jeśli oczy­ wiście wracali teraz tam, skąd przybyli. Dlaczego przypłynęli takim dużym statkiem po jedną niewol­ nicę? Przecież wystarczyłoby zwykłe czółno.

316

317

Znalazła odpowiedź na swoje pytanie, gdy rozej­ rzała się wokół siebie. Dostrzegła za sobą zarys koń­ skiej sylwetki. Ponieważ mogła się poruszać, przysu­ nęła się bliżej konia i rozpoznała w nim... Wiliow. Nic nie rozumiała. Garrick miał w swojej stajni wie­ le pięknych okazów. Jeżeli ci wikingowie byli piratami lub rabusiami okradającymi sąsiadów, dlaczego poła­ komili się na jednego konia i jedną niewolnicę? Snuła najróżniejsze, niezbyt krzepiące przypuszcze­ nia związane z jej położeniem. Liczyła, że dowie się czegokolwiek z rozmowy mężczyzn. Oni jednak mil­ czeli, zajęci wiosłowaniem. Pocieszające, że nie wy­ wożą jej na pełne morze, bo wyraźnie kierowali się na przeciwległy brzeg fiordu. Gdy dobili do przystani i wysadzili ją oraz Wiliow na ląd, z rozpaczą patrzyła na rozległe ciemne wo­ dy zatoki. Jeżeli nawet uda jej się zbiec, jak powróci do Garricka? Sama nie da rady poprowadzić statku ani nie pokona fiordu wpław, bo przecież nie potrafi pływać. Dwa konie czekały uwiązane w pobliżu przystani. Mężczyźni posadzili Brennę na nie osiodłanej Wiliow, sami też wsiedli na konie i ruszyli wzdłuż linii brzegu. Po chwili skręcili na południe, uwożąc ją w głąb lądu, jeszcze dalej od Garricka. Garrick... Jak się zachowa, kiedy odkryje, że jej nie ma? Czy uzna, że uciekła, gdy nie znajdzie Wiliow w stajni? Zapewne z początku tak pomyśli, ale potem zmieni zdanie. Przecież dała mu słowo, iż już więcej nie będzie uciekać, dojdzie zatem do wniosku, że nie opuściła domu z własnej woli. Zacznie jej szukać, ale czy przyjdzie mu na myśl, aby przeczesać przeciw­ legły brzeg? Noc spowiła ziemię czarnym całunem. Ani jedna 318

gwiazda nie świeciła na niebie. W takich ciemnościach trudno było znaleźć drogę, lecz mężczyźni jadący obok Brenny znali ją na pamięć. Nie minęła nawet godzina, kiedy zatrzymali konie. Brenna dojrzała ledwo widoczny zarys domu na pła­ skiej przestrzeni. Wysilała wzrok, chcąc się trochę ro­ zejrzeć, ale niczego więcej nie mogła dostrzec, bo wi­ kingowie ściągnęli ją z konia i wepchnęli do chaty. Wewnątrz było zupełnie ciemno, a w powietrzu wi­ siał kwaśny zapach dymu. Mężczyźni rozpalili ogni­ sko i wtedy przyjrzała się skromnie urządzonej izbie, której całe umeblowanie stanowił siennik, niewielki stół i dwie ławy. W pobliżu ogniska leżało kilka sprzę­ tów przydatnych do warzenia strawy. Ściany i podłogę pokrywały skóry, co łagodziło nie­ co prymitywny charakter pomieszczenia. Gdy wzrok Brenny nawykł do półmroku, odkryła parę przedmio­ tów osobistego użytku. Na stole stał miedziany kufel, w uchwytach na ścianach pyszniły się cztery pięknie malowane szklane talerze. Dwa skrzyżowane topory o styliskach wyłożonych bursztynem wisiały nad wej­ ściem. Półkę w rogu zajmowały gliniane czarki, wazy i misy zdobione pogańskimi ornamentami. Brenna skierowała wzrok na wikingów. Arno zajęty był uwalnianiem się z chroniących go skór, Cedric na­ tomiast przyglądał jej się z nie ukrywanym zadowo­ leniem. Zadrżała pod wpływem tego spojrzenia. - Może odwlekę trochę mój wyjazd - zastanawiał się na głos Cedric, nie odrywając od niej oczu. - Twoje przyjemności mogą poczekać - upomniał go Arno, marszcząc czoło. - Wszystko dokładnie usta­ liliśmy, kiedy staliśmy na czatach pod jej domem, sprawdzając, czy jest sama. - Tak, wiem - zgodził się Cedric. - Adosinda mó319

wiła, że niewolnica jest urodziwa, ale nie spodziewa­ łem się takiej piękności - zauważył po chwili. - Cedric! - Dobrze, już dobrze! - żachnął się. - Pojadę na ucztę do ojca. Ale rano wrócę. Ona najpierw musi być moja. Pamiętaj o tym, Arno! Arno pokręcił głową. - Dziewczyna w ogóle mnie nie interesuje. Mam złe przeczucia w związku z tą całą sprawą. - Nie wierzę własnym uszom! - roześmiał się Ce­ dric. - Mów, co chcesz. Dziewczyna należy do innego mężczyzny i nie opuściła jego domu dobrowolnie. Obawiam się, że on nie spocznie, dopóki jej nie od­ najdzie. - Co ty opowiadasz? - Czuję, że nasz postępek doprowadzi do rozlewu krwi. Zobaczysz! - Jeżeli tak dokładnie wiesz, co przyniesie przy­ szłość, to w takim razie wyjaśnij mi, jak niby on ją odnajdzie - rzekł drwiąco Cedric. - Coś mi się zdaje, że mam tchórza za przyjaciela. - Tylko dlatego, że jestem twoim przyjacielem, da­ ruję ci te słowa. Uwaga Arna nie zrobiła na Cedricu wrażenia. Z dum­ ną miną ruszył do drzwi, posyłając Brennie pożegnal­ ne spojrzenie. Zamarła, czytając okrutną obietnicę w jego zimnych oczach. - Dobrze ją dla mnie strzeż, Arno! - rzucił, wycho­ dząc. Brenna była zdruzgotana. Spojrzała na Arna z na­ dzieją, lecz on umknął oczyma w bok. Ten wiking jej nie pomoże. Usunie się po cichu, kiedy jego przyjaciel

będzie się na niej wyżywał. Nie, ona nie może na to pozwolić. Nie dopuści do tego! Powoli nabierała odwagi. Przeciwstawiła się Garrickowi. Poniekąd udało jej się z nim wygrać. W takim razie pokona również tego Cedrica. Wiking widzi w niej swoją ofiarę, a nie przeciwnika. Działanie przez zaskoczenie będzie jej atutem. Ma sztylet. Z jakichś powodów jej nie odebrali. Być może nie wyobrażali sobie, iż mogłaby go użyć prze­ ciwko nim, albo uznali, że połyskująca na jej biodrze rękojeść jest po prostu ozdobą. Nieważne, czym się kierowali. W każdym razie była im za to wdzięczna. Arno kręcił się po izbie, przygotowując posiłek. Kie­ dy w saganie nad ogniem gotowała się zupa, przy­ szykował derki dla Brenny. Potem rozłożył futrzak w pobliżu ogniska, przywołał ją ruchem ręki, poka­ zując, że tam będzie spała, i wyszedł na zewnątrz zająć się końmi. Brenna podeszła do swego legowiska. Mdliło ją ze zdenerwowania. Jutro albo zabije człowieka, albo po­ niesie konsekwencje nieudanego zamachu. Obie moż­ liwości napawały ją równym przerażeniem. Zupa pachniała bardzo apetycznie. Cały dzień nie miała nic w ustach. Zrezygnowała jednak z jedzenia w obawie, że chwycą ją torsje. Położyła się na futrzaku. Drażniły ją sznury wpija­ jące się w nadgarstki. Przez chwilę się zastanawiała, czy ich nie rozciąć, lecz postanowiła nie ryzykować. Szkoda byłoby stracić sztylet tylko po to, żeby sprawić sobie ulgę. Wyciągnęła kordzik z pochwy i wsunęła pod futrzak, żeby mieć go w zasięgu ręki. Zanim Arno wrócił do izby, zapadła w sen.

320

321

Drugiego dnia Arnowi zrobiło się żal Brenny i roz­ wiązał jej ręce. W nocy, kiedy była pewna, że zasnął, spróbowała wymknąć się po cichu. Lecz on ją prze­ chytrzył, zastawiając pułapkę w postaci wozu pełnego drewna; wpadła na niego po ciemku zaraz za drzwia­ mi. Znalazł się przy niej, zanim zdążyła pozbierać się z ziemi, i zawlókł z powrotem do chaty. Wyrywała się mu z całej siły, miotając przekleństwa w ojczystym

języku. W końcu się poddała. Odtąd Arno na noc przywiązywał ją do stalowego pręta przy palenisku. Nie mogła nawet sięgnąć po sztylet, gdyby zaszła taka potrzeba. Na szczęście w ciągu dnia miała rozwiązane ręce. Gdy upłynął tydzień, Arno wyraźnie zaczął się nie­ cierpliwić. Pomstował i mruczał do siebie pod nosem, co z kolei Brennę napawało otuchą. Być może coś złe­ go spotkało Cedrica i nigdy się już nie pojawi! Wie­ działa, że Arno był równie nieszczęśliwy z powodu porwania jak ona sama. Kto wie, może pozwoli jej odejść? Dziesiątego dnia, kiedy nadal nie było Cedrica, Brenna zdecydowała się odezwać do Arna. Nie miała nic do stracenia, ponieważ bez swego kompana nie mógł prowadzić rozmów, z których mogłaby czerpać istotne informacje. Podeszła do niego, kiedy w ponurym nastroju przy­ gotowywał chleb na poranny posiłek. - Twój przyjaciel najwyraźniej zapomniał, że tu je­ steśmy - zaczęła, wprawiając go w zdumienie. - Jak długo zamierzasz mnie więzić? - Biegle mówisz w moim języku. - Nie gorzej od ciebie - odparła. - Podobno jesteś tu od niedawna. Musiałaś mieć dobrego nauczyciela, skoro tak szybko poznałaś nasz język. Czy to twój pan cię nauczył? - Dowiedziałam się od niego wielu rzeczy - po­ twierdziła obojętnym tonem, podchodząc bliżej. Również i tego, że za przetrzymywanie cudzej włas­ ności płaci się wysoką cenę. Siedzący przy stole Arno poderwał się z miejsca, jakby sam Garrick stanął za jego plecami.

322

323

36 Cedric nie wrócił ani nazajutrz, ani następnego dnia. Jak się później okazało, na jego powrót czekali ponad tydzień. Pierwsze dni były dla Brenny torturą. Każdy hałas, nawet wycie wiatru brała za przyjazd Cedrica. W tych trudnych dniach nie mogła nawet żyć na­ dzieją, że Garrick ją odnajdzie, bo, począwszy od nocy po porwaniu, przez trzy kolejne doby padał śnieg. Zniknął po niej wszelki ślad. Garrick nigdy nie od­ gadnie, że uprowadzono ją na statek. Będzie pomsto­ wał, że śnieg zasypał trop, ale uda się na poszukiwa­ nia na północ, oddalając się coraz bardziej od fiordu i od niej. Przeklęty śnieg! Przeklęci Cedric i Arno! Niech sczeźnie ta kobieta, która im o niej opowiedziała! Kim była? Czyżby Cordella spełniła swoją groźbę? Nie, nie umiałaby się z nimi porozumieć, poza tym nie wie­ działaby, jak ich znaleźć. Stanął jej przed oczami in­ cydent z Morną. Tak, ona jest zdolna do intryg. Było jeszcze parę osób, które mogły zapragnąć wyrównać z nią rachunki - Bayard, Gorm, nawet Hugh, a także wiking, którego poniżyła, raniąc podczas walki. Każdy z nich mógł posłużyć się ową tajemniczą kobietą do konszachtów z Cedrikiem i Arnem.

- Młody Haardrad nigdy się nie dowie, że cię tu sprowadziliśmy. - Dowie się po jakimś czasie - wyraziła nadzieję. Zna dobrze swoje ziemie i przeszuka je dokładnie. A kiedy mnie tam nie znajdzie, rozejrzy się po tej stronie fiordu. - Nie, prędzej zrezygnuje z poszukiwań! - Tak sądzisz, wikingu? W takim razie najwidocz­ niej nie wiesz, że kocham Garricka Haardrada z wza­ jemnością. - To nie do końca prawdziwe stwierdzenie bardzo gładko przeszło jej przez usta. - Miłość, która nas łączy, pokona wszelkie przeszkody. Arno usiadł, patrząc na nią w taki sposób, że po­ czuła się trochę nieswojo. - Może masz rację, dziewczyno. Ale ja nie mam tu nic do gadania. Pilnuję cię tylko dla innego. - Pomogłeś mnie porwać! - Oskarżycielskim ge­ stem wyciągnęła wskazujący palec w jego kierunku. Nie pozwalasz mi odejść. Ponosisz taką samą odpo­ wiedzialność jak twój druh. - Przestań mleć ozorem, kobieto! - zdenerwował się. - Wolałem, kiedy siedziałaś cicho! - Wiesz dobrze, że mówię prawdę. Garrick nie pu­ ści ci tego płazem, chyba że pozwolisz mi odejść. - Nie ja tu decyduję. Zachowaj swe argumenty dla Cedrica. Teraz należysz do niego. - Prędzej umrę, niż będę jego! - wyrzuciła z siebie, krzywiąc się z obrzydzeniem. - Cedrica tu nie ma powiedziała ciszej. - Możesz pozwolić mi odejść, za­ nim się zjawi. - On jest moim przyjacielem, dziewczyno. Jedynym przyjacielem. Mogę się nie zgadzać z jego postępowa­ niem, ale pozostanę mu wierny.

- Twój „przyjaciel" sprowadzi na ciebie śmierć argumentowała, za wszelką cenę chcąc go przekonać. - Nie wierzę twoim słowom. Garrick Haardrad nie będzie szukał cię po tej stronie fiordu. A jeżeli rzeczy­ wiście się do tego posunie, będzie już za późno, bo do tego czasu Cedric znudzi się tobą i zostaniesz sprzedana. Dowiedz się, że jestem po stronie Cedrica i jego rodziny. Gospodarzę na ich ziemi, jestem wasa­ lem Lathama Borgsena, ojca Cedrica. To, o co prosisz, przypłaciłbym gardłem znacznie wcześniej, zanim do­ brałby się do mnie twój pan.

324

325

- W takim razie zawieź mnie do wodza klanu. Sam przecież mówiłeś, że nie byłby zachwycony waszym postępkiem. - Dość tego! Brenna zdobyła się na ostatnią próbę. - Proszę cię. Niepotrzebnie zniżyła się do błagania, bo Arno w odpowiedzi opuścił izbę. Wyczerpana rozmową, została sama z gorzkim smakiem porażki. Kiedy wró­ cił, nie odezwała się więcej. On też milczał. Tego sa­ mego dnia po południu pojawił się wreszcie Cedric. Kiedy przekroczył próg, Brenna od razu poznała, że jest dla niego niczym smakowity kąsek dla wy­ głodniałej bestii. Cedric nie odrywał od niej oczu. Wo­ dził za nią takim lubieżnym spojrzeniem, że Arno nawet nie śmiał spytać go o powód zwłoki i skrępo­ wany odwracał wzrok. Cedric zdjął futrzaną kurtkę i wtedy Brenna zoba­ czyła, jakie potężne były mięśnie jego pokrytych bli­ znami ramion. Biła od niego siła. Wiedziała już, co znaczy zmaganie się z mocą męskiego pożądania, zwłaszcza jeśli mężczyzna odznacza się ogromną siłą. Jakie miała szanse? Ani przez chwilę nie zamierzała

targnąć się na życie Garricka, nawet na samym po­ czątku. Natomiast tego wikinga mogła zabić z zimną krwią. - Czy moja piękna zdobycz sprawiała ci kłopoty? zwrócił się Cedric do Arna, nie odrywając oczu od Brenny. - Nie, aż do dzisiaj. - Ach tak? - Cedricu, ona bardzo dobrze zna nasz język. - To prawda, dziewczyno? Brenna nie odpowiedziała i tylko przysunęła się bli­ żej posłania, pod którym leżał ukryty sztylet, jej jedyna nadzieja. Musi poradzić sobie w tej strasznej sytuacji, do której niewątpliwie dojdzie. - Ona wie, kim jesteśmy - ciągnął dalej Arno. Jeżeli Haardrad ją odnajdzie, wszystko mu opowie. Przestrzegałem cię przed jej porwaniem. - Martwisz się bez powodu. Nigdy jej nie znajdzie. - Szybko ją sprzedasz? - Nie sądzę. Jeżeli Haardrad przepłynie na tę stro­ nę, po prostu go zabijemy. - Czy straciłeś rozum, Cedricu? - Zamilcz! Dość czasu zmarnowałem. Ojciec wysłał mnie po konia, którego kupił od swego kuzyna. Ta dziewczyna bez przerwy stała mi przed oczyma, nie mam zamiaru dłużej zwlekać. - Roześmiał się dziko. Zostaniesz, żeby popatrzeć, Arno? A może pora, byś pojechał pokłonić się memu ojcu? Arno obrzucił Cedrica gniewnym spojrzeniem, a potem przeniósł wzrok na Brennę, lecz widząc nie­ mą prośbę w jej oczach, czym prędzej go od niej od­ wrócił. Wzburzony wyszedł z izby, z hukiem zamy­ kając za sobą drzwi. Trzask drzwi był ostateczną odpowiedzią Arno.

Prawdę mówiąc, Brenna przewidziała, że właśnie tak się zachowa. Poczucie lojalności zmagało się w nim z wyrzutami sumienia. Na nieszczęście dla Brenny zwyciężyła lojalność, bo przecież Arno był wikingiem. Nadeszła decydująca chwila. Albo wyjdzie stąd z krwią na rękach, albo zostanie zgwałcona przez tego osiłka i na zawsze pożegna się z nadzieją na miłość Garricka, bo pod tym względem nie różnił się od in­ nych mężczyzn. Nie życzył sobie dzielić się tym, co uważał za swoją własność. Dowiódł tego już przed­ tem. Nigdy by jej nie wybaczył, nawet gdyby była niewinna. Mężczyźni są skłonni fałszywie oceniać ta­ kie sytuacje. Na razie do niczego nie doszło, ale lada moment Cedric wyciągnie po nią rękę. Okrążał ją i osaczał jak wąż szykujący się do ataku. - Chodź tu, moja śliczna - przemawiał przymil­ nie. - Znasz mój język. Wiesz, czego od ciebie chcę. Nie odezwała się słowem, lecz w jej pociemniałych oczach mógł wyczytać nienawiść i wstręt, jakie w niej budził. Nie wydawał się tym ani zaskoczony, ani tym bardziej zniechęcony. - Ha, więc będziesz mi się opierać? - Uniósł brew, wyginając usta w obleśnym uśmiechu. - Nie mam nic przeciwko temu. Jestem pewien, że dzielnie walczyłaś w obronie cnoty, ale teraz już nie masz czego strzec. Jeżeli wolisz udawać dziewicę, proszę bardzo. - Ty podła świnio! - wysyczała, nie mogąc dłużej powstrzymać obrzydzenia. - Jeśli mnie dotkniesz, zgi­ niesz, zanim zdążysz pożałować swego czynu! Roześmiał się, rozbawiony jej ostrzeżeniem. - Niczego nie pożałuję i będę się rozkoszował twym ciałem. Naprawdę wierzysz, że twój pan ukaże

326

327

Pokój Brenny oświetlała jedyna świeczka ustawiona na gzymsie kominka. Garrick stał na środku i z jado-

witą miną wpatrywał się w wystygły popiół, gdzie leżały dwie złote bransolety, które, choć pociemniałe od ognia, nadal zachowały swój pierwotny kształt. Oto jak mu się odwdzięczyła za hojność. Pokazała, co myśli o jego staraniach. Już wiele dni temu przestał ukrywać swój gniew. Dlaczego niby miał udawać, że go to nie obeszło? Był taki wściekły, że gdyby ją znalazł, zabiłby bez waha­ nia. Jednak szanse na odnalezienie Brenny były nie­ wielkie, tym razem dobrze zorganizowała ucieczkę. Nigdy więcej nie zaufa kobiecie. Dała mu słowo, naprawdę uwierzył, że go dotrzyma. - Głupiec! Wychylił zawartość kufla, który trzymał w dłoni i wyszedł z izby. Każe spalić wszystko, co po niej zostało. Nie życzył sobie żadnych wspomnień. Zszedł do dużej izby, gdzie Maudya właśnie usta­ wiała posiłek dla niego. - Jest Erin? - warknął. Podskoczyła jak oparzona i czym prędzej zeszła mu z drogi. - Już idzie - powiedziała i natychmiast dodała w nadziei, że go nieco udobrucha: - Erin jest stary, panie Garricku. Nie porusza się tak szybko jak daw­ niej. - Nie pytałem cię o zdanie - odburknął i uderzył pięścią w stół. - Na Odyna i wszechmocnego Thora! Czy żaden z moich służących nie zamierza mnie słu­ chać? Imiona obcych bogów w ustach Garricka bardziej przeraziły Maudyę niż jego gniew. Uciekła z izby, jak­ by te pogańskie bóstwa miały ją za chwilę pożreć. Po drodze minęła się z Erinem, który, bardzo zmartwiony,

328

329

się w tych drzwiach i nie pozwoli mi ciebie wziąć? Nie, dziewczyno, nikt mi nie przeszkodzi! Brenna roztropnie powściągnęła swój język. Niech myśli, że jest bezbronna. Niech straci czujność. To jej jedyna szansa. Cedric powoli zaczął odpinać broń. Najpierw odpasał miecz, a potem ciężki topór o poszczerbionym ostrzu. Ile czaszek pękło pod jego uderzeniem? Ilu ludzi pozbawił życia ten młody pyszałek? Czy popełni ciężki grzech, zabijając go? Ale czyż nie ma do tego prawa? Kiedy rzucił się na nią, krzyknęła, zaskoczona na­ paścią, nie tyle ze strachu, ile z żalu, że upadli daleko od sztyletu i nie widziała sposobu, by się teraz do niego zbliżyć. - Zwycięzca sięga po swój łup - wymamrotał, za­ nim rozerwał jej koszulę do pasa. Zabrał się do rozwiązywania skórzanego paska. Brenna broniła się zaciekle, okładając go pięściami. Zaklął, gdy krew popłynęła z rozciętej wargi, i ude­ rzeniem w twarz niemal pozbawił ją przytomności. Kiedy leżała oszołomiona, pasek puścił jak pod do­ tknięciem czarodziejskiej różdżki, i koszula została rozdarta do końca. Z otępienia wyrwał ją potworny ból. Cedric miętosił i ugniatał piersi Brenny, czerpiąc rozkosz z jej roz­ paczliwego krzyku. Dręczył ją tak długo, aż zemdlała, nie mogąc dłużej znieść tej tortury.

37

popatrzył na jej pobladłą z udręki twarz i przerażone oczy. - Nie możesz wyładowywać gniewu na biednej dziewczynie - odważnie upomniał Garricka, choć wie­ dział, że nie powinien tego czynić. - Nic złego nie zrobiła i dobrze ci służy. Garrick wpadł w jeszcze większy gniew. - Starcze! Na zbyt wiele sobie pozwalasz. Czyżbyś zapomniał, kto tu jest panem?! - Bardzo dobrze wiem, komu służę z oddaniem i... cierpliwością, jeśli akurat wymaga tego sytuacja. Garrick poczuł się odpowiednio skarcony, lecz po­ krył skruchę groźną miną i od razu przystąpił do rze­ czy. - Opowiedz raz jeszcze, co zapamiętałeś z tamtego dnia, kiedy zniknęła Brenna. - Znowu? Garricku, czterokrotnie już o tym roz­ mawialiśmy. Powiedziałem wszystko, co wiem. Akurat w tej chwili Perrin wkroczył do izby. Jego przygnębiona twarz świadczyła o tym, że nie przynosi żadnych dobrych wieści. Garrick spojrzał na niego przelotnie i powrócił do przepytywania Erina. - Po prostu powtórz swoją historię, Erinie. Stary sługa westchnął ciężko. - Nic nie wiedziałem, że dziewczyna wróciła tam­ tego dnia ani że ty przyjechałeś i odjechałeś. Przekli­ nam tę moją słabość, bo gdybym się wtedy nie roz­ chorował, nie byłoby tej całej zgryzoty. - Mniejsza z tym, Erinie! - przerwał mu szorstko Garrick. - Opowiedz po kolei, co się działo. - Ponieważ nie sądziłem, że będę potrzebny, z sa­ mego rana poszedłem do Rayny, aby mi dała leczniczy napar. Kazała mi się położyć i większość dnia spędzi­ łem w łóżku. Bóg mi świadkiem, że po jej ziółkach

poczułem się znacznie lepiej. Do stajni wróciłem przed nocą i wtedy usłyszałem wycie owczarka. Zawodził jak jaka bestia z piekła rodem. Jeszcze nie było śnie­ życy, więc nawet moje stare uszy wyraźnie słyszały, skąd dochodził skowyt. Znalazłem psa samego w do­ mu. Z początku nic nie wzbudziło moich podejrzeń, lecz już po chwili pomyślałem, że przecież zwierzę nie rozpaliło ognia ani nie włożyło do ogniska bochna chleba, który zdążył już mocno się przypiec. Ponieważ wiedziałem, że kobiety siedzą u siebie, posłałem do ciebie Gorana z wiadomością o tym, co odkryłem. W stajni nie było konia Brenny, dlatego sądziłem, że nadal jest z tobą w domu Anselma. Zanim wróciłeś z Coranem, rozpętała się śnieżyca i wszelkie ślady zniknęły pod śniegiem.

330

331

Garrick zazgrzytał zębami. Przeklinał wtedy niebio­ sa za tę śnieżną burzę, która skutecznie udaremniła szybką pogoń tropem Brenny. Minęło wiele dni, a on nadal jej nie odnalazł. - Wspominałeś, że kiedy otworzyłeś drzwi tamtej nocy, pies wybiegł z domu, kierując się prosto na dzie­ dziniec. - Tak było - potwierdził Erin. Garrick uderzył pięścią w otwartą dłoń. - Przeszukałem każdą piędź ziemi na wschodzie, aż do podnóża gór. Nigdzie nie natrafiłem na naj­ mniejszy ślad! - A w górach sprawdziłeś? - odezwał się wreszcie Perrin. - Nawet największy głupiec wie, że nie można tam przetrwać zimy, ale owszem, zajrzałem na wzgórza. - A pies? Może miałby więcej szczęścia. Nie zabra­ łeś go ze sobą? - zapytał Perrin. - Nigdzie nie mogłem go znaleźć, kiedy wyjeżdża-

łem na poszukiwania. Erin mówi, że wrócił następne­ go dnia przemoczony i ranny. Parę godzin później zdechł. - Przykro mi, Garricku. Wychowałeś go od szcze­ niaka. Garrick milczał. Na razie nie przeżywał utraty psa, bo wszystkie jego myśli skupiały się wyłącznie na poszukiwaniach Brenny. - Nadal twierdzę, że ona nie uciekła - oznajmił Erin ze stoickim spokojem. - Jest gdzieś tam, kto wie, czy nie poraniona, a może i... - Tylko mi nie mów, że ona nie żyje, starcze! przerwał mu Garrick z taką mocą, że Erin z miejsca pożałował tego, co jeszcze trochę, a nieopatrznie by powiedział. Perrin usiłował rozładować powstałe między nimi napięcie. - Mówicie, że pies wrócił mokry... Najbliższe jezio­ ro jest na północny zachód stąd. Byłeś tam, Garricku? - I tam, i na północy. Mój ojciec nadal przetrząsa zachodnie tereny w kierunku wybrzeża. - I ja także razem z innymi przejechałem północ i wschód. - Dziękuję, Perrinie, za twój wysiłek, ale czas prze­ rwać poszukiwania. Erin nie powiedział mi nic no­ wego. Nie mam żadnych wskazówek, dokąd mogła uciec. - Chcesz zrezygnować? - Ta kobieta sprytem nie ustępuje mężczyznom. Kiedyś poprzysięgła, że jej nie odnajdę, jeśli zdecyduje się uciec. Za pierwszym razem sprowadziłem ją z po­ wrotem wyłącznie dzięki psu. - Chcesz rezygnować, kiedy, jak mówi Erin, może być ranna i niezdolna do powrotu?

- Znalazłbym ją w takim wypadku. Mój ojciec nie przerwie poszukiwań, ale ja nie mam ochoty dalej robić z siebie głupca. Zniknęła i nie życzę sobie, by więcej wymawiano przy mnie jej imię.

332

333

38 Ocuciło ją chluśnięcie lodowatej wody w twarz. Dławiła się i kasłała, w pierwszej chwili przekonana, że tonie. Kiedy otworzyła oczy, powróciła świadomość zagrożenia, lecz nie mogła sobie przypomnieć, co na­ pawa ją strachem, dopóki nie spostrzegła pochylonej nad sobą zwalistej sylwetki. Cedric stał u jej stóp kompletnie pozbawiony odzie­ nia. A ona leżała obnażona w rozdartej od góry do dołu koszuli, kiedy on sycił oczy jej widokiem z lu­ bieżnym grymasem na ustach. Czy już się stało? Czyż­ by ten rzeźnik zmasakrował jej najbardziej intymne miejsca, kiedy leżała nieprzytomna? Nie! Nie! Jak to możliwe, że straciła przytomność w chwili najwięk­ szego zagrożenia?! - Wreszcie się ocknęłaś - rzekł z pogardą. - Jesteś jak wszystkie moje kobiety: mdlejesz, gdy trochę za­ boli. Sądziłem, że się od nich różnisz, że potrafisz więcej znieść. Powróciło wspomnienie tamtego potwornego bólu. Spojrzała na swoje piersi. Już zdążyły utworzyć się sińce w miejscach, gdzie jego palce wpiły się w ciało. Bezskutecznie usiłowała zebrać porwaną koszulę. - Jesteś zwierzęciem! - wycedziła, czując, jak krew burzy się w niej z nienawiści. Cedric zareagował na jej wybuch złowieszczym chi­ chotem.

- Nie podobają ci się rozkosze ze mną? Jeszcze je polubisz, Brenno - zapewniał, podnosząc głos pod wpływem podniecenia. - Będziesz uwielbiać to, co robię. Zaczniesz znajdować przyjemność w odczuwa­ niu bólu i jeszcze będziesz mnie prosić o więcej. Żołądek podszedł jej do gardła z obrzydzenia. Nie ma wyjścia, będzie musiała go zabić. Tylko kiedy? Ile zdąży wycierpieć, zanim nadarzy się okazja? Był niepoczytalnym potworem. Budził w niej odra­ zę, a jednocześnie z pewnego rodzaju chorobliwą fa­ scynacją nie mogła oderwać od niego oczu. Blizny pokrywające jego ramiona i tors były niczym w po­ równaniu z ohydną głęboką szramą na udzie. A tuż obok sterczał jego pobudzony członek, taki ogromny, iż musiał zadawać nim ból. Czy to już się stało? Czy prężył się teraz, gotowy do ponownej napaści? Mu­ siała się tego dowiedzieć. Jeżeli było po wszystkim, to gdy wróci do Garricka, nie będzie mogła wyzbyć się potwornego wstydu, który już na zawsze stałby między nimi. Przygnębiona, zagryzła wargi. - Czy... - To pytanie nie chciało jej przejść przez usta, ale musiała wiedzieć. Zacisnęła powieki i wy­ rzuciła z siebie: - Czy ty mnie wziąłeś? - Masz wątpliwości? - Roześmiał się w odpo­ wiedzi. Jęknęła zrozpaczona, na co on zareagował jeszcze przeraźliwszym wybuchem śmiechu. - Nie, dziewczyno. Kobieta musi poczuć każdy centymetr mojego miecza. Musi wiedzieć, z kim ma do czynienia. I ty zaraz się tego dowiesz! Odetchnęła z ulgą. Ale już w następnej chwili z przerażeniem zdała sobie sprawę, że dotąd nie zna­ lazła się ani trochę bliżej od ukrytego pod futrzakiem

sztyletu. Cedric wyraźnie zamierzał spełnić swą obiet­ nicę. Kiedy nachylił się nad nią, odczołgała się nieco do tyłu, podpierając łokciami, lecz był zbyt blisko, aby mogła się podnieść i uciec. Ułamek sekundy później rzucił się na nią z głośnym okrzykiem zwycięzcy. Straciła oddech, gdy runął całym ciężarem. Roz­ paczliwie walczyła z czarnymi falami, w których po­ nownie tonął jej umysł. Czuła, że tym razem nic nie powstrzyma Cedrica. Nawet nie próbowała go ode­ pchnąć. Powodowana przerażeniem, na oślep szukała dłońmi naokoło w nadziei, że namaca broń. Wpadała w coraz większą panikę, bo dłonie natra­ fiały jedynie na kurz i brud. Cedric bez wysiłku roz­ chylił kolanem jej uda. I właśnie wtedy czubkami pal­ ców namacała chłodne ostrze i podciągając je ku sobie, zacisnęła dłoń na rękojeści sztyletu. Poderżnęłaby mu gardło jednym czystym cięciem, gdyby brak oporu z jej strony nie wzbudził w nim podejrzeń. Dostrzegł jej ramię zanurzone pod futrza­ kiem i błysk sztyletu, gdy je cofnęła. Schwycił Brennę za nadgarstek i wykręcił rękę, dociskając do podłogi tuż przy jej twarzy. Czuła, jak zwalnia uścisk na ręko­ jeści, lecz zmagała się ze swą słabością, bo od tego zależało jej życie. Nie mogła przegrać. Nie teraz, kiedy była tak blisko celu! Cedric uniósł się na kolana i zamierzył się na nią wolną dłonią zaciśniętą w pięść. Wrzał z wściekłości. Brenna uświadomiła sobie, jakie przeżyje tortury, jeżeli go nie pokona. Zanim dosięgnął ją cios, po którym zapewne stra­ ciłaby przytomność, ostatkiem sił podjęła próbę ode­ pchnięcia Cedrica. Podciągnęła nogi i wyrzuciła je w górę. Chociaż dosięgnęła go tylko jedną nogą, stra-

334

335

cił równowagę i runął przed siebie z rozdzierającym okrzykiem. Zaskoczyło ją to, bo nie rozumiała, jak to możliwe, że jednym kopnięciem mogła pokonać tak potężnego przeciwnika. Jednak tak się właśnie stało, bo Cedric, padając, nadział się na sztylet; leżał teraz w bezruchu. Odczuła wielką ulgę, choć z trudem łapała oddech pod bezwładnym ciałem Cedrica. Musiała jeszcze raz zebrać siły, by się spod niego wyczołgać. Cedric się nie ruszał. Jeżeli jeszcze nie był martwy, to lada moment życie z niego ujdzie. Nie czuła wyrzutów sumienia. Nie popełniła zbyt ciężkie­ go grzechu, bo jeśli jakikolwiek człowiek zasługiwał na śmierć, to niewątpliwie on nim był. Przypomniała sobie jego przechwałki o tych wszystkich kobietach, które skrzywdził, i dziękowała Bogu, iż uniknęła po­ dobnego losu. One na pewno nie będą po nim płakać. Chociaż zachowała przytomność umysłu, jej orga­ nizm zareagował gwałtownie. Kiedy zobaczyła kałużę krwi, wypływającą spod Cedrica, dostała mdłości. Od­ wróciła się i zwymiotowała; torsje nie przestawały szarpać pustego żołądka. Wstała z podłogi, nie zważając na skurcze, bo czas naglił. Arno mógł wrócić lada chwila i wtedy znalaz­ łaby się w krytycznym położeniu. Zabiła wikinga, wolnego człowieka, do tego syna wodza. Jeżeli ją od­ najdą, zapłaci za swój czyn życiem. Arno zaalarmuje cały klan, będą ją tropić. Jeśli jednak zdąży dotrzeć do Garricka, on ją obroni.

drodze swoją pelerynę. Bez kłopotu trafiła do prymi­ tywnej szopy, gdzie stała Willow. Nie traciła czasu na zakładanie leżącego obok siodła, zarzuciła jej tylko futrzak na grzbiet. Znalazła worek owsa, więc doło­ żyła go do bagażu, po czym wskoczyła na Willow i wyjechała z szopy. Na ciemnoniebieskim niebie nie było gwiazd. Bła­ gała w duchu opatrzność, by się okazało, że dom Arno stoi przodem do fiordu, bo właśnie ten kierunek wy­ brała. Na horyzoncie, nieco po lewej stronie, zamaja­ czyła sylwetka Arno, powracającego konno. On też ją zauważył i przez chwilę z obawą pomyślała, że na darmo przeszła przez to wszystko. Ale on nie ruszył ku niej, tylko przystanął i patrzył, jak odjeżdża. Brenna nie zaprzątała sobie głowy rozważaniem, co nim kierowało. Niewątpliwie doznał szoku, podejrze­ wając, co mogło się wydarzyć. Jechała przed siebie, zachęcając Willow do szybszego biegu. Zanim wjecha­ ła w kępę drzew, obejrzała się za siebie. Arno galopo­ wał w stronę domu. Jaką ma przewagę? Arno na pewno zwoła sąsiadów, aby pomogli mu w pościgu. Więc zyska trochę czasu, bo zapewne nie od razu uda mu się ich przekonać, że Cedric zginął z ręki kobiety. Co prawda jego śmierć była wypadkiem, niemniej zamierzała go zabić, więc nie może liczyć na pobłażliwość. Mój Boże, oby tylko nie wpadła z deszczu pod rynnę!

Gorączkowo zbierała wszystko, co mogło okazać się przydatne - żywność, derki, broń Cedrica oraz sznur, którym Arno krępował ją na noc. Na wszelki wypadek dorzuciła krzemień. Zgarnęła rzeczy do tobołu, który zrobiła z kilimu, i wybiegła na dwór, chwytając po

Miała wrażenie, że jedzie całe wieki. Nie przystanęła ani nie zwolniła, dopóki nie usłyszała w oddali huku wody bijącej o skały fiordu. Odetchnęła z ulgą, bo już zaczynała mieć wątpliwości, czy zamiast na północ nie pojechała na południe. Strach pomyśleć, jak bar­ dzo zmalałyby jej szanse ucieczki, gdyby rzeczywiście tak było. Nadal nie miała pojęcia, jakim sposobem

336

337

pokona fiord i dotrze w bezpieczne miejsce. Potrze­ buje pomocy Garricka. Oczyma duszy zobaczyła jego dom na klifie. Zastanawiała się, czy dojdzie tam jej krzyk. Otucha wstąpiła w jej serce, bo uznała to za całkiem prawdopodobne. Ostrożnie zbliżyła się do fiordu. W tym miejscu pła­ ski brzeg łagodnie wchodził w wodę. Przeciwległe wybrzeże porastał gęsty las. Nigdzie ani śladu piono­ wego klifu, wzdłuż którego prowadziła ścieżka do zabudowań Garricka. Brenna była zdruzgotana. Nie wiedziała, jak daleko w głąb zatoki zawiózł ją statek porywaczy ani ile kluczyli na lądzie. Ona pojechała prosto na północ, przynajmniej tak jej się wydawało. - Dobry Boże, wskaż mi drogę! - zawołała. Jakby w odpowiedzi Willow skręciła w lewo i ru­ szyła wzdłuż brzegu. - Willow, obyś miała rację! - powiedziała ze łzami w oczach. Brenna czuła zimno tylko wtedy, gdy lodowaty wiatr smagał jej nagie ciało pod rozchylającą się pe­ leryną. Na szczęście nie musiała podtrzymywać prze­ rzuconego przez koński grzbiet luźnego tobołka, więc jedną ręką trzymała się grzywy, drugą zgarniała poły peleryny. Nie potrafiła się zorientować, jaka jest pora dnia, dopóki na niebie nie rozbłysły gwiazdy. Nie umiała określić, ile już czasu jedzie. Czy minęła godzina, czy dwie? Wreszcie rozpoznała krajobraz po przeciwległej stronie fiordu. Dom na klifie wydawał się stać tak blisko... Nie posiadała się z radości. Co prawda głę­ boka woda dzieliła ją od ukochanego, ale on ją pokona i znowu będzie bezpieczna!

doczekała się odpowiedzi, zaczęła wątpić, czy Garrick jest w domu. Równie dobrze mógł się udać na poszu­ kiwania. Lecz przecież ktoś musi być w środku; z ko­ mina leciał dym. Czy jednak przez szczelnie zamknięte okna i drzwi doszło do nich jej wołanie o pomoc? Poczucie szczęścia prysło. Jej sytuacja ani trochę nie uległa poprawie. Rozpaczliwe nawoływania nie się­ gały domu, głos chrypł, a nadwerężone gardło nie­ znośnie bolało. Przebyła taki szmat drogi, dotarła tak blisko, lecz nikt jej nie dostrzegł, nikt nie usłyszał. Nawet gdyby ktoś wynurzył się teraz z domu, nie byłaby w stanie zwrócić na siebie jego uwagi. Osunęła się na ziemię, poddając rozpaczy. Z oczu popłynęły łzy, wstrząsało nią łkanie. Co robić? Nie może czekać do rana, aż ktoś wyjdzie z domu, bo wcześniej może odnaleźć ją Arno. Tylko jak dostać się na drugi brzeg bez pomocy? Nie przepłynie wpław ani nie przeprawi się statkiem. Jeśli miałaby przepły­ nąć fiord czółnem, musiałaby zostawić Willow. To było jedyne rozsądne rozwiązanie. Już na samą taką myśl ogarnął ją żal, chociaż na razie nie miała tej łodzi. Wsiadła na konia i ruszyła z powrotem w tę samą stronę, skąd przyjechała. Pierwszej nocy nie spała w ogóle. Minęła po drodze przystań, gdzie statek wikingów kołysał się w niewiel­ kiej zatoczce. Nie zauważyła w pobliżu żadnych łó­ dek, więc posuwała się dalej wzdłuż brzegu. Ból ple­ ców i brak czucia w zmarzniętych nogach utrudniały dalszą jazdę, a pusty żołądek od dawna domagał się pożywienia.

Wjechała na skalny szczyt, zsiadła z konia i zaczęła nawoływać Garricka. Gdy minął dłuższy czas i nie

Zdecydowała się na postój dopiero rano, bardziej ze względu na Willow niż na siebie. Szybko nakarmiła klaczkę, wytarła ją do sucha i sama też skubnęła nieco

338

339

jedzenia. Potem oddarła wąskie paski skóry z futrza­ nej kapy chroniącej Willow. Mieczem Cedrica zrobiła otwory przy brzegach koszuli i zasznurowała ją ode­ rwanym rzemieniem. Zwinęła się w kłębek obok konia i przedrzemała parę godzin. Wszystkie dni wyglądały podobnie. Odrobina snu, pośpieszny posiłek i ciągły lęk przed pościgiem. Wkrótce zapasy żywności skurczyły się i musiała za­ cząć polować. Dzięki Bogu zabrała ze sobą krzesiwo i nie musiała jeść surowego mięsa. Dotąd w nocy nie rozpalała ogniska ze strachu, że pościg jest gdzieś bli­ sko, teraz nie miała wyboru. Szóstego dnia straciła nadzieję na znalezienie czół­ na. Nie rozpaczała jednak, bo nie musiała rozstawać się z Willow. Niestety, w tej sytuacji pozostało jej je­ dynie objechać zatokę naokoło. Albo w końcu dotrze do domu, albo zginie gdzieś w lesie. Resztki nadziei, jakie jej zostały, topniały z dnia na dzień; fiord zdawał się nie mieć końca. Jechała bezmyślnie przed siebie tylko dlatego, że nie miała innego wyboru. Czasami szła obok konia i zdzierała wełniane onuce, w które zawijała stopy. Polowała jedynie wtedy, gdy głód stawał się nie do zniesienia. Dwukrotnie padła zemdlona i za każdym razem ocuciło ją poszturchiwanie końskich chrap. Wierne zwierzę nie dawało jej umrzeć. Wreszcie jej obolałe ciało odmówiło posłuszeństwa i zapadła w sen. Spała cały dzień i noc; nawet delikatne zachęty Willow tym razem nie poskutkowały. Sen nie przyniósł i gotowa na śmierć. stertą derek. Już nie i nogach. Willow wyraźnie

ulgi. Obudziła się zrezygnowana Leżała, trzęsąc się z zimna, pod czuła bólu w skostniałych rękach starała się zwrócić na siebie jej 340

uwagę, lecz zamknęła oczy, pragnąc, by klaczka ode­ szła i pozwoliła jej umrzeć w spokoju. Kiedy wreszcie zwierzę dało za wygraną i pobiegło truchtem przed siebie, uniosła głowę i odprowadziła je pożegnalnym spojrzeniem. I wtedy zobaczyła jezioro. Ogromne je­ zioro otoczone górami. Tu właśnie kończył się fiord.

39 Cały dzień zajęło jej okrążanie jeziora. To była naj­ trudniejsza, najbardziej ryzykowna część podróży. W wielu miejscach musiała brodzić w płytkiej wodzie, bo ostre głazy, które stoczyły się z gór, zagradzały drogę. Ciepłe prądy nie dochodziły tak daleko w głąb lądu, więc kiedy suszyła rzeczy, narażała się na od­ mrożenia. Przejeżdżała przez nagie, pozbawione roślinności obszary, gdzie trudno było o zwierzynę. Ziemię po­ krywała śnieżna skorupa po ostatnich zadymkach; musiała ją rozbijać w poszukiwaniu pożywienia dla Willow, ponieważ nie miała już owsa. Konieczność zdobywania jedzenia dla siebie skłoniła ją do skiero­ wania się na północ. Pokonywała strumyki i zamarz­ nięte jeziora. Przeklinała niskie góry, które opóźniały jazdę. Jeżeli udało jej się zabić jakieś zwierzę, podróż nie wydawała się aż tak uciążliwa. Polowała za po­ mocą prymitywnego łuku, do którego cięciwę zrobiła z włókien rozplecionego sznura. Strzały wycinała to­ porem Cedrica. Tropienie zwierzyny było zadaniem wymagającym ogromnego wysiłku. Zastanawiała się, jak to możliwe, że Garrick potrafił zimą zdobyć tyle skór. Świadomość, iż każdy pokonany odcinek drogi 341

przybliża ją do domu, dodawała jej energii. Opuściło ją uczucie bezradności i zagubienia, wiedziała, że przeżyje. Tak bardzo przywykła do bólu stawów, za­ drapań i pęcherzy, że przestała go zauważać. Przyj­ dzie czas na leczenie ran i pokrzepienie wychudzo­ nego ciała. Dojdzie do siebie pod opieką Garricka. Odzyska siły dzięki jego miłości. Bo przecież on ją kocha! Co prawda jeszcze się do tego nie przyznał, ale zrobi to w swoim czasie. Te myśli trzymały ją przy życiu w chwilach rozpa­ czy. Świadomość, że on na nią czeka, czyniła cierpienie lżejszym. Jak bardzo musiał się o nią martwić, prze­ czesując okolicę podczas poszukiwań! Pewnie stracił już nadzieję. I właśnie dlatego ich spotkanie nabierze większej słodyczy. Kiedy wjechała na znajome tereny, radość i ulga dodały jej nowych sił. Gdyby Willow nie była tak samo wycieńczona jak jej pani, zapewne pokonałaby ostatni odcinek drogi galopem. Ale biedne zwierzę potrzebowało dwóch godzin, by wreszcie wdrapać się na wzgórze, u którego stóp stał dom Garricka. Jaki cudowny widok! Nie sądziła, że jeszcze go kiedyś zobaczy! Erin był w stajni, kiedy otworzyła wrota i wciągnęła klaczkę do środka. W jego wzroku wyczytała nie tyle zaskoczenie, ile niedowierzanie. - Wracasz z zaświatów? - przywitał ją wystraszonym głosem, wyraźnie blednąc. Zebrała w sobie resztki siły, by się uśmiechnąć. - Nie, nie umarłam. Choć wiele razy prosiłam o śmierć. Kręcąc głową, patrzył na nią ze współczuciem. - Nie powinnaś była uciekać, dziewczyno.

- A jeżeli już się na to porwałaś, niedobrze, że wró­ ciłaś. Skwitowała uśmiechem jego słowa. - Ja nie uciekłam, Erinie. Porwali mnie dwaj wi­ kingowie z przeciwległego brzegu fiordu. Bardzo chciał jej uwierzyć, lecz wszystko wskazy­ wało na to, że kłamie. Jednak nie do niego należy osądzanie jej. - Wyglądasz na wycieńczoną, dziewczyno. Przygo­ tuję ci posiłek. - Nie. Zjem w domu. Czy Garrick jest u siebie? Kiedy niepewnie kiwnął głową, zaczęła opowiadać: - Nawoływałam was z tamtego brzegu, ale nikt mnie nie słyszał. Nie mogłam zbyt długo tkwić w jed­ nym miejscu, bo zabiłam jednego z porywaczy. Zdaje się syna wodza. - Oszołomiona, z trudem zbierała myśli. - Brenno, czy wiesz, co mówisz? Skupiona na wspomnieniach, zdawała się nie sły­ szeć jego słów. - Straciłam poczucie czasu. Objechałam fiord do­ okoła. Erinie, jak długo mnie nie było? - Bez mała sześć tygodni. - Aż tyle?! - Brenno... - Zajmij się Willow, Erinie. Dużo wycierpiała, po­ trzebuje dobrej opieki. Muszę zobaczyć się z Garrickiem. Nie chcę dłużej tego odkładać. - Brenno, dziewczyno, nie idź do domu! - Dlaczego? - zapytała, dostrzegając niepokój w je­ go oczach. - Nie będziesz tam mile widziana. - Nie opowiadaj bzdur, Erinie. - Zmarszczyła brwi. - Czy on też uważa, że uciekłam?

342

343

- Co?

- Tak. - Tym bardziej powinnam bezzwłocznie się z nim zobaczyć. Musi poznać prawdę. - Brenno, proszę... - Nie obawiaj się, Erinie - przerwała mu, zmierza­ jąc do drzwi. - W takim razie idę z tobą. W domu było ciepło od buchającego w kuchni og­ niska. Smakowite zapachy przyprawiły wygłodzoną Brennę o zawrót głowy. Przez ostatnie tygodnie ani razu nie najadła się do syta; racjonowała jedzenie, cały czas niepewna, czy znowu uda jej się coś upolować. Pierwsza spostrzegła ją Janie. Znieruchomiała nad robotą, wpatrując się w nią okrągłymi ze strachu ocza­ mi. Brenna podeszła i z uśmiechem uścisnęła przyja­ ciółkę. Nie odezwały się do siebie słowem. Brenna zbierała siły do rozmowy z Garrickiem, a Janie zanie­ mówiła z przerażenia. Brenna przeszła do izby, zosta­ wiając wyjaśnienia Erinowi. Garrick, pochylony nad kominkiem, dźgał płonące bierwiona żelaznym szpikulcem, jakby miał do czy­ nienia z jakimś bliżej nie określonym wrogiem. Brenna musiała nasycić oczy jego widokiem, zanim podeszła i stanęła za nim. Odwrócił się gwałtownie, czując czy­ jąś obecność. W milczeniu mierzyli się wzrokiem. Cho­ ciaż dostrzegła w jego spojrzeniu zdumienie, a potem gniew, niewiele myśląc, rzuciła się mu w ramiona. Poczuła, jak sztywnieje w jej objęciach. Zamiast od­ wzajemnić uścisk powoli odsunął ją od siebie. - A więc wróciłaś? - Jego spojrzenie i ton głosu raniły ją. Czytała w nich nie gniew, lecz nienawiść. Czyżbyś zgubiła drogę? - naigrawał się. - A może doszłaś do wniosku, że nie przetrwasz zimy sama w dzikich ostępach?

- Garricku, ona twierdzi, że nie uciekła - odezwał się Erin, wchodząc do izby. - Została uprowadzona na drugą stronę fiordu. - Tak ci powiedziała? - Wierzę jej! - Erin zdecydowanie stanął w obronie Brenny. - To wyjaśnia, dlaczego owczarek wrócił mo­ kry i poraniony. Zapewne usiłował iść jej tropem. - A może biegnąc za nią, wpadł do jeziora, co zre­ sztą przypłacił życiem. - Pies nie żyje?! Garrick odwrócił się, nie racząc odpowiedzieć. Skie­ rowała zrozpaczony wzrok na Erina, a ten ze smut­ kiem pokiwał głową. Boże drogi, dlaczego musiało do tego dojść? Czyż nie wystarczyło, że ona cierpiała? Wspomnienia wycisnęły łzy z jej oczu. Psisko zginęło tylko dlatego, że obdarzyło ją miłością. Garrick też tak myślał, lecz przecież nie ona tu za­ winiła. Musi go o tym przekonać. - To Arno zranił psa - wyszeptała przepełniona smutkiem. - Kopnął go, kiedy Cedric zamierzył się na niego. - Cedric! - Garricku, właśnie ci dwaj mnie porwali! Świadomość, że wątpi w jej słowa, doprowadzała ją do rozpaczy. - Musisz mi uwierzyć! Przypłynęli stat­ kiem, żeby zabrać także mojego konia. Miałeś myśleć, że uciekłam, aby nie padły na nich podejrzenia. - Niby dlaczego mieliby cię porwać? - Tego nie wiem. Dowiedziałam się jedynie, że jakaś kobieta rozmawiała z nimi o mnie. Przetrzymywali mnie w chacie Arna, ale byłam przeznaczona dla Cedrica. Kiedy zjawił się i rzucił na mnie, zabiłam go i uciekłam. Nawoływałam cię z drugiego brzegu fior­ du, licząc, że przyjdziesz mi na ratunek, nikt jednak

344

345

nie usłyszał mojego wołania. Nie potrafię pływać, nie znalazłam nigdzie łodzi, więc objechałam fiord naoko­ ło, bo nie miałam innego wyjścia. - Erinie, zabierz ją stąd, zanim stanie się coś strasz­ nego! Erin położył dłonie na jej ramionach, ale strząsnęła je zniecierpliwiona. - To wszystko prawda, Garricku! Dlaczego, na Bo­ ga, miałabym kłamać?! - W nadziei, że ci wybaczę i przyjmę z powrotem pod swój dach - odparł bezlitośnie. - Niestety, za późno! Łzy bezsilności potoczyły się po jej policzkach i spłynęły na szyję. - Gdybyś chciał, mógłbyś sprawdzić, czy mówię prawdę. Przepłyń na drugą stronę. Dowiesz się wtedy, że Cedric nie żyje i że zginął z ręki kobiety. - Taka wycieczka skończyłaby się dla mnie śmier­ cią, gdyby mnie znaleziono. Powinnaś o tym wiedzieć, skoro tyle się nasłuchałaś od naszych kobiet o klanie Borgsena. Dobrze znają tę historię i często między so­ bą plotkują. - Wcale nie! Sam je zapytaj! - zawołała histerycznie, lecz on odwrócił się do niej plecami. - Nie wiesz, co mówisz. Nikt w zimie nie przeżył­ by takiej przeprawy. Erinie, zabierz ją do domu mego ojca! - Dlaczego tam? Garrick odwrócił się ku niej z tak jadowitym wyra­ zem twarzy, że aż się skuliła pod jego wzrokiem. - Postanowiłem, że jeżeli się odnajdziesz, sprzedam cię na Wschód, gdzie niewolnicy są odpowiednio trak­ towani, a nie obdarzani względami, jak to bezmyślnie

uczyniłem. Ale ponieważ jesteś darem mojego ojca, jego prawem jest wziąć cię z powrotem. - Chodź, Brenno! - ponaglał Erin. Była rozdarta wewnętrznie. Jeszcze chwila, a się udusi, bo czuła, jak żółć podchodzi jej do gardła. Od­ rzucona przez Garricka, straciła resztki sił. Gdyby Erin w porę jej nie podtrzymał, osunęłaby się na ziemię. Pozwoliła mu wyprowadzić się z izby. Przy wyjściu przystanęła, by spojrzeć na Garricka po raz ostatni. - Wszystko, co powiedziałam, jest prawdą - oznaj­ miła bezbarwnym głosem, bo wszelkie emocje ją opu­ ściły. - To miłość do ciebie i pragnienie powrotu utrzy­ mywały mnie przy życiu. Głodowałam, wiele razy o mało nie zamarzłam na śmierć, ale wytrwałam, ufa­ jąc, że czekasz na mnie na końcu drogi. Szkoda, że nie umarłam. Oboje bylibyśmy szczęśliwsi.

346

347

Wypowiedziała te słowa do jego pieców, bo stał odwrócony od niej, wyprostowany i nieugięty. Opusz­ czała dom Garricka z boleśnie ściśniętym sercem. Utraciła go. Nic poza tym się nie Uczyło.

40 Erin nie śmiał sprzeciwić się woli swego młodego pana. Wiedział, że nie ma racji, nawet był o tym prze­ konany, lecz równie dobrze wiedział, iż Garrick nigdy nie uzna swego błędu. Żal mu było Brenny. Nie za­ służyła na taką bezwzględność. Gdyby wcześniej inna kobieta nie złamała Garrickowi życia, prawdopodob­ nie by jej uwierzył. Lecz ten młody, zgorzkniały czło­ wiek zamknął się w sobie, a ona ponosiła konsekwen­ cje jego zacietrzewienia. Brenna nie odezwała się ani słowem, kiedy Erin

wiózł ją na wozie do osady Anselma. Na pożegnanie obiecał przyprowadzić Willow, gdy klacz nabierze sił. Brenna milczała, więc z ciężkim sercem zostawił ją w domu swego byłego pana. Linnet załamała nad nią ręce, a potem otoczyła taką opieką, jakby miała do czynienia z inwalidką. Nie wolno jej było ani na krok ruszać się z łóżka. Zresztą nawet nie próbowała. Ciotka z radością zaspokoiłaby każdą jej zachciankę, ale Brenna nie miała żadnych życzeń. Mimo nalegań Linnet ledwie skubała stawiane przed nią jedzenie. Zamiast nabierać sił z dnia na dzień stwała się coraz słabsza. Nic nie mówiła i po­ grążona w apatii nie reagowała na otoczenie. Trwała w tym stanie, dopóki któregoś dnia nie złożyła jej wizyty Cordella. - Linnet mówi, że marniejesz - zaczęła z nie skry­ waną satysfakcją, przysiadając na brzegu łóżka. - Bar­ dzo mnie to cieszy. Brenna zdawała się nie słyszeć słów siostry. Patrzyła na nią z obojętnym wyrazem twarzy. Brak reakcji pod­ judził Cordellę bardziej niż cięta odpowiedź. - Słyszałaś, Brenno? Cieszę się, że umierasz. Przy­ najmniej nie będziesz kręcić się w pobliżu i uwodzić Hugha. Odkąd urósł mi brzuch, strzela oczyma za innymi. Ponieważ Brenna milczała jak zaklęta, patrząc obo­ jętnie przed siebie, Cordella wstała i obeszła łóżko wokoło. - Hugh i jego ojciec bardzo mi nadskakują. - Cor­ della coraz szybciej krążyła wokół Brenny, wypinając wydęty brzuch. - Ale nie doczekałam się takich wspa­ niałych podarków, jakie ty dostałaś od swego wikinga! Jesteś rozpuszczona, Brenno! Zawsze ci wszystkiego

mało! Dlaczego od niego uciekłaś? A teraz siedzisz tu, gdzie wcale nie jesteś mile widziana. Za każdym razem, kiedy znajdziesz się przy mnie, coś tracę. Tym razem nie pozwolę na to! Nie oddam ci Hugha, prę­ dzej cię zabiję! Brenna powiodła za nią spojrzeniem. - Jesteś głupia, Delio - powiedziała słabym gło­ sem. - Wolałabym śmierć od Hugha. On budzi we mnie odrazę. - Kłamiesz. Pragniesz tego, co moje! - Te idiotyczne obawy są bezpodstawne! Niedobrze mi się robi od twojej zazdrości. Nie chcę niczego, co należy do ciebie. Nie chcę żadnego mężczyzny! - Nawet swojego wspaniałego wikinga, który po­ rzucił cię dla innej? - zaśmiała się skrzekliwie. - Tak. Wiem o Mornie, miłości jego życia! - Delio, wyjdź stąd! - zażądała Brenna, po raz pierwszy od wielu dni unosząc się na poduszkach. Cordella przeszła przez izbę, na koniec zaskakując Brennę serdecznym uśmiechem. - No, widzę, że odzyskujesz werwę! Może jednak przeżyjesz, chociażby po to, żeby zrobić mi na złość, hmm? Do pokoju wkroczyła Linnet i wyraz ulgi pojawił się na jej twarzy. - Zdaje się, że wreszcie dochodzisz do siebie! Brenna pominęła milczeniem jej uwagę. - Co napadło Delię? - Bardzo się zmieniła, odkąd rośnie w niej życie. Martwiła się o ciebie, kiedy zaginęłaś. Wypłakiwała przede mną, że tyle złego ci uczyniła i nie będzie miała okazji pojednać się z tobą. - Trudno w to uwierzyć.

348

349

- Wszyscy baliśmy się o ciebie, Brenno. Jak nie­ mądrze postąpiłaś! Brenna z westchnieniem opadła na poduszki. - Jedyną niemądrą rzeczą był powrót do Garricka. - Nie, dziecko. Najważniejsze, że żyjesz, a teraz musisz się postarać, by jak najprędzej odzyskać siły. - Wiele rzeczy muszę ci opowiedzieć, ciociu. - Najpierw porozmawiasz z Heloise. Czeka na to od wielu dni. Poszukam jej i przyniosę ci coś do je­ dzenia. I tym razem - podkreśliła z surową miną zjesz wszystko. Brenna czekała cierpliwie. Tak jest, wyzdrowieje! Umartwiając się i pławiąc w żalu, wyrządzała krzyw­ dę wyłącznie sobie. Doprowadziła się do takiego sta­ nu, że obojętne jej było, czy umrze, czy będzie żyć. Niespodziewanie zabrzmiały jej w uszach słowa Anselma: „Prędzej zwrócę Brennie wolność, niż po­ zwolę, by należała do kogoś innego". Oddano ją Anselmowi. A zatem musi ją teraz wyzwolić, choćby mia­ ła się przyznać, że rozumiała, co mówił. Jednak jej cierpienia nie były nadaremne. Do izby weszła Heloise, a za nią Linnet z tacą pełną jedzenia. Brenna poczuła ssanie w żołądku, lecz uzna­ ła, że może jeszcze chwilę poczekać. - Zabiłam wroga Haardradów i zgodnie z prawem wikingów domagam się wolności! Obie kobiety zaniemówiły, zaskoczone jej słowami. Musiała im więc opowiedzieć, co się z nią działo. - Pewnie mi nie wierzycie, podobnie jak Garrick, który nie przyjmuje do wiadomości, że mówię prawdę - zakończyła. - Przysięgam, biorąc Boga na świadka, że wszystko, co powiedziałam, jest szczerą prawdą. - To niesamowita historia, Brenno - odezwała się

Słowa Heloise oraz powagę swego obecnego poło­ żenia w pełni uświadomiła sobie Brenna dopiero wte­ dy, gdy wyzdrowiała. Była wolna, lecz nadal pozosta­ wała na utrzymaniu Anselma Haardrada: spożywała jego jedzenie, mieszkała w jego domu. Ta zależność zaczynała jej ciążyć. Nie chciała mnożyć zobowiązań w stosunku do człowieka, któremu i tak już wiele za­ wdzięczała. Kiedy minęły dwa miesiące nowego roku i zbliżała się wiosna, Brenna odbyła rozmowę z Heloise. Zna­ lazła ją w wielkiej izbie. Nadzorując pracę służących,

350

351

Heloise po chwili milczenia. - Musisz przyznać, iż trudno uwierzyć, że udało ci się odbyć taką długą podróż o tej porze roku. - Oczywiście. Nie przetrwałabym, gdyby nie mi­ łość do Garricka. - Ja też uważam, że miłość dodaje nadludzkich sił do pokonania - wydawałoby się - nieprzezwyciężo­ nych przeszkód - potwierdziła Heloise i zamyślo­ na dodała: - Tak. W przeciwieństwie do innych ja ci wierzę. - Nie obchodzi mnie, co inni myślą. Ważne, by uwierzył mi pani mąż. Nie zniosłabym, gdyby wszyst­ kie moje cierpienia okazały się nadaremne. Muszę od­ zyskać wolność! - Brenno, przekażę mężowi to, co mi opowiedzia­ łaś. Teraz nie ma to znaczenia, czy on uwierzy. Ty już jesteś wolną kobietą. Stałaś się nią tego dnia, kiedy mój syn zrezygnował z ciebie.

41

kończyła tkać przepiękną kapę na przenośnych krosnach, dla równowagi obciążonych bryłą steatytu. Brenna z niechęcią myślała o tym, że musi prosić o przydzielenie jakiejś pracy, aby w ten sposób jej obecność stała się mniej uciążliwa. Nie mając dokąd odejść na tej obcej ziemi, musiała zostać w domu Anselma. Ale odtąd chciała płacić za utrzymanie. - Pani - zaczęła skrępowana - nie mogę dłużej ko­ rzystać z twojej gościnności, nie rewanżując się za nią. - Nie myśl o tym, Brenno. - Uważam, że to bardzo ważne. Jestem dla was ciężarem. - Jesteś wolnym człowiekiem i naszym gościem. Nie mamy zwyczaju brać zapłaty od gości. - W takim razie muszę stąd odejść - powiedziała stanowczo, czując, że przez jej nieznośną dumę rozmowa potoczy się w niewłaściwym kierunku. Heloise, ze zmarszczonym czołem, pokręciła głową. - Mój mąż mówił, że tak będzie. - Skąd wiedział? - Brenna była wyraźnie zdumiona. - On chlubi się tym, że zawsze potrafi przewidzieć twoje zachowanie. Uważa, że jesteś prawdziwym wikingiem, bo stawiasz odwagę i dumę na pierwszym miejscu. Brennę mile zaskoczyło, że Anselm tak trafnie ją ocenia, a co więcej - mówi to głośno. - A więc sądził, że długo tu nie zostanę? - Tak właśnie powiedział - przyznała Heloise. - Ja jednak nie przypuszczałam, że tak gorączkowo podejmiesz decyzję, nie masz przecież dokąd się udać. Jej słowa ubodły Brennę. - Taka już jestem i nic na to nie poradzę, że często w życiu kieruję się ambicją.

- Wiem, Brenno. I przepraszam, że cię krytykuję. Ja byłam podobna do ciebie, ale nauczyłam się po­ wściągać dumę. Mam nadzieję, że i ty kiedyś się tego nauczysz. - Jutro stąd odejdę. Dziękuję za gościnę! Heloise potrząsnęła głową, uśmiechając się słabo. - Jeżeli tak postanowiłaś, mamy na naszej ziemi niewielki dom. Mogłabyś w nim mieszkać do wiosny. Brenna odczuła ulgę, lecz i niepokój. - Tylko do wiosny? - No nie! Jak długo zechcesz. Ale mój mąż polecił mi, bym ci przekazała, że wiosną odwiezie cię do twojego kraju, jeżeli taka będzie twoja wola. Brenna przyjęła wiadomość z mieszanymi uczucia­ mi. Kiedyś gorąco pragnęła opuścić tę bezwzględną ziemię, dopóki Garrick nie zawładnął jej sercem. A te­ raz? Cóż za różnica, czy będą ich dzielić dwa lądy, czy nie? I tak rozdzielało ich od siebie morze niena­ wiści i goryczy. - Brenno, czy tego chcesz? - Tak. - Zdobyła się jedynie na szept. - Ale przecież nie masz do kogo wracać, prawda? zapytała ze smutkiem Heloise. - Nie - odparła, opuszczając wzrok. - Tylko że nie mam też dla kogo zostać tutaj. - Jest tu twoja ciotka oraz... siostra. A ja cię poko­ chałam i martwię się tym, że mój syn... - Pani, nie wspominaj o nim! - przerwała jej. - Nie znam nikogo, kto byłby równie zawzięty, niesprawied­ liwy i podejrzliwy jak on. - Zamilkła, przygryzając wargę. - Wybacz, pani. To twój syn. Zapewne jako matka inaczej go oceniasz. - O nie! Wiele postępków mojego syna nie napawa mnie dumą - wyznała Heloise.

352

353

Brenna usilnie próbowała odsunąć od siebie wszel­ kie myśli o Garricku. - Wspomniałaś, pani, o mojej ciotce. Czy zwróciła­ byś jej wolność, żeby popłynęła wraz ze mną? - Sama nie wiem, dziecko - odrzekła, pochmurnie­ jąc. - Bardzo zaprzyjaźniłyśmy się z Linnet. Przypu­ szczam jednak, że będziesz jej potrzebować bardziej niż ja. Zastanowię się i odpowiem ci przed wyjazdem. - A moja siostra i kobiety z wioski? - nie ustępo­ wała Brenna. - One się tu zadomowiły. Wydaje mi się, że są szczęśliwe. - Jako niewolnice? - Brenna nie potrafiła ukryć ironii. - O tych sprawach mogłybyśmy dyskutować go­ dzinami - uśmiechnęła się Heloise. - Wiem, co czujesz, a ty z kolei znasz moje poglądy. Tym kobietom nie powodzi się gorzej niż przedtem. - Brenna otworzyła usta, żeby zaprotestować, lecz Heloise powstrzymała ją ruchem ręki. - Natomiast twoja siostra nie może stąd wyjechać, bo nosi dziecko mego najstarszego sy­ na. Zresztą nie sądzę, żeby miała ochotę wracać do ruin.

w grę wchodzi nadmierna ambicja. - Rodzina, która tam mieszkała, oddawała nam część zbiorów. Ale po­ nieważ ty nie potrafisz pracować na roli, sądzę, że dwie skóry tygodniowo starczą za zapłatę. Wiem, że od dziecka brałaś udział w polowaniach, toteż zdo­ bycie trofeów nie powinno ci sprawiać trudności. - Na pewno nie. Ale dwie skóry to za mało. Będę dawać trzy - oznajmiła stanowczo. - Brenno! - mitygowała ją Heloise. - Nalegam! Heloise pokręciła głową, uśmiechając się mimo woli. - W takim razie pozwolisz - i nie życzę sobie żad­ nych sprzeciwów - że będę zaopatrywać cię w sól, bo nie sądzę, byś zjadła całe mięso, jakie upolujesz, więc trzeba będzie je zasolić. Zamierzam też posyłać ci owies i żyto, a także suszone warzywa, bo nie można odżywiać się samym mięsem. - Zgoda - przystała Brenna, zadowolona takim układem. - A do wiosny zgromadzę taki zapas skór, że zapłacę nimi Anselmowi za podróż. - To zbyteczne, Brenno. Anselm ich nie weźmie. - A jednak tak zrobię! Heloise uniosła ręce. - Ach ta niemądra duma! - mruknęła, po czym wróciła do swoich krosien.

Brennę przeszły ciarki. O tym nie pomyślała. Będzie musiała odbudować dom. A jeżeli nawet szary dwór ocalał, przerażała ją samotność, jaka tam na nią cze­ kała. - Mówiłaś, pani, o domu, w którym mogłabym mieszkać do wiosny. - Tak. To niedaleko stąd, nad małym jeziorem. Tuż obok budynku jest studnia. - Będę płacić za wynajem. - Oczywiście - zgodziła się dyplomatycznie He­ loise, wiedząc, że nie ma sensu sprzeciwiać się, gdy

Chata idealnie odpowiadała potrzebom Brenny. W dodatku, zanim się do niej wprowadziła, ktoś ją dokładnie wysprzątał. Ognisko z powodzeniem mog­ ło ogrzać niewielkie wnętrze, a pobliski las obfito­ wał w zwierzynę. W domku Brenna znalazła żeliwne

354

355

42

garnki, czyste wełniane pledy, kuszę i sidła, a także ubranie na zmianę z miękkiej wełny oraz ciepłą pele­ rynę. Jedynym mankamentem był brak cebrzyka, w któ­ rym mogłaby się kąpać. Przypuszczała, że nie pomy­ ślano o nim dlatego, iż jezioro było tuż obok. Obecnie, skute lodem, nie zachęcało do prób wyrąbania prze­ rębla i kąpieli w przeraźliwie zimnej wodzie. Dopóki na dworze się nie ociepli, postanowiła zadowolić się przecieraniem ciała namoczonym kawałkiem płótna. Brenna cieszyła się jak małe dziecko, urządzając swój nowy dom. Była niezależna i całkowicie odpo­ wiedzialna za siebie. Z początku delektowała się od­ zyskaną wolnością, lecz z upływem czasu miejsce eks­ cytacji zajęło uczucie osamotnienia. Nie mając do kogo otworzyć ust, niezmiennie krążyła myślami wokół Garricka. Pewnego razu natknęła się na niego w lesie. Gdy minęli się jak wrogowie, nie zamieniając słowa, ogarnęła ją melancholia.

żagiel. Była tak bardzo spragniona towarzystwa, że wcale nie doznała rozczarowania, kiedy z wozu wy­ skoczyły Maudya i Janie. Woźnicą okazał się Erin. Po żywiołowych powitaniach Brenna zaprosiła ich do środka, ciesząc się w duchu, że wcześniej zdążyła udusić mięso. Erin przywiózł bukłak wina, który Garrick podarował mu w czasie zimowych obchodów, więc spełnili toast za spotkanie. A potem Erin, pomi­ mo protestów Brenny, poszedł do lasu narąbać jej drewna na opał, bo nie chciał siedzieć z plotkującymi kobietami. Z początku tak Maudya, jak i Janie zacho­ wywały się oficjalnie, skrępowane nową pozycją Bren­ ny, ale wino i serdeczność pani domu szybko przeła­ mały lody.

Wpadła w euforię, kiedy przed chatę zajechał wóz. Z początku myślała, że to Heloise albo może Linnet przywozi wieści, kiedy Anselm ma zamiar postawić

- Erin nam opowiadał, przez co przeszłaś - zaczęła Maydya. - Aż dziw, że przeżyłaś. Brenna zaledwie kiwnęła głową. Rzadko wracała myślami do tamtych wydarzeń. Najlepiej było wyma­ zać je z pamięci. - Z Garricka jest teraz prawdziwy wiking. - Maudyo, co chcesz przez to powiedzieć? - zapy­ tała Brenna. Pragnęła wiadomości o nim, choćby na­ wet najbłahszych. - Takimi jak on straszyła mnie matka, kiedy byłam niegrzeczna. Po twoim wyjeździe zrobił się okropny. Odnosi się do nas gorzej niż wtedy, kiedy tamta ko­ bieta zostawiła go dla innego. Często wpada w złość. Boję się go. - A w ogóle jak żyje? - Jest w dobrym zdrowiu, jeśli o to pytasz. Tylko pije na umór, tak że wreszcie wali się nieprzytomny ku naszej ogromnej uldze. - Eech, pewnie przesadzasz! - A gdzie tam!

356

357

Udawała się na forsowne polowania, po powrocie soliła mięso, wyprawiała skóry, potem przygotowy­ wała posiłek na następny dzień i wyczerpana kładła się spać. Monotonne dni wypełniała po brzegi pracą, by nie mieć czasu na rozmyślanie. W miarę jak przybywało dnia, lód pękał i topniał. Powietrze jednak nie wydawało się ani trochę cieplej­ sze, toteż nadal nie ryzykowała kąpieli w jeziorze. Nowe kwiaty wykwitały na miejscu zimowych roślin; tylko gdzieniegdzie leżały jeszcze łachy śniegu. Do Norwegii zawitała wiosna.

- Nic a nic? - To wszystko prawda, Brenno. Swoimi humorami pozrażał do siebie przyjaciół, nawet Perrina. Padły między nimi słowa, których nie da się odwołać, i Perrin przestał przyjeżdżać. - Bardzo mi przykro, Janie - powiedziała współ­ czująco Brenna. - Wszyscy uważają, że nasz pan zrobił się jeszcze gorszy, gdy wrócił z drugiej strony fiordu - dopowie­ działa Maudya. - Kiedy tam był? - zapytała podnieconym głosem Brenna. - Niedługo po twoim przybyciu. Szykował się wte­ dy, jakby szedł na wojnę. Ale zobaczyliśmy go jeszcze tego samego dnia. Nikomu nie powiedział, po co tam szedł i dlaczego był zły po powrocie. Co mógł takiego odkryć, że wpadł w złość? Czy coś podważało jej wersję wydarzeń? A może poznał prawdę i wściekł się, że jej nie uwierzył, a teraz ambicja nie pozwala mu naprawić wyrządzonej krzywdy? - To cud, że wrócił - mówiła dalej Maudya. - Mógł zginąć, gdyby Borgsenowie natrafili na jego ślad. - Chodzi o ten spór między klanami? Opowiedzcie mi o nim - poprosiła Brenna, w której rozbudziła się dawna ciekawość. - Nie wiesz? - Maudyi aż zaparło dech ze zdziwienia. - Myślałam, że Janie ci mówiła. - A ja z kolei myślałam, że ty to zrobiłaś - zrewan­ żowała się Janie. - Czy któraś z was wreszcie mi powie, o co cho­ dzi? - zniecierpliwiła się Brenna. - Nie ma wiele do opowiadania - zaczęła Janie. - W takim razie pozwól, że ja to zrobię - przerwa-

ła jej Maudya, która uwielbiała wszelkie plotki. Wszystko zdarzyło się pięć zim temu. Przedtem wódz klanu Borgsenów i ojciec Garricka byli przyjaciółmi, a właściwie braćmi krwi. Latham Borgsen miał trzech synów; najmłodszy wrócił wtedy ze swojej pierwszej wyprawy morskiej. Mówię o Cedricu, tym, który jak twierdzisz... - Mów dalej - przerwała jej szybko Brenna. - Nastała jesień, czas, kiedy wikingowie dziękują bogom za udane zbiory. Anselm przygotował ogrom­ ną ucztę i oba klany spotkały się, żeby razem święto­ wać. Popijali i weselili się przez wiele tygodni. Nigdy przedtem nie popłynęło tyle miodu. - A co przerwało tę wieloletnią przyjaźń? - znie­ cierpliwiła się Brenna. - Śmierć Thyry, jedynej córki Anselma. Podobno była bardzo ładna, ale wręcz chorobliwie nieśmiała. Kiedy miała piętnaście lat, wolno jej było uczestniczyć w ucztach, lecz nigdy na nie nie przychodziła. Dlatego synowie Lathama Borgsena nie znali Thyry. - Co jej zrobili? - Właściwie dokładnie nie wiadomo, co zaszło. Wszyscy zgodnie twierdzą, że wyszła się przejść, zmę­ czona gwarem toczącej się w domu biesiady. Następ­ nego ranka znaleziono ją za stodołą martwą, z po­ twornie posiniaczoną twarzą. Suknię miała podciąg­ niętą do pasa, a uda poplamione krwią. Zaciskała dłoń na rękojeści własnego sztyletu, który tkwił jej w piersi. Brennę ogromnie poruszył nieszczęsny los młodej dziewczyny. - Zabiła się? - Tego nikt nie wie na pewno. Ale całkiem prawdo­ podobne, że nie chciała żyć po tym, co ją spotkało.

358

359

- Okropna historia. Czy nikt się nie zdziwił, dla­ czego Thyra nie wzywała pomocy, kiedy ją napadnię­ to? Nie doszłoby wtedy do tych wszystkich nieszczęść. - Była taka potulna, wszystkiego się bała - rzekła Janie. - Na pewno ją przerazili, a może po prostu zatkali jej usta. - Podobno od urodzenia była słabowita - wtrąciła Maudya. - Aż dziw, że pozwolono jej żyć. - „Pozwolono żyć"? Co to znaczy?

- Dokładnie to, co Maudya powiedziała, Brenno potwierdziła Janie z niesmakiem. - Gdybym wiedziała o tym zwyczaju wikingów, kiedy nosiłam mego synka, byłabym przerażona. Ale dzięki Bogu moje dziecko okazało się zdrowe. Brenna zrobiła się przeraźliwie blada. - Co ty opowiadasz? Co to za zwyczaj? - Rytuał narodzin - wyjaśniła Maudya. - Dziecko musi zostać uznane przez ojca - nieważne, czy jest mężem matki noworodka, czy nie. Jak wiesz, wikin­ gowie cenią sobie siłę, a gardzą słabością. Uważają, że słabi ludzie nie przetrwają w tych surowych wa­ runkach. Więc jeśli noworodek jest okaleczony albo słaby, ojciec się go wyrzeka. Wystawiają dziecko na działanie żywiołów, a ojca rozgrzeszają, uważając, że i tak by nie przeżyło, więc szkoda byłoby dla niego marnować jedzenie, skoro potrzebują go inni ludzie. - To barbarzyństwo! - oburzyła się Brenna, czując, jak żołądek podchodzi jej do gardła. - Co jest barbarzyństwem? - chciał wiedzieć Erin, który akurat wszedł do chaty z naręczem szczap. - Zwyczaj odrzucania słabych niemowląt i skazy­ wania ich na śmierć z zimna i głodu, zanim matka weźmie dziecko w ramiona. - Uważacie to za okrucieństwo? - zapytał Erin, rzu­ cając drewno obok ogniska. - A ty tak nie myślisz? - zaatakowała go Brenna. Jesteś takim samym dzikusem jak oni, Erinie, jeżeli ten potworny zwyczaj nie budzi twojego sprzeciwu! - Nie, źle mnie zrozumiałaś. Ja tylko uważam, że to mniejsza krzywda. Niech powie Janie, czy jej miłość do dziecka z dnia na dzień nie staje się silniejsza. - Jest tak - zgodziła się Janie. - Co w takim razie starasz się udowodnić, Erinie?

360

361

- Kto zrobił taką potworną rzecz? - zapytała, z gó­ ry znając odpowiedź. - Synowie Lathama: Gervais, Edgar i Cedric wszyscy trzej. - Skąd taka pewność? - Sami się zdradzili, kiedy się dowiedzieli, kim była Thyra. Wpadli w panikę i uciekli. Rozpętało się piek­ ło, pogrążona w żalu rodzina zapałała żądzą krwawej zemsty. I Garrick, i Hugh bardzo kochali swoją młod­ szą siostrę. Bracia stoczyli pojedynek o to, kto ma po­ mścić jej śmierć. Wygrał Hugh. Nie miało znaczenia, iż Borgsenowie wzięli Thyrę za zwykłą dziewczynę, najprawdopodobniej za niewolnicę. Zbrodnia godziła w klan Haardradów i sprawcy musieli ponieść karę. Hugh wraz z Anselmem, Garrickiem i grupą męż­ czyzn przeprawił się na drugą stronę fiordu. Zarówno Anselm, jak i jego przyjaciel Latham byli zdruzgotani tym, co się stało. Hugh najpierw wyzwał na pojedynek Edgara i zabił go w uczciwej walce. Potem chciał uczy­ nić to samo z pozostałymi braćmi, lecz Anselm mu za­ bronił, mimo protestów obu swoich synów. Haardradowie wrócili do domu i czekali, kiedy Borgsenowie zaczną się mścić. Jak dotąd zabili tylko kilka zbłą­ kanych zwierząt. Oba klany poniosły bolesne straty, a obaj wodzowie nie chcieli powiększać tragedii.

- Więź między matką a dzieckiem jest bardzo silna, ale powstaje dopiero wtedy, gdy matka obcuje z dziec­ kiem. Brenna była oburzona. - Więc uważasz, że lepiej jest zabić noworodka, zanim wytworzy się więź? A co z uczuciem kobiety do dziecka noszonego w łonie? Nie wierzysz w nie? - Wiem tylko tyle, że kiedy mój synek zmarł zaraz po urodzeniu, oboje z żoną smuciliśmy się jakiś czas, a potem zapomnieliśmy o dziecku, którego właściwie nie znaliśmy. Miałem potem jeszcze jednego syna. Bar­ dzo go kochałem. Umarł, mając zaledwie dziesięć lat, a ja do dzisiaj boleję nad tym i nie mogę pozbyć się prześladujących mnie wspomnień. - Bardzo mi przykro, Erinie. - Przykro ci... Ale czy zrozumiałaś, Brenno? Czy teraz widzisz, że lepiej, kiedy umiera noworodek, któ­ ry nie zdążył zakosztować życia? Rodzice nie wiedzą jeszcze, czym jest rodzicielska miłość, i nie są załamani tak jak wtedy, gdy utracą starsze dziecko. - Nie, tego nie potrafię zrozumieć. Słabowite dziec­ ko może z czasem nabrać sił, a kalekie można na­ uczyć, by radziło sobie w życiu. - Prawdopodobnie w twoim kraju, moja panno, ale nie tu, na północy, gdzie skutą lodem ziemię pokrywa śnieg. Mamy wiosnę, a ty nadal ogrzewasz się przy ognisku. Popatrz tylko na dym, Brenno. Słabe nie­ mowlę udusiłoby się nim, natomiast trzymając je z da­ leka od ognia, naraziłabyś je na śmierć z zimna. - Och, dość, Erinie! I tak mnie nie przekonasz zakończyła Brenna, odwracając się od starca. Drżącymi rękami podawała posiłek przyjaciołom. Ucieszyła się na ich widok, a teraz żałowała, że przy­ jechali. Opowieść o konflikcie między klanami i rytu362

ale urodzin sprawiła, że ogarnęło ją przygnębienie. Nawet nie tknęła jedzenia, bo zemdliło ją na sam jego widok. Goście gwarzyli między sobą, zupełnie nie porusze­ ni wcześniejszym tematem. Erin w zamyśleniu spo­ glądał na Brennę. Uciekała przed nim wzrokiem, w końcu zaczęła krzątać się po izbie. Ponieważ nie przestawał wodzić za nią oczyma, wreszcie nie wy­ trzymała. - Dlaczego mi się tak przyglądasz? - napadła na niego. - Czy jesteś przy nadziei? - Nie zraził się jej ostrym tonem. Brenna sama nie była gotowa przyjąć do wiadomo­ ści swego stanu, a co dopiero dzielić się nowiną z in­ nymi. - Nie, nie jestem! - Też zamierzałam cię o to zapytać - oznajmiła Maudya. - Zaokrągliłaś się. - Powiedziałam, że nie jestem! - krzyknęła Brenna, odruchowo zasłaniając brzuch rękami. - Nie spodzie­ wam się dziecka! Różne straszne sytuacje przychodziły jej do głowy. Garrick może odrzucić dziecko z powodu nienawiści do niej. Albo tak jak Cordellę zmuszą ją, żeby została. Nie dopuści do tego! Jest wiosna. Niedługo stąd od­ płynie. Goście odjechali wkrótce po gwałtownej reakcji Brenny, wcale nie przekonani jej zdecydowanymi pro­ testami.

363

43 Spędziła bezsenną noc. Nie mogła pozbyć się prze­ śladujących ją obrazów. Zdenerwowana, mimo zmę­ czenia do rana nie zmrużyła oka. Nie da się dłużej unikać prawdy: rosło w niej nowe życie. - Dziecko będzie miało dziecko - powiedziała na głos, rozczulając się nad sobą. - Oboje będziemy umie­ li tylko bawić się i wyprawiać awantury. Boże, nie chcę zostać matką! Nie poradzę sobie! Wybuchła płaczem. Tej nocy zdążyła wylać całe mo­ rze łez. Anselm musi jak najszybciej wsadzić ją na statek, zanim ktokolwiek zauważy jej stan. Opuści ten pogański kraj i urodzi dziecko między swymi, gdzie nie będzie drżeć o jego życie. Brenna zaczęła szykować się do drogi. Kiedy jed­ nak otworzyła drzwi, odniosła wrażenie, że wszystkie pogańskie bóstwa sprzysięgły się przeciwko niej. Zie­ mię pokrywała warstwa świeżego śniegu. Jakim pra­ wem spadł tak późną wiosną! - buntowała się dzie­ cinnie. Ogarnięta paniką, nie zważając na ryzyko, pogalo­ powała do osady Anselma. Znalazła Heloise w towa­ rzystwie Cordelli. Obie szyły maleńkie ubranka. Czy Cordella wiedziała, jaki los spotka jej dziecko, jeśli nie urodzi się zdrowe? A Heloise? Brenna zapatrzyła się na małe szatki, zapominając, po co przyjechała. - Masz rumieńce, Brenno - zauważyła Heloise, od­ kładając szycie. - To blask od ognia, pani - odparła zmieszana Bren­ na. - Czuję się dobrze. - Oby nam wszystkim zdrowie sprzyjało! - Czy coś się stało, pani?

- Mojego męża zmogła choroba. Nic poważnego, ale źle znosi leżenie w łóżku. - Jakby na potwierdze­ nie słów Heloise z sąsiedniej izby dochodziło pomsto­ wanie Anselma. - Słyszysz? - Kiedy wydobrzeje, by móc żeglować? - dowia­ dywała się zaniepokojona. - Trochę to potrwa, Brenno. Opady śniegu prze­ rwały remont statku. Mężczyźni muszą czekać z ro­ botą, aż się ociepli. Do tego czasu mój mąż na pewno wyzdrowieje. - A więc kiedy możemy wyruszyć? - Myślę, że na początku lata. To doskonała pora na żeglowanie. - Na początku lata?! Nie mogę czekać tak długo! Brenna nie zauważyła, że mówi podniesionym głosem. - Co ci jest, Brenno? - zaniepokoiła się Cordella. Cordella była wreszcie naprawdę zadowolona z ży­ cia. Przestała ziać nienawiścią i chęcią zemsty. - Wygląda na to, że nie mam wyboru i muszę cze­ kać. Oczywiście bardzo się cieszę, że zdążę zoba­ czyć twoje dziecko, Delio. Jeżeli przyślesz po mnie, kiedy nadejdzie twój czas, zajmę się tobą. - A w my­ ślach dodała: „I dopilnuję, by nic złego nie przytrafi­ ło się twojemu maleństwu'". Pożegnała obie kobiety i wyszła. Gwałtownie zatrzymała się w drzwiach, bo spo­ strzegła Garricka. Właśnie wjeżdżał na dziedziniec. Obok niego na krótkonogiej klaczy jechała rozpro­ mieniona Morna. Jej radosny śmiech dźwięczał w po­ wietrzu. Gdy Brenna napotkała oczy Garricka, aż się skuliła pod lodowatym spojrzeniem, jakie jej posłał. Zaprag­ nęła wrócić do izby, schować się, uciekać byle dalej od tego wzroku, którym sprawił jej większy ból, niż

364

365

gdyby ją uderzył. Niestety, sparaliżował ją pełen czu­ łości głos Garricka, kiedy zwrócił się do Morny: - Pozwól, że pomogę ci zsiąść, moje kochanie. Poczuła bolesny ucisk w gardle. Garrick odezwał się w jej języku, a nie po norwesku. Chciał, żeby zro­ zumiała każde słowo. Celowo nadskakiwał Mornie w jej obecności. Jak mógł wybaczyć Mornie, a jej nie? pomyślała rozgoryczona. - Co mówiłeś, Garricku? - Pozwól, że pomogę ci zsiąść, Morno - powtórzył. - Wiedziałam, że oprzytomniejesz - powiedziała z wielką pewnością siebie. - Kiedy doszły mnie słu­ chy, że pozbyłeś się tej celtyckiej diablicy, byłam pew­ na, że do mnie wrócisz. - Naprawdę? Brenna nie mogła dłużej tego słuchać. Przebieg­ ła przez dużą izbę, nie zwracając uwagi na nawołu­ jące ją Heloise i Cordelłę, po czym wypadła na dwór kuchennymi drzwiami. Energicznie ocierając cisną­ ce się do oczu łzy, rzuciła się biegiem do stajni po Willow. Kiedy Garrick zobaczył, że Brenna zniknęła, mo­ mentalnie zdjął ręce z talii Morny. Złym wzrokiem wpatrywał się w drzwi, w których jeszcze przed chwi­ lą stała. Nadal widział ją tam oczyma duszy. Jak bar­ dzo pragnął do niej podejść, otoczyć ramionami! Jed­ nocześnie jednak wiedział, że gdyby znalazła się w za­ sięgu jego rąk, mógłby ją zabić. - No to pomóż mi zejść, kochany. Garrick obrócił płonący wzrok ku Mornie. - Najwyżej mogę pomóc ci poczuć mój miecz! - Co... ci się stało? - Nigdy więcej nie zaczepiaj mnie na drodze ani

za mną nie jedź, Morno! Jeżeli cenisz swoje życie, nie zbliżaj się do mnie! - Myślałam... myślałam, że mi wybaczyłeś! - za­ wołała. - Uśmiechałeś się. Chwilę temu nie warczałeś na mnie, kiedy ona... - Wstrzymała oddech, a jej nie­ bieskie oczy zrobiły się nienaturalnie duże. - Udawałeś to wszystko przed nią? - Uważaj, Morno! - ostrzegł ją chłodno. - Nie mam ochoty dłużej znosić twojej obecności. - Garricku, proszę, musisz mi wybaczyć! Kiedyś łączyła nas miłość. Czyżbyś zapomniał? - Nie. Pamiętam, co mi przysięgałaś - powiedział z udawanym spokojem, gotowy lada chwila wybuch­ nąć. - Pamiętam też, jak pobiegłaś za pierwszym lep­ szym mężczyzną, który pomachał ci przed nosem wy­ pchaną sakiewką. - Garricku, ja się zmieniłam. Bogactwo już się dla mnie nie liczy. - Teraz tak mówisz, gdy masz już to, na czym ci zależało. - Nieprawda, to ciebie pragnę. Zawsze cię prag­ nęłam. - A ja pragnąłem ciebie. Wtedy. Teraz prędzej bym sczezł, niż przyjął cię z powrotem! - Garricku, nie mów tak! - zawołała płaczliwie. - Jedź już, Morno! - To przez tę czarownicę z obcego kraju nie chcesz mi wybaczyć! Jaki urok na ciebie rzuciła? - Żaden. Ona dla mnie nie istnieje, tak samo jak ty. Obie nie możecie liczyć na moje wybaczenie. - Ty... Nie zdążyła skończyć, bo Garrick klepnął w zad jej konia i klacz ruszyła z kopyta. Morna usiłowała zwie­ rzę okiełznać, przy tym wciąż oglądała się za siebie.

366

367

Garrick odwrócił się z odrazą. Nie mógł zrozumieć, jak to możliwe, że kiedyś mu się wydawało, iż kocha tę kobietę. Pociągała go jej uroda, a myśl, że poślubi najbardziej pożądaną pannę w całym kraju, mile ła­ skotała jego próżność. Lecz przecież nie na tym polega miłość. Kiedy ją utracił, cierpiał z powodu zranionej dumy. Jak mogła zamienić jego na opasłego kupca? Morną kierowała chciwość. Brenna pragnęła wol­ ności i nie umiała bez niej dzielić z nim życia. Za wolność i prawo decydowania o sobie była gotowa wszystko postawić na jedną kartę. Posunęła się do kłamstw i oszustwa. Podobnie jak wcześniej Morna, fałszywie zapewniała go o swej miłości. Proszę bar­ dzo, miała teraz tę swoją wolność i mogła wrócić do siebie, na zawsze znikając z jego życia! Garrick wkroczył do wielkiej izby, usiłując zapano­ wać nad gniewem, zanim spotka się z matką. Lecz widok siostry Brenny, promieniejącej szczęściem i za­ dowolonej ze swego położenia, podsycił jedynie jego rozgoryczenie. Dlaczego właśnie Brenna nie potrafiła przystosować się do nowej sytuacji? - Gdzie Hugh? - zapytał grobowym głosem. Heloise nie podniosła oczu znad robótki. - O, zjawił się mój najmłodszy syn! Z trudem go poznaję, bo zdaje się zapomniał o dobrych manierach, które tak wytrwale mu wpajałam. Połajany, uśmiechnął się mimo woli i nachyliwszy się, złożył pocałunek na czole Heloise. - Łatwo zapomnieć, skoro żaden wiking nie odnosi się do matki z należnym szacunkiem. - Śmiem twierdzić, że z tego powodu krwawiło wiele matczynych serc. Ale ty, Garricku, jesteś na wpół chrześcijaninem, chociaż niewielu twoich pobratym­ ców o tym wie. Wzrastałeś w innych niż oni warun-

kach. - Heloise wreszcie odłożyła szycie i skierowała błyszczące wzruszeniem oczy na syna. - Szukasz swojego brata? Zagania krowy na pa­ stwisko. - Kiedy wyruszył? - Zanim spadł śnieg. - W takim razie się spóźni - zauważył Garrick z irytacją. - Chciał, żebym zajął się sprzedażą jego towarów. Czy ci o tym wspominał? - Nie. Prosił natomiast, bym ci przekazała, żebyś na niego zaczekał. Macie razem pożeglować na północ i zapolować na białe niedźwiedzie, zanim udasz się na Wschód. - Za późno na to! Heloise cmoknęła, ściągając wargi. - Tak ci spieszno wyjeżdżać, jakbyś... - Urwała, a Garrick uniósł brew, czekając na dalszy ciąg, lecz ona tylko pokręciła głową. - Przecież wiesz, że warto odłożyć wyjazd choćby ze względu na jedną skórę z białego niedźwiedzia. Zależy ci na zysku czy na tym, żeby stąd wyjechać? - Jeżeli wyruszę latem, nie zdążę wrócić przed zimą. - Garricku, przecież nie musisz żeglować tak dale­ ko jak ostatnim razem. Hedeby jest bardzo dobrym portem. - Bułgar jest lepszy - odparł markotnie. - Zacze­ kam tylko tyle czasu, ile zajmie remont drakkaru. Wychodząc, przystanął jeszcze i powiódł wzrokiem po izbie. - Ona odjechała, Garricku - odezwała się Heloise. - Kto taki? - Spojrzał na matkę. - Ta, za którą się rozglądasz. Wybiegła stąd ze łzami

368

369

Mijały kolejne tygodnie, a życie Brenny płynęło tak jak przed wizytą w osadzie Anselma. Tyle tylko, że

teraz miała więcej energii. Czuła potrzebę wypełniania każdej chwili pracą. Starała się nie myśleć ani o zmia­ nach zachodzących w jej ciele, ani o życiu, które się w nim rozwijało. Z jeszcze większą determinacją usu­ wała z myśli obraz Garricka z Morną u boku. Wysiłek fizyczny sprawiał, że wieczorem kładła się wyczerpa­ na do pustego łóżka. Czekała niecierpliwie na informacje o stanie zdro­ wia Anselma, ale żadne wieści nie nadchodziły. Mocno przygrzewające słońce roztopiło resztki śniegu po ostatnich opadach, więc statek, który miał ją zawieźć do domu, powinien być już gotowy do drogi. Wiosna minęła, a nadal nikt się nie zjawiał z wiadomością, że czas szykować się do podróży. W końcu miała dość wyczekiwania. Zalegała ze swymi tygodniowymi opłatami dla Anselma, ponie­ waż zwlekała z wizytą w osadzie w obawie, że zno­ wu natknie się na Garricka. Konieczność oddania dłu­ gu była świetnym pretekstem do wyrwania się ze swo­ jej samotni; z drugiej jednak strony wizyta niosła ze sobą ryzyko, że ktoś z rodziny Garricka może odkryć jej stan. Postanowiła jednak zaryzykować, bo chciała się dowiedzieć, dlaczego o niej zapomniano. Latem cała kraina rozmigotała się tysiącem barw. Wiosna była piękna, bo natura budziła się po długiej nocy, lato zaś oszałamiało. Słońce grzało skórę, a w powietrzu unosił się odurzający zapach kwiatów. Brennę cieszyła ciepła pogoda aż do dnia, w którym zdecydowała się wybrać do osady Anselma. Uznała, że bardzo sprytnie ukryje swój wyraźnie już widocz­ ny odmienny stan pod grubą peleryną. Niestety, było jej pod nią gorąco jak w piecu. Zastanawiała się, czy przypadkiem nie zawrócić do domu, lecz zanim zdą­ żyła podjąć decyzję, znalazła się na dziedzińcu przed

370

371

w oczach, zanim wszedłeś. Dlaczego reaguje płaczem na twój widok? - Ona nie płacze! Przysięgała, że nie wie, co to łzy! - Wyprostował się gwałtownie. - Czemu się unosisz? - Bo wszystkie jej przysięgi były fałszywe! - krzyk­ nął zapalczywie. - Jesteś zatwardziały w swych sądach. Ja wierzę, iż to, co mówiła o swoich przeżyciach, jest prawdą. - Rzeczywiście, pani? - parsknął ironicznie. - Po­ zwól, że cię oświecę. Przysięgała, że zabiła Cedrica Borgsena, a ja go widziałem na własne oczy. I nie wy­ glądał na martwego! - Gdzie go widziałeś? - Heloise głośno wciągnęła powietrze. - Przepłynąłeś na drugą stronę? - Tak. Musiałem mieć dowód na poparcie jej słów. I dowiodłem jednego - że skłamała. Na czole Heloise pojawiła się pionowa zmarszczka. - W takim razie musiało jej się wydawać, że go zabiła - odparła zamyślona. - Jesteś za dobra, matko! - rzucił ze złością. - Bren­ na nie zasługuje na twoje zaufanie. - Szkoda, Garricku, że ty nie potrafisz jej wierzyć i obdarzyć zaufaniem - powiedziała szczerze zasmu­ cona Heloise. - Wkrótce ją utracimy i będzie mi bar­ dzo żal. - Nie można utracić czegoś, czego się nie miało odparł z goryczą i wyszedł.

44

domem Anselma i chłopak doglądający koni zabrał Willow do stajni. Ku swej ogromnej uldze w wielkiej izbie znalazła jedynie ciotkę. - Brenna! - Linnet podeszła i wzięła ją za obie rę­ ce. - Jakże się cieszę! - Ja również, ciociu. Miałam nadzieję, że mnie od­ wiedzisz, kiedy pogoda się poprawi. - Wybacz, dziecko. Planowałam złożyć ci wizytę, ale byłam taka zajęta. Trzeba było oczyścić i obsiać pola. Wszyscy mieliśmy pełne ręce roboty. - Pomagałaś siać? - Wszyscyśmy pomagali. Anselm ma wiele pól. - Wiking-rolnik - zauważyła z ironią Brenna. - Anselm ma wielu niewolników i sporo ubogich krewnych, którym musi pomagać. Zresztą wszyscy wikingowie gospodarują na roli. Chyba zdążyłaś się o tym przekonać. - Tak. Albo są kupcami, jak Garrick - dodała cicho Brenna. Linnet czym prędzej zmieniła temat. - Widzę, że przyniosłaś należność dla Anselma. Du­ żo tych skór. Pewnie też byłaś bardzo zajęta? Brenna skinęła głową i położyła zwój skór na pod­ łodze. Pot strużkami spływał jej po plecach, ale nie odważyła się zdjąć peleryny. Nie chciała dzielić się swoim sekretem nawet z ciotką. - Zostaniesz chwilę czy przyszłaś jedynie oddać dług? - Śpieszę się. Chciałabym wiedzieć, kiedy Anselm planuje wypłynąć. Wiesz coś o tym? - Nie. - Linnet zmarszczyła brwi. - Nadal choruje? 372

- Nie. To nie było nic poważnego, szybko doszedł do siebie. Anselma nie ma w domu. - Co to znaczy? - zapytała Brenna podniesionym głosem. - Popłynął beze mnie? - Brenno, jego żaglowiec stoi w zatoce. Anselm wraz z Garrickiem i Hughem popłynął na północ po­ lować na białe niedźwiedzie. - Jak mógł! - Brenna była wstrząśnięta. - Przecież obiecał odwieźć mnie do domu! - I dotrzyma słowa. To Hugh wpadł na pomysł, żeby zapolować. Garrick nie miał wielkiej ochoty opóźniać wyprawy handlowej, lecz skoro Anselm za­ pragnął udać się z synami na polowanie, jak dawniej bywało, musiał ustąpić. - Kiedy wracają? - Wkrótce. Cordella niedługo urodzi. Hugh chce być obecny przy narodzinach swego pierworodnego. - Oczywiście! - powiedziała cierpko Brenna. Przecież musi odegrać rolę boga i zdecydować, czy dziecko ma żyć. - Panie litościwy! - westchnęła Linnet. - Co też za pomysły lęgną się w twojej głowie? Brenna nerwowo wykręcała ukryte pod peleryną dłonie. - Przepraszam, ciociu. Ostatnio nie panuję nad sobą. Po prostu chciałabym już wrócić do domu. Z nostalgią wspominam czasy, kiedy jeszcze nie spotkałam Garricka i nie poznałam przez niego miłości ani niena­ wiści. Wybiegła z izby czując, że jeszcze chwila, a z oczu popłyną jej łzy. Z równym smutkiem wspominała cza­ sy, kiedy nigdy nie płakała. Miała bowiem wrażenie, że jej obecne życie polega wyłącznie na wylewaniu łez. * 373

W nocy wyrwało ją ze snu walenie do drzwi. Pół­ przytomna dźwignęła się z łóżka i niewiele myśląc, poszła otworzyć, okryta jedynie pledem. Ku swemu zdumieniu na progu znalazła zdener­ wowaną Heloise. - Brenno, przybiegłam, bo Cordella cię wzywa. -

Dziecko?

żebym przy niej była. Nigdy nie przepadałyśmy za sobą, ale tyle mogę dla niej uczynić. Poród trwał całą noc. Napięcie oczekiwania udzie­ liło się wszystkim. Te długie, przepojone cierpieniem godziny najciężej znosiła Heloise. Krzyki i nieludzkie wręcz zawodzenie, dochodzące z chaty dla służby, słychać było bowiem aż w dużej izbie.

- Tak. Nie przyszłabym po ciebie, ale nigdy nie pomagałam przy porodzie, a jestem za stara, żeby się teraz uczyć. Chciałabym jednak na coś się przydać. To mój pierwszy wnuk. - Rozumiem. - Brenna się zmieszała. Dotąd sądziła, że ta silna kobieta jest zdolna stawić czoło każdej sytuacji z uśmiechem na ustach. Dziwnie było patrzeć na roztrzęsioną Heloise. - Bóle zaczęły się rano - mówiła przejęta pani Haardrad - ale Cordella przed nikim się nie zdradziła. Teraz woła ciebie. Pośpiesz się, Brenno! Kiedy Brenna bez zastanowienia zrzuciła pled i zła­ pała za pelerynę, Heloise miała okazję zobaczyć ją w całej okazałości. W piątym miesiącu trudno było o pomyłkę. - Na litość boską, Brenno! - zawołała. - Dlaczego nam nie powiedziałaś, że jesteś przy nadziei? Było za późno, aby żałować nie przemyślanego ruchu. - Później o tym porozmawiamy - westchnęła tylko, zrezygnowana. - Dziecko się rodzi. Na mnie przyjdzie czas dopiero w zimie. - Zaczekaj! - Heloise uniosła dłoń. - To pierwsze dziecko Cordelli. Może nie powinnaś do niej iść. Po co masz wiedzieć, co cię czeka! - Pani, widziałam porody w mojej rodzinnej wsi. Wiem, że trwają długo i są bolesne. Cordella chce,

Brenna otworzyła drzwi do izby, stając w smudze słonecznego światła. Wyglądała na wyczerpaną, jak gdyby poród wymęczył ją na równi z położnicą. Mo­ kra od potu koszula kleiła się jej do ciała, splątane włosy opadały w strąkach na ramiona. Heloise z tru­ dem ją rozpoznała.

374

375

Czy ona też tak potwornie krzyczała podczas swych pięciu porodów? Nic więc dziwnego, że kiedy było po wszystkim, Anselm za każdym razem przychodził do niej pobladły, jakby wycierpiał więcej niż ona. Cu­ downe napary wiernej służącej z Dalekiego Wschodu oszałamiały ją, znacznie uśmierzając ból. Gdyby nie­ wolnica przed śmiercią wyjawiła recepturę owego wy­ ciągu z ziół, Cordella teraz nie męczyłaby się tak bar­ dzo, a co za tym idzie - myśl o następnych dzieciach w przyszłości nie budziłaby w niej przerażenia.

- Nie zauważyłam, kiedy krzyki ustały. Czy... Cor­ della... dziecko... - Wszystko skończyło się pomyślnie - uspokoiła ją Brenna, zanim opadła na podobny do tronu fotel Anselma. - Masz, pani, dorodnego wnuka, a Cordella zasnęła - powiedziała słabym głosem, patrząc na nią poszarzałym wzrokiem. - Moja ciotka i Uda zajmują się noworodkiem. - Wnuk! Hugh się ucieszy. A mój mąż będzie cho­ dził dumny jak paw.

- Najważniejsze, że dziecko jest zdrowe. Nie zosta­ nie skazane. Będzie żyć - dodała z goryczą Brenna. Heloise milczała przez chwilę, zanim szepnęła: - Ty wiesz? - Tak, wiem. Pytałaś mnie, pani, dlaczego nie po­ wiedziałam nikomu o dziecku, które noszę. Teraz znasz odpowiedź. Nikt mnie nie zmusi, abym urodziła na tej ziemi, gdzie życie mojego dziecka zależeć będzie od jego siły. - Brenno, ja też uważam ten zwyczaj za barbarzyń­ stwo. Sama dowiedziałam się o nim dopiero niedaw­ no. Dwukrotnie straciłam dzieci zaraz po porodzie, zanim przyszło na świat piąte - wspominała Heloise zdławionym głosem. - Czy umarły naturalną śmiercią? - Mówiono mi, że tak. Kiedy dowiedziałam się o rytuale, nabrałam podejrzeń. Nigdy jednak nie star­ czyło mi odwagi, żeby zapytać Anselma. Ostatnie dziecko urodziło się bardzo słabe. Anselm wiedział, jak bardzo go pragnęłam po utracie poprzednich dwóch. Córka żyła zaledwie kilkanaście lat.

- To nastąpi dopiero w zimie! - Więc będziesz musiała poczekać do wiosny. - Nie! - Brenna zerwała się z krzesła, omal go nie przewracając. - Obiecał mi! - Musisz przede wszystkim myśleć o dziecku. Mogłabyś je stracić, gdyby na morzu zerwał się sztorm. - Właśnie o nim myślę! - Brenno, jesteś silna. Twoje maleństwo urodzi się zdrowe. Nie masz powodów do obaw! - Możesz mi to zagwarantować? Możesz przyrzec, że Garrickowi nie będzie wolno zbliżyć się do niego? - Tutejsze prawo stanowi, że ojciec musi uznać dziecko i nadać mu imię. Osądzasz Garricka zbyt su­ rowo. Wychowałam go według chrześcijańskich zasad. - Jest wikingiem i... i nienawidzi mnie. Może nie chcieć, aby moje dziecko przeżyło. - Brenno, to jest również jego dziecko. Powiem ci coś - westchnęła. - Garrick latem wypływa w podróż na Wschód, a ponieważ już przesunął termin, prawdo­ podobnie nie zdąży wrócić do wiosny. Tylko taką pociechę Hełoise mogła zaofiarować Brennie.

- Pani, znam tę historię. To bardzo smutne! - Żałowałam, że nie umarłam razem z nią - po­ wiedziała Heloise matowym głosem. - Lepiej byłoby dla mnie, gdyby nigdy się nie urodziła. Nie dane jej było przeżyć. - Mylisz się, pani! - przerwała jej ostro Brenna. To zły los ci ją odebrał. Na pewno nosisz w sercu czułe wspomnienia. A ona miała prawo cieszyć się życiem, choćby nawet najkrótszym. Nie potrafię po­ godzić się z tym zwyczajem. Nie urodzę dziecka tutaj! - Brenno, dobrze znam mojego męża. Nie zawiezie cię teraz do domu, z całą pewnością nie przed roz­ wiązaniem.

Anselm i Hugh powrócili z północy, a Garrick po­ płynął dalej, nie zawijając po drodze do domu. Brenna miała wszelkie powody przypuszczać, iż nie zdąży wrócić przed zimą. Mogła spokojnie czekać porodu. Heloise bezbłędnie przewidziała reakcję Anselma nie zgodził się odwieźć Brenny w jej rodzinne strony. Przyszedł osobiście ją o tym poinformować; Heloise towarzyszyła mu w roli tłumaczki. Spotkanie prze-

376

377

45

biegło burzliwie, bo Brenna nie potrafiła pogodzić się z myślą, że musi spędzić na tej ziemi kolejny rok. Anselm nalegał, aby przeprowadziła się z powro­ tem do jego osady. Odmawiała uparcie, urażona pro­ pozycją. - To dla twego dobra - przekonywała ją Heloise. Nie możesz dłużej mieszkać sama. - Mogę i będę! - upierała się Brenna. - Nic się nie zmieniło. Nie mam zamiaru być od nikogo zależna! - Zastanów się, Brenno. Będziesz coraz grubsza i coraz trudniej będzie ci się poruszać. Nie możesz dalej prowadzić takiego trybu życia. - Mogę! - Dziewczyno, chociaż raz wyzbądź się swojej du­ my. Musisz teraz myśleć przede wszystkim o dziecku, a nie o sobie. - Ach! Uparta jak zawsze - orzekł kwaśno An­ selm. - Nie czułaby się z nami szczęśliwa. Gdyby mój synalek nie był taki zawzięty, nie mielibyśmy kłopotu. Heloise chrząknęła zakłopotana. - Brenno, bądź rozsądna. - Pani, zostanę tutaj. Poradzę sobie. Mój stan nie przeszkadza mi w zdobywaniu pożywienia. Nic się nie zmieniło. Oczywiście nie będę już jeździć konno. Do lasu stąd niedaleko, a zwierzyny jest pod dostat­ kiem. Przestanę rąbać drewno na opał, zacznę zbierać chrust. Nie zrobię krzywdy dziecku. - Brenno, to nie dlatego, iż uważamy, że nie potra­ fisz sobie poradzić. Wiemy, jaka jesteś dzielna. Ale wypadki się zdarzają. - Będę uważać. Heloise westchnęła ciężko. - Jeżeli nie chcesz przenieść się do nas, to czy przy­ najmniej zgodzisz się, ażeby ktoś z tobą zamieszkał?

Twoja ciotka chętnie się tu sprowadzi. I dostanie moją zgodę. Jeżeli na to przystaniesz, będę o ciebie spokoj­ niejsza. Brenna nie odpowiedziała od razu. Cudownie by­ łoby znowu mieć przy sobie ciotkę, bliską osobę, z którą mogłaby dzielić się tym, co czuje, kogoś, kogo darzy miłością i z kim mogłaby rozmawiać. - Zwrócicie jej wolność? - zapytała po chwili. - Brenno, nie bądź dziecinna! - Uwolnicie ją? Heloise spojrzała na męża. - Brenna zgodzi się, by Linnet z nią zamieszkała, jeśli obdarzysz ją wolnością. - O nie! Nigdy! - Co tu jest ważniejsze?! - Heloise po raz pierwszy straciła cierpliwość. - Brenna może umrzeć albo stracić dziecko, jeśli zostawimy ją na łasce losu! Jeżeli nie potrafimy przemówić jej do rozumu, okażmy się mą­ drzejsi! - Na Thora! Wszyscy żyliśmy spokojniej, zanim sprowadziłem tę dziewczynę - pomstował Anselm. - I co? - Rób, jak uważasz, kobieto, byle tylko nie zaszko­ dziła sobie przez swoją głupotę. - Brenno, jutro przyjdzie do ciebie Linnet jako... wolna kobieta. Przyślę również krzepką niewolnicę do pomocy przy cięższych pracach. Nie możesz oczeki­ wać, że twoja ciotka, starsza kobieta, będzie rąbać drewno lub nosić wodę ze studni. - Dobrze, pani - uśmiechnęła się Brenna. - Ale ja nadal będę płacić skórami. Nie chcę być na waszej łasce. - Nigdy nie spotkałam kogoś tak upartego jak ty.

378

379

Już widzę, jak na ostatnich nogach uganiasz się po lesie za królikami. Wszyscy wezmą cię na języki. Pierwszy raz od bardzo wielu dni Brenna zaniosła się radosnym śmiechem. - Pani, od urodzenia wzbudzam sensację! Brenna z coraz większą niecierpliwością oczekiwała na rozwiązanie, myśląc o chwili, kiedy weźmie dziec­ ko w ramiona. Marzyła jej się dziewczynka o czarnych włoskach i szarych oczach. Maleńka córeczka, jaką sa­ ma - zastępując ojcu syna - nigdy tak naprawdę nie była. Nie chciała, aby dziecko miało rysy Garricka i bez przerwy jej o nim przypominało. Życie było wy­ starczająco trudne, nie potrzebowała dodatkowych zgryzot. Pod koniec lata dni stały się krótsze, lecz i tak mijały jej zbyt wolno. Brenna, teraz już znacznie grubsza, rzadziej chodziła na polowania, ponieważ dwa razy w tygodniu na progu domu znajdowała świeże mięso lub ryby, których przecież nie mogła wyrzucić. Na podwórku za domem zjawiła się krowa, toteż mając sporo wolnego czasu, pomagała Linnet i Elaine - słu­ żącej przysłanej przez Heloise - ubijać masło i robić sery. Godziny wspólnie spędzane na pracy działały na nią kojąco, dopóki nie zaczynała myśleć o Garricku. W takich chwilach szukała samotności, aby ukryć się ze swym smutkiem. Pewnego razu, kiedy ogarnęło ją przygnębienie, wy­ brała się na polowanie, chociaż wcale nie potrzebo­ wały mięsa. Pogrążona w niewesołych myślach, szła przed siebie, nieświadoma, jak bardzo oddaliła się od domu. Kiedy wreszcie zwróciła uwagę na okolicę, zda­ ła sobie sprawę, że nie wie, gdzie jest. Postanowiła wracać tą samą drogą. 380

Gdy uszła kawałek, zaczęło ją dręczyć dziwne wra­ żenie, że ktoś ją obserwuje. Nie mogła go się pozbyć, mimo że rozejrzawszy się dokoła, nikogo nie zauwa­ żyła. Na wszelki wypadek przyśpieszyła kroku. I wtedy w odległości nie więcej niż dwudziestu me­ trów spostrzegła jeźdźca na potężnym koniu. Nie po­ trafiła go rozpoznać, ponieważ, owinięty szczelnie opończą, chował twarz pod kapturem. Ogarnęło ją złe przeczucie. Pocącymi się ze strachu dłońmi naciągnęła kuszę i, jak gdyby nigdy nic, ruszyła przed siebie. Odetchnęła nieco, zostawiwszy jeźdźca w tyle, lecz właśnie wówczas usłyszała za sobą tętent galopujące­ go konia. Uskoczyła w bok, w ostatniej chwili schodząc z dro­ gi rozpędzonego zwierzęcia. Koń przebiegł obok, nie­ mal ocierając się o nią. Z trudem wierzyła w to, co się wydarzyło. Jeździec usiłował ją zabić! Kiedy zo­ baczyła, że zawraca konia, by ponownie zaatakować, rzuciła się do ucieczki. Ociężała, biegła niezbyt szybko, a dudnienie kopyt zbliżało się z każdą sekundą. Od­ wróciła się, żeby wystrzelić z kuszy, lecz zanim zdą­ żyła wypuścić strzałę, koń znalazł się nad nią. Uderzenie w kark pozbawiło ją równowagi. Pada­ jąc, zdążyła osłonić brzuch. Leżała chwilę, dysząc cięż­ ko. Nie była ranna. Kiedy ochłonęła, zapragnęła jak najszybciej znaleźć się w bezpiecznym miejscu. Wrzas­ nęła przeraźliwie, gdy spróbowała wstać, bo jej trze­ wia przeszył potworny ból. Usłyszała skrzekliwy ko­ biecy śmiech i oddalający się stukot kopyt. Następna fala bólu wyrwała z jej gardła niemożliwy do opanowania krzyk. Tracąc przytomność, myślała tylko o jednym: dziecko się rodzi... przed czasem... za wcześnie... 381

Uchyliła powieki. W smugach słonecznego światła, sączącego się między drzewami, pojawiła się twarz Garricka. Dlaczego w jej śnie wyglądał inaczej? Miał dłuższe włosy i zmierzwioną brodę? Trzymał ją... nie, on ją niósł... Chciała obudzić się jak najprędzej, bo nawet sen z Garrickiem wywoływał ból. Co to za dziwny ból... tępy, uporczywy. - Garricku, zostaw mnie - wyszeptała. - Sprawiasz mi ból. - Nie ruszaj się - odpowiedział. Chciał, żeby cierpiała. Będzie ją teraz prześladował w snach. Dobry Boże, ten ból jej się nie śni. Wydała z siebie głośny jęk, nie poznając własnego głosu. I wtedy sen uleciał.

- Modlimy się, żeby wszystko dobrze się skończy­ ło. - Heloise wysunęła się naprzód. - Krwawisz i... i... - Moje dziecko urodzi się za wcześnie - dokończyła za nią Brenna. - Będzie żyło? - Nie wiemy. Wiele dzieci rodzi się przed czasem,

tylko że...

- Najpierw leżała w malignie, potem o mało nie umarła z głodu i zimna, a teraz to! Ile razy śmierć będzie zaglądać w oczy tej dziewczynie? - Najważniejsze, żeby i tym razem przeżyła. Brenna słyszała wokół siebie stłumione szepty ciot­ ki, a potem Heloise. I jeszcze jeden niski, należący do mężczyzny głos odezwał się gdzieś w tle. - Gdzie akuszerka? - Kto tu jest? Linnet odgarnęła jej włosy z czoła. Ciotka była bla­ da i wyglądała, jakby nagle przybyło jej parę lat. - Nie trać siły na mówienie, Brenno. Masz, wypij to! Linnet przytknęła jej do ust puchar z winem. Wy­ piła do dna. Wpatrywała się w ciotkę z narastają­ cym lękiem, w miarę jak wzmagał się szarpiący jej ciało ból. - O mnie mówiłyście? Czy umieram? - Cicho, Brenno. Musisz odpocząć. - Umieram?

- Co takiego? - Są małe, słabe. - Moje dziecko przeżyje! Urodzi się słabsze, ale z czasem nabierze siły! - Oczywiście, Brenno - uspokajała ją Heloise. - Pro­ szę, odpocznij teraz. - Nie wierzysz! - Wzburzona, spróbowała się unieść. - Ja... Opadła na łóżko, nie kończąc zdania. Tępe noże zdawały się wwiercać w jej boki. Zanim zacisnęła po­ wieki, by przetrzymać ból, zdążyła rozejrzeć się wokół. Kiedy spazm zelżał nieco, spojrzała na obie kobiety z wyrzutem. - Dlaczego przyniosłyście mnie do jego domu? Czemu to zrobiłyście? - Nie myśmy cię tu przyniosły. - Więc kto? - Zostałaś znaleziona w lesie. Tu było bliżej niż do ciebie. W tej chwili w izbie pojawiła się Uda, kobieta, która pomagała przy porodzie Cordelli. Bezzwłocznie przy­ stąpiła do badania Brenny, obmacując ją dokładnie. - Niedobrze - powiedziała po norwesku. - Co prawda mocno nie krwawi, ale w ogóle nie powinno być krwi. Brenna całkowicie ją zignorowała. - Kto mnie znalazł? - wypytywała Heloise. — Czy

382

383

wiadomo, kim była kobieta, która próbowała mnie zabić? To na pewno była kobieta. Słyszałam jej śmiech. - Ktoś usiłował cię zabić? - Jakaś kobieta na wielkim czarnym koniu prze­ wróciła mnie na ziemię. - Brenno, nikt ci tutaj źle nie życzy. Musiałaś to sobie wyobrazić. Z pewnością ból wywołał halucy­ nacje. - Ból pojawił się po upadku! - Garrick mówił, że nie było nikogo w pobliżu, kie­ dy cię znalazł. Brenna pobladła, przypominając sobie sen o tym, że Garrick ją niesie. - On tu jest? - Wrócił tydzień temu. Wszystkie złe przeczucia opadły ją ze zdwojoną mocą. - Musicie zabrać mnie do domu. Nie urodzę dziec­ ka tutaj! - Nie wolno cię ruszać. - Więc przysięgnij, że nie pozwolisz mu zbliżyć się do dziecka! - krzyknęła. - Brenno, skończ z tymi bzdurami! - nakazała ostro Heloise. - On tak samo jak ty pragnie, żeby przeżyło. - Nieprawda! Świdrujący ból, nie mniej przerażający od poprzed­ niego, przeszył jej ciało. Nie było czasu na dalsze błaganie. Poczuła skurcz. Skupiła całą energię na par­ ciu. Nastąpiła chwila przerwy i pojawił się kolejny skurcz. Garrick czuł się bezradny jak nigdy dotąd. Stał w otwartych drzwiach swej komnaty i słyszał wszyst­ ko, co mówiła Brenna. Jej obawy raniły go niczym ciosy zadane stalowym ostrzem. Jednak nie miał jej

- Chłopczyk - oznajmiła Uda i uniosła noworodka za stopki do góry. Garrick patrzył z podziwem na maleńkie ciałko. Kiedy Uda potrząsnęła dzieckiem raz, a potem drugi, wstrzymał oddech w oczekiwaniu. - Niestety - orzekła Uda. - Dziecko jest martwe. - Nie! - Garrick z krzykiem wpadł do izby. Wziął synka w swoje duże dłonie i bezradnie spojrzał na Udę. - Nie może umrzeć! Będzie przekonana, że to ja go zabiłem! - Dziecko nie oddycha. To się zdarza u noworod­ ków. Nic nie możemy poradzić. Garrick popatrzył na nieruchome maleństwo. - Musisz żyć! Musisz oddychać!

384

385

za złe, że podejrzewa go o tyle okrucieństwa. Bo czy dał jej możliwość ujrzenia go w innym świetle? Rozdzierające krzyki Brenny ściskały mu serce. I po­ myśleć, że jeszcze niedawno pragnął od niej uciec, gdzie pieprz rośnie, pożeglować na Daleki Wschód i nigdy więcej jej nie oglądać. Zdążył zaledwie dopły­ nąć do Birki, kiedy dojrzała w nim myśl o powrocie. Sądził, że Brenna jest już w swoim kraju, i zawinął do domu jedynie po to, żeby oświadczyć ojcu, iż za­ mierza ją sprowadzić. W końcu zrozumiał, że nie po­ trafi żyć bez niej bez względu na to, jakie uczucia ona do niego żywi. Na przywitanie usłyszał, że Brenna nie wyjechała, a powód, dla którego ich nie opuściła, napełnił go zdumieniem. I chociaż nie mógł się z nią zobaczyć, obawiając się, że w jej stanie jego obecność może wy­ wołać u niej lęk, codziennie kręcił się po lesie w po­ bliżu miejsca, gdzie mieszkała, w nadziei, że ją ujrzy. Kiedy dziś usłyszał jej krzyk i za chwilę znalazł nie­ przytomną, wpadł w przerażenie.

Heloise podeszła do niego ze łzami w oczach. - Garricku, proszę, nie zadręczaj się. Nie zważał na słowa matki. Zrozpaczony, słyszał wyłącznie własny oddech, patrząc na drobną, nieru­ chomą pierś swego dziecka. Nie myśląc wiele, wdmuchnął powietrze w usta noworodka. - Oj! Co on robi! - krzyknęła piskliwie Uda. - Osza­ lał! - wrzasnęła i wybiegła z izby. Desperacka próba tchnięcia życia w dziecko nie przyniosła efektu. Nie będąc w stanie kierować się rozumem, spróbował jeszcze raz: intuicyjnie objął war­ gami nos i usta dziecka, tak żeby jego oddech nie uchodził na boki. Maleńka pierś uniosła się, drgnęły ramionka, noworodek zachłysnął się i wydał z siebie głośny płacz, który odbił się echem po domu. - Dzięki Ci, Boże, za cud! - rozpłakała się Linnet, padając na kolana. - Garricku, rzeczywiście stał się cud - powiedziała cicho Heloise. - To ty go dokonałeś. Obdarowałeś ży­ ciem swego syna! Nie protestował, gdy kobiety odebrały mu płaczące niemowlę. Cud czy nie cud - z radości nie potrafił wydobyć głosu. Ogarnęła go taka duma, jakby doko­ nał jakiegoś bohaterskiego czynu, któremu nic nie jest w stanie dorównać. - Nie ma potrzeby pytać, czy akceptujesz dziecko odezwała się Heloise, kładąc mu u stóp owinięte w kocyk niemowlę, jak nakazywał rytuał narodzin. Przykucnął i trzymając dziecko na kolanach, popryskał je wodą z czarki, którą podsunęła mu matka. Widział, jak kiedyś zrobił tak jego ojciec po narodzi­ nach siostry. Podobnie postąpił z nim i z Hughem. - Dziecko będzie nosić imię Selig. Selig Błogosła­ wiony. 386

- Trafnie wybrane imię. To dziecko jest naprawdę błogosławione - pochwaliła go Heloise, zabierając noworodka. - A teraz zejdź do ojca i powiadom go, że ma drugiego wnuka. Będzie nie mniej dumny i ura­ dowany niż ty. Garrick, zamiast do drzwi, skierował się ku łóżku. Brenna leżała z zamkniętymi oczami. Spojrzał pytają­ co na Linnet. - Zemdlała po porodzie - wyjaśniła, ocierając pot z czoła Brenny. - Nie wie, że walczyłeś o życie ma­ leństwa, ale jej o tym powiem. „Czy uwierzy?" - przemknęło mu przez myśl. - Wiem, że straciła dużo krwi. Przeżyje? - Krwawienie ustało. Będzie osłabiona, podobnie jak dziecko. Możemy się tylko modlić, by oboje szybko odzyskali siły. - Nie martw się, Garricku - uspokoiła go Heloise z drugiego końca izby, pochylając się nad wanienką, w której kąpała Seliga pomimo jego głośnych prote­ stów. - Nie uczyniłeś tego wszystkiego nadaremnie. I matka, i dziecko będą żyć.

46 W pierwszym tygodniu po porodzie każdemu prze­ budzeniu Brenny towarzyszył strach o dziecko. Lęk ustępował dopiero wtedy, gdy się upewniła, że jest całe i zdrowe. Ciotka opowiedziała jej jakąś niesamo­ witą historię, że Garrick uratował życie jej synkowi. Nie dawała temu wiary. Gdyby choć trochę zależało mu na dziecku, przyszedłby je zobaczyć, a przecież nie pokazał się ani razu. Brenna powoli dochodziła do siebie, a Selig z dnia 387

na dzień przybierał na wadze. Brenna bolała nad tym, że to nie dzięki jej staraniom dziecko wygląda kwit­ nąco. Tak bardzo pragnęła być jedyną osobą, która je karmi i otacza opieką, ale - czy to z powodu stanu zdrowia, czy wycieńczenia w pierwszym okresie cią­ ży - już po dwóch tygodniach straciła pokarm. Nalegania Heloise, aby sprowadzić mamkę, kobietę, której dziecko zmarło podczas porodu, obudziły w niej poczucie winy. Pogodziła się jednak z tą sytu­ acją, wiedząc, że nie ma innego wyjścia; ów niedosta­ tek rekompensowała synkowi nadopiekuńcza miło­ ścią. Ciotka ganiła ją za popadanie w przesadę. Brenna odnosiła wrażenie, że wszyscy dokoła niej usiłują wy­ ręczać ją przy dziecku, jakby sama nie potrafiła od­ powiednio nim się zająć. Szczęśliwie rozgoryczenie szybko minęło i Brenna chyliła czoło przed mądrością starszych. Zaczęła czer­ pać przyjemność z obcowania z malutkim synkiem, minęło napięcie towarzyszące nie znanej dotąd ma­ cierzyńskiej miłości. Teraz ze spokojem i pewnością siebie zajmowała się dzieckiem, przewijała je i kąpała. Uważała, że nadszedł czas, aby wrócić z synkiem do siebie. Mieszkała u Garricka od trzech miesięcy. Zgadzała się na taki długi pobyt pod jego dachem tylko dlatego, że ani razu się na niego nie natknęła. Nie wiedziała, gdzie sypia i czy w ogóle jest w domu. Ale nie potrafiła się przemóc, żeby zapytać o to Janie albo Maudyę. Dawne przyjaciółki rozpływały się nad Seligiem, ile­ kroć przynosiły Brennie posiłki. Napomykały, że od­ kąd chłopczyk przyszedł na świat, ich los uległ znacz­ nej poprawie. I w tym wypadku Brenna nie zadawała pytań. Uważała, że Garrick tak bardzo jej nienawidzi,

iż wolał wynieść się z domu na czas, kiedy ona w nim przebywa. Całkiem możliwe, że siedzi u Morny. Oznajmiła ciotce, że chce wracać do siebie; Linnet nie protestowała. - Zamieszkasz ze mną? - upewniała się z nadzieją w głosie. - Tak długo, jak to będzie konieczne - odparła Lin­ net. - Potem przeniosę się do osady Anselma. - Przecież jesteś teraz wolna - zaprotestowała Bren­ na. - Nie musisz tam wracać. - Mam tam przyjaciół. - Tęsknisz za Heloise? - zapytała z westchnieniem Brenna. - Tak. - A za ojcem Garricka? - Nie wstydzę się przyznać, że bywa, iż dzielę z nim łoże - oświadczyła Linnet. - Ciociu, nie osądzam cię. Jeżeli masz na to ochotę, kimże jestem, żeby ci mówić, co masz robić? - Wiem, że choć nie jestem Anselmowi obojętna, jego jedyną prawdziwą miłością jest Heloise. Ja rów­ nież ją szczerze lubię. Mam w niej serdeczną i oddaną przyjacółkę. - Linnet się roześmiała. - Tworzymy dziwny związek. Mimo to jestem zadowolona. - Zasługujesz na lepszy los. - Nie, Brenno, naprawdę jestem szczęśliwa - za­ pewniła ją Linnet. - Wiem, jak bardzo nie cierpisz Anselma, ale... - To już minęło - weszła jej w słowo Brenna. Kiedy Anselm po raz pierwszy wziął na ręce mojego synka, powróciło do mnie wspomnienie najazdu na nasz dwór. Wtedy z jego twarzy biła nienawiść i żą­ dza krwi. Kiedy jednak trzymał Seliga w ramionach, patrzył na niego z miłością. Anselm wiele dla mnie

388

389

uczynił i jestem mu za to wdzięczna. Nie wiem, czy potrafię do końca wybaczyć krzywdę, jaką mi wyrzą­ dził, ale na pewno nie czuję już nienawiści. - Miło to słyszeć - uśmiechnęła się Linnet. - Od­ noszę wrażenie, że w końcu wydoroślałaś. Brenna wróciła do swojej chatki w przeddzień pierw­ szej zamieci. Brnąc przez śnieg w poszukiwaniu zwie­ rzyny, naprawdę miała poczucie, że przyzwyczaiła się do tego bezwzględnego kraju i jego surowego kli­ matu.

Weszła zdecydowanym krokiem do domu, lecz za­ raz za progiem stanęła jak wryta na widok obrazka, który ukazał się jej oczom. Selig siedział u ojca na kolanach i gruchając radośnie, bawił się zapinkami przy jego płaszczu. Jej powrót wyraźnie zaskoczył Garricka, lecz ona tego nie zauważyła. Widziała jedy­ nie uszczęśliwioną buzię synka. Świadomość, iż chłop-

czyk pozbawiony jest radości przebywania z ojcem tylko dlatego, że Garrick darzy ją nienawiścią, wywo­ łała w niej nową falę gniewu. - Czy aprobujesz imię, które mu dałem? - zapytał zmieszany Garrick. - Tak, ponieważ to jedyna rzecz, jaką dostał od ojca. Garrick zestawił chłopczyka na podłogę i oboje się przyglądali, jak maluch raczkuje do zabawki leżącej pod stołem; wziął ją w małe rączki i oglądał z zain­ teresowaniem, zupełnie nieświadomy napięcia, jakie zapanowało w izbie. Dopiero teraz spojrzeli sobie w oczy. - Przepraszam, że mnie tu znalazłaś. To się więcej nie powtórzy. - Po co przyszedłeś? - Zobaczyć się z moim synem. - Dlaczego dopiero teraz? - naskoczyła na niego. - Naprawdę sądziłaś, że go nie odwiedzam? Odkąd się przeprowadziłaś, przyjeżdżam tu przynajmniej raz w tygodniu, kiedy polujesz. Gdy mieszkałaś u mnie, codziennie go widywałem. - Jakim sposobem? - Dostawałem go zaraz po karmieniu, później wra­ cał do ciebie. - Dlaczego trzymano to w tajemnicy przede mną? Źrenice szarych oczu Brenny rozszerzyły się ze wzbu­ rzenia. - Uważałaś, że mogę skrzywdzić dziecko, więc wi­ dywałem je potajemnie. Nie chciałem cię denerwować. Brenna obróciła się ku Leali, która skuliła się w kącie i ze strachem słuchała rozmowy w nieznanym języku. - Dlaczego mi nie powiedziałaś, że ojciec Seliga tu bywa?

390

391

Dzień mijał za dniem, a Garrick nadal się nie zja­ wiał, żeby zobaczyć syna. Po obchodach święta prze­ silenia, w których Linnet uczestniczyła - a Brenna, mi­ mo zachęt, nie brała w nich udziału - ciotka wróciła do osady Anselma. Brenna trochę za nią tęskniła, ale nie doskwierał jej brak towarzystwa. Elaine zastąpiła Leala, mamka, którą Heloise znalazła dla Seliga. No i często odwiedzała ją Cordella z małym Atholem. Tego dnia Brenna wróciła wcześniej z polowania, bo wyczerpał się jej zapas strzał. Była zła na siebie, że zmarnowała je na niecelne strzelanie do królika, który w końcu i tak uciekł. Kiedy wynurzyła się z la­ su i spostrzegła przed domem konia Garricka, naj­ pierw poczuła zamęt w głowie, a chwilę później ogar­ nął ją gniew. Jak śmie zjawiać się po siedmiu miesią­ cach od narodzin syna?!

- Ma prawo, pani. Nie powinien kryć się z miłością do własnego dziecka. Brenna pobladła, ledwo zadała to pytanie. Z wra­ żenia nawet nie usłyszała odpowiedzi. Ze względu na dobro Seliga ujawniła przed mamką, że zna jej język, by móc swobodnie się z nią porozumiewać. Teraz pod wpływem irytacji zdradziła się przed Garrickiem. - Słyszałeś, że odezwałam się w twoim języku. Nie masz mi za złe, że ukrywałam, iż rozumiem po norwesku? Wzruszył ramionami. - Jesteś tu długo. Mogłaś się nauczyć. Drażniła ją ustępliwość Garricka. - Nauczyłam się norweskiego, zanim mnie tu przy­ wieziono. Język był moją jedyną bronią przeciwko to­ bie, której nie mogłeś mi odebrać. - Wiedziałem, że mówisz po norwesku. - Wiedziałeś? - Otworzyła oczy ze zdumienia. - Bardzo dawno temu powiedziała mi o tym twoja ciotka. Chciałem jak najwięcej się o tobie dowiedzieć i dostałem od niej wiele cennych informacji. A kiedy leżałaś w gorączce, majaczyłaś w obu językach. - Dlaczego nigdy mnie o to nie zapytałeś? - Czekałem, aż sama mi powiesz - odparł spokoj­ nie. - No i wreszcie do tego doszło. - Tylko że teraz to już nie ma znaczenia. - Ależ ma! Poruszył ją łagodny ton głosu Garricka. Podszedł bliżej, zatrzymując się tuż przed nią. Spojrzała mu w oczy: niebieskozielonego koloru nie mącił gniew ani nienawiść. Wyciągnął ramiona i przytulił ją do siebie. Serce Brermy zmyliło rytm. Kiedy ją pocałował, oboje ogar­ nęło pożądanie. Nie byli ze sobą ponad rok. Przez te

wszystkie miesiące Brenna odsuwała wszelkie myśli o nim. A jednak pragnęła go ze wszystkich sił, chociaż skwapliwie to ukrywała. Przyciskał ją mocno. Na więcej nie pozwalała obec­ ność Leali. Brenna chciała trwać tak całe wieki, lecz jednocześnie jakiś chochlik w jej głowie nie pozwalał zapomnieć o przeszłości. To, co się działo, było jak sen. Nie miało nic wspólnego z rzeczywistością. Podniosła na niego zamglone oczy, szukając wyjaś­ nienia. - Co to znaczy? - Brenno, zbliża się wiosna. Ojciec dał ci słowo, że zawiezie cię do domu. - Zawiesił głos, zmagając się z dumą. - Nie chcę, żebyś wyjechała. - W takim razie czego oczekujesz? - Zapłonęła w niej iskierka nadziei. - Chcę, żebyś została moją żoną. Pragnę zapomnieć o przeszłości i zacząć wszystko od nowa. Słowa, jakie usłyszała, zabrzmiały w jej uszach jak muzyka. Tak bardzo kiedyś chciała zostać jego żoną. Zdławiła w sobie marzenie, bo on był temu przeciwny Dlaczego teraz zmienił zdanie? - Garricku, czy ty naprawdę tego chcesz, czy tylko tak mówisz, bo wiesz, że zabiorę ze sobą Seliga? - Nie przeczę, że kocham mojego syna. - A mnie? - Brenno, nie prosiłbym cię o rękę tylko po to, aby zatrzymać dziecko. Żadnej kobiety nie pragnąłem tak jak ciebie. - Przytulił ją jeszcze mocniej. - Tysiąc razy żałowałem, że pochopnie cię odepchnąłem. Było mi bardzo źle. - Ale czy ty mnie kochasz? - Jak możesz wątpić po tym, co ci powiedziałem? Jej radość nie miała granic.

392

393

- A więc w końcu uwierzyłeś, że nie kłamałam, mówiąc, iż nie uciekłam od ciebie drugi raz? - Zamierzam zapomnieć o przeszłości. Brenna zamarła. - Zamierzasz zapomnieć? - Odsunęła się od nie­ go. - Czyli nadal mi nie wierzysz? - Przysięgłaś, że zabiłaś Cedrica Borgsena, a tym­ czasem on żyje, Brenno. - Niemożliwe! - Widziałem go. - Przecież... on upadł na mój sztylet, ten, który do­ stałam od ciebie. Nie ruszał się. Jak to możliwe, że przeżył? - Brenno, przestań udawać! - Ton Garricka stał się ostrzejszy. - Powiedziałem już, że zamknąłem prze­ szłość. - Lecz ty mi nie wierzysz! - zawołała rozpaczliwie. - Wiem, dlaczego odeszłaś, dlaczego złamałaś dane mi słowo. Zachowałem się niewybaczalnie, biorąc cię siłą. Wyładowałem na tobie swój gniew, a nie powi­ nienem. Więc uciekłaś. A kiedy wróciłaś, nie chciałaś się przyznać. Tylko że to już nie ma znaczenia. Kocham cię na tyle mocno, że jestem gotowy zapomnieć o tym, co było. - Ale nie kochasz mnie aż tak bardzo, żeby mi zaufać? Odwrócił się od niej, dając jej tym samym odpo­ wiedź. Selig się rozpłakał i Leala szybko do niego podbiegła. Brenna zrezygnowana spojrzała na synka, uświadamiając sobie, że dziecko nie będzie znać ojca. Uskrzydlająca nadzieja legła w gruzach. Była zdruzgotana, kiedy Garrick objął ją pełnym tęsknoty wzrokiem, pomimo wszystkich słów, jakie

między nimi padły. Jak on może? Czy uważa, że brak zaufania nie stworzy między nimi muru? - Odejdź, Garricku - powiedziała beznamiętnym głosem, przepojonym bólem. - Nie mogę wyjść za ciebie, wiedząc, że mi nie wierzysz. - Może za jakiś czas... - Nie. To niedomówienie zawsze będzie stać mię­ dzy nami. Szkoda, bo nigdy nie przestanę cię kochać, Garricku. - Brenno, nie wyjeżdżaj! - Popatrzył na Seliga, a potem na nią. - Nie zabieraj go tak daleko ode mnie! Poczuła ucisk w gardle. Boże, jak ciężko patrzeć na jego cierpienie! - Myślisz, że jestem bez serca i postępuję egoistycz­ nie, ale ja naprawdę nie mogę żyć blisko ciebie, ko­ chając cię, a jednocześnie wiedząc, że nie ma dla nas nadziei. To dla mnie zbyt bolesne. - Brenno, jeszcze jest czas, żebyś zmieniła zdanie. W każdej chwili możesz do mnie przyjść. Garrick wyszedł, a ona wypłakała swój smutek na ramieniu Leali. Lecz nie doznała ulgi; pozostała jej tylko nadzieja, że odległość, jaka oddzieli ją od niego, przyniesie ukojenie.

394

335

47 Wiosna szybko nadeszła. Brenna otrzymała wiado­ mość, że może szykować się do drogi. Mieli wypłynąć mniej więcej za dwa tygodnie. Przyjęła informację z ciężkim sercem, choć była przekonana, że podejmuje słuszną decyzję. Nie mogła żyć w pobliżu Garricka, nie będąc z nim, a nie mogła z nim być, skoro jej nie wierzył. Gdyby sprawa wiarygodności nie miała dla

niej aż takiego znaczenia! Niestety, uważała, że miłości musi towarzyszyć bezgraniczne zaufanie. Największy smutek ogarniał ją, kiedy patrzyła na synka, nieświadomego czekających ich zmian. Kierując się egoizmem, odrywała Seliga od ojca i dziadków. Przez krótką chwilę myślała nawet, żeby go zostawić, lecz szybko odsunęła tę myśl, ponieważ nie wyobra­ żała sobie życia bez niego; żadna rzecz na świecie już ich nie rozdzieli. Do końca swych dni nie zapomni targających nią irracjonalnych lęków przed urodzeniem synka. Potem drżała o niego, kiedy przyszedł na świat taki słaby. Teraz był silny i nic nie mogło mu zaszkodzić, może z wyjątkiem jej decyzji o wyjeździe. Na szczęście w przeciwieństwie do niej - nie będzie tego pamiętał. Zanim się urodził, modliła się o dziewczynkę, która byłaby podobna do niej i pod żadnym względem nie przypominała Garricka. Selig miał kruczoczarne włosy i bystre szare oczka, lecz z dnia na dzień stawał się coraz bardziej podobny do ojca. Zawsze będzie jej przywodził na myśl Garricka. Lecz nawet gdyby się w ogóle nie urodził i tak nie wymazałaby z pamięci swego wikinga.

Jutro wyruszają. Leala poszła pożegnać się z garstką przyjaciół, a Brenna zamierzała zabrać Seliga do domu jego ojca, by zobaczył się z nim po raz ostatni. Świa­ domość, że ona również nie ujrzy więcej Garricka, ściskała ją za serce. - Chodź, kochanie. - Wzięła Seliga na ręce. - Twój tata nie wie, że przyjdziemy, ale na pewno się ucie­ szy. - Widząc wpatrzone w siebie bystre oczka, do­ dała: - Dzięki Bogu, nic nie rozumiesz. Dla ciebie podróż przez morze będzie przygodą, dla mnie... Nie dokończyła. Chociaż nadal wierzyła w słusz­ ność swej decyzji, myśl o wyjeździe sprawiała jej coraz większy ból. Skierowała się do drzwi. Otworzyły się, zanim zdą­ żyła do nich dojść. Na progu stanął Garrick. Popatrzył na nich ze smutkiem i tkliwością. Brenna z żalem spo­ strzegła, że się waha. Wolałaby, aby - jak nieraz by­ wało - okazał się bardziej zdecydowany, nawet gwał­ towny. Pragnęła po raz ostani poczuć siłę jego ramion. Ale między nimi wyrósł mur. Nie obwiniała go, że jej nie wierzy. Kiedy oznajmił, iż widział Cedrica żywego, ją samą ogarnęły wątpliwości, czy rzeczywiście go zabiła.

Ku zdziwieniu Brenny Leala zgodziła się z nią po­ płynąć. Nie miała żadnej rodziny, męża straciła, zanim na świat przyszło dziecko, które zmarło zaraz po po­ rodzie. Twierdziła, że opieka nad Seligiem przywraca jej życiu sens, nie wyobrażała sobie rozstania z mal­ cem. Brenna była bardzo szczęśliwa z takiego obrotu sprawy. Chociaż chłopczyk nie potrzebował już mamki, ona sama bardzo przywiązała się do postawnej Norweżki.

- Garricku, powinnam była dać ci znać, iż chcę przyprowadzić Seliga, żebyś mógł spędzić z nim ten dzień. - Brenno, postaw dziecko! Głos miał jakiś dziwny. Czyżby znowu zamierzał czynić jej wyrzuty? Brenna posadziła Seliga w kącie z zabawkami. - Jeśli chcesz, możesz tutaj z nim zostać - powie­ działa niepewnie. - Leala nie wróci do wieczora, a ja pójdę do twego domu pożegnać się z Erinem i służbą. Więc będziesz mógł sam się nim nacieszyć.

396

397

Nie odpowiedział. Dopiero teraz zauważyła, że za pasem miał zatkniętą broń; było jej o wiele więcej niż zwykle. W ręce trzymał koniec liny. - Garricku, co cię tu sprowadza? Wyglądasz, jakbyś szedł na wojenną wyprawę. - Zimny dreszcz przebiegł jej po krzyżu. - Zamierzasz użyć tej broni przeciwko mnie? Jeżeli kochasz Seliga aż tak bardzo, że jesteś gotowy mnie zabić, aby go zatrzymać, nie wahaj się, bo nie potrafię bez niego żyć! Pokręcił głową nad niedorzecznością jej rozumowa­ nia. - Brenno, chociaż bardzo go kocham i chcę zatrzy­ mać, nie potrafiłbym zabić jego matki. - W takim razie... - Mógłbym powstrzymać cię siłą. Wielokrotnie to rozważałem. Kiedy w zeszłym roku pożeglowałem na Wschód, byłe dalej od ciebie, zrozumiałem, że w rze­ czywistości nie tego chciałem. Pragnąłem być z tobą i na zawsze mieć cię u swego boku. Ponieważ lato dobiegało końca, przypuszczałem, że ojciec dawno od­ wiózł cię już do twego kraju. Skoro on zwrócił ci wolność, miał prawo wiedzieć, że zamierzam odebrać ci ją z powrotem. Zawinąłem do domu wyłącznie po to, aby mu oświadczyć, iż sprowadzę cię i zatrzymam przy sobie nawet wbrew twojej woli.

chwilę dowiem. I wtedy pozostanie mi wierzyć, że w przyszłości unikniemy sytuacji, które zmuszą cię do kłamstw. - Nie rozumiem cię, Garricku. Dotąd nie dawałeś wiary moim słowom, a ja nie mam żadnych dowodów na ich poparcie. - Brenno, od dziś zawsze będę ci ufał, ponieważ cię kocham - wyznał z powagą Garrick. - Ale muszę wiedzieć, co naprawdę zaszło. Szarpnął powróz, który trzymał w dłoni. W pierw­ szej chwili wystraszyła się, sądząc, że zamierza wpro­ wadzić konia do domu. Ale to nie potężnego wierz­ chowca Garrick wciągnął do środka, tylko spętanego Cedrica Borgsena z krwawiącą raną na głowie. Brenna pobladła, jakby ujrzała ducha. Cedric, równie zasko­ czony jak ona, szybko odzyskał równowagę.

- Czy... czy właśnie tak planujesz teraz postąpić? Zaprzeczył ruchem głowy. - Za bardzo cenisz swoją wolność. Przekonałem się o tym. Ale jest inne wyjście. - Chciałabym, żeby tak było, jednak go nie widzę. - Poznanie prawdy, koniec wszelkich wątpliwości oto jedyne rozwiązanie, Brenno. Z całej duszy pragnę, aby się okazało, iż nie miałem racji, wątpiąc w twoją prawdomówność. A jeżeli skłamałaś, też się o tym za

- Po coś mnie tu sprowadził, Haardrad? - zapytał zaczepnie. - Wiesz dobrze, że taki czyn nie ujdzie ci bezkarnie! - O jakimż to czynie mówisz, Cedricu? - Tak długo czekałeś, żeby wyrównać rachunki? zaśmiał się, lecz zaraz uśmiech zniknął z jego twarzy i zakończył tonem pełnym nienawiści: - Przeszłość dawno została zamknięta. Twój brat zabił mojego bra­ ta. Nasi ojcowie uznali sprawę za zakończoną. A teraz ty domagasz się nowego rozlewu krwi! - Nie sprowadziłem cię tu z powodu wyda­ rzeń z zamierzchłej przeszłości. Odpowiesz za nowe krzywdy. - Czyżby? Garrick zbliżył się do niego i wskazał na Brennę. - Znasz tę kobietę? Cedric przyglądał jej się z taką miną, jakby zobaczył ją pierwszy raz w życiu.

398

399

- Gładka dziewka - uśmiechnął się lekceważąco, stając niedbale. - Nie, nigdy jej nie widziałem. Brenna poczuła ucisk w żołądku. Spojrzała na Garricka, który z uwagą obserwował ich oboje. Był wyraź­ nie rozczarowany. To wszystko przypominało zły sen. - Garricku, on kłamie! - odezwała się po norwesku, aby Cedric zrozumiał, co mówi. W jej głosie zabrzmia­ ły gorycz i niedowierzanie. - Przysięgam ci, że on kłamie! - To nie ma znaczenia, Brenno. - Ależ ma! - Rozgorączkowana zwróciła się do Ce­ drica. - Powiedz mu prawdę! Opowiedz, jak mnie porwałeś! Cedric wzruszył ramionami, udając zakłopotanie. - Ta dziewka jest szalona. Nie wiem, o czym bre­ dzi. - Kłamca! - krzyknęła, trzęsąc się ze złości. - Są­ dziłam, że zadałam ci śmiertelną ranę. Powinnam była się upewnić. - Wyciągnęła zza pasa sztylet, który za­ wsze nosiła przy sobie. - Drugi raz nie popełnię tego samego błędu! Garrick wytrącił jej broń z ręki, zanim zdążyła doskoczyć do Cedrica. - Brenno, on jest związany, nie może się bronić. Nie wolno nam zabijać nieuzbrojonych ludzi. Krzyknęła zrozpaczona. Jej słowa przeciwko sło­ wom Cedrica! Zdawała sobie sprawę, że jej opowieść o tym, co przeszła, mogła wydawać się nieprawdopo­ dobna. Była bezsilna. Nagłe zaświtała jej pewna myśl i nadzieja rozjaśniła wzrok. - Garricku, ostrze wbiło się w pierś - powiedziała prędko. - Rana nie okazała się śmiertelna. Ale w tym miejscu powinien mieć bliznę. To jest dowód, którego szukasz!

Garrick podszedł do Cedrica. Ten wyszczerzył zęby w bezczelnym uśmiechu. - Mam wiele blizn - oznajmił pewnym siebie to­ nem. - Którą życzysz sobie obejrzeć? Nie zważając na jego słowa, Garrick rozerwał mu tunikę. Rzeczywiście tors Cedrica był poznaczony licz­ nymi bliznami. Garbiąc się, pchnął go ku drzwiom. - Odwiozę cię tam, gdzie cię znalazłem - oznajmił z rezygnacją. - Nie myśl, że puszczę płazem taką zniewagę wycedził Cedric przez zaciśnięte zęby. - Z powodu bredni jakiejś obłąkanej kobiety pojmałeś mnie i za­ ciągnąłeś tutaj, żeby mnie dalej obrażać! Garrick wzruszył ramionami, zbyt rozczarowany, aby przejąć się jego słowami. Tyle nadziei wiązał z tą konfrontacją. Tak bardzo pragnął, aby opowiadanie Brenny się potwierdziło, że stracił cały zdrowy rozsą­ dek. Teraz... - Chcesz mnie wyzwać na pojedynek, Cedricu? - Nie. Nie jestem głupcem! Ale mój ojciec dowie się o tym incydencie. - Nie wątpię. - Garricku, poczekaj!-krzyknęła Brenna. Nie mog­ ła uwierzyć, że tak łatwo rezygnuje. Po tym wszystkim nigdy jej nie uwierzy. Nawet jeśli przysięgnie, że cała sprawa nie ma dla niego znaczenia, wiedziała, że w głębi duszy będzie czuł inaczej. - Brenno, nie ma sensu ciągnąć tego dłużej! - Garricku, on ma jeszcze jedną bliznę, niepodobną do żadnej innej! Taką długą szramę o poszarpanych brzegach na przedniej stronie uda. Widziałam ją, kiedy usiłował mnie zgwałcić. Zanim skończyła mówić, spostrzegła, że twarz Garricka zrobiła się śmiertelnie blada. Cedric też pobladł,

400

401

lecz tego nie zdążyła zauważyć, ponieważ wiking w przypływie paniki błyskawicznie podniósł do góry związane ręce i obiema pięściami z całej siły grzmot­ nął Garricka w plecy. Ten się zatoczył, uderzył głową o blat stołu i upadł na podłogę, nie dając znaku życia. Brenna z niedowierzaniem patrzyła na rozgrywają­ cą się przed nią scenę. Już raz przeżyła taką sytuację tam, w lesie, kiedy Garricka zaatakował niedźwiedź. Leżał nieprzytomny, a może martwy, a bestia żyła i stanowiła śmiertelne zagrożenie. Rzuciła się po swój sztylet, niestety za późno. Cedric zdążył ją uprzedzić i teraz próbował rozciąć krępujący go sznur. Brenna podbiegła do wikinga, lecz ten jednym silnym pchnię­ ciem przewrócił ją na podłogę. Pozbierała się szybko i pobiegła po broń. I tym razem się spóźniła. Zanim zdążyła chwycić łuk, uwolniony z więzów Cedric do­ padł do niej, szarpnął i silnym ciosem po raz drugi powalił na ziemię.

- Nie. - Brenna z trudem wydobyła głos. - Obje­ chałam fiord dookoła. To zajęło wiele tygodni. - Nic dziwnego, że ci nie wierzył - roześmiał się. Jeżeli przetrwałaś taką podróż, powinnaś długo wy­ trzymać przyjemności, które planuję dla ciebie. - Nie bądź głupcem - powiedziała, czując przy tym, jak krew w żyłach ścina jej się z przerażenia. Garrick chciał jedynie poznać prawdę. Dlatego cię tu sprowadził.

- No to ją poznał. Wszystko szło dobrze, dopóki nie wspomniałaś o bliźnie po ranie, którą mi zadał, kiedy byliśmy podrostkami. Tylko my dwaj wiemy o niej. Zranił mnie przez przypadek, ale nigdy tego nie zapomnę, on zresztą też nie. Spojrzał z nienawiścią na Garricka. - Jeżeli teraz odejdziesz, sprawa zostanie zamknię­ ta. Dopilnuję, aby Garrick nigdy więcej ciebie nie szu­ kał - powiedziała, wstrzymując oddech. - Tak. Sądzę, że potrafiłabyś tyle zdziałać. Twoja uroda za tym przemawia. Ale niczego nie dopilnujesz, bo ciebie tutaj nie będzie. Zabieram cię z sobą! Cedric wyciągnął zza pasa sztylet Brenny i ruszył w stronę Garricka. Brenna z jękiem zerwała się na no­ gi. Szarpnęła Cedrica za ramię, tak że znalazł się z nią twarzą w twarz. - Nie możesz tego zrobić! Obronił cię przede mną. On cię ocalił! - Musi umrzeć. Ty także wkrótce dokonasz żywota. Ale najpierw poznasz męki rodem z twego chrześci­ jańskiego piekła. Przypieczętowałaś swój los, usiłując mnie zabić! - Jeżeli go zamordujesz, sam też zginiesz. Jeśli nie z mojej ręki - a przysięgam, że na pewno będę pró­ bować - to pomści go ojciec lub brat. Oni nie są głupi. Znają moją historię. Kiedy znajdą go martwego, a ja zniknę, od razu się domyśla, kto to zrobił. - Nie, dziewko, wina spadnie na ciebie! - za­ śmiał się. - Nie zabiłabym ojca mojego dziecka, człowieka, którego kocham całym sercem! - Zawahał się, bo jej argumenty brzmiały logicznie. Dopiero teraz zauwa­ żył Seliga, który, nieświadomy rozgrywającej się tra­ gedii, spokojnie bawił się w kącie drewnianymi za-

402

403

- Oto czego możesz się spodziewać - powiedział z wściekłością. - O mało przez ciebie nie umarłem. Gdyby Arno nie zjawił się w porę, wykrwawiłbym się na śmierć. Nie mogłem od razu rozpocząć pościgu. Kiedy doszedłem do siebie, pojechałem za tobą. I wte­ dy dowiedziałem się od służącej, że nie wróciłaś, że sądzą, iż nie żyjesz. Niewolnica najwyraźniej skłamała.

bawkami. - Jeżeli tak bardzo ci zależy, żeby zemścić się na mnie, zabierz mnie gdzieś daleko stąd, gdzie Garrick nas nie odnajdzie. Ale jego oszczędź przez wzgląd na siebie samego! Zastanawiał się przez parę sekund, które wydawały się Brennie wiecznością, a potem bez słowa wziął ją za rękę i pociągnął za sobą. Wałczyła z pokusą, aby go błagać, żeby pozwolił jej zabrać synka, jednak po­ stanowiła nie narażać życia dziecka. Co prawda, do­ póki Garrick się nie ocknie, Selig pozostanie bez opieki i może sobie zrobić krzywdę, lecz nie grozi mu żadne poważniejsze niebezpieczeństwo. Garrick będzie żył i zajmie się ich synkiem. Wsiedli na te same konie, na których przyjechali Garrick i Cedric. Borgsen wyraźnie kierował się w stronę klifu, gdzie stał dom Garricka. Teraz, kiedy Brenna przestała drżeć o życie ukochanego, obleciał ją strach o własny los. Raz już uciekła temu wikingowi i znowu to zrobi - uspokajała się w duchu. Nie uje­ chali daleko, kiedy z lasu wyłoniła się jakaś kobieta na koniu. Brenna się zdziwiła, że Cedric przystanął. Widok Brenny i Cedrica jadących razem wzbudził niepokój Yarmille. Ten tępy osioł zbyt długo zwlekał z wykonaniem zadania, za które mu zapłaciła. Dla­ czego zjawił się akurat teraz, kiedy jutro Brenna wraz ze swym synem na zawsze stąd wyjedzie? Tyle razy próbowała wykończyć tę celtycką dziew­ kę, która wchodziła jej w paradę! Kiedy dziewczynę trawiła gorączka, Yarmille pięknie się nią zajmowała. Poiła wywarami z ziół, po których żołądek nie przyj­ mował pokarmów, no i prawie przez cały czas wie­ trzyła sypialnię, przekonana, że mroźne powietrze zrobi swoje. A jednak dziewczyna przeżyła. Gdyby tak Garrick zachorował zamiast Brenny 404

i wezwaliby ją do opieki nad nim! Byłoby po kłopocie, nie martwiłaby się, że w przyszłości spłodzi jakiegoś bękarta. Lecz stało się i pojawił się spadkobierca, co mocno pokrzyżowało jej plany. Sądziła, że Brenna po­ roni po upadku w lesie. I tym razem spotkał ją zawód. Musi znaleźć sposób na zgładzenie Garricka i jego brata. Prędzej czy później wpadnie na jakiś pomysł. Pozbędzie się także ich synów. A tymczasem dobrze, że Cedric zabiera Brennę. Nie wejdą jej w drogę ko­ lejni potomkowie Garricka. Kiedy Brenna rozpoznała w nadjeżdżającej kobiecie Yarmille, wstąpiła w nią otucha. Lecz nadzieja szybko prysła, gdy z bliska przyjrzała się wierzchowcowi. To był ten sam koń, który przewrócił ją w lesie. - Przypominasz mnie sobie, Borgsen? Jestem Adosinda. - Sądziłem, że jesteś młodsza, pani! - zaśmiał się Cedric. - Nie wykonałeś zadania, za które ci zapłaciłam! odparła gniewnie, ignorując jego uwagę. - Byłem przekonany, że ona nie żyje, aż do dziś, kiedy Garrick zaciągnął mnie do niej. Więcej jej, pani, tu nie zobaczysz! - Garrick cię sprowadził! A co z nim? - zaintere­ sowała się, wyraźnie podniecona. - Czyżbyś go zabił? - Nie. Oszczędziłem go. Nie mam czasu na gada­ nie. Niedługo może odzyskać przytomność. - Nie obawiaj się, Borgsen! - roześmiała się. - Już ja się zajmę Garrickiem i jego synem. Nie pojedzie w pościg za tobą! - Nie, kobieto. Wina spadnie na mnie. - Głupiec! - wrzasnęła dziko. - To ją będą winić! Wszyscy wiedzą, jak nienawidzi ojca i syna. Anselm 405

Haardrad miał ją jutro wywieźć jak najdalej stąd, za­ nim ich wszystkich pozabija. - Cedricu, ona kłamie! - krzyknęła Brenna. - Ta kobieta ma na imię Yarmille. Jej syn jest bękartem Anselma. - To prawda. Nienawidzę Haardradów tak samo jak ta celtycka dziewka. Ale to mój syn, nie jej, przej­ mie schedę po Anselmie! - Hugh jest spadkobiercą i ma syna. Czy ich także zamierzasz zgładzić? - Hugh nie ma syna i nigdy go mieć nie będzie. Choroba, na którą zapadł w dzieciństwie, uczyniła go bezpłodnym. Twoja siostra skłamała. Powiedziałam o tym Anselmowi, ale mi nie uwierzył. A więc... oni również muszą umrzeć. Nie przeżyje żaden syn An­ selma ani jego wnuk. Zostanie tylko mój Fairfax! Yarmille pognała konia w kierunku chaty Brenny. - Musisz ją powstrzymać! - zawołała rozpaczliwie Brenna. - Nie ma czasu. - Będą cię ścigać za jej czyn. - Darowując życie Garrickowi, spodziewałem się, że będzie chciał mnie odnaleźć. Popłynę do Irlandii albo Finlandii, gdzieś daleko stąd. - Ona zabije moje dziecko! - krzyknęła przeraźliwie Brenna, nie panując dłużej nad sobą. Chciała zawrócić konia, lecz Cedric złapał za wodze. Nie był jednak w stanie powstrzymać Brenny. Musiałby ją pierwej zabić. Zeskoczyła z konia i rzuciła się biegiem z po­ wrotem do domu, do synka i do Garricka. Musiała zatrzymać Yarmille, musiała! Cedric ją dogonił, pode­ rwał z ziemi i posadził na swego wierzchowca. Wal­ czyła z zawziętością osaczonej tygrysicy, dopóki cios

w głowę nie pozbawił jej przytomności, kładąc kres rozpaczliwym zmaganiom.

406

407

48 Woda w fiordzie burzyła się, targana szybkim prą­ dem. Brennę ocuciło chybotanie czółna. Powróciło uczucie paniki. Półprzytomna zamachała rękami, chcąc oswobodzić się z więzów. Lecz, o dziwo, nie była skrępowana. Cedric, odwrócony do niej plecami, odpychał łódkę od przystani Garricka. Trwoga o los najbliższych zagłuszyła rozsądek. W głowie tłukła się tylko jedna myśl - musi wrócić na ląd i odnaleźć Yarmille, zanim będzie za późno. Chociaż nie umiała pływać, bez wahania wyskoczyła z czółna, zanim Cedric się zorientował, że odzyskała przytomność. Na moment zniknęła pod wodą. Zacie­ kle młócąc wodę rękami i nogami, wydobyła się na powierzchnię. Usłyszała okrzyki Cedrica i po raz dru­ gi pogrążyła się w odmętach. Prąd zniósł ją ku brzegowi i cisnął o pale pod przy­ stanią. Podciągnęła się nad lustro wody, chwytając pomostu. I wtedy zobaczyła, że Cedric zawraca do brzegu. Dlaczego, na Boga, nie zostawi jej w spokoju i nie odpłynie?! Usiłowała dotrzeć na ląd, by stamtąd wspiąć się ścieżką na klif. Lecz wiking był bardzo blisko. Dogoni ją, nim zdąży wczołgać się na brzeg. Więc zanurko­ wała i chwytając się desek, przepłynęła pod pomo­ stem na jego drugą stronę. Teraz zyska na czasie, bo Cedric będzie musiał opłynąć przystań. W tej części nadbrzeża ostre, pionowe głazy blokowały dostęp do ścieżki. Uczepiła się jednej ze skał i raniąc ręce o ostre

krawędzie, przesuwała się wzdłuż niej w poszuki­ waniu miejsca, gdzie mogłaby wdrapać się na brzeg. Wreszcie natrafiła na przesmyk. Cedric wiosłował jak szalony i lada chwila mógł ją dopaść. Nie zważając na śmiertelne znużenie, jęła wspinać się na klif; chwytała się gałęzi, skalnych występów i wszelkich nierówności, o które mogła zaczepić dło­ nie. Zboczyła ku przystani, przekonana, że Cedric nie nadrobi straty, poruszając się równie mozolnie jak ona. Borgsen jednak już wyskoczył z czółna i wdrapywał się za nią. Znalazł się niebezpiecznie blisko. Wykrzy­ kiwał, że ją zabije. Niespodziewanie powierzchnia ska­ ły stała się gładka i jej palce na próżno szukały choćby najmniejszej nierówności. Utknęła na skalnej ścianie, nie mogąc przesunąć się ani w lewo, ani ku górze. Cedric znalazł się tuż pod nią. Kiedy poczuła dotknięcie palców na kostce u nogi, wrzasnęła z rozpaczy nad daremnością swych zma­ gań. Strząsnęła jego rękę, lecz wiking nie rezygnował. W końcu udało jej się kopnąć go w głowę. Zsunął się z pół metra, ale ponowił wspinaczkę, gdy tylko zdołał uchwycić się skały. Jak długo tak wytrwa? Ścieżka była bardzo blisko, tuż nad nią, lecz pozostawała nie­ dostępna. Krzyknęła na widok wyciągającej się ku niej ręki Cedrica. I wtedy usłyszała, jak ktoś zawołał ją po imie­ niu. Głos zdawał się dochodzić z oddali, tłumiony łoskotem wody i jej własnym ciężkim oddechem. W pierwszej chwili pomyślała, że to wyobraźnia ma­ mi ją nadzieją w chwili czarnej rozpaczy. Lecz woła­ nie, tym razem głośniejsze, powtórzyło się znowu. Rozpoznała ten głos. - Garricku! Prędzej! Pospiesz się! Cedric również usłyszał nawoływanie i już nie pró408

bował jej pochwycić. Brenna widziała, jak w panice opuszcza się po skalnych blokach i wskakuje do łód­ ki. Czółno zachybotało pod jego ciężarem i Borgsen wpadł do wody. Poniósł go wartki prąd. Usiłował płynąć, walcząc z wciągającym go wirem. Wynurzył się raz i drugi, aż wreszcie na dobre zniknął jej z oczu. Garrick znalazł Brennę wpatrzoną oniemiałym wzro­ kiem w czarne wody fiordu. Wyciągnął ręce i z tru­ dem sięgając jej dłoni, wydźwignął dziewczynę na ścieżkę. Padła mu w ramiona i bez słowa protestu pozwoliła zanieść się do domu. Ułożył ją przy kominku w dużej izbie i napoił wi­ nem. - Brenno, musisz zdjąć to mokre ubranie. - Nie, daj mi najpierw odpocząć. Nie protestował. Ze spuszczonym wzrokiem usiadł przy niej na futrzaku. Brenna widziała niepokój ma­ lujący się na jego twarzy. Domyślała się, co go nurtuje. - Czy potrafisz mi kiedykolwiek przebaczyć? Dotknęła jego policzka. - Cicho! Już po wszystkim. - Nie. Tyle cierpień ci przysporzyłem. O mało prze­ ze mnie nie zginęłaś, bo żeby dojść prawdy, sprowa­ dziłem Cedrica, zamiast uwierzyć ci na słowo. - Garricku, nie obwiniam cię. Czy teraz wreszcie mi wierzysz? - Tak. Zawsze będę ci ufał - wyszeptał, całując ją delikatnie. - Wyjdziesz za mnie? - Jeżeli nadal mnie chcesz. - Czy cię chcę?! - wykrzyknął zdumiony. - Dziew­ czyno, jak możesz wątpić? Z radosnym śmiechem wtuliła się w jego ramiona. - Garricku, powinniśmy być wdzięczni losowi. Ty, 409

ja, Selig - wszyscy mogliśmy zginąć. - Zerwała się nagle. - Gdzie Selig? - Jest bezpieczny Odprężyła się. - Strach pomyśleć, co by się stało, gdybyś nie zjawił się w porę. Cedric się zawziął, żeby wziąć na mnie odwet za to, że o mało go nie zabiłam. Kiedy cię usłyszał, zaczął uciekać, wpadł do wody i utonął. Zadrżała na wspomnienie tamtej sceny. - Na szczęście Willow naprawdę jest szybsza od mojego konia. - Przyfrunąłeś nad brzeg na skrzydłach wiatru uśmiechnęła się. - Dzięki Bogu, szybko odzyskałeś przytomność. - Podziękuj za to naszemu synowi - roześmiał się. Docucił mnie, bijąc piąstkami po piersi. Ani chybi wziął mnie za nową zabawkę. - Z kim go zostawiłeś? Z Erinem? - Nie. Kiedy wynosiłem go z domu, przyszła Yarmille, żeby - jak powiedziała - pożegnać się z tobą. Poprosiłem ją, aby zabrała go do moich rodziców. Brenna zdrętwiała. - O nie! Garricku, powiedz, że to żart! - Co się stało? Zerwała się na równe nogi. - Ona go zabije! Przyszła do chaty, żeby was obu uśmiercić! Garrick nie tracił czasu na zadawanie pytań. Po­ biegli do stajni po świeże konie i popędzili do chaty Brenny. Z tyłu, za domem, Garrick natrafił na ślady konia Yarmille. Prowadziły do lasu, nie do osady Anselma. W milczeniu podążali za tropem. Brenna ledwo wi­ działa drogę przez łzy, ale trzymała się tuż za Garri-

ckiem, nieprzerwanie wznosząc ku niebu błagalne modlitwy. Kiedy odciski końskich kopyt urwały się na leśnym poszyciu, myślała, że umrze z rozpaczy. Jakie szanse miał jej maty synek przeciwko Yarmille? Minęło tyle czasu! Garrick nalegał, żeby udała się do osady po posiłki. Jakże mogła odjechać, skoro gdzieś tu, w lesie, mógł być jej Selig? Więc kluczyli wśród drzew w nadziei, że natrafią na jakiś ślad. Kiedy Brenna dostrzegła Yar­ mille, jadącą stępa w ich kierunku, wyprzedziła Garricka i pierwsza do niej dopadła. Stara kobieta była sama. - Gdzie on jest?! - krzyknęła. Yarmille kręciła głową, patrząc bezradnie na wy­ ciągnięte przed siebie dłonie. - Nie potrafiłam. Też jestem matką. Nie mogłam... Brenna zsunęła się z konia i ściągnęła Yarmille z siodła. - Gdzie on jest?! - krzyknęła, potrząsając nią. - Zostawiłam go. - Wskazała na las. - Gdzie, Yarmille? - zapytał niezwykle opanowa­ nym głosem Garrick, stając za nimi. - Niedaleko stąd. - Podniosła na nich szklisty wzrok. - Słyszycie, jak płacze? Fairfax zawsze płakał najgłośniej ze wszystkich dzieci. Muszę do niego pójść. Garrick ruszył w las, Brenna wskoczyła na konia i pojechała za nim. Nie czuła nienawiści do Yarmille za jej haniebny czyn, bo kobieta była szalona. Ale też nie potrafiła wykrzesać z siebie współczucia dla niej. Znaleźli Seliga pod wysoką sosną. Popłakiwał cicho, unieruchomiony przez kłujące igliwie. Kiedy Garrick podał go Brernnie, wreszcie z jej oczu popłynęły łzy szczęścia. Intuicyjnie przewidywała, że dużo wody upłynie, nim wyzbędzie się strachu o dziecko i odwa-

410

411

ży się choć na chwilę spuścić Seliga z oczu. Przejechali obok miejsca, gdzie spotkali Yarmille. Nie było jej. - Ona to wszystko zaplanowała, Garricku - wyjaś­ niła Brenna, kiedy jechali powoli do domu. - Dała pieniądze Cedricowi, żeby mnie porwał. Była tą ko­ bietą, która usiłowała zabić mnie w lesie. Rozpozna­ łam konia. - Ale dlaczego, Brenno? Nie potrafię tego zrozu­ mieć. - To nie ja jej zagrażałam, tylko mój syn. Selig był kolejnym spadkobiercą Anselma, którego musiała się pozbyć, żeby Fairfax stał się jedynym sukcesorem. - Musiała być obłąkana od wielu lat, skoro sądziła, że osiągnie swój cel. - Powinnam była się domyślić, że to ona za tym wszystkim stoi. Wiedziałam o jej nienawiści do wa­ szej rodziny, niestety przez zazdrość podejrzewałam Mornę. - Mornę?! - Chciała cię zatrzymać. Bo... ty przecież do niej wróciłeś, kiedy się rozstaliśmy. - A więc uwierzyłaś w to? - Zasępił się. - Byłem wściekły na ciebie, dlatego chciałem, żebyś tak myśla­ ła. Ale to nieprawda, Brenno. Wiele lat temu o mało nie ożeniłem się z Morną z zupełnie innych powodów niż miłość. Pożądałem jej, bo była piękna. Natomiast ona chciała mnie tylko dlatego, że byłem synem wo­ dza. Później to zrozumiałem. - Więc ona dla ciebie nic nie znaczy? - Nie. Kiedy ją widzę, przypominam sobie, jaki głu­ pi byłem, biorąc do serca jej zdradę. Okazałem się głupcem p o d wieloma względami. Czy potrafisz mi wybaczyć ból, który ci sprawiłem? 412

- Tak - uśmiechnęła się. - Ale od dziś już zawsze będziesz mnie wyłącznie uszczęśliwiał. Nieco później wydano wyrok na Yarmille. Kazano jej opuścić ziemie należące do klanu Anselma. Fairfax postanowił towarzyszyć matce, bo była za stara, by zadbać o siebie. Nic nie wiedział o jej knowaniach, więc tak jak wszyscy przeżył szok. Brenna uważała, że kara jest zbyt surowa, z drugiej jednak strony, mając na względzie dobro rodziny, wolała, żeby Yarmille nie było w pobliżu.

49 - Selig zasnął? - Tak, kochanie - odpowiedziała Brenna, wsuwając się do łóżka prosto w objęcia Garricka. - Obudził go ból brzuszka. Nic dziwnego po tych wszystkich sło­ dyczach, którymi nakarmił go twój ojciec. - Zanadto go rozpieszcza. - Akurat w tej sprawie zgadzam się z tobą - od­ słoniła zęby w uśmiechu. - A we wszystkich innych zamierzasz mieć zawsze odmienne zdanie? - zapytał, udając zdumienie. Odsunęła się od niego niby oburzona. - Niech ci się nie wydaje, wikingu, że będziesz mi narzucać swoją wolę tylko dlatego, że jestem twoją żoną. Zachichotał i przyciągnął ją do siebie. - Jesteś uparta i lubisz postawić na swoim. Wiem. Czy nie wymogłaś na mnie w dniu ślubu, abym uwol­ nił Janie, żeby mogła połączyć się z Perrinem, tak jak ja z tobą? Łatwo nagięłaś mnie do swej woli. 413

- Byłeś tak samo zadowolony jak ja, widząc ich radość - wytknęła mu. - Chyba tak - przyznał z uśmiechem. - Ciągle się zastanawiam, jak to możliwe, że nic o nich nie wie­ działem. Dlaczego Perrin nie porozmawiał ze mną o Janie? Owszem, między nami zdarzały się pewne niesnaski, na szczęście wszystko się zmieniło po na­ rodzinach Seliga. - Chciał kupić Janie, ale zwlekał z propozycją z obawy, że odmówisz. Ostatnio niełatwo było zastać cię w dobrym nastroju. - Prawda. Nawet radość i dumę z narodzin Seliga przyćmiewały myśli o tobie. Tyle razy chciałem przyjść do ciebie, lecz się bałem, że mnie odrzucisz. Potrafię zrozumieć obawy Perrina. - A więc i w tym wypadku mnie usiłujesz obarczyć winą, tak? - Bo byłaś przesadnie uparta, dziewczyno! Uśmiechnęła się i pocałowała go lekko, prowoku­ jąco. - Chyba już się nie zmienię. Ale i tak mnie kochasz. - Czyżby? - Garricku! Roześmiał się i przetoczył nad nią. - Nigdy nie miej wątpliwości, Brenno. Nigdy. Jesteś teraz moja, czy ci się to podoba, czy nie. - Och, podoba. Nawet bardzo! Przez otwarte drzwi na galeryjkę sączyło się do izby światło zorzy polarnej. Pomarańczowe promienie kładły się ciepłą poświatą na parę w łożu, splecioną w uścisku. Brenna i Garrick pobrali się cztery tygo­ dnie temu. Pogańska ceremonia zaślubin była bardzo piękna, lecz Brenna pragnęła bożego błogosławień414

stwa i postanowiła, że w przyszłości wezmą chrześci­ jański ślub. Nie myślała więcej o powrocie do kraju swego dzie­ ciństwa. Teraz jej dom był tutaj, przy mężu i dziecku. Tamten chłopak, którego kiedyś próbowała udawać, nie istniał. Stała się w pełni kobietą.