مثنوی معنوی

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﻓﺘﺮ اول ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬ ‫ﻧﯽ ﻧﺎﻣﻪ‬ ‫ﺑﺸﻨﻮ از ﻧﻰ ﭼﻮن ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫از ﺟﺪاﻳﻰهﺎ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﺰ ﻧﻴﺴﺘﺎن ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﺒﺮﻳﺪﻩاﻧﺪ‬

‫در ﻧﻔﻴﺮم ﻣﺮد و زن ﻧﺎﻟﻴﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻮاهﻢ ﺷﺮﺣﻪ ﺷﺮﺣﻪ از ﻓﺮاق‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺷﺮح درد اﺷﺘﻴﺎق‬

‫هﺮ آﺴﻰ آﺎو دور ﻣﺎﻧﺪ از اﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﺎز ﺟﻮﻳﺪ روزﮔﺎر وﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ هﺮ ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ ﻧﺎﻻن ﺷﺪم‬

‫ﺟﻔﺖ ﺑﺪ ﺣﺎﻻن و ﺧﻮش ﺣﺎﻻن ﺷﺪم‬

‫هﺮ آﺴﻰ از ﻇﻦ ﺧﻮد ﺷﺪ ﻳﺎر ﻣﻦ‬

‫از درون ﻣﻦ ﻧﺠﺴﺖ اﺳﺮار ﻣﻦ‬

‫ﺳﺮ ﻣﻦ از ﻧﺎﻟﻪى ﻣﻦ دور ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش را ﺁن ﻧﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﻦ ز ﺟﺎن و ﺟﺎن ز ﺗﻦ ﻣﺴﺘﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ آﺲ را دﻳﺪ ﺟﺎن دﺳﺘﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺁﺗﺶ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﻧﺎى و ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎد‬

‫هﺮ آﻪ اﻳﻦ ﺁﺗﺶ ﻧﺪارد ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎد‬

‫ﺁﺗﺶ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ آﺎﻧﺪر ﻧﻰ ﻓﺘﺎد‬

‫ﺟﻮﺷﺶ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ آﺎﻧﺪر ﻣﻰﻓﺘﺎد‬

‫ﻧﻰ ﺣﺮﻳﻒ هﺮ آﻪ از ﻳﺎرى ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﭘﺮدﻩهﺎﻳﺶ ﭘﺮدﻩهﺎى ﻣﺎ درﻳﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﻰ زهﺮى و ﺗﺮﻳﺎﻗﻰ آﻪ دﻳﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﻰ دﻣﺴﺎز و ﻣﺸﺘﺎﻗﻰ آﻪ دﻳﺪ‬

‫ﻧﻰ ﺣﺪﻳﺚ راﻩ ﭘﺮ ﺧﻮن ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻗﺼﻪهﺎى ﻋﺸﻖ ﻣﺠﻨﻮن ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻣﺤﺮم اﻳﻦ هﻮش ﺟﺰ ﺑﻰهﻮش ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ زﺑﺎن را ﻣﺸﺘﺮى ﺟﺰ ﮔﻮش ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در ﻏﻢ ﻣﺎ روزهﺎ ﺑﻰﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫روزهﺎ ﺑﺎ ﺳﻮزهﺎ هﻤﺮاﻩ ﺷﺪ‬

‫روزهﺎ ﮔﺮ رﻓﺖ ﮔﻮ رو ﺑﺎك ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻤﺎن اى ﺁن آﻪ ﭼﻮن ﺗﻮ ﭘﺎك ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﺮ آﻪ ﺟﺰ ﻣﺎهﻰ ز ﺁﺑﺶ ﺳﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﻰروزى اﺳﺖ روزش دﻳﺮ ﺷﺪ‬

‫درﻧﻴﺎﺑﺪ ﺣﺎل ﭘﺨﺘﻪ هﻴﭻ ﺧﺎم‬

‫ﭘﺲ ﺳﺨﻦ آﻮﺗﺎﻩ ﺑﺎﻳﺪ و اﻟﺴﻼم‬

‫ﺑﻨﺪ ﺑﮕﺴﻞ‪ ،‬ﺑﺎش ﺁزاد اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺷﻰ ﺑﻨﺪ ﺳﻴﻢ و ﺑﻨﺪ زر‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮﻳﺰى ﺑﺤﺮ را در آﻮزﻩاى‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻨﺠﺪ ﻗﺴﻤﺖ ﻳﻚ روزﻩاى‬

‫آﻮزﻩى ﭼﺸﻢ ﺣﺮﻳﺼﺎن ﭘﺮ ﻧﺸﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺻﺪف ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪ ﭘﺮ در ﻧﺸﺪ‬

‫هﺮ آﻪ را ﺟﺎﻣﻪ ز ﻋﺸﻘﻰ ﭼﺎك ﺷﺪ‬

‫او ز ﺣﺮص و ﻋﻴﺐ آﻠﻰ ﭘﺎك ﺷﺪ‬ ‫‪١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﺎد ﺑﺎش اى ﻋﺸﻖ ﺧﻮش ﺳﻮداى ﻣﺎ‬

‫اى ﻃﺒﻴﺐ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻠﺘﻬﺎى ﻣﺎ‬

‫اى دواى ﻧﺨﻮت و ﻧﺎﻣﻮس ﻣﺎ‬

‫اى ﺗﻮ اﻓﻼﻃﻮن و ﺟﺎﻟﻴﻨﻮس ﻣﺎ‬

‫ﺟﺴﻢ ﺧﺎك از ﻋﺸﻖ ﺑﺮ اﻓﻼك ﺷﺪ‬

‫آﻮﻩ در رﻗﺺ ﺁﻣﺪ و ﭼﺎﻻك ﺷﺪ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺟﺎن ﻃﻮر ﺁﻣﺪ ﻋﺎﺷﻘﺎ‬

‫ﻃﻮر ﻣﺴﺖ و ﺧﺮ ﻣﻮﺳﻰ ﺻﺎﻋﻘﺎ‬

‫ﺑﺎ ﻟﺐ دﻣﺴﺎز ﺧﻮد ﮔﺮ ﺟﻔﺘﻤﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﻰ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﻴﻬﺎ ﮔﻔﺘﻤﻰ‬

‫هﺮ آﻪ او از هﻢ زﺑﺎﻧﻰ ﺷﺪ ﺟﺪا‬

‫ﺑﻰزﺑﺎن ﺷﺪ ﮔﺮ ﭼﻪ دارد ﺻﺪ ﻧﻮا‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﮔﻞ رﻓﺖ و ﮔﻠﺴﺘﺎن در ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻧﺸﻨﻮى ز ان ﭘﺲ ز ﺑﻠﺒﻞ ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻌﺸﻮق اﺳﺖ و ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺮدﻩاى‬

‫زﻧﺪﻩ ﻣﻌﺸﻮق اﺳﺖ و ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺮدﻩاى‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻋﺸﻖ را ﭘﺮواى او‬

‫او ﭼﻮ ﻣﺮﻏﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻰﭘﺮ‪ ،‬واى او‬

‫ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ هﻮش دارم ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﻮر ﻳﺎرم ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺧﻮاهﺪ آﺎﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻴﺮون ﺑﻮد‬

‫ﺁﻳﻨﻪ ﻏﻤﺎز ﻧﺒﻮد ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫ﺁﻳﻨﻪت داﻧﻰ ﭼﺮا ﻏﻤﺎز ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ زﻧﮕﺎر از رﺧﺶ ﻣﻤﺘﺎز ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ اى دوﺳﺘﺎن اﻳﻦ داﺳﺘﺎن‬

‫ﺧﻮد ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻘﺪ ﺣﺎل ﻣﺎﺳﺖ ﺁن‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺮ آﻨﻴﺰك و ﺑﻴﻤﺎر ﺷﺪن آﻨﻴﺰك و ﺗﺪﺑﻴﺮ در ﺻﺤﺖ او‬ ‫ﺑﻮد ﺷﺎهﻰ در زﻣﺎﻧﻰ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‬

‫ﻣﻠﻚ دﻧﻴﺎ ﺑﻮدش و هﻢ ﻣﻠﻚ دﻳﻦ‬

‫اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺷﺎﻩ روزى ﺷﺪ ﺳﻮار‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮاص ﺧﻮﻳﺶ از ﺑﻬﺮ ﺷﻜﺎر‬

‫ﻳﻚ آﻨﻴﺰك دﻳﺪ ﺷﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﻩ راﻩ‬

‫ﺷﺪ ﻏﻼم ﺁن آﻨﻴﺰك ﺟﺎن ﺷﺎﻩ‬

‫ﻣﺮغ ﺟﺎﻧﺶ در ﻗﻔﺲ ﭼﻮن ﻣﻰﻃﭙﻴﺪ‬

‫داد ﻣﺎل و ﺁن آﻨﻴﺰك را ﺧﺮﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮﻳﺪ او را و ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪ‬

‫ﺁن آﻨﻴﺰك از ﻗﻀﺎ ﺑﻴﻤﺎر ﺷﺪ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺧﺮ داﺷﺖ‪ ،‬ﭘﺎﻻﻧﺶ ﻧﺒﻮد‬

‫ﻳﺎﻓﺖ ﭘﺎﻻن ﮔﺮگ ﺧﺮ را در رﺑﻮد‬

‫آﻮزﻩ ﺑﻮدش ﺁب ﻣﻰﻧﺎﻣﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺁب را ﭼﻮن ﻳﺎﻓﺖ ﺧﻮد آﻮزﻩ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﺷﻪ ﻃﺒﻴﺒﺎن ﺟﻤﻊ آﺮد از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺟﺎن هﺮ دو در دﺳﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬ ‫‪٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﺳﻬﻞ اﺳﺖ ﺟﺎن ﺟﺎﻧﻢ اوﺳﺖ‬

‫دردﻣﻨﺪ و ﺧﺴﺘﻪام درﻣﺎﻧﻢ اوﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ درﻣﺎن آﺮد ﻣﺮ ﺟﺎن ﻣﺮا‬

‫ﺑﺮد ﮔﻨﺞ و در و ﻣﺮﺟﺎن ﻣﺮا‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪش آﻪ ﺟﺎنﺑﺎزى آﻨﻴﻢ‬

‫ﻓﻬﻢ ﮔﺮد ﺁرﻳﻢ و اﻧﺒﺎزى آﻨﻴﻢ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ از ﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻋﺎﻟﻤﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺮ اﻟﻢ را در آﻒ ﻣﺎ ﻣﺮهﻤﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺧﺪا ﺧﻮاهﺪ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ از ﺑﻄﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺧﺪا ﺑﻨﻤﻮدﺷﺎن ﻋﺠﺰ ﺑﺸﺮ‬

‫ﺗﺮك اﺳﺘﺜﻨﺎ ﻣﺮادم ﻗﺴﻮﺗﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻰ هﻤﻴﻦ ﮔﻔﺘﻦ آﻪ ﻋﺎرض ﺣﺎﻟﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻧﺎوردﻩ اﺳﺘﺜﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺟﺎن او ﺑﺎ ﺟﺎن اﺳﺘﺜﻨﺎﺳﺖ ﺟﻔﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ آﺮدﻧﺪ از ﻋﻼج و از دوا‬

‫ﮔﺸﺖ رﻧﺞ اﻓﺰون و ﺣﺎﺟﺖ ﻧﺎروا‬

‫ﺁن آﻨﻴﺰك از ﻣﺮض ﭼﻮن ﻣﻮى ﺷﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺷﻪ از اﺷﻚ ﺧﻮن ﭼﻮن ﺟﻮى ﺷﺪ‬

‫از ﻗﻀﺎ ﺳﺮآﻨﮕﺒﻴﻦ ﺻﻔﺮا ﻓﺰود‬

‫روﻏﻦ ﺑﺎدام ﺧﺸﻜﻰ ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫از هﻠﻴﻠﻪ ﻗﺒﺾ ﺷﺪ اﻃﻼق رﻓﺖ‬

‫ﺁب ﺁﺗﺶ را ﻣﺪد ﺷﺪ هﻤﭽﻮ ﻧﻔﺖ‬

‫ﻇﺎهﺮ ﺷﺪن ﻋﺠﺰ ﺣﻜﻴﻤﺎن از ﻣﻌﺎﻟﺠﻪى آﻨﻴﺰك و روى ﺁوردن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﺧﺪا‬ ‫و در ﺧﻮاب دﻳﺪن او وﻟﻰ را‬ ‫ﺷﻪ ﭼﻮ ﻋﺠﺰ ﺁن ﺣﻜﻴﻤﺎن را ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﭘﺎ ﺑﺮهﻨﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺴﺠﺪ دوﻳﺪ‬

‫رﻓﺖ در ﻣﺴﺠﺪ ﺳﻮى ﻣﺤﺮاب ﺷﺪ‬

‫ﺳﺠﺪﻩ ﮔﺎﻩ از اﺷﻚ ﺷﻪ ﭘﺮ ﺁب ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪ ز ﻏﺮﻗﺎب ﻓﻨﺎ‬

‫ﺧﻮش زﺑﺎن ﺑﮕﺸﺎد در ﻣﺪح و ﺛﻨﺎ‬

‫آﺎى آﻤﻴﻨﻪ ﺑﺨﺸﺸﺖ ﻣﻠﻚ ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﻰداﻧﻰ ﻧﻬﺎن‬

‫اى هﻤﻴﺸﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﻣﺎ را ﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﺎ ﻏﻠﻂ آﺮدﻳﻢ راﻩ‬

‫ﻟﻴﻚ ﮔﻔﺘﻰ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻰداﻧﻢ ﺳﺮت‬

‫زود هﻢ ﭘﻴﺪا آﻨﺶ ﺑﺮ ﻇﺎهﺮت‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁورد از ﻣﻴﺎن ﺟﺎن ﺧﺮوش‬

‫اﻧﺪر ﺁﻣﺪ ﺑﺤﺮ ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺟﻮش‬

‫در ﻣﻴﺎن ﮔﺮﻳﻪ ﺧﻮاﺑﺶ در رﺑﻮد‬

‫دﻳﺪ در ﺧﻮاب او آﻪ ﭘﻴﺮى رو ﻧﻤﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ ﻣﮋدﻩ ﺣﺎﺟﺎﺗﺖ رواﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﺁﻳﺪت ﻓﺮدا ز ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁﻳﺪ او ﺣﻜﻴﻤﻰ ﺣﺎذق اﺳﺖ‬

‫ﺻﺎدﻗﺶ دان آﻪ اﻣﻴﻦ و ﺻﺎدق اﺳﺖ‬ ‫‪٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در ﻋﻼﺟﺶ ﺳﺤﺮ ﻣﻄﻠﻖ را ﺑﺒﻴﻦ‬

‫در ﻣﺰاﺟﺶ ﻗﺪرت ﺣﻖ را ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪ ﺁن وﻋﺪﻩﮔﺎﻩ و روز ﺷﺪ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب از ﺷﺮق‪ ،‬اﺧﺘﺮ ﺳﻮز ﺷﺪ‬

‫ﺑﻮد اﻧﺪر ﻣﻨﻈﺮﻩ ﺷﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺁن ﭼﻪ ﺑﻨﻤﻮدﻧﺪ ﺳﺮ‬

‫دﻳﺪ ﺷﺨﺼﻰ ﻓﺎﺿﻠﻰ ﭘﺮ ﻣﺎﻳﻪاى‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ در ﻣﻴﺎن ﺳﺎﻳﻪاى‬

‫ﻣﻰرﺳﻴﺪ از دور ﻣﺎﻧﻨﺪ هﻼل‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻮد و هﺴﺖ ﺑﺮ ﺷﻜﻞ ﺧﻴﺎل‬

‫ﻧﻴﺴﺖ وش ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻴﺎل اﻧﺪر روان‬

‫ﺗﻮ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﺑﻴﻦ روان‬

‫ﺑﺮ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﺻﻠﺢﺷﺎن و ﺟﻨﮕﺸﺎن‬

‫وز ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻓﺨﺮﺷﺎن و ﻧﻨﮕﺸﺎن‬

‫ﺁن ﺧﻴﺎﻻﺗﻰ آﻪ دام اوﻟﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﻜﺲ ﻣﻪ روﻳﺎن ﺑﺴﺘﺎن ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺧﻴﺎﻟﻰ آﻪ ﺷﻪ اﻧﺪر ﺧﻮاب دﻳﺪ‬

‫در رخ ﻣﻬﻤﺎن هﻤﻰﺁﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺷﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺣﺎﺟﻴﺎن واﭘﻴﺶ رﻓﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن ﻣﻬﻤﺎن ﻏﻴﺐ ﺧﻮﻳﺶ رﻓﺖ‬

‫هﺮ دو ﺑﺤﺮى ﺁﺷﻨﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫هﺮ دو ﺟﺎن ﺑﻰدوﺧﺘﻦ ﺑﺮ دوﺧﺘﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻌﺸﻮﻗﻢ ﺗﻮ ﺑﻮدﻩ ﺳﺘﻰ ﻧﻪ ﺁن‬

‫ﻟﻴﻚ آﺎر از آﺎر ﺧﻴﺰد در ﺟﻬﺎن‬

‫اى ﻣﺮا ﺗﻮ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻣﻦ ﭼﻮن ﻋﻤﺮ‬

‫از ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺘﺖ ﺑﻨﺪم آﻤﺮ‬

‫از ﺧﺪاوﻧﺪ وﻟﻰ اﻟﺘﻮﻓﻴﻖ در ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺗﻮﻓﻴﻖ رﻋﺎﻳﺖ ادب در هﻤﻪ ﺣﺎﻟﻬﺎ‬ ‫و ﺑﻴﺎن آﺮدن وﺧﺎﻣﺖ ﺿﺮرهﺎى ﺑﻰادﺑﻰ‬ ‫از ﺧﺪا ﺟﻮﻳﻴﻢ ﺗﻮﻓﻴﻖ ادب‬

‫ﺑﻰادب ﻣﺤﺮوم ﮔﺸﺖ از ﻟﻄﻒ رب‬

‫ﺑﻰادب ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﺧﻮد را داﺷﺖ ﺑﺪ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺁﺗﺶ در هﻤﻪ ﺁﻓﺎق زد‬

‫ﻣﺎﻳﺪﻩ از ﺁﺳﻤﺎن در ﻣﻰرﺳﻴﺪ‬

‫ﺑﻰﺷﺮى و ﺑﻴﻊ و ﺑﻰﮔﻔﺖ و ﺷﻨﻴﺪ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻗﻮم ﻣﻮﺳﻰ ﭼﻨﺪ آﺲ‬

‫ﺑﻰادب ﮔﻔﺘﻨﺪ آﻮ ﺳﻴﺮ و ﻋﺪس‬

‫ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪ ﺧﻮان و ﻧﺎن از ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﺎﻧﺪ رﻧﺞ زرع و ﺑﻴﻞ و داﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﺎز ﻋﻴﺴﻰ ﭼﻮن ﺷﻔﺎﻋﺖ آﺮد‪ ،‬ﺣﻖ‬

‫ﺧﻮان ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺴﺘﺎﺧﺎن ادب ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺪاﻳﺎن زﻟﻪهﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬ ‫‪٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻻﺑﻪ آﺮدﻩ ﻋﻴﺴﻰ اﻳﺸﺎن را آﻪ اﻳﻦ‬

‫داﻳﻢ اﺳﺖ و آﻢ ﻧﮕﺮدد از زﻣﻴﻦ‬

‫ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﻰ آﺮدن و ﺣﺮص ﺁورى‬

‫آﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮان ﻣﻬﺘﺮى‬

‫ز ان ﮔﺪا روﻳﺎن ﻧﺎدﻳﺪﻩ ز ﺁز‬

‫ﺁن در رﺣﻤﺖ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺷﺪ ﻓﺮاز‬

‫اﺑﺮ ﺑﺮﻧﺎﻳﺪ ﭘﻰ ﻣﻨﻊ زآﺎت‬

‫وز زﻧﺎ اﻓﺘﺪ وﺑﺎ اﻧﺪر ﺟﻬﺎت‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻳﺪ از ﻇﻠﻤﺎت و ﻏﻢ‬

‫ﺁن ز ﺑﻰﺑﺎآﻰ و ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ اﺳﺖ هﻢ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﻰﺑﺎآﻰ آﻨﺪ در راﻩ دوﺳﺖ‬

‫رﻩ زن ﻣﺮدان ﺷﺪ و ﻧﺎﻣﺮد اوﺳﺖ‬

‫از ادب ﭘﺮ ﻧﻮر ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻓﻠﻚ‬

‫وز ادب ﻣﻌﺼﻮم و ﭘﺎك ﺁﻣﺪ ﻣﻠﻚ‬

‫ﺑﺪ ز ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ آﺴﻮف ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺷﺪ ﻋﺰازﻳﻠﻰ ز ﺟﺮات رد ﺑﺎب‬

‫ﻣﻼﻗﺎت ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺁن وﻟﻰ آﻪ در ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‬ ‫دﺳﺖ ﺑﮕﺸﺎد و آﻨﺎراﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻋﺸﻖ اﻧﺪر دل و ﺟﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ ﺑﻮﺳﻴﺪن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫وز ﻣﻘﺎم و راﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﭘﺮس ﭘﺮﺳﺎن ﻣﻰآﺸﻴﺪش ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺪر‬

‫ﮔﻔﺖ ﮔﻨﺠﻰ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻧﻮر ﺣﻖ و دﻓﻊ ﺣﺮج‬

‫ﻣﻌﻨﻰ اﻟﺼﺒﺮ ﻣﻔﺘﺎح اﻟﻔﺮج‬

‫اى ﻟﻘﺎى ﺗﻮ ﺟﻮاب هﺮ ﺳﺆال‬

‫ﻣﺸﻜﻞ از ﺗﻮ ﺣﻞ ﺷﻮد ﺑﻰﻗﻴﻞ و ﻗﺎل‬

‫ﺗﺮﺟﻤﺎﻧﻰ هﺮ ﭼﻪ ﻣﺎ را در دل اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ ﮔﻴﺮى هﺮ آﻪ ﭘﺎﻳﺶ در ﮔﻞ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮﺣﺒﺎ ﻳﺎ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﻳﺎ ﻣﺮﺗﻀﻰ‬

‫إن ﺗﻐﺐ ﺟﺎء اﻟﻘﻀﺎء ﺿﺎق اﻟﻔﻀﺎ‬

‫أﻧﺖ ﻣﻮﻟﻰ اﻟﻘﻮم ﻣﻦ ﻻ ﻳﺸﺘﻬﻲ‬

‫ﻦ َﻟ ْﻢ ﻳﻨﺘﻪ‬ ‫ﻗﺪ ردى آَﻠﱠﺎ َﻟ ِﺌ ْ‬

‫ﺑﺮدن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺁن ﻃﺒﻴﺐ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﻴﻤﺎر ﺗﺎ ﺣﺎل او را ﺑﺒﻴﻨﺪ‬ ‫ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺖ ﺁن ﻣﺠﻠﺲ و ﺧﻮان آﺮم‬

‫دﺳﺖ او ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﺮد اﻧﺪر ﺣﺮم‬

‫ﻗﺼﻪى رﻧﺠﻮر و رﻧﺠﻮرى ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن در ﭘﻴﺶ رﻧﺠﻮرش ﻧﺸﺎﻧﺪ‬ ‫‪٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫رﻧﮓ رو و ﻧﺒﺾ و ﻗﺎرورﻩ ﺑﺪﻳﺪ‬

‫هﻢ ﻋﻼﻣﺎﺗﺶ هﻢ اﺳﺒﺎﺑﺶ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ هﺮ دارو آﻪ اﻳﺸﺎن آﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺁن ﻋﻤﺎرت ﻧﻴﺴﺖ وﻳﺮان آﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ ﺑﻮدﻧﺪ از ﺣﺎل درون‬

‫أﺳﺘﻌﻴﺬ اﻟﻠﱠﻪ ﻣﻤﺎ ﻳﻔﺘﺮون‬

‫دﻳﺪ رﻧﺞ و آﺸﻒ ﺷﺪ ﺑﺮ وى ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭘﻨﻬﺎن آﺮد و ﺑﺎ ﺳﻠﻄﺎن ﻧﮕﻔﺖ‬

‫رﻧﺠﺶ از ﺻﻔﺮا و از ﺳﻮدا ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﻮى هﺮ هﻴﺰم ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ز دود‬

‫دﻳﺪ از زارﻳﺶ آﻮ زار دل اﺳﺖ‬

‫ﺗﻦ ﺧﻮش اﺳﺖ و او ﮔﺮﻓﺘﺎر دل اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻰ ﭘﻴﺪاﺳﺖ از زارى دل‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻴﻤﺎرى ﭼﻮ ﺑﻴﻤﺎرى دل‬

‫ﻋﻠﺖ ﻋﺎﺷﻖ ز ﻋﻠﺘﻬﺎ ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ اﺻﻄﺮﻻب اﺳﺮار ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻰ ﮔﺮ زﻳﻦ ﺳﺮ و ﮔﺮ ز ان ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻣﺎ را ﺑﺪان ﺳﺮ رهﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﻋﺸﻖ را ﺷﺮح و ﺑﻴﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺁﻳﻢ ﺧﺠﻞ ﮔﺮدم از ﺁن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ زﺑﺎن روﺷﻦﮔﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻋﺸﻖ ﺑﻰزﺑﺎن روﺷﻦﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻠﻢ اﻧﺪر ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﻰﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺁﻣﺪ ﻗﻠﻢ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺷﻜﺎﻓﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ در ﺷﺮﺣﺶ ﭼﻮ ﺧﺮ در ﮔﻞ ﺑﺨﻔﺖ‬

‫ﺷﺮح ﻋﺸﻖ و ﻋﺎﺷﻘﻰ هﻢ ﻋﺸﻖ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﺁﻣﺪ دﻟﻴﻞ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﮔﺮ دﻟﻴﻠﺖ ﺑﺎﻳﺪ از وى رو ﻣﺘﺎب‬

‫از وى ار ﺳﺎﻳﻪ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﺷﻤﺲ هﺮ دم ﻧﻮر ﺟﺎﻧﻰ ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﺳﺎﻳﻪ ﺧﻮاب ﺁرد ﺗﺮا هﻤﭽﻮن ﺳﻤﺮ‬

‫ﻖ اﻟﻘﻤﺮ‬ ‫ﺸﱠ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﺷﻤﺲ ا ْﻧ َ‬

‫ﺧﻮد ﻏﺮﻳﺒﻰ در ﺟﻬﺎن ﭼﻮن ﺷﻤﺲ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺷﻤﺲ ﺟﺎن ﺑﺎﻗﻴﻰ آﺶ اﻣﺲ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺷﻤﺲ در ﺧﺎرج اﮔﺮ ﭼﻪ هﺴﺖ ﻓﺮد‬

‫ﻣﻰﺗﻮان هﻢ ﻣﺜﻞ او ﺗﺼﻮﻳﺮ آﺮد‬

‫ﺷﻤﺲ ﺟﺎن آﺎو ﺧﺎرج ﺁﻣﺪ از اﺛﻴﺮ‬

‫ﻧﺒﻮدش در ذهﻦ و در ﺧﺎرج ﻧﻈﻴﺮ‬

‫در ﺗﺼﻮر ذات او را ﮔﻨﺞ آﻮ‬

‫ﺗﺎ در ﺁﻳﺪ در ﺗﺼﻮر ﻣﺜﻞ او‬

‫ﭼﻮن ﺣﺪﻳﺚ روى ﺷﻤﺲ اﻟﺪﻳﻦ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺷﻤﺲ ﭼﺎرم ﺁﺳﻤﺎن ﺳﺮ در آﺸﻴﺪ‬

‫واﺟﺐ ﺁﻳﺪ ﭼﻮن آﻪ ﺁﻣﺪ ﻧﺎم او‬

‫ﺷﺮح آﺮدن رﻣﺰى از اﻧﻌﺎم او‬

‫اﻳﻦ ﻧﻔﺲ ﺟﺎن داﻣﻨﻢ ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺑﻮى ﭘﻴﺮاهﺎن ﻳﻮﺳﻒ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫از ﺑﺮاى ﺣﻖ ﺻﺤﺒﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ ﺣﺎﻟﻰ از ﺁن ﺧﻮش ﺣﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن ﺧﻨﺪان ﺷﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ و روح و دﻳﺪﻩ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﺷﻮد‬ ‫‪٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻻ ﺗﻜﻠﻔﻨﻲ ﻓﺈﻧﻰ ﻓﻲ اﻟﻔﻨﺎ‬

‫آﻠﺖ أﻓﻬﺎﻣﻲ ﻓﻼ أﺣﺼﻲ ﺛﻨﺎ‬

‫آﻞ ﺷﻰء ﻗﺎﻟﻪ ﻏﻴﺮ اﻟﻤﻔﻴﻖ‬

‫إن ﺗﻜﻠﻒ أو ﺗﺼﻠﻒ ﻻ ﻳﻠﻴﻖ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﻳﻚ رﮔﻢ هﺸﻴﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺷﺮح ﺁن ﻳﺎرى آﻪ او را ﻳﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺷﺮح اﻳﻦ هﺠﺮان و اﻳﻦ ﺧﻮن ﺟﮕﺮ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن ﺑﮕﺬار ﺗﺎ وﻗﺖ دﮔﺮ‬

‫ﻗﺎل أﻃﻌﻤﻨﻲ ﻓﺈﻧﻲ ﺟﺎﺋﻊ‬

‫و اﻋﺘﺠﻞ ﻓﺎﻟﻮﻗﺖ ﺳﻴﻒ ﻗﺎﻃﻊ‬

‫ﺻﻮﻓﻰ اﺑﻦ اﻟﻮﻗﺖ ﺑﺎﺷﺪ اى رﻓﻴﻖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻓﺮدا ﮔﻔﺘﻦ از ﺷﺮط ﻃﺮﻳﻖ‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﺮ ﺧﻮد ﻣﺮد ﺻﻮﻓﻰ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫هﺴﺖ را از ﻧﺴﻴﻪ ﺧﻴﺰد ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺶ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺳﺮ ﻳﺎر‬

‫ﺧﻮد ﺗﻮ در ﺿﻤﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﮔﻮش دار‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺳﺮ دﻟﺒﺮان‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺁﻳﺪ در ﺣﺪﻳﺚ دﻳﮕﺮان‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻜﺸﻮف و ﺑﺮهﻨﻪ ﮔﻮى اﻳﻦ‬

‫ﺁﺷﻜﺎرا ﺑﻪ آﻪ ﭘﻨﻬﺎن ذآﺮ دﻳﻦ‬

‫ﭘﺮدﻩ ﺑﺮدار و ﺑﺮهﻨﻪ ﮔﻮ آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻣﻰﻧﺨﺴﺒﻢ ﺑﺎ ﺻﻨﻢ ﺑﺎ ﭘﻴﺮهﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ار ﻋﺮﻳﺎن ﺷﻮد او در ﻋﻴﺎن‬

‫ﻧﻰ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻰ ﻧﻰ آﻨﺎرت ﻧﻰ ﻣﻴﺎن‬

‫ﺁرزو ﻣﻰﺧﻮاﻩ ﻟﻴﻚ اﻧﺪازﻩ ﺧﻮاﻩ‬

‫ﺑﺮ ﻧﺘﺎﺑﺪ آﻮﻩ را ﻳﻚ ﺑﺮگ آﺎﻩ‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ آﺰ وى اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫اﻧﺪآﻰ ﮔﺮ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻮﺧﺖ‬

‫ﻓﺘﻨﻪ و ﺁﺷﻮب و ﺧﻮنرﻳﺰى ﻣﺠﻮى‬

‫ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ از ﺷﻤﺲ ﺗﺒﺮﻳﺰى ﻣﮕﻮى‬

‫اﻳﻦ ﻧﺪارد ﺁﺧﺮ از ﺁﻏﺎز ﮔﻮى‬

‫رو ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﺎز ﮔﻮى‬

‫ﺧﻠﻮت ﻃﻠﺒﻴﺪن ﺁن وﻟﻰ از ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺟﻬﺖ درﻳﺎﻓﺘﻦ رﻧﺞ آﻨﻴﺰك‬ ‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ ﺧﻠﻮﺗﻰ آﻦ ﺧﺎﻧﻪ را‬

‫دور آﻦ هﻢ ﺧﻮﻳﺶ و هﻢ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ را‬

‫آﺲ ﻧﺪارد ﮔﻮش در دهﻠﻴﺰهﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﭙﺮﺳﻢ زﻳﻦ آﻨﻴﺰك ﭼﻴﺰهﺎ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻰ ﻣﺎﻧﺪ و ﻳﻚ دﻳﺎر ﻧﻰ‬

‫ﺟﺰ ﻃﺒﻴﺐ و ﺟﺰ هﻤﺎن ﺑﻴﻤﺎر ﻧﻰ‬

‫ﻧﺮم ﻧﺮﻣﻚ ﮔﻔﺖ ﺷﻬﺮ ﺗﻮ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻋﻼج اهﻞ هﺮ ﺷﻬﺮى ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫و اﻧﺪر ﺁن ﺷﻬﺮ از ﻗﺮاﺑﺖ آﻴﺴﺘﺖ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﻰ و ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻰ ﺑﺎ ﭼﻴﺴﺘﺖ‬ ‫‪٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﻧﺒﻀﺶ ﻧﻬﺎد و ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪ از ﺟﻮر ﻓﻠﻚ‬

‫ﭼﻮن آﺴﻰ را ﺧﺎر در ﭘﺎﻳﺶ ﺟﻬﺪ‬

‫ﭘﺎى ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺳﺮ زاﻧﻮ ﻧﻬﺪ‬

‫وز ﺳﺮ ﺳﻮزن هﻤﻰﺟﻮﻳﺪ ﺳﺮش‬

‫ور ﻧﻴﺎﺑﺪ ﻣﻰآﻨﺪ ﺑﺎ ﻟﺐ ﺗﺮش‬

‫ﺧﺎر در ﭘﺎ ﺷﺪ ﭼﻨﻴﻦ دﺷﻮار ﻳﺎب‬

‫ﺧﺎر در دل ﭼﻮن ﺑﻮد وادﻩ ﺟﻮاب‬

‫ﺧﺎر در دل ﮔﺮ ﺑﺪﻳﺪى هﺮ ﺧﺴﻰ‬

‫دﺳﺖ آﻰ ﺑﻮدى ﻏﻤﺎن را ﺑﺮ آﺴﻰ‬

‫آﺲ ﺑﻪ زﻳﺮ دم ﺧﺮ ﺧﺎرى ﻧﻬﺪ‬

‫ﺧﺮ ﻧﺪاﻧﺪ دﻓﻊ ﺁن ﺑﺮ ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﺪ و ان ﺧﺎر ﻣﺤﻜﻤﺘﺮ زﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﻰ ﺑﺎﻳﺪ آﻪ ﺧﺎرى ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﺧﺮ ز ﺑﻬﺮ دﻓﻊ ﺧﺎر از ﺳﻮز و درد‬

‫ﺟﻔﺘﻪ ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺖ ﺻﺪ ﺟﺎ زﺧﻢ آﺮد‬

‫ﺁن ﺣﻜﻴﻢ ﺧﺎرﭼﻴﻦ اﺳﺘﺎد ﺑﻮد‬

‫دﺳﺖ ﻣﻰزد ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻰﺁزﻣﻮد‬

‫ز ان آﻨﻴﺰك ﺑﺮ ﻃﺮﻳﻖ داﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪ ﺣﺎل دوﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﺎ ﺣﻜﻴﻢ او ﻗﺼﻪهﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻓﺎش‬

‫از ﻣﻘﺎم و ﺧﺎﺟﮕﺎن و ﺷﻬﺮ ﺗﺎش‬

‫ﺳﻮى ﻗﺼﻪ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻣﻰداﺷﺖ ﮔﻮش‬

‫ﺳﻮى ﻧﺒﺾ و ﺟﺴﺘﻨﺶ ﻣﻰداﺷﺖ هﻮش‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻧﺒﺾ از ﻧﺎم آﻰ ﮔﺮدد ﺟﻬﺎن‬

‫او ﺑﻮد ﻣﻘﺼﻮد ﺟﺎﻧﺶ در ﺟﻬﺎنا ن‬

‫دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﺮ او را ﺑﺮ ﺷﻤﺮد‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺷﻬﺮى دﮔﺮ را ﻧﺎم ﺑﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺑﻴﺮون ﺷﺪى از ﺷﻬﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫در آﺪاﻣﻴﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻮدﻩ ﺳﺘﻰ ﺗﻮ ﺑﻴﺶ‬

‫ﻧﺎم ﺷﻬﺮى ﮔﻔﺖ وز ﺁن هﻢ در ﮔﺬﺷﺖ‬

‫رﻧﮓ روى و ﻧﺒﺾ او دﻳﮕﺮ ﻧﮕﺸﺖ‬

‫ﺧﻮاﺟﮕﺎن و ﺷﻬﺮهﺎ را ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺖ از ﺟﺎى و از ﻧﺎن و ﻧﻤﻚ‬

‫ﺷﻬﺮ ﺷﻬﺮ و ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﺼﻪ آﺮد‬

‫ﻧﻰ رﮔﺶ ﺟﻨﺒﻴﺪ و ﻧﻰ رخ ﮔﺸﺖ زرد‬

‫ﻧﺒﺾ او ﺑﺮ ﺣﺎل ﺧﻮد ﺑﺪ ﺑﻰﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ از ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ ﭼﻮ ﻗﻨﺪ‬

‫ﻧﺒﺾ ﺟﺴﺖ و روى ﺳﺮخ و زرد ﺷﺪ‬

‫آﺰ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪى زرﮔﺮ ﻓﺮد ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ز رﻧﺠﻮر ﺁن ﺣﻜﻴﻢ اﻳﻦ راز ﻳﺎﻓﺖ‬

‫اﺻﻞ ﺁن درد و ﺑﻼ را ﺑﺎز ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ آﻮى او آﺪام اﺳﺖ در ﮔﺬر‬

‫او ﺳﺮ ﭘﻞ ﮔﻔﺖ و آﻮى ﻏﺎﺗﻔﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ داﻧﺴﺘﻢ آﻪ رﻧﺠﺖ ﭼﻴﺴﺖ زود‬

‫در ﺧﻼﺻﺖ ﺳﺤﺮهﺎ ﺧﻮاهﻢ ﻧﻤﻮد‬

‫ﺷﺎد ﺑﺎش و ﻓﺎرغ و اﻳﻤﻦ آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺁن آﻨﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ آﻪ ﺑﺎران ﺑﺎ ﭼﻤﻦ‬

‫ﻣﻦ ﻏﻢ ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮرم ﺗﻮ ﻏﻢ ﻣﺨﻮر‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻣﺸﻔﻖﺗﺮم از ﺻﺪ ﭘﺪر‬ ‫‪٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺎن و هﺎن اﻳﻦ راز را ﺑﺎ آﺲ ﻣﮕﻮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ از ﺗﻮ ﺷﻪ آﻨﺪ ﺑﺲ ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﺳﺮارت ﻧﻬﺎن در دل ﺷﻮد‬

‫ﺁن ﻣﺮادت زودﺗﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ هﺮ آﻪ ﺳﺮ ﻧﻬﻔﺖ‬

‫زود ﮔﺮدد ﺑﺎ ﻣﺮاد ﺧﻮﻳﺶ ﺟﻔﺖ‬

‫داﻧﻪ ﭼﻮن اﻧﺪر زﻣﻴﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮد‬

‫ﺳﺮ ﺁن ﺳﺮ ﺳﺒﺰى ﺑﺴﺘﺎن ﺷﻮد‬

‫زر و ﻧﻘﺮﻩ ﮔﺮ ﻧﺒﻮدﻧﺪى ﻧﻬﺎن‬

‫ﭘﺮورش آﻰ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪى زﻳﺮ آﺎن‬

‫وﻋﺪﻩهﺎ و ﻟﻄﻔﻬﺎى ﺁن ﺣﻜﻴﻢ‬

‫آﺮد ﺁن رﻧﺠﻮر را اﻳﻤﻦ ز ﺑﻴﻢ‬

‫وﻋﺪﻩهﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﻘﻴﻘﻰ دل ﭘﺬﻳﺮ‬

‫وﻋﺪﻩهﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺠﺎزى ﺗﺎﺳﻪﮔﻴﺮ‬

‫وﻋﺪﻩى اهﻞ آﺮم ﮔﻨﺞ روان‬

‫وﻋﺪﻩى ﻧﺎاهﻞ ﺷﺪ رﻧﺞ روان‬

‫درﻳﺎﻓﺘﻦ ﺁن وﻟﻰ رﻧﺞ را و ﻋﺮض آﺮدن رﻧﺞ او را ﭘﻴﺶ ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻋﺰم ﺷﺎﻩ آﺮد‬

‫ﺷﺎﻩ را ز ان ﺷﻤﻪاى ﺁﮔﺎﻩ آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺁن ﺑﻮد آﺎن ﻣﺮد را‬

‫ﺣﺎﺿﺮ ﺁرﻳﻢ از ﭘﻰ اﻳﻦ درد را‬

‫ﻣﺮد زرﮔﺮ را ﺑﺨﻮان ز ان ﺷﻬﺮ دور‬

‫ﺑﺎ زر و ﺧﻠﻌﺖ ﺑﺪﻩ او را ﻏﺮور‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﭘﺎدﺷﺎﻩ رﺳﻮﻻن ﺑﻪ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ ﺑﻪ ﺁوردن زرﮔﺮ‬ ‫ﺷﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺁن ﻃﺮف ﻳﻚ دو رﺳﻮل‬

‫ﺣﺎذﻗﺎن و آﺎﻓﻴﺎن ﺑﺲ ﻋﺪول‬

‫ﺗﺎ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺁن دو اﻣﻴﺮ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن زرﮔﺮ ز ﺷﺎهﻨﺸﻪ ﺑﺸﻴﺮ‬

‫آﺎى ﻟﻄﻴﻒ اﺳﺘﺎد آﺎﻣﻞ ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﻓﺎش اﻧﺪر ﺷﻬﺮهﺎ از ﺗﻮ ﺻﻔﺖ‬

‫ﻧﻚ ﻓﻼن ﺷﻪ از ﺑﺮاى زرﮔﺮى‬

‫اﺧﺘﻴﺎرت آﺮد زﻳﺮا ﻣﻬﺘﺮى‬

‫اﻳﻨﻚ اﻳﻦ ﺧﻠﻌﺖ ﺑﮕﻴﺮ و زر و ﺳﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻳﻰ ﺧﺎص ﺑﺎﺷﻰ و ﻧﺪﻳﻢ‬

‫ﻣﺮد ﻣﺎل و ﺧﻠﻌﺖ ﺑﺴﻴﺎر دﻳﺪ‬

‫ﻏﺮﻩ ﺷﺪ از ﺷﻬﺮ و ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﺮﻳﺪ‬ ‫‪٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻧﺪر ﺁﻣﺪ ﺷﺎدﻣﺎن در راﻩ ﻣﺮد‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ آﺎن ﺷﺎﻩ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻧﺶ آﺮد‬

‫اﺳﺐ ﺗﺎزى ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﺷﺎد ﺗﺎﺧﺖ‬

‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ را ﺧﻠﻌﺖ ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫اى ﺷﺪﻩ اﻧﺪر ﺳﻔﺮ ﺑﺎ ﺻﺪ رﺿﺎ‬

‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﭘﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺎ ﺳﻮء اﻟﻘﻀﺎ‬

‫در ﺧﻴﺎﻟﺶ ﻣﻠﻚ و ﻋﺰ و ﻣﻬﺘﺮى‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﺰراﺋﻴﻞ رو ﺁرى ﺑﺮى‬

‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪ از راﻩ ﺁن ﻣﺮد ﻏﺮﻳﺐ‬

‫اﻧﺪر ﺁوردش ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﻪ ﻃﺒﻴﺐ‬

‫ﺳﻮى ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ﺑﺮدﻧﺪش ﺑﻪ ﻧﺎز‬

‫ﺗﺎ ﺑﺴﻮزد ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﻤﻊ ﻃﺮاز‬

‫ﺷﺎﻩ دﻳﺪ او را ﺑﺴﻰ ﺗﻌﻈﻴﻢ آﺮد‬

‫ﻣﺨﺰن زر را ﺑﺪو ﺗﺴﻠﻴﻢ آﺮد‬

‫ﭘﺲ ﺣﻜﻴﻤﺶ ﮔﻔﺖ آﺎى ﺳﻠﻄﺎن ﻣﻪ‬

‫ﺁن آﻨﻴﺰك را ﺑﺪﻳﻦ ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺪﻩ‬

‫ﺗﺎ آﻨﻴﺰك در وﺻﺎﻟﺶ ﺧﻮش ﺷﻮد‬

‫ﺁب وﺻﻠﺶ دﻓﻊ ﺁن ﺁﺗﺶ ﺷﻮد‬

‫ﺷﻪ ﺑﺪو ﺑﺨﺸﻴﺪ ﺁن ﻣﻪ روى را‬

‫ﺟﻔﺖ آﺮد ﺁن هﺮ دو ﺻﺤﺒﺖ ﺟﻮى را‬

‫ﻣﺪت ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﻣﻰراﻧﺪﻧﺪ آﺎم‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﺁﻣﺪ ﺁن دﺧﺘﺮ ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن از ﺑﻬﺮ او ﺷﺮﺑﺖ ﺑﺴﺎﺧﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺨﻮرد و ﭘﻴﺶ دﺧﺘﺮ ﻣﻰﮔﺪاﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن ز رﻧﺠﻮرى ﺟﻤﺎل او ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺟﺎن دﺧﺘﺮ در وﺑﺎل او ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ زﺷﺖ و ﻧﺎﺧﻮش و رخ زرد ﺷﺪ‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك در دل او ﺳﺮد ﺷﺪ‬

‫ﻋﺸﻘﻬﺎﻳﻰ آﺰ ﭘﻰ رﻧﮕﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻋﺸﻖ ﻧﺒﻮد ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻧﻨﮕﻰ ﺑﻮد‬

‫آﺎش آﺎن هﻢ ﻧﻨﮓ ﺑﻮدى ﻳﻚ ﺳﺮى‬

‫ﺗﺎ ﻧﺮﻓﺘﻰ ﺑﺮ وى ﺁن ﺑﺪ داورى‬

‫ﺧﻮن دوﻳﺪ از ﭼﺸﻢ هﻤﭽﻮن ﺟﻮى او‬

‫دﺷﻤﻦ ﺟﺎن وى ﺁﻣﺪ روى او‬

‫دﺷﻤﻦ ﻃﺎوس ﺁﻣﺪ ﭘﺮ او‬

‫اى ﺑﺴﻰ ﺷﻪ را ﺑﻜﺸﺘﻪ ﻓﺮ او‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺁن ﺁهﻮم آﺰ ﻧﺎف ﻣﻦ‬

‫رﻳﺨﺖ اﻳﻦ ﺻﻴﺎد ﺧﻮن ﺻﺎف ﻣﻦ‬

‫اى ﻣﻦ ﺁن روﺑﺎﻩ ﺻﺤﺮا آﺰ آﻤﻴﻦ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪش ﺑﺮاى ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ‬

‫اى ﻣﻦ ﺁن ﭘﻴﻠﻰ آﻪ زﺧﻢ ﭘﻴﻞ ﺑﺎن‬

‫رﻳﺨﺖ ﺧﻮﻧﻢ از ﺑﺮاى اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﺁن آﻪ آﺸﺘﺴﺘﻢ ﭘﻰ ﻣﺎدون ﻣﻦ‬

‫ﻣﻰﻧﺪاﻧﺪ آﻪ ﻧﺨﺴﺒﺪ ﺧﻮن ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ اﻣﺮوز و ﻓﺮدا ﺑﺮ وى اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮن ﭼﻮن ﻣﻦ آﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﺿﺎﻳﻊ آﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ دﻳﻮار اﻓﻜﻨﺪ ﺳﺎﻳﻪى دراز‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮدد ﺳﻮى او ﺁن ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺎز‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن آﻮﻩ اﺳﺖ و ﻓﻌﻞ ﻣﺎ ﻧﺪا‬

‫ﺳﻮى ﻣﺎ ﺁﻳﺪ ﻧﺪاهﺎ را ﺻﺪا‬ ‫‪١٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ و رﻓﺖ در دم زﻳﺮ ﺧﺎك‬

‫ﺁن آﻨﻴﺰك ﺷﺪ ز ﻋﺸﻖ و رﻧﺞ ﭘﺎك‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﺮدﮔﺎن ﭘﺎﻳﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺮدﻩ ﺳﻮى ﻣﺎ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ زﻧﺪﻩ در روان و در ﺑﺼﺮ‬

‫هﺮ دﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ ز ﻏﻨﭽﻪ ﺗﺎزﻩﺗﺮ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺁن زﻧﺪﻩ ﮔﺰﻳﻦ آﺎو ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺰ ﺷﺮاب ﺟﺎن ﻓﺰاﻳﺖ ﺳﺎﻗﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺁن ﺑﮕﺰﻳﻦ آﻪ ﺟﻤﻠﻪ اﻧﺒﻴﺎ‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ از ﻋﺸﻖ او آﺎر و آﻴﺎ‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ ﻣﺎ را ﺑﺪان ﺷﻪ ﺑﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ آﺮﻳﻤﺎن آﺎرهﺎ دﺷﻮار ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ آﺸﺘﻦ و زهﺮ دادن ﻣﺮد زرﮔﺮ ﺑﻪ اﺷﺎرت اﻟﻬﻰ ﺑﻮد ﻧﻪ ﺑﻪ هﻮاى ﻧﻔﺲ و ﺗﺎﻣﻞ ﻓﺎﺳﺪ‬ ‫آﺸﺘﻦ ﺁن ﻣﺮد ﺑﺮ دﺳﺖ ﺣﻜﻴﻢ‬

‫ﻧﻰ ﭘﻰ اوﻣﻴﺪ ﺑﻮد و ﻧﻰ ز ﺑﻴﻢ‬

‫او ﻧﻜﺸﺘﺶ از ﺑﺮاى ﻃﺒﻊ ﺷﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪ اﻣﺮ و اﻟﻬﺎم اﻟﻪ‬

‫ﺁن ﭘﺴﺮ را آﺶ ﺧﻀﺮ ﺑﺒﺮﻳﺪ ﺣﻠﻖ‬

‫ﺳﺮ ﺁن را درﻧﻴﺎﺑﺪ ﻋﺎم ﺧﻠﻖ‬

‫ﺁن آﻪ از ﺣﻖ ﻳﺎﺑﺪ او وﺣﻰ و ﺟﻮاب‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺑﻮد ﻋﻴﻦ ﺻﻮاب‬

‫ﺁن آﻪ ﺟﺎن ﺑﺨﺸﺪ اﮔﺮ ﺑﻜﺸﺪ رواﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﻳﺐ اﺳﺖ و دﺳﺖ او دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﭘﻴﺸﺶ ﺳﺮ ﺑﻨﻪ‬

‫ﺷﺎد و ﺧﻨﺪان ﭘﻴﺶ ﺗﻴﻐﺶ ﺟﺎن ﺑﺪﻩ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺟﺎﻧﺖ ﺧﻨﺪان ﺗﺎ اﺑﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﺎن ﭘﺎك اﺣﻤﺪ ﺑﺎ اﺣﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺟﺎم ﻓﺮح ﺁن ﮔﻪ آﺸﻨﺪ‬

‫آﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺑﺎﻧﺸﺎن آﺸﻨﺪ‬

‫ﺷﺎﻩ ﺁن ﺧﻮن از ﭘﻰ ﺷﻬﻮت ﻧﻜﺮد‬

‫ﺗﻮ رهﺎ آﻦ ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﻰ و ﻧﺒﺮد‬

‫ﺗﻮ ﮔﻤﺎن ﺑﺮدى آﻪ آﺮد ﺁﻟﻮدﮔﻰ‬

‫در ﺻﻔﺎ ﻏﺶ آﻰ هﻠﺪ ﭘﺎﻟﻮدﮔﻰ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺁن اﺳﺖ اﻳﻦ رﻳﺎﺿﺖ وﻳﻦ ﺟﻔﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁرد آﻮرﻩ از ﻧﻘﺮﻩ ﺟﻔﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺁن اﺳﺖ اﻣﺘﺤﺎن ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺠﻮﺷﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁرد زر زﺑﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى آﺎرش اﻟﻬﺎم اﻟﻪ‬

‫او ﺳﮕﻰ ﺑﻮدى دراﻧﻨﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﺎﻩ‬

‫ﭘﺎك ﺑﻮد از ﺷﻬﻮت و ﺣﺮص و هﻮا‬

‫ﻧﻴﻚ آﺮد او ﻟﻴﻚ ﻧﻴﻚ ﺑﺪ ﻧﻤﺎ‬

‫ﮔﺮ ﺧﻀﺮ در ﺑﺤﺮ آﺸﺘﻰ را ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﺻﺪ درﺳﺘﻰ در ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻀﺮ هﺴﺖ‬ ‫‪١١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫وهﻢ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺎ هﻤﻪ ﻧﻮر و هﻨﺮ‬

‫ﺷﺪ از ﺁن ﻣﺤﺠﻮب‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻰﭘﺮ ﻣﭙﺮ‬

‫ﺁن ﮔﻞ ﺳﺮخ اﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺶ ﻣﺨﻮان‬

‫ﻣﺴﺖ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ او ﺗﻮ ﻣﺠﻨﻮﻧﺶ ﻣﺨﻮان‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪى ﺧﻮن ﻣﺴﻠﻤﺎن آﺎم او‬

‫آﺎﻓﺮم ﮔﺮ ﺑﺮدﻣﻰ ﻣﻦ ﻧﺎم او‬

‫ﻣﻰﺑﻠﺮزد ﻋﺮش از ﻣﺪح ﺷﻘﻰ‬

‫ﺑﺪ ﮔﻤﺎن ﮔﺮدد ز ﻣﺪﺣﺶ ﻣﺘﻘﻰ‬

‫ﺷﺎﻩ ﺑﻮد و ﺷﺎﻩ ﺑﺲ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎص ﺑﻮد و ﺧﺎﺻﻪى اﷲ ﺑﻮد‬

‫ﺁن آﺴﻰ را آﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎهﻰ آﺸﺪ‬

‫ﺳﻮى ﺑﺨﺖ و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎهﻰ آﺸﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪﻳﺪى ﺳﻮد او در ﻗﻬﺮ او‬

‫آﻰ ﺷﺪى ﺁن ﻟﻄﻒ ﻣﻄﻠﻖ ﻗﻬﺮ ﺟﻮ‬

‫ﺑﭽﻪ ﻣﻰﻟﺮزد از ﺁن ﻧﻴﺶ ﺣﺠﺎم‬

‫ﻣﺎدر ﻣﺸﻔﻖ در ﺁن ﻏﻢ ﺷﺎد آﺎم‬

‫ﻧﻴﻢ ﺟﺎن ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ و ﺻﺪ ﺟﺎن دهﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻪ در وهﻤﺖ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺁن دهﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻗﻴﺎس از ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰﮔﻴﺮى و ﻟﻴﻚ‬

‫دور دور اﻓﺘﺎدﻩاى ﺑﻨﮕﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﻚ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﻘﺎل و ﻃﻮﻃﻰ و روﻏﻦ رﻳﺨﺘﻦ ﻃﻮﻃﻰ در دآﺎن‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻘﺎﻟﻰ و وى را ﻃﻮﻃﻴﻰ‬

‫ﺧﻮش ﻧﻮاﻳﻰ ﺳﺒﺰ و ﮔﻮﻳﺎ ﻃﻮﻃﻴﻰ‬

‫ﺑﺮ دآﺎن ﺑﻮدى ﻧﮕﻬﺒﺎن دآﺎن‬

‫ﻧﻜﺘﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﺑﺎ هﻤﻪ ﺳﻮداﮔﺮان‬

‫در ﺧﻄﺎب ﺁدﻣﻰ ﻧﺎﻃﻖ ﺑﺪى‬

‫در ﻧﻮاى ﻃﻮﻃﻴﺎن ﺣﺎذق ﺑﺪى‬

‫ﺟﺴﺖ از ﺳﻮى دآﺎن ﺳﻮﻳﻰ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺷﻴﺸﻪهﺎى روﻏﻦ ﮔﻞ را ﺑﺮﻳﺨﺖ‬

‫از ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺧﻮاﺟﻪاش‬

‫ﺑﺮ دآﺎن ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻓﺎرغ ﺧﻮاﺟﻪوش‬

‫دﻳﺪ ﭘﺮ روﻏﻦ دآﺎن و ﺟﺎﻣﻪ ﭼﺮب‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮش زد ﮔﺸﺖ ﻃﻮﻃﻰ آﻞ ز ﺿﺮب‬

‫روزآﻰ ﭼﻨﺪى ﺳﺨﻦ آﻮﺗﺎﻩ آﺮد‬

‫ﻣﺮد ﺑﻘﺎل از ﻧﺪاﻣﺖ ﺁﻩ آﺮد‬

‫رﻳﺶ ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﺪ و ﻣﻰﮔﻔﺖ اى درﻳﻎ‬

‫آﺎﻓﺘﺎب ﻧﻌﻤﺘﻢ ﺷﺪ زﻳﺮ ﻣﻴﻎ‬

‫دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺸﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮدى ﺁن زﻣﺎن‬

‫آﻪ زدم ﻣﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁن ﺧﻮش زﺑﺎن‬

‫هﺪﻳﻪهﺎ ﻣﻰداد هﺮ دروﻳﺶ را‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻧﻄﻖ ﻣﺮغ ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﺑﻌﺪ ﺳﻪ روز و ﺳﻪ ﺷﺐ ﺣﻴﺮان و زار‬

‫ﺑﺮ دآﺎن ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﺪ ﻧﻮﻣﻴﺪ وار‬ ‫‪١٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻰﻧﻤﻮد ﺁن ﻣﺮغ را هﺮ ﮔﻮن ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ آﺎﻧﺪر ﺁﻳﺪ او ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﺟﻮﻟﻘﻴﻰ ﺳﺮ ﺑﺮهﻨﻪ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻰﻣﻮ ﭼﻮ ﭘﺸﺖ ﻃﺎس و ﻃﺸﺖ‬

‫ﻃﻮﻃﻰ اﻧﺪر ﮔﻔﺖ ﺁﻣﺪ در زﻣﺎن‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ دروﻳﺶ زد آﻪ هﻰ ﻓﻼن‬

‫از ﭼﻪ اى آﻞ ﺑﺎ آﻼن ﺁﻣﻴﺨﺘﻰ‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﺮ از ﺷﻴﺸﻪ روﻏﻦ رﻳﺨﺘﻰ‬

‫از ﻗﻴﺎﺳﺶ ﺧﻨﺪﻩ ﺁﻣﺪ ﺧﻠﻖ را‬

‫آﻮ ﭼﻮ ﺧﻮد ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﺻﺎﺣﺐ دﻟﻖ را‬

‫آﺎر ﭘﺎآﺎن را ﻗﻴﺎس از ﺧﻮد ﻣﮕﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ در ﻧﺒﺸﺘﻦ ﺷﻴﺮ و ﺷﻴﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪ‬

‫آﻢ آﺴﻰ ز اﺑﺪال ﺣﻖ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫هﻤﺴﺮى ﺑﺎ اﻧﺒﻴﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫اوﻟﻴﺎ را هﻤﭽﻮ ﺧﻮد ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ اﻳﻨﻚ ﻣﺎ ﺑﺸﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﺸﺮ‬

‫ﻣﺎ و اﻳﺸﺎن ﺑﺴﺘﻪى ﺧﻮاﺑﻴﻢ و ﺧﻮر‬

‫اﻳﻦ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ اﻳﺸﺎن از ﻋﻤﻰ‬

‫هﺴﺖ ﻓﺮﻗﻰ در ﻣﻴﺎن ﺑﻰﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫هﺮ دو ﮔﻮن زﻧﺒﻮر ﺧﻮردﻧﺪ از ﻣﺤﻞ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺷﺪ ز ان ﻧﻴﺶ و زﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﻋﺴﻞ‬

‫هﺮ دو ﮔﻮن ﺁهﻮ ﮔﻴﺎ ﺧﻮردﻧﺪ و ﺁب‬

‫زﻳﻦ ﻳﻜﻰ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺷﺪ و ز ان ﻣﺸﻚ ﻧﺎب‬

‫هﺮ دو ﻧﻰ ﺧﻮردﻧﺪ از ﻳﻚ ﺁب ﺧﻮر‬

‫اﻳﻦ ﻳﻜﻰ ﺧﺎﻟﻰ و ﺁن ﭘﺮ از ﺷﻜﺮ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﺷﺒﺎﻩ ﺑﻴﻦ‬

‫ﻓﺮﻗﺸﺎن هﻔﺘﺎد ﺳﺎﻟﻪ راﻩ ﺑﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺧﻮرد ﮔﺮدد ﭘﻠﻴﺪى زو ﺟﺪا‬

‫ﺁن ﺧﻮرد ﮔﺮدد هﻤﻪ ﻧﻮر ﺧﺪا‬

‫اﻳﻦ ﺧﻮرد زاﻳﺪ هﻤﻪ ﺑﺨﻞ و ﺣﺴﺪ‬

‫و ﺁن ﺧﻮرد زاﻳﺪ هﻤﻪ ﻧﻮر اﺣﺪ‬

‫اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﭘﺎك و ان ﺷﻮرﻩ ﺳﺖ و ﺑﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪى ﭘﺎك و ان دﻳﻮ اﺳﺖ و دد‬

‫هﺮ دو ﺻﻮرت ﮔﺮ ﺑﻬﻢ ﻣﺎﻧﺪ رواﺳﺖ‬

‫ﺁب ﺗﻠﺦ و ﺁب ﺷﻴﺮﻳﻦ را ﺻﻔﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﺻﺎﺣﺐ ذوق آﻰ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺑﻴﺎب‬

‫او ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺁب ﺧﻮش از ﺷﻮرﻩ ﺁب‬

‫ﺳﺤﺮ را ﺑﺎ ﻣﻌﺠﺰﻩ آﺮدﻩ ﻗﻴﺎس‬

‫هﺮ دو را ﺑﺮ ﻣﻜﺮ ﭘﻨﺪارد اﺳﺎس‬

‫ﺳﺎﺣﺮان ﻣﻮﺳﻰ از اﺳﺘﻴﺰﻩ را‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭼﻮن ﻋﺼﺎى او ﻋﺼﺎ‬

‫زﻳﻦ ﻋﺼﺎ ﺗﺎ ﺁن ﻋﺼﺎ ﻓﺮﻗﻰ اﺳﺖ ژرف‬

‫زﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺗﺎ ﺁن ﻋﻤﻞ راهﻰ ﺷﮕﺮف‬

‫ﻟﻌﻨﺔ اﻟﻠﱠﻪ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ را در ﻗﻔﺎ‬

‫رﺣﻤﻪ اﻟﻠﱠﻪ ﺁن ﻋﻤﻞ را در وﻓﺎ‬

‫آﺎﻓﺮان اﻧﺪر ﻣﺮى ﺑﻮزﻳﻨﻪ ﻃﺒﻊ‬

‫ﺁﻓﺘﻰ ﺁﻣﺪ درون ﺳﻴﻨﻪ ﻃﺒﻊ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻣﺮدم ﻣﻰآﻨﺪ ﺑﻮزﻳﻨﻪ هﻢ‬

‫ﺁن آﻨﺪ آﺰ ﻣﺮد ﺑﻴﻨﺪ دمﺑﻪدم‬ ‫‪١٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫او ﮔﻤﺎن ﺑﺮدﻩ آﻪ ﻣﻦ آﮋدم ﭼﻮ او‬

‫ﻓﺮق را آﻰ داﻧﺪ ﺁن اﺳﺘﻴﺰﻩ رو‬

‫اﻳﻦ آﻨﺪ از اﻣﺮ و او ﺑﻬﺮ ﺳﺘﻴﺰ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ اﺳﺘﻴﺰﻩ روﻳﺎن ﺧﺎك رﻳﺰ‬

‫ﺁن ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺑﺎ ﻣﻮاﻓﻖ در ﻧﻤﺎز‬

‫از ﭘﻰ اﺳﺘﻴﺰﻩ ﺁﻳﺪ ﻧﻰ ﻧﻴﺎز‬

‫در ﻧﻤﺎز و روزﻩ و ﺣﺞ و زآﺎت‬

‫ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻣﻮﻣﻨﺎن در ﺑﺮد و ﻣﺎت‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن را ﺑﺮد ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻣﺎت اﻧﺪر ﺁﺧﺮت‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ هﺮ دو ﺑﺮ ﺳﺮ ﻳﻚ ﺑﺎزىاﻧﺪ‬

‫هﺮ دو ﺑﺎ هﻢ ﻣﺮوزى و رازىاﻧﺪ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺳﻮى ﻣﻘﺎم ﺧﻮد رود‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﺮ وﻓﻖ ﻧﺎم ﺧﻮد رود‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺶ ﺧﻮاﻧﻨﺪ ﺟﺎﻧﺶ ﺧﻮش ﺷﻮد‬

‫ور ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺗﻴﺰ و ﭘﺮ ﺁﺗﺶ ﺷﻮد‬

‫ﻧﺎم او ﻣﺤﺒﻮب از ذات وى اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎم اﻳﻦ ﻣﺒﻐﻮض از ﺁﻓﺎت وى اﺳﺖ‬

‫ﻣﻴﻢ و واو و ﻣﻴﻢ و ﻧﻮن ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻔﻆ ﻣﻮﻣﻦ ﺟﺰ ﭘﻰ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺧﻮاﻧﻰاش اﻳﻦ ﻧﺎم دون‬

‫هﻤﭽﻮ آﮋدم ﻣﻰﺧﻠﺪ در اﻧﺪرون‬

‫ﮔﺮﻧﻪ اﻳﻦ ﻧﺎم اﺷﺘﻘﺎق دوزخ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا در وى ﻣﺬاق دوزخ اﺳﺖ‬

‫زﺷﺘﻰ ﺁن ﻧﺎم ﺑﺪ از ﺣﺮف ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﻠﺨﻰ ﺁن ﺁب ﺑﺤﺮ از ﻇﺮف ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺣﺮف ﻇﺮف ﺁﻣﺪ در او ﻣﻌﻨﻰ ﭼﻮ ﺁب‬

‫ﻋ ْﻨ َﺪ ُﻩ ُأمﱡ اﻟﻜﺘﺎب‬ ‫ﺑﺤﺮ ﻣﻌﻨﻰ ِ‬

‫ﺑﺤﺮ ﺗﻠﺦ و ﺑﺤﺮ ﺷﻴﺮﻳﻦ در ﺟﻬﺎن‬

‫خ ﻻ ﻳﺒﻐﻴﺎن‬ ‫در ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن َﺑ ْﺮ َز ٌ‬

‫واﻧﮕﻪ اﻳﻦ هﺮ دو ز ﻳﻚ اﺻﻠﻰ روان‬

‫ﺑﺮ ﮔﺬر زﻳﻦ هﺮ دو رو ﺗﺎ اﺻﻞ ﺁن‬

‫زر ﻗﻠﺐ و زر ﻧﻴﻜﻮ در ﻋﻴﺎر‬

‫ﺑﻰﻣﺤﻚ هﺮﮔﺰ ﻧﺪاﻧﻰ ز اﻋﺘﺒﺎر‬

‫هﺮ آﻪ را در ﺟﺎن ﺧﺪا ﺑﻨﻬﺪ ﻣﺤﻚ‬

‫هﺮ ﻳﻘﻴﻦ را ﺑﺎز داﻧﺪ او ز ﺷﻚ‬

‫در دهﺎن زﻧﺪﻩ ﺧﺎﺷﺎآﻰ ﺟﻬﺪ‬

‫ﺁن ﮔﻪ ﺁراﻣﺪ آﻪ ﺑﻴﺮوﻧﺶ ﻧﻬﺪ‬

‫در هﺰاران ﻟﻘﻤﻪ ﻳﻚ ﺧﺎﺷﺎك ﺧﺮد‬

‫ﭼﻮن در ﺁﻣﺪ ﺣﺲ زﻧﺪﻩ ﭘﻰ ﺑﺒﺮد‬

‫ﺣﺲ دﻧﻴﺎ ﻧﺮدﺑﺎن اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺣﺲ دﻳﻨﻰ ﻧﺮدﺑﺎن ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺻﺤﺖ اﻳﻦ ﺣﺲ ﺑﺠﻮﻳﻴﺪ از ﻃﺒﻴﺐ‬

‫ﺻﺤﺖ ﺁن ﺣﺲ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ از ﺣﺒﻴﺐ‬

‫ﺻﺤﺖ اﻳﻦ ﺣﺲ ز ﻣﻌﻤﻮرى ﺗﻦ‬

‫ﺻﺤﺖ ﺁن ﺣﺲ ز ﺗﺨﺮﻳﺐ ﺑﺪن‬

‫راﻩ ﺟﺎن ﻣﺮ ﺟﺴﻢ را وﻳﺮان آﻨﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن وﻳﺮاﻧﻰ ﺁﺑﺎدان آﻨﺪ‬

‫آﺮد وﻳﺮان ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻬﺮ ﮔﻨﺞ زر‬

‫وز هﻤﺎن ﮔﻨﺠﺶ آﻨﺪ ﻣﻌﻤﻮرﺗﺮ‬ ‫‪١٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁب را ﺑﺒﺮﻳﺪ و ﺟﻮ را ﭘﺎك آﺮد‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن در ﺟﻮ روان آﺮد ﺁب ﺧﻮرد‬

‫ﭘﻮﺳﺖ را ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ و ﭘﻴﻜﺎن را آﺸﻴﺪ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺎزﻩ ﺑﻌﺪ از ﺁﺗﺶ ﺑﺮدﻣﻴﺪ‬

‫ﻗﻠﻌﻪ وﻳﺮان آﺮد و از آﺎﻓﺮ ﺳﺘﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﺶ ﺻﺪ ﺑﺮج و ﺳﺪ‬

‫آﺎر ﺑﻰﭼﻮن را آﻪ آﻴﻔﻴﺖ ﻧﻬﺪ‬

‫اﻳﻦ آﻪ ﮔﻔﺘﻢ هﻢ ﺿﺮورت ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﮔﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ و ﮔﻪ ﺿﺪ اﻳﻦ‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﺣﻴﺮاﻧﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ آﺎر دﻳﻦ‬

‫ﻧﻰ ﭼﻨﺎن ﺣﻴﺮان آﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺳﻮى اوﺳﺖ‬

‫ﺑﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻴﺮان و ﻏﺮق و ﻣﺴﺖ دوﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ را روى او ﺷﺪ ﺳﻮى دوﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﻳﻜﻰ را روى او ﺧﻮد روى دوﺳﺖ‬

‫روى هﺮ ﻳﻚ ﻣﻰﻧﮕﺮ ﻣﻰدار ﭘﺎس‬

‫ﺑﻮ آﻪ ﮔﺮدى ﺗﻮ ز ﺧﺪﻣﺖ رو ﺷﻨﺎس‬

‫ﭼﻮن ﺑﺴﻰ اﺑﻠﻴﺲ ﺁدم روى هﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ هﺮ دﺳﺘﻰ ﻧﺸﺎﻳﺪ داد دﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺻﻴﺎد ﺁورد ﺑﺎﻧﮓ ﺻﻔﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮﻳﺒﺪ ﻣﺮغ را ﺁن ﻣﺮغ ﮔﻴﺮ‬

‫ﺑﺸﻨﻮد ﺁن ﻣﺮغ ﺑﺎﻧﮓ ﺟﻨﺲ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫از هﻮا ﺁﻳﺪ ﺑﻴﺎﺑﺪ دام و ﻧﻴﺶ‬

‫ﺣﺮف دروﻳﺸﺎن ﺑﺪزدد ﻣﺮد دون‬

‫ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﻠﻴﻤﻰ ز ان ﻓﺴﻮن‬

‫آﺎر ﻣﺮدان روﺷﻨﻰ و ﮔﺮﻣﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺎر دوﻧﺎن ﺣﻴﻠﻪ و ﺑﻰﺷﺮﻣﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺷﻴﺮ ﭘﺸﻤﻴﻦ از ﺑﺮاى آﺪ آﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﻮ ﻣﺴﻴﻠﻢ را ﻟﻘﺐ اﺣﻤﺪ آﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﻮ ﻣﺴﻴﻠﻢ را ﻟﻘﺐ آﺬاب ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺤﻤﺪ را اوﻟﻮ اﻻﻟﺒﺎب ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺁن ﺷﺮاب ﺣﻖ ﺧﺘﺎﻣﺶ ﻣﺸﻚ ﻧﺎب‬

‫ﺑﺎدﻩ را ﺧﺘﻤﺶ ﺑﻮد ﮔﻨﺪ و ﻋﺬاب‬

‫داﺳﺘﺎن ﺁن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺟﻬﻮد آﻪ ﻧﺼﺮاﻧﻴﺎن را ﻣﻰآﺸﺖ از ﺑﻬﺮ ﺗﻌﺼﺐ‬ ‫ﺑﻮد ﺷﺎهﻰ در ﺟﻬﻮدان ﻇﻠﻢ ﺳﺎز‬

‫دﺷﻤﻦ ﻋﻴﺴﻰ و ﻧﺼﺮاﻧﻰ ﮔﺪاز‬

‫ﻋﻬﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮد و ﻧﻮﺑﺖ ﺁن او‬

‫ﺟﺎن ﻣﻮﺳﻰ او و ﻣﻮﺳﻰ ﺟﺎن او‬

‫ﺷﺎﻩ اﺣﻮل آﺮد در راﻩ ﺧﺪا‬

‫ﺁن دو دﻣﺴﺎز ﺧﺪاﻳﻰ را ﺟﺪا‬

‫ﮔﻔﺖ اﺳﺘﺎد اﺣﻮﻟﻰ را آﺎﻧﺪر ﺁ‬

‫رو ﺑﺮون ﺁر از وﺛﺎق ﺁن ﺷﻴﺸﻪ را‬

‫ﮔﻔﺖ اﺣﻮل ز ان دو ﺷﻴﺸﻪ ﻣﻦ آﺪام‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺁرم ﺑﻜﻦ ﺷﺮح ﺗﻤﺎم‬ ‫‪١٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ اﺳﺘﺎد ﺁن دو ﺷﻴﺸﻪ ﻧﻴﺴﺖ رو‬

‫اﺣﻮﻟﻰ ﺑﮕﺬار و اﻓﺰون ﺑﻴﻦ ﻣﺸﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ اى اﺳﺘﺎ ﻣﺮا ﻃﻌﻨﻪ ﻣﺰن‬

‫ﮔﻔﺖ اﺳﺘﺎ ز ان دو ﻳﻚ را در ﺷﻜﻦ‬

‫ﺷﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ دو ﻧﻤﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺴﺖ او ﺷﻴﺸﻪ را دﻳﮕﺮ ﻧﺒﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻳﻜﻰ ﺑﺸﻜﺴﺖ هﺮ دو ﺷﺪ ز ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﺮدم اﺣﻮل ﮔﺮدد از ﻣﻴﻼن و ﺧﺸﻢ‬

‫ﺧﺸﻢ و ﺷﻬﻮت ﻣﺮد را اﺣﻮل آﻨﺪ‬

‫ز اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ روح را ﻣﺒﺪل آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻏﺮض ﺁﻣﺪ هﻨﺮ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺻﺪ ﺣﺠﺎب از دل ﺑﻪ ﺳﻮى دﻳﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن دهﺪ ﻗﺎﺿﻰ ﺑﻪ دل رﺷﻮت ﻗﺮار‬

‫آﻰ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻇﺎﻟﻢ از ﻣﻈﻠﻮم زار‬

‫ﺷﺎﻩ از ﺣﻘﺪ ﺟﻬﻮداﻧﻪ ﭼﻨﺎن‬

‫ﮔﺸﺖ اﺣﻮل آﺎﻻﻣﺎن ﻳﺎ رب اﻣﺎن‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﻮﻣﻦ ﻣﻈﻠﻮم آﺸﺖ‬

‫آﻪ ﭘﻨﺎهﻢ دﻳﻦ ﻣﻮﺳﻰ را و ﭘﺸﺖ‬

‫ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ وزﻳﺮ ﻣﻜﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ را‬ ‫او وزﻳﺮى داﺷﺖ ﮔﺒﺮ و ﻋﺸﻮﻩدﻩ‬

‫آﺎو ﺑﺮ ﺁب از ﻣﻜﺮ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻰ ﮔﺮﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺮﺳﺎﻳﺎن ﭘﻨﺎﻩ ﺟﺎن آﻨﻨﺪ‬

‫دﻳﻦ ﺧﻮد را از ﻣﻠﻚ ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻨﺪ‬

‫آﻢ آﺶ اﻳﺸﺎن را آﻪ آﺸﺘﻦ ﺳﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫دﻳﻦ ﻧﺪارد ﺑﻮى‪ ،‬ﻣﺸﻚ و ﻋﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺳﺮ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ اﻧﺪر ﺻﺪ ﻏﻼف‬

‫ﻇﺎهﺮش ﺑﺎ ﺗﺴﺖ و ﺑﺎﻃﻦ ﺑﺮ ﺧﻼف‬

‫ﺷﺎﻩ ﮔﻔﺘﺶ ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﺎرﻩى ﺁن ﻣﻜﺮ و ان ﺗﺰوﻳﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ در ﺟﻬﺎن ﻧﺼﺮاﻧﻴﻰ‬

‫ﻧﻰ هﻮﻳﺪا دﻳﻦ و ﻧﻰ ﭘﻨﻬﺎﻧﻴﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ ﮔﻮش و دﺳﺘﻢ را ﺑﺒﺮ‬

‫ﺑﻴﻨﻰام ﺑﺸﻜﺎف و ﻟﺐ در ﺣﻜﻢ ﻣﺮ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن در زﻳﺮ دار ﺁور ﻣﺮا‬

‫ﺗﺎ ﺑﺨﻮاهﺪ ﻳﻚ ﺷﻔﺎﻋﺖﮔﺮ ﻣﺮا‬

‫ﺑﺮ ﻣﻨﺎدى ﮔﺎﻩ آﻦ اﻳﻦ آﺎر ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ راهﻰ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺎر ﺳﻮ‬

‫ﺁن ﮔﻬﻢ از ﺧﻮد ﺑﺮان ﺗﺎ ﺷﻬﺮ دور‬

‫ﺗﺎ در اﻧﺪازم در اﻳﺸﺎن ﺷﺮ و ﺷﻮر‬

‫‪١٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻠﺒﻴﺲ وزﻳﺮ ﺑﺎ ﻧﺼﺎرا‬ ‫ﭘﺲ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﺼﺮاﻧﻰام‬

‫اى ﺧﺪاى راز دان ﻣﻰداﻧﻰام‬

‫ﺷﺎﻩ واﻗﻒ ﮔﺸﺖ از اﻳﻤﺎن ﻣﻦ‬

‫وز ﺗﻌﺼﺐ آﺮد ﻗﺼﺪ ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ دﻳﻦ ز ﺷﻪ ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻢ‬

‫ﺁن آﻪ دﻳﻦ اوﺳﺖ ﻇﺎهﺮ ﺁن آﻨﻢ‬

‫ﺷﺎﻩ ﺑﻮﻳﻰ ﺑﺮد از اﺳﺮار ﻣﻦ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ ﺷﺪ ﭘﻴﺶ ﺷﻪ ﮔﻔﺘﺎر ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﭼﻮ در ﻧﺎن ﺳﻮزن اﺳﺖ‬

‫از دل ﻣﻦ ﺗﺎ دل ﺗﻮ روزن اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ از ﺁن روزن ﺑﺪﻳﺪم ﺣﺎل ﺗﻮ‬

‫ﺣﺎل ﺗﻮ دﻳﺪم ﻧﻨﻮﺷﻢ ﻗﺎل ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺟﺎن ﻋﻴﺴﻰ ﭼﺎرﻩام‬

‫او ﺟﻬﻮداﻧﻪ ﺑﻜﺮدى ﭘﺎرﻩام‬

‫ﺑﻬﺮ ﻋﻴﺴﻰ ﺟﺎن ﺳﭙﺎرم ﺳﺮ دهﻢ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﻨﺘﺶ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﻬﻢ‬

‫ﺟﺎن درﻳﻐﻢ ﻧﻴﺴﺖ از ﻋﻴﺴﻰ و ﻟﻴﻚ‬

‫واﻗﻔﻢ ﺑﺮ ﻋﻠﻢ دﻳﻨﺶ ﻧﻴﻚ ﻧﻴﻚ‬

‫ﺣﻴﻒ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻣﺮا آﺎن دﻳﻦ ﭘﺎك‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺟﺎهﻼن ﮔﺮدد هﻼك‬

‫ﺷﻜﺮ اﻳﺰد را و ﻋﻴﺴﻰ را آﻪ ﻣﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻪاﻳﻢ ﺁن آﻴﺶ ﺣﻖ را رهﻨﻤﺎ‬

‫از ﺟﻬﻮد و از ﺟﻬﻮدى رﺳﺘﻪام‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ زﻧﺎرى ﻣﻴﺎن را ﺑﺴﺘﻪام‬

‫دور دور ﻋﻴﺴﻰ اﺳﺖ اى ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ اﺳﺮار آﻴﺶ او ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫آﺮد ﺑﺎ وى ﺷﺎﻩ ﺁن آﺎرى آﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ ﺣﻴﺮان ﻣﺎﻧﺪﻩ ز ان ﻣﻜﺮ ﻧﻬﻔﺖ‬

‫راﻧﺪ او را ﺟﺎﻧﺐ ﻧﺼﺮاﻧﻴﺎن‬

‫آﺮد در دﻋﻮت ﺷﺮوع او ﺑﻌﺪ از ﺁن‬

‫ﻗﺒﻮل آﺮدن ﻧﺼﺎرا ﻣﻜﺮ وزﻳﺮ را‬ ‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﺮد ﺗﺮﺳﺎ ﺳﻮى او‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك ﺟﻤﻊ ﺷﺪ در آﻮى او‬

‫او ﺑﻴﺎن ﻣﻰآﺮد ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ راز‬

‫ﺳﺮ اﻧﮕﻠﻴﻮن و زﻧﺎر و ﻧﻤﺎز‬

‫او ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ واﻋﻆ اﺣﻜﺎم ﺑﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ در ﺑﺎﻃﻦ ﺻﻔﻴﺮ و دام ﺑﻮد‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﺑﻌﻀﻰ ﺻﺤﺎﺑﻪ از رﺳﻮل‬

‫ﻣﻠﺘﻤﺲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻜﺮ ﻧﻔﺲ ﻏﻮل‬ ‫‪١٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﺎو ﭼﻪ ﺁﻣﻴﺰد ز اﻏﺮاض ﻧﻬﺎن‬

‫در ﻋﺒﺎدﺗﻬﺎ و در اﺧﻼص ﺟﺎن‬

‫ﻓﻀﻞ ﻃﺎﻋﺖ را ﻧﺠﺴﺘﻨﺪى از او‬

‫ﻋﻴﺐ ﻇﺎهﺮ را ﺑﺠﺴﺘﻨﺪى آﻪ آﻮ‬

‫ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ و ذرﻩ ذرﻩ ﻣﻜﺮ ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻴﺪﻧﺪ ﭼﻮن ﮔﻞ از آﺮﻓﺲ‬

‫ﻣﻮﺷﻜﺎﻓﺎن ﺻﺤﺎﺑﻪ هﻢ در ﺁن‬

‫وﻋﻆ اﻳﺸﺎن ﺧﻴﺮﻩ ﮔﺸﺘﻨﺪى ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻧﺼﺎرا وزﻳﺮ را‬ ‫دل ﺑﺪو دادﻧﺪ ﺗﺮﺳﺎﻳﺎن ﺗﻤﺎم‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﻮت ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻋﺎم‬

‫در درون ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻬﺮش آﺎﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﺎﻳﺐ ﻋﻴﺴﺎش ﻣﻰﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫او ﺑﻪ ﺳﺮ دﺟﺎل ﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫اى ﺧﺪا ﻓﺮﻳﺎدرس ﻧﻌﻢ اﻟﻤﻌﻴﻦ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران دام و داﻧﻪ ﺳﺖ اى ﺧﺪا‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ ﻣﺮﻏﺎن ﺣﺮﻳﺺ ﺑﻰﻧﻮا‬

‫دمﺑﻪدم ﻣﺎ ﺑﺴﺘﻪى دام ﻧﻮﻳﻢ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﮔﺮ ﺑﺎز و ﺳﻴﻤﺮﻏﻰ ﺷﻮﻳﻢ‬

‫ﻣﻰرهﺎﻧﻰ هﺮ دﻣﻰ ﻣﺎ را و ﺑﺎز‬

‫ﺳﻮى داﻣﻰ ﻣﻰروﻳﻢ اى ﺑﻰﻧﻴﺎز‬

‫ﻣﺎ در اﻳﻦ اﻧﺒﺎر ﮔﻨﺪم ﻣﻰآﻨﻴﻢ‬

‫ﮔﻨﺪم ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻢ ﻣﻰآﻨﻴﻢ‬

‫ﻣﻰﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ ﺁﺧﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ هﻮش‬

‫آﻴﻦ ﺧﻠﻞ در ﮔﻨﺪم اﺳﺖ از ﻣﻜﺮ ﻣﻮش‬

‫ﻣﻮش ﺗﺎ اﻧﺒﺎر ﻣﺎ ﺣﻔﺮﻩ زدﻩ ﺳﺖ‬

‫وز ﻓﻨﺶ اﻧﺒﺎر ﻣﺎ وﻳﺮان ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫اول اى ﺟﺎن دﻓﻊ ﺷﺮ ﻣﻮش آﻦ‬

‫واﻧﮕﻬﺎن در ﺟﻤﻊ ﮔﻨﺪم ﺟﻮش آﻦ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ از اﺧﺒﺎر ﺁن ﺻﺪر اﻟﺼﺪور‬

‫ﻻ ﺻﻼة ﺗﻢ اﻻ ﺑﺎﻟﺤﻀﻮر‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﻣﻮﺷﻰ دزد در اﻧﺒﺎر ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻨﺪم اﻋﻤﺎل ﭼﻞ ﺳﺎﻟﻪ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫رﻳﺰﻩ رﻳﺰﻩ ﺻﺪق هﺮ روزﻩ ﭼﺮا‬

‫ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻧﺎﻳﺪ در اﻳﻦ اﻧﺒﺎر ﻣﺎ‬

‫ﺑﺲ ﺳﺘﺎرﻩى ﺁﺗﺶ از ﺁهﻦ ﺟﻬﻴﺪ‬

‫و ان دل ﺳﻮزﻳﺪﻩ ﭘﺬرﻓﺖ و آﺸﻴﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ در ﻇﻠﻤﺖ ﻳﻜﻰ دزدى ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﻰﻧﻬﺪ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﺮ اﺳﺘﺎرﮔﺎن‬

‫ﻣﻰآﺸﺪ اﺳﺘﺎرﮔﺎن را ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻧﻔﺮوزد ﭼﺮاﻏﻰ از ﻓﻠﻚ‬

‫ﮔﺮ هﺰاران دام ﺑﺎﺷﺪ در ﻗﺪم‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺎﻳﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ هﻴﭻ ﻏﻢ‬ ‫‪١٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ ﺷﺒﻰ از دام ﺗﻦ ارواح را‬

‫ﻣﻰرهﺎﻧﻰ ﻣﻰآﻨﻰ اﻟﻮاح را‬

‫ﻣﻰرهﻨﺪ ارواح هﺮ ﺷﺐ زﻳﻦ ﻗﻔﺲ‬

‫ﻓﺎرﻏﺎن‪ ،‬ﻧﻪ ﺣﺎآﻢ و ﻣﺤﻜﻮم آﺲ‬

‫ﺷﺐ ز زﻧﺪان ﺑﻰﺧﺒﺮ زﻧﺪاﻧﻴﺎن‬

‫ﺷﺐ ز دوﻟﺖ ﺑﻰﺧﺒﺮ ﺳﻠﻄﺎﻧﻴﺎن‬

‫ﻧﻪ ﻏﻢ و اﻧﺪﻳﺸﻪى ﺳﻮد و زﻳﺎن‬

‫ﻧﻪ ﺧﻴﺎل اﻳﻦ ﻓﻼن و ﺁن ﻓﻼن‬

‫ﺣﺎل ﻋﺎرف اﻳﻦ ﺑﻮد ﺑﻰﺧﻮاب هﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﺰد ُه ْﻢ ُرﻗُﻮ ٌد زﻳﻦ ﻣﺮم‬

‫ﺧﻔﺘﻪ از اﺣﻮال دﻧﻴﺎ روز و ﺷﺐ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻠﻢ در ﭘﻨﺠﻪى ﺗﻘﻠﻴﺐ رب‬

‫ﺁن آﻪ او ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺒﻴﻨﺪ در رﻗﻢ‬

‫ﻓﻌﻞ ﭘﻨﺪارد ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ از ﻗﻠﻢ‬

‫ﺷﻤﻪاى زﻳﻦ ﺣﺎل ﻋﺎرف واﻧﻤﻮد‬

‫ﺧﻠﻖ را هﻢ ﺧﻮاب ﺣﺴﻰ در رﺑﻮد‬

‫رﻓﺘﻪ در ﺻﺤﺮاى ﺑﻰﭼﻮن ﺟﺎﻧﺸﺎن‬

‫روﺣﺸﺎن ﺁﺳﻮدﻩ و اﺑﺪاﻧﺸﺎن‬

‫وز ﺻﻔﻴﺮى ﺑﺎز دام اﻧﺪر آﺸﻰ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را در داد و در داور آﺸﻰ‬

‫ح اﺳﺮاﻓﻴﻞوار‬ ‫ﻖ ا ْﻟِﺈﺻْﺒﺎ ِ‬ ‫ﻓﺎﻟِ ُ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را در ﺻﻮرت ﺁرد ز ان دﻳﺎر‬

‫روﺣﻬﺎى ﻣﻨﺒﺴﻂ را ﺗﻦ آﻨﺪ‬

‫هﺮ ﺗﻨﻰ را ﺑﺎز ﺁﺑﺴﺘﻦ آﻨﺪ‬

‫اﺳﺐ ﺟﺎﻧﻬﺎ را آﻨﺪ ﻋﺎرى ز زﻳﻦ‬

‫ﺳﺮ اﻟﻨﻮم اخ اﻟﻤﻮت اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﻬﺮ ﺁن آﻪ روز ﺁﻳﻨﺪ ﺑﺎز‬

‫ﺑﺮ ﻧﻬﺪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﺸﺎن ﺑﻨﺪ دراز‬

‫ﺗﺎ آﻪ روزش واآﺸﺪ ز ان ﻣﺮﻏﺰار‬

‫وز ﭼﺮاﮔﺎﻩ ﺁردش در زﻳﺮ ﺑﺎر‬

‫آﺎش ﭼﻮن اﺻﺤﺎب آﻬﻒ اﻳﻦ روح را‬

‫ﺣﻔﻆ آﺮدى ﻳﺎ ﭼﻮ آﺸﺘﻰ ﻧﻮح را‬

‫ﺗﺎ از اﻳﻦ ﻃﻮﻓﺎن ﺑﻴﺪارى و هﻮش‬

‫وارهﻴﺪى اﻳﻦ ﺿﻤﻴﺮ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش‬

‫اى ﺑﺴﻰ اﺻﺤﺎب آﻬﻒ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﻬﻠﻮى ﺗﻮ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ هﺴﺖ اﻳﻦ زﻣﺎن‬

‫ﻏﺎر ﺑﺎ او ﻳﺎر ﺑﺎ او در ﺳﺮود‬

‫ﻣﻬﺮ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ اﺳﺖ و ﺑﺮ ﮔﻮﺷﺖ ﭼﻪ ﺳﻮد‬

‫ﻗﺼﻪى دﻳﺪن ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻟﻴﻠﻰ را‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻟﻴﻠﻰ را ﺧﻠﻴﻔﻪ آﺎن ﺗﻮى‬

‫آﺰ ﺗﻮ ﻣﺠﻨﻮن ﺷﺪ ﭘﺮﻳﺸﺎن و ﻏﻮى‬

‫از دﮔﺮ ﺧﻮﺑﺎن ﺗﻮ اﻓﺰون ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻣﺶ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﺠﻨﻮن ﻧﻴﺴﺘﻰ‬ ‫‪١٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﻴﺪار اﺳﺖ او در ﺧﻮابﺗﺮ‬

‫هﺴﺖ ﺑﻴﺪارﻳﺶ از ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺘﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺣﻖ ﺑﻴﺪار ﻧﺒﻮد ﺟﺎن ﻣﺎ‬

‫هﺴﺖ ﺑﻴﺪارى ﭼﻮ در ﺑﻨﺪان ﻣﺎ‬

‫ﺟﺎن هﻤﻪ روز از ﻟﮕﺪآﻮب ﺧﻴﺎل‬

‫وز زﻳﺎن و ﺳﻮد وز ﺧﻮف زوال‬

‫ﻧﻰ ﺻﻔﺎ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪش ﻧﻰ ﻟﻄﻒ و ﻓﺮ‬

‫ﻧﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁﺳﻤﺎن راﻩ ﺳﻔﺮ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ او از هﺮ ﺧﻴﺎل‬

‫دارد اوﻣﻴﺪ و آﻨﺪ ﺑﺎ او ﻣﻘﺎل‬

‫دﻳﻮ را ﭼﻮن ﺣﻮر ﺑﻴﻨﺪ او ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﭘﺲ ز ﺷﻬﻮت رﻳﺰد او ﺑﺎ دﻳﻮ ﺁب‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺗﺨﻢ ﻧﺴﻞ را در ﺷﻮرﻩ رﻳﺨﺖ‬

‫او ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪ ﺧﻴﺎل از وى ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺿﻌﻒ ﺳﺮ ﺑﻴﻨﺪ از ﺁن و ﺗﻦ ﭘﻠﻴﺪ‬

‫ﺁﻩ از ﺁن ﻧﻘﺶ ﭘﺪﻳﺪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﻣﺮغ ﺑﺮ ﺑﺎﻻ و زﻳﺮ ﺁن ﺳﺎﻳﻪاش‬

‫ﻣﻰدود ﺑﺮ ﺧﺎك ﭘﺮان ﻣﺮغوش‬

‫اﺑﻠﻬﻰ ﺻﻴﺎد ﺁن ﺳﺎﻳﻪ ﺷﻮد‬

‫ﻣﻰدود ﭼﻨﺪان آﻪ ﺑﻰﻣﺎﻳﻪ ﺷﻮد‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ آﺎن ﻋﻜﺲ ﺁن ﻣﺮغ هﻮاﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ آﻪ اﺻﻞ ﺁن ﺳﺎﻳﻪ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﻴﺮ اﻧﺪازد ﺑﻪ ﺳﻮى ﺳﺎﻳﻪ او‬

‫ﺗﺮآﺸﺶ ﺧﺎﻟﻰ ﺷﻮد از ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﺗﺮآﺶ ﻋﻤﺮش ﺗﻬﻰ ﺷﺪ ﻋﻤﺮ رﻓﺖ‬

‫از دوﻳﺪن در ﺷﻜﺎر ﺳﺎﻳﻪ ﺗﻔﺖ‬

‫ﺳﺎﻳﻪى ﻳﺰدان ﭼﻮ ﺑﺎﺷﺪ داﻳﻪاش‬

‫وارهﺎﻧﺪ از ﺧﻴﺎل و ﺳﺎﻳﻪاش‬

‫ﺳﺎﻳﻪى ﻳﺰدان ﺑﻮد ﺑﻨﺪﻩى ﺧﺪا‬

‫ﻣﺮدﻩ او زﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ و زﻧﺪﻩى ﺧﺪا‬

‫داﻣﻦ او ﮔﻴﺮ زودﺗﺮ ﺑﻰﮔﻤﺎن‬

‫ﺗﺎ رهﻰ در داﻣﻦ ﺁﺧﺮ زﻣﺎن‬

‫ﻞ ﻧﻘﺶ اوﻟﻴﺎﺳﺖ‬ ‫ﻈﱠ‬ ‫ﻒ َﻣ ﱠﺪ اﻟ ﱢ‬ ‫َآ ْﻴ َ‬

‫آﺎو دﻟﻴﻞ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ وادى ﻣﺮو ﺑﻰاﻳﻦ دﻟﻴﻞ‬

‫ﻦ ﮔﻮ ﭼﻮن ﺧﻠﻴﻞ‬ ‫ﺣﺐﱡ اﻟْﺂ ِﻓﻠِﻴ َ‬ ‫ﻻ ُأ ِ‬

‫رو ز ﺳﺎﻳﻪ ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ را ﺑﻴﺎب‬

‫داﻣﻦ ﺷﻪ ﺷﻤﺲ ﺗﺒﺮﻳﺰى ﺑﺘﺎب‬

‫رﻩ ﻧﺪاﻧﻰ ﺟﺎﻧﺐ اﻳﻦ ﺳﻮر و ﻋﺮس‬

‫از ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ ﺑﭙﺮس‬

‫ور ﺣﺴﺪ ﮔﻴﺮد ﺗﺮا در رﻩ ﮔﻠﻮ‬

‫در ﺣﺴﺪ اﺑﻠﻴﺲ را ﺑﺎﺷﺪ ﻏﻠﻮ‬

‫آﺎو ز ﺁدم ﻧﻨﮓ دارد از ﺣﺴﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺳﻌﺎدت ﺟﻨﮓ دارد از ﺣﺴﺪ‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن آﺶ ﺣﺴﺪ هﻤﺮاﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻋﻘﺒﻪاى زﻳﻦ ﺻﻌﺐﺗﺮ در راﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺟﺴﺪ ﺧﺎﻧﻪى ﺣﺴﺪ ﺁﻣﺪ ﺑﺪان‬

‫از ﺣﺴﺪ ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺎﻧﺪان‬

‫ﮔﺮ ﺟﺴﺪ ﺧﺎﻧﻪى ﺣﺴﺪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻟﻴﻚ‬

‫ﺁن ﺟﺴﺪ را ﭘﺎك آﺮد اﻟﻠﱠﻪ ﻧﻴﻚ‬ ‫‪٢٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻲ ﺑﻴﺎن ﭘﺎآﻰ اﺳﺖ‬ ‫ﻃﻬﱢﺮا َﺑ ْﻴ ِﺘ َ‬ ‫َ‬

‫ﮔﻨﺞ ﻧﻮر اﺳﺖ ار ﻃﻠﺴﻤﺶ ﺧﺎآﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻨﻰ ﺑﺮ ﺑﻰﺟﺴﺪ ﻣﻜﺮ و ﺣﺴﺪ‬

‫ز ﺁن ﺣﺴﺪ دل را ﺳﻴﺎهﻴﻬﺎ رﺳﺪ‬

‫ﺧﺎك ﺷﻮ ﻣﺮدان ﺣﻖ را زﻳﺮ ﭘﺎ‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ آﻦ ﺣﺴﺪ را هﻤﭽﻮ ﻣﺎ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺣﺴﺪ وزﻳﺮ‬ ‫ﺁن وزﻳﺮك از ﺣﺴﺪ ﺑﻮدش ﻧﮋاد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﻮش و ﺑﻴﻨﻰ ﺑﺎد داد‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺁن آﻪ از ﻧﻴﺶ ﺣﺴﺪ‬

‫زهﺮ او در ﺟﺎن ﻣﺴﻜﻴﻨﺎن رﺳﺪ‬

‫هﺮ آﺴﻰ آﺎو از ﺣﺴﺪ ﺑﻴﻨﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﻰﮔﻮش و ﺑﻰﺑﻴﻨﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺑﻴﻨﻰ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ او ﺑﻮﻳﻰ ﺑﺮد‬

‫ﺑﻮى او را ﺟﺎﻧﺐ آﻮﻳﻰ ﺑﺮد‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﻮﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻰﺑﻴﻨﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮى ﺁن ﺑﻮى اﺳﺖ آﺎن دﻳﻨﻰ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﻮﻳﻰ ﺑﺮد و ﺷﻜﺮ ﺁن ﻧﻜﺮد‬

‫آﻔﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﺁﻣﺪ و ﺑﻴﻨﻴﺶ ﺧﻮرد‬

‫ﺷﻜﺮ آﻦ ﻣﺮ ﺷﺎآﺮان را ﺑﻨﺪﻩ ﺑﺎش‬

‫ﭘﻴﺶ اﻳﺸﺎن ﻣﺮدﻩ ﺷﻮ ﭘﺎﻳﻨﺪﻩ ﺑﺎش‬

‫ﭼﻮن وزﻳﺮ از رﻩ زﻧﻰ ﻣﺎﻳﻪ ﻣﺴﺎز‬

‫ﺧﻠﻖ را ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻴﺎور از ﻧﻤﺎز‬

‫ﻧﺎﺻﺢ دﻳﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﺁن آﺎﻓﺮ وزﻳﺮ‬

‫آﺮدﻩ او از ﻣﻜﺮ در ﻟﻮزﻳﻨﻪ ﺳﻴﺮ‬

‫ﻓﻬﻢ آﺮدن ﺣﺎذﻗﺎن ﻧﺼﺎرا ﻣﻜﺮ وزﻳﺮ را‬ ‫هﺮ آﻪ ﺻﺎﺣﺐ ذوق ﺑﻮد از ﮔﻔﺖ او‬

‫ﻟﺬﺗﻰ ﻣﻰدﻳﺪ و ﺗﻠﺨﻰ ﺟﻔﺖ او‬

‫ﻧﻜﺘﻪهﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ او ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ‬

‫در ﺟﻼب ﻗﻨﺪ زهﺮى رﻳﺨﺘﻪ‬

‫ﻇﺎهﺮش ﻣﻰﮔﻔﺖ در رﻩ ﭼﻴﺴﺖ ﺷﻮ‬

‫وز اﺛﺮ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺟﺎن را ﺳﺴﺖ ﺷﻮ‬

‫ﻇﺎهﺮ ﻧﻘﺮﻩ ﮔﺮ اﺳﭙﻴﺪ اﺳﺖ و ﻧﻮ‬

‫دﺳﺖ و ﺟﺎﻣﻪ ﻣﻰ ﺳﻴﻪ ﮔﺮدد ازو‬

‫ﺁﺗﺶ ار ﭼﻪ ﺳﺮخ روى اﺳﺖ از ﺷﺮر‬

‫ﺗﻮ ز ﻓﻌﻞ او ﺳﻴﻪ آﺎرى ﻧﮕﺮ‬ ‫‪٢١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺮق اﮔﺮ ﻧﻮرى ﻧﻤﺎﻳﺪ در ﻧﻈﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ هﺴﺖ از ﺧﺎﺻﻴﺖ دزد ﺑﺼﺮ‬

‫هﺮ آﻪ ﺟﺰ ﺁﮔﺎﻩ و ﺻﺎﺣﺐ ذوق ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ او در ﮔﺮدن او ﻃﻮق ﺑﻮد‬

‫ﻣﺪت ﺷﺶ ﺳﺎل در هﺠﺮان ﺷﺎﻩ‬

‫ﺷﺪ وزﻳﺮ اﺗﺒﺎع ﻋﻴﺴﻰ را ﭘﻨﺎﻩ‬

‫دﻳﻦ و دل را آﻞ ﺑﺪو ﺑﺴﭙﺮد ﺧﻠﻖ‬

‫ﭘﻴﺶ اﻣﺮ و ﺣﻜﻢ او ﻣﻰﻣﺮد ﺧﻠﻖ‬

‫ﭘﻴﻐﺎم ﺷﺎﻩ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺎ وزﻳﺮ‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﺷﺎﻩ و او ﭘﻴﻐﺎﻣﻬﺎ‬

‫ﺷﺎﻩ را ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺪو ﺁراﻣﻬﺎ‬

‫ﭘﻴﺶ او ﺑﻨﻮﺷﺖ ﺷﻪ آﺎى ﻣﻘﺒﻠﻢ‬

‫وﻗﺖ ﺁﻣﺪ زود ﻓﺎرغ آﻦ دﻟﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻚ اﻧﺪر ﺁن آﺎرم ﺷﻬﺎ‬

‫آﺎﻓﻜﻨﻢ در دﻳﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺘﻨﻪهﺎ‬

‫ﺑﻴﺎن دوازدﻩ ﺳﺒﻂ از ﻧﺼﺎرا‬ ‫ﻗﻮم ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﺪ اﻧﺪر دار و ﮔﻴﺮ‬

‫ﺣﺎآﻤﺎﻧﺸﺎن دﻩ اﻣﻴﺮ و دو اﻣﻴﺮ‬

‫هﺮ ﻓﺮﻳﻘﻰ ﻣﺮ اﻣﻴﺮى را ﺗﺒﻊ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﻴﺮ ﺧﻮد را از ﻃﻤﻊ‬

‫اﻳﻦ دﻩ و اﻳﻦ دو اﻣﻴﺮ و ﻗﻮﻣﺸﺎن‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻨﺪ ﺁن وزﻳﺮ ﺑﺪﻧﺸﺎن‬

‫اﻋﺘﻤﺎد ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮ ﮔﻔﺘﺎر او‬

‫اﻗﺘﺪاى ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮ رﻓﺘﺎر او‬

‫ﭘﻴﺶ او در وﻗﺖ و ﺳﺎﻋﺖ هﺮ اﻣﻴﺮ‬

‫ﺟﺎن ﺑﺪادى ﮔﺮ ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻰ ﺑﻤﻴﺮ‬

‫ﺗﺨﻠﻴﻂ وزﻳﺮ در اﺣﻜﺎم اﻧﺠﻴﻞ‬ ‫ﺳﺎﺧﺖ ﻃﻮﻣﺎرى ﺑﻪ ﻧﺎم هﺮ ﻳﻜﻰ‬

‫ﻧﻘﺶ هﺮ ﻃﻮﻣﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﺴﻠﻜﻰ‬ ‫‪٢٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻜﻢهﺎى هﺮ ﻳﻜﻰ ﻧﻮﻋﻰ دﮔﺮ‬

‫اﻳﻦ ﺧﻼف ﺁن ز ﭘﺎﻳﺎن ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫در ﻳﻜﻰ راﻩ رﻳﺎﺿﺖ را و ﺟﻮع‬

‫رآﻦ ﺗﻮﺑﻪ آﺮدﻩ و ﺷﺮط رﺟﻮع‬

‫در ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﻪ رﻳﺎﺿﺖ ﺳﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ رﻩ ﻣﺨﻠﺼﻰ ﺟﺰ ﺟﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﻪ آﻪ ﺟﻮع و ﺟﻮد ﺗﻮ‬

‫ﺷﺮك ﺑﺎﺷﺪ از ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻌﺒﻮد ﺗﻮ‬

‫ﺟﺰ ﺗﻮآﻞ ﺟﺰ آﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺗﻤﺎم‬

‫در ﻏﻢ و راﺣﺖ هﻤﻪ ﻣﻜﺮ اﺳﺖ و دام‬

‫در ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﻪ آﻪ واﺟﺐ ﺧﺪﻣﺖ اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪى ﺗﻮآﻞ ﺗﻬﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫در ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﻪ آﻪ اﻣﺮ و ﻧﻬﻴﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ آﺮدن ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺮح ﻋﺠﺰ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻋﺠﺰ ﺧﻮد ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ اﻧﺪر ﺁن‬

‫ﻗﺪرت ﺣﻖ را ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﺁن زﻣﺎن‬

‫در ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﻪ آﻪ ﻋﺠﺰ ﺧﻮد ﻣﺒﻴﻦ‬

‫آﻔﺮ ﻧﻌﻤﺖ آﺮدن اﺳﺖ ﺁن ﻋﺠﺰ هﻴﻦ‬

‫ﻗﺪرت ﺧﻮد ﺑﻴﻦ آﻪ اﻳﻦ ﻗﺪرت از اوﺳﺖ‬

‫ﻗﺪرت ﺗﻮ ﻧﻌﻤﺖ او دان آﻪ هﻮﺳﺖ‬

‫در ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﻪ آﺰ اﻳﻦ دو ﺑﺮ ﮔﺬر‬

‫ﺑﺖ ﺑﻮد هﺮ ﭼﻪ ﺑﮕﻨﺠﺪ در ﻧﻈﺮ‬

‫در ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻜﺶ اﻳﻦ ﺷﻤﻊ را‬

‫آﻴﻦ ﻧﻈﺮ ﭼﻮن ﺷﻤﻊ ﺁﻣﺪ ﺟﻤﻊ را‬

‫از ﻧﻈﺮ ﭼﻮن ﺑﮕﺬرى و از ﺧﻴﺎل‬

‫آﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺷﻤﻊ وﺻﺎل‬

‫در ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻜﺶ ﺑﺎآﻰ ﻣﺪار‬

‫ﺗﺎ ﻋﻮض ﺑﻴﻨﻰ ﻧﻈﺮ را ﺻﺪ هﺰار‬

‫آﻪ ز آﺸﺘﻦ ﺷﻤﻊ ﺟﺎن اﻓﺰون ﺷﻮد‬

‫ﻟﻴﻠﻰات از ﺻﺒﺮ ﺗﻮ ﻣﺠﻨﻮن ﺷﻮد‬

‫ﺗﺮك دﻧﻴﺎ هﺮ آﻪ آﺮد از زهﺪ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﭘﻴﺶ او دﻧﻴﺎ و ﭘﻴﺶ‬

‫در ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﻪ آﻪ ﺁن ﭼﻪت داد ﺣﻖ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﻴﺮﻳﻦ آﺮد در اﻳﺠﺎد ﺣﻖ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﺳﺎن آﺮد و ﺧﻮش ﺁن را ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را در ﻣﻴﻔﮕﻦ در زﺣﻴﺮ‬

‫در ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﻪ آﻪ ﺑﮕﺬار ﺁن ﺧﻮد‬

‫آﺎن ﻗﺒﻮل ﻃﺒﻊ ﺗﻮ ردﺳﺖ و ﺑﺪ‬

‫راهﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺁﺳﺎن ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ را ﻣﻠﺘﻰ ﭼﻮن ﺟﺎن ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻣﻴﺴﺮ آﺮدن ﺣﻖ رﻩ ﺑﺪى‬

‫هﺮ ﺟﻬﻮد و ﮔﺒﺮ از او ﺁﮔﻪ ﺑﺪى‬

‫در ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻴﺴﺮ ﺁن ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﺣﻴﺎت دل ﻏﺬاى ﺟﺎن ﺑﻮد‬

‫هﺮ ﭼﻪ ذوق ﻃﺒﻊ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻧﻴﺎرد هﻤﭽﻮ ﺷﻮرﻩ رﻳﻊ و آﺸﺖ‬

‫ﺟﺰ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ رﻳﻊ او‬

‫ﺟﺰ ﺧﺴﺎرت ﭘﻴﺶ ﻧﺎرد ﺑﻴﻊ او‬

‫ﺁن ﻣﻴﺴﺮ ﻧﺒﻮد اﻧﺪر ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻧﺎم او ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻌﺴﺮ ﻋﺎﻗﺒﺖ‬ ‫‪٢٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ ﻣﻌﺴﺮ از ﻣﻴﺴﺮ ﺑﺎز دان‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻨﮕﺮ ﺟﻤﺎل اﻳﻦ و ﺁن‬

‫در ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﻪ آﻪ اﺳﺘﺎدى ﻃﻠﺐ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻴﻨﻰ ﻧﻴﺎﺑﻰ در ﺣﺴﺐ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ دﻳﺪﻧﺪ هﺮ ﮔﻮن ﻣﻠﺘﻰ‬

‫ﻻﺟﺮم ﮔﺸﺘﻨﺪ اﺳﻴﺮ زﻟﺘﻰ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ دﻳﺪن ﻧﺒﺎﺷﺪ دﺳﺖﺑﺎف‬

‫ور ﻧﻪ آﻰ ﺑﻮدى ز دﻳﻨﻬﺎ اﺧﺘﻼف‬

‫در ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﻪ آﻪ اﺳﺘﺎ هﻢ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﺳﺘﺎ را ﺷﻨﺎﺳﺎ هﻢ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ﻣﺮد ﺑﺎش و ﺳﺨﺮﻩى ﻣﺮدان ﻣﺸﻮ‬

‫رو ﺳﺮ ﺧﻮد ﮔﻴﺮ و ﺳﺮ ﮔﺮدان ﻣﺸﻮ‬

‫در ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﻪ آﻪ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ او دو ﺑﻴﻨﺪ اﺣﻮل ﻣﺮدآﻰ اﺳﺖ‬

‫در ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﻪ آﻪ ﺻﺪ ﻳﻚ ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ آﻰ اﻧﺪﻳﺸﺪ ﻣﮕﺮ ﻣﺠﻨﻮن ﺑﻮد‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﻗﻮﻟﻰ اﺳﺖ ﺿﺪ هﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻳﻜﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻜﻰ زهﺮ و ﺷﻜﺮ‬

‫ﺗﺎ ز زهﺮ و از ﺷﻜﺮ در ﻧﮕﺬرى‬

‫آﻰ ﺗﻮ از ﮔﻠﺰار وﺣﺪت ﺑﺮ ﺑﺮى‬

‫اﻳﻦ ﻧﻤﻂ وﻳﻦ ﻧﻮع دﻩ ﻃﻮﻣﺎر و دو‬

‫ﺑﺮ ﻧﻮﺷﺖ ﺁن دﻳﻦ ﻋﻴﺴﻰ را ﻋﺪو‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ اﻳﻦ اﺧﺘﻼﻓﺎت در ﺻﻮرت روش اﺳﺖ ﻧﻪ در ﺣﻘﻴﻘﺖ راﻩ‬ ‫او ز ﻳﻚ رﻧﮕﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫وز ﻣﺰاج ﺧﻢ ﻋﻴﺴﻰ ﺧﻮ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﺟﺎﻣﻪى ﺻﺪ رﻧﮓ از ﺁن ﺧﻢ ﺻﻔﺎ‬

‫ﺳﺎدﻩ و ﻳﻚ رﻧﮓ ﮔﺸﺘﻰ ﭼﻮن ﺻﺒﺎ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻚ رﻧﮕﻰ آﺰ او ﺧﻴﺰد ﻣﻼل‬

‫ﺑﻞ ﻣﺜﺎل ﻣﺎهﻰ و ﺁب زﻻل‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺧﺸﻜﻰ هﺰاران رﻧﮕﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺎهﻴﺎن را ﺑﺎ ﻳﺒﻮﺳﺖ ﺟﻨﮕﻬﺎﺳﺖ‬

‫آﻴﺴﺖ ﻣﺎهﻰ ﭼﻴﺴﺖ درﻳﺎ در ﻣﺜﻞ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪان ﻣﺎﻧﺪ ﻣﻠﻚ ﻋﺰ و ﺟﻞ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺑﺤﺮ و ﻣﺎهﻰ در وﺟﻮد‬

‫ﺳﺠﺪﻩ ﺁرد ﭘﻴﺶ ﺁن اآﺮام و ﺟﻮد‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎران ﻋﻄﺎ ﺑﺎران ﺷﺪﻩ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪان ﺁن ﺑﺤﺮ در اﻓﺸﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ آﺮم اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ اﺑﺮ و ﺑﺤﺮ ﺟﻮد ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ داﻧﺶ زدﻩ ﺑﺮ ﺁب و ﻃﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺷﺪﻩ داﻧﻪ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪﻩى زﻣﻴﻦ‬

‫ﺧﺎك اﻣﻴﻦ و هﺮ ﭼﻪ در وى آﺎﺷﺘﻰ‬

‫ﺑﻰﺧﻴﺎﻧﺖ ﺟﻨﺲ ﺁن ﺑﺮداﺷﺘﻰ‬ ‫‪٢٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ اﻣﺎﻧﺖ ز ﺁن اﻣﺎﻧﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫آﺎﻓﺘﺎب ﻋﺪل ﺑﺮ وى ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺸﺎن ﺣﻖ ﻧﻴﺎرد ﻧﻮ ﺑﻬﺎر‬

‫ﺧﺎك ﺳﺮهﺎ را ﻧﻜﺮدﻩ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﺁن ﺟﻮادى آﻪ ﺟﻤﺎدى را ﺑﺪاد‬

‫اﻳﻦ ﺧﺒﺮهﺎ وﻳﻦ اﻣﺎﻧﺖ وﻳﻦ ﺳﺪاد‬

‫ﻣﺮ ﺟﻤﺎدى را آﻨﺪ ﻓﻀﻠﺶ ﺧﺒﻴﺮ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن را آﺮدﻩ ﻗﻬﺮ او ﺿﺮﻳﺮ‬

‫ﺟﺎن و دل را ﻃﺎﻗﺖ ﺁن ﺟﻮش ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ آﻪ ﮔﻮﻳﻢ در ﺟﻬﺎن ﻳﻚ ﮔﻮش ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﮔﻮﺷﻰ ﺑﺪ از وى ﭼﺸﻢ ﮔﺸﺖ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺳﻨﮕﻰ ﺑﺪ از وى ﻳﺸﻢ ﮔﺸﺖ‬

‫آﻴﻤﻴﺎ ﺳﺎز اﺳﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد آﻴﻤﻴﺎ‬

‫ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺑﺨﺶ اﺳﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺳﻴﻤﻴﺎ‬

‫اﻳﻦ ﺛﻨﺎ ﮔﻔﺘﻦ ز ﻣﻦ ﺗﺮك ﺛﻨﺎﺳﺖ‬

‫آﻴﻦ دﻟﻴﻞ هﺴﺘﻰ و هﺴﺘﻰ ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ هﺴﺖ او ﺑﺒﺎﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻴﺴﺖ هﺴﺘﻰ ﭘﻴﺶ او آﻮر و آﺒﻮد‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى آﻮر از او ﺑﮕﺪاﺧﺘﻰ‬

‫ﮔﺮﻣﻰ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻰ‬

‫ور ﻧﺒﻮدى او آﺒﻮد از ﺗﻌﺰﻳﺖ‬

‫آﻰ ﻓﺴﺮدى هﻤﭽﻮ ﻳﺦ اﻳﻦ ﻧﺎﺣﻴﺖ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺧﺴﺎرت وزﻳﺮ در اﻳﻦ ﻣﻜﺮ‬ ‫هﻤﭽﻮ ﺷﻪ ﻧﺎدان و ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺪ وزﻳﺮ‬

‫ﭘﻨﺠﻪ ﻣﻰزد ﺑﺎ ﻗﺪﻳﻢ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻗﺎدر ﺧﺪاﻳﻰ آﺰ ﻋﺪم‬

‫ﺻﺪ ﭼﻮ ﻋﺎﻟﻢ هﺴﺖ ﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ دم‬

‫ﺻﺪ ﭼﻮ ﻋﺎﻟﻢ در ﻧﻈﺮ ﭘﻴﺪا آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﭼﺸﻤﺖ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻴﻨﺎ آﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺟﻬﺎن ﭘﻴﺸﺖ ﺑﺰرگ و ﺑﻰﺑﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻗﺪرت ذرﻩ اى ﻣﻰدان آﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺧﻮد ﺣﺒﺲ ﺟﺎﻧﻬﺎى ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ روﻳﺪ ﺁن ﺳﻮ آﻪ ﺻﺤﺮاى ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﺤﺪود و ﺁن ﺧﻮد ﺑﻰﺣﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ و ﺻﻮرت ﭘﻴﺶ ﺁن ﻣﻌﻨﻰ ﺳﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻧﻴﺰﻩى ﻓﺮﻋﻮن را‬

‫در ﺷﻜﺴﺖ از ﻣﻮﺳﻴﻰ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻋﺼﺎ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻃﺐ ﺟﺎﻟﻴﻨﻮس ﺑﻮد‬

‫ﭘﻴﺶ ﻋﻴﺴﻰ و دﻣﺶ اﻓﺴﻮس ﺑﻮد‬

‫ﺻﺪ هﺰاران دﻓﺘﺮ اﺷﻌﺎر ﺑﻮد‬

‫ﭘﻴﺶ ﺣﺮف اﻣﻴﻰ ﺁن ﻋﺎر ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻏﺎﻟﺐ ﺧﺪاوﻧﺪى آﺴﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻴﺮد ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ او ﺧﺴﻰ‬ ‫‪٢٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺲ دل ﭼﻮن آﻮﻩ را اﻧﮕﻴﺨﺖ او‬

‫ﻣﺮغ زﻳﺮك ﺑﺎ دو ﭘﺎ ﺁوﻳﺨﺖ او‬

‫ﻓﻬﻢ و ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻴﺰ آﺮدن ﻧﻴﺴﺖ راﻩ‬

‫ﺟﺰ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻰﻧﮕﻴﺮد ﻓﻀﻞ ﺷﺎﻩ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﮔﻨﺞ ﺁﮔﻨﺎن آﻨﺞ آﺎو‬

‫آﺎن ﺧﻴﺎل اﻧﺪﻳﺶ را ﺷﺪ رﻳﺶ ﮔﺎو‬

‫ﮔﺎو آﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻮ رﻳﺶ او ﺷﻮى‬

‫ﺧﺎك ﭼﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺣﺸﻴﺶ او ﺷﻮى‬

‫ﭼﻮن زﻧﻰ از آﺎر ﺑﺪ ﺷﺪ روى زرد‬

‫ﻣﺴﺦ آﺮد او را ﺧﺪا و زهﺮﻩ آﺮد‬

‫ﻋﻮرﺗﻰ را زهﺮﻩ آﺮدن ﻣﺴﺦ ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎك و ﮔﻞ ﮔﺸﺘﻦ ﻧﻪ ﻣﺴﺦ اﺳﺖ اى ﻋﻨﻮد‬

‫روح ﻣﻰﺑﺮدت ﺳﻮى ﭼﺮخ ﺑﺮﻳﻦ‬

‫ﺳﻮى ﺁب و ﮔﻞ ﺷﺪى در اﺳﻔﻠﻴﻦ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻣﺴﺦ آﺮدى زﻳﻦ ﺳﻔﻮل‬

‫ز ﺁن وﺟﻮدى آﻪ ﺑﺪ ﺁن رﺷﻚ ﻋﻘﻮل‬

‫ﭘﺲ ﺑﺒﻴﻦ آﻴﻦ ﻣﺴﺦ آﺮدن ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن ﻣﺴﺦ اﻳﻦ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ دون ﺑﻮد‬

‫اﺳﺐ هﻤﺖ ﺳﻮى اﺧﺘﺮ ﺗﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﺁدم ﻣﺴﺠﻮد را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﺁﺧﺮ ﺁدم زادﻩاى اى ﻧﺎﺧﻠﻒ‬

‫ﭼﻨﺪ ﭘﻨﺪارى ﺗﻮ ﭘﺴﺘﻰ را ﺷﺮف‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻳﻰ ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮم ﻋﺎﻟﻤﻰ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن را ﭘﺮ آﻨﻢ از ﺧﻮد هﻤﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺟﻬﺎن ﭘﺮ ﺑﺮف ﮔﺮدد ﺳﺮﺑﻪﺳﺮ‬

‫ﺗﺎب ﺧﻮر ﺑﮕﺪازدش ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﻈﺮ‬

‫وزر او و ﺻﺪ وزﻳﺮ و ﺻﺪ هﺰار‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺮداﻧﺪ ﺧﺪا از ﻳﻚ ﺷﺮار‬

‫ﻋﻴﻦ ﺁن ﺗﺨﻴﻴﻞ را ﺣﻜﻤﺖ آﻨﺪ‬

‫ﻋﻴﻦ ﺁن زهﺮ ﺁب را ﺷﺮﺑﺖ آﻨﺪ‬

‫ﺁن ﮔﻤﺎن اﻧﮕﻴﺰ را ﺳﺎزد ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﻣﻬﺮهﺎ روﻳﺎﻧﺪ از اﺳﺒﺎب آﻴﻦ‬

‫ﭘﺮورد در ﺁﺗﺶ اﺑﺮاهﻴﻢ را‬

‫اﻳﻤﻨﻰ روح ﺳﺎزد ﺑﻴﻢ را‬

‫از ﺳﺒﺐ ﺳﻮزﻳﺶ ﻣﻦ ﺳﻮداﻳﻰام‬

‫در ﺧﻴﺎﻻﺗﺶ ﭼﻮ ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﻳﻰام‬

‫ﻣﻜﺮ دﻳﮕﺮ اﻧﮕﻴﺨﺘﻦ وزﻳﺮ در اﺿﻼل ﻗﻮم‬ ‫ﻣﻜﺮ دﻳﮕﺮ ﺁن وزﻳﺮ از ﺧﻮد ﺑﺒﺴﺖ‬

‫وﻋﻆ را ﺑﮕﺬاﺷﺖ و در ﺧﻠﻮت ﻧﺸﺴﺖ‬

‫در ﻣﺮﻳﺪان در ﻓﻜﻨﺪ از ﺷﻮق ﺳﻮز‬

‫ﺑﻮد در ﺧﻠﻮت ﭼﻬﻞ ﭘﻨﺠﺎﻩ روز‬

‫ﺧﻠﻖ دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ از ﺷﻮق او‬

‫از ﻓﺮاق ﺣﺎل و ﻗﺎل و ذوق او‬ ‫‪٢٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻻﺑﻪ و زارى هﻤﻰآﺮدﻧﺪ و او‬

‫از رﻳﺎﺿﺖ ﮔﺸﺘﻪ در ﺧﻠﻮت دو ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎ را ﺑﻰﺗﻮ ﻧﻮر‬

‫ﺑﻰﻋﺼﺎ آﺶ ﭼﻮن ﺑﻮد اﺣﻮال آﻮر‬

‫از ﺳﺮ اآﺮام و از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا‬

‫ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻣﺎ را ﻣﺪار از ﺧﻮد ﺟﺪا‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ ﻃﻔﻼﻧﻴﻢ و ﻣﺎ را داﻳﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﮔﺴﺘﺮان ﺁن ﺳﺎﻳﻪ ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺟﺎﻧﻢ از ﻣﺤﺒﺎن دور ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪن دﺳﺘﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺁن اﻣﻴﺮان در ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫و ﺁن ﻣﺮﻳﺪان در ﺷﻨﺎﻋﺖ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﺪ ﺑﺨﺘﻰ اﺳﺖ ﻣﺎ را اى آﺮﻳﻢ‬

‫از دل و دﻳﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﺎ ﺑﻰﺗﻮ ﻳﺘﻴﻢ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻰآﻨﻰ و ﻣﺎ ز درد‬

‫ﻣﻰزﻧﻴﻢ از ﺳﻮز دل دﻣﻬﺎى ﺳﺮد‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر ﺧﻮﺷﺖ ﺧﻮ آﺮدﻩاﻳﻢ‬

‫ﻣﺎ ز ﺷﻴﺮ ﺣﻜﻤﺖ ﺗﻮ ﺧﻮردﻩاﻳﻢ‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﷲ اﻳﻦ ﺟﻔﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻜﻦ‬

‫ﺧﻴﺮ آﻦ اﻣﺮوز را ﻓﺮدا ﻣﻜﻦ‬

‫ﻣﻰدهﺪ دل ﻣﺮ ﺗﺮا آﺎﻳﻦ ﺑﻰدﻻن‬

‫ﺑﻰﺗﻮ ﮔﺮدﻧﺪ ﺁﺧﺮ از ﺑﻰﺣﺎﺻﻼن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ در ﺧﺸﻜﻰ ﭼﻮ ﻣﺎهﻰ ﻣﻰﺗﭙﻨﺪ‬

‫ﺁب را ﺑﮕﺸﺎ ز ﺟﻮ ﺑﺮ دار ﺑﻨﺪ‬

‫اى آﻪ ﭼﻮن ﺗﻮ در زﻣﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ آﺲ‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻠﱠﻪ ﺧﻠﻖ را ﻓﺮﻳﺎد رس‬

‫دﻓﻊ ﮔﻔﺘﻦ وزﻳﺮ ﻣﺮﻳﺪان را‬ ‫ﮔﻔﺖ هﺎن اى ﺳﺨﺮﮔﺎن ﮔﻔﺖوﮔﻮ‬

‫وﻋﻆ و ﮔﻔﺘﺎر زﺑﺎن و ﮔﻮش ﺟﻮ‬

‫ﭘﻨﺒﻪ اﻧﺪر ﮔﻮش ﺣﺲ دون آﻨﻴﺪ‬

‫ﺑﻨﺪ ﺣﺲ از ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﻴﺮون آﻨﻴﺪ‬

‫ﭘﻨﺒﻪى ﺁن ﮔﻮش ﺳﺮ ﮔﻮش ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد اﻳﻦ آﺮ ﺁن ﺑﺎﻃﻦ آﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﺣﺲ و ﺑﻰﮔﻮش و ﺑﻰﻓﻜﺮت ﺷﻮﻳﺪ‬

‫ﺟﻌِﻲ را ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺧﻄﺎب ا ْر ِ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺖوﮔﻮى ﺑﻴﺪارى درى‬

‫ﺗﻮ ز ﮔﻔﺖ ﺧﻮاب ﺑﻮﻳﻰ آﻰ ﺑﺮى‬

‫ﺳﻴﺮ ﺑﻴﺮوﻧﻰ اﺳﺖ ﻗﻮل و ﻓﻌﻞ ﻣﺎ‬

‫ﺳﻴﺮ ﺑﺎﻃﻦ هﺴﺖ ﺑﺎﻻى ﺳﻤﺎ‬

‫ﺣﺲ ﺧﺸﻜﻰ دﻳﺪ آﺰ ﺧﺸﻜﻰ ﺑﺰاد‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﺟﺎن ﭘﺎى ﺑﺮ درﻳﺎ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺳﻴﺮ ﺟﺴﻢ ﺧﺸﻚ ﺑﺮ ﺧﺸﻜﻰ ﻓﺘﺎد‬

‫ﺳﻴﺮ ﺟﺎن ﭘﺎ در دل درﻳﺎ ﻧﻬﺎد‬ ‫‪٢٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻋﻤﺮ اﻧﺪر رﻩ ﺧﺸﻜﻰ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﮔﺎﻩ آﻮﻩ و ﮔﺎﻩ ﺻﺤﺮا ﮔﺎﻩ دﺷﺖ‬

‫ﺁب ﺣﻴﻮان از آﺠﺎ ﺧﻮاهﻰ ﺗﻮ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﻮج درﻳﺎ را آﺠﺎ ﺧﻮاهﻰ ﺷﻜﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﻮج ﺧﺎآﻰ وهﻢ و ﻓﻬﻢ و ﻓﻜﺮ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻮج ﺁﺑﻰ ﻣﺤﻮ و ﺳﻜﺮ اﺳﺖ و ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ در اﻳﻦ ﺳﻜﺮى از ﺁن ﺳﻜﺮى ﺗﻮ دور‬

‫ﺗﺎ از اﻳﻦ ﻣﺴﺘﻰ از ﺁن ﺟﺎﻣﻰ ﺗﻮ دور‬

‫ﮔﻔﺖوﮔﻮى ﻇﺎهﺮ ﺁﻣﺪ ﭼﻮن ﻏﺒﺎر‬

‫ﻣﺪﺗﻰ ﺧﺎﻣﻮش ﺧﻮ آﻦ هﻮش دار‬

‫ﻣﻜﺮر آﺮدن ﻣﺮﻳﺪان آﻪ ﺧﻠﻮت را ﺑﺸﻜﻦ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ اى ﺣﻜﻴﻢ رﺧﻨﻪ ﺟﻮ‬

‫اﻳﻦ ﻓﺮﻳﺐ و اﻳﻦ ﺟﻔﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﮕﻮ‬

‫ﭼﺎر ﭘﺎ را ﻗﺪر ﻃﺎﻗﺖ ﺑﺎر ﻧﻪ‬

‫ﺑﺮ ﺿﻌﻴﻔﺎن ﻗﺪر ﻗﻮت آﺎر ﻧﻪ‬

‫داﻧﻪى هﺮ ﻣﺮغ اﻧﺪازﻩى وى اﺳﺖ‬

‫ﻃﻌﻤﻪى هﺮ ﻣﺮغ اﻧﺠﻴﺮى آﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻃﻔﻞ را ﮔﺮ ﻧﺎن دهﻰ ﺑﺮ ﺟﺎى ﺷﻴﺮ‬

‫ﻃﻔﻞ ﻣﺴﻜﻴﻦ را از ﺁن ﻧﺎن ﻣﺮدﻩ ﮔﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ دﻧﺪاﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺁرد ﺑﻌﺪ از ﺁن‬

‫هﻢ ﺑﺨﻮد ﮔﺮدد دﻟﺶ ﺟﻮﻳﺎى ﻧﺎن‬

‫ﻣﺮغ ﭘﺮ ﻧﺎرﺳﺘﻪ ﭼﻮن ﭘﺮان ﺷﻮد‬

‫ﻟﻘﻤﻪى هﺮ ﮔﺮﺑﻪى دران ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁرد ﭘﺮ ﺑﭙﺮد او ﺑﻪ ﺧﻮد‬

‫ﺑﻰﺗﻜﻠﻒ ﺑﻰﺻﻔﻴﺮ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫دﻳﻮ را ﻧﻄﻖ ﺗﻮ ﺧﺎﻣﺶ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﮔﻮش ﻣﺎ را ﮔﻔﺖ ﺗﻮ هﺶ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﮔﻮش ﻣﺎ هﻮش اﺳﺖ ﭼﻮن ﮔﻮﻳﺎ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ﺧﺸﻚ ﻣﺎ ﺑﺤﺮ اﺳﺖ ﭼﻮن درﻳﺎ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺎ را ﺧﺎك ﺑﻬﺘﺮ از ﻓﻠﻚ‬

‫اى ﺳﻤﺎك از ﺗﻮ ﻣﻨﻮر ﺗﺎ ﺳﻤﻚ‬

‫ﺑﻰﺗﻮ ﻣﺎ را ﺑﺮ ﻓﻠﻚ ﺗﺎرﻳﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ اى ﻣﺎﻩ اﻳﻦ ﻓﻠﻚ ﺑﺎرى آﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻮرت رﻓﻌﺖ ﺑﻮد اﻓﻼك را‬

‫ﻣﻌﻨﻰ رﻓﻌﺖ روان ﭘﺎك را‬

‫ﺻﻮرت رﻓﻌﺖ ﺑﺮاى ﺟﺴﻤﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﺴﻤﻬﺎ در ﭘﻴﺶ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﻤﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ وزﻳﺮ آﻪ ﺧﻠﻮت را ﻧﻤﻰﺷﻜﻨﻢ‬ ‫‪٢٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﺠﺘﻬﺎى ﺧﻮد آﻮﺗﻪ آﻨﻴﺪ‬

‫ﭘﻨﺪ را در ﺟﺎن و در دل رﻩ آﻨﻴﺪ‬

‫ﮔﺮ اﻣﻴﻨﻢ ﻣﺘﻬﻢ ﻧﺒﻮد اﻣﻴﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺁﺳﻤﺎن را ﻣﻦ زﻣﻴﻦ‬

‫ﮔﺮ آﻤﺎﻟﻢ ﺑﺎ آﻤﺎل اﻧﻜﺎر ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ور ﻧﻴﻢ اﻳﻦ زﺣﻤﺖ و ﺁزار ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺷﺪ از اﻳﻦ ﺧﻠﻮت ﺑﺮون‬

‫ز ﺁن آﻪ ﻣﺸﻐﻮﻟﻢ ﺑﻪ اﺣﻮال درون‬

‫اﻋﺘﺮاض ﻣﺮﻳﺪان در ﺧﻠﻮت وزﻳﺮ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ اى وزﻳﺮ اﻧﻜﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎ ﭼﻮن ﮔﻔﺘﻦ اﻏﻴﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﺷﻚ دﻳﺪﻩﺳﺖ از ﻓﺮاق ﺗﻮ دوان‬

‫ﺁﻩ ﺁﻩ اﺳﺖ از ﻣﻴﺎن ﺟﺎن روان‬

‫ﻃﻔﻞ ﺑﺎ داﻳﻪ ﻧﻪ اﺳﺘﻴﺰد و ﻟﻴﻚ‬

‫ﮔﺮﻳﺪ او ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻪ ﺑﺪ داﻧﺪ ﻧﻪ ﻧﻴﻚ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮن ﭼﻨﮕﻴﻢ و ﺗﻮ زﺧﻤﻪ ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫زارى از ﻣﺎ ﻧﻰ ﺗﻮ زارى ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ ﻧﺎﻳﻴﻢ و ﻧﻮا در ﻣﺎ ز ﺗﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ آﻮهﻴﻢ و ﺻﺪا در ﻣﺎ ز ﺗﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ ﺷﻄﺮﻧﺠﻴﻢ اﻧﺪر ﺑﺮد و ﻣﺎت‬

‫ﺑﺮد و ﻣﺎت ﻣﺎ ز ﺗﺴﺖ اى ﺧﻮش ﺻﻔﺎت‬

‫ﻣﺎ آﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ اى ﺗﻮ ﻣﺎ را ﺟﺎن ﺟﺎن‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ در ﻣﻴﺎن‬

‫ﻣﺎ ﻋﺪﻣﻬﺎﻳﻴﻢ و هﺴﺘﻴﻬﺎى ﻣﺎ‬

‫ﺗﻮ وﺟﻮد ﻣﻄﻠﻘﻰ ﻓﺎﻧﻰ ﻧﻤﺎ‬

‫ﻣﺎ هﻤﻪ ﺷﻴﺮان وﻟﻰ ﺷﻴﺮ ﻋﻠﻢ‬

‫ﺣﻤﻠﻪﺷﺎن از ﺑﺎد ﺑﺎﺷﺪ دمﺑﻪدم‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﺷﺎن ﭘﻴﺪا و ﻧﺎﭘﻴﺪاﺳﺖ ﺑﺎد‬

‫ﺁن آﻪ ﻧﺎﭘﻴﺪاﺳﺖ هﺮﮔﺰ آﻢ ﻣﺒﺎد‬

‫ﺑﺎد ﻣﺎ و ﺑﻮد ﻣﺎ از داد ﺗﺴﺖ‬

‫هﺴﺘﻰ ﻣﺎ ﺟﻤﻠﻪ از اﻳﺠﺎد ﺗﺴﺖ‬

‫ﻟﺬت هﺴﺘﻰ ﻧﻤﻮدى ﻧﻴﺴﺖ را‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮد آﺮدﻩ ﺑﻮدى ﻧﻴﺴﺖ را‬

‫ﻟﺬت اﻧﻌﺎم ﺧﻮد را واﻣﮕﻴﺮ‬

‫ﻧﻘﻞ و ﺑﺎدﻩ و ﺟﺎم ﺧﻮد را واﻣﮕﻴﺮ‬

‫ور ﺑﮕﻴﺮى آﻴﺖ ﺟﺴﺘﺠﻮ آﻨﺪ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺑﺎ ﻧﻘﺎش ﭼﻮن ﻧﻴﺮو آﻨﺪ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﻜﻦ در ﻣﺎ ﻧﻈﺮ‬

‫اﻧﺪر اآﺮام و ﺳﺨﺎى ﺧﻮد ﻧﮕﺮ‬

‫ﻣﺎ ﻧﺒﻮدﻳﻢ و ﺗﻘﺎﺿﺎﻣﺎن ﻧﺒﻮد‬

‫ﻟﻄﻒ ﺗﻮ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪى ﻣﺎ ﻣﻰﺷﻨﻮد‬ ‫‪٢٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻘﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻴﺶ ﻧﻘﺎش و ﻗﻠﻢ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ و ﺑﺴﺘﻪ ﭼﻮ آﻮدك در ﺷﻜﻢ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻗﺪرت ﺧﻠﻖ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎرﮔﻪ‬

‫ﻋﺎﺟﺰان ﭼﻮن ﭘﻴﺶ ﺳﻮزن آﺎرﮔﻪ‬

‫ﮔﺎﻩ ﻧﻘﺸﺶ دﻳﻮ و ﮔﻪ ﺁدم آﻨﺪ‬

‫ﮔﺎﻩ ﻧﻘﺸﺶ ﺷﺎدى و ﮔﻪ ﻏﻢ آﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ ﻧﻪ ﺗﺎ دﺳﺖ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ ﺑﻪ دﻓﻊ‬

‫ﻧﻄﻖ ﻧﻪ ﺗﺎ دم زﻧﺪ در ﺿﺮ و ﻧﻔﻊ‬

‫ﺗﻮ ز ﻗﺮﺁن ﺑﺎز ﺧﻮان ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺑﻴﺖ‬

‫ﺖ ِإ ْذ رﻣﻴﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ اﻳﺰد ﻣﺎ َر َﻣ ْﻴ َ‬

‫ﮔﺮ ﺑﭙﺮاﻧﻴﻢ ﺗﻴﺮ ﺁن ﻧﻪ ز ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ آﻤﺎن و ﺗﻴﺮ اﻧﺪازش ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻪ ﺟﺒﺮ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺟﺒﺎرى اﺳﺖ‬

‫ذآﺮ ﺟﺒﺎرى ﺑﺮاى زارى اﺳﺖ‬

‫زارى ﻣﺎ ﺷﺪ دﻟﻴﻞ اﺿﻄﺮار‬

‫ﺧﺠﻠﺖ ﻣﺎ ﺷﺪ دﻟﻴﻞ اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى اﺧﺘﻴﺎر اﻳﻦ ﺷﺮم ﭼﻴﺴﺖ‬

‫وﻳﻦ درﻳﻎ و ﺧﺠﻠﺖ و ﺁزرم ﭼﻴﺴﺖ‬

‫زﺟﺮ اﺳﺘﺎدان و ﺷﺎﮔﺮدان ﭼﺮاﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ از ﺗﺪﺑﻴﺮهﺎ ﮔﺮدان ﭼﺮاﺳﺖ‬

‫ور ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻰ ﻏﺎﻓﻞ اﺳﺖ از ﺟﺒﺮ او‬

‫ﻣﺎﻩ ﺣﻖ ﭘﻨﻬﺎن آﻨﺪ در اﺑﺮ رو‬

‫هﺴﺖ اﻳﻦ را ﺧﻮش ﺟﻮاب ار ﺑﺸﻨﻮى‬

‫ﺑﮕﺬرى از آﻔﺮ و در دﻳﻦ ﺑﮕﺮوى‬

‫ﺣﺴﺮت و زارى ﮔﻪ ﺑﻴﻤﺎرى اﺳﺖ‬

‫وﻗﺖ ﺑﻴﻤﺎرى هﻤﻪ ﺑﻴﺪارى اﺳﺖ‬

‫ﺁن زﻣﺎن آﻪ ﻣﻰﺷﻮى ﺑﻴﻤﺎر ﺗﻮ‬

‫ﻣﻰآﻨﻰ از ﺟﺮم اﺳﺘﻐﻔﺎر ﺗﻮ‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ زﺷﺘﻰ ﮔﻨﻪ‬

‫ﻣﻰآﻨﻰ ﻧﻴﺖ آﻪ ﺑﺎز ﺁﻳﻢ ﺑﻪ رﻩ‬

‫ﻋﻬﺪ و ﭘﻴﻤﺎن ﻣﻰآﻨﻰ آﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﻃﺎﻋﺖ ﻧﺒﻮدم آﺎر ﮔﺰﻳﻦ‬

‫ﭘﺲ ﻳﻘﻴﻦ ﮔﺸﺖ اﻳﻦ آﻪ ﺑﻴﻤﺎرى ﺗﺮا‬

‫ﻣﻰﺑﺒﺨﺸﺪ هﻮش و ﺑﻴﺪارى ﺗﺮا‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان اﻳﻦ اﺻﻞ را اى اﺻﻞ ﺟﻮ‬

‫هﺮ آﻪ را درد اﺳﺖ او ﺑﺮدﻩ ﺳﺖ ﺑﻮ‬

‫هﺮ آﻪ او ﺑﻴﺪارﺗﺮ ﭘﺮ دردﺗﺮ‬

‫هﺮ آﻪ او ﺁﮔﺎﻩﺗﺮ رخ زردﺗﺮ‬

‫ﮔﺮ ز ﺟﺒﺮش ﺁﮔﻬﻰ زارﻳﺖ آﻮ‬

‫ﺑﻴﻨﺶ زﻧﺠﻴﺮ ﺟﺒﺎرﻳﺖ آﻮ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ در زﻧﺠﻴﺮ ﭼﻮن ﺷﺎدى آﻨﺪ‬

‫آﻰ اﺳﻴﺮ ﺣﺒﺲ ﺁزادى آﻨﺪ‬

‫ور ﺗﻮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ آﻪ ﭘﺎﻳﺖ ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺮهﻨﮕﺎن ﺷﻪ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﺳﺮهﻨﮕﻰ ﻣﻜﻦ ﺑﺎ ﻋﺎﺟﺰان‬

‫ز ﺁن آﻪ ﻧﺒﻮد ﻃﺒﻊ و ﺧﻮى ﻋﺎﺟﺰ ﺁن‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺟﺒﺮ او ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ ﻣﮕﻮ‬

‫ور هﻤﻰﺑﻴﻨﻰ ﻧﺸﺎن دﻳﺪ آﻮ‬

‫در هﺮ ﺁن آﺎرى آﻪ ﻣﻴﻞ اﺳﺘﺖ ﺑﺪان‬

‫ﻗﺪرت ﺧﻮد را هﻤﻰﺑﻴﻨﻰ ﻋﻴﺎن‬ ‫‪٣٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫و اﻧﺪر ﺁن آﺎرى آﻪ ﻣﻴﻠﺖ ﻧﻴﺴﺖ و ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺟﺒﺮى آﻨﻰ آﺎﻳﻦ از ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ در آﺎر دﻧﻴﺎ ﺟﺒﺮىاﻧﺪ‬

‫آﺎﻓﺮان در آﺎر ﻋﻘﺒﻰ ﺟﺒﺮىاﻧﺪ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ را آﺎر ﻋﻘﺒﻰ اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﺟﺎهﻼن را آﺎر دﻧﻴﺎ اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ز ﺁن آﻪ هﺮ ﻣﺮﻏﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺟﻨﺲ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻣﻰﭘﺮد او در ﭘﺲ و ﺟﺎن ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺶ‬

‫آﺎﻓﺮان ﭼﻮن ﺟﻨﺲ ﺳﺠﻴﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﺠﻦ دﻧﻴﺎ را ﺧﻮش ﺁﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ ﭼﻮن ﺟﻨﺲ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﻮى ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺟﺎن و دل ﺷﺪﻧﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﻟﻴﻚ ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮﻳﻴﻢ ﺁن ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻗﺼﻪ را‬

‫ﻧﻮﻣﻴﺪ آﺮدن وزﻳﺮ ﻣﺮﻳﺪان را از رﻓﺾ ﺧﻠﻮت‬ ‫ﺁن وزﻳﺮ از اﻧﺪرون ﺁواز داد‬

‫آﺎى ﻣﺮﻳﺪان از ﻣﻦ اﻳﻦ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﺎد‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﻋﻴﺴﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﻐﺎم آﺮد‬

‫آﺰ هﻤﻪ ﻳﺎران و ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺑﺎش ﻓﺮد‬

‫روى در دﻳﻮار آﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﻴﻦ‬

‫وز وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ هﻢ ﺧﻠﻮت ﮔﺰﻳﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ دﺳﺘﻮرى ﮔﻔﺘﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺑﺎ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮﻳﻢ آﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻟﻮداع اى دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﻣﺮدﻩام‬

‫رﺧﺖ ﺑﺮ ﭼﺎرم ﻓﻠﻚ ﺑﺮ ﺑﺮدﻩام‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ زﻳﺮ ﭼﺮخ ﻧﺎرى ﭼﻮن ﺣﻄﺐ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺴﻮزم در ﻋﻨﺎ و در ﻋﻄﺐ‬

‫ﭘﻬﻠﻮى ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺸﻴﻨﻢ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ‬

‫ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺁﺳﻤﺎن ﭼﺎرﻣﻴﻦ‬

‫وﻟﻰ ﻋﻬﺪ ﺳﺎﺧﺘﻦ وزﻳﺮ هﺮ ﻳﻚ اﻣﻴﺮ را ﺟﺪا ﺟﺪا‬ ‫و ﺁن ﮔﻬﺎﻧﻰ ﺁن اﻣﻴﺮان را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ هﺮ ﻳﻚ ﺣﺮف راﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ هﺮ ﻳﻚ را ﺑﻪ دﻳﻦ ﻋﻴﺴﻮى‬

‫ﻧﺎﻳﺐ ﺣﻖ و ﺧﻠﻴﻔﻪى ﻣﻦ ﺗﻮى‬

‫و ﺁن اﻣﻴﺮان دﮔﺮ اﺗﺒﺎع ﺗﻮ‬

‫آﺮد ﻋﻴﺴﻰ ﺟﻤﻠﻪ را اﺷﻴﺎع ﺗﻮ‬ ‫‪٣١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ اﻣﻴﺮى آﻮ آﺸﻴﺪ ﮔﺮدن ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻜﺶ ﻳﺎ ﺧﻮد هﻤﻰدارش اﺳﻴﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﺎ ﻣﻦ زﻧﺪﻩام اﻳﻦ واﻣﮕﻮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﻴﺮم اﻳﻦ رﻳﺎﺳﺖ را ﻣﺠﻮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﻴﺮم ﻣﻦ ﺗﻮ اﻳﻦ ﭘﻴﺪا ﻣﻜﻦ‬

‫دﻋﻮى ﺷﺎهﻰ و اﺳﺘﻴﻼ ﻣﻜﻦ‬

‫اﻳﻨﻚ اﻳﻦ ﻃﻮﻣﺎر و اﺣﻜﺎم ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺮ ﺧﻮان ﺗﻮ ﺑﺮ اﻣﺖ ﻓﺼﻴﺢ‬

‫هﺮ اﻣﻴﺮى را ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ او ﺟﺪا‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻧﺎﻳﺐ ﺟﺰ ﺗﻮ در دﻳﻦ ﺧﺪا‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ را آﺮد او ﻳﻚ ﻳﻚ ﻋﺰﻳﺰ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺁن را ﮔﻔﺖ اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ ﻧﻴﺰ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ را او ﻳﻜﻰ ﻃﻮﻣﺎر داد‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺿﺪ دﮔﺮ ﺑﻮد اﻟﻤﺮاد‬

‫ﺟﻤﻠﮕﻰ ﻃﻮﻣﺎرهﺎ ﺑﺪ ﻣﺨﺘﻠﻒ‬

‫ﭼﻮن ﺣﺮوف ﺁن ﺟﻤﻠﻪ از ﻳﺎ ﺗﺎ اﻟﻒ‬

‫ﺣﻜﻢ اﻳﻦ ﻃﻮﻣﺎر ﺿﺪ ﺣﻜﻢ ﺁن‬

‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ آﺮدﻳﻢ اﻳﻦ ﺿﺪ را ﺑﻴﺎن‬

‫آﺸﺘﻦ وزﻳﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را در ﺧﻠﻮت‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﭼﻞ روز دﻳﮕﺮ در ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ آﺸﺖ و از وﺟﻮد ﺧﻮد ﺑﺮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﻠﻖ از ﻣﺮگ او ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮرش ﻗﻴﺎﻣﺖﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ ﭼﻨﺪان ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ﺑﺮ ﮔﻮر او‬

‫ﻣﻮآﻨﺎن ﺟﺎﻣﻪ دران در ﺷﻮر او‬

‫آﺎن ﻋﺪد را هﻢ ﺧﺪا داﻧﺪ ﺷﻤﺮد‬

‫از ﻋﺮب وز ﺗﺮك و از روﻣﻰ و آﺮد‬

‫ﺧﺎك او آﺮدﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﺮهﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫درد او دﻳﺪﻧﺪ درﻣﺎن ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺁن ﺧﻼﻳﻖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮرش ﻣﻬﻰ‬

‫آﺮدﻩ ﺧﻮن را از دو ﭼﺸﻢ ﺧﻮد رهﻰ‬

‫ﻃﻠﺐ آﺮدن اﻣﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم از اﻣﺮا آﻪ وﻟﻰ ﻋﻬﺪ از ﺷﻤﺎ آﺪام اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻣﺎهﻰ ﺧﻠﻖ ﮔﻔﺘﻨﺪ اى ﻣﻬﺎن‬

‫از اﻣﻴﺮان آﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﻧﺸﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى او ﺷﻨﺎﺳﻴﻤﺶ اﻣﺎم‬

‫دﺳﺖ و داﻣﻦ را ﺑﺪﺳﺖ او دهﻴﻢ‬ ‫‪٣٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺷﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎ را آﺮد داغ‬

‫ﭼﺎرﻩ ﻧﺒﻮد ﺑﺮ ﻣﻘﺎﻣﺶ از ﭼﺮاغ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺷﺪ از ﭘﻴﺶ دﻳﺪﻩ وﺻﻞ ﻳﺎر‬

‫ﻧﺎﻳﺒﻰ ﺑﺎﻳﺪ از او ﻣﺎن ﻳﺎدﮔﺎر‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﮔﻞ ﺑﮕﺬﺷﺖ و ﮔﻠﺸﻦ ﺷﺪ ﺧﺮاب‬

‫ﺑﻮى ﮔﻞ را از آﻪ ﻳﺎﺑﻴﻢ از ﮔﻼب‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا اﻧﺪر ﻧﻴﺎﻳﺪ در ﻋﻴﺎن‬

‫ﻧﺎﻳﺐ ﺣﻖاﻧﺪ اﻳﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان‬

‫ﻧﻪ ﻏﻠﻂ ﮔﻔﺘﻢ آﻪ ﻧﺎﻳﺐ ﺑﺎ ﻣﻨﻮب‬

‫ﮔﺮ دو ﭘﻨﺪارى ﻗﺒﻴﺢ ﺁﻳﺪ ﻧﻪ ﺧﻮب‬

‫ﻧﻪ دو ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺗﻮﻳﻰ ﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ او ﻳﻚ ﮔﺸﺖ آﺰ ﺻﻮرت ﺑﺮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﻨﮕﺮى ﭼﺸﻢ ﺗﻮ دﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﻮرش درﻧﮕﺮ آﺰ ﭼﺸﻢ رﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر هﺮ دو ﭼﺸﻢ ﻧﺘﻮان ﻓﺮق آﺮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ در ﻧﻮرش ﻧﻈﺮ اﻧﺪاﺧﺖ ﻣﺮد‬

‫دﻩ ﭼﺮاغ ار ﺣﺎﺿﺮ ﺁﻳﺪ در ﻣﻜﺎن‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻏﻴﺮ ﺁن‬

‫ﻓﺮق ﻧﺘﻮان آﺮد ﻧﻮر هﺮ ﻳﻜﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﻮرش روى ﺁرى ﺑﻰﺷﻜﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺻﺪ ﺳﻴﺐ و ﺻﺪ ﺁﺑﻰ ﺑﺸﻤﺮى‬

‫ﺻﺪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻳﻚ ﺷﻮد ﭼﻮن ﺑﻔﺸﺮى‬

‫در ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻗﺴﻤﺖ و اﻋﺪاد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺗﺠﺰﻳﻪ و اﻓﺮاد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﺗﺤﺎد ﻳﺎر ﺑﺎ ﻳﺎران ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﭘﺎى ﻣﻌﻨﻰ ﮔﻴﺮ ﺻﻮرت ﺳﺮآﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻮرت ﺳﺮآﺶ ﮔﺪازان آﻦ ﺑﻪ رﻧﺞ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ زﻳﺮ او وﺣﺪت ﭼﻮ ﮔﻨﺞ‬

‫ور ﺗﻮ ﻧﮕﺬارى ﻋﻨﺎﻳﺘﻬﺎى او‬

‫ﺧﻮد ﮔﺪازد اى دﻟﻢ ﻣﻮﻻى او‬

‫او ﻧﻤﺎﻳﺪ هﻢ ﺑﻪ دﻟﻬﺎ ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫او ﺑﺪوزد ﺧﺮﻗﻪى دروﻳﺶ را‬

‫ﻣﻨﺒﺴﻂ ﺑﻮدﻳﻢ و ﻳﻚ ﺟﻮهﺮ هﻤﻪ‬

‫ﺑﻰﺳﺮ و ﺑﻰﭘﺎ ﺑﺪﻳﻢ ﺁن ﺳﺮ هﻤﻪ‬

‫ﻳﻚ ﮔﻬﺮ ﺑﻮدﻳﻢ هﻤﭽﻮن ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﻰﮔﺮﻩ ﺑﻮدﻳﻢ و ﺻﺎﻓﻰ هﻤﭽﻮ ﺁب‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺁﻣﺪ ﺁن ﻧﻮر ﺳﺮﻩ‬

‫ﺷﺪ ﻋﺪد ﭼﻮن ﺳﺎﻳﻪهﺎى آﻨﮕﺮﻩ‬

‫آﻨﮕﺮﻩ وﻳﺮان آﻨﻴﺪ از ﻣﻨﺠﻨﻴﻖ‬

‫ﺗﺎ رود ﻓﺮق از ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﻓﺮﻳﻖ‬

‫ﺷﺮح اﻳﻦ را ﮔﻔﺘﻤﻰ ﻣﻦ از ﻣﺮى‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﺮﺳﻢ ﺗﺎ ﻧﻠﻐﺰد ﺧﺎﻃﺮى‬

‫ﻧﻜﺘﻪهﺎ ﭼﻮن ﺗﻴﻎ ﭘﻮﻻد اﺳﺖ ﺗﻴﺰ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪارى ﺗﻮ ﺳﭙﺮ واﭘﺲ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﭘﻴﺶ اﻳﻦ اﻟﻤﺎس ﺑﻰاﺳﭙﺮ ﻣﻴﺎ‬

‫آﺰ ﺑﺮﻳﺪن ﺗﻴﻎ را ﻧﺒﻮد ﺣﻴﺎ‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﻦ ﺗﻴﻎ آﺮدم در ﻏﻼف‬

‫ﺗﺎ آﻪ آﺞ ﺧﻮاﻧﻰ ﻧﺨﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﺧﻼف‬

‫ﺁﻣﺪﻳﻢ اﻧﺪر ﺗﻤﺎﻣﻰ داﺳﺘﺎن‬

‫وز وﻓﺎدارى ﺟﻤﻊ راﺳﺘﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺮ ﻣﻘﺎﻣﺶ ﻧﺎﻳﺒﻰ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬

‫آﺰ ﭘﺲ اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻮا ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﻨﺎزﻋﺖ اﻣﺮا در وﻟﻴﻌﻬﺪى‬ ‫ﻳﻚ اﻣﻴﺮى ز ﺁن اﻣﻴﺮان ﭘﻴﺶ رﻓﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن ﻗﻮم وﻓﺎ اﻧﺪﻳﺶ رﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻚ ﻧﺎﻳﺐ ﺁن ﻣﺮد ﻣﻦ‬

‫ﻧﺎﻳﺐ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻨﻢ اﻧﺪر زﻣﻦ‬

‫اﻳﻨﻚ اﻳﻦ ﻃﻮﻣﺎر ﺑﺮهﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻧﻴﺎﺑﺖ ﺑﻌﺪ از او ﺁن ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺁن اﻣﻴﺮ دﻳﮕﺮ ﺁﻣﺪ از آﻤﻴﻦ‬

‫دﻋﻮى او در ﺧﻼﻓﺖ ﺑﺪ هﻤﻴﻦ‬

‫از ﺑﻐﻞ او ﻧﻴﺰ ﻃﻮﻣﺎرى ﻧﻤﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ هﺮ دو را ﺧﺸﻢ ﺟﻬﻮد‬

‫ﺁن اﻣﻴﺮان دﮔﺮ ﻳﻚ ﻳﻚ ﻗﻄﺎر‬

‫ﺑﺮ آﺸﻴﺪﻩ ﺗﻴﻐﻬﺎى ﺁب دار‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ را ﺗﻴﻎ و ﻃﻮﻣﺎرى ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫درهﻢاﻓﺘﺎدﻧﺪ ﭼﻮن ﭘﻴﻼن ﻣﺴﺖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﺮد ﺗﺮﺳﺎ آﺸﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ز ﺳﺮهﺎى ﺑﺮﻳﺪﻩ ﭘﺸﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮن روان ﺷﺪ هﻤﭽﻮ ﺳﻴﻞ از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫آﻮﻩ آﻮﻩ اﻧﺪر هﻮا زﻳﻦ ﮔﺮد ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺨﻤﻬﺎى ﻓﺘﻨﻪهﺎ آﺎو آﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺁﻓﺖ ﺳﺮهﺎى اﻳﺸﺎن ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺟﻮزهﺎ ﺑﺸﻜﺴﺖ و ﺁن آﺎن ﻣﻐﺰ داﺷﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ آﺸﺘﻦ روح ﭘﺎك ﻧﻐﺰ داﺷﺖ‬

‫آﺸﺘﻦ و ﻣﺮدن آﻪ ﺑﺮ ﻧﻘﺶ ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن اﻧﺎر و ﺳﻴﺐ را ﺑﺸﻜﺴﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ اﺳﺖ او ﺷﺪ ﻧﺎرداﻧﮓ‬

‫و ﺁن آﻪ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﺳﺖ ﻧﺒﻮد ﻏﻴﺮ ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺑﺎ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﺧﻮد ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫و ﺁن ﭼﻪ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﺳﺖ او رﺳﻮا ﺷﻮد‬

‫رو ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ آﻮش اى ﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺻﻮرت ﭘﺮ اﺳﺖ‬

‫هﻤﻨﺸﻴﻦ اهﻞ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺎش ﺗﺎ‬

‫هﻢ ﻋﻄﺎ ﻳﺎﺑﻰ و هﻢ ﺑﺎﺷﻰ ﻓﺘﺎ‬

‫ﺟﺎن ﺑﻰﻣﻌﻨﻰ در اﻳﻦ ﺗﻦ ﺑﻰﺧﻼف‬

‫هﺴﺖ هﻤﭽﻮن ﺗﻴﻎ ﭼﻮﺑﻴﻦ در ﻏﻼف‬

‫ﺗﺎ ﻏﻼف اﻧﺪر ﺑﻮد ﺑﺎ ﻗﻴﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮون ﺷﺪ ﺳﻮﺧﺘﻦ را ﺁﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻴﻎ ﭼﻮﺑﻴﻦ را ﻣﺒﺮ در آﺎرزار‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اول ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد آﺎر زار‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺑﺮو دﻳﮕﺮ ﻃﻠﺐ‬

‫ور ﺑﻮد اﻟﻤﺎس ﭘﻴﺶ ﺁ ﺑﺎ ﻃﺮب‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻴﻎ در زرادﺧﺎﻧﻪى اوﻟﻴﺎﺳﺖ‬

‫دﻳﺪن اﻳﺸﺎن ﺷﻤﺎ را آﻴﻤﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ داﻧﺎﻳﺎن هﻤﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ هﻤﻴﻦ‬

‫ﺣ َﻤ ًﺔ ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬ ‫هﺴﺖ داﻧﺎ َر ْ‬

‫ﮔﺮ اﻧﺎرى ﻣﻰﺧﺮى ﺧﻨﺪان ﺑﺨﺮ‬

‫ﺗﺎ دهﺪ ﺧﻨﺪﻩ ز داﻧﻪى او ﺧﺒﺮ‬

‫اى ﻣﺒﺎرك ﺧﻨﺪﻩاش آﺎو از دهﺎن‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ دل ﭼﻮ در از درج ﺟﺎن‬

‫ﻧﺎﻣﺒﺎرك ﺧﻨﺪﻩى ﺁن ﻻﻟﻪ ﺑﻮد‬

‫آﺰ دهﺎن او ﺳﻴﺎهﻰ دل ﻧﻤﻮد‬

‫ﻧﺎر ﺧﻨﺪان ﺑﺎغ را ﺧﻨﺪان آﻨﺪ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺮداﻧﺖ از ﻣﺮدان آﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺳﻨﮓ ﺻﺨﺮﻩ و ﻣﺮﻣﺮ ﺷﻮى‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ دل رﺳﻰ ﮔﻮهﺮ ﺷﻮى‬

‫ﻣﻬﺮ ﭘﺎآﺎن در ﻣﻴﺎن ﺟﺎن ﻧﺸﺎن‬

‫دل ﻣﺪﻩ اﻻ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ دل ﺧﻮﺷﺎن‬

‫آﻮى ﻧﻮﻣﻴﺪى ﻣﺮو اﻣﻴﺪهﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﻮى ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻣﺮو ﺧﻮرﺷﻴﺪهﺎﺳﺖ‬

‫دل ﺗﺮا در آﻮى اهﻞ دل آﺸﺪ‬

‫ﺗﻦ ﺗﺮا در ﺣﺒﺲ ﺁب و ﮔﻞ آﺸﺪ‬

‫هﻴﻦ ﻏﺬاى دل ﺑﺪﻩ از هﻢ دﻟﻰ‬

‫رو ﺑﺠﻮ اﻗﺒﺎل را از ﻣﻘﺒﻠﻰ‬

‫ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻌﺖ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم آﻪ ﻣﺬآﻮر ﺑﻮد در اﻧﺠﻴﻞ‬ ‫ﺑﻮد در اﻧﺠﻴﻞ ﻧﺎم ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﺁن ﺳﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان ﺑﺤﺮ ﺻﻔﺎ‬

‫ﺑﻮد ذآﺮ ﺣﻠﻴﻪهﺎ و ﺷﻜﻞ او‬

‫ﺑﻮد ذآﺮ ﻏﺰو و ﺻﻮم و اآﻞ او‬

‫ﻃﺎﻳﻔﻪى ﻧﺼﺮاﻧﻴﺎن ﺑﻬﺮ ﺛﻮاب‬

‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪﻧﺪى ﺑﺪان ﻧﺎم و ﺧﻄﺎب‬

‫ﺑﻮﺳﻪ دادﻧﺪى ﺑﺮ ﺁن ﻧﺎم ﺷﺮﻳﻒ‬

‫رو ﻧﻬﺎدﻧﺪى ﺑﺮ ﺁن وﺻﻒ ﻟﻄﻴﻒ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻓﺘﻨﻪ آﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺁن ﮔﺮوﻩ‬

‫اﻳﻤﻦ از ﻓﺘﻨﻪ ﺑﺪﻧﺪ و از ﺷﻜﻮﻩ‬

‫اﻳﻤﻦ از ﺷﺮ اﻣﻴﺮان و وزﻳﺮ‬

‫در ﭘﻨﺎﻩ ﻧﺎم اﺣﻤﺪ ﻣﺴﺘﺠﻴﺮ‬

‫ﻧﺴﻞ اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ هﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪ‬

‫ﻧﻮر اﺣﻤﺪ ﻧﺎﺻﺮ ﺁﻣﺪ ﻳﺎر ﺷﺪ‬

‫و ﺁن ﮔﺮوﻩ دﻳﮕﺮ از ﻧﺼﺮاﻧﻴﺎن‬

‫ﻧﺎم اﺣﻤﺪ داﺷﺘﻨﺪى ﻣﺴﺘﻬﺎن‬

‫ﻣﺴﺘﻬﺎن و ﺧﻮار ﮔﺸﺘﻨﺪ از ﻓﺘﻦ‬

‫از وزﻳﺮ ﺷﻮم راى ﺷﻮم ﻓﻦ‬

‫هﻢ ﻣﺨﺒﻂ دﻳﻨﺸﺎن و ﺣﻜﻤﺸﺎن‬

‫از ﭘﻰ ﻃﻮﻣﺎرهﺎى آﮋ ﺑﻴﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﺎم اﺣﻤﺪ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻳﺎرى آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻧﻮرش ﭼﻮن ﻧﮕﻬﺪارى آﻨﺪ‬

‫ﻧﺎم اﺣﻤﺪ ﭼﻮن ﺣﺼﺎرى ﺷﺪ ﺣﺼﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ذات ﺁن روح اﻻﻣﻴﻦ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺟﻬﻮد دﻳﮕﺮ آﻪ در هﻼك دﻳﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﺳﻌﻰ ﻧﻤﻮد‬ ‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺧﻮنرﻳﺰ درﻣﺎنﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‬

‫آﺎﻧﺪر اﻓﺘﺎد از ﺑﻼى ﺁن وزﻳﺮ‬

‫ﻳﻚ ﺷﻪ دﻳﮕﺮ ز ﻧﺴﻞ ﺁن ﺟﻬﻮد‬

‫در هﻼك ﻗﻮم ﻋﻴﺴﻰ رو ﻧﻤﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺧﺒﺮ ﺧﻮاهﻰ از اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﺧﺮوج‬

‫ﺳﻮرﻩ ﺑﺮ ﺧﻮان و اﻟﺴﻤﺎ ذات اﻟﺒﺮوج‬

‫ﺳﻨﺖ ﺑﺪ آﺰ ﺷﻪ اول ﺑﺰاد‬

‫اﻳﻦ ﺷﻪ دﻳﮕﺮ ﻗﺪم ﺑﺮ وى ﻧﻬﺎد‬

‫هﺮ آﻪ او ﺑﻨﻬﺎد ﻧﺎﺧﻮش ﺳﻨﺘﻰ‬

‫ﺳﻮى او ﻧﻔﺮﻳﻦ رود هﺮ ﺳﺎﻋﺘﻰ‬

‫ﻧﻴﻜﻮان رﻓﺘﻨﺪ و ﺳﻨﺘﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫وز ﻟﺌﻴﻤﺎن ﻇﻠﻢ و ﻟﻌﻨﺘﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ هﺮ آﻪ ﺟﻨﺲ ﺁن ﺑﺪان‬

‫در وﺟﻮد ﺁﻳﺪ ﺑﻮد روﻳﺶ ﺑﺪان‬

‫رگ رگ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺁب ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﺁب ﺷﻮر‬

‫در ﺧﻼﻳﻖ ﻣﻰرود ﺗﺎ ﻧﻔﺦ ﺻﻮر‬

‫ﻧﻴﻜﻮان را هﺴﺖ ﻣﻴﺮاث از ﺧﻮشﺁب‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻣﻴﺮاث اﺳﺖ َأ ْو َر ْﺛﻨَﺎ اﻟﻜﺘﺎب‬

‫ﺷﺪ ﻧﻴﺎز ﻃﺎﻟﺒﺎن ار ﺑﻨﮕﺮى‬

‫ﺷﻌﻠﻪهﺎ از ﮔﻮهﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮى‬

‫ﺷﻌﻠﻪهﺎ ﺑﺎ ﮔﻮهﺮان ﮔﺮدان ﺑﻮد‬

‫ﺷﻌﻠﻪ ﺁن ﺟﺎﻧﺐ رود هﻢ آﺎن ﺑﻮد‬

‫ﻧﻮر روزن ﮔﺮد ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰدود‬

‫ز ﺁﻧﻜﻪ ﺧﻮر ﺑﺮﺟﻰ ﺑﻪ ﺑﺮﺟﻰ ﻣﻰرود‬

‫هﺮ آﻪ را ﺑﺎ اﺧﺘﺮى ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮ و را ﺑﺎ اﺧﺘﺮ ﺧﻮد هﻢ ﺗﮕﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻃﺎﻟﻌﺶ ﮔﺮ زهﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ در ﻃﺮب‬

‫ﻣﻴﻞ آﻠﻰ دارد و ﻋﺸﻖ و ﻃﻠﺐ‬

‫ور ﺑﻮد ﻣﺮﻳﺨﻰ ﺧﻮنرﻳﺰ ﺧﻮ‬

‫ﺟﻨﮓ و ﺑﻬﺘﺎن و ﺧﺼﻮﻣﺖ ﺟﻮﻳﺪ او‬

‫اﺧﺘﺮاﻧﻨﺪ از وراى اﺧﺘﺮان‬

‫آﻪ اﺣﺘﺮاق و ﻧﺤﺲ ﻧﺒﻮد اﻧﺪر ﺁن‬

‫ﺳﺎﻳﺮان در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎى دﮔﺮ‬

‫ﻏﻴﺮ اﻳﻦ هﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن ﻣﻌﺘﺒﺮ‬

‫راﺳﺨﺎن در ﺗﺎب اﻧﻮار ﺧﺪا‬

‫ﻧﻰ ﺑﻬﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻧﻰ از هﻢ ﺟﺪا‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻃﺎﻟﻊ او ز ﺁن ﻧﺠﻮم‬

‫ﻧﻔﺲ او آﻔﺎر ﺳﻮزد در رﺟﻮم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﺸﻢ ﻣﺮﻳﺨﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﺸﻢ او‬

‫ﻣﻨﻘﻠﺐ رو ﻏﺎﻟﺐ و ﻣﻐﻠﻮب ﺧﻮ‬

‫ﻧﻮر ﻏﺎﻟﺐ اﻳﻤﻦ از ﻧﻘﺺ و ﻏﺴﻖ‬

‫در ﻣﻴﺎن اﺻﺒﻌﻴﻦ ﻧﻮر ﺣﻖ‬

‫ﺣﻖ ﻓﺸﺎﻧﺪ ﺁن ﻧﻮر را ﺑﺮ ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﻘﺒﻼن ﺑﺮداﺷﺘﻪ داﻣﺎﻧﻬﺎ‬

‫و ﺁن ﻧﺜﺎر ﻧﻮر را واﻳﺎﻓﺘﻪ‬

‫روى از ﻏﻴﺮ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺘﻪ‬

‫هﺮ آﻪ را داﻣﺎن ﻋﺸﻘﻰ ﻧﺎﺑﺪﻩ‬

‫ز ﺁن ﻧﺜﺎر ﻧﻮر ﺑﻰﺑﻬﺮﻩ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺟﺰوهﺎ را روﻳﻬﺎ ﺳﻮى آﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻠﺒﻼن را ﻋﺸﻖ ﺑﺎ روى ﮔﻞ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺎو را رﻧﮓ از ﺑﺮون و ﻣﺮد را‬

‫از درون ﺟﻮ رﻧﮓ ﺳﺮخ و زرد را‬

‫رﻧﮕﻬﺎى ﻧﻴﻚ از ﺧﻢ ﺻﻔﺎﺳﺖ‬

‫رﻧﮓ زﺷﺘﺎن از ﺳﻴﺎﻩﺁﺑﻪى ﺟﻔﺎﺳﺖ‬

‫ﺻ ْﺒ َﻐ َﺔ اﻟﻠﱠﻪِ ﻧﺎم ﺁن رﻧﮓ ﻟﻄﻴﻒ‬ ‫ِ‬

‫َﻟ ْﻌ َﻨ ُﺔ اﻟﻠﱠﻪِ ﺑﻮى اﻳﻦ رﻧﮓ آﺜﻴﻒ‬

‫ﺁن ﭼﻪ از درﻳﺎ ﺑﻪ درﻳﺎ ﻣﻰرود‬

‫از هﻤﺎﻧﺠﺎ آﺎﻣﺪ ﺁن ﺟﺎ ﻣﻰرود‬

‫از ﺳﺮ آﻪ ﺳﻴﻠﻬﺎى ﺗﻴﺰ رو‬

‫وز ﺗﻦ ﻣﺎ ﺟﺎن ﻋﺸﻖ ﺁﻣﻴﺰ رو‬

‫ﺁﺗﺶ آﺮدن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺟﻬﻮد و ﺑﺖ ﻧﻬﺎدن ﭘﻬﻠﻮى ﺁﺗﺶ آﻪ هﺮ آﻪ اﻳﻦ ﺑﺖ را ﺳﺠﻮد آﻨﺪ از ﺁﺗﺶ ﺑﺮﺳﺖ‬ ‫ﺁن ﺟﻬﻮد ﺳﮓ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ راى آﺮد‬

‫ﭘﻬﻠﻮى ﺁﺗﺶ ﺑﺘﻰ ﺑﺮ ﭘﺎى آﺮد‬

‫آﺎن آﻪ اﻳﻦ ﺑﺖ را ﺳﺠﻮد ﺁرد ﺑﺮﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻴﺎرد در دل ﺁﺗﺶ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺰاى اﻳﻦ ﺑﺖ ﻧﻔﺲ او ﻧﺪاد‬

‫از ﺑﺖ ﻧﻔﺴﺶ ﺑﺘﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﺰاد‬

‫ﻣﺎدر ﺑﺘﻬﺎ ﺑﺖ ﻧﻔﺲ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺁن ﺑﺖ ﻣﺎر و اﻳﻦ ﺑﺖ اژدهﺎﺳﺖ‬

‫ﺁهﻦ و ﺳﻨﮓ اﺳﺖ ﻧﻔﺲ و ﺑﺖ ﺷﺮار‬

‫ﺁن ﺷﺮار از ﺁب ﻣﻰﮔﻴﺮد ﻗﺮار‬

‫ﺳﻨﮓ و ﺁهﻦ ز ﺁب آﻰ ﺳﺎآﻦﺷﻮد‬

‫ﺁدﻣﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ دو آﻰ اﻳﻤﻦ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺖ ﺳﻴﺎﻩﺁﺑﻪﺳﺖ در آﻮزﻩ ﻧﻬﺎن‬

‫ﻧﻔﺲ ﻣﺮ ﺁب ﺳﻴﻪ را ﭼﺸﻤﻪ دان‬

‫ﺁن ﺑﺖ ﻣﻨﺤﻮت ﭼﻮن ﺳﻴﻞ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﻧﻔﺲ ﺑﺘﮕﺮ ﭼﺸﻤﻪاى ﺑﺮ ﺁب راﻩ‬

‫ﺻﺪ ﺳﺒﻮ را ﺑﺸﻜﻨﺪ ﻳﻚ ﭘﺎرﻩ ﺳﻨﮓ‬

‫و ﺁب ﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰزهﺎﻧﺪ ﺑﻰدرﻧﮓ‬

‫ﺑﺖ ﺷﻜﺴﺘﻦ ﺳﻬﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﻚ ﺳﻬﻞ‬

‫ﺳﻬﻞ دﻳﺪن ﻧﻔﺲ را ﺟﻬﻞ اﺳﺖ ﺟﻬﻞ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺻﻮرت ﻧﻔﺲ ار ﺑﺠﻮﻳﻰ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﻗﺼﻪى دوزخ ﺑﺨﻮان ﺑﺎ هﻔﺖ در‬

‫هﺮ ﻧﻔﺲ ﻣﻜﺮى و در هﺮ ﻣﻜﺮ ز ﺁن‬

‫ﻏﺮﻗﻪ ﺻﺪ ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎ ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎن‬

‫در ﺧﺪاى ﻣﻮﺳﻰ و ﻣﻮﺳﻰ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﺁب اﻳﻤﺎن را ز ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ ﻣﺮﻳﺰ‬

‫دﺳﺖ را اﻧﺪر اﺣﺪ و اﺣﻤﺪ ﺑﺰن‬

‫اى ﺑﺮادر وارﻩ از ﺑﻮ ﺟﻬﻞ ﺗﻦ‬

‫ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺁﻣﺪن ﻃﻔﻞ در ﻣﻴﺎن ﺁﺗﺶ و ﺗﺤﺮﻳﺾ آﺮدن ﺧﻠﻖ را در اﻓﺘﺎدن ﺑﻪ ﺁﺗﺶ‬ ‫ﻳﻚ زﻧﻰ ﺑﺎ ﻃﻔﻞ ﺁورد ﺁن ﺟﻬﻮد‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن ﺑﺖ و ﺁﺗﺶ اﻧﺪر ﺷﻌﻠﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻃﻔﻞ از او ﺑﺴﺘﺪ در ﺁﺗﺶ در ﻓﻜﻨﺪ‬

‫زن ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ و دل از اﻳﻤﺎن ﺑﻜﻨﺪ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ او ﺳﺠﺪﻩ ﺁرد ﭘﻴﺶ ﺑﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد ﺁن ﻃﻔﻞ إﻧﻲ ﻟﻢ أﻣﺖ‬

‫اﻧﺪر ﺁ اى ﻣﺎدر اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﻢ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺻﻮرت ﻣﻴﺎن ﺁﺗﺸﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ اﺳﺖ ﺁﺗﺶ از ﺑﻬﺮ ﺣﺠﺎب‬

‫رﺣﻤﺖ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁوردﻩ ز ﺟﻴﺐ‬

‫اﻧﺪر ﺁ ﻣﺎدر ﺑﺒﻴﻦ ﺑﺮهﺎن ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻋﺸﺮت ﺧﺎﺻﺎن ﺣﻖ‬

‫اﻧﺪر ﺁ و ﺁب ﺑﻴﻦ ﺁﺗﺶ ﻣﺜﺎل‬

‫از ﺟﻬﺎﻧﻰ آﺎﺗﺶ اﺳﺖ ﺁﺑﺶ ﻣﺜﺎل‬

‫اﻧﺪر ﺁ اﺳﺮار اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﻴﻦ‬

‫آﺎو در ﺁﺗﺶ ﻳﺎﻓﺖ ﺳﺮو و ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ‬

‫ﻣﺮگ ﻣﻰدﻳﺪم ﮔﻪ زادن ز ﺗﻮ‬

‫ﺳﺨﺖ ﺧﻮﻓﻢ ﺑﻮد اﻓﺘﺎدن ز ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺰادم رﺳﺘﻢ از زﻧﺪان ﺗﻨﮓ‬

‫در ﺟﻬﺎن ﺧﻮش هﻮاى ﺧﻮب رﻧﮓ‬

‫ﻣﻦ ﺟﻬﺎن را ﭼﻮن رﺣﻢ دﻳﺪم آﻨﻮن‬

‫ﭼﻮن در اﻳﻦ ﺁﺗﺶ ﺑﺪﻳﺪم اﻳﻦ ﺳﻜﻮن‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺁﺗﺶ ﺑﺪﻳﺪم ﻋﺎﻟﻤﻰ‬

‫ذرﻩ ذرﻩ اﻧﺪر او ﻋﻴﺴﻰ دﻣﻰ‬

‫ﻧﻚ ﺟﻬﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﺷﻜﻞ هﺴﺖ ذات‬

‫و ﺁن ﺟﻬﺎن هﺴﺖ ﺷﻜﻞ ﺑﻰﺛﺒﺎت‬

‫اﻧﺪر ﺁ ﻣﺎدر ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣﺎدرى‬

‫ﺑﻴﻦ آﻪ اﻳﻦ ﺁذر ﻧﺪارد ﺁذرى‬

‫اﻧﺪر ﺁ ﻣﺎدر آﻪ اﻗﺒﺎل ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر ﺁ ﻣﺎدر ﻣﺪﻩ دوﻟﺖ ز دﺳﺖ‬

‫ﻗﺪرت ﺁن ﺳﮓ ﺑﺪﻳﺪى اﻧﺪر ﺁ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻗﺪرت و ﻟﻄﻒ ﺧﺪا‬

‫ﻣﻦ ز رﺣﻤﺖ ﻣﻰآﺸﺎﻧﻢ ﭘﺎى ﺗﻮ‬

‫آﺰ ﻃﺮب ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺘﻢ ﭘﺮواى ﺗﻮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻧﺪر ﺁ و دﻳﮕﺮان را هﻢ ﺑﺨﻮان‬

‫آﺎﻧﺪر ﺁﺗﺶ ﺷﺎﻩ ﺑﻨﻬﺎدﻩ ﺳﺖ ﺧﻮان‬

‫اﻧﺪر ﺁﻳﻴﺪ اى ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن هﻤﻪ‬

‫ﻏﻴﺮ ﻋﺬب دﻳﻦ ﻋﺬاب اﺳﺖ ﺁن هﻤﻪ‬

‫اﻧﺪر ﺁﻳﻴﺪ اى هﻤﻪ ﭘﺮواﻧﻪوار‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﻬﺮﻩ آﻪ دارد ﺻﺪ ﺑﻬﺎر‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰزد در ﻣﻴﺎن ﺁن ﮔﺮوﻩ‬

‫ﭘﺮ هﻤﻰﺷﺪ ﺟﺎن ﺧﻠﻘﺎن از ﺷﻜﻮﻩ‬

‫ﺧﻠﻖ ﺧﻮد را ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﻰﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫ﻣﻰﻓﮕﻨﺪﻧﺪ اﻧﺪر ﺁﺗﺶ ﻣﺮد و زن‬

‫ﺑﻰﻣﻮآﻞ ﺑﻰآﺸﺶ از ﻋﺸﻖ دوﺳﺖ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ آﺮدن هﺮ ﺗﻠﺦ از اوﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻨﺎن ﺷﺪ آﺎن ﻋﻮاﻧﺎن ﺧﻠﻖ را‬

‫ﻣﻨﻊ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ آﺎﺗﺶ در ﻣﻴﺎ‬

‫ﺁن ﻳﻬﻮدى ﺷﺪ ﺳﻴﻪ رو و ﺧﺠﻞ‬

‫ﺷﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎن زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﻴﻤﺎر دل‬

‫آﺎﻧﺪر اﻳﻤﺎن ﺧﻠﻖ ﻋﺎﺷﻖﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫در ﻓﻨﺎى ﺟﺴﻢ ﺻﺎدقﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﻜﺮ ﺷﻴﻄﺎن هﻢ در او ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺷﻜﺮ‬

‫دﻳﻮ هﻢ ﺧﻮد را ﺳﻴﻪ رو دﻳﺪ ﺷﻜﺮ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ در روى آﺴﺎن‬

‫ﺟﻤﻊ ﺷﺪ در ﭼﻬﺮﻩى ﺁن ﻧﺎآﺲ ﺁن‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﻰدرﻳﺪ ﺟﺎﻣﻪى ﺧﻠﻖ ﭼﺴﺖ‬

‫ﺷﺪ درﻳﺪﻩ ﺁن او اﻳﺸﺎن درﺳﺖ‬

‫آﺞ ﻣﺎﻧﺪن دهﺎن ﺁن ﻣﺮد آﻪ ﻧﺎم ﻣﺤﻤﺪ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺗﺴﺨﺮ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺁن دهﺎن آﮋ آﺮد و از ﺗﺴﺨﺮ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺤﻤﺪ را دهﺎﻧﺶ آﮋ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺁﻣﺪ آﺎى ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻔﻮ آﻦ‬

‫اى ﺗﺮا اﻟﻄﺎف و ﻋﻠﻢ ﻣﻦ ﻟﺪن‬

‫ﻣﻦ ﺗﺮا اﻓﺴﻮس ﻣﻰآﺮدم ز ﺟﻬﻞ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺪم اﻓﺴﻮس را ﻣﻨﺴﻮب و اهﻞ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﺧﻮاهﺪ آﻪ ﭘﺮدﻩى آﺲ درد‬

‫ﻣﻴﻠﺶ اﻧﺪر ﻃﻌﻨﻪى ﭘﺎآﺎن ﺑﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﺧﻮاهﺪ آﻪ ﭘﻮﺷﺪ ﻋﻴﺐ آﺲ‬

‫آﻢ زﻧﺪ در ﻋﻴﺐ ﻣﻌﻴﻮﺑﺎن ﻧﻔﺲ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﺧﻮاهﺪ آﻪﻣﺎن ﻳﺎرى آﻨﺪ‬

‫ﻣﻴﻞ ﻣﺎ را ﺟﺎﻧﺐ زارى آﻨﺪ‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﭼﺸﻤﻰ آﻪ ﺁن ﮔﺮﻳﺎن اوﺳﺖ‬

‫وى هﻤﺎﻳﻮن دل آﻪ ﺁن ﺑﺮﻳﺎن اوﺳﺖ‬

‫ﺁﺧﺮ هﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﺁﺧﺮ ﺧﻨﺪﻩاى اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮد ﺁﺧﺮ ﺑﻴﻦ ﻣﺒﺎرك ﺑﻨﺪﻩاى اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺁب روان ﺳﺒﺰﻩ ﺑﻮد‬

‫هﺮ آﺠﺎ اﺷﻚ روان رﺣﻤﺖ ﺷﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎش ﭼﻮن دوﻻب ﻧﺎﻻن ﭼﺸﻢ ﺗﺮ‬

‫ﺗﺎ ز ﺻﺤﻦ ﺟﺎﻧﺖ ﺑﺮ روﻳﺪ ﺧﻀﺮ‬

‫اﺷﻚ ﺧﻮاهﻰ رﺣﻢ آﻦ ﺑﺮ اﺷﻚ ﺑﺎر‬

‫رﺣﻢ ﺧﻮاهﻰ ﺑﺮ ﺿﻌﻴﻔﺎن رﺣﻢ ﺁر‬

‫ﻋﺘﺎب آﺮدن ﺁﺗﺶ را ﺁن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺟﻬﻮد‬ ‫رو ﺑﻪ ﺁﺗﺶ آﺮد ﺷﻪ آﺎى ﺗﻨﺪ ﺧﻮ‬

‫ﺁن ﺟﻬﺎن ﺳﻮز ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺧﻮت آﻮ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺳﻮزى ﭼﻪ ﺷﺪ ﺧﺎﺻﻴﺘﺖ‬

‫ﻳﺎ ز ﺑﺨﺖ ﻣﺎ دﮔﺮ ﺷﺪ ﻧﻴﺘﺖ‬

‫ﻣﻰﻧﺒﺨﺸﺎﻳﻰ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﻧﭙﺮﺳﺘﺪ ﺗﺮا او ﭼﻮن ﺑﺮﺳﺖ‬

‫هﺮﮔﺰ اى ﺁﺗﺶ ﺗﻮ ﺻﺎﺑﺮ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺴﻮزى ﭼﻴﺴﺖ ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻋﺠﺐ ﻳﺎ هﻮش ﺑﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺴﻮزاﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻌﻠﻪى ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺟﺎدوﻳﻰ آﺮدت آﺴﻰ ﻳﺎ ﺳﻴﻤﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ﺧﻼف ﻃﺒﻊ ﺗﻮ از ﺑﺨﺖ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺗﺶ ﻣﻦ هﻤﺎﻧﻢ اى ﺷﻤﻦ‬

‫اﻧﺪر ﺁ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺗﺎب ﻣﻦ‬

‫ﻃﺒﻊ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﻧﮕﺸﺖ و ﻋﻨﺼﺮم‬

‫ﺗﻴﻎ ﺣﻘﻢ هﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﻮرى ﺑﺮم‬

‫ﺑﺮ در ﺧﺮﮔﻪ ﺳﮕﺎن ﺗﺮآﻤﺎن‬

‫ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﻰ آﺮدﻩ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﻬﻤﺎن‬

‫ور ﺑﻪ ﺧﺮﮔﻪ ﺑﮕﺬرد ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ رو‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻴﻨﺪ از ﺳﮕﺎن ﺷﻴﺮاﻧﻪ او‬

‫ﻣﻦ ز ﺳﮓ آﻢ ﻧﻴﺴﺘﻢ در ﺑﻨﺪﮔﻰ‬

‫آﻢ ز ﺗﺮآﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺣﻖ در زﻧﺪﮔﻰ‬

‫ﺁﺗﺶ ﻃﺒﻌﺖ اﮔﺮ ﻏﻤﮕﻴﻦ آﻨﺪ‬

‫ﺳﻮزش از اﻣﺮ ﻣﻠﻴﻚ دﻳﻦ آﻨﺪ‬

‫ﺁﺗﺶ ﻃﺒﻌﺖ اﮔﺮ ﺷﺎدى دهﺪ‬

‫اﻧﺪر او ﺷﺎدى ﻣﻠﻴﻚ دﻳﻦ ﻧﻬﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻏﻢ ﺑﻴﻨﻰ ﺗﻮ اﺳﺘﻐﻔﺎر آﻦ‬

‫ﻏﻢ ﺑﻪ اﻣﺮ ﺧﺎﻟﻖ ﺁﻣﺪ آﺎر آﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮاهﺪ ﻋﻴﻦ ﻏﻢ ﺷﺎدى ﺷﻮد‬

‫ﻋﻴﻦ ﺑﻨﺪ ﭘﺎى‪ ،‬ﺁزادى ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎد و ﺧﺎك و ﺁب و ﺁﺗﺶ ﺑﻨﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻣﺮدﻩ ﺑﺎ ﺣﻖ زﻧﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺣﻖ ﺁﺗﺶ هﻤﻴﺸﻪ در ﻗﻴﺎم‬

‫هﻤﭽﻮ ﻋﺎﺷﻖ روز و ﺷﺐ ﭘﻴﭽﺎن ﻣﺪام‬

‫ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﺁهﻦ زﻧﻰ ﺑﻴﺮون ﺟﻬﺪ‬

‫هﻢ ﺑﻪ اﻣﺮ ﺣﻖ ﻗﺪم ﺑﻴﺮون ﻧﻬﺪ‬

‫ﺁهﻦ و ﺳﻨﮓ ﺳﺘﻢ ﺑﺮ هﻢ ﻣﺰن‬

‫آﺎﻳﻦ دو ﻣﻰزاﻳﻨﺪ هﻤﭽﻮن ﻣﺮد و زن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﻨﮓ و ﺁهﻦ ﺧﻮد ﺳﺒﺐ ﺁﻣﺪ و ﻟﻴﻚ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻧﮕﺮ اى ﻣﺮد ﻧﻴﻚ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺳﺒﺐ را ﺁن ﺳﺒﺐ ﺁورد ﭘﻴﺶ‬

‫ﺑﻰﺳﺒﺐ آﻰ ﺷﺪ ﺳﺒﺐ هﺮﮔﺰ ز ﺧﻮﻳﺶ‬

‫و ﺁن ﺳﺒﺒﻬﺎ آﺎﻧﺒﻴﺎ را رهﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺳﺒﺒﻬﺎ زﻳﻦ ﺳﺒﺒﻬﺎ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺒﺐ را ﺁن ﺳﺒﺐ ﻋﺎﻣﻞ آﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺎهﻰ ﺑﻰﺑﺮ و ﻋﺎﻃﻞ آﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺒﺐ را ﻣﺤﺮم ﺁﻣﺪ ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫و ﺁن ﺳﺒﺒﻬﺎ راﺳﺖ ﻣﺤﺮم اﻧﺒﻴﺎ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺎزى ﮔﻮ رﺳﻦ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﭼﻪ اﻳﻦ رﺳﻦ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﮔﺮدش ﭼﺮﺧﻪ رﺳﻦ را ﻋﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺮﺧﻪ ﮔﺮدان را ﻧﺪﻳﺪن زﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ رﺳﻨﻬﺎى ﺳﺒﺒﻬﺎ در ﺟﻬﺎن‬

‫هﺎن و هﺎن زﻳﻦ ﭼﺮخ ﺳﺮ ﮔﺮدان ﻣﺪان‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﻰ ﺻﻔﺮ و ﺳﺮ ﮔﺮدان ﭼﻮ ﭼﺮخ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺴﻮزى ﺗﻮ ز ﺑﻰﻣﻐﺰى ﭼﻮ ﻣﺮخ‬

‫ﺑﺎد ﺁﺗﺶ ﻣﻰﺧﻮرد از اﻣﺮ ﺣﻖ‬

‫هﺮ دو ﺳﺮ ﻣﺴﺖ ﺁﻣﺪﻧﺪ از ﺧﻤﺮ ﺣﻖ‬

‫ﺁب ﺣﻠﻢ و ﺁﺗﺶ ﺧﺸﻢ اى ﭘﺴﺮ‬

‫هﻢ ز ﺣﻖ ﺑﻴﻨﻰ ﭼﻮ ﺑﮕﺸﺎﻳﻰ ﺑﺼﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى واﻗﻒ از ﺣﻖ ﺟﺎن ﺑﺎد‬

‫ﻓﺮق آﻰ آﺮدى ﻣﻴﺎن ﻗﻮم ﻋﺎد‬

‫ﻗﺼﻪى ﺑﺎد آﻪ در ﻋﻬﺪ هﻮد ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻗﻮم ﻋﺎد را هﻼك آﺮد‬ ‫هﻮد ﮔﺮد ﻣﻮﻣﻨﺎن ﺧﻄﻰ آﺸﻴﺪ‬

‫ﻧﺮم ﻣﻰﺷﺪ ﺑﺎد آﺎﻧﺠﺎ ﻣﻰرﺳﻴﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﻮد ز ﺁن ﺧﻂ ﺟﻤﻠﻪ را‬

‫ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ ﻣﻰﮔﺴﺴﺖ اﻧﺪر هﻮا‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻴﺒﺎن راﻋﻰ ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫ﮔﺮد ﺑﺮ ﮔﺮد رﻣﻪ ﺧﻄﻰ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺟﻤﻌﻪ ﻣﻰﺷﺪ او وﻗﺖ ﻧﻤﺎز‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎرد ﮔﺮگ ﺁن ﺟﺎ ﺗﺮك ﺗﺎز‬

‫هﻴﭻ ﮔﺮﮔﻰ در ﻧﺮﻓﺘﻰ اﻧﺪر ﺁن‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪى هﻢ ﻧﮕﺸﺘﻰ ز ﺁن ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺎد ﺣﺮص ﮔﺮگ و ﺣﺮص ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‬

‫داﻳﺮﻩى ﻣﺮد ﺧﺪا را ﺑﻮد ﺑﻨﺪ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎد اﺟﻞ ﺑﺎ ﻋﺎرﻓﺎن‬

‫ﻧﺮم و ﺧﻮش هﻤﭽﻮن ﻧﺴﻴﻢ ﻳﻮﺳﻔﺎن‬

‫ﺁﺗﺶ اﺑﺮاهﻴﻢ را دﻧﺪان ﻧﺰد‬

‫ﭼﻮن ﮔﺰﻳﺪﻩى ﺣﻖ ﺑﻮد ﭼﻮﻧﺶ ﮔﺰد‬

‫ز ﺁﺗﺶ ﺷﻬﻮت ﻧﺴﻮزد اهﻞ دﻳﻦ‬

‫ﺑﺎﻗﻴﺎن را ﺑﺮدﻩ ﺗﺎ ﻗﻌﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻮج درﻳﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ اﻣﺮ ﺣﻖ ﺑﺘﺎﺧﺖ‬

‫اهﻞ ﻣﻮﺳﻰ را ز ﻗﺒﻄﻰ واﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﺧﺎك ﻗﺎرون را ﭼﻮ ﻓﺮﻣﺎن در رﺳﻴﺪ‬

‫ﺑﺎ زر و ﺗﺨﺘﺶ ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﺧﻮد آﺸﻴﺪ‬

‫ﺁب و ﮔﻞ ﭼﻮن از دم ﻋﻴﺴﻰ ﭼﺮﻳﺪ‬

‫ﺑﺎل و ﭘﺮ ﺑﮕﺸﺎد ﻣﺮﻏﻰ ﺷﺪ ﭘﺮﻳﺪ‬

‫هﺴﺖ ﺗﺴﺒﻴﺤﺖ ﺑﺨﺎر ﺁب و ﮔﻞ‬

‫ﻣﺮغ ﺟﻨﺖ ﺷﺪ ز ﻧﻔﺦ ﺻﺪق دل‬

‫آﻮﻩ ﻃﻮر از ﻧﻮر ﻣﻮﺳﻰ ﺷﺪ ﺑﻪ رﻗﺺ‬

‫ﺻﻮﻓﻰ آﺎﻣﻞ ﺷﺪ و رﺳﺖ او ز ﻧﻘﺺ‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ آﻮﻩ ﺻﻮﻓﻰ ﺷﺪ ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﺟﺴﻢ ﻣﻮﺳﻰ از آﻠﻮﺧﻰ ﺑﻮد ﻧﻴﺰ‬

‫ﻃﻨﺰ و اﻧﻜﺎر آﺮدن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺟﻬﻮد و ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮدن ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺧﺎﺻﺎن ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫اﻳﻦ ﻋﺠﺎﻳﺐ دﻳﺪ ﺁن ﺷﺎﻩ ﺟﻬﻮد‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﻃﻨﺰ و ﺟﺰ آﻪ اﻧﻜﺎرش ﻧﺒﻮد‬

‫ﻧﺎﺻﺤﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ از ﺣﺪ ﻣﮕﺬران‬

‫ﻣﺮآﺐ اﺳﺘﻴﺰﻩ را ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺮان‬

‫ﻧﺎﺻﺤﺎن را دﺳﺖ ﺑﺴﺖ و ﺑﻨﺪ آﺮد‬

‫ﻇﻠﻢ را ﭘﻴﻮﻧﺪ در ﭘﻴﻮﻧﺪ آﺮد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺁﻣﺪ آﺎر ﭼﻮن اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪ‬

‫ﭘﺎى دار اى ﺳﮓ آﻪ ﻗﻬﺮ ﻣﺎ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺁﺗﺶ ﭼﻬﻞ ﮔﺰ ﺑﺮ ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ ﮔﺸﺖ و ﺁن ﺟﻬﻮدان را ﺑﺴﻮﺧﺖ‬

‫اﺻﻞ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد ﺁﺗﺶ اﺑﺘﺪا‬

‫ﺳﻮى اﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ رﻓﺘﻨﺪ اﻧﺘﻬﺎ‬

‫هﻢ ز ﺁﺗﺶ زادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺁن ﻓﺮﻳﻖ‬

‫ﺟﺰوهﺎ را ﺳﻮى آﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻃﺮﻳﻖ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻮﻣﻦ ﺳﻮز و ﺑﺲ‬

‫ﺳﻮﺧﺖ ﺧﻮد را ﺁﺗﺶ اﻳﺸﺎن ﭼﻮ ﺧﺲ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﻮدﻩ ﺳﺖ اﻣﻪ اﻟﻬﺎوﻳﻪ‬

‫هﺎوﻳﻪ ﺁﻣﺪ ﻣﺮ او را زاوﻳﻪ‬

‫ﻣﺎدر ﻓﺮزﻧﺪ ﺟﻮﻳﺎن وى اﺳﺖ‬

‫اﺻﻠﻬﺎ ﻣﺮ ﻓﺮﻋﻬﺎ را در ﭘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁب اﻧﺪر ﺣﻮض اﮔﺮ زﻧﺪاﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد ﻧﺸﻔﺶ ﻣﻰآﻨﺪ آﺎر آﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰرهﺎﻧﺪ ﻣﻰﺑﺮد ﺗﺎ ﻣﻌﺪﻧﺶ‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﺑﺮدﻧﺶ‬

‫وﻳﻦ ﻧﻔﺲ ﺟﺎﻧﻬﺎى ﻣﺎ را هﻤﭽﻨﺎن‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك دزدد از ﺣﺒﺲ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ إﻟﻴﻪ ﻳﺼﻌﺪ أﻃﻴﺎب اﻟﻜﻠﻢ‬

‫ﺻﺎﻋﺪا ﻣﻨﺎ إﻟﻰ ﺣﻴﺚ ﻋﻠﻢ‬

‫ﺗﺮﺗﻘﻲ أﻧﻔﺎﺳﻨﺎ ﺑﺎﻟﻤﻨﺘﻘﻰ‬

‫ﻣﺘﺤﻔﺎ ﻣﻨﺎ إﻟﻰ دار اﻟﺒﻘﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺛﻢ ﺗﺎﺗﻴﻨﺎ ﻣﻜﺎﻓﺎت اﻟﻤﻘﺎل‬

‫ﺿﻌﻒ ذاك رﺣﻤﺔ ﻣﻦ ذى اﻟﺠﻼل‬

‫ﺛﻢ ﻳﻠﺠﻴﻨﺎ اﻟﻰ اﻣﺜﺎﻟﻬﺎ‬

‫آﻰ ﻳﻨﺎل اﻟﻌﺒﺪ ﻣﻤﺎ ﻧﺎﻟﻬﺎ‬

‫هﻜﺬا ﺗﻌﺮج و ﺗﻨﺰل داﻳﻤﺎ‬

‫ذا ﻓﻼ زﻟﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﻗﺎﺋﻤﺎ‬

‫ﭘﺎرﺳﻰ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻦ آﺸﺶ‬

‫ز ﺁن ﻃﺮف ﺁﻳﺪ آﻪ ﺁﻣﺪ ﺁن ﭼﺸﺶ‬

‫ﭼﺸﻢ هﺮ ﻗﻮﻣﻰ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫آﺎن ﻃﺮف ﻳﻚ روز ذوﻗﻰ راﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ذوق ﺟﻨﺲ از ﺟﻨﺲ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ذوق ﺟﺰو از آﻞ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﻳﺎ ﻣﮕﺮ ﺁن ﻗﺎﺑﻞ ﺟﻨﺴﻰ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪو ﭘﻴﻮﺳﺖ ﺟﻨﺲ او ﺷﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁب و ﻧﺎن آﻪ ﺟﻨﺲ ﻣﺎ ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﺸﺖ ﺟﻨﺲ ﻣﺎ و اﻧﺪر ﻣﺎ ﻓﺰود‬

‫ﻧﻘﺶ ﺟﻨﺴﻴﺖ ﻧﺪارد ﺁب و ﻧﺎن‬

‫ز اﻋﺘﺒﺎر ﺁﺧﺮ ﺁن را ﺟﻨﺲ دان‬

‫ور ز ﻏﻴﺮ ﺟﻨﺲ ﺑﺎﺷﺪ ذوق ﻣﺎ‬

‫ﺁن ﻣﮕﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﻨﺲ را‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺎرﻳﺖ‬

‫ﻋﺎرﻳﺖ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻣﺮغ را ﮔﺮ ذوق ﺁﻳﺪ از ﺻﻔﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺟﻨﺲ ﺧﻮد ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺷﺪ ﻧﻔﻴﺮ‬

‫ﺗﺸﻨﻪ را ﮔﺮ ذوق ﺁﻳﺪ از ﺳﺮاب‬

‫ﭼﻮن رﺳﺪ در وى ﮔﺮﻳﺰد ﺟﻮﻳﺪ ﺁب‬

‫ﻣﻔﻠﺴﺎن هﻢ ﺧﻮش ﺷﻮﻧﺪ از زر ﻗﻠﺐ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن رﺳﻮا ﺷﻮد در دار ﺿﺮب‬

‫ﺗﺎ زر اﻧﺪودﻳﺖ از رﻩ ﻧﻔﮕﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺧﻴﺎل آﮋ ﺗﺮا ﭼﻪ ﻧﻔﮕﻨﺪ‬

‫از آﻠﻴﻠﻪ ﺑﺎز ﺟﻮ ﺁن ﻗﺼﻪ را‬

‫و اﻧﺪر ﺁن ﻗﺼﻪ ﻃﻠﺐ آﻦ ﺣﺼﻪ را‬

‫ﺑﻴﺎن ﺗﻮآﻞ و ﺗﺮك ﺟﻬﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺨﺠﻴﺮان ﺑﻪ ﺷﻴﺮ‬ ‫ﻃﺎﻳﻔﻪى ﻧﺨﺠﻴﺮ در وادى ﺧﻮش‬

‫ﺑﻮدﺷﺎن از ﺷﻴﺮ داﻳﻢ آﺶ ﻣﻜﺶ‬

‫ﺑﺲ آﻪ ﺁن ﺷﻴﺮ از آﻤﻴﻦ درﻣﻰرﺑﻮد‬

‫ﺁن ﭼﺮا ﺑﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎﺧﻮش ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺣﻴﻠﻪ آﺮدﻧﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ اﻳﺸﺎن ﺑﺸﻴﺮ‬

‫آﺰ وﻇﻴﻔﻪ ﻣﺎ ﺗﺮا دارﻳﻢ ﺳﻴﺮ‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ اﻧﺪر ﭘﻰ ﺻﻴﺪى ﻣﻴﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﺗﻠﺦ ﺑﺮ ﻣﺎ اﻳﻦ ﮔﻴﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻴﺮ ﻧﺨﺠﻴﺮان را و ﻓﺎﻳﺪﻩى ﺟﻬﺪ ﮔﻔﺘﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﮔﺮ وﻓﺎ ﺑﻴﻨﻢ ﻧﻪ ﻣﻜﺮ‬

‫ﻣﻜﺮهﺎ ﺑﺲ دﻳﺪﻩام از زﻳﺪ و ﺑﻜﺮ‬

‫ﻣﻦ هﻼك ﻓﻌﻞ و ﻣﻜﺮ ﻣﺮدﻣﻢ‬

‫ﻣﻦ ﮔﺰﻳﺪﻩى زﺧﻢ ﻣﺎر و آﮋدﻣﻢ‬

‫ﻣﺮدم ﻧﻔﺲ از دروﻧﻢ در آﻤﻴﻦ‬

‫از هﻤﻪ ﻣﺮدم ﺑﺘﺮ در ﻣﻜﺮ و آﻴﻦ‬

‫ﮔﻮش ﻣﻦ ﻻ ﻳﻠﺪغ اﻟﻤﺆﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﻗﻮل ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﺟﺎن و دل ﮔﺰﻳﺪ‬

‫ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻧﻬﺎدن ﻧﺨﺠﻴﺮان ﺗﻮآﻞ را ﺑﺮ ﺟﻬﺪ و اآﺘﺴﺎب‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ اى ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ‬

‫اﻟﺤﺬر دع ﻟﻴﺲ ﻳﻐﻨﻰ ﻋﻦ ﻗﺪر‬

‫در ﺣﺬر ﺷﻮرﻳﺪن ﺷﻮر و ﺷﺮ اﺳﺖ‬

‫رو ﺗﻮآﻞ آﻦ ﺗﻮآﻞ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﻗﻀﺎ ﭘﻨﺠﻪ ﻣﺰن اى ﺗﻨﺪ و ﺗﻴﺰ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻴﺮد هﻢ ﻗﻀﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺘﻴﺰ‬

‫ﻣﺮدﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮد ﭘﻴﺶ ﺣﻜﻢ ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ زﺧﻢ از رب اﻟﻔﻠﻖ‬

‫ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻧﻬﺎدن ﺷﻴﺮ ﺟﻬﺪ و اآﺘﺴﺎب را ﺑﺮ ﺗﻮآﻞ و ﺗﺴﻠﻴﻢ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﮔﺮ ﺗﻮآﻞ رهﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺒﺐ هﻢ ﺳﻨﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﺁواز ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮآﻞ زاﻧﻮى اﺷﺘﺮ ﺑﺒﻨﺪ‬

‫رﻣﺰ اﻟﻜﺎﺳﺐ ﺣﺒﻴﺐ اﻟﻠﱠﻪ ﺷﻨﻮ‬

‫از ﺗﻮآﻞ در ﺳﺒﺐ آﺎهﻞ ﻣﺸﻮ‬

‫ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻧﻬﺎدن ﻧﺨﺠﻴﺮان ﺗﻮآﻞ را ﺑﺮ اﺟﺘﻬﺎد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش آﻪ آﺴﺐ از ﺿﻌﻒ ﺧﻠﻖ‬

‫ﻟﻘﻤﻪى ﺗﺰوﻳﺮ دان ﺑﺮ ﻗﺪر ﺣﻠﻖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ آﺴﺒﻰ از ﺗﻮآﻞ ﺧﻮﺑﺘﺮ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ از ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮد ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮ‬

‫ﺑﺲ ﮔﺮﻳﺰﻧﺪ از ﺑﻼ ﺳﻮى ﺑﻼ‬

‫ﺑﺲ ﺟﻬﻨﺪ از ﻣﺎر ﺳﻮى اژدهﺎ‬

‫ﺣﻴﻠﻪ آﺮد اﻧﺴﺎن و ﺣﻴﻠﻪش دام ﺑﻮد‬

‫ﺁن آﻪ ﺟﺎن ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﺧﻮن ﺁﺷﺎم ﺑﻮد‬

‫در ﺑﺒﺴﺖ و دﺷﻤﻦ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺣﻴﻠﻪى ﻓﺮﻋﻮن زﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻃﻔﻞ آﺸﺖ ﺁن آﻴﻨﻪ آﺶ‬

‫و ﺁن آﻪ او ﻣﻰﺟﺴﺖ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪاش‬

‫دﻳﺪﻩى ﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﺴﻰ ﻋﻠﺖ در اوﺳﺖ‬

‫رو ﻓﻨﺎ آﻦ دﻳﺪ ﺧﻮد در دﻳﺪ دوﺳﺖ‬

‫دﻳﺪ ﻣﺎ را دﻳﺪ او ﻧﻌﻢ اﻟﻌﻮض‬

‫ﻳﺎﺑﻰ اﻧﺪر دﻳﺪ او آﻞ ﻏﺮض‬

‫ﻃﻔﻞ ﺗﺎ ﮔﻴﺮا و ﺗﺎ ﭘﻮﻳﺎ ﻧﺒﻮد‬

‫ﻣﺮآﺒﺶ ﺟﺰ ﮔﺮدن ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺒﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻓﻀﻮﻟﻰ ﮔﺸﺖ و دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻧﻤﻮد‬

‫در ﻋﻨﺎ اﻓﺘﺎد و در آﻮر و آﺒﻮد‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎى ﺧﻠﻖ ﭘﻴﺶ از دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫ﻣﻰﭘﺮﻳﺪﻧﺪ از وﻓﺎ اﻧﺪر ﺻﻔﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ اﻣﺮ ا ْه ِﺒﻄُﻮا ﺑﻨﺪى ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺣﺒﺲ ﺧﺸﻢ و ﺣﺮص و ﺧﺮﺳﻨﺪى ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﺎ ﻋﻴﺎل ﺣﻀﺮﺗﻴﻢ و ﺷﻴﺮ ﺧﻮاﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻟﺨﻠﻖ ﻋﻴﺎل ﻟﻺﻟﻪ‬

‫ﺁن آﻪ او از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎران دهﺪ‬

‫هﻢ ﺗﻮاﻧﺪ آﺎو ز رﺣﻤﺖ ﻧﺎن دهﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺗﺮﺟﻴﺢﻧﻬﺎدن ﺷﻴﺮ ﺟﻬﺪ را ﺑﺮ ﺗﻮآﻞ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺷﻴﺮ ﺁرى وﻟﻰ رب اﻟﻌﺒﺎد‬

‫ﻧﺮدﺑﺎﻧﻰ ﭘﻴﺶ ﭘﺎى ﻣﺎ ﻧﻬﺎد‬

‫ﭘﺎﻳﻪ ﭘﺎﻳﻪ رﻓﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻮى ﺑﺎم‬

‫هﺴﺖ ﺟﺒﺮى ﺑﻮدن اﻳﻨﺠﺎ ﻃﻤﻊ ﺧﺎم‬

‫ﭘﺎى دارى ﭼﻮن آﻨﻰ ﺧﻮد را ﺗﻮ ﻟﻨﮓ‬

‫دﺳﺖ دارى ﭼﻮن آﻨﻰ ﭘﻨﻬﺎن ﺗﻮ ﭼﻨﮓ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﭼﻮن ﺑﻴﻠﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻨﺪﻩ داد‬

‫ﺑﻰزﺑﺎن ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ او را ﻣﺮاد‬

‫دﺳﺖ هﻤﭽﻮن ﺑﻴﻞ اﺷﺎرﺗﻬﺎى اوﺳﺖ‬

‫ﺁﺧﺮ اﻧﺪﻳﺸﻰ ﻋﺒﺎرﺗﻬﺎى اوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن اﺷﺎرﺗﻬﺎش را ﺑﺮ ﺟﺎن ﻧﻬﻰ‬

‫در وﻓﺎى ﺁن اﺷﺎرت ﺟﺎن دهﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ اﺷﺎرﺗﻬﺎى اﺳﺮارت دهﺪ‬

‫ﺑﺎر ﺑﺮ دارد ز ﺗﻮ آﺎرت دهﺪ‬

‫ﺣﺎﻣﻠﻰ ﻣﺤﻤﻮل ﮔﺮداﻧﺪ ﺗﺮا‬

‫ﻗﺎﺑﻠﻰ ﻣﻘﺒﻮل ﮔﺮداﻧﺪ ﺗﺮا‬

‫ﻗﺎﺑﻞ اﻣﺮ وﻳﻰ ﻗﺎﻳﻞ ﺷﻮى‬

‫وﺻﻞ ﺟﻮﻳﻰ ﺑﻌﺪ از ﺁن واﺻﻞ ﺷﻮى‬

‫ﺳﻌﻰ ﺷﻜﺮ ﻧﻌﻤﺘﺶ ﻗﺪرت ﺑﻮد‬

‫ﺟﺒﺮ ﺗﻮ اﻧﻜﺎر ﺁن ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻮد‬

‫ﺷﻜﺮ ﻗﺪرت ﻗﺪرﺗﺖ اﻓﺰون آﻨﺪ‬

‫ﺟﺒﺮ ﻧﻌﻤﺖ از آﻔﺖ ﺑﻴﺮون آﻨﺪ‬

‫ﺟﺒﺮ ﺗﻮ ﺧﻔﺘﻦ ﺑﻮد در رﻩ ﻣﺨﺴﺐ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﺁن در و درﮔﻪ ﻣﺨﺴﺐ‬

‫هﺎن ﻣﺨﺴﺐ اى ﺟﺒﺮى ﺑﻰاﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ زﻳﺮ ﺁن درﺧﺖ ﻣﻴﻮﻩدار‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺷﺎخ اﻓﺸﺎن آﻨﺪ هﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎد‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺮﻳﺰد ﻧﻘﻞ و زاد‬

‫ﺟﺒﺮ و ﺧﻔﺘﻦ در ﻣﻴﺎن رﻩ زﻧﺎن‬

‫ﻣﺮغ ﺑﻰهﻨﮕﺎم آﻰ ﻳﺎﺑﺪ اﻣﺎن‬

‫ور اﺷﺎرﺗﻬﺎش را ﺑﻴﻨﻰ زﻧﻰ‬

‫ﻣﺮد ﭘﻨﺪارى و ﭼﻮن ﺑﻴﻨﻰ زﻧﻰ‬

‫اﻳﻦ ﻗﺪر ﻋﻘﻠﻰ آﻪ دارى ﮔﻢ ﺷﻮد‬

‫ﺳﺮ آﻪ ﻋﻘﻞ از وى ﺑﭙﺮد دم ﺷﻮد‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺑﻰﺷﻜﺮى ﺑﻮد ﺷﻮم و ﺷﻨﺎر‬

‫ﻣﻰﺑﺮد ﺑﻰﺷﻜﺮ را در ﻗﻌﺮ ﻧﺎر‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮآﻞ ﻣﻰآﻨﻰ در آﺎر آﻦ‬

‫آﺸﺖ آﻦ ﭘﺲ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﺟﺒﺎر آﻦ‬

‫ﺑﺎز ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻧﻬﺎدن ﻧﺨﺠﻴﺮان ﺗﻮآﻞ را ﺑﺮ ﺟﻬﺪ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎ وى ﺑﺎﻧﮕﻬﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫آﺎن ﺣﺮﻳﺼﺎن آﻪ ﺳﺒﺒﻬﺎ آﺎﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰار اﻧﺪر هﺰار از ﻣﺮد و زن‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ از زﻣﻦ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻗﺮن ز ﺁﻏﺎز ﺟﻬﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ اژدرهﺎ ﮔﺸﺎدﻩ ﺻﺪ دهﺎن‬

‫ﻣﻜﺮهﺎ آﺮدﻧﺪ ﺁن داﻧﺎ ﮔﺮوﻩ‬

‫آﻪ ز ﺑﻦ ﺑﺮ آﻨﺪﻩ ﺷﺪ ز ﺁن ﻣﻜﺮ آﻮﻩ‬

‫آﺮد وﺻﻒ ﻣﻜﺮهﺎﺷﺎن ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﻟﺘﺰول ﻣﻨﻪ اﻗﻼل اﻟﺠﺒﺎل‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﺁن ﻗﺴﻤﺖ آﻪ رﻓﺖ اﻧﺪر ازل‬

‫روى ﻧﻨﻤﻮد از ﺷﻜﺎر و از ﻋﻤﻞ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﻓﺘﺎدﻧﺪ از ﺗﺪﺑﻴﺮ و آﺎر‬

‫ﻣﺎﻧﺪ آﺎر و ﺣﻜﻢهﺎى آﺮدﮔﺎر‬

‫آﺴﺐ ﺟﺰ ﻧﺎﻣﻰ ﻣﺪان اى ﻧﺎﻣﺪار‬

‫ﺟﻬﺪ ﺟﺰ وهﻤﻰ ﻣﭙﻨﺪار اى ﻋﻴﺎر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻦ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﺑﺮ ﻣﺮدى و ﮔﺮﻳﺨﺘﻦ ﺁن ﻣﺮد در ﺳﺮاى ﺳﻠﻴﻤﺎن‬ ‫و ﺗﻘﺮﻳﺮ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﺗﻮآﻞ ﺑﺮ ﺟﻬﺪ و ﻗﻠﺖ ﻓﺎﻳﺪﻩى ﺟﻬﺪ‬ ‫زاد ﻣﺮدى ﭼﺎﺷﺘﮕﺎهﻰ در رﺳﻴﺪ‬

‫در ﺳﺮا ﻋﺪل ﺳﻠﻴﻤﺎن در دوﻳﺪ‬

‫روﻳﺶ از ﻏﻢ زرد و هﺮ دو ﻟﺐ آﺒﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ اى ﺧﻮاﺟﻪ ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﺰراﻳﻴﻞ در ﻣﻦ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﻳﻚ ﻧﻈﺮ اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺮ از ﺧﺸﻢ و آﻴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ هﻴﻦ اآﻨﻮن ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ ﺑﺨﻮاﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎ ﺑﺎد را اى ﺟﺎن ﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ ﻣﺮا ز ﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ هﻨﺪﺳﺘﺎن ﺑﺮد‬

‫ﺑﻮ آﻪ ﺑﻨﺪﻩ آﺎن ﻃﺮف ﺷﺪ ﺟﺎن ﺑﺮد‬

‫ﻧﻚ ز دروﻳﺸﻰ ﮔﺮﻳﺰاﻧﻨﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫ﻟﻘﻤﻪى ﺣﺮص و اﻣﻞ ز ﺁﻧﻨﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫ﺗﺮس دروﻳﺸﻰ ﻣﺜﺎل ﺁن هﺮاس‬

‫ﺣﺮص و آﻮﺷﺶ را ﺗﻮ هﻨﺪﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎس‬

‫ﺑﺎد را ﻓﺮﻣﻮد ﺗﺎ او را ﺷﺘﺎب‬

‫ﺑﺮد ﺳﻮى ﻗﻌﺮ هﻨﺪﺳﺘﺎن ﺑﺮ ﺁب‬

‫روز دﻳﮕﺮ وﻗﺖ دﻳﻮان و ﻟﻘﺎ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ ﻋﺰراﻳﻴﻞ را‬

‫آﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن را ﺑﺨﺸﻢ از ﭼﻪ ﭼﻨﺎن‬

‫ﺑﻨﮕﺮﻳﺪى ﺗﺎ ﺷﺪ ﺁوارﻩ ز ﺧﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ از ﺧﺸﻢ آﻰ آﺮدم ﻧﻈﺮ‬

‫از ﺗﻌﺠﺐ دﻳﺪﻣﺶ در رهﮕﺬر‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﻓﺮﻣﻮد ﺣﻖ آﻪ اﻣﺮوز هﺎن‬

‫ﺟﺎن او را ﺗﻮ ﺑﻪ هﻨﺪﺳﺘﺎن ﺳﺘﺎن‬

‫از ﻋﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ ﮔﺮ او را ﺻﺪ ﭘﺮ اﺳﺖ‬

‫او ﺑﻪ هﻨﺪﺳﺘﺎن ﺷﺪن دور اﻧﺪر اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ هﻤﻪ آﺎر ﺟﻬﺎن را هﻤﭽﻨﻴﻦ‬

‫آﻦ ﻗﻴﺎس و ﭼﺸﻢ ﺑﮕﺸﺎ و ﺑﺒﻴﻦ‬

‫از آﻪ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﻢ از ﺧﻮد اى ﻣﺤﺎل‬

‫از آﻪ ﺑﺮﺑﺎﻳﻴﻢ از ﺣﻖ اى وﺑﺎل‬

‫ﺑﺎز ﺗﺮﺟﻴﺢﻧﻬﺎدن ﺷﻴﺮ ﺟﻬﺪ را ﺑﺮ ﺗﻮآﻞ و ﻓﻮاﻳﺪ ﺟﻬﺪ را ﺑﻴﺎن آﺮدن‬ ‫ﺷﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﺁرى و ﻟﻴﻜﻦ هﻢ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫ﺟﻬﺪهﺎى اﻧﺒﻴﺎ و ﻣﻮﻣﻨﻴﻦ‬ ‫‪٤٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺟﻬﺪﺷﺎن را راﺳﺖ آﺮد‬

‫ﺁن ﭼﻪ دﻳﺪﻧﺪ از ﺟﻔﺎ و ﮔﺮم و ﺳﺮد‬

‫ﺣﻴﻠﻪهﺎﺷﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺎل ﺁﻣﺪ ﻟﻄﻴﻒ‬

‫آﻞ ﺷﻲء ﻣﻦ ﻇﺮﻳﻒ هﻮ ﻇﺮﻳﻒ‬

‫داﻣﻬﺎﺷﺎن ﻣﺮغ ﮔﺮدوﻧﻰ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻧﻘﺼﻬﺎﺷﺎن ﺟﻤﻠﻪ اﻓﺰوﻧﻰ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺟﻬﺪ ﻣﻰآﻦ ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﻰ اى آﻴﺎ‬

‫در ﻃﺮﻳﻖ اﻧﺒﻴﺎ و اوﻟﻴﺎ‬

‫ﺑﺎ ﻗﻀﺎ ﭘﻨﺠﻪ زدن ﻧﺒﻮد ﺟﻬﺎد‬

‫ز ﺁن آﻪ اﻳﻦ را هﻢ ﻗﻀﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻬﺎد‬

‫آﺎﻓﺮم ﻣﻦ ﮔﺮ زﻳﺎن آﺮدﻩ ﺳﺖ آﺲ‬

‫در رﻩ اﻳﻤﺎن و ﻃﺎﻋﺖ ﻳﻚ ﻧﻔﺲ‬

‫ﺳﺮ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﺳﺮ را ﻣﺒﻨﺪ‬

‫ﻳﻚ دو روزك ﺟﻬﺪ آﻦ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﺨﻨﺪ‬

‫ﺑﺪ ﻣﺤﺎﻟﻰ ﺟﺴﺖ آﺎو دﻧﻴﺎ ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﻧﻴﻚ ﺣﺎﻟﻰ ﺟﺴﺖ آﺎو ﻋﻘﺒﻰ ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﻣﻜﺮهﺎ در آﺴﺐ دﻧﻴﺎ ﺑﺎرد اﺳﺖ‬

‫ﻣﻜﺮهﺎ در ﺗﺮك دﻧﻴﺎ وارد اﺳﺖ‬

‫ﻣﻜﺮ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ زﻧﺪان ﺣﻔﺮﻩ آﺮد‬

‫ﺁن آﻪ ﺣﻔﺮﻩ ﺑﺴﺖ ﺁن ﻣﻜﺮى ﺳﺖ ﺳﺮد‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن زﻧﺪان و ﻣﺎ زﻧﺪاﻧﻴﺎن‬

‫ﺣﻔﺮﻩ آﻦ زﻧﺪان و ﺧﻮد را وارهﺎن‬

‫ﭼﻴﺴﺖ دﻧﻴﺎ از ﺧﺪا ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺪن‬

‫ﻧﻰ ﻗﻤﺎش و ﻧﻘﺮﻩ و ﻣﻴﺰان و زن‬

‫ﻣﺎل را آﺰ ﺑﻬﺮ دﻳﻦ ﺑﺎﺷﻰ ﺣﻤﻮل‬

‫ﻧﻌﻢ ﻣﺎل ﺻﺎﻟﺢ ﺧﻮاﻧﺪش رﺳﻮل‬

‫ﺁب در آﺸﺘﻰ هﻼك آﺸﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁب اﻧﺪر زﻳﺮ آﺸﺘﻰ ﭘﺸﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﺎل و ﻣﻠﻚ را از دل ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫ز ﺁن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺰ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻧﺨﻮاﻧﺪ‬

‫آﻮزﻩى ﺳﺮ ﺑﺴﺘﻪ اﻧﺪر ﺁب زﻓﺖ‬

‫از دل ﭘﺮ ﺑﺎد ﻓﻮق ﺁب رﻓﺖ‬

‫ﺑﺎد دروﻳﺸﻰ ﭼﻮ در ﺑﺎﻃﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁب ﺟﻬﺎن ﺳﺎآﻦ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﻤﻠﻪى اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﻠﻚ وى اﺳﺖ‬

‫ﻣﻠﻚ در ﭼﺸﻢ دل او ﻻ ﺷﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ دهﺎن دل ﺑﺒﻨﺪ و ﻣﻬﺮ آﻦ‬

‫ﭘﺮ آﻨﺶ از ﺑﺎد آﺒﺮ ﻣﻦ ﻟﺪن‬

‫ﺟﻬﺪ ﺣﻖ اﺳﺖ و دوا ﺣﻖ اﺳﺖ و درد‬

‫ﻣﻨﻜﺮ اﻧﺪر ﻧﻔﻰ ﺟﻬﺪش ﺟﻬﺪ آﺮد‬

‫ﻣﻘﺮر ﺷﺪن ﺗﺮﺟﻴﺢ ﺟﻬﺪ ﺑﺮ ﺗﻮآﻞ‬ ‫زﻳﻦ ﻧﻤﻂ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮهﺎن ﮔﻔﺖ ﺷﻴﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫آﺰ ﺟﻮاب ﺁن ﺟﺒﺮﻳﺎن ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺳﻴﺮ‬ ‫‪٤٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫روﺑﻪ و ﺁهﻮ و ﺧﺮﮔﻮش و ﺷﻐﺎل‬

‫ﺟﺒﺮ را ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﻗﻴﻞ و ﻗﺎل‬

‫ﻋﻬﺪهﺎ آﺮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻴﺮ ژﻳﺎن‬

‫آﺎﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﻴﻌﺖ ﻧﻴﻔﺘﺪ در زﻳﺎن‬

‫ﻗﺴﻢ هﺮ روزش ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﻰﺟﮕﺮ‬

‫ﺣﺎﺟﺘﺶ ﻧﺒﻮد ﺗﻘﺎﺿﺎى دﮔﺮ‬

‫ﻗﺮﻋﻪ ﺑﺮ هﺮ آﻪ ﻓﺘﺎدى روز روز‬

‫ﺳﻮى ﺁن ﺷﻴﺮ او دوﻳﺪى هﻤﭽﻮ ﻳﻮز‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﺮﮔﻮش ﺁﻣﺪ اﻳﻦ ﺳﺎﻏﺮ ﺑﻪ دور‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد ﺧﺮﮔﻮش آﺎﺧﺮ ﭼﻨﺪ ﺟﻮر‬

‫اﻧﻜﺎر آﺮدن ﻧﺨﺠﻴﺮان ﺑﺮ ﺧﺮﮔﻮش در ﺗﺎﺧﻴﺮ رﻓﺘﻦ ﺑﺮ ﺷﻴﺮ‬ ‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش آﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﮔﺎﻩ ﻣﺎ‬

‫ﺟﺎن ﻓﺪا آﺮدﻳﻢ در ﻋﻬﺪ و وﻓﺎ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺠﻮ ﺑﺪ ﻧﺎﻣﻰ ﻣﺎ اى ﻋﻨﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﺮﻧﺠﺪ ﺷﻴﺮ رو رو زود زود‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺮﮔﻮش ﻧﺨﺠﻴﺮان را‬ ‫ﮔﻔﺖ اى ﻳﺎران ﻣﺮا ﻣﻬﻠﺖ دهﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻜﺮم از ﺑﻼ ﺑﻴﺮون ﺟﻬﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ اﻣﺎن ﻳﺎﺑﺪ ﺑﻪ ﻣﻜﺮم ﺟﺎﻧﺘﺎن‬

‫ﻣﺎﻧﺪ اﻳﻦ ﻣﻴﺮاث ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺘﺎن‬

‫هﺮ ﭘﻴﻤﺒﺮ اﻣﺘﺎن را در ﺟﻬﺎن‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺎ ﻣﺨﻠﺼﻰ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﺷﺎن‬

‫آﺰ ﻓﻠﻚ راﻩ ﺑﺮون ﺷﻮ دﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫در ﻧﻈﺮ ﭼﻮن ﻣﺮدﻣﻚ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮدﻣﺶ ﭼﻮن ﻣﺮدﻣﻚ دﻳﺪﻧﺪ ﺧﺮد‬

‫در ﺑﺰرﮔﻰ ﻣﺮدﻣﻚ آﺲ رﻩ ﻧﺒﺮد‬

‫اﻋﺘﺮاض ﻧﺨﺠﻴﺮان ﺑﺮ ﺳﺨﻦ ﺧﺮﮔﻮش‬ ‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش آﻪ اى ﺧﺮ ﮔﻮش دار‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را اﻧﺪازﻩى ﺧﺮﮔﻮش دار‬ ‫‪٤٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻴﻦ ﭼﻪ ﻻف اﺳﺖ اﻳﻦ آﻪ از ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮان‬

‫در ﻧﻴﺎوردﻧﺪ اﻧﺪر ﺧﺎﻃﺮ ﺁن‬

‫ﻣﻌﺠﺒﻰ ﻳﺎ ﺧﻮد ﻗﻀﺎﻣﺎن در ﭘﻰ اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ اﻳﻦ دم ﻻﻳﻖ ﭼﻮن ﺗﻮ آﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻮاب ﺧﺮﮔﻮش ﻧﺨﺠﻴﺮان را‬ ‫ﮔﻔﺖ اى ﻳﺎران ﺣﻘﻢ اﻟﻬﺎم داد‬

‫ﻣﺮ ﺿﻌﻴﻔﻰ را ﻗﻮى راﻳﻰ ﻓﺘﺎد‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺣﻖ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻣﺮ زﻧﺒﻮر را‬

‫ﺁن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺷﻴﺮ را و ﮔﻮر را‬

‫ﺧﺎﻧﻪهﺎ ﺳﺎزد ﭘﺮ از ﺣﻠﻮاى ﺗﺮ‬

‫ﺣﻖ ﺑﺮ او ﺁن ﻋﻠﻢ را ﺑﮕﺸﺎد در‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺣﻖ ﺁﻣﻮﺧﺖ آﺮم ﭘﻴﻠﻪ را‬

‫هﻴﭻ ﭘﻴﻠﻰ داﻧﺪ ﺁن ﮔﻮن ﺣﻴﻠﻪ را‬

‫ﺁدم ﺧﺎآﻰ ز ﺣﻖ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻋﻠﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ هﻔﺘﻢ ﺁﺳﻤﺎن اﻓﺮوﺧﺖ ﻋﻠﻢ‬

‫ﻧﺎم و ﻧﺎﻣﻮس ﻣﻠﻚ را در ﺷﻜﺴﺖ‬

‫آﻮرى ﺁن آﺲ آﻪ در ﺣﻖ درﺷﻚ اﺳﺖ‬

‫زاهﺪ ﭼﻨﺪﻳﻦ هﺰاران ﺳﺎﻟﻪ را‬

‫ﭘﻮز ﺑﻨﺪى ﺳﺎﺧﺖ ﺁن ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ را‬

‫ﺗﺎ ﻧﺘﺎﻧﺪ ﺷﻴﺮ ﻋﻠﻢ دﻳﻦ آﺸﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﮔﺮد ﺁن ﻗﺼﺮ ﻣﺸﻴﺪ‬

‫ﻋﻠﻤﻬﺎى اهﻞ ﺣﺲ ﺷﺪ ﭘﻮز ﺑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻴﺮد ﺷﻴﺮ ز ﺁن ﻋﻠﻢ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻗﻄﺮﻩى دل را ﻳﻜﻰ ﮔﻮهﺮ ﻓﺘﺎد‬

‫آﺎن ﺑﻪ درﻳﺎهﺎ و ﮔﺮدوﻧﻬﺎ ﻧﺪاد‬

‫ﭼﻨﺪ ﺻﻮرت ﺁﺧﺮ اى ﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺑﻰﻣﻌﻨﻴﺖ از ﺻﻮرت ﻧﺮﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺁدﻣﻰ اﻧﺴﺎن ﺑﺪى‬

‫اﺣﻤﺪ و ﺑﻮ ﺟﻬﻞ ﺧﻮد ﻳﻜﺴﺎن ﺑﺪى‬

‫ﻧﻘﺶ ﺑﺮ دﻳﻮار ﻣﺜﻞ ﺁدم اﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ از ﺻﻮرت ﭼﻪ ﭼﻴﺰ او آﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن آﻢ اﺳﺖ ﺁن ﺻﻮرت ﺑﺎ ﺗﺎب را‬

‫رو ﺑﺠﻮ ﺁن ﮔﻮهﺮ آﻤﻴﺎب را‬

‫ﺷﺪ ﺳﺮ ﺷﻴﺮان ﻋﺎﻟﻢ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺳﮓ اﺻﺤﺎب را دادﻧﺪ دﺳﺖ‬

‫ﭼﻪ زﻳﺎن اﺳﺘﺶ از ﺁن ﻧﻘﺶ ﻧﻔﻮر‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﻏﺮق ﺷﺪ در ﺑﺤﺮ ﻧﻮر‬

‫وﺻﻒ ﺻﻮرت ﻧﻴﺴﺖ اﻧﺪر ﺧﺎﻣﻪهﺎ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ و ﻋﺎدل ﺑﻮد در ﻧﺎﻣﻪهﺎ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ و ﻋﺎدل هﻤﻪ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﺑﺲ‬

‫آﺶ ﻧﻴﺎﺑﻰ در ﻣﻜﺎن و ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻦ ز ﺳﻮى ﻻﻣﻜﺎن‬

‫ﻣﻰﻧﮕﻨﺠﺪ در ﻓﻠﻚ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ذآﺮ داﻧﺶ ﺧﺮﮔﻮش و ﺑﻴﺎن ﻓﻀﻴﻠﺖ و ﻣﻨﺎﻓﻊ داﻧﺴﺘﻦ‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد هﻮش دار‬

‫ﮔﻮش ﺳﻮى ﻗﺼﻪى ﺧﺮﮔﻮش دار‬

‫ﮔﻮش ﺧﺮ ﺑﻔﺮوش و دﻳﮕﺮ ﮔﻮش ﺧﺮ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺳﺨﻦ را در ﻧﻴﺎﺑﺪ ﮔﻮش ﺧﺮ‬

‫رو ﺗﻮ روﺑﻪ ﺑﺎزى ﺧﺮﮔﻮش ﺑﻴﻦ‬

‫ﻣﻜﺮ و ﺷﻴﺮ اﻧﺪازى ﺧﺮﮔﻮش ﺑﻴﻦ‬

‫ﺧﺎﺗﻢ ﻣﻠﻚ ﺳﻠﻴﻤﺎن اﺳﺖ ﻋﻠﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻮرت و ﺟﺎن اﺳﺖ ﻋﻠﻢ‬

‫ﺁدﻣﻰ را زﻳﻦ هﻨﺮ ﺑﻰﭼﺎرﻩ ﮔﺸﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ درﻳﺎهﺎ و ﺧﻠﻖ آﻮﻩ و دﺷﺖ‬

‫زو ﭘﻠﻨﮓ و ﺷﻴﺮ ﺗﺮﺳﺎن هﻤﭽﻮ ﻣﻮش‬

‫زو ﻧﻬﻨﮓ و ﺑﺤﺮ در ﺻﻔﺮا و ﺟﻮش‬

‫زو ﭘﺮى و دﻳﻮ ﺳﺎﺣﻠﻬﺎ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ در ﺟﺎى ﭘﻨﻬﺎن ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺁدﻣﻰ را دﺷﻤﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺴﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁدﻣﻰ ﺑﺎ ﺣﺬر ﻋﺎﻗﻞ آﺴﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ ﭘﻨﻬﺎن زﺷﺘﺸﺎن و ﺧﻮﺑﺸﺎن‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ در دل ﺑﻬﺮ دم آﻮﺑﺸﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ ﻏﺴﻞ ار در روى در ﺟﻮﻳﺒﺎر‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﺳﻴﺒﻰ زﻧﺪ در ﺁب ﺧﺎر‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﺧﺎر در ﺁب اﺳﺖ ﭘﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ در ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻠﺪ داﻧﻰ آﻪ هﺴﺖ‬

‫ﺧﺎر ﺧﺎر وﺣﻴﻬﺎ و وﺳﻮﺳﻪ‬

‫از هﺰاران آﺲ ﺑﻮد ﻧﻰ ﻳﻚ آﺴﻪ‬

‫ﺑﺎش ﺗﺎ ﺣﺴﻬﺎى ﺗﻮ ﻣﺒﺪل ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﺸﺎن و ﻣﺸﻜﻞ ﺣﻞ ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺳﺨﻨﻬﺎى آﻴﺎن رد آﺮدﻩاى‬

‫ﺗﺎ آﻴﺎن را ﺳﺮور ﺧﻮد آﺮدﻩاى‬

‫ﺑﺎز ﻃﻠﺒﻴﺪن ﻧﺨﺠﻴﺮان از ﺧﺮﮔﻮش ﺳﺮ اﻧﺪﻳﺸﻪى او را‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﻨﺪ آﺎى ﺧﺮﮔﻮش ﭼﺴﺖ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺁر ﺁن ﭼﻪ در ادراك ﺗﺴﺖ‬

‫اى آﻪ ﺑﺎ ﺷﻴﺮى ﺗﻮ در ﭘﻴﭽﻴﺪﻩاى‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ راﻳﻰ آﻪ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩاى‬

‫ﻣﺸﻮرت ادراك و هﺸﻴﺎرى دهﺪ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ ﻣﺮ ﻋﻘﻞ را ﻳﺎرى دهﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺸﻮرت آﺎﻟﻤﺴﺘﺸﺎر ﻣﻮﺗﻤﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻜﻦ اى راﻳﺰن‬

‫ﻣﻨﻊ آﺮدن ﺧﺮﮔﻮش راز را از اﻳﺸﺎن‬ ‫ﮔﻔﺖ هﺮ رازى ﻧﺸﺎﻳﺪ ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‬

‫ﺟﻔﺖ ﻃﺎق ﺁﻳﺪ ﮔﻬﻰ ﮔﻪ ﻃﺎق ﺟﻔﺖ‬

‫از ﺻﻔﺎ ﮔﺮ دم زﻧﻰ ﺑﺎ ﺁﻳﻨﻪ‬

‫ﺗﻴﺮﻩ ﮔﺮدد زود ﺑﺎ ﻣﺎ ﺁﻳﻨﻪ‬

‫در ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﺳﻪ آﻢ ﺟﻨﺒﺎن ﻟﺒﺖ‬

‫از ذهﺎب و از ذهﺐ وز ﻣﺬهﺒﺖ‬

‫آﻴﻦ ﺳﻪ را ﺧﺼﻢ اﺳﺖ ﺑﺴﻴﺎر و ﻋﺪو‬

‫در آﻤﻴﻨﺖ اﻳﺴﺘﺪ ﭼﻮن داﻧﺪ او‬

‫ور ﺑﮕﻮﻳﻰ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ دو اﻟﻮداع‬

‫آﻞ ﺳﺮ ﺟﺎوز اﻻﺛﻨﻴﻦ ﺷﺎع‬

‫ﮔﺮ دو ﺳﻪ ﭘﺮﻧﺪﻩ را ﺑﻨﺪى ﺑﻪ هﻢ‬

‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺤﺒﻮس از اﻟﻢ‬

‫ﻣﺸﻮرت دارﻧﺪ ﺳﺮﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺧﻮب‬

‫در آﻨﺎﻳﺖ ﺑﺎ ﻏﻠﻂ اﻓﻜﻦ ﻣﺸﻮب‬

‫ﻣﺸﻮرت آﺮدى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺳﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ اﻳﺸﺎﻧﺶ ﺟﻮاب و ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫در ﻣﺜﺎﻟﻰ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻰ راى را‬

‫ﺗﺎ ﻧﺪاﻧﺪ ﺧﺼﻢ از ﺳﺮ ﭘﺎى را‬

‫او ﺟﻮاب ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﺮﻓﺘﻰ از او‬

‫وز ﺳﺆاﻟﺶ ﻣﻰﻧﺒﺮدى ﻏﻴﺮ ﺑﻮ‬

‫ﻗﺼﻪى ﻣﻜﺮ ﺧﺮﮔﻮش‬ ‫ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺗﺎﺧﻴﺮ آﺮد اﻧﺪر ﺷﺪن‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺷﺪ ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺮ ﭘﻨﺠﻪ زن‬

‫ز ﺁن ﺳﺒﺐ آﺎﻧﺪر ﺷﺪن او ﻣﺎﻧﺪ دﻳﺮ‬

‫ﺧﺎك را ﻣﻰآﻨﺪ و ﻣﻰﻏﺮﻳﺪ ﺷﻴﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ آﻪ ﻋﻬﺪ ﺁن ﺧﺴﺎن‬

‫ﺧﺎم ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺎم و ﺳﺴﺖ و ﻧﺎرﺳﺎن‬

‫دﻣﺪﻣﻪى اﻳﺸﺎن ﻣﺮا از ﺧﺮ ﻓﮕﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﻔﺮﻳﺒﺪ ﻣﺮا اﻳﻦ دهﺮ ﭼﻨﺪ‬

‫ﺳﺨﺖ درﻣﺎﻧﺪ اﻣﻴﺮ ﺳﺴﺖ رﻳﺶ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪ ﭘﺲ ﺑﻴﻨﺪ ﻧﻪ ﭘﻴﺶ از اﺣﻤﻘﻴﺶ‬

‫راﻩ هﻤﻮار اﺳﺖ و زﻳﺮش داﻣﻬﺎ‬

‫ﻗﺤﻂ ﻣﻌﻨﻰ در ﻣﻴﺎن ﻧﺎﻣﻬﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻟﻔﻈﻬﺎ و ﻧﺎﻣﻬﺎ ﭼﻮن داﻣﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻟﻔﻆ ﺷﻴﺮﻳﻦ رﻳﮓ ﺁب ﻋﻤﺮ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ رﻳﮕﻰ آﻪ ﺟﻮﺷﺪ ﺁب ازو‬

‫ﺳﺨﺖ آﻤﻴﺎب اﺳﺖ رو ﺁن را ﺑﺠﻮ‬

‫ﻣﻨﺒﻊ ﺣﻜﻤﺖ ﺷﻮد ﺣﻜﻤﺖ ﻃﻠﺐ‬

‫ﻓﺎرغ ﺁﻳﺪ او ز ﺗﺤﺼﻴﻞ و ﺳﺒﺐ‬

‫ﻟﻮح ﺣﺎﻓﻆ ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮﻇﻰ ﺷﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ او از روح ﻣﺤﻈﻮﻇﻰ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻣﻌﻠﻢ ﺑﻮد ﻋﻘﻠﺶ ز اﺑﺘﺪا‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺷﺪ ﻋﻘﻞ ﺷﺎﮔﺮدى و را‬

‫ﻋﻘﻞ ﭼﻮن ﺟﺒﺮﻳﻞ ﮔﻮﻳﺪ اﺣﻤﺪا‬

‫ﮔﺮ ﻳﻜﻰ ﮔﺎﻣﻰ ﻧﻬﻢ ﺳﻮزد ﻣﺮا‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮا ﺑﮕﺬار زﻳﻦ ﭘﺲ ﭘﻴﺶ ران‬

‫ﺣﺪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﻮد اى ﺳﻠﻄﺎن ﺟﺎن‬

‫هﺮ آﻪ ﻣﺎﻧﺪ از آﺎهﻠﻰ ﺑﻰﺷﻜﺮ و ﺻﺒﺮ‬

‫او هﻤﻴﻦ داﻧﺪ آﻪ ﮔﻴﺮد ﭘﺎى ﺟﺒﺮ‬

‫هﺮ آﻪ ﺟﺒﺮ ﺁورد ﺧﻮد رﻧﺠﻮر آﺮد‬

‫ﺗﺎ هﻤﺎن رﻧﺠﻮرىاش در ﮔﻮر آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ رﻧﺠﻮرى ﺑﻪ ﻻغ‬

‫رﻧﺞ ﺁرد ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮد ﭼﻮن ﭼﺮاغ‬

‫ﺟﺒﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺑﺴﺘﻦ اﺷﻜﺴﺘﻪ را‬

‫ﻳﺎ ﺑﭙﻴﻮﺳﺘﻦ رﮔﻰ ﺑﮕﺴﺴﺘﻪ را‬

‫ﭼﻮن در اﻳﻦ رﻩ ﭘﺎى ﺧﻮد ﻧﺸﻜﺴﺘﻪاى‬

‫ﺑﺮ آﻪ ﻣﻰﺧﻨﺪى ﭼﻪ ﭘﺎ را ﺑﺴﺘﻪاى‬

‫و ﺁن آﻪ ﭘﺎﻳﺶ در رﻩ آﻮﺷﺶ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫در رﺳﻴﺪ او را ﺑﺮاق و ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺣﺎﻣﻞ دﻳﻦ ﺑﻮد او ﻣﺤﻤﻮل ﺷﺪ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺪ او ﻣﻘﺒﻮل ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻨﻮن ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻰ ز ﺷﺎﻩ‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎن رﺳﺎﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﭙﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ آﻨﻮن اﺧﺘﺮ اﺛﺮ آﺮدى در او‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﻴﺮ اﺧﺘﺮ او‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا اﺷﻜﺎل ﺁﻳﺪ در ﻧﻈﺮ‬

‫ﻖ اﻟﻘﻤﺮ‬ ‫ﺸﱠ‬ ‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﺷﻚ دارى در ا ْﻧ َ‬

‫ﺗﺎزﻩ آﻦ اﻳﻤﺎن ﻧﻪ از ﮔﻔﺖ زﺑﺎن‬

‫اى هﻮا را ﺗﺎزﻩ آﺮدﻩ در ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ هﻮا ﺗﺎزﻩ ﺳﺖ اﻳﻤﺎن ﺗﺎزﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﺎﻳﻦ هﻮا ﺟﺰ ﻗﻔﻞ ﺁن دروازﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﺮدﻩاى ﺗﺎوﻳﻞ ﺣﺮف ﺑﻜﺮ را‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺗﺎوﻳﻞ آﻦ ﻧﻰ ذآﺮ را‬

‫ﺑﺮ هﻮا ﺗﺎوﻳﻞ ﻗﺮﺁن ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﭘﺴﺖ و آﮋ ﺷﺪ از ﺗﻮ ﻣﻌﻨﻰ ﺳﻨﻰ‬

‫زﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎوﻳﻞ رآﻴﻚ ﻣﮕﺲ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﻣﮕﺲ ﺑﺮ ﺑﺮگ آﺎﻩ و ﺑﻮل ﺧﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ آﺸﺘﻰﺑﺎن هﻤﻰاﻓﺮاﺷﺖ ﺳﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ درﻳﺎ و آﺸﺘﻰ ﺧﻮاﻧﺪﻩام‬

‫ﻣﺪﺗﻰ در ﻓﻜﺮ ﺁن ﻣﻰﻣﺎﻧﺪﻩام‬

‫اﻳﻨﻚ اﻳﻦ درﻳﺎ و اﻳﻦ آﺸﺘﻰ و ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮد آﺸﺘﻴﺒﺎن و اهﻞ و راﻳﺰن‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ درﻳﺎ هﻤﻰراﻧﺪ او ﻋﻤﺪ‬

‫ﻣﻰﻧﻤﻮدش ﺁن ﻗﺪر ﺑﻴﺮون ز ﺣﺪ‬

‫ﺑﻮد ﺑﻰﺣﺪ ﺁن ﭼﻤﻴﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺪو‬

‫ﺁن ﻧﻈﺮ آﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﺁن را راﺳﺖ آﻮ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﺶ ﭼﻨﺪان ﺑﻮد آﺶ ﺑﻴﻨﺶ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺤﺮ هﻢ ﭼﻨﺪﻳﻨﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺎوﻳﻞ ﺑﺎﻃﻞ ﭼﻮن ﻣﮕﺲ‬

‫وهﻢ او ﺑﻮل ﺧﺮ و ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﺲ‬

‫ﮔﺮ ﻣﮕﺲ ﺗﺎوﻳﻞ ﺑﮕﺬارد ﺑﻪ راى‬

‫ﺁن ﻣﮕﺲ را ﺑﺨﺖ ﮔﺮداﻧﺪ هﻤﺎى‬

‫ﺁن ﻣﮕﺲ ﻧﺒﻮد آﺶ اﻳﻦ ﻋﺒﺮت ﺑﻮد‬

‫روح او ﻧﻰ در ﺧﻮر ﺻﻮرت ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮﻟﻴﺪن ﺷﻴﺮ از دﻳﺮ ﺁﻣﺪن ﺧﺮﮔﻮش‬ ‫هﻤﭽﻮ ﺁن ﺧﺮﮔﻮش آﺎو ﺑﺮ ﺷﻴﺮ زد‬

‫روح او آﻰ ﺑﻮد اﻧﺪر ﺧﻮرد ﻗﺪ‬

‫ﺷﻴﺮ ﻣﻰﮔﻔﺖ از ﺳﺮ ﺗﻴﺰى و ﺧﺸﻢ‬

‫آﺰ رﻩ ﮔﻮﺷﻢ ﻋﺪو ﺑﺮ ﺑﺴﺖ ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﻜﺮهﺎى ﺟﺒﺮﻳﺎﻧﻢ ﺑﺴﺘﻪ آﺮد‬

‫ﺗﻴﻎ ﭼﻮﺑﻴﻨﺸﺎن ﺗﻨﻢ را ﺧﺴﺘﻪ آﺮد‬

‫زﻳﻦ ﺳﭙﺲ ﻣﻦ ﻧﺸﻨﻮم ﺁن دﻣﺪﻣﻪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ دﻳﻮان اﺳﺖ و ﻏﻮﻻن ﺁن هﻤﻪ‬

‫ﺑﺮدران اى دل ﺗﻮ اﻳﺸﺎن را ﻣﻪاﻳﺴﺖ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﺸﺎن ﺑﺮ آﻦ آﺸﺎن ﺟﺰ ﭘﻮﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻬﺎى رﻧﮓ رﻧﮓ‬

‫ﭼﻮن زرﻩ ﺑﺮ ﺁب آﺶ ﻧﺒﻮد درﻧﮓ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭼﻮن ﭘﻮﺳﺖ و ﻣﻌﻨﻰ ﻣﻐﺰ دان‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭼﻮن ﻧﻘﺶ و ﻣﻌﻨﻰ هﻤﭽﻮ ﺟﺎن‬

‫ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻐﺰ ﺑﺪ را ﻋﻴﺐ ﭘﻮش‬

‫ﻣﻐﺰ ﻧﻴﻜﻮ را ز ﻏﻴﺮت ﻏﻴﺐ ﭘﻮش‬

‫ﭼﻮن ﻗﻠﻢ از ﺑﺎد ﺑﺪ دﻓﺘﺮ ز ﺁب‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻰ ﻓﻨﺎ ﮔﺮدد ﺷﺘﺎب‬

‫ﻧﻘﺶ ﺁب اﺳﺖ ار وﻓﺎ ﺟﻮﻳﻰ از ﺁن‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮدى دﺳﺘﻬﺎى ﺧﻮد ﮔﺰان‬

‫ﺑﺎد در ﻣﺮدم هﻮا و ﺁرزوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن هﻮا ﺑﮕﺬاﺷﺘﻰ ﭘﻴﻐﺎم هﻮﺳﺖ‬

‫ﺧﻮش ﺑﻮد ﭘﻴﻐﺎﻣﻬﺎى آﺮدﮔﺎر‬

‫آﺎو ز ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎى ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺎﻳﺪار‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻄﺒﻪى ﺷﺎهﺎن ﺑﮕﺮدد و ﺁن آﻴﺎ‬

‫ﺟﺰ آﻴﺎ و ﺧﻄﺒﻪهﺎى اﻧﺒﻴﺎ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺑﻮش ﭘﺎدﺷﺎهﺎن از هﻮاﺳﺖ‬

‫ﺑﺎر ﻧﺎﻣﻪى اﻧﺒﻴﺎ از آﺒﺮﻳﺎﺳﺖ‬

‫از درﻣﻬﺎ ﻧﺎم ﺷﺎهﺎن ﺑﺮ آﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﺎم اﺣﻤﺪ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺮ ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫ﻧﺎم اﺣﻤﺪ ﻧﺎم ﺟﻤﻠﻪ اﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺻﺪ ﺁﻣﺪ ﻧﻮد هﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫هﻢ در ﺑﻴﺎن ﻣﻜﺮ ﺧﺮﮔﻮش‬ ‫در ﺷﺪن ﺧﺮﮔﻮش ﺑﺲ ﺗﺎﺧﻴﺮ آﺮد‬

‫ﻣﻜﺮ را ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺗﻘﺮﻳﺮ آﺮد‬

‫در رﻩ ﺁﻣﺪ ﺑﻌﺪ ﺗﺎﺧﻴﺮ دراز‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺷﻴﺮ ﮔﻮﻳﺪ ﻳﻚ دو راز‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﻋﺎﻟﻤﻬﺎﺳﺖ در ﺳﻮداى ﻋﻘﻞ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺎ ﭘﻬﻨﺎﺳﺖ اﻳﻦ درﻳﺎى ﻋﻘﻞ‬

‫ﺻﻮرت ﻣﺎ اﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﺤﺮ ﻋﺬاب‬

‫ﻣﻰدود ﭼﻮن آﺎﺳﻪهﺎ ﺑﺮ روى ﺁب‬

‫ﺗﺎ ﻧﺸﺪ ﭘﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ درﻳﺎ ﭼﻮ ﻃﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﭘﺮ ﺷﺪ ﻃﺸﺖ در وى ﻏﺮق ﮔﺸﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ و ﻇﺎهﺮ ﻋﺎﻟﻤﻰ‬

‫ﺻﻮرت ﻣﺎ ﻣﻮج ﻳﺎ از وى ﻧﻤﻰ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺻﻮرت ﻣﻰ وﺳﻴﻠﺖ ﺳﺎزدش‬

‫ز ﺁن وﺳﻴﻠﺖ ﺑﺤﺮ دور اﻧﺪازدش‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﺪ دل دهﻨﺪﻩى راز را‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺗﻴﺮ دور اﻧﺪاز را‬

‫اﺳﺐ ﺧﻮد را ﻳﺎوﻩ داﻧﺪ وز ﺳﺘﻴﺰ‬

‫ﻣﻰدواﻧﺪ اﺳﺐ ﺧﻮد در راﻩ ﺗﻴﺰ‬

‫اﺳﺐ ﺧﻮد را ﻳﺎوﻩ داﻧﺪ ﺁن ﺟﻮاد‬

‫و اﺳﺐ ﺧﻮد او را آﺸﺎن آﺮدﻩ ﭼﻮ ﺑﺎد‬

‫در ﻓﻐﺎن و ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺁن ﺧﻴﺮﻩﺳﺮ‬

‫هﺮ ﻃﺮف ﭘﺮﺳﺎن و ﺟﻮﻳﺎن درﺑﺪر‬

‫آﺎن آﻪ دزدﻳﺪ اﺳﺐ ﻣﺎ را آﻮ و آﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ آﻪ زﻳﺮ ران ﺗﺴﺖ اى ﺧﻮاﺟﻪ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺁرى اﻳﻦ اﺳﺐ اﺳﺖ ﻟﻴﻚ اﻳﻦ اﺳﺐ آﻮ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁ اى ﺷﻬﺴﻮار اﺳﺐ ﺟﻮ‬

‫ﺟﺎن ز ﭘﻴﺪاﻳﻰ و ﻧﺰدﻳﻜﻰ اﺳﺖ ﮔﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﻢ ﭘﺮ ﺁب و ﻟﺐ ﺧﺸﻜﻰ ﭼﻮ ﺧﻢ‬

‫آﻰ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺳﺮخ و ﺳﺒﺰ و ﻓﻮر را‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﺳﻪ ﻧﻮر را‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن در رﻧﮓ ﮔﻢ ﺷﺪ هﻮش ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪ ز ﻧﻮر ﺁن رﻧﮕﻬﺎ رو ﭘﻮش ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺷﺐ ﺁن رﻧﮕﻬﺎ ﻣﺴﺘﻮر ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪﻳﺪى دﻳﺪ رﻧﮓ از ﻧﻮر ﺑﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻴﺴﺖ دﻳﺪ رﻧﮓ ﺑﻰﻧﻮر ﺑﺮون‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ رﻧﮓ ﺧﻴﺎل اﻧﺪرون‬

‫اﻳﻦ ﺑﺮون از ﺁﻓﺘﺎب و از ﺳﻬﺎ‬

‫و اﻧﺪرون از ﻋﻜﺲ اﻧﻮار ﻋﻠﻰ‬

‫ﻧﻮر ﻧﻮر ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﻧﻮر دل اﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر ﭼﺸﻢ از ﻧﻮر دﻟﻬﺎ ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﻧﻮر ﻧﻮر دل ﻧﻮر ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫آﺎو ز ﻧﻮر ﻋﻘﻞ و ﺣﺲ ﭘﺎك و ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫ﺷﺐ ﻧﺒﺪ ﻧﻮرى ﻧﺪﻳﺪى رﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻧﻮر ﭘﻴﺪا ﺷﺪ ﺗﺮا‬

‫دﻳﺪن ﻧﻮر اﺳﺖ ﺁن ﮔﻪ دﻳﺪ رﻧﮓ‬

‫وﻳﻦ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻧﻮر داﻧﻰ ﺑﻰدرﻧﮓ‬

‫رﻧﺞ و ﻏﻢ را ﺣﻖ ﭘﻰ ﺁن ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺿﺪ ﺧﻮش دﻟﻰ ﺁﻳﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻧﻬﺎﻧﻴﻬﺎ ﺑﻪ ﺿﺪ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺣﻖ را ﻧﻴﺴﺖ ﺿﺪ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﻧﻮر ﺑﻮد ﺁن ﮔﻪ ﺑﻪ رﻧﮓ‬

‫ﺿﺪ ﺑﻪ ﺿﺪ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ﭼﻮن روم و زﻧﮓ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺿﺪ ﻧﻮر داﻧﺴﺘﻰ ﺗﻮ ﻧﻮر‬

‫ﺿﺪ ﺿﺪ را ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ در ﺻﺪور‬

‫ﻧﻮر ﺣﻖ را ﻧﻴﺴﺖ ﺿﺪى در وﺟﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺿﺪ او را ﺗﻮان ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻮد‬

‫ﻻﺟﺮم أﺑﺼﺎرﻧﺎ ﻻ ﺗﺪرآﻪ‬

‫و هﻮ ﻳﺪرك ﺑﻴﻦ ﺗﻮ از ﻣﻮﺳﻰ و آﻪ‬

‫ﺻﻮرت از ﻣﻌﻨﻰ ﭼﻮ ﺷﻴﺮ از ﺑﻴﺸﻪ دان‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ ﺁواز و ﺳﺨﻦ ز اﻧﺪﻳﺸﻪ دان‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ و ﺁواز از اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻧﺪاﻧﻰ ﺑﺤﺮ اﻧﺪﻳﺸﻪ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن ﻣﻮج ﺳﺨﻦ دﻳﺪى ﻟﻄﻴﻒ‬

‫ﺑﺤﺮ ﺁن داﻧﻰ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ هﻢ ﺷﺮﻳﻒ‬

‫ﭼﻮن ز داﻧﺶ ﻣﻮج اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﺘﺎﺧﺖ‬

‫از ﺳﺨﻦ و ﺁواز او ﺻﻮرت ﺑﺴﺎﺧﺖ‬

‫از ﺳﺨﻦ ﺻﻮرت ﺑﺰاد و ﺑﺎز ﻣﺮد‬

‫ﻣﻮج ﺧﻮد را ﺑﺎز اﻧﺪر ﺑﺤﺮ ﺑﺮد‬

‫ﺻﻮرت از ﺑﻰﺻﻮرﺗﻰ ﺁﻣﺪ ﺑﺮون‬

‫ﺑﺎز ﺷﺪ آﻪ إِﻧﱠﺎ ِإَﻟ ْﻴ ِﻪ راﺟﻌﻮن‬

‫ﭘﺲ ﺗﺮا هﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮگ و رﺟﻌﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻓﺮﻣﻮد دﻧﻴﺎ ﺳﺎﻋﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻓﻜﺮ ﻣﺎ ﺗﻴﺮى اﺳﺖ از هﻮ در هﻮا‬

‫در هﻮا آﻰ ﭘﺎﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺧﺪا‬

‫هﺮ ﻧﻔﺲ ﻧﻮ ﻣﻰﺷﻮد دﻧﻴﺎ و ﻣﺎ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ از ﻧﻮ ﺷﺪن اﻧﺪر ﺑﻘﺎ‬

‫ﻋﻤﺮ هﻤﭽﻮن ﺟﻮى ﻧﻮ ﻧﻮ ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺮى ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ در ﺟﺴﺪ‬

‫ﺁن ز ﺗﻴﺮى ﻣﺴﺘﻤﺮ ﺷﻜﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺮر آﺶ ﺗﻴﺰ ﺟﻨﺒﺎﻧﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺷﺎخ ﺁﺗﺶ را ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺳﺎز‬

‫در ﻧﻈﺮ ﺁﺗﺶ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﺲ دراز‬

‫اﻳﻦ درازى ﻣﺪت از ﺗﻴﺰى ﺻﻨﻊ‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﺳﺮﻋﺖ اﻧﮕﻴﺰى ﺻﻨﻊ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻃﺎﻟﺐ اﻳﻦ ﺳﺮ اﮔﺮ ﻋﻼﻣﻪاى اﺳﺖ‬

‫ﻧﻚ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ آﻪ ﺳﺎﻣﻰ ﻧﺎﻣﻪاى اﺳﺖ‬

‫رﺳﻴﺪن ﺧﺮﮔﻮش ﺑﻪ ﺷﻴﺮ و ﺧﺸﻢ ﺷﻴﺮ ﺑﺮ وى‬ ‫ﺷﻴﺮ اﻧﺪر ﺁﺗﺶ و در ﺧﺸﻢ و ﺷﻮر‬

‫دﻳﺪ آﺎن ﺧﺮﮔﻮش ﻣﻰﺁﻳﺪ ز دور‬

‫ﻣﻰدود ﺑﻰدهﺸﺖ و ﮔﺴﺘﺎخ او‬

‫ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ و ﺗﻨﺪ و ﺗﻴﺰ و ﺗﺮش رو‬

‫آﺰ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺁﻣﺪن ﺗﻬﻤﺖ ﺑﻮد‬

‫وز دﻟﻴﺮى دﻓﻊ هﺮ رﻳﺒﺖ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪ او ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻧﺰدﻳﻚ ﺻﻒ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زد ﺷﻴﺮهﺎى اى ﻧﺎﺧﻠﻒ‬

‫ﻣﻦ آﻪ ﮔﺎوان را ز هﻢ ﺑﺪرﻳﺪﻩام‬

‫ﻣﻦ آﻪ ﮔﻮش ﭘﻴﻞ ﻧﺮ ﻣﺎﻟﻴﺪﻩام‬

‫ﻧﻴﻢ ﺧﺮﮔﻮﺷﻰ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫اﻣﺮ ﻣﺎ را اﻓﻜﻨﺪ او ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺗﺮك ﺧﻮاب ﻏﻔﻠﺖ ﺧﺮﮔﻮش آﻦ‬

‫ﻏﺮﻩى اﻳﻦ ﺷﻴﺮ اى ﺧﺮ ﮔﻮش آﻦ‬

‫ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺮﮔﻮش‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺧﺮﮔﻮش اﻻﻣﺎن ﻋﺬرﻳﻢ هﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ دهﺪ ﻋﻔﻮ ﺧﺪاوﻧﺪﻳﺖ دﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﻋﺬر اى ﻗﺼﻮر اﺑﻠﻬﺎن‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن ﺁﻳﻨﺪ در ﭘﻴﺶ ﺷﻬﺎن‬

‫ﻣﺮغ ﺑﻰوﻗﺘﻰ ﺳﺮت ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﻋﺬر اﺣﻤﻖ را ﻧﻤﻰ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﻋﺬر اﺣﻤﻖ ﺑﺪﺗﺮ از ﺟﺮﻣﺶ ﺑﻮد‬

‫ﻋﺬر ﻧﺎدان زهﺮ هﺮ داﻧﺶ ﺑﻮد‬

‫ﻋﺬرت اى ﺧﺮﮔﻮش از داﻧﺶ ﺗﻬﻰ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﻢ آﻪ در ﮔﻮﺷﻢ ﻧﻬﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ ﻧﺎآﺴﻰ را آﺲ ﺷﻤﺎر‬

‫ﻋﺬر اﺳﺘﻢ دﻳﺪﻩاى را ﮔﻮش دار‬

‫ﺧﺎص از ﺑﻬﺮ زآﺎت ﺟﺎﻩ ﺧﻮد‬

‫ﮔﻤﺮهﻰ را ﺗﻮ ﻣﺮان از راﻩ ﺧﻮد‬

‫ﺑﺤﺮ آﺎو ﺁﺑﻰ ﺑﻪ هﺮ ﺟﻮ ﻣﻰدهﺪ‬

‫هﺮ ﺧﺴﻰ را ﺑﺮ ﺳﺮ و رو ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫آﻢ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﺸﺖ درﻳﺎ زﻳﻦ آﺮم‬

‫از آﺮم درﻳﺎ ﻧﮕﺮدد ﺑﻴﺶ و آﻢ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ دارم ﻣﻦ آﺮم ﺑﺮ ﺟﺎى او‬

‫ﺟﺎﻣﻪى هﺮ آﺲ ﺑﺮم ﺑﺎﻻى او‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺸﻨﻮ ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺟﺎى ﻟﻄﻒ‬

‫ﺳﺮ ﻧﻬﺎدم ﭘﻴﺶ اژدرهﺎى ﻋﻨﻒ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ وﻗﺖ ﭼﺎﺷﺖ در راﻩ ﺁﻣﺪم‬

‫ﺑﺎ رﻓﻴﻖ ﺧﻮد ﺳﻮى ﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪم‬

‫ﺑﺎ ﻣﻦ از ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﺧﺮﮔﻮﺷﻰ دﮔﺮ‬

‫ﺟﻔﺖ و هﻤﺮﻩ آﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺁن ﻧﻔﺮ‬

‫ﺷﻴﺮى اﻧﺪر راﻩ ﻗﺼﺪ ﺑﻨﺪﻩ آﺮد‬

‫ﻗﺼﺪ هﺮ دو هﻤﺮﻩ ﺁﻳﻨﺪﻩ آﺮد‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺶ ﻣﺎ ﺑﻨﺪﻩى ﺷﺎهﻨﺸﻪاﻳﻢ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪﺗﺎﺷﺎن آﻪ ﺁن درﮔﻪاﻳﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎهﻨﺸﻪ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺮم دار‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻳﺎد هﺮ ﻧﺎآﺲ ﻣﻴﺎر‬

‫هﻢ ﺗﺮا و هﻢ ﺷﻬﺖ را ﺑﺮ درم‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻳﺎرت ﺑﮕﺮدﻳﺪ از درم‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺶ ﺑﮕﺬار ﺗﺎ ﺑﺎر دﮔﺮ‬

‫روى ﺷﻪ ﺑﻴﻨﻢ ﺑﺮم از ﺗﻮ ﺧﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ هﻤﺮﻩ را ﮔﺮو ﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‬

‫ور ﻧﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺗﻮ اﻧﺪر آﻴﺶ ﻣﻦ‬

‫ﻻﺑﻪ آﺮدﻳﻤﺶ ﺑﺴﻰ ﺳﻮدى ﻧﻜﺮد‬

‫ﻳﺎر ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺪ ﻣﺮا ﺑﮕﺬاﺷﺖ ﻓﺮد‬

‫ﻳﺎرم از زﻓﺘﻰ دو ﭼﻨﺪان ﺑﺪ آﻪ ﻣﻦ‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ و هﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ هﻢ ﺑﻪ ﺗﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ز ﺁن ﺷﻴﺮ اﻳﻦ رﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫رﺷﺘﻪى اﻳﻤﺎن ﻣﺎ ﺑﮕﺴﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫از وﻇﻴﻔﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ اوﻣﻴﺪ ﺑﺮ‬

‫ﺣﻖ هﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﺗﺮا و اﻟﺤﻖ ﻣﺮ‬

‫ﮔﺮ وﻇﻴﻔﻪ ﺑﺎﻳﺪت رﻩ ﭘﺎك آﻦ‬

‫هﻴﻦ ﺑﻴﺎ و دﻓﻊ ﺁن ﺑﻰﺑﺎك آﻦ‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻴﺮ ﺧﺮﮔﻮش را و روان ﺷﺪن ﺑﺎ او‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺑﺴﻢ اﻟﻠﱠﻪ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ او آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ در ﺷﻮ ﮔﺮ هﻤﻰﮔﻮﻳﻰ ﺗﻮ راﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺳﺰاى او و ﺻﺪ ﭼﻮن او دهﻢ‬

‫ور دروغ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺳﺰاى ﺗﻮ دهﻢ‬

‫اﻧﺪر ﺁﻣﺪ ﭼﻮن ﻗﻼووزى ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮد او را ﺑﻪ ﺳﻮى دام ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺳﻮى ﭼﺎهﻰ آﺎو ﻧﺸﺎﻧﺶ آﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﭼﺎﻩ ﻣﻎ را دام ﺟﺎﻧﺶ آﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ اﻳﻦ هﺮ دو ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﭼﺎﻩ‬

‫اﻳﻨﺖ ﺧﺮﮔﻮﺷﻰ ﭼﻮ ﺁﺑﻰ زﻳﺮ آﺎﻩ‬

‫ﺁب آﺎهﻰ را ﺑﻪ هﺎﻣﻮن ﻣﻰﺑﺮد‬

‫ﺁب آﻮهﻰ را ﻋﺠﺐ ﭼﻮن ﻣﻰﺑﺮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دام ﻣﻜﺮ او آﻤﻨﺪ ﺷﻴﺮ ﺑﻮد‬

‫ﻃﺮﻓﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﻰ آﻪ ﺷﻴﺮى ﻣﻰرﺑﻮد‬

‫ﻣﻮﺳﻴﻰ ﻓﺮﻋﻮن را ﺑﺎ رود ﻧﻴﻞ‬

‫ﻣﻰآﺸﺪ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮ و ﺟﻤﻊ ﺛﻘﻴﻞ‬

‫ﭘﺸﻪاى ﻧﻤﺮود را ﺑﺎ ﻧﻴﻢ ﭘﺮ‬

‫ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺪ ﺑﻰﻣﺤﺎﺑﺎ درز ﺳﺮ‬

‫ﺣﺎل ﺁن آﺎو ﻗﻮل دﺷﻤﻦ را ﺷﻨﻮد‬

‫ﺑﻴﻦ ﺟﺰاى ﺁن آﻪ ﺷﺪ ﻳﺎر ﺣﺴﻮد‬

‫ﺣﺎل ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ آﻪ هﺎﻣﺎن را ﺷﻨﻮد‬

‫ﺣﺎل ﻧﻤﺮودى آﻪ ﺷﻴﻄﺎن را ﺷﻨﻮد‬

‫دﺷﻤﻦ ار ﭼﻪ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﮔﻮﻳﺪت‬

‫دام دان ﮔﺮ ﭼﻪ ز داﻧﻪ ﮔﻮﻳﺪت‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﻗﻨﺪى دهﺪ ﺁن زهﺮ دان‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻟﻄﻔﻰ آﻨﺪ ﺁن ﻗﻬﺮ دان‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ ﺁﻳﺪ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﻏﻴﺮ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫دﺷﻤﻨﺎن را ﺑﺎز ﻧﺸﻨﺎﺳﻰ ز دوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ اﺑﺘﻬﺎل ﺁﻏﺎز آﻦ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ و ﺗﺴﺒﻴﺢ و روزﻩ ﺳﺎز آﻦ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻰآﻦ آﺎى ﺗﻮ ﻋﻼم اﻟﻐﻴﻮب‬

‫زﻳﺮ ﺳﻨﮓ ﻣﻜﺮ ﺑﺪ ﻣﺎ را ﻣﻜﻮب‬

‫ﮔﺮ ﺳﮕﻰ آﺮدﻳﻢ اى ﺷﻴﺮ ﺁﻓﺮﻳﻦ‬

‫ﺷﻴﺮ را ﻣﮕﻤﺎر ﺑﺮ ﻣﺎ زﻳﻦ آﻤﻴﻦ‬

‫ﺁب ﺧﻮش را ﺻﻮرت ﺁﺗﺶ ﻣﺪﻩ‬

‫اﻧﺪر ﺁﺗﺶ ﺻﻮرت ﺁﺑﻰ ﻣﻨﻪ‬

‫از ﺷﺮاب ﻗﻬﺮ ﭼﻮن ﻣﺴﺘﻰ دهﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻬﺎ را ﺻﻮرت هﺴﺘﻰ دهﻰ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﻣﺴﺘﻰ ﺑﻨﺪ ﭼﺸﻢ از دﻳﺪ ﭼﺸﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺳﻨﮓ ﮔﻮهﺮ ﭘﺸﻢ ﻳﺸﻢ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﻣﺴﺘﻰ ﺣﺴﻬﺎ ﻣﺒﺪل ﺷﺪن‬

‫ﭼﻮب ﮔﺰ اﻧﺪر ﻧﻈﺮ ﺻﻨﺪل ﺷﺪن‬

‫ﻗﺼﻪى هﺪهﺪ و ﺳﻠﻴﻤﺎن در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﭼﻮن ﻗﻀﺎ ﺁﻳﺪ ﭼﺸﻤﻬﺎى روﺷﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮد‬ ‫ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن را ﺳﺮاﭘﺮدﻩ زدﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺮﻏﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫هﻢ زﺑﺎن و ﻣﺤﺮم ﺧﻮد ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ او ﻳﻚ ﻳﻚ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺮﻏﺎن ﺗﺮك آﺮدﻩ ﺟﻴﻚ ﺟﻴﻚ‬

‫ﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﺸﺘﻪ اﻓﺼﺢ ﻣﻦ اﺧﻴﻚ‬

‫هﻢ زﺑﺎﻧﻰ ﺧﻮﻳﺸﻰ و ﭘﻴﻮﻧﺪى اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮد ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﺎن ﭼﻮن ﺑﻨﺪى اﺳﺖ‬

‫اى ﺑﺴﺎ هﻨﺪو و ﺗﺮك هﻢ زﺑﺎن‬

‫اى ﺑﺴﺎ دو ﺗﺮك ﭼﻮن ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن‬

‫ﭘﺲ زﺑﺎن ﻣﺤﺮﻣﻰ ﺧﻮد دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫هﻢ دﻟﻰ از هﻢ زﺑﺎﻧﻰ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻏﻴﺮ ﻧﻄﻖ و ﻏﻴﺮ اﻳﻤﺎ و ﺳﺠﻞ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺗﺮﺟﻤﺎن ﺧﻴﺰد ز دل‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺮﻏﺎن هﺮ ﻳﻜﻰ اﺳﺮار ﺧﻮد‬

‫از هﻨﺮ وز داﻧﺶ و از آﺎر ﺧﻮد‬

‫ﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ واﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫از ﺑﺮاى ﻋﺮﺿﻪ ﺧﻮد را ﻣﻰﺳﺘﻮد‬

‫از ﺗﻜﺒﺮ ﻧﻰ و از هﺴﺘﻰ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺁن ﺗﺎ رﻩ دهﺪ او را ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺑﺮدﻩاى را ﺧﻮاﺟﻪاى‬

‫ﻋﺮﺿﻪ دارد از هﻨﺮ دﻳﺒﺎﺟﻪاى‬

‫ﭼﻮن آﻪ دارد از ﺧﺮﻳﺪارﻳﺶ ﻧﻨﮓ‬

‫ﺧﻮد آﻨﺪ ﺑﻴﻤﺎر و آﺮ و ﺷﻞ و ﻟﻨﮓ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ هﺪهﺪ رﺳﻴﺪ و ﭘﻴﺸﻪاش‬

‫و ﺁن ﺑﻴﺎن ﺻﻨﻌﺖ و اﻧﺪﻳﺸﻪاش‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ ﻳﻚ هﻨﺮ آﺎن آﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮﻳﻢ ﮔﻔﺖ آﻮﺗﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺮ ﮔﻮ ﺗﺎ آﺪام اﺳﺖ ﺁن هﻨﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺁن ﮔﻪ آﻪ ﺑﺎﺷﻢ اوج ﺑﺮ‬

‫ﺑﻨﮕﺮم از اوج ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺁب در ﻗﻌﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ آﺠﺎﻳﺴﺖ و ﭼﻪ ﻋﻤﻖ اﺳﺘﺶ ﭼﻪ رﻧﮓ‬

‫از ﭼﻪ ﻣﻰﺟﻮﺷﺪ ز ﺧﺎآﻰ ﻳﺎ ز ﺳﻨﮓ‬

‫اى ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻬﺮ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ را‬

‫در ﺳﻔﺮ ﻣﻰدار اﻳﻦ ﺁﮔﺎﻩ را‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ اى ﻧﻴﻜﻮ رﻓﻴﻖ‬

‫در ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎى ﺑﻰﺁب ﻋﻤﻴﻖ‬

‫ﻃﻌﻨﻪى زاغ در دﻋﻮى هﺪهﺪ‬ ‫زاغ ﭼﻮن ﺑﺸﻨﻮد ﺁﻣﺪ از ﺣﺴﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ آﺎو آﮋ ﮔﻔﺖ و ﺑﺪ‬

‫از ادب ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﻪ ﻣﻘﺎل‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺧﻮد ﻻف دروﻏﻴﻦ و ﻣﺤﺎل‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮ او را اﻳﻦ ﻧﻈﺮ ﺑﻮدى ﻣﺪام‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪى زﻳﺮ ﻣﺸﺘﻰ ﺧﺎك دام‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺁﻣﺪى در دام او‬

‫ﭼﻮن ﻗﻔﺲ اﻧﺪر ﺷﺪى ﻧﺎآﺎم او‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ اى هﺪهﺪ رواﺳﺖ‬

‫آﺰ ﺗﻮ در اول ﻗﺪح اﻳﻦ درد ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻳﻰ ﻣﺴﺘﻰ اى ﺧﻮردﻩ ﺗﻮ دوغ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻻﻓﻰ زﻧﻰ ﺁن ﮔﻪ دروغ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٦٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ هﺪهﺪ ﻃﻌﻨﻪى زاغ را‬ ‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻋﻮر ﮔﺪاى‬

‫ﻗﻮل دﺷﻤﻦ ﻣﺸﻨﻮ از ﺑﻬﺮ ﺧﺪاى‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺑﻄﻼن اﺳﺖ دﻋﻮى آﺮدﻧﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻬﺎدم ﺳﺮ ﺑﺒﺮ اﻳﻦ ﮔﺮدﻧﻢ‬

‫زاغ آﺎو ﺣﻜﻢ ﻗﻀﺎ را ﻣﻨﻜﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ هﺰاران ﻋﻘﻞ دارد آﺎﻓﺮ اﺳﺖ‬

‫در ﺗﻮ ﺗﺎ آﺎﻓﻰ ﺑﻮد از آﺎﻓﺮان‬

‫ﺟﺎى ﮔﻨﺪ و ﺷﻬﻮﺗﻰ ﭼﻮن آﺎف ران‬

‫ﻣﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ دام را اﻧﺪر هﻮا‬

‫ﮔﺮ ﻧﭙﻮﺷﺪ ﭼﺸﻢ ﻋﻘﻠﻢ را ﻗﻀﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ ﺁﻳﺪ ﺷﻮد داﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﻣﻪ ﺳﻴﻪ ﮔﺮدد ﺑﮕﻴﺮد ﺁﻓﺘﺎب‬

‫از ﻗﻀﺎ اﻳﻦ ﺗﻌﺒﻴﻪ آﻰ ﻧﺎدر اﺳﺖ‬

‫از ﻗﻀﺎ دان آﺎو ﻗﻀﺎ را ﻣﻨﻜﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻗﺼﻪى ﺁدم ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم و ﺑﺴﺘﻦ ﻗﻀﺎ ﻧﻈﺮ او را از ﻣﺮاﻋﺎت ﺻﺮﻳﺢ ﻧﻬﻰ و ﺗﺮك ﺗﺎوﻳﻞ‬ ‫ﺑﻮ اﻟﺒﺸﺮ آﺎو ﻋﻠﻢ اﻻﺳﻤﺎ ﺑﮓ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻋﻠﻤﺶ اﻧﺪر هﺮ رگ اﺳﺖ‬

‫اﺳﻢ هﺮ ﭼﻴﺰى ﭼﻨﺎن آﺎن ﭼﻴﺰ هﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺟﺎن او را داد دﺳﺖ‬

‫هﺮ ﻟﻘﺐ آﺎو داد ﺁن ﻣﺒﺪل ﻧﺸﺪ‬

‫ﺁن آﻪ ﭼﺴﺘﺶ ﺧﻮاﻧﺪ او آﺎهﻞ ﻧﺸﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﺁﺧﺮ ﻣﻮﻣﻦ اﺳﺖ اول ﺑﺪﻳﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﺁﺧﺮ آﺎﻓﺮ او را ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫اﺳﻢ هﺮ ﭼﻴﺰى ﺗﻮ از داﻧﺎ ﺷﻨﻮ‬

‫ﺳﺮ رﻣﺰ ﻋﻠﻢ اﻻﺳﻤﺎ ﺷﻨﻮ‬

‫اﺳﻢ هﺮ ﭼﻴﺰى ﺑﺮ ﻣﺎ ﻇﺎهﺮش‬

‫اﺳﻢ هﺮ ﭼﻴﺰى ﺑﺮ ﺧﺎﻟﻖ ﺳﺮش‬

‫ﻧﺰد ﻣﻮﺳﻰ ﻧﺎم ﭼﻮﺑﺶ ﺑﺪ ﻋﺼﺎ‬

‫ﻧﺰد ﺧﺎﻟﻖ ﺑﻮد ﻧﺎﻣﺶ اژدهﺎ‬

‫ﺑﺪ ﻋﻤﺮ را ﻧﺎم اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻮﻣﻦ ﺑﻮد ﻧﺎﻣﺶ در اﻟﺴﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﺪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺎ ﻧﺎﻣﺶ ﻣﻨﻰ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺣﻖ اﻳﻦ ﻧﻘﺶ ﺑﺪ آﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﻰ‬

‫ﺻﻮرﺗﻰ ﺑﻮد اﻳﻦ ﻣﻨﻰ اﻧﺪر ﻋﺪم‬

‫ﭘﻴﺶ ﺣﻖ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﻪ ﺑﻴﺶ و ﻧﻪ آﻢ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ ﺁن ﺁﻣﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺎم ﻣﺎ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺣﻀﺮت آﺎن ﺑﻮد اﻧﺠﺎم ﻣﺎ‬

‫ﻣﺮد را ﺑﺮ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻧﺎﻣﻰ ﻧﻬﺪ‬

‫ﻧﻪ ﺑﺮ ﺁن آﺎو ﻋﺎرﻳﺖ ﻧﺎﻣﻰ ﻧﻬﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٦١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﺸﻢ ﺁدم ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﻮر ﭘﺎك دﻳﺪ‬

‫ﺟﺎن و ﺳﺮ ﻧﺎﻣﻬﺎ ﮔﺸﺘﺶ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻠﻚ اﻧﻮار ﺣﻖ در وى ﺑﻴﺎﻓﺖ‬

‫در ﺳﺠﻮد اﻓﺘﺎد و در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﺪح اﻳﻦ ﺁدم آﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻣﻰﺑﺮم‬

‫ﻗﺎﺻﺮم ﮔﺮ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺸﻤﺮم‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ داﻧﺴﺖ و ﭼﻮن ﺁﻣﺪ ﻗﻀﺎ‬

‫داﻧﺶ ﻳﻚ ﻧﻬﻰ ﺷﺪ ﺑﺮ وى ﺧﻄﺎ‬

‫آﺎى ﻋﺠﺐ ﻧﻬﻰ از ﭘﻰ ﺗﺤﺮﻳﻢ ﺑﻮد‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﺎوﻳﻠﻰ ﺑﺪ و ﺗﻮهﻴﻢ ﺑﻮد‬

‫در دﻟﺶ ﺗﺎوﻳﻞ ﭼﻮن ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﻃﺒﻊ در ﺣﻴﺮت ﺳﻮى ﮔﻨﺪم ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن را ﺧﺎر ﭼﻮن در ﭘﺎى رﻓﺖ‬

‫دزد ﻓﺮﺻﺖ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬آﺎﻻ ﺑﺮد ﺗﻔﺖ‬

‫ﭼﻮن ز ﺣﻴﺮت رﺳﺖ ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﺑﻪ راﻩ‬

‫دﻳﺪ ﺑﺮدﻩ دزد رﺧﺖ از آﺎرﮔﺎﻩ‬

‫رﺑﻨﺎ إﻧﺎ ﻇﻠﻤﻨﺎ ﮔﻔﺖ و ﺁﻩ‬

‫ﻳﻌﻨﻰ ﺁﻣﺪ ﻇﻠﻤﺖ و ﮔﻢ ﮔﺸﺖ راﻩ‬

‫ﭘﺲ ﻗﻀﺎ اﺑﺮى ﺑﻮد ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﭘﻮش‬

‫ﺷﻴﺮ و اژدرهﺎ ﺷﻮد زو هﻤﭽﻮ ﻣﻮش‬

‫ﻣﻦ اﮔﺮ داﻣﻰ ﻧﺒﻴﻨﻢ ﮔﺎﻩ ﺣﻜﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎهﻠﻢ در راﻩ ﺣﻜﻢ‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن آﺎو ﻧﻜﻮ آﺎرى ﮔﺮﻓﺖ‬

‫زور را ﺑﮕﺬاﺷﺖ او زارى ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻗﻀﺎ ﭘﻮﺷﺪ ﺳﻴﻪ هﻤﭽﻮن ﺷﺒﺖ‬

‫هﻢ ﻗﻀﺎ دﺳﺘﺖ ﺑﮕﻴﺮد ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻗﻀﺎ ﺻﺪ ﺑﺎر ﻗﺼﺪ ﺟﺎن آﻨﺪ‬

‫هﻢ ﻗﻀﺎ ﺟﺎﻧﺖ دهﺪ درﻣﺎن آﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻗﻀﺎ ﺻﺪ ﺑﺎر اﮔﺮ راهﺖ زﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻓﺮاز ﭼﺮخ ﺧﺮﮔﺎهﺖ زﻧﺪ‬

‫از آﺮم دان اﻳﻦ آﻪ ﻣﻰﺗﺮﺳﺎﻧﺪت‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ اﻳﻤﻨﻰ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪت‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﮔﺸﺖ دﻳﺮ‬

‫ﮔﻮش آﻦ ﺗﻮ ﻗﺼﻪى ﺧﺮﮔﻮش و ﺷﻴﺮ‬

‫ﭘﺎى واﭘﺲ آﺸﻴﺪن ﺧﺮﮔﻮش از ﺷﻴﺮ ﭼﻮن ﻧﺰدﻳﻚ ﭼﺎﻩ رﺳﻴﺪ‬ ‫ﭼﻮن آﻪ ﻧﺰد ﭼﺎﻩ ﺁﻣﺪ ﺷﻴﺮ دﻳﺪ‬

‫آﺰ رﻩ ﺁن ﺧﺮﮔﻮش ﻣﺎﻧﺪ و ﭘﺎ آﺸﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﺎ واﭘﺲ آﺸﻴﺪى ﺗﻮ ﭼﺮا‬

‫ﭘﺎى را واﭘﺲ ﻣﻜﺶ ﭘﻴﺶ اﻧﺪر ﺁ‬

‫ﮔﻔﺖ آﻮ ﭘﺎﻳﻢ آﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎى رﻓﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﻟﺮزﻳﺪ و دل از ﺟﺎى رﻓﺖ‬

‫رﻧﮓ روﻳﻢ را ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ ﭼﻮ زر‬

‫ز اﻧﺪرون ﺧﻮد ﻣﻰدهﺪ رﻧﮕﻢ ﺧﺒﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٦٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻖ ﭼﻮ ﺳﻴﻤﺎ را ﻣﻌﺮف ﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻋﺎرف ﺳﻮى ﺳﻴﻤﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫رﻧﮓ و ﺑﻮ ﻏﻤﺎز ﺁﻣﺪ ﭼﻮن ﺟﺮس‬

‫از ﻓﺮس ﺁﮔﻪ آﻨﺪ ﺑﺎﻧﮓ ﻓﺮس‬

‫ﺑﺎﻧﮓ هﺮ ﭼﻴﺰى رﺳﺎﻧﺪ زو ﺧﺒﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮ از ﺑﺎﻧﮓ در‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﺗﻤﻴﻴﺰ آﺴﺎن‬

‫ﻣﺮء ﻣﺨﻔﻰ ﻟﺪى ﻃﻰ اﻟﻠﺴﺎن‬

‫رﻧﮓ رو از ﺣﺎل دل دارد ﻧﺸﺎن‬

‫رﺣﻤﺘﻢ آﻦ ﻣﻬﺮ ﻣﻦ در دل ﻧﺸﺎن‬

‫رﻧﮓ روى ﺳﺮخ دارد ﺑﺎﻧﮓ ﺷﻜﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ روى زرد ﺑﺎﺷﺪ ﺻﺒﺮ و ﻧﻜﺮ‬

‫در ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﺁن آﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺮد‬

‫رﻧﮓ رو و ﻗﻮت و ﺳﻴﻤﺎ ﺑﺮد‬

‫ﺁن آﻪ در هﺮ ﭼﻪ در ﺁﻳﺪ ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫هﺮ درﺧﺖ از ﺑﻴﺦ و ﺑﻦ او ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫در ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﺁن آﻪ از وى ﮔﺸﺖ ﻣﺎت‬

‫ﺁدﻣﻰ و ﺟﺎﻧﻮر ﺟﺎﻣﺪ ﻧﺒﺎت‬

‫اﻳﻦ ﺧﻮد اﺟﺰاﻳﻨﺪ آﻠﻴﺎت از او‬

‫زرد آﺮدﻩ رﻧﮓ و ﻓﺎﺳﺪ آﺮدﻩ ﺑﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺟﻬﺎن ﮔﻪ ﺻﺎﺑﺮ اﺳﺖ و ﮔﻪ ﺷﻜﻮر‬

‫ﺑﻮﺳﺘﺎن ﮔﻪ ﺣﻠﻪ ﭘﻮﺷﺪ ﮔﺎﻩ ﻋﻮر‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ آﺎو ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﻧﺎرﮔﻮن‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ دﻳﮕﺮ ﺷﻮد او ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫اﺧﺘﺮان ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﭼﺎر ﻃﺎق‬

‫ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺒﺘﻼى اﺣﺘﺮاق‬

‫ﻣﺎﻩ آﺎو اﻓﺰود ز اﺧﺘﺮ در ﺟﻤﺎل‬

‫ﺷﺪ ز رﻧﺞ دق او هﻤﭽﻮن ﺧﻴﺎل‬

‫اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﺳﻜﻮن ﺑﺎ ادب‬

‫اﻧﺪر ﺁرد زﻟﺰﻟﻪش در ﻟﺮز ﺗﺐ‬

‫اى ﺑﺴﺎ آﻪ زﻳﻦ ﺑﻼى ﻣﺮدﻩرﻳﮓ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن او ﺧﺮد و رﻳﮓ‬

‫اﻳﻦ هﻮا ﺑﺎ روح ﺁﻣﺪ ﻣﻘﺘﺮن‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ ﺁﻳﺪ وﺑﺎ ﮔﺸﺖ و ﻋﻔﻦ‬

‫ﺁب ﺧﻮش آﺎو روح را هﻤﺸﻴﺮﻩ ﺷﺪ‬

‫در ﻏﺪﻳﺮى زرد و ﺗﻠﺦ و ﺗﻴﺮﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ آﺎو ﺑﺎد دارد در ﺑﺮوت‬

‫هﻢ ﻳﻜﻰ ﺑﺎدى ﺑﺮ او ﺧﻮاﻧﺪ ﻳﻤﻮت‬

‫ﺣﺎل درﻳﺎ ز اﺿﻄﺮاب و ﺟﻮش او‬

‫ﻓﻬﻢ آﻦ ﺗﺒﺪﻳﻠﻬﺎى هﻮش او‬

‫ﭼﺮخ ﺳﺮ ﮔﺮدان آﻪ اﻧﺪر ﺟﺴﺘﺠﻮﺳﺖ‬

‫ﺣﺎل او ﭼﻮن ﺣﺎل ﻓﺮزﻧﺪان اوﺳﺖ‬

‫ﮔﻪ ﺣﻀﻴﺾ و ﮔﻪ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﮔﺎﻩ اوج‬

‫اﻧﺪر او از ﺳﻌﺪ و ﻧﺤﺴﻰ ﻓﻮج ﻓﻮج‬

‫از ﺧﻮد اى ﺟﺰوى ز آﻠﻬﺎ ﻣﺨﺘﻠﻂ‬

‫ﻓﻬﻢ ﻣﻰآﻦ ﺣﺎﻟﺖ هﺮ ﻣﻨﺒﺴﻂ‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﻠﻴﺎت را رﻧﺞ اﺳﺖ و درد‬

‫ﺟﺰو اﻳﺸﺎن ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ روى زرد‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺟﺰوى آﺎو ز اﺿﺪاد اﺳﺖ ﺟﻤﻊ‬

‫ز ﺁب و ﺧﺎك و ﺁﺗﺶ و ﺑﺎد اﺳﺖ ﺟﻤﻊ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٦٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﻋﺠﺐ ﻧﺒﻮد آﻪ ﻣﻴﺶ از ﮔﺮگ ﺟﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻋﺠﺐ آﺎﻳﻦ ﻣﻴﺶ دل در ﮔﺮگ ﺑﺴﺖ‬

‫زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺁﺷﺘﻰ ﺿﺪهﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺮگ ﺁن آﺎﻧﺪر ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن ﺟﻨﮓ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﻟﻄﻒ ﺣﻖ اﻳﻦ ﺷﻴﺮ را و ﮔﻮر را‬

‫اﻟﻒ دادﻩ ﺳﺖ اﻳﻦ دو ﺿﺪ دور را‬

‫ﭼﻮن ﺟﻬﺎن رﻧﺠﻮر و زﻧﺪاﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ رﻧﺠﻮر اﮔﺮ ﻓﺎﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻴﺮ او از اﻳﻦ رو ﭘﻨﺪهﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﭘﺲ ﻣﺎﻧﺪﻩام زﻳﻦ ﺑﻨﺪهﺎ‬

‫ﭘﺮﺳﻴﺪن ﺷﻴﺮ از ﺳﺒﺐ ﭘﺎى واﭘﺲ آﺸﻴﺪن ﺧﺮﮔﻮش‬ ‫ﺷﻴﺮ ﮔﻔﺘﺶ ﺗﻮ ز اﺳﺒﺎب ﻣﺮض‬

‫اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﮔﻮ ﺧﺎص آﺎﻳﻦ اﺳﺘﻢ ﻏﺮض‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﺷﻴﺮ اﻧﺪر اﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﺎآﻦ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻗﻠﻌﻪ ز ﺁﻓﺎت اﻳﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻗﻌﺮ ﭼﻪ ﺑﮕﺰﻳﺪ هﺮ آﻰ ﻋﺎﻗﻞ اﺳﺖ‬

‫ز ﺁن آﻪ در ﺧﻠﻮت ﺻﻔﺎهﺎى دل اﺳﺖ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ ﭼﻪ ﺑﻪ آﻪ ﻇﻠﻤﺘﻬﺎى ﺧﻠﻖ‬

‫ﺳﺮ ﻧﺒﺮد ﺁن آﺲ آﻪ ﮔﻴﺮد ﭘﺎى ﺧﻠﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﺶ ﺁ زﺧﻤﻢ او را ﻗﺎهﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺒﻴﻦ آﺎن ﺷﻴﺮ در ﭼﻪ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺳﻮزﻳﺪﻩام ز ﺁن ﺁﺗﺸﻰ‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﺮ اﻧﺪر ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﻢ آﺸﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﭙﺸﺖ ﺗﻮ ﻣﻦ اى آﺎن آﺮم‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﮕﺸﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ در ﺑﻨﮕﺮم‬

‫ﻧﻈﺮ آﺮدن ﺷﻴﺮ در ﭼﺎﻩ و دﻳﺪن ﻋﻜﺲ ﺧﻮد را و ﺁن ﺧﺮﮔﻮش را‬ ‫ﭼﻮن آﻪ ﺷﻴﺮ اﻧﺪر ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺶ آﺸﻴﺪ‬

‫در ﭘﻨﺎﻩ ﺷﻴﺮ ﺗﺎ ﭼﻪ ﻣﻰدوﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ در ﭼﻪ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪﻧﺪ اﻧﺪر ﺁب‬

‫اﻧﺪر ﺁب از ﺷﻴﺮ و او در ﺗﺎﻓﺖ ﺗﺎب‬

‫ﺷﻴﺮ ﻋﻜﺲ ﺧﻮﻳﺶ دﻳﺪ از ﺁب ﺗﻔﺖ‬

‫ﺷﻜﻞ ﺷﻴﺮى در ﺑﺮش ﺧﺮﮔﻮش زﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﺼﻢ ﺧﻮﻳﺶ را در ﺁب دﻳﺪ‬

‫ﻣﺮ و را ﺑﮕﺬاﺷﺖ و اﻧﺪر ﭼﻪ ﺟﻬﻴﺪ‬

‫در ﻓﺘﺎد اﻧﺪر ﭼﻬﻰ آﺎو آﻨﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ز ﺁن آﻪ ﻇﻠﻤﺶ در ﺳﺮش ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٦٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﺎﻩ ﻣﻈﻠﻢ ﮔﺸﺖ ﻇﻠﻢ ﻇﺎﻟﻤﺎن‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻤﺎن‬

‫هﺮ آﻪ ﻇﺎﻟﻤﺘﺮ ﭼﻬﺶ ﺑﺎ هﻮلﺗﺮ‬

‫ﻋﺪل ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺳﺖ ﺑﺪﺗﺮ را ﺑﺘﺮ‬

‫اى آﻪ ﺗﻮ از ﻇﻠﻢ ﭼﺎهﻰ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫دان آﻪ ﺑﻬﺮ ﺧﻮﻳﺶ داﻣﻰ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﮔﺮد ﺧﻮد ﭼﻮن آﺮم ﭘﻴﻠﻪ ﺑﺮ ﻣﺘﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺧﻮد ﭼﻪ ﻣﻰآﻨﻰ اﻧﺪازﻩ آﻦ‬

‫ﻣﺮ ﺿﻌﻴﻔﺎن را ﺗﻮ ﺑﻰﺧﺼﻤﻰ ﻣﺪان‬

‫از ﻧﺒﻰ ذا ﺟﺎء ﻧﺼﺮ اﻟﻠﱠﻪ ﺧﻮان‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﭘﻴﻠﻰ ﺧﺼﻢ ﺗﻮ از ﺗﻮ رﻣﻴﺪ‬

‫ﻧﻚ ﺟﺰا ﻃﻴﺮا اﺑﺎﺑﻴﻠﺖ رﺳﻴﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺿﻌﻴﻔﻰ در زﻣﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ اﻣﺎن‬

‫ﻏﻠﻐﻞ اﻓﺘﺪ در ﺳﭙﺎﻩ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪﻧﺪاﻧﺶ ﮔﺰى ﭘﺮ ﺧﻮن آﻨﻰ‬

‫درد دﻧﺪاﻧﺖ ﺑﮕﻴﺮد ﭼﻮن آﻨﻰ‬

‫ﺷﻴﺮ ﺧﻮد را دﻳﺪ در ﭼﻪ وز ﻏﻠﻮ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ ﺁن دم از ﻋﺪو‬

‫ﻋﻜﺲ ﺧﻮد را او ﻋﺪوى ﺧﻮﻳﺶ دﻳﺪ‬

‫ﻻ ﺟﺮم ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﻤﺸﻴﺮى آﺸﻴﺪ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻇﻠﻤﻰ آﻪ ﺑﻴﻨﻰ از آﺴﺎن‬

‫ﺧﻮى ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ در اﻳﺸﺎن اى ﻓﻼن‬

‫اﻧﺪر اﻳﺸﺎن ﺗﺎﻓﺘﻪ هﺴﺘﻰ ﺗﻮ‬

‫از ﻧﻔﺎق و ﻇﻠﻢ و ﺑﺪ ﻣﺴﺘﻰ ﺗﻮ‬

‫ﺁن ﺗﻮﻳﻰ و ﺁن زﺧﻢ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺧﻮد ﺁن دم ﺗﺎر ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻰﺗﻨﻰ‬

‫در ﺧﻮد ﺁن ﺑﺪ را ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ ﻋﻴﺎن‬

‫ور ﻧﻪ دﺷﻤﻦ ﺑﻮدﻳﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻰآﻨﻰ اى ﺳﺎدﻩ ﻣﺮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن ﺷﻴﺮى آﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺣﻤﻠﻪ آﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﺧﻮى ﺧﻮد اﻧﺪر رﺳﻰ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪاﻧﻰ آﺰ ﺗﻮ ﺑﻮد ﺁن ﻧﺎآﺴﻰ‬

‫ﺷﻴﺮ را در ﻗﻌﺮ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ آﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻘﺶ او ﺁن آﺶ دﮔﺮ آﺲ ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫هﺮ آﻪ دﻧﺪان ﺿﻌﻴﻔﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﺎر ﺁن ﺷﻴﺮ ﻏﻠﻂ ﺑﻴﻦ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫اى ﺑﺪﻳﺪﻩ ﻋﻜﺲ ﺑﺪ ﺑﺮ روى ﻋﻢ‬

‫ﺑﺪ ﻧﻪ ﻋﻢ اﺳﺖ ﺁن ﺗﻮﻳﻰ از ﺧﻮد ﻣﺮم‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن ﺁﻳﻴﻨﻪى هﻤﺪﻳﮕﺮﻧﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻣﻰاز ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺁورﻧﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺖ داﺷﺘﻰ ﺷﻴﺸﻪى آﺒﻮد‬

‫ز ﺁن ﺳﺒﺐ ﻋﺎﻟﻢ آﺒﻮدت ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ آﻮرى اﻳﻦ آﺒﻮدى دان ز ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺪ ﮔﻮ‪ ،‬ﻣﮕﻮ آﺲ را ﺗﻮ ﺑﻴﺶ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ ار ﻳﻨﻈﺮ ﺑﻨﻮر اﻟﻠﱠﻪ ﻧﺒﻮد‬

‫ﻏﻴﺐ ﻣﻮﻣﻦ را ﺑﺮهﻨﻪ ﭼﻮن ﻧﻤﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺗﻮ ﻳﻨﻈﺮ ﺑﻨﺎر اﻟﻠﱠﻪ ﺑﺪى‬

‫در ﺑﺪى از ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪى‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك ﺁب ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺑﺰن‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﻧﺎر ﺗﻮ ﻧﻮر اى ﺑﻮ اﻟﺤﺰن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٦٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ ﺑﺰن ﻳﺎ رﺑﻨﺎ ﺁب ﻃﻬﻮر‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد اﻳﻦ ﻧﺎر ﻋﺎﻟﻢ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻮر‬

‫ﺁب درﻳﺎ ﺟﻤﻠﻪ در ﻓﺮﻣﺎن ﺗﺴﺖ‬

‫ﺁب و ﺁﺗﺶ اى ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁن ﺗﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻰ ﺁﺗﺶ ﺁب ﺧﻮش ﺷﻮد‬

‫ور ﻧﺨﻮاهﻰ ﺁب هﻢ ﺁﺗﺶ ﺷﻮد‬

‫اﻳﻦ ﻃﻠﺐ در ﻣﺎ هﻢ از اﻳﺠﺎد ﺗﺴﺖ‬

‫رﺳﺘﻦ از ﺑﻰداد ﻳﺎ رب داد ﺗﺴﺖ‬

‫ﺑﻰﻃﻠﺐ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻃﻠﺐﻣﺎن دادﻩاى‬

‫ﮔﻨﺞ اﺣﺴﺎن ﺑﺮ هﻤﻪ ﺑﮕﺸﺎدﻩاى‬

‫ﻣﮋدﻩ ﺑﺮدن ﺧﺮﮔﻮش ﺳﻮى ﻧﺨﺠﻴﺮان آﻪ ﺷﻴﺮ در ﭼﺎﻩ اﻓﺘﺎد‬ ‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﺮﮔﻮش از رهﺎﻳﻰ ﺷﺎد ﮔﺸﺖ‬

‫ﺳﻮى ﻧﺨﺠﻴﺮان دوان ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ دﺷﺖ‬

‫ﺷﻴﺮ را ﭼﻮن دﻳﺪ در ﭼﻪ آﺸﺘﻪ زار‬

‫ﭼﺮخ ﻣﻰزد ﺷﺎدﻣﺎن ﺗﺎ ﻣﺮﻏﺰار‬

‫دﺳﺖ ﻣﻰزد ﭼﻮن رهﻴﺪ از دﺳﺖ ﻣﺮگ‬

‫ﺳﺒﺰ و رﻗﺼﺎن در هﻮا ﭼﻮن ﺷﺎخ و ﺑﺮگ‬

‫ﺷﺎخ و ﺑﺮگ از ﺣﺒﺲ ﺧﺎك ﺁزاد ﺷﺪ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁورد و ﺣﺮﻳﻒ ﺑﺎد ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎ ﭼﻮن ﺷﺎخ را ﺑﺸﻜﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻻى درﺧﺖ اﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ زﺑﺎن ﺷﻄﺎﻩ ﺷﻜﺮ ﺧﺪا‬

‫ﻣﻰﺳﺮاﻳﺪ هﺮ ﺑﺮ و ﺑﺮﮔﻰ ﺟﺪا‬

‫آﻪ ﺑﭙﺮورد اﺻﻞ ﻣﺎ را ذو اﻟﻌﻄﺎ‬

‫ﺗﺎ درﺧﺖ اﺳﺘﻐﻠﻆ ﺁﻣﺪ و اﺳﺘﻮى‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎى ﺑﺴﺘﻪ اﻧﺪر ﺁب و ﮔﻞ‬

‫ﭼﻮن رهﻨﺪ از ﺁب و ﮔﻠﻬﺎ ﺷﺎد دل‬

‫در هﻮاى ﻋﺸﻖ ﺣﻖ رﻗﺼﺎن ﺷﻮﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻗﺮص ﺑﺪر ﺑﻰﻧﻘﺼﺎن ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺟﺴﻤﺸﺎن در رﻗﺺ و ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺧﻮد ﻣﭙﺮس‬

‫و ﺁن آﻪ ﮔﺮد ﺟﺎن از ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮد ﻣﭙﺮس‬

‫ﺷﻴﺮ را ﺧﺮﮔﻮش در زﻧﺪان ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻨﮓ ﺷﻴﺮى آﺎو ز ﺧﺮﮔﻮﺷﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫در ﭼﻨﺎن ﻧﻨﮕﻰ و ﺁن ﮔﻪ اﻳﻦ ﻋﺠﺐ‬

‫ﻓﺨﺮ دﻳﻦ ﺧﻮاهﺪ آﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪش ﻟﻘﺐ‬

‫اى ﺗﻮ ﺷﻴﺮى در ﺗﻚ اﻳﻦ ﭼﺎﻩ ﻓﺮد‬

‫ﻧﻔﺲ ﭼﻮن ﺧﺮﮔﻮش ﺧﻮﻧﺖ رﻳﺨﺖ و ﺧﻮرد‬

‫ﻧﻔﺲ ﺧﺮﮔﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﺻﺤﺮا در ﭼﺮا‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﻌﺮ اﻳﻦ ﭼﻪ ﭼﻮن و ﭼﺮا‬

‫ﺳﻮى ﻧﺨﺠﻴﺮان دوﻳﺪ ﺁن ﺷﻴﺮ ﮔﻴﺮ‬

‫آﺎﺑﺸﺮوا ﻳﺎ ﻗﻮم إذ ﺟﺎء اﻟﺒﺸﻴﺮ‬

‫ﻣﮋدﻩ ﻣﮋدﻩ اى ﮔﺮوﻩ ﻋﻴﺶﺳﺎز‬

‫آﺎن ﺳﮓ دوزخ ﺑﻪ دوزخ رﻓﺖ ﺑﺎز‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٦٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﮋدﻩ ﻣﮋدﻩ آﺎن ﻋﺪوى ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫آﻨﺪ ﻗﻬﺮ ﺧﺎﻟﻘﺶ دﻧﺪاﻧﻬﺎ‬

‫ﺁن آﻪ از ﭘﻨﺠﻪ ﺑﺴﻰ ﺳﺮهﺎ ﺑﻜﻮﻓﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﺲ ﺟﺎروب ﻣﺮﮔﺶ هﻢ ﺑﺮوﻓﺖ‬

‫ﺟﻤﻊ ﺷﺪن ﻧﺨﺠﻴﺮان ﮔﺮد ﺧﺮﮔﻮش و ﺛﻨﺎ ﮔﻔﺘﻦ او را‬ ‫ﺟﻤﻊ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺁن زﻣﺎن ﺟﻤﻠﻪ وﺣﻮش‬

‫ﺷﺎد و ﺧﻨﺪان از ﻃﺮب در ذوق و ﺟﻮش‬

‫ﺣﻠﻘﻪ آﺮدﻧﺪ او ﭼﻮ ﺷﻤﻌﻰ در ﻣﻴﺎن‬

‫ﺳﺠﺪﻩ ﺁوردﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪش آﻪ هﺎن‬

‫ﺗﻮ ﻓﺮﺷﺘﻪى ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﻳﺎ ﭘﺮى‬

‫ﻧﻰ ﺗﻮ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﺷﻴﺮان ﻧﺮى‬

‫هﺮ ﭼﻪ هﺴﺘﻰ ﺟﺎن ﻣﺎ ﻗﺮﺑﺎن ﺗﺴﺖ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮدى دﺳﺖ و ﺑﺎزوﻳﺖ درﺳﺖ‬

‫راﻧﺪ ﺣﻖ اﻳﻦ ﺁب را در ﺟﻮى ﺗﻮ‬

‫ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ دﺳﺖ و ﺑﺮ ﺑﺎزوى ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ ﺗﺎ ﭼﻮن ﺳﮕﺎﻟﻴﺪى ﺑﻪ ﻣﻜﺮ‬

‫ﺁن ﻋﻮان را ﭼﻮن ﺑﻤﺎﻟﻴﺪى ﺑﻪ ﻣﻜﺮ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ ﺗﺎ ﻗﺼﻪ درﻣﺎﻧﻬﺎ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ ﺗﺎ ﻣﺮهﻢ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ آﺰ ﻇﻠﻢ ﺁن اﺳﺘﻢ ﻧﻤﺎ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران زﺧﻢ دارد ﺟﺎن ﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﺧﺪا ﺑﻮد اى ﻣﻬﺎن‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﻰ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﻗﻮﺗﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ و دل را ﻧﻮر داد‬

‫ﻧﻮر دل ﻣﺮ دﺳﺖ و ﭘﺎ را زور داد‬

‫از ﺑﺮ ﺣﻖ ﻣﻰرﺳﺪ ﺗﻔﻀﻴﻠﻬﺎ‬

‫ﺑﺎز هﻢ از ﺣﻖ رﺳﺪ ﺗﺒﺪﻳﻠﻬﺎ‬

‫ﺣﻖ ﺑﻪ دور و ﻧﻮﺑﺖ اﻳﻦ ﺗﺎﻳﻴﺪ را‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ اهﻞ ﻇﻦ و دﻳﺪ را‬

‫ﭘﻨﺪ دادن ﺧﺮﮔﻮش ﻧﺨﺠﻴﺮان را آﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺷﺎد ﻣﺸﻮﻳﺪ‬ ‫هﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﻧﻮﺑﺘﻰ ﺷﺎدى ﻣﻜﻦ‬

‫اى ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻪى ﻧﻮﺑﺖ ﺁزادى ﻣﻜﻦ‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﻠﻜﺶ ﺑﺮﺗﺮ از ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ از هﻔﺖ اﻧﺠﻤﺶ ﻧﻮﺑﺖ زﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ از ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻠﻮك ﺑﺎﻗﻰاﻧﺪ‬

‫دور داﻳﻢ روﺣﻬﺎ ﺑﺎ ﺳﺎﻗﻰاﻧﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٦٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺮك اﻳﻦ ﺷﺮب ار ﺑﮕﻮﻳﻰ ﻳﻚ دو روز‬

‫در آﻨﻰ اﻧﺪر ﺷﺮاب ﺧﻠﺪ ﭘﻮز‬

‫ﺗﻔﺴﻴﺮ رﺟﻌﻨﺎ ﻣﻦ اﻟﺠﻬﺎد اﻻﺻﻐﺮ اﻟﻰ اﻟﺠﻬﺎد اﻻآﺒﺮ‬ ‫اى ﺷﻬﺎن آﺸﺘﻴﻢ ﻣﺎ ﺧﺼﻢ ﺑﺮون‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﺧﺼﻤﻰ زو ﺑﺘﺮ در اﻧﺪرون‬

‫آﺸﺘﻦ اﻳﻦ آﺎر ﻋﻘﻞ و هﻮش ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺷﻴﺮ ﺑﺎﻃﻦ ﺳﺨﺮﻩى ﺧﺮﮔﻮش ﻧﻴﺴﺖ‬

‫دوزخ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﻔﺲ و دوزخ اژدهﺎﺳﺖ‬

‫آﺎو ﺑﻪ درﻳﺎهﺎ ﻧﮕﺮدد آﻢ و آﺎﺳﺖ‬

‫هﻔﺖ درﻳﺎ را در ﺁﺷﺎﻣﺪ هﻨﻮز‬

‫آﻢ ﻧﮕﺮدد ﺳﻮزش ﺁن ﺧﻠﻖ ﺳﻮز‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎ و آﺎﻓﺮان ﺳﻨﮓ دل‬

‫اﻧﺪر ﺁﻳﻨﺪ اﻧﺪر او زار و ﺧﺠﻞ‬

‫هﻢ ﻧﮕﺮدد ﺳﺎآﻦ از ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻏﺬا‬

‫ﺗﺎ ز ﺣﻖ ﺁﻳﺪ ﻣﺮ او را اﻳﻦ ﻧﺪا‬

‫ﺳﻴﺮ ﮔﺸﺘﻰ ﺳﻴﺮ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻰ هﻨﻮز‬

‫اﻳﻨﺖ ﺁﺗﺶ اﻳﻨﺖ ﺗﺎﺑﺶ اﻳﻨﺖ ﺳﻮز‬

‫ﻋﺎﻟﻤﻰ را ﻟﻘﻤﻪ آﺮد و در آﺸﻴﺪ‬

‫ﻦ ﻣﺰﻳﺪ‬ ‫ﻞ ِﻣ ْ‬ ‫ﻣﻌﺪﻩاش ﻧﻌﺮﻩ زﻧﺎن َه ْ‬

‫ﺣﻖ ﻗﺪم ﺑﺮ وى ﻧﻬﺪ از ﻻ ﻣﻜﺎن‬

‫ﺁن ﮔﻪ او ﺳﺎآﻦ ﺷﻮد از آﻦ ﻓﻜﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺟﺰو دوزخ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﻔﺲ ﻣﺎ‬

‫ﻃﺒﻊ آﻞ دارد هﻤﻴﺸﻪ ﺟﺰوهﺎ‬

‫اﻳﻦ ﻗﺪم ﺣﻖ را ﺑﻮد آﺎو را آﺸﺪ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺣﻖ ﺧﻮد آﻰ آﻤﺎن او آﺸﺪ‬

‫در آﻤﺎن ﻧﻨﻬﻨﺪ اﻻ ﺗﻴﺮ راﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ آﻤﺎن را ﺑﺎژﮔﻮن آﮋ ﺗﻴﺮهﺎﺳﺖ‬

‫راﺳﺖ ﺷﻮ ﭼﻮن ﺗﻴﺮ و وارﻩ از آﻤﺎن‬

‫آﺰ آﻤﺎن هﺮ راﺳﺖ ﺑﺠﻬﺪ ﺑﻰﮔﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻪ واﮔﺸﺘﻢ ز ﭘﻴﻜﺎر ﺑﺮون‬

‫روى ﺁوردم ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر درون‬

‫ﻗﺪ رﺟﻌﻨﺎ ﻣﻦ ﺟﻬﺎد اﻻﺻﻐﺮﻳﻢ‬

‫ﺑﺎ ﻧﺒﻰ اﻧﺪر ﺟﻬﺎد اآﺒﺮﻳﻢ‬

‫ﻗﻮت از ﺣﻖ ﺧﻮاهﻢ و ﺗﻮﻓﻴﻖ و ﻻف‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻮزن ﺑﺮ آﻨﻢ اﻳﻦ آﻮﻩ ﻗﺎف‬

‫ﺳﻬﻞ ﺷﻴﺮى دان آﻪ ﺻﻔﻬﺎ ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫ﺷﻴﺮ ﺁن اﺳﺖ ﺁن آﻪ ﺧﻮد را ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫ﺁﻣﺪن رﺳﻮل روم ﺗﺎ ﻧﺰد ﻋﻤﺮ و دﻳﺪن او آﺮاﻣﺎت ﻋﻤﺮ را‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٦٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ ﻋﻤﺮ ﺁﻣﺪ ز ﻗﻴﺼﺮ ﻳﻚ رﺳﻮل‬

‫در ﻣﺪﻳﻨﻪ از ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻧﻐﻮل‬

‫ﮔﻔﺖ آﻮ ﻗﺼﺮ ﺧﻠﻴﻔﻪ اى ﺣﺸﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻦ اﺳﺐ و رﺧﺖ را ﺁن ﺟﺎ آﺸﻢ‬

‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش آﻪ او را ﻗﺼﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ ﻋﻤﺮ را ﻗﺼﺮ‪ ،‬ﺟﺎن روﺷﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ از ﻣﻴﺮى و را ﺁوازﻩاى اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ دروﻳﺸﺎن ﻣﺮ او را آﺎزﻩاى اﺳﺖ‬

‫اى ﺑﺮادر ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻗﺼﺮ او‬

‫ﭼﻮن آﻪ در ﭼﺸﻢ دﻟﺖ رﺳﺘﻪ ﺳﺖ ﻣﻮ‬

‫ﭼﺸﻢ دل از ﻣﻮ و ﻋﻠﺖ ﭘﺎك ﺁر‬

‫و ﺁن ﮔﻬﺎن دﻳﺪار ﻗﺼﺮش ﭼﺸﻢ دار‬

‫هﺮ آﻪ را هﺴﺖ از هﻮﺳﻬﺎ ﺟﺎن ﭘﺎك‬

‫زود ﺑﻴﻨﺪ ﺣﻀﺮت و اﻳﻮان ﭘﺎك‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺎك ﺷﺪ زﻳﻦ ﻧﺎر و دود‬

‫هﺮ آﺠﺎ رو آﺮد وﺟﻪ اﻟﻠﱠﻪ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن رﻓﻴﻘﻰ وﺳﻮﺳﻪى ﺑﺪ ﺧﻮاﻩ را‬

‫آﻰ ﺑﺪاﻧﻰ ﺛﻢ وﺟﻪ اﷲ را‬

‫هﺮ آﻪ را ﺑﺎﺷﺪ ز ﺳﻴﻨﻪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬

‫او ز هﺮ ﺷﻬﺮى ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺣﻖ ﭘﺪﻳﺪ اﺳﺖ از ﻣﻴﺎن دﻳﮕﺮان‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺎﻩ اﻧﺪر ﻣﻴﺎن اﺧﺘﺮان‬

‫دو ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﺮ دو ﭼﺸﻢ ﻧﻪ‬

‫هﻴﭻ ﺑﻴﻨﻰ از ﺟﻬﺎن اﻧﺼﺎف دﻩ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻴﻨﻰ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﻌﺪوم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻋﻴﺐ ﺟﺰ ز اﻧﮕﺸﺖ ﻧﻔﺲ ﺷﻮم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ز ﭼﺸﻢ اﻧﮕﺸﺖ را ﺑﺮدار هﻴﻦ‬

‫و ﺁن ﮔﻬﺎﻧﻰ هﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﻧﻮح را ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻣﺖ آﻮ ﺛﻮاب‬

‫ﮔﻔﺖ او ز ﺁن ﺳﻮى و اﺳﺘﻐﺸﻮا ﺛﻴﺎب‬

‫رو و ﺳﺮ در ﺟﺎﻣﻪهﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩاﻳﺪ‬

‫ﻻ ﺟﺮم ﺑﺎ دﻳﺪﻩ و ﻧﺎدﻳﺪﻩاﻳﺪ‬

‫ﺁدﻣﻰ دﻳﺪ اﺳﺖ و ﺑﺎﻗﻰ ﭘﻮﺳﺖ اﺳﺖ‬

‫دﻳﺪ ﺁن اﺳﺖ ﺁن آﻪ دﻳﺪ دوﺳﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ دﻳﺪ دوﺳﺖ ﻧﺒﻮد آﻮر ﺑﻪ‬

‫دوﺳﺖ آﺎو ﺑﺎﻗﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ دور ﺑﻪ‬

‫ﭼﻮن رﺳﻮل روم اﻳﻦ اﻟﻔﺎظ ﺗﺮ‬

‫در ﺳﻤﺎع ﺁورد ﺷﺪ ﻣﺸﺘﺎقﺗﺮ‬

‫دﻳﺪﻩ را ﺑﺮ ﺟﺴﺘﻦ ﻋﻤﺮ ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫رﺧﺖ را و اﺳﺐ را ﺿﺎﻳﻊ ﮔﺬاﺷﺖ‬

‫هﺮ ﻃﺮف اﻧﺪر ﭘﻰ ﺁن ﻣﺮد آﺎر‬

‫ﻣﻰﺷﺪى ﭘﺮﺳﺎن او دﻳﻮاﻧﻪوار‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮدى ﺑﻮد اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫وز ﺟﻬﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺟﺴﺖ او را ﺗﺎش ﭼﻮن ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻻ ﺟﺮم ﺟﻮﻳﻨﺪﻩ ﻳﺎﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫دﻳﺪ اﻋﺮاﺑﻰ زﻧﻰ او را دﺧﻴﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﻤﺮ ﻧﻚ ﺑﻪ زﻳﺮ ﺁن ﻧﺨﻴﻞ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٦٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻴﻦ ﺳﺎﻳﻪى ﺧﺪا‬

‫زﻳﺮ ﺧﺮﻣﺎ ﺑﻦ ز ﺧﻠﻘﺎن او ﺟﺪا‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻦ رﺳﻮل روم ﻋﻤﺮ را ﺧﻔﺘﻪ در زﻳﺮ درﺧﺖ‬ ‫ﺁﻣﺪ او ﺁن ﺟﺎ و از دور اﻳﺴﺘﺎد‬

‫ﻣﺮ ﻋﻤﺮ را دﻳﺪ و در ﻟﺮز اوﻓﺘﺎد‬

‫هﻴﺒﺘﻰ ز ﺁن ﺧﻔﺘﻪ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ رﺳﻮل‬

‫ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺧﻮش آﺮد ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺶ ﻧﺰول‬

‫ﻣﻬﺮ و هﻴﺒﺖ هﺴﺖ ﺿﺪ هﻤﺪﮔﺮ‬

‫اﻳﻦ دو ﺿﺪ را دﻳﺪ ﺟﻤﻊ اﻧﺪر ﺟﮕﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻦ ﺷﻬﺎن را دﻳﺪﻩام‬

‫ﭘﻴﺶ ﺳﻠﻄﺎﻧﺎن ﻣﻪ و ﺑﮕﺰﻳﺪﻩام‬

‫از ﺷﻬﺎﻧﻢ هﻴﺒﺖ و ﺗﺮﺳﻰ ﻧﺒﻮد‬

‫هﻴﺒﺖ اﻳﻦ ﻣﺮد هﻮﺷﻢ را رﺑﻮد‬

‫رﻓﺘﻪام در ﺑﻴﺸﻪى ﺷﻴﺮ و ﭘﻠﻨﮓ‬

‫روى ﻣﻦ ز ﻳﺸﺎن ﻧﮕﺮداﻧﻴﺪ رﻧﮓ‬

‫ﺑﺲ ﺷﺪﻩﺳﺘﻢ در ﻣﺼﺎف و آﺎرزار‬

‫هﻤﭽﻮ ﺷﻴﺮ ﺁن دم آﻪ ﺑﺎﺷﺪ آﺎر زار‬

‫ﺑﺲ آﻪ ﺧﻮردم ﺑﺲ زدم زﺧﻢ ﮔﺮان‬

‫دل ﻗﻮى ﺗﺮ ﺑﻮدﻩام از دﻳﮕﺮان‬

‫ﺑﻰﺳﻼح اﻳﻦ ﻣﺮد ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ هﻔﺖ اﻧﺪام ﻟﺮزان ﭼﻴﺴﺖ اﻳﻦ‬

‫هﻴﺒﺖ ﺣﻖ اﺳﺖ اﻳﻦ از ﺧﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻴﺒﺖ اﻳﻦ ﻣﺮد ﺻﺎﺣﺐ دﻟﻖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﺮ آﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪ از ﺣﻖ و ﺗﻘﻮى ﮔﺰﻳﺪ‬

‫ﺗﺮﺳﺪ از وى ﺟﻦ و اﻧﺲ و هﺮ آﻪ دﻳﺪ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻓﻜﺮت ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ دﺳﺖ ﺑﺴﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻋﻤﺮ از ﺧﻮاب ﺟﺴﺖ‬

‫ﺳﻼم آﺮدن رﺳﻮل روم ﺑﺮ ﻋﻤﺮ‬ ‫آﺮد ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺮ ﻋﻤﺮ را و ﺳﻼم‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺳﻼم ﺁن ﮔﻪ آﻼم‬

‫ﭘﺲ ﻋﻠﻴﻜﺶ ﮔﻔﺖ و او را ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫اﻳﻤﻨﺶ آﺮد و ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻻ ﺗﺨﺎﻓﻮا هﺴﺖ ﻧﺰل ﺧﺎﻳﻔﺎن‬

‫هﺴﺖ در ﺧﻮر از ﺑﺮاى ﺧﺎﻳﻒ ﺁن‬

‫هﺮ آﻪ ﺗﺮﺳﺪ ﻣﺮ و را اﻳﻤﻦ آﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﺮ دل ﺗﺮﺳﻨﺪﻩ را ﺳﺎآﻦ آﻨﻨﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٧٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن آﻪ ﺧﻮﻓﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮن ﮔﻮﻳﻰ ﻣﺘﺮس‬

‫درس ﭼﻪ دهﻰ ﻧﻴﺴﺖ او ﻣﺤﺘﺎج درس‬

‫ﺁن دل از ﺟﺎ رﻓﺘﻪ را دل ﺷﺎد آﺮد‬

‫ﺧﺎﻃﺮ وﻳﺮاﻧﺶ را ﺁﺑﺎد آﺮد‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﺶ ﺳﺨﻨﻬﺎى دﻗﻴﻖ‬

‫وز ﺻﻔﺎت ﭘﺎك ﺣﻖ ﻧﻌﻢ اﻟﺮﻓﻴﻖ‬

‫وز ﻧﻮازﺷﻬﺎى ﺣﻖ اﺑﺪال را‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ او ﻣﻘﺎم و ﺣﺎل را‬

‫ﺣﺎل ﭼﻮن ﺟﻠﻮﻩ ﺳﺖ ز ﺁن زﻳﺒﺎ ﻋﺮوس‬

‫وﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﺁن ﺧﻠﻮت ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﻋﺮوس‬

‫ﺟﻠﻮﻩ ﺑﻴﻨﺪ ﺷﺎﻩ و ﻏﻴﺮ ﺷﺎﻩ ﻧﻴﺰ‬

‫وﻗﺖ ﺧﻠﻮت ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺷﺎﻩ ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﺟﻠﻮﻩ آﺮدﻩ ﺧﺎص و ﻋﺎﻣﺎن را ﻋﺮوس‬

‫ﺧﻠﻮت اﻧﺪر ﺷﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﻋﺮوس‬

‫هﺴﺖ ﺑﺴﻴﺎر اهﻞ ﺣﺎل از ﺻﻮﻓﻴﺎن‬

‫ﻧﺎدر اﺳﺖ اهﻞ ﻣﻘﺎم اﻧﺪر ﻣﻴﺎن‬

‫از ﻣﻨﺎزﻟﻬﺎى ﺟﺎﻧﺶ ﻳﺎد داد‬

‫وز ﺳﻔﺮهﺎى رواﻧﺶ ﻳﺎد داد‬

‫وز زﻣﺎﻧﻰ آﺰ زﻣﺎن ﺧﺎﻟﻰ ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫وز ﻣﻘﺎم ﻗﺪس آﻪ اﺟﻼﻟﻰ ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫وز هﻮاﻳﻰ آﺎﻧﺪر او ﺳﻴﻤﺮغ روح‬

‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ دﻳﺪﻩ ﺳﺖ ﭘﺮواز و ﻓﺘﻮح‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﭘﺮوازش از ﺁﻓﺎق ﺑﻴﺶ‬

‫وز اﻣﻴﺪ و ﻧﻬﻤﺖ ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻴﺶ‬

‫ﭼﻮن ﻋﻤﺮ اﻏﻴﺎر رو را ﻳﺎر ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﺟﺎن او را ﻃﺎﻟﺐ اﺳﺮار ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﺷﻴﺦ آﺎﻣﻞ ﺑﻮد و ﻃﺎﻟﺐ ﻣﺸﺘﻬﻰ‬

‫ﻣﺮد ﭼﺎﺑﻚ ﺑﻮد و ﻣﺮآﺐ درﮔﻬﻰ‬

‫دﻳﺪ ﺁن ﻣﺮﺷﺪ آﻪ او ارﺷﺎد داﺷﺖ‬

‫ﺗﺨﻢ ﭘﺎك اﻧﺪر زﻣﻴﻦ ﭘﺎك آﺎﺷﺖ‬

‫ﺳﺆال آﺮدن رﺳﻮل روم از ﻋﻤﺮ‬ ‫ﻣﺮد ﮔﻔﺘﺶ آﺎى اﻣﻴﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ‬

‫ﺟﺎن ز ﺑﺎﻻ ﭼﻮن در ﺁﻣﺪ در زﻣﻴﻦ‬

‫ﻣﺮغ ﺑﻰاﻧﺪازﻩ ﭼﻮن ﺷﺪ در ﻗﻔﺺ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﺑﺮ ﺟﺎن ﻓﺴﻮن ﺧﻮاﻧﺪ و ﻗﺼﺺ‬

‫ﺑﺮ ﻋﺪﻣﻬﺎ آﺎن ﻧﺪارد ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش‬

‫ﭼﻮن ﻓﺴﻮن ﺧﻮاﻧﺪ هﻤﻰﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﻮش‬

‫از ﻓﺴﻮن او ﻋﺪﻣﻬﺎ زود زود‬

‫ﺧﻮش ﻣﻌﻠﻖ ﻣﻰزﻧﺪ ﺳﻮى وﺟﻮد‬

‫ﺑﺎز ﺑﺮ ﻣﻮﺟﻮد اﻓﺴﻮﻧﻰ ﭼﻮ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫زو دو اﺳﺒﻪ در ﻋﺪم ﻣﻮﺟﻮد راﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ در ﮔﻮش ﮔﻞ و ﺧﻨﺪاﻧﺶ آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺳﻨﮓ و ﻋﻘﻴﻖ آﺎﻧﺶ آﺮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٧١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺟﺴﻢ ﺁﻳﺘﻰ ﺗﺎ ﺟﺎن ﺷﺪ او‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﺎ رﺧﺸﺎن ﺷﺪ او‬

‫ﺑﺎز در ﮔﻮﺷﺶ دﻣﺪ ﻧﻜﺘﻪى ﻣﺨﻮف‬

‫در رخ ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﻓﺘﺪ ﺻﺪ آﺴﻮف‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش اﺑﺮ ﺁن ﮔﻮﻳﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫آﺎو ﭼﻮ ﻣﺸﻚ از دﻳﺪﻩى ﺧﻮد اﺷﻚ راﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺧﺎك ﺣﻖ ﭼﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫آﺎو ﻣﺮاﻗﺐ ﮔﺸﺖ و ﺧﺎﻣﺶ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫در ﺗﺮدد هﺮ آﻪ او ﺁﺷﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ ﺑﻪ ﮔﻮش او ﻣﻌﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻨﺪ ﻣﺤﺒﻮﺳﺶ اﻧﺪر دو ﮔﻤﺎن‬

‫ﺁن آﻨﻢ آﺎو ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﺧﻮد ﺿﺪ ﺁن‬

‫هﻢ ز ﺣﻖ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻳﺎﺑﺪ ﻳﻚ ﻃﺮف‬

‫ز ﺁن دو ﻳﻚ را ﺑﺮ ﮔﺰﻳﻨﺪ ز ﺁن آﻨﻒ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺨﻮاهﻰ در ﺗﺮدد هﻮش ﺟﺎن‬

‫آﻢ ﻓﺸﺎر اﻳﻦ ﭘﻨﺒﻪ اﻧﺪر ﮔﻮش ﺟﺎن‬

‫ﺗﺎ آﻨﻰ ﻓﻬﻢ ﺁن ﻣﻌﻤﺎهﺎش را‬

‫ﺗﺎ آﻨﻰ ادراك رﻣﺰ و ﻓﺎش را‬

‫ﭘﺲ ﻣﺤﻞ وﺣﻰ ﮔﺮدد ﮔﻮش ﺟﺎن‬

‫وﺣﻰ ﭼﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻨﻰ از ﺣﺲ ﻧﻬﺎن‬

‫ﮔﻮش ﺟﺎن و ﭼﺸﻢ ﺟﺎن ﺟﺰ اﻳﻦ ﺣﺲ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮش ﻋﻘﻞ و ﮔﻮش ﻇﻦ زﻳﻦ ﻣﻔﻠﺲ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻔﻆ ﺟﺒﺮم ﻋﺸﻖ را ﺑﻰﺻﺒﺮ آﺮد‬

‫و ﺁن آﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻴﺴﺖ ﺣﺒﺲ ﺟﺒﺮ آﺮد‬

‫اﻳﻦ ﻣﻌﻴﺖ ﺑﺎ ﺣﻖ اﺳﺖ و ﺟﺒﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺗﺠﻠﻰ ﻣﻪ اﺳﺖ اﻳﻦ اﺑﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ور ﺑﻮد اﻳﻦ ﺟﺒﺮ ﺟﺒﺮ ﻋﺎﻣﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺒﺮ ﺁن اﻣﺎرﻩى ﺧﻮدآﺎﻣﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺒﺮ را اﻳﺸﺎن ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ اى ﭘﺴﺮ‬

‫آﻪ ﺧﺪا ﺑﮕﺸﺎدﺷﺎن در دل ﺑﺼﺮ‬

‫ﻏﻴﺐ و ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﮔﺸﺖ ﻓﺎش‬

‫ذآﺮ ﻣﺎﺿﻰ ﭘﻴﺶ اﻳﺸﺎن ﮔﺸﺖ ﻻش‬

‫اﺧﺘﻴﺎر و ﺟﺒﺮ اﻳﺸﺎن دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻗﻄﺮﻩهﺎ اﻧﺪر ﺻﺪﻓﻬﺎ ﮔﻮهﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺴﺖ ﺑﻴﺮون ﻗﻄﺮﻩى ﺧﺮد و ﺑﺰرگ‬

‫در ﺻﺪف ﺁن در ﺧﺮد اﺳﺖ و ﺳﺘﺮگ‬

‫ﻃﺒﻊ ﻧﺎف ﺁهﻮ اﺳﺖ ﺁن ﻗﻮم را‬

‫از ﺑﺮون ﺧﻮن و دروﻧﺸﺎن ﻣﺸﻜﻬﺎ‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ آﺎﻳﻦ ﻣﺎﻳﻪ ﺑﻴﺮون ﺧﻮن ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن رود در ﻧﺎف ﻣﺸﻜﻰ ﭼﻮن ﺷﻮد‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ آﺎﻳﻦ ﻣﺲ ﺑﺮون ﺑﺪ ﻣﺤﺘﻘﺮ‬

‫در دل اآﺴﻴﺮ ﭼﻮن ﮔﻴﺮد ﮔﻬﺮ‬

‫اﺧﺘﻴﺎر و ﺟﺒﺮ در ﺗﻮ ﺑﺪ ﺧﻴﺎل‬

‫ﭼﻮن در اﻳﺸﺎن رﻓﺖ ﺷﺪ ﻧﻮر ﺟﻼل‬

‫ﻧﺎن ﭼﻮ در ﺳﻔﺮﻩ ﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﺟﻤﺎد‬

‫در ﺗﻦ ﻣﺮدم ﺷﻮد او روح ﺷﺎد‬

‫در دل ﺳﻔﺮﻩ ﻧﮕﺮدد ﻣﺴﺘﺤﻴﻞ‬

‫ﻣﺴﺘﺤﻴﻠﺶ ﺟﺎن آﻨﺪ از ﺳﻠﺴﺒﻴﻞ‬

‫ﻗﻮت ﺟﺎن اﺳﺖ اﻳﻦ اى راﺳﺖ ﺧﻮان‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﻮت ﺁن ﺟﺎن ﺟﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٧٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺎرﻩى ﺁدﻣﻰ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن‬

‫ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺪ آﻮﻩ را ﺑﺎ ﺑﺤﺮ و آﺎن‬

‫زور ﺟﺎن آﻮﻩ آﻦ ﺷﻖ ﺣﺠﺮ‬

‫ﻖ اﻟﻘﻤﺮ‬ ‫ﺸﱠ‬ ‫زور ﺟﺎن ﺟﺎن در ا ْﻧ َ‬

‫ﮔﺮ ﮔﺸﺎﻳﺪ دل ﺳﺮ اﻧﺒﺎن راز‬

‫ﺟﺎن ﺑﻪ ﺳﻮى ﻋﺮش ﺳﺎزد ﺗﺮك ﺗﺎز‬

‫اﺿﺎﻓﺖ آﺮدن ﺁدم ﺁن زﻟﺖ را ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ آﻪ َرﺑﱠﻨﺎ ﻇَﻠَﻤْﻨﺎو اﺿﺎﻓﺖ آﺮدن اﺑﻠﻴﺲ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪا آﻪ ﺑِﻤﺎ‬ ‫ﻏ َﻮ ْﻳ َﺘﻨِﻲ‬ ‫َأ ْ‬ ‫آﺮد ﺣﻖ و آﺮد ﻣﺎ هﺮ دو ﺑﺒﻴﻦ‬

‫آﺮد ﻣﺎ را هﺴﺖ دان ﭘﻴﺪاﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻓﻌﻞ ﺧﻠﻖ اﻧﺪر ﻣﻴﺎن‬

‫ﭘﺲ ﻣﮕﻮ آﺲ را ﭼﺮا آﺮدى ﭼﻨﺎن‬

‫ﺧﻠﻖ ﺣﻖ اﻓﻌﺎل ﻣﺎ را ﻣﻮﺟﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻓﻌﻞ ﻣﺎ ﺁﺛﺎر ﺧﻠﻖ اﻳﺰد اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﻃﻘﻰ ﻳﺎ ﺣﺮف ﺑﻴﻨﺪ ﻳﺎ ﻏﺮض‬

‫آﻰ ﺷﻮد ﻳﻚ دم ﻣﺤﻴﻂ دو ﻋﺮض‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ رﻓﺖ ﺷﺪ ﻏﺎﻓﻞ ز ﺣﺮف‬

‫ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ ﻳﻚ دم ﻧﺒﻴﻨﺪ هﻴﭻ ﻃﺮف‬

‫ﺁن زﻣﺎن آﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻰ ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﺗﻮ ﭘﺲ ﺧﻮد آﻰ ﺑﺒﻴﻨﻰ اﻳﻦ ﺑﺪان‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﻴﻂ ﺣﺮف و ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺟﺎن ﺧﺎﻟﻖ اﻳﻦ هﺮ دوان‬

‫ﺣﻖ ﻣﺤﻴﻂ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻣﺪ اى ﭘﺴﺮ‬

‫وا ﻧﺪارد آﺎرش از آﺎر دﮔﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻴﻄﺎن آﻪ ﺑِﻤﺎ أﻏﻮﻳﺘﻨﻲ‬

‫آﺮد ﻓﻌﻞ ﺧﻮد ﻧﻬﺎن دﻳﻮ دﻧﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁدم آﻪ ﻇﻠﻤﻨﺎ ﻧﻔﺴﻨﺎ‬

‫او ز ﻓﻌﻞ ﺣﻖ ﻧﺒﺪ ﻏﺎﻓﻞ ﭼﻮ ﻣﺎ‬

‫در ﮔﻨﻪ او از ادب ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ آﺮد‬

‫ز ﺁن ﮔﻨﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد زدن او ﺑﺮ ﺑﺨﻮرد‬

‫ﺑﻌﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﮔﻔﺘﺶ اى ﺁدم ﻧﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺁﻓﺮﻳﺪم در ﺗﻮ ﺁن ﺟﺮم و ﻣﺤﻦ‬

‫ﻧﻪ آﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ و ﻗﻀﺎى ﻣﻦ ﺑﺪ ﺁن‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ وﻗﺖ ﻋﺬر آﺮدى ﺁن ﻧﻬﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺮﺳﻴﺪم ادب ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ هﻢ ﻣﻦ ﭘﺎس ﺁﻧﺖ داﺷﺘﻢ‬

‫هﺮ آﻪ ﺁرد ﺣﺮﻣﺖ او ﺣﺮﻣﺖ ﺑﺮد‬

‫هﺮ آﻪ ﺁرد ﻗﻨﺪ ﻟﻮزﻳﻨﻪ ﺧﻮرد‬

‫ﻃﻴﺒﺎت از ﺑﻬﺮ آﻪ ﻟﻠﻄﻴﺒﻴﻦ‬

‫ﻳﺎر را ﺧﻮش آﻦ ﺑﺮﻧﺠﺎن و ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﻳﻚ ﻣﺜﺎل اى دل ﭘﻰ ﻓﺮﻗﻰ ﺑﻴﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ ﺟﺒﺮ را از اﺧﺘﻴﺎر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٧٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﺳﺖ آﺎن ﻟﺮزان ﺑﻮد از ارﺗﻌﺎش‬

‫و ﺁن آﻪ دﺳﺘﻰ را ﺗﻮ ﻟﺮزاﻧﻰ ز ﺟﺎش‬

‫هﺮ دو ﺟﻨﺒﺶ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩى ﺣﻖ ﺷﻨﺎس‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﺘﻮان آﺮد اﻳﻦ ﺑﺎ ﺁن ﻗﻴﺎس‬

‫ز ﺁن ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ آﻪ ﻟﺮزاﻧﻴﺪىاش‬

‫ﻣﺮﺗﻌﺶ را آﻰ ﭘﺸﻴﻤﺎن دﻳﺪىاش‬

‫ﺑﺤﺚ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ اﻳﻦ ﭼﻪ ﻋﻘﻞ ﺁن ﺣﻴﻠﻪﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺿﻌﻴﻔﻰ رﻩ ﺑﺮد ﺁن ﺟﺎ ﻣﮕﺮ‬

‫ﺑﺤﺚ ﻋﻘﻠﻰ ﮔﺮ در و ﻣﺮﺟﺎن ﺑﻮد‬

‫ﺁن دﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺑﺤﺚ ﺟﺎن ﺑﻮد‬

‫ﺑﺤﺚ ﺟﺎن اﻧﺪر ﻣﻘﺎﻣﻰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎدﻩى ﺟﺎن را ﻗﻮاﻣﻰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺁن زﻣﺎن آﻪ ﺑﺤﺚ ﻋﻘﻠﻰ ﺳﺎز ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ ﻋﻤﺮ ﺑﺎ ﺑﻮ اﻟﺤﻜﻢ هﻢ راز ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻋﻤﺮ از ﻋﻘﻞ ﺁﻣﺪ ﺳﻮى ﺟﺎن‬

‫ﺑﻮ اﻟﺤﻜﻢ ﺑﻮ ﺟﻬﻞ ﺷﺪ در ﺣﻜﻢ ﺁن‬

‫ﺳﻮى ﺣﺲ و ﺳﻮى ﻋﻘﻞ او آﺎﻣﻞ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺎن او ﺟﺎهﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺤﺚ ﻋﻘﻞ و ﺣﺲ اﺛﺮ دان ﻳﺎ ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑﺤﺚ ﺟﺎﻧﻰ ﻳﺎ ﻋﺠﺐ ﻳﺎ ﺑﻮ اﻟﻌﺠﺐ‬

‫ﺿﻮء ﺟﺎن ﺁﻣﺪ ﻧﻤﺎﻧﺪ اى ﻣﺴﺘﻀﻰ‬

‫ﻻزم و ﻣﻠﺰوم و ﻧﺎﻓﻰ ﻣﻘﺘﻀﻰ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺑﻴﻨﺎﻳﻰ آﻪ ﻧﻮرش ﺑﺎزغ اﺳﺖ‬

‫از دﻟﻴﻞ ﭼﻮن ﻋﺼﺎ ﺑﺲ ﻓﺎرغ اﺳﺖ‬

‫ﻦ ﻣﺎ ُآ ْﻨ ُﺘ ْﻢ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ َو ُه َﻮ َﻣ َﻌ ُﻜ ْﻢ َأ ْﻳ َ‬ ‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﺼﻪ ﺁﻣﺪﻳﻢ‬

‫ﻣﺎ از ﺁن ﻗﺼﻪ ﺑﺮون ﺧﻮد آﻰ ﺷﺪﻳﻢ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﻞ ﺁﻳﻴﻢ ﺁن زﻧﺪان اوﺳﺖ‬

‫ور ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﺁﻳﻴﻢ ﺁن اﻳﻮان اوﺳﺖ‬

‫ور ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺁﻳﻴﻢ ﻣﺴﺘﺎن وىاﻳﻢ‬

‫ور ﺑﻪ ﺑﻴﺪارى ﺑﻪ دﺳﺘﺎن وىاﻳﻢ‬

‫ور ﺑﮕﺮﻳﻴﻢ اﺑﺮ ﭘﺮ زرق وىاﻳﻢ‬

‫ور ﺑﺨﻨﺪﻳﻢ ﺁن زﻣﺎن ﺑﺮق وىاﻳﻢ‬

‫ور ﺑﻪ ﺧﺸﻢ و ﺟﻨﮓ ﻋﻜﺲ ﻗﻬﺮ اوﺳﺖ‬

‫ور ﺑﻪ ﺻﻠﺢ و ﻋﺬر ﻋﻜﺲ ﻣﻬﺮ اوﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ آﻪاﻳﻢ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬

‫ﭼﻮن اﻟﻒ او ﺧﻮد ﭼﻪ دارد هﻴﭻ هﻴﭻ‬

‫ﺳﺆال آﺮدن رﺳﻮل روم از ﻋﻤﺮ از ﺳﺒﺐ اﺑﺘﻼى ارواح ﺑﺎ اﻳﻦ ﺁب و ﮔﻞ اﺟﺴﺎد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٧٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﻋﻤﺮ ﭼﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺑﻮد و ﺳﺮ‬

‫ﺣﺒﺲ ﺁن ﺻﺎﻓﻰ در اﻳﻦ ﺟﺎى آﺪر‬

‫ﺁب ﺻﺎﻓﻰ در ﮔﻠﻰ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫ﺟﺎن ﺻﺎﻓﻰ ﺑﺴﺘﻪى اﺑﺪان ﺷﺪﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺑﺤﺜﻰ ﺷﮕﺮﻓﻰ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﻣﻌﻨﻴﻰ را ﺑﻨﺪ ﺣﺮﻓﻰ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺣﺒﺲ آﺮدى ﻣﻌﻨﻰ ﺁزاد را‬

‫ﺑﻨﺪ ﺣﺮﻓﻰ آﺮدﻩ اى ﺗﻮ ﻳﺎد را‬

‫از ﺑﺮاى ﻓﺎﻳﺪﻩ اﻳﻦ آﺮدﻩاى‬

‫ﺗﻮ آﻪ ﺧﻮد از ﻓﺎﻳﺪﻩ در ﭘﺮدﻩاى‬

‫ﺁن آﻪ از وى ﻓﺎﻳﺪﻩ زاﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺁن ﭼﻪ ﻣﺎ را دﻳﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺳﺖ و هﺮ ﻳﻜﻰ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﭘﻴﺶ ﺁن ﻳﻚ اﻧﺪآﻰ‬

‫ﺁن دم ﻧﻄﻘﺖ آﻪ ﺟﺰو ﺟﺰوهﺎﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺷﺪ آﻞ آﻞ ﺧﺎﻟﻰ ﭼﺮاﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ آﻪ ﺟﺰوى آﺎر ﺗﻮ ﺑﺎ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا در ﻃﻌﻦ آﻞ ﺁرى ﺗﻮ دﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ را ﮔﺮ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺒﻮد ﻣﮕﻮ‬

‫ور ﺑﻮد هﻞ اﻋﺘﺮاض و ﺷﻜﺮ ﺟﻮ‬

‫ﺷﻜﺮ ﻳﺰدان ﻃﻮق هﺮ ﮔﺮدن ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ ﺟﺪال و رو ﺗﺮش آﺮدن ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮش رو ﺑﻮدن ﺁﻣﺪ ﺷﻜﺮ و ﺑﺲ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ ﺳﺮآﻪ ﺷﻜﺮ ﮔﻮﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ آﺲ‬

‫ﺳﺮآﻪ را ﮔﺮ راﻩ ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﮕﺮ‬

‫ﮔﻮ ﺑﺸﻮ ﺳﺮآﻨﮕﺒﻴﻦ او از ﺷﻜﺮ‬

‫ﻣﻌﻨﻰ اﻧﺪر ﺷﻌﺮ ﺟﺰ ﺑﺎ ﺧﺒﻂ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻼﺳﻨﮓ اﺳﺖ اﻧﺪر ﺿﺒﻂ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در ﻣﻌﻨﻰ ﺁن آﻪ ﻣﻦ أراد أن ﻳﺠﻠﺲ ﻣﻊ اﻟﻠﱠﻪ ﻓﻠﻴﺠﻠﺲ ﻣﻊ أهﻞ اﻟﺘﺼﻮف‬ ‫ﺁن رﺳﻮل از ﺧﻮد ﺑﺸﺪ زﻳﻦ ﻳﻚ دو ﺟﺎم‬

‫ﻧﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﻳﺎد ﻣﺎﻧﺪش ﻧﻪ ﭘﻴﺎم‬

‫واﻟﻪ اﻧﺪر ﻗﺪرت اﷲ ﺷﺪ‬

‫ﺁن رﺳﻮل اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪ و ﺷﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺳﻴﻞ ﭼﻮن ﺁﻣﺪ ﺑﻪ درﻳﺎ ﺑﺤﺮ ﮔﺸﺖ‬

‫داﻧﻪ ﭼﻮن ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﺰرع ﮔﺸﺖ آﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻌﻠﻖ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺎن ﺑﺎ ﺑﻮ اﻟﺒﺸﺮ‬

‫ﻧﺎن ﻣﺮدﻩ زﻧﺪﻩ ﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﺧﺒﺮ‬

‫ﻣﻮم و هﻴﺰم ﭼﻮن ﻓﺪاى ﻧﺎر ﺷﺪ‬

‫ذات ﻇﻠﻤﺎﻧﻰ او اﻧﻮار ﺷﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺳﺮﻣﻪ ﭼﻮن آﻪ ﺷﺪ در دﻳﺪﻩﮔﺎن‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﻴﻨﺎﻳﻰ ﺷﺪ ﺁن ﺟﺎ دﻳﺪﺑﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٧٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن ﻣﺮد آﺰ ﺧﻮد رﺳﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫در وﺟﻮد زﻧﺪﻩاى ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫واى ﺁن زﻧﺪﻩ آﻪ ﺑﺎ ﻣﺮدﻩ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﻣﺮدﻩ ﮔﺸﺖ و زﻧﺪﮔﻰ از وى ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ در ﻗﺮﺁن ﺣﻖ ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻰ‬

‫ﺑﺎ روان اﻧﺒﻴﺎ ﺁﻣﻴﺨﺘﻰ‬

‫هﺴﺖ ﻗﺮﺁن ﺣﺎﻟﻬﺎى اﻧﺒﻴﺎ‬

‫ﻣﺎهﻴﺎن ﺑﺤﺮ ﭘﺎك آﺒﺮﻳﺎ‬

‫ور ﺑﺨﻮاﻧﻰ و ﻧﻪاى ﻗﺮﺁن ﭘﺬﻳﺮ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ و اوﻟﻴﺎ را دﻳﺪﻩ ﮔﻴﺮ‬

‫ور ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰ ﭼﻮ ﺑﺮ ﺧﻮاﻧﻰ ﻗﺼﺺ‬

‫ﻣﺮغ ﺟﺎﻧﺖ ﺗﻨﮓ ﺁﻳﺪ در ﻗﻔﺺ‬

‫ﻣﺮغ آﺎو اﻧﺪر ﻗﻔﺲ زﻧﺪاﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰﻧﺠﻮﻳﺪ رﺳﺘﻦ از ﻧﺎداﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫روﺣﻬﺎﻳﻰ آﺰ ﻗﻔﺴﻬﺎ رﺳﺘﻪاﻧﺪ‬

‫اﻧﺒﻴﺎى رهﺒﺮ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪاﻧﺪ‬

‫از ﺑﺮون ﺁوازﺷﺎن ﺁﻳﺪ ز دﻳﻦ‬

‫آﻪ رﻩ رﺳﺘﻦ ﺗﺮا اﻳﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ دﻳﻦ رﺳﺘﻴﻢ زﻳﻦ ﻧﻨﮕﻴﻦ ﻗﻔﺲ‬

‫ﺟﺰ آﻪ اﻳﻦ رﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺎرﻩى اﻳﻦ ﻗﻔﺲ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را رﻧﺠﻮر ﺳﺎزى زار زار‬

‫ﺗﺎ ﺗﺮا ﺑﻴﺮون آﻨﻨﺪ از اﺷﺘﻬﺎر‬

‫آﻪ اﺷﺘﻬﺎر ﺧﻠﻖ ﺑﻨﺪ ﻣﺤﻜﻢ اﺳﺖ‬

‫در رﻩ اﻳﻦ از ﺑﻨﺪ ﺁهﻦ آﻰ آﻢ اﺳﺖ‬

‫ﻗﺼﻪى ﺑﺎزرﮔﺎن آﻪ ﻃﻮﻃﻰ ﻣﺤﺒﻮس او او را ﭘﻴﻐﺎم داد ﺑﻪ ﻃﻮﻃﻴﺎن هﻨﺪوﺳﺘﺎن هﻨﮕﺎم رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺗﺠﺎرت‬ ‫ﺑﻮد ﺑﺎزرﮔﺎﻧﯽ او را ﻃﻮﻃﻴﻰ‬

‫در ﻗﻔﺲ ﻣﺤﺒﻮس زﻳﺒﺎ ﻃﻮﻃﻴﻰ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺎزرﮔﺎن ﺳﻔﺮ را ﺳﺎز آﺮد‬

‫ﺳﻮى هﻨﺪﺳﺘﺎن ﺷﺪن ﺁﻏﺎز آﺮد‬

‫هﺮ ﻏﻼم و هﺮ آﻨﻴﺰك را ز ﺟﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺁرم ﮔﻮى زود‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ از وى ﻣﺮادى ﺧﻮاﺳﺖ آﺮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را وﻋﺪﻩ ﺑﺪاد ﺁن ﻧﻴﻚ ﻣﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻃﻮﻃﻰ را ﭼﻪ ﺧﻮاهﻰ ارﻣﻐﺎن‬

‫آﺎرﻣﺖ از ﺧﻄﻪى هﻨﺪوﺳﺘﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﺶ ﺁن ﻃﻮﻃﻰ آﻪ ﺁن ﺟﺎ ﻃﻮﻃﻴﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻰ آﻦ ز ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﻴﺎن‬

‫آﺎن ﻓﻼن ﻃﻮﻃﻰ آﻪ ﻣﺸﺘﺎق ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫از ﻗﻀﺎى ﺁﺳﻤﺎن در ﺣﺒﺲ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺷﻤﺎ آﺮد او ﺳﻼم و داد ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫وز ﺷﻤﺎ ﭼﺎرﻩ و رﻩ ارﺷﺎد ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻰﺷﺎﻳﺪ آﻪ ﻣﻦ در اﺷﺘﻴﺎق‬

‫ﺟﺎن دهﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﻴﺮم در ﻓﺮاق‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٧٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ روا ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻣﻦ در ﺑﻨﺪ ﺳﺨﺖ‬

‫ﮔﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺳﺒﺰﻩ ﮔﺎهﻰ ﺑﺮ درﺧﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ وﻓﺎى دوﺳﺘﺎن‬

‫ﻣﻦ در اﻳﻦ ﺣﺒﺲ و ﺷﻤﺎ در ﺑﻮﺳﺘﺎن‬

‫ﻳﺎد ﺁرﻳﺪ اى ﻣﻬﺎن زﻳﻦ ﻣﺮغ زار‬

‫ﻳﻚ ﺻﺒﻮﺣﻰ در ﻣﻴﺎن ﻣﺮﻏﺰار‬

‫ﻳﺎد ﻳﺎران ﻳﺎر را ﻣﻴﻤﻮن ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎﺻﻪ آﺎن ﻟﻴﻠﻰ و اﻳﻦ ﻣﺠﻨﻮن ﺑﻮد‬

‫اى ﺣﺮﻳﻔﺎن ﺑﺖ ﻣﻮزون ﺧﻮد‬

‫ﻣﻦ ﻗﺪﺣﻬﺎ ﻣﻰﺧﻮرم ﭘﺮ ﺧﻮن ﺧﻮد‬

‫ﻳﻚ ﻗﺪح ﻣﻰ ﻧﻮش آﻦ ﺑﺮ ﻳﺎد ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮ هﻤﻰﺧﻮاهﻰ آﻪ ﺑﺪهﻰ داد ﻣﻦ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﻳﺎد اﻳﻦ ﻓﺘﺎدﻩى ﺧﺎك ﺑﻴﺰ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﻮردى ﺟﺮﻋﻪ اى ﺑﺮ ﺧﺎك رﻳﺰ‬

‫اى ﻋﺠﺐ ﺁن ﻋﻬﺪ و ﺁن ﺳﻮﮔﻨﺪ آﻮ‬

‫وﻋﺪﻩهﺎى ﺁن ﻟﺐ ﭼﻮن ﻗﻨﺪ آﻮ‬

‫ﮔﺮ ﻓﺮاق ﺑﻨﺪﻩ از ﺑﻨﺪﻩ از ﺑﺪ ﺑﻨﺪﮔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﺪ ﺑﺪ آﻨﻰ ﭘﺲ ﻓﺮق ﭼﻴﺴﺖ‬

‫اى ﺑﺪى آﻪ ﺗﻮ آﻨﻰ در ﺧﺸﻢ و ﺟﻨﮓ‬

‫ﺑﺎ ﻃﺮب ﺗﺮ از ﺳﻤﺎع و ﺑﺎﻧﮓ ﭼﻨﮓ‬

‫اى ﺟﻔﺎى ﺗﻮ ز دوﻟﺖ ﺧﻮﺑﺘﺮ‬

‫و اﻧﺘﻘﺎم ﺗﻮ ز ﺟﺎن ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮ‬

‫ﻧﺎر ﺗﻮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻧﻮرت ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎﺗﻢ اﻳﻦ ﺗﺎ ﺧﻮد آﻪ ﺳﻮرت ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫از ﺣﻼوﺗﻬﺎ آﻪ دارد ﺟﻮر ﺗﻮ‬

‫وز ﻟﻄﺎﻓﺖ آﺲ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﻏﻮر ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎﻟﻢ و ﺗﺮﺳﻢ آﻪ او ﺑﺎور آﻨﺪ‬

‫وز آﺮم ﺁن ﺟﻮر را آﻤﺘﺮ آﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﻗﻬﺮ و ﺑﺮ ﻟﻄﻔﺶ ﺑﻪ ﺟﺪ‬

‫ﺑﻮ اﻟﻌﺠﺐ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ اﻳﻦ هﺮ دو ﺿﺪ‬

‫و اﷲ ار زﻳﻦ ﺧﺎر در ﺑﺴﺘﺎن ﺷﻮم‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﻠﺒﻞ زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻧﺎﻻن ﺷﻮم‬

‫اﻳﻦ ﻋﺠﺐ ﺑﻠﺒﻞ آﻪ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ دهﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺧﻮرد او ﺧﺎر را ﺑﺎ ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻠﺒﻞ اﻳﻦ ﻧﻬﻨﮓ ﺁﺗﺸﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎﺧﻮﺷﻬﺎ ز ﻋﺸﻖ او را ﺧﻮﺷﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ آﻞ اﺳﺖ و ﺧﻮد آﻞ اﺳﺖ او‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ و ﻋﺸﻖ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﻮ‬

‫ﺻﻔﺖ اﺟﻨﺤﻪى ﻃﻴﻮر ﻋﻘﻮل اﻟﻬﻰ‬ ‫ﻗﺼﻪى ﻃﻮﻃﻰ ﺟﺎن زﻳﻦ ﺳﺎن ﺑﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫آﻮ آﺴﻰ آﻮ ﻣﺤﺮم ﻣﺮﻏﺎن ﺑﻮد‬ ‫‪٧٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻮ ﻳﻜﻰ ﻣﺮﻏﻰ ﺿﻌﻴﻔﻰ ﺑﻰﮔﻨﺎﻩ‬

‫و اﻧﺪرون او ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻩ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻨﺎﻟﺪ زار ﺑﻰﺷﻜﺮ و ﮔﻠﻪ‬

‫اﻓﺘﺪ اﻧﺪر هﻔﺖ ﮔﺮدون ﻏﻠﻐﻠﻪ‬

‫هﺮ دﻣﺶ ﺻﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﺻﺪ ﭘﻴﻚ از ﺧﺪا‬

‫ﻳﺎ رﺑﻰ زو ﺷﺼﺖ ﻟﺒﻴﻚ از ﺧﺪا‬

‫زﻟﺖ او ﺑﻪ ز ﻃﺎﻋﺖ ﻧﺰد ﺣﻖ‬

‫ﭘﻴﺶ آﻔﺮش ﺟﻤﻠﻪ اﻳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺧﻠﻖ‬

‫هﺮ دﻣﻰ او را ﻳﻜﻰ ﻣﻌﺮاج ﺧﺎص‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺎﺟﺶ ﻧﻬﺪ ﺻﺪ ﺗﺎج ﺧﺎص‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮ ﺧﺎك و ﺟﺎن ﺑﺮ ﻻﻣﻜﺎن‬

‫ﻻﻣﻜﺎﻧﻰ ﻓﻮق وهﻢ ﺳﺎﻟﻜﺎن‬

‫ﻻﻣﻜﺎﻧﻰ ﻧﻪ آﻪ در ﻓﻬﻢ ﺁﻳﺪت‬

‫هﺮ دﻣﻰ در وى ﺧﻴﺎﻟﻰ زاﻳﺪت‬

‫ﺑﻞ ﻣﻜﺎن و ﻻﻣﻜﺎن در ﺣﻜﻢ او‬

‫هﻤﭽﻮ در ﺣﻜﻢ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﭼﺎرﺟﻮ‬

‫ﺷﺮح اﻳﻦ آﻮﺗﻪ آﻦ و رخ زﻳﻦ ﺑﺘﺎب‬

‫دم ﻣﺰن و اﷲ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺮدﻳﻢ ﻣﺎ اى دوﺳﺘﺎن‬

‫ﺳﻮى ﻣﺮغ و ﺗﺎﺟﺮ و هﻨﺪوﺳﺘﺎن‬

‫ﻣﺮد ﺑﺎزرﮔﺎن ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ اﻳﻦ ﭘﻴﺎم‬

‫آﺎو رﺳﺎﻧﺪ ﺳﻮى ﺟﻨﺲ از وى ﺳﻼم‬

‫دﻳﺪن ﺧﻮاﺟﻪ ﻃﻮﻃﻴﺎن هﻨﺪوﺳﺘﺎن را در دﺷﺖ و ﭘﻴﻐﺎم رﺳﺎﻧﻴﺪن از ﺁن ﻃﻮﻃﻰ‬ ‫ﭼﻮن آﻪ ﺗﺎ اﻗﺼﺎى هﻨﺪوﺳﺘﺎن رﺳﻴﺪ‬

‫در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻃﻮﻃﻰ ﭼﻨﺪى ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﻣﺮآﺐ اﺳﺘﺎﻧﻴﺪ ﭘﺲ ﺁواز داد‬

‫ﺁن ﺳﻼم و ﺁن اﻣﺎﻧﺖ ﺑﺎز داد‬

‫ﻃﻮﻃﻴﻰ ز ﺁن ﻃﻮﻃﻴﺎن ﻟﺮزﻳﺪ ﺑﺲ‬

‫اوﻓﺘﺎد و ﻣﺮد و ﺑﮕﺴﺴﺘﺶ ﻧﻔﺲ‬

‫ﺷﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺧﻮاﺟﻪ از ﮔﻔﺖ ﺧﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ رﻓﺘﻢ در هﻼك ﺟﺎﻧﻮر‬

‫اﻳﻦ ﻣﮕﺮ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺁن ﻃﻮﻃﻴﻚ‬

‫اﻳﻦ ﻣﮕﺮ دو ﺟﺴﻢ ﺑﻮد و روح ﻳﻚ‬

‫اﻳﻦ ﭼﺮا آﺮدم ﭼﺮا دادم ﭘﻴﺎم‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻢ ﺑﻰﭼﺎرﻩ را زﻳﻦ ﮔﻔﺖ ﺧﺎم‬

‫اﻳﻦ زﺑﺎن ﭼﻮن ﺳﻨﮓ و هﻢ ﺁهﻦوش اﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﭼﻪ ﺑﺠﻬﺪ از زﺑﺎن ﭼﻮن ﺁﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺳﻨﮓ و ﺁهﻦ را ﻣﺰن ﺑﺮ هﻢ ﮔﺰاف‬

‫ﮔﻪ ز روى ﻧﻘﻞ و ﮔﺎﻩ از روى ﻻف‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺗﺎرﻳﻚ اﺳﺖ و هﺮ ﺳﻮ ﭘﻨﺒﻪ زار‬

‫در ﻣﻴﺎن ﭘﻨﺒﻪ ﭼﻮن ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺮار‬

‫ﻇﺎﻟﻢ ﺁن ﻗﻮﻣﻰ آﻪ ﭼﺸﻤﺎن دوﺧﺘﻨﺪ‬

‫ز ﺁن ﺳﺨﻨﻬﺎ ﻋﺎﻟﻤﻰ را ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٧٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﺎﻟﻤﻰ را ﻳﻚ ﺳﺨﻦ وﻳﺮان آﻨﺪ‬

‫روﺑﻬﺎن ﻣﺮدﻩ را ﺷﻴﺮان آﻨﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ در اﺻﻞ ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻰ دﻣﻨﺪ‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎن زﺧﻤﻨﺪ و ﮔﺎهﻰ ﻣﺮهﻤﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺣﺠﺎب از ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ هﺮ ﺟﺎﻧﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺁﺳﺎﺳﺘﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺳﺨﻦ ﺧﻮاهﻰ آﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﭼﻮن ﺷﻜﺮ‬

‫ﺻﺒﺮ آﻦ از ﺣﺮص و اﻳﻦ ﺣﻠﻮا ﻣﺨﻮر‬

‫ﺻﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺸﺘﻬﺎى زﻳﺮآﺎن‬

‫هﺴﺖ ﺣﻠﻮا ﺁرزوى آﻮدآﺎن‬

‫هﺮ آﻪ ﺻﺒﺮ ﺁورد ﮔﺮدون ﺑﺮ رود‬

‫هﺮ آﻪ ﺣﻠﻮا ﺧﻮرد واﭘﺲﺗﺮ رود‬

‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﻮل ﻓﺮﻳﺪ اﻟﺪﻳﻦ ﻋﻄﺎر ﻗﺪس اﻟﻠﱠﻪ روﺣﻪ‪:‬‬ ‫ﺗﻮ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻔﺴﻰ اى ﻏﺎﻓﻞ ﻣﻴﺎن ﺧﺎك ﺧﻮن ﻣﻰﺧﻮر‬

‫آﻪ ﺻﺎﺣﺐ دل اﮔﺮ زهﺮى ﺧﻮرد ﺁن اﻧﮕﺒﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ دل را ﻧﺪارد ﺁن زﻳﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺧﻮرد او زهﺮ ﻗﺎﺗﻞ را ﻋﻴﺎن‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺻﺤﺖ ﻳﺎﻓﺖ و از ﭘﺮهﻴﺰ رﺳﺖ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻣﻴﺎن ﺗﺐ در اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ اى ﻣﺮد ﺟﺮى‬

‫هﺎن ﻣﻜﻦ ﺑﺎ هﻴﭻ ﻣﻄﻠﻮﺑﻰ ﻣﺮى‬

‫در ﺗﻮ ﻧﻤﺮودى اﺳﺖ ﺁﺗﺶ در ﻣﺮو‬

‫رﻓﺖ ﺧﻮاهﻰ اول اﺑﺮاهﻴﻢ ﺷﻮ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪاى ﺳﺒﺎح و ﻧﻪ درﻳﺎﻳﻴﻰ‬

‫در ﻣﻴﻔﻜﻦ ﺧﻮﻳﺶ از ﺧﻮد راﻳﻴﻰ‬

‫او ز ﺁﺗﺶ ورد اﺣﻤﺮ ﺁورد‬

‫از زﻳﺎﻧﻬﺎ ﺳﻮد ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁورد‬

‫آﺎﻣﻠﻰ ﮔﺮ ﺧﺎك ﮔﻴﺮد زر ﺷﻮد‬

‫ﻧﺎﻗﺺ ار زر ﺑﺮد ﺧﺎآﺴﺘﺮ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻗﺒﻮل ﺣﻖ ﺑﻮد ﺁن ﻣﺮد راﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ او در آﺎرهﺎ دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ ﻧﺎﻗﺺ دﺳﺖ ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ و دﻳﻮ‬

‫ز ﺁن آﻪ اﻧﺪر دام ﺗﻜﻠﻴﻒ اﺳﺖ و رﻳﻮ‬

‫ﺟﻬﻞ ﺁﻳﺪ ﭘﻴﺶ او داﻧﺶ ﺷﻮد‬

‫ﺟﻬﻞ ﺷﺪ ﻋﻠﻤﻰ آﻪ در ﻧﺎﻗﺺ رود‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻴﺮد ﻋﻠﺘﻰ ﻋﻠﺖ ﺷﻮد‬

‫آﻔﺮ ﮔﻴﺮد آﺎﻣﻠﻰ ﻣﻠﺖ ﺷﻮد‬

‫اى ﻣﺮى آﺮدﻩ ﭘﻴﺎدﻩ ﺑﺎ ﺳﻮار‬

‫ﺳﺮ ﻧﺨﻮاهﻰ ﺑﺮد اآﻨﻮن ﭘﺎى دار‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٧٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺳﺎﺣﺮان ﻣﺮ ﻣﻮﺳﻰ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم آﻪ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ اول ﺗﻮ اﻧﺪازى ﻋﺼﺎ ﻳﺎ ﻣﺎ‬ ‫ﺳﺎﺣﺮان در ﻋﻬﺪ ﻓﺮﻋﻮن ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺮى آﺮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ آﻴﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻮﺳﻰ را ﻣﻘﺪم داﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان او را ﻣﻜﺮم داﺷﺘﻨﺪ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪش آﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺁن ﺗﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ ﻋﺼﺎ ﺑﻔﻜﻦ ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻰ اول ﺷﻤﺎ اى ﺳﺎﺣﺮان‬

‫اﻓﻜﻨﻴﺪ ﺁن ﻣﻜﺮهﺎ را در ﻣﻴﺎن‬

‫اﻳﻦ ﻗﺪر ﺗﻌﻈﻴﻢ دﻳﻨﺸﺎن را ﺧﺮﻳﺪ‬

‫آﺰ ﻣﺮى ﺁن دﺳﺖ و ﭘﺎهﺎﺷﺎن ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان ﭼﻮن ﺣﻖ او ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ در ﺟﺮم ﺁن درﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ و ﻧﻜﺘﻪ ﺳﺖ آﺎﻣﻞ را ﺣﻼل‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪاى آﺎﻣﻞ ﻣﺨﻮر ﻣﻰﺑﺎش ﻻل‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻰ او زﺑﺎن ﻧﻰ ﺟﻨﺲ ﺗﻮ‬

‫ﺼﺘُﻮا‬ ‫ﮔﻮﺷﻬﺎ را ﺣﻖ ﺑﻔﺮﻣﻮد َأ ْﻧ ِ‬

‫آﻮدك اول ﭼﻮن ﺑﺰاﻳﺪ ﺷﻴﺮ ﻧﻮش‬

‫ﻣﺪﺗﻰ ﺧﺎﻣﺶ ﺑﻮد او ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻮش‬

‫ﻣﺪﺗﻰ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪش ﻟﺐ دوﺧﺘﻦ‬

‫از ﺳﺨﻦ ﺗﺎ او ﺳﺨﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ‬

‫ور ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮔﻮش و ﺗﻰﺗﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﮔﻨﮓ ﮔﻴﺘﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﺮ اﺻﻠﻰ آﺶ ﻧﺒﻮد ﺁﻏﺎز ﮔﻮش‬

‫ﻻل ﺑﺎﺷﺪ آﻰ آﻨﺪ در ﻧﻄﻖ ﺟﻮش‬

‫ز ﺁن آﻪ اول ﺳﻤﻊ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻄﻖ را‬

‫ﺳﻮى ﻣﻨﻄﻖ از رﻩ ﺳﻤﻊ اﻧﺪر ﺁ‬

‫ادﺧﻠﻮا اﻷﺑﻴﺎت ﻣﻦ أﺑﻮاﺑﻬﺎ‬

‫و اﻃﻠﺒﻮا اﻷﻏﺮاض ﻓﻲ أﺳﺒﺎﺑﻬﺎ‬

‫ﻧﻄﻖ آﺎن ﻣﻮﻗﻮف راﻩ ﺳﻤﻊ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﻧﻄﻖ ﺧﺎﻟﻖ ﺑﻰﻃﻤﻊ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺒﺪع اﺳﺖ او ﺗﺎﺑﻊ اﺳﺘﺎد ﻧﻰ‬

‫ﻣﺴﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ و را اﺳﻨﺎد ﻧﻰ‬

‫ﺑﺎﻗﻴﺎن هﻢ در ﺣﺮف هﻢ در ﻣﻘﺎل‬

‫ﺗﺎﺑﻊ اﺳﺘﺎد و ﻣﺤﺘﺎج ﻣﺜﺎل‬

‫زﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﺮ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪاى‬

‫دﻟﻖ و اﺷﻜﻰ ﮔﻴﺮ در وﻳﺮاﻧﻪاى‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺁدم ز ﺁن ﻋﺘﺎب از اﺷﻚ رﺳﺖ‬

‫اﺷﻚ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ دم ﺗﻮﺑﻪ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﺁﻣﺪ ﺁدم ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد ﮔﺮﻳﺎن و ﻧﺎﻻن و ﺣﺰﻳﻦ‬

‫ﺁدم از ﻓﺮدوس و از ﺑﺎﻻى هﻔﺖ‬

‫ﭘﺎى ﻣﺎﭼﺎن از ﺑﺮاى ﻋﺬر رﻓﺖ‬

‫ﮔﺮ ز ﭘﺸﺖ ﺁدﻣﻰ وز ﺻﻠﺐ او‬

‫در ﻃﻠﺐ ﻣﻰﺑﺎش هﻢ در ﻃﻠﺐ او‬

‫ز ﺁﺗﺶ دل و ﺁب دﻳﺪﻩ ﻧﻘﻞ ﺳﺎز‬

‫ﺑﻮﺳﺘﺎن از اﺑﺮ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺖ ﺑﺎز‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٨٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﻰ ﻗﺪر ﺁب دﻳﺪﻩﮔﺎن‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎﻧﻰ ﺗﻮ ﭼﻮن ﻧﺎدﻳﺪﮔﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ اﻳﻦ اﻧﺒﺎن ز ﻧﺎن ﺧﺎﻟﻰ آﻨﻰ‬

‫ﭘﺮ ز ﮔﻮهﺮهﺎى اﺟﻼﻟﻰ آﻨﻰ‬

‫ﻃﻔﻞ ﺟﺎن از ﺷﻴﺮ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺎز آﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻠﻚ اﻧﺒﺎز آﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺗﺎرﻳﻚ و ﻣﻠﻮل و ﺗﻴﺮﻩاى‬

‫دان آﻪ ﺑﺎ دﻳﻮ ﻟﻌﻴﻦ هﻤﺸﻴﺮﻩاى‬

‫ﻟﻘﻤﻪاى آﺎن ﻧﻮر اﻓﺰود و آﻤﺎل‬

‫ﺁن ﺑﻮد ﺁوردﻩ از آﺴﺐ ﺣﻼل‬

‫روﻏﻨﻰ آﺎﻳﺪ ﭼﺮاغ ﻣﺎ آﺸﺪ‬

‫ﺁب ﺧﻮاﻧﺶ ﭼﻮن ﭼﺮاﻏﻰ را آﺸﺪ‬

‫ﻋﻠﻢ و ﺣﻜﻤﺖ زاﻳﺪ از ﻟﻘﻤﻪى ﺣﻼل‬

‫ﻋﺸﻖ و رﻗﺖ ﺁﻳﺪ از ﻟﻘﻤﻪى ﺣﻼل‬

‫ﭼﻮن ز ﻟﻘﻤﻪ ﺗﻮ ﺣﺴﺪ ﺑﻴﻨﻰ و دام‬

‫ﺟﻬﻞ و ﻏﻔﻠﺖ زاﻳﺪ ﺁن را دان ﺣﺮام‬

‫هﻴﭻ ﮔﻨﺪم آﺎرى و ﺟﻮ ﺑﺮ دهﺪ‬

‫دﻳﺪﻩاى اﺳﺒﻰ آﻪ آﺮﻩى ﺧﺮ دهﺪ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ ﺗﺨﻢ اﺳﺖ و ﺑﺮش اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ ﺑﺤﺮ و ﮔﻮهﺮش اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎ‬

‫زاﻳﺪ از ﻟﻘﻤﻪى ﺣﻼل اﻧﺪر دهﺎن‬

‫ﻣﻴﻞ ﺧﺪﻣﺖ ﻋﺰم رﻓﺘﻦ ﺁن ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎزرﮔﺎن ﺑﺎ ﻃﻮﻃﻰ ﺁن ﭼﻪ دﻳﺪ از ﻃﻮﻃﻴﺎن هﻨﺪوﺳﺘﺎن‬ ‫آﺮد ﺑﺎزرﮔﺎن ﺗﺠﺎرت را ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﺳﻮى ﻣﻨﺰل دوﺳﺖ آﺎم‬

‫هﺮ ﻏﻼﻣﻰ را ﺑﻴﺎورد ارﻣﻐﺎن‬

‫هﺮ آﻨﻴﺰك را ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ او ﻧﺸﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﻃﻮﻃﻰ ارﻣﻐﺎن ﺑﻨﺪﻩ آﻮ‬

‫ﺁن ﭼﻪ دﻳﺪى و ﺁن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﺑﺎز ﮔﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻰ ﻣﻦ ﺧﻮد ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻢ از ﺁن‬

‫دﺳﺖ ﺧﻮد ﺧﺎﻳﺎن و اﻧﮕﺸﺘﺎن ﮔﺰان‬

‫ﻣﻦ ﭼﺮا ﭘﻴﻐﺎم ﺧﺎﻣﻰ از ﮔﺰاف‬

‫ﺑﺮدم از ﺑﻰداﻧﺸﻰ و از ﻧﺸﺎف‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺧﻮاﺟﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ز ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺁن آﺎﻳﻦ ﺧﺸﻢ و ﻏﻢ را ﻣﻘﺘﻀﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺁن ﺷﻜﺎﻳﺘﻬﺎى ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ ﮔﺮوهﻰ ﻃﻮﻃﻴﺎن هﻤﺘﺎى ﺗﻮ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻃﻮﻃﻰ ز دردت ﺑﻮى ﺑﺮد‬

‫زهﺮﻩاش ﺑﺪرﻳﺪ و ﻟﺮزﻳﺪ و ﺑﻤﺮد‬

‫ﻣﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﮔﺸﺘﻢ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﭼﻪ ﺳﻮد‬

‫ﻧﻜﺘﻪ اى آﺎن ﺟﺴﺖ ﻧﺎﮔﻪ از زﺑﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﺗﻴﺮى دان آﻪ ﺟﺴﺖ ﺁن از آﻤﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٨١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫واﻧﮕﺮدد از رﻩ ﺁن ﺗﻴﺮ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ آﺮد ﺳﻴﻠﻰ را ز ﺳﺮ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺖ از ﺳﺮ ﺟﻬﺎﻧﻰ را ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺟﻬﺎن وﻳﺮان آﻨﺪ ﻧﺒﻮد ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﻓﻌﻞ را در ﻏﻴﺐ اﺛﺮهﺎ زادﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﻣﻮاﻟﻴﺪش ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺧﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻰﺷﺮﻳﻜﻰ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺨﻠﻮق ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻣﻮاﻟﻴﺪ ار ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫زﻳﺪ ﭘﺮاﻧﻴﺪ ﺗﻴﺮى ﺳﻮى ﻋﻤﺮ‬

‫ﻋﻤﺮ را ﺑﮕﺮﻓﺖ ﺗﻴﺮش هﻤﭽﻮ ﻧﻤﺮ‬

‫ﻣﺪت ﺳﺎﻟﻰ هﻤﻰزاﻳﻴﺪ درد‬

‫دردهﺎ را ﺁﻓﺮﻳﻨﺪ ﺣﻖ ﻧﻪ ﻣﺮد‬

‫زﻳﺪ راﻣﻰ ﺁن دم ار ﻣﺮد از وﺟﻞ‬

‫دردهﺎ ﻣﻰزاﻳﺪ ﺁن ﺟﺎ ﺗﺎ اﺟﻞ‬

‫ز ﺁن ﻣﻮاﻟﻴﺪ وﺟﻊ ﭼﻮن ﻣﺮد او‬

‫زﻳﺪ را ز اول ﺳﺒﺐ ﻗﺘﺎل ﮔﻮ‬

‫ﺁن وﺟﻌﻬﺎ را ﺑﺪو ﻣﻨﺴﻮب دار‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ هﺴﺖ ﺁن ﺟﻤﻠﻪ ﺻﻨﻊ آﺮدﮔﺎر‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ آﺸﺖ و دم و دام و ﺟﻤﺎع‬

‫ﺁن ﻣﻮاﻟﻴﺪ اﺳﺖ ﺣﻖ را ﻣﺴﺘﻄﺎع‬

‫اوﻟﻴﺎ را هﺴﺖ ﻗﺪرت از اﻟﻪ‬

‫ﺗﻴﺮ ﺟﺴﺘﻪ ﺑﺎز ﺁرﻧﺪش ز راﻩ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ درهﺎى ﻣﻮاﻟﻴﺪ از ﺳﺒﺐ‬

‫ﭼﻮن ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ وﻟﻰ ز ﺁن دﺳﺖ رب‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ آﻨﺪ از ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬

‫ﺗﺎ از ﺁن ﻧﻪ ﺳﻴﺦ ﺳﻮزد ﻧﻪ آﺒﺎب‬

‫از هﻤﻪ دﻟﻬﺎ آﻪ ﺁن ﻧﻜﺘﻪ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﺁن ﺳﺨﻦ را آﺮد ﻣﺤﻮ و ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﺮت ﺑﺮهﺎن ﺑﺎﻳﺪ و ﺣﺠﺖ ﻣﻬﺎ‬

‫ﻦ ﺁ َﻳ ٍﺔ َأ ْو ﻧﻨﺴﻬﺎ‬ ‫ﺑﺎز ﺧﻮان ِﻣ ْ‬

‫ﺴ ْﻮ ُآ ْﻢ ِذ ْآﺮِي ﺑﺨﻮان‬ ‫ﺁﻳﺖ َأ ْﻧ َ‬

‫ﻗﺪرت ﻧﺴﻴﺎن ﻧﻬﺎدﻧﺸﺎن ﺑﺪان‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺗﺬآﻴﺮ و ﺑﻪ ﻧﺴﻴﺎن ﻗﺎدراﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ هﻤﻪ دﻟﻬﺎى ﺧﻠﻘﺎن ﻗﺎهﺮاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺴﻴﺎن ﺑﺴﺖ او راﻩ ﻧﻈﺮ‬

‫آﺎر ﻧﺘﻮان آﺮد ور ﺑﺎﺷﺪ هﻨﺮ‬

‫ﺧﻠﺘﻢ ﺳﺨﺮﻳﻪ اهﻞ اﻟﺴﻤﻮ‬

‫از ﻧﺒﻰ ﺧﻮاﻧﻴﺪ ﺗﺎ أﻧﺴﻮآﻢ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ دﻩ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺟﺴﻤﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ دل ﺷﺎﻩ دﻟﻬﺎى ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﻓﺮع دﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻋﻤﻞ ﺑﻰهﻴﭻ ﺷﻚ‬

‫ﭘﺲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺮدم اﻻ ﻣﺮدﻣﻚ‬

‫ﻣﻦ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻧﻴﺎرم ﮔﻔﺖ از ﺁن‬

‫ﻣﻨﻊ ﻣﻰﺁﻳﺪ ز ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺮآﺰان‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ ﺧﻠﻖ و ﻳﺎدﺷﺎن‬

‫ﺑﺎ وى اﺳﺖ و او رﺳﺪ ﻓﺮﻳﺎدﺷﺎن‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ را ﺁن ﺑﻬﻰ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ هﺮ ﺷﺐ ز دﻟﻬﺎﺷﺎن ﺗﻬﻰ‬

‫روز دﻟﻬﺎ را از ﺁن ﭘﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺁن ﺻﺪﻓﻬﺎ را ﭘﺮ از در ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٨٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن هﻤﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪى ﭘﻴﺸﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻨﺪ از هﺪاﻳﺖ ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﭘﻴﺸﻪ و ﻓﺮهﻨﮓ ﺗﻮ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ در اﺳﺒﺎب ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﭘﻴﺸﻪى زرﮔﺮ ﺑﻪ ﺁهﻨﮕﺮ ﻧﺸﺪ‬

‫ﺧﻮى اﻳﻦ ﺧﻮش ﺧﻮﺑﻪ ﺁن ﻣﻨﻜﺮ ﻧﺸﺪ‬

‫ﭘﻴﺸﻪهﺎ و ﺧﻠﻘﻬﺎ هﻤﭽﻮن ﺟﻬﻴﺰ‬

‫ﺳﻮى ﺧﺼﻢ ﺁﻳﻨﺪ روز رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫ﭘﻴﺸﻪهﺎ و ﺧﻠﻘﻬﺎ از ﺑﻌﺪ ﺧﻮاب‬

‫واﭘﺲ ﺁﻳﺪ هﻢ ﺑﻪ ﺧﺼﻢ ﺧﻮد ﺷﺘﺎب‬

‫ﭘﻴﺸﻪهﺎ و اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎ در وﻗﺖ ﺻﺒﺢ‬

‫هﻢ ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﺷﺪ آﻪ ﺑﻮد ﺁن ﺣﺴﻦ و ﻗﺒﺢ‬

‫ﭼﻮن آﺒﻮﺗﺮهﺎى ﭘﻴﻚ از ﺷﻬﺮهﺎ‬

‫ﺳﻮى ﺷﻬﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺁرد ﺑﻬﺮهﺎ‬

‫ﺷﻨﻴﺪن ﺁن ﻃﻮﻃﻰ ﺣﺮآﺖ ﺁن ﻃﻮﻃﻴﺎن و ﻣﺮدن ﺁن ﻃﻮﻃﻰ در ﻗﻔﺲ و ﻧﻮﺣﻪى ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺮ وى‬ ‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ ﺁن ﻣﺮغ آﺎن ﻃﻮﻃﻰ ﭼﻪ آﺮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﻠﺮزﻳﺪ اوﻓﺘﺎد و ﮔﺸﺖ ﺳﺮد‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﭼﻮن دﻳﺪش ﻓﺘﺎدﻩ هﻤﭽﻨﻴﻦ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ و زد آﻠﻪ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﻦ رﻧﮓ و ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺮ ﺟﺴﺖ و ﮔﺮﻳﺒﺎن را درﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻃﻮﻃﻰ ﺧﻮب ﺧﻮش ﺣﻨﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻮدت اﻳﻦ ﭼﺮا ﮔﺸﺘﻰ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫اى درﻳﻐﺎ ﻣﺮغ ﺧﻮش ﺁواز ﻣﻦ‬

‫اى درﻳﻐﺎ هﻢ دم و هﻢ راز ﻣﻦ‬

‫اى درﻳﻐﺎ ﻣﺮغ ﺧﻮش اﻟﺤﺎن ﻣﻦ‬

‫راح روح و روﺿﻪ و رﻳﺤﺎن ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎن را ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮﻏﻰ ﺑﺪى‬

‫آﻰ ﺧﻮد او ﻣﺸﻐﻮل ﺁن ﻣﺮﻏﺎن ﺷﺪى‬

‫اى درﻳﻐﺎ ﻣﺮغ آﺎرزان ﻳﺎﻓﺘﻢ‬

‫زود روى از روى او ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺘﻢ‬

‫اى زﺑﺎن ﺗﻮ ﺑﺲ زﻳﺎﻧﻰ ﺑﺮ ورى‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮﻳﻰ ﮔﻮﻳﺎ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﻣﻦ ﺗﺮا‬

‫اى زﺑﺎن هﻢ ﺁﺗﺶ و هﻢ ﺧﺮﻣﻨﻰ‬

‫ﭼﻨﺪ اﻳﻦ ﺁﺗﺶ در اﻳﻦ ﺧﺮﻣﻦ زﻧﻰ‬

‫در ﻧﻬﺎن ﺟﺎن از ﺗﻮ اﻓﻐﺎن ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻰاش ﺁن ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫اى زﺑﺎن هﻢ ﮔﻨﺞ ﺑﻰﭘﺎﻳﺎن ﺗﻮﻳﻰ‬

‫اى زﺑﺎن هﻢ رﻧﺞ ﺑﻰدرﻣﺎن ﺗﻮﻳﻰ‬

‫هﻢ ﺻﻔﻴﺮ و ﺧﺪﻋﻪى ﻣﺮﻏﺎن ﺗﻮﻳﻰ‬

‫هﻢ اﻧﻴﺲ وﺣﺸﺖ هﺠﺮان ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ﭼﻨﺪ اﻣﺎﻧﻢ ﻣﻰدهﻰ اى ﺑﻰاﻣﺎن‬

‫اى ﺗﻮ زﻩ آﺮدﻩ ﺑﻪ آﻴﻦ ﻣﻦ آﻤﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٨٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻚ ﺑﭙﺮاﻧﻴﺪﻩ اى ﻣﺮغ ﻣﺮا‬

‫در ﭼﺮاﮔﺎﻩ ﺳﺘﻢ آﻢ آﻦ ﭼﺮا‬

‫ﻳﺎ ﺟﻮاب ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﻳﺎ داد دﻩ‬

‫ﻳﺎ ﻣﺮا ز اﺳﺒﺎب ﺷﺎدى ﻳﺎد دﻩ‬

‫اى درﻳﻐﺎ ﻧﻮر ﻇﻠﻤﺖ ﺳﻮز ﻣﻦ‬

‫اى درﻳﻐﺎ ﺻﺒﺢ روز اﻓﺮوز ﻣﻦ‬

‫اى درﻳﻐﺎ ﻣﺮغ ﺧﻮش ﭘﺮواز ﻣﻦ‬

‫ز اﻧﺘﻬﺎ ﭘﺮﻳﺪﻩ ﺗﺎ ﺁﻏﺎز ﻣﻦ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ رﻧﺞ اﺳﺖ ﻧﺎدان ﺗﺎ اﺑﺪ‬

‫ﺴ ُﻢ ﺑﺨﻮان ﺗﺎ ﻓِﻲ آﺒﺪ‬ ‫ﺧﻴﺰ ﻻ ُأ ْﻗ ِ‬

‫از آﺒﺪ ﻓﺎرغ ﺑﺪم ﺑﺎ روى ﺗﻮ‬

‫وز زﺑﺪ ﺻﺎﻓﻰ ﺑﺪم در ﺟﻮى ﺗﻮ‬

‫اﻳﻦ درﻳﻐﺎهﺎ ﺧﻴﺎل دﻳﺪن اﺳﺖ‬

‫وز وﺟﻮد ﻧﻘﺪ ﺧﻮد ﺑﺒﺮﻳﺪن اﺳﺖ‬

‫ﻏﻴﺮت ﺣﻖ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺣﻖ ﭼﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﻮ دﻟﻰ آﺰ ﺣﻜﻢ ﺣﻖ ﺻﺪ ﭘﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻏﻴﺮت ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ او ﻏﻴﺮ هﻤﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ اﻓﺰون از ﺑﻴﺎن و دﻣﺪﻣﻪ ﺳﺖ‬

‫اى درﻳﻐﺎ اﺷﻚ ﻣﻦ درﻳﺎ ﺑﺪى‬

‫ﺗﺎ ﻧﺜﺎر دل ﺑﺮ زﻳﺒﺎ ﺑﺪى‬

‫ﻃﻮﻃﻰ ﻣﻦ ﻣﺮغ زﻳﺮآﺴﺎر ﻣﻦ‬

‫ﺗﺮﺟﻤﺎن ﻓﻜﺮت و اﺳﺮار ﻣﻦ‬

‫هﺮ ﭼﻪ روزى داد و ﻧﺎداد ﺁﻳﺪم‬

‫او ز اول ﮔﻔﺘﻪ ﺗﺎ ﻳﺎد ﺁﻳﺪم‬

‫ﻃﻮﻃﻴﻰ آﺎﻳﺪ ز وﺣﻰ ﺁواز او‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁﻏﺎز وﺟﻮد ﺁﻏﺎز او‬

‫اﻧﺪرون ﺗﺴﺖ ﺁن ﻃﻮﻃﻰ ﻧﻬﺎن‬

‫ﻋﻜﺲ او را دﻳﺪﻩ ﺗﻮ ﺑﺮ اﻳﻦ و ﺁن‬

‫ﻣﻰﺑﺮد ﺷﺎدﻳﺖ را ﺗﻮ ﺷﺎد از او‬

‫ﻣﻰﭘﺬﻳﺮى ﻇﻠﻢ را ﭼﻮن داد از او‬

‫اى آﻪ ﺟﺎن را ﺑﻬﺮ ﺗﻦ ﻣﻰﺳﻮﺧﺘﻰ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻰ ﺟﺎن را و ﺗﻦ اﻓﺮوﺧﺘﻰ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻢ ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ آﺴﻰ‬

‫ﺗﺎ ز ﻣﻦ ﺁﺗﺶ زﻧﺪ اﻧﺪر ﺧﺴﻰ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ ﭼﻮن ﻗﺎﺑﻞ ﺁﺗﺶ ﺑﻮد‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﺴﺘﺎن آﻪ ﺁﺗﺶ آﺶ ﺑﻮد‬

‫اى درﻳﻐﺎ اى درﻳﻐﺎ اى درﻳﻎ‬

‫آﺎﻧﭽﻨﺎن ﻣﺎهﻰ ﻧﻬﺎن ﺷﺪ زﻳﺮ ﻣﻴﻎ‬

‫ﭼﻮن زﻧﻢ دم آﺎﺗﺶ دل ﺗﻴﺰ ﺷﺪ‬

‫ﺷﻴﺮ هﺠﺮ ﺁﺷﻔﺘﻪ و ﺧﻮن رﻳﺰ ﺷﺪ‬

‫ﺁن آﻪ او هﻮﺷﻴﺎر ﺧﻮد ﺗﻨﺪ اﺳﺖ و ﻣﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﭼﻮن او ﻗﺪح ﮔﻴﺮد ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺷﻴﺮ ﻣﺴﺘﻰ آﺰ ﺻﻔﺖ ﺑﻴﺮون ﺑﻮد‬

‫از ﺑﺴﻴﻂ ﻣﺮﻏﺰار اﻓﺰون ﺑﻮد‬

‫ﻗﺎﻓﻴﻪ اﻧﺪﻳﺸﻢ و دل دار ﻣﻦ‬

‫ﮔﻮﻳﺪم ﻣﻨﺪﻳﺶ ﺟﺰ دﻳﺪار ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮش ﻧﺸﻴﻦ اى ﻗﺎﻓﻴﻪ اﻧﺪﻳﺶ ﻣﻦ‬

‫ﻗﺎﻓﻴﻪى دوﻟﺖ ﺗﻮﻳﻰ در ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‬

‫ﺣﺮف ﭼﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻮ اﻧﺪﻳﺸﻰ از ﺁن‬

‫ﺣﺮف ﭼﻪ ﺑﻮد ﺧﺎر دﻳﻮار رزان‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٨٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﺮف و ﺻﻮت و ﮔﻔﺖ را ﺑﺮ هﻢ زﻧﻢ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﻰاﻳﻦ هﺮ ﺳﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ دم زﻧﻢ‬

‫ﺁن دﻣﻰ آﺰ ﺁدﻣﺶ آﺮدم ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻢ اى ﺗﻮ اﺳﺮار ﺟﻬﺎن‬

‫ﺁن دﻣﻰ را آﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻠﻴﻞ‬

‫و ﺁن ﻏﻤﻰ را آﻪ ﻧﺪاﻧﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫ﺁن دﻣﻰ آﺰ وى ﻣﺴﻴﺤﺎ دم ﻧﺰد‬

‫ﺣﻖ ز ﻏﻴﺮت ﻧﻴﺰ ﺑﻰﻣﺎ هﻢ ﻧﺰد‬

‫ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ در ﻟﻐﺖ اﺛﺒﺎت و ﻧﻔﻰ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ اﺛﺒﺎﺗﻢ ﻣﻨﻢ ﺑﻰذات و ﻧﻔﻰ‬

‫ﻣﻦ آﺴﻰ در ﻧﺎآﺴﻰ درﻳﺎﻓﺘﻢ‬

‫ﭘﺲ آﺴﻰ در ﻧﺎآﺴﻰ درﺑﺎﻓﺘﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎهﺎن ﺑﻨﺪﻩى ﺑﻨﺪﻩى ﺧﻮدﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻠﻘﺎن ﻣﺮدﻩى ﻣﺮدﻩى ﺧﻮدﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎهﺎن ﭘﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺖ ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻠﻘﺎن ﻣﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺴﺖ ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﻣﻰﺷﻮد ﺻﻴﺎد‪ ،‬ﻣﺮﻏﺎن را ﺷﻜﺎر‬

‫ﺗﺎ آﻨﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ اﻳﺸﺎن را ﺷﻜﺎر‬

‫ﺑﻰدﻻن را دﻟﺒﺮان ﺟﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﺎن ﺷﻜﺎر ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫هﺮ آﻪ ﻋﺎﺷﻖ دﻳﺪىاش ﻣﻌﺸﻮق دان‬

‫آﻮ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ هﺴﺖ هﻢ اﻳﻦ و هﻢ ﺁن‬

‫ﺗﺸﻨﮕﺎن ﮔﺮ ﺁب ﺟﻮﻳﻨﺪ از ﺟﻬﺎن‬

‫ﺁب ﺟﻮﻳﺪ هﻢ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺸﻨﮕﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻋﺎﺷﻖ اوﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎش‬

‫او ﭼﻮ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻰآﺸﺪ ﺗﻮ ﮔﻮش ﺑﺎش‬

‫ﺑﻨﺪ آﻦ ﭼﻮن ﺳﻴﻞ ﺳﻴﻼﻧﻰ آﻨﺪ‬

‫ور ﻧﻪ رﺳﻮاﻳﻰ و وﻳﺮاﻧﻰ آﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﻏﻢ دارم آﻪ وﻳﺮاﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫زﻳﺮ وﻳﺮان ﮔﻨﺞ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻏﺮق ﺣﻖ ﺧﻮاهﺪ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻏﺮقﺗﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻮج ﺑﺤﺮ ﺟﺎن زﻳﺮ و زﺑﺮ‬

‫زﻳﺮ درﻳﺎ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺁﻳﺪ ﻳﺎ زﺑﺮ‬

‫ﺗﻴﺮ او دل آﺶ ﺗﺮ ﺁﻳﺪ ﻳﺎ ﺳﭙﺮ‬

‫ﭘﺎرﻩ آﺮدﻩى وﺳﻮﺳﻪ ﺑﺎﺷﻰ دﻻ‬

‫ﮔﺮ ﻃﺮب را ﺑﺎز داﻧﻰ از ﺑﻼ‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮادت را ﻣﺬاق ﺷﻜﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﻣﺮادى ﻧﻪ ﻣﺮاد دل ﺑﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﺳﺘﺎرﻩش ﺧﻮﻧﺒﻬﺎى ﺻﺪ هﻼل‬

‫ﺧﻮن ﻋﺎﻟﻢ رﻳﺨﺘﻦ او را ﺣﻼل‬

‫ﻣﺎ ﺑﻬﺎ و ﺧﻮﻧﺒﻬﺎ را ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ ﺟﺎن ﺑﺎﺧﺘﻦ ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﻴﻢ‬

‫اى ﺣﻴﺎت ﻋﺎﺷﻘﺎن در ﻣﺮدﮔﻰ‬

‫دل ﻧﻴﺎﺑﻰ ﺟﺰ آﻪ در دل ﺑﺮدﮔﻰ‬

‫ﻣﻦ دﻟﺶ ﺟﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺻﺪ ﻧﺎز و دﻻل‬

‫او ﺑﻬﺎﻧﻪ آﺮدﻩ ﺑﺎ ﻣﻦ از ﻣﻼل‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﺁﺧﺮ ﻏﺮق ﺗﺴﺖ اﻳﻦ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ رو رو ﺑﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ اﻓﺴﻮن ﻣﺨﻮان‬

‫ﻣﻦ ﻧﺪاﻧﻢ ﺁن ﭼﻪ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩاى‬

‫اى دو دﻳﺪﻩ دوﺳﺖ را ﭼﻮن دﻳﺪﻩاى‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٨٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اى ﮔﺮان ﺟﺎن ﺧﻮار دﻳﺪﻩ ﺳﺘﻰ و را‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺑﺲ ارزان ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺳﺘﻰ و را‬

‫هﺮ آﻪ او ارزان ﺧﺮد ارزان دهﺪ‬

‫ﮔﻮهﺮى ﻃﻔﻠﻰ ﺑﻪ ﻗﺮﺻﻰ ﻧﺎن دهﺪ‬

‫ﻏﺮق ﻋﺸﻘﻰام آﻪ ﻏﺮق اﺳﺖ اﻧﺪر اﻳﻦ‬

‫ﻋﺸﻘﻬﺎى اوﻟﻴﻦ و ﺁﺧﺮﻳﻦ‬

‫ﻣﺠﻤﻠﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻜﺮدم ز ﺁن ﺑﻴﺎن‬

‫ور ﻧﻪ هﻢ اﻓﻬﺎم ﺳﻮزد هﻢ زﺑﺎن‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﻟﺐ ﮔﻮﻳﻢ ﻟﺐ درﻳﺎ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﻻ ﮔﻮﻳﻢ ﻣﺮاد اﻻ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ ز ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﻧﺸﺴﺘﻢ رو ﺗﺮش‬

‫ﻣﻦ ز ﺑﺴﻴﺎرى ﮔﻔﺘﺎرم ﺧﻤﺶ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﻣﺎ از دو ﺟﻬﺎن‬

‫در ﺣﺠﺎب رو ﺗﺮش ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ آﻪ در هﺮ ﮔﻮش ﻧﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﻳﻚ هﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ز ﺻﺪ ﺳﺮ ﻟﺪن‬

‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﻮل ﺣﻜﻴﻢ‪:‬‬ ‫ﺑﻪ هﺮچ از راﻩ واﻣﺎﻧﻰ ﭼﻪ آﻔﺮ ﺁن ﺣﺮف و ﭼﻪ اﻳﻤﺎن‬

‫ﺑﻪ هﺮچ از دوﺳﺖ دور اﻓﺘﻰ ﭼﻪ زﺷﺖ ﺁن ﻧﻘﺶ و ﭼﻪ زﻳﺒﺎ‬

‫در ﻣﻌﻨﻰ ﻗﻮﻟﻪ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻄَ‬ ‫ﻇ َﻬ َﺮ ﻣِﻨْﻬﺎ َو ﻣﺎ َﺑ َ‬ ‫ﺶ ﻣﺎ َ‬ ‫ﺣ َ‬ ‫إن ﺳﻌﺪا ﻟﻐﻴﻮر و أﻧﺎ أﻏﻴﺮ ﻣﻦ ﺳﻌﺪ و اﻟﻠﱠﻪ أﻏﻴﺮ ﻣﻨﻲ و ﻣﻦ ﻏﻴﺮﺗﻪ ﺣﺮم ا ْﻟﻔَﻮا ِ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ز ﺁن ﻏﻴﻮر ﺁﻣﺪ آﻪ ﺣﻖ‬

‫ﺑﺮد در ﻏﻴﺮت ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﺒﻖ‬

‫او ﭼﻮ ﺟﺎن اﺳﺖ و ﺟﻬﺎن ﭼﻮن آﺎﻟﺒﺪ‬

‫آﺎﻟﺒﺪ از ﺟﺎن ﭘﺬﻳﺮد ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﻣﺤﺮاب ﻧﻤﺎزش ﮔﺸﺖ ﻋﻴﻦ‬

‫ﺳﻮى اﻳﻤﺎن رﻓﺘﻨﺶ ﻣﻰدان ﺗﻮ ﺷﻴﻦ‬

‫هﺮ آﻪ ﺷﺪ ﻣﺮ ﺷﺎﻩ را او ﺟﺎﻣﻪدار‬

‫هﺴﺖ ﺧﺴﺮان ﺑﻬﺮ ﺷﺎهﺶ اﺗﺠﺎر‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺎ ﺳﻠﻄﺎن ﺷﻮد او هﻤﻨﺸﻴﻦ‬

‫ﺑﺮ درش ﺑﻮدن ﺑﻮد ﺣﻴﻒ و ﻏﺒﻴﻦ‬

‫دﺳﺖﺑﻮﺳﺶ ﭼﻮن رﺳﻴﺪ از ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬

‫ﮔﺮ ﮔﺰﻳﻨﺪ ﺑﻮس ﭘﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻨﺎﻩ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻧﻬﺎدن ﺧﺪﻣﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻄﺎ و زﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺎﻩ را ﻏﻴﺮت ﺑﻮد ﺑﺮ هﺮ آﻪ او‬

‫ﺑﻮ ﮔﺰﻳﻨﺪ ﺑﻌﺪ از ﺁن آﻪ دﻳﺪ رو‬

‫ﻏﻴﺮت ﺣﻖ ﺑﺮ ﻣﺜﻞ ﮔﻨﺪم ﺑﻮد‬

‫آﺎﻩ ﺧﺮﻣﻦ ﻏﻴﺮت ﻣﺮدم ﺑﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٨٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﺻﻞ ﻏﻴﺮﺗﻬﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ از اﻟﻪ‬

‫ﺁن ﺧﻠﻘﺎن ﻓﺮع ﺣﻖ ﺑﻰاﺷﺘﺒﺎﻩ‬

‫ﺷﺮح اﻳﻦ ﺑﮕﺬارم و ﮔﻴﺮم ﮔﻠﻪ‬

‫از ﺟﻔﺎى ﺁن ﻧﮕﺎر دﻩ دﻟﻪ‬

‫ﻧﺎﻟﻢ اﻳﺮا ﻧﺎﻟﻪهﺎ ﺧﻮش ﺁﻳﺪش‬

‫از دو ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺎﻟﻪ و ﻏﻢ ﺑﺎﻳﺪش‬

‫ﭼﻮن ﻧﻨﺎﻟﻢ ﺗﻠﺦ از دﺳﺘﺎن او‬

‫ﭼﻮن ﻧﻴﻢ در ﺣﻠﻘﻪى ﻣﺴﺘﺎن او‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﻢ هﻤﭽﻮ ﺷﺐ ﺑﻰروز او‬

‫ﺑﻰوﺻﺎل روى روز اﻓﺮوز او‬

‫ﻧﺎﺧﻮش او ﺧﻮش ﺑﻮد در ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫ﺟﺎن ﻓﺪاى ﻳﺎر دل رﻧﺠﺎن ﻣﻦ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ رﻧﺞ ﺧﻮﻳﺶ و درد ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺧﺸﻨﻮدى ﺷﺎﻩ ﻓﺮد ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺧﺎك ﻏﻢ را ﺳﺮﻣﻪ ﺳﺎزم ﺑﻬﺮ ﭼﺸﻢ‬

‫ﺗﺎ ز ﮔﻮهﺮ ﭘﺮ ﺷﻮد دو ﺑﺤﺮ ﭼﺸﻢ‬

‫اﺷﻚ آﺎن از ﺑﻬﺮ او ﺑﺎرﻧﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫ﮔﻮهﺮ اﺳﺖ و اﺷﻚ ﭘﻨﺪارﻧﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫ﻣﻦ ز ﺟﺎن ﺟﺎن ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻴﻢ ﺷﺎآﻰ رواﻳﺖ ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫دل هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ آﺰ او رﻧﺠﻴﺪﻩام‬

‫وز ﻧﻔﺎق ﺳﺴﺖ ﻣﻰﺧﻨﺪﻳﺪﻩام‬

‫راﺳﺘﻰ آﻦ اى ﺗﻮ ﻓﺨﺮ راﺳﺘﺎن‬

‫اى ﺗﻮ ﺻﺪر و ﻣﻦ درت را ﺁﺳﺘﺎن‬

‫ﺁﺳﺘﺎن و ﺻﺪر در ﻣﻌﻨﻰ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ و ﻣﻦ آﻮ ﺁن ﻃﺮف آﺎن ﻳﺎر ﻣﺎﺳﺖ‬

‫اى رهﻴﺪﻩ ﺟﺎن ﺗﻮ از ﻣﺎ و ﻣﻦ‬

‫اى ﻟﻄﻴﻔﻪى روح اﻧﺪر ﻣﺮد و زن‬

‫ﻣﺮد و زن ﭼﻮن ﻳﻚ ﺷﻮد ﺁن ﻳﻚ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻳﻚ ﺟﺎ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ﺁﻧﻚ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫اﻳﻦ ﻣﻦ و ﻣﺎ ﺑﻬﺮ ﺁن ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﺮد ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻦ و ﺗﻮهﺎ هﻤﻪ ﻳﻚ ﺟﺎن ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻣﺴﺘﻐﺮق ﺟﺎﻧﺎن ﺷﻮﻧﺪ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ هﺴﺖ و ﺑﻴﺎ اى اﻣﺮ آﻦ‬

‫اى ﻣﻨﺰﻩ از ﺑﻴﺎن و از ﺳﺨﻦ‬

‫ﺟﺴﻢ ﺟﺴﻤﺎﻧﻪ ﺗﻮاﻧﺪ دﻳﺪﻧﺖ‬

‫در ﺧﻴﺎل ﺁرد ﻏﻢ و ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺖ‬

‫دل آﻪ او ﺑﺴﺘﻪى ﻏﻢ و ﺧﻨﺪﻳﺪن اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ آﺎو ﻻﻳﻖ ﺁن دﻳﺪن اﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ او ﺑﺴﺘﻪى ﻏﻢ و ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫او ﺑﺪﻳﻦ دو ﻋﺎرﻳﺖ زﻧﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎغ ﺳﺒﺰ ﻋﺸﻖ آﺎو ﺑﻰﻣﻨﺘﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﺰ ﻏﻢ و ﺷﺎدى در او ﺑﺲ ﻣﻴﻮﻩهﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻰ زﻳﻦ هﺮ دو ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﺑﻬﺎر و ﺑﻰﺧﺰان ﺳﺒﺰ و ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫دﻩ زآﺎت روى ﺧﻮب اى ﺧﻮب رو‬

‫ﺷﺮح ﺟﺎن ﺷﺮﺣﻪ ﺷﺮﺣﻪ ﺑﺎز ﮔﻮ‬

‫آﺰ آﺮﺷﻢ ﻏﻤﺰﻩى ﻏﻤﺎزﻩاى‬

‫ﺑﺮ دﻟﻢ ﺑﻨﻬﺎد داﻏﻰ ﺗﺎزﻩاى‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٨٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ ﺣﻼﻟﺶ آﺮدم از ﺧﻮﻧﻢ ﺑﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰﮔﻔﺘﻢ ﺣﻼل او ﻣﻰﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮﻳﺰاﻧﻰ ز ﻧﺎﻟﻪى ﺧﺎآﻴﺎن‬

‫ﻏﻢ ﭼﻪ رﻳﺰى ﺑﺮ دل ﻏﻤﻨﺎآﻴﺎن‬

‫اى آﻪ هﺮ ﺻﺒﺤﻰ آﻪ از ﻣﺸﺮق ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﭼﺸﻤﻪى ﻣﺸﺮﻗﺖ در ﺟﻮش ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻬﺎﻧﻪ دادى اﻳﻦ ﺷﻴﺪات را‬

‫اى ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺷﻜﺮ ﻟﺒﻬﺎت را‬

‫اى ﺟﻬﺎن آﻬﻨﻪ را ﺗﻮ ﺟﺎن ﻧﻮ‬

‫از ﺗﻦ ﺑﻰﺟﺎن و دل اﻓﻐﺎن ﺷﻨﻮ‬

‫ﺷﺮح ﮔﻞ ﺑﮕﺬار از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا‬

‫ﺷﺮح ﺑﻠﺒﻞ ﮔﻮ آﻪ ﺷﺪ از ﮔﻞ ﺟﺪا‬

‫از ﻏﻢ و ﺷﺎدى ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﻮش ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻴﺎل و وهﻢ ﻧﺒﻮد هﻮش ﻣﺎ‬

‫ﺣﺎﻟﺘﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﻮد آﺎن ﻧﺎدر اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺸﻮ ﻣﻨﻜﺮ آﻪ ﺣﻖ ﺑﺲ ﻗﺎدر اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻗﻴﺎس از ﺣﺎﻟﺖ اﻧﺴﺎن ﻣﻜﻦ‬

‫ﻣﻨﺰل اﻧﺪر ﺟﻮر و در اﺣﺴﺎن ﻣﻜﻦ‬

‫ﺟﻮر و اﺣﺴﺎن رﻧﺞ و ﺷﺎدى ﺣﺎدث اﺳﺖ‬

‫ﺣﺎدﺛﺎن ﻣﻴﺮﻧﺪ و ﺣﻘﺸﺎن وارث اﺳﺖ‬

‫ﺻﺒﺢ ﺷﺪ اى ﺻﺒﺢ را ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﻋﺬر ﻣﺨﺪوﻣﻰ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ ﺑﺨﻮاﻩ‬

‫ﻋﺬر ﺧﻮاﻩ ﻋﻘﻞ آﻞ و ﺟﺎن ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ﺟﺎن ﺟﺎن و ﺗﺎﺑﺶ ﻣﺮﺟﺎن ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ﺗﺎﻓﺖ ﻧﻮر ﺻﺒﺢ و ﻣﺎ از ﻧﻮر ﺗﻮ‬

‫در ﺻﺒﻮﺣﻰ ﺑﺎ ﻣﻰ ﻣﻨﺼﻮر ﺗﻮ‬

‫دادﻩى ﺗﻮ ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ دارد ﻣﺮا‬

‫ﺑﺎدﻩ آﻪ ﺑﻮد آﺎو ﻃﺮب ﺁرد ﻣﺮا‬

‫ﺑﺎدﻩ در ﺟﻮﺷﺶ ﮔﺪاى ﺟﻮش ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﺮخ در ﮔﺮدش ﮔﺪاى هﻮش ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎدﻩ از ﻣﺎ ﻣﺴﺖ ﺷﺪ ﻧﻰ ﻣﺎ از او‬

‫ﻗﺎﻟﺐ از ﻣﺎ هﺴﺖ ﺷﺪ ﻧﻰ ﻣﺎ از او‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ زﻧﺒﻮرﻳﻢ و ﻗﺎﻟﺒﻬﺎ ﭼﻮ ﻣﻮم‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﺮدﻩ ﻗﺎﻟﺐ را ﭼﻮ ﻣﻮم‬

‫رﺟﻮع ﺑﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺧﻮاﺟﻪى ﺗﺎﺟﺮ‬ ‫ﺑﺲ دراز اﺳﺖ اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺧﻮاﺟﻪ ﮔﻮ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺷﺪ اﺣﻮال ﺁن ﻣﺮد ﻧﻜﻮ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ اﻧﺪر ﺁﺗﺶ و درد و ﺣﻨﻴﻦ‬

‫ﺻﺪ ﭘﺮاآﻨﺪﻩ هﻤﻰﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﮔﻪ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﮔﺎﻩ ﻧﺎز و ﮔﻪ ﻧﻴﺎز‬

‫ﮔﺎﻩ ﺳﻮداى ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮔﻪ ﻣﺠﺎز‬

‫ﻣﺮد ﻏﺮﻗﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺟﺎﻧﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ را در هﺮ ﮔﻴﺎهﻰ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٨٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ آﺪاﻣﺶ دﺳﺖ ﮔﻴﺮد در ﺧﻄﺮ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﻰ ﻣﻰزﻧﺪ از ﺑﻴﻢ ﺳﺮ‬

‫دوﺳﺖ دارد ﻳﺎر اﻳﻦ ﺁﺷﻔﺘﮕﻰ‬

‫آﻮﺷﺶ ﺑﻰهﻮدﻩ ﺑﻪ از ﺧﻔﺘﮕﻰ‬

‫ﺁن آﻪ او ﺷﺎﻩ اﺳﺖ او ﺑﻰآﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ از وى ﻃﺮﻓﻪ آﺎو ﺑﻴﻤﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻓﺮﻣﻮد رﺣﻤﺎن اى ﭘﺴﺮ‬

‫ن اى ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺷ ْﺄ ٍ‬ ‫ُآﻞﱠ َﻳ ْﻮ ٍم ُه َﻮ ﻓِﻲ َ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ رﻩ ﻣﻰﺗﺮاش و ﻣﻰﺧﺮاش‬

‫ﺗﺎ دم ﺁﺧﺮ دﻣﻰ ﻓﺎرغ ﻣﺒﺎش‬

‫ﺗﺎ دم ﺁﺧﺮ دﻣﻰ ﺁﺧﺮ ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﺮ ﺑﻮد‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻣﻰآﻮﺷﻨﺪ اﮔﺮ ﻣﺮد و زن اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮش و ﭼﺸﻢ ﺷﺎﻩ ﺟﺎن ﺑﺮ روزن اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻣﺮد ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻮﻃﻰ را از ﻗﻔﺲ و ﭘﺮﻳﺪن ﻃﻮﻃﻰ ﻣﺮدﻩ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﺶ از ﻗﻔﺲ ﺑﻴﺮون ﻓﮕﻨﺪ‬

‫ﻃﻮﻃﻴﻚ ﭘﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺷﺎخ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻃﻮﻃﻰ ﻣﺮدﻩ ﭼﻨﺎن ﭘﺮواز آﺮد‬

‫آﺎﻓﺘﺎب از ﭼﺮخ ﺗﺮآﻰ ﺗﺎز آﺮد‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺣﻴﺮان ﮔﺸﺖ اﻧﺪر آﺎر ﻣﺮغ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﺪﻳﺪ اﺳﺮار ﻣﺮغ‬

‫روى ﺑﺎﻻ آﺮد و ﮔﻔﺖ اى ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ‬

‫از ﺑﻴﺎن ﺣﺎل ﺧﻮدﻣﺎن دﻩ ﻧﺼﻴﺐ‬

‫او ﭼﻪ آﺮد ﺁن ﺟﺎ آﻪ ﺗﻮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻰ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻰ ﻣﻜﺮى و ﻣﺎ را ﺳﻮﺧﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻃﻮﻃﻰ آﺎو ﺑﻪ ﻓﻌﻠﻢ ﭘﻨﺪ داد‬

‫آﻪ رهﺎ آﻦ ﻟﻄﻒ ﺁواز و وداد‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺁوازت ﺗﺮا در ﺑﻨﺪ آﺮد‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﺮدﻩ ﭘﻰ اﻳﻦ ﭘﻨﺪ آﺮد‬

‫ﻳﻌﻨﻰ اى ﻣﻄﺮب ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﻋﺎم و ﺧﺎص‬

‫ﻣﺮدﻩ ﺷﻮ ﭼﻮن ﻣﻦ آﻪ ﺗﺎ ﻳﺎﺑﻰ ﺧﻼص‬

‫داﻧﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﻣﺮﻏﻜﺎﻧﺖ ﺑﺮ ﭼﻨﻨﺪ‬

‫ﻏﻨﭽﻪ ﺑﺎﺷﻰ آﻮدآﺎﻧﺖ ﺑﺮ آﻨﻨﺪ‬

‫داﻧﻪ ﭘﻨﻬﺎن آﻦ ﺑﻜﻠﻰ دام ﺷﻮ‬

‫ﻏﻨﭽﻪ ﭘﻨﻬﺎن آﻦ ﮔﻴﺎﻩ ﺑﺎم ﺷﻮ‬

‫هﺮ آﻪ داد او ﺣﺴﻦ ﺧﻮد را در ﻣﺰاد‬

‫ﺻﺪ ﻗﻀﺎى ﺑﺪ ﺳﻮى او رو ﻧﻬﺎد‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ و ﺧﺸﻤﻬﺎ و رﺷﻜﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮش رﻳﺰد ﭼﻮ ﺁب از ﻣﺸﻜﻬﺎ‬

‫دﺷﻤﻨﺎن او را ز ﻏﻴﺮت ﻣﻰدرﻧﺪ‬

‫دوﺳﺘﺎن هﻢ روزﮔﺎرش ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﺁن آﻪ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮد از آﺸﺖ ﺑﻬﺎر‬

‫او ﭼﻪ داﻧﺪ ﻗﻴﻤﺖ اﻳﻦ روزﮔﺎر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٨٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در ﭘﻨﺎﻩ ﻟﻄﻒ ﺣﻖ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫آﺎو هﺰاران ﻟﻄﻒ ﺑﺮ ارواح رﻳﺨﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭘﻨﺎهﻰ ﻳﺎﺑﻰ ﺁن ﮔﻪ ﭼﻮن ﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﺁب و ﺁﺗﺶ ﻣﺮ ﺗﺮا ﮔﺮدد ﺳﭙﺎﻩ‬

‫ﻧﻮح و ﻣﻮﺳﻰ را ﻧﻪ درﻳﺎ ﻳﺎر ﺷﺪ‬

‫ﻧﻪ ﺑﺮ اﻋﺪاﺷﺎن ﺑﻪ آﻴﻦ ﻗﻬﺎر ﺷﺪ‬

‫ﺁﺗﺶ اﺑﺮاهﻴﻢ را ﻧﻰ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁورد از دل ﻧﻤﺮود دود‬

‫آﻮﻩ ﻳﺤﻴﻰ را ﻧﻪ ﺳﻮى ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﻗﺎﺻﺪاﻧﺶ را ﺑﻪ زﺧﻢ ﺳﻨﮓ راﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻴﺎ در ﻣﻦ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﺗﺎ ﭘﻨﺎهﺖ ﺑﺎﺷﻢ از ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﻴﺰ‬

‫وداع آﺮدن ﻃﻮﻃﻰ ﺧﻮاﺟﻪ را و ﭘﺮﻳﺪن‬ ‫ﻳﻚ دو ﭘﻨﺪش داد ﻃﻮﻃﻰ ﺑﻰﻧﻔﺎق‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﺶ ﺳﻼم اﻟﻔﺮاق‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﮔﻔﺘﺶ ﻓﻰ أﻣﺎن اﷲ ﺑﺮو‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا اآﻨﻮن ﻧﻤﻮدى راﻩ ﻧﻮ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ آﺎﻳﻦ ﭘﻨﺪ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫راﻩ او ﮔﻴﺮم آﻪ اﻳﻦ رﻩ روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ آﻤﺘﺮ ز ﻃﻮﻃﻰ آﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ آﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﭘﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻀﺮت ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺧﻠﻖ و اﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎى ﺷﺪن‬ ‫ﺗﻦ ﻗﻔﺲ ﺷﻜﻞ اﺳﺖ ﺗﻦ ﺷﺪ ﺧﺎر ﺟﺎن‬

‫در ﻓﺮﻳﺐ داﺧﻼن و ﺧﺎرﺟﺎن‬

‫اﻳﻨﺶ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺷﻮم هﻢ راز ﺗﻮ‬

‫و ﺁﻧﺶ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻰ ﻣﻨﻢ اﻧﺒﺎز ﺗﻮ‬

‫اﻳﻨﺶ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮن ﺗﻮ در وﺟﻮد‬

‫در ﺟﻤﺎل و ﻓﻀﻞ و در اﺣﺴﺎن و ﺟﻮد‬

‫ﺁﻧﺶ ﮔﻮﻳﺪ هﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﺁن ﺗﺴﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎﻣﺎن ﻃﻔﻴﻞ ﺟﺎن ﺗﺴﺖ‬

‫او ﭼﻮ ﺑﻴﻨﺪ ﺧﻠﻖ را ﺳﺮ ﻣﺴﺖ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫از ﺗﻜﺒﺮ ﻣﻰرود از دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫او ﻧﺪاﻧﺪ آﻪ هﺰاران را ﭼﻮ او‬

‫دﻳﻮ اﻓﻜﻨﺪﻩ ﺳﺖ اﻧﺪر ﺁب ﺟﻮ‬

‫ﻟﻄﻒ و ﺳﺎﻟﻮس ﺟﻬﺎن ﺧﻮش ﻟﻘﻤﻪاى اﺳﺖ‬

‫آﻤﺘﺮش ﺧﻮر آﺎن ﭘﺮ ﺁﺗﺶ ﻟﻘﻤﻪاى اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٩٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁﺗﺸﺶ ﭘﻨﻬﺎن و ذوﻗﺶ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫دود او ﻇﺎهﺮ ﺷﻮد ﭘﺎﻳﺎن آﺎر‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ ﺁن ﻣﺪح را ﻣﻦ آﻰ ﺧﻮرم‬

‫از ﻃﻤﻊ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ او ﭘﻰ ﻣﻰﺑﺮم‬

‫ﻣﺎدﺣﺖ ﮔﺮ هﺠﻮ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﻼ‬

‫روزهﺎ ﺳﻮزد دﻟﺖ ز ﺁن ﺳﻮزهﺎ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ داﻧﻰ آﺎو ز ﺣﺮﻣﺎن ﮔﻔﺖ ﺁن‬

‫آﺎن ﻃﻤﻊ آﻪ داﺷﺖ از ﺗﻮ ﺷﺪ زﻳﺎن‬

‫ﺁن اﺛﺮ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪت در اﻧﺪرون‬

‫در ﻣﺪﻳﺢ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺘﺖ هﺴﺖ ﺁزﻣﻮن‬

‫ﺁن اﺛﺮ هﻢ روزهﺎ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎﻳﻪى آﺒﺮ و ﺧﺪاع ﺟﺎن ﺷﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ﭼﻮ ﺷﻴﺮﻳﻦ اﺳﺖ ﻣﺪح‬

‫ﺑﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ز ﺁن آﻪ ﺗﻠﺦ اﻓﺘﺎد ﻗﺪح‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻄﺒﻮخ اﺳﺖ و ﺣﺐ آﺎن را ﺧﻮرى‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ دﻳﺮى ﺷﻮرش و رﻧﺞ اﻧﺪرى‬

‫ور ﺧﻮرى ﺣﻠﻮا ﺑﻮد ذوﻗﺶ دﻣﻰ‬

‫اﻳﻦ اﺛﺮ ﭼﻮن ﺁن ﻧﻤﻰﭘﺎﻳﺪ هﻤﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻰﭘﺎﻳﺪ هﻤﻰﭘﺎﻳﺪ ﻧﻬﺎن‬

‫هﺮ ﺿﺪى را ﺗﻮ ﺑﻪ ﺿﺪ او ﺑﺪان‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺮ ﭘﺎﻳﺪ ﻧﻬﺎن ﺗﺎﺛﻴﺮ او‬

‫ﺑﻌﺪ ﺣﻴﻨﻰ دﻣﻞ ﺁرد ﻧﻴﺶ ﺟﻮ‬

‫ﻧﻔﺲ از ﺑﺲ ﻣﺪﺣﻬﺎ ﻓﺮﻋﻮن ﺷﺪ‬

‫آﻦ ذﻟﻴﻞ اﻟﻨﻔﺲ هﻮﻧﺎ ﻻ ﺗﺴﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﻰ ﺑﻨﺪﻩ ﺷﻮ ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺒﺎش‬

‫زﺧﻢ آﺶ ﭼﻮن ﮔﻮى ﺷﻮ ﭼﻮﮔﺎن ﻣﺒﺎش‬

‫ور ﻧﻪ ﭼﻮن ﻟﻄﻔﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪ وﻳﻦ ﺟﻤﺎل‬

‫از ﺗﻮ ﺁﻳﺪ ﺁن ﺣﺮﻳﻔﺎن را ﻣﻼل‬

‫ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ آﺖ هﻤﻰدادﻧﺪ رﻳﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻨﺪت ﺑﮕﻮﻳﻨﺪت آﻪ دﻳﻮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪت ﭼﻮ ﺑﻴﻨﻨﺪت ﺑﻪ در‬

‫ﻣﺮدﻩاى از ﮔﻮر ﺧﻮد ﺑﺮ آﺮد ﺳﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ اﻣﺮد آﻪ ﺧﺪا ﻧﺎﻣﺶ آﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎﻟﻮس در داﻣﺶ آﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ در ﺑﺪ ﻧﺎﻣﻰ ﺁﻣﺪ رﻳﺶ او‬

‫دﻳﻮ را ﻧﻨﮓ ﺁﻳﺪ از ﺗﻔﺘﻴﺶ او‬

‫دﻳﻮ ﺳﻮى ﺁدﻣﻰ ﺷﺪ ﺑﻬﺮ ﺷﺮ‬

‫ﺳﻮى ﺗﻮ ﻧﺎﻳﺪ آﻪ از دﻳﻮى ﺑﺘﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﻮدى ﺁدﻣﻰ دﻳﻮ از ﭘﻰات‬

‫ﻣﻰدوﻳﺪ و ﻣﻰﭼﺸﺎﻧﻴﺪ او ﻣﻰات‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪى در ﺧﻮى دﻳﻮى اﺳﺘﻮار‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰد از ﺗﻮ دﻳﻮ ﻧﺎﺑﻜﺎر‬

‫ﺁن آﻪ اﻧﺪر داﻣﻨﺖ ﺁوﻳﺨﺖ او‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺸﺘﻰ ز ﺗﻮ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ او‬

‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﺎ ﺷﺎء اﻟﻠﱠﻪ آﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٩١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻟﻴﻚ اﻧﺪر ﺑﺴﻴﭻ‬

‫ﺑﻰﻋﻨﺎﻳﺎت ﺧﺪا هﻴﭽﻴﻢ هﻴﭻ‬

‫ﺑﻰﻋﻨﺎﻳﺎت ﺣﻖ و ﺧﺎﺻﺎن ﺣﻖ‬

‫ﮔﺮ ﻣﻠﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻴﺎﻩ اﺳﺘﺶ ورق‬

‫اى ﺧﺪا اى ﻓﻀﻞ ﺗﻮ ﺣﺎﺟﺖ روا‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﻳﺎد هﻴﭻ آﺲ ﻧﺒﻮد روا‬

‫اﻳﻦ ﻗﺪر ارﺷﺎد ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩاى‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺑﺲ ﻋﻴﺐ ﻣﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩاى‬

‫ﻗﻄﺮﻩاى داﻧﺶ آﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪى ز ﭘﻴﺶ‬

‫ﻣﺘﺼﻞ ﮔﺮدان ﺑﻪ درﻳﺎهﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻗﻄﺮﻩاى ﻋﻠﻢ اﺳﺖ اﻧﺪر ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫وارهﺎﻧﺶ از هﻮا وز ﺧﺎك ﺗﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﺎﻳﻦ ﺧﺎآﻬﺎ ﺧﺴﻔﺶ آﻨﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﺎﻳﻦ ﺑﺎدهﺎ ﻧﺸﻔﺶ آﻨﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭼﻮن ﻧﺸﻔﺶ آﻨﺪ ﺗﻮ ﻗﺎدرى‬

‫آﺶ از اﻳﺸﺎن واﺳﺘﺎﻧﻰ واﺧﺮى‬

‫ﻗﻄﺮﻩاى آﺎو در هﻮا ﺷﺪ ﻳﺎ آﻪ رﻳﺨﺖ‬

‫از ﺧﺰﻳﻨﻪى ﻗﺪرت ﺗﻮ آﻰ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﮔﺮ در ﺁﻳﺪ در ﻋﺪم ﻳﺎ ﺻﺪ ﻋﺪم‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮاﻧﻴﺶ او آﻨﺪ از ﺳﺮ ﻗﺪم‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺿﺪ ﺿﺪ را ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﺑﺎزﺷﺎن ﺣﻜﻢ ﺗﻮ ﺑﻴﺮون ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫از ﻋﺪﻣﻬﺎ ﺳﻮى هﺴﺘﻰ هﺮ زﻣﺎن‬

‫هﺴﺖ ﻳﺎ رب آﺎروان در آﺎروان‬

‫ﺧﺎﺻﻪ هﺮ ﺷﺐ ﺟﻤﻠﻪ اﻓﻜﺎر و ﻋﻘﻮل‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺮدد ﻏﺮق در ﺑﺤﺮ ﻧﻐﻮل‬

‫ﺑﺎز وﻗﺖ ﺻﺒﺢ ﺁن اﻟﻠﻬﻴﺎن‬

‫ﺑﺮ زﻧﻨﺪ از ﺑﺤﺮ ﺳﺮ ﭼﻮن ﻣﺎهﻴﺎن‬

‫در ﺧﺰان ﺁن ﺻﺪ هﺰاران ﺷﺎخ و ﺑﺮگ‬

‫از هﺰﻳﻤﺖ رﻓﺘﻪ در درﻳﺎى ﻣﺮگ‬

‫زاغ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺳﻴﻪ ﭼﻮن ﻧﻮﺣﻪﮔﺮ‬

‫در ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻧﻮﺣﻪ آﺮدﻩ ﺑﺮ ﺧﻀﺮ‬

‫ﺑﺎز ﻓﺮﻣﺎن ﺁﻳﺪ از ﺳﺎﻻر دﻩ‬

‫ﻣﺮ ﻋﺪم را آﺎﻧﭽﻪ ﺧﻮردى ﺑﺎز دﻩ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺧﻮردى وادﻩ اى ﻣﺮگ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫از ﻧﺒﺎت و دارو و ﺑﺮگ و ﮔﻴﺎﻩ‬

‫اى ﺑﺮادر ﻋﻘﻞ ﻳﻚ دم ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁر‬

‫دم ﺑﻪ دم در ﺗﻮ ﺧﺰان اﺳﺖ و ﺑﻬﺎر‬

‫ﺑﺎغ دل را ﺳﺒﺰ و ﺗﺮ و ﺗﺎزﻩ ﺑﻴﻦ‬

‫ﭘﺮ ز ﻏﻨﭽﻪى ورد و ﺳﺮو و ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ‬

‫ز اﻧﺒﻬﻰ ﺑﺮگ ﭘﻨﻬﺎن ﮔﺸﺘﻪ ﺷﺎخ‬

‫ز اﻧﺒﻬﻰ ﮔﻞ ﻧﻬﺎن ﺻﺤﺮا و آﺎخ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻨﻬﺎﻳﻰ آﻪ از ﻋﻘﻞ آﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮى ﺁن ﮔﻠﺰار و ﺳﺮو و ﺳﻨﺒﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮى ﮔﻞ دﻳﺪى آﻪ ﺁن ﺟﺎ ﮔﻞ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺟﻮش ﻣﻞ دﻳﺪى آﻪ ﺁن ﺟﺎ ﻣﻞ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﻮ ﻗﻼووز اﺳﺖ و رهﺒﺮ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫ﻣﻰﺑﺮد ﺗﺎ ﺧﻠﺪ و آﻮﺛﺮ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٩٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻮ دواى ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻮر ﺳﺎز‬

‫ﺷﺪ ز ﺑﻮﻳﻰ دﻳﺪﻩى ﻳﻌﻘﻮب ﺑﺎز‬

‫ﺑﻮى ﺑﺪ ﻣﺮ دﻳﺪﻩ را ﺗﺎرى آﻨﺪ‬

‫ﺑﻮى ﻳﻮﺳﻒ دﻳﺪﻩ را ﻳﺎرى آﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ آﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﻳﻌﻘﻮب ﺑﺎش‬

‫هﻤﭽﻮ او ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ و ﺁﺷﻮب ﺑﺎش‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اﻳﻦ ﭘﻨﺪ از ﺣﻜﻴﻢ ﻏﺰﻧﻮى‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﻰ در ﺗﻦ آﻬﻨﻪ ﻧﻮى‬

‫ﻧﺎز را روﻳﻰ ﺑﺒﺎﻳﺪ هﻤﭽﻮ ورد‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارى ﮔﺮد ﺑﺪ ﺧﻮﻳﻰ ﻣﮕﺮد‬

‫زﺷﺖ ﺑﺎﺷﺪ روى ﻧﺎزﻳﺒﺎ و ﻧﺎز‬

‫ﺳﺨﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺸﻢ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ و درد‬

‫ﭘﻴﺶ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺎزش و ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻜﻦ‬

‫ﺟﺰ ﻧﻴﺎز و ﺁﻩ ﻳﻌﻘﻮﺑﻰ ﻣﻜﻦ‬

‫ﻣﻌﻨﻰ ﻣﺮدن ز ﻃﻮﻃﻰ ﺑﺪ ﻧﻴﺎز‬

‫در ﻧﻴﺎز و ﻓﻘﺮ ﺧﻮد را ﻣﺮدﻩ ﺳﺎز‬

‫ﺗﺎ دم ﻋﻴﺴﻰ ﺗﺮا زﻧﺪﻩ آﻨﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻮﻳﺸﺖ ﺧﻮب و ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ آﻨﺪ‬

‫از ﺑﻬﺎران آﻰ ﺷﻮد ﺳﺮ ﺳﺒﺰ ﺳﻨﮓ‬

‫ﺧﺎك ﺷﻮ ﺗﺎ ﮔﻞ ﺑﺮوﻳﻰ رﻧﮓ رﻧﮓ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺗﻮ ﺳﻨﮓ ﺑﻮدى دل ﺧﺮاش‬

‫ﺁزﻣﻮن را ﻳﻚ زﻣﺎﻧﻰ ﺧﺎك ﺑﺎش‬

‫داﺳﺘﺎن ﭘﻴﺮ ﭼﻨﮕﻰ آﻪ در ﻋﻬﺪ ﻋﻤﺮ از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا روز ﺑﻰﻧﻮاﻳﻰ ﭼﻨﮓ زد ﻣﻴﺎن ﮔﻮرﺳﺘﺎن‬ ‫ﺁن ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺳﺘﻰ آﻪ در ﻋﻬﺪ ﻋﻤﺮ‬

‫ﺑﻮد ﭼﻨﮕﻰ ﻣﻄﺮﺑﻰ ﺑﺎ آﺮ و ﻓﺮ‬

‫ﺑﻠﺒﻞ از ﺁواز او ﺑﻰﺧﻮد ﺷﺪى‬

‫ﻳﻚ ﻃﺮب ز ﺁواز ﺧﻮﺑﺶ ﺻﺪ ﺷﺪى‬

‫ﻣﺠﻠﺲ و ﻣﺠﻤﻊ دﻣﺶ ﺁراﺳﺘﻰ‬

‫وز ﻧﻮاى او ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺧﺎﺳﺘﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ اﺳﺮاﻓﻴﻞ آﺎوازش ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن را ﺟﺎن در ﺁرد در ﺑﺪن‬

‫ﻳﺎ رﺳﻴﻠﻰ ﺑﻮد اﺳﺮاﻓﻴﻞ را‬

‫آﺰ ﺳﻤﺎﻋﺶ ﭘﺮ ﺑﺮﺳﺘﻰ ﻓﻴﻞ را‬

‫ﺳﺎزد اﺳﺮاﻓﻴﻞ روزى ﻧﺎﻟﻪ را‬

‫ﺟﺎن دهﺪ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩى ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ را‬

‫اﻧﺒﻴﺎ را در درون هﻢ ﻧﻐﻤﻪهﺎﺳﺖ‬

‫ﻃﺎﻟﺒﺎن را ز ﺁن ﺣﻴﺎت ﺑﻰﺑﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﺸﻨﻮد ﺁن ﻧﻐﻤﻪهﺎ را ﮔﻮش ﺣﺲ‬

‫آﺰ ﺳﺘﻤﻬﺎ ﮔﻮش ﺣﺲ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺠﺲ‬

‫ﻧﺸﻨﻮد ﻧﻐﻤﻪى ﭘﺮى را ﺁدﻣﻰ‬

‫آﺎو ﺑﻮد ز اﺳﺮار ﭘﺮﻳﺎن اﻋﺠﻤﻰ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ هﻢ ﻧﻐﻤﻪى ﭘﺮى زﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻐﻤﻪى دل ﺑﺮﺗﺮ از هﺮ دو دم اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٩٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻪ ﭘﺮى و ﺁدﻣﻰ زﻧﺪاﻧﻰاﻧﺪ‬

‫هﺮ دو در زﻧﺪان اﻳﻦ ﻧﺎداﻧﻰاﻧﺪ‬

‫ﻣﻌﺸﺮ اﻟﺠﻦ ﺳﻮرﻩى رﺣﻤﺎن ﺑﺨﻮان‬

‫ﺗﺴﺘﻄﻴﻌﻮا ﺗﻨﻔﺬوا را ﺑﺎز دان‬

‫ﻧﻐﻤﻪهﺎى اﻧﺪرون اوﻟﻴﺎ‬

‫اوﻻ ﮔﻮﻳﺪ آﻪ اى اﺟﺰاى ﻻ‬

‫هﻴﻦ ز ﻻى ﻧﻔﻰ ﺳﺮهﺎ ﺑﺮ زﻧﻴﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺧﻴﺎل و وهﻢ ﻳﻚ ﺳﻮ اﻓﻜﻨﻴﺪ‬

‫اى هﻤﻪ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ در آﻮن و ﻓﺴﺎد‬

‫ﺟﺎن ﺑﺎﻗﻴﺘﺎن ﻧﺮوﻳﻴﺪ و ﻧﺰاد‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺷﻤﻪاى ز ﺁن ﻧﻐﻤﻪهﺎ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺳﺮ ﺑﺮ زﻧﻨﺪ از دﺧﻤﻪهﺎ‬

‫ﮔﻮش را ﻧﺰدﻳﻚ آﻦ آﺎن دور ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﻘﻞ ﺁن ﺑﻪ ﺗﻮ دﺳﺘﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻴﻦ آﻪ اﺳﺮاﻓﻴﻞ وﻗﺖاﻧﺪ اوﻟﻴﺎ‬

‫ﻣﺮدﻩ را ز ﻳﺸﺎن ﺣﻴﺎت اﺳﺖ و ﺣﻴﺎ‬

‫ﺟﺎن هﺮ ﻳﻚ ﻣﺮدﻩاى از ﮔﻮر ﺗﻦ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﺪ ز ﺁوازﺷﺎن اﻧﺪر آﻔﻦ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﺁواز ز ﺁوازهﺎ ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫زﻧﺪﻩ آﺮدن آﺎر ﺁواز ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻤﺮدﻳﻢ و ﺑﻜﻠﻰ آﺎﺳﺘﻴﻢ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺣﻖ ﺁﻣﺪ هﻤﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻴﻢ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺣﻖ اﻧﺪر ﺣﺠﺎب و ﺑﻰﺣﺠﺎب‬

‫ﺁن دهﺪ آﻮ داد ﻣﺮﻳﻢ را ز ﺟﻴﺐ‬

‫اى ﻓﻨﺎﺗﺎن ﻧﻴﺴﺖ آﺮدﻩ زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮدﻳﺪ از ﻋﺪم ز ﺁواز دوﺳﺖ‬

‫ﻣﻄﻠﻖ ﺁن ﺁواز ﺧﻮد از ﺷﻪ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ از ﺣﻠﻘﻮم ﻋﺒﺪ اﷲ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺘﻪ او را ﻣﻦ زﺑﺎن و ﭼﺸﻢ ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ ﺣﻮاس و ﻣﻦ رﺿﺎ و ﺧﺸﻢ ﺗﻮ‬

‫رو آﻪ ﺑﻰﻳﺴﻤﻊ و ﺑﻰﻳﺒﺼﺮ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ﺳﺮ ﺗﻮﻳﻰ ﭼﻪ ﺟﺎى ﺻﺎﺣﺐ ﺳﺮ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪى ﻣﻦ آﺎن ﷲ از وﻟﻪ‬

‫ﻣﻦ ﺗﺮا ﺑﺎﺷﻢ آﻪ آﺎن اﻟﻠﱠﻪ ﻟﻪ‬

‫ﮔﻪ ﺗﻮﻳﻰ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﺮا ﮔﺎهﻰ ﻣﻨﻢ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﺁﻓﺘﺎب روﺷﻨﻢ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺗﺎﺑﻢ ز ﻣﺸﻜﺎت دﻣﻰ‬

‫ﺣﻞ ﺷﺪ ﺁن ﺟﺎ ﻣﺸﻜﻼت ﻋﺎﻟﻤﻰ‬

‫ﻇﻠﻤﺘﻰ را آﺎﻓﺘﺎﺑﺶ ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫از دم ﻣﺎ ﮔﺮدد ﺁن ﻇﻠﻤﺖ ﭼﻮ ﭼﺎﺷﺖ‬

‫ﺁدﻣﻰ را او ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﻤﺎ ﻧﻤﻮد‬

‫دﻳﮕﺮان را ز ﺁدم اﺳﻤﺎ ﻣﻰﮔﺸﻮد‬

‫ﺧﻮاﻩ ز ﺁدم ﮔﻴﺮ ﻧﻮرش ﺧﻮاﻩ از او‬

‫ﺧﻮاﻩ از ﺧﻢ ﮔﻴﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻩ از آﺪو‬

‫آﺎﻳﻦ آﺪو ﺑﺎ ﺧﻨﺐ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺳﺖ ﺳﺨﺖ‬

‫ﻧﻰ ﭼﻮ ﺗﻮ ﺷﺎد ﺁن آﺪوى ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻃﻮﺑﻰ ﻣﻦ رﺁﻧﻲ ﻣﺼﻄﻔﺎ‬

‫و اﻟﺬي ﻳﺒﺼﺮ ﻟﻤﻦ وﺟﻬﻲ رأى‬

‫ﭼﻮن ﭼﺮاﻏﻰ ﻧﻮر ﺷﻤﻌﻰ را آﺸﻴﺪ‬

‫هﺮ آﻪ دﻳﺪ ﺁن را ﻳﻘﻴﻦ ﺁن ﺷﻤﻊ دﻳﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٩٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺎ ﺻﺪ ﭼﺮاغ ار ﻧﻘﻞ ﺷﺪ‬

‫دﻳﺪن ﺁﺧﺮ ﻟﻘﺎى اﺻﻞ ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮاﻩ از ﻧﻮر ﭘﺴﻴﻦ ﺑﺴﺘﺎن ﺗﻮ ﺁن‬

‫هﻴﭻ ﻓﺮﻗﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮاﻩ از ﺷﻤﻊدان‬

‫ﺧﻮاﻩ ﺑﻴﻦ ﻧﻮر از ﭼﺮاغ ﺁﺧﺮﻳﻦ‬

‫ﺧﻮاﻩ ﺑﻴﻦ ﻧﻮرش ز ﺷﻤﻊ ﻏﺎﺑﺮﻳﻦ‬

‫در ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ آﻪ إن ﻟﺮﺑﻜﻢ ﻓﻲ أﻳﺎم دهﺮآﻢ ﻧﻔﺤﺎت أﻻ ﻓﺘﻌﺮﺿﻮا ﻟﻬﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﻧﻔﺤﺘﻬﺎى ﺣﻖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ اﻳﺎم ﻣﻰﺁرد ﺳﺒﻖ‬

‫ﮔﻮش و هﺶ دارﻳﺪ اﻳﻦ اوﻗﺎت را‬

‫در رﺑﺎﻳﻴﺪ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻔﺤﺎت را‬

‫ﻧﻔﺤﻪ ﺁﻣﺪ ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را دﻳﺪ و رﻓﺖ‬

‫هﺮ آﻪ را آﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪ و رﻓﺖ‬

‫ﻧﻔﺤﻪى دﻳﮕﺮ رﺳﻴﺪ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ از اﻳﻦ هﻢ واﻧﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮاﺟﻪﺗﺎش‬

‫ﺟﺎن ﻧﺎرى ﻳﺎﻓﺖ از وى اﻧﻄﻔﺎ‬

‫ﻣﺮدﻩ ﭘﻮﺷﻴﺪ از ﺑﻘﺎى او ﻗﺒﺎ‬

‫ﺗﺎزﮔﻰ و ﺟﻨﺒﺶ ﻃﻮﺑﻰ اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﻨﺒﺸﻬﺎى ﺣﻴﻮان ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ‬

‫ﮔﺮ در اﻓﺘﺪ در زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن‬

‫زهﺮﻩهﺎﺷﺎن ﺁب ﮔﺮدد در زﻣﺎن‬

‫ﺧﻮد ز ﺑﻴﻢ اﻳﻦ دم ﺑﻰﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫ن ﻳﺤﻤﻠﻨﻬﺎ‬ ‫ﻦ َأ ْ‬ ‫ﺑﺎز ﺧﻮان َﻓَﺄ َﺑ ْﻴ َ‬

‫ﻦ ﻣِﻨْﻬﺎ ﭼﻮن ﺑﺪى‬ ‫ﺷ َﻔ ْﻘ َ‬ ‫ور ﻧﻪ ﺧﻮد َأ ْ‬

‫ﮔﺮﻧﻪ از ﺑﻴﻤﺶ دل آﻪ ﺧﻮن ﺷﺪى‬

‫دوش دﻳﮕﺮ ﻟﻮن اﻳﻦ ﻣﻰداد دﺳﺖ‬

‫ﻟﻘﻤﻪى ﭼﻨﺪى در ﺁﻣﺪ رﻩ ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻟﻘﻤﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﻟﻘﻤﺎﻧﻰ ﮔﺮو‬

‫وﻗﺖ ﻟﻘﻤﺎن اﺳﺖ اى ﻟﻘﻤﻪ ﺑﺮو‬

‫از هﻮاى ﻟﻘﻤﻪى اﻳﻦ ﺧﺎر ﺧﺎر‬

‫از آﻒ ﻟﻘﻤﺎن هﻤﻰﺟﻮﻳﻴﺪ ﺧﺎر‬

‫در آﻒ او ﺧﺎر و ﺳﺎﻳﻪش ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻜﺘﺎن از ﺣﺮص ﺁن ﺗﻤﻴﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺧﺎر دان ﺁن را آﻪ ﺧﺮﻣﺎ دﻳﺪﻩاى‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺑﺲ ﻧﺎن آﻮر و ﺑﺲ ﻧﺎدﻳﺪﻩاى‬

‫ﺟﺎن ﻟﻘﻤﺎن آﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﭘﺎى ﺟﺎﻧﺶ ﺧﺴﺘﻪى ﺧﺎرى ﭼﺮاﺳﺖ‬

‫اﺷﺘﺮ ﺁﻣﺪ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺧﺎر ﺧﻮار‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ زادى ﺑﺮ اﻳﻦ اﺷﺘﺮ ﺳﻮار‬

‫اﺷﺘﺮا ﺗﻨﮓ ﮔﻠﻰ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺗﺴﺖ‬

‫آﺰ ﻧﺴﻴﻤﺶ در ﺗﻮ ﺻﺪ ﮔﻠﺰار رﺳﺖ‬

‫ﻣﻴﻞ ﺗﻮ ﺳﻮى ﻣﻐﻴﻼن اﺳﺖ و رﻳﮓ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﮔﻞ ﭼﻴﻨﻰ ز ﺧﺎر ﻣﺮدﻩرﻳﮓ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٩٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اى ﺑﮕﺸﺘﻪ زﻳﻦ ﻃﻠﺐ از آﻮ ﺑﻪ آﻮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻳﻰ آﻴﻦ ﮔﻠﺴﺘﺎن آﻮ و آﻮ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﻴﻦ ﺧﺎر ﭘﺎ ﺑﻴﺮون آﻨﻰ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﺎرﻳﻚ اﺳﺖ ﺟﻮﻻن ﭼﻮن آﻨﻰ‬

‫ﺁدﻣﻰ آﺎو ﻣﻰﻧﮕﻨﺠﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫در ﺳﺮ ﺧﺎرى هﻤﻰﮔﺮدد ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺁﻣﺪ آﻪ ﺳﺎزد هﻢ دﻣﻰ‬

‫آﻠﻤﻴﻨﻲ ﻳﺎ ﺣﻤﻴﺮاء آﻠﻤﻰ‬

‫اى ﺣﻤﻴﺮاء اﻧﺪر ﺁﺗﺶ ﻧﻪ ﺗﻮ ﻧﻌﻞ‬

‫ﻧﺎز ﻧﻌﻞ ﺗﻮ ﺷﻮد اﻳﻦ آﻮﻩ ﻟﻌﻞ‬

‫اﻳﻦ ﺣﻤﻴﺮاء ﻟﻔﻆ ﺗﺎﻧﻴﺚ اﺳﺖ و ﺟﺎن‬

‫ﻧﺎم ﺗﺎﻧﻴﺚاش ﻧﻬﻨﺪ اﻳﻦ ﺗﺎزﻳﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ از ﺗﺎﻧﻴﺚ ﺟﺎن را ﺑﺎك ﻧﻴﺴﺖ‬

‫روح را ﺑﺎ ﻣﺮد و زن اﺷﺮاك ﻧﻴﺴﺖ‬

‫از ﻣﻮﻧﺚ وز ﻣﺬآﺮ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻪ ﺁن ﺟﺎن اﺳﺖ آﺰ ﺧﺸﻚ و ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻪ ﺁن ﺟﺎن اﺳﺖ آﺎﻓﺰاﻳﺪ ز ﻧﺎن‬

‫ﻳﺎ ﮔﻬﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺎهﻰ ﭼﻨﺎن‬

‫ﺧﻮش آﻨﻨﺪﻩ ﺳﺖ و ﺧﻮش و ﻋﻴﻦ ﺧﻮﺷﻰ‬

‫ﺑﻰﺧﻮﺷﻰ ﻧﺒﻮد ﺧﻮﺷﻰ اى ﻣﺮﺗﺸﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺷﻴﺮﻳﻦ از ﺷﻜﺮ ﺑﺎﺷﻰ ﺑﻮد‬

‫آﺎن ﺷﻜﺮ ﮔﺎهﻰ ز ﺗﻮ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺮ ﮔﺮدى ز ﺗﺎﺛﻴﺮ وﻓﺎ‬

‫ﭘﺲ ﺷﻜﺮ آﻰ از ﺷﻜﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺪا‬

‫ﻋﺎﺷﻖ از ﺧﻮد ﭼﻮن ﻏﺬا ﻳﺎﺑﺪ رﺣﻴﻖ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺁن ﺟﺎ ﮔﻢ ﺷﻮد ﮔﻢ اى رﻓﻴﻖ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﺰوى ﻋﺸﻖ را ﻣﻨﻜﺮ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ آﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﺮ ﺑﻮد‬

‫زﻳﺮك و داﻧﺎﺳﺖ اﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻻ ﻧﺸﺪ اهﺮﻳﻤﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫او ﺑﻪ ﻗﻮل و ﻓﻌﻞ ﻳﺎر ﻣﺎ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺣﺎل ﺁﻳﻰ ﻻ ﺑﻮد‬

‫ﻻ ﺑﻮد ﭼﻮن او ﻧﺸﺪ از هﺴﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻃﻮﻋﺎ ﻻ ﻧﺸﺪ آﺮهﺎ ﺑﺴﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن آﻤﺎل اﺳﺖ و ﻧﺪاى او آﻤﺎل‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﮔﻮﻳﺎن ارﺣﻨﺎ ﻳﺎ ﺑﻼل‬

‫اى ﺑﻼل اﻓﺮاز ﺑﺎﻧﮓ ﺳﻠﺴﻠﺖ‬

‫ز ﺁن دﻣﻰ آﺎﻧﺪر دﻣﻴﺪم در دﻟﺖ‬

‫ز ﺁن دﻣﻰ آﺎدم از ﺁن ﻣﺪهﻮش ﮔﺸﺖ‬

‫هﻮش اهﻞ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻰهﻮش ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺑﻰﺧﻮﻳﺶ ﺷﺪ ز ﺁن ﺧﻮب ﺻﻮت‬

‫ﺷﺪ ﻧﻤﺎزش از ﺷﺐ ﺗﻌﺮﻳﺲ ﻓﻮت‬

‫ﺳﺮ از ﺁن ﺧﻮاب ﻣﺒﺎرك ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺤﺪم ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﭼﺎﺷﺖ‬

‫در ﺷﺐ ﺗﻌﺮﻳﺲ ﭘﻴﺶ ﺁن ﻋﺮوس‬

‫ﻳﺎﻓﺖ ﺟﺎن ﭘﺎك اﻳﺸﺎن دﺳﺘﺒﻮس‬

‫ﻋﺸﻖ و ﺟﺎن هﺮ دو ﻧﻬﺎﻧﻨﺪ و ﺳﺘﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻋﺮوﺳﺶ ﺧﻮاﻧﺪﻩام ﻋﻴﺒﻰ ﻣﮕﻴﺮ‬

‫از ﻣﻠﻮﻟﻰ ﻳﺎر ﺧﺎﻣﺶ آﺮدﻣﻰ‬

‫ﮔﺮ هﻤﻮ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺪادى ﻳﻚ دﻣﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٩٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﮕﻮ هﻴﻦ ﻋﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ ﺗﻘﺎﺿﺎى ﻗﻀﺎى ﻏﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻋﻴﺐ ﺑﺎﺷﺪ آﺎو ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺟﺰ آﻪ ﻋﻴﺐ‬

‫ﻋﻴﺐ آﻰ ﺑﻴﻨﺪ روان ﭘﺎك ﻏﻴﺐ‬

‫ﻋﻴﺐ ﺷﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺨﻠﻮق ﺟﻬﻮل‬

‫ﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺒﻮل‬

‫آﻔﺮ هﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻖ ﺣﻜﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ آﻨﻰ آﻔﺮ ﺁﻓﺖ اﺳﺖ‬

‫ور ﻳﻜﻰ ﻋﻴﺒﻰ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺻﺪ ﺣﻴﺎت‬

‫ﺑﺮ ﻣﺜﺎل ﭼﻮب ﺑﺎﺷﺪ در ﻧﺒﺎت‬

‫در ﺗﺮازو هﺮ دو را ﻳﻜﺴﺎن آﺸﻨﺪ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺁن هﺮ دو ﭼﻮ ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن ﺧﻮﺷﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺰرﮔﺎن اﻳﻦ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ از ﮔﺰاف‬

‫ﺟﺴﻢ ﭘﺎآﺎن ﻋﻴﻦ ﺟﺎن اﻓﺘﺎد ﺻﺎف‬

‫ﮔﻔﺘﺸﺎن و ﻧﻔﺴﺸﺎن و ﻧﻘﺸﺸﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺟﺎن ﻣﻄﻠﻖ ﺁﻣﺪ ﺑﻰﻧﺸﺎن‬

‫ﺟﺎن دﺷﻤﻦ دارﺷﺎن ﺟﺴﻢ اﺳﺖ ﺻﺮف‬

‫ﭼﻮن زﻳﺎد از ﻧﺮد او اﺳﻢ اﺳﺖ ﺻﺮف‬

‫ﺁن ﺑﻪ ﺧﺎك اﻧﺪر ﺷﺪ و آﻞ ﺧﺎك ﺷﺪ‬

‫وﻳﻦ ﻧﻤﻚ اﻧﺪر ﺷﺪ و آﻞ ﭘﺎك ﺷﺪ‬

‫ﺁن ﻧﻤﻚ آﺰ وى ﻣﺤﻤﺪ اﻣﻠﺢ اﺳﺖ‬

‫ز ﺁن ﺣﺪﻳﺚ ﺑﺎ ﻧﻤﻚ او اﻓﺼﺢ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻤﻚ ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ از ﻣﻴﺮاث او‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮاﻧﺪ ﺁن وارﺛﺎن او ﺑﺠﻮ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺷﺴﺘﻪ ﺗﺮا ﺧﻮد ﭘﻴﺶ آﻮ‬

‫ﭘﻴﺶ هﺴﺘﺖ ﺟﺎن ﭘﻴﺶ اﻧﺪﻳﺶ آﻮ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮد را ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ دارى ﮔﻤﺎن‬

‫ﺑﺴﺘﻪى ﺟﺴﻤﻰ و ﻣﺤﺮوﻣﻰ ز ﺟﺎن‬

‫زﻳﺮ و ﺑﺎﻻ ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ وﺻﻒ ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﺟﻬﺖ ﺁن ذات ﺟﺎن روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎ از ﻧﻮر ﭘﺎك ﺷﻪ ﻧﻈﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﭙﻨﺪارى ﺗﻮ ﭼﻮن آﻮﺗﻪ ﻧﻈﺮ‬

‫آﻪ هﻤﻴﻨﻰ در ﻏﻢ و ﺷﺎدى و ﺑﺲ‬

‫اى ﻋﺪم آﻮ ﻣﺮ ﻋﺪم را ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬

‫روز ﺑﺎران اﺳﺖ ﻣﻰرو ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫ﻧﻰ از اﻳﻦ ﺑﺎران از ﺁن ﺑﺎران رب‬

‫ﻗﺼﻪى ﺳﺆال آﺮدن ﻋﺎﻳﺸﻪ از ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم آﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎران ﺑﺎرﻳﺪ‬ ‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺳﻮى ﮔﻮرﺳﺘﺎن رﻓﺘﻰ ﺟﺎﻣﻪهﺎى ﺗﻮ ﭼﻮن ﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﻰ روزى ﺑﻪ ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺟﻨﺎزﻩى ﻣﺮدى از ﻳﺎران ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﺎك را در ﮔﻮر او ﺁﮔﻨﺪﻩ آﺮد‬

‫زﻳﺮ ﺧﺎك ﺁن داﻧﻪاش را زﻧﺪﻩ آﺮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٩٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ درﺧﺘﺎﻧﻨﺪ هﻤﭽﻮن ﺧﺎآﻴﺎن‬

‫دﺳﺘﻬﺎ ﺑﺮ آﺮدﻩاﻧﺪ از ﺧﺎآﺪان‬

‫ﺳﻮى ﺧﻠﻘﺎن ﺻﺪ اﺷﺎرت ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫و ﺁن آﻪ ﮔﻮش اﺳﺘﺶ ﻋﺒﺎرت ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ زﺑﺎن ﺳﺒﺰ و ﺑﺎ دﺳﺖ دراز‬

‫از ﺿﻤﻴﺮ ﺧﺎك ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ راز‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﻄﺎن ﺳﺮ ﻓﺮو ﺑﺮدﻩ ﺑﻪ ﺁب‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﻃﺎوﺳﺎن و ﺑﻮدﻩ ﭼﻮن ﻏﺮاب‬

‫در زﻣﺴﺘﺎﻧﺸﺎن اﮔﺮ ﻣﺤﺒﻮس آﺮد‬

‫ﺁن ﻏﺮاﺑﺎن را ﺧﺪا ﻃﺎوس آﺮد‬

‫در زﻣﺴﺘﺎﻧﺸﺎن اﮔﺮ ﭼﻪ داد ﻣﺮگ‬

‫زﻧﺪﻩﺷﺎن آﺮد از ﺑﻬﺎر و داد ﺑﺮگ‬

‫ﻣﻨﻜﺮان ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺧﻮد هﺴﺖ اﻳﻦ ﻗﺪﻳﻢ‬

‫اﻳﻦ ﭼﺮا ﺑﻨﺪﻳﻢ ﺑﺮ رب آﺮﻳﻢ‬

‫آﻮرى اﻳﺸﺎن درون دوﺳﺘﺎن‬

‫ﺣﻖ ﺑﺮوﻳﺎﻧﻴﺪ ﺑﺎغ و ﺑﻮﺳﺘﺎن‬

‫هﺮ ﮔﻠﻰ آﺎﻧﺪر درون ﺑﻮﻳﺎ ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﮔﻞ از اﺳﺮار آﻞ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮى اﻳﺸﺎن رﻏﻢ اﻧﻒ ﻣﻨﻜﺮان‬

‫ﮔﺮد ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻰرود ﭘﺮدﻩ دران‬

‫ﻣﻨﻜﺮان هﻤﭽﻮن ﺟﻌﻞ ز ﺁن ﺑﻮى ﮔﻞ‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ ﻧﺎزك ﻣﻐﺰ در ﺑﺎﻧﮓ دهﻞ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ و ﻏﺮق‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻰدزدﻧﺪ زﻳﻦ ﻟﻤﻌﺎن ﺑﺮق‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻰدزدﻧﺪ و ﺁن ﺟﺎ ﭼﺸﻢ ﻧﻰ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﻣﺄﻣﻨﻰ‬

‫ﭼﻮن ز ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‬

‫ﺳﻮى ﺻﺪﻳﻘﻪ ﺷﺪ و هﻢ راز ﮔﺸﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺻﺪﻳﻘﻪ ﭼﻮ ﺑﺮ روﻳﺶ ﻓﺘﺎد‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ دﺳﺖ ﺑﺮ وى ﻣﻰﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﺮ ﻋﻤﺎﻣﻪ و روى او و ﻣﻮى او‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮﻳﺒﺎن و ﺑﺮ و ﺑﺎزوى او‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ ﺷﺘﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎران ﺁﻣﺪ اﻣﺮوز از ﺳﺤﺎب‬

‫ﺟﺎﻣﻪهﺎﻳﺖ ﻣﻰﺑﺠﻮﻳﻢ از ﻃﻠﺐ‬

‫ﺗﺮ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ز ﺑﺎران اى ﻋﺠﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻓﮕﻨﺪى از ازار‬

‫ﮔﻔﺖ آﺮدم ﺁن رداى ﺗﻮ ﺧﻤﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺮ ﺁن ﻧﻤﻮد اى ﭘﺎك ﺟﻴﺐ‬

‫ﭼﺸﻢ ﭘﺎآﺖ را ﺧﺪا ﺑﺎران ﻏﻴﺐ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﺑﺎران از اﻳﻦ اﺑﺮ ﺷﻤﺎ‬

‫هﺴﺖ اﺑﺮى دﻳﮕﺮ و دﻳﮕﺮ ﺳﻤﺎ‬

‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺑﻴﺖ ﺣﻜﻴﻢ‪:‬‬ ‫ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎﺳﺖ در وﻻﻳﺖ ﺟﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫آﺎرﻓﺮﻣﺎى ﺁﺳﻤﺎن ﺟﻬﺎن‬ ‫‪٩٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در رﻩ روح ﭘﺴﺖ و ﺑﺎﻻهﺎﺳﺖ‬

‫آﻮهﻬﺎى ﺑﻠﻨﺪ و درﻳﺎهﺎﺳﺖ‬

‫ﻏﻴﺐ را اﺑﺮى و ﺁﺑﻰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺁﺳﻤﺎن و ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﻳﺪ ﺁن اﻻ آﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﺻﺎن ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﻖ ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫ﺧ ْﻠ ٍ‬ ‫ﻦ َ‬ ‫ﺲ ِﻣ ْ‬ ‫ﺑﺎﻗﻴﺎن ﻓِﻲ َﻟ ْﺒ ٍ‬

‫هﺴﺖ ﺑﺎران از ﭘﻰ ﭘﺮوردﮔﻰ‬

‫هﺴﺖ ﺑﺎران از ﭘﻰ ﭘﮋﻣﺮدﮔﻰ‬

‫ﻧﻔﻊ ﺑﺎران ﺑﻬﺎران ﺑﻮ اﻟﻌﺠﺐ‬

‫ﺑﺎغ را ﺑﺎران ﭘﺎﻳﻴﺰى ﭼﻮ ﺗﺐ‬

‫ﺁن ﺑﻬﺎرى ﻧﺎز ﭘﺮوردش آﻨﺪ‬

‫وﻳﻦ ﺧﺰاﻧﻰ ﻧﺎﺧﻮش و زردش آﻨﺪ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳﺮﻣﺎ و ﺑﺎد و ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﺮ ﺗﻔﺎوت دان و ﺳﺮ رﺷﺘﻪ ﺑﻴﺎب‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ در ﻏﻴﺐ اﻧﻮاع اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫در زﻳﺎن و ﺳﻮد و در رﺑﺢ و ﻏﺒﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ دم اﺑﺪال ﺑﺎﺷﺪ ز ﺁن ﺑﻬﺎر‬

‫در دل و ﺟﺎن روﻳﺪ از وى ﺳﺒﺰﻩزار‬

‫ﻓﻌﻞ ﺑﺎران ﺑﻬﺎرى ﺑﺎ درﺧﺖ‬

‫ﺁﻳﺪ از اﻧﻔﺎﺳﺸﺎن در ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫ﮔﺮ درﺧﺖ ﺧﺸﻚ ﺑﺎﺷﺪ در ﻣﻜﺎن‬

‫ﻋﻴﺐ ﺁن از ﺑﺎد ﺟﺎن اﻓﺰا ﻣﺪان‬

‫ﺑﺎد آﺎر ﺧﻮﻳﺶ آﺮد و ﺑﺮوزﻳﺪ‬

‫ﺁن آﻪ ﺟﺎﻧﻰ داﺷﺖ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺶ ﮔﺰﻳﺪ‬

‫در ﻣﻌﻨﻰ اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ آﻪ اﻏﺘﻨﻤﻮا ﺑﺮد اﻟﺮﺑﻴﻊ اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ز ﺳﺮﻣﺎى ﺑﻬﺎر‬

‫ﺗﻦ ﻣﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻳﺎران زﻳﻨﻬﺎر‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺑﺎ ﺟﺎن ﺷﻤﺎ ﺁن ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﺎن ﺑﻬﺎران ﺑﺎ درﺧﺘﺎن ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ از ﺳﺮد ﺧﺰان‬

‫آﺎن آﻨﺪ آﺎو آﺮد ﺑﺎ ﺑﺎغ و رزان‬

‫راوﻳﺎن اﻳﻦ را ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﺑﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫هﻢ ﺑﺮ ﺁن ﺻﻮرت ﻗﻨﺎﻋﺖ آﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ ﺑﻮدﻧﺪ از ﺟﺎن ﺁن ﮔﺮوﻩ‬

‫آﻮﻩ را دﻳﺪﻩ ﻧﺪﻳﺪﻩ آﺎن ﺑﻜﻮﻩ‬

‫ﺁن ﺧﺰان ﻧﺰد ﺧﺪا ﻧﻔﺲ و هﻮاﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن ﻋﻴﻦ ﺑﻬﺎر اﺳﺖ و ﺑﻘﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﻋﻘﻞ اﺳﺖ ﺟﺰوى در ﻧﻬﺎن‬

‫آﺎﻣﻞ اﻟﻌﻘﻠﻰ ﺑﺠﻮ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺟﺰو ﺗﻮ از آﻞ او آﻠﻰ ﺷﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ آﻞ ﺑﺮ ﻧﻔﺲ ﭼﻮن ﻏﻠﻰ ﺷﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٩٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﺎوﻳﻞ اﻳﻦ ﺑﻮد آﺎﻧﻔﺎس ﭘﺎك‬

‫ﭼﻮن ﺑﻬﺎر اﺳﺖ و ﺣﻴﺎت ﺑﺮگ و ﺗﺎك‬

‫از ﺣﺪﻳﺚ اوﻟﻴﺎ ﻧﺮم و درﺷﺖ‬

‫ﺗﻦ ﻣﭙﻮﺷﺎن ز ﺁن آﻪ دﻳﻨﺖ راﺳﺖ ﭘﺸﺖ‬

‫ﮔﺮم ﮔﻮﻳﺪ ﺳﺮد ﮔﻮﻳﺪ ﺧﻮش ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ ز ﮔﺮم و ﺳﺮد ﺑﺠﻬﻰ وز ﺳﻌﻴﺮ‬

‫ﮔﺮم و ﺳﺮدش ﻧﻮ ﺑﻬﺎر زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﻳﻪى ﺻﺪق و ﻳﻘﻴﻦ و ﺑﻨﺪﮔﻰ اﺳﺖ‬

‫ز ﺁن آﻪ زو ﺑﺴﺘﺎن ﺟﺎﻧﻬﺎ زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻮاهﺮ ﺑﺤﺮ دل ﺁﮔﻨﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ دل ﻋﺎﻗﻞ هﺰاران ﻏﻢ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ز ﺑﺎغ دل ﺧﻼﻟﻰ آﻢ ﺷﻮد‬

‫رﺳﻴﺪن ﺻﺪﻳﻘﻪ )س( از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ )ص( آﻪ ﺳﺮ ﺑﺎران اﻣﺮوزﻳﻨﻪ ﭼﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺻﺪﻳﻘﻪ آﻪ اى زﺑﺪﻩى وﺟﻮد‬

‫ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺎران اﻣﺮوزﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ ز ﺑﺎراﻧﻬﺎى رﺣﻤﺖ ﺑﻮد ﻳﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺗﻬﺪﻳﺪ اﺳﺖ و ﻋﺪل آﺒﺮﻳﺎ‬

‫اﻳﻦ از ﺁن ﻟﻄﻒ ﺑﻬﺎرﻳﺎت ﺑﻮد‬

‫ﻳﺎ ز ﭘﺎﻳﻴﺰى ﭘﺮ ﺁﻓﺎت ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ از ﺑﻬﺮ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻏﻢ اﺳﺖ‬

‫آﺰ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺮ ﻧﮋاد ﺁدم اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮ ﺁن ﺁﺗﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪى ﺁدﻣﻰ‬

‫ﺑﺲ ﺧﺮاﺑﻰ در ﻓﺘﺎدى و آﻤﻰ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن وﻳﺮان ﺷﺪى اﻧﺪر زﻣﺎن‬

‫ﺣﺮﺻﻬﺎ ﺑﻴﺮون ﺷﺪى از ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫اﺳﺘﻦ اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ اى ﺟﺎن ﻏﻔﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫هﻮﺷﻴﺎرى اﻳﻦ ﺟﻬﺎن را ﺁﻓﺖ اﺳﺖ‬

‫هﻮﺷﻴﺎرى ز ﺁن ﺟﻬﺎن اﺳﺖ و ﭼﻮ ﺁن‬

‫ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ ﭘﺴﺖ ﮔﺮدد اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫هﻮﺷﻴﺎرى ﺁﻓﺘﺎب و ﺣﺮص ﻳﺦ‬

‫هﻮﺷﻴﺎرى ﺁب و اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ وﺳﺦ‬

‫ز ﺁن ﺟﻬﺎن اﻧﺪك ﺗﺮﺷﺢ ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻐﺮد در ﺟﻬﺎن ﺣﺮص و ﺣﺴﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮﺷﺢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮔﺮدد ز ﻏﻴﺐ‬

‫ﻧﻰ هﻨﺮ ﻣﺎﻧﺪ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻪ ﻋﻴﺐ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺪارد ﺣﺪ ﺳﻮى ﺁﻏﺎز رو‬

‫ﺳﻮى ﻗﺼﻪى ﻣﺮد ﻣﻄﺮب ﺑﺎز رو‬

‫ﺑﻘﻴﻪى ﻗﺼﻪى ﭘﻴﺮ ﭼﻨﮕﻰ و ﺑﻴﺎن ﻣﺨﻠﺺ ﺁن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٠٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻄﺮﺑﻰ آﺰ وى ﺟﻬﺎن ﺷﺪ ﭘﺮ ﻃﺮب‬

‫رﺳﺘﻪ ز ﺁوازش ﺧﻴﺎﻻت ﻋﺠﺐ‬

‫از ﻧﻮاﻳﺶ ﻣﺮغ دل ﭘﺮان ﺷﺪى‬

‫وز ﺻﺪاﻳﺶ هﻮش ﺟﺎن ﺣﻴﺮان ﺷﺪى‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻣﺪ روزﮔﺎر و ﭘﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺟﺎﻧﺶ از ﻋﺠﺰ ﭘﺸﻪﮔﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫ﭘﺸﺖ او ﺧﻢ ﮔﺸﺖ هﻤﭽﻮن ﭘﺸﺖ ﺧﻢ‬

‫اﺑﺮوان ﺑﺮ ﭼﺸﻢ هﻤﭽﻮن ﭘﺎﻟﺪم‬

‫ﮔﺸﺖ ﺁواز ﻟﻄﻴﻒ ﺟﺎن ﻓﺰاش‬

‫زﺷﺖ و ﻧﺰد آﺲ ﻧﻴﺮزﻳﺪى ﺑﻪ ﻻش‬

‫ﺁن ﻧﻮاى رﺷﻚ زهﺮﻩ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁواز ﺧﺮ ﭘﻴﺮى ﺷﺪﻩ‬

‫ﺧﻮد آﺪاﻣﻴﻦ ﺧﻮش آﻪ او ﻧﺎﺧﻮش ﻧﺸﺪ‬

‫ﻳﺎ آﺪاﻣﻴﻦ ﺳﻘﻒ آﺎن ﻣﻔﺮش ﻧﺸﺪ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺁواز ﻋﺰﻳﺰان در ﺻﺪور‬

‫آﻪ ﺑﻮد از ﻋﻜﺲ دﻣﺸﺎن ﻧﻔﺦ ﺻﻮر‬

‫اﻧﺪروﻧﻰ آﺎﻧﺪروﻧﻬﺎ ﻣﺴﺖ از اوﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻰ آﺎﻳﻦ هﺴﺘﻬﺎﻣﺎن هﺴﺖ از اوﺳﺖ‬

‫آﻬﺮﺑﺎى ﻓﻜﺮ و هﺮ ﺁواز او‬

‫ﻟﺬت اﻟﻬﺎم و وﺣﻰ و راز او‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻄﺮب ﭘﻴﺮﺗﺮ ﮔﺸﺖ و ﺿﻌﻴﻒ‬

‫ﺷﺪ ز ﺑﻰآﺴﺒﻰ رهﻴﻦ ﻳﻚ رﻏﻴﻒ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﻤﺮ و ﻣﻬﻠﺘﻢ دادى ﺑﺴﻰ‬

‫ﻟﻄﻔﻬﺎ آﺮدى ﺧﺪاﻳﺎ ﺑﺎ ﺧﺴﻰ‬

‫ﻣﻌﺼﻴﺖ ورزﻳﺪﻩام هﻔﺘﺎد ﺳﺎل‬

‫ﺑﺎز ﻧﮕﺮﻓﺘﻰ ز ﻣﻦ روزى ﻧﻮال‬

‫ﻧﻴﺴﺖ آﺴﺐ اﻣﺮوز ﻣﻬﻤﺎن ﺗﻮام‬

‫ﭼﻨﮓ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ زﻧﻢ ﺁن ﺗﻮام‬

‫ﭼﻨﮓ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺷﺪ اﷲ ﺟﻮ‬

‫ﺳﻮى ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﻳﺜﺮب ﺁﻩ ﮔﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮاهﻢ از ﺣﻖ اﺑﺮﻳﺸﻢ ﺑﻬﺎ‬

‫آﺎو ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ ﭘﺬﻳﺮد ﻗﻠﺒﻬﺎ‬

‫ﭼﻮن آﻪ زد ﺑﺴﻴﺎر و ﮔﺮﻳﺎن ﺳﺮ ﻧﻬﺎد‬

‫ﭼﻨﮓ ﺑﺎﻟﻴﻦ آﺮد و ﺑﺮ ﮔﻮرى ﻓﺘﺎد‬

‫ﺧﻮاب ﺑﺮدش ﻣﺮغ ﺟﺎﻧﺶ از ﺣﺒﺲ رﺳﺖ‬

‫ﭼﻨﮓ و ﭼﻨﮕﻰ را رهﺎ آﺮد و ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺁزاد از ﺗﻦ و رﻧﺞ ﺟﻬﺎن‬

‫در ﺟﻬﺎن ﺳﺎدﻩ و ﺻﺤﺮاى ﺟﺎن‬

‫ﺟﺎن او ﺁن ﺟﺎ ﺳﺮاﻳﺎن ﻣﺎﺟﺮا‬

‫آﺎﻧﺪر اﻳﻨﺠﺎ ﮔﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪى ﻣﺮا‬

‫ﺧﻮش ﺑﺪى ﺟﺎﻧﻢ در اﻳﻦ ﺑﺎغ و ﺑﻬﺎر‬

‫ﻣﺴﺖ اﻳﻦ ﺻﺤﺮا و ﻏﻴﺒﻰ ﻻﻟﻪزار‬

‫ﺑﻰﭘﺮ و ﺑﻰﭘﺎ ﺳﻔﺮ ﻣﻰآﺮدﻣﻰ‬

‫ﺑﻰﻟﺐ و دﻧﺪان ﺷﻜﺮ ﻣﻰﺧﻮردﻣﻰ‬

‫ذآﺮ و ﻓﻜﺮى ﻓﺎرغ از رﻧﺞ دﻣﺎغ‬

‫آﺮدﻣﻰ ﺑﺎ ﺳﺎآﻨﺎن ﭼﺮخ ﻻغ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﻣﻰدﻳﺪﻣﻰ‬

‫ورد و رﻳﺤﺎن ﺑﻰآﻔﻰ ﻣﻰﭼﻴﺪﻣﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٠١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺮغ ﺁﺑﻰ ﻏﺮق درﻳﺎى ﻋﺴﻞ‬

‫ﻋﻴﻦ اﻳﻮﺑﻰ ﺷﺮاب و ﻣﻐﺘﺴﻞ‬

‫آﻪ ﺑﺪو اﻳﻮب از ﭘﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﺮق‬

‫ﭘﺎك ﺷﺪ از رﻧﺠﻬﺎ ﭼﻮن ﻧﻮر ﺷﺮق‬

‫ﻣﺜﻨﻮى در ﺣﺠﻢ ﮔﺮ ﺑﻮدى ﭼﻮ ﭼﺮخ‬

‫درﻧﮕﻨﺠﻴﺪى در او زﻳﻦ ﻧﻴﻢ ﺑﺮخ‬

‫آﺎن زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺲ ﻓﺮاخ‬

‫آﺮد از ﺗﻨﮕﻰ دﻟﻢ را ﺷﺎخ ﺷﺎخ‬

‫وﻳﻦ ﺟﻬﺎﻧﻰ آﺎﻧﺪر اﻳﻦ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﻮد‬

‫از ﮔﺸﺎﻳﺶ ﭘﺮ و ﺑﺎﻟﻢ را ﮔﺸﻮد‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن و راهﺶ ار ﭘﻴﺪا ﺑﺪى‬

‫آﻢ آﺴﻰ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪاى ﺁن ﺟﺎ ﺑﺪى‬

‫اﻣﺮ ﻣﻰﺁﻣﺪ آﻪ ﻧﻰ ﻃﺎﻣﻊ ﻣﺸﻮ‬

‫ﭼﻮن ز ﭘﺎﻳﺖ ﺧﺎر ﺑﻴﺮون ﺷﺪ ﺑﺮو‬

‫ﻣﻮل ﻣﻮﻟﻰ ﻣﻰزد ﺁن ﺟﺎ ﺟﺎن او‬

‫در ﻓﻀﺎى رﺣﻤﺖ و اﺣﺴﺎن او‬

‫در ﺧﻮاب ﮔﻔﺘﻦ هﺎﺗﻒ ﻣﺮ ﻋﻤﺮ را آﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ زر از ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﺑﻪ ﺁن ﻣﺮدﻩ دﻩ آﻪ در ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺁن زﻣﺎن ﺣﻖ ﺑﺮ ﻋﻤﺮ ﺧﻮاﺑﻰ ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺧﻮﻳﺶ از ﺧﻮاب ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ داﺷﺖ‬

‫در ﻋﺠﺐ اﻓﺘﺎد آﺎﻳﻦ ﻣﻌﻬﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ز ﻏﻴﺐ اﻓﺘﺎد ﺑﻰﻣﻘﺼﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺳﺮ ﻧﻬﺎد و ﺧﻮاب ﺑﺮدش ﺧﻮاب دﻳﺪ‬

‫آﺎﻣﺪش از ﺣﻖ ﻧﺪا ﺟﺎﻧﺶ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﺁن ﻧﺪاﻳﻰ آﺎﺻﻞ هﺮ ﺑﺎﻧﮓ و ﻧﻮاﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﻧﺪا ﺁن اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺑﺎﻗﻰ ﺻﺪاﺳﺖ‬

‫ﺗﺮك و آﺮد و ﭘﺎرﺳﻰ ﮔﻮ و ﻋﺮب‬

‫ﻓﻬﻢ آﺮدﻩ ﺁن ﻧﺪا ﺑﻰﮔﻮش و ﻟﺐ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺟﺎى ﺗﺮك و ﺗﺎﺟﻴﻚ اﺳﺖ و زﻧﮓ‬

‫ﻓﻬﻢ آﺮدﻩ ﺳﺖ ﺁن ﻧﺪا را ﭼﻮب و ﺳﻨﮓ‬

‫ﺖ‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫هﺮ دﻣﻰ از وى هﻤﻰﺁﻳﺪ َأ َﻟ ْ‬

‫ﺟﻮهﺮ و اﻋﺮاض ﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ هﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﺑَﻠﻰ ز ﻳﺸﺎن وﻟﻰ‬

‫ﺁﻣﺪﻧﺸﺎن از ﻋﺪم ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﻰ‬

‫ز ﺁن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ز ﻓﻬﻢ ﺳﻨﮓ و ﭼﻮب‬

‫در ﺑﻴﺎﻧﺶ ﻗﺼﻪاى هﺶ دار ﺧﻮب‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٠٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﺎﻟﻴﺪن ﺳﺘﻮن ﺣﻨﺎﻧﻪ ﭼﻮن ﺑﺮاى ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﻨﺒﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ آﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ اﻧﺒﻮﻩ ﺷﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ روى ﻣﺒﺎرك‬ ‫ﺗﻮ را ﺑﻪ هﻨﮕﺎم وﻋﻆ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻴﻢ و ﺷﻨﻴﺪن رﺳﻮل و ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺁن ﻧﺎﻟﻪ را و ﺳﺆال و ﺟﻮاب ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠﻰ اﻟﻠﱠﻪ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ و اﻟﻪ و ﺳﻠﻢ ﺑﺎ ﺳﺘﻮن ﺻﺮﻳﺢ‬ ‫اﺳﺘﻦ ﺣﻨﺎﻧﻪ از هﺠﺮ رﺳﻮل‬

‫ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻰزد هﻤﭽﻮ ارﺑﺎب ﻋﻘﻮل‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاهﻰ اى ﺳﺘﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺟﺎﻧﻢ از ﻓﺮاﻗﺖ ﮔﺸﺖ ﺧﻮن‬

‫ﻣﺴﻨﺪت ﻣﻦ ﺑﻮدم از ﻣﻦ ﺗﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺗﻮ ﻣﺴﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮاهﻰ آﻪ ﺗﺮا ﻧﺨﻠﻰ آﻨﻨﺪ‬

‫ﺷﺮﻗﻰ و ﻏﺮﺑﻰ ز ﺗﻮ ﻣﻴﻮﻩ ﭼﻨﻨﺪ‬

‫ﻳﺎ در ﺁن ﻋﺎﻟﻢ ﺣﻘﺖ ﺳﺮوى آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺗﺮ و ﺗﺎزﻩ ﺑﻤﺎﻧﻰ ﺗﺎ اﺑﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﺧﻮاهﻢ آﻪ داﻳﻢ ﺷﺪ ﺑﻘﺎش‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اى ﻏﺎﻓﻞ آﻢ از ﭼﻮﺑﻰ ﻣﺒﺎش‬

‫ﺁن ﺳﺘﻮن را دﻓﻦ آﺮد اﻧﺪر زﻣﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﻣﺮدم ﺣﺸﺮ ﮔﺮدد ﻳﻮم دﻳﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ هﺮ آﻪ را ﻳﺰدان ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫از هﻤﻪ آﺎر ﺟﻬﺎن ﺑﻰآﺎر ﻣﺎﻧﺪ‬

‫هﺮ آﻪ را ﺑﺎﺷﺪ ز ﻳﺰدان آﺎر و ﺑﺎر‬

‫ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺎر ﺁن ﺟﺎ و ﺑﻴﺮون ﺷﺪ ز آﺎر‬

‫ﺁن آﻪ او را ﻧﺒﻮد از اﺳﺮار داد‬

‫آﻰ آﻨﺪ ﺗﺼﺪﻳﻖ او ﻧﺎﻟﻪى ﺟﻤﺎد‬

‫ﮔﻮﻳﺪ ﺁرى ﻧﻪ ز دل ﺑﻬﺮ وﻓﺎق‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪش آﻪ هﺴﺖ اهﻞ ﻧﻔﺎق‬

‫ﮔﺮ ﻧﻴﻨﺪى واﻗﻔﺎن اﻣﺮ آﻦ‬

‫در ﺟﻬﺎن رد ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدى اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ز اهﻞ ﺗﻘﻠﻴﺪ و ﻧﺸﺎن‬

‫اﻓﻜﻨﺪﺷﺎن ﻧﻴﻢ وهﻤﻰ در ﮔﻤﺎن‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻇﻦ ﺗﻘﻠﻴﺪ و اﺳﺘﺪﻻﻟﺸﺎن‬

‫ﻗﺎﻳﻢ اﺳﺖ و ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺮ و ﺑﺎﻟﺸﺎن‬

‫ﺷﺒﻬﻪاى اﻧﮕﻴﺰد ﺁن ﺷﻴﻄﺎن دون‬

‫در ﻓﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ آﻮران ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫ﭘﺎى اﺳﺘﺪﻻﻟﻴﺎن ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫ﭘﺎى ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺳﺨﺖ ﺑﻰﺗﻤﻜﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻏﻴﺮ ﺁن ﻗﻄﺐ زﻣﺎن دﻳﺪﻩور‬

‫آﺰ ﺛﺒﺎﺗﺶ آﻮﻩ ﮔﺮدد ﺧﻴﺮﻩﺳﺮ‬

‫ﭘﺎى ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﻋﺼﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺼﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﻔﺘﺪ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن او ﺑﺮ ﺣﺼﺎ‬

‫ﺁن ﺳﻮارى آﺎو ﺳﭙﻪ را ﺷﺪ ﻇﻔﺮ‬

‫اهﻞ دﻳﻦ را آﻴﺴﺖ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﺼﺮ‬

‫ﺑﺎ ﻋﺼﺎ آﻮران اﮔﺮ رﻩ دﻳﺪﻩاﻧﺪ‬

‫در ﭘﻨﺎﻩ ﺧﻠﻖ روﺷﻦ دﻳﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﮔﺮﻧﻪ ﺑﻴﻨﺎﻳﺎن ﺑﺪﻧﺪى و ﺷﻬﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ آﻮران ﻣﺮدﻩاﻧﺪى در ﺟﻬﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٠٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻰ ز آﻮران آﺸﺖ ﺁﻳﺪ ﻧﻪ درود‬

‫ﻧﻪ ﻋﻤﺎرت ﻧﻪ ﺗﺠﺎرﺗﻬﺎ و ﺳﻮد‬

‫ﮔﺮ ﻧﻜﺮدى رﺣﻤﺖ و اﻓﻀﺎﻟﺘﺎن‬

‫در ﺷﻜﺴﺘﻰ ﭼﻮب اﺳﺘﺪﻻﻟﺘﺎن‬

‫اﻳﻦ ﻋﺼﺎ ﭼﻪ ﺑﻮد ﻗﻴﺎﺳﺎت و دﻟﻴﻞ‬

‫ﺁن ﻋﺼﺎ آﻰ دادﺷﺎن ﺑﻴﻨﺎ ﺟﻠﻴﻞ‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎ ﺷﺪ ﺁﻟﺖ ﺟﻨﮓ و ﻧﻔﻴﺮ‬

‫ﺁن ﻋﺼﺎ را ﺧﺮد ﺑﺸﻜﻦ اى ﺿﺮﻳﺮ‬

‫او ﻋﺼﺎﺗﺎن داد ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻳﺪ‬

‫ﺁن ﻋﺼﺎ از ﺧﺸﻢ هﻢ ﺑﺮ وى زدﻳﺪ‬

‫ﺣﻠﻘﻪى آﻮران ﺑﻪ ﭼﻪ آﺎر اﻧﺪرﻳﺪ‬

‫دﻳﺪﺑﺎن را در ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺁورﻳﺪ‬

‫داﻣﻦ او ﮔﻴﺮ آﺎو دادت ﻋﺼﺎ‬

‫در ﻧﮕﺮ آﺎدم ﭼﻬﺎ دﻳﺪ از ﻋﺼﻰ‬

‫ﻣﻌﺠﺰﻩى ﻣﻮﺳﻰ و اﺣﻤﺪ را ﻧﮕﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎ ﺷﺪ ﻣﺎر و اﺳﺘﻦ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ‬

‫از ﻋﺼﺎ ﻣﺎرى و از اﺳﺘﻦ ﺣﻨﻴﻦ‬

‫ﭘﻨﺞ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻰزﻧﻨﺪ از ﺑﻬﺮ دﻳﻦ‬

‫ﮔﺮﻧﻪ ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل ﺑﻮدى اﻳﻦ ﻣﺰﻩ‬

‫آﻰ ﺑﺪى ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﻌﺠﺰﻩ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻣﻌﻘﻮل اﺳﺖ ﻋﻘﻠﺶ ﻣﻰﺧﻮرد‬

‫ﺑﻰﺑﻴﺎن ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺑﻰﺟﺮ و ﻣﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﻜﺮ ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل ﺑﻴﻦ‬

‫در دل هﺮ ﻣﻘﺒﻠﻰ ﻣﻘﺒﻮل ﺑﻴﻦ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﺰ ﺑﻴﻢ ﺁدم دﻳﻮ و دد‬

‫در ﺟﺰاﻳﺮ در رﻣﻴﺪﻧﺪ از ﺣﺴﺪ‬

‫هﻢ ز ﺑﻴﻢ ﻣﻌﺠﺰات اﻧﺒﻴﺎ‬

‫ﺳﺮ آﺸﻴﺪﻩ ﻣﻨﻜﺮان زﻳﺮ ﮔﻴﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻮس ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻰ زىاﻧﺪ‬

‫در ﺗﺴﻠﺲ ﺗﺎ ﻧﺪاﻧﻰ آﻪ آﻰاﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻗﻼﺑﺎن ﺑﺮ ﺁن ﻧﻘﺪ ﺗﺒﺎﻩ‬

‫ﻧﻘﺮﻩ ﻣﻰﻣﺎﻟﻨﺪ و ﻧﺎم ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬

‫ﻇﺎهﺮ اﻟﻔﺎﻇﺸﺎن ﺗﻮﺣﻴﺪ و ﺷﺮع‬

‫ﺑﺎﻃﻦ ﺁن هﻤﭽﻮ در ﻧﺎن ﺗﺨﻢ ﺻﺮع‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻰ را زهﺮﻩ ﻧﻰ ﺗﺎ دم زﻧﺪ‬

‫دم زﻧﺪ دﻳﻦ ﺣﻘﺶ ﺑﺮ هﻢ زﻧﺪ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎى او ﺟﻤﺎد و ﺟﺎن او‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺁن دو در ﻓﺮﻣﺎن او‬

‫ﺑﺎ زﺑﺎن ﮔﺮ ﭼﻪ آﻪ ﺗﻬﻤﺖ ﻣﻰﻧﻬﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎهﺎﺷﺎن ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﻨﺪ‬

‫اﻇﻬﺎر ﻣﻌﺠﺰﻩى ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺁﻣﺪن ﺳﻨﮓ رﻳﺰﻩ در دﺳﺖ اﺑﻮ ﺟﻬﻞ‬ ‫و ﮔﻮاهﻰ دادن ﺳﻨﮓ رﻳﺰﻩ ﺑﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٠٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎ اﻧﺪر آﻒ ﺑﻮ ﺟﻬﻞ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ اى اﺣﻤﺪ ﺑﮕﻮ اﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ زود‬

‫ﮔﺮ رﺳﻮﻟﻰ ﭼﻴﺴﺖ در ﻣﺸﺘﻢ ﻧﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺧﺒﺮ دارى ز راز ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺧﻮاهﻰ ﺑﮕﻮﻳﻢ آﺎن ﭼﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺁن آﻪ ﻣﺎ ﺣﻘﻴﻢ و راﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻮ ﺟﻬﻞ اﻳﻦ دوم ﻧﺎدرﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﺣﻖ از ﺁن ﻗﺎدرﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫از ﻣﻴﺎن ﻣﺸﺖ او هﺮ ﭘﺎرﻩ ﺳﻨﮓ‬

‫در ﺷﻬﺎدت ﮔﻔﺘﻦ ﺁﻣﺪ ﺑﻰدرﻧﮓ‬

‫ﻻ إِﻟ َﻪ ﮔﻔﺖ و إِﻟﱠﺎ اﻟﻠﱠ ُﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﮔﻮهﺮ اﺣﻤﺪ رﺳﻮل اﻟﻠﱠﻪ ﺳﻔﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ از ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺑﻮ ﺟﻬﻞ اﻳﻦ‬

‫زد ز ﺧﺸﻢ ﺁن ﺳﻨﮕﻬﺎ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺑﻘﻴﻪى ﻗﺼﻪى ﻣﻄﺮب و ﭘﻴﻐﺎم رﺳﺎﻧﻴﺪن ﻋﻤﺮ ﺑﻪ او ﺁن ﭼﻪ هﺎﺗﻒ ﺁواز داد‬ ‫ﺑﺎز ﮔﺮد و ﺣﺎل ﻣﻄﺮب ﮔﻮش دار‬

‫ز ﺁن آﻪ ﻋﺎﺟﺰ ﮔﺸﺖ ﻣﻄﺮب ز اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺁﻣﺪ ﻣﺮ ﻋﻤﺮ را آﺎى ﻋﻤﺮ‬

‫ﺑﻨﺪﻩى ﻣﺎ را ز ﺣﺎﺟﺖ ﺑﺎز ﺧﺮ‬

‫ﺑﻨﺪﻩاى دارﻳﻢ ﺧﺎص و ﻣﺤﺘﺮم‬

‫ﺳﻮى ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﺗﻮ رﻧﺠﻪ آﻦ ﻗﺪم‬

‫اى ﻋﻤﺮ ﺑﺮﺟﻪ ز ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﻋﺎم‬

‫هﻔﺖ ﺻﺪ دﻳﻨﺎر در آﻒ ﻧﻪ ﺗﻤﺎم‬

‫ﭘﻴﺶ او ﺑﺮ آﺎى ﺗﻮ ﻣﺎ را اﺧﺘﻴﺎر‬

‫اﻳﻦ ﻗﺪر ﺑﺴﺘﺎن آﻨﻮن ﻣﻌﺬور دار‬

‫اﻳﻦ ﻗﺪر از ﺑﻬﺮ اﺑﺮﻳﺸﻢ ﺑﻬﺎ‬

‫ﺧﺮج آﻦ ﭼﻮن ﺧﺮج ﺷﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎ‬

‫ﭘﺲ ﻋﻤﺮ ز ﺁن هﻴﺒﺖ ﺁواز ﺟﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻴﺎن را ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﺳﻮى ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﻋﻤﺮ ﺑﻨﻬﺎد رو‬

‫در ﺑﻐﻞ هﻤﻴﺎن دوان در ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﮔﺮد ﮔﻮرﺳﺘﺎن دواﻧﻪ ﺷﺪ ﺑﺴﻰ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺁن ﭘﻴﺮ او ﻧﺪﻳﺪ ﺁن ﺟﺎ آﺴﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻧﺒﻮد دﮔﺮ ﺑﺎرﻩ دوﻳﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﺸﺖ و ﻏﻴﺮ ﺁن ﭘﻴﺮ او ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﻓﺮﻣﻮد ﻣﺎ را ﺑﻨﺪﻩاى اﺳﺖ‬

‫ﺻﺎﻓﻰ و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ و ﻓﺮﺧﻨﺪﻩاى اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺮ ﭼﻨﮕﻰ آﻰ ﺑﻮد ﺧﺎص ﺧﺪا‬

‫ﺣﺒﺬا اى ﺳﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﺣﺒﺬا‬

‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﮔﺮد ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﺑﮕﺸﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن ﺷﻴﺮ ﺷﻜﺎرى ﮔﺮد دﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻳﻘﻴﻦ ﮔﺸﺘﺶ آﻪ ﻏﻴﺮ ﭘﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ در ﻇﻠﻤﺖ دل روﺷﻦ ﺑﺴﻰ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٠٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁﻣﺪ او ﺑﺎ ﺻﺪ ادب ﺁن ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻋﻤﺮ ﻋﻄﺴﻪ ﻓﺘﺎد و ﭘﻴﺮ ﺟﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ ﻋﻤﺮ را دﻳﺪ و ﻣﺎﻧﺪ اﻧﺪر ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﻋﺰم رﻓﺘﻦ آﺮد و ﻟﺮزﻳﺪن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ در ﺑﺎﻃﻦ ﺧﺪاﻳﺎ از ﺗﻮ داد‬

‫ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺑﺮ ﭘﻴﺮآﻰ ﭼﻨﮕﻰ ﻓﺘﺎد‬

‫ﭼﻮن ﻧﻈﺮ اﻧﺪر رخ ﺁن ﭘﻴﺮ آﺮد‬

‫دﻳﺪ او را ﺷﺮﻣﺴﺎر و روى زرد‬

‫ﭘﺲ ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺘﺶ ﻣﺘﺮس از ﻣﻦ ﻣﺮم‬

‫آﺖ ﺑﺸﺎرﺗﻬﺎ ز ﺣﻖ ﺁوردﻩام‬

‫ﭼﻨﺪ ﻳﺰدان ﻣﺪﺣﺖ ﺧﻮى ﺗﻮ آﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻋﻤﺮ را ﻋﺎﺷﻖ روى ﺗﻮ آﺮد‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ و ﻣﻬﺠﻮرى ﻣﺴﺎز‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﻮﻳﻢ از اﻗﺒﺎل راز‬

‫ﺣﻖ ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻰآﻨﺪ ﻣﻰﭘﺮﺳﺪت‬

‫ﭼﻮﻧﻰ از رﻧﺞ و ﻏﻤﺎن ﺑﻰﺣﺪت‬

‫ﻧﻚ ﻗﺮاﺿﻪى ﭼﻨﺪ اﺑﺮﻳﺸﻢ ﺑﻬﺎ‬

‫ﺧﺮج آﻦ اﻳﻦ را و ﺑﺎز اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎ‬

‫ﭘﻴﺮ ﻟﺮزان ﮔﺸﺖ ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‬

‫دﺳﺖ ﻣﻰﺧﺎﻳﻴﺪ و ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻰﺗﭙﻴﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰزد آﺎى ﺧﺪاى ﺑﻰﻧﻈﻴﺮ‬

‫ﺑﺲ آﻪ از ﺷﺮم ﺁب ﺷﺪ ﺑﻰﭼﺎرﻩ ﭘﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺴﻰ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ و از ﺣﺪ رﻓﺖ درد‬

‫ﭼﻨﮓ را زد ﺑﺮ زﻣﻴﻦ و ﺧﺮد آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺑﻮدﻩ ﺣﺠﺎﺑﻢ از اﻟﻪ‬

‫اى ﻣﺮا ﺗﻮ راﻩ زن از ﺷﺎﻩ راﻩ‬

‫اى ﺑﺨﻮردﻩ ﺧﻮن ﻣﻦ هﻔﺘﺎد ﺳﺎل‬

‫اى ز ﺗﻮ روﻳﻢ ﺳﻴﻪ ﭘﻴﺶ آﻤﺎل‬

‫اى ﺧﺪاى ﺑﺎ ﻋﻄﺎى ﺑﺎ وﻓﺎ‬

‫رﺣﻢ آﻦ ﺑﺮ ﻋﻤﺮ رﻓﺘﻪ در ﺟﻔﺎ‬

‫داد ﺣﻖ ﻋﻤﺮى آﻪ هﺮ روزى از ﺁن‬

‫آﺲ ﻧﺪاﻧﺪ ﻗﻴﻤﺖ ﺁن در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﺮج آﺮدم ﻋﻤﺮ ﺧﻮد را دمﺑﻪدم‬

‫در دﻣﻴﺪم ﺟﻤﻠﻪ را در زﻳﺮ و ﺑﻢ‬

‫ﺁﻩ آﺰ ﻳﺎد رﻩ و ﭘﺮدﻩى ﻋﺮاق‬

‫رﻓﺖ از ﻳﺎدم دم ﺗﻠﺦ ﻓﺮاق‬

‫واى آﺰ ﺗﺮى زﻳﺮ اﻓﻜﻨﺪ ﺧﺮد‬

‫ﺧﺸﻚ ﺷﺪ آﺸﺖ دل ﻣﻦ دل ﺑﻤﺮد‬

‫واى آﺰ ﺁواز اﻳﻦ ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر‬

‫آﺎروان ﺑﮕﺬﺷﺖ و ﺑﻰﮔﻪ ﺷﺪ ﻧﻬﺎر‬

‫اى ﺧﺪا ﻓﺮﻳﺎد زﻳﻦ ﻓﺮﻳﺎدﺧﻮاﻩ‬

‫داد ﺧﻮاهﻢ ﻧﻪ ز آﺲ زﻳﻦ داد ﺧﻮاﻩ‬

‫داد ﺧﻮد از آﺲ ﻧﻴﺎﺑﻢ ﺟﺰ ﻣﮕﺮ‬

‫ز ﺁن آﻪ او از ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻣﻨﻰ از وى رﺳﺪ دم دم ﻣﺮا‬

‫ﭘﺲ و را ﺑﻴﻨﻢ ﭼﻮ اﻳﻦ ﺷﺪ آﻢ ﻣﺮا‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن آﺎو ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ زر ﺷﻤﺮ‬

‫ﺳﻮى او دارى ﻧﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد ﻧﻈﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٠٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮداﻧﻴﺪن ﻋﻤﺮ ﻧﻈﺮ او را از ﻣﻘﺎم ﮔﺮﻳﻪ آﻪ هﺴﺘﻰ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم اﺳﺘﻐﺮاق آﻪ ﻧﻴﺴﺘﻰ اﺳﺖ‬ ‫ﭘﺲ ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺘﺶ آﻪ اﻳﻦ زارى ﺗﻮ‬

‫هﺴﺖ هﻢ ﺁﺛﺎر هﺸﻴﺎرى ﺗﻮ‬

‫راﻩ ﻓﺎﻧﻰ ﮔﺸﺘﻪ راهﻰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ز ﺁن آﻪ هﺸﻴﺎرى ﮔﻨﺎهﻰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺴﺖ هﺸﻴﺎرى ز ﻳﺎد ﻣﺎ ﻣﻀﻰ‬

‫ﻣﺎﺿﻰ و ﻣﺴﺘﻘﺒﻠﺖ ﭘﺮدﻩى ﺧﺪا‬

‫ﺁﺗﺶ اﻧﺪر زن ﺑﻪ هﺮ دو ﺗﺎ ﺑﻪ آﻰ‬

‫ﭘﺮ ﮔﺮﻩ ﺑﺎﺷﻰ از اﻳﻦ هﺮ دو ﭼﻮ ﻧﻰ‬

‫ﺗﺎ ﮔﺮﻩ ﺑﺎ ﻧﻰ ﺑﻮد هﻢ راز ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻤﻨﺸﻴﻦ ﺁن ﻟﺐ و ﺁواز ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻃﻮﻓﻰ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻃﻮﻓﻰ ﻣﺮﺗﺪى‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪى هﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدى‬

‫اى ﺧﺒﺮهﺎت از ﺧﺒﺮ دﻩ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﺗﻮﺑﻪى ﺗﻮ از ﮔﻨﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﺘﺮ‬

‫اى ﺗﻮ از ﺣﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺟﻮ‬

‫آﻰ آﻨﻰ ﺗﻮﺑﻪ از اﻳﻦ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﮕﻮ‬

‫ﮔﺎﻩ ﺑﺎﻧﮓ زﻳﺮ را ﻗﺒﻠﻪ آﻨﻰ‬

‫ﮔﺎﻩ ﮔﺮﻳﻪى زار را ﻗﺒﻠﻪ زﻧﻰ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻓﺎروق ﺁﻳﻨﻪى اﺳﺮار ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎن ﭘﻴﺮ از اﻧﺪرون ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﺎن ﺑﻰﮔﺮﻳﻪ و ﺑﻰﺧﻨﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ رﻓﺖ و ﺟﺎن دﻳﮕﺮ زﻧﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺣﻴﺮﺗﻰ ﺁﻣﺪ دروﻧﺶ ﺁن زﻣﺎن‬

‫آﻪ ﺑﺮون ﺷﺪ از زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮﻳﻰ از وراى ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﻰداﻧﻢ ﺗﻮ ﻣﻰداﻧﻰ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺣﺎل و ﻗﺎﻟﻰ از وراى ﺣﺎل و ﻗﺎل‬

‫ﻏﺮﻗﻪ ﮔﺸﺘﻪ در ﺟﻤﺎل ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﻏﺮﻗﻪاى ﻧﻪ آﻪ ﺧﻼﺻﻰ ﺑﺎﺷﺪش‬

‫ﻳﺎ ﺑﺠﺰ درﻳﺎ آﺴﻰ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪش‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﺰو از آﻞ ﮔﻮﻳﺎ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺑﺮ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺑﺮ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫ﻣﻮج ﺁن درﻳﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻗﺼﻪى ﺣﺎل ﭘﻴﺮ اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪ‬

‫ﭘﻴﺮ و ﺣﺎﻟﺶ روى در ﭘﺮدﻩ آﺸﻴﺪ‬

‫ﭘﻴﺮ داﻣﻦ را ز ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻴﻢ ﮔﻔﺘﻪ در دهﺎن ﻣﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫از ﭘﻰ اﻳﻦ ﻋﻴﺶ و ﻋﺸﺮت ﺳﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺟﺎن ﺑﺸﺎﻳﺪ ﺑﺎﺧﺘﻦ‬

‫در ﺷﻜﺎر ﺑﻴﺸﻪى ﺟﺎن ﺑﺎز ﺑﺎش‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﻬﺎن ﺟﺎنﺑﺎز ﺑﺎش‬

‫ﺟﺎن ﻓﺸﺎن اﻓﺘﺎد ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫هﺮ دﻣﻰ ﺗﻰ ﻣﻰﺷﻮد ﭘﺮ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٠٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﺎن ﻓﺸﺎن اى ﺁﻓﺘﺎب ﻣﻌﻨﻮى‬

‫ﻣﺮ ﺟﻬﺎن آﻬﻨﻪ را ﺑﻨﻤﺎ ﻧﻮى‬

‫در وﺟﻮد ﺁدﻣﻰ ﺟﺎن و روان‬

‫ﻣﻰرﺳﺪ از ﻏﻴﺐ ﭼﻮن ﺁب روان‬

‫ﺗﻔﺴﻴﺮ دﻋﺎى ﺁن دو ﻓﺮﺷﺘﻪ آﻪ هﺮ روز ﺑﺮ ﺳﺮ هﺮ ﺑﺎزارى ﻣﻨﺎدى ﻣﻰآﻨﻨﺪ آﻪ اﻟﻠﱠﻬﻢ أﻋﻂ آﻞ ﻣﻨﻔﻖ‬ ‫ﺧﻠﻔﺎ اﻟﻠﱠﻬﻢ أﻋﻂ آﻞ ﻣﻤﺴﻚ ﺗﻠﻔﺎ و ﺑﻴﺎن آﺮدن آﻪ ﺁن ﻣﻨﻔﻖ ﻣﺠﺎهﺪ راﻩ ﺣﻖ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﺴﺮف راﻩ هﻮا‬ ‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ داﻳﻢ ﺑﻬﺮ ﭘﻨﺪ‬

‫دو ﻓﺮﺷﺘﻪى ﺧﻮش ﻣﻨﺎدى ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫آﺎى ﺧﺪاﻳﺎ ﻣﻨﻔﻘﺎن را ﺳﻴﺮ دار‬

‫هﺮ درﻣﺸﺎن را ﻋﻮض دﻩ ﺻﺪ هﺰار‬

‫اى ﺧﺪاﻳﺎ ﻣﻤﺴﻜﺎن را در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﻮ ﻣﺪﻩ اﻻ زﻳﺎن اﻧﺪر زﻳﺎن‬

‫اى ﺑﺴﺎ اﻣﺴﺎك آﺰ اﻧﻔﺎق ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎل ﺣﻖ را ﺟﺰ ﺑﻪ اﻣﺮ ﺣﻖ ﻣﺪﻩ‬

‫ﺗﺎ ﻋﻮض ﻳﺎﺑﻰ ﺗﻮ ﮔﻨﺞ ﺑﻰآﺮان‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﻰ از ﻋﺪاد آﺎﻓﺮان‬

‫آﺎﺷﺘﺮان ﻗﺮﺑﺎن هﻤﻰآﺮدﻧﺪ ﺗﺎ‬

‫ﭼﻴﺮﻩ ﮔﺮدد ﺗﻴﻐﺸﺎن ﺑﺮ ﻣﺼﻄﻔﺎ‬

‫اﻣﺮ ﺣﻖ را ﺑﺎز ﺟﻮ از واﺻﻠﻰ‬

‫اﻣﺮ ﺣﻖ را در ﻧﻴﺎﺑﺪ هﺮ دﻟﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻏﻼم ﻳﺎﻏﻴﻰ آﺎو ﻋﺪل آﺮد‬

‫ﻣﺎل ﺷﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻏﻴﺎن او ﺑﺬل آﺮد‬

‫در ﻧﺒﻰ اﻧﺬار اهﻞ ﻏﻔﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫آﺎن هﻤﻪ اﻧﻔﺎﻗﻬﺎﺷﺎن ﺣﺴﺮت اﺳﺖ‬

‫ﻋﺪل اﻳﻦ ﻳﺎﻏﻰ و دادش ﻧﺰد ﺷﺎﻩ‬

‫ﭼﻪ ﻓﺰاﻳﺪ دورى و روى ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﺳﺮوران ﻣﻜﻪ در ﺣﺮب رﺳﻮل‬

‫ﺑﻮدﺷﺎن ﻗﺮﺑﺎن ﺑﻪ اوﻣﻴﺪ ﻗﺒﻮل‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻣﻮﻣﻦ هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ز ﺑﻴﻢ‬

‫در ﻧﻤﺎز اهﺪ اﻟﺼﺮاط اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‬

‫ﺁن درم دادن ﺳﺨﻰ را ﻻﻳﻖ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺳﭙﺮدن ﺧﻮد ﺳﺨﺎى ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎن دهﻰ از ﺑﻬﺮ ﺣﻖ ﻧﺎﻧﺖ دهﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن دهﻰ از ﺑﻬﺮ ﺣﻖ ﺟﺎﻧﺖ دهﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮﻳﺰد ﺑﺮﮔﻬﺎى اﻳﻦ ﭼﻨﺎر‬

‫ﺑﺮگ ﺑﻰﺑﺮﮔﻴﺶ ﺑﺨﺸﺪ آﺮدﮔﺎر‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ از ﺟﻮد در دﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﺎل‬

‫آﻰ آﻨﺪ ﻓﻀﻞ ﺧﺪاﻳﺖ ﭘﺎى ﻣﺎل‬

‫هﺮ آﻪ آﺎرد ﮔﺮدد اﻧﺒﺎرش ﺗﻬﻰ‬

‫ﻟﻴﻜﺶ اﻧﺪر ﻣﺰرﻋﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻬﻰ‬

‫و ﺁن آﻪ در اﻧﺒﺎر ﻣﺎﻧﺪ و ﺻﺮﻓﻪ آﺮد‬

‫اﺷﭙﺶ و ﻣﻮش و ﺣﻮادث ﭘﺎك ﺧﻮرد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٠٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻧﻔﻰ اﺳﺖ در اﺛﺒﺎت ﺟﻮ‬

‫ﺻﻮرﺗﺖ ﺻﻔﺮ اﺳﺖ در ﻣﻌﻨﺎت ﺟﻮ‬

‫ﺟﺎن ﺷﻮر ﺗﻠﺦ ﭘﻴﺶ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎن ﭼﻮن درﻳﺎى ﺷﻴﺮﻳﻦ را ﺑﺨﺮ‬

‫ور ﻧﻤﻰداﻧﻰ ﺷﺪن زﻳﻦ ﺁﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﺎرى از ﻣﻦ ﮔﻮش آﻦ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن‬

‫ﻗﺼﻪى ﺧﻠﻴﻔﻪ آﻪ در آﺮم در زﻣﺎن ﺧﻮد از ﺣﺎﺗﻢ ﻃﺎﻳﻰ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻈﻴﺮ ﺧﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‬ ‫ﻳﻚ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺑﻮد در اﻳﺎم ﭘﻴﺶ‬

‫آﺮدﻩ ﺣﺎﺗﻢ را ﻏﻼم ﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ‬

‫راﻳﺖ اآﺮام و داد اﻓﺮاﺷﺘﻪ‬

‫ﻓﻘﺮ و ﺣﺎﺟﺖ از ﺟﻬﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺤﺮ و آﺎن از ﺑﺨﺸﺶاش ﺻﺎف ﺁﻣﺪﻩ‬

‫داد او از ﻗﺎف ﺗﺎ ﻗﺎف ﺁﻣﺪﻩ‬

‫در ﺟﻬﺎن ﺧﺎك اﺑﺮ و ﺁب ﺑﻮد‬

‫ﻣﻈﻬﺮ ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ وهﺎب ﺑﻮد‬

‫از ﻋﻄﺎﻳﺶ ﺑﺤﺮ و آﺎن در زﻟﺰﻟﻪ‬

‫ﺳﻮى ﺟﻮدش ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺑﺮ ﻗﺎﻓﻠﻪ‬

‫ﻗﺒﻠﻪى ﺣﺎﺟﺖ در و دروازﻩاش‬

‫رﻓﺘﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺟﻮد ﺁوازﻩاش‬

‫هﻢ ﻋﺠﻢ هﻢ روم هﻢ ﺗﺮك و ﻋﺮب‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩ از ﺟﻮد و ﺳﺨﺎﻳﺶ در ﻋﺠﺐ‬

‫ﺁب ﺣﻴﻮان ﺑﻮد و درﻳﺎى آﺮم‬

‫زﻧﺪﻩ ﮔﺸﺘﻪ هﻢ ﻋﺮب زو هﻢ ﻋﺠﻢ‬

‫ﻗﺼﻪى اﻋﺮاﺑﻰ دروﻳﺶ و ﻣﺎﺟﺮاى زن ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻗﻠﺖ و دروﻳﺸﻰ‬ ‫ﻳﻚ ﺷﺐ اﻋﺮاﺑﻰ زﻧﻰ ﻣﺮ ﺷﻮى را‬

‫ﮔﻔﺖ و از ﺣﺪ ﺑﺮد ﮔﻔﺖوﮔﻮى را‬

‫آﺎﻳﻦ هﻤﻪ ﻓﻘﺮ و ﺟﻔﺎ ﻣﺎ ﻣﻰآﺸﻴﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ در ﺧﻮﺷﻰ ﻣﺎ ﻧﺎﺧﻮﺷﻴﻢ‬

‫ﻧﺎنﻣﺎن ﻧﻰ ﻧﺎن ﺧﻮرﺷﻤﺎن درد و رﺷﻚ‬

‫آﻮزﻩﻣﺎن ﻧﻪ ﺁﺑﻤﺎن از دﻳﺪﻩ اﺷﻚ‬

‫ﺟﺎﻣﻪى ﻣﺎ روز ﺗﺎب ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺷﺐ ﻧﻬﺎﻟﻴﻦ و ﻟﺤﺎف از ﻣﺎهﺘﺎب‬

‫ﻗﺮص ﻣﻪ را ﻗﺮص ﻧﺎن ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ‬

‫دﺳﺖ ﺳﻮى ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ‬

‫ﻧﻨﮓ دروﻳﺸﺎن ز دروﻳﺸﻰ ﻣﺎ‬

‫روز ﺷﺐ از روزى اﻧﺪﻳﺸﻰ ﻣﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٠٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮﻳﺶ و ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪﻩ از ﻣﺎ رﻣﺎن‬

‫ﺑﺮ ﻣﺜﺎل ﺳﺎﻣﺮى از ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻢ از آﺴﻰ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻧﺴﻚ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﮔﻮﻳﺪ ﺧﻤﺶ آﻦ ﻣﺮگ و ﺟﺴﻚ‬

‫ﻣﺮ ﻋﺮب را ﻓﺨﺮ ﻏﺰو اﺳﺖ و ﻋﻄﺎ‬

‫در ﻋﺮب ﺗﻮ هﻤﭽﻮ اﻧﺪر ﺧﻂ ﺧﻄﺎ‬

‫ﭼﻪ ﻏﺰا ﻣﺎ ﺑﻰﻏﺰا ﺧﻮد آﺸﺘﻪاﻳﻢ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﻓﻘﺮ ﺑﻰﺳﺮ ﮔﺸﺘﻪاﻳﻢ‬

‫ﭼﻪ ﻋﻄﺎ ﻣﺎ ﺑﺮ ﮔﺪاﻳﻰ ﻣﻰﺗﻨﻴﻢ‬

‫ﻣﺮ ﻣﮕﺲ را در هﻮا رگ ﻣﻰزﻧﻴﻢ‬

‫ﮔﺮ آﺴﻰ ﻣﻬﻤﺎن رﺳﺪ ﮔﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﻢ‬

‫ﺷﺐ ﺑﺨﺴﺒﺪ ﻗﺼﺪ دﻟﻖ او آﻨﻢ‬

‫ﻣﻐﺮور ﺷﺪن ﻣﺮﻳﺪان ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻪ ﻣﺪﻋﻴﺎن ﻣﺰور و اﻳﺸﺎن را ﺷﻴﺦ و ﻣﺤﺘﺸﻢ‬ ‫و واﺻﻞ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻦ و ﻧﻘﻞ را از ﻧﻘﺪ ﻓﺮق ﻧﺎداﻧﺴﺘﻦ و ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ را از ﺑﺮ رﺳﺘﻪ‬ ‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ داﻧﺎﻳﺎن ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﻣﻴﻬﻤﺎن ﻣﺤﺴﻨﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺪن‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮﻳﺪ و ﻣﻴﻬﻤﺎن ﺁن آﺴﻰ‬

‫آﺎو ﺳﺘﺎﻧﺪ ﺣﺎﺻﻠﺖ را از ﺧﺴﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻴﺮﻩ ﭼﻮن ﺗﺮا ﭼﻴﺮﻩ آﻨﺪ‬

‫ﻧﻮر ﻧﺪهﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا ﺗﻴﺮﻩ آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن و را ﻧﻮرى ﻧﺒﻮد اﻧﺪر ﻗﺮان‬

‫ﻧﻮر آﻰ ﻳﺎﺑﻨﺪ از وى دﻳﮕﺮان‬

‫هﻤﭽﻮ اﻋﻤﺶ آﻮ آﻨﺪ داروى ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﻪ آﺸﺪ در ﭼﺸﻤﻬﺎ اﻻ آﻪ ﻳﺸﻢ‬

‫ﺣﺎل ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ در ﻓﻘﺮ و ﻋﻨﺎ‬

‫هﻴﭻ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﻣﺒﺎ ﻣﻐﺮور ﻣﺎ‬

‫ﻗﺤﻂ دﻩ ﺳﺎل ار ﻧﺪﻳﺪى در ﺻﻮر‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺑﮕﺸﺎ و اﻧﺪر ﻣﺎ ﻧﮕﺮ‬

‫ﻇﺎهﺮ ﻣﺎ ﭼﻮن درون ﻣﺪﻋﻰ‬

‫در دﻟﺶ ﻇﻠﻤﺖ زﺑﺎﻧﺶ ﺷﻌﺸﻌﻰ‬

‫از ﺧﺪا ﺑﻮﻳﻰ ﻧﻪ او را ﻧﻰ اﺛﺮ‬

‫دﻋﻮﻳﺶ اﻓﺰون ز ﺷﻴﺚ و ﺑﻮ اﻟﺒﺸﺮ‬

‫دﻳﻮ ﻧﻨﻤﻮدﻩ و را هﻢ ﻧﻘﺶ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫او هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ز اﺑﺪاﻟﻴﻢ و ﺑﻴﺶ‬

‫ﺣﺮف دروﻳﺸﺎن ﺑﺪزدﻳﺪﻩ ﺑﺴﻰ‬

‫ﺗﺎ ﮔﻤﺎن ﺁﻳﺪ آﻪ هﺴﺖ او ﺧﻮد آﺴﻰ‬

‫ﺧﺮدﻩ ﮔﻴﺮد در ﺳﺨﻦ ﺑﺮ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ‬

‫ﻧﻨﮓ دارد از درون او ﻳﺰﻳﺪ‬

‫ﺑﻰﻧﻮا از ﻧﺎن و ﺧﻮان ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ او ﻧﻨﺪاﺧﺖ ﺣﻖ ﻳﻚ اﺳﺘﺨﻮان‬

‫او ﻧﺪا آﺮدﻩ آﻪ ﺧﻮان ﺑﻨﻬﺎدﻩام‬

‫ﻧﺎﻳﺐ ﺣﻘﻢ ﺧﻠﻴﻔﻪ زادﻩام‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١١٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻟﺼﻼ ﺳﺎدﻩ دﻻن ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬

‫ﺗﺎ ﺧﻮرﻳﺪ از ﺧﻮان ﺟﻮدم ﺳﻴﺮ هﻴﭻ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺮ وﻋﺪﻩى ﻓﺮدا آﺴﺎن‬

‫ﮔﺮد ﺁن در ﮔﺸﺘﻪ ﻓﺮدا ﻧﺎرﺳﺎن‬

‫دﻳﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ آﻪ ﺳﺮ ﺁدﻣﻰ‬

‫ﺁﺷﻜﺎرا ﮔﺮدد از ﺑﻴﺶ و آﻤﻰ‬

‫زﻳﺮ دﻳﻮار ﺑﺪن ﮔﻨﺞ اﺳﺖ ﻳﺎ‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺎر اﺳﺖ و ﻣﻮر و اژدهﺎ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﭘﻴﺪا ﮔﺸﺖ آﺎو ﭼﻴﺰى ﻧﺒﻮد‬

‫ﻋﻤﺮ ﻃﺎﻟﺐ رﻓﺖ ﺁﮔﺎهﻰ ﭼﻪ ﺳﻮد‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻧﺎدر اﻓﺘﺪ آﻪ ﻣﺮﻳﺪى در ﻣﺪﻋﻰ ﻣﺰور اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺻﺪق ﺑﺒﻨﺪد آﻪ او آﺴﻰ اﺳﺖ و ﺑﺪﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻘﺎﻣﻰ ﺑﺮﺳﺪ آﻪ ﺷﻴﺨﺶ در ﺧﻮاب ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﺁب و ﺁﺗﺶ او را ﮔﺰﻧﺪ ﻧﻜﻨﺪ‬ ‫و ﺷﻴﺨﺶ را ﮔﺰﻧﺪ آﻨﺪ و ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﻧﺎدر ﻧﺎدر‬ ‫ﻟﻴﻚ ﻧﺎدر ﻃﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ آﺰ ﻓﺮوغ‬

‫در ﺣﻖ او ﻧﺎﻓﻊ ﺁﻳﺪ ﺁن دروغ‬

‫او ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻧﻴﻚ ﺧﻮد ﺟﺎﻳﻰ رﺳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﺎن ﭘﻨﺪاﺷﺖ و ﺁن ﺁﻣﺪ ﺟﺴﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺗﺤﺮى در دل ﺷﺐ ﻗﺒﻠﻪ را‬

‫ﻗﺒﻠﻪ ﻧﻰ و ﺁن ﻧﻤﺎز او روا‬

‫ﻣﺪﻋﻰ را ﻗﺤﻂ ﺟﺎن اﻧﺪر ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺎ را ﻗﺤﻂ ﻧﺎن ﺑﺮ ﻇﺎهﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ ﭼﺮا ﭼﻮن ﻣﺪﻋﻰ ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻴﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻧﺎﻣﻮس ﻣﺰور ﺟﺎن آﻨﻴﻢ‬

‫ﺻﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮدن اﻋﺮاﺑﻰ زن ﺧﻮد را و ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺻﺒﺮ و ﻓﻘﺮ ﺑﻴﺎن آﺮدن ﺑﺎ زن‬ ‫ﺷﻮى ﮔﻔﺘﺶ ﭼﻨﺪ ﺟﻮﻳﻰ دﺧﻞ و آﺸﺖ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ از ﻋﻤﺮ اﻓﺰونﺗﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ اﻧﺪر ﺑﻴﺶ و ﻧﻘﺼﺎن ﻧﻨﮕﺮد‬

‫ز ﺁن آﻪ هﺮ دو هﻤﭽﻮ ﺳﻴﻠﻰ ﺑﮕﺬرد‬

‫ﺧﻮاﻩ ﺻﺎف و ﺧﻮاﻩ ﺳﻴﻞ ﺗﻴﺮﻩ رو‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻰﭘﺎﻳﺪ دﻣﻰ از وى ﻣﮕﻮ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ هﺰاران ﺟﺎﻧﻮر‬

‫ﻣﻰزﻳﺪ ﺧﻮش ﻋﻴﺶ ﺑﻰزﻳﺮ و زﺑﺮ‬

‫ﺷﻜﺮ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪا را ﻓﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ درﺧﺖ و ﺑﺮگ ﺷﺐ ﻧﺎﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١١١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻤﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪا را ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ‬

‫آﺎﻋﺘﻤﺎد رزق ﺑﺮ ﺗﺴﺖ اى ﻣﺠﻴﺐ‬

‫ﺑﺎز دﺳﺖ ﺷﺎﻩ را آﺮدﻩ ﻧﻮﻳﺪ‬

‫از هﻤﻪ ﻣﺮدار ﺑﺒﺮﻳﺪﻩ اﻣﻴﺪ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ از ﭘﺸﻪﮔﻴﺮى ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﻞ‬

‫ﺷﺪ ﻋﻴﺎل اﻟﻠﱠﻪ و ﺣﻖ ﻧﻌﻢ اﻟﻤﻌﻴﻞ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﻏﻤﻬﺎ آﻪ اﻧﺪر ﺳﻴﻨﻪهﺎﺳﺖ‬

‫از ﺑﺨﺎر و ﮔﺮد ﺑﻮد و ﺑﺎد ﻣﺎﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻏﻤﺎن ﺑﻴﺦ آﻦ ﭼﻮن داس ﻣﺎﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ و ﺁن ﭼﻨﺎن وﺳﻮاس ﻣﺎﺳﺖ‬

‫دان آﻪ هﺮ رﻧﺠﻰ ز ﻣﺮدن ﭘﺎرﻩاى اﺳﺖ‬

‫ﺟﺰو ﻣﺮگ از ﺧﻮد ﺑﺮان ﮔﺮ ﭼﺎرﻩاى اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ز ﺟﺰو ﻣﺮگ ﻧﺘﻮاﻧﻰ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫دان آﻪ آﻠﺶ ﺑﺮ ﺳﺮت ﺧﻮاهﻨﺪ رﻳﺨﺖ‬

‫ﺟﺰو ﻣﺮگ ار ﮔﺸﺖ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫دان آﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻰآﻨﺪ آﻞ را ﺧﺪا‬

‫دردهﺎ از ﻣﺮگ ﻣﻰﺁﻳﺪ رﺳﻮل‬

‫از رﺳﻮﻟﺶ رو ﻣﮕﺮدان اى ﻓﻀﻮل‬

‫هﺮ آﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻰزﻳﺪ او ﺗﻠﺦ ﻣﺮد‬

‫هﺮ آﻪ او ﺗﻦ را ﭘﺮﺳﺘﺪ ﺟﺎن ﻧﺒﺮد‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان را ز ﺻﺤﺮا ﻣﻰآﺸﻨﺪ‬

‫ﺁن آﻪ ﻓﺮﺑﻪ ﺗﺮ ﻣﺮ ﺁن را ﻣﻰآﺸﻨﺪ‬

‫ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺖ و ﺻﺒﺢ ﺁﻣﺪ اى ﺗﻤﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻴﺮى اﻳﻦ ﻓﺴﺎﻧﻪى زر ز ﺳﺮ‬

‫ﺗﻮ ﺟﻮان ﺑﻮدى و ﻗﺎﻧﻊﺗﺮ ﺑﺪى‬

‫زر ﻃﻠﺐ ﮔﺸﺘﻰ ﺧﻮد اول زر ﺑﺪى‬

‫رز ﺑﺪى ﭘﺮ ﻣﻴﻮﻩ ﭼﻮن آﺎﺳﺪ ﺷﺪى‬

‫وﻗﺖ ﻣﻴﻮﻩ ﭘﺨﺘﻨﺖ ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪى‬

‫ﻣﻴﻮﻩات ﺑﺎﻳﺪ آﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦﺗﺮ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن رﺳﻦ ﺗﺎﺑﺎن ﻧﻪ واﭘﺲﺗﺮ رود‬

‫ﺟﻔﺖ ﻣﺎﻳﻰ ﺟﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ هﻢ ﺻﻔﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ آﺎرهﺎ ﺑﺎ ﻣﺼﻠﺤﺖ‬

‫ﺟﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﺜﺎل هﻤﺪﮔﺮ‬

‫در دو ﺟﻔﺖ آﻔﺶ و ﻣﻮزﻩ در ﻧﮕﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻳﻜﻰ آﻔﺶ از دو ﺗﻨﮓ ﺁﻳﺪ ﺑﭙﺎ‬

‫هﺮ دو ﺟﻔﺘﺶ آﺎر ﻧﺎﻳﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫ﺟﻔﺖ در ﻳﻚ ﺧﺮد و ﺁن دﻳﮕﺮ ﺑﺰرگ‬

‫ﺟﻔﺖ ﺷﻴﺮ ﺑﻴﺸﻪ دﻳﺪى هﻴﭻ ﮔﺮگ‬

‫راﺳﺖ ﻧﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺷﺘﺮ ﺟﻔﺖ ﺟﻮال‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺧﺎﻟﻰ و اﻳﻦ ﭘﺮ ﻣﺎل ﻣﺎل‬

‫ﻣﻦ روم ﺳﻮى ﻗﻨﺎﻋﺖ دل ﻗﻮى‬

‫ﺗﻮ ﭼﺮا ﺳﻮى ﺷﻨﺎﻋﺖ ﻣﻰروى‬

‫ﻣﺮد ﻗﺎﻧﻊ از ﺳﺮ اﺧﻼص و ﺳﻮز‬

‫زﻳﻦ ﻧﺴﻖ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺑﺎ زن ﺗﺎ ﺑﻪ روز‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١١٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫نآﻪ اﻳﻦ‬ ‫ن ﻣﺎ ﻻ َﺗ ْﻔ َﻌﻠُﻮ َ‬ ‫ﻧﺼﻴﺤﺖ آﺮدن زن ﻣﺮ ﺷﻮى را آﻪ ﺳﺨﻦ اﻓﺰون از ﻗﺪم و از ﻣﻘﺎم ﺧﻮد ﻣﮕﻮ ِﻟ َﻢ َﺗﻘُﻮﻟُﻮ َ‬ ‫ﺳﺨﻨﻬﺎ اﮔﺮ ﭼﻪ راﺳﺖ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﺗﻮآﻞ ﺗﺮا ﻧﻴﺴﺖ و اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻓﻮق ﻣﻘﺎم و ﻣﻌﺎﻣﻠﻪى ﺧﻮد زﻳﺎن دارد‬ ‫ﻋ ْﻨ َﺪ اﻟﻠﱠﻪِ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫و َآ ُﺒ َﺮ َﻣﻘْﺘًﺎ ِ‬ ‫زن ﺑﺮ او زد ﺑﺎﻧﮓ آﺎى ﻧﺎﻣﻮس آﻴﺶ‬

‫ﻣﻦ ﻓﺴﻮن ﺗﻮ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺧﻮرد ﺑﻴﺶ‬

‫ﺗﺮهﺎت از دﻋﻮى و دﻋﻮت ﻣﮕﻮ‬

‫رو ﺳﺨﻦ از آﺒﺮ وز ﻧﺨﻮت ﻣﮕﻮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺣﺮف ﻃﻤﻄﺮاق و آﺎر و ﺑﺎر‬

‫آﺎر و ﺣﺎل ﺧﻮد ﺑﺒﻴﻦ و ﺷﺮم دار‬

‫آﺒﺮ زﺷﺖ و از ﮔﺪاﻳﺎن زﺷﺖﺗﺮ‬

‫روز ﺳﺮد و ﺑﺮف و ﺁن ﮔﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺗﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ دﻋﻮى و دم و ﺑﺎد و ﺑﺮوت‬

‫اى ﺗﺮا ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻮ ﺑﻴﺖ اﻟﻌﻨﻜﺒﻮت‬

‫از ﻗﻨﺎﻋﺖ آﻰ ﺗﻮ ﺟﺎن اﻓﺮوﺧﺘﻰ‬

‫از ﻗﻨﺎﻋﺘﻬﺎ ﺗﻮ ﻧﺎم ﺁﻣﻮﺧﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﭼﻴﺴﺖ ﮔﻨﺞ‬

‫ﮔﻨﺞ را ﺗﻮ وا ﻧﻤﻰداﻧﻰ ز رﻧﺞ‬

‫اﻳﻦ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﮔﻨﺞ روان‬

‫ﺗﻮ ﻣﺰن ﻻف اى ﻏﻢ و رﻧﺞ روان‬

‫ﺗﻮ ﻣﺨﻮاﻧﻢ ﺟﻔﺖ‪ ،‬آﻤﺘﺮ زن ﺑﻐﻞ‬

‫ﺟﻔﺖ اﻧﺼﺎﻓﻢ ﻧﻴﻢ ﺟﻔﺖ دﻏﻞ‬

‫ﭼﻮن ﻗﺪم ﺑﺎ ﻣﻴﺮ و ﺑﺎ ﺑﮓ ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻠﺦ را در هﻮا رگ ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫ﺑﺎ ﺳﮕﺎن زﻳﻦ اﺳﺘﺨﻮان در ﭼﺎﻟﺸﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻰ اﺷﻜﻢ ﺗﻬﻰ در ﻧﺎﻟﺸﻰ‬

‫ﺳﻮى ﻣﻦ ﻣﻨﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮارى ﺳﺴﺖ ﺳﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﻢ ﺁن ﭼﻪ در رﮔﻬﺎى ﺗﺴﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺧﻮد را از ﻣﻦ اﻓﺰون دﻳﺪﻩاى‬

‫ﻣﺮ ﻣﻦ آﻢ ﻋﻘﻞ را ﭼﻮن دﻳﺪﻩاى‬

‫هﻤﭽﻮ ﮔﺮگ ﻏﺎﻓﻞ اﻧﺪر ﻣﺎ ﻣﺠﻪ‬

‫اى ز ﻧﻨﮓ ﻋﻘﻞ ﺗﻮ ﺑﻰﻋﻘﻞ ﺑﻪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻋﻘﻞ ﺗﻮ ﻋﻘﻴﻠﻪى ﻣﺮدم اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻧﻪ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ ﺁن آﻪ ﻣﺎر و آﮋدم اﺳﺖ‬

‫ﺧﺼﻢ ﻇﻠﻢ و ﻣﻜﺮ ﺗﻮ اﷲ ﺑﺎد‬

‫ﻓﻀﻞ و ﻋﻘﻞ ﺗﻮ ز ﻣﺎ آﻮﺗﺎﻩ ﺑﺎد‬

‫هﻢ ﺗﻮ ﻣﺎرى هﻢ ﻓﺴﻮنﮔﺮ اى ﻋﺠﺐ‬

‫ﻣﺎرﮔﻴﺮ و ﻣﺎرى اى ﻧﻨﮓ ﻋﺮب‬

‫زاغ اﮔﺮ زﺷﺘﻰ ﺧﻮد ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﺮف از درد و ﻏﻢ ﺑﮕﺪاﺧﺘﻰ‬

‫ﻣﺮد اﻓﺴﻮﻧﮕﺮ ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﭼﻮن ﻋﺪو‬

‫او ﻓﺴﻮن ﺑﺮ ﻣﺎر و ﻣﺎر اﻓﺴﻮن ﺑﺮ او‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى دام او اﻓﺴﻮن ﻣﺎر‬

‫آﻰ ﻓﺴﻮن ﻣﺎر را ﮔﺸﺘﻰ ﺷﻜﺎر‬

‫ﻣﺮد اﻓﺴﻮﻧﮕﺮ ز ﺣﺮص آﺴﺐ و آﺎر‬

‫در ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺁن زﻣﺎن اﻓﺴﻮن ﻣﺎر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١١٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺎر ﮔﻮﻳﺪ اى ﻓﺴﻮنﮔﺮ هﻴﻦ و هﻴﻦ‬

‫ﺁن ﺧﻮد دﻳﺪى ﻓﺴﻮن ﻣﻦ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﻖ ﻓﺮﻳﺒﻰ ﻣﺮ ﻣﺮا‬

‫ﺗﺎ آﻨﻰ رﺳﻮاى ﺷﻮر و ﺷﺮ ﻣﺮا‬

‫ﻧﺎم ﺣﻘﻢ ﺑﺴﺖ ﻧﻪ ﺁن راى ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎم ﺣﻖ را دام آﺮدى واى ﺗﻮ‬

‫ﻧﺎم ﺣﻖ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ از ﺗﻮ داد ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﻖ ﺳﭙﺮدم ﺟﺎن و ﺗﻦ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ زﺧﻢ ﻣﻦ رگ ﺟﺎﻧﺖ ﺑﺮد‬

‫ﻳﺎ آﻪ هﻤﭽﻮن ﻣﻦ ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﺖ ﺑﺮد‬

‫زن از اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﺸﻦ ﮔﻔﺘﺎرهﺎ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻮى ﺟﻮان ﻃﻮﻣﺎرهﺎ‬

‫ﻧﺼﻴﺤﺖ آﺮدن ﻣﺮد ﻣﺮ زن را آﻪ در ﻓﻘﻴﺮان ﺑﻪ ﺧﻮارى ﻣﻨﮕﺮ و در آﺎر ﺣﻖ ﺑﻪ ﮔﻤﺎن آﻤﺎل ﻧﮕﺮ‬ ‫و ﻃﻌﻨﻪ ﻣﺰن ﺑﺮ ﻓﻘﺮ و ﻓﻘﻴﺮان ﺑﻪ ﺧﻴﺎل و ﮔﻤﺎن ﺑﻰﻧﻮاﻳﻰ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ اى زن ﺗﻮ زﻧﻰ ﻳﺎ ﺑﻮ اﻟﺤﺰن‬

‫ﻓﻘﺮ ﻓﺨﺮ ﺁﻣﺪ ﻣﺮا ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺰن‬

‫ﻣﺎل و زر ﺳﺮ را ﺑﻮد هﻤﭽﻮن آﻼﻩ‬

‫آﻞ ﺑﻮد او آﺰ آﻠﻪ ﺳﺎزد ﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﺁن آﻪ زﻟﻒ ﺟﻌﺪ و رﻋﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪش‬

‫ﭼﻮن آﻼهﺶ رﻓﺖ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺁﻳﺪش‬

‫ﻣﺮد ﺣﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺼﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮهﻨﻪش ﺑﻪ آﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻧﻈﺮ‬

‫وﻗﺖ ﻋﺮﺿﻪ آﺮدن ﺁن ﺑﺮدﻩ ﻓﺮوش‬

‫ﺑﺮ آﻨﺪ از ﺑﻨﺪﻩ ﺟﺎﻣﻪى ﻋﻴﺐ ﭘﻮش‬

‫ور ﺑﻮد ﻋﻴﺒﻰ ﺑﺮهﻨﻪ آﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺑﻞ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﺪﻋﻪاى ﺑﺎ وى آﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ اﺳﺖ از ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫از ﺑﺮهﻨﻪ آﺮدن او از ﺗﻮ رﻣﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ در ﻋﻴﺐ اﺳﺖ ﻏﺮﻗﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را ﻣﺎل اﺳﺖ و ﻣﺎﻟﺶ ﻋﻴﺐ ﭘﻮش‬

‫آﺰ ﻃﻤﻊ ﻋﻴﺒﺶ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻃﺎﻣﻌﻰ‬

‫ﮔﺸﺖ دﻟﻬﺎ را ﻃﻤﻌﻬﺎ ﺟﺎﻣﻌﻰ‬

‫ور ﮔﺪا ﮔﻮﻳﺪ ﺳﺨﻦ ﭼﻮن زر آﺎن‬

‫رﻩ ﻧﻴﺎﺑﺪ آﺎﻟﻪى او در دآﺎن‬

‫آﺎر دروﻳﺸﻰ وراى ﻓﻬﻢ ﺗﺴﺖ‬

‫ﺳﻮى دروﻳﺸﻰ ﺑﻤﻨﮕﺮ ﺳﺴﺖ ﺳﺴﺖ‬

‫ز ﺁن آﻪ دروﻳﺸﺎن وراى ﻣﻠﻚ و ﻣﺎل‬

‫روزﻳﻰ دارﻧﺪ ژرف از ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻋﺎدل اﺳﺖ و ﻋﺎدﻻن‬

‫آﻰ آﻨﻨﺪ اﺳﺘﻤﮕﺮى ﺑﺮ ﺑﻰدﻻن‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ را ﻧﻌﻤﺖ و آﺎﻻ دهﻨﺪ‬

‫وﻳﻦ دﮔﺮ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﺗﺶ ﻧﻬﻨﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١١٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁﺗﺸﺶ ﺳﻮزا آﻪ دارد اﻳﻦ ﮔﻤﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺧﺪاى ﺧﺎﻟﻖ هﺮ دو ﺟﻬﺎن‬

‫ﻓﻘﺮ ﻓﺨﺮى از ﮔﺰاف اﺳﺖ و ﻣﺠﺎز‬

‫ﻧﻰ هﺰاران ﻋﺰ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ و ﻧﺎز‬

‫از ﻏﻀﺐ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻟﻘﺒﻬﺎ راﻧﺪى‬

‫ﻳﺎرﮔﻴﺮ و ﻣﺎر ﮔﻴﺮم ﺧﻮاﻧﺪى‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻴﺮم ﺑﺮ آﻨﻢ دﻧﺪان ﻣﺎر‬

‫ﺗﺎش از ﺳﺮ آﻮﻓﺘﻦ ﻧﺒﻮد ﺿﺮار‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺁن دﻧﺪان ﻋﺪوى ﺟﺎن اوﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻋﺪو را ﻣﻰآﻨﻢ زﻳﻦ ﻋﻠﻢ دوﺳﺖ‬

‫از ﻃﻤﻊ هﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻧﻢ ﻣﻦ ﻓﺴﻮن‬

‫اﻳﻦ ﻃﻤﻊ را آﺮدﻩام ﻣﻦ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫ﺣﺎش ﷲ ﻃﻤﻊ ﻣﻦ از ﺧﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫از ﻗﻨﺎﻋﺖ در دل ﻣﻦ ﻋﺎﻟﻤﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ اﻣﺮودﺑﻦ ﺑﻴﻨﻰ ﭼﻨﺎن‬

‫ز ﺁن ﻓﺮود ﺁ ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺁن ﮔﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدى و ﺳﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺷﻮى‬

‫ﺧﺎﻧﻪ را ﮔﺮدﻧﺪﻩ ﺑﻴﻨﻰ و ﺁن ﺗﻮى‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺟﻨﺒﻴﺪن هﺮ آﺴﻰ از ﺁن ﺟﺎ آﻪ وى اﺳﺖ هﺮ آﺲ را از ﭼﻨﺒﺮﻩى وﺟﻮد ﺧﻮد ﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎﺑﻪى آﺒﻮد‬ ‫ﺁﻓﺘﺎب را آﺒﻮد ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺳﺮخ ﺳﺮخ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﭼﻮن ﺗﺎﺑﻪ از رﻧﮕﻬﺎ ﺑﻴﺮون ﺁﻳﺪ ﺳﭙﻴﺪ ﺷﻮد از هﻤﻪ ﺗﺎﺑﻪهﺎى دﻳﮕﺮ او‬ ‫راﺳﺖﮔﻮﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ و اﻣﺎم ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫دﻳﺪ اﺣﻤﺪ را اﺑﻮ ﺟﻬﻞ و ﺑﮕﻔﺖ‬

‫زﺷﺖ ﻧﻘﺸﻰ آﺰ ﺑﻨﻰ هﺎﺷﻢ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﺣﻤﺪ ﻣﺮ و را آﻪ راﺳﺘﻰ‬

‫راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻰ ﮔﺮ ﭼﻪ آﺎر اﻓﺰاﺳﺘﻰ‬

‫دﻳﺪ ﺻﺪﻳﻘﺶ ﺑﮕﻔﺖ اى ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻧﻰ ز ﺷﺮﻗﻰ ﻧﻰ ز ﻏﺮﺑﻰ ﺧﻮش ﺑﺘﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ اﺣﻤﺪ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻰ اى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫اى رهﻴﺪﻩ ﺗﻮ ز دﻧﻴﺎى ﻧﻪ ﭼﻴﺰ‬

‫ﺣﺎﺿﺮان ﮔﻔﺘﻨﺪ اى ﺻﺪر اﻟﻮرى‬

‫راﺳﺖ ﮔﻮ ﮔﻔﺘﻰ دو ﺿﺪ ﮔﻮ را ﭼﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪام ﻣﺼﻘﻮل دﺳﺖ‬

‫ﺗﺮك و هﻨﺪو در ﻣﻦ ﺁن ﺑﻴﻨﺪ آﻪ هﺴﺖ‬

‫اى زن ار ﻃﻤﺎع ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﻣﺮا‬

‫زﻳﻦ ﺗﺤﺮى زﻧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺗﺮ ﺁ‬

‫اﻳﻦ ﻃﻤﻊ را ﻣﺎﻧﺪ و رﺣﻤﺖ ﺑﻮد‬

‫آﻮ ﻃﻤﻊ ﺁن ﺟﺎ آﻪ ﺁن ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻮد‬

‫اﻣﺘﺤﺎن آﻦ ﻓﻘﺮ را روزى دو ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﻘﺮ اﻧﺪر ﻏﻨﺎ ﺑﻴﻨﻰ دو ﺗﻮ‬

‫ﺻﺒﺮ آﻦ ﺑﺎ ﻓﻘﺮ و ﺑﮕﺬار اﻳﻦ ﻣﻼل‬

‫ز ﺁن آﻪ در ﻓﻘﺮ اﺳﺖ ﻋﺰ ذو اﻟﺠﻼل‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١١٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﺮآﻪ ﻣﻔﺮوش و هﺰاران ﺟﺎن ﺑﺒﻴﻦ‬

‫از ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻏﺮق ﺑﺤﺮ اﻧﮕﺒﻴﻦ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺟﺎن ﺗﻠﺨﻰ آﺶ ﻧﮕﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﮔﻞ ﺁﻏﺸﺘﻪ اﻧﺪر ﮔﻞ ﺷﻜﺮ‬

‫اى درﻳﻐﺎ ﻣﺮ ﺗﺮا ﮔﻨﺠﺎ ﺑﺪى‬

‫ﺗﺎ ز ﺟﺎﻧﻢ ﺷﺮح دل ﭘﻴﺪا ﺷﺪى‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﻴﺮ اﺳﺖ در ﭘﺴﺘﺎن ﺟﺎن‬

‫ﺑﻰآﺸﻨﺪﻩ ﺧﻮش ﻧﻤﻰﮔﺮدد روان‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ ﭼﻮن ﺗﺸﻨﻪ و ﺟﻮﻳﻨﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫واﻋﻆ ار ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ ﭼﻮن ﺗﺎزﻩ ﺁﻣﺪ ﺑﻰﻣﻼل‬

‫ﺻﺪ زﺑﺎن ﮔﺮدد ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﮔﻨﮓ و ﻻل‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻧﺎﻣﺤﺮم در ﺁﻳﺪ از درم‬

‫ﭘﺮدﻩ در ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮﻧﺪ اهﻞ ﺣﺮم‬

‫ور در ﺁﻳﺪ ﻣﺤﺮﻣﻰ دور از ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪ ﺁن ﺳﺘﻴﺮان روىﺑﻨﺪ‬

‫هﺮ ﭼﻪ را ﺧﻮب و ﺧﻮش و زﻳﺒﺎ آﻨﻨﺪ‬

‫از ﺑﺮاى دﻳﺪﻩى ﺑﻴﻨﺎ آﻨﻨﺪ‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﺁواز ﭼﻨﮓ و زﻳﺮ و ﺑﻢ‬

‫از ﺑﺮاى ﮔﻮش ﺑﻰﺣﺲ اﺻﻢ‬

‫ﻣﺸﻚ را ﺑﻰهﻮدﻩ ﺣﻖ ﺧﻮش دم ﻧﻜﺮد‬

‫ﺑﻬﺮ ﺣﺲ آﺮد او ﭘﻰ اﺧﺸﻢ ﻧﻜﺮد‬

‫ﺣﻖ زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺑﺲ ﻧﺎر و ﻧﻮر اﻓﺮاﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ زﻣﻴﻦ را از ﺑﺮاى ﺧﺎآﻴﺎن‬

‫ﺁﺳﻤﺎن را ﻣﺴﻜﻦ اﻓﻼآﻴﺎن‬

‫ﻣﺮد ﺳﻔﻠﻰ دﺷﻤﻦ ﺑﺎﻻ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺸﺘﺮى هﺮ ﻣﻜﺎن ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‬

‫اى ﺳﺘﻴﺮﻩ هﻴﭻ ﺗﻮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻰ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻬﺮ آﻮر ﺁراﺳﺘﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺟﻬﺎن را ﭘﺮ در ﻣﻜﻨﻮن آﻨﻢ‬

‫روزى ﺗﻮ ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﻮن آﻨﻢ‬

‫ﺗﺮك ﺟﻨﮓ و رﻩ زﻧﻰ اى زن ﺑﮕﻮ‬

‫ور ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻰ ﺑﻪ ﺗﺮك ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﭼﻪ ﺟﺎى ﺟﻨﮓ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫آﺎﻳﻦ دﻟﻢ از ﺻﻠﺤﻬﺎ هﻢ ﻣﻰرﻣﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺧﻤﺶ آﺮدى و ﮔﺮﻧﻪ ﺁن آﻨﻢ‬

‫آﻪ هﻤﻴﻦ دم ﺗﺮك ﺧﺎن و ﻣﺎن آﻨﻢ‬

‫ﻣﺮاﻋﺎت آﺮدن زن ﺷﻮهﺮ را و اﺳﺘﻐﻔﺎر آﺮدن از ﮔﻔﺘﻪى ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫زن ﭼﻮ دﻳﺪ او را آﻪ ﺗﻨﺪ و ﺗﻮﺳﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ ﮔﺮﻳﺎن ﮔﺮﻳﻪ ﺧﻮد دام زن اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ از ﺗﻮ آﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ‬

‫از ﺗﻮ ﻣﻦ اوﻣﻴﺪ دﻳﮕﺮ داﺷﺘﻢ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١١٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫زن در ﺁﻣﺪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺧﺎك ﺷﻤﺎﻳﻢ ﻧﻪ ﺳﺘﻰ‬

‫ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن و هﺮ ﭼﻪ هﺴﺘﻢ ﺁن ﺗﺴﺖ‬

‫ﺣﻜﻢ و ﻓﺮﻣﺎن ﺟﻤﻠﮕﻰ ﻓﺮﻣﺎن ﺗﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ز دروﻳﺸﻰ دﻟﻢ از ﺻﺒﺮ ﺟﺴﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺧﻮﻳﺸﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﺑﻬﺮ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮا در دردهﺎ ﺑﻮدى دوا‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺧﻮاهﻢ آﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﺑﻰﻧﻮا‬

‫ﺟﺎن ﺗﻮ آﺰ ﺑﻬﺮ ﺧﻮﻳﺸﻢ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ‬

‫از ﺑﺮاى ﺗﺴﺘﻢ اﻳﻦ ﻧﺎﻟﻪ و ﺣﻨﻴﻦ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻦ و اﷲ آﻪ ﺑﻬﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻮ‬

‫هﺮ ﻧﻔﺲ ﺧﻮاهﺪ آﻪ ﻣﻴﺮد ﭘﻴﺶ ﺗﻮ‬

‫آﺎش ﺟﺎﻧﺖ آﺶ روان ﻣﻦ ﻓﺪى‬

‫از ﺿﻤﻴﺮ ﺟﺎن ﻣﻦ واﻗﻒ ﺑﺪى‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮدى ﺑﻪ ﻇﻦ‬

‫هﻢ ز ﺟﺎن ﺑﻴﺰار ﮔﺸﺘﻢ هﻢ ز ﺗﻦ‬

‫ﺧﺎك را ﺑﺮ ﺳﻴﻢ و زر آﺮدﻳﻢ ﭼﻮن‬

‫ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻨﻰ ﺑﺎ ﻣﻦ اى ﺟﺎن را ﺳﻜﻮن‬

‫ﺗﻮ آﻪ در ﺟﺎن و دﻟﻢ ﺟﺎ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫زﻳﻦ ﻗﺪر از ﻣﻦ ﺗﺒﺮا ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺗﻮ ﺗﺒﺮا آﻦ آﻪ هﺴﺘﺖ دﺳﺘﮕﺎﻩ‬

‫اى ﺗﺒﺮاى ﺗﺮا ﺟﺎن ﻋﺬر ﺧﻮاﻩ‬

‫ﻳﺎد ﻣﻰآﻦ ﺁن زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺻﻨﻢ ﺑﻮدم ﺗﻮ ﺑﻮدى ﭼﻮن ﺷﻤﻦ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﺑﺮ وﻓﻖ ﺗﻮ دل اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﭘﺨﺖ ﮔﻮﻳﺪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺳﭙﺎﻧﺎخ ﺗﻮ ﺑﺎ هﺮ ﭼﻢ ﭘﺰى‬

‫ﻳﺎ ﺗﺮش ﺑﺎ ﻳﺎ آﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻰﺳﺰى‬

‫آﻔﺮ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻚ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﺁﻣﺪم‬

‫ﭘﻴﺶ ﺣﻜﻤﺖ از ﺳﺮ ﺟﺎن ﺁﻣﺪم‬

‫ﺧﻮى ﺷﺎهﺎﻧﻪى ﺗﺮا ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﮔﺴﺘﺎخ ﺧﺮ در ﺗﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﭼﻮن ز ﻋﻔﻮ ﺗﻮ ﭼﺮاﻏﻰ ﺳﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ آﺮدم اﻋﺘﺮاض اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬

‫ﻣﻰﻧﻬﻢ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺷﻤﺸﻴﺮ و آﻔﻦ‬

‫ﻣﻰآﺸﻢ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﮔﺮدن را ﺑﺰن‬

‫از ﻓﺮاق ﺗﻠﺦ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﺳﺨﻦ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاهﻰ آﻦ و ﻟﻴﻜﻦ اﻳﻦ ﻣﻜﻦ‬

‫در ﺗﻮ از ﻣﻦ ﻋﺬر ﺧﻮاهﻰ هﺴﺖ ﺳﺮ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻰﻣﻦ او ﺷﻔﻴﻌﻰ ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫ﻋﺬر ﺧﻮاهﻢ در دروﻧﺖ ﺧﻠﻖ ﺗﺴﺖ‬

‫ز اﻋﺘﻤﺎد او دل ﻣﻦ ﺟﺮم ﺟﺴﺖ‬

‫رﺣﻢ آﻦ ﭘﻨﻬﺎن ز ﺧﻮد اى ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ‬

‫اى آﻪ ﺧﻠﻘﺖ ﺑﻪ ز ﺻﺪ ﻣﻦ اﻧﮕﺒﻴﻦ‬

‫زﻳﻦ ﻧﺴﻖ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻟﻄﻒ و ﮔﺸﺎد‬

‫در ﻣﻴﺎﻧﻪ ﮔﺮﻳﻪاى ﺑﺮ وى ﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﺮﻳﻪ ﭼﻮن از ﺣﺪ ﮔﺬﺷﺖ و هﺎى هﺎى‬

‫زو آﻪ ﺑﻰﮔﺮﻳﻪ ﺑﺪ او ﺧﻮد دل رﺑﺎى‬

‫ﺷﺪ از ﺁن ﺑﺎران ﻳﻜﻰ ﺑﺮﻗﻰ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫زد ﺷﺮارى در دل ﻣﺮد وﺣﻴﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١١٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﻨﺪﻩى روى ﺧﻮﺑﺶ ﺑﻮد ﻣﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﭼﻮن ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺁﻏﺎز آﺮد‬

‫ﺁن آﻪ از آﺒﺮش دﻟﺖ ﻟﺮزان ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮى ﭼﻮن ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺎن ﺷﻮد‬

‫ﺁن آﻪ از ﻧﺎزش دل و ﺟﺎن ﺧﻮن ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁﻳﺪ در ﻧﻴﺎز او ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫ﺁن آﻪ در ﺟﻮر و ﺟﻔﺎﻳﺶ دام ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﺬر ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﻮد ﭼﻮ او در ﻋﺬر ﺧﺎﺳﺖ‬

‫س ﺣﻖ ﺁراﺳﺘﻪ ﺳﺖ‬ ‫ﻦ ﻟِﻠﻨﱠﺎ ِ‬ ‫ُز ﱢﻳ َ‬

‫ز ﺁن ﭼﻪ ﺣﻖ ﺁراﺳﺖ ﭼﻮن داﻧﻨﺪ ﺟﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﭘﻰ ﻳﺴﻜﻦ اﻟﻴﻬﺎش ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫آﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺁدم از ﺣﻮا ﺑﺮﻳﺪ‬

‫رﺳﺘﻢ زال ار ﺑﻮد وز ﺣﻤﺰﻩ ﺑﻴﺶ‬

‫هﺴﺖ در ﻓﺮﻣﺎن اﺳﻴﺮ زال ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺁن آﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺴﺖ ﮔﻔﺘﺶ ﺁﻣﺪى‬

‫آﻠﻤﻴﻨﻰ ﻳﺎ ﺣﻤﻴﺮاء ﻣﻰزدى‬

‫ﺁب ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ از ﻧﻬﻴﺐ‬

‫ﺁﺗﺸﺶ ﺟﻮﺷﺪ ﭼﻮ ﺑﺎﺷﺪ در ﺣﺠﺎب‬

‫ﭼﻮن آﻪ دﻳﮕﻰ ﺣﺎﻳﻞ ﺁﻳﺪ هﺮ دو را‬

‫ﻧﻴﺴﺖ آﺮد ﺁن ﺁب را آﺮدش هﻮا‬

‫ﻇﺎهﺮا ﺑﺮ زن ﭼﻮ ﺁب ار ﻏﺎﻟﺒﻰ‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺎ ﻣﻐﻠﻮب و زن را ﻃﺎﻟﺒﻰ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺎﺻﻴﺘﻰ در ﺁدﻣﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻬﺮ ﺣﻴﻮان را آﻢ اﺳﺖ ﺁن از آﻤﻰ اﺳﺖ‬

‫در ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﺧﺒﺮ آﻪ اﻧﻬﻦ ﻳﻐﻠﺒﻦ اﻟﻌﺎﻗﻞ و ﻳﻐﻠﺒﻬﻦ اﻟﺠﺎهﻞ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ زن ﺑﺮ ﻋﺎﻗﻼن‬

‫ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ ﺳﺨﺖ و ﺑﺮ ﺻﺎﺣﺐ دﻻن‬

‫ﺑﺎز ﺑﺮ زن ﺟﺎهﻼن ﭼﻴﺮﻩ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ز ﺁن آﻪ اﻳﺸﺎن ﺗﻨﺪ و ﺑﺲ ﺧﻴﺮﻩ روﻧﺪ‬

‫آﻢ ﺑﻮدﺷﺎن رﻗﺖ و ﻟﻄﻒ و وداد‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺣﻴﻮاﻧﻰ اﺳﺖ ﻏﺎﻟﺐ ﺑﺮ ﻧﻬﺎد‬

‫ﻣﻬﺮ و رﻗﺖ وﺻﻒ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺧﺸﻢ و ﺷﻬﻮت وﺻﻒ ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫ﭘﺮﺗﻮ ﺣﻖ اﺳﺖ ﺁن ﻣﻌﺸﻮق ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺧﺎﻟﻖ اﺳﺖ ﺁن ﮔﻮﻳﻴﺎ ﻣﺨﻠﻮق ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﺴﻠﻴﻢ آﺮدن ﻣﺮد ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺁن ﭼﻪ اﻟﺘﻤﺎس زن ﺑﻮد از ﻃﻠﺐ ﻣﻌﻴﺸﺖ‬ ‫و ﺁن اﻋﺘﺮاض زن را اﺷﺎرت ﺣﻖ داﻧﺴﺘﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١١٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻨﺰد ﻋﻘﻞ هﺮ داﻧﻨﺪﻩاى هﺴﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺎ ﮔﺮدﻧﺪﻩ ﮔﺮداﻧﻨﺪﻩاى هﺴﺖ‬

‫ﻣﺮد ز ﺁن ﮔﻔﺘﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ ﭼﻨﺎن‬

‫آﺰ ﻋﻮاﻧﻰ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺮدن ﻋﻮان‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺼﻢ ﺟﺎن ﺟﺎن ﭼﻮن ﺁﻣﺪم‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺟﺎن ﻣﻦ ﻟﮕﺪهﺎ ﭼﻮن زدم‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ ﺁﻳﺪ ﻓﺮو ﭘﻮﺷﺪ ﺑﺼﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺪاﻧﺪ ﻋﻘﻞ ﻣﺎ ﭘﺎ را ز ﺳﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﺧﻮد را ﻣﻰﺧﻮرد‬

‫ﭘﺮدﻩ ﺑﺪرﻳﺪﻩ ﮔﺮﻳﺒﺎن ﻣﻰدرد‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ اى زن ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻣﻰﺷﻮم‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪم آﺎﻓﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﻰﺷﻮم‬

‫ﻣﻦ ﮔﻨﻪآﺎرم ﺗﻮام رﺣﻤﻰ ﺑﻜﻦ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻜﻦ ﻳﻚ ﺑﺎرﮔﻴﻢ از ﺑﻴﺦ و ﺑﻦ‬

‫آﺎﻓﺮ ﭘﻴﺮ ار ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻋﺬر ﺁرد ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺣﻀﺮت ﭘﺮ رﺣﻤﺖ اﺳﺖ و ﭘﺮ آﺮم‬

‫ﻋﺎﺷﻖ او هﻢ وﺟﻮد و هﻢ ﻋﺪم‬

‫آﻔﺮ و اﻳﻤﺎن ﻋﺎﺷﻖ ﺁن آﺒﺮﻳﺎ‬

‫ﻣﺲ و ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻨﺪﻩى ﺁن آﻴﻤﻴﺎ‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻣﻮﺳﻰ و ﻓﺮﻋﻮن هﺮ دو ﻣﺴﺨﺮ ﻣﺸﻴﺖاﻧﺪ‬ ‫ﭼﻨﺎن آﻪ زهﺮ و ﭘﺎدزهﺮ و ﻇﻠﻤﺎت و ﻧﻮر و ﻣﻨﺎﺟﺎت آﺮدن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻪ ﺧﻠﻮت ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻮس ﻧﺸﻜﻨﺪ‬ ‫ﻣﻮﺳﻰ و ﻓﺮﻋﻮن ﻣﻌﻨﻰ را رهﻰ‬

‫ﻇﺎهﺮ ﺁن رﻩ دارد و اﻳﻦ ﺑﻰرهﻰ‬

‫روز ﻣﻮﺳﻰ ﭘﻴﺶ ﺣﻖ ﻧﺎﻻن ﺷﺪﻩ‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﻓﺮﻋﻮن ﮔﺮﻳﺎن ﺁﻣﺪﻩ‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻪ ﻏﻞ اﺳﺖ اى ﺧﺪا ﺑﺮ ﮔﺮدﻧﻢ‬

‫ور ﻧﻪ ﻏﻞ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﻣﻨﻢ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﻣﻮﺳﻰ را ﻣﻨﻮر آﺮدﻩاى‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ز ﺁن هﻢ ﻣﻜﺪر آﺮدﻩاى‬

‫ز ﺁن آﻪ ﻣﻮﺳﻰ را ﺗﻮ ﻣﻪ رو آﺮدﻩاى‬

‫ﻣﺎﻩ ﺟﺎﻧﻢ را ﺳﻴﻪ رو آﺮدﻩاى‬

‫ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﺎهﻰ ﻧﺒﻮد اﺳﺘﺎرﻩام‬

‫ﭼﻮن ﺧﺴﻮف ﺁﻣﺪ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺎرﻩام‬

‫ﻧﻮﺑﺘﻢ ﮔﺮ رب و ﺳﻠﻄﺎن ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫ﻣﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻠﻖ ﭘﻨﮕﺎن ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫ﻣﻰزﻧﻨﺪ ﺁن ﻃﺎس و ﻏﻮﻏﺎ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﺎﻩ را ز ﺁن زﺧﻤﻪ رﺳﻮا ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ آﻪ ﻓﺮﻋﻮﻧﻢ ز ﺷﻬﺮت واى ﻣﻦ‬

‫زﺧﻢ ﻃﺎس ﺁن رﺑﻲ اﻻﻋﻼى ﻣﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١١٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮاﺟﻪﺗﺎﺷﺎﻧﻴﻢ اﻣﺎ ﺗﻴﺸﻪات‬

‫ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺪ ﺷﺎخ را در ﺑﻴﺸﻪات‬

‫ﺑﺎز ﺷﺎﺧﻰ را ﻣﻮﺻﻞ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺷﺎخ دﻳﮕﺮ را ﻣﻌﻄﻞ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺷﺎخ را ﺑﺮ ﺗﻴﺸﻪ دﺳﺘﻰ هﺴﺖ ﻧﻰ‬

‫هﻴﭻ ﺷﺎخ از دﺳﺖ ﺗﻴﺸﻪ ﺟﺴﺖ ﻧﻰ‬

‫ﺣﻖ ﺁن ﻗﺪرت آﻪ ﺁن ﺗﻴﺸﻪ ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫از آﺮم آﻦ اﻳﻦ آﮋﻳﻬﺎ را ﺗﻮ راﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻪ ﻓﺮﻋﻮن اى ﻋﺠﺐ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ در ﻳﺎ رﺑﻨﺎام ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺐ‬

‫در ﻧﻬﺎن ﺧﺎآﻰ و ﻣﻮزون ﻣﻰﺷﻮم‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﻣﻰرﺳﻢ ﭼﻮن ﻣﻰﺷﻮم‬

‫رﻧﮓ زر ﻗﻠﺐ دﻩﺗﻮ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁﺗﺶ ﭼﻮن ﺳﻴﻪ رو ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﻧﻰ آﻪ ﻗﻠﺐ و ﻗﺎﻟﺒﻢ در ﺣﻜﻢ اوﺳﺖ‬

‫ﻟﺤﻈﻪاى ﻣﻐﺰم آﻨﺪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺳﺒﺰ ﮔﺮدم ﭼﻮن آﻪ ﮔﻮﻳﺪ آﺸﺖ ﺑﺎش‬

‫زرد ﮔﺮدم ﭼﻮن آﻪ ﮔﻮﻳﺪ زﺷﺖ ﺑﺎش‬

‫ﻟﺤﻈﻪاى ﻣﺎهﻢ آﻨﺪ ﻳﻚ دم ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻏﻴﺮ اﻳﻦ آﺎر اﻟﻪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﻮﮔﺎﻧﻬﺎى ﺣﻜﻢ آﻦ ﻓﻜﺎن‬

‫ﻣﻰدوﻳﻢ اﻧﺪر ﻣﻜﺎن و ﻻﻣﻜﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﻰرﻧﮕﻰ اﺳﻴﺮ رﻧﮓ ﺷﺪ‬

‫ﻣﻮﺳﻴﻰ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻴﻰ در ﺟﻨﮓ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺑﻰرﻧﮕﻰ رﺳﻰ آﺎن داﺷﺘﻰ‬

‫ﻣﻮﺳﻰ و ﻓﺮﻋﻮن دارﻧﺪ ﺁﺷﺘﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﺁﻳﺪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺳﺆال‬

‫رﻧﮓ آﻰ ﺧﺎﻟﻰ ﺑﻮد از ﻗﻴﻞ و ﻗﺎل‬

‫اﻳﻦ ﻋﺠﺐ آﺎﻳﻦ رﻧﮓ از ﺑﻰرﻧﮓ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫رﻧﮓ ﺑﺎ ﺑﻰرﻧﮓ ﭼﻮن در ﺟﻨﮓ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ روﻏﻦ را ز ﺁب اﺳﺮﺷﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺁب ﺑﺎ روﻏﻦ ﭼﺮا ﺿﺪ ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮔﻞ از ﺧﺎر اﺳﺖ و ﺧﺎر از ﮔﻞ ﭼﺮا‬

‫هﺮ دو در ﺟﻨﮕﻨﺪ و اﻧﺪر ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﻳﺎ ﻧﻪ ﺟﻨﮓ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﺮاى ﺣﻜﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﻨﮓ ﺧﺮ ﻓﺮوﺷﺎن ﺻﻨﻌﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ﻧﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺁن ﺣﻴﺮاﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻨﺞ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﺖ اﻳﻦ وﻳﺮاﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺠﺶ ﺗﻮهﻢ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ز ﺁن ﺗﻮهﻢ ﮔﻨﺞ را ﮔﻢ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻋﻤﺎرت دان ﺗﻮ وهﻢ و راﻳﻬﺎ‬

‫ﮔﻨﺞ ﻧﺒﻮد در ﻋﻤﺎرت ﺟﺎﻳﻬﺎ‬

‫در ﻋﻤﺎرت هﺴﺘﻰ و ﺟﻨﮕﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻴﺴﺖ را از هﺴﺘﻬﺎ ﻧﻨﮕﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻰ آﻪ هﺴﺖ از ﻧﻴﺴﺘﻰ ﻓﺮﻳﺎد آﺮد‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺁن هﺴﺖ را واداد آﺮد‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ آﻪ ﻣﻦ ﮔﺮﻳﺰاﻧﻢ ز ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ او از ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺰان اﺳﺖ ﺑﻴﺴﺖ‬

‫ﻇﺎهﺮا ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪت او ﺳﻮى ﺧﻮد‬

‫وز درون ﻣﻰراﻧﺪت ﺑﺎ ﭼﻮب رد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٢٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻌﻠﻬﺎى ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ ﺳﺖ اى ﺳﻠﻴﻢ‬

‫ﻧﻔﺮت ﻓﺮﻋﻮن ﻣﻰدان از آﻠﻴﻢ‬

‫ﺧ َﺮ َة‬ ‫ﺴ َﺮ اﻟ ﱡﺪﻧْﻴﺎ َو اﻟْﺂ ِ‬ ‫ﺧِ‬ ‫ﺳﺒﺐ ﺣﺮﻣﺎن اﺷﻘﻴﺎ از دو ﺟﻬﺎن آﻪ َ‬ ‫ﭼﻮن ﺣﻜﻴﻤﻚ اﻋﺘﻘﺎدى آﺮدﻩ اﺳﺖ‬

‫آﺎﺳﻤﺎن ﺑﻴﻀﻪ زﻣﻴﻦ ﭼﻮن زردﻩ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﺎﺋﻞ ﭼﻮن ﺑﻤﺎﻧﺪ اﻳﻦ ﺧﺎآﺪان‬

‫در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﻣﺤﻴﻂ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﻗﻨﺪﻳﻠﻰ ﻣﻌﻠﻖ در هﻮا‬

‫ﻧﻰ ﺑﻪ اﺳﻔﻞ ﻣﻰرود ﻧﻰ ﺑﺮ ﻋﻠﻰ‬

‫ﺁن ﺣﻜﻴﻤﺶ ﮔﻔﺖ آﺰ ﺟﺬب ﺳﻤﺎ‬

‫از ﺟﻬﺎت ﺷﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ اﻧﺪر هﻮا‬

‫ﭼﻮن ز ﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺲ ﻗﺒﻪى رﻳﺨﺘﻪ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻣﺎﻧﺪ ﺁهﻨﻰ ﺁوﻳﺨﺘﻪ‬

‫ﺁن دﮔﺮ ﮔﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎ ﺻﻔﺎ‬

‫آﻰ آﺸﺪ در ﺧﻮد زﻣﻴﻦ ﺗﻴﺮﻩ را‬

‫ﺑﻠﻜﻪ دﻓﻌﺶ ﻣﻰآﻨﺪ از ﺷﺶ ﺟﻬﺎت‬

‫ز ﺁن ﺑﻤﺎﻧﺪ اﻧﺪر ﻣﻴﺎن ﻋﺎﺻﻔﺎت‬

‫ﭘﺲ ز دﻓﻊ ﺧﺎﻃﺮ اهﻞ آﻤﺎل‬

‫ﺟﺎن ﻓﺮﻋﻮﻧﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ اﻧﺪر ﺿﻼل‬

‫ﭘﺲ ز دﻓﻊ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن و ﺁن ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩاﻧﺪ اﻳﻦ ﺑﻰرهﺎن ﺑﻰاﻳﻦ و ﺁن‬

‫ﺳﺮآﺸﻰ از ﺑﻨﺪﮔﺎن ذو اﻟﺠﻼل‬

‫دان آﻪ دارﻧﺪ از وﺟﻮد ﺗﻮ ﻣﻼل‬

‫آﻬﺮﺑﺎ دارﻧﺪ ﭼﻮن ﭘﻴﺪا آﻨﻨﺪ‬

‫آﺎﻩ هﺴﺘﻰ ﺗﺮا ﺷﻴﺪا آﻨﻨﺪ‬

‫آﻬﺮﺑﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻮن ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻨﺪ‬

‫زود ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺗﺮا ﻃﻐﻴﺎن آﻨﻨﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪى ﺣﻴﻮاﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺎو اﺳﻴﺮ و ﺳﻐﺒﻪى اﻧﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮﺗﺒﻪى اﻧﺴﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ اوﻟﻴﺎ‬

‫ﺳﻐﺒﻪ ﭼﻮن ﺣﻴﻮان ﺷﻨﺎﺳﺶ اى آﻴﺎ‬

‫ﺑﻨﺪﻩى ﺧﻮد ﺧﻮاﻧﺪ اﺣﻤﺪ در رﺷﺎد‬

‫ﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺎد‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ را ﺑﺨﻮان ُﻗ ْ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺗﻮ هﻤﭽﻮن ﺷﺘﺮﺑﺎن ﺗﻮ ﺷﺘﺮ‬

‫ﻣﻰآﺸﺎﻧﺪ هﺮ ﻃﺮف در ﺣﻜﻢ ﻣﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ ﻋﻘﻠﻨﺪ اوﻟﻴﺎ و ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ ﻣﺜﺎل اﺷﺘﺮان ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎ‬

‫اﻧﺪر اﻳﺸﺎن ﺑﻨﮕﺮ ﺁﺧﺮ ز اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﻳﻚ ﻗﻼووز اﺳﺖ ﺟﺎن ﺻﺪ هﺰار‬

‫ﭼﻪ ﻗﻼووز و ﭼﻪ اﺷﺘﺮﺑﺎن ﺑﻴﺎب‬

‫دﻳﺪﻩ اى آﺎن دﻳﺪﻩ ﺑﻴﻨﺪ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻧﻚ ﺟﻬﺎن در ﺷﺐ ﺑﻤﺎﻧﺪﻩ ﻣﻴﺦ دوز‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻮﻗﻮف ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺖ و روز‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٢١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻨﺖ ﺧﻮرﺷﻴﺪى ﻧﻬﺎن در ذرﻩاى‬

‫ﺷﻴﺮ ﻧﺮ در ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ ﺑﺮﻩاى‬

‫اﻳﻨﺖ درﻳﺎﻳﻰ ﻧﻬﺎن در زﻳﺮ آﺎﻩ‬

‫ﭘﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ آﻪ هﻴﻦ ﻣﻨﻪ ﺑﺎ اﺷﺘﺒﺎﻩ‬

‫اﺷﺘﺒﺎهﻰ و ﮔﻤﺎﻧﻰ در درون‬

‫رﺣﻤﺖ ﺣﻖ اﺳﺖ ﺑﻬﺮ رهﻨﻤﻮن‬

‫هﺮ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻓﺮد ﺁﻣﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﻓﺮد ﺑﻮد ﺁن رهﻨﻤﺎﻳﺶ در ﻧﻬﺎن‬

‫ﻋﺎﻟﻢ آﺒﺮى ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺳﺤﺮ آﺮد‬

‫آﺮد ﺧﻮد را در آﻬﻴﻦ ﻧﻘﺸﻰ ﻧﻮرد‬

‫اﺑﻠﻬﺎﻧﺶ ﻓﺮد دﻳﺪﻧﺪ و ﺿﻌﻴﻒ‬

‫آﻰ ﺿﻌﻴﻒ اﺳﺖ ﺁن آﻪ ﺑﺎ ﺷﻪ ﺷﺪ ﺣﺮﻳﻒ‬

‫اﺑﻠﻬﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺮدى ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫واى ﺁن آﺎو ﻋﺎﻗﺒﺖ اﻧﺪﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺣﻘﻴﺮ و ﺑﻰﺧﺼﻢ دﻳﺪن دﻳﺪﻩهﺎى ﺣﺲ ﺻﺎﻟﺢ و ﻧﺎﻗﻪى ﺻﺎﻟﺢ را‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﻮاهﺪ آﻪ ﺣﻖ ﻟﺸﻜﺮى را هﻼك آﻨﺪ در‬ ‫ﻲ اﻟﻠﱠ ُﻪ َأﻣْﺮًا‬ ‫ﻀَ‬ ‫ﻋ ُﻴ ِﻨ ِﻬ ْﻢ ِﻟ َﻴ ْﻘ ِ‬ ‫ﻧﻈﺮ اﻳﺸﺎن ﺣﻘﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺧﺼﻤﺎن را و اﻧﺪك اﮔﺮ ﭼﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﺧﺼﻢ َو ُﻳﻘَﻠﱢُﻠ ُﻜ ْﻢ ﻓِﻲ َأ ْ‬ ‫ن ﻣَ ْﻔﻌُﻮﻟًﺎ‬ ‫آﺎ َ‬ ‫ﻧﺎﻗﻪى ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﺪ ﺷﺘﺮ‬

‫ﭘﻰ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪش ز ﺟﻬﻞ ﺁن ﻗﻮم ﻣﺮ‬

‫از ﺑﺮاى ﺁب ﭼﻮن ﺧﺼﻤﺶ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﺎن آﻮر و ﺁب آﻮر اﻳﺸﺎن ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﺎﻗﺔ اﷲ ﺁب ﺧﻮرد از ﺟﻮى و ﻣﻴﻎ‬

‫ﺁب ﺣﻖ را داﺷﺘﻨﺪ از ﺣﻖ درﻳﻎ‬

‫ﻧﺎﻗﻪى ﺻﺎﻟﺢ ﭼﻮ ﺟﺴﻢ ﺻﺎﻟﺤﺎن‬

‫ﺷﺪ آﻤﻴﻨﻰ در هﻼك ﻃﺎﻟﺤﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁن اﻣﺖ ز ﺣﻜﻢ ﻣﺮگ و درد‬

‫ﺳﻘْﻴﺎهﺎ ﭼﻪ آﺮد‬ ‫ﻧﺎ َﻗ َﺔ اﻟﻠﱠﻪِ َو ُ‬

‫ﺷﺤﻨﻪى ﻗﻬﺮ ﺧﺪا ز ﻳﺸﺎن ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎى اﺷﺘﺮى ﺷﻬﺮى درﺳﺖ‬

‫روح هﻤﭽﻮن ﺻﺎﻟﺢ و ﺗﻦ ﻧﺎﻗﻪ اﺳﺖ‬

‫روح اﻧﺪر وﺻﻞ و ﺗﻦ در ﻓﺎﻗﻪ اﺳﺖ‬

‫روح ﺻﺎﻟﺢ ﻗﺎﺑﻞ ﺁﻓﺎت ﻧﻴﺴﺖ‬

‫زﺧﻢ ﺑﺮ ﻧﺎﻗﻪ ﺑﻮد ﺑﺮ ذات ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﺲ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺑﺮ دل اﻳﺸﺎن ﻇﻔﺮ‬

‫ﺑﺮ ﺻﺪف ﺁﻣﺪ ﺿﺮر ﻧﻰ ﺑﺮ ﮔﻬﺮ‬

‫روح ﺻﺎﻟﺢ ﻗﺎﺑﻞ ﺁزار ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻧﻮر ﻳﺰدان ﺳﻐﺒﻪى آﻔﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺣﻖ از ﺁن ﭘﻴﻮﺳﺖ ﺑﺎ ﺟﺴﻤﻰ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﺎش ﺁزارﻧﺪ و ﺑﻴﻨﻨﺪ اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ آﺂزار اﻳﻦ ﺁزار اوﺳﺖ‬

‫ﺁب اﻳﻦ ﺧﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﺎ ﺁب ﺟﻮﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٢٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ز ﺁن ﺗﻌﻠﻖ آﺮد ﺑﺎ ﺟﺴﻤﻰ اﻟﻪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﮔﺮدد ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ را ﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﻧﺎﻗﻪى ﺟﺴﻢ وﻟﻰ را ﺑﻨﺪﻩ ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮى ﺑﺎ روح ﺻﺎﻟﺢ ﺧﻮاﺟﻪﺗﺎش‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺎﻟﺢ ﭼﻮن آﻪ آﺮدﻳﺪ اﻳﻦ ﺣﺴﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ ﺳﻪ روز از ﺧﺪا ﻧﻘﻤﺖ رﺳﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ ﺳﻪ روز دﮔﺮ از ﺟﺎن ﺳﺘﺎن‬

‫ﺁﻓﺘﻰ ﺁﻳﺪ آﻪ دارد ﺳﻪ ﻧﺸﺎن‬

‫رﻧﮓ روى ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺎن ﮔﺮدد دﮔﺮ‬

‫رﻧﮓ رﻧﮓ ﻣﺨﺘﻠﻒ اﻧﺪر ﻧﻈﺮ‬

‫روز اول روﻳﺘﺎن ﭼﻮن زﻋﻔﺮان‬

‫در دوم رو ﺳﺮخ هﻤﭽﻮن ارﻏﻮان‬

‫در ﺳﻮم ﮔﺮدد هﻤﻪ روهﺎ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن اﻧﺪر رﺳﺪ ﻗﻬﺮ اﻟﻪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺸﺎن ﺧﻮاهﻴﺪ از ﻣﻦ زﻳﻦ وﻋﻴﺪ‬

‫آﺮﻩى ﻧﺎﻗﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى آﻪ دوﻳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮاﻧﻴﺪش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭼﺎرﻩ هﺴﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮد ﻣﺮغ اﻣﻴﺪ از دام ﺟﺴﺖ‬

‫آﺲ ﻧﺘﺎﻧﺴﺖ اﻧﺪر ﺁن آﺮﻩ رﺳﻴﺪ‬

‫رﻓﺖ در آﻬﺴﺎرهﺎ ﺷﺪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ دﻳﺪﻳﺪ ﺁن ﻗﻀﺎ ﻣﺒﺮم ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺻﻮرت اوﻣﻴﺪ را ﮔﺮدن زدﻩ ﺳﺖ‬

‫آﺮﻩى ﻧﺎﻗﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺎﻃﺮش‬

‫آﻪ ﺑﺠﺎ ﺁرﻳﺪ ز اﺣﺴﺎن و ﺑﺮش‬

‫ﮔﺮ ﺑﺠﺎ ﺁﻳﺪ دﻟﺶ رﺳﺘﻴﺪ از ﺁن‬

‫ور ﻧﻪ ﻧﻮﻣﻴﺪﻳﺪ و ﺳﺎﻋﺪ را ﮔﺰان‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ اﻳﻦ وﻋﻴﺪ ﻣﻨﻜﺪر‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﻬﺎدﻧﺪ و ﺁن را ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫روز اول روى ﺧﻮد دﻳﺪﻧﺪ زرد‬

‫ﻣﻰزدﻧﺪ از ﻧﺎاﻣﻴﺪى ﺁﻩ ﺳﺮد‬

‫ﺳﺮخ ﺷﺪ روى هﻤﻪ روز دوم‬

‫ﻧﻮﺑﺖ اوﻣﻴﺪ و ﺗﻮﺑﻪ ﮔﺸﺖ ﮔﻢ‬

‫ﺷﺪ ﺳﻴﻪ روز ﺳﻮم روى هﻤﻪ‬

‫ﺣﻜﻢ ﺻﺎﻟﺢ راﺳﺖ ﺷﺪ ﺑﻰﻣﻠﺤﻤﻪ‬

‫ﭼﻮن هﻤﻪ در ﻧﺎاﻣﻴﺪى ﺳﺮ زدﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺮﻏﺎن در دو زاﻧﻮ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫در ﻧﺒﻰ ﺁورد ﺟﺒﺮﻳﻞ اﻣﻴﻦ‬

‫ﺷﺮح اﻳﻦ زاﻧﻮ زدن را ﺟﺎﺛﻤﻴﻦ‬

‫زاﻧﻮ ﺁن دم زن آﻪ ﺗﻌﻠﻴﻤﺖ آﻨﻨﺪ‬

‫وز ﭼﻨﻴﻦ زاﻧﻮ زدن ﺑﻴﻤﺖ آﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮔﺸﺘﻨﺪ زﺧﻢ ﻗﻬﺮ را‬

‫ﻗﻬﺮ ﺁﻣﺪ ﻧﻴﺴﺖ آﺮد ﺁن ﺷﻬﺮ را‬

‫ﺻﺎﻟﺢ از ﺧﻠﻮت ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﻬﺮ رﻓﺖ‬

‫ﺷﻬﺮ دﻳﺪ اﻧﺪر ﻣﻴﺎن دود و ﺗﻔﺖ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ از اﺟﺰاى اﻳﺸﺎن ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ ﭘﻴﺪا ﻧﻮﺣﻪ ﮔﻮﻳﺎن ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫ز اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎﺷﺎن ﺷﻨﻴﺪ او ﻧﺎﻟﻪهﺎ‬

‫اﺷﻚ رﻳﺰ از ﺟﺎﻧﺸﺎن ﭼﻮن ژاﻟﻪهﺎ‬

‫ﺻﺎﻟﺢ ﺁن ﺑﺸﻨﻴﺪ و ﮔﺮﻳﻪ ﺳﺎز آﺮد‬

‫ﻧﻮﺣﻪ ﺑﺮ ﻧﻮﺣﻪ ﮔﺮان ﺁﻏﺎز آﺮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٢٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻗﻮﻣﻰ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻞ زﻳﺴﺘﻪ‬

‫وز ﺷﻤﺎ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺣﻖ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻪ‬

‫ﺣﻖ ﺑﮕﻔﺘﻪ ﺻﺒﺮ آﻦ ﺑﺮ ﺟﻮرﺷﺎن‬

‫ﭘﻨﺪﺷﺎن دﻩ ﺑﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪ از دورﺷﺎن‬

‫ﻣﻦ ﺑﮕﻔﺘﻪ ﭘﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﻨﺪ از ﺟﻔﺎ‬

‫ﺷﻴﺮ ﭘﻨﺪ از ﻣﻬﺮ ﺟﻮﺷﺪ وز ﺻﻔﺎ‬

‫ﺑﺲ آﻪ آﺮدﻳﺪ از ﺟﻔﺎ ﺑﺮ ﺟﺎى ﻣﻦ‬

‫ﺷﻴﺮ ﭘﻨﺪ اﻓﺴﺮد در رﮔﻬﺎى ﻣﻦ‬

‫ﺣﻖ ﻣﺮا ﮔﻔﺘﻪ ﺗﺮا ﻟﻄﻔﻰ دهﻢ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁن زﺧﻤﻬﺎ ﻣﺮهﻢ ﻧﻬﻢ‬

‫ﺻﺎف آﺮدﻩ ﺣﻖ دﻟﻢ را ﭼﻮن ﺳﻤﺎ‬

‫روﻓﺘﻪ از ﺧﺎﻃﺮم ﺟﻮر ﺷﻤﺎ‬

‫در ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﺎر دﮔﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ اﻣﺜﺎل و ﺳﺨﻨﻬﺎ ﭼﻮن ﺷﻜﺮ‬

‫ﺷﻴﺮ ﺗﺎزﻩ از ﺷﻜﺮ اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ‬

‫ﺷﻴﺮ و ﺷﻬﺪى ﺑﺎ ﺳﺨﻦ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ‬

‫در ﺷﻤﺎ ﭼﻮن زهﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺁن ﺳﺨﻦ‬

‫ز ﺁن آﻪ زهﺮﺳﺘﺎن ﺑﺪﻳﺪ از ﺑﻴﺦ و ﺑﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮم ﻏﻤﮕﻴﻦ آﻪ ﻏﻢ ﺷﺪ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫ﻏﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻳﺪ اى ﻗﻮم ﺣﺮون‬

‫هﻴﭻ آﺲ ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻏﻢ ﻧﻮﺣﻪ آﻨﺪ‬

‫رﻳﺶ ﺳﺮ ﭼﻮن ﺷﺪ آﺴﻰ ﻣﻮ ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫رو ﺑﻪ ﺧﻮد آﺮد و ﺑﮕﻔﺖ اى ﻧﻮﺣﻪﮔﺮ‬

‫ﻧﻮﺣﻪات را ﻣﻰﻧﻴﺮزد ﺁن ﻧﻔﺮ‬

‫آﮋ ﻣﺨﻮان اى راﺳﺖ ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩى ﻣﺒﻴﻦ‬

‫آﻴﻒ ﺁﺳﻰ ﻗﻞ ﻟﻘﻮم ﻇﺎﻟﻤﻴﻦ‬

‫ﺑﺎز اﻧﺪر ﭼﺸﻢ و دل او ﮔﺮﻳﻪ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫رﺣﻤﺘﻰ ﺑﻰﻋﻠﺘﻰ در وى ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻗﻄﺮﻩ ﻣﻰﺑﺎرﻳﺪ و ﺣﻴﺮان ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻗﻄﺮﻩى ﺑﻰﻋﻠﺖ از درﻳﺎى ﺟﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ او ﻣﻰﮔﻔﺖ آﻴﻦ ﮔﺮﻳﻪ ز ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﭼﻨﺎن اﻓﺴﻮﺳﻴﺎن ﺷﺎﻳﺪ ﮔﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﺮﻳﻰ ﺑﮕﻮ ﺑﺮ ﻓﻌﻠﺸﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺳﭙﺎﻩ آﻴﻨﻪ ﺗﻮز ﺑﺪﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺮ دل ﺗﺎرﻳﻚ ﭘﺮ زﻧﮕﺎرﺷﺎن‬

‫ﺑﺮ زﺑﺎن زهﺮ هﻤﭽﻮن ﻣﺎرﺷﺎن‬

‫ﺑﺮ دم و دﻧﺪان ﺳﮕﺴﺎراﻧﻪﺷﺎن‬

‫ﺑﺮ دهﺎن و ﭼﺸﻢ آﮋدم ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺳﺘﻴﺰ و ﺗﺴﺨﺮ و اﻓﺴﻮﺳﺸﺎن‬

‫ﺷﻜﺮ آﻦ ﭼﻮن آﺮد ﺣﻖ ﻣﺤﺒﻮﺳﺸﺎن‬

‫دﺳﺘﺸﺎن آﮋ ﭘﺎﻳﺸﺎن آﮋ ﭼﺸﻢ آﮋ‬

‫ﻣﻬﺮﺷﺎن آﮋ ﺻﻠﺢﺷﺎن آﮋ ﺧﺸﻢ آﮋ‬

‫از ﭘﻰ ﺗﻘﻠﻴﺪ و ﻣﻌﻘﻮﻻت ﻧﻘﻞ‬

‫ﭘﺎ ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﺮ ﺟﻤﺎل ﭘﻴﺮ ﻋﻘﻞ‬

‫ﭘﻴﺮ ﺧﺮ ﻧﻰ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﭘﻴﺮ ﺧﺮ‬

‫از رﻳﺎى ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش هﻤﺪﮔﺮ‬

‫از ﺑﻬﺸﺖ ﺁورد ﻳﺰدان ﺑﺮدﮔﺎن‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪﺷﺎن ﺳﻘﺮ ﭘﺮوردﮔﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٢٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ن‬ ‫خ ﻻ َﻳ ْﺒﻐِﻴﺎ ِ‬ ‫ن َﺑ ْﻴ َﻨﻬُﻤﺎ َﺑ ْﺮ َز ٌ‬ ‫ﻦ َﻳ ْﻠ َﺘﻘِﻴﺎ ِ‬ ‫ﺤ َﺮ ْﻳ ِ‬ ‫ج ا ْﻟ َﺒ ْ‬ ‫در ﻣﻌﻨﻰ ﺁن آﻪ َﻣ َﺮ َ‬ ‫اهﻞ ﻧﺎر و ﺧﻠﺪ را ﺑﻴﻦ هﻢ دآﺎن‬

‫خ ﻻ ﻳﺒﻐﻴﺎن‬ ‫در ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن َﺑ ْﺮ َز ٌ‬

‫اهﻞ ﻧﺎر و اهﻞ ﻧﻮر ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ‬

‫در ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن آﻮﻩ ﻗﺎف اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ‬

‫هﻤﭽﻮ در آﺎن ﺧﺎك و زر آﺮد اﺧﺘﻼط‬

‫در ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن ﺻﺪ ﺑﻴﺎﺑﺎن و رﺑﺎط‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﻋﻘﺪ در در و ﺷﺒﻪ‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻂ ﭼﻮن ﻣﻴﻬﻤﺎن ﻳﻚ ﺷﺒﻪ‬

‫ﺑﺤﺮ را ﻧﻴﻤﻴﺶ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﭼﻮن ﺷﻜﺮ‬

‫ﻃﻌﻢ ﺷﻴﺮﻳﻦ رﻧﮓ روﺷﻦ ﭼﻮن ﻗﻤﺮ‬

‫ﻧﻴﻢ دﻳﮕﺮ ﺗﻠﺦ هﻤﭽﻮن زهﺮ ﻣﺎر‬

‫ﻃﻌﻢ ﺗﻠﺦ و رﻧﮓ ﻣﻈﻠﻢ ﻓﻴﺮوار‬

‫هﺮ دو ﺑﺮ هﻢ ﻣﻰزﻧﻨﺪ از ﺗﺤﺖ و اوج‬

‫ﺑﺮ ﻣﺜﺎل ﺁب درﻳﺎ ﻣﻮج ﻣﻮج‬

‫ﺻﻮرت ﺑﺮ هﻢ زدن از ﺟﺴﻢ ﺗﻨﮓ‬

‫اﺧﺘﻼط ﺟﺎﻧﻬﺎ در ﺻﻠﺢ و ﺟﻨﮓ‬

‫ﻣﻮﺟﻬﺎى ﺻﻠﺢ ﺑﺮ هﻢ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫آﻴﻨﻪهﺎ از ﺳﻴﻨﻪهﺎ ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻣﻮﺟﻬﺎى ﺟﻨﮓ ﺑﺮ ﺷﻜﻞ دﮔﺮ‬

‫ﻣﻬﺮهﺎ را ﻣﻰآﻨﺪ زﻳﺮ و زﺑﺮ‬

‫ﻣﻬﺮ ﺗﻠﺨﺎن را ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ز ﺁن آﻪ اﺻﻞ ﻣﻬﺮهﺎ ﺑﺎﺷﺪ رﺷﺪ‬

‫ﻗﻬﺮ ﺷﻴﺮﻳﻦ را ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻰ ﻣﻰﺑﺮد‬

‫ﺗﻠﺦ ﺑﺎ ﺷﻴﺮﻳﻦ آﺠﺎ اﻧﺪر ﺧﻮرد‬

‫ﺗﻠﺦ و ﺷﻴﺮﻳﻦ زﻳﻦ ﻧﻈﺮ ﻧﺎﻳﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫از درﻳﭽﻪى ﻋﺎﻗﺒﺖ داﻧﻨﺪ دﻳﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺁﺧﺮ ﺑﻴﻦ ﺗﻮاﻧﺪ دﻳﺪ راﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺁﺧﺮ ﺑﻴﻦ ﻏﺮور اﺳﺖ و ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﺷﻴﺮﻳﻦ آﻪ ﭼﻮن ﺷﻜﺮ ﺑﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ زهﺮ اﻧﺪر ﺷﻜﺮ ﻣﻀﻤﺮ ﺑﻮد‬

‫ﺁن آﻪ زﻳﺮكﺗﺮ ﺑﻪ ﺑﻮ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪش‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﭼﻮن ﺑﺮ ﻟﺐ و دﻧﺪان زدش‬

‫ﭘﺲ ﻟﺒﺶ ردش آﻨﺪ ﭘﻴﺶ از ﮔﻠﻮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻰزﻧﺪ ﺷﻴﻄﺎن آﻠﻮا‬

‫و ﺁن دﮔﺮ را در ﮔﻠﻮ ﭘﻴﺪا آﻨﺪ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ را در ﺑﺪن رﺳﻮا آﻨﺪ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ را در ﺣﺪث ﺳﻮزش دهﺪ‬

‫ذوق ﺁن زﺧﻢ ﺟﮕﺮ دوزش دهﺪ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ را ﺑﻌﺪ اﻳﺎم و ﺷﻬﻮر‬

‫و ﺁن دﮔﺮ را ﺑﻌﺪ ﻣﺮگ از ﻗﻌﺮ ﮔﻮر‬

‫ور دهﻨﺪش ﻣﻬﻠﺖ اﻧﺪر ﻗﻌﺮ ﮔﻮر‬

‫ﻻ ﺑﺪ ﺁن ﭘﻴﺪا ﺷﻮد ﻳﻮم اﻟﻨﺸﻮر‬

‫هﺮ ﻧﺒﺎت و ﺷﻜﺮى را در ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﻬﻠﺘﻰ ﭘﻴﺪاﺳﺖ از دور زﻣﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٢٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ آﻪ اﻧﺪر ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻟﻌﻞ ﻳﺎﺑﺪ رﻧﮓ و رﺧﺸﺎﻧﻰ و ﺗﺎب‬

‫ﺑﺎز ﺗﺮﻩ در دو ﻣﺎﻩ اﻧﺪر رﺳﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻰ ﮔﻞ اﺣﻤﺮ رﺳﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻓﺮﻣﻮد ﺣﻖ ﻋﺰ و ﺟﻞ‬

‫ﺳﻮرﻩ اﻻﻧﻌﺎم در ذآﺮ اﺟﻞ‬

‫اﻳﻦ ﺷﻨﻴﺪى ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮﻳﺖ ﮔﻮش ﺑﺎد‬

‫ﺁب ﺣﻴﻮان اﺳﺖ ﺧﻮردى ﻧﻮش ﺑﺎد‬

‫ﺁب ﺣﻴﻮان ﺧﻮان ﻣﺨﻮان اﻳﻦ را ﺳﺨﻦ‬

‫روح ﻧﻮ ﺑﻴﻦ در ﺗﻦ ﺣﺮف آﻬﻦ‬

‫ﻧﻜﺘﻪى دﻳﮕﺮ ﺗﻮ ﺑﺸﻨﻮ اى رﻓﻴﻖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﺎن او ﺳﺨﺖ ﭘﻴﺪا و دﻗﻴﻖ‬

‫در ﻣﻘﺎﻣﻰ هﺴﺖ هﻢ اﻳﻦ زهﺮ ﻣﺎر‬

‫از ﺗﺼﺎرﻳﻒ ﺧﺪاﻳﻰ ﺧﻮش ﮔﻮار‬

‫در ﻣﻘﺎﻣﻰ زهﺮ و در ﺟﺎﻳﻰ دوا‬

‫در ﻣﻘﺎﻣﻰ آﻔﺮ و در ﺟﺎﻳﻰ روا‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁن ﺟﺎ او ﮔﺰﻧﺪ ﺟﺎن ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﻦ ﺟﺎ در رﺳﺪ درﻣﺎن ﺑﻮد‬

‫ﺁب در ﻏﻮرﻩ ﺗﺮش ﺑﺎﺷﺪ و ﻟﻴﻚ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ اﻧﮕﻮرى رﺳﺪ ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﻧﻴﻚ‬

‫ﺑﺎز در ﺧﻢ او ﺷﻮد ﺗﻠﺦ و ﺣﺮام‬

‫در ﻣﻘﺎم ﺳﺮآﮕﻰ ﻧﻌﻢ اﻻدام‬

‫در ﻣﻌﻨﻰ ﺁن آﻪ ﺁن ﭼﻪ وﻟﻰ آﻨﺪ ﻣﺮﻳﺪ را ﻧﺸﺎﻳﺪ ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ آﺮدن و هﻤﺎن ﻓﻌﻞ آﺮدن آﻪ ﺣﻠﻮا ﻃﺒﻴﺐ را زﻳﺎن‬ ‫ﻧﺪارد اﻣﺎ ﺑﻴﻤﺎر را زﻳﺎن دارد و ﺳﺮﻣﺎ و ﺑﺮف اﻧﮕﻮر را زﻳﺎن ﻧﺪارد اﻣﺎ ﻏﻮرﻩ را زﻳﺎن دارد آﻪ در راهﺴﺖ‬ ‫ﺧ َﺮ‬ ‫ﻚ َو ﻣﺎ َﺗَﺄ ﱠ‬ ‫ﻦ َذ ْﻧ ِﺒ َ‬ ‫ﻚ اﻟﻠﱠ ُﻪ ﻣﺎ َﺗ َﻘ ﱠﺪ َم ِﻣ ْ‬ ‫آﻪ ِﻟ َﻴ ْﻐ ِﻔ َﺮ َﻟ َ‬ ‫ﮔﺮ وﻟﻰ زهﺮى ﺧﻮرد ﻧﻮﺷﻰ ﺷﻮد‬

‫ور ﺧﻮرد ﻃﺎﻟﺐ ﺳﻴﻪ هﻮﺷﻰ ﺷﻮد‬

‫ﺐ ﻟِﻲ از ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬ ‫رب َه ْ‬

‫آﻪ ﻣﺪﻩ ﻏﻴﺮ ﻣﺮا اﻳﻦ ﻣﻠﻚ و دﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻣﻜﻦ ﺑﺎ ﻏﻴﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻟﻄﻒ و ﺟﻮد‬

‫اﻳﻦ ﺣﺴﺪ را ﻣﺎﻧﺪ اﻣﺎ ﺁن ﻧﺒﻮد‬

‫ﻧﻜﺘﻪى ﻻ َﻳ ْﻨ َﺒﻐِﻲ ﻣﻰﺧﻮان ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﻦ ﺑَ ْﻌﺪِي ز ﺑﺨﻞ او ﻣﺪان‬ ‫ﺳﺮ ِﻣ ْ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ اﻧﺪر ﻣﻠﻚ دﻳﺪ او ﺻﺪ ﺧﻄﺮ‬

‫ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﻣﻠﻚ ﺟﻬﺎن ﺑﺪ ﺑﻴﻢ ﺳﺮ‬

‫ﺑﻴﻢ ﺳﺮ ﺑﺎ ﺑﻴﻢ ﺳﺮ ﺑﺎ ﺑﻴﻢ دﻳﻦ‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎ را ﻣﺜﻞ اﻳﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن هﻤﺘﻰ ﺑﺎﻳﺪ آﻪ او‬

‫ﺑﮕﺬرد زﻳﻦ ﺻﺪ هﺰاران رﻧﮓ و ﺑﻮ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻗﻮت آﻪ او را ﺑﻮد هﻢ‬

‫ﻣﻮج ﺁن ﻣﻠﻜﺶ ﻓﺮوﻣﻰﺑﺴﺖ دم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٢٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ او ﺑﻨﺸﺴﺖ زﻳﻦ اﻧﺪوﻩ ﮔﺮد‬

‫ﺑﺮ هﻤﻪ ﺷﺎهﺎن ﻋﺎﻟﻢ رﺣﻢ آﺮد‬

‫ﺷﺪ ﺷﻔﻴﻊ و ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻣﻠﻚ و ﻟﻮا‬

‫ﺑﺎ آﻤﺎﻟﻰ دﻩ آﻪ دادى ﻣﺮ ﻣﺮا‬

‫هﺮ آﻪ را ﺑﺪهﻰ و ﺑﻜﻨﻰ ﺁن آﺮم‬

‫او ﺳﻠﻴﻤﺎن اﺳﺖ و ﺁن آﺲ هﻢ ﻣﻨﻢ‬

‫او ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻌﺪى او ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻌﻰ‬

‫ﺧﻮد ﻣﻌﻰ ﭼﻪ ﺑﻮد ﻣﻨﻢ ﺑﻰﻣﺪﻋﻰ‬

‫ﺷﺮح اﻳﻦ ﻓﺮض اﺳﺖ ﮔﻔﺘﻦ ﻟﻴﻚ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺮدم ﺑﻪ ﻗﺼﻪى ﻣﺮد و زن‬

‫ﻣﺨﻠﺺ ﻣﺎﺟﺮاى ﻋﺮب و ﺟﻔﺖ او‬ ‫ﻣﺎﺟﺮاى ﻣﺮد و زن را ﻣﺨﻠﺼﻰ‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﺟﻮﻳﺪ درون ﻣﺨﻠﺼﻰ‬

‫ﻣﺎﺟﺮاى ﻣﺮد و زن اﻓﺘﺎد ﻧﻘﻞ‬

‫ﺁن ﻣﺜﺎل ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﻣﻰدان و ﻋﻘﻞ‬

‫اﻳﻦ زن و ﻣﺮدى آﻪ ﻧﻔﺲ اﺳﺖ و ﺧﺮد‬

‫ﻧﻴﻚ ﺑﺎﻳﺴﺘﻪ ﺳﺖ ﺑﻬﺮ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫وﻳﻦ دو ﺑﺎﻳﺴﺘﻪ در اﻳﻦ ﺧﺎآﻰ ﺳﺮا‬

‫روز و ﺷﺐ در ﺟﻨﮓ و اﻧﺪر ﻣﺎﺟﺮا‬

‫زن هﻤﻰﺧﻮاهﺪ هﻮﻳﺞ ﺧﺎﻧﮕﺎﻩ‬

‫ﻳﻌﻨﻰ ﺁب رو و ﻧﺎن و ﺧﻮان و ﺟﺎﻩ‬

‫ﻧﻔﺲ هﻤﭽﻮن زن ﭘﻰ ﭼﺎرﻩﮔﺮى‬

‫ﮔﺎﻩ ﺧﺎآﻰ ﮔﺎﻩ ﺟﻮﻳﺪ ﺳﺮورى‬

‫ﻋﻘﻞ ﺧﻮد زﻳﻦ ﻓﻜﺮهﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در دﻣﺎﻏﺶ ﺟﺰ ﻏﻢ اﷲ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﺮ ﻗﺼﻪ اﻳﻦ داﻧﻪ ﺳﺖ و دام‬

‫ﺻﻮرت ﻗﺼﻪ ﺷﻨﻮ اآﻨﻮن ﺗﻤﺎم‬

‫ﮔﺮ ﺑﻴﺎن ﻣﻌﻨﻮى آﺎﻓﻰ ﺷﺪى‬

‫ﺧﻠﻖ ﻋﺎﻟﻢ ﻋﺎﻃﻞ و ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺪى‬

‫ﮔﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻓﻜﺮت و ﻣﻌﻨﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﺻﻮرت روزﻩ و ﻧﻤﺎزت ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫هﺪﻳﻪهﺎى دوﺳﺘﺎن ﺑﺎ هﻤﺪﻳﮕﺮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻧﺪر دوﺳﺘﻰ اﻻ ﺻﻮر‬

‫ﺗﺎ ﮔﻮاهﻰ دادﻩ ﺑﺎﺷﺪ هﺪﻳﻪهﺎ‬

‫ﺑﺮ ﻣﺤﺒﺘﻬﺎى ﻣﻀﻤﺮ در ﺣﻔﺎ‬

‫ز ﺁن آﻪ اﺣﺴﺎﻧﻬﺎى ﻇﺎهﺮ ﺷﺎهﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻣﺤﺒﺘﻬﺎى ﺳﺮ اى ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫ﺷﺎهﺪت ﮔﻪ راﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻪ دروغ‬

‫ﻣﺴﺖ ﮔﺎهﻰ از ﻣﻰ و ﮔﺎهﻰ ز دوغ‬

‫دوغ ﺧﻮردﻩ ﻣﺴﺘﻴﻰ ﭘﻴﺪا آﻨﺪ‬

‫هﺎى و هﻮى و ﺳﺮ ﮔﺮاﻧﻴﻬﺎ آﻨﺪ‬

‫ﺁن ﻣﺮاﻳﻰ در ﺻﻴﺎم و در ﺻﻼﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮔﻤﺎن ﺁﻳﺪ آﻪ او ﻣﺴﺖ وﻻﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٢٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﺎﺻﻞ اﻓﻌﺎل ﺑﺮوﻧﻰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺁن ﭼﻪ ﻣﻀﻤﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ رب ﺁن ﺗﻤﻴﻴﺰ دﻩ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﺁن ﻧﺸﺎن آﮋ ز راﺳﺖ‬

‫ﺣﺲ را ﺗﻤﻴﻴﺰ داﻧﻰ ﭼﻮن ﺷﻮد‬

‫ﺁن آﻪ ﺣﺲ ﻳﻨﻈﺮ ﺑﻨﻮر اﻟﻠﱠﻪ ﺑﻮد‬

‫ور اﺛﺮ ﻧﺒﻮد ﺳﺒﺐ هﻢ ﻣﻈﻬﺮ اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻮﻳﺸﻰ آﺰ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺨﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺒﻮد ﺁن آﻪ ﻧﻮر ﺣﻘﺶ ﺷﺪ اﻣﺎم‬

‫ﻣﺮ اﺛﺮ را ﻳﺎ ﺳﺒﺒﻬﺎ را ﻏﻼم‬

‫ﻳﺎ ﻣﺤﺒﺖ در درون ﺷﻌﻠﻪ زﻧﺪ‬

‫زﻓﺖ ﮔﺮدد وز اﺛﺮ ﻓﺎرغ آﻨﺪ‬

‫ﺣﺎﺟﺘﺶ ﻧﺒﻮد ﭘﻰ اﻋﻼم ﻣﻬﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻮر ﺧﻮد زد ﺑﺮ ﺳﭙﻬﺮ‬

‫هﺴﺖ ﺗﻔﺼﻴﻼت ﺗﺎ ﮔﺮدد ﺗﻤﺎم‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺠﻮ ﺗﻮ و اﻟﺴﻼم‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻣﻌﻨﻰ در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺻﻮرت از ﻣﻌﻨﻰ ﻗﺮﻳﺐ اﺳﺖ و ﺑﻌﻴﺪ‬

‫در دﻻﻟﺖ هﻤﭽﻮ ﺁباﻧﺪ و درﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺎهﻴﺖ روى دورﻧﺪ ﺳﺨﺖ‬

‫ﺗﺮك ﻣﺎهﻴﺎت و ﺧﺎﺻﻴﺎت ﮔﻮ‬

‫ﺷﺮح آﻦ اﺣﻮال ﺁن دو ﻣﺎهﺮو‬

‫دل ﻧﻬﺎدن ﻋﺮب ﺑﺮ اﻟﺘﻤﺎس دل ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردن آﻪ در اﻳﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﺮا ﺣﻴﻠﺘﻰ و اﻣﺘﺤﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ اآﻨﻮن ﮔﺬﺷﺘﻢ از ﺧﻼف‬

‫ﺣﻜﻢ دارى ﺗﻴﻎ ﺑﺮ آﺶ از ﻏﻼف‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﻣﻦ ﺗﺮا ﻓﺮﻣﺎنﺑﺮم‬

‫در ﺑﺪ و ﻧﻴﻚ ﺁﻣﺪ ﺁن ﻧﻨﮕﺮم‬

‫در وﺟﻮد ﺗﻮ ﺷﻮم ﻣﻦ ﻣﻨﻌﺪم‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﺒﻢ ﺣﺐ ﻳﻌﻤﻰ و ﻳﺼﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ زن ﺁهﻨﮓ ﺑﺮم ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﻠﺖ آﺸﻒ ﺳﺮم ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ و اﷲ ﻋﺎﻟﻢ اﻟﺴﺮ اﻟﺨﻔﻰ‬

‫آﺎﻓﺮﻳﺪ از ﺧﺎك ﺁدم را ﺻﻔﻰ‬

‫دو ﺳﻪ ﮔﺰ ﻗﺎﻟﺐ آﻪ دادش واﻧﻤﻮد‬

‫هﺮ ﭼﻪ در اﻟﻮاح و در ارواح ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ هﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد او ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺶ‬

‫درس آﺮد از ﻋﻠﻢ اﻻﺳﻤﺎء ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻠﻚ ﺑﻰﺧﻮد ﺷﺪ از ﺗﺪرﻳﺲ او‬

‫ﻗﺪس دﻳﮕﺮ ﻳﺎﻓﺖ از ﺗﻘﺪﻳﺲ او‬

‫ﺁن ﮔﺸﺎدىﺷﺎن آﺰ ﺁدم رو ﻧﻤﻮد‬

‫در ﮔﺸﺎد ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎﺷﺎن ﻧﺒﻮد‬

‫در ﻓﺮاﺧﻰ ﻋﺮﺻﻪى ﺁن ﭘﺎك ﺟﺎن‬

‫ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪ ﻋﺮﺻﻪى هﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٢٨‬‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﺣﻖ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﻦ ﻧﮕﻨﺠﻢ هﻴﭻ در ﺑﺎﻻ و ﭘﺴﺖ‬

‫در زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن و ﻋﺮش ﻧﻴﺰ‬

‫ﻣﻦ ﻧﮕﻨﺠﻢ اﻳﻦ ﻳﻘﻴﻦ دان اى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫در دل ﻣﻮﻣﻦ ﺑﮕﻨﺠﻢ اى ﻋﺠﺐ‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮا ﺟﻮﻳﻰ در ﺁن دﻟﻬﺎ ﻃﻠﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ ادﺧﻞ ﻓﻰ ﻋﺒﺎدي ﺗﻠﺘﻘﻲ‬

‫ﺟﻨﺔ ﻣﻦ رؤﻳﺘﻲ ﻳﺎ ﻣﺘﻘﻲ‬

‫ﻋﺮش ﺑﺎ ﺁن ﻧﻮر ﺑﺎ ﭘﻬﻨﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪ ﺁن را ﺑﺮﻓﺖ از ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺧﻮد ﺑﺰرﮔﻰ ﻋﺮش ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺲ ﻣﺪﻳﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺻﻮرت آﻴﺴﺖ ﭼﻮن ﻣﻌﻨﻰ رﺳﻴﺪ‬

‫هﺮ ﻣﻠﻚ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻣﺎ را ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‬

‫اﻟﻔﺘﻰ ﻣﻰﺑﻮد ﺑﺮ ﮔﺮد زﻣﻴﻦ‬

‫ﺗﺨﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻰآﺎﺷﺘﻴﻢ‬

‫ز ﺁن ﺗﻌﻠﻖ ﻣﺎ ﻋﺠﺐ ﻣﻰداﺷﺘﻴﻢ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺗﻌﻠﻖ ﭼﻴﺴﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺧﺎآﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺳﺮﺷﺖ ﻣﺎ ﺑﺪﻩ ﺳﺖ از ﺁﺳﻤﺎن‬

‫اﻟﻒ ﻣﺎ اﻧﻮار ﺑﺎ ﻇﻠﻤﺎت ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮاﻧﺪ ﻧﻮر ﺑﺎ ﻇﻠﻤﺎت زﻳﺴﺖ‬

‫ﺁدﻣﺎ ﺁن اﻟﻒ از ﺑﻮى ﺗﻮ ﺑﻮد‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺟﺴﻤﺖ را زﻣﻴﻦ ﺑﺪ ﺗﺎر و ﭘﻮد‬

‫ﺟﺴﻢ ﺧﺎآﺖ را از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﻮر ﭘﺎآﺖ را در اﻳﻨﺠﺎ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ آﻪ ﺟﺎن ﻣﺎ ز روﺣﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺶ از ﺧﺎك ﺁن ﻣﻰﺗﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫در زﻣﻴﻦ ﺑﻮدﻳﻢ و ﻏﺎﻓﻞ از زﻣﻴﻦ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ از ﮔﻨﺠﻰ آﻪ در وى ﺑﺪ دﻓﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻔﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﻣﺎ را ز ﺁن ﻣﻘﺎم‬

‫ﺗﻠﺦ ﺷﺪ ﻣﺎ را از ﺁن ﺗﺤﻮﻳﻞ آﺎم‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺣﺠﺘﻬﺎ هﻤﻰﮔﻔﺘﻴﻢ ﻣﺎ‬

‫آﻪ ﺑﺠﺎى ﻣﺎ آﻰ ﺁﻳﺪ اى ﺧﺪا‬

‫ﻧﻮر اﻳﻦ ﺗﺴﺒﻴﺢ و اﻳﻦ ﺗﻬﻠﻴﻞ را‬

‫ﻣﻰﻓﺮوﺷﻰ ﺑﻬﺮ ﻗﺎل و ﻗﻴﻞ را‬

‫ﺣﻜﻢ ﺣﻖ ﮔﺴﺘﺮد ﺑﻬﺮ ﻣﺎ ﺑﺴﺎط‬

‫آﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ از ﻃﺮﻳﻖ اﻧﺒﺴﺎط‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ زﺑﺎﻧﺘﺎن ﺑﻰﺣﺬر‬

‫هﻤﭽﻮ ﻃﻔﻼن ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﭘﺪر‬

‫ز ﺁن آﻪ اﻳﻦ دﻣﻬﺎ ﭼﻪ ﮔﺮ ﻧﺎﻻﻳﻖ اﺳﺖ‬

‫رﺣﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻏﻀﺐ هﻢ ﺳﺎﺑﻖ اﺳﺖ‬

‫از ﭘﻰ اﻇﻬﺎر اﻳﻦ ﺳﺒﻖ اى ﻣﻠﻚ‬

‫در ﺗﻮ ﺑﻨﻬﻢ داﻋﻴﻪى اﺷﻜﺎل و ﺷﻚ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻰ و ﻧﮕﻴﺮم ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻦ‬

‫ﻣﻨﻜﺮ ﺣﻠﻤﻢ ﻧﻴﺎرد دم زدن‬

‫ﺻﺪ ﭘﺪر ﺻﺪ ﻣﺎدر اﻧﺪر ﺣﻠﻢ ﻣﺎ‬

‫هﺮ ﻧﻔﺲ زاﻳﺪ در اﻓﺘﺪ در ﻓﻨﺎ‬

‫ﺣﻠﻢ اﻳﺸﺎن آﻒ ﺑﺤﺮ ﺣﻠﻢ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫آﻒ رود ﺁﻳﺪ وﻟﻰ درﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﺁن در اﻳﻦ ﺻﺪف‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻻ آﻒ آﻒ آﻒ آﻒ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٢٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻖ ﺁن آﻒ ﺣﻖ ﺁن درﻳﺎى ﺻﺎف‬

‫آﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﮔﻔﺖ و ﻧﻪ ﻻف‬

‫از ﺳﺮ ﻣﻬﺮ و ﺻﻔﺎء اﺳﺖ و ﺧﻀﻮع‬

‫ﺣﻖ ﺁن آﺲ آﻪ ﺑﺪو دارم رﺟﻮع‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺖ اﻣﺘﺤﺎن اﺳﺖ اﻳﻦ هﻮس‬

‫اﻣﺘﺤﺎن را اﻣﺘﺤﺎن آﻦ ﻳﻚ ﻧﻔﺲ‬

‫ﺳﺮ ﻣﭙﻮﺷﺎن ﺗﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﺳﺮم‬

‫اﻣﺮ آﻦ ﺗﻮ هﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ وى ﻗﺎدرم‬

‫دل ﻣﭙﻮﺷﺎن ﺗﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ دﻟﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻗﺒﻮل ﺁرم هﺮ ﺁن ﭼﻪ ﻗﺎﺑﻠﻢ‬

‫ﭼﻮن آﻨﻢ در دﺳﺖ ﻣﻦ ﭼﻪ ﭼﺎرﻩ اﺳﺖ‬

‫در ﻧﮕﺮ ﺗﺎ ﺟﺎن ﻣﻦ ﭼﻪ آﺎرﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻌﻴﻴﻦ آﺮدن زن ﻃﺮﻳﻖ ﻃﻠﺐ روزى آﺪﺧﺪاى ﺧﻮد را و ﻗﺒﻮل آﺮدن او‬ ‫ﮔﻔﺖ زن ﻳﻚ ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﻰ زو روﺷﻨﺎﻳﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﻳﺐ رﺣﻤﺎن ﺧﻠﻴﻔﻪى آﺮدﮔﺎر‬

‫ﺷﻬﺮ ﺑﻐﺪاد اﺳﺖ از وى ﭼﻮن ﺑﻬﺎر‬

‫ﮔﺮ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪى ﺑﺪان ﺷﻪ ﺷﻪ ﺷﻮى‬

‫ﺳﻮى هﺮ ادﺑﺎر ﺗﺎ آﻰ ﻣﻰروى‬

‫هﻤﻨﺸﻴﻨﻰ ﻣﻘﺒﻼن ﭼﻮن آﻴﻤﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻈﺮﺷﺎن آﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺧﻮد آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ اﺣﻤﺪ ﺑﺮ اﺑﻮ ﺑﻜﺮى زدﻩ‬

‫او ز ﻳﻚ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺻﺪﻳﻖ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺷﻪ را ﭘﺬﻳﺮا ﭼﻮن ﺷﻮم‬

‫ﺑﻰﺑﻬﺎﻧﻪ ﺳﻮى او ﻣﻦ ﭼﻮن روم‬

‫ﻧﺴﺒﺘﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮا ﻳﺎ ﺣﻴﻠﺘﻰ‬

‫هﻴﭻ ﭘﻴﺸﻪ راﺳﺖ ﺷﺪ ﺑﻰﺁﻟﺘﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن ﻣﺠﻨﻮن آﻪ ﺑﺸﻨﻴﺪ از ﻳﻜﻰ‬

‫آﻪ ﻣﺮض ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻟﻴﻠﻰ اﻧﺪآﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁوﻩ ﺑﻰﺑﻬﺎﻧﻪ ﭼﻮن روم‬

‫ور ﺑﻤﺎﻧﻢ از ﻋﻴﺎدت ﭼﻮن ﺷﻮم‬

‫ﻟﻴﺘﻨﻲ آﻨﺖ ﻃﺒﻴﺒﺎ ﺣﺎذﻗﺎ‬

‫آﻨﺖ أﻣﺸﻲ ﻧﺤﻮ ﻟﻴﻠﻰ ﺳﺎﺑﻘﺎ‬

‫ﻗﻞ ﺗﻌﺎﻟﻮا ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﻣﺎ را ﺑﺪان‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد ﺷﺮم اﺷﻜﻨﻰ ﻣﺎ را ﻧﺸﺎن‬

‫ﺷﺐ ﭘﺮان را ﮔﺮ ﻧﻈﺮ و ﺁﻟﺖ ﺑﺪى‬

‫روزﺷﺎن ﺟﻮﻻن و ﺧﻮش ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪى‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺷﺎﻩ آﺮم ﻣﻴﺪان رود‬

‫ﻋﻴﻦ هﺮ ﺑﻰﺁﻟﺘﻰ ﺁﻟﺖ ﺷﻮد‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺁﻟﺖ دﻋﻮى اﺳﺖ و هﺴﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺎر در ﺑﻰﺁﻟﺘﻰ و ﭘﺴﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ آﻰ ﺑﻰﺁﻟﺘﻰ ﺳﻮدا آﻨﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻰﺁﻟﺘﻰ ﭘﻴﺪا آﻨﻢ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٣٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ﮔﻮاهﻰ ﺑﺎﻳﺪم ﺑﺮ ﻣﻔﻠﺴﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻬﻢ رﺣﻤﻰ آﻨﺪ ﻳﺎ ﻣﻮﻧﺴﻰ‬

‫ﺗﻮ ﮔﻮاهﻰ ﻏﻴﺮ ﮔﻔﺖوﮔﻮ و رﻧﮓ‬

‫واﻧﻤﺎ ﺗﺎ رﺣﻢ ﺁرد ﺷﺎﻩ ﺷﻨﮓ‬

‫آﺎﻳﻦ ﮔﻮاهﻰ آﻪ ز ﮔﻔﺖ و رﻧﮓ ﺑﺪ‬

‫ﻧﺰد ﺁن ﻗﺎﺿﻰ اﻟﻘﻀﺎة ﺁن ﺟﺮح ﺷﺪ‬

‫ﺻﺪق ﻣﻰﺧﻮاهﺪ ﮔﻮاﻩ ﺣﺎل او‬

‫ﺗﺎ ﺑﺘﺎﺑﺪ ﻧﻮر او ﺑﻰﻗﺎل او‬

‫هﺪﻳﻪ ﺑﺮدن ﻋﺮب ﺳﺒﻮى ﺁب ﺑﺎران از ﻣﻴﺎن ﺑﺎدﻳﻪ ﺳﻮى ﺑﻐﺪاد ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﻠﻴﻔﻪ‬ ‫ﺑﺮ ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﺁن آﻪ ﺁن ﺟﺎ هﻢ ﻗﺤﻂ ﺁب اﺳﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ زن ﺻﺪق ﺁن ﺑﻮد آﺰ ﺑﻮد ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭘﺎك ﺑﺮﺧﻴﺰى ﺗﻮ از ﻣﺠﻬﻮد ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺁب ﺑﺎران اﺳﺖ ﻣﺎ را در ﺳﺒﻮ‬

‫ﻣﻠﻜﺖ و ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ و اﺳﺒﺎب ﺗﻮ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺒﻮى ﺁب را ﺑﺮدار و رو‬

‫هﺪﻳﻪ ﺳﺎز و ﭘﻴﺶ ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ﺷﻮ‬

‫ﮔﻮ آﻪ ﻣﺎ را ﻏﻴﺮ اﻳﻦ اﺳﺒﺎب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در ﻣﻔﺎزﻩ هﻴﭻ ﺑﻪ زﻳﻦ ﺁب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺧﺰﻳﻨﻪش ﭘﺮ ﻣﺘﺎع ﻓﺎﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﺑﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﺎدر اﺳﺖ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺁن آﻮزﻩ ﺗﻦ ﻣﺤﺼﻮر ﻣﺎ‬

‫اﻧﺪر او ﺁب ﺣﻮاس ﺷﻮر ﻣﺎ‬

‫اى ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻦ ﺧﻢ و آﻮزﻩى ﻣﺮا‬

‫در ﭘﺬﻳﺮ از ﻓﻀﻞ اﻟﻠﱠﻪ اﺷﺘﺮى‬

‫آﻮزﻩاى ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﻟﻮﻟﻪى ﭘﻨﺞ ﺣﺲ‬

‫ﭘﺎك دار اﻳﻦ ﺁب را از هﺮ ﻧﺠﺲ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد زﻳﻦ آﻮزﻩ ﻣﻨﻔﺬ ﺳﻮى ﺑﺤﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻴﺮد آﻮزﻩى ﻣﻦ ﺧﻮى ﺑﺤﺮ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ هﺪﻳﻪ ﭘﻴﺶ ﺳﻠﻄﺎﻧﺶ ﺑﺮى‬

‫ﭘﺎك ﺑﻴﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪش ﺷﻪ ﻣﺸﺘﺮى‬

‫ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ ﮔﺮدد ﺁﺑﺶ ﺑﻌﺪ از ﺁن‬

‫ﭘﺮ ﺷﻮد از آﻮزﻩى ﻣﻦ ﺻﺪ ﺟﻬﺎن‬

‫ﻟﻮﻟﻪهﺎ ﺑﺮ ﺑﻨﺪ و ﭘﺮ دارش ز ﺧﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻏﻀﻮا ﻋﻦ هﻮا اﺑﺼﺎرآﻢ‬

‫رﻳﺶ او ﭘﺮ ﺑﺎد آﺎﻳﻦ هﺪﻳﻪ آﺮاﺳﺖ‬

‫ﻻﻳﻖ ﭼﻮن او ﺷﻬﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ راﺳﺖ‬

‫زن ﻧﻤﻰداﻧﺴﺖ آﺎﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﮔﺬر‬

‫هﺴﺖ ﺟﺎرى دﺟﻠﻪى هﻤﭽﻮن ﺷﻜﺮ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺷﻬﺮ ﭼﻮن درﻳﺎ روان‬

‫ﭘﺮ ز آﺸﺘﻴﻬﺎ و ﺷﺴﺖ ﻣﺎهﻴﺎن‬

‫رو ﺑﺮ ﺳﻠﻄﺎن و آﺎر و ﺑﺎر ﺑﻴﻦ‬

‫ﺤ َﺘﻬَﺎ اﻷﻧﻬﺎر ﺑﻴﻦ‬ ‫ﺠﺮِي َﺗ ْ‬ ‫ﺣﺲ َﺗ ْ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٣١‬‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺴﻬﺎ و ادراآﺎت ﻣﺎ‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻗﻄﺮﻩاى ﺑﺎﺷﺪ در ﺁن ﻧﻬﺮ ﺻﻔﺎ‬

‫در ﻧﻤﺪ دوﺧﺘﻦ زن ﻋﺮب ﺳﺒﻮى ﺁب ﺑﺎران را و ﻣﻬﺮ ﻧﻬﺎدن ﺑﺮ وى از ﻏﺎﻳﺖ اﻋﺘﻘﺎد ﻋﺮب‬ ‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ ﺁرى ﺳﺒﻮ را ﺳﺮ ﺑﺒﻨﺪ‬

‫هﻴﻦ آﻪ اﻳﻦ هﺪﻳﻪ ﺳﺖ ﻣﺎ را ﺳﻮدﻣﻨﺪ‬

‫در ﻧﻤﺪ در دوز ﺗﻮ اﻳﻦ آﻮزﻩ را‬

‫ﺗﺎ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﺷﻪ ﺑﻪ هﺪﻳﻪ روزﻩ را‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺪر هﻤﻪ ﺁﻓﺎق ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ رﺣﻴﻖ و ﻣﺎﻳﻪى اذواق ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ز ﺁن آﻪ اﻳﺸﺎن ز ﺁﺑﻬﺎى ﺗﻠﺦ و ﺷﻮر‬

‫داﻳﻤﺎ ﭘﺮ ﻋﻠﺖاﻧﺪ و ﻧﻴﻢ آﻮر‬

‫ﻣﺮغ آﺂب ﺷﻮر ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺴﻜﻨﺶ‬

‫او ﭼﻪ داﻧﺪ ﺟﺎى ﺁب روﺷﻨﺶ‬

‫اﻳﻦ آﻪ اﻧﺪر ﭼﺸﻤﻪى ﺷﻮر اﺳﺖ ﺟﺎت‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﻰ ﺷﻂ و ﺟﻴﺤﻮن و ﻓﺮات‬

‫اى ﺗﻮ ﻧﺎرﺳﺘﻪ از اﻳﻦ ﻓﺎﻧﻰ رﺑﺎط‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﻰ ﻣﺤﻮ و ﺳﻜﺮ و اﻧﺒﺴﺎط‬

‫ور ﺑﺪاﻧﻰ ﻧﻘﻠﺖ از اب وز ﺟﺪ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻬﺎ ﭼﻮن اﺑﺠﺪ اﺳﺖ‬

‫اﺑﺠﺪ و هﻮز ﭼﻪ ﻓﺎش اﺳﺖ و ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺑﺮ هﻤﻪ ﻃﻔﻼن و ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺲ ﺑﻌﻴﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺳﺒﻮ ﺑﺮداﺷﺖ ﺁن ﻣﺮد ﻋﺮب‬

‫در ﺳﻔﺮ ﺷﺪ ﻣﻰآﺸﻴﺪش روز و ﺷﺐ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺒﻮ ﻟﺮزان ﺑﺪ از ﺁﻓﺎت دهﺮ‬

‫هﻢ آﺸﻴﺪش از ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ‬

‫زن ﻣﺼﻼ ﺑﺎز آﺮدﻩ از ﻧﻴﺎز‬

‫رب ﺳﻠﻢ ورد آﺮدﻩ در ﻧﻤﺎز‬

‫آﻪ ﻧﮕﻪ دار ﺁب ﻣﺎ را از ﺧﺴﺎن‬

‫ﻳﺎ رب ﺁن ﮔﻮهﺮ ﺑﺪان درﻳﺎ رﺳﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﻮﻳﻢ ﺁﮔﻪ اﺳﺖ و ﭘﺮ ﻓﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﮔﻮهﺮ را هﺰاران دﺷﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻮهﺮ ﺁب آﻮﺛﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻗﻄﺮﻩاى زﻳﻦ اﺳﺖ آﺎﺻﻞ ﮔﻮهﺮ اﺳﺖ‬

‫از دﻋﺎهﺎى زن و زارى او‬

‫وز ﻏﻢ ﻣﺮد و ﮔﺮاﻧﺒﺎرى او‬

‫ﺳﺎﻟﻢ از دزدان و از ﺁﺳﻴﺐ ﺳﻨﮓ‬

‫ﺑﺮد ﺗﺎ دار اﻟﺨﻼﻓﻪ ﺑﻰدرﻧﮓ‬

‫دﻳﺪ درﮔﺎهﻰ ﭘﺮ از اﻧﻌﺎﻣﻬﺎ‬

‫اهﻞ ﺣﺎﺟﺖ ﮔﺴﺘﺮﻳﺪﻩ داﻣﻬﺎ‬

‫دم ﺑﻪ دم هﺮ ﺳﻮى ﺻﺎﺣﺐ ﺣﺎﺟﺘﻰ‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻪ ز ﺁن در ﻋﻄﺎ و ﺧﻠﻌﺘﻰ‬

‫ﺑﻬﺮ ﮔﺒﺮ و ﻣﻮﻣﻦ و زﻳﺒﺎ و زﺷﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﻄﺮ ﻧﻰ ﭼﻮن ﺑﻬﺸﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٣٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﻳﺪ ﻗﻮﻣﻰ در ﻧﻈﺮ ﺁراﺳﺘﻪ‬

‫ﻗﻮم دﻳﮕﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬

‫ﺧﺎص و ﻋﺎﻣﻪ از ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮر‬

‫زﻧﺪﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﭼﻮن ﺟﻬﺎن از ﻧﻔﺦ ﺻﻮر‬

‫اهﻞ ﺻﻮرت در ﺟﻮاهﺮ ﺑﺎﻓﺘﻪ‬

‫اهﻞ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺤﺮ ﻣﻌﻨﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﻰهﻤﺖ ﭼﻪ ﺑﺎ هﻤﺖ ﺷﺪﻩ‬

‫و ﺁن آﻪ ﺑﺎ هﻤﺖ ﭼﻪ ﺑﺎ ﻧﻌﻤﺖ ﺷﺪﻩ‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﭼﻨﺎن آﻪ ﮔﺪا ﻋﺎﺷﻖ آﺮم اﺳﺖ و ﻋﺎﺷﻖ آﺮﻳﻢ‪ ،‬آﺮم آﺮﻳﻢ هﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﺪاﺳﺖ اﮔﺮ ﮔﺪا را ﺻﺒﺮ‬ ‫ﺑﻴﺶ ﺑﻮد آﺮﻳﻢ ﺑﺮ در او ﺁﻳﺪ و اﮔﺮ آﺮﻳﻢ را ﺻﺒﺮ ﺑﻴﺶ ﺑﻮد ﮔﺪا ﺑﺮ در او ﺁﻳﺪ اﻣﺎ ﺻﺒﺮ ﮔﺪا آﻤﺎل ﮔﺪاﺳﺖ و‬ ‫ﺻﺒﺮ آﺮﻳﻢ ﻧﻘﺼﺎن اوﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰﺁﻣﺪ آﻪ اى ﻃﺎﻟﺐ ﺑﻴﺎ‬

‫ﺟﻮد ﻣﺤﺘﺎج ﮔﺪاﻳﺎن ﭼﻮن ﮔﺪا‬

‫ﺟﻮد ﻣﻰﺟﻮﻳﺪ ﮔﺪاﻳﺎن و ﺿﻌﺎف‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻮﺑﺎن آﺎﻳﻨﻪ ﺟﻮﻳﻨﺪ ﺻﺎف‬

‫روى ﺧﻮﺑﺎن ز ﺁﻳﻨﻪ زﻳﺒﺎ ﺷﻮد‬

‫روى اﺣﺴﺎن از ﮔﺪا ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻓﺮﻣﻮد ﺣﻖ در و اﻟﻀﺤﻰ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ آﻢ زن اى ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮ ﮔﺪا‬

‫ﭼﻮن ﮔﺪا ﺁﻳﻴﻨﻪى ﺟﻮد اﺳﺖ هﺎن‬

‫دم ﺑﻮد ﺑﺮ روى ﺁﻳﻴﻨﻪ زﻳﺎن‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺟﻮدش ﮔﺪا ﺁرد ﭘﺪﻳﺪ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﺑﺨﺸﺪ ﮔﺪاﻳﺎن را ﻣﺰﻳﺪ‬

‫ﭘﺲ ﮔﺪاﻳﺎن ﺁﻳﺖ ﺟﻮد ﺣﻖاﻧﺪ‬

‫و ﺁن آﻪ ﺑﺎ ﺣﻘﻨﺪ ﺟﻮد ﻣﻄﻠﻖاﻧﺪ‬

‫و ﺁن آﻪ ﺟﺰ اﻳﻦ دوﺳﺖ او ﺧﻮد ﻣﺮدﻩاى اﺳﺖ‬

‫او ﺑﺮ اﻳﻦ در ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻘﺶ ﭘﺮدﻩاى اﺳﺖ‬

‫ﻓﺮق ﻣﻴﺎن ﺁن آﻪ دروﻳﺶ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﺗﺸﻨﻪى ﺧﺪا و ﻣﻴﺎن ﺁن آﻪ دروﻳﺶ اﺳﺖ از ﺧﺪا و ﺗﺸﻨﻪى ﻏﻴﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﻧﻘﺶ دروﻳﺶ اﺳﺖ او ﻧﻰ اهﻞ ﻧﺎن‬

‫ﻧﻘﺶ ﺳﮓ را ﺗﻮ ﻣﻴﻨﺪاز اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﻓﻘﺮ ﻟﻘﻤﻪ دارد او ﻧﻰ ﻓﻘﺮ ﺣﻖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻧﻘﺶ ﻣﺮدﻩاى آﻢ ﻧﻪ ﻃﺒﻖ‬

‫ﻣﺎهﻰ ﺧﺎآﻰ ﺑﻮد دروﻳﺶ ﻧﺎن‬

‫ﺷﻜﻞ ﻣﺎهﻰ ﻟﻴﻚ از درﻳﺎ رﻣﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٣٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺮغ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺖ او ﻧﻪ ﺳﻴﻤﺮغ هﻮا‬

‫ﻟﻮت ﻧﻮﺷﺪ او ﻧﻨﻮﺷﺪ از ﺧﺪا‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺣﻖ اﺳﺖ او ﺑﻬﺮ ﻧﻮال‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺎﻧﺶ ﻋﺎﺷﻖ ﺣﺴﻦ و ﺟﻤﺎل‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮهﻢ ﻣﻰآﻨﺪ او ﻋﺸﻖ ذات‬

‫ذات ﻧﺒﻮد وهﻢ اﺳﻤﺎ و ﺻﻔﺎت‬

‫وهﻢ ﻣﺨﻠﻮق اﺳﺖ و ﻣﻮﻟﻮد ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ ﻧﺰاﻳﻴﺪﻩ ﺳﺖ او َﻟ ْﻢ ﻳﻮﻟﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺼﻮﻳﺮ و وهﻢ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫آﻰ ﺑﻮد از ﻋﺎﺷﻘﺎن ذو اﻟﻤﻨﻦ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺁن وهﻢ اﮔﺮ ﺻﺎدق ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﻣﺠﺎز او ﺣﻘﻴﻘﺖ آﺶ ﺷﻮد‬

‫ﺷﺮح ﻣﻰﺧﻮاهﺪ ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ز اﻓﻬﺎم آﻬﻦ‬

‫ﻓﻬﻢهﺎى آﻬﻨﻪى آﻮﺗﻪ ﻧﻈﺮ‬

‫ﺻﺪ ﺧﻴﺎل ﺑﺪ در ﺁرد در ﻓﻜﺮ‬

‫ﺑﺮ ﺳﻤﺎع راﺳﺖ هﺮ آﺲ ﭼﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻘﻤﻪى هﺮ ﻣﺮﻏﻜﻰ اﻧﺠﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﻣﺮﻏﻰ ﻣﺮدﻩاى ﭘﻮﺳﻴﺪﻩاى‬

‫ﭘﺮ ﺧﻴﺎﻟﻰ اﻋﻤﻴﻰ ﺑﻰدﻳﺪﻩاى‬

‫ﻧﻘﺶ ﻣﺎهﻰ را ﭼﻪ درﻳﺎ و ﭼﻪ ﺧﺎك‬

‫رﻧﮓ هﻨﺪو را ﭼﻪ ﺻﺎﺑﻮن و ﭼﻪ زاك‬

‫ﻧﻘﺶ اﮔﺮ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﮕﺎرى ﺑﺮ ورق‬

‫او ﻧﺪارد از ﻏﻢ و ﺷﺎدى ﺳﺒﻖ‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ ﻏﻤﮕﻴﻦ و او ﻓﺎرغ از ﺁن‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﻨﺪان و او ز ﺁن ﺑﻰﻧﺸﺎن‬

‫وﻳﻦ ﻏﻢ و ﺷﺎدى آﻪ اﻧﺪر دل ﺧﻔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن ﺷﺎدى و ﻏﻢ ﺟﺰ ﻧﻘﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺻﻮرت ﺧﻨﺪان ﻧﻘﺶ از ﺑﻬﺮ ﺗﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ از ﺁن ﺻﻮرت ﺷﻮد ﻣﻌﻨﻰ درﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎﻳﻰ آﺎﻧﺪر اﻳﻦ ﺣﻤﺎﻣﻬﺎﺳﺖ‬

‫از ﺑﺮون ﺟﺎﻣﻪ آﻦ ﭼﻮن ﺟﺎﻣﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮوﻧﻰ ﺟﺎﻣﻪهﺎ ﺑﻴﻨﻰ و ﺑﺲ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ ﺑﻴﺮون آﻦ در ﺁ اى هﻢ ﻧﻔﺲ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻪ درون ﺳﻮ راﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﻦ ز ﺟﺎن ﺟﺎﻣﻪ ز ﺗﻦ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪن ﻧﻘﻴﺒﺎن و درﺑﺎﻧﺎن ﺧﻠﻴﻔﻪ از ﺑﻬﺮ اآﺮام اﻋﺮاﺑﻰ و ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ هﺪﻳﻪى او را‬ ‫ﺁن ﻋﺮاﺑﻰ از ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﻌﻴﺪ‬

‫ﺑﺮ در دار اﻟﺨﻼﻓﻪ ﭼﻮن رﺳﻴﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻧﻘﻴﺒﺎن ﭘﻴﺶ او ﺑﺎز ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺲ ﮔﻼب ﻟﻄﻒ ﺑﺮ ﺟﻴﺒﺶ زدﻧﺪ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ او ﻓﻬﻤﺸﺎن ﺷﺪ ﺑﻰﻣﻘﺎل‬

‫آﺎر اﻳﺸﺎن ﺑﺪ ﻋﻄﺎ ﭘﻴﺶ از ﺳﺆال‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٣٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻳﺎ وﺟﻪ اﻟﻌﺮب‬

‫از آﺠﺎﻳﻰ ﭼﻮﻧﻰ از راﻩ و ﺗﻌﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ وﺟﻬﻢ ﮔﺮ ﻣﺮا وﺟﻬﻰ دهﻴﺪ‬

‫ﺑﻰوﺟﻮهﻢ ﭼﻮن ﭘﺲ ﭘﺸﺘﻢ ﻧﻬﻴﺪ‬

‫اى آﻪ در روﺗﺎن ﻧﺸﺎن ﻣﻬﺘﺮى‬

‫ﻓﺮﺗﺎن ﺧﻮﺷﺘﺮ ز زر ﺟﻌﻔﺮى‬

‫اى آﻪ ﻳﻚ دﻳﺪارﺗﺎن دﻳﺪارهﺎ‬

‫اى ﻧﺜﺎر دﻳﻨﺘﺎن دﻳﻨﺎرهﺎ‬

‫اى هﻤﻪ ﻳﻨﻈﺮ ﺑﻨﻮر اﻟﻠﱠﻪ ﺷﺪﻩ‬

‫از ﺑﺮ ﺣﻖ ﺑﻬﺮ ﺑﺨﺸﺶ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﺗﺎ زﻧﻴﺪ ﺁن آﻴﻤﻴﺎهﺎى ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺴﻬﺎى اﺷﺨﺎص ﺑﺸﺮ‬

‫ﻣﻦ ﻏﺮﻳﺒﻢ از ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺁﻣﺪم‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﻟﻄﻒ ﺳﻠﻄﺎن ﺁﻣﺪم‬

‫ﺑﻮى ﻟﻄﻒ او ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ذرﻩهﺎى رﻳﮓ هﻢ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻬﺮ دﻳﻨﺎر ﺁﻣﺪم‬

‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪم ﻣﺴﺖ دﻳﺪار ﺁﻣﺪم‬

‫ﺑﻬﺮ ﻧﺎن ﺷﺨﺼﻰ ﺳﻮى ﻧﺎﻧﻮا دوﻳﺪ‬

‫داد ﺟﺎن ﭼﻮن ﺣﺴﻦ ﻧﺎﻧﻮا را ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻓﺮﺟﻪ ﺷﺪ ﻳﻜﻰ ﺗﺎ ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻓﺮﺟﻪى او ﺷﺪ ﺟﻤﺎل ﺑﺎﻏﺒﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ اﻋﺮاﺑﻰ آﻪ ﺁب از ﭼﻪ آﺸﻴﺪ‬

‫ﺁب ﺣﻴﻮان از رخ ﻳﻮﺳﻒ ﭼﺸﻴﺪ‬

‫رﻓﺖ ﻣﻮﺳﻰ آﺎﺗﺶ ﺁرد او ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ دﻳﺪ او آﻪ از ﺁﺗﺶ ﺑﺮﺳﺖ‬

‫ﺟﺴﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﺗﺎ رهﺪ از دﺷﻤﻨﺎن‬

‫ﺑﺮدش ﺁن ﺟﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﭼﺎرم ﺁﺳﻤﺎن‬

‫دام ﺁدم ﺧﻮﺷﻪى ﮔﻨﺪم ﺷﺪﻩ‬

‫ﺗﺎ وﺟﻮدش ﺧﻮﺷﻪى ﻣﺮدم ﺷﺪﻩ‬

‫ﺑﺎز ﺁﻳﺪ ﺳﻮى دام از ﺑﻬﺮ ﺧﻮر‬

‫ﺳﺎﻋﺪ ﺷﻪ ﻳﺎﺑﺪ و اﻗﺒﺎل و ﻓﺮ‬

‫ﻃﻔﻞ ﺷﺪ ﻣﻜﺘﺐ ﭘﻰ آﺴﺐ هﻨﺮ‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﻣﺮغ ﺑﺎ ﻟﻄﻒ ﭘﺪر‬

‫ﭘﺲ ز ﻣﻜﺘﺐ ﺁن ﻳﻜﻰ ﺻﺪرى ﺷﺪﻩ‬

‫ﻣﺎهﮕﺎﻧﻪ دادﻩ و ﺑﺪرى ﺷﺪﻩ‬

‫ﺁﻣﺪﻩ ﻋﺒﺎس ﺣﺮب از ﺑﻬﺮ آﻴﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻗﻤﻊ اﺣﻤﺪ و اﺳﺘﻴﺰ دﻳﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ دﻳﻦ را ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﭘﺸﺖ و رو‬

‫در ﺧﻼﻓﺖ او و ﻓﺮزﻧﺪان او‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮ اﻳﻦ در ﻃﺎﻟﺐ ﭼﻴﺰ ﺁﻣﺪم‬

‫ﺻﺪر ﮔﺸﺘﻢ ﭼﻮن ﺑﻪ دهﻠﻴﺰ ﺁﻣﺪم‬

‫ﺁب ﺁوردم ﺑﻪ ﺗﺤﻔﻪ ﺑﻬﺮ ﻧﺎن‬

‫ﺑﻮى ﻧﺎﻧﻢ ﺑﺮد ﺗﺎ ﺻﺪر ﺟﻨﺎن‬

‫ﻧﺎن ﺑﺮون راﻧﺪ ﺁدﻣﻰ را از ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﻧﺎن ﻣﺮا اﻧﺪر ﺑﻬﺸﺘﻰ در ﺳﺮﺷﺖ‬

‫رﺳﺘﻢ از ﺁب و ز ﻧﺎن هﻤﭽﻮن ﻣﻠﻚ‬

‫ﺑﻰﻏﺮض ﮔﺮدم ﺑﺮ اﻳﻦ در ﭼﻮن ﻓﻠﻚ‬

‫ﺑﻰﻏﺮض ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﮔﺮدش در ﺟﻬﺎن‬

‫ﻏﻴﺮ ﺟﺴﻢ و ﻏﻴﺮ ﺟﺎن ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٣٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻋﺎﺷﻖ دﻧﻴﺎ ﺑﺮ ﻣﺜﺎل ﻋﺎﺷﻖ دﻳﻮارى اﺳﺖ آﻪ ﺑﺮ او ﺗﺎب ﺁﻓﺘﺎب زﻧﺪ و ﺟﻬﺪ و ﺟﻬﺎد ﻧﻜﺮد ﺗﺎ ﻓﻬﻢ‬ ‫آﻨﺪ آﻪ ﺁن ﺗﺎب و روﻧﻖ از دﻳﻮار ﻧﻴﺴﺖ از ﻗﺮص ﺁﻓﺘﺎب اﺳﺖ در ﺁﺳﻤﺎن ﭼﻬﺎرم ﻻﺟﺮم آﻠﻰ دل ﺑﺮ دﻳﻮار ﻧﻬﺎد‬ ‫ن‬ ‫ﺸ َﺘﻬُﻮ َ‬ ‫ﻦ ﻣﺎ َﻳ ْ‬ ‫ﻞ َﺑ ْﻴ َﻨ ُﻬ ْﻢ َو َﺑ ْﻴ َ‬ ‫ﭼﻮن ﭘﺮﺗﻮ ﺁﻓﺘﺎب ﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎب ﭘﻴﻮﺳﺖ او ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪ اﺑﺪا َو ﺣِﻴ َ‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎن آﻞ ﻧﻪ اﻳﻦ ﻋﺸﺎق ﺟﺰو‬

‫ﻣﺎﻧﺪ از آﻞ ﺁن آﻪ ﺷﺪ ﻣﺸﺘﺎق ﺟﺰو‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺟﺰوى ﻋﺎﺷﻖ ﺟﺰوى ﺷﻮد‬

‫زود ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ ﺑﻪ آﻞ ﺧﻮد رود‬

‫رﻳﺶ ﮔﺎو ﺑﻨﺪﻩى ﻏﻴﺮ ﺁﻣﺪ او‬

‫ﻏﺮﻗﻪ ﺷﺪ آﻒ در ﺿﻌﻴﻔﻰ در زد او‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺣﺎآﻢ ﺗﺎ آﻨﺪ ﺗﻴﻤﺎر او‬

‫آﺎر ﺧﻮاﺟﻪى ﺧﻮد آﻨﺪ ﻳﺎ آﺎر او‬

‫ﻣﺜﻞ ﻋﺮب إِذا زﻧﻴﺖ ﻓﺎزن ﺑﺎﻟﺤﺮة و إِذا ﺳﺮﻗﺖ ﻓﺎﺳﺮق اﻟﺪرة‬ ‫ﻓﺎزن ﺑﺎﻟﺤﺮة ﭘﻰ اﻳﻦ ﺷﺪ ﻣﺜﻞ‬

‫ﻓﺎﺳﺮق اﻟﺪرة ﺑﺪﻳﻦ ﺷﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﺳﻮى ﺧﻮاﺟﻪ ﺷﺪ او ﻣﺎﻧﺪ زار‬

‫ﺑﻮى ﮔﻞ ﺷﺪ ﺳﻮى ﮔﻞ او ﻣﺎﻧﺪ ﺧﺎر‬

‫او ﺑﻤﺎﻧﺪﻩ دور از ﻣﻄﻠﻮب ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺳﻌﻰ ﺿﺎﻳﻊ رﻧﺞ ﺑﺎﻃﻞ ﭘﺎى رﻳﺶ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺻﻴﺎدى آﻪ ﮔﻴﺮد ﺳﺎﻳﻪاى‬

‫ﺳﺎﻳﻪ آﻰ ﮔﺮدد و را ﺳﺮﻣﺎﻳﻪاى‬

‫ﺳﺎﻳﻪى ﻣﺮﻏﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﺮد ﺳﺨﺖ‬

‫ﻣﺮغ ﺣﻴﺮان ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺮ ﺷﺎخ درﺧﺖ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻣﺪﻣﻎ ﺑﺮ آﻪ ﻣﻰﺧﻨﺪد ﻋﺠﺐ‬

‫اﻳﻨﺖ ﺑﺎﻃﻞ اﻳﻨﺖ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﺳﺒﺐ‬

‫ور ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻰ ﺟﺰو ﭘﻴﻮﺳﺘﻪى آﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎر ﻣﻰﺧﻮر ﺧﺎر ﻣﻘﺮون ﮔﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺰ ز ﻳﻚ رو ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ آﻞ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮد ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺪى ﺑﻌﺚ رﺳﻞ‬

‫ﭼﻮن رﺳﻮﻻن از ﭘﻰ ﭘﻴﻮﺳﺘﻦاﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪﻧﺪﺷﺎن ﭼﻮن ﻳﻚ ﺗﻦاﻧﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد اى ﻏﻼم‬

‫روز ﺑﻰﮔﻪ ﺷﺪ ﺣﻜﺎﻳﺖ آﻦ ﺗﻤﺎم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٣٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﭙﺮدن ﻋﺮب هﺪﻳﻪ را ﻳﻌﻨﻰ ﺳﺒﻮ را ﺑﻪ ﻏﻼﻣﺎن ﺧﻠﻴﻔﻪ‬ ‫ﺁن ﺳﺒﻮى ﺁب را در ﭘﻴﺶ داﺷﺖ‬

‫ﺗﺨﻢ ﺧﺪﻣﺖ را در ﺁن ﺣﻀﺮت ﺑﻜﺎﺷﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ هﺪﻳﻪ ﺑﺪان ﺳﻠﻄﺎن ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﺳﺎﻳﻞ ﺷﻪ را ز ﺣﺎﺟﺖ واﺧﺮﻳﺪ‬

‫ﺁب ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﺳﺒﻮى ﺳﺒﺰ و ﻧﻮ‬

‫ز ﺁب ﺑﺎراﻧﻰ آﻪ ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﮔﻮ‬

‫ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻧﻘﻴﺒﺎن را از ﺁن‬

‫ﻟﻴﻚ ﭘﺬرﻓﺘﻨﺪ ﺁن را هﻤﭽﻮ ﺟﺎن‬

‫ز ﺁن آﻪ ﻟﻄﻒ ﺷﺎﻩ ﺧﻮب ﺑﺎ ﺧﺒﺮ‬

‫آﺮدﻩ ﺑﻮد اﻧﺪر هﻤﻪ ارآﺎن اﺛﺮ‬

‫ﺧﻮى ﺷﺎهﺎن در رﻋﻴﺖ ﺟﺎ آﻨﺪ‬

‫ﭼﺮخ اﺧﻀﺮ ﺧﺎك را ﺧﻀﺮا آﻨﺪ‬

‫ﺷﻪ ﭼﻮ ﺣﻮﺿﻰ دان ﺣﺸﻢ ﭼﻮن ﻟﻮﻟﻪهﺎ‬

‫ﺁب از ﻟﻮﻟﻪ روان در آﻮﻟﻪهﺎ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁب ﺟﻤﻠﻪ از ﺣﻮﺿﻰ اﺳﺖ ﭘﺎك‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺁﺑﻰ دهﺪ ﺧﻮش ذوﻗﻨﺎك‬

‫ور در ﺁن ﺣﻮض ﺁب ﺷﻮر اﺳﺖ و ﭘﻠﻴﺪ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﻟﻮﻟﻪ هﻤﺎن ﺁرد ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺳﺖ هﺮ ﻟﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﺣﻮض‬

‫ﺧﻮض آﻦ در ﻣﻌﻨﻰ اﻳﻦ ﺣﺮف ﺧﻮض‬

‫ﻟﻄﻒ ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ﺟﺎن ﺑﻰوﻃﻦ‬

‫ﭼﻮن اﺛﺮ آﺮدﻩ ﺳﺖ اﻧﺪر آﻞ ﺗﻦ‬

‫ﻟﻄﻒ ﻋﻘﻞ ﺧﻮش ﻧﻬﺎد ﺧﻮش ﻧﺴﺐ‬

‫ﭼﻮن هﻤﻪ ﺗﻦ را در ﺁرد در ادب‬

‫ﻋﺸﻖ ﺷﻨﮓ ﺑﻰﻗﺮار ﺑﻰﺳﻜﻮن‬

‫ﭼﻮن در ﺁرد آﻞ ﺗﻦ را در ﺟﻨﻮن‬

‫ﻟﻄﻒ ﺁب ﺑﺤﺮ آﺎو ﭼﻮن آﻮﺛﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺳﻨﮓ رﻳﺰﻩش ﺟﻤﻠﻪ در و ﮔﻮهﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ هﻨﺮ آﻪ اﺳﺘﺎ ﺑﺪان ﻣﻌﺮوف ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎن ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺪان ﻣﻮﺻﻮف ﺷﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ اﺳﺘﺎد اﺻﻮﻟﻰ هﻢ اﺻﻮل‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ ﺁن ﺷﺎﮔﺮد ﭼﺴﺖ ﺑﺎ ﺣﺼﻮل‬

‫ﭘﻴﺶ اﺳﺘﺎد ﻓﻘﻴﻪ ﺁن ﻓﻘﻪ ﺧﻮان‬

‫ﻓﻘﻪ ﺧﻮاﻧﺪ ﻧﻰ اﺻﻮل اﻧﺪر ﺑﻴﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ اﺳﺘﺎدى آﻪ او ﻧﺤﻮى ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎن ﺷﺎﮔﺮدش از او ﻧﺤﻮى ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎز اﺳﺘﺎدى آﻪ او ﻣﺤﻮ رﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺷﺎﮔﺮدش از او ﻣﺤﻮ ﺷﻪ اﺳﺖ‬

‫زﻳﻦ هﻤﻪ اﻧﻮاع داﻧﺶ روز ﻣﺮگ‬

‫داﻧﺶ ﻓﻘﺮ اﺳﺖ ﺳﺎز راﻩ و ﺑﺮگ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٣٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﺎﺟﺮاى ﻧﺤﻮى و آﺸﺘﻴﺒﺎن‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻧﺤﻮى ﺑﻪ آﺸﺘﻰ درﻧﺸﺴﺖ‬

‫رو ﺑﻪ آﺸﺘﻴﺒﺎن ﻧﻬﺎد ﺁن ﺧﻮد ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ هﻴﭻ از ﻧﺤﻮ ﺧﻮاﻧﺪى ﮔﻔﺖ ﻻ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻴﻢ ﻋﻤﺮ ﺗﻮ ﺷﺪ در ﻓﻨﺎ‬

‫دل ﺷﻜﺴﺘﻪ ﮔﺸﺖ آﺸﺘﻴﺒﺎن ز ﺗﺎب‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن دم آﺮد ﺧﺎﻣﺶ از ﺟﻮاب‬

‫ﺑﺎد آﺸﺘﻰ را ﺑﻪ ﮔﺮداﺑﻰ ﻓﮕﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ آﺸﺘﻴﺒﺎن ﺑﻪ ﺁن ﻧﺤﻮى ﺑﻠﻨﺪ‬

‫هﻴﭻ داﻧﻰ ﺁﺷﻨﺎ آﺮدن ﺑﮕﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻰ اى ﺧﻮش ﺟﻮاب ﺧﻮب رو‬

‫ﮔﻔﺖ آﻞ ﻋﻤﺮت اى ﻧﺤﻮى ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫ز ﺁن آﻪ آﺸﺘﻰ ﻏﺮق اﻳﻦ ﮔﺮداﺑﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺤﻮ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﻧﺤﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺪان‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺤﻮى ﺑﻰﺧﻄﺮ در ﺁب ران‬

‫ﺁب درﻳﺎ ﻣﺮدﻩ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺪ‬

‫ور ﺑﻮد زﻧﺪﻩ ز درﻳﺎ آﻰ رهﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻤﺮدى ﺗﻮ ز اوﺻﺎف ﺑﺸﺮ‬

‫ﺑﺤﺮ اﺳﺮارت ﻧﻬﺪ ﺑﺮ ﻓﺮق ﺳﺮ‬

‫اى آﻪ ﺧﻠﻘﺎن را ﺗﻮ ﺧﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻩاى‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن ﭼﻮن ﺧﺮ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻳﺦ ﻣﺎﻧﺪﻩاى‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻋﻼﻣﻪى زﻣﺎﻧﻰ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﻚ ﻓﻨﺎى اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻴﻦ وﻳﻦ زﻣﺎن‬

‫ﻣﺮد ﻧﺤﻮى را از ﺁن در دوﺧﺘﻴﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را ﻧﺤﻮ ﻣﺤﻮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻴﻢ‬

‫ﻓﻘﻪ ﻓﻘﻪ و ﻧﺤﻮ ﻧﺤﻮ و ﺻﺮف ﺻﺮف‬

‫در آﻢ ﺁﻣﺪ ﻳﺎﺑﻰ اى ﻳﺎر ﺷﮕﺮف‬

‫ﺁن ﺳﺒﻮى ﺁب داﻧﺸﻬﺎى ﻣﺎﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﺧﻠﻴﻔﻪ دﺟﻠﻪى ﻋﻠﻢ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ ﺳﺒﻮهﺎ ﭘﺮ ﺑﻪ دﺟﻠﻪ ﻣﻰﺑﺮﻳﻢ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﺧﺮ داﻧﻴﻢ ﺧﻮد را ﻣﺎ ﺧﺮﻳﻢ‬

‫ﺑﺎرى اﻋﺮاﺑﻰ ﺑﺪان ﻣﻌﺬور ﺑﻮد‬

‫آﻮ ز دﺟﻠﻪ ﺑﻰﺧﺒﺮ ﺑﻮد و ز رود‬

‫ﮔﺮ ز دﺟﻠﻪ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﻮدى ﭼﻮ ﻣﺎ‬

‫او ﻧﺒﺮدى ﺁن ﺳﺒﻮ را ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ از دﺟﻠﻪ ﭼﻮ واﻗﻒ ﺁﻣﺪى‬

‫ﺁن ﺳﺒﻮ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻨﮕﻰ زدى‬

‫ﻗﺒﻮل آﺮدن ﺧﻠﻴﻔﻪ هﺪﻳﻪ را و ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮدن ﺑﺎ آﻤﺎل ﺑﻰﻧﻴﺎزى از ﺁن هﺪﻳﻪ و از ﺁن ﺳﺒﻮ‬ ‫ﭼﻮن ﺧﻠﻴﻔﻪ دﻳﺪ و اﺣﻮاﻟﺶ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫ﺁن ﺳﺒﻮ را ﭘﺮ ز زر آﺮد و ﻣﺰﻳﺪ‬ ‫‪١٣٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﻋﺮب را آﺮد از ﻓﺎﻗﻪ ﺧﻼص‬

‫داد ﺑﺨﺸﺸﻬﺎ و ﺧﻠﻌﺘﻬﺎى ﺧﺎص‬

‫آﺎﻳﻦ ﺳﺒﻮ ﭘﺮ زر ﺑﻪ دﺳﺖ او دهﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ واﮔﺮدد ﺳﻮى دﺟﻠﻪش ﺑﺮﻳﺪ‬

‫از رﻩ ﺧﺸﻚ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ و از ﺳﻔﺮ‬

‫از رﻩ ﺁﺑﺶ ﺑﻮد ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ آﺸﺘﻰ درﻧﺸﺴﺖ و دﺟﻠﻪ دﻳﺪ‬

‫ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻰآﺮد از ﺣﻴﺎ و ﻣﻰﺧﻤﻴﺪ‬

‫آﺎى ﻋﺠﺐ ﻟﻄﻒ اﻳﻦ ﺷﻪ وهﺎب را‬

‫وﻳﻦ ﻋﺠﺒﺘﺮ آﻮ ﺳﺘﺪ ﺁن ﺁب را‬

‫ﭼﻮن ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ از ﻣﻦ ﺁن درﻳﺎى ﺟﻮد‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﻧﻘﺪ دﻏﻞ را زود زود‬

‫آﻞ ﻋﺎﻟﻢ را ﺳﺒﻮ دان اى ﭘﺴﺮ‬

‫آﺎو ﺑﻮد از ﻋﻠﻢ و ﺧﻮﺑﻰ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫ﻗﻄﺮﻩاى از دﺟﻠﻪى ﺧﻮﺑﻰ اوﺳﺖ‬

‫آﺎن ﻧﻤﻰﮔﻨﺠﺪ ز ﭘﺮى زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﮔﻨﺞ ﻣﺨﻔﻰ ﺑﺪ ز ﭘﺮى ﭼﺎك آﺮد‬

‫ﺧﺎك را ﺗﺎﺑﺎن ﺗﺮ از اﻓﻼك آﺮد‬

‫ﮔﻨﺞ ﻣﺨﻔﻰ ﺑﺪ ز ﭘﺮى ﺟﻮش آﺮد‬

‫ﺧﺎك را ﺳﻠﻄﺎن اﻃﻠﺲ ﭘﻮش آﺮد‬

‫ور ﺑﺪﻳﺪى ﺷﺎﺧﻰ از دﺟﻠﻪى ﺧﺪا‬

‫ﺁن ﺳﺒﻮ را او ﻓﻨﺎ آﺮدى ﻓﻨﺎ‬

‫ﺁن آﻪ دﻳﺪﻧﺪش هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻰﺧﻮدﻧﺪ‬

‫ﺑﻰﺧﻮداﻧﻪ ﺑﺮ ﺳﺒﻮ ﺳﻨﮕﻰ زدﻧﺪ‬

‫اى ز ﻏﻴﺮت ﺑﺮ ﺳﺒﻮ ﺳﻨﮕﻰ زدﻩ‬

‫و اﻳﻦ ﺳﺒﻮ ز اﺷﻜﺴﺖ آﺎﻣﻠﺘﺮ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺧﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺁب از او ﻧﺎرﻳﺨﺘﻪ‬

‫ﺻﺪ درﺳﺘﻰ زﻳﻦ ﺷﻜﺴﺖ اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ‬

‫ﺟﺰو ﺟﺰو ﺧﻢ ﺑﻪ رﻗﺺ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺣﺎل‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﺰوى را ﻧﻤﻮدﻩ اﻳﻦ ﻣﺤﺎل‬

‫ﻧﻰ ﺳﺒﻮ ﭘﻴﺪا در اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻪ ﺁب‬

‫ﺧﻮش ﺑﺒﻴﻦ و اﻟﻠﱠﻪ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﭼﻮن در ﻣﻌﻨﻰ زﻧﻰ ﺑﺎزت آﻨﻨﺪ‬

‫ﭘﺮ ﻓﻜﺮت زن آﻪ ﺷﻬﺒﺎزت آﻨﻨﺪ‬

‫ﭘﺮ ﻓﻜﺮت ﺷﺪ ﮔﻞ ﺁﻟﻮد و ﮔﺮان‬

‫ز ﺁن آﻪ ﮔﻞ ﺧﻮارى ﺗﺮا ﮔﻞ ﺷﺪ ﭼﻮ ﻧﺎن‬

‫ﻧﺎن ﮔﻞ اﺳﺖ و ﮔﻮﺷﺖ آﻤﺘﺮ ﺧﻮر از اﻳﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﻰ هﻤﭽﻮ ﮔﻞ اﻧﺪر زﻣﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﻰﺷﻮى ﺳﮓ ﻣﻰﺷﻮى‬

‫ﺗﻨﺪ و ﺑﺪ ﭘﻴﻮﻧﺪ و ﺑﺪ رگ ﻣﻰﺷﻮى‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪى ﺗﻮ ﺳﻴﺮ ﻣﺮدارى ﺷﺪى‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ ﺑﻰﭘﺎ ﭼﻮ دﻳﻮارى ﺷﺪى‬

‫ﭘﺲ دﻣﻰ ﻣﺮدار و دﻳﮕﺮ دم ﺳﮕﻰ‬

‫ﭼﻮن آﻨﻰ در راﻩ ﺷﻴﺮان ﺧﻮش ﺗﮕﻰ‬

‫ﺁﻟﺖ اﺷﻜﺎر ﺧﻮد ﺟﺰ ﺳﮓ ﻣﺪان‬

‫آﻤﺘﺮك اﻧﺪاز ﺳﮓ را اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺳﮓ ﭼﻮن ﺳﻴﺮ ﺷﺪ ﺳﺮآﺶ ﺷﻮد‬

‫آﻰ ﺳﻮى ﺻﻴﺪ و ﺷﻜﺎر ﺧﻮش دود‬

‫ﺁن ﻋﺮب را ﺑﻰﻧﻮاﻳﻰ ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪان درﮔﺎﻩ و ﺁن دوﻟﺖ رﺳﻴﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٣٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در ﺣﻜﺎﻳﺖ ﮔﻔﺘﻪاﻳﻢ اﺣﺴﺎن ﺷﺎﻩ‬

‫در ﺣﻖ ﺁن ﺑﻰﻧﻮاى ﺑﻰﭘﻨﺎﻩ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﺮد ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮى ﻋﺸﻖ‬

‫از دهﺎﻧﺶ ﻣﻰﺟﻬﺪ در آﻮى ﻋﺸﻖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻓﻘﻪ ﻓﻘﺮ ﺁﻳﺪ هﻤﻪ‬

‫ﺑﻮى ﻓﻘﺮ ﺁﻳﺪ از ﺁن ﺧﻮش دﻣﺪﻣﻪ‬

‫ور ﺑﮕﻮﻳﺪ آﻔﺮ دارد ﺑﻮى دﻳﻦ‬

‫ور ﺑﻪ ﺷﻚ ﮔﻮﻳﺪ ﺷﻜﺶ ﮔﺮدد ﻳﻘﻴﻦ‬

‫آﻒ آﮋ آﺰ ﺑﺤﺮ ﺻﺪﻗﻰ ﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫اﺻﻞ ﺻﺎف ﺁن ﻓﺮع را ﺁراﺳﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻔﺶ را ﺻﺎﻓﻰ و ﻣﺤﻘﻮق دان‬

‫هﻤﭽﻮ دﺷﻨﺎم ﻟﺐ ﻣﻌﺸﻮق دان‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺁن دﺷﻨﺎم ﻧﺎﻣﻄﻠﻮب او‬

‫ﺧﻮش ز ﺑﻬﺮ ﻋﺎرض ﻣﺤﺒﻮب او‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ آﮋ ﻧﻤﺎﻳﺪ راﺳﺘﻰ‬

‫اى آﮋى آﻪ راﺳﺖ را ﺁراﺳﺘﻰ‬

‫از ﺷﻜﺮ ﮔﺮ ﺷﻜﻞ ﻧﺎﻧﻰ ﻣﻰﭘﺰى‬

‫ﻃﻌﻢ ﻗﻨﺪ ﺁﻳﺪ ﻧﻪ ﻧﺎن ﭼﻮن ﻣﻰﻣﺰى‬

‫ور ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻣﻮﻣﻨﻰ زرﻳﻦ وﺛﻦ‬

‫آﻰ هﻠﺪ ﺁن را ﺑﺮاى هﺮ ﺷﻤﻦ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻴﺮد اﻧﺪر ﺁﺗﺶ اﻓﻜﻨﺪ‬

‫ﺻﻮرت ﻋﺎرﻳﺘﺶ را ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺑﺮ ذهﺐ ﺷﻜﻞ وﺛﻦ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺻﻮرت ﻣﺎﻧﻊ اﺳﺖ و راﻩ زن‬

‫ذات زرش ذات رﺑﺎﻧﻴﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺑﺖ ﺑﺮ ﻧﻘﺪ زر ﻋﺎرﻳﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ آﻴﻜﻰ ﺗﻮ ﮔﻠﻴﻤﻰ را ﻣﺴﻮز‬

‫وز ﺻﺪاع هﺮ ﻣﮕﺲ ﻣﮕﺬار روز‬

‫ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻰ ﭼﻮن ﺑﻤﺎﻧﻰ در ﺻﻮر‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﮕﺬار و در ﻣﻌﻨﻰ ﻧﮕﺮ‬

‫ﻣﺮد ﺣﺠﻰ هﻤﺮﻩ ﺣﺎﺟﻰ ﻃﻠﺐ‬

‫ﺧﻮاﻩ هﻨﺪو ﺧﻮاﻩ ﺗﺮك و ﻳﺎ ﻋﺮب‬

‫ﻣﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﻧﻘﺶ و اﻧﺪر رﻧﮓ او‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﻋﺰم و در ﺁهﻨﮓ او‬

‫ﮔﺮ ﺳﻴﺎﻩ اﺳﺖ او هﻢ ﺁهﻨﮓ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺳﭙﻴﺪش ﺧﻮان آﻪ هﻢ رﻧﮓ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ زﻳﺮ و زﺑﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻓﻜﺮ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺑﻰﭘﺎ و ﺳﺮ‬

‫ﺳﺮ ﻧﺪارد ﭼﻮن ز ازل ﺑﻮدﻩ ﺳﺖ ﭘﻴﺶ‬

‫ﭘﺎ ﻧﺪارد ﺑﺎ اﺑﺪ ﺑﻮدﻩ ﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮن ﺁب اﺳﺖ هﺮ ﻗﻄﺮﻩ از ﺁن‬

‫هﻢ ﺳﺮ اﺳﺖ و ﭘﺎ و هﻢ ﺑﻰهﺮدوان‬

‫ﺣﺎش ﷲ اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻧﻴﺴﺖ هﻴﻦ‬

‫ﻧﻘﺪ ﺣﺎل ﻣﺎ و ﺗﺴﺖ اﻳﻦ ﺧﻮش ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺻﻮﻓﻰ ﺑﺎ آﺮ و ﺑﺎ ﻓﺮ ﺑﻮد‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺁن ﻣﺎﺿﻰ اﺳﺖ ﻻ ﻳﺬآﺮ ﺑﻮد‬

‫هﻢ ﻋﺮب ﻣﺎ هﻢ ﺳﺒﻮ ﻣﺎ هﻢ ﻣﻠﻚ‬

‫ﻦ أﻓﻚ‬ ‫ﻋ ْﻨ ُﻪ َﻣ ْ‬ ‫ﻚ َ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺎ ُﻳ ْﺆ َﻓ ُ‬

‫ﻋﻘﻞ را ﺷﻮ دان و زن را ﻧﻔﺲ و ﻃﻤﻊ‬

‫اﻳﻦ دو ﻇﻠﻤﺎﻧﻰ و ﻣﻨﻜﺮ ﻋﻘﻞ ﺷﻤﻊ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٤٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اآﻨﻮن اﺻﻞ اﻧﻜﺎر از ﭼﻪ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ز ﺁن آﻪ آﻞ را ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺟﺰوهﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﺰو آﻞ ﻧﻰ ﺟﺰوهﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻞ‬

‫ﻧﻰ ﭼﻮ ﺑﻮى ﮔﻞ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺰو ﮔﻞ‬

‫ﻟﻄﻒ ﺳﺒﺰﻩ ﺟﺰو ﻟﻄﻒ ﮔﻞ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻗﻤﺮى ﺟﺰو ﺁن ﺑﻠﺒﻞ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺷﻮم ﻣﺸﻐﻮل اﺷﻜﺎل و ﺟﻮاب‬

‫ﺗﺸﻨﮕﺎن را آﻰ ﺗﻮاﻧﻢ داد ﺁب‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ اﺷﻜﺎﻟﻰ ﺑﻪ آﻠﻰ و ﺣﺮج‬

‫ﺻﺒﺮ آﻦ اﻟﺼﺒﺮ ﻣﻔﺘﺎح اﻟﻔﺮج‬

‫اﺣﺘﻤﺎ آﻦ اﺣﺘﻤﺎ ز اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎ‬

‫ﻓﻜﺮ ﺷﻴﺮ و ﮔﻮر و دﻟﻬﺎ ﺑﻴﺸﻪهﺎ‬

‫اﺣﺘﻤﺎهﺎ ﺑﺮ دواهﺎ ﺳﺮور اﺳﺖ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺧﺎرﻳﺪن ﻓﺰوﻧﻰ ﮔﺮ اﺳﺖ‬

‫اﺣﺘﻤﺎ اﺻﻞ دوا ﺁﻣﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫اﺣﺘﻤﺎ آﻦ ﻗﻮت ﺟﺎن را ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪهﺎ ﺷﻮ ﮔﻮشوار‬

‫ﺗﺎ آﻪ از زر ﺳﺎزﻣﺖ ﻣﻦ ﮔﻮﺷﻮار‬

‫ﺣﻠﻘﻪ در ﮔﻮش ﻣﻪ زرﮔﺮ ﺷﻮى‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ و ﺗﺎ ﺛﺮﻳﺎ ﺑﺮ ﺷﻮى‬

‫اوﻻ ﺑﺸﻨﻮ آﻪ ﺧﻠﻖ ﻣﺨﺘﻠﻒ‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﺎﻧﻨﺪ از ﻳﺎ ﺗﺎ اﻟﻒ‬

‫در ﺣﺮوف ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺷﻮر و ﺷﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ از ﻳﻚ رو ز ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫از ﻳﻜﻰ رو ﺿﺪ و ﻳﻚ رو ﻣﺘﺤﺪ‬

‫از ﻳﻜﻰ رو هﺰل و از ﻳﻚ روى ﺟﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻗﻴﺎﻣﺖ روز ﻋﺮض اآﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺮض او ﺧﻮاهﺪ آﻪ ﺑﺎ زﻳﺐ و ﻓﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ ﭼﻮن هﻨﺪوى ﺑﺪ ﺳﻮداﻳﻰ اﺳﺖ‬

‫روز ﻋﺮﺿﺶ ﻧﻮﺑﺖ رﺳﻮاﻳﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارد روى هﻤﭽﻮن ﺁﻓﺘﺎب‬

‫او ﻧﺨﻮاهﺪ ﺟﺰ ﺷﺒﻰ هﻤﭽﻮن ﻧﻘﺎب‬

‫ﺑﺮگ ﻳﻚ ﮔﻞ ﭼﻮن ﻧﺪارد ﺧﺎر او‬

‫ﺷﺪ ﺑﻬﺎران دﺷﻤﻦ اﺳﺮار او‬

‫و اﻧﻜﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﮔﻞ اﺳﺖ و ﺳﻮﺳﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻬﺎر او را دو ﭼﺸﻢ روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎر ﺑﻰﻣﻌﻨﻰ ﺧﺰان ﺧﻮاهﺪ ﺧﺰان‬

‫ﺗﺎ زﻧﺪ ﭘﻬﻠﻮى ﺧﻮد ﺑﺎ ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﭙﻮﺷﺪ ﺣﺴﻦ ﺁن و ﻧﻨﮓ اﻳﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﻰ رﻧﮓ ﺁن و رﻧﮓ اﻳﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺧﺰان او را ﺑﻬﺎر اﺳﺖ و ﺣﻴﺎت‬

‫ﻳﻚ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺳﻨﮓ و ﻳﺎﻗﻮت زآﺎت‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن هﻢ داﻧﺪ ﺁن را در ﺧﺰان‬

‫ﻟﻴﻚ دﻳﺪ ﻳﻚ ﺑﻪ از دﻳﺪ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﻮد ﺟﻬﺎن ﺁن ﻳﻚ آﺲ اﺳﺖ او اﺑﻠﻪ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﺳﺘﺎرﻩ ﺑﺮ ﻓﻠﻚ ﺟﺰو ﻣﻪ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ هﻤﻰﮔﻮﻳﻨﺪ هﺮ ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر‬

‫ﻣﮋدﻩ ﻣﮋدﻩ ﻧﻚ هﻤﻰﺁﻳﺪ ﺑﻬﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد ﺗﺎﺑﺎن ﺷﻜﻮﻓﻪ ﭼﻮن زرﻩ‬

‫آﻰ آﻨﺪ ﺁن ﻣﻴﻮﻩهﺎ ﭘﻴﺪا ﮔﺮﻩ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٤١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﻮﻓﻪ رﻳﺨﺖ ﻣﻴﻮﻩ ﺳﺮ آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺗﻦ ﺑﺸﻜﺴﺖ ﺟﺎن ﺳﺮ ﺑﺮ زﻧﺪ‬

‫ﻣﻴﻮﻩ ﻣﻌﻨﻰ و ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺻﻮرﺗﺶ‬

‫ﺁن ﺷﻜﻮﻓﻪ ﻣﮋدﻩ ﻣﻴﻮﻩ ﻧﻌﻤﺘﺶ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﻮﻓﻪ رﻳﺨﺖ ﻣﻴﻮﻩ ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁن آﻢ ﺷﺪ ﺷﺪ اﻳﻦ اﻧﺪر ﻣﺰﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻧﺎن ﻧﺸﻜﺴﺖ ﻗﻮت آﻰ دهﺪ‬

‫ﻧﺎﺷﻜﺴﺘﻪ ﺧﻮﺷﻪهﺎ آﻰ ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﺗﺎ هﻠﻴﻠﻪ ﻧﺸﻜﻨﺪ ﺑﺎ ادوﻳﻪ‬

‫آﻰ ﺷﻮد ﺧﻮد ﺻﺤﺖ اﻓﺰا ادوﻳﻪ‬

‫در ﺻﻔﺖ ﭘﻴﺮ و ﻣﻄﺎوﻋﺖ وى‬ ‫اى ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﻳﻚ دو آﺎﻏﺬ ﺑﺮ ﻓﺰا در وﺻﻒ ﭘﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﺴﻢ ﻧﺎزآﺖ را زور ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﻰﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﺎ را ﻧﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺼﺒﺎح و زﺟﺎﺟﻪ ﮔﺸﺘﻪاى‬

‫ﻟﻴﻚ ﺳﺮ ﺧﻴﻞ دﻟﻰ ﺳﺮ رﺷﺘﻪاى‬

‫ﭼﻮن ﺳﺮ رﺷﺘﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ و آﺎم ﺗﺴﺖ‬

‫درهﺎى ﻋﻘﺪ دل ز اﻧﻌﺎم ﺗﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻧﻮﻳﺲ اﺣﻮال ﭘﻴﺮ راهﺪان‬

‫ﭘﻴﺮ را ﺑﮕﺰﻳﻦ و ﻋﻴﻦ راﻩ دان‬

‫ﭘﻴﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن و ﺧﻠﻘﺎن ﺗﻴﺮ ﻣﺎﻩ‬

‫ﺧﻠﻖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺐاﻧﺪ و ﭘﻴﺮ ﻣﺎﻩ‬

‫آﺮدﻩام ﺑﺨﺖ ﺟﻮان را ﻧﺎم ﭘﻴﺮ‬

‫آﺎو ز ﺣﻖ ﭘﻴﺮ اﺳﺖ ﻧﺰ اﻳﺎم ﭘﻴﺮ‬

‫او ﭼﻨﺎن ﭘﻴﺮى اﺳﺖ آﺶ ﺁﻏﺎز ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن در ﻳﺘﻴﻢ اﻧﺒﺎز ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺧﻮد ﻗﻮىﺗﺮ ﻣﻰﺷﻮد ﺧﻤﺮ آﻬﻦ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺁن ﺧﻤﺮى آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻦ ﻟﺪن‬

‫ﭘﻴﺮ را ﺑﮕﺰﻳﻦ آﻪ ﺑﻰﭘﻴﺮ اﻳﻦ ﺳﻔﺮ‬

‫هﺴﺖ ﺑﺲ ﭘﺮ ﺁﻓﺖ و ﺧﻮف و ﺧﻄﺮ‬

‫ﺁن رهﻰ آﻪ ﺑﺎرهﺎ ﺗﻮ رﻓﺘﻪاى‬

‫ﺑﻰﻗﻼووز اﻧﺪر ﺁن ﺁﺷﻔﺘﻪاى‬

‫ﭘﺲ رهﻰ را آﻪ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺳﺘﻰ ﺗﻮ هﻴﭻ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺮو ﺗﻨﻬﺎ ز رهﺒﺮ ﺳﺮ ﻣﭙﻴﭻ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺳﺎﻳﻪى او ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﻮل‬

‫ﭘﺲ ﺗﺮا ﺳﺮ ﮔﺸﺘﻪ دارد ﺑﺎﻧﮓ ﻏﻮل‬

‫ﻏﻮﻟﺖ از رﻩ اﻓﻜﻨﺪ اﻧﺪر ﮔﺰﻧﺪ‬

‫از ﺗﻮ داهﻰﺗﺮ در اﻳﻦ رﻩ ﺑﺲ ﺑﺪﻧﺪ‬

‫از ﻧﺒﻰ ﺑﺸﻨﻮ ﺿﻼل رهﺮوان‬

‫آﻪ ﭼﺸﺎن آﺮد ﺁن ﺑﻠﻴﺲ ﺑﺪ روان‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺳﺎﻟﻪ راﻩ از ﺟﺎدﻩ دور‬

‫ﺑﺮدﺷﺎن و آﺮدﺷﺎن ادﺑﺎر و ﻋﻮر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٤٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎﺷﺎن ﺑﺒﻴﻦ و ﻣﻮﻳﺸﺎن‬

‫ﻋﺒﺮﺗﻰ ﮔﻴﺮ و ﻣﺮان ﺧﺮ ﺳﻮﻳﺸﺎن‬

‫ﮔﺮدن ﺧﺮ ﮔﻴﺮ و ﺳﻮى راﻩ آﺶ‬

‫ﺳﻮى رﻩﺑﺎﻧﺎن و رﻩ داﻧﺎن ﺧﻮش‬

‫هﻴﻦ ﻣﻬﻞ ﺧﺮ را و دﺳﺖ از وى ﻣﺪار‬

‫ز ﺁن آﻪ ﻋﺸﻖ اوﺳﺖ ﺳﻮى ﺳﺒﺰﻩزار‬

‫ﮔﺮ ﻳﻜﻰ دم ﺗﻮ ﺑﻪ ﻏﻔﻠﺖ واهﻠﻴﺶ‬

‫او رود ﻓﺮﺳﻨﮓهﺎ ﺳﻮى ﺣﺸﻴﺶ‬

‫دﺷﻤﻦ راﻩ اﺳﺖ ﺧﺮ ﻣﺴﺖ ﻋﻠﻒ‬

‫اى آﻪ ﺑﺲ ﺧﺮ ﺑﻨﺪﻩ را آﺮد او ﺗﻠﻒ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪاﻧﻰ رﻩ هﺮ ﺁن ﭼﻪ ﺧﺮ ﺑﺨﻮاﺳﺖ‬

‫ﻋﻜﺲ ﺁن آﻦ ﺧﻮد ﺑﻮد ﺁن راﻩ راﺳﺖ‬

‫ﺷﺎوِرو ُهﻦﱠ ﭘﺲ ﺁن ﮔﻪ ﺧﺎﻟﻔﻮا‬

‫إن ﻣﻦ ﻟﻢ ﻳﻌﺼﻬﻦ ﺗﺎﻟﻒ‬

‫ﺑﺎ هﻮا و ﺁرزو آﻢ ﺑﺎش دوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻳﻀﻠﻚ ﻋﻦ ﺳﺒﻴﻞ اﷲ اوﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ هﻮا را ﻧﺸﻜﻨﺪ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫هﻴﭻ ﭼﻴﺰى هﻤﭽﻮ ﺳﺎﻳﻪى هﻤﺮهﺎن‬

‫وﺻﻴﺖ آﺮدن رﺳﻮل ﺻﻠﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ و اﻟﻪ و ﺳﻠﻢ ﻋﻠﻰ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم آﻪ ﭼﻮن هﺮ آﺴﻰ ﺑﻪ ﻧﻮع ﻃﺎﻋﺘﻰ‬ ‫ﺗﻘﺮب ﺟﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺗﻮ ﺗﻘﺮب ﺟﻮى ﺑﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻋﺎﻗﻞ و ﺑﻨﺪﻩى ﺧﺎص ﺗﺎ از هﻤﻪ ﭘﻴﺶ ﻗﺪم ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻰ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻋﻠﻰ را آﺎى ﻋﻠﻰ‬

‫ﺷﻴﺮ ﺣﻘﻰ ﭘﻬﻠﻮاﻧﻰ ﭘﺮ دﻟﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺮ ﺷﻴﺮى ﻣﻜﻦ هﻢ اﻋﺘﻤﺎد‬

‫اﻧﺪر ﺁ در ﺳﺎﻳﻪى ﻧﺨﻞ اﻣﻴﺪ‬

‫اﻧﺪر ﺁ در ﺳﺎﻳﻪى ﺁن ﻋﺎﻗﻠﻰ‬

‫آﺶ ﻧﺪاﻧﺪ ﺑﺮد از رﻩ ﻧﺎﻗﻠﻰ‬

‫ﻇﻞ او اﻧﺪر زﻣﻴﻦ ﭼﻮن آﻮﻩ ﻗﺎف‬

‫روح او ﺳﻴﻤﺮغ ﺑﺲ ﻋﺎﻟﻰ ﻃﻮاف‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﻌﺖ او‬

‫هﻴﭻ ﺁن را ﻣﻘﻄﻊ و ﻏﺎﻳﺖ ﻣﺠﻮ‬

‫در ﺑﺸﺮ رو ﭘﻮش آﺮدﻩ ﺳﺖ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻓﻬﻢ آﻦ و اﷲ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﻳﺎ ﻋﻠﻰ از ﺟﻤﻠﻪى ﻃﺎﻋﺎت راﻩ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺰﻳﻦ ﺗﻮ ﺳﺎﻳﻪى ﺧﺎص اﻟﻪ‬

‫هﺮ آﺴﻰ در ﻃﺎﻋﺘﻰ ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻣﺨﻠﺼﻰ اﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺮ ﺑﺮو در ﺳﺎﻳﻪى ﻋﺎﻗﻞ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﺗﺎ رهﻰ ز ﺁن دﺷﻤﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﺳﺘﻴﺰ‬

‫از هﻤﻪ ﻃﺎﻋﺎت اﻳﻨﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺳﺒﻖ ﻳﺎﺑﻰ ﺑﺮ هﺮ ﺁن ﺳﺎﺑﻖ آﻪ هﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮﻓﺘﺖ ﭘﻴﺮ هﻴﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻮﺳﻰ زﻳﺮ ﺣﻜﻢ ﺧﻀﺮ رو‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٤٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺻﺒﺮ آﻦ ﺑﺮ آﺎر ﺧﻀﺮى ﺑﻰﻧﻔﺎق‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﺧﻀﺮ رو هﺬا ﻓﺮاق‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ آﺸﺘﻰ ﺑﺸﻜﻨﺪ ﺗﻮ دم ﻣﺰن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻃﻔﻠﻰ را آﺸﺪ ﺗﻮ ﻣﻮ ﻣﻜﻦ‬

‫دﺳﺖ او را ﺣﻖ ﭼﻮ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ق َأ ْﻳﺪِﻳ ِﻬ ْﻢ ﺑﺮاﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ َﻳ ُﺪ اﻟﻠﱠﻪِ َﻓ ْﻮ َ‬

‫دﺳﺖ ﺣﻖ ﻣﻴﺮاﻧﺪش زﻧﺪﻩش آﻨﺪ‬

‫زﻧﺪﻩ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺟﺎن ﭘﺎﻳﻨﺪﻩش آﻨﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎدرا اﻳﻦ رﻩ ﺑﺮﻳﺪ‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﻋﻮن هﻤﺖ ﭘﻴﺮان رﺳﻴﺪ‬

‫دﺳﺖ ﭘﻴﺮ از ﻏﺎﻳﺒﺎن آﻮﺗﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫دﺳﺖ او ﺟﺰ ﻗﺒﻀﻪى اﷲ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻏﺎﻳﺒﺎن را ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻠﻌﺖ دهﻨﺪ‬

‫ﺣﺎﺿﺮان از ﻏﺎﻳﺒﺎن ﻻ ﺷﻚ ﺑﻬﻨﺪ‬

‫ﻏﺎﻳﺒﺎن را ﭼﻮن ﻧﻮاﻟﻪ ﻣﻰدهﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻬﻤﺎن ﺗﺎ ﭼﻪ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ ﻧﻬﻨﺪ‬

‫آﻮ آﺴﻰ آﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﻪ ﺑﻨﺪد آﻤﺮ‬

‫ﺗﺎ آﺴﻰ آﻪ هﺴﺖ ﺑﻴﺮون ﺳﻮى در‬

‫ﭼﻮن ﮔﺰﻳﺪى ﭘﻴﺮ ﻧﺎزك دل ﻣﺒﺎش‬

‫ﺳﺴﺖ و رﻳﺰﻳﺪﻩ ﭼﻮ ﺁب و ﮔﻞ ﻣﺒﺎش‬

‫ﮔﺮ ﺑﻬﺮ زﺧﻤﻰ ﺗﻮ ﭘﺮ آﻴﻨﻪ ﺷﻮى‬

‫ﭘﺲ آﺠﺎ ﺑﻰﺻﻴﻘﻞ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺷﻮى‬

‫آﺒﻮدى زدن ﻗﺰوﻳﻨﻰ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﮕﺎﻩ ﺻﻮرت ﺷﻴﺮ و ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪن او ﺑﻪ ﺳﺒﺐ زﺧﻢ ﺳﻮزن‬ ‫اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﺸﻨﻮ از ﺻﺎﺣﺐ ﺑﻴﺎن‬

‫در ﻃﺮﻳﻖ و ﻋﺎدت ﻗﺰوﻳﻨﻴﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺗﻦ و دﺳﺖ و آﺘﻔﻬﺎ ﺑﻰﮔﺰﻧﺪ‬

‫از ﺳﺮ ﺳﻮزن آﺒﻮدﻳﻬﺎ زﻧﻨﺪ‬

‫ﺳﻮى دﻻآﻰ ﺑﺸﺪ ﻗﺰوﻳﻨﻴﻰ‬

‫آﻪ آﺒﻮدم زن ﺑﻜﻦ ﺷﻴﺮﻳﻨﻴﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﺻﻮرت زﻧﻢ اى ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺮ زن ﺻﻮرت ﺷﻴﺮ ژﻳﺎن‬

‫ﻃﺎﻟﻌﻢ ﺷﻴﺮ اﺳﺖ ﻧﻘﺶ ﺷﻴﺮ زن‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ رﻧﮓ آﺒﻮدى ﺳﻴﺮ زن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺮ ﭼﻪ ﻣﻮﺿﻌﺖ ﺻﻮرت زﻧﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﮔﻬﻢ زن ﺁن رﻗﻢ‬

‫ﭼﻮن آﻪ او ﺳﻮزن ﻓﺮو ﺑﺮدن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫درد ﺁن در ﺷﺎﻧﮕﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﭘﻬﻠﻮان در ﻧﺎﻟﻪ ﺁﻣﺪ آﺎى ﺳﻨﻰ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا آﺸﺘﻰ ﭼﻪ ﺻﻮرت ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ ﺷﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮدى ﻣﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ از ﭼﻪ ﻋﻀﻮ آﺮدى اﺑﺘﺪا‬

‫ﮔﻔﺖ از دﻣﮕﺎﻩ ﺁﻏﺎزﻳﺪﻩام‬

‫ﮔﻔﺖ دم ﺑﮕﺬار اى دو دﻳﺪﻩام‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٤٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫از دم و دﻣﮕﺎﻩ ﺷﻴﺮم دم ﮔﺮﻓﺖ‬

‫دﻣﮕﻪ او دﻣﮕﻬﻢ ﻣﺤﻜﻢ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺷﻴﺮ ﺑﻰدم ﺑﺎش ﮔﻮ اى ﺷﻴﺮ ﺳﺎز‬

‫آﻪ دﻟﻢ ﺳﺴﺘﻰ ﮔﺮﻓﺖ از زﺧﻢ ﮔﺎز‬

‫ﺟﺎﻧﺐ دﻳﮕﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﺁن ﺷﺨﺺ زﺧﻢ‬

‫ﺑﻰﻣﺤﺎﺑﺎ ﺑﻰﻣﻮاﺳﺎ ﺑﻰز رﺣﻢ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ آﺮد او آﺎﻳﻦ ﭼﻪ اﻧﺪام اﺳﺖ از او‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﮔﻮش اﺳﺖ اى ﻣﺮد ﻧﻜﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﮔﻮﺷﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ اى ﺣﻜﻴﻢ‬

‫ﮔﻮش را ﺑﮕﺬار و آﻮﺗﻪ آﻦ ﮔﻠﻴﻢ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ دﻳﮕﺮ ﺧﻠﺶ ﺁﻏﺎز آﺮد‬

‫ﺑﺎز ﻗﺰوﻳﻨﻰ ﻓﻐﺎن را ﺳﺎز آﺮد‬

‫آﺎﻳﻦ ﺳﻮم ﺟﺎﻧﺐ ﭼﻪ اﻧﺪام اﺳﺖ ﻧﻴﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ اﺷﻜﻢ ﺷﻴﺮ اى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ اﺷﻜﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺷﻴﺮ را‬

‫ﭼﻪ ﺷﻜﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﮕﺎر ﺳﻴﺮ را‬

‫ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ دﻻك و ﺑﺲ ﺣﻴﺮان ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ دﻳﺮ اﻧﮕﺸﺖ در دﻧﺪان ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ زد ﺳﻮزن از ﺧﺸﻢ اوﺳﺘﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ در ﻋﺎﻟﻢ آﺴﻰ را اﻳﻦ ﻓﺘﺎد‬

‫ﺷﻴﺮ ﺑﻰدم و ﺳﺮ و اﺷﻜﻢ آﻪ دﻳﺪ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻴﺮى ﺧﺪا ﺧﻮد ﻧﺎﻓﺮﻳﺪ‬

‫اى ﺑﺮادر ﺻﺒﺮ آﻦ ﺑﺮ درد ﻧﻴﺶ‬

‫ﺗﺎ رهﻰ از ﻧﻴﺶ ﻧﻔﺲ ﮔﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﺎن ﮔﺮوهﻰ آﻪ رهﻴﺪﻧﺪ از وﺟﻮد‬

‫ﭼﺮخ و ﻣﻬﺮ و ﻣﺎهﺸﺎن ﺁرد ﺳﺠﻮد‬

‫هﺮ آﻪ ﻣﺮد اﻧﺪر ﺗﻦ او ﻧﻔﺲ ﮔﺒﺮ‬

‫ﻣﺮ و را ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺮد ﺧﻮرﺷﻴﺪ و اﺑﺮ‬

‫ﭼﻮن دﻟﺶ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﺷﻤﻊ اﻓﺮوﺧﺘﻦ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب او را ﻧﻴﺎرد ﺳﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ در ﺁﻓﺘﺎب ﻣﻨﺘﺠﻢ‬

‫ذآﺮ ﺗﺰاور آﺬا ﻋﻦ آﻬﻔﻬﻢ‬

‫ﺧﺎر ﺟﻤﻠﻪ ﻟﻄﻒ ﭼﻮن ﮔﻞ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﭘﻴﺶ ﺟﺰوى آﺎو ﺳﻮى آﻞ ﻣﻰرود‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺧﺪا اﻓﺮاﺷﺘﻦ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺧﻮار و ﺧﺎآﻰ داﺷﺘﻦ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﺧﺪا ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﭘﻴﺶ واﺣﺪ ﺳﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﮔﺮ هﻤﻰﺧﻮاهﻰ آﻪ ﺑﻔﺮوزى ﭼﻮ روز‬

‫هﺴﺘﻰ هﻤﭽﻮن ﺷﺐ ﺧﻮد را ﺑﺴﻮز‬

‫هﺴﺘﻰات در هﺴﺖ ﺁن هﺴﺘﻰ ﻧﻮاز‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺲ در آﻴﻤﻴﺎ اﻧﺪر ﮔﺪاز‬

‫در ﻣﻦ و ﻣﺎ ﺳﺨﺖ آﺮدﻩ ﺳﺘﻰ دو دﺳﺖ‬

‫هﺴﺖ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪى ﺧﺮاﺑﻰ از دو هﺴﺖ‬

‫رﻓﺘﻦ ﮔﺮگ و روﺑﺎﻩ در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺷﻜﺎر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٤٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﻴﺮ و ﮔﺮگ و روﺑﻬﻰ ﺑﻬﺮ ﺷﻜﺎر‬

‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ از ﻃﻠﺐ در آﻮهﺴﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ هﻤﺪﮔﺮ ﺑﺮ ﺻﻴﺪهﺎ‬

‫ﺳﺨﺖ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﻧﺪ ﺑﺎر ﻗﻴﺪهﺎ‬

‫هﺮ ﺳﻪ ﺑﺎ هﻢ اﻧﺪر ﺁن ﺻﺤﺮاى ژرف‬

‫ﺻﻴﺪهﺎ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎر و ﺷﮕﺮف‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ز ﻳﺸﺎن ﺷﻴﺮ ﻧﺮ را ﻧﻨﮓ ﺑﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ آﺮد اآﺮام و هﻤﺮاهﻰ ﻧﻤﻮد‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻪ را ز ﻟﺸﻜﺮ زﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ هﻤﺮﻩ ﺷﺪ ﺟﻤﺎﻋﺖ رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻪ را ز اﺧﺘﺮ ﻧﻨﮕﻬﺎﺳﺖ‬

‫او ﻣﻴﺎن اﺧﺘﺮان ﺑﻬﺮ ﺳﺨﺎﺳﺖ‬

‫اﻣﺮ ﺷﺎ ِو ْر ُه ْﻢ ﭘﻴﻤﺒﺮ را رﺳﻴﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ راﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ راﻳﺶ را ﻧﺪﻳﺪ‬

‫در ﺗﺮازو ﺟﻮ رﻓﻴﻖ زر ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻧﻰ از ﺁن آﻪ ﺟﻮ ﭼﻮ زر ﮔﻮهﺮ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫روح ﻗﺎﻟﺐ را آﻨﻮن هﻤﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻣﺪﺗﻰ ﺳﮓ ﺣﺎرس درﮔﻪ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ رﻓﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺳﻮى آﻮﻩ‬

‫در رآﺎب ﺷﻴﺮ ﺑﺎ ﻓﺮ و ﺷﻜﻮﻩ‬

‫ﮔﺎو آﻮهﻰ و ﺑﺰ و ﺧﺮﮔﻮش زﻓﺖ‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و آﺎر اﻳﺸﺎن ﭘﻴﺶ رﻓﺖ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ در ﭘﻰ ﺷﻴﺮ ﺣﺮاب‬

‫آﻢ ﻧﻴﺎﻳﺪ روز و ﺷﺐ او را آﺒﺎب‬

‫ﭼﻮن ز آﻪ در ﺑﻴﺸﻪ ﺁوردﻧﺪﺷﺎن‬

‫آﺸﺘﻪ و ﻣﺠﺮوح و اﻧﺪر ﺧﻮن آﺸﺎن‬

‫ﮔﺮگ و روﺑﻪ را ﻃﻤﻊ ﺑﻮد اﻧﺪر ﺁن‬

‫آﻪ رود ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻪ ﻋﺪل ﺧﺴﺮوان‬

‫ﻋﻜﺲ ﻃﻤﻊ هﺮ دوﺷﺎن ﺑﺮ ﺷﻴﺮ زد‬

‫ﺷﻴﺮ داﻧﺴﺖ ﺁن ﻃﻤﻌﻬﺎ را ﺳﻨﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻴﺮ اﺳﺮار و اﻣﻴﺮ‬

‫او ﺑﺪاﻧﺪ هﺮ ﭼﻪ اﻧﺪﻳﺸﺪ ﺿﻤﻴﺮ‬

‫هﻴﻦ ﻧﮕﻪ دار اى دل اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺟﻮ‬

‫دل ز اﻧﺪﻳﺸﻪى ﺑﺪى در ﭘﻴﺶ او‬

‫داﻧﺪ و ﺧﺮ را هﻤﻰراﻧﺪ ﺧﻤﻮش‬

‫در رﺧﺖ ﺧﻨﺪد ﺑﺮاى روىﭘﻮش‬

‫ﺷﻴﺮ ﭼﻮن داﻧﺴﺖ ﺁن وﺳﻮاﺳﺸﺎن‬

‫واﻧﮕﻔﺖ و داﺷﺖ ﺁن دم ﭘﺎﺳﺸﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﻢ ﺳﺰا‬

‫ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را اى ﺧﺴﻴﺴﺎن ﮔﺪا‬

‫ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را ﺑﺲ ﻧﻴﺎﻣﺪ راى ﻣﻦ‬

‫ﻇﻨﺘﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ در اﻋﻄﺎى ﻣﻦ‬

‫اى ﻋﻘﻮل و راﻳﺘﺎن از راى ﻣﻦ‬

‫از ﻋﻄﺎهﺎى ﺟﻬﺎن ﺁراى ﻣﻦ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺑﺎ ﻧﻘﺎش ﭼﻪ ﺳﮕﺎﻟﺪ دﮔﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺳﮕﺎﻟﺶ اوش ﺑﺨﺸﻴﺪ و ﺧﺒﺮ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻇﻦ ﺧﺴﻴﺴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را ﺑﻮد ﻧﻨﮕﺎن زﻣﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٤٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻇﺎﻧﻴﻦ ﺑﺎﷲ ﻇﻦ اﻟﺴﻮء را‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺮم ﺳﺮ ﺑﻮد ﻋﻴﻦ ﺧﻄﺎ‬

‫وارهﺎﻧﻢ ﭼﺮخ را از ﻧﻨﮕﺘﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﺮ ﺟﻬﺎن اﻳﻦ داﺳﺘﺎن‬

‫ﺷﻴﺮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻰزد ﺧﻨﺪﻩ ﻓﺎش‬

‫ﺑﺮ ﺗﺒﺴﻤﻬﺎى ﺷﻴﺮ اﻳﻤﻦ ﻣﺒﺎش‬

‫ﻣﺎل دﻧﻴﺎ ﺷﺪ ﺗﺒﺴﻤﻬﺎى ﺣﻖ‬

‫آﺮد ﻣﺎ را ﻣﺴﺖ و ﻣﻐﺮور و ﺧﻠﻖ‬

‫ﻓﻘﺮ و رﻧﺠﻮرى ﺑﻪ اﺳﺘﺖ اى ﺳﻨﺪ‬

‫آﺎن ﺗﺒﺴﻢ دام ﺧﻮد را ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن آﺮدن ﺷﻴﺮ ﮔﺮگ را و ﮔﻔﺘﻦ آﻪ ﭘﻴﺶ ﺁى اى ﮔﺮگ ﺑﺨﺶ آﻦ ﺻﻴﺪهﺎ را ﻣﻴﺎن ﻣﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺷﻴﺮ اى ﮔﺮگ اﻳﻦ را ﺑﺨﺶ آﻦ‬

‫ﻣﻌﺪﻟﺖ را ﻧﻮ آﻦ اى ﮔﺮگ آﻬﻦ‬

‫ﻧﺎﻳﺐ ﻣﻦ ﺑﺎش در ﻗﺴﻤﺖﮔﺮى‬

‫ﺗﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ آﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮔﻮهﺮى‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ ﮔﺎو وﺣﺸﻰ ﺑﺨﺶ ﺗﺴﺖ‬

‫ﺁن ﺑﺰرگ و ﺗﻮ ﺑﺰرگ و زﻓﺖ و ﭼﺴﺖ‬

‫ﺑﺰ ﻣﺮا آﻪ ﺑﺰ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺳﺖ و وﺳﻂ‬

‫روﺑﻬﺎ ﺧﺮﮔﻮش ﺑﺴﺘﺎن ﺑﻰﻏﻠﻂ‬

‫ﺷﻴﺮ ﮔﻔﺖ اى ﮔﺮگ ﭼﻮن ﮔﻔﺘﻰ ﺑﮕﻮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻰ ﻣﺎ و ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮگ ﺧﻮد ﭼﻪ ﺳﮓ ﺑﻮد آﺎو ﺧﻮﻳﺶ دﻳﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﻮن ﻣﻦ ﺷﻴﺮ ﺑﻰﻣﺜﻞ و ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﺶ ﺁ اى ﺧﺮى آﺎو ﺧﻮد ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﭘﻴﺸﺶ ﺁﻣﺪ ﭘﻨﺠﻪ زد او را درﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪش ﻣﻐﺰ و ﺗﺪﺑﻴﺮ رﺷﻴﺪ‬

‫در ﺳﻴﺎﺳﺖ ﭘﻮﺳﺘﺶ از ﺳﺮ آﺸﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن دﻳﺪ ﻣﻨﺖ از ﺧﻮد ﻧﺒﺮد‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺎن را ﺑﺒﺎﻳﺪ زار ﻣﺮد‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻮدى ﻓﺎﻧﻰ اﻧﺪر ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‬

‫ﻓﻀﻞ ﺁﻣﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا ﮔﺮدن زدن‬

‫آﻞ ﺷﻰء هﺎﻟﻚ ﺟﺰ وﺟﻪ او‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪاى در وﺟﻪ او هﺴﺘﻰ ﻣﺠﻮ‬

‫هﺮ آﻪ اﻧﺪر وﺟﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﻨﺎ‬

‫ﻚ ﻧﺒﻮد ﺟﺰا‬ ‫ﻲ ٍء هﺎﻟِ ٌ‬ ‫ﺷ ْ‬ ‫ُآﻞﱡ َ‬

‫ز ﺁن آﻪ در اﻻﺳﺖ او از ﻻ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫هﺮ آﻪ در اﻻﺳﺖ او ﻓﺎﻧﻰ ﻧﮕﺸﺖ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺮ در او ﻣﻦ و ﻣﺎ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫رد ﺑﺎب اﺳﺖ او و ﺑﺮ ﻻ ﻣﻰﺗﻨﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٤٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﺼﻪى ﺁن آﺲ آﻪ در ﻳﺎرى ﺑﻜﻮﻓﺖ از درون ﮔﻔﺖ آﻴﺴﺖ ﮔﻔﺖ ﻣﻨﻢ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺗﻮ ﺗﻮﻳﻰ در ﻧﻤﻰﮔﺸﺎﻳﻢ هﻴﭻ آﺲ را از ﻳﺎران ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺳﻢ آﻪ او ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺁﻣﺪ در ﻳﺎرى ﺑﺰد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎرش آﻴﺴﺘﻰ اى ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ‪ ،‬ﮔﻔﺘﺶ ﺑﺮو هﻨﮕﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاﻧﻰ ﻣﻘﺎم ﺧﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺧﺎم را ﺟﺰ ﺁﺗﺶ هﺠﺮ و ﻓﺮاق‬

‫آﻰ ﭘﺰد آﻰ وا رهﺎﻧﺪ از ﻧﻔﺎق‬

‫رﻓﺖ ﺁن ﻣﺴﻜﻴﻦ و ﺳﺎﻟﻰ در ﺳﻔﺮ‬

‫در ﻓﺮاق دوﺳﺖ ﺳﻮزﻳﺪ از ﺷﺮر‬

‫ﭘﺨﺘﻪ ﮔﺸﺖ ﺁن ﺳﻮﺧﺘﻪ ﭘﺲ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮد ﺧﺎﻧﻪى هﻤﺒﺎز ﮔﺸﺖ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ زد ﺑﺮ در ﺑﻪ ﺻﺪ ﺗﺮس و ادب‬

‫ﺗﺎ ﺑﻨﺠﻬﺪ ﺑﻰادب ﻟﻔﻈﻰ ز ﻟﺐ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد ﻳﺎرش آﻪ ﺑﺮ در آﻴﺴﺖ ﺁن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺮ درهﻢ ﺗﻮﻳﻰ اى دﻟﺴﺘﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ اآﻨﻮن ﭼﻮن ﻣﻨﻰ اى ﻣﻦ در ﺁ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﮔﻨﺠﺎﻳﻰ دو ﻣﻦ را در ﺳﺮا‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺳﻮزن را ﺳﺮ رﺷﺘﻪ دو ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻳﻜﺘﺎﻳﻰ درﻳﻦ ﺳﻮزن در ﺁ‬

‫رﺷﺘﻪ را ﺑﺎ ﺳﻮزن ﺁﻣﺪ ارﺗﺒﺎط‬

‫ﻧﻴﺴﺖ در ﺧﻮر ﺑﺎ ﺟﻤﻞ ﺳﻢ اﻟﺨﻴﺎط‬

‫آﻰ ﺷﻮد ﺑﺎرﻳﻚ هﺴﺘﻰ ﺟﻤﻞ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﻣﻘﺮاض رﻳﺎﺿﺎت و ﻋﻤﻞ‬

‫دﺳﺖ ﺣﻖ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮ ﺁن را اى ﻓﻼن‬

‫آﺎو ﺑﻮد ﺑﺮ هﺮ ﻣﺤﺎﻟﻰ آﻦ ﻓﻜﺎن‬

‫هﺮ ﻣﺤﺎل از دﺳﺖ او ﻣﻤﻜﻦ ﺷﻮد‬

‫هﺮ ﺣﺮون از ﺑﻴﻢ او ﺳﺎآﻦ ﺷﻮد‬

‫اآﻤﻪ و اﺑﺮص ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮدﻩ ﻧﻴﺰ‬

‫زﻧﺪﻩ ﮔﺮدد از ﻓﺴﻮن ﺁن ﻋﺰﻳﺰ‬

‫و ﺁن ﻋﺪم آﺰ ﻣﺮدﻩ ﻣﺮدﻩﺗﺮ ﺑﻮد‬

‫در آﻒ اﻳﺠﺎد او ﻣﻀﻄﺮ ﺑﻮد‬

‫ن ﺑﺨﻮان‬ ‫ﺷ ْﺄ ٍ‬ ‫ُآﻞﱠ َﻳ ْﻮ ٍم ُه َﻮ ﻓِﻲ َ‬

‫ﻣﺮ و را ﺑﻰآﺎر و ﺑﻰﻓﻌﻠﻰ ﻣﺪان‬

‫آﻤﺘﺮﻳﻦ آﺎرﻳﺶ هﺮ روز اﺳﺖ ﺁن‬

‫آﺎو ﺳﻪ ﻟﺸﻜﺮ را آﻨﺪ اﻳﻦ ﺳﻮ روان‬

‫ﻟﺸﻜﺮى ز اﺻﻼب ﺳﻮى اﻣﻬﺎت‬

‫ﺑﻬﺮ ﺁن ﺗﺎ در رﺣﻢ روﻳﺪ ﻧﺒﺎت‬

‫ﻟﺸﻜﺮى ز ارﺣﺎم ﺳﻮى ﺧﺎآﺪان‬

‫ﺗﺎ ز ﻧﺮ و ﻣﺎدﻩ ﭘﺮ ﮔﺮدد ﺟﻬﺎن‬

‫ﻟﺸﻜﺮى از ﺧﺎك ز ﺁن ﺳﻮى اﺟﻞ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ هﺮ آﺴﻰ ﺣﺴﻦ ﻋﻤﻞ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد هﻴﻦ ﺑﺘﺎز‬

‫ﺳﻮى ﺁن دو ﻳﺎر ﭘﺎك ﭘﺎك ﺑﺎز‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٤٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺻﻔﺖ ﺗﻮﺣﻴﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎرش آﺎﻧﺪر ﺁ اى ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻧﻰ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﭼﻮن ﮔﻞ و ﺧﺎر ﭼﻤﻦ‬

‫رﺷﺘﻪ ﻳﻜﺘﺎ ﺷﺪ ﻏﻠﻂ آﻢ ﺷﺪ آﻨﻮن‬

‫ﮔﺮ دو ﺗﺎ ﺑﻴﻨﻰ ﺣﺮوف آﺎف و ﻧﻮن‬

‫آﺎف و ﻧﻮن هﻤﭽﻮن آﻤﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﺟﺬوب‬

‫ﺗﺎ آﺸﺎﻧﺪ ﻣﺮ ﻋﺪم را در ﺧﻄﻮب‬

‫ﭘﺲ دو ﺗﺎ ﺑﺎﻳﺪ آﻤﻨﺪ اﻧﺪر ﺻﻮر‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻳﻜﺘﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن دو در اﺛﺮ‬

‫ﮔﺮ دو ﭘﺎ ﮔﺮ ﭼﺎر ﭘﺎ رﻩ را ﺑﺮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻘﺮاض دو ﺗﺎ ﻳﻜﺘﺎ ﺑﺮد‬

‫ﺁن دو هﻤﺒﺎزان ﮔﺎزر را ﺑﺒﻴﻦ‬

‫هﺴﺖ در ﻇﺎهﺮ ﺧﻼﻓﻰ ز ﺁن و ز اﻳﻦ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ آﺮﺑﺎس را در ﺁب زد‬

‫و ﺁن دﮔﺮ هﻤﺒﺎز ﺧﺸﻜﺶ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز او ﺁن ﺧﺸﻚ را ﺗﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﻳﻴﺎ ز اﺳﺘﻴﺰﻩ ﺿﺪ ﺑﺮ ﻣﻰﺗﻨﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ اﻳﻦ دو ﺿﺪ اﺳﺘﻴﺰﻩ ﻧﻤﺎ‬

‫ﻳﻜﺪل و ﻳﻚ آﺎر ﺑﺎﺷﺪ در رﺿﺎ‬

‫هﺮ ﻧﺒﻰ و هﺮ وﻟﻰ را ﻣﺴﻠﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﺎ ﺣﻖ ﻣﻰﺑﺮد ﺟﻤﻠﻪ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﺴﺘﻤﻊ را ﺧﻮاب ﺑﺮد‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎى ﺁﺳﻴﺎ را ﺁب ﺑﺮد‬

‫رﻓﺘﻦ اﻳﻦ ﺁب ﻓﻮق ﺁﺳﻴﺎﺳﺖ‬

‫رﻓﺘﻨﺶ در ﺁﺳﻴﺎ ﺑﻬﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻤﺎ را ﺣﺎﺟﺖ ﻃﺎﺣﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺁب را در ﺟﻮى اﺻﻠﻰ ﺑﺎز راﻧﺪ‬

‫ﻧﺎﻃﻘﻪ ﺳﻮى دهﺎن ﺗﻌﻠﻴﻢ راﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮد ﺁن ﻧﻄﻖ را ﺟﻮﻳﻰ ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫ﻣﻰرود ﺑﻰﺑﺎﻧﮓ و ﺑﻰﺗﻜﺮارهﺎ‬

‫ﺤ َﺘﻬَﺎ ا ْﻟَﺄﻧْﻬﺎ ُر ﺗﺎ ﮔﻠﺰارهﺎ‬ ‫َﺗ ْ‬

‫اى ﺧﺪا ﺟﺎن را ﺗﻮ ﺑﻨﻤﺎ ﺁن ﻣﻘﺎم‬

‫آﺎﻧﺪر او ﺑﻰﺣﺮف ﻣﻰروﻳﺪ آﻼم‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺳﺎزد ﺟﺎن ﭘﺎك از ﺳﺮ ﻗﺪم‬

‫ﺳﻮى ﻋﺮﺻﻪى دور ﭘﻬﻨﺎى ﻋﺪم‬

‫ﻋﺮﺻﻪاى ﺑﺲ ﺑﺎ ﮔﺸﺎد و ﺑﺎ ﻓﻀﺎ‬

‫وﻳﻦ ﺧﻴﺎل و هﺴﺖ ﻳﺎﺑﺪ زو ﻧﻮا‬

‫ﺗﻨﮕﺘﺮ ﺁﻣﺪ ﺧﻴﺎﻻت از ﻋﺪم‬

‫ز ﺁن ﺳﺒﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻴﺎل اﺳﺒﺎب ﻏﻢ‬

‫ﺑﺎز هﺴﺘﻰ ﺗﻨﮕﺘﺮ ﺑﻮد از ﺧﻴﺎل‬

‫ز ﺁن ﺷﻮد در وى ﻗﻤﺮ هﻤﭽﻮن هﻼل‬

‫ﺑﺎز هﺴﺘﻰ ﺟﻬﺎن ﺣﺲ و رﻧﮓ‬

‫ﺗﻨﮕﺘﺮ ﺁﻣﺪ آﻪ زﻧﺪاﻧﻰ اﺳﺖ ﺗﻨﮓ‬

‫ﻋﻠﺖ ﺗﻨﮕﻰ اﺳﺖ ﺗﺮآﻴﺐ و ﻋﺪد‬

‫ﺟﺎﻧﺐ ﺗﺮآﻴﺐ ﺣﺴﻬﺎ ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٤٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ز ﺁن ﺳﻮى ﺣﺲ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻮﺣﻴﺪ دان‬

‫ﮔﺮ ﻳﻜﻰ ﺧﻮاهﻰ ﺑﺪان ﺟﺎﻧﺐ ﺑﺮان‬

‫اﻣﺮ آﻦ ﻳﻚ ﻓﻌﻞ ﺑﻮد و ﻧﻮن و آﺎف‬

‫در ﺳﺨﻦ اﻓﺘﺎد و ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻮد ﺻﺎف‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﺑﺎز ﮔﺮد‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺷﺪ اﺣﻮال ﮔﺮگ اﻧﺪر ﻧﺒﺮد‬

‫ادب آﺮدن ﺷﻴﺮ ﮔﺮگ را آﻪ در ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻰادﺑﻰ آﺮدﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﮔﺮگ را ﺑﺮ آﻨﺪ ﺳﺮ ﺁن ﺳﺮ ﻓﺮاز‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ دو ﺳﺮىو اﻣﺘﻴﺎز‬

‫ﻓَﺎ ْﻧ َﺘ َﻘﻤْﻨﺎ ِﻣ ْﻨ ُﻬ ْﻢ اﺳﺖ اى ﮔﺮگ ﭘﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻮدى ﻣﺮدﻩ در ﭘﻴﺶ اﻣﻴﺮ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن رو ﺷﻴﺮ ﺑﺎ روﺑﺎﻩ آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ را ﺑﺨﺶ آﻦ از ﺑﻬﺮ ﺧﻮرد‬

‫ﺳﺠﺪﻩ آﺮد و ﮔﻔﺖ آﺎﻳﻦ ﮔﺎو ﺳﻤﻴﻦ‬

‫ﭼﺎﺷﺖ ﺧﻮردت ﺑﺎﺷﺪ اى ﺷﺎﻩ ﮔﺰﻳﻦ‬

‫و ﺁن ﺑﺰ از ﺑﻬﺮ ﻣﻴﺎن روز را‬

‫ﻳﺨﻨﻴﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻪ ﭘﻴﺮوز را‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﺧﺮﮔﻮش ﺑﻬﺮ ﺷﺎم هﻢ‬

‫ﺷﺐ ﭼﺮﻩى اﻳﻦ ﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﻟﻄﻒ و آﺮم‬

‫ﮔﻔﺖ اى روﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﺪل اﻓﺮوﺧﺘﻰ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺴﻤﺖ ز آﻰ ﺁﻣﻮﺧﺘﻰ‬

‫از آﺠﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻰ اﻳﻦ اى ﺑﺰرگ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﺎﻩ ﺟﻬﺎن از ﺣﺎل ﮔﺮگ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن در ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﮔﺸﺘﻰ ﮔﺮو‬

‫هﺮ ﺳﻪ را ﺑﺮﮔﻴﺮ و ﺑﺴﺘﺎن و ﺑﺮو‬

‫روﺑﻬﺎ ﭼﻮن ﺟﻤﻠﮕﻰ ﻣﺎ را ﺷﺪى‬

‫ﭼﻮﻧﺖ ﺁزارﻳﻢ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﺎ ﺷﺪى‬

‫ﻣﺎ ﺗﺮا و ﺟﻤﻠﻪ اﺷﻜﺎران ﺗﺮا‬

‫ﭘﺎى ﺑﺮ ﮔﺮدون هﻔﺘﻢ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺁ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮﻓﺘﻰ ﻋﺒﺮت از ﮔﺮگ دﻧﻰ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ روﺑﻪ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﺷﻴﺮ ﻣﻨﻰ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻋﺒﺮت ﮔﻴﺮد از‬

‫ﻣﺮگ ﻳﺎران در ﺑﻼى ﻣﺤﺘﺮز‬

‫روﺑﻪ ﺁن دم ﺑﺮ زﺑﺎن ﺻﺪ ﺷﻜﺮ راﻧﺪ‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﺷﻴﺮ از ﭘﻰ ﺁن ﮔﺮگ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮا اول ﺑﻔﺮﻣﻮدى آﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺨﺶ آﻦ اﻳﻦ را آﻪ ﺑﺮدى ﺟﺎن از او‬

‫ﭘﺲ ﺳﭙﺎس او را آﻪ ﻣﺎ را در ﺟﻬﺎن‬

‫آﺮد ﭘﻴﺪا از ﭘﺲ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﺁن ﺳﻴﺎﺳﺘﻬﺎى ﺣﻖ‬

‫ﺑﺮ ﻗﺮون ﻣﺎﺿﻴﻪ اﻧﺪر ﺳﺒﻖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﺎ از ﺣﺎل ﺁن ﮔﺮﮔﺎن ﭘﻴﺶ‬

‫هﻤﭽﻮ روﺑﻪ ﭘﺎس ﺧﻮد دارﻳﻢ ﺑﻴﺶ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٥٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻣﺖ ﻣﺮﺣﻮﻣﻪ زﻳﻦ رو ﺧﻮاﻧﺪﻣﺎن‬

‫ﺁن رﺳﻮل ﺣﻖ و ﺻﺎدق در ﺑﻴﺎن‬

‫اﺳﺘﺨﻮان و ﭘﺸﻢ ﺁن ﮔﺮﮔﺎن ﻋﻴﺎن‬

‫ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ و ﭘﻨﺪ ﮔﻴﺮﻳﺪ اى ﻣﻬﺎن‬

‫ﻋﺎﻗﻞ از ﺳﺮ ﺑﻨﻬﺪ اﻳﻦ هﺴﺘﻰ و ﺑﺎد‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ اﻧﺠﺎم ﻓﺮﻋﻮﻧﺎن و ﻋﺎد‬

‫ور ﺑﻨﻨﻬﺪ دﻳﮕﺮان از ﺣﺎل او‬

‫ﻋﺒﺮﺗﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ از اﺿﻼل او‬

‫ﺗﻬﺪﻳﺪ آﺮدن ﻧﻮح ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﺮ ﻗﻮم را آﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﭙﻴﭽﻴﺪ آﻪ ﻣﻦ رو ﭘﻮﺷﻢ در ﻣﻴﺎن‬ ‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎ ﺧﺪاى ﻣﻰﭘﻴﭽﻴﺪ اى ﻣﺨﺬوﻻن‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻧﻮح اى ﺳﺮآﺸﺎن ﻣﻦ ﻣﻦ ﻧﻰام‬

‫ﻣﻦ ز ﺟﺎن ﻣﺮدﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺎن ﻣﻰزىام‬

‫ﭼﻮن ﺑﻤﺮدم از ﺣﻮاس ﺑﻮ اﻟﺒﺸﺮ‬

‫ﺣﻖ ﻣﺮا ﺷﺪ ﺳﻤﻊ و ادراك و ﺑﺼﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻦ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ اﻳﻦ دم ز هﻮﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ اﻳﻦ دم هﺮ آﻪ دم زد آﺎﻓﺮ اوﺳﺖ‬

‫هﺴﺖ اﻧﺪر ﻧﻘﺶ اﻳﻦ روﺑﺎﻩ ﺷﻴﺮ‬

‫ﺳﻮى اﻳﻦ روﺑﻪ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﺷﺪ دﻟﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ ز روى ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻰﻧﮕﺮوى‬

‫ﻏﺮﻩى ﺷﻴﺮان از او ﻣﻰﻧﺸﻨﻮى‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﻧﻮح را از ﺣﻖ ﻳﺪى‬

‫ﭘﺲ ﺟﻬﺎﻧﻰ را ﭼﺮا ﺑﺮ هﻢ زدى‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺷﻴﺮ ﺑﻮد او در ﺗﻨﻰ‬

‫او ﭼﻮ ﺁﺗﺶ ﺑﻮد و ﻋﺎﻟﻢ ﺧﺮﻣﻨﻰ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﭘﺎس ﻋﺸﺮ او ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫او ﭼﻨﺎن ﺷﻌﻠﻪ ﺑﺮ ﺁن ﺧﺮﻣﻦ ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫هﺮ آﻪ او در ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﺷﻴﺮ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﻰادب ﭼﻮن ﮔﺮگ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ دهﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﮔﺮگ ﺁن ﺷﻴﺮ ﺑﺮدراﻧﺪش‬

‫ﻓَﺎ ْﻧ َﺘ َﻘﻤْﻨﺎ ِﻣ ْﻨ ُﻬ ْﻢ ﺑﺮ ﺧﻮاﻧﺪش‬

‫زﺧﻢ ﻳﺎﺑﺪ هﻤﭽﻮ ﮔﺮگ از دﺳﺖ ﺷﻴﺮ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺮ اﺑﻠﻪ ﺑﻮد آﺎو ﺷﺪ دﻟﻴﺮ‬

‫آﺎﺷﻜﻰ ﺁن زﺧﻢ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺁﻣﺪى‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪى آﺎﻳﻤﺎن و دل ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺪى‬

‫ﻗﻮﺗﻢ ﺑﮕﺴﺴﺖ ﭼﻮن اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮاﻧﻢ آﺮد اﻳﻦ ﺳﺮ را ﭘﺪﻳﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن روﺑﻪ آﻢ اﺷﻜﻢ آﻨﻴﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ او روﺑﺎﻩ ﺑﺎزى آﻢ آﻨﻴﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺎ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ او ﻧﻬﻴﺪ‬

‫ﻣﻠﻚ ﻣﻠﻚ اوﺳﺖ ﻣﻠﻚ او را دهﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻓﻘﻴﺮ ﺁﻳﻴﺪ اﻧﺪر راﻩ راﺳﺖ‬

‫ﺷﻴﺮ و ﺻﻴﺪ ﺷﻴﺮ ﺧﻮد ﺁن ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٥١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ز ﺁﻧﻜﻪ او ﭘﺎك اﺳﺖ و ﺳﺒﺤﺎن وﺻﻒ اوﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﻧﻴﺎز اﺳﺖ او ز ﻧﻐﺰ و ﻣﻐﺰ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫هﺮ ﺷﻜﺎر و هﺮ آﺮاﻣﺎﺗﻰ آﻪ هﺴﺖ‬

‫از ﺑﺮاى ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺁن ﺷﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺷﻪ را ﻃﻤﻊ ﺑﻬﺮ ﺧﻠﻖ ﺳﺎﺧﺖ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ دوﻟﺖ ﺧﻨﻚ ﺁن آﺎو ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﺁن آﻪ دوﻟﺖ ﺁﻓﺮﻳﺪ و دو ﺳﺮا‬

‫ﻣﻠﻚ دوﻟﺘﻬﺎ ﭼﻪ آﺎر ﺁﻳﺪ و را‬

‫ﭘﻴﺶ ﺳﺒﺤﺎن ﺑﺲ ﻧﮕﻪ دارﻳﺪ دل‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدﻳﺪ از ﮔﻤﺎن ﺑﺪ ﺧﺠﻞ‬

‫آﺎو ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺳﺮ و ﻓﻜﺮ و ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫هﻤﭽﻮ اﻧﺪر ﺷﻴﺮ ﺧﺎﻟﺺ ﺗﺎر ﻣﻮ‬

‫ﺁن آﻪ او ﺑﻰﻧﻘﺶ ﺳﺎدﻩ ﺳﻴﻨﻪ ﺷﺪ‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎى ﻏﻴﺐ را ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺷﺪ‬

‫ﺳﺮ ﻣﺎ را ﺑﻰﮔﻤﺎن ﻣﻮﻗﻦ ﺷﻮد‬

‫ز ﺁن آﻪ ﻣﻮﻣﻦ ﺁﻳﻨﻪى ﻣﻮﻣﻦ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن زﻧﺪ او ﻧﻘﺪ ﻣﺎ را ﺑﺮ ﻣﺤﻚ‬

‫ﭘﺲ ﻳﻘﻴﻦ را ﺑﺎز داﻧﺪ او ز ﺷﻚ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد ﺟﺎﻧﺶ ﻣﺤﻚ ﻧﻘﺪهﺎ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻗﻠﺐ را و ﻗﻠﺐ را‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪن ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﺻﻮﻓﻴﺎن ﻋﺎرف را ﭘﻴﺶ روى ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺸﺎن ﺑﺪﻳﺸﺎن روﺷﻦ ﺷﻮد‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﺎن را ﭼﻨﺎن ﻋﺎدت ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻰ ار ﻳﺎدت ﺑﻮد‬

‫دﺳﺖ ﭼﭙﺸﺎن ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن اﻳﺴﺘﻨﺪ‬

‫ز ﺁﻧﻜﻪ دل ﭘﻬﻠﻮى ﭼﭗ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺒﻨﺪ‬

‫ﻣﺸﺮف و اهﻞ ﻗﻠﻢ ﺑﺮ دﺳﺖ راﺳﺖ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﻋﻠﻢ و ﺧﻂ و ﺛﺒﺖ ﺁن دﺳﺖ راﺳﺖ‬

‫ﺻﻮﻓﻴﺎن را ﭘﻴﺶ رو ﻣﻮﺿﻊ دهﻨﺪ‬

‫آﺎﻳﻨﻪى ﺟﺎناﻧﺪ و ز ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺑﻬﻨﺪ‬

‫ﺳﻴﻨﻪ ﺻﻴﻘﻠﻬﺎ زدﻩ در ذآﺮ و ﻓﻜﺮ‬

‫ﺗﺎ ﭘﺬﻳﺮد ﺁﻳﻨﻪى دل ﻧﻘﺶ ﺑﻜﺮ‬

‫هﺮ آﻪ او از ﺻﻠﺐ ﻓﻄﺮت ﺧﻮب زاد‬

‫ﺁﻳﻨﻪ در ﭘﻴﺶ او ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻬﺎد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ روى ﺧﻮب‬

‫ﺻﻴﻘﻞ ﺟﺎن ﺁﻣﺪ و َﺗ ْﻘﻮَى اﻟﻘﻠﻮب‬

‫ﺁﻣﺪن ﻣﻬﻤﺎن ﭘﻴﺶ ﻳﻮﺳﻒ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم و ﺗﻘﺎﺿﺎ آﺮدن ﻳﻮﺳﻒ از او ﺗﺤﻔﻪ و ارﻣﻐﺎن‬ ‫ﺁﻣﺪ از ﺁﻓﺎق ﻳﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫ﻳﻮﺳﻒ ﺻﺪﻳﻖ را ﺷﺪ ﻣﻴﻬﻤﺎن‬ ‫‪١٥٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﺂﺷﻨﺎ ﺑﻮدﻧﺪ وﻗﺖ آﻮدآﻰ‬

‫ﺑﺮ وﺳﺎدﻩى ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﻣﺘﻜﻰ‬

‫ﻳﺎد دادش ﺟﻮر اﺧﻮان و ﺣﺴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ آﺎن زﻧﺠﻴﺮ ﺑﻮد و ﻣﺎ اﺳﺪ‬

‫ﻋﺎر ﻧﺒﻮد ﺷﻴﺮ را از ﺳﻠﺴﻠﻪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎ را از ﻗﻀﺎى ﺣﻖ ﮔﻠﻪ‬

‫ﺷﻴﺮ را ﺑﺮ ﮔﺮدن ار زﻧﺠﻴﺮ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ هﻤﻪ زﻧﺠﻴﺮ ﺳﺎزان ﻣﻴﺮ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺑﻮدى ز زﻧﺪان و ز ﭼﺎﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ هﻤﭽﻮن در ﻣﺤﺎق و آﺎﺳﺖ ﻣﺎﻩ‬

‫در ﻣﺤﺎق ار ﻣﺎﻩ ﻧﻮ ﮔﺮدد دو ﺗﺎ‬

‫ﻧﻰ در ﺁﺧﺮ ﺑﺪر ﮔﺮدد ﺑﺮ ﺳﻤﺎ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ درداﻧﻪ ﺑﻪ هﺎون آﻮﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﻮر ﭼﺸﻢ و دل ﺷﺪ و ﺑﻴﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﮔﻨﺪﻣﻰ را زﻳﺮ ﺧﺎك اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ز ﺧﺎآﺶ ﺧﻮﺷﻪهﺎ ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ آﻮﻓﺘﻨﺪش ز ﺁﺳﻴﺎ‬

‫ﻗﻴﻤﺘﺶ اﻓﺰود و ﻧﺎن ﺷﺪ ﺟﺎن ﻓﺰا‬

‫ﺑﺎز ﻧﺎن را زﻳﺮ دﻧﺪان آﻮﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن و ﻓﻬﻢ هﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺁن ﺟﺎن ﭼﻮن آﻪ ﻣﺤﻮ ﻋﺸﻖ ﮔﺸﺖ‬

‫ع ﺁﻣﺪ ﺑﻌﺪ آﺸﺖ‬ ‫ﺐ اﻟ ﱡﺰرﱠا َ‬ ‫ﺠ ُ‬ ‫ُﻳ ْﻌ ِ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﺑﺎز ﮔﺮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺎ ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ ﺁن ﻧﻴﻚ ﻣﺮد‬

‫ﺑﻌﺪ ﻗﺼﻪ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﮔﻔﺖ اى ﻓﻼن‬

‫هﻴﻦ ﭼﻪ ﺁوردى ﺗﻮ ﻣﺎ را ارﻣﻐﺎن‬

‫ﺑﺮ در ﻳﺎران ﺗﻬﻰ دﺳﺖ اى ﻓﺘﻰ‬

‫هﺴﺖ ﭼﻮن ﺑﻰﮔﻨﺪﻣﻰ در ﺁﺳﻴﺎ‬

‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺧﻠﻖ را ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﺸﺮ‬

‫ارﻣﻐﺎن آﻮ از ﺑﺮاى روز ﻧﺸﺮ‬

‫ﺟﺌﺘﻤﻮﻧﺎ و ﻓﺮادى ﺑﻰﻧﻮا‬

‫هﻢ ﺑﺪان ﺳﺎن آﻪ ﺧﻠﻘﻨﺎآﻢ آﺬا‬

‫هﻴﻦ ﭼﻪ ﺁوردﻳﺪ دﺳﺖ ﺁوﻳﺰ را‬

‫ارﻣﻐﺎﻧﻰ روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ را‬

‫ﻳﺎ اﻣﻴﺪ ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺘﺎن ﻧﺒﻮد‬

‫وﻋﺪﻩى اﻣﺮوز ﺑﺎﻃﻠﺘﺎن ﻧﻤﻮد‬

‫وﻋﺪﻩى ﻣﻬﻤﺎﻧﻰاش را ﻣﻨﻜﺮى‬

‫ﭘﺲ ز ﻣﻄﺒﺦ ﺧﺎك و ﺧﺎآﺴﺘﺮ ﺑﺮى‬

‫ور ﻧﻪاى ﻣﻨﻜﺮ ﭼﻨﻴﻦ دﺳﺖ ﺗﻬﻰ‬

‫در در ﺁن دوﺳﺖ ﭼﻮن ﭘﺎ ﻣﻰﻧﻬﻰ‬

‫اﻧﺪآﻰ ﺻﺮﻓﻪ ﺑﻜﻦ از ﺧﻮاب و ﺧﻮر‬

‫ارﻣﻐﺎن ﺑﻬﺮ ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ ﺑﺒﺮ‬

‫ﺷﻮ ﻗﻠﻴﻞ اﻟﻨﻮم ﻣﻤﺎ ﻳﻬﺠﻌﻮن‬

‫ﺑﺎش در اﺳﺤﺎر از ﻳﺴﺘﻐﻔﺮون‬

‫اﻧﺪآﻰ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﻜﻦ هﻤﭽﻮن ﺟﻨﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﺨﺸﻨﺪت ﺣﻮاس ﻧﻮر ﺑﻴﻦ‬

‫وز ﺟﻬﺎن ﭼﻮن رﺣﻢ ﺑﻴﺮون روى‬

‫از زﻣﻴﻦ در ﻋﺮﺻﻪى واﺳﻊ ﺷﻮى‬

‫ﺁن آﻪ ارض اﻟﻠﱠﻪ واﺳﻊ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﻋﺮﺻﻪاى دان آﺎﻧﺒﻴﺎ در رﻓﺘﻪاﻧﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٥٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دل ﻧﮕﺮدد ﺗﻨﮓ ز ﺁن ﻋﺮﺻﻪى ﻓﺮاخ‬

‫ﻧﺨﻞ ﺗﺮ ﺁن ﺟﺎ ﻧﮕﺮدد ﺧﺸﻚ ﺷﺎخ‬

‫ﺣﺎﻣﻠﻰ ﺗﻮ ﻣﺮ ﺣﻮاﺳﺖ را آﻨﻮن‬

‫آﻨﺪ و ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮى و ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﺤﻤﻮﻟﻰ ﻧﻪ ﺣﺎﻣﻞ وﻗﺖ ﺧﻮاب‬

‫ﻣﺎﻧﺪﮔﻰ رﻓﺖ و ﺷﺪى ﺑﻰرﻧﺞ و ﺗﺎب‬

‫ﭼﺎﺷﻨﻴﻰ دان ﺗﻮ ﺣﺎل ﺧﻮاب را‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﺤﻤﻮﻟﻰ ﺣﺎل اوﻟﻴﺎ‬

‫اوﻟﻴﺎ اﺻﺤﺎب آﻬﻔﻨﺪ اى ﻋﻨﻮد‬

‫در ﻗﻴﺎم و در ﺗﻘﻠﺐ ُه ْﻢ رﻗﻮد‬

‫ﻣﻰآﺸﺪﺷﺎن ﺑﻰﺗﻜﻠﻒ در ﻓﻌﺎل‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ ذات اﻟﻴﻤﻴﻦ ذات اﻟﺸﻤﺎل‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺁن ذات اﻟﻴﻤﻴﻦ ﻓﻌﻞ ﺣﺴﻦ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺁن ذات اﻟﺸﻤﺎل اﺷﻐﺎل ﺗﻦ‬

‫ﻣﻰرود اﻳﻦ هﺮ دو آﺎر از اﻧﺒﻴﺎ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ زﻳﻦ هﺮ دو اﻳﺸﺎن ﭼﻮن ﺻﺪا‬

‫ﮔﺮ ﺻﺪاﻳﺖ ﺑﺸﻨﻮاﻧﺪ ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫ذات آﻮﻩ از هﺮ دو ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻬﻤﺎن ﻳﻮﺳﻒ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم را آﻪ ﺁﻳﻨﻪ ﺁوردﻣﺖ ارﻣﻐﺎن‬ ‫ﺗﺎ هﺮ ﺑﺎرى آﻪ در وى ﻧﮕﺮى روى ﺧﻮب ﺧﻮد ﺑﻴﻨﻰ ﻣﺮا ﻳﺎد آﻨﻰ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ هﻴﻦ ﺑﻴﺎور ارﻣﻐﺎن‬

‫او ز ﺷﺮم اﻳﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ زد ﻓﻐﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ارﻣﻐﺎن ﺟﺴﺘﻢ ﺗﺮا‬

‫ارﻣﻐﺎﻧﻰ در ﻧﻈﺮ ﻧﺎﻣﺪ ﻣﺮا‬

‫ﺣﺒﻪاى را ﺟﺎﻧﺐ آﺎن ﭼﻮن ﺑﺮم‬

‫ﻗﻄﺮﻩاى را ﺳﻮى ﻋﻤﺎن ﭼﻮن ﺑﺮم‬

‫زﻳﺮﻩ را ﻣﻦ ﺳﻮى آﺮﻣﺎن ﺁورم‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ دل و ﺟﺎن ﺁورم‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺨﻤﻰ آﺎﻧﺪر اﻳﻦ اﻧﺒﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺣﺴﻦ ﺗﻮ آﻪ ﺁن را ﻳﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻻﻳﻖ ﺁن دﻳﺪم آﻪ ﻣﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪاى‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺁرم ﭼﻮ ﻧﻮر ﺳﻴﻨﻪاى‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ روى ﺧﻮب ﺧﻮد در ﺁن‬

‫اى ﺗﻮ ﭼﻮن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺷﻤﻊ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺁﻳﻨﻪ ﺁوردﻣﺖ اى روﺷﻨﻰ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﺑﻴﻨﻰ روى ﺧﻮد ﻳﺎدم آﻨﻰ‬

‫ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻴﺮون آﺸﻴﺪ او از ﺑﻐﻞ‬

‫ﺧﻮب را ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺸﺘﻐﻞ‬

‫ﺁﻳﻨﻪى هﺴﺘﻰ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻰ ﺑﺮ ﮔﺮ ﺗﻮ اﺑﻠﻪ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫هﺴﺘﻰ اﻧﺪر ﻧﻴﺴﺘﻰ ﺑﺘﻮان ﻧﻤﻮد‬

‫ﻣﺎل داران ﺑﺮ ﻓﻘﻴﺮ ﺁرﻧﺪ ﺟﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٥٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁﻳﻨﻪى ﺻﺎﻓﻰ ﻧﺎن ﺧﻮد ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ هﻢ ﺁﻳﻨﻪى ﺁﺗﺶ زﻧﻪ ﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻰ و ﻧﻘﺺ هﺮ ﺟﺎﻳﻰ آﻪ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﺁﻳﻨﻪى ﺧﻮﺑﻰ ﺟﻤﻠﻪى ﭘﻴﺸﻪهﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﭼﺴﺖ و دوزﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻈﻬﺮ ﻓﺮهﻨﮓ درزى ﭼﻮن ﺷﻮد‬

‫ﻧﺎﺗﺮاﺷﻴﺪﻩ هﻤﻰﺑﺎﻳﺪ ﺟﺬوع‬

‫ﺗﺎ دروﮔﺮ اﺻﻞ ﺳﺎزد ﻳﺎ ﻓﺮوع‬

‫ﺧﻮاﺟﻪى اﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪ ﺁن ﺟﺎ رود‬

‫آﻪ در ﺁن ﺟﺎ ﭘﺎى اﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫آﻰ ﺷﻮد ﭼﻮن ﻧﻴﺴﺖ رﻧﺠﻮر ﻧﺰار‬

‫ﺁن ﺟﻤﺎل ﺻﻨﻌﺖ ﻃﺐ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﺧﻮارى و دوﻧﻰ ﻣﺴﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﻼ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ آﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ آﻴﻤﻴﺎ‬

‫ﻧﻘﺼﻬﺎ ﺁﻳﻴﻨﻪى وﺻﻒ آﻤﺎل‬

‫و ﺁن ﺣﻘﺎرت ﺁﻳﻨﻪى ﻋﺰ و ﺟﻼل‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺿﺪ را ﺿﺪ آﻨﺪ ﭘﻴﺪا ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺑﺎ ﺳﺮآﻪ ﭘﺪﻳﺪ اﺳﺖ اﻧﮕﺒﻴﻦ‬

‫هﺮ آﻪ ﻧﻘﺺ ﺧﻮﻳﺶ را دﻳﺪ و ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫اﻧﺪر اﺳﺘﻜﻤﺎل ﺧﻮد دﻩ اﺳﺒﻪ ﺗﺎﺧﺖ‬

‫ز ﺁن ﻧﻤﻰﭘﺮد ﺑﻪ ﺳﻮى ذو اﻟﺠﻼل‬

‫آﺎو ﮔﻤﺎﻧﻰ ﻣﻰﺑﺮد ﺧﻮد را آﻤﺎل‬

‫ﻋﻠﺘﻰ ﺑﺪﺗﺮ ز ﭘﻨﺪار آﻤﺎل‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻧﺪر ﺟﺎن ﺗﻮ اى ذو دﻻل‬

‫از دل و از دﻳﺪﻩات ﺑﺲ ﺧﻮن رود‬

‫ﺗﺎ ز ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﻌﺠﺒﻰ ﺑﻴﺮون رود‬

‫ﻋﻠﺖ اﺑﻠﻴﺲ اﻧﺎ ﺧﻴﺮى ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫وﻳﻦ ﻣﺮض در ﻧﻔﺲ هﺮ ﻣﺨﻠﻮق هﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮد را ﺑﺲ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻴﻨﺪ او‬

‫ﺁب ﺻﺎﻓﻰ دان و ﺳﺮﮔﻴﻦ زﻳﺮ ﺟﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺸﻮراﻧﺪ ﺗﺮا در اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺁب ﺳﺮﮔﻴﻦ رﻧﮓ ﮔﺮدد در زﻣﺎن‬

‫در ﺗﮓ ﺟﻮ هﺴﺖ ﺳﺮﮔﻴﻦ اى ﻓﺘﻰ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﻮ ﺻﺎﻓﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫هﺴﺖ ﭘﻴﺮ راﻩ دان ﭘﺮ ﻓﻄﻦ‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎى ﻧﻔﺲ آﻞ را ﺟﻮى آﻦ‬

‫ﺟﻮى ﺧﻮد را آﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺎك آﺮد‬

‫ﻧﺎﻓﻊ از ﻋﻠﻢ ﺧﺪا ﺷﺪ ﻋﻠﻢ ﻣﺮد‬

‫آﻰ ﺗﺮاﺷﺪ ﺗﻴﻎ دﺳﺘﻪى ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫رو ﺑﻪ ﺟﺮاﺣﻰ ﺳﭙﺎر اﻳﻦ رﻳﺶ را‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ هﺮ رﻳﺶ ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪ ﻣﮕﺲ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻗﺒﺢ رﻳﺶ ﺧﻮﻳﺶ آﺲ‬

‫ﺁن ﻣﮕﺲ اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎ و ﺁن ﻣﺎل ﺗﻮ‬

‫رﻳﺶ ﺗﻮ ﺁن ﻇﻠﻤﺖ اﺣﻮال ﺗﻮ‬

‫ور ﻧﻬﺪ ﻣﺮهﻢ ﺑﺮ ﺁن رﻳﺶ ﺗﻮ ﭘﻴﺮ‬

‫ﺁن زﻣﺎن ﺳﺎآﻦ ﺷﻮد درد و ﻧﻔﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﭘﻨﺪارد آﻪ ﺻﺤﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ ﻣﺮهﻢ ﺑﺮ ﺁن ﺟﺎ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ ز ﻣﺮهﻢ ﺳﺮ ﻣﻜﺶ اى ﭘﺸﺖ رﻳﺶ‬

‫و ﺁن ز ﭘﺮﺗﻮ دان ﻣﺪان از اﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٥٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺮﺗﺪ ﺷﺪن آﺎﺗﺐ وﺣﻰ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁن آﻪ ﭘﺮﺗﻮ وﺣﻰ ﺑﺮ او زد ﺁن ﺁﻳﺖ را ﭘﻴﺶ از ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ و اﻟﻪ‬ ‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﻣﻦ هﻢ ﻣﺤﻞ وﺣﻴﻢ‬ ‫ﭘﻴﺶ از ﻋﺜﻤﺎن ﻳﻜﻰ ﻧﺴﺎخ ﺑﻮد‬

‫آﺎو ﺑﻪ ﻧﺴﺦ وﺣﻰ ﺟﺪى ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻰ از وﺣﻰ ﻓﺮﻣﻮدى ﺳﺒﻖ‬

‫او هﻤﺎن را واﻧﺒﺸﺘﻰ ﺑﺮ ورق‬

‫ﭘﺮﺗﻮ ﺁن وﺣﻰ ﺑﺮ وى ﺗﺎﻓﺘﻰ‬

‫او درون ﺧﻮﻳﺶ ﺣﻜﻤﺖ ﻳﺎﻓﺘﻰ‬

‫ﻋﻴﻦ ﺁن ﺣﻜﻤﺖ ﺑﻔﺮﻣﻮدى رﺳﻮل‬

‫زﻳﻦ ﻗﺪر ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪ ﺁن ﺑﻮ اﻟﻔﻀﻮل‬

‫آﺎﻧﭽﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ رﺳﻮل ﻣﺴﺘﻨﻴﺮ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا هﺴﺖ ﺁن ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﺿﻤﻴﺮ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ اﻧﺪﻳﺸﻪاش زد ﺑﺮ رﺳﻮل‬

‫ﻗﻬﺮ ﺣﻖ ﺁورد ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺶ ﻧﺰول‬

‫هﻢ ز ﻧﺴﺎﺧﻰ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ هﻢ ز دﻳﻦ‬

‫ﺷﺪ ﻋﺪوى ﻣﺼﻄﻔﻰ و دﻳﻦ ﺑﻪ آﻴﻦ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻓﺮﻣﻮد آﺎى ﮔﺒﺮ ﻋﻨﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺳﻴﻪ ﮔﺸﺘﻰ اﮔﺮ ﻧﻮر از ﺗﻮ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻳﻨﺒﻮع اﻟﻬﻰ ﺑﻮدﻳﻰ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺁب ﺳﻴﻪ ﻧﮕﺸﻮدﻳﻰ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻧﺎﻣﻮﺳﺶ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اﻳﻦ و ﺁن‬

‫ﻧﺸﻜﻨﺪ ﺑﺮ ﺑﺴﺖ اﻳﻦ او را دهﺎن‬

‫اﻧﺪرون ﻣﻰﺳﻮﺧﺘﺶ هﻢ زﻳﻦ ﺳﺒﺐ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ آﺮدن ﻣﻰﻧﻴﺎرﺳﺖ اﻳﻦ ﻋﺠﺐ‬

‫ﺁﻩ ﻣﻰآﺮد و ﻧﺒﻮدش ﺁﻩ ﺳﻮد‬

‫ﭼﻮن در ﺁﻣﺪ ﺗﻴﻎ و ﺳﺮ را در رﺑﻮد‬

‫آﺮدﻩ ﺣﻖ ﻧﺎﻣﻮس را ﺻﺪ ﻣﻦ ﺣﺪﻳﺪ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫آﺒﺮ و آﻔﺮ ﺁن ﺳﺎن ﺑﺒﺴﺖ ﺁن راﻩ را‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎرد آﺮد ﻇﺎهﺮ ﺁﻩ را‬

‫ﮔﻔﺖ اﻏﻼﻻ ﻓﻬﻢ ﺑﻪ ﻣﻘﻤﺤﻮن‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺁن اﻏﻼل ﺑﺮ ﻣﺎ از ﺑﺮون‬

‫ﺧﻠﻔﻬﻢ ﺳﺪا ﻓﺄﻏﺸﻴﻨﺎهﻢ‬

‫ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﺪ ﺑﻨﺪ را ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ او‬

‫رﻧﮓ ﺻﺤﺮا دارد ﺁن ﺳﺪى آﻪ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫او ﻧﻤﻰداﻧﺪ آﻪ ﺁن ﺳﺪ ﻗﻀﺎﺳﺖ‬

‫ﺷﺎهﺪ ﺗﻮ ﺳﺪ روى ﺷﺎهﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮﺷﺪ ﺗﻮ ﺳﺪ ﮔﻔﺖ ﻣﺮﺷﺪ اﺳﺖ‬

‫اى ﺑﺴﺎ آﻔﺎر را ﺳﻮداى دﻳﻦ‬

‫ﺑﻨﺪﺷﺎن ﻧﺎﻣﻮس و آﺒﺮ ﺁن و اﻳﻦ‬

‫ﺑﻨﺪ ﭘﻨﻬﺎن ﻟﻴﻚ از ﺁهﻦ ﺑﺘﺮ‬

‫ﺑﻨﺪ ﺁهﻦ را آﻨﺪ ﭘﺎرﻩ ﺗﺒﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٥٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻨﺪ ﺁهﻦ را ﺗﻮان آﺮدن ﺟﺪا‬

‫ﺑﻨﺪ ﻏﻴﺒﻰ را ﻧﺪاﻧﺪ آﺲ دوا‬

‫ﻣﺮد را زﻧﺒﻮر اﮔﺮ ﻧﻴﺸﻰ زﻧﺪ‬

‫ﻃﺒﻊ او ﺁن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮ دﻓﻌﻰ ﺗﻨﺪ‬

‫زﺧﻢ ﻧﻴﺶ اﻣﺎ ﭼﻮ از هﺴﺘﻰ ﺗﺴﺖ‬

‫ﻏﻢ ﻗﻮى ﺑﺎﺷﺪ ﻧﮕﺮدد درد ﺳﺴﺖ‬

‫ﺷﺮح اﻳﻦ از ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ آﻪ ﻧﻮﻣﻴﺪى دهﺪ‬

‫ﻧﻰ ﻣﺸﻮ ﻧﻮﻣﻴﺪ و ﺧﻮد را ﺷﺎد آﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن ﻓﺮﻳﺎدرس ﻓﺮﻳﺎد آﻦ‬

‫آﺎى ﻣﺤﺐ ﻋﻔﻮ از ﻣﺎ ﻋﻔﻮ آﻦ‬

‫اى ﻃﺒﻴﺐ رﻧﺞ ﻧﺎﺳﻮر آﻬﻦ‬

‫ﻋﻜﺲ ﺣﻜﻤﺖ ﺁن ﺷﻘﻰ را ﻳﺎوﻩ آﺮد‬

‫ﺧﻮد ﻣﺒﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻧﻴﺎرد از ﺗﻮ ﮔﺮد‬

‫اى ﺑﺮادر ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﻜﻤﺖ ﺟﺎرﻳﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺁن ز اﺑﺪال اﺳﺖ و ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﺎرﻳﻪ ﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻮرى ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺁن ز هﻤﺴﺎﻳﻪى ﻣﻨﻮر ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺷﻜﺮ آﻦ ﻏﺮﻩ ﻣﺸﻮ ﺑﻴﻨﻰ ﻣﻜﻦ‬

‫ﮔﻮش دار و هﻴﭻ ﺧﻮد ﺑﻴﻨﻰ ﻣﻜﻦ‬

‫ﺻﺪ درﻳﻎ و درد آﺎﻳﻦ ﻋﺎرﻳﺘﻰ‬

‫اﻣﺘﺎن را دور آﺮد از اﻣﺘﻰ‬

‫ﻣﻦ ﻏﻼم ﺁن آﻪ او در هﺮ رﺑﺎط‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را واﺻﻞ ﻧﺪاﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﻤﺎط‬

‫ﺑﺲ رﺑﺎﻃﻰ آﻪ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺗﺮك آﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﻜﻦ در رﺳﺪ ﻳﻚ روز ﻣﺮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁهﻦ ﺳﺮخ ﺷﺪ او ﺳﺮخ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ ﻋﺎرﻳﺖ ﺁﺗﺶ زﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺷﻮد ﭘﺮ ﻧﻮر روزن ﻳﺎ ﺳﺮا‬

‫ﺗﻮ ﻣﺪان روﺷﻦ ﻣﮕﺮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را‬

‫هﺮ در و دﻳﻮار ﮔﻮﻳﺪ روﺷﻨﻢ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ ﻏﻴﺮى ﻧﺪارم اﻳﻦ ﻣﻨﻢ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺁﻓﺘﺎب اى ﻧﺎرﺷﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻦ ﻏﺎرب ﺷﻮم ﺁﻳﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺳﺒﺰﻩهﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎ ﺳﺒﺰ از ﺧﻮدﻳﻢ‬

‫ﺷﺎد و ﺧﻨﺪاﻧﻴﻢ و ﺑﺲ زﻳﺒﺎ ﺧﺪﻳﻢ‬

‫ﻓﺼﻞ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﮕﻮﻳﺪ اى اﻣﻢ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻴﻨﻴﺪ ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﮕﺬرم‬

‫ﺗﻦ هﻤﻰﻧﺎزد ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ و ﺟﻤﺎل‬

‫روح ﭘﻨﻬﺎن آﺮدﻩ ﻓﺮ و ﭘﺮ و ﺑﺎل‬

‫ﮔﻮﻳﺪش اى ﻣﺰﺑﻠﻪ ﺗﻮ آﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﻳﻚ دو روز از ﭘﺮﺗﻮ ﻣﻦ زﻳﺴﺘﻰ‬

‫ﻏﻨﺞ و ﻧﺎزت ﻣﻰﻧﮕﻨﺠﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺎش ﺗﺎ آﻪ ﻣﻦ ﺷﻮم از ﺗﻮ ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮمداراﻧﺖ ﺗﺮا ﮔﻮرى آﻨﻨﺪ‬

‫ﻃﻌﻤﻪى ﻣﻮران و ﻣﺎراﻧﺖ آﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﻴﻨﻰ از ﮔﻨﺪ ﺗﻮ ﮔﻴﺮد ﺁن آﺴﻰ‬

‫آﺎو ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ هﻤﻰﻣﺮدى ﺑﺴﻰ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ روح اﺳﺖ ﻧﻄﻖ و ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش‬

‫ﭘﺮﺗﻮ ﺁﺗﺶ ﺑﻮد در ﺁب ﺟﻮش‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٥٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﭘﺮﺗﻮ ﺟﺎن ﺑﺮ ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ اﺑﺪال ﺑﺮ ﺟﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺟﺎن ﭼﻮن واآﺸﺪ ﭘﺎ را ز ﺟﺎن‬

‫ﺟﺎن ﭼﻨﺎن ﮔﺮدد آﻪ ﺑﻰﺟﺎن ﺗﻦ ﺑﺪان‬

‫ﺳﺮ از ﺁن رو ﻣﻰﻧﻬﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﮔﻮاﻩ ﻣﻦ ﺑﻮد در روز دﻳﻦ‬

‫ﻳﻮم دﻳﻦ آﻪ زﻟﺰﻟﺖ زﻟﺰاﻟﻬﺎ‬

‫اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻮاﻩ ﺣﺎﻟﻬﺎ‬

‫آﺎو ﺗﺤﺪث ﺟﻬﺮة أﺧﺒﺎرهﺎ‬

‫در ﺳﺨﻦ ﺁﻳﺪ زﻣﻴﻦ و ﺧﺎرﻩهﺎ‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻰ ﻣﻨﻜﺮ ﺷﻮد در ﻓﻜﺮ و ﻇﻦ‬

‫ﮔﻮ ﺑﺮو ﺳﺮ را ﺑﺮ ﺁن دﻳﻮار زن‬

‫ﻧﻄﻖ ﺁب و ﻧﻄﻖ ﺧﺎك و ﻧﻄﻖ ﮔﻞ‬

‫هﺴﺖ ﻣﺤﺴﻮس ﺣﻮاس اهﻞ دل‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻰ آﺎو ﻣﻨﻜﺮ ﺣﻨﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫از ﺣﻮاس اوﻟﻴﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ او آﻪ ﭘﺮﺗﻮ ﺳﻮداى ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﺲ ﺧﻴﺎﻻت ﺁورد در راى ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻜﺲ ﺁن ﻓﺴﺎد و آﻔﺮ او‬

‫اﻳﻦ ﺧﻴﺎل ﻣﻨﻜﺮى را زد ﺑﺮ او‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻰ ﻣﺮ دﻳﻮ را ﻣﻨﻜﺮ ﺷﻮد‬

‫در هﻤﺎن دم ﺳﺨﺮﻩى دﻳﻮى ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪﻳﺪى دﻳﻮ را ﺧﻮد را ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺑﻰﺟﻨﻮن ﻧﺒﻮد آﺒﻮدى ﺑﺮ ﺟﺒﻴﻦ‬

‫هﺮ آﻪ را در دل ﺷﻚ و ﭘﻴﭽﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫در ﺟﻬﺎن او ﻓﻠﺴﻔﻰ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ اﻋﺘﻘﺎد و ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻩ‬

‫ﺁن رگ ﻓﻠﺴﻒ آﻨﺪ روﻳﺶ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫اﻟﺤﺬر اى ﻣﻮﻣﻨﺎن آﺎن در ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫در ﺷﻤﺎ ﺑﺲ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻰﻣﻨﺘﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ هﻔﺘﺎد و دو ﻣﻠﺖ در ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫وﻩ آﻪ روزى ﺁن ﺑﺮ ﺁرد از ﺗﻮ دﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ او را ﺑﺮگ ﺁن اﻳﻤﺎن ﺑﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﺮگ از ﺑﻴﻢ اﻳﻦ ﻟﺮزان ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ ﺑﻠﻴﺲ و دﻳﻮ از ﺁن ﺧﻨﺪﻳﺪﻩاى‬

‫آﻪ ﺗﻮ ﺧﻮد را ﻧﻴﻚ ﻣﺮدم دﻳﺪﻩاى‬

‫ﭼﻮن آﻨﺪ ﺟﺎن ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﭼﻨﺪ وا وﻳﻼ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ز اهﻞ دﻳﻦ‬

‫ﺑﺮ دآﺎن هﺮ زرﻧﻤﺎ ﺧﻨﺪان ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ز ﺁﻧﻜﻪ ﺳﻨﮓ اﻣﺘﺤﺎن ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﭘﺮدﻩ اى ﺳﺘﺎر از ﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﮕﻴﺮ‬

‫ﺑﺎش اﻧﺪر اﻣﺘﺤﺎن ﻣﺎ ﻣﺠﻴﺮ‬

‫ﻗﻠﺐ ﭘﻬﻠﻮ ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺎ زر ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫اﻧﺘﻈﺎر روز ﻣﻰدارد ذهﺐ‬

‫ﺑﺎ زﺑﺎن ﺣﺎل زر ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﺑﺎش‬

‫اى ﻣﺰور ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ روز ﻓﺎش‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺳﺎل اﺑﻠﻴﺲ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﺑﻮد ز اﺑﺪال و اﻣﻴﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ‬

‫ﭘﻨﺠﻪ زد ﺑﺎ ﺁدم از ﻧﺎزى آﻪ داﺷﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ رﺳﻮا هﻤﭽﻮ ﺳﺮﮔﻴﻦ وﻗﺖ ﭼﺎﺷﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٥٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﻋﺎ آﺮدن ﺑﻠﻌﻢ ﺑﺎﻋﻮر آﻪ ﻣﻮﺳﻰ و ﻗﻮﻣﺶ را از اﻳﻦ ﺷﻬﺮ آﻪ ﺣﺼﺎر دادﻩاﻧﺪ ﺑﻰﻣﺮاد ﺑﺎز ﮔﺮدان‬ ‫ﺑﻠﻌﻢ ﺑﺎﻋﻮر را ﺧﻠﻖ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺳﻐﺒﻪ ﺷﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻴﺴﺎى زﻣﺎن‬

‫ﺳﺠﺪﻩ ﻧﺎوردﻧﺪ آﺲ را دون او‬

‫ﺻﺤﺖ رﻧﺠﻮر ﺑﻮد اﻓﺴﻮن او‬

‫ﭘﻨﺠﻪ زد ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻰ از آﺒﺮ و آﻤﺎل‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﺷﺪ آﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺳﺘﻰ ﺗﻮ ﺣﺎل‬

‫ﺻﺪ هﺰار اﺑﻠﻴﺲ و ﺑﻠﻌﻢ در ﺟﻬﺎن‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻮدﻩ ﺳﺖ ﭘﻴﺪا و ﻧﻬﺎن‬

‫اﻳﻦ دو را ﻣﺸﻬﻮر ﮔﺮداﻧﻴﺪ اﻟﻪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ دو ﺑﺮ ﺑﺎﻗﻰ ﮔﻮاﻩ‬

‫اﻳﻦ دو دزد ﺁوﻳﺨﺖ از دار ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ور ﻧﻪ اﻧﺪر ﻗﻬﺮ ﺑﺲ دزدان ﺑﺪﻧﺪ‬

‫اﻳﻦ دو را ﭘﺮﭼﻢ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﻬﺮ ﺑﺮد‬

‫آﺸﺘﮕﺎن ﻗﻬﺮ را ﻧﺘﻮان ﺷﻤﺮد‬

‫ﻧﺎزﻧﻴﻨﻰ ﺗﻮ وﻟﻰ در ﺣﺪ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﷲ ﭘﺎ ﻣﻨﻪ از ﺣﺪ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮔﺮ زﻧﻰ ﺑﺮ ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﺗﺮ از ﺧﻮدت‬

‫در ﺗﮓ هﻔﺘﻢ زﻣﻴﻦ زﻳﺮ ﺁردت‬

‫ﻗﺼﻪى ﻋﺎد و ﺛﻤﻮد از ﺑﻬﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ آﺎﻧﺒﻴﺎ را ﻧﺎزآﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺸﺎن ﺧﺴﻒ و ﻗﺬف و ﺻﺎﻋﻘﻪ‬

‫ﺷﺪ ﺑﻴﺎن ﻋﺰ ﻧﻔﺲ ﻧﺎﻃﻘﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻴﻮان را ﭘﻰ اﻧﺴﺎن ﺑﻜﺶ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﻧﺴﺎن را ﺑﻜﺶ از ﺑﻬﺮ هﺶ‬

‫هﺶ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻘﻞ آﻞ هﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫هﻮش ﺟﺰوى هﺶ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻴﻮاﻧﺎت وﺣﺸﻰ ز ﺁدﻣﻰ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ از ﺣﻴﻮان اﻧﺴﻰ در آﻤﻰ‬

‫ﺧﻮن ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻠﻖ را ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺒﻴﻞ‬

‫ز اﻧﻜﻪ وﺣﺸﻰاﻧﺪ از ﻋﻘﻞ ﺟﻠﻴﻞ‬

‫ﻋﺰت وﺣﺸﻰ ﺑﺪﻳﻦ اﻓﺘﺎد ﭘﺴﺖ‬

‫آﻪ ﻣﺮ اﻧﺴﺎن را ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﻋﺰت ﺑﺎﺷﺪت اى ﻧﺎدرﻩ‬

‫ﺣ ُﻤ ٌﺮ ﻣﺴﺘﻨﻔﺮة‬ ‫ﭼﻮن ﺷﺪى ﺗﻮ ُ‬

‫ﺧﺮ ﻧﺸﺎﻳﺪ آﺸﺖ از ﺑﻬﺮ ﺻﻼح‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد وﺣﺸﻰ ﺷﻮد ﺧﻮﻧﺶ ﻣﺒﺎح‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﺮ را داﻧﺶ زاﺟﺮ ﻧﺒﻮد‬

‫هﻴﭻ ﻣﻌﺬورش ﻧﻤﻰدارد ودود‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ وﺣﺸﻰ ﺷﺪ از ﺁن دم ﺁدﻣﻰ‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﻣﻌﺬور اى ﻳﺎر ﺳﻤﻰ‬

‫ﻻﺟﺮم آﻔﺎر را ﺷﺪ ﺧﻮن ﻣﺒﺎح‬

‫هﻤﭽﻮ وﺣﺸﻰ ﭘﻴﺶ ﻧﺸﺎب و رﻣﺎح‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٥٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻔﺖ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺒﻴﻞ‬

‫ز ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻰﻋﻘﻠﻨﺪ و ﻣﺮدود و ذﻟﻴﻞ‬

‫ﺑﺎز ﻋﻘﻠﻰ آﺎو رﻣﺪ از ﻋﻘﻞ ﻋﻘﻞ‬

‫آﺮد از ﻋﻘﻠﻰ ﺑﻪ ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﻧﻘﻞ‬

‫اﻋﺘﻤﺎد آﺮدن هﺎروت و ﻣﺎروت ﺑﺮ ﻋﺼﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ و ﺁﻣﻴﺰى اهﻞ دﻧﻴﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻦ و در ﻓﺘﻨﻪ اﻓﺘﺎدن‬ ‫هﻤﭽﻮ هﺎروت و ﭼﻮ ﻣﺎروت ﺷﻬﻴﺮ‬

‫از ﺑﻄﺮ ﺧﻮردﻧﺪ زهﺮ ﺁﻟﻮد ﺗﻴﺮ‬

‫اﻋﺘﻤﺎدى ﺑﻮدﺷﺎن ﺑﺮ ﻗﺪس ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﺷﻴﺮ اﻋﺘﻤﺎد ﮔﺎوﻣﻴﺶ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ او ﺑﺎ ﺷﺎخ ﺻﺪ ﭼﺎرﻩ آﻨﺪ‬

‫ﺷﺎخ ﺷﺎﺧﺶ ﺷﻴﺮ ﻧﺮ ﭘﺎرﻩ آﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺷﻮد ﭘﺮ ﺷﺎخ هﻤﭽﻮن ﺧﺎر ﭘﺸﺖ‬

‫ﺷﻴﺮ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺎو را ﻧﺎﭼﺎر آﺸﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺻﺮﺻﺮ ﺑﺲ درﺧﺘﺎن ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ﮔﻴﺎﻩ ﺗﺮ وى اﺣﺴﺎن ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺿﻌﻴﻔﻰ ﮔﻴﺎﻩ ﺁن ﺑﺎد ﺗﻨﺪ‬

‫رﺣﻢ آﺮد اى دل ﺗﻮ از ﻗﻮت ﻣﻠﻨﺪ‬

‫ﺗﻴﺸﻪ را ز اﻧﺒﻮهﻰ ﺷﺎخ درﺧﺖ‬

‫آﻰ هﺮاس ﺁﻳﺪ ﺑﺒﺮد ﻟﺨﺖ ﻟﺨﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺮ ﺑﺮﮔﻰ ﻧﻜﻮﺑﺪ ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﺑﺮ ﻧﻴﺸﻰ ﻧﻜﻮﺑﺪ ﻧﻴﺶ را‬

‫ﺷﻌﻠﻪ را ز اﻧﺒﻮهﻰ هﻴﺰم ﭼﻪ ﻏﻢ‬

‫آﻰ رﻣﺪ ﻗﺼﺎب از ﺧﻴﻞ ﻏﻨﻢ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻌﻨﻰ ﭼﻴﺴﺖ ﺻﻮرت ﺑﺲ زﺑﻮن‬

‫ﭼﺮخ را ﻣﻌﻨﻴﺶ ﻣﻰدارد ﻧﮕﻮن‬

‫ﺗﻮ ﻗﻴﺎس از ﭼﺮخ دوﻻﺑﻰ ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﮔﺮدﺷﺶ از آﻴﺴﺖ از ﻋﻘﻞ ﻣﺸﻴﺮ‬

‫ﮔﺮدش اﻳﻦ ﻗﺎﻟﺐ هﻤﭽﻮن ﺳﭙﺮ‬

‫هﺴﺖ از روح ﻣﺴﺘﺮ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﮔﺮدش اﻳﻦ ﺑﺎد از ﻣﻌﻨﻰ اوﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﭼﺮﺧﻰ آﺎن اﺳﻴﺮ ﺁب ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺟﺮ و ﻣﺪ و دﺧﻞ و ﺧﺮج اﻳﻦ ﻧﻔﺲ‬

‫از آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺰ ز ﺟﺎن ﭘﺮ هﻮس‬

‫ﮔﺎﻩ ﺟﻴﻤﺶ ﻣﻰآﻨﺪ ﮔﻪ ﺣﺎ و دال‬

‫ﮔﺎﻩ ﺻﻠﺤﺶ ﻣﻰآﻨﺪ ﮔﺎهﻰ ﺟﺪال‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ اﻳﻦ ﺑﺎد را ﻳﺰدان ﻣﺎ‬

‫آﺮدﻩ ﺑﺪ ﺑﺮ ﻋﺎد هﻤﭽﻮن اژدهﺎ‬

‫ﺑﺎز هﻢ ﺁن ﺑﺎد را ﺑﺮ ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫آﺮدﻩ ﺑﺪ ﺻﻠﺢ و ﻣﺮاﻋﺎت و اﻣﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ اﻟﻤﻌﻨﻰ هﻮ اﻟﻠﱠﻪ ﺷﻴﺦ دﻳﻦ‬

‫ﺑﺤﺮ ﻣﻌﻨﻴﻬﺎى رب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﻃﺒﺎق زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﺎﺷﺎآﻰ در ﺁن ﺑﺤﺮ روان‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٦٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻤﻠﻪهﺎ و رﻗﺺ ﺧﺎﺷﺎك اﻧﺪر ﺁب‬

‫هﻢ ز ﺁب ﺁﻣﺪ ﺑﻪ وﻗﺖ اﺿﻄﺮاب‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺳﺎآﻦ ﺧﻮاهﺪش آﺮد از ﻣﺮا‬

‫ﺳﻮى ﺳﺎﺣﻞ اﻓﻜﻨﺪ ﺧﺎﺷﺎك را‬

‫ﭼﻮن آﺸﺪ از ﺳﺎﺣﻠﺶ در ﻣﻮج ﮔﺎﻩ‬

‫ﺁن آﻨﺪ ﺑﺎ او آﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺎ ﮔﻴﺎﻩ‬

‫اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺁﺧﺮ ﻧﺪارد ﺑﺎز ران‬

‫ﺟﺎﻧﺐ هﺎروت و ﻣﺎروت اى ﺟﻮان‬

‫ﺑﺎﻗﻰ ﻗﺼﻪى هﺎروت و ﻣﺎروت و ﻧﻜﺎل و ﻋﻘﻮﺑﺖ اﻳﺸﺎن هﻢ در دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ‬ ‫ﭼﻮن ﮔﻨﺎﻩ و ﻓﺴﻖ ﺧﻠﻘﺎن ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﻰﺷﺪى ﺑﺮ هﺮ دو روﺷﻦ ﺁن زﻣﺎن‬

‫دﺳﺖﺧﺎﻳﻴﺪن ﮔﺮﻓﺘﻨﺪى ز ﺧﺸﻢ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻋﻴﺐ ﺧﻮد ﻧﺪﻳﺪﻧﺪى ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ در ﺁﻳﻴﻨﻪ دﻳﺪ ﺁن زﺷﺖ ﻣﺮد‬

‫رو ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ از ﺁن و ﺧﺸﻢ آﺮد‬

‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﻦ ﭼﻮن از آﺴﻰ ﺟﺮﻣﻰ ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ در وى ز دوزخ ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺣﻤﻴﺖ دﻳﻦ ﺧﻮاﻧﺪ او ﺁن آﺒﺮ را‬

‫ﻧﻨﮕﺮد در ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻔﺲ ﮔﺒﺮ را‬

‫ﺣﻤﻴﺖ دﻳﻦ را ﻧﺸﺎﻧﻰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫آﻪ از ﺁن ﺁﺗﺶ ﺟﻬﺎﻧﻰ اﺧﻀﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻘﺸﺎن ﮔﺮ ﺷﻤﺎ روﺷﺎنﮔﺮﻳﺪ‬

‫در ﺳﻴﻪ آﺎران ﻣﻐﻔﻞ ﻣﻨﮕﺮﻳﺪ‬

‫ﺷﻜﺮ ﮔﻮﻳﻴﺪ اى ﺳﭙﺎﻩ و ﭼﺎآﺮان‬

‫رﺳﺘﻪاﻳﺪ از ﺷﻬﻮت و از ﭼﺎك ران‬

‫ﮔﺮ از ﺁن ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻬﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ‬

‫ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را ﺑﻴﺶ ﻧﭙﺬﻳﺮد ﺳﻤﺎ‬

‫ﻋﺼﻤﺘﻰ آﻪ ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را در ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ز ﻋﻜﺲ ﻋﺼﻤﺖ و ﺣﻔﻆ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ز ﻣﻦ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻧﺰ ﺧﻮد هﻴﻦ و هﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﭽﺮﺑﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ دﻳﻮ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ آﺎﺗﺐ وﺣﻰ رﺳﻮل‬

‫دﻳﺪ ﺣﻜﻤﺖ در ﺧﻮد و ﻧﻮر اﺻﻮل‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را هﻢ ﺻﻮت ﻣﺮﻏﺎن ﺧﺪا‬

‫ﻣﻰﺷﻤﺮد ﺁن ﺑﺪ ﺻﻔﻴﺮى ﭼﻮن ﺻﺪا‬

‫ﻟﺤﻦ ﻣﺮﻏﺎن را اﮔﺮ واﺻﻒ ﺷﻮى‬

‫ﺑﺮ ﻣﺮاد ﻣﺮغ آﻰ واﻗﻒ ﺷﻮى‬

‫ﮔﺮ ﺑﻴﺎﻣﻮزى ﺻﻔﻴﺮ ﺑﻠﺒﻠﻰ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﻰ آﺎو ﭼﻪ دارد ﺑﺎ ﮔﻠﻰ‬

‫ور ﺑﺪاﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن هﻢ از ﮔﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن ز ﻟﺐ ﺟﻨﺒﺎن ﮔﻤﺎﻧﻬﺎى آﺮان‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٦١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻪ ﻋﻴﺎدت رﻓﺘﻦ آﺮ ﺑﺮ هﻤﺴﺎﻳﻪى رﻧﺠﻮر ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ﺁن آﺮى را ﮔﻔﺖ اﻓﺰون ﻣﺎﻳﻪاى‬

‫آﻪ ﺗﺮا رﻧﺠﻮر ﺷﺪ هﻤﺴﺎﻳﻪاى‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد آﺮ آﻪ ﺑﺎ ﮔﻮش ﮔﺮان‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ درﻳﺎﺑﻢ ز ﮔﻔﺖ ﺁن ﺟﻮان‬

‫ﺧﺎﺻﻪ رﻧﺠﻮر و ﺿﻌﻴﻒ ﺁواز ﺷﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺎﻳﺪ رﻓﺖ ﺁن ﺟﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻢ آﺎن ﻟﺒﺶ ﺟﻨﺒﺎن ﺷﻮد‬

‫ﻣﻦ ﻗﻴﺎﺳﻰ ﮔﻴﺮم ﺁن را هﻢ ز ﺧﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﻮﻧﻰ اى ﻣﺤﻨﺖ آﺸﻢ‬

‫او ﺑﺨﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ ﻧﻴﻜﻢ ﻳﺎ ﺧﻮﺷﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺷﻜﺮ ﭼﻪ ﺧﻮردى اﺑﺎ‬

‫او ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺷﺮﺑﺘﻰ ﻳﺎ ﻣﺎﺷﺒﺎ‬

‫ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺻﺤﻪ ﻧﻮﺷﺖ آﻴﺴﺖ ﺁن‬

‫از ﻃﺒﻴﺒﺎن ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﺪ ﻓﻼن‬

‫ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﺲ ﻣﺒﺎرك ﭘﺎﺳﺖ او‬

‫ﭼﻮن آﻪ او ﺁﻣﺪ ﺷﻮد آﺎرت ﻧﻜﻮ‬

‫ﭘﺎى او را ﺁزﻣﻮدﺳﺘﻴﻢ ﻣﺎ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺷﺪ ﻣﻰﺷﻮد ﺣﺎﺟﺖ روا‬

‫اﻳﻦ ﺟﻮاﺑﺎت ﻗﻴﺎﺳﻰ راﺳﺖ آﺮد‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن رﻧﺠﻮر ﺷﺪ ﺁن ﻧﻴﻚ ﻣﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮﻧﻰ ﮔﻔﺖ ﻣﺮدم ﮔﻔﺖ ﺷﻜﺮ‬

‫ﺷﺪ از اﻳﻦ رﻧﺠﻮر ﭘﺮ ﺁزار و ﻧﻜﺮ‬

‫آﻴﻦ ﭼﻪ ﺷﻜﺮ اﺳﺖ او ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺪ اﺳﺖ‬

‫آﺮ ﻗﻴﺎﺳﻰ آﺮد و ﺁن آﮋ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﺶ ﭼﻪ ﺧﻮردى ﮔﻔﺖ زهﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻮﺷﺖ ﺑﺎد اﻓﺰون ﮔﺸﺖ ﻗﻬﺮ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺖ از ﻃﺒﻴﺒﺎن آﻴﺴﺖ او‬

‫آﺎو هﻤﻰﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﭼﺎرﻩ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﺮو‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﺲ ﻣﺒﺎرك ﺷﺎد ﺷﻮ‬

‫آﺮ ﺑﺮون ﺁﻣﺪ ﺑﮕﻔﺖ او ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫ﺷﻜﺮ آﺶ آﺮدم ﻣﺮاﻋﺎت اﻳﻦ زﻣﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ رﻧﺠﻮر اﻳﻦ ﻋﺪوى ﺟﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻴﻢ آﺎو آﺎن ﺟﻔﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ رﻧﺠﻮر ﺟﻮﻳﺎن ﺻﺪ ﺳﻘﻂ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﭘﻴﻐﺎﻣﺶ آﻨﺪ از هﺮ ﻧﻤﻂ‬

‫ﭼﻮن آﺴﻰ آﺎو ﺧﻮردﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺁش ﺑﺪ‬

‫ﻣﻰﺑﺸﻮراﻧﺪ دﻟﺶ ﺗﺎ ﻗﻰ آﻨﺪ‬

‫آﻈﻢ ﻏﻴﻆ اﻳﻦ اﺳﺖ ﺁن را ﻗﻰ ﻣﻜﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﻰ در ﺟﺰا ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻮدش ﺻﺒﺮ ﻣﻰﭘﻴﭽﻴﺪ او‬

‫آﺎﻳﻦ ﺳﮓ زن روﺳﭙﻰ ﺣﻴﺰ آﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮﻳﺰم ﺑﺮ وى ﺁن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫آﺎن زﻣﺎن ﺷﻴﺮ ﺿﻤﻴﺮم ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٦٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﻋﻴﺎدت ﺑﻬﺮ دل ﺁراﻣﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻋﻴﺎدت ﻧﻴﺴﺖ دﺷﻤﻦ آﺎﻣﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ دﺷﻤﻦ ﺧﻮد را ﻧﺰار‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻴﺮد ﺧﺎﻃﺮ زﺷﺘﺶ ﻗﺮار‬

‫ﺑﺲ آﺴﺎن آﺎﻳﺸﺎن ز ﻃﺎﻋﺖ ﮔﻤﺮﻩاﻧﺪ‬

‫دل ﺑﻪ رﺿﻮان و ﺛﻮاب ﺁن دهﻨﺪ‬

‫ﺧﻮد ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻔﻰ‬

‫ﺑﺲ آﺪر آﺎن را ﺗﻮ ﭘﻨﺪارى ﺻﻔﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن آﺮ آﻪ هﻤﻰﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫آﻮ ﻧﻜﻮﻳﻰ آﺮد و ﺁن ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ﺟﺴﺖ‬

‫او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﻮش آﻪ ﺧﺪﻣﺖ آﺮدﻩام‬

‫ﺣﻖ هﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁوردﻩام‬

‫ﺑﻬﺮ ﺧﻮد او ﺁﺗﺸﻰ اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫در دل رﻧﺠﻮر و ﺧﻮد را ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﺗﻘﻮا اﻟﻨﺎر اﻟﺘﻲ أوﻗﺪﺗﻢ‬

‫إﻧﻜﻢ ﻓﻲ اﻟﻤﻌﺼﻴﺔ ازددﺗﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺻﺎﺣﺐ رﻳﺎ‬

‫ﺻﻞ إﻧﻚ ﻟﻢ ﺗﺼﻞ ﻳﺎ ﻓﺘﻰ‬

‫از ﺑﺮاى ﭼﺎرﻩى اﻳﻦ ﺧﻮﻓﻬﺎ‬

‫ﺁﻣﺪ اﻧﺪر هﺮ ﻧﻤﺎزى اهﺪﻧﺎ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻧﻤﺎزم را ﻣﻴﺎﻣﻴﺰ اى ﺧﺪا‬

‫ﺑﺎ ﻧﻤﺎز ﺿﺎﻟﻴﻦ و اهﻞ رﻳﺎ‬

‫از ﻗﻴﺎﺳﻰ آﻪ ﺑﻜﺮد ﺁن آﺮ ﮔﺰﻳﻦ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ دﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺪ ﺑﺪﻳﻦ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ اى ﺧﻮاﺟﻪ ﻗﻴﺎس ﺣﺲ دون‬

‫اﻧﺪر ﺁن وﺣﻴﻰ آﻪ هﺴﺖ از ﺣﺪ ﻓﺰون‬

‫ﮔﻮش ﺣﺲ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﺮف ار در ﺧﻮر اﺳﺖ‬

‫دان آﻪ ﮔﻮش ﻏﻴﺐ ﮔﻴﺮ ﺗﻮ آﺮ اﺳﺖ‬

‫اول آﺴﻰ آﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻠﻪى ﻧﺺ ﻗﻴﺎس ﺁورد اﺑﻠﻴﺲ ﺑﻮد‬ ‫اول ﺁن آﺲ آﺎﻳﻦ ﻗﻴﺎﺳﻜﻬﺎ ﻧﻤﻮد‬

‫ﭘﻴﺶ اﻧﻮار ﺧﺪا اﺑﻠﻴﺲ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎر از ﺧﺎك ﺑﻰﺷﻚ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ز ﻧﺎر و او ز ﺧﺎك اآﺪر اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻗﻴﺎس ﻓﺮع ﺑﺮ اﺻﻠﺶ آﻨﻴﻢ‬

‫او ز ﻇﻠﻤﺖ ﻣﺎ ز ﻧﻮر روﺷﻨﻴﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﻧﻰ ﺑﻞ آﻪ ﻻ اﻧﺴﺎب ﺷﺪ‬

‫زهﺪ و ﺗﻘﻮى ﻓﻀﻞ را ﻣﺤﺮاب ﺷﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻪ ﻣﻴﺮاث ﺟﻬﺎن ﻓﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎﺑﺶ ﺑﻴﺎﺑﻰ ﺟﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ ﻣﻴﺮاﺛﻬﺎى اﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‬

‫وارث اﻳﻦ ﺟﺎﻧﻬﺎى اﺗﻘﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﻮر ﺁن ﺑﻮ ﺟﻬﻞ ﺷﺪ ﻣﻮﻣﻦ ﻋﻴﺎن‬

‫ﭘﻮر ﺁن ﻧﻮح ﻧﺒﻰ از ﮔﻤﺮهﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٦٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫زادﻩى ﺧﺎآﻰ ﻣﻨﻮر ﺷﺪ ﭼﻮ ﻣﺎﻩ‬

‫زادﻩى ﺁﺗﺶ ﺗﻮﻳﻰ رو رو ﺳﻴﺎﻩ‬

‫اﻳﻦ ﻗﻴﺎﺳﺎت و ﺗﺤﺮى روز اﺑﺮ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ ﻣﺮ ﻗﺒﻠﻪ را آﺮدﻩ ﺳﺖ ﺣﺒﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺎ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و آﻌﺒﻪ ﭘﻴﺶ رو‬

‫اﻳﻦ ﻗﻴﺎس و اﻳﻦ ﺗﺤﺮى را ﻣﺠﻮ‬

‫آﻌﺒﻪ ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﻣﻜﻦ رو زو ﻣﺘﺎب‬

‫از ﻗﻴﺎس اﻟﻠﱠﻪ أﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﭼﻮن ﺻﻔﻴﺮى ﺑﺸﻨﻮى از ﻣﺮغ ﺣﻖ‬

‫ﻇﺎهﺮش را ﻳﺎد ﮔﻴﺮى ﭼﻮن ﺳﺒﻖ‬

‫واﻧﮕﻬﻰ از ﺧﻮد ﻗﻴﺎﺳﺎﺗﻰ آﻨﻰ‬

‫ﻣﺮ ﺧﻴﺎل ﻣﺤﺾ را ذاﺗﻰ آﻨﻰ‬

‫اﺻﻄﻼﺣﺎﺗﻰ اﺳﺖ ﻣﺮ اﺑﺪال را‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ز ﺁن ﺧﺒﺮ اﻗﻮال را‬

‫ﻣﻨﻄﻖ اﻟﻄﻴﺮى ﺑﻪ ﺻﻮت ﺁﻣﻮﺧﺘﻰ‬

‫ﺻﺪ ﻗﻴﺎس و ﺻﺪ هﻮس اﻓﺮوﺧﺘﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن رﻧﺠﻮر دﻟﻬﺎ از ﺗﻮ ﺧﺴﺖ‬

‫آﺮ ﺑﻪ ﭘﻨﺪار اﺻﺎﺑﺖ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺴﺖ‬

‫آﺎﺗﺐ ﺁن وﺣﻰ ز ﺁن ﺁواز ﻣﺮغ‬

‫ﺑﺮدﻩ ﻇﻨﻰ آﺎو ﺑﻮد هﻤﺒﺎز ﻣﺮغ‬

‫ﻣﺮغ ﭘﺮى زد ﻣﺮ او را آﻮر آﺮد‬

‫ﻧﻚ ﻓﺮو ﺑﺮدش ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﻣﺮگ و درد‬

‫هﻴﻦ ﺑﻪ ﻋﻜﺴﻰ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻇﻨﻰ هﻢ ﺷﻤﺎ‬

‫در ﻣﻴﻔﺘﻴﺪ از ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺳﻤﺎ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ هﺎروﺗﻴﺪ و ﻣﺎروت و ﻓﺰون‬

‫از هﻤﻪ ﺑﺮ ﺑﺎم ﻧﺤﻦ اﻟﺼﺎﻓﻮن‬

‫ﺑﺮ ﺑﺪﻳﻬﺎى ﺑﺪان رﺣﻤﺖ آﻨﻴﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻨﻰ و ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﻨﻰ آﻢ ﺗﻨﻴﺪ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺒﺎدا ﻏﻴﺮت ﺁﻳﺪ از آﻤﻴﻦ‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن اﻓﺘﻴﺪ در ﻗﻌﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫هﺮ دو ﮔﻔﺘﻨﺪ اى ﺧﺪا ﻓﺮﻣﺎن ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫ﺑﻰاﻣﺎن ﺗﻮ اﻣﺎﻧﻰ ﺧﻮد آﺠﺎﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻰﮔﻔﺘﻨﺪ و دﻟﺸﺎن ﻣﻰﻃﭙﻴﺪ‬

‫ﺑﺪ آﺠﺎ ﺁﻳﺪ ز ﻣﺎ ﻧﻌﻢ اﻟﻌﺒﻴﺪ‬

‫ﺧﺎر ﺧﺎر دو ﻓﺮﺷﺘﻪ هﻢ ﻧﻬﺸﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺗﺨﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﻨﻰ را ﻧﻜﺸﺖ‬

‫ﭘﺲ هﻤﻰﮔﻔﺘﻨﺪ آﺎى ارآﺎﻧﻴﺎن‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ از ﭘﺎآﻰ روﺣﺎﻧﻴﺎن‬

‫ﻣﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﮔﺮدون ﺗﺘﻘﻬﺎ ﻣﻰﺗﻨﻴﻢ‬

‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺁﻳﻴﻢ و ﺷﺎدُروان زﻧﻴﻢ‬

‫ﻋﺪل ﺗﻮزﻳﻢ و ﻋﺒﺎدت ﺁورﻳﻢ‬

‫ﺑﺎز هﺮ ﺷﺐ ﺳﻮى ﮔﺮدون ﺑﺮ ﭘﺮﻳﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮﻳﻢ اﻋﺠﻮﺑﻪى دور زﻣﺎن‬

‫ﺗﺎ ﻧﻬﻴﻢ اﻧﺪر زﻣﻴﻦ اﻣﻦ و اﻣﺎن‬

‫ﺁن ﻗﻴﺎس ﺣﺎل ﮔﺮدون ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫راﺳﺖ ﻧﺎﻳﺪ ﻓﺮق دارد در آﻤﻴﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٦٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد و ﻣﺴﺘﻰ ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺎﻳﺪ داﺷﺖ از ﺟﺎهﻼن‬ ‫ﺑﺸﻨﻮ اﻟﻔﺎظ ﺣﻜﻴﻢ ﭘﺮدﻩاى‬

‫ﺳﺮ هﻤﺎﻧﺠﺎ ﻧﻪ آﻪ ﺑﺎدﻩ ﺧﻮردﻩاى‬

‫ﭼﻮن آﻪ از ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﻣﺴﺘﻰ ﺿﺎل ﺷﺪ‬

‫ﺗﺴﺨﺮ و ﺑﺎزﻳﭽﻪى اﻃﻔﺎل ﺷﺪ‬

‫ﻣﻰﻓﺘﺪ او ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ ﺑﺮ هﺮ رهﻰ‬

‫در ﮔﻞ و ﻣﻰﺧﻨﺪدش هﺮ اﺑﻠﻬﻰ‬

‫او ﭼﻨﻴﻦ و آﻮدآﺎن اﻧﺪر ﭘﻰاش‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ از ﻣﺴﺘﻰ و ذوق ﻣﻰاش‬

‫ﺧﻠﻖ اﻃﻔﺎلاﻧﺪ ﺟﺰ ﻣﺴﺖ ﺧﺪا‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎﻟﻎ ﺟﺰ رهﻴﺪﻩ از هﻮا‬

‫ﮔﻔﺖ دﻧﻴﺎ ﻟﻌﺐ و ﻟﻬﻮ اﺳﺖ و ﺷﻤﺎ‬

‫آﻮدآﻴﺪ و راﺳﺖ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺧﺪا‬

‫از ﻟﻌﺐ ﺑﻴﺮون ﻧﺮﻓﺘﻰ آﻮدآﻰ‬

‫ﺑﻰذآﺎت روح آﻰ ﺑﺎﺷﺪ ذآﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻤﺎع ﻃﻔﻞ دان اﻳﻦ ﺷﻬﻮﺗﻰ‬

‫آﻪ هﻤﻰراﻧﻨﺪ اﻳﻨﺠﺎ اى ﻓﺘﻰ‬

‫ﺁن ﺟﻤﺎع ﻃﻔﻞ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺑﺎزﻳﻰ‬

‫ﺑﺎ ﺟﻤﺎع رﺳﺘﻤﻰ و ﻏﺎزﻳﻰ‬

‫ﺟﻨﮓ ﺧﻠﻘﺎن هﻤﭽﻮ ﺟﻨﮓ آﻮدآﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻰﻣﻌﻨﻰ و ﺑﻰﻣﻐﺰ و ﻣﻬﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺟﻨﮕﺸﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ در ﻻﻳﻨﻔﻌﻰ ﺁهﻨﮕﺸﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪﺷﺎن ﮔﺸﺘﻪ ﺳﻮارﻩ ﺑﺮ ﻧﻴﻰ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺑﺮاق ﻣﺎﺳﺖ ﻳﺎ دﻟﺪل ﭘﻴﻰ‬

‫ﺣﺎﻣﻞاﻧﺪ و ﺧﻮد ز ﺟﻬﻞ اﻓﺮاﺷﺘﻪ‬

‫راآﺐ و ﻣﺤﻤﻮل رﻩ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺎش ﺗﺎ روزى آﻪ ﻣﺤﻤﻮﻻن ﺣﻖ‬

‫اﺳﺐ ﺗﺎزان ﺑﮕﺬرﻧﺪ از ﻧﻪ ﻃﺒﻖ‬

‫ﺗﻌﺮج اﻟﺮوح إﻟﻴﻪ و اﻟﻤﻠﻚ‬

‫ﻣﻦ ﻋﺮوج اﻟﺮوح ﻳﻬﺘﺰ اﻟﻔﻠﻚ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻃﻔﻼن ﺟﻤﻠﻪﺗﺎن داﻣﻦ ﺳﻮار‬

‫ﮔﻮﺷﻪى داﻣﻦﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺐوار‬

‫ﻦ ﻻ ُﻳ ْﻐﻨِﻲ رﺳﻴﺪ‬ ‫ﻈﱠ‬ ‫ن اﻟ ﱠ‬ ‫از ﺣﻖ ِإ ﱠ‬

‫ﻣﺮآﺐ ﻇﻦ ﺑﺮ ﻓﻠﻚهﺎ آﻰ دوﻳﺪ‬

‫اﻏﻠﺐ اﻟﻈﻨﻴﻦ ﻓﻰ ﺗﺮﺟﻴﺢ ذا‬

‫ﻻ ﺗﻤﺎرى اﻟﺸﻤﺲ ﻓﻰ ﺗﻮﺿﻴﺤﻬﺎ‬

‫ﺁن ﮔﻬﻰ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻣﺮآﺒﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻣﺮآﺒﻰ ﺳﺎزﻳﺪﻩاﻳﺪ از ﭘﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫وهﻢ و ﻓﻜﺮ و ﺣﺲ و ادراك ﺷﻤﺎ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﻰ دان ﻣﺮآﺐ آﻮدك هﻼ‬

‫ﻋﻠﻤﻬﺎى اهﻞ دل ﺣﻤﺎﻟﺸﺎن‬

‫ﻋﻠﻤﻬﺎى اهﻞ ﺗﻦ اﺣﻤﺎﻟﺸﺎن‬

‫ﻋﻠﻢ ﭼﻮن ﺑﺮ دل زﻧﺪ ﻳﺎرى ﺷﻮد‬

‫ﻋﻠﻢ ﭼﻮن ﺑﺮ ﺗﻦ زﻧﺪ ﺑﺎرى ﺷﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﺰد ﻳﺤﻤﻞ اﺳﻔﺎرﻩ‬

‫ﺑﺎر ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻠﻢ آﺎن ﻧﺒﻮد ز هﻮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٦٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﻠﻢ آﺎن ﻧﺒﻮد ز هﻮ ﺑﻰواﺳﻄﻪ‬

‫ﺁن ﻧﭙﺎﻳﺪ هﻤﭽﻮ رﻧﮓ ﻣﺎﺷﻄﻪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن اﻳﻦ ﺑﺎر را ﻧﻴﻜﻮ آﺸﻰ‬

‫ﺑﺎر ﺑﺮ ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﺑﺨﺸﻨﺪت ﺧﻮﺷﻰ‬

‫هﻴﻦ ﻣﻜﺶ ﺑﻬﺮ هﻮا ﺁن ﺑﺎر ﻋﻠﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ در درون اﻧﺒﺎر ﻋﻠﻢ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺮ رهﻮار ﻋﻠﻢ ﺁﻳﻰ ﺳﻮار‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن اﻓﺘﺪ ﺗﺮا از دوش ﺑﺎر‬

‫از هﻮاهﺎ آﻰ رهﻰ ﺑﻰﺟﺎم هﻮ‬

‫اى ز هﻮ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﻧﺎم هﻮ‬

‫از ﺻﻔﺖ و ز ﻧﺎم ﭼﻪ زاﻳﺪ ﺧﻴﺎل‬

‫و ﺁن ﺧﻴﺎﻟﺶ هﺴﺖ دﻻل وﺻﺎل‬

‫دﻳﺪﻩاى دﻻل ﺑﻰﻣﺪﻟﻮل هﻴﭻ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺎدﻩ ﻧﺒﻮد ﻏﻮل هﻴﭻ‬

‫هﻴﭻ ﻧﺎﻣﻰ ﺑﻰﺣﻘﻴﻘﺖ دﻳﺪﻩاى‬

‫ﻳﺎ ز ﮔﺎف و ﻻم ﮔﻞ ﮔﻞ ﭼﻴﺪﻩاى‬

‫اﺳﻢ ﺧﻮاﻧﺪى رو ﻣﺴﻤﻰ را ﺑﺠﻮ‬

‫ﻣﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ دان ﻧﻪ اﻧﺪر ﺁب ﺟﻮ‬

‫ﮔﺮ ز ﻧﺎم و ﺣﺮف ﺧﻮاهﻰ ﺑﮕﺬرى‬

‫ﭘﺎك آﻦ ﺧﻮد را ز ﺧﻮد هﻴﻦ ﻳﻚ ﺳﺮى‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁهﻦ ز ﺁهﻨﻰ ﺑﻰرﻧﮓ ﺷﻮ‬

‫در رﻳﺎﺿﺖ ﺁﻳﻨﻪى ﺑﻰزﻧﮓ ﺷﻮ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺻﺎﻓﻰ آﻦ از اوﺻﺎف ﺧﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ذات ﭘﺎك ﺻﺎف ﺧﻮد‬

‫ﺑﻴﻨﻰ اﻧﺪر دل ﻋﻠﻮم اﻧﺒﻴﺎ‬

‫ﺑﻰآﺘﺎب و ﺑﻰﻣﻌﻴﺪ و اوﺳﺘﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ هﺴﺖ از اﻣﺘﻢ‬

‫آﺎو ﺑﻮد هﻢ ﮔﻮهﺮ و هﻢ هﻤﺘﻢ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ز ﺁن ﻧﻮر ﺑﻴﻨﺪ ﺟﺎﻧﺸﺎن‬

‫آﻪ ﻣﻦ اﻳﺸﺎن را هﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﺑﺪان‬

‫ﺑﻰﺻﺤﻴﺤﻴﻦ و اﺣﺎدﻳﺚ و رواﻩ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ اﻧﺪر ﻣﺸﺮب ﺁب ﺣﻴﺎت‬

‫ﺳﺮ اﻣﺴﻴﻨﺎ ﻟﻜﺮدﻳﺎ ﺑﺪان‬

‫راز اﺻﺒﺤﻨﺎ ﻋﺮاﺑﻴﺎ ﺑﺨﻮان‬

‫ور ﻣﺜﺎﻟﻰ ﺧﻮاهﻰ از ﻋﻠﻢ ﻧﻬﺎن‬

‫ﻗﺼﻪ ﮔﻮ از روﻣﻴﺎن و ﭼﻴﻨﻴﺎن‬

‫ﻗﺼﻪى ﻣﺮى آﺮدن روﻣﻴﺎن و ﭼﻴﻨﻴﺎن در ﻋﻠﻢ ﻧﻘﺎﺷﻰ و ﺻﻮرﺗﮕﺮى‬ ‫ﭼﻴﻨﻴﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﻧﻘﺎشﺗﺮ‬

‫روﻣﻴﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ را آﺮ و ﻓﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﻠﻄﺎن اﻣﺘﺤﺎن ﺧﻮاهﻢ در اﻳﻦ‬

‫آﺰ ﺷﻤﺎهﺎ آﻴﺴﺖ در دﻋﻮى ﮔﺰﻳﻦ‬

‫اهﻞ ﭼﻴﻦ و روم ﭼﻮن ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫روﻣﻴﺎن از ﺑﺤﺚ در ﻣﻜﺚ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٦٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻴﻨﻴﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ‬

‫ﺧﺎص ﺑﺴﭙﺎرﻳﺪ و ﻳﻚ ﺁن ﺷﻤﺎ‬

‫ﺑﻮد دو ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ درﺑﺪر‬

‫ز ﺁن ﻳﻜﻰ ﭼﻴﻨﻰ ﺳﺘﺪ روﻣﻰ دﮔﺮ‬

‫ﭼﻴﻨﻴﺎن ﺻﺪ رﻧﮓ از ﺷﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺧﺰﻳﻨﻪ ﺑﺎز آﺮد ﺁن ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫هﺮ ﺻﺒﺎﺣﻰ از ﺧﺰﻳﻨﻪ رﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﭼﻴﻨﻴﺎن را راﺗﺒﻪ ﺑﻮد از ﻋﻄﺎ‬

‫روﻣﻴﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻧﻰ ﻧﻘﺶ و ﻧﻪ رﻧﮓ‬

‫در ﺧﻮر ﺁﻳﺪ آﺎر را ﺟﺰ دﻓﻊ زﻧﮓ‬

‫در ﻓﺮو ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺻﻴﻘﻞ ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﮔﺮدون ﺳﺎدﻩ و ﺻﺎﻓﻰ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫از دو ﺻﺪ رﻧﮕﻰ ﺑﻪ ﺑﻰرﻧﮕﻰ رهﻰ اﺳﺖ‬

‫رﻧﮓ ﭼﻮن اﺑﺮ اﺳﺖ و ﺑﻰرﻧﮕﻰ ﻣﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ اﻧﺪر اﺑﺮ ﺿﻮ ﺑﻴﻨﻰ و ﺗﺎب‬

‫ﺁن ز اﺧﺘﺮ دان و ﻣﺎﻩ و ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﭼﻴﻨﻴﺎن ﭼﻮن از ﻋﻤﻞ ﻓﺎرغ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫از ﭘﻰ ﺷﺎدى دهﻠﻬﺎ ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫ﺷﻪ در ﺁﻣﺪ دﻳﺪ ﺁن ﺟﺎ ﻧﻘﺸﻬﺎ‬

‫ﻣﻰرﺑﻮد ﺁن ﻋﻘﻞ را و ﻓﻬﻢ را‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى روﻣﻴﺎن‬

‫ﭘﺮدﻩ را ﺑﺎﻻ آﺸﻴﺪﻧﺪ از ﻣﻴﺎن‬

‫ﻋﻜﺲ ﺁن ﺗﺼﻮﻳﺮ و ﺁن آﺮدارهﺎ‬

‫زد ﺑﺮ اﻳﻦ ﺻﺎﻓﻰ ﺷﺪﻩ دﻳﻮارهﺎ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺁن ﺟﺎ دﻳﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﻮد‬

‫دﻳﺪﻩ را از دﻳﺪﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰرﺑﻮد‬

‫روﻣﻴﺎن ﺁن ﺻﻮﻓﻴﺎﻧﻨﺪ اى ﭘﺪر‬

‫ﺑﻰز ﺗﻜﺮار و آﺘﺎب و ﺑﻰهﻨﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺻﻴﻘﻞ آﺮدﻩاﻧﺪ ﺁن ﺳﻴﻨﻪهﺎ‬

‫ﭘﺎك از ﺁز و ﺣﺮص و ﺑﺨﻞ و آﻴﻨﻪهﺎ‬

‫ﺁن ﺻﻔﺎى ﺁﻳﻨﻪ وﺻﻒ دل اﺳﺖ‬

‫آﺎو ﻧﻘﻮش ﺑﻰﻋﺪد را ﻗﺎﺑﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻮرت ﺑﻰﺻﻮرت ﺑﻰﺣﺪ ﻏﻴﺐ‬

‫ز ﺁﻳﻨﻪى دل ﺗﺎﻓﺖ ﺑﺮ ﻣﻮﺳﻰ ز ﺟﻴﺐ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁن ﺻﻮرت ﻧﮕﻨﺠﺪ در ﻓﻠﻚ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﺮش و ﻓﺮش و درﻳﺎ و ﺳﻤﻚ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﻣﺤﺪود اﺳﺖ و ﻣﻌﺪود اﺳﺖ ﺁن‬

‫ﺁﻳﻨﻪى دل را ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺣﺪ ﺑﺪان‬

‫ﻋﻘﻞ اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺎآﺖ ﺁﻣﺪ ﻳﺎ ﻣﻀﻞ‬

‫ز ﺁﻧﻜﻪ دل ﺑﺎ اوﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﻮد اوﺳﺖ دل‬

‫ﻋﻜﺲ هﺮ ﻧﻘﺸﻰ ﻧﺘﺎﺑﺪ ﺗﺎ اﺑﺪ‬

‫ﺟﺰ ز دل هﻢ ﺑﺎ ﻋﺪد هﻢ ﺑﻰﻋﺪد‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ هﺮ ﻧﻘﺶ ﻧﻮ آﺎﻳﺪ ﺑﺮ او‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻰﺣﺠﺎﺑﻰ اﻧﺪر او‬

‫اهﻞ ﺻﻴﻘﻞ رﺳﺘﻪاﻧﺪ از ﺑﻮى و رﻧﮓ‬

‫هﺮ دﻣﻰ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻰدرﻧﮓ‬

‫ﻧﻘﺶ و ﻗﺸﺮ ﻋﻠﻢ را ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‬

‫راﻳﺖ ﻋﻴﻦ اﻟﻴﻘﻴﻦ اﻓﺮاﺷﺘﻨﺪ‬

‫رﻓﺖ ﻓﻜﺮ و روﺷﻨﺎﻳﻰ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﺤﺮ و ﺑﺤﺮ ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٦٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺮگ آﺎﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ از او در وﺣﺸﺖاﻧﺪ‬

‫ﻣﻰآﻨﻨﺪ اﻳﻦ ﻗﻮم ﺑﺮ وى رﻳﺸﺨﻨﺪ‬

‫آﺲ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺑﺮ دل اﻳﺸﺎن ﻇﻔﺮ‬

‫ﺑﺮ ﺻﺪف ﺁﻳﺪ ﺿﺮر ﻧﻰ ﺑﺮ ﮔﻬﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺤﻮ و ﻓﻘﻪ را ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺤﻮ و ﻓﻘﺮ را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻘﻮش هﺸﺖ ﺟﻨﺖ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﻟﻮح دﻟﺸﺎن را ﭘﺬﻳﺮا ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺑﺮﺗﺮﻧﺪ از ﻋﺮش و آﺮﺳﻰ و ﺧﻼ‬

‫ﺳﺎآﻨﺎن ﻣﻘﻌﺪ ﺻﺪق ﺧﺪا‬

‫ﭘﺮﺳﻴﺪن ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﺮ زﻳﺪ را اﻣﺮوز ﭼﻮﻧﻰ و ﭼﻮن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻰ‬ ‫و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ او آﻪ اﺻﺒﺤﺖ ﻣﻮﻣﻨﺎ ﻳﺎ رﺳﻮل اﻟﻠﱠﻪ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﺒﺎﺣﻰ زﻳﺪ را‬

‫آﻴﻒ اﺻﺒﺤﺖ اى رﻓﻴﻖ ﺑﺎ ﺻﻔﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﺒﺪا ﻣﻮﻣﻨﺎ ﺑﺎز اوش ﮔﻔﺖ‬

‫آﻮ ﻧﺸﺎن از ﺑﺎغ اﻳﻤﺎن ﮔﺮ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮدﻩام ﻣﻦ روزهﺎ‬

‫ﺷﺐ ﻧﺨﻔﺘﻪ ﺳﺘﻢ ز ﻋﺸﻖ و ﺳﻮزهﺎ‬

‫ﺗﺎ ز روز و ﺷﺐ ﮔﺬر آﺮدم ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ از اﺳﭙﺮ ﺑﮕﺬرد ﻧﻮك ﺳﻨﺎن‬

‫آﻪ از ﺁن ﺳﻮ ﺟﻤﻠﻪى ﻣﻠﺖ ﻳﻜﻰ ﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺳﺎل و ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻜﻰ ﺳﺖ‬

‫هﺴﺖ ازل را و اﺑﺪ را اﺗﺤﺎد‬

‫ﻋﻘﻞ را رﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﺳﻮ ز اﻓﺘﻘﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ از اﻳﻦ رﻩ آﻮ رهﺎوردى ﺑﻴﺎر‬

‫در ﺧﻮر ﻓﻬﻢ و ﻋﻘﻮل اﻳﻦ دﻳﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻠﻘﺎن ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻋﺮش را ﺑﺎ ﻋﺮﺷﻴﺎن‬

‫هﺸﺖ ﺟﻨﺖ هﻔﺖ دوزخ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‬

‫هﺴﺖ ﭘﻴﺪا هﻤﭽﻮ ﺑﺖ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﻦ‬

‫ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ واﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻢ ﺧﻠﻖ را‬

‫هﻤﭽﻮ ﮔﻨﺪم ﻣﻦ ز ﺟﻮ در ﺁﺳﻴﺎ‬

‫آﻪ ﺑﻬﺸﺘﻰ آﻴﺴﺖ و ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ آﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﭘﻴﺪا ﭼﻮ ﻣﺎر و ﻣﺎهﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن ﭘﻴﺪا ﺷﺪﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ‬

‫ﻳﻮم ﺗﺒﻴﺾ و ﺗﺴﻮد وﺟﻮﻩ‬

‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ هﺮ ﭼﻨﺪ ﺟﺎن ﭘﺮ ﻋﻴﺐ ﺑﻮد‬

‫در رﺣﻢ ﺑﻮد و ز ﺧﻠﻘﺎن ﻏﻴﺐ ﺑﻮد‬

‫اﻟﺸﻘﻰ ﻣﻦ ﺷﻘﻰ ﻓﻰ ﺑﻄﻦ اﻻم‬

‫ﻣﻦ ﺳﻤﺎت اﻟﺠﺴﻢ ﻳﻌﺮف ﺣﺎﻟﻬﻢ‬

‫ﺗﻦ ﭼﻮ ﻣﺎدر ﻃﻔﻞ ﺟﺎن را ﺣﺎﻣﻠﻪ‬

‫ﻣﺮگ درد زادن اﺳﺖ و زﻟﺰﻟﻪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٦٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎى ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺗﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ زاﻳﺪ ﺁن ﺟﺎن ﺑﻄﺮ‬

‫زﻧﮕﻴﺎن ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺧﻮد از ﻣﺎﺳﺖ او‬

‫روﻣﻴﺎن ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﺲ زﻳﺒﺎﺳﺖ او‬

‫ﭼﻮن ﺑﺰاﻳﺪ در ﺟﻬﺎن ﺟﺎن و ﺟﻮد‬

‫ﭘﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪ اﺧﺘﻼف ﺑﻴﺾ و ﺳﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد زﻧﮕﻰ ﺑﺮﻧﺪش زﻧﮕﻴﺎن‬

‫روم را روﻣﻰ ﺑﺮد هﻢ از ﻣﻴﺎن‬

‫ﺗﺎ ﻧﺰاد او ﻣﺸﻜﻼت ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﻧﺎزادﻩ ﺷﻨﺎﺳﺪ او آﻢ اﺳﺖ‬

‫او ﻣﮕﺮ ﻳﻨﻈﺮ ﺑﻨﻮر اﷲ ﺑﻮد‬

‫آﺎﻧﺪرون ﭘﻮﺳﺖ او را رﻩ ﺑﻮد‬

‫اﺻﻞ ﺁب ﻧﻄﻔﻪ اﺳﭙﻴﺪ اﺳﺖ و ﺧﻮش‬

‫ﻟﻴﻚ ﻋﻜﺲ ﺟﺎن روﻣﻰ و ﺣﺒﺶ‬

‫ﻣﻰدهﺪ رﻧﮓ اﺣﺴﻦ اﻟﺘﻘﻮﻳﻢ را‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ اﺳﻔﻞ ﻣﻰﺑﺮد اﻳﻦ ﻧﻴﻢ را‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﺑﺎز ران‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﻴﻢ از ﻗﻄﺎر آﺎروان‬

‫ﻳﻮم ﺗﺒﻴﺾ و ﺗﺴﻮد وﺟﻮﻩ‬

‫ﺗﺮك و هﻨﺪو ﺷﻬﺮﻩ ﮔﺮدد ز ﺁن ﮔﺮوﻩ‬

‫در رﺣﻢ ﭘﻴﺪا ﻧﺒﺎﺷﺪ هﻨﺪ و ﺗﺮك‬

‫ﭼﻮن آﻪ زاﻳﺪ ﺑﻴﻨﺪش زار و ﺳﺘﺮگ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﭼﻮن روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﻦ‬

‫ﻓﺎش ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻋﻴﺎن از ﻣﺮد و زن‬

‫هﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻳﺎ ﻓﺮو ﺑﻨﺪم ﻧﻔﺲ‬

‫ﻟﺐ ﮔﺰﻳﺪش ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻳﻌﻨﻰ آﻪ ﺑﺲ‬

‫ﻳﺎ رﺳﻮل اﻟﻠﱠﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺳﺮ ﺣﺸﺮ‬

‫در ﺟﻬﺎن ﭘﻴﺪا آﻨﻢ اﻣﺮوز ﻧﺸﺮ‬

‫هﻞ ﻣﺮا ﺗﺎ ﭘﺮدﻩهﺎ را ﺑﺮ درم‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪى ﺑﺘﺎﺑﺪ ﮔﻮهﺮم‬

‫ﺗﺎ آﺴﻮف ﺁﻳﺪ ز ﻣﻦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻧﺨﻞ را و ﺑﻴﺪ را‬

‫وا ﻧﻤﺎﻳﻢ راز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ را‬

‫ﻧﻘﺪ را و ﻧﻘﺪ ﻗﻠﺐ ﺁﻣﻴﺰ را‬

‫دﺳﺘﻬﺎ ﺑﺒﺮﻳﺪﻩ اﺻﺤﺎب ﺷﻤﺎل‬

‫واﻧﻤﺎﻳﻢ رﻧﮓ آﻔﺮ و رﻧﮓ ﺁل‬

‫واﮔﺸﺎﻳﻢ هﻔﺖ ﺳﻮراخ ﻧﻔﺎق‬

‫در ﺿﻴﺎى ﻣﺎﻩ ﺑﻰﺧﺴﻒ و ﻣﺤﺎق‬

‫واﻧﻤﺎﻳﻢ ﻣﻦ ﭘﻼس اﺷﻘﻴﺎ‬

‫ﺑﺸﻨﻮاﻧﻢ ﻃﺒﻞ و آﻮس اﻧﺒﻴﺎ‬

‫دوزخ و ﺟﻨﺎت و ﺑﺮزخ در ﻣﻴﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ آﺎﻓﺮان ﺁرم ﻋﻴﺎن‬

‫واﻧﻤﺎﻳﻢ ﺣﻮض آﻮﺛﺮ را ﺑﻪ ﺟﻮش‬

‫آﺂب ﺑﺮ روﺷﺎن زﻧﺪ ﺑﺎﻧﮕﺶ ﺑﻪ ﮔﻮش‬

‫و ﺁن آﺴﺎن آﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدش دوان‬

‫ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ اﻳﻦ دم ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻣﻦ ﻋﻴﺎن‬

‫ﻣﻰﺑﺴﺎﻳﺪ دوﺷﺸﺎن ﺑﺮ دوش ﻣﻦ‬

‫ﻧﻌﺮﻩهﺎﺷﺎن ﻣﻰرﺳﺪ در ﮔﻮش ﻣﻦ‬

‫اهﻞ ﺟﻨﺖ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﻢ ز اﺧﺘﻴﺎر‬

‫در آﺸﻴﺪﻩ ﻳﻜﺪﮔﺮ را در آﻨﺎر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٦٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﺳﺖ هﻤﺪﻳﮕﺮ زﻳﺎرت ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫از ﻟﺒﺎن هﻢ ﺑﻮﺳﻪ ﻏﺎرت ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫آﺮ ﺷﺪ اﻳﻦ ﮔﻮﺷﻢ ز ﺑﺎﻧﮓ ﺁﻩ ﺁﻩ‬

‫از ﺧﺴﺎن و ﻧﻌﺮﻩى وا ﺣﺴﺮﺗﺎﻩ‬

‫اﻳﻦ اﺷﺎرﺗﻬﺎﺳﺖ ﮔﻮﻳﻢ از ﻧﻐﻮل‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ز ﺁزار رﺳﻮل‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاب‬

‫داد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺗﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ هﻴﻦ در آﺶ آﻪ اﺳﺒﺖ ﮔﺮم ﺷﺪ‬

‫ﺤﻴِﻲ زد ﺷﺮم ﺷﺪ‬ ‫ﺴ َﺘ ْ‬ ‫ﻋﻜﺲ ﺣﻖ ﻻ َﻳ ْ‬

‫ﺁﻳﻨﻪى ﺗﻮ ﺟﺴﺖ ﺑﻴﺮون از ﻏﻼف‬

‫ﺁﻳﻨﻪ و ﻣﻴﺰان آﺠﺎ ﮔﻮﻳﺪ ﺧﻼف‬

‫ﺁﻳﻨﻪ و ﻣﻴﺰان آﺠﺎ ﺑﻨﺪد ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺁزار و ﺣﻴﺎى هﻴﭻ آﺲ‬

‫ﺁﻳﻨﻪ و ﻣﻴﺰان ﻣﺤﻜﻬﺎى ﺳﻨﻰ‬

‫ﮔﺮ دو ﺻﺪ ﺳﺎﻟﺶ ﺗﻮ ﺧﺪﻣﺘﻬﺎ آﻨﻰ‬

‫آﺰ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺑﭙﻮﺷﺎن راﺳﺘﻰ‬

‫ﺑﺮ ﻓﺰون ﺑﻨﻤﺎ و ﻣﻨﻤﺎ آﺎﺳﺘﻰ‬

‫اوت ﮔﻮﻳﺪ رﻳﺶ و ﺳﺒﻠﺖ ﺑﺮ ﻣﺨﻨﺪ‬

‫ﺁﻳﻨﻪ و ﻣﻴﺰان و ﺁن ﮔﻪ رﻳﻮ و ﭘﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﻣﺎ را ﺑﺮاى ﺁن ﻓﺮاﺧﺖ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺘﻮان ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺎ ﭼﻪ ارزﻳﻢ اى ﺟﻮان‬

‫آﻰ ﺷﻮﻳﻢ ﺁﻳﻴﻦ روى ﻧﻴﻜﻮان‬

‫ﻟﻴﻚ در آﺶ در ﻧﻤﺪ ﺁﻳﻴﻨﻪ را‬

‫ﮔﺮ ﺗﺠﻠﻰ آﺮد ﺳﻴﻨﺎ ﺳﻴﻨﻪ را‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ هﻴﭻ ﮔﻨﺠﺪ در ﺑﻐﻞ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﺣﻖ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ازل‬

‫هﻢ دﻏﻞ را هﻢ ﺑﻐﻞ را ﺑﺮ درد‬

‫ﻧﻪ ﺟﻨﻮن ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺶ ﻧﻪ ﺧﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﻚ اﺻﺒﻊ ﭼﻮ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﻰ ﻧﻬﻰ‬

‫ﺑﻴﻨﺪ از ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ را ﺗﻬﻰ‬

‫ﻳﻚ ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺖ ﭘﺮدﻩى ﻣﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫وﻳﻦ ﻧﺸﺎن ﺳﺎﺗﺮى اﷲ ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ﺟﻬﺎن را ﻧﻘﻄﻪاى‬

‫ﻣﻬﺮ ﮔﺮدد ﻣﻨﻜﺴﻒ از ﺳﻘﻄﻪاى‬

‫ﻟﺐ ﺑﺒﻨﺪ و ﻏﻮر درﻳﺎﻳﻰ ﻧﮕﺮ‬

‫ﺑﺤﺮ را ﺣﻖ آﺮد ﻣﺤﻜﻮم ﺑﺸﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﭼﺸﻤﻪى ﺳﻠﺴﺒﻴﻞ و زﻧﺠﺒﻴﻞ‬

‫هﺴﺖ در ﺣﻜﻢ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﺟﻠﻴﻞ‬

‫ﭼﺎر ﺟﻮى ﺟﻨﺖ اﻧﺪر ﺣﻜﻢ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻪ زور ﻣﺎ ز ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺧﻮاهﻴﻢ دارﻳﻤﺶ روان‬

‫هﻤﭽﻮ ﺳﺤﺮ اﻧﺪر ﻣﺮاد ﺳﺎﺣﺮان‬

‫هﻤﭽﻮ اﻳﻦ دو ﭼﺸﻤﻪى ﭼﺸﻢ روان‬

‫هﺴﺖ در ﺣﻜﻢ دل و ﻓﺮﻣﺎن ﺟﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﺪ رﻓﺖ ﺳﻮى زهﺮ و ﻣﺎر‬

‫ور ﺑﺨﻮاهﺪ رﻓﺖ ﺳﻮى اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺳﻮى ﻣﺤﺴﻮﺳﺎت رﻓﺖ‬

‫ور ﺑﺨﻮاهﺪ ﺳﻮى ﻣﻠﺒﻮﺳﺎت رﻓﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٧٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺳﻮى آﻠﻴﺎت راﻧﺪ‬

‫ور ﺑﺨﻮاهﺪ ﺣﺒﺲ ﺟﺰوﻳﺎت ﻣﺎﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ هﺮ ﭘﻨﺞ ﺣﺲ ﭼﻮن ﻧﺎﻳﺰﻩ‬

‫ﺑﺮ ﻣﺮاد و اﻣﺮ دل ﺷﺪ ﺟﺎﻳﺰﻩ‬

‫هﺮ ﻃﺮف آﻪ دل اﺷﺎرت آﺮدﺷﺎن‬

‫ﻣﻰرود هﺮ ﭘﻨﺞ ﺣﺲ داﻣﻦ آﺸﺎن‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ در اﻣﺮ دل اﻧﺪر ﻣﻼ‬

‫هﻤﭽﻮ اﻧﺪر دﺳﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﺁن ﻋﺼﺎ‬

‫دل ﺑﺨﻮاهﺪ ﭘﺎ در ﺁﻳﺪ زو ﺑﻪ رﻗﺺ‬

‫ﻳﺎ ﮔﺮﻳﺰد ﺳﻮى اﻓﺰوﻧﻰ ز ﻧﻘﺺ‬

‫دل ﺑﺨﻮاهﺪ دﺳﺖ ﺁﻳﺪ در ﺣﺴﺎب‬

‫ﺑﺎ اﺻﺎﺑﻊ ﺗﺎ ﻧﻮﻳﺴﺪ او آﺘﺎب‬

‫دﺳﺖ در دﺳﺖ ﻧﻬﺎﻧﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫او درون ﺗﻦ را ﺑﺮون ﺑﻨﺸﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺑﺮ ﻋﺪو ﻣﺎرى ﺷﻮد‬

‫ور ﺑﺨﻮاهﺪ ﺑﺮ وﻟﻰ ﻳﺎرى ﺷﻮد‬

‫ور ﺑﺨﻮاهﺪ آﻔﭽﻪاى در ﺧﻮردﻧﻰ‬

‫ور ﺑﺨﻮاهﺪ هﻤﭽﻮ ﮔﺮز دﻩ ﻣﻨﻰ‬

‫دل ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﺪﻳﺸﺎن اى ﻋﺠﺐ‬

‫ﻃﺮﻓﻪ وﺻﻠﺖ ﻃﺮﻓﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﺳﺒﺐ‬

‫دل ﻣﮕﺮ ﻣﻬﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻣﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺣﺲ ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﭘﻨﺞ ﺣﺴﻰ از ﺑﺮون ﻣﻴﺴﻮر او‬

‫ﭘﻨﺞ ﺣﺴﻰ از درون ﻣﺄﻣﻮر او‬

‫دﻩ ﺣﺲ اﺳﺖ و هﻔﺖ اﻧﺪام و دﮔﺮ‬

‫ﺁن ﭼﻪ اﻧﺪر ﮔﻔﺖ ﻧﺎﻳﺪ ﻣﻰﺷﻤﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻰ دﻻ در ﻣﻬﺘﺮى‬

‫ﺑﺮ ﭘﺮى و دﻳﻮ زن اﻧﮕﺸﺘﺮى‬

‫ﮔﺮ در اﻳﻦ ﻣﻠﻜﺖ ﺑﺮى ﺑﺎﺷﻰ ز رﻳﻮ‬

‫ﺧﺎﺗﻢ از دﺳﺖ ﺗﻮ ﻧﺴﺘﺎﻧﺪ ﺳﻪ دﻳﻮ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﻋﺎﻟﻢ ﺑﮕﻴﺮد اﺳﻢ ﺗﻮ‬

‫دو ﺟﻬﺎن ﻣﺤﻜﻮم ﺗﻮ ﭼﻮن ﺟﺴﻢ ﺗﻮ‬

‫ور ز دﺳﺘﺖ دﻳﻮ ﺧﺎﺗﻢ را ﺑﺒﺮد‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﻰ ﻓﻮت ﺷﺪ ﺑﺨﺘﺖ ﺑﻤﺮد‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﻳﺎ ﺣﺴﺮﺗﺎ ﺷﺪ ﻳﺎ ﻋﺒﺎد‬

‫ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﺘﻮم ﺗﺎ ﻳﻮم اﻟﺘﻨﺎد‬

‫ﻣﻜﺮ ﺧﻮد را ﮔﺮ ﺗﻮ اﻧﻜﺎر ﺁورى‬

‫از ﺗﺮازو و ﺁﻳﻨﻪ آﻰ ﺟﺎن ﺑﺮى‬

‫ﻣﺘﻬﻢ آﺮدن ﻏﻼﻣﺎن و ﺧﻮاﺟﻪﺗﺎﺷﺎن ﻣﺮ ﻟﻘﻤﺎن را آﻪ ﺁن ﻣﻴﻮﻩهﺎى ﺗﺮوﻧﺪﻩ آﻪ ﻣﻰﺁوردﻳﻢ او ﺧﻮردﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻮد ﻟﻘﻤﺎن ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﺟﻪى ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺧﻮار ﺗﻦ‬

‫ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎد او ﻏﻼﻣﺎن را ﺑﻪ ﺑﺎغ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﺁﻳﺪش ﺑﻬﺮ ﻓﺮاغ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٧١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻮد ﻟﻘﻤﺎن در ﻏﻼﻣﺎن ﭼﻮن ﻃﻔﻴﻞ‬

‫ﭘﺮ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺗﻴﺮﻩ ﺻﻮرت هﻤﭽﻮ ﻟﻴﻞ‬

‫ﺁن ﻏﻼﻣﺎن ﻣﻴﻮﻩهﺎى ﺟﻤﻊ را‬

‫ﺧﻮش ﺑﺨﻮردﻧﺪ از ﻧﻬﻴﺐ ﻃﻤﻊ را‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻟﻘﻤﺎن ﺧﻮرد ﺁن‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺮ ﻟﻘﻤﺎن ﺗﺮش ﮔﺸﺖ و ﮔﺮان‬

‫ﭼﻮن ﺗﻔﺤﺺ آﺮد ﻟﻘﻤﺎن از ﺳﺒﺐ‬

‫در ﻋﺘﺎب ﺧﻮاﺟﻪاش ﺑﮕﺸﺎد ﻟﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻟﻘﻤﺎن ﺳﻴﺪا ﭘﻴﺶ ﺧﺪا‬

‫ﺑﻨﺪﻩى ﺧﺎﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺮﺗﻀﺎ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن آﻦ ﺟﻤﻠﻪﻣﺎن را اى آﺮﻳﻢ‬

‫ﺳﻴﺮﻣﺎن در دﻩ ﺗﻮ از ﺁب ﺣﻤﻴﻢ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺻﺤﺮاﻳﻰ آﻼن‬

‫ﺗﻮ ﺳﻮارﻩ ﻣﺎ ﭘﻴﺎدﻩ ﻣﻰدوان‬

‫ﺁن ﮔﻬﺎن ﺑﻨﮕﺮ ﺗﻮ ﺑﺪ آﺮدار را‬

‫ﺻﻨﻌﻬﺎى آﺎﺷﻒ اﻻﺳﺮار را‬

‫ﮔﺸﺖ ﺳﺎﻗﻰ ﺧﻮاﺟﻪ از ﺁب ﺣﻤﻴﻢ‬

‫ﻣﺮ ﻏﻼﻣﺎن را و ﺧﻮردﻧﺪ ﺁن ز ﺑﻴﻢ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﻣﻰراﻧﺪﺷﺎن در دﺷﺘﻬﺎ‬

‫ﻣﻰدوﻳﺪﻧﺪى ﻣﻴﺎن آﺸﺘﻬﺎ‬

‫ﻗﻰ در اﻓﺘﺎدﻧﺪ اﻳﺸﺎن از ﻋﻨﺎ‬

‫ﺁب ﻣﻰﺁورد ز ﻳﺸﺎن ﻣﻴﻮﻩهﺎ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻟﻘﻤﺎن را در ﺁﻣﺪ ﻗﻰ ز ﻧﺎف‬

‫ﻣﻰﺑﺮﺁﻣﺪ از دروﻧﺶ ﺁب ﺻﺎف‬

‫ﺣﻜﻤﺖ ﻟﻘﻤﺎن ﭼﻮ داﻧﺪ اﻳﻦ ﻧﻤﻮد‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﻜﻤﺖ رب اﻟﻮﺟﻮد‬

‫َﻳ ْﻮ َم ُﺗ ْﺒﻠَﻰ‪ ،‬اﻟﺴﱠﺮا ِﺋ ُﺮ آﻠﻬﺎ‬

‫ﺑﺎن ﻣﻨﻜﻢ آﺎﻣﻦ ﻻ ﻳﺸﺘﻬﻰ‬

‫ﺣﻤِﻴﻤًﺎ ﻗﻄﻌﺖ‬ ‫ﺳﻘُﻮا ﻣﺎ ًء َ‬ ‫ﭼﻮن ُ‬

‫ﺟﻤﻠﺔ اﻷﺳﺘﺎر ﻣﻤﺎ أﻓﻈﻌﺖ‬

‫ﻧﺎر از ﺁن ﺁﻣﺪ ﻋﺬاب آﺎﻓﺮان‬

‫آﻪ ﺣﺠﺮ را ﻧﺎر ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺁن دل ﭼﻮن ﺳﻨﮓ را ﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﭼﻨﺪ‬

‫ﻧﺮم ﮔﻔﺘﻴﻢ و ﻧﻤﻰﭘﺬرﻓﺖ ﭘﻨﺪ‬

‫رﻳﺶ ﺑﺪ را داروى ﺑﺪ ﻳﺎﻓﺖ رگ‬

‫ﻣﺮ ﺳﺮ ﺧﺮ را ﺳﺰد دﻧﺪان ﺳﮓ‬

‫اﻟﺨﺒﻴﺜﺎت اﻟﺨﺒﻴﺜﻴﻦ ﺣﻜﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫زﺷﺖ را هﻢ زﺷﺖ ﺟﻔﺖ و ﺑﺎﺑﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ هﺮ ﺟﻔﺘﻰ آﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ ﺑﺮو‬

‫ﻣﺤﻮ و هﻢ ﺷﻜﻞ و ﺻﻔﺎت او ﺑﺸﻮ‬

‫ﻧﻮر ﺧﻮاهﻰ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﻧﻮر ﺷﻮ‬

‫دور ﺧﻮاهﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﻦ و دور ﺷﻮ‬

‫ور رهﻰ ﺧﻮاهﻰ ازﻳﻦ ﺳﺠﻦ ﺧﺮب‬

‫ﺠ ْﺪ َو اﻗﺘﺮب‬ ‫ﺳُ‬ ‫ﺳﺮ ﻣﻜﺶ از دوﺳﺖ َو ا ْ‬

‫ﺑﻘﻴﻪى ﻗﺼﻪى زﻳﺪ در ﺟﻮاب رﺳﻮل ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٧٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﺧﻴﺰ زﻳﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺑﺮاق ﻧﺎﻃﻘﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﺪ ﻗﻴﺪ‬

‫ﻧﺎﻃﻘﻪ ﭼﻮن ﻓﺎﺿﺢ ﺁﻣﺪ ﻋﻴﺐ را‬

‫ﻣﻰدراﻧﺪ ﭘﺮدﻩهﺎى ﻏﻴﺐ را‬

‫ﻏﻴﺐ ﻣﻄﻠﻮب ﺣﻖ ﺁﻣﺪ ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻩ‬

‫اﻳﻦ دهﻞزن را ﺑﺮان ﺑﺮ ﺑﻨﺪ راﻩ‬

‫ﺗﻚ ﻣﺮان در آﺶ ﻋﻨﺎن ﻣﺴﺘﻮر ﺑﻪ‬

‫هﺮ آﺲ از ﭘﻨﺪار ﺧﻮد ﻣﺴﺮور ﺑﻪ‬

‫ﺣﻖ هﻤﻰﺧﻮاهﺪ آﻪ ﻧﻮﻣﻴﺪان او‬

‫زﻳﻦ ﻋﺒﺎدت هﻢ ﻧﮕﺮداﻧﻨﺪ رو‬

‫هﻢ ﺑﻪ اوﻣﻴﺪى ﻣﺸﺮف ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ روزى در رآﺎﺑﺶ ﻣﻰدوﻧﺪ‬

‫ﺧﻮاهﺪ ﺁن رﺣﻤﺖ ﺑﺘﺎﺑﺪ ﺑﺮ هﻤﻪ‬

‫ﺑﺮ ﺑﺪ و ﻧﻴﻚ از ﻋﻤﻮم ﻣﺮﺣﻤﻪ‬

‫ﺣﻖ هﻤﻰﺧﻮاهﺪ آﻪ هﺮ ﻣﻴﺮ و اﺳﻴﺮ‬

‫ﺑﺎ رﺟﺎ و ﺧﻮف ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺣﺬﻳﺮ‬

‫اﻳﻦ رﺟﺎ و ﺧﻮف در ﭘﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ ﭘﺲ اﻳﻦ ﭘﺮدﻩ ﭘﺮوردﻩ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن درﻳﺪى ﭘﺮدﻩ آﻮ ﺧﻮف و رﺟﺎ‬

‫ﻏﻴﺐ را ﺷﺪ آﺮ و ﻓﺮى ﺑﺮ ﻣﻼ‬

‫ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮ ﺑﺮد ﻇﻨﻰ ﻳﻚ ﻓﺘﺎ‬

‫آﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن اﺳﺖ ﻣﺎهﻰﮔﻴﺮ ﻣﺎ‬

‫ﮔﺮ وى اﺳﺖ اﻳﻦ از ﭼﻪ ﻓﺮد اﺳﺖ و ﺧﻔﻰ اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﺳﻴﻤﺎى ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻴﺶ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻰﺑﻮد او دو دل‬

‫ﺗﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﺸﺖ ﺷﺎﻩ و ﻣﺴﺘﻘﻞ‬

‫دﻳﻮ رﻓﺖ از ﻣﻠﻚ و ﺗﺨﺖ او ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺗﻴﻎ ﺑﺨﺘﺶ ﺧﻮن ﺁن ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺮﻳﺨﺖ‬

‫آﺮد در اﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮد اﻧﮕﺸﺘﺮى‬

‫ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪ ﻟﺸﻜﺮ دﻳﻮ و ﭘﺮى‬

‫ﺁﻣﺪﻧﺪ از ﺑﻬﺮ ﻧﻈﺎرﻩ رﺟﺎل‬

‫در ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن ﺁن آﻪ ﺑﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻴﺎل‬

‫ﭼﻮن در اﻧﮕﺸﺘﺶ ﺑﺪﻳﺪ اﻧﮕﺸﺘﺮى‬

‫رﻓﺖ اﻧﺪﻳﺸﻪ و ﺗﺤﺮى ﻳﻚ ﺳﺮى‬

‫وهﻢ ﺁن ﮔﺎﻩ اﺳﺖ آﺎن ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺗﺤﺮى از ﭘﻰ ﻧﺎدﻳﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺪ ﺧﻴﺎل ﻏﺎﻳﺐ اﻧﺪر ﺳﻴﻨﻪ زﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ﺧﻴﺎل او ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺳﻤﺎى ﻧﻮر ﺑﻰﺑﺎرﻳﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻢ زﻣﻴﻦ ﺗﺎر ﺑﻰﺑﺎﻟﻴﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺐ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮا‬ ‫ن ﺑِﺎ ْﻟ َﻐ ْﻴ ِ‬ ‫ُﻳ ْﺆ ِﻣﻨُﻮ َ‬

‫ز ﺁن ﺑﺒﺴﺘﻢ روزن ﻓﺎﻧﻰ ﺳﺮا‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺎﻓﻢ ﺁﺳﻤﺎن را در ﻇﻬﻮر‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻮﻳﻢ هﻞ ﺗﺮى ﻓﻴﻬﺎ ﻓﻄﻮر‬

‫ﺗﺎ در اﻳﻦ ﻇﻠﻤﺖ ﺗﺤﺮى ﮔﺴﺘﺮﻧﺪ‬

‫هﺮ آﺴﻰ رو ﺟﺎﻧﺒﻰ ﻣﻰﺁورﻧﺪ‬

‫ﻣﺪﺗﻰ ﻣﻌﻜﻮس ﺑﺎﺷﺪ آﺎرهﺎ‬

‫ﺷﺤﻨﻪ را دزد ﺁورد ﺑﺮ دارهﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٧٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺲ ﺳﻠﻄﺎن و ﻋﺎﻟﻰ هﻤﺘﻰ‬

‫ﺑﻨﺪﻩى ﺑﻨﺪﻩى ﺧﻮد ﺁﻳﺪ ﻣﺪﺗﻰ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﻰ در ﻏﻴﺐ ﺁﻳﺪ ﺧﻮب و ﮔﺶ‬

‫ﺣﻔﻆ ﻏﻴﺐ ﺁﻳﺪ در اﺳﺘﻌﺒﺎد ﺧﻮش‬

‫آﻮ آﻪ ﻣﺪح ﺷﺎﻩ ﮔﻮﻳﺪ ﭘﻴﺶ او‬

‫ﺗﺎ آﻪ در ﻏﻴﺒﺖ ﺑﻮد او ﺷﺮم رو‬

‫ﻗﻠﻌﻪ دارى آﺰ آﻨﺎر ﻣﻤﻠﻜﺖ‬

‫دور از ﺳﻠﻄﺎن و ﺳﺎﻳﻪى ﺳﻠﻄﻨﺖ‬

‫ﭘﺎس دارد ﻗﻠﻌﻪ را از دﺷﻤﻨﺎن‬

‫ﻗﻠﻌﻪ ﻧﻔﺮوﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺎل ﺑﻰآﺮان‬

‫ﻏﺎﻳﺐ از ﺷﻪ در آﻨﺎر ﺛﻐﺮهﺎ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺣﺎﺿﺮ او ﻧﮕﻪ دارد وﻓﺎ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﻪ او ﺑﻪ ﺑﻮد از دﻳﮕﺮان‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ و ﺟﺎن ﻓﺸﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻏﻴﺒﺖ ﻧﻴﻢ ذرﻩى ﺣﻔﻆ آﺎر‬

‫ﺑﻪ آﻪ اﻧﺪر ﺣﺎﺿﺮى ز ﺁن ﺻﺪ هﺰار‬

‫ﻃﺎﻋﺖ و اﻳﻤﺎن آﻨﻮن ﻣﺤﻤﻮد ﺷﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ ﻣﺮگ اﻧﺪر ﻋﻴﺎن ﻣﺮدود ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻏﻴﺐ و ﻏﺎﻳﺐ و رو ﭘﻮش ﺑﻪ‬

‫ﭘﺲ ﻟﺒﺎن ﺑﺮ ﺑﻨﺪ ﻟﺐ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻪ‬

‫اى ﺑﺮادر دﺳﺖ وا دار از ﺳﺨﻦ‬

‫ﺧﻮد ﺧﺪا ﭘﻴﺪا آﻨﺪ ﻋﻠﻢ ﻟﺪن‬

‫ﺑﺲ ﺑﻮد ﺧﻮرﺷﻴﺪ را روﻳﺶ ﮔﻮاﻩ‬

‫أَي ﺷﻲء أﻋﻈﻢ اﻟﺸﺎهﺪ إﻟﻪ‬

‫ﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﻮن ﻗﺮﻳﻦ ﺷﺪ در ﺑﻴﺎن‬

‫هﻢ ﺧﺪا و هﻢ ﻣﻠﻚ هﻢ ﻋﺎﻟﻤﺎن‬

‫ﻳﺸﻬﺪ اﻟﻠﱠﻪ و اﻟﻤﻠﻚ و اهﻞ اﻟﻌﻠﻮم‬

‫إﻧﻪ ﻻ رب إﻻ ﻣﻦ ﻳﺪوم‬

‫ﭼﻮن ﮔﻮاهﻰ داد ﺣﻖ آﻪ ﺑﻮد ﻣﻠﻚ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد اﻧﺪر ﮔﻮاهﻰ ﻣﺸﺘﺮك‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺷﻌﺸﺎع ﺣﻀﻮر ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﺮ ﻧﺘﺎﺑﺪ ﭼﺸﻢ و دﻟﻬﺎى ﺧﺮاب‬

‫ﭼﻮن ﺧﻔﺎﺷﻰ آﺎو ﺗﻒ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را‬

‫ﺑﺮ ﻧﺘﺎﺑﺪ ﺑﮕﺴﻠﺪ اوﻣﻴﺪ را‬

‫ﭘﺲ ﻣﻼﻳﻚ را ﭼﻮ ﻣﺎ هﻢ ﻳﺎر دان‬

‫ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫آﺎﻳﻦ ﺿﻴﺎ ﻣﺎ ز ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺑﺮ ﺿﻌﻴﻔﺎن ﺗﺎﻓﺘﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻪ ﻧﻮ ﻳﺎ ﺳﻪ روزﻩ ﻳﺎ آﻪ ﺑﺪر‬

‫ﻣﺮﺗﺒﻪى هﺮ ﻳﻚ ﻣﻠﻚ در ﻧﻮر و ﻗﺪر‬

‫ز اﺟﻨﺤﻪى ﻧﻮر ﺛﻼث او رﺑﺎع‬

‫ﺑﺮ ﻣﺮاﺗﺐ هﺮ ﻣﻠﻚ را ﺁن ﺷﻌﺎع‬

‫هﻤﭽﻮ ﭘﺮهﺎى ﻋﻘﻮل اﻧﺴﻴﺎن‬

‫آﻪ ﺑﺴﻰ ﻓﺮق اﺳﺖ ﺷﺎن اﻧﺪر ﻣﻴﺎن‬

‫ﭘﺲ ﻗﺮﻳﻦ هﺮ ﺑﺸﺮ در ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﺁن ﻣﻠﻚ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪش ﺑﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ اﻋﻤﺶ ﭼﻮن آﻪ ﺧﻮر را ﺑﺮ ﻧﺘﺎﻓﺖ‬

‫اﺧﺘﺮ او را ﺷﻤﻊ ﺷﺪ ﺗﺎ رﻩ ﺑﻴﺎﻓﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٧٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﺮ زﻳﺪ را آﻪ اﻳﻦ ﺳﺮ را ﻓﺎش ﺗﺮ از اﻳﻦ ﻣﮕﻮ و ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻧﮕﺎﻩ دار‬ ‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ اﺻﺤﺎﺑﻰ ﻧﺠﻮم‬

‫رهﺮوان را ﺷﻤﻊ و ﺷﻴﻄﺎن را رﺟﻮم‬

‫هﺮ آﺴﻰ را ﮔﺮ ﺑﺪى ﺁن ﭼﺸﻢ و زور‬

‫آﺎو ﮔﺮﻓﺘﻰ ز ﺁﻓﺘﺎب ﭼﺮخ ﻧﻮر‬

‫آﻰ ﺳﺘﺎرﻩ ﺣﺎﺟﺖ اﺳﺘﻰ اى ذﻟﻴﻞ‬

‫آﻪ ﺑﺪى ﺑﺮ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ او دﻟﻴﻞ‬

‫ﻣﺎﻩ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك و اﺑﺮ و ﻓﻰ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺸﺮ ﺑﻮدم وﻟﻰ ﻳﻮﺣﻰ اﻟﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮدم در ﻧﻬﺎد‬

‫وﺣﻰ ﺧﻮرﺷﻴﺪم ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻮرى ﺑﺪاد‬

‫ﻇﻠﻤﺘﻰ دارم ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﻮس‬

‫ﻧﻮر دارم ﺑﻬﺮ ﻇﻠﻤﺎت ﻧﻔﻮس‬

‫ز ﺁن ﺿﻌﻴﻔﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺗﺎﺑﻰ ﺁورى‬

‫آﻪ ﻧﻪ ﻣﺮد ﺁﻓﺘﺎب اﻧﻮرى‬

‫هﻤﭽﻮ ﺷﻬﺪ و ﺳﺮآﻪ در هﻢ ﺑﺎﻓﺘﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺳﻮى رﻧﺞ ﺟﮕﺮ رﻩ ﻳﺎﻓﺘﻢ‬

‫ﭼﻮن ز ﻋﻠﺖ وارهﻴﺪى اى رهﻴﻦ‬

‫ﺳﺮآﻪ را ﺑﮕﺬار و ﻣﻰﺧﻮر اﻧﮕﺒﻴﻦ‬

‫ﺗﺨﺖ دل ﻣﻌﻤﻮر ﺷﺪ ﭘﺎك از هﻮا‬

‫ش اﺳﺘﻮى‬ ‫ﻋﻠَﻰ ا ْﻟ َﻌ ْﺮ ِ‬ ‫ﻦ َ‬ ‫ﺑﻴﻦ آﻪ اﻟ ﱠﺮﺣْﻤ ُ‬

‫ﺣﻜﻢ ﺑﺮ دل ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺑﻰواﺳﻄﻪ‬

‫ﺣﻖ آﻨﺪ ﭼﻮن ﻳﺎﻓﺖ دل اﻳﻦ راﺑﻄﻪ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد زﻳﺪ آﻮ‬

‫ﺗﺎ دهﻢ ﭘﻨﺪش آﻪ رﺳﻮاﻳﻰ ﻣﺠﻮ‬

‫رﺟﻮع ﺑﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ زﻳﺪ‬ ‫زﻳﺪ را اآﻨﻮن ﻧﻴﺎﺑﻰ آﺎو ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺟﺴﺖ از ﺻﻒ ﻧﻌﺎل و ﻧﻌﻞ رﻳﺨﺖ‬

‫ﺗﻮ آﻪ ﺑﺎﺷﻰ زﻳﺪ هﻢ ﺧﻮد را ﻧﻴﺎﻓﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ اﺧﺘﺮ آﻪ ﺑﺮ او ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﺎﻓﺖ‬

‫ﻧﻰ از او ﻧﻘﺸﻰ ﺑﻴﺎﺑﻰ ﻧﻰ ﻧﺸﺎن‬

‫ﻧﻰ آﻬﻰ ﻳﺎﺑﻰ ﻧﻪ راﻩ آﻬﻜﺸﺎن‬

‫ﺷﺪ ﺣﻮاس و ﻧﻄﻖ ﺑﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﺎ‬

‫ﻣﺤﻮ ﻧﻮر داﻧﺶ ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺎ‬

‫ﺣﺴﻬﺎ و ﻋﻘﻠﻬﺎﺷﺎن در درون‬

‫ﻣﻮج در ﻣﻮج َﻟ َﺪﻳْﻨﺎ ﻣﺤﻀﺮون‬

‫ﭼﻮن ﺷﺐ ﺁﻣﺪ ﺑﺎز وﻗﺖ ﺑﺎر ﺷﺪ‬

‫اﻧﺠﻢ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩ ﺑﺮ آﺎر ﺷﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٧٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻰهﺸﺎن را وادهﺪ ﺣﻖ هﻮﺷﻬﺎ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﺣﻠﻘﻪهﺎ در ﮔﻮﺷﻬﺎ‬

‫ﭘﺎى آﻮﺑﺎن دﺳﺖ اﻓﺸﺎن در ﺛﻨﺎ‬

‫ﻧﺎز ﻧﺎزان رﺑﻨﺎ أﺣﻴﻴﺘﻨﺎ‬

‫ﺁن ﺟﻠﻮد و ﺁن ﻋﻈﺎم رﻳﺨﺘﻪ‬

‫ﻓﺎرﺳﺎن ﮔﺸﺘﻪ ﻏﺒﺎر اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﺁرﻧﺪ از ﻋﺪم ﺳﻮى وﺟﻮد‬

‫در ﻗﻴﺎﻣﺖ هﻢ ﺷﻜﻮر و هﻢ آﻨﻮد‬

‫ﺳﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﭘﻴﭽﻰ آﻨﻰ ﻧﺎدﻳﺪﻩاى‬

‫در ﻋﺪم ز اول ﻧﻪ ﺳﺮﭘﻴﭽﻴﺪﻩاى‬

‫در ﻋﺪم اﻓﺸﺮدﻩ ﺑﻮدى ﭘﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﻪ ﻣﺮا آﻪ ﺑﺮ آﻨﺪ از ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﻰ ﺻﻨﻊ رﺑﺎﻧﻴﺖ را‬

‫آﻪ آﺸﻴﺪ او ﻣﻮى ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺖ را‬

‫ﺗﺎ آﺸﻴﺪت اﻧﺪر اﻳﻦ اﻧﻮاع ﺣﺎل‬

‫آﻪ ﻧﺒﻮدت در ﮔﻤﺎن و در ﺧﻴﺎل‬

‫ﺁن ﻋﺪم او را هﻤﺎرﻩ ﺑﻨﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫آﺎر آﻦ دﻳﻮا ﺳﻠﻴﻤﺎن زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ن آﺎﻟﺠﻮاب‬ ‫دﻳﻮ ﻣﻰﺳﺎزد ﺟِﻔﺎ ٍ‬

‫زهﺮﻩ ﻧﻰ ﺗﺎ دﻓﻊ ﮔﻮﻳﺪ ﻳﺎ ﺟﻮاب‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻴﻦ ﭼﻮن هﻤﻰﻟﺮزى ز ﺑﻴﻢ‬

‫ﻣﺮ ﻋﺪم را ﻧﻴﺰ ﻟﺮزان دان ﻣﻘﻴﻢ‬

‫ور ﺗﻮ دﺳﺖ اﻧﺪر ﻣﻨﺎﺻﺐ ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫هﻢ ز ﺗﺮس اﺳﺖ ﺁن آﻪ ﺟﺎﻧﻰ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺟﺰ ﻋﺸﻖ ﺧﺪاى اﺣﺴﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺷﻜﺮ ﺧﻮارى اﺳﺖ ﺁن ﺟﺎن آﻨﺪن اﺳﺖ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺟﺎن آﻨﺪن ﺳﻮى ﻣﺮگ ﺁﻣﺪن‬

‫دﺳﺖ در ﺁب ﺣﻴﺎﺗﻰ ﻧﺎزدن‬

‫ﺧﻠﻖ را دو دﻳﺪﻩ در ﺧﺎك و ﻣﻤﺎت‬

‫ﺻﺪ ﮔﻤﺎن دارﻧﺪ در ﺁب ﺣﻴﺎت‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ ﺗﺎ ﺻﺪ ﮔﻤﺎن ﮔﺮدد ﻧﻮد‬

‫ﺷﺐ ﺑﺮو ور ﺗﻮ ﺑﺨﺴﺒﻰ ﺷﺐ رود‬

‫در ﺷﺐ ﺗﺎرﻳﻚ ﺟﻮى ﺁن روز را‬

‫ﭘﻴﺶ آﻦ ﺁن ﻋﻘﻞ ﻇﻠﻤﺖ ﺳﻮز را‬

‫در ﺷﺐ ﺑﺪ رﻧﮓ ﺑﺲ ﻧﻴﻜﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺁب ﺣﻴﻮان ﺟﻔﺖ ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺳﺮ ز ﺧﻔﺘﻦ آﻰ ﺗﻮان ﺑﺮداﺷﺘﻦ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺻﺪ ﺗﺨﻢ ﻏﻔﻠﺖ آﺎﺷﺘﻦ‬

‫ﺧﻮاب ﻣﺮدﻩ ﻟﻘﻤﻪى ﻣﺮدﻩ ﻳﺎر ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺧﻔﺖ و دزد ﺷﺐ ﺑﺮ آﺎر ﺷﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﻰداﻧﻰ آﻪ ﺧﺼﻤﺎﻧﺖ آﻰاﻧﺪ‬

‫ﻧﺎرﻳﺎن ﺧﺼﻢ وﺟﻮد ﺧﺎآﻰاﻧﺪ‬

‫ﻧﺎر ﺧﺼﻢ ﺁب و ﻓﺮزﻧﺪان اوﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﺁب ﺧﺼﻢ ﺟﺎن اوﺳﺖ‬

‫ﺁب ﺁﺗﺶ را آﺸﺪ زﻳﺮا آﻪ او‬

‫ﺧﺼﻢ ﻓﺮزﻧﺪان ﺁب اﺳﺖ و ﻋﺪو‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن اﻳﻦ ﻧﺎر ﻧﺎر ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬

‫آﺎﻧﺪر او اﺻﻞ ﮔﻨﺎﻩ و زﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎر ﺑﻴﺮوﻧﻰ ﺑﻪ ﺁﺑﻰ ﺑﻔﺴﺮد‬

‫ﻧﺎر ﺷﻬﻮت ﺗﺎ ﺑﻪ دوزخ ﻣﻰﺑﺮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٧٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﺎر ﺷﻬﻮت ﻣﻰﻧﻴﺎراﻣﺪ ﺑﻪ ﺁب‬

‫ز اﻧﻜﻪ دارد ﻃﺒﻊ دوزخ در ﻋﺬاب‬

‫ﻧﺎر ﺷﻬﻮت را ﭼﻪ ﭼﺎرﻩ ﻧﻮر دﻳﻦ‬

‫ﻧﻮرآﻢ اﻃﻔﺎء ﻧﺎر اﻟﻜﺎﻓﺮﻳﻦ‬

‫ﭼﻪ آﺸﺪ اﻳﻦ ﻧﺎر را ﻧﻮر ﺧﺪا‬

‫ﻧﻮر اﺑﺮاهﻴﻢ را ﺳﺎز اوﺳﺘﺎ‬

‫ﺗﺎ ز ﻧﺎر ﻧﻔﺲ ﭼﻮن ﻧﻤﺮود ﺗﻮ‬

‫وارهﺪ اﻳﻦ ﺟﺴﻢ هﻤﭽﻮن ﻋﻮد ﺗﻮ‬

‫ﺷﻬﻮت ﻧﺎرى ﺑﻪ راﻧﺪن آﻢ ﻧﺸﺪ‬

‫او ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪن آﻢ ﺷﻮد ﺑﻰهﻴﭻ ﺑﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ هﻴﺰم ﻣﻰﻧﻬﻰ ﺑﺮ ﺁﺗﺸﻰ‬

‫آﻰ ﺑﻤﻴﺮد ﺁﺗﺶ از هﻴﺰم آﺸﻰ‬

‫ﭼﻮن آﻪ هﻴﺰم ﺑﺎز ﮔﻴﺮى ﻧﺎر ﻣﺮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺗﻘﻮى ﺁب ﺳﻮى ﻧﺎر ﺑﺮد‬

‫آﻰ ﺳﻴﻪ ﮔﺮدد ز ﺁﺗﺶ روى ﺧﻮب‬

‫آﺎو ﻧﻬﺪ ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ از َﺗ ْﻘﻮَى اﻟﻘﻠﻮب‬

‫ﺁﺗﺶ اﻓﺘﺎدن در ﺷﻬﺮ ﺑﻪ اﻳﺎم ﻋﻤﺮ‬ ‫ﺁﺗﺸﻰ اﻓﺘﺎد در ﻋﻬﺪ ﻋﻤﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﭼﻮب ﺧﺸﻚ ﻣﻰﺧﻮرد او ﺣﺠﺮ‬

‫در ﻓﺘﺎد اﻧﺪر ﺑﻨﺎ و ﺧﺎﻧﻪهﺎ‬

‫ﺗﺎ زد اﻧﺪر ﭘﺮ ﻣﺮغ و ﻻﻧﻪهﺎ‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﻬﺮ از ﺷﻌﻠﻪهﺎ ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺁب ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﺪ از ﺁن و ﻣﻰﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﻣﺸﻜﻬﺎى ﺁب و ﺳﺮآﻪ ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﺗﺶ آﺴﺎن هﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫ﺁﺗﺶ از اﺳﺘﻴﺰﻩ اﻓﺰون ﻣﻰﺷﺪى‬

‫ﻣﻰرﺳﻴﺪ او را ﻣﺪد از ﺑﻰﺣﺪى‬

‫ﺧﻠﻖ ﺁﻣﺪ ﺟﺎﻧﺐ ﻋﻤﺮ ﺷﺘﺎب‬

‫آﺎﺗﺶ ﻣﺎ ﻣﻰﻧﻤﻴﺮد هﻴﭻ از ﺁب‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﺁﺗﺶ ز ﺁﻳﺎت ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺷﻌﻠﻪاى از ﺁﺗﺶ ﺑﺨﻞ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﺁب ﺑﮕﺬارﻳﺪ و ﻧﺎن ﻗﺴﻤﺖ آﻨﻴﺪ‬

‫ﺑﺨﻞ ﺑﮕﺬارﻳﺪ اﮔﺮ ﺁل ﻣﻨﻴﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻔﺘﻨﺪش آﻪ در ﺑﮕﺸﻮدﻩاﻳﻢ‬

‫ﻣﺎ ﺳﺨﻰ و اهﻞ ﻓﺘﻮت ﺑﻮدﻩاﻳﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎن در رﺳﻢ و ﻋﺎدت دادﻩاﻳﺪ‬

‫دﺳﺖ از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا ﻧﮕﺸﺎدﻩاﻳﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻓﺨﺮ و ﺑﻬﺮ ﺑﻮش و ﺑﻬﺮ ﻧﺎز‬

‫ﻧﻪ از ﺑﺮاى ﺗﺮس و ﺗﻘﻮى و ﻧﻴﺎز‬

‫ﻣﺎل ﺗﺨﻢ اﺳﺖ و ﺑﻪ هﺮ ﺷﻮرﻩ ﻣﻨﻪ‬

‫ﺗﻴﻎ را در دﺳﺖ هﺮ رﻩ زن ﻣﺪﻩ‬

‫اهﻞ دﻳﻦ را ﺑﺎز دان از اهﻞ آﻴﻦ‬

‫هﻤﻨﺸﻴﻦ ﺣﻖ ﺑﺠﻮ ﺑﺎ او ﻧﺸﻴﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٧٧‬‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ آﺴﻰ ﺑﺮ ﻗﻮم ﺧﻮد اﻳﺜﺎر آﺮد‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫آﺎﻏﻪ ﭘﻨﺪارد آﻪ او ﺧﻮد آﺎر آﺮد‬

‫ﺧﺪو اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺧﺼﻢ در روى اﻣﻴﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم و اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻋﻠﻰ ﺷﻤﺸﻴﺮ را از دﺳﺖ‬ ‫از ﻋﻠﻰ ﺁﻣﻮز اﺧﻼص ﻋﻤﻞ‬

‫ﺷﻴﺮ ﺣﻖ را دان ﻣﻄﻬﺮ از دﻏﻞ‬

‫در ﻏﺰا ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮاﻧﻰ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫زود ﺷﻤﺸﻴﺮى ﺑﺮ ﺁورد و ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫او ﺧﺪو اﻧﺪاﺧﺖ در روى ﻋﻠﻰ‬

‫اﻓﺘﺨﺎر هﺮ ﻧﺒﻰ و هﺮ وﻟﻰ‬

‫ﺁن ﺧﺪو زد ﺑﺮ رﺧﻰ آﻪ روى ﻣﺎﻩ‬

‫ﺳﺠﺪﻩ ﺁرد ﭘﻴﺶ او در ﺳﺠﺪﻩﮔﺎﻩ‬

‫در زﻣﺎن اﻧﺪاﺧﺖ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺁن ﻋﻠﻰ‬

‫آﺮد او اﻧﺪر ﻏﺰاﻳﺶ آﺎهﻠﻰ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺣﻴﺮان ﺁن ﻣﺒﺎرز زﻳﻦ ﻋﻤﻞ‬

‫وز ﻧﻤﻮدن ﻋﻔﻮ و رﺣﻤﺖ ﺑﻰﻣﺤﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻴﻎ ﺗﻴﺰ اﻓﺮاﺷﺘﻰ‬

‫از ﭼﻪ اﻓﻜﻨﺪى ﻣﺮا ﺑﮕﺬاﺷﺘﻰ‬

‫ﺁن ﭼﻪ دﻳﺪى ﺑﻬﺘﺮ از ﭘﻴﻜﺎر ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺷﺪى ﺗﻮ ﺳﺴﺖ در اﺷﻜﺎر ﻣﻦ‬

‫ﺁن ﭼﻪ دﻳﺪى آﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺸﻤﺖ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻨﺎن ﺑﺮﻗﻰ ﻧﻤﻮد و ﺑﺎز ﺟﺴﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻪ دﻳﺪى آﻪ ﻣﺮا ز ﺁن ﻋﻜﺲ دﻳﺪ‬

‫در دل و ﺟﺎن ﺷﻌﻠﻪ اى ﺁﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻪ دﻳﺪى ﺑﺮﺗﺮ از آﻮن و ﻣﻜﺎن‬

‫آﻪ ﺑﻪ از ﺟﺎن ﺑﻮد و ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ ﺟﺎن‬

‫در ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺷﻴﺮ رﺑﺎﻧﻰ ﺳﺘﻰ‬

‫در ﻣﺮوت ﺧﻮد آﻪ داﻧﺪ آﻴﺴﺘﻰ‬

‫در ﻣﺮوت اﺑﺮ ﻣﻮﺳﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺗﻴﻪ‬

‫آﺂﻣﺪ از وى ﺧﻮان و ﻧﺎن ﺑﻰﺷﺒﻴﻪ‬

‫اﺑﺮهﺎ ﮔﻨﺪم دهﺪ آﺎن را ﺑﻪ ﺟﻬﺪ‬

‫ﭘﺨﺘﻪ و ﺷﻴﺮﻳﻦ آﻨﺪ ﻣﺮدم ﭼﻮ ﺷﻬﺪ‬

‫اﺑﺮ ﻣﻮﺳﻰ ﭘﺮ رﺣﻤﺖ ﺑﺮ ﮔﺸﺎد‬

‫ﭘﺨﺘﻪ و ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻰزﺣﻤﺖ ﺑﺪاد‬

‫از ﺑﺮاى ﭘﺨﺘﻪ ﺧﻮاران آﺮم‬

‫رﺣﻤﺘﺶ اﻓﺮاﺷﺖ در ﻋﺎﻟﻢ ﻋﻠﻢ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﺁن وﻇﻴﻔﻪ و ﺁن ﻋﻄﺎ‬

‫آﻢ ﻧﺸﺪ ﻳﻚ روز از ﺁن اهﻞ رﺟﺎ‬

‫ﺗﺎ هﻢ اﻳﺸﺎن از ﺧﺴﻴﺴﻰ ﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﻨﺪﻧﺎ و ﺗﺮﻩ و ﺧﺲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬

‫اﻣﺖ اﺣﻤﺪ آﻪ هﺴﺘﻨﺪ از آﺮام‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ هﺴﺖ ﺑﺎﻗﻰ ﺁن ﻃﻌﺎم‬

‫ﭼﻮن اﺑﻴﺖ ﻋﻨﺪ رﺑﻰ ﻓﺎش ﺷﺪ‬

‫ﻳﻄﻌﻢ و ﻳﺴﻘﻰ آﻨﺎﻳﺖ زاش ﺷﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٧٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻴﭻ ﺑﻰﺗﺎوﻳﻞ اﻳﻦ را در ﭘﺬﻳﺮ‬

‫ﺗﺎ در ﺁﻳﺪ در ﮔﻠﻮ ﭼﻮن ﺷﻬﺪ و ﺷﻴﺮ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺗﺎوﻳﻞ اﺳﺖ وا داد ﻋﻄﺎ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﺁن ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺧﻄﺎ‬

‫ﺁن ﺧﻄﺎ دﻳﺪن ز ﺿﻌﻒ ﻋﻘﻞ اوﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ آﻞ ﻣﻐﺰ اﺳﺖ و ﻋﻘﻞ ﺟﺰو ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺗﺎوﻳﻞ آﻦ ﻧﻪ اﺧﺒﺎر را‬

‫ﻣﻐﺰ را ﺑﺪ ﮔﻮى ﻧﻰ ﮔﻠﺰار را‬

‫اى ﻋﻠﻰ آﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻘﻞ و دﻳﺪﻩاى‬

‫ﺷﻤﻪ اى واﮔﻮ از ﺁن ﭼﻪ دﻳﺪﻩاى‬

‫ﺗﻴﻎ ﺣﻠﻤﺖ ﺟﺎن ﻣﺎ را ﭼﺎك آﺮد‬

‫ﺁب ﻋﻠﻤﺖ ﺧﺎك ﻣﺎ را ﭘﺎك آﺮد‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ داﻧﻢ آﻪ اﻳﻦ اﺳﺮار هﻮﺳﺖ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺑﻰﺷﻤﺸﻴﺮ آﺸﺘﻦ آﺎر اوﺳﺖ‬

‫ﺻﺎﻧﻊ ﺑﻰﺁﻟﺖ و ﺑﻰﺟﺎرﺣﻪ‬

‫واهﺐ اﻳﻦ هﺪﻳﻪهﺎى راﺑﺤﻪ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﻰﭼﺸﺎﻧﺪ هﻮش را‬

‫آﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮد دو ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش را‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ اى ﺑﺎز ﻋﺮش ﺧﻮش ﺷﻜﺎر‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ دﻳﺪى اﻳﻦ زﻣﺎن از آﺮدﮔﺎر‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ادراك ﻏﻴﺐ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎى ﺣﺎﺿﺮان ﺑﺮ دوﺧﺘﻪ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﺎهﻰ هﻤﻰﺑﻴﻨﺪ ﻋﻴﺎن‬

‫و ﺁن ﻳﻜﻰ ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﺟﻬﺎن‬

‫و ﺁن ﻳﻜﻰ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﺑﻪ هﻢ‬

‫اﻳﻦ ﺳﻪ آﺲ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﻳﻚ ﻣﻮﺿﻊ ﻧﻌﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ هﺮ ﺳﻪ ﺑﺎز و ﮔﻮش هﺮ ﺳﻪ ﺗﻴﺰ‬

‫در ﺗﻮ ﺁوﻳﺰان و از ﻣﻦ در ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﺳﺤﺮ ﻋﻴﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻋﺠﺐ ﻟﻄﻒ ﺧﻔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻘﺶ ﮔﺮگ و ﺑﺮ ﻣﻦ ﻳﻮﺳﻔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ار هﺠﺪﻩ هﺰار اﺳﺖ و ﻓﺰون‬

‫هﺮ ﻧﻈﺮ را ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ هﺠﺪﻩ زﺑﻮن‬

‫راز ﺑﮕﺸﺎ اى ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ‬

‫اى ﭘﺲ ﺳﻮء اﻟﻘﻀﺎء ﺣﺴﻦ اﻟﻘﻀﺎء‬

‫ﻳﺎ ﺗﻮ واﮔﻮ ﺁن ﭼﻪ ﻋﻘﻠﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺁن ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫از ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺎﻓﺖ ﭼﻮن دارى ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﻰﻓﺸﺎﻧﻰ ﻧﻮر ﭼﻮن ﻣﻪ ﺑﻰزﺑﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ اﮔﺮ در ﮔﻔﺖ ﺁﻳﺪ ﻗﺮص ﻣﺎﻩ‬

‫ﺷﺐ روان را زودﺗﺮ ﺁرد ﺑﻪ راﻩ‬

‫از ﻏﻠﻂ اﻳﻤﻦ ﺷﻮﻧﺪ و از ذهﻮل‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮد ﺑﺮ ﺑﺎﻧﮓ ﻏﻮل‬

‫ﻣﺎﻩ ﺑﻰﮔﻔﺘﻦ ﭼﻮ ﺑﺎﺷﺪ رهﻨﻤﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺷﺪ ﺿﻴﺎ اﻧﺪر ﺿﻴﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺎﺑﻰ ﺁن ﻣﺪﻳﻨﻪى ﻋﻠﻢ را‬

‫ﭼﻮن ﺷﻌﺎﻋﻰ ﺁﻓﺘﺎب ﺣﻠﻢ را‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎش اى ﺑﺎب ﺑﺮ ﺟﻮﻳﺎى ﺑﺎب‬

‫ﺗﺎ رﺳﺪ از ﺗﻮ ﻗﺸﻮر اﻧﺪر ﻟﺒﺎب‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎش اى ﺑﺎب رﺣﻤﺖ ﺗﺎ اﺑﺪ‬

‫ﺑﺎرﮔﺎﻩ ﻣﺎ َﻟ ُﻪ ُآﻔُﻮًا أﺣﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٧٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ هﻮا و ذرﻩاى ﺧﻮد ﻣﻨﻈﺮى اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﮔﺸﺎدﻩ آﻰ ﮔﻮد آﺎﻧﺠﺎ درى اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻨﮕﺸﺎﻳﺪ دزى را دﻳﺪﺑﺎن‬

‫در درون هﺮﮔﺰ ﻧﺠﻨﺒﺪ اﻳﻦ ﮔﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن ﮔﺸﺎدﻩ ﺷﺪ دزى ﺣﻴﺮان ﺷﻮد‬

‫ﻣﺮغ اوﻣﻴﺪ و ﻃﻤﻊ ﭘﺮان ﺷﻮد‬

‫ﻏﺎﻓﻠﻰ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﻪ وﻳﺮان ﮔﻨﺞ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﺳﻮى هﺮ وﻳﺮان از ﺁن ﭘﺲ ﻣﻰﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ ز دروﻳﺸﻰ ﻧﻴﺎﺑﻰ ﺗﻮ ﮔﻬﺮ‬

‫آﻰ ﮔﻬﺮ ﺟﻮﻳﻰ ز دروﻳﺸﻰ دﮔﺮ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮔﺮ ﻇﻦ دود ﺑﺎ ﭘﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻧﮕﺬرد ز اﺷﻜﺎف ﺑﻴﻨﻴﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻰ ﻧﺎﻳﺪت از ﻏﻴﺐ ﺑﻮ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺑﻴﻨﻰ هﻴﭻ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺳﺆال آﺮدن ﺁن آﺎﻓﺮ از اﻣﻴﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫آﻪ ﺑﺮ ﭼﻮن ﻣﻨﻰ ﻣﻈﻔﺮ ﺷﺪى ﺷﻤﺸﻴﺮ را از دﺳﺖ ﭼﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻰ‬ ‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺖ ﺁن ﻧﻮ ﻣﺴﻠﻤﺎن وﻟﻰ‬

‫از ﺳﺮ ﻣﺴﺘﻰ و ﻟﺬت ﺑﺎ ﻋﻠﻰ‬

‫آﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﻳﺎ اﻣﻴﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺠﻨﺒﺪ ﺟﺎن ﺑﺘﻦ در ﭼﻮن ﺟﻨﻴﻦ‬

‫هﻔﺖ اﺧﺘﺮ هﺮ ﺟﻨﻴﻦ را ﻣﺪﺗﻰ‬

‫ﻣﻰآﻨﻨﺪ اى ﺟﺎن ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺧﺪﻣﺘﻰ‬

‫ﭼﻮن آﻪ وﻗﺖ ﺁﻳﺪ آﻪ ﺟﺎن ﮔﻴﺮد ﺟﻨﻴﻦ‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﺶ ﺁن زﻣﺎن ﮔﺮدد ﻣﻌﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻨﻴﻦ در ﺟﻨﺒﺶ ﺁﻳﺪ ز ﺁﻓﺘﺎب‬

‫آﺎﻓﺘﺎﺑﺶ ﺟﺎن هﻤﻰﺑﺨﺸﺪ ﺷﺘﺎب‬

‫از دﮔﺮ اﻧﺠﻢ ﺑﺠﺰ ﻧﻘﺸﻰ ﻧﻴﺎﻓﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻨﻴﻦ ﺗﺎ ﺁﻓﺘﺎﺑﺶ ﺑﺮ ﻧﺘﺎﻓﺖ‬

‫از آﺪاﻣﻴﻦ رﻩ ﺗﻌﻠﻖ ﻳﺎﻓﺖ او‬

‫در رﺣﻢ ﺑﺎ ﺁﻓﺘﺎب ﺧﻮب رو‬

‫از رﻩ ﭘﻨﻬﺎن آﻪ دور از ﺣﺲ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﭼﺮخ را ﺑﺲ راهﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺁن رهﻰ آﻪ زر ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻗﻮت از او‬

‫و ﺁن رهﻰ آﻪ ﺳﻨﮓ ﺷﺪ ﻳﺎﻗﻮت از او‬

‫ﺁن رهﻰ آﻪ ﺳﺮخ ﺳﺎزد ﻟﻌﻞ را‬

‫و ﺁن رهﻰ آﻪ ﺑﺮق ﺑﺨﺸﺪ ﻧﻌﻞ را‬

‫ﺁن رهﻰ آﻪ ﭘﺨﺘﻪ ﺳﺎزد ﻣﻴﻮﻩ را‬

‫و ﺁن رهﻰ آﻪ دل دهﺪ آﺎﻟﻴﻮﻩ را‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ اى ﺑﺎز ﭘﺮ اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫ﺑﺎ ﺷﻪ و ﺑﺎ ﺳﺎﻋﺪش ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ اى ﺑﺎز ﻋﻨﻘﺎ ﮔﻴﺮ ﺷﺎﻩ‬

‫اى ﺳﭙﺎﻩ اﺷﻜﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻰ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻩ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٨٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻣﺖ وﺣﺪى ﻳﻜﻰ و ﺻﺪ هﺰار‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ اى ﺑﻨﺪﻩ ﺑﺎزت را ﺷﻜﺎر‬

‫در ﻣﺤﻞ ﻗﻬﺮ اﻳﻦ رﺣﻤﺖ ز ﭼﻴﺴﺖ‬

‫اژدهﺎ را دﺳﺖدادن راﻩ آﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﻣﻴﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ آﻪ ﺳﺒﺐ اﻓﻜﻨﺪن ﺷﻤﺸﻴﺮ از دﺳﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد در ﺁن ﺣﺎﻟﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺗﻴﻎ از ﭘﻰ ﺣﻖ ﻣﻰزﻧﻢ‬

‫ﺑﻨﺪﻩى ﺣﻘﻢ ﻧﻪ ﻣﺄﻣﻮر ﺗﻨﻢ‬

‫ﺷﻴﺮ ﺣﻘﻢ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺷﻴﺮ هﻮا‬

‫ﻓﻌﻞ ﻣﻦ ﺑﺮ دﻳﻦ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻮا‬

‫ﻣﺎ رﻣﻴﺖ إذ رﻣﻴﺘﻢ در ﺣﺮاب‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﺗﻴﻐﻢ و ﺁن زﻧﻨﺪﻩ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫رﺧﺖ ﺧﻮد را ﻣﻦ ز رﻩ ﺑﺮداﺷﺘﻢ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺣﻖ را ﻣﻦ ﻋﺪم اﻧﮕﺎﺷﺘﻢ‬

‫ﺳﺎﻳﻪام ﻣﻦ آﺪﺧﺪاﻳﻢ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺣﺎﺟﺒﻢ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ او را ﺣﺠﺎب‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﺗﻴﻐﻢ ﭘﺮ ﮔﻬﺮهﺎى وﺻﺎل‬

‫زﻧﺪﻩ ﮔﺮداﻧﻢ ﻧﻪ آﺸﺘﻪ در ﻗﺘﺎل‬

‫ﺧﻮن ﻧﭙﻮﺷﺪ ﮔﻮهﺮ ﺗﻴﻎ ﻣﺮا‬

‫ﺑﺎد از ﺟﺎ آﻰ ﺑﺮد ﻣﻴﻎ ﻣﺮا‬

‫آﻪ ﻧﻴﻢ آﻮهﻢ ز ﺣﻠﻢ و ﺻﺒﺮ و داد‬

‫آﻮﻩ را آﻰ در رﺑﺎﻳﺪ ﺗﻨﺪ ﺑﺎد‬

‫ﺁن آﻪ از ﺑﺎدى رود از ﺟﺎ ﺧﺴﻰ اﺳﺖ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺑﺎد ﻧﺎﻣﻮاﻓﻖ ﺧﻮد ﺑﺴﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد ﺧﺸﻢ و ﺑﺎد ﺷﻬﻮت ﺑﺎد ﺁز‬

‫ﺑﺮد او را آﻪ ﻧﺒﻮد اهﻞ ﻧﻤﺎز‬

‫آﻮهﻢ و هﺴﺘﻰ ﻣﻦ ﺑﻨﻴﺎد اوﺳﺖ‬

‫ور ﺷﻮم ﭼﻮن آﺎﻩ ﺑﺎ دم ﻳﺎد اوﺳﺖ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺑﺎد او ﻧﺠﻨﺒﺪ ﻣﻴﻞ ﻣﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﻋﺸﻖ اﺣﺪ ﺳﺮ ﺧﻴﻞ ﻣﻦ‬

‫ﺧﺸﻢ ﺑﺮ ﺷﺎهﺎن ﺷﻪ و ﻣﺎ را ﻏﻼم‬

‫ﺧﺸﻢ را هﻢ ﺑﺴﺘﻪام زﻳﺮ ﻟﮕﺎم‬

‫ﺗﻴﻎ ﺣﻠﻤﻢ ﮔﺮدن ﺧﺸﻤﻢ زدﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺧﺸﻢ ﺣﻖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﭼﻮ رﺣﻤﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻏﺮق ﻧﻮرم ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﻘﻔﻢ ﺷﺪ ﺧﺮاب‬

‫روﺿﻪ ﮔﺸﺘﻢ ﮔﺮ ﭼﻪ هﺴﺘﻢ ﺑﻮ ﺗﺮاب‬

‫ﭼﻮن در ﺁﻣﺪ ﻋﻠﺘﻰ اﻧﺪر ﻏﺰا‬

‫ﺗﻴﻎ را دﻳﺪم ﻧﻬﺎن آﺮدن ﺳﺰا‬

‫ﺗﺎ اﺣﺐ ﷲ ﺁﻳﺪ ﻧﺎم ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ آﻪ اﺑﻐﺾ ﷲ ﺁﻳﺪ آﺎم ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ آﻪ اﻋﻄﺎ ﷲ ﺁﻳﺪ ﺟﻮد ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ آﻪ اﻣﺴﻚ ﷲ ﺁﻳﺪ ﺑﻮد ﻣﻦ‬

‫ﺑﺨﻞ ﻣﻦ ﷲ ﻋﻄﺎ ﷲ و ﺑﺲ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﷲام ﻧﻴﻢ ﻣﻦ ﺁن آﺲ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٨١‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫و ﺁن ﭼﻪ ﷲ ﻣﻰآﻨﻢ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺨﻴﻴﻞ و ﮔﻤﺎن ﺟﺰ دﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ز اﺟﺘﻬﺎد و از ﺗﺤﺮى رﺳﺘﻪام‬

‫ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺑﺮ داﻣﻦ ﺣﻖ ﺑﺴﺘﻪام‬

‫ﮔﺮ هﻤﻰﭘﺮم هﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﻣﻄﺎر‬

‫ور هﻤﻰﮔﺮدم هﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﻣﺪار‬

‫ور آﺸﻢ ﺑﺎرى ﺑﺪاﻧﻢ ﺗﺎ آﺠﺎ‬

‫ﻣﺎهﻢ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﭘﻴﺸﻢ ﭘﻴﺸﻮا‬

‫ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﮔﻔﺘﻦ روى ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺤﺮ را ﮔﻨﺠﺎﻳﻰ اﻧﺪر ﺟﻮى ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭘﺴﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩى ﻋﻘﻮل‬

‫ﻋﻴﺐ ﻧﺒﻮد اﻳﻦ ﺑﻮد آﺎر رﺳﻮل‬

‫از ﻏﺮض ﺣﺮم ﮔﻮاهﻰ ﺣﺮ ﺷﻨﻮ‬

‫آﻪ ﮔﻮاهﻰ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻧﻪ ارزد دو ﺟﻮ‬

‫در ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺮ ﮔﻮاهﻰ ﺑﻨﺪﻩ را‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻗﺪرى وﻗﺖ دﻋﻮى و ﻗﻀﺎ‬

‫ﮔﺮ هﺰاران ﺑﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪت ﮔﻮاﻩ‬

‫ﺑﺮ ﻧﺴﻨﺠﺪ ﺷﺮع اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ آﺎﻩ‬

‫ﺑﻨﺪﻩى ﺷﻬﻮت ﺑﺘﺮ ﻧﺰدﻳﻚ ﺣﻖ‬

‫از ﻏﻼم و ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﺴﺘﺮق‬

‫آﺎﻳﻦ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻟﻔﻈﻰ ﺷﻮد از ﺧﻮاﺟﻪ ﺣﺮ‬

‫و ﺁن زﻳﺪ ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﻣﻴﺮد ﺳﺨﺖ ﻣﺮ‬

‫ﺑﻨﺪﻩى ﺷﻬﻮت ﻧﺪارد ﺧﻮد ﺧﻼص‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﻓﻀﻞ اﻳﺰد و اﻧﻌﺎم ﺧﺎص‬

‫در ﭼﻬﻰ اﻓﺘﺎد آﺎن را ﻏﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫و ﺁن ﮔﻨﺎﻩ اوﺳﺖ ﺟﺒﺮ و ﺟﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در ﭼﻬﻰ اﻧﺪاﺧﺖ او ﺧﻮد را آﻪ ﻣﻦ‬

‫در ﺧﻮر ﻗﻌﺮش ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﻢ رﺳﻦ‬

‫ﺑﺲ آﻨﻢ ﮔﺮ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ اﻓﺰون ﺷﻮد‬

‫ﺧﻮد ﺟﮕﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد آﻪ ﺧﺎرا ﺧﻮن ﺷﻮد‬

‫اﻳﻦ ﺟﮕﺮهﺎ ﺧﻮن ﻧﺸﺪ ﻧﺰ ﺳﺨﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻏﻔﻠﺖ و ﻣﺸﻐﻮﻟﻰ و ﺑﺪ ﺑﺨﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮن ﺷﻮد روزى آﻪ ﺧﻮﻧﺶ ﺳﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺧﻮن ﺷﻮ ﺁن وﻗﺘﻰ آﻪ ﺧﻮن ﻣﺮدود ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮔﻮاهﻰ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﻘﺒﻮل ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻋﺪل او ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺑﻨﺪﻩى ﻏﻮل ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ ارﺳﻠﻨﺎك ﺷﺎهﺪ در ﻧﺬر‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺑﻮد از آﻮن او ﺣﺮ اﺑﻦ ﺣﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺣﺮم ﺧﺸﻢ آﻰ ﺑﻨﺪد ﻣﺮا‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﺟﺰ ﺻﻔﺎت ﺣﻖ در ﺁ‬

‫اﻧﺪر ﺁ آﺎزاد آﺮدت ﻓﻀﻞ ﺣﻖ‬

‫ز ﺁن آﻪ رﺣﻤﺖ داﺷﺖ ﺑﺮ ﺧﺸﻤﺶ ﺳﺒﻖ‬

‫اﻧﺪر ﺁ اآﻨﻮن آﻪ رﺳﺘﻰ از ﺧﻄﺮ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺑﻮدى آﻴﻤﻴﺎ آﺮدت ﮔﻬﺮ‬

‫رﺳﺘﻪاى از آﻔﺮ و ﺧﺎرﺳﺘﺎن او‬

‫ﭼﻮن ﮔﻠﻰ ﺑﺸﻜﻔﺘﻪ در ﺑﺴﺘﺎن هﻮ‬

‫ﺗﻮ ﻣﻨﻰ و ﻣﻦ ﺗﻮام اى ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﺗﻮ ﻋﻠﻰ ﺑﻮدى ﻋﻠﻰ را ﭼﻮن آﺸﻢ‬

‫ﻣﻌﺼﻴﺖ آﺮدى ﺑﻪ از هﺮ ﻃﺎﻋﺘﻰ‬

‫ﺁﺳﻤﺎن ﭘﻴﻤﻮدﻩاى در ﺳﺎﻋﺘﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٨٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺲ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﻣﻌﺼﻴﺖ آﺎن آﺮد ﻣﺮد‬

‫ﻧﻰ ز ﺧﺎرى ﺑﺮ دﻣﺪ اوراق ورد‬

‫ﻧﻰ ﮔﻨﺎﻩ ﻋﻤﺮ و ﻗﺼﺪ رﺳﻮل‬

‫ﻣﻰآﺸﻴﺪش ﺗﺎ ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﻗﺒﻮل‬

‫ﻧﻰ ﺑﻪ ﺳﺤﺮ ﺳﺎﺣﺮان ﻓﺮﻋﻮﻧﺸﺎن‬

‫ﻣﻰآﺸﻴﺪ و ﮔﺸﺖ دوﻟﺖ ﻋﻮﻧﺸﺎن‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺳﺤﺮﺷﺎن و ﺁن ﺟﺤﻮد‬

‫آﻰ آﺸﻴﺪﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﻋﻨﻮد‬

‫آﻰ ﺑﺪﻳﺪﻧﺪى ﻋﺼﺎ و ﻣﻌﺠﺰات‬

‫ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻃﺎﻋﺖ ﺷﺪ اى ﻗﻮم ﻋﺼﺎت‬

‫ﻧﺎاﻣﻴﺪى را ﺧﺪا ﮔﺮدن زدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮔﻨﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﺎﻋﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺒﺪل ﻣﻰآﻨﺪ او ﺳﻴﺌﺎت‬

‫ﻃﺎﻋﺘﻰاش ﻣﻰآﻨﺪ رﻏﻢ وﺷﺎت‬

‫زﻳﻦ ﺷﻮد ﻣﺮﺟﻮم ﺷﻴﻄﺎن رﺟﻴﻢ‬

‫و ز ﺣﺴﺪ او ﺑﻄﺮﻗﺪ ﮔﺮدد دو ﻧﻴﻢ‬

‫او ﺑﻜﻮﺷﺪ ﺗﺎ ﮔﻨﺎهﻰ ﭘﺮورد‬

‫ز ﺁن ﮔﻨﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﭼﺎهﻰ ﺁورد‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪ آﺎن ﮔﻨﻪ ﺷﺪ ﻃﺎﻋﺘﻰ‬

‫ﮔﺮدد او را ﻧﺎﻣﺒﺎرك ﺳﺎﻋﺘﻰ‬

‫اﻧﺪر ﺁ ﻣﻦ در ﮔﺸﺎدم ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫ﺗﻒ زدى و ﺗﺤﻔﻪ دادم ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫ﻣﺮ ﺟﻔﺎﮔﺮ را ﭼﻨﻴﻨﻬﺎ ﻣﻰدهﻢ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭘﺎى ﭼﭗ ﭼﻪ ﺳﺎن ﺳﺮ ﻣﻰﻧﻬﻢ‬

‫ﭘﺲ وﻓﺎﮔﺮ را ﭼﻪ ﺑﺨﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺪان‬

‫ﮔﻨﺠﻬﺎ و ﻣﻠﻜﻬﺎى ﺟﺎودان‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﮔﻮش رآﺎﺑﺪار اﻣﻴﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم آﻪ آﺸﺘﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﺮ دﺳﺖ ﺗﻮ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮدن ﺧﺒﺮت آﺮدم‬ ‫ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﻣﺮدم آﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﻧﻰ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻧﻮش ﻟﻄﻒ ﻣﻦ ﻧﺸﺪ در ﻗﻬﺮ ﻧﻴﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﮔﻮش ﭼﺎآﺮم‬

‫آﺎو ﺑﺮد روزى ز ﮔﺮدن اﻳﻦ ﺳﺮم‬

‫آﺮد ﺁﮔﻪ ﺁن رﺳﻮل از وﺣﻰ دوﺳﺖ‬

‫آﻪ هﻼآﻢ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺮ دﺳﺖ اوﺳﺖ‬

‫او هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﻜﺶ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻣﺮا‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ از ﻣﻦ اﻳﻦ ﻣﻨﻜﺮ ﺧﻄﺎ‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﭼﻮ ﻣﺮگ ﻣﻦ ز ﺗﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ ﻗﻀﺎ ﻣﻦ ﭼﻮن ﺗﻮاﻧﻢ ﺣﻴﻠﻪ ﺟﺴﺖ‬

‫او هﻤﻰاﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻢ آﺎى آﺮﻳﻢ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا آﻦ از ﺑﺮاى ﺣﻖ دو ﻧﻴﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ اﻧﺠﺎم ﺑﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺴﻮزد ﺟﺎن ﻣﻦ ﺑﺮ ﺟﺎن ﺧﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٨٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﺑﺮو ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ز ﺁن ﻗﻠﻢ ﺑﺲ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﮔﺮدد ﻋﻠﻢ‬

‫هﻴﭻ ﺑﻐﻀﻰ ﻧﻴﺴﺖ در ﺟﺎﻧﻢ ز ﺗﻮ‬

‫ز ﺁن آﻪ اﻳﻦ را ﻣﻦ ﻧﻤﻰداﻧﻢ ز ﺗﻮ‬

‫ﺁﻟﺖ ﺣﻘﻰ ﺗﻮ ﻓﺎﻋﻞ دﺳﺖ ﺣﻖ‬

‫ﭼﻮن زﻧﻢ ﺑﺮ ﺁﻟﺖ ﺣﻖ ﻃﻌﻦ و دق‬

‫ﮔﻔﺖ او ﭘﺲ ﺁن ﻗﺼﺎص از ﺑﻬﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ هﻢ از ﺣﻖ و ﺁن ﺳﺮ ﺧﻔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ آﻨﺪ ﺑﺮ ﻓﻌﻞ ﺧﻮد او اﻋﺘﺮاض‬

‫ز اﻋﺘﺮاض ﺧﻮد ﺑﺮوﻳﺎﻧﺪ رﻳﺎض‬

‫اﻋﺘﺮاض او را رﺳﺪ ﺑﺮ ﻓﻌﻞ ﺧﻮد‬

‫ز ﺁن آﻪ در ﻗﻬﺮ اﺳﺖ و در ﻟﻄﻒ او اﺣﺪ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺣﻮادث ﻣﻴﺮ اوﺳﺖ‬

‫در ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻣﺎﻟﻚ ﺗﺪﺑﻴﺮ اوﺳﺖ‬

‫ﺁﻟﺖ ﺧﻮد را اﮔﺮ او ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫ﺁن ﺷﻜﺴﺘﻪ ﮔﺸﺘﻪ را ﻧﻴﻜﻮ آﻨﺪ‬

‫رﻣﺰ ﻧﻨﺴﺦ ﺁﻳﻪ او ﻧﻨﺴﻬﺎ‬

‫ﻧﺄت ﺧﻴﺮا در ﻋﻘﺐ ﻣﻰدان ﻣﻬﺎ‬

‫هﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ را آﻪ ﺣﻖ ﻣﻨﺴﻮخ آﺮد‬

‫او ﮔﻴﺎ ﺑﺮد و ﻋﻮض ﺁورد ورد‬

‫ﺷﺐ آﻨﺪ ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﻐﻞ روز را‬

‫ﺑﻴﻦ ﺟﻤﺎدى ﺧﺮد اﻓﺮوز را‬

‫ﺑﺎز ﺷﺐ ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪ از ﻧﻮر روز‬

‫ﺗﺎ ﺟﻤﺎدى ﺳﻮﺧﺖ ز ﺁن ﺁﺗﺶ ﻓﺮوز‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﺁﻣﺪ ﺁن ﻧﻮم و ﺳﺒﺎت‬

‫ﻧﻰ درون ﻇﻠﻤﺖ اﺳﺖ ﺁب ﺣﻴﺎت‬

‫ﻧﻰ در ﺁن ﻇﻠﻤﺖ ﺧﺮدهﺎ ﺗﺎزﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺳﻜﺘﻪاى ﺳﺮﻣﺎﻳﻪى ﺁوازﻩ ﺷﺪ‬

‫آﻪ ز ﺿﺪهﺎ ﺿﺪهﺎ ﺁﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫در ﺳﻮﻳﺪا روﺷﻨﺎﻳﻰ ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫ﺟﻨﮓ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺪار ﺻﻠﺢ ﺷﺪ‬

‫ﺻﻠﺢ اﻳﻦ ﺁﺧﺮ زﻣﺎن ز ﺁن ﺟﻨﮓ ﺑﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪ ﺁن دﻟﺴﺘﺎن‬

‫ﺗﺎ اﻣﺎن ﻳﺎﺑﺪ ﺳﺮ اهﻞ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن ز ﺁن ﻣﻰﺑﺮد ﺷﺎخ ﻣﻀﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻧﺨﻞ ﻗﺎﻣﺘﻬﺎ و ﺑﺮ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ از ﺑﺎغ داﻧﺎ ﺁن ﺣﺸﻴﺶ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﺎغ و ﻣﻴﻮﻩ ﺧﺮﻣﻴﺶ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ دﻧﺪان ﺑﺪ را ﺁن ﻃﺒﻴﺐ‬

‫ﺗﺎ رهﺪ از درد و ﺑﻴﻤﺎرى ﺣﺒﻴﺐ‬

‫ﺑﺲ زﻳﺎدﺗﻬﺎ درون ﻧﻘﺼﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺮ ﺷﻬﻴﺪان را ﺣﻴﺎت اﻧﺪر ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮﻳﺪﻩ ﮔﺸﺖ ﺣﻠﻖ رزق ﺧﻮار‬

‫ﻳﺮزﻗﻮن ﻓﺮﺣﻴﻦ ﺷﺪ ﮔﻮار‬

‫ﺣﻠﻖ ﺣﻴﻮان ﭼﻮن ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻋﺪل‬

‫ﺣﻠﻖ اﻧﺴﺎن رﺳﺖ و اﻓﺰون ﮔﺸﺖ ﻓﻀﻞ‬

‫ﺣﻠﻖ اﻧﺴﺎن ﭼﻮن ﺑﺒﺮد هﻴﻦ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ زاﻳﺪ آﻦ ﻗﻴﺎس ﺁن ﺑﺮ اﻳﻦ‬

‫ﺣﻠﻖ ﺛﺎﻟﺚ زاﻳﺪ و ﺗﻴﻤﺎر او‬

‫ﺷﺮﺑﺖ ﺣﻖ ﺑﺎﺷﺪ و اﻧﻮار او‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٨٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻠﻖ ﺑﺒﺮﻳﺪﻩ ﺧﻮرد ﺷﺮﺑﺖ وﻟﻰ‬

‫ﺣﻠﻖ از ﻻ رﺳﺘﻪ ﻣﺮدﻩ در ﺑﻠﻰ‬

‫ﺑﺲ آﻦ اى دون هﻤﺖ آﻮﺗﻪ ﺑﻨﺎن‬

‫ﺗﺎ آﻰات ﺑﺎﺷﺪ ﺣﻴﺎت ﺟﺎن ﺑﻪ ﻧﺎن‬

‫ز ﺁن ﻧﺪارى ﻣﻴﻮﻩاى ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻴﺪ‬

‫آﺂﺑﺮو ﺑﺮدى ﭘﻰ ﻧﺎن ﺳﭙﻴﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪارد ﺻﺒﺮ زﻳﻦ ﻧﺎن ﺟﺎن ﺣﺲ‬

‫آﻴﻤﻴﺎ را ﮔﻴﺮ و زر ﮔﺮدان ﺗﻮ ﻣﺲ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ ﺷﻮﻳﻰ آﺮد ﺧﻮاهﻰ اى ﻓﻼن‬

‫رو ﻣﮕﺮدان از ﻣﺤﻠﻪى ﮔﺎزران‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺎن ﺑﺸﻜﺴﺖ ﻣﺮ روزﻩى ﺗﺮا‬

‫در ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪ ﭘﻴﭻ و ﺑﺮﺗﺮ ﺁ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪ ﺁﻣﺪ دﺳﺖ او‬

‫ﭘﺲ رﻓﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻘﻴﻦ اﺷﻜﺴﺖ او‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺁن را ﺑﺸﻜﻨﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻴﺎ‬

‫ﺗﻮ درﺳﺘﺶ آﻦ ﻧﺪارى دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫ﭘﺲ ﺷﻜﺴﺘﻦ ﺣﻖ او ﺑﺎﺷﺪ آﻪ او‬

‫ﻣﺮ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﮔﺸﺘﻪ را داﻧﺪ رﻓﻮ‬

‫ﺁن آﻪ داﻧﺪ دوﺧﺖ او داﻧﺪ درﻳﺪ‬

‫هﺮ ﭼﻪ را ﺑﻔﺮوﺧﺖ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺧﺮﻳﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ را وﻳﺮان آﻨﺪ زﻳﺮ و زﺑﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ آﻨﺪ ﻣﻌﻤﻮرﺗﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻳﻜﻰ ﺳﺮ را ﺑﺒﺮد از ﺑﺪن‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁرد در زﻣﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻔﺮﻣﻮدى ﻗﺼﺎﺻﻰ ﺑﺮ ﺟﻨﺎة‬

‫ﻳﺎ ﻧﮕﻔﺘﻰ ﻓﻰ اﻟﻘﺼﺎص ﺁﻣﺪ ﺣﻴﺎت‬

‫ﺧﻮد آﻪ را زهﺮﻩ ﺑﺪى ﺗﺎ او ز ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮ اﺳﻴﺮ ﺣﻜﻢ ﺣﻖ ﺗﻴﻐﻰ زﻧﺪ‬

‫ز ﺁن آﻪ داﻧﺪ هﺮ آﻪ ﭼﺸﻤﺶ را ﮔﺸﻮد‬

‫آﺂن آﺸﻨﺪﻩ ﺳﺨﺮﻩى ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺑﻮد‬

‫هﺮ آﻪ را ﺁن ﺣﻜﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻣﺪى‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻓﺮزﻧﺪ هﻢ ﺗﻴﻐﻰ زدى‬

‫رو ﺑﺘﺮس و ﻃﻌﻨﻪ آﻢ زن ﺑﺮ ﺑﺪان‬

‫ﭘﻴﺶ دام ﺣﻜﻢ ﻋﺠﺰ ﺧﻮد ﺑﺪان‬

‫ﺗﻌﺠﺐ آﺮدن ﺁدم ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم از ﺿﻼﻟﺖ اﺑﻠﻴﺲ ﻟﻌﻴﻦ و ﻋﺠﺐ ﺁوردن‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺁدم ﺑﺮ ﺑﻠﻴﺴﻰ آﻮ ﺷﻘﻰ ﺳﺖ‬

‫از ﺣﻘﺎرت و از زﻳﺎﻓﺖ ﺑﻨﮕﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﻨﻰ آﺮد و ﺁﻣﺪ ﺧﻮد ﮔﺰﻳﻦ‬

‫ﺧﻨﺪﻩ زد ﺑﺮ آﺎر اﺑﻠﻴﺲ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زد ﻏﻴﺮت ﺣﻖ آﺎى ﺻﻔﻰ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﻰداﻧﻰ ز اﺳﺮار ﺧﻔﻰ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ را ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ ﮔﺮ آﻨﺪ‬

‫آﻮﻩ را از ﺑﻴﺦ و از ﺑﻦ ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٨٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺮدﻩى ﺻﺪ ﺁدم ﺁن دم ﺑﺮ درد‬

‫ﺻﺪ ﺑﻠﻴﺲ ﻧﻮ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺁورد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁدم ﺗﻮﺑﻪ آﺮدم زﻳﻦ ﻧﻈﺮ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺴﺘﺎخ ﻧﻨﺪﻳﺸﻢ دﮔﺮ‬

‫ﻳﺎ ﻏﻴﺎث اﻟﻤﺴﺘﻐﻴﺜﻴﻦ اهﺪﻧﺎ‬

‫ﻻ اﻓﺘﺨﺎر ﺑﺎﻟﻌﻠﻮم و اﻟﻐﻨﻰ‬

‫ﻻ ﺗﺰغ ﻗﻠﺒﺎ هﺪﻳﺖ ﺑﺎﻟﻜﺮم‬

‫و اﺻﺮف اﻟﺴﻮء اﻟﺬى ﺧﻂ اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ﺑﮕﺬران از ﺟﺎن ﻣﺎ ﺳﻮء اﻟﻘﻀﺎ‬

‫وا ﻣﺒﺮ ﻣﺎ را ز اﺧﻮان ﺻﻔﺎ‬

‫ﺗﻠﺦﺗﺮ از ﻓﺮﻗﺖ ﺗﻮ هﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻰﭘﻨﺎهﺖ ﻏﻴﺮ ﭘﻴﭽﺎ ﭘﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫رﺧﺖ ﻣﺎ هﻢ رﺧﺖ ﻣﺎ را راﻩ زن‬

‫ﺟﺴﻢ ﻣﺎ ﻣﺮ ﺟﺎن ﻣﺎ را ﺟﺎﻣﻪ آﻦ‬

‫دﺳﺖ ﻣﺎ ﭼﻮن ﭘﺎى ﻣﺎ را ﻣﻰﺧﻮرد‬

‫ﺑﻰاﻣﺎن ﺗﻮ آﺴﻰ ﺟﺎن ﭼﻮن ﺑﺮد‬

‫ور ﺑﺮد ﺟﺎن زﻳﻦ ﺧﻄﺮهﺎى ﻋﻈﻴﻢ‬

‫ﺑﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎﻳﻪى ادﺑﺎر و ﺑﻴﻢ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺟﺎن ﭼﻮن واﺻﻞ ﺟﺎﻧﺎن ﻧﺒﻮد‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ آﻮر اﺳﺖ و آﺒﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﻧﺪهﻰ راﻩ ﺟﺎن ﺧﻮد ﺑﺮدﻩ ﮔﻴﺮ‬

‫ﺟﺎن آﻪ ﺑﻰﺗﻮ زﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮدﻩ ﮔﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻃﻌﻨﻪ ﻣﻰزﻧﻰ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﺁن ﻣﻰرﺳﺪ اى آﺎﻣﺮان‬

‫ور ﺗﻮ ﻣﺎﻩ و ﻣﻬﺮ را ﮔﻮﻳﻰ ﺟﻔﺎ‬

‫ور ﺗﻮ ﻗﺪ ﺳﺮو را ﮔﻮﻳﻰ دوﺗﺎ‬

‫ور ﺗﻮ ﭼﺮخ و ﻋﺮش را ﺧﻮاﻧﻰ ﺣﻘﻴﺮ‬

‫ور ﺗﻮ آﺎن و ﺑﺤﺮ را ﮔﻮﻳﻰ ﻓﻘﻴﺮ‬

‫ﺁن ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺎ آﻤﺎل ﺗﻮ رواﺳﺖ‬

‫ﻣﻠﻚ اآﻤﺎل ﻓﻨﺎهﺎ ﻣﺮ ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺗﻮ ﭘﺎآﻰ از ﺧﻄﺮ و ز ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﺎن را ﻣﻮﺟﺪ و ﻣﻌﻨﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﺁن آﻪ روﻳﺎﻧﻴﺪ داﻧﺪ ﺳﻮﺧﺘﻦ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﭼﻮن ﺑﺪرﻳﺪ داﻧﺪ دوﺧﺘﻦ‬

‫ﻣﻰﺑﺴﻮزد هﺮ ﺧﺰان ﻣﺮ ﺑﺎغ را‬

‫ﺑﺎز روﻳﺎﻧﺪ ﮔﻞ ﺻﺒﺎغ را‬

‫آﺎى ﺑﺴﻮزﻳﺪﻩ ﺑﺮون ﺁ ﺗﺎزﻩ ﺷﻮ‬

‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺧﻮب و ﺧﻮب ﺁوازﻩ ﺷﻮ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻧﺮﮔﺲ آﻮر ﺷﺪ ﺑﺎزش ﺑﺴﺎﺧﺖ‬

‫ﺣﻠﻖ ﻧﻰ ﺑﺒﺮﻳﺪ و ﺑﺎزش ﺧﻮد ﻧﻮاﺧﺖ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ ﻣﺼﻨﻮﻋﻴﻢ و ﺻﺎﻧﻊ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‬

‫ﺟﺰ زﺑﻮن و ﺟﺰ آﻪ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‬

‫ﻣﺎ هﻤﻪ ﻧﻔﺴﻰ و ﻧﻔﺴﻰ ﻣﻰزﻧﻴﻢ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺨﻮاﻧﻰ ﻣﺎ هﻤﻪ اهﺮﻣﻨﻴﻢ‬

‫ز ﺁن ز اهﺮﻣﻦ رهﻴﺪﺳﺘﻴﻢ ﻣﺎ‬

‫آﻪ ﺧﺮﻳﺪى ﺟﺎن ﻣﺎ را از ﻋﻤﻰ‬

‫ﺗﻮ ﻋﺼﺎ آﺶ هﺮ آﻪ را آﻪ زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﻋﺼﺎ و ﺑﻰﻋﺼﺎ آﺶ آﻮر ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺗﻮ هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮش اﺳﺖ و ﻧﺎﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﺁدﻣﻰ ﺳﻮز اﺳﺖ و ﻋﻴﻦ ﺁﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٨٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ آﻪ را ﺁﺗﺶ ﭘﻨﺎﻩ و ﭘﺸﺖ ﺷﺪ‬

‫هﻢ ﻣﺠﻮﺳﻰ ﮔﺸﺖ و هﻢ زردﺷﺖ ﺷﺪ‬

‫آﻞ ﺷﻲء ﻣﺎ ﺧﻼ اﻟﻠﱠﻪ ﺑﺎﻃﻞ‬

‫إن ﻓﻀﻞ اﻟﻠﱠﻪ ﻏﻴﻢ هﺎﻃﻞ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ اﻣﻴﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم و ﻣﺴﺎﻣﺤﺖ آﺮدن او ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻰ ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫و ﺁن آﺮم ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻰ و اﻓﺰوﻧﻰاش‬

‫ﺑﺎز رو ﺳﻮى ﻋﻠﻰ و ﺧﻮﻧﻰاش‬ ‫ﮔﻔﺖ دﺷﻤﻦ را هﻤﻰﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‬

‫روز و ﺷﺐ ﺑﺮ وى ﻧﺪارم هﻴﭻ ﺧﺸﻢ‬

‫ز ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺮﮔﻢ هﻤﭽﻮ ﻣﻦ ﺧﻮش ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻣﺮگ ﻣﻦ در ﺑﻌﺚ ﭼﻨﮓ اﻧﺪر زدﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻣﺮگ ﺑﻰﻣﺮﮔﻰ ﺑﻮد ﻣﺎ را ﺣﻼل‬

‫ﺑﺮگ ﺑﻰﺑﺮﮔﻰ ﺑﻮد ﻣﺎ را ﻧﻮال‬

‫ﻇﺎهﺮش ﻣﺮگ و ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻦ زﻧﺪﮔﻰ‬

‫ﻇﺎهﺮش اﺑﺘﺮ ﻧﻬﺎن ﭘﺎﻳﻨﺪﮔﻰ‬

‫در رﺣﻢ زادن ﺟﻨﻴﻦ را رﻓﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫در ﺟﻬﺎن او را ز ﻧﻮ ﺑﺸﻜﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺮا ﺳﻮى اﺟﻞ ﻋﺸﻖ و هﻮاﺳﺖ‬

‫ﻧﻬﻰ ﻻ ُﺗ ْﻠﻘُﻮا ِﺑَﺄ ْﻳﺪِﻳ ُﻜ ْﻢ ﻣﺮاﺳﺖ‬

‫ز ﺁﻧﻜﻪ ﻧﻬﻰ از داﻧﻪى ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺗﻠﺦ را ﺧﻮد ﻧﻬﻰ ﺣﺎﺟﺖ آﻰ ﺷﻮد‬

‫داﻧﻪاى آﻪ ﺗﻠﺦ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻐﺰ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺗﻠﺨﻰ و ﻣﻜﺮوهﻰاش ﺧﻮد ﻧﻬﻰ اوﺳﺖ‬

‫داﻧﻪى ﻣﺮدن ﻣﺮا ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺑﻞ هﻢ اﺣﻴﺎء ﭘﻰ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫اﻗﺘﻠﻮﻧﻲ ﻳﺎ ﺛﻘﺎﺗﻲ ﻻﺋﻤﺎ‬

‫إن ﻓﻲ ﻗﺘﻠﻲ ﺣﻴﺎﺗﻲ داﻳﻤﺎ‬

‫إن ﻓﻲ ﻣﻮﺗﻲ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﻳﺎ ﻓﺘﻰ‬

‫آﻢ أﻓﺎرق ﻣﻮﻃﻨﻲ ﺣﺘﻰ ﻣﺘﻰ‬

‫ﻓﺮﻗﺘﻲ ﻟﻮ ﻟﻢ ﺗﻜﻦ ﻓﻲ ذا اﻟﺴﻜﻮن‬

‫ﻟﻢ ﻳﻘﻞ إِﻧﱠﺎ ِإَﻟ ْﻴ ِﻪ راﺟﻌﻮن‬

‫راﺟﻊ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺑﺎز ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ‬

‫ﺳﻮى وﺣﺪت ﺁﻳﺪ از ﺗﻔﺮﻳﻖ دهﺮ‬

‫اﻓﺘﺎدن رآﺎﺑﺪار هﺮ ﺑﺎرى ﭘﻴﺶ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم آﻪ اى اﻣﻴﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا ﻣﺮا ﺑﻜﺶ‬ ‫و از اﻳﻦ ﻗﻀﺎ ﺑﺮهﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٨٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎز ﺁﻣﺪ آﺎى ﻋﻠﻰ زودم ﺑﻜﺶ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﻢ ﺁن دم و وﻗﺖ ﺗﺮش‬

‫ﻣﻦ ﺣﻼﻟﺖ ﻣﻰآﻨﻢ ﺧﻮﻧﻢ ﺑﺮﻳﺰ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺁن رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ار هﺮ ذرﻩاى ﺧﻮﻧﻰ ﺷﻮد‬

‫ﺧﻨﺠﺮ اﻧﺪر آﻒ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﻮ رود‬

‫ﻳﻚ ﺳﺮ ﻣﻮ از ﺗﻮ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻠﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﭼﻨﺎن ﺧﻄﻰ آﺸﻴﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﻰﻏﻢ ﺷﻮ ﺷﻔﻴﻊ ﺗﻮ ﻣﻨﻢ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪى روﺣﻢ ﻧﻪ ﻣﻤﻠﻮك ﺗﻨﻢ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺗﻦ ﻧﺪارد ﻗﻴﻤﺘﻰ‬

‫ﺑﻰﺗﻦ ﺧﻮﻳﺸﻢ ﻓﺘﻰ اﺑﻦ اﻟﻔﺘﻰ‬

‫ﺧﻨﺠﺮ و ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺷﺪ رﻳﺤﺎن ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮگ ﻣﻦ ﺷﺪ ﺑﺰم و ﻧﺮﮔﺴﺪان ﻣﻦ‬

‫ﺁن آﻪ او ﺗﻦ را ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﭘﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺣﺮص ﻣﻴﺮى و ﺧﻼﻓﺖ آﻰ آﻨﺪ‬

‫ز ﺁن ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ آﻮﺷﺪ اﻧﺪر ﺟﺎﻩ و ﺣﻜﻢ‬

‫ﺗﺎ اﻣﻴﺮان را ﻧﻤﺎﻳﺪ راﻩ و ﺣﻜﻢ‬

‫ﺗﺎ اﻣﻴﺮى را دهﺪ ﺟﺎﻧﻰ دﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ دهﺪ ﻧﺨﻞ ﺧﻼﻓﺖ را ﺛﻤﺮ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻓﺘﺢ ﻃﻠﺒﻴﺪن ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﻜﻪ را و ﻏﻴﺮ ﻣﻜﻪ را ﺑﺠﻬﺖ دوﺳﺘﻰ ﻣﻠﻚ دﻧﻴﺎ ﻧﺒﻮد‬ ‫ﭼﻮن ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ آﻪ اﻟﺪﻧﻴﺎ ﺟﻴﻔﻪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻣﺮ ﺑﻮد‬ ‫ﺟﻬﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﻓﺘﺢ ﻣﻜﻪ هﻢ‬

‫آﻰ ﺑﻮد در ﺣﺐ دﻧﻴﺎ ﻣﺘﻬﻢ‬

‫ﺁن آﻪ او از ﻣﺨﺰن هﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ و دل ﺑﺮ ﺑﺴﺖ روز اﻣﺘﺤﺎن‬

‫از ﭘﻰ ﻧﻈﺎرﻩى او ﺣﻮر و ﺟﺎن‬

‫ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺁﻓﺎق هﺮ هﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺁراﺳﺘﻪ از ﺑﻬﺮ او‬

‫ﺧﻮد و را ﭘﺮواى ﻏﻴﺮ دوﺳﺖ آﻮ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﭘﺮ ﮔﺸﺘﻪ از اﺟﻼل ﺣﻖ‬

‫آﻪ در او هﻢ رﻩ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺁل ﺣﻖ‬

‫ﻻ ﻳﺴﻊ ﻓﻴﻨﺎ ﻧﺒﻲ ﻣﺮﺳﻞ‬

‫و اﻟﻤﻠﻚ و اﻟﺮوح اﻳﻀﺎ ﻓﺎﻋﻘﻠﻮا‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎ زاﻏﻴﻢ هﻤﭽﻮن زاغ ﻧﻪ‬

‫ﻣﺴﺖ ﺻﺒﺎﻏﻴﻢ ﻣﺴﺖ ﺑﺎغ ﻧﻪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﺨﺰﻧﻬﺎى اﻓﻼك و ﻋﻘﻮل‬

‫ﭼﻮن ﺧﺴﻰ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ رﺳﻮل‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻜﻪ و ﺷﺎم و ﻋﺮاق‬

‫آﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ او ﻧﺒﺮد و اﺷﺘﻴﺎق‬

‫ﺁن ﮔﻤﺎن ﺑﺮ وى ﺿﻤﻴﺮ ﺑﺪ آﻨﺪ‬

‫آﻪ ﻗﻴﺎس از ﺟﻬﻞ و ﺣﺮص ﺧﻮد آﻨﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٨٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁﺑﮕﻴﻨﻪى زرد ﭼﻮن ﺳﺎزى ﻧﻘﺎب‬

‫زرد ﺑﻴﻨﻰ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻮر ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﺸﻜﻦ ﺁن ﺷﻴﺸﻪى آﺒﻮد و زرد را‬

‫ﺗﺎ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﮔﺮد را و ﻣﺮد را‬

‫ﮔﺮد ﻓﺎرس ﮔﺮد ﺳﺮ اﻓﺮاﺷﺘﻪ‬

‫ﮔﺮد را ﺗﻮ ﻣﺮد ﺣﻖ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ‬

‫ﮔﺮد دﻳﺪ اﺑﻠﻴﺲ و ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻓﺮع ﻃﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺰاﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺁﺗﺶ ﺟﺒﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﻋﺰﻳﺰان را ﺑﺸﺮ‬

‫دان آﻪ ﻣﻴﺮاث ﺑﻠﻴﺲ اﺳﺖ ﺁن ﻧﻈﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻠﻴﺴﻰ اى ﻋﻨﻴﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﺮاث ﺁن ﺳﮓ ﭼﻮن رﺳﻴﺪ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻴﻢ ﺳﮓ ﺷﻴﺮ ﺣﻘﻢ ﺣﻖ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺷﻴﺮ ﺣﻖ ﺁن اﺳﺖ آﺰ ﺻﻮرت ﺑﺮﺳﺖ‬

‫ﺷﻴﺮ دﻧﻴﺎ ﺟﻮﻳﺪ اﺷﻜﺎرى و ﺑﺮگ‬

‫ﺷﻴﺮ ﻣﻮﻟﻰ ﺟﻮﻳﺪ ﺁزادى و ﻣﺮگ‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﻧﺪر ﻣﺮگ ﺑﻴﻨﺪ ﺻﺪ وﺟﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﭘﺮواﻧﻪ ﺑﺴﻮزاﻧﺪ وﺟﻮد‬

‫ﺷﺪ هﻮاى ﻣﺮگ ﻃﻮق ﺻﺎدﻗﺎن‬

‫آﻪ ﺟﻬﻮدان را ﺑﺪ اﻳﻦ دم اﻣﺘﺤﺎن‬

‫در ﻧﺒﻰ ﻓﺮﻣﻮد آﺎى ﻗﻮم ﻳﻬﻮد‬

‫ﺻﺎدﻗﺎن را ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻨﺞ و ﺳﻮد‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﺁرزوى ﺳﻮد هﺴﺖ‬

‫ﺁرزوى ﻣﺮگ ﺑﺮدن ز ﺁن ﺑﻪ اﺳﺖ‬

‫اى ﺟﻬﻮدان ﺑﻬﺮ ﻧﺎﻣﻮس آﺴﺎن‬

‫ﺑﮕﺬراﻧﻴﺪ اﻳﻦ ﺗﻤﻨﺎ ﺑﺮ زﺑﺎن‬

‫ﻳﻚ ﺟﻬﻮدى اﻳﻦ ﻗﺪر زهﺮﻩ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﻤﺪ اﻳﻦ ﻋﻠﻢ را ﺑﺮ ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ راﻧﻴﺪ اﻳﻦ را ﺑﺮ زﺑﺎن‬

‫ﻳﻚ ﻳﻬﻮدى ﺧﻮد ﻧﻤﺎﻧﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﺲ ﻳﻬﻮدان ﻣﺎل ﺑﺮدﻧﺪ و ﺧﺮاج‬

‫آﻪ ﻣﻜﻦ رﺳﻮا ﺗﻮ ﻣﺎ را اى ﺳﺮاج‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ دﻩ ﭼﻮ ﭼﺸﻤﺖ دوﺳﺖ دﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ اﻣﻴﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺎ ﻗﺮﻳﻦ ﺧﻮد آﻪ ﭼﻮن ﺧﺪو اﻧﺪاﺧﺘﻰ در روى ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻣﻦ ﺟﻨﺒﻴﺪ و اﺧﻼص ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ آﺸﺘﻦ ﺗﻮ ﺁن ﺷﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ اﻣﻴﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﺁن ﺟﻮان‬

‫آﻪ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻧﺒﺮد اى ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪو اﻧﺪاﺧﺘﻰ در روى ﻣﻦ‬

‫ﻧﻔﺲ ﺟﻨﺒﻴﺪ و ﺗﺒﻪ ﺷﺪ ﺧﻮى ﻣﻦ‬

‫ﻧﻴﻢ ﺑﻬﺮ ﺣﻖ ﺷﺪ و ﻧﻴﻤﻰ هﻮا‬

‫ﺷﺮآﺖ اﻧﺪر آﺎر ﺣﻖ ﻧﺒﻮد روا‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٨٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ ﻧﮕﺎرﻳﺪﻩى آﻒ ﻣﻮﻻﺳﺘﻰ‬

‫ﺁن ﺣﻘﻰ آﺮدﻩى ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺣﻖ را هﻢ ﺑﻪ اﻣﺮ ﺣﻖ ﺷﻜﻦ‬

‫ﺑﺮ زﺟﺎﺟﻪى دوﺳﺖ ﺳﻨﮓ دوﺳﺖ زن‬

‫ﮔﺒﺮ اﻳﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪ و ﻧﻮرى ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫در دل او ﺗﺎ آﻪ زﻧﺎرى ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺗﺨﻢ ﺟﻔﺎ ﻣﻰآﺎﺷﺘﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺗﺮا ﻧﻮﻋﻰ دﮔﺮ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ‬

‫ﺗﻮ ﺗﺮازوى اﺣﺪ ﺧﻮ ﺑﻮدﻩاى‬

‫ﺑﻞ زﺑﺎﻧﻪى هﺮ ﺗﺮازو ﺑﻮدﻩاى‬

‫ﺗﻮ ﺗﺒﺎر و اﺻﻞ و ﺧﻮﻳﺸﻢ ﺑﻮدﻩاى‬

‫ﺗﻮ ﻓﺮوغ ﺷﻤﻊ آﻴﺸﻢ ﺑﻮدﻩاى‬

‫ﻣﻦ ﻏﻼم ﺁن ﭼﺮاغ ﭼﺸﻢ ﺟﻮ‬

‫آﻪ ﭼﺮاﻏﺖ روﺷﻨﻰ ﭘﺬرﻓﺖ از او‬

‫ﻣﻦ ﻏﻼم ﻣﻮج ﺁن درﻳﺎى ﻧﻮر‬

‫آﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮهﺮ ﺑﺮ ﺁرد در ﻇﻬﻮر‬

‫ﻋﺮﺿﻪ آﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﺎدت را آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا دﻳﺪم ﺳﺮاﻓﺮاز زﻣﻦ‬

‫ﻗﺮب ﭘﻨﺠﻪ آﺲ ز ﺧﻮﻳﺶ و ﻗﻮم او‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺳﻮى دﻳﻦ آﺮدﻧﺪ رو‬

‫او ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺣﻠﻢ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺣﻠﻖ را‬

‫وا ﺧﺮﻳﺪ از ﺗﻴﻎ و ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺧﻠﻖ را‬

‫ﺗﻴﻎ ﺣﻠﻢ از ﺗﻴﻎ ﺁهﻦ ﺗﻴﺰﺗﺮ‬

‫ﺑﻞ ز ﺻﺪ ﻟﺸﻜﺮ ﻇﻔﺮ اﻧﮕﻴﺰﺗﺮ‬

‫ﺧﺎﺗﻤﻪى دﻓﺘﺮ اول‬ ‫اى درﻳﻐﺎ ﻟﻘﻤﻪاى دو ﺧﻮردﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺟﻮﺷﺶ ﻓﻜﺮت از ﺁن اﻓﺴﺮدﻩ ﺷﺪ‬

‫ﮔﻨﺪﻣﻰ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺁدم را آﺴﻮف‬

‫ﭼﻮن ذﻧﺐ ﺷﻌﺸﺎع ﺑﺪرى را ﺧﺴﻮف‬

‫اﻳﻨﺖ ﻟﻄﻒ دل آﻪ از ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﮔﻞ‬

‫ﻣﺎﻩ او ﭼﻮن ﻣﻰﺷﻮد ﭘﺮوﻳﻦ ﮔﺴﻞ‬

‫ﻧﺎن ﭼﻮ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻮد ﺧﻮردش ﺳﻮد ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺻﻮرت ﮔﺸﺖ اﻧﮕﻴﺰد ﺟﺤﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﺎر ﺳﺒﺰ آﺎﺷﺘﺮ ﻣﻰﺧﻮرد‬

‫ز ان ﺧﻮرش ﺻﺪ ﻧﻔﻊ و ﻟﺬت ﻣﻰﺑﺮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁن ﺳﺒﺰﻳﺶ رﻓﺖ و ﺧﺸﻚ ﮔﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن هﻤﺎن را ﻣﻰﺧﻮرد اﺷﺘﺮ ز دﺷﺖ‬

‫ﻣﻰدراﻧﺪ آﺎم و ﻟﻨﺠﺶ اى درﻳﻎ‬

‫آﺎن ﭼﻨﺎن ورد ﻣﺮﺑﻰ ﮔﺸﺖ ﺗﻴﻎ‬

‫ﻧﺎن ﭼﻮ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻮد ﺑﻮد ﺁن ﺧﺎر ﺳﺒﺰ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺻﻮرت ﺷﺪ آﻨﻮن ﺧﺸﻚ اﺳﺖ و ﮔﺒﺰ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪ ﺁن ﻋﺎدت آﻪ او را ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‬

‫ﺧﻮردﻩ ﺑﻮدى اى وﺟﻮد ﻧﺎزﻧﻴﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٩٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺮ هﻤﺎن ﺑﻮ ﻣﻰﺧﻮرى اﻳﻦ ﺧﺸﻚ را‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن آﺎﻣﻴﺨﺖ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺎ ﺛﺮى‬

‫ﮔﺸﺖ ﺧﺎك ﺁﻣﻴﺰ و ﺧﺸﻚ و ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺮ‬

‫ز ﺁن ﮔﻴﺎﻩ اآﻨﻮن ﺑﭙﺮهﻴﺰ اى ﺷﺘﺮ‬

‫ﺳﺨﺖ ﺧﺎك ﺁﻟﻮد ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺳﺨﻦ‬

‫ﺁب ﺗﻴﺮﻩ ﺷﺪ ﺳﺮ ﭼﻪ ﺑﻨﺪ آﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺧﺪاﻳﺶ ﺑﺎز ﺻﺎف و ﺧﻮش آﻨﺪ‬

‫او آﻪ ﺗﻴﺮﻩ آﺮد هﻢ ﺻﺎﻓﺶ آﻨﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ ﺁرد ﺁرزو را ﻧﻪ ﺷﺘﺎب‬

‫ﺻﺒﺮ آﻦ و اﷲ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﭘﺎﻳﺎن دﻓﺘﺮ اول‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٩١‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬ ‫ﻣﻘﺪﻣﻪ دﻓﺘﺮ دوم‬ ‫ﻣﺪﺗﻰ اﻳﻦ ﻣﺜﻨﻮى ﺗﺎﺧﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫ﻣﻬﻠﺘﻰ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﺧﻮن ﺷﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺰاﻳﺪ ﺑﺨﺖ ﺗﻮ ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﻮ‬

‫ﺧﻮن‪ ،‬ﻧﮕﺮدد ﺷﻴﺮ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﻮش ﺷﻨﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ ﻋﻨﺎن‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﻴﺪ ز اوج ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻌﺮاج ﺣﻘﺎﻳﻖ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻰﺑﻬﺎرش ﻏﻨﭽﻪهﺎ ﻧﺸﻜﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ز درﻳﺎ ﺳﻮى ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‬

‫ﭼﻨﮓ ﺷﻌﺮ ﻣﺜﻨﻮى ﺑﺎ ﺳﺎز ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﺜﻨﻮى آﻪ ﺻﻴﻘﻞ ارواح ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺘﺶ روز اﺳﺘﻔﺘﺎح ﺑﻮد‬

‫ﻣﻄﻠﻊ ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﻦ ﺳﻮدا و ﺳﻮد‬

‫ﺳﺎل اﻧﺪر ﺷﺸﺼﺪ و ﺷﺼﺖ و دو ﺑﻮد‬

‫ﺑﻠﺒﻠﻰ ز ﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺻﻴﺪ اﻳﻦ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‬

‫ﺳﺎﻋﺪ ﺷﻪ ﻣﺴﻜﻦ اﻳﻦ ﺑﺎز ﺑﺎد‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺮ ﺧﻠﻖ اﻳﻦ در ﺑﺎز ﺑﺎد‬

‫ﺁﻓﺖ اﻳﻦ در هﻮا و ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺮﺑﺖ اﻧﺪر ﺷﺮﺑﺖ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ دهﺎن ﺑﺮ ﺑﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﻨﻰ ﻋﻴﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺁن ﺟﻬﺎن ﺣﻠﻖ و دهﺎن‬

‫اى دهﺎن ﺗﻮ ﺧﻮد دهﺎﻧﻪى دوزﺧﻰ‬

‫وى ﺟﻬﺎن ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﺜﺎل ﺑﺮزﺧﻰ‬

‫ﻧﻮر ﺑﺎﻗﻰ ﭘﻬﻠﻮى دﻧﻴﺎى دون‬

‫ﺷﻴﺮ ﺻﺎﻓﻰ ﭘﻬﻠﻮى ﺟﻮهﺎى ﺧﻮن‬

‫ﭼﻮن در او ﮔﺎﻣﻰ زﻧﻰ ﺑﻰاﺣﺘﻴﺎط‬

‫ﺷﻴﺮ ﺗﻮ ﺧﻮن ﻣﻰﺷﻮد از اﺧﺘﻼط‬

‫ﻳﻚ ﻗﺪم زد ﺁدم اﻧﺪر ذوق ﻧﻔﺲ‬

‫ﺷﺪ ﻓﺮاق ﺻﺪر ﺟﻨﺖ ﻃﻮق ﻧﻔﺲ‬

‫هﻤﭽﻮ دﻳﻮ از وى ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻰﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻧﺎﻧﻰ ﭼﻨﺪ ﺁب ﭼﺸﻢ رﻳﺨﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻳﻚ ﻣﻮ ﺑﺪ ﮔﻨﻪ آﺎو ﺟﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن ﻣﻮ در دو دﻳﺪﻩ رﺳﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮد ﺁدم دﻳﺪﻩى ﻧﻮر ﻗﺪﻳﻢ‬

‫ﻣﻮى در دﻳﺪﻩ ﺑﻮد آﻮﻩ ﻋﻈﻴﻢ‬

‫ﮔﺮ در ﺁن ﺁدم ﺑﻜﺮدى ﻣﺸﻮرت‬

‫در ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﻧﮕﻔﺘﻰ ﻣﻌﺬرت‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺑﺎ ﻋﻘﻠﻰ ﭼﻮ ﻋﻘﻠﻰ ﺟﻔﺖ ﺷﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺪ ﻓﻌﻠﻰ و ﺑﺪ ﮔﻔﺖ ﺷﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ دﮔﺮ ﭼﻮن ﻳﺎر ﺷﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﺰوى ﻋﺎﻃﻞ و ﺑﻰآﺎر ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ز ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺗﻮ ﻧﻮﻣﻴﺪى ﺷﻮى‬

‫زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪى ﻳﺎر ﺧﻮرﺷﻴﺪى ﺷﻮى‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٩٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫رو ﺑﺠﻮ ﻳﺎر ﺧﺪاﻳﻰ را ﺗﻮ زود‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﺎن آﺮدى ﺧﺪا ﻳﺎر ﺗﻮ ﺑﻮد‬

‫ﺁن آﻪ در ﺧﻠﻮت ﻧﻈﺮ ﺑﺮ دوﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺁﺧﺮ ﺁن را هﻢ ز ﻳﺎر ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺧﻠﻮت از اﻏﻴﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻪ ز ﻳﺎر‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ ﺑﻬﺮ دى ﺁﻣﺪ ﻧﻪ ﺑﻬﺎر‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ دﮔﺮ دو ﺗﺎ ﺷﻮد‬

‫ﻧﻮر اﻓﺰون ﮔﺸﺖ و رﻩ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫ﻧﻔﺲ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ دﮔﺮ ﺧﻨﺪان ﺷﻮد‬

‫ﻇﻠﻤﺖ اﻓﺰون ﮔﺸﺖ و رﻩ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮد‬

‫ﻳﺎر ﭼﺸﻢ ﺗﺴﺖ اى ﻣﺮد ﺷﻜﺎر‬

‫از ﺧﺲ و ﺧﺎﺷﺎك او را ﭘﺎك دار‬

‫هﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﺎروب زﺑﺎن ﮔﺮدى ﻣﻜﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ را از ﺧﺲ رﻩ ﺁوردى ﻣﻜﻦ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻮﻣﻦ ﺁﻳﻨﻪى ﻣﻮﻣﻦ ﺑﻮد‬

‫روى او ز ﺁﻟﻮدﮔﻰ اﻳﻤﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻳﺎر ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺳﺖ ﺟﺎن را در ﺣﺰن‬

‫در رخ ﺁﻳﻴﻨﻪاى ﺟﺎن دم ﻣﺰن‬

‫ﺗﺎ ﻧﭙﻮﺷﺪ روى ﺧﻮد را در دﻣﺖ‬

‫دم ﻓﺮو ﺧﻮردن ﺑﺒﺎﻳﺪ هﺮ دﻣﺖ‬

‫آﻢ ز ﺧﺎآﻰ ﭼﻮن آﻪ ﺧﺎآﻰ ﻳﺎر ﻳﺎﻓﺖ‬

‫از ﺑﻬﺎرى ﺻﺪ هﺰار اﻧﻮار ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﺁن درﺧﺘﻰ آﺎو ﺷﻮد ﺑﺎ ﻳﺎر ﺟﻔﺖ‬

‫از هﻮاى ﺧﻮش ز ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﺷﻜﻔﺖ‬

‫در ﺧﺰان ﭼﻮن دﻳﺪ او ﻳﺎر ﺧﻼف‬

‫در آﺸﻴﺪ او رو و ﺳﺮ زﻳﺮ ﻟﺤﺎف‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎر ﺑﺪ ﺑﻼ ﺁﺷﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ او ﺁﻣﺪ ﻃﺮﻳﻘﻢ ﺧﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺨﺴﺒﻢ ﺑﺎﺷﻢ از اﺻﺤﺎب آﻬﻒ‬

‫ﺑﻪ ز دﻗﻴﺎﻧﻮس ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮاب آﻬﻒ‬

‫ﻳﻘﻈﻪ ﺷﺎن ﻣﺼﺮوف دﻗﻴﺎﻧﻮس ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮاﺑﺸﺎن ﺳﺮﻣﺎﻳﻪى ﻧﺎﻣﻮس ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮاب ﺑﻴﺪارى ﺳﺖ ﭼﻮن ﺑﺎ داﻧﺶ اﺳﺖ‬

‫واى ﺑﻴﺪارى آﻪ ﺑﺎ ﻧﺎدان ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ زاﻏﺎن ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺮ ﺑﻬﻤﻦ زدﻧﺪ‬

‫ﺑﻠﺒﻼن ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻧﺪ و ﺗﻦ زدﻧﺪ‬

‫ز ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻰﮔﻞزار ﺑﻠﺒﻞ ﺧﺎﻣﺶ اﺳﺖ‬

‫ﻏﻴﺒﺖ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻴﺪارى آﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﺎ ﺗﺮك اﻳﻦ ﮔﻠﺸﻦ آﻨﻰ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺗﺤﺖ اﻻرض را روﺷﻦ آﻨﻰ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﻣﻌﺮﻓﺖ را ﻧﻘﻞ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺸﺮق او ﻏﻴﺮ ﺟﺎن و ﻋﻘﻞ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ آﻤﺎﻟﻰ آﺎن ﺳﺮى ﺳﺖ‬

‫روز و ﺷﺐ آﺮدار او روﺷﻨﮕﺮى ﺳﺖ‬

‫ﻣﻄﻠﻊ ﺷﻤﺲ ﺁى ﮔﺮ اﺳﻜﻨﺪرى‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن هﺮ ﺟﺎ روى ﻧﻴﻜﻮﻓﺮى‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن هﺮ ﺟﺎ روى ﻣﺸﺮق ﺷﻮد‬

‫ﺷﺮﻗﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﻐﺮﺑﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻮد‬

‫ﺣﺲ ﺧﻔﺎﺷﺖ ﺳﻮى ﻣﻐﺮب دوان‬

‫ﺣﺲ در ﭘﺎﺷﺖ ﺳﻮى ﻣﺸﺮق روان‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٩٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫راﻩ ﺣﺲ راﻩ ﺧﺮان اﺳﺖ اى ﺳﻮار‬

‫اى ﺧﺮان را ﺗﻮ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﺮم دار‬

‫ﭘﻨﺞ ﺣﺴﻰ هﺴﺖ ﺟﺰ اﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﺣﺲ‬

‫ﺁن ﭼﻮ زر ﺳﺮخ و اﻳﻦ ﺣﺴﻬﺎ ﭼﻮ ﻣﺲ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺑﺎزار آﺎﻳﺸﺎن ﻣﺎهﺮﻧﺪ‬

‫ﺣﺲ ﻣﺲ را ﭼﻮن ﺣﺲ زر آﻰ ﺧﺮﻧﺪ‬

‫ﺣﺲ اﺑﺪان ﻗﻮت ﻇﻠﻤﺖ ﻣﻰﺧﻮرد‬

‫ﺣﺲ ﺟﺎن از ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﻣﻰﭼﺮد‬

‫اى ﺑﺒﺮدﻩ رﺧﺖ ﺣﺴﻬﺎ ﺳﻮى ﻏﻴﺐ‬

‫دﺳﺖ ﭼﻮن ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺮون ﺁور ز ﺟﻴﺐ‬

‫اى ﺻﻔﺎﺗﺖ ﺁﻓﺘﺎب ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫و ﺁﻓﺘﺎب ﭼﺮخ ﺑﻨﺪ ﻳﻚ ﺻﻔﺖ‬

‫ﮔﺎﻩ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﮔﻬﻰ درﻳﺎ ﺷﻮى‬

‫ﮔﺎﻩ آﻮﻩ ﻗﺎف و ﮔﻪ ﻋﻨﻘﺎ ﺷﻮى‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﻰ ﻧﻪ ﺁن در ذات ﺧﻮﻳﺶ‬

‫اى ﻓﺰون از وهﻤﻬﺎ و ز ﺑﻴﺶ ﺑﻴﺶ‬

‫روح ﺑﺎ ﻋﻠﻢ اﺳﺖ و ﺑﺎ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ ﻳﺎر‬

‫روح را ﺑﺎ ﺗﺎزى و ﺗﺮآﻰ ﭼﻪ آﺎر‬

‫از ﺗﻮ اى ﺑﻰﻧﻘﺶ ﺑﺎ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺻﻮر‬

‫هﻢ ﻣﺸﺒﻪ هﻢ ﻣﻮﺣﺪ ﺧﻴﺮﻩﺳﺮ‬

‫ﮔﻪ ﻣﺸﺒﻪ را ﻣﻮﺣﺪ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﮔﻪ ﻣﻮﺣﺪ را ﺻﻮر رﻩ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﮔﻪ ﺗﺮا ﮔﻮﻳﺪ ز ﻣﺴﺘﻰ ﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ‬

‫ﻳﺎ ﺻﻐﻴﺮ اﻟﺴﻦ ﻳﺎ رﻃﺐ اﻟﺒﺪن‬

‫ﮔﺎﻩ ﻧﻘﺶ ﺧﻮﻳﺶ وﻳﺮان ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫از ﭘﻰ ﺗﻨﺰﻳﻪ ﺟﺎﻧﺎن ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺣﺲ را هﺴﺖ ﻣﺬهﺐ اﻋﺘﺰال‬

‫دﻳﺪﻩى ﻋﻘﻞ اﺳﺖ ﺳﻨﻰ در وﺻﺎل‬

‫ﺳﺨﺮﻩى ﺣﺲاﻧﺪ اهﻞ اﻋﺘﺰال‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺳﻨﻰ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ از ﺿﻼل‬

‫هﺮ آﻪ در ﺣﺲ ﻣﺎﻧﺪ او ﻣﻌﺘﺰﻟﻰ ﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺳﻨﻴﻢ از ﺟﺎهﻠﻰ ﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﻴﺮون ﺷﺪ ز ﺣﺲ ﺳﻨﻰ وى اﺳﺖ‬

‫اهﻞ ﺑﻴﻨﺶ ﭼﺸﻢ ﻋﻘﻞ ﺧﻮش ﭘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪﻳﺪى ﺣﺲ ﺣﻴﻮان ﺷﺎﻩ را‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪﻳﺪى ﮔﺎو و ﺧﺮ اﷲ را‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺣﺲ دﻳﮕﺮ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫ﺟﺰ ﺣﺲ ﺣﻴﻮان ز ﺑﻴﺮون هﻮا‬

‫ﭘﺲ ﺑﻨﻰ ﺁدم ﻣﻜﺮم آﻰ ﺑﺪى‬

‫آﻰ ﺑﻪ ﺣﺲ ﻣﺸﺘﺮك ﻣﺤﺮم ﺷﺪى‬

‫ﻧﺎﻣﺼﻮر ﻳﺎ ﻣﺼﻮر ﮔﻔﺘﻨﺖ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ ﺁﻣﺪ ﺑﻰز ﺻﻮرت رﺳﺘﻨﺖ‬

‫ﻧﺎﻣﺼﻮر ﻳﺎ ﻣﺼﻮر ﭘﻴﺶ اوﺳﺖ‬

‫آﺎو هﻤﻪ ﻣﻐﺰ اﺳﺖ و ﺑﻴﺮون ﺷﺪ ز ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ آﻮرى ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ اﻋﻤﻰ ﺣﺮج‬

‫ور ﻧﻪ رو آﺎﻟﺼﺒﺮ ﻣﻔﺘﺎح اﻟﻔﺮج‬

‫ﭘﺮدﻩهﺎى دﻳﺪﻩ را داروى ﺻﺒﺮ‬

‫هﻢ ﺑﺴﻮزد هﻢ ﺑﺴﺎزد ﺷﺮح ﺻﺪر‬

‫ﺁﻳﻨﻪى دل ﭼﻮن ﺷﻮد ﺻﺎﻓﻰ و ﭘﺎك‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﺮون از ﺁب و ﺧﺎك‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٩٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻢ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻧﻘﺶ و هﻢ ﻧﻘﺎش را‬

‫ﻓﺮش دوﻟﺖ را و هﻢ ﻓﺮاش را‬

‫ﭼﻮن ﺧﻠﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﺧﻴﺎل ﻳﺎر ﻣﻦ‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺖ ﻣﻌﻨﻰ او ﺑﺖ ﺷﻜﻦ‬

‫ﺷﻜﺮ ﻳﺰدان را آﻪ ﭼﻮن ﺷﺪ او ﭘﺪﻳﺪ‬

‫در ﺧﻴﺎﻟﺶ ﺟﺎن ﺧﻴﺎل ﺧﻮد ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﺧﺎك درﮔﺎهﺖ دﻟﻢ را ﻣﻰﻓﺮﻳﻔﺖ‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ وى آﺎو ز ﺧﺎآﺖ ﻣﻰﺷﻜﻴﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ار ﺧﻮﺑﻢ ﭘﺬﻳﺮم اﻳﻦ از او‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮد ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ زﺷﺖ رو‬

‫ﭼﺎرﻩ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺧﻮد را ﺑﻨﮕﺮم‬

‫ور ﻧﻪ او ﺧﻨﺪد ﻣﺮا ﻣﻦ آﻰ ﺧﺮم‬

‫او ﺟﻤﻴﻞ اﺳﺖ و ﻣﺤﺐ ﻟﻠﺠﻤﺎل‬

‫آﻰ ﺟﻮان ﻧﻮ ﮔﺰﻳﻨﺪ ﭘﻴﺮ زال‬

‫ﺧﻮب ﺧﻮﺑﻰ را آﻨﺪ ﺟﺬب اﻳﻦ ﺑﺪان‬

‫ﻃﻴﺒﺎت و ﻃﻴﺒﻴﻦ ﺑﺮ وى ﺑﺨﻮان‬

‫در ﺟﻬﺎن هﺮ ﭼﻴﺰ ﭼﻴﺰى ﺟﺬب آﺮد‬

‫ﮔﺮم ﮔﺮﻣﻰ را آﺸﻴﺪ و ﺳﺮد ﺳﺮد‬

‫ﻗﺴﻢ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺎﻃﻼن را ﻣﻰآﺸﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻗﻴﺎن از ﺑﺎﻗﻴﺎن هﻢ ﺳﺮ ﺧﻮﺷﻨﺪ‬

‫ﻧﺎرﻳﺎن ﻣﺮ ﻧﺎرﻳﺎن را ﺟﺎذباﻧﺪ‬

‫ﻧﻮرﻳﺎن ﻣﺮ ﻧﻮرﻳﺎن را ﻃﺎﻟﺐاﻧﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﭼﻮن ﺑﺴﺘﻰ ﺗﺮا ﺗﺎﺳﻪ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻧﻮر ﭼﺸﻢ از ﻧﻮر روزن آﻰ ﺷﻜﻔﺖ‬

‫ﺗﺎﺳﻪى ﺗﻮ ﺟﺬب ﻧﻮر ﭼﺸﻢ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪد ﺑﻪ ﻧﻮر روز زود‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ار ﺗﺎﺳﻪ ﮔﻴﺮد ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫دان آﻪ ﭼﺸﻢ دل ﺑﺒﺴﺘﻰ ﺑﺮ ﮔﺸﺎ‬

‫ﺁن ﺗﻘﺎﺿﺎى دو ﭼﺸﻢ دل ﺷﻨﺎس‬

‫آﺎو هﻤﻰﺟﻮﻳﺪ ﺿﻴﺎى ﺑﻰﻗﻴﺎس‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮاق ﺁن دو ﻧﻮر ﺑﻰﺛﺒﺎت‬

‫ﺗﺎﺳﻪ ﺁوردت ﮔﺸﺎدى ﭼﺸﻤﻬﺎت‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮاق ﺁن دو ﻧﻮر ﭘﺎﻳﺪار‬

‫ﺗﺎﺳﻪ ﻣﻰﺁرد ﻣﺮ ﺁن را ﭘﺎس دار‬

‫او ﭼﻮ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ ﻣﺮا ﻣﻦ ﺑﻨﮕﺮم‬

‫ﻻﻳﻖ ﺟﺬبام و ﻳﺎ ﺑﺪ ﭘﻴﻜﺮم‬

‫ﮔﺮ ﻟﻄﻴﻔﻰ زﺷﺖ را در ﭘﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺗﺴﺨﺮى ﺑﺎﺷﺪ آﻪ او ﺑﺮ وى آﻨﺪ‬

‫آﻰ ﺑﺒﻴﻨﻢ روى ﺧﻮد را اى ﻋﺠﺐ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ رﻧﮕﻢ هﻤﭽﻮ روزم ﻳﺎ ﭼﻮ ﺷﺐ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰﺟﺴﺘﻢ ﺑﺴﻰ‬

‫هﻴﭻ ﻣﻰﻧﻨﻤﻮد ﻧﻘﺸﻢ از آﺴﻰ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﺁﺧﺮ ﺁﻳﻨﻪ از ﺑﻬﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ هﺮ آﺴﻰ آﺎو ﭼﻴﺴﺖ و آﻴﺴﺖ‬

‫ﺁﻳﻨﻪى ﺁهﻦ ﺑﺮاى ﭘﻮﺳﺘﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺁﻳﻨﻪى ﺳﻴﻤﺎى ﺟﺎن ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺁﻳﻨﻪى ﺟﺎن ﻧﻴﺴﺖ اﻻ روى ﻳﺎر‬

‫روى ﺁن ﻳﺎرى آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ز ﺁن دﻳﺎر‬

‫ﮔﻔﺘﻢ اى دل ﺁﻳﻨﻪى آﻠﻰ ﺑﺠﻮ‬

‫رو ﺑﻪ درﻳﺎ آﺎر ﺑﺮﻧﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﻮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٩٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫زﻳﻦ ﻃﻠﺐ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻪ آﻮى ﺗﻮ رﺳﻴﺪ‬

‫درد ﻣﺮﻳﻢ را ﺑﻪ ﺧﺮﻣﺎ ﺑﻦ آﺸﻴﺪ‬

‫دﻳﺪﻩى ﺗﻮ ﭼﻮن دﻟﻢ را دﻳﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫اﻳﻦ دل ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﻏﺮق دﻳﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺁﻳﻨﻪى آﻠﻰ ﺗﺮا دﻳﺪم اﺑﺪ‬

‫دﻳﺪم اﻧﺪر ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻧﻘﺶ ﺧﻮد‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﺁﺧﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻦ ﻳﺎﻓﺘﻢ‬

‫در دو ﭼﺸﻤﺶ راﻩ روﺷﻦ ﻳﺎﻓﺘﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ وهﻤﻢ آﺎن ﺧﻴﺎل ﺗﺴﺖ هﺎن‬

‫ذات ﺧﻮد را از ﺧﻴﺎل ﺧﻮد ﺑﺪان‬

‫ﻧﻘﺶ ﻣﻦ از ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺁواز داد‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ ﺗﻮ ﺗﻮ ﻣﻨﻰ در اﺗﺤﺎد‬

‫آﺎﻧﺪر اﻳﻦ ﭼﺸﻢ ﻣﻨﻴﺮ ﺑﻰزوال‬

‫از ﺣﻘﺎﻳﻖ راﻩ آﻰ ﻳﺎﺑﺪ ﺧﻴﺎل‬

‫در دو ﭼﺸﻢ ﻏﻴﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻧﻘﺶ ﺧﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺁن ﺧﻴﺎﻟﻰ دان و رد‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺳﺮﻣﻪى ﻧﻴﺴﺘﻰ در ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﺑﺎدﻩ از ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻰﭼﺸﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﺸﺎن ﺧﺎﻧﻪى ﺧﻴﺎل اﺳﺖ و ﻋﺪم‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻬﺎ را هﺴﺖ ﺑﻴﻨﺪ ﻻﺟﺮم‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﭼﻮن ﺳﺮﻣﻪ دﻳﺪ از ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﺧﺎﻧﻪى هﺴﺘﻰ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪى ﺧﻴﺎل‬

‫ﺗﺎ ﻳﻜﻰ ﻣﻮ ﺑﺎﺷﺪ از ﺗﻮ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ‬

‫در ﺧﻴﺎﻟﺖ ﮔﻮهﺮى ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﻳﺸﻢ‬

‫ﻳﺸﻢ را ﺁن ﮔﻪ ﺷﻨﺎﺳﻰ از ﮔﻬﺮ‬

‫آﺰ ﺧﻴﺎل ﺧﻮد آﻨﻰ آﻠﻰ ﻋﺒﺮ‬

‫ﻳﻚ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﺸﻨﻮ اى ﮔﻮهﺮ ﺷﻨﺎس‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ ﺗﻮ ﻋﻴﺎن را از ﻗﻴﺎس‬

‫هﻼل ﭘﻨﺪاﺷﺘﻦ ﺁن ﺷﺨﺺ ﺧﻴﺎل را در ﻋﻬﺪ ﻋﻤﺮ‬ ‫ﻣﺎﻩ روزﻩ ﮔﺸﺖ در ﻋﻬﺪ ﻋﻤﺮ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ آﻮهﻰ دوﻳﺪﻧﺪ ﺁن ﻧﻔﺮ‬

‫ﺗﺎ هﻼل روزﻩ را ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻓﺎل‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺖ اى ﻋﻤﺮ اﻳﻨﻚ هﻼل‬

‫ﭼﻮن ﻋﻤﺮ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن ﻣﻪ را ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ آﺎﻳﻦ ﻣﻪ از ﺧﻴﺎل ﺗﻮ دﻣﻴﺪ‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﻨﺎﺗﺮم اﻓﻼك را‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻢ هﻼل ﭘﺎك را‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺮ آﻦ دﺳﺖ و ﺑﺮ اﺑﺮو ﺑﻤﺎل‬

‫ﺁن ﮔﻬﺎن ﺗﻮ ﺑﺮ ﻧﮕﺮ ﺳﻮى هﻼل‬

‫ﭼﻮن آﻪ او ﺗﺮ آﺮد اﺑﺮو ﻣﻪ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻪ ﺷﺪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﻣﻮى اﺑﺮو ﺷﺪ آﻤﺎن‬

‫ﺳﻮى ﺗﻮ اﻓﻜﻨﺪ ﺗﻴﺮى از ﮔﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻳﻜﻰ ﻣﻮ آﺞ ﺷﺪ او را راﻩ زد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ دﻋﻮى ﻻف دﻳﺪ ﻣﺎﻩ زد‬

‫ﻣﻮى آﺞ ﭼﻮن ﭘﺮدﻩى ﮔﺮدون ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن هﻤﻪ اﺟﺰات آﺞ ﺷﺪ ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٩٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫راﺳﺖ آﻦ اﺟﺰات را از راﺳﺘﺎن‬

‫ﺳﺮ ﻣﻜﺶ اى راﺳﺖ رو ز ﺁن ﺁﺳﺘﺎن‬

‫هﻢ ﺗﺮازو را ﺗﺮازو راﺳﺖ آﺮد‬

‫هﻢ ﺗﺮازو را ﺗﺮازو آﺎﺳﺖ آﺮد‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺎ ﻧﺎراﺳﺘﺎن هﻢ ﺳﻨﮓ ﺷﺪ‬

‫در آﻤﻰ اﻓﺘﺎد و ﻋﻘﻠﺶ دﻧﮓ ﺷﺪ‬

‫ﻋﻠَﻰ ا ْﻟ ُﻜﻔﱠﺎرِ ﺑﺎش‬ ‫ﺷﺪﱠا ُء َ‬ ‫رو َأ ِ‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ دل دارى اﻏﻴﺎر ﭘﺎش‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ اﻏﻴﺎر ﭼﻮن ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺎش‬

‫هﻴﻦ ﻣﻜﻦ روﺑﺎﻩ ﺑﺎزى ﺷﻴﺮ ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ ز ﻏﻴﺮت از ﺗﻮ ﻳﺎران ﻧﮕﺴﻠﻨﺪ‬

‫ز ﺁﻧﻜﻪ ﺁن ﺧﺎران ﻋﺪوى اﻳﻦ ﮔﻠﻨﺪ‬

‫ﺁﺗﺶ اﻧﺪر زن ﺑﻪ ﮔﺮﮔﺎن ﭼﻮن ﺳﭙﻨﺪ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺁن ﮔﺮﮔﺎن ﻋﺪوى ﻳﻮﺳﻔﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻮﻳﺪت اﺑﻠﻴﺲ هﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ دم ﺑﻔﺮﻳﺒﺪت دﻳﻮ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻠﺒﻴﺲ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎت آﺮد‬

‫ﺁدﻣﻰ را اﻳﻦ ﺳﻴﻪ رخ ﻣﺎت آﺮد‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﭼﺴﺖ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻏﺮاب‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﻴﻦ ﺑﺎزى ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻴﻢ ﺧﻮاب‬

‫ز ﺁن آﻪ ﻓﺮزﻳﻦ ﺑﻨﺪهﺎ داﻧﺪ ﺑﺴﻰ‬

‫آﻪ ﺑﮕﻴﺮد در ﮔﻠﻮﻳﺖ ﭼﻮن ﺧﺴﻰ‬

‫در ﮔﻠﻮ ﻣﺎﻧﺪ ﺧﺲ او ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺁن ﺧﺲ ﻣﻬﺮ ﺟﺎﻩ و ﻣﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﻣﺎل ﺧﺲ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ هﺴﺖ اى ﺑﻰﺛﺒﺎت‬

‫در ﮔﻠﻮﻳﺖ ﻣﺎﻧﻊ ﺁب ﺣﻴﺎت‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮد ﻣﺎﻟﺖ ﻋﺪوى ﭘﺮ ﻓﻨﻰ‬

‫رﻩ زﻧﻰ را ﺑﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ رﻩ زﻧﻰ‬

‫دزدﻳﺪن ﻣﺎرﮔﻴﺮ ﻣﺎرى را از ﻣﺎرﮔﻴﺮى دﻳﮕﺮ‬ ‫دزدآﻰ از ﻣﺎرﮔﻴﺮى ﻣﺎر ﺑﺮد‬

‫ز اﺑﻠﻬﻰ ﺁن را ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻣﻰﺷﻤﺮد‬

‫وارهﻴﺪ ﺁن ﻣﺎرﮔﻴﺮ از زﺧﻢ ﻣﺎر‬

‫ﻣﺎر آﺸﺖ ﺁن دزد او را زار زار‬

‫ﻣﺎرﮔﻴﺮش دﻳﺪ ﭘﺲ ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ از ﺟﺎن ﻣﺎر ﻣﻦ ﭘﺮداﺧﺘﺶ‬

‫در دﻋﺎ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻰ ﺟﺎﻧﻢ از او‬

‫آﺶ ﺑﻴﺎﺑﻢ ﻣﺎر ﺑﺴﺘﺎﻧﻢ از او‬

‫ﺷﻜﺮ ﺣﻖ را آﺎن دﻋﺎ ﻣﺮدود ﺷﺪ‬

‫ﻣﻦ زﻳﺎن ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ ﺁن ﺳﻮد ﺷﺪ‬

‫ﺑﺲ دﻋﺎهﺎ آﺎن زﻳﺎن اﺳﺖ و هﻼك‬

‫وز آﺮم ﻣﻰﻧﺸﻨﻮد ﻳﺰدان ﭘﺎك‬

‫اﻟﺘﻤﺎس آﺮدن هﻤﺮاﻩ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم زﻧﺪﻩ آﺮدن اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ را از او‬ ‫ﮔﺸﺖ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻳﻜﻰ اﺑﻠﻪ رﻓﻴﻖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ دﻳﺪ در ﺣﻔﺮﻩى ﻋﻤﻴﻖ‬

‫‪١٩٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ اى هﻤﺮاﻩ ﺁن ﻧﺎم ﺳﻨﻰ‬

‫آﻪ ﺑﺪ ﺁن ﺗﻮ ﻣﺮدﻩ را زﻧﺪﻩ آﻨﻰ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺁﻣﻮز ﺗﺎ اﺣﺴﺎن آﻨﻢ‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ را ﺑﺪ ﺁن ﺑﺎ ﺟﺎن آﻨﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻣﺶ آﻦ آﻪ ﺁن آﺎر ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻻﻳﻖ اﻧﻔﺎس و ﮔﻔﺘﺎر ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﺎن ﻧﻔﺲ ﺧﻮاهﺪ ز ﺑﺎران ﭘﺎكﺗﺮ‬

‫وز ﻓﺮﺷﺘﻪ در روش دراكﺗﺮ‬

‫ﻋﻤﺮهﺎ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﺎ دم ﭘﺎك ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ اﻣﻴﻦ ﻣﺨﺰن اﻓﻼك ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻰ اﻳﻦ ﻋﺼﺎ در دﺳﺖ راﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ را دﺳﺘﺎن ﻣﻮﺳﻰ از آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ اﺳﺮار ﺧﻮان‬

‫هﻢ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﻮان ﻧﺎم را ﺑﺮ اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﻳﺎ رب اﻳﻦ اﺳﺮار ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻴﻞ اﻳﻦ اﺑﻠﻪ در اﻳﻦ ﺑﻴﮕﺎر ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻏﻢ ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎر را‬

‫ﭼﻮن ﻏﻢ ﺟﺎن ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﻣﺮدار را‬

‫ﻣﺮدﻩى ﺧﻮد را رهﺎ آﺮدﻩ ﺳﺖ او‬

‫ﻣﺮدﻩى ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ را ﺟﻮﻳﺪ رﻓﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ادﺑﺎرﮔﺮ ادﺑﺎر ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺧﺎر روﻳﻴﺪﻩ ﺟﺰاى آﺸﺖ اوﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﺗﺨﻢ ﺧﺎر آﺎرد در ﺟﻬﺎن‬

‫هﺎن و هﺎن او را ﻣﺠﻮ در ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﮔﺮ ﮔﻠﻰ ﮔﻴﺮد ﺑﻪ آﻒ ﺧﺎرى ﺷﻮد‬

‫ور ﺳﻮى ﻳﺎرى رود ﻣﺎرى ﺷﻮد‬

‫آﻴﻤﻴﺎى زهﺮ و ﻣﺎر اﺳﺖ ﺁن ﺷﻘﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺧﻼف آﻴﻤﻴﺎى ﻣﺘﻘﻰ‬

‫اﻧﺪرز آﺮدن ﺻﻮﻓﻰ ﺧﺎدم را در ﺗﻴﻤﺎر داﺷﺖ ﺑﻬﻴﻤﻪ و ﻻﺣﻮل ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺎدم‬ ‫ﺻﻮﻓﻴﻰ ﻣﻰﮔﺸﺖ در دور اﻓﻖ‬

‫ﺗﺎ ﺷﺒﻰ در ﺧﺎﻧﻘﺎهﻰ ﺷﺪ ﻗﻨﻖ‬

‫ﻳﻚ ﺑﻬﻴﻤﻪ داﺷﺖ در ﺁﺧﺮ ﺑﺒﺴﺖ‬

‫او ﺑﻪ ﺻﺪر ﺻﻔﻪ ﺑﺎ ﻳﺎران ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺮاﻗﺐ ﮔﺸﺖ ﺑﺎ ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ‬

‫دﻓﺘﺮى ﺑﺎﺷﺪ ﺣﻀﻮر ﻳﺎر ﺑﻴﺶ‬

‫دﻓﺘﺮ ﺻﻮﻓﻰ ﺳﻮاد ﺣﺮف ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ دل اﺳﭙﻴﺪ هﻤﭽﻮن ﺑﺮف ﻧﻴﺴﺖ‬

‫زاد داﻧﺸﻤﻨﺪ ﺁﺛﺎر ﻗﻠﻢ‬

‫زاد ﺻﻮﻓﻰ ﭼﻴﺴﺖ ﺁﺛﺎر ﻗﺪم‬

‫هﻤﭽﻮ ﺻﻴﺎدى ﺳﻮى اﺷﻜﺎر ﺷﺪ‬

‫ﮔﺎم ﺁهﻮ دﻳﺪ ﺑﺮ ﺁﺛﺎر ﺷﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﺎهﺶ ﮔﺎم ﺁهﻮ در ﺧﻮر اﺳﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺧﻮد ﻧﺎف ﺁهﻮ رهﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺷﻜﺮ ﮔﺎم آﺮد و رﻩ ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﻻﺟﺮم ز ﺁن ﮔﺎم در آﺎﻣﻰ رﺳﻴﺪ‬

‫رﻓﺘﻦ ﻳﻚ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﺑﺮ ﺑﻮى ﻧﺎف‬

‫ﺑﻬﺘﺮ از ﺻﺪ ﻣﻨﺰل ﮔﺎم و ﻃﻮاف‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٩٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن دﻟﻰ آﺎو ﻣﻄﻠﻊ ﻣﻬﺘﺎﺑﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻋﺎرف ﻓﺘﺤﺖ اﺑﻮاﺑﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ دﻳﻮار اﺳﺖ و ﺑﺎ اﻳﺸﺎن در اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﻨﮓ و ﺑﺎ ﻋﺰﻳﺰان ﮔﻮهﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺗﻮ در ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻴﻨﻰ ﻋﻴﺎن‬

‫ﭘﻴﺮ اﻧﺪر ﺧﺸﺖ ﺑﻴﻨﺪ ﺑﻴﺶ از ﺁن‬

‫ﭘﻴﺮ اﻳﺸﺎناﻧﺪ آﺎﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺟﺎن اﻳﺸﺎن ﺑﻮد در درﻳﺎى ﺟﻮد‬

‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﺗﻦ ﻋﻤﺮهﺎ ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﺸﺘﺮ از آﺸﺖ ﺑﺮ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﺸﺘﺮ از ﻧﻘﺶ ﺟﺎن ﭘﺬرﻓﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﭘﻴﺸﺘﺮ از ﺑﺤﺮ درهﺎ ﺳﻔﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﻣﺸﻮرت ﻣﻰرﻓﺖ در اﻳﺠﺎد ﺧﻠﻖ‬

‫ﺟﺎﻧﺸﺎن در ﺑﺤﺮ ﻗﺪرت ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻠﻖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻼﻳﻚ ﻣﺎﻧﻊ ﺁن ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻼﻳﻚ ﺧﻔﻴﻪ ﺧﻨﺒﻚ ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫ﻣﻄﻠﻊ ﺑﺮ ﻧﻘﺶ هﺮ آﻪ هﺴﺖ ﺷﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﺎﻳﻦ ﻧﻔﺲ آﻞ ﭘﺎ ﺑﺴﺖ ﺷﺪ‬

‫ﭘﻴﺸﺘﺮ ز اﻓﻼك آﻴﻮان دﻳﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﭘﻴﺸﺘﺮ از داﻧﻪهﺎ ﻧﺎن دﻳﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﺑﻰدﻣﺎغ و دل ﭘﺮ از ﻓﻜﺮت ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻰﺳﭙﺎﻩ و ﺟﻨﮓ ﺑﺮ ﻧﺼﺮت زدﻧﺪ‬

‫ﺁن ﻋﻴﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻓﻜﺮت اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دوران روﻳﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻓﻜﺮت از ﻣﺎﺿﻰ و ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن از اﻳﻦ دو رﺳﺖ ﻣﺸﻜﻞ ﺣﻞ ﺷﻮد‬

‫روح از اﻧﮕﻮر ﻣﻰ را دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫روح از ﻣﻌﺪوم ﺷﻰ را دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫دﻳﺪﻩ ﭼﻮن ﺑﻰآﻴﻒ هﺮ ﺑﺎ آﻴﻒ را‬

‫دﻳﺪﻩ ﭘﻴﺶ از آﺎن ﺻﺤﻴﺢ و زﻳﻒ را‬

‫ﭘﻴﺸﺘﺮ از ﺧﻠﻘﺖ اﻧﮕﻮرهﺎ‬

‫ﺧﻮردﻩ ﻣﻰهﺎ و ﻧﻤﻮدﻩ ﺷﻮرهﺎ‬

‫در ﺗﻤﻮز ﮔﺮم ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ دى‬

‫در ﺷﻌﺎع ﺷﻤﺲ ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ ﻓﻰ‬

‫در دل اﻧﮕﻮر ﻣﻰ را دﻳﺪﻩاﻧﺪ‬

‫در ﻓﻨﺎى ﻣﺤﺾ ﺷﻰ را دﻳﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﺁﺳﻤﺎن در دور اﻳﺸﺎن ﺟﺮﻋﻪ ﻧﻮش‬

‫ﺁﻓﺘﺎب از ﺟﻮدﺷﺎن ﭘﻮش‬

‫ﭼﻮن از اﻳﺸﺎن ﻣﺠﺘﻤﻊ ﺑﻴﻨﻰ دو ﻳﺎر‬

‫هﻢ ﻳﻜﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ و هﻢ ﺷﺸﺼﺪ هﺰار‬

‫ﺑﺮ ﻣﺜﺎل ﻣﻮﺟﻬﺎ اﻋﺪادﺷﺎن‬

‫در ﻋﺪد ﺁوردﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎدﺷﺎن‬

‫ﻣﻔﺘﺮق ﺷﺪ ﺁﻓﺘﺎب ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫در درون روزن اﺑﺪان ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻈﺮ در ﻗﺮص دارى ﺧﻮد ﻳﻜﻰ اﺳﺖ و ﺁن آﻪ ﺷﺪ ﻣﺤﺠﻮب اﺑﺪان در ﺷﻜﻰ اﺳﺖ‬ ‫ﺗﻔﺮﻗﻪ در روح ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻔﺲ واﺣﺪ روح اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺣﻖ رش ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻧﻮرﻩ‬

‫ﻣﻔﺘﺮق هﺮﮔﺰ ﻧﮕﺮدد ﻧﻮر او‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪١٩٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎن ﺑﮕﺬار اى هﻤﺮﻩ ﻣﻼل‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ وﺻﻒ ﺧﺎﻟﻰ ز ﺁن ﺟﻤﺎل‬

‫در ﺑﻴﺎن ﻧﺎﻳﺪ ﺟﻤﺎل ﺣﺎل او‬

‫هﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻴﺴﺖ ﻋﻜﺲ ﺧﺎل او‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻦ از ﺧﺎل ﺧﻮﺑﺶ دم زﻧﻢ‬

‫ﻧﻄﻖ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ آﻪ ﺑﺸﻜﺎﻓﺪ ﺗﻨﻢ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻮرى اﻧﺪر اﻳﻦ ﺧﺮﻣﻦ ﺧﻮﺷﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻓﺰون از ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎرى ﻣﻰآﺸﻢ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﺗﻘﺮﻳﺮ ﻣﻌﻨﻰ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﻴﻞ ﻣﺴﺘﻤﻊ ﺑﻪ اﺳﺘﻤﺎع ﻇﺎهﺮ ﺻﻮرت ﺣﻜﺎﻳﺖ‬ ‫آﻰ ﮔﺬارد ﺁن آﻪ رﺷﻚ روﺷﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺁن ﭼﻪ ﻓﺮض و ﮔﻔﺘﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺤﺮ آﻒ ﭘﻴﺶ ﺁرد و ﺳﺪى آﻨﺪ‬

‫ﺟﺮ آﻨﺪ و ز ﺑﻌﺪ ﺟﺮ ﻣﺪى آﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن ﺑﺸﻨﻮ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ ﻣﮕﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ را رﻓﺖ دل ﺟﺎى دﮔﺮ‬

‫ﺧﺎﻃﺮش ﺷﺪ ﺳﻮى ﺻﻮﻓﻰ ﻗﻨﻖ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺳﻮدا ﻓﺮو ﺷﺪ ﺗﺎ ﻋﻨﻖ‬

‫ﻻزم ﺁﻣﺪ ﺑﺎز رﻓﺘﻦ زﻳﻦ ﻣﻘﺎل‬

‫ﺳﻮى ﺁن اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﻬﺮ وﺻﻒ ﺣﺎل‬

‫ﺻﻮﻓﻰ ﺁن ﺻﻮرت ﻣﭙﻨﺪار اى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻃﻔﻼن ﺗﺎ آﻰ از ﺟﻮز و ﻣﻮﻳﺰ‬

‫ﺟﺴﻢ ﻣﺎ ﺟﻮز و ﻣﻮﻳﺰ اﺳﺖ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺮدى زﻳﻦ دو ﭼﻴﺰ اﻧﺪر ﮔﺬر‬

‫ور ﺗﻮ اﻧﺪر ﻧﮕﺬرى اآﺮام ﺣﻖ‬

‫ﺑﮕﺬراﻧﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا از ﻧﻪ ﻃﺒﻖ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اآﻨﻮن ﺻﻮرت اﻓﺴﺎﻧﻪ را‬

‫ﻟﻴﻚ هﻴﻦ از آﻪ ﺟﺪا آﻦ داﻧﻪ را‬

‫ﺣﻠﻘﻪى ﺁن ﺻﻮﻓﻴﺎن ﻣﺴﺘﻔﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ در وﺟﺪ و ﻃﺮب ﺁﺧﺮ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺧﻮان ﺑﻴﺎوردﻧﺪ ﺑﻬﺮ ﻣﻴﻬﻤﺎن‬

‫از ﺑﻬﻴﻤﻪ ﻳﺎد ﺁورد ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎدم را آﻪ در ﺁﺧﺮ ﺑﺮو‬

‫راﺳﺖ آﻦ ﺑﻬﺮ ﺑﻬﻴﻤﻪ آﺎﻩ و ﺟﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻻ ﺣﻮل اﻳﻦ ﭼﻪ اﻓﺰون ﮔﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫از ﻗﺪﻳﻢ اﻳﻦ آﺎرهﺎ آﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺮ آﻦ ﺁن ﺟﻮش را از ﻧﺨﺴﺖ‬

‫آﺎن ﺧﺮ ﭘﻴﺮ اﺳﺖ و دﻧﺪاﻧﻬﺎش ﺳﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻻﺣﻮل اﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﻣﻬﺎ‬

‫از ﻣﻦ ﺁﻣﻮزﻧﺪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺒﻬﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﺎﻻﻧﺶ ﻓﺮو ﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺶ‬

‫داروى ﻣﻨﺒﻞ ﺑﻨﻪ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ رﻳﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻻﺣﻮل ﺁﺧﺮ اى ﺣﻜﻤﺖ ﮔﺰار‬

‫ﺟﻨﺲ ﺗﻮ ﻣﻬﻤﺎﻧﻢ ﺁﻣﺪ ﺻﺪ هﺰار‬

‫ﺟﻤﻠﻪ راﺿﻰ رﻓﺘﻪاﻧﺪ از ﭘﻴﺶ ﻣﺎ‬

‫هﺴﺖ ﻣﻬﻤﺎن ﺟﺎن ﻣﺎ و ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺑﺶ دﻩ و ﻟﻴﻜﻦ ﺷﻴﺮ ﮔﺮم‬

‫ﮔﻔﺖ ﻻﺣﻮل از ﺗﻮام ﺑﮕﺮﻓﺖ ﺷﺮم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٠٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ اﻧﺪر ﺟﻮ ﺗﻮ آﻤﺘﺮ آﺎﻩ آﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻻﺣﻮل اﻳﻦ ﺳﺨﻦ آﻮﺗﺎﻩ آﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺟﺎﻳﺶ را ﺑﺮوب از ﺳﻨﮓ و ﭘﺸﻚ‬

‫ور ﺑﻮد ﺗﺮ رﻳﺰ ﺑﺮ وى ﺧﺎك ﺧﺸﻚ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻻﺣﻮل اى ﭘﺪر ﻻﺣﻮل آﻦ‬

‫ﺑﺎ رﺳﻮل اهﻞ آﻤﺘﺮ ﮔﻮ ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺴﺘﺎن ﺷﺎﻧﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﺮ ﺑﺨﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ ﻻﺣﻮل اى ﭘﺪر ﺷﺮﻣﻰ ﺑﺪار‬

‫ﺧﺎدم اﻳﻦ ﮔﻔﺖ و ﻣﻴﺎن را ﺑﺴﺖ ﭼﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ رﻓﺘﻢ آﺎﻩ و ﺟﻮ ﺁرم ﻧﺨﺴﺖ‬

‫رﻓﺖ و از ﺁﺧﺮ ﻧﻜﺮد او هﻴﭻ ﻳﺎد‬

‫ﺧﻮاب ﺧﺮﮔﻮﺷﻰ ﺑﺪان ﺻﻮﻓﻰ ﺑﺪاد‬

‫رﻓﺖ ﺧﺎدم ﺟﺎﻧﺐ اوﺑﺎش ﭼﻨﺪ‬

‫آﺮد ﺑﺮ اﻧﺪرز ﺻﻮﻓﻰ رﻳﺶﺧﻨﺪ‬

‫ﺻﻮﻓﻰ از رﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد و ﺷﺪ دراز‬

‫ﺧﻮاﺑﻬﺎ ﻣﻰدﻳﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻓﺮاز‬

‫آﺎن ﺧﺮش در ﭼﻨﮓ ﮔﺮﮔﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﭘﺎرﻩهﺎ از ﭘﺸﺖ و راﻧﺶ ﻣﻰرﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻻﺣﻮل اﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﺎﻟﻴﺨﻮﻟﻴﺎﺳﺖ‬

‫اى ﻋﺠﺐ ﺁن ﺧﺎدم ﻣﺸﻔﻖ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰدﻳﺪ ﺁن ﺧﺮش در راﻩ رو‬

‫ﮔﻪ ﺑﻪ ﭼﺎهﻰ ﻣﻰﻓﺘﺎد و ﮔﻪ ﺑﻪ ﮔﻮ‬

‫ﮔﻮﻧﻪﮔﻮن ﻣﻰدﻳﺪ ﻧﺎﺧﻮش واﻗﻌﻪ‬

‫ﻓﺎﺗﺤﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ او و اﻟﻘﺎرﻋﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﺎرﻩ ﭼﻴﺴﺖ ﻳﺎران ﺟﺴﺘﻪاﻧﺪ‬

‫رﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﺟﻤﻠﻪ درهﺎ ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﮔﻔﺖ اى ﻋﺠﺐ ﺁن ﺧﺎدﻣﻚ‬

‫ﻧﻪ آﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﮔﺸﺖ هﻢ ﻧﺎن و ﻧﻤﻚ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻜﺮدم ﺑﺎ وى اﻻ ﻟﻄﻒ و ﻟﻴﻦ‬

‫او ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ آﻨﺪ ﺑﺮ ﻋﻜﺲ آﻴﻦ‬

‫هﺮ ﻋﺪاوت را ﺳﺒﺐ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻨﺪ‬

‫ور ﻧﻪ ﺟﻨﺴﻴﺖ وﻓﺎ ﺗﻠﻘﻴﻦ آﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺁدم ﺑﺎ ﻟﻄﻒ وﺟﻮد‬

‫آﻰ ﺑﺮ ﺁن اﺑﻠﻴﺲ ﺟﻮرى آﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺁدﻣﻰ ﻣﺮ ﻣﺎر و آﮋدم را ﭼﻪ آﺮد‬

‫آﺎو هﻤﻰﺧﻮاهﺪ ﻣﺮ او را ﻣﺮگ و درد‬

‫ﮔﺮگ را ﺧﻮد ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺑﺪرﻳﺪن اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺣﺴﺪ در ﺧﻠﻖ ﺁﺧﺮ روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﮔﻤﺎن ﺑﺪ ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺑﺮادر اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻇﻨﻢ ﭼﺮاﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻰ ﺣﺰم ﺳﻮء اﻟﻈﻦ ﺗﺴﺖ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺪ ﻇﻦ ﻧﻴﺴﺖ آﻰ ﻣﺎﻧﺪ درﺳﺖ‬

‫ﺻﻮﻓﻰ اﻧﺪر وﺳﻮﺳﻪ و ﺁن ﺧﺮ ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎدا ﺟﺰ اى دﺷﻤﻨﺎن‬

‫ﺁن ﺧﺮ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻣﻴﺎن ﺧﺎك و ﺳﻨﮓ‬

‫آﮋ ﺷﺪﻩ ﭘﺎﻻن درﻳﺪﻩ ﭘﺎﻟﻬﻨﮓ‬

‫ﺧﺴﺘﻪ از رﻩ ﺟﻤﻠﻪى ﺷﺐ ﺑﻰﻋﻠﻒ‬

‫ﮔﺎﻩ در ﺟﺎن آﻨﺪن و ﮔﻪ در ﺗﻠﻒ‬

‫ﺧﺮ هﻤﻪ ﺷﺐ ذآﺮ ﻣﻰآﺮد اى اﻟﻪ‬

‫ﺟﻮ رهﺎ آﺮدم آﻢ از ﻳﻚ ﻣﺸﺖ آﺎﻩ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٠١‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎ زﺑﺎن ﺣﺎل ﻣﻰﮔﻔﺖ اى ﺷﻴﻮخ‬

‫رﺣﻤﺘﻰ آﻪ ﺳﻮﺧﺘﻢ زﻳﻦ ﺧﺎم ﺷﻮخ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺁن ﺧﺮ دﻳﺪ از رﻧﺞ و ﻋﺬاب‬

‫ﻣﺮغ ﺧﺎآﻰ ﺑﻴﻨﺪ اﻧﺪر ﺳﻴﻞ ﺁب‬

‫ﺑﺲ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﮔﺸﺖ ﺁن ﺷﺐ ﺗﺎ ﺳﺤﺮ‬

‫ﺁن ﺧﺮ ﺑﻰﭼﺎرﻩ از ﺟﻮع اﻟﺒﻘﺮ‬

‫روز ﺷﺪ ﺧﺎدم ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺑﺎﻣﺪاد‬

‫زود ﭘﺎﻻن ﺟﺴﺖ ﺑﺮ ﭘﺸﺘﺶ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺧﺮ ﻓﺮوﺷﺎﻧﻪ دو ﺳﻪ زﺧﻤﺶ ﺑﺰد‬

‫آﺮد ﺑﺎ ﺧﺮ ﺁن ﭼﻪ ز ﺁن ﺳﮓ ﻣﻰﺳﺰد‬

‫ﺧﺮ ﺟﻬﻨﺪﻩ ﮔﺸﺖ از ﺗﻴﺰى ﻧﻴﺶ‬

‫آﻮ زﺑﺎن ﺗﺎ ﺧﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺣﺎل ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮔﻤﺎن ﺑﺮدن آﺎرواﻧﻴﺎن آﻪ ﺑﻬﻴﻤﻪ ى ﺻﻮﻓﻰ رﻧﺠﻮر اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻮن آﻪ ﺻﻮﻓﻰ ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﺷﺪ روان‬

‫رو در اﻓﺘﺎدن ﮔﺮﻓﺖ او هﺮ زﻣﺎن‬

‫هﺮ زﻣﺎﻧﺶ ﺧﻠﻖ ﺑﺮ ﻣﻰداﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ رﻧﺠﻮرش هﻤﻰﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻮﺷﺶ هﻤﻰﭘﻴﭽﻴﺪ ﺳﺨﺖ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ در زﻳﺮ ﮔﺎﻣﺶ ﺟﺴﺖ ﻟﺨﺖ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ در ﻧﻌﻞ او ﻣﻰﺟﺴﺖ ﺳﻨﮓ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ در ﭼﺸﻢ او ﻣﻰدﻳﺪ زﻧﮓ‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ اى ﺷﻴﺦ اﻳﻦ ز ﭼﻴﺴﺖ‬

‫دى ﻧﻤﻰﮔﻔﺘﻰ آﻪ ﺷﻜﺮ اﻳﻦ ﺧﺮ ﻗﻮى اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﺧﺮ آﺎو ﺑﻪ ﺷﺐ ﻻﺣﻮل ﺧﻮرد‬

‫ﺟﺰ ﺑﺪﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ ﻧﺪاﻧﺪ راﻩ آﺮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻗﻮت ﺧﺮ ﺑﻪ ﺷﺐ ﻻﺣﻮل ﺑﻮد‬

‫ﺷﺐ ﻣﺴﺒﺢ ﺑﻮد و روز اﻧﺪر ﺳﺠﻮد‬

‫ﺁدﻣﻰ ﺧﻮارﻧﺪ اﻏﻠﺐ ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫از ﺳﻼم ﻋﻠﻴﻚﺷﺎن آﻢ ﺟﻮ اﻣﺎن‬

‫ﺧﺎﻧﻪى دﻳﻮ اﺳﺖ دﻟﻬﺎى هﻤﻪ‬

‫آﻢ ﭘﺬﻳﺮ از دﻳﻮ ﻣﺮدم دﻣﺪﻣﻪ‬

‫از دم دﻳﻮ ﺁن آﻪ او ﻻﺣﻮل ﺧﻮرد‬

‫هﻢ ﭼﻮ ﺁن ﺧﺮ در ﺳﺮ ﺁﻳﺪ در ﻧﺒﺮد‬

‫هﺮ آﻪ در دﻧﻴﺎ ﺧﻮرد ﺗﻠﺒﻴﺲ دﻳﻮ‬

‫و ز ﻋﺪوى دوﺳﺖ رو ﺗﻌﻈﻴﻢ و رﻳﻮ‬

‫در رﻩ اﺳﻼم و ﺑﺮ ﭘﻮل ﺻﺮاط‬

‫در ﺳﺮ ﺁﻳﺪ هﻤﭽﻮ ﺁن ﺧﺮ از ﺧﺒﺎط‬

‫ﻋﺸﻮﻩهﺎى ﻳﺎر ﺑﺪ ﻣﻨﻴﻮش هﻴﻦ‬

‫دام ﺑﻴﻦ اﻳﻤﻦ ﻣﺮو ﺗﻮ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺻﺪ هﺰار اﺑﻠﻴﺲ ﻻﺣﻮل ﺁر ﺑﻴﻦ‬

‫ﺁدﻣﺎ اﺑﻠﻴﺲ را در ﻣﺎر ﺑﻴﻦ‬

‫دم دهﺪ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﺮا اى ﺟﺎن و دوﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﻗﺼﺎﺑﻰ آﺸﺪ از دوﺳﺖ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫دم دهﺪ ﺗﺎ ﭘﻮﺳﺘﺖ ﺑﻴﺮون آﺸﺪ‬

‫و اى او آﺰ دﺷﻤﻨﺎن اﻓﻴﻮن ﭼﺸﺪ‬

‫ﺳﺮ ﻧﻬﺪ ﺑﺮ ﭘﺎى ﺗﻮ ﻗﺼﺎبوار‬

‫دم دهﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﻧﺖ رﻳﺰد زار زار‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٠٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻤﭽﻮ ﺷﻴﺮى ﺻﻴﺪ ﺧﻮد را ﺧﻮﻳﺶ آﻦ‬

‫ﺗﺮك ﻋﺸﻮﻩى اﺟﻨﺒﻰ و ﺧﻮﻳﺶ آﻦ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﺎدم دان ﻣﺮاﻋﺎت ﺧﺴﺎن‬

‫ﺑﻰآﺴﻰ ﺑﻬﺘﺮ ز ﻋﺸﻮﻩى ﻧﺎآﺴﺎن‬

‫در زﻣﻴﻦ ﻣﺮدﻣﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻜﻦ‬

‫آﺎر ﺧﻮد آﻦ آﺎر ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻣﻜﻦ‬

‫آﻴﺴﺖ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺗﻦ ﺧﺎآﻰ ﺗﻮ‬

‫آﺰ ﺑﺮ اى اوﺳﺖ ﻏﻤﻨﺎآﻰ ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺗﻦ را ﭼﺮب و ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻰدهﻰ‬

‫ﺟﻮهﺮ ﺧﻮد را ﻧﺒﻴﻨﻰ ﻓﺮﺑﻬﻰ‬

‫ﮔﺮ ﻣﻴﺎن ﻣﺸﻚ ﺗﻦ را ﺟﺎ ﺷﻮد‬

‫روز ﻣﺮدن ﮔﻨﺪ او ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫ﻣﺸﻚ را ﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﺰن ﺑﺮ دل ﺑﻤﺎل‬

‫ﻣﺸﻚ ﭼﻪ ﺑﻮد ﻧﺎم ﭘﺎك ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﺁن ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻣﺸﻚ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫روح را در ﻗﻌﺮ ﮔﻠﺨﻦ ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﺮ زﺑﺎن ﻧﺎم ﺣﻖ و در ﺟﺎن او‬

‫ﮔﻨﺪهﺎ از ﻓﻜﺮ ﺑﻰاﻳﻤﺎن او‬

‫ذآﺮ ﺑﺎ او هﻤﭽﻮ ﺳﺒﺰﻩى ﮔﻠﺨﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺒﺮ ز ﮔﻞ اﺳﺖ و ﺳﻮﺳﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻧﺒﺎت ﺁن ﺟﺎ ﻳﻘﻴﻦ ﻋﺎرﻳﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎى ﺁن ﮔﻞ ﻣﺠﻠﺲ اﺳﺖ و ﻋﺸﺮت اﺳﺖ‬

‫ﻃﻴﺒﺎت ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻃﻴﺒﻴﻦ‬

‫ﻟﻠﺨﺒﻴﺜﻴﻦ اﻟﺨﺒﻴﺜﺎت اﺳﺖ هﻴﻦ‬

‫آﻴﻦ ﻣﺪار ﺁﻧﻬﺎ آﻪ از آﻴﻦ ﮔﻤﺮهﻨﺪ‬

‫ﮔﻮرﺷﺎن ﭘﻬﻠﻮى آﻴﻦ داران ﻧﻬﻨﺪ‬

‫اﺻﻞ آﻴﻨﻪ دوزخ اﺳﺖ و آﻴﻦ ﺗﻮ‬

‫ﺟﺰو ﺁن آﻞ اﺳﺖ و ﺧﺼﻢ دﻳﻦ ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺟﺰو دوزﺧﻰ ﭘﺲ هﻮش دار‬

‫ﺟﺰو ﺳﻮى آﻞ ﺧﻮد ﮔﻴﺮد ﻗﺮار‬

‫ﺗﻠﺦ ﺑﺎ ﺗﻠﺨﺎن ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮد‬

‫آﻰ دم ﺑﺎﻃﻞ ﻗﺮﻳﻦ ﺣﻖ ﺷﻮد‬

‫اى ﺑﺮادر ﺗﻮ هﻤﺎن اﻧﺪﻳﺸﻪاى‬

‫ﻣﺎ ﺑﻘﻰ ﺗﻮ اﺳﺘﺨﻮان و رﻳﺸﻪاى‬

‫ﮔﺮ ﮔﻞ اﺳﺖ اﻧﺪﻳﺸﻪى ﺗﻮ ﮔﻠﺸﻨﻰ‬

‫ور ﺑﻮد ﺧﺎرى ﺗﻮ هﻴﻤﻪى ﮔﻠﺨﻨﻰ‬

‫ﮔﺮ ﮔﻼﺑﻰ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺟﻴﺒﺖ زﻧﻨﺪ‬

‫ور ﺗﻮ ﭼﻮن ﺑﻮﻟﻰ ﺑﺮوﻧﺖ اﻓﻜﻨﻨﺪ‬

‫ﻃﺒﻠﻪهﺎ در ﭘﻴﺶ ﻋﻄﺎران ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺟﻨﺲ را ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﺧﻮد آﺮدﻩ ﻗﺮﻳﻦ‬

‫ﺟﻨﺴﻬﺎ ﺑﺎ ﺟﻨﺴﻬﺎ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ‬

‫زﻳﻦ ﺗﺠﺎﻧﺲ زﻳﻨﺘﻰ اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ‬

‫ﮔﺮ در ﺁﻣﻴﺰﻧﺪ ﻋﻮد و ﺷﻜﺮش‬

‫ﺑﺮ ﮔﺰﻳﻨﺪ ﻳﻚ ﻳﻚ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮش‬

‫ﻃﺒﻠﻪهﺎ ﺑﺸﻜﺴﺖ و ﺟﺎﻧﻬﺎ رﻳﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ در هﻤﺪﮔﺮ ﺁﻣﻴﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺣﻖ ﻓﺮﺳﺘﺎد اﻧﺒﻴﺎ را ﺑﺎ ورق‬

‫ﺗﺎ ﮔﺰﻳﺪ اﻳﻦ داﻧﻪهﺎ را ﺑﺮ ﻃﺒﻖ‬

‫ﭘﻴﺶ از اﻳﺸﺎن ﻣﺎ هﻤﻪ ﻳﻜﺴﺎن ﺑﺪﻳﻢ‬

‫آﺲ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻰ آﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪﻳﻢ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٠٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﻠﺐ و ﻧﻴﻜﻮ در ﺟﻬﺎن ﺑﻮدى روان‬

‫ﭼﻮن هﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻮد و ﻣﺎ ﭼﻮن ﺷﺐ روان‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺁﻓﺘﺎب اﻧﺒﻴﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻏﺶ دور ﺷﻮ ﺻﺎﻓﻰ ﺑﻴﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ داﻧﺪ ﻓﺮق آﺮدن رﻧﮓ را‬

‫ﭼﺸﻢ داﻧﺪ ﻟﻌﻞ را و ﺳﻨﮓ را‬

‫ﭼﺸﻢ داﻧﺪ ﮔﻮهﺮ و ﺧﺎﺷﺎك را‬

‫ﭼﺸﻢ را ز ﺁن ﻣﻰﺧﻠﺪ ﺧﺎﺷﺎآﻬﺎ‬

‫دﺷﻤﻦ روزﻧﺪ اﻳﻦ ﻗﻼﺑﻜﺎن‬

‫ﻋﺎﺷﻖ روزﻧﺪ ﺁن زرهﺎى آﺎن‬

‫ز ﺁن آﻪ روز اﺳﺖ ﺁﻳﻨﻪى ﺗﻌﺮﻳﻒ او‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ اﺷﺮﻓﻰ ﺗﺸﺮﻳﻒ او‬

‫ﺣﻖ ﻗﻴﺎﻣﺖ را ﻟﻘﺐ ز ﺁن روز آﺮد‬

‫روز ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﺟﻤﺎل ﺳﺮخ و زرد‬

‫ﭘﺲ ﺣﻘﻴﻘﺖ روز ﺳﺮ اوﻟﻴﺎﺳﺖ‬

‫روز ﭘﻴﺶ ﻣﺎهﺸﺎن ﭼﻮن ﺳﺎﻳﻪهﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﻜﺲ راز ﻣﺮد ﺣﻖ داﻧﻴﺪ روز‬

‫ﻋﻜﺲ ﺳﺘﺎرﻳﺶ ﺷﺎم ﭼﺸﻢ دوز‬

‫ز ﺁن ﺳﺒﺐ ﻓﺮﻣﻮد ﻳﺰدان َو اﻟﻀﺤﻰ‬

‫َو اﻟﻀﱡﺤﻰ ﻧﻮر ﺿﻤﻴﺮ ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﻗﻮل دﻳﮕﺮ آﺎﻳﻦ ﺿﺤﻰ را ﺧﻮاﺳﺖ دوﺳﺖ‬

‫هﻢ ﺑﺮ اى ﺁن آﻪ اﻳﻦ هﻢ ﻋﻜﺲ اوﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﺮ ﻓﺎﻧﻰ ﻗﺴﻢ ﮔﻔﺘﻦ ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﻓﻨﺎ ﭼﻪ ﻻﻳﻖ ﮔﻔﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻦ ﮔﻔﺖ ﺁن ﺧﻠﻴﻞ‬ ‫ﺣﺐﱡ اﻟْﺂ ِﻓﻠِﻴ َ‬ ‫ﻻ ُأ ِ‬

‫آﻰ ﻓﻨﺎ ﺧﻮاهﺪ از اﻳﻦ رب ﺟﻠﻴﻞ‬

‫ﺑﺎز َو اﻟﻠﱠ ْﻴﻞِ اﺳﺖ ﺳﺘﺎرى او‬

‫و ﺁن ﺗﻦ ﺧﺎآﻰ زﻧﮕﺎرى او‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﺶ ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ز ﺁن ﻓﻠﻚ‬

‫ﺑﺎ ﺷﺐ ﺗﻦ ﮔﻔﺖ هﻴﻦ ﻣﺎ ودﻋﻚ‬

‫وﺻﻞ ﭘﻴﺪا ﮔﺸﺖ از ﻋﻴﻦ ﺑﻼ‬

‫ز ﺁن ﺣﻼوت ﺷﺪ ﻋﺒﺎرت ﻣﺎ ﻗﻠﻰ‬

‫هﺮ ﻋﺒﺎرت ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﺣﺎﻟﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺣﺎل ﭼﻮن دﺳﺖ و ﻋﺒﺎرت ﺁﻟﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁﻟﺖ زرﮔﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻔﺸﮕﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ داﻧﻪى آﺸﺖ آﺮدﻩ رﻳﮓ در‬

‫و ﺁﻟﺖ اﺳﻜﺎف ﭘﻴﺶ ﺑﺮزﮔﺮ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺳﮓ آﺎﻩ اﺳﺘﺨﻮان در ﭘﻴﺶ ﺧﺮ‬

‫ﺑﻮد اﻧﺎ اﻟﺤﻖ در ﻟﺐ ﻣﻨﺼﻮر ﻧﻮر‬

‫ﺑﻮد اﻧﺎ اﷲ در ﻟﺐ ﻓﺮﻋﻮن زور‬

‫ﺷﺪ ﻋﺼﺎ اﻧﺪر آﻒ ﻣﻮﺳﻰ ﮔﻮا‬

‫ﺷﺪ ﻋﺼﺎ اﻧﺪر آﻒ ﺳﺎﺣﺮ هﺒﺎ‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺪان هﻤﺮاﻩ ﺧﻮد‬

‫در ﻧﻴﺎﻣﻮزﻳﺪ ﺁن اﺳﻢ ﺻﻤﺪ‬

‫آﺎو ﻧﺪاﻧﺪ ﻧﻘﺺ ﺑﺮ ﺁﻟﺖ ﻧﻬﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﮔﻞ زن ﺗﻮ ﺁﺗﺶ آﻰ ﺟﻬﺪ‬

‫دﺳﺖ و ﺁﻟﺖ هﻤﭽﻮ ﺳﻨﮓ و ﺁهﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻔﺖ ﺷﺮط زادن اﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﻰﺟﻔﺖ اﺳﺖ و ﺑﻰﺁﻟﺖ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫در ﻋﺪد ﺷﻚ اﺳﺖ و ﺁن ﻳﻚ ﺑﻰﺷﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٠٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن آﻪ دو ﮔﻔﺖ و ﺳﻪ ﮔﻔﺖ و ﺑﻴﺶ ازﻳﻦ‬

‫ﻣﺘﻔﻖ ﺑﺎﺷﻨﺪ در واﺣﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫اﺣﻮﻟﻰ ﭼﻮن دﻓﻊ ﺷﺪ ﻳﻜﺴﺎن ﺷﻮﻧﺪ‬

‫دو ﺳﻪ ﮔﻮﻳﺎن هﻢ ﻳﻜﻰ ﮔﻮﻳﺎن ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻳﻜﻰ ﮔﻮﻳﻰ ﺗﻮ در ﻣﻴﺪان او‬

‫ﮔﺮد ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮد از ﭼﻮﮔﺎن او‬

‫ﮔﻮى ﺁن ﮔﻪ راﺳﺖ و ﺑﻰﻧﻘﺼﺎن ﺷﻮد‬

‫آﻪ ز زﺧﻢ دﺳﺖ ﺷﻪ رﻗﺼﺎن ﺷﻮد‬

‫ﮔﻮش دار اى اﺣﻮل اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ هﻮش‬

‫داروى دﻳﺪﻩ ﺑﻜﺶ از راﻩ ﮔﻮش‬

‫ﭘﺲ آﻼم ﭘﺎك در دﻟﻬﺎى آﻮر‬

‫ﻣﻰﻧﭙﺎﻳﺪ ﻣﻰرود ﺗﺎ اﺻﻞ ﻧﻮر‬

‫و ﺁن ﻓﺴﻮن دﻳﻮ در دﻟﻬﺎى آﮋ‬

‫ﻣﻰرود ﭼﻮن آﻔﺶ آﮋ در ﭘﺎى آﮋ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺣﻜﻤﺖ را ﺑﻪ ﺗﻜﺮار ﺁورى‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﻧﺎاهﻠﻰ ﺷﻮد از ﺗﻮ ﺑﺮى‬

‫ور ﭼﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻰ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ور ﭼﻪ ﻣﻰﻻﻓﻰ ﺑﻴﺎﻧﺶ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫او ز ﺗﻮ رو در آﺸﺪ اى ﭘﺮ ﺳﺘﻴﺰ‬

‫ﺑﻨﺪهﺎ را ﺑﮕﺴﻠﺪ وز ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ور ﻧﺨﻮاﻧﻰ و ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺳﻮز ﺗﻮ‬

‫ﻋﻠﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮغ دﺳﺖﺁﻣﻮز ﺗﻮ‬

‫او ﻧﭙﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ هﺮ ﻧﺎاوﺳﺘﺎ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻃﺎوﺳﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى روﺳﺘﺎ‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺎز را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى آﻤﭙﻴﺮ زن‬ ‫دﻳﻦ ﻧﻪ ﺁن ﺑﺎز اﺳﺖ آﺎو از ﺷﻪ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺳﻮى ﺁن آﻤﭙﻴﺮ آﺎو ﻣﻰﺁرد ﺑﻴﺨﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺗﺘﻤﺎﺟﻰ ﭘﺰد اوﻻد را‬

‫دﻳﺪ ﺁن ﺑﺎز ﺧﻮش ﺧﻮش زاد را‬

‫ﭘﺎﻳﻜﺶ ﺑﺴﺖ و ﭘﺮش آﻮﺗﺎﻩ آﺮد‬

‫ﻧﺎﺧﻨﺶ ﺑﺒﺮﻳﺪ و ﻗﻮﺗﺶ آﺎﻩ آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎاهﻼن ﻧﻜﺮدﻧﺪت ﺑﻪ ﺳﺎز‬

‫ﭘﺮ ﻓﺰود از ﺣﺪ و ﻧﺎﺧﻦ ﺷﺪ دراز‬

‫دﺳﺖ هﺮ ﻧﺎاهﻞ ﺑﻴﻤﺎرت آﻨﺪ‬

‫ﺳﻮى ﻣﺎدر ﺁ آﻪ ﺗﻴﻤﺎرت آﻨﺪ‬

‫ﻣﻬﺮ ﺟﺎهﻞ را ﭼﻨﻴﻦ دان اى رﻓﻴﻖ‬

‫آﮋ رود ﺟﺎهﻞ هﻤﻴﺸﻪ در ﻃﺮﻳﻖ‬

‫روز ﺷﻪ در ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺑﻰﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺳﻮى ﺁن آﻤﭙﻴﺮ و ﺁن ﺧﺮﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫دﻳﺪ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﺎز را در دود و ﮔﺮد‬

‫ﺷﻪ ﺑﺮ او ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ زار و ﻧﻮﺣﻪ آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ هﺮ ﭼﻨﺪ اﻳﻦ ﺟﺰ اى آﺎر ﺗﺴﺖ‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﺷﻰ در وﻓﺎى ﻣﺎ درﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻨﻰ از ﺧﻠﺪ زى دوزخ ﻓﺮار‬

‫ﻏﺎﻓﻞ از ﻻ ﻳﺴﺘﻮى اﺻﺤﺎب ﻧﺎر‬

‫اﻳﻦ ﺳﺰاى ﺁن آﻪ از ﺷﺎﻩ ﺧﺒﻴﺮ‬

‫ﺧﻴﺮﻩ ﺑﮕﺮﻳﺰد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى ﮔﻨﺪﻩ ﭘﻴﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٠٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﭘﺮ ﺑﺮ دﺳﺖ ﺷﺎﻩ‬

‫ﺑﻰزﺑﺎن ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻣﻦ آﺮدم ﮔﻨﺎﻩ‬

‫ﭘﺲ آﺠﺎ زارد آﺠﺎ ﻧﺎﻟﺪ ﻟﺌﻴﻢ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﭙﺬﻳﺮى ﺑﺠﺰ ﻧﻴﻚ اى آﺮﻳﻢ‬

‫ﻟﻄﻒ ﺷﻪ ﺟﺎن را ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺟﻮ آﻨﺪ‬

‫ز ﺁﻧﻜﻪ ﺷﻪ هﺮ زﺷﺖ را ﻧﻴﻜﻮ آﻨﺪ‬

‫رو ﻣﻜﻦ زﺷﺘﻰ آﻪ ﻧﻴﻜﻴﻬﺎى ﻣﺎ‬

‫زﺷﺖ ﺁﻣﺪ ﭘﻴﺶ ﺁن زﻳﺒﺎى ﻣﺎ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮد را ﺳﺰا ﭘﻨﺪاﺷﺘﻰ‬

‫ﺗﻮ ﻟﻮاى ﺟﺮم از ﺁن اﻓﺮاﺷﺘﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺗﺮا ذآﺮ و دﻋﺎ دﺳﺘﻮر ﺷﺪ‬

‫ز ﺁن دﻋﺎآﺮدن دﻟﺖ ﻣﻐﺮور ﺷﺪ‬

‫هﻢ ﺳﺨﻦ دﻳﺪى ﺗﻮ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺧﺪا‬

‫اى ﺑﺴﺎ آﺎو زﻳﻦ ﮔﻤﺎن اﻓﺘﺪ ﺟﺪا‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺷﻪ ﻧﺸﻴﻨﺪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺸﻨﺎس و ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﻧﺸﻴﻦ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻣﻰﺷﻮم‬

‫ﺗﻮﺑﻪ آﺮدم ﻧﻮ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﻰﺷﻮم‬

‫ﺁن آﻪ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﺶ آﻨﻰ و ﺷﻴﺮ ﮔﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ ز ﻣﺴﺘﻰ آﺞ رود ﻋﺬرش ﭘﺬﻳﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺎﺧﻦ رﻓﺖ ﭼﻮن ﺑﺎﺷﻰ ﻣﺮا‬

‫ﺑﺮ آﻨﻢ ﻣﻦ ﭘﺮﭼﻢ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را‬

‫ور ﭼﻪ ﭘﺮم رﻓﺖ ﭼﻮن ﺑﻨﻮازﻳﻢ‬

‫ﭼﺮخ ﺑﺎزى ﮔﻢ آﻨﺪ در ﺑﺎزﻳﻢ‬

‫ﮔﺮ آﻤﺮ ﺑﺨﺸﻴﻢ آﻪ را ﺑﺮ آﻨﻢ‬

‫ﮔﺮ دهﻰ آﻠﻜﻰ ﻋﻠﻤﻬﺎ ﺑﺸﻜﻨﻢ‬

‫ﺁﺧﺮ از ﭘﺸﻪ ﻧﻪ آﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻨﻢ‬

‫ﻣﻠﻚ ﻧﻤﺮودى ﺑﻪ ﭘﺮ ﺑﺮ هﻢ زﻧﻢ‬

‫در ﺿﻌﻴﻔﻰ ﺗﻮ ﻣﺮا ﺑﺎﺑﻴﻞ ﮔﻴﺮ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺧﺼﻢ ﻣﺮا ﭼﻮن ﭘﻴﻞ ﮔﻴﺮ‬

‫ﻗﺪر ﻓﻨﺪق اﻓﻜﻨﻢ ﺑﻨﺪق ﺣﺮﻳﻖ‬

‫ﺑﻨﺪﻗﻢ در ﻓﻌﻞ ﺻﺪ ﭼﻮن ﻣﻨﺠﻨﻴﻖ‬

‫ﻣﻮﺳﻰ ﺁﻣﺪ در وﻏﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻋﺼﺎش‬

‫زد ﺑﺮ ﺁن ﻓﺮﻋﻮن و ﺑﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮهﺎش‬

‫هﺮ رﺳﻮﻟﻰ ﻳﻚ ﺗﻨﻪ آﺎن در زدﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ هﻤﻪ ﺁﻓﺎق ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ زدﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻧﻮح ﭼﻮن ﺷﻤﺸﻴﺮ در ﺧﻮاهﻴﺪ ازو‬

‫ﻣﻮج ﻃﻮﻓﺎن ﮔﺸﺖ از او ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮ‬

‫اﺣﻤﺪا ﺧﻮد آﻴﺴﺖ اﺳﭙﺎﻩ زﻣﻴﻦ‬

‫ﻣﺎﻩ ﺑﻴﻦ ﺑﺮ ﭼﺮخ و ﺑﺸﻜﺎﻓﺶ ﺟﺒﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ ﺳﻌﺪ و ﻧﺤﺲ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫دور ﺗﺴﺖ اﻳﻦ دور ﻧﻪ دور ﻗﻤﺮ‬

‫دور ﺗﺴﺖ اﻳﺮا آﻪ ﻣﻮﺳﺎى آﻠﻴﻢ‬

‫ﺁرزو ﻣﻰﺑﺮد زﻳﻦ دورت ﻣﻘﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻮﺳﻰ روﻧﻖ دور ﺗﻮ دﻳﺪ‬

‫آﺎﻧﺪر او ﺻﺒﺢ ﺗﺠﻠﻰ ﻣﻰدﻣﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب ﺁن ﭼﻪ دور رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺖ از رﺣﻤﺖ ﺁن ﺟﺎ روﻳﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻏﻮﻃﻪ دﻩ ﻣﻮﺳﺎى ﺧﻮد را در ﺑﺤﺎر‬

‫از ﻣﻴﺎن دورﻩى اﺣﻤﺪ ﺑﺮ ﺁر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٠٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺪان ﺑﻨﻤﻮدﻣﺖ‬

‫راﻩ ﺁن ﺧﻠﻮت ﺑﺪان ﺑﮕﺸﻮدﻣﺖ‬

‫آﻪ ﺗﻮ ز ﺁن دورى درﻳﻦ دور اى آﻠﻴﻢ‬

‫ﭘﺎ ﺑﻜﺶ زﻳﺮا دراز اﺳﺖ اﻳﻦ ﮔﻠﻴﻢ‬

‫ﻣﻦ آﺮﻳﻤﻢ ﻧﺎن ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺑﻨﺪﻩ را‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﺮﻳﺎﻧﺪ ﻃﻤﻊ ﺁن زﻧﺪﻩ را‬

‫ﺑﻴﻨﻰ ﻃﻔﻠﻰ ﺑﻤﺎﻟﺪ ﻣﺎدرى‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺑﻴﺪار واﺟﻮﻳﺪ ﺧﻮرى‬

‫آﺎو ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫و ﺁن دو ﭘﺴﺘﺎن ﻣﻰﺧﻠﺪ زو ﻣﻬﺮ در‬

‫آﻨﺖ آﻨﺰا رﺣﻤﺔ ﻣﺨﻔﻴﺔ‬

‫ﻓﺎﺑﺘﻌﺜﺖ أﻣﺔ ﻣﻬﺪﻳﺔ‬

‫هﺮ آﺮاﻣﺎﺗﻰ آﻪ ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫او ﻧﻤﻮدت ﺗﺎ ﻃﻤﻊ آﺮدى در ﺁن‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﺖ ﺑﺸﻜﺴﺖ اﺣﻤﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻳﺎ رب ﮔﻮى ﮔﺸﺘﻨﺪ اﻣﺘﺎن‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى آﻮﺷﺶ اﺣﻤﺪ ﺗﻮ هﻢ‬

‫ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪى ﭼﻮ اﺟﺪادت ﺻﻨﻢ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺮت وارﺳﺖ از ﺳﺠﺪﻩى ﺻﻨﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ ﺣﻖ او را ﺑﺮ اﻣﻢ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﺷﻜﺮ اﻳﻦ رﺳﺘﻦ ﺑﮕﻮ‬

‫آﺰ ﺑﺖ ﺑﺎﻃﻦ هﻤﺖ ﺑﺮهﺎﻧﺪ او‬

‫ﻣﺮ ﺳﺮت را ﭼﻮن رهﺎﻧﻴﺪ از ﺑﺘﺎن‬

‫هﻢ ﺑﺪان ﻗﻮت ﺗﻮ دل را وارهﺎن‬

‫ﺳﺮ ز ﺷﻜﺮ دﻳﻦ از ﺁن ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺘﻰ‬

‫آﺰ ﭘﺪر ﻣﻴﺮاث ﻣﻔﺖاش ﻳﺎﻓﺘﻰ‬

‫ﻣﺮد ﻣﻴﺮاﺛﻰ ﭼﻪ داﻧﺪ ﻗﺪر ﻣﺎل‬

‫رﺳﺘﻤﻰ ﺟﺎن آﻨﺪ و ﻣﺠﺎن ﻳﺎﻓﺖ زال‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﺮﻳﺎﻧﻢ ﺑﺠﻮﺷﺪ رﺣﻤﺘﻢ‬

‫ﺁن ﺧﺮوﺷﻨﺪﻩ ﺑﻨﻮﺷﺪ ﻧﻌﻤﺘﻢ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺨﻮاهﻢ داد ﺧﻮد ﻧﻨﻤﺎﻳﻤﺶ‬

‫ﭼﻮﻧﺶ آﺮدم ﺑﺴﺘﻪ دل ﺑﮕﺸﺎﻳﻤﺶ‬

‫رﺣﻤﺘﻢ ﻣﻮﻗﻮف ﺁن ﺧﻮش ﮔﺮﻳﻪهﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮﻳﺴﺖ از ﺑﺤﺮ رﺣﻤﺖ ﻣﻮج ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﻠﻮا ﺧﺮﻳﺪن ﺷﻴﺦ اﺣﻤﺪ ﺧﻀﺮوﻳﻪ ﻗﺪس اﻟﻠﱠﻪ ﺳﺮﻩ اﻟﻌﺰﻳﺰ ﺟﻬﺖ ﻏﺮﻳﻤﺎن ﺑﻪ اﻟﻬﺎم ﺣﻖ‬ ‫ﺑﻮد ﺷﻴﺨﻰ داﻳﻤﺎ او واﻣﺪار‬

‫از ﺟﻮاﻧﻤﺮدى آﻪ ﺑﻮد ﺁن ﻧﺎﻣﺪار‬

‫دﻩ هﺰاران وام آﺮدى از ﻣﻬﺎن‬

‫ﺧﺮج آﺮدى ﺑﺮ ﻓﻘﻴﺮان ﺟﻬﺎن‬

‫هﻢ ﺑﻪ وام او ﺧﺎﻧﻘﺎهﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﺟﺎن و ﻣﺎل و ﺧﺎﻧﻘﻪ درﺑﺎﺧﺘﻪ‬

‫وام او را ﺣﻖ ز هﺮ ﺟﺎ ﻣﻰﮔﺰارد‬

‫آﺮد ﺣﻖ ﺑﻬﺮ ﺧﻠﻴﻞ از رﻳﮓ ﺁرد‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ در ﺑﺎزارهﺎ‬

‫دو ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻰآﻨﻨﺪ اﻳﺪر دﻋﺎ‬

‫آﺎى ﺧﺪا ﺗﻮ ﻣﻨﻔﻘﺎن را دﻩ ﺧﻠﻒ‬

‫اى ﺧﺪا ﺗﻮ ﻣﻤﺴﻜﺎن را دﻩ ﺗﻠﻒ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٠٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺁن ﻣﻨﻔﻖ آﻪ ﺟﺎن اﻧﻔﺎق آﺮد‬

‫ﺣﻠﻖ ﺧﻮد ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺧﻼق آﺮد‬

‫ﺣﻠﻖ ﭘﻴﺶ ﺁورد اﺳﻤﺎﻋﻴﻞوار‬

‫آﺎرد ﺑﺮ ﺣﻠﻘﺶ ﻧﻴﺎرد آﺮد آﺎر‬

‫ﭘﺲ ﺷﻬﻴﺪان زﻧﺪﻩ زﻳﻦ روﻳﻨﺪ و ﺧﻮش‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪان ﻗﺎﻟﺐ ﺑﻤﻨﮕﺮ ﮔﺒﺮوش‬

‫ﭼﻮن ﺧﻠﻒ دادﺳﺘﺸﺎن ﺟﺎن ﺑﻘﺎ‬

‫ﺟﺎن اﻳﻤﻦ از ﻏﻢ و رﻧﺞ و ﺷﻘﺎ‬

‫ﺷﻴﺦ واﻣﻰ ﺳﺎﻟﻬﺎ اﻳﻦ آﺎر آﺮد‬

‫ﻣﻰﺳﺘﺪ ﻣﻰداد هﻤﭽﻮن ﭘﺎى ﻣﺮد‬

‫ﺗﺨﻤﻬﺎ ﻣﻰآﺎﺷﺖ ﺗﺎ روز اﺟﻞ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد روز اﺟﻞ ﻣﻴﺮ اﺟﻞ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻋﻤﺮ ﺷﻴﺦ در ﺁﺧﺮ رﺳﻴﺪ‬

‫در وﺟﻮد ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﺮگ دﻳﺪ‬

‫واﻣﺪاران ﮔﺮد او ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺟﻤﻊ‬

‫ﺷﻴﺦ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺧﻮش ﮔﺪازان هﻤﭽﻮ ﺷﻤﻊ‬

‫واﻣﺪاران ﮔﺸﺘﻪ ﻧﻮﻣﻴﺪ و ﺗﺮش‬

‫درد دﻟﻬﺎ ﻳﺎر ﺷﺪ ﺑﺎ درد ﺷﺶ‬

‫ﺷﻴﺦ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﺎن را ﻧﮕﺮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺣﻖ را ﭼﺎر ﺻﺪ دﻳﻨﺎر زر‬

‫آﻮدآﻰ ﺣﻠﻮا ز ﺑﻴﺮون ﺑﺎﻧﮓ زد‬

‫ﻻف ﺣﻠﻮا ﺑﺮ اﻣﻴﺪ داﻧﮓ زد‬

‫ﺷﻴﺦ اﺷﺎرت آﺮد ﺧﺎدم را ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫آﻪ ﺑﺮو ﺁن ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻠﻮا را ﺑﺨﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻏﺮﻳﻤﺎن ﭼﻮن آﻪ ﺁن ﺣﻠﻮا ﺧﻮرﻧﺪ‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎﻧﻰ ﺗﻠﺦ در ﻣﻦ ﻧﻨﮕﺮﻧﺪ‬

‫در زﻣﺎن ﺧﺎدم ﺑﺮون ﺁﻣﺪ ﺑﻪ در‬

‫ﺗﺎ ﺧﺮد او ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻠﻮا ز ان ﭘﺴﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ او را ﺟﻤﻠﻪى ﺣﻠﻮا ﺑﻪ ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ آﻮدك ﻧﻴﻢ دﻳﻨﺎرى و اﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ از ﺻﻮﻓﻴﺎن اﻓﺰون ﻣﺠﻮ‬

‫ﻧﻴﻢ دﻳﻨﺎرت دهﻢ دﻳﮕﺮ ﻣﮕﻮ‬

‫او ﻃﺒﻖ ﺑﻨﻬﺎد اﻧﺪر ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺦ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺒﻴﻦ اﺳﺮار ﺳﺮ اﻧﺪﻳﺶ ﺷﻴﺦ‬

‫آﺮد اﺷﺎرت ﺑﺎ ﻏﺮﻳﻤﺎن آﻴﻦ ﻧﻮال‬

‫ﻧﻚ ﺗﺒﺮك ﺧﻮش ﺧﻮرﻳﺪ اﻳﻦ را ﺣﻼل‬

‫ﭼﻮن ﻃﺒﻖ ﺧﺎﻟﻰ ﺷﺪ ﺁن آﻮدك ﺳﺘﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ دﻳﻨﺎرم ﺑﺪﻩ اى ﺑﺎ ﺧﺮد‬

‫ﺷﻴﺦ ﮔﻔﺘﺎ از آﺠﺎ ﺁرم درم‬

‫وام دارم ﻣﻰروم ﺳﻮى ﻋﺪم‬

‫آﻮدك از ﻏﻢ زد ﻃﺒﻖ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ و ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮ ﺁورد و ﺣﻨﻴﻦ‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ از ﻏﺒﻦ آﻮدك هﺎى هﺎى‬

‫آﺎى ﻣﺮا ﺑﺸﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮدى هﺮ دو ﭘﺎى‬

‫آﺎﺷﻜﻰ ﻣﻦ ﮔﺮد ﮔﻠﺨﻦ ﮔﺸﺘﻤﻰ‬

‫ﺑﺮ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻘﻪ ﻧﮕﺬﺷﺘﻤﻰ‬

‫ﺻﻮﻓﻴﺎن ﻃﺒﻞ ﺧﻮار ﻟﻘﻤﻪ ﺟﻮ‬

‫ﺳﮓ دﻻن و هﻤﭽﻮ ﮔﺮﺑﻪ روى ﺷﻮ‬

‫از ﻏﺮﻳﻮ آﻮدك ﺁن ﺟﺎ ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫ﮔﺮد ﺁﻣﺪ ﮔﺸﺖ ﺑﺮ آﻮدك ﺣﺸﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٠٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺦ ﺁﻣﺪ آﻪ اى ﺷﻴﺦ درﺷﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻳﻘﻴﻦ دان آﻪ ﻣﺮا اﺳﺘﺎد آﺸﺖ‬

‫ﮔﺮ روم ﻣﻦ ﭘﻴﺶ او دﺳﺖ ﺗﻬﻰ‬

‫او ﻣﺮا ﺑﻜﺸﺪ اﺟﺎزت ﻣﻰدهﻰ‬

‫و ﺁن ﻏﺮﻳﻤﺎن هﻢ ﺑﻪ اﻧﻜﺎر و ﺟﺤﻮد‬

‫رو ﺑﻪ ﺷﻴﺦ ﺁوردﻩ آﺎﻳﻦ ﺑﺎرى ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎل ﻣﺎ ﺧﻮردى ﻣﻈﺎﻟﻢ ﻣﻰﺑﺮى‬

‫از ﭼﻪ ﺑﻮد اﻳﻦ ﻇﻠﻢ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺳﺮى‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎز دﻳﮕﺮ ﺁن آﻮدك ﮔﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﺷﻴﺦ دﻳﺪﻩ ﺑﺴﺖ و در وى ﻧﻨﮕﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﺷﻴﺦ ﻓﺎرغ از ﺟﻔﺎ و از ﺧﻼف‬

‫در آﺸﻴﺪﻩ روى ﭼﻮن ﻣﻪ در ﻟﺤﺎف‬

‫ﺑﺎ ازل ﺧﻮش ﺑﺎ اﺟﻞ ﺧﻮش ﺷﺎد آﺎم‬

‫ﻓﺎرغ از ﺗﺸﻨﻴﻊ و ﮔﻔﺖ ﺧﺎص و ﻋﺎم‬

‫ﺁن آﻪ ﺟﺎن در روى او ﺧﻨﺪد ﭼﻮ ﻗﻨﺪ‬

‫از ﺗﺮش روﻳﻰ ﺧﻠﻘﺶ ﭼﻪ ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺁن آﻪ ﺟﺎن ﺑﻮﺳﻪ دهﺪ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ او‬

‫آﻰ ﺧﻮرد ﻏﻢ از ﻓﻠﻚ وز ﺧﺸﻢ او‬

‫در ﺷﺐ ﻣﻬﺘﺎب ﻣﻪ را ﺑﺮ ﺳﻤﺎك‬

‫از ﺳﮕﺎن و ﻋﻮﻋﻮ اﻳﺸﺎن ﭼﻪ ﺑﺎك‬

‫ﺳﮓ وﻇﻴﻔﻪى ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻰﺁورد‬

‫ﻣﻪ وﻇﻴﻔﻪى ﺧﻮد ﺑﻪ رخ ﻣﻰﮔﺴﺘﺮد‬

‫آﺎرك ﺧﻮد ﻣﻰﮔﺰارد هﺮ آﺴﻰ‬

‫ﺁب ﻧﮕﺬارد ﺻﻔﺎ ﺑﻬﺮ ﺧﺴﻰ‬

‫ﺧﺲ ﺧﺴﺎﻧﻪ ﻣﻰرود ﺑﺮ روى ﺁب‬

‫ﺁب ﺻﺎﻓﻰ ﻣﻰرود ﺑﻰاﺿﻄﺮاب‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻣﻪ ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺪ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ‬

‫ژاژ ﻣﻰﺧﺎﻳﺪ ز آﻴﻨﻪ ﺑﻮ ﻟﻬﺐ‬

‫ﺁن ﻣﺴﻴﺤﺎ ﻣﺮدﻩ زﻧﺪﻩ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫و ﺁن ﺟﻬﻮد از ﺧﺸﻢ ﺳﺒﻠﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺳﮓ هﺮﮔﺰ رﺳﺪ در ﮔﻮش ﻣﺎﻩ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﻣﺎهﻰ آﺎو ﺑﻮد ﺧﺎص اﻟﻪ‬

‫ﻣﻰﺧﻮرد ﺷﻪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮ ﺗﺎ ﺳﺤﺮ‬

‫در ﺳﻤﺎع از ﺑﺎﻧﮓ ﭼﻐﺰان ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫هﻢ ﺷﺪى ﺗﻮزﻳﻊ آﻮدك داﻧﮓ ﭼﻨﺪ‬

‫هﻤﺖ ﺷﻴﺦ ﺁن ﺳﺨﺎ را آﺮد ﺑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ آﺴﻰ ﻧﺪهﺪ ﺑﻪ آﻮدك هﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬

‫ﻗﻮت ﭘﻴﺮان از اﻳﻦ ﺑﻴﺶ اﺳﺖ ﻧﻴﺰ‬

‫ﺷﺪ ﻧﻤﺎز دﻳﮕﺮ ﺁﻣﺪ ﺧﺎدﻣﻰ‬

‫ﻳﻚ ﻃﺒﻖ ﺑﺮ آﻒ ز ﭘﻴﺶ ﺣﺎﺗﻤﻰ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺎﻟﻰ و ﺣﺎﻟﻰ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺮ‬

‫هﺪﻳﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد آﺰ وى ﺑﺪ ﺧﺒﻴﺮ‬

‫ﭼﺎر ﺻﺪ دﻳﻨﺎر ﺑﺮ ﮔﻮﺷﻪى ﻃﺒﻖ‬

‫ﻧﻴﻢ دﻳﻨﺎر دﮔﺮ اﻧﺪر ورق‬

‫ﺧﺎدم ﺁﻣﺪ ﺷﻴﺦ را اآﺮام آﺮد‬

‫و ﺁن ﻃﺒﻖ ﺑﻨﻬﺎد ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺦ ﻓﺮد‬

‫ﭼﻮن ﻃﺒﻖ را از ﻏﻄﺎ واآﺮد رو‬

‫ﺧﻠﻖ دﻳﺪﻧﺪ ﺁن آﺮاﻣﺖ را از او‬

‫ﺁﻩ و اﻓﻐﺎن از هﻤﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ زود‬

‫آﺎى ﺳﺮ ﺷﻴﺨﺎن و ﺷﺎهﺎن اﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٠٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﺮ اﺳﺖ اﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﺑﺎز اى ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪاوﻧﺪان راز‬ ‫ﻣﺎ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻣﺎ را ﻋﻔﻮ آﻦ‬

‫ﺑﺲ ﭘﺮاآﻨﺪﻩ آﻪ رﻓﺖ از ﻣﺎ ﺳﺨﻦ‬

‫ﻣﺎ آﻪ آﻮراﻧﻪ ﻋﺼﺎهﺎ ﻣﻰزﻧﻴﻢ‬

‫ﻻﺟﺮم ﻗﻨﺪﻳﻠﻬﺎ را ﺑﺸﻜﻨﻴﻢ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ آﺮان ﻧﺎﺷﻨﻴﺪﻩ ﻳﻚ ﺧﻄﺎب‬

‫هﺮزﻩ ﮔﻮﻳﺎن از ﻗﻴﺎس ﺧﻮد ﺟﻮاب‬

‫ﻣﺎ ز ﻣﻮﺳﻰ ﭘﻨﺪ ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﻢ آﺎو‬

‫ﮔﺸﺖ از اﻧﻜﺎر ﺧﻀﺮى زرد رو‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﭼﺸﻤﻰ آﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻰﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻧﻮر ﭼﺸﻤﺶ ﺁﺳﻤﺎن را ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺖ‬

‫آﺮدﻩ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺖ ﺗﻌﺼﺐ ﻣﻮﺳﻴﺎ‬

‫از ﺣﻤﺎﻗﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﻮش ﺁﺳﻴﺎ‬

‫ﺷﻴﺦ ﻓﺮﻣﻮد ﺁن هﻤﻪ ﮔﻔﺘﺎر و ﻗﺎل‬

‫ﻣﻦ ﺑﺤﻞ آﺮدم ﺷﻤﺎ را ﺁن ﺣﻼل‬

‫ﺳﺮ اﻳﻦ ﺁن ﺑﻮد آﺰ ﺣﻖ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬

‫ﻻﺟﺮم ﺑﻨﻤﻮد راﻩ راﺳﺘﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن دﻳﻨﺎر اﮔﺮ ﭼﻪ اﻧﺪك اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻮﻗﻮف ﻏﺮﻳﻮ آﻮدك اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮﻳﺪ آﻮدك ﺣﻠﻮا ﻓﺮوش‬

‫ﺑﺤﺮ رﺣﻤﺖ در ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﻮش‬

‫اى ﺑﺮادر ﻃﻔﻞ ﻃﻔﻞ ﭼﺸﻢ ﺗﺴﺖ‬

‫آﺎم ﺧﻮد ﻣﻮﻗﻮف زارى دان درﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ هﻤﻰﺧﻮاهﻰ آﻪ ﺁن ﺧﻠﻌﺖ رﺳﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﺮﻳﺎن ﻃﻔﻞ دﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﺟﺴﺪ‬

‫ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪن ﺷﺨﺼﻰ زاهﺪ را آﻪ آﻢ ﮔﺮى ﺗﺎ آﻮر ﻧﺸﻮى‬ ‫زاهﺪى را ﮔﻔﺖ ﻳﺎرى در ﻋﻤﻞ‬

‫آﻢ ﮔﺮى ﺗﺎ ﭼﺸﻢ را ﻧﺎﻳﺪ ﺧﻠﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ زاهﺪ از دو ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺴﺖ ﺣﺎل‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻴﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺁن ﺟﻤﺎل‬

‫ﮔﺮ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻧﻮر ﺣﻖ ﺧﻮد ﭼﻪ ﻏﻢ اﺳﺖ‬

‫در وﺻﺎل ﺣﻖ دو دﻳﺪﻩ ﭼﻪ آﻢ اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﺨﻮاهﺪ دﻳﺪ ﺣﻖ را ﮔﻮ ﺑﺮو‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﺸﻢ ﺷﻘﻰ ﮔﻮ آﻮر ﺷﻮ‬

‫ﻏﻢ ﻣﺨﻮر از دﻳﺪﻩ آﺎن ﻋﻴﺴﻰ ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫ﭼﭗ ﻣﺮو ﺗﺎ ﺑﺨﺸﺪت دو ﭼﺸﻢ راﺳﺖ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ روح ﺗﻮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺼﺮت از وى ﺧﻮاﻩ آﺎو ﺧﻮش ﻧﺎﺻﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﻴﮕﺎر ﺗﻦ ﭘﺮ اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﺑﺮ دل ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻨﻪ ﺗﻮ هﺮ زﻣﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن اﺑﻠﻪ آﻪ اﻧﺪر داﺳﺘﺎن‬

‫ذآﺮ او آﺮدﻳﻢ ﺑﻬﺮ راﺳﺘﺎن‬

‫زﻧﺪﮔﻰ ﺗﻦ ﻣﺠﻮ از ﻋﻴﺴﻰات‬

‫آﺎم ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ ﻣﺨﻮاﻩ از ﻣﻮﺳﻰات‬

‫ﺑﺮ دل ﺧﻮد آﻢ ﻧﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪى ﻣﻌﺎش‬

‫ﻋﻴﺶ آﻢ ﻧﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﺑﺮ درﮔﺎﻩ ﺑﺎش‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢١٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﺑﺪن ﺧﺮﮔﺎﻩ ﺁﻣﺪ روح را‬

‫ﻳﺎ ﻣﺜﺎل آﺸﺘﻴﻰ ﻣﺮ ﻧﻮح را‬

‫ﺗﺮك ﭼﻮن ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﺧﺮﮔﻬﻰ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﭼﻮن ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺰﻳﺰ درﮔﻬﻰ‬

‫ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻗﺼﻪى زﻧﺪﻩ ﺷﺪن اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ ﺑﻪ دﻋﺎى ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﺎم ﺣﻖ ﺑﺮ اﺳﺘﺨﻮان‬

‫از ﺑﺮاى اﻟﺘﻤﺎس ﺁن ﺟﻮان‬

‫ﺣﻜﻢ ﻳﺰدان از ﭘﻰ ﺁن ﺧﺎم ﻣﺮد‬

‫ﺻﻮرت ﺁن اﺳﺘﺨﻮان را زﻧﺪﻩ آﺮد‬

‫از ﻣﻴﺎن ﺑﺮ ﺟﺴﺖ ﻳﻚ ﺷﻴﺮ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﭘﻨﺠﻪاى زد آﺮد ﻧﻘﺸﺶ را ﺗﺒﺎﻩ‬

‫آﻠﻪاش ﺑﺮ آﻨﺪ ﻣﻐﺰش رﻳﺨﺖ زود‬

‫ﻣﻐﺰ ﺟﻮزى آﺎﻧﺪر او ﻣﻐﺰى ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﺮ و را ﻣﻐﺰى ﺑﺪى اﺷﻜﺴﺘﻨﺶ‬

‫ﺧﻮد ﻧﺒﻮدى ﻧﻘﺺ اﻻ ﺑﺮ ﺗﻨﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﭼﻮن ﺷﺘﺎﺑﺶ آﻮﻓﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ز ﺁن رو آﻪ ﺗﻮ زو ﺁﺷﻮﻓﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﭼﻮن ﻧﺨﻮردى ﺧﻮن ﻣﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ در ﻗﺴﻤﺖ ﻧﺒﻮدم رزق ﺧﻮرد‬

‫اى ﺑﺴﺎ آﺲ هﻤﭽﻮ ﺁن ﺷﻴﺮ ژﻳﺎن‬

‫ﺻﻴﺪ ﺧﻮد ﻧﺎﺧﻮردﻩ رﻓﺘﻪ از ﺟﻬﺎن‬

‫ﻗﺴﻤﺘﺶ آﺎهﻰ ﻧﻪ و ﺣﺮﺻﺶ ﭼﻮ آﻮﻩ‬

‫وﺟﻪ ﻧﻪ و آﺮدﻩ ﺗﺤﺼﻴﻞ وﺟﻮﻩ‬

‫اى ﻣﻴﺴﺮ آﺮدﻩ ﺑﺮ ﻣﺎ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺳﺨﺮﻩ و ﺑﻴﮕﺎر ﻣﺎ را وارهﺎن‬

‫ﻃﻌﻤﻪ ﺑﻨﻤﻮدﻩ ﺑﻪ ﻣﺎ و ﺁن ﺑﻮدﻩ ﺷﺴﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﺑﻨﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺁن را آﻪ هﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﺷﻴﺮ اى ﻣﺴﻴﺤﺎ اﻳﻦ ﺷﻜﺎر‬

‫ﺑﻮد ﺧﺎﻟﺺ از ﺑﺮاى اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮا روزى ﺑﺪى اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ آﺎراﺳﺘﻰ ﻣﺮا ﺑﺎ ﻣﺮدﮔﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺳﺰاى ﺁن آﻪ ﻳﺎﺑﺪ ﺁب ﺻﺎف‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﺮ در ﺟﻮ ﺑﻤﻴﺰد از ﮔﺰاف‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪاﻧﺪ ﻗﻴﻤﺖ ﺁن ﺟﻮى ﺧﺮ‬

‫او ﺑﺠﺎى ﭘﺎ ﻧﻬﺪ در ﺟﻮى ﺳﺮ‬

‫او ﺑﻴﺎﺑﺪ ﺁن ﭼﻨﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮى‬

‫ﻣﻴﺮ ﺁﺑﻰ زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﭘﺮورى‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻴﺮد ﭘﻴﺶ او آﺰ اﻣﺮ آﻦ‬

‫اى اﻣﻴﺮ ﺁب ﻣﺎ را زﻧﺪﻩ آﻦ‬

‫هﻴﻦ ﺳﮓ ﻧﻔﺲ ﺗﺮا زﻧﺪﻩ ﻣﺨﻮاﻩ‬

‫آﺎو ﻋﺪوى ﺟﺎن ﺗﺴﺖ از دﻳﺮﮔﺎﻩ‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻰ را آﻪ ﺁن‬

‫ﻣﺎﻧﻊ اﻳﻦ ﺳﮓ ﺑﻮد از ﺻﻴﺪ ﺟﺎن‬

‫ﺳﮓ ﻧﻪاى ﺑﺮ اﺳﺘﺨﻮان ﭼﻮن ﻋﺎﺷﻘﻰ‬

‫دﻳﻮﭼﻪوار از ﭼﻪ ﺑﺮ ﺧﻮن ﻋﺎﺷﻘﻰ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﭼﺸﻢ اﺳﺖ ﺁن آﻪ ﺑﻴﻨﺎﻳﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ز اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ ﺟﺰ آﻪ رﺳﻮاﻳﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢١١‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﻬﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻇﻨﻬﺎ را ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻩ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﻇﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ آﻪ آﻮر ﺁﻣﺪ ز راﻩ‬

‫دﻳﺪﻩ ﺁ ﺑﺮ دﻳﮕﺮان ﻧﻮﺣﻪﮔﺮى‬

‫ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻨﺸﻴﻦ و ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﺮى‬

‫ز اﺑﺮ ﮔﺮﻳﺎن ﺷﺎخ ﺳﺒﺰ و ﺗﺮ ﺷﻮد‬

‫ز ﺁﻧﻜﻪ ﺷﻤﻊ از ﮔﺮﻳﻪ روﺷﻦﺗﺮ ﺷﻮد‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﻧﻮﺣﻪ آﻨﻨﺪ ﺁن ﺟﺎ ﻧﺸﻴﻦ‬

‫ز ﺁﻧﻜﻪ ﺗﻮ اوﻟﻴﺘﺮى اﻧﺪر ﺣﻨﻴﻦ‬

‫ز ﺁن آﻪ اﻳﺸﺎن در ﻓﺮاق ﻓﺎﻧﻰاﻧﺪ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ از ﻟﻌﻞ ﺑﻘﺎى آﺎﻧﻰاﻧﺪ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺑﺮ دل ﻧﻘﺶ ﺗﻘﻠﻴﺪ اﺳﺖ ﺑﻨﺪ‬

‫رو ﺑﻪ ﺁب ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪش را ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺁﻓﺖ هﺮ ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﻮد ﺗﻘﻠﻴﺪ اﮔﺮ آﻮﻩ ﻗﻮى اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺿﺮﻳﺮى ﻟﻤﺘﺮﺳﺖ و ﺗﻴﺰ ﺧﺸﻢ‬

‫ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺎرﻩش دان ﭼﻮ او را ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﺮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ز ﻣﻮ ﺑﺎرﻳﻜﺘﺮ‬

‫ﺁن ﺳﺮش را ز ﺁن ﺳﺨﻦ ﻧﺒﻮد ﺧﺒﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﻴﻰ دارد ز ﮔﻔﺖ ﺧﻮد و ﻟﻴﻚ‬

‫از ﺑﺮ وى ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻰ راهﻰ اﺳﺖ ﻧﻴﻚ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﻮى اﺳﺖ او ﻧﻪ او ﺁﺑﻰ ﺧﻮرد‬

‫ﺁب از او ﺑﺮ ﺁب ﺧﻮاران ﺑﮕﺬرد‬

‫ﺁب در ﺟﻮ ز ﺁن ﻧﻤﻰﮔﻴﺮد ﻗﺮار‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺁن ﺟﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺸﻨﻪ و ﺁب ﺧﻮار‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﺎﻳﻰ ﻧﺎﻟﻪى زارى آﻨﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﻴﮕﺎر ﺧﺮﻳﺪارى آﻨﺪ‬

‫ﻧﻮﺣﻪﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻘﻠﺪ در ﺣﺪﻳﺚ‬

‫ﺟﺰ ﻃﻤﻊ ﻧﺒﻮد ﻣﺮاد ﺁن ﺧﺒﻴﺚ‬

‫ﻧﻮﺣﻪﮔﺮ ﮔﻮﻳﺪ ﺣﺪﻳﺚ ﺳﻮزﻧﺎك‬

‫ﻟﻴﻚ آﻮ ﺳﻮز دل و داﻣﺎن ﭼﺎك‬

‫از ﻣﺤﻘﻖ ﺗﺎ ﻣﻘﻠﺪ ﻓﺮقهﺎﺳﺖ‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻮ داود اﺳﺖ و ﺁن دﻳﮕﺮ ﺻﺪاﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﺒﻊ ﮔﻔﺘﺎر اﻳﻦ ﺳﻮزى ﺑﻮد‬

‫و ﺁن ﻣﻘﻠﺪ آﻬﻨﻪ ﺁﻣﻮزى ﺑﻮد‬

‫هﻴﻦ ﻣﺸﻮ ﻏﺮﻩ ﺑﺪان ﮔﻔﺖ ﺣﺰﻳﻦ‬

‫ﺑﺎر ﺑﺮ ﮔﺎو اﺳﺖ و ﺑﺮ ﮔﺮدون ﺣﻨﻴﻦ‬

‫هﻢ ﻣﻘﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺤﺮوم از ﺛﻮاب‬

‫ﻧﻮﺣﻪﮔﺮ را ﻣﺰد ﺑﺎﺷﺪ در ﺣﺴﺎب‬

‫آﺎﻓﺮ و ﻣﻮﻣﻦ ﺧﺪا ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻟﻴﻚ‬

‫در ﻣﻴﺎن هﺮ دو ﻓﺮﻗﻰ هﺴﺖ ﻧﻴﻚ‬

‫ﺁن ﮔﺪا ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪا از ﺑﻬﺮ ﻧﺎن‬

‫ﻣﺘﻘﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪا از ﻋﻴﻦ ﺟﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪاﻧﺴﺘﻰ ﮔﺪا از ﮔﻔﺖ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ او ﻧﻪ آﻢ ﻣﺎﻧﺪى ﻧﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪا ﺁن ﻧﺎن ﺧﻮاﻩ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﺮ ﻣﺼﺤﻒ آﺸﺪ از ﺑﻬﺮ آﺎﻩ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪل در ﺗﺎﻓﺘﻰ ﮔﻔﺖ ﻟﺒﺶ‬

‫ذرﻩ ذرﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدى ﻗﺎﻟﺒﺶ‬

‫ﻧﺎم دﻳﻮى رﻩ ﺑﺮد در ﺳﺎﺣﺮى‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﻖ ﭘﺸﻴﺰى ﻣﻰﺑﺮى‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢١٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﺎرﻳﺪن روﺳﺘﺎﻳﻰ در ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺷﻴﺮ را ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﺁن آﻪ ﮔﺎو اوﺳﺖ‬ ‫روﺳﺘﺎﻳﻰ ﮔﺎو در ﺁﺧﺮ ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﺷﻴﺮ ﮔﺎوش ﺧﻮرد و ﺑﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫روﺳﺘﺎﻳﻰ ﺷﺪ در ﺁﺧﺮ ﺳﻮى ﮔﺎو‬

‫ﮔﺎو را ﻣﻰﺟﺴﺖ ﺷﺐ ﺁن آﻨﺞ آﺎو‬

‫دﺳﺖ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﺑﺮ اﻋﻀﺎى ﺷﻴﺮ‬

‫ﭘﺸﺖ و ﭘﻬﻠﻮ ﮔﺎﻩ ﺑﺎﻻ ﮔﺎﻩ زﻳﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻴﺮ ار روﺷﻨﻰ اﻓﺰون ﺷﺪى‬

‫زهﺮﻩاش ﺑﺪرﻳﺪى و دل ﺧﻮن ﺷﺪى‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺴﺘﺎخ ز ﺁن ﻣﻰﺧﺎردم‬

‫آﺎو درﻳﻦ ﺷﺐ ﮔﺎو ﻣﻰﭘﻨﺪاردم‬

‫ﺣﻖ هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ اى ﻣﻐﺮور آﻮر‬

‫ﻧﻪ ز ﻧﺎﻣﻢ ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ ﮔﺸﺖ ﻃﻮر‬

‫آﻪ ﻟﻮ اﻧﺰﻟﻨﺎ آﺘﺎﺑﺎ ﻟﻠﺠﺒﻞ‬

‫ﻻﻧﺼﺪع ﺛﻢ اﻧﻘﻄﻊ ﺛﻢ ارﺗﺤﻞ‬

‫از ﻣﻦ ار آﻮﻩ اﺣﺪ واﻗﻒ ﺑﺪى‬

‫ﭘﺎرﻩ ﮔﺸﺘﻰ و دﻟﺶ ﭘﺮ ﺧﻮن ﺷﺪى‬

‫از ﭘﺪر وز ﻣﺎدر اﻳﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪﻩاى‬

‫ﻻﺟﺮم ﻏﺎﻓﻞ در اﻳﻦ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩاى‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﻰﺗﻘﻠﻴﺪ از اﻳﻦ واﻗﻒ ﺷﻮى‬

‫ﺑﻰﻧﺸﺎن از ﻟﻄﻒ ﭼﻮن هﺎﺗﻒ ﺷﻮى‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﭘﻰ ﺗﻬﺪﻳﺪ را‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ ﺁﻓﺖ ﺗﻘﻠﻴﺪ را‬

‫ﻓﺮوﺧﺘﻦ ﺻﻮﻓﻴﺎن ﺑﻬﻴﻤﻪى ﻣﺴﺎﻓﺮ را ﺟﻬﺖ ﺳﻤﺎع‬ ‫ﺻﻮﻓﻴﻰ در ﺧﺎﻧﻘﺎﻩ از رﻩ رﺳﻴﺪ‬

‫ﻣﺮآﺐ ﺧﻮد ﺑﺮد و در ﺁﺧﺮ آﺸﻴﺪ‬

‫ﺁب آﺶ داد و ﻋﻠﻒ از دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻧﻪ ﭼﻨﺎن ﺻﻮﻓﻰ آﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﭘﻴﺶ‬

‫اﺣﺘﻴﺎﻃﺶ آﺮد از ﺳﻬﻮ و ﺧﺒﺎط‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ ﺁﻳﺪ ﭼﻪ ﺳﻮد اﺳﺖ اﺣﺘﻴﺎط‬

‫ﺻﻮﻓﻴﺎن در ﺟﻮع ﺑﻮدﻧﺪ و ﻓﻘﻴﺮ‬

‫آﺎد ﻓﻘﺮ أن ﻳﻌﻲ آﻔﺮا ﻳﺒﻴﺮ‬

‫اى ﺗﻮاﻧﮕﺮ آﻪ ﺗﻮ ﺳﻴﺮى هﻴﻦ ﻣﺨﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ آﺠﻰ ﺁن ﻓﻘﻴﺮ دردﻣﻨﺪ‬

‫از ﺳﺮ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺁن ﺻﻮﻓﻰ رﻣﻪ‬

‫ﺧﺮ ﻓﺮوﺷﻰ در ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺁن هﻤﻪ‬

‫آﺰ ﺿﺮورت هﺴﺖ ﻣﺮدارى ﻣﺒﺎح‬

‫ﺑﺲ ﻓﺴﺎدى آﺰ ﺿﺮورت ﺷﺪ ﺻﻼح‬

‫هﻢ در ﺁن دم ﺁن ﺧﺮك ﺑﻔﺮوﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻟﻮت ﺁوردﻧﺪ و ﺷﻤﻊ اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‬

‫وﻟﻮﻟﻪ اﻓﺘﺎد اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻘﻪ‬

‫آﺎﻣﺸﺒﺎن ﻟﻮت و ﺳﻤﺎع اﺳﺖ و ﺷﺮﻩ‬

‫ﭼﻨﺪ از اﻳﻦ ﺻﺒﺮ و از اﻳﻦ ﺳﻪ روزﻩ ﭼﻨﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫ﭼﻨﺪ از اﻳﻦ زﻧﺒﻴﻞ و اﻳﻦ درﻳﻮزﻩ ﭼﻨﺪ‬

‫‪٢١٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺎ هﻢ از ﺧﻠﻘﻴﻢ و ﺟﺎن دارﻳﻢ ﻣﺎ‬

‫دوﻟﺖ اﻣﺸﺐ ﻣﻴﻬﻤﺎن دارﻳﻢ ﻣﺎ‬

‫ﺗﺨﻢ ﺑﺎﻃﻞ را از ﺁن ﻣﻰآﺎﺷﺘﻨﺪ‬

‫آﺎن آﻪ ﺁن ﺟﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺎن ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫و ﺁن ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻧﻴﺰ از راﻩ دراز‬

‫ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دﻳﺪ ﺁن اﻗﺒﺎل و ﻧﺎز‬

‫ﺻﻮﻓﻴﺎﻧﺶ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﻨﻮاﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﺮد ﺧﺪﻣﺘﻬﺎى ﺧﻮش ﻣﻰﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﻣﻰدﻳﺪ ﻣﻴﻼﻧﺸﺎن ﺑﻪ وى‬

‫ﮔﺮ ﻃﺮب اﻣﺸﺐ ﻧﺨﻮاهﻢ آﺮد آﻰ‬

‫ﻟﻮت ﺧﻮردﻧﺪ و ﺳﻤﺎع ﺁﻏﺎز آﺮد‬

‫ﺧﺎﻧﻘﻪ ﺗﺎ ﺳﻘﻒ ﺷﺪ ﭘﺮ دود و ﮔﺮد‬

‫دود ﻣﻄﺒﺦ ﮔﺮد ﺁن ﭘﺎ آﻮﻓﺘﻦ‬

‫ز اﺷﺘﻴﺎق و وﺟﺪ ﺟﺎن ﺁﺷﻮﻓﺘﻦ‬

‫ﮔﺎﻩ دﺳﺖ اﻓﺸﺎن ﻗﺪم ﻣﻰآﻮﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﻪ ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﺻﻔﻪ را ﻣﻰروﻓﺘﻨﺪ‬

‫دﻳﺮ ﻳﺎﺑﺪ ﺻﻮﻓﻰ ﺁز از روزﮔﺎر‬

‫ز ﺁن ﺳﺒﺐ ﺻﻮﻓﻰ ﺑﻮد ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮار‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﺁن ﺻﻮﻓﻴﻰ آﺰ ﻧﻮر ﺣﻖ‬

‫ﺳﻴﺮ ﺧﻮرد او ﻓﺎرغ اﺳﺖ از ﻧﻨﮓ دق‬

‫از هﺰاران اﻧﺪآﻰ زﻳﻦ ﺻﻮﻓﻴﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻗﻴﺎن در دوﻟﺖ او ﻣﻰزﻳﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻤﺎع ﺁﻣﺪ از اول ﺗﺎ آﺮان‬

‫ﻣﻄﺮب ﺁﻏﺎزﻳﺪ ﻳﻚ ﺿﺮب ﮔﺮان‬

‫ﺧﺮ ﺑﺮﻓﺖ و ﺧﺮ ﺑﺮﻓﺖ ﺁﻏﺎز آﺮد‬

‫زﻳﻦ ﺣﺮارﻩ ﺟﻤﻠﻪ را اﻧﺒﺎز آﺮد‬

‫زﻳﻦ ﺣﺮارﻩ ﭘﺎى آﻮﺑﺎن ﺗﺎ ﺳﺤﺮ‬

‫آﻒزﻧﺎن ﺧﺮ رﻓﺖ و ﺧﺮ رﻓﺖ اى ﭘﺴﺮ‬

‫از رﻩ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺁن ﺻﻮﻓﻰ هﻤﻴﻦ‬

‫ﺧﺮ ﺑﺮﻓﺖ ﺁﻏﺎز آﺮد اﻧﺪر ﺣﻨﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺖ ﺁن ﻧﻮش و ﺟﻮش و ﺁن ﺳﻤﺎع‬

‫روز ﮔﺸﺖ و ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻟﻮداع‬

‫ﺧﺎﻧﻘﻪ ﺧﺎﻟﻰ ﺷﺪ و ﺻﻮﻓﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﺮد از رﺧﺖ ﺁن ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻣﻰﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫رﺧﺖ از ﺣﺠﺮﻩ ﺑﺮون ﺁورد او‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺮ ﺑﺮ ﺑﻨﺪد ﺁن هﻤﺮاﻩ ﺟﻮ‬

‫ﺗﺎ رﺳﺪ در هﻤﺮهﺎن او ﻣﻰﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫رﻓﺖ در ﺁﺧﺮ ﺧﺮ ﺧﻮد را ﻧﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﺧﺎدم ﺑﻪ ﺁﺑﺶ ﺑﺮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺧﺮ دوش ﺁب آﻤﺘﺮ ﺧﻮردﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎدم ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﻰ ﺧﺮ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎدم رﻳﺶ ﺑﻴﻦ ﺟﻨﮕﻰ ﺑﺨﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺧﺮ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺴﭙﺮدﻩام‬

‫ﻣﻦ ﺗﺮا ﺑﺮ ﺧﺮ ﻣﻮآﻞ آﺮدﻩام‬

‫از ﺗﻮ ﺧﻮاهﻢ ﺁن ﭼﻪ ﻣﻦ دادم ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎز دﻩ ﺁن ﭼﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺤﺚ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻴﻪ آﻦ ﺣﺠﺖ ﻣﻴﺎر‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺑﺴﭙﺮدم ﺗﺮا واﭘﺲ ﺳﭙﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ دﺳﺘﺖ هﺮ ﭼﻪ ﺑﺮد‬

‫ﺑﺎﻳﺪش در ﻋﺎﻗﺒﺖ واﭘﺲ ﺳﭙﺮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢١٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ور ﻧﻪاى از ﺳﺮآﺸﻰ راﺿﻰ ﺑﺪﻳﻦ‬

‫ﻧﻚ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪى ﻗﺎﺿﻰ دﻳﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﻐﻠﻮب ﺑﻮدم ﺻﻮﻓﻴﺎن‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﺁوردﻧﺪ و ﺑﻮدم ﺑﻴﻢ ﺟﺎن‬

‫ﺗﻮ ﺟﮕﺮ ﺑﻨﺪى ﻣﻴﺎن ﮔﺮﺑﮕﺎن‬

‫اﻧﺪر اﻧﺪازى و ﺟﻮﻳﻰ ز ﺁن ﻧﺸﺎن‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺻﺪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﮔﺮدﻩاى‬

‫ﭘﻴﺶ ﺻﺪ ﺳﮓ ﮔﺮﺑﻪى ﭘﮋﻣﺮدﻩاى‬

‫ﮔﻔﺖ ﮔﻴﺮم آﺰ ﺗﻮ ﻇﻠﻤﺎ ﺑﺴﺘﺪﻧﺪ‬

‫ﻗﺎﺻﺪ ﺧﻮن ﻣﻦ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻳﻰ و ﻧﮕﻮﻳﻰ ﻣﺮ ﻣﺮا‬

‫آﻪ ﺧﺮت را ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ اى ﺑﻰﻧﻮا‬

‫ﺗﺎ ﺧﺮ از هﺮ آﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ واﺧﺮم‬

‫ور ﻧﻪ ﺗﻮزﻳﻌﻰ آﻨﻨﺪ اﻳﺸﺎن زرم‬

‫ﺻﺪ ﺗﺪارك ﺑﻮد ﭼﻮن ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺪﻧﺪ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن هﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ اﻗﻠﻴﻤﻰ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﻦ آﻪ را ﮔﻴﺮم آﻪ را ﻗﺎﺿﻰ ﺑﺮم‬

‫اﻳﻦ ﻗﻀﺎ ﺧﻮد از ﺗﻮ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ ﺳﺮم‬

‫ﭼﻮن ﻧﻴﺎﻳﻰ و ﻧﮕﻮﻳﻰ اى ﻏﺮﻳﺐ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻇﻠﻤﻰ ﻣﻬﻴﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ و اﷲ ﺁﻣﺪم ﻣﻦ ﺑﺎرهﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺗﺮا واﻗﻒ آﻨﻢ زﻳﻦ آﺎرهﺎ‬

‫ﺗﻮ هﻤﻰﮔﻔﺘﻰ آﻪ ﺧﺮ رﻓﺖ اى ﭘﺴﺮ‬

‫از هﻤﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎ ذوقﺗﺮ‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺸﺘﻢ آﻪ او ﺧﻮد واﻗﻒ اﺳﺖ‬

‫زﻳﻦ ﻗﻀﺎ راﺿﻰ اﺳﺖ ﻣﺮدى ﻋﺎرف اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن را ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻮش‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا هﻢ ذوق ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺘﻨﺶ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺗﻘﻠﻴﺪﺷﺎن ﺑﺮ ﺑﺎد داد‬

‫آﻪ دو ﺻﺪ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ ﺁن ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺑﺎد‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻰﺣﺎﺻﻼن‬

‫ﺧﺸﻢ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﺎ ﺑﺮ ﺁﻓﻼن‬

‫ﻋﻜﺲ ذوق ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻰزدى‬

‫وﻳﻦ دﻟﻢ ز ﺁن ﻋﻜﺲ ذوﻗﻰ ﻣﻰﺷﺪى‬

‫ﻋﻜﺲ ﭼﻨﺪان ﺑﺎﻳﺪ از ﻳﺎران ﺧﻮش‬

‫آﻪ ﺷﻮى از ﺑﺤﺮ ﺑﻰﻋﻜﺲ ﺁب آﺶ‬

‫ﻋﻜﺲ آﺎول زد ﺗﻮ ﺁن ﺗﻘﻠﻴﺪ دان‬

‫ﭼﻮن ﭘﻴﺎﭘﻰ ﺷﺪ ﺷﻮد ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺁن‬

‫ﺗﺎ ﻧﺸﺪ ﺗﺤﻘﻴﻖ از ﻳﺎران ﻣﺒﺮ‬

‫از ﺻﺪف ﻣﮕﺴﻞ ﻧﮕﺸﺖ ﺁن ﻗﻄﺮﻩ در‬

‫ﺻﺎف ﺧﻮاهﻰ ﭼﺸﻢ و ﻋﻘﻞ و ﺳﻤﻊ را‬

‫ﺑﺮ دران ﺗﻮ ﭘﺮدﻩهﺎى ﻃﻤﻊ را‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺁن ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺻﻮﻓﻰ از ﻃﻤﻊ‬

‫ﻋﻘﻞ او ﺑﺮ ﺑﺴﺖ از ﻧﻮر و ﻟﻤﻊ‬

‫ﻃﻤﻊ ﻟﻮت و ﻃﻤﻊ ﺁن ذوق و ﺳﻤﺎع‬

‫ﻣﺎﻧﻊ ﺁﻣﺪ ﻋﻘﻞ او را ز اﻃﻼع‬

‫ﮔﺮ ﻃﻤﻊ در ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻰ‬

‫در ﻧﻔﺎق ﺁن ﺁﻳﻨﻪ ﭼﻮن ﻣﺎﺳﺘﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮازو را ﻃﻤﻊ ﺑﻮدى ﺑﻪ ﻣﺎل‬

‫راﺳﺖ آﻰ ﮔﻔﺘﻰ ﺗﺮازو وﺻﻒ ﺣﺎل‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢١٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ ﻧﺒﻴﻰ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻗﻮم از ﺻﻔﺎ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ ﻣﺰد ﭘﻴﻐﺎم از ﺷﻤﺎ‬

‫ﻣﻦ دﻟﻴﻠﻢ ﺣﻖ ﺷﻤﺎ را ﻣﺸﺘﺮى‬

‫داد ﺣﻖ دﻻﻟﻴﻢ هﺮ دو ﺳﺮى‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﻣﺰد آﺎر ﻣﻦ دﻳﺪار ﻳﺎر‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮد ﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺑﺨﺸﺪ ﭼﻞ هﺰار‬

‫ﭼﻞ هﺰار او ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺰد ﻣﻦ‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﺷﺒﻪ ﺷﺒﻪ در ﻋﺪن‬

‫ﻳﻚ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﮔﻮﻳﻤﺖ ﺑﺸﻨﻮ ﺑﻪ هﻮش‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ آﻪ ﻃﻤﻊ ﺷﺪ ﺑﻨﺪ ﮔﻮش‬

‫هﺮ آﻪ را ﺑﺎﺷﺪ ﻃﻤﻊ اﻟﻜﻦ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎ ﻃﻤﻊ آﻰ ﭼﺸﻢ و دل روﺷﻦ ﺷﻮد‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ او ﺧﻴﺎل ﺟﺎﻩ و زر‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻣﻮى اﻧﺪر ﺑﺼﺮ‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﻣﺴﺘﻰ آﻪ از ﺣﻖ ﭘﺮ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺪهﻰ ﮔﻨﺠﻬﺎ او ﺣﺮ ﺑﻮد‬

‫هﺮ آﻪ از دﻳﺪار ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن در ﭼﺸﻢ او ﻣﺮدار ﺷﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن ﺻﻮﻓﻰ ز ﻣﺴﺘﻰ دور ﺑﻮد‬

‫ﻻﺟﺮم در ﺣﺮص او ﺷﺐ آﻮر ﺑﻮد‬

‫ﺻﺪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﺸﻨﻮد ﻣﺪهﻮش ﺣﺮص‬

‫در ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻧﻜﺘﻪاى در ﮔﻮش ﺣﺮص‬

‫ﺗﻌﺮﻳﻒ آﺮدن ﻣﻨﺎدﻳﺎن ﻗﺎﺿﻰ ﻣﻔﻠﺴﻰ را ﮔﺮد ﺷﻬﺮ‬ ‫ﺑﻮد ﺷﺨﺼﻰ ﻣﻔﻠﺴﻰ ﺑﻰﺧﺎن و ﻣﺎن‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩ در زﻧﺪان وﺑﻨﺪ ﺑﻰاﻣﺎن‬

‫ﻟﻘﻤﻪى زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺧﻮردى ﮔﺰاف‬

‫ﺑﺮ دل ﺧﻠﻖ از ﻃﻤﻊ ﭼﻮن آﻮﻩ ﻗﺎف‬

‫زهﺮﻩ ﻧﻪ آﺲ را آﻪ ﻟﻘﻤﻪى ﻧﺎن ﺧﻮرد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺁن ﻟﻘﻤﻪرﺑﺎ آﺎوش ﺑﺮد‬

‫هﺮ آﻪ دور از دﻋﻮت رﺣﻤﺎن ﺑﻮد‬

‫او ﮔﺪا ﭼﺸﻢ اﺳﺖ اﮔﺮ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮوت را ﻧﻬﺎدﻩ زﻳﺮ ﭘﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ زﻧﺪان دوزﺧﻰ ز ﺁن ﻧﺎن رﺑﺎ‬

‫ﮔﺮ ﮔﺮﻳﺰى ﺑﺮ اﻣﻴﺪ راﺣﺘﻰ‬

‫ز ﺁن ﻃﺮف هﻢ ﭘﻴﺸﺖ ﺁﻳﺪ ﺁﻓﺘﻰ‬

‫هﻴﭻ آﻨﺠﻰ ﺑﻰدد و ﺑﻰدام ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺧﻠﻮتﮔﺎﻩ ﺣﻖ ﺁرام ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﻨﺞ زﻧﺪان ﺟﻬﺎن ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻰﭘﺎ ﻣﺰد و ﺑﻰدق اﻟﺤﺼﻴﺮ‬

‫و اﷲ ار ﺳﻮراخ ﻣﻮﺷﻰ در روى‬

‫ﻣﺒﺘﻼى ﮔﺮﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎﻟﻰ ﺷﻮى‬

‫ﺁدﻣﻰ را ﻓﺮﺑﻬﻰ هﺴﺖ از ﺧﻴﺎل‬

‫ﮔﺮ ﺧﻴﺎﻻﺗﺶ ﺑﻮد ﺻﺎﺣﺐ ﺟﻤﺎل‬

‫ور ﺧﻴﺎﻻﺗﺶ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻧﺎﺧﻮﺷﻰ‬

‫ﻣﻰﮔﺪازد هﻤﭽﻮ ﻣﻮم از ﺁﺗﺸﻰ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻣﺎر و آﮋدم ﮔﺮ ﺗﺮا‬

‫ﺑﺎ ﺧﻴﺎﻻت ﺧﻮﺷﺎن دارد ﺧﺪا‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢١٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺎر و آﮋدم ﻣﺮ ﺗﺮا ﻣﻮﻧﺲ ﺑﻮد‬

‫آﺎن ﺧﻴﺎﻟﺖ آﻴﻤﻴﺎى ﻣﺲ ﺑﻮد‬

‫ﺻﺒﺮ ﺷﻴﺮﻳﻦ از ﺧﻴﺎل ﺧﻮش ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫آﺎن ﺧﻴﺎﻻت ﻓﺮج ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻓﺮج ﺁﻳﺪ ز اﻳﻤﺎن در ﺿﻤﻴﺮ‬

‫ﺿﻌﻒ اﻳﻤﺎن ﻧﺎاﻣﻴﺪى و زﺣﻴﺮ‬

‫ﺻﺒﺮ از اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎﺑﺪ ﺳﺮ آﻠﻪ‬

‫ﺣﻴﺚ ﻻ ﺻﺒﺮ ﻓﻼ إﻳﻤﺎن ﻟﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪاش اﻳﻤﺎن ﻧﺪاد‬

‫هﺮ آﻪ را ﺻﺒﺮى ﻧﺒﺎﺷﺪ در ﻧﻬﺎد‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ در ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﻣﺎر‬

‫هﻢ وى اﻧﺪر ﭼﺸﻢ ﺁن دﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎر‬

‫ز اﻧﻜﻪ در ﭼﺸﻤﺖ ﺧﻴﺎل آﻔﺮ اوﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﺧﻴﺎل ﻣﻮﻣﻨﻰ در ﭼﺸﻢ دوﺳﺖ‬

‫آﺎﻧﺪر اﻳﻦ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ هﺮ دو ﻓﻌﻞ هﺴﺖ‬

‫ﮔﺎﻩ ﻣﺎهﻰ ﺑﺎﺷﺪ او و ﮔﺎﻩ ﺷﺴﺖ‬

‫ﻧﻴﻢ او ﻣﻮﻣﻦ ﺑﻮد ﻧﻴﻤﻴﺶ ﮔﺒﺮ‬

‫ﻧﻴﻢ او ﺣﺮص ﺁورى ﻧﻴﻤﻴﺶ ﺻﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺰداﻧﺖ ﻓﻤﻨﻜﻢ ﻣﻮﻣﻦ‬

‫ﺑﺎز ﻣﻨﻜﻢ آﺎﻓﺮ ﮔﺒﺮ آﻬﻦ‬

‫هﻤﭽﻮ ﮔﺎوى ﻧﻴﻤﻪى ﭼﭙﺶ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﻧﻴﻤﻪى دﻳﮕﺮ ﺳﭙﻴﺪ هﻤﭽﻮ ﻣﺎﻩ‬

‫هﺮ آﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ رد آﻨﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﺁن ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ آﺪ آﻨﺪ‬

‫ﻳﻮﺳﻒ اﻧﺪر ﭼﺸﻢ اﺧﻮان ﭼﻮن ﺳﺘﻮر‬

‫هﻢ وى اﻧﺪر ﭼﺸﻢ ﻳﻌﻘﻮﺑﻰ ﭼﻮ ﺣﻮر‬

‫از ﺧﻴﺎل ﺑﺪ ﻣﺮ او را زﺷﺖ دﻳﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻓﺮع و ﭼﺸﻢ اﺻﻠﻰ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻇﺎهﺮ ﺳﺎﻳﻪى ﺁن ﭼﺸﻢ دان‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺁن ﺑﻴﻨﺪ ﺑﮕﺮدد اﻳﻦ ﺑﺪ ﺁن‬

‫ﺗﻮ ﻣﻜﺎﻧﻰ اﺻﻞ ﺗﻮ در ﻻﻣﻜﺎن‬

‫اﻳﻦ دآﺎن ﺑﺮ ﺑﻨﺪ و ﺑﮕﺸﺎ ﺁن دآﺎن‬

‫ﺷﺶ ﺟﻬﺖ ﻣﮕﺮﻳﺰ زﻳﺮا در ﺟﻬﺎت‬

‫ﺷﺸﺪرﻩ اﺳﺖ و ﺷﺸﺪرﻩ ﻣﺎت اﺳﺖ ﻣﺎت‬

‫ﺷﻜﺎﻳﺖ آﺮدن اهﻞ زﻧﺪان ﭘﻴﺶ وآﻴﻞ ﻗﺎﺿﻰ از دﺳﺖ ﺁن ﻣﻔﻠﺲ‬ ‫ﺑﺎ وآﻴﻞ ﻗﺎﺿﻰ ادراكﻣﻨﺪ‬

‫اهﻞ زﻧﺪان در ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫آﻪ ﺳﻼم ﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﺎﺿﻰ ﺑﺮ آﻨﻮن‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ ﺁزار ﻣﺎ زﻳﻦ ﻣﺮد دون‬

‫آﺎﻧﺪر اﻳﻦ زﻧﺪان ﺑﻤﺎﻧﺪ او ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫ﻳﺎوﻩ ﺗﺎز و ﻃﺒﻞﺧﻮار اﺳﺖ و ﻣﻀﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻣﮕﺲ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮد در هﺮ ﻃﻌﺎم‬

‫از وﻗﺎﺣﺖ ﺑﻰﺻﻼ و ﺑﻰﺳﻼم‬

‫ﭘﻴﺶ او هﻴﭻ اﺳﺖ ﻟﻮت ﺷﺼﺖ آﺲ‬

‫آﺮ آﻨﺪ ﺧﻮد را اﮔﺮ ﮔﻮﻳﻴﺶ ﺑﺲ‬

‫ﻣﺮد زﻧﺪان را ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻟﻘﻤﻪاى‬

‫ور ﺑﻪ ﺻﺪ ﺣﻴﻠﺖ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﻃﻌﻤﻪاى‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢١٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در زﻣﺎن ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﺁن دوزخ ﮔﻠﻮ‬

‫ﺣﺠﺘﺶ اﻳﻦ آﻪ ﺧﺪا ﮔﻔﺘﺎ آﻠﻮا‬

‫زﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺤﻂ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ داد داد‬

‫ﻇﻞ ﻣﻮﻻﻧﺎ اﺑﺪ ﭘﺎﻳﻨﺪﻩ ﺑﺎد‬

‫ﻳﺎ ز زﻧﺪان ﺗﺎ رود اﻳﻦ ﮔﺎوﻣﻴﺶ‬

‫ﻳﺎ وﻇﻴﻔﻪ آﻦ ز وﻗﻔﻰ ﻟﻘﻤﻪاﻳﺶ‬

‫اى ز ﺗﻮ ﺧﻮش هﻢ ذآﻮر و هﻢ اﻧﺎث‬

‫داد آﻦ اﻟﻤﺴﺘﻐﺎث اﻟﻤﺴﺘﻐﺎث‬

‫ﺳﻮى ﻗﺎﺿﻰ ﺷﺪ وآﻴﻞ ﺑﺎ ﻧﻤﻚ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻗﺎﺿﻰ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ او را ﻗﺎﺿﻰ از زﻧﺪان ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻔﺤﺺ آﺮد از اﻋﻴﺎن ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺛﺎﺑﺖ ﭘﻴﺶ ﻗﺎﺿﻰ ﺁن هﻤﻪ‬

‫آﻪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ از ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺁن رﻣﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﻰ ﺧﻴﺰ از اﻳﻦ زﻧﺪان ﺑﺮو‬

‫ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺮدﻩرﻳﮓ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎن و ﻣﺎن ﻣﻦ اﺣﺴﺎن ﺗﺴﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ آﺎﻓﺮ ﺟﻨﺘﻢ زﻧﺪان ﺗﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ز زﻧﺪاﻧﻢ ﺑﺮاﻧﻰ ﺗﻮ ﺑﻪ رد‬

‫ﺧﻮد ﺑﻤﻴﺮم ﻣﻦ ز ﺗﻘﺼﻴﺮى و آﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ اﺑﻠﻴﺴﻰ آﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ اى ﺳﻼم‬

‫رب أﻧﻈﺮﻧﻲ إﻟﻰ ﻳﻮم اﻟﻘﻴﺎم‬

‫آﺎﻧﺪر اﻳﻦ زﻧﺪان دﻧﻴﺎ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﻢ‬

‫ﺗﺎ آﻪ دﺷﻤﻦ زادﮔﺎن را ﻣﻰآﺸﻢ‬

‫هﺮ آﻪ او را ﻗﻮت اﻳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫و ز ﺑﺮاى زاد رﻩ ﻧﺎﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻰﺳﺘﺎﻧﻢ ﮔﻪ ﺑﻪ ﻣﻜﺮ و ﮔﻪ ﺑﻪ رﻳﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁرﻧﺪ از ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﻏﺮﻳﻮ‬

‫ﮔﻪ ﺑﻪ دروﻳﺸﻰ آﻨﻢ ﺗﻬﺪﻳﺪﺷﺎن‬

‫ﮔﻪ ﺑﻪ زﻟﻒ و ﺧﺎل ﺑﻨﺪم دﻳﺪﺷﺎن‬

‫ﻗﻮت اﻳﻤﺎﻧﻰ در اﻳﻦ زﻧﺪان آﻢ اﺳﺖ‬

‫وان آﻪ هﺴﺖ از ﻗﺼﺪ اﻳﻦ ﺳﮓ در ﺧﻢ اﺳﺖ‬

‫از ﻧﻤﺎز و ﺻﻮم و ﺻﺪ ﺑﻰﭼﺎرﮔﻰ‬

‫ﻗﻮت ذوق ﺁﻳﺪ ﺑﺮد ﻳﻚ ﺑﺎرﮔﻰ‬

‫أﺳﺘﻌﻴﺬ اﻟﻠﱠﻪ ﻣﻦ ﺷﻴﻄﺎﻧﻪ‬

‫ﻗﺪ هﻠﻜﻨﺎ ﺁﻩ ﻣﻦ ﻃﻐﻴﺎﻧﻪ‬

‫ﻳﻚ ﺳﮓ اﺳﺖ و در هﺰاران ﻣﻰرود‬

‫هﺮ آﻪ در وى رﻓﺖ او او ﻣﻰﺷﻮد‬

‫هﺮ آﻪ ﺳﺮدت آﺮد ﻣﻰدان آﺎو در اوﺳﺖ‬

‫دﻳﻮ ﭘﻨﻬﺎن ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪر زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺻﻮرت ﺁﻳﺪ در ﺧﻴﺎل‬

‫ﺗﺎ آﺸﺎﻧﺪ ﺁن ﺧﻴﺎﻟﺖ در وﺑﺎل‬

‫ﮔﻪ ﺧﻴﺎل ﻓﺮﺟﻪ و ﮔﺎهﻰ دآﺎن‬

‫ﮔﻪ ﺧﻴﺎل ﻋﻠﻢ و ﮔﺎهﻰ ﺧﺎن و ﻣﺎن‬

‫هﺎن ﺑﮕﻮ ﻻﺣﻮﻟﻬﺎ اﻧﺪر زﻣﺎن‬

‫از زﺑﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﺑﻠﻚ از ﻋﻴﻦ ﺟﺎن‬

‫ﺗﺘﻤﻪى ﻗﺼﻪى ﻣﻔﻠﺲ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢١٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﻰ ﻣﻔﻠﺴﻰ را واﻧﻤﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻚ اهﻞ زﻧﺪاﻧﺖ ﮔﻮا‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﺸﺎن ﻣﺘﻬﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭼﻮن‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰﻧﺪ از ﺗﻮ ﻣﻰﮔﺮﻳﻨﺪ ﺧﻮن‬

‫از ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاهﻨﺪ هﻢ ﺗﺎ وارهﻨﺪ‬

‫زﻳﻦ ﻏﺮض ﺑﺎﻃﻞ ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اهﻞ ﻣﺤﻜﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ‬

‫هﻢ ﺑﺮ ادﺑﺎر و ﺑﺮ اﻓﻼﺳﺶ ﮔﻮا‬

‫هﺮ آﻪ را ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻗﺎﺿﻰ ﺣﺎل او‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﻻ دﺳﺖ ازﻳﻦ ﻣﻔﻠﺲ ﺑﺸﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﻰ آﺶ ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ ﻓﺎش‬

‫ﮔﺮد ﺷﻬﺮ اﻳﻦ ﻣﻔﻠﺲ اﺳﺖ و ﺑﺲ ﻗﻼش‬

‫آﻮ ﺑﻪ آﻮ او را ﻣﻨﺎداهﺎ زﻧﻴﺪ‬

‫ﻃﺒﻞ اﻓﻼﺳﺶ ﻋﻴﺎن هﺮ ﺟﺎ زﻧﻴﺪ‬

‫هﻴﭻ آﺲ ﻧﺴﻴﻪ ﺑﻨﻔﺮوﺷﺪ ﺑﺪو‬

‫ﻗﺮض ﻧﺪهﺪ هﻴﭻ آﺲ او را ﺗﺴﻮ‬

‫هﺮ آﻪ دﻋﻮى ﺁردش اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﺑﻴﺶ زﻧﺪاﻧﺶ ﻧﺨﻮاهﻢ آﺮد ﻣﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻦ اﻓﻼس او ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺪ و آﺎﻻ ﻧﻴﺴﺘﺶ ﭼﻴﺰى ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺁدﻣﻰ در ﺣﺒﺲ دﻧﻴﺎ ز ﺁن ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد آﺎﻓﻼس او ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻮد‬

‫ﻣﻔﻠﺴﻰ دﻳﻮ را ﻳﺰدان ﻣﺎ‬

‫هﻢ ﻣﻨﺎدى آﺮد در ﻗﺮﺁن ﻣﺎ‬

‫آﺎو دﻏﺎ و ﻣﻔﻠﺲ اﺳﺖ و ﺑﺪ ﺳﺨﻦ‬

‫هﻴﭻ ﺑﺎ او ﺷﺮآﺖ و ﺳﻮدا ﻣﻜﻦ‬

‫ور آﻨﻰ او را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺁورى‬

‫ﻣﻔﻠﺲ اﺳﺖ او ﺻﺮﻓﻪ از وى آﻰ ﺑﺮى‬

‫ﺣﺎﺿﺮ ﺁوردﻧﺪ ﭼﻮن ﻓﺘﻨﻪ ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫اﺷﺘﺮ آﺮدى آﻪ هﻴﺰم ﻣﻰﻓﺮوﺧﺖ‬

‫آﺮد ﺑﻰﭼﺎرﻩ ﺑﺴﻰ ﻓﺮﻳﺎد آﺮد‬

‫هﻢ ﻣﻮآﻞ را ﺑﻪ داﻧﮕﻰ ﺷﺎد آﺮد‬

‫اﺷﺘﺮش ﺑﺮدﻧﺪ از هﻨﮕﺎم ﭼﺎﺷﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺷﺐ و اﻓﻐﺎن او ﺳﻮدى ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺷﺘﺮ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺁن ﻗﺤﻂ ﮔﺮان‬

‫ﺻﺎﺣﺐ اﺷﺘﺮ ﭘﻰ اﺷﺘﺮ دوان‬

‫ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ و آﻮ ﺑﻪ آﻮ ﻣﻰﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ هﻤﻪ ﺷﻬﺮش ﻋﻴﺎن ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ هﺮ ﺣﻤﺎم و هﺮ ﺑﺎزارﮔﺎﻩ‬

‫آﺮدﻩ ﻣﺮدم ﺟﻤﻠﻪ در ﺷﻜﻠﺶ ﻧﮕﺎﻩ‬

‫دﻩ ﻣﻨﺎدى ﮔﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺁوازﻳﺎن‬

‫آﺮد و ﺗﺮك و روﻣﻴﺎن و ﺗﺎزﻳﺎن‬

‫ﻣﻔﻠﺲ اﺳﺖ اﻳﻦ و ﻧﺪارد هﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬

‫ﻗﺮض ﺗﺎ ﻧﺪهﺪ آﺲ او را ﻳﻚ ﭘﺸﻴﺰ‬

‫ﻇﺎهﺮ و ﺑﺎﻃﻦ ﻧﺪارد ﺣﺒﻪاى‬

‫ﻣﻔﻠﺴﻰ ﻗﻠﺒﻰ دﻏﺎﻳﻰ دﺑﻪاى‬

‫هﺎن و هﺎن ﺑﺎ او ﺣﺮﻳﻔﻰ آﻢ آﻨﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﺎو ﺁرد ﮔﺮﻩ ﻣﺤﻜﻢ آﻨﻴﺪ‬

‫ور ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺁرﻳﺪ اﻳﻦ ﭘﮋﻣﺮدﻩ را‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ آﺮد زﻧﺪان ﻣﺮدﻩ را‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢١٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮش دم اﺳﺖ او و ﮔﻠﻮﻳﺶ ﺑﺲ ﻓﺮاخ‬

‫ﺑﺎ ﺷﻌﺎر ﻧﻮ دﺛﺎر ﺷﺎخ ﺷﺎخ‬

‫ﮔﺮ ﺑﭙﻮﺷﺪ ﺑﻬﺮ ﻣﻜﺮ ﺁن ﺟﺎﻣﻪ را‬

‫ﻋﺎرﻳﻪ اﺳﺖ او و ﻓﺮﻳﺒﺪ ﻋﺎﻣﻪ را‬

‫ﺣﺮف ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻧﺎﺣﻜﻴﻢ‬

‫ﺣﻠﻪهﺎى ﻋﺎرﻳﺖ دان اى ﺳﻠﻴﻢ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ دزدى ﺣﻠﻪاى ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ ﺗﻮ ﭼﻮن ﮔﻴﺮد ﺁن ﺑﺒﺮﻳﺪﻩ دﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺒﺎﻧﻪ از ﺷﺘﺮ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ زﻳﺮ‬

‫آﺮد ﮔﻔﺘﺶ ﻣﻨﺰﻟﻢ دور اﺳﺖ و دﻳﺮ‬

‫ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺘﻰ اﺷﺘﺮم را از ﭘﮕﺎﻩ‬

‫ﺟﻮ رهﺎ آﺮدم آﻢ از اﺧﺮاج آﺎﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ اآﻨﻮن ﭼﻪ ﻣﻰآﺮدﻳﻢ ﭘﺲ‬

‫هﻮش ﺗﻮ آﻮ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ آﺲ‬

‫ﻃﺒﻞ اﻓﻼﺳﻢ ﺑﻪ ﭼﺮخ ﺳﺎﺑﻌﻪ‬

‫رﻓﺖ و ﺗﻮ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩاى ﺑﺪ واﻗﻌﻪ‬

‫ﮔﻮش ﺗﻮ ﭘﺮ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ از ﻃﻤﻊ ﺧﺎم‬

‫ﭘﺲ ﻃﻤﻊ آﺮ ﻣﻰآﻨﺪ آﻮر اى ﻏﻼم‬

‫ﺗﺎ آﻠﻮخ و ﺳﻨﮓ ﺑﺸﻨﻴﺪ اﻳﻦ ﺑﻴﺎن‬

‫ﻣﻔﻠﺲ اﺳﺖ و ﻣﻔﻠﺲ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ ﮔﻔﺘﻨﺪ و در ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺘﺮ‬

‫ﺑﺮ ﻧﺰد آﺎو از ﻃﻤﻊ ﭘﺮ ﺑﻮد ﭘﺮ‬

‫هﺴﺖ ﺑﺮ ﺳﻤﻊ و ﺑﺼﺮ ﻣﻬﺮ ﺧﺪا‬

‫در ﺣﺠﺐ ﺑﺲ ﺻﻮرت اﺳﺖ و ﺑﺲ ﺻﺪا‬

‫ﺁن ﭼﻪ او ﺧﻮاهﺪ رﺳﺎﻧﺪ ﺁن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‬

‫از ﺟﻤﺎل و از آﻤﺎل و از آﺮﺷﻢ‬

‫و اﻧﭽﻪ او ﺧﻮاهﺪ رﺳﺎﻧﺪ ﺁن ﺑﻪ ﮔﻮش‬

‫از ﺳﻤﺎع و از ﺑﺸﺎرت وز ﺧﺮوش‬

‫آﻮن ﭘﺮ ﭼﺎرﻩ ﺳﺖ و هﻴﭽﺖ ﭼﺎرﻩ ﻧﻰ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻧﮕﺸﺎﻳﺪ ﺧﺪاﻳﺖ روزﻧﻰ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ هﺴﺘﻰ آﻨﻮن ﻏﺎﻓﻞ از ﺁن‬

‫وﻗﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﺣﻖ آﻨﺪ ﺁن را ﻋﻴﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﻳﺰدان ﻣﺠﻴﺪ‬

‫از ﭘﻰ هﺮ درد درﻣﺎن ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ز ﺁن درﻣﺎن ﻧﺒﻴﻨﻰ رﻧﮓ و ﺑﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ درد ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻰﻓﺮﻣﺎن او‬

‫ﭼﺸﻢ را اى ﭼﺎرﻩ ﺟﻮ در ﻻﻣﻜﺎن‬

‫هﻴﻦ ﺑﻨﻪ ﭼﻮن ﭼﺸﻢ آﺸﺘﻪ ﺳﻮى ﺟﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن از ﺑﻰﺟﻬﺖ ﭘﻴﺪا ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫آﻪ ز ﺑﻰﺟﺎﻳﻰ ﺟﻬﺎن را ﺟﺎ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮد از هﺴﺖ ﺳﻮى ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ رﺑﻰ و رﺑﺎﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﺟﺎى دﺧﻞ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻋﺪم از وى ﻣﺮم‬

‫ﺟﺎى ﺧﺮج اﺳﺖ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺑﻴﺶ و آﻢ‬

‫آﺎرﮔﺎﻩ ﺻﻨﻊ ﺣﻖ ﭼﻮن ﻧﻴﺴﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮون آﺎرﮔﻪ ﺑﻰﻗﻴﻤﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎد دﻩ ﻣﺎ را ﺳﺨﻨﻬﺎى دﻗﻴﻖ‬

‫آﻪ ﺗﺮا رﺣﻢ ﺁورد ﺁن اى رﻓﻴﻖ‬

‫هﻢ دﻋﺎ از ﺗﻮ اﺟﺎﺑﺖ هﻢ ز ﺗﻮ‬

‫اﻳﻤﻨﻰ از ﺗﻮ ﻣﻬﺎﺑﺖ هﻢ ز ﺗﻮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٢٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﺧﻄﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ اﺻﻼﺣﺶ ﺗﻮ آﻦ‬

‫ﻣﺼﻠﺤﻰ ﺗﻮ اى ﺗﻮ ﺳﻠﻄﺎن ﺳﺨﻦ‬

‫آﻴﻤﻴﺎ دارى آﻪ ﺗﺒﺪﻳﻠﺶ آﻨﻰ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﻮى ﺧﻮن ﺑﻮد ﻧﻴﻠﺶ آﻨﻰ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻴﻨﺎﮔﺮﻳﻬﺎ آﺎر ﺗﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اآﺴﻴﺮهﺎ اﺳﺮار ﺗﺴﺖ‬

‫ﺁب را و ﺧﺎك را ﺑﺮ هﻢ زدى‬

‫ز ﺁب و ﮔﻞ ﻧﻘﺶ ﺗﻦ ﺁدم زدى‬

‫ﻧﺴﺒﺘﺶ دادى و ﺟﻔﺖ و ﺧﺎل و ﻋﻢ‬

‫ﺑﺎ هﺰار اﻧﺪﻳﺸﻪ و ﺷﺎدى و ﻏﻢ‬

‫ﺑﺎز ﺑﻌﻀﻰ را رهﺎﻳﻰ دادﻩاى‬

‫زﻳﻦ ﻏﻢ و ﺷﺎدى ﺟﺪاﻳﻰ دادﻩاى‬

‫ﺑﺮدﻩاى از ﺧﻮﻳﺶ و ﭘﻴﻮﻧﺪ و ﺳﺮﺷﺖ‬

‫آﺮدﻩاى در ﭼﺸﻢ او هﺮ ﺧﻮب زﺷﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻣﺤﺴﻮس اﺳﺖ او رد ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫و اﻧﭽﻪ ﻧﺎﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻣﺴﻨﺪ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻋﺸﻖ او ﭘﻴﺪا و ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ ﻧﻬﺎن‬

‫ﻳﺎر ﺑﻴﺮون ﻓﺘﻨﻪى او در ﺟﻬﺎن‬

‫اﻳﻦ رهﺎ آﻦ ﻋﺸﻘﻬﺎى ﺻﻮرﺗﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﻧﻪ ﺑﺮ روى ﺳﺘﻰ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻣﻌﺸﻮق اﺳﺖ ﺻﻮرت ﻧﻴﺴﺖ ﺁن‬

‫ﺧﻮاﻩ ﻋﺸﻖ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺧﻮاﻩ ﺁن ﺟﻬﺎن‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﺸﺘﻪاى‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮون ﺷﺪ ﺟﺎن ﭼﺮاﻳﺶ هﺸﺘﻪاى‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮ ﺟﺎﺳﺖ اﻳﻦ ﺳﻴﺮى ز ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎ واﺟﻮ آﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﺗﻮ آﻴﺴﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻣﺤﺴﻮس اﺳﺖ اﮔﺮ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺘﻰ هﺮ آﻪ او را ﺣﺲ هﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن وﻓﺎ ﺁن ﻋﺸﻖ اﻓﺰون ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﻰ وﻓﺎ ﺻﻮرت دﮔﺮﮔﻮن ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺮ دﻳﻮار ﺗﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﺎﺑﺶ ﻋﺎرﻳﺘﻰ دﻳﻮار ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ آﻠﻮﺧﻰ دل ﭼﻪ ﺑﻨﺪى اى ﺳﻠﻴﻢ‬

‫واﻃﻠﺐ اﺻﻠﻰ آﻪ ﺗﺎﺑﺪ او ﻣﻘﻴﻢ‬

‫اى آﻪ ﺗﻮ هﻢ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺑﺮ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺘﺎن دﻳﺪﻩ ﺑﻴﺶ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ ﺁن ﺑﺮ ﺣﺲ ﺗﻮ‬

‫ﻋﺎرﻳﺖ ﻣﻴﺪان ذهﺐ ﺑﺮ ﻣﺲ ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن زر اﻧﺪود اﺳﺖ ﺧﻮﺑﻰ در ﺑﺸﺮ‬

‫ور ﻧﻪ ﭼﻮن ﺷﺪ ﺷﺎهﺪ ﺗﻮ ﭘﻴﺮ ﺧﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻮد هﻤﭽﻮن دﻳﻮ ﺷﺪ‬

‫آﺎن ﻣﻼﺣﺖ اﻧﺪر او ﻋﺎرﻳﻪ ﺑﺪ‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك ﻣﻰﺳﺘﺎﻧﻨﺪ ﺁن ﺟﻤﺎل‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك ﺧﺸﻚ ﻣﻰﮔﺮدد ﻧﻬﺎل‬

‫ﺴ ُﻪ ﺑﺨﻮان‬ ‫رو ُﻧ َﻌﻤﱢ ْﺮ ُﻩ ُﻧ َﻨﻜﱢ ْ‬

‫دل ﻃﻠﺐ آﻦ دل ﻣﻨﻪ ﺑﺮ اﺳﺘﺨﻮان‬

‫آﺎن ﺟﻤﺎل دل ﺟﻤﺎل ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‬

‫دوﻟﺘﺶ از ﺁب ﺣﻴﻮان ﺳﺎﻗﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد هﻢ او ﺁب اﺳﺖ و هﻢ ﺳﺎﻗﻰ و ﻣﺴﺖ‬

‫هﺮ ﺳﻪ ﻳﻚ ﺷﺪ ﭼﻮن ﻃﻠﺴﻢ ﺗﻮ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٢١‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ را ﺗﻮ ﻧﺪاﻧﻰ از ﻗﻴﺎس‬

‫ﺑﻨﺪﮔﻰ آﻦ ژاژ آﻢ ﺧﺎ ﻧﺎﺷﻨﺎس‬

‫ﻣﻌﻨﻰ ﺗﻮ ﺻﻮرت اﺳﺖ و ﻋﺎرﻳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺷﺎدى و ﺑﺮ ﻗﺎﻓﻴﺖ‬

‫ﻣﻌﻨﻰ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﺗﺮا‬

‫ﺑﻰﻧﻴﺎز از ﻧﻘﺶ ﮔﺮداﻧﺪ ﺗﺮا‬

‫ﻣﻌﻨﻰ ﺁن ﻧﺒﻮد آﻪ آﻮر و آﺮ آﻨﺪ‬

‫ﻣﺮد را ﺑﺮ ﻧﻘﺶ ﻋﺎﺷﻖﺗﺮ آﻨﺪ‬

‫آﻮر را ﻗﺴﻤﺖ ﺧﻴﺎل ﻏﻢ ﻓﺰاﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮﻩى ﭼﺸﻢ اﻳﻦ ﺧﻴﺎﻻت ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﺮف ﻗﺮﺁن را ﺿﺮﻳﺮان ﻣﻌﺪناﻧﺪ‬

‫ﺧﺮ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎﻻن ﺑﺮ زﻧﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﻴﻨﺎﻳﻰ ﭘﻰ ﺧﺮ رو آﻪ ﺟﺴﺖ‬

‫ﭼﻨﺪ ﭘﺎﻻن دوزى اى ﭘﺎﻻن ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺧﺮ ﭼﻮ هﺴﺖ ﺁﻳﺪ ﻳﻘﻴﻦ ﭘﺎﻻن ﺗﺮا‬

‫آﻢ ﻧﮕﺮدد ﻧﺎن ﭼﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺎن ﺗﺮا‬

‫ﭘﺸﺖ ﺧﺮ دآﺎن و ﻣﺎل و ﻣﻜﺴﺐ اﺳﺖ‬

‫در ﻗﻠﺒﺖ ﻣﺎﻳﻪى ﺻﺪ ﻗﺎﻟﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺧﺮ ﺑﺮهﻨﻪ ﺑﺮ ﻧﺸﻴﻦ اى ﺑﻮ اﻟﻔﻀﻮل‬

‫ﺧﺮ ﺑﺮهﻨﻪ ﻧﻪ آﻪ راآﺐ ﺷﺪ رﺳﻮل‬

‫ﻰ ﻗﺪ رآﺐ ﻣﻌﺮورﻳﺎ‬ ‫اﻟﻨﱠﺒ ّ‬

‫ﻰ ﻗﻴﻞ ﺳﺎﻓﺮ ﻣﺎﺷﻴﺎ‬ ‫و اﻟﻨﱠﺒ ّ‬

‫ﺷﺪ ﺧﺮ ﻧﻔﺲ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻴﺨﻴﺶ ﺑﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﮕﺮﻳﺰد ز آﺎر و ﺑﺎر ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺎر ﺻﺒﺮ و ﺷﻜﺮ او را ﺑﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﻩ در ﺻﺪ ﺳﺎل و ﺧﻮاهﻰ ﺳﻰ و ﺑﻴﺴﺖ‬

‫هﻴﭻ وازر وزر ﻏﻴﺮى ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫هﻴﭻ آﺲ ﻧﺪرود ﺗﺎ ﭼﻴﺰى ﻧﻜﺎﺷﺖ‬

‫ﻃﻤﻊ ﺧﺎم اﺳﺖ ﺁن ﻣﺨﻮر ﺧﺎم اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﺧﺎم ﺧﻮردن ﻋﻠﺖ ﺁرد در ﺑﺸﺮ‬

‫آﺎن ﻓﻼﻧﻰ ﻳﺎﻓﺖ ﮔﻨﺠﻰ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﻣﻦ هﻤﺎن ﺧﻮاهﻢ ﻧﻪ آﺎر و ﻧﻪ دآﺎن‬

‫آﺎر ﺑﺨﺖ اﺳﺖ ﺁن و ﺁن هﻢ ﻧﺎدر اﺳﺖ‬

‫آﺴﺐ ﺑﺎﻳﺪ آﺮد ﺗﺎ ﺗﻦ ﻗﺎدر اﺳﺖ‬

‫آﺴﺐ آﺮدن ﮔﻨﺞ را ﻣﺎﻧﻊ آﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺎ ﻣﻜﺶ از آﺎر ﺁن ﺧﻮد در ﭘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدى ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺘﺎر اﮔﺮ‬

‫آﻪ اﮔﺮ اﻳﻦ آﺮدﻣﻰ ﻳﺎ ﺁن دﮔﺮ‬

‫آﺰ اﮔﺮ ﮔﻔﺘﻦ رﺳﻮل ﺑﺎ وﻓﺎق‬

‫ﻣﻨﻊ آﺮد و ﮔﻔﺖ ﺁن هﺴﺖ از ﻧﻔﺎق‬

‫آﺎن ﻣﻨﺎﻓﻖ در اﮔﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻤﺮد‬

‫وز اﮔﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺠﺰ ﺣﺴﺮت ﻧﺒﺮد‬ ‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﺁن ﻏﺮﻳﺒﻰ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰﺟﺴﺖ از ﺷﺘﺎب‬

‫دوﺳﺘﻰ ﺑﺮدش ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪى ﺧﺮاب‬

‫ﮔﻔﺖ او اﻳﻦ را اﮔﺮ ﺳﻘﻔﻰ ﺑﺪى‬

‫ﭘﻬﻠﻮى ﻣﻦ ﻣﺮ ﺗﺮا ﻣﺴﻜﻦ ﺷﺪى‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٢٢‬‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻢ ﻋﻴﺎل ﺗﻮ ﺑﻴﺎﺳﻮدى اﮔﺮ‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫در ﻣﻴﺎﻧﻪ داﺷﺘﻰ ﺣﺠﺮﻩى دﮔﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﭘﻬﻠﻮى ﻳﺎران ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ اى ﺟﺎن در اﮔﺮ ﻧﺘﻮان ﻧﺸﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻃﻠﺐآﺎر ﺧﻮﺷﻨﺪ‬

‫وز ﺧﻮش ﺗﺰوﻳﺮ اﻧﺪر ﺁﺗﺸﻨﺪ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ زر ﮔﺸﺘﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﻴﺮ و ﺧﺎم‬

‫ﻟﻴﻚ ﻗﻠﺐ از زر ﻧﺪاﻧﺪ ﭼﺸﻢ ﻋﺎم‬

‫ﭘﺮﺗﻮى ﺑﺮ ﻗﻠﺐ زد ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺑﻰﻣﺤﻚ زر را ﻣﻜﻦ از ﻇﻦ ﮔﺰﻳﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻣﺤﻚ دارى ﮔﺰﻳﻦ آﻦ ور ﻧﻪ رو‬

‫ﻧﺰد داﻧﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را آﻦ ﮔﺮو‬

‫ﻳﺎ ﻣﺤﻚ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻴﺎن ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ور ﻧﺪاﻧﻰ رﻩ ﻣﺮو ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻏﻮﻻن هﺴﺖ ﺑﺎﻧﮓ ﺁﺷﻨﺎ‬

‫ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ آﻪ آﺸﺪ ﺳﻮى ﻓﻨﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰدارد آﻪ هﺎن اى آﺎروان‬

‫ﺳﻮى ﻣﻦ ﺁﻳﻴﺪ ﻧﻚ راﻩ و ﻧﺸﺎن‬

‫ﻧﺎم هﺮ ﻳﻚ ﻣﻰﺑﺮد ﻏﻮل اى ﻓﻼن‬

‫ﺗﺎ آﻨﺪ ﺁن ﺧﻮاﺟﻪ را از ﺁﻓﻼن‬

‫ﭼﻮن رﺳﺪ ﺁن ﺟﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﮔﺮگ و ﺷﻴﺮ‬

‫ﻋﻤﺮ ﺿﺎﻳﻊ راﻩ دور و روز دﻳﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺁن ﺑﺎﻧﮓ ﻏﻮل ﺁﺧﺮ ﺑﮕﻮ‬

‫ﻣﺎل ﺧﻮاهﻢ ﺟﺎﻩ ﺧﻮاهﻢ و ﺁﺑﺮو‬

‫از درون ﺧﻮﻳﺶ اﻳﻦ ﺁوازهﺎ‬

‫ﻣﻨﻊ آﻦ ﺗﺎ آﺸﻒ ﮔﺮدد رازهﺎ‬

‫ذآﺮ ﺣﻖ آﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﻏﻮﻻن را ﺑﺴﻮز‬

‫ﭼﺸﻢ ﻧﺮﮔﺲ را از اﻳﻦ آﺮآﺲ ﺑﺪوز‬

‫ﺻﺒﺢ آﺎذب را ز ﺻﺎدق واﺷﻨﺎس‬

‫رﻧﮓ ﻣﻰ را ﺑﺎز دان از رﻧﮓ آﺎس‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد آﺰ دﻳﺪﻩﮔﺎن هﻔﺖ رﻧﮓ‬

‫دﻳﺪﻩاى ﭘﻴﺪا آﻨﺪ ﺻﺒﺮ و درﻧﮓ‬

‫رﻧﮕﻬﺎ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﺠﺰ اﻳﻦ رﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﮔﻮهﺮان ﺑﻴﻨﻰ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺳﻨﮕﻬﺎ‬

‫ﮔﻮهﺮ ﭼﻪ ﺑﻠﻜﻪ درﻳﺎﻳﻰ ﺷﻮى‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﭼﺮخ ﭘﻴﻤﺎﻳﻰ ﺷﻮى‬

‫آﺎر آﻦ در آﺎرﮔﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮو در آﺎرﮔﻪ ﺑﻴﻨﺶ ﻋﻴﺎن‬

‫آﺎر ﭼﻮن ﺑﺮ آﺎر آﻦ ﭘﺮدﻩ ﺗﻨﻴﺪ‬

‫ﺧﺎرج ﺁن آﺎر ﻧﺘﻮاﻧﻴﺶ دﻳﺪ‬

‫آﺎرﮔﻪ ﭼﻮن ﺟﺎى ﺑﺎش ﻋﺎﻣﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﻴﺮون اﺳﺖ از وى ﻏﺎﻓﻞ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ در ﺁ در آﺎرﮔﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﻋﺪم‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺻﻨﻊ و ﺻﺎﻧﻊ را ﺑﻬﻢ‬

‫آﺎرﮔﻪ ﭼﻮن ﺟﺎى روﺷﻦ دﻳﺪﻩﮔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮون آﺎرﮔﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪﮔﻰ اﺳﺖ‬

‫رو ﺑﻪ هﺴﺘﻰ داﺷﺖ ﻓﺮﻋﻮن ﻋﻨﻮد‬

‫ﻻﺟﺮم از آﺎرﮔﺎهﺶ آﻮر ﺑﻮد‬

‫ﻻﺟﺮم ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻗﺪر‬

‫ﺗﺎ ﻗﻀﺎ را ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﺪ ز در‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٢٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮد ﻗﻀﺎ ﺑﺮ ﺳﺒﻠﺖ ﺁن ﺣﻴﻠﻪﻣﻨﺪ‬

‫زﻳﺮ ﻟﺐ ﻣﻰآﺮد هﺮ دم رﻳﺶﺧﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻃﻔﻞ آﺸﺖ او ﺑﻰﮔﻨﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﺮدد ﺣﻜﻢ و ﺗﻘﺪﻳﺮ اﻟﻪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﻮﺳﺎى ﻧﺒﻰ ﻧﺎﻳﺪ ﺑﺮون‬

‫آﺮد در ﮔﺮدن هﺰاران ﻇﻠﻢ و ﺧﻮن‬

‫ﺁن هﻤﻪ ﺧﻮن آﺮد و ﻣﻮﺳﻰ زادﻩ ﺷﺪ‬

‫و ز ﺑﺮاى ﻗﻬﺮ او ﺁﻣﺎدﻩ ﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪﻳﺪى آﺎرﮔﺎﻩ ﻻ ﻳﺰال‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺶ ﺧﺸﻚ ﮔﺸﺘﻰ ز اﺣﺘﻴﺎل‬

‫اﻧﺪرون ﺧﺎﻧﻪاش ﻣﻮﺳﻰ ﻣﻌﺎف‬

‫و ز ﺑﺮون ﻣﻰآﺸﺖ ﻃﻔﻼن را ﮔﺰاف‬

‫هﻤﭽﻮ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻔﺲ آﺎو ﺗﻦ ﭘﺮورد‬

‫ﺑﺮ دﮔﺮ آﺲ ﻇﻦ ﺣﻘﺪى ﻣﻰﺑﺮد‬

‫آﺎﻳﻦ ﻋﺪو و ﺁن ﺣﺴﻮد و دﺷﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﺣﺴﻮد و دﺷﻤﻦ او ﺁن ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫او ﭼﻮ ﻣﻮﺳﻰ و ﺗﻨﺶ ﻓﺮﻋﻮن او‬

‫او ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻰدود آﻪ آﻮ ﻋﺪو‬

‫ﻧﻔﺴﺶ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪى ﺗﻦ ﻧﺎزﻧﻴﻦ‬

‫ﺑﺮ دﮔﺮ آﺲ دﺳﺖ ﻣﻰﺧﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﻴﻦ‬

‫ﻣﻼﻣﺖ آﺮدن ﻣﺮدم ﺷﺨﺼﻰ را آﻪ ﻣﺎدرش را آﺸﺖ ﺑﻪ ﺗﻬﻤﺖ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ از ﺧﺸﻢ ﻣﺎدر را ﺑﻜﺸﺖ‬

‫هﻢ ﺑﻪ زﺧﻢ ﺧﻨﺠﺮ و هﻢ زﺧﻢ ﻣﺸﺖ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﺶ آﻪ از ﺑﺪ ﮔﻮهﺮى‬

‫ﻳﺎد ﻧﺎوردى ﺗﻮ ﺣﻖ ﻣﺎدرى‬

‫هﻰ ﺗﻮ ﻣﺎدر را ﭼﺮا آﺸﺘﻰ ﺑﮕﻮ‬

‫او ﭼﻪ آﺮد ﺁﺧﺮ ﺑﮕﻮ اى زﺷﺖ ﺧﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ آﺎرى آﺮد آﺎن ﻋﺎر وى اﺳﺖ‬

‫آﺸﺘﻤﺶ آﺎن ﺧﺎك ﺳﺘﺎر وى اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن آﺲ را ﺑﻜﺶ اى ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﺲ هﺮ روز ﻣﺮدى را آﺸﻢ‬

‫آﺸﺘﻢ او را رﺳﺘﻢ از ﺧﻮﻧﻬﺎى ﺧﻠﻖ‬

‫ﻧﺎى او ﺑﺮم ﺑﻪ اﺳﺖ از ﻧﺎى ﺧﻠﻖ‬

‫ﻧﻔﺲ ﺗﺴﺖ ﺁن ﻣﺎدر ﺑﺪ ﺧﺎﺻﻴﺖ‬

‫آﻪ ﻓﺴﺎد اوﺳﺖ در هﺮ ﻧﺎﺣﻴﺖ‬

‫هﻴﻦ ﺑﻜﺶ او را آﻪ ﺑﻬﺮ ﺁن دﻧﻰ‬

‫هﺮ دﻣﻰ ﻗﺼﺪ ﻋﺰﻳﺰى ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫از وى اﻳﻦ دﻧﻴﺎى ﺧﻮش ﺑﺮ ﺗﺴﺖ ﺗﻨﮓ‬

‫از ﭘﻰ او ﺑﺎ ﺣﻖ و ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﺟﻨﮓ‬

‫ﻧﻔﺲ آﺸﺘﻰ ﺑﺎز رﺳﺘﻰ ز اﻋﺘﺬار‬

‫آﺲ ﺗﺮا دﺷﻤﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ در دﻳﺎر‬

‫ﮔﺮ ﺷﻜﺎل ﺁرد آﺴﻰ ﺑﺮ ﮔﻔﺖ ﻣﺎ‬

‫از ﺑﺮاى اﻧﺒﻴﺎ و اوﻟﻴﺎ‬

‫آﺎﻧﺒﻴﺎ را ﻧﻪ آﻪ ﻧﻔﺲ آﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮاﺷﺎن دﺷﻤﻨﺎن ﺑﻮد و ﺣﺴﻮد‬

‫ﮔﻮش آﻦ ﺗﻮ اى ﻃﻠﺐآﺎر ﺻﻮاب‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اﻳﻦ اﺷﻜﺎل و ﺷﺒﻬﺖ را ﺟﻮاب‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٢٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﺷﻤﻦ ﺧﻮد ﺑﻮدﻩاﻧﺪ ﺁن ﻣﻨﻜﺮان‬

‫زﺧﻢ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻰزدﻧﺪ اﻳﺸﺎن ﭼﻨﺎن‬

‫دﺷﻤﻦ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎن آﻨﺪ‬

‫دﺷﻤﻦ ﺁن ﻧﺒﻮد آﻪ ﺧﻮد ﺟﺎن ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻔﺎﺷﻚ ﻋﺪوى ﺁﻓﺘﺎب‬

‫او ﻋﺪوى ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪ در ﺣﺠﺎب‬

‫ﺗﺎﺑﺶ ﺧﻮرﺷﻴﺪ او را ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫رﻧﺞ او ﺧﻮرﺷﻴﺪ هﺮﮔﺰ آﻰ آﺸﺪ‬

‫دﺷﻤﻦ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﺰ او ﺁﻳﺪ ﻋﺬاب‬

‫ﻣﺎﻧﻊ ﺁﻳﺪ ﻟﻌﻞ را از ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﺎﻧﻊ ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪى آﺎﻓﺮان‬

‫از ﺷﻌﺎع ﺟﻮهﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان‬

‫آﻰ ﺣﺠﺎب ﭼﺸﻢ ﺁن ﻓﺮدﻧﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮد را آﻮر و آﮋ آﺮدﻧﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫ﭼﻮن ﻏﻼم هﻨﺪوﻳﻰ آﺎو آﻴﻦ آﺸﺪ‬

‫از ﺳﺘﻴﺰﻩى ﺧﻮاﺟﻪ ﺧﻮد را ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﻣﻰاﻓﺘﺪ از ﺑﺎم ﺳﺮا‬

‫ﺗﺎ زﻳﺎﻧﻰ آﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮاﺟﻪ را‬

‫ﮔﺮ ﺷﻮد ﺑﻴﻤﺎر دﺷﻤﻦ ﺑﺎ ﻃﺒﻴﺐ‬

‫ور آﻨﺪ آﻮدك ﻋﺪاوت ﺑﺎ ادﻳﺐ‬

‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ رﻩ زن ﺟﺎن ﺧﻮدﻧﺪ‬

‫راﻩ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺧﻮد زدﻧﺪ‬

‫ﮔﺎزرى ﮔﺮ ﺧﺸﻢ ﮔﻴﺮد ز ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﺎهﻴﻰ ﮔﺮ ﺧﺸﻢ ﻣﻰﮔﻴﺮد ز ﺁب‬

‫ﺗﻮ ﻳﻜﻰ ﺑﻨﮕﺮ آﻪ را دارد زﻳﺎن‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ آﻪ ﺑﻮد ﺳﻴﺎﻩ اﺧﺘﺮ از ﺁن‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﺣﻖ ﺁﻓﺮﻳﻨﺪ زﺷﺖ رو‬

‫هﺎن ﻣﺸﻮ هﻢ زﺷﺖ رو هﻢ زﺷﺖ ﺧﻮ‬

‫ور ﺑﺮد آﻔﺸﺖ ﻣﺮو در ﺳﻨﮕﻼخ‬

‫ور دو ﺷﺎخ اﺳﺘﺖ ﻣﺸﻮ ﺗﻮ ﭼﺎر ﺷﺎخ‬

‫ﺗﻮ ﺣﺴﻮدى آﺰ ﻓﻼن ﻣﻦ آﻤﺘﺮم‬

‫ﻣﻰﻓﺰاﻳﺪ آﻤﺘﺮى در اﺧﺘﺮم‬

‫ﺧﻮد ﺣﺴﺪ ﻧﻘﺼﺎن و ﻋﻴﺒﻰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ از ﺟﻤﻠﻪ آﻤﻴﻬﺎ ﺑﺪﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺑﻠﻴﺲ از ﻧﻨﮓ و ﻋﺎر آﻤﺘﺮى‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را اﻓﻜﻨﺪ در ﺻﺪ اﺑﺘﺮى‬

‫از ﺣﺴﺪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮنﭘﺎﻻ ﺑﻮد‬

‫ﺁن اﺑﻮ ﺟﻬﻞ از ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻨﮓ داﺷﺖ‬

‫وز ﺣﺴﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻰﻓﺮاﺷﺖ‬

‫ﺑﻮ اﻟﺤﻜﻢ ﻧﺎﻣﺶ ﺑﺪ و ﺑﻮ ﺟﻬﻞ ﺷﺪ‬

‫اى ﺑﺴﺎ اهﻞ از ﺣﺴﺪ ﻧﺎاهﻞ ﺷﺪ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺪﻳﺪم در ﺟﻬﺎن ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ‬

‫هﻴﭻ اهﻠﻴﺖ ﺑﻪ از ﺧﻮى ﻧﻜﻮ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ را واﺳﻄﻪ ز ﺁن آﺮد ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﺣﺴﺪهﺎ در ﻗﻠﻖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ آﺲ را از ﺧﺪا ﻋﺎرى ﻧﺒﻮد‬

‫ﺣﺎﺳﺪ ﺣﻖ هﻴﭻ دﻳﺎرى ﻧﺒﻮد‬

‫ﺁن آﺴﻰ آﺶ ﻣﺜﻞ ﺧﻮد ﭘﻨﺪاﺷﺘﻰ‬

‫ز ﺁن ﺳﺒﺐ ﺑﺎ او ﺣﺴﺪ ﺑﺮداﺷﺘﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٢٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﻣﻘﺮر ﺷﺪ ﺑﺰرﮔﻰ رﺳﻮل‬

‫ﭘﺲ ﺣﺴﺪ ﻧﺎﻳﺪ آﺴﻰ را از ﻗﺒﻮل‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ هﺮ دورى وﻟﻴﻰ ﻗﺎﻳﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺁزﻣﺎﻳﺶ داﻳﻢ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ را ﺧﻮى ﻧﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺳﺖ‬

‫هﺮ آﺴﻰ آﺎو ﺷﻴﺸﻪ دل ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ اﻣﺎم ﺣﻰ ﻗﺎﻳﻢ ﺁن وﻟﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﻩ از ﻧﺴﻞ ﻋﻤﺮ ﺧﻮاﻩ از ﻋﻠﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻬﺪى و هﺎدى وى اﺳﺖ اى راﻩ ﺟﻮ‬

‫هﻢ ﻧﻬﺎن و هﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﻴﺶ رو‬

‫او ﭼﻮ ﻧﻮر اﺳﺖ و ﺧﺮد ﺟﺒﺮﻳﻞ اوﺳﺖ‬

‫و ﺁن وﻟﻰ آﻢ از او ﻗﻨﺪﻳﻞ اوﺳﺖ‬

‫و اﻧﻜﻪ زﻳﻦ ﻗﻨﺪﻳﻞ آﻢ ﻣﺸﻜﺎت ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر را در ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺗﺮﺗﻴﺒﻬﺎﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﻔﺼﺪ ﭘﺮدﻩ دارد ﻧﻮر ﺣﻖ‬

‫ﭘﺮدﻩهﺎى ﻧﻮر دان ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻃﺒﻖ‬

‫از ﭘﺲ هﺮ ﭘﺮدﻩ ﻗﻮﻣﻰ را ﻣﻘﺎم‬

‫ﺻﻒ ﺻﻒاﻧﺪ اﻳﻦ ﭘﺮدﻩهﺎﺷﺎن ﺗﺎ اﻣﺎم‬

‫اهﻞ ﺻﻒ ﺁﺧﺮﻳﻦ از ﺿﻌﻒ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭼﺸﻤﺸﺎن ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪارد ﻧﻮر ﺑﻴﺶ‬

‫و ﺁن ﺻﻒ ﭘﻴﺶ از ﺿﻌﻴﻔﻰ ﺑﺼﺮ‬

‫ﺗﺎب ﻧﺎرد روﺷﻨﺎﻳﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬

‫روﺷﻨﻴﻰ آﺎو ﺣﻴﺎت اول اﺳﺖ‬

‫رﻧﺞ ﺟﺎن و ﻓﺘﻨﻪى اﻳﻦ اﺣﻮل اﺳﺖ‬

‫اﺣﻮﻟﻴﻬﺎ اﻧﺪك اﻧﺪك آﻢ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ز هﻔﺼﺪ ﺑﮕﺬرد او ﻳﻢ ﺷﻮد‬

‫ﺁﺗﺸﻰ آﺎﺻﻼح ﺁهﻦ ﻳﺎ زر اﺳﺖ‬

‫آﻰ ﺻﻼح ﺁﺑﻰ و ﺳﻴﺐ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺳﻴﺐ و ﺁﺑﻰ ﺧﺎﻣﻴﻰ دارد ﺧﻔﻴﻒ‬

‫ﻧﻪ ﭼﻮ ﺁهﻦ ﺗﺎﺑﺸﻰ ﺧﻮاهﺪ ﻟﻄﻴﻒ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁهﻦ را ﻟﻄﻴﻒ ﺁن ﺷﻌﻠﻪهﺎﺳﺖ‬

‫آﺎو ﺟﺬوب ﺗﺎﺑﺶ ﺁن اژدهﺎﺳﺖ‬

‫هﺴﺖ ﺁن ﺁهﻦ ﻓﻘﻴﺮ ﺳﺨﺖ آﺶ‬

‫زﻳﺮ ﭘﺘﻚ و ﺁﺗﺶ اﺳﺖ او ﺳﺮخ و ﺧﻮش‬

‫ﺣﺎﺟﺐ ﺁﺗﺶ ﺑﻮد ﺑﻰواﺳﻄﻪ‬

‫در دل ﺁﺗﺶ رود ﺑﻰراﺑﻄﻪ‬

‫ﺑﻰﺣﺠﺎب ﺁب و ﻓﺮزﻧﺪان ﺁب‬

‫ﭘﺨﺘﮕﻰ ز ﺁﺗﺶ ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ و ﺧﻄﺎب‬

‫واﺳﻄﻪ دﻳﮕﻰ ﺑﻮد ﻳﺎ ﺗﺎﺑﻪاى‬

‫هﻤﭽﻮ ﭘﺎ را در روش ﭘﺎ ﺗﺎﺑﻪاى‬

‫ﻳﺎ ﻣﻜﺎﻧﻰ در ﻣﻴﺎن ﺗﺎ ﺁن هﻮا‬

‫ﻣﻰﺷﻮد ﺳﻮزان و ﻣﻰﺁرد ﺑﻤﺎ‬

‫ﭘﺲ ﻓﻘﻴﺮ ﺁن اﺳﺖ آﺎو ﺑﻰواﺳﻄﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺷﻌﻠﻪهﺎ را ﺑﺎ وﺟﻮدش راﺑﻄﻪ ﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ دل ﻋﺎﻟﻢ وى اﺳﺖ اﻳﺮا آﻪ ﺗﻦ‬

‫ﻣﻰرﺳﺪ از واﺳﻄﻪى اﻳﻦ دل ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫دل ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻦ ﭼﻪ داﻧﺪ ﮔﻔﺖوﮔﻮ‬

‫دل ﻧﺠﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻦ ﭼﻪ داﻧﺪ ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﭘﺲ ﻧﻈﺮﮔﺎﻩ ﺷﻌﺎع ﺁن ﺁهﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻧﻈﺮﮔﺎﻩ ﺧﺪا دل ﻧﻰ ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٢٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎز اﻳﻦ دﻟﻬﺎى ﺟﺰوى ﭼﻮن ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ دل ﺻﺎﺣﺐ دﻟﻰ آﺎو ﻣﻌﺪن اﺳﺖ‬

‫ﺑﺲ ﻣﺜﺎل و ﺷﺮح ﺧﻮاهﺪ اﻳﻦ آﻼم‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﺮﺳﻢ ﺗﺎ ﻧﻠﻐﺰد وهﻢ ﻋﺎم‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ ﻣﺎ ﺑﺪى‬

‫اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻔﺘﻢ هﻢ ﻧﺒﺪ ﺟﺰ ﺑﻰﺧﻮدى‬

‫ﭘﺎى آﺞ را آﻔﺶ آﺞ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮ ﮔﺪا را دﺳﺘﮕﻪ ﺑﺮ در ﺑﻮد‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺁن دو ﻏﻼم آﻪ ﻧﻮ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﻰ دو ﻏﻼم ارزان ﺧﺮﻳﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻳﻜﻰ ز ﺁن دو ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﻳﺎﻓﺘﺶ زﻳﺮك دل و ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺟﻮاب‬

‫از ﻟﺐ ﺷﻜﺮ ﭼﻪ زاﻳﺪ ﺷﻜﺮ ﺁب‬

‫ﺁدﻣﻰ ﻣﺨﻔﻰ اﺳﺖ در زﻳﺮ زﺑﺎن‬

‫اﻳﻦ زﺑﺎن ﭘﺮدﻩ اﺳﺖ ﺑﺮ درﮔﺎﻩ ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺎدى ﭘﺮدﻩ را در هﻢ آﺸﻴﺪ‬

‫ﺳﺮ ﺻﺤﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫آﺎﻧﺪر ﺁن ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻬﺮ ﻳﺎ ﮔﻨﺪم اﺳﺖ‬

‫ﮔﻨﺞ زر ﻳﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺎر و آﮋدم اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ در او ﮔﻨﺞ اﺳﺖ و ﻣﺎرى ﺑﺮ آﺮان‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﺒﻮد ﮔﻨﺞ زر ﺑﻰﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﺑﻰﺗﺎﻣﻞ او ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻰ ﭼﻨﺎن‬

‫آﺰ ﭘﺲ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺗﺎﻣﻞ دﻳﮕﺮان‬

‫ﮔﻔﺘﻰ اﻧﺪر ﺑﺎﻃﻨﺶ درﻳﺎﺳﺘﻰ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ درﻳﺎ ﮔﻮهﺮ ﮔﻮﻳﺎﺳﺘﻰ‬

‫ﻧﻮر هﺮ ﮔﻮهﺮ آﺰ او ﺗﺎﺑﺎن ﺷﺪى‬

‫ﺣﻖ و ﺑﺎﻃﻞ را از او ﻓﺮﻗﺎن ﺷﺪى‬

‫ﻧﻮر ﻓﺮﻗﺎن ﻓﺮق آﺮدى ﺑﻬﺮ ﻣﺎ‬

‫ذرﻩ ذرﻩ ﺣﻖ و ﺑﺎﻃﻞ را ﺟﺪا‬

‫ﻧﻮر ﮔﻮهﺮ ﻧﻮر ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﺷﺪى‬

‫هﻢ ﺳﺆال و هﻢ ﺟﻮاب از ﻣﺎ ﺑﺪى‬

‫ﭼﺸﻢ آﮋ آﺮدى دو دﻳﺪى ﻗﺮص ﻣﺎﻩ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺆال اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﻈﺮ در اﺷﺘﺒﺎﻩ‬

‫راﺳﺖ ﮔﺮدان ﭼﺸﻢ را در ﻣﺎهﺘﺎب‬

‫ﺗﺎ ﻳﻜﻰ ﺑﻴﻨﻰ ﺗﻮ ﻣﻪ را ﻧﻚ ﺟﻮاب‬

‫ﻓﻜﺮﺗﺖ آﻪ آﮋ ﻣﺒﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﮕﺮ‬

‫هﺴﺖ ﺁن ﻓﻜﺮت ﺷﻌﺎع ﺁن ﮔﻬﺮ‬

‫هﺮ ﺟﻮاﺑﻰ آﺎن ز ﮔﻮش ﺁﻳﺪ ﺑﻪ دل‬

‫ﭼﺸﻢ ﮔﻔﺖ از ﻣﻦ ﺷﻨﻮ ﺁن را ﺑﻬﻞ‬

‫ﮔﻮش دﻻﻟﻪ ﺳﺖ و ﭼﺸﻢ اهﻞ وﺻﺎل‬

‫ﭼﺸﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﺣﺎل و ﮔﻮش اﺻﺤﺎب ﻗﺎل‬

‫در ﺷﻨﻮد ﮔﻮش ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺻﻔﺎت‬

‫در ﻋﻴﺎن دﻳﺪهﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ذات‬

‫ز ﺁﺗﺶ ار ﻋﻠﻤﺖ ﻳﻘﻴﻦ ﺷﺪ از ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺨﺘﮕﻰ ﺟﻮ در ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻨﺰل ﻣﻜﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺴﻮزى ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﻋﻴﻦ اﻟﻴﻘﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﻳﻘﻴﻦ ﺧﻮاهﻰ در ﺁﺗﺶ در ﻧﺸﻴﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٢٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻮش ﭼﻮن ﻧﺎﻓﺬ ﺑﻮد دﻳﺪﻩ ﺷﻮد‬

‫ور ﻧﻪ ﻗﻞ در ﮔﻮش ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺷﻮد‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﺑﺎز ﮔﺮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺷﻪ ﺑﺎ ﺁن ﻏﻼﻣﺎﻧﺶ ﭼﻪ آﺮد‬

‫ﺑﻪ راﻩ آﺮدن ﺷﺎﻩ ﻳﻜﻰ را از ﺁن دو ﻏﻼم و از اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪن‬ ‫ﺁن ﻏﻼﻣﻚ را ﭼﻮ دﻳﺪ اهﻞ ذآﺎ‬

‫ﺁن دﮔﺮ را آﺮد اﺷﺎرت آﻪ ﺑﻴﺎ‬

‫آﺎف رﺣﻤﺖ ﮔﻔﺘﻤﺶ ﺗﺼﻐﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺪ ﭼﻮ ﮔﻮﻳﺪ ﻃﻔﻠﻜﻢ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺁن دوم در ﭘﻴﺶ ﺷﺎﻩ‬

‫ﺑﻮد او ﮔﻨﺪﻩ دهﺎن دﻧﺪان ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﻪ ﻧﺎﺧﻮش ﺷﺪ از ﮔﻔﺘﺎر او‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮﻳﻰ آﺮد هﻢ ز اﺳﺮار او‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﻜﻞ و اﻳﻦ ﮔﻨﺪ دهﺎن‬

‫دور ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻟﻴﻚ ﺁن ﺳﻮ ﺗﺮ ﻣﺮان‬

‫آﻪ ﺗﻮ اهﻞ ﻧﺎﻣﻪ و رﻗﻌﻪ ﺑﺪى‬

‫ﻧﻪ ﺟﻠﻴﺲ و ﻳﺎر و هﻢ ﺑﻘﻌﻪ ﺑﺪى‬

‫ﺗﺎ ﻋﻼج ﺁن دهﺎن ﺗﻮ آﻨﻴﻢ‬

‫ﺗﻮ ﺣﺒﻴﺐ و ﻣﺎ ﻃﺒﻴﺐ ﭘﺮ ﻓﻨﻴﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ آﻴﻜﻰ ﻧﻮ ﮔﻠﻴﻤﻰ ﺳﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻻﻳﻖ از ﺗﻮ دﻳﺪﻩ دوﺧﺘﻦ‬

‫ﺑﺎ هﻤﻪ ﺑﻨﺸﻴﻦ دو ﺳﻪ دﺳﺘﺎن ﺑﮕﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺻﻮرت ﻋﻘﻠﺖ ﻧﻜﻮ‬

‫ﺁن ذآﻰ را ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد او ﺑﻪ آﺎر‬

‫ﺳﻮى ﺣﻤﺎﻣﻰ آﻪ رو ﺧﻮد را ﺑﺨﺎر‬

‫وﻳﻦ دﮔﺮ را ﮔﻔﺖ ﺧﻪ ﺗﻮ زﻳﺮآﻰ‬

‫ﺻﺪ ﻏﻼﻣﻰ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻪ ﻳﻜﻰ‬

‫ﺁن ﻧﻪاى آﻪ ﺧﻮاﺟﻪﺗﺎش ﺗﻮ ﻧﻤﻮد‬

‫از ﺗﻮ ﻣﺎ را ﺳﺮد ﻣﻰآﺮد ﺁن ﺣﺴﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ او دزد و آﮋ اﺳﺖ و آﮋﻧﺸﻴﻦ‬

‫ﺣﻴﺰ و ﻧﺎﻣﺮد و ﭼﻨﺎن اﺳﺖ و ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺪﻩ ﺳﺖ او راﺳﺖ ﮔﻮ‬

‫راﺳﺖ ﮔﻮﻳﻰ ﻣﻦ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺳﺘﻢ ﭼﻮ او‬

‫راﺳﺖ ﮔﻮﻳﻰ در ﻧﻬﺎدش ﺧﻠﻘﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮﻳﻢ ﺗﻬﻤﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫آﮋ ﻧﺪاﻧﻢ ﺁن ﻧﻜﻮ اﻧﺪﻳﺶ را‬

‫ﻣﺘﻬﻢ دارم وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﺑﺎﺷﺪ او در ﻣﻦ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻋﻴﺒﻬﺎ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺒﻴﻨﻢ در وﺟﻮد ﺧﻮد ﺷﻬﺎ‬

‫هﺮ آﺴﻰ ﮔﺮ ﻋﻴﺐ ﺧﻮد دﻳﺪى ز ﭘﻴﺶ‬

‫آﻰ ﺑﺪى ﻓﺎرغ ﺧﻮد از اﺻﻼح ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻏﺎﻓﻠﻨﺪ اﻳﻦ ﺧﻠﻖ از ﺧﻮد اى ﭘﺪر‬

‫ﻻﺟﺮم ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻋﻴﺐ هﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺒﻴﻨﻢ روى ﺧﻮد را اى ﺷﻤﻦ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ روى ﺗﻮ ﺗﻮ روى ﻣﻦ‬

‫ﺁن آﺴﻰ آﻪ او ﺑﺒﻴﻨﺪ روى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻧﻮر او از ﻧﻮر ﺧﻠﻘﺎن اﺳﺖ ﺑﻴﺶ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٢٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮد دﻳﺪ او ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ دﻳﺪش دﻳﺪ ﺧﻼﻗﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻮر ﺣﺴﻰ ﻧﺒﻮد ﺁن ﻧﻮرى آﻪ او‬

‫روى ﺧﻮد ﻣﺤﺴﻮس ﺑﻴﻨﺪ ﭘﻴﺶ رو‬

‫ﮔﻔﺖ اآﻨﻮن ﻋﻴﺒﻬﺎى او ﺑﮕﻮ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﮔﻔﺖ او از ﻋﻴﺐ ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻢ آﻪ ﺗﻮ ﻏﻢ ﺧﻮار ﻣﻨﻰ‬

‫آﺪﺧﺪاى ﻣﻠﻜﺖ و آﺎر ﻣﻨﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻋﻴﺒﻬﺎش‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ هﺴﺖ او ﻣﺮ ﻣﺮا ﺧﻮش ﺧﻮاﺟﻪﺗﺎش‬

‫ﻋﻴﺐ او ﻣﻬﺮ و وﻓﺎ و ﻣﺮدﻣﻰ‬

‫ﻋﻴﺐ او ﺻﺪق و ذآﺎ و هﻢ دﻣﻰ‬

‫آﻤﺘﺮﻳﻦ ﻋﻴﺒﺶ ﺟﻮاﻧﻤﺮدى و داد‬

‫ﺁن ﺟﻮاﻧﻤﺮدى آﻪ ﺟﺎن را هﻢ ﺑﺪاد‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺟﺎن ﺧﺪا آﺮدﻩ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﭼﻪ ﺟﻮاﻧﻤﺮدى ﺑﻮد آﺎن را ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ور ﺑﺪﻳﺪى آﻰ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺑﺨﻠﺶ ﺑﺪى‬

‫ﺑﻬﺮ ﻳﻚ ﺟﺎن آﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪى‬

‫ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮ ﺑﺨﻞ ﺁب ﺁن را ﺑﻮد‬

‫آﺎو ز ﺟﻮى ﺁب ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ هﺮ آﻪ از ﻳﻘﻴﻦ‬

‫داﻧﺪ او ﭘﺎداش ﺧﻮد در ﻳﻮم دﻳﻦ‬

‫آﻪ ﻳﻜﻰ را دﻩ ﻋﻮض ﻣﻰﺁﻳﺪش‬

‫هﺮ زﻣﺎن ﺟﻮدى دﮔﺮﮔﻮن زاﻳﺪش‬

‫ﺟﻮد ﺟﻤﻠﻪ از ﻋﻮﺿﻬﺎ دﻳﺪن اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻋﻮض دﻳﺪن ﺿﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪن اﺳﺖ‬

‫ﺑﺨﻞ ﻧﺎدﻳﺪن ﺑﻮد اﻋﻮاض را‬

‫ﺷﺎد دارد دﻳﺪ در ﺧﻮاض را‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ هﻴﭻ آﺲ ﻧﺒﻮد ﺑﺨﻴﻞ‬

‫ز اﻧﻜﻪ آﺲ ﭼﻴﺰى ﻧﺒﺎزد ﺑﻰﺑﺪﻳﻞ‬

‫ﭘﺲ ﺳﺨﺎ از ﭼﺸﻢ ﺁﻣﺪ ﻧﻪ ز دﺳﺖ‬

‫دﻳﺪ دارد آﺎر ﺟﺰ ﺑﻴﻨﺎ ﻧﺮﺳﺖ‬

‫ﻋﻴﺐ دﻳﮕﺮ اﻳﻦ آﻪ ﺧﻮد ﺑﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ او‬

‫هﺴﺖ او در هﺴﺘﻰ ﺧﻮد ﻋﻴﺐ ﺟﻮ‬

‫ﻋﻴﺐ ﮔﻮى و ﻋﻴﺐ ﺟﻮى ﺧﻮد ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ هﻤﻪ ﻧﻴﻜﻮ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺪ ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ ﺟﻠﺪى ﻣﻜﻦ در ﻣﺪح ﻳﺎر‬

‫ﻣﺪح ﺧﻮد در ﺿﻤﻦ ﻣﺪح او ﻣﻴﺎر‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﻦ در اﻣﺘﺤﺎن ﺁرم و را‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎرى ﺁﻳﺪت در ﻣﺎ ورا‬

‫ﻗﺴﻢ ﻏﻼم در ﺻﺪق و وﻓﺎى ﻳﺎر ﺧﻮد از ﻃﻬﺎرت ﻇﻦ ﺧﻮد‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ و اﷲ و ﺑﺎﷲ اﻟﻌﻈﻴﻢ‬

‫ﻚ و ﺑﻪ رﺣﻤﺎن و رﺣﻴﻢ‬ ‫ﻚ ا ْﻟ ُﻤ ْﻠ ِ‬ ‫ﻣﺎِﻟ َ‬

‫ﺁن ﺧﺪاﻳﻰ آﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎد اﻧﺒﻴﺎ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻞ ﺑﻪ ﻓﻀﻞ و آﺒﺮﻳﺎ‬

‫ﺁن ﺧﺪاوﻧﺪى آﻪ از ﺧﺎك ذﻟﻴﻞ‬

‫ﺁﻓﺮﻳﺪ او ﺷﻬﺴﻮاران ﺟﻠﻴﻞ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٢٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺎآﺸﺎن آﺮد از ﻣﺰاج ﺧﺎآﻴﺎن‬

‫ﺑﮕﺬراﻧﻴﺪ از ﺗﻚ اﻓﻼآﻴﺎن‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ از ﻧﺎر و ﻧﻮر ﺻﺎف ﺳﺎﺧﺖ‬

‫واﻧﮕﻪ او ﺑﺮ ﺟﻤﻠﻪى اﻧﻮار ﺗﺎﺧﺖ‬

‫ﺁن ﺳﻨﺎ ﺑﺮﻗﻰ آﻪ ﺑﺮ ارواح ﺗﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺁدم ﻣﻌﺮﻓﺖ ز ﺁن ﻧﻮر ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﺁن آﺰ ﺁدم رﺳﺖ و دﺳﺖ ﺷﻴﺚ ﭼﻴﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺧﻠﻴﻔﻪش آﺮد ﺁدم آﺎن ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﻧﻮح از ﺁن ﮔﻮهﺮ آﻪ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد‬

‫در هﻮاى ﺑﺤﺮ ﺟﺎن درﺑﺎر ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎن اﺑﺮاهﻴﻢ از ﺁن اﻧﻮار زﻓﺖ‬

‫ﺑﻰﺣﺬر در ﺷﻌﻠﻪهﺎى ﻧﺎر رﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ در ﺟﻮﻳﺶ ﻓﺘﺎد‬

‫ﭘﻴﺶ دﺷﻨﻪى ﺁب دارش ﺳﺮ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺟﺎن داود از ﺷﻌﺎﻋﺶ ﮔﺮم ﺷﺪ‬

‫ﺁهﻦ اﻧﺪر دﺳﺖ ﺑﺎﻓﺶ ﻧﺮم ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﺪ وﺻﺎﻟﺶ را رﺿﻴﻊ‬

‫دﻳﻮ ﮔﺸﺘﺶ ﺑﻨﺪﻩ ﻓﺮﻣﺎن و ﻣﻄﻴﻊ‬

‫در ﻗﻀﺎ ﻳﻌﻘﻮب ﭼﻮن ﺑﻨﻬﺎد ﺳﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ روﺷﻦ آﺮد از ﺑﻮى ﭘﺴﺮ‬

‫ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻪ رو ﭼﻮ دﻳﺪ ﺁن ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺷﺪ ﭼﻨﺎن ﺑﻴﺪار در ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮاب‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎ از دﺳﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﺁب ﺧﻮرد‬

‫ﻣﻠﻜﺖ ﻓﺮﻋﻮن را ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ آﺮد‬

‫ﻧﺮدﺑﺎﻧﺶ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺮﻳﻢ ﭼﻮ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻓﺮاز ﮔﻨﺒﺪ ﭼﺎرم ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﻤﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺁن ﻣﻠﻚ و ﻧﻌﻴﻢ‬

‫ﻗﺮص ﻣﻪ را آﺮد او در دم دو ﻧﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن اﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺁﻳﺖ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﺷﻪ ﺻﺎﺣﺐ و ﺻﺪﻳﻖ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻋﻤﺮ ﺷﻴﺪاى ﺁن ﻣﻌﺸﻮق ﺷﺪ‬

‫ﺣﻖ و ﺑﺎﻃﻞ را ﭼﻮ دل ﻓﺎروق ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻋﺜﻤﺎن ﺁن ﻋﻴﺎن را ﻋﻴﻦ ﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﻮر ﻓﺎﻳﺾ ﺑﻮد و ذى اﻟﻨﻮرﻳﻦ ﮔﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن ز روﻳﺶ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺷﺪ در ﻓﺸﺎن‬

‫ﮔﺸﺖ او ﺷﻴﺮ ﺧﺪا درﻣﺮج ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺟﻨﻴﺪ از ﺟﻨﺪ او دﻳﺪ ﺁن ﻣﺪد‬

‫ﺧﻮد ﻣﻘﺎﻣﺎﺗﺶ ﻓﺰون ﺷﺪ از ﻋﺪد‬

‫ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ اﻧﺪر ﻣﺰﻳﺪش راﻩ دﻳﺪ‬

‫ﻧﺎم ﻗﻄﺐ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ از ﺣﻖ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﺮﺧﻰ آﺮخ او را ﺷﺪ ﺣﺮص‬

‫ﺷﺪ ﺧﻠﻴﻔﻪى ﻋﺸﻖ و رﺑﺎﻧﻰ ﻧﻔﺲ‬

‫ﭘﻮر ادهﻢ ﻣﺮآﺐ ﺁن ﺳﻮ راﻧﺪ ﺷﺎد‬

‫ﮔﺸﺖ او ﺳﻠﻄﺎن ﺳﻠﻄﺎﻧﺎن داد‬

‫و ﺁن ﺷﻘﻴﻖ از ﺷﻖ ﺁن راﻩ ﺷﮕﺮف‬

‫ﮔﺸﺖ او ﺧﻮرﺷﻴﺪ راى و ﺗﻴﺰ ﻃﺮف‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﻧﻬﺎن‬

‫ﺳﺮ ﻓﺮازاﻧﻨﺪ ز ﺁن ﺳﻮى ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﺎﻣﺸﺎن از رﺷﻚ ﺣﻖ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫هﺮ ﮔﺪاﻳﻰ ﻧﺎﻣﺸﺎن را ﺑﺮ ﻧﺨﻮاﻧﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٣٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻖ ﺁن ﻧﻮر و ﺣﻖ ﻧﻮراﻧﻴﺎن‬

‫آﺎﻧﺪر ﺁن ﺑﺤﺮﻧﺪ هﻤﭽﻮن ﻣﺎهﻴﺎن‬

‫ﺑﺤﺮ ﺟﺎن و ﺟﺎن ﺑﺤﺮ ار ﮔﻮﻳﻤﺶ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻻﻳﻖ ﻧﺎم ﻧﻮ ﻣﻰﺟﻮﻳﻤﺶ‬

‫ﺣﻖ ﺁن ﺁﻧﻰ آﻪ اﻳﻦ و ﺁن از اوﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰهﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺪو ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺻﻔﺎت ﺧﻮاﺟﻪﺗﺎش و ﻳﺎر ﻣﻦ‬

‫هﺴﺖ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان آﻪ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎر ﻣﻦ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻣﻰداﻧﻢ ز وﺻﻒ ﺁن ﻧﺪﻳﻢ‬

‫ﺑﺎورت ﻧﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ اى آﺮﻳﻢ‬

‫ﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ اآﻨﻮن از ﺁن ﺧﻮد ﺑﮕﻮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻳﻰ ﺁن اﻳﻦ و ﺁن او‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ دارى و ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ آﺮدﻩاى‬

‫از ﺗﮓ درﻳﺎ ﭼﻪ در ﺁوردﻩاى‬

‫روز ﻣﺮگ اﻳﻦ ﺣﺲ ﺗﻮ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﻮد‬

‫ﻧﻮر ﺟﺎن دارى آﻪ ﻳﺎر دل ﺷﻮد‬

‫در ﻟﺤﺪ آﺎﻳﻦ ﭼﺸﻢ را ﺧﺎك ﺁﮔﻨﺪ‬

‫هﺴﺘﺖ ﺁن ﭼﻪ ﮔﻮر را روﺷﻦ آﻨﺪ‬

‫ﺁن زﻣﺎن آﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺖ ﺑﺮ درد‬

‫ﭘﺮ و ﺑﺎﻟﺖ هﺴﺖ ﺗﺎ ﺟﺎن ﺑﺮ ﭘﺮد‬

‫ﺁن زﻣﺎن آﺎﻳﻦ ﺟﺎن ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺟﺎن ﺑﺎﻗﻰ ﺑﺎﻳﺪت ﺑﺮ ﺟﺎ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺷﺮط ﻣﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﻟﺤﺴﻦ ﻧﻪ آﺮدن اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺣﺴﻦ را ﺳﻮى ﺣﻀﺮت ﺑﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﺟﻮهﺮى دارى ز اﻧﺴﺎن ﻳﺎ ﺧﺮى‬

‫اﻳﻦ ﻋﺮﺿﻬﺎ آﻪ ﻓﻨﺎ ﺷﺪ ﭼﻮن ﺑﺮى‬

‫اﻳﻦ ﻋﺮﺿﻬﺎى ﻧﻤﺎز و روزﻩ را‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻻ ﻳﺒﻘﻰ زﻣﺎﻧﻴﻦ اﻧﺘﻔﻰ‬

‫ﻧﻘﻞ ﻧﺘﻮان آﺮد ﻣﺮ اﻋﺮاض را‬

‫ﻟﻴﻚ از ﺟﻮهﺮ ﺑﺮﻧﺪ اﻣﺮاض را‬

‫ﺗﺎ ﻣﺒﺪل ﮔﺸﺖ ﺟﻮهﺮ زﻳﻦ ﻋﺮض‬

‫ﭼﻮن ز ﭘﺮهﻴﺰى آﻪ زاﻳﻞ ﺷﺪ ﻣﺮض‬

‫ﮔﺸﺖ ﭘﺮهﻴﺰ ﻋﺮض ﺟﻮهﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﺪ‬

‫ﺷﺪ دهﺎن ﺗﻠﺦ از ﭘﺮهﻴﺰ ﺷﻬﺪ‬

‫از زراﻋﺖ ﺧﺎآﻬﺎ ﺷﺪ ﺳﻨﺒﻠﻪ‬

‫داروى ﻣﻮ آﺮد ﻣﻮ را ﺳﻠﺴﻠﻪ‬

‫ﺁن ﻧﻜﺎح زن ﻋﺮض ﺑﺪ ﺷﺪ ﻓﻨﺎ‬

‫ﺟﻮهﺮ ﻓﺮزﻧﺪ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪ ز ﻣﺎ‬

‫ﺟﻔﺖ آﺮدن اﺳﺐ و اﺷﺘﺮ را ﻋﺮض‬

‫ﺟﻮهﺮ آﺮﻩ ﺑﺰاﻳﻴﺪن ﻏﺮض‬

‫هﺴﺖ ﺁن ﺑﺴﺘﺎن ﻧﺸﺎﻧﺪن هﻢ ﻋﺮض‬

‫ﮔﺸﺖ ﺟﻮهﺮ آﺸﺖ ﺑﺴﺘﺎن ﻧﻚ ﻏﺮض‬

‫هﻢ ﻋﺮض دان آﻴﻤﻴﺎ ﺑﺮدن ﺑﻜﺎر‬

‫ﺟﻮهﺮى ز ﺁن آﻴﻤﻴﺎ ﮔﺮ ﺷﺪ ﺑﻴﺎر‬

‫ﺻﻴﻘﻠﻰ آﺮدن ﻋﺮض ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻬﺎ‬

‫زﻳﻦ ﻋﺮض ﺟﻮهﺮ هﻤﻰزاﻳﺪ ﺻﻔﺎ‬

‫ﭘﺲ ﻣﮕﻮ آﻪ ﻣﻦ ﻋﻤﻠﻬﺎ آﺮدﻩام‬

‫دﺧﻞ ﺁن اﻋﺮاض را ﺑﻨﻤﺎ ﻣﺮم‬

‫اﻳﻦ ﺻﻔﺖ آﺮدن ﻋﺮض ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻤﺶ‬

‫ﺳﺎﻳﻪى ﺑﺰ را ﭘﻰ ﻗﺮﺑﺎن ﻣﻜﺶ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٣١‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎهﺎ ﺑﻰﻗﻨﻮط ﻋﻘﻞ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﻋﺮض را ﻧﻘﻞ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﺎ ﺟﺰ آﻪ ﻳﺎس ﺑﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻋﺮض آﺎن رﻓﺖ ﺑﺎز ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﻣﺮ ﻋﺮض را ﻧﻘﻞ و ﺣﺸﺮ‬

‫ﻓﻌﻞ ﺑﻮدى ﺑﺎﻃﻞ و اﻗﻮال ﻓﺸﺮ‬

‫اﻳﻦ ﻋﺮﺿﻬﺎ ﻧﻘﻞ ﺷﺪ ﻟﻮﻧﻰ دﮔﺮ‬

‫ﺣﺸﺮ هﺮ ﻓﺎﻧﻰ ﺑﻮد آﻮﻧﻰ دﮔﺮ‬

‫ﻧﻘﻞ هﺮ ﭼﻴﺰى ﺑﻮد هﻢ ﻻﻳﻘﺶ‬

‫ﻻﻳﻖ ﮔﻠﻪ ﺑﻮد هﻢ ﺳﺎﻳﻘﺶ‬

‫وﻗﺖ ﻣﺤﺸﺮ هﺮ ﻋﺮض را ﺻﻮرﺗﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻮرت هﺮ ﻳﻚ ﻋﺮض را ﻧﻮﺑﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﺧﻮد ﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﻮدى ﻋﺮض‬

‫ﺟﻨﺒﺶ ﺟﻔﺘﻰ و ﺟﻔﺘﻰ ﺑﺎ ﻏﺮض‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ و آﺎﺷﺎﻧﻪهﺎ‬

‫در ﻣﻬﻨﺪس ﺑﻮد ﭼﻮن اﻓﺴﺎﻧﻪهﺎ‬

‫ﺁن ﻓﻼن ﺧﺎﻧﻪ آﻪ ﻣﺎ دﻳﺪﻳﻢ ﺧﻮش‬

‫ﺑﻮد ﻣﻮزون ﺻﻔﻪ و ﺳﻘﻒ و درش‬

‫از ﻣﻬﻨﺪس ﺁن ﻋﺮض و اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎ‬

‫ﺁﻟﺖ ﺁورد و ﺳﺘﻮن از ﺑﻴﺸﻪهﺎ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ اﺻﻞ و ﻣﺎﻳﻪى هﺮ ﭘﻴﺸﻪاى‬

‫ﺟﺰ ﺧﻴﺎل و ﺟﺰ ﻋﺮض و اﻧﺪﻳﺸﻪاى‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﺟﺰاى ﺟﻬﺎن را ﺑﻰﻏﺮض‬

‫درﻧﮕﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﺪ ﺟﺰ از ﻋﺮض‬

‫اول ﻓﻜﺮ ﺁﺧﺮ ﺁﻣﺪ در ﻋﻤﻞ‬

‫ﺑﻨﻴﺖ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻨﺎن دان در ازل‬

‫ﻣﻴﻮﻩهﺎ در ﻓﻜﺮ دل اول ﺑﻮد‬

‫در ﻋﻤﻞ ﻇﺎهﺮ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻋﻤﻞ آﺮدى ﺷﺠﺮ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪى‬

‫اﻧﺪر ﺁﺧﺮ ﺣﺮف اول ﺧﻮاﻧﺪى‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺎخ و ﺑﺮگ و ﺑﻴﺨﺶ اول اﺳﺖ‬

‫ﺁن هﻤﻪ از ﺑﻬﺮ ﻣﻴﻮﻩ ﻣﺮﺳﻞ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺳﺮى آﻪ ﻣﻐﺰ ﺁن اﻓﻼك ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر ﺁﺧﺮ ﺧﻮاﺟﻪى ﻟﻮﻻك ﺑﻮد‬

‫ﻧﻘﻞ اﻋﺮاض اﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﺤﺚ و ﻣﻘﺎل‬

‫ﻧﻘﻞ اﻋﺮاض اﺳﺖ اﻳﻦ ﺷﻴﺮ و ﺷﮕﺎل‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮد ﻋﺮض ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ‬

‫ﻞ أﺗﻰ‬ ‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻴﺎﻣﺪ َه ْ‬

‫اﻳﻦ ﻋﺮﺿﻬﺎ از ﭼﻪ زاﻳﺪ از ﺻﻮر‬

‫وﻳﻦ ﺻﻮر هﻢ از ﭼﻪ زاﻳﺪ از ﻓﻜﺮ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻳﻚ ﻓﻜﺮت اﺳﺖ از ﻋﻘﻞ آﻞ‬

‫ﻋﻘﻞ ﭼﻮن ﺷﺎﻩ اﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﻬﺎ رﺳﻞ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ اول ﺟﻬﺎن اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ﺛﺎﻧﻰ ﺟﺰاى اﻳﻦ و ﺁن‬

‫ﭼﺎآﺮت ﺷﺎهﺎ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺁن ﻋﺮض زﻧﺠﻴﺮ و زﻧﺪان ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺑﻨﺪﻩات ﭼﻮن ﺧﺪﻣﺖ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ آﺮد‬

‫ﺁن ﻋﺮض ﻧﻪ ﺧﻠﻌﺘﻰ ﺷﺪ در ﻧﺒﺮد‬

‫اﻳﻦ ﻋﺮض ﺑﺎ ﺟﻮهﺮ ﺁن ﺑﻴﻀﻪ اﺳﺖ و ﻃﻴﺮ اﻳﻦ از ﺁن و ﺁن از اﻳﻦ زاﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻴﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٣٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎهﻨﺸﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻴﺮ اﻟﻤﺮاد‬

‫اﻳﻦ ﻋﺮﺿﻬﺎى ﺗﻮ ﻳﻚ ﺟﻮهﺮ ﻧﺰاد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺨﻔﻰ داﺷﺘﻪ ﺳﺖ ﺁن را ﺧﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد ﻏﻴﺐ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﮔﺮ ﭘﻴﺪا ﺷﺪى اﺷﻜﺎل ﻓﻜﺮ‬

‫آﺎﻓﺮ و ﻣﻮﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻰ ﺟﺰ آﻪ ذآﺮ‬

‫ﭘﺲ ﻋﻴﺎن ﺑﻮدى ﻧﻪ ﻏﻴﺐ اى ﺷﺎﻩ اﻳﻦ‬

‫ﻧﻘﺶ دﻳﻦ و آﻔﺮ ﺑﻮدى ﺑﺮ ﺟﺒﻴﻦ‬

‫آﻰ درﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺖ و ﺑﺘﮕﺮ ﺑﺪى‬

‫ﭼﻮن آﺴﻰ را زهﺮﻩى ﺗﺴﺨﺮ ﺑﺪى‬

‫ﭘﺲ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻮدى اﻳﻦ دﻧﻴﺎى ﻣﺎ‬

‫در ﻗﻴﺎﻣﺖ آﻰ آﻨﺪ ﺟﺮم و ﺧﻄﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﺣﻖ ﭘﺎداش ﺑﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ از ﻋﺎﻣﻪ ﻧﻪ از ﺧﺎﺻﺎن ﺧﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ داﻣﻰ اﻓﻜﻨﻢ ﻣﻦ ﻳﻚ اﻣﻴﺮ‬

‫از اﻣﻴﺮان ﺧﻔﻴﻪ دارم ﻧﻪ از وزﻳﺮ‬

‫ﺣﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻤﻮد ﭘﺲ ﭘﺎداش آﺎر‬

‫وز ﺻﻮرهﺎى ﻋﻤﻠﻬﺎ ﺻﺪ هﺰار‬

‫ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻧﻰ دﻩ آﻪ ﻣﻦ داﻧﻢ ﺗﻤﺎم‬

‫ﻣﺎﻩ را ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﻰﭘﻮﺷﺪ ﻏﻤﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﺲ از ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﻘﺼﻮد ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﻰداﻧﻰ آﻪ ﺁن ﭼﻪ ﺑﻮد ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ ﺣﻜﻤﺖ در اﻇﻬﺎر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺁن آﻪ داﻧﺴﺘﻪ ﺑﺮون ﺁﻳﺪ ﻋﻴﺎن‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮد‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﺎن ﻧﻨﻬﺎد رﻧﺞ ﻃﻠﻖ و درد‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎن ﺑﻰآﺎر ﻧﺘﻮاﻧﻰ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪى ﻳﺎ ﻧﻴﻜﻴﻰ از ﺗﻮ ﻧﺠﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎهﺎى آﺎر از ﺑﻬﺮ ﺁن‬

‫ﺷﺪ ﻣﻮآﻞ ﺗﺎ ﺷﻮد ﺳﺮت ﻋﻴﺎن‬

‫ﭘﺲ آﻼﺑﻪى ﺗﻦ آﺠﺎ ﺳﺎآﻦ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺳﺮ رﺷﺘﻪى ﺿﻤﻴﺮش ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﺗﺎﺳﻪى ﺗﻮ ﺷﺪ ﻧﺸﺎن ﺁن آﺸﺶ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻰآﺎرى ﺑﻮد ﭼﻮن ﺟﺎن آﻨﺶ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن و ﺁن ﺟﻬﺎن زاﻳﺪ اﺑﺪ‬

‫هﺮ ﺳﺒﺐ ﻣﺎدر اﺛﺮ از وى وﻟﺪ‬

‫ﭼﻮن اﺛﺮ زاﻳﻴﺪ ﺁن هﻢ ﺷﺪ ﺳﺒﺐ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺰاﻳﺪ او اﺛﺮهﺎى ﻋﺠﺐ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺒﺒﻬﺎ ﻧﺴﻞ ﺑﺮ ﻧﺴﻞ اﺳﺖ ﻟﻴﻚ‬

‫دﻳﺪﻩاى ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﻮر ﻧﻴﻚ ﻧﻴﻚ‬

‫ﺷﺎﻩ ﺑﺎ او در ﺳﺨﻦ اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪ‬

‫ﻳﺎ ﺑﺪﻳﺪ از وى ﻧﺸﺎﻧﻰ ﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪﻳﺪ ﺁن ﺷﺎﻩ ﺟﻮﻳﺎ دور ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺎ را ذآﺮ ﺁن دﺳﺘﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ز ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺁن ﻏﻼم‬

‫ﺳﻮى ﺧﻮﻳﺸﺶ ﺧﻮاﻧﺪ ﺁن ﺷﺎﻩ و هﻤﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺤﺎ ﻟﻚ ﻧﻌﻴﻢ داﻳﻢ‬

‫ﺑﺲ ﻟﻄﻴﻔﻰ و ﻇﺮﻳﻒ و ﺧﻮب رو‬

‫اى درﻳﻐﺎ ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى در ﺗﻮ ﺁن‬

‫آﻪ هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻓﻼن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٣٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﺎد ﮔﺸﺘﻰ هﺮ آﻪ روﻳﺖ دﻳﺪﻩﻳﻰ‬

‫دﻳﺪﻧﺖ ﻣﻠﻚ ﺟﻬﺎن ارزﻳﺪﻳﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ رﻣﺰى ز ﺁن ﺑﮕﻮ اى ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬

‫آﺰ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﺁن دﻳﻦ ﺗﺒﺎﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ اول وﺻﻒ دو روﻳﻴﺖ آﺮد‬

‫آﺎﺷﻜﺎرا ﺗﻮ دواﻳﻰ ﺧﻔﻴﻪ درد‬

‫ﺧﺒﺚ ﻳﺎرش را ﭼﻮ از ﺷﻪ ﮔﻮش آﺮد‬

‫در زﻣﺎن درﻳﺎى ﺧﺸﻤﺶ ﺟﻮش آﺮد‬

‫آﻒ ﺑﺮ ﺁورد ﺁن ﻏﻼم و ﺳﺮخ ﮔﺸﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﻮج هﺠﻮ او از ﺣﺪ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫آﺎو ز اول دم آﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻳﺎر ﺑﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﺳﮓ در ﻗﺤﻂ ﺑﺲ ﮔﻪ ﺧﻮار ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن دﻣﺎدم آﺮد هﺠﻮش ﭼﻮن ﺟﺮس‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﻟﺐ زد ﺷﻬﻨﺸﺎهﺶ آﻪ ﺑﺲ‬

‫ﮔﻔﺖ داﻧﺴﺘﻢ ﺗﺮا از وى ﺑﺪان‬

‫از ﺗﻮ ﺟﺎن ﮔﻨﺪﻩ ﺳﺖ و از ﻳﺎرت دهﺎن‬

‫ﭘﺲ ﻧﺸﻴﻦ اى ﮔﻨﺪﻩ ﺟﺎن از دور ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ اﻣﻴﺮ او ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺄﻣﻮر ﺗﻮ‬

‫در ﺣﺪﻳﺚ ﺁﻣﺪ آﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ از رﻳﺎ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺳﺒﺰﻩى ﮔﻮﻟﺨﻦ دان اى آﻴﺎ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان آﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮب و ﻧﻜﻮ‬

‫ﺑﺎ ﺧﺼﺎل ﺑﺪ ﻧﻴﺮزد ﻳﻚ ﺗﺴﻮ‬

‫ور ﺑﻮد ﺻﻮرت ﺣﻘﻴﺮ و ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺧﻠﻘﺶ ﻧﻜﻮ در ﭘﺎش ﻣﻴﺮ‬

‫ﺻﻮرت ﻇﺎهﺮ ﻓﻨﺎ ﮔﺮدد ﺑﺪان‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺟﺎودان‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎزى ﻋﺸﻖ ﺑﺎ ﻧﻘﺶ ﺳﺒﻮ‬

‫ﺑﮕﺬر از ﻧﻘﺶ ﺳﺒﻮ رو ﺁب ﺟﻮ‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ دﻳﺪى ز ﻣﻌﻨﻰ ﻏﺎﻓﻠﻰ‬

‫از ﺻﺪف درى ﮔﺰﻳﻦ ﮔﺮ ﻋﺎﻗﻠﻰ‬

‫اﻳﻦ ﺻﺪﻓﻬﺎى ﻗﻮاﻟﺐ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﻤﻠﻪ زﻧﺪﻩاﻧﺪ از ﺑﺤﺮ ﺟﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ اﻧﺪر هﺮ ﺻﺪف ﻧﺒﻮد ﮔﻬﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﮕﺸﺎ در دل هﺮ ﻳﻚ ﻧﮕﺮ‬

‫آﺎن ﭼﻪ دارد وﻳﻦ ﭼﻪ دارد ﻣﻰﮔﺰﻳﻦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ آﻤﻴﺎب اﺳﺖ ﺁن در ﺛﻤﻴﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻰروى آﻮهﻰ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ‬

‫در ﺑﺰرﮔﻰ هﺴﺖ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان آﻪ ﻟﻌﻞ‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت دﺳﺖ و ﭘﺎ و ﭘﺸﻢ ﺗﻮ‬

‫هﺴﺖ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان آﻪ ﻧﻘﺶ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ اﻳﻦ‬

‫آﺰ هﻤﻪ اﻋﻀﺎ دو ﭼﺸﻢ ﺁﻣﺪ ﮔﺰﻳﻦ‬

‫از ﻳﻚ اﻧﺪﻳﺸﻪ آﻪ ﺁﻳﺪ در درون‬

‫ﺻﺪ ﺟﻬﺎن ﮔﺮدد ﺑﻪ ﻳﻚ دم ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫ﺟﺴﻢ ﺳﻠﻄﺎن ﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻳﻚ ﺑﻮد‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻟﺸﻜﺮش در ﭘﻰ دود‬

‫ﺑﺎز ﺷﻜﻞ و ﺻﻮرت ﺷﺎﻩ ﺻﻔﻰ‬

‫هﺴﺖ ﻣﺤﻜﻮم ﻳﻜﻰ ﻓﻜﺮ ﺧﻔﻰ‬

‫ﺧﻠﻖ ﺑﻰﭘﺎﻳﺎن ز ﻳﻚ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻴﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﭼﻮن ﺳﻴﻠﻰ رواﻧﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٣٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺴﺖ ﺁن اﻧﺪﻳﺸﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻠﻖ ﺧﺮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن ﺳﻴﻠﻰ ﺟﻬﺎن را ﺧﻮرد و ﺑﺮد‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ آﻪ از اﻧﺪﻳﺸﻪاى‬

‫ﻗﺎﻳﻢ اﺳﺖ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن هﺮ ﭘﻴﺸﻪاى‬

‫ﺧﺎﻧﻪهﺎ و ﻗﺼﺮهﺎ و ﺷﻬﺮهﺎ‬

‫آﻮهﻬﺎ و دﺷﺘﻬﺎ و ﻧﻬﺮهﺎ‬

‫هﻢ زﻣﻴﻦ و ﺑﺤﺮ و هﻢ ﻣﻬﺮ و ﻓﻠﻚ‬

‫زﻧﺪﻩ از وى هﻤﭽﻮ آﺰ درﻳﺎ ﺳﻤﻚ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا از اﺑﻠﻬﻰ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ آﻮر‬

‫ﺗﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎن اﺳﺖ و اﻧﺪﻳﺸﻪ ﭼﻮ ﻣﻮر‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺖ آﻪ ﺑﺰرگ‬

‫هﺴﺖ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﭼﻮ ﻣﻮش و آﻮﻩ ﮔﺮگ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺪر ﭼﺸﻢ ﺗﻮ هﻮل و ﻋﻈﻴﻢ‬

‫ز اﺑﺮ و رﻋﺪ و ﭼﺮخ دارى ﻟﺮز و ﺑﻴﻢ‬

‫وز ﺟﻬﺎن ﻓﻜﺮﺗﻰ اى آﻢ ز ﺧﺮ‬

‫اﻳﻤﻦ و ﻏﺎﻓﻞ ﭼﻮ ﺳﻨﮓ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﻘﺸﻰ وز ﺧﺮد ﺑﻰﺑﻬﺮﻩاى‬

‫ﺁدﻣﻰ ﺧﻮ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﺧﺮ آﺮﻩاى‬

‫ﺳﺎﻳﻪ را ﺗﻮ ﺷﺨﺺ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ز ﺟﻬﻞ‬

‫ﺷﺨﺺ از ﺁن ﺷﺪ ﻧﺰد ﺗﻮ ﺑﺎزى و ﺳﻬﻞ‬

‫ﺑﺎش ﺗﺎ روزى آﻪ ﺁن ﻓﻜﺮ و ﺧﻴﺎل‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﺑﻰﺣﺠﺎﺑﻰ ﭘﺮ و ﺑﺎل‬

‫آﻮهﻬﺎ ﺑﻴﻨﻰ ﺷﺪﻩ ﭼﻮن ﭘﺸﻢ ﻧﺮم‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺸﺘﻪ اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﺳﺮد و ﮔﺮم‬

‫ﻧﻪ ﺳﻤﺎ ﺑﻴﻨﻰ ﻧﻪ اﺧﺘﺮ ﻧﻪ وﺟﻮد‬

‫ﺟﺰ ﺧﺪاى واﺣﺪ ﺣﻰ ودود‬

‫ﻳﻚ ﻓﺴﺎﻧﻪ راﺳﺖ ﺁﻣﺪ ﻳﺎ دروغ‬

‫ﺗﺎ دهﺪ ﻣﺮ راﺳﺘﻴﻬﺎ را ﻓﺮوغ‬

‫ﺣﺴﺪ آﺮدن ﺣﺸﻢ ﺑﺮ ﻏﻼم ﺧﺎص‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﻰ ﺑﻨﺪﻩاى را از آﺮم‬

‫ﺑﺮ ﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺸﻢ‬

‫ﺟﺎﻣﮕﻰ او وﻇﻴﻔﻪى ﭼﻞ اﻣﻴﺮ‬

‫دﻩ ﻳﻚ ﻗﺪرش ﻧﺪﻳﺪى ﺻﺪ وزﻳﺮ‬

‫از آﻤﺎل ﻃﺎﻟﻊ و اﻗﺒﺎل و ﺑﺨﺖ‬

‫او اﻳﺎزى ﺑﻮد و ﺷﻪ ﻣﺤﻤﻮد وﻗﺖ‬

‫روح او ﺑﺎ روح ﺷﻪ در اﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﺗﻦ ﺑﻮدﻩ هﻢ ﭘﻴﻮﻧﺪ و ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﺎر ﺁن دارد آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺗﻦ ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺑﮕﺬر از اﻳﻨﻬﺎ آﻪ ﻧﻮ ﺣﺎدث ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫آﺎر ﻋﺎرف راﺳﺖ آﺎو ﻧﻪ اﺣﻮل اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ او ﺑﺮ آﺸﺘﻬﺎى اول اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﮔﻨﺪم آﺎﺷﺘﻨﺪش و ﺁن ﭼﻪ ﺟﻮ‬

‫ﭼﺸﻢ او ﺁن ﺟﺎﺳﺖ روز و ﺷﺐ ﮔﺮو‬

‫ﺁﻧﭻ ﺁﺑﺴﺖ اﺳﺖ ﺷﺐ ﺟﺰ ﺁن ﻧﺰاد‬

‫ﺣﻴﻠﻪهﺎ و ﻣﻜﺮهﺎ ﺑﺎد اﺳﺖ ﺑﺎد‬

‫آﻰ آﻨﺪ دل ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﻴﻠﺘﻬﺎى ﮔﺶ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﺣﻴﻠﻪى ﺣﻖ ﺑﺮ ﺳﺮش‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٣٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫او درون دام داﻣﻰ ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫ﺟﺎن ﺗﻮ ﻧﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺪ ﻧﻪ ﺁن ﺟﻬﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮوﻳﺪ ور ﺑﺮﻳﺰد ﺻﺪ ﮔﻴﺎﻩ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺮ روﻳﺪ ﺁن آﺸﺘﻪى اﻟﻪ‬

‫آﺸﺖ ﻧﻮ آﺎرﻳﺪ ﺑﺮ آﺸﺖ ﻧﺨﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ دوم ﻓﺎﻧﻰ اﺳﺖ و ﺁن اول درﺳﺖ‬

‫ﺗﺨﻢ اول آﺎﻣﻞ و ﺑﮕﺰﻳﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺨﻢ ﺛﺎﻧﻰ ﻓﺎﺳﺪ و ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫اﻓﻜﻦ اﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺧﻮد را ﭘﻴﺶ دوﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮت هﻢ از ﺗﺪﺑﻴﺮ اوﺳﺖ‬

‫آﺎر ﺁن دارد آﻪ ﺣﻖ اﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺁﺧﺮ ﺁن روﻳﺪ آﻪ اول آﺎﺷﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ آﺎرى از ﺑﺮاى او ﺑﻜﺎر‬

‫ﭼﻮن اﺳﻴﺮ دوﺳﺘﻰ اى دوﺳﺘﺪار‬

‫ﮔﺮد ﻧﻔﺲ دزد و آﺎر او ﻣﭙﻴﭻ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺁن ﻧﻪ آﺎر ﺣﻖ هﻴﭻ اﺳﺖ هﻴﭻ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﻪ روز دﻳﻦ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫ﻧﺰد ﻣﺎﻟﻚ دزد ﺷﺐ رﺳﻮا ﺷﻮد‬

‫رﺧﺖ دزدﻳﺪﻩ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ و ﻓﻨﺶ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩ روز داورى ﺑﺮ ﮔﺮدﻧﺶ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻋﻘﻞ ﺑﺎ هﻢ ﺑﺮ ﺟﻬﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ دام او داﻣﻰ ﻧﻬﻨﺪ‬

‫دام ﺧﻮد را ﺳﺨﺖﺗﺮ ﻳﺎﺑﻨﺪ و ﺑﺲ‬

‫آﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻗﻮﺗﻰ ﺑﺎ ﺑﺎد ﺧﺲ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻰ ﻓﺎﻳﺪﻩى هﺴﺘﻰ ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫در ﺳﺆاﻟﺖ ﻓﺎﻳﺪﻩ هﺴﺖ اى ﻋﻨﻮد‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪارد اﻳﻦ ﺳﺆاﻟﺖ ﻓﺎﻳﺪﻩ‬

‫ﭼﻪ ﺷﻨﻮﻳﻢ اﻳﻦ را ﻋﺒﺚ ﺑﻰﻋﺎﻳﺪﻩ‬

‫ور ﺳﺆاﻟﺖ را ﺑﺴﻰ ﻓﺎﻳﻴﺪﻩهﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺟﻬﺎن ﺑﻰﻓﺎﻳﺪﻩ ﺁﺧﺮ ﭼﺮاﺳﺖ‬

‫ور ﺟﻬﺎن از ﻳﻚ ﺟﻬﺖ ﺑﻰﻓﺎﻳﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫از ﺟﻬﺘﻬﺎى دﮔﺮ ﭘﺮ ﻋﺎﻳﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﻳﺪﻩى ﺗﻮ ﮔﺮ ﻣﺮا ﻓﺎﻳﻴﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﭼﻮن ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺳﺖ از وى ﻣﻪ اﻳﺴﺖ‬

‫ﺣﺴﻦ ﻳﻮﺳﻒ ﻋﺎﻟﻤﻰ را ﻓﺎﻳﺪﻩ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ اﺧﻮان ﻋﺒﺚ ﺑﺪ زاﻳﺪﻩ‬

‫ﻟﺤﻦ داودى ﭼﻨﺎن ﻣﺤﺒﻮب ﺑﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺮ ﻣﺤﺮوم ﺑﺎﻧﮓ ﭼﻮب ﺑﻮد‬

‫ﺁب ﻧﻴﻞ از ﺁب ﺣﻴﻮان ﺑﺪ ﻓﺰون‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺮ ﻣﺤﺮوم و ﻣﻨﻜﺮ ﺑﻮد ﺧﻮن‬

‫هﺴﺖ ﺑﺮ ﻣﻮﻣﻦ ﺷﻬﻴﺪى زﻧﺪﮔﻰ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻣﺮدن اﺳﺖ و ژﻧﺪﮔﻰ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﮕﻮ ﻳﻚ ﻧﻌﻤﺘﻰ‬

‫آﻪ ﻧﻪ ﻣﺤﺮوﻣﻨﺪ از وى اﻣﺘﻰ‬

‫ﮔﺎو و ﺧﺮ را ﻓﺎﻳﺪﻩ ﭼﻪ در ﺷﻜﺮ‬

‫هﺴﺖ هﺮ ﺟﺎن را ﻳﻜﻰ ﻗﻮﺗﻰ دﮔﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﮔﺮ ﺁن ﻗﻮت ﺑﺮ وى ﻋﺎرﺿﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻧﺼﻴﺤﺖ آﺮدن او را راﻳﻀﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﺴﻰ آﺎو از ﻣﺮض ﮔﻞ داﺷﺖ دوﺳﺖ ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﻨﺪارد آﻪ ﺁن ﺧﻮد ﻗﻮت اوﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٣٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﻮت اﺻﻠﻰ را ﻓﺮاﻣﺶ آﺮدﻩ اﺳﺖ‬

‫روى در ﻗﻮت ﻣﺮض ﺁوردﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻮش را ﺑﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺳﻢ ﺧﻮردﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻗﻮت ﻋﻠﺖ هﻤﭽﻮ ﭼﻮﺑﺶ آﺮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻗﻮت اﺻﻠﻰ ﺑﺸﺮ ﻧﻮر ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻗﻮت ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﻣﺮ او را ﻧﺎﺳﺰاﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ از ﻋﻠﺖ در اﻳﻦ اﻓﺘﺎد دل‬

‫آﻪ ﺧﻮرد او روز و ﺷﺐ زﻳﻦ ﺁب و ﮔﻞ‬

‫روى زرد و ﭘﺎى ﺳﺴﺖ و دل ﺳﺒﻚ‬

‫آﻮ ﻏﺬاى و اﻟﺴﻤﺎ ذات اﻟﺤﺒﻚ‬

‫ﺁن ﻏﺬاى ﺧﺎﺻﮕﺎن دوﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮردن ﺁن ﺑﻰﮔﻠﻮ و ﺁﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺪ ﻏﺬاى ﺁﻓﺘﺎب از ﻧﻮر ﻋﺮش‬

‫ﻣﺮ ﺣﺴﻮد و دﻳﻮ را از دود ﻓﺮش‬

‫در ﺷﻬﻴﺪان ُﻳ ْﺮزَﻗُﻮنَ ﻓﺮﻣﻮد ﺣﻖ‬

‫ﺁن ﻏﺬا را ﻧﻪ دهﺎن ﺑﺪ ﻧﻪ ﻃﺒﻖ‬

‫دل ز هﺮ ﻳﺎرى ﻏﺬاﻳﻰ ﻣﻰﺧﻮرد‬

‫دل ز هﺮ ﻋﻠﻤﻰ ﺻﻔﺎﻳﻰ ﻣﻰﺑﺮد‬

‫ﺻﻮرت هﺮ ﺁدﻣﻰ ﭼﻮن آﺎﺳﻪاى اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ از ﻣﻌﻨﻰ او ﺣﺴﺎﺳﻪاى اﺳﺖ‬

‫از ﻟﻘﺎى هﺮ آﺴﻰ ﭼﻴﺰى ﺧﻮرى‬

‫و ز ﻗﺮان هﺮ ﻗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰى ﺑﺮى‬

‫ﭼﻮن ﺳﺘﺎرﻩ ﺑﺎ ﺳﺘﺎرﻩ ﺷﺪ ﻗﺮﻳﻦ‬

‫ﻻﻳﻖ هﺮ دو اﺛﺮ زاﻳﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻗﺮان ﻣﺮد و زن زاﻳﺪ ﺑﺸﺮ‬

‫وز ﻗﺮان ﺳﻨﮓ و ﺁهﻦ ﺷﺪ ﺷﺮر‬

‫و ز ﻗﺮان ﺧﺎك ﺑﺎ ﺑﺎراﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﻴﻮﻩهﺎ و ﺳﺒﺰﻩ و رﻳﺤﺎﻧﻬﺎ‬

‫و ز ﻗﺮان ﺳﺒﺰﻩهﺎ ﺑﺎ ﺁدﻣﻰ‬

‫دل ﺧﻮﺷﻰ و ﺑﻰﻏﻤﻰ و ﺧﺮﻣﻰ‬

‫وز ﻗﺮان ﺧﺮﻣﻰ ﺑﺎ ﺟﺎن ﻣﺎ‬

‫ﻣﻰﺑﺰاﻳﺪ ﺧﻮﺑﻰ و اﺣﺴﺎن ﻣﺎ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ ﺧﻮردن ﺷﻮد اﺟﺴﺎم ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻳﺪ از ﺗﻔﺮج آﺎم ﻣﺎ‬

‫ﺳﺮخ روﻳﻰ از ﻗﺮان ﺧﻮن ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮن ز ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺧﻮش ﮔﻠﮕﻮن ﺑﻮد‬

‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ رﻧﮕﻬﺎ ﺳﺮﺧﻰ ﺑﻮد‬

‫و ﺁن ز ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺖ و از وى ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫هﺮ زﻣﻴﻨﻰ آﺎن ﻗﺮﻳﻦ ﺷﺪ ﺑﺎ زﺣﻞ‬

‫ﺷﻮرﻩ ﮔﺸﺖ و آﺸﺖ را ﻧﺒﻮد ﻣﺤﻞ‬

‫ﻗﻮت اﻧﺪر ﻓﻌﻞ ﺁﻳﺪ ز اﺗﻔﺎق‬

‫ﭼﻮن ﻗﺮان دﻳﻮ ﺑﺎ اهﻞ ﻧﻔﺎق‬

‫اﻳﻦ ﻣﻌﺎﻧﻰ راﺳﺖ از ﭼﺮخ ﻧﻬﻢ‬

‫ﺑﻰهﻤﻪ ﻃﺎق و ﻃﺮم ﻃﺎق و ﻃﺮم‬

‫ﺧﻠﻖ را ﻃﺎق و ﻃﺮم ﻋﺎرﻳﺖ اﺳﺖ‬

‫اﻣﺮ را ﻃﺎق و ﻃﺮم ﻣﺎهﻴﺖ اﺳﺖ‬

‫از ﭘﻰ ﻃﺎق و ﻃﺮم ﺧﻮارى آﺸﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﻋﺰ در ﺧﻮارى ﺧﻮﺷﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﻋﺰ دﻩ روزﻩى ﺧﺪوك‬

‫ﮔﺮدن ﺧﻮد آﺮدﻩاﻧﺪ از ﻏﻢ ﭼﻮ دوك‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٣٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺁﻳﻨﺪ اﻳﻨﺠﺎ آﻪ ﻣﻨﻢ‬

‫آﺎﻧﺪر اﻳﻦ ﻋﺰ ﺁﻓﺘﺎب روﺷﻨﻢ‬

‫ﻣﺸﺮق ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺮج ﻗﻴﺮﮔﻮن‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﻣﺎ ز ﻣﺸﺮﻗﻬﺎ ﺑﺮون‬

‫ﻣﺸﺮق او ﻧﺴﺒﺖ ذرات او‬

‫ﻧﻪ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﻧﻪ ﻓﺮو ﺷﺪ ذات او‬

‫ﻣﺎ آﻪ واﭘﺲ ﻣﺎﻧﺪ ذرات وىاﻳﻢ‬

‫در دو ﻋﺎﻟﻢ ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﺑﻰﻓﻰاﻳﻢ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮد ﺷﻤﺲ ﻣﻰﮔﺮدم ﻋﺠﺐ‬

‫هﻢ ز ﻓﺮ ﺷﻤﺲ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﺳﺒﺐ‬

‫ﺷﻤﺲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺳﺒﺒﻬﺎ ﻣﻄﻠﻊ‬

‫هﻢ از او ﺣﺒﻞ ﺳﺒﺒﻬﺎ ﻣﻨﻘﻄﻊ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺑﺎر ﺑﺒﺮﻳﺪم اﻣﻴﺪ‬

‫از آﻪ از ﺷﻤﺲ اﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﺎور آﻨﻴﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮا ﺑﺎور ﻣﻜﻦ آﺰ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺻﺒﺮ دارم ﻣﻦ و ﻳﺎ ﻣﺎهﻰ ز ﺁب‬

‫ور ﺷﻮم ﻧﻮﻣﻴﺪ ﻧﻮﻣﻴﺪى ﻣﻦ‬

‫ﻋﻴﻦ ﺻﻨﻊ ﺁﻓﺘﺎب اﺳﺖ اى ﺣﺴﻦ‬

‫ﻋﻴﻦ ﺻﻨﻊ از ﻧﻔﺲ ﺻﺎﻧﻊ ﭼﻮن ﺑﺮد‬

‫هﻴﭻ هﺴﺖ از ﻏﻴﺮ هﺴﺘﻰ ﭼﻮن ﭼﺮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ هﺴﺘﻴﻬﺎ از اﻳﻦ روﺿﻪ ﭼﺮﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮاق و ﺗﺎزﻳﺎن ور ﺧﻮد ﺧﺮﻧﺪ‬

‫و اﻧﻜﻪ ﮔﺮدﺷﻬﺎ از ﺁن درﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫هﺮ دم ﺁرد رو ﺑﻪ ﺻﺤﺮاﻳﻰ ﺟﺪﻳﺪ‬

‫او ز ﺑﺤﺮ ﻋﺬب ﺁب ﺷﻮر ﺧﻮرد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺁب ﺷﻮر او را آﻮر آﺮد‬

‫ﺑﺤﺮ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﻮر‬

‫ز ﺁب ﻣﻦ اى آﻮر ﺗﺎ ﻳﺎﺑﻰ ﺑﺼﺮ‬

‫هﺴﺖ دﺳﺖ راﺳﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﻇﻦ راﺳﺖ‬

‫آﺎو ﺑﺪاﻧﺪ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ را آﺰ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺰﻩ ﮔﺮداﻧﻰ اﺳﺖ اى ﻧﻴﺰﻩ آﻪ ﺗﻮ‬

‫راﺳﺖ ﻣﻰﮔﺮدى ﮔﻬﻰ ﮔﺎهﻰ دو ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎ ز ﻋﺸﻖ ﺷﻤﺲ دﻳﻦ ﺑﻰﻧﺎﺧﻨﻴﻢ‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﺎ ﺁن آﻮر را ﺑﻴﻨﺎ آﻨﻴﻢ‬

‫هﺎن ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ ﺗﻮ زود‬

‫داروش آﻦ آﻮرى ﭼﺸﻢ ﺣﺴﻮد‬

‫ﺗﻮﺗﻴﺎى آﺒﺮﻳﺎى ﺗﻴﺰ ﻓﻌﻞ‬

‫داروى ﻇﻠﻤﺖ آﺶ اﺳﺘﻴﺰ ﻓﻌﻞ‬

‫ﺁن آﻪ ﮔﺮ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ اﻋﻤﻰ ﺑﺮ زﻧﺪ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ را زو ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ آﻮران را دوا آﻦ ﺟﺰ ﺣﺴﻮد‬

‫آﺰ ﺣﺴﻮدى ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻰﺁرد ﺟﺤﻮد‬

‫ﻣﺮ ﺣﺴﻮدت را اﮔﺮ ﭼﻪ ﺁن ﻣﻨﻢ‬

‫ﺟﺎن ﻣﺪﻩ ﺗﺎ هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺟﺎن ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫ﺁن آﻪ او ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺴﻮد ﺁﻓﺘﺎب‬

‫و اﻧﻜﻪ ﻣﻰرﻧﺠﺪ ز ﺑﻮد ﺁﻓﺘﺎب‬

‫اﻳﻨﺖ درد ﺑﻰدوا آﺎو راﺳﺖ ﺁﻩ‬

‫اﻳﻨﺖ اﻓﺘﺎدﻩ اﺑﺪ در ﻗﻌﺮ ﭼﺎﻩ‬

‫ﻧﻔﻰ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ازل ﺑﺎﻳﺴﺖ او‬

‫آﻰ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﺮاد او ﺑﮕﻮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٣٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪن ﺑﺎز ﻣﻴﺎن ﺟﻐﺪان ﺑﻪ وﻳﺮاﻧﻪ‬ ‫ﺑﺎز ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺑﺎز ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ‬

‫ﺑﺎز آﻮر اﺳﺖ ﺁن آﻪ ﺷﺪ ﮔﻢ آﺮدﻩ راﻩ‬

‫راﻩ را ﮔﻢ آﺮد و در وﻳﺮان ﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﺎز در وﻳﺮان ﺑﺮ ﺟﻐﺪان ﻓﺘﺎد‬

‫او هﻤﻪ ﻧﻮر اﺳﺖ از ﻧﻮر رﺿﺎ‬

‫ﻟﻴﻚ آﻮرش آﺮد ﺳﺮهﻨﮓ ﻗﻀﺎ‬

‫ﺧﺎك در ﭼﺸﻤﺶ زد و از راﻩ ﺑﺮد‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺟﻐﺪ و وﻳﺮاﻧﺶ ﺳﭙﺮد‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮى ﺟﻐﺪاﻧﺶ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫ﭘﺮ و ﺑﺎل ﻧﺎزﻧﻴﻨﺶ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫وﻟﻮﻟﻪ اﻓﺘﺎد در ﺟﻐﺪان آﻪ هﺎ‬

‫ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﮕﻴﺮد ﺟﺎى ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺳﮕﺎن آﻮى ﭘﺮ ﺧﺸﻢ و ﻣﻬﻴﺐ‬

‫اﻧﺪر اﻓﺘﺎدﻧﺪ در دﻟﻖ ﻏﺮﻳﺐ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﭼﻪ در ﺧﻮردم ﺑﻪ ﺟﻐﺪ‬

‫ﺻﺪ ﭼﻨﻴﻦ وﻳﺮان ﻓﺪا آﺮدم ﺑﻪ ﺟﻐﺪ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺑﻮد اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻰروم‬

‫ﺳﻮى ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ راﺟﻊ ﻣﻰﺷﻮم‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﻜﺸﻴﺪ اى ﺟﻐﺪان آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻧﻪ ﻣﻘﻴﻤﻢ ﻣﻰروم ﺳﻮى وﻃﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺧﺮاب ﺁﺑﺎد در ﭼﺸﻢ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﺎ را ﺳﺎﻋﺪ ﺷﻪ ﺑﺎز ﺟﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﻐﺪ ﮔﻔﺘﺎ ﺑﺎز ﺣﻴﻠﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ز ﺧﺎن و ﻣﺎن ﺷﻤﺎ را ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪهﺎى ﻣﺎ ﺑﮕﻴﺮد او ﺑﻪ ﻣﻜﺮ‬

‫ﺑﺮ آﻨﺪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻮﺳﻰ ز وآﺮ‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﺳﻴﺮى اﻳﻦ ﺣﻴﻠﺖ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫و اﷲ از ﺟﻤﻠﻪى ﺣﺮﻳﺼﺎن ﺑﺪﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫او ﺧﻮرد از ﺣﺮص ﻃﻴﻦ را هﻤﭽﻮ دﺑﺲ‬

‫دﻧﺒﻪ ﻣﺴﭙﺎرﻳﺪ اى ﻳﺎران ﺑﻪ ﺧﺮس‬

‫ﻻف از ﺷﻪ ﻣﻰزﻧﺪ وز دﺳﺖ ﺷﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮد او ﻣﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎن را ز راﻩ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺟﻨﺲ ﺷﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮﻏﻜﻰ‬

‫ﻣﺸﻨﻮش ﮔﺮ ﻋﻘﻞ دارى اﻧﺪآﻰ‬

‫ﺟﻨﺲ ﺷﺎﻩ اﺳﺖ او و ﻳﺎ ﺟﻨﺲ وزﻳﺮ‬

‫هﻴﭻ ﺑﺎﺷﺪ ﻻﻳﻖ ﻟﻮزﻳﻨﻪ ﺳﻴﺮ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ز ﻣﻜﺮ و ﻓﻌﻞ و ﻓﻦ‬

‫هﺴﺖ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﺎ ﺣﺸﻢ ﺟﻮﻳﺎى ﻣﻦ‬

‫اﻳﻨﺖ ﻣﺎﻟﻴﺨﻮﻟﻴﺎى ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‬

‫اﻳﻨﺖ ﻻف ﺧﺎم و دام ﮔﻮل ﮔﻴﺮ‬

‫هﺮ آﻪ اﻳﻦ ﺑﺎور آﻨﺪ از اﺑﻠﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮﻏﻚ ﻻﻏﺮ ﭼﻪ در ﺧﻮرد ﺷﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺟﻐﺪ ار زﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻐﺰ او‬

‫ﻣﺮ و را ﻳﺎرىﮔﺮى از ﺷﺎﻩ آﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎز ار ﻳﻚ ﭘﺮ ﻣﻦ ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫ﺑﻴﺦ ﺟﻐﺪﺳﺘﺎن ﺷﻬﻨﺸﻪ ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٣٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻐﺪ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺧﻮد اﮔﺮ ﺑﺎزى ﻣﺮا‬

‫دل ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﺪ آﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻔﺎ‬

‫ﺷﻪ آﻨﺪ ﺗﻮدﻩ ﺑﻪ هﺮ ﺷﻴﺐ و ﻓﺮاز‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺧﺮﻣﻦ از ﺳﺮهﺎى ﺑﺎز‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻣﻦ ﻋﻨﺎﻳﺎت وى اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﺠﺎ آﻪ ﻣﻦ روم ﺷﻪ در ﭘﻰ اﺳﺖ‬

‫در دل ﺳﻠﻄﺎن ﺧﻴﺎل ﻣﻦ ﻣﻘﻴﻢ‬

‫ﺑﻰﺧﻴﺎل ﻣﻦ دل ﺳﻠﻄﺎن ﺳﻘﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﭙﺮاﻧﺪ ﻣﺮا ﺷﻪ در روش‬

‫ﻣﻰﭘﺮم ﺑﺮ اوج دل ﭼﻮن ﭘﺮﺗﻮش‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺎﻩ و ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﻣﻰﭘﺮم‬

‫ﭘﺮدﻩهﺎى ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻣﻰدرم‬

‫روﺷﻨﻰ ﻋﻘﻠﻬﺎ از ﻓﻜﺮﺗﻢ‬

‫اﻧﻔﻄﺎر ﺁﺳﻤﺎن از ﻓﻄﺮﺗﻢ‬

‫ﺑﺎزم و ﺣﻴﺮان ﺷﻮد در ﻣﻦ هﻤﺎ‬

‫ﺟﻐﺪ آﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ ﺳﺮ ﻣﺎ‬

‫ﺷﻪ ﺑﺮاى ﻣﻦ ز زﻧﺪان ﻳﺎد آﺮد‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺑﺴﺘﻪ را ﺁزاد آﺮد‬

‫ﻳﻚ دﻣﻢ ﺑﺎ ﺟﻐﺪهﺎ دﻣﺴﺎز آﺮد‬

‫از دم ﻣﻦ ﺟﻐﺪهﺎ را ﺑﺎز آﺮد‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺟﻐﺪى آﻪ در ﭘﺮواز ﻣﻦ‬

‫ﻓﻬﻢ آﺮد از ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺘﻰ راز ﻣﻦ‬

‫در ﻣﻦ ﺁوﻳﺰﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﺎزان ﺷﻮﻳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﻐﺪاﻧﻴﺪ ﺷﻬﺒﺎزان ﺷﻮﻳﺪ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﺷﺎهﻰ ﺣﺒﻴﺐ‬

‫هﺮ آﺠﺎ اﻓﺘﺪ ﭼﺮا ﺑﺎﺷﺪ ﻏﺮﻳﺐ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺎﻩ دردش را دوا‬

‫ﮔﺮ ﭼﻮ ﻧﻰ ﻧﺎﻟﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻰﻧﻮا‬

‫ﻣﺎﻟﻚ ﻣﻠﻜﻢ ﻧﻴﻢ ﻣﻦ ﻃﺒﻞ ﺧﻮار‬

‫ﻃﺒﻞ ﺑﺎزم ﻣﻰزﻧﺪ ﺷﻪ از آﻨﺎر‬

‫ﻃﺒﻞ ﺑﺎز ﻣﻦ ﻧﺪاى ارﺟﻌﻲ‬

‫ﺣﻖ ﮔﻮاﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ رﻏﻢ ﻣﺪﻋﻰ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻴﻢ ﺟﻨﺲ ﺷﻬﻨﺸﻪ دور از او‬

‫ﻟﻴﻚ دارم در ﺗﺠﻠﻰ ﻧﻮر از او‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺟﻨﺴﻴﺖ ز روى ﺷﻜﻞ و ذات‬

‫ﺁب ﺟﻨﺲ ﺧﺎك ﺁﻣﺪ در ﻧﺒﺎت‬

‫ﺑﺎد ﺟﻨﺲ ﺁﺗﺶ ﺁﻣﺪ در ﻗﻮام‬

‫ﻃﺒﻊ را ﺟﻨﺲ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﻣﺪام‬

‫ﺟﻨﺲ ﻣﺎ ﭼﻮن ﻧﻴﺴﺖ ﺟﻨﺲ ﺷﺎﻩ ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎى ﻣﺎ ﺷﺪ ﺑﻬﺮ ﻣﺎى او ﻓﻨﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻓﻨﺎ ﺷﺪ ﻣﺎى ﻣﺎ او ﻣﺎﻧﺪ ﻓﺮد‬

‫ﭘﻴﺶ ﭘﺎى اﺳﺐ او ﮔﺮدم ﭼﻮ ﮔﺮد‬

‫ﺧﺎك ﺷﺪ ﺟﺎن و ﻧﺸﺎﻧﻴﻬﺎى او‬

‫هﺴﺖ ﺑﺮ ﺧﺎآﺶ ﻧﺸﺎن ﭘﺎى او‬

‫ﺧﺎك ﭘﺎﻳﺶ ﺷﻮ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻧﺸﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮى ﺗﺎج ﺳﺮ ﮔﺮدن آﺸﺎن‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻧﻔﺮﻳﺒﺪ ﺷﻤﺎ را ﺷﻜﻞ ﻣﻦ‬

‫ﻧﻘﻞ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﭘﻴﺶ از ﻧﻘﻞ ﻣﻦ‬

‫اى ﺑﺴﺎ آﺲ را آﻪ ﺻﻮرت راﻩ زد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫ﻗﺼﺪ ﺻﻮرت آﺮد و ﺑﺮ اﷲ زد‬

‫‪٢٤٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁﺧﺮ اﻳﻦ ﺟﺎن ﺑﺎ ﺑﺪن ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫هﻴﭻ اﻳﻦ ﺟﺎن ﺑﺎ ﺑﺪن ﻣﺎﻧﻨﺪ هﺴﺖ‬

‫ﺗﺎب ﻧﻮر ﭼﺸﻢ ﺑﺎ ﭘﻴﻪ اﺳﺖ ﺟﻔﺖ‬

‫ﻧﻮر دل در ﻗﻄﺮﻩى ﺧﻮﻧﻰ ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﺷﺎدى اﻧﺪر ﮔﺮدﻩ و ﻏﻢ در ﺟﮕﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ ﭼﻮن ﺷﻤﻌﻰ درون ﻣﻐﺰ ﺳﺮ‬

‫اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻘﻬﺎ ﻧﻪ ﺑﻰآﻴﻒ اﺳﺖ و ﭼﻮن‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ در داﻧﺶ ﭼﻮﻧﻰ زﺑﻮن‬

‫ﺟﺎن آﻞ ﺑﺎ ﺟﺎن ﺟﺰو ﺁﺳﻴﺐ آﺮد‬

‫ﺟﺎن از او درى ﺳﺘﺪ در ﺟﻴﺐ آﺮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺮﻳﻢ ﺟﺎن از ﺁن ﺁﺳﻴﺐ ﺟﻴﺐ‬

‫ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ از ﻣﺴﻴﺢ دل ﻓﺮﻳﺐ‬

‫ﺁن ﻣﺴﻴﺤﻰ ﻧﻪ آﻪ ﺑﺮ ﺧﺸﻚ و ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻣﺴﻴﺤﻰ آﺰ ﻣﺴﺎﺣﺖ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ز ﺟﺎن ﺟﺎن ﭼﻮ ﺣﺎﻣﻞ ﮔﺸﺖ ﺟﺎن‬

‫از ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺎﻧﻰ ﺷﻮد ﺣﺎﻣﻞ ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺟﻬﺎن زاﻳﺪ ﺟﻬﺎن دﻳﮕﺮى‬

‫اﻳﻦ ﺣﺸﺮ را وا ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﺤﺸﺮى‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﺸﻤﺮم‬

‫ﻣﻦ ز ﺷﺮح اﻳﻦ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻗﺎﺻﺮم‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻨﻬﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻳﺎ رﺑﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺣﺮﻓﻬﺎ دام دم ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻟﺒﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻨﺪ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﭘﺲ ﭼﻮن ﺗﻦ زﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻟﺒﻴﻜﺶ ﺑﻪ ﻳﺎ رب ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫هﺴﺖ ﻟﺒﻴﻜﻰ آﻪ ﻧﺘﻮاﻧﻰ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎى ﺑﺘﻮاﻧﻰ ﭼﺸﻴﺪ‬

‫آﻠﻮخ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺗﺸﻨﻪ از ﺳﺮ دﻳﻮار در ﺟﻮى ﺁب‬ ‫ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮ ﺑﻮد دﻳﻮارى ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ دﻳﻮار ﺗﺸﻨﻪى دردﻣﻨﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﻌﺶ از ﺁب ﺁن دﻳﻮار ﺑﻮد‬

‫از ﭘﻰ ﺁب او ﭼﻮ ﻣﺎهﻰ زار ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن اﻧﺪاﺧﺖ او ﺧﺸﺘﻰ در ﺁب‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺁب ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﭼﻮن ﺧﻄﺎب‬

‫ﭼﻮن ﺧﻄﺎب ﻳﺎر ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻟﺬﻳﺬ‬

‫ﻣﺴﺖ آﺮد ﺁن ﺑﺎﻧﮓ ﺁﺑﺶ ﭼﻮن ﻧﺒﻴﺬ‬

‫از ﺻﻔﺎى ﺑﺎﻧﮓ ﺁب ﺁن ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺧﺸﺖ اﻧﺪاز ز ﺁن ﺟﺎ ﺧﺸﺖآﻦ‬

‫ﺁب ﻣﻰزد ﺑﺎﻧﮓ ﻳﻌﻨﻰ هﻰ ﺗﺮا‬

‫ﻓﺎﻳﺪﻩ ﭼﻪ زﻳﻦ زدن ﺧﺸﺘﻰ ﻣﺮا‬

‫ﺗﺸﻨﻪ ﮔﻔﺖ ﺁﻳﺎ ﻣﺮا دو ﻓﺎﻳﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺻﻨﻌﺖ ﻧﺪارم هﻴﭻ دﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﻳﺪﻩى اول ﺳﻤﺎع ﺑﺎﻧﮓ ﺁب‬

‫آﺎو ﺑﻮد ﻣﺮ ﺗﺸﻨﮕﺎن را ﭼﻮن رﺑﺎب‬

‫ﺑﺎﻧﮓ او ﭼﻮن ﺑﺎﻧﮓ اﺳﺮاﻓﻴﻞ ﺷﺪ‬

‫ﻣﺮدﻩ را زﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺷﺪ‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ ﺑﺎﻧﮓ رﻋﺪ اﻳﺎم ﺑﻬﺎر‬

‫ﺑﺎغ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ از او ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻧﮕﺎر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٤١‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ ﺑﺮ دروﻳﺶ اﻳﺎم زآﺎت‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ ﺑﺮ ﻣﺤﺒﻮس ﭘﻴﻐﺎم ﻧﺠﺎت‬

‫ﭼﻮن دم رﺣﻤﺎن ﺑﻮد آﺎن از ﻳﻤﻦ‬

‫ﻣﻰرﺳﺪ ﺳﻮى ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻰدهﻦ‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ ﺑﻮى اﺣﻤﺪ ﻣﺮﺳﻞ ﺑﻮد‬

‫آﺎن ﺑﻪ ﻋﺎﺻﻰ در ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ ﺑﻮى ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮب ﻟﻄﻴﻒ‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ ﺟﺎن ﻳﻌﻘﻮب ﻧﺤﻴﻒ‬

‫ﻓﺎﻳﺪﻩى دﻳﮕﺮ آﻪ هﺮ ﺧﺸﺘﻰ آﺰ اﻳﻦ‬

‫ﺑﺮ آﻨﻢ ﺁﻳﻢ ﺳﻮى ﻣﺎء ﻣﻌﻴﻦ‬

‫آﺰ آﻤﻰ ﺧﺸﺖ دﻳﻮار ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﭘﺴﺖﺗﺮ ﮔﺮدد ﺑﻪ هﺮ دﻓﻌﻪ آﻪ آﻨﺪ‬

‫ﭘﺴﺘﻰ دﻳﻮار ﻗﺮﺑﻰ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﻓﺼﻞ او درﻣﺎن وﺻﻠﻰ ﻣﻰﺑﻮد‬

‫ﺳﺠﺪﻩ ﺁﻣﺪ آﻨﺪن ﺧﺸﺖ ﻟﺰب‬

‫ﺠ ْﺪ َو اﻗﺘﺮب‬ ‫ﺳُ‬ ‫ﻣﻮﺟﺐ ﻗﺮﺑﻰ آﻪ َو ا ْ‬

‫ﺗﺎ آﻪ اﻳﻦ دﻳﻮار ﻋﺎﻟﻰ ﮔﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ اﻳﻦ ﺳﺮ ﻓﺮود ﺁوردن اﺳﺖ‬

‫ﺳﺠﺪﻩ ﻧﺘﻮان آﺮد ﺑﺮ ﺁب ﺣﻴﺎت‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﺑﻢ زﻳﻦ ﺗﻦ ﺧﺎآﻰ ﻧﺠﺎت‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ دﻳﻮار هﺮ آﺎو ﺗﺸﻨﻪﺗﺮ‬

‫زودﺗﺮ ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﺪ ﺧﺸﺖ و ﻣﺪر‬

‫هﺮ آﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺑﺎﻧﮓ ﺁب‬

‫او آﻠﻮخ زﻓﺖ ﺗﺮ آﻨﺪ از ﺣﺠﺎب‬

‫او ز ﺑﺎﻧﮓ ﺁب ﭘﺮ ﻣﻰ ﺗﺎ ﻋﻨﻖ‬

‫ﻧﺸﻨﻮد ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺟﺰ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻖ‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن را آﻪ او اﻳﺎم ﭘﻴﺶ‬

‫ﻣﻐﺘﻨﻢ دارد ﮔﺰارد وام ﺧﻮﻳﺶ‬

‫اﻧﺪر ﺁن اﻳﺎم آﺶ ﻗﺪرت ﺑﻮد‬

‫ﺻﺤﺖ و زور دل و ﻗﻮت ﺑﻮد‬

‫و ﺁن ﺟﻮاﻧﻰ هﻤﭽﻮ ﺑﺎغ ﺳﺒﺰ و ﺗﺮ‬

‫ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ ﺑﻰدرﻳﻐﻰ ﺑﺎر و ﺑﺮ‬

‫ﭼﺸﻤﻪهﺎى ﻗﻮت و ﺷﻬﻮت روان‬

‫ﺳﺒﺰ ﻣﻰﮔﺮدد زﻣﻴﻦ ﺗﻦ ﺑﺪان‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﻣﻌﻤﻮر و ﺳﻘﻔﺶ ﺑﺲ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻣﻌﺘﺪل ارآﺎن و ﺑﻰﺗﺨﻠﻴﻂ و ﺑﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﻪ اﻳﺎم ﭘﻴﺮى در رﺳﺪ‬

‫ﻦ ﻣﺴﺪ‬ ‫ﻞ ِﻣ ْ‬ ‫ﮔﺮدﻧﺖ ﺑﻨﺪد ﺑﻪ ﺣَ ْﺒ ٌ‬

‫ﺧﺎك ﺷﻮرﻩ ﮔﺮدد و رﻳﺰان و ﺳﺴﺖ‬

‫هﺮﮔﺰ از ﺷﻮرﻩ ﻧﺒﺎت ﺧﻮش ﻧﺮﺳﺖ‬

‫ﺁب زور و ﺁب ﺷﻬﻮت ﻣﻨﻘﻄﻊ‬

‫او ز ﺧﻮﻳﺶ و دﻳﮕﺮان ﻧﺎﻣﻨﺘﻔﻊ‬

‫اﺑﺮوان ﭼﻮن ﭘﺎﻟﺪم زﻳﺮ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﭼﺸﻢ را ﻧﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺗﺎرى ﺷﺪﻩ‬

‫از ﺗﺸﻨﺞ رو ﭼﻮ ﭘﺸﺖ ﺳﻮﺳﻤﺎر‬

‫رﻓﺘﻪ ﻧﻄﻖ و ﻃﻌﻢ و دﻧﺪاﻧﻬﺎ ز آﺎر‬

‫روز ﺑﻰﮔﻪ ﻻﺷﻪ ﻟﻨﮓ و رﻩ دراز‬

‫آﺎرﮔﻪ وﻳﺮان ﻋﻤﻞ رﻓﺘﻪ ز ﺳﺎز‬

‫ﺑﻴﺨﻬﺎى ﺧﻮى ﺑﺪ ﻣﺤﻜﻢ ﺷﺪﻩ‬

‫ﻗﻮت ﺑﺮ آﻨﺪن ﺁن آﻢ ﺷﺪﻩ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٤٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻓﺮﻣﻮدن واﻟﻰ ﺁن ﻣﺮد را آﻪ اﻳﻦ ﺧﺎر ﺑﻦ را آﻪ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩاى ﺑﺮ ﺳﺮ راﻩ ﺑﺮ آﻦ‬ ‫هﻤﭽﻮ ﺁن ﺷﺨﺺ درﺷﺖ ﺧﻮش ﺳﺨﻦ‬

‫در ﻣﻴﺎن رﻩ ﻧﺸﺎﻧﺪ او ﺧﺎر ﺑﻦ‬

‫رﻩ ﮔﺬرﻳﺎﻧﺶ ﻣﻼﻣﺖﮔﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش ﺑﻜﻦ اﻳﻦ را ﻧﻜﻨﺪ‬

‫هﺮ دﻣﻰ ﺁن ﺧﺎر ﺑﻦ اﻓﺰون ﺷﺪى‬

‫ﭘﺎى ﺧﻠﻖ از زﺧﻢ ﺁن ﭘﺮ ﺧﻮن ﺷﺪى‬

‫ﺟﺎﻣﻪهﺎى ﺧﻠﻖ ﺑﺪرﻳﺪى ز ﺧﺎر‬

‫ﭘﺎى دروﻳﺸﺎن ﺑﺨﺴﺘﻰ زار زار‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺟﺪ ﺣﺎآﻢ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺑﻜﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﺑﺮ آﻨﻢ روزﻳﺶ ﻣﻦ‬

‫ﻣﺪﺗﻰ ﻓﺮدا و ﻓﺮدا وﻋﺪﻩ داد‬

‫ﺷﺪ درﺧﺖ ﺧﺎر او ﻣﺤﻜﻢ ﻧﻬﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ روزى ﺣﺎآﻤﺶ اى وﻋﺪﻩ آﮋ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁ در آﺎر ﻣﺎ واﭘﺲ ﻣﻐﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻻﻳﺎم ﻳﺎ ﻋﻢ ﺑﻴﻨﻨﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﺠﻞ ﻻ ﺗﻤﺎﻃﻞ دﻳﻨﻨﺎ‬

‫ﺗﻮ آﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ آﻪ ﻓﺮدا اﻳﻦ ﺑﺪان‬

‫آﻪ ﺑﻪ هﺮ روزى آﻪ ﻣﻰﺁﻳﺪ زﻣﺎن‬

‫ﺁن درﺧﺖ ﺑﺪ ﺟﻮانﺗﺮ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫وﻳﻦ آﻨﻨﺪﻩ ﭘﻴﺮ و ﻣﻀﻄﺮ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺧﺎر ﺑﻦ در ﻗﻮت و ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ‬

‫ﺧﺎر آﻦ در ﭘﻴﺮى و در آﺎﺳﺘﻦ‬

‫ﺧﺎر ﺑﻦ هﺮ روز و هﺮ دم ﺳﺒﺰ و ﺗﺮ‬

‫ﺧﺎر آﻦ هﺮ روز زار و ﺧﺸﻜﺘﺮ‬

‫او ﺟﻮاﻧﺘﺮ ﻣﻰﺷﻮد ﺗﻮ ﭘﻴﺮﺗﺮ‬

‫زود ﺑﺎش و روزﮔﺎر ﺧﻮد ﻣﺒﺮ‬

‫ﺧﺎر ﺑﻦ دان هﺮ ﻳﻜﻰ ﺧﻮى ﺑﺪت‬

‫ﺑﺎرهﺎ در ﭘﺎى ﺧﺎر ﺁﺧﺮ زدت‬

‫ﺑﺎرهﺎ از ﺧﻮى ﺧﻮد ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪى‬

‫ﺣﺲ ﻧﺪارى ﺳﺨﺖ ﺑﻰﺣﺲ ﺁﻣﺪى‬

‫ﮔﺮ ز ﺧﺴﺘﻪ ﮔﺸﺘﻦ دﻳﮕﺮ آﺴﺎن‬

‫آﻪ ز ﺧﻠﻖ زﺷﺖ ﺗﻮ هﺴﺖ ﺁن رﺳﺎن‬

‫ﻏﺎﻓﻠﻰ ﺑﺎرى ز زﺧﻢ ﺧﻮد ﻧﻪاى‬

‫ﺗﻮ ﻋﺬاب ﺧﻮﻳﺶ و هﺮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪاى‬

‫ﻳﺎ ﺗﺒﺮ ﺑﺮﮔﻴﺮ و ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﺰن‬

‫ﺗﻮ ﻋﻠﻰوار اﻳﻦ در ﺧﻴﺒﺮ ﺑﻜﻦ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﮔﻠﺒﻦ وﺻﻞ آﻦ اﻳﻦ ﺧﺎر را‬

‫وﺻﻞ آﻦ ﺑﺎ ﻧﺎر ﻧﻮر ﻳﺎر را‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻧﻮر او آﺸﺪ ﻧﺎر ﺗﻮ را‬

‫وﺻﻞ او ﮔﻠﺸﻦ آﻨﺪ ﺧﺎر ﺗﻮ را‬

‫ﺗﻮ ﻣﺜﺎل دوزﺧﻰ او ﻣﻮﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫آﺸﺘﻦ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﻣﻮﻣﻦ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻓﺮﻣﻮد از ﮔﻔﺖ ﺟﺤﻴﻢ‬

‫آﺎو ﺑﻪ ﻣﻮﻣﻦ ﻻﺑﻪ ﮔﺮ ﮔﺮدد ز ﺑﻴﻢ‬

‫ﮔﻮﻳﺪش ﺑﮕﺬر ز ﻣﻦ اى ﺷﺎﻩ زود‬

‫هﻴﻦ آﻪ ﻧﻮرت ﺳﻮز ﻧﺎرم را رﺑﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٤٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ هﻼك ﻧﺎر ﻧﻮر ﻣﻮﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻰﺿﺪ دﻓﻊ ﺿﺪ ﻻ ﻳﻤﻜﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎر ﺿﺪ ﻧﻮر ﺑﺎﺷﺪ روز ﻋﺪل‬

‫آﺎن ز ﻗﻬﺮ اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪ اﻳﻦ ز ﻓﻀﻞ‬

‫ﮔﺮ هﻤﻰﺧﻮاهﻰ ﺗﻮ دﻓﻊ ﺷﺮ ﻧﺎر‬

‫ﺁب رﺣﻤﺖ ﺑﺮ دل ﺁﺗﺶ ﮔﻤﺎر‬

‫ﭼﺸﻤﻪى ﺁن ﺁب رﺣﻤﺖ ﻣﻮﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺁب ﺣﻴﻮان روح ﭘﺎك ﻣﺤﺴﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺲ ﮔﺮﻳﺰان اﺳﺖ ﻧﻔﺲ ﺗﻮ از او‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺗﻮ از ﺁﺗﺸﻰ او ﺁب ﺟﻮ‬

‫ز ﺁب ﺁﺗﺶ ز ﺁن ﮔﺮﻳﺰان ﻣﻰﺷﻮد‬

‫آﺎﺗﺸﺶ از ﺁب وﻳﺮان ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺣﺲ و ﻓﻜﺮ ﺗﻮ هﻤﻪ از ﺁﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺣﺲ ﺷﻴﺦ و ﻓﻜﺮ او ﻧﻮر ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﺁب ﻧﻮر او ﭼﻮ ﺑﺮﺁﺗﺶ ﭼﻜﺪ‬

‫ﭼﻚ ﭼﻚ از ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﺟﻬﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻨﺪ ﭼﻚ ﭼﻚ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﺶ ﻣﺮگ و درد‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد اﻳﻦ دوزخ ﻧﻔﺲ ﺗﻮ ﺳﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﺴﻮزد او ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺗﻮ را‬

‫ﺗﺎ ﻧﺴﻮزد ﻋﺪل و اﺣﺴﺎن ﺗﻮ را‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﭼﻴﺰى آﻪ آﺎرى ﺑﺮدهﺪ‬

‫ﻻﻟﻪ و ﻧﺴﺮﻳﻦ و ﺳﻴﺴﻨﺒﺮدهﺪ‬

‫ﺑﺎز ﭘﻬﻨﺎ ﻣﻰروﻳﻢ از راﻩ راﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮد اى ﺧﻮاﺟﻪ راﻩ ﻣﺎ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺗﻘﺮﻳﺮ ﺑﻮدﻳﻢ اى ﺣﺴﻮد‬

‫آﻪ ﺧﺮت ﻟﻨﮓ اﺳﺖ و ﻣﻨﺰل دور زود‬

‫ﺳﺎل ﺑﻰﮔﻪ ﮔﺸﺖ وﻗﺖ آﺸﺖ ﻧﻰ‬

‫ﺟﺰ ﺳﻴﻪ روﻳﻰ و ﻓﻌﻞ زﺷﺖ ﻧﻰ‬

‫آﺮم در ﺑﻴﺦ درﺧﺖ ﺗﻦ ﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﺎﻳﺪش ﺑﺮ آﻨﺪ و در ﺁﺗﺶ ﻧﻬﺎد‬

‫هﻴﻦ و هﻴﻦ اى راﻩ رو ﺑﻰﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﻋﻤﺮ ﺳﻮى ﭼﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫اﻳﻦ دو روزك را آﻪ زورت هﺴﺖ زود‬

‫ﭘﻴﺮ اﻓﺸﺎﻧﻰ ﺑﻜﻦ از راﻩ ﺟﻮد‬

‫اﻳﻦ ﻗﺪر ﺗﺨﻤﻰ آﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺳﺘﺖ ﺑﺒﺎز‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮوﻳﺪ زﻳﻦ دو دم ﻋﻤﺮ دراز‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺮدﻩ ﺳﺖ اﻳﻦ ﭼﺮاغ ﺑﺎ ﮔﻬﺮ‬

‫هﻴﻦ ﻓﺘﻴﻠﻪاش ﺳﺎز و روﻏﻦ زودﺗﺮ‬

‫ﺁﻓﺖ ﺗﺎﺧﻴﺮ ﺧﻴﺮات ﺑﻪ ﻓﺮدا‬ ‫هﻴﻦ ﻣﮕﻮ ﻓﺮدا آﻪ ﻓﺮداهﺎ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ آﻠﻰ ﻧﮕﺬرد اﻳﺎم آﺸﺖ‬

‫ﭘﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮ آﻪ ﺗﻦ ﺑﻨﺪ ﻗﻮى اﺳﺖ‬

‫آﻬﻨﻪ ﺑﻴﺮون آﻦ ﮔﺮت ﻣﻴﻞ ﻧﻮى اﺳﺖ‬

‫ﻟﺐ ﺑﺒﻨﺪ و آﻒ ﭘﺮ زر ﺑﺮ ﮔﺸﺎ‬

‫ﺑﺨﻞ ﺗﻦ ﺑﮕﺬار و ﭘﻴﺶ ﺁور ﺳﺨﺎ‬

‫ﺗﺮك ﺷﻬﻮﺗﻬﺎ و ﻟﺬﺗﻬﺎ ﺳﺨﺎﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ در ﺷﻬﻮت ﻓﺮو ﺷﺪ ﺑﺮ ﻧﺨﺎﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٤٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﺎ ﺷﺎﺧﻰ اﺳﺖ از ﺳﺮو ﺑﻬﺸﺖ‬

‫واى او آﺰ آﻒ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺧﻰ ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﻋﺮوة اﻟﻮﺛﻘﻰ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺗﺮك هﻮا‬

‫ﺑﺮ آﺸﺪ اﻳﻦ ﺷﺎخ ﺟﺎن را ﺑﺮ ﺳﻤﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮد ﺷﺎخ ﺳﺨﺎ اى ﺧﻮب آﻴﺶ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﺑﺎﻻ آﺸﺎن ﺗﺎ اﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻳﻮﺳﻒ ﺣﺴﻨﻰ و اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻮ ﭼﺎﻩ‬

‫وﻳﻦ رﺳﻦ ﺻﺒﺮ اﺳﺖ ﺑﺮ اﻣﺮ اﻟﻪ‬

‫ﻳﻮﺳﻔﺎ ﺁﻣﺪ رﺳﻦ در زن دو دﺳﺖ‬

‫از رﺳﻦ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺸﻮ ﺑﻰﮔﻪ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺣﻤﺪ ﷲ آﻴﻦ رﺳﻦ ﺁوﻳﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﻓﻀﻞ و رﺣﻤﺖ را ﺑﻬﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻋﺎﻟﻢ ﺟﺎن ﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺲ ﺁﺷﻜﺎر ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮن هﺴﺘﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫و ﺁن ﺟﻬﺎن هﺴﺖ ﺑﺲ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ ﺑﺎد اﺳﺖ و ﺑﺎزى ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﮋﻧﻤﺎﻳﻰ ﭘﺮدﻩ ﺳﺎزى ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮ آﺎر اﺳﺖ ﺑﻰآﺎر اﺳﺖ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫و اﻧﻜﻪ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ ﻣﻐﺰ و اﺻﻞ اوﺳﺖ‬

‫ﺧﺎك هﻤﭽﻮن ﺁﻟﺘﻰ در دﺳﺖ ﺑﺎد‬

‫ﺑﺎد را دان ﻋﺎﻟﻰ و ﻋﺎﻟﻰ ﻧﮋاد‬

‫ﭼﺸﻢ ﺧﺎآﻰ را ﺑﻪ ﺧﺎك اﻓﺘﺪ ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﺎد ﺑﻴﻦ ﭼﺸﻤﻰ ﺑﻮد ﻧﻮﻋﻰ دﮔﺮ‬

‫اﺳﺐ داﻧﺪ اﺳﺐ را آﺎو هﺴﺖ ﻳﺎر‬

‫هﻢ ﺳﻮارى داﻧﺪ اﺣﻮال ﺳﻮار‬

‫ﭼﺸﻢ ﺣﺲ اﺳﺐ اﺳﺖ و ﻧﻮر ﺣﻖ ﺳﻮار‬

‫ﺑﻰﺳﻮارﻩ اﺳﺐ ﺧﻮد ﻧﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﺎر‬

‫ﭘﺲ ادب آﻦ اﺳﺐ را از ﺧﻮى ﺑﺪ‬

‫ور ﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ اﺳﺐ رد‬

‫ﭼﺸﻢ اﺳﺐ از ﭼﺸﻢ ﺷﻪ رهﺒﺮ ﺑﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ او ﺑﻰﭼﺸﻢ ﺷﻪ ﻣﻀﻄﺮ ﺑﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ اﺳﺒﺎن ﺟﺰ ﮔﻴﺎﻩ و ﺟﺰ ﭼﺮا‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺧﻮاﻧﻰ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻧﻪ ﭼﺮا‬

‫ﻧﻮر ﺣﻖ ﺑﺮ ﻧﻮر ﺣﺲ راآﺐ ﺷﻮد‬

‫ﺁن ﮔﻬﻰ ﺟﺎن ﺳﻮى ﺣﻖ راﻏﺐ ﺷﻮد‬

‫اﺳﺐ ﺑﻰراآﺐ ﭼﻪ داﻧﺪ رﺳﻢ راﻩ‬

‫ﺷﺎﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ ﺷﺎﻩ راﻩ‬

‫ﺳﻮى ﺣﺴﻰ رو آﻪ ﻧﻮرش راآﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺣﺲ را ﺁن ﻧﻮر ﻧﻴﻜﻮ ﺻﺎﺣﺐ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر ﺣﺲ را ﻧﻮر ﺣﻖ ﺗﺰﻳﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻌﻨﻰ ﻧُﻮ ٌر ﻋَﻠﻰ ﻧُﻮ ٍر اﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻮر ﺣﺴﻰ ﻣﻰآﺸﺪ ﺳﻮى ﺛﺮى‬

‫ﻧﻮر ﺣﻘﺶ ﻣﻰﺑﺮد ﺳﻮى ﻋﻠﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺤﺴﻮﺳﺎت دوﻧﺘﺮ ﻋﺎﻟﻤﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر ﺣﻖ درﻳﺎ و ﺣﺲ ﭼﻮن ﺷﺒﻨﻤﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭘﻴﺪا ﻧﻴﺴﺖ ﺁن راآﺐ ﺑﺮ او‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺁﺛﺎر و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر ﻧﻜﻮ‬

‫ﻧﻮر ﺣﺴﻰ آﺎو ﻏﻠﻴﻆ اﺳﺖ و ﮔﺮان‬

‫هﺴﺖ ﭘﻨﻬﺎن در ﺳﻮاد دﻳﺪﻩﮔﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٤٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻧﻮر ﺣﺲ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ ز ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻧﻮر ﺁن دﻳﻨﻰ ز ﭼﺸﻢ‬

‫ﻧﻮر ﺣﺲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻏﻠﻴﻈﻰ ﻣﺨﺘﻔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻔﻰ ﻧﺒﻮد ﺿﻴﺎﻳﻰ آﺎن ﺻﻔﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﭼﻮن ﺧﺲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎد ﻏﻴﺐ‬

‫ﻋﺎﺟﺰى ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ و داد ﻏﻴﺐ‬

‫ﮔﻪ ﺑﻠﻨﺪش ﻣﻰآﻨﺪ ﮔﺎهﻴﺶ ﭘﺴﺖ‬

‫ﮔﻪ درﺳﺘﺶ ﻣﻰآﻨﺪ ﮔﺎهﻰ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﮔﻪ ﻳﻤﻴﻨﺶ ﻣﻰﺑﺮد ﮔﺎهﻰ ﻳﺴﺎر‬

‫ﮔﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﺶ آﻨﺪ ﮔﺎهﻴﺶ ﺧﺎر‬

‫دﺳﺖ ﭘﻨﻬﺎن و ﻗﻠﻢ ﺑﻴﻦ ﺧﻂ ﮔﺰار‬

‫اﺳﺐ در ﺟﻮﻻن و ﻧﺎﭘﻴﺪا ﺳﻮار‬

‫ﺗﻴﺮ ﭘﺮان ﺑﻴﻦ و ﻧﺎﭘﻴﺪا آﻤﺎن‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎ ﭘﻴﺪا و ﭘﻨﻬﺎن ﺟﺎن ﺟﺎن‬

‫ﺗﻴﺮ را ﻣﺸﻜﻦ آﻪ اﻳﻦ ﺗﻴﺮ ﺷﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻴﺮ ﭘﺮﺗﺎﺑﻰ ز ﺷﺼﺖ ﺁﮔﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺖ ﮔﻔﺖ ﺣﻖ‬ ‫ﺖ ِإ ْذ َر َﻣ ْﻴ َ‬ ‫ﻣﺎ َر َﻣ ْﻴ َ‬

‫آﺎر ﺣﻖ ﺑﺮ آﺎرهﺎ دارد ﺳﺒﻖ‬

‫ﺧﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﺸﻜﻦ ﺗﻮ ﻣﺸﻜﻦ ﺗﻴﺮ را‬

‫ﭼﺸﻢ ﺧﺸﻤﺖ ﺧﻮن ﺷﻤﺎرد ﺷﻴﺮ را‬

‫ﺑﻮﺳﻪ دﻩ ﺑﺮ ﺗﻴﺮ و ﭘﻴﺶ ﺷﺎﻩ ﺑﺮ‬

‫ﺗﻴﺮ ﺧﻮن ﺁﻟﻮد از ﺧﻮن ﺗﻮ ﺗﺮ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﭘﻴﺪا ﻋﺎﺟﺰ و ﺑﺴﺘﻪ و زﺑﻮن‬

‫و ﺁن ﭼﻪ ﻧﺎﭘﻴﺪا ﭼﻨﺎن ﺗﻨﺪ و ﺣﺮون‬

‫ﻣﺎ ﺷﻜﺎرﻳﻢ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ داﻣﻰ آﺮاﺳﺖ‬

‫ﮔﻮى ﭼﻮﮔﺎﻧﻴﻢ ﭼﻮﮔﺎﻧﻰ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻰدرد ﻣﻰدوزد اﻳﻦ ﺧﻴﺎط آﻮ‬

‫ﻣﻰدﻣﺪ ﻣﻰﺳﻮزد اﻳﻦ ﻧﻔﺎط آﻮ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ آﺎﻓﺮ آﻨﺪ ﺻﺪﻳﻖ را‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ زاهﺪ آﻨﺪ زﻧﺪﻳﻖ را‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺨﻠﺺ در ﺧﻄﺮ ﺑﺎﺷﺪ ز دام‬

‫ﺗﺎ ز ﺧﻮد ﺧﺎﻟﺺ ﻧﮕﺮدد او ﺗﻤﺎم‬

‫ز اﻧﻜﻪ در راهﺴﺖ و رﻩ زن ﺑﻰﺣﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺁن رهﺪ آﺎو در اﻣﺎن اﻳﺰد اﺳﺖ‬

‫ﺁﻳﻨﻪى ﺧﺎﻟﺺ ﻧﮕﺸﺖ او ﻣﺨﻠﺺ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮغ را ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ او ﻣﻘﻨﺺ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﺨﻠﺺ ﮔﺸﺖ ﻣﺨﻠﺺ ﺑﺎز رﺳﺖ‬

‫در ﻣﻘﺎم اﻣﻦ رﻓﺖ و ﺑﺮد دﺳﺖ‬

‫هﻴﭻ ﺁﻳﻴﻨﻪ دﮔﺮ ﺁهﻦ ﻧﺸﺪ‬

‫هﻴﭻ ﻧﺎﻧﻰ ﮔﻨﺪم ﺧﺮﻣﻦ ﻧﺸﺪ‬

‫هﻴﭻ اﻧﮕﻮرى دﮔﺮ ﻏﻮرﻩ ﻧﺸﺪ‬

‫هﻴﭻ ﻣﻴﻮﻩى ﭘﺨﺘﻪ ﺑﺎ آﻮرﻩ ﻧﺸﺪ‬

‫ﭘﺨﺘﻪ ﮔﺮد و از ﺗﻐﻴﺮ دور ﺷﻮ‬

‫رو ﭼﻮ ﺑﺮهﺎن ﻣﺤﻘﻖ ﻧﻮر ﺷﻮ‬

‫ﭼﻮن ز ﺧﻮد رﺳﺘﻰ هﻤﻪ ﺑﺮهﺎن ﺷﺪى‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺪ ﺳﻠﻄﺎن ﺷﺪى‬

‫ور ﻋﻴﺎن ﺧﻮاهﻰ ﺻﻼح دﻳﻦ ﻧﻤﻮد‬

‫دﻳﺪﻩهﺎ را آﺮد ﺑﻴﻨﺎ و ﮔﺸﻮد‬

‫ﻓﻘﺮ را از ﭼﺸﻢ و از ﺳﻴﻤﺎى او‬

‫دﻳﺪ هﺮ ﭼﺸﻤﻰ آﻪ دارد ﻧﻮر هﻮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٤٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﻴﺦ ﻓﻌﺎل اﺳﺖ ﺑﻰﺁﻟﺖ ﭼﻮ ﺣﻖ‬

‫ﺑﺎ ﻣﺮﻳﺪان دادﻩ ﺑﻰﮔﻔﺘﻰ ﺳﺒﻖ‬

‫دل ﺑﻪ دﺳﺖ او ﭼﻮ ﻣﻮم ﻧﺮم رام‬

‫ﻣﻬﺮ او ﮔﻪ ﻧﻨﮓ ﺳﺎزد ﮔﺎﻩ ﻧﺎم‬

‫ﻣﻬﺮ ﻣﻮﻣﺶ ﺣﺎآﻰ اﻧﮕﺸﺘﺮى اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﺁن ﻧﻘﺶ ﻧﮕﻴﻦ ﺣﺎآﻰ آﻴﺴﺖ‬

‫ﺣﺎآﻰ اﻧﺪﻳﺸﻪى ﺁن زرﮔﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺳﻠﺴﻠﻪى هﺮ ﺣﻠﻘﻪ اﻧﺪر دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺻﺪا در آﻮﻩ دﻟﻬﺎ ﺑﺎﻧﮓ آﻰ ﺳﺖ‬

‫ﮔﻪ ﭘﺮﺳﺖ از ﺑﺎﻧﮓ اﻳﻦ آﻪ ﮔﻪ ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﺠﺎ هﺴﺖ او ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ اوﺳﺘﺎد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ او زﻳﻦ آﻮﻩ دل ﺧﺎﻟﻰ ﻣﺒﺎد‬

‫هﺴﺖ آﻪ آﺎوا ﻣﺜﻨﺎ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫هﺴﺖ آﻪ آﺂواز ﺻﺪ ﺗﺎ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻣﻰزهﺎﻧﺪ آﻮﻩ از ﺁن ﺁواز و ﻗﺎل‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﭼﺸﻤﻪى ﺁب زﻻل‬

‫ﭼﻮن ز آﻮﻩ ﺁن ﻟﻄﻒ ﺑﻴﺮون ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺁﺑﻬﺎ در ﭼﺸﻤﻪهﺎ ﺧﻮن ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ز ﺁن ﺷﻬﻨﺸﺎﻩ هﻤﺎﻳﻮن ﻧﻌﻞ ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﺳﺮاﺳﺮ ﻃﻮر ﺳﻴﻨﺎ ﻟﻌﻞ ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎن ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺧﺮد اﺟﺰاى آﻮﻩ‬

‫ﻣﺎ آﻢ از ﺳﻨﮕﻴﻢ ﺁﺧﺮ اى ﮔﺮوﻩ‬

‫ﻧﻪ ز ﺟﺎن ﻳﻚ ﭼﺸﻤﻪ ﺟﻮﺷﺎن ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﻧﻪ ﺑﺪن از ﺳﺒﺰ ﭘﻮﺷﺎن ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﻧﻪ ﺻﺪاى ﺑﺎﻧﮓ ﻣﺸﺘﺎﻗﻰ در او‬

‫ﻧﻪ ﺻﻔﺎى ﺟﺮﻋﻪى ﺳﺎﻗﻰ در او‬

‫آﻮ ﺣﻤﻴﺖ ﺗﺎ ز ﺗﻴﺸﻪ و ز آﻠﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ آﻪ را ﺑﻜﻠﻰ ﺑﺮ آﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﻮ آﻪ ﺑﺮ اﺟﺰاى او ﺗﺎﺑﺪ ﻣﻬﻰ‬

‫ﺑﻮ آﻪ در وى ﺗﺎب ﻣﻪ ﻳﺎﺑﺪ رهﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻴﺎﻣﺖ آﻮهﻬﺎ را ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻗﻴﺎﻣﺖ اﻳﻦ آﺮم آﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻗﻴﺎﻣﺖ ز ﺁن ﻗﻴﺎﻣﺖ آﻰ آﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻗﻴﺎﻣﺖ زﺧﻢ و اﻳﻦ ﭼﻮن ﻣﺮهﻢ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ دﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﺮهﻢ از زﺧﻢ اﻳﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﺑﺪى آﺎﻳﻦ ﺣﺴﻦ دﻳﺪ او ﻣﺤﺴﻦ اﺳﺖ‬

‫اى ﺧﻨﻚ زﺷﺘﻰ آﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﺪ ﺣﺮﻳﻒ‬

‫و اى ﮔﻞ روﻳﻰ آﻪ ﺟﻔﺘﺶ ﺷﺪ ﺧﺮﻳﻒ‬

‫ﻧﺎن ﻣﺮدﻩ ﭼﻮن ﺣﺮﻳﻒ ﺟﺎن ﺷﻮد‬

‫زﻧﺪﻩ ﮔﺮدد ﻧﺎن و ﻋﻴﻦ ﺁن ﺷﻮد‬

‫هﻴﺰم ﺗﻴﺮﻩ ﺣﺮﻳﻒ ﻧﺎر ﺷﺪ‬

‫ﺗﻴﺮﮔﻰ رﻓﺖ و هﻤﻪ اﻧﻮار ﺷﺪ‬

‫در ﻧﻤﻚﻻن ﭼﻮن ﺧﺮ ﻣﺮدﻩ ﻓﺘﺎد‬

‫ﺁن ﺧﺮى و ﻣﺮدﮔﻰ ﻳﻚ ﺳﻮ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺻﺒﻐﺔ اﷲ هﺴﺖ ﺧﻢ رﻧﮓ هﻮ‬

‫ﭘﻴﺴﻬﺎ ﻳﻚ رﻧﮓ ﮔﺮدد اﻧﺪر او‬

‫ﭼﻮن در ﺁن ﺧﻢ اﻓﺘﺪ و ﮔﻮﻳﻴﺶ ﻗﻢ‬

‫از ﻃﺮب ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻨﻢ ﺧﻢ ﻻ ﺗﻠﻢ‬

‫ﺁن ﻣﻨﻢ ﺧﻢ ﺧﻮد اﻧﺎ اﻟﺤﻖ ﮔﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫رﻧﮓ ﺁﺗﺶ دارد اﻻ ﺁهﻦ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٤٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫رﻧﮓ ﺁهﻦ ﻣﺤﻮ رﻧﮓ ﺁﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫ز ﺁﺗﺸﻰ ﻣﻰﻻﻓﺪ و ﺧﺎﻣﺶوش اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﺮﺧﻰ ﮔﺸﺖ هﻤﭽﻮن زر آﺎن‬

‫ﭘﺲ اﻧﺎ اﻟﻨﺎر اﺳﺖ ﻻﻓﺶ ﺑﻰزﺑﺎن‬

‫ﺷﺪ ز رﻧﮓ و ﻃﺒﻊ ﺁﺗﺶ ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ او ﻣﻦ ﺁﺗﺸﻢ ﻣﻦ ﺁﺗﺸﻢ‬

‫ﺁﺗﺸﻢ ﻣﻦ ﮔﺮ ﺗﺮا ﺷﻚ اﺳﺖ و ﻇﻦ‬

‫ﺁزﻣﻮن آﻦ دﺳﺖ را ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺰن‬

‫ﺁﺗﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﺮ ﺷﺪ ﻣﺸﺘﺒﻪ‬

‫روى ﺧﻮد ﺑﺮ روى ﻣﻦ ﻳﻚ دم ﺑﻨﻪ‬

‫ﺁدﻣﻰ ﭼﻮن ﻧﻮر ﮔﻴﺮد از ﺧﺪا‬

‫هﺴﺖ ﻣﺴﺠﻮد ﻣﻼﻳﻚ ز اﺟﺘﺒﺎ‬

‫ﻧﻴﺰ ﻣﺴﺠﻮد آﺴﻰ آﺎو ﭼﻮن ﻣﻠﻚ‬

‫رﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺎﻧﺶ از ﻃﻐﻴﺎن و ﺷﻚ‬

‫ﺁﺗﺶ ﭼﻪ ﺁهﻦ ﭼﻪ ﻟﺐ ﺑﺒﻨﺪ‬

‫رﻳﺶ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻣﺸﺒﻪ را ﻣﺨﻨﺪ‬

‫ﭘﺎى در درﻳﺎ ﻣﻨﻪ آﻢ ﮔﻮى از ﺁن‬

‫ﺑﺮ ﻟﺐ درﻳﺎ ﺧﻤﺶ آﻦ ﻟﺐ ﮔﺰان‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺻﺪ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻧﺪارد ﺗﺎب ﺑﺤﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻰﻧﺸﻜﻴﺒﻢ از ﻏﺮﻗﺎب ﺑﺤﺮ‬

‫ﺟﺎن و ﻋﻘﻞ ﻣﻦ ﻓﺪاى ﺑﺤﺮ ﺑﺎد‬

‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎى ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن اﻳﻦ ﺑﺤﺮ داد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﭘﺎﻳﻢ ﻣﻰرود راﻧﻢ در او‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪ ﭘﺎ ﭼﻮ ﺑﻄﺎﻧﻢ در او‬

‫ﺑﻰادب ﺣﺎﺿﺮ ز ﻏﺎﻳﺐ ﺧﻮﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ ﮔﺮ ﭼﻪ آﮋ ﺑﻮد ﻧﻪ ﺑﺮ در اﺳﺖ‬

‫اى ﺗﻦ ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﻪ ﮔﺮد ﺣﻮض ﮔﺮد‬

‫ﭘﺎك آﻰ ﮔﺮدد ﺑﺮون ﺣﻮض ﻣﺮد‬

‫ﭘﺎك آﺎو از ﺣﻮض ﻣﻬﺠﻮر اوﻓﺘﺎد‬

‫او ز ﭘﺎآﻰ ﺧﻮﻳﺶ هﻢ دور اوﻓﺘﺎد‬

‫ﭘﺎآﻰ اﻳﻦ ﺣﻮض ﺑﻰﭘﺎﻳﺎن ﺑﻮد‬

‫ﭘﺎآﻰ اﺟﺴﺎم آﻢ ﻣﻴﺰان ﺑﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ دل ﺣﻮض اﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ در آﻤﻴﻦ‬

‫ﺳﻮى درﻳﺎ راﻩ ﭘﻨﻬﺎن دارد اﻳﻦ‬

‫ﭘﺎآﻰ ﻣﺤﺪود ﺗﻮ ﺧﻮاهﺪ ﻣﺪد‬

‫ور ﻧﻪ اﻧﺪر ﺧﺮج آﻢ ﮔﺮدد ﻋﺪد‬

‫ﺁب ﮔﻔﺖ ﺁﻟﻮدﻩ را در ﻣﻦ ﺷﺘﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﻟﻮدﻩ آﻪ دارم ﺷﺮم از ﺁب‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁب اﻳﻦ ﺷﺮم ﺑﻰﻣﻦ آﻰ رود‬

‫ﺑﻰﻣﻦ اﻳﻦ ﺁﻟﻮدﻩ زاﻳﻞ آﻰ ﺷﻮد‬

‫ز ﺁب هﺮ ﺁﻟﻮدﻩ آﺎو ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮد‬

‫اﻟﺤﻴﺎء ﻳﻤﻨﻊ اﻹﻳﻤﺎن ﺑﻮد‬

‫دل ز ﭘﺎﻳﻪى ﺣﻮض ﺗﻦ ﮔﻠﻨﺎك ﺷﺪ‬

‫ﺗﻦ ز ﺁب ﺣﻮض دﻟﻬﺎ ﭘﺎك ﺷﺪ‬

‫ﮔﺮد ﭘﺎﻳﻪى ﺣﻮض دل ﮔﺮد اى ﭘﺴﺮ‬

‫هﺎن ز ﭘﺎﻳﻪى ﺣﻮض ﺗﻦ ﻣﻰآﻦ ﺣﺬر‬

‫ﺑﺤﺮ ﺗﻦ ﺑﺮ ﺑﺤﺮ دل ﺑﺮ هﻢ زﻧﺎن‬

‫خ ﻻ ﻳﺒﻐﻴﺎن‬ ‫در ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن َﺑ ْﺮزَ ٌ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ راﺳﺖ ور ﺑﺎﺷﻰ ﺗﻮ آﮋ‬

‫ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰﻏﮋ ﺑﺪو واﭘﺲ ﻣﻐﮋ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٤٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﺎهﺎن ﮔﺮ ﺧﻄﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﺸﻜﻴﺒﺪ از او ﺑﺎ هﻤﺘﺎن‬

‫ﺷﺎﻩ ﭼﻮن ﺷﻴﺮﻳﻦﺗﺮ از ﺷﻜﺮ ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎن ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ رود ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺑﻮد‬

‫اى ﻣﻼﻣﺖ ﮔﺮ ﺳﻼﻣﺖ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫اى ﺳﻼﻣﺖ ﺟﻮ ﺗﻮﻳﻰ واهﻰ اﻟﻌﺮى‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ آﻮرﻩ ﺳﺖ ﺑﺎ ﺁﺗﺶ ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫آﻮرﻩ را اﻳﻦ ﺑﺲ آﻪ ﺧﺎﻧﻪى ﺁﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ آﻮرﻩ ﻋﺸﻖ را ﺳﻮزﻳﺪﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ او زﻳﻦ آﻮر ﺑﺎﺷﺪ آﻮرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺮگ ﺑﻰﺑﺮﮔﻰ ﺗﺮا ﭼﻮن ﺑﺮگ ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎن ﺑﺎﻗﻰ ﻳﺎﻓﺘﻰ و ﻣﺮگ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺗﺮا ﻏﻢ ﺷﺎدى اﻓﺰودن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫روﺿﻪى ﺟﺎﻧﺖ ﮔﻞ و ﺳﻮﺳﻦ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺧﻮف دﻳﮕﺮان ﺁن اﻣﻦ ﺗﺴﺖ‬

‫ﺑﻂ ﻗﻮى از ﺑﺤﺮ و ﻣﺮغ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺴﺖ‬

‫ﺑﺎز دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪم ﻣﻦ اى ﻃﺒﻴﺐ‬

‫ﺑﺎز ﺳﻮداﻳﻰ ﺷﺪم ﻣﻦ اى ﺣﺒﻴﺐ‬

‫ﺣﻠﻘﻪهﺎى ﺳﻠﺴﻠﻪى ﺗﻮ ذو ﻓﻨﻮن‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺣﻠﻘﻪ دهﺪ دﻳﮕﺮ ﺟﻨﻮن‬

‫داد هﺮ ﺣﻠﻘﻪ ﻓﻨﻮﻧﻰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺮا هﺮ دم ﺟﻨﻮﻧﻰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻓﻨﻮن ﺑﺎﺷﺪ ﺟﻨﻮن اﻳﻦ ﺷﺪ ﻣﺜﻞ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ در زﻧﺠﻴﺮ اﻳﻦ ﻣﻴﺮ اﺟﻞ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن دﻳﻮاﻧﮕﻰ ﺑﮕﺴﺴﺖ ﺑﻨﺪ‬

‫آﻪ هﻤﻪ دﻳﻮاﻧﮕﺎن ﭘﻨﺪم دهﻨﺪ‬

‫ﺁﻣﺪن دوﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺟﻬﺖ ﭘﺮﺳﺶ ذو اﻟﻨﻮن ﻣﺼﺮى‬ ‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ذو اﻟﻨﻮن ﻣﺼﺮى را ﻓﺘﺎد‬

‫آﺎﻧﺪر او ﺷﻮر و ﺟﻨﻮﻧﻰ ﻧﻮ ﺑﺰاد‬

‫ﺷﻮر ﭼﻨﺪان ﺷﺪ آﻪ ﺗﺎ ﻓﻮق ﻓﻠﻚ‬

‫ﻣﻰرﺳﻴﺪ از وى ﺟﮕﺮهﺎ را ﻧﻤﻚ‬

‫هﻴﻦ ﻣﻨﻪ ﺗﻮ ﺷﻮر ﺧﻮد اى ﺷﻮرﻩ ﺧﺎك‬

‫ﭘﻬﻠﻮى ﺷﻮر ﺧﺪاوﻧﺪان ﭘﺎك‬

‫ﺧﻠﻖ را ﺗﺎب ﺟﻨﻮن او ﻧﺒﻮد‬

‫ﺁﺗﺶ او رﻳﺸﻬﺎﺷﺎن ﻣﻰرﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ در رﻳﺶ ﻋﻮام ﺁﺗﺶ ﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﻨﺪ آﺮدﻧﺪش ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﻰ ﻧﻬﺎد‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻣﻜﺎن واآﺸﻴﺪن اﻳﻦ ﻟﮕﺎم‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ زﻳﻦ رﻩ ﺗﻨﮓ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ﻋﺎم‬

‫دﻳﺪﻩ اﻳﻦ ﺷﺎهﺎن ز ﻋﺎﻣﻪ ﺧﻮف ﺟﺎن‬

‫آﺎﻳﻦ ﮔﺮﻩ آﻮرﻧﺪ و ﺷﺎهﺎن ﺑﻰﻧﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺣﻜﻢ اﻧﺪر آﻒ رﻧﺪان ﺑﻮد‬

‫ﻻﺟﺮم ذو اﻟﻨﻮن در زﻧﺪان ﺑﻮد‬

‫ﻳﻚ ﺳﻮارﻩ ﻣﻰرود ﺷﺎﻩ ﻋﻈﻴﻢ‬

‫در آﻒ ﻃﻔﻼن ﭼﻨﻴﻦ در ﻳﺘﻴﻢ‬

‫در ﭼﻪ درﻳﺎ ﻧﻬﺎن در ﻗﻄﺮﻩاى‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﻣﺨﻔﻰ اﻧﺪر ذرﻩاى‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٤٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ذرﻩ ﻧﻤﻮد‬

‫و اﻧﺪك اﻧﺪك روى ﺧﻮد را ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪى ذرات در وى ﻣﺤﻮ ﺷﺪ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ از وى ﻣﺴﺖ ﮔﺸﺖ و ﺻﺤﻮ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻠﻢ در دﺳﺖ ﻏﺪارى ﺑﻮد‬

‫ﺑﻰﮔﻤﺎن ﻣﻨﺼﻮر ﺑﺮ دارى ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺳﻔﻴﻬﺎن راﺳﺖ اﻳﻦ آﺎر و آﻴﺎ‬

‫ن اﻷﻧﺒﻴﺎء‬ ‫ﻻزم ﺁﻣﺪ َﻳ ْﻘ ُﺘﻠُﻮ َ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ را ﮔﻔﺘﻪ ﻗﻮﻣﻰ راﻩ ﮔﻢ‬

‫ﻄ ﱠﻴﺮْﻧﺎ ﺑﻜﻢ‬ ‫از ﺳﻔﻪ إِﻧﱠﺎ َﺗ َ‬

‫ﺟﻬﻞ ﺗﺮﺳﺎ ﺑﻴﻦ اﻣﺎن اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ‬

‫ز ﺁن ﺧﺪاوﻧﺪى آﻪ ﮔﺸﺖ ﺁوﻳﺨﺘﻪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻗﻮل اوﺳﺖ ﻣﺼﻠﻮب ﺟﻬﻮد‬

‫ﭘﺲ ﻣﺮ او را اﻣﻦ آﻰ ﺗﺎﻧﺪ ﻧﻤﻮد‬

‫ﭼﻮن دل ﺁن ﺷﺎﻩ ز اﻳﺸﺎن ﺧﻮن ﺑﻮد‬

‫ﺖ ﻓِﻴ ِﻬ ْﻢ ﭼﻮن ﺑﻮد‬ ‫ﻋﺼﻤﺖ َو َأ ْﻧ َ‬

‫زر ﺧﺎﻟﺺ را و زرﮔﺮ را ﺧﻄﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ از ﻗﻼب ﺧﺎﻳﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬

‫ﻳﻮﺳﻔﺎن از رﺷﻚ زﺷﺘﺎن ﻣﺨﻔﻴﻨﺪ‬

‫آﺰ ﻋﺪو ﺧﻮﺑﺎن در ﺁﺗﺶ ﻣﻰزﻳﻨﺪ‬

‫ﻳﻮﺳﻔﺎن از ﻣﻜﺮ اﺧﻮان در ﭼﻪاﻧﺪ‬

‫آﺰ ﺣﺴﺪ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﮔﺮﮔﺎن ﻣﻰدهﻨﺪ‬

‫از ﺣﺴﺪ ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﻣﺼﺮى ﭼﻪ رﻓﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺣﺴﺪ اﻧﺪر آﻤﻴﻦ ﮔﺮﮔﻰ اﺳﺖ زﻓﺖ‬

‫ﻻﺟﺮم زﻳﻦ ﮔﺮگ ﻳﻌﻘﻮب ﺣﻠﻴﻢ‬

‫داﺷﺖ ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻒ هﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮف و ﺑﻴﻢ‬

‫ﮔﺮگ ﻇﺎهﺮ ﮔﺮد ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮد ﻧﮕﺸﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺣﺴﺪ در ﻓﻌﻞ از ﮔﺮﮔﺎن ﮔﺬﺷﺖ‬

‫رﺣﻢ آﺮد اﻳﻦ ﮔﺮگ و ز ﻋﺬر ﻟﺒﻖ‬

‫ﺁﻣﺪﻩ آﻪ إِﻧﱠﺎ َذ َهﺒْﻨﺎ ﻧﺴﺘﺒﻖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﮔﺮگ را اﻳﻦ ﻣﻜﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ رﺳﻮا ﺷﻮد اﻳﻦ ﮔﺮگ ﺑﻴﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺣﺸﺮ ﺣﺎﺳﺪان روز ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﻰﮔﻤﺎن ﺑﺮ ﺻﻮرت ﮔﺮﮔﺎن آﻨﻨﺪ‬

‫ﺣﺸﺮ ﭘﺮ ﺣﺮص ﺧﺲ ﻣﺮدار ﺧﻮار‬

‫ﺻﻮرت ﺧﻮآﻰ ﺑﻮد روز ﺷﻤﺎر‬

‫زاﻧﻴﺎن را ﮔﻨﺪ اﻧﺪام ﻧﻬﺎن‬

‫ﺧﻤﺮ ﺧﻮاران را ﺑﻮد ﮔﻨﺪ دهﺎن‬

‫ﮔﻨﺪ ﻣﺨﻔﻰ آﺎن ﺑﻪ دﻟﻬﺎ ﻣﻰرﺳﻴﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ اﻧﺪر ﺣﺸﺮ ﻣﺤﺴﻮس و ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺑﻴﺸﻪاى ﺁﻣﺪ وﺟﻮد ﺁدﻣﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺣﺬر ﺷﻮ زﻳﻦ وﺟﻮد ار ز ﺁن دﻣﻰ‬

‫در وﺟﻮد ﻣﺎ هﺰاران ﮔﺮگ و ﺧﻮك‬

‫ﺻﺎﻟﺢ و ﻧﺎﺻﺎﻟﺢ و ﺧﻮب و ﺧﺸﻮك‬

‫ﺣﻜﻢ ﺁن ﺧﻮر اﺳﺖ آﺎن ﻏﺎﻟﺒﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ زر ﺑﻴﺶ از ﻣﺲ ﺁﻳﺪ ﺁن زر اﺳﺖ‬

‫ﺳﻴﺮﺗﻰ آﺎن ﺑﺮ وﺟﻮدت ﻏﺎﻟﺐ اﺳﺖ‬

‫هﻢ ﺑﺮ ﺁن ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺣﺸﺮت واﺟﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ ﮔﺮﮔﻰ در ﺁﻳﺪ در ﺑﺸﺮ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻳﻮﺳﻒ رﺧﻰ هﻤﭽﻮن ﻗﻤﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٥٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻰرود از ﺳﻴﻨﻪهﺎ در ﺳﻴﻨﻪهﺎ‬

‫از رﻩ ﭘﻨﻬﺎن ﺻﻼح و آﻴﻨﻪهﺎ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮد از ﺁدﻣﻰ در ﮔﺎو و ﺧﺮ‬

‫ﻣﻰرود داﻧﺎﻳﻰ و ﻋﻠﻢ و هﻨﺮ‬

‫اﺳﺐ ﺳﻜﺴﻚ ﻣﻰﺷﻮد رهﻮار و رام‬

‫ﺧﺮس ﺑﺎزى ﻣﻰآﻨﺪ ﺑﺮ هﻢ ﺳﻼم‬

‫رﻓﺖ اﻧﺪر ﺳﮓ ز ﺁدﻣﻴﺎن هﻮس‬

‫ﺗﺎ ﺷﺒﺎن ﺷﺪ ﻳﺎ ﺷﻜﺎرى ﻳﺎ ﺣﺮس‬

‫در ﺳﮓ اﺻﺤﺎب ﺧﻮﺑﻰ ز ان وﻓﻮد‬

‫رﻓﺖ ﺗﺎ ﺟﻮﻳﺎى اﻟﻠﱠﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫هﺮ زﻣﺎن در ﺳﻴﻨﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﺳﺮ آﻨﺪ‬

‫ﮔﺎﻩ دﻳﻮ و ﮔﻪ ﻣﻠﻚ ﮔﻪ دام و دد‬

‫ز ﺁن ﻋﺠﺐ ﺑﻴﺸﻪ آﻪ ﺷﻴﺮ ﺁﮔﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ دام ﺳﻴﻨﻪهﺎ ﭘﻨﻬﺎن رﻩ اﺳﺖ‬

‫دزدﻳﻰ آﻦ از درون ﻣﺮﺟﺎن ﺟﺎن‬

‫اى آﻢ از ﺳﮓ از درون ﻋﺎرﻓﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻪ دزدى ﺑﺎرى ﺁن در ﻟﻄﻴﻒ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺣﺎﻣﻞ ﻣﻰﺷﻮى ﺑﺎرى ﺷﺮﻳﻒ‬

‫ﻓﻬﻢ آﺮدن ﻣﺮﻳﺪان آﻪ ذو اﻟﻨﻮن دﻳﻮاﻧﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ ﻗﺎﺻﺪ آﺮدﻩ اﺳﺖ‬ ‫دوﺳﺘﺎن در ﻗﺼﻪى ذو اﻟﻨﻮن ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﻮى زﻧﺪان و در ﺁن راﻳﻰ زدﻧﺪ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻣﮕﺮ ﻗﺎﺻﺪ آﻨﺪ ﻳﺎ ﺣﻜﻤﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫او در اﻳﻦ دﻳﻦ ﻗﺒﻠﻪاى و ﺁﻳﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫دور دور از ﻋﻘﻞ ﭼﻮن درﻳﺎى او‬

‫ﺗﺎ ﺟﻨﻮن ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻔﻪ ﻓﺮﻣﺎى او‬

‫ﺣﺎش ﷲ از آﻤﺎل ﺟﺎﻩ او‬

‫آﺎﺑﺮ ﺑﻴﻤﺎرى ﺑﭙﻮﺷﺪ ﻣﺎﻩ او‬

‫او ز ﺷﺮ ﻋﺎﻣﻪ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫او ز ﻧﻨﮓ ﻋﺎﻗﻼن دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫او ز ﻋﺎر ﻋﻘﻞ آﻨﺪ ﺗﻦ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﻗﺎﺻﺪا رﻓﺘﻪ ﺳﺖ و دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪم ﻗﻮى و ز ﺳﺎز ﮔﺎو‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ و ﭘﺸﺘﻢ ﺑﺰن وﻳﻦ را ﻣﻜﺎو‬

‫ﺗﺎ ز زﺧﻢ ﻟﺨﺖ ﻳﺎﺑﻢ ﻣﻦ ﺣﻴﺎت‬

‫ﭼﻮن ﻗﺘﻴﻞ از ﮔﺎو ﻣﻮﺳﻰ اى ﺛﻘﺎت‬

‫ﺗﺎ ز زﺧﻢ ﻟﺨﺖ ﮔﺎوى ﺧﻮش ﺷﻮم‬

‫هﻤﭽﻮ آﺸﺘﻪى ﮔﺎو ﻣﻮﺳﻰ ﮔﺶ ﺷﻮم‬

‫زﻧﺪﻩ ﺷﺪ آﺸﺘﻪ ز زﺧﻢ دم ﮔﺎو‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺲ از آﻴﻤﻴﺎ ﺷﺪ زر ﺳﺎو‬

‫آﺸﺘﻪ ﺑﺮ ﺟﺴﺖ و ﺑﮕﻔﺖ اﺳﺮار را‬

‫وا ﻧﻤﻮد ﺁن زﻣﺮﻩى ﺧﻮنﺧﻮار را‬

‫ﮔﻔﺖ روﺷﻦ آﺎﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ آﺸﺘﻪاﻧﺪ‬

‫آﺎﻳﻦ زﻣﺎن در ﺧﺼﻤﻰام ﺁﺷﻔﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﺸﺘﻪ ﮔﺮدد اﻳﻦ ﺟﺴﻢ ﮔﺮان‬

‫زﻧﺪﻩ ﮔﺮدد هﺴﺘﻰ اﺳﺮار دان‬

‫ﺟﺎن او ﺑﻴﻨﺪ ﺑﻬﺸﺖ و ﻧﺎر را‬

‫ﺑﺎز داﻧﺪ ﺟﻤﻠﻪى اﺳﺮار را‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٥١‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫وا ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺧﻮﻧﻴﺎن دﻳﻮ را‬

‫وا ﻧﻤﺎﻳﺪ دام ﺧﺪﻋﻪ و رﻳﻮ را‬

‫ﮔﺎو آﺸﺘﻦ هﺴﺖ از ﺷﺮط ﻃﺮﻳﻖ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد از زﺧﻢ دﻣﺶ ﺟﺎن ﻣﻔﻴﻖ‬

‫ﮔﺎو ﻧﻔﺲ ﺧﻮﻳﺶ را زوﺗﺮ ﺑﻜﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد روح ﺧﻔﻰ زﻧﺪﻩ و ﺑﻬﺶ‬

‫رﺟﻮع ﺑﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ذو اﻟﻨﻮن‬ ‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺁن ﻧﻔﺮ ﻧﺰدﻳﻚ او‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زد هﻰ آﻴﺎﻧﻴﺪ اﺗﻘﻮا‬

‫ﺑﺎ ادب ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ از دوﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ ﭘﺮﺳﺶ ﺁﻣﺪﻳﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮﻧﻰ اى درﻳﺎى ﻋﻘﻞ ذو ﻓﻨﻮن‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺎن اﺳﺖ ﺑﺮ ﻋﻘﻠﺖ ﺟﻨﻮن‬

‫دود ﮔﻠﺨﻦ آﻰ رﺳﺪ در ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد ﻋﻨﻘﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ از ﻏﺮاب‬

‫واﻣﮕﻴﺮ از ﻣﺎ ﺑﻴﺎن آﻦ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﻣﺎ ﻣﺤﺒﺎﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﻜﻦ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺤﺒﺎن را ﻧﺸﺎﻳﺪ دور آﺮد‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ رو ﭘﻮش و دﻏﻞ ﻣﻐﺮور آﺮد‬

‫راز را اﻧﺪر ﻣﻴﺎن ﺁور ﺷﻬﺎ‬

‫رو ﻣﻜﻦ در اﺑﺮ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﻣﻬﺎ‬

‫ﻣﺎ ﻣﺤﺐ و ﺻﺎدق و دل ﺧﺴﺘﻪاﻳﻢ‬

‫در دو ﻋﺎﻟﻢ دل ﺑﻪ ﺗﻮ در ﺑﺴﺘﻪاﻳﻢ‬

‫ﻓﺤﺶ ﺁﻏﺎزﻳﺪ و دﺷﻨﺎم از ﮔﺰاف‬

‫ﮔﻔﺖ او دﻳﻮاﻧﮕﺎﻧﻪ زى و ﻗﺎف‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ و ﺳﻨﮓ ﭘﺮان آﺮد و ﭼﻮب‬

‫ﺟﻤﻠﮕﻰ ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻨﺪ از ﺑﻴﻢ آﻮب‬

‫ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪ ﺳﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎد رﻳﺶ اﻳﻦ ﻳﺎران ﻧﮕﺮ‬

‫دوﺳﺘﺎن ﺑﻴﻦ‪ ،‬آﻮ ﻧﺸﺎن دوﺳﺘﺎن‬

‫دوﺳﺘﺎن را رﻧﺞ ﺑﺎﺷﺪ هﻤﭽﻮ ﺟﺎن‬

‫آﻰ آﺮان ﮔﻴﺮد ز رﻧﺞ دوﺳﺖ دوﺳﺖ‬

‫رﻧﺞ ﻣﻐﺰ و دوﺳﺘﻰ ﺁن را ﭼﻮ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ ﻧﺸﺎن دوﺳﺘﻰ ﺷﺪ ﺳﺮ ﺧﻮﺷﻰ‬

‫در ﺑﻼ و ﺁﻓﺖ و ﻣﺤﻨﺖ آﺸﻰ‬

‫دوﺳﺖ هﻤﭽﻮن زر ﺑﻼ ﭼﻮن ﺁﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫زر ﺧﺎﻟﺺ در دل ﺁﺗﺶ ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن آﺮدن ﺧﻮاﺟﻪى ﻟﻘﻤﺎن زﻳﺮآﻰ ﻟﻘﻤﺎن را‬ ‫ﻧﻪ آﻪ ﻟﻘﻤﺎن را آﻪ ﺑﻨﺪﻩى ﭘﺎك ﺑﻮد‬

‫روز و ﺷﺐ در ﺑﻨﺪﮔﻰ ﭼﺎﻻك ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮاﺟﻪاش ﻣﻰداﺷﺘﻰ در آﺎر ﭘﻴﺶ‬

‫ﺑﻬﺘﺮش دﻳﺪى ز ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻟﻘﻤﺎن ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻨﺪﻩ زاد ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﻮد و از هﻮا ﺁزاد ﺑﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٥٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎهﻰ ﺷﻴﺦ را اﻧﺪر ﺳﺨﻦ‬

‫ﭼﻴﺰى از ﺑﺨﺸﺶ ز ﻣﻦ درﺧﻮاﺳﺖ آﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ ﺷﺮم ﻧﺎﻳﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫آﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻰ ﻣﺮا زﻳﻦ ﺑﺮﺗﺮ ﺁ‬

‫ﻣﻦ دو ﺑﻨﺪﻩ دارم و اﻳﺸﺎن ﺣﻘﻴﺮ‬

‫و ﺁن دو ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﺎآﻤﺎﻧﻨﺪ و اﻣﻴﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ ﺁن دو ﭼﻪاﻧﺪ اﻳﻦ زﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﻳﻚ ﺧﺸﻢ و دﻳﮕﺮ ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬

‫ﺷﺎﻩ ﺁن دان آﺎو ز ﺷﺎهﻰ ﻓﺎرغ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﻣﻪ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻧﻮرش ﺑﺎزغ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺨﺰن ﺁن دارد آﻪ ﻣﺨﺰن ذات اوﺳﺖ‬

‫هﺴﺘﻰ او دارد آﻪ ﺑﺎ هﺴﺘﻰ ﻋﺪوﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪى ﻟﻘﻤﺎن ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﺧﻮاﺟﻪوش‬

‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻨﺪﻩ‪ ،‬ﻟﻘﻤﺎن ﺧﻮاﺟﻪاش‬

‫در ﺟﻬﺎن ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ زﻳﻦ ﺑﺴﻰ اﺳﺖ‬

‫در ﻧﻈﺮﺷﺎن ﮔﻮهﺮى آﻢ از ﺧﺴﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮ ﺑﻴﺎﺑﺎن را ﻣﻔﺎزﻩ ﻧﺎم ﺷﺪ‬

‫ﻧﺎم و رﻧﮕﻰ ﻋﻘﻠﺸﺎن را دام ﺷﺪ‬

‫ﻳﻚ ﮔﺮﻩ را ﺧﻮد ﻣﻌﺮف ﺟﺎﻣﻪ اﺳﺖ‬

‫در ﻗﺒﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ آﺎو از ﻋﺎﻣﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻳﻚ ﮔﺮﻩ را ﻇﺎهﺮ ﺳﺎﻟﻮس زهﺪ‬

‫ﻧﻮر ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻮد ﺟﺎﺳﻮس زهﺪ‬

‫ﻧﻮر ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺎك از ﺗﻘﻠﻴﺪ و ﻏﻮل‬

‫ﺗﺎ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻣﺮد را ﺑﻰﻓﻌﻞ و ﻗﻮل‬

‫در رود در ﻗﻠﺐ او از راﻩ ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﻘﺪ او ﺑﻴﻨﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻨﺪ ﻧﻘﻞ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﺎص ﻋﻼم اﻟﻐﻴﻮب‬

‫در ﺟﻬﺎن ﺟﺎن ﺟﻮاﺳﻴﺲ اﻟﻘﻠﻮب‬

‫در درون دل در ﺁﻳﺪ ﭼﻮن ﺧﻴﺎل‬

‫ﭘﻴﺶ او ﻣﻜﺸﻮف ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮ ﺣﺎل‬

‫در ﺗﻦ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺑﺮگ و ﺳﺎز‬

‫آﻪ ﺷﻮد ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺁن ﺑﺮ ﻋﻘﻞ ﺑﺎز‬

‫ﺁن آﻪ واﻗﻒ ﮔﺸﺖ ﺑﺮ اﺳﺮار هﻮ‬

‫ﺳﺮ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﭼﻪ ﺑﻮد ﭘﻴﺶ او‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﺮ اﻓﻼك رﻓﺘﺎرش ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ رﻓﺘﻦ ﭼﻪ دﺷﻮارش ﺑﻮد‬

‫در آﻒ داود آﺎهﻦ ﮔﺸﺖ ﻣﻮم‬

‫ﻣﻮم ﭼﻪ ﺑﻮد در آﻒ او اى ﻇﻠﻮم‬

‫ﺑﻮد ﻟﻘﻤﺎن ﺑﻨﺪﻩ ﺷﻜﻠﻰ ﺧﻮاﺟﻪاى‬

‫ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺑﺮ ﻇﺎهﺮش دﻳﺒﺎﺟﻪاى‬

‫ﭼﻮن رود ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻧﺎﺷﻨﺎس‬

‫در ﻏﻼم ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﻟﺒﺎس‬

‫او ﺑﭙﻮﺷﺪ ﺟﺎﻣﻪهﺎى ﺁن ﻏﻼم‬

‫ﻣﺮ ﻏﻼم ﺧﻮﻳﺶ را ﺳﺎزد اﻣﺎم‬

‫در ﭘﻴﺶ ﭼﻮن ﺑﻨﺪﮔﺎن در رﻩ ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ زو آﺴﻰ ﺁﮔﻪ ﺷﻮد‬

‫ﮔﻮﻳﺪ اى ﺑﻨﺪﻩ ﺗﻮ رو ﺑﺮ ﺻﺪر ﺷﻴﻦ‬

‫ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮم آﻔﺶ ﭼﻮن ﺑﻨﺪﻩى آﻬﻴﻦ‬

‫ﺗﻮ درﺷﺘﻰ آﻦ ﻣﺮا دﺷﻨﺎم دﻩ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺗﻮ هﻴﭻ ﺗﻮﻗﻴﺮى ﻣﻨﻪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٥٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺮك ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ داﺷﺘﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻏﺮﺑﺖ ﺗﺨﻢ ﺣﻴﻠﺖ آﺎﺷﺘﻢ‬

‫ﺧﻮاﺟﮕﺎن اﻳﻦ ﺑﻨﺪﮔﻴﻬﺎ آﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮔﻤﺎن ﺁﻳﺪ آﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﭘﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﻴﺮ از ﺧﻮاﺟﮕﻰ‬

‫آﺎرهﺎ را آﺮدﻩاﻧﺪ ﺁﻣﺎدﮔﻰ‬

‫وﻳﻦ ﻏﻼﻣﺎن هﻮا ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ﺁن‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﻨﻤﻮدﻩ ﺧﻮاﺟﻪى ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن‬

‫ﺁﻳﺪ از ﺧﻮاﺟﻪ رﻩ اﻓﻜﻨﺪﮔﻰ‬

‫ﻧﺎﻳﺪ از ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻐﻴﺮ ﺑﻨﺪﮔﻰ‬

‫ﭘﺲ از ﺁن ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻨﺎن‬

‫ﺗﻌﺒﻴﺖهﺎ هﺴﺖ ﺑﺮ ﻋﻜﺲ اﻳﻦ ﺑﺪان‬

‫ﺧﻮاﺟﻪى ﻟﻘﻤﺎن از اﻳﻦ ﺣﺎل ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﻮد واﻗﻒ دﻳﺪﻩ ﺑﻮد از وى ﻧﺸﺎن‬

‫راز ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﺧﻮش ﻣﻰراﻧﺪ ﺧﺮ‬

‫از ﺑﺮاى ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺁن راهﺒﺮ‬

‫ﻣﺮ و را ﺁزاد آﺮدى از ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺧﺸﻨﻮدى ﻟﻘﻤﺎن را ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻟﻘﻤﺎن را ﻣﺮاد اﻳﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ‬

‫آﺲ ﻧﺪاﻧﺪ ﺳﺮ ﺁن ﺷﻴﺮ و ﻓﺘﻰ‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ ﺳﺮ ز ﺑﺪ ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻰ‬

‫اﻳﻦ ﻋﺠﺐ آﻪ ﺳﺮ ز ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻰ‬

‫آﺎر ﭘﻨﻬﺎن آﻦ ﺗﻮ از ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد آﺎرت ﺳﻠﻴﻢ از ﭼﺸﻢ ﺑﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺗﺴﻠﻴﻢ آﻦ ﺑﺮ دام ﻣﺰد‬

‫و اﻧﮕﻪ از ﺧﻮد ﺑﻰز ﺧﻮد ﭼﻴﺰى ﺑﺪزد‬

‫ﻣﻰدهﻨﺪ اﻓﻴﻮن ﺑﻪ ﻣﺮد زﺧﻢﻣﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﭘﻴﻜﺎن از ﺗﻨﺶ ﺑﻴﺮون آﻨﻨﺪ‬

‫وﻗﺖ ﻣﺮگ از رﻧﺞ او را ﻣﻰدرﻧﺪ‬

‫او ﺑﺪان ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ ﺟﺎن ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ هﺮ ﻓﻜﺮى آﻪ دل ﺧﻮاهﻰ ﺳﭙﺮد‬

‫از ﺗﻮ ﭼﻴﺰى در ﻧﻬﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺮد‬

‫هﺮ ﭼﻪ اﻧﺪﻳﺸﻰ و ﺗﺤﺼﻴﻠﻰ آﻨﻰ‬

‫ﻣﻰدرﺁﻳﺪ دزد از ﺁن ﺳﻮ آﺎﻳﻤﻨﻰ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮ آﺎن ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ز ﺗﻮ ﭼﻴﺰى ﺑﺮد آﺎن ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎر ﺑﺎزرﮔﺎن ﭼﻮ در ﺁب اوﻓﺘﺪ‬ ‫ﭼﻮن آﻪ ﭼﻴﺰى ﻓﻮت ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ در ﺁب‬

‫دﺳﺖ اﻧﺪر آﺎﻟﻪى ﺑﻬﺘﺮ زﻧﺪ‬ ‫ﺗﺮك آﻤﺘﺮ ﮔﻮى و ﺑﻬﺘﺮ را ﺑﻴﺎب‬

‫ﻇﺎهﺮ ﺷﺪن ﻓﻀﻞ و زﻳﺮآﻰ ﻟﻘﻤﺎن ﭘﻴﺶ اﻣﺘﺤﺎن آﻨﻨﺪﮔﺎن‬ ‫هﺮ ﻃﻌﺎﻣﻰ آﺎورﻳﺪﻧﺪى ﺑﻪ وى‬

‫آﺲ ﺳﻮى ﻟﻘﻤﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدى ز ﭘﻰ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻟﻘﻤﺎن دﺳﺖ ﺳﻮى ﺁن ﺑﺮد‬

‫ﻗﺎﺻﺪا ﺗﺎ ﺧﻮاﺟﻪ ﭘﺲ ﺧﻮردش ﺧﻮرد‬

‫ﺳﻮر او ﺧﻮردى و ﺷﻮر اﻧﮕﻴﺨﺘﻰ‬

‫هﺮ ﻃﻌﺎﻣﻰ آﺎو ﻧﺨﻮردى رﻳﺨﺘﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٥٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ور ﺑﺨﻮردى ﺑﻰدل و ﺑﻰاﺷﺘﻬﺎ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﭘﻴﻮﻧﺪى ﺑﻰاﻧﺘﻬﺎ‬

‫ﺧﺮﺑﺰﻩ ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ارﻣﻐﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ رو ﻓﺮزﻧﺪ ﻟﻘﻤﺎن را ﺑﺨﻮان‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮﻳﺪ و داد او را ﻳﻚ ﺑﺮﻳﻦ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺷﻜﺮ ﺧﻮردش و ﭼﻮن اﻧﮕﺒﻴﻦ‬

‫از ﺧﻮﺷﻰ آﻪ ﺧﻮرد داد او را دوم‬

‫ﺗﺎ رﺳﻴﺪ ﺁن ﮔﺮﭼﻬﺎ ﺗﺎ هﻔﺪهﻢ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﮔﺮﭼﻰ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ را ﻣﻦ ﺧﻮرم‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﺮﺑﺰﻩ ﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﻨﮕﺮم‬

‫او ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮش ﻣﻰﺧﻮرد آﺰ ذوق او‬

‫ﻃﺒﻌﻬﺎ ﺷﺪ ﻣﺸﺘﻬﻰ و ﻟﻘﻤﻪ ﺟﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮرد از ﺗﻠﺨﻴﺶ ﺁﺗﺶ ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫هﻢ زﺑﺎن آﺮد ﺁﺑﻠﻪ هﻢ ﺣﻠﻖ ﺳﻮﺧﺖ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺑﻰﺧﻮد ﺷﺪ از ﺗﻠﺨﻰ ﺁن‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﺶ آﻪ اى ﺟﺎن و ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﻮش ﭼﻮن آﺮدى ﺗﻮ ﭼﻨﺪﻳﻦ زهﺮ را‬

‫ﻟﻄﻒ ﭼﻮن اﻧﮕﺎﺷﺘﻰ اﻳﻦ ﻗﻬﺮ را‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﺻﺒﺮ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺻﺒﻮرى از ﭼﻪ روﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ﻣﮕﺮ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺟﺎﻧﺖ ﻋﺪوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻴﺎوردى ﺑﻪ ﺣﻴﻠﺖ ﺣﺠﺘﻰ‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﻋﺬرى اﺳﺖ ﺑﺲ آﻦ ﺳﺎﻋﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ از دﺳﺖ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺨﺶ ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮردﻩام ﭼﻨﺪان آﻪ از ﺷﺮﻣﻢ دو ﺗﻮ‬

‫ﺷﺮﻣﻢ ﺁﻣﺪ آﻪ ﻳﻜﻰ ﺗﻠﺦ از آﻔﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻨﻮﺷﻢ اى ﺗﻮ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن هﻤﻪ اﺟﺰام از اﻧﻌﺎم ﺗﻮ‬

‫رﺳﺘﻪاﻧﺪ و ﻏﺮق داﻧﻪ و دام ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ ز ﻳﻚ ﺗﻠﺨﻰ آﻨﻢ ﻓﺮﻳﺎد و داد‬

‫ﺧﺎك ﺻﺪ رﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ اﺟﺰام ﺑﺎد‬

‫ﻟﺬت دﺳﺖ ﺷﻜﺮ ﺑﺨﺸﺖ ﺑﺪاﺷﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﻄﻴﺦ ﺗﻠﺨﻰ آﻰ ﮔﺬاﺷﺖ‬

‫از ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻠﺨﻬﺎ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﻮد‬

‫از ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻬﺎ زرﻳﻦ ﺷﻮد‬

‫از ﻣﺤﺒﺖ دردهﺎ ﺻﺎﻓﻰ ﺷﻮد‬

‫از ﻣﺤﺒﺖ دردهﺎ ﺷﺎﻓﻰ ﺷﻮد‬

‫از ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺮدﻩ زﻧﺪﻩ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫از ﻣﺤﺒﺖ ﺷﺎﻩ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ هﻢ ﻧﺘﻴﺠﻪى داﻧﺶ اﺳﺖ‬

‫آﻰ ﮔﺰاﻓﻪ ﺑﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺨﺘﻰ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫داﻧﺶ ﻧﺎﻗﺺ آﺠﺎ اﻳﻦ ﻋﺸﻖ زاد‬

‫ﻋﺸﻖ زاﻳﺪ ﻧﺎﻗﺺ اﻣﺎ ﺑﺮ ﺟﻤﺎد‬

‫ﺑﺮ ﺟﻤﺎدى رﻧﮓ ﻣﻄﻠﻮﺑﻰ ﭼﻮ دﻳﺪ‬

‫از ﺻﻔﻴﺮى ﺑﺎﻧﮓ ﻣﺤﺒﻮﺑﻰ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫داﻧﺶ ﻧﺎﻗﺺ ﻧﺪاﻧﺪ ﻓﺮق را‬

‫ﻻﺟﺮم ﺧﻮرﺷﻴﺪ داﻧﺪ ﺑﺮق را‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻠﻌﻮن ﺧﻮاﻧﺪ ﻧﺎﻗﺺ را رﺳﻮل‬

‫ﺑﻮد در ﺗﺎوﻳﻞ ﻧﻘﺼﺎن ﻋﻘﻮل‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﺎﻗﺺ ﺗﻦ ﺑﻮد ﻣﺮﺣﻮم رﺣﻢ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﻣﺮﺣﻮم ﻻﻳﻖ ﻟﻌﻦ و زﺧﻢ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٥٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻘﺺ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ ﺁن آﻪ ﺑﺪ رﻧﺠﻮرى اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﺟﺐ ﻟﻌﻨﺖ ﺳﺰاى دورى اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺧﺮدهﺎ دور ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺑﺪن ﻣﻘﺪور ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﻔﺮ و ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ هﺮ ﮔﺒﺮ ﺑﻌﻴﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ از ﻧﻘﺼﺎن ﻋﻘﻞ ﺁﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻧﻘﺼﺎن ﺑﺪن ﺁﻣﺪ ﻓﺮج‬

‫در ﻧﺒﻰ آﻪ ﻣﺎ ﻋﻠﻰ اﻻﻋﻤﻰ ﺣﺮج‬

‫ﺑﺮق ﺁﻓﻞ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺲ ﺑﻰوﻓﺎ‬

‫ﺁﻓﻞ از ﺑﺎﻗﻰ ﻧﺪاﻧﻰ ﺑﻰﺻﻔﺎ‬

‫ﺑﺮق ﺧﻨﺪد ﺑﺮ آﻪ ﻣﻰﺧﻨﺪد ﺑﮕﻮ‬

‫ﺑﺮ آﺴﻰ آﻪ دل ﻧﻬﺪ ﺑﺮ ﻧﻮر او‬

‫ﻧﻮرهﺎى ﭼﺮخ ﺑﺒﺮﻳﺪﻩ ﭘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻮ ﻻ ﺷﺮﻗﻰ و ﻻ ﻏﺮﺑﻰ آﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮق را ﭼﻮن ﻳﺨﻄﻒ اﻷﺑﺼﺎر دان‬

‫ﻧﻮر ﺑﺎﻗﻰ را هﻤﻪ اﻧﺼﺎر دان‬

‫ﺑﺮ آﻒ درﻳﺎ ﻓﺮس را راﻧﺪن‬

‫ﻧﺎﻣﻪاى در ﻧﻮر ﺑﺮﻗﻰ ﺧﻮاﻧﺪن‬

‫از ﺣﺮﻳﺼﻰ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻧﺎدﻳﺪن اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ دل و ﺑﺮ ﻋﻘﻞ ﺧﻮد ﺧﻨﺪﻳﺪن اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻴﻦ اﺳﺖ ﻋﻘﻞ از ﺧﺎﺻﻴﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ ﺑﺎﺷﺪ آﺎو ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ آﺎو ﻣﻐﻠﻮب ﻧﻔﺲ او ﻧﻔﺲ ﺷﺪ‬

‫ﻣﺸﺘﺮى ﻣﺎت زﺣﻞ ﺷﺪ ﻧﺤﺲ ﺷﺪ‬

‫هﻢ درﻳﻦ ﻧﺤﺴﻰ ﺑﮕﺮدان اﻳﻦ ﻧﻈﺮ‬

‫در آﺴﻰ آﻪ آﺮد ﻧﺤﺴﺖ درﻧﮕﺮ‬

‫ﺁن ﻧﻈﺮ آﻪ ﺑﻨﮕﺮد اﻳﻦ ﺟﺮ و ﻣﺪ‬

‫او ز ﻧﺤﺴﻰ ﺳﻮى ﺳﻌﺪى ﻧﻘﺐ زد‬

‫ز ﺁن هﻤﻰﮔﺮداﻧﺪت ﺣﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﺣﺎل‬

‫ﺿﺪ ﺑﻪ ﺿﺪ ﭘﻴﺪا آﻨﺎن در اﻧﺘﻘﺎل‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺧﻮﻓﺖ زاﻳﺪ از ذات اﻟﺸﻤﺎل‬

‫ﻟﺬت ذات اﻟﻴﻤﻴﻦ ﻳﺮﺟﻰ اﻟﺮﺟﺎل‬

‫ﺗﺎ دو ﭘﺮ ﺑﺎﺷﻰ آﻪ ﻣﺮغ ﻳﻚ ﭘﺮﻩ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ ﺁﻳﺪ از ﭘﺮﻳﺪن اى ﺳﺮﻩ‬

‫ﻳﺎ رهﺎ آﻦ ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻳﻢ در آﻼم‬

‫ﻳﺎ ﺑﺪﻩ دﺳﺘﻮر ﺗﺎ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﻤﺎم‬

‫ور ﻧﻪ اﻳﻦ ﺧﻮاهﻰ ﻧﻪ ﺁن ﻓﺮﻣﺎن ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫آﺲ ﭼﻪ داﻧﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا ﻣﻘﺼﺪ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻮر‬

‫ﺑﻴﻨﺪ اﻧﺪر ﻧﺎر ﻓﺮدوس و ﻗﺼﻮر‬

‫ﭘﺎﻳﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﺑﺮ رود ﺑﺮ ﻣﺎﻩ و ﺧﻮر‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ هﻤﭽﻮ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻨﺪ در‬

‫ﭼﻮن ﺧﻠﻴﻞ از ﺁﺳﻤﺎن هﻔﺘﻤﻴﻦ‬

‫ﺣﺐﱡ اﻵﻓﻠﻴﻦ‬ ‫ﺑﮕﺬرد آﻪ ﻻ ُأ ِ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺗﻦ ﻏﻠﻂ اﻧﺪاز ﺷﺪ‬

‫ﺟﺰ ﻣﺮ ﺁن را آﺎو ز ﺷﻬﻮت ﺑﺎز ﺷﺪ‬

‫ﺗﺘﻤﻪى ﺣﺴﺪ ﺁن ﺣﺸﻢ ﺑﺮ ﺁن ﻏﻼم ﺧﺎص‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٥٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﺼﻪى ﺷﺎﻩ و اﻣﻴﺮان و ﺣﺴﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻏﻼم ﺧﺎص و ﺳﻠﻄﺎن ﺧﺮد‬

‫دور ﻣﺎﻧﺪ از ﺟﺮ ﺟﺮار آﻼم‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺸﺖ و آﺮد ﺁن را ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن ﻣﻠﻚ ﺑﺎ اﻗﺒﺎل و ﺑﺨﺖ‬

‫ﭼﻮن درﺧﺘﻰ را ﻧﺪاﻧﺪ از درﺧﺖ‬

‫ﺁن درﺧﺘﻰ را آﻪ ﺗﻠﺦ و رد ﺑﻮد‬

‫و ﺁن درﺧﺘﻰ آﻪ ﻳﻜﺶ هﻔﺼﺪ ﺑﻮد‬

‫آﻰ ﺑﺮاﺑﺮ دارد اﻧﺪر ﺗﺮﺑﻴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪﺷﺎن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫آﺎن درﺧﺘﺎن را ﻧﻬﺎﻳﺖ ﭼﻴﺴﺖ ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻳﻜﺴﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ دم در ﻧﻈﺮ‬

‫ﺷﻴﺦ آﺎو ﻳﻨﻈﺮ ﺑﻨﻮر اﷲ ﺷﺪ‬

‫از ﻧﻬﺎﻳﺖ وز ﻧﺨﺴﺖ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺁﺧﺮ ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺴﺖ از ﺑﻬﺮ ﺣﻖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺁﺧﺮ ﺑﻴﻦ ﮔﺸﺎد اﻧﺪر ﺳﺒﻖ‬

‫ﺁن ﺣﺴﻮدان ﺑﺪ درﺧﺘﺎن ﺑﻮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺗﻠﺦ ﮔﻮهﺮ ﺷﻮر ﺑﺨﺘﺎن ﺑﻮدﻩاﻧﺪ‬

‫از ﺣﺴﺪ ﺟﻮﺷﺎن و آﻒ ﻣﻰرﻳﺨﺘﻨﺪ‬

‫در ﻧﻬﺎﻧﻰ ﻣﻜﺮ ﻣﻰاﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻏﻼم ﺧﺎص را ﮔﺮدن زﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﻴﺦ او را از زﻣﺎﻧﻪ ﺑﺮ آﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد ﻓﺎﻧﻰ ﭼﻮ ﺟﺎﻧﺶ ﺷﺎﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻴﺦ او در ﻋﺼﻤﺖ اﷲ ﺑﻮد‬

‫ﺷﺎﻩ از ﺁن اﺳﺮار واﻗﻒ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﻮ ﺑﻜﺮ رﺑﺎﺑﻰ ﺗﻦ زدﻩ‬

‫در ﺗﻤﺎﺷﺎى دل ﺑﺪ ﮔﻮهﺮان‬

‫ﻣﻰزدى ﺧﻨﺒﻚ ﺑﺮ ﺁن آﻮزﻩﮔﺮان‬

‫ﻣﻜﺮ ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ ﻗﻮﻣﻰ ﺣﻴﻠﻪﻣﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺷﻪ را در ﻓﻘﺎﻋﻰ در آﻨﻨﺪ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﻰ ﺑﺲ ﻋﻈﻴﻤﻰ ﺑﻰآﺮان‬

‫در ﻓﻘﺎﻋﻰ آﻰ ﺑﮕﻨﺠﺪ اى ﺧﺮان‬

‫از ﺑﺮاى ﺷﺎﻩ داﻣﻰ دوﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺁﺧﺮ اﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮ از او ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﺤﺲ ﺷﺎﮔﺮدى آﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﺎد ﺧﻮﻳﺶ‬

‫هﻤﺴﺮى ﺁﻏﺎزد و ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺑﺎ آﺪام اﺳﺘﺎد اﺳﺘﺎد ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ او ﻳﻜﺴﺎن و هﻮﻳﺪا و ﻧﻬﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ او ﻳﻨﻈﺮ ﺑﻨﻮر اﻟﻠﱠﻪ ﺷﺪﻩ‬

‫ﭘﺮدﻩهﺎى ﺟﻬﻞ را ﺧﺎرق ﺑﺪﻩ‬

‫از دل ﺳﻮراخ ﭼﻮن آﻬﻨﻪ ﮔﻠﻴﻢ‬

‫ﭘﺮدﻩاى ﺑﻨﺪد ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺁن ﺣﻜﻴﻢ‬

‫ﭘﺮدﻩ ﻣﻰﺧﻨﺪد ﺑﺮ او ﺑﺎ ﺻﺪ دهﺎن‬

‫هﺮ دهﺎﻧﻰ ﮔﺸﺘﻪ اﺷﻜﺎﻓﻰ ﺑﺮ ﺁن‬

‫ﮔﻮﻳﺪ ﺁن اﺳﺘﺎد ﻣﺮ ﺷﺎﮔﺮد را‬

‫اى آﻢ از ﺳﮓ ﻧﻴﺴﺘﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ وﻓﺎ‬

‫ﺧﻮد ﻣﺮا اﺳﺘﺎ ﻣﮕﻴﺮ ﺁهﻦ ﮔﺴﻞ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻮد ﺷﺎﮔﺮد ﮔﻴﺮ و آﻮردل‬

‫ﻧﻪ از ﻣﻨﺖ ﻳﺎرى اﺳﺖ در ﺟﺎن و روان‬

‫ﺑﻰﻣﻨﺖ ﺁﺑﻰ ﻧﻤﻰﮔﺮدد روان‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٥٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ دل ﻣﻦ آﺎرﮔﺎﻩ ﺑﺨﺖ ﺗﺴﺖ‬

‫ﭼﻪ ﺷﻜﻨﻰ اﻳﻦ آﺎرﮔﺎﻩ اى ﻧﺎدرﺳﺖ‬

‫ﮔﻮﻳﻰاش ﭘﻨﻬﺎن زﻧﻢ ﺁﺗﺶ زﻧﻪ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ از ﻗﻠﺐ ﺑﺎﺷﺪ روزﻧﻪ‬

‫ﺁﺧﺮ از روزن ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻓﻜﺮ ﺗﻮ‬

‫دل ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﺪ زﻳﻦ ذآﺮ ﺗﻮ‬

‫ﮔﻴﺮ در روﻳﺖ ﻧﻤﺎﻟﺪ از آﺮم‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﺧﻨﺪد و ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻌﻢ‬

‫او ﻧﻤﻰﺧﻨﺪد ز ذوق ﻣﺎﻟﺸﺖ‬

‫او هﻤﻰﺧﻨﺪد ﺑﺮ ﺁن اﺳﮕﺎﻟﺸﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺧﺪاﻋﻰ را ﺧﺪاﻋﻰ ﺷﺪ ﺟﺰا‬

‫آﺎﺳﻪ زن آﻮزﻩ ﺑﺨﻮر اﻳﻨﻚ ﺳﺰا‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪى ﺑﺎ ﺗﻮ و را ﺧﻨﺪﻩى رﺿﺎ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﮔﻞ ﺷﻜﻔﺘﻰ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫ﭼﻮن دل او در رﺿﺎ ﺁرد ﻋﻤﻞ‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ دان آﻪ ﺁﻳﺪ در ﺣﻤﻞ‬

‫زو ﺑﺨﻨﺪد هﻢ ﻧﻬﺎر و هﻢ ﺑﻬﺎر‬

‫در هﻢ ﺁﻣﻴﺰد ﺷﻜﻮﻓﻪ و ﺳﺒﺰﻩزار‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺑﻠﺒﻞ و ﻗﻤﺮى ﻧﻮا‬

‫اﻓﻜﻨﻨﺪ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن ﺑﻰﻧﻮا‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺮگ روح ﺧﻮد زرد و ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﻣﻰﺑﺒﻴﻨﻰ ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﻰ ﺧﺸﻢ ﺷﺎﻩ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﺷﺎﻩ در ﺑﺮج ﻋﺘﺎب‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ روهﺎ ﺳﻴﻪ هﻤﭽﻮن آﺒﺎب‬

‫ﺁن ﻋﻄﺎرد را ورﻗﻬﺎ ﺟﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺳﭙﻴﺪى و ﺁن ﺳﻴﻪ ﻣﻴﺰان ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﻣﻨﺸﻮرى ﻧﻮﻳﺴﺪ ﺳﺮخ و ﺳﺒﺰ‬

‫ﺗﺎ رهﻨﺪ ارواح از ﺳﻮدا و ﻋﺠﺰ‬

‫ﺳﺮخ و ﺳﺒﺰ اﻓﺘﺎد ﻧﺴﺦ ﻧﻮ ﺑﻬﺎر‬

‫ﭼﻮن ﺧﻂ ﻗﻮس و ﻗﺰح در اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﻋﻜﺲ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﭘﻴﻐﺎم ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم در دل ﺑﻠﻘﻴﺲ از ﺻﻮرت ﺣﻘﻴﺮ هﺪهﺪ‬ ‫رﺣﻤﺖ ﺻﺪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁن ﺑﻠﻘﻴﺲ ﺑﺎد‬

‫آﻪ ﺧﺪاﻳﺶ ﻋﻘﻞ ﺻﺪ ﻣﺮدﻩ ﺑﺪاد‬

‫هﺪهﺪى ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻴﺎورد و ﻧﺸﺎن‬

‫از ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭼﻨﺪ ﺣﺮﻓﻰ ﺑﺎ ﺑﻴﺎن‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ او ﺁن ﻧﻜﺘﻬﺎى ﺑﺎ ﺷﻤﻮل‬

‫ﺑﺎ ﺣﻘﺎرت ﻧﻨﮕﺮﻳﺪ اﻧﺪر رﺳﻮل‬

‫ﺟﺴﻢ هﺪهﺪ دﻳﺪ و ﺟﺎن ﻋﻨﻘﺎش دﻳﺪ‬

‫ﺣﺲ ﭼﻮ آﻔﻰ دﻳﺪ و دل درﻳﺎش دﻳﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﺎ ﺣﺲ زﻳﻦ ﻃﻠﺴﻤﺎت دو رﻧﮓ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ اﺑﻮ ﺟﻬﻼن ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬

‫آﺎﻓﺮان دﻳﺪﻧﺪ اﺣﻤﺪ را ﺑﺸﺮ‬

‫ﻖ اﻟﻘﻤﺮ‬ ‫ﺸﱠ‬ ‫ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ از وى ا ْﻧ َ‬

‫ﺧﺎك زن در دﻳﺪﻩى ﺣﺲ ﺑﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫دﻳﺪﻩى ﺣﺲ دﺷﻤﻦ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ و آﻴﺶ‬

‫دﻳﺪﻩى ﺣﺲ را ﺧﺪا اﻋﻤﺎش ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﮔﻔﺖ و ﺿﺪ ﻣﺎش ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٥٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ز اﻧﻜﻪ او آﻒ دﻳﺪ و درﻳﺎ را ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺣﺎﻟﻰ دﻳﺪ و ﻓﺮدا را ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪى ﻓﺮدا و ﺣﺎﻟﻰ ﭘﻴﺶ او‬

‫او ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﺪ ز ﮔﻨﺠﻰ ﺟﺰ ﺗﺴﻮ‬

‫ذرﻩاى ز ﺁن ﺁﻓﺘﺎب ﺁرد ﭘﻴﺎم‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﺁن ذرﻩ را ﮔﺮدد ﻏﻼم‬

‫ﻗﻄﺮﻩاى آﺰ ﺑﺤﺮ وﺣﺪت ﺷﺪ ﺳﻔﻴﺮ‬

‫هﻔﺖ ﺑﺤﺮ ﺁن ﻗﻄﺮﻩ را ﺑﺎﺷﺪ اﺳﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ آﻒ ﺧﺎآﻰ ﺷﻮد ﭼﺎﻻك او‬

‫ﭘﻴﺶ ﺧﺎآﺶ ﺳﺮ ﻧﻬﺪ اﻓﻼك او‬

‫ﺧﺎك ﺁدم ﭼﻮن آﻪ ﺷﺪ ﭼﺎﻻك ﺣﻖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺧﺎآﺶ ﺳﺮ ﻧﻬﻨﺪ اﻣﻼك ﺣﻖ‬

‫ﺖ ﺁﺧﺮ از ﭼﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺸ ﱠﻘ ْ‬ ‫اﻟﺴﱠﻤﺎ ُء ا ْﻧ َ‬

‫از ﻳﻜﻰ ﭼﺸﻤﻰ آﻪ ﺧﺎآﻰ ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫ﺧﺎك از دردى ﻧﺸﻴﻨﺪ زﻳﺮ ﺁب‬

‫ﺧﺎك ﺑﻴﻦ آﺰ ﻋﺮش ﺑﮕﺬﺷﺖ از ﺷﺘﺎب‬

‫ﺁن ﻟﻄﺎﻓﺖ ﭘﺲ ﺑﺪان آﺰ ﺁب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ ﻋﻄﺎى ﻣﺒﺪع وهﺎب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ آﻨﺪ ﺳﻔﻠﻰ هﻮا و ﻧﺎر را‬

‫ور ز ﮔﻞ او ﺑﮕﺬراﻧﺪ ﺧﺎر را‬

‫ﻞ اﻟﻠﱠ ُﻪ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء‬ ‫ﺣﺎآﻢ اﺳﺖ و َﻳ ْﻔ َﻌ ُ‬

‫آﺎو ز ﻋﻴﻦ درد اﻧﮕﻴﺰد دوا‬

‫ﮔﺮ هﻮا و ﻧﺎر را ﺳﻔﻠﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺗﻴﺮﮔﻰ و دردى و ﺛﻘﻠﻰ آﻨﺪ‬

‫ور زﻣﻴﻦ و ﺁب را ﻋﻠﻮى آﻨﺪ‬

‫راﻩ ﮔﺮدون را ﺑﭙﺎ ﻣﻄﻮى آﻨﺪ‬

‫ﻦ ﺗﺸﺎء‬ ‫ﭘﺲ ﻳﻘﻴﻦ ﺷﺪ آﻪ ُﺗ ِﻌﺰﱡ َﻣ ْ‬

‫ﺧﺎآﻴﻰ را ﮔﻔﺖ ﭘﺮهﺎ ﺑﺮ ﮔﺸﺎ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ را ﮔﻔﺖ رو اﺑﻠﻴﺲ ﺷﻮ‬

‫زﻳﺮ هﻔﺘﻢ ﺧﺎك ﺑﺎ ﺗﻠﺒﻴﺲ ﺷﻮ‬

‫ﺁدم ﺧﺎآﻰ ﺑﺮو ﺗﻮ ﺑﺮ ﺳﻬﺎ‬

‫اى ﺑﻠﻴﺲ ﺁﺗﺸﻰ رو ﺗﺎ ﺛﺮى‬

‫ﭼﺎر ﻃﺒﻊ و ﻋﻠﺖ اوﻟﻰ ﻧﻰام‬

‫در ﺗﺼﺮف داﻳﻤﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﻰام‬

‫آﺎر ﻣﻦ ﺑﻰﻋﻠﺖ اﺳﺖ و ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‬

‫هﺴﺖ ﺗﻘﺪﻳﺮم ﻧﻪ ﻋﻠﺖ اى ﺳﻘﻴﻢ‬

‫ﻋﺎدت ﺧﻮد را ﺑﮕﺮداﻧﻢ ﺑﻪ وﻗﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻏﺒﺎر از ﭘﻴﺶ ﺑﻨﺸﺎﻧﻢ ﺑﻪ وﻗﺖ‬

‫ﺑﺤﺮ را ﮔﻮﻳﻢ آﻪ هﻴﻦ ﭘﺮ ﻧﺎر ﺷﻮ‬

‫ﮔﻮﻳﻢ ﺁﺗﺶ را آﻪ رو ﮔﻠﺰار ﺷﻮ‬

‫آﻮﻩ را ﮔﻮﻳﻢ ﺳﺒﻚ ﺷﻮ هﻤﭽﻮ ﭘﺸﻢ‬

‫ﭼﺮخ را ﮔﻮﻳﻢ ﻓﺮو در ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﻮﻳﻢ اى ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻘﺮون ﺷﻮ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ‬

‫هﺮ دو را ﺳﺎزم ﭼﻮ دو اﺑﺮ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﭼﺸﻤﻪى ﺧﻮرﺷﻴﺪ را ﺳﺎزﻳﻢ ﺧﺸﻚ‬

‫ﭼﺸﻤﻪى ﺧﻮن را ﺑﻪ ﻓﻦ ﺳﺎزﻳﻢ ﻣﺸﻚ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب و ﻣﻪ ﭼﻮ دو ﮔﺎو ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﻳﻮغ ﺑﺮ ﮔﺮدن ﺑﺒﻨﺪدﺷﺎن اﻟﻪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٥٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻏﻮْرًا‬ ‫ﺢ ﻣﺎ ُؤ ُآ ْﻢ َ‬ ‫ﺻ َﺒ َ‬ ‫ن َأ ْ‬ ‫اﻧﻜﺎر ﻓﻠﺴﻔﻰ ﺑﺮ ﻗﺮاﺋﺖ ِإ ْ‬ ‫ﻣﻘﺮﻳﻰ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ از روى آﺘﺎب‬

‫ﻏﻮْرًا ز ﭼﺸﻤﻪ ﺑﻨﺪم ﺁب‬ ‫ﻣﺎ ُؤ ُآ ْﻢ َ‬

‫ﺁب را در ﻏﻮرهﺎ ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻢ‬

‫ﭼﺸﻤﻪهﺎ را ﺧﺸﻚ و ﺧﺸﻜﺴﺘﺎن آﻨﻢ‬

‫ﺁب را در ﭼﺸﻤﻪ آﻰ ﺁرد دﮔﺮ‬

‫ﺟﺰ ﻣﻦ ﺑﻰﻣﺜﻞ ﺑﺎ ﻓﻀﻞ و ﺧﻄﺮ‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻰ ﻣﻨﻄﻘﻰ ﻣﺴﺘﻬﺎن‬

‫ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ از ﺳﻮى ﻣﻜﺘﺐ ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺁﻳﺖ او از ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرﻳﻢ ﺁب را ﻣﺎ ﺑﺎ آﻠﻨﺪ‬

‫ﻣﺎ ﺑﺰﺧﻢ ﺑﻴﻞ و ﺗﻴﺰى ﺗﺒﺮ‬

‫ﺁب را ﺁرﻳﻢ از ﭘﺴﺘﻰ ز ﺑﺮ‬

‫ﺷﺐ ﺑﺨﻔﺖ و دﻳﺪ او ﻳﻚ ﺷﻴﺮ ﻣﺮد‬

‫زد ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ هﺮ دو ﭼﺸﻤﺶ آﻮر آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ زﻳﻦ دو ﭼﺸﻤﻪى ﭼﺸﻢ اى ﺷﻘﻰ‬

‫ﺑﺎ ﺗﺒﺮ ﻧﻮرى ﺑﺮ ﺁر ار ﺻﺎدﻗﻰ‬

‫روز ﺑﺮ ﺟﺴﺖ و دو ﭼﺸﻢ آﻮر دﻳﺪ‬

‫ﻧﻮر ﻓﺎﻳﺾ از دو ﭼﺸﻤﺶ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪى و ﻣﺴﺘﻐﻔﺮ ﺷﺪى‬

‫ﻧﻮر رﻓﺘﻪ از آﺮم ﻇﺎهﺮ ﺷﺪى‬

‫ﻟﻴﻚ اﺳﺘﻐﻔﺎر هﻢ در دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ذوق ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻘﻞ هﺮ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫زﺷﺘﻰ اﻋﻤﺎل و ﺷﻮﻣﻰ ﺟﺤﻮد‬

‫راﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺮ دل او ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫دل ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ هﻤﭽﻮ روى ﺳﻨﮓ ﮔﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺎﻓﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﺁن را ﺑﻬﺮ آﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻌﻴﺒﻰ آﻮ آﻪ ﺗﺎ او را دﻋﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ آﺸﺘﻦ ﺧﺎك ﺳﺎزد آﻮﻩ را‬

‫از ﻧﻴﺎز و اﻋﺘﻘﺎد ﺁن ﺧﻠﻴﻞ‬

‫ﮔﺸﺖ ﻣﻤﻜﻦ اﻣﺮ ﺻﻌﺐ و ﻣﺴﺘﺤﻴﻞ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ درﻳﻮزﻩى ﻣﻘﻮﻗﺲ از رﺳﻮل‬

‫ﺳﻨﮓﻻﺧﻰ ﻣﺰرﻋﻰ ﺷﺪ ﺑﺎ اﺻﻮل‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ﺁن اﻧﻜﺎر ﻣﺮد‬

‫ﻣﺲ آﻨﺪ زر را و ﺻﻠﺤﻰ را ﻧﺒﺮد‬

‫آﻬﺮﺑﺎى ﻣﺴﺦ ﺁﻣﺪ اﻳﻦ دﻏﺎ‬

‫ﺧﺎك ﻗﺎﺑﻞ را آﻨﺪ ﺳﻨﮓ و ﺣﺼﺎ‬

‫هﺮ دﻟﻰ را ﺳﺠﺪﻩ هﻢ دﺳﺘﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺰد رﺣﻤﺖ ﻗﺴﻢ هﺮ ﻣﺰدور ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻴﻦ ﺑﭙﺸﺖ ﺁن ﻣﻜﻦ ﺟﺮم و ﮔﻨﺎﻩ‬

‫آﻪ آﻨﻢ ﺗﻮﺑﻪ در ﺁﻳﻢ در ﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﻣﻰﺑﺒﺎﻳﺪ ﺗﺎب و ﺁﺑﻰ ﺗﻮﺑﻪ را‬

‫ﺷﺮط ﺷﺪ ﺑﺮق و ﺳﺤﺎﺑﻰ ﺗﻮﺑﻪ را‬

‫ﺁﺗﺶ و ﺁﺑﻰ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﻣﻴﻮﻩ را‬

‫واﺟﺐ ﺁﻳﺪ اﺑﺮ و ﺑﺮق اﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ را‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺮق دل و اﺑﺮ دو ﭼﺸﻢ‬

‫آﻰ ﻧﺸﻴﻨﺪ ﺁﺗﺶ ﺗﻬﺪﻳﺪ و ﺧﺸﻢ‬

‫آﻰ ﺑﺮوﻳﺪ ﺳﺒﺰﻩى ذوق وﺻﺎل‬

‫آﻰ ﺑﺠﻮﺷﺪ ﭼﺸﻤﻪهﺎ ز ﺁب زﻻل‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٦٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻰ ﮔﻠﺴﺘﺎن راز ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎ ﭼﻤﻦ‬

‫آﻰ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﻋﻬﺪ ﺑﻨﺪد ﺑﺎ ﺳﻤﻦ‬

‫آﻰ ﭼﻨﺎرى آﻒ ﮔﺸﺎﻳﺪ در دﻋﺎ‬

‫آﻰ درﺧﺘﻰ ﺳﺮ ﻓﺸﺎﻧﺪ در هﻮا‬

‫آﻰ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﭘﺮ ﻧﺜﺎر‬

‫ﺑﺮ ﻓﺸﺎﻧﺪن ﮔﻴﺮد اﻳﺎم ﺑﻬﺎر‬

‫آﻰ ﻓﺮوزد ﻻﻟﻪ را رخ هﻤﭽﻮ ﺧﻮن‬

‫آﻰ ﮔﻞ از آﻴﺴﻪ ﺑﺮ ﺁرد زر ﺑﺮون‬

‫آﻰ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﻠﺒﻞ و ﮔﻞ ﺑﻮ آﻨﺪ‬

‫آﻰ ﭼﻮ ﻃﺎﻟﺐ ﻓﺎﺧﺘﻪ آﻮآﻮ آﻨﺪ‬

‫آﻰ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻟﻜﻠﻚ ﺁن ﻟﻚ ﻟﻚ ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﻟﻚ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻠﻚ ﺗﺴﺖ اى ﻣﺴﺘﻌﺎن‬

‫آﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺧﺎك اﺳﺮار ﺿﻤﻴﺮ‬

‫آﻰ ﺷﻮد ﺑﻰﺁﺳﻤﺎن ﺑﺴﺘﺎن ﻣﻨﻴﺮ‬

‫از آﺠﺎ ﺁوردﻩاﻧﺪ ﺁن ﺣﻠﻪهﺎ‬

‫ﻣﻦ آﺮﻳﻢ ﻣﻦ رﺣﻴﻢ آﻠﻬﺎ‬

‫ﺁن ﻟﻄﺎﻓﺘﻬﺎ ﻧﺸﺎن ﺷﺎهﺪى اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻧﺸﺎن ﭘﺎى ﻣﺮد ﻋﺎﺑﺪى اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺷﻮد ﺷﺎد از ﻧﺸﺎن آﺎو دﻳﺪ ﺷﺎﻩ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪ او را ﻧﺒﺎﺷﺪ اﻧﺘﺒﺎﻩ‬

‫ﺖ‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫روح ﺁن آﺲ آﺎو ﺑﻪ هﻨﮕﺎم َأ َﻟ ْ‬

‫دﻳﺪ رب ﺧﻮﻳﺶ و ﺷﺪ ﺑﻰﺧﻮﻳﺶ و ﻣﺴﺖ‬

‫او ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺑﻮى ﻣﻰ آﺎو ﻣﻰ ﺑﺨﻮرد‬

‫ﭼﻮن ﻧﺨﻮرد او ﻣﻰ ﭼﻪ داﻧﺪ ﺑﻮى آﺮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺣﻜﻤﺖ هﻤﭽﻮ ﻧﺎﻗﻪى ﺿﺎﻟﻪ اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ دﻻﻟﻪ ﺷﻬﺎن را داﻟﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺧﻮاب در ﻳﻚ ﺧﻮش ﻟﻘﺎ‬

‫آﺎو دهﺪ وﻋﺪﻩ و ﻧﺸﺎﻧﻰ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫آﻪ ﻣﺮاد ﺗﻮ ﺷﻮد اﻳﻨﻚ ﻧﺸﺎن‬

‫آﻪ ﺑﭙﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﺗﺮا ﻓﺮدا ﻓﻼن‬

‫ﻳﻚ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺁن آﻪ او ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻮار‬

‫ﻳﻚ ﻧﺸﺎﻧﻰ آﻪ ﺗﺮا ﮔﻴﺮد آﻨﺎر‬

‫ﻳﻚ ﻧﺸﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺨﻨﺪد ﭘﻴﺶ ﺗﻮ‬

‫ﻳﻚ ﻧﺸﺎن آﻪ دﺳﺖ ﺑﻨﺪد ﭘﻴﺶ ﺗﻮ‬

‫ﻳﻚ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺁن آﻪ اﻳﻦ ﺧﻮاب از هﻮس‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد ﻓﺮدا ﻧﮕﻮﻳﻰ ﭘﻴﺶ آﺲ‬

‫ز ان ﻧﺸﺎن ﺑﺎ واﻟﺪ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﮕﻔﺖ‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎﻳﻰ ﺗﺎ ﺳﻪ روز اﺻﻼ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺳﻪ ﺷﺐ ﺧﺎﻣﺶ آﻦ از ﻧﻴﻚ و ﺑﺪت‬

‫اﻳﻦ ﻧﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﺁﻳﺪت‬

‫دم ﻣﺰن ﺳﻪ روز اﻧﺪر ﮔﻔﺖوﮔﻮ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺳﻜﻮت اﺳﺖ ﺁﻳﺖ ﻣﻘﺼﻮد ﺗﻮ‬

‫هﻴﻦ ﻣﻴﺎور اﻳﻦ ﻧﺸﺎن را ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫وﻳﻦ ﺳﺨﻦ را دار اﻧﺪر دل ﻧﻬﻔﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻬﺎ ﮔﻮﻳﺪش هﻤﭽﻮن ﺷﻜﺮ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺻﺪ ﻧﺸﺎﻧﻰ دﮔﺮ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺸﺎن ﺁن ﺑﻮد آﺎن ﻣﻠﻚ و ﺟﺎﻩ‬

‫آﻪ هﻤﻰﺟﻮﻳﻰ ﺑﻴﺎﺑﻰ از اﻟﻪ‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﻰﮔﺮﻳﻰ ﺑﻪ ﺷﺒﻬﺎى دراز‬

‫و اﻧﻜﻪ ﻣﻰﺳﻮزى ﺳﺤﺮﮔﻪ در ﻧﻴﺎز‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٦١‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﻰﺁن روز ﺗﻮ ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ دوآﻰ ﮔﺮدﻧﺖ ﺑﺎرﻳﻚ ﺷﺪ‬

‫و ﺁن ﭼﻪ دادى هﺮ ﭼﻪ دارى در زآﺎت‬

‫ﭼﻮن زآﺎت ﭘﺎك ﺑﺎزان رﺧﺘﻬﺎت‬

‫رﺧﺘﻬﺎ دادى و ﺧﻮاب و رﻧﮓ رو‬

‫ﺳﺮ ﻓﺪا آﺮدى و ﮔﺸﺘﻰ هﻤﭽﻮ ﻣﻮ‬

‫ﭼﻨﺪ در ﺁﺗﺶ ﻧﺸﺴﺘﻰ هﻤﭽﻮ ﻋﻮد‬

‫ﭼﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﺗﻴﻎ رﻓﺘﻰ هﻤﭽﻮ ﺧﻮد‬

‫زﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻰﭼﺎرﮔﻴﻬﺎ ﺻﺪ هﺰار‬

‫ﺧﻮى ﻋﺸﺎق اﺳﺖ و ﻧﺎﻳﺪ در ﺷﻤﺎر‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺷﺐ اﻳﻦ ﺧﻮاب دﻳﺪى روز ﺷﺪ‬

‫از اﻣﻴﺪش روز ﺗﻮ ﭘﻴﺮوز ﺷﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﮔﺮدان آﺮدﻩاى ﺑﺮ ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫آﺎن ﻧﺸﺎن و ﺁن ﻋﻼﻣﺘﻬﺎ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻣﺜﺎل ﺑﺮگ ﻣﻰﻟﺮزى آﻪ واى‬

‫ﮔﺮ رود روز و ﻧﺸﺎن ﻧﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺎى‬

‫ﻣﻰدوى در آﻮى و ﺑﺎزار و ﺳﺮا‬

‫ﭼﻮن آﺴﻰ آﺎو ﮔﻢ آﻨﺪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ را‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺧﻴﺮ اﺳﺖ اﻳﻦ دوادو ﭼﻴﺴﺘﺖ‬

‫ﮔﻢ ﺷﺪﻩ اﻳﻨﺠﺎ آﻪ دارى آﻴﺴﺘﺖ‬

‫ﮔﻮﻳﻰاش ﺧﻴﺮ اﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺧﻴﺮ ﻣﻦ‬

‫آﺲ ﻧﺸﺎﻳﺪ آﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﻏﻴﺮ ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻧﻚ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻓﻮت ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺎن ﺷﺪ ﻓﻮت وﻗﺖ ﻣﻮت ﺷﺪ‬

‫ﺑﻨﮕﺮى در روى هﺮ ﻣﺮد ﺳﻮار‬

‫ﮔﻮﻳﺪت ﻣﻨﮕﺮ ﻣﺮا دﻳﻮاﻧﻪوار‬

‫ﮔﻮﻳﻰاش ﻣﻦ ﺻﺎﺣﺒﻰ ﮔﻢ آﺮدﻩام‬

‫رو ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮى او ﺁوردﻩام‬

‫دوﻟﺘﺖ ﭘﺎﻳﻨﺪﻩ ﺑﺎدا اى ﺳﻮار‬

‫رﺣﻢ آﻦ ﺑﺮ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﻣﻌﺬور دار‬

‫ﭼﻮن ﻃﻠﺐ آﺮدى ﺑﻪ ﺟﺪ ﺁﻣﺪ ﻧﻈﺮ‬

‫ﺟﺪ ﺧﻄﺎ ﻧﻜﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻣﺪ ﺧﺒﺮ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺁﻣﺪ ﺳﻮارى ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ اﻧﺪر آﻨﺎرت ﺳﺨﺖ ﺳﺨﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺷﺪى ﺑﻰهﻮش و اﻓﺘﺎدى ﺑﻪ ﻃﺎق‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ ﮔﻔﺖ اﻳﻨﺖ ﺳﺎﻟﻮس و ﻧﻔﺎق‬

‫او ﭼﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ در او اﻳﻦ ﺷﻮر ﭼﻴﺴﺖ‬

‫او ﻧﺪاﻧﺪ آﺎن ﻧﺸﺎن وﺻﻞ آﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺸﺎن در ﺣﻖ او ﺑﺎﺷﺪ آﻪ دﻳﺪ‬

‫ﺁن دﮔﺮ را آﻰ ﻧﺸﺎن ﺁﻳﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫هﺮ زﻣﺎن آﺰ وى ﻧﺸﺎﻧﻰ ﻣﻰرﺳﻴﺪ‬

‫ﺷﺨﺺ را ﺟﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻰ ﻣﻰرﺳﻴﺪ‬

‫ﻣﺎهﻰ ﺑﻰﭼﺎرﻩ را ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﺁب‬

‫ت اﻟﻜﺘﺎب‬ ‫ﻚ ﺁﻳﺎ ُ‬ ‫اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻬﺎ ِﺗ ْﻠ َ‬

‫ﭘﺲ ﻧﺸﺎﻧﻴﻬﺎ آﻪ اﻧﺪر اﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﺎص ﺁن ﺟﺎن را ﺑﻮد آﺎو ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻧﺎﻗﺺ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺑﻰﻗﺮار‬

‫دل ﻧﺪارم ﺑﻰدﻟﻢ ﻣﻌﺬور دار‬

‫ذرﻩهﺎ را آﻰ ﺗﻮاﻧﺪ آﺲ ﺷﻤﺮد‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺁن آﺎو ﻋﺸﻖ ﻋﻘﻞ او ﺑﺒﺮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٦٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻰﺷﻤﺎرم ﺑﺮﮔﻬﺎى ﺑﺎغ را‬

‫ﻣﻰﺷﻤﺎرم ﺑﺎﻧﮓ آﺒﻚ و زاغ را‬

‫در ﺷﻤﺎر اﻧﺪر ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻟﻴﻚ ﻣﻦ‬

‫ﻣﻰﺷﻤﺎرم ﺑﻬﺮ رﺷﺪ ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﻧﺤﺲ آﻴﻮان ﻳﺎ آﻪ ﺳﻌﺪ ﻣﺸﺘﺮى‬

‫ﻧﺎﻳﺪ اﻧﺪر ﺣﺼﺮ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺸﻤﺮى‬

‫ﻟﻴﻚ هﻢ ﺑﻌﻀﻰ از اﻳﻦ هﺮ دو اﺛﺮ‬

‫ﺷﺮح ﺑﺎﻳﺪ آﺮد ﻳﻌﻨﻰ ﻧﻔﻊ و ﺿﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﻣﻌﻠﻮم ﺁﺛﺎر ﻗﻀﺎ‬

‫ﺷﻤﻪ اى ﻣﺮ اهﻞ ﺳﻌﺪ و ﻧﺤﺲ را‬

‫ﻃﺎﻟﻊ ﺁن آﺲ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺸﺘﺮى‬

‫ﺷﺎد ﮔﺮدد از ﻧﺸﺎط و ﺳﺮورى‬

‫و اﻧﻜﻪ را ﻃﺎﻟﻊ زﺣﻞ از هﺮ ﺷﺮور‬

‫اﺣﺘﻴﺎﻃﺶ ﻻزم ﺁﻳﺪ در اﻣﻮر‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺁن زﺣﻞ اﺳﺘﺎرﻩ را‬

‫ز ﺁﺗﺸﺶ ﺳﻮزد ﻣﺮ ﺁن ﺑﻰﭼﺎرﻩ را‬

‫ا ْذ ُآﺮُوا اﻟﻠﱠﻪَ ﺷﺎﻩ ﻣﺎ دﺳﺘﻮر داد‬

‫اﻧﺪر ﺁﺗﺶ دﻳﺪ ﻣﺎ را ﻧﻮر داد‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﺎآﻢ از ذآﺮ ﺷﻤﺎ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻻﻳﻖ ﻣﺮ ﻣﺮا ﺗﺼﻮﻳﺮهﺎ‬

‫ﻟﻴﻚ هﺮﮔﺰ ﻣﺴﺖ ﺗﺼﻮﻳﺮ و ﺧﻴﺎل‬

‫در ﻧﻴﺎﺑﺪ ذات ﻣﺎ را ﺑﻰﻣﺜﺎل‬

‫ذآﺮ ﺟﺴﻤﺎﻧﻪ ﺧﻴﺎل ﻧﺎﻗﺺ اﺳﺖ‬

‫وﺻﻒ ﺷﺎهﺎﻧﻪ از ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺎﻟﺺ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺎﻩ را ﮔﻮﻳﺪ آﺴﻰ ﺟﻮﻻﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﺪح اﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﮕﺮ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻧﻜﺎر آﺮدن ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺷﺒﺎن‬ ‫دﻳﺪ ﻣﻮﺳﻰ ﻳﻚ ﺷﺒﺎﻧﻰ را ﺑﻪ راﻩ‬

‫آﺎو هﻤﻰﮔﻔﺖ اى ﺧﺪا و اى اﻟﻪ‬

‫ﺗﻮ آﺠﺎﻳﻰ ﺗﺎ ﺷﻮم ﻣﻦ ﭼﺎآﺮت‬

‫ﭼﺎرﻗﺖ دوزم آﻨﻢ ﺷﺎﻧﻪ ﺳﺮت‬

‫ﺟﺎﻣﻪات ﺷﻮﻳﻢ ﺷﭙﺸﻬﺎﻳﺖ آﺸﻢ‬

‫ﺷﻴﺮ ﭘﻴﺸﺖ ﺁورم اى ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫دﺳﺘﻜﺖ ﺑﻮﺳﻢ ﺑﻤﺎﻟﻢ ﭘﺎﻳﻜﺖ‬

‫وﻗﺖ ﺧﻮاب ﺁﻳﺪ ﺑﺮوﺑﻢ ﺟﺎﻳﻜﺖ‬

‫اى ﻓﺪاى ﺗﻮ هﻤﻪ ﺑﺰهﺎى ﻣﻦ‬

‫اى ﺑﻪ ﻳﺎدت هﻴﻬﻰ و هﻴﻬﺎى ﻣﻦ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻤﻂ ﺑﻰهﻮدﻩ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺁن ﺷﺒﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺎ آﻰ اﺳﺖ اﻳﻦ اى ﻓﻼن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺁن آﺲ آﻪ ﻣﺎ را ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫اﻳﻦ زﻣﻴﻦ و ﭼﺮخ از او ﺁﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ هﺎى ﺧﻴﺮﻩﺳﺮ ﺷﺪى‬

‫ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﺎﺷﺪﻩ آﺎﻓﺮ ﺷﺪى‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ژاژﺳﺖ و ﭼﻪ آﻔﺮ اﺳﺖ و ﻓﺸﺎر‬

‫ﭘﻨﺒﻪاى اﻧﺪر دهﺎن ﺧﻮد ﻓﺸﺎر‬

‫ﮔﻨﺪ آﻔﺮ ﺗﻮ ﺟﻬﺎن را ﮔﻨﺪﻩ آﺮد‬

‫آﻔﺮ ﺗﻮ دﻳﺒﺎى دﻳﻦ را ژﻧﺪﻩ آﺮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٦٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﺎرق و ﭘﺎ ﺗﺎﺑﻪ ﻻﻳﻖ ﻣﺮ ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ را ﭼﻨﻴﻨﻬﺎ آﻰ رواﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻨﺪى زﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﺣﻠﻖ را‬

‫ﺁﺗﺸﻰ ﺁﻳﺪ ﺑﺴﻮزد ﺧﻠﻖ را‬

‫ﺁﺗﺸﻰ ﮔﺮ ﻧﺎﻣﺪﻩ ﺳﺖ اﻳﻦ دود ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺳﻴﻪ ﮔﺸﺘﻪ روان ﻣﺮدود ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ هﻤﻰداﻧﻰ آﻪ ﻳﺰدان داور اﺳﺖ‬

‫ژاژ و ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ﺗﺮا ﭼﻮن ﺑﺎور اﺳﺖ‬

‫دوﺳﺘﻰ ﺑﻰﺧﺮد ﺧﻮد دﺷﻤﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ زﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﻏﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ آﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﺎ ﻋﻢ و ﺧﺎل‬

‫ﺟﺴﻢ و ﺣﺎﺟﺖ در ﺻﻔﺎت ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﺷﻴﺮ او ﻧﻮﺷﺪ آﻪ در ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﺎرق او ﭘﻮﺷﺪ آﻪ او ﻣﺤﺘﺎج ﭘﺎﺳﺖ‬

‫ور ﺑﺮاى ﺑﻨﺪﻩش اﺳﺖ اﻳﻦ ﮔﻔﺖوﮔﻮ‬

‫ﺁن آﻪ ﺣﻖ ﮔﻔﺖ او ﻣﻦ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﺧﻮد او‬

‫ﺁن آﻪ ﮔﻔﺖ اﻧﻰ ﻣﺮﺿﺖ ﻟﻢ ﺗﻌﺪ‬

‫ﻣﻦ ﺷﺪم رﻧﺠﻮر او ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺪ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﻰﻳﺴﻤﻊ و ﺑﻰﻳﺒﺼﺮ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫در ﺣﻖ ﺁن ﺑﻨﺪﻩ اﻳﻦ هﻢ ﺑﻰهﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺑﻰادب ﮔﻔﺘﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﺧﺎص ﺣﻖ‬

‫دل ﺑﻤﻴﺮاﻧﺪ ﺳﻴﻪ دارد ورق‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺮدى را ﺑﺨﻮاﻧﻰ ﻓﺎﻃﻤﻪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻳﻚ ﺟﻨﺴﻨﺪ ﻣﺮد و زن هﻤﻪ‬

‫ﻗﺼﺪ ﺧﻮن ﺗﻮ آﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮش ﺧﻮ و ﺣﻠﻴﻢ و ﺳﺎآﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﺪح اﺳﺖ در ﺣﻖ زﻧﺎن‬

‫ﻣﺮد را ﮔﻮﻳﻰ ﺑﻮد زﺧﻢ ﺳﻨﺎن‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ در ﺣﻖ ﻣﺎ اﺳﺘﺎﻳﺶ اﺳﺖ‬

‫در ﺣﻖ ﭘﺎآﻰ ﺣﻖ ﺁﻻﻳﺶ اﺳﺖ‬

‫َﻟ ْﻢ َﻳِﻠ ْﺪ َﻟ ْﻢ ﻳُﻮَﻟ ْﺪ او را ﻻﻳﻖ اﺳﺖ‬

‫واﻟﺪ و ﻣﻮﻟﻮد را او ﺧﺎﻟﻖ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺟﺴﻢ ﺁﻣﺪ وﻻدت وﺻﻒ اوﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻣﻮﻟﻮد اﺳﺖ او زﻳﻦ ﺳﻮى ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ از آﻮن و ﻓﺴﺎد اﺳﺖ و ﻣﻬﻴﻦ‬

‫ﺣﺎدث اﺳﺖ و ﻣﺤﺪﺛﻰ ﺧﻮاهﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻣﻮﺳﻰ دهﺎﻧﻢ دوﺧﺘﻰ‬

‫و ز ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﺗﻮ ﺟﺎﻧﻢ ﺳﻮﺧﺘﻰ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ را ﺑﺪرﻳﺪ و ﺁهﻰ آﺮد ﺗﻔﺖ‬

‫ﺳﺮ ﻧﻬﺎد اﻧﺪر ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻰ و رﻓﺖ‬

‫ﻋﺘﺎب آﺮدن ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم از ﺑﻬﺮ ﺁن ﺷﺒﺎن‬ ‫وﺣﻰ ﺁﻣﺪ ﺳﻮى ﻣﻮﺳﻰ از ﺧﺪا‬

‫ﺑﻨﺪﻩى ﻣﺎ را ز ﻣﺎ آﺮدى ﺟﺪا‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮاى وﺻﻞ آﺮدن ﺁﻣﺪى‬

‫ﻧﻰ ﺑﺮاى ﻓﺼﻞ آﺮدن ﺁﻣﺪى‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﻰ ﭘﺎ ﻣﻨﻪ اﻧﺪر ﻓﺮاق‬

‫أﺑﻐﺾ اﻷﺷﻴﺎء ﻋﻨﺪي اﻟﻄﻼق‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٦٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ آﺴﻰ را ﺳﻴﺮﺗﻰ ﺑﻨﻬﺎدﻩام‬

‫هﺮ آﺴﻰ را اﺻﻄﻼﺣﻰ دادﻩام‬

‫در ﺣﻖ او ﻣﺪح و در ﺣﻖ ﺗﻮ ذم‬

‫در ﺣﻖ او ﺷﻬﺪ و در ﺣﻖ ﺗﻮ ﺳﻢ‬

‫ﻣﺎ ﺑﺮى از ﭘﺎك و ﻧﺎﭘﺎآﻰ هﻤﻪ‬

‫از ﮔﺮان ﺟﺎﻧﻰ و ﭼﺎﻻآﻰ هﻤﻪ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻜﺮدم اﻣﺮ ﺗﺎ ﺳﻮدى آﻨﻢ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺟﻮدى آﻨﻢ‬

‫هﻨﺪوان را اﺻﻄﻼح هﻨﺪ ﻣﺪح‬

‫ﺳﻨﺪﻳﺎن را اﺻﻄﻼح ﺳﻨﺪ ﻣﺪح‬

‫ﻣﻦ ﻧﮕﺮدم ﭘﺎك از ﺗﺴﺒﻴﺤﺸﺎن‬

‫ﭘﺎك هﻢ اﻳﺸﺎن ﺷﻮﻧﺪ و در ﻓﺸﺎن‬

‫ﻣﺎ زﺑﺎن را ﻧﻨﮕﺮﻳﻢ و ﻗﺎل را‬

‫ﻣﺎ روان را ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ و ﺣﺎل را‬

‫ﻧﺎﻇﺮ ﻗﻠﺒﻴﻢ اﮔﺮ ﺧﺎﺷﻊ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ ﻟﻔﻆ ﻧﺎﺧﺎﺿﻊ رود‬

‫ز اﻧﻜﻪ دل ﺟﻮهﺮ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺮض‬

‫ﭘﺲ ﻃﻔﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﻋﺮض ﺟﻮهﺮ ﻏﺮض‬

‫ﭼﻨﺪ ازﻳﻦ اﻟﻔﺎظ و اﺿﻤﺎر و ﻣﺠﺎز‬

‫ﺳﻮز ﺧﻮاهﻢ ﺳﻮز ﺑﺎ ﺁن ﺳﻮز ﺳﺎز‬

‫ﺁﺗﺸﻰ از ﻋﺸﻖ در ﺟﺎن ﺑﺮ ﻓﺮوز‬

‫ﺳﺮﺑﻪﺳﺮ ﻓﻜﺮ و ﻋﺒﺎرت را ﺑﺴﻮز‬

‫ﻣﻮﺳﻴﺎ ﺁداب داﻧﺎن دﻳﮕﺮﻧﺪ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺟﺎن و رواﻧﺎن دﻳﮕﺮﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را هﺮ ﻧﻔﺲ ﺳﻮزﻳﺪﻧﻰ ﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ دﻩ وﻳﺮان ﺧﺮاج و ﻋﺸﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺧﻄﺎ ﮔﻮﻳﺪ و را ﺧﺎﻃﻰ ﻣﮕﻮ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد ﭘﺮ ﺧﻮن ﺷﻬﻴﺪ او را ﻣﺸﻮ‬

‫ﺧﻮن ﺷﻬﻴﺪان را ز ﺁب اوﻟﻰﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺧﻄﺎ از ﺻﺪ ﺛﻮاب اوﻟﻰﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫در درون آﻌﺒﻪ رﺳﻢ ﻗﺒﻠﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻪ ﻏﻢ ار ﻏﻮاص را ﭘﺎﭼﻴﻠﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ز ﺳﺮ ﻣﺴﺘﺎن ﻗﻼووزى ﻣﺠﻮ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ ﭼﺎآﺎن را ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ رﻓﻮ‬

‫ﻣﻠﺖ ﻋﺸﻖ از هﻤﻪ دﻳﻨﻬﺎ ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را ﻣﻠﺖ و ﻣﺬهﺐ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻟﻌﻞ را ﮔﺮ ﻣﻬﺮ ﻧﺒﻮد ﺑﺎك ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ در درﻳﺎى ﻏﻢ ﻏﻤﻨﺎك ﻧﻴﺴﺖ‬

‫وﺣﻰ ﺁﻣﺪن ﻣﻮﺳﻰ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم در ﻋﺬر ﺁن ﺷﺒﺎن‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺁن در ﺳﺮ ﻣﻮﺳﻰ ﺣﻖ ﻧﻬﻔﺖ‬

‫رازهﺎﻳﻰ آﺎن ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ دل ﻣﻮﺳﻰ ﺳﺨﻨﻬﺎ رﻳﺨﺘﻨﺪ‬

‫دﻳﺪن و ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ هﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﻰﺧﻮد ﮔﺸﺖ و ﭼﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد‬

‫ﭼﻨﺪ ﭘﺮﻳﺪ از ازل ﺳﻮى اﺑﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﮔﺮ ﺷﺮح ﮔﻮﻳﻢ اﺑﻠﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺷﺮح اﻳﻦ وراى ﺁﮔﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٦٥‬‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ور ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻋﻘﻠﻬﺎ را ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ور ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺑﺲ ﻗﻠﻤﻬﺎ ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻮﺳﻰ اﻳﻦ ﻋﺘﺎب از ﺣﻖ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫در ﺑﻴﺎﺑﺎن در ﭘﻰ ﭼﻮﭘﺎن دوﻳﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻧﺸﺎن ﭘﺎى ﺁن ﺳﺮ ﮔﺸﺘﻪ راﻧﺪ‬

‫ﮔﺮد از ﭘﺮدﻩى ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﺮ ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﺎم ﭘﺎى ﻣﺮدم ﺷﻮرﻳﺪﻩ ﺧﻮد‬

‫هﻢ ز ﮔﺎم دﻳﮕﺮان ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‬

‫ﻳﻚ ﻗﺪم ﭼﻮن رخ ز ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﻧﺸﻴﺐ‬

‫ﻳﻚ ﻗﺪم ﭼﻮن ﭘﻴﻞ رﻓﺘﻪ ﺑﺮ ورﻳﺐ‬

‫ﮔﺎﻩ ﭼﻮن ﻣﻮﺟﻰ ﺑﺮ اﻓﺮازان ﻋﻠﻢ‬

‫ﮔﺎﻩ ﭼﻮن ﻣﺎهﻰ رواﻧﻪ ﺑﺮ ﺷﻜﻢ‬

‫ﮔﺎﻩ ﺑﺮ ﺧﺎآﻰ ﻧﺒﺸﺘﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ رﻣﺎﻟﻰ آﻪ رﻣﻠﻰ ﺑﺮ زﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ درﻳﺎﻓﺖ او را و ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﮋدﻩ دﻩ آﻪ دﺳﺘﻮرى رﺳﻴﺪ‬

‫هﻴﭻ ﺁداﺑﻰ و ﺗﺮﺗﻴﺒﻰ ﻣﺠﻮ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ دل ﺗﻨﮕﺖ ﺑﮕﻮ‬

‫آﻔﺮ ﺗﻮ دﻳﻦ اﺳﺖ و دﻳﻨﺖ ﻧﻮر ﺟﺎن‬

‫اﻳﻤﻨﻰ و ز ﺗﻮ ﺟﻬﺎﻧﻰ در اﻣﺎن‬

‫ﻞ اﻟﻠﱠ ُﻪ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء‬ ‫اى ﻣﻌﺎف َﻳ ْﻔ َﻌ ُ‬

‫ﺑﻰﻣﺤﺎﺑﺎ رو زﺑﺎن را ﺑﺮ ﮔﺸﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻣﻮﺳﻰ از ﺁن ﺑﮕﺬﺷﺘﻪام‬

‫ﻣﻦ آﻨﻮن در ﺧﻮن دل ﺁﻏﺸﺘﻪام‬

‫ﻣﻦ ز ﺳﺪرﻩى ﻣﻨﺘﻬﻰ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪام‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺳﺎﻟﻪ ز ﺁن ﺳﻮ رﻓﺘﻪام‬

‫ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﺑﺮ زدى اﺳﺒﻢ ﺑﮕﺸﺖ‬

‫ﮔﻨﺒﺪى آﺮد و ز ﮔﺮدون ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻣﺤﺮم ﻧﺎﺳﻮت ﻣﺎ ﻻهﻮت ﺑﺎد‬

‫ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ دﺳﺖ و ﺑﺮ ﺑﺎزوت ﺑﺎد‬

‫ﺣﺎل ﻣﻦ اآﻨﻮن ﺑﺮون از ﮔﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﻧﻪ اﺣﻮال ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ آﻪ در ﺁﻳﻴﻨﻪاى اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺗﺴﺖ ﺁن ﻧﻘﺶ ﺁن ﺁﻳﻴﻨﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫دم آﻪ ﻣﺮد ﻧﺎﻳﻰ اﻧﺪر ﻧﺎى آﺮد‬

‫در ﺧﻮر ﻧﺎى اﺳﺖ ﻧﻪ در ﺧﻮرد ﻣﺮد‬

‫هﺎن و هﺎن ﮔﺮ ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻰ ﮔﺮ ﺳﭙﺎس‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﺎﻓﺮﺟﺎم ﺁن ﭼﻮﭘﺎن ﺷﻨﺎس‬

‫ﺣﻤﺪ ﺗﻮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺪان ﮔﺮ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻖ هﻢ اﺑﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻳﻰ ﭼﻮن ﻏﻄﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻧﺒﻮدﻩ ﺳﺖ ﺁن آﻪ ﻣﻰﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻗﺒﻮل ذآﺮ ﺗﻮ از رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎز ﻣﺴﺘﺤﺎﺿﻪ رﺧﺼﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﻧﻤﺎز او ﺑﻴﺎﻟﻮدﻩ ﺳﺖ ﺧﻮن‬

‫ذآﺮ ﺗﻮ ﺁﻟﻮدﻩى ﺗﺸﺒﻴﻪ و ﭼﻮن‬

‫ﺧﻮن ﭘﻠﻴﺪ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺁﺑﻰ ﻣﻰرود‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺎﻃﻦ را ﻧﺠﺎﺳﺘﻬﺎ ﺑﻮد‬

‫آﺎن ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺁب ﻟﻄﻒ آﺮدﮔﺎر‬

‫آﻢ ﻧﮕﺮدد از درون ﻣﺮد آﺎر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٦٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در ﺳﺠﻮدت آﺎش رو ﮔﺮداﻧﻰاى‬

‫ﻣﻌﻨﻰ ﺳﺒﺤﺎن رﺑﻰ داﻧﻰاى‬

‫آﺎى ﺳﺠﻮدم ﭼﻮن وﺟﻮدم ﻧﺎﺳﺰا‬

‫ﻣﺮ ﺑﺪى را ﺗﻮ ﻧﻜﻮﻳﻰ دﻩ ﺟﺰا‬

‫اﻳﻦ زﻣﻴﻦ از ﺣﻠﻢ ﺣﻖ دارد اﺛﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺑﺮد و ﮔﻠﻬﺎ داد ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﭙﻮﺷﺪ او ﭘﻠﻴﺪﻳﻬﺎى ﻣﺎ‬

‫در ﻋﻮض ﺑﺮ روﻳﺪ از وى ﻏﻨﭽﻪهﺎ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ آﺎﻓﺮ دﻳﺪ آﺎو در داد و ﺟﻮد‬

‫آﻤﺘﺮ و ﺑﻰﻣﺎﻳﻪ ﺗﺮ از ﺧﺎك ﺑﻮد‬

‫از وﺟﻮد او ﮔﻞ و ﻣﻴﻮﻩ ﻧﺮﺳﺖ‬

‫ﺟﺰ ﻓﺴﺎد ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺎآﻴﻬﺎ ﻧﺠﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ واﭘﺲ رﻓﺘﻪام ﻣﻦ در ذهﺎب‬

‫ﺣﺴﺮﺗﺎ ﻳﺎ ﻟﻴﺘﻨﻲ آﻨﺖ ﺗﺮاب‬

‫آﺎش از ﺧﺎآﻰ ﺳﻔﺮ ﻧﮕﺰﻳﺪﻣﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﺎآﻰ داﻧﻪاى ﻣﻰﭼﻴﺪﻣﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻔﺮ آﺮدم ﻣﺮا راﻩ ﺁزﻣﻮد‬

‫زﻳﻦ ﺳﻔﺮ آﺮدن رﻩ ﺁوردم ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫ز ﺁن هﻤﻪ ﻣﻴﻠﺶ ﺳﻮى ﺧﺎك اﺳﺖ آﺎو‬

‫در ﺳﻔﺮ ﺳﻮدى ﻧﺒﻴﻨﺪ ﭘﻴﺶ رو‬

‫روى واﭘﺲ آﺮدﻧﺶ ﺁن ﺣﺮص و ﺁز‬

‫روى در رﻩ آﺮدﻧﺶ ﺻﺪق و ﻧﻴﺎز‬

‫هﺮ ﮔﻴﺎ را آﺶ ﺑﻮد ﻣﻴﻞ ﻋﻼ‬

‫در ﻣﺰﻳﺪ اﺳﺖ و ﺣﻴﺎت و در ﻧﻤﺎ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﮔﺮداﻧﻴﺪ ﺳﺮ ﺳﻮى زﻣﻴﻦ‬

‫در آﻤﻰ و ﺧﺸﻜﻰ و ﻧﻘﺺ و ﻏﺒﻴﻦ‬

‫ﻣﻴﻞ روﺣﺖ ﭼﻮن ﺳﻮى ﺑﺎﻻ ﺑﻮد‬

‫در ﺗﺰاﻳﺪ ﻣﺮﺟﻌﺖ ﺁن ﺟﺎ ﺑﻮد‬

‫ور ﻧﮕﻮن ﺳﺎرى ﺳﺮت ﺳﻮى زﻣﻴﻦ‬

‫ﺁﻓﻠﻰ ﺣﻖ ﻻ ﻳﺤﺐ اﻵﻓﻠﻴﻦ‬

‫ﭘﺮﺳﻴﺪن ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم از ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺳﺮ ﻏﻠﺒﻪى ﻇﺎﻟﻤﺎن‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ اى آﺮﻳﻢ آﺎرﺳﺎز‬

‫اى آﻪ ﻳﻚ دم ذآﺮ ﺗﻮ ﻋﻤﺮ دراز‬

‫ﻧﻘﺶ آﮋﻣﮋ دﻳﺪم اﻧﺪر ﺁب و ﮔﻞ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻼﻳﻚ اﻋﺘﺮاﺿﻰ آﺮد دل‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﻣﻘﺼﻮد اﺳﺖ ﻧﻘﺸﻰ ﺳﺎﺧﺘﻦ‬

‫و اﻧﺪر او ﺗﺨﻢ ﻓﺴﺎد اﻧﺪاﺧﺘﻦ‬

‫ﺁﺗﺶ ﻇﻠﻢ و ﻓﺴﺎد اﻓﺮوﺧﺘﻦ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ و ﺳﺠﺪﻩ آﻨﺎن را ﺳﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﻣﺎﻳﻪى ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ و زردﺁﺑﻪ را‬

‫ﺟﻮش دادن از ﺑﺮاى ﻻﺑﻪ را‬

‫ﻣﻦ ﻳﻘﻴﻦ داﻧﻢ آﻪ ﻋﻴﻦ ﺣﻜﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻘﺼﻮدم ﻋﻴﺎن و روﻳﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪم ﺧﺎﻣﻮش آﻦ‬

‫ﺣﺮص روﻳﺖ ﮔﻮﻳﺪم ﻧﻪ ﺟﻮش آﻦ‬

‫ﻣﺮ ﻣﻼﻳﻚ را ﻧﻤﻮدى ﺳﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻮﺷﻰ هﻤﻰارزد ﺑﻪ ﻧﻴﺶ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٦٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﺮﺿﻪ آﺮدى ﻧﻮر ﺁدم را ﻋﻴﺎن‬

‫ﺑﺮ ﻣﻼﻳﻚ ﮔﺸﺖ ﻣﺸﻜﻠﻬﺎ ﺑﻴﺎن‬

‫ﺣﺸﺮ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﺳﺮ ﻣﺮگ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻴﻮﻩهﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺳﺮ ﺑﺮگ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺳﺮ ﺧﻮن و ﻧﻄﻔﻪ ﺣﺴﻦ ﺁدﻣﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﺑﻖ هﺮ ﺑﻴﺸﻴﻰ ﺁﺧﺮ آﻤﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻮح را اول ﺑﺸﻮﻳﺪ ﺑﻰوﻗﻮف‬

‫ﺁن ﮔﻬﻰ ﺑﺮوى ﻧﻮﻳﺴﺪ او ﺣﺮوف‬

‫ﺧﻮن آﻨﺪ دل را و اﺷﻚ ﻣﺴﺘﻬﺎن‬

‫ﺑﺮ ﻧﻮﻳﺴﺪ ﺑﺮ وى اﺳﺮار ﺁن ﮔﻬﺎن‬

‫وﻗﺖ ﺷﺴﺘﻦ ﻟﻮح را ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫آﻪ ﻣﺮ ﺁن را دﻓﺘﺮى ﺧﻮاهﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن اﺳﺎس ﺧﺎﻧﻪاى ﻣﻰاﻓﮕﻨﻨﺪ‬

‫اوﻟﻴﻦ ﺑﻨﻴﺎد را ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﮔﻞ ﺑﺮ ﺁرﻧﺪ اول از ﻗﻌﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﺮ آﺸﻰ ﻣﺎء ﻣﻌﻴﻦ‬

‫از ﺣﺠﺎﻣﺖ آﻮدآﺎن ﮔﺮﻳﻨﺪ زار‬

‫آﻪ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ اﻳﺸﺎن ﺳﺮ آﺎر‬

‫ﻣﺮد ﺧﻮد زر ﻣﻰدهﺪ ﺣﺠﺎم را‬

‫ﻣﻰﻧﻮازد ﻧﻴﺶ ﺧﻮن ﺁﺷﺎم را‬

‫ﻣﻰدود ﺣﻤﺎل زى ﺑﺎر ﮔﺮان‬

‫ﻣﻰرﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎر را از دﻳﮕﺮان‬

‫ﺟﻨﮓ ﺣﻤﺎﻻن ﺑﺮاى ﺑﺎر ﺑﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ اﺟﺘﻬﺎد آﺎر ﺑﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮاﻧﻴﻬﺎ اﺳﺎس راﺣﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻠﺨﻬﺎ هﻢ ﭘﻴﺸﻮاى ﻧﻌﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻔﺖ اﻟﺠﻨﺔ ﺑﻤﻜﺮوهﺎﺗﻨﺎ‬

‫ﺣﻔﺖ اﻟﻨﻴﺮان ﻣﻦ ﺷﻬﻮاﺗﻨﺎ‬

‫ﺗﺨﻢ ﻣﺎﻳﻪى ﺁﺗﺸﺖ ﺷﺎخ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪى ﺁﺗﺶ ﻗﺮﻳﻦ آﻮﺛﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ در زﻧﺪان ﻗﺮﻳﻦ ﻣﺤﻨﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺟﺰاى ﻟﻘﻤﻪاى و ﺷﻬﻮﺗﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ در ﻗﺼﺮى ﻗﺮﻳﻦ دوﻟﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺟﺰاى آﺎرزار و ﻣﺤﻨﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ را دﻳﺪى ﺑﻪ زر و ﺳﻴﻢ ﻓﺮد‬

‫دان آﻪ اﻧﺪر آﺴﺐ آﺮدن ﺻﺒﺮ آﺮد‬

‫ﺑﻰﺳﺒﺐ ﺑﻴﻨﺪ ﭼﻮ دﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﮔﺬار‬

‫ﺗﻮ آﻪ در ﺣﺴﻰ ﺳﺒﺐ را ﮔﻮش دار‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﻴﺮون از ﻃﺒﺎﻳﻊ ﺟﺎن اوﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﺼﺐ ﺧﺮق ﺳﺒﺒﻬﺎ ﺁن اوﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﺳﺒﺐ ﺑﻴﻨﺪ ﻧﻪ از ﺁب و ﮔﻴﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ ﭼﺸﻤﻪى ﻣﻌﺠﺰات اﻧﺒﻴﺎ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺒﺐ هﻤﭽﻮن ﻃﺒﻴﺐ اﺳﺖ و ﻋﻠﻴﻞ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺒﺐ هﻤﭽﻮن ﭼﺮاغ اﺳﺖ و ﻓﺘﻴﻞ‬

‫ﺷﺐ ﭼﺮاﻏﺖ را ﻓﺘﻴﻞ ﻧﻮ ﺑﺘﺎب‬

‫ﭘﺎك دان زﻳﻨﻬﺎ ﭼﺮاغ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫رو ﺗﻮ آﻬﮕﻞ ﺳﺎز ﺑﻬﺮ ﺳﻘﻒ ﺧﺎن‬

‫ﺳﻘﻒ ﮔﺮدون را ز آﻬﮕﻞ ﭘﺎك دان‬

‫اﻩ آﻪ ﭼﻮن دل دار ﻣﺎ ﻏﻢ ﺳﻮز ﺷﺪ‬

‫ﺧﻠﻮت ﺷﺐ در ﮔﺬﺷﺖ و روز ﺷﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٦٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺟﻠﻮﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺎﻩ را‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ درد دل ﻣﺠﻮ دل ﺧﻮاﻩ را‬

‫ﺗﺮك ﻋﻴﺴﻰ آﺮدﻩ ﺧﺮ ﭘﺮوردﻩاى‬

‫ﻻﺟﺮم ﭼﻮن ﺧﺮ ﺑﺮون ﭘﺮدﻩاى‬

‫ﻃﺎﻟﻊ ﻋﻴﺴﻰ اﺳﺖ ﻋﻠﻢ و ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﻃﺎﻟﻊ ﺧﺮ ﻧﻴﺴﺖ اى ﺗﻮ ﺧﺮ ﺻﻔﺖ‬

‫ﻧﺎﻟﻪى ﺧﺮ ﺑﺸﻨﻮى رﺣﻢ ﺁﻳﺪت‬

‫ﭘﺲ ﻧﺪاﻧﻰ ﺧﺮ ﺧﺮى ﻓﺮﻣﺎﻳﺪت‬

‫رﺣﻢ ﺑﺮ ﻋﻴﺴﻰ آﻦ و ﺑﺮ ﺧﺮ ﻣﻜﻦ‬

‫ﻃﺒﻊ را ﺑﺮ ﻋﻘﻞ ﺧﻮد ﺳﺮور ﻣﻜﻦ‬

‫ﻃﺒﻊ را هﻞ ﺗﺎ ﺑﮕﺮﻳﺪ زار زار‬

‫ﺗﻮ از او ﺑﺴﺘﺎن و وام ﺟﺎن ﮔﺰار‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺧﺮﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮدى ﺑﺲ ﺑﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺧﺮﺑﻨﺪﻩ ز ﺧﺮ واﭘﺲ ﺑﻮد‬

‫ز اﺧﺮوهﻦ ﻣﺮادش ﻧﻔﺲ ﺗﺴﺖ‬

‫آﺎو ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﺎﻳﺪ و ﻋﻘﻠﺖ ﻧﺨﺴﺖ‬

‫هﻢ ﻣﺰاج ﺧﺮ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ اﻳﻦ ﻋﻘﻞ ﭘﺴﺖ‬

‫ﻓﻜﺮش اﻳﻦ آﻪ ﭼﻮن ﻋﻠﻒ ﺁرم ﺑﺪﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺧﺮ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺰاج دل ﮔﺮﻓﺖ‬

‫در ﻣﻘﺎم ﻋﺎﻗﻼن ﻣﻨﺰل ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﻋﻘﻞ ﺑﻮد و ﺧﺮ ﺿﻌﻴﻒ‬

‫از ﺳﻮار زﻓﺖ ﮔﺮدد ﺧﺮ ﻧﺤﻴﻒ‬

‫و ز ﺿﻌﻴﻔﻰ ﻋﻘﻞ ﺗﻮ اى ﺧﺮ ﺑﻬﺎ‬

‫اﻳﻦ ﺧﺮ ﭘﮋﻣﺮدﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﺳﺖ اژدهﺎ‬

‫ﮔﺮ ز ﻋﻴﺴﻰ ﮔﺸﺘﻪاى رﻧﺠﻮر دل‬

‫هﻢ از او ﺻﺤﺖ رﺳﺪ او را ﻣﻬﻞ‬

‫ﭼﻮﻧﻰ اى ﻋﻴﺴﺎى ﻋﻴﺴﻰ دم ز رﻧﺞ‬

‫آﻪ ﻧﺒﻮد اﻧﺪر ﺟﻬﺎن ﺑﻰﻣﺎر ﮔﻨﺞ‬

‫ﭼﻮﻧﻰ اى ﻋﻴﺴﻰ ز دﻳﺪار ﺟﻬﻮد‬

‫ﭼﻮﻧﻰ اى ﻳﻮﺳﻒ ز ﻣﻜﺎر ﺣﺴﻮد‬

‫ﺗﻮ ﺷﺐ و روز از ﭘﻰ اﻳﻦ ﻗﻮم ﻏﻤﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺐ و روزى ﻣﺪد ﺑﺨﺸﺎى ﻋﻤﺮ‬

‫ﭼﻮﻧﻰ از ﺻﻔﺮاﻳﻴﺎن ﺑﻰهﻨﺮ‬

‫ﭼﻪ هﻨﺮ زاﻳﺪ ز ﺻﻔﺮا درد ﺳﺮ‬

‫ﺗﻮ هﻤﺎن آﻦ آﻪ آﻨﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺷﺮق‬

‫ﻣﺎ ﻧﻔﺎق و ﺣﻴﻠﻪ و دزدى و زرق‬

‫ﺗﻮ ﻋﺴﻞ ﻣﺎ ﺳﺮآﻪ در دﻧﻴﺎ و دﻳﻦ‬

‫دﻓﻊ اﻳﻦ ﺻﻔﺮا ﺑﻮد ﺳﺮآﻨﮕﺒﻴﻦ‬

‫ﺳﺮآﻪ اﻓﺰودﻳﻢ ﻣﺎ ﻗﻮم زﺣﻴﺮ‬

‫ﺗﻮ ﻋﺴﻞ ﺑﻔﺰا آﺮم را واﻣﮕﻴﺮ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺰﻳﺪ از ﻣﺎ ﭼﻨﺎن ﺁﻣﺪ ز ﻣﺎ‬

‫رﻳﮓ اﻧﺪر ﭼﺸﻢ ﭼﻪ ﻓﺰاﻳﺪ ﻋﻤﺎ‬

‫ﺁن ﺳﺰد از ﺗﻮ أﻳﺎ آﺤﻞ ﻋﺰﻳﺰ‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎﺑﺪ از ﺗﻮ هﺮ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﭼﻴﺰ‬

‫ز ﺁﺗﺶ اﻳﻦ ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﺖ دل آﺒﺎب‬

‫از ﺗﻮ ﺟﻤﻠﻪ اهﺪ ﻗﻮﻣﻰ ﺑﺪ ﺧﻄﺎب‬

‫آﺎن ﻋﻮدى در ﺗﻮ ﮔﺮ ﺁﺗﺶ زﻧﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن از ﻋﻄﺮ و رﻳﺤﺎن ﺁﮔﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪ ﺁن ﻋﻮدى آﺰ ﺁﺗﺶ آﻢ ﺷﻮد‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪ ﺁن روﺣﻰ آﻪ اﺳﻴﺮ ﻏﻢ ﺷﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٦٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﻮد ﺳﻮزد آﺎن ﻋﻮد از ﺳﻮز دور‬

‫ﺑﺎد آﻰ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد ﺑﺮ اﺻﻞ ﻧﻮر‬

‫اى ز ﺗﻮ ﻣﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ را ﺻﻔﺎ‬

‫اى ﺟﻔﺎى ﺗﻮ ﻧﻜﻮﺗﺮ از وﻓﺎ‬

‫ز اﻧﻜﻪ از ﻋﺎﻗﻞ ﺟﻔﺎﻳﻰ ﮔﺮ رود‬

‫از وﻓﺎى ﺟﺎهﻼن ﺁن ﺑﻪ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻋﺪاوت از ﺧﺮد‬

‫ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻬﺮى آﻪ از ﺟﺎهﻞ رﺳﺪ‬

‫رﻧﺠﺎﻧﻴﺪن اﻣﻴﺮى ﺧﻔﺘﻪاى را آﻪ ﻣﺎر در دهﺎﻧﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻋﺎﻗﻠﻰ ﺑﺮ اﺳﺐ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺳﻮار‬

‫در دهﺎن ﺧﻔﺘﻪاى ﻣﻰرﻓﺖ ﻣﺎر‬

‫ﺁن ﺳﻮار ﺁن را ﺑﺪﻳﺪ و ﻣﻰﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ رﻣﺎﻧﺪ ﻣﺎر را ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ از ﻋﻘﻠﺶ ﻓﺮاوان ﺑﺪ ﻣﺪد‬

‫ﭼﻨﺪ دﺑﻮﺳﻰ ﻗﻮى ﺑﺮ ﺧﻔﺘﻪ زد‬

‫ﺑﺮد او را زﺧﻢ ﺁن دﺑﻮس ﺳﺨﺖ‬

‫زو ﮔﺮﻳﺰان ﺗﺎ ﺑﻪ زﻳﺮ ﻳﻚ درﺧﺖ‬

‫ﺳﻴﺐ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﺑﺴﻰ ﺑﺪ رﻳﺨﺘﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ از اﻳﻦ ﺧﻮر اى ﺑﻪ درد ﺁوﻳﺨﺘﻪ‬

‫ﺳﻴﺐ ﭼﻨﺪان ﻣﺮ و را در ﺧﻮرد داد‬

‫آﺰ دهﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﺑﻴﺮون ﻣﻰﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰزد آﺎى اﻣﻴﺮ ﺁﺧﺮ ﭼﺮا‬

‫ﻗﺼﺪ ﻣﻦ آﺮدى ﺗﻮ ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﺟﻔﺎ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ز اﺻﻞ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﻢ ﺳﺘﻴﺰ‬

‫ﺗﻴﻎ زن ﻳﻚ ﺑﺎرﮔﻰ ﺧﻮﻧﻢ ﺑﺮﻳﺰ‬

‫ﺷﻮم ﺳﺎﻋﺖ آﻪ ﺷﺪم ﺑﺮ ﺗﻮ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن را آﻪ روى ﺗﻮ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﺑﻰﺟﻨﺎﻳﺖ ﺑﻰﮔﻨﻪ ﺑﻰﺑﻴﺶ و آﻢ‬

‫ﻣﻠﺤﺪان ﺟﺎﻳﺰ ﻧﺪارﻧﺪ اﻳﻦ ﺳﺘﻢ‬

‫ﻣﻰﺟﻬﺪ ﺧﻮن از دهﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺳﺨﻦ‬

‫اى ﺧﺪا ﺁﺧﺮ ﻣﻜﺎﻓﺎﺗﺶ ﺗﻮ آﻦ‬

‫هﺮ زﻣﺎن ﻣﻰﮔﻔﺖ او ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻧﻮ‬

‫اوش ﻣﻰزد آﺎﻧﺪر اﻳﻦ ﺻﺤﺮا ﺑﺪو‬

‫زﺧﻢ دﺑﻮس و ﺳﻮار هﻤﭽﻮ ﺑﺎد‬

‫ﻣﻰدوﻳﺪ و ﺑﺎز در رو ﻣﻰﻓﺘﺎد‬

‫ﻣﻤﺘﻠﻰ و ﺧﻮاﺑﻨﺎك و ﺳﺴﺖ ﺑﺪ‬

‫ﭘﺎ و روﻳﺶ ﺻﺪ هﺰاران زﺧﻢ ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺷﺒﺎﻧﮕﻪ ﻣﻰآﺸﻴﺪ و ﻣﻰﮔﺸﺎد‬

‫ﺗﺎ ز ﺻﻔﺮا ﻗﻰ ﺷﺪن ﺑﺮ وى ﻓﺘﺎد‬

‫زو ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺧﻮردﻩهﺎ زﺷﺖ و ﻧﻜﻮ‬

‫ﻣﺎر ﺑﺎ ﺁن ﺧﻮردﻩ ﺑﻴﺮون ﺟﺴﺖ از او‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪ از ﺧﻮد ﺑﺮون ﺁن ﻣﺎر را‬

‫ﺳﺠﺪﻩ ﺁورد ﺁن ﻧﻜﻮ آﺮدار را‬

‫ﺳﻬﻢ ﺁن ﻣﺎر ﺳﻴﺎﻩ زﺷﺖ زﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪ ﺁن دردهﺎ از وى ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮد ﺗﻮ ﺟﺒﺮﻳﻴﻞ رﺣﻤﺘﻰ‬

‫ﻳﺎ ﺧﺪاﻳﻰ آﻪ وﻟﻰ ﻧﻌﻤﺘﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٧٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اى ﻣﺒﺎرك ﺳﺎﻋﺘﻰ آﻪ دﻳﺪىام‬

‫ﻣﺮدﻩ ﺑﻮدم ﺟﺎن ﻧﻮ ﺑﺨﺸﻴﺪىام‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮا ﺟﻮﻳﺎن ﻣﺜﺎل ﻣﺎدران‬

‫ﻣﻦ ﮔﺮﻳﺰان از ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺮان‬

‫ﺧﺮ ﮔﺮﻳﺰد از ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺧﺮى‬

‫ﺻﺎﺣﺒﺶ در ﭘﻰ ز ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻮهﺮى‬

‫ﻧﻪ از ﭘﻰ ﺳﻮد و زﻳﺎن ﻣﻰﺟﻮﻳﺪش‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﺎ در ﮔﺮﮔﺶ ﻧﺪرد ﻳﺎ ددش‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن را آﻪ ﺑﻴﻨﺪ روى ﺗﻮ‬

‫ﻳﺎ در اﻓﺘﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن در آﻮى ﺗﻮ‬

‫اى روان ﭘﺎك ﺑﺴﺘﻮدﻩ ﺗﺮا‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ ژاژ و ﺑﻰهﻮدﻩ ﺗﺮا‬

‫اى ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺷﻬﻨﺸﺎﻩ و اﻣﻴﺮ‬

‫ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺟﻬﻞ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺁن ﻣﮕﻴﺮ‬

‫ﺷﻤﻪاى زﻳﻦ ﺣﺎل اﮔﺮ داﻧﺴﺘﻤﻰ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻰهﻮدﻩ آﻰ ﺗﺎﻧﺴﺘﻤﻰ‬

‫ﺑﺲ ﺛﻨﺎﻳﺖ ﮔﻔﺘﻤﻰ اى ﺧﻮش ﺧﺼﺎل‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮا ﻳﻚ رﻣﺰ ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ ز ﺣﺎل‬

‫ﻟﻴﻚ ﺧﺎﻣﺶ آﺮدﻩ ﻣﻰﺁﺷﻮﻓﺘﻰ‬

‫ﺧﺎﻣﺸﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺳﺮم ﻣﻰآﻮﻓﺘﻰ‬

‫ﺷﺪ ﺳﺮم آﺎﻟﻴﻮﻩ ﻋﻘﻞ از ﺳﺮ ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ اﻳﻦ ﺳﺮ را آﻪ ﻣﻐﺰش آﻤﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻋﻔﻮ آﻦ اى ﺧﻮب روى ﺧﻮب آﺎر‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ از ﺟﻨﻮن اﻧﺪر ﮔﺬار‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻤﻰ رﻣﺰى از ﺁن‬

‫زهﺮﻩى ﺗﻮ ﺁب ﮔﺸﺘﻰ ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻤﻰ اوﺻﺎف ﻣﺎر‬

‫ﺗﺮس از ﺟﺎﻧﺖ ﺑﺮ ﺁوردى دﻣﺎر‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻓﺮﻣﻮد اﮔﺮ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﻪ راﺳﺖ‬

‫ﺷﺮح ﺁن دﺷﻤﻦ آﻪ در ﺟﺎن ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫زهﺮﻩهﺎى ﭘﺮ دﻻن هﻢ ﺑﺮ درد‬

‫ﻧﻪ رود رﻩ ﻧﻪ ﻏﻢ آﺎرى ﺧﻮرد‬

‫ﻧﻪ دﻟﺶ را ﺗﺎب ﻣﺎﻧﺪ در ﻧﻴﺎز‬

‫ﻧﻪ ﺗﻨﺶ را ﻗﻮت روزﻩ و ﻧﻤﺎز‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻮﺷﻰ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﺑﻪ ﻻ ﺷﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﺮﻩ ﭘﻴﺶ ﮔﺮگ از ﺟﺎ رود‬

‫اﻧﺪر او ﻧﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﻧﻪ روش‬

‫ﭘﺲ آﻨﻢ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﺗﺎن ﻣﻦ ﭘﺮورش‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﻮ ﺑﻜﺮ رﺑﺎﺑﻰ ﺗﻦ زﻧﻢ‬

‫دﺳﺖ ﭼﻮن داود در ﺁهﻦ زﻧﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻣﺤﺎل از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻰ ﺷﻮد‬

‫ﻣﺮغ ﭘﺮ ﺑﺮآﻨﺪﻩ را ﺑﺎﻟﻰ ﺷﻮد‬

‫ق َأ ْﻳﺪِﻳ ِﻬ ْﻢ ﺑﻮد‬ ‫ﭼﻮن َﻳ ُﺪ اﻟﻠﱠﻪِ َﻓ ْﻮ َ‬

‫دﺳﺖ ﻣﺎ را دﺳﺖ ﺧﻮد ﻓﺮﻣﻮد اﺣﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺮا دﺳﺖ دراز ﺁﻣﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ز ﺁﺳﻤﺎن هﻔﺘﻤﻴﻦ‬

‫دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻨﻤﻮد ﺑﺮ ﮔﺮدون هﻨﺮ‬

‫ﻖ اﻟﻘﻤﺮ‬ ‫ﺸﱠ‬ ‫ﻣﻘﺮﻳﺎ ﺑﺮ ﺧﻮان آﻪ ا ْﻧ َ‬

‫اﻳﻦ ﺻﻔﺖ هﻢ ﺑﻬﺮ ﺿﻌﻒ ﻋﻘﻠﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺿﻌﻴﻔﺎن ﺷﺮح ﻗﺪرت آﻰ رواﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٧١‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮد ﺑﺪاﻧﻰ ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁرى ﺳﺮ ز ﺧﻮاب‬

‫ﺧﺘﻢ ﺷﺪ و اﷲ أﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﻧﻪ ﻗﻮت ﺧﻮردن ﺑﺪى‬

‫ﻧﻪ رﻩ و ﭘﺮواى ﻗﻰ آﺮدن ﺑﺪى‬

‫ﻣﻰﺷﻨﻴﺪم ﻓﺤﺶ و ﺧﺮ ﻣﻰراﻧﺪم‬

‫رب ﻳﺴﺮ زﻳﺮ ﻟﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪم‬

‫از ﺳﺒﺐ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺮا دﺳﺘﻮر ﻧﻪ‬

‫ﺗﺮك ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺮا ﻣﻘﺪور ﻧﻪ‬

‫هﺮ زﻣﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ از درد درون‬

‫اهﺪ ﻗﻮﻣﻲ إﻧﻬﻢ ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻮن‬

‫ﺳﺠﺪﻩهﺎ ﻣﻰآﺮد ﺁن رﺳﺘﻪ ز رﻧﺞ‬

‫آﺎى ﺳﻌﺎدت اى ﻣﺮا اﻗﺒﺎل و ﮔﻨﺞ‬

‫از ﺧﺪا ﻳﺎﺑﻰ ﺟﺰاهﺎ اى ﺷﺮﻳﻒ‬

‫ﻗﻮت ﺷﻜﺮت ﻧﺪارد اﻳﻦ ﺿﻌﻴﻒ‬

‫ﺷﻜﺮ ﺣﻖ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﺮا اى ﭘﻴﺸﻮا‬

‫ﺁن ﻟﺐ و ﭼﺎﻧﻪ ﻧﺪارم و ﺁن ﻧﻮا‬

‫دﺷﻤﻨﻰ ﻋﺎﻗﻼن زﻳﻦﺳﺎن ﺑﻮد‬

‫زهﺮ اﻳﺸﺎن اﺑﺘﻬﺎج ﺟﺎن ﺑﻮد‬

‫دوﺳﺘﻰ اﺑﻠﻪ ﺑﻮد رﻧﺞ و ﺿﻼل‬

‫اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﺸﻨﻮ از ﺑﻬﺮ ﻣﺜﺎل‬

‫اﻋﺘﻤﺎد آﺮدن ﺑﺮ ﺗﻤﻠﻖ و وﻓﺎى ﺧﺮس‬ ‫اژدهﺎﻳﻰ ﺧﺮس را در ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫ﺷﻴﺮ ﻣﺮدى رﻓﺖ و ﻓﺮﻳﺎدش رﺳﻴﺪ‬

‫ﺷﻴﺮ ﻣﺮداﻧﻨﺪ در ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺪد‬

‫ﺁن زﻣﺎن آﺎﻓﻐﺎن ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن رﺳﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن ز هﺮ ﺟﺎ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‬

‫ﺁن ﻃﺮف ﭼﻮن رﺣﻤﺖ ﺣﻖ ﻣﻰدوﻧﺪ‬

‫ﺁن ﺳﺘﻮﻧﻬﺎى ﺧﻠﻠﻬﺎى ﺟﻬﺎن‬

‫ﺁن ﻃﺒﻴﺒﺎن ﻣﺮﺿﻬﺎى ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﺤﺾ ﻣﻬﺮ و داورى و رﺣﻤﺘﻨﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺣﻖ ﺑﻰﻋﻠﺖ و ﺑﻰرﺷﻮﺗﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﻳﺎرى ﻣﻰآﻨﻰ ﻳﻚ ﺑﺎرﮔﻴﺶ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ از ﺑﻬﺮ ﻏﻢ و ﺑﻰﭼﺎرﮔﻴﺶ‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺷﺪ ﺷﻜﺎر ﺷﻴﺮ ﻣﺮد‬

‫در ﺟﻬﺎن دارو ﻧﺠﻮﻳﺪ ﻏﻴﺮ درد‬

‫هﺮ آﺠﺎ دردى دوا ﺁن ﺟﺎ رود‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﭘﺴﺘﻰ اﺳﺖ ﺁب ﺁن ﺟﺎ دود‬

‫ﺁب رﺣﻤﺖ ﺑﺎﻳﺪت رو ﭘﺴﺖ ﺷﻮ‬

‫و ﺁن ﮔﻬﺎن ﺧﻮر ﺧﻤﺮ رﺣﻤﺖ ﻣﺴﺖ ﺷﻮ‬

‫رﺣﻤﺖ اﻧﺪر رﺣﻤﺖ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ ﻳﻜﻰ رﺣﻤﺖ ﻓﺮوﻣﺎى اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﭼﺮخ را در زﻳﺮ ﭘﺎ ﺁر اى ﺷﺠﺎع‬

‫ﺑﺸﻨﻮ از ﻓﻮق ﻓﻠﻚ ﺑﺎﻧﮓ ﺳﻤﺎع‬

‫ﭘﻨﺒﻪى وﺳﻮاس ﺑﻴﺮون آﻦ ز ﮔﻮش‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺁﻳﺪ از ﮔﺮدون ﺧﺮوش‬

‫ﭘﺎك آﻦ دو ﭼﺸﻢ را از ﻣﻮى ﻋﻴﺐ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺑﺎغ و ﺳﺮوﺳﺘﺎن ﻏﻴﺐ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٧٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﻓﻊ آﻦ از ﻣﻐﺰ و از ﺑﻴﻨﻰ زآﺎم‬

‫ﺗﺎ آﻪ رﻳﺢ اﻟﻠﱠﻪ در ﺁﻳﺪ در ﻣﺸﺎم‬

‫هﻴﭻ ﻣﮕﺬار از ﺗﺐ و ﺻﻔﺮا اﺛﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﻰ از ﺟﻬﺎن ﻃﻌﻢ ﺷﻜﺮ‬

‫داروى ﻣﺮدى آﻦ و ﻋﻨﻴﻦ ﻣﭙﻮى‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮون ﺁﻳﻨﺪ ﺻﺪ ﮔﻮن ﺧﻮب روى‬

‫آﻨﺪﻩى ﺗﻦ را ز ﭘﺎى ﺟﺎن ﺑﻜﻦ‬

‫ﺗﺎ آﻨﺪ ﺟﻮﻻن ﺑﻪ ﮔﺮد ﺁن ﭼﻤﻦ‬

‫ﻏﻞ ﺑﺨﻞ از دﺳﺖ و ﮔﺮدن دور آﻦ‬

‫ﺑﺨﺖ ﻧﻮ درﻳﺎب در ﭼﺮخ آﻬﻦ‬

‫ور ﻧﻤﻰﺗﺎﻧﻰ ﺑﻪ آﻌﺒﻪى ﻟﻄﻒ ﭘﺮ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ آﻦ ﺑﻰﭼﺎرﮔﻰ ﺑﺮ ﭼﺎرﻩﮔﺮ‬

‫زارى و ﮔﺮﻳﻪ ﻗﻮى ﺳﺮﻣﺎﻳﻪاى اﺳﺖ‬

‫رﺣﻤﺖ آﻠﻰ ﻗﻮىﺗﺮ داﻳﻪاى اﺳﺖ‬

‫داﻳﻪ و ﻣﺎدر ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺟﻮ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ آﻰ ﺁن ﻃﻔﻞ او ﮔﺮﻳﺎن ﺷﻮد‬

‫ﻃﻔﻞ ﺣﺎﺟﺎت ﺷﻤﺎ را ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ و ﺷﻮد ﺷﻴﺮش ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ا ْدﻋُﻮا اﻟﱠﻠ َﻪ ﺑﻰزارى ﻣﺒﺎش‬

‫ﺗﺎ ﺑﺠﻮﺷﺪ ﺷﻴﺮهﺎى ﻣﻬﺮهﺎش‬

‫هﻮى هﻮى ﺑﺎد و ﺷﻴﺮ اﻓﺸﺎن اﺑﺮ‬

‫در ﻏﻢ ﻣﺎاﻧﺪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﺻﺒﺮ‬

‫ﻓِﻲ اﻟﺴﱠﻤﺎءِ ِر ْز ُﻗ ُﻜ ْﻢ ﺑﺸﻨﻴﺪﻩاى‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﭘﺴﺘﻰ ﭼﻪ ﺑﺮ ﭼﻔﺴﻴﺪﻩاى‬

‫ﺗﺮس و ﻧﻮﻣﻴﺪﻳﺖ دان ﺁواز ﻏﻮل‬

‫ﻣﻰآﺸﺪ ﮔﻮش ﺗﻮ ﺗﺎ ﻗﻌﺮ ﺳﻔﻮل‬

‫هﺮ ﻧﺪاﻳﻰ آﻪ ﺗﺮا ﺑﺎﻻ آﺸﻴﺪ‬

‫ﺁن ﻧﺪا ﻣﻰدان آﻪ از ﺑﺎﻻ رﺳﻴﺪ‬

‫هﺮ ﻧﺪاﻳﻰ آﻪ ﺗﺮا ﺣﺮص ﺁورد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﮔﺮﮔﻰ دان آﻪ او ﻣﺮدم درد‬

‫اﻳﻦ ﺑﻠﻨﺪى ﻧﻴﺴﺖ از روى ﻣﻜﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎﺳﺖ ﺳﻮى ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن‬

‫هﺮ ﺳﺒﺐ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺁﻣﺪ از اﺛﺮ‬

‫ﺳﻨﮓ و ﺁهﻦ ﻓﺎﻳﻖ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ ﺷﺮر‬

‫ﺁن ﻓﻼﻧﻰ ﻓﻮق ﺁن ﺳﺮآﺶ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺻﻮرت ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﻓﻮﻗﻰ ﺁن ﺟﺎﺳﺖ از روى ﺷﺮف‬

‫ﺟﺎى دور از ﺻﺪر ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺴﺘﺨﻒ‬

‫ﺳﻨﮓ و ﺁهﻦ زﻳﻦ ﺟﻬﺖ آﻪ ﺳﺎﺑﻖ اﺳﺖ‬

‫در ﻋﻤﻞ ﻓﻮﻗﻰ اﻳﻦ دو ﻻﻳﻖ اﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﺷﺮر از روى ﻣﻘﺼﻮدى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ز ﺁهﻦ و ﺳﻨﮓ اﺳﺖ زﻳﻦ رو ﭘﻴﺶ و ﺑﻴﺶ‬

‫ﺳﻨﮓ و ﺁهﻦ اول و ﭘﺎﻳﺎن ﺷﺮر‬

‫ﻟﻴﻚ اﻳﻦ هﺮ دو ﺗﻨﻨﺪ و ﺟﺎن ﺷﺮر‬

‫ﺁن ﺷﺮر ﮔﺮ در زﻣﺎن واﭘﺲﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫در ﺻﻔﺖ از ﺳﻨﮓ و ﺁهﻦ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫در زﻣﺎن ﺷﺎخ از ﺛﻤﺮ ﺳﺎﺑﻖﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫در هﻨﺮ از ﺷﺎخ او ﻓﺎﻳﻖﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻘﺼﻮد از ﺷﺠﺮ ﺁﻣﺪ ﺛﻤﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺛﻤﺮ اول ﺑﻮد و ﺁﺧﺮ ﺷﺠﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٧٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﺮس ﭼﻮن ﻓﺮﻳﺎد آﺮد از اژدهﺎ‬

‫ﺷﻴﺮ ﻣﺮدى آﺮد از ﺟﻨﮕﺶ ﺟﺪا‬

‫ﺣﻴﻠﺖ و ﻣﺮدى ﺑﻬﻢ دادﻧﺪ ﭘﺸﺖ‬

‫اژدهﺎ را او ﺑﺪﻳﻦ ﻗﻮت ﺑﻜﺸﺖ‬

‫اژدهﺎ را هﺴﺖ ﻗﻮت ﺣﻴﻠﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻧﻴﺰ ﻓﻮق ﺣﻴﻠﻪى ﺗﻮ ﺣﻴﻠﻪاى اﺳﺖ‬

‫ﺣﻴﻠﻪى ﺧﻮد را ﭼﻮ دﻳﺪى ﺑﺎز رو‬

‫آﺰ آﺠﺎ ﺁﻣﺪ ﺳﻮى ﺁﻏﺎز رو‬

‫هﺮ ﭼﻪ در ﭘﺴﺘﻰ اﺳﺖ ﺁﻣﺪ از ﻋﻼ‬

‫ﭼﺸﻢ را ﺳﻮى ﺑﻠﻨﺪى ﻧﻪ هﻼ‬

‫روﺷﻨﻰ ﺑﺨﺸﺪ ﻧﻈﺮ اﻧﺪر ﻋﻠﻰ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اول ﺧﻴﺮﮔﻰ ﺁرد ﺑﻠﻰ‬

‫ﭼﺸﻢ را در روﺷﻨﺎﻳﻰ ﺧﻮى آﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﺧﻔﺎﺷﻰ ﻧﻈﺮ ﺁن ﺳﻮى آﻦ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻴﻨﻰ ﻧﺸﺎن ﻧﻮر ﺗﺴﺖ‬

‫ﺷﻬﻮت ﺣﺎﻟﻰ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮔﻮر ﺗﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻴﻨﻰ آﻪ ﺻﺪ ﺑﺎزى ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﻣﺜﻞ ﺁن ﻧﺒﻮد آﻪ ﻳﻚ ﺑﺎزى ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ز ﺁن ﻳﻜﻰ ﺑﺎزى ﭼﻨﺎن ﻣﻐﺮور ﺷﺪ‬

‫آﺰ ﺗﻜﺒﺮ ز اوﺳﺘﺎدان دور ﺷﺪ‬

‫ﺳﺎﻣﺮىوار ﺁن هﻨﺮ در ﺧﻮد ﭼﻮ دﻳﺪ‬

‫او ز ﻣﻮﺳﻰ از ﺗﻜﺒﺮ ﺳﺮ آﺸﻴﺪ‬

‫او ز ﻣﻮﺳﻰ ﺁن هﻨﺮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫وز ﻣﻌﻠﻢ ﭼﺸﻢ را ﺑﺮ دوﺧﺘﻪ‬

‫ﻻﺟﺮم ﻣﻮﺳﻰ دﮔﺮ ﺑﺎزى ﻧﻤﻮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺁن ﺑﺎزى و ﺟﺎﻧﺶ را رﺑﻮد‬

‫اى ﺑﺴﺎ داﻧﺶ آﻪ اﻧﺪر ﺳﺮ دود‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺳﺮور ﺑﺪان ﺧﻮد ﺳﺮ رود‬

‫ﺳﺮ ﻧﺨﻮاهﻰ آﻪ رود ﺗﻮ ﭘﺎى ﺑﺎش‬

‫در ﭘﻨﺎﻩ ﻗﻄﺐ ﺻﺎﺣﺐ راى ﺑﺎش‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺎهﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﻓﻮق او ﻣﺒﻴﻦ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﻬﺪى ﺟﺰ ﻧﺒﺎت او ﻣﭽﻴﻦ‬

‫ﻓﻜﺮ ﺗﻮ ﻧﻘﺶ اﺳﺖ و ﻓﻜﺮ اوﺳﺖ ﺟﺎن‬

‫ﻧﻘﺪ ﺗﻮ ﻗﻠﺐ اﺳﺖ و ﻧﻘﺪ اوﺳﺖ آﺎن‬

‫او ﺗﻮﻳﻰ ﺧﻮد را ﺑﺠﻮ در اوى او‬

‫آﻮ و آﻮ ﮔﻮ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮ ﺳﻮى او‬

‫ور ﻧﺨﻮاهﻰ ﺧﺪﻣﺖ اﺑﻨﺎى ﺟﻨﺲ‬

‫در دهﺎن اژدهﺎﻳﻰ هﻤﭽﻮ ﺧﺮس‬

‫ﺑﻮ آﻪ اﺳﺘﺎدى رهﺎﻧﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫و ز ﺧﻄﺮ ﺑﻴﺮون آﺸﺎﻧﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫زارﻳﻰ ﻣﻰآﻦ ﭼﻮ زورت ﻧﻴﺴﺖ هﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﻮرى ﺳﺮ ﻣﻜﺶ از راﻩ ﺑﻴﻦ‬

‫ﺗﻮ آﻢ از ﺧﺮﺳﻰ ﻧﻤﻰﻧﺎﻟﻰ ز درد‬

‫ﺧﺮس رﺳﺖ از درد ﭼﻮن ﻓﺮﻳﺎد آﺮد‬

‫اى ﺧﺪا اﻳﻦ ﺳﻨﮓ دل را ﻣﻮم آﻦ‬

‫ﻧﺎﻟﻪى ﻣﺎ را ﺧﻮش و ﻣﺮﺣﻮم آﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎى ﺳﺎﺋﻞ آﻪ دو آﻮرى دارم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٧٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻮد آﻮرى آﺎو هﻤﻰﮔﻔﺖ اﻻﻣﺎن‬

‫ﻣﻦ دو آﻮرى دارم اى اهﻞ زﻣﺎن‬

‫ﭘﺲ دو ﺑﺎرﻩ رﺣﻤﺘﻢ ﺁرﻳﺪ هﺎن‬

‫ﭼﻮن دو آﻮرى دارم و ﻣﻦ در ﻣﻴﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﻚ آﻮرﻳﺖ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻣﺎ‬

‫ﺁن دﮔﺮ آﻮرى ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ واﻧﻤﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ زﺷﺖ ﺁوازم و ﻧﺎﺧﻮش ﻧﻮا‬

‫زﺷﺖ ﺁوازى و آﻮرى ﺷﺪ دوﺗﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زﺷﺘﻢ ﻣﺎﻳﻪى ﻏﻢ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﻣﻬﺮ ﺧﻠﻖ از ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻦ آﻢ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫زﺷﺖ ﺁوازم ﺑﻪ هﺮ ﺟﺎ آﻪ رود‬

‫ﻣﺎﻳﻪى ﺧﺸﻢ و ﻏﻢ و آﻴﻦ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺑﺮ دو آﻮرى رﺣﻢ را دوﺗﺎ آﻨﻴﺪ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﮔﻨﺞ را ﮔﻨﺠﺎ آﻨﻴﺪ‬

‫زﺷﺘﻰ ﺁواز آﻢ ﺷﺪ زﻳﻦ ﮔﻠﻪ‬

‫ﺧﻠﻖ ﺷﺪ ﺑﺮ وى ﺑﻪ رﺣﻤﺖ ﻳﻚ دﻟﻪ‬

‫آﺮد ﻧﻴﻜﻮ ﭼﻮن ﺑﮕﻔﺖ او راز را‬

‫ﻟﻄﻒ ﺁواز دﻟﺶ ﺁواز را‬

‫و اﻧﻜﻪ ﺁواز دﻟﺶ هﻢ ﺑﺪ ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﺳﻪ آﻮرى دورى ﺳﺮﻣﺪ ﺑﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ وهﺎﺑﺎن آﻪ ﺑﻰﻋﻠﺖ دهﻨﺪ‬

‫ﺑﻮ آﻪ دﺳﺘﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ زﺷﺘﺶ ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁوازش ﺧﻮش و ﻣﻈﻠﻮم ﺷﺪ‬

‫زو دل ﺳﻨﮕﻴﻦ دﻻن ﭼﻮن ﻣﻮم ﺷﺪ‬

‫ﻧﺎﻟﻪى آﺎﻓﺮ ﭼﻮ زﺷﺖ اﺳﺖ و ﺷﻬﻴﻖ‬

‫ز ﺁن ﻧﻤﻰﮔﺮدد اﺟﺎﺑﺖ را رﻓﻴﻖ‬

‫اْ‬ ‫ﺧﺴَﺆُا ﺑﺮ زﺷﺖ ﺁواز ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫آﺎو ز ﺧﻮن ﺧﻠﻖ ﭼﻮن ﺳﮓ ﺑﻮد ﻣﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻧﺎﻟﻪى ﺧﺮس رﺣﻤﺖ آﺶ ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎﻟﻪات ﻧﺒﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﺧﻮش ﺑﻮد‬

‫دان آﻪ ﺑﺎ ﻳﻮﺳﻒ ﺗﻮ ﮔﺮﮔﻰ آﺮدﻩاى‬

‫ﻳﺎ ز ﺧﻮن ﺑﻰﮔﻨﺎهﻰ ﺧﻮردﻩاى‬

‫ﺗﻮﺑﻪ آﻦ و ز ﺧﻮردﻩ اﺳﺘﻔﺮاغ آﻦ‬

‫ور ﺟﺮاﺣﺖ آﻬﻨﻪ ﺷﺪ رو داغ آﻦ‬

‫ﺗﺘﻤﻪى ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺧﺮس و ﺁن اﺑﻠﻪ آﻪ ﺑﺮ وﻓﺎى او اﻋﺘﻤﺎد آﺮدﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﺧﺮس هﻢ از اژدهﺎ ﭼﻮن وارهﻴﺪ‬

‫و ﺁن آﺮم ز ﺁن ﻣﺮد ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺳﮓ اﺻﺤﺎب آﻬﻒ ﺁن ﺧﺮس زار‬

‫ﺷﺪ ﻣﻼزم در ﭘﻰ ﺁن ﺑﺮدﺑﺎر‬

‫ﺁن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺳﺮ ﻧﻬﺎد از ﺧﺴﺘﮕﻰ‬

‫ﺧﺮس ﺣﺎرس ﮔﺸﺖ از دل ﺑﺴﺘﮕﻰ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺑﮕﺬﺷﺖ و ﮔﻔﺘﺶ ﺣﺎل ﭼﻴﺴﺖ‬

‫اى ﺑﺮادر ﻣﺮ ﺗﺮا اﻳﻦ ﺧﺮس آﻴﺴﺖ‬

‫ﻗﺼﻪ واﮔﻔﺖ و ﺣﺪﻳﺚ اژدهﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺮ ﺧﺮﺳﻰ ﻣﻨﻪ دل اﺑﻠﻬﺎ‬

‫دوﺳﺘﻰ اﺑﻠﻪ ﺑﺘﺮ از دﺷﻤﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫او ﺑﻬﺮ ﺣﻴﻠﻪ آﻪ داﻧﻰ راﻧﺪﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٧٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ و اﷲ از ﺣﺴﻮدى ﮔﻔﺖ اﻳﻦ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﺮﺳﻰ ﭼﻪ ﻧﮕﺮى اﻳﻦ ﻣﻬﺮ ﺑﻴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻬﺮ اﺑﻠﻬﺎن ﻋﺸﻮﻩدﻩ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺣﺴﻮدى ﻣﻦ از ﻣﻬﺮش ﺑﻪ اﺳﺖ‬

‫هﻰ ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮان اﻳﻦ ﺧﺮس را‬

‫ﺧﺮس را ﻣﮕﺰﻳﻦ ﻣﻬﻞ هﻢ ﺟﻨﺲ را‬

‫ﮔﻔﺖ رو رو آﺎر ﺧﻮد آﻦ اى ﺣﺴﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ آﺎرم اﻳﻦ ﺑﺪ و رزﻗﺖ ﻧﺒﻮد‬

‫ﻣﻦ آﻢ از ﺧﺮﺳﻰ ﻧﺒﺎﺷﻢ اى ﺷﺮﻳﻒ‬

‫ﺗﺮك او آﻦ ﺗﺎ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺷﻢ ﺣﺮﻳﻒ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ دل ﻣﻰﻟﺮزدم ز اﻧﺪﻳﺸﻪاى‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺮﺳﻰ ﻣﺮو در ﺑﻴﺸﻪاى‬

‫اﻳﻦ دﻟﻢ هﺮﮔﺰ ﻧﻠﺮزﻳﺪ از ﮔﺰاف‬

‫ﻧﻮر ﺣﻖ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﻪ دﻋﻮى و ﻧﻪ ﻻف‬

‫ﻣﻮﻣﻨﻢ ﻳﻨﻈﺮ ﺑﻨﻮر اﻟﻠﱠﻪ ﺷﺪﻩ‬

‫هﺎن و هﺎن ﺑﮕﺮﻳﺰ از اﻳﻦ ﺁﺗﺸﻜﺪﻩ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ در ﻧﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﻰ ﻣﺮد را ﺳﺪى اﺳﺖ زﻓﺖ‬

‫دﺳﺖ او ﺑﮕﺮﻓﺖ و دﺳﺖ از وى آﺸﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ رﻓﺘﻢ ﭼﻮن ﻧﻪاى ﻳﺎر رﺷﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ رو ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻏﻢ ﺧﻮارﻩ ﻣﺒﺎش‬

‫ﺑﻮ اﻟﻔﻀﻮﻻ ﻣﻌﺮﻓﺖ آﻤﺘﺮ ﺗﺮاش‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﺶ ﻣﻦ ﻋﺪوى ﺗﻮ ﻧﻰام‬

‫ﻟﻄﻒ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮ ﺑﻴﺎﻳﻰ در ﭘﻰام‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮاﺑﺴﺘﻢ ﻣﺮا ﺑﮕﺬار و رو‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ ﻳﺎر را ﻣﻨﻘﺎد ﺷﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺨﺴﺒﻰ در ﭘﻨﺎﻩ ﻋﺎﻗﻠﻰ‬

‫در ﺟﻮار دوﺳﺘﻰ ﺻﺎﺣﺐ دﻟﻰ‬

‫در ﺧﻴﺎل اﻓﺘﺎد ﻣﺮد از ﺟﺪ او‬

‫ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ زود ﮔﺮداﻧﻴﺪ رو‬

‫آﺎﻳﻦ ﻣﮕﺮ ﻗﺼﺪ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﺧﻮﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ﻃﻤﻊ دارد ﮔﺪا و ﺗﻮﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ﮔﺮو ﺑﺴﺘﻪ ﺳﺖ ﺑﺎ ﻳﺎران ﺑﺪﻳﻦ‬

‫آﻪ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ ﻣﺮا زﻳﻦ هﻢ ﻧﺸﻴﻦ‬

‫ﺧﻮد ﻧﻴﺎﻣﺪ هﻴﭻ از ﺧﺒﺚ ﺳﺮش‬

‫ﻳﻚ ﮔﻤﺎن ﻧﻴﻚ اﻧﺪر ﺧﺎﻃﺮش‬

‫ﻇﻦ ﻧﻴﻜﺶ ﺟﻤﻠﮕﻰ ﺑﺮ ﺧﺮس ﺑﻮد‬

‫او ﻣﮕﺮ ﻣﺮ ﺧﺮس را هﻢ ﺟﻨﺲ ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﻗﻠﻰ را از ﺳﮕﻰ ﺗﻬﻤﺖ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺧﺮس را داﻧﺴﺖ اهﻞ ﻣﻬﺮ و داد‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﭘﺮﺳﺖ را آﻪ ﺁن ﺧﻴﺎل اﻧﺪﻳﺸﻰ و ﺣﺰم ﺗﻮ آﺠﺎﺳﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ ﻣﺴﺖ ﺧﻴﺎل‬

‫آﺎى ﺑﺪ اﻧﺪﻳﺶ از ﺷﻘﺎوت وز ﺿﻼل‬

‫ﺻﺪ ﮔﻤﺎﻧﺖ ﺑﻮد در ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻳﻢ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮهﺎن و اﻳﻦ ﺧﻠﻖ آﺮﻳﻢ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﻌﺠﺰﻩ دﻳﺪى ز ﻣﻦ‬

‫ﺻﺪ ﺧﻴﺎﻟﺖ ﻣﻰﻓﺰود و ﺷﻚ و ﻇﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٧٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫از ﺧﻴﺎل و وﺳﻮﺳﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪى‬

‫ﻃﻌﻦ ﺑﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮىام ﻣﻰزدى‬

‫ﮔﺮد از درﻳﺎ ﺑﺮ ﺁوردم ﻋﻴﺎن‬

‫ﺗﺎ رهﻴﺪﻳﺖ از ﺷﺮ ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎن‬

‫ز ﺁﺳﻤﺎن ﭼﻞ ﺳﺎل آﺎﺳﻪ و ﺧﻮان رﺳﻴﺪ‬

‫وز دﻋﺎﻳﻢ ﺟﻮﻳﻰ از ﺳﻨﮕﻰ دوﻳﺪ‬

‫اﻳﻦ و ﺻﺪ ﭼﻨﺪﻳﻦ و ﭼﻨﺪﻳﻦ ﮔﺮم و ﺳﺮد‬

‫از ﺗﻮ اى ﺳﺮد ﺁن ﺗﻮهﻢ آﻢ ﻧﻜﺮد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد ﮔﻮﺳﺎﻟﻪاى از ﺟﺎدوﻳﻰ‬

‫ﺳﺠﺪﻩ آﺮدى آﻪ ﺧﺪاى ﻣﻦ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ﺁن ﺗﻮهﻤﻬﺎت را ﺳﻴﻼب ﺑﺮد‬

‫زﻳﺮآﻰ ﺑﺎردت را ﺧﻮاب ﺑﺮد‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻮدى ﺑﺪ ﮔﻤﺎن در ﺣﻖ او‬

‫ﭼﻮن ﻧﻬﺎدى ﺳﺮ ﭼﻨﺎن اى زﺷﺖ رو‬

‫ﭼﻮن ﺧﻴﺎﻟﺖ ﻧﺎﻣﺪ از ﺗﺰوﻳﺮ او‬

‫وز ﻓﺴﺎد ﺳﺤﺮ اﺣﻤﻖﮔﻴﺮ او‬

‫ﺳﺎﻣﺮﻳﻰ ﺧﻮد آﻪ ﺑﺎﺷﺪ اى ﺳﮕﺎن‬

‫آﻪ ﺧﺪاﻳﻰ ﺑﺮ ﺗﺮاﺷﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن در اﻳﻦ ﺗﺰوﻳﺮ او ﻳﻜﺪل ﺷﺪى‬

‫وز هﻤﻪ اﺷﻜﺎﻟﻬﺎ ﻋﺎﻃﻞ ﺷﺪى‬

‫ﮔﺎو ﻣﻰﺷﺎﻳﺪ ﺧﺪاﻳﻰ را ﺑﻪ ﻻف‬

‫در رﺳﻮﻟﻰام ﺗﻮ ﭼﻮن آﺮدى ﺧﻼف‬

‫ﭘﻴﺶ ﮔﺎوى ﺳﺠﺪﻩ آﺮدى از ﺧﺮى‬

‫ﮔﺸﺖ ﻋﻘﻠﺖ ﺻﻴﺪ ﺳﺤﺮ ﺳﺎﻣﺮى‬

‫ﭼﺸﻢ دزدﻳﺪى ز ﻧﻮر ذو اﻟﺠﻼل‬

‫اﻳﻨﺖ ﺟﻬﻞ واﻓﺮ و ﻋﻴﻦ ﺿﻼل‬

‫ﺷﻪ ﺑﺮ ﺁن ﻋﻘﻞ و ﮔﺰﻳﻨﺶ آﻪ ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ آﺎن ﺟﻬﻞ را آﺸﺘﻦ ﺳﺰاﺳﺖ‬

‫ﮔﺎو زرﻳﻦ ﺑﺎﻧﮓ آﺮد ﺁﺧﺮ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫آﺎﺣﻤﻘﺎن را اﻳﻦ هﻤﻪ رﻏﺒﺖ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ز ﺁن ﻋﺠﺒﺘﺮ دﻳﺪﻩاﻳﺪ از ﻣﻦ ﺑﺴﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺣﻖ را آﻰ ﭘﺬﻳﺮد هﺮ ﺧﺴﻰ‬

‫ﺑﺎﻃﻼن را ﭼﻪ رﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻃﻠﻰ‬

‫ﻋﺎﻃﻼن را ﭼﻪ ﺧﻮش ﺁﻳﺪ ﻋﺎﻃﻠﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺮ ﺟﻨﺴﻰ رﺑﺎﻳﺪ ﺟﻨﺲ ﺧﻮد‬

‫ﮔﺎو ﺳﻮى ﺷﻴﺮ ﻧﺮ آﻰ رو ﻧﻬﺪ‬

‫ﮔﺮگ ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻒ آﺠﺎ ﻋﺸﻖ ﺁورد‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ از ﻣﻜﺮ ﺗﺎ او را ﺧﻮرد‬

‫ﭼﻮن ز ﮔﺮﮔﻰ وارهﺪ ﻣﺤﺮم ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺳﮓ آﻬﻒ از ﺑﻨﻰ ﺁدم ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن اﺑﻮ ﺑﻜﺮ از ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮد ﺑﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ هﺬا ﻟﻴﺲ وﺟﻪ آﺎذب‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺪ ﺑﻮ ﺟﻬﻞ از اﺻﺤﺎب درد‬

‫دﻳﺪ ﺻﺪ ﺷﻖ ﻗﻤﺮ ﺑﺎور ﻧﻜﺮد‬

‫دردﻣﻨﺪى آﺶ ز ﺑﺎم اﻓﺘﺎد ﻃﺸﺖ‬

‫زو ﻧﻬﺎن آﺮدﻳﻢ ﺣﻖ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﮕﺸﺖ‬

‫و اﻧﻜﻪ او ﺟﺎهﻞ ﺑﺪ از دردش ﺑﻌﻴﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﻨﻤﻮدﻧﺪ و او ﺁن را ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﺁﻳﻨﻪى دل ﺻﺎف ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ در او‬

‫واﺷﻨﺎﺳﻰ ﺻﻮرت زﺷﺖ از ﻧﻜﻮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٧٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺮك ﮔﻔﺘﻦ ﺁن ﻣﺮد ﻧﺎﺻﺢ ﺑﻌﺪ از ﻣﺒﺎﻟﻐﻪى ﭘﻨﺪ ﻣﻐﺮور ﺧﺮس را‬ ‫ﺁن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺗﺮك اﺑﻠﻪ آﺮد و ﺗﻔﺖ‬

‫زﻳﺮ ﻟﺐ ﻻﺣﻮلﮔﻮﻳﺎن ﺑﺎز رﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن از ﺟﺪ و ﭘﻨﺪم وز ﺟﺪال‬

‫در دل او ﺑﻴﺶ ﻣﻰزاﻳﺪ ﺧﻴﺎل‬

‫ﭘﺲ رﻩ ﭘﻨﺪ و ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﻋ ْﻨ ُﻬ ْﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﺪ‬ ‫ض َ‬ ‫ﻋ ِﺮ ْ‬ ‫اﻣﺮ َأ ْ‬

‫ﭼﻮن دواﻳﺖ ﻣﻰﻓﺰاﻳﺪ درد ﭘﺲ‬

‫ﻗﺼﻪ ﺑﺎ ﻃﺎﻟﺐ ﺑﮕﻮ ﺑﺮ ﺧﻮان ﻋﺒﺲ‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﻋﻤﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﺣﻖ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻓﻘﺮ او را ﻧﺸﺎﻳﺪ ﺳﻴﻨﻪ ﺧﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺣﺮﻳﺼﻰ ﺑﺮ رﺷﺎد ﻣﻬﺘﺮان‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮزﻧﺪ ﻋﺎم از ﺳﺮوران‬

‫اﺣﻤﺪا دﻳﺪى آﻪ ﻗﻮﻣﻰ از ﻣﻠﻮك‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﮔﺸﺘﻰ ﺧﻮش آﻪ ﺑﻮك‬

‫اﻳﻦ رﺋﻴﺴﺎن ﻳﺎر دﻳﻦ ﮔﺮدﻧﺪ ﺧﻮش‬

‫ﺑﺮ ﻋﺮب اﻳﻨﻬﺎ ﺳﺮﻧﺪ و ﺑﺮ ﺣﺒﺶ‬

‫ﺑﮕﺬرد اﻳﻦ ﺻﻴﺖ از ﺑﺼﺮﻩ و ﺗﺒﻮك‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻟﻨﺎس ﻋﻠﻰ دﻳﻦ اﻟﻤﻠﻮك‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺗﻮ از ﺿﺮﻳﺮ ﻣﻬﺘﺪى‬

‫رو ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪى و ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪى‬

‫آﻪ در اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ آﻢ اﻓﺘﺪ اﻳﻦ ﻣﻨﺎخ‬

‫ﺗﻮ ز ﻳﺎراﻧﻰ و وﻗﺖ ﺗﻮ ﻓﺮاخ‬

‫ﻣﺰدﺣﻢ ﻣﻰﮔﺮدﻳﻢ در وﻗﺖ ﺗﻨﮓ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻰآﻨﻢ ﻧﻪ از ﺧﺸﻢ و ﺟﻨﮓ‬

‫اﺣﻤﺪا ﻧﺰد ﺧﺪا اﻳﻦ ﻳﻚ ﺿﺮﻳﺮ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ از ﺻﺪ ﻗﻴﺼﺮ اﺳﺖ و ﺻﺪ وزﻳﺮ‬

‫ﻳﺎد اﻟﻨﺎس ﻣﻌﺎدن هﻴﻦ ﺑﻴﺎر‬

‫ﻣﻌﺪﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﺰون از ﺻﺪ هﺰار‬

‫ﻣﻌﺪن ﻟﻌﻞ و ﻋﻘﻴﻖ ﻣﻜﺘﻨﺲ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ از ﺻﺪ هﺰاران آﺎن ﻣﺲ‬

‫اﺣﻤﺪا اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺪارد ﻣﺎل ﺳﻮد‬

‫ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺮ ز ﻋﺸﻖ و درد و دود‬

‫اﻋﻤﻰ روﺷﻦ دل ﺁﻣﺪ در ﻣﺒﻨﺪ‬

‫ﭘﻨﺪ او را دﻩ آﻪ ﺣﻖ اوﺳﺖ ﭘﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ دو ﺳﻪ اﺑﻠﻪ ﺗﺮا ﻣﻨﻜﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﻠﺦ آﻰ ﮔﺮدى ﭼﻮ هﺴﺘﻰ آﺎن ﻗﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ دو ﺳﻪ اﺑﻠﻪ ﺗﺮا ﺗﻬﻤﺖ ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﺣﻖ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ از اﻗﺮار ﻋﺎﻟﻢ ﻓﺎرﻏﻢ‬

‫ﺁن آﻪ ﺣﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻮاﻩ او را ﭼﻪ ﻏﻢ‬

‫ﮔﺮ ﺧﻔﺎﺷﻰ را ز ﺧﻮرﺷﻴﺪى ﺧﻮرى اﺳﺖ‬

‫ﺁن دﻟﻴﻞ ﺁﻣﺪ آﻪ ﺁن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻧﻔﺮت ﺧﻔﺎﺷﻜﺎن ﺑﺎﺷﺪ دﻟﻴﻞ‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﺎﺑﺎن ﺟﻠﻴﻞ‬

‫ﮔﺮ ﮔﻼﺑﻰ را ﺟﻌﻞ راﻏﺐ ﺷﻮد‬

‫ﺁن دﻟﻴﻞ ﻧﺎﮔﻼﺑﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٧٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﺷﻮد ﻗﻠﺒﻰ ﺧﺮﻳﺪار ﻣﺤﻚ‬

‫در ﻣﺤﻜﻰاش در ﺁﻳﺪ ﻧﻘﺺ و ﺷﻚ‬

‫دزد ﺷﺐ ﺧﻮاهﺪ ﻧﻪ روز اﻳﻦ را ﺑﺪان‬

‫ﺷﺐ ﻧﻰام روزم آﻪ ﺗﺎﺑﻢ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﻓﺎرﻗﻢ ﻓﺎروﻗﻢ و ﻏﻠﺒﻴﺮوار‬

‫ﺗﺎ آﻪ آﺎﻩ از ﻣﻦ ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﺪ ﮔﺬار‬

‫ﺁرد را ﭘﻴﺪا آﻨﻢ ﻣﻦ از ﺳﺒﻮس‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ آﺎﻳﻦ ﻧﻘﻮش اﺳﺖ ﺁن ﻧﻔﻮس‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﻣﻴﺰان ﺧﺪاﻳﻢ در ﺟﻬﺎن‬

‫واﻧﻤﺎﻳﻢ هﺮ ﺳﺒﻚ را از ﮔﺮان‬

‫ﮔﺎو را داﻧﺪ ﺧﺪا ﮔﻮﺳﺎﻟﻪاى‬

‫ﺧﺮ ﺧﺮﻳﺪارى و در ﺧﻮر آﺎﻟﻪاى‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﮔﺎوم ﺗﺎ آﻪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪم ﺧﺮد‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﺧﺎرم آﺎﺷﺘﺮى از ﻣﻦ ﭼﺮد‬

‫او ﮔﻤﺎن دارد آﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻮر آﺮد‬

‫ﺑﻠﻜﻪ از ﺁﻳﻴﻨﻪى ﻣﻦ روﻓﺖ ﮔﺮد‬

‫ﺗﻤﻠّﻖ آﺮدن دﻳﻮاﻧﻪ ﺟﺎﻟﻴﻨﻮس را و ﺗﺮﺳﻴﺪن ﺟﺎﻟﻴﻨﻮس‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺟﺎﻟﻴﻨﻮس ﺑﺎ اﺻﺤﺎب ﺧﻮد‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺗﺎ ﺁن ﻓﻼن دارو دهﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ ﺁن ﻳﻜﻰ اى ذو ﻓﻨﻮن‬

‫اﻳﻦ دوا ﺧﻮاهﻨﺪ از ﺑﻬﺮ ﺟﻨﻮن‬

‫دور از ﻋﻘﻞ ﺗﻮ اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﻣﮕﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ در ﻣﻦ آﺮد ﻳﻚ دﻳﻮاﻧﻪ رو‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ در روى ﻣﻦ ﺧﻮش ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﻜﻢ زد ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻣﻦ درﻳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﺟﻨﺴﻴﺖ ﺑﺪى در ﻣﻦ از او‬

‫آﻰ رخ ﺁوردى ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁن زﺷﺖ رو‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪﻳﺪى ﺟﻨﺲ ﺧﻮد آﻰ ﺁﻣﺪى‬

‫آﻰ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺟﻨﺲ ﺧﻮد را ﺑﺮ زدى‬

‫ﭼﻮن دو آﺲ ﺑﺮ هﻢ زﻧﺪ ﺑﻰهﻴﭻ ﺷﻚ‬

‫در ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن هﺴﺖ ﻗﺪر ﻣﺸﺘﺮك‬

‫آﻰ ﭘﺮد ﻣﺮﻏﻰ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﺧﻮد‬

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺎﺟﻨﺲ ﮔﻮر اﺳﺖ و ﻟﺤﺪ‬

‫ﺳﺒﺐ ﭘﺮﻳﺪن و ﭼﺮﻳﺪن ﻣﺮﻏﻰ ﺑﺎ ﻣﺮﻏﻰ آﻪ ﺟﻨﺲ او ﻧﺒﻮد‬ ‫ﺁن ﺣﻜﻴﻤﻰ ﮔﻔﺖ دﻳﺪم هﻢ ﺗﻜﻰ‬

‫در ﺑﻴﺎﺑﺎن زاغ را ﺑﺎ ﻟﻜﻠﻜﻰ‬

‫در ﻋﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪم ﺑﺠﺴﺘﻢ ﺣﺎﻟﺸﺎن‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﺸﺘﺮك ﻳﺎﺑﻢ ﻧﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪم ﻧﺰدﻳﻚ‪ ،‬ﻣﻦ ﺣﻴﺮان و دﻧﮓ‬

‫ﺧﻮد ﺑﺪﻳﺪم هﺮ دوان ﺑﻮدﻧﺪ ﻟﻨﮓ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺷﻬﺒﺎزى آﻪ او ﻋﺮﺷﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ ﻳﻜﻰ ﺟﻐﺪى آﻪ او ﻓﺮﺷﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫وﻳﻦ دﮔﺮ ﺧﻔﺎش آﺰ ﺳﺠﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٧٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻧﻮرى ز هﺮ ﻋﻴﺒﻰ ﺑﺮى‬

‫وﻳﻦ ﻳﻜﻰ آﻮرى ﮔﺪاى هﺮ درى‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﺎهﻰ آﻪ ﺑﺮ ﭘﺮوﻳﻦ زﻧﺪ‬

‫وﻳﻦ ﻳﻜﻰ آﺮﻣﻰ آﻪ در ﺳﺮﮔﻴﻦ زﻳﺪ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻳﻮﺳﻒ رﺧﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻔﺲ‬

‫وﻳﻦ ﻳﻜﻰ ﮔﺮﮔﻰ و ﻳﺎ ﺧﺮ ﺑﺎ ﺟﺮس‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﭘﺮان ﺷﺪﻩ در ﻻ ﻣﻜﺎن‬

‫وﻳﻦ ﻳﻜﻰ در آﺎهﺪان هﻤﭽﻮن ﺳﮕﺎن‬

‫ﺑﺎ زﺑﺎن ﻣﻌﻨﻮى ﮔﻞ ﺑﺎ ﺟﻌﻞ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ اى ﮔﻨﺪﻩ ﺑﻐﻞ‬

‫ﮔﺮ ﮔﺮﻳﺰاﻧﻰ ز ﮔﻠﺸﻦ ﺑﻰﮔﻤﺎن‬

‫هﺴﺖ ﺁن ﻧﻔﺮت آﻤﺎل ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻏﻴﺮت ﻣﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻮ دور ﺑﺎش‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ آﺎى ﺧﺲ از اﻳﻨﺠﺎ دور ﺑﺎش‬

‫ور ﺑﻴﺎﻣﻴﺰى ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ اى دﻧﻰ‬

‫اﻳﻦ ﮔﻤﺎن ﺁﻳﺪ آﻪ از آﺎن ﻣﻨﻰ‬

‫ﺑﻠﺒﻼن را ﺟﺎى ﻣﻰزﻳﺒﺪ ﭼﻤﻦ‬

‫ﻣﺮ ﺟﻌﻞ را در ﭼﻤﻴﻦ ﺧﻮﺷﺘﺮ وﻃﻦ‬

‫ﺣﻖ ﻣﺮا ﭼﻮن از ﭘﻠﻴﺪى ﭘﺎك داﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺰد ﺑﺮ ﻣﻦ ﭘﻠﻴﺪى را ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫ﻳﻚ رﮔﻢ ز اﻳﺸﺎن ﺑﺪ و ﺁن را ﺑﺮﻳﺪ‬

‫در ﻣﻦ ﺁن ﺑﺪ رگ آﺠﺎ ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‬

‫ﻳﻚ ﻧﺸﺎن ﺁدم ﺁن ﺑﻮد از ازل‬

‫آﻪ ﻣﻼﻳﻚ ﺳﺮ ﻧﻬﻨﺪش از ﻣﺤﻞ‬

‫ﻳﻚ ﻧﺸﺎن دﻳﮕﺮ ﺁن آﻪ ﺁن ﺑﻠﻴﺲ‬

‫ﻧﻨﻬﺪش ﺳﺮ آﻪ ﻣﻨﻢ ﺷﺎﻩ و رﺋﻴﺲ‬

‫ﭘﺲ اﮔﺮ اﺑﻠﻴﺲ هﻢ ﺳﺎﺟﺪ ﺷﺪى‬

‫او ﻧﺒﻮدى ﺁدم او ﻏﻴﺮى ﺑﺪى‬

‫هﻢ ﺳﺠﻮد هﺮ ﻣﻠﻚ ﻣﻴﺰان اوﺳﺖ‬

‫هﻢ ﺟﺤﻮد ﺁن ﻋﺪو ﺑﺮهﺎن اوﺳﺖ‬

‫هﻢ ﮔﻮاﻩ اوﺳﺖ اﻗﺮار ﻣﻠﻚ‬

‫هﻢ ﮔﻮاﻩ اوﺳﺖ آﻔﺮان ﺳﮕﻚ‬

‫ﺗﺘﻤّﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﺁن ﻣﻐﺮور ﺑﺮ ﺗﻤﻠﻖ ﺧﺮس‬ ‫ﺷﺨﺺ ﺧﻔﺖ و ﺧﺮس ﻣﻰراﻧﺪش ﻣﮕﺲ‬

‫وز ﺳﺘﻴﺰ ﺁﻣﺪ ﻣﮕﺲ زو ﺑﺎز ﭘﺲ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎرش راﻧﺪ از روى ﺟﻮان‬

‫ﺁن ﻣﮕﺲ زو ﺑﺎز ﻣﻰﺁﻣﺪ دوان‬

‫ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻣﮕﺲ ﺧﺮس و ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ از آﻮﻩ ﺳﻨﮕﻰ ﺳﺨﺖ زﻓﺖ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺁورد و ﻣﮕﺲ را دﻳﺪ ﺑﺎز‬

‫ﺑﺮ رخ ﺧﻔﺘﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺟﺎى ﺳﺎز‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﺁن ﺁﺳﻴﺎ ﺳﻨﮓ و ﺑﺰد‬

‫ﺑﺮ ﻣﮕﺲ ﺗﺎ ﺁن ﻣﮕﺲ واﭘﺲ ﺧﺰد‬

‫ﺳﻨﮓ روى ﺧﻔﺘﻪ را ﺧﺸﺨﺎش آﺮد‬

‫اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻓﺎش آﺮد‬

‫ﻣﻬﺮ اﺑﻠﻪ ﻣﻬﺮ ﺧﺮس ﺁﻣﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫آﻴﻦ او ﻣﻬﺮ اﺳﺖ و ﻣﻬﺮ اوﺳﺖ آﻴﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٨٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﻬﺪ او ﺳﺴﺖ اﺳﺖ و وﻳﺮان و ﺿﻌﻴﻒ‬

‫ﮔﻔﺖ او زﻓﺖ و وﻓﺎى او ﻧﺤﻴﻒ‬

‫ﮔﺮ ﺧﻮرد ﺳﻮﮔﻨﺪ هﻢ ﺑﺎور ﻣﻜﻦ‬

‫ﺑﺸﻜﻨﺪ ﺳﻮﮔﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮد آﮋ ﺳﺨﻦ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﻰﺳﻮﮔﻨﺪ ﮔﻔﺘﺶ ﺑﺪ دروغ‬

‫ﺗﻮ ﻣﻴﻔﺖ از ﻣﻜﺮ و ﺳﻮﮔﻨﺪش ﺑﻪ دوغ‬

‫ﻧﻔﺲ او ﻣﻴﺮ اﺳﺖ و ﻋﻘﻞ او اﺳﻴﺮ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﺼﺤﻔﺶ ﺧﻮد ﺧﻮردﻩﮔﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﻰﺳﻮﮔﻨﺪ ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺧﻮرد ﺳﻮﮔﻨﺪ هﻢ ﺁن ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﻧﻔﺲ ﺁﺷﻔﺘﻪﺗﺮ ﮔﺮدد از ﺁن‬

‫آﻪ آﻨﻰ ﺑﻨﺪش ﺑﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﮔﺮان‬

‫ﭼﻮن اﺳﻴﺮى ﺑﻨﺪ ﺑﺮ ﺣﺎآﻢ ﻧﻬﺪ‬

‫ﺣﺎآﻢ ﺁن را ﺑﺮ درد ﺑﻴﺮون ﺟﻬﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮش آﻮﺑﺪ ز ﺧﺸﻢ ﺁن ﺑﻨﺪ را‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ روى او ﺳﻮﮔﻨﺪ را‬

‫ﺗﻮ ز اوﻓﻮا ﺑﺎﻟﻌﻘﻮدش دﺳﺖ ﺷﻮ‬

‫ﺣ َﻔﻈُﻮا َأﻳْﻤﺎ َﻧ ُﻜ ْﻢ ﺑﺎ او ﻣﮕﻮ‬ ‫اْ‬

‫و ﺁن آﻪ ﺣﻖ را ﺳﺎﺧﺖ در ﭘﻴﻤﺎن ﺳﻨﺪ‬

‫ﺗﻦ آﻨﺪ ﭼﻮن ﺗﺎر و ﮔﺮد او ﺗﻨﺪ‬

‫رﻓﺘﻦ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﻋﻴﺎدت ﺻﺤﺎﺑﻰ و ﺑﻴﺎن ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻋﻴﺎدت‬ ‫از ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺧﻮاﺟﻪاى ﺑﻴﻤﺎر ﺷﺪ‬

‫و اﻧﺪر ﺁن ﺑﻴﻤﺎرﻳﺶ ﭼﻮن ﺗﺎر ﺷﺪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺁﻣﺪ ﻋﻴﺎدت ﺳﻮى او‬

‫ﭼﻮن هﻤﻪ ﻟﻄﻒ و آﺮم ﺑﺪ ﺧﻮى او‬

‫در ﻋﻴﺎدت رﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﻓﺎﻳﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺁن ﺑﺎز ﺑﺎ ﺗﻮ ﻋﺎﻳﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﻳﺪﻩ اوّل آﻪ ﺁن ﺷﺨﺺ ﻋﻠﻴﻞ‬

‫ﺑﻮك ﻗﻄﺒﻰ ﺑﺎﺷﺪ و ﺷﺎﻩ ﺟﻠﻴﻞ‬

‫ور ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻗﻄﺐ ﻳﺎر رﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺷﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻓﺎرس اﺳﭙﻪ ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺻﻠﻪ ﻳﺎران رﻩ ﻻزم ﺷﻤﺎر‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮ ﭘﻴﺎدﻩ ﮔﺮ ﺳﻮار‬

‫ور ﻋﺪو ﺑﺎﺷﺪ هﻤﻴﻦ اﺣﺴﺎن ﻧﻜﻮﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﺲ ﻋﺪو ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ دوﺳﺖ‬

‫ور ﻧﮕﺮدد دوﺳﺖ آﻴﻨﺶ آﻢ ﺷﻮد‬

‫ز ﺁن آﻪ اﺣﺴﺎن آﻴﻨﻪ را ﻣﺮهﻢ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺲ ﻓﻮاﻳﺪ هﺴﺖ ﻏﻴﺮ اﻳﻦ و ﻟﻴﻚ‬

‫از درازى ﺧﺎﻳﻔﻢ اى ﻳﺎر ﻧﻴﻚ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ اﻳﻦ ﺁﻣﺪ آﻪ ﻳﺎر ﺟﻤﻊ ﺑﺎش‬

‫هﻢ ﭼﻮ ﺑﺘﮕﺮ از ﺣﺠﺮ ﻳﺎرى ﺗﺮاش‬

‫ز ﺁن آﻪ اﻧﺒﻮهﻰ و ﺟﻤﻊ آﺎروان‬

‫رﻩ زﻧﺎن را ﺑﺸﻜﻨﺪ ﭘﺸﺖ و ﺳﻨﺎن‬

‫ﭼﻮن دو ﭼﺸﻢ دل ﻧﺪارى اى ﻋﻨﻮد‬

‫آﻪ ﻧﻤﻰداﻧﻰ ﺗﻮ هﻴﺰم را ز ﻋﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﮔﻨﺠﻰ هﺴﺖ در ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺮﻧﺞ‬

‫هﻴﭻ وﻳﺮان را ﻣﺪان ﺧﺎﻟﻰ ز ﮔﻨﺞ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٨١‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﺼﺪ هﺮ دروﻳﺶ ﻣﻰآﻦ از ﮔﺰاف‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺎن ﻳﺎﺑﻰ ﺑﺠﺪ ﻣﻰآﻦ ﻃﻮاف‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ را ﺁن ﭼﺸﻢ ﺑﺎﻃﻦ ﺑﻴﻦ ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﻨﺞ ﻣﻰﭘﻨﺪار اﻧﺪر هﺮ وﺟﻮد‬

‫وﺣﻰ آﺮدن ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم آﻪ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻋﻴﺎدت ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪى‬ ‫ﺁﻣﺪ از ﺣﻖ ﺳﻮى ﻣﻮﺳﻰ اﻳﻦ ﻋﺘﺎب‬

‫آﺎى ﻃﻠﻮع ﻣﺎﻩ دﻳﺪﻩ ﺗﻮ ز ﺟﻴﺐ‬

‫ﻣﺸﺮﻗﺖ آﺮدم ز ﻧﻮر اﻳﺰدى‬

‫ﻣﻦ ﺣﻘﻢ رﻧﺠﻮر ﮔﺸﺘﻢ ﻧﺎﻣﺪى‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﺒﺤﺎﻧﺎ ﺗﻮ ﭘﺎآﻰ از زﻳﺎن‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ رﻣﺰ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﻜﻦ ﻳﺎ رب ﺑﻴﺎن‬

‫ﺑﺎز ﻓﺮﻣﻮدش آﻪ در رﻧﺠﻮرﻳﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻧﭙﺮﺳﻴﺪى ﺗﻮ از روى آﺮم‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻘﺼﺎﻧﻰ ﺗﻮ را‬

‫ﻋﻘﻞ ﮔﻢ ﺷﺪ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﺑﺮ ﮔﺸﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺎص ﮔﺰﻳﻦ‬

‫ﮔﺸﺖ رﻧﺠﻮر او ﻣﻨﻢ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫هﺴﺖ ﻣﻌﺬورﻳﺶ ﻣﻌﺬورى ﻣﻦ‬

‫هﺴﺖ رﻧﺠﻮرﻳﺶ رﻧﺠﻮرى ﻣﻦ‬

‫هﺮ آﻪ ﺧﻮاهﺪ هﻤﻨﺸﻴﻨﻰ ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ ﻧﺸﻴﻨﺪ در ﺣﻀﻮر اوﻟﻴﺎ‬

‫از ﺣﻀﻮر اوﻟﻴﺎ ﮔﺮ ﺑﺴﻜﻠﻰ‬

‫ﺗﻮ هﻼآﻰ ز ﺁن آﻪ ﺟﺰوى ﺑﻰآﻠﻰ‬

‫هﺮ آﻪ را دﻳﻮ از آﺮﻳﻤﺎن واﺑﺮد‬

‫ﺑﻰآﺴﺶ ﻳﺎﺑﺪ ﺳﺮش را او ﺧﻮرد‬

‫ﻳﻚ ﺑﺪﺳﺖ از ﺟﻤﻊ رﻓﺘﻦ ﻳﻚ زﻣﺎن‬

‫ﻣﻜﺮ دﻳﻮ اﺳﺖ ﺑﺸﻨﻮ و ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺪان‬

‫ﺗﻨﻬﺎ آﺮدن ﺑﺎﻏﺒﺎن ﺻﻮﻓﻰ و ﻓﻘﻴﻪ و ﻋﻠﻮى را از هﻤﺪﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﻰ ﭼﻮن ﻧﻈﺮ در ﺑﺎغ آﺮد‬

‫دﻳﺪ ﭼﻮن دزدان ﺑﻪ ﺑﺎغ ﺧﻮد ﺳﻪ ﻣﺮد‬

‫ﻳﻚ ﻓﻘﻴﻪ و ﻳﻚ ﺷﺮﻳﻒ و ﺻﻮﻓﻴﻰ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺷﻮﺧﻰ ﺑﺪى ﻻﻳﻮﻓﻴﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﻣﺮا ﺻﺪ ﺣﺠﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺟﻤﻊاﻧﺪ و ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻗﻮت اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﻢ ﻳﻚ ﺗﻨﻪ ﺑﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺒﺮﻣﺸﺎن ﻧﺨﺴﺖ از هﻤﺪﮔﺮ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ را ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻰ اﻓﻜﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪ ﺳﺒﻴﻠﺶ ﺑﺮ آﻨﻢ‬

‫ﺣﻴﻠﻪ آﺮد و آﺮد ﺻﻮﻓﻰ را ﺑﻪ راﻩ‬

‫ﺗﺎ آﻨﺪ ﻳﺎراﻧﺶ را ﺑﺎ او ﺗﺒﺎﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﻰ را ﺑﺮو ﺳﻮى وﺛﺎق‬

‫ﻳﻚ ﮔﻠﻴﻢ ﺁور ﺑﺮاى اﻳﻦ رﻓﺎق‬

‫رﻓﺖ ﺻﻮﻓﻰ ﮔﻔﺖ ﺧﻠﻮت ﺑﺎ دو ﻳﺎر‬

‫ﺗﻮ ﻓﻘﻴﻬﻰ وﻳﻦ ﺷﺮﻳﻒ ﻧﺎﻣﺪار‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٨٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻓﺘﻮى ﺗﻮ ﻧﺎﻧﻰ ﻣﻰﺧﻮرﻳﻢ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺮ داﻧﺶ ﺗﻮ ﻣﻰﭘﺮﻳﻢ‬

‫وﻳﻦ دﮔﺮ ﺷﻪ زادﻩ و ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﻴﺪ اﺳﺖ از ﺧﺎﻧﺪان ﻣﺼﻄﻔﺎﺳﺖ‬

‫آﻴﺴﺖ ﺁن ﺻﻮﻓﻰ ﺷﻜﻢ ﺧﻮار ﺧﺴﻴﺲ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﺷﺎهﺎن ﺟﻠﻴﺲ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻣﺮ و را ﭘﻨﺒﻪ آﻨﻴﺪ‬

‫هﻔﺘﻪاى ﺑﺮ ﺑﺎغ و راغ ﻣﻦ زﻧﻴﺪ‬

‫ﺑﺎغ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺟﺎن ﻣﻦ ﺁن ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫اى ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻩ ﻣﺮا ﭼﻮن ﭼﺸﻢ راﺳﺖ‬

‫وﺳﻮﺳﻪ آﺮد و ﻣﺮ اﻳﺸﺎن را ﻓﺮﻳﻔﺖ‬

‫ﺁﻩ آﺰ ﻳﺎران ﻧﻤﻰﺑﺎﻳﺪ ﺷﻜﻴﻔﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ رﻩ آﺮدﻧﺪ ﺻﻮﻓﻰ را و رﻓﺖ‬

‫ﺧﺼﻢ ﺷﺪ اﻧﺪر ﭘﻴﺶ ﺑﺎ ﭼﻮب زﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺳﮓ ﺻﻮﻓﻴﻰ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺗﻴﺰ‬

‫اﻧﺪر ﺁﻳﻰ ﺑﺎغ ﻣﺎ ﺗﻮ از ﺳﺘﻴﺰ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻨﻴﺪت رﻩ ﻧﻤﻮد و ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ‬

‫از آﺪاﻣﻴﻦ ﺷﻴﺦ و ﭘﻴﺮت اﻳﻦ رﺳﻴﺪ‬

‫آﻮﻓﺖ ﺻﻮﻓﻰ را ﭼﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﺎﻓﺘﺶ‬

‫ﻧﻴﻢ آﺸﺘﺶ آﺮد و ﺳﺮ ﺑﺸﻜﺎﻓﺘﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﻰ ﺁن ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻟﻴﻚ‬

‫اى رﻓﻴﻘﺎن ﭘﺎس ﺧﻮد دارﻳﺪ ﻧﻴﻚ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا اﻏﻴﺎر داﻧﺴﺘﻴﺪ هﺎن‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ اﻏﻴﺎرﺗﺮ زﻳﻦ ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﻦ ﺧﻮردم ﺷﻤﺎ را ﺧﻮردﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫وﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﺑﺖ ﺟﺰاى هﺮ دﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن آﻮﻩ اﺳﺖ و ﮔﻔﺖوﮔﻮى ﺗﻮ‬

‫از ﺻﺪا هﻢ ﺑﺎز ﺁﻳﺪ ﺳﻮى ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن ز ﺻﻮﻓﻰ ﮔﺸﺖ ﻓﺎرغ ﺑﺎﻏﺒﺎن‬

‫ﻳﻚ ﺑﻬﺎﻧﻪ آﺮد ز ﺁن ﭘﺲ ﺟﻨﺲ ﺁن‬

‫آﺎى ﺷﺮﻳﻒ ﻣﻦ ﺑﺮو ﺳﻮى وﺛﺎق‬

‫آﻪ ز ﺑﻬﺮ ﭼﺎﺷﺖ ﭘﺨﺘﻢ ﻣﻦ رﻗﺎق‬

‫ﺑﺮ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮ ﻗﻴﻤﺎز را‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎرد ﺁن رﻗﺎق و ﻗﺎز را‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ رﻩ آﺮدش ﺑﮕﻔﺖ اى ﺗﻴﺰ ﺑﻴﻦ‬

‫ﺗﻮ ﻓﻘﻴﻬﻰ ﻇﺎهﺮ اﺳﺖ اﻳﻦ و ﻳﻘﻴﻦ‬

‫او ﺷﺮﻳﻔﻰ ﻣﻰآﻨﺪ دﻋﻮى ﺳﺮد‬

‫ﻣﺎدر او را آﻪ داﻧﺪ ﺗﺎ آﻪ آﺮد‬

‫ﺑﺮ زن و ﺑﺮ ﻓﻌﻞ زن دل ﻣﻰﻧﻬﻴﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ ﻧﺎﻗﺺ و ﺁن ﮔﻬﺎﻧﻰ اﻋﺘﻤﺎد‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﺮ ﻋﻠﻰ و ﺑﺮ ﻧﺒﻰ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ اﻧﺪر زﻣﺎﻧﻪ ﺑﺲ ﻏﺒﻰ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ از زﻧﺎ و زاﻧﻴﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺑﺮد ﻇﻦ در ﺣﻖ رﺑﺎﻧﻴﺎن‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدد ﺳﺮش از ﭼﺮﺧﻬﺎ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻮد ﮔﺮدﻧﺪﻩ ﺑﻴﻨﺪ ﺧﺎﻧﻪ را‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﮔﻔﺖ ﺁن ﺑﺎﻏﺒﺎن ﺑﻮ اﻟﻔﻀﻮل‬

‫ﺣﺎل او ﺑﺪ‪ ،‬دور از اوﻻد رﺳﻮل‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى او ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﺮﺗﺪان‬

‫آﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻰ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﺪان‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٨٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ اﻓﺴﻮﻧﻬﺎ ﺷﻨﻴﺪ ﺁن را ﻓﻘﻴﻪ‬

‫در ﭘﻴﺶ رﻓﺖ ﺁن ﺳﺘﻤﻜﺎر ﺳﻔﻴﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺧﺮ اﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﺎﻏﺖ آﻪ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫دزدى از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮت ﻣﻴﺮاث ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺷﻴﺮ را ﺑﭽﻪ هﻤﻰﻣﺎﻧﺪ ﺑﺪو‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﻰ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺑﺎ ﺷﺮﻳﻒ ﺁن آﺮد ﻣﺮد ﻣﻠﺘﺠﻰ‬

‫آﻪ آﻨﺪ ﺑﺎ ﺁل ﻳﺎﺳﻴﻦ ﺧﺎرﺟﻰ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ آﻴﻦ دارﻧﺪ داﻳﻢ دﻳﻮ و ﻏﻮل‬

‫ﭼﻮن ﻳﺰﻳﺪ و ﺷﻤﺮ ﺑﺎ ﺁل رﺳﻮل‬

‫ﺷﺪ ﺷﺮﻳﻒ از زﺧﻢ ﺁن ﻇﺎﻟﻢ ﺧﺮاب‬

‫ﺑﺎ ﻓﻘﻴﻪ او ﮔﻔﺖ ﻣﺎ ﺟﺴﺘﻴﻢ از ﺁب‬

‫ﭘﺎى دار اآﻨﻮن آﻪ ﻣﺎﻧﺪى ﻓﺮد و آﻢ‬

‫ﭼﻮن دهﻞ ﺷﻮ زﺧﻢ ﻣﻰﺧﻮر ﺑﺮ ﺷﻜﻢ‬

‫ﮔﺮ ﺷﺮﻳﻒ و ﻻﻳﻖ و هﻢ دم ﻧﻰام‬

‫از ﭼﻨﻴﻦ ﻇﺎﻟﻢ ﺗﻮ را ﻣﻦ آﻢ ﻧﻰام‬

‫ﺷﺪ از او ﻓﺎرغ ﺑﻴﺎﻣﺪ آﺎى ﻓﻘﻴﻪ‬

‫ﭼﻪ ﻓﻘﻴﻬﻰ اى ﺗﻮ ﻧﻨﮓ هﺮ ﺳﻔﻴﻪ‬

‫ﻓﺘﻮىات اﻳﻦ اﺳﺖ اى ﺑﺒﺮﻳﺪﻩ دﺳﺖ‬

‫آﺎﻧﺪر ﺁﻳﻰ و ﻧﮕﻮﻳﻰ اﻣﺮ هﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ رﺧﺼﺖ ﺑﺨﻮاﻧﺪى در وﺳﻴﻂ‬

‫ﻳﺎ ﺑﺪﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻧﺪر ﻣﺤﻴﻂ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ اﺳﺘﺖ ﺑﺰن دﺳﺘﺖ رﺳﻴﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺰاى ﺁن آﻪ از ﻳﺎران ﺑﺮﻳﺪ‬

‫رﺟﻌﺖ ﺑﻪ ﻗﺼﻪ ﻣﺮﻳﺾ و ﻋﻴﺎدت ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫اﻳﻦ ﻋﻴﺎدت از ﺑﺮاى اﻳﻦ ﺻﻠﻪ اﺳﺖ‬

‫وﻳﻦ ﺻﻠﻪ از ﺻﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﺣﺎﻣﻠﻪ اﺳﺖ‬

‫در ﻋﻴﺎدت ﺷﺪ رﺳﻮل ﺑﻰﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﺁن ﺻﺤﺎﺑﻰ را ﺑﻪ ﺣﺎل ﻧﺰع دﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮى دور از ﺣﻀﻮر اوﻟﻴﺎ‬

‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮔﺸﺘﻪاى دور از ﺧﺪا‬

‫ﭼﻮن ﻧﺘﻴﺠﻪ هﺠﺮ هﻤﺮاهﺎن ﻏﻢ اﺳﺖ‬

‫آﻰ ﻓﺮاق روى ﺷﺎهﺎن ز ﺁن آﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻳﻪ ﺷﺎهﺎن ﻃﻠﺐ هﺮ دم ﺷﺘﺎب‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮى ز ﺁن ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻬﺘﺮ ز ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﮔﺮ ﺳﻔﺮ دارى ﺑﺪﻳﻦ ﻧﻴﺖ ﺑﺮو‬

‫ور ﺣﻀﺮ ﺑﺎﺷﺪ از اﻳﻦ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺸﻮ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻴﺨﻰ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ را آﻪ آﻌﺒﻪ ﻣﻨﻢ ﮔﺮد ﻣﻦ ﻃﻮاﻓﻰ ﻣﻰآﻦ‬ ‫ﺳﻮى ﻣﻜﻪ ﺷﻴﺦ اﻣﺖ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ‬

‫از ﺑﺮاى ﺣﺞ و ﻋﻤﺮﻩ ﻣﻰدوﻳﺪ‬

‫او ﺑﻪ هﺮ ﺷﻬﺮى آﻪ رﻓﺘﻰ از ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ ﻋﺰﻳﺰان را ﺑﻜﺮدى ﺑﺎز ﺟﺴﺖ‬

‫ﮔﺮد ﻣﻰﮔﺸﺘﻰ آﻪ اﻧﺪر ﺷﻬﺮ آﻴﺴﺖ‬

‫آﺎو ﺑﺮ ارآﺎن ﺑﺼﻴﺮت ﻣﺘﻜﻰاﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٨٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ اﻧﺪر ﺳﻔﺮ هﺮ ﺟﺎ روى‬

‫ﺑﺎﻳﺪ اول ﻃﺎﻟﺐ ﻣﺮدى ﺷﻮى‬

‫ﻗﺼﺪ ﮔﻨﺠﻰ آﻦ آﻪ اﻳﻦ ﺳﻮد و زﻳﺎن‬

‫در ﺗﺒﻊ ﺁﻳﺪ ﺗﻮ ﺁن را ﻓﺮع دان‬

‫هﺮ آﻪ آﺎرد ﻗﺼﺪ ﮔﻨﺪم ﺑﺎﺷﺪش‬

‫آﺎﻩ ﺧﻮد اﻧﺪر ﺗﺒﻊ ﻣﻰﺁﻳﺪش‬

‫آﻪ ﺑﻜﺎرى ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﮔﻨﺪﻣﻰ‬

‫ﻣﺮدﻣﻰ ﺟﻮ ﻣﺮدﻣﻰ ﺟﻮ ﻣﺮدﻣﻰ‬

‫ﻗﺼﺪ آﻌﺒﻪ آﻦ ﭼﻮ وﻗﺖ ﺣﺞ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ رﻓﺘﻰ ﻣﻜﻪ هﻢ دﻳﺪﻩ ﺷﻮد‬

‫ﻗﺼﺪ در ﻣﻌﺮاج دﻳﺪ دوﺳﺖ ﺑﻮد‬

‫در ﺗﺒﻊ ﻋﺮش و ﻣﻼﻳﻚ هﻢ ﻧﻤﻮد‬ ‫ﺣﻜﺎﻳﺖ‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﻧﻮ ﺳﺎﺧﺖ روزى ﻧﻮ ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ﭘﻴﺮ ﺁﻣﺪ ﺧﺎﻧﻪى او را ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻴﺦ ﺁن ﻧﻮ ﻣﺮﻳﺪ ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫اﻣﺘﺤﺎن آﺮد ﺁن ﻧﻜﻮ اﻧﺪﻳﺶ را‬

‫روزن از ﺑﻬﺮ ﭼﻪ آﺮدى اى رﻓﻴﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﻧﻮر اﻧﺪر ﺁﻳﺪ زﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﻓﺮع اﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻴﺎز‬

‫ﺗﺎ از اﻳﻦ رﻩ ﺑﺸﻨﻮى ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻤﺎز‬

‫ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ اﻧﺪر ﺳﻔﺮ ﺟﺴﺘﻰ ﺑﺴﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﺧﻀﺮ وﻗﺖ ﺧﻮد آﺴﻰ‬

‫دﻳﺪ ﭘﻴﺮى ﺑﺎ ﻗﺪى هﻤﭽﻮن هﻼل‬

‫دﻳﺪ در وى ﻓﺮ و ﮔﻔﺘﺎر رﺟﺎل‬

‫دﻳﺪﻩ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ و دل ﭼﻮن ﺁﻓﺘﺎب‬

‫هﻤﭽﻮ ﭘﻴﻠﻰ دﻳﺪﻩ هﻨﺪﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﺻﺪ ﻃﺮب‬

‫ﭼﻮن ﮔﺸﺎﻳﺪ ﺁن ﻧﺒﻴﻨﺪ اى ﻋﺠﺐ‬

‫ﺑﺲ ﻋﺠﺐ در ﺧﻮاب روﺷﻦ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫دل درون ﺧﻮاب روزن ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﻴﺪار اﺳﺖ و ﺑﻴﻨﺪ ﺧﻮاب ﺧﻮش‬

‫ﻋﺎرف اﺳﺖ او ﺧﺎك او در دﻳﺪﻩ آﺶ‬

‫ﭘﻴﺶ او ﺑﻨﺸﺴﺖ و ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪ ﺣﺎل‬

‫ﻳﺎﻓﺘﺶ دروﻳﺶ و هﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻴﺎل‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﺰم ﺗﻮ آﺠﺎ اى ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ‬

‫رﺧﺖ ﻏﺮﺑﺖ را آﺠﺎ ﺧﻮاهﻰ آﺸﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺼﺪ آﻌﺒﻪ دارم از ﭘﮕﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ هﻴﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ﭼﻪ دارى زاد رﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ دارم از درم ﻧﻘﺮﻩ دوﻳﺴﺖ‬

‫ﻧﻚ ﺑﺒﺴﺘﻪ ﺳﺨﺖ در ﮔﻮﺷﻪى ردى اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻃﻮﻓﻰ آﻦ ﺑﻪ ﮔﺮدم هﻔﺖ ﺑﺎر‬

‫وﻳﻦ ﻧﻜﻮﺗﺮ از ﻃﻮاف ﺣﺞ ﺷﻤﺎر‬

‫و ﺁن درﻣﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻧﻪاى ﺟﻮاد‬

‫دان آﻪ ﺣﺞ آﺮدى و ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪ ﻣﺮاد‬

‫ﻋﻤﺮﻩ آﺮدى ﻋﻤﺮ ﺑﺎﻗﻰ ﻳﺎﻓﺘﻰ‬

‫ﺻﺎف ﮔﺸﺘﻰ ﺑﺮ ﺻﻔﺎ ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﻰ‬

‫ﺣﻖ ﺁن ﺣﻘﻰ آﻪ ﺟﺎﻧﺖ دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﺑﺮ ﺑﻴﺖ ﺧﻮد ﺑﮕﺰﻳﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٨٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻌﺒﻪ هﺮ ﭼﻨﺪى آﻪ ﺧﺎﻧﻪى ﺑﺮ اوﺳﺖ‬

‫ﺧﻠﻘﺖ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺧﺎﻧﻪى ﺳﺮ اوﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻜﺮد ﺁن آﻌﺒﻪ را در وى ﻧﺮﻓﺖ‬

‫و اﻧﺪر اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺠﺰ ﺁن ﺣﻰ ﻧﺮﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺮا دﻳﺪى ﺧﺪا را دﻳﺪﻩاى‬

‫ﮔﺮد آﻌﺒﻪى ﺻﺪق ﺑﺮ ﮔﺮدﻳﺪﻩاى‬

‫ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻦ ﻃﺎﻋﺖ و ﺣﻤﺪ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﭙﻨﺪارى آﻪ ﺣﻖ از ﻣﻦ ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎز آﻦ در ﻣﻦ ﻧﮕﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻧﻮر ﺣﻖ اﻧﺪر ﺑﺸﺮ‬

‫ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ ﺁن ﻧﻜﺘﻪهﺎ را هﻮش داﺷﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ زرﻳﻦ ﺣﻠﻘﻪاش در ﮔﻮش داﺷﺖ‬

‫ﺁﻣﺪ از وى ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ اﻧﺪر ﻣﺰﻳﺪ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﻰ در ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺁﺧﺮ رﺳﻴﺪ‬

‫داﻧﺴﺘﻦ ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ و ﺁﻟﻪ آﻪ ﺳﺒﺐ رﻧﺠﻮرى ﺁن ﺷﺨﺺ ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ در دﻋﺎ‬ ‫ﭼﻮن ﭘﻴﻤﺒﺮ دﻳﺪ ﺁن ﺑﻴﻤﺎر را‬

‫ﺧﻮش ﻧﻮازش آﺮد ﻳﺎر ﻏﺎر را‬

‫زﻧﺪﻩ ﺷﺪ او ﭼﻮن ﭘﻴﻤﺒﺮ را ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻮﻳﻴﺎ ﺁن دم ﻣﺮ او را ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻴﻤﺎرى ﻣﺮا اﻳﻦ ﺑﺨﺖ داد‬

‫آﺎﻣﺪ اﻳﻦ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﻣﺪاد‬

‫ﺗﺎ ﻣﺮا ﺻﺤﺖ رﺳﻴﺪ و ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫از ﻗﺪوم اﻳﻦ ﺷﻪ ﺑﻰﺣﺎﺷﻴﺖ‬

‫اى ﺧﺠﺴﺘﻪ رﻧﺞ و ﺑﻴﻤﺎرى و ﺗﺐ‬

‫اى ﻣﺒﺎرك درد و ﺑﻴﺪارى ﺷﺐ‬

‫ﻧﻚ ﻣﺮا در ﭘﻴﺮى از ﻟﻄﻒ و آﺮم‬

‫ﺣﻖ ﭼﻨﻴﻦ رﻧﺠﻮرﻳﻰ داد و ﺳﻘﻢ‬

‫درد ﭘﺸﺘﻢ داد هﻢ ﺗﺎ ﻣﻦ ز ﺧﻮاب‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﻢ هﺮ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﻻ ﺑﺪ ﺷﺘﺎب‬

‫ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺒﻢ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺐ ﭼﻮن ﮔﺎوﻣﻴﺶ‬

‫دردهﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﺣﻖ از ﻟﻄﻒ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫زﻳﻦ ﺷﻜﺴﺖ ﺁن رﺣﻢ ﺷﺎهﺎن ﺟﻮش آﺮد‬

‫دوزخ از ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻦ ﺧﺎﻣﻮش آﺮد‬

‫رﻧﺞ ﮔﻨﺞ ﺁﻣﺪ آﻪ رﺣﻤﺘﻬﺎ در اوﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰ ﺗﺎزﻩ ﺷﺪ ﭼﻮ ﺑﺨﺮاﺷﻴﺪ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫اى ﺑﺮادر ﻣﻮﺿﻊ ﺗﺎرﻳﻚ و ﺳﺮد‬

‫ﺻﺒﺮ آﺮدن ﺑﺮ ﻏﻢ و ﺳﺴﺘﻰ و درد‬

‫ﭼﺸﻤﻪى ﺣﻴﻮان و ﺟﺎم ﻣﺴﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺎن ﺑﻠﻨﺪﻳﻬﺎ هﻤﻪ در ﭘﺴﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺑﻬﺎران ﻣﻀﻤﺮ اﺳﺖ اﻧﺪر ﺧﺰان‬

‫در ﺑﻬﺎر اﺳﺖ ﺁن ﺧﺰان ﻣﮕﺮﻳﺰ از ﺁن‬

‫هﻤﺮﻩ ﻏﻢ ﺑﺎش و ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﺑﺴﺎز‬

‫ﻣﻰﻃﻠﺐ در ﻣﺮگ ﺧﻮد ﻋﻤﺮ دراز‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻔﺲ ﺗﻮ آﺎﻳﻨﺠﺎ ﺑﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺸﻨﻮش ﭼﻮن آﺎر او ﺿﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺧﻼﻓﺶ آﻦ آﻪ از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻣﺪ وﺻﻴﺖ در ﺟﻬﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٨٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺸﻮرت در آﺎرهﺎ واﺟﺐ ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ در ﺁﺧﺮ آﻢ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ اﻣﺖ ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ آﻰ آﻨﻴﻢ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ اﻣﻴﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﮔﺮ آﻮدك در ﺁﻳﺪ ﻳﺎ زﻧﻰ‬

‫آﺎو ﻧﺪارد ﻋﻘﻞ و راى روﺷﻨﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ او ﻣﺸﻮرت آﻦ و اﻧﭽﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺧﻼف ﺁن آﻦ و در راﻩ اﻓﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ ﺧﻮد را زن ﺷﻨﺎس از زن ﺑﺘﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ زن ﺟﺰوى اﺳﺖ ﻧﻔﺴﺖ آﻞ ﺷﺮ‬

‫ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﮔﺮ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ آﻦ ﺧﻼف ﺁن دﻧﻰ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﺎز و روزﻩ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﺪت‬

‫ﻧﻔﺲ ﻣﻜﺎر اﺳﺖ ﻣﻜﺮى زاﻳﺪت‬

‫ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﻳﺶ اﻧﺪر ﻓﻌﺎل‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﻋﻜﺲ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻤﺎل‬

‫ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﻰ ﺑﺎ وى و اﺳﺘﻴﺰ او‬

‫رو ﺑﺮ ﻳﺎرى ﺑﮕﻴﺮ ﺁﻣﻴﺰ او‬

‫ﻋﻘﻞ ﻗﻮت ﮔﻴﺮد از ﻋﻘﻞ دﮔﺮ‬

‫ﻧﻰ ﺷﻜﺮ آﺎﻣﻞ ﺷﻮد از ﻧﻴﺸﻜﺮ‬

‫ﻣﻦ ز ﻣﻜﺮ ﻧﻔﺲ دﻳﺪم ﭼﻴﺰهﺎ‬

‫آﺎو ﺑﺮد از ﺳﺤﺮ ﺧﻮد ﺗﻤﻴﻴﺰهﺎ‬

‫وﻋﺪﻩهﺎ ﺑﺪهﺪ ﺗﺮا ﺗﺎزﻩ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫آﻪ هﺰاران ﺑﺎر ﺁﻧﻬﺎ را ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﻋﻤﺮ اﮔﺮ ﺻﺪ ﺳﺎل ﺧﻮد ﻣﻬﻠﺖ دهﺪ‬

‫اوت هﺮ روزى ﺑﻬﺎﻧﻪى ﻧﻮ ﻧﻬﺪ‬

‫ﮔﺮم ﮔﻮﻳﺪ وﻋﺪﻩهﺎى ﺳﺮد را‬

‫ﺟﺎدوﻳﻰ ﻣﺮدى ﺑﺒﻨﺪد ﻣﺮد را‬

‫اى ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ ﺑﻴﺎ‬

‫آﻪ ﻧﺮوﻳﺪ ﺑﻰﺗﻮ از ﺷﻮرﻩ ﮔﻴﺎ‬

‫از ﻓﻠﻚ ﺁوﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ ﭘﺮدﻩاى‬

‫از ﭘﻰ ﻧﻔﺮﻳﻦ دل ﺁزردﻩاى‬

‫اﻳﻦ ﻗﻀﺎ را هﻢ ﻗﻀﺎ داﻧﺪ ﻋﻼج‬

‫ﻋﻘﻞ ﺧﻠﻘﺎن در ﻗﻀﺎ ﮔﻴﺞ اﺳﺖ ﮔﻴﺞ‬

‫اژدهﺎ ﮔﺸﺘﻪ ﺳﺖ ﺁن ﻣﺎر ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﺁن آﻪ آﺮﻣﻰ ﺑﻮد اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻪ راﻩ‬

‫اژدهﺎ و ﻣﺎر اﻧﺪر دﺳﺖ ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪ ﻋﺼﺎ اى ﺟﺎن ﻣﻮﺳﻰ ﻣﺴﺖ ﺗﻮ‬

‫ﺣﻜﻢ ﺧﺬهﺎ ﻻ ﺗﺨﻒ دادت ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ دﺳﺘﺖ اژدهﺎ ﮔﺮدد ﻋﺼﺎ‬

‫هﻴﻦ ﻳﺪ ﺑﻴﻀﺎ ﻧﻤﺎ اى ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬

‫ﺻﺒﺢ ﻧﻮ ﺑﮕﺸﺎ ز ﺷﺒﻬﺎى ﺳﻴﺎﻩ‬

‫دوزﺧﻰ اﻓﺮوﺧﺖ در وى دم ﻓﺴﻮن‬

‫اى دم ﺗﻮ از دم درﻳﺎ ﻓﺰون‬

‫ﺑﺤﺮ ﻣﻜﺎر اﺳﺖ ﺑﻨﻤﻮدﻩ آﻔﻰ‬

‫دوزخ اﺳﺖ از ﻣﻜﺮ ﺑﻨﻤﻮدﻩ ﺗﻔﻰ‬

‫ز ﺁن ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﺨﺘﺼﺮ در ﭼﺸﻢ ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ زﺑﻮن ﺑﻴﻨﻴﺶ ﺟﻨﺒﺪ ﺧﺸﻢ ﺗﻮ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﻟﺸﻜﺮ اﻧﺒﻮﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮ ﭘﻴﻤﺒﺮ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ اﻧﺪك ﻧﻤﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٨٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن زد ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑﻰﺧﻄﺮ‬

‫ور ﻓﺰون دﻳﺪى از ﺁن آﺮدى ﺣﺬر‬

‫ﺁن ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺑﻮد و اهﻞ ﺁن ﺑﺪى‬

‫اﺣﻤﺪا ور ﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺪ دل ﻣﻰﺷﺪى‬

‫آﻢ ﻧﻤﻮد او را و اﺻﺤﺎب و را‬

‫ﺁن ﺟﻬﺎد ﻇﺎهﺮ وﺑﺎﻃﻦ ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ ﻣﻴﺴﺮ آﺮد ﻳﺴﺮى را ﺑﺮ او‬

‫ﺗﺎ ز ﻋﺴﺮى او ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ رو‬

‫آﻢ ﻧﻤﻮدن ﻣﺮ و را ﭘﻴﺮوز ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﺣﻘﺶ ﻳﺎر و ﻃﺮﻳﻖ ﺁﻣﻮز ﺑﻮد‬

‫ﺁن آﻪ ﺣﻖ ﭘﺸﺘﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ از ﻇﻔﺮ‬

‫واى اﮔﺮ ﮔﺮﺑﺶ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺷﻴﺮ ﻧﺮ‬

‫واى اﮔﺮ ﺻﺪرا ﻳﻜﻰ ﺑﻴﻨﺪ ز دور‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ اﻧﺪر ﺁﻳﺪ از ﻏﺮور‬

‫ز ﺁن ﻧﻤﺎﻳﺪ ذو اﻟﻔﻘﺎرى ﺣﺮﺑﻪاى‬

‫ز ﺁن ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺷﻴﺮ ﻧﺮ ﭼﻮن ﮔﺮﺑﻪاى‬

‫ﺗﺎ دﻟﻴﺮ اﻧﺪر ﻓﺘﺪ اﺣﻤﻖ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬

‫و اﻧﺪر ﺁردﺷﺎن ﺑﺪﻳﻦ ﺣﻴﻠﺖ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﺁن ﻓﻠﻴﻮان ﺟﺎﻧﺐ ﺁﺗﺶآﺪﻩ‬

‫آﺎﻩ ﺑﺮﮔﻰ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ زود‬

‫ﭘﻒ آﻨﻰ آﺎو را ﺑﺮاﻧﻰ از وﺟﻮد‬

‫هﻴﻦ آﻪ ﺁن آﻪ آﻮهﻬﺎ ﺑﺮ آﻨﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫زو ﺟﻬﺎن ﮔﺮﻳﺎن و او در ﺧﻨﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ آﻌﺐ اﻳﻦ ﺁب ﺟﻮ‬

‫ﺻﺪ ﭼﻮ ﻋﺎج اﺑﻦ ﻋﻨﻖ ﺷﺪ ﻏﺮق او‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﻮج ﺧﻮﻧﺶ ﺗﻞ ﻣﺸﻚ‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﻗﻌﺮ درﻳﺎ ﺧﺎك ﺧﺸﻚ‬

‫ﺧﺸﻚ دﻳﺪ ﺁن ﺑﺤﺮ را ﻓﺮﻋﻮن آﻮر‬

‫ﺗﺎ در او راﻧﺪ از ﺳﺮ ﻣﺮدى و زور‬

‫ﭼﻮن در ﺁﻳﺪ در ﺗﮓ درﻳﺎ ﺑﻮد‬

‫دﻳﺪﻩى ﻓﺮﻋﻮن آﻰ ﺑﻴﻨﺎ ﺑﻮد‬

‫دﻳﺪﻩ ﺑﻴﻨﺎ از ﻟﻘﺎى ﺣﻖ ﺷﻮد‬

‫ﺣﻖ آﺠﺎ هﻢ راز هﺮ اﺣﻤﻖ ﺷﻮد‬

‫ﻗﻨﺪ ﺑﻴﻨﺪ ﺧﻮد ﺷﻮد زهﺮ ﻗﺘﻮل‬

‫راﻩ ﺑﻴﻨﺪ ﺧﻮد ﺑﻮد ﺁن ﺑﺎﻧﮓ ﻏﻮل‬

‫اى ﻓﻠﻚ در ﻓﺘﻨﻪى ﺁﺧﺮ زﻣﺎن‬

‫ﺗﻴﺰ ﻣﻰﮔﺮدى ﺑﺪﻩ ﺁﺧﺮ زﻣﺎن‬

‫ﺧﻨﺠﺮ ﺗﻴﺰى ﺗﻮ اﻧﺪر ﻗﺼﺪ ﻣﺎ‬

‫ﻧﻴﺶ زهﺮ ﺁﻟﻮدﻩاى در ﻓﺼﺪ ﻣﺎ‬

‫اى ﻓﻠﻚ از رﺣﻢ ﺣﻖ ﺁﻣﻮز رﺣﻢ‬

‫ﺑﺮ دل ﻣﻮران ﻣﺰن ﭼﻮن ﻣﺎر زﺧﻢ‬

‫ﺣﻖ ﺁن آﻪ ﭼﺮﺧﻪى ﭼﺮخ ﺗﺮا‬

‫آﺮد ﮔﺮدان ﺑﺮ ﻓﺮاز اﻳﻦ ﺳﺮا‬

‫آﻪ دﮔﺮﮔﻮن ﮔﺮدى و رﺣﻤﺖ آﻨﻰ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﻪ ﺑﻴﺦ ﻣﺎ را ﺑﺮ آﻨﻰ‬

‫ﺣﻖ ﺁن آﻪ داﻳﮕﻰ آﺮدى ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻬﺎل ﻣﺎ ز ﺁب و ﺧﺎك رﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ ﺁن ﺷﻪ آﻪ ﺗﺮا ﺻﺎف ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫آﺮد ﭼﻨﺪان ﻣﺸﻌﻠﻪ در ﺗﻮ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٨٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﻣﻌﻤﻮر و ﺑﺎﻗﻰ داﺷﺘﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ دهﺮى از ازل ﭘﻨﺪاﺷﺘﺖ‬

‫ﺷﻜﺮ داﻧﺴﺘﻴﻢ ﺁﻏﺎز ﺗﺮا‬

‫اﻧﺒﻴﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁن راز ﺗﺮا‬

‫ﺁدﻣﻰ داﻧﺪ آﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺎدث اﺳﺖ‬

‫ﻋﻨﻜﺒﻮﺗﻰ ﻧﻪ آﻪ در وى ﻋﺎﺑﺚ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺸﻪ آﻰ داﻧﺪ آﻪ اﻳﻦ ﺑﺎغ از آﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺎو ﺑﻬﺎران زاد و ﻣﺮﮔﺶ در دى اﺳﺖ‬

‫آﺮم آﺎﻧﺪر ﭼﻮب زاﻳﺪ ﺳﺴﺖ ﺣﺎل‬

‫آﻰ ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﻮب را وﻗﺖ ﻧﻬﺎل‬

‫ور ﺑﺪاﻧﺪ آﺮم از ﻣﺎهﻴﺘﺶ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﺎﺷﺪ آﺮم ﺑﺎﺷﺪ ﺻﻮرﺗﺶ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺧﻮد را ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ رﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﭼﻮن ﭘﺮى دور اﺳﺖ از ﺁن ﻓﺮﺳﻨﮓهﺎ‬

‫از ﻣﻠﻚ ﺑﺎﻻﺳﺖ ﭼﻪ ﺟﺎى ﭘﺮى‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﺲ ﭘﺮى ﺑﻪ ﭘﺴﺘﻰ ﻣﻰﭘﺮى‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﻘﻠﺖ ﺳﻮى ﺑﺎﻻ ﻣﻰﭘﺮد‬

‫ﻣﺮغ ﺗﻘﻠﻴﺪت ﺑﻪ ﭘﺴﺘﻰ ﻣﻰﭼﺮد‬

‫ﻋﻠﻢ ﺗﻘﻠﻴﺪى وﺑﺎل ﺟﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﺎرﻳﻪ ﺳﺖ و ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ آﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬

‫زﻳﻦ ﺧﺮد ﺟﺎهﻞ هﻤﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺪن‬

‫دﺳﺖ در دﻳﻮاﻧﮕﻰ ﺑﺎﻳﺪ زدن‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﻨﻰ ﺳﻮد ﺧﻮد ز ﺁن ﻣﻰﮔﺮﻳﺰ‬

‫زهﺮ ﻧﻮش و ﺁب ﺣﻴﻮان را ﺑﺮﻳﺰ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﺗﺮا دﺷﻨﺎم دﻩ‬

‫ﺳﻮد و ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﻣﻔﻠﺲ وام دﻩ‬

‫اﻳﻤﻨﻰ ﺑﮕﺬار و ﺟﺎى ﺧﻮف ﺑﺎش‬

‫ﺑﮕﺬر از ﻧﺎﻣﻮس و رﺳﻮا ﺑﺎش و ﻓﺎش‬

‫ﺁزﻣﻮدم ﻋﻘﻞ دور اﻧﺪﻳﺶ را‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﺎزم ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ دﻟﻘﻚ ﺑﺎ ﺳﻴﺪ آﻪ ﭼﺮا ﻓﺎﺣﺸﻪ را ﻧﻜﺎح آﺮد‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ دﻟﻘﻚ ﺷﺒﻰ ﺳﻴﺪ اﺟﻞ‬

‫ﻗﺤﺒﻪاى را ﺧﻮاﺳﺘﻰ ﺗﻮ از ﻋﺠﻞ‬

‫ﺑﺎ ﻣﻦ اﻳﻦ را ﺑﺎز ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻳﻜﻰ ﻣﺴﺘﻮر آﺮدﻳﻤﻴﺖ ﺟﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﻣﺴﺘﻮر ﺻﺎﻟﺢ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬

‫ﻗﺤﺒﻪ ﮔﺸﺘﻨﺪ و ز ﻏﻢ ﺗﻦ آﺎﺳﺘﻢ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻳﻦ ﻗﺤﺒﻪ را ﺑﻰﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻮن ﺷﻮد اﻳﻦ ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ را ﻣﻦ ﺁزﻣﻮدم هﻢ ﺑﺴﻰ‬

‫زﻳﻦ ﺳﭙﺲ ﺟﻮﻳﻢ ﺟﻨﻮن را ﻣﻐﺮﺳﻰ‬

‫ﺑﻪ ﺣﻴﻠﺖ در ﺳﺨﻦ ﺁوردن ﺳﺎﺋﻞ ﺁن ﺑﺰرگ را آﻪ ﺧﻮد را دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺧﻮاهﻢ ﻋﺎﻗﻠﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫ﻣﺸﻮرت ﺁرم ﺑﺪو در ﻣﺸﻜﻠﻰ‬

‫‪٢٨٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﺶ آﻪ اﻧﺪر ﺷﻬﺮ ﻣﺎ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻋﺎﻗﻞ ﺟﺰ آﻪ ﺁن ﻣﺠﻨﻮنﻧﻤﺎ‬

‫ﺑﺮ ﻧﻴﻰ ﮔﺸﺘﻪ ﺳﻮارﻩ ﻧﻚ ﻓﻼن‬

‫ﻣﻰدواﻧﺪ در ﻣﻴﺎن آﻮدآﺎن‬

‫ﺻﺎﺣﺐ راى اﺳﺖ و ﺁﺗﺶ ﭘﺎرﻩاى‬

‫ﺁﺳﻤﺎن ﻗﺪر اﺳﺖ و اﺧﺘﺮ ﺑﺎرﻩاى‬

‫ﻓﺮ او آﺮوﺑﻴﺎن را ﺟﺎن ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫او در اﻳﻦ دﻳﻮاﻧﮕﻰ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ هﺮ دﻳﻮاﻧﻪ را ﺟﺎن ﻧﺸﻤﺮى‬

‫ﺳﺮ ﻣﻨﻪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ را ﭼﻮن ﺳﺎﻣﺮى‬

‫ﭼﻮن وﻟﻴﻰ ﺁﺷﻜﺎرا ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻏﻴﺐ و اﺳﺮار ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﺁن ﻓﻬﻢ و ﺁن داﻧﺶ ﻧﺒﻮد‬

‫واﻧﺪاﻧﺴﺘﻰ ﺗﻮ ﺳﺮﮔﻴﻦ را ز ﻋﻮد‬

‫از ﺟﻨﻮن ﺧﻮد را وﻟﻰ ﭼﻮن ﭘﺮدﻩ ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﻣﺮ و را اى آﻮر آﻰ ﺧﻮاهﻰ ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﺑﺎز اﺳﺖ ﺁن دﻳﺪﻩى ﻳﻘﻴﻦ‬

‫زﻳﺮ هﺮ ﺳﻨﮕﻰ ﻳﻜﻰ ﺳﺮهﻨﮓ ﺑﻴﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن ﭼﺸﻤﻰ آﻪ ﺑﺎز و رهﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﮔﻠﻴﻤﻰ را آﻠﻴﻤﻰ در ﺑﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮ وﻟﻰ را هﻢ وﻟﻰ ﺷﻬﺮﻩ آﻨﺪ‬

‫هﺮ آﻪ را او ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﻬﺮﻩ آﻨﺪ‬

‫آﺲ ﻧﺪاﻧﺪ از ﺧﺮد او را ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ او ﻣﺮ ﺧﻮﻳﺶ را دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪزدد دزد ﺑﻴﻨﺎﻳﻰ ز آﻮر‬

‫هﻴﭻ ﻳﺎﺑﺪ دزد را او در ﻋﺒﻮر‬

‫آﻮر ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ آﻪ دزد او آﻪ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮد ﺑﺮ وى زﻧﺪ دزد ﻋﻨﻮد‬

‫ﭼﻮن ﮔﺰد ﺳﮓ آﻮر ﺻﺎﺣﺐ ژﻧﺪﻩ را‬

‫آﻰ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺁن ﺳﮓ درﻧﺪﻩ را‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدن ﺳﮓ ﺑﺮ آﻮر ﮔﺪا‬ ‫ﻳﻚ ﺳﮕﻰ در آﻮى ﺑﺮ آﻮر ﮔﺪا‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰﺁورد ﭼﻮن ﺷﻴﺮ وﻏﺎ‬

‫ﺳﮓ آﻨﺪ ﺁهﻨﮓ دروﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺧﺸﻢ‬

‫در آﺸﺪ ﻣﻪ ﺧﺎك دروﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‬

‫آﻮر ﻋﺎﺟﺰ ﺷﺪ ز ﺑﺎﻧﮓ و ﺑﻴﻢ ﺳﮓ‬

‫اﻧﺪر ﺁﻣﺪ آﻮر در ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺳﮓ‬

‫آﺎى اﻣﻴﺮ ﺻﻴﺪ و اى ﺷﻴﺮ ﺷﻜﺎر‬

‫دﺳﺖ دﺳﺖ ﺗﺴﺖ دﺳﺖ از ﻣﻦ ﺑﺪار‬

‫آﺰ ﺿﺮورت دم ﺧﺮ را ﺁن ﺣﻜﻴﻢ‬

‫آﺮد ﺗﻌﻈﻴﻢ و ﻟﻘﺐ دادش آﺮﻳﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ او هﻢ از ﺿﺮورت آﺎى اﺳﺪ‬

‫از ﭼﻮ ﻣﻦ ﻻﻏﺮ ﺷﻜﺎرت ﭼﻪ رﺳﺪ‬

‫ﮔﻮر ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ ﻳﺎراﻧﺖ ﺑﻪ دﺷﺖ‬

‫آﻮر ﻣﻰﮔﻴﺮى ﺗﻮ در آﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﮔﺸﺖ‬

‫ﮔﻮر ﻣﻰﺟﻮﻳﻨﺪ ﻳﺎراﻧﺖ ﺑﻪ ﺻﻴﺪ‬

‫آﻮر ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ ﺗﻮ در آﻮﭼﻪ ﺑﻪ آﻴﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٩٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﺳﮓ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻜﺎر ﮔﻮر آﺮد‬

‫وﻳﻦ ﺳﮓ ﺑﻰﻣﺎﻳﻪ ﻗﺼﺪ آﻮر آﺮد‬

‫ﻋﻠﻢ ﭼﻮن ﺁﻣﻮﺧﺖ ﺳﮓ رﺳﺖ از ﺿﻼل‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ در ﺑﻴﺸﻪهﺎ ﺻﻴﺪ ﺣﻼل‬

‫ﺳﮓ ﭼﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺸﺖ ﺷﺪ ﭼﺎﻻك زﺣﻒ‬

‫ﺳﮓ ﭼﻮ ﻋﺎرف ﮔﺸﺖ ﺷﺪ ز اﺻﺤﺎب آﻬﻒ‬

‫ﺳﮓ ﺷﻨﺎﺳﺎ ﺷﺪ آﻪ ﻣﻴﺮ ﺻﻴﺪ آﻴﺴﺖ‬

‫اى ﺧﺪا ﺁن ﻧﻮر اﺷﻨﺎﺳﻨﺪﻩ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫آﻮر ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ ﻧﻪ از ﺑﻰﭼﺸﻤﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ ز ﺁن اﺳﺖ آﺰ ﺟﻬﻞ اﺳﺖ ﻣﺴﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮد ﺑﻰﭼﺸﻢ ﺗﺮ آﻮر از زﻣﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ زﻣﻴﻦ از ﻓﻀﻞ ﺣﻖ ﺷﺪ ﺧﺼﻢ ﺑﻴﻦ‬

‫ﻧﻮر ﻣﻮﺳﻰ دﻳﺪ و ﻣﻮﺳﻰ را ﻧﻮاﺧﺖ‬

‫ﺧﺴﻒ ﻗﺎرون آﺮد و ﻗﺎرون را ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫رﺟﻒ آﺮد اﻧﺪر هﻼك هﺮ دﻋﻰ‬

‫ض اﺑﻠﻌﻲ‬ ‫ﻓﻬﻢ آﺮد از ﺣﻖ آﻪ ﻳﺎ َأ ْر ُ‬

‫ﺧﺎك و ﺁب و ﺑﺎد و ﻧﺎر ﺑﺎ ﺷﺮر‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ ﺑﺎ ﻣﺎ و ﺑﺎ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻌﻜﺲ ﺁن ز ﻏﻴﺮ ﺣﻖ ﺧﺒﻴﺮ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ از ﺣﻖ و از ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻧﺬﻳﺮ‬

‫ﻦ ﻣِﻨْﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪﺷﺎن‬ ‫ﺷ َﻔ ْﻘ َ‬ ‫ﻻﺟﺮم َأ ْ‬

‫آﻨﺪ ﺷﺪ ز ﺁﻣﻴﺰ ﺣﻴﻮان ﺣﻤﻠﻪﺷﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻴﺰارﻳﻢ ﺟﻤﻠﻪ زﻳﻦ ﺣﻴﺎت‬

‫آﺎو ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﺣﻰ ﺑﺎ ﺣﻖ ﻣﻮات‬

‫ﭼﻮن ﺑﻤﺎﻧﺪ از ﺧﻠﻖ ﮔﺮدد او ﻳﺘﻴﻢ‬

‫اﻧﺲ ﺣﻖ را ﻗﻠﺐ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺳﻠﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن ز آﻮرى دزد دزدد آﺎﻟﻪاى‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﺁن آﻮر ﻋﻤﻴﺎ ﻧﺎﻟﻪاى‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﺪ دزد او را آﺎن ﻣﻨﻢ‬

‫آﺰ ﺗﻮ دزدﻳﺪم آﻪ دزد ﭘﺮ ﻓﻨﻢ‬

‫آﻰ ﺷﻨﺎﺳﺪ آﻮر دزد ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارد ﻧﻮر ﭼﺸﻢ و ﺁن ﺿﻴﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻮﻳﺪ هﻢ ﺑﮕﻴﺮ او را ﺗﻮ ﺳﺨﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ او ﻋﻼﻣﺘﻬﺎى رﺧﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺟﻬﺎد اآﺒﺮ ﺁﻣﺪ ﻋﺼﺮ دزد‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ آﻪ ﭼﻪ دزدﻳﺪﻩ اﺳﺖ ﻣﺰد‬

‫اوﻻ دزدﻳﺪ آﺤﻞ دﻳﺪﻩات‬

‫ﭼﻮن ﺳﺘﺎﻧﻰ ﺑﺎز ﻳﺎﺑﻰ ﺗﺒﺼﺮت‬

‫آﺎﻟﻪى ﺣﻜﻤﺖ آﻪ ﮔﻢ آﺮدﻩى دل اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ اهﻞ دل ﻳﻘﻴﻦ ﺁن ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ‬

‫آﻮردل ﺑﺎ ﺟﺎن و ﺑﺎ ﺳﻤﻊ و ﺑﺼﺮ‬

‫ﻣﻰﻧﺪاﻧﺪ دزد ﺷﻴﻄﺎن را ز اﺛﺮ‬

‫ز اهﻞ دل ﺟﻮ از ﺟﻤﺎد ﺁن را ﻣﺠﻮ‬

‫آﻪ ﺟﻤﺎد ﺁﻣﺪ ﺧﻼﻳﻖ ﭘﻴﺶ او‬

‫ﻣﺸﻮرت ﺟﻮﻳﻨﺪﻩ ﺁﻣﺪ ﻧﺰد او‬

‫آﺎى اب آﻮدك ﺷﺪﻩ رازى ﺑﮕﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ رو زﻳﻦ ﺣﻠﻘﻪ آﺎﻳﻦ در ﺑﺎز ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﮔﺮ ﻣﻜﺎن را رﻩ ﺑﺪى در ﻻﻣﻜﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮد اﻣﺮوز روز راز ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫هﻤﭽﻮ ﺷﻴﺨﺎن ﺑﻮدﻣﻰ ﻣﻦ ﺑﺮ دآﺎن‬

‫‪٢٩١‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺤﺘﺴﺐ ﻣﺴﺖ ﺧﺮاب اﻓﺘﺎدﻩ را ﺑﻪ زﻧﺪان‬ ‫ﻣﺤﺘﺴﺐ در ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺟﺎﻳﻰ رﺳﻴﺪ‬

‫در ﺑﻦ دﻳﻮار ﻣﺴﺘﻰ ﺧﻔﺘﻪ دﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ هﻰ ﻣﺴﺘﻰ ﭼﻪ ﺧﻮردﻩ ﺳﺘﻰ ﺑﮕﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ از اﻳﻦ ﺧﻮردم آﻪ هﺴﺖ اﻧﺪر ﺳﺒﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ در ﺳﺒﻮ واﮔﻮ آﻪ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ از ﺁن آﻪ ﺧﻮردﻩام ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺧﻔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﭼﻪ ﺧﻮردﻩاى ﺁن ﭼﻴﺴﺖ ﺁن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن آﻪ در ﺳﺒﻮ ﻣﺨﻔﻰ اﺳﺖ ﺁن‬

‫دور ﻣﻰﺷﺪ اﻳﻦ ﺳﺆال و اﻳﻦ ﺟﻮاب‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﭼﻮن ﺧﺮ ﻣﺤﺘﺴﺐ اﻧﺪر ﺧﻼب‬

‫ﮔﻔﺖ او را ﻣﺤﺘﺴﺐ هﻴﻦ ﺁﻩ آﻦ‬

‫ﻣﺴﺖ هﻮ هﻮ آﺮد هﻨﮕﺎم ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺁﻩ آﻦ هﻮ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺷﺎد و ﺗﻮ از ﻏﻢ دم زﻧﻰ‬

‫ﺁﻩ از درد و ﻏﻢ و ﺑﻰدادى اﺳﺖ‬

‫هﻮى هﻮى ﻣﻰ ﺧﻮران از ﺷﺎدى اﺳﺖ‬

‫ﻣﺤﺘﺴﺐ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻧﺪاﻧﻢ ﺧﻴﺰ ﺧﻴﺰ‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻣﺘﺮاش و ﺑﮕﺬار اﻳﻦ ﺳﺘﻴﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ رو ﺗﻮ از آﺠﺎ ﻣﻦ از آﺠﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺴﺘﻰ ﺧﻴﺰ ﺗﺎ زﻧﺪان ﺑﻴﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺴﺖ اى ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺑﮕﺬار و رو‬

‫از ﺑﺮهﻨﻪ آﻰ ﺗﻮان ﺑﺮدن ﮔﺮو‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮا ﺧﻮد ﻗﻮت رﻓﺘﻦ ﺑﺪى‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﺧﻮد رﻓﺘﻤﻰ وﻳﻦ آﻰ ﺷﺪى‬

‫ﻣﻦ اﮔﺮ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ و ﺑﺎ اﻣﻜﺎﻧﻤﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺷﻴﺨﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ دآﺎﻧﻤﻰ‬

‫دوم ﺑﺎر در ﺳﺨﻦ آﺸﻴﺪن ﺳﺎﻳﻞ ﺁن ﺑﺰرگ را ﺗﺎ ﺣﺎل او ﻣﻌﻠﻮم ﺗﺮ ﮔﺮدد‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﻃﺎﻟﺐ آﻪ ﺁﺧﺮ ﻳﻚ ﻧﻔﺲ‬

‫اى ﺳﻮارﻩ ﺑﺮ ﻧﻰ اﻳﻦ ﺳﻮ ران ﻓﺮس‬

‫راﻧﺪ ﺳﻮى او آﻪ هﻴﻦ زوﺗﺮ ﺑﮕﻮ‬

‫آﺎﺳﺐ ﻣﻦ ﺑﺲ ﺗﻮﺳﻦ اﺳﺖ و ﺗﻨﺪ ﺧﻮ‬

‫ﺗﺎ ﻟﮕﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻜﻮﺑﺪ زود ﺑﺎش‬

‫از ﭼﻪ ﻣﻰﭘﺮﺳﻰ ﺑﻴﺎﻧﺶ آﻦ ﺗﻮ ﻓﺎش‬

‫او ﻣﺠﺎل راز دل ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫زو ﺑﺮون ﺷﻮ آﺮد و در ﻻﻏﺶ آﺸﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻰﺧﻮاهﻢ در اﻳﻦ آﻮﭼﻪ زﻧﻰ‬

‫آﻴﺴﺖ ﻻﻳﻖ از ﺑﺮاى ﭼﻮن ﻣﻨﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﻪ ﮔﻮﻧﻪ زناﻧﺪ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺁن دو رﻧﺞ و اﻳﻦ ﻳﻜﻰ ﮔﻨﺞ روان‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ را ﭼﻮن ﺑﺨﻮاهﻰ آﻞ ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﻧﻴﻤﻰ ﺗﺮا ﻧﻴﻤﻰ ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﺳﻮم هﻴﭻ او ﺗﺮا ﻧﺒﻮد ﺑﺪان‬

‫اﻳﻦ ﺷﻨﻮدى دور ﺷﻮ رﻓﺘﻢ روان‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٩٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ ﺗﺮا اﺳﺒﻢ ﻧﭙﺮاﻧﺪ ﻟﮕﺪ‬

‫آﻪ ﺑﻴﻔﺘﻰ ﺑﺮ ﻧﺨﻴﺰى ﺗﺎ اﺑﺪ‬

‫ﺷﻴﺦ راﻧﺪ اﻧﺪر ﻣﻴﺎن آﻮدآﺎن‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد ﺑﺎر دﮔﺮ او را ﺟﻮان‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎ ﺁﺧﺮ ﺑﮕﻮ ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ‬

‫اﻳﻦ زﻧﺎن ﺳﻪ ﻧﻮع ﮔﻔﺘﻰ ﺑﺮ ﮔﺰﻳﻦ‬

‫راﻧﺪ ﺳﻮى او و ﮔﻔﺘﺶ ﺑﻜﺮ ﺧﺎص‬

‫آﻞ ﺗﺮا ﺑﺎﺷﺪ ز ﻏﻢ ﻳﺎﺑﻰ ﺧﻼص‬

‫و اﻧﻜﻪ ﻧﻴﻤﻰ ﺁن ﺗﻮ ﺑﻴﻮﻩ ﺑﻮد‬

‫و اﻧﻜﻪ هﻴﭽﺴﺖ ﺁن ﻋﻴﺎل ﺑﺎ وﻟﺪ‬

‫ﭼﻮن ز ﺷﻮى اوﻟﺶ آﻮدك ﺑﻮد‬

‫ﻣﻬﺮ و آﻞ ﺧﺎﻃﺮش ﺁن ﺳﻮ رود‬

‫دور ﺷﻮ ﺗﺎ اﺳﺐ ﻧﻨﺪازد ﻟﮕﺪ‬

‫ﺳﻢ اﺳﺐ ﺗﻮﺳﻨﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ رﺳﺪ‬

‫هﺎى و هﻮﻳﻰ آﺮد ﺷﻴﺦ و ﺑﺎز راﻧﺪ‬

‫آﻮدآﺎن را ﺑﺎز ﺳﻮى ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎﻧﮕﺶ آﺮد ﺁن ﺳﺎﻳﻞ ﺑﻴﺎ‬

‫ﻳﻚ ﺳﺆاﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪ اى ﺷﺎﻩ آﻴﺎ‬

‫ﺑﺎز راﻧﺪ اﻳﻦ ﺳﻮ ﺑﮕﻮ زودﺗﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫آﻪ ز ﻣﻴﺪان ﺁن ﺑﭽﻪ ﮔﻮﻳﻢ رﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻘﻞ و ادب‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﺷﻴﺪاﺳﺖ اﻳﻦ ﭼﻪ ﻓﻌﻞ اﺳﺖ اى ﻋﺠﺐ‬

‫ﺗﻮ وراى ﻋﻘﻞ آﻠﻰ در ﺑﻴﺎن‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ در ﺟﻨﻮن ﭼﻮﻧﻰ ﻧﻬﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ اوﺑﺎش راﻳﻰ ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺧﻮدم ﻗﺎﺿﻰ آﻨﻨﺪ‬

‫دﻓﻊ ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ ﻣﺮا ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻧﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﻨﻰ‬

‫ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﻮ ﺣﺮام اﺳﺖ و ﺧﺒﻴﺚ‬

‫آﻪ آﻢ از ﺗﻮ در ﻗﻀﺎ ﮔﻮﻳﺪ ﺣﺪﻳﺚ‬

‫در ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺴﺖ دﺳﺘﻮرى آﻪ ﻣﺎ‬

‫آﻤﺘﺮ از ﺗﻮ ﺷﻪ آﻨﻴﻢ و ﭘﻴﺸﻮا‬

‫زﻳﻦ ﺿﺮورت ﮔﻴﺞ و دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪم‬

‫ﻟﻴﻚ در ﺑﺎﻃﻦ هﻤﺎﻧﻢ آﻪ ﺑﺪم‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﻦ ﮔﻨﺞ اﺳﺖ و ﻣﻦ وﻳﺮاﻧﻪام‬

‫ﮔﻨﺞ اﮔﺮ ﭘﻴﺪا آﻨﻢ دﻳﻮاﻧﻪام‬

‫اوﺳﺖ دﻳﻮاﻧﻪ آﻪ دﻳﻮاﻧﻪ ﻧﺸﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻋﺴﺲ را دﻳﺪ و در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺪ‬

‫داﻧﺶ ﻣﻦ ﺟﻮهﺮ ﺁﻣﺪ ﻧﻪ ﻋﺮض‬

‫اﻳﻦ ﺑﻬﺎﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻬﺮ هﺮ ﻏﺮض‬

‫آﺎن ﻗﻨﺪم ﻧﻴﺴﺘﺎن ﺷﻜﺮم‬

‫هﻢ ز ﻣﻦ ﻣﻰروﻳﺪ و ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮرم‬

‫ﻋﻠﻢ ﺗﻘﻠﻴﺪى و ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ اﺳﺖ ﺁن‬

‫آﺰ ﻧﻔﻮرش ﻣﺴﺘﻤﻊ دارد ﻓﻐﺎن‬

‫ﭼﻮن ﭘﻰ داﻧﻪ ﻧﻪ ﺑﻬﺮ روﺷﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻢ دﻧﻴﺎى دﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻢ اﺳﺖ ﺑﻬﺮ ﻋﺎم و ﺧﺎص‬

‫ﻧﻰ آﻪ ﺗﺎ ﻳﺎﺑﺪ از اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻼص‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻮﺷﻰ هﺮ ﻃﺮف ﺳﻮراخ آﺮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻧﻮرش راﻧﺪ از در ﮔﺸﺖ ﺳﺮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٩٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺳﻮى دﺷﺖ و ﻧﻮرش رﻩ ﻧﺒﻮد‬

‫هﻢ در ﺁن ﻇﻠﻤﺎت ﺟﻬﺪى ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺧﺪاﻳﺶ ﭘﺮ دهﺪ ﭘﺮ ﺧﺮد‬

‫ﺑﺮهﺪ از ﻣﻮﺷﻰ و ﭼﻮن ﻣﺮﻏﺎن ﭘﺮد‬

‫ور ﻧﺠﻮﻳﺪ ﭘﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ زﻳﺮ ﺧﺎك‬

‫ﻧﺎاﻣﻴﺪ از رﻓﺘﻦ راﻩ ﺳﻤﺎك‬

‫ﻋﻠﻢ ﮔﻔﺘﺎرى آﻪ ﺁن ﺑﻰﺟﺎن ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ روى ﺧﺮﻳﺪاران ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ وﻗﺖ ﺑﺤﺚ ﻋﻠﻢ زﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮﻳﺪارش ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺮد و رﻓﺖ‬

‫ﻣﺸﺘﺮى ﻣﻦ ﺧﺪاى اﺳﺖ او ﻣﺮا‬

‫ﻣﻰآﺸﺪ ﺑﺎﻻ آﻪ اﻟﻠﱠﻪ اﺷﺘﺮى‬

‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎى ﻣﻦ ﺟﻤﺎل ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎى ﺧﻮد ﺧﻮرم آﺴﺐ ﺣﻼل‬

‫اﻳﻦ ﺧﺮﻳﺪاران ﻣﻔﻠﺲ را ﺑﻬﻞ‬

‫ﭼﻪ ﺧﺮﻳﺪارى آﻨﺪ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﮔﻞ‬

‫ﮔﻞ ﻣﺨﻮر ﮔﻞ را ﻣﺨﺮ ﮔﻞ را ﻣﺠﻮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﮔﻞ ﺧﻮار اﺳﺖ داﻳﻢ زرد رو‬

‫دل ﺑﺨﻮر ﺗﺎ داﻳﻤﺎ ﺑﺎﺷﻰ ﺟﻮان‬

‫از ﺗﺠﻠﻰ ﭼﻬﺮﻩات ﭼﻮن ارﻏﻮان‬

‫ﻳﺎ رب اﻳﻦ ﺑﺨﺸﺶ ﻧﻪ ﺣﺪ آﺎر ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻟﻄﻒ ﺗﻮ ﻟﻄﻒ ﺧﻔﻰ را ﺧﻮد ﺳﺰاﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ ﮔﻴﺮ از دﺳﺖ ﻣﺎ ﻣﺎ را ﺑﺨﺮ‬

‫ﭘﺮدﻩ را ﺑﺮدار و ﭘﺮدﻩى ﻣﺎ ﻣﺪر‬

‫ﺑﺎز ﺧﺮ ﻣﺎ را از اﻳﻦ ﻧﻔﺲ ﭘﻠﻴﺪ‬

‫آﺎردش ﺗﺎ اﺳﺘﺨﻮان ﻣﺎ رﺳﻴﺪ‬

‫از ﭼﻮ ﻣﺎ ﺑﻰﭼﺎرﮔﺎن اﻳﻦ ﺑﻨﺪ ﺳﺨﺖ‬

‫آﻰ ﮔﺸﺎﻳﺪ اى ﺷﻪ ﺑﻰﺗﺎج و ﺗﺨﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﻔﻞ ﮔﺮان را اى ودود‬

‫آﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺰ آﻪ ﻓﻀﻞ ﺗﻮ ﮔﺸﻮد‬

‫ﻣﺎ ز ﺧﻮد ﺳﻮى آﻪ ﮔﺮداﻧﻴﻢ ﺳﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮﻳﻰ از ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ‬

‫اﻳﻦ دﻋﺎ هﻢ ﺑﺨﺸﺶ و ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺗﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ در ﮔﻠﺨﻦ ﮔﻠﺴﺘﺎن از ﭼﻪ رﺳﺖ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺧﻮن و رودﻩ ﻓﻬﻢ و ﻋﻘﻞ‬

‫ﺟﺰ ز اآﺮام ﺗﻮ ﻧﺘﻮان آﺮد ﻧﻘﻞ‬

‫از دو ﭘﺎرﻩى ﭘﻴﻪ اﻳﻦ ﻧﻮر روان‬

‫ﻣﻮج ﻧﻮرش ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺎرﻩ آﻪ زﺑﺎن ﺁﻣﺪ از او‬

‫ﻣﻰرود ﺳﻴﻼب ﺣﻜﻤﺖ هﻤﭽﻮ ﺟﻮ‬

‫ﺳﻮى ﺳﻮراﺧﻰ آﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﮔﻮﺷﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﺎغ ﺟﺎن آﻪ ﻣﻴﻮﻩاش هﻮﺷﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺷﺎﻩ راﻩ ﺑﺎغ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺷﺮع اوﺳﺖ‬

‫ﺑﺎغ و ﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎى ﻋﺎﻟﻢ ﻓﺮع اوﺳﺖ‬

‫اﺻﻞ و ﺳﺮﭼﺸﻤﻪى ﺧﻮﺷﻰ ﺁن اﺳﺖ ﺁن‬

‫ﺤ َﺘﻬَﺎ ا ْﻟَﺄﻧْﻬﺎ ُر ﺧﻮان‬ ‫ﺠﺮِي َﺗ ْ‬ ‫زود َﺗ ْ‬

‫ﺗﺘﻤﻪى ﻧﺼﻴﺤﺖ رﺳﻮل ﺻﻠﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ و ﺁﻟﻪ ﺑﻴﻤﺎر را‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٩٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺮ ﺁن ﺑﻴﻤﺎر را‬

‫ﭼﻮن ﻋﻴﺎدت آﺮد ﻳﺎر زار را‬

‫آﻪ ﻣﮕﺮ ﻧﻮﻋﻰ دﻋﺎﻳﻰ آﺮدﻩاى‬

‫از ﺟﻬﺎﻟﺖ زهﺮﺑﺎﻳﻰ ﺧﻮردﻩاى‬

‫ﻳﺎد ﺁور ﭼﻪ دﻋﺎ ﻣﻰﮔﻔﺘﻪاى‬

‫ﭼﻮن ز ﻣﻜﺮ ﻧﻔﺲ ﻣﻰﺁﺷﻔﺘﻪاى‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ اﻻ هﻤﺘﻰ‬

‫دار ﺑﺎ ﻣﻦ ﻳﺎدم ﺁﻳﺪ ﺳﺎﻋﺘﻰ‬

‫از ﺣﻀﻮر ﻧﻮر ﺑﺨﺶ ﻣﺼﻄﻔﺎ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻣﺪ او را ﺁن دﻋﺎ‬

‫هﻤﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ روﺷﻦآﺪﻩ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻣﺪش ﺁن ﮔﻢ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺗﺎﻓﺖ ز ﺁن روزن آﻪ از دل ﺗﺎ دل اﺳﺖ‬

‫روﺷﻨﻰ آﻪ ﻓﺮق ﺣﻖ و ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻚ ﻳﺎدم ﺁﻣﺪ اى رﺳﻮل‬

‫ﺁن دﻋﺎ آﻪ ﮔﻔﺘﻪام ﻣﻦ ﺑﻮ اﻟﻔﻀﻮل‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮔﻨﻪ ﻣﻰﺁﻣﺪم‬

‫ﻏﺮﻗﻪ دﺳﺖ اﻧﺪر ﺣﺸﺎﻳﺶ ﻣﻰزدم‬

‫از ﺗﻮ ﺗﻬﺪﻳﺪ و وﻋﻴﺪى ﻣﻰرﺳﻴﺪ‬

‫ﻣﺠﺮﻣﺎن را از ﻋﺬاب ﺑﺲ ﺷﺪﻳﺪ‬

‫ﻣﻀﻄﺮب ﻣﻰﮔﺸﺘﻢ و ﭼﺎرﻩ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﻨﺪ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻮد و ﻗﻔﻞ ﻧﺎﮔﺸﻮد‬

‫ﻧﻰ ﻣﻘﺎم ﺻﺒﺮ و ﻧﻪ راﻩ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﻧﻰ اﻣﻴﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻪ ﺟﺎى ﺳﺘﻴﺰ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ هﺎروت و ﭼﻮ ﻣﺎروت از ﺣﺰن‬

‫ﺁﻩ ﻣﻰآﺮدم آﻪ اى ﺧﻼق ﻣﻦ‬

‫از ﺧﻄﺮ هﺎروت و ﻣﺎروت ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﭼﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ را ﺑﻜﺮدﻧﺪ اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﺗﺎ ﻋﺬاب ﺁﺧﺮت اﻳﻨﺠﺎ آﺸﻨﺪ‬

‫ﮔﺮﺑﺰﻧﺪ و ﻋﺎﻗﻞ و ﺳﺎﺣﺮوشاﻧﺪ‬

‫ﻧﻴﻚ آﺮدﻧﺪ و ﺑﺠﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮد‬

‫ﺳﻬﻠﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ز ﺁﺗﺶ رﻧﺞ دود‬

‫ﺣﺪ ﻧﺪارد وﺻﻒ رﻧﺞ ﺁن ﺟﻬﺎن‬

‫ﺳﻬﻞ ﺑﺎﺷﺪ رﻧﺞ دﻧﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﺁن‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن آﺎو ﺟﻬﺎدى ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺑﺪن زﺟﺮى و دادى ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ز رﻧﺞ ﺁن ﺟﻬﺎﻧﻰ وارهﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺧﻮد اﻳﻦ رﻧﺞ ﻋﺒﺎدت ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰﮔﻔﺘﻢ آﻪ ﻳﺎ رب ﺁن ﻋﺬاب‬

‫هﻢ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮان ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﺘﺎب‬

‫ﺗﺎ در ﺁن ﻋﺎﻟﻢ ﻓﺮاﻏﺖ ﺑﺎﺷﺪم‬

‫در ﭼﻨﻴﻦ درﺧﻮاﺳﺖ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻰزدم‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ رﻧﺠﻮرﻳﻰ ﭘﻴﺪام ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ از رﻧﺞ ﺑﻰﺁرام ﺷﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩام از ذآﺮ و از اوراد ﺧﻮد‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ ﮔﺸﺘﻢ ز ﺧﻮﻳﺶ و ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﻰدﻳﺪم آﻨﻮن ﻣﻦ روى ﺗﻮ‬

‫اى ﺧﺠﺴﺘﻪ وى ﻣﺒﺎرك ﺑﻮى ﺗﻮ‬

‫ﻣﻰﺷﺪم از دﺳﺖ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺑﺎرﮔﻰ‬

‫آﺮدﻳﻢ ﺷﺎهﺎﻧﻪ اﻳﻦ ﻏﻢ ﺧﻮارﮔﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٩٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ هﻰهﻰ اﻳﻦ دﻋﺎ دﻳﮕﺮ ﻣﻜﻦ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻜﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﻳﺶ را از ﺑﻴﺦ و ﺑﻦ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ ﻃﺎﻗﺖ دارى اى ﻣﻮر ﻧﮋﻧﺪ‬

‫آﻪ ﻧﻬﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﭼﻨﺎن آﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﻮﺑﻪ آﺮدم اى ﺳﻠﻄﺎن آﻪ ﻣﻦ‬

‫از ﺳﺮ ﺟﻠﺪى ﻧﻪ ﻻﻓﻢ هﻴﭻ ﻓﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺗﻴﻪ اﺳﺖ و ﺗﻮ ﻣﻮﺳﻰ و ﻣﺎ‬

‫از ﮔﻨﻪ در ﺗﻴﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﺒﺘﻼ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ رﻩ ﻣﻰروﻳﻢ و در اﺧﻴﺮ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن در ﻣﻨﺰل اول اﺳﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ دل ﻣﻮﺳﻰ ز ﻣﺎ راﺿﻰ ﺑﺪى‬

‫ﺗﻴﻪ را راﻩ و آﺮان ﭘﻴﺪا ﺷﺪى‬

‫ور ﺑﻪ آﻞ ﺑﻴﺰار ﺑﻮدى او ز ﻣﺎ‬

‫آﻰ رﺳﻴﺪى ﺧﻮاﻧﻤﺎن هﻴﭻ از ﺳﻤﺎ‬

‫آﻰ ز ﺳﻨﮕﻰ ﭼﺸﻤﻪهﺎ ﺟﻮﺷﺎن ﺷﺪى‬

‫در ﺑﻴﺎﺑﺎنﻣﺎن اﻣﺎن ﺟﺎن ﺷﺪى‬

‫ﺑﻞ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﻮان ﺧﻮد ﺁﺗﺶ ﺁﻣﺪى‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻣﻨﺰل ﻟﻬﺐ ﺑﺮ ﻣﺎ زدى‬

‫ﭼﻮن دو دل ﺷﺪ ﻣﻮﺳﻰ اﻧﺪر آﺎر ﻣﺎ‬

‫ﮔﺎﻩ ﺧﺼﻢ ﻣﺎﺳﺖ ﮔﺎهﻰ ﻳﺎر ﻣﺎ‬

‫ﺧﺸﻤﺶ ﺁﺗﺶ ﻣﻰزﻧﺪ در رﺧﺖ ﻣﺎ‬

‫ﺣﻠﻢ او رد ﻣﻰآﻨﺪ ﺗﻴﺮ ﺑﻼ‬

‫آﻰ ﺑﻮد آﻪ ﺣﻠﻢ ﮔﺮدد ﺧﺸﻢ ﻧﻴﺰ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﻧﺎدر ز ﻟﻄﻔﺖ اى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﻣﺪح ﺣﺎﺿﺮ وﺣﺸﺖ اﺳﺖ از ﺑﻬﺮ اﻳﻦ‬

‫ﻧﺎم ﻣﻮﺳﻰ ﻣﻰﺑﺮم ﻗﺎﺻﺪ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﻮﺳﻰ آﻰ روا دارد آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻳﺎد ﺁورم از هﻴﭻ ﺗﻦ‬

‫ﻋﻬﺪ ﻣﺎ ﺑﺸﻜﺴﺖ ﺻﺪ ﺑﺎر و هﺰار‬

‫ﻋﻬﺪ ﺗﻮ ﭼﻮن آﻮﻩ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺮﻗﺮار‬

‫ﻋﻬﺪ ﻣﺎ آﺎﻩ و ﺑﻪ هﺮ ﺑﺎدى زﺑﻮن‬

‫ﻋﻬﺪ ﺗﻮ آﻮﻩ و ز ﺻﺪ آﻪ هﻢ ﻓﺰون‬

‫ﺣﻖ ﺁن ﻗﻮت آﻪ ﺑﺮ ﺗﻠﻮﻳﻦ ﻣﺎ‬

‫رﺣﻤﺘﻰ آﻦ اى اﻣﻴﺮ ﻟﻮﻧﻬﺎ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را دﻳﺪﻳﻢ و رﺳﻮاﻳﻰ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ﻣﺎ ﻣﻜﻦ اى ﺷﺎﻩ ﺑﻴﺶ‬

‫ﺗﺎ ﻓﻀﻴﺤﺖهﺎى دﻳﮕﺮ را ﻧﻬﺎن‬

‫آﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻰ اى آﺮﻳﻢ ﻣﺴﺘﻌﺎن‬

‫ﺑﻰﺣﺪى ﺗﻮ در ﺟﻤﺎل و در آﻤﺎل‬

‫در آﮋى ﻣﺎ ﺑﻰﺣﺪﻳﻢ و در ﺿﻼل‬

‫ﺑﻰﺣﺪى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﻤﺎر اى آﺮﻳﻢ‬

‫ﺑﺮ آﮋى ﺑﻰﺣﺪ ﻣﺸﺘﻰ ﻟﺌﻴﻢ‬

‫هﻴﻦ آﻪ از ﺗﻘﻄﻴﻊ ﻣﺎ ﻳﻚ ﺗﺎر ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺼﺮ ﺑﻮدﻳﻢ و ﻳﻜﻰ دﻳﻮار ﻣﺎﻧﺪ‬

‫اﻟﺒﻘﻴﻪ اﻟﺒﻘﻴﻪ اى ﺧﺪﻳﻮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﺷﺎد آﻠﻰ ﺟﺎن دﻳﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻬﺮ ﺁن ﻟﻄﻒ ﻧﺨﺴﺖ‬

‫آﻪ ﺗﻮ آﺮدى ﮔﻤﺮهﺎن را ﺑﺎز ﺟﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻮدى ﻗﺪرﺗﺖ ﺑﻨﻤﺎى رﺣﻢ‬

‫اى ﻧﻬﺎدﻩ رﺣﻤﻬﺎ در ﻟﺤﻢ و ﺷﺤﻢ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٩٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ دﻋﺎ ﮔﺮ ﺧﺸﻢ اﻓﺰاﻳﺪ ﺗﺮا‬

‫ﺗﻮ دﻋﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﻣﻬﺘﺮا‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﺎدم ﺑﻴﻔﺘﺎد از ﺑﻬﺸﺖ‬

‫رﺟﻌﺘﺶ دادى آﻪ رﺳﺖ از دﻳﻮ زﺷﺖ‬

‫دﻳﻮ آﻪ ﺑﻮد آﺎو ز ﺁدم ﺑﮕﺬرد‬

‫ﺑﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻄﻌﻰ از او ﺑﺎزى ﺑﺮد‬

‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻔﻊ ﺁدم ﺷﺪ هﻤﻪ‬

‫ﻟﻌﻨﺖ ﺣﺎﺳﺪ ﺷﺪﻩ ﺁن دﻣﺪﻣﻪ‬

‫ﺑﺎزﻳﻰ دﻳﺪ و دو ﺻﺪ ﺑﺎزى ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺳﺘﻮن ﺧﺎﻧﻪى ﺧﻮد را ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ زد ﺷﺐ ﺑﻪ آﺸﺖ دﻳﮕﺮان‬

‫ﺑﺎد ﺁﺗﺶ را ﺑﻪ آﺸﺖ او ﺑﺮان‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪى ﺑﻮد ﻟﻌﻨﺖ دﻳﻮ را‬

‫ﺗﺎ زﻳﺎن ﺧﺼﻢ دﻳﺪ ﺁن رﻳﻮ را‬

‫ﻟﻌﻨﺖ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ آﮋﺑﻴﻨﺶ آﻨﺪ‬

‫ﺣﺎﺳﺪ و ﺧﻮد ﺑﻴﻦ و ﭘﺮ آﻴﻨﺶ آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺪاﻧﺪ آﻪ هﺮ ﺁن آﻪ آﺮد ﺑﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺎز ﺁﻳﺪ و ﺑﺮ وى زﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮزﻳﻦ ﺑﻨﺪهﺎ ﺑﻴﻨﺪ ﺑﻌﻜﺲ‬

‫ﻣﺎت ﺑﺮ وى ﮔﺮدد و ﻧﻘﺼﺎن و وآﺲ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﮔﺮ او هﻴﭻ ﺑﻴﻨﺪ ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﻣﻬﻠﻚ و ﻧﺎﺳﻮر ﺑﻴﻨﺪ رﻳﺶ را‬

‫درد ﺧﻴﺰد زﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪن درون‬

‫درد او را از ﺣﺠﺎب ﺁرد ﺑﺮون‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻴﺮد ﻣﺎدران را درد زﻩ‬

‫ﻃﻔﻞ در زادن ﻧﻴﺎﺑﺪ هﻴﭻ رﻩ‬

‫اﻳﻦ اﻣﺎﻧﺖ در دل و دل ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺼﻴﺤﺘﻬﺎ ﻣﺜﺎل ﻗﺎﺑﻠﻪ ﺳﺖ‬

‫ﻗﺎﺑﻠﻪ ﮔﻮﻳﺪ آﻪ زن را درد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫درد ﺑﺎﻳﺪ درد آﻮدك را رهﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ او ﺑﻰدرد ﺑﺎﺷﺪ رﻩ زن اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻰدردى اﻧﺎ اﻟﺤﻖ ﮔﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺁن اﻧﺎ ﺑﻰوﻗﺖ ﮔﻔﺘﻦ ﻟﻌﻨﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺁن اﻧﺎ در وﻗﺖ ﮔﻔﺘﻦ رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺁن اﻧﺎ ﻣﻨﺼﻮر رﺣﻤﺖ ﺷﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﺁن اﻧﺎ ﻓﺮﻋﻮن ﻟﻌﻨﺖ ﺷﺪ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﻻﺟﺮم هﺮ ﻣﺮغ ﺑﻰهﻨﮕﺎم را‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪن واﺟﺐ اﺳﺖ اﻋﻼم را‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪن ﭼﻴﺴﺖ آﺸﺘﻦ ﻧﻔﺲ را‬

‫در ﺟﻬﺎد و ﺗﺮك ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻔﺲ را‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻧﻴﺶ آﮋدم ﺑﺮ آﻨﻰ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻳﺎﺑﺪ او ز آﺸﺘﻦ اﻳﻤﻨﻰ‬

‫ﺑﺮ آﻨﻰ دﻧﺪان ﭘﺮ زهﺮى ز ﻣﺎر‬

‫ﺗﺎ رهﺪ ﻣﺎر از ﺑﻼى ﺳﻨﮕﺴﺎر‬

‫هﻴﭻ ﻧﻜﺸﺪ ﻧﻔﺲ را ﺟﺰ ﻇﻞ ﭘﻴﺮ‬

‫داﻣﻦ ﺁن ﻧﻔﺲ آﺶ را ﺳﺨﺖ ﮔﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻴﺮى ﺳﺨﺖ ﺁن ﺗﻮﻓﻴﻖ هﻮﺳﺖ‬

‫در ﺗﻮ هﺮ ﻗﻮت آﻪ ﺁﻳﺪ ﺟﺬب اوﺳﺖ‬

‫ﺖ راﺳﺖ دان‬ ‫ﺖ ِإ ْذ َر َﻣ ْﻴ َ‬ ‫ﻣﺎ َر َﻣ ْﻴ َ‬

‫هﺮ ﭼﻪ آﺎرد ﺟﺎن ﺑﻮد از ﺟﺎن ﺟﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٩٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﺳﺖ ﮔﻴﺮﻧﺪﻩ وى اﺳﺖ و ﺑﺮدﺑﺎر‬

‫دمﺑﻪدم ﺁن دم از او اﻣﻴﺪ دار‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻏﻢ ﮔﺮ دﻳﺮ ﺑﻰاو ﻣﺎﻧﺪﻩاى‬

‫دﻳﺮﮔﻴﺮ و ﺳﺨﺖﮔﻴﺮش ﺧﻮاﻧﺪﻩاى‬

‫دﻳﺮ ﮔﻴﺮد ﺳﺨﺖ ﮔﻴﺮد رﺣﻤﺘﺶ‬

‫ﻳﻚ دﻣﺖ ﻏﺎﻳﺐ ﻧﺪارد ﺣﻀﺮﺗﺶ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻰ ﺷﺮح اﻳﻦ وﺻﻞ و وﻻ‬

‫از ﺳﺮ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻰﺧﻮان و اﻟﻀﺤﻰ‬

‫ور ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻰ هﻢ ﺑﺪﻳﻬﺎ از وى اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن ﻧﻘﺼﺎن ﻓﻀﻞ او آﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺑﺪى دادن آﻤﺎل اوﺳﺖ هﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻣﺜﺎﻟﻰ ﮔﻮﻳﻤﺖ اى ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫آﺮد ﻧﻘﺎﺷﻰ دو ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻘﺸﻬﺎ‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎى ﺻﺎف و ﻧﻘﺸﻰ ﺑﻰﺻﻔﺎ‬

‫ﻧﻘﺶ ﻳﻮﺳﻒ آﺮد و ﺣﻮر ﺧﻮش ﺳﺮﺷﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ ﻋﻔﺮﻳﺘﺎن و اﺑﻠﻴﺴﺎن زﺷﺖ‬

‫هﺮ دو ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻘﺶ اﺳﺘﺎدى اوﺳﺖ‬

‫زﺷﺘﻰ او ﻧﻴﺴﺖ ﺁن رادى اوﺳﺖ‬

‫زﺷﺖ را در ﻏﺎﻳﺖ زﺷﺘﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ زﺷﺘﻴﻬﺎ ﺑﻪ ﮔﺮدش ﺑﺮ ﺗﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻤﺎل داﻧﺸﺶ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫ﻣﻨﻜﺮ اﺳﺘﺎدىاش رﺳﻮا ﺷﻮد‬

‫ور ﻧﺪاﻧﺪ زﺷﺖ آﺮدن ﻧﺎﻗﺺ اﺳﺖ‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺧﻼق ﮔﺒﺮ و ﻣﺨﻠﺺ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ از اﻳﻦ رو آﻔﺮ و اﻳﻤﺎن ﺷﺎهﺪاﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪﻳﺶ و هﺮ دو ﺳﺎﺟﺪاﻧﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻮﻣﻦ دان آﻪ ﻃﻮﻋﺎ ﺳﺎﺟﺪ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺟﻮﻳﺎى رﺿﺎ و ﻗﺎﺻﺪ اﺳﺖ‬

‫هﺴﺖ آﺮهﺎ ﮔﺒﺮ هﻢ ﻳﺰدان ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻗﺼﺪ او ﻣﺮادى دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻗﻠﻌﻪى ﺳﻠﻄﺎن ﻋﻤﺎرت ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ دﻋﻮى اﻣﺎرت ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﻳﺎﻏﻰ ﺗﺎ آﻪ ﻣﻠﻚ او ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮد ﻗﻠﻌﻪ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ﺷﻮد‬

‫ﻣﻮﻣﻦ ﺁن ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺮاى ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﻣﻌﻤﻮر ﻧﻪ از ﺑﻬﺮ ﺟﺎﻩ‬

‫زﺷﺖ ﮔﻮﻳﺪ اى ﺷﻪ زﺷﺖ ﺁﻓﺮﻳﻦ‬

‫ﻗﺎدرى ﺑﺮ ﺧﻮب و ﺑﺮ زﺷﺖ ﻣﻬﻴﻦ‬

‫ﺧﻮب ﮔﻮﻳﺪ اى ﺷﻪ ﺣﺴﻦ و ﺑﻬﺎ‬

‫ﭘﺎك ﮔﺮداﻧﻴﺪﻳﻢ از ﻋﻴﺒﻬﺎ‬

‫وﺻﻴﺖ آﺮدن ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ و ﺁﻟﻪ ﻣﺮ ﺁن ﺑﻴﻤﺎر را و دﻋﺎ ﺁﻣﻮزاﻧﻴﺪﻧﺶ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺮ ﺁن ﺑﻴﻤﺎر را‬

‫اﻳﻦ ﺑﮕﻮ آﺎى ﺳﻬﻞ آﻦ دﺷﻮار را‬

‫ﺁﺗﻨﺎ ﻓﻰ دار دﻧﻴﺎﻧﺎ ﺣﺴﻦ‬

‫ﺁﺗﻨﺎ ﻓﻰ دار ﻋﻘﺒﺎﻧﺎ ﺣﺴﻦ‬

‫راﻩ را ﺑﺮ ﻣﺎ ﭼﻮ ﺑﺴﺘﺎن آﻦ ﻟﻄﻴﻒ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﺧﻮد ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ اى ﺷﺮﻳﻒ‬

‫‪٢٩٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن در ﺣﺸﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪ اى ﻣﻠﻚ‬

‫ﻧﻰ آﻪ دوزخ ﺑﻮد راﻩ ﻣﺸﺘﺮك‬

‫ﻣﻮﻣﻦ و آﺎﻓﺮ ﺑﺮ او ﻳﺎﺑﺪ ﮔﺬار‬

‫ﻣﺎ ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ اﻧﺪر اﻳﻦ رﻩ دود و ﻧﺎر‬

‫ﻧﻚ ﺑﻬﺸﺖ و ﺑﺎرﮔﺎﻩ اﻳﻤﻨﻰ‬

‫ﭘﺲ آﺠﺎ ﺑﻮد ﺁن ﮔﺬرﮔﺎﻩ دﻧﻰ‬

‫ﭘﺲ ﻣﻠﻚ ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﺁن روﺿﻪى ﺧﻀﺮ‬

‫آﻪ ﻓﻼن ﺟﺎ دﻳﺪﻩاﻳﺪ اﻧﺪر ﮔﺬر‬

‫دوزخ ﺁن ﺑﻮد و ﺳﻴﺎﺳﺘﮕﺎﻩ ﺳﺨﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﺪ ﺑﺎغ و ﺑﺴﺘﺎن و درﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﻧﻔﺲ دوزخ ﺧﻮى را‬

‫ﺁﺗﺸﻰ ﮔﺒﺮ ﻓﺘﻨﻪ ﺟﻮى را‬

‫ﺟﻬﺪهﺎ آﺮدﻳﺪ و او ﺷﺪ ﭘﺮ ﺻﻔﺎ‬

‫ﻧﺎر را آﺸﺘﻴﺪ از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا‬

‫ﺁﺗﺶ ﺷﻬﻮت آﻪ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻰزدى‬

‫ﺳﺒﺰﻩى ﺗﻘﻮى ﺷﺪ و ﻧﻮر هﺪى‬

‫ﺁﺗﺶ ﺧﺸﻢ از ﺷﻤﺎ هﻢ ﺣﻠﻢ ﺷﺪ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ ﺟﻬﻞ از ﺷﻤﺎ هﻢ ﻋﻠﻢ ﺷﺪ‬

‫ﺁﺗﺶ ﺣﺮص از ﺷﻤﺎ اﻳﺜﺎر ﺷﺪ‬

‫و ﺁن ﺣﺴﺪ ﭼﻮن ﺧﺎر ﺑﺪ ﮔﻠﺰار ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﺗﺸﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺣﻖ آﺸﺘﻴﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺶ‬

‫ﻧﻔﺲ ﻧﺎرى را ﭼﻮ ﺑﺎﻏﻰ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ‬

‫اﻧﺪر او ﺗﺨﻢ وﻓﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻴﺪ‬

‫ﺑﻠﺒﻼن ذآﺮ و ﺗﺴﺒﻴﺢ اﻧﺪر او‬

‫ﺧﻮش ﺳﺮاﻳﺎن در ﭼﻤﻦ ﺑﺮ ﻃﺮف ﺟﻮ‬

‫داﻋﻰ ﺣﻖ را اﺟﺎﺑﺖ آﺮدﻩاﻳﺪ‬

‫در ﺟﺤﻴﻢ ﻧﻔﺲ ﺁب ﺁوردﻩاﻳﺪ‬

‫دوزخ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در ﺣﻖ ﺷﻤﺎ‬

‫ﺳﺒﺰﻩ ﮔﺸﺖ و ﮔﻠﺸﻦ و ﺑﺮگ و ﻧﻮا‬

‫ﭼﻴﺴﺖ اﺣﺴﺎن را ﻣﻜﺎﻓﺎت اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﻟﻄﻒ و اﺣﺴﺎن و ﺛﻮاب ﻣﻌﺘﺒﺮ‬

‫ﻧﻰ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻣﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰاﻳﻢ‬

‫ﭘﻴﺶ اوﺻﺎف ﺑﻘﺎ ﻣﺎ ﻓﺎﻧﻰاﻳﻢ‬

‫ﻣﺎ اﮔﺮ ﻗﻼش و ﮔﺮ دﻳﻮاﻧﻪاﻳﻢ‬

‫ﻣﺴﺖ ﺁن ﺳﺎﻗﻰ و ﺁن ﭘﻴﻤﺎﻧﻪاﻳﻢ‬

‫ﺑﺮ ﺧﻂ و ﻓﺮﻣﺎن او ﺳﺮ ﻣﻰﻧﻬﻴﻢ‬

‫ﺟﺎن ﺷﻴﺮﻳﻦ را ﮔﺮوﮔﺎن ﻣﻰدهﻴﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺧﻴﺎل دوﺳﺖ در اﺳﺮار ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﺎآﺮى و ﺟﺎن ﺳﭙﺎرى آﺎر ﻣﺎﺳﺖ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺷﻤﻊ ﺑﻼ اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺟﺎن ﻋﺎﺷﻖ ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻰ آﺰ درون ﺧﺎﻧﻪاﻧﺪ‬

‫ﺷﻤﻊ روى ﻳﺎر را ﭘﺮواﻧﻪاﻧﺪ‬

‫اى دل ﺁن ﺟﺎ رو آﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ روﺷﻦاﻧﺪ‬

‫وز ﺑﻼهﺎ ﻣﺮ ﺗﺮا ﭼﻮن ﺟﻮﺷﻦاﻧﺪ‬

‫ز ﺁن ﻣﻴﺎن ﺟﺎن ﺗﺮا ﺟﺎ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺗﺮا ﭘﺮ ﺑﺎدﻩ ﭼﻮن ﺟﺎﻣﻰ آﻨﻨﺪ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺟﺎن اﻳﺸﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻴﺮ‬

‫در ﻓﻠﻚ ﺧﺎﻧﻪ آﻦ اى ﺑﺪر ﻣﻨﻴﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٢٩٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﻋﻄﺎرد دﻓﺘﺮ دل واآﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺮهﺎ ﭘﻴﺪا آﻨﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺑﺎش ﭼﻮن ﺁوارﻩاى‬

‫ﺑﺮ ﻣﻪ آﺎﻣﻞ زن ار ﻣﻪ ﭘﺎرﻩاى‬

‫ﺟﺰو را از آﻞ ﺧﻮد ﭘﺮهﻴﺰ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻒ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺁﻣﻴﺰ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﻨﺲ را ﺑﻴﻦ ﻧﻮع ﮔﺸﺘﻪ در روش‬

‫ﻏﻴﺒﻬﺎ ﺑﻴﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﻋﻴﻦ از ﭘﺮﺗﻮش‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮن زن ﻋﺸﻮﻩ ﺧﺮى اى ﺑﻰﺧﺮد‬

‫از دروغ و ﻋﺸﻮﻩ آﻰ ﻳﺎﺑﻰ ﻣﺪد‬

‫ﭼﺎﭘﻠﻮس و ﻟﻔﻆ ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﻓﺮﻳﺐ‬

‫ﻣﻰﺳﺘﺎﻧﻰ ﻣﻰﻧﻬﻰ ﭼﻮن زر ﺑﻪ ﺟﻴﺐ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا دﺷﻨﺎم و ﺳﻴﻠﻰ ﺷﻬﺎن‬

‫ﺑﻬﺘﺮ ﺁﻳﺪ از ﺛﻨﺎى ﮔﻤﺮهﺎن‬

‫ﺻﻔﻊ ﺷﺎهﺎن ﺧﻮر ﻣﺨﻮر ﺷﻬﺪ ﺧﺴﺎن‬

‫ﺗﺎ آﺴﻰ ﮔﺮدى ز اﻗﺒﺎل آﺴﺎن‬

‫ز ﺁﻧﻚ از اﻳﺸﺎن ﺧﻠﻌﺖ و دوﻟﺖ رﺳﺪ‬

‫در ﭘﻨﺎﻩ روح ﺟﺎن ﮔﺮدد ﺟﺴﺪ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﺮهﻨﻪ و ﺑﻰﻧﻮا‬

‫دان آﻪ او ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻪ ﺳﺖ از اوﺳﺘﺎ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻨﺎن ﮔﺮدد آﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ دﻟﺶ‬

‫ﺁن دل آﻮر ﺑﺪ ﺑﻰﺣﺎﺻﻠﺶ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻨﺎن ﮔﺸﺘﻰ آﻪ اﺳﺘﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻰ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را و ﺧﻮﻳﺶ را ﺁراﺳﺘﻰ‬

‫هﺮ آﻪ از اﺳﺘﺎ ﮔﺮﻳﺰد در ﺟﻬﺎن‬

‫او ز دوﻟﺖ ﻣﻰﮔﺮﻳﺰد اﻳﻦ ﺑﺪان‬

‫ﭘﻴﺸﻪاى ﺁﻣﻮﺧﺘﻰ در آﺴﺐ ﺗﻦ‬

‫ﭼﻨﮓ اﻧﺪر ﭘﻴﺸﻪى دﻳﻨﻰ ﺑﺰن‬

‫در ﺟﻬﺎن ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﮔﺸﺘﻰ و ﻏﻨﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮون ﺁﻳﻰ از اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻮن آﻨﻰ‬

‫ﭘﻴﺸﻪاى ﺁﻣﻮز آﺎﻧﺪر ﺁﺧﺮت‬

‫اﻧﺪر ﺁﻳﺪ دﺧﻞ آﺴﺐ ﻣﻐﻔﺮت‬

‫ﺁن ﺟﻬﺎن ﺷﻬﺮى اﺳﺖ ﭘﺮ ﺑﺎزار و آﺴﺐ‬

‫ﺗﺎ ﻧﭙﻨﺪارى آﻪ آﺴﺐ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﺣﺴﺐ‬

‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﮔﻔﺖ آﺎﻳﻦ آﺴﺐ ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن آﺴﺐ اﺳﺖ ﻟﻌﺐ آﻮدآﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن ﻃﻔﻠﻰ آﻪ ﺑﺮ ﻃﻔﻠﻰ ﺗﻨﺪ‬

‫ﺷﻜﻞ ﺻﺤﺒﺖ آﻦ ﻣﺴﺎﺳﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﻮدآﺎن ﺳﺎزﻧﺪ در ﺑﺎزى دآﺎن‬

‫ﺳﻮد ﻧﺒﻮد ﺟﺰ آﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ زﺑﺎن‬

‫ﺷﺐ ﺷﻮد در ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻳﺪ ﮔﺮﺳﻨﻪ‬

‫آﻮدآﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪﻩ ﻳﻚ ﺗﻨﻪ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺎزىﮔﻪ اﺳﺖ و ﻣﺮگ ﺷﺐ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮدى آﻴﺴﻪ ﺧﺎﻟﻰ ﭘﺮ ﺗﻌﺐ‬

‫آﺴﺐ دﻳﻦ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ و ﺟﺬب اﻧﺪرون‬

‫ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻧﻮر ﺣﻖ دان اى ﺣﺮون‬

‫آﺴﺐ ﻓﺎﻧﻰ ﺧﻮاهﺪت اﻳﻦ ﻧﻔﺲ ﺧﺲ‬

‫ﭼﻨﺪ آﺴﺐ ﺧﺲ آﻨﻰ ﺑﮕﺬار ﺑﺲ‬

‫ﻧﻔﺲ ﺧﺲ ﮔﺮ ﺟﻮﻳﺪت آﺴﺐ ﺷﺮﻳﻒ‬

‫ﺣﻴﻠﻪ و ﻣﻜﺮى ﺑﻮد ﺁن را ردﻳﻒ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٠٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻴﺪار آﺮدن اﺑﻠﻴﺲ ﻣﻌﺎوﻳﻪ را آﻪ ﺧﻴﺰ وﻗﺖ ﻧﻤﺎز اﺳﺖ‬ ‫در ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪ آﻪ ﺁن ﻣﻌﺎوﻳﻪ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺪ در ﻗﺼﺮ در ﻳﻚ زاوﻳﻪ‬

‫ﻗﺼﺮ را از اﻧﺪرون در ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫آﺰ زﻳﺎرﺗﻬﺎى ﻣﺮدم ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺮدى و را ﺑﻴﺪار آﺮد‬

‫ﭼﺸﻢ ﭼﻮن ﺑﮕﺸﺎد ﭘﻨﻬﺎن ﮔﺸﺖ ﻣﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ اﻧﺪر ﻗﺼﺮ آﺲ را رﻩ ﻧﺒﻮد‬

‫آﻴﺴﺖ آﺎﻳﻦ ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ و ﺟﺮات ﻧﻤﻮد‬

‫ﮔﺮد ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻃﻠﺐ آﺮد ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﺪ ز ﺁن ﻧﻬﺎن ﮔﺸﺘﻪ ﻧﺸﺎن‬

‫از ﭘﺲ در ﻣﺪﺑﺮى را دﻳﺪ آﺎو‬

‫در در و ﭘﺮدﻩ ﻧﻬﺎن ﻣﻰآﺮد رو‬

‫ﮔﻔﺖ هﻰ ﺗﻮ آﻴﺴﺘﻰ ﻧﺎم ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎﻣﻢ ﻓﺎش اﺑﻠﻴﺲ ﺷﻘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺪارم ﭼﺮا آﺮدى ﺑﻪ ﺟﺪ‬

‫راﺳﺖ ﮔﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﮕﻮ ﺑﺮ ﻋﻜﺲ و ﺿﺪ‬

‫از ﺧﺮ اﻓﻜﻨﺪن اﺑﻠﻴﺲ ﻣﻌﺎوﻳﻪ را و رو ﭘﻮش و ﺑﻬﺎﻧﻪ آﺮدن و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻌﺎوﻳﻪ او را‬ ‫ﮔﻔﺖ هﻨﮕﺎم ﻧﻤﺎز ﺁﺧﺮ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺳﻮى ﻣﺴﺠﺪ زود ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ دوﻳﺪ‬

‫ﻋﺠﻠﻮا اﻟﻄﺎﻋﺎت ﻗﺒﻞ اﻟﻔﻮت ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﭼﻮن در ﻣﻌﻨﻰ ﻣﻰﺑﺴﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻰ ﻧﻰ اﻳﻦ ﻏﺮض ﻧﺒﻮد ﺗﺮا‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﺮى رهﻨﻤﺎ ﺑﺎﺷﻰ ﻣﺮا‬

‫دزد ﺁﻳﺪ از ﻧﻬﺎن در ﻣﺴﻜﻨﻢ‬

‫ﮔﻮﻳﺪم آﻪ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ آﺠﺎ ﺑﺎور آﻨﻢ ﺁن دزد را‬

‫دزد آﻰ داﻧﺪ ﺛﻮاب و ﻣﺰد را‬

‫ﺑﺎز ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﺑﻠﻴﺲ ﻣﻌﺎوﻳﻪ را‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎ اول ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻩاﻳﻢ‬

‫راﻩ ﻃﺎﻋﺖ را ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﻴﻤﻮدﻩاﻳﻢ‬

‫ﺳﺎﻟﻜﺎن راﻩ را ﻣﺤﺮم ﺑﺪﻳﻢ‬

‫ﺳﺎآﻨﺎن ﻋﺮش را هﻢ دم ﺑﺪﻳﻢ‬

‫ﭘﻴﺸﻪى اول آﺠﺎ از دل رود‬

‫ﻣﻬﺮ اول آﻰ ز دل ﺑﻴﺮون ﺷﻮد‬

‫در ﺳﻔﺮ ﮔﺮ روم ﺑﻴﻨﻰ ﻳﺎ ﺧﺘﻦ‬

‫از دل ﺗﻮ آﻰ رود ﺣﺐ اﻟﻮﻃﻦ‬

‫ﻣﺎ هﻢ از ﻣﺴﺘﺎن اﻳﻦ ﻣﻰ ﺑﻮدﻩاﻳﻢ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن درﮔﻪ وى ﺑﻮدﻩاﻳﻢ‬

‫ﻧﺎف ﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﻬﺮ او ﺑﺒﺮﻳﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﻋﺸﻖ او در ﺟﺎن ﻣﺎ آﺎرﻳﺪﻩاﻧﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٠١‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫روز ﻧﻴﻜﻮ دﻳﺪﻩاﻳﻢ از روزﮔﺎر‬

‫ﺁب رﺣﻤﺖ ﺧﻮردﻩاﻳﻢ اﻧﺪر ﺑﻬﺎر‬

‫ﻧﻪ آﻪ ﻣﺎ را دﺳﺖ ﻓﻀﻠﺶ آﺎﺷﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫از ﻋﺪم ﻣﺎ را ﻧﻪ او ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫اى ﺑﺴﺎ آﺰ وى ﻧﻮازش دﻳﺪﻩاﻳﻢ‬

‫در ﮔﻠﺴﺘﺎن رﺿﺎ ﮔﺮدﻳﺪﻩاﻳﻢ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ دﺳﺖ رﺣﻤﺖ ﻣﻰﻧﻬﺎد‬

‫ﭼﺸﻤﻪهﺎى ﻟﻄﻒ از ﻣﺎ ﻣﻰﮔﺸﺎد‬

‫وﻗﺖ ﻃﻔﻠﻰام آﻪ ﺑﻮدم ﺷﻴﺮ ﺟﻮ‬

‫ﮔﺎهﻮارم را آﻪ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪ او‬

‫از آﻪ ﺧﻮردم ﺷﻴﺮ ﻏﻴﺮ ﺷﻴﺮ او‬

‫آﻰ ﻣﺮا ﭘﺮورد ﺟﺰ ﺗﺪﺑﻴﺮ او‬

‫ﺧﻮى آﺎن ﺑﺎ ﺷﻴﺮ رﻓﺖ اﻧﺪر وﺟﻮد‬

‫آﻰ ﺗﻮان ﺁن را ز ﻣﺮدم واﮔﺸﻮد‬

‫ﮔﺮ ﻋﺘﺎﺑﻰ آﺮد درﻳﺎى آﺮم‬

‫ﺑﺴﺘﻪ آﻰ ﮔﺮدﻧﺪ درهﺎى آﺮم‬

‫اﺻﻞ ﻧﻘﺪش داد و ﻟﻄﻒ و ﺑﺨﺸﺶ اﺳﺖ‬

‫ﻗﻬﺮ ﺑﺮ وى ﭼﻮن ﻏﺒﺎرى از ﻏﺶ اﺳﺖ‬

‫از ﺑﺮاى ﻟﻄﻒ ﻋﺎﻟﻢ را ﺑﺴﺎﺧﺖ‬

‫ذرﻩهﺎ را ﺁﻓﺘﺎب او ﻧﻮاﺧﺖ‬

‫ﻓﺮﻗﺖ از ﻗﻬﺮش اﮔﺮ ﺁﺑﺴﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻗﺪر وﺻﻞ او داﻧﺴﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ دهﺪ ﺟﺎن را ﻓﺮاﻗﺶ ﮔﻮﺷﻤﺎل‬

‫ﺟﺎن ﺑﺪاﻧﺪ ﻗﺪر اﻳﺎم وﺻﺎل‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﺣﻖ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻗﺼﺪ ﻣﻦ از ﺧﻠﻖ اﺣﺴﺎن ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺁﻓﺮﻳﺪم ﺗﺎ ز ﻣﻦ ﺳﻮدى آﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ز ﺷﻬﺪم دﺳﺖﺁﻟﻮدى آﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﻰ ﺑﺮاى ﺁن آﻪ ﺗﺎ ﺳﻮدى آﻨﻢ‬

‫و ز ﺑﺮهﻨﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﺎﻳﻰ ﺑﺮ آﻨﻢ‬

‫ﭼﻨﺪ روزى آﻪ ز ﭘﻴﺸﻢ راﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ در روى ﺧﻮﺑﺶ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫آﺰ ﭼﻨﺎن روﻳﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﻬﺮ اى ﻋﺠﺐ‬

‫هﺮ آﺴﻰ ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺸﺘﻪ در ﺳﺒﺐ‬

‫ﻣﻦ ﺳﺒﺐ را ﻧﻨﮕﺮم آﺎن ﺣﺎدث اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺣﺎدث ﺣﺎدﺛﻰ را ﺑﺎﻋﺚ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻄﻒ ﺳﺎﺑﻖ را ﻧﻈﺎرﻩ ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺁن ﺣﺎدث دو ﭘﺎرﻩ ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫ﺗﺮك ﺳﺠﺪﻩ از ﺣﺴﺪ ﮔﻴﺮم آﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﺣﺴﺪ از ﻋﺸﻖ ﺧﻴﺰد ﻧﺰ ﺟﺤﻮد‬

‫هﺮ ﺣﺴﺪ از دوﺳﺘﻰ ﺧﻴﺰد ﻳﻘﻴﻦ‬

‫آﻪ ﺷﻮد ﺑﺎ دوﺳﺖ ﻏﻴﺮى هﻤﻨﺸﻴﻦ‬

‫هﺴﺖ ﺷﺮط دوﺳﺘﻰ ﻏﻴﺮت ﭘﺰى‬

‫هﻤﭽﻮ ﺷﺮط ﻋﻄﺴﻪ ﮔﻔﺘﻦ دﻳﺮ زى‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺮ ﻧﻄﻌﺶ ﺟﺰ اﻳﻦ ﺑﺎزى ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎزى آﻦ ﭼﻪ داﻧﻢ در ﻓﺰود‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺑﺎزى آﻪ ﺑﺪ ﻣﻦ ﺑﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را در ﺑﻼ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬

‫در ﺑﻼ هﻢ ﻣﻰﭼﺸﻢ ﻟﺬات او‬

‫ﻣﺎت اوﻳﻢ ﻣﺎت اوﻳﻢ ﻣﺎت او‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٠٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن رهﺎﻧﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را اى ﺳﺮﻩ‬

‫هﻴﭻ آﺲ در ﺷﺶ ﺟﻬﺖ از ﺷﺶ درﻩ‬

‫ﺟﺰو ﺷﺶ از آﻞ ﺷﺶ ﭼﻮن وارهﺪ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ آﻪ ﺑﻰﭼﻮن ﻣﺮ او را آﮋ ﻧﻬﺪ‬

‫هﺮ آﻪ در ﺷﺶ او درون ﺁﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫اوش ﺑﺮهﺎﻧﺪ آﻪ ﺧﻼق ﺷﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد اﮔﺮ آﻔﺮ اﺳﺖ و ﮔﺮ اﻳﻤﺎن او‬

‫دﺳﺖ ﺑﺎف ﺣﻀﺮت اﺳﺖ و ﺁن او‬

‫ﺑﺎز ﺗﻘﺮﻳﺮ آﺮدن ﻣﻌﺎوﻳﻪ ﺑﺎ اﺑﻠﻴﺲ ﻣﻜﺮ او را‬ ‫ﮔﻔﺖ اﻣﻴﺮ او را آﻪ اﻳﻨﻬﺎ راﺳﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺨﺶ ﺗﻮ ازﻳﻨﻬﺎ آﺎﺳﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران را ﭼﻮ ﻣﻦ ﺗﻮ رﻩ زدى‬

‫ﺣﻔﺮﻩ آﺮدى در ﺧﺰﻳﻨﻪ ﺁﻣﺪى‬

‫ﺁﺗﺸﻰ از ﺗﻮ ﻧﺴﻮزم ﭼﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﻴﺴﺖ آﺰ دﺳﺖ ﺗﻮ ﺟﺎﻣﻪش ﭘﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻃﺒﻌﺖ اى ﺁﺗﺶ ﭼﻮ ﺳﻮزاﻧﻴﺪﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺴﻮزاﻧﻰ ﺗﻮ ﭼﻴﺰى ﭼﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻌﻨﺖ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺳﻮزاﻧﺖ آﻨﺪ‬

‫اوﺳﺘﺎد ﺟﻤﻠﻪ دزداﻧﺖ آﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺧﺪا ﮔﻔﺘﻰ ﺷﻨﻴﺪى رو ﺑﺮو‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﻜﺮت اى ﻋﺪو‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺘﻬﺎى ﺗﻮ ﭼﻮن ﺑﺎﻧﮓ ﺻﻔﻴﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﺮﻏﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺮغ ﮔﻴﺮ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﺮغ را ﺁن رﻩ زدﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻣﺮغ ﻏﺮﻩ آﺎﺷﻨﺎﻳﻰ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫در هﻮا ﭼﻮن ﺑﺸﻨﻮد ﺑﺎﻧﮓ ﺻﻔﻴﺮ‬

‫از هﻮا ﺁﻳﺪ ﺷﻮد اﻳﻨﺠﺎ اﺳﻴﺮ‬

‫ﻗﻮم ﻧﻮح از ﻣﻜﺮ ﺗﻮ در ﻧﻮﺣﻪاﻧﺪ‬

‫دل آﺒﺎب و ﺳﻴﻨﻪ ﺷﺮﺣﻪ ﺷﺮﺣﻪاﻧﺪ‬

‫ﻋﺎد را ﺗﻮ ﺑﺎد دادى در ﺟﻬﺎن‬

‫در ﻓﮕﻨﺪى در ﻋﺬاب و اﻧﺪهﺎن‬

‫از ﺗﻮ ﺑﻮد ﺁن ﺳﻨﮕﺴﺎر ﻗﻮم ﻟﻮط‬

‫در ﺳﻴﺎﻩ ﺁﺑﻪ ز ﺗﻮ ﺧﻮردﻧﺪ ﻏﻮط‬

‫ﻣﻐﺰ ﻧﻤﺮود از ﺗﻮ ﺁﻣﺪ رﻳﺨﺘﻪ‬

‫اى هﺰاران ﻓﺘﻨﻪهﺎ اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ ﻓﺮﻋﻮن ذآﻰ ﻓﻴﻠﺴﻮف‬

‫آﻮر ﮔﺸﺖ از ﺗﻮ ﻧﻴﺎﺑﻴﺪ او وﻗﻮف‬

‫ﺑﻮ ﻟﻬﺐ هﻢ از ﺗﻮ ﻧﺎاهﻠﻰ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺑﻮ اﻟﺤﻜﻢ هﻢ از ﺗﻮ ﺑﻮ ﺟﻬﻠﻰ ﺷﺪﻩ‬

‫اى ﺑﺮ اﻳﻦ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺑﻬﺮ ﻳﺎد را‬

‫ﻣﺎت آﺮدﻩ ﺻﺪ هﺰار اﺳﺘﺎد را‬

‫اى ز ﻓﺮزﻳﻦ ﺑﻨﺪهﺎى ﻣﺸﻜﻠﺖ‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ دﻟﻬﺎ ﺳﻴﻪ ﮔﺸﺘﻪ دﻟﺖ‬

‫ﺑﺤﺮ ﻣﻜﺮى ﺗﻮ ﺧﻼﻳﻖ ﻗﻄﺮﻩاى‬

‫ﺗﻮ ﭼﻮ آﻮهﻰ وﻳﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎن ذرﻩاى‬

‫آﻰ رهﺪ از ﻣﻜﺮ ﺗﻮ اى ﻣﺨﺘﺼﻢ‬

‫ﻏﺮق ﻃﻮﻓﺎﻧﻴﻢ اﻻ ﻣﻦ ﻋﺼﻢ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٠٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺲ ﺳﺘﺎرﻩى ﺳﻌﺪ از ﺗﻮ ﻣﺤﺘﺮق‬

‫ﺑﺲ ﺳﭙﺎﻩ و ﺟﻤﻊ از ﺗﻮ ﻣﻔﺘﺮق‬

‫ﺑﺎز ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﺑﻠﻴﺲ ﻣﻌﺎوﻳﻪ را‬ ‫ﮔﻔﺖ اﺑﻠﻴﺴﺶ ﮔﺸﺎى اﻳﻦ ﻋﻘﺪ را‬

‫ﻣﻦ ﻣﺤﻜﻢ ﻗﻠﺐ را و ﻧﻘﺪ را‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ﺷﻴﺮ و آﻠﺒﻢ آﺮد ﺣﻖ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ﻧﻘﺪ و ﻗﻠﺒﻢ آﺮد ﺣﻖ‬

‫ﻗﻠﺐ را ﻣﻦ آﻰ ﺳﻴﻪ رو آﺮدﻩام‬

‫ﺻﻴﺮﻓﻰام ﻗﻴﻤﺖ او آﺮدﻩام‬

‫ﻧﻴﻜﻮان را رﻩ ﻧﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫ﺷﺎﺧﻪهﺎى ﺧﺸﻚ را ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫اﻳﻦ ﻋﻠﻔﻬﺎ ﻣﻰﻧﻬﻢ از ﺑﻬﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ آﻪ ﺣﻴﻮان ﺟﻨﺲ آﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮگ از ﺁهﻮ ﭼﻮ زاﻳﺪ آﻮدآﻰ‬

‫هﺴﺖ در ﮔﺮﮔﻴﺶ و ﺁهﻮﻳﻰ ﺷﻜﻰ‬

‫ﺗﻮ ﮔﻴﺎﻩ و اﺳﺘﺨﻮان ﭘﻴﺸﺶ ﺑﺮﻳﺰ‬

‫ﺗﺎ آﺪاﻣﻴﻦ ﺳﻮ آﻨﺪ او ﮔﺎم ﺗﻴﺰ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮى اﺳﺘﺨﻮان ﺁﻳﺪ ﺳﮓ اﺳﺖ‬

‫ور ﮔﻴﺎ ﺧﻮاهﺪ ﻳﻘﻴﻦ ﺁهﻮ رگ اﺳﺖ‬

‫ﻗﻬﺮ و ﻟﻄﻔﻰ ﺟﻔﺖ ﺷﺪ ﺑﺎ هﻤﺪﮔﺮ‬

‫زاد از اﻳﻦ هﺮ دو ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫ﺗﻮ ﮔﻴﺎﻩ و اﺳﺘﺨﻮان را ﻋﺮﺿﻪ آﻦ‬

‫ﻗﻮت ﻧﻔﺲ و ﻗﻮت ﺟﺎن را ﻋﺮﺿﻪ آﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻏﺬاى ﻧﻔﺲ ﺟﻮﻳﺪ اﺑﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ور ﻏﺬاى روح ﺧﻮاهﺪ ﺳﺮور اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ آﻨﺪ او ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻦ هﺴﺖ ﺧﺮ‬

‫ور رود در ﺑﺤﺮ ﺟﺎن ﻳﺎﺑﺪ ﮔﻬﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﻳﻦ دو ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺧﻴﺮ و ﺷﺮاﻧﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ اﻳﻦ هﺮ دو ﺑﻪ ﻳﻚ آﺎر اﻧﺪراﻧﺪ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ ﻃﺎﻋﺎت ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫دﺷﻤﻨﺎن ﺷﻬﻮات ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﻴﻚ را ﭼﻮن ﺑﺪ آﻨﻢ ﻳﺰدان ﻧﻰام‬

‫داﻋﻴﻢ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻖ اﻳﺸﺎن ﻧﻰام‬

‫ﺧﻮب را ﻣﻦ زﺷﺖ ﺳﺎزم رب ﻧﻪام‬

‫زﺷﺖ را و ﺧﻮب را ﺁﻳﻴﻨﻪام‬

‫ﺳﻮﺧﺖ هﻨﺪو ﺁﻳﻨﻪ از درد را‬

‫آﺎﻳﻦ ﺳﻴﻪ رو ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﺮد را‬

‫او ﻣﺮا ﻏﻤﺎز آﺮد و راﺳﺖ ﮔﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ زﺷﺖ آﻮ و ﺧﻮب آﻮ‬

‫ﻣﻦ ﮔﻮاهﻢ ﺑﺮ ﮔﻮا زﻧﺪان آﺠﺎﺳﺖ‬

‫اهﻞ زﻧﺪان ﻧﻴﺴﺘﻢ اﻳﺰد ﮔﻮاﺳﺖ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺑﻴﻨﻢ ﻧﻬﺎل ﻣﻴﻮﻩدار‬

‫ﺗﺮﺑﻴﺘﻬﺎ ﻣﻰآﻨﻢ ﻣﻦ داﻳﻪوار‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺑﻴﻨﻢ درﺧﺖ ﺗﻠﺦ و ﺧﺸﻚ‬

‫ﻣﻰﺑﺮم ﺗﺎ وارهﺪ از ﭘﺸﻚ ﻣﺸﻚ‬

‫ﺧﺸﻚ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎﻏﺒﺎن را آﺎى ﻓﺘﻰ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﭼﻪ ﻣﻰﺑﺮى ﺳﺮ ﺑﻰﺧﻄﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٠٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن ﮔﻮﻳﺪ ﺧﻤﺶ اى زﺷﺖ ﺧﻮ‬

‫ﺑﺲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﺸﻜﻰ ﺗﻮ ﺟﺮم ﺗﻮ‬

‫ﺧﺸﻚ ﮔﻮﻳﺪ راﺳﺘﻢ ﻣﻦ آﮋ ﻧﻰام‬

‫ﺗﻮ ﭼﺮا ﺑﻰﺟﺮم ﻣﻰﺑﺮى ﭘﻴﻢ‬

‫ﺑﺎﻏﺒﺎن ﮔﻮﻳﺪ اﮔﺮ ﻣﺴﻌﻮدىاى‬

‫آﺎﺷﻜﻰ آﮋ ﺑﻮدىاى ﺗﺮ ﺑﻮدىاى‬

‫ﺟﺎذب ﺁب ﺣﻴﺎﺗﻰ ﮔﺸﺘﻪاى‬

‫اﻧﺪر ﺁب زﻧﺪﮔﻰ ﺁﻏﺸﺘﻰاى‬

‫ﺗﺨﻢ ﺗﻮ ﺑﺪ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ و اﺻﻞ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ درﺧﺖ ﺧﻮش ﻧﺒﻮدﻩ وﺻﻞ ﺗﻮ‬

‫ﺷﺎخ ﺗﻠﺦ ار ﺑﺎ ﺧﻮﺷﻰ وﺻﻠﺖ آﻨﺪ‬

‫ﺁن ﺧﻮﺷﻰ اﻧﺪر ﻧﻬﺎدش ﺑﺮ زﻧﺪ‬

‫ﻋﻨﻒ آﺮدن ﻣﻌﺎوﻳﻪ ﺑﺎ اﺑﻠﻴﺲ‬ ‫ﮔﻔﺖ اﻣﻴﺮ اى راﻩ زن ﺣﺠﺖ ﻣﮕﻮ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا رﻩ ﻧﻴﺴﺖ در ﻣﻦ رﻩ ﻣﺠﻮ‬

‫رﻩ زﻧﻰ و ﻣﻦ ﻏﺮﻳﺐ و ﺗﺎﺟﺮم‬

‫هﺮ ﻟﺒﺎﺳﺎﺗﻰ آﻪ ﺁرى آﻰ ﺧﺮم‬

‫ﮔﺮد رﺧﺖ ﻣﻦ ﻣﮕﺮد از آﺎﻓﺮى‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪ اى رﺧﺖ آﺴﻰ را ﻣﺸﺘﺮى‬

‫ﻣﺸﺘﺮى ﻧﺒﻮد آﺴﻰ را راﻩ زن‬

‫ور ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﺸﺘﺮى ﻣﻜﺮ اﺳﺖ و ﻓﻦ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ دارد اﻳﻦ ﺣﺴﻮد اﻧﺪر آﺪو‬

‫اى ﺧﺪا ﻓﺮﻳﺎد ﻣﺎ را زﻳﻦ ﻋﺪو‬

‫ﮔﺮ ﻳﻜﻰ ﻓﺼﻠﻰ دﮔﺮ در ﻣﻦ دﻣﺪ‬

‫در رﺑﺎﻳﺪ از ﻣﻦ اﻳﻦ رﻩ زن ﻧﻤﺪ‬

‫ﻧﺎﻟﻴﺪن ﻣﻌﺎوﻳﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ از اﺑﻠﻴﺲ و ﻧﺼﺮت ﺧﻮاﺳﺘﻦ‬ ‫اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺜﺶ هﻤﭽﻮ دود اﺳﺖ اى اﻟﻪ‬

‫دﺳﺖ ﮔﻴﺮ ار ﻧﻪ ﮔﻠﻴﻤﻢ ﺷﺪ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺠﺖ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﻢ ﺑﺎ ﺑﻠﻴﺲ‬

‫آﺎوﺳﺖ ﻓﺘﻨﻪى هﺮ ﺷﺮﻳﻒ و هﺮ ﺧﺴﻴﺲ‬

‫ﺁدﻣﻰ آﻪ ﻋﻠﻢ اﻻﺳﻤﺎ ﺑﻚ اﺳﺖ‬

‫در ﺗﻚ ﭼﻮن ﺑﺮق اﻳﻦ ﺳﮓ ﺑﻰﺗﻚ اﺳﺖ‬

‫از ﺑﻬﺸﺖ اﻧﺪاﺧﺘﺶ ﺑﺮ روى ﺧﺎك‬

‫ﭼﻮن ﺳﻤﻚ در ﺷﺴﺖ او ﺷﺪ از ﺳﻤﺎك‬

‫ﻧﻮﺣﻪى إﻧﺎ ﻇﻠﻤﻨﺎ ﻣﻰزدى‬

‫ﻧﻴﺴﺖ دﺳﺘﺎن و ﻓﺴﻮﻧﺶ را ﺣﺪى‬

‫اﻧﺪرون هﺮ ﺣﺪﻳﺚ او ﺷﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺳﺤﺮ در وى ﻣﻀﻤﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮدى ﻣﺮدان ﺑﺒﻨﺪد در ﻧﻔﺲ‬

‫در زن و در ﻣﺮد اﻓﺮوزد هﻮس‬

‫اى ﺑﻠﻴﺲ ﺧﻠﻖ ﺳﻮز ﻓﺘﻨﻪ ﺟﻮ‬

‫ﺑﺮ ﭼﻰام ﺑﻴﺪار آﺮدى راﺳﺖ ﮔﻮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٠٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎز ﺗﻘﺮﻳﺮ اﺑﻠﻴﺲ ﺗﻠﺒﻴﺲ ﺧﻮد را‬ ‫ﮔﻔﺖ هﺮ ﻣﺮدى آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺪ ﮔﻤﺎن‬

‫ﻧﺸﻨﻮد او راﺳﺖ را ﺑﺎ ﺻﺪ ﻧﺸﺎن‬

‫هﺮ دروﻧﻰ آﻪ ﺧﻴﺎلاﻧﺪﻳﺶ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن دﻟﻴﻞ ﺁرى ﺧﻴﺎﻟﺶ ﺑﻴﺶ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺨﻦ دروى رود ﻋﻠﺖ ﺷﻮد‬

‫ﺗﻴﻎ ﻏﺎزى دزد را ﺁﻟﺖ ﺷﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺟﻮاب او ﺳﻜﻮت اﺳﺖ و ﺳﻜﻮن‬

‫هﺴﺖ ﺑﺎ اﺑﻠﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺟﻨﻮن‬

‫ﺗﻮ ز ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﻖ ﭼﻪ ﻧﺎﻟﻰ اى ﺳﻠﻴﻢ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻨﺎل از ﺷﺮ ﺁن ﻧﻔﺲ ﻟﺌﻴﻢ‬

‫ﺗﻮ ﺧﻮرى ﺣﻠﻮا ﺗﻮ را دﻧﺒﻞ ﺷﻮد‬

‫ﺗﺐ ﺑﮕﻴﺮد ﻃﺒﻊ ﺗﻮ ﻣﺨﺘﻞ ﺷﻮد‬

‫ﺑﻰﮔﻨﻪ ﻟﻌﻨﺖ آﻨﻰ اﺑﻠﻴﺲ را‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻴﻨﻰ از ﺧﻮد ﺁن ﺗﻠﺒﻴﺲ را‬

‫ﻧﻴﺴﺖ از اﺑﻠﻴﺲ از ﺗﺴﺖ اى ﻏﻮى‬

‫آﻪ ﭼﻮ روﺑﻪ ﺳﻮى دﻧﺒﻪ ﻣﻰدوى‬

‫ﭼﻮن آﻪ در ﺳﺒﺰﻩ ﺑﺒﻴﻨﻰ دﻧﺒﻪ را‬

‫دام ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﻧﺪاﻧﻰ ﺗﻮ ﭼﺮا‬

‫ز ﺁن ﻧﺪاﻧﻰ آﺖ ز داﻧﺶ دور آﺮد‬

‫ﻣﻴﻞ دﻧﺒﻪ ﭼﺸﻢ و ﻋﻘﻠﺖ آﻮر آﺮد‬

‫ﺣﺒﻚ اﻷﺷﻴﺎء ﻳﻌﻤﻴﻚ ﻳﺼﻢ‬

‫ﻧﻔﺴﻚ اﻟﺴﻮدا ﺟﻨﺖ ﻻ ﺗﺨﺘﺼﻢ‬

‫ﺗﻮ ﮔﻨﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﻪ آﮋ ﻣﮋ ﻣﺒﻴﻦ‬

‫ﻣﻦ ز ﺑﺪ ﺑﻴﺰارم و از ﺣﺮص و آﻴﻦ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺪى آﺮدم ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻢ هﻨﻮز‬

‫اﻧﺘﻈﺎرم ﺗﺎ ﺷﺒﻢ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ روز‬

‫ﻣﺘﻬﻢ ﮔﺸﺘﻢ ﻣﻴﺎن ﺧﻠﻖ ﻣﻦ‬

‫ﻓﻌﻞ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻬﺪ هﺮ ﻣﺮد و زن‬

‫ﮔﺮگ ﺑﻰﭼﺎرﻩ اﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ او در ﻃﻨﻄﻨﻪ اﺳﺖ‬

‫از ﺿﻌﻴﻔﻰ ﭼﻮن ﻧﺘﺎﻧﺪ راﻩ رﻓﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﺨﻤﻪ اﺳﺖ از ﻟﻮت زﻓﺖ‬

‫ﺑﺎز اﻟﺤﺎح آﺮدن ﻣﻌﺎوﻳﻪ اﺑﻠﻴﺲ را‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻏﻴﺮ راﺳﺘﻰ ﻧﺮهﺎﻧﺪت‬

‫داد ﺳﻮى راﺳﺘﻰ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪت‬

‫راﺳﺖ ﮔﻮ ﺗﺎ وارهﻰ از ﭼﻨﮓ ﻣﻦ‬

‫ﻣﻜﺮ ﻧﻨﺸﺎﻧﺪ ﻏﺒﺎر ﺟﻨﮓ ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن داﻧﻰ دروغ و راﺳﺖ را‬

‫اى ﺧﻴﺎلاﻧﺪﻳﺶ ﭘﺮ اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﺸﺎﻧﻰ دادﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻗﻠﺐ و ﻧﻴﻜﻮ را ﻣﺤﻚ ﺑﻨﻬﺎدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ اﻟﻜﺬب رﻳﺐ ﻓﻰ اﻟﻘﻠﻮب‬

‫ﮔﻔﺖ اﻟﺼﺪق ﻃﻤﺎﻧﻴﻦ ﻃﺮوب‬

‫دل ﻧﻴﺎراﻣﺪ ز ﮔﻔﺘﺎر دروغ‬

‫ﺁب و روﻏﻦ هﻴﭻ ﻧﻔﺮوزد ﻓﺮوغ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٠٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در ﺣﺪﻳﺚ راﺳﺖ ﺁرام دل اﺳﺖ‬

‫راﺳﺘﻴﻬﺎ داﻧﻪى دام دل اﺳﺖ‬

‫دل ﻣﮕﺮ رﻧﺠﻮر ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺪ دهﺎن‬

‫آﻪ ﻧﺪاﻧﺪ ﭼﺎﺷﻨﻰ اﻳﻦ و ﺁن‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد از رﻧﺞ و ﻋﻠﺖ دل ﺳﻠﻴﻢ‬

‫ﻃﻌﻢ آﺬب و راﺳﺖ را ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻠﻴﻢ‬

‫ﺣﺮص ﺁدم ﭼﻮن ﺳﻮى ﮔﻨﺪم ﻓﺰود‬

‫از دل ﺁدم ﺳﻠﻴﻤﻰ را رﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ دروغ و ﻋﺸﻮﻩات را ﮔﻮش آﺮد‬

‫ﻏﺮﻩ ﮔﺸﺖ و زهﺮ ﻗﺎﺗﻞ ﻧﻮش آﺮد‬

‫آﮋدم از ﮔﻨﺪم ﻧﺪاﻧﺴﺖ ﺁن ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﻰﭘﺮد ﺗﻤﻴﻴﺰ از ﻣﺴﺖ هﻮس‬

‫ﺧﻠﻖ ﻣﺴﺖ ﺁرزوﻳﻨﺪ و هﻮا‬

‫ز ﺁن ﭘﺬﻳﺮاﻳﻨﺪ دﺳﺘﺎن ﺗﺮا‬

‫هﺮ آﻪ ﺧﻮد را از هﻮا ﺧﻮد ﺑﺎز آﺮد‬

‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮد را ﺁﺷﻨﺎى راز آﺮد‬

‫ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻗﺎﺿﻰ از ﺁﻓﺖ ﻗﻀﺎ و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺎﻳﺐ او را‬ ‫ﻗﺎﺿﻴﻰ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪﻧﺪ او ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎﻳﺐ ﻗﺎﺿﻴﺎ ﮔﺮﻳﻪ ز ﭼﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻪ وﻗﺖ ﮔﺮﻳﻪ و ﻓﺮﻳﺎد ﺗﺴﺖ‬

‫وﻗﺖ ﺷﺎدى و ﻣﺒﺎرك ﺑﺎد ﺗﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻩ ﭼﻮن ﺣﻜﻢ راﻧﺪ ﺑﻰدﻟﻰ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺁن دو ﻋﺎﻟﻢ ﺟﺎهﻠﻰ‬

‫ﺁن دو ﺧﺼﻢ از واﻗﻌﻪى ﺧﻮد واﻗﻔﻨﺪ‬

‫ﻗﺎﺿﻰ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﭼﻪ داﻧﺪ ز ﺁن دو ﺑﻨﺪ‬

‫ﺟﺎهﻞ اﺳﺖ و ﻏﺎﻓﻞ اﺳﺖ از ﺣﺎﻟﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن رود در ﺧﻮﻧﺸﺎن و ﻣﺎﻟﺸﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺼﻤﺎن ﻋﺎﻟﻤﻨﺪ و ﻋﻠﺘﻰ‬

‫ﺟﺎهﻠﻰ ﺗﻮ ﻟﻴﻚ ﺷﻤﻊ ﻣﻠﺘﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﻋﻠﺖ ﻧﺪارى در ﻣﻴﺎن‬

‫ﺁن ﻓﺮاﻏﺖ هﺴﺖ ﻧﻮر دﻳﺪﻩﮔﺎن‬

‫و ﺁن دو ﻋﺎﻟﻢ را ﻏﺮﺿﺸﺎن آﻮر آﺮد‬

‫ﻋﻠﻤﺸﺎن را ﻋﻠﺖ اﻧﺪر ﮔﻮر آﺮد‬

‫ﺟﻬﻞ را ﺑﻰﻋﻠﺘﻰ ﻋﺎﻟﻢ آﻨﺪ‬

‫ﻋﻠﻢ را ﻋﻠﺖ آﮋ و ﻇﺎﻟﻢ آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ رﺷﻮت ﻧﺴﺘﺪى ﺑﻴﻨﻨﺪﻩاى‬

‫ﭼﻮن ﻃﻤﻊ آﺮدى ﺿﺮﻳﺮ و ﺑﻨﺪﻩاى‬

‫از هﻮا ﻣﻦ ﺧﻮى را واآﺮدﻩام‬

‫ﻟﻘﻤﻪهﺎى ﺷﻬﻮﺗﻰ آﻢ ﺧﻮردﻩام‬

‫ﭼﺎﺷﻨﻰ ﮔﻴﺮ دﻟﻢ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻓﺮوغ‬

‫راﺳﺖ را داﻧﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ از دروغ‬

‫ﺑﻪ اﻗﺮار ﺁوردن ﻣﻌﺎوﻳﻪ اﺑﻠﻴﺲ را‬ ‫ﺗﻮ ﭼﺮا ﺑﻴﺪار آﺮدى ﻣﺮ ﻣﺮا‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫دﺷﻤﻦ ﺑﻴﺪارﻳﻰ ﺗﻮ اى دﻏﺎ‬

‫‪٣٠٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﺸﺨﺎﺷﻰ هﻤﻪ ﺧﻮاب ﺁورى‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻤﺮى ﻋﻘﻞ و داﻧﺶ را ﺑﺮى‬

‫ﭼﺎر ﻣﻴﺨﺖ آﺮدﻩام هﻴﻦ راﺳﺖ ﮔﻮ‬

‫راﺳﺖ را داﻧﻢ ﺗﻮ ﺣﻴﻠﺘﻬﺎ ﻣﺠﻮ‬

‫ﻣﻦ ز هﺮ آﺲ ﺁن ﻃﻤﻊ دارم آﻪ او‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر ﻃﺒﻊ و ﺧﻮ‬

‫ﻣﻦ ز ﺳﺮآﻪ ﻣﻰﻧﺠﻮﻳﻢ ﺷﻜﺮى‬

‫ﻣﺮ ﻣﺨﻨﺚ را ﻧﮕﻴﺮم ﻟﺸﻜﺮى‬

‫هﻤﭽﻮ ﮔﺒﺮان ﻣﻦ ﻧﺠﻮﻳﻢ از ﺑﺘﻰ‬

‫آﺎو ﺑﻮد ﺣﻖ ﻳﺎ ﺧﻮد از ﺣﻖ ﺁﻳﺘﻰ‬

‫ﻣﻦ ز ﺳﺮﮔﻴﻦ ﻣﻰﻧﺠﻮﻳﻢ ﺑﻮى ﻣﺸﻚ‬

‫ﻣﻦ در ﺁب ﺟﻮ ﻧﺠﻮﻳﻢ ﺧﺸﺖ ﺧﺸﻚ‬

‫ﻣﻦ ز ﺷﻴﻄﺎن اﻳﻦ ﻧﺠﻮﻳﻢ آﺎوﺳﺖ ﻏﻴﺮ‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﺑﻴﺪار ﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ‬

‫راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻦ اﺑﻠﻴﺲ ﺿﻤﻴﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻌﺎوﻳﻪ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﺁن ﺑﻠﻴﺲ از ﻣﻜﺮ و ﻏﺪر‬

‫ﻣﻴﺮ از او ﻧﺸﻨﻴﺪ آﺮد اﺳﺘﻴﺰ و ﺻﺒﺮ‬

‫از ﺑﻦ دﻧﺪان ﺑﮕﻔﺘﺶ ﺑﻬﺮ ﺁن‬

‫آﺮدﻣﺖ ﺑﻴﺪار ﻣﻰدان اى ﻓﻼن‬

‫ﺗﺎ رﺳﻰ اﻧﺪر ﺟﻤﺎﻋﺖ در ﻧﻤﺎز‬

‫از ﭘﻰ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ دوﻟﺖ ﻓﺮاز‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﺎز از وﻗﺖ رﻓﺘﻰ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺗﺎرﻳﻚ ﮔﺸﺘﻰ ﺑﻰﺿﻴﺎ‬

‫از ﻏﺒﻴﻦ و درد رﻓﺘﻰ اﺷﻜﻬﺎ‬

‫از دو ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻣﺜﺎل ﻣﺸﻜﻬﺎ‬

‫ذوق دارد هﺮ آﺴﻰ در ﻃﺎﻋﺘﻰ‬

‫ﻻﺟﺮم ﻧﺸﻜﻴﺒﺪ از وى ﺳﺎﻋﺘﻰ‬

‫ﺁن ﻏﺒﻴﻦ و درد ﺑﻮدى ﺻﺪ ﻧﻤﺎز‬

‫آﻮ ﻧﻤﺎز و آﻮ ﻓﺮوغ ﺁن ﻧﻴﺎز‬

‫ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺣﺴﺮت ﺧﻮردن ﺁن ﻣﺨﻠﺺ ﺑﺮ ﻓﻮت ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﻰرﻓﺖ در ﻣﺴﺠﺪ درون‬

‫ﻣﺮدم از ﻣﺴﺠﺪ هﻤﻰﺁﻣﺪ ﺑﺮون‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﺮﺳﺎن آﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ را ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫آﻪ ز ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰﺑﺮون ﺁﻳﻨﺪ زود‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﺶ آﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻤﺎز‬

‫ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ آﺮد و ﻓﺎرغ ﺷﺪ ز راز‬

‫ﺗﻮ آﺠﺎ در ﻣﻰروى اى ﻣﺮد ﺧﺎم‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺪادﻩ ﺳﺖ اﻟﺴﻼم‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﻩ و دود از ﺁن اﻩ ﺷﺪ ﺑﺮون‬

‫ﺁﻩ او ﻣﻰداد از دل ﺑﻮى ﺧﻮن‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ از ﺟﻤﻊ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺁﻩ را‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ و ﺁن ﻧﻤﺎز ﻣﻦ ﺗﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ دادم ﺁﻩ و ﭘﺬرﻓﺘﻢ ﻧﻤﺎز‬

‫او ﺳﺘﺪ ﺁن ﺁﻩ را ﺑﺎ ﺻﺪ ﻧﻴﺎز‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٠٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻮاب اﻧﺪر ﺑﮕﻔﺘﺶ هﺎﺗﻔﻰ‬

‫آﻪ ﺧﺮﻳﺪى ﺁب ﺣﻴﻮان و ﺷﻔﺎ‬

‫ﺣﺮﻣﺖ اﻳﻦ اﺧﺘﻴﺎر و اﻳﻦ دﺧﻮل‬

‫ﺷﺪ ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻠﻪى ﺧﻠﻘﺎن ﻗﺒﻮل‬

‫ﺗﺘﻤﻪى اﻗﺮار اﺑﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﻣﻌﺎوﻳﻪ ﻣﻜﺮ ﺧﻮد را‬ ‫ﭘﺲ ﻋﺰازﻳﻠﺶ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ اى ﻣﻴﺮ راد‬

‫ﻣﻜﺮ ﺧﻮد اﻧﺪر ﻣﻴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻬﺎد‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﺎزت ﻓﻮت ﻣﻰﺷﺪ ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﻣﻰزدى از درد دل ﺁﻩ و ﻓﻐﺎن‬

‫ﺁن ﺗﺎﺳﻒ و ﺁن ﻓﻐﺎن و ﺁن ﻧﻴﺎز‬

‫در ﮔﺬﺷﺘﻰ از دو ﺻﺪ ذآﺮ و ﻧﻤﺎز‬

‫ﻣﻦ ﺗﺮا ﺑﻴﺪار آﺮدم از ﻧﻬﻴﺐ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺴﻮزاﻧﺪ ﭼﻨﺎن ﺁهﻰ ﺣﺠﺎب‬

‫ﺗﺎ ﭼﻨﺎن ﺁهﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪان راهﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫ﻣﻦ ﺣﺴﻮدم از ﺣﺴﺪ آﺮدم ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﻣﻦ ﻋﺪوﻳﻢ آﺎر ﻣﻦ ﻣﻜﺮ اﺳﺖ و آﻴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ اآﻨﻮن راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻰ ﺻﺎدﻗﻰ‬

‫از ﺗﻮ اﻳﻦ ﺁﻳﺪ ﺗﻮ اﻳﻦ را ﻻﻳﻘﻰ‬

‫ﻋﻨﻜﺒﻮﺗﻰ ﺗﻮ ﻣﮕﺲ دارى ﺷﻜﺎر‬

‫ﻣﻦ ﻧﻴﻢ اى ﺳﮓ ﻣﮕﺲ زﺣﻤﺖ ﻣﻴﺎر‬

‫ﺑﺎز اﺳﭙﻴﺪم ﺷﻜﺎرم ﺷﻪ آﻨﺪ‬

‫ﻋﻨﻜﺒﻮﺗﻰ آﻰ ﺑﮕﺮد ﻣﺎ ﺗﻨﺪ‬

‫رو ﻣﮕﺲ ﻣﻰﮔﻴﺮ ﺗﺎ ﺗﺎﻧﻰ هﻼ‬

‫ﺳﻮى دوﻏﻰ زن ﻣﮕﺴﻬﺎ را ﺻﻼ‬

‫ور ﺑﺨﻮاﻧﻰ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﻮى اﻧﮕﺒﻴﻦ‬

‫هﻢ دروغ و دوغ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮا ﺑﻴﺪار آﺮدى ﺧﻮاب ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﻮدى آﺸﺘﻰ ﺁن ﮔﺮداب ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮا در ﺧﻴﺮ ز ﺁن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪى‬

‫ﺗﺎ ﻣﺮا از ﺧﻴﺮ ﺑﻬﺘﺮ راﻧﺪى‬

‫ﻓﻮت ﺷﺪن دزد ﺑﻪ ﺁواز دادن ﺁن ﺷﺨﺺ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ را آﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد آﻪ دزد را درﻳﺎﺑﺪ و ﺑﮕﻴﺮد‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﺎﻧﺪ آﻪ ﺷﺨﺼﻰ دزد دﻳﺪ‬

‫در وﺛﺎق اﻧﺪر ﭘﻰ او ﻣﻰدوﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ دو ﺳﻪ ﻣﻴﺪان دوﻳﺪ اﻧﺪر ﭘﻴﺶ‬

‫ﺗﺎ در اﻓﮕﻨﺪ ﺁن ﺗﻌﺐ اﻧﺪر ﺧﻮﻳﺶ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺣﻤﻠﻪ آﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺁﻣﺪش‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪو اﻧﺪر ﺟﻬﺪ درﻳﺎﺑﺪش‬

‫دزد دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻧﮓ آﺮدش آﻪ ﺑﻴﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ اﻳﻦ ﻋﻼﻣﺎت ﺑﻼ‬

‫زود ﺑﺎش و ﺑﺎز ﮔﺮد اى ﻣﺮد آﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺣﺎل اﻳﻨﺠﺎ زار زار‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺷﺪ آﺎن ﻃﺮف دزدى ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﻧﮕﺮدم زود اﻳﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ رود‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٠٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در زن و ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻦ دﺳﺘﻰ زﻧﺪ‬

‫ﺑﺴﺘﻦ اﻳﻦ دزد ﺳﻮدم آﻰ آﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن از آﺮم ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪم‬

‫ﮔﺮ ﻧﮕﺮدم زود ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﻧﺪم‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺷﻔﻘﺖ ﺁن ﻧﻴﻚ ﺧﻮاﻩ‬

‫دزد را ﺑﮕﺬاﺷﺖ ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﺑﻪ راﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻳﺎر ﻧﻜﻮ اﺣﻮال ﭼﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻓﻐﺎن و ﺑﺎﻧﮓ ﺗﻮ از دﺳﺖ آﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻚ ﺑﻴﻦ ﻧﺸﺎن ﭘﺎى دزد‬

‫اﻳﻦ ﻃﺮف رﻓﺘﻪ ﺳﺖ دزد زن ﺑﻤﺰد‬

‫ﻧﻚ ﻧﺸﺎن ﭘﺎى دزد ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫در ﭘﻰ او رو ﺑﺪﻳﻦ ﻧﻘﺶ و ﻧﺸﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ اى اﺑﻠﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﻣﺮا‬

‫ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺁﺧﺮ ﻣﺮ و را‬

‫دزد را از ﺑﺎﻧﮓ ﺗﻮ ﺑﮕﺬاﺷﺘﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺗﻮ ﺧﺮ را ﺁدﻣﻰ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ژاژﺳﺖ و ﭼﻪ هﺮزﻩ اى ﻓﻼن‬

‫ﻣﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﻮد ﻧﺸﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ از ﺣﻖ ﻧﺸﺎﻧﺖ ﻣﻰدهﻢ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺸﺎن اﺳﺖ از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁﮔﻬﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻃﺮارى ﺗﻮ ﻳﺎ ﺧﻮد اﺑﻠﻬﻰ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮ دزدى و زﻳﻦ ﺣﺎل ﺁﮔﻬﻰ‬

‫ﺧﺼﻢ ﺧﻮد را ﻣﻰآﺸﻴﺪم ﻣﻦ آﺸﺎن‬

‫ﺗﻮ رهﺎﻧﻴﺪى و را آﺎﻳﻨﻚ ﻧﺸﺎن‬

‫ﺗﻮ ﺟﻬﺖ ﮔﻮ ﻣﻦ ﺑﺮوﻧﻢ از ﺟﻬﺎت‬

‫در وﺻﺎل ﺁﻳﺎت آﻮ ﻳﺎ ﺑﻴﻨﺎت‬

‫ﺻﻨﻊ ﺑﻴﻨﺪ ﻣﺮد ﻣﺤﺠﻮب از ﺻﻔﺎت‬

‫در ﺻﻔﺎت ﺁن اﺳﺖ آﺎو ﮔﻢ آﺮد ذات‬

‫واﺻﻼن ﭼﻮن ﻏﺮق ذاﺗﻨﺪ اى ﭘﺴﺮ‬

‫آﻰ آﻨﻨﺪ اﻧﺪر ﺻﻔﺎت او ﻧﻈﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﻧﺪر ﻗﻌﺮ ﺟﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮت‬

‫آﻰ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺁب اﻓﺘﺪ ﻣﻨﻈﺮت‬

‫ور ﺑﻪ رﻧﮓ ﺁب ﺑﺎز ﺁﻳﻰ ز ﻗﻌﺮ‬

‫ﭘﺲ ﭘﻼﺳﻰ ﺑﺴﺘﺪى دادى ﺗﻮ ﺷﻌﺮ‬

‫ﻃﺎﻋﺖ ﻋﺎﻣﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﺎﺻﮕﺎن‬

‫وﺻﻠﺖ ﻋﺎﻣﻪ ﺣﺠﺎب ﺧﺎص دان‬

‫ﻣﺮ وزﻳﺮى را آﻨﺪ ﺷﻪ ﻣﺤﺘﺴﺐ‬

‫ﺷﻪ ﻋﺪوى او ﺑﻮد ﻧﺒﻮد ﻣﺤﺐ‬

‫هﻢ ﮔﻨﺎهﻰ آﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن وزﻳﺮ‬

‫ﺑﻰﺳﺒﺐ ﻧﺒﻮد ﺗﻐﻴﺮ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ‬

‫ﺁن آﻪ ز اول ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺑﺪ ﺧﻮد و را‬

‫ﺑﺨﺖ و روزى ﺁن ﺑﺪﻩ ﺳﺖ از اﺑﺘﺪا‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن آﺎول وزﻳﺮ ﺷﻪ ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻣﺤﺘﺴﺐ آﺮدن ﺳﺒﺐ ﻓﻌﻞ ﺑﺪ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺗﺮا ﺷﻪ ز ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺳﻮى ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﺎز راﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻰدان آﻪ ﺟﺮﻣﻰ آﺮدﻩاى‬

‫ﺟﺒﺮ را از ﺟﻬﻞ ﭘﻴﺶ ﺁوردﻩاى‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣١٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻪ ﻣﺮا روزى و ﻗﺴﻤﺖ اﻳﻦ ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا دى ﺑﻮدت ﺁن دوﻟﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ﺧﻮد ﺧﻮد ﺑﺮﻳﺪى ﺗﻮ ز ﺟﻬﻞ‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ﺧﻮد را ﻓﺰاﻳﺪ ﻣﺮد اهﻞ‬

‫ﻗﺼﻪى ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن و ﻣﺴﺠﺪ ﺿﺮار ﺳﺎﺧﺘﻦ اﻳﺸﺎن‬ ‫ﻳﻚ ﻣﺜﺎل دﻳﮕﺮ اﻧﺪر آﮋروى‬ ‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ آﮋ ﺑﺎزﻳﻰ در ﺟﻔﺖ و ﻃﺎق‬ ‫آﺰ ﺑﺮاى ﻋﺰ دﻳﻦ اﺣﻤﺪى‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ار از ﻧﻘﻞ ﻗﺮﺁن ﺑﺸﻨﻮى‬ ‫ﺑﺎ ﻧﺒﻰ ﻣﻰﺑﺎﺧﺘﻨﺪ اهﻞ ﻧﻔﺎق‬ ‫ﻣﺴﺠﺪى ﺳﺎزﻳﻢ و ﺑﻮد ﺁن ﻣﺮﺗﺪى‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ آﮋ ﺑﺎزﻳﻰ ﻣﻰﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﺴﺠﺪى ﺟﺰ ﻣﺴﺠﺪ او ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻓﺮش و ﺳﻘﻒ و ﻗﺒﻪاش ﺁراﺳﺘﻪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﻔﺮﻳﻖ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻪ‬

‫ﻧﺰد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﻻﺑﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ اﺷﺘﺮ ﭘﻴﺶ او زاﻧﻮ زدﻧﺪ‬

‫آﺎى رﺳﻮل ﺣﻖ ﺑﺮاى ﻣﺤﺴﻨﻰ‬

‫ﺳﻮى ﺁن ﻣﺴﺠﺪ ﻗﺪم رﻧﺠﻪ آﻨﻰ‬

‫ﺗﺎ ﻣﺒﺎرك ﮔﺮدد از اﻗﺪام ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺗﺎزﻩ ﺑﺎد اﻳﺎم ﺗﻮ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ روز ﮔﻞ اﺳﺖ و روز اﺑﺮ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ روز ﺿﺮورت وﻗﺖ ﻓﻘﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻳﺎﺑﺪ ﺁن ﺟﺎ ﺧﻴﺮ و ﺟﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮاوان ﮔﺮدد اﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖﺳﺮا‬

‫ﺗﺎ ﺷﻌﺎر دﻳﻦ ﺷﻮد ﺑﺴﻴﺎر و ﭘﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻳﺎران ﺷﻮد ﺧﻮش آﺎر ﻣﺮ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺁن ﺟﺎﻳﮕﻪ ﺗﺸﺮﻳﻒ دﻩ‬

‫ﺗﺰآﻴﻪى ﻣﺎ آﻦ ز ﻣﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ دﻩ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ و اﺻﺤﺎب ﻣﺴﺠﺪ را ﻧﻮاز‬

‫ﺗﻮ ﻣﻬﻰ ﻣﺎ ﺷﺐ دﻣﻰ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺴﺎز‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺷﺐ از ﺟﻤﺎﻟﺖ هﻤﭽﻮ روز‬

‫اى ﺟﻤﺎﻟﺖ ﺁﻓﺘﺎب ﺟﺎن ﻓﺮوز‬

‫اى درﻳﻐﺎ آﺎن ﺳﺨﻦ از دل ﺑﺪى‬

‫ﺗﺎ ﻣﺮاد ﺁن ﻧﻔﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪى‬

‫ﻟﻄﻒ آﺎﻳﺪ ﺑﻰدل و ﺟﺎن در زﺑﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﺳﺒﺰﻩى ﺗﻮن ﺑﻮد اى دوﺳﺘﺎن‬

‫هﻢ ز دورش ﺑﻨﮕﺮ و اﻧﺪر ﮔﺬر‬

‫ﺧﻮردن و ﺑﻮ را ﻧﺸﺎﻳﺪ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﺳﻮى ﻟﻄﻒ ﺑﻰوﻓﺎﻳﺎن هﻴﻦ ﻣﺮو‬

‫آﺎن ﭘﻞ وﻳﺮان ﺑﻮد ﻧﻴﻜﻮ ﺷﻨﻮ‬

‫ﮔﺮ ﻗﺪم را ﺟﺎهﻠﻰ ﺑﺮ وى زﻧﺪ‬

‫ﺑﺸﻜﻨﺪ ﭘﻞ و ﺁن ﻗﺪم را ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫او دو ﺳﻪ ﺳﺴﺖ ﻣﺨﻨﺚ ﻣﻰﺑﻮد‬

‫در ﺻﻒ ﺁﻳﺪ ﺑﺎ ﺳﻼح او ﻣﺮدوار‬

‫دل ﺑﺮ او ﺑﻨﻬﻨﺪ آﺎﻳﻨﻚ ﻳﺎر ﻏﺎر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣١١‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫رو ﺑﮕﺮداﻧﺪ ﭼﻮ ﺑﻴﻨﺪ زﺧﻤﻬﺎ‬

‫رﻓﺘﻦ او ﺑﺸﻜﻨﺪ ﭘﺸﺖ ﺗﺮا‬

‫اﻳﻦ دراز اﺳﺖ و ﻓﺮاوان ﻣﻰﺷﻮد‬

‫و ﺁن ﭼﻪ ﻣﻘﺼﻮد اﺳﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﻓﺮﻳﻔﺘﻦ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ را ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺿﺮارش ﺑﺮﻧﺪ‬ ‫ﺑﺮ رﺳﻮل ﺣﻖ ﻓﺴﻮنهﺎ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‬

‫رﺧﺶ دﺳﺘﺎن و ﺣﻴﻞ ﻣﻰراﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﺁن رﺳﻮل ﻣﻬﺮﺑﺎن رﺣﻢ آﻴﺶ‬

‫ﺟﺰ ﺗﺒﺴﻢ ﺟﺰ ﺑﻠﻰ ﻧﺎورد ﭘﻴﺶ‬

‫ﺷﻜﺮهﺎى ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻳﺎد آﺮد‬

‫در اﺟﺎﺑﺖ ﻗﺎﺻﺪان را ﺷﺎد آﺮد‬

‫ﻣﻰﻧﻤﻮد ﺁن ﻣﻜﺮ اﻳﺸﺎن ﭘﻴﺶ او‬

‫ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ز ﺁن ﺳﺎن آﻪ اﻧﺪر ﺷﻴﺮ ﻣﻮ‬

‫ﻣﻮى را ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﻣﻰآﺮد ﺁن ﻟﻄﻴﻒ‬

‫ﺷﻴﺮ را ﺷﺎﺑﺎش ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺁن ﻇﺮﻳﻒ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﻮى ﻣﻜﺮ و دﻣﺪﻣﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮاﺑﺎﻧﻴﺪ ﺁن دم ز ان هﻤﻪ‬

‫راﺳﺖ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮد ﺁن ﺑﺤﺮ آﺮم‬

‫ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﻣﺸﻔﻖﺗﺮم‬

‫ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ آﻨﺎر ﺁﺗﺸﻰ‬

‫ﺑﺎ ﻓﺮوغ و ﺷﻌﻠﻪى ﺑﺲ ﻧﺎﺧﻮﺷﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﭘﺮواﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﺁن ﺳﻮ دوان‬

‫هﺮ دو دﺳﺖ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﭘﺮواﻧﻪ ران‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁن ﺷﺪ ﺗﺎ روان ﮔﺮدد رﺳﻮل‬

‫ﻏﻴﺮت ﺣﻖ ﺑﺎﻧﮓ زد ﻣﺸﻨﻮ ز ﻏﻮل‬

‫آﺎﻳﻦ ﺧﺒﻴﺜﺎن ﻣﻜﺮ و ﺣﻴﻠﺖ آﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻘﻠﻮب اﺳﺖ ﺁﻧﭻ ﺁوردﻩاﻧﺪ‬

‫ﻗﺼﺪ اﻳﺸﺎن ﺟﺰ ﺳﻴﻪ روﻳﻰ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺧﻴﺮ دﻳﻦ آﻰ ﺟﺴﺖ ﺗﺮﺳﺎ و ﺟﻬﻮد‬

‫ﻣﺴﺠﺪى ﺑﺮ ﺟﺴﺮ دوزخ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺧﺪا ﻧﺮد دﻏﺎهﺎ ﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻗﺼﺪﺷﺎن ﺗﻔﺮﻳﻖ اﺻﺤﺎب رﺳﻮل‬

‫ﻓﻀﻞ ﺣﻖ را آﻰ ﺷﻨﺎﺳﺪ هﺮ ﻓﻀﻮل‬

‫ﺗﺎ ﺟﻬﻮدى را ز ﺷﺎم اﻳﻨﺠﺎ آﺸﻨﺪ‬

‫آﻪ ﺑﻪ وﻋﻆ او ﺟﻬﻮدان ﺳﺮ ﺧﻮﺷﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﺁرى ﻟﻴﻚ ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ راهﻴﻢ و ﺑﺮ ﻋﺰم ﻏﺰا‬

‫زﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﭼﻮن ﺑﺎز ﮔﺮدم ﺁن ﮔﻬﺎن‬

‫ﺳﻮى ﺁن ﻣﺴﺠﺪ روان ﮔﺮدم روان‬

‫دﻓﻌﺸﺎن آﺮد و ﺑﻪ ﺳﻮى ﻏﺰو ﺗﺎﺧﺖ‬

‫ﺑﺎ دﻏﺎﻳﺎن از دﻏﺎ ﻧﺮدى ﺑﺒﺎﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪ از ﻏﺰا ﺑﺎز ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﭼﻨﮓ اﻧﺪر وﻋﺪﻩى ﻣﺎﺿﻰ زدﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻘﺶ اى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻓﺎش ﮔﻮ‬

‫ﻏﺪر را ور ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎش ﮔﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻗﻮم دﻏﻞ ﺧﺎﻣﺶ آﻨﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﻢ رازهﺎﺗﺎن ﺗﻦ زﻧﻴﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣١٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺎﻧﻰ ﭼﻨﺪ از اﺳﺮارﺷﺎن‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁورد ﺑﺪ ﺷﺪ آﺎرﺷﺎن‬

‫ﻗﺎﺻﺪان زو ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﺣﺎش ﷲ ﺣﺎش ﷲ دم زﻧﺎن‬

‫هﺮ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻣﺼﺤﻔﻰ زﻳﺮ ﺑﻐﻞ‬

‫ﺳﻮى ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻴﺎورد از دﻏﻞ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺳﻮﮔﻨﺪان آﻪ اﻳﻤﺎن ﺟﻨﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪان آﮋان را ﺳﻨﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارد ﻣﺮد آﮋ در دﻳﻦ وﻓﺎ‬

‫هﺮ زﻣﺎﻧﻰ ﺑﺸﻜﻨﺪ ﺳﻮﮔﻨﺪ را‬

‫راﺳﺘﺎن را ﺣﺎﺟﺖ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻳﺸﺎن را دو ﭼﺸﻢ روﺷﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺾ ﻣﻴﺜﺎق و ﻋﻬﻮد از اﺣﻤﻘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻔﻆ اﻳﻤﺎن و وﻓﺎ آﺎر ﺗﻘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺷﻤﺎ‬

‫راﺳﺖ ﮔﻴﺮم ﻳﺎ آﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﺪا‬

‫ﺑﺎز ﺳﻮﮔﻨﺪ دﮔﺮ ﺧﻮردﻧﺪ ﻗﻮم‬

‫ﻣﺼﺤﻒ اﻧﺪر دﺳﺖ و ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﻬﺮ ﺻﻮم‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ اﻳﻦ آﻼم ﭘﺎك راﺳﺖ‬

‫آﺎن ﺑﻨﺎى ﻣﺴﺠﺪ از ﺑﻬﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺟﺎ هﻴﭻ ﻣﻜﺮ و ﺣﻴﻠﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺟﺎ ذآﺮ و ﺻﺪق و ﻳﺎ رﺑﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﺁواز ﺧﺪا‬

‫ﻣﻰرﺳﺪ در ﮔﻮش ﻣﻦ هﻤﭽﻮن ﺻﺪا‬

‫ﻣﻬﺮ در ﮔﻮش ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻬﺎد ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁواز ﺧﺪا ﻧﺎرد ﺳﺒﻖ‬

‫ﻧﻚ ﺻﺮﻳﺢ ﺁواز ﺣﻖ ﻣﻰﺁﻳﺪم‬

‫هﻤﭽﻮ ﺻﺎف از درد ﻣﻰﭘﺎﻻﻳﺪم‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﻣﻮﺳﻰ از ﺳﻮى درﺧﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺣﻖ ﺑﺸﻨﻴﺪ آﺎى ﻣﺴﻌﻮد ﺑﺨﺖ‬

‫از درﺧﺖ ِإﻧﱢﻲ أَﻧَﺎ اﻟﻠﱠ ُﻪ ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﺑﺎ آﻼم اﻧﻮار ﻣﻰﺁﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ز ﻧﻮر وﺣﻰ در ﻣﻰﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز ﻧﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪهﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ را ﺧﻮاﻧﺪ ﺳﭙﺮ‬

‫آﻰ ﻧﻬﺪ اﺳﭙﺮ ز آﻒ ﭘﻴﻜﺎرﮔﺮ‬

‫ﺑﺎز ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﺗﻜﺬﻳﺐ ﺻﺮﻳﺢ‬

‫ﻗﺪ آﺬﺑﺘﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﻓﺼﻴﺢ‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن ﻳﻜﻰ از ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺑﻪ اﻧﻜﺎر آﻪ رﺳﻮل )ص( ﭼﺮا ﺳﺘﺎرى ﻧﻤﻰآﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﻳﻜﻰ ﻳﺎرى ز ﻳﺎران رﺳﻮل‬

‫در دﻟﺶ اﻧﻜﺎر ﺁﻣﺪ ز ﺁن ﻧﻜﻮل‬

‫آﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺮان ﺑﺎ ﺷﻴﺐ و وﻗﺎر‬

‫ﻣﻰآﻨﺪﺷﺎن اﻳﻦ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺷﺮﻣﺴﺎر‬

‫آﻮ آﺮم آﻮ ﺳﺘﺮ ﭘﻮﺷﻰ آﻮ ﺣﻴﺎ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻋﻴﺐ ﭘﻮﺷﻨﺪ اﻧﺒﻴﺎ‬

‫ﺑﺎز در دل زود اﺳﺘﻐﻔﺎر آﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ز اﻋﺘﺮاض او روى زرد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣١٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﻮﻣﻰ ﻳﺎرى اﺻﺤﺎب ﻧﻔﺎق‬

‫آﺮد ﻣﻮﻣﻦ را ﭼﻮ اﻳﺸﺎن زﺷﺖ و ﻋﺎق‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰزارﻳﺪ آﺎى ﻋﻼم ﺳﺮ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﻣﮕﺬار ﺑﺮ آﻔﺮان ﻣﺼﺮ‬

‫دل ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﻧﻴﺴﺖ هﻤﭽﻮن دﻳﺪ ﭼﺸﻢ‬

‫ور ﻧﻪ دل را ﺳﻮزﻣﻰ اﻳﻦ دم ﺑﻪ ﺧﺸﻢ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺧﻮاﺑﺶ در رﺑﻮد‬

‫ﻣﺴﺠﺪ اﻳﺸﺎﻧﺶ ﭘﺮ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﻧﻤﻮد‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎش اﻧﺪر ﺣﺪث ﺟﺎى ﺗﺒﺎﻩ‬

‫ﻣﻰدﻣﻴﺪ از ﺳﻨﮕﻬﺎ دود ﺳﻴﺎﻩ‬

‫دود در ﺣﻠﻘﺶ ﺷﺪ و ﺣﻠﻘﺶ ﺑﺨﺴﺖ‬

‫از ﻧﻬﻴﺐ دود ﺗﻠﺦ از ﺧﻮاب ﺟﺴﺖ‬

‫در زﻣﺎن در رو ﻓﺘﺎد و ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ‬

‫آﺎى ﺧﺪا اﻳﻨﻬﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻨﻜﺮى اﺳﺖ‬

‫ﺧﻠﻢ ﺑﻬﺘﺮ از ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻠﻢ اى ﺧﺪا‬

‫آﻪ آﻨﺪ از ﻧﻮر اﻳﻤﺎﻧﻢ ﺟﺪا‬

‫ﮔﺮ ﺑﻜﺎوى آﻮﺷﺶ اهﻞ ﻣﺠﺎز‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺪﻩ ﺑﻮد هﻤﭽﻮن ﭘﻴﺎز‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻰﻣﻐﺰﺗﺮ‬

‫ﺻﺎدﻗﺎن را ﻳﻚ ز دﻳﮕﺮ ﻧﻐﺰﺗﺮ‬

‫ﺻﺪ آﻤﺮ ﺁن ﻗﻮم ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﻗﺒﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ هﺪم ﻣﺴﺠﺪ اهﻞ ﻗﺒﺎ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن اﺻﺤﺎب ﻓﻴﻞ اﻧﺪر ﺣﺒﺶ‬

‫آﻌﺒﻪاى آﺮدﻧﺪ ﺣﻖ ﺁﺗﺶ زدش‬

‫ﻗﺼﺪ آﻌﺒﻪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ از اﻧﺘﻘﺎم‬

‫ﺣﺎﻟﺸﺎن ﭼﻮن ﺷﺪ ﻓﺮو ﺧﻮان از آﻼم‬

‫ﻣﺮ ﺳﻴﻪ روﻳﺎن دﻳﻦ را ﺧﻮد ﺟﻬﻴﺰ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻻ ﺣﻴﻠﺖ و ﻣﻜﺮ و ﺳﺘﻴﺰ‬

‫هﺮ ﺻﺤﺎﺑﻰ دﻳﺪ ز ﺁن ﻣﺴﺠﺪ ﻋﻴﺎن‬

‫واﻗﻌﻪ ﺗﺎ ﺷﺪ ﻳﻘﻴﻨﺸﺎن ﺳﺮ ﺁن‬

‫واﻗﻌﺎت ار ﺑﺎز ﮔﻮﻳﻢ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ‬

‫ﭘﺲ ﻳﻘﻴﻦ ﮔﺮدد ﺻﻔﺎ ﺑﺮ اهﻞ ﺷﻚ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ز آﺸﻒ رازﺷﺎن‬

‫ﻧﺎزﻧﻴﻨﺎﻧﻨﺪ و زﻳﺒﺪ ﻧﺎزﺷﺎن‬

‫ﺷﺮع ﺑﻰﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣﻰﭘﺬرﻓﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺑﻰﻣﺤﻚ ﺁن ﻧﻘﺪ را ﺑﮕﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺣﻜﻤﺖ ﻗﺮﺁن ﭼﻮ ﺿﺎﻟﻪى ﻣﻮﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﺴﻰ در ﺿﺎﻟﻪى ﺧﻮد ﻣﻮﻗﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻗﺼﻪى ﺁن ﺷﺨﺺ آﻪ اﺷﺘﺮ ﺿﺎﻟﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﺟﺴﺖ و ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪ‬ ‫اﺷﺘﺮى ﮔﻢ آﺮدى و ﺟﺴﺘﻴﺶ ﭼﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﺑﻰ ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﻰ آﺎن ﺗﺴﺖ‬

‫ﺿﺎﻟﻪ ﭼﻪ ﺑﻮد ﻧﺎﻗﻪاى ﮔﻢ آﺮدﻩاى‬

‫از آﻔﺖ ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻪ در ﭘﺮدﻩاى‬

‫ﺁﻣﺪﻩ در ﺑﺎر آﺮدن آﺎروان‬

‫اﺷﺘﺮ ﺗﻮ ز ﺁن ﻣﻴﺎن ﮔﺸﺘﻪ ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﻰدوى اﻳﻦ ﺳﻮ و ﺁن ﺳﻮ ﺧﺸﻚ ﻟﺐ‬

‫آﺎروان ﺷﺪ دور و ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ ﺷﺐ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣١٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫رﺧﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ در راﻩ ﺧﻮف‬

‫ﺗﻮ ﭘﻰ اﺷﺘﺮ دوان ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﻃﻮف‬

‫آﺎى ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن آﻪ دﻳﺪﻩ ﺳﺖ اﺷﺘﺮى‬

‫ﺟﺴﺘﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺎﻣﺪاد از ﺁﺧﻮرى‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺮ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﺸﺎن از اﺷﺘﺮم‬

‫ﻣﮋدﮔﺎﻧﻰ ﻣﻰدهﻢ ﭼﻨﺪﻳﻦ درم‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ ﻧﺸﺎن از هﺮ آﺴﻰ‬

‫رﻳﺶﺧﻨﺪت ﻣﻰآﻨﺪ زﻳﻦ هﺮ ﺧﺴﻰ‬

‫آﺎﺷﺘﺮى دﻳﺪﻳﻢ ﻣﻰرﻓﺖ اﻳﻦ ﻃﺮف‬

‫اﺷﺘﺮ ﺳﺮﺧﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁن ﻋﻠﻒ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﮔﻮش ﺑﻮد‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﮔﻮﻳﺪ ﺟﻠﺶ ﻣﻨﻘﻮش ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﺷﺘﺮ ﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﺑﻮد‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﮔﻮﻳﺪ ز ﮔﺮ ﺑﻰﭘﺸﻢ ﺑﻮد‬

‫از ﺑﺮاى ﻣﮋدﮔﺎﻧﻰ ﺻﺪ ﻧﺸﺎن‬

‫از ﮔﺰاﻓﻪ هﺮ ﺧﺴﻰ آﺮدﻩ ﺑﻴﺎن‬

‫ﻣﺘﺮدد ﺷﺪن در ﻣﻴﺎن ﻣﺬهﺒﻬﺎى ﻣﺨﺎﻟﻒ و ﺑﻴﺮون ﺷﻮ و ﻣﺨﻠﺺ ﻳﺎﻓﺘﻦ‬ ‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ هﺮ آﺴﻰ در ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﻣﻮﺻﻮف ﻏﻴﺒﻰ را ﺻﻔﺖ‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻰ از ﻧﻮع دﻳﮕﺮ آﺮدﻩ ﺷﺮح‬

‫ﺑﺎﺣﺜﻰ ﻣﺮ ﮔﻔﺖ او را آﺮدﻩ ﺟﺮح‬

‫و ﺁن دﮔﺮ در هﺮ دو ﻃﻌﻨﻪ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ از زرق ﺟﺎﻧﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫هﺮ ﻳﻚ از رﻩ اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻬﺎ ز ﺁن دهﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮔﻤﺎن ﺁﻳﺪ آﻪ اﻳﺸﺎن ز ﺁن دﻩاﻧﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ دان ﻧﻪ ﺣﻖاﻧﺪ اﻳﻦ هﻤﻪ‬

‫ﻧﻰ ﺑﻜﻠﻰ ﮔﻤﺮهﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ رﻣﻪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻰﺣﻖ ﺑﺎﻃﻠﻰ ﻧﺎﻳﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﻗﻠﺐ را اﺑﻠﻪ ﺑﻪ ﺑﻮى زر ﺧﺮﻳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى در ﺟﻬﺎن ﻧﻘﺪى روان‬

‫ﻗﻠﺒﻬﺎ را ﺧﺮج آﺮدن آﻰ ﺗﻮان‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ راﺳﺖ آﻰ ﺑﺎﺷﺪ دروغ‬

‫ﺁن دروغ از راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻴﺮد ﻓﺮوغ‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ راﺳﺖ آﮋ را ﻣﻰﺧﺮﻧﺪ‬

‫زهﺮ در ﻗﻨﺪى رود ﺁن ﮔﻪ ﺧﻮرﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮔﻨﺪم ﻣﺤﺒﻮب ﻧﻮش‬

‫ﭼﻪ ﺑﺮد ﮔﻨﺪمﻧﻤﺎى ﺟﻮ ﻓﺮوش‬

‫ﭘﺲ ﻣﮕﻮ آﺎﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ دﻣﻬﺎ ﺑﺎﻃﻠﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻃﻼن ﺑﺮ ﺑﻮى ﺣﻖ دام دﻟﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻣﮕﻮ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻴﺎل اﺳﺖ و ﺿﻼل‬

‫ﺑﻰﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻴﺴﺖ در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻴﺎل‬

‫ﺣﻖ ﺷﺐ ﻗﺪر اﺳﺖ در ﺷﺒﻬﺎ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ آﻨﺪ ﺟﺎن هﺮ ﺷﺒﻰ را اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻧﻪ هﻤﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻮد ﻗﺪر اى ﺟﻮان‬

‫ﻧﻪ هﻤﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻮد ﺧﺎﻟﻰ از ﺁن‬

‫در ﻣﻴﺎن دﻟﻖ ﭘﻮﺷﺎن ﻳﻚ ﻓﻘﻴﺮ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن آﻦ و ﺁن آﻪ ﺣﻖ اﺳﺖ ﺁن ﺑﮕﻴﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣١٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻮﻣﻦ آﻴﺲ ﻣﻤﻴﺰ آﻮ آﻪ ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎز داﻧﺪ هﻴﺰآﺎن را از ﻓﺘﻰ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﻣﻌﻴﻮﺑﺎت ﺑﺎﺷﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺎﺟﺮان ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ اﺑﻠﻬﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺑﻮد آﺎﻻ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﺳﺨﺖ ﺳﻬﻞ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻋﻴﺒﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﻧﺎاهﻞ و اهﻞ‬

‫ور هﻤﻪ ﻋﻴﺐ اﺳﺖ داﻧﺶ ﺳﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن هﻤﻪ ﭼﻮب اﺳﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﻋﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻘﻨﺪ اﺣﻤﻘﻰ اﺳﺖ‬

‫و اﻧﻜﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎﻃﻞ او ﺷﻘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎﺟﺮان اﻧﺒﻴﺎ آﺮدﻧﺪ ﺳﻮد‬

‫ﺗﺎﺟﺮان رﻧﮓ و ﺑﻮ آﻮر و آﺒﻮد‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﺎر اﻧﺪر ﭼﺸﻢ ﻣﺎل‬

‫هﺮ دو ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ را ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻤﺎل‬

‫ﻣﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﻏﺒﻄﻪى اﻳﻦ ﺑﻴﻊ و ﺳﻮد‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﺧﺴﺮ ﻓﺮﻋﻮن و ﺛﻤﻮد‬

‫اﻣﺘﺤﺎن هﺮ ﭼﻴﺰى ﺗﺎ ﻇﺎهﺮ ﺷﻮد ﺧﻴﺮ و ﺷﺮى آﻪ در وى اﺳﺖ‬ ‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﮔﺮدون ﻣﻜﺮر آﻦ ﻧﻈﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺣﻖ ﻓﺮﻣﻮد ﺛﻢ ارﺟﻊ ﺑﺼﺮ‬

‫ﻳﻚ ﻧﻈﺮ ﻗﺎﻧﻊ ﻣﺸﻮ زﻳﻦ ﺳﻘﻒ ﻧﻮر‬

‫ﺑﺎرهﺎ ﺑﻨﮕﺮ ﺑﺒﻴﻦ هﻞ ﻣﻦ ﻓﻄﻮر‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﮔﻔﺘﺖ آﺎﻧﺪر اﻳﻦ ﺳﻘﻒ ﻧﻜﻮ‬

‫ﺑﺎرهﺎ ﺑﻨﮕﺮ ﭼﻮ ﻣﺮد ﻋﻴﺐ ﺟﻮ‬

‫ﭘﺲ زﻣﻴﻦ ﺗﻴﺮﻩ را داﻧﻰ آﻪ ﭼﻨﺪ‬

‫دﻳﺪن و ﺗﻤﻴﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ در ﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﭙﺎﻻﻳﻴﻢ ﺻﺎﻓﺎن را ز درد‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻘﻞ ﻣﺎ را رﻧﺞ ﺑﺮد‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎى زﻣﺴﺘﺎن و ﺧﺰان‬

‫ﺗﺎب ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻬﺎر هﻤﭽﻮ ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎدهﺎ و اﺑﺮهﺎ و ﺑﺮﻗﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁرد ﻋﻮارض ﻓﺮقهﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮون ﺁرد زﻣﻴﻦ ﺧﺎك رﻧﮓ‬

‫هﺮ ﭼﻪ اﻧﺪر ﺟﻴﺐ دارد ﻟﻌﻞ و ﺳﻨﮓ‬

‫هﺮ ﭼﻪ دزدﻳﺪﻩ ﺳﺖ اﻳﻦ ﺧﺎك دژم‬

‫از ﺧﺰاﻧﻪى ﺣﻖ و درﻳﺎى آﺮم‬

‫ﺷﺤﻨﻪى ﺗﻘﺪﻳﺮ ﮔﻮﻳﺪ راﺳﺖ ﮔﻮ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺑﺮدى ﺷﺮح وادﻩ ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫دزد ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺎك ﮔﻮﻳﺪ هﻴﭻ هﻴﭻ‬

‫ﺷﺤﻨﻪ او را در آﺸﺪ در ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬

‫ﺷﺤﻨﻪ ﮔﺎهﺶ ﻟﻄﻒ ﮔﻮﻳﺪ ﭼﻮن ﺷﻜﺮ‬

‫ﮔﻪ ﺑﺮ ﺁوﻳﺰد آﻨﺪ هﺮ ﭼﻪ ﺑﺘﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻴﺎن ﻗﻬﺮ و ﻟﻄﻒ ﺁن ﺧﻔﻴﻪهﺎ‬

‫ﻇﺎهﺮ ﺁﻳﺪ ز ﺁﺗﺶ ﺧﻮف و رﺟﺎ‬

‫ﺁن ﺑﻬﺎران ﻟﻄﻒ ﺷﺤﻨﻪى آﺒﺮﻳﺎﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﺧﺰان ﺗﺨﻮﻳﻒ و ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫و ﺁن زﻣﺴﺘﺎن ﭼﺎر ﻣﻴﺦ ﻣﻌﻨﻮى‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ اى دزد ﺧﻔﻰ ﻇﺎهﺮ ﺷﻮى‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣١٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ﻣﺠﺎهﺪ را زﻣﺎﻧﻰ ﺑﺴﻂ دل‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎﻧﻰ ﻗﺒﺾ و درد و ﻏﺶ و ﻏﻞ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻳﻦ ﺁب و ﮔﻠﻰ آﺎﺑﺪان ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﻜﺮ و دزد و ﺿﻴﺎى ﺟﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﮔﺮم و ﺳﺮد و رﻧﺞ و درد‬

‫ﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﺎ ﻣﻰﻧﻬﺪ اى ﺷﻴﺮ ﻣﺮد‬

‫ﺧﻮف و ﺟﻮع و ﻧﻘﺺ اﻣﻮال و ﺑﺪن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻬﺮ ﻧﻘﺪ ﺟﺎن ﻇﺎهﺮ ﺷﺪن‬

‫اﻳﻦ وﻋﻴﺪ و وﻋﺪﻩهﺎ اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪى آﺎﻣﻴﺨﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺣﻖ و ﺑﺎﻃﻠﻰ ﺁﻣﻴﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﻘﺪ و ﻗﻠﺐ اﻧﺪر ﺣﺮﻣﺪان رﻳﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺤﻚ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪش ﺑﮕﺰﻳﺪﻩاى‬

‫در ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ دﻳﺪﻩاى‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﻓﺎروق اﻳﻦ ﺗﺰوﻳﺮهﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد دﺳﺘﻮر اﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮهﺎ‬

‫ﺷﻴﺮ دﻩ اى ﻣﺎدر ﻣﻮﺳﻰ و را‬

‫و اﻧﺪر ﺁب اﻓﻜﻦ ﻣﻴﻨﺪﻳﺶ از ﺑﻼ‬

‫ﺖ ﺁن ﺷﻴﺮ ﺧﻮرد‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫هﺮ آﻪ در روز َأ َﻟ ْ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻮﺳﻰ ﺷﻴﺮ را ﺗﻤﻴﻴﺰ آﺮد‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﻤﻴﻴﺰ ﻃﻔﻠﺖ ﻣﻮﻟﻌﻰ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن ﻳﺎ ام ﻣﻮﺳﻰ ارﺿﻌﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻃﻌﻢ ﺷﻴﺮ ﻣﺎدرش‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮو ﻧﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻳﻪى ﺑﺪ ﺳﺮش‬

‫ﺷﺮح ﻓﺎﻳﺪﻩى ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﺷﺨﺺ ﺷﺘﺮ ﺟﻮﻳﻨﺪﻩ‬ ‫اﺷﺘﺮى ﮔﻢ آﺮدﻩاى اى ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫هﺮ آﺴﻰ ز اﺷﺘﺮ ﻧﺸﺎﻧﺖ ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﻰداﻧﻰ آﻪ ﺁن اﺷﺘﺮ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ داﻧﻰ آﺎﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻴﻬﺎ ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫و اﻧﻜﻪ اﺷﺘﺮ ﮔﻢ ﻧﻜﺮد او از ﻣﺮى‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن ﮔﻢ آﺮدﻩ ﺟﻮﻳﺪ اﺷﺘﺮى‬

‫آﻪ ﺑﻠﻰ ﻣﻦ هﻢ ﺷﺘﺮ ﮔﻢ آﺮدﻩام‬

‫هﺮ آﻪ ﻳﺎﺑﺪ اﺟﺮﺗﺶ ﺁوردﻩام‬

‫ﺗﺎ در اﺷﺘﺮ ﺑﺎ ﺗﻮ اﻧﺒﺎزى آﻨﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻃﻤﻊ اﺷﺘﺮ اﻳﻦ ﺑﺎزى آﻨﺪ‬

‫هﺮ ﭼﻪ را ﮔﻮﻳﻰ ﺧﻄﺎ ﺑﻮد ﺁن ﻧﺸﺎن‬

‫او ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ هﻤﺎن‬

‫او ﻧﺸﺎن آﮋ ﺑﻨﺸﻨﺎﺳﺪ ز راﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﮔﻔﺘﺖ ﺁن ﻣﻘﻠﺪ را ﻋﺼﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺎن راﺳﺖ ﮔﻮﻳﻨﺪ و ﺷﺒﻴﻪ‬

‫ﺐ ﻓﻴﻪ‬ ‫ﭘﺲ ﻳﻘﻴﻦ ﮔﺮدد ﺗﺮا ﻻ َر ْﻳ َ‬

‫ﺁن ﺷﻔﺎى ﺟﺎن رﻧﺠﻮرت ﺷﻮد‬

‫رﻧﮓ روى و ﺻﺤﺖ و زورت ﺷﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﻮ روﺷﻦ ﺷﻮد ﭘﺎﻳﺖ دوان‬

‫ﺟﺴﻢ ﺗﻮ ﺟﺎن ﮔﺮدد و ﺟﺎﻧﺖ روان‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻮﻳﻰ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻰ اى اﻣﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻴﻬﺎ ﺑﻼغ ﺁﻣﺪ ﻣﺒﻴﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣١٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ت ﺛﻘﺎت ﺑﻴﻨﺎت‬ ‫ﻓِﻴ ِﻪ ﺁﻳﺎ ٌ‬

‫اﻳﻦ ﺑﺮاﺗﻰ ﺑﺎﺷﺪ و ﻗﺪر ﻧﺠﺎت‬

‫اﻳﻦ ﻧﺸﺎن ﭼﻮن داد ﮔﻮﻳﻰ ﭘﻴﺶ رو‬

‫وﻗﺖ ﺁهﻨﮓ اﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺁهﻨﮓ ﺷﻮ‬

‫ﭘﻰ روى ﺗﻮ آﻨﻢ اى راﺳﺖ ﮔﻮ‬

‫ﺑﻮى ﺑﺮدى ز اﺷﺘﺮم ﺑﻨﻤﺎ آﻪ آﻮ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن آﺲ آﻪ ﻧﻪ ﺻﺎﺣﺐ اﺷﺘﺮى ﺳﺖ‬

‫آﺎو در اﻳﻦ ﺟﺴﺖ ﺷﺘﺮ ﺑﻬﺮ ﻣﺮى ﺳﺖ‬

‫زﻳﻦ ﻧﺸﺎن راﺳﺖ ﻧﻔﺰودش ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﺟﺰ ز ﻋﻜﺲ ﻧﺎﻗﻪ ﺟﻮى راﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﺑﻮى ﺑﺮد از ﺟﺪ و ﮔﺮﻣﻴﻬﺎى او‬

‫آﻪ ﮔﺰاﻓﻪ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ هﻴﻬﺎى او‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ اﺷﺘﺮ ﻧﺒﻮدش ﺣﻖ وﻟﻰ‬

‫اﺷﺘﺮى ﮔﻢ آﺮدﻩ اﺳﺖ او هﻢ ﺑﻠﻰ‬

‫ﻃﻤﻊ ﻧﺎﻗﻪى ﻏﻴﺮ رو ﭘﻮﺷﺶ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺁﻧﭻ ازو ﮔﻢ ﺷﺪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﺷﺪﻩ‬

‫هﺮ آﺠﺎ او ﻣﻰدود اﻳﻦ ﻣﻰدود‬

‫از ﻃﻤﻊ هﻢ درد ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫آﺎذﺑﻰ ﻳﺎ ﺻﺎدﻗﻰ ﭼﻮن ﺷﺪ روان‬

‫ﺁن دروﻏﺶ راﺳﺘﻰ ﺷﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺻﺤﺮا آﻪ ﺁن اﺷﺘﺮ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫اﺷﺘﺮ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺁن دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪش ﻳﺎد ﺁورد ﺁن ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﻰﻃﻤﻊ ﺷﺪ ز اﺷﺘﺮ ﺁن ﻳﺎر و ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺁن ﻣﻘﻠﺪ ﺷﺪ ﻣﺤﻘﻖ ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪ‬

‫اﺷﺘﺮ ﺧﻮد را آﻪ ﺁن ﺟﺎ ﻣﻰﭼﺮﻳﺪ‬

‫او ﻃﻠﺐ آﺎر ﺷﺘﺮ ﺁن ﻟﺤﻈﻪ ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﻰﻧﺠﺴﺘﺶ ﺗﺎ ﻧﺪﻳﺪ او را ﺑﻪ دﺷﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺗﻨﻬﺎ روى ﺁﻏﺎز آﺮد‬

‫ﭼﺸﻢ ﺳﻮى ﻧﺎﻗﻪى ﺧﻮد ﺑﺎز آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﺻﺎدق ﻣﺮا ﺑﮕﺬاﺷﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ اآﻨﻮن ﭘﺎس ﻣﻦ ﻣﻰداﺷﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ اآﻨﻮن ﻓﺴﻮﺳﻰ ﺑﻮدﻩام‬

‫وز ﻃﻤﻊ در ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﻰ ﺑﻮدﻩام‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن هﻢ درد ﺗﻮ ﮔﺸﺘﻢ آﻪ ﻣﻦ‬

‫در ﻃﻠﺐ از ﺗﻮ ﺟﺪا ﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻦ‬

‫از ﺗﻮ ﻣﻰدزدﻳﺪﻣﻰ وﺻﻒ ﺷﺘﺮ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ دﻳﺪ ﺁن ﺧﻮد ﺷﺪ ﭼﺸﻢ ﭘﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﺑﻴﺪم ﻧﺒﻮدم ﻃﺎﻟﺒﺶ‬

‫ﻣﺲ آﻨﻮن ﻣﻐﻠﻮب ﺷﺪ زر ﻏﺎﻟﺒﺶ‬

‫ﺳﻴﺌﺎﺗﻢ ﺷﺪ هﻤﻪ ﻃﺎﻋﺎت ﺷﻜﺮ‬

‫هﺰل ﺷﺪ ﻓﺎﻧﻰ و ﺟﺪ اﺛﺒﺎت ﺷﻜﺮ‬

‫ﺳﻴﺌﺎﺗﻢ ﭼﻮن وﺳﻴﻠﺖ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺣﻖ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺰن ﺑﺮ ﺳﻴﺌﺎﺗﻢ هﻴﭻ دق‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﺻﺪق ﺗﻮ ﻃﺎﻟﺐ آﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺟﺪ و ﻃﻠﺐ ﺻﺪﻗﻰ ﮔﺸﻮد‬

‫ﺻﺪق ﺗﻮ ﺁورد در ﺟﺴﺘﻦ ﺗﺮا‬

‫ﺟﺴﺘﻨﻢ ﺁورد در ﺻﺪﻗﻰ ﻣﺮا‬

‫ﺗﺨﻢ دوﻟﺖ در زﻣﻴﻦ ﻣﻰآﺎﺷﺘﻢ‬

‫ﺳﺨﺮﻩ و ﺑﻴﮕﺎر ﻣﻰﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣١٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﻧﺒﺪ ﺑﻴﮕﺎر آﺴﺒﻰ ﺑﻮد ﭼﺴﺖ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ داﻧﻪ آﻪ آﺸﺘﻢ ﺻﺪ ﺑﺮﺳﺖ‬

‫دزد ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪاى ﺷﺪ زﻳﺮ دﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن در ﺁﻣﺪ دﻳﺪ آﺎن ﺧﺎﻧﻪى ﺧﻮد اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮم ﺑﺎش اى ﺳﺮد ﺗﺎ ﮔﺮﻣﻰ رﺳﺪ‬

‫ﺑﺎ درﺷﺘﻰ ﺳﺎز ﺗﺎ ﻧﺮﻣﻰ رﺳﺪ‬

‫ﺁن دو اﺷﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﻳﻚ اﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪ ﻟﻔﻆ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺲ ﭘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻔﻆ در ﻣﻌﻨﻰ هﻤﻴﺸﻪ ﻧﺎرﺳﺎن‬

‫ز ﺁن ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ ﻗﺪ آﻞ ﻟﺴﺎن‬

‫ﻧﻄﻖ اﺻﻄﺮﻻب ﺑﺎﺷﺪ در ﺣﺴﺎب‬

‫ﭼﻪ ﻗﺪر داﻧﺪ ز ﭼﺮخ و ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﭼﺮﺧﻰ آﺎﻳﻦ ﻓﻠﻚ زو ﭘﺮﻩاى اﺳﺖ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب از ﺁﻓﺘﺎﺑﺶ ذرﻩاى اﺳﺖ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ در هﺮ ﻧﻔﺴﻰ ﻓﺘﻨﻪى ﻣﺴﺠﺪ ﺿﺮار اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻮن ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ آﻪ ﺁن ﻣﺴﺠﺪ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﺣﻴﻠﺖ ﺑﺪ و دام ﺟﻬﻮد‬

‫ﭘﺲ ﻧﺒﻰ ﻓﺮﻣﻮد آﺎن را ﺑﺮ آﻨﻴﺪ‬

‫ﻣﻄﺮﺣﻪى ﺧﺎﺷﺎك و ﺧﺎآﺴﺘﺮ آﻨﻴﺪ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺴﺠﺪ ﭼﻮ ﻣﺴﺠﺪ ﻗﻠﺐ ﺑﻮد‬

‫داﻧﻪهﺎ ﺑﺮ دام رﻳﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﺟﻮد‬

‫ﮔﻮﺷﺖ آﺎﻧﺪر ﺷﺴﺖ ﺗﻮ ﻣﺎهﻰ رﺑﺎﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﻟﻘﻤﻪ ﻧﻪ ﺑﺨﺸﺶ ﻧﻪ ﺳﺨﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ اهﻞ ﻗﺒﺎ آﺎن ﺑﺪ ﺟﻤﺎد‬

‫ﺁن ﭼﻪ آﻔﻮ او ﻧﺒﺪ راهﺶ ﻧﺪاد‬

‫در ﺟﻤﺎدات اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻴﻔﻰ ﻧﺮﻓﺖ‬

‫زد در ﺁن ﻧﺎآﻔﻮ اﻣﻴﺮ داد ﻧﻔﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺣﻘﺎﻳﻖ را آﻪ اﺻﻞ اﺻﻠﻬﺎﺳﺖ‬

‫دان آﻪ ﺁن ﺟﺎ ﻓﺮقهﺎ و ﻓﺼﻞهﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ ﺣﻴﺎﺗﺶ ﭼﻮن ﺣﻴﺎت او ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ ﻣﻤﺎﺗﺶ ﭼﻮن ﻣﻤﺎت او ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮر او هﺮﮔﺰ ﭼﻮ ﮔﻮر او ﻣﺪان‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﺣﺎل ﻓﺮق ﺁن ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺮ ﻣﺤﻚ زن آﺎر ﺧﻮد اى ﻣﺮد آﺎر‬

‫ﺗﺎ ﻧﺴﺎزى ﻣﺴﺠﺪ اهﻞ ﺿﺮار‬

‫ﺑﺲ ﺑﺮ ﺁن ﻣﺴﺠﺪ آﻨﺎن ﺗﺴﺨﺮ زدى‬

‫ﭼﻮن ﻧﻈﺮ آﺮدى ﺗﻮ ﺧﻮد ز ﻳﺸﺎن ﺑﺪى‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ هﻨﺪو آﻪ ﺑﺎ ﻳﺎر ﺧﻮد ﺟﻨﮓ ﻣﻰآﺮد ﺑﺮ آﺎرى و ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ آﻪ او هﻢ ﺑﺪان ﻣﺒﺘﻼﺳﺖ‬ ‫ﭼﺎر هﻨﺪو در ﻳﻜﻰ ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻃﺎﻋﺖ راآﻊ و ﺳﺎﺟﺪ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﺮ ﻧﻴﺘﻰ ﺗﻜﺒﻴﺮ آﺮد‬

‫در ﻧﻤﺎز ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﻜﻴﻨﻰ و درد‬

‫ﻣﻮذن ﺁﻣﺪ از ﻳﻜﻰ ﻟﻔﻈﻰ ﺑﺠﺴﺖ‬

‫آﺎى ﻣﻮذن ﺑﺎﻧﮓ آﺮدى وﻗﺖ هﺴﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣١٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن هﻨﺪوى دﻳﮕﺮ از ﻧﻴﺎز‬

‫هﻰ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻰ و ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺪ ﻧﻤﺎز‬

‫ﺁن ﺳﻮم ﮔﻔﺖ ﺁن دوم را اى ﻋﻤﻮ‬

‫ﭼﻪ زﻧﻰ ﻃﻌﻨﻪ ﺑﺮ او ﺧﻮد را ﺑﮕﻮ‬

‫ﺁن ﭼﻬﺎرم ﮔﻔﺖ ﺣﻤﺪ اﻟﻠﱠﻪ آﻪ ﻣﻦ‬

‫در ﻧﻴﻔﺘﺎدم ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻮن ﺁن ﺳﻪ ﺗﻦ‬

‫ﭘﺲ ﻧﻤﺎز هﺮ ﭼﻬﺎران ﺷﺪ ﺗﺒﺎﻩ‬

‫ﻋﻴﺐ ﮔﻮﻳﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮔﻢ آﺮدﻩ راﻩ‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺟﺎﻧﻰ آﻪ ﻋﻴﺐ ﺧﻮﻳﺶ دﻳﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﻋﻴﺒﻰ ﮔﻔﺖ ﺁن ﺑﺮ ﺧﻮد ﺧﺮﻳﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﻴﻢ او ز ﻋﻴﺒﺴﺘﺎن ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﻧﻴﻤﺶ ز ﻏﻴﺒﺴﺘﺎن ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺮ ﺗﺮا دﻩ رﻳﺶ هﺴﺖ‬

‫ﻣﺮهﻤﺖ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﻳﺪ آﺎر ﺑﺴﺖ‬

‫ﻋﻴﺐ آﺮدن رﻳﺶ را داروى اوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺴﺘﻪ ﮔﺸﺖ ﺟﺎى ارﺣﻤﻮاﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ هﻤﺎن ﻋﻴﺒﺖ ﻧﺒﻮد اﻳﻤﻦ ﻣﺒﺎش‬

‫ﺑﻮ آﻪ ﺁن ﻋﻴﺐ از ﺗﻮ ﮔﺮدد ﻧﻴﺰ ﻓﺎش‬

‫ﻻ ﺗﺨﺎﻓﻮا از ﺧﺪا ﻧﺸﻨﻴﺪﻩاى‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺧﻮد را اﻳﻤﻦ و ﺧﻮش دﻳﺪﻩاى‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ اﺑﻠﻴﺲ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﺎم زﻳﺴﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ رﺳﻮا ﺑﻴﻦ آﻪ او را ﻧﺎم ﭼﻴﺴﺖ‬

‫در ﺟﻬﺎن ﻣﻌﺮوف ﺑﺪ ﻋﻠﻴﺎى او‬

‫ﮔﺸﺖ ﻣﻌﺮوﻓﻰ ﺑﻌﻜﺲ اى واى او‬

‫ﺗﺎ ﻧﻪ اى اﻳﻤﻦ ﺗﻮ ﻣﻌﺮوﻓﻰ ﻣﺠﻮ‬

‫رو ﺑﺸﻮ از ﺧﻮف ﭘﺲ ﺑﻨﻤﺎى رو‬

‫ﺗﺎ ﻧﺮوﻳﺪ رﻳﺶ ﺗﻮ اى ﺧﻮب ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ دﮔﺮ ﺳﺎدﻩ ز ﻧﺦ ﻃﻌﻨﻪ ﻣﺰن‬

‫اﻳﻦ ﻧﮕﺮ آﻪ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪ ﺟﺎن او‬

‫در ﭼﻬﻰ اﻓﺘﺎد ﺗﺎ ﺷﺪ ﭘﻨﺪ ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻴﻔﺘﺎدى آﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﭘﻨﺪ او‬

‫زهﺮ او ﻧﻮﺷﻴﺪ ﺗﻮ ﺧﻮر ﻗﻨﺪ او‬

‫ﻗﺼﺪ آﺮدن ﻏﺰان ﺑﻪ آﺸﺘﻦ ﻳﻚ ﻣﺮدى ﺗﺎ ﺁن دﮔﺮ ﺑﺘﺮﺳﺪ‬ ‫ﺁن ﻏﺰان ﺗﺮك ﺧﻮﻧﺮﻳﺰ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻳﻐﻤﺎ ﺑﺮ دهﻰ ﻧﺎﮔﻪ زدﻧﺪ‬

‫دو آﺲ از اﻋﻴﺎن ﺁن دﻩ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫در هﻼك ﺁن ﻳﻜﻰ ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺴﺘﻨﺪش آﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﺶ آﻨﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﺎهﺎن و ارآﺎن ﺑﻠﻨﺪ‬

‫در ﭼﻪ ﻣﺮﮔﻢ ﭼﺮا ﻣﻰاﻓﮕﻨﻴﺪ‬

‫از ﭼﻪ ﺁﺧﺮ ﺗﺸﻨﻪى ﺧﻮن ﻣﻨﻴﺪ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺣﻜﻤﺖ ﭼﻪ ﻏﺮض در آﺸﺘﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ دروﻳﺸﻢ و ﻋﺮﻳﺎن ﺗﻨﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ هﻴﺒﺖ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻳﺎرت زﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺘﺮﺳﺪ او و زر ﭘﻴﺪا آﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ او ز ﻣﻦ ﻣﺴﻜﻴﻦﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺻﺪ آﺮدﻩ اﺳﺖ او را زر اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٢٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن وهﻢ اﺳﺖ ﻣﺎ هﺮ دو ﻳﻚاﻳﻢ‬

‫در ﻣﻘﺎم اﺣﺘﻤﺎل و در ﺷﻚاﻳﻢ‬

‫ﺧﻮد و را ﺑﻜﺸﻴﺪ اول اى ﺷﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﺘﺮﺳﻢ ﻣﻦ دهﻢ زر را ﻧﺸﺎن‬

‫ﭘﺲ آﺮﻣﻬﺎى اﻟﻬﻰ ﺑﻴﻦ آﻪ ﻣﺎ‬

‫ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺁﺧﺮ زﻣﺎن در اﻧﺘﻬﺎ‬

‫ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻗﺮﻧﻬﺎ ﭘﻴﺶ از ﻗﺮون‬

‫در ﺣﺪﻳﺚ اﺳﺖ ﺁﺧﺮون اﻟﺴﺎﺑﻘﻮن‬

‫ﺗﺎ هﻼك ﻗﻮم ﻧﻮح و ﻗﻮم هﻮد‬

‫ﻋﺎرض رﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﺎ ﻧﻤﻮد‬

‫آﺸﺖ اﻳﺸﺎن را آﻪ ﻣﺎ ﺗﺮﺳﻴﻢ از او‬

‫ور ﺧﻮد اﻳﻦ ﺑﺮ ﻋﻜﺲ آﺮدى واى ﺗﻮ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺣﺎل ﺧﻮد ﭘﺮﺳﺘﺎن و ﻧﺎﺷﻜﺮان در ﻧﻌﻤﺖ وﺟﻮد اﻧﺒﻴﺎ و اوﻟﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻟﺴﻼم‬ ‫هﺮ ك از اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ از ﻋﻴﺐ و ﮔﻨﺎﻩ‬

‫وز دل ﭼﻮن ﺳﻨﮓ وز ﺟﺎن ﺳﻴﺎﻩ‬

‫و ز ﺳﺒﻚ دارى ﻓﺮﻣﺎنهﺎى او‬

‫و ز ﻓﺮاﻏﺖ از ﻏﻢ ﻓﺮداى او‬

‫و ز هﻮس و ز ﻋﺸﻖ اﻳﻦ دﻧﻴﺎى دون‬

‫ﭼﻮن زﻧﺎن ﻣﺮ ﻧﻔﺲ را ﺑﻮدن زﺑﻮن‬

‫و ﺁن ﻓﺮار از ﻧﻜﺘﻪهﺎى ﻧﺎﺻﺤﺎن‬

‫و ﺁن رﻣﻴﺪن از ﻟﻘﺎى ﺻﺎﻟﺤﺎن‬

‫ﺑﺎ دل و ﺑﺎ اهﻞ دل ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻰ‬

‫ﺑﺎ ﺷﻬﺎن ﺗﺰوﻳﺮ و روﺑﻪﺷﺎﻧﮕﻰ‬

‫ﺳﻴﺮ ﭼﺸﻤﺎن را ﮔﺪا ﭘﻨﺪاﺷﺘﻦ‬

‫از ﺣﺴﺪﺷﺎن ﺧﻔﻴﻪ دﺷﻤﻦ داﺷﺘﻦ‬

‫ﮔﺮ ﭘﺬﻳﺮد ﭼﻴﺰ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻰ ﮔﺪاﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﮔﻮﻳﻰ زرق و ﻣﻜﺮ اﺳﺖ و دﻏﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ در ﺁﻣﻴﺰد ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻰ ﻃﺎﻣﻊ اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﮔﻮﻳﻰ در ﺗﻜﺒﺮ ﻣﻮﻟﻊ اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ﻣﻨﺎﻓﻖوار ﻋﺬر ﺁرى آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩام در ﻧﻔﻘﻪى ﻓﺮزﻧﺪ و زن‬

‫ﻧﻪ ﻣﺮا ﭘﺮواى ﺳﺮ ﺧﺎرﻳﺪن اﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ ﻣﺮا ﭘﺮواى دﻳﻦ ورزﻳﺪن اﺳﺖ‬

‫اى ﻓﻼن ﻣﺎ را ﺑﻪ هﻤﺖ ﻳﺎد دار‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮﻳﻢ از اوﻟﻴﺎ ﭘﺎﻳﺎن آﺎر‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻧﻪ هﻢ ز درد و ﺳﻮز ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﻮاﺑﻨﺎآﻰ هﺮزﻩ ﮔﻔﺖ و ﺑﺎز ﺧﻔﺖ‬

‫هﻴﭻ ﭼﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ از ﻗﻮت ﻋﻴﺎل‬

‫از ﺑﻦ دﻧﺪان آﻨﻢ آﺴﺐ ﺣﻼل‬

‫ﭼﻪ ﺣﻼل اى ﮔﺸﺘﻪ از اهﻞ ﺿﻼل‬

‫ﻏﻴﺮ ﺧﻮن ﺗﻮ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﺣﻼل‬

‫از ﺧﺪا ﭼﺎرﻩﺳﺘﺶ و از ﻟﻮت ﻧﻪ‬

‫ﭼﺎرﻩش اﺳﺖ از دﻳﻦ و از ﻃﺎﻏﻮت ﻧﻪ‬

‫اى آﻪ ﺻﺒﺮت ﻧﻴﺴﺖ از دﻧﻴﺎى دون‬

‫ﺻﺒﺮ ﭼﻮن دارى ز ﻧﻌﻢ اﻟﻤﺎهﺪون‬

‫اى آﻪ ﺻﺒﺮت ﻧﻴﺴﺖ از ﻧﺎز و ﻧﻌﻴﻢ‬

‫ﺻﺒﺮ ﭼﻮن دارى از اﻟﻠﱠﻪ آﺮﻳﻢ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٢١‬‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اى آﻪ ﺻﺒﺮت ﻧﻴﺴﺖ از ﭘﺎك و ﭘﻠﻴﺪ‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﺻﺒﺮ ﭼﻮن دارى از ﺁن آﺎﻳﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫آﻮ ﺧﻠﻴﻠﻰ آﻪ ﺑﺮون ﺁﻣﺪ ز ﻏﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ هﺬا رب هﺎن آﻮ آﺮدﮔﺎر‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ در دو ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻨﮕﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﻢ اﻳﻦ دو ﻣﺠﻠﺲ ﺁن آﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻰﺗﻤﺎﺷﺎى ﺻﻔﺘﻬﺎى ﺧﺪا‬

‫ﮔﺮ ﺧﻮرم ﻧﺎن در ﮔﻠﻮ ﻣﺎﻧﺪ ﻣﺮا‬

‫ﭼﻮن ﮔﻮارد ﻟﻘﻤﻪ ﺑﻰدﻳﺪار او‬

‫ﺑﻰﺗﻤﺎﺷﺎى ﮔﻞ و ﮔﻠﺰار او‬

‫ﺟﺰ ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا زﻳﻦ ﺁب ﺧﻮر‬

‫آﻰ ﺧﻮرد ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ اﻻ ﮔﺎو و ﺧﺮ‬

‫ﺁن آﻪ آﺎﻻﻧﻌﺎم ﺑﺪ ﺑﻞ هﻢ اﺿﻞ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﺮ ﻣﻜﺮ اﺳﺖ ﺁن ﮔﻨﺪﻩ ﺑﻐﻞ‬

‫ﻣﻜﺮ او ﺳﺮ زﻳﺮ و او ﺳﺮ زﻳﺮ ﺷﺪ‬

‫روزﮔﺎرى ﺑﺮد و روزش دﻳﺮ ﺷﺪ‬

‫ﻓﻜﺮﮔﺎهﺶ آﻨﺪ ﺷﺪ ﻋﻘﻠﺶ ﺧﺮف‬

‫ﻋﻤﺮ ﺷﺪ ﭼﻴﺰى ﻧﺪارد ﭼﻮن اﻟﻒ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ در اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪام‬

‫ﺁن هﻢ از دﺳﺘﺎن ﺁن ﻧﻔﺲ اﺳﺖ هﻢ‬

‫و اﻧﭽﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻏﻔﻮر اﺳﺖ و رﺣﻴﻢ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﺟﺰ ﺣﻴﻠﻪى ﻧﻔﺲ ﻟﺌﻴﻢ‬

‫اى ز ﻏﻢ ﻣﺮدﻩ آﻪ دﺳﺖ از ﻧﺎن ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻏﻔﻮر اﺳﺖ و رﺣﻴﻢ اﻳﻦ ﺗﺮس ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺷﻜﺎﻳﺖ ﮔﻔﺘﻦ ﭘﻴﺮ ﻣﺮدى ﺑﻪ ﻃﺒﻴﺐ از رﻧﺠﻮرﻳﻬﺎ و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻃﺒﻴﺐ او را‬ ‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﺮى ﻣﺮ ﻃﺒﻴﺒﻰ را آﻪ ﻣﻦ‬

‫در زﺣﻴﺮم از دﻣﺎغ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ از ﭘﻴﺮى اﺳﺖ ﺁن ﺿﻌﻒ دﻣﺎغ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﻢ ز ﻇﻠﻤﺖ هﺴﺖ داغ‬

‫ﮔﻔﺖ از ﭘﻴﺮى اﺳﺖ اى ﺷﻴﺦ ﻗﺪﻳﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﺸﺘﻢ درد ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻋﻈﻴﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ از ﭘﻴﺮى اﺳﺖ اى ﺷﻴﺦ ﻧﺰار‬

‫ﮔﻔﺖ هﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮرم ﻧﺒﻮد ﮔﻮار‬

‫ﮔﻔﺖ ﺿﻌﻒ ﻣﻌﺪﻩ هﻢ از ﭘﻴﺮى اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ وﻗﺖ دم ﻣﺮا دم ﮔﻴﺮى اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى اﻧﻘﻄﺎع دم ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن رﺳﺪ ﭘﻴﺮى دو ﺻﺪ ﻋﻠﺖ ﺷﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ اى اﺣﻤﻖ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺮ دوﺧﺘﻰ‬

‫از ﻃﺒﻴﺒﻰ ﺗﻮ هﻤﻴﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻰ‬

‫اى ﻣﺪﻣﻎ ﻋﻘﻠﺖ اﻳﻦ داﻧﺶ ﻧﺪاد‬

‫آﻪ ﺧﺪا هﺮ رﻧﺞ را درﻣﺎن ﻧﻬﺎد‬

‫ﺗﻮ ﺧﺮ اﺣﻤﻖ ز اﻧﺪك ﻣﺎﻳﮕﻰ‬

‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﺎﻧﺪى ز آﻮﺗﻪﭘﺎﻳﮕﻰ‬

‫ﭘﺲ ﻃﺒﻴﺒﺶ ﮔﻔﺖ اى ﻋﻤﺮ ﺗﻮ ﺷﺼﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻏﻀﺐ وﻳﻦ ﺧﺸﻢ هﻢ از ﭘﻴﺮى اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن هﻤﻪ اوﺻﺎف و اﺟﺰا ﺷﺪ ﻧﺤﻴﻒ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦدارى و ﺻﺒﺮت ﺷﺪ ﺿﻌﻴﻒ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٢٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺮ ﻧﺘﺎﺑﺪ دو ﺳﺨﻦ زو هﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎب ﻳﻚ ﺟﺮﻋﻪ ﻧﺪارد ﻗﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﭘﻴﺮى آﻪ از ﺣﻖ اﺳﺖ ﻣﺴﺖ‬

‫در درون او ﺣﻴﺎت ﻃﻴﺒﻪ اﺳﺖ‬

‫از ﺑﺮون ﭘﻴﺮ اﺳﺖ و در ﺑﺎﻃﻦ ﺻﺒﻰ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ ﺁن وﻟﻰ و ﺁن ﻧﺒﻰ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﭘﻴﺪاﻳﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺧﺴﺎن را اﻳﻦ ﺣﺴﺪ‬

‫ور ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪﺷﺎن ﻋﻠﻢ اﻟﻴﻘﻴﻦ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﺑﻐﺾ و ﺣﻴﻞ ﺳﺎزى و آﻴﻦ‬

‫ور ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ ﺑﻌﺚ و رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫ﭼﻮن زﻧﻨﺪى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﻴﺰ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻨﺪد ﻣﺒﻴﻦ او را ﭼﻨﺎن‬

‫ﺻﺪ ﻗﻴﺎﻣﺖ در درون اﺳﺘﺶ ﻧﻬﺎن‬

‫دوزخ و ﺟﻨﺖ هﻤﻪ اﺟﺰاى اوﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ اﻧﺪﻳﺸﻰ ﺗﻮ او ﺑﺎﻻى اوﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ اﻧﺪﻳﺸﻰ ﭘﺬﻳﺮاى ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ در اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﺎﻳﺪ ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ز ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ هﻤﻰداﻧﻨﺪ آﺎﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ آﻴﺴﺖ‬

‫اﺑﻠﻬﺎن ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫در ﺟﻔﺎى اهﻞ دل ﺟﺪ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﺁن ﻣﺠﺎز اﺳﺖ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اى ﺧﺮان‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺰ درون ﺳﺮوران‬

‫ﻣﺴﺠﺪى آﺎن اﻧﺪرون اوﻟﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﺠﺪﻩﮔﺎﻩ ﺟﻤﻠﻪ اﺳﺖ ﺁن ﺟﺎ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ دل ﻣﺮد ﺧﺪا ﻧﺎﻣﺪ ﺑﻪ درد‬

‫هﻴﭻ ﻗﻮﻣﻰ را ﺧﺪا رﺳﻮا ﻧﻜﺮد‬

‫ﻗﺼﺪ ﺟﻨﮓ اﻧﺒﻴﺎ ﻣﻰداﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺟﺴﻢ دﻳﺪﻧﺪ ﺁدﻣﻰ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫در ﺗﻮ هﺴﺖ اﺧﻼق ﺁن ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻰ آﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ هﻤﺎن‬

‫ﺁن ﻧﺸﺎﻧﻴﻬﺎ هﻤﻪ ﭼﻮن در ﺗﻮ هﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ زﻳﺸﺎﻧﻰ آﺠﺎ ﺧﻮاهﻰ ﺑﺮﺳﺖ‬

‫ﻗﺼﻪى ﺟﻮﺣﻰ و ﺁن آﻮدك آﻪ ﭘﻴﺶ ﺟﻨﺎزﻩى ﭘﺪر ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻮﺣﻪ ﻣﻰآﺮد‬ ‫آﻮدآﻰ در ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮت ﭘﺪر‬

‫زار ﻣﻰﻧﺎﻟﻴﺪ و ﺑﺮ ﻣﻰآﻮﻓﺖ ﺳﺮ‬

‫آﺎى ﭘﺪر ﺁﺧﺮ آﺠﺎﻳﺖ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺗﺮا در زﻳﺮ ﺧﺎآﻰ ﺑﺴﭙﺮﻧﺪ‬

‫ﻣﻰﺑﺮﻧﺪت ﺧﺎﻧﻪى ﺗﻨﮓ و زﺣﻴﺮ‬

‫ﻧﻰ در او ﻗﺎﻟﻰ و ﻧﻪ در وى ﺣﺼﻴﺮ‬

‫ﻧﻰ ﭼﺮاﻏﻰ در ﺷﺐ و ﻧﻪ روز ﻧﺎن‬

‫ﻧﻰ در او ﺑﻮى ﻃﻌﺎم و ﻧﻪ ﻧﺸﺎن‬

‫ﻧﻰ درش ﻣﻌﻤﻮر و ﻧﻰ در ﺑﺎم راﻩ‬

‫ﻧﻰ ﻳﻜﻰ هﻤﺴﺎﻳﻪ آﺎو ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﻮ آﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﮔﺎﻩ ﺧﻠﻖ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن رود در ﺧﺎﻧﻪى آﻮر و آﺒﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٢٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﺑﻰزﻳﻨﻬﺎر و ﺟﺎى ﺗﻨﮓ‬

‫آﻪ در او ﻧﻪ روى ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ ﻧﻪ رﻧﮓ‬

‫زﻳﻦ ﻧﺴﻖ اوﺻﺎف ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰﺷﻤﺮد‬

‫وز دو دﻳﺪﻩ اﺷﻚ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻣﻰﻓﺸﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺟﻮﺣﻰ را ﭘﺪر اى ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫و اﷲ اﻳﻦ را ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺎ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺟﻮﺣﻰ را ﭘﺪر اﺑﻠﻪ ﻣﺸﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺸﺎﻧﻴﻬﺎ ﺷﻨﻮ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻴﻬﺎ آﻪ ﮔﻔﺖ او ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺎ راﺳﺖ ﺑﻰﺗﺮدﻳﺪ و ﺷﻚ‬

‫ﻧﻰ ﺣﺼﻴﺮ و ﻧﻪ ﭼﺮاغ و ﻧﻪ ﻃﻌﺎم‬

‫ﻧﻪ درش ﻣﻌﻤﻮر و ﻧﻪ ﺻﺤﻦ و ﻧﻪ ﺑﺎم‬

‫زﻳﻦ ﻧﻤﻂ دارﻧﺪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺻﺪ ﻧﺸﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ آﻰ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﺁن را ﻃﺎﻏﻴﺎن‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﺁن دل آﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻰﺿﻴﺎ‬

‫از ﺷﻌﺎع ﺁﻓﺘﺎب آﺒﺮﻳﺎ‬

‫ﺗﻨﮓ و ﺗﺎرﻳﻚ اﺳﺖ ﭼﻮن ﺟﺎن ﺟﻬﻮد‬

‫ﺑﻰﻧﻮا از ذوق ﺳﻠﻄﺎن ودود‬

‫ﻧﻰ در ﺁن دل ﺗﺎﻓﺖ ﻧﻮر ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻧﻰ ﮔﺸﺎد ﻋﺮﺻﻪ و ﻧﻪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬

‫ﮔﻮر ﺧﻮﺷﺘﺮ از ﭼﻨﻴﻦ دل ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫ﺁﺧﺮ از ﮔﻮر دل ﺧﻮد ﺑﺮﺗﺮ ﺁ‬

‫زﻧﺪﻩاى و زﻧﺪﻩ زاد اى ﺷﻮخ و ﺷﻨﮓ‬

‫دم ﻧﻤﻰﮔﻴﺮد ﺗﺮا زﻳﻦ ﮔﻮر ﺗﻨﮓ‬

‫ﻳﻮﺳﻒ وﻗﺘﻰ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺳﻤﺎ‬

‫زﻳﻦ ﭼﻪ و زﻧﺪان ﺑﺮ ﺁ و رو ﻧﻤﺎ‬

‫ﻳﻮﻧﺴﺖ در ﺑﻄﻦ ﻣﺎهﻰ ﭘﺨﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﻣﺨﻠﺼﺶ را ﻧﻴﺴﺖ از ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى او ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻄﻦ ﻧﻮن‬

‫ﺣﺒﺲ و زﻧﺪاﻧﺶ ﺑﺪى ﺗﺎ ﻳﺒﻌﺜﻮن‬

‫او ﺑﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ از ﺗﻦ ﻣﺎهﻰ ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﺖ‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺁﻳﺖ روز َأ َﻟ ْ‬

‫ﮔﺮ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺖ ﺷﺪ ﺁن ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺟﺎن‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اﻳﻦ ﺗﺴﺒﻴﺤﻬﺎى ﻣﺎهﻴﺎن‬

‫هﺮ آﻪ دﻳﺪ اﻟﻠﱠﻪ را اﻟﻠﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ دﻳﺪ ﺁن ﺑﺤﺮ را ﺁن ﻣﺎهﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن درﻳﺎﺳﺖ و ﺗﻦ ﻣﺎهﻰ و روح‬

‫ﻳﻮﻧﺲ ﻣﺤﺠﻮب از ﻧﻮر ﺻﺒﻮح‬

‫ﮔﺮ ﻣﺴﺒﺢ ﺑﺎﺷﺪ از ﻣﺎهﻰ رهﻴﺪ‬

‫ور ﻧﻪ در وى هﻀﻢ ﮔﺸﺖ و ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﻣﺎهﻴﺎن ﺟﺎن در اﻳﻦ درﻳﺎ ﭘﺮﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ آﻪ آﻮرى اى ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮد را ﻣﻰزﻧﻨﺪ ﺁن ﻣﺎهﻴﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﮕﺸﺎ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰﺷﺎن ﻋﻴﺎن‬

‫ﻣﺎهﻴﺎن را ﮔﺮ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻮش ﺗﻮ ﺗﺴﺒﻴﺤﺸﺎن ﺁﺧﺮ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ آﺮدن ﺟﺎن ﺗﺴﺒﻴﺤﺎت ﺗﺴﺖ‬

‫ﺻﺒﺮ آﻦ آﺎن اﺳﺖ ﺗﺴﺒﻴﺢ درﺳﺖ‬

‫هﻴﭻ ﺗﺴﺒﻴﺤﻰ ﻧﺪارد ﺁن درج‬

‫ﺻﺒﺮ آﻦ اﻟﺼﺒﺮ ﻣﻔﺘﺎح اﻟﻔﺮج‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٢٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺻﺒﺮ ﭼﻮن ﭘﻮل ﺻﺮاط ﺁن ﺳﻮ ﺑﻬﺸﺖ‬

‫هﺴﺖ ﺑﺎ هﺮ ﺧﻮب ﻳﻚ ﻻﻻى زﺷﺖ‬

‫ﺗﺎ ز ﻻﻻ ﻣﻰﮔﺮﻳﺰى وﺻﻞ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻻﻻ را ز ﺷﺎهﺪ ﻓﺼﻞ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﻰ ذوق ﺻﺒﺮ اى ﺷﻴﺸﻪ دل‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺻﺒﺮ از ﺑﻬﺮ ﺁن ﻧﻘﺶ ﭼﮕﻞ‬

‫ﻣﺮد را ذوق ﻏﺰا و آﺮ و ﻓﺮ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺨﻨﺚ را ﺑﻮد ذوقاز ذآﺮ‬

‫ﺟﺰ ذآﺮ ﻧﻪ دﻳﻦ او و ذآﺮ او‬

‫ﺳﻮى اﺳﻔﻞ ﺑﺮد او را ﻓﻜﺮ او‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﻓﻠﻚ از وى ﻣﺘﺮس‬

‫آﺎو ﺑﻌﺸﻖ ﺳﻔﻞ ﺁﻣﻮزﻳﺪ درس‬

‫او ﺑﺴﻮى ﺳﻔﻞ ﻣﻰراﻧﺪ ﻓﺮس‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﻮى ﻋﻠﻮ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ ﺟﺮس‬

‫از ﻋﻠﻤﻬﺎى ﮔﺪاﻳﺎن ﺗﺮس ﭼﻴﺴﺖ‬

‫آﺎن ﻋﻠﻤﻬﺎ ﻟﻘﻤﻪى ﻧﺎن را رهﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺮﺳﻴﺪن آﻮدك از ﺁن ﺷﺨﺺ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺜﻪ و ﮔﻔﺘﻦ ﺁن ﺷﺨﺺ آﻪ اى آﻮدك ﻣﺘﺮس آﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﺮدم‬ ‫آﻨﮓ زﻓﺘﻰ آﻮدآﻰ را ﻳﺎﻓﺖ ﻓﺮد‬

‫زرد ﺷﺪ آﻮدك ز ﺑﻴﻢ ﻗﺼﺪ ﻣﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻤﻦ ﺑﺎش اى زﻳﺒﺎى ﻣﻦ‬

‫آﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻰ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺑﺎﻻى ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ اﮔﺮ هﻮﻟﻢ ﻣﺨﻨﺚ دان ﻣﺮا‬

‫هﻤﭽﻮ اﺷﺘﺮ ﺑﺮ ﻧﺸﻴﻦ ﻣﻰران ﻣﺮا‬

‫ﺻﻮرت ﻣﺮدان و ﻣﻌﻨﻰ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫از ﺑﺮون ﺁدم درون دﻳﻮ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﺁن دهﻞ را ﻣﺎﻧﻰ اى زﻓﺖ ﭼﻮ ﻋﺎد‬

‫آﻪ ﺑﺮ او ﺁن ﺷﺎخ را ﻣﻰآﻮﻓﺖ ﺑﺎد‬

‫روﺑﻬﻰ اﺷﻜﺎر ﺧﻮد را ﺑﺎد داد‬

‫ﺑﻬﺮ ﻃﺒﻠﻰ هﻤﭽﻮ ﺧﻴﻚ ﭘﺮ ز ﺑﺎد‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪ اﻧﺪر دهﻞ او ﻓﺮﺑﻬﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮآﻰ ﺑﻪ ازﻳﻦ ﺧﻴﻚ ﺗﻬﻰ‬

‫روﺑﻬﺎن ﺗﺮﺳﻨﺪ ز ﺁواز دهﻞ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﺶ ﭼﻨﺪان زﻧﺪ آﻪ ﻻ ﺗﻘﻞ‬

‫ﻗﺼﻪى ﺗﻴﺮ اﻧﺪازى و ﺗﺮﺳﻴﺪن او از ﺳﻮارى آﻪ در ﺑﻴﺸﻪ ﻣﻰرﻓﺖ‬ ‫ﻳﻚ ﺳﻮارى ﺑﺎ ﺳﻼح و ﺑﺲ ﻣﻬﻴﺐ‬

‫ﻣﻰﺷﺪ اﻧﺪر ﺑﻴﺸﻪ ﺑﺮ اﺳﺒﻰ ﻧﺠﻴﺐ‬

‫ﺗﻴﺮ اﻧﺪازى ﺑﻪ ﺣﻜﻢ او را ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﭘﺲ ز ﺧﻮف او آﻤﺎن را در آﺸﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ زﻧﺪ ﺗﻴﺮى ﺳﻮارش ﺑﺎﻧﮓ زد‬

‫ﻣﻦ ﺿﻌﻴﻔﻢ ﮔﺮ ﭼﻪ زﻓﺖ اﺳﺘﻢ ﺟﺴﺪ‬

‫هﺎن و هﺎن ﻣﻨﮕﺮ ﺗﻮ در زﻓﺘﻰ ﻣﻦ‬

‫آﻪ آﻤﻢ در وﻗﺖ ﺟﻨﮓ از ﭘﻴﺮ زن‬

‫ﮔﻔﺖ رو آﻪ ﻧﻴﻚ ﮔﻔﺘﻰ ور ﻧﻪ ﻧﻴﺶ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺘﻢ از ﺗﺮس ﺧﻮﻳﺶ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٢٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺲ آﺴﺎن را آﺎﻟﺖ ﭘﻴﻜﺎر آﺸﺖ‬

‫ﺑﻰرﺟﻮﻟﻴﺖ ﭼﻨﺎن ﺗﻴﻐﻰ ﺑﻪ ﻣﺸﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﭙﻮﺷﻰ ﺗﻮ ﺳﻼح رﺳﺘﻤﺎن‬

‫رﻓﺖ ﺟﺎﻧﺖ ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﻰ ﻣﺮد ﺁن‬

‫ﺟﺎن ﺳﭙﺮ آﻦ ﺗﻴﻎ ﺑﮕﺬار اى ﭘﺴﺮ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﻰﺳﺮ ﺑﻮد از اﻳﻦ ﺷﻪ ﺑﺮد ﺳﺮ‬

‫ﺁن ﺳﻼﺣﺖ ﺣﻴﻠﻪ و ﻣﻜﺮ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫هﻢ ز ﺗﻮ زاﻳﻴﺪ و هﻢ ﺟﺎن ﺗﻮ ﺧﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻜﺮدى هﻴﭻ ﺳﻮدى زﻳﻦ ﺣﻴﻞ‬

‫ﺗﺮك ﺣﻴﻠﺖ آﻦ آﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ دول‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺨﻮردى ﺑﺮ ز ﻓﻦ‬

‫ﺗﺮك ﻓﻦ ﮔﻮ ﻣﻰﻃﻠﺐ رب اﻟﻤﻨﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺒﺎرك ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻋﻠﻮم‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﮔﻮﻟﻰ آﻦ و ﺑﮕﺬر ز ﺷﻮم‬

‫ﻋ ْﻠ َﻢ ﻟﻨﺎ‬ ‫ﭼﻮن ﻣﻼﻳﻚ ﮔﻮ آﻪ ﻻ ِ‬

‫ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻏﻴﺮ ﻣﺎ ﻋﻠﻤﺘﻨﺎ‬

‫ﻗﺼﻪى اﻋﺮاﺑﻰ و رﻳﮓ در ﺟﻮال آﺮدن و ﻣﻼﻣﺖ آﺮدن ﺁن ﻓﻴﻠﺴﻮف او را‬ ‫ﻳﻚ ﻋﺮاﺑﻰ ﺑﺎر آﺮدﻩ اﺷﺘﺮى‬

‫دو ﺟﻮال زﻓﺖ از داﻧﻪ ﭘﺮى‬

‫او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ هﺮ دو ﺟﻮال‬

‫ﻳﻚ ﺣﺪﻳﺚ اﻧﺪاز آﺮد او را ﺳﺆال‬

‫از وﻃﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ و ﺁوردش ﺑﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫و اﻧﺪر ﺁن ﭘﺮﺳﺶ ﺑﺴﻰ درهﺎ ﺑﺴﻔﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﺶ آﻪ اﻳﻦ هﺮ دو ﺟﻮال‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺁﮔﻨﺪﻩ ﺑﮕﻮ ﻣﺼﺪوق ﺣﺎل‬

‫ﮔﻔﺖ اﻧﺪر ﻳﻚ ﺟﻮاﻟﻢ ﮔﻨﺪم اﺳﺖ‬

‫در دﮔﺮ رﻳﮕﻰ ﻧﻪ ﻗﻮت ﻣﺮدم اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﭼﻮن ﺑﺎر آﺮدى اﻳﻦ رﻣﺎل‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺁن ﺟﻮال‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻴﻢ ﮔﻨﺪم ﺁن ﺗﻨﮓ را‬

‫در دﮔﺮ رﻳﺰ از ﭘﻰ ﻓﺮهﻨﮓ را‬

‫ﺗﺎ ﺳﺒﻚ ﮔﺮدد ﺟﻮال و هﻢ ﺷﺘﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎﺑﺎش اى ﺣﻜﻴﻢ اهﻞ و ﺣﺮ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﻜﺮ دﻗﻴﻖ و راى ﺧﻮب‬

‫ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺮﻳﺎن ﭘﻴﺎدﻩ در ﻟﻐﻮب‬

‫رﺣﻤﺘﺶ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ ﺣﻜﻴﻢ و ﻋﺰم آﺮد‬

‫آﺶ ﺑﺮ اﺷﺘﺮ ﺑﺮ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﻧﻴﻚ ﻣﺮد‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﺶ اى ﺣﻜﻴﻢ ﺧﻮش ﺳﺨﻦ‬

‫ﺷﻤﻪاى از ﺣﺎل ﺧﻮد هﻢ ﺷﺮح آﻦ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻘﻞ و آﻔﺎﻳﺖ آﻪ ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ وزﻳﺮى ﻳﺎ ﺷﻬﻰ ﺑﺮ ﮔﻮى راﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ هﺮ دو ﻧﻴﻢ از ﻋﺎﻣﻪام‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﺣﺎل و اﻧﺪر ﺟﺎﻣﻪام‬

‫ﮔﻔﺖ اﺷﺘﺮ ﭼﻨﺪ دارى ﭼﻨﺪ ﮔﺎو‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ اﻳﻦ و ﻧﻪ ﺁن ﻣﺎ را ﻣﻜﺎو‬

‫ﮔﻔﺖ رﺧﺘﺖ ﭼﻴﺴﺖ ﺑﺎرى در دآﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎ را آﻮ دآﺎن و آﻮ ﻣﻜﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٢٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﺲ از ﻧﻘﺪ ﭘﺮﺳﻢ ﻧﻘﺪ ﭼﻨﺪ‬

‫آﻪ ﺗﻮﻳﻰ ﺗﻨﻬﺎ رو و ﻣﺤﺒﻮب ﭘﻨﺪ‬

‫آﻴﻤﻴﺎى ﻣﺲ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ و داﻧﺶ را ﮔﻬﺮ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ و اﷲ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﺎ وﺟﻪ اﻟﻌﺮب‬

‫در هﻤﻪ ﻣﻠﻜﻢ وﺟﻮﻩ ﻗﻮت ﺷﺐ‬

‫ﭘﺎ ﺑﺮهﻨﻪ ﺗﻦ ﺑﺮهﻨﻪ ﻣﻰدوم‬

‫هﺮ آﻪ ﻧﺎﻧﻰ ﻣﻰدهﺪ ﺁن ﺟﺎ روم‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا زﻳﻦ ﺣﻜﻤﺖ و ﻓﻀﻞ و هﻨﺮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﺟﺰ ﺧﻴﺎل و درد ﺳﺮ‬

‫ﭘﺲ ﻋﺮب ﮔﻔﺘﺶ آﻪ ﺷﻮ دور از ﺑﺮم‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎرد ﺷﻮﻣﻰ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺳﺮم‬

‫دور ﺑﺮ ﺁن ﺣﻜﻤﺖ ﺷﻮﻣﺖ ز ﻣﻦ‬

‫ﻧﻄﻖ ﺗﻮ ﺷﺮم اﺳﺖ ﺑﺮ اهﻞ زﻣﻦ‬

‫ﻳﺎ ﺗﻮ ﺁن ﺳﻮ رو ﻣﻦ اﻳﻦ ﺳﻮ ﻣﻰدوم‬

‫ور ﺗﺮا رﻩ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ واﭘﺲ روم‬

‫ﻳﻚ ﺟﻮاﻟﻢ ﮔﻨﺪم و دﻳﮕﺮ ز رﻳﮓ‬

‫ﺑﻪ ﺑﻮد زﻳﻦ ﺣﻴﻠﻪهﺎى ﻣﺮدﻩرﻳﮓ‬

‫اﺣﻤﻘﻰام ﺑﺲ ﻣﺒﺎرك اﺣﻤﻘﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻪ دﻟﻢ ﺑﺎ ﺑﺮگ و ﺟﺎﻧﻢ ﻣﺘﻘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻰ آﺖ ﺷﻘﺎوت آﻢ ﺷﻮد‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ ﺗﺎ از ﺗﻮ ﺣﻜﻤﺖ آﻢ ﺷﻮد‬

‫ﺣﻜﻤﺘﻰ آﺰ ﻃﺒﻊ زاﻳﺪ وز ﺧﻴﺎل‬

‫ﺣﻜﻤﺘﻰ ﺑﻰﻓﻴﺾ ﻧﻮر ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﺣﻜﻤﺖ دﻧﻴﺎ ﻓﺰاﻳﺪ ﻇﻦ و ﺷﻚ‬

‫ﺣﻜﻤﺖ دﻳﻨﻰ ﺑﺮد ﻓﻮق ﻓﻠﻚ‬

‫زوﺑﻌﺎن زﻳﺮك ﺁﺧﺮ زﻣﺎن‬

‫ﺑﺮ ﻓﺰودﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن‬

‫ﺣﻴﻠﻪ ﺁﻣﻮزان ﺟﮕﺮهﺎ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﻓﻌﻞهﺎ و ﻣﻜﺮهﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺻﺒﺮ و اﻳﺜﺎر و ﺳﺨﺎى ﻧﻔﺲ و ﺟﻮد‬

‫ﺑﺎد دادﻩ آﺎن ﺑﻮد اآﺴﻴﺮ ﺳﻮد‬

‫ﻓﻜﺮ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ رهﻰ‬

‫راﻩ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﺷﻬﻰ‬

‫ﺷﺎﻩ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ از ﺧﻮد ﺷﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﺰﻧﻬﺎ و ﻟﺸﻜﺮ ﺷﻪ ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺷﺎهﻰ او ﺳﺮﻣﺪى‬

‫هﻤﭽﻮ ﻋﺰ ﻣﻠﻚ دﻳﻦ اﺣﻤﺪى‬

‫آﺮاﻣﺎت اﺑﺮاهﻴﻢ ادهﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ درﻳﺎ‬ ‫هﻢ ز اﺑﺮاهﻴﻢ ادهﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫آﺎو ز راهﻰ ﺑﺮ ﻟﺐ درﻳﺎ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫دﻟﻖ ﺧﻮد ﻣﻰدوﺧﺖ ﺁن ﺳﻠﻄﺎن ﺟﺎن‬

‫ﻳﻚ اﻣﻴﺮى ﺁﻣﺪ ﺁن ﺟﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺁن اﻣﻴﺮ از ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺷﻴﺦ ﺑﻮد‬

‫ﺷﻴﺦ را ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ﺳﺠﺪﻩ آﺮد زود‬

‫ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ در ﺷﻴﺦ و اﻧﺪر دﻟﻖ او‬

‫ﺷﻜﻞ دﻳﮕﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺧﻠﻖ و ﺧﻠﻖ او‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٢٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﺎو رهﺎ آﺮد ﺁن ﭼﻨﺎن ﻣﻠﻚ ﺷﮕﺮف‬

‫ﺑﺮ ﮔﺰﻳﺪ ﺁن ﻓﻘﺮ ﺑﺲ ﺑﺎرﻳﻚ ﺣﺮف‬

‫ﺗﺮك آﺮد او ﻣﻠﻚ هﻔﺖ اﻗﻠﻴﻢ را‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ دﻟﻖ ﺳﻮزن ﭼﻮن ﮔﺪا‬

‫ﺷﺦ واﻗﻒ ﮔﺸﺖ از اﻧﺪﻳﺸﻪاش‬

‫ﺷﻴﺦ ﭼﻮن ﺷﻴﺮ اﺳﺖ و دﻟﻬﺎ ﺑﻴﺸﻪاش‬

‫ﭼﻮن رﺟﺎ و ﺧﻮف در دﻟﻬﺎ روان‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺨﻔﻰ ﺑﺮ وى اﺳﺮار ﺟﻬﺎن‬

‫دل ﻧﮕﻪ دارﻳﺪ اى ﺑﻰﺣﺎﺻﻼن‬

‫در ﺣﻀﻮر ﺣﻀﺮت ﺻﺎﺣﺐ دﻻن‬

‫ﭘﻴﺶ اهﻞ ﺗﻦ ادب ﺑﺮ ﻇﺎهﺮ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺧﺪا ز اﻳﺸﺎن ﻧﻬﺎن را ﺳﺎﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ اهﻞ دل ادب ﺑﺮ ﺑﺎﻃﻦ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ دﻟﺸﺎن ﺑﺮ ﺳﺮاﻳﺮ ﻓﺎﻃﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻌﻜﺴﻰ ﭘﻴﺶ آﻮران ﺑﻬﺮ ﺟﺎﻩ‬

‫ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺁﻳﻰ ﻧﺸﻴﻨﻰ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﺎﻳﺎن آﻨﻰ ﺗﺮك ادب‬

‫ﻧﺎر ﺷﻬﻮت را از ﺁن ﮔﺸﺘﻰ ﺣﻄﺐ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارى ﻓﻄﻨﺖ و ﻧﻮر هﺪى‬

‫ﺑﻬﺮ آﻮران روى را ﻣﻰزن ﺟﻼ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﺎﻳﺎن ﺣﺪث در روى ﻣﺎل‬

‫ﻧﺎز ﻣﻰآﻦ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻨﺪﻳﺪﻩ ﺣﺎل‬

‫ﺷﻴﺦ ﺳﻮزن زود در درﻳﺎ ﻓﮕﻨﺪ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﻮزن را ﺑﻪ ﺁواز ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﺎهﻰ اﻟﻠﻬﻴﻰ‬

‫ﺳﻮزن زر در ﻟﺐ هﺮ ﻣﺎهﻴﻰ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁوردﻧﺪ از درﻳﺎى ﺣﻖ‬

‫آﻪ ﺑﮕﻴﺮ اى ﺷﻴﺦ ﺳﻮزﻧﻬﺎى ﺣﻖ‬

‫رو ﺑﺪو آﺮد و ﺑﮕﻔﺘﺶ اى اﻣﻴﺮ‬

‫ﻣﻠﻚ دل ﺑﻪ ﻳﺎ ﭼﻨﺎن ﻣﻠﻚ ﺣﻘﻴﺮ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺸﺎن ﻇﺎهﺮ اﺳﺖ اﻳﻦ هﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﺎﻃﻦ در روى ﺑﻴﻨﻰ ﺗﻮ ﺑﻴﺴﺖ‬

‫ﺳﻮى ﺷﻬﺮ از ﺑﺎغ ﺷﺎﺧﻰ ﺁورﻧﺪ‬

‫ﺑﺎغ و ﺑﺴﺘﺎن را آﺠﺎ ﺁن ﺟﺎ ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺑﺎﻏﻰ آﺎﻳﻦ ﻓﻠﻚ ﻳﻚ ﺑﺮگ اوﺳﺖ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ ﻣﻐﺰ اﺳﺖ وﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻮ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻧﻤﻰدارى ﺳﻮى ﺁن ﺑﺎغ ﮔﺎم‬

‫ﺑﻮى اﻓﺰون ﺟﻮى و آﻦ دﻓﻊ زآﺎم‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺁن ﺑﻮ ﺟﺎذب ﺟﺎﻧﺖ ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺁن ﺑﻮ ﻧﻮر ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺷﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ اﺑﻦ ﻳﻌﻘﻮب ﻧﺒﻰ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺑﻮ أﻟﻘﻮا ﻋﻠﻰ وﺟﻪ أﺑﻲ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﺑﻮ ﮔﻔﺖ اﺣﻤﺪ در ﻋﻈﺎت‬

‫داﻳﻤﺎ ﻗﺮة ﻋﻴﻨﻲ ﻓﻰ اﻟﺼﻼة‬

‫ﭘﻨﺞ ﺣﺲ ﺑﺎ هﻤﺪﮔﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻳﻦ هﺮ ﭘﻨﺞ از اﺻﻠﻰ رﺳﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﻗﻮت ﻳﻚ ﻗﻮت ﺑﺎﻗﻰ ﺷﻮد‬

‫ﻣﺎ ﺑﻘﻰ را هﺮ ﻳﻜﻰ ﺳﺎﻗﻰ ﺷﻮد‬

‫دﻳﺪن دﻳﺪﻩ ﻓﺰاﻳﺪ ﻋﺸﻖ را‬

‫ﻋﺸﻖ در دﻳﺪﻩ ﻓﺰاﻳﺪ ﺻﺪق را‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٢٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺻﺪق ﺑﻴﺪارى هﺮ ﺣﺲ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺣﺴﻬﺎ را ذوق ﻣﻮﻧﺲ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺁﻏﺎز ﻣﻨﻮر ﺷﺪن ﻋﺎرف ﺑﻪ ﻧﻮر ﻏﻴﺐ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﭼﻮن ﻳﻜﻰ ﺣﺲ در روش ﺑﮕﺸﺎد ﺑﻨﺪ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻘﻰ ﺣﺴﻬﺎ هﻤﻪ ﻣﺒﺪل ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻳﻜﻰ ﺣﺲ ﻏﻴﺮ ﻣﺤﺴﻮﺳﺎت دﻳﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ ﻏﻴﺒﻰ ﺑﺮ هﻤﻪ ﺣﺴﻬﺎ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ز ﺟﻮ ﺟﺴﺖ از ﮔﻠﻪ ﻳﻚ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﭘﻴﺎﭘﻰ ﺟﻤﻠﻪ ز ﺁن ﺳﻮ ﺑﺮ ﺟﻬﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺣﻮاﺳﺖ را ﺑﺮان‬

‫ج ا ْﻟ َﻤﺮْﻋﻰ ﭼﺮان‬ ‫ﺧ َﺮ َ‬ ‫در ﭼﺮا از َأ ْ‬

‫ﺗﺎ در ﺁن ﺟﺎ ﺳﻨﺒﻞ و ﻧﺴﺮﻳﻦ ﭼﺮﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻠﺰار ﺣﻘﺎﻳﻖ رﻩ ﺑﺮﻧﺪ‬

‫هﺮ ﺣﺴﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺣﺴﻬﺎ ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻳﻜﺎﻳﻚ ﺳﻮى ﺁن ﺟﻨﺖ رود‬

‫ﺣﺴﻬﺎ ﺑﺎ ﺣﺲ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻨﺪ راز‬

‫ﺑﻰزﺑﺎن و ﺑﻰﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻰﻣﺠﺎز‬

‫آﺎﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺎوﻳﻠﻬﺎﺳﺖ‬

‫وﻳﻦ ﺗﻮهﻢ ﻣﺎﻳﻪى ﺗﺨﻴﻴﻠﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺣﻘﻴﻘﺖ را آﻪ ﺑﺎﺷﺪ از ﻋﻴﺎن‬

‫هﻴﭻ ﺗﺎوﻳﻠﻰ ﻧﮕﻨﺠﺪ در ﻣﻴﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻪ هﺮ ﺣﺲ ﺑﻨﺪﻩى ﺣﺲ ﺗﻮ ﺷﺪ‬

‫ﻣﺮ ﻓﻠﻚهﺎ را ﻧﺒﺎﺷﺪ از ﺗﻮ ﺑﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ دﻋﻮﻳﻰ رود در ﻣﻠﻚ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰ ﺁن آﻰ ﺑﻮد ﻗﺸﺮ ﺁن اوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻨﺎزع در ﻓﺘﺪ در ﺗﻨﮓ آﺎﻩ‬

‫داﻧﻪ ﺁن آﻴﺴﺖ ﺁن را آﻦ ﻧﮕﺎﻩ‬

‫ﭘﺲ ﻓﻠﻚ ﻗﺸﺮ اﺳﺖ و ﻧﻮر روح ﻣﻐﺰ‬

‫اﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪ اﺳﺖ ﺁن ﺧﻔﻰ زﻳﻦ رو ﻣﻠﻐﺰ‬

‫ﺟﺴﻢ ﻇﺎهﺮ روح ﻣﺨﻔﻰ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺟﺴﻢ هﻤﭽﻮن ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺟﺎن هﻤﭽﻮ دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﻋﻘﻞ از روح ﻣﺨﻔﻰﺗﺮ ﺑﻮد‬

‫ﺣﺲ ﺳﻮى روح زوﺗﺮ رﻩ ﺑﺮد‬

‫ﺟﻨﺒﺸﻰ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﺪاﻧﻰ زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺪاﻧﻰ آﻪ ز ﻋﻘﻞ ﺁﮔﻨﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺟﻨﺒﺸﻬﺎى ﻣﻮزون ﺳﺮ آﻨﺪ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺲ را ﺑﻪ داﻧﺶ زر آﻨﺪ‬

‫ز ﺁن ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺁﻣﺪن اﻓﻌﺎل دﺳﺖ‬

‫ﻓﻬﻢ ﺁﻳﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا آﻪ ﻋﻘﻞ هﺴﺖ‬

‫روح وﺣﻰ از ﻋﻘﻞ ﭘﻨﻬﺎنﺗﺮ ﺑﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ او ﻏﻴﺐ اﺳﺖ او ز ان ﺳﺮ ﺑﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ اﺣﻤﺪ از آﺴﻰ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﺸﺪ‬

‫روح وﺣﻴﺶ ﻣﺪرك هﺮ ﺟﺎن ﻧﺸﺪ‬

‫روح وﺣﻴﻰ را ﻣﻨﺎﺳﺒﻬﺎﺳﺖ ﻧﻴﺰ‬

‫در ﻧﻴﺎﺑﺪ ﻋﻘﻞ آﺎن ﺁﻣﺪ ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﮔﻪ ﺟﻨﻮن ﺑﻴﻨﺪ ﮔﻬﻰ ﺣﻴﺮان ﺷﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﻮﻗﻮف اﺳﺖ ﺗﺎ او ﺁن ﺷﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٢٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﻣﻨﺎﺳﺒﻬﺎى اﻓﻌﺎل ﺧﻀﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻮد در دﻳﺪش آﺪر‬

‫ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﻰﻧﻤﻮد اﻓﻌﺎل او‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻮﺳﻰ ﭼﻮن ﻧﺒﻮدش ﺣﺎل او‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﻮﺳﻰ ﭼﻮن ﺷﻮد در ﻏﻴﺐ ﺑﻨﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﻮﺷﻰ ﺧﻮد آﻰ اﺳﺖ اى ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫ﻋﻠﻢ ﺗﻘﻠﻴﺪى ﺑﻮد ﺑﻬﺮ ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻣﺸﺘﺮى ﺧﻮش ﺑﺮ ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﻣﺸﺘﺮى ﻋﻠﻢ ﺗﺤﻘﻴﻘﻰ ﺣﻖ اﺳﺖ‬

‫داﻳﻤﺎ ﺑﺎزار او ﺑﺎ روﻧﻖ اﺳﺖ‬

‫ﻟﺐ ﺑﺒﺴﺘﻪ ﻣﺴﺖ در ﺑﻴﻊ و ﺷﺮى‬

‫ﻣﺸﺘﺮى ﺑﻰﺣﺪ آﻪ اﻟﻠﱠﻪ اﺷﺘﺮى‬

‫درس ﺁدم را ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺸﺘﺮى‬

‫ﻣﺤﺮم درﺳﺶ ﻧﻪ دﻳﻮ اﺳﺖ و ﭘﺮى‬

‫ﺁدم أﻧﺒﺌﻬﻢ ﺑﺄﺳﻤﺎ درس ﮔﻮ‬

‫ﺷﺮح آﻦ اﺳﺮار ﺣﻖ را ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﺲ را آﻪ آﻮﺗﻪ ﺑﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫در ﺗﻠﻮن ﻏﺮق و ﺑﻰﺗﻤﻜﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻮش ﮔﻔﺘﻢ ز اﻧﻜﻪ در ﺧﺎك اﺳﺖ ﺟﺎش‬

‫ﺧﺎك ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻮش را ﺟﺎى ﻣﻌﺎش‬

‫راهﻬﺎ داﻧﺪ وﻟﻰ در زﻳﺮ ﺧﺎك‬

‫هﺮ ﻃﺮف او ﺧﺎك را آﺮدﻩ ﺳﺖ ﭼﺎك‬

‫ﻧﻔﺲ ﻣﻮﺷﻰ ﻧﻴﺴﺖ اﻻ ﻟﻘﻤﻪ رﻧﺪ‬

‫ﻗﺪر ﺣﺎﺟﺖ ﻣﻮش را ﻋﻘﻠﻰ دهﻨﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻰﺣﺎﺟﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﻣﻰﻧﺒﺨﺸﺪ هﻴﭻ آﺲ را هﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺣﺎﺟﺖ ﻋﺎﻟﻢ زﻣﻴﻦ‬

‫ﻧﺎﻓﺮﻳﺪى هﻴﭻ رب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬

‫وﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﻣﻀﻄﺮب ﻣﺤﺘﺎج آﻮﻩ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﻧﺎﻓﺮﻳﺪى ﭘﺮ ﺷﻜﻮﻩ‬

‫ور ﻧﺒﻮدى ﺣﺎﺟﺖ اﻓﻼك هﻢ‬

‫هﻔﺖ ﮔﺮدون ﻧﺎﻓﺮﻳﺪى از ﻋﺪم‬

‫ﺁﻓﺘﺎب و ﻣﺎﻩ و اﻳﻦ اﺳﺘﺎرﮔﺎن‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺣﺎﺟﺖ آﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻋﻴﺎن‬

‫ﭘﺲ آﻤﻨﺪ هﺴﺘﻬﺎ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻮد‬

‫ﻗﺪر ﺣﺎﺟﺖ ﻣﺮد را ﺁﻟﺖ دهﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻴﻔﺰا ﺣﺎﺟﺖ اى ﻣﺤﺘﺎج زود‬

‫ﺗﺎ ﺑﺠﻮﺷﺪ در آﺮم درﻳﺎى ﺟﻮد‬

‫اﻳﻦ ﮔﺪاﻳﺎن ﺑﺮ رﻩ و هﺮ ﻣﺒﺘﻼ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ ﺧﻮد ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﺧﻠﻖ را‬

‫آﻮرى و ﺷﻠﻰ و ﺑﻴﻤﺎرى و درد‬

‫ﺗﺎ از اﻳﻦ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﺠﻨﺒﺪ رﺣﻢ ﻣﺮد‬

‫هﻴﭻ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﺎن دهﻴﺪ اى ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﻣﺎل اﺳﺖ و اﻧﺒﺎر اﺳﺖ و ﺧﻮان‬

‫ﭼﺸﻢ ﻧﻨﻬﺎدﻩﺳﺖ ﺣﻖ در آﻮر ﻣﻮش‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻬﺮ ﻧﻮش‬

‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ زﻳﺴﺖ ﺑﻰﭼﺸﻢ و ﺑﺼﺮ‬

‫ﻓﺎرغ اﺳﺖ از ﭼﺸﻢ او در ﺧﺎك ﺗﺮ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ دزدى او ﺑﺮون ﻧﺎﻳﺪ ز ﺧﺎك‬

‫ﺗﺎ آﻨﺪ ﺧﺎﻟﻖ از ﺁن دزدﻳﺶ ﭘﺎك‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٣٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﭘﺮ ﻳﺎﺑﺪ و ﻣﺮﻏﻰ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻣﻼﻳﻚ ﺟﺎﻧﺐ ﮔﺮدون رود‬

‫هﺮ زﻣﺎن در ﮔﻠﺸﻦ ﺷﻜﺮ ﺧﺪا‬

‫او ﺑﺮ ﺁرد هﻤﭽﻮ ﺑﻠﺒﻞ ﺻﺪ ﻧﻮا‬

‫آﺎى رهﺎﻧﻨﺪﻩ ﻣﺮا از وﺻﻒ زﺷﺖ‬

‫اى آﻨﻨﺪﻩ دوزﺧﻰ را ﺗﻮ ﺑﻬﺸﺖ‬

‫در ﻳﻜﻰ ﭘﻴﻬﻰ ﻧﻬﻰ ﺗﻮ روﺷﻨﻰ‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻰ را دهﻰ ﺳﻤﻊ اى ﻏﻨﻰ‬

‫ﭼﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﺁن ﻣﻌﺎﻧﻰ را ﺑﻪ ﺟﺴﻢ‬

‫ﭼﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﻓﻬﻢ اﺷﻴﺎ را ﺑﻪ اﺳﻢ‬

‫ﻟﻔﻆ ﭼﻮن وآﺮﺳﺖ و ﻣﻌﻨﻰ ﻃﺎﻳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺴﻢ ﺟﻮى و روح ﺁب ﺳﺎﻳﺮ اﺳﺖ‬

‫او روان اﺳﺖ و ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻰ واﻗﻒ اﺳﺖ‬

‫او دوان اﺳﺖ و ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻰ ﻋﺎآﻒ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﺳﻴﺮ ﺁب از ﺧﺎآﻬﺎ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺑﺮ وى ﻧﻮ ﺑﻪ ﻧﻮ ﺧﺎﺷﺎآﻬﺎ‬

‫هﺴﺖ ﺧﺎﺷﺎك ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻬﺎى ﻓﻜﺮ‬

‫ﻧﻮ ﺑﻪ ﻧﻮ در ﻣﻰرﺳﺪ اﺷﻜﺎل ﺑﻜﺮ‬

‫روى ﺁب ﺟﻮى ﻓﻜﺮ اﻧﺪر روش‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻰﺧﺎﺷﺎك ﻣﺤﺒﻮب و وﺣﺶ‬

‫ﻗﺸﺮهﺎ ﺑﺮ روى اﻳﻦ ﺁب روان‬

‫از ﺛﻤﺎر ﺑﺎغ ﻏﻴﺒﻰ ﺷﺪ دوان‬

‫ﻗﺸﺮهﺎ را ﻣﻐﺰ اﻧﺪر ﺑﺎغ ﺟﻮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺁب از ﺑﺎغ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﻮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻴﻨﻰ رﻓﺘﻦ ﺁب ﺣﻴﺎت‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﺟﻮى و اﻳﻦ ﺳﻴﺮ ﻧﺒﺎت‬

‫ﺁب ﭼﻮن اﻧﺒﻪﺗﺮ ﺁﻳﺪ در ﮔﺬر‬

‫زو آﻨﺪ ﻗﺸﺮ ﺻﻮر زوﺗﺮ ﮔﺬر‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺗﻴﺰ ﺷﺪ اﻳﻦ ﺟﻮ روان‬

‫ﻏﻢ ﻧﭙﺎﻳﺪ در ﺿﻤﻴﺮ ﻋﺎرﻓﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻣﻤﺘﻠﻰ ﺑﻮد و ﺷﺘﺎب‬

‫ﭘﺲ ﻧﮕﻨﺠﻴﺪ اﻧﺪر او اﻻ آﻪ ﺁب‬

‫ﻃﻌﻨﻪ زدن ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ اى در ﺷﻴﺦ و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺮﻳﺪ ﺷﻴﺦ او را‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻳﻚ ﺷﻴﺦ را ﺗﻬﻤﺖ ﻧﻬﺎد‬

‫آﺎو ﺑﺪ اﺳﺖ و ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ راﻩ رﺷﺎد‬

‫ﺷﺎرب ﺧﻤﺮ اﺳﺖ و ﺳﺎﻟﻮس و ﺧﺒﻴﺚ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮﻳﺪان را آﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻐﻴﺚ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﺶ ادب را هﻮش دار‬

‫ﺧﺮد ﻧﺒﻮد اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻇﻦ ﺑﺮ آﺒﺎر‬

‫دور از او و دور از ﺁن اوﺻﺎف او‬

‫آﻪ ز ﺳﻴﻠﻰ ﺗﻴﺮﻩ ﮔﺮدد ﺻﺎف او‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻬﺘﺎن ﻣﻨﻪ ﺑﺮ اهﻞ ﺣﻖ‬

‫اﻳﻦ ﺧﻴﺎل ﺗﺴﺖ ﺑﺮ ﮔﺮدان ورق‬

‫اﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ور ﺑﻮد اى ﻣﺮغ ﺧﺎك‬

‫ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰم را ز ﻣﺮدارى ﭼﻪ ﺑﺎك‬

‫ﻧﻴﺴﺖ دون اﻟﻘﻠﺘﻴﻦ و ﺣﻮض ﺧﺮد‬

‫آﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻗﻄﺮﻩاﻳﺶ از آﺎر ﺑﺮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٣١‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁﺗﺶ اﺑﺮاهﻴﻢ را ﻧﺒﻮد زﻳﺎن‬

‫هﺮ آﻪ ﻧﻤﺮودى اﺳﺖ ﮔﻮ ﻣﻰﺗﺮس از ﺁن‬

‫ﻧﻔﺲ ﻧﻤﺮود اﺳﺖ و ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن ﺧﻠﻴﻞ‬

‫روح در ﻋﻴﻦ اﺳﺖ و ﻧﻔﺲ اﻧﺪر دﻟﻴﻞ‬

‫اﻳﻦ دﻟﻴﻞ راﻩ رهﺮو را ﺑﻮد‬

‫آﺎو ﺑﻪ هﺮ دم در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﮔﻢ ﺷﻮد‬

‫واﺻﻼن را ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﭼﺸﻢ و ﭼﺮاغ‬

‫از دﻟﻴﻞ و راهﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻓﺮاغ‬

‫ﮔﺮ دﻟﻴﻠﻰ ﮔﻔﺖ ﺁن ﻣﺮد وﺻﺎل‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺮ ﻓﻬﻢ اﺻﺤﺎب ﺟﺪال‬

‫ﺑﻬﺮ ﻃﻔﻞ ﻧﻮ ﭘﺪر ﺗﻰﺗﻰ آﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﻘﻠﺶ هﻨﺪﺳﻪى ﮔﻴﺘﻰ آﻨﺪ‬

‫آﻢ ﻧﮕﺮدد ﻓﻀﻞ اﺳﺘﺎد از ﻋﻠﻮ‬

‫ﮔﺮ اﻟﻒ ﭼﻴﺰى ﻧﺪارد ﮔﻮﻳﺪ او‬

‫از ﭘﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺁن ﺑﺴﺘﻪ دهﻦ‬

‫از زﺑﺎن ﺧﻮد ﺑﺮون ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺪن‬

‫در زﺑﺎن او ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺁﻣﺪن‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮزد ز ﺗﻮ او ﻋﻠﻢ و ﻓﻦ‬

‫ﭘﺲ هﻤﻪ ﺧﻠﻘﺎن ﭼﻮ ﻃﻔﻼن وىاﻧﺪ‬

‫ﻻزم اﺳﺖ اﻳﻦ ﭘﻴﺮ را در وﻗﺖ ﭘﻨﺪ‬

‫آﻔﺮ را ﺣﺪ اﺳﺖ و اﻧﺪازﻩ ﺑﺪان‬

‫ﺷﻴﺦ و ﻧﻮر ﺷﻴﺦ را ﻧﺒﻮد آﺮان‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﻰﺣﺪ هﺮ ﭼﻪ ﻣﺤﺪود اﺳﺖ ﻻﺳﺖ‬

‫آﻞ ﺷﻰء ﻏﻴﺮ وﺟﻪ اﻟﻠﱠﻪ ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫آﻔﺮ و اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﺟﺎﻳﻰ آﻪ اوﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ او ﻣﻐﺰ اﺳﺖ و اﻳﻦ دو رﻧﮓ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻓﻨﺎهﺎ ﭘﺮدﻩى ﺁن وﺟﻪ ﮔﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن ﭼﺮاغ ﺧﻔﻴﻪ اﻧﺪر زﻳﺮ ﻃﺸﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺳﺮ اﻳﻦ ﺗﻦ ﺣﺠﺎب ﺁن ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن ﺳﺮ اﻳﻦ ﺳﺮ ﺗﻦ آﺎﻓﺮ اﺳﺖ‬

‫آﻴﺴﺖ آﺎﻓﺮ ﻏﺎﻓﻞ از اﻳﻤﺎن ﺷﻴﺦ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﻣﺮدﻩ ﺑﻰﺧﺒﺮ از ﺟﺎن ﺷﻴﺦ‬

‫ﺟﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺰ ﺧﺒﺮ در ﺁزﻣﻮن‬

‫هﺮ آﻪ را اﻓﺰون ﺧﺒﺮ ﺟﺎﻧﺶ ﻓﺰون‬

‫ﺟﺎن ﻣﺎ از ﺟﺎن ﺣﻴﻮان ﺑﻴﺸﺘﺮ‬

‫از ﭼﻪ ز ﺁن رو آﻪ ﻓﺰون دارد ﺧﺒﺮ‬

‫ﭘﺲ ﻓﺰون از ﺟﺎن ﻣﺎ ﺟﺎن ﻣﻠﻚ‬

‫آﺎو ﻣﻨﺰﻩ ﺷﺪ ز ﺣﺲ ﻣﺸﺘﺮك‬

‫و ز ﻣﻠﻚ ﺟﺎن ﺧﺪاوﻧﺪان دل‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اﻓﺰون ﺗﻮ ﺗﺤﻴﺮ را ﺑﻬﻞ‬

‫ز ﺁن ﺳﺒﺐ ﺁدم ﺑﻮد ﻣﺴﺠﻮدﺷﺎن‬

‫ﺟﺎن او اﻓﺰونﺗﺮ اﺳﺖ از ﺑﻮدﺷﺎن‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮ را ﺳﺠﻮد دونﺗﺮى‬

‫اﻣﺮ آﺮدن هﻴﭻ ﻧﺒﻮد در ﺧﻮرى‬

‫آﻰ ﭘﺴﻨﺪد ﻋﺪل و ﻟﻄﻒ آﺮدﮔﺎر‬

‫آﻪ ﮔﻠﻰ ﺳﺠﺪﻩ آﻨﺪ در ﭘﻴﺶ ﺧﺎر‬

‫ﺟﺎن ﭼﻮ اﻓﺰون ﺷﺪ ﮔﺬﺷﺖ از اﻧﺘﻬﺎ‬

‫ﺷﺪ ﻣﻄﻴﻌﺶ ﺟﺎن ﺟﻤﻠﻪى ﭼﻴﺰهﺎ‬

‫ﻣﺮغ و ﻣﺎهﻰ و ﭘﺮى و ﺁدﻣﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ او ﺑﻴﺶ اﺳﺖ و اﻳﺸﺎن در آﻤﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٣٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺎهﻴﺎن ﺳﻮزﻧﮕﺮ دﻟﻘﺶ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺳﻮزﻧﺎن را رﺷﺘﻪهﺎ ﺗﺎﺑﻊ ﺑﻮﻧﺪ‬

‫ﺑﻘﻴﻪى ﻗﺼﻪى اﺑﺮاهﻴﻢ ادهﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺁن درﻳﺎ‬ ‫ﭼﻮن ﻧﻔﺎذ اﻣﺮ ﺷﻴﺦ ﺁن ﻣﻴﺮ دﻳﺪ‬

‫ز ﺁﻣﺪ ﻣﺎهﻰ ﺷﺪش و ﺟﺪى ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻩ ﻣﺎهﻰ ز ﭘﻴﺮان ﺁﮔﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺷﻪ ﺗﻨﻰ را آﺎو ﻟﻌﻴﻦ درﮔﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎهﻴﺎن از ﭘﻴﺮ ﺁﮔﻪ ﻣﺎ ﺑﻌﻴﺪ‬

‫ﻣﺎ ﺷﻘﻰ زﻳﻦ دوﻟﺖ و اﻳﺸﺎن ﺳﻌﻴﺪ‬

‫ﺳﺠﺪﻩ آﺮد و رﻓﺖ ﮔﺮﻳﺎن و ﺧﺮاب‬

‫ﮔﺸﺖ دﻳﻮاﻧﻪ ز ﻋﺸﻖ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ اى ﻧﺎﺷﺴﺘﻪ رو در ﭼﻴﺴﺘﻰ‬

‫در ﻧﺰاع و در ﺣﺴﺪ ﺑﺎ آﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﺑﺎ دم ﺷﻴﺮى ﺗﻮ ﺑﺎزى ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻼﻳﻚ ﺗﺮك ﺗﺎزى ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺑﺪ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﺗﻮ ﺧﻴﺮ ﻣﺤﺾ را‬

‫هﻴﻦ ﺗﺮﻓﻊ آﻢ ﺷﻤﺮ ﺁن ﺧﻔﺾ را‬

‫ﺑﺪ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺲ ﻣﺤﺘﺎج ﻣﻬﺎن‬

‫ﺷﻴﺦ آﻪ ﺑﻮد آﻴﻤﻴﺎى ﺑﻰآﺮان‬

‫ﻣﺲ اﮔﺮ از آﻴﻤﻴﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﻧﺒﺪ‬

‫آﻴﻤﻴﺎ از ﻣﺲ هﺮﮔﺰ ﻣﺲ ﻧﺸﺪ‬

‫ﺑﺪ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮآﺸﻰ ﺁﺗﺶ ﻋﻤﻞ‬

‫ﺷﻴﺦ آﻪ ﺑﻮد ﻋﻴﻦ درﻳﺎى ازل‬

‫داﻳﻢ ﺁﺗﺶ را ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻨﺪ از ﺁب‬

‫ﺁب آﻰ ﺗﺮﺳﻴﺪ هﺮﮔﺰ ز اﻟﺘﻬﺎب‬

‫در رخ ﻣﻪ ﻋﻴﺐ ﺑﻴﻨﻰ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫در ﺑﻬﺸﺘﻰ ﺧﺎرﭼﻴﻨﻰ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻬﺸﺖ اﻧﺪر روى ﺗﻮ ﺧﺎر ﺟﻮ‬

‫هﻴﭻ ﺧﺎر ﺁن ﺟﺎ ﻧﻴﺎﺑﻰ ﻏﻴﺮ ﺗﻮ‬

‫ﻣﻰﺑﭙﻮﺷﻰ ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ در ﮔﻠﻰ‬

‫رﺧﻨﻪ ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ ز ﺑﺪر آﺎﻣﻠﻰ‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ آﻪ ﺑﺘﺎﺑﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ ﺧﻔﺎﺷﻰ آﺠﺎ ﮔﺮدد ﻧﻬﺎن‬

‫ﻋﻴﺒﻬﺎ از رد ﭘﻴﺮان ﻋﻴﺐ ﺷﺪ‬

‫ﻏﻴﺒﻬﺎ از رﺷﻚ اﻳﺸﺎن ﻏﻴﺐ ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎرى از دورى ز ﺧﺪﻣﺖ ﻳﺎر ﺑﺎش‬

‫در ﻧﺪاﻣﺖ ﭼﺎﺑﻚ و ﺑﺮ آﺎر ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ از ﺁن راهﺖ ﻧﺴﻴﻤﻰ ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫ﺁب رﺣﻤﺖ را ﭼﻪ ﺑﻨﺪى از ﺣﺴﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ دورى دور ﻣﻰﺟﻨﺒﺎن ﺗﻮ دم‬

‫ﺣﻴﺚ ﻣﺎ آﻨﺘﻢ ﻓﻮﻟﻮا وﺟﻬﻜﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮى در ﮔﻞ ﻓﺘﺪ از ﮔﺎم ﺗﻴﺰ‬

‫دمﺑﻪدم ﺟﻨﺒﺪ ﺑﺮاى ﻋﺰم ﺧﻴﺰ‬

‫ﺟﺎى را هﻤﻮار ﻧﻜﻨﺪ ﺑﻬﺮ ﺑﺎش‬

‫داﻧﺪ او آﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﺟﺎى ﻣﻌﺎش‬

‫ﺣﺲ ﺗﻮ از ﺣﺲ ﺧﺮ آﻤﺘﺮ ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫آﻪ دل ﺗﻮ زﻳﻦ وﺣﻠﻬﺎ ﺑﺮ ﻧﺠﺴﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٣٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در وﺣﻞ ﺗﺎوﻳﻞ رﺧﺼﺖ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺧﻮاهﻰ آﺰ ﺁن دل ﺑﺮ آﻨﻰ‬

‫آﺎﻳﻦ روا ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮا ﻣﻦ ﻣﻀﻄﺮم‬

‫ﺣﻖ ﻧﮕﻴﺮد ﻋﺎﺟﺰى را از آﺮم‬

‫ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﺘﺖ ﺗﻮ ﭼﻮن آﻔﺘﺎر آﻮر‬

‫اﻳﻦ ﮔﺮﻓﺘﻦ را ﻧﺒﻴﻨﻰ از ﻏﺮور‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻧﺪ اﻳﻦ ﺟﺎﻳﮕﻪ آﻔﺘﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫از ﺑﺮون ﺟﻮﻳﻴﺪ آﺎﻧﺪر ﻏﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻰﮔﻮﻳﻨﺪ و ﺑﻨﺪش ﻣﻰﻧﻬﻨﺪ‬

‫او هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ز ﻣﻦ ﺑﻰﺁﮔﻬﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ز ﻣﻦ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮدى اﻳﻦ ﻋﺪو‬

‫آﻰ ﻧﺪا آﺮدى آﻪ ﺁن آﻔﺘﺎر آﻮ‬

‫دﻋﻮىآﺮدن ﺁن ﺷﺨﺺ آﻪ ﺧﺪاى ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﺮا ﻧﻤﻰﮔﻴﺮد ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻌﻴﺐ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﺮ او را‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ در ﻋﻬﺪ ﺷﻌﻴﺐ‬

‫آﻪ ﺧﺪا از ﻣﻦ ﺑﺴﻰ دﻳﺪﻩ ﺳﺖ ﻋﻴﺐ‬

‫ﭼﻨﺪ دﻳﺪ از ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻩ و ﺟﺮﻣﻬﺎ‬

‫و ز آﺮم ﻳﺰدان ﻧﻤﻰﮔﻴﺮد ﻣﺮا‬

‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﮔﻔﺖ در ﮔﻮش ﺷﻌﻴﺐ‬

‫در ﺟﻮاب او ﻓﺼﻴﺢ از راﻩ ﻏﻴﺐ‬

‫آﻪ ﺑﮕﻔﺘﻰ ﭼﻨﺪ آﺮدم ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻩ‬

‫و ز آﺮم ﻧﮕﺮﻓﺖ در ﺟﺮﻣﻢ اﻟﻪ‬

‫ﻋﻜﺲ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ و ﻣﻘﻠﻮب اى ﺳﻔﻴﻪ‬

‫اى رهﺎ آﺮدﻩ رﻩ و ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ ﺗﻴﻪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﭼﻨﺪت ﮔﻴﺮم و ﺗﻮ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫در ﺳﻼﺳﻞ ﻣﺎﻧﺪﻩاى ﭘﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫زﻧﮓ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﻮﻳﺖ اى دﻳﮓ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫آﺮد ﺳﻴﻤﺎى دروﻧﺖ را ﺗﺒﺎﻩ‬

‫ﺑﺮ دﻟﺖ زﻧﮕﺎر ﺑﺮ زﻧﮕﺎرهﺎ‬

‫ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ﺗﺎ آﻮر ﺷﺪ ز اﺳﺮارهﺎ‬

‫ﮔﺮ زﻧﺪ ﺁن دود ﺑﺮ دﻳﮓ ﻧﻮى‬

‫ﺁن اﺛﺮ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ار ﺑﺎﺷﺪ ﺟﻮى‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺮ ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﺿﺪ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫ﺑﺮ ﺳﭙﻴﺪى ﺁن ﺳﻴﻪ رﺳﻮا ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺳﻴﻪ ﺷﺪ دﻳﮓ ﭘﺲ ﺗﺎﺛﻴﺮ دود‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺑﺮوى آﻪ ﺑﻴﻨﺪ زود زود‬

‫ﻣﺮد ﺁهﻨﮕﺮ آﻪ او زﻧﮕﻰ ﺑﻮد‬

‫دود را ﺑﺎ روش هﻢ رﻧﮕﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮد روﻣﻰ آﺎو آﻨﺪ ﺁهﻨﮕﺮى‬

‫روﻳﺶ اﺑﻠﻖ ﮔﺮدد از دود ﺁورى‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪاﻧﺪ زود ﺗﺎﺛﻴﺮ ﮔﻨﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻨﺎﻟﺪ زود ﮔﻮﻳﺪ اى اﻟﻪ‬

‫ﭼﻮن آﻨﺪ اﺻﺮار و ﺑﺪ ﭘﻴﺸﻪ آﻨﺪ‬

‫ﺧﺎك اﻧﺪر ﭼﺸﻢ اﻧﺪﻳﺸﻪ آﻨﺪ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻨﺪﻳﺸﺪ دﮔﺮ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺮ دﻟﺶ ﺁن ﺟﺮم ﺗﺎ ﺑﻰدﻳﻦ ﺷﻮد‬

‫ﺁن ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ و ﻳﺎ رب رﻓﺖ از او‬

‫ﺷﺴﺖ ﺑﺮ ﺁﻳﻴﻨﻪ زﻧﮓ ﭘﻨﺞ ﺗﻮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٣٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁهﻨﺶ را زﻧﮕﻬﺎ ﺧﻮردن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﻮهﺮش را زﻧﮓ آﻢ آﺮدن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻮﻳﺴﻰ آﺎﻏﺬ اﺳﭙﻴﺪ ﺑﺮ‬

‫ﺁن ﻧﺒﺸﺘﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺁﻳﺪ در ﻧﻈﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻮﻳﺴﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﻨﻮﺷﺘﻪ ﺧﻂ‬

‫ﻓﻬﻢ ﻧﺎﻳﺪ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺶ ﮔﺮدد ﻏﻠﻂ‬

‫آﺎن ﺳﻴﺎهﻰ ﺑﺮ ﺳﻴﺎهﻰ اوﻓﺘﺎد‬

‫هﺮ دو ﺧﻂ ﺷﺪ آﻮر و ﻣﻌﻨﻴﻰ ﻧﺪاد‬

‫ور ﺳﻮم ﺑﺎرﻩ ﻧﻮﻳﺴﻰ ﺑﺮ ﺳﺮش‬

‫ﭘﺲ ﺳﻴﻪ آﺮدى ﭼﻮ ﺟﺎن آﺎﻓﺮش‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﭼﺎرﻩ ﺟﺰ ﭘﻨﺎﻩ ﭼﺎرﻩﮔﺮ‬

‫ﻧﺎاﻣﻴﺪى ﻣﺲ و اآﺴﻴﺮش ﻧﻈﺮ‬

‫ﻧﺎاﻣﻴﺪﻳﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ او ﻧﻬﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ ز درد ﺑﻰدوا ﺑﻴﺮون ﺟﻬﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻌﻴﺐ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪهﺎ ﺑﺎ او ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ز ﺁن دم ﺟﺎن در دل او ﮔﻞ ﺷﻜﻔﺖ‬

‫ﺟﺎن او ﺑﺸﻨﻴﺪ وﺣﻰ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻣﺎ را آﻮ ﻧﺸﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب دﻓﻊ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ او‬

‫ﺁن ﮔﺮﻓﺘﻦ را ﻧﺸﺎن ﻣﻰﺟﻮﻳﺪ او‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﺘﺎرم ﻧﮕﻮﻳﻢ رازهﺎش‬

‫ﺟﺰ ﻳﻜﻰ رﻣﺰ از ﺑﺮاى اﺑﺘﻼش‬

‫ﻳﻚ ﻧﺸﺎن ﺁن آﻪ ﻣﻰﮔﻴﺮم و را‬

‫ﺁن آﻪ ﻃﺎﻋﺖ دارد از ﺻﻮم و دﻋﺎ‬

‫و ز ﻧﻤﺎز و از زآﺎت و ﻏﻴﺮ ﺁن‬

‫ﻟﻴﻚ ﻳﻚ ذرﻩ ﻧﺪارد ذوق ﺟﺎن‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﻃﺎﻋﺎت و اﻓﻌﺎل ﺳﻨﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻳﻚ ذرﻩ ﻧﺪارد ﭼﺎﺷﻨﻰ‬

‫ﻃﺎﻋﺘﺶ ﻧﻐﺰ اﺳﺖ و ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻐﺰ ﻧﻰ‬

‫ﺟﻮزهﺎ ﺑﺴﻴﺎر و در وى ﻣﻐﺰ ﻧﻰ‬

‫ذوق ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ دهﺪ ﻃﺎﻋﺎت ﺑﺮ‬

‫ﻣﻐﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ دهﺪ داﻧﻪ ﺷﺠﺮ‬

‫داﻧﻪى ﺑﻰﻣﻐﺰ آﻰ ﮔﺮدد ﻧﻬﺎل‬

‫ﺻﻮرت ﺑﻰﺟﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺰ ﺧﻴﺎل‬

‫ﺑﻘﻴﻪى ﻗﺼﻪى ﻃﻌﻨﻪ زدن ﺁن ﻣﺮد ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ در ﺷﻴﺦ‬ ‫ﺁن ﺧﺒﻴﺚ از ﺷﻴﺦ ﻣﻰﻻﻳﻴﺪ ژاژ‬

‫آﮋﻧﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ هﻤﻴﺸﻪ ﻋﻘﻞ آﺎژ‬

‫آﻪ ﻣﻨﺶ دﻳﺪم ﻣﻴﺎن ﻣﺠﻠﺴﻰ‬

‫او ز ﺗﻘﻮى ﻋﺎرى اﺳﺖ و ﻣﻔﻠﺴﻰ‬

‫ور آﻪ ﺑﺎور ﻧﻴﺴﺘﺖ ﺧﻴﺰ اﻣﺸﺒﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻓﺴﻖ ﺷﻴﺨﺖ را ﻋﻴﺎن‬

‫ﺷﺐ ﺑﺒﺮدش ﺑﺮ ﺳﺮ ﻳﻚ روزﻧﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻨﮕﺮ ﻓﺴﻖ و ﻋﺸﺮت آﺮدﻧﻰ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ ﺁن ﺳﺎﻟﻮس روز و ﻓﺴﻖ ﺷﺐ‬

‫روز هﻤﭽﻮن ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺷﺐ ﺑﻮ ﻟﻬﺐ‬

‫روز ﻋﺒﺪ اﷲ او را ﮔﺸﺘﻪ ﻧﺎم‬

‫ﺷﺐ ﻧﻌﻮذ ﺑﺎﷲ و در دﺳﺖ ﺟﺎم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٣٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﻳﺪ ﺷﻴﺸﻪ در آﻒ ﺁن ﭘﻴﺮ ﭘﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻴﺨﺎ ﻣﺮ ﺗﺮا هﻢ هﺴﺖ ﻏﺮ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﻰﮔﻔﺘﻰ آﻪ در ﺟﺎم ﺷﺮاب‬

‫دﻳﻮ ﻣﻰﻣﻴﺰد ﺷﺘﺎﺑﺎن ﻧﺎﺷﺘﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ ﺟﺎﻣﻢ را ﭼﻨﺎن ﭘﺮ آﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫آﺎﻧﺪر او اﻧﺪر ﻧﮕﻨﺠﺪ ﻳﻚ ﺳﭙﻨﺪ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻳﻨﺠﺎ هﻴﭻ ﮔﻨﺠﺪ ذرﻩاى‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را آﮋ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻏﺮﻩاى‬

‫ﺟﺎم ﻇﺎهﺮ ﺧﻤﺮ ﻇﺎهﺮ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ‬

‫دور دار اﻳﻦ را ز ﺷﻴﺦ ﻏﻴﺐ ﺑﻴﻦ‬

‫ﺟﺎم ﻣﻰ هﺴﺘﻰ ﺷﻴﺦ اﺳﺖ اى ﻓﻠﻴﻮ‬

‫آﺎﻧﺪر او اﻧﺪر ﻧﮕﻨﺠﺪ ﺑﻮل دﻳﻮ‬

‫ﭘﺮ و ﻣﺎﻻﻣﺎل از ﻧﻮر ﺣﻖ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎم ﺗﻦ ﺑﺸﻜﺴﺖ ﻧﻮر ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ ار ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺑﺮ ﺣﺪث‬

‫او هﻤﺎن ﻧﻮر اﺳﺖ ﻧﭙﺬﻳﺮد ﺧﺒﺚ‬

‫ﺷﻴﺦ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺧﻮد ﻧﻪ ﺟﺎم اﺳﺖ و ﻧﻪ ﻣﻰ‬

‫هﻴﻦ ﺑﻪ زﻳﺮ ﺁن ﻣﻨﻜﺮا ﺑﻨﮕﺮ ﺑﻪ وى‬

‫ﺁﻣﺪ و دﻳﺪ اﻧﮕﺒﻴﻦ ﺧﺎص ﺑﻮد‬

‫آﻮر ﺷﺪ ﺁن دﺷﻤﻦ آﻮر و آﺒﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﺮ ﺁن دم ﻣﺮﻳﺪ ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫رو ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺑﺠﻮ ﻣﻰ اى آﻴﺎ‬

‫آﻪ ﻣﺮا رﻧﺠﻰ اﺳﺖ ﻣﻀﻄﺮ ﮔﺸﺘﻪام‬

‫ﻣﻦ ز رﻧﺞ از ﻣﺨﻤﺼﻪ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪام‬

‫در ﺿﺮورت هﺴﺖ هﺮ ﻣﺮدار ﭘﺎك‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻨﻜﺮ ز ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺎد ﺧﺎك‬

‫ﮔﺮد ﺧﻤﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺁن ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺷﻴﺦ از هﺮ ﺧﻤﻰ او ﻣﻰﭼﺸﻴﺪ‬

‫در هﻤﻪ ﺧﻤﺨﺎﻧﻪهﺎ او ﻣﻰ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺪ ﭘﺮ از ﻋﺴﻞ ﺧﻢ ﻧﺒﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اى رﻧﺪان ﭼﻪ ﺣﺎل اﺳﺖ اﻳﻦ ﭼﻪ آﺎر‬

‫هﻴﭻ ﺧﻤﻰ در ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﻋﻘﺎر‬

‫ﺟﻤﻠﻪ رﻧﺪان ﻧﺰد ﺁن ﺷﻴﺦ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﮔﺮﻳﺎن دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫در ﺧﺮاﺑﺎت ﺁﻣﺪى ﺷﻴﺦ اﺟﻞ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻰهﺎ از ﻗﺪوﻣﺖ ﺷﺪ ﻋﺴﻞ‬

‫آﺮدﻩ اى ﻣﺒﺪل ﺗﻮ ﻣﻰ را از ﺣﺪث‬

‫ﺟﺎن ﻣﺎ را هﻢ ﺑﺪل آﻦ از ﺧﺒﺚ‬

‫ﮔﺮ ﺷﻮد ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺮ از ﺧﻮن ﻣﺎل ﻣﺎل‬

‫آﻰ ﺧﻮرد ﺑﻨﺪﻩى ﺧﺪا اﻻ ﺣﻼل‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم آﻪ ﺗﻮ ﺑﻰﻣﺼﻼ ﺑﻪ هﺮ ﺟﺎ ﻧﻤﺎز ﻣﻰآﻨﻰ ﭼﻮن اﺳﺖ‬ ‫ﻋﺎﻳﺸﻪ روزى ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﻳﺎ رﺳﻮل اﷲ ﺗﻮ ﭘﻴﺪا و ﻧﻬﻔﺖ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﻳﺎﺑﻰ ﻧﻤﺎزى ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﻣﻰدود در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺎﭘﺎك و دﻧﻰ‬

‫ﻣﺴﺘﺤﺎﺿﻪ و ﻃﻔﻞ و ﺁﻟﻮدﻩى ﭘﻠﻴﺪ‬

‫آﺮد ﻣﺴﺘﻌﻤﻞ ﺑﻪ هﺮ ﺟﺎ آﻪ رﺳﻴﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٣٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ از ﺑﻬﺮ ﻣﻬﺎن‬

‫ﺣﻖ ﻧﺠﺲ را ﭘﺎك ﮔﺮداﻧﺪ ﺑﺪان‬

‫ﺳﺠﺪﻩﮔﺎهﻢ را از ﺁن رو ﻟﻄﻒ ﺣﻖ‬

‫ﭘﺎك ﮔﺮداﻧﻴﺪ ﺗﺎ هﻔﺘﻢ ﻃﺒﻖ‬

‫هﺎن و هﺎن ﺗﺮك ﺣﺴﺪ آﻦ ﺑﺎ ﺷﻬﺎن‬

‫ور ﻧﻪ اﺑﻠﻴﺴﻰ ﺷﻮى اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫آﺎو اﮔﺮ زهﺮى ﺧﻮرد ﺷﻬﺪى ﺷﻮد‬

‫ﺗﻮ اﮔﺮ ﺷﻬﺪى ﺧﻮرى زهﺮى ﺑﻮد‬

‫آﺎو ﺑﺪل ﮔﺸﺖ و ﺑﺪل ﺷﺪ آﺎر او‬

‫ﻟﻄﻒ ﮔﺸﺖ و ﻧﻮر ﺷﺪ هﺮ ﻧﺎر او‬

‫ﻗﻮت ﺣﻖ ﺑﻮد ﻣﺮ ﺑﺎﺑﻴﻞ را‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﺮﻏﻰ ﭼﻮن آﺸﺪ ﻣﺮ ﭘﻴﻞ را‬

‫ﻟﺸﻜﺮى را ﻣﺮﻏﻜﻰ ﭼﻨﺪى ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ آﺎن ﺻﻼﺑﺖ از ﺣﻖ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ را وﺳﻮاس ﺁﻳﺪ زﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ‬

‫رو ﺑﺨﻮان ﺗﻮ ﺳﻮرﻩى اﺻﺤﺎب ﻓﻴﻞ‬

‫ور آﻨﻰ ﺑﺎ او ﻣﺮى و هﻤﺴﺮى‬

‫آﺎﻓﺮم دان ﮔﺮ ﺗﻮ ز اﻳﺸﺎن ﺳﺮ ﺑﺮى‬

‫آﺸﻴﺪن ﻣﻮش ﻣﻬﺎر ﺷﺘﺮ را و ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪن ﻣﻮش در ﺧﻮد‬ ‫ﻣﻮﺷﻜﻰ در آﻒ ﻣﻬﺎر اﺷﺘﺮى‬

‫در رﺑﻮد و ﺷﺪ روان او از ﻣﺮى‬

‫اﺷﺘﺮ از ﭼﺴﺘﻰ آﻪ ﺑﺎ او ﺷﺪ روان‬

‫ﻣﻮش ﻏﺮﻩ ﺷﺪ آﻪ هﺴﺘﻢ ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﺑﺮ ﺷﺘﺮ زد ﭘﺮﺗﻮ اﻧﺪﻳﺸﻪاش‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﻢ ﺗﺮا ﺗﻮ ﺑﺎش ﺧﻮش‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮى ﺑﺰرگ‬

‫آﺎﻧﺪر او ﮔﺸﺘﻰ زﺑﻮن ﭘﻴﻞ ﺳﺘﺮگ‬

‫ﻣﻮش ﺁن ﺟﺎ اﻳﺴﺘﺎد و ﺧﺸﻚ ﮔﺸﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﺷﺘﺮ اى رﻓﻴﻖ آﻮﻩ و دﺷﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺗﻮﻗﻒ ﭼﻴﺴﺖ ﺣﻴﺮاﻧﻰ ﭼﺮا‬

‫ﭘﺎ ﺑﻨﻪ ﻣﺮداﻧﻪ اﻧﺪر ﺟﻮ در ﺁ‬

‫ﺗﻮ ﻗﻼووزى و ﭘﻴﺶ ﺁهﻨﮓ ﻣﻦ‬

‫در ﻣﻴﺎن رﻩ ﻣﺒﺎش و ﺗﻦ ﻣﺰن‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺁب ﺷﮕﺮف اﺳﺖ و ﻋﻤﻴﻖ‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰﺗﺮﺳﻢ ز ﻏﺮﻗﺎب اى رﻓﻴﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﺷﺘﺮ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺣﺪ ﺁب‬

‫ﭘﺎ در او ﺑﻨﻬﺎد ﺁن اﺷﺘﺮ ﺷﺘﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ زاﻧﻮﺳﺖ ﺁب اى آﻮر ﻣﻮش‬

‫از ﭼﻪ ﺣﻴﺮان ﮔﺸﺘﻰ و رﻓﺘﻰ ز هﻮش‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮر ﺗﺴﺖ و ﻣﺎ را اژدهﺎﺳﺖ‬

‫آﻪ ز زاﻧﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ زاﻧﻮ ﻓﺮقهﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﺗﺎ زاﻧﻮ اﺳﺖ اى ﭘﺮ هﻨﺮ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺻﺪ ﮔﺰ ﮔﺬﺷﺖ از ﻓﺮق ﺳﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ﻣﻜﻦ ﺑﺎر دﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺴﻮزد ﺟﺴﻢ و ﺟﺎﻧﺖ زﻳﻦ ﺷﺮر‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮى ﺑﺎ ﻣﺜﻞ ﺧﻮد ﻣﻮﺷﺎن ﺑﻜﻦ‬

‫ﺑﺎ ﺷﺘﺮ ﻣﺮ ﻣﻮش را ﻧﺒﻮد ﺳﺨﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٣٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﻮﺑﻪ آﺮدم از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا‬

‫ﺑﮕﺬران زﻳﻦ ﺁب ﻣﻬﻠﻚ ﻣﺮ ﻣﺮا‬

‫رﺣﻢ ﺁﻣﺪ ﻣﺮ ﺷﺘﺮ را ﮔﻔﺖ هﻴﻦ‬

‫ﺑﺮﺟﻪ و ﺑﺮ آﻮدﺑﺎن ﻣﻦ ﻧﺸﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺷﺪ ﻣﺴﻠﻢ ﻣﺮ ﻣﺮا‬

‫ﺑﮕﺬراﻧﻢ ﺻﺪ هﺰاران ﭼﻮن ﺗﺮا‬

‫ﭼﻮن ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﭘﺲ رو ﺑﻪ راﻩ‬

‫ﺗﺎ رﺳﻰ از ﭼﺎﻩ روزى ﺳﻮى ﺟﺎﻩ‬

‫ﺗﻮ رﻋﻴﺖ ﺑﺎش ﭼﻮن ﺳﻠﻄﺎن ﻧﻪاى‬

‫ﺧﻮد ﻣﺮان ﭼﻮن ﻣﺮد آﺸﺘﻴﺒﺎن ﻧﻪاى‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪاى آﺎﻣﻞ دآﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﻣﮕﻴﺮ‬

‫دﺳﺖﺧﻮش ﻣﻰﺑﺎش ﺗﺎ ﮔﺮدى ﺧﻤﻴﺮ‬

‫ﺼﺘُﻮا را ﮔﻮش آﻦ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎش‬ ‫َأ ْﻧ ِ‬

‫ﭼﻮن زﺑﺎن ﺣﻖ ﻧﮕﺸﺘﻰ ﮔﻮش ﺑﺎش‬

‫ور ﺑﮕﻮﻳﻰ ﺷﻜﻞ اﺳﺘﻔﺴﺎر ﮔﻮ‬

‫ﺑﺎ ﺷﻬﻨﺸﺎهﺎن ﺗﻮ ﻣﺴﻜﻴﻦوار ﮔﻮ‬

‫اﺑﺘﺪاى آﺒﺮ و آﻴﻦ از ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬

‫راﺳﺨﻰ ﺷﻬﻮﺗﺖ از ﻋﺎدت اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ز ﻋﺎدت ﮔﺸﺖ ﻣﺤﻜﻢ ﺧﻮى ﺑﺪ‬

‫ﺧﺸﻢ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ آﺴﻰ آﺖ واآﺸﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺗﻮ ﮔﻞ ﺧﻮار ﮔﺸﺘﻰ هﺮ آﻪ او‬

‫واآﺸﺪ از ﮔﻞ ﺗﺮا ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺪو‬

‫ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎن ﭼﻮن آﻪ ﺧﻮ ﺑﺎ ﺑﺖ آﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﻌﺎن راﻩ ﺑﺖ را دﺷﻤﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﺮد اﺑﻠﻴﺲ ﺧﻮ ﺑﺎ ﺳﺮورى‬

‫دﻳﺪ ﺁدم را ﺣﻘﻴﺮ او از ﺧﺮى‬

‫آﻪ ﺑﻪ از ﻣﻦ ﺳﺮورى دﻳﮕﺮ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ او ﻣﺴﺠﻮد ﭼﻮن ﻣﻦ آﺲ ﺷﻮد‬

‫ﺳﺮورى زهﺮ اﺳﺖ ﺟﺰ ﺁن روح را‬

‫آﺎو ﺑﻮد ﺗﺮﻳﺎق ﻻﻧﻰ ز اﺑﺘﺪا‬

‫آﻮﻩ اﮔﺮ ﭘﺮ ﻣﺎر ﺷﺪ ﺑﺎآﻰ ﻣﺪار‬

‫آﺎو ﺑﻮد در اﻧﺪرون ﺗﺮﻳﺎقزار‬

‫ﺳﺮورى ﭼﻮن ﺷﺪ دﻣﺎﻏﺖ را ﻧﺪﻳﻢ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺸﻜﺴﺘﺖ ﺷﻮد ﺧﺼﻢ ﻗﺪﻳﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻼف ﺧﻮى ﺗﻮ ﮔﻮﻳﺪ آﺴﻰ‬

‫آﻴﻨﻪهﺎ ﺧﻴﺰد ﺗﺮا ﺑﺎ او ﺑﺴﻰ‬

‫آﻪ ﻣﺮا از ﺧﻮى ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ ﻣﻦ ﭼﻮ ﺳﺮور ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﻮى ﺑﺪ ﺳﺮآﺶ در او‬

‫آﻰ ﻓﺮوزد ﺁن ﺧﻼف ﺁﺗﺶ در او‬

‫ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻒ او ﻣﺪاراﻳﻰ آﻨﺪ‬

‫در دل او ﺧﻮﻳﺶ را ﺟﺎﻳﻰ آﻨﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺧﻮى ﺑﺪ ﺑﮕﺸﺘﻪ ﺳﺖ اﺳﺘﻮار‬

‫ﻣﻮر ﺷﻬﻮت ﺷﺪ ز ﻋﺎدت هﻤﭽﻮ ﻣﺎر‬

‫ﻣﺎر ﺷﻬﻮت را ﺑﻜﺶ در اﺑﺘﺪا‬

‫ور ﻧﻪ اﻳﻨﻚ ﮔﺸﺖ ﻣﺎرت اژدهﺎ‬

‫ﻟﻴﻚ هﺮ آﺲ ﻣﻮر ﺑﻴﻨﺪ ﻣﺎر ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺗﻮ ز ﺻﺎﺣﺐ دل آﻦ اﺳﺘﻔﺴﺎر ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺸﺪ زر ﻣﺲ ﻧﺪاﻧﺪ ﻣﻦ ﻣﺴﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺸﺪ ﺷﻪ دل ﻧﺪاﻧﺪ ﻣﻔﻠﺴﻢ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٣٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﺪﻣﺖ اآﺴﻴﺮ آﻦ ﻣﺲوار ﺗﻮ‬

‫ﺟﻮر ﻣﻰآﺶ اى دل از دل دار ﺗﻮ‬

‫آﻴﺴﺖ دل دار اهﻞ دل ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺪان‬

‫آﻪ ﭼﻮ روز و ﺷﺐ ﺟﻬﺎﻧﻨﺪ از ﺟﻬﺎن‬

‫ﻋﻴﺐ آﻢ ﮔﻮ ﺑﻨﺪﻩى اﷲ را‬

‫ﻣﺘﻬﻢ آﻢ آﻦ ﺑﻪ دزدى ﺷﺎﻩ را‬

‫آﺮاﻣﺎت ﺁن دروﻳﺶ آﻪ در آﺸﺘﻰ ﻣﺘﻬﻤﺶ آﺮدﻧﺪ‬ ‫ﺑﻮد دروﻳﺸﻰ درون آﺸﺘﻴﻰ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻪ از رﺧﺖ ﻣﺮدى ﭘﺸﺘﻴﻰ‬

‫ﻳﺎوﻩ ﺷﺪ هﻤﻴﺎن زر او ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﺟﺴﺘﻨﺪ و او را هﻢ ﻧﻤﻮد‬

‫آﺎﻳﻦ ﻓﻘﻴﺮ ﺧﻔﺘﻪ را ﺟﻮﻳﻴﻢ هﻢ‬

‫آﺮد ﺑﻴﺪارش ز ﻏﻢ ﺻﺎﺣﺐ درم‬

‫آﻪ در اﻳﻦ آﺸﺘﻰ ﺣﺮﻣﺪان ﮔﻤﺸﺪﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﺟﺴﺘﻴﻢ ﻧﺘﻮاﻧﻰ ﺗﻮ رﺳﺖ‬

‫دﻟﻖ ﺑﻴﺮون آﻦ ﺑﺮهﻨﻪ ﺷﻮ ز دﻟﻖ‬

‫ﺗﺎ ز ﺗﻮ ﻓﺎرغ ﺷﻮد اوهﺎم ﺧﻠﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب ﻣﺮ ﻏﻼﻣﺖ را ﺧﺴﺎن‬

‫ﻣﺘﻬﻢ آﺮدﻧﺪ ﻓﺮﻣﺎن در رﺳﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ درد ﺁﻣﺪ دل دروﻳﺶ از ﺁن‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮون آﺮدﻧﺪ هﺮ ﺳﻮ در زﻣﺎن‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﺎهﻰ از درﻳﺎى ژرف‬

‫در دهﺎن هﺮ ﻳﻜﻰ درى ﺷﮕﺮف‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﺎهﻰ از درﻳﺎى ﭘﺮ‬

‫در دهﺎن هﺮ ﻳﻜﻰ در و ﭼﻪ در‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ درى ﺧﺮاج ﻣﻠﻜﺘﻰ‬

‫آﺰ اﻟﻪ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﺪارد ﺷﺮآﺘﻰ‬

‫در ﭼﻨﺪ اﻧﺪاﺧﺖ در آﺸﺘﻰ و ﺟﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ هﻮا را ﺳﺎﺧﺖ آﺮﺳﻰ و ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺧﻮش ﻣﺮﺑﻊ ﭼﻮن ﺷﻬﺎن ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫او ﻓﺮاز اوج و آﺸﺘﻰاش ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ رو آﺸﺘﻰ ﺷﻤﺎ را ﺣﻖ ﻣﺮا‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ دزد ﮔﺪا‬

‫ﺗﺎ آﻪ را ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺴﺎرت زﻳﻦ ﻓﺮاق‬

‫ﻣﻦ ﺧﻮﺷﻢ ﺟﻔﺖ ﺣﻖ و ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﻃﺎق‬

‫ﻧﻪ ﻣﺮا او ﺗﻬﻤﺖ دزدى ﻧﻬﺪ‬

‫ﻧﻪ ﻣﻬﺎرم را ﺑﻪ ﻏﻤﺎزى دهﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ آﺮدﻧﺪ اهﻞ آﺸﺘﻰ آﺎى هﻤﺎم‬

‫از ﭼﻪ دادﻧﺪت ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺎﻟﻰ ﻣﻘﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ از ﺗﻬﻤﺖ ﻧﻬﺎدن ﺑﺮ ﻓﻘﻴﺮ‬

‫و ز ﺣﻖ ﺁزارى ﭘﻰ ﭼﻴﺰى ﺣﻘﻴﺮ‬

‫ﺣﺎش ﷲ ﺑﻞ ز ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺷﻬﺎن‬

‫آﻪ ﻧﺒﻮدم در ﻓﻘﻴﺮان ﺑﺪ ﮔﻤﺎن‬

‫ﺁن ﻓﻘﻴﺮان ﻟﻄﻴﻒ ﺧﻮش ﻧﻔﺲ‬

‫آﺰ ﭘﻰ ﺗﻌﻈﻴﻤﺸﺎن ﺁﻣﺪ ﻋﺒﺲ‬

‫ﺁن ﻓﻘﻴﺮى ﺑﻬﺮ ﭘﻴﭽﺎ ﭘﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻞ ﭘﻰ ﺁن آﻪ ﺑﺠﺰ ﺣﻖ هﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٣٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺘﻬﻢ ﭼﻮن دارم ﺁﻧﻬﺎ را آﻪ ﺣﻖ‬

‫آﺮد اﻣﻴﻦ ﻣﺨﺰن هﻔﺘﻢ ﻃﺒﻖ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ ﻧﻔﺲ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻋﻘﻞ ﺷﺮﻳﻒ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ ﺣﺲ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻧﻮر ﻟﻄﻴﻒ‬

‫ﻧﻔﺲ ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﻳﻰ ﺁﻣﺪ ﻣﻰزﻧﺶ‬

‫آﺶ زدن ﺳﺎزد ﻧﻪ ﺣﺠﺖ ﮔﻔﺘﻨﺶ‬

‫ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺑﻴﻨﺪ ﻓﺮوزد ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻮﻳﺪ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﺑﻮد ﺁن‬

‫ور ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻮدى ﺁن دﻳﺪ ﻋﺠﺐ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻘﻴﻢ ﭼﺸﻢ ﻧﺎﻣﺪ روز و ﺷﺐ‬

‫ﺁن ﻣﻘﻴﻢ ﭼﺸﻢ ﭘﺎآﺎن ﻣﻰﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ ﻗﺮﻳﻦ ﭼﺸﻢ ﺣﻴﻮان ﻣﻰﺷﻮد‬

‫آﺎن ﻋﺠﺐ زﻳﻦ ﺣﺲ دارد ﻋﺎر و ﻧﻨﮓ‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﻃﺎوس اﻧﺪر ﭼﺎﻩ ﺗﻨﮓ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﻰ ﻣﺮ ﻣﺮا ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻮ‬

‫ﻣﻦ ز ﺻﺪ ﻳﻚ ﮔﻮﻳﻢ و ﺁن هﻤﭽﻮ ﻣﻮ‬

‫ﺗﺸﻨﻴﻊ ﺻﻮﻓﻴﺎن ﺑﺮ ﺁن ﺻﻮﻓﻰ آﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺦ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‬ ‫ﺻﻮﻓﻴﺎن ﺑﺮ ﺻﻮﻓﻴﻰ ﺷﻨﻌﺖ زدﻧﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺦ ﺧﺎﻧﻘﺎهﻰ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺷﻴﺦ را ﮔﻔﺘﻨﺪ داد ﺟﺎن ﻣﺎ‬

‫ﺗﻮ از اﻳﻦ ﺻﻮﻓﻰ ﺑﺠﻮ اى ﭘﻴﺸﻮا‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ ﭼﻪ ﮔﻠﻪ ﺳﺖ اى ﺻﻮﻓﻴﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺻﻮﻓﻰ ﺳﻪ ﺧﻮ دارد ﮔﺮان‬

‫در ﺳﺨﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻮ هﻤﭽﻮن ﺟﺮس‬

‫در ﺧﻮرش اﻓﺰون ﺧﻮرد از ﺑﻴﺴﺖ آﺲ‬

‫ور ﺑﺨﺴﺒﺪ هﺴﺖ ﭼﻮن اﺻﺤﺎب آﻬﻒ‬

‫ﺻﻮﻓﻴﺎن آﺮدﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺦ زﺣﻒ‬

‫ﺷﻴﺦ رو ﺁورد ﺳﻮى ﺁن ﻓﻘﻴﺮ‬

‫آﻪ ز هﺮ ﺣﺎﻟﻰ آﻪ هﺴﺖ اوﺳﺎط ﮔﻴﺮ‬

‫در ﺧﺒﺮ ﺧﻴﺮ اﻷﻣﻮر أوﺳﺎﻃﻬﺎ‬

‫ﻧﺎﻓﻊ ﺁﻣﺪ ز اﻋﺘﺪال أﺧﻼﻃﻬﺎ‬

‫ﮔﺮ ﻳﻜﻰ ﺧﻠﻄﻰ ﻓﺰون ﺷﺪ از ﻋﺮض‬

‫در ﺗﻦ ﻣﺮدم ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﻣﺮض‬

‫ﺑﺮ ﻗﺮﻳﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻔﺰا در ﺻﻔﺖ‬

‫آﺎن ﻓﺮاق ﺁرد ﻳﻘﻴﻦ در ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻧﻄﻖ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺪ ﺑﺮ اﻧﺪازﻩ و ﻟﻴﻚ‬

‫هﻢ ﻓﺰون ﺁﻣﺪ ز ﮔﻔﺖ ﻳﺎر ﻧﻴﻚ‬

‫ﺁن ﻓﺰوﻧﻰ ﺑﺎ ﺧﻀﺮ ﺁﻣﺪ ﺷﻘﺎق‬

‫ﮔﻔﺖ رو ﺗﻮ ﻣﻜﺜﺮى هﺬا ﻓﺮاق‬

‫ﻣﻮﺳﻴﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻮﻳﻰ دور ﺷﻮ‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮔﻨﮓ ﺑﺎش و آﻮر ﺷﻮ‬

‫ور ﻧﺮﻓﺘﻰ وز ﺳﺘﻴﺰﻩ ﺷﺴﺘﻪاى‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ رﻓﺘﻪاى ﺑﮕﺴﺴﺘﻪاى‬

‫ﭼﻮن ﺣﺪث آﺮدى ﺗﻮ ﻧﺎﮔﻪ در ﻧﻤﺎز‬

‫ﮔﻮﻳﺪت ﺳﻮى ﻃﻬﺎرت رو ﺑﻪ ﺗﺎز‬

‫ور ﻧﺮﻓﺘﻰ ﺧﺸﻚ ﺟﻨﺒﺎن ﻣﻰﺷﻮى‬

‫ﺧﻮد ﻧﻤﺎزت رﻓﺖ ﺑﻨﺸﻴﻦ اى ﻏﻮى‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٤٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫رو ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ هﻢ ﺟﻔﺖ ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن و ﺗﺸﻨﻪى ﮔﻔﺖ ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺑﺮ ﺧﻮاﺑﻨﺎآﺎن ﺑﺮ ﻓﺰود‬

‫ﻣﺎهﻴﺎن را ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺣﺎﺟﺖ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺟﺎﻣﻪ ﭘﻮﺷﺎن را ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﮔﺎزر اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻋﺮﻳﺎن را ﺗﺠﻠﻰ زﻳﻮر اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ز ﻋﺮﻳﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮ ﺑﺎز رو‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ اﻳﺸﺎن ﻓﺎرغ از ﺗﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﺷﻮ‬

‫ور ﻧﻤﻰﺗﺎﻧﻰ آﻪ آﻞ ﻋﺮﻳﺎن ﺷﻮى‬

‫ﺟﺎﻣﻪ آﻢ آﻦ ﺗﺎ رﻩ اوﺳﻂ روى‬

‫ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ ﻓﻘﻴﺮ ﺑﻪ ﺷﻴﺦ‬ ‫ﭘﺲ ﻓﻘﻴﺮ ﺁن ﺷﻴﺦ را اﺣﻮال ﮔﻔﺖ‬

‫ﻋﺬر را ﺑﺎ ﺁن ﻏﺮاﻣﺖ آﺮد ﺟﻔﺖ‬

‫ﻣﺮ ﺳﺆال ﺷﻴﺦ را داد او ﺟﻮاب‬

‫ﭼﻮن ﺟﻮاﺑﺎت ﺧﻀﺮ ﺧﻮب و ﺻﻮاب‬

‫ﺁن ﺟﻮاﺑﺎت ﺳﺆاﻻت آﻠﻴﻢ‬

‫آﺶ ﺧﻀﺮ ﺑﻨﻤﻮد از رب ﻋﻠﻴﻢ‬

‫ﮔﺸﺖ ﻣﺸﻜﻠﻬﺎش ﺣﻞ و اﻓﺰون زﻳﺎد‬

‫از ﭘﻰ هﺮ ﻣﺸﻜﻠﺶ ﻣﻔﺘﺎح داد‬

‫از ﺧﻀﺮ دروﻳﺶ هﻢ ﻣﻴﺮاث داﺷﺖ‬

‫در ﺟﻮاب ﺷﻴﺦ هﻤﺖ ﺑﺮ ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ راﻩ اوﺳﻂ ار ﭼﻪ ﺣﻜﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ اوﺳﻂ ﻧﻴﺰ هﻢ ﺑﺎ ﻧﺴﺒﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺁب ﺟﻮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﺷﺘﺮ هﺴﺖ آﻢ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻮش را ﺁن هﻤﭽﻮ ﻳﻢ‬

‫هﺮ آﻪ را ﺑﺎﺷﺪ وﻇﻴﻔﻪ ﭼﺎر ﻧﺎن‬

‫دو ﺧﻮرد ﻳﺎ ﺳﻪ ﺧﻮرد هﺴﺖ اوﺳﻂ ﺁن‬

‫ور ﺧﻮرد هﺮ ﭼﺎر دور از اوﺳﻂ اﺳﺖ‬

‫او اﺳﻴﺮ ﺣﺮص ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻂ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ او را اﺷﺘﻬﺎ دﻩ ﻧﺎن ﺑﻮد‬

‫ﺷﺶ ﺧﻮرد ﻣﻰدان آﻪ اوﺳﻂ ﺁن ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻣﺮا ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﺎن هﺴﺖ اﺷﺘﻬﻰ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﺷﺶ ﮔﺮدﻩ هﻢ دﺳﺘﻴﻢ ﻧﻰ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ دﻩ رآﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﺁﻳﻰ ﻣﻠﻮل‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﻧﺼﺪ در ﻧﻴﺎﻳﻢ در ﻧﺤﻮل‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺗﺎ آﻌﺒﻪ ﺣﺎﻓﻰ ﻣﻰرود‬

‫و ﺁن ﻳﻜﻰ ﺗﺎ ﻣﺴﺠﺪ از ﺧﻮد ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ در ﭘﺎآﺒﺎزى ﺟﺎن ﺑﺪاد‬

‫وﻳﻦ ﻳﻜﻰ ﺟﺎن آﻨﺪ ﺗﺎ ﻳﻚ ﻧﺎن ﺑﺪاد‬

‫اﻳﻦ وﺳﻂ در ﺑﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻰرود‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﺁن را اول و ﺁﺧﺮ ﺑﻮد‬

‫اول و ﺁﺧﺮ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺗﺎ در ﺁن‬

‫در ﺗﺼﻮر ﮔﻨﺠﺪ اوﺳﻂ ﻳﺎ ﻣﻴﺎن‬

‫ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ ﭼﻮن ﻧﺪارد دو ﻃﺮف‬

‫آﻰ ﺑﻮد او را ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻣﻨﺼﺮف‬

‫اول و ﺁﺧﺮ ﻧﺸﺎﻧﺶ آﺲ ﻧﺪاد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻟﻮ آﺎن ﻟﻪ اﻟﺒﺤﺮ ﻣﺪاد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٤١‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻔﺖ درﻳﺎ ﮔﺮ ﺷﻮد آﻠﻰ ﻣﺪاد‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮ ﭘﺎﻳﺎن ﺷﺪن را هﻴﭻ اﻣﻴﺪ‬

‫ﺑﺎغ و ﺑﻴﺸﻪ ﮔﺮ ﺑﻮد ﻳﻚ ﺳﺮ ﻗﻠﻢ‬

‫زﻳﻦ ﺳﺨﻦ هﺮﮔﺰ ﻧﮕﺮدد هﻴﭻ آﻢ‬

‫ﺁن هﻤﻪ ﺣﺒﺮ و ﻗﻠﻢ ﻓﺎﻧﻰ ﺷﻮد‬

‫وﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺑﻰﻋﺪد ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻦ ﺧﻮاب را ﻣﺎﻧﺪ ﮔﻬﻰ‬

‫ﺧﻮاب ﭘﻨﺪارد ﻣﺮ ﺁن را ﮔﻤﺮهﻰ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺧﻔﺘﻪ دﻟﻢ ﺑﻴﺪار دان‬

‫ﺷﻜﻞ ﺑﻰآﺎر ﻣﺮا ﺑﺮ آﺎر دان‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﻋﻴﻨﺎى ﺗﻨﺎم‬

‫ﻻ ﻳﻨﺎم ﻗﻠﺒﻲ ﻋﻦ رب اﻷﻧﺎم‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﻴﺪار و دل ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺧﻔﺘﻪ دﻟﻢ در ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬

‫ﻣﺮ دﻟﻢ را ﭘﻨﺞ ﺣﺲ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺣﺲ دل را هﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻨﻈﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ز ﺿﻌﻒ ﺧﻮد ﻣﻜﻦ در ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﺐ ﺑﺮ ﻣﻦ هﻤﺎن ﺷﺐ ﭼﺎﺷﺖﮔﺎﻩ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ زﻧﺪان ﺑﺮ ﻣﻦ ﺁن زﻧﺪان ﭼﻮ ﺑﺎغ‬

‫ﻋﻴﻦ ﻣﺸﻐﻮﻟﻰ ﻣﺮا ﮔﺸﺘﻪ ﻓﺮاغ‬

‫ﭘﺎى ﺗﻮ در ﮔﻞ ﻣﺮا ﮔﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﮔﻞ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﻣﺎﺗﻢ ﻣﺮا ﺳﻮر و دهﻞ‬

‫در زﻣﻴﻨﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺎآﻦ در ﻣﺤﻞ‬

‫ﻣﻰدوم ﺑﺮ ﭼﺮخ هﻔﺘﻢ ﭼﻮن زﺣﻞ‬

‫هﻤﻨﺸﻴﻨﺖ ﻣﻦ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻳﻪى ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ از اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎ ﭘﺎﻳﻪى ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﻦ ز اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪام‬

‫ﺧﺎرج اﻧﺪﻳﺸﻪ ﭘﻮﻳﺎن ﮔﺸﺘﻪام‬

‫ﺣﺎآﻢ اﻧﺪﻳﺸﻪام ﻣﺤﻜﻮم ﻧﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻨﺎ ﺣﺎآﻢ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ ﺑﻨﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻠﻘﺎن ﺳﺨﺮﻩى اﻧﺪﻳﺸﻪاﻧﺪ‬

‫ز ﺁن ﺳﺒﺐ ﺧﺴﺘﻪ دل و ﻏﻢ ﭘﻴﺸﻪاﻧﺪ‬

‫ﻗﺎﺻﺪا ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ دهﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮاهﻢ از ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن ﺑﺮ ﺟﻬﻢ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﻣﺮغ اوﺟﻢ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﮕﺲ‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﮕﺲ را دﺳﺖرس‬

‫ﻗﺎﺻﺪا زﻳﺮ ﺁﻳﻢ از اوج ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﭘﺎﻳﮕﺎن ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻼﻟﻢ ﮔﻴﺮد از ﺳﻔﻠﻰ ﺻﻔﺎت‬

‫ﺑﺮ ﭘﺮم هﻤﭽﻮن ﻃﻴﻮر اﻟﺼﺎﻓﺎت‬

‫ﭘﺮ ﻣﻦ رﺳﺘﻪ ﺳﺖ هﻢ از ذات ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﺮ ﻧﭽﺴﺒﺎﻧﻢ دو ﭘﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺳﺮﻳﺶ‬

‫ﺟﻌﻔﺮ ﻃﻴﺎر را ﭘﺮ ﺟﺎرﻳﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺟﻌﻔﺮ ﻋﻴﺎر را ﭘﺮ ﻋﺎرﻳﻪ ﺳﺖ‬

‫ﻧﺰد ﺁن آﻪ ﻟﻢ ﻳﺬق دﻋﻮى اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫ﻧﺰد ﺳﻜﺎن اﻓﻖ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫ﻻف و دﻋﻮى ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﻏﺮاب‬

‫دﻳﮓ ﺗﻰ و ﭘﺮ ﻳﻜﻰ ﭘﻴﺶ ذﺑﺎب‬

‫ﭼﻮن آﻪ در ﺗﻮ ﻣﻰﺷﻮد ﻟﻘﻤﻪ ﮔﻬﺮ‬

‫ﺗﻦ ﻣﺰن ﭼﻨﺪان آﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻰ ﺑﺨﻮر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٤٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﻴﺦ روزى ﺑﻬﺮ دﻓﻊ ﺳﻮء ﻇﻦ‬

‫در ﻟﮕﻦ ﻗﻰ آﺮد ﭘﺮ در ﺷﺪ ﻟﮕﻦ‬

‫ﮔﻮهﺮ ﻣﻌﻘﻮل را ﻣﺤﺴﻮس آﺮد‬

‫ﭘﻴﺮ ﺑﻴﻨﺎ ﺑﻬﺮ آﻢ ﻋﻘﻠﻰ ﻣﺮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ در ﻣﻌﺪﻩ ﺷﻮد ﭘﺎآﺖ ﭘﻠﻴﺪ‬

‫ﻗﻔﻞ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺣﻠﻖ و ﭘﻨﻬﺎن آﻦ آﻠﻴﺪ‬

‫هﺮ آﻪ در وى ﻟﻘﻤﻪ ﺷﺪ ﻧﻮر ﺟﻼل‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺗﺎ ﺧﻮرد او را ﺣﻼل‬

‫ﺑﻴﺎن دﻋﻮﻳﻰ آﻪ ﻋﻴﻦ ﺁن دﻋﻮى ﮔﻮاﻩ ﺻﺪق ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮ ﺗﻮ هﺴﺘﻰ ﺁﺷﻨﺎى ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ دﻋﻮى ﮔﻔﺖ ﻣﻌﻨﻰ ﻻن ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﺗﻮام‬

‫هﻴﻦ ﻣﺘﺮس از ﺷﺐ آﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻮام‬

‫اﻳﻦ دو دﻋﻮى ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﺎﺳﻰ ﺑﺎﻧﮓ ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪ ﺧﻮد‬

‫ﭘﻴﺸﻰ و ﺧﻮﻳﺸﻰ دو دﻋﻮى ﺑﻮد ﻟﻴﻚ‬

‫هﺮ دو ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻮد ﭘﻴﺶ ﻓﻬﻢ ﻧﻴﻚ‬

‫ﻗﺮب ﺁوازش ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﺪ‬

‫آﺎﻳﻦ دم از ﻧﺰدﻳﻚ ﻳﺎرى ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫ﻟﺬت ﺁواز ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪ ﻧﻴﺰ‬

‫ﺷﺪ ﮔﻮا ﺑﺮ ﺻﺪق ﺁن ﺧﻮﻳﺶ ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﺑﺎز ﺑﻰاﻟﻬﺎم اﺣﻤﻖ آﺎو ز ﺟﻬﻞ‬

‫ﻣﻰﻧﺪاﻧﺪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ز اهﻞ‬

‫ﭘﻴﺶ او دﻋﻮى ﺑﻮد ﮔﻔﺘﺎر او‬

‫ﺟﻬﻞ او ﺷﺪ ﻣﺎﻳﻪى اﻧﻜﺎر او‬

‫ﭘﻴﺶ زﻳﺮك آﺎﻧﺪروﻧﺶ ﻧﻮرهﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﻴﻦ اﻳﻦ ﺁواز ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻮد راﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﺎزى ﮔﻔﺖ ﻳﻚ ﺗﺎزى زﺑﺎن‬

‫آﻪ هﻤﻰداﻧﻢ زﺑﺎن ﺗﺎزﻳﺎن‬

‫ﻋﻴﻦ ﺗﺎزى ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﺎزى ﮔﻔﺘﻨﺶ دﻋﻮى ﺑﻮد‬

‫ﻳﺎ ﻧﻮﻳﺴﺪ آﺎﺗﺒﻰ ﺑﺮ آﺎﻏﺬى‬

‫آﺎﺗﺐ و ﺧﻂ ﺧﻮاﻧﻢ و ﻣﻦ اﺑﺠﺪى‬

‫اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮد دﻋﻮى ﺑﻮد‬

‫هﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺎهﺪ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻳﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺻﻮﻓﻴﻰ دﻳﺪى ﺗﻮ دوش‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺧﻮاب ﺳﺠﺎدﻩ ﺑﻪ دوش‬

‫ﻣﻦ ﺑﺪم ﺁن و ﺁن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮاب در‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ اﻧﺪر ﺧﻮاب در ﺷﺮح ﻧﻈﺮ‬

‫ﮔﻮش آﻦ ﭼﻮن ﺣﻠﻘﻪ اﻧﺪر ﮔﻮش آﻦ‬

‫ﺁن ﺳﺨﻦ را ﭘﻴﺸﻮاى هﻮش آﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺗﺮا ﻳﺎد ﺁﻳﺪ ﺁن ﺧﻮاب اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﻣﻌﺠﺰ ﻧﻮ ﺑﺎﺷﺪ و زر آﻬﻦ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ دﻋﻮى ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ اﻳﻦ وﻟﻰ‬

‫ﺟﺎن ﺻﺎﺣﺐ واﻗﻌﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻠﻰ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ ﺣﻜﻤﺖ ﺿﺎﻟﻪى ﻣﻮﻣﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺁن ز هﺮ آﻪ ﺑﺸﻨﻮد ﻣﻮﻗﻦ ﺑﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٤٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﻮد را ﭘﻴﺶ او ﻳﺎﺑﺪ ﻓﻘﻂ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺷﻚ ﭼﻮن آﻨﺪ او را ﻏﻠﻂ‬

‫ﺗﺸﻨﻪاى را ﭼﻮن ﺑﮕﻮﻳﻰ ﺗﻮ ﺷﺘﺎب‬

‫در ﻗﺪح ﺁب اﺳﺖ ﺑﺴﺘﺎن زود ﺁب‬

‫هﻴﭻ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﺸﻨﻪ آﺎﻳﻦ دﻋﻮى اﺳﺖ رو‬

‫از ﺑﺮم اى ﻣﺪﻋﻰ ﻣﻬﺠﻮر ﺷﻮ‬

‫ﻳﺎ ﮔﻮاﻩ و ﺣﺠﺘﻰ ﺑﻨﻤﺎ آﻪ اﻳﻦ‬

‫ﺟﻨﺲ ﺁب اﺳﺖ و از ﺁن ﻣﺎء ﻣﻌﻴﻦ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﻃﻔﻞ ﺷﻴﺮ ﻣﺎدر ﺑﺎﻧﮓ زد‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎ ﻣﻦ ﻣﺎدرم هﺎن اى وﻟﺪ‬

‫ﻃﻔﻞ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﺎدرا ﺣﺠﺖ ﺑﻴﺎر‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺎ ﺷﻴﺮت ﺑﮕﻴﺮم ﻣﻦ ﻗﺮار‬

‫در دل هﺮ اﻣﺘﻰ آﺰ ﺣﻖ ﻣﺰﻩ ﺳﺖ‬

‫روى و ﺁواز ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﭘﻴﻤﺒﺮ از ﺑﺮون ﺑﺎﻧﮕﻰ زﻧﺪ‬

‫ﺟﺎن اﻣﺖ در درون ﺳﺠﺪﻩ آﻨﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺟﻨﺲ ﺑﺎﻧﮓ او اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫از آﺴﻰ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻮش ﺟﺎن‬

‫ﺁن ﻏﺮﻳﺐ از ذوق ﺁواز ﻏﺮﻳﺐ‬

‫از زﺑﺎن ﺣﻖ ﺷﻨﻮد اﻧﻰ ﻗﺮﻳﺐ‬

‫ﺳﺠﺪﻩ آﺮدن ﻳﺤﻴﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم در ﺷﻜﻢ ﻣﺎدر ﻣﺴﻴﺢ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﻣﺎدر ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻢ در ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﭘﻴﺸﺘﺮ از وﺿﻊ ﺣﻤﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ‬

‫آﻪ ﻳﻘﻴﻦ دﻳﺪم درون ﺗﻮ ﺷﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺎو اوﻟﻮ اﻟﻌﺰم و رﺳﻮل ﺁﮔﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮاﺑﺮ اوﻓﺘﺎدم ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻦ‬

‫آﺮد ﺳﺠﺪﻩ ﺣﻤﻞ ﻣﻦ اﻧﺪر زﻣﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻨﻴﻦ ﻣﺮ ﺁن ﺟﻨﻴﻦ را ﺳﺠﺪﻩ آﺮد‬

‫آﺰ ﺳﺠﻮدش در ﺗﻨﻢ اﻓﺘﺎد درد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﻦ درون ﺧﻮﻳﺶ هﻢ‬

‫ﺳﺠﺪﻩاى دﻳﺪم از اﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﺷﻜﻢ‬

‫اﺷﻜﺎل ﺁوردن ﺑﺮ اﻳﻦ ﻗﺼﻪ‬ ‫اﺑﻠﻬﺎن ﮔﻮﻳﻨﺪ آﺎﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ را‬

‫ﺧﻂ ﺑﻜﺶ زﻳﺮا دروغ اﺳﺖ و ﺧﻄﺎ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺮﻳﻢ وﻗﺖ وﺿﻊ ﺣﻤﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﻮد از ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ دور و هﻢ ز ﺧﻮﻳﺶ‬

‫از ﺑﺮون ﺷﻬﺮ ﺁن ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻓﺴﻮن‬

‫ﺗﺎ ﻧﺸﺪ ﻓﺎرغ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺧﻮد درون‬

‫ﭼﻮن ﺑﺰادش ﺁن ﮔﻬﺎﻧﺶ ﺑﺮ آﻨﺎر‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮد ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺗﺒﺎر‬

‫ﻣﺎدر ﻳﺤﻴﻰ آﺠﺎ دﻳﺪش آﻪ ﺗﺎ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ او را اﻳﻦ ﺳﺨﻦ در ﻣﺎﺟﺮا‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٤٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻮاب اﺷﻜﺎل‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺪاﻧﺪ آﺎن آﻪ اهﻞ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻏﺎﻳﺐ ﺁﻓﺎق او را ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﺮﻳﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺁﻳﺪ در ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﺎدر ﻳﺤﻴﻰ آﻪ دور اﺳﺖ از ﺑﺼﺮ‬

‫دﻳﺪﻩهﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ دوﺳﺖ را‬

‫ﭼﻮن ﻣﺸﺒﻚ آﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻮﺳﺖ را‬

‫ور ﻧﺪﻳﺪش ﻧﻪ از ﺑﺮون ﻧﺰ اﻧﺪرون‬

‫از ﺣﻜﺎﻳﺖ ﮔﻴﺮ ﻣﻌﻨﻰ اى زﺑﻮن‬

‫ﻧﻪ ﭼﻨﺎن آﺎﻓﺴﺎﻧﻪهﺎ ﺑﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﺷﻴﻦ ﺑﺮ ﻧﻘﺶ ﺁن ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ هﻤﻰﮔﻔﺖ ﺁن آﻠﻴﻠﻪ ﺑﻰزﺑﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺳﺨﻦ ﻧﻮﺷﺪ ز دﻣﻨﻪ ﺑﻰﺑﻴﺎن‬

‫ور ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻟﺤﻦ هﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﻓﻬﻢ ﺁن ﭼﻮن آﺮد ﺑﻰﻧﻄﻘﻰ ﺑﺸﺮ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺷﻴﺮ و ﮔﺎو ﺁن دﻣﻨﻪ ﭼﻮن‬

‫ﺷﺪ رﺳﻮل و ﺧﻮاﻧﺪ ﺑﺮ هﺮ دو ﻓﺴﻮن‬

‫ﭼﻮن وزﻳﺮ ﺷﻴﺮ ﺷﺪ ﮔﺎو ﻧﺒﻴﻞ‬

‫ﭼﻮن ز ﻋﻜﺲ ﻣﺎﻩ ﺗﺮﺳﺎن ﮔﺸﺖ ﭘﻴﻞ‬

‫اﻳﻦ آﻠﻴﻠﻪ و دﻣﻨﻪ ﺟﻤﻠﻪ اﻓﺘﺮى اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ آﻰ ﺑﺎ زاغ ﻟﻜﻠﻚ را ﻣﺮى اﺳﺖ‬

‫اى ﺑﺮادر ﻗﺼﻪ ﭼﻮن ﭘﻴﻤﺎﻧﻪاى اﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﻨﻰ اﻧﺪر وى ﻣﺜﺎل داﻧﻪاى اﺳﺖ‬

‫داﻧﻪى ﻣﻌﻨﻰ ﺑﮕﻴﺮد ﻣﺮد ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﻨﮕﺮد ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ را ﮔﺮ ﮔﺸﺖ ﻧﻘﻞ‬

‫ﻣﺎﺟﺮاى ﺑﻠﺒﻞ و ﮔﻞ ﮔﻮش دار‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﺟﺎ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺣﺎل و ﻓﻬﻢ آﺮدن ﺁن‬ ‫ﻣﺎﺟﺮاى ﺷﻤﻊ ﺑﺎ ﭘﺮواﻧﻪ ﻧﻴﺰ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ و ﻣﻌﻨﻰ ﮔﺰﻳﻦ آﻦ اى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺳﺮ ﮔﻔﺖ هﺴﺖ‬

‫هﻴﻦ ﺑﺒﺎﻻ ﭘﺮ ﻣﭙﺮ ﭼﻮن ﺟﻐﺪ ﭘﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ در ﺷﻄﺮﻧﺞ آﺎﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪى رخ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻧﻪ از آﺠﺎش ﺁﻣﺪ ﺑﺪﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺨﺮﻳﺪ ﻳﺎ ﻣﻴﺮاث ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﻓﺮخ ﺁن آﺲ آﺎو ﺳﻮى ﻣﻌﻨﻰ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺤﻮى زﻳﺪ ﻋﻤﺮا ﻗﺪ ﺿﺮب‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮﻧﺶ آﺮد ﺑﻰﺟﺮﻣﻰ ادب‬

‫ﻋﻤﺮو را ﺟﺮﻣﺶ ﭼﻪ ﺑﺪ آﺎن زﻳﺪ ﺧﺎم‬

‫ﺑﻰﮔﻨﻪ او را ﺑﺰد هﻤﭽﻮن ﻏﻼم‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪى ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻨﺪﻣﻰ ﺑﺴﺘﺎن آﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ اﺳﺖ رد‬

‫زﻳﺪ و ﻋﻤﺮو از ﺑﻬﺮ اﻋﺮاب اﺳﺖ و ﺳﺎز‬

‫ﮔﺮ دروغ اﺳﺖ ﺁن ﺗﻮ ﺑﺎ اﻋﺮاب ﺳﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺁن ﻧﺪاﻧﻢ ﻋﻤﺮو را‬

‫زﻳﺪ ﭼﻮن زد ﺑﻰﮔﻨﺎﻩ و ﺑﻰﺧﻄﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٤٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ از ﻧﺎﭼﺎر و ﻻﻏﻰ ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫ﻋﻤﺮو ﻳﻚ واو ﻓﺰون دزدﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫زﻳﺪ واﻗﻒ ﮔﺸﺖ دزدش را ﺑﺰد‬

‫ﭼﻮن آﻪ از ﺣﺪ ﺑﺮد او را ﺣﺪ ﺳﺰد‬

‫ﭘﺬﻳﺮا ﺁﻣﺪن ﺳﺨﻦ ﺑﺎﻃﻞ در دل ﺑﺎﻃﻼن‬ ‫ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻚ راﺳﺖ ﭘﺬرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫آﺞ ﻧﻤﺎﻳﺪ راﺳﺖ در ﭘﻴﺶ آﺠﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻰ اﺣﻮﻟﻰ را ﻣﻪ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮﻳﺪت اﻳﻦ دوﺳﺖ و در وﺣﺪت ﺷﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ور ﺑﺮ او ﺧﻨﺪد آﺴﻰ ﮔﻮﻳﺪ دو اﺳﺖ‬

‫راﺳﺖ دارد اﻳﻦ ﺳﺰاى ﺑﺪ ﺧﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ دروﻏﺎن ﺟﻤﻊ ﻣﻰﺁﻳﺪ دروغ‬

‫اﻟﺨﺒﻴﺜﺎت اﻟﺨﺒﻴﺜﻴﻦ زد ﻓﺮوغ‬

‫دل ﻓﺮاﺧﺎن را ﺑﻮد دﺳﺖ ﻓﺮاخ‬

‫ﭼﺸﻢ آﻮران را ﻋﺜﺎر ﺳﻨﮓﻻخ‬

‫ﺟﺴﺘﻦ ﺁن درﺧﺖ آﻪ هﺮ آﻪ ﻣﻴﻮﻩى ﺁن درﺧﺖ ﺧﻮرد ﻧﻤﻴﺮد‬ ‫ﮔﻔﺖ داﻧﺎﻳﻰ ﺑﺮاى داﺳﺘﺎن‬

‫آﻪ درﺧﺘﻰ هﺴﺖ در هﻨﺪوﺳﺘﺎن‬

‫هﺮ آﺴﻰ آﺰ ﻣﻴﻮﻩى او ﺧﻮرد و ﺑﺮد‬

‫ﻧﻪ ﺷﻮد او ﭘﻴﺮ ﻧﻪ هﺮﮔﺰ ﺑﻤﺮد‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﻰ اﻳﻦ ﺷﻨﻴﺪ از ﺻﺎدﻗﻰ‬

‫ﺑﺮ درﺧﺖ و ﻣﻴﻮﻩاش ﺷﺪ ﻋﺎﺷﻘﻰ‬

‫ﻗﺎﺻﺪى داﻧﺎ ز دﻳﻮان ادب‬

‫ﺳﻮى هﻨﺪﺳﺘﺎن روان آﺮد از ﻃﻠﺐ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﻰﮔﺸﺖ ﺁن ﻗﺎﺻﺪ از او‬

‫ﮔﺮد هﻨﺪﺳﺘﺎن ﺑﺮاى ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﺷﻬﺮ ﺷﻬﺮ از ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﻮب ﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﻪ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻣﺎﻧﺪ و ﻧﻪ آﻮﻩ و ﻧﻪ دﺷﺖ‬

‫هﺮ آﻪ را ﭘﺮﺳﻴﺪ آﺮدش رﻳﺸﺨﻨﺪ‬

‫آﺎﻳﻦ آﻪ ﺟﻮﻳﺪ ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﻣﺠﻨﻮن ﺑﻨﺪ‬

‫ﺑﺲ آﺴﺎن ﺻﻔﻌﺶ زدﻧﺪ اﻧﺪر ﻣﺰاح‬

‫ﺑﺲ آﺴﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ اى ﺻﺎﺣﺐ ﻓﻼح‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮى ﭼﻮن ﺗﻮ زﻳﺮك ﺳﻴﻨﻪ ﺻﺎف‬

‫آﻰ ﺗﻬﻰ ﺑﺎﺷﺪ آﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺰاف‬

‫وﻳﻦ ﻣﺮاﻋﺎﺗﺶ ﻳﻜﻰ ﺻﻔﻌﻰ دﮔﺮ‬

‫وﻳﻦ ز ﺻﻔﻊ ﺁﺷﻜﺎرا ﺳﺨﺖﺗﺮ‬

‫ﻣﻰﺳﺘﻮدﻧﺪش ﺑﻪ ﺗﺴﺨﺮ آﺎى ﺑﺰرگ‬

‫در ﻓﻼن اﻗﻠﻴﻢ ﺑﺲ هﻮل و ﺳﺘﺮگ‬

‫در ﻓﻼن ﺑﻴﺸﻪ درﺧﺘﻰ هﺴﺖ ﺳﺒﺰ‬

‫ﺑﺲ ﺑﻠﻨﺪ و ﭘﻬﻦ و هﺮ ﺷﺎﺧﻴﺶ ﮔﺒﺰ‬

‫ﻗﺎﺻﺪ ﺷﻪ ﺑﺴﺘﻪ در ﺟﺴﺘﻦ آﻤﺮ‬

‫ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ از هﺮ آﺴﻰ ﻧﻮﻋﻰ ﺧﺒﺮ‬

‫ﺑﺲ ﺳﻴﺎﺣﺖ آﺮد ﺁن ﺟﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎدش ﺷﻬﻨﺸﻪ ﻣﺎﻟﻬﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٤٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺑﺴﻰ دﻳﺪ اﻧﺪر ﺁن ﻏﺮﺑﺖ ﺗﻌﺐ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ ﺁﻣﺪ ﺁﺧﺮ اﻻﻣﺮ از ﻃﻠﺐ‬

‫هﻴﭻ از ﻣﻘﺼﻮد اﺛﺮ ﭘﻴﺪا ﻧﺸﺪ‬

‫ز ﺁن ﻏﺮض ﻏﻴﺮ ﺧﺒﺮ ﭘﻴﺪا ﻧﺸﺪ‬

‫رﺷﺘﻪى اﻣﻴﺪ او ﺑﮕﺴﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﺟﺴﺘﻪى او ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻧﺎﺟﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫آﺮد ﻋﺰم ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﺳﻮى ﺷﺎﻩ‬

‫اﺷﻚ ﻣﻰﺑﺎرﻳﺪ و ﻣﻰﺑﺮﻳﺪ راﻩ‬

‫ﺷﺮح آﺮدن ﺷﻴﺦ ﺳﺮ ﺁن درﺧﺖ را ﺑﺎ ﺁن ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻘﻠﺪ‬ ‫ﺑﻮد ﺷﻴﺨﻰ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﻗﻄﺒﻰ آﺮﻳﻢ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﻣﻨﺰل آﻪ ﺁﻳﺲ ﺷﺪ ﻧﺪﻳﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻧﻮﻣﻴﺪ ﭘﻴﺶ او روم‬

‫ز ﺁﺳﺘﺎن او ﺑﻪ راﻩ اﻧﺪر ﺷﻮم‬

‫ﺗﺎ دﻋﺎى او ﺑﻮد هﻤﺮاﻩ ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻧﻮﻣﻴﺪم ﻣﻦ از دل ﺧﻮاﻩ ﻣﻦ‬

‫رﻓﺖ ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺦ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﭘﺮ ﺁب‬

‫اﺷﻚ ﻣﻰﺑﺎرﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺤﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻴﺨﺎ وﻗﺖ رﺣﻢ و رﻗﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎاﻣﻴﺪم وﻗﺖ ﻟﻄﻒ اﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ وا ﮔﻮ آﺰ ﭼﻪ ﻧﻮﻣﻴﺪﻳﺴﺘﺖ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﻣﻄﻠﻮب ﺗﻮ رو ﺑﺎ ﭼﻴﺴﺘﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ آﺮدم اﺧﺘﻴﺎر‬

‫از ﺑﺮاى ﺟﺴﺘﻦ ﻳﻚ ﺷﺎﺧﺴﺎر‬

‫آﻪ درﺧﺘﻰ هﺴﺖ ﻧﺎدر در ﺟﻬﺎت‬

‫ﻣﻴﻮﻩى او ﻣﺎﻳﻪى ﺁب ﺣﻴﺎت‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺟﺴﺘﻢ ﻧﺪﻳﺪم ﻳﻚ ﻧﺸﺎن‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﻃﻨﺰ و ﺗﺴﺨﺮ اﻳﻦ ﺳﺮ ﺧﻮﺷﺎن‬

‫ﺷﻴﺦ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﮕﻔﺘﺶ اى ﺳﻠﻴﻢ‬

‫اﻳﻦ درﺧﺖ ﻋﻠﻢ ﺑﺎﺷﺪ در ﻋﻠﻴﻢ‬

‫ﺑﺲ ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﺲ ﺷﮕﺮف و ﺑﺲ ﺑﺴﻴﻂ‬

‫ﺁب ﺣﻴﻮاﻧﻰ ز درﻳﺎى ﻣﺤﻴﻂ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺻﻮرت رﻓﺘﻪاى اى ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ز ﺁن ز ﺷﺎخ ﻣﻌﻨﻴﻰ ﺑﻰﺑﺎر و ﺑﺮ‬

‫ﮔﻪ درﺧﺘﺶ ﻧﺎم ﺷﺪ ﮔﻪ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﮔﺎﻩ ﺑﺤﺮش ﻧﺎم ﮔﺸﺖ و ﮔﻪ ﺳﺤﺎب‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ آﺶ ﺻﺪ هﺰار ﺁﺛﺎر ﺧﺎﺳﺖ‬

‫آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺁﺛﺎر او ﻋﻤﺮ ﺑﻘﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻓﺮد اﺳﺖ او اﺛﺮ دارد هﺰار‬

‫اﻳﻦ ﻳﻜﻰ را ﻧﺎم ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻰﺷﻤﺎر‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺷﺨﺺ ﺗﺮا ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺪر‬

‫در ﺣﻖ ﺷﺨﺼﻰ دﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺴﺮ‬

‫در ﺣﻖ دﻳﮕﺮ ﺑﻮد ﻗﻬﺮ و ﻋﺪو‬

‫در ﺣﻖ دﻳﮕﺮ ﺑﻮد ﻟﻄﻒ و ﻧﻜﻮ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻧﺎم و او ﻳﻚ ﺁدﻣﻰ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ هﺮ وﺻﻔﺶ از وﺻﻔﻰ ﻋﻤﻰ‬

‫هﺮ آﻪ ﺟﻮﻳﺪ ﻧﺎم اﮔﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﺛﻘﻪ اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺗﻮ ﻧﻮﻣﻴﺪ و اﻧﺪر ﺗﻔﺮﻗﻪ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٤٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﭼﻔﺴﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﺎم درﺧﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻧﻰ ﺗﻠﺦ آﺎم و ﺷﻮر ﺑﺨﺖ‬

‫در ﮔﺬر از ﻧﺎم و ﺑﻨﮕﺮ در ﺻﻔﺎت‬

‫ﺗﺎ ﺻﻔﺎﺗﺖ رﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺳﻮى ذات‬

‫اﺧﺘﻼف ﺧﻠﻖ از ﻧﺎم اوﻓﺘﺎد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ رﻓﺖ ﺁرام اوﻓﺘﺎد‬

‫ﻣﻨﺎزﻋﺖ ﭼﻬﺎر آﺲ ﺟﻬﺖ اﻧﮕﻮر آﻪ هﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم دﻳﮕﺮ ﻓﻬﻢ آﺮدﻩ ﺑﻮد ﺁن را‬ ‫ﭼﺎر آﺲ را داد ﻣﺮدى ﻳﻚ درم‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺑﻪ اﻧﮕﻮرى دهﻢ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ دﻳﮕﺮ ﻋﺮب ﺑﺪ ﮔﻔﺖ ﻻ‬

‫ﻣﻦ ﻋﻨﺐ ﺧﻮاهﻢ ﻧﻪ اﻧﮕﻮر اى دﻏﺎ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺗﺮآﻰ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ اى ﮔﺰم‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺧﻮاهﻢ ﻋﻨﺐ ﺧﻮاهﻢ ازم‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ روﻣﻰ ﺑﮕﻔﺖ اﻳﻦ ﻗﻴﻞ را‬

‫ﺗﺮك آﻦ ﺧﻮاهﻴﻢ اﺳﺘﺎﻓﻴﻞ را‬

‫در ﺗﻨﺎزع ﺁن ﻧﻔﺮ ﺟﻨﮕﻰ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫آﻪ ز ﺳﺮ ﻧﺎﻣﻬﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﺸﺖ ﺑﺮ هﻢ ﻣﻰزدﻧﺪ از اﺑﻠﻬﻰ‬

‫ﭘﺮ ﺑﺪﻧﺪ از ﺟﻬﻞ و از داﻧﺶ ﺗﻬﻰ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﺳﺮى ﻋﺰﻳﺰى ﺻﺪ زﺑﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪى ﺁن ﺟﺎ ﺑﺪادى ﺻﻠﺢﺷﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻰ او آﻪ ﻣﻦ زﻳﻦ ﻳﻚ درم‬

‫ﺁرزوى ﺟﻤﻠﻪﺗﺎن را ﻣﻰﺧﺮم‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺴﭙﺎرﻳﺪ دل را ﺑﻰدﻏﻞ‬

‫اﻳﻦ درﻣﺘﺎن ﻣﻰآﻨﺪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻋﻤﻞ‬

‫ﻳﻚ درﻣﺘﺎن ﻣﻰﺷﻮد ﭼﺎر اﻟﻤﺮاد‬

‫ﭼﺎر دﺷﻤﻦ ﻣﻰﺷﻮد ﻳﻚ ز اﺗﺤﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ هﺮ ﻳﻚ ﺗﺎن دهﺪ ﺟﻨﮓ و ﻓﺮاق‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺁرد ﺷﻤﺎ را اﺗﻔﺎق‬

‫ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ أﻧﺼﺘﻮا‬

‫ﺗﺎ زﺑﺎن ﺗﺎن ﻣﻦ ﺷﻮم در ﮔﻔﺖوﮔﻮ‬

‫ﮔﺮ ﺳﺨﻨﺘﺎن ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﻧﻤﻂ‬

‫در اﺛﺮ ﻣﺎﻳﻪى ﻧﺰاع اﺳﺖ و ﺳﺨﻂ‬

‫ﮔﺮﻣﻰ ﻋﺎرﻳﺘﻰ ﻧﺪهﺪ اﺛﺮ‬

‫ﮔﺮﻣﻰ ﺧﺎﺻﻴﺘﻰ دارد هﻨﺮ‬

‫ﺳﺮآﻪ را ﮔﺮ ﮔﺮم آﺮدى ز ﺁﺗﺶ ﺁن‬

‫ﭼﻮن ﺧﻮرى ﺳﺮدى ﻓﺰاﻳﺪ ﺑﻰﮔﻤﺎن‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺁن ﮔﺮﻣﻰ او دهﻠﻴﺰى اﺳﺖ‬

‫ﻃﺒﻊ اﺻﻠﺶ ﺳﺮدى اﺳﺖ و ﺗﻴﺰى اﺳﺖ‬

‫ور ﺑﻮد ﻳﺦ ﺑﺴﺘﻪ دوﺷﺎب اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻮرى ﮔﺮﻣﻰ ﻓﺰاﻳﺪ در ﺟﮕﺮ‬

‫ﭘﺲ رﻳﺎى ﺷﻴﺦ ﺑﻪ ز اﺧﻼص ﻣﺎﺳﺖ‬

‫آﺰ ﺑﺼﻴﺮت ﺑﺎﺷﺪ ﺁن وﻳﻦ از ﻋﻤﺎﺳﺖ‬

‫از ﺣﺪﻳﺚ ﺷﻴﺦ ﺟﻤﻌﻴﺖ رﺳﺪ‬

‫ﺗﻔﺮﻗﻪ ﺁرد دم اهﻞ ﺣﺴﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن آﺰ ﺳﻮى ﺣﻀﺮت ﺑﺘﺎﺧﺖ‬

‫آﺎو زﺑﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺮﻏﺎن را ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٤٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در زﻣﺎن ﻋﺪﻟﺶ ﺁهﻮ ﺑﺎ ﭘﻠﻨﮓ‬

‫اﻧﺲ ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﺮون ﺁﻣﺪ ز ﺟﻨﮓ‬

‫ﺷﺪ آﺒﻮﺗﺮ اﻳﻤﻦ از ﭼﻨﮕﺎل ﺑﺎز‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ از ﮔﺮگ ﻧﺎورد اﺣﺘﺮاز‬

‫او ﻣﻴﺎﻧﺠﻰ ﺷﺪ ﻣﻴﺎن دﺷﻤﻨﺎن‬

‫اﺗﺤﺎدى ﺷﺪ ﻣﻴﺎن ﭘﺮ زﻧﺎن‬

‫ﺗﻮ ﭼﻮ ﻣﻮرى ﺑﻬﺮ داﻧﻪ ﻣﻰدوى‬

‫هﻴﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺟﻮ ﭼﻪ ﻣﻰﺑﺎﺷﻰ ﻏﻮى‬

‫داﻧﻪ ﺟﻮ را داﻧﻪاش داﻣﻰ ﺷﻮد‬

‫و ﺁن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺟﻮى را هﺮ دو ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮغ ﺟﺎﻧﻬﺎ را در اﻳﻦ ﺁﺧﺮ زﻣﺎن‬

‫ﻧﻴﺴﺘﺸﺎن از هﻤﺪﮔﺮ ﻳﻚ دم اﻣﺎن‬

‫هﻢ ﺳﻠﻴﻤﺎن هﺴﺖ اﻧﺪر دور ﻣﺎ‬

‫آﺎو دهﺪ ﺻﻠﺢ و ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺟﻮر ﻣﺎ‬

‫ﻦ ُأ ﱠﻣ ٍﺔ را ﻳﺎد ﮔﻴﺮ‬ ‫ن ِﻣ ْ‬ ‫ﻗﻮل ِإ ْ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ إﻻ و ﺧَﻼ ﻓِﻴﻬﺎ ﻧﺬﻳﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮد ﺧﺎﻟﻰ ﻧﺒﻮدﻩ ﺳﺖ اﻣﺘﻰ‬

‫از ﺧﻠﻴﻔﻪى ﺣﻖ و ﺻﺎﺣﺐ هﻤﺘﻰ‬

‫ﻣﺮغ ﺟﺎﻧﻬﺎ را ﭼﻨﺎن ﻳﻜﺪل آﻨﺪ‬

‫آﺰ ﺻﻔﺎﺷﺎن ﺑﻰﻏﺶ و ﺑﻰﻏﻞ آﻨﺪ‬

‫ﻣﺸﻔﻘﺎن ﮔﺮدﻧﺪ هﻤﭽﻮن واﻟﺪﻩ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﻮن را ﮔﻔﺖ ﻧﻔﺲ واﺣﺪﻩ‬

‫ﻧﻔﺲ واﺣﺪ از رﺳﻮل ﺣﻖ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ور ﻧﻪ هﺮ ﻳﻚ دﺷﻤﻦ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و ﻋﺪاوت از ﻣﻴﺎن اﻧﺼﺎر ﺑﻪ ﺑﺮآﺎت رﺳﻮل ﺻﻠﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ و ﺁﻟﻪ‬ ‫دو ﻗﺒﻴﻠﻪ آﺎوس و ﺧﺰرج ﻧﺎم داﺷﺖ‬

‫ﻳﻚ ز دﻳﮕﺮ ﺟﺎن ﺧﻮن ﺁﺷﺎم داﺷﺖ‬

‫آﻴﻨﻪهﺎى آﻬﻨﻪﺷﺎن از ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﻣﺤﻮ ﺷﺪ در ﻧﻮر اﺳﻼم و ﺻﻔﺎ‬

‫اوﻻ اﺧﻮان ﺷﺪﻧﺪ ﺁن دﺷﻤﻨﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ اﻋﺪاد ﻋﻨﺐ در ﺑﻮﺳﺘﺎن‬

‫ﺧ َﻮ ٌة ﺑﻪ ﭘﻨﺪ‬ ‫و ز دم ا ْﻟ ُﻤ ْﺆﻣِﻨُﻮنَ ِإ ْ‬

‫در ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ و ﺗﻦ واﺣﺪ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺻﻮرت اﻧﮕﻮرهﺎ اﺧﻮان ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻓﺸﺮدى ﺷﻴﺮﻩى واﺣﺪ ﺷﻮد‬

‫ﻏﻮرﻩ و اﻧﮕﻮر ﺿﺪاﻧﻨﺪ ﻟﻴﻚ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻏﻮرﻩ ﭘﺨﺘﻪ ﺷﺪ ﺷﺪ ﻳﺎر ﻧﻴﻚ‬

‫ﻏﻮرﻩاى آﺎو ﺳﻨﮓ ﺑﺴﺖ و ﺧﺎم ﻣﺎﻧﺪ‬

‫در ازل ﺣﻖ آﺎﻓﺮ اﺻﻠﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﻧﻪ اﺧﻰ ﻧﻪ ﻧﻔﺲ واﺣﺪ ﺑﺎﺷﺪ او‬

‫در ﺷﻘﺎوت ﻧﺤﺲ ﻣﻠﺤﺪ ﺑﺎﺷﺪ او‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺁن ﭼﻪ او دارد ﻧﻬﺎن‬

‫ﻓﺘﻨﻪى اﻓﻬﺎم ﺧﻴﺰد در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺳﺮ ﮔﺒﺮ آﻮر ﻧﺎﻣﺬآﻮر ﺑﻪ‬

‫دود دوزخ از ارم ﻣﻬﺠﻮر ﺑﻪ‬

‫ﻏﻮرﻩهﺎى ﻧﻴﻚ آﺎﻳﺸﺎن ﻗﺎﺑﻞاﻧﺪ‬

‫از دم اهﻞ دل ﺁﺧﺮ ﻳﻚ دلاﻧﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٤٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﻮى اﻧﮕﻮرى هﻤﻰراﻧﻨﺪ ﺗﻴﺰ‬

‫ﺗﺎ دوﻳﻰ ﺑﺮﺧﻴﺰد و آﻴﻦ و ﺳﺘﻴﺰ‬

‫ﭘﺲ در اﻧﮕﻮرى هﻤﻰدرﻧﺪ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻳﻜﻰ ﮔﺮدﻧﺪ و وﺣﺪت وﺻﻒ اوﺳﺖ‬

‫دوﺳﺖ دﺷﻤﻦ ﮔﺮدد اﻳﺮا هﻢ دو اﺳﺖ‬

‫هﻴﭻ ﻳﻚ ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﻨﮕﻰ در ﻧﺒﺴﺖ‬

‫ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﻋﺸﻖ آﻞ اوﺳﺘﺎد‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ذرﻩ را داد اﺗﺤﺎد‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﺎك ﻣﻔﺘﺮق در رهﮕﺬر‬

‫ﻳﻚ ﺳﺒﻮﺷﺎن آﺮد دﺳﺖ آﻮزﻩﮔﺮ‬

‫آﻪ اﺗﺤﺎد ﺟﺴﻤﻬﺎى ﺁب و ﻃﻴﻦ‬

‫هﺴﺖ ﻧﺎﻗﺺ ﺟﺎن ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ ﺑﺪﻳﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻈﺎﻳﺮ ﮔﻮﻳﻢ اﻳﻨﺠﺎ در ﻣﺜﺎل‬

‫ﻓﻬﻢ را ﺗﺮﺳﻢ آﻪ ﺁرد اﺧﺘﻼل‬

‫هﻢ ﺳﻠﻴﻤﺎن هﺴﺖ اآﻨﻮن ﻟﻴﻚ ﻣﺎ‬

‫از ﻧﺸﺎط دور ﺑﻴﻨﻰ در ﻋﻤﺎ‬

‫دور ﺑﻴﻨﻰ آﻮر دارد ﻣﺮد را‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻔﺘﻪ در ﺳﺮا آﻮر از ﺳﺮا‬

‫ﻣﻮﻟﻌﻴﻢ اﻧﺪر ﺳﺨﻨﻬﺎى دﻗﻴﻖ‬

‫در ﮔﺮهﻬﺎ ﺑﺎز آﺮدن ﻣﺎ ﻋﺸﻴﻖ‬

‫ﺗﺎ ﮔﺮﻩ ﺑﻨﺪﻳﻢ و ﺑﮕﺸﺎﻳﻴﻢ ﻣﺎ‬

‫در ﺷﻜﺎل و در ﺟﻮاب ﺁﻳﻴﻦ ﻓﺰا‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺮﻏﻰ آﺎو ﮔﺸﺎﻳﺪ ﺑﻨﺪ دام‬

‫ﮔﺎﻩ ﺑﻨﺪد ﺗﺎ ﺷﻮد در ﻓﻦ ﺗﻤﺎم‬

‫او ﺑﻮد ﻣﺤﺮوم از ﺻﺤﺮا و ﻣﺮج‬

‫ﻋﻤﺮ او اﻧﺪر ﮔﺮﻩ آﺎرى اﺳﺖ ﺧﺮج‬

‫ﺧﻮد زﺑﻮن او ﻧﮕﺮدد هﻴﭻ دام‬

‫ﻟﻴﻚ ﭘﺮش در ﺷﻜﺴﺖ اﻓﺘﺪ ﻣﺪام‬

‫ﺑﺎ ﮔﺮﻩ آﻢ آﻮش ﺗﺎ ﺑﺎل و ﭘﺮت‬

‫ﻧﮕﺴﻠﺪ ﻳﻚ ﻳﻚ از اﻳﻦ آﺮ و ﻓﺮت‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﺮغ ﭘﺮهﺎﺷﺎن ﺷﻜﺴﺖ‬

‫و ﺁن آﻤﻴﻦ ﮔﺎﻩ ﻋﻮارض را ﻧﺒﺴﺖ‬

‫ﺣﺎل اﻳﺸﺎن از ﻧﺒﻰ ﺧﻮان اى ﺣﺮﻳﺺ‬

‫ﻦ ﻣﺤﻴﺺ‬ ‫ﻞ ِﻣ ْ‬ ‫ﻧﻘﺒﻮا ﻓﻴﻬﺎ ﺑﺒﻴﻦ َه ْ‬

‫از ﻧﺰاع ﺗﺮك و روﻣﻰ و ﻋﺮب‬

‫ﺣﻞ ﻧﺸﺪ اﺷﻜﺎل اﻧﮕﻮر و ﻋﻨﺐ‬

‫ﺗﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻟﺴﻴﻦ ﻣﻌﻨﻮى‬

‫در ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻧﺨﻴﺰد اﻳﻦ دوى‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺮﻏﺎن ﻣﻨﺎزع ﺑﺎزوار‬

‫ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﻃﺒﻞ ﺑﺎز ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫ز اﺧﺘﻼف ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻮى اﺗﺤﺎد‬

‫هﻴﻦ ز هﺮ ﺟﺎﻧﺐ روان ﮔﺮدﻳﺪ ﺷﺎد‬

‫ﺣﻴﺚ ﻣﺎ آﻨﺘﻢ ﻓﻮﻟﻮا وﺟﻬﻜﻢ‬

‫ﻧﺤﻮﻩ هﺬا اﻟﺬى ﻟﻢ ﻳﻨﻬﻜﻢ‬

‫آﻮر ﻣﺮﻏﺎﻧﻴﻢ و ﺑﺲ ﻧﺎﺳﺎﺧﺘﻴﻢ‬

‫آﺎن ﺳﻠﻴﻤﺎن را دﻣﻰ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻴﻢ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﻐﺪان دﺷﻤﻦ ﺑﺎزان ﺷﺪﻳﻢ‬

‫ﻻﺟﺮم واﻣﺎﻧﺪﻩى وﻳﺮان ﺷﺪﻳﻢ‬

‫ﻣﻰآﻨﻴﻢ از ﻏﺎﻳﺖ ﺟﻬﻞ و ﻋﻤﺎ‬

‫ﻗﺼﺪ ﺁزار ﻋﺰﻳﺰان ﺧﺪا‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٥٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻤﻊ ﻣﺮﻏﺎن آﺰ ﺳﻠﻴﻤﺎن روﺷﻨﻨﺪ‬

‫ﭘﺮ و ﺑﺎل ﺑﻰﮔﻨﻪ آﻰ ﺑﺮ آﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺳﻮى ﻋﺎﺟﺰان ﭼﻴﻨﻪ آﺸﻨﺪ‬

‫ﺑﻰﺧﻼف و آﻴﻨﻪ ﺁن ﻣﺮﻏﺎن ﺧﻮﺷﻨﺪ‬

‫هﺪهﺪ اﻳﺸﺎن ﭘﻰ ﺗﻘﺪﻳﺲ را‬

‫ﻣﻰﮔﺸﺎﻳﺪ راﻩ ﺻﺪ ﺑﻠﻘﻴﺲ را‬

‫زاغ اﻳﺸﺎن ﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت زاغ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎز هﻤﺖ ﺁﻣﺪ و ﻣﺎ زاغ ﺑﻮد‬

‫ﻟﻜﻠﻚ اﻳﺸﺎن آﻪ ﻟﻚ ﻟﻚ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﺁﺗﺶ ﺗﻮﺣﻴﺪ در ﺷﻚ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫و ﺁن آﺒﻮﺗﺮﺷﺎن ز ﺑﺎزان ﻧﺸﻜﻬﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺳﺮ ﭘﻴﺶ آﺒﻮﺗﺮﺷﺎن ﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﻠﺒﻞ اﻳﺸﺎن آﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺁرد او‬

‫در درون ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻠﺸﻦ دارد او‬

‫ﻃﻮﻃﻰ اﻳﺸﺎن ز ﻗﻨﺪ ﺁزاد ﺑﻮد‬

‫آﺰ درون ﻗﻨﺪ اﺑﺪ روﻳﺶ ﻧﻤﻮد‬

‫ﭘﺎى ﻃﺎوﺳﺎن اﻳﺸﺎن در ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ از ﻃﺎوس ﭘﺮان دﮔﺮ‬

‫ﻣﻨﻄﻖ اﻟﻄﻴﺮان ﺧﺎﻗﺎﻧﻰ ﺻﺪاﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﻄﻖ اﻟﻄﻴﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻰ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﻰ ﺑﺎﻧﮓ ﻣﺮﻏﺎن را هﻤﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪﻩﺳﺘﻰ ﺳﻠﻴﻤﺎن را دﻣﻰ‬

‫ﭘﺮ ﺁن ﻣﺮﻏﻰ آﻪ ﺑﺎﻧﮕﺶ ﻣﻄﺮب اﺳﺖ‬

‫از ﺑﺮون ﻣﺸﺮق اﺳﺖ و ﻣﻐﺮب اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﻳﻚ ﺁهﻨﮕﺶ ز آﺮﺳﻰ ﺗﺎﺛﺮى اﺳﺖ‬

‫وز ﺛﺮى ﺗﺎ ﻋﺮش در آﺮ و ﻓﺮى اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮغ آﺎو ﺑﻰاﻳﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻣﻰرود‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﻇﻠﻤﺖ ﭼﻮ ﺧﻔﺎﺷﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺧﻮ آﻦ اى ﺧﻔﺎش رد‬

‫ﺗﺎ آﻪ در ﻇﻠﻤﺖ ﻧﻤﺎﻧﻰ ﺗﺎ اﺑﺪ‬

‫ﻳﻚ ﮔﺰى رﻩ آﻪ ﺑﺪان ﺳﻮ ﻣﻰروى‬

‫هﻤﭽﻮ ﮔﺰ ﻗﻄﺐ ﻣﺴﺎﺣﺖ ﻣﻰﺷﻮى‬

‫و اﻧﻜﻪ ﻟﻨﮓ و ﻟﻮك ﺁن ﺳﻮ ﻣﻰﺟﻬﻰ‬

‫از هﻤﻪ ﻟﻨﮕﻰ و ﻟﻮآﻰ ﻣﻰرهﻰ‬

‫ﻗﺼﻪى ﺑﻂ ﺑﭽﮕﺎن آﻪ ﻣﺮغ ﺧﺎﻧﮕﻰ ﭘﺮوردﺷﺎن‬ ‫ﺗﺨﻢ ﺑﻄﻰ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺮغ ﺧﺎﻧﻪات‬

‫آﺮد زﻳﺮ ﭘﺮ ﭼﻮ داﻳﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ‬

‫ﻣﺎدر ﺗﻮ ﺑﻂ ﺁن درﻳﺎ ﺑﺪﻩﺳﺖ‬

‫داﻳﻪات ﺧﺎآﻰ ﺑﺪ و ﺧﺸﻜﻰ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﻣﻴﻞ درﻳﺎ آﻪ دل ﺗﻮ اﻧﺪر اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺟﺎﻧﺖ را از ﻣﺎدر اﺳﺖ‬

‫ﻣﻴﻞ ﺧﺸﻜﻰ ﻣﺮ ﺗﺮا زﻳﻦ داﻳﻪ اﺳﺖ‬

‫داﻳﻪ را ﺑﮕﺬار آﺎو ﺑﺪ راﻳﻪ اﺳﺖ‬

‫داﻳﻪ را ﺑﮕﺬار در ﺧﺸﻚ و ﺑﺮان‬

‫اﻧﺪر ﺁن در ﺑﺤﺮ ﻣﻌﻨﻰ ﭼﻮن ﺑﻄﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﻣﺎدر ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ ز ﺁب‬

‫ﺗﻮ ﻣﺘﺮس و ﺳﻮى درﻳﺎ ران ﺷﺘﺎب‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٥١‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ ﺑﻄﻰ ﺑﺮ ﺧﺸﻚ و ﺑﺮ ﺗﺮ زﻧﺪﻩاى‬

‫ﻧﻰ ﭼﻮ ﻣﺮغ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻨﺪﻩاى‬

‫ﺗﻮ ز آَ ﱠﺮﻣْﻨﺎ َﺑﻨِﻲ ﺁ َد َم ﺷﻬﻰ‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻰ هﻢ ﺑﻪ درﻳﺎ ﭘﺎ ﻧﻬﻰ‬

‫آﻪ ﺣﻤﻠﻨﺎهﻢ ﻋﻠﻰ اﻟﺒﺤﺮى ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫از ﺣﻤﻠﻨﺎهﻢ ﻋﻠﻰ اﻟﺒﺮ ﭘﻴﺶ ران‬

‫ﻣﺮ ﻣﻼﻳﻚ را ﺳﻮى ﺑﺮ راﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﻨﺲ ﺣﻴﻮان هﻢ ز ﺑﺤﺮ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺣﻴﻮان ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻰ از ﻣﻠﻚ‬

‫ﺗﺎ روى هﻢ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ هﻢ ﺑﺮ ﻓﻠﻚ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﻣﺜﻠﻜﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺸﺮ‬

‫ﺑﺎ دل ﻳﻮﺣﻲ إﻟﻴﻪ دﻳﺪﻩور‬

‫ﻗﺎﻟﺐ ﺧﺎآﻰ ﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫روح ﺁن ﮔﺮدان ﺑﺮ اﻳﻦ ﭼﺮخ ﺑﺮﻳﻦ‬

‫ﻣﺎ هﻤﻪ ﻣﺮﻏﺎﺑﻴﺎﻧﻴﻢ اى ﻏﻼم‬

‫ﺑﺤﺮ ﻣﻰداﻧﺪ زﺑﺎن ﻣﺎ ﺗﻤﺎم‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﺤﺮ ﺁﻣﺪ ﻣﺎ ﭼﻮ ﻃﻴﺮ‬

‫در ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺗﺎ اﺑﺪ دارﻳﻢ ﺳﻴﺮ‬

‫ﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺎى در درﻳﺎ ﺑﻨﻪ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ داود ﺁب ﺳﺎزد ﺻﺪ زرﻩ‬

‫ﺁن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﻴﺶ ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻏﻴﺮت ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ و ﺳﺎﺣﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ز ﺟﻬﻞ و ﺧﻮاﺑﻨﺎآﻰ و ﻓﻀﻮل‬

‫او ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ و ﻣﺎ از وى ﻣﻠﻮل‬

‫ﺗﺸﻨﻪ را درد ﺳﺮ ﺁرد ﺑﺎﻧﮓ رﻋﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﺪ آﺎو آﺸﺎﻧﺪ اﺑﺮ ﺳﻌﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ او ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ در ﺟﻮى روان‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ از ذوق ﺁب ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﺮآﺐ هﻤﺖ ﺳﻮى اﺳﺒﺎب راﻧﺪ‬

‫از ﻣﺴﺒﺐ ﻻﺟﺮم ﻣﺤﺠﻮب ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﻴﻨﺪ او ﻣﺴﺒﺐ را ﻋﻴﺎن‬

‫آﻰ ﻧﻬﺪ دل ﺑﺮ ﺳﺒﺒﻬﺎى ﺟﻬﺎن‬

‫ﺣﻴﺮان ﺷﺪن ﺣﺎﺟﻴﺎن در آﺮاﻣﺎت ﺁن زاهﺪ آﻪ در ﺑﺎدﻳﻪ ﺗﻨﻬﺎش ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬ ‫زاهﺪى ﺑﺪ در ﻣﻴﺎن ﺑﺎدﻳﻪ‬

‫در ﻋﺒﺎدت ﻏﺮق ﭼﻮن ﻋﺒﺎدﻳﻪ‬

‫ﺣﺎﺟﻴﺎن ﺁن ﺟﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ از ﺑﻼد‬

‫دﻳﺪﻩﺷﺎن ﺑﺮ زاهﺪ ﺧﺸﻚ اوﻓﺘﺎد‬

‫ﺟﺎى زاهﺪ ﺧﺸﻚ ﺑﻮد او ﺗﺮ ﻣﺰاج‬

‫از ﺳﻤﻮم ﺑﺎدﻳﻪ ﺑﻮدش ﻋﻼج‬

‫ﺣﺎﺟﻴﺎن ﺣﻴﺮان ﺷﺪﻧﺪ از وﺣﺪﺗﺶ‬

‫و ﺁن ﺳﻼﻣﺖ در ﻣﻴﺎن ﺁﻓﺘﺶ‬

‫در ﻧﻤﺎز اﺳﺘﺎدﻩ ﺑﺪ ﺑﺮ روى رﻳﮓ‬

‫رﻳﮓ آﺰ ﺗﻔﺶ ﺑﺠﻮﺷﺪ ﺁب دﻳﮓ‬

‫ﮔﻔﺘﻴﻰ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ در ﺳﺒﺰﻩ و ﮔﻞ اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ﺳﻮارﻩ ﺑﺮ ﺑﺮاق و دﻟﺪل اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ آﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﺣﺮﻳﺮ و ﺣﻠﻪهﺎﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ﺳﻤﻮم او را ﺑﻪ از ﺑﺎد ﺻﺒﺎﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٥٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ دوم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﻧﻴﺎز‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد دروﻳﺶ ﻓﺎرغ از ﻧﻤﺎز‬

‫ﭼﻮن ز اﺳﺘﻐﺮاق ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﻓﻘﻴﺮ‬

‫ز ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ زﻧﺪﻩاى روﺷﻦ ﺿﻤﻴﺮ‬

‫دﻳﺪ آﺎﺑﺶ ﻣﻰﭼﻜﻴﺪ از دﺳﺖ و رو‬

‫ﺟﺎﻣﻪاش ﺗﺮ ﺑﻮد از ﺁﺛﺎر وﺿﻮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪش آﻪ ﺁﺑﺖ از آﺠﺎﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ را ﺑﺮداﺷﺖ آﺰ ﺳﻮى ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ هﺮ ﮔﺎهﻰ آﻪ ﺧﻮاهﻰ ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫ﺑﻰز ﺟﺎﻩ و ﺑﻰز ﺣﺒﻞ ﻣﻦ ﻣﺴﺪ‬

‫ﻣﺸﻜﻞ ﻣﺎ ﺣﻞ آﻦ اى ﺳﻠﻄﺎن دﻳﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﺨﺸﺪ ﺣﺎل ﺗﻮ ﻣﺎ را ﻳﻘﻴﻦ‬

‫واﻧﻤﺎ ﺳﺮى ز اﺳﺮارت ﺑﻪ ﻣﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﺮﻳﻢ از ﻣﻴﺎن زﻧﺎرهﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ را ﺑﮕﺸﻮد ﺳﻮى ﺁﺳﻤﺎن‬

‫آﻪ اﺟﺎﺑﺖ آﻦ دﻋﺎى ﺣﺎﺟﻴﺎن‬

‫رزق ﺟﻮﻳﻰ را ز ﺑﺎﻻ ﺧﻮ ﮔﺮم‬

‫ﺗﻮ ز ﺑﺎﻻ ﺑﺮ ﮔﺸﻮدﺳﺘﻰ درم‬

‫اى ﻧﻤﻮدﻩ ﺗﻮ ﻣﻜﺎن از ﻻﻣﻜﺎن‬

‫ﻓِﻲ اﻟﺴﱠﻤﺎءِ ِر ْز ُﻗ ُﻜ ْﻢ آﺮدﻩ ﻋﻴﺎن‬

‫در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﻣﻨﺎﺟﺎت اﺑﺮ ﺧﻮش‬

‫زود ﭘﻴﺪا ﺷﺪ ﭼﻮ ﭘﻴﻞ ﺁب آﺶ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁب از ﻣﺸﻚ ﺑﺎرﻳﺪن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫در ﮔﻮ و در ﻏﺎرهﺎ ﻣﺴﻜﻦ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫اﺑﺮ ﻣﻰﺑﺎرﻳﺪ ﭼﻮن ﻣﺸﻚ اﺷﻜﻬﺎ‬

‫ﺣﺎﺟﻴﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﮔﺸﺎدﻩ ﻣﺸﻜﻬﺎ‬

‫ﻳﻚ ﺟﻤﺎﻋﺖ ز ﺁن ﻋﺠﺎﻳﺐ آﺎرهﺎ‬

‫ﻣﻰﺑﺮﻳﺪﻧﺪ از ﻣﻴﺎن زﻧﺎرهﺎ‬

‫ﻗﻮم دﻳﮕﺮ را ﻳﻘﻴﻦ در ازدﻳﺎد‬

‫زﻳﻦ ﻋﺠﺐ و اﻟﻠﱠﻪ أﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺮﺷﺎد‬

‫ﻗﻮم دﻳﮕﺮ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮا ﺗﺮش و ﺧﺎم‬

‫ﻧﺎﻗﺼﺎن ﺳﺮﻣﺪى ﺗﻢ اﻟﻜﻼم‬

‫ﭘﺎﻳﺎن دﻓﺘﺮ دوم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٥٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬ ‫ﻣﻘﺪﻣﻪ دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬ ‫اى ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ ﺑﻴﺎر‬

‫اﻳﻦ ﺳﻮم دﻓﺘﺮ آﻪ ﺳﻨﺖ ﺷﺪ ﺳﻪ ﺑﺎر‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪى اﺳﺮار را‬

‫در ﺳﻮم دﻓﺘﺮ ﺑﻬﻞ اﻋﺬار را‬

‫ﻗﻮﺗﺖ از ﻗﻮت ﺣﻖ ﻣﻰزهﺪ‬

‫ﻧﻪ از ﻋﺮوﻗﻰ آﺰ ﺣﺮارت ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫اﻳﻦ ﭼﺮاغ ﺷﻤﺲ آﺎو روﺷﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ از ﻓﺘﻴﻞ و ﭘﻨﺒﻪ و روﻏﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺳﻘﻒ ﮔﺮدون آﺎو ﭼﻨﻴﻦ داﻳﻢ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ از ﻃﻨﺎب و اﺳﺘﻨﻰ ﻗﺎﻳﻢ ﺑﻮد‬

‫ﻗﻮت ﺟﺒﺮﻳﻞ از ﻣﻄﺒﺦ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﻮد از دﻳﺪار ﺧﻼق وﺟﻮد‬

‫هﻤﭽﻨﺎن اﻳﻦ ﻗﻮت اﺑﺪال ﺣﻖ‬

‫هﻢ ز ﺣﻖ دان ﻧﻪ از ﻃﻌﺎم و از ﻃﺒﻖ‬

‫ﺟﺴﻤﺸﺎن را هﻢ ز ﻧﻮر اﺳﺮﺷﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ز روح و از ﻣﻠﻚ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻮﺻﻮﻓﻰ ﺑﻪ اوﺻﺎف ﺟﻠﻴﻞ‬

‫ز ﺁﺗﺶ اﻣﺮاض ﺑﮕﺬر ﭼﻮن ﺧﻠﻴﻞ‬

‫ﮔﺮدد ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﺗﻮ هﻢ ﺑﺮد و ﺳﻼم‬

‫اى ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﺮ ﻣﺰاﺟﺖ را ﻏﻼم‬

‫هﺮ ﻣﺰاﺟﻰ را ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﺎﻳﻪ اﺳﺖ‬

‫وﻳﻦ ﻣﺰاﺟﺖ ﺑﺮﺗﺮ از هﺮ ﭘﺎﻳﻪ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺰاﺟﺖ از ﺟﻬﺎن ﻣﻨﺒﺴﻂ‬

‫وﺻﻒ وﺣﺪت را آﻨﻮن ﺷﺪ ﻣﻠﺘﻘﻂ‬

‫اى درﻳﻐﺎ ﻋﺮﺻﻪى اﻓﻬﺎم ﺧﻠﻖ‬

‫ﺳﺨﺖ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪ ﻧﺪارد ﺧﻠﻖ ﺣﻠﻖ‬

‫اى ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺑﻪ ﺣﺬق راى ﺗﻮ‬

‫ﺣﻠﻖ ﺑﺨﺸﺪ ﺳﻨﮓ را ﺣﻠﻮاى ﺗﻮ‬

‫آﻮﻩ ﻃﻮر اﻧﺪر ﺗﺠﻠﻰ ﺣﻠﻖ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﻰﻧﻮﺷﻴﺪ و ﻣﻰ را ﺑﺮ ﻧﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺻﺎر دآﺎ ﻣﻨﻪ و اﻧﺸﻖ اﻟﺠﺒﻞ‬

‫هﻞ رأﻳﺘﻢ ﻣﻦ ﺟﺒﻞ رﻗﺺ اﻟﺠﻤﻞ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ ﺑﺨﺸﻰ ﺁﻳﺪ از هﺮ آﺲ ﺑﻪ آﺲ‬

‫ﺣﻠﻖ ﺑﺨﺸﻰ آﺎر ﻳﺰدان اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﺣﻠﻖ ﺑﺨﺸﺪ ﺟﺴﻢ را و روح را‬

‫ﺣﻠﻖ ﺑﺨﺸﺪ ﺑﻬﺮ هﺮ ﻋﻀﻮت ﺟﺪا‬

‫اﻳﻦ ﮔﻬﻰ ﺑﺨﺸﺪ آﻪ اﺟﻼﻟﻰ ﺷﻮى‬

‫و ز دﻏﺎ و از دﻏﻞ ﺧﺎﻟﻰ ﺷﻮى‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﻰ ﺳﺮ ﺳﻠﻄﺎن را ﺑﻪ آﺲ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺮﻳﺰى ﻗﻨﺪ را ﭘﻴﺶ ﻣﮕﺲ‬

‫ﮔﻮش ﺁن آﺲ ﻧﻮﺷﺪ اﺳﺮار ﺟﻼل‬

‫آﺎو ﭼﻮ ﺳﻮﺳﻦ ﺻﺪ زﺑﺎن اﻓﺘﺎد و ﻻل‬

‫ﺣﻠﻖ ﺑﺨﺸﺪ ﺧﺎك را ﻟﻄﻒ ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ ﺧﻮرد ﺁب و ﺑﺮوﻳﺪ ﺻﺪ ﮔﻴﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٥٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎز ﺧﺎآﻰ را ﺑﺒﺨﺸﺪ ﺣﻠﻖ و ﻟﺐ‬

‫ﺗﺎ ﮔﻴﺎهﺶ را ﺧﻮرد اﻧﺪر ﻃﻠﺐ‬

‫ﭼﻮن ﮔﻴﺎهﺶ ﺧﻮرد ﺣﻴﻮان ﮔﺸﺖ زﻓﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺣﻴﻮان ﻟﻘﻤﻪى اﻧﺴﺎن و رﻓﺖ‬

‫ﺑﺎز ﺧﺎك ﺁﻣﺪ ﺷﺪ اآﺎل ﺑﺸﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺟﺪا ﺷﺪ از ﺑﺸﺮ روح و ﺑﺼﺮ‬

‫ذرﻩهﺎ دﻳﺪم دهﺎﻧﺸﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺧﻮردﺷﺎن ﮔﺮدد دراز‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎ را ﺑﺮگ از اﻧﻌﺎم او‬

‫داﻳﮕﺎن را داﻳﻪ ﻟﻄﻒ ﻋﺎم او‬

‫رزﻗﻬﺎ را رزﻗﻬﺎ او ﻣﻰدهﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﮔﻨﺪم ﺑﻰﻏﺬاﻳﻰ ﭼﻮن زهﺪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺮح اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫ﭘﺎرﻩاى ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺪاﻧﻰ ﭘﺎرﻩهﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺁآﻞ و ﻣﺄآﻮل دان‬

‫ﺑﺎﻗﻴﺎن را ﻣﻘﺒﻞ و ﻣﻘﺒﻮل دان‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن و ﺳﺎآﻨﺎﻧﺶ ﻣﻨﺘﺸﺮ‬

‫و ﺁن ﺟﻬﺎن و ﺳﺎﻟﻜﺎﻧﺶ ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن و ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺶ ﻣﻨﻘﻄﻊ‬

‫اهﻞ ﺁن ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺨﻠﺪ ﻣﺠﺘﻤﻊ‬

‫ﭘﺲ آﺮﻳﻢ ﺁن اﺳﺖ آﺎو ﺧﻮد را دهﺪ‬

‫ﺁب ﺣﻴﻮاﻧﻰ آﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ اﺑﺪ‬

‫ﺑﺎﻗﻴﺎت اﻟﺼﺎﻟﺤﺎت ﺁﻣﺪ آﺮﻳﻢ‬

‫رﺳﺘﻪ از ﺻﺪ ﺁﻓﺖ و اﺧﻄﺎر و ﺑﻴﻢ‬

‫ﮔﺮ هﺰاراﻧﻨﺪ ﻳﻚ آﺲ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻴﺎﻻت ﻋﺪد اﻧﺪﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺁآﻞ و ﻣﺄآﻮل را ﺣﻠﻖ اﺳﺖ و ﻧﺎى‬

‫ﻏﺎﻟﺐ و ﻣﻐﻠﻮب را ﻋﻘﻞ اﺳﺖ و راى‬

‫ﺣﻠﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪ او ﻋﺼﺎى ﻋﺪل را‬

‫ﺧﻮرد ﺁن ﭼﻨﺪان ﻋﺼﺎ و ﺣﺒﻞ را‬

‫و اﻧﺪر او اﻓﺰون ﻧﺸﺪ ز ﺁن ﺟﻤﻠﻪ اآﻞ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﻧﺒﻮدش اآﻞ و ﺷﻜﻞ‬

‫ﻣﺮ ﻳﻘﻴﻦ را ﭼﻮن ﻋﺼﺎ هﻢ ﺣﻠﻖ داد‬

‫ﺗﺎ ﺑﺨﻮرد او هﺮ ﺧﻴﺎﻟﻰ را آﻪ زاد‬

‫ﭘﺲ ﻣﻌﺎﻧﻰ را ﭼﻮ اﻋﻴﺎن ﺣﻠﻘﻬﺎﺳﺖ‬

‫رازق ﺣﻠﻖ ﻣﻌﺎﻧﻰ هﻢ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ز ﻣﻪ ﺗﺎ ﻣﺎهﻰ اﻳﭻ از ﺧﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺟﺬب ﻣﺎﻳﻪ او را ﺣﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺣﻠﻖ ﺟﺎن از ﻓﻜﺮ ﺗﻦ ﺧﺎﻟﻰ ﺷﻮد‬

‫ﺁن ﮔﻬﺎن روزﻳﺶ اﺟﻼﻟﻰ ﺷﻮد‬

‫ﺷﺮط ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﺰاج ﺁﻣﺪ ﺑﺪان‬

‫آﺰ ﻣﺰاج ﺑﺪ ﺑﻮد ﻣﺮگ ﺑﺪان‬

‫ﭼﻮن ﻣﺰاج ﺁدﻣﻰ ﮔﻞ ﺧﻮار ﺷﺪ‬

‫زرد و ﺑﺪ رﻧﮓ و ﺳﻘﻴﻢ و ﺧﻮار ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺰاج زﺷﺖ او ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫رﻓﺖ زﺷﺘﻰ از رﺧﺶ ﭼﻮن ﺷﻤﻊ ﺗﺎﻓﺖ‬

‫داﻳﻪاى آﻮ ﻃﻔﻞ ﺷﻴﺮ ﺁﻣﻮز را‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮش آﻨﺪ ﭘﺪﻓﻮز را‬

‫ﮔﺮ ﺑﺒﻨﺪد راﻩ ﺁن ﭘﺴﺘﺎن ﺑﺮ او‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎﻳﺪ راﻩ ﺻﺪ ﺑﺴﺘﺎن ﺑﺮ او‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٥٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﭘﺴﺘﺎن ﺷﺪ ﺣﺠﺎب ﺁن ﺿﻌﻴﻒ‬

‫از هﺰاران ﻧﻌﻤﺖ و ﺧﻮان و رﻋﻴﻒ‬

‫ﭘﺲ ﺣﻴﺎت ﻣﺎﺳﺖ ﻣﻮﻗﻮف ﻓﻄﺎم‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك ﺟﻬﺪ آﻦ ﺗﻢ اﻟﻜﻼم‬

‫ﭼﻮن ﺟﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﺁدﻣﻰ ﺑﺪ ﺧﻮن ﻏﺬا‬

‫از ﻧﺠﺲ ﭘﺎآﻰ ﺑﺮد ﻣﻮﻣﻦ آﺬا‬

‫از ﻓﻄﺎم ﺧﻮن ﻏﺬاﻳﺶ ﺷﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫وز ﻓﻄﺎم ﺷﻴﺮ ﻟﻘﻤﻪﮔﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫و ز ﻓﻄﺎم ﻟﻘﻤﻪ ﻟﻘﻤﺎﻧﻰ ﺷﻮد‬

‫ﻃﺎﻟﺐ اﺷﻜﺎر ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺟﻨﻴﻦ را آﺲ ﺑﮕﻔﺘﻰ در رﺣﻢ‬

‫هﺴﺖ ﺑﻴﺮون ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺑﺲ ﻣﻨﺘﻈﻢ‬

‫ﻳﻚ زﻣﻴﻦ ﺧﺮﻣﻰ ﺑﺎ ﻋﺮض و ﻃﻮل‬

‫اﻧﺪر او ﺻﺪ ﻧﻌﻤﺖ و ﭼﻨﺪﻳﻦ اآﻮل‬

‫آﻮهﻬﺎ و ﺑﺤﺮهﺎ و دﺷﺘﻬﺎ‬

‫ﺑﻮﺳﺘﺎنهﺎ ﺑﺎغهﺎ و آﺸﺖهﺎ‬

‫ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﺲ ﺑﻠﻨﺪ و ﭘﺮ ﺿﻴﺎ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب و ﻣﺎهﺘﺎب و ﺻﺪ ﺳﻬﺎ‬

‫از ﺟﻨﻮب و از ﺷﻤﺎل و از دﺑﻮر‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎ دارد ﻋﺮوﺳﻴﻬﺎ و ﺳﻮر‬

‫در ﺻﻔﺖ ﻧﺎﻳﺪ ﻋﺠﺎﻳﺒﻬﺎى ﺁن‬

‫ﺗﻮ در اﻳﻦ ﻇﻠﻤﺖ ﭼﻪاى در اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺧﻮن ﺧﻮرى در ﭼﺎر ﻣﻴﺦ ﺗﻨﮕﻨﺎ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺟﻨﺲ و اﻧﺠﺎس و ﻋﻨﺎ‬

‫او ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺣﺎل ﺧﻮد ﻣﻨﻜﺮ ﺑﺪى‬

‫زﻳﻦ رﺳﺎﻟﺖ ﻣﻌﺮض و آﺎﻓﺮ ﺷﺪى‬

‫آﺎﻳﻦ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ و ﻓﺮﻳﺐ اﺳﺖ و ﻏﺮور‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮى ﻧﺪارد وهﻢ آﻮر‬

‫ﺟﻨﺲ ﭼﻴﺰى ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪ ادراك او‬

‫ﻧﺸﻨﻮد ادراك ﻣﻨﻜﺮﻧﺎك او‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﺧﻠﻖ ﻋﺎم اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ز ﺁن ﺟﻬﺎن اﺑﺪال ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪﺷﺎن‬

‫آﺎﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﭼﺎهﻰ اﺳﺖ ﺑﺲ ﺗﺎرﻳﻚ و ﺗﻨﮓ‬

‫هﺴﺖ ﺑﻴﺮون ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺑﻰﺑﻮ و رﻧﮓ‬

‫هﻴﭻ در ﮔﻮش آﺴﻰ ز اﻳﺸﺎن ﻧﺮﻓﺖ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻃﻤﻊ ﺁﻣﺪ ﺣﺠﺎب ژرف و زﻓﺖ‬

‫ﮔﻮش را ﺑﻨﺪد ﻃﻤﻊ از اﺳﺘﻤﺎع‬

‫ﭼﺸﻢ را ﺑﻨﺪد ﻏﺮض از اﻃﻼع‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﺁن ﺟﻨﻴﻦ را ﻃﻤﻊ ﺧﻮن‬

‫آﺎن ﻏﺬاى اوﺳﺖ در اوﻃﺎن دون‬

‫از ﺣﺪﻳﺚ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﺤﺠﻮب آﺮد‬

‫ﻏﻴﺮ ﺧﻮن او ﻣﻰﻧﺪاﻧﺪ ﭼﺎﺷﺖ ﺧﻮرد‬

‫ﻗﺼﻪى ﺧﻮرﻧﺪﮔﺎن ﭘﻴﻞ ﺑﭽﻪ از ﺣﺮص و ﺗﺮك ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻧﺎﺻﺢ‬ ‫ﺁن ﺷﻨﻴﺪى ﺗﻮ آﻪ در هﻨﺪوﺳﺘﺎن‬

‫دﻳﺪ داﻧﺎﻳﻰ ﮔﺮوهﻰ دوﺳﺘﺎن‬

‫ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻰﺑﺮگ و ﻋﻮر‬

‫ﻣﻰرﺳﻴﺪﻧﺪ از ﺳﻔﺮ از راﻩ دور‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٥٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻬﺮ داﻧﺎﻳﻴﺶ ﺟﻮﺷﻴﺪ و ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﺧﻮش ﺳﻼﻣﻴﺸﺎن و ﭼﻮن ﮔﻠﺒﻦ ﺷﻜﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ داﻧﻢ آﺰ ﺗﺠﻮع و ز ﺧﻼ‬

‫ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪ رﻧﺠﺘﺎن زﻳﻦ آﺮﺑﻼ‬

‫ﻟﻴﻚ اﻟﻠﱠﻪ اﷲ اى ﻗﻮم ﺟﻠﻴﻞ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﻮردﺗﺎن ﻓﺮزﻧﺪ ﭘﻴﻞ‬

‫ﭘﻴﻞ هﺴﺖ اﻳﻦ ﺳﻮ آﻪ اآﻨﻮن ﻣﻰروﻳﺪ‬

‫ﭘﻴﻞ زادﻩ ﻣﺸﻜﻨﻴﺪ و ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ‬

‫ﭘﻴﻞ ﺑﭽﮕﺎﻧﻨﺪ اﻧﺪر راهﺘﺎن‬

‫ﺻﻴﺪ اﻳﺸﺎن هﺴﺖ ﺑﺲ دل ﺧﻮاهﺘﺎن‬

‫ﺑﺲ ﺿﻌﻴﻔﻨﺪ و ﻟﻄﻴﻒ و ﺑﺲ ﺳﻤﻴﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺎدر هﺴﺖ ﻃﺎﻟﺐ در آﻤﻴﻦ‬

‫از ﭘﻰ ﻓﺮزﻧﺪ ﺻﺪ ﻓﺮﺳﻨﮓ راﻩ‬

‫او ﺑﮕﺮدد در ﺣﻨﻴﻦ و ﺁﻩ ﺁﻩ‬

‫ﺁﺗﺶ و دود ﺁﻳﺪ از ﺧﺮﻃﻮم او‬

‫اﻟﺤﺬر ز ﺁن آﻮدك ﻣﺮﺣﻮم او‬

‫اوﻟﻴﺎ اﻃﻔﺎل ﺣﻘﻨﺪ اى ﭘﺴﺮ‬

‫در ﺣﻀﻮر و ﻏﻴﺒﺖ اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﺧﺒﺮ‬

‫ﻏﺎﻳﺒﻰ ﻣﻨﺪﻳﺶ از ﻧﻘﺼﺎﻧﺸﺎن‬

‫آﺎو آﺸﺪ آﻴﻦ از ﺑﺮاى ﺟﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ اﻃﻔﺎل ﻣﻨﻨﺪ اﻳﻦ اوﻟﻴﺎ‬

‫در ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻓﺮد از آﺎر و آﻴﺎ‬

‫از ﺑﺮاى اﻣﺘﺤﺎن ﺧﻮار و ﻳﺘﻴﻢ‬

‫ﻟﻴﻚ اﻧﺪر ﺳﺮ ﻣﻨﻢ ﻳﺎر و ﻧﺪﻳﻢ‬

‫ﭘﺸﺖ دار ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺼﻤﺘﻬﺎى ﻣﻦ‬

‫ﮔﻮﻳﻴﺎ هﺴﺘﻨﺪ ﺧﻮد اﺟﺰاى ﻣﻦ‬

‫هﺎن و هﺎن اﻳﻦ دﻟﻖ ﭘﻮﺷﺎن ﻣﻨﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰار اﻧﺪر هﺰار و ﻳﻚ ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ور ﻧﻪ آﻰ آﺮدى ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﻮﺑﻰ هﻨﺮ‬

‫ﻣﻮﺳﻴﻰ ﻓﺮﻋﻮن را زﻳﺮ و زﺑﺮ‬

‫ور ﻧﻪ آﻰ آﺮدى ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﺪ‬

‫ﻧﻮح ﺷﺮق و ﻏﺮب را ﻏﺮﻗﺎب ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮ ﻧﻜﻨﺪى ﻳﻚ دﻋﺎى ﻟﻮط راد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﺸﺎن را ﺑﻰﻣﺮاد‬

‫ﮔﺸﺖ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﭼﻮن ﻓﺮدوﺳﺸﺎن‬

‫دﺟﻠﻪى ﺁب ﺳﻴﻪ رو ﺑﻴﻦ ﻧﺸﺎن‬

‫ﺳﻮى ﺷﺎم اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﺸﺎن و اﻳﻦ ﺧﺒﺮ‬

‫در رﻩ ﻗﺪﺳﺶ ﺑﺒﻴﻨﻰ در ﮔﺬر‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ز اﻧﺒﻴﺎى ﺣﻖ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﺑﻪ هﺮ ﻗﺮﻧﻰ ﺳﻴﺎﺳﺘﻬﺎ ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ وﻳﻦ ﺑﻴﺎن اﻓﺰون ﺷﻮد‬

‫ﺧﻮد ﺟﮕﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد آﻪ آﻪهﺎ ﺧﻮن ﺷﻮد‬

‫ﺧﻮن ﺷﻮد آﻪهﺎ و ﺑﺎز ﺁن ﺑﻔﺴﺮد‬

‫ﺗﻮ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﺧﻮن ﺷﺪن آﻮرى و رد‬

‫ﻃﺮﻓﻪ آﻮرى دور ﺑﻴﻦ ﺗﻴﺰ ﭼﺸﻢ‬

‫ﻟﻴﻚ از اﺷﺘﺮ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻏﻴﺮ ﭘﺸﻢ‬

‫ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﻴﻨﺪ ز ﺻﺮﻓﻪى ﺣﺮص اﻧﺲ‬

‫رﻗﺺ ﺑﻰﻣﻘﺼﻮد دارد هﻤﭽﻮ ﺧﺮس‬

‫رﻗﺺ ﺁن ﺟﺎ آﻦ آﻪ ﺧﻮد را ﺑﺸﻜﻨﻰ‬

‫ﭘﻨﺒﻪ را از رﻳﺶ ﺷﻬﻮت ﺑﺮ آﻨﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٥٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫رﻗﺺ و ﺟﻮﻻن ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻴﺪان آﻨﻨﺪ‬

‫رﻗﺺ اﻧﺪر ﺧﻮن ﺧﻮد ﻣﺮدان آﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن رهﻨﺪ از دﺳﺖ ﺧﻮد دﺳﺘﻰ زﻧﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻬﻨﺪ از ﻧﻘﺺ ﺧﻮد رﻗﺼﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﻄﺮﺑﺎﻧﺸﺎن از درون دف ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﺤﺮهﺎ در ﺷﻮرﺷﺎن آﻒ ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﻟﻴﻚ ﺑﻬﺮ ﮔﻮﺷﺸﺎن‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻬﺎ هﻢ آﻒزﻧﺎن‬

‫ﺗﻮ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﺑﺮﮔﻬﺎ را آﻒ زدن‬

‫ﮔﻮش دل ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻪ اﻳﻦ ﮔﻮش ﺑﺪن‬

‫ﮔﻮش ﺳﺮ ﺑﺮ ﺑﻨﺪ از هﺰل و دروغ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺷﻬﺮ ﺟﺎن ﺑﺎ ﻓﺮوغ‬

‫ﺳﺮ آﺸﺪ ﮔﻮش ﻣﺤﻤﺪ در ﺳﺨﻦ‬

‫آﺶ ﺑﮕﻮﻳﺪ در ﻧﺒﻰ ﺣﻖ ُه َﻮ أذن‬

‫ﺳﺮﺑﻪﺳﺮ ﮔﻮش اﺳﺖ و ﭼﺸﻢ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﺒﻰ‬

‫ﺗﺎزﻩ زو ﻣﺎ ﻣﺮﺿﻊ اﺳﺖ او ﻣﺎ ﺻﺒﻰ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﺑﺎز ران‬

‫ﺳﻮى اهﻞ ﭘﻴﻞ و ﺑﺮ ﺁﻏﺎز ران‬

‫ﺑﻘﻴﻪى ﻗﺼﻪى ﻣﺘﻌﺮﺿﺎن ﭘﻴﻞ ﺑﭽﮕﺎن‬ ‫هﺮ دهﺎن را ﭘﻴﻞ ﺑﻮﻳﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﮔﺮد ﻣﻌﺪﻩى هﺮ ﺑﺸﺮ ﺑﺮ ﻣﻰﺗﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ آﺠﺎ ﻳﺎﺑﺪ آﺒﺎب ﭘﻮر ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ اﻧﺘﻘﺎم و زور ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮔﻮﺷﺘﻬﺎى ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺣﻖ ﺧﻮرى‬

‫ﻏﻴﺒﺖ اﻳﺸﺎن آﻨﻰ آﻴﻔﺮ ﺑﺮى‬

‫هﺎن آﻪ ﺑﻮﻳﺎى دهﺎﻧﺘﺎن ﺧﺎﻟﻖ اﺳﺖ‬

‫آﻰ ﺑﺮد ﺟﺎن ﻏﻴﺮ ﺁن آﺎو ﺻﺎدق اﺳﺖ‬

‫و ان ﺁن اﻓﺴﻮﺳﻴﻰ آﺶ ﺑﻮى ﮔﻴﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر ﮔﻮر ﻣﻨﻜﺮ ﻳﺎ ﻧﻜﻴﺮ‬

‫ﻧﻰ دهﺎن دزدﻳﺪن اﻣﻜﺎن ز ﺁن ﻣﻬﺎن‬

‫ﻧﻪ دهﺎن ﺧﻮش آﺮدن از دارو دهﺎن‬

‫ﺁب و روﻏﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮ رو ﭘﻮش را‬

‫راﻩ ﺣﻴﻠﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻋﻘﻞ و هﻮش را‬

‫ﭼﻨﺪ آﻮﺑﺪ زﺧﻤﻬﺎى ﮔﺮزﺷﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ هﺮ ژاژﺧﺎ و ﻣﺮزﺷﺎن‬

‫ﮔﺮز ﻋﺰراﻳﻴﻞ را ﺑﻨﮕﺮ اﺛﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﭼﻮب و ﺁهﻦ در ﺻﻮر‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﮔﻪﮔﻬﻰ‬

‫ز ﺁن هﻤﺎن رﻧﺠﻮر ﺑﺎﺷﺪ ﺁﮔﻬﻰ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ ﺁن رﻧﺠﻮر اى ﻳﺎران ﻣﻦ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮ ﺳﺎران ﻣﻦ‬

‫ﻣﺎ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﺧﻴﺎل‬

‫ﭼﻪ ﺧﻴﺎل اﺳﺖ اﻳﻦ آﻪ اﻳﻦ هﺴﺖ ارﺗﺤﺎل‬

‫ﭼﻪ ﺧﻴﺎل اﺳﺖ اﻳﻦ آﻪ اﻳﻦ ﭼﺮخ ﻧﮕﻮن‬

‫از ﻧﻬﻴﺐ اﻳﻦ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﺷﺪ آﻨﻮن‬

‫ﮔﺮزهﺎ و ﺗﻴﻐﻬﺎ ﻣﺤﺴﻮس ﺷﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻤﺎر و ﺳﺮش ﻣﻨﻜﻮس ﺷﺪ‬

‫‪٣٥٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫او هﻤﻰﺑﻴﻨﺪ آﻪ ﺁن از ﺑﻬﺮ اوﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ دﺷﻤﻦ ﺑﺴﺘﻪ ز ﺁن و ﭼﺸﻢ دوﺳﺖ‬

‫ﺣﺮص دﻧﻴﺎ رﻓﺖ و ﭼﺸﻤﺶ ﺗﻴﺰ ﺷﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ او روﺷﻦ ﮔﻪ ﺧﻮنرﻳﺰ ﺷﺪ‬

‫ﻣﺮغ ﺑﻰهﻨﮕﺎم ﺷﺪ ﺁن ﭼﺸﻢ او‬

‫از ﻧﺘﻴﺠﻪى آﺒﺮ او و ﺧﺸﻢ او‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪن واﺟﺐ ﺁﻳﺪ ﻣﺮغ را‬

‫آﺎو ﺑﻪ ﻏﻴﺮ وﻗﺖ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ درا‬

‫هﺮ زﻣﺎن ﻧﺰﻋﻰ اﺳﺖ ﺟﺰو ﺟﺎﻧﺖ را‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﻧﺰع ﺟﺎن اﻳﻤﺎﻧﺖ را‬

‫ﻋﻤﺮ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ هﻤﻴﺎن زر اﺳﺖ‬

‫روز و ﺷﺐ ﻣﺎﻧﻨﺪ دﻳﻨﺎر اﺷﻤﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰﺷﻤﺎرد ﻣﻰدهﺪ زر ﺑﻰوﻗﻮف‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺧﺎﻟﻰ ﮔﺮدد و ﺁﻳﺪ ﺧﺴﻮف‬

‫ﮔﺮ ز آﻪ ﺑﺴﺘﺎﻧﻰ و ﻧﻨﻬﻰ ﺑﻪ ﺟﺎى‬

‫اﻧﺪر ﺁﻳﺪ آﻮﻩ ز ﺁن دادن ز ﭘﺎى‬

‫ﭘﺲ ﺑﻨﻪ ﺑﺮ ﺟﺎى هﺮ دم را ﻋﻮض‬

‫ب ﻳﺎﺑﻰ ﻏﺮض‬ ‫ﺠ ْﺪ َو ا ْﻗ َﺘ ِﺮ ْ‬ ‫ﺳُ‬ ‫ﺗﺎ ز َو ا ْ‬

‫در ﺗﻤﺎﻣﻰ آﺎرهﺎ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﻜﻮش‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ آﺎرى آﻪ ﺑﻮد در دﻳﻦ ﻣﻜﻮش‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺗﻮ رﻓﺖ ﺧﻮاهﻰ ﻧﺎﺗﻤﺎم‬

‫آﺎرهﺎﻳﺖ اﺑﺘﺮ و ﻧﺎن ﺗﻮ ﺧﺎم‬

‫و ﺁن ﻋﻤﺎرت آﺮدن ﮔﻮر و ﻟﺤﺪ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﭼﻮب و ﻧﻪ ﻟﺒﺪ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮد را در ﺻﻔﺎ ﮔﻮرى آﻨﻰ‬

‫در ﻣﻨﻰ او آﻨﻰ دﻓﻦ ﻣﻨﻰ‬

‫ﺧﺎك او ﮔﺮدى و ﻣﺪﻓﻮن ﻏﻤﺶ‬

‫ﺗﺎ دﻣﺖ ﻳﺎﺑﺪ ﻣﺪدهﺎ از دﻣﺶ‬

‫ﮔﻮرﺧﺎﻧﻪ و ﻗﺒﻪهﺎ و آﻨﮕﺮﻩ‬

‫ﻧﺒﻮد از اﺻﺤﺎب ﻣﻌﻨﻰ ﺁن ﺳﺮﻩ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اآﻨﻮن زﻧﺪﻩ اﻃﻠﺲ ﭘﻮش را‬

‫هﻴﭻ اﻃﻠﺲ دﺳﺖﮔﻴﺮد هﻮش را‬

‫در ﻋﺬاب ﻣﻨﻜﺮ اﺳﺖ ﺁن ﺟﺎن او‬

‫آﮋدم ﻏﻢ در دل ﻏﻤﺪان او‬

‫از ﺑﺮون ﺑﺮ ﻇﺎهﺮش ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر‬

‫و ز درون ز اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎ او زار زار‬

‫و ﺁن ﻳﻜﻰ ﺑﻴﻨﻰ در ﺁن دﻟﻖ آﻬﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎت اﻧﺪﻳﺸﻪ و ﺷﻜﺮ ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﭘﻴﻞ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎﺻﺢ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﭘﻨﺪ ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ دل و ﺟﺎﻧﺘﺎن ﻧﮕﺮدد ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﺑﺎ ﮔﻴﺎﻩ و ﺑﺮﮔﻬﺎ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﻮﻳﺪ‬

‫در ﺷﻜﺎر ﭘﻴﻞ ﺑﭽﮕﺎن آﻢ روﻳﺪ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮون آﺮدم ز ﮔﺮدون وام ﻧﺼﺢ‬

‫ﺟﺰ ﺳﻌﺎدت آﻰ ﺑﻮد اﻧﺠﺎم ﻧﺼﺢ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ رﺳﺎﻟﺖ ﺁﻣﺪم‬

‫ﺗﺎ رهﺎﻧﻢ ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را از ﻧﺪم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٥٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻴﻦ ﻣﺒﺎدا آﻪ ﻃﻤﻊ رهﺘﺎن زﻧﺪ‬

‫ﻃﻤﻊ ﺑﺮگ از ﺑﻴﺨﻬﺎﺗﺎن ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ و ﺧﻴﺮ ﺑﺎدى آﺮد و رﻓﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ ﻗﺤﻂ و ﺟﻮﻋﺸﺎن در راﻩ زﻓﺖ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن دﻳﺪﻧﺪ ﺳﻮى ﺟﺎدﻩاى‬

‫ﭘﻮر ﭘﻴﻠﻰ ﻓﺮﺑﻬﻰ ﻧﻮزادﻩاى‬

‫اﻧﺪر اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﭼﻮن ﮔﺮﮔﺎن ﻣﺴﺖ‬

‫ﭘﺎك ﺧﻮردﻧﺪش ﻓﺮو ﺷﺴﺘﻨﺪ دﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ هﻤﺮﻩ ﻧﺨﻮرد و ﭘﻨﺪ داد‬

‫آﻪ ﺣﺪﻳﺚ ﺁن ﻓﻘﻴﺮش ﺑﻮد ﻳﺎد‬

‫از آﺒﺎﺑﺶ ﻣﺎﻧﻊ ﺁﻣﺪ ﺁن ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﺨﺖ ﻧﻮ ﺑﺨﺸﺪ ﺗﺮا ﻋﻘﻞ آﻬﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻴﻔﺘﺎدﻧﺪ و ﺧﻔﺘﻨﺪ ﺁن هﻤﻪ‬

‫و ﺁن ﮔﺮﺳﻨﻪ ﭼﻮن ﺷﺒﺎن اﻧﺪر رﻣﻪ‬

‫دﻳﺪ ﭘﻴﻠﻰ ﺳﻬﻤﻨﺎآﻰ ﻣﻰرﺳﻴﺪ‬

‫اوﻻ ﺁﻣﺪ ﺳﻮى ﺣﺎرس دوﻳﺪ‬

‫ﺑﻮى ﻣﻰآﺮد ﺁن دهﺎﻧﺶ را ﺳﻪ ﺑﺎر‬

‫هﻴﭻ ﺑﻮﻳﻰ زو ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻧﺎﮔﻮار‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎرى ﮔﺮد او ﮔﺸﺖ و ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﺮ و را ﻧﺎزرد ﺁن ﺷﻪ ﭘﻴﻞ زﻓﺖ‬

‫ﻣﺮ ﻟﺐ هﺮ ﺧﻔﺘﻪاى را ﺑﻮى آﺮد‬

‫ﺑﻮى ﻣﻰﺁﻣﺪ و را ز ﺁن ﺧﻔﺘﻪ ﻣﺮد‬

‫از آﺒﺎب ﭘﻴﻞ زادﻩ ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ دراﻧﻴﺪ و ﺑﻜﺸﺘﺶ ﭘﻴﻞ زود‬

‫در زﻣﺎن او ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ را ز ﺁن ﮔﺮوﻩ‬

‫ﻣﻰدراﻧﻴﺪ و ﻧﺒﻮدش ز ﺁن ﺷﻜﻮﻩ‬

‫ﺑﺮ هﻮا اﻧﺪاﺧﺖ هﺮ ﻳﻚ را ﮔﺰاف‬

‫ﺗﺎ هﻤﻰزد ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻰﺷﺪ ﺷﻜﺎف‬

‫اى ﺧﻮرﻧﺪﻩى ﺧﻮن ﺧﻠﻖ از راﻩ ﺑﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎرد ﺧﻮن اﻳﺸﺎﻧﺖ ﻧﺒﺮد‬

‫ﻣﺎل اﻳﺸﺎن ﺧﻮن اﻳﺸﺎن دان ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺎل از زور ﺁﻳﺪ در ﻳﻤﻴﻦ‬

‫ﻣﺎدر ﺁن ﭘﻴﻞ ﺑﭽﮕﺎن آﻴﻦ آﺸﺪ‬

‫ﭘﻴﻞ ﺑﭽﻪ ﺧﻮارﻩ را آﻴﻔﺮ آﺸﺪ‬

‫ﭘﻴﻞ ﺑﭽﻪ ﻣﻰﺧﻮرى اى ﭘﺎرﻩ ﺧﻮار‬

‫هﻢ ﺑﺮ ﺁرد ﺧﺼﻢ ﭘﻴﻞ از ﺗﻮ دﻣﺎر‬

‫ﺑﻮى رﺳﻮا آﺮد ﻣﻜﺮ اﻧﺪﻳﺶ را‬

‫ﭘﻴﻞ داﻧﺪ ﺑﻮى ﻃﻔﻞ ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﺁن آﻪ ﻳﺎﺑﺪ ﺑﻮى ﺣﻖ را از ﻳﻤﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺑﻮى ﺑﺎﻃﻞ را ز ﻣﻦ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﭼﻮن ﺑﺮد ﺑﻮى از راﻩ دور‬

‫ﭼﻮن ﻧﻴﺎﺑﺪ از دهﺎن ﻣﺎ ﺑﺨﻮر‬

‫هﻢ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻟﻴﻚ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ز ﻣﺎ‬

‫ﺑﻮى ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﺳﻤﺎ‬

‫ﺗﻮ هﻤﻰﺧﺴﺒﻰ و ﺑﻮى ﺁن ﺣﺮام‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن ﺳﺒﺰﻓﺎم‬

‫هﻤﺮﻩ اﻧﻔﺎس زﺷﺘﺖ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻮﮔﻴﺮان ﮔﺮدون ﻣﻰرود‬

‫ﺑﻮى آﺒﺮ و ﺑﻮى ﺣﺮص و ﺑﻮى ﺁز‬

‫در ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﭼﻮن ﭘﻴﺎز‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٦٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﺧﻮرى ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻦ آﻰ ﺧﻮردﻩام‬

‫از ﭘﻴﺎز و ﺳﻴﺮ ﺗﻘﻮى آﺮدﻩام‬

‫ﺁن دم ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻏﻤﺎزى آﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ دﻣﺎغ هﻤﻨﺸﻴﻨﺎن ﺑﺮ زﻧﺪ‬

‫ﺑﺲ دﻋﺎهﺎ رد ﺷﻮد از ﺑﻮى ﺁن‬

‫ﺁن دل آﮋ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ در زﺑﺎن‬

‫ﺧﺴَﺆُا ﺁﻳﺪ ﺟﻮاب ﺁن دﻋﺎ‬ ‫اْ‬

‫ﭼﻮب رد ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺰاى هﺮ دﻏﺎ‬

‫ﮔﺮ ﺣﺪﻳﺜﺖ آﺞ ﺑﻮد ﻣﻌﻨﻴﺖ راﺳﺖ‬

‫ﺁن آﺠﻰ ﻟﻔﻆ ﻣﻘﺒﻮل ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺧﻄﺎى ﻣﺤﺒﺎن ﺑﻬﺘﺮ از ﺻﻮاب ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن اﺳﺖ ﻧﺰد ﻣﺤﺒﻮب‬ ‫ﺁن ﺑﻼل ﺻﺪق در ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻤﺎز‬

‫ﺣﻰ را هﻰ هﻤﻰﺧﻮاﻧﺪ از ﻧﻴﺎز‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ اى ﭘﻴﻤﺒﺮ راﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺧﻄﺎ اآﻨﻮن آﻪ ﺁﻏﺎز ﺑﻨﺎﺳﺖ‬

‫اى ﻧﺒﻰ و اى رﺳﻮل آﺮدﮔﺎر‬

‫ﻳﻚ ﻣﻮذن آﺎو ﺑﻮد اﻓﺼﺢ ﺑﻴﺎر‬

‫ﻋﻴﺐ ﺑﺎﺷﺪ اول دﻳﻦ و ﺻﻼح‬

‫ﻟﺤﻦ ﺧﻮاﻧﺪن ﻟﻔﻆ ﺣﻰ ﻋﻠﻰ اﻟﻔﻼح‬

‫ﺧﺸﻢ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺠﻮﺷﻴﺪ و ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﻳﻚ دو رﻣﺰى از ﻋﻨﺎﻳﺎت ﻧﻬﻔﺖ‬

‫آﺎى ﺧﺴﺎن ﻧﺰد ﺧﺪا هﻰ ﺑﻼل‬

‫ﺑﻬﺘﺮ از ﺻﺪ ﺣﻰ و ﺧﻰ و ﻗﻴﻞ و ﻗﺎل‬

‫واﻣﺸﻮراﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ رازﺗﺎن‬

‫واﻧﮕﻮﻳﻢ ﺁﺧﺮ و ﺁﻏﺎزﺗﺎن‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪارى ﺗﻮ دم ﺧﻮش در دﻋﺎ‬

‫رو دﻋﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻩ ز اﺧﻮان ﺻﻔﺎ‬

‫اﻣﺮ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم آﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ دهﺎﻧﻰ ﺧﻮان آﻪ ﺑﺪان دهﺎن ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﺮدﻩاى‬ ‫ﮔﻔﺖ اى ﻣﻮﺳﻰ ز ﻣﻦ ﻣﻰﺟﻮ ﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﺑﺎ دهﺎﻧﻰ آﻪ ﻧﻜﺮدى ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﻣﻦ ﻧﺪارم ﺁن دهﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎ را از دهﺎن ﻏﻴﺮ ﺧﻮان‬

‫از دهﺎن ﻏﻴﺮ آﻰ آﺮدى ﮔﻨﺎﻩ‬

‫از دهﺎن ﻏﻴﺮ ﺑﺮ ﺧﻮان آﺎى اﻟﻪ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻦ آﻪ دهﺎﻧﻬﺎ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫در ﺷﺐ و در روزهﺎ ﺁرد دﻋﺎ‬

‫از دهﺎﻧﻰ آﻪ ﻧﻜﺮدﻩﺳﺘﻰ ﮔﻨﺎﻩ‬

‫و ﺁن دهﺎن ﻏﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺬر ﺧﻮاﻩ‬

‫ﻳﺎ دهﺎن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﭘﺎك آﻦ‬

‫روح ﺧﻮد را ﭼﺎﺑﻚ و ﭼﺎﻻك آﻦ‬

‫ذآﺮ ﺣﻖ ﭘﺎك اﺳﺖ ﭼﻮن ﭘﺎآﻰ رﺳﻴﺪ‬

‫رﺧﺖ ﺑﺮ ﺑﻨﺪد ﺑﺮون ﺁﻳﺪ ﭘﻠﻴﺪ‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰد ﺿﺪهﺎ از ﺿﺪهﺎ‬

‫ﺷﺐ ﮔﺮﻳﺰد ﭼﻮن ﺑﺮ اﻓﺮوزد ﺿﻴﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٦١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن در ﺁﻳﺪ ﻧﺎم ﭘﺎك اﻧﺪر دهﺎن‬

‫ﻧﻰ ﭘﻠﻴﺪى ﻣﺎﻧﺪ و ﻧﻰ اﻧﺪهﺎن‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ اﻟﻠﱠﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻋﻴﻦ ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺘﻦ ﺣﻖ اﺳﺖ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ ﺷﺒﻰ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻰﺷﺪ از ذآﺮش ﻟﺒﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻴﻄﺎن ﺁﺧﺮ اى ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻮ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ اﻟﻠﱠﻪ را ﻟﺒﻴﻚ آﻮ‬

‫ﻣﻰﻧﻴﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺟﻮاب از ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ‬

‫ﭼﻨﺪ اﻟﻠﱠﻪ ﻣﻰزﻧﻰ ﺑﺎ روى ﺳﺨﺖ‬

‫او ﺷﻜﺴﺘﻪ دل ﺷﺪ و ﺑﻨﻬﺎد ﺳﺮ‬

‫دﻳﺪ در ﺧﻮاب او ﺧﻀﺮ را در ﺧﻀﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ هﻴﻦ از ذآﺮ ﭼﻮن واﻣﺎﻧﺪﻩاى‬

‫ﭼﻮن ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ از ﺁن آﺶ ﺧﻮاﻧﺪﻩاى‬

‫ﮔﻔﺖ ﻟﺒﻴﻜﻢ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﺟﻮاب‬

‫ز ﺁن هﻤﻰﺗﺮﺳﻢ آﻪ ﺑﺎﺷﻢ رد ﺑﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن اﻟﻠﱠﻪ ﺗﻮ ﻟﺒﻴﻚ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﻧﻴﺎز و درد و ﺳﻮزت ﭘﻴﻚ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﻴﻠﻪهﺎ و ﭼﺎرﻩ ﺟﻮﻳﻴﻬﺎى ﺗﻮ‬

‫ﺟﺬب ﻣﺎ ﺑﻮد و ﮔﺸﺎد اﻳﻦ ﭘﺎى ﺗﻮ‬

‫ﺗﺮس و ﻋﺸﻖ ﺗﻮ آﻤﻨﺪ ﻟﻄﻒ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫زﻳﺮ هﺮ ﻳﺎ رب ﺗﻮ ﻟﺒﻴﻜﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺟﺎهﻞ زﻳﻦ دﻋﺎ ﺟﺰ دور ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻳﺎ رب ﮔﻔﺘﻨﺶ دﺳﺘﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ دهﺎن و ﺑﺮ دﻟﺶ ﻗﻔﻞ اﺳﺖ و ﺑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻨﺎﻟﺪ ﺑﺎ ﺧﺪا وﻗﺖ ﮔﺰﻧﺪ‬

‫داد ﻣﺮ ﻓﺮﻋﻮن را ﺻﺪ ﻣﻠﻚ و ﻣﺎل‬

‫ﺗﺎ ﺑﻜﺮد او دﻋﻮى ﻋﺰ و ﺟﻼل‬

‫در هﻤﻪ ﻋﻤﺮش ﻧﺪﻳﺪ او درد ﺳﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻨﺎﻟﺪ ﺳﻮى ﺣﻖ ﺁن ﺑﺪ ﮔﻬﺮ‬

‫داد او را ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻠﻚ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺣﻖ ﻧﺪادش درد و رﻧﺞ و اﻧﺪهﺎن‬

‫درد ﺁﻣﺪ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻠﻚ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻧﻰ ﻣﺮ ﺧﺪا را در ﻧﻬﺎن‬

‫ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﻰدرد از اﻓﺴﺮدﮔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﺎ درد از دل ﺑﺮدﮔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن آﺸﻴﺪن زﻳﺮ ﻟﺐ ﺁواز را‬

‫ﻳﺎد آﺮدن ﻣﺒﺪا و ﺁﻏﺎز را‬

‫ﺁن ﺷﺪﻩ ﺁواز ﺻﺎﻓﻰ و ﺣﺰﻳﻦ‬

‫اى ﺧﺪا وى ﻣﺴﺘﻐﺎث و اى ﻣﻌﻴﻦ‬

‫ﻧﺎﻟﻪى ﺳﮓ در رهﺶ ﺑﻰﺟﺬﺑﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺮ راﻏﺐ اﺳﻴﺮ رﻩ زﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺳﮓ آﻬﻔﻰ آﻪ از ﻣﺮدار رﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮان ﺷﻬﻨﺸﺎهﺎن ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﻰﺧﻮرد او ﭘﻴﺶ ﻏﺎر‬

‫ﺁب رﺣﻤﺖ ﻋﺎرﻓﺎﻧﻪ ﺑﻰﺗﻐﺎر‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﺳﮓ ﭘﻮﺳﺖ آﺎو را ﻧﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ اﻧﺪر ﭘﺮدﻩ ﺑﻰﺁن ﺟﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٦٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﺎن ﺑﺪﻩ از ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﺟﺎم اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﻰﺟﻬﺎد و ﺻﺒﺮ آﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻇﻔﺮ‬

‫ﺻﺒﺮ آﺮدن ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻧﺒﻮد ﺣﺮج‬

‫ﺻﺒﺮ آﻦ آﺎﻟﺼﺒﺮ ﻣﻔﺘﺎح اﻟﻔﺮج‬

‫زﻳﻦ آﻤﻴﻦ ﺑﻰﺻﺒﺮ و ﺣﺰﻣﻰ آﺲ ﻧﺠﺴﺖ‬

‫ﺣﺰم را ﺧﻮد ﺻﺒﺮ ﺁﻣﺪ ﭘﺎ و دﺳﺖ‬

‫ﺣﺰم آﻦ از ﺧﻮرد آﺎﻳﻦ زهﺮﻳﻦ ﮔﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﺰم آﺮدن زور و ﻧﻮر اﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‬

‫آﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ آﺎو ﺑﻪ هﺮ ﺑﺎدى ﺟﻬﺪ‬

‫آﻮﻩ آﻰ ﻣﺮ ﺑﺎد را وزﻧﻰ ﻧﻬﺪ‬

‫هﺮ ﻃﺮف ﻏﻮﻟﻰ هﻤﻰﺧﻮاﻧﺪ ﺗﺮا‬

‫آﺎى ﺑﺮادر راﻩ ﺧﻮاهﻰ هﻴﻦ ﺑﻴﺎ‬

‫رهﻨﻤﺎﻳﻢ هﻤﺮهﺖ ﺑﺎﺷﻢ رﻓﻴﻖ‬

‫ﻣﻦ ﻗﻼووزم در اﻳﻦ راﻩ دﻗﻴﻖ‬

‫ﻧﻰ ﻗﻼووز اﺳﺖ و ﻧﻰ رﻩ داﻧﺪ او‬

‫ﻳﻮﺳﻔﺎ آﻢ رو ﺳﻮى ﺁن ﮔﺮگ ﺧﻮ‬

‫ﺣﺰم اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻧﻔﺮﻳﺒﺪ ﺗﺮا‬

‫ﭼﺮب و ﻧﻮش و داﻣﻬﺎى اﻳﻦ ﺳﺮا‬

‫آﻪ ﻧﻪ ﭼﺮﺑﺶ دارد و ﻧﻰ ﻧﻮش او‬

‫ﺳﺤﺮ ﺧﻮاﻧﺪ ﻣﻰدﻣﺪ در ﮔﻮش او‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎ ﻣﻬﻤﺎن ﻣﺎ اى روﺷﻨﻰ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺁن ﺗﺴﺖ و ﺗﻮ ﺁن ﻣﻨﻰ‬

‫ﺣﺰم ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﺗﺨﻤﻪام‬

‫ﻳﺎ ﺳﻘﻴﻤﻢ ﺧﺴﺘﻪى اﻳﻦ دﺧﻤﻪام‬

‫ﻳﺎ ﺳﺮم درد اﺳﺖ درد ﺳﺮ ﺑﺒﺮ‬

‫ﻳﺎ ﻣﺮا ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺳﺖ ﺁن ﺧﺎﻟﻮ ﭘﺴﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻳﻚ ﻧﻮﺷﺖ دهﺪ ﺑﺎ ﻧﻴﺸﻬﺎ‬

‫آﻪ ﺑﻜﺎرد در ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺶ رﻳﺸﻬﺎ‬

‫زر اﮔﺮ ﭘﻨﺠﺎﻩ اﮔﺮ ﺷﺼﺘﺖ دهﺪ‬

‫ﻣﺎهﻴﺎ او ﮔﻮﺷﺖ در ﺷﺴﺘﺖ دهﺪ‬

‫ﮔﺮ دهﺪ ﺧﻮد آﻰ دهﺪ ﺁن ﭘﺮ ﺣﻴﻞ‬

‫ﺟﻮز ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﺳﺖ ﮔﻔﺘﺎر دﻏﻞ‬

‫ژﻏﮋغ ﺁن ﻋﻘﻞ و ﻣﻐﺰت را ﺑﺮد‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻋﻘﻞ را ﻳﻚ ﻧﺸﻤﺮد‬

‫ﻳﺎر ﺗﻮ ﺧﻮرﺟﻴﻦ ﺗﺴﺖ و آﻴﺴﻪات‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ راﻣﻴﻨﻰ ﻣﺠﻮ ﺟﺰ وﻳﺴﻪات‬

‫وﻳﺴﻪ و ﻣﻌﺸﻮق ﺗﻮ هﻢ ذات ﺗﺴﺖ‬

‫وﻳﻦ ﺑﺮوﻧﻴﻬﺎ هﻤﻪ ﺁﻓﺎت ﺗﺴﺖ‬

‫ﺣﺰم ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﭼﻮن دﻋﻮت آﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻧﮕﻮﻳﻰ ﻣﺴﺖ و ﺧﻮاهﺎن ﻣﻨﻨﺪ‬

‫دﻋﻮت اﻳﺸﺎن ﺻﻔﻴﺮ ﻣﺮغ دان‬

‫آﻪ آﻨﺪ ﺻﻴﺎد در ﻣﻜﻤﻦ ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﺮغ ﻣﺮدﻩ ﭘﻴﺶ ﺑﻨﻬﺎدﻩ آﻪ اﻳﻦ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ اﻳﻦ ﺑﺎﻧﮓ و ﺁواز و ﺣﻨﻴﻦ‬

‫ﻣﺮغ ﭘﻨﺪارد آﻪ ﺟﻨﺲ اوﺳﺖ او‬

‫ﺟﻤﻊ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ دردﺷﺎن ﭘﻮﺳﺖ او‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﻣﺮﻏﻰ آﻪ ﺣﺰﻣﺶ داد ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﮔﻴﺞ ﺁن داﻧﻪ و ﻣﻠﻖ‬

‫هﺴﺖ ﺑﻰﺣﺰﻣﻰ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ را در ﺷﺮح اﻳﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٦٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻓﺮﻳﻔﺘﻦ روﺳﺘﺎﻳﻰ ﺷﻬﺮى را و ﺑﻪ دﻋﻮت ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﻪ ﻻﺑﻪ و اﻟﺤﺎح ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫اى ﺑﺮادر ﺑﻮد اﻧﺪر ﻣﺎ ﻣﻀﻰ‬

‫ﺷﻬﺮﻳﻰ ﺑﺎ روﺳﺘﺎﻳﻰ ﺁﺷﻨﺎ‬

‫روﺳﺘﺎﻳﻰ ﭼﻮن ﺳﻮى ﺷﻬﺮ ﺁﻣﺪى‬

‫ﺧﺮﮔﻪ اﻧﺪر آﻮى ﺁن ﺷﻬﺮى زدى‬

‫دو ﻣﻪ و ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻬﻤﺎﻧﺶ ﺑﺪى‬

‫ﺑﺮ دآﺎن او و ﺑﺮ ﺧﻮاﻧﺶ ﺑﺪى‬

‫هﺮ ﺣﻮاﻳﺞ را آﻪ ﺑﻮدﻳﺶ ﺁن زﻣﺎن‬

‫راﺳﺖ آﺮدى ﻣﺮد ﺷﻬﺮى راﻳﮕﺎن‬

‫رو ﺑﻪ ﺷﻬﺮى آﺮد و ﮔﻔﺖ اى ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﻮ‬

‫هﻴﭻ ﻣﻰﻧﺎﻳﻰ ﺳﻮى دﻩ ﻓﺮﺟﻪ ﺟﻮ‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻠﱠﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﻴﺎر‬

‫آﺎﻳﻦ زﻣﺎن ﮔﻠﺸﻦ اﺳﺖ و ﻧﻮ ﺑﻬﺎر‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻴﺎ وﻗﺖ ﺛﻤﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻨﺪم ﺧﺪﻣﺘﺖ را ﻣﻦ آﻤﺮ‬

‫ﺧﻴﻞ و ﻓﺮزﻧﺪان و ﻗﻮﻣﺖ را ﺑﻴﺎر‬

‫در دﻩ ﻣﺎ ﺑﺎش ﺳﻪ ﻣﺎﻩ و ﭼﻬﺎر‬

‫آﻪ ﺑﻬﺎران ﺧﻄﻪى دﻩ ﺧﻮش ﺑﻮد‬

‫آﺸﺖ زار و ﻻﻟﻪى دل آﺶ ﺑﻮد‬

‫وﻋﺪﻩ دادى ﺷﻬﺮى او را دﻓﻊ ﺣﺎل‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺑﻌﺪ وﻋﺪﻩ هﺸﺖ ﺳﺎل‬

‫او ﺑﻪ هﺮ ﺳﺎﻟﻰ هﻤﻰﮔﻔﺘﻰ آﻪ آﻰ‬

‫ﻋﺰم ﺧﻮاهﻰ آﺮد آﺎﻣﺪ ﻣﺎﻩ دى‬

‫او ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻰ آﺎﻣﺴﺎﻟﻤﺎن‬

‫از ﻓﻼن ﺧﻄﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻣﻴﻬﻤﺎن‬

‫ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﮔﺮ ﺗﻮاﻧﻢ وارهﻴﺪ‬

‫از ﻣﻬﻤﺎت ﺁن ﻃﺮف ﺧﻮاهﻢ دوﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ هﺴﺘﻨﺪ ﺁن ﻋﻴﺎﻟﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻓﺮزﻧﺪان ﺗﻮ اى اهﻞ ﺑﺮ‬

‫ﺑﺎز هﺮ ﺳﺎﻟﻰ ﭼﻮ ﻟﻜﻠﻚ ﺁﻣﺪى‬

‫ﺗﺎ ﻣﻘﻴﻢ ﻗﺒﻪى ﺷﻬﺮى ﺷﺪى‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ هﺮ ﺳﺎﻟﻰ ز زر و ﻣﺎل ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺧﺮج او آﺮدى ﮔﺸﺎدى ﺑﺎل ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺁﺧﺮﻳﻦ آﺮت ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺁن ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﺧﻮان ﻧﻬﺎدش ﺑﺎﻣﺪادان و ﺷﺒﺎن‬

‫از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﺎز ﮔﻔﺖ او ﺧﻮاﺟﻪ را‬

‫ﭼﻨﺪ وﻋﺪﻩ ﭼﻨﺪ ﺑﻔﺮﻳﺒﻰ ﻣﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮاﺟﻪ ﺟﺴﻢ و ﺟﺎﻧﻢ وﺻﻞ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ هﺮ ﺗﺤﻮﻳﻞ اﻧﺪر ﺣﻜﻢ هﻮﺳﺖ‬

‫ﺁدﻣﻰ ﭼﻮن آﺸﺘﻰ اﺳﺖ و ﺑﺎدﺑﺎن‬

‫ﺗﺎ آﻰ ﺁرد ﺑﺎد را ﺁن ﺑﺎد ران‬

‫ﺑﺎز ﺳﻮﮔﻨﺪان ﺑﺪادش آﺎى آﺮﻳﻢ‬

‫ﮔﻴﺮ ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﻴﺎ ﺑﻨﮕﺮ ﻧﻌﻴﻢ‬

‫دﺳﺖ او ﺑﮕﺮﻓﺖ ﺳﻪ آﺮت ﺑﻪ ﻋﻬﺪ‬

‫آﺎﷲ اﷲ زو ﺑﻴﺎ ﺑﻨﻤﺎى ﺟﻬﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ دﻩ ﺳﺎل و ﺑﻪ هﺮ ﺳﺎﻟﻰ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﻻﺑﻪهﺎ و وﻋﺪﻩهﺎى ﺷﻜﺮﻳﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٦٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻮدآﺎن ﺧﻮاﺟﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ اى ﭘﺪر‬

‫ﻣﺎﻩ و اﺑﺮ و ﺳﺎﻳﻪ هﻢ دارد ﺳﻔﺮ‬

‫ﺣﻘﻬﺎ ﺑﺮ وى ﺗﻮ ﺛﺎﺑﺖ آﺮدﻩاى‬

‫رﻧﺠﻬﺎ در آﺎر او ﺑﺲ ﺑﺮدﻩاى‬

‫او هﻤﻰﺧﻮاهﺪ آﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺣﻖ ﺁن‬

‫واﮔﺰارد ﭼﻮن ﺷﻮى ﺗﻮ ﻣﻴﻬﻤﺎن‬

‫ﺑﺲ وﺻﻴﺖ آﺮد ﻣﺎ را او ﻧﻬﺎن‬

‫آﻪ آﺸﻴﺪش ﺳﻮى دﻩ ﻻﺑﻪآﻨﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ اﺳﺖ اﻳﻦ وﻟﻰ اى ﺳﻴﺒﻮﻳﻪ‬

‫اﺗﻖ ﻣﻦ ﺷﺮ ﻣﻦ أﺣﺴﻨﺖ اﻟﻴﻪ‬

‫دوﺳﺘﻰ ﺗﺨﻢ دم ﺁﺧﺮ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺮﺳﻢ از وﺣﺸﺖ آﻪ ﺁن ﻓﺎﺳﺪ ﺷﻮد‬

‫ﺻﺤﺒﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻗﻄﻮع‬

‫هﻤﭽﻮ دى در ﺑﻮﺳﺘﺎن و در زروع‬

‫ﺻﺤﺒﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﻓﺼﻞ ﻧﻮ ﺑﻬﺎر‬

‫زو ﻋﻤﺎرﺗﻬﺎ و دﺧﻞ ﺑﻰﺷﻤﺎر‬

‫ﺣﺰم ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻇﻦ ﺑﺪ ﺑﺮى‬

‫ﺗﺎ ﮔﺮﻳﺰى و ﺷﻮى از ﺑﺪ ﺑﺮى‬

‫ﺣﺰم ﺳﻮء اﻟﻈﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﺁن رﺳﻮل‬

‫هﺮ ﻗﺪم را دام ﻣﻰدان اى ﻓﻀﻮل‬

‫روى ﺻﺤﺮا هﺴﺖ هﻤﻮار و ﻓﺮاخ‬

‫هﺮ ﻗﺪم داﻣﻰ اﺳﺖ آﻢ ران اوﺳﺘﺎخ‬

‫ﺁن ﺑﺰ آﻮهﻰ دود آﻪ دام آﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺘﺎزد داﻣﺶ اﻓﺘﺪ در ﮔﻠﻮ‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ آﻪ آﻮ اﻳﻨﻚ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫دﺷﺖ ﻣﻰدﻳﺪى ﻧﻤﻰدﻳﺪى آﻤﻴﻦ‬

‫ﺑﻰآﻤﻴﻦ و دام و ﺻﻴﺎد اى ﻋﻴﺎر‬

‫دﻧﺒﻪ آﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻴﺎن آﺸﺖزار‬

‫ﺁن آﻪ ﮔﺴﺘﺎخ ﺁﻣﺪﻧﺪ اﻧﺪر زﻣﻴﻦ‬

‫اﺳﺘﺨﻮان و آﻠﻪهﺎﺷﺎن را ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﮔﻮرﺳﺘﺎن روى اى ﻣﺮﺗﻀﻰ‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﺸﺎن را ﺑﭙﺮس از ﻣﺎ ﻣﻀﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﺑﻴﻨﻰ ﺁن ﻣﺴﺘﺎن آﻮر‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮو رﻓﺘﻨﺪ در ﭼﺎﻩ ﻏﺮور‬

‫ﭼﺸﻢ اﮔﺮ دارى ﺗﻮ آﻮراﻧﻪ ﻣﻴﺎ‬

‫ور ﻧﺪارى ﭼﺸﻢ دﺳﺖ ﺁور ﻋﺼﺎ‬

‫ﺁن ﻋﺼﺎى ﺣﺰم و اﺳﺘﺪﻻل را‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارى دﻳﺪ ﻣﻰآﻦ ﭘﻴﺸﻮا‬

‫ور ﻋﺼﺎى ﺣﺰم و اﺳﺘﺪﻻل ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻰﻋﺼﺎ آﺶ ﺑﺮ ﺳﺮ هﺮ رﻩ ﻣﻪاﻳﺴﺖ‬

‫ﮔﺎم ز ﺁن ﺳﺎن ﻧﻪ آﻪ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﻧﻬﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﭘﺎ از ﭼﺎﻩ و از ﺳﮓ وارهﺪ‬

‫ﻟﺮزﻟﺮزان و ﺑﻪ ﺗﺮس و اﺣﺘﻴﺎط‬

‫ﻣﻰﻧﻬﺪ ﭘﺎ ﺗﺎ ﻧﻴﻔﺘﺪ در ﺧﺒﺎط‬

‫اى زدودى ﺟﺴﺘﻪ در ﻧﺎرى ﺷﺪﻩ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ ﺟﺴﺘﻪ ﻟﻘﻤﻪى ﻣﺎرى ﺷﺪﻩ‬

‫ﻗﺼﻪى اهﻞ ﺳﺒﺎ و ﻃﺎﻏﻰ آﺮدن ﻧﻌﻤﺖ اﻳﺸﺎن را‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٦٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ ﻧﺨﻮاﻧﺪى ﻗﺼﻪى اهﻞ ﺳﺒﺎ‬

‫ﻳﺎ ﺑﺨﻮاﻧﺪى و ﻧﺪﻳﺪى ﺟﺰ ﺻﺪا‬

‫از ﺻﺪا ﺁن آﻮﻩ ﺧﻮد ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺳﻮى ﻣﻌﻨﻰ هﻮش آﻪ را راﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫او هﻤﻰ ﺑﺎﻧﮕﻰ آﻨﺪ ﺑﻰﮔﻮش و هﻮش‬

‫ﭼﻮن ﺧﻤﺶ آﺮدى ﺗﻮ او هﻢ ﺷﺪ ﺧﻤﻮش‬

‫داد ﺣﻖ اهﻞ ﺳﺒﺎ را ﺑﺲ ﻓﺮاغ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻗﺼﺮ و اﻳﻮاﻧﻬﺎ و ﺑﺎغ‬

‫ﺷﻜﺮ ﺁن ﻧﮕﺰاردﻧﺪ ﺁن ﺑﺪ رﮔﺎن‬

‫در وﻓﺎ ﺑﻮدﻧﺪ آﻤﺘﺮ از ﺳﮕﺎن‬

‫ﻣﺮ ﺳﮕﻰ را ﻟﻘﻤﻪى ﻧﺎﻧﻰ ز در‬

‫ﭼﻮن رﺳﺪ ﺑﺮ در هﻤﻰﺑﻨﺪد آﻤﺮ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن و ﺣﺎرس در ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ وى ﺟﻮر و ﺳﺨﺘﻰ ﻣﻰرود‬

‫هﻢ ﺑﺮ ﺁن در ﺑﺎﺷﺪش ﺑﺎش و ﻗﺮار‬

‫آﻔﺮ دارد آﺮد ﻏﻴﺮى اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ور ﺳﮕﻰ ﺁﻳﺪ ﻏﺮﻳﺒﻰ روز و ﺷﺐ‬

‫ﺁن ﺳﮕﺎﻧﺶ ﻣﻰآﻨﻨﺪ ﺁن دم ادب‬

‫آﻪ ﺑﺮو ﺁن ﺟﺎ آﻪ اول ﻣﻨﺰل اﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ ﺁن ﻧﻌﻤﺖ ﮔﺮوﮔﺎن دل اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰﮔﺰﻧﺪش آﻪ ﺑﺮو ﺑﺮ ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺣﻖ ﺁن ﻧﻌﻤﺖ ﻓﺮو ﻣﮕﺬار ﺑﻴﺶ‬

‫از در دل و اهﻞ دل ﺁب ﺣﻴﺎت‬

‫ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪى و وا ﺷﺪ ﭼﺸﻤﻬﺎت‬

‫ﺑﺲ ﻏﺬاى ﺳﻜﺮ و وﺟﺪ و ﺑﻰﺧﻮدى‬

‫از در اهﻞ دﻻن ﺑﺮ ﺟﺎن زدى‬

‫ﺑﺎز اﻳﻦ در را رهﺎ آﺮدى ز ﺣﺮص‬

‫ﮔﺮد هﺮ دآﺎن هﻤﻰﮔﺮدى ﭼﻮ ﺧﺮس‬

‫ﺑﺮ در ﺁن ﻣﻨﻌﻤﺎن ﭼﺮب دﻳﮓ‬

‫ﻣﻰدوى ﺑﻬﺮ ﺛﺮﻳﺪ ﻣﺮدﻩرﻳﮓ‬

‫ﭼﺮﺑﺶ اﻳﻨﺠﺎ دان آﻪ ﺟﺎن ﻓﺮﺑﻪ ﺷﻮد‬

‫آﺎر ﻧﺎاوﻣﻴﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺷﻮد‬

‫ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪن اهﻞ ﺁﻓﺖ هﺮ ﺻﺒﺎﺣﻰ در ﺻﻮﻣﻌﻪى ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺟﻬﺖ ﻃﻠﺐ ﺷﻔﺎ ﺑﻪ دﻋﺎى او‬ ‫ﺻﻮﻣﻌﻪى ﻋﻴﺴﺎﺳﺖ ﺧﻮان اهﻞ دل‬

‫هﺎن و هﺎن اى ﻣﺒﺘﻼ اﻳﻦ در ﻣﻬﻞ‬

‫ﺟﻤﻊ ﮔﺸﺘﻨﺪى ز هﺮ اﻃﺮاف ﺧﻠﻖ‬

‫از ﺿﺮﻳﺮ و ﻟﻨﮓ و ﺷﻞ و اهﻞ دﻟﻖ‬

‫ﺑﺮ در ﺁن ﺻﻮﻣﻌﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺻﺒﺎح‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ دم اوﺷﺎن رهﺎﻧﺪ از ﺟﻨﺎح‬

‫او ﭼﻮ ﻓﺎرغ ﮔﺸﺘﻰ از اوراد ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭼﺎﺷﺘﮕﻪ ﺑﻴﺮون ﺷﺪى ﺁن ﺧﻮب آﻴﺶ‬

‫ﺟﻮق ﺟﻮﻗﻰ ﻣﺒﺘﻼ دﻳﺪى ﻧﺰار‬

‫ﺷﺴﺘﻪ ﺑﺮ در در اﻣﻴﺪ و اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﮔﻔﺘﻰ اى اﺻﺤﺎب ﺁﻓﺖ از ﺧﺪا‬

‫ﺣﺎﺟﺖ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﮕﺎﻧﺘﺎن ﺷﺪ روا‬

‫هﻴﻦ روان ﮔﺮدﻳﺪ ﺑﻰرﻧﺞ و ﻋﻨﺎ‬

‫ﺳﻮى ﻏﻔﺎرى و اآﺮام ﺧﺪا‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٦٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن ﭼﻮن اﺷﺘﺮان ﺑﺴﺘﻪ ﭘﺎى‬

‫آﻪ ﮔﺸﺎﻳﻰ زاﻧﻮى اﻳﺸﺎن ﺑﻪ راى‬

‫ﺧﻮش دوان و ﺷﺎدﻣﺎن ﺳﻮى ﺧﺎن‬

‫از دﻋﺎى او ﺷﺪﻧﺪى ﭘﺎ دوان‬

‫ﺁزﻣﻮدى ﺗﻮ ﺑﺴﻰ ﺁﻓﺎت ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻰ ﺻﺤﺖ از اﻳﻦ ﺷﺎهﺎن آﻴﺶ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺁن ﻟﻨﮕﻰ ﺗﻮ رهﻮار ﺷﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺟﺎﻧﺖ ﺑﻰﻏﻢ و ﺁزار ﺷﺪ‬

‫اى ﻣﻐﻔﻞ رﺷﺘﻪاى ﺑﺮ ﭘﺎى ﺑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ز ﺧﻮد هﻢ ﮔﻢ ﻧﮕﺮدى اى ﻟﻮﻧﺪ‬

‫ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﻰ و ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ ﺗﻮ‬

‫ﻳﺎد ﻧﺎورد ﺁن ﻋﺴﻞ ﻧﻮﺷﻰ ﺗﻮ‬

‫ﻻﺟﺮم ﺁن راﻩ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن دل اهﻞ دل از ﺗﻮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫زودﺷﺎن درﻳﺎب و اﺳﺘﻐﻔﺎر آﻦ‬

‫هﻤﭽﻮ اﺑﺮى ﮔﺮﻳﻪهﺎى زار آﻦ‬

‫ﺗﺎ ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﺸﺎن ﺳﻮى ﺗﻮ ﺑﺸﻜﻔﺪ‬

‫ﻣﻴﻮﻩهﺎى ﭘﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد واآﻔﺪ‬

‫هﻢ ﺑﺮ ﺁن در ﮔﺮد آﻢ از ﺳﮓ ﻣﺒﺎش‬

‫ﺑﺎ ﺳﮓ آﻬﻒ ار ﺷﺪﻩﺳﺘﻰ ﺧﻮاﺟﻪﺗﺎش‬

‫ﭼﻮن ﺳﮕﺎن هﻢ ﻣﺮ ﺳﮕﺎن را ﻧﺎﺻﺤﻨﺪ‬

‫آﻪ دل اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪى اول ﺑﺒﻨﺪ‬

‫ﺁن در اول آﻪ ﺧﻮردى اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﺳﺨﺖ ﮔﻴﺮ و ﺣﻖ ﮔﺰار ﺁن را ﻣﻤﺎن‬

‫ﻣﻰﮔﺰﻧﺪش آﺰ ادب ﺁن ﺟﺎ رود‬

‫وز ﻣﻘﺎم اوﻟﻴﻦ ﻣﻔﻠﺢ ﺷﻮد‬

‫ﻣﻰﮔﺰﻧﺪش آﺎى ﺳﮓ ﻃﺎﻏﻰ ﺑﺮو‬

‫ﺑﺎ وﻟﻰ ﻧﻌﻤﺘﺖ ﻳﺎﻏﻰ ﻣﺸﻮ‬

‫ﺑﺮ هﻤﺎن در هﻤﭽﻮ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎش‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن و ﭼﺎﺑﻚ و ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﺎش‬

‫ﺻﻮرت ﻧﻘﺾ وﻓﺎى ﻣﺎ ﻣﺒﺎش‬

‫ﺑﻰوﻓﺎﻳﻰ را ﻣﻜﻦ ﺑﻰهﻮدﻩ ﻓﺎش‬

‫ﻣﺮ ﺳﮕﺎن را ﭼﻮن وﻓﺎ ﺁﻣﺪ ﺷﻌﺎر‬

‫رو ﺳﮕﺎن را ﻧﻨﮓ و ﺑﺪ ﻧﺎﻣﻰ ﻣﻴﺎر‬

‫ﺑﻰوﻓﺎﻳﻰ ﭼﻮن ﺳﮕﺎن را ﻋﺎر ﺑﻮد‬

‫ﺑﻰوﻓﺎﻳﻰ ﭼﻮن روا دارى ﻧﻤﻮد‬

‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻓﺨﺮ ﺁورد از وﻓﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ اوﻓﻰ ﺑﻌﻬﺪ ﻏﻴﺮﻧﺎ‬

‫ﺑﻰوﻓﺎﻳﻰ دان وﻓﺎ ﺑﺎ رد ﺣﻖ‬

‫ﺑﺮ ﺣﻘﻮق ﺣﻖ ﻧﺪارد آﺲ ﺳﺒﻖ‬

‫ﺣﻖ ﻣﺎدر ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺷﺪ آﺎن آﺮﻳﻢ‬

‫آﺮد او را از ﺟﻨﻴﻦ ﺗﻮ ﻏﺮﻳﻢ‬

‫ﺻﻮرﺗﻰ آﺮدت درون ﺟﺴﻢ او‬

‫داد در ﺣﻤﻠﺶ و را ﺁرام و ﺧﻮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﺰو ﻣﺘﺼﻞ دﻳﺪ او ﺗﺮا‬

‫ﻣﺘﺼﻞ را آﺮد ﺗﺪﺑﻴﺮش ﺟﺪا‬

‫ﺣﻖ هﺰاران ﺻﻨﻌﺖ و ﻓﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﺎدر ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻬﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺣﻖ ﺣﻖ ﺳﺎﺑﻖ از ﻣﺎدر ﺑﻮد‬

‫هﺮ آﻪ ﺁن ﺣﻖ را ﻧﺪاﻧﺪ ﺧﺮ ﺑﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٦٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﺎدر ﺁﻓﺮﻳﺪ و ﺿﺮع و ﺷﻴﺮ‬

‫ﺑﺎ ﭘﺪر آﺮدش ﻗﺮﻳﻦ ﺁن ﺧﻮد ﻣﮕﻴﺮ‬

‫اى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺪﻳﻢ اﺣﺴﺎن ﺗﻮ‬

‫ﺁن آﻪ داﻧﻢ و ﺁن آﻪ ﻧﻪ هﻢ ﺁن ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻔﺮﻣﻮدى آﻪ ﺣﻖ را ﻳﺎد آﻦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺣﻖ ﻣﻦ ﻧﻤﻰﮔﺮدد آﻬﻦ‬

‫ﻳﺎد آﻦ ﻟﻄﻔﻰ آﻪ آﺮدم ﺁن ﺻﺒﻮح‬

‫ﺑﺎ ﺷﻤﺎ از ﺣﻔﻆ در آﺸﺘﻰ ﻧﻮح‬

‫ﭘﻴﻠﻪ ﺑﺎﺑﺎﻳﺎﻧﺘﺎن را ﺁن زﻣﺎن‬

‫دادم از ﻃﻮﻓﺎن و از ﻣﻮﺟﺶ اﻣﺎن‬

‫ﺁب ﺁﺗﺶ ﺧﻮ زﻣﻴﻦ ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻮج او ﻣﺮ اوج آﻪ را ﻣﻰرﺑﻮد‬

‫ﺣﻔﻆ آﺮدم ﻣﻦ ﻧﻜﺮدم ردﺗﺎن‬

‫در وﺟﻮد ﺟﺪ ﺟﺪ ﺟﺪﺗﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪى ﺳﺮ ﭘﺸﺖ ﭘﺎﻳﺖ ﭼﻮن زﻧﻢ‬

‫آﺎرﮔﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺿﺎﻳﻊ ﭼﻮن آﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺪاى ﺑﻰوﻓﺎﻳﺎن ﻣﻰﺷﻮى‬

‫از ﮔﻤﺎن ﺑﺪ ﺑﺪان ﺳﻮ ﻣﻰروى‬

‫ﻣﻦ ز ﺳﻬﻮ و ﺑﻰوﻓﺎﻳﻴﻬﺎ ﺑﺮى‬

‫ﺳﻮى ﻣﻦ ﺁﻳﻰ ﮔﻤﺎن ﺑﺪ ﺑﺮى‬

‫اﻳﻦ ﮔﻤﺎن ﺑﺪ ﺑﺮ ﺁن ﺟﺎ ﺑﺮ آﻪ ﺗﻮ‬

‫ﻣﻰﺷﻮى در ﭘﻴﺶ هﻤﭽﻮن ﺧﻮد دو ﺗﻮ‬

‫ﺑﺲ ﮔﺮﻓﺘﻰ ﻳﺎر و هﻤﺮاهﺎن زﻓﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﭘﺮﺳﻢ آﻪ آﻮ ﮔﻮﻳﻰ آﻪ رﻓﺖ‬

‫ﻳﺎر ﻧﻴﻜﺖ رﻓﺖ ﺑﺮ ﭼﺮخ ﺑﺮﻳﻦ‬

‫ﻳﺎر ﻓﺴﻘﺖ رﻓﺖ در ﻗﻌﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﺪى در ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫ﺑﻰﻣﺪد ﭼﻮن ﺁﺗﺸﻰ از آﺎروان‬

‫داﻣﻦ او ﮔﻴﺮ اى ﻳﺎر دﻟﻴﺮ‬

‫آﺎو ﻣﻨﺰﻩ ﺑﺎﺷﺪ از ﺑﺎﻻ و زﻳﺮ‬

‫ﻧﻰ ﭼﻮ ﻋﻴﺴﻰ ﺳﻮى ﮔﺮدون ﺑﺮ ﺷﻮد‬

‫ﻧﻰ ﭼﻮ ﻗﺎرون در زﻣﻴﻦ اﻧﺪر رود‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ در ﻣﻜﺎن و ﺑﻰﻣﻜﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﻤﺎﻧﻰ از ﺳﺮا و از دآﺎن‬

‫او ﺑﺮ ﺁرد از آﺪورﺗﻬﺎ ﺻﻔﺎ‬

‫ﻣﺮ ﺟﻔﺎهﺎى ﺗﺮا ﮔﻴﺮد وﻓﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻔﺎ ﺁرى ﻓﺮﺳﺘﺪ ﮔﻮﺷﻤﺎل‬

‫ﺗﺎ ز ﻧﻘﺼﺎن واروى ﺳﻮى آﻤﺎل‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ وردى ﺗﺮك آﺮدى در روش‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻗﺒﻀﻰ ﺁﻳﺪ از رﻧﺞ و ﺗﺒﺶ‬

‫ﺁن ادب آﺮدن ﺑﻮد ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻜﻦ‬

‫هﻴﭻ ﺗﺤﻮﻳﻠﻰ از ﺁن ﻋﻬﺪ آﻬﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﺎﻳﻦ ﻗﺒﺾ زﻧﺠﻴﺮى ﺷﻮد‬

‫اﻳﻦ آﻪ دل ﮔﻴﺮى اﺳﺖ ﭘﺎ ﮔﻴﺮى ﺷﻮد‬

‫رﻧﺞ ﻣﻌﻘﻮﻟﺖ ﺷﻮد ﻣﺤﺴﻮس و ﻓﺎش‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻴﺮى اﻳﻦ اﺷﺎرت را ﺑﻪ ﻻش‬

‫در ﻣﻌﺎﺻﻰ ﻗﺒﻀﻬﺎ دﻟﮕﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫ﻗﺒﻀﻬﺎ ﺑﻌﺪ از اﺟﻞ زﻧﺠﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫ﻧﻌﻂ ﻣﻦ أﻋﺮض هﻨﺎ ﻋﻦ ذآﺮﻧﺎ‬

‫ﻋﻴﺸﻪ ﺿﻨﻜﺎ و ﻧﺠﺰي ﺑﺎﻟﻌﻤﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٦٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دزد ﭼﻮن ﻣﺎل آﺴﺎن را ﻣﻰﺑﺮد‬

‫ﻗﺒﺾ و دل ﺗﻨﮕﻰ دﻟﺶ را ﻣﻰﺧﻠﺪ‬

‫او هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ﻋﺠﺐ اﻳﻦ ﻗﺒﺾ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻗﺒﺾ ﺁن ﻣﻈﻠﻮم آﺰ ﺷﺮت ﮔﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﻦ ﻗﺒﺾ اﻟﺘﻔﺎﺗﻰ آﻢ آﻨﺪ‬

‫ﺑﺎد اﺻﺮار ﺁﺗﺸﺶ را دم آﻨﺪ‬

‫ﻗﺒﺾ دل ﻗﺒﺾ ﻋﻮان ﺷﺪ ﻻﺟﺮم‬

‫ﮔﺸﺖ ﻣﺤﺴﻮس ﺁن ﻣﻌﺎﻧﻰ زد ﻋﻠﻢ‬

‫ﻏﺼﻪهﺎ زﻧﺪان ﺷﺪﻩﺳﺖ و ﭼﺎر ﻣﻴﺦ‬

‫ﻏﺼﻪ ﺑﻴﺦ اﺳﺖ و ﺑﺮوﻳﺪ ﺷﺎخ ﺑﻴﺦ‬

‫ﺑﻴﺦ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد هﻢ ﺷﺪ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﻗﺒﺾ و ﺑﺴﻂ اﻧﺪرون ﺑﻴﺨﻰ ﺷﻤﺎر‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﻴﺦ ﺑﺪ ﺑﻮد زودش ﺑﺰن‬

‫ﺗﺎ ﻧﺮوﻳﺪ زﺷﺖ ﺧﺎرى در ﭼﻤﻦ‬

‫ﻗﺒﺾ دﻳﺪى ﭼﺎرﻩى ﺁن ﻗﺒﺾ آﻦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺳﺮهﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻰروﻳﺪ ز ﺑﻦ‬

‫ﺑﺴﻂ دﻳﺪى ﺑﺴﻂ ﺧﻮد را ﺁب دﻩ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﺎ اﺻﺤﺎب دﻩ‬

‫ﺑﺎﻗﻰ ﻗﺼﻪى اهﻞ ﺳﺒﺎ‬ ‫ﺁن ﺳﺒﺎ ز اهﻞ ﺻﺒﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﺎم‬

‫آﺎرﺷﺎن آﻔﺮان ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺎ آﺮام‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﺁن آﻔﺮان ﻧﻌﻤﺖ در ﻣﺜﺎل‬

‫آﻪ آﻨﻰ ﺑﺎ ﻣﺤﺴﻦ ﺧﻮد ﺗﻮ ﺟﺪال‬

‫آﻪ ﻧﻤﻰﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮا اﻳﻦ ﻧﻴﻜﻮى‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮﻧﺠﻢ زﻳﻦ ﭼﻪ رﻧﺠﻪ ﻣﻰﺷﻮى‬

‫ﻟﻄﻒ آﻦ اﻳﻦ ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ را دور آﻦ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ ﭼﺸﻢ زودم آﻮر آﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺳﺒﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎﻋﺪ ﺑﻴﻨﻨﺎ‬

‫ﺷﻴﻨﻨﺎ ﺧﻴﺮ ﻟﻨﺎ ﺧﺬ زﺑﻨﻨﺎ‬

‫ﻣﺎ ﻧﻤﻰﺧﻮاهﻴﻢ اﻳﻦ اﻳﻮان و ﺑﺎغ‬

‫ﻧﻪ زﻧﺎن ﺧﻮب و ﻧﻪ اﻣﻦ و ﻓﺮاغ‬

‫ﺷﻬﺮهﺎ ﻧﺰدﻳﻚ هﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺑﻴﺎﺑﺎن اﺳﺖ ﺧﻮش آﺎﻧﺠﺎ دد اﺳﺖ‬

‫ﻳﻄﻠﺐ اﻹﻧﺴﺎن ﻓﻲ اﻟﺼﻴﻒ اﻟﺸﺘﺎ‬

‫ﻓﺈذا ﺟﺎء اﻟﺸﺘﺎء أﻧﻜﺮ ذا‬

‫ﻓﻬﻮ ﻻ ﻳﺮﺿﻰ ﺑﺤﺎل أﺑﺪا‬

‫ﻻ ﺑﻀﻴﻖ ﻻ ﺑﻌﻴﺶ رﻏﺪا‬

‫ن ﻣﺎ أآﻔﺮﻩ‬ ‫ﻞ ا ْﻟِﺈﻧْﺴﺎ ُ‬ ‫ُﻗ ِﺘ َ‬

‫آﻠﻤﺎ ﻧﺎل هﺪى أﻧﻜﺮﻩ‬

‫ﻧﻔﺲ زﻳﻦ ﺳﺎن اﺳﺖ ز ﺁن ﺷﺪ آﺸﺘﻨﻰ‬

‫اﻗﺘﻠﻮا أﻧﻔﺴﻜﻢ ﮔﻔﺖ ﺁن ﺳﻨﻰ‬

‫ﺧﺎر ﺳﻪ ﺳﻮﻳﻪ اﺳﺖ هﺮ ﭼﻮن آﺶ ﻧﻬﻰ‬

‫در ﺧﻠﺪ وز زﺧﻢ او ﺗﻮ آﻰ ﺟﻬﻰ‬

‫ﺁﺗﺶ ﺗﺮك هﻮا در ﺧﺎر زن‬

‫دﺳﺖ اﻧﺪر ﻳﺎر ﻧﻴﻜﻮ آﺎر زن‬

‫ﭼﻮن ز ﺣﺪ ﺑﺮدﻧﺪ اﺻﺤﺎب ﺳﺒﺎ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ وﺑﺎ ﺑﻪ از ﺻﺒﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٦٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﺎﺻﺤﺎﻧﺸﺎن در ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫از ﻓﺴﻮق و آﻔﺮ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻗﺼﺪ ﺧﻮن ﻧﺎﺻﺤﺎن ﻣﻰداﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺨﻢ ﻓﺴﻖ و آﺎﻓﺮى ﻣﻰآﺎﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ ﺁﻳﺪ ﺷﻮد ﺗﻨﮓ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫از ﻗﻀﺎ ﺣﻠﻮا ﺷﻮد رﻧﺞ دهﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ إِذا ﺟﺎء اﻟﻘﻀﺎء ﺿﺎق اﻟﻔﻀﺎ‬

‫ﺗﺤﺠﺐ اﻷﺑﺼﺎر إِذا ﺟﺎء اﻟﻘﻀﺎء‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد وﻗﺖ ﻗﻀﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﭼﺸﻢ آﺤﻞ ﭼﺸﻢ را‬

‫ﻣﻜﺮ ﺁن ﻓﺎرس ﭼﻮ اﻧﮕﻴﺰﻳﺪ ﮔﺮد‬

‫ﺁن ﻏﺒﺎرت ز اﺳﺘﻐﺎﺛﺖ دور آﺮد‬

‫ﺳﻮى ﻓﺎرس رو ﻣﺮو ﺳﻮى ﻏﺒﺎر‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ آﻮﺑﺪ ﺁن ﻣﻜﺮ ﺳﻮار‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﺁن را آﻪ اﻳﻦ ﮔﺮﮔﺶ ﺑﺨﻮرد‬

‫دﻳﺪ ﮔﺮد ﮔﺮگ ﭼﻮن زارى ﻧﻜﺮد‬

‫او ﻧﻤﻰداﻧﺴﺖ ﮔﺮد ﮔﺮگ را‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ داﻧﺶ ﭼﺮا آﺮد او ﭼﺮا‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺑﻮى ﮔﺮگ ﺑﺎ ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﻣﻰﺑﺪاﻧﻨﺪ و ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮ ﻣﻰﺧﺰﻧﺪ‬

‫ﻣﻐﺰ ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺑﻮى ﺷﻴﺮ را‬

‫ﻣﻰﺑﺪاﻧﺪ ﺗﺮك ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﭼﺮا‬

‫ﺑﻮى ﺷﻴﺮ ﺧﺸﻢ دﻳﺪى ﺑﺎز ﮔﺮد‬

‫ﺑﺎ ﻣﻨﺎﺟﺎت و ﺣﺬر اﻧﺒﺎز ﮔﺮد‬

‫واﻧﮕﺸﺘﻨﺪ ﺁن ﮔﺮوﻩ از ﮔﺮد ﮔﺮگ‬

‫ﮔﺮگ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﻌﺪ ﮔﺮد ﺁﻣﺪ ﺳﺘﺮگ‬

‫ﺑﺮ درﻳﺪ ﺁن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان را ﺑﻪ ﺧﺸﻢ‬

‫آﻪ ز ﭼﻮﭘﺎن ﺧﺮد ﺑﺴﺘﻨﺪ ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﻨﺪ ﭼﻮﭘﺎﻧﺸﺎن ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﻧﺎﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺧﺎك ﻏﻢ در ﭼﺸﻢ ﭼﻮﭘﺎن ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫آﻪ ﺑﺮو ﻣﺎ از ﺗﻮ ﺧﻮد ﭼﻮﭘﺎنﺗﺮﻳﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺗﺒﻊ ﮔﺮدﻳﻢ هﺮ ﻳﻚ ﺳﺮورﻳﻢ‬

‫ﻃﻌﻤﻪى ﮔﺮﮔﻴﻢ و ﺁن ﻳﺎر ﻧﻪ‬

‫هﻴﺰم ﻧﺎرﻳﻢ و ﺁن ﻋﺎر ﻧﻪ‬

‫ﺣﻤﻴﺘﻰ ﺑﺪ ﺟﺎهﻠﻴﺖ در دﻣﺎغ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺷﻮﻣﻰ ﺑﺮ دﻣﻨﺸﺎن آﺮد زاغ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن هﻤﻰآﻨﺪﻧﺪ ﭼﺎﻩ‬

‫در ﭼﻪ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁﻩ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ ﻳﻮﺳﻔﺎن ﺑﺸﻜﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ ﻳﻚ ﻳﻚ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫آﻴﺴﺖ ﺁن ﻳﻮﺳﻒ دل ﺣﻖ ﺟﻮى ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن اﺳﻴﺮى ﺑﺴﺘﻪ اﻧﺪر آﻮى ﺗﻮ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻠﻰ را ﺑﺮ اﺳﺘﻦ ﺑﺴﺘﻪاى‬

‫ﭘﺮ و ﺑﺎﻟﺶ را ﺑﻪ ﺻﺪ ﺟﺎ ﺧﺴﺘﻪاى‬

‫ﭘﻴﺶ او ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺑﺮﻳﺎن ﺁورى‬

‫آﻪ آﺸﻰ او را ﺑﻪ آﻬﺪان ﺁورى‬

‫آﻪ ﺑﺨﻮر اﻳﻦ اﺳﺖ ﻣﺎ را ﻟﻮت و ﭘﻮت‬

‫ﻧﻴﺴﺖ او را ﺟﺰ ﻟﻘﺎء اﻟﻠﱠﻪ ﻗﻮت‬

‫زﻳﻦ ﺷﻜﻨﺠﻪ و اﻣﺘﺤﺎن ﺁن ﻣﺒﺘﻼ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ از ﺗﻮ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٧٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﺎى ﺧﺪا اﻓﻐﺎن از اﻳﻦ ﮔﺮگ آﻬﻦ‬

‫ﮔﻮﻳﺪش ﻧﻚ وﻗﺖ ﺁﻣﺪ ﺻﺒﺮ آﻦ‬

‫داد ﺗﻮ واﺧﻮاهﻢ از هﺮ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫داد آﻪ دهﺪ ﺟﺰ ﺧﺪاى دادﮔﺮ‬

‫او هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﺻﺒﺮ ﺷﺪ ﻓﻨﺎ‬

‫در ﻓﺮاق روى ﺗﻮ ﻳﺎ رﺑﻨﺎ‬

‫اﺣﻤﺪم درﻣﺎﻧﺪﻩ در دﺳﺖ ﻳﻬﻮد‬

‫ﺻﺎﻟﺤﻢ اﻓﺘﺎدﻩ در ﺣﺒﺲ ﺛﻤﻮد‬

‫اى ﺳﻌﺎدت ﺑﺨﺶ ﺟﺎن اﻧﺒﻴﺎ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻜﺶ ﻳﺎ ﺑﺎز ﺧﻮاﻧﻢ ﻳﺎ ﺑﻴﺎ‬

‫ﺑﺎ ﻓﺮاﻗﺖ آﺎﻓﺮان را ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎب‬

‫ﻣﻰﮔﻮد ﻳﺎ ﻟﻴﺘﻨﻲ آﻨﺖ ﺗﺮاب‬

‫ﺣﺎل او اﻳﻦ اﺳﺖ آﻮ ﺧﻮد ز ﺁن ﺳﻮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺑﻰﺗﻮ آﺴﻰ آﺎن ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﺁرى اى ﻧﺰﻩ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺸﻨﻮ ﺻﺒﺮ ﺁر و ﺻﺒﺮ ﺑﻪ‬

‫ﺻﺒﺢ ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ ﺧﺎﻣﺶ آﻢ ﺧﺮوش‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰآﻮﺷﻢ ﭘﻰ ﺗﻮ ﺗﻮ ﻣﻜﻮش‬

‫ﺑﻘﻴﻪى داﺳﺘﺎن رﻓﺘﻦ ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﻪ دﻋﻮت روﺳﺘﺎﻳﻰ ﺳﻮى دﻩ‬ ‫ﺷﺪ ز ﺣﺪ هﻴﻦ ﺑﺎز ﮔﺮد اى ﻳﺎر ﮔﺮد‬

‫روﺳﺘﺎﻳﻰ ﺧﻮاﺟﻪ را ﺑﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد‬

‫ﻗﺼﻪى اهﻞ ﺳﺒﺎ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﻪ‬

‫ﺁن ﺑﮕﻮ آﺎن ﺧﻮاﺟﻪ ﭼﻮن ﺁﻣﺪ ﺑﻪ دﻩ‬

‫روﺳﺘﺎﻳﻰ در ﺗﻤﻠﻖ ﺷﻴﻮﻩ آﺮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺣﺰم ﺧﻮاﺟﻪ را آﺎﻟﻴﻮﻩ آﺮد‬

‫از ﭘﻴﺎم اﻧﺪر ﭘﻴﺎم او ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ زﻻل ﺣﺰم ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﻴﺮﻩ ﺷﺪ‬

‫هﻢ از اﻳﻨﺠﺎ آﻮدآﺎﻧﺶ در ﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﻧﺮﺗﻊ و ﻧﻠﻌﺐ ﺑﻪ ﺷﺎدى ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻳﻮﺳﻒ آﺶ ز ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻋﺠﺐ‬

‫ﻧﺮﺗﻊ و ﻧﻠﻌﺐ ﺑﺒﺮد از ﻇﻞ اب‬

‫ﺁن ﻧﻪ ﺑﺎزى ﺑﻠﻜﻪ ﺟﺎنﺑﺎزى اﺳﺖ ﺁن‬

‫ﺣﻴﻠﻪ و ﻣﻜﺮ و دﻏﺎﺳﺎزى اﺳﺖ ﺁن‬

‫هﺮ ﭼﻪ از ﻳﺎرت ﺟﺪا اﻧﺪازد ﺁن‬

‫ﻣﺸﻨﻮ ﺁن را آﺎن زﻳﺎن دارد زﻳﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد ﺁن ﺳﻮد ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻣﮕﻴﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ زر ﻣﮕﺴﻞ ز ﮔﻨﺠﻮر اى ﻓﻘﻴﺮ‬

‫اﻳﻦ ﺷﻨﻮ آﻪ ﭼﻨﺪ ﻳﺰدان زﺟﺮ آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ اﺻﺤﺎب ﻧﺒﻰ را ﮔﺮم و ﺳﺮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻧﮓ دهﻞ در ﺳﺎل ﺗﻨﮓ‬

‫ﺟﻤﻌﻪ را آﺮدﻧﺪ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﻰدرﻧﮓ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ دﻳﮕﺮان ارزان ﺧﺮﻧﺪ‬

‫ز ﺁن ﺟﻠﺐ ﺻﺮﻓﻪ ز ﻣﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﺧﻠﻮت در ﻧﻤﺎز‬

‫ﺑﺎ دو ﺳﻪ دروﻳﺶ ﺛﺎﺑﺖ ﭘﺮ ﻧﻴﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ ﻃﺒﻞ و ﻟﻬﻮ و ﺑﺎزرﮔﺎﻧﻴﻰ‬

‫ﭼﻮﻧﺘﺎن ﺑﺒﺮﻳﺪ از رﺑﺎﻧﻴﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٧١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﺪ ﻓﻀﻀﺘﻢ ﻧﺤﻮ ﻗﻤﺢ هﺎﺋﻤﺎ‬

‫ﺛﻢ ﺧﻠﻴﺘﻢ ﻧﺒﻴﺎ ﻗﺎﺋﻤﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ ﮔﻨﺪم ﺗﺨﻢ ﺑﺎﻃﻞ آﺎﺷﺘﻴﺪ‬

‫و ﺁن رﺳﻮل ﺣﻖ را ﺑﮕﺬاﺷﺘﻴﺪ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ او ﺧﻴﺮ ﻣﻦ ﻟﻬﻮ اﺳﺖ و ﻣﺎل‬

‫ﺑﻴﻦ آﻪ را ﺑﮕﺬاﺷﺘﻰ ﭼﺸﻤﻰ ﺑﻤﺎل‬

‫ﺧﻮد ﻧﺸﺪ ﺣﺮص ﺷﻤﺎ را اﻳﻦ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ رزاق و ﺧﻴﺮ اﻟﺮازﻗﻴﻦ‬

‫ﺁن آﻪ ﮔﻨﺪم را ز ﺧﻮد روزى دهﺪ‬

‫آﻰ ﺗﻮآﻠﻬﺎت را ﺿﺎﻳﻊ ﻧﻬﺪ‬

‫از ﭘﻰ ﮔﻨﺪم ﺟﺪا ﮔﺸﺘﻰ از ﺁن‬

‫آﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩﺳﺖ ﮔﻨﺪم ز ﺁﺳﻤﺎن‬

‫دﻋﻮت ﺑﺎز ﺑﻄﺎن را از ﺁب ﺑﻪ ﺻﺤﺮا‬ ‫ﺑﺎز ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻂ را آﺰ ﺁب ﺧﻴﺰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ دﺷﺘﻬﺎ را ﻗﻨﺪ رﻳﺰ‬

‫ﺑﻂ ﻋﺎﻗﻞ ﮔﻮﻳﺪش اى ﺑﺎز دور‬

‫ﺁب ﻣﺎ را ﺣﺼﻦ و اﻣﻦ اﺳﺖ و ﺳﺮور‬

‫دﻳﻮ ﭼﻮن ﺑﺎز ﺁﻣﺪ اى ﺑﻄﺎن ﺷﺘﺎب‬

‫هﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون آﻢ روﻳﺪ از ﺣﺼﻦ ﺁب‬

‫ﺑﺎز را ﮔﻮﻳﻨﺪ رو رو ﺑﺎز ﮔﺮد‬

‫از ﺳﺮ ﻣﺎ دﺳﺖدار اى ﭘﺎى ﻣﺮد‬

‫ﻣﺎ ﺑﺮى از دﻋﻮﺗﺖ دﻋﻮت ﺗﺮا‬

‫ﻣﺎ ﻧﻨﻮﺷﻴﻢ اﻳﻦ دم ﺗﻮ آﺎﻓﺮا‬

‫ﺣﺼﻦ ﻣﺎ را ﻗﻨﺪ و ﻗﻨﺪﺳﺘﺎن ﺗﺮا‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ هﺪﻳﻪات ﺑﺴﺘﺎن ﺗﺮا‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺟﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻟﻮت آﻢ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻟﺸﻜﺮ هﺴﺖ آﻢ ﻧﺎﻳﺪ ﻋﻠﻢ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪى ﺣﺎزم ﺑﺴﻰ ﻋﺬر ﺁورﻳﺪ‬

‫ﺑﺲ ﺑﻬﺎﻧﻪ آﺮد ﺑﺎ دﻳﻮ ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ دم آﺎرهﺎ دارم ﻣﻬﻢ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﺁن ﻧﮕﺮدد ﻣﻨﺘﻈﻢ‬

‫ﺷﺎﻩ آﺎرى ﻧﺎز آﻢ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﺘﻈﺎرم ﺷﺎﻩ ﺷﺐ ﻧﻐﻨﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻴﺎزم ﺗﺮك اﻣﺮ ﺷﺎﻩ آﺮد‬

‫ﻣﻦ ﻧﺘﺎﻧﻢ ﺷﺪ ﺑﺮ ﺷﻪ روى زرد‬

‫هﺮ ﺻﺒﺎح و هﺮ ﻣﺴﺎ ﺳﺮهﻨﮓ ﺧﺎص‬

‫ﻣﻰرﺳﺪ از ﻣﻦ هﻤﻰﺟﻮﻳﺪ ﻣﻨﺎص‬

‫ﺗﻮ روا دارى آﻪ ﺁﻳﻢ ﺳﻮى دﻩ‬

‫ﺗﺎ در اﺑﺮو اﻓﻜﻨﺪ ﺳﻠﻄﺎن ﮔﺮﻩ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن درﻣﺎن ﺧﺸﻤﺶ ﭼﻮن آﻨﻢ‬

‫زﻧﺪﻩ ﺧﻮد را زﻳﻦ ﻣﮕﺮ ﻣﺪﻓﻮن آﻨﻢ‬

‫زﻳﻦ ﻧﻤﻂ او ﺻﺪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‬

‫ﺣﻴﻠﻪهﺎ ﺑﺎ ﺣﻜﻢ ﺣﻖ ﻧﻔﺘﺎد ﺟﻔﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺷﻮد ذرات ﻋﺎﻟﻢ ﺣﻴﻠﻪ ﭘﻴﭻ‬

‫ﺑﺎ ﻗﻀﺎى ﺁﺳﻤﺎن هﻴﭽﻨﺪ هﻴﭻ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮﻳﺰد اﻳﻦ زﻣﻴﻦ از ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻨﺪ او ﺧﻮﻳﺶ را از وى ﻧﻬﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٧٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺁﻳﺪ ز ﺁﺳﻤﺎن ﺳﻮى زﻣﻴﻦ‬

‫ﻧﻰ ﻣﻔﺮ دارد ﻧﻪ ﭼﺎرﻩ ﻧﻰ آﻤﻴﻦ‬

‫ﺁﺗﺶ از ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻰﺑﺎرد ﺑﺮ او‬

‫او ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﺗﺸﺶ ﺑﻨﻬﺎدﻩ رو‬

‫ور هﻤﻰ ﻃﻮﻓﺎن آﻨﺪ ﺑﺎران ﺑﺮ او‬

‫ﺷﻬﺮهﺎ را ﻣﻰآﻨﺪ وﻳﺮان ﺑﺮ او‬

‫او ﺷﺪﻩ ﺗﺴﻠﻴﻢ او اﻳﻮبوار‬

‫آﻪ اﺳﻴﺮم هﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ ﺑﻴﺎر‬

‫اى آﻪ ﺟﺰو اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻰ ﺳﺮ ﻣﻜﺶ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﻴﻨﻰ ﺣﻜﻢ ﻳﺰدان در ﻣﻜﺶ‬

‫ﻦ ﺗﺮاب‬ ‫ﺧَﻠﻘْﻨﺎ ُآ ْﻢ ﺷﻨﻮدى ِﻣ ْ‬ ‫ﭼﻮن َ‬

‫ﺧﺎك ﺑﺎﺷﻰ ﺟﺴﺖ از ﺗﻮ‪ ،‬رو ﻣﺘﺎب‬

‫ﺑﻴﻦ آﻪ اﻧﺪر ﺧﺎك ﺗﺨﻤﻰ آﺎﺷﺘﻢ‬

‫ﮔﺮد ﺧﺎآﻰ و ﻣﻨﺶ اﻓﺮاﺷﺘﻢ‬

‫ﺣﻤﻠﻪى دﻳﮕﺮ ﺗﻮ ﺧﺎآﻰ ﭘﻴﺸﻪ ﮔﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ آﻨﻢ ﺑﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻴﺮاﻧﺖ اﻣﻴﺮ‬

‫ﺁب از ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﭘﺴﺘﻰ در رود‬

‫ﺁن ﮔﻪ از ﭘﺴﺘﻰ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮ رود‬

‫ﮔﻨﺪم از ﺑﺎﻻ ﺑﻪ زﻳﺮ ﺧﺎك ﺷﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن او ﺧﻮﺷﻪ و ﭼﺎﻻك ﺷﺪ‬

‫داﻧﻪى هﺮ ﻣﻴﻮﻩ ﺁﻣﺪ در زﻣﻴﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺳﺮهﺎ ﺑﺮ ﺁورد از دﻓﻴﻦ‬

‫اﺻﻞ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ ز ﮔﺮدون ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎك‬

‫زﻳﺮ ﺁﻣﺪ ﺷﺪ ﻏﺬاى ﺟﺎن ﭘﺎك‬

‫از ﺗﻮاﺿﻊ ﭼﻮن ز ﮔﺮدون ﺷﺪ ﺑﻪ زﻳﺮ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺟﺰو ﺁدﻣﻰ ﺣﻰ دﻟﻴﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺻﻔﺎت ﺁدﻣﻰ ﺷﺪ ﺁن ﺟﻤﺎد‬

‫ﺑﺮ ﻓﺮاز ﻋﺮش ﭘﺮان ﮔﺸﺖ ﺷﺎد‬

‫آﺰ ﺟﻬﺎن زﻧﺪﻩ ز اول ﺁﻣﺪﻳﻢ‬

‫ﺑﺎز از ﭘﺴﺘﻰ ﺳﻮى ﺑﺎﻻ ﺷﺪﻳﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﺟﺰا در ﺗﺤﺮك در ﺳﻜﻮن‬

‫ﻧﺎﻃﻘﺎن آﺈﻧﺎ إﻟﻴﻪ راﺟﻌﻮن‬

‫ذآﺮ و ﺗﺴﺒﻴﺤﺎت اﺟﺰاى ﻧﻬﺎن‬

‫ﻏﻠﻐﻠﻰ اﻓﻜﻨﺪ اﻧﺪر ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ ﺁهﻨﮓ ﻧﻴﺮﻧﺠﺎت آﺮد‬

‫روﺳﺘﺎﻳﻰ ﺷﻬﺮﻳﻰ را ﻣﺎت آﺮد‬

‫ﺑﺎ هﺰاران ﺣﺰم ﺧﻮاﺟﻪ ﻣﺎت ﺷﺪ‬

‫ز ﺁن ﺳﻔﺮ در ﻣﻌﺮض ﺁﻓﺎت ﺷﺪ‬

‫اﻋﺘﻤﺎدش ﺑﺮ ﺛﺒﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ آﻪ ﺑﺪ ﻧﻴﻢ ﺳﻴﻠﺶ در رﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ ﺑﻴﺮون آﻨﺪ از ﭼﺮخ ﺳﺮ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن ﮔﺮدﻧﺪ ﺟﻤﻠﻪ آﻮر و آﺮ‬

‫ﻣﺎهﻴﺎن اﻓﺘﻨﺪ از درﻳﺎ ﺑﺮون‬

‫دام ﮔﻴﺮد ﻣﺮغ ﭘﺮان را زﺑﻮن‬

‫ﺗﺎ ﭘﺮى و دﻳﻮ درﺷﻴﺸﻪ ﺷﻮد‬

‫ﺑﻠﻜﻪ هﺎروﺗﻰ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ در رود‬

‫ﺟﺰ آﺴﻰ آﺎﻧﺪر ﻗﻀﺎى ﺣﻖ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺧﻮن او را هﻴﭻ ﺗﺮﺑﻴﻌﻰ ﻧﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺁن آﻪ در ﮔﺮﻳﺰى در ﻗﻀﺎ‬

‫هﻴﭻ ﺣﻴﻠﻪ ﻧﺪهﺪت از وى رهﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٧٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﺼﻪى اهﻞ ﺿﺮوان و ﺣﻴﻠﺖ آﺮدن اﻳﺸﺎن ﺗﺎ ﺑﻰزﺣﻤﺖ دروﻳﺸﺎن ﺑﺎﻏﻬﺎ را ﻗﻄﺎف آﻨﻨﺪ‬ ‫ﻗﺼﻪى اﺻﺤﺎب ﺿﺮوان ﺧﻮاﻧﺪﻩاى‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا در ﺣﻴﻠﻪ ﺟﻮﻳﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩاى‬

‫ﺣﻴﻠﻪ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ آﮋدم ﻧﻴﺶ ﭼﻨﺪ‬

‫آﻪ ﺑﺮﻧﺪ از روزى دروﻳﺶ ﭼﻨﺪ‬

‫ﺷﺐ هﻤﻪ ﺷﺐ ﻣﻰﺳﮕﺎﻟﻴﺪﻧﺪ ﻣﻜﺮ‬

‫روى در رو آﺮدﻩ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻋﻤﺮو و ﺑﻜﺮ‬

‫ﺧﻔﻴﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺳﺮهﺎ ﺁن ﺑﺪان‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ آﻪ ﺧﺪا در ﻳﺎﺑﺪ ﺁن‬

‫ﺑﺎ ﮔﻞ اﻧﺪاﻳﻨﺪﻩ اﺳﮕﺎﻟﻴﺪﻩ ﮔﻞ‬

‫دﺳﺖ آﺎرى ﻣﻰآﻨﺪ ﭘﻨﻬﺎن ز دل‬

‫ﮔﻔﺖ أ ﻻ ﻳﻌﻠﻢ هﻮاك ﻣﻦ ﺧﻠﻖ‬

‫إن ﻓﻲ ﻧﺠﻮاك ﺻﺪﻗﺎ أم ﻣﻠﻖ‬

‫آﻴﻒ ﻳﻐﻔﻞ ﻋﻦ ﻇﻌﻴﻦ ﻗﺪ ﻏﺪا‬

‫ﻣﻦ ﻳﻌﺎﻳﻦ اﻳﻦ ﻣﺜﻮاﻩ ﻏﺪا‬

‫أﻳﻨﻤﺎ ﻗﺪ هﺒﻄﺎ أو ﺻﻌﺪا‬

‫ﻗﺪ ﺗﻮﻻﻩ و أﺣﺼﻰ ﻋﺪدا‬

‫ﮔﻮش را اآﻨﻮن ز ﻏﻔﻠﺖ ﭘﺎك آﻦ‬

‫اﺳﺘﻤﺎع هﺠﺮ ﺁن ﻏﻤﻨﺎك آﻦ‬

‫ﺁن زآﺎﺗﻰ دان آﻪ ﻏﻤﮕﻴﻦ را دهﻰ‬

‫ﮔﻮش را ﭼﻮن ﭘﻴﺶ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻧﻬﻰ‬

‫ﺑﺸﻨﻮى ﻏﻤﻬﺎى رﻧﺠﻮران دل‬

‫ﻓﺎﻗﻪى ﺟﺎن ﺷﺮﻳﻒ از ﺁب و ﮔﻞ‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﭘﺮ دود دارد ﭘﺮ ﻓﻨﻰ‬

‫ﻣﺮ و را ﺑﮕﺸﺎ ز اﺻﻐﺎ روزﻧﻰ‬

‫ﮔﻮش ﺗﻮ او را ﭼﻮ راﻩ دم ﺷﻮد‬

‫دود ﺗﻠﺦ از ﺧﺎﻧﻪى او آﻢ ﺷﻮد‬

‫ﻏﻢ ﮔﺴﺎرى آﻦ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺎ اى روى‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮى رب اﻋﻠﻰ ﻣﻰروى‬

‫اﻳﻦ ﺗﺮدد ﺣﺒﺲ و زﻧﺪاﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﺑﻨﮕﺬارد آﻪ ﺟﺎن ﺳﻮﻳﻰ رود‬

‫اﻳﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﻮ ﺁن ﺑﺪان ﺳﻮ ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻨﻢ راﻩ رﺷﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺗﺮدد ﻋﻘﺒﻪى راﻩ ﺣﻖ اﺳﺖ‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن را آﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﺗﺮدد ﻣﻰرود در راﻩ راﺳﺖ‬

‫رﻩ ﻧﻤﻰداﻧﻰ ﺑﺠﻮ ﮔﺎﻣﺶ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺎم ﺁهﻮ را ﺑﮕﻴﺮ و رو ﻣﻌﺎف‬

‫ﺗﺎ رﺳﻰ از ﮔﺎم ﺁهﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺎف‬

‫زﻳﻦ روش ﺑﺮ اوج اﻧﻮر ﻣﻰروى‬

‫اى ﺑﺮادر ﮔﺮ ﺑﺮ ﺁذر ﻣﻰروى‬

‫ﻧﻰ ز درﻳﺎ ﺗﺮس و ﻧﻰ از ﻣﻮج و آﻒ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪى ﺗﻮ ﺧﻄﺎب ﻻ ﺗﺨﻒ‬

‫ﻒ دان ﭼﻮن آﻪ ﺧﻮﻓﺖ داد ﺣﻖ‬ ‫ﺨ ْ‬ ‫ﻻ َﺗ َ‬

‫ﻧﺎن ﻓﺮﺳﺘﺪ ﭼﻮن ﻓﺮﺳﺘﺎدت ﻃﺒﻖ‬

‫ﺧﻮف ﺁن آﺲ راﺳﺖ آﺎو را ﺧﻮف ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻏﺼﻪى ﺁن آﺲ را آﺶ اﻳﻨﺠﺎ ﻃﻮف ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٧٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫روان ﺷﺪن ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى دﻩ‬ ‫ﺧﻮاﺟﻪ در آﺎر ﺁﻣﺪ و ﺗﺠﻬﻴﺰ ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﻣﺮغ ﻋﺰﻣﺶ ﺳﻮى دﻩ اﺷﺘﺎب ﺗﺎﺧﺖ‬

‫اهﻞ و ﻓﺮزﻧﺪان ﺳﻔﺮ را ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫رﺧﺖ را ﺑﺮ ﮔﺎو ﻋﺰم اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﺎن و ﺷﺘﺎﺑﺎن ﺳﻮى دﻩ‬

‫آﻪ ﺑﺮى ﺧﻮردﻳﻢ از دﻩ ﻣﮋدﻩ دﻩ‬

‫ﻣﻘﺼﺪ ﻣﺎ را ﭼﺮاﮔﺎﻩ ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎر ﻣﺎ ﺁن ﺟﺎ آﺮﻳﻢ و دل آﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ هﺰاران ﺁرزوﻣﺎن ﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻣﺎ ﻏﺮس آﺮم ﺑﻨﺸﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ ذﺧﻴﺮﻩى دﻩ زﻣﺴﺘﺎن دراز‬

‫از ﺑﺮ او ﺳﻮى ﺷﻬﺮ ﺁرﻳﻢ ﺑﺎز‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎغ اﻳﺜﺎر راﻩ ﻣﺎ آﻨﺪ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺟﺎن ﺧﻮدﻣﺎن ﺟﺎ آﻨﺪ‬

‫ﻋﺠﻠﻮا أﺻﺤﺎﺑﻨﺎ آﻲ ﺗﺮﺑﺤﻮا‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﻰﮔﻔﺖ از درون ﻻ ﺗﻔﺮﺣﻮا‬

‫ﻣﻦ رﺑﺎح اﻟﻠﱠﻪ آﻮﻧﻮا راﺑﺤﻴﻦ‬

‫ﺤﺐﱡ اﻟﻔﺮﺣﻴﻦ‬ ‫إن رﺑﻲ ﻻ ُﻳ ِ‬

‫اﻓﺮﺣﻮا هﻮﻧﺎ ﺑﻤﺎ ﺁﺗﺎآﻢ‬

‫آﻞ ﺁت ﻣﺸﻐﻞ أﻟﻬﺎآﻢ‬

‫ﺷﺎد از وى ﺷﻮ ﻣﺸﻮ از ﻏﻴﺮ وى‬

‫او ﺑﻬﺎر اﺳﺖ و دﮔﺮهﺎ ﻣﺎﻩ دى‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻏﻴﺮ اوﺳﺖ اﺳﺘﺪراج ﺗﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﺨﺖ و ﻣﻠﻚ ﺗﺴﺖ و ﺗﺎج ﺗﺴﺖ‬

‫ﺷﺎد از ﻏﻢ ﺷﻮ آﻪ ﻏﻢ دام ﻟﻘﺎﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ رﻩ ﺳﻮى ﭘﺴﺘﻰ ارﺗﻘﺎﺳﺖ‬

‫ﻏﻢ ﻳﻜﻰ ﮔﻨﺞ اﺳﺖ و رﻧﺞ ﺗﻮ ﭼﻮ آﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ آﻰ درﮔﻴﺮد اﻳﻦ در آﻮدآﺎن‬

‫آﻮدآﺎن ﭼﻮن ﻧﺎم ﺑﺎزى ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎ ﺧﺮ ﮔﻮر هﻢ ﺗﮓ ﻣﻰدوﻧﺪ‬

‫اى ﺧﺮان آﻮر اﻳﻦ ﺳﻮ داﻣﻬﺎﺳﺖ‬

‫در آﻤﻴﻦ اﻳﻦ ﺳﻮى ﺧﻮن ﺁﺷﺎﻣﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﻴﺮهﺎ ﭘﺮان آﻤﺎن ﭘﻨﻬﺎن ز ﻏﻴﺐ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻮاﻧﻰ ﻣﻰرﺳﺪ ﺻﺪ ﺗﻴﺮ ﺷﻴﺐ‬

‫ﮔﺎم در ﺻﺤﺮاى دل ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻬﺎد‬

‫ز اﻧﻜﻪ در ﺻﺤﺮاى ﮔﻞ ﻧﺒﻮد ﮔﺸﺎد‬

‫اﻳﻤﻦ ﺁﺑﺎد اﺳﺖ دل اى دوﺳﺘﺎن‬

‫ﭼﺸﻤﻪهﺎ و ﮔﻠﺴﺘﺎن در ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻋﺞ إﻟﻰ اﻟﻘﻠﺐ و ﺳﺮ ﻳﺎ ﺳﺎرﻳﻪ‬

‫ﻓﻴﻪ أﺷﺠﺎر و ﻋﻴﻦ ﺟﺎرﻳﻪ‬

‫دﻩ ﻣﺮو دﻩ ﻣﺮد را اﺣﻤﻖ آﻨﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ را ﺑﻰﻧﻮر و ﺑﻰروﻧﻖ آﻨﺪ‬

‫ﻗﻮل ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﻨﻮ اى ﻣﺠﺘﺒﻰ‬

‫ﮔﻮر ﻋﻘﻞ ﺁﻣﺪ وﻃﻦ در روﺳﺘﺎ‬

‫هﺮ آﻪ در رﺳﺘﺎ ﺑﻮد روزى و ﺷﺎم‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎهﻰ ﻋﻘﻞ او ﻧﺒﻮد ﺗﻤﺎم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٧٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎهﻰ اﺣﻤﻘﻰ ﺑﺎ او ﺑﻮد‬

‫از ﺣﺸﻴﺶ دﻩ ﺟﺰ اﻳﻨﻬﺎ ﭼﻪ درود‬

‫و اﻧﻜﻪ ﻣﺎهﻰ ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر روﺳﺘﺎ‬

‫روزﮔﺎرى ﺑﺎﺷﺪش ﺟﻬﻞ و ﻋﻤﺎ‬

‫دﻩ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻴﺦ واﺻﻞ ﻧﺎﺷﺪﻩ‬

‫دﺳﺖ در ﺗﻘﻠﻴﺪ و ﺣﺠﺖ در زدﻩ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﻬﺮ ﻋﻘﻞ آﻠﻰ اﻳﻦ ﺣﻮاس‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮان ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ در ﺧﺮاس‬

‫اﻳﻦ رهﺎ آﻦ ﺻﻮرت اﻓﺴﺎﻧﻪ ﮔﻴﺮ‬

‫هﻞ ﺗﻮ درداﻧﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺪم داﻧﻪ ﮔﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ در رﻩ ﻧﻴﺴﺖ هﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﻰﺳﺘﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪان رﻩ ﻧﻴﺴﺘﺖ اﻳﻦ ﺳﻮ ﺑﺮان‬

‫ﻇﺎهﺮش ﮔﻴﺮ ار ﭼﻪ ﻇﺎهﺮ آﺞ ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻇﺎهﺮ ﺳﻮى ﺑﺎﻃﻦ رود‬

‫اول هﺮ ﺁدﻣﻰ ﺧﻮد ﺻﻮرت اﺳﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺟﺎن آﺎو ﺟﻤﺎل ﺳﻴﺮت اﺳﺖ‬

‫اول هﺮ ﻣﻴﻮﻩ ﺟﺰ ﺻﻮرت آﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﻟﺬت آﻪ ﻣﻌﻨﺎى وى اﺳﺖ‬

‫اوﻻ ﺧﺮﮔﺎﻩ ﺳﺎزﻧﺪ و ﺧﺮﻧﺪ‬

‫ﺗﺮك را ز ﺁن ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﺁورﻧﺪ‬

‫ﺻﻮرﺗﺖ ﺧﺮﮔﺎﻩ دان ﻣﻌﻨﻴﺖ ﺗﺮك‬

‫ﻣﻌﻨﻴﺖ ﻣﻼح دان ﺻﻮرت ﭼﻮ ﻓﻠﻚ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺣﻖ اﻳﻦ را رهﺎ آﻦ ﻳﻚ ﻧﻔﺲ‬

‫ﺗﺎ ﺧﺮ ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ﺟﺮس‬

‫رﻓﺘﻦ ﺧﻮاﺟﻪ و ﻗﻮﻣﺶ ﺑﻪ ﺳﻮى دﻩ‬ ‫ﺧﻮاﺟﻪ و ﺑﭽﮕﺎن ﺟﻬﺎزى ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺘﻮران ﺟﺎﻧﺐ دﻩ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﺳﻮى ﺻﺤﺮا راﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﺎﻓﺮوا آﻰ ﺗﻐﻨﻤﻮا ﺑﺮ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‬

‫آﺰ ﺳﻔﺮهﺎ ﻣﺎﻩ آﻴﺨﺴﺮو ﺷﻮد‬

‫ﺑﻰﺳﻔﺮهﺎ ﻣﺎﻩ آﻰ ﺧﺴﺮو ﺷﻮد‬

‫از ﺳﻔﺮ ﺑﻴﺪق ﺷﻮد ﻓﺮزﻳﻦ راد‬

‫وز ﺳﻔﺮ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﻳﻮﺳﻒ ﺻﺪ ﻣﺮاد‬

‫روز روى از ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺷﺐ ز اﺧﺘﺮ راﻩ ﻣﻰﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺧﻮب ﮔﺸﺘﻪ ﭘﻴﺶ اﻳﺸﺎن راﻩ زﺷﺖ‬

‫از ﻧﺸﺎط دﻩ ﺷﺪﻩ رﻩ ﭼﻮن ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﺗﻠﺦ از ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻟﺒﺎن ﺧﻮش ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺧﺎر از ﮔﻠﺰار دل آﺶ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺣﻨﻈﻞ از ﻣﻌﺸﻮق ﺧﺮﻣﺎ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺧﺎﻧﻪ از هﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺻﺤﺮا ﻣﻰﺷﻮد‬

‫اى ﺑﺴﺎ از ﻧﺎزﻧﻴﻨﺎن ﺧﺎر آﺶ‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﮔﻞﻋﺬار ﻣﺎﻩوش‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﺣﻤﺎل ﮔﺸﺘﻪ ﭘﺸﺖ رﻳﺶ‬

‫از ﺑﺮاى دل ﺑﺮ ﻣﻪ روى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﺮدﻩ ﺁهﻨﮕﺮ ﺟﻤﺎل ﺧﻮد ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺷﺐ ﺁﻳﺪ ﺑﺒﻮﺳﺪ روى ﻣﺎﻩ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٧٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﺮ دآﺎﻧﻰ ﭼﺎر ﻣﻴﺦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺳﺮوى در دﻟﺶ آﺮدﺳﺖ ﺑﻴﺦ‬

‫ﺗﺎﺟﺮى درﻳﺎ و ﺧﺸﻜﻰ ﻣﻰرود‬

‫ﺁن ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﺧﺎﻧﻪﺷﻴﻨﻰ ﻣﻰدود‬

‫هﺮ آﻪ را ﺑﺎ ﻣﺮدﻩ ﺳﻮداﻳﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ زﻧﺪﻩ ﺳﻴﻤﺎﻳﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺁن دروﮔﺮ روى ﺁوردﻩ ﺑﻪ ﭼﻮب‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻪ روى ﺧﻮب‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ زﻧﺪﻩاى آﻦ اﺟﺘﻬﺎد‬

‫آﺎو ﻧﮕﺮدد ﺑﻌﺪ روزى دو ﺟﻤﺎد‬

‫ﻣﻮﻧﺴﻰ ﻣﮕﺰﻳﻦ ﺧﺴﻰ را از ﺧﺴﻰ‬

‫ﻋﺎرﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ در او ﺁن ﻣﻮﻧﺴﻰ‬

‫اﻧﺲ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺎدر و ﺑﺎﺑﺎ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺠﺰ ﺣﻖ ﻣﻮﻧﺴﺎﻧﺖ را وﻓﺎﺳﺖ‬

‫اﻧﺲ ﺗﻮ ﺑﺎ داﻳﻪ و ﻻﻻ ﭼﻪ ﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ آﺴﻰ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺣﻖ ﻋﻀﺪ‬

‫اﻧﺲ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺷﻴﺮ و ﺑﺎ ﭘﺴﺘﺎن ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻔﺮت ﺗﻮ از دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺁن ﺷﻌﺎﻋﻰ ﺑﻮد ﺑﺮ دﻳﻮارﺷﺎن‬

‫ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮرﺷﻴﺪ وارﻓﺖ ﺁن ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﺮ هﺮ ﺁن ﭼﻴﺰى آﻪ اﻓﺘﺪ ﺁن ﺷﻌﺎع‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁن هﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺁﻳﻰ اى ﺷﺠﺎع‬

‫ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﺮ هﺮ ﭼﻪ ﺁن ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻮد‬

‫ﺁن ز وﺻﻒ ﺣﻖ زر اﻧﺪود ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن زرى ﺑﺎ اﺻﻞ رﻓﺖ و ﻣﺲ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻃﺒﻊ ﺳﻴﺮ ﺁﻣﺪ ﻃﻼق او ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫از زر اﻧﺪود ﺻﻔﺎﺗﺶ ﭘﺎ ﺑﻜﺶ‬

‫از ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻗﻠﺐ را آﻢ ﮔﻮى ﺧﻮش‬

‫آﺎن ﺧﻮﺷﻰ در ﻗﻠﺒﻬﺎ ﻋﺎرﻳﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫زﻳﺮ زﻳﻨﺖ ﻣﺎﻳﻪى ﺑﻰزﻳﻨﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫زر ز روى ﻗﻠﺐ در آﺎن ﻣﻰرود‬

‫ﺳﻮى ﺁن آﺎن رو ﺗﻮ هﻢ آﺎن ﻣﻰرود‬

‫ﻧﻮر از دﻳﻮار ﺗﺎ ﺧﻮر ﻣﻰرود‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪان ﺧﻮر رو آﻪ در ﺧﻮر ﻣﻰرود‬

‫زﻳﻦ ﺳﭙﺲ ﺑﺴﺘﺎن ﺗﻮ ﺁب از ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪى ﺗﻮ وﻓﺎ در ﻧﺎودان‬

‫ﻣﻌﺪن دﻧﺒﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ دام ﮔﺮگ‬

‫آﻰ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻣﻌﺪن ﺁن ﮔﺮگ ﺳﺘﺮگ‬

‫زر ﮔﻤﺎن ﺑﺮدﻧﺪ ﺑﺴﺘﻪ در ﮔﺮﻩ‬

‫ﻣﻰﺷﺘﺎﺑﻴﺪﻧﺪ ﻣﻐﺮوران ﺑﻪ دﻩ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﻨﺪان و رﻗﺼﺎن ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﻮى ﺁن دوﻻب ﭼﺮﺧﻰ ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن هﻤﻰدﻳﺪﻧﺪ ﻣﺮﻏﻰ ﻣﻰﭘﺮﻳﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ دﻩ ﺻﺒﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﻣﻰدرﻳﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﻣﻰﺁﻣﺪ ز دﻩ از ﺳﻮى او‬

‫ﺑﻮﺳﻪ ﻣﻰدادﻧﺪ ﺧﻮش ﺑﺮ روى او‬

‫آﻪ ﺗﻮ روى ﻳﺎر ﻣﺎ را دﻳﺪﻩاى‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﺟﺎن را ﺟﺎن و ﻣﺎ را دﻳﺪﻩاى‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٧٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﻣﺠﻨﻮن ﺁن ﺳﮓ را آﻪ ﻣﻘﻴﻢ آﻮى ﻟﻴﻠﻰ ﺑﻮد‬ ‫هﻤﭽﻮ ﻣﺠﻨﻮن آﺎو ﺳﮕﻰ را ﻣﻰﻧﻮاﺧﺖ‬

‫ﺑﻮﺳﻪاش ﻣﻰداد و ﭘﻴﺸﺶ ﻣﻰﮔﺪاﺧﺖ‬

‫ﮔﺮد او ﻣﻰﮔﺸﺖ ﺧﺎﺿﻊ در ﻃﻮاف‬

‫هﻢ ﺟﻼب ﺷﻜﺮش ﻣﻰداد ﺻﺎف‬

‫ﺑﻮ اﻟﻔﻀﻮﻟﻰ ﮔﻔﺖ اى ﻣﺠﻨﻮن ﺧﺎم‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﺷﻴﺪ اﺳﺖ اﻳﻦ آﻪ ﻣﻰﺁرى ﻣﺪام‬

‫ﭘﻮز ﺳﮓ داﻳﻢ ﭘﻠﻴﺪى ﻣﻰﺧﻮرد‬

‫ﻣﻘﻌﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻟﺐ ﻣﻰاﺳﺘﺮد‬

‫ﻋﻴﺒﻬﺎى ﺳﮓ ﺑﺴﻰ او ﺑﺮ ﺷﻤﺮد‬

‫ﻋﻴﺐ دان از ﻏﻴﺐ دان ﺑﻮﻳﻰ ﻧﺒﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺠﻨﻮن ﺗﻮ هﻤﻪ ﻧﻘﺸﻰ و ﺗﻦ‬

‫اﻧﺪر ﺁ و ﺑﻨﮕﺮش از ﭼﺸﻢ ﻣﻦ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻃﻠﺴﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻮﻟﻰ اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن آﻮﭼﻪى ﻟﻴﻠﻰ اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫هﻤﺘﺶ ﺑﻴﻦ و دل و ﺟﺎن و ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫آﺎو آﺠﺎ ﺑﮕﺰﻳﺪ و ﻣﺴﻜﻦ ﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺖ‬

‫او ﺳﮓ ﻓﺮخ رخ آﻬﻒ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ او هﻢ درد و هﻢ ﻟﻬﻒ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺳﮕﻰ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر آﻮى او‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻴﺮان آﻰ دهﻢ ﻳﻚ ﻣﻮى او‬

‫اى آﻪ ﺷﻴﺮان ﻣﺮ ﺳﮕﺎﻧﺶ را ﻏﻼم‬

‫ﮔﻔﺖ اﻣﻜﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﺧﺎﻣﺶ و اﻟﺴﻼم‬

‫ﮔﺮ ز ﺻﻮرت ﺑﮕﺬرﻳﺪ اى دوﺳﺘﺎن‬

‫ﺟﻨﺖ اﺳﺖ و ﮔﻠﺴﺘﺎن در ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﺻﻮرت ﺧﻮد ﭼﻮن ﺷﻜﺴﺘﻰ ﺳﻮﺧﺘﻰ‬

‫ﺻﻮرت آﻞ را ﺷﻜﺴﺖ ﺁﻣﻮﺧﺘﻰ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن هﺮ ﺻﻮرﺗﻰ را ﺑﺸﻜﻨﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺣﻴﺪر ﺑﺎب ﺧﻴﺒﺮ ﺑﺮ آﻨﻰ‬

‫ﺳﻐﺒﻪى ﺻﻮرت ﺷﺪ ﺁن ﺧﻮاﺟﻪى ﺳﻠﻴﻢ‬

‫آﻪ ﺑﻪ دﻩ ﻣﻰﺷﺪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎرى ﺳﻘﻴﻢ‬

‫ﺳﻮى دام ﺁن ﺗﻤﻠﻖ ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺮﻏﻰ ﺳﻮى داﻧﻪى اﻣﺘﺤﺎن‬

‫از آﺮم داﻧﺴﺖ ﻣﺮغ ﺁن داﻧﻪ را‬

‫ﻏﺎﻳﺖ ﺣﺮص اﺳﺖ ﻧﻰ ﺟﻮد ﺁن ﻋﻄﺎ‬

‫ﻣﺮﻏﻜﺎن در ﻃﻤﻊ داﻧﻪ ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫ﺳﻮى ﺁن ﺗﺰوﻳﺮ ﭘﺮان و دوان‬

‫ﮔﺮ ز ﺷﺎدى ﺧﻮاﺟﻪ ﺁﮔﺎهﺖ آﻨﻢ‬

‫ﺗﺮﺳﻢ اى رهﺮو آﻪ ﺑﻰﮔﺎهﺖ آﻨﻢ‬

‫ﻣﺨﺘﺼﺮ آﺮدم ﭼﻮ ﺁﻣﺪ دﻩ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺧﻮد ﻧﺒﻮد ﺁن دﻩ رﻩ دﻳﮕﺮ ﮔﺰﻳﺪ‬

‫ﻗﺮب ﻣﺎهﻰ دﻩ ﺑﻪ دﻩ ﻣﻰﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ راﻩ دﻩ ﻧﻜﻮ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫هﺮ آﻪ در رﻩ ﺑﻰﻗﻼووزى رود‬

‫هﺮ دو روزﻩ راﻩ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﻮد‬

‫هﺮ آﻪ ﺗﺎزد ﺳﻮى آﻌﺒﻪ ﺑﻰدﻟﻴﻞ‬

‫هﻤﭽﻮ اﻳﻦ ﺳﺮ ﮔﺸﺘﮕﺎن ﮔﺮدد ذﻟﻴﻞ‬

‫هﺮ آﻪ ﮔﻴﺮد ﭘﻴﺸﻪى ﺑﻰاوﺳﺘﺎ‬

‫رﻳﺶﺧﻨﺪى ﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ و روﺳﺘﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٧٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﻧﺎدر ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر ﺧﺎﻓﻘﻴﻦ‬

‫ﺁدﻣﻰ ﺳﺮ ﺑﺮ زﻧﺪ ﺑﻰواﻟﺪﻳﻦ‬

‫ﻣﺎل او ﻳﺎﺑﺪ آﻪ آﺴﺒﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻧﺎدرى ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺑﺮ ﮔﻨﺠﻰ زﻧﺪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﺎﻳﻰ آﻮ آﻪ ﺟﺴﻤﺶ ﺟﺎن ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ رﺣﻤﻦ ﻋﻠﻢ اﻟﻘﺮﺁن ﺑﻮد‬

‫ﻋﱠﻠ َﻢ ﺑﺎﻟﻘﻠﻢ‬ ‫اهﻞ ﺗﻦ را ﺟﻤﻠﻪ َ‬

‫واﺳﻄﻪ اﻓﺮاﺷﺖ در ﺑﺬل آﺮم‬

‫هﺮ ﺣﺮﻳﺼﻰ هﺴﺖ ﻣﺤﺮوم اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺣﺮﻳﺼﺎن ﺗﻚ ﻣﺮو ﺁهﺴﺘﻪﺗﺮ‬

‫اﻧﺪر ﺁن رﻩ رﻧﺠﻬﺎ دﻳﺪﻧﺪ و ﺗﺎب‬

‫ﭼﻮن ﻋﺬاب ﻣﺮغ ﺧﺎآﻰ در ﻋﺬاب‬

‫ﺳﻴﺮ ﮔﺸﺘﻪ از دﻩ و از روﺳﺘﺎ‬

‫وز ﺷﻜﺮ رﻳﺰ ﭼﻨﺎن ﻧﺎاوﺳﺘﺎ‬

‫رﺳﻴﺪن ﺧﻮاﺟﻪ و ﻗﻮﻣﺶ ﺑﻪ دﻩ و ﻧﺎدﻳﺪﻩ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺁوردن روﺳﺘﺎﻳﻰ اﻳﺸﺎن را‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻣﺎهﻰ ﭼﻮن رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺁن ﻃﺮف‬

‫ﺑﻰﻧﻮا اﻳﺸﺎن ﺳﺘﻮران ﺑﻰﻋﻠﻒ‬

‫روﺳﺘﺎﻳﻰ ﺑﻴﻦ آﻪ از ﺑﺪ ﻧﻴﺘﻰ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﺑﻌﺪ اﻟﻠﺘﻴﺎ و اﻟﺘﻲ‬

‫روى ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰآﻨﺪ ز اﻳﺸﺎن ﺑﻪ روز‬

‫ﺗﺎ ﺳﻮى ﺑﺎﻏﺶ ﺑﻨﮕﺸﺎﻳﻨﺪ ﭘﻮز‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن رو آﻪ هﻤﻪ زرق و ﺷﺮ اﺳﺖ‬

‫از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻧﻬﺎن اوﻟﻴﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫روﻳﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ دﻳﻮان ﭼﻮن ﻣﮕﺲ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮش ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮن ﺣﺮس‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻰ روى او در ﺗﻮﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻳﺎ ﻣﺒﻴﻦ ﺁن رو ﭼﻮ دﻳﺪى ﺧﻮش ﻣﺨﻨﺪ‬

‫در ﭼﻨﺎن روى ﺧﺒﻴﺚ ﻋﺎﺻﻴﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺰدان ﻧﺴﻔﻌﺎ ﺑﺎﻟﻨﺎﺻﻴﻪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﭙﺮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺧﺎﻧﻪش ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺳﻮى در ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫در ﻓﺮو ﺑﺴﺘﻨﺪ اهﻞ ﺧﺎﻧﻪاش‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺷﺪ زﻳﻦ آﮋ روى دﻳﻮاﻧﻪوش‬

‫ﻟﻴﻚ هﻨﮕﺎم درﺷﺘﻰ هﻢ ﻧﺒﻮد‬

‫ﭼﻮن در اﻓﺘﺎدى ﺑﻪ ﭼﻪ ﺗﻴﺰى ﭼﻪ ﺳﻮد‬

‫ﺑﺮ درش ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ اﻳﺸﺎن ﭘﻨﺞ روز‬

‫ﺷﺐ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎ روز ﺧﻮد ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺳﻮز‬

‫ﻧﻰ ز ﻏﻔﻠﺖ ﺑﻮد ﻣﺎﻧﺪن ﻧﻰ ﺧﺮى‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻮد از اﺿﻄﺮار و ﺑﻰﺧﻮرى‬

‫ﺑﺎ ﻟﺌﻴﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻴﻜﺎن ز اﺿﻄﺮار‬

‫ﺷﻴﺮ ﻣﺮدارى ﺧﻮرد از ﺟﻮع زار‬

‫او هﻤﻰدﻳﺪش هﻤﻰآﺮدش ﺳﻼم‬

‫آﻪ ﻓﻼﻧﻢ ﻣﻦ ﻣﺮا اﻳﻦ اﺳﺖ ﻧﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻦ ﭼﻪ داﻧﻢ ﺗﻮ آﻰاى‬

‫ﻳﺎ ﭘﻠﻴﺪى ﻳﺎ ﻗﺮﻳﻦ ﭘﺎآﻰاى‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ دم ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺷﺪ ﺷﺒﻴﻪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮادر ﺷﺪ ﻳﻔﺮ ﻣﻦ اﺧﻴﻪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٧٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﺮح ﻣﻰآﺮدش آﻪ ﻣﻦ ﺁﻧﻢ آﻪ ﺗﻮ‬

‫ﻟﻮﺗﻬﺎ ﺧﻮردى ز ﺧﻮان ﻣﻦ دو ﺗﻮ‬

‫ﺁن ﻓﻼن روزت ﺧﺮﻳﺪم ﺁن ﻣﺘﺎع‬

‫آﻞ ﺳﺮ ﺟﺎوز اﻻﺛﻨﻴﻦ ﺷﺎع‬

‫ﺳﺮ ﻣﻬﺮ ﻣﺎ ﺷﻨﻴﺪﺳﺘﻨﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫ﺷﺮم دارد رو ﭼﻮ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮرد ﺣﻠﻖ‬

‫او هﻤﻰﮔﻔﺘﺶ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﺗﺮهﺎت‬

‫ﻧﻰ ﺗﺮا داﻧﻢ ﻧﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻧﻪ ﺟﺎت‬

‫ﭘﻨﺠﻤﻴﻦ ﺷﺐ اﺑﺮ و ﺑﺎراﻧﻰ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫آﺎﺳﻤﺎن از ﺑﺎرﺷﺶ دارد ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪ ﺁن آﺎرد اﻧﺪر اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﺣﻠﻘﻪ زد ﺧﻮاﺟﻪ آﻪ ﻣﻬﺘﺮ را ﺑﺨﻮان‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺻﺪ اﻟﺤﺎح ﺁﻣﺪ ﺳﻮى در‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ ﭼﻴﺴﺖ اى ﺟﺎن ﭘﺪر‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺁن ﺣﻖهﺎ ﺑﮕﺬاﺷﺘﻢ‬

‫ﺗﺮك آﺮدم ﺁن ﭼﻪ ﻣﻰﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ‬

‫ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ رﻧﺞ دﻳﺪم ﭘﻨﺞ روز‬

‫ﺟﺎن ﻣﺴﻜﻴﻨﻢ در اﻳﻦ ﮔﺮﻣﺎ و ﺳﻮز‬

‫ﻳﻚ ﺟﻔﺎ از ﺧﻮﻳﺶ و از ﻳﺎر و ﺗﺒﺎر‬

‫در ﮔﺮاﻧﻰ هﺴﺖ ﭼﻮن ﺳﻴﺼﺪ هﺰار‬

‫ز اﻧﻜﻪ دل ﻧﻨﻬﺎد ﺑﺮ ﺟﻮر و ﺟﻔﺎش‬

‫ﺟﺎﻧﺶ ﺧﻮﮔﺮ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻟﻄﻒ و وﻓﺎش‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺮدم ﺑﻼ و ﺷﺪت اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻳﻘﻴﻦ دان آﺰ ﺧﻼف ﻋﺎدت اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻬﺮت در زوال‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻢ رﻳﺨﺘﻰ آﺮدم ﺣﻼل‬

‫اﻣﺸﺐ ﺑﺎران ﺑﻪ ﻣﺎ دﻩ ﮔﻮﺷﻪاى‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﻰ در ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺗﻮﺷﻪاى‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ اﺳﺖ ﺁن ﺑﺎﻏﺒﺎن‬

‫هﺴﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﮔﺮگ را او ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫در آﻔﺶ ﺗﻴﺮ و آﻤﺎن از ﺑﻬﺮ ﮔﺮگ‬

‫ﺗﺎ زﻧﺪ ﮔﺮ ﺁﻳﺪ ﺁن ﮔﺮگ ﺳﺘﺮگ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺁن ﺧﺪﻣﺖ آﻨﻰ ﺟﺎ ﺁن ﺗﺴﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﺟﺎى دﻳﮕﺮى ﻓﺮﻣﺎى ﺟﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺪ ﺧﺪﻣﺖ آﻨﻢ ﺗﻮ ﺟﺎى دﻩ‬

‫ﺁن آﻤﺎن و ﺗﻴﺮ در آﻔﻢ ﺑﻨﻪ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﺴﺒﻢ ﺣﺎرﺳﻰ رز آﻨﻢ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮ ﺁرد ﮔﺮگ ﺳﺮ ﺗﻴﺮش زﻧﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺣﻖ ﻣﮕﺬارم اﻣﺸﺐ اى دو دل‬

‫ﺁب ﺑﺎران ﺑﺮ ﺳﺮ و در زﻳﺮ ﮔﻞ‬

‫ﮔﻮﺷﻪاى ﺧﺎﻟﻰ ﺷﺪ و او ﺑﺎ ﻋﻴﺎل‬

‫رﻓﺖ ﺁن ﺟﺎ ﺟﺎى ﺗﻨﮓ و ﺑﻰﻣﺠﺎل‬

‫ﭼﻮن ﻣﻠﺦ ﺑﺮ هﻤﺪﮔﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺳﻮار‬

‫از ﻧﻬﻴﺐ ﺳﻴﻞ اﻧﺪر آﻨﺞ ﻏﺎر‬

‫ﺷﺐ هﻤﻪ ﺷﺐ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻮﻳﺎن اى ﺧﺪا‬

‫اﻳﻦ ﺳﺰاى ﻣﺎ ﺳﺰاى ﻣﺎ ﺳﺰا‬

‫اﻳﻦ ﺳﺰاى ﺁن آﻪ ﺷﺪ ﻳﺎر ﺧﺴﺎن‬

‫ﻳﺎ آﺴﻰ آﺮد از ﺑﺮاى ﻧﺎآﺴﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺳﺰاى ﺁن آﻪ اﻧﺪر ﻃﻤﻊ ﺧﺎم‬

‫ﺗﺮك ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎك آﺮام‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٨٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﺎك ﭘﺎآﺎن ﻟﻴﺴﻰ و دﻳﻮارﺷﺎن‬

‫ﺑﻬﺘﺮ از ﻋﺎم و رز و ﮔﻠﺰارﺷﺎن‬

‫ﺑﻨﺪﻩى ﻳﻚ ﻣﺮد روﺷﻦ دل ﺷﻮى‬

‫ﺑﻪ آﻪ ﺑﺮ ﻓﺮق ﺳﺮ ﺷﺎهﺎن روى‬

‫از ﻣﻠﻮك ﺧﺎك ﺟﺰ ﺑﺎﻧﮓ دهﻞ‬

‫ﺗﻮ ﻧﺨﻮاهﻰ ﻳﺎﻓﺖ اى ﭘﻴﻚ ﺳﺒﻞ‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎن ﺧﻮد رﻩ زﻧﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ روح‬

‫روﺳﺘﺎﻳﻰ آﻴﺴﺖ ﮔﻴﺞ و ﺑﻰﻓﺘﻮح‬

‫اﻳﻦ ﺳﺰاى ﺁن آﻪ ﺑﻰﺗﺪﺑﻴﺮ ﻋﻘﻞ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻏﻮﻟﻰ ﺁﻣﺪش ﺑﮕﺰﻳﺪ ﻧﻘﻞ‬

‫ﭼﻮن ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ز دل ﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﻐﺎف‬

‫ز ﺁن ﺳﭙﺲ ﺳﻮدى ﻧﺪارد اﻋﺘﺮاف‬

‫ﺁن آﻤﺎن و ﺗﻴﺮ اﻧﺪر دﺳﺖ او‬

‫ﮔﺮگ را ﺟﻮﻳﺎن هﻤﻪ ﺷﺐ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ‬

‫ﮔﺮگ ﺑﺮوى ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻂ ﭼﻮن ﺷﺮر‬

‫ﮔﺮگ ﺟﻮﻳﺎن و ز ﮔﺮگ او ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫هﺮ ﭘﺸﻪ هﺮ آﻴﻚ ﭼﻮن ﮔﺮﮔﻰ ﺷﺪﻩ‬

‫اﻧﺪر ﺁن وﻳﺮاﻧﻪﺷﺎن زﺧﻤﻰ زدﻩ‬

‫ﻓﺮﺻﺖ ﺁن ﭘﺸﻪ راﻧﺪن هﻢ ﻧﺒﻮد‬

‫از ﻧﻬﻴﺐ ﺣﻤﻠﻪى ﮔﺮگ ﻋﻨﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﺮگ ﺁﺳﻴﺒﻰ زﻧﺪ‬

‫روﺳﺘﺎﻳﻰ رﻳﺶ ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ دﻧﺪان آﻨﺎن ﺗﺎ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ‬

‫ﺟﺎﻧﺸﺎن از ﻧﺎف ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺗﻤﺜﺎل ﮔﺮگ هﺸﺘﻪاى‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁورد از ﻓﺮاز ﭘﺸﺘﻪاى‬

‫ﺗﻴﺮ را ﺑﮕﺸﺎد ﺁن ﺧﻮاﺟﻪ ز ﺷﺴﺖ‬

‫زد ﺑﺮ ﺁن ﺣﻴﻮان آﻪ ﺗﺎ اﻓﺘﺎد ﭘﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻓﺘﺎدن ز ﺣﻴﻮان ﺑﺎد ﺟﺴﺖ‬

‫روﺳﺘﺎﻳﻰ هﺎى آﺮد و آﻮﻓﺖ دﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮدا آﻪ ﺧﺮ آﺮﻩى ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻰ اﻳﻦ ﮔﺮگ ﭼﻮن ﺁهﺮﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر او اﺷﻜﺎل ﮔﺮﮔﻰ ﻇﺎهﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺷﻜﻞ او از ﮔﺮﮔﻰ او ﻣﺨﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻰ ﺑﺎدى آﻪ ﺟﺴﺖ از ﻓﺮج وى‬

‫ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻢ هﻤﭽﻨﺎﻧﻚ ﺁﺑﻰ ز ﻣﻰ‬

‫آﺸﺘﻪاى ﺧﺮ آﺮﻩام را در رﻳﺎض‬

‫آﻪ ﻣﺒﺎدت ﺑﺴﻂ هﺮﮔﺰ ز اﻧﻘﺒﺎض‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺗﻔﺤﺺ آﻦ ﺷﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺨﺼﻬﺎ در ﺷﺐ ز ﻧﺎﻇﺮ ﻣﺤﺠﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺐ ﻏﻠﻂ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ و ﻣﺒﺪل ﺑﺴﻰ‬

‫دﻳﺪ ﺻﺎﻳﺐ ﺷﺐ ﻧﺪارد هﺮ آﺴﻰ‬

‫هﻢ ﺷﺐ و هﻢ اﺑﺮ و هﻢ ﺑﺎران ژرف‬

‫اﻳﻦ ﺳﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻏﻠﻂ ﺁرد ﺷﮕﺮف‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﺑﺮ ﻣﻦ ﭼﻮ روز روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻢ ﺑﺎد ﺧﺮ آﺮﻩى ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺑﻴﺴﺖ ﺑﺎد ﺁن ﺑﺎد را‬ ‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺮ ﺟﺴﺖ و ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻧﺎﺷﻜﻔﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻢ ﭼﻮن ﻣﺴﺎﻓﺮ زاد را‬ ‫روﺳﺘﺎﻳﻰ را ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫‪٣٨١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﺎﺑﻠﻪ ﻃﺮار ﺷﻴﺪ ﺁوردﻩاى‬

‫ﺑﻨﮓ و اﻓﻴﻮن هﺮ دو ﺑﺎ هﻢ ﺧﻮردﻩاى‬

‫در ﺳﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﺑﺎد ﺧﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﻰ ﻣﺮ ﻣﺮا اى ﺧﻴﺮﻩﺳﺮ‬

‫ﺁن آﻪ داﻧﺪ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ را‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﺪ هﻤﺮﻩ دﻩ ﺳﺎﻟﻪ را‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را واﻟﻪ و ﻋﺎرف آﻨﻰ‬

‫ﺧﺎك در ﭼﺸﻢ ﻣﺮوت ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫آﻪ ﻣﺮا از ﺧﻮﻳﺶ هﻢ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در دﻟﻢ ﮔﻨﺠﺎى ﺟﺰ اﷲ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻪ دى ﺧﻮردم از ﺁﻧﻢ ﻳﺎد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ دل از ﻏﻴﺮ ﺗﺤﻴﺮ ﺷﺎد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ و ﻣﺠﻨﻮن ﺣﻘﻢ ﻳﺎد ﺁر‬

‫در ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻰﺧﻮﻳﺸﻴﻢ ﻣﻌﺬور دار‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﺮدارى ﺧﻮرد ﻳﻌﻨﻰ ﻧﺒﻴﺬ‬

‫ﺷﺮع او را ﺳﻮى ﻣﻌﺬوران آﺸﻴﺪ‬

‫ﻣﺴﺖ و ﺑﻨﮕﻰ را ﻃﻼق و ﺑﻴﻊ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻃﻔﻞ اﺳﺖ او ﻣﻌﺎف و ﻣﻌﺘﻔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺴﺘﻴﻰ آﺎﻳﺪ ز ﺑﻮى ﺷﺎﻩ ﻓﺮد‬

‫ﺻﺪ ﺧﻢ ﻣﻰ در ﺳﺮ و ﻣﻐﺰ ﺁن ﻧﻜﺮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮ او ﺗﻜﻠﻴﻒ ﭼﻮن ﺑﺎﺷﺪ روا‬

‫اﺳﺐ ﺳﺎﻗﻂ ﮔﺸﺖ و ﺷﺪ ﺑﻰدﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫ﺑﺎر آﻪ ﻧﻬﺪ در ﺟﻬﺎن ﺧﺮ آﺮﻩ را‬

‫درس آﻪ دهﺪ ﭘﺎرﺳﻰ ﺑﻮ ﻣﺮﻩ را‬

‫ﺑﺎر ﺑﺮ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﭼﻮن ﺁﻣﺪ ﻋﺮج‬

‫ﻋﻠَﻰ ا ْﻟَﺄﻋْﻤﻰ ﺣﺮج‬ ‫ﺲ َ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ َﻟ ْﻴ َ‬

‫ﺳﻮى ﺧﻮد اﻋﻤﻰ ﺷﺪم از ﺣﻖ ﺑﺼﻴﺮ‬

‫ﭘﺲ ﻣﻌﺎﻓﻢ از ﻗﻠﻴﻞ و از آﺜﻴﺮ‬

‫ﻻف دروﻳﺸﻰ زﻧﻰ و ﺑﻰﺧﻮدى‬

‫هﺎى و هﻮى ﻣﺴﺘﻴﺎن اﻳﺰدى‬

‫آﻪ زﻣﻴﻦ را ﻣﻦ ﻧﺪاﻧﻢ ز ﺁﺳﻤﺎن‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﺖ آﺮد ﻏﻴﺮت اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺑﺎد ﺧﺮ آﺮﻩ ﭼﻨﻴﻦ رﺳﻮات آﺮد‬

‫هﺴﺘﻰ ﻧﻔﻰ ﺗﺮا اﺛﺒﺎت آﺮد‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ رﺳﻮا آﻨﺪ ﺣﻖ ﺷﻴﺪ را‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻴﺮد رﻣﻴﺪﻩ ﺻﻴﺪ را‬

‫ﺻﺪ هﺰاران اﻣﺘﺤﺎن اﺳﺖ اى ﭘﺴﺮ‬

‫هﺮ آﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺷﺪم ﺳﺮهﻨﮓ در‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪاﻧﺪ ﻋﺎﻣﻪ او را ز اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﭘﺨﺘﮕﺎن راﻩ ﺟﻮﻳﻨﺪش ﻧﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻨﺪ دﻋﻮى ﺧﻴﺎﻃﻰ ﺧﺴﻰ‬

‫اﻓﻜﻨﺪ در ﭘﻴﺶ او ﺷﻪ اﻃﻠﺴﻰ‬

‫آﻪ ﺑﺒﺮ اﻳﻦ را ﺑﻐﻠﻄﺎق ﻓﺮاخ‬

‫ز اﻣﺘﺤﺎن ﭘﻴﺪا ﺷﻮد او را دو ﺷﺎخ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى اﻣﺘﺤﺎن هﺮ ﺑﺪى‬

‫هﺮ ﻣﺨﻨﺚ در وﻏﺎ رﺳﺘﻢ ﺑﺪى‬

‫ﺧﻮد ﻣﺨﻨﺚ را زرﻩ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﮔﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪ زﺧﻢ ﮔﺮدد ﭼﻮن اﺳﻴﺮ‬

‫ﻣﺴﺖ ﺣﻖ هﺸﻴﺎر ﭼﻮن ﺷﺪ از دﺑﻮر‬

‫ﻣﺴﺖ ﺣﻖ ﻧﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد از ﻧﻔﺦ ﺻﻮر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٨٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎدﻩى ﺣﻖ راﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻰ دروغ‬

‫دوغ ﺧﻮردى دوغ ﺧﻮردى دوغ دوغ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻰ ﺧﻮد را ﺟﻨﻴﺪ و ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ‬

‫رو آﻪ ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ ﺗﺒﺮ را از آﻠﻴﺪ‬

‫ﺑﺪ رﮔﻰ و ﻣﻨﺒﻠﻰ و ﺣﺮص و ﺁز‬

‫ﭼﻮن آﻨﻰ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻪ ﺷﻴﺪ اى ﻣﻜﺮ ﺳﺎز‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻨﺼﻮر ﺣﻼﺟﻰ آﻨﻰ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ در ﭘﻨﺒﻪى ﻳﺎران زﻧﻰ‬

‫آﻪ ﺑﻨﺸﻨﺎﺳﻢ ﻋﻤﺮ از ﺑﻮ ﻟﻬﺐ‬

‫ﺑﺎد آﺮﻩى ﺧﻮد ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ‬

‫اى ﺧﺮى آﺎﻳﻦ از ﺗﻮ ﺧﺮ ﺑﺎور آﻨﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻬﺮ ﺗﻮ آﻮر و آﺮ آﻨﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را از رﻩروان آﻤﺘﺮ ﺷﻤﺮ‬

‫ﺗﻮ ﺣﺮﻳﻒ رﻩرﻳﺎﻧﻰ ﮔﻪ ﻣﺨﻮر‬

‫ﺑﺎز ﭘﺮ از ﺷﻴﺪ ﺳﻮى ﻋﻘﻞ ﺗﺎز‬

‫آﻰ ﭘﺮد ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن ﭘﺮ ﻣﺠﺎز‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻋﺎﺷﻖ ﺣﻖ ﺳﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﺎ دﻳﻮ ﺳﻴﺎهﻰ ﺑﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮق را در رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫دو ﺑﺪو ﺑﻨﺪﻧﺪ و ﭘﻴﺶ ﺁرﻧﺪ ﺗﻴﺰ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ ﺧﻮد را ﮔﻴﺞ و ﺑﻰﺧﻮد آﺮدﻩاى‬

‫ﺧﻮن رز آﻮ ﺧﻮن ﻣﺎ را ﺧﻮردﻩاى‬

‫رو آﻪ ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ ﺗﺮا از ﻣﻦ ﺑﺠﻪ‬

‫ﻋﺎرف ﺑﻰﺧﻮﻳﺸﻢ و ﺑﻬﻠﻮل دﻩ‬

‫ﺗﻮ ﺗﻮهﻢ ﻣﻰآﻨﻰ از ﻗﺮب ﺣﻖ‬

‫آﻪ ﻃﺒﻖ ﮔﺮ دور ﻧﺒﻮد از ﻃﺒﻖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ آﻪ ﻗﺮب اوﻟﻴﺎ‬

‫ﺻﺪ آﺮاﻣﺖ دارد و آﺎر و آﻴﺎ‬

‫ﺁهﻦ از داود ﻣﻮﻣﻰ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﻣﻮم در دﺳﺘﺖ ﭼﻮ ﺁهﻦ ﻣﻰﺑﻮد‬

‫ﻗﺮب ﺧﻠﻖ و رزق ﺑﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺖ ﻋﺎم‬

‫ﻗﺮب وﺣﻰ ﻋﺸﻖ دارﻧﺪ اﻳﻦ آﺮام‬

‫ﻗﺮب ﺑﺮ اﻧﻮاع ﺑﺎﺷﺪ اى ﭘﺪر‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺮ آﻬﺴﺎر و زر‬

‫ﻟﻴﻚ ﻗﺮﺑﻰ هﺴﺖ ﺑﺎ زر ﺷﻴﺪ را‬

‫آﻪ از ﺁن ﺁﮔﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻴﺪ را‬

‫ﺷﺎخ ﺧﺸﻚ و ﺗﺮ ﻗﺮﻳﺐ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺁﻓﺘﺎب از هﺮ دو آﻰ دارد ﺣﺠﺎب‬

‫ﻟﻴﻚ آﻮ ﺁن ﻗﺮﺑﺖ ﺷﺎخ ﻃﺮى‬

‫آﻪ ﺛﻤﺎر ﭘﺨﺘﻪ از وى ﻣﻰﺧﻮرى‬

‫ﺷﺎخ ﺧﺸﻚ از ﻗﺮﺑﺖ ﺁن ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻏﻴﺮ زو ﺗﺮ ﺧﺸﻚ ﮔﺸﺘﻦ ﮔﻮ ﺑﻴﺎب‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﻣﺴﺘﻰ ﻣﺒﺎش اى ﺑﻰﺧﺮد‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﺁﻳﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮرد‬

‫ﺑﻠﻚ از ﺁن ﻣﺴﺘﺎن آﻪ ﭼﻮن ﻣﻰ ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎى ﭘﺨﺘﻪ ﺣﺴﺮت ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‬

‫اى ﮔﺮﻓﺘﻪ هﻤﭽﻮ ﮔﺮﺑﻪ ﻣﻮش ﭘﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ از ﺁن ﻣﻰ ﺷﻴﺮ ﮔﻴﺮى ﺷﻴﺮ ﮔﻴﺮ‬

‫اى ﺑﺨﻮردﻩ از ﺧﻴﺎﻟﻰ ﺟﺎم هﻴﭻ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺴﺘﺎن ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺑﺮ ﻣﭙﻴﭻ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٨٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻰﻓﺘﻰ اﻳﻦ ﺳﻮ و ﺁن ﺳﻮ ﻣﺴﺖوار‬

‫اى ﺗﻮ اﻳﻦ ﺳﻮ ﻧﻴﺴﺘﺖ ز ﺁن ﺳﻮ ﮔﺬار‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪان ﺳﻮ راﻩ ﻳﺎﺑﻰ ﺑﻌﺪ از ﺁن‬

‫ﮔﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﻮ ﮔﻪ ﺑﺪان ﺳﻮ ﺳﺮ ﻓﺸﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﻳﻦ ﺳﻮﻳﻰ از ﺁن ﺳﻮ ﮔﭗ ﻣﺰن‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارى ﻣﺮگ هﺮزﻩ ﺟﺎن ﻣﻜﻦ‬

‫ﺁن ﺧﻀﺮ ﺟﺎن آﺰ اﺟﻞ ﻧﻬﺮاﺳﺪ او‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ار ﻣﺨﻠﻮق را ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ او‬

‫آﺎم از ذوق ﺗﻮهﻢ ﺧﻮش آﻨﻰ‬

‫در دﻣﻰ در ﺧﻴﻚ ﺧﻮد ﭘﺮش آﻨﻰ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮزن ﺗﻬﻰ ﮔﺮدى ز ﺑﺎد‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺑﻪ ﺗﻦ ﻋﺎﻗﻞ ﻣﺒﺎد‬

‫آﻮزﻩهﺎ ﺳﺎزى ز ﺑﺮف اﻧﺪر ﺷﺘﺎ‬

‫آﻰ آﻨﺪ ﭼﻮن ﺁب ﺑﻴﻨﺪ ﺁن وﻓﺎ‬

‫اﻓﺘﺎدن ﺷﻐﺎل در ﺧﻢ رﻧﮓ و رﻧﮕﻴﻦ ﺷﺪن و دﻋﻮى ﻃﺎوﺳﻰ آﺮدن ﻣﻴﺎن ﺷﻐﺎﻻن‬ ‫ﺁن ﺷﻐﺎﻟﻰ رﻓﺖ اﻧﺪر ﺧﻢ رﻧﮓ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺧﻢ آﺮد ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ درﻧﮓ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﭘﻮﺳﺘﺶ رﻧﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ ﻃﺎوس ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ‬

‫ﭘﺸﻢ رﻧﮕﻴﻦ روﻧﻖ ﺧﻮش ﻳﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﺁن رﻧﮕﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺘﻪ‬

‫دﻳﺪ ﺧﻮد را ﺳﺒﺰ و ﺳﺮخ و ﻓﻮر و زرد‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﺮ ﺷﻐﺎﻻن ﻋﺮﺿﻪ آﺮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ اى ﺷﻐﺎﻟﻚ ﺣﺎل ﭼﻴﺴﺖ‬

‫آﻪ ﺗﺮا در ﺳﺮ ﻧﺸﺎط ﻣﻠﺘﻮﻳﺴﺖ‬

‫از ﻧﺸﺎط از ﻣﺎ آﺮاﻧﻪ آﺮدﻩاى‬

‫اﻳﻦ ﺗﻜﺒﺮ از آﺠﺎ ﺁوردﻩاى‬

‫ﻳﻚ ﺷﻐﺎﻟﻰ ﭘﻴﺶ او ﺷﺪ آﺎى ﻓﻼن‬

‫ﺷﻴﺪ آﺮدى ﻳﺎ ﺷﺪى از ﺧﻮش دﻻن‬

‫ﺷﻴﺪ آﺮدى ﺗﺎ ﺑﻤﻨﺒﺮ ﺑﺮ ﺟﻬﻰ‬

‫ﺗﺎ ز ﻻف اﻳﻦ ﺧﻠﻖ را ﺣﺴﺮت دهﻰ‬

‫ﺑﺲ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪى ﻧﺪﻳﺪى ﮔﺮﻣﻴﻰ‬

‫ﭘﺲ ز ﺷﻴﺪ ﺁوردﻩاى ﺑﻰﺷﺮﻣﻴﻰ‬

‫ﮔﺮﻣﻰ ﺁن اوﻟﻴﺎ و اﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﺑﻰﺷﺮﻣﻰ ﭘﻨﺎﻩ هﺮ دﻏﺎﺳﺖ‬

‫آﻪ اﻟﺘﻔﺎت ﺧﻠﻖ ﺳﻮى ﺧﻮد آﺸﻨﺪ‬

‫آﻪ ﺧﻮﺷﻴﻢ و از درون ﺑﺲ ﻧﺎﺧﻮﺷﻨﺪ‬

‫ﭼﺮب آﺮدن ﻣﺮد ﻻﻓﻰ ﻟﺐ و ﺳﺒﻠﺖ ﺧﻮد را هﺮ ﺑﺎﻣﺪاد ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ دﻧﺒﻪ‬ ‫و ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪن ﻣﻴﺎن ﺣﺮﻳﻔﺎن آﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮردﻩام و ﭼﻨﺎن‬ ‫ﭘﻮﺳﺖ دﻧﺒﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺴﺘﻬﺎن‬

‫هﺮ ﺻﺒﺎﺣﻰ ﭼﺮب آﺮدى ﺳﺒﻠﺘﺎن‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻣﻨﻌﻤﺎن رﻓﺘﻰ آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻟﻮت ﭼﺮﺑﻰ ﺧﻮردﻩام در اﻧﺠﻤﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٨٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﺒﻠﺖ ﻧﻬﺎدى در ﻧﻮﻳﺪ‬

‫رﻣﺰ ﻳﻌﻨﻰ ﺳﻮى ﺳﺒﻠﺖ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‬

‫آﺎﻳﻦ ﮔﻮاﻩ ﺻﺪق ﮔﻔﺘﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫وﻳﻦ ﻧﺸﺎن ﭼﺮب و ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﻮردن اﺳﺖ‬

‫اﺷﻜﻤﺶ ﮔﻔﺘﻰ ﺟﻮاب ﺑﻰﻃﻨﻴﻦ‬

‫آﻪ أﺑﺎد اﻟﻠﱠﻪ آﻴﺪ اﻟﻜﺎذﺑﻴﻦ‬

‫ﻻف ﺗﻮ ﻣﺎ را ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﻧﻬﺎد‬

‫آﺎن ﺳﺒﻴﻞ ﭼﺮب ﺗﻮ ﺑﺮآﻨﺪﻩ ﺑﺎد‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﻻف زﺷﺘﺖ اى ﮔﺪا‬

‫ﻳﻚ آﺮﻳﻤﻰ رﺣﻢ اﻓﻜﻨﺪى ﺑﻪ ﻣﺎ‬

‫ور ﻧﻤﻮدى ﻋﻴﺐ و آﮋ آﻢ ﺑﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﻳﻚ ﻃﺒﻴﺒﻰ داروى او ﺳﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ آﻪ آﮋ ﻣﺠﻨﺒﺎن ﮔﻮش و دم‬

‫ﻳﻨﻔﻌﻦ اﻟﺼﺎدﻗﻴﻦ ﺻﺪﻗﻬﻢ‬

‫آﻬﻒ اﻧﺪر آﮋ ﻣﺨﺴﺐ اى ﻣﺤﺘﻠﻢ‬

‫ﺁن ﭼﻪ دارى واﻧﻤﺎ و ﻓﺎﺳﺘﻘﻢ‬

‫ور ﻧﮕﻮﻳﻰ ﻋﻴﺐ ﺧﻮد ﺑﺎرى ﺧﻤﺶ‬

‫از ﻧﻤﺎﻳﺶ وز دﻏﻞ ﺧﻮد را ﻣﻜﺶ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﻘﺪى ﻳﺎﻓﺘﻰ ﻣﮕﺸﺎ دهﺎن‬

‫هﺴﺖ در رﻩ ﺳﻨﮕﻬﺎى اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎى اﻣﺘﺤﺎن را ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺶ‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ هﺴﺖ در اﺣﻮال ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺰدان از وﻻدت ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﻦ‬

‫ﻳﻔﺘﻨﻮن آﻞ ﻋﺎم ﻣﺮﺗﻴﻦ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ﺑﺮ اﻣﺘﺤﺎن اﺳﺖ اى ﭘﺪر‬

‫هﻴﻦ ﺑﻪ آﻤﺘﺮ اﻣﺘﺤﺎن ﺧﻮد را ﻣﺨﺮ‬

‫اﻳﻤﻦ ﺑﻮدن ﺑﻠﻌﻢ ﺑﺎﻋﻮر آﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ آﺮد ﺣﻀﺮت او را و از ﺁﻧﻬﺎ روى ﺳﭙﻴﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻠﻌﻢ ﺑﺎﻋﻮر و اﺑﻠﻴﺲ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ز اﻣﺘﺤﺎن ﺁﺧﺮﻳﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﻬﻴﻦ‬

‫او ﺑﻪ دﻋﻮى ﻣﻴﻞ دوﻟﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻣﻌﺪﻩاش ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺳﺒﻠﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﺎﻧﭽﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰآﻨﺪ ﭘﻴﺪاش آﻦ‬

‫ﺳﻮﺧﺖ ﻣﺎ را اى ﺧﺪا رﺳﻮاش آﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﺟﺰاى ﺗﻨﺶ ﺧﺼﻢ وىاﻧﺪ‬

‫آﺰ ﺑﻬﺎرى ﻻﻓﺪ اﻳﺸﺎن در دىاﻧﺪ‬

‫ﻻف وا داد آﺮﻣﻬﺎ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺷﺎخ رﺣﻤﺖ را ز ﺑﻦ ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫راﺳﺘﻰ ﭘﻴﺶ ﺁر ﻳﺎ ﺧﺎﻣﻮش آﻦ‬

‫و ﺁن ﮔﻬﺎن رﺣﻤﺖ ﺑﺒﻴﻦ و ﻧﻮش آﻦ‬

‫ﺁن ﺷﻜﻢ ﺧﺼﻢ ﺳﺒﻴﻞ او ﺷﺪﻩ‬

‫دﺳﺖ ﭘﻨﻬﺎن در دﻋﺎ اﻧﺪر زدﻩ‬

‫آﺎى ﺧﺪا رﺳﻮا آﻦ اﻳﻦ ﻻف ﻟﺌﺎم‬

‫ﺗﺎ ﺑﺠﻨﺒﺪ ﺳﻮى ﻣﺎ رﺣﻢ آﺮام‬

‫ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺁﻣﺪ دﻋﺎى ﺁن ﺷﻜﻢ‬

‫ﺳﻮزش ﺣﺎﺟﺖ ﺑﺰد ﺑﻴﺮون ﻋﻠﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﮔﺮ ﻓﺎﺳﻘﻰ و اهﻞ ﺻﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺮا ﺧﻮاﻧﻰ اﺟﺎﺑﺘﻬﺎ آﻨﻢ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٨٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ دﻋﺎ را ﺳﺨﺖ ﮔﻴﺮ و ﻣﻰﺷﺨﻮل‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺮهﺎﻧﺪت از دﺳﺖ ﻏﻮل‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﻀﺮت در ﺳﭙﺮد‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺁﻣﺪ ﭘﻮﺳﺖ ﺁن دﻧﺒﻪ ﺑﺒﺮد‬

‫از ﭘﺲ ﮔﺮﺑﻪ دوﻳﺪﻧﺪ او ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫آﻮدك از ﺗﺮس ﻋﺘﺎﺑﺶ رﻧﮓ رﻳﺨﺖ‬

‫ﺁﻣﺪ اﻧﺪر اﻧﺠﻤﻦ ﺁن ﻃﻔﻞ ﺧﺮد‬

‫ﺁب روى ﻣﺮد ﻻﻓﻰ را ﺑﺒﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن دﻧﺒﻪ آﻪ هﺮ ﺻﺒﺤﻰ ﺑﺪان‬

‫ﭼﺮب ﻣﻰآﺮدى ﻟﺒﺎن و ﺳﺒﻠﺘﺎن‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺁﻣﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﺶ در رﺑﻮد‬

‫ﺑﺲ دوﻳﺪﻳﻢ و ﻧﻜﺮد ﺁن ﺟﻬﺪ ﺳﻮد‬

‫ﺧﻨﺪﻩ ﺁﻣﺪ ﺣﺎﺿﺮان را از ﺷﮕﻔﺖ‬

‫رﺣﻤﻬﺎﺷﺎن ﺑﺎز ﺟﻨﺒﻴﺪن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫دﻋﻮﺗﺶ آﺮدﻧﺪ و ﺳﻴﺮش داﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺨﻢ رﺣﻤﺖ در زﻣﻴﻨﺶ آﺎﺷﺘﻨﺪ‬

‫او ﭼﻮ ذوق راﺳﺘﻰ دﻳﺪ از آﺮام‬

‫ﺑﻰﺗﻜﺒﺮ راﺳﺘﻰ را ﺷﺪ ﻏﻼم‬

‫دﻋﻮى ﻃﺎوﺳﻰ آﺮدن ﺁن ﺷﻐﺎل آﻪ در ﺧﻢ ﺻﺒﺎغ اﻓﺘﺎد‬ ‫ﺁن ﺷﻐﺎل رﻧﮓ رﻧﮓ ﺁﻣﺪ ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺑﻨﺎ ﮔﻮش ﻣﻼﻣﺖﮔﺮ ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ ﺁﺧﺮ در ﻣﻦ و در رﻧﮓ ﻣﻦ‬

‫ﻳﻚ ﺻﻨﻢ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻧﺪارد ﺧﻮد ﺷﻤﻦ‬

‫ﭼﻮن ﮔﻠﺴﺘﺎن ﮔﺸﺘﻪام ﺻﺪ رﻧﮓ و ﺧﻮش‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺳﺠﺪﻩ آﻦ از ﻣﻦ ﺳﺮ ﻣﻜﺶ‬

‫آﺮ و ﻓﺮ و ﺁب و ﺗﺎب و رﻧﮓ ﺑﻴﻦ‬

‫ﻓﺨﺮ دﻧﻴﺎ ﺧﻮان ﻣﺮا و رآﻦ دﻳﻦ‬

‫ﻣﻈﻬﺮ ﻟﻄﻒ ﺧﺪاﻳﻰ ﮔﺸﺘﻪام‬

‫ﻟﻮح ﺷﺮح آﺒﺮﻳﺎﻳﻰ ﮔﺸﺘﻪام‬

‫اى ﺷﻐﺎﻻن هﻴﻦ ﻣﺨﻮاﻧﻴﺪم ﺷﻐﺎل‬

‫آﻰ ﺷﻐﺎﻟﻰ را ﺑﻮد ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺟﻤﺎل‬

‫ﺁن ﺷﻐﺎﻻن ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺁن ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ‬

‫هﻤﭽﻮ ﭘﺮواﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﺮداﮔﺮد ﺷﻤﻊ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺧﻮاﻧﻴﻤﺖ ﺑﮕﻮ اى ﺟﻮهﺮى‬

‫ﮔﻔﺖ ﻃﺎوس ﻧﺮ ﭼﻮن ﻣﺸﺘﺮى‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش آﻪ ﻃﺎوﺳﺎن ﺟﺎن‬

‫ﺟﻠﻮﻩهﺎ دارﻧﺪ اﻧﺪر ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﺗﻮ ﭼﻨﺎن ﺟﻠﻮﻩ آﻨﻰ ﮔﻔﺘﺎ آﻪ ﻧﻰ‬

‫ﺑﺎدﻳﻪ ﻧﺎرﻓﺘﻪ ﭼﻮن آﻮﺑﻢ ﻣﻨﻰ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻃﺎوﺳﺎن آﻨﻰ ﮔﻔﺘﺎ آﻪ ﻻ‬

‫ﭘﺲ ﻧﻪاى ﻃﺎوس ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﻮ اﻟﻌﻼ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ ﻃﺎوس ﺁﻳﺪ ز ﺁﺳﻤﺎن‬

‫آﻰ رﺳﻰ از رﻧﮓ و دﻋﻮﻳﻬﺎ ﺑﺪان‬

‫ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻓﺮﻋﻮن و دﻋﻮى اﻟﻮهﻴﺖ او ﺑﺪان ﺷﻐﺎل آﻪ دﻋﻮى ﻃﺎوﺳﻰ ﻣﻰآﺮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٨٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻤﭽﻮ ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ ﻣﺮﺻﻊ آﺮدﻩ رﻳﺶ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ از ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺮﻳﺪﻩ از ﺧﺮﻳﺶ‬

‫او هﻢ از ﻧﺴﻞ ﺷﻐﺎل ﻣﺎدﻩ زاد‬

‫در ﺧﻢ ﻣﺎﻟﻰ و ﺟﺎهﻰ در ﻓﺘﺎد‬

‫هﺮ آﻪ دﻳﺪ ﺁن ﺟﺎﻩ و ﻣﺎﻟﺶ ﺳﺠﺪﻩ آﺮد‬

‫ﺳﺠﺪﻩى اﻓﺴﻮﺳﻴﺎن را او ﺑﺨﻮرد‬

‫ﮔﺸﺖ ﻣﺴﺘﻚ ﺁن ﮔﺪاى ژﻧﺪﻩ دﻟﻖ‬

‫از ﺳﺠﻮد و از ﺗﺤﻴﺮهﺎى ﺧﻠﻖ‬

‫ﻣﺎل ﻣﺎر ﺁﻣﺪ آﻪ در او زهﺮهﺎﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﻗﺒﻮل و ﺳﺠﺪﻩى ﺧﻠﻖ اژدهﺎﺳﺖ‬

‫هﺎى اى ﻓﺮﻋﻮن ﻧﺎﻣﻮﺳﻰ ﻣﻜﻦ‬

‫ﺗﻮ ﺷﻐﺎﻟﻰ هﻴﭻ ﻃﺎوﺳﻰ ﻣﻜﻦ‬

‫ﺳﻮى ﻃﺎوﺳﺎن اﮔﺮ ﭘﻴﺪا ﺷﻮى‬

‫ﻋﺎﺟﺰى از ﺟﻠﻮﻩ و رﺳﻮا ﺷﻮى‬

‫ﻣﻮﺳﻰ و هﺎرون ﭼﻮ ﻃﺎوﺳﺎن ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﭘﺮ ﺟﻠﻮﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ و روﻳﺖ زدﻧﺪ‬

‫زﺷﺘﻰات ﭘﻴﺪا ﺷﺪ و رﺳﻮاﻳﻰات‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن اﻓﺘﺎدى از ﺑﺎﻻﻳﻰات‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﻚ دﻳﺪى ﺳﻴﻪ ﮔﺸﺘﻰ ﭼﻮ ﻗﻠﺐ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺷﻴﺮى رﻓﺖ و ﭘﻴﺪا ﮔﺸﺖ آﻠﺐ‬

‫اى ﺳﮓ ﮔﺮﮔﻴﻦ زﺷﺖ از ﺣﺮص و ﺟﻮش‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ ﺷﻴﺮ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﭙﻮش‬

‫ﻏﺮﻩى ﺷﻴﺮت ﺑﺨﻮاهﺪ اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻧﻘﺶ ﺷﻴﺮ و ﺁن ﮔﻪ اﺧﻼق ﺳﮕﺎن‬

‫ل‬ ‫ﻦ ا ْﻟ َﻘ ْﻮ ِ‬ ‫ﺤِ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ َو َﻟ َﺘ ْﻌ ِﺮ َﻓ ﱠﻨ ُﻬ ْﻢ ﻓِﻲ َﻟ ْ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻳﺰدان ﻣﺮ ﻧﺒﻰ را در ﻣﺴﺎق‬

‫ﻳﻚ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺳﻬﻠﺘﺮ ز اهﻞ ﻧﻔﺎق‬

‫ﮔﺮ ﻣﻨﺎﻓﻖ زﻓﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻐﺰ و هﻮل‬

‫واﺷﻨﺎﺳﻰ ﻣﺮ و را در ﻟﺤﻦ و ﻗﻮل‬

‫ﭼﻮن ﺳﻔﺎﻟﻴﻦ آﻮزﻩهﺎ را ﻣﻰﺧﺮى‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻰ ﻣﻰآﻨﻰ اى ﻣﺸﺘﺮى‬

‫ﻣﻰزﻧﻰ دﺳﺘﻰ ﺑﺮ ﺁن آﻮزﻩ ﭼﺮا‬

‫ﺗﺎ ﺷﻨﺎﺳﻰ از ﻃﻨﻴﻦ اﺷﻜﺴﺘﻪ را‬

‫ﺑﺎﻧﮓ اﺷﻜﺴﺘﻪ دﮔﺮﮔﻮن ﻣﻰﺑﻮد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﭼﺎووش اﺳﺖ ﭘﻴﺸﺶ ﻣﻰرود‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰﺁﻳﺪ آﻪ ﺗﻌﺮﻳﻔﺶ آﻨﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺼﺪر ﻓﻌﻞ ﺗﺼﺮﻳﻔﺶ آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺣﺪﻳﺚ اﻣﺘﺤﺎن روﻳﻰ ﻧﻤﻮد‬

‫ﻳﺎدم ﺁﻣﺪ ﻗﺼﻪى هﺎروت زود‬

‫ﻗﺼﻪى هﺎروت و ﻣﺎروت و دﻟﻴﺮى اﻳﺸﺎن ﺑﺮ اﻣﺘﺤﺎن ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ‬ ‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ز ﺁن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ اﻧﺪآﻰ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ از هﺰاراﻧﺶ ﻳﻜﻰ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮔﻔﺘﻦ در ﺁن ﺗﺤﻘﻴﻘﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ آﻨﻮن واﻣﺎﻧﺪ از ﺗﻌﻮﻳﻘﻬﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٨٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻤﻠﻪى دﻳﮕﺮ ز ﺑﺴﻴﺎرش ﻗﻠﻴﻞ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺁﻳﺪ ﺷﺮح ﻳﻚ ﻋﻀﻮى ز ﭘﻴﻞ‬

‫ﮔﻮش آﻦ هﺎروت را ﻣﺎروت را‬

‫اى ﻏﻼم و ﭼﺎآﺮان ﻣﺎروت را‬

‫ﻣﺴﺖ ﺑﻮدﻧﺪ از ﺗﻤﺎﺷﺎى اﻟﻪ‬

‫و ز ﻋﺠﺎﻳﺒﻬﺎى اﺳﺘﺪراج ﺷﺎﻩ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺘﻰ اﺳﺖ ز اﺳﺘﺪراج ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﻣﺴﺘﻴﻬﺎ آﻨﺪ ﻣﻌﺮاج ﺣﻖ‬

‫داﻧﻪى داﻣﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺘﻰ ﻧﻤﻮد‬

‫ﺧﻮان اﻧﻌﺎﻣﺶ ﭼﻬﺎ داﻧﺪ ﮔﺸﻮد‬

‫ﻣﺴﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و رهﻴﺪﻩ از آﻤﻨﺪ‬

‫هﺎى و هﻮى ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫ﻳﻚ آﻤﻴﻦ و اﻣﺘﺤﺎن در راﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺻﺮﺻﺮش ﭼﻮن آﺎﻩ آﻪ را ﻣﻰرﺑﻮد‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻰآﺮدﺷﺎن زﻳﺮ و زﺑﺮ‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﺳﺮ ﻣﺴﺖ را ز اﻳﻨﻬﺎ ﺧﺒﺮ‬

‫ﺧﻨﺪق و ﻣﻴﺪان ﺑﻪ ﭘﻴﺶ او ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺎﻩ و ﺧﻨﺪق ﭘﻴﺶ او ﺧﻮش ﻣﺴﻠﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺑﺰ آﻮهﻰ ﺑﺮ ﺁن آﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ دود از ﺑﻬﺮ ﺧﻮردى ﺑﻰﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻋﻠﻒ ﭼﻴﻨﺪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺑﺎزﻳﻰ دﻳﮕﺮ ز ﺣﻜﻢ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﺮ آﻬﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ اﻧﺪازد ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﺎدﻩ ﺑﺰ ﺑﻴﻨﺪ ﺑﺮ ﺁن آﻮﻩ دﮔﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ او ﺗﺎرﻳﻚ ﮔﺮدد در زﻣﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﺪ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ زﻳﻦ آﻪ ﺗﺎ ﺑﺪان‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ و را‬

‫آﻪ دوﻳﺪن ﮔﺮد ﺑﺎﻟﻮﻋﻪ ﺳﺮا‬

‫ﺁن هﺰاران ﮔﺰ دو ﮔﺰ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪش‬

‫ﺗﺎ ز ﻣﺴﺘﻰ ﻣﻴﻞ ﺟﺴﺘﻦ ﺁﻳﺪش‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺠﻬﺪ در ﻓﺘﺪ اﻧﺪر ﻣﻴﺎن‬

‫در ﻣﻴﺎن هﺮ دو آﻮﻩ ﺑﻰاﻣﺎن‬

‫او ز ﺻﻴﺎدان ﺑﻪ آﻪ ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻪ‬

‫ﺧﻮد ﭘﻨﺎهﺶ ﺧﻮن او را رﻳﺨﺘﻪ‬

‫ﺷﺴﺘﻪ ﺻﻴﺎدان ﻣﻴﺎن ﺁن دو آﻮﻩ‬

‫اﻧﺘﻈﺎر اﻳﻦ ﻗﻀﺎى ﺑﺎﺷﻜﻮﻩ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اﻏﻠﺐ ﺻﻴﺪ اﻳﻦ ﺑﺰ هﻤﭽﻨﻴﻦ‬

‫ور ﻧﻪ ﭼﺎﻻك اﺳﺖ و ﭼﺴﺖ و ﺧﺼﻢ ﺑﻴﻦ‬

‫رﺳﺘﻢ ار ﭼﻪ ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺳﺒﻠﺖ ﺑﻮد‬

‫دام ﭘﺎ ﮔﻴﺮش ﻳﻘﻴﻦ ﺷﻬﻮت ﺑﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻦ از ﻣﺴﺘﻰ ﺷﻬﻮت ﺑﺒﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﻰ ﺷﻬﻮت ﺑﺒﻴﻦ اﻧﺪر ﺷﺘﺮ‬

‫ﺑﺎز اﻳﻦ ﻣﺴﺘﻰ ﺷﻬﻮت در ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﺴﺘﻰ ﻣﻠﻚ دان ﻣﺴﺘﻬﺎن‬

‫ﻣﺴﺘﻰ ﺁن ﻣﺴﺘﻰ اﻳﻦ ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫او ﺑﻪ ﺷﻬﻮت اﻟﺘﻔﺎﺗﻰ آﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺁب ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺗﺎ ﻧﺨﻮردى‪ ،‬ﺁب ﺷﻮر‬

‫ﺧﻮش ﺑﻮد ﺧﻮش ﭼﻮن درون دﻳﺪﻩ ﻧﻮر‬

‫ﻗﻄﺮﻩاى از ﺑﺎدﻩهﺎى ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﺮ آﻨﺪ ﺟﺎن را ز ﻣﻰ و ز ﺳﺎﻗﻴﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٨٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﻣﺴﺘﻴﻬﺎ ﺑﻮد اﻣﻼك را‬

‫و ز ﺟﻼﻟﺖ روﺣﻬﺎى ﭘﺎك را‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺑﻮﻳﻰ دل در ﺁن ﻣﻰﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺧﻢ ﺑﺎدﻩى اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺸﻜﺴﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﻧﻮﻣﻴﺪﻧﺪ و دور‬

‫هﻤﭽﻮ آﻔﺎرى ﻧﻬﻔﺘﻪ در ﻗﺒﻮر‬

‫ﻧﺎاﻣﻴﺪ از هﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺧﺎرهﺎى ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ آﺸﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ز ﻣﺴﺘﻴﻬﺎ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ اى درﻳﻎ‬

‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﺎران ﺑﺪادﻳﻤﻰ ﭼﻮ ﻣﻴﻎ‬

‫ﮔﺴﺘﺮﻳﺪﻳﻤﻰ در اﻳﻦ ﺑﻰداد ﺟﺎ‬

‫ﻋﺪل و اﻧﺼﺎف و ﻋﺒﺎدات و وﻓﺎ‬

‫اﻳﻦ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ و ﻗﻀﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺑﻴﺴﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭘﺎﺗﺎن دام ﻧﺎﭘﻴﺪا ﺑﺴﻰ اﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺪو ﮔﺴﺘﺎخ در دﺷﺖ ﺑﻼ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺮان آﻮراﻧﻪ اﻧﺪر آﺮﺑﻼ‬

‫آﻪ ز ﻣﻮى و اﺳﺘﺨﻮان هﺎﻟﻜﺎن‬

‫ﻣﻰﻧﻴﺎﺑﺪ راﻩ ﭘﺎى ﺳﺎﻟﻜﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪى راﻩ اﺳﺘﺨﻮان و ﻣﻮى و ﭘﻰ‬

‫ﺑﺲ آﻪ ﺗﻴﻎ ﻗﻬﺮ ﻻ ﺷﻰ آﺮد ﺷﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ آﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺟﻔﺖ ﻋﻮن‬

‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺁهﺴﺘﻪ ﻣﻰراﻧﻨﺪ و هﻮن‬

‫ﭘﺎ ﺑﺮهﻨﻪ ﭼﻮن رود در ﺧﺎرزار‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ وﻗﻔﻪ و ﻓﻜﺮت و ﭘﺮهﻴﺰآﺎر‬

‫اﻳﻦ ﻗﻀﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﮔﻮﺷﺸﺎن‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﺪر ﺣﺠﺎب ﺟﻮﺷﺸﺎن‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ و ﮔﻮﺷﻬﺎ را ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺟﺰ ﻣﺮ ﺁﻧﻬﺎ را آﻪ از ﺧﻮد رﺳﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺟﺰ ﻋﻨﺎﻳﺖ آﻰ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﭼﺸﻢ را‬

‫ﺟﺰ ﻣﺤﺒﺖ آﻰ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﺧﺸﻢ را‬

‫ﺟﻬﺪ ﺑﻰﺗﻮﻓﻴﻖ ﺧﻮد آﺲ را ﻣﺒﺎد‬

‫در ﺟﻬﺎن و اﷲ أﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺴﺪاد‬

‫ﻗﺼﻪى ﺧﻮاب دﻳﺪن ﻓﺮﻋﻮن ﺁﻣﺪن ﻣﻮﺳﻰ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم و ﺗﺪارك اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن‬ ‫ﺟﻬﺪ ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ ﭼﻮ ﺑﻰﺗﻮﻓﻴﻖ ﺑﻮد‬

‫هﺮ ﭼﻪ او ﻣﻰدوﺧﺖ ﺁن ﺗﻔﺘﻴﻖ ﺑﻮد‬

‫از ﻣﻨﺠﻢ ﺑﻮد در ﺣﻜﻤﺶ هﺰار‬

‫وز ﻣﻌﺒﺮ ﻧﻴﺰ و ﺳﺎﺣﺮ ﺑﻰﺷﻤﺎر‬

‫ﻣﻘﺪم ﻣﻮﺳﻰ ﻧﻤﻮدﻧﺪش ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫آﻪ آﻨﺪ ﻓﺮﻋﻮن و ﻣﻠﻜﺶ را ﺧﺮاب‬

‫ﺑﺎ ﻣﻌﺒﺮ ﮔﻔﺖ و ﺑﺎ اهﻞ ﻧﺠﻮم‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد دﻓﻊ ﺧﻴﺎل و ﺧﻮاب ﺷﻮم‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪش آﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮى آﻨﻴﻢ‬

‫راﻩ زادن را ﭼﻮ رﻩ زن ﻣﻰزﻧﻴﻢ‬

‫ﺗﺎ رﺳﻴﺪ ﺁن ﺷﺐ آﻪ ﻣﻮﻟﺪ ﺑﻮد ﺁن‬

‫راى اﻳﻦ دﻳﺪﻧﺪ ﺁن ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎن‬

‫آﻪ ﺑﺮون ﺁرﻧﺪ ﺁن روز از ﭘﮕﺎﻩ‬

‫ﺳﻮى ﻣﻴﺪان ﺑﺰم و ﺗﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٨٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻟﺼﻼ اى ﺟﻤﻠﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن‬

‫ﺷﺎﻩ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ز ﺁن ﻣﻜﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را رو ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻰﻧﻘﺎب‬

‫ﺑﺮ ﺷﻤﺎ اﺣﺴﺎن آﻨﺪ ﺑﻬﺮ ﺛﻮاب‬

‫آﺎن اﺳﻴﺮان را ﺑﺠﺰ دورى ﻧﺒﻮد‬

‫دﻳﺪن ﻓﺮﻋﻮن دﺳﺘﻮرى ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﺮ ﻓﺘﺎدﻧﺪى ﺑﻪ رﻩ در ﭘﻴﺶ او‬

‫ﺑﻬﺮ ﺁن ﻳﺎﺳﻪ ﺑﺨﻔﺘﻨﺪى ﺑﻪ رو‬

‫ﻳﺎﺳﻪ اﻳﻦ ﺑﺪ آﻪ ﻧﺒﻴﻨﺪ هﻴﭻ اﺳﻴﺮ‬

‫درﮔﻪ و ﺑﻰﮔﻪ ﻟﻘﺎى ﺁن اﻣﻴﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﭼﺎووﺷﺎن ﭼﻮ در رﻩ ﺑﺸﻨﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﺪ رو ﺑﻪ دﻳﻮارى آﻨﺪ‬

‫ور ﺑﺒﻴﻨﺪ روى او ﻣﺠﺮم ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ او ﺁن رود‬

‫ﺑﻮدﺷﺎن ﺣﺮص ﻟﻘﺎى ﻣﻤﺘﻨﻊ‬

‫ﭼﻮن ﺣﺮﻳﺺ اﺳﺖ ﺁدﻣﻰ ﻓﻴﻤﺎ ﻣﻨﻊ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﺮاى ﺣﻴﻠﺖ ﻣﻨﻊ وﻻدت ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫اى اﺳﻴﺮان ﺳﻮى ﻣﻴﺪاﻧﮕﻪ روﻳﺪ‬

‫آﺰ ﺷﻬﻨﺸﻪ دﻳﺪن و ﺟﻮد اﺳﺖ اﻣﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻣﮋدﻩ اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن‬

‫ﺗﺸﻨﮕﺎن ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺲ ﻣﺸﺘﺎق ﺁن‬

‫ﺣﻴﻠﻪ را ﺧﻮردﻧﺪ و ﺁن ﺳﻮ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻬﺮ ﺟﻠﻮﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬ ‫ﺣﻜﺎﻳﺖ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﺎﻳﻨﺠﺎ ﻣﻐﻮل ﺣﻴﻠﻪدان‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻰﺟﻮﻳﻢ آﺴﻰ از ﻣﺼﺮﻳﺎن‬

‫ﻣﺼﺮﻳﺎن را ﺟﻤﻊ ﺁرﻳﺪ اﻳﻦ ﻃﺮف‬

‫ﺗﺎ در ﺁﻳﺪ ﺁن آﻪ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﻒ‬

‫هﺮ آﻪ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺑﮕﻔﺘﺎ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ‬

‫هﻴﻦ در ﺁ ﺧﻮاﺟﻪ در ﺁن ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ هﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﺮدن اﻳﺸﺎن ﺑﺪﻳﻦ ﺣﻴﻠﺖ زدﻧﺪ‬

‫ﺷﻮﻣﻰ ﺁن آﻪ ﺳﻮى ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻤﺎز‬

‫داﻋﻰ اﻟﻠﱠﻪ را ﻧﺒﺮدﻧﺪى ﻧﻴﺎز‬

‫دﻋﻮت ﻣﻜﺎرﺷﺎن اﻧﺪر آﺸﻴﺪ‬

‫اﻟﺤﺬر از ﻣﻜﺮ ﺷﻴﻄﺎن اى رﺷﻴﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ دروﻳﺸﺎن و ﻣﺤﺘﺎﺟﺎن ﺑﻨﻮش‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻴﺮد ﺑﺎﻧﮓ ﻣﺤﺘﺎﻟﻴﺖ ﮔﻮش‬

‫ﮔﺮ ﮔﺪاﻳﺎن ﻃﺎﻣﻌﻨﺪ و زﺷﺖ ﺧﻮ‬

‫در ﺷﻜﻢ ﺧﻮاران ﺗﻮ ﺻﺎﺣﺐ دل ﺑﺠﻮ‬

‫در ﺗﮓ درﻳﺎ ﮔﻬﺮ ﺑﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻓﺨﺮهﺎ اﻧﺪر ﻣﻴﺎن ﻧﻨﮕﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺠﻮﺷﻴﺪﻧﺪ اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن‬

‫از ﭘﮕﻪ ﺗﺎ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻴﺪان دوان‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٩٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺣﻴﻠﺘﺸﺎن ﺑﻤﻴﺪان ﺑﺮد او‬

‫روى ﺧﻮد ﺑﻨﻤﻮدﺷﺎن ﺑﺲ ﺗﺎزﻩ رو‬

‫آﺮد دل دارى و ﺑﺨﺸﺸﻬﺎ ﺑﺪاد‬

‫هﻢ ﻋﻄﺎ هﻢ وﻋﺪﻩهﺎ آﺮد ﺁن ﻗﺒﺎد‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺖ از ﺑﺮاى ﺟﺎﻧﺘﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ در ﻣﻴﺪان ﺑﺨﺴﺒﻴﺪ اﻣﺸﺒﺎن‬

‫ﭘﺎﺳﺨﺶ دادﻧﺪ آﻪ ﺧﺪﻣﺖ آﻨﻴﻢ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻰ ﻳﻚ ﻣﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺎآﻨﻴﻢ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﻓﺮﻋﻮن از ﻣﻴﺪان ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺷﺎد ﺑﻪ ﺗﻔﺮﻳﻖ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ از زﻧﺎﻧﺸﺎن در ﺷﺐ ﺣﻤﻞ‬ ‫ﺷﻪ ﺷﺒﺎﻧﮕﻪ ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫آﺎﻣﺸﺒﺎن ﺣﻤﻞ اﺳﺖ و دورﻧﺪ از زﻧﺎن‬

‫ﺧﺎزﻧﺶ ﻋﻤﺮان هﻢ اﻧﺪر ﺧﺪﻣﺘﺶ‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺁﻣﺪ ﻗﺮﻳﻦ ﺻﺤﺒﺘﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻋﻤﺮان ﺑﺮ اﻳﻦ در ﺧﺴﺐ ﺗﻮ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺮو ﺳﻮى زن و ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺠﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺴﺒﻢ هﻢ ﺑﺮ اﻳﻦ درﮔﺎﻩ ﺗﻮ‬

‫هﻴﭻ ﻧﻨﺪﻳﺸﻢ ﺑﺠﺰ دل ﺧﻮاﻩ ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮد ﻋﻤﺮان هﻢ ز اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺮ ﻓﺮﻋﻮن را دل ﺑﻮد و ﺟﺎن‬

‫آﻰ ﮔﻤﺎن ﺑﺮدى آﻪ او ﻋﺼﻴﺎن آﻨﺪ‬

‫ﺁن آﻪ ﺧﻮف ﺟﺎن ﻓﺮﻋﻮن ﺁن آﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪن ﻋﻤﺮان ﺑﺎ ﻣﺎدر ﻣﻮﺳﻰ و ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪن ﻣﺎدر ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﺷﻪ ﺑﺮﻓﺖ و او ﺑﺮ ﺁن درﮔﺎﻩ ﺧﻔﺖ‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺁﻣﺪ ﭘﻰ دﻳﺪﻧﺶ ﺟﻔﺖ‬

‫زن ﺑﺮ او اﻓﺘﺎد و ﺑﻮﺳﻴﺪ ﺁن ﻟﺒﺶ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻧﻴﺪش ز ﺧﻮاب اﻧﺪر ﺷﺒﺶ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﻴﺪار او و زن را دﻳﺪ ﺧﻮش‬

‫ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺎران آﺮدﻩ از ﻟﺐ ﺑﺮ ﻟﺒﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﻤﺮان اﻳﻦ زﻣﺎن ﭼﻮن ﺁﻣﺪى‬

‫ﮔﻔﺖ از ﺷﻮق و ﻗﻀﺎى اﻳﺰدى‬

‫در آﺸﻴﺪش در آﻨﺎر از ﻣﻬﺮ ﻣﺮد‬

‫ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁن دم در ﻧﺒﺮد‬

‫ﺟﻔﺖ ﺷﺪ ﺑﺎ او اﻣﺎﻧﺖ را ﺳﭙﺮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺖ اى زن ﻧﻪ اﻳﻦ آﺎرى اﺳﺖ ﺧﺮد‬

‫ﺁهﻨﻰ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ زد زاد ﺁﺗﺸﻰ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ از ﺷﺎﻩ و ﻣﻠﻜﺶ آﻴﻦ آﺸﻰ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ اﺑﺮم ﺗﻮ زﻣﻴﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﻧﺒﺎت‬

‫ﺣﻖ ﺷﻪ ﺷﻄﺮﻧﺞ و ﻣﺎ ﻣﺎﺗﻴﻢ ﻣﺎت‬

‫ﻣﺎت و ﺑﺮد از ﺷﺎﻩ ﻣﻰدان اى ﻋﺮوس‬

‫ﺁن ﻣﺪان از ﻣﺎ ﻣﻜﻦ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻓﺴﻮس‬

‫ﺁن ﭼﻪ اﻳﻦ ﻓﺮﻋﻮن ﻣﻰﺗﺮﺳﺪ از او‬

‫هﺴﺖ ﺷﺪ اﻳﻦ دم آﻪ ﮔﺸﺘﻢ ﺟﻔﺖ ﺗﻮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٩١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫وﺻﻴﺖ آﺮدن ﻋﻤﺮان ﺟﻔﺖ را ﺑﻌﺪ از ﻣﺠﺎﻣﻌﺖ آﻪ ﻣﺮا ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻰ‬ ‫واﻣﮕﺮدان هﻴﭻ از اﻳﻨﻬﺎ دم ﻣﺰن‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺻﺪ ﺣﺰن‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد ﺁﺛﺎر اﻳﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻋﻼﻣﺘﻬﺎ رﺳﻴﺪ اى ﻧﺎزﻧﻴﻦ‬

‫در زﻣﺎن از ﺳﻮى ﻣﻴﺪان ﻧﻌﺮﻩهﺎ‬

‫ﻣﻰرﺳﻴﺪ از ﺧﻠﻖ و ﭘﺮ ﻣﻰﺷﺪ هﻮا‬

‫ﺷﺎﻩ از ﺁن هﻴﺒﺖ ﺑﺮون ﺟﺴﺖ ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﭘﺎ ﺑﺮهﻨﻪ آﺎﻳﻦ ﭼﻪ ﻏﻠﻐﻠﻬﺎﺳﺖ هﺎن‬

‫از ﺳﻮى ﻣﻴﺪان ﭼﻪ ﺑﺎﻧﮓ اﺳﺖ و ﻏﺮﻳﻮ‬

‫آﺰ ﻧﻬﻴﺒﺶ ﻣﻰرﻣﺪ ﺟﻨﻰ و دﻳﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﻤﺮان ﺷﺎﻩ ﻣﺎ را ﻋﻤﺮ ﺑﺎد‬

‫ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎناﻧﺪ از ﺗﻮ ﺷﺎد‬

‫از ﻋﻄﺎى ﺷﺎﻩ ﺷﺎدى ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫رﻗﺺ ﻣﻰﺁرﻧﺪ و آﻔﻬﺎ ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺷﺪ آﺎﻳﻦ ﺑﻮد اﻣﺎ و ﻟﻴﻚ‬

‫وهﻢ و اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﺮا ﭘﺮ آﺮد ﻧﻴﻚ‬

‫ﺗﺮﺳﻴﺪن ﻓﺮﻋﻮن از ﺁن ﺑﺎﻧﮓ‬ ‫اﻳﻦ ﺻﺪا ﺟﺎن ﻣﺮا ﺗﻐﻴﻴﺮ آﺮد‬

‫از ﻏﻢ و اﻧﺪوﻩ ﺗﻠﺨﻢ ﭘﻴﺮ آﺮد‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺳﭙﺲ ﻣﻰرﻓﺖ ﺷﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺐ او هﻤﭽﻮ ﺣﺎﻣﻞ وﻗﺖ زﻩ‬

‫هﺮ زﻣﺎن ﻣﻰﮔﻔﺖ اى ﻋﻤﺮان ﻣﺮا‬

‫ﺳﺨﺖ از ﺟﺎ ﺑﺮدﻩ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﻌﺮﻩهﺎ‬

‫زهﺮﻩ ﻧﻰ ﻋﻤﺮان ﻣﺴﻜﻴﻦ را آﻪ ﺗﺎ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮﻳﺪ اﺧﺘﻼط ﺟﻔﺖ را‬

‫آﻪ زن ﻋﻤﺮان ﺑﻪ ﻋﻤﺮان در ﺧﺰﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺷﺪ اﺳﺘﺎرﻩى ﻣﻮﺳﻰ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫هﺮ ﭘﻴﻤﺒﺮ آﻪ در ﺁﻳﺪ در رﺣﻢ‬

‫ﻧﺠﻢ او ﺑﺮ ﭼﺮخ ﮔﺮدد ﻣﻨﺘﺠﻢ‬

‫ﭘﻴﺪا ﺷﺪن ﺳﺘﺎرﻩى ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن و ﻏﺮﻳﻮ ﻣﻨﺠﻤﺎن در ﻣﻴﺪان‬ ‫ﺑﺮ ﻓﻠﻚ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ ﺁن اﺳﺘﺎرﻩاش‬

‫آﻮرى ﻓﺮﻋﻮن و ﻣﻜﺮ و ﭼﺎرﻩاش‬

‫روز ﺷﺪ ﮔﻔﺘﺶ آﻪ اى ﻋﻤﺮان ﺑﺮو‬

‫واﻗﻒ ﺁن ﻏﻠﻐﻞ و ﺁن ﺑﺎﻧﮓ ﺷﻮ‬

‫راﻧﺪ ﻋﻤﺮان ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻴﺪان و ﮔﻔﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﻏﻠﻐﻞ ﺑﻮد ﺷﺎهﻨﺸﻪ ﻧﺨﻔﺖ‬

‫هﺮ ﻣﻨﺠﻢ ﺳﺮ ﺑﺮهﻨﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﭼﺎك‬

‫هﻤﭽﻮ اﺻﺤﺎب ﻋﺰا ﺑﻮﺳﻴﺪ ﺧﺎك‬

‫هﻤﭽﻮ اﺻﺤﺎب ﻋﺰا ﺁوازﺷﺎن‬

‫ﺑﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ از ﻓﻐﺎن و ﺳﺎزﺷﺎن‬

‫رﻳﺶ و ﻣﻮ ﺑﺮ آﻨﺪﻩ رو ﺑﺪرﻳﺪﮔﺎن‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ آﺮدﻩ ﭘﺮ ﺧﻮن دﻳﺪﻩﮔﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٩٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻴﺮ اﺳﺖ اﻳﻦ ﭼﻪ ﺁﺷﻮب اﺳﺖ و ﺣﺎل ﺑﺪ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﻣﻰدهﺪ ﻣﻨﺤﻮس ﺳﺎل‬ ‫ﻋﺬر ﺁوردﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ اى اﻣﻴﺮ‬

‫آﺮد ﻣﺎ را دﺳﺖ ﺗﻘﺪﻳﺮش اﺳﻴﺮ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ آﺮدﻳﻢ و دوﻟﺖ ﺗﻴﺮﻩ ﺷﺪ‬

‫دﺷﻤﻦ ﺷﻪ هﺴﺖ ﮔﺸﺖ و ﭼﻴﺮﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺷﺐ ﺳﺘﺎرﻩى ﺁن ﭘﺴﺮ ﺁﻣﺪ ﻋﻴﺎن‬

‫آﻮرى ﻣﺎ ﺑﺮ ﺟﺒﻴﻦ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫زد ﺳﺘﺎرﻩى ﺁن ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑﺮ ﺳﻤﺎ‬

‫ﻣﺎ ﺳﺘﺎرﻩ ﺑﺎر ﮔﺸﺘﻴﻢ از ﺑﻜﺎ‬

‫ﺑﺎ دل ﺧﻮش ﺷﺎد ﻋﻤﺮان و ز ﻧﻔﺎق‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻰﺑﺮد آﺎﻩ اﻟﻔﺮاق‬

‫آﺮد ﻋﻤﺮان ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺮ ﺧﺸﻢ و ﺗﺮش‬

‫رﻓﺖ ﭼﻮن دﻳﻮاﻧﮕﺎن ﺑﻰﻋﻘﻞ و هﺶ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را اﻋﺠﻤﻰ آﺮد و ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻬﺎى ﺑﺲ ﺧﺸﻦ ﺑﺮ ﺟﻤﻊ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺗﺮش و ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ او‬

‫ﻧﺮدهﺎى ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎﺧﺖ او‬

‫ﮔﻔﺘﺸﺎن ﺷﺎﻩ ﻣﺮا ﺑﻔﺮﻳﻔﺘﻴﺪ‬

‫از ﺧﻴﺎﻧﺖ و ز ﻃﻤﻊ ﻧﺸﻜﻴﻔﺘﻴﺪ‬

‫ﺳﻮى ﻣﻴﺪان ﺷﺎﻩ را اﻧﮕﻴﺨﺘﻴﺪ‬

‫ﺁب روى ﺷﺎﻩ ﻣﺎ را رﻳﺨﺘﻴﺪ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ زدﻳﺪ اﻧﺪر ﺿﻤﺎن‬

‫ﺷﺎﻩ را ﻣﺎ ﻓﺎرغ ﺁرﻳﻢ از ﻏﻤﺎن‬

‫ﺷﺎﻩ هﻢ ﺑﺸﻨﻴﺪ و ﮔﻔﺖ اى ﺧﺎﻳﻨﺎن‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮ ﺁوﻳﺰم ﺷﻤﺎ را ﺑﻰاﻣﺎن‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را در ﻣﻀﺤﻜﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬

‫ﻣﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎن درﺑﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﺗﺎ آﻪ اﻣﺸﺐ ﺟﻤﻠﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن‬

‫دور ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ از ﻣﻼﻗﺎت زﻧﺎن‬

‫ﻣﺎل رﻓﺖ و ﺁب رو و آﺎر ﺧﺎم‬

‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻳﺎرى و اﻓﻌﺎل آﺮام‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ادرار و ﺧﻠﻌﺖ ﻣﻰﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﻣﻤﻠﻜﺘﻬﺎ را ﻣﺴﻠﻢ ﻣﻰﺧﻮرﻳﺪ‬

‫راﻳﺘﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد و ﻓﺮهﻨﮓ و ﻧﺠﻮم‬

‫ﻃﺒﻞ ﺧﻮاراﻧﻴﺪ و ﻣﻜﺎرﻳﺪ و ﺷﻮم‬

‫ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮ درم و ﺁﺗﺶ زﻧﻢ‬

‫ﺑﻴﻨﻰ و ﮔﻮش و ﻟﺒﺎﻧﺘﺎن ﺑﺮ آﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را هﻴﺰم ﺁﺗﺶ آﻨﻢ‬

‫ﻋﻴﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺎﺧﻮش آﻨﻢ‬

‫ﺳﺠﺪﻩ آﺮدﻧﺪ و ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ اى ﺧﺪﻳﻮ‬

‫ﮔﺮ ﻳﻜﻰ آﺮت ز ﻣﺎ ﭼﺮﺑﻴﺪ دﻳﻮ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ دﻓﻊ ﺑﻼهﺎ آﺮدﻩاﻳﻢ‬

‫وهﻢ ﺣﻴﺮان ز ﺁن ﭼﻪ ﻣﺎهﺎ آﺮدﻩاﻳﻢ‬

‫ﻓﻮت ﺷﺪ از ﻣﺎ و ﺣﻤﻠﺶ ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﻧﻄﻔﻪاش ﺟﺴﺖ و رﺣﻢ اﻧﺪر ﺧﺰﻳﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ اﺳﺘﻐﻔﺎر اﻳﻦ روز وﻻد‬

‫ﻣﺎ ﻧﮕﻪ دارﻳﻢ اى ﺷﺎﻩ و ﻗﺒﺎد‬

‫روز ﻣﻴﻼدش رﺻﺪ ﺑﻨﺪﻳﻢ ﻣﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﻓﻮت و ﻧﺠﻬﺪ اﻳﻦ ﻗﻀﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٩٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪارﻳﻢ اﻳﻦ ﻧﮕﻪ ﻣﺎ را ﺑﻜﺶ‬

‫اى ﻏﻼم راى ﺗﻮ اﻓﻜﺎر و هﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻪ ﻣﻰﺷﻤﺮد او روز روز‬

‫ﺗﺎ ﻧﭙﺮد ﺗﻴﺮ ﺣﻜﻢ ﺧﺼﻢ دوز‬

‫ﺑﺮ ﻗﻀﺎ هﺮك او ﺷﺒﻴﺨﻮن ﺁورد‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﺁﻳﺪ ز ﺧﻮن ﺧﻮد ﺧﻮرد‬

‫ﭼﻮن زﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﺁﺳﻤﺎن ﺧﺼﻤﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺷﻮرﻩ ﮔﺮدد ﺳﺮ ز ﻣﺮﮔﻰ ﺑﺮ زﻧﺪ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺑﺎ ﻧﻘﺎش ﭘﻨﺠﻪ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﺳﺒﻠﺘﺎن و رﻳﺶ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪن ﻓﺮﻋﻮن زﻧﺎن ﻧﻮزادﻩ را ﺳﻮى ﻣﻴﺪان هﻢ ﺟﻬﺖ ﻣﻜﺮ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻧﻪ ﻣﻪ ﺷﻪ ﺑﺮون ﺁورد ﺗﺨﺖ‬

‫ﺳﻮى ﻣﻴﺪان و ﻣﻨﺎدى آﺮد ﺳﺨﺖ‬

‫آﺎى زﻧﺎن ﺑﺎ ﻃﻔﻠﻜﺎن ﻣﻴﺪان روﻳﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن ﺑﻴﺮون ﺷﻮﻳﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﭘﺎر ﻣﺮدان را رﺳﻴﺪ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ و هﺮ آﺲ از اﻳﺸﺎن زر آﺸﻴﺪ‬

‫هﻴﻦ زﻧﺎن اﻣﺴﺎل اﻗﺒﺎل ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﺪ هﺮ آﺴﻰ ﭼﻴﺰى آﻪ ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﻣﺮ زﻧﺎن را ﺧﻠﻌﺖ و ﺻﻠﺖ دهﺪ‬

‫آﻮدآﺎن را هﻢ آﻼﻩ زر ﻧﻬﺪ‬

‫هﺮ آﻪ او اﻳﻦ ﻣﺎﻩ زاﻳﻴﺪﻩ ﺳﺖ هﻴﻦ‬

‫ﮔﻨﺠﻬﺎ ﮔﻴﺮﻳﺪ از ﺷﺎﻩ ﻣﻜﻴﻦ‬

‫ﺁن زﻧﺎن ﺑﺎ ﻃﻔﻠﻜﺎن ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎن ﺗﺎ ﺧﻴﻤﻪى ﺷﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫هﺮ زن ﻧﻮ زادﻩ ﺑﻴﺮون ﺷﺪ ز ﺷﻬﺮ‬

‫ﺳﻮى ﻣﻴﺪان ﻏﺎﻓﻞ از دﺳﺘﺎن و ﻗﻬﺮ‬

‫ﭼﻮن زﻧﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺪو ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺁن ﻧﺮ ز ﻣﺎدر ﺑﺴﺘﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪش آﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ اﺣﺘﻴﺎط‬

‫ﺗﺎ ﻧﺮوﻳﺪ ﺧﺼﻢ و ﻧﻔﺰاﻳﺪ ﺧﺒﺎط‬

‫ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪن ﻣﻮﺳﻰ و ﺁﻣﺪن ﻋﻮاﻧﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى ﻋﻤﺮان‬ ‫و وﺣﻰ ﺁﻣﺪن ﺑﻪ ﻣﺎدر ﻣﻮﺳﻰ آﻪ ﻣﻮﺳﻰ را در ﺁﺗﺶ اﻧﺪاز‬ ‫ﺧﻮد زن ﻋﻤﺮان آﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﺁن زﻧﺎن ﻗﺎﺑﻠﻪ در ﺧﺎﻧﻪهﺎ‬

‫داﻣﻦ اﻧﺪرﭼﻴﺪ از ﺁن ﺁﺷﻮب و دود‬ ‫ﺑﻬﺮ ﺟﺎﺳﻮﺳﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺁن دﻏﺎ‬

‫ﻏﻤﺰ آﺮدﻧﺪش آﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻮدآﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﻣﺪ او ﻣﻴﺪان آﻪ در وهﻢ و ﺷﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ آﻮﭼﻪ ﻳﻜﻰ زﻳﺒﺎ زﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻮدآﻰ دارد و ﻟﻴﻜﻦ ﭘﺮ ﻓﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻋﻮاﻧﺎن ﺁﻣﺪﻧﺪ او ﻃﻔﻞ را‬

‫در ﺗﻨﻮر اﻧﺪاﺧﺖ از اﻣﺮ ﺧﺪا‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٩٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫وﺣﻰ ﺁﻣﺪ ﺳﻮى زن ز ﺁن ﺑﺎ ﺧﺒﺮ‬

‫آﻪ ز اﺻﻞ ﺁن ﺧﻠﻴﻞ اﺳﺖ اﻳﻦ ﭘﺴﺮ‬

‫ﻋﺼﻤﺖ ﻳﺎ ﻧﺎر آﻮﻧﻰ ﺑﺎردا‬

‫ﻻ ﺗﻜﻮن اﻟﻨﺎر ﺣﺮا ﺷﺎردا‬

‫زن ﺑﻪ وﺣﻰ اﻧﺪاﺧﺖ او را در ﺷﺮر‬

‫ﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﻧﻜﺮد ﺁﺗﺶ اﺛﺮ‬

‫ﭘﺲ ﻋﻮاﻧﺎن ﺑﻰﻣﺮاد ﺁن ﺳﻮ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز ﻏﻤﺎزان آﺰ ﺁن واﻗﻒ ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻋﻮاﻧﺎن ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻓﺮﻋﻮن از ﺑﺮاى داﻧﮓ ﭼﻨﺪ‬

‫آﺎى ﻋﻮاﻧﺎن ﺑﺎز ﮔﺮدﻳﺪ ﺁن ﻃﺮف‬

‫ﻧﻴﻚ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ اﻧﺪر ﻏﺮف‬

‫وﺣﻰ ﺁﻣﺪن ﺑﻪ ﻣﺎدر ﻣﻮﺳﻰ آﻪ ﻣﻮﺳﻰ را در ﺁب اﻓﻜﻦ‬ ‫ﺑﺎز وﺣﻰ ﺁﻣﺪ آﻪ در ﺁﺑﺶ ﻓﮕﻦ‬

‫روى در اوﻣﻴﺪ دار و ﻣﻮ ﻣﻜﻦ‬

‫در ﻓﮕﻦ در ﻧﻴﻠﺶ و آﻦ اﻋﺘﻤﺎد‬

‫ﻣﻦ ﺗﺮا ﺑﺎ وى رﺳﺎﻧﻢ رو ﺳﭙﻴﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﻣﻜﺮهﺎش‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻰﭘﻴﭽﻴﺪ هﻢ در ﺳﺎق و ﭘﺎش‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻃﻔﻞ ﻣﻰآﺸﺖ او ﺑﺮون‬

‫ﻣﻮﺳﻰ اﻧﺪر ﺻﺪر ﺧﺎﻧﻪ در درون‬

‫از ﺟﻨﻮن ﻣﻰآﺸﺖ هﺮ ﺟﺎ ﺑﺪ ﺟﻨﻴﻦ‬

‫از ﺣﻴﻞ ﺁن آﻮر ﭼﺸﻢ دور ﺑﻴﻦ‬

‫اژدهﺎ ﺑﺪ ﻣﻜﺮ ﻓﺮﻋﻮن ﻋﻨﻮد‬

‫ﻣﻜﺮ ﺷﺎهﺎن ﺟﻬﺎن را ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ از او ﻓﺮﻋﻮنﺗﺮ ﺁﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫هﻢ و را هﻢ ﻣﻜﺮ او را در آﺸﻴﺪ‬

‫اژدهﺎ ﺑﻮد و ﻋﺼﺎ ﺷﺪ اژدهﺎ‬

‫اﻳﻦ ﺑﺨﻮرد ﺁن را ﺑﻪ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺧﺪا‬

‫دﺳﺖ ﺷﺪ ﺑﺎﻻى دﺳﺖ اﻳﻦ ﺗﺎ آﺠﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﺰدان آﻪ إﻟﻴﻪ اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ‬

‫آﺎن ﻳﻜﻰ درﻳﺎﺳﺖ ﺑﻰﻏﻮر و آﺮان‬

‫ﺟﻤﻠﻪ درﻳﺎهﺎ ﭼﻮ ﺳﻴﻠﻰ ﭘﻴﺶ ﺁن‬

‫ﺣﻴﻠﻪهﺎ و ﭼﺎرﻩهﺎ ﮔﺮ اژدهﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ إﻻ اﻟﻠﱠﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﻻﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻧﻢ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد‬

‫ﻣﺤﻮ ﺷﺪ و اﷲ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺮﺷﺎد‬

‫ﺁن ﭼﻪ در ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻮد ﺁن در ﺗﻮ هﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ اژدرهﺎت ﻣﺤﺒﻮس ﭼﻪ اﺳﺖ‬

‫اى درﻳﻎ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﺣﻮال ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺮ ﺧﻮاهﻴﺶ ﺑﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ز ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻨﺪ وﺣﺸﺖ زاﻳﺪت‬

‫ور ز دﻳﮕﺮ ﺁن ﻓﺴﺎﻧﻪ ﺁﻳﺪت‬

‫ﭼﻪ ﺧﺮاﺑﺖ ﻣﻰآﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫دور ﻣﻰاﻧﺪازدت ﺳﺨﺖ اﻳﻦ ﻗﺮﻳﻦ‬

‫ﺁﺗﺸﺖ را هﻴﺰم ﻓﺮﻋﻮن ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﭼﻮن ﻓﺮﻋﻮن او ﺷﻌﻠﻪ زﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٩٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﺎرﮔﻴﺮ آﻪ اژدهﺎى ﻓﺴﺮدﻩ را ﻣﺮدﻩ ﭘﻨﺪاﺷﺖ و در رﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎش ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺁورد ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد‬ ‫ﻳﻚ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﺸﻨﻮ از ﺗﺎرﻳﺦ ﮔﻮى‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮى زﻳﻦ راز ﺳﺮ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮى‬

‫ﻣﺎرﮔﻴﺮى رﻓﺖ ﺳﻮى آﻮهﺴﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻴﺮد او ﺑﻪ اﻓﺴﻮﻧﻬﺎش ﻣﺎر‬

‫ﮔﺮ ﮔﺮان و ﮔﺮ ﺷﺘﺎﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺁن آﻪ ﺟﻮﻳﻨﺪﻩ ﺳﺖ ﻳﺎﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫در ﻃﻠﺐ زن داﻳﻤﺎ ﺗﻮ هﺮ دو دﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻃﻠﺐ در راﻩ ﻧﻴﻜﻮ رهﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻨﮓ و ﻟﻮك و ﺧﻔﺘﻪ ﺷﻜﻞ و ﺑﻰادب‬

‫ﺳﻮى او ﻣﻰﻏﻴﮋ و او را ﻣﻰﻃﻠﺐ‬

‫ﮔﻪ ﺑﮕﻔﺖ و ﮔﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ و ﮔﻪ‬

‫ﺑﻮى آﺮدن ﮔﻴﺮ هﺮ ﺳﻮ ﺑﻮى ﺷﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﻳﻌﻘﻮب ﺑﺎ اوﻻد ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺟﺴﺘﻦ ﻳﻮﺳﻒ آﻨﻴﺪ از ﺣﺪ ﺑﻴﺶ‬

‫هﺮ ﺣﺲ ﺧﻮد را در اﻳﻦ ﺟﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺪ‬

‫هﺮ ﻃﺮف راﻧﻴﺪ ﺷﻜﻞ ﻣﺴﺘﻌﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ از روح ﺧﺪا ﻻ َﺗ ْﻴَﺄﺳُﻮا‬

‫هﻤﭽﻮ ﮔﻢ آﺮدﻩ ﭘﺴﺮ رو ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ‬

‫از رﻩ ﺣﺲ دهﺎن ﭘﺮﺳﺎن ﺷﻮﻳﺪ‬

‫ﮔﻮش را ﺑﺮ ﭼﺎر راﻩ ﺁن ﻧﻬﻴﺪ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺑﻮى ﺧﻮش ﺁﻳﺪ ﺑﻮ ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﺳﻮى ﺁن ﺳﺮ آﺎﺷﻨﺎى ﺁن ﺳﺮﻳﺪ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﻟﻄﻔﻰ ﺑﺒﻴﻨﻰ از آﺴﻰ‬

‫ﺳﻮى اﺻﻞ ﻟﻄﻒ رﻩ ﻳﺎﺑﻰ ﻋﺴﻰ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﺟﻮهﺎ ز درﻳﺎﻳﻰ اﺳﺖ ژرف‬

‫ﺟﺰو را ﺑﮕﺬار و ﺑﺮ آﻞ دار ﻃﺮف‬

‫ﺟﻨﮕﻬﺎى ﺧﻠﻖ ﺑﻬﺮ ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮگ ﺑﻰﺑﺮﮔﻰ ﻧﺸﺎن ﻃﻮﺑﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺧﺸﻤﻬﺎى ﺧﻠﻖ ﺑﻬﺮ ﺁﺷﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫دام راﺣﺖ داﻳﻤﺎ ﺑﻰراﺣﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺮ زدن ﺑﻬﺮ ﻧﻮازش را ﺑﻮد‬

‫هﺮ ﮔﻠﻪ از ﺷﻜﺮ ﺁﮔﻪ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺑﻮى ﺑﺮ از ﺟﺰو ﺗﺎ آﻞ اى آﺮﻳﻢ‬

‫ﺑﻮى ﺑﺮ از ﺿﺪ ﺗﺎ ﺿﺪ اى ﺣﻜﻴﻢ‬

‫ﺟﻨﮕﻬﺎ ﻣﻰﺁﺷﺘﻰ ﺁرد درﺳﺖ‬

‫ﻣﺎرﮔﻴﺮ از ﺑﻬﺮ ﻳﺎرى ﻣﺎر ﺟﺴﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻳﺎرى ﻣﺎر ﺟﻮﻳﺪ ﺁدﻣﻰ‬

‫ﻏﻢ ﺧﻮرد ﺑﻬﺮ ﺣﺮﻳﻒ ﺑﻰﻏﻤﻰ‬

‫او هﻤﻰﺟﺴﺘﻰ ﻳﻜﻰ ﻣﺎرى ﺷﮕﺮف‬

‫ﮔﺮد آﻮهﺴﺘﺎن و در اﻳﺎم ﺑﺮف‬

‫اژدهﺎﻳﻰ ﻣﺮدﻩ دﻳﺪ ﺁن ﺟﺎ ﻋﻈﻴﻢ‬

‫آﻪ دﻟﺶ از ﺷﻜﻞ او ﺷﺪ ﭘﺮ ز ﺑﻴﻢ‬

‫ﻣﺎرﮔﻴﺮ اﻧﺪر زﻣﺴﺘﺎن ﺷﺪﻳﺪ‬

‫ﻣﺎر ﻣﻰﺟﺴﺖ اژدهﺎﻳﻰ ﻣﺮدﻩ دﻳﺪ‬

‫ﻣﺎرﮔﻴﺮ از ﺑﻬﺮ ﺣﻴﺮاﻧﻰ ﺧﻠﻖ‬

‫ﻣﺎر ﮔﻴﺮد اﻳﻨﺖ ﻧﺎداﻧﻰ ﺧﻠﻖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٩٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁدﻣﻰ آﻮهﻰ اﺳﺖ ﭼﻮن ﻣﻔﺘﻮن ﺷﻮد‬

‫آﻮﻩ اﻧﺪر ﻣﺎر ﺣﻴﺮان ﭼﻮن ﺷﻮد‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺁدﻣﻰ‬

‫از ﻓﺰوﻧﻰ ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ در آﻤﻰ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺁدﻣﻰ ارزان ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﺑﻮد اﻃﻠﺲ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ دﻟﻘﻰ ﺑﺪوﺧﺖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﺎر و آﻪ ﺣﻴﺮان اوﺳﺖ‬

‫او ﭼﺮا ﺣﻴﺮان ﺷﺪﻩ ﺳﺖ و ﻣﺎر دوﺳﺖ‬

‫ﻣﺎرﮔﻴﺮ ﺁن اژدهﺎ را ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺳﻮى ﺑﻐﺪاد ﺁﻣﺪ از ﺑﻬﺮ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫اژدهﺎﻳﻰ ﭼﻮن ﺳﺘﻮن ﺧﺎﻧﻪاى‬

‫ﻣﻰآﺸﻴﺪش از ﭘﻰ داﻧﮕﺎﻧﻪاى‬

‫آﺎژدهﺎى ﻣﺮدﻩاى ﺁوردﻩام‬

‫در ﺷﻜﺎرش ﻣﻦ ﺟﮕﺮهﺎ ﺧﻮردﻩام‬

‫او هﻤﻰ ﻣﺮدﻩ ﮔﻤﺎن ﺑﺮدش و ﻟﻴﻚ‬

‫زﻧﺪﻩ ﺑﻮد و او ﻧﺪﻳﺪش ﻧﻴﻚ ﻧﻴﻚ‬

‫او ز ﺳﺮﻣﺎهﺎ و ﺑﺮف اﻓﺴﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫زﻧﺪﻩ ﺑﻮد و ﺷﻜﻞ ﻣﺮدﻩ ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫ﻋﺎﻟﻢ اﻓﺴﺮدﻩ ﺳﺖ و ﻧﺎم او ﺟﻤﺎد‬

‫ﺟﺎﻣﺪ اﻓﺴﺮدﻩ ﺑﻮد اى اوﺳﺘﺎد‬

‫ﺑﺎش ﺗﺎ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺣﺸﺮ ﺁﻳﺪ ﻋﻴﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺟﻨﺒﺶ ﺟﺴﻢ ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎى ﻣﻮﺳﻰ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺎر ﺷﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ را از ﺳﺎآﻨﺎن اﺧﺒﺎر ﺷﺪ‬

‫ﭘﺎرﻩى ﺧﺎك ﺗﺮا ﭼﻮن ﻣﺮد ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﺧﺎآﻬﺎ را ﺟﻤﻠﮕﻰ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﻣﺮدﻩ زﻳﻦ ﺳﻮﻳﻨﺪ وز ﺁن ﺳﻮ زﻧﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﺧﺎﻣﺶ اﻳﻨﺠﺎ و ﺁن ﻃﺮف ﮔﻮﻳﻨﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن از ﺁن ﺳﻮﺷﺎن ﻓﺮﺳﺘﺪ ﺳﻮى ﻣﺎ‬

‫ﺁن ﻋﺼﺎ ﮔﺮدد ﺳﻮى ﻣﺎ اژدهﺎ‬

‫آﻮهﻬﺎ هﻢ ﻟﺤﻦ داودى آﻨﺪ‬

‫ﺟﻮهﺮ ﺁهﻦ ﺑﻪ آﻒ ﻣﻮﻣﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎد ﺣﻤﺎل ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻰ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺤﺮ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻰ ﺳﺨﻦ داﻧﻰ ﺷﻮد‬

‫ﻣﺎﻩ ﺑﺎ اﺣﻤﺪ اﺷﺎرت ﺑﻴﻦ ﺷﻮد‬

‫ﻧﺎر اﺑﺮاهﻴﻢ را ﻧﺴﺮﻳﻦ ﺷﻮد‬

‫ﺧﺎك ﻗﺎرون را ﭼﻮ ﻣﺎرى در آﺸﺪ‬

‫اﺳﺘﻦ ﺣﻨﺎﻧﻪ ﺁﻳﺪ در رﺷﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺑﺮ اﺣﻤﺪ ﺳﻼﻣﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﻮﻩ ﻳﺤﻴﻰ را ﭘﻴﺎﻣﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻣﺎ ﺳﻤﻴﻌﻴﻢ و ﺑﺼﻴﺮﻳﻢ و ﺧﻮﺷﻴﻢ‬

‫ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﺎن ﻣﺎ ﺧﺎﻣﺸﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﺳﻮى ﺟﻤﺎدى ﻣﻰروﻳﺪ‬

‫ﻣﺤﺮم ﺟﺎن ﺟﻤﺎدان ﭼﻮن ﺷﻮﻳﺪ‬

‫از ﺟﻤﺎدى ﻋﺎﻟﻢ ﺟﺎﻧﻬﺎ روﻳﺪ‬

‫ﻏﻠﻐﻞ اﺟﺰاى ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ‬

‫ﻓﺎش ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺟﻤﺎدات ﺁﻳﺪت‬

‫وﺳﻮﺳﻪى ﺗﺎوﻳﻠﻬﺎ ﻧﺮﺑﺎﻳﺪت‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارد ﺟﺎن ﺗﻮ ﻗﻨﺪﻳﻠﻬﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺑﻴﻨﺶ آﺮدﻩ اى ﺗﺎوﻳﻠﻬﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٩٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻪ ﻏﺮض ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻇﺎهﺮ آﻰ ﺑﻮد‬

‫دﻋﻮى دﻳﺪن ﺧﻴﺎل ﻏﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪﻩ را دﻳﺪار ﺁن‬

‫وﻗﺖ ﻋﺒﺮت ﻣﻰآﻨﺪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﻮان‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ از ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻳﺎدت ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﺁن دﻻﻟﺖ هﻤﭽﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻰﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﺗﺎوﻳﻞ اهﻞ اﻋﺘﺰال‬

‫و ﺁن ﺁن آﺲ آﺎو ﻧﺪارد ﻧﻮر ﺣﺎل‬

‫ﭼﻮن ز ﺣﺲ ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺁدﻣﻰ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ از ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻏﻴﺒﻰ اﻋﺠﻤﻰ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﻣﺎرﮔﻴﺮ‬

‫ﻣﻰآﺸﻴﺪ ﺁن ﻣﺎر را ﺑﺎ ﺻﺪ زﺣﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد ﺁﻣﺪ ﺁن هﻨﮕﺎﻣﻪ ﺟﻮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻬﺪ هﻨﮕﺎﻣﻪاى ﺑﺮ ﭼﺎر ﺳﻮ‬

‫ﺑﺮ ﻟﺐ ﺷﻂ ﻣﺮد هﻨﮕﺎﻣﻪ ﻧﻬﺎد‬

‫ﻏﻠﻐﻠﻪ در ﺷﻬﺮ ﺑﻐﺪاد اوﻓﺘﺎد‬

‫ﻣﺎرﮔﻴﺮى اژدهﺎ ﺁوردﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮ اﻟﻌﺠﺐ ﻧﺎدر ﺷﻜﺎرى آﺮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪ ﺻﺪ هﺰاران ﺧﺎم رﻳﺶ‬

‫ﺻﻴﺪ او ﮔﺸﺘﻪ ﭼﻮ او از اﺑﻠﻬﻴﺶ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻳﺸﺎن و هﻢ او ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺟﻤﻊ ﺁﻳﻨﺪ ﺧﻠﻖ ﻣﻨﺘﺸﺮ‬

‫ﻣﺮدم هﻨﮕﺎﻣﻪ اﻓﺰونﺗﺮ ﺷﻮد‬

‫آﺪﻳﻪ و ﺗﻮزﻳﻊ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ رود‬

‫ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪ ﺻﺪ هﺰاران ژاژﺧﺎ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ آﺮدﻩ ﭘﺸﺖ ﭘﺎ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﭘﺎ‬

‫ﻣﺮد را از زن ﺧﺒﺮ ﻧﻰ ز ازدﺣﺎم‬

‫رﻓﺘﻪ در هﻢ ﭼﻮن ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺧﺎص و ﻋﺎم‬

‫ﭼﻮن هﻤﻰ ﺣﺮاﻗﻪ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪ او‬

‫ﻣﻰآﺸﻴﺪﻧﺪ اهﻞ هﻨﮕﺎﻣﻪ ﮔﻠﻮ‬

‫و اژدهﺎ آﺰ زﻣﻬﺮﻳﺮ اﻓﺴﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫زﻳﺮ ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ ﭘﻼس و ﭘﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدش ﺑﺎ رﺳﻨﻬﺎى ﻏﻠﻴﻆ‬

‫اﺣﺘﻴﺎﻃﻰ آﺮدﻩ ﺑﻮدش ﺁن ﺣﻔﻴﻆ‬

‫در درﻧﮓ اﻧﺘﻈﺎر و اﺗﻔﺎق‬

‫ﺗﺎﻓﺖ ﺑﺮ ﺁن ﻣﺎر ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻋﺮاق‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﮔﺮم ﺳﻴﺮش ﮔﺮم آﺮد‬

‫رﻓﺖ از اﻋﻀﺎى او اﺧﻼط ﺳﺮد‬

‫ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد و زﻧﺪﻩ ﮔﺸﺖ او از ﺷﮕﻔﺖ‬

‫اژدهﺎ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﻨﺒﻴﺪن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ را از ﺟﻨﺒﺶ ﺁن ﻣﺮدﻩ ﻣﺎر‬

‫ﮔﺸﺘﺸﺎن ﺁن ﻳﻚ ﺗﺤﻴﺮ ﺻﺪ هﺰار‬

‫ﺑﺎ ﺗﺤﻴﺮ ﻧﻌﺮﻩهﺎ اﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن از ﺟﻨﺒﺸﺶ ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﻰﮔﺴﺴﺖ او ﺑﻨﺪ وز ﺁن ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫هﺮ ﻃﺮف ﻣﻰرﻓﺖ ﭼﺎﻗﺎﭼﺎق ﺑﻨﺪ‬

‫ﺑﻨﺪهﺎ ﺑﮕﺴﺴﺖ و ﺑﻴﺮون ﺷﺪ ز زﻳﺮ‬

‫اژدهﺎﻳﻰ زﺷﺖ ﻏﺮان هﻤﭽﻮ ﺷﻴﺮ‬

‫در هﺰﻳﻤﺖ ﺑﺲ ﺧﻼﻳﻖ آﺸﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫از ﻓﺘﺎدﻩ آﺸﺘﮕﺎن ﺻﺪ ﭘﺸﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٩٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺎرﮔﻴﺮ از ﺗﺮس ﺑﺮ ﺟﺎ ﺧﺸﻚ ﮔﺸﺖ‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﺁوردم ﻣﻦ از آﻬﺴﺎر و دﺷﺖ‬

‫ﮔﺮگ را ﺑﻴﺪار آﺮد ﺁن آﻮر ﻣﻴﺶ‬

‫رﻓﺖ ﻧﺎدان ﺳﻮى ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫اژدهﺎ ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ آﺮد ﺁن ﮔﻴﺞ را‬

‫ﺳﻬﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮن ﺧﻮرى ﺣﺠﺎج را‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ اﺳﺘﻨﻰ ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺑﺴﺖ‬

‫اﺳﺘﺨﻮان ﺧﻮردﻩ را در هﻢ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﻧﻔﺴﺖ اژدرهﺎﺳﺖ او آﻰ ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‬

‫از ﻏﻢ ﺑﻰﺁﻟﺘﻰ اﻓﺴﺮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﺁﻟﺖ ﻓﺮﻋﻮن او‬

‫آﻪ ﺑﻪ اﻣﺮ او هﻤﻰرﻓﺖ ﺁب ﺟﻮ‬

‫ﺁن ﮔﻪ او ﺑﻨﻴﺎد ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ آﻨﺪ‬

‫راﻩ ﺻﺪ ﻣﻮﺳﻰ و ﺻﺪ هﺎرون زﻧﺪ‬

‫آﺮﻣﻚ اﺳﺖ ﺁن اژدهﺎ از دﺳﺖ ﻓﻘﺮ‬

‫ﭘﺸﻪ اى ﮔﺮدد ز ﺟﺎﻩ و ﻣﺎل ﺻﻘﺮ‬

‫اژدهﺎ را دار در ﺑﺮف ﻓﺮاق‬

‫هﻴﻦ ﻣﻜﺶ او را ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻋﺮاق‬

‫ﺗﺎ ﻓﺴﺮدﻩ ﻣﻰﺑﻮد ﺁن اژدهﺎت‬

‫ﻟﻘﻤﻪى اوﻳﻰ ﭼﻮ او ﻳﺎﺑﺪ ﻧﺠﺎت‬

‫ﻣﺎت آﻦ او را و اﻳﻤﻦ ﺷﻮ ز ﻣﺎت‬

‫رﺣﻢ آﻢ آﻦ ﻧﻴﺴﺖ او ز اهﻞ ﺻﻼت‬

‫آﺎن ﺗﻒ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺷﻬﻮت ﺑﺮ زﻧﺪ‬

‫ﺁن ﺧﻔﺎش ﻣﺮدﻩرﻳﮕﺖ ﭘﺮ زﻧﺪ‬

‫ﻣﻰآﺸﺎﻧﺶ در ﺟﻬﺎد و در ﻗﺘﺎل‬

‫ﻣﺮدوار اﻟﻠﱠﻪ ﻳﺠﺰﻳﻚ اﻟﻮﺻﺎل‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁن ﻣﺮد اژدهﺎ را ﺁورﻳﺪ‬

‫در هﻮاى ﮔﺮم و ﺧﻮش ﺷﺪ ﺁن ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ﻻﺟﺮم ﺁن ﻓﺘﻨﻪهﺎ آﺮد اى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﺑﻴﺴﺖ هﻤﭽﻨﺪان آﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻧﻴﺰ‬

‫ﺗﻮ ﻃﻤﻊ دارى آﻪ او را ﺑﻰﺟﻔﺎ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ دارى در وﻗﺎر و در وﻓﺎ‬

‫هﺮ ﺧﺴﻰ را اﻳﻦ ﺗﻤﻨﺎ آﻰ رﺳﺪ‬

‫ﻣﻮﺳﻴﻰ ﺑﺎﻳﺪ آﻪ اژدرهﺎ آﺸﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺧﻠﻖ ز اژدرهﺎى او‬

‫در هﺰﻳﻤﺖ آﺸﺘﻪ ﺷﺪ از راى او‬

‫ﺗﻬﺪﻳﺪ آﺮدن ﻓﺮﻋﻮن ﻣﻮﺳﻰ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻓﺮﻋﻮﻧﺶ ﭼﺮا ﺗﻮ اى آﻠﻴﻢ‬

‫ﺧﻠﻖ را آﺸﺘﻰ و اﻓﻜﻨﺪى ﺗﻮ ﺑﻴﻢ‬

‫در هﺰﻳﻤﺖ از ﺗﻮ اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫در هﺰﻳﻤﺖ آﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﻣﺮدم ز زﻟﻖ‬

‫ﻻﺟﺮم ﻣﺮدم ﺗﺮا دﺷﻤﻦ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫آﻴﻦ ﺗﻮ در ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺮد و زن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ را ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪى ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ﺷﺪ‬

‫از ﺧﻼﻓﺖ ﻣﺮدﻣﺎن را ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺪ‬

‫ﻣﻦ هﻢ از ﺷﺮت اﮔﺮ ﭘﺲ ﻣﻰﺧﺰم‬

‫در ﻣﻜﺎﻓﺎت ﺗﻮ دﻳﮕﻰ ﻣﻰﭘﺰم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٣٩٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دل از اﻳﻦ ﺑﺮ آﻦ آﻪ ﺑﻔﺮﻳﺒﻰ ﻣﺮا‬

‫ﻳﺎ ﺑﺠﺰ ﻓﻰ ﭘﺲ روى ﮔﺮدد ﺗﺮا‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪان ﻏﺮﻩ ﻣﺸﻮ آﺶ ﺳﺎﺧﺘﻰ‬

‫در دل ﺧﻠﻘﺎن هﺮاس اﻧﺪاﺧﺘﻰ‬

‫ﺻﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺁرى و هﻢ رﺳﻮا ﺷﻮى‬

‫ﺧﻮار ﮔﺮدى ﺿﺤﻜﻪى ﻏﻮﻏﺎ ﺷﻮى‬

‫هﻤﭽﻮ ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻮس ﺑﺴﻴﺎران ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ در ﻣﺼﺮ ﻣﺎ رﺳﻮا ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺟﻮاب ﻣﻮﺳﻰ ﻓﺮﻋﻮن را در ﺗﻬﺪﻳﺪى آﻪ ﻣﻰآﺮدش‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ اﻣﺮ ﺣﻘﻢ اﺷﺮاك ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮﻳﺰد ﺧﻮﻧﻢ اﻣﺮش ﺑﺎك ﻧﻴﺴﺖ‬

‫راﺿﻴﻢ ﻣﻦ ﺷﺎآﺮم ﻣﻦ اى ﺣﺮﻳﻒ‬

‫اﻳﻦ ﻃﺮف رﺳﻮا و ﭘﻴﺶ ﺣﻖ ﺷﺮﻳﻒ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺧﻠﻘﺎن ﺧﻮار و زار و رﻳﺶﺧﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺣﻖ ﻣﺤﺒﻮب و ﻣﻄﻠﻮب و ﭘﺴﻨﺪ‬

‫از ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ اﻳﻦ ور ﻧﻰ ﺧﺪا‬

‫از ﺳﻴﻪ روﻳﺎن آﻨﺪ ﻓﺮدا ﺗﺮا‬

‫ﻋﺰت ﺁن اوﺳﺖ و ﺁن ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ‬

‫ز ﺁدم و اﺑﻠﻴﺲ ﺑﺮﻣﻰﺧﻮان ﻧﺸﺎﻧﺶ‬

‫ﺷﺮح ﺣﻖ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد هﻤﭽﻮ ﺣﻖ‬

‫هﻴﻦ دهﺎن ﺑﺮ ﺑﻨﺪ و ﺑﺮ ﮔﺮدان ورق‬

‫ﭘﺎﺳﺦ ﻓﺮﻋﻮن ﻣﻮﺳﻰ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻓﺮﻋﻮﻧﺶ ورق در ﺣﻜﻢ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫دﻓﺘﺮ و دﻳﻮان ﺣﻜﻢ اﻳﻦ دم ﻣﺮاﺳﺖ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺑﺨﺮﻳﺪﻩاﻧﺪ اهﻞ ﺟﻬﺎن‬

‫از هﻤﻪ ﻋﺎﻗﻠﺘﺮى ﺗﻮ اى ﻓﻼن‬

‫ﻣﻮﺳﻴﺎ ﺧﻮد را ﺧﺮﻳﺪى هﻴﻦ ﺑﺮو‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ آﻢ ﺑﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻏﺮﻩ ﻣﺸﻮ‬

‫ﺟﻤﻊ ﺁرم ﺳﺎﺣﺮان دهﺮ را‬ ‫اﻳﻦ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ روزى و دو روز‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺟﻬﻞ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺷﻬﺮ را‬ ‫ﻣﻬﻠﺘﻢ دﻩ ﺗﺎ ﭼﻬﻞ روز ﺗﻤﻮز‬

‫ﺟﻮاب ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻓﺮﻋﻮن را‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ اﻳﻦ ﻣﺮا دﺳﺘﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻨﺪﻩام اﻣﻬﺎل ﺗﻮ ﻣﺄﻣﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﭼﻴﺮى و ﻣﺮا ﺧﻮد ﻳﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﻓﺮﻣﺎﻧﻢ ﺑﺪاﻧﻢ آﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻰزﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺪ ﺗﺎ زﻧﺪﻩام‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ آﺎرﻩى ﻧﺼﺮﺗﻢ ﻣﻦ ﺑﻨﺪﻩام‬

‫ﻣﻰزﻧﻢ ﺗﺎ در رﺳﺪ ﺣﻜﻢ ﺧﺪا‬

‫او آﻨﺪ هﺮ ﺧﺼﻢ از ﺧﺼﻤﻰ ﺟﺪا‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٠٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻮاب ﻓﺮﻋﻮن ﻣﻮﺳﻰ را و وﺣﻰ ﺁﻣﺪن ﻣﻮﺳﻰ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻧﻰ ﻧﻰ ﻣﻬﻠﺘﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻬﺎد‬

‫ﻋﺸﻮﻩهﺎ آﻢ دﻩ ﺗﻮ آﻢ ﭘﻴﻤﺎى ﺑﺎد‬

‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ وﺣﻰ آﺮدش در زﻣﺎن‬

‫ﻣﻬﻠﺘﺶ دﻩ ﻣﺘﺴﻊ ﻣﻬﺮاس از ﺁن‬

‫اﻳﻦ ﭼﻬﻞ روزش ﺑﺪﻩ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﻪ ﻃﻮع‬

‫ﺗﺎ ﺳﮕﺎﻟﺪ ﻣﻜﺮهﺎ او ﻧﻮع ﻧﻮع‬

‫ﺗﺎ ﺑﻜﻮﺷﺪ او آﻪ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺧﻔﺘﻪام‬

‫ﺗﻴﺰ رو ﮔﻮ ﭘﻴﺶ رﻩ ﺑﮕﺮﻓﺘﻪام‬

‫ﺣﻴﻠﻪهﺎﺷﺎن را هﻤﻪ ﺑﺮ هﻢ زﻧﻢ‬

‫و ﺁن ﭼﻪ اﻓﺰاﻳﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﺮ آﻢ زﻧﻢ‬

‫ﺁب را ﺁرﻧﺪ و ﻣﻦ ﺁﺗﺶ آﻨﻢ‬

‫ﻧﻮش و ﺧﻮش ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻣﻦ ﻧﺎﺧﻮش آﻨﻢ‬

‫ﻣﻬﺮ ﭘﻴﻮﻧﺪﻧﺪ و ﻣﻦ وﻳﺮان آﻨﻢ‬

‫ﺁن آﻪ اﻧﺪر وهﻢ ﻧﺎرﻧﺪ ﺁن آﻨﻢ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺘﺮس و ﻣﻬﻠﺘﺶ دﻩ دم دراز‬

‫ﮔﻮ ﺳﭙﻪ ﮔﺮد ﺁر و ﺻﺪ ﺣﻴﻠﺖ ﺑﺴﺎز‬

‫ﻣﻬﻠﺖ دادن ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻓﺮﻋﻮن را ﺗﺎ ﺳﺎﺣﺮان را ﺟﻤﻊ آﻨﺪ از ﻣﺪاﻳﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ اﻣﺮ ﺁﻣﺪ ﺑﺮو ﻣﻬﻠﺖ ﺗﺮا‬

‫ﻣﻦ ﺑﺠﺎى ﺧﻮد ﺷﺪم رﺳﺘﻰ ز ﻣﺎ‬

‫او هﻤﻰﺷﺪ و اژدهﺎ اﻧﺪر ﻋﻘﺐ‬

‫ﭼﻮن ﺳﮓ ﺻﻴﺎد داﻧﺎ و ﻣﺤﺐ‬

‫ﭼﻮن ﺳﮓ ﺻﻴﺎد ﺟﻨﺒﺎن آﺮدﻩ دم‬

‫ﺳﻨﮓ را ﻣﻰآﺮد رﻳﮓ او زﻳﺮ ﺳﻢ‬

‫ﺳﻨﮓ و ﺁهﻦ را ﺑﻪ دم درﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫ﺧﺮد ﻣﻰﺧﺎﻳﻴﺪ ﺁهﻦ را ﭘﺪﻳﺪ‬

‫در هﻮا ﻣﻰآﺮد ﺧﻮد ﺑﺎﻻى ﺑﺮج‬

‫آﻪ هﺰﻳﻤﺖ ﻣﻰﺷﺪ از وى روم و ﮔﺮج‬

‫آﻔﻚ ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺖ ﭼﻮن اﺷﺘﺮ ز آﺎم‬

‫ﻗﻄﺮﻩاى ﺑﺮ هﺮ آﻪ زد ﻣﻰﺷﺪ ﺟﺬام‬

‫ژغژغ دﻧﺪان او دل ﻣﻰﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺷﻴﺮان ﺳﻴﻪ ﻣﻰﺷﺪ ز دﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮد رﺳﻴﺪ ﺁن ﻣﺠﺘﺒﻰ‬

‫ﺷﺪق او ﺑﮕﺮﻓﺖ ﺑﺎز او ﺷﺪ ﻋﺼﺎ‬

‫ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ وى آﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ اى ﻋﺠﺐ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﭘﻴﺶ ﺧﺼﻢ ﺷﺐ‬

‫اى ﻋﺠﺐ ﭼﻮن ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﺪ اﻳﻦ ﺳﭙﺎﻩ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﻰ ﭘﺮ ﺁﻓﺘﺎب ﭼﺎﺷﺘﮕﺎﻩ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺎز و ﮔﻮش ﺑﺎز و اﻳﻦ ذآﺎ‬

‫ﺧﻴﺮﻩام در ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪى ﺧﺪا‬

‫ﻣﻦ از اﻳﺸﺎن ﺧﻴﺮﻩ اﻳﺸﺎن هﻢ ز ﻣﻦ‬

‫از ﺑﻬﺎرى ﺧﺎر اﻳﺸﺎن ﻣﻦ ﺳﻤﻦ‬

‫ﭘﻴﺸﺸﺎن ﺑﺮدم ﺑﺴﻰ ﺟﺎم رﺣﻴﻖ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺷﺪ ﺁﺑﺶ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﻓﺮﻳﻖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٠١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﺳﺘﻪى ﮔﻞ ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﺮدم ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫هﺮ ﮔﻠﻰ ﭼﻮن ﺧﺎر ﮔﺸﺖ و ﻧﻮش ﻧﻴﺶ‬

‫ﺁن ﻧﺼﻴﺐ ﺟﺎن ﺑﻰﺧﻮﻳﺸﺎن ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ ﭘﻴﺪا آﻰ ﺷﻮد‬

‫ﺧﻔﺘﻪى ﺑﻴﺪار ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺪارى ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺧﻮاﺑﻬﺎ‬

‫دﺷﻤﻦ اﻳﻦ ﺧﻮاب ﺧﻮش ﺷﺪ ﻓﻜﺮ ﺧﻠﻖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺒﺪ ﻓﻜﺮﺗﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺳﺖ ﺣﻠﻖ‬

‫ﺣﻴﺮﺗﻰ ﺑﺎﻳﺪ آﻪ روﺑﺪ ﻓﻜﺮ را‬

‫ﺧﻮردﻩ ﺣﻴﺮت ﻓﻜﺮ را و ذآﺮ را‬

‫هﺮ آﻪ آﺎﻣﻠﺘﺮ ﺑﻮد او در هﻨﺮ‬

‫او ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﻴﺸﺘﺮ‬

‫راﺟﻌﻮن ﮔﻔﺖ و رﺟﻮع اﻳﻦﺳﺎن ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﮔﻠﻪ واﮔﺮدد و ﺧﺎﻧﻪ رود‬

‫ﭼﻮن آﻪ واﮔﺮدﻳﺪ ﮔﻠﻪ از ورود‬

‫ﭘﺲ ﻓﺘﺪ ﺁن ﺑﺰ آﻪ ﭘﻴﺶ ﺁهﻨﮓ ﺑﻮد‬

‫ﭘﻴﺶ اﻓﺘﺪ ﺁن ﺑﺰ ﻟﻨﮓ ﭘﺴﻴﻦ‬

‫أﺿﺤﻚ اﻟﺮﺟﻌﻰ وﺟﻮﻩ اﻟﻌﺎﺑﺴﻴﻦ‬

‫از ﮔﺰاﻓﻪ آﻰ ﺷﺪﻧﺪ اﻳﻦ ﻗﻮم ﻟﻨﮓ‬

‫ﻓﺨﺮ را دادﻧﺪ و ﺑﺨﺮﻳﺪﻧﺪ ﻧﻨﮓ‬

‫ﭘﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻰروﻧﺪ اﻳﻦ ﻗﻮم ﺣﺞ‬

‫از ﺣﺮج راهﻰ اﺳﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﺗﺎ ﻓﺮج‬

‫دل ز داﻧﺸﻬﺎ ﺑﺸﺴﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﻓﺮﻳﻖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻳﻦ داﻧﺶ ﻧﺪاﻧﺪ ﺁن ﻃﺮﻳﻖ‬

‫داﻧﺸﻰ ﺑﺎﻳﺪ آﻪ اﺻﻠﺶ ز ﺁن ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺮ ﻓﺮﻋﻰ ﺑﻪ اﺻﻠﺶ رهﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭘﺮى ﺑﺮ ﻋﺮض درﻳﺎ آﻰ ﭘﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻟﺪن ﻋﻠﻢ ﻟﺪﻧﻰ ﻣﻰﺑﺮد‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﻋﻠﻤﻰ ﺑﻴﺎﻣﻮزى ﺑﻪ ﻣﺮد‬

‫آﺶ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺳﻴﻨﻪ را ز ﺁن ﭘﺎك آﺮد‬

‫ﭘﺲ ﻣﺠﻮ ﭘﻴﺸﻰ از اﻳﻦ ﺳﺮ ﻟﻨﮓ ﺑﺎش‬

‫وﻗﺖ واﮔﺸﺘﻦ ﺗﻮ ﭘﻴﺶ ﺁهﻨﮓ ﺑﺎش‬

‫ﺁﺧﺮون اﻟﺴﺎﺑﻘﻮن ﺑﺎش اى ﻇﺮﻳﻒ‬

‫ﺑﺮ ﺷﺠﺮ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻮد ﻣﻴﻮﻩى ﻃﺮﻳﻒ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﺁﺧﺮ ﺁﻳﺪ در وﺟﻮد‬

‫اول اﺳﺖ او ز اﻧﻜﻪ او ﻣﻘﺼﻮد ﺑﻮد‬

‫ﻋ ْﻠ َﻢ ﻟﻨﺎ‬ ‫ﭼﻮن ﻣﻼﻳﻚ ﮔﻮى ﻻ ِ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻴﺮد دﺳﺖ ﺗﻮ ﻋﻠﻤﺘﻨﺎ‬

‫ﮔﺮ درﻳﻦ ﻣﻜﺘﺐ ﻧﺪاﻧﻰ ﺗﻮ هﺠﺎ‬

‫هﻤﭽﻮ اﺣﻤﺪ ﭘﺮى از ﻧﻮر ﺣﺠﻰ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﻰ ﻧﺎﻣﺪار اﻧﺪر ﺑﻼد‬

‫آﻢ ﻧﻪاى و اﻟﻠﱠﻪ أﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﻌﺒﺎد‬

‫اﻧﺪر ﺁن وﻳﺮان آﻪ ﺁن ﻣﻌﺮوف ﻧﻴﺴﺖ‬

‫از ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪى زرى اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﺿﻊ ﻣﻌﺮوف آﻰ ﺑﻨﻬﻨﺪ ﮔﻨﺞ‬

‫زﻳﻦ ﻗﺒﻞ ﺁﻣﺪ ﻓﺮج در زﻳﺮ رﻧﺞ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ ﺁرد ﺑﺲ ﺷﻜﺎل اﻳﻨﺠﺎ و ﻟﻴﻚ‬

‫ﺑﺴﻜﻠﺪ اﺷﻜﺎل را اﺳﺘﻮر ﻧﻴﻚ‬

‫هﺴﺖ ﻋﺸﻘﺶ ﺁﺗﺸﻰ اﺷﻜﺎل ﺳﻮز‬

‫هﺮ ﺧﻴﺎﻟﻰ را ﺑﺮوﺑﺪ ﻧﻮر روز‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٠٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻢ از ﺁن ﺳﻮ ﺟﻮ ﺟﻮاب اى ﻣﺮﺗﻀﻰ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺳﺆال ﺁﻣﺪ از ﺁن ﺳﻮ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫ﮔﻮﺷﻪى ﺑﻰﮔﻮﺷﻪى دل ﺷﻪ رهﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎب ﻻ ﺷﺮﻗﻰ و ﻻ ﻏﺮب از ﻣﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ از اﻳﻦ ﺳﻮ و از ﺁن ﺳﻮ ﭼﻮن ﮔﺪا‬

‫اى آﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﭼﻪ ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ ﺻﺪا‬

‫هﻢ از ﺁن ﺳﻮ ﺟﻮ آﻪ وﻗﺖ درد ﺗﻮ‬

‫ﻣﻰﺷﻮى در ذآﺮ ﻳﺎ رﺑﻰ دو ﺗﻮ‬

‫وﻗﺖ درد و ﻣﺮگ از ﺁن ﺳﻮ ﻣﻰﻧﻤﻰ‬

‫ﭼﻮن آﻪ دردت رﻓﺖ ﭼﻮﻧﻰ اﻋﺠﻤﻰ‬

‫وﻗﺖ ﻣﺤﻨﺖ ﮔﺸﺘﻪاى اﷲ ﮔﻮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﺤﻨﺖ رﻓﺖ ﮔﻮﻳﻰ راﻩ آﻮ‬

‫اﻳﻦ از ﺁن ﺁﻣﺪ آﻪ ﺣﻖ را ﺑﻰﮔﻤﺎن‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ﺑﻮد داﻳﻢ ﺑﺮ ﺁن‬

‫و اﻧﻜﻪ در ﻋﻘﻞ و ﮔﻤﺎن هﺴﺘﺶ ﺣﺠﺎب‬

‫ﮔﺎﻩ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺳﺖ و ﮔﻪ ﺑﺪرﻳﺪﻩ ﺟﻴﺐ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﺰوى ﮔﺎﻩ ﭼﻴﺮﻩ ﮔﻪ ﻧﮕﻮن‬

‫ﻋﻘﻞ آﻠﻰ اﻳﻤﻦ از رﻳﺐ اﻟﻤﻨﻮن‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﻔﺮوش و هﻨﺮ‪ ،‬ﺣﻴﺮت ﺑﺨﺮ‬

‫رو ﺑﻪ ﺧﻮارى ﻧﻪ ﺑﺨﺎرا اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻪ ﺧﻮد را در ﺳﺨﻦ ﺁﻏﺸﺘﻪاﻳﻢ‬

‫آﺰ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﺎ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﮔﺸﺘﻪاﻳﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻋﺪم و اﻓﺴﺎﻧﻪ ﮔﺮدم در ﺣﻨﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻘﻠﺐ ﻳﺎﺑﻢ اﻧﺪر ﺳﺎﺟﺪﻳﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﺮد آﺎر‬

‫وﺻﻒ ﺣﺎل اﺳﺖ و ﺣﻀﻮر ﻳﺎر ﻏﺎر‬

‫ﺁن اﺳﺎﻃﻴﺮ اوﻟﻴﻦ آﻪ ﮔﻔﺖ ﻋﺎق‬

‫ﺣﺮف ﻗﺮﺁن را ﺑﺪ ﺁﺛﺎر ﻧﻔﺎق‬

‫ﻻﻣﻜﺎﻧﻰ آﻪ در او ﻧﻮر ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﺿﻰ و ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ و ﺣﺎل از آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﺿﻰ و ﻣﺴﺘﻘﺒﻠﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫هﺮ دو ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻧﺪ ﭘﻨﺪارى آﻪ دوﺳﺖ‬

‫ﻳﻚ ﺗﻨﻰ او را ﭘﺪر ﻣﺎ را ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﺎم زﻳﺮ زﻳﺪ و ﺑﺮ ﻋﻤﺮو ﺁن زﺑﺮ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ زﻳﺮ و زﺑﺮ ﺷﺪ ز ﺁن دو آﺲ‬

‫ﺳﻘﻒ ﺳﻮى ﺧﻮﻳﺶ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﺁن ﻣﺜﺎل اﺳﺖ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﻗﺎﺻﺮ از ﻣﻌﻨﺎى ﻧﻮ ﺣﺮف آﻬﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻟﺐ ﺟﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺸﻜﺎ ﻟﺐ ﺑﺒﻨﺪ‬

‫ﺑﻰﻟﺐ و ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺪﻩﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﺤﺮ ﻗﻨﺪ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻪ ﻣﺪاﻳﻦ در ﻃﻠﺐ ﺳﺎﺣﺮان‬ ‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ و او ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫اهﻞ راى و ﻣﺸﻮرت را ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن دﻳﺪﻧﺪ آﺰ اﻃﺮاف ﻣﺼﺮ‬

‫ﺟﻤﻊ ﺁردﺷﺎن ﺷﻪ و ﺻﺮاف ﻣﺼﺮ‬

‫او ﺑﺴﻰ ﻣﺮدم ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺁن زﻣﺎن‬

‫هﺮ ﻧﻮاﺣﻰ ﺑﻬﺮ ﺟﻤﻊ ﺟﺎدوان‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٠٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ ﻃﺮف آﻪ ﺳﺎﺣﺮى ﺑﺪ ﻧﺎﻣﺪار‬

‫آﺮد ﭘﺮان ﺳﻮى او دﻩ ﭘﻴﻚ آﺎر‬

‫دو ﺟﻮان ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﺎﺣﺮ ﻣﺸﺘﻬﺮ‬

‫ﺳﺤﺮ اﻳﺸﺎن در دل ﻣﻪ ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫ﺷﻴﺮ دوﺷﻴﺪﻩ ز ﻣﻪ ﻓﺎش ﺁﺷﻜﺎر‬

‫در ﺳﻔﺮهﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﺧﻤﻰ ﺳﻮار‬

‫ﺷﻜﻞ آﺮﺑﺎﺳﻰ ﻧﻤﻮدﻩ ﻣﺎهﺘﺎب‬

‫ﺁن ﺑﭙﻴﻤﻮدﻩ ﻓﺮوﺷﻴﺪﻩ ﺷﺘﺎب‬

‫ﺳﻴﻢ ﺑﺮدﻩ ﻣﺸﺘﺮى ﺁﮔﻪ ﺷﺪﻩ‬

‫دﺳﺖ از ﺣﺴﺮت ﺑﻪ رﺧﻬﺎ ﺑﺮ زدﻩ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران هﻤﭽﻨﻴﻦ در ﺟﺎدوى‬

‫ﺑﻮدﻩ ﻣﻨﺸﻰ و ﻧﺒﻮدﻩ ﭼﻮن روى‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺸﺎن ﺁﻣﺪ ﺁن ﭘﻴﻐﺎم ﺷﺎﻩ‬

‫آﺰ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻩ اﺳﺖ اآﻨﻮن ﭼﺎرﻩ ﺧﻮاﻩ‬

‫از ﭘﻰ ﺁن آﻪ دو دروﻳﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺷﻪ و ﺑﺮ ﻗﺼﺮ او ﻣﻮآﺐ زدﻧﺪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻐﻴﺮ ﻳﻚ ﻋﺼﺎ‬

‫آﻪ هﻤﻰﮔﺮدد ﺑﻪ اﻣﺮش اژدهﺎ‬

‫ﺷﺎﻩ و ﻟﺸﻜﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻰﭼﺎرﻩ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫زﻳﻦ دو آﺲ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ اﻓﻐﺎن ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﭼﺎرﻩاى ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ اﻧﺪر ﺳﺎﺣﺮى‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد آﻪ زﻳﻦ دو ﺳﺎﺣﺮ ﺟﺎن ﺑﺮى‬

‫ﺁن دو ﺳﺎﺣﺮ را ﭼﻮ اﻳﻦ ﭘﻴﻐﺎم داد‬

‫ﺗﺮس و ﻣﻬﺮى در دل هﺮ دو ﻓﺘﺎد‬

‫ﻋﺮق ﺟﻨﺴﻴﺖ ﭼﻮ ﺟﻨﺒﻴﺪن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ زاﻧﻮ ﺑﺮ ﻧﻬﺎدﻧﺪ از ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﭼﻮن دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺻﻮﻓﻰ زاﻧﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻞ ﻣﺸﻜﻞ را دو زاﻧﻮ ﺟﺎدو اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪن ﺁن دو ﺳﺎﺣﺮ ﭘﺪر را از ﮔﻮر و ﭘﺮﺳﻴﺪن از روان ﭘﺪر ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم را‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﻨﺪ اى ﻣﺎدر ﺑﻴﺎ‬

‫ﮔﻮر ﺑﺎﺑﺎ آﻮ ﺗﻮ ﻣﺎ را رﻩ ﻧﻤﺎ‬

‫ﺑﺮدﺷﺎن ﺑﺮ ﮔﻮر او ﺑﻨﻤﻮد راﻩ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻪ روزﻩ داﺷﺘﻨﺪ از ﺑﻬﺮ ﺷﺎﻩ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﻨﺪ اى ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻤﺎ‬

‫ﺷﺎﻩ ﭘﻴﻐﺎﻣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد از وﺟﺎ‬

‫آﻪ دو ﻣﺮد او را ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁوردﻩاﻧﺪ‬

‫ﺁب روﻳﺶ ﭘﻴﺶ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺳﻼح و ﻟﺸﻜﺮى‬

‫ﺟﺰ ﻋﺼﺎ و در ﻋﺼﺎ ﺷﻮر و ﺷﺮى‬

‫ﺗﻮ ﺟﻬﺎن راﺳﺘﺎن در رﻓﺘﻪاى‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺻﻮرت ﺑﻪ ﺧﺎآﻰ ﺧﻔﺘﻪاى‬

‫ﺁن اﮔﺮ ﺳﺤﺮ اﺳﺖ ﻣﺎ را دﻩ ﺧﺒﺮ‬

‫ور ﺧﺪاﻳﻰ ﺑﺎﺷﺪ اى ﺟﺎن ﭘﺪر‬

‫هﻢ ﺧﺒﺮ دﻩ ﺗﺎ آﻪ ﻣﺎ ﺳﺠﺪﻩ آﻨﻴﻢ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺮ آﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺑﺮ زﻧﻴﻢ‬

‫ﻧﺎاﻣﻴﺪاﻧﻴﻢ و اوﻣﻴﺪى رﺳﻴﺪ‬

‫راﻧﺪﮔﺎﻧﻴﻢ و آﺮم ﻣﺎ را آﺸﻴﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٠٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺳﺎﺣﺮ ﻣﺮدﻩ ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ زد آﺎى ﺟﺎن و ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻦ‬

‫هﺴﺖ ﭘﻴﺪا ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ را ﻣﺮﺗﻬﻦ‬

‫ﻓﺎش و ﻣﻄﻠﻖ ﮔﻔﺘﻨﻢ دﺳﺘﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ راز از ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﻢ دور ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﻨﻤﺎﻳﻢ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﭘﻴﺪا ﺷﻤﺎ را اﻳﻦ ﺧﻔﺎ‬

‫ﻧﻮر ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﭼﻮ ﺁن ﺟﺎ ﮔﻪ روﻳﺪ‬

‫از ﻣﻘﺎم ﺧﻔﺘﻨﺶ ﺁﮔﻪ ﺷﻮﻳﺪ‬

‫ﺁن زﻣﺎن آﻪ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﺣﻜﻴﻢ‬

‫ﺁن ﻋﺼﺎ را ﻗﺼﺪ آﻦ ﺑﮕﺬار ﺑﻴﻢ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪزدى و ﺗﻮاﻧﻰ ﺳﺎﺣﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺎرﻩى ﺳﺎﺣﺮ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﺘﺎﻧﻰ هﺎن و هﺎن ﺁن اﻳﺰدى اﺳﺖ‬

‫او رﺳﻮل ذو اﻟﺠﻼل و ﻣﻬﺘﺪى اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﻋﻮن ﮔﻴﺮد ﺷﺮق و ﻏﺮب‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﺁﻳﺪ ﺧﺪا را ﮔﺎﻩ ﺣﺮب‬

‫اﻳﻦ ﻧﺸﺎن راﺳﺖ دادم ﺟﺎن ﺑﺎب‬

‫ﺑﺮ ﻧﻮﻳﺲ اﻟﻠﱠﻪ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﺟﺎن ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻮن ﺑﺨﺴﺒﺪ ﺳﺎﺣﺮى‬

‫ﺳﺤﺮ و ﻣﻜﺮش را ﻧﺒﺎﺷﺪ رهﺒﺮى‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﭼﻮﭘﺎن ﺧﻔﺖ ﮔﺮگ اﻳﻤﻦ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﻔﺖ ﺁن ﺟﻬﺪ او ﺳﺎآﻦ ﺷﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﺣﻴﻮاﻧﻰ آﻪ ﭼﻮﭘﺎﻧﺶ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﮔﺮگ را ﺁن ﺟﺎ اﻣﻴﺪ و رﻩ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﺎدوﻳﻰ آﻪ ﺣﻖ آﻨﺪ ﺣﻖ اﺳﺖ و راﺳﺖ‬

‫ﺟﺎدوﻳﻰ ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺮ ﺁن ﺣﻖ را ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺑﺎﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﺸﺎن ﻗﺎﻃﻊ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮد ﻧﻴﺰ ﺣﻘﺶ راﻓﻊ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺸﺒﻴﻪ آﺮدن ﻗﺮﺁن ﻣﺠﻴﺪ را ﺑﻪ ﻋﺼﺎى ﻣﻮﺳﻰ و وﻓﺎت ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم را ﻧﻤﻮدن ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﻮﺳﻰ و‬ ‫ﻗﺎﺻﺪان ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻗﺮﺁن را ﺑﻪ ﺁن دو ﺳﺎﺣﺮ ﺑﭽﻪ آﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﺮدن ﻋﺼﺎ آﺮدﻧﺪ ﭼﻮن ﻣﻮﺳﻰ را ﺧﻔﺘﻪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﻰ را وﻋﺪﻩ آﺮد اﻟﻄﺎف ﺣﻖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮى ﺗﻮ ﻧﻤﻴﺮد اﻳﻦ ﺳﺒﻖ‬

‫ﻣﻦ آﺘﺎب و ﻣﻌﺠﺰﻩات را راﻓﻌﻢ‬

‫ﺑﻴﺶ و آﻢ آﻦ را ز ﻗﺮﺁن ﻣﺎﻧﻌﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺗﻮ را اﻧﺪر دو ﻋﺎﻟﻢ ﺣﺎﻓﻈﻢ‬

‫ﻃﺎﻋﻨﺎن را از ﺣﺪﻳﺜﺖ راﻓﻀﻢ‬

‫آﺲ ﻧﺘﺎﻧﺪ ﺑﻴﺶ و آﻢ آﺮدن در او‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ از ﻣﻦ ﺣﺎﻓﻈﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﺠﻮ‬

‫روﻧﻘﺖ را روز روز اﻓﺰون آﻨﻢ‬

‫ﻧﺎم ﺗﻮ ﺑﺮ زر و ﺑﺮ ﻧﻘﺮﻩ زﻧﻢ‬

‫ﻣﻨﺒﺮ و ﻣﺤﺮاب ﺳﺎزم ﺑﻬﺮ ﺗﻮ‬

‫در ﻣﺤﺒﺖ ﻗﻬﺮ ﻣﻦ ﺷﺪ ﻗﻬﺮ ﺗﻮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٠٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﺎم ﺗﻮ از ﺗﺮس ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﮔﻮﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎز ﺁرﻧﺪ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‬

‫از هﺮاس و ﺗﺮس آﻔﺎر ﻟﻌﻴﻦ‬

‫دﻳﻨﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﺷﻮد زﻳﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﻣﻦ ﻣﻨﺎرﻩ ﭘﺮ آﻨﻢ ﺁﻓﺎق را‬

‫آﻮر ﮔﺮداﻧﻢ دو ﭼﺸﻢ ﻋﺎق را‬

‫ﭼﺎآﺮاﻧﺖ ﺷﻬﺮهﺎ ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﺟﺎﻩ‬

‫دﻳﻦ ﺗﻮ ﮔﻴﺮد ز ﻣﺎهﻰ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺎﻗﻴﺶ دارﻳﻢ ﻣﺎ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺘﺮس از ﻧﺴﺦ دﻳﻦ اى ﻣﺼﻄﻔﺎ‬

‫اى رﺳﻮل ﻣﺎ ﺗﻮ ﺟﺎدو ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﺻﺎدﻗﻰ هﻢ ﺧﺮﻗﻪى ﻣﻮﺳﻴﺴﺘﻰ‬

‫هﺴﺖ ﻗﺮﺁن ﻣﺮ ﺗﺮا هﻤﭽﻮن ﻋﺼﺎ‬

‫آﻔﺮهﺎ را در آﺸﺪ ﭼﻮن اژدهﺎ‬

‫ﺗﻮ اﮔﺮ در زﻳﺮ ﺧﺎآﻰ ﺧﻔﺘﻪاى‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎﻳﺶ دان ﺗﻮ ﺁن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪاى‬

‫ﻗﺎﺻﺪان را ﺑﺮ ﻋﺼﺎﻳﺖ دﺳﺖ ﻧﻰ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺨﺴﺐ اى ﺷﻪ ﻣﺒﺎرك ﺧﻔﺘﻨﻰ‬

‫ﺗﻦ ﺑﺨﻔﺘﻪ ﻧﻮر ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ ﭘﻴﻜﺎر ﺗﻮ زﻩ آﺮدﻩ آﻤﺎن‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻰ و ﺁن ﭼﻪ ﭘﻮزش ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻗﻮس ﻧﻮرت ﺗﻴﺮ دوزش ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﺮد و از ﺁن اﻓﺰون آﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫او ﺑﺨﻔﺖ و ﺑﺨﺖ و اﻗﺒﺎﻟﺶ ﻧﺨﻔﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻮن آﻪ ﺳﺎﺣﺮ ﺧﻮاب ﺷﺪ‬

‫آﺎر او ﺑﻰروﻧﻖ و ﺑﻰﺗﺎب ﺷﺪ‬

‫هﺮ دو ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ ﮔﻮرش را و رﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ از ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﭘﻴﻜﺎر زﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺼﺮ از ﺑﻬﺮ ﺁن آﺎر ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻮﺳﻰ و ﺧﺎﻧﻪى او ﺷﺪﻧﺪ‬

‫اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد آﺎن روز ورود‬

‫ﻣﻮﺳﻰ اﻧﺪر زﻳﺮ ﻧﺨﻠﻰ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪﺷﺎن ﻣﺮدم ﺑﺪو‬

‫آﻪ ﺑﺮو ﺁن ﺳﻮى ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن ﺑﺠﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪ دﻳﺪ در ﺧﺮﻣﺎ ﺑﻨﺎن‬

‫ﺧﻔﺘﻪاى آﻪ ﺑﻮد ﺑﻴﺪار ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ ﻧﺎزش ﺑﺴﺘﻪ او دو ﭼﺸﻢ ﺳﺮ‬

‫ﻋﺮش و ﻓﺮﺷﺶ ﺟﻤﻠﻪ در زﻳﺮ ﻧﻈﺮ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﺑﻴﺪار ﭼﺸﻢ ﺧﻔﺘﻪ دل‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﻴﻨﺪ دﻳﺪ اهﻞ ﺁب و ﮔﻞ‬

‫ﺁن آﻪ دل ﺑﻴﺪار دارد‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺳﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺨﺴﺒﺪ ﺑﺮ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﺻﺪ ﺑﺼﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ اهﻞ دل ﻧﻪ اى ﺑﻴﺪار ﺑﺎش‬

‫ﻃﺎﻟﺐ دل ﺑﺎش و در ﭘﻴﻜﺎر ﺑﺎش‬

‫ور دﻟﺖ ﺑﻴﺪار ﺷﺪ ﻣﻰﺧﺴﺐ ﺧﻮش‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻏﺎﻳﺐ ﻧﺎﻇﺮت از هﻔﺖ و ﺷﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﺧﺴﺒﺪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ آﻰ ﺧﺴﺒﺪ دﻟﻢ اﻧﺪر وﺳﻦ‬

‫ﺷﺎﻩ ﺑﻴﺪار اﺳﺖ ﺣﺎرس ﺧﻔﺘﻪﮔﻴﺮ‬

‫ﺟﺎن ﻓﺪاى ﺧﻔﺘﮕﺎن دل ﺑﺼﻴﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٠٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫وﺻﻒ ﺑﻴﺪارى دل اى ﻣﻌﻨﻮى‬

‫در ﻧﮕﻨﺠﺪ در هﺰاران ﻣﺜﻨﻮى‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪﻧﺪش آﻪ ﺧﻔﺘﻪ ﺳﺖ او دراز‬

‫ﺑﻬﺮ دزدى ﻋﺼﺎ آﺮدﻧﺪ ﺳﺎز‬

‫ﺳﺎﺣﺮان ﻗﺼﺪ ﻋﺼﺎ آﺮدﻧﺪ زود‬

‫آﺰ ﭘﺴﺶ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺪن واﻧﮕﻪ رﺑﻮد‬

‫اﻧﺪآﻰ ﭼﻮن ﭘﻴﺸﺘﺮ آﺮدﻧﺪ ﺳﺎز‬

‫اﻧﺪر ﺁﻣﺪ ﺁن ﻋﺼﺎ در اهﺘﺰاز‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﺑﺮ ﺧﻮد ﺑﻠﺮزﻳﺪ ﺁن ﻋﺼﺎ‬

‫آﺎن دو ﺑﺮ ﺟﺎ ﺧﺸﻚ ﮔﺸﺘﻨﺪ از وﺟﺎ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺷﺪ اژدهﺎ و ﺣﻤﻠﻪ آﺮد‬

‫هﺮ دوان ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻨﺪ و روى زرد‬

‫رو در اﻓﺘﺎدن ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ از ﻧﻬﻴﺐ‬

‫ﻏﻠﻂ ﻏﻠﻄﺎن ﻣﻨﻬﺰم در هﺮ ﻧﺸﻴﺐ‬

‫ﭘﺲ ﻳﻘﻴﻦ ﺷﺎن ﺷﺪ آﻪ هﺴﺖ از ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﻰدﻳﺪﻧﺪ ﺣﺪ ﺳﺎﺣﺮان‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن اﻃﻼق و ﺗﺒﺸﺎن ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫آﺎرﺷﺎن ﺗﺎ ﻧﺰع و ﺟﺎن آﻨﺪن رﺳﻴﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﻣﺮدى در زﻣﺎن‬

‫ﺳﻮى ﻣﻮﺳﻰ از ﺑﺮاى ﻋﺬر ﺁن‬

‫آﻪ اﻣﺘﺤﺎن آﺮدﻳﻢ و ﻣﺎ را آﻰ رﺳﺪ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ﺗﻮ اﮔﺮ ﻧﺒﻮد ﺣﺴﺪ‬

‫ﻣﺠﺮم ﺷﺎهﻴﻢ ﻣﺎ را ﻋﻔﻮ ﺧﻮاﻩ‬

‫اى ﺗﻮ ﺧﺎص اﻟﺨﺎص درﮔﺎﻩ اﻟﻪ‬

‫ﻋﻔﻮ آﺮد و در زﻣﺎن ﻧﻴﻜﻮ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺳﺮ ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻔﻮ آﺮدم اى آﺮام‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﺮ دوزخ ﺗﻦ و ﺟﺎﻧﺘﺎن ﺣﺮام‬

‫ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﺧﻮد ﻧﺪﻳﺪم اى دو ﻳﺎر‬

‫اﻋﺠﻤﻰ ﺳﺎزﻳﺪ ﺧﻮد را ز اﻋﺘﺬار‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﻜﻞ و ﺁﺷﻨﺎ‬

‫در ﻧﺒﺮد ﺁﻳﻴﺪ ﺑﻬﺮ ﭘﺎدﺷﺎ‬

‫ﭘﺲ زﻣﻴﻦ را ﺑﻮﺳﻪ دادﻧﺪ و ﺷﺪﻧﺪ‬

‫اﻧﺘﻈﺎر وﻗﺖ و ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻰﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪن ﺳﺎﺣﺮان از ﻣﺪاﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﻓﺮﻋﻮن و ﺗﺸﺮﻳﻔﻬﺎ ﻳﺎﻓﺘﻦ‬ ‫و دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ زدن در ﻗﻬﺮ ﺧﺼﻢ او آﻪ اﻳﻦ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻮﻳﺲ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺁن ﺳﺎﺣﺮان‬

‫دادﺷﺎن ﺗﺸﺮﻳﻔﻬﺎى ﺑﺲ ﮔﺮان‬

‫وﻋﺪﻩهﺎﺷﺎن آﺮد و ﭘﻴﺸﻴﻦ هﻢ ﺑﺪاد‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن و اﺳﺒﺎن و ﻧﻘﺪ و ﺟﻨﺲ و زاد‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﻣﻰﮔﻔﺖ هﻴﻦ اى ﺳﺎﺑﻘﺎن‬

‫ﮔﺮ ﻓﺰون ﺁﻳﻴﺪ اﻧﺪر اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺑﺮ ﻓﺸﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﺪان ﻋﻄﺎ‬

‫آﻪ ﺑﺪرد ﭘﺮدﻩى ﺟﻮد و ﺳﺨﺎ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش ﺑﻪ اﻗﺒﺎل ﺗﻮ ﺷﺎﻩ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﻴﻢ و ﺷﻮد آﺎرش ﺗﺒﺎﻩ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٠٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺎ در اﻳﻦ ﻓﻦ ﺻﻔﺪرﻳﻢ و ﭘﻬﻠﻮان‬

‫آﺲ ﻧﺪارد ﭘﺎى ﻣﺎ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ذآﺮ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻨﺪ ﺧﺎﻃﺮهﺎ ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺘﻬﺎﺳﺖ آﻪ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺑﺪﻩﺳﺖ‬

‫ذآﺮ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻬﺮ رو ﭘﻮش اﺳﺖ ﻟﻴﻚ‬

‫ﻧﻮر ﻣﻮﺳﻰ ﻧﻘﺪ ﺗﺴﺖ اى ﻣﺮد ﻧﻴﻚ‬

‫ﻣﻮﺳﻰ و ﻓﺮﻋﻮن در هﺴﺘﻰ ﺗﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ دو ﺧﺼﻢ را در ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ هﺴﺖ از ﻣﻮﺳﻰ ﻧﺘﺎج‬

‫ﻧﻮر دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ دﻳﮕﺮ ﺷﺪ ﺳﺮاج‬

‫اﻳﻦ ﺳﻔﺎل و اﻳﻦ ﭘﻠﻴﺘﻪ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﻮرش ﻧﻴﺴﺖ دﻳﮕﺮ ز ﺁن ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻈﺮ در ﺷﻴﺸﻪ دارى ﮔﻢ ﺷﻮى‬

‫ز اﻧﻜﻪ از ﺷﻴﺸﻪ اﺳﺖ اﻋﺪاد دوى‬

‫ور ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﻧﻮر دارى وارهﻰ‬

‫از دوى و اﻋﺪاد ﺟﺴﻢ ﻣﻨﺘﻬﻰ‬

‫از ﻧﻈﺮﮔﺎﻩ اﺳﺖ اى ﻣﻐﺰ وﺟﻮد‬

‫اﺧﺘﻼف ﻣﻮﻣﻦ و ﮔﺒﺮ و ﺟﻬﻮد‬

‫اﺧﺘﻼف آﺮدن در ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ و ﺷﻜﻞ ﭘﻴﻞ‬ ‫ﭘﻴﻞ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪى ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد‬

‫ﻋﺮﺿﻪ را ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪش هﻨﻮد‬

‫از ﺑﺮاى دﻳﺪﻧﺶ ﻣﺮدم ﺑﺴﻰ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﻇﻠﻤﺖ هﻤﻰﺷﺪ هﺮ آﺴﻰ‬

‫دﻳﺪﻧﺶ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﭼﻮن ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﻮد‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺗﺎرﻳﻜﻰاش آﻒ ﻣﻰﺑﺴﻮد‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ را آﻒ ﺑﻪ ﺧﺮﻃﻮم اوﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ هﻤﭽﻮن ﻧﺎودان اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ را دﺳﺖ ﺑﺮ ﮔﻮﺷﺶ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺁن ﺑﺮ او ﭼﻮن ﺑﺎد ﺑﻴﺰن ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ را آﻒ ﭼﻮ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﺴﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻜﻞ ﭘﻴﻞ دﻳﺪم ﭼﻮن ﻋﻤﻮد‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ او ﺑﻨﻬﺎد دﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮد اﻳﻦ ﭘﻴﻞ ﭼﻮن ﺗﺨﺘﻰ ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ هﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﺟﺰوى آﻪ رﺳﻴﺪ‬

‫ﻓﻬﻢ ﺁن ﻣﻰآﺮد هﺮ ﺟﺎ ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ‬

‫از ﻧﻈﺮﮔﻪ ﮔﻔﺘﺸﺎن ﺷﺪ ﻣﺨﺘﻠﻒ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ داﻟﺶ ﻟﻘﺐ داد اﻳﻦ اﻟﻒ‬

‫در آﻒ هﺮ آﺲ اﮔﺮ ﺷﻤﻌﻰ ﺑﺪى‬

‫اﺧﺘﻼف از ﮔﻔﺘﺸﺎن ﺑﻴﺮون ﺷﺪى‬

‫ﭼﺸﻢ ﺣﺲ هﻤﭽﻮن آﻒ دﺳﺖ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ آﻒ را ﺑﺮ هﻤﻪى او دﺳﺖرس‬

‫ﭼﺸﻢ درﻳﺎ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ و آﻒ دﮔﺮ‬

‫آﻒ ﺑﻬﻞ وز دﻳﺪﻩى درﻳﺎ ﻧﮕﺮ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ آﻔﻬﺎ ز درﻳﺎ روز و ﺷﺐ‬

‫آﻒ هﻤﻰﺑﻴﻨﻰ و درﻳﺎ ﻧﻰ ﻋﺠﺐ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ آﺸﺘﻴﻬﺎ ﺑﻬﻢ ﺑﺮ ﻣﻰزﻧﻴﻢ‬

‫ﺗﻴﺮﻩ ﭼﺸﻤﻴﻢ و در ﺁب روﺷﻨﻴﻢ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٠٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اى ﺗﻮ در آﺸﺘﻰ ﺗﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﺁب را دﻳﺪى ﻧﮕﺮ در ﺁب ﺁب‬

‫ﺁب را ﺁﺑﻰ اﺳﺖ آﺎو ﻣﻰراﻧﺪش‬

‫روح را روﺣﻰ اﺳﺖ آﺎو ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪش‬

‫ﻣﻮﺳﻰ و ﻋﻴﺴﻰ آﺠﺎ ﺑﺪ آﺎﻓﺘﺎب‬

‫آﺸﺖ ﻣﻮﺟﻮدات را ﻣﻰداد ﺁب‬

‫ﺁدم و ﺣﻮا آﺠﺎ ﺑﻮد ﺁن زﻣﺎن‬

‫آﻪ ﺧﺪا اﻓﻜﻨﺪ اﻳﻦ زﻩ در آﻤﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ هﻢ ﻧﺎﻗﺺ اﺳﺖ و اﺑﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺳﺨﻦ آﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﺎﻗﺺ ﺁن ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ ز ﺁن ﺑﻠﻐﺰد ﭘﺎى ﺗﻮ‬

‫ور ﻧﮕﻮﻳﺪ هﻴﭻ از ﺁن اى واى ﺗﻮ‬

‫ور ﺑﮕﻮﻳﺪ در ﻣﺜﺎل ﺻﻮرﺗﻰ‬

‫ﺑﺮ هﻤﺎن ﺻﻮرت ﺑﭽﺴﺒﻰ اى ﻓﺘﻰ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﭘﺎﻳﻰ ﭼﻮن ﮔﻴﺎ اﻧﺪر زﻣﻴﻦ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺑﺎدى ﺑﻰﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭘﺎﻳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﻧﻘﻠﻰ آﻨﻰ‬

‫ﻳﺎ ﻣﮕﺮ ﭘﺎ را از اﻳﻦ ﮔﻞ ﺑﺮ آﻨﻰ‬

‫ﭼﻮن آﻨﻰ ﭘﺎ را ﺣﻴﺎﺗﺖ زﻳﻦ ﮔﻞ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺣﻴﺎﺗﺖ را روش ﺑﺲ ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺣﻴﺎت از ﺣﻖ ﺑﮕﻴﺮى اى روى‬

‫ﭘﺲ ﺷﻮى ﻣﺴﺘﻐﻨﻰ از ﮔﻞ ﻣﻰروى‬

‫ﺷﻴﺮ ﺧﻮارﻩ ﭼﻮن ز داﻳﻪ ﺑﮕﺴﻠﺪ‬

‫ﻟﻮتﺧﻮارﻩ ﺷﺪ ﻣﺮ او را ﻣﻰهﻠﺪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪى ﺷﻴﺮ زﻣﻴﻨﻰ ﭼﻮن ﺣﺒﻮب‬

‫ﺟﻮ ﻓﻄﺎم ﺧﻮﻳﺶ از ﻗﻮت اﻟﻘﻠﻮب‬

‫ﺣﺮف ﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮر آﻪ ﺷﺪ ﻧﻮر ﺳﺘﻴﺮ‬

‫اى ﺗﻮ ﻧﻮر ﺑﻰﺣﺠﺐ را ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‬

‫ﺗﺎ ﭘﺬﻳﺮا ﮔﺮدى اى ﺟﺎن ﻧﻮر را‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺑﻰﺣﺠﺐ ﻣﺴﺘﻮر را‬

‫ﭼﻮن ﺳﺘﺎرﻩ ﺳﻴﺮ ﺑﺮ ﮔﺮدون آﻨﻰ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻰﮔﺮدون ﺳﻔﺮ ﺑﻰﭼﻮن آﻨﻰ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﺰ ﻧﻴﺴﺖ در هﺴﺖ ﺁﻣﺪى‬

‫هﻴﻦ ﺑﮕﻮ ﭼﻮن ﺁﻣﺪى ﻣﺴﺖ ﺁﻣﺪى‬

‫راهﻬﺎى ﺁﻣﺪن ﻳﺎدت ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ رﻣﺰى ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫هﻮش را ﺑﮕﺬار و ﺁن ﮔﻪ هﻮش دار‬

‫ﮔﻮش را ﺑﺮ ﺑﻨﺪ و ﺁن ﮔﻪ ﮔﻮش دار‬

‫ﻧﻰ ﻧﮕﻮﻳﻢ ز اﻧﻜﻪ ﺧﺎﻣﻰ ﺗﻮ هﻨﻮز‬

‫در ﺑﻬﺎرى ﺗﻮ ﻧﺪﻳﺪﺳﺘﻰ ﺗﻤﻮز‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن هﻤﭽﻮن درﺧﺖ اﺳﺖ اى آﺮام‬

‫ﻣﺎ ﺑﺮ او ﭼﻮن ﻣﻴﻮﻩهﺎى ﻧﻴﻢ ﺧﺎم‬

‫ﺳﺨﺖ ﮔﻴﺮد ﺧﺎﻣﻬﺎ ﻣﺮ ﺷﺎخ را‬

‫ز اﻧﻜﻪ در ﺧﺎﻣﻰ ﻧﺸﺎﻳﺪ آﺎخ را‬

‫ﭼﻮن ﺑﭙﺨﺖ و ﮔﺸﺖ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻟﺐﮔﺰان‬

‫ﺳﺴﺖ ﮔﻴﺮد ﺷﺎﺧﻬﺎ را ﺑﻌﺪ از ﺁن‬

‫ﭼﻮن از ﺁن اﻗﺒﺎل ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﺪ دهﺎن‬

‫ﺳﺮد ﺷﺪ ﺑﺮ ﺁدﻣﻰ ﻣﻠﻚ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺳﺨﺖﮔﻴﺮى و ﺗﻌﺼﺐ ﺧﺎﻣﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺟﻨﻴﻨﻰ آﺎر ﺧﻮن ﺁﺷﺎﻣﻰ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٠٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﻣﺎﻧﺪ اﻣﺎ ﮔﻔﺘﻨﺶ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ روح اﻟﻘﺪس ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻰﻣﻨﺶ‬

‫ﻧﻰ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻰ هﻢ ﺑﮕﻮش ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫ﻧﻪ ﻣﻦ و ﻧﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﻦ اى هﻢ ﺗﻮ ﻣﻦ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن وﻗﺘﻰ آﻪ ﺧﻮاب اﻧﺪر روى‬

‫ﺗﻮ ز ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﺷﻮى‬

‫ﺑﺸﻨﻮى از ﺧﻮﻳﺶ و ﭘﻨﺪارى ﻓﻼن‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ اﻧﺪر ﺧﻮاب ﮔﻔﺘﻪ ﺳﺖ ﺁن ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﻮ ﻳﻜﻰ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻰ اى ﺧﻮش رﻓﻴﻖ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﮔﺮدوﻧﻰ و درﻳﺎى ﻋﻤﻴﻖ‬

‫ﺁن ﺗﻮ زﻓﺘﺖ آﻪ ﺁن ﻧﻪ ﺻﺪ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﻗﻠﺰم اﺳﺖ و ﻏﺮﻗﻪﮔﺎﻩ ﺻﺪ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺟﺎى ﺣﺪ ﺑﻴﺪارى اﺳﺖ و ﺧﻮاب‬

‫دم ﻣﺰن و اﻟﻠﱠﻪ أﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫دم ﻣﺰن ﺗﺎ ﺑﺸﻨﻮى از دم زﻧﺎن‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻧﺎﻣﺪ در زﺑﺎن و در ﺑﻴﺎن‬

‫دم ﻣﺰن ﺗﺎ ﺑﺸﻨﻮى ز ﺁن ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻧﺎﻣﺪ در آﺘﺎب و در ﺧﻄﺎب‬

‫دم ﻣﺰن ﺗﺎ دم زﻧﺪ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ روح‬

‫ﺁﺷﻨﺎ ﺑﮕﺬار در آﺸﺘﻰ ﻧﻮح‬

‫هﻤﭽﻮ آﻨﻌﺎن آﺎﺷﻨﺎ ﻣﻰآﺮد او‬

‫آﻪ ﻧﺨﻮاهﻢ آﺸﺘﻰ ﻧﻮح ﻋﺪو‬

‫هﻰ ﺑﻴﺎ در آﺸﺘﻰ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺸﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدى ﻏﺮق ﻃﻮﻓﺎن اى ﻣﻬﻴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻰ ﻣﻦ ﺁﺷﻨﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺠﺰ ﺷﻤﻊ ﺗﻮ ﺷﻤﻊ اﻓﺮوﺧﺘﻢ‬

‫هﻴﻦ ﻣﻜﻦ آﺎﻳﻦ ﻣﻮج ﻃﻮﻓﺎن ﺑﻼﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ و ﺁﺷﻨﺎ اﻣﺮوز ﻻﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد ﻗﻬﺮ اﺳﺖ و ﺑﻼى ﺷﻤﻊ آﺶ‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﺷﻤﻊ ﺣﻖ ﻧﻤﻰﭘﺎﻳﺪ ﺧﻤﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻰ رﻓﺘﻢ ﺑﺮ ﺁن آﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﺻﻢ اﺳﺖ ﺁن آﻪ ﻣﺮا از هﺮ ﮔﺰﻧﺪ‬

‫هﻴﻦ ﻣﻜﻦ آﻪ آﻮﻩ آﺎﻩ اﺳﺖ اﻳﻦ زﻣﺎن‬

‫ﺟﺰ ﺣﺒﻴﺐ ﺧﻮﻳﺶ را ﻧﺪهﺪ اﻣﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ آﻰ ﭘﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﺸﻨﻮدﻩام‬

‫آﻪ ﻃﻤﻊ آﺮدى آﻪ ﻣﻦ زﻳﻦ دودﻩام‬

‫ﺧﻮش ﻧﻴﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ هﺮﮔﺰ ﻣﺮا‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮىام از ﺗﻮ در هﺮ دو ﺳﺮا‬

‫هﻴﻦ ﻣﻜﻦ ﺑﺎﺑﺎ آﻪ روز ﻧﺎز ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ ﺧﺪا را ﺧﻮﻳﺸﻰ و اﻧﺒﺎز ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻨﻮن آﺮدى و اﻳﻦ دم ﻧﺎزآﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ درﮔﺎﻩ ﮔﻴﺮا ﻧﺎز آﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻢ ﻳﻠﺪ ﻟﻢ ﻳﻮﻟﺪ اﺳﺖ او از ﻗﺪم‬

‫ﻧﻰ ﭘﺪر دارد ﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪ و ﻧﻪ ﻋﻢ‬

‫ﻧﺎز ﻓﺮزﻧﺪان آﺠﺎ ﺧﻮاهﺪ آﺸﻴﺪ‬

‫ﻧﺎز ﺑﺎﺑﺎﻳﺎن آﺠﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻣﻮﻟﻮد ﭘﻴﺮا آﻢ ﺑﻨﺎز‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ واﻟﺪ ﺟﻮاﻧﺎ آﻢ ﮔﺮاز‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺷﻮهﺮ ﻧﻴﻢ ﻣﻦ ﺷﻬﻮﺗﻰ‬

‫ﻧﺎز را ﺑﮕﺬار اﻳﻨﺠﺎ اى ﺳﺘﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤١٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﺰ ﺧﻀﻮع و ﺑﻨﺪﮔﻰ و اﺿﻄﺮار‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺣﻀﺮت ﻧﺪارد اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪاى‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﺑﻪ ﺟﻬﻞ ﺁﺷﻔﺘﻪاى‬

‫ﭼﻨﺪ از اﻳﻨﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪاى ﺑﺎ هﺮ آﺴﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺟﻮاب ﺳﺮد ﺑﺸﻨﻮدى ﺑﺴﻰ‬

‫اﻳﻦ دم ﺳﺮد ﺗﻮ در ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ اآﻨﻮن آﻪ ﺷﺪم داﻧﺎ و زﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻪ زﻳﺎن دارد اﮔﺮ‬

‫ﺑﺸﻨﻮى ﻳﻚ ﺑﺎر ﺗﻮ ﭘﻨﺪ ﭘﺪر‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ او ﭘﻨﺪ ﻟﻄﻴﻒ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﻣﻰﮔﻔﺖ او دﻓﻊ ﻋﻨﻴﻒ‬

‫ﻧﻪ ﭘﺪر از ﻧﺼﺢ آﻨﻌﺎن ﺳﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫ﻧﻪ دﻣﻰ در ﮔﻮش ﺁن ادﺑﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺪﻧﺪ و ﻣﻮج ﺗﻴﺰ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ آﻨﻌﺎن زد و ﺷﺪ رﻳﺰ رﻳﺰ‬

‫ﻧﻮح ﮔﻔﺖ اى ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺮدﺑﺎر‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺧﺮ ﻣﺮد و ﺳﻴﻠﺖ ﺑﺮد ﺑﺎر‬

‫وﻋﺪﻩ آﺮدى ﻣﺮ ﻣﺮا ﺗﻮ ﺑﺎرهﺎ‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎﺑﺪ اهﻠﺖ از ﻃﻮﻓﺎن رهﺎ‬

‫دل ﻧﻬﺎدم ﺑﺮ اﻣﻴﺪت ﻣﻦ ﺳﻠﻴﻢ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﺮﺑﻮد ﺳﻴﻞ از ﻣﻦ ﮔﻠﻴﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ او از اهﻞ و ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﺖ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺧﻮد ﻧﺪﻳﺪى ﺗﻮ ﺳﭙﻴﺪى او آﺒﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ دﻧﺪان ﺗﻮ آﺮﻣﺶ در ﻓﺘﺎد‬

‫ﻧﻴﺴﺖ دﻧﺪان ﺑﺮآﻨﺶ اى اوﺳﺘﺎد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺎﻗﻰ ﺗﻦ ﻧﮕﺮدد زار از او‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺁن ﺗﻮ ﺷﻮ ﺑﻴﺰار از او‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺰارم ز ﻏﻴﺮ ذات ﺗﻮ‬

‫ﻏﻴﺮ ﻧﺒﻮد ﺁن آﻪ او ﺷﺪ ﻣﺎت ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ هﻤﻰداﻧﻰ آﻪ ﭼﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻦ‬

‫ﺑﻴﺴﺖ ﭼﻨﺪاﻧﻢ آﻪ ﺑﺎ ﺑﺎران ﭼﻤﻦ‬

‫زﻧﺪﻩ از ﺗﻮ ﺷﺎد از ﺗﻮ ﻋﺎﻳﻠﻰ‬

‫ﻣﻐﺘﺬى ﺑﻰواﺳﻄﻪ و ﺑﻰﺣﺎﻳﻠﻰ‬

‫ﻣﺘﺼﻞ ﻧﻪ ﻣﻨﻔﺼﻞ ﻧﻪ اى آﻤﺎل‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻰﭼﻮن و ﭼﮕﻮﻧﻪ و اﻋﺘﻼل‬

‫ﻣﺎهﻴﺎﻧﻴﻢ و ﺗﻮ درﻳﺎى ﺣﻴﺎت‬

‫زﻧﺪﻩاﻳﻢ از ﻟﻄﻔﺖ اى ﻧﻴﻜﻮ ﺻﻔﺎت‬

‫ﺗﻮ ﻧﮕﻨﺠﻰ در آﻨﺎر ﻓﻜﺮﺗﻰ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻮﻟﻰ ﻗﺮﻳﻦ ﭼﻮن ﻋﻠﺘﻰ‬

‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻃﻮﻓﺎن و ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻣﺮا‬

‫ﺗﻮ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﻮدﻩاى در ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ‬

‫اى ﺳﺨﻦ ﺑﺨﺶ ﻧﻮ و ﺁن آﻬﻦ‬

‫ﻧﻰ آﻪ ﻋﺎﺷﻖ روز و ﺷﺐ ﮔﻮﻳﺪ ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﺎﻩ ﺑﺎ اﻃﻼل و ﮔﺎهﻰ ﺑﺎ دﻣﻦ‬

‫روى ﺑﺎ اﻃﻼل آﺮدﻩ ﻇﺎهﺮا‬

‫او آﻪ را ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺁن ﻣﺪﺣﺖ آﻪ را‬

‫ﺷﻜﺮ ﻃﻮﻓﺎن را آﻨﻮن ﺑﮕﻤﺎﺷﺘﻰ‬

‫واﺳﻄﻪى اﻃﻼل را ﺑﺮداﺷﺘﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤١١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻃﻼل ﻟﺌﻴﻢ و ﺑﺪ ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﻪ ﻧﺪاﻳﻰ ﻧﻪ ﺻﺪاﻳﻰ ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻨﺎن اﻃﻼل ﺧﻮاهﻢ در ﺧﻄﺎب‬

‫آﺰ ﺻﺪا ﭼﻮن آﻮﻩ واﮔﻮﻳﺪ ﺟﻮاب‬

‫ﺗﺎ ﻣﺜﻨﺎ ﺑﺸﻨﻮم ﻣﻦ ﻧﺎم ﺗﻮ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﻧﺎم ﺟﺎن ﺁرام ﺗﻮ‬

‫هﺮ ﻧﺒﻰ ز ﺁن دوﺳﺖ دارد آﻮﻩ را‬

‫ﺗﺎ ﻣﺜﻨﺎ ﺑﺸﻨﻮد ﻧﺎم ﺗﺮا‬

‫ﺁن آﻪ ﭘﺴﺖ ﻣﺜﺎل ﺳﻨﮕﻼخ‬

‫ﻣﻮش را ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﻣﺎ را در ﻣﻨﺎخ‬

‫ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ او ﻧﮕﺮدد ﻳﺎر ﻣﻦ‬

‫ﺑﻰﺻﺪا ﻣﺎﻧﺪ دم ﮔﻔﺘﺎر ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎ زﻣﻴﻦ ﺁن ﺑﻪ آﻪ هﻤﻮارش آﻨﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ هﻢ دم ﺑﺎ ﻗﺪم ﻳﺎرش آﻨﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻧﻮح ار ﺗﻮ ﺧﻮاهﻰ ﺟﻤﻠﻪ را‬

‫ﺣﺸﺮ ﮔﺮداﻧﻢ ﺑﺮ ﺁرم از ﺛﺮا‬

‫ﺑﻬﺮ آﻨﻌﺎﻧﻰ دل ﺗﻮ ﻧﺸﻜﻨﻢ‬

‫ﻟﻴﻚ از اﺣﻮال ﺁﮔﻪ ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻰ ﻧﻰ راﺿﻰام آﻪ ﺗﻮ ﻣﺮا‬

‫هﻢ آﻨﻰ ﻏﺮﻗﻪ اﮔﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺮا‬

‫هﺮ زﻣﺎﻧﻢ ﻏﺮﻗﻪ ﻣﻰآﻦ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﻢ‬

‫ﺣﻜﻢ ﺗﻮ ﺟﺎن اﺳﺖ ﭼﻮن ﺟﺎن ﻣﻰآﺸﻢ‬

‫ﻧﻨﮕﺮم آﺲ را و ﮔﺮ هﻢ ﺑﻨﮕﺮم‬

‫او ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻮ ﻣﻨﻈﺮم‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺻﻨﻊ ﺗﻮام در ﺷﻜﺮ و ﺻﺒﺮ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺼﻨﻮع آﻰ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮ ﮔﺒﺮ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺻﻨﻊ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻓﺮ ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺼﻨﻮع او آﺎﻓﺮ ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻣﻴﺎن اﻳﻦ دو ﺣﺪﻳﺚ آﻪ اﻟﺮﺿﺎ ﺑﺎﻟﻜﻔﺮ آﻔﺮ و ﺣﺪﻳﺚ دﻳﮕﺮ ﻣﻦ ﻟﻢ ﻳﺮض ﺑﻘﻀﺎﺋﻲ ﻓﻠﻴﻄﻠﺐ رﺑﺎ ﺳﻮاﺋﻲ‬ ‫دى ﺳﺆاﻟﻰ آﺮد ﺳﺎﺋﻞ ﻣﺮ ﻣﺮا‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮد او ﺑﺮ ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻜﺘﻪى اﻟﺮﺿﺎ ﺑﺎﻟﻜﻔﺮ آﻔﺮ‬

‫اﻳﻦ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ و ﮔﻔﺖ اوﺳﺖ ﻣﻬﺮ‬

‫ﺑﺎز ﻓﺮﻣﻮد او آﻪ اﻧﺪر هﺮ ﻗﻀﺎ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن را رﺿﺎ ﺑﺎﻳﺪ رﺿﺎ‬

‫ﻧﻪ ﻗﻀﺎى ﺣﻖ ﺑﻮد آﻔﺮ و ﻧﻔﺎق‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪﻳﻦ راﺿﻰ ﺷﻮم ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻘﺎق‬

‫ور ﻧﻴﻢ راﺿﻰ ﺑﻮد ﺁن هﻢ زﻳﺎن‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﭼﺎرﻩ ﺑﺎﺷﺪم اﻧﺪر ﻣﻴﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺶ اﻳﻦ آﻔﺮ ﻣﻘﻀﻰ ﻧﻪ ﻗﻀﺎﺳﺖ‬

‫هﺴﺖ ﺁﺛﺎر ﻗﻀﺎ اﻳﻦ آﻔﺮ راﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻗﻀﺎ را ﺧﻮاﺟﻪ از ﻣﻘﻀﻰ ﺑﺪان‬

‫ﺗﺎ ﺷﻜﺎﻟﺖ دﻓﻊ ﮔﺮدد در زﻣﺎن‬

‫راﺿﻴﻢ در آﻔﺮ ز ﺁن رو آﻪ ﻗﻀﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ از اﻳﻦ رو آﻪ ﻧﺰاع و ﺧﺒﺚ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤١٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻔﺮ از روى ﻗﻀﺎ هﻢ آﻔﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺣﻖ را آﺎﻓﺮ ﻣﺨﻮان اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻪ اﻳﺴﺖ‬

‫آﻔﺮ ﺟﻬﻞ اﺳﺖ و ﻗﻀﺎى آﻔﺮ ﻋﻠﻢ‬

‫هﺮ دو آﻰ ﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﺧﺮ ﺣﻠﻢ و ﺧﻠﻢ‬

‫زﺷﺘﻰ ﺧﻂ زﺷﺘﻰ ﻧﻘﺎش ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ از وى زﺷﺖ را ﺑﻨﻤﻮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻗﻮت ﻧﻘﺎش ﺑﺎﺷﺪ ﺁن آﻪ او‬

‫هﻢ ﺗﻮاﻧﺪ زﺷﺖ آﺮدن هﻢ ﻧﻜﻮ‬

‫ﮔﺮ ﮔﺸﺎﻳﻢ ﺑﺤﺚ اﻳﻦ را ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺎز‬

‫ﺗﺎ ﺳﺆال و ﺗﺎ ﺟﻮاب ﺁﻳﺪ دراز‬

‫ذوق ﻧﻜﺘﻪى ﻋﺸﻖ از ﻣﻦ ﻣﻰرود‬

‫ﻧﻘﺶ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻘﺶ دﻳﮕﺮ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﻣﺜﻞ در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺣﻴﺮت ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺤﺚ و ﻓﻜﺮت اﺳﺖ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﺮد دو ﻣﻮ ﺁﻣﺪ ﺷﺘﺎب‬

‫ﭘﻴﺶ ﻳﻚ ﺁﻳﻴﻨﻪدار ﻣﺴﺘﻄﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ از رﻳﺸﻢ ﺳﭙﻴﺪى آﻦ ﺟﺪا‬

‫آﻪ ﻋﺮوس ﻧﻮ ﮔﺰﻳﺪم اى ﻓﺘﻰ‬

‫رﻳﺶ او ﺑﺒﺮﻳﺪ و آﻞ ﭘﻴﺸﺶ ﻧﻬﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺑﮕﺰﻳﻦ ﻣﺮا آﺎرى ﻓﺘﺎد‬

‫اﻳﻦ ﺳﺆال و ﺁن ﺟﻮاب اﺳﺖ ﺁن ﮔﺰﻳﻦ‬

‫آﻪ ﺳﺮ اﻳﻨﻬﺎ ﻧﺪارد درد دﻳﻦ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ زد ﺳﻴﻠﻴﻰ ﻣﺮ زﻳﺪ را‬

‫ﺣﻤﻠﻪ آﺮد او هﻢ ﺑﺮاى آﻴﺪ را‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﻴﻠﻰ زن ﺳﺆاﻟﺖ ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫ﭘﺲ ﺟﻮاﺑﻢ ﮔﻮى و ﺁن ﮔﻪ ﻣﻰزﻧﻢ‬

‫ﺑﺮ ﻗﻔﺎى ﺗﻮ زدم ﺁﻣﺪ ﻃﺮاق‬

‫ﻳﻚ ﺳﺆاﻟﻰ دارم اﻳﻨﺠﺎ در وﻓﺎق‬

‫اﻳﻦ ﻃﺮاق از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻮدﻩﺳﺖ ﻳﺎ‬

‫از ﻗﻔﺎ ﮔﺎﻩ ﺗﻮ اى ﻓﺨﺮ آﻴﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ از درد اﻳﻦ ﻓﺮاﻏﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ‬

‫آﻪ در اﻳﻦ ﻓﻜﺮ و ﺗﻔﻜﺮ ﺑﻴﺴﺘﻢ‬

‫ﺗﻮ آﻪ ﺑﻰدردى هﻤﻰاﻧﺪﻳﺶ اﻳﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺻﺎﺣﺐ درد را اﻳﻦ ﻓﻜﺮ هﻴﻦ‬ ‫ﺣﻜﺎﻳﺖ‬

‫در ﺻﺤﺎﺑﻪ آﻢ ﺑﺪى ﺣﺎﻓﻆ آﺴﻰ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﻮﻗﻰ ﺑﻮد ﺟﺎﻧﺸﺎن را ﺑﺴﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﭼﻮن ﻣﻐﺰش در ﺁﮔﻨﺪ و رﺳﻴﺪ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻬﺎ ﺷﺪ ﺑﺲ رﻗﻴﻖ و واآﻔﻴﺪ‬

‫ﻗﺸﺮ ﺟﻮز و ﻓﺴﺘﻖ و ﺑﺎدام هﻢ‬

‫ﻣﻐﺰ ﭼﻮن ﺁﮔﻨﺪﺷﺎن ﺷﺪ ﭘﻮﺳﺖ آﻢ‬

‫ﻣﻐﺰ ﻋﻠﻢ اﻓﺰود آﻢ ﺷﺪ ﭘﻮﺳﺘﺶ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻋﺎﺷﻖ را ﺑﺴﻮزد دوﺳﺘﺶ‬

‫وﺻﻒ ﻣﻄﻠﻮﺑﻰ ﭼﻮ ﺿﺪ ﻃﺎﻟﺒﻰ اﺳﺖ‬

‫وﺣﻰ و ﺑﺮق ﻧﻮر ﺳﻮزﻧﺪﻩى ﻧﺒﻰ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤١٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺗﺠﻠﻰ آﺮد اوﺻﺎف ﻗﺪﻳﻢ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺴﻮزد وﺻﻒ ﺣﺎدث را ﮔﻠﻴﻢ‬

‫رﺑﻊ ﻗﺮﺁن هﺮ آﻪ را ﻣﺤﻔﻮظ ﺑﻮد‬

‫ﺟﻞ ﻓﻴﻨﺎ از ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻣﻰﺷﻨﻮد‬

‫ﺟﻤﻊ ﺻﻮرت ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﻨﻰ ژرف‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻤﻜﻦ ﺟﺰ ز ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ﺷﮕﺮف‬

‫در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺘﻰ ﻣﺮاﻋﺎت ادب‬

‫ﺧﻮد ﻧﺒﺎﺷﺪ ور ﺑﻮد ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺠﺐ‬

‫اﻧﺪر اﺳﺘﻐﻨﺎ ﻣﺮاﻋﺎت ﻧﻴﺎز‬

‫ﺟﻤﻊ ﺿﺪﻳﻦ اﺳﺖ ﭼﻮن ﮔﺮد و دراز‬

‫ﺧﻮد ﻋﺼﺎ ﻣﻌﺸﻮق ﻋﻤﻴﺎن ﻣﻰﺑﻮد‬

‫آﻮر ﺧﻮد ﺻﻨﺪوق ﻗﺮﺁن ﻣﻰﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ آﻮران ﺧﻮد ﺻﻨﺎدﻳﻘﻨﺪ ﭘﺮ‬

‫از ﺣﺮوف ﻣﺼﺤﻒ و ذآﺮ و ﻧﺬر‬

‫ﺑﺎز ﺻﻨﺪوﻗﻰ ﭘﺮ از ﻗﺮﺁن ﺑﻪ اﺳﺖ‬

‫ز ﺁن آﻪ ﺻﻨﺪوﻗﻰ ﺑﻮد ﺧﺎﻟﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﺻﻨﺪوﻗﻰ آﻪ ﺧﺎﻟﻰ ﺷﺪ ز ﺑﺎر‬

‫ﺑﻪ ز ﺻﻨﺪوﻗﻰ آﻪ ﭘﺮ ﻣﻮش اﺳﺖ و ﻣﺎر‬

‫ﺣﺎﺻﻞ اﻧﺪر وﺻﻞ ﭼﻮن اﻓﺘﺎد ﻣﺮد‬

‫ﮔﺸﺖ دﻻﻟﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺮد ﺳﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻄﻠﻮﺑﺖ رﺳﻴﺪى اى ﻣﻠﻴﺢ‬

‫ﺷﺪ ﻃﻠﺐ آﺎرى ﻋﻠﻢ اآﻨﻮن ﻗﺒﻴﺢ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪى ﺑﺮ ﺑﺎﻣﻬﺎى ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺳﺮد ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮى ﻧﺮدﺑﺎن‬

‫ﺟﺰ ﺑﺮاى ﻳﺎرى و ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻏﻴﺮ‬

‫ﺳﺮد ﺑﺎﺷﺪ راﻩ ﺧﻴﺮ از ﺑﻌﺪ ﺧﻴﺮ‬

‫ﺁﻳﻨﻪى روﺷﻦ آﻪ ﺷﺪ ﺻﺎف و ﺟﻠﻰ‬

‫ﺟﻬﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﻧﻬﺎدن ﺻﻴﻘﻠﻰ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺳﻠﻄﺎن ﺧﻮش ﻧﺸﺴﺘﻪ در ﻗﺒﻮل‬

‫زﺷﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺴﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ و رﺳﻮل‬

‫داﺳﺘﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮاﻧﺪن و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ آﺮدن ﻋﺸﻖ ﻧﺎﻣﻪ در ﺣﻀﻮر ﻣﻌﺸﻮق ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫و ﻣﻌﺸﻮق ﺁن را ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ داﺷﺘﻦ آﻪ ﻃﻠﺐ اﻟﺪﻟﻴﻞ ﻋﻨﺪ ﺣﻀﻮر اﻟﻤﺪﻟﻮل ﻗﺒﻴﺢ‬ ‫و اﻻﺷﺘﻐﺎل ﺑﺎﻟﻌﻠﻢ ﺑﻌﺪ اﻟﻮﺻﻮل اﻟﻰ اﻟﻤﻌﻠﻮم ﻣﺬﻣﻮم‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ را ﻳﺎر ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻴﺮون آﺮد و ﭘﻴﺶ ﻳﺎر ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﻴﺘﻬﺎ در ﻧﺎﻣﻪ و ﻣﺪح و ﺛﻨﺎ‬

‫زارى و ﻣﺴﻜﻴﻨﻰ و ﺑﺲ ﻻﺑﻪهﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻌﺸﻮق اﻳﻦ اﮔﺮ ﺑﻬﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺎﻩ وﺻﻞ اﻳﻦ ﻋﻤﺮ ﺿﺎﻳﻊ آﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺖ ﺣﺎﺿﺮ و ﺗﻮ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮان‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﺑﺎرى ﻧﺸﺎن ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮى اﻣﺎ و ﻟﻴﻚ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﻢ ﻧﺼﻴﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﻚ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻣﻰدﻳﺪم ز ﺗﻮ ﭘﺎرﻳﻨﻪ ﺳﺎل‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ دم ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ وﺻﺎل‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤١٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ از اﻳﻦ ﭼﺸﻤﻪ زﻻﻟﻰ ﺧﻮردﻩام‬

‫دﻳﺪﻩ و دل ز ﺁب ﺗﺎزﻩ آﺮدﻩام‬

‫ﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ و ﻟﻴﻜﻦ ﺁب ﻧﻰ‬

‫راﻩ ﺁﺑﻢ را ﻣﮕﺮ زد رﻩ زﻧﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻣﻌﺸﻮق ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻠﻐﺎر و ﻣﺮادت در ﻗﺘﻮ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ و ﺑﺮ ﺣﺎﻟﺘﻰ‬

‫ﺣﺎﻟﺖ اﻧﺪر دﺳﺖ ﻧﺒﻮد ﻳﺎ ﻓﺘﻰ‬

‫ﭘﺲ ﻧﻴﻢ آﻠﻰ ﻣﻄﻠﻮب ﺗﻮ ﻣﻦ‬

‫ﺟﺰو ﻣﻘﺼﻮدم ﺗﺮا اﻧﺪر زﻣﻦ‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﻣﻌﺸﻮﻗﻪام ﻣﻌﺸﻮق ﻧﻰ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﺮ ﻧﻘﺪ اﺳﺖ ﺑﺮ ﺻﻨﺪوق ﻧﻰ‬

‫هﺴﺖ ﻣﻌﺸﻮق ﺁن آﻪ او ﻳﻚ ﺗﻮ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺒﺘﺪا و ﻣﻨﺘﻬﺎﻳﺖ او ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﺑﻰاش ﻧﻤﺎﻧﻰ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫هﻢ هﻮﻳﺪا او ﺑﻮد هﻢ ﻧﻴﺰ ﺳﺮ‬

‫ﻣﻴﺮ اﺣﻮال اﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﻮﻗﻮف ﺣﺎل‬

‫ﺑﻨﺪﻩى ﺁن ﻣﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎﻩ و ﺳﺎل‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺣﺎل را ﻓﺮﻣﺎن آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮاهﺪ ﺟﺴﻤﻬﺎ را ﺟﺎن آﻨﺪ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻧﺒﻮد آﻪ ﻣﻮﻗﻮف اﺳﺖ او‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎل ﺟﻮ‬

‫آﻴﻤﻴﺎى ﺣﺎل ﺑﺎﺷﺪ دﺳﺖ او‬

‫دﺳﺖ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ ﺷﻮد ﻣﺲ ﻣﺴﺖ او‬

‫ﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﺮگ هﻢ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﻮد‬

‫ﺧﺎر و ﻧﺸﺘﺮ ﻧﺮﮔﺲ و ﻧﺴﺮﻳﻦ ﺷﻮد‬

‫ﺁن آﻪ او ﻣﻮﻗﻮف ﺣﺎل اﺳﺖ ﺁدﻣﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻪ ﺑﻪ ﺣﺎل اﻓﺰون و ﮔﺎهﻰ در آﻤﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻮﻓﻰ اﺑﻦ اﻟﻮﻗﺖ ﺑﺎﺷﺪ در ﻣﺜﺎل‬

‫ﻟﻴﻚ ﺻﺎﻓﻰ ﻓﺎرغ اﺳﺖ از وﻗﺖ و ﺣﺎل‬

‫ﺣﺎﻟﻬﺎ ﻣﻮﻗﻮف ﻋﺰم و راى او‬

‫زﻧﺪﻩ از ﻧﻔﺦ ﻣﺴﻴﺢ ﺁﺳﺎى او‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺣﺎﻟﻰ ﻧﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮ ﻣﻨﻰ‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺣﺎل ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻰﺗﻨﻰ‬

‫ﺁن آﻪ ﻳﻚ دم آﻢ دﻣﻰ آﺎﻣﻞ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻌﺒﻮد ﺧﻠﻴﻞ ﺁﻓﻞ ﺑﻮد‬

‫و اﻧﻜﻪ ﺁﻓﻞ ﺑﺎﺷﺪ و ﮔﻪ ﺁن و اﻳﻦ‬

‫ﺣﺐﱡ اﻵﻓﻠﻴﻦ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ دل ﺑﺮ ﻻ ُأ ِ‬

‫ﺁن آﻪ او ﮔﺎهﻰ ﺧﻮش و ﮔﻪ ﻧﺎﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎﻧﻰ ﺁب و ﻳﻚ دم ﺁﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮج ﻣﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺎﻩ ﻧﻰ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺑﺖ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﻰ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻰ‬

‫هﺴﺖ ﺻﻮﻓﻰ ﺻﻔﺎ ﺟﻮ اﺑﻦ وﻗﺖ‬

‫وﻗﺖ را هﻤﭽﻮن ﭘﺪر ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ ﺳﺨﺖ‬

‫هﺴﺖ ﺻﺎﻓﻰ ﻏﺮق ﻧﻮر ذو اﻟﺠﻼل‬

‫اﺑﻦ آﺲ ﻧﻰ ﻓﺎرغ از اوﻗﺎت و ﺣﺎل‬

‫ﻏﺮﻗﻪى ﻧﻮرى آﻪ او َﻟ ْﻢ ﻳﻮﻟﺪ اﺳﺖ‬

‫َﻟ ْﻢ َﻳِﻠ ْﺪ َﻟ ْﻢ ﻳُﻮَﻟ ْﺪ ﺁن اﻳﺰد اﺳﺖ‬

‫رو ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺸﻘﻰ ﺑﺠﻮ ﮔﺮ زﻧﺪﻩاى‬

‫ور ﻧﻪ وﻗﺖ ﻣﺨﺘﻠﻒ را ﺑﻨﺪﻩاى‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤١٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﻧﻘﺶ زﺷﺖ و ﺧﻮب ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﻋﺸﻖ و در ﻣﻄﻠﻮب ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ ﺁن آﻪ ﺗﻮ ﺣﻘﻴﺮى ﻳﺎ ﺿﻌﻴﻒ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر هﻤﺖ ﺧﻮد اى ﺷﺮﻳﻒ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﻣﻰﻃﻠﺐ‬

‫ﺁب ﻣﻰﺟﻮ داﻳﻤﺎ اى ﺧﺸﻚ ﻟﺐ‬

‫آﺎن ﻟﺐ ﺧﺸﻜﺖ ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﺪ‬

‫آﺎو ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻨﺒﻊ رﺳﺪ‬

‫ﺧﺸﻜﻰ ﻟﺐ هﺴﺖ ﭘﻴﻐﺎﻣﻰ ز ﺁب‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻣﺎت ﺁرد ﻳﻘﻴﻦ اﻳﻦ اﺿﻄﺮاب‬

‫آﺎﻳﻦ ﻃﻠﺐآﺎرى ﻣﺒﺎرك ﺟﻨﺒﺸﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻃﻠﺐ در راﻩ ﺣﻖ ﻣﺎﻧﻊآﺸﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻃﻠﺐ ﻣﻔﺘﺎح ﻣﻄﻠﻮﺑﺎت ﺗﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺳﭙﺎﻩ و ﻧﺼﺮت راﻳﺎت ﺗﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻃﻠﺐ هﻤﭽﻮن ﺧﺮوﺳﻰ در ﺻﻴﺎح‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﻧﻌﺮﻩ آﻪ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺻﺒﺎح‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁﻟﺖ ﻧﻴﺴﺘﺖ ﺗﻮ ﻣﻰﻃﻠﺐ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺁﻟﺖ ﺣﺎﺟﺖ اﻧﺪر راﻩ رب‬

‫هﺮ آﻪ را ﺑﻴﻨﻰ ﻃﻠﺐآﺎر اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﻳﺎر او ﺷﻮ ﭘﻴﺶ او اﻧﺪاز ﺳﺮ‬

‫آﺰ ﺟﻮار ﻃﺎﻟﺒﺎن ﻃﺎﻟﺐ ﺷﻮى‬

‫و ز ﻇﻼل ﻏﺎﻟﺒﺎن ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮى‬

‫ﮔﺮ ﻳﻜﻰ ﻣﻮرى ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﺟﺴﺘﻦ او ﺳﺴﺖ ﺳﺴﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ دارى ﺗﻮ ز ﻣﺎل و ﭘﻴﺸﻪاى‬

‫ﻧﻪ ﻃﻠﺐ ﺑﻮد اول و اﻧﺪﻳﺸﻪاى‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﺷﺨﺺ آﻪ در ﻋﻬﺪ داود ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺷﺐ و روز دﻋﺎ ﻣﻰآﺮد آﻪ ﻣﺮا روزى ﺣﻼل دﻩ ﺑﻰرﻧﺞ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ در ﻋﻬﺪ داود ﻧﺒﻰ‬

‫ﻧﺰد هﺮ داﻧﺎ و ﭘﻴﺶ هﺮ ﻏﺒﻰ‬

‫اﻳﻦ دﻋﺎ ﻣﻰآﺮد داﻳﻢ آﺎى ﺧﺪا‬

‫ﺛﺮوﺗﻰ ﺑﻰرﻧﺞ روزى آﻦ ﻣﺮا‬

‫ﭼﻮن ﻣﺮا ﺗﻮ ﺁﻓﺮﻳﺪى آﺎهﻠﻰ‬

‫زﺧﻢ ﺧﻮارى ﺳﺴﺖ ﺟﻨﺒﻰ ﻣﻨﺒﻠﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺧﺮان ﭘﺸﺖ رﻳﺶ ﺑﻰﻣﺮاد‬

‫ﺑﺎر اﺳﺒﺎن و اﺳﺘﺮان ﻧﺘﻮان ﻧﻬﺎد‬

‫آﺎهﻠﻢ ﭼﻮن ﺁﻓﺮﻳﺪى اى ﻣﻠﻰ‬

‫روزﻳﻢ دﻩ هﻢ ز راﻩ آﺎهﻠﻰ‬

‫آﺎهﻠﻢ ﻣﻦ ﺳﺎﻳﻪ ﺧﺴﺒﻢ در وﺟﻮد‬

‫ﺧﻔﺘﻢ اﻧﺪر ﺳﺎﻳﻪى اﻳﻦ ﻓﻀﻞ و ﺟﻮد‬

‫آﺎهﻼن و ﺳﺎﻳﻪ ﺧﺴﺒﺎن را ﻣﮕﺮ‬

‫روزﻳﻰ ﺑﻨﻮﺷﺘﻪاى ﻧﻮﻋﻰ دﮔﺮ‬

‫هﺮ آﻪ را ﭘﺎى اﺳﺖ ﺟﻮﻳﺪ روزﻳﻰ‬

‫هﺮ آﻪ را ﭘﺎ ﻧﻴﺴﺖ آﻦ دل ﺳﻮزﻳﻰ‬

‫رزق را ﻣﻰران ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁن ﺣﺰﻳﻦ‬

‫اﺑﺮ را ﻣﻰآﺶ ﺑﻪ ﺳﻮى هﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن زﻣﻴﻦ را ﭘﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﻮد ﺗﻮ‬

‫اﺑﺮ را راﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى او دو ﺗﻮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤١٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻃﻔﻞ را ﭼﻮن ﭘﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺎدرش‬

‫ﺁﻳﺪ و رﻳﺰد وﻇﻴﻔﻪ ﺑﺮ ﺳﺮش‬

‫روزﻳﻰ ﺧﻮاهﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﻰﺗﻌﺐ‬

‫آﻪ ﻧﺪارم ﻣﻦ ز آﻮﺷﺶ ﺟﺰ ﻃﻠﺐ‬

‫ﻣﺪت ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻰآﺮد اﻳﻦ دﻋﺎ‬

‫روز ﺗﺎ ﺷﺐ ﺷﺐ هﻤﻪ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺿﺤﻰ‬

‫ﺧﻠﻖ ﻣﻰﺧﻨﺪﻳﺪ ﺑﺮ ﮔﻔﺘﺎر او‬

‫ﺑﺮ ﻃﻤﻊ ﺧﺎﻣﻰ و ﺑﺮ ﭘﻴﻜﺎر او‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻋﺠﺐ اﻳﻦ ﺳﺴﺖ رﻳﺶ‬

‫ﻳﺎ آﺴﻰ دادﻩﺳﺖ ﺑﻨﮓ ﺑﻰهﺸﻴﺶ‬

‫راﻩ روزى آﺴﺐ و رﻧﺞ اﺳﺖ و ﺗﻌﺐ‬

‫هﺮ آﺴﻰ را ﭘﻴﺸﻪاى داد و ﻃﻠﺐ‬

‫اﻃﻠﺒﻮا اﻷرزاق ﻓﻲ أﺳﺒﺎﺑﻬﺎ‬

‫ادﺧﻠﻮا اﻷوﻃﺎن ﻣﻦ أﺑﻮاﺑﻬﺎ‬

‫ﺷﺎﻩ و ﺳﻠﻄﺎن و رﺳﻮل ﺣﻖ آﻨﻮن‬

‫هﺴﺖ داود ﻧﺒﻰ ذو ﻓﻨﻮن‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻋﺰى و ﻧﺎزى آﺎﻧﺪر اوﺳﺖ‬

‫آﻪ ﮔﺰﻳﺪﺳﺘﺶ ﻋﻨﺎﻳﺘﻬﺎى دوﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﺠﺰاﺗﺶ ﺑﻰﺷﻤﺎر و ﺑﻰﻋﺪد‬

‫ﻣﻮج ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﻣﺪد اﻧﺪر ﻣﺪد‬

‫هﻴﭻ آﺲ را ﺧﻮد ز ﺁدم ﺗﺎ آﻨﻮن‬

‫آﻰ ﺑﺪﻩﺳﺖ ﺁواز ﺻﺪ ﭼﻮن ارﻏﻨﻮن‬

‫آﻪ ﺑﻪ هﺮ وﻋﻈﻰ ﺑﻤﻴﺮاﻧﺪ دوﻳﺴﺖ‬

‫ﺁدﻣﻰ را ﺻﻮت ﺧﻮﻳﺶ آﺮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺷﻴﺮ و ﺁهﻮ ﺟﻤﻊ ﮔﺮدد ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﺳﻮى ﺗﺬآﻴﺮش ﻣﻐﻔﻞ اﻳﻦ از ﺁن‬

‫آﻮﻩ و ﻣﺮﻏﺎن هﻢ رﺳﺎﻳﻞ ﺑﺎ دﻣﺶ‬

‫هﺮ دو اﻧﺪر وﻗﺖ دﻋﻮت ﻣﺤﺮﻣﺶ‬

‫اﻳﻦ و ﺻﺪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺮ او را ﻣﻌﺠﺰات‬

‫ﻧﻮر روﻳﺶ ﺑﻰﺟﻬﺎت و در ﺟﻬﺎت‬

‫ﺑﺎ هﻤﻪ ﺗﻤﻜﻴﻦ ﺧﺪا روزى او‬

‫آﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺴﺘﻪ اﻧﺪر ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﺑﻰزرﻩ ﺑﺎﻓﻰ و رﻧﺠﻰ روزىاش‬

‫ﻣﻰﻧﻴﺎﻳﺪ ﺑﺎ هﻤﻪ ﭘﻴﺮوزىاش‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺨﺬول واﭘﺲ ﻣﺎﻧﺪﻩاى‬

‫ﺧﺎﻧﻪ آﻨﺪﻩى دون و ﮔﺮدون راﻧﺪﻩاى‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺪﺑﺮ هﻤﻰﺧﻮاهﺪ آﻪ زود‬

‫ﺑﻰﺗﺠﺎرت ﭘﺮ آﻨﺪ داﻣﻦ ز ﺳﻮد‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻴﺠﻰ ﺑﻴﺎﻣﺪ در ﻣﻴﺎن‬

‫آﻪ ﺑﺮ ﺁﻳﻢ ﺑﺮ ﻓﻠﻚ ﺑﻰﻧﺮدﺑﺎن‬

‫اﻳﻦ هﻤﻰﮔﻔﺘﺶ ﺑﻪ ﺗﺴﺨﺮ رو ﺑﮕﻴﺮ‬

‫آﻪ رﺳﻴﺪت روزى و ﺁﻣﺪ ﺑﺸﻴﺮ‬

‫و ﺁن هﻤﻰﺧﻨﺪﻳﺪ ﻣﺎ را هﻢ ﺑﺪﻩ‬

‫ز اﻧﭽﻪ ﻳﺎﺑﻰ هﺪﻳﻪاى ﺳﺎﻻر دﻩ‬

‫او از اﻳﻦ ﺗﺸﻨﻴﻊ ﻣﺮدم وﻳﻦ ﻓﺴﻮس‬

‫آﻢ ﻧﻤﻰآﺮد از دﻋﺎ و ﭼﺎﭘﻠﻮس‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺷﺪ در ﺷﻬﺮ ﻣﻌﺮوف و ﺷﻬﻴﺮ‬

‫آﺎو ز اﻧﺒﺎن ﺗﻬﻰ ﺟﻮﻳﺪ ﭘﻨﻴﺮ‬

‫ﺷﺪ ﻣﺜﻞ در ﺧﺎم ﻃﺒﻌﻰ ﺁن ﮔﺪا‬

‫او از اﻳﻦ ﺧﻮاهﺶ ﻧﻤﻰﺁﻣﺪ ﺟﺪا‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤١٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم إن اﻟﻠﱠﻪ ﻳﺤﺐ اﻟﻤﻠﺤﻴﻦ ﻓﻲ اﻟﺪﻋﺎء زﻳﺮا‬ ‫دوﻳﺪن ﮔﺎو در ﺧﺎﻧﻪى ﺁن دﻋﺎآﻨﻨﺪﻩ ﺑﻪ اﻟﺤﺎح‪ ،‬ﻗﺎل اﻟﻨﱠﺒ ّ‬ ‫ﻋﻴﻦ ﺧﻮاﺳﺖ از ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ و اﻟﺤﺎح ﺧﻮاهﻨﺪﻩ را ﺑﻪ اﺳﺖ از ﺁن ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ ﺁن را از او‬ ‫ﺗﺎ آﻪ روزى ﻧﺎﮔﻬﺎن در ﭼﺎﺷﺖﮔﺎﻩ‬

‫اﻳﻦ دﻋﺎ ﻣﻰآﺮد ﺑﺎ زارى و ﺁﻩ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن در ﺧﺎﻧﻪاش ﮔﺎوى دوﻳﺪ‬

‫ﺷﺎخ زد ﺑﺸﻜﺴﺖ در ﺑﻨﺪ و آﻠﻴﺪ‬

‫ﮔﺎو ﮔﺴﺘﺎخ اﻧﺪر ﺁن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﻣﺮد در ﺟﺴﺖ و ﻗﻮاﻳﻤﻬﺎش ﺑﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﮔﻠﻮى ﮔﺎو ﺑﺒﺮﻳﺪ ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﺑﻰﺗﻮﻗﻒ ﺑﻰﺗﺎﻣﻞ ﺑﻰاﻣﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺳﺮش ﺑﺒﺮﻳﺪ ﺷﺪ ﺳﻮى ﻗﺼﺎب‬

‫ﺗﺎ اهﺎﺑﺶ ﺑﺮ آﻨﺪ در دم ﺷﺘﺎب‬

‫ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻈﻢ آﻨﻨﺪﻩ و ﻣﺪد ﺧﻮاﺳﺘﻦ‬ ‫اى ﺗﻘﺎﺿﺎﮔﺮ درون هﻤﭽﻮن ﺟﻨﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻰآﻨﻰ اﺗﻤﺎم اﻳﻦ‬

‫ﺳﻬﻞ ﮔﺮدان رﻩ ﻧﻤﺎ ﺗﻮﻓﻴﻖ دﻩ‬

‫ﻳﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎ را ﺑﻬﻞ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻨﻪ‬

‫ﭼﻮن ز ﻣﻔﻠﺲ زر ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫زر ﺑﺒﺨﺸﺶ در ﺳﺮ اى ﺷﺎﻩ ﻏﻨﻰ‬

‫ﺑﻰﺗﻮ ﻧﻈﻢ و ﻗﺎﻓﻴﻪ ﺷﺎم و ﺳﺤﺮ‬

‫زهﺮﻩ آﻰ دارد آﻪ ﺁﻳﺪ در ﻧﻈﺮ‬

‫ﻧﻈﻢ و ﺗﺠﻨﻴﺲ و ﻗﻮاﻓﻰ اى ﻋﻠﻴﻢ‬

‫ﺑﻨﺪﻩى اﻣﺮ ﺗﻮاﻧﺪ از ﺗﺮس و ﺑﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺴﺒﺢ آﺮدﻩاى هﺮ ﭼﻴﺰ را‬

‫ذات ﺑﻰﺗﻤﻴﻴﺰ و ﺑﺎ ﺗﻤﻴﻴﺰ را‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺮ ﻧﻮﻋﻰ دﮔﺮ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ و از ﺣﺎل ﺁن اﻳﻦ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﺁدﻣﻰ ﻣﻨﻜﺮ ز ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺟﻤﺎد‬

‫و ﺁن ﺟﻤﺎد اﻧﺪر ﻋﺒﺎدت اوﺳﺘﺎد‬

‫ﺑﻠﻜﻪ هﻔﺘﺎد و دو ﻣﻠﺖ هﺮ ﻳﻜﻰ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ از ﻳﻜﺪﮔﺮ و اﻧﺪر ﺷﻜﻰ‬

‫ﭼﻮن دو ﻧﺎﻃﻖ را ز ﺣﺎل هﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺁﮔﻪ ﭼﻮن ﺑﻮد دﻳﻮار و در‬

‫ﭼﻮن ﻣﻦ از ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻧﺎﻃﻖ ﻏﺎﻓﻠﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪاﻧﺪ ﺳﺒﺤﻪى ﺻﺎﻣﺖ دﻟﻢ‬

‫ﺳﻨﻰ از ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺟﺒﺮى ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﺟﺒﺮى از ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺳﻨﻰ ﺑﻰاﺛﺮ‬

‫هﺴﺖ ﺳﻨﻰ را ﻳﻜﻰ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﺎص‬

‫هﺴﺖ ﺟﺒﺮى را ﺿﺪ ﺁن در ﻣﻨﺎص‬

‫اﻳﻦ هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﺁن ﺿﺎﻟﺴﺖ و ﮔﻢ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ از ﺣﺎل او وز اﻣﺮ ﻗﻢ‬

‫و ﺁن هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ اﻳﻦ را ﭼﻪ ﺧﺒﺮ‬

‫ﺟﻨﮕﺸﺎن اﻓﻜﻨﺪ ﻳﺰدان از ﻗﺪر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤١٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻮهﺮ هﺮ ﻳﻚ هﻮﻳﺪا ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺟﻨﺲ از ﻧﺎﺟﻨﺲ ﭘﻴﺪا ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻗﻬﺮ را از ﻟﻄﻒ داﻧﺪ هﺮ آﺴﻰ‬

‫ﺧﻮاﻩ داﻧﺎ ﺧﻮاﻩ ﻧﺎدان ﻳﺎ ﺧﺴﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻟﻄﻔﻰ ﻗﻬﺮ در ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫ﻳﺎ آﻪ ﻗﻬﺮى در دل ﻟﻄﻒ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫آﻢ آﺴﻰ داﻧﺪ ﻣﮕﺮ رﺑﺎﻧﻴﻰ‬

‫آﺶ ﺑﻮد در دل ﻣﺤﻚ ﺟﺎﻧﻴﻰ‬

‫ﺑﺎﻗﻴﺎن زﻳﻦ دو ﮔﻤﺎﻧﻰ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﺳﻮى ﻻﻧﻪى ﺧﻮد ﺑﻪ ﻳﻚ ﭘﺮ ﻣﻰﭘﺮﻧﺪ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻋﻠﻢ را دو ﭘﺮ اﺳﺖ و ﮔﻤﺎن را ﻳﻚ ﭘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎﻗﺺ ﺁﻣﺪ ﻇﻦ ﺑﻪ ﭘﺮواز اﺑﺘﺮ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫و ﻣﺜﺎل ﻇﻦ و ﻳﻘﻴﻦ در ﻋﻠﻢ‬ ‫ﻋﻠﻢ را دو ﭘﺮ ﮔﻤﺎن را ﻳﻚ ﭘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﻗﺺ ﺁﻣﺪ ﻇﻦ ﺑﻪ ﭘﺮواز اﺑﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮغ ﻳﻚ ﭘﺮ زود اﻓﺘﺪ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫ﺑﺎز ﺑﺮ ﭘﺮد دو ﮔﺎﻣﻰ ﻳﺎ ﻓﺰون‬

‫اﻓﺖ و ﺧﻴﺰان ﻣﻰرود ﻣﺮغ ﮔﻤﺎن‬

‫ﺑﺎ ﻳﻜﻰ ﭘﺮ ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺁﺷﻴﺎن‬

‫ﭼﻮن ز ﻇﻦ وارﺳﺖ ﻋﻠﻤﺶ رو ﻧﻤﻮد‬

‫ﺷﺪ دو ﭘﺮ ﺁن ﻣﺮغ ﻳﻚ ﭘﺮ ﭘﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﻳﻤﺸﻰ ﺳﻮﻳﺎ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‬

‫ﻧﻰ ﻋﻠﻰ وﺟﻬﻪ ﻣﻜﺒﺎ او ﺳﻘﻴﻢ‬

‫ﺑﺎ دو ﭘﺮ ﺑﺮ ﻣﻰﭘﺮد ﭼﻮن ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫ﺑﻰﮔﻤﺎن و ﺑﻰﻣﮕﺮ ﺑﻰﻗﺎل و ﻗﻴﻞ‬

‫ﮔﺮ هﻤﻪى ﻋﺎﻟﻢ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪش ﺗﻮى‬

‫ﺑﺮ رﻩ ﻳﺰدان و دﻳﻦ ﻣﺴﺘﻮى‬

‫او ﻧﮕﺮدد ﮔﺮمﺗﺮ از ﮔﻔﺘﺸﺎن‬

‫ﺟﺎن ﻃﺎق او ﻧﮕﺮدد ﺟﻔﺘﺸﺎن‬

‫ور هﻤﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ او را ﮔﻤﺮهﻰ‬

‫آﻮﻩ ﭘﻨﺪارى و ﺗﻮ ﺑﺮگ آﻬﻰ‬

‫او ﻧﻴﻔﺘﺪ در ﮔﻤﺎن از ﻃﻌﻨﺸﺎن‬

‫او ﻧﮕﺮدد دردﻣﻨﺪ از ﻇﻌﻨﺸﺎن‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﮔﺮ درﻳﺎ و آﻮﻩ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﮔﻮﻳﺪش ﺑﺎ ﮔﻤﺮهﻰ ﮔﺸﺘﻰ ﺗﻮ ﺟﻔﺖ‬

‫هﻴﭻ ﻳﻚ ذرﻩ ﻧﻴﻔﺘﺪ در ﺧﻴﺎل‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﻃﻌﻦ ﻃﺎﻋﻨﺎن رﻧﺠﻮر ﺣﺎل‬

‫ﻣﺜﺎل رﻧﺠﻮر ﺷﺪن ﺁدﻣﻰ ﺑﻪ وهﻢ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺧﻠﻖ و رﻏﺒﺖ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﺑﻪ وى و ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻌﻠﻢ‬ ‫آﻮدآﺎن ﻣﻜﺘﺒﻰ از اوﺳﺘﺎد‬

‫رﻧﺞ دﻳﺪﻧﺪ از ﻣﻼل و اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﻣﺸﻮرت آﺮدﻧﺪ در ﺗﻌﻮﻳﻖ آﺎر‬

‫ﺗﺎ ﻣﻌﻠﻢ در ﻓﺘﺪ در اﺿﻄﺮار‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ و را رﻧﺠﻮرﻳﻰ‬

‫آﻪ ﺑﮕﻴﺮد ﭼﻨﺪ روز او دورﻳﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤١٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ رهﻴﻢ از ﺣﺒﺲ و ﺗﻨﮕﻰ و ز آﺎر‬

‫هﺴﺖ او ﭼﻮن ﺳﻨﮓ ﺧﺎرا ﺑﺮﻗﺮار‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ زﻳﺮآﺘﺮ اﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮ آﺮد‬

‫آﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ اوﺳﺘﺎ ﭼﻮﻧﻰ ﺗﻮ زرد‬

‫ﺧﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ رﻧﮓ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺟﺎى ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ اﺛﺮ ﻳﺎ از هﻮا ﻳﺎ از ﺗﺒﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪآﻰ اﻧﺪر ﺧﻴﺎل اﻓﺘﺪ از اﻳﻦ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮادر هﻢ ﻣﺪد آﻦ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن در ﺁﻳﻰ از در ﻣﻜﺘﺐ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺧﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ اوﺳﺘﺎ اﺣﻮال ﺗﻮ‬

‫ﺁن ﺧﻴﺎﻟﺶ اﻧﺪآﻰ اﻓﺰون ﺷﻮد‬

‫آﺰ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻋﺎﻗﻠﻰ ﻣﺠﻨﻮن ﺷﻮد‬

‫ﺁن ﺳﻮم و ﺁن ﭼﺎرم و ﭘﻨﺠﻢ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫در ﭘﻰ ﻣﺎ ﻏﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺣﻨﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﺳﻰ آﻮدك ﺗﻮاﺗﺮ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ‬

‫ﻣﺘﻔﻖ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻳﺎﺑﺪ ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﺶ آﻪ ﺷﺎﺑﺎش اى ذآﻰ‬

‫ﺑﺎد ﺑﺨﺘﺖ ﺑﺮ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻣﺘﻜﻰ‬

‫ﻣﺘﻔﻖ ﮔﺸﺘﻨﺪ در ﻋﻬﺪ وﺛﻴﻖ‬

‫آﻪ ﻧﮕﺮداﻧﺪ ﺳﺨﻦ را ﻳﻚ رﻓﻴﻖ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺳﻮﮔﻨﺪ داد او ﺟﻤﻠﻪ را‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻏﻤﺎزى ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻣﺎﺟﺮا‬

‫راى ﺁن آﻮدك ﺑﭽﺮﺑﻴﺪ از هﻤﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ او در ﭘﻴﺶ ﻣﻰرﻓﺖ از رﻣﻪ‬

‫ﺁن ﺗﻔﺎوت هﺴﺖ در ﻋﻘﻞ ﺑﺸﺮ‬

‫آﻪ ﻣﻴﺎن ﺷﺎهﺪان اﻧﺪر ﺻﻮر‬

‫زﻳﻦ ﻗﺒﻞ ﻓﺮﻣﻮد اﺣﻤﺪ در ﻣﻘﺎل‬

‫در زﺑﺎن ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد ﺣﺴﻦ رﺟﺎل‬

‫ﻋﻘﻮل ﺧﻠﻖ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ در اﺻﻞ ﻓﻄﺮت و ﻧﺰد ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ ﻣﺘﺴﺎوى اﺳﺖ و ﺗﻔﺎوت ﻋﻘﻮل از ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻋﻠﻢ اﺳﺖ‬ ‫اﺧﺘﻼف ﻋﻘﻠﻬﺎ در اﺻﻞ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ وﻓﺎق ﺳﻨﻴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻨﻮد‬

‫ﺑﺮ ﺧﻼف ﻗﻮل اهﻞ اﻋﺘﺰال‬

‫آﻪ ﻋﻘﻮل از اﺻﻞ دارﻧﺪ اﻋﺘﺪال‬

‫ﺗﺠﺮﺑﻪ و ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﻴﺶ و آﻢ آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻳﻜﻰ را از ﻳﻜﻰ اﻋﻠﻢ آﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ اﻳﻦ ز اﻧﻜﻪ راى آﻮدآﻰ‬

‫آﻪ ﻧﺪارد ﺗﺠﺮﺑﻪ در ﻣﺴﻠﻜﻰ‬

‫ﺑﺮدﻣﻴﺪ اﻧﺪﻳﺸﻪاى ز ﺁن ﻃﻔﻞ ﺧﺮد‬

‫ﭘﻴﺮ ﺑﺎ ﺻﺪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻮﻳﻰ ﻧﺒﺮد‬

‫ﺧﻮد ﻓﺰون ﺁن ﺑﻪ آﻪ ﺁن از ﻓﻄﺮت اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ز اﻓﺰوﻧﻰ آﻪ ﺟﻬﺪ و ﻓﻜﺮت اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮ دادﻩى ﺧﺪا ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‬

‫ﻳﺎ آﻪ ﻟﻨﮕﻰ راهﻮاراﻧﻪ رود‬

‫در وهﻢ اﻓﮕﻨﺪن آﻮدآﺎن اﺳﺘﺎد را‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٢٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫روز ﮔﺸﺖ و ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺁن آﻮدآﺎن‬

‫ﺑﺮ هﻤﻴﻦ ﻓﻜﺮت ز ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎ دآﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺑﻴﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺗﺎ در ﺁﻳﺪ اول ﺁن ﻳﺎر ﻣﺼﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﻨﺒﻊ او ﺑﺪﻩﺳﺖ اﻳﻦ راى را‬

‫ﺳﺮ اﻣﺎم ﺁﻳﺪ هﻤﻴﺸﻪ ﭘﺎى را‬

‫اى ﻣﻘﻠﺪ ﺗﻮ ﻣﺠﻮ ﭘﻴﺸﻰ ﺑﺮ ﺁن‬

‫آﺎو ﺑﻮد ﻣﻨﺒﻊ ز ﻧﻮر ﺁﺳﻤﺎن‬

‫او در ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ اﺳﺘﺎ را ﺳﻼم‬

‫ﺧﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ رﻧﮓ روﻳﺖ زردﻓﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ اﺳﺘﺎ ﻧﻴﺴﺖ رﻧﺠﻰ ﻣﺮ ﻣﺮا‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮو ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻣﮕﻮ ﻳﺎوﻩ هﻼ‬

‫ﻧﻔﻰ آﺮد اﻣﺎ ﻏﺒﺎر وهﻢ ﺑﺪ‬

‫اﻧﺪآﻰ اﻧﺪر دﻟﺶ ﻧﺎﮔﺎﻩ زد‬

‫اﻧﺪر ﺁﻣﺪ دﻳﮕﺮى ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫اﻧﺪآﻰ ﺁن وهﻢ اﻓﺰون ﺷﺪ ﺑﺪﻳﻦ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺎ وهﻢ او ﻗﻮت ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ اﻧﺪر ﺣﺎل ﺧﻮد ﺑﺲ در ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺑﻴﻤﺎر ﺷﺪن ﻓﺮﻋﻮن هﻢ ﺑﻪ وهﻢ از ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺧﻠﻘﺎن‬ ‫ﺳﺠﺪﻩى ﺧﻠﻖ از زن و از ﻃﻔﻞ و ﻣﺮد‬

‫زد دل ﻓﺮﻋﻮن را رﻧﺠﻮر آﺮد‬

‫ﮔﻔﺘﻦ هﺮ ﻳﻚ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻣﻠﻚ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﺮدش ز وهﻤﻰ ﻣﻨﻬﺘﻚ‬

‫آﻪ ﺑﺪﻋﻮى اﻟﻬﻰ ﺷﺪ دﻟﻴﺮ‬

‫اژدهﺎ ﮔﺸﺖ و ﻧﻤﻰﺷﺪ هﻴﭻ ﺳﻴﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﺰوى ﺁﻓﺘﺶ وهﻢ اﺳﺖ و ﻇﻦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ در ﻇﻠﻤﺎت ﺷﺪ او را وﻃﻦ‬

‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﮔﺮ ﻧﻴﻢ ﮔﺰ راهﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺁدﻣﻰ ﺑﻰوهﻢ اﻳﻤﻦ ﻣﻰرود‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ دﻳﻮار ﻋﺎﻟﻰ ﮔﺮ روى‬

‫ﮔﺮ دو ﮔﺰ ﻋﺮﺿﺶ ﺑﻮد آﺞ ﻣﻰﺷﻮى‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻰاﻓﺘﻰ ز ﻟﺮزﻩى دل ﺑﻪ وهﻢ‬

‫ﺗﺮس وهﻤﻰ را ﻧﻜﻮ ﺑﻨﮕﺮ ﺑﻔﻬﻢ‬

‫رﻧﺠﻮر ﺷﺪن اﺳﺘﺎد ﺑﻪ وهﻢ‬ ‫ﮔﺸﺖ اﺳﺘﺎ ﺳﺴﺖ از وهﻢ و ز ﺑﻴﻢ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ و ﻣﻰآﺸﺎﻧﻴﺪ او ﮔﻠﻴﻢ‬

‫ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﺎ زن آﻪ ﻣﻬﺮ اوﺳﺖ ﺳﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪ و ﻧﺠﺴﺖ‬

‫ﺧﻮد ﻣﺮا ﺁﮔﻪ ﻧﻜﺮد از رﻧﮓ ﻣﻦ‬

‫ﻗﺼﺪ دارد ﺗﺎ رهﺪ از ﻧﻨﮓ ﻣﻦ‬

‫او ﺑﻪ ﺣﺴﻦ و ﺟﻠﻮﻩى ﺧﻮد ﻣﺴﺖ ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ آﺰ ﺑﺎم اﻓﺘﺎدم ﭼﻮ ﻃﺸﺖ‬

‫ﺁﻣﺪ و در را ﺑﻪ ﺗﻨﺪى واﮔﺸﺎد‬

‫آﻮدآﺎن اﻧﺪر ﭘﻰ ﺁن اوﺳﺘﺎد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٢١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ زن ﺧﻴﺮ اﺳﺖ ﭼﻮن زود ﺁﻣﺪى‬

‫آﻪ ﻣﺒﺎدا ذات ﻧﻴﻜﺖ را ﺑﺪى‬

‫ﮔﻔﺖ آﻮرى رﻧﮓ و ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫از ﻏﻤﻢ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن اﻧﺪر ﺣﻨﻴﻦ‬

‫ﺗﻮ درون ﺧﺎﻧﻪ از ﺑﻐﺾ و ﻧﻔﺎق‬

‫ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﻰ ﺣﺎل ﻣﻦ در اﺣﺘﺮاق‬

‫ﮔﻔﺖ زن اى ﺧﻮاﺟﻪ ﻋﻴﺒﻰ ﻧﻴﺴﺘﺖ‬

‫وهﻢ و ﻇﻦ ﻻش ﺑﻰﻣﻌﻨﻰﺳﺘﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ اى ﻏﺮ ﺗﻮ هﻨﻮزى در ﻟﺠﺎج‬

‫ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﻰ اﻳﻦ ﺗﻐﻴﺮ و ارﺗﺠﺎج‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ آﻮر و آﺮ ﺷﺪى ﻣﺎ را ﭼﻪ ﺟﺮم‬

‫ﻣﺎ در اﻳﻦ رﻧﺠﻴﻢ و در اﻧﺪوﻩ و ﮔﺮم‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﻴﺎرم ﺁﻳﻨﻪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ آﻪ ﻧﺪارم ﻣﻦ ﮔﻨﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ رو ﻧﻪ ﺗﻮ رهﻰ ﻧﻪ ﺁﻳﻨﻪت‬

‫داﻳﻤﺎ در ﺑﻐﺾ و آﻴﻨﻰ و ﻋﻨﺖ‬

‫ﺟﺎﻣﻪى ﺧﻮاب ﻣﺮا رو ﮔﺴﺘﺮان‬

‫ﺗﺎ ﺑﺨﺴﺒﻢ آﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺷﺪ ﮔﺮان‬

‫زن ﺗﻮﻗﻒ آﺮد ﻣﺮدش ﺑﺎﻧﮓ زد‬

‫آﺎى ﻋﺪو زوﺗﺮ ﺗﺮا اﻳﻦ ﻣﻰﺳﺰد‬

‫در ﺟﺎﻣﻪى ﺧﻮاب اﻓﺘﺎدن اﺳﺘﺎد و ﻧﺎﻟﻴﺪن او از وهﻢ رﻧﺠﻮرى‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮاب ﺁورد و ﮔﺴﺘﺮد ﺁن ﻋﺠﻮز‬

‫ﮔﻔﺖ اﻣﻜﺎن ﻧﻰ و ﺑﺎﻃﻦ ﭘﺮ ز ﺳﻮز‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﺘﻬﻢ دارد ﻣﺮا‬

‫ور ﻧﮕﻮﻳﻢ ﺟﺪ ﺷﻮد اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﻓﺎل ﺑﺪ رﻧﺠﻮر ﮔﺮداﻧﺪ هﻤﻰ‬

‫ﺁدﻣﻰ را آﻪ ﻧﺒﻮدﺳﺘﺶ ﻏﻤﻰ‬

‫ﻗﻮل ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻗﺒﻮﻟﻪ ﻳﻔﺮض‬

‫ان ﺗﻤﺎرﺿﺘﻢ ﻟﺪﻳﻨﺎ ﺗﻤﺮﺿﻮا‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ او ﺧﻴﺎﻟﻰ ﺑﺮ زﻧﺪ‬

‫ﻓﻌﻞ دارد زن آﻪ ﺧﻠﻮت ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻓﺴﻘﻰ ﻓﻌﻞ و اﻓﺴﻮن ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮاﺑﺶ آﺮد و اﺳﺘﺎد اوﻓﺘﺎد‬

‫ﺁﻩ ﺁﻩ و ﻧﺎﻟﻪ از وى ﻣﻰﺑﺰاد‬

‫آﻮدآﺎن ﺁن ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﻧﻬﺎن‬

‫درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﺻﺪ اﻧﺪهﺎن‬

‫آﺎﻳﻦ هﻤﻪ آﺮدﻳﻢ و ﻣﺎ زﻧﺪاﻧﻴﻴﻢ‬

‫ﺑﺪ ﺑﻨﺎﻳﻰ ﺑﻮد ﻣﺎ ﺑﺪ ﺑﺎﻧﻴﻴﻢ‬

‫دوم ﺑﺎر در وهﻢ اﻓﮕﻨﺪن آﻮدآﺎن اﺳﺘﺎد را آﻪ او را از ﻗﺮﺁن ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺎ درد ﺳﺮ اﻓﺰاﻳﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺁن زﻳﺮك آﻪ اى ﻗﻮم ﭘﺴﻨﺪ‬

‫درس ﺧﻮاﻧﻴﺪ و آﻨﻴﺪ ﺁوا ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن هﻤﻰﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﮔﻔﺖ اى آﻮدآﺎن‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﺎ اﺳﺘﺎد را دارد زﻳﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٢٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫درد ﺳﺮ اﻓﺰاﻳﺪ اﺳﺘﺎ را ز ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ارزد اﻳﻦ آﺎو درد ﻳﺎﺑﺪ ﺑﻬﺮ داﻧﮓ‬

‫ﮔﻔﺖ اﺳﺘﺎ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ روﻳﺪ‬

‫درد ﺳﺮ اﻓﺰون ﺷﺪم ﺑﻴﺮون ﺷﻮﻳﺪ‬

‫ﺧﻼص ﻳﺎﻓﺘﻦ آﻮدآﺎن از ﻣﻜﺘﺐ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻜﺮ‬ ‫ﺳﺠﺪﻩ آﺮدﻧﺪ و ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ اى آﺮﻳﻢ‬

‫دور ﺑﺎدا از ﺗﻮ رﻧﺠﻮرى و ﺑﻴﻢ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮون ﺟﺴﺘﻨﺪ ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪهﺎ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺮﻏﺎن در هﻮاى داﻧﻪهﺎ‬

‫ﻣﺎدراﻧﺸﺎن ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺖ‬

‫روز آﺘﺎب و ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻟﻬﻮ ﺟﻔﺖ‬

‫ﻋﺬر ﺁوردﻧﺪ آﺎى ﻣﺎدر ﺗﻮ ﺑﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ از ﻣﺎ و از ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫از ﻗﻀﺎى ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺘﺎد ﻣﺎ‬

‫ﮔﺸﺖ رﻧﺠﻮر و ﺳﻘﻴﻢ و ﻣﺒﺘﻼ‬

‫ﻣﺎدران ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻜﺮ اﺳﺖ و دروغ‬

‫ﺻﺪ دروغ ﺁرﻳﺪ ﺑﻬﺮ ﻃﻤﻊ دوغ‬

‫ﻣﺎ ﺻﺒﺎح ﺁﻳﻴﻢ ﭘﻴﺶ اوﺳﺘﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ اﺻﻞ اﻳﻦ ﻣﻜﺮ ﺷﻤﺎ‬

‫آﻮدآﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺴﻢ اﻟﻠﱠﻪ روﻳﺪ‬

‫ﺑﺮ دروغ و ﺻﺪق ﻣﺎ واﻗﻒ ﺷﻮﻳﺪ‬

‫رﻓﺘﻦ ﻣﺎدران آﻮدآﺎن ﺑﻪ ﻋﻴﺎدت اوﺳﺘﺎد‬ ‫ﺑﺎﻣﺪادان ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺁن ﻣﺎدران‬

‫ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺘﺎ هﻤﭽﻮ ﺑﻴﻤﺎر ﮔﺮان‬

‫هﻢ ﻋﺮق آﺮدﻩ ز ﺑﺴﻴﺎرى ﻟﺤﺎف‬

‫ﺳﺮ ﺑﺒﺴﺘﻪ رو آﺸﻴﺪﻩ در ﺳﺠﺎف‬

‫ﺁﻩ ﺁهﻰ ﻣﻰآﻨﺪ ﺁهﺴﺘﻪ او‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن ﮔﺸﺘﻨﺪ هﻢ ﻻﺣﻮل ﮔﻮ‬

‫ﺧﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ اوﺳﺘﺎد اﻳﻦ درد ﺳﺮ‬

‫ﺟﺎن ﺗﻮ ﻣﺎ را ﻧﺒﻮدﻩ زﻳﻦ ﺧﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ هﻢ ﺑﻰﺧﺒﺮ ﺑﻮدم از اﻳﻦ‬

‫ﺁﮔﻬﻢ ﻣﺎدر ﻏﺮان آﺮدﻧﺪ هﻴﻦ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺪم ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻪ ﺷﻐﻞ ﻗﺎل و ﻗﻴﻞ‬

‫ﺑﻮد در ﺑﺎﻃﻦ ﭼﻨﻴﻦ رﻧﺠﻰ ﺛﻘﻴﻞ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺟﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎﺷﺪ ﺁدﻣﻰ‬

‫او ز دﻳﺪ رﻧﺞ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻤﻰ‬

‫از زﻧﺎن ﻣﺼﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﺷﺪ ﺳﻤﺮ‬

‫آﻪ ز ﻣﺸﻐﻮﻟﻰ ﺑﺸﺪ ز اﻳﺸﺎن ﺧﺒﺮ‬

‫ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ آﺮدﻩ ﺳﺎﻋﺪهﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫روح واﻟﻪ آﻪ ﻧﻪ ﭘﺲ ﺑﻴﻨﺪ ﻧﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻣﺮد ﺷﺠﺎع اﻧﺪر ﺣﺮاب‬

‫آﻪ ﺑﺒﺮد دﺳﺖ ﻳﺎ ﭘﺎﻳﺶ ﺿﺮاب‬

‫او هﻤﺎن دﺳﺖ ﺁورد در ﮔﻴﺮودار‬

‫ﺑﺮ ﮔﻤﺎن ﺁن آﻪ هﺴﺖ او ﺑﺮﻗﺮار‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٢٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮد ﺑﺒﻴﻨﺪ دﺳﺖ رﻓﺘﻪ در ﺿﺮر‬

‫ﺧﻮن از او ﺑﺴﻴﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺗﻦ روح را ﭼﻮن ﻟﺒﺎﺳﻰ اﺳﺖ و اﻳﻦ دﺳﺖ ﺁﺳﺘﻴﻦ دﺳﺖ روح اﺳﺖ‬ ‫و اﻳﻦ ﭘﺎى ﻣﻮزﻩى ﭘﺎى روح اﺳﺖ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ آﻪ ﺗﻦ ﺁﻣﺪ ﭼﻮن ﻟﺒﺎس‬

‫رو ﺑﺠﻮ ﻻﺑﺲ ﻟﺒﺎﺳﻰ را ﻣﻠﻴﺲ‬

‫روح را ﺗﻮﺣﻴﺪ اﻟﻠﱠﻪ ﺧﻮﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻏﻴﺮ ﻇﺎهﺮ دﺳﺖ و ﭘﺎى دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ در ﺧﻮاب ﺑﻴﻨﻰ و اﺋﺘﻼف‬

‫ﺁن ﺣﻘﻴﻘﺖ دان ﻣﺪاﻧﺶ از ﮔﺰاف‬

‫ﺁن ﺗﻮﻳﻰ آﻪ ﺑﻰﺑﺪن دارى ﺑﺪن‬

‫ﭘﺲ ﻣﺘﺮس از ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن ﺑﻴﺮون ﺷﺪن‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن دروﻳﺶ آﻪ در آﻮﻩ ﺧﻠﻮت آﺮدﻩ ﺑﻮد و ﺑﻴﺎن ﺣﻼوت اﻧﻘﻄﺎع و ﺧﻠﻮت‬ ‫و داﺧﻞ ﺷﺪن در اﻳﻦ ﻣﻨﻘﺒﺖ آﻪ أﻧﺎ ﺟﻠﻴﺲ ﻣﻦ ذآﺮﻧﻲ و أﻧﻴﺲ ﻣﻦ اﺳﺘﺄﻧﺲ ﺑﻲ‬ ‫ﮔﺮ ﺑﺎ هﻤﻪاى ﭼﻮ ﺑﻰﻣﻨﻰ ﺑﻰهﻤﻪاى‬

‫ور ﺑﻰهﻤﻪاى ﭼﻮ ﺑﺎ ﻣﻨﻰ ﺑﺎ هﻤﻪاى‬

‫ﺑﻮد دروﻳﺸﻰ ﺑﻪ آﻬﺴﺎرى ﻣﻘﻴﻢ‬

‫ﺧﻠﻮت او را ﺑﻮد هﻢ ﺧﻮاب و ﻧﺪﻳﻢ‬

‫ﭼﻮن ز ﺧﺎﻟﻖ ﻣﻰرﺳﻴﺪ او را ﺷﻤﻮل‬

‫ﺑﻮد از اﻧﻔﺎس ﻣﺮد و زن ﻣﻠﻮل‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﺳﻬﻞ ﺷﺪ ﻣﺎ را ﺣﻀﺮ‬

‫ﺳﻬﻞ ﺷﺪ هﻢ ﻗﻮم دﻳﮕﺮ را ﺳﻔﺮ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺑﺮ ﺳﺮورى‬

‫ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ ﺁن ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺮ ﺁهﻨﮕﺮى‬

‫هﺮ آﺴﻰ را ﺑﻬﺮ آﺎرى ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﻴﻞ ﺁن را در دﻟﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﻰﻣﻴﻞ ﺟﻨﺒﺎن آﻰ ﺷﻮد‬

‫ﺧﺎر و ﺧﺲ ﺑﻰﺁب و ﺑﺎدى آﻰ رود‬

‫ﮔﺮ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻣﻴﻞ ﺧﻮد ﺳﻮى ﺳﻤﺎ‬

‫ﭘﺮ دوﻟﺖ ﺑﺮ ﮔﺸﺎ هﻤﭽﻮن هﻤﺎ‬

‫ور ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻣﻴﻞ ﺧﻮد ﺳﻮى زﻣﻴﻦ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ ﻣﻰآﻦ هﻴﭻ ﻣﻨﺸﻴﻦ از ﺣﻨﻴﻦ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن ﺧﻮد ﻧﻮﺣﻪهﺎ ﭘﻴﺸﻴﻦ آﻨﻨﺪ‬

‫ﺟﺎهﻼن ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫ز اﺑﺘﺪاى آﺎر ﺁﺧﺮ را ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﻰ ﺗﻮ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻳﻮم دﻳﻦ‬

‫دﻳﺪن زرﮔﺮ ﻋﺎﻗﺒﺖ آﺎر را و ﺳﺨﻦ ﺑﺮ وﻓﻖ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﻣﺴﺘﻌﻴﺮ ﺗﺮازو‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ زرﮔﺮى‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫آﻪ ﺗﺮازو دﻩ آﻪ ﺑﺮ ﺳﻨﺠﻢ زرى‬

‫‪٤٢٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮاﺟﻪ رو ﻣﺮا ﻏﺮﺑﺎل ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻴﺰان دﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺴﺨﺮ ﻣﻪاﻳﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺟﺎروﺑﻰ ﻧﺪارم در دآﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺲ ﺑﺲ اﻳﻦ ﻣﻀﺎﺣﻚ را ﺑﻤﺎن‬

‫ﻣﻦ ﺗﺮازوﻳﻰ آﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻢ ﺑﺪﻩ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را آﺮ ﻣﻜﻦ هﺮ ﺳﻮ ﻣﺠﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺸﻨﻴﺪم ﺳﺨﻦ آﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻧﭙﻨﺪارى آﻪ ﺑﻰﻣﻌﻨﻴﺴﺘﻢ‬

‫اﻳﻦ ﺷﻨﻴﺪم ﻟﻴﻚ ﭘﻴﺮى ﻣﺮﺗﻌﺶ‬

‫دﺳﺖ ﻟﺮزان ﺟﺴﻢ ﺗﻮ ﻧﺎﻣﻨﺘﻌﺶ‬

‫و ﺁن زر ﺗﻮ هﻢ ﻗﺮاﺿﻪى ﺧﺮد و ﻣﺮد‬

‫دﺳﺖ ﻟﺮزد ﭘﺲ ﺑﺮﻳﺰد زر ﺧﺮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﺧﻮاﺟﻪ ﺟﺎروﺑﻰ ﺑﻴﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺑﺠﻮﻳﻢ زر ﺧﻮد را در ﻏﺒﺎر‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮوﺑﻰ ﺧﺎك را ﺟﻤﻊ ﺁورى‬

‫ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻏﻠﺒﻴﺮ ﺧﻮاهﻢ اى ﺟﺮى‬

‫ﻣﻦ ز اول دﻳﺪم ﺁﺧﺮ را ﺗﻤﺎم‬

‫ﺟﺎى دﻳﮕﺮ رو از اﻳﻨﺠﺎ و اﻟﺴﻼم‬

‫ﺑﻘﻴﻪى ﻗﺼﻪى ﺁن زاهﺪ آﻮهﻰ آﻪ ﻧﺬر آﺮدﻩ ﺑﻮد آﻪ ﻣﻴﻮﻩى آﻮهﻰ از درﺧﺖ ﺑﺎز ﻧﻜﻨﻢ‬ ‫و درﺧﺖ ﻧﻔﺸﺎﻧﻢ و آﺴﻰ را ﻧﮕﻮﻳﻢ ﺻﺮﻳﺢ و آﻨﺎﻳﺖ آﻪ ﺑﻴﻔﺸﺎن ﺁن ﺧﻮرم آﻪ ﺑﺎد اﻓﻜﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ از درﺧﺖ‬ ‫اﻧﺪر ﺁن آﻪ ﺑﻮد اﺷﺠﺎر و ﺛﻤﺎر‬

‫ﺑﺲ ﻣﺮود آﻮهﻰ ﺁن ﺟﺎ ﺑﻰﺷﻤﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن دروﻳﺶ ﻳﺎ رب ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻦ‬

‫ﻋﻬﺪ آﺮدم زﻳﻦ ﻧﭽﻴﻨﻢ در زﻣﻦ‬

‫ﺟﺰ از ﺁن ﻣﻴﻮﻩ آﻪ ﺑﺎد اﻧﺪاﺧﺘﺶ‬

‫ﻣﻦ ﻧﭽﻴﻨﻢ از درﺧﺖ ﻣﻨﺘﻌﺶ‬

‫ﻣﺪﺗﻰ ﺑﺮ ﻧﺬر ﺧﻮد ﺑﻮدش وﻓﺎ‬

‫ﺗﺎ در ﺁﻣﺪ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﻗﻀﺎ‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻓﺮﻣﻮد اﺳﺘﺜﻨﺎ آﻨﻴﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺧﺪا ﺧﻮاهﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺮ زﻧﻴﺪ‬

‫هﺮ زﻣﺎن دل را دﮔﺮ ﻣﻴﻠﻰ دهﻢ‬

‫هﺮ ﻧﻔﺲ ﺑﺮ دل دﮔﺮ داﻏﻰ ﻧﻬﻢ‬

‫آﻞ اﺻﺒﺎح ﻟﻨﺎ ﺷﺄن ﺟﺪﻳﺪ‬

‫آﻞ ﺷﻲء ﻋﻦ ﻣﺮادي ﻻ ﻳﺤﻴﺪ‬

‫در ﺣﺪﻳﺚ ﺁﻣﺪ آﻪ دل هﻤﭽﻮن ﭘﺮى اﺳﺖ‬

‫در ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻰ اﺳﻴﺮ ﺻﺮﺻﺮى اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد ﭘﺮ را هﺮ ﻃﺮف راﻧﺪ ﮔﺰاف‬

‫ﮔﻪ ﭼﭗ و ﮔﻪ راﺳﺖ ﺑﺎ ﺻﺪ اﺧﺘﻼف‬

‫در ﺣﺪﻳﺚ دﻳﮕﺮ اﻳﻦ دل دان ﭼﻨﺎن‬

‫آﺂب ﺟﻮﺷﺎن ز ﺁﺗﺶ اﻧﺪر ﻗﺎزﻏﺎن‬

‫هﺮ زﻣﺎن دل را دﮔﺮ راﻳﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﻧﻪ از وى ﻟﻴﻚ از ﺟﺎﻳﻰ ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا اﻳﻤﻦ ﺷﻮى ﺑﺮ راى دل‬

‫ﻋﻬﺪ ﺑﻨﺪى ﺗﺎ ﺷﻮى ﺁﺧﺮ ﺧﺠﻞ‬

‫اﻳﻦ هﻢ از ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺣﻜﻢ اﺳﺖ و ﻗﺪر‬

‫ﭼﺎﻩ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ و ﻧﺘﻮاﻧﻰ ﺣﺬر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٢٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮد از ﻣﺮغ ﭘﺮان اﻳﻦ ﻋﺠﺐ‬

‫آﻪ ﻧﺒﻴﻨﺪ دام و اﻓﺘﺪ در ﻋﻄﺐ‬

‫اﻳﻦ ﻋﺠﺐ آﻪ دام ﺑﻴﻨﺪ هﻢ وﺗﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﺪ ور ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﻰﻓﺘﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺎز و ﮔﻮش ﺑﺎز و دام ﭘﻴﺶ‬

‫ﺳﻮى داﻣﻰ ﻣﻰﭘﺮد ﺑﺎ ﭘﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺑﻨﺪ و دام ﻗﻀﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻪ اﺛﺮ ﭘﻴﺪا‬ ‫ﺑﻴﻨﻰ اﻧﺪر دﻟﻖ ﻣﻬﺘﺮ زادﻩاى‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮهﻨﻪ در ﺑﻼ اﻓﺘﺎدﻩاى‬

‫در هﻮاى ﻧﺎﺑﻜﺎرى ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫اﻗﻤﺸﻪ و اﻣﻼك ﺧﻮد ﺑﻔﺮوﺧﺘﻪ‬

‫ﺧﺎن و ﻣﺎن رﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺪ ﻧﺎم و ﺧﻮار‬

‫آﺎم دﺷﻤﻦ ﻣﻰرود ادﺑﺎروار‬

‫زاهﺪى ﺑﻴﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ اى آﻴﺎ‬

‫هﻤﺘﻰ ﻣﻰدار از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا‬

‫آﺎﻧﺪر اﻳﻦ ادﺑﺎر زﺷﺖ اﻓﺘﺎدﻩام‬

‫ﻣﺎل و زر و ﻧﻌﻤﺖ از آﻒ دادﻩام‬

‫هﻤﺘﻰ ﺗﺎ ﺑﻮ آﻪ ﻣﻦ زﻳﻦ وارهﻢ‬

‫زﻳﻦ ﮔﻞ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﻮد آﻪ ﺑﺮ ﺟﻬﻢ‬

‫اﻳﻦ دﻋﺎ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ او از ﻋﺎم و ﺧﺎص‬

‫آﺎﻟﺨﻼص و اﻟﺨﻼص و اﻟﺨﻼص‬

‫دﺳﺖ ﺑﺎز و ﭘﺎى ﺑﺎز و ﺑﻨﺪ ﻧﻰ‬

‫ﻧﻰ ﻣﻮآﻞ ﺑﺮ ﺳﺮش ﻧﻰ ﺁهﻨﻰ‬

‫از آﺪاﻣﻴﻦ ﺑﻨﺪ ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ ﺧﻼص‬

‫و از آﺪاﻣﻴﻦ ﺣﺒﺲ ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ ﻣﻨﺎص‬

‫ﺑﻨﺪ ﺗﻘﺪﻳﺮ و ﻗﻀﺎى ﻣﺨﺘﻔﻰ‬

‫آﻪ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺁن ﺑﺠﺰ ﺟﺎن ﺻﻔﻰ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﻴﺪا ﻧﻴﺴﺖ ﺁن در ﻣﻜﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺪﺗﺮ از زﻧﺪان و ﺑﻨﺪ ﺁهﻦ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺁهﻨﮕﺮ ﻣﺮ ﺁن را ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫ﺣﻔﺮﻩﮔﺮ هﻢ ﺧﺸﺖ زﻧﺪان ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫اى ﻋﺠﺐ اﻳﻦ ﺑﻨﺪ ﭘﻨﻬﺎن ﮔﺮان‬

‫ﻋﺎﺟﺰ از ﺗﻜﺴﻴﺮ ﺁن ﺁهﻨﮕﺮان‬

‫دﻳﺪن ﺁن ﺑﻨﺪ اﺣﻤﺪ را رﺳﺪ‬

‫ﻦ ﻣﺴﺪ‬ ‫ﻞ ِﻣ ْ‬ ‫ﺑﺮ ﮔﻠﻮى ﺑﺴﺘﻪ ﺣَ ْﺒ ٌ‬

‫دﻳﺪ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﻋﻴﺎل ﺑﻮ ﻟﻬﺐ‬

‫ﺗﻨﮓ هﻴﺰم ﮔﻔﺖ ﺣﻤﺎﻟﻪى ﺣﻄﺐ‬

‫ﺣﺒﻞ و هﻴﺰم را ﺟﺰ او ﭼﺸﻤﻰ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫آﻪ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ او هﺮ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺑﺎﻗﻴﺎﻧﺶ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺎوﻳﻠﻰ آﻨﻨﺪ‬

‫آﺎﻳﻦ ز ﺑﻰهﻮﺷﻰ اﺳﺖ و اﻳﺸﺎن هﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ از ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺁن ﭘﺸﺘﺶ دو ﺗﻮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ و ﻧﺎﻻن ﺷﺪﻩ او ﭘﻴﺶ ﺗﻮ‬

‫آﻪ دﻋﺎﻳﻰ هﻤﺘﻰ ﺗﺎ وارهﻢ‬

‫ﺗﺎ از اﻳﻦ ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎن ﺑﻴﺮون ﺟﻬﻢ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﻴﻨﺪ اﻳﻦ ﻋﻼﻣﺘﻬﺎ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﺪ او ﺷﻘﻰ را از ﺳﻌﻴﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٢٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫داﻧﺪ و ﭘﻮﺷﺪ ﺑﻪ اﻣﺮ ذو اﻟﺠﻼل‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ آﺸﻒ راز ﺣﻖ ﺣﻼل‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﺁن ﻓﻘﻴﺮ‬

‫از ﻣﺠﺎﻋﺖ ﺷﺪ زﺑﻮن و ﺗﻦ اﺳﻴﺮ‬

‫ﻣﻀﻄﺮ ﺷﺪن ﻓﻘﻴﺮ ﻧﺬر آﺮدﻩ ﺑﻪ آﻨﺪن اﻣﺮود از درﺧﺖ و ﮔﻮﺷﻤﺎل ﺣﻖ رﺳﻴﺪن ﺑﻰﻣﻬﻠﺖ‬ ‫ﭘﻨﺞ روز ﺁن ﺑﺎد اﻣﺮودى ﻧﺮﻳﺨﺖ‬

‫ز ﺁﺗﺶ ﺟﻮﻋﺶ ﺻﺒﻮرى ﻣﻰﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺎﺧﻰ ﻣﺮودى ﭼﻨﺪ دﻳﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺻﺒﺮى آﺮد و ﺧﻮد را واآﺸﻴﺪ‬

‫ﺑﺎد ﺁﻣﺪ ﺷﺎخ را ﺳﺮ زﻳﺮ آﺮد‬

‫ﻃﺒﻊ را ﺑﺮ ﺧﻮردن ﺁن ﭼﻴﺮ آﺮد‬

‫ﺟﻮع و ﺿﻌﻒ و ﻗﻮت ﺟﺬب ﻗﻀﺎ‬

‫آﺮد زاهﺪ را ز ﻧﺬرش ﺑﻰوﻓﺎ‬

‫ﭼﻮن آﻪ از اﻣﺮودﺑﻦ ﻣﻴﻮﻩ ﺳﻜﺴﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ اﻧﺪر ﻧﺬر و ﻋﻬﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺴﺖ‬

‫هﻢ در ﺁن دم ﮔﻮﺷﻤﺎل ﺣﻖ رﺳﻴﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ او ﺑﮕﺸﺎد و ﮔﻮش او آﺸﻴﺪ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ آﺮدن ﺁن ﺷﻴﺦ را ﺑﺎ دزدان و ﺑﺮﻳﺪن دﺳﺘﺶ را‬ ‫ﺑﻴﺴﺖ از دزدان ﺑﺪﻧﺪ ﺁن ﺟﺎ و ﺑﻴﺶ‬

‫ﺑﺨﺶ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ ﻣﺴﺮوﻗﺎت ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺷﺤﻨﻪ را ﻏﻤﺎز ﺁﮔﻪ آﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮدم ﺷﺤﻨﻪ ﺑﺮ اﻓﺘﺎدﻧﺪ زود‬

‫هﻢ ﺑﺪان ﺟﺎ ﭘﺎى ﭼﭗ و دﺳﺖ راﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﺑﺒﺮﻳﺪ و ﻏﻮﻏﺎﻳﻰ ﺑﺨﺎﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ زاهﺪ هﻢ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﻏﻠﻂ‬

‫ﭘﺎش را ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ هﻢ آﺮدن ﺳﻘﻂ‬

‫در زﻣﺎن ﺁﻣﺪ ﺳﻮارى ﺑﺲ ﮔﺰﻳﻦ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زد ﺑﺮ ﻋﻮان آﺎى ﺳﮓ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﻓﻼن ﺷﻴﺦ اﺳﺖ و اﺑﺪال ﺧﺪا‬

‫دﺳﺖ او را ﺗﻮ ﭼﺮا آﺮدى ﺟﺪا‬

‫ﺁن ﻋﻮان ﺑﺪرﻳﺪ ﺟﺎﻣﻪ ﺗﻴﺰ رﻓﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﺤﻨﻪ داد ﺁﮔﺎهﻴﺶ ﺗﻔﺖ‬

‫ﺷﺤﻨﻪ ﺁﻣﺪ ﭘﺎ ﺑﺮهﻨﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاﻩ‬

‫آﻪ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﻮاﻩ‬

‫هﻴﻦ ﺑﺤﻞ آﻦ ﻣﺮ ﻣﺮا زﻳﻦ آﺎر زﺷﺖ‬

‫اى آﺮﻳﻢ و ﺳﺮور اهﻞ ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻰداﻧﻢ ﺳﺒﺐ اﻳﻦ ﻧﻴﺶ را‬

‫ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻢ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﻣﻦ ﺷﻜﺴﺘﻢ ﺣﺮﻣﺖ اﻳﻤﺎن او‬

‫ﭘﺲ ﻳﻤﻴﻨﻢ ﺑﺮد دادﺳﺘﺎن او‬

‫ﻣﻦ ﺷﻜﺴﺘﻢ ﻋﻬﺪ و داﻧﺴﺘﻢ ﺑﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ رﺳﻴﺪ ﺁن ﺷﻮﻣﻰ ﺟﺮات ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ ﻣﺎ و ﭘﺎى ﻣﺎ و ﻣﻐﺰ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد اى واﻟﻰ ﻓﺪاى ﺣﻜﻢ دوﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٢٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﺴﻢ ﻣﻦ ﺑﻮد اﻳﻦ ﺗﺮا آﺮدم ﺣﻼل‬

‫ﺗﻮ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻰ ﺗﺮا ﻧﺒﻮد وﺑﺎل‬

‫و اﻧﻜﻪ او داﻧﺴﺖ او ﻓﺮﻣﺎن رواﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺧﺪا ﺳﺎﻣﺎن ﭘﻴﭽﻴﺪن آﺠﺎﺳﺖ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻣﺮﻏﻰ ﭘﺮﻳﺪﻩ داﻧﻪ ﺟﻮ‬

‫آﻪ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺣﻠﻖ او هﻢ ﺣﻠﻖ او‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻣﺮﻏﻰ ز ﻣﻌﺪﻩ و ز ﻣﻐﺺ‬

‫ﺑﺮ آﻨﺎر ﺑﺎم ﻣﺤﺒﻮس ﻗﻔﺺ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻣﺎهﻰ در ﺁب دور دﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ از ﺣﺮص ﮔﻠﻮ ﻣﺄﺧﻮذ ﺷﺴﺖ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻣﺴﺘﻮر در ﭘﺮدﻩ ﺑﺪﻩ‬

‫ﺷﻮﻣﻰ ﻓﺮج و ﮔﻠﻮ رﺳﻮا ﺷﺪﻩ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻗﺎﺿﻰ ﺣﺒﺮ ﻧﻴﻚ ﺧﻮ‬

‫از ﮔﻠﻮ و رﺷﻮﺗﻰ او زرد رو‬

‫ﺑﻠﻜﻪ در هﺎروت و ﻣﺎروت ﺁن ﺷﺮاب‬

‫از ﻋﺮوج ﭼﺮﺧﺸﺎن ﺷﺪ ﺳﺪ ﺑﺎب‬

‫ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ از ﺑﻬﺮ اﻳﻦ آﺮد اﺣﺘﺮاز‬

‫دﻳﺪ در ﺧﻮد آﺎهﻠﻰ اﻧﺪر ﻧﻤﺎز‬

‫از ﺳﺒﺐ اﻧﺪﻳﺸﻪ آﺮد ﺁن ذو ﻟﺒﺎب‬

‫دﻳﺪ ﻋﻠﺖ ﺧﻮردن ﺑﺴﻴﺎر از ﺁب‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻰ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺧﻮرد ﺁب‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﺮد و ﺧﺪاﻳﺶ داد ﺗﺎب‬

‫اﻳﻦ آﻤﻴﻨﻪ ﺟﻬﺪ او ﺑﺪ ﺑﻬﺮ دﻳﻦ‬

‫ﮔﺸﺖ او ﺳﻠﻄﺎن و ﻗﻄﺐ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﺑﺮاى ﺣﻠﻖ دﺳﺖ‬

‫ﻣﺮد زاهﺪ را در ﺷﻜﻮى ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﺷﻴﺦ اﻗﻄﻊ ﮔﺸﺖ ﻧﺎﻣﺶ ﭘﻴﺶ ﺧﻠﻖ‬

‫آﺮد ﻣﻌﺮوﻓﺶ ﺑﺪﻳﻦ ﺁﻓﺎت ﺣﻠﻖ‬

‫آﺮاﻣﺎت ﺷﻴﺦ اﻗﻄﻊ و زﻧﺒﻴﻞ ﺑﺎﻓﺘﻦ او ﺑﻪ دو دﺳﺖ‬ ‫در ﻋﺮﻳﺶ او را ﻳﻜﻰ زاﻳﺮ ﺑﻴﺎﻓﺖ‬

‫آﺎو ﺑﻪ هﺮ دو دﺳﺖ ﻣﻰ زﻧﺒﻴﻞ ﺑﺎﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ او را اى ﻋﺪوى ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ‬

‫در ﻋﺮﻳﺸﻢ ﺁﻣﺪى ﺳﺮ آﺮدﻩ ﭘﻴﺶ‬

‫اﻳﻦ ﭼﺮا آﺮدى ﺷﺘﺎب اﻧﺪر ﺳﺒﺎق‬

‫ﮔﻔﺖ از اﻓﺮاط ﻣﻬﺮ و اﺷﺘﻴﺎق‬

‫ﭘﺲ ﺗﺒﺴﻢ آﺮد و ﮔﻔﺖ اآﻨﻮن ﺑﻴﺎ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺨﻔﻰ دار اﻳﻦ را اى آﻴﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﻴﺮم ﻣﻦ ﻣﮕﻮ اﻳﻦ ﺑﺎ آﺴﻰ‬

‫ﻧﻪ ﻗﺮﻳﻨﻰ ﻧﻪ ﺣﺒﻴﺒﻰ ﻧﻪ ﺧﺴﻰ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﻗﻮﻣﻰ دﮔﺮ از روزﻧﺶ‬

‫ﻣﻄﻠﻊ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺑﺎﻓﻴﺪﻧﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻜﻤﺖ را ﺗﻮ داﻧﻰ آﺮدﮔﺎر‬

‫ﻣﻦ آﻨﻢ ﭘﻨﻬﺎن ﺗﻮ آﺮدى ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﺁﻣﺪ اﻟﻬﺎﻣﺶ آﻪ ﻳﻚ ﭼﻨﺪى ﺑﺪﻧﺪ‬

‫آﻪ در اﻳﻦ ﻏﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻨﻜﺮ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‬

‫آﻪ ﻣﮕﺮ ﺳﺎﻟﻮس ﺑﻮد او در ﻃﺮﻳﻖ‬

‫آﻪ ﺧﺪا رﺳﻮاش آﺮد اﻧﺪر ﻓﺮﻳﻖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٢٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ آﺎن رﻣﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫در ﺿﻼﻟﺖ در ﮔﻤﺎن ﺑﺪ روﻧﺪ‬

‫اﻳﻦ آﺮاﻣﺖ را ﺑﻜﺮدﻳﻢ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫آﻪ دهﻴﻤﺖ دﺳﺖ اﻧﺪر وﻗﺖ آﺎر‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺁن ﺑﻰﭼﺎرﮔﺎن ﺑﺪ ﮔﻤﺎن‬

‫رد ﻧﮕﺮدﻧﺪ از ﺟﻨﺎب ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﻦ ﺗﺮا ﺑﻰاﻳﻦ آﺮاﻣﺘﻬﺎ ز ﭘﻴﺶ‬

‫ﺧﻮد ﺗﺴﻠﻰ دادﻣﻰ از ذات ﺧﻮﻳﺶ‬

‫اﻳﻦ آﺮاﻣﺖ ﺑﻬﺮ اﻳﺸﺎن دادﻣﺖ‬

‫وﻳﻦ ﭼﺮاغ از ﺑﻬﺮ ﺁن ﺑﻨﻬﺎدﻣﺖ‬

‫ﺗﻮ از ﺁن ﺑﮕﺬﺷﺘﻪاى آﺰ ﻣﺮگ ﺗﻦ‬

‫ﺗﺮﺳﻰ و ﺗﻔﺮﻳﻖ اﺟﺰاى ﺑﺪن‬

‫وهﻢ ﺗﻔﺮﻳﻖ ﺳﺮ و ﭘﺎ از ﺗﻮ رﻓﺖ‬

‫دﻓﻊ وهﻢ اﺳﭙﺮ رﺳﻴﺪت ﻧﻴﻚ زﻓﺖ‬

‫ﺳﺒﺐ ﺟﺮات ﺳﺎﺣﺮان ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺮ ﻗﻄﻊ دﺳﺖ و ﭘﺎ‬ ‫ﺳﺎﺣﺮان را ﻧﻪ آﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﻟﻌﻴﻦ‬

‫آﺮد ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫آﻪ ﺑﺒﺮم دﺳﺖ و ﭘﺎﺗﺎن از ﺧﻼف‬

‫ﭘﺲ در ﺁوﻳﺰم ﻧﺪارﻣﺘﺎن ﻣﻌﺎف‬

‫او هﻤﻰﭘﻨﺪاﺷﺖ آﺎﻳﺸﺎن در هﻤﺎن‬

‫وهﻢ و ﺗﺨﻮﻳﻔﻨﺪ و وﺳﻮاس و ﮔﻤﺎن‬

‫آﻪ ﺑﻮدﺷﺎن ﻟﺮزﻩ و ﺗﺨﻮﻳﻒ و ﺗﺮس‬

‫از ﺗﻮهﻤﻬﺎ و ﺗﻬﺪﻳﺪات ﻧﻔﺲ‬

‫او ﻧﻤﻰداﻧﺴﺖ آﺎﻳﺸﺎن رﺳﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ درﻳﭽﻪى ﻧﻮر دل ﺑﻨﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺳﺎﻳﻪى ﺧﻮد را ز ﺧﻮد داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﭼﺎﺑﻚ و ﭼﺴﺖ و ﮔﺶ و ﺑﺮﺟﺴﺘﻪاﻧﺪ‬

‫هﺎون ﮔﺮدون اﮔﺮ ﺻﺪ ﺑﺎرﺷﺎن‬

‫ﺧﺮد آﻮﺑﺪ اﻧﺪر اﻳﻦ ﮔﻠﺰارﺷﺎن‬

‫اﺻﻞ اﻳﻦ ﺗﺮآﻴﺐ را ﭼﻮن دﻳﺪﻩاﻧﺪ‬

‫از ﻓﺮوع وهﻢ آﻢ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩاﻧﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺧﻮاب اﺳﺖ اﻧﺪر ﻇﻦ ﻣﻪاﻳﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ رود در ﺧﻮاب دﺳﺘﻰ ﺑﺎك ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮاب اﻧﺪر ﺳﺮت ﺑﺒﺮﻳﺪ ﮔﺎز‬

‫هﻢ ﺳﺮت ﺑﺮ ﺟﺎﺳﺖ هﻢ ﻋﻤﺮت دراز‬

‫ﮔﺮ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺧﻮاب در ﺧﻮد را دو ﻧﻴﻢ‬

‫ﺗﻦ درﺳﺘﻰ ﭼﻮن ﺑﺨﻴﺰى ﻧﻰ ﺳﻘﻴﻢ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ اﻧﺪر ﺧﻮاب ﻧﻘﺼﺎن ﺑﺪن‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎك و ﻧﻰ دو ﺻﺪ ﭘﺎرﻩ ﺷﺪن‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن را آﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻗﺎﺋﻢ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﺣﻠﻢ ﻧﺎﺋﻢ اﺳﺖ‬

‫از رﻩ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺗﻮ آﺮدى ﻗﺒﻮل‬

‫ﺳﺎﻟﻜﺎن اﻳﻦ دﻳﺪﻩ ﭘﻴﺪا ﺑﻰرﺳﻮل‬

‫روز در ﺧﻮاﺑﻰ ﻣﮕﻮ آﺎﻳﻦ ﺧﻮاب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺳﺎﻳﻪ ﻓﺮع اﺳﺖ اﺻﻞ ﺟﺰ ﻣﻬﺘﺎب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪارﻳﺖ ﺁن دان اى ﻋﻀﺪ‬

‫آﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺧﻔﺘﻪ آﺎو در ﺧﻮاب ﺷﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٢٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫او ﮔﻤﺎن ﺑﺮدﻩ آﻪ اﻳﻦ دم ﺧﻔﺘﻪام‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ ز ﺁن آﺎوﺳﺖ در ﺧﻮاب دوم‬

‫آﻮزﻩﮔﺮ ﮔﺮ آﻮزﻩاى را ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮاهﺪ ﺑﺎز ﺧﻮد ﻗﺎﻳﻢ آﻨﺪ‬

‫آﻮر را هﺮ ﮔﺎم ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺮس ﭼﺎﻩ‬

‫ﺑﺎ هﺰاران ﺗﺮس ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﻪ راﻩ‬

‫ﻣﺮد ﺑﻴﻨﺎ دﻳﺪ ﻋﺮض راﻩ را‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪاﻧﺪ او ﻣﻐﺎك و ﭼﺎﻩ را‬

‫ﭘﺎ و زاﻧﻮﻳﺶ ﻧﻠﺮزد هﺮ دﻣﻰ‬

‫رو ﺗﺮش آﻰ دارد او از هﺮ ﻏﻤﻰ‬

‫ﺧﻴﺰ ﻓﺮﻋﻮﻧﺎ آﻪ ﻣﺎ ﺁن ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‬

‫آﻪ ﺑﻪ هﺮ ﺑﺎﻧﮕﻰ و ﻏﻮﻟﻰ ﺑﻴﺴﺘﻴﻢ‬

‫ﺧﺮﻗﻪى ﻣﺎ را ﺑﺪر دوزﻧﺪﻩ هﺴﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮد ﻣﺎ را ﺑﺮهﻨﻪﺗﺮ ﺑﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﻟﺒﺎس اﻳﻦ ﺧﻮب را اﻧﺪر آﻨﺎر‬

‫ﺧﻮش در ﺁرﻳﻢ اى ﻋﺪوى ﻧﺎﺑﻜﺎر‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ از ﺗﺠﺮﻳﺪ از ﺗﻦ و ز ﻣﺰاج‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اى ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻰاﻟﻬﺎم ﮔﻴﺞ‬

‫ﺷﻜﺎﻳﺖ اﺳﺘﺮ ﭘﻴﺶ ﺷﺘﺮ آﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر در رو ﻣﻰاﻓﺘﻢ و ﺗﻮ ﻧﻤﻰاﻓﺘﻰ اﻻ ﺑﻪ ﻧﺎدر‬ ‫ﮔﻔﺖ اﺳﺘﺮ ﺑﺎ ﺷﺘﺮ آﺎى ﺧﻮش رﻓﻴﻖ‬

‫در ﻓﺮاز و ﺷﻴﺐ و در راﻩ دﻗﻴﻖ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻳﻰ در ﺳﺮ و ﺧﻮش ﻣﻰروى‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰﺁﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ در ﭼﻮن ﻏﻮى‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰاﻓﺘﻢ ﺑﻪ رو در هﺮ دﻣﻰ‬

‫ﺧﻮاﻩ در ﺧﺸﻜﻰ و ﺧﻮاﻩ اﻧﺪر ﻧﻤﻰ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺒﺐ را ﺑﺎز ﮔﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ آﻪ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻢ ﻣﻦ آﻪ ﭼﻮن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺰﻳﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ز ﺗﻮ روﺷﻦﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن هﻢ از ﺑﻠﻨﺪى ﻧﺎﻇﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻳﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ آﻮهﻰ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺁﺧﺮ ﻋﻘﺒﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ هﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ هﻤﻪ ﭘﺴﺘﻰ و ﺑﺎﻻﻳﻰ راﻩ‬

‫دﻳﺪﻩام را واﻧﻤﺎﻳﺪ هﻢ اﻟﻪ‬

‫هﺮ ﻗﺪم را از ﺳﺮ ﺑﻴﻨﺶ ﻧﻬﻢ‬

‫از ﻋﺜﺎر و اوﻓﺘﺎدن وارهﻢ‬

‫ﺗﻮ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻳﻚ دو ﺳﻪ ﮔﺎم‬

‫داﻧﻪ ﺑﻴﻨﻰ و ﻧﺒﻴﻨﻰ رﻧﺞ دام‬

‫ﻳﺴﺘﻮي اﻷﻋﻤﻰ ﻟﺪﻳﻜﻢ و اﻟﺒﺼﻴﺮ‬

‫ﻓﻲ اﻟﻤﻘﺎم و اﻟﻨﺰول و اﻟﻤﺴﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻨﻴﻦ را در ﺷﻜﻢ ﺣﻖ ﺟﺎن دهﺪ‬

‫ﺟﺬب اﺟﺰا در ﻣﺰاج او ﻧﻬﺪ‬

‫از ﺧﻮرش او ﺟﺬب اﺟﺰا ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺗﺎر و ﭘﻮد ﺟﺴﻢ ﺧﻮد را ﻣﻰﺗﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻪ ﺟﺬب ﺟﺰوهﺎ‬

‫ﺣﻖ ﺣﺮﻳﺼﺶ آﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ در ﻧﻤﺎ‬

‫ﺟﺬب اﺟﺰا روح را ﺗﻌﻠﻴﻢ آﺮد‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﺪ ﺟﺬب اﺟﺰا ﺷﺎﻩ ﻓﺮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٣٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﺎﻣﻊ اﻳﻦ ذرﻩهﺎ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻰﻏﺬا اﺟﺰات را داﻧﺪ رﺑﻮد‬

‫ﺁن زﻣﺎﻧﻰ آﻪ در ﺁﻳﻰ ﺗﻮ ز ﺧﻮاب‬

‫هﻮش و ﺣﺲ رﻓﺘﻪ را ﺧﻮاﻧﺪ ﺷﺘﺎب‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ آﺎن از او ﻏﺎﻳﺐ ﻧﺸﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺁﻳﺪ ﭼﻮن ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ آﻪ ﻋﺪ‬

‫اﺟﺘﻤﺎع اﺟﺰاى ﺧﺮ ﻋﺰﻳﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻌﺪ از ﭘﻮﺳﻴﺪن ﺑﺎذن اﻟﻠﱠﻪ و در هﻢ ﻣﺮآﺐ ﺷﺪن ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﻋﺰﻳﺮ‬ ‫هﻴﻦ ﻋﺰﻳﺮا در ﻧﮕﺮ اﻧﺪر ﺧﺮت‬

‫آﻪ ﺑﭙﻮﺳﻴﺪﻩ ﺳﺖ و رﻳﺰﻳﺪﻩ ﺑﺮت‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﮔﺮدﺁورﻳﻢ اﺟﺰاش را‬

‫ﺁن ﺳﺮ و دم و دو ﮔﻮش و ﭘﺎش را‬

‫دﺳﺖ ﻧﻰ و ﺟﺰو ﺑﺮ هﻢ ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫ﭘﺎرﻩهﺎ را اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻣﻰدهﺪ‬

‫درﻧﮕﺮ در ﺻﻨﻌﺖ ﭘﺎرﻩ زﻧﻰ‬

‫آﺎو هﻤﻰدوزد آﻬﻦ ﺑﻰﺳﻮزﻧﻰ‬

‫رﻳﺴﻤﺎن و ﺳﻮزﻧﻰ ﻧﻰ وﻗﺖ ﺧﺮز‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن دوزد آﻪ ﭘﻴﺪا ﻧﻴﺴﺖ درز‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﮕﺸﺎ ﺣﺸﺮ را ﭘﻴﺪا ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺷﺒﻬﻪات در ﻳﻮم دﻳﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺟﺎﻣﻌﻰام را ﺗﻤﺎم‬

‫ﺗﺎ ﻧﻠﺮزى وﻗﺖ ﻣﺮدن ز اهﺘﻤﺎم‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ وﻗﺖ ﺧﻔﺘﻦ اﻳﻤﻨﻰ‬

‫از ﻓﻮات ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺴﻬﺎى ﺗﻨﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺣﻮاس ﺧﻮد ﻧﻠﺮزى وﻗﺖ ﺧﻮاب‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﺮدد ﭘﺮﻳﺸﺎن و ﺧﺮاب‬

‫ﺟﺰع ﻧﺎآﺮدن ﺷﻴﺨﻰ ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ﺑﻮد ﺷﻴﺨﻰ رهﻨﻤﺎﻳﻰ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‬

‫ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺷﻤﻊ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﭘﻴﻤﺒﺮ در ﻣﻴﺎن اﻣﺘﺎن‬

‫در ﮔﺸﺎى روﺿﻪى دار اﻟﺠﻨﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﺷﻴﺦ رﻓﺘﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻴﺎن ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻳﻚ ﺻﺒﺎﺣﻰ ﮔﻔﺘﺶ اهﻞ ﺑﻴﺖ او‬

‫ﺳﺨﺖ دل ﭼﻮﻧﻰ ﺑﮕﻮ اى ﻧﻴﻚ ﺧﻮ‬

‫ﻣﺎ ز ﻣﺮگ و هﺠﺮ ﻓﺮزﻧﺪان ﺗﻮ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ ﻣﻰدارﻳﻢ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دو ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﻰﮔﺮﻳﻰ ﻧﻤﻰزارى ﭼﺮا‬

‫ﻳﺎ آﻪ رﺣﻤﺖ ﻧﻴﺴﺖ اﻧﺪر دل ﺗﺮا‬

‫ﭼﻮن ﺗﺮا رﺣﻤﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ در درون‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ اوﻣﻴﺪﺳﺘﻤﺎن از ﺗﻮ آﻨﻮن‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ اوﻣﻴﺪ ﺗﻮاﻳﻢ اى ﭘﻴﺸﻮا‬

‫آﻪ ﺑﻨﮕﺬارى ﺗﻮ ﻣﺎ را در ﻓﻨﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎراﻳﻨﺪ روز ﺣﺸﺮ ﺗﺨﺖ‬

‫ﺧﻮد ﺷﻔﻴﻊ ﻣﺎ ﺗﻮﻳﻰ ﺁن روز ﺳﺨﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٣١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در ﭼﻨﺎن روز و ﺷﺐ ﺑﻰزﻳﻨﻬﺎر‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ اآﺮام ﺗﻮاﻳﻢ اوﻣﻴﺪوار‬

‫دﺳﺖ ﻣﺎ و داﻣﻦ ﺗﺴﺖ ﺁن زﻣﺎن‬

‫آﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ هﻴﭻ ﻣﺠﺮم را اﻣﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ روز رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫آﻰ ﮔﺬارم ﻣﺠﺮﻣﺎن را اﺷﻚ رﻳﺰ‬

‫ﻣﻦ ﺷﻔﻴﻊ ﻋﺎﺻﻴﺎن ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﺗﺎ رهﺎﻧﻤﺸﺎن ز اﺷﻜﻨﺠﻪى ﮔﺮان‬

‫ﻋﺎﺻﻴﺎن و اهﻞ آﺒﺎﻳﺮ را ﺑﻪ ﺟﻬﺪ‬

‫وا رهﺎﻧﻢ از ﻋﺘﺎب ﻧﻘﺾ ﻋﻬﺪ‬

‫ﺻﺎﻟﺤﺎن اﻣﺘﻢ ﺧﻮد ﻓﺎرﻏﻨﺪ‬

‫از ﺷﻔﺎﻋﺘﻬﺎى ﻣﻦ روز ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ اﻳﺸﺎن را ﺷﻔﺎﻋﺘﻬﺎ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺘﺸﺎن ﭼﻮن ﺣﻜﻢ ﻧﺎﻓﺬ ﻣﻰرود‬

‫هﻴﭻ وازر وزر ﻏﻴﺮى ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻴﻢ وازر ﺧﺪاﻳﻢ ﺑﺮ ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﻰوزر اﺳﺖ ﺷﻴﺦ اﺳﺖ اى ﺟﻮان‬

‫در ﻗﺒﻮل ﺣﻖ ﭼﻮ اﻧﺪر آﻒ آﻤﺎن‬

‫ﺷﻴﺦ آﻪ ﺑﻮد ﭘﻴﺮ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻮ ﺳﭙﻴﺪ‬

‫ﻣﻌﻨﻰ اﻳﻦ ﻣﻮ ﺑﺪان اى ﺑﻰاﻣﻴﺪ‬

‫هﺴﺖ ﺁن ﻣﻮى ﺳﻴﻪ هﺴﺘﻰ او‬

‫ﺗﺎ ز هﺴﺘﻰاش ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎى ﻣﻮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ هﺴﺘﻰاش ﻧﻤﺎﻧﺪ ﭘﻴﺮ اوﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺳﻴﻪ ﻣﻮ ﺑﺎﺷﺪ او ﻳﺎ ﺧﻮد دو ﻣﻮﺳﺖ‬

‫هﺴﺖ ﺁن ﻣﻮى ﺳﻴﻪ وﺻﻒ ﺑﺸﺮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﻣﻮ ﻣﻮى رﻳﺶ و ﻣﻮى ﺳﺮ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ اﻧﺪر ﻣﻬﺪ ﺑﺮ دارد ﻧﻔﻴﺮ‬

‫آﻪ ﺟﻮان ﻧﺎﮔﺸﺘﻪ ﻣﺎ ﺷﻴﺨﻴﻢ و ﭘﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ رهﻴﺪ از ﺑﻌﺾ اوﺻﺎف ﺑﺸﺮ‬

‫ﺷﻴﺦ ﻧﺒﻮد آﻬﻞ ﺑﺎﺷﺪ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻳﻜﻰ ﻣﻮى ﺳﻴﻪ آﺎن وﺻﻒ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ وى ﺷﻴﺦ و ﻣﻘﺒﻮل ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﻣﻮﻳﺶ ﺳﭙﻴﺪ ار ﺑﺎ ﺧﻮد اﺳﺖ‬

‫او ﻧﻪ ﭘﻴﺮ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺧﺎص اﻳﺰد اﺳﺖ‬

‫ور ﺳﺮ ﻣﻮﻳﻰ ز وﺻﻔﺶ ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‬

‫او ﻧﻪ از ﻋﺮش اﺳﺖ او ﺁﻓﺎﻗﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻴﺦ ﺑﻬﺮ ﻧﺎﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد‬ ‫ﺷﻴﺦ ﮔﻔﺖ او را ﻣﭙﻨﺪار اى رﻓﻴﻖ‬

‫آﻪ ﻧﺪارم رﺣﻢ و ﻣﻬﺮ و دل ﺷﻔﻴﻖ‬

‫ﺑﺮ هﻤﻪى آﻔﺎر ﻣﺎ را رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﺎن ﺟﻤﻠﻪ آﺎﻓﺮ ﻧﻌﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﮕﺎﻧﻢ رﺣﻤﺖ و ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﭼﺮا از ﺳﻨﮕﻬﺎﺷﺎن ﻣﺎﻟﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺳﮕﻰ آﻪ ﻣﻰﮔﺰد ﮔﻮﻳﻢ دﻋﺎ‬

‫آﻪ از اﻳﻦ ﺧﻮ وارهﺎﻧﺶ اى ﺧﺪا‬

‫اﻳﻦ ﺳﮕﺎن را هﻢ در ﺁن اﻧﺪﻳﺸﻪ دار‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ از ﺧﻼﻳﻖ ﺳﻨﮕﺴﺎر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٣٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ز ﺁن ﺑﻴﺎورد اوﻟﻴﺎ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺣ َﻤ ًﺔ ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬ ‫ﺗﺎ آﻨﺪﺷﺎن َر ْ‬

‫ﺧﻠﻖ را ﺧﻮاﻧﺪ ﺳﻮى درﮔﺎﻩ ﺧﺎص‬

‫ﺣﻖ را ﺧﻮاﻧﺪ آﻪ واﻓﺮ آﻦ ﺧﻼص‬

‫ﺟﻬﺪ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﺳﻮ ﺑﻬﺮ ﭘﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺪ ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪاﻳﺎ در ﻣﺒﻨﺪ‬

‫رﺣﻤﺖ ﺟﺰوى ﺑﻮد ﻣﺮ ﻋﺎم را‬

‫رﺣﻤﺖ آﻠﻰ ﺑﻮد هﻤﺎم را‬

‫رﺣﻤﺖ ﺟﺰوش ﻗﺮﻳﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ آﻞ‬

‫رﺣﻤﺖ درﻳﺎ ﺑﻮد هﺎدى ﺳﺒﻞ‬

‫رﺣﻤﺖ ﺟﺰوى ﺑﻪ آﻞ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﻮ‬

‫رﺣﻤﺖ آﻞ را ﺗﻮ هﺎدى ﺑﻴﻦ و رو‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺟﺰو اﺳﺖ او ﻧﺪاﻧﺪ راﻩ ﺑﺤﺮ‬

‫هﺮ ﻏﺪﻳﺮى را آﻨﺪ ز اﺷﺒﺎﻩ ﺑﺤﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﺪ راﻩ ﻳﻢ آﻰ رﻩ ﺑﺮد‬

‫ﺳﻮى درﻳﺎ ﺧﻠﻖ را ﭼﻮن ﺁورد‬

‫ﻣﺘﺼﻞ ﮔﺮدد ﺑﻪ ﺑﺤﺮ ﺁن ﮔﺎﻩ او‬

‫رﻩ ﺑﺮد ﺗﺎ ﺑﺤﺮ هﻤﭽﻮن ﺳﻴﻞ و ﺟﻮ‬

‫ور آﻨﺪ دﻋﻮت ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪى ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ از ﻋﻴﺎن و وﺣﻰ و ﺗﺎﻳﻴﺪى ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﭼﻮن رﺣﻢ دارى ﺑﺮ هﻤﻪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﭼﻮﭘﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﮔﺮد اﻳﻦ رﻣﻪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارى ﻧﻮﺣﻪ ﺑﺮ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻓﺼﺎد اﺟﻠﺸﺎن زد ﺑﻪ ﻧﻴﺶ‬

‫ﭼﻮن ﮔﻮاﻩ رﺣﻢ اﺷﻚ دﻳﺪﻩهﺎﺳﺖ‬

‫دﻳﺪﻩى ﺗﻮ ﺑﻰﻧﻢ و ﮔﺮﻳﻪ ﭼﺮاﺳﺖ‬

‫رو ﺑﻪ زن آﺮد و ﺑﮕﻔﺘﺶ اى ﻋﺠﻮز‬

‫ﺧﻮد ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻓﺼﻞ دى هﻤﭽﻮن ﺗﻤﻮز‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﺮ ﻣﺮدﻧﺪ اﻳﺸﺎن ﮔﺮ ﺣﻰاﻧﺪ‬

‫ﻏﺎﻳﺐ و ﭘﻨﻬﺎن ز ﭼﺸﻢ دل آﻰاﻧﺪ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﺑﻴﻨﻤﺸﺎن ﻣﻌﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫از ﭼﻪ رو رو را آﻨﻢ هﻤﭽﻮن ﺗﻮ رﻳﺶ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺮوﻧﻨﺪ از دور زﻣﺎن‬

‫ﺑﺎ ﻣﻦاﻧﺪ و ﮔﺮد ﻣﻦ ﺑﺎزىآﻨﺎن‬

‫ﮔﺮﻳﻪ از هﺠﺮان ﺑﻮد ﻳﺎ از ﻓﺮاق‬

‫ﺑﺎ ﻋﺰﻳﺰاﻧﻢ وﺻﺎل اﺳﺖ و ﻋﻨﺎق‬

‫ﺧﻠﻖ اﻧﺪر ﺧﻮاب ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪﺷﺎن‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻴﺪارى هﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﻋﻴﺎن‬

‫زﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺧﻮد را دﻣﻰ ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻢ‬

‫ﺑﺮگ ﺣﺲ را از درﺧﺖ اﻓﺸﺎن آﻨﻢ‬

‫ﺣﺲ اﺳﻴﺮ ﻋﻘﻞ ﺑﺎﺷﺪ اى ﻓﻼن‬

‫ﻋﻘﻞ اﺳﻴﺮ روح ﺑﺎﺷﺪ هﻢ ﺑﺪان‬

‫دﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪى ﻋﻘﻞ را ﺟﺎن ﺑﺎز آﺮد‬

‫آﺎرهﺎى ﺑﺴﺘﻪ را هﻢ ﺳﺎز آﺮد‬

‫ﺣﺴﻬﺎ و اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﺮ ﺁب ﺻﻔﺎ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﺲ ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ روى ﺁب را‬

‫دﺳﺖ ﻋﻘﻞ ﺁن ﺧﺲ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮ ﻣﻰﺑﺮد‬

‫ﺁب ﭘﻴﺪا ﻣﻰﺷﻮد ﭘﻴﺶ ﺧﺮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٣٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﺲ ﺑﺲ اﻧﺒﻪ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺟﻮ ﭼﻮن ﺣﺒﺎب‬

‫ﺧﺲ ﭼﻮ ﻳﻚ ﺳﻮ رﻓﺖ ﭘﻴﺪا ﮔﺸﺖ ﺁب‬

‫ﭼﻮن آﻪ دﺳﺖ ﻋﻘﻞ ﻧﮕﺸﺎﻳﺪ ﺧﺪا‬

‫ﺧﺲ ﻓﺰاﻳﺪ از هﻮا ﺑﺮ ﺁب ﻣﺎ‬

‫ﺁب را هﺮ دم آﻨﺪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ او‬

‫ﺁن هﻮا ﺧﻨﺪان و ﮔﺮﻳﺎن ﻋﻘﻞ ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺗﻘﻮى ﺑﺴﺖ دو دﺳﺖ هﻮا‬

‫ﺣﻖ ﮔﺸﺎﻳﺪ هﺮ دو دﺳﺖ ﻋﻘﻞ را‬

‫ﭘﺲ ﺣﻮاس ﭼﻴﺮﻩ ﻣﺤﻜﻮم ﺗﻮ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮد ﺳﺎﻻر و ﻣﺨﺪوم ﺗﻮ ﺷﺪ‬

‫ﺣﺲ را ﺑﻰﺧﻮاب ﺧﻮاب اﻧﺪر آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻏﻴﺒﻬﺎ ز ﺟﺎن ﺳﺮ ﺑﺮ زﻧﺪ‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﺑﻴﺪارى ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺧﻮاﺑﻬﺎ‬

‫هﻢ ز ﮔﺮدون ﺑﺮ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﺑﺎﺑﻬﺎ‬

‫ﻗﺼﻪى ﺧﻮاﻧﺪن ﺷﻴﺦ ﺿﺮﻳﺮ ﻣﺼﺤﻒ را در رو و ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪن وﻗﺖ ﻗﺮاﺋﺖ‬ ‫دﻳﺪ در اﻳﺎم ﺁن ﺷﻴﺦ ﻓﻘﻴﺮ‬

‫ﻣﺼﺤﻔﻰ در ﺧﺎﻧﻪى ﭘﻴﺮى ﺿﺮﻳﺮ‬

‫ﭘﻴﺶ او ﻣﻬﻤﺎن ﺷﺪ او وﻗﺖ ﺗﻤﻮز‬

‫هﺮ دو زاهﺪ ﺟﻤﻊ ﮔﺸﺘﻪ ﭼﻨﺪ روز‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻨﺠﺎ اى ﻋﺠﺐ ﻣﺼﺤﻒ ﭼﺮاﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺳﺖ اﻳﻦ دروﻳﺶ راﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺗﺸﻮﻳﺸﺶ ﻓﺰود‬

‫آﻪ ﺟﺰ او را ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎش و ﺑﻮد‬

‫اوﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺼﺤﻔﻰ ﺁوﻳﺨﺘﻪ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻴﻢ ﮔﺴﺘﺎخ ﻳﺎ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﻧﻰ ﺧﻤﺶ ﺻﺒﺮى آﻨﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺒﺮى ﺑﺮ ﻣﺮادى ﺑﺮ زﻧﻢ‬

‫ﺻﺒﺮ آﺮد و ﺑﻮد ﭼﻨﺪى در ﺣﺮج‬

‫آﺸﻒ ﺷﺪ آﺎﻟﺼﺒﺮ ﻣﻔﺘﺎح اﻟﻔﺮج‬

‫ﺻﺒﺮ آﺮدن ﻟﻘﻤﺎن ﭼﻮن دﻳﺪ آﻪ داود ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺣﻠﻘﻪهﺎ ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ از ﺳﺆال آﺮدن‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﻴﺖ آﻪ ﺻﺒﺮ از ﺳﺆال ﻣﻮﺟﺐ ﻓﺮج ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫رﻓﺖ ﻟﻘﻤﺎن ﺳﻮى داود ﺻﻔﺎ‬

‫دﻳﺪ آﺎو ﻣﻰآﺮد ز ﺁهﻦ ﺣﻠﻘﻪهﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﺑﺎ هﻢ دﮔﺮ در ﻣﻰﻓﮕﻨﺪ‬

‫ز ﺁهﻦ ﭘﻮﻻد ﺁن ﺷﺎﻩ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺻﻨﻌﺖ زراد او آﻢ دﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫در ﻋﺠﺐ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ و وﺳﻮاﺳﺶ ﻓﺰود‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻮد واﭘﺮﺳﻢ از او‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﺳﺎزى ز ﺣﻠﻘﻪى ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﺻﺒﺮ اوﻟﻴﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺒﺮ ﺗﺎ ﻣﻘﺼﻮد زوﺗﺮ رهﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﭙﺮﺳﻰ زودﺗﺮ آﺸﻔﺖ ﺷﻮد‬

‫ﻣﺮغ ﺻﺒﺮ از ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺮانﺗﺮ ﺑﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٣٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ور ﺑﭙﺮﺳﻰ دﻳﺮﺗﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد‬

‫ﺳﻬﻞ از ﺑﻰﺻﺒﺮىات ﻣﺸﻜﻞ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻟﻘﻤﺎن ﺗﻦ ﺑﺰد هﻢ در زﻣﺎن‬

‫ﺷﺪ ﺗﻤﺎم از ﺻﻨﻌﺖ داود ﺁن‬

‫ﭘﺲ زرﻩ ﺳﺎزﻳﺪ و در ﭘﻮﺷﻴﺪ او‬

‫ﭘﻴﺶ ﻟﻘﻤﺎن آﺮﻳﻢ ﺻﺒﺮ ﺧﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻟﺒﺎس اﺳﺖ اى ﻓﺘﻰ‬

‫در ﻣﺼﺎف و ﺟﻨﮓ دﻓﻊ زﺧﻢ را‬

‫ﮔﻔﺖ ﻟﻘﻤﺎن ﺻﺒﺮ هﻢ ﻧﻴﻜﻮ دﻣﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﭘﻨﺎﻩ و داﻓﻊ هﺮ ﺟﺎ ﻏﻤﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺒﺮ را ﺑﺎ ﺣﻖ ﻗﺮﻳﻦ آﺮد اى ﻓﻼن‬

‫ﺁﺧﺮ و اﻟﻌﺼﺮ را ﺁﮔﻪ ﺑﺨﻮان‬

‫ﺻﺪ هﺰاران آﻴﻤﻴﺎ ﺣﻖ ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫آﻴﻤﻴﺎﻳﻰ هﻤﭽﻮ ﺻﺒﺮ ﺁدم ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﺑﻘﻴﻪى ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ و ﻣﺼﺤﻒ ﺧﻮاﻧﺪن او‬ ‫ﻣﺮد ﻣﻬﻤﺎن ﺻﺒﺮ آﺮد و ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫آﺸﻒ ﮔﺸﺘﺶ ﺣﺎل ﻣﺸﻜﻞ در زﻣﺎن‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺁواز ﻗﺮﺁن را ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﺟﺴﺖ از ﺧﻮاب ﺁن ﻋﺠﺎﻳﺐ را ﺑﺪﻳﺪ‬

‫آﻪ ز ﻣﺼﺤﻒ آﻮر ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪى درﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﻰﺻﺒﺮ و از او ﺁن ﺣﺎل ﺟﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﻳﺎ اى ﻋﺠﺐ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ آﻮر‬

‫ﭼﻮن هﻤﻰﺧﻮاﻧﻰ هﻤﻰﺑﻴﻨﻰ ﺳﻄﻮر‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻰ ﺑﺮ ﺁن اﻓﺘﺎدﻩاى‬

‫دﺳﺖ را ﺑﺮ ﺣﺮف ﺁن ﺑﻨﻬﺎدﻩاى‬

‫اﺻﺒﻌﺖ در ﺳﻴﺮ ﭘﻴﺪا ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﺣﺮف دارى ﻣﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﮔﺸﺘﻪ ز ﺟﻬﻞ ﺗﻦ ﺟﺪا‬

‫اﻳﻦ ﻋﺠﺐ ﻣﻰدارى از ﺻﻨﻊ ﺧﺪا‬

‫ﻣﻦ ز ﺣﻖ در ﺧﻮاﺳﺘﻢ آﺎى ﻣﺴﺘﻌﺎن‬

‫ﺑﺮ ﻗﺮاﺋﺖ ﻣﻦ ﺣﺮﻳﺼﻢ هﻤﭽﻮ ﺟﺎن‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺣﺎﻓﻆ ﻣﺮا ﻧﻮرى ﺑﺪﻩ‬

‫در دو دﻳﺪﻩ وﻗﺖ ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﻰﮔﺮﻩ‬

‫ﺑﺎز دﻩ دو دﻳﺪﻩام را ﺁن زﻣﺎن‬

‫آﻪ ﺑﮕﻴﺮم ﻣﺼﺤﻒ و ﺧﻮاﻧﻢ ﻋﻴﺎن‬

‫ﺁﻣﺪ از ﺣﻀﺮت ﻧﺪا آﺎى ﻣﺮد آﺎر‬

‫اى ﺑﻪ هﺮ رﻧﺠﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ اوﻣﻴﺪوار‬

‫ﺣﺴﻦ ﻇﻦ اﺳﺖ و اﻣﻴﺪى ﺧﻮش ﺗﺮا‬

‫آﻪ ﺗﺮا ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ هﺮ دم ﺑﺮﺗﺮ ﺁ‬

‫هﺮ زﻣﺎن آﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﺎﺷﺪت‬

‫ﻳﺎ ز ﻣﺼﺤﻔﻬﺎ ﻗﺮاﺋﺖ ﺑﺎﻳﺪت‬

‫ﻣﻦ در ﺁن دم وادهﻢ ﭼﺸﻢ ﺗﺮا‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮو ﺧﻮاﻧﻰ ﻣﻌﻈﻢ ﺟﻮهﺮا‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﺮد و هﺮ ﺁن ﮔﺎهﻰ آﻪ ﻣﻦ‬

‫واﮔﺸﺎﻳﻢ ﻣﺼﺤﻒ اﻧﺪر ﺧﻮاﻧﺪن‬

‫ﺁن ﺧﺒﻴﺮى آﻪ ﻧﺸﺪ ﻏﺎﻓﻞ ز آﺎر‬

‫ﺁن ﮔﺮاﻣﻰ ﭘﺎدﺷﺎﻩ و آﺮدﮔﺎر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٣٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎز ﺑﺨﺸﺪ ﺑﻴﻨﺸﻢ ﺁن ﺷﺎﻩ ﻓﺮد‬

‫در زﻣﺎن هﻤﭽﻮن ﭼﺮاغ ﺷﺐ ﻧﻮرد‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻧﺒﻮد وﻟﻰ را اﻋﺘﺮاض‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﻓﺮﺳﺘﺪ اﻋﺘﻴﺎض‬

‫ﮔﺮ ﺑﺴﻮزد ﺑﺎﻏﺖ اﻧﮕﻮرت دهﺪ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻣﺎﺗﻤﻰ ﺳﻮرت دهﺪ‬

‫ﺁن ﺷﻞ ﺑﻰدﺳﺖ را دﺳﺘﻰ دهﺪ‬

‫آﺎن ﻏﻤﻬﺎ را دل ﻣﺴﺘﻰ دهﺪ‬

‫ﻻ ﻧﺴﻠﻢ و اﻋﺘﺮاض از ﻣﺎ ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻋﻮض ﻣﻰﺁﻳﺪ از ﻣﻔﻘﻮد زﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﻰﺁﺗﺶ ﻣﺮا ﮔﺮﻣﻰ رﺳﺪ‬

‫راﺿﻴﻢ ﮔﺮ ﺁﺗﺶ ﻣﺎ را آﺸﺪ‬

‫ﺑﻰﭼﺮاﻏﻰ ﭼﻮن دهﺪ او روﺷﻨﻰ‬

‫ﮔﺮ ﭼﺮاﻏﺖ ﺷﺪ ﭼﻪ اﻓﻐﺎن ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺻﻔﺖ ﺑﻌﻀﻰ از اوﻟﻴﺎ آﻪ راﺿﻰاﻧﺪ ﺑﻪ اﺣﻜﺎم و دﻋﺎ و ﻻﺑﻪ ﻧﻜﻨﻨﺪ آﻪ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ را ﺑﮕﺮدان‬ ‫ﺑﺸﻨﻮ اآﻨﻮن ﻗﺼﻪى ﺁن رهﺮوان‬

‫آﻪ ﻧﺪارﻧﺪ اﻋﺘﺮاﺿﻰ در ﺟﻬﺎن‬

‫ز اوﻟﻴﺎ اهﻞ دﻋﺎ ﺧﻮد دﻳﮕﺮﻧﺪ‬

‫آﻪ ﮔﻬﻰ دوزﻧﺪ و ﮔﺎهﻰ ﻣﻰدرﻧﺪ‬

‫ﻗﻮم دﻳﮕﺮ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻢ ز اوﻟﻴﺎ‬

‫آﻪ دهﺎﻧﺸﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ از دﻋﺎ‬

‫از رﺿﺎ آﻪ هﺴﺖ رام ﺁن آﺮام‬

‫ﺟﺴﺘﻦ دﻓﻊ ﻗﻀﺎﺷﺎن ﺷﺪ ﺣﺮام‬

‫در ﻗﻀﺎ ذوﻗﻰ هﻤﻰﺑﻴﻨﻨﺪ ﺧﺎص‬

‫آﻔﺮﺷﺎن ﺁﻳﺪ ﻃﻠﺐ آﺮدن ﺧﻼص‬

‫ﺣﺴﻦ ﻇﻨﻰ ﺑﺮ دل اﻳﺸﺎن ﮔﺸﻮد‬

‫آﻪ ﻧﭙﻮﺷﻨﺪ از ﻏﻤﻰ ﺟﺎﻣﻪى آﺒﻮد‬

‫ﺳﺆال آﺮدن ﺑﻬﻠﻮل ﺁن دروﻳﺶ را‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺑﻬﻠﻮل ﺁن ﻳﻜﻰ دروﻳﺶ را‬

‫ﭼﻮﻧﻰ اى دروﻳﺶ واﻗﻒ آﻦ ﻣﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺑﺎﺷﺪ آﺴﻰ آﻪ ﺟﺎودان‬

‫ﺑﺮ ﻣﺮاد او رود آﺎر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺳﻴﻞ و ﺟﻮهﺎ ﺑﺮ ﻣﺮاد او روﻧﺪ‬

‫اﺧﺘﺮان ز ﺁن ﺳﺎن آﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺁن ﺷﻮﻧﺪ‬

‫زﻧﺪﮔﻰ و ﻣﺮگ‪ ،‬ﺳﺮهﻨﮕﺎن او‬

‫ﺑﺮ ﻣﺮاد او رواﻧﻪ آﻮ ﺑﻪ آﻮ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺧﻮاهﺪ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﺗﻌﺰﻳﺖ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﺒﺨﺸﺪ ﺗﻬﻨﻴﺖ‬

‫ﺳﺎﻟﻜﺎن راﻩ هﻢ ﺑﺮ آﺎم او‬

‫ﻣﺎﻧﺪﮔﺎن از راﻩ هﻢ در دام او‬

‫هﻴﭻ دﻧﺪاﻧﻰ ﻧﺨﻨﺪد در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻰرﺿﺎ و اﻣﺮ ﺁن ﻓﺮﻣﺎنروان‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻰ هﻤﭽﻨﻴﻦ‬

‫در ﻓﺮ و ﺳﻴﻤﺎى ﺗﻮ ﭘﻴﺪاﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٣٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ و ﺻﺪ ﭼﻨﺪﻳﻨﻰ اى ﺻﺎدق و ﻟﻴﻚ‬

‫ﺷﺮح آﻦ اﻳﻦ را ﺑﻴﺎن آﻦ ﻧﻴﻚ ﻧﻴﻚ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻓﺎﺿﻞ و ﻣﺮد ﻓﻀﻮل‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﮔﻮش او رﺳﺪ ﺁرد ﻗﺒﻮل‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎﻧﺶ ﺷﺮح آﻦ اﻧﺪر آﻼم‬

‫آﻪ از ﺁن ﺑﻬﺮﻩ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻋﻘﻞ ﻋﺎم‬

‫ﻧﺎﻃﻖ آﺎﻣﻞ ﭼﻮ ﺧﻮان ﺑﺎﺷﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮاﻧﺶ ﭘﺮ هﺮ ﮔﻮﻧﻪى ﺁﺷﻰ ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ هﻴﭻ ﻣﻬﻤﺎن ﺑﻰﻧﻮا‬

‫هﺮ آﺴﻰ ﻳﺎﺑﺪ ﻏﺬاى ﺧﻮد ﺟﺪا‬

‫هﻤﭽﻮ ﻗﺮﺁن آﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ هﻔﺖ ﺗﻮﺳﺖ‬

‫ﺧﺎص را و ﻋﺎم را ﻣﻄﻌﻢ در اوﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺑﺎرى ﻳﻘﻴﻦ ﺷﺪ ﭘﻴﺶ ﻋﺎم‬

‫آﻪ ﺟﻬﺎن در اﻣﺮ ﻳﺰدان اﺳﺖ رام‬

‫هﻴﭻ ﺑﺮﮔﻰ در ﻧﻴﻔﺘﺪ از درﺧﺖ‬

‫ﺑﻰﻗﻀﺎ و ﺣﻜﻢ ﺁن ﺳﻠﻄﺎن ﺑﺨﺖ‬

‫از دهﺎن ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺸﺪ ﺳﻮى ﮔﻠﻮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻟﻘﻤﻪ را ﺣﻖ آﻪ ادﺧﻠﻮا‬

‫ﻣﻴﻞ و رﻏﺒﺖ آﺎن زﻣﺎم ﺁدﻣﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ ﺁن رام اﻣﺮ ﺁن ﻏﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫در زﻣﻴﻨﻬﺎ و ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ذرﻩاى‬

‫ﭘﺮ ﻧﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ﻧﮕﺮدد ﭘﺮﻩاى‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻗﺪﻳﻢ ﻧﺎﻓﺬش‬

‫ﺷﺮح ﻧﺘﻮان آﺮد و ﺟﻠﺪى ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮش‬

‫آﻪ ﺷﻤﺮد ﺑﺮگ درﺧﺘﺎن را ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ آﻰ ﺷﻮد در ﻧﻄﻖ رام‬

‫اﻳﻦ ﻗﺪر ﺑﺸﻨﻮ آﻪ ﭼﻮن آﻠﻰ آﺎر‬

‫ﻣﻰﻧﮕﺮدد ﺟﺰ ﺑﻪ اﻣﺮ آﺮدﮔﺎر‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎى ﺣﻖ رﺿﺎى ﺑﻨﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺣﻜﻢ او را ﺑﻨﺪﻩاى ﺧﻮاهﻨﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﻧﻰ ﺗﻜﻠﻒ ﻧﻪ ﭘﻰ ﻣﺰد و ﺛﻮاب‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻃﺒﻊ او ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ ﻣﺴﺘﻄﺎب‬

‫زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻬﺮ ﺧﻮد‬

‫ﻧﻰ ﭘﻰ ذوق ﺣﻴﺎت ﻣﺴﺘﻠﺬ‬

‫هﺮ آﺠﺎ اﻣﺮ ﻗﺪم را ﻣﺴﻠﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫زﻧﺪﮔﻰ و ﻣﺮدﮔﻰ ﭘﻴﺸﺶ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻳﺰدان ﻣﻰزﻳﺪ ﻧﻰ ﺑﻬﺮ ﮔﻨﺞ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻳﺰدان ﻣﻰﻣﺮد ﻧﻪ از ﺧﻮف و رﻧﺞ‬

‫هﺴﺖ اﻳﻤﺎﻧﺶ ﺑﺮاى ﺧﻮاﺳﺖ او‬

‫ﻧﻪ ﺑﺮاى ﺟﻨﺖ و اﺷﺠﺎر و ﺟﻮ‬

‫ﺗﺮك آﻔﺮش هﻢ ﺑﺮاى ﺣﻖ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ ز ﺑﻴﻢ ﺁن آﻪ در ﺁﺗﺶ رود‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻣﺪ ز اﺻﻞ ﺁن ﺧﻮى او‬

‫ﻧﻪ رﻳﺎﺿﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮى او‬

‫ﺁن ﮔﻬﺎن ﺧﻨﺪد آﻪ او ﺑﻴﻨﺪ رﺿﺎ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺣﻠﻮاى ﺷﻜﺮ او را ﻗﻀﺎ‬

‫ﺑﻨﺪﻩاى آﺶ ﺧﻮى و ﺧﻠﻘﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﺮ اﻣﺮ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺶ رود‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﻻﺑﻪ آﻨﺪ او ﻳﺎ دﻋﺎ‬

‫آﻪ ﺑﮕﺮدان اى ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻦ ﻗﻀﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٣٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺮگ او و ﻣﺮگ ﻓﺮزﻧﺪان او‬

‫ﺑﻬﺮ ﺣﻖ ﭘﻴﺸﺶ ﭼﻮ ﺣﻠﻮا در ﮔﻠﻮ‬

‫ﻧﺰع ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﺮ ﺁن ﺑﺎ وﻓﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻄﺎﻳﻒ ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺦ ﺑﻰﻧﻮا‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﮔﻮﻳﺪ دﻋﺎ اﻻ ﻣﮕﺮ‬

‫در دﻋﺎ ﺑﻴﻨﺪ رﺿﺎى دادﮔﺮ‬

‫ﺁن ﺷﻔﺎﻋﺖ و ﺁن دﻋﺎ ﻧﻪ از رﺣﻢ ﺧﻮد‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﺁن ﺑﻨﺪﻩى ﺻﺎﺣﺐ رﺷﺪ‬

‫رﺣﻢ ﺧﻮد را او هﻤﺎن دم ﺳﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﭼﺮاغ ﻋﺸﻖ ﺣﻖ اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫دوزخ اوﺻﺎف او ﻋﺸﻖ اﺳﺖ و او‬

‫ﺳﻮﺧﺖ ﻣﺮ اوﺻﺎف ﺧﻮد را ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫هﺮ ﻃﺮوﻗﻰ اﻳﻦ ﻓﺮوﻗﻰ آﻰ ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﺟﺰ دﻗﻮﻗﻰ ﺗﺎ در اﻳﻦ دوﻟﺖ ﺑﺘﺎﺧﺖ‬

‫ﻗﺼﻪى دﻗﻮﻗﻰ و آﺮاﻣﺎﺗﺶ‬ ‫ﺁن دﻗﻮﻗﻰ داﺷﺖ ﺧﻮش دﻳﺒﺎﺟﻪاى‬

‫ﻋﺎﺷﻖ و ﺻﺎﺣﺐ آﺮاﻣﺖ ﺧﻮاﺟﻪاى‬

‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻰﺷﺪ ﭼﻮ ﻣﻪ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺷﺐ روان را ﮔﺸﺘﻪ زو روﺷﻦ روان‬

‫در ﻣﻘﺎﻣﻰ ﻣﺴﻜﻨﻰ آﻢ ﺳﺎﺧﺘﻰ‬

‫آﻢ دو روز اﻧﺪر دهﻰ اﻧﺪاﺧﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ در ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮ ﺑﺎﺷﻢ دو روز‬

‫ﻋﺸﻖ ﺁن ﻣﺴﻜﻦ آﻨﺪ در ﻣﻦ ﻓﺮوز‬

‫ﻏﺮة اﻟﻤﺴﻜﻦ أﺣﺎذرﻩ أﻧﺎ‬

‫اﻧﻘﻠﻲ ﻳﺎ ﻧﻔﺲ ﺳﺎﻓﺮ ﻟﻠﻐﻨﺎ‬

‫ﻻ أﻋﻮد ﺧﻠﻖ ﻗﻠﺒﻲ ﺑﺎﻟﻤﻜﺎن‬

‫آﻲ ﻳﻜﻮن ﺧﺎﻟﺼﺎ ﻓﻲ اﻻﻣﺘﺤﺎن‬

‫روز اﻧﺪر ﺳﻴﺮ ﺑﺪ ﺷﺐ در ﻧﻤﺎز‬

‫ﭼﺸﻢ اﻧﺪر ﺷﺎﻩ ﺑﺎز او هﻤﭽﻮ ﺑﺎز‬

‫ﻣﻨﻘﻄﻊ از ﺧﻠﻖ ﻧﻪ از ﺑﺪ ﺧﻮﻳﻰ‬

‫ﻣﻨﻔﺮد از ﻣﺮد و زن ﻧﻰ از دوﻳﻰ‬

‫ﻣﺸﻔﻘﻰ ﺑﺮ ﺧﻠﻖ و ﻧﺎﻓﻊ هﻤﭽﻮ ﺁب‬

‫ﺧﻮش ﺷﻔﻴﻌﻰ و دﻋﺎﻳﺶ ﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ را ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﺎدر ﺷﻬﻰﺗﺮ از ﭘﺪر‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﻤﺎ را اى ﻣﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن ﭘﺪر هﺴﺘﻢ ﺷﻔﻴﻖ و ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫ز ﺁن ﺳﺒﺐ آﻪ ﺟﻤﻠﻪ اﺟﺰاى ﻣﻨﻴﺪ‬

‫ﺟﺰو را از آﻞ ﭼﺮا ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﻴﺪ‬

‫ﺟﺰو از آﻞ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ﺑﻰآﺎر ﺷﺪ‬

‫ﻋﻀﻮ از ﺗﻦ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ﻣﺮدار ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﭙﻴﻮﻧﺪد ﺑﻪ آﻞ ﺑﺎر دﮔﺮ‬

‫ﻣﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺒﻮدش از ﺟﺎن ﺧﺒﺮ‬

‫ور ﺑﺠﻨﺒﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺁن را ﺧﻮد ﺳﻨﺪ‬

‫ﻋﻀﻮ ﻧﻮ ﺑﺒﺮﻳﺪﻩ هﻢ ﺟﻨﺒﺶ آﻨﺪ‬

‫ﺟﺰو ازﻳﻦ آﻞ ﮔﺮ ﺑﺮد ﻳﻚ ﺳﻮ رود‬

‫اﻳﻦ ﻧﻪ ﺁن آﻞ اﺳﺖ آﺎو ﻧﺎﻗﺺ ﺷﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٣٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﻄﻊ و وﺻﻞ او ﻧﻴﺎﻳﺪ در ﻣﻘﺎل‬

‫ﭼﻴﺰ ﻧﺎﻗﺺ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﻬﺮ ﻣﺜﺎل‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﻗﺼﻪى دﻗﻮﻗﻰ‬ ‫ﻣﺮ ﻋﻠﻰ را در ﻣﺜﺎﻟﻰ ﺷﻴﺮ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺷﻴﺮ ﻣﺜﻞ او ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮔﺮ ﭼﻪ راﻧﺪ‬

‫از ﻣﺜﺎل و ﻣﺜﻞ و ﻓﺮق ﺁن ﺑﺮان‬

‫ﺟﺎﻧﺐ ﻗﺼﻪى دﻗﻮﻗﻰ اى ﺟﻮان‬

‫ﺁن آﻪ در ﻓﺘﻮى اﻣﺎم ﺧﻠﻖ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮى ﺗﻘﻮى از ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻰرﺑﻮد‬

‫ﺁن آﻪ اﻧﺪر ﺳﻴﺮ ﻣﻪ را ﻣﺎت آﺮد‬

‫هﻢ ز دﻳﻦ دارى او دﻳﻦ رﺷﻚ ﺧﻮرد‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻘﻮى و اوراد و ﻗﻴﺎم‬

‫ﻃﺎﻟﺐ ﺧﺎﺻﺎن ﺣﻖ ﺑﻮدى ﻣﺪام‬

‫در ﺳﻔﺮ ﻣﻌﻈﻢ ﻣﺮادش ﺁن ﺑﺪى‬

‫آﻪ دﻣﻰ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﻩى ﺧﺎﺻﻰ زدى‬

‫اﻳﻦ هﻤﻰﮔﻔﺘﻰ ﭼﻮ ﻣﻰرﻓﺘﻰ ﺑﻪ راﻩ‬

‫آﻦ ﻗﺮﻳﻦ ﺧﺎﺻﮕﺎﻧﻢ اى اﻟﻪ‬

‫ﻳﺎ رب ﺁﻧﻬﺎ را آﻪ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ دﻟﻢ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ و ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻴﺎن و ﻣﺠﻤﻠﻢ‬

‫و اﻧﻜﻪ ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ ﺗﻮ اى ﻳﺰدان ﺟﺎن‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺤﺠﻮﺑﺸﺎن آﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫ﺣﻀﺮﺗﺶ ﮔﻔﺘﻰ آﻪ اى ﺻﺪر ﻣﻬﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ و ﭼﻪ اﺳﺘﺴﻘﺎﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫ﻣﻬﺮ ﻣﻦ دارى ﭼﻪ ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ دﮔﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﺑﺎ ﺗﺴﺖ ﭼﻮن ﺟﻮﻳﻰ ﺑﺸﺮ‬

‫او ﺑﮕﻔﺘﻰ ﻳﺎ رب اى داﻧﺎى راز‬

‫ﺗﻮ ﮔﺸﻮدى در دﻟﻢ راﻩ ﻧﻴﺎز‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺑﺤﺮ اﮔﺮ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪام‬

‫ﻃﻤﻊ در ﺁب ﺳﺒﻮ هﻢ ﺑﺴﺘﻪام‬

‫هﻤﭽﻮ داودم ﻧﻮد ﻧﻌﺠﻪ ﻣﺮاﺳﺖ‬

‫ﻃﻤﻊ در ﻧﻌﺠﻪى ﺣﺮﻳﻔﻢ هﻢ ﺑﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﺮص اﻧﺪر ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻓﺨﺮ اﺳﺖ و ﺟﺎﻩ‬

‫ﺣﺮص اﻧﺪر ﻏﻴﺮ ﺗﻮ ﻧﻨﮓ و ﺗﺒﺎﻩ‬

‫ﺷﻬﻮت و ﺣﺮص ﻧﺮان ﭘﻴﺸﻰ ﺑﻮد‬

‫و ﺁن هﻴﺰان ﻧﻨﮓ و ﺑﺪ آﻴﺸﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺣﺮص ﻣﺮدان از رﻩ ﭘﻴﺸﻰ ﺑﻮد‬

‫در ﻣﺨﻨﺚ ﺣﺮص ﺳﻮى ﭘﺲ رود‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺣﺮص از آﻤﺎل ﻣﺮدى اﺳﺖ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﺣﺮص اﻓﺘﻀﺎح و ﺳﺮدى اﺳﺖ‬

‫ﺁﻩ ﺳﺮى هﺴﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺲ ﻧﻬﺎن‬

‫آﻪ ﺳﻮى ﺧﻀﺮى ﺷﻮد ﻣﻮﺳﻰ دوان‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺴﺘﺴﻘﻰ آﺰ ﺁﺑﺶ ﺳﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ هﺮ ﺁن ﭼﻪ ﻳﺎﻓﺘﻰ ﺑﺎﷲ ﻣﺎﻳﺴﺖ‬

‫ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ ﺣﻀﺮت اﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﺎرﮔﺎﻩ‬

‫ﺻﺪر را ﺑﮕﺬار ﺻﺪر ﺗﺴﺖ راﻩ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٣٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﺮ ﻃﻠﺐ آﺮدن ﻣﻮﺳﻰ ﺧﻀﺮ را ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ اﻟﺴﻼم ﺑﺎ آﻤﺎل ﻧﺒﻮت و ﻗﺮﺑﺖ‬ ‫از آﻠﻴﻢ ﺣﻖ ﺑﻴﺎﻣﻮز اى آﺮﻳﻢ‬

‫ﺑﻴﻦ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ز ﻣﺸﺘﺎﻗﻰ آﻠﻴﻢ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺎﻩ و ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮى‬

‫ﻃﺎﻟﺐ ﺧﻀﺮم ز ﺧﻮد ﺑﻴﻨﻰ ﺑﺮى‬

‫ﻣﻮﺳﻴﺎ ﺗﻮ ﻗﻮم ﺧﻮد را هﺸﺘﻪاى‬

‫در ﭘﻰ ﻧﻴﻜﻮ ﭘﻴﻰ ﺳﺮ ﮔﺸﺘﻪاى‬

‫آﻴﻘﺒﺎدى رﺳﺘﻪ از ﺧﻮف و رﺟﺎ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﺮدى ﭼﻨﺪ ﺟﻮﻳﻰ ﺗﺎ آﺠﺎ‬

‫ﺁن ﺗﻮ ﺑﺎ ﺗﺴﺖ و ﺗﻮ واﻗﻒ ﺑﺮ اﻳﻦ‬

‫ﺁﺳﻤﺎﻧﺎ ﭼﻨﺪ ﭘﻴﻤﺎﻳﻰ زﻣﻴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ اﻳﻦ ﻣﻼﻣﺖ آﻢ آﻨﻴﺪ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب و ﻣﺎﻩ را آﻢ رﻩ زﻧﻴﺪ‬

‫ﻣﻰروم ﺗﺎ ﻣﺠﻤﻊ اﻟﺒﺤﺮﻳﻦ ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮم ﻣﺼﺤﻮب ﺳﻠﻄﺎن زﻣﻦ‬

‫اﺟﻌﻞ اﻟﺨﻀﺮ ﻷﻣﺮي ﺳﺒﺒﺎ‬

‫ذاك أو أﻣﻀﻲ و أﺳﺮي ﺣﻘﺒﺎ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﺮم ﺑﻪ ﭘﺮ و ﺑﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭼﻪ ﺑﻮد هﺰاران ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﻣﻰروم ﻳﻌﻨﻰ ﻧﻤﻰارزد ﺑﺪان‬

‫ﻋﺸﻖ ﺟﺎﻧﺎن آﻢ ﻣﺪان از ﻋﺸﻖ ﻧﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد اى ﻋﻤﻮ‬

‫داﺳﺘﺎن ﺁن دﻗﻮﻗﻰ را ﺑﮕﻮ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﻗﺼﻪى دﻗﻮﻗﻰ‬ ‫ﺁن دﻗﻮﻗﻰ رﺣﻤﺔ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﺎﻓﺮت ﻣﺪى ﻓﻲ ﺧﺎﻓﻘﻴﻪ‬

‫ﺳﺎل و ﻣﻪ رﻓﺘﻢ ﺳﻔﺮ از ﻋﺸﻖ ﻣﺎﻩ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ از راﻩ ﺣﻴﺮان در اﻟﻪ‬

‫ﭘﺎ ﺑﺮهﻨﻪ ﻣﻰروى ﺑﺮ ﺧﺎر و ﺳﻨﮓ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺣﻴﺮاﻧﻢ و ﺑﻰﺧﻮﻳﺶ و دﻧﮓ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﻴﻦ اﻳﻦ ﭘﺎﻳﻬﺎ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﺮ دل ﻣﻰرود ﻋﺎﺷﻖ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫از رﻩ و ﻣﻨﺰل ز آﻮﺗﺎﻩ و دراز‬

‫دل ﭼﻪ داﻧﺪ اوﺳﺖ ﻣﺴﺖ دﻟﻨﻮاز‬

‫ﺁن دراز و آﻮﺗﻪ اوﺻﺎف ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫رﻓﺘﻦ ارواح دﻳﮕﺮ رﻓﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺳﻔﺮ آﺮدى ز ﻧﻄﻔﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﻰ ﺑﻪ ﮔﺎﻣﻰ ﺑﻮد ﻧﻰ ﻣﻨﺰل ﻧﻪ ﻧﻘﻞ‬

‫ﺳﻴﺮ ﺟﺎن ﺑﻰﭼﻮن ﺑﻮد در دور و دﻳﺮ‬

‫ﺟﺴﻢ ﻣﺎ از ﺟﺎن ﺑﻴﺎﻣﻮزﻳﺪ ﺳﻴﺮ‬

‫ﺳﻴﺮ ﺟﺴﻤﺎﻧﻪ رهﺎ آﺮد او آﻨﻮن‬

‫ﻣﻰرود ﺑﻰﭼﻮن ﻧﻬﺎن در ﺷﻜﻞ ﭼﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ روزى ﻣﻰﺷﺪم ﻣﺸﺘﺎقوار‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ در ﺑﺸﺮ اﻧﻮار ﻳﺎر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٤٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻗﻠﺰﻣﻰ در ﻗﻄﺮﻩاى‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ درج اﻧﺪر ذرﻩاى‬

‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪم ﺳﻮى ﻳﻚ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﻪ ﮔﺎم‬

‫ﺑﻮد ﺑﻰﮔﻪ ﮔﺸﺘﻪ روز و وﻗﺖ ﺷﺎم‬

‫ﻧﻤﻮدن ﻣﺜﺎل هﻔﺖ ﺷﻤﻊ ﺳﻮى ﺳﺎﺣﻞ‬ ‫هﻔﺖ ﺷﻤﻊ از دور دﻳﺪم ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺳﺎﺣﻞ ﺷﺘﺎﺑﻴﺪم ﺑﺪان‬

‫ﻧﻮر ﺷﻌﻠﻪى هﺮ ﻳﻜﻰ ﺷﻤﻌﻰ از ﺁن‬

‫ﺑﺮ ﺷﺪﻩ ﺧﻮش ﺗﺎ ﻋﻨﺎن ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺧﻴﺮﻩ ﮔﺸﺘﻢ ﺧﻴﺮﮔﻰ هﻢ ﺧﻴﺮﻩ ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﻮج ﺣﻴﺮت ﻋﻘﻞ را از ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﻤﻌﻬﺎ اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫آﺎﻳﻦ دو دﻳﺪﻩى ﺧﻠﻖ از اﻳﻨﻬﺎ دوﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ ﺟﻮﻳﺎن ﭼﺮاﻏﻰ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن ﺷﻤﻌﻰ آﻪ ﺑﺮ ﻣﻪ ﻣﻰﻓﺰود‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪى ﺑﺪ ﻋﺠﺐ ﺑﺮ دﻳﺪﻩهﺎ‬

‫ﻦ ﻳﺸﺎء‬ ‫ﺑﻨﺪﺷﺎن ﻣﻰآﺮد ﻳَ ْﻬﺪِي َﻣ ْ‬

‫ﺷﺪن ﺁن هﻔﺖ ﺷﻤﻊ ﺑﺮ ﻣﺜﺎل ﻳﻚ ﺷﻤﻊ‬ ‫ﺑﺎز ﻣﻰدﻳﺪم آﻪ ﻣﻰﺷﺪ هﻔﺖ ﻳﻚ‬

‫ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺪ ﻧﻮر او ﺟﻴﺐ ﻓﻠﻚ‬

‫ﺑﺎز ﺁن ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ هﻔﺖ ﺷﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﻰ و ﺣﻴﺮاﻧﻰ ﻣﻦ زﻓﺖ ﺷﺪ‬

‫اﺗﺼﺎﻻﺗﻰ ﻣﻴﺎن ﺷﻤﻌﻬﺎ‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺑﺮ زﺑﺎن و ﮔﻔﺖ ﻣﺎ‬

‫ﺁن آﻪ ﻳﻚ دﻳﺪن آﻨﺪ ادراك ﺁن‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻧﺘﻮان ﻧﻤﻮدن از زﺑﺎن‬

‫ﺁن آﻪ ﻳﻚ دم ﺑﻴﻨﺪش ادراك هﻮش‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻧﺘﻮان ﺷﻨﻮدن ﺁن ﺑﮕﻮش‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻧﺪارد رو اﻟﻴﻚ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻻ أﺣﺼﻲ ﺛﻨﺎء ﻣﺎ ﻋﻠﻴﻚ‬

‫ﭘﻴﺸﺘﺮ رﻓﺘﻢ دوان آﺎن ﺷﻤﻌﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ از ﻧﺸﺎن آﺒﺮﻳﺎ‬

‫ﻣﻰﺷﺪم ﺑﻰﺧﻮﻳﺶ و ﻣﺪهﻮش و ﺧﺮاب‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﻔﺘﺎدم ز ﺗﻌﺠﻴﻞ و ﺷﺘﺎب‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺑﻰهﻮش و ﺑﻰﻋﻘﻞ اﻧﺪر اﻳﻦ‬

‫اوﻓﺘﺎدم ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎك زﻣﻴﻦ‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎ هﻮش ﺁﻣﺪم ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ‬

‫در روش ﮔﻮﻳﻰ ﻧﻪ ﺳﺮ ﻧﻰ ﭘﺎﺳﺘﻢ‬

‫ﻧﻤﻮدن ﺁن ﺷﻤﻌﻬﺎ در ﻧﻈﺮ هﻔﺖ ﻣﺮد‬ ‫هﻔﺖ ﺷﻤﻊ اﻧﺪر ﻧﻈﺮ ﺷﺪ هﻔﺖ ﻣﺮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫ﻧﻮرﺷﺎن ﻣﻰﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﻻﺟﻮرد‬

‫‪٤٤١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن اﻧﻮار ﻧﻮر روز درد‬

‫از ﺻﻼﺑﺖ ﻧﻮرهﺎ را ﻣﻰﺳﺘﺮد‬

‫ﺑﺎز ﺷﺪن ﺁن ﺷﻤﻌﻬﺎ هﻔﺖ درﺧﺖ‬ ‫ﺑﺎز هﺮ ﻳﻚ ﻣﺮد ﺷﺪ ﺷﻜﻞ درﺧﺖ‬

‫ﭼﺸﻤﻢ از ﺳﺒﺰى اﻳﺸﺎن ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫ز اﻧﺒﻬﻰ ﺑﺮگ ﭘﻴﺪا ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺎخ‬

‫ﺑﺮگ هﻢ ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ از ﻣﻴﻮﻩى ﻓﺮاخ‬

‫هﺮ درﺧﺘﻰ ﺷﺎخ ﺑﺮ ﺳﺪرﻩ زدﻩ‬

‫ﺳﺪرﻩ ﭼﻪ ﺑﻮد از ﺧﻼ ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻩ‬

‫ﺑﻴﺦ هﺮ ﻳﻚ رﻓﺘﻪ در ﻗﻌﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫زﻳﺮﺗﺮ از ﮔﺎو و ﻣﺎهﻰ ﺑﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﺑﻴﺨﺸﺎن از ﺷﺎخ ﺧﻨﺪانروىﺗﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ از ﺁن اﺷﻜﺎﻟﺸﺎن زﻳﺮ و زﺑﺮ‬

‫ﻣﻴﻮﻩاى آﻪ ﺑﺮ ﺷﻜﺎﻓﻴﺪى ز زور‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁب از ﻣﻴﻮﻩ ﺟﺴﺘﻰ ﺑﺮق ﻧﻮر‬

‫ﻣﺨﻔﻰ ﺑﻮدن ﺁن درﺧﺘﺎن از ﭼﺸﻢ ﺧﻠﻖ‬ ‫اﻳﻦ ﻋﺠﺐﺗﺮ آﻪ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺧﻠﻖ از ﺻﺤﺮا و دﺷﺖ‬

‫ز ﺁرزوى ﺳﺎﻳﻪ ﺟﺎن ﻣﻰﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫از ﮔﻠﻴﻤﻰ ﺳﺎﻳﻪﺑﺎن ﻣﻰﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﻳﻪى ﺁن را ﻧﻤﻰدﻳﺪﻧﺪ هﻴﭻ‬

‫ﺻﺪ ﺗﻔﻮ ﺑﺮ دﻳﺪﻩهﺎى ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬

‫ﺧﺘﻢ آﺮدﻩ ﻗﻬﺮ ﺣﻖ ﺑﺮ دﻳﺪﻩهﺎ‬

‫آﻪ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻣﺎﻩ را ﺑﻴﻨﺪ ﺳﻬﺎ‬

‫ذرﻩاى را ﺑﻴﻨﺪ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻧﻪ‬

‫ﻟﻴﻚ از ﻟﻄﻒ و آﺮم ﻧﻮﻣﻴﺪ ﻧﻪ‬

‫آﺎرواﻧﻬﺎ ﺑﻰﻧﻮا و اﻳﻦ ﻣﻴﻮﻩهﺎ‬

‫ﭘﺨﺘﻪ ﻣﻰرﻳﺰد ﭼﻪ ﺳﺤﺮ اﺳﺖ اى ﺧﺪا‬

‫ﺳﻴﺐ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ هﻰ ﭼﻴﺪﻧﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫درهﻢاﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ ﺧﺸﻚ ﺣﻠﻖ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ هﺮ ﺑﺮگ و ﺷﻜﻮﻓﻪى ﺁن ﻏﺼﻮن‬

‫ﺖ ﻗَ ْﻮﻣِﻲ ﻳﻌﻠﻤﻮن‬ ‫دمﺑﻪدم ﻳﺎ َﻟ ْﻴ َ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰﺁﻣﺪ ز ﺳﻮى هﺮ درﺧﺖ‬

‫ﺳﻮى ﻣﺎ ﺁﻳﻴﺪ ﺧﻠﻖ ﺷﻮر ﺑﺨﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰﺁﻣﺪ ز ﻏﻴﺮت ﺑﺮ ﺷﺠﺮ‬

‫ﭼﺸﻤﺸﺎن ﺑﺴﺘﻴﻢ آَﻠﱠﺎ ﻻ وزر‬

‫ﮔﺮ آﺴﻰ ﻣﻰﮔﻔﺘﺸﺎن آﺎﻳﻦ ﺳﻮ روﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ از اﻳﻦ اﺷﺠﺎر ﻣﺴﺘﺴﻌﺪ ﺷﻮﻳﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ آﺎﻳﻦ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻣﺴﺖ‬

‫از ﻗﻀﺎء اﻟﻠﱠﻪ دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰ اﻳﻦ ﻣﺴﻜﻴﻦ ز ﺳﻮداى دراز‬

‫وز رﻳﺎﺿﺖ ﮔﺸﺖ ﻓﺎﺳﺪ ﭼﻮن ﭘﻴﺎز‬

‫او ﻋﺠﺐ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ ﻳﺎ رب ﺣﺎل ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ را اﻳﻦ ﭘﺮدﻩ و اﺿﻼل ﭼﻴﺴﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٤٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﺎ ﺻﺪ راى و ﻋﻘﻞ‬

‫ﻳﻚ ﻗﺪم ﺁن ﺳﻮ ﻧﻤﻰﺁرﻧﺪ ﻧﻘﻞ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن و زﻳﺮآﺎﻧﺸﺎن ز اﺗﻔﺎق‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﻣﻨﻜﺮ زﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﻏﻰ و ﻋﺎق‬

‫ﻳﺎ ﻣﻨﻢ دﻳﻮاﻧﻪ و ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ‬

‫دﻳﻮ ﭼﻴﺰى ﻣﺮ ﻣﺮا ﺑﺮ ﺳﺮ زدﻩ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻰﻣﺎﻟﻢ ﺑﻪ هﺮ ﻟﺤﻈﻪ آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮاب ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﺧﻴﺎل اﻧﺪر زﻣﻦ‬

‫ﺧﻮاب ﭼﻪ ﺑﻮد ﺑﺮ درﺧﺘﺎن ﻣﻰروم‬

‫ﻣﻴﻮﻩهﺎﺷﺎن ﻣﻰﺧﻮرم ﭼﻮن ﻧﮕﺮوم‬

‫ﺑﺎز ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﻨﮕﺮم در ﻣﻨﻜﺮان‬

‫آﻪ هﻤﻰﮔﻴﺮﻧﺪ زﻳﻦ ﺑﺴﺘﺎن آﺮان‬

‫ﺑﺎ آﻤﺎل اﺣﺘﻴﺎج و اﻓﺘﻘﺎر‬

‫ز ﺁرزوى ﻧﻴﻢ ﻏﻮرﻩ ﺟﺎن ﺳﭙﺎر‬

‫ز اﺷﺘﻴﺎق و ﺣﺮص ﻳﻚ ﺑﺮگ درﺧﺖ‬

‫ﻣﻰزﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﺑﻰﻧﻮاﻳﺎن ﺁﻩ ﺳﺨﺖ‬

‫در هﺰﻳﻤﺖ زﻳﻦ درﺧﺖ و زﻳﻦ ﺛﻤﺎر‬

‫اﻳﻦ ﺧﻼﻳﻖ ﺻﺪ هﺰار اﻧﺪر هﺰار‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﻋﺠﺐ ﻣﻦ ﺑﻰﺧﻮدم‬

‫دﺳﺖ در ﺷﺎخ ﺧﻴﺎﻟﻰ در زدم‬

‫ﻞ ﺑﮕﻮ‬ ‫ﺳُ‬ ‫س اﻟﺮﱡ ُ‬ ‫ﺳ َﺘ ْﻴَﺄ َ‬ ‫ﺣﺘﻰ إِذ ﻣﺎ ا ْ‬

‫ﺗﺎ ﻳﻈﻨﻮا َأ ﱠﻧ ُﻬ ْﻢ َﻗ ْﺪ آﺬﺑﻮا‬

‫اﻳﻦ ﻗﺮاﺋﺖ ﺧﻮان آﻪ ﺗﺨﻔﻴﻒ آﺬب‬

‫اﻳﻦ ﺑﻮد آﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﻨﺪ ﻣﺤﺘﺠﺐ‬

‫در ﮔﻤﺎن اﻓﺘﺎد ﺟﺎن اﻧﺒﻴﺎ‬

‫ز اﺗﻔﺎق ﻣﻨﻜﺮى اﺷﻘﻴﺎ‬

‫ﺟﺎءهﻢ ﺑﻌﺪ اﻟﺘﺸﻜﻚ ﻧﺼﺮﻧﺎ‬

‫ﺗﺮآﺸﺎن ﮔﻮ ﺑﺮ درﺧﺖ ﺟﺎن ﺑﺮ ﺁ‬

‫ﻣﻰﺧﻮر و ﻣﻰدﻩ ﺑﺪان آﺶ روزى اﺳﺖ‬

‫هﺮ دم و هﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺤﺮ ﺁﻣﻮزى اﺳﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻮﻳﺎن اى ﻋﺠﺐ اﻳﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺻﺤﺮا از درﺧﺖ و ﺑﺮ ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻴﺞ ﮔﺸﺘﻴﻢ از دم ﺳﻮداﻳﻴﺎن‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻤﺎ ﺑﺎغ اﺳﺖ و ﺧﻮان‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎغ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻴﺎﺑﺎن اﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﺸﻜﻞ رهﻰ اﺳﺖ‬

‫اى ﻋﺠﺐ ﭼﻨﺪﻳﻦ دراز اﻳﻦ ﮔﻔﺖوﮔﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺑﻰهﻮدﻩ ور ﺧﻮد هﺴﺖ آﻮ‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﭼﻮ اﻳﺸﺎن اى ﻋﺠﺐ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻬﺮى ﭼﺮا زد ﺻﻨﻊ رب‬

‫زﻳﻦ ﺗﻨﺎزﻋﻬﺎ ﻣﺤﻤﺪ در ﻋﺠﺐ‬

‫در ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮ ﻟﻬﺐ‬

‫زﻳﻦ ﻋﺠﺐ ﺗﺎ ﺁن ﻋﺠﺐ ﻓﺮﻗﻰ اﺳﺖ ژرف‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ آﺮد ﺳﻠﻄﺎن ﺷﮕﺮف‬

‫اى دﻗﻮﻗﻰ ﺗﻴﺰﺗﺮ ران هﻴﻦ ﺧﻤﻮش‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻳﻰ ﭼﻨﺪ ﭼﻮن ﻗﺤﻂ اﺳﺖ ﮔﻮش‬

‫ﻳﻚ درﺧﺖ ﺷﺪن ﺁن هﻔﺖ درﺧﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٤٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ راﻧﺪم ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫ﺑﺎز ﺷﺪ ﺁن هﻔﺖ ﺟﻤﻠﻪ ﻳﻚ درﺧﺖ‬

‫هﻔﺖ ﻣﻰﺷﺪ ﻓﺮد ﻣﻰﺷﺪ هﺮ دﻣﻰ‬

‫ﻣﻦ ﭼﺴﺎن ﻣﻰﮔﺸﺘﻢ از ﺣﻴﺮت هﻤﻰ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن دﻳﺪم درﺧﺘﺎن در ﻧﻤﺎز‬

‫ﺻﻒ آﺸﻴﺪﻩ ﭼﻮن ﺟﻤﺎﻋﺖ آﺮدﻩ ﺳﺎز‬

‫ﻳﻚ درﺧﺖ از ﭘﻴﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻣﺎم‬

‫دﻳﮕﺮان اﻧﺪر ﭘﺲ او در ﻗﻴﺎم‬

‫ﺁن ﻗﻴﺎم و ﺁن رآﻮع و ﺁن ﺳﺠﻮد‬

‫از درﺧﺘﺎن ﺑﺲ ﺷﮕﻔﺘﻢ ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫ﻳﺎد آﺮدم ﻗﻮل ﺣﻖ را ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ اﻟﻨﺠﻢ و ﺷﺠﺮ را ﻳﺴﺠﺪان‬

‫اﻳﻦ درﺧﺘﺎن را ﻧﻪ زاﻧﻮ ﻧﻪ ﻣﻴﺎن‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﻤﺎز اﺳﺖ ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫ﺁﻣﺪ اﻟﻬﺎم ﺧﺪا آﺎى ﺑﺎ ﻓﺮوز‬

‫ﻣﻰ ﻋﺠﺐ دارى ز آﺎر ﻣﺎ هﻨﻮز‬

‫هﻔﺖ ﻣﺮد ﺷﺪن ﺁن هﻔﺖ درﺧﺖ‬ ‫ﺑﻌﺪ دﻳﺮى ﮔﺸﺖ ﺁﻧﻬﺎ هﻔﺖ ﻣﺮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ در ﻗﻌﺪﻩ ﭘﻰ ﻳﺰدان ﻓﺮد‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻰﻣﺎﻟﻢ آﻪ ﺁن هﻔﺖ ارﺳﻼن‬

‫ﺗﺎ آﻴﺎﻧﻨﺪ و ﭼﻪ دارﻧﺪ از ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻰ رﺳﻴﺪم ﻣﻦ ز راﻩ‬

‫آﺮدم اﻳﺸﺎن را ﺳﻼم از اﻧﺘﺒﺎﻩ‬

‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪم ﺟﻮاب ﺁن ﺳﻼم‬

‫اى دﻗﻮﻗﻰ ﻣﻔﺨﺮ و ﺗﺎج آﺮام‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﺁﺧﺮ ﭼﻮن ﻣﺮا ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﻧﻨﺪاﺧﺘﻨﺪ‬

‫از ﺿﻤﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ زود‬

‫ﻳﻜﺪﮔﺮ را ﺑﻨﮕﺮﻳﺪﻧﺪ از ﻓﺮود‬

‫ﭘﺎﺳﺨﻢ دادﻧﺪ ﺧﻨﺪان آﺎى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫اﻳﻦ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪﻩ ﺳﺖ اآﻨﻮن ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ‬

‫ﺑﺮ دﻟﻰ آﺎو در ﺗﺤﻴﺮ ﺑﺎ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫آﻰ ﺷﻮد ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ راز ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ار ﺳﻮى ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺑﺸﻜﻔﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ز اﺳﻢ ﺣﺮف رﺳﻤﻰ واﻗﻔﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ اﺳﻤﻰ ﺷﻮد ﻏﻴﺐ از وﻟﻰ‬

‫ﺁن ز اﺳﺘﻐﺮاق دان ﻧﺰ ﺟﺎهﻠﻰ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ را ﺁرزوﺳﺖ‬

‫اﻗﺘﺪا آﺮدن ﺑﻪ ﺗﻮ اى ﭘﺎك دوﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﺁرى ﻟﻴﻚ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻣﺸﻜﻼﺗﻰ دارم از دور زﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺁن ﺣﻞ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺘﻬﺎى ﭘﺎك‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ روﻳﺪ اﻧﮕﻮرى ز ﺧﺎك‬

‫داﻧﻪى ﭘﺮ ﻣﻐﺰ ﺑﺎ ﺧﺎك دژم‬

‫ﺧﻠﻮﺗﻰ و ﺻﺤﺒﺘﻰ آﺮد از آﺮم‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ در ﺧﺎك آﻠﻰ ﻣﺤﻮ آﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪش رﻧﮓ و ﺑﻮ و ﺳﺮخ و زرد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٤٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫از ﭘﺲ ﺁن ﻣﺤﻮ ﻗﺒﺾ او ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﺮ ﮔﺸﺎد و ﺑﺴﻂ ﺷﺪ ﻣﺮآﺐ ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ اﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻮن ﺑﻰﺧﻮﻳﺶ ﺷﺪ‬

‫رﻓﺖ ﺻﻮرت ﺟﻠﻮﻩى ﻣﻌﻨﻴﺶ ﺷﺪ‬

‫ﺳﺮ ﭼﻨﻴﻦ آﺮدﻧﺪ هﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎن ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫ﺗﻒ دل از ﺳﺮ ﭼﻨﻴﻦ آﺮدن ﺑﺨﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺑﺎ ﺁن ﮔﺮوﻩ ﻣﺠﺘﺒﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺮاﻗﺐ ﮔﺸﺘﻢ و از ﺧﻮد ﺟﺪا‬

‫هﻢ در ﺁن ﺳﺎﻋﺖ ز ﺳﺎﻋﺖ رﺳﺖ ﺟﺎن‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺮ ﮔﺮداﻧﺪ ﺟﻮان‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻠﻮﻳﻨﻬﺎ ز ﺳﺎﻋﺖ ﺧﺎﺳﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫رﺳﺖ از ﺗﻠﻮﻳﻦ آﻪ از ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ز ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺑﻴﺮون ﺷﻮى‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻣﺤﺮم ﺑﻰﭼﻮن ﺷﻮى‬

‫ﺳﺎﻋﺖ از ﺑﻰﺳﺎﻋﺘﻰ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ز ﺁن آﺲ ﺁن ﺳﻮ ﺟﺰ ﺗﺤﻴﺮ راﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﺮ ﻧﻔﺮ را ﺑﺮ ﻃﻮﻳﻠﻪى ﺧﺎص او‬

‫ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﻣﻨﺘﺼﺐ ﺑﺮ هﺮ ﻃﻮﻳﻠﻪ راﻳﻀﻰ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ دﺳﺘﻮرى ﻧﻴﺎﻳﺪ راﻓﻀﻰ‬

‫از هﻮس ﮔﺮ از ﻃﻮﻳﻠﻪ ﺑﮕﺴﻠﺪ‬

‫در ﻃﻮﻳﻠﻪى دﻳﮕﺮان ﺳﺮ در آﻨﺪ‬

‫در زﻣﺎن ﺁﺧﻮرﭼﻴﺎن ﭼﺴﺖ ﺧﻮش‬

‫ﮔﻮﺷﻪى اﻓﺴﺎر او ﮔﻴﺮﻧﺪ و آﺶ‬

‫ﺣﺎﻓﻈﺎن را ﮔﺮ ﻧﺒﻴﻨﻰ اى ﻋﻴﺎر‬

‫اﺧﺘﻴﺎرت را ﺑﺒﻴﻦ ﺑﻰاﺧﺘﻴﺎر‬

‫اﺧﺘﻴﺎرى ﻣﻰآﻨﻰ و دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎدﻩ ﺳﺘﺖ ﭼﺮا ﺣﺒﺴﻰ ﭼﺮا‬

‫روى در اﻧﻜﺎر ﺣﺎﻓﻆ ﺑﺮدﻩاى‬

‫ﻧﺎم ﺗﻬﺪﻳﺪات ﻧﻔﺴﺶ آﺮدﻩاى‬

‫ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻦ دﻗﻮﻗﻰ ﺑﻪ اﻣﺎﻣﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﺗﻴﺰ دو‬

‫هﻴﻦ ﻧﻤﺎز ﺁﻣﺪ دﻗﻮﻗﻰ ﭘﻴﺶ رو‬

‫اﻳﻦ ﻳﮕﺎﻧﻪ هﻴﻦ دوﮔﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺰار‬

‫ﺗﺎ ﻣﺰﻳﻦ ﮔﺮدد از ﺗﻮ روزﮔﺎر‬

‫اى اﻣﺎم ﭼﺸﻢ روﺷﻦ در ﺻﻼ‬

‫ﭼﺸﻢ روﺷﻦ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺪر ﭘﻴﺸﻮا‬

‫در ﺷﺮﻳﻌﺖ هﺴﺖ ﻣﻜﺮوﻩ اى آﻴﺎ‬

‫در اﻣﺎﻣﺖ ﭘﻴﺶ آﺮدن آﻮر را‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﺴﺖ و ﻓﻘﻴﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ روﺷﻦ ﺑﻪ و ﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻔﻴﻪ‬

‫آﻮر را ﭘﺮهﻴﺰ ﻧﺒﻮد از ﻗﺬر‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺷﺪ اﺻﻞ ﭘﺮهﻴﺰ و ﺣﺬر‬

‫او ﭘﻠﻴﺪى را ﻧﺒﻴﻨﺪ در ﻋﺒﻮر‬

‫هﻴﭻ ﻣﻮﻣﻦ را ﻣﺒﺎدا ﭼﺸﻢ آﻮر‬

‫آﻮر ﻇﺎهﺮ در ﻧﺠﺎﺳﻪى ﻇﺎهﺮ اﺳﺖ‬

‫آﻮر ﺑﺎﻃﻦ در ﻧﺠﺎﺳﺎت ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٤٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﻧﺠﺎﺳﻪى ﻇﺎهﺮ از ﺁﺑﻰ رود‬

‫ﺁن ﻧﺠﺎﺳﻪى ﺑﺎﻃﻦ اﻓﺰون ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺁب ﭼﺸﻢ ﻧﺘﻮان ﺷﺴﺘﻦ ﺁن‬

‫ﭼﻮن ﻧﺠﺎﺳﺎت ﺑﻮاﻃﻦ ﺷﺪ ﻋﻴﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﺠﺲ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺳﺖ آﺎﻓﺮ را ﺧﺪا‬

‫ﺁن ﻧﺠﺎﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﻇﺎهﺮ و را‬

‫ﻇﺎهﺮ آﺎﻓﺮ ﻣﻠﻮث ﻧﻴﺴﺖ زﻳﻦ‬

‫ﺁن ﻧﺠﺎﺳﺖ هﺴﺖ در اﺧﻼق و دﻳﻦ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺑﻮﻳﺶ ﺁﻳﺪ ﺑﻴﺴﺖ ﮔﺎم‬

‫و ﺁن ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺑﻮﻳﺶ از رى ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺎم‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻮﻳﺶ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮ رود‬

‫ﺑﺮ دﻣﺎغ ﺣﻮر و رﺿﻮان ﺑﺮ ﺷﻮد‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﻗﺪر ﻓﻬﻢ ﺗﺴﺖ‬

‫ﻣﺮدم اﻧﺪر ﺣﺴﺮت ﻓﻬﻢ درﺳﺖ‬

‫ﻓﻬﻢ ﺁب اﺳﺖ و وﺟﻮد ﺗﻦ ﺳﺒﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺒﻮ ﺑﺸﻜﺴﺖ رﻳﺰد ﺁب از او‬

‫اﻳﻦ ﺳﺒﻮ را ﭘﻨﺞ ﺳﻮراخ اﺳﺖ ژرف‬

‫اﻧﺪر او ﻧﻪ ﺁب ﻣﺎﻧﺪ ﺧﻮد ﻧﻪ ﺑﺮف‬

‫أﻣﺮ ﻏﻀﻮا ﻏﻀﻪ أﺑﺼﺎرآﻢ‬

‫هﻢ ﺷﻨﻴﺪى راﺳﺖ ﻧﻨﻬﺎدى ﺗﻮ ﺳﻢ‬

‫از دهﺎﻧﺖ ﻧﻄﻖ ﻓﻬﻤﺖ را ﺑﺮد‬

‫ﮔﻮش ﭼﻮن رﻳﮓ اﺳﺖ ﻓﻬﻤﺖ را ﺧﻮرد‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳﻮراﺧﻬﺎى دﻳﮕﺮت‬

‫ﻣﻰآﺸﺎﻧﺪ ﺁب ﻓﻬﻢ ﻣﻀﻤﺮت‬

‫ﮔﺮ ز درﻳﺎ ﺁب را ﺑﻴﺮون آﻨﻰ‬

‫ﺑﻰﻋﻮض ﺁن ﺑﺤﺮ را هﺎﻣﻮن آﻨﻰ‬

‫ﺑﻰﮔﻪ اﺳﺖ ار ﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺣﺎل را‬

‫ﻣﺪﺧﻞ اﻋﻮاض را و اﺑﺪال را‬

‫آﺎن ﻋﻮﺿﻬﺎ و ﺑﺪﻟﻬﺎ ﺑﺤﺮ را‬

‫از آﺠﺎ ﺁﻳﺪ ز ﺑﻌﺪ ﺧﺮﺟﻬﺎ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺟﺎﻧﻮر زو ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ‬

‫اﺑﺮهﺎ هﻢ از ﺑﺮوﻧﺶ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز درﻳﺎ ﺁن ﻋﻮﺿﻬﺎ ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫از آﺠﺎ‪ ،‬داﻧﻨﺪ اﺻﺤﺎب رﺷﺪ‬

‫ﻗﺼﻪهﺎ ﺁﻏﺎز آﺮدﻳﻢ از ﺷﺘﺎب‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻰﻣﺨﻠﺺ درون اﻳﻦ آﺘﺎب‬

‫اى ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ راد‬

‫آﻪ ﻓﻠﻚ و ارآﺎن ﭼﻮ ﺗﻮ ﺷﺎهﻰ ﻧﺰاد‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﺎدر ﺁﻣﺪى در ﺟﺎن و دل‬

‫اى دل و ﺟﺎن از ﻗﺪوم ﺗﻮ ﺧﺠﻞ‬

‫ﭼﻨﺪ آﺮدم ﻣﺪح ﻗﻮم ﻣﺎ ﻣﻀﻰ‬

‫ﻗﺼﺪ ﻣﻦ ز ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﻮدى ز اﻗﺘﻀﺎ‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﺧﻮد را ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺧﻮد دﻋﺎ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﺎم هﺮ آﻪ ﺧﻮاهﻰ آﻦ ﺛﻨﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ آﺘﻤﺎن ﻣﺪﻳﺢ از ﻧﺎﻣﺤﻞ‬

‫ﺣﻖ ﻧﻬﺎدﻩ ﺳﺖ اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺎت و ﻣﺜﻞ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁن ﻣﺪح از ﺗﻮ هﻢ ﺁﻣﺪ ﺧﺠﻞ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﭙﺬﻳﺮد ﺧﺪا ﺟﻬﺪ اﻟﻤﻘﻞ‬

‫ﺣﻖ ﭘﺬﻳﺮد آﺴﺮﻩ اى دارد ﻣﻌﺎف‬

‫آﺰ دو دﻳﺪﻩى آﻮر دو ﻗﻄﺮﻩ آﻔﺎف‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٤٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺮغ و ﻣﺎهﻰ داﻧﺪ ﺁن اﺑﻬﺎم را‬

‫آﻪ ﺳﺘﻮدم ﻣﺠﻤﻞ اﻳﻦ ﺧﻮش ﻧﺎم را‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ او ﺁﻩ ﺣﺴﻮدان آﻢ وزد‬

‫ﺗﺎ ﺧﻴﺎﻟﺶ را ﺑﻪ دﻧﺪان آﻢ ﮔﺰد‬

‫ﺧﻮد ﺧﻴﺎﻟﺶ را آﺠﺎ ﻳﺎﺑﺪ ﺣﺴﻮد‬

‫در وﺛﺎق ﻣﻮش ﻃﻮﻃﻰ آﻰ ﻏﻨﻮد‬

‫ﺁن ﺧﻴﺎل او ﺑﻮد از اﺣﺘﻴﺎل‬

‫ﻣﻮى اﺑﺮوى وى اﺳﺖ ﺁن ﻧﻰ هﻼل‬

‫ﻣﺪح ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺮون از ﭘﻨﺞ و هﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻧﻮﻳﺲ اآﻨﻮن دﻗﻮﻗﻰ ﭘﻴﺶ رﻓﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻦ دﻗﻮﻗﻰ ﺑﻪ اﻣﺎﻣﺖ ﺁن ﻗﻮم‬ ‫در ﺗﺤﻴﺎت و ﺳﻼم اﻟﺼﺎﻟﺤﻴﻦ‬

‫ﻣﺪح ﺟﻤﻠﻪى اﻧﺒﻴﺎ ﺁﻣﺪ ﻋﺠﻴﻦ‬

‫ﻣﺪﺣﻬﺎ ﺷﺪ ﺟﻤﻠﮕﻰ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ‬

‫آﻮزﻩهﺎ در ﻳﻚ ﻟﮕﻦ در رﻳﺨﺘﻪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺧﻮد ﻣﻤﺪوح ﺟﺰ ﻳﻚ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﻴﺸﻬﺎ زﻳﻦ روى ﺟﺰ ﻳﻚ آﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫دان آﻪ هﺮ ﻣﺪﺣﻰ ﺑﻪ ﻧﻮر ﺣﻖ رود‬

‫ﺑﺮ ﺻﻮر و اﺷﺨﺎص ﻋﺎرﻳﺖ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺪﺣﻬﺎ ﺟﺰ ﻣﺴﺘﺤﻖ را آﻰ آﻨﻨﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺮ ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﮔﻤﺮﻩ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﻮرى ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﺣﺎﻳﻄﻰ‬

‫ﺣﺎﻳﻂ ﺁن اﻧﻮار را ﭼﻮن راﺑﻄﻰ‬

‫ﻻﺟﺮم ﭼﻮن ﺳﺎﻳﻪ ﺳﻮى اﺻﻞ راﻧﺪ‬

‫ﺿﺎل ﻣﻪ ﮔﻢ آﺮد و ز اﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻳﺎ ز ﭼﺎهﻰ ﻋﻜﺲ ﻣﺎهﻰ واﻧﻤﻮد‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ در آﺮد و ﺁن را ﻣﻰﺳﺘﻮد‬

‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺎدح ﻣﺎﻩ اﺳﺖ او‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﻬﻞ او ﺑﻪ ﻋﻜﺴﺶ آﺮد رو‬

‫ﻣﺪح او ﻣﻪ راﺳﺖ ﻧﻰ ﺁن ﻋﻜﺲ را‬

‫آﻔﺮ ﺷﺪ ﺁن ﭼﻮن ﻏﻠﻂ ﺷﺪ ﻣﺎﺟﺮا‬

‫آﺰ ﺷﻘﺎوت ﮔﺸﺖ ﮔﻤﺮﻩ ﺁن دﻟﻴﺮ‬

‫ﻣﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻮد و او ﭘﻨﺪاﺷﺖ زﻳﺮ‬

‫زﻳﻦ ﺑﺘﺎن ﺧﻠﻘﺎن ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺷﻬﻮت راﻧﺪﻩ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺷﻬﻮت ﺑﺎ ﺧﻴﺎﻟﻰ راﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫وز ﺣﻘﻴﻘﺖ دورﺗﺮ واﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻣﻴﻞ ﺗﻮ ﭼﻮن ﭘﺮ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪان ﭘﺮ ﺑﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺮ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮاﻧﺪى ﺷﻬﻮﺗﻰ ﭘﺮت ﺑﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﻟﻨﮓ ﮔﺸﺘﻰ و ﺁن ﺧﻴﺎل از ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﭘﺮ ﻧﮕﻪ دار و ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻬﻮت ﻣﺮان‬

‫ﺗﺎ ﭘﺮ ﻣﻴﻠﺖ ﺑﺮد ﺳﻮى ﺟﻨﺎن‬

‫ﺧﻠﻖ ﭘﻨﺪارﻧﺪ ﻋﺸﺮت ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﭘﺮ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫وام دار ﺷﺮح اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺷﺪم‬

‫ﻣﻬﻠﺘﻢ دﻩ ﻣﻌﺴﺮم ز ﺁن ﺗﻦ زدم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٤٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻗﺘﺪا آﺮدن ﻗﻮم از ﭘﺲ دﻗﻮﻗﻰ‬ ‫ﭘﻴﺶ در ﺷﺪ ﺁن دﻗﻮﻗﻰ در ﻧﻤﺎز‬

‫ﻗﻮم هﻤﭽﻮن اﻃﻠﺲ ﺁﻣﺪ او ﻃﺮاز‬

‫اﻗﺘﺪا آﺮدﻧﺪ ﺁن ﺷﺎهﺎن ﻗﻄﺎر‬

‫در ﭘﻰ ﺁن ﻣﻘﺘﺪاى ﻧﺎﻣﺪار‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺎ ﺗﻜﺒﻴﺮهﺎ ﻣﻘﺮون ﺷﺪﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻗﺮﺑﺎن از ﺟﻬﺎن ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﻌﻨﻰ ﺗﻜﺒﻴﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ اى اﻣﺎم‬

‫آﺎى ﺧﺪا ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻣﺎ ﻗﺮﺑﺎن ﺷﺪﻳﻢ‬

‫وﻗﺖ ذﺑﺢ اﻟﻠﱠﻪ اآﺒﺮ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ در ذﺑﺢ ﻧﻔﺲ آﺸﺘﻨﻰ‬

‫ﺗﻦ ﭼﻮ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ و ﺟﺎن هﻤﭽﻮن ﺧﻠﻴﻞ‬

‫آﺮد ﺟﺎن ﺗﻜﺒﻴﺮ ﺑﺮ ﺟﺴﻢ ﻧﺒﻴﻞ‬

‫ﮔﺸﺖ آﺸﺘﻪ ﺗﻦ ز ﺷﻬﻮﺗﻬﺎ و ﺁز‬

‫ﺷﺪ ﺑﻪ ﺑﺴﻢ اﻟﻠﱠﻪ ﺑﺴﻤﻞ در ﻧﻤﺎز‬

‫ﭼﻮن ﻗﻴﺎﻣﺖ ﭘﻴﺶ ﺣﻖ ﺻﻔﻬﺎ زدﻩ‬

‫در ﺣﺴﺎب و در ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺁﻣﺪﻩ‬

‫اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﭘﻴﺶ ﻳﺰدان اﺷﻚ رﻳﺰ‬

‫ﺑﺮ ﻣﺜﺎل راﺳﺖ ﺧﻴﺰ رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫ﺣﻖ هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ﭼﻪ ﺁوردى ﻣﺮا‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻣﻬﻠﺖ آﻪ دادم ﻣﻦ ﺗﺮا‬

‫ﻋﻤﺮ ﺧﻮد را در ﭼﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮدﻩاى‬

‫ﻗﻮت و ﻗﻮت در ﭼﻪ ﻓﺎﻧﻰ آﺮدﻩاى‬

‫ﮔﻮهﺮ دﻳﺪﻩ آﺠﺎ ﻓﺮﺳﻮدﻩاى‬

‫ﭘﻨﺞ ﺣﺲ را در آﺠﺎ ﭘﺎﻟﻮدﻩاى‬

‫ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش و هﻮش و ﮔﻮهﺮهﺎى ﻋﺮش ﺧﺮج آﺮدى ﭼﻪ ﺧﺮﻳﺪى ﺗﻮ ز ﻓﺮش‬ ‫دﺳﺖ و ﭘﺎ دادﻣﺖ ﭼﻮن ﺑﻴﻞ و آﻠﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪم ز ﺧﻮد ﺁن آﻰ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﻴﻐﺎﻣﻬﺎى دردﮔﻴﻦ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺁﻳﺪ از ﺣﻀﺮت ﭼﻨﻴﻦ‬

‫در ﻗﻴﺎم اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻬﺎ دارد رﺟﻮع‬

‫و ز ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺷﺪ دو ﺗﺎ او در رآﻮع‬

‫ﻗﻮت اﺳﺘﺎدن از ﺧﺠﻠﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫در رآﻮع از ﺷﺮم ﺗﺴﺒﻴﺤﻰ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰرﺳﺪ ﺑﺮدار ﺳﺮ‬

‫از رآﻮع و ﭘﺎﺳﺦ ﺣﻖ ﺑﺮ ﺷﻤﺮ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁرد از رآﻮع ﺁن ﺷﺮﻣﺴﺎر‬

‫ﺑﺎز اﻧﺪر رو ﻓﺘﺪ ﺁن ﺧﺎم آﺎر‬

‫ﺑﺎز ﻓﺮﻣﺎن ﺁﻳﺪش ﺑﺮدار ﺳﺮ‬

‫از ﺳﺠﻮد و وادﻩ از آﺮدﻩ ﺧﺒﺮ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁرد او دﮔﺮ رﻩ ﺷﺮﻣﺴﺎر‬

‫اﻧﺪر اﻓﺘﺪ ﺑﺎز در رو هﻤﭽﻮ ﻣﺎر‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮﻳﺪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁر و ﺑﺎز ﮔﻮ‬

‫آﻪ ﺑﺨﻮاهﻢ ﺟﺴﺖ از ﺗﻮ ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٤٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﻮت ﭘﺎ اﻳﺴﺘﺎدن ﻧﺒﻮدش‬

‫آﻪ ﺧﻄﺎب هﻴﺒﺘﻰ ﺑﺮ ﺟﺎن زدش‬

‫ﭘﺲ ﻧﺸﻴﻨﺪ ﻗﻌﺪﻩ ز ﺁن ﺑﺎر ﮔﺮان‬

‫ﺣﻀﺮﺗﺶ ﮔﻮﻳﺪ ﺳﺨﻦ ﮔﻮ ﺑﺎ ﺑﻴﺎن‬

‫ﻧﻌﻤﺘﺖ دادم ﺑﮕﻮ ﺷﻜﺮت ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫دادﻣﺖ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ هﻴﻦ ﺑﻨﻤﺎى ﺳﻮد‬

‫رو ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺁرد در ﺳﻼم‬

‫ﺳﻮى ﺟﺎن اﻧﺒﻴﺎ و ﺁن آﺮام‬

‫ﻳﻌﻨﻰ اى ﺷﺎهﺎن ﺷﻔﺎﻋﺖ آﺎﻳﻦ ﻟﺌﻴﻢ‬

‫ﺳﺨﺖ در ﮔﻞ ﻣﺎﻧﺪش ﭘﺎى و ﮔﻠﻴﻢ‬

‫ﺑﻴﺎن اﺷﺎرت ﺳﻼم ﺳﻮى دﺳﺖ راﺳﺖ در ﻗﻴﺎﻣﺖ از هﻴﺒﺖ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪى ﺣﻖ‬ ‫و از اﻧﺒﻴﺎ اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ و ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻦ‬ ‫اﻧﺒﻴﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ روز ﭼﺎرﻩ رﻓﺖ‬

‫ﭼﺎرﻩ ﺁن ﺟﺎ ﺑﻮد و دﺳﺖاﻓﺰار زﻓﺖ‬

‫ﻣﺮغ ﺑﻰهﻨﮕﺎﻣﻰ اى ﺑﺪ ﺑﺨﺖ رو‬

‫ﺗﺮك ﻣﺎ ﮔﻮ ﺧﻮن ﻣﺎ اﻧﺪر ﻣﺸﻮ‬

‫رو ﺑﮕﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى دﺳﺖ ﭼﭗ‬

‫در ﺗﺒﺎر و ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻮﻳﻨﺪش آﻪ ﺧﭗ‬

‫هﻴﻦ ﺟﻮاب ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻮ ﺑﺎ آﺮدﮔﺎر‬

‫ﻣﺎ آﻪاﻳﻢ اى ﺧﻮاﺟﻪ دﺳﺖ از ﻣﺎ ﺑﺪار‬

‫ﻧﻪ ازﻳﻦ ﺳﻮ ﻧﻪ از ﺁن ﺳﻮ ﭼﺎرﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎن ﺁن ﺑﻰﭼﺎرﻩ دل ﺻﺪ ﭘﺎرﻩ ﺷﺪ‬

‫از هﻤﻪ ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺷﺪ ﻣﺴﻜﻴﻦ آﻴﺎ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮ ﺁرد هﺮ دو دﺳﺖ اﻧﺪر دﻋﺎ‬

‫آﺰ هﻤﻪ ﻧﻮﻣﻴﺪ ﮔﺸﺘﻢ اى ﺧﺪا‬

‫اول و ﺁﺧﺮ ﺗﻮﻳﻰ و ﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫در ﻧﻤﺎز اﻳﻦ ﺧﻮش اﺷﺎرﺗﻬﺎ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ آﺎﻳﻦ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﺑﭽﻪ ﺑﻴﺮون ﺁر از ﺑﻴﻀﻪى ﻧﻤﺎز‬

‫ﺳﺮ ﻣﺰن ﭼﻮ ﻣﺮغ ﺑﻰﺗﻌﻈﻴﻢ و ﺳﺎز‬

‫ﺷﻨﻴﺪن دﻗﻮﻗﻰ در ﻣﻴﺎن ﻧﻤﺎز اﻓﻐﺎن ﺁن آﺸﺘﻰ آﻪ ﻏﺮق ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﺪن‬ ‫ﺁن دﻗﻮﻗﻰ در اﻣﺎﻣﺖ آﺮد ﺳﺎز‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺳﺎﺣﻞ در ﺁﻣﺪ در ﻧﻤﺎز‬

‫و ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ در ﭘﻰ او در ﻗﻴﺎم‬

‫اﻳﻨﺖ زﻳﺒﺎ ﻗﻮم و ﺑﮕﺰﻳﺪﻩ اﻣﺎم‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭼﺸﻤﺶ ﺳﻮى درﻳﺎ ﻓﺘﺎد‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ از ﺳﻮى درﻳﺎ داد داد‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻣﻮج دﻳﺪ او آﺸﺘﻴﻰ‬

‫در ﻗﻀﺎ و در ﺑﻼ و زﺷﺘﻴﻰ‬

‫هﻢ ﺷﺐ و هﻢ اﺑﺮ و هﻢ ﻣﻮج ﻋﻈﻴﻢ‬

‫اﻳﻦ ﺳﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻰ و از ﻏﺮﻗﺎب ﺑﻴﻢ‬

‫ﺗﻨﺪ ﺑﺎدى هﻤﭽﻮ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﺟﻬﺎ ﺁﺷﻮﻓﺖ اﻧﺪر ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٤٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اهﻞ آﺸﺘﻰ از ﻣﻬﺎﺑﺖ آﺎﺳﺘﻪ‬

‫ﻧﻌﺮﻩى وا وﻳﻠﻬﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬

‫دﺳﺘﻬﺎ در ﻧﻮﺣﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫آﺎﻓﺮ و ﻣﻠﺤﺪ هﻤﻪ ﻣﺨﻠﺺ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺻﺪ ﺗﻀﺮع ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﻋﻬﺪهﺎ و ﻧﺬرهﺎ آﺮدﻩ ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮهﻨﻪ در ﺳﺠﻮد ﺁﻧﻬﺎ آﻪ هﻴﭻ‬

‫روﻳﺸﺎن ﻗﺒﻠﻪ ﻧﺪﻳﺪ از ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ آﻪ ﺑﻰﻓﺎﻳﺪﻩ ﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﻨﺪﮔﻰ‬

‫ﺁن زﻣﺎن دﻳﺪﻩ در ﺁن ﺻﺪ زﻧﺪﮔﻰ‬

‫از هﻤﻪ اوﻣﻴﺪ ﺑﺒﺮﻳﺪﻩ ﺗﻤﺎم‬

‫دوﺳﺘﺎن و ﺧﺎل و ﻋﻢ ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎم‬

‫زاهﺪ و ﻓﺎﺳﻖ ﺷﺪ ﺁن دم ﻣﺘﻘﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ در هﻨﮕﺎم ﺟﺎن آﻨﺪن ﺷﻘﻰ‬

‫ﻧﻰ ز ﭼﭙﺸﺎن ﭼﺎرﻩ ﺑﻮد و ﻧﻰ ز راﺳﺖ‬

‫ﺣﻴﻠﻪهﺎ ﭼﻮن ﻣﺮد هﻨﮕﺎم دﻋﺎﺳﺖ‬

‫در دﻋﺎ اﻳﺸﺎن و در زارى و ﺁﻩ‬

‫ﺑﺮ ﻓﻠﻚ ز اﻳﺸﺎن ﺷﺪﻩ دود ﺳﻴﺎﻩ‬

‫دﻳﻮ ﺁن دم از ﻋﺪاوت ﺑﻴﻦ ﺑﻴﻦ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد آﺎى ﺳﮓ ﭘﺮﺳﺘﺎن ﻋﻠﺘﻴﻦ‬

‫ﻣﺮگ و ﺟﺴﻚ اى اهﻞ اﻧﻜﺎر و ﻧﻔﺎق‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮاهﺪ ﺑﺪن اﻳﻦ اﺗﻔﺎق‬

‫ﭼﺸﻤﺘﺎن ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ از ﺑﻌﺪ ﺧﻼص‬

‫آﻪ ﺷﻮﻳﺪ از ﺑﻬﺮ ﺷﻬﻮت دﻳﻮ ﺧﺎص‬

‫ﻳﺎدﺗﺎن ﻧﺎﻳﺪ آﻪ روزى در ﺧﻄﺮ‬

‫دﺳﺘﺘﺎن ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻳﺰدان از ﻗﺪر‬

‫اﻳﻦ هﻤﻰﺁﻣﺪ ﻧﺪا از دﻳﻮ ﻟﻴﻚ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﻧﺸﻨﻮد ﺟﺰ ﮔﻮش ﻧﻴﻚ‬

‫راﺳﺖ ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﻗﻄﺐ و ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ و درﻳﺎى ﺻﻔﺎ‬

‫آﺎﻧﭽﻪ ﺟﺎهﻞ دﻳﺪ ﺧﻮاهﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن ﺑﻴﻨﻨﺪ ز اول ﻣﺮﺗﺒﺖ‬

‫آﺎرهﺎ ز ﺁﻏﺎز اﮔﺮ ﻏﻴﺐ اﺳﺖ و ﺳﺮ‬

‫ﻋﺎﻗﻞ اول دﻳﺪ و ﺁﺧﺮ ﺁن ﻣﺼﺮ‬

‫اوﻟﺶ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﺁﺧﺮ ﺁن‬

‫ﻋﺎﻗﻞ و ﺟﺎهﻞ ﺑﺒﻴﻨﺪ در ﻋﻴﺎن‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻴﻨﻰ واﻗﻌﻪى ﻏﻴﺐ اى ﻋﻨﻮد‬

‫ﺣﺰم را ﺳﻴﻼب آﻰ اﻧﺪر رﺑﻮد‬

‫ﺣﺰم ﭼﻪ ﺑﻮد ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﺟﻬﺎن‬

‫دمﺑﻪدم ﺑﻴﻨﺪ ﺑﻼى ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺗﺼﻮرات ﻣﺮد ﺣﺎزم‬ ‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷﻴﺮى رﺳﻴﺪ‬

‫ﻣﺮد را ﺑﺮﺑﻮد و در ﺑﻴﺸﻪ آﺸﻴﺪ‬

‫او ﭼﻪ اﻧﺪﻳﺸﺪ در ﺁن ﺑﺮدن ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺗﻮ هﻤﺎن اﻧﺪﻳﺶ اى اﺳﺘﺎد دﻳﻦ‬

‫ﻣﻰآﺸﺪ ﺷﻴﺮ ﻗﻀﺎ در ﺑﻴﺸﻪهﺎ‬

‫ﺟﺎن ﻣﺎ ﻣﺸﻐﻮل آﺎر و ﭘﻴﺸﻪهﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٥٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﺰ ﻓﻘﺮ ﻣﻰﺗﺮﺳﻨﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫زﻳﺮ ﺁب ﺷﻮر رﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻠﻖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪى از ﺁن ﻓﻘﺮ ﺁﻓﺮﻳﻦ‬

‫ﮔﻨﺠﻬﺎﺷﺎن آﺸﻒ ﮔﺸﺘﻰ در زﻣﻴﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪﺷﺎن از ﺧﻮف ﻏﻢ در ﻋﻴﻦ ﻏﻢ‬

‫در ﭘﻰ هﺴﺘﻰ ﻓﺘﺎدﻩ در ﻋﺪم‬

‫دﻋﺎ و ﺷﻔﺎﻋﺖ دﻗﻮﻗﻰ در ﺧﻼص آﺸﺘﻰ‬ ‫ﭼﻮن دﻗﻮﻗﻰ ﺁن ﻗﻴﺎﻣﺖ را ﺑﺪﻳﺪ‬

‫رﺣﻢ او ﺟﻮﺷﻴﺪ و اﺷﻚ او دوﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب ﻣﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﻓﻌﻠﺸﺎن‬

‫دﺳﺘﺸﺎن ﮔﻴﺮ اى ﺷﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﺸﺎن‬

‫ﺧﻮش ﺳﻼﻣﺘﺸﺎن ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺎز ﺑﺮ‬

‫اى رﺳﻴﺪﻩ دﺳﺖ ﺗﻮ در ﺑﺤﺮ و ﺑﺮ‬

‫اى آﺮﻳﻢ و اى رﺣﻴﻢ ﺳﺮﻣﺪى‬

‫در ﮔﺬار از ﺑﺪ ﺳﮕﺎﻻن اﻳﻦ ﺑﺪى‬

‫اى ﺑﺪادﻩ راﻳﮕﺎن ﺻﺪ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش‬

‫ﺑﻰز رﺷﻮت ﺑﺨﺶ آﺮدﻩ ﻋﻘﻞ و هﻮش‬

‫ﭘﻴﺶ از اﺳﺘﺤﻘﺎق ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﻋﻄﺎ‬

‫دﻳﺪﻩ از ﻣﺎ ﺟﻤﻠﻪ آﻔﺮان و ﺧﻄﺎ‬

‫اى ﻋﻈﻴﻢ از ﻣﺎ ﮔﻨﺎهﺎن ﻋﻈﻴﻢ‬

‫ﺗﻮ ﺗﻮاﻧﻰ ﻋﻔﻮ آﺮدن در ﺣﺮﻳﻢ‬

‫ﻣﺎ ز ﺁز و ﺣﺮص ﺧﻮد را ﺳﻮﺧﺘﻴﻢ‬

‫وﻳﻦ دﻋﺎ را هﻢ ز ﺗﻮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻴﻢ‬

‫ﺣﺮﻣﺖ ﺁن آﻪ دﻋﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻰ‬

‫در ﭼﻨﻴﻦ ﻇﻠﻤﺖ ﭼﺮاغ اﻓﺮوﺧﺘﻰ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰرﻓﺖ ﺑﺮ ﻟﻔﻈﺶ دﻋﺎ‬

‫ﺁن زﻣﺎن ﭼﻮن ﻣﺎدران ﺑﺎ وﻓﺎ‬

‫اﺷﻚ ﻣﻰرﻓﺖ از دو ﭼﺸﻤﺶ و ﺁن دﻋﺎ‬

‫ﺑﻰﺧﻮد از وى ﻣﻰﺑﺮﺁﻣﺪ ﺑﺮ ﺳﻤﺎ‬

‫ﺁن دﻋﺎى ﺑﻰﺧﻮد ﺁن ﺧﻮد دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺁن دﻋﺎ ز او ﻧﻴﺴﺖ ﮔﻔﺖ داور اﺳﺖ‬

‫ﺁن دﻋﺎ ﺣﻖ ﻣﻰآﻨﺪ ﭼﻮن او ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﺁن دﻋﺎ و ﺁن اﺟﺎﺑﺖ از ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫واﺳﻄﻪى ﻣﺨﻠﻮق ﻧﻰ اﻧﺪر ﻣﻴﺎن‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ ز ﺁن ﻻﺑﻪ آﺮدن ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺣﻖ رﺣﻴﻢ و ﺑﺮدﺑﺎر‬

‫ﺧﻮى ﺣﻖ دارﻧﺪ در اﺻﻼح آﺎر‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻰرﺷﻮﺗﺎن ﻳﺎرﻳﮕﺮان‬

‫در ﻣﻘﺎم ﺳﺨﺖ و در روز ﮔﺮان‬

‫هﻴﻦ ﺑﺠﻮ اﻳﻦ ﻗﻮم را اى ﻣﺒﺘﻼ‬

‫هﻴﻦ ﻏﻨﻴﻤﺖ دارﺷﺎن ﭘﻴﺶ از ﺑﻼ‬

‫رﺳﺖ آﺸﺘﻰ از دم ﺁن ﭘﻬﻠﻮان‬

‫و اهﻞ آﺸﺘﻰ را ﺑﻪ ﺟﻬﺪ ﺧﻮد ﮔﻤﺎن‬

‫آﻪ ﻣﮕﺮ ﺑﺎزوى اﻳﺸﺎن در ﺣﺬر‬

‫ﺑﺮ هﺪف اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻴﺮى از هﻨﺮ‬

‫ﭘﺎ رهﺎﻧﺪ روﺑﻬﺎن را در ﺷﻜﺎر‬

‫و ﺁن ز دم داﻧﻨﺪ روﺑﺎهﺎن ﻏﺮار‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٥١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﺸﻘﻬﺎ ﺑﺎ دم ﺧﻮد ﺑﺎزﻧﺪ آﺎﻳﻦ‬

‫ﻣﻰرهﺎﻧﺪ ﺟﺎن ﻣﺎ را در آﻤﻴﻦ‬

‫روﺑﻬﺎ ﭘﺎ را ﻧﮕﻪ دار از آﻠﻮخ‬

‫ﭘﺎ ﭼﻮ ﻧﺒﻮد دم ﭼﻪ ﺳﻮد اى ﭼﺸﻢ ﺷﻮخ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ روﺑﺎهﻴﻢ و ﭘﺎى ﻣﺎ آﺮام‬

‫ﻣﻰرهﺎﻧﺪﻣﺎن ز ﺻﺪ ﮔﻮن اﻧﺘﻘﺎم‬

‫ﺣﻴﻠﻪى ﺑﺎرﻳﻚ ﻣﺎ ﭼﻮن دم ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﺸﻘﻬﺎ ﺑﺎزﻳﻢ ﺑﺎ دم ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫دم ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻴﻢ ز اﺳﺘﺪﻻل و ﻣﻜﺮ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺣﻴﺮان ﻣﺎﻧﺪ از ﻣﺎ زﻳﺪ و ﺑﻜﺮ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ ﺣﻴﺮاﻧﻰ ﺧﻠﻘﺎن ﺷﺪﻳﻢ‬

‫دﺳﺖ ﻃﻤﻊ اﻧﺪر اﻟﻮهﻴﺖ زدﻳﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ اﻓﺴﻮن ﻣﺎﻟﻚ دﻟﻬﺎ ﺷﻮﻳﻢ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻣﺎ آﺎﻧﺪر ﮔﻮﻳﻢ‬

‫در ﮔﻮى و در ﭼﻬﻰ اى ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫دﺳﺖ وادار از ﺳﺒﺎل دﻳﮕﺮان‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺎﻧﻰ رﺳﻰ زﻳﺒﺎ و ﺧﻮش‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن داﻣﺎن ﺧﻠﻘﺎن ﮔﻴﺮ و آﺶ‬

‫اى ﻣﻘﻴﻢ ﺣﺒﺲ ﭼﺎر و ﭘﻨﺞ و ﺷﺶ‬

‫ﻧﻐﺰ ﺟﺎﻳﻰ دﻳﮕﺮان را هﻢ ﺑﻜﺶ‬

‫اى ﭼﻮ ﺧﺮﺑﻨﺪﻩ ﺣﺮﻳﻒ آﻮن ﺧﺮ‬

‫ﺑﻮﺳﻪﮔﺎهﻰ ﻳﺎﻓﺘﻰ ﻣﺎ را ﺑﺒﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪادت ﺑﻨﺪﮔﻰ دوﺳﺖ دﺳﺖ‬

‫ﻣﻴﻞ ﺷﺎهﻰ از آﺠﺎﻳﺖ ﺧﺎﺳﺘﻪﺳﺖ‬

‫در هﻮاى ﺁن آﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪت زهﻰ‬

‫ﺑﺴﺘﻪاى در ﮔﺮدن ﺟﺎﻧﺖ زهﻰ‬

‫روﺑﻬﺎ اﻳﻦ دم ﺣﻴﻠﺖ را ﺑﻬﻞ‬

‫وﻗﻒ آﻦ دل ﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪان دل‬

‫در ﭘﻨﺎﻩ ﺷﻴﺮ آﻢ ﻧﺎﻳﺪ آﺒﺎب‬

‫روﺑﻬﺎ ﺗﻮ ﺳﻮى ﺟﻴﻔﻪ آﻢ ﺷﺘﺎب‬

‫ﺗﻮ دﻻ ﻣﻨﻈﻮر ﺣﻖ ﺁن ﮔﻪ ﺷﻮى‬

‫آﻪ ﭼﻮ ﺟﺰوى ﺳﻮى آﻞ ﺧﻮد روى‬

‫ﺣﻖ هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ﻧﻈﺮﻣﺎن ﺑﺮ دل اﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﺻﻮرت آﻪ ﺁن ﺁب و ﮔﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ هﻤﻰﮔﻮﻳﻰ ﻣﺮا دل ﻧﻴﺰ هﺴﺖ‬

‫دل ﻓﺮاز ﻋﺮش ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻰ ﺑﻪ ﭘﺴﺖ‬

‫در ﮔﻞ ﺗﻴﺮﻩ ﻳﻘﻴﻦ هﻢ ﺁب هﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ز ﺁن ﺁﺑﺖ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﺁب دﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﮔﺮ ﺁب اﺳﺖ ﻣﻐﻠﻮب ﮔﻞ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ دل ﺧﻮد را ﻣﮕﻮ آﺎﻳﻦ هﻢ دل اﺳﺖ‬

‫ﺁن دﻟﻰ آﺰ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺁن دل اﺑﺪال ﻳﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺎك ﮔﺸﺘﻪ ﺁن ز ﮔﻞ ﺻﺎﻓﻰ ﺷﺪﻩ‬

‫در ﻓﺰوﻧﻰ ﺁﻣﺪﻩ واﻓﻰ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺗﺮك ﮔﻞ آﺮدﻩ ﺳﻮى ﺑﺤﺮ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫رﺳﺘﻪ از زﻧﺪان ﮔﻞ ﺑﺤﺮى ﺷﺪﻩ‬

‫ﺁب ﻣﺎ ﻣﺤﺒﻮس ﮔﻞ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺳﺖ هﻴﻦ‬

‫ﺑﺤﺮ رﺣﻤﺖ ﺟﺬب آﻦ ﻣﺎ را ز ﻃﻴﻦ‬

‫ﺑﺤﺮ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺗﺮا در ﺧﻮد آﺸﻢ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻰﻻﻓﻰ آﻪ ﻣﻦ ﺁب ﺧﻮﺷﻢ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٥٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻻف ﺗﻮ ﻣﺤﺮوم ﻣﻰدارد ﺗﺮا‬

‫ﺗﺮك ﺁن ﭘﻨﺪاﺷﺖ آﻦ در ﻣﻦ در ﺁ‬

‫ﺁب ﮔﻞ ﺧﻮاهﺪ آﻪ در درﻳﺎ رود‬

‫ﮔﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﺎى ﺁب و ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﮔﺮ رهﺎﻧﺪ ﭘﺎى ﺧﻮد از دﺳﺖ ﮔﻞ‬

‫ﮔﻞ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺧﺸﻚ و او ﺷﺪ ﻣﺴﺘﻘﻞ‬

‫ﺁن آﺸﻴﺪن ﭼﻴﺴﺖ از ﮔﻞ ﺁب را‬

‫ﺟﺬب ﺗﻮ ﻧﻘﻞ و ﺷﺮاب ﻧﺎب را‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ هﺮ ﺷﻬﻮﺗﻰ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﻮاﻩ ﻣﺎل و ﺧﻮاﻩ ﺟﺎن و ﺧﻮاﻩ ﻧﺎن‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ زﻳﻨﻬﺎ ﺗﺮا ﻣﺴﺘﻰ آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻴﺎﺑﻰ ﺁن ﺧﻤﺎرت ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺧﻤﺎر ﻏﻢ دﻟﻴﻞ ﺁن ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺪ ﺁن ﻣﻔﻘﻮد ﻣﺴﺘﻰات ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩى ﺿﺮورت زﻳﻦ ﻣﮕﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﻏﺎﻟﺐ و ﺑﺮ ﺗﻮ اﻣﻴﺮ‬

‫ﺳﺮ آﺸﻴﺪى ﺗﻮ آﻪ ﻣﻦ ﺻﺎﺣﺐ دﻟﻢ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ ﻏﻴﺮى ﻧﺪارم واﺻﻠﻢ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺁب در ﮔﻞ ﺳﺮ آﺸﺪ‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ ﺁب و ﭼﺮا ﺟﻮﻳﻢ ﻣﺪد‬

‫دل ﺗﻮ اﻳﻦ ﺁﻟﻮدﻩ را ﭘﻨﺪاﺷﺘﻰ‬

‫ﻻﺟﺮم دل ز اهﻞ دل ﺑﺮداﺷﺘﻰ‬

‫ﺧﻮد روا دارى آﻪ ﺁن دل ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ‬

‫آﺎو ﺑﻮد در ﻋﺸﻖ ﺷﻴﺮ و اﻧﮕﺒﻴﻦ‬

‫ﻟﻄﻒ ﺷﻴﺮ و اﻧﮕﺒﻴﻦ ﻋﻜﺲ دل اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﺧﻮﺷﻰ را ﺁن ﺧﻮش از دل ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻮد دل ﺟﻮهﺮ و ﻋﺎﻟﻢ ﻋﺮض‬

‫ﺳﺎﻳﻪى دل ﭼﻮن ﺑﻮد دل را ﻏﺮض‬

‫ﺁن دﻟﻰ آﺎو ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺎل اﺳﺖ و ﺟﺎﻩ‬

‫ﻳﺎ زﺑﻮن اﻳﻦ ﮔﻞ و ﺁب ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﻳﺎ ﺧﻴﺎﻻﺗﻰ آﻪ در ﻇﻠﻤﺎت او‬

‫ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﺪﺷﺎن ﺑﺮاى ﮔﻔﺖوﮔﻮ‬

‫دل ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻏﻴﺮ ﺁن درﻳﺎى ﻧﻮر‬

‫دل ﻧﻈﺮ ﮔﺎﻩ ﺧﺪا و ﺁن ﮔﺎﻩ آﻮر‬

‫ﻧﻰ دل اﻧﺪر ﺻﺪ هﺰاران ﺧﺎص و ﻋﺎم‬

‫در ﻳﻜﻰ ﺑﺎﺷﺪ آﺪام اﺳﺖ ﺁن آﺪام‬

‫رﻳﺰﻩى دل را ﺑﻬﻞ دل را ﺑﺠﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺁن رﻳﺰﻩ ﭼﻮن آﻮهﻰ از او‬

‫دل ﻣﺤﻴﻂ اﺳﺖ اﻧﺪر اﻳﻦ ﺧﻄﻪى وﺟﻮد‬

‫زر هﻤﻰاﻓﺸﺎﻧﺪ از اﺣﺴﺎن و ﺟﻮد‬

‫از ﺳﻼم ﺣﻖ ﺳﻼﻣﺘﻬﺎ ﻧﺜﺎر‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﺑﺮ اهﻞ ﻋﺎﻟﻢ ز اﺧﺘﻴﺎر‬

‫هﺮ آﻪ را داﻣﻦ درﺳﺖ اﺳﺖ و ﻣﻌﺪ‬

‫ﺁن ﻧﺜﺎر دل ﺑﺪان آﺲ ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫داﻣﻦ ﺗﻮ ﺁن ﻧﻴﺎز اﺳﺖ و ﺣﻀﻮر‬

‫هﻴﻦ ﻣﻨﻪ در داﻣﻦ ﺁن ﺳﻨﮓ ﻓﺠﻮر‬

‫ﺗﺎ ﻧﺪرد داﻣﻨﺖ ز ﺁن ﺳﻨﮕﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ ﻧﻘﺪ را از رﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﺳﻨﮓ ﭘﺮ آﺮدى ﺗﻮ داﻣﻦ از ﺟﻬﺎن‬

‫هﻢ ز ﺳﻨﮓ ﺳﻴﻢ و زر ﭼﻮن آﻮدآﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٥٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫از ﺧﻴﺎل ﺳﻴﻢ و زر ﭼﻮن زر ﻧﺒﻮد‬

‫داﻣﻦ ﺻﺪﻗﺖ درﻳﺪ و ﻏﻢ ﻓﺰود‬

‫آﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ آﻮدآﺎن را ﺳﻨﮓ ﺳﻨﮓ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻴﺮد ﻋﻘﻞ داﻣﻨﺸﺎن ﺑﻪ ﭼﻨﮓ‬

‫ﭘﻴﺮ ﻋﻘﻞ ﺁﻣﺪ ﻧﻪ ﺁن ﻣﻮى ﺳﭙﻴﺪ‬

‫ﻣﻮ ﻧﻤﻰﮔﻨﺠﺪ در اﻳﻦ ﺑﺨﺖ و اﻣﻴﺪ‬

‫اﻧﻜﺎر آﺮدن ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮ دﻋﺎ و ﺷﻔﺎﻋﺖ دﻗﻮﻗﻰ و ﭘﺮﻳﺪن اﻳﺸﺎن‬ ‫و ﻧﺎﭘﻴﺪا ﺷﺪن در ﭘﺮدﻩى ﻏﻴﺐ و ﺣﻴﺮان ﺷﺪن دﻗﻮﻗﻰ آﻪ ﺑﺮ هﻮا رﻓﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬ ‫ﭼﻮن رهﻴﺪ ﺁن آﺸﺘﻰ و ﺁﻣﺪ ﺑﻪ آﺎم‬

‫ﺷﺪ ﻧﻤﺎز ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ هﻢ ﺗﻤﺎم‬

‫ﻓﺠﻔﺠﻰ اﻓﺘﺎدﺷﺎن ﺑﺎ هﻤﺪﮔﺮ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻓﻀﻮﻟﻰ آﻴﺴﺖ از ﻣﺎ اى ﭘﺪر‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﺎ ﺁن دﮔﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺳﺮ‬

‫از ﭘﺲ ﭘﺸﺖ دﻗﻮﻗﻰ ﻣﺴﺘﺘﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ هﺮ ﻳﻚ ﻣﻦ ﻧﻜﺮدﺳﺘﻢ آﻨﻮن‬

‫اﻳﻦ دﻋﺎ ﻧﻰ از ﺑﺮون ﻧﻰ از درون‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎﻧﺎ آﺎﻳﻦ اﻣﺎم ﻣﺎ ز درد‬

‫ﺑﻮ اﻟﻔﻀﻮﻻﻧﻪ ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻰ ﺑﻜﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن دﻳﮕﺮ آﻪ اى ﻳﺎر ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا هﻢ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫او ﻓﻀﻮﻟﻰ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ از اﻧﻘﺒﺎض‬

‫آﺮد ﺑﺮ ﻣﺨﺘﺎر ﻣﻄﻠﻖ اﻋﺘﺮاض‬

‫ﭼﻮن ﻧﮕﻪ آﺮدم ﺳﭙﺲ ﺗﺎ ﺑﻨﮕﺮم‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﺁن اهﻞ آﺮم‬

‫ﻳﻚ از اﻳﺸﺎن را ﻧﺪﻳﺪم در ﻣﻘﺎم‬

‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ از ﻣﻘﺎم ﺧﻮد ﺗﻤﺎم‬

‫ﻧﻰ ﺑﭽﭗ ﻧﻰ راﺳﺖ ﻧﻰ ﺑﺎﻻ ﻧﻪ زﻳﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﻴﺰ ﻣﻦ ﻧﺸﺪ ﺑﺮ ﻗﻮم ﭼﻴﺮ‬

‫درهﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻮﻳﻰ ﺁب ﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﻰ ﻧﺸﺎن ﭘﺎ و ﻧﻰ ﮔﺮدى ﺑﻪ دﺷﺖ‬

‫در ﻗﺒﺎب ﺣﻖ ﺷﺪﻧﺪ ﺁن دم هﻤﻪ‬

‫در آﺪاﻣﻴﻦ روﺿﻪ رﻓﺘﻨﺪ ﺁن رﻣﻪ‬

‫در ﺗﺤﻴﺮ ﻣﺎﻧﺪم آﺎﻳﻦ ﻗﻮم را‬

‫ﭼﻮن ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﺣﻖ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻧﺪ از ﭼﺸﻢ او‬

‫ﻣﺜﻞ ﻏﻮﻃﻪى ﻣﺎهﻴﺎن در ﺁب ﺟﻮ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ در ﺣﺴﺮت اﻳﺸﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻋﻤﺮهﺎ در ﺷﻮق اﻳﺸﺎن اﺷﻚ راﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﻣﺮد ﺣﻖ اﻧﺪر ﻧﻈﺮ‬

‫آﻰ در ﺁرد ﺑﺎ ﺧﺪا ذآﺮ ﺑﺸﺮ‬

‫ﺧﺮ از اﻳﻦ ﻣﻰﺧﺴﺒﺪ اﻳﻦ ﺟﺎ اى ﻓﻼن‬

‫آﻪ ﺑﺸﺮ دﻳﺪى ﺗﻮ اﻳﺸﺎن را ﻧﻪ ﺟﺎن‬

‫آﺎر از اﻳﻦ وﻳﺮان ﺷﺪﻩ ﺳﺖ اى ﻣﺮد ﺧﺎم‬

‫آﻪ ﺑﺸﺮ دﻳﺪى ﻣﺮ اﻳﻨﻬﺎ را ﭼﻮ ﻋﺎم‬

‫ﺗﻮ هﻤﺎن دﻳﺪى آﻪ اﺑﻠﻴﺲ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ از ﺁﺗﺸﻢ ﺁدم ز ﻃﻴﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٥٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﺸﻢ اﺑﻠﻴﺴﺎﻧﻪ را ﻳﻚ دم ﺑﺒﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﻴﻨﻰ ﺻﻮرت ﺁﺧﺮ ﭼﻨﺪ ﭼﻨﺪ‬

‫اى دﻗﻮﻗﻰ ﺑﺎ دو ﭼﺸﻢ هﻤﭽﻮ ﺟﻮ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺒﺮ اوﻣﻴﺪ اﻳﺸﺎن را ﺑﺠﻮ‬

‫هﻴﻦ ﺑﺠﻮ آﻪ رآﻦ دوﻟﺖ ﺟﺴﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﮔﺸﺎدى در دل اﻧﺪر ﺑﺴﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫از هﻤﻪى آﺎر ﺟﻬﺎن ﭘﺮداﺧﺘﻪ‬

‫آﻮ و آﻮ ﻣﻰﮔﻮ ﺑﻪ ﺟﺎن ﭼﻮن ﻓﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﻧﻴﻚ ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر اﻳﻦ اى ﻣﺤﺘﺠﺐ‬

‫آﻪ دﻋﺎ را ﺑﺴﺖ ﺣﻖ ﺑﺮ أﺳﺘﺠﺐ‬

‫هﺮ آﻪ را دل ﭘﺎك ﺷﺪ از اﻋﺘﻼل‬

‫ﺁن دﻋﺎﻳﺶ ﻣﻰرود ﺗﺎ ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﺑﺎز ﺷﺮح آﺮدن ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﻃﺎﻟﺐ روزى ﺣﻼل ﺑﻰآﺴﺐ و رﻧﺞ‬ ‫در ﻋﻬﺪ داود ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم و ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن دﻋﺎى او‬ ‫ﻳﺎدم ﺁﻣﺪ ﺁن ﺣﻜﺎﻳﺖ آﺎن ﻓﻘﻴﺮ‬

‫روز و ﺷﺐ ﻣﻰآﺮد اﻓﻐﺎن و ﻧﻔﻴﺮ‬

‫وز ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ روزى ﺣﻼل‬

‫ﺑﻰﺷﻜﺎر و رﻧﺞ و آﺴﺐ و اﻧﺘﻘﺎل‬

‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺑﻌﻀﻰ ﺣﺎل او‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﻌﻮﻳﻖ ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ ﭘﻨﺞ ﺗﻮ‬

‫هﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﻤﺶ آﺠﺎ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﭼﻮن ز اﺑﺮ ﻓﻀﻞ ﺣﻖ ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﮔﺎوش ﺑﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ هﻴﻦ‬

‫اى ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﮔﺎو ﻣﻦ ﮔﺸﺘﻪ رهﻴﻦ‬

‫هﻴﻦ ﭼﺮا آﺸﺘﻰ ﺑﮕﻮ ﮔﺎو ﻣﺮا‬

‫اﺑﻠﻪ ﻃﺮار اﻧﺼﺎف اﻧﺪر ﺁ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ روزى ز ﺣﻖ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ را از ﻻﺑﻪ ﻣﻰﺁراﺳﺘﻢ‬

‫ﺁن دﻋﺎى آﻬﻨﻪام ﺷﺪ ﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫روزى ﻣﻦ ﺑﻮد آﺸﺘﻢ ﻧﻚ ﺟﻮاب‬

‫او ز ﺧﺸﻢ ﺁﻣﺪ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﭼﻨﺪ ﻣﺸﺘﻰ زد ﺑﻪ روﻳﺶ ﻧﺎﺷﻜﻔﺖ‬

‫رﻓﺘﻦ هﺮ دو ﺧﺼﻢ ﻧﺰد داود ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﻣﻰآﺸﻴﺪش ﺗﺎ ﺑﻪ داود ﻧﺒﻰ‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎ اى ﻇﺎﻟﻢ ﮔﻴﺞ ﻏﺒﻰ‬

‫ﺣﺠﺖ ﺑﺎرد رهﺎ آﻦ اى دﻏﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ در ﺗﻦ ﺁور و ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ ﺁ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ دﻋﺎ ﭼﻪ ﺑﻮد ﻣﺨﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ و رﻳﺶ ﻣﻦ و ﺧﻮﻳﺶ اى ﻟﻮﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﻖ دﻋﺎهﺎ آﺮدﻩام‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻻﺑﻪ ﺑﺴﻰ ﺧﻮن ﺧﻮردﻩام‬

‫ﻣﻦ ﻳﻘﻴﻦ دارم دﻋﺎ ﺷﺪ ﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫ﺳﺮ ﺑﺰن ﺑﺮ ﺳﻨﮓ اى ﻣﻨﻜﺮ ﺧﻄﺎب‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٥٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﮔﺮد ﺁﻳﻴﺪ هﻴﻦ ﻳﺎ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ‬

‫ژاژ ﺑﻴﻨﻴﺪ و ﻓﺸﺎر اﻳﻦ ﻣﻬﻴﻦ‬

‫اى ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن دﻋﺎ ﻣﺎل ﻣﺮا‬

‫ﭼﻮن از ﺁن او آﻨﺪ ﺑﻬﺮ ﺧﺪا‬

‫ﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮدى هﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺪﻳﻦ‬

‫ﻳﻚ دﻋﺎ اﻣﻼك ﺑﺮدﻧﺪى ﺑﻪ آﻴﻦ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮدى ﮔﺪاﻳﺎن ﺿﺮﻳﺮ‬

‫ﻣﺤﺘﺸﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺪﻧﺪى و اﻣﻴﺮ‬

‫روز و ﺷﺐ اﻧﺪر دﻋﺎﻳﻨﺪ و ﺛﻨﺎ‬

‫ﻻﺑﻪﮔﻮﻳﺎن آﻪ ﺗﻮﻣﺎن دﻩ اى ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﻧﺪهﻰ هﻴﭻ آﺲ ﻧﺪهﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫اى ﮔﺸﺎﻳﻨﺪﻩ ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎ ﺑﻨﺪ اﻳﻦ‬

‫ﻣﻜﺴﺐ آﻮران ﺑﻮد ﻻﺑﻪ و دﻋﺎ‬

‫ﺟﺰ ﻟﺐ ﻧﺎﻧﻰ ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ از ﻋﻄﺎ‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن راﺳﺖ ﮔﻮﺳﺖ‬

‫وﻳﻦ ﻓﺮوﺷﻨﺪﻩى دﻋﺎهﺎ ﻇﻠﻢ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ دﻋﺎ آﻰ ﺑﺎﺷﺪ از اﺳﺒﺎب ﻣﻠﻚ‬

‫آﻰ آﺸﻴﺪ اﻳﻦ را ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻠﻚ‬

‫ﺑﻴﻊ و ﺑﺨﺸﺶ ﻳﺎ وﺻﻴﺖ ﻳﺎ ﻋﻄﺎ‬

‫ﻳﺎ ز ﺟﻨﺲ اﻳﻦ ﺷﻮد ﻣﻠﻜﻰ ﺗﺮا‬

‫در آﺪاﻣﻴﻦ دﻓﺘﺮ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺷﺮع ﻧﻮ‬

‫ﮔﺎو را ﺗﻮ ﺑﺎز دﻩ ﻳﺎ ﺣﺒﺲ رو‬

‫او ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁﺳﻤﺎن ﻣﻰآﺮد رو‬

‫واﻗﻌﻪى ﻣﺎ را ﻧﺪاﻧﺪ ﻏﻴﺮ ﺗﻮ‬

‫در دل ﻣﻦ ﺁن دﻋﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻰ‬

‫ﺻﺪ اﻣﻴﺪ اﻧﺪر دﻟﻢ اﻓﺮاﺧﺘﻰ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﻰآﺮدم ﮔﺰاﻓﻪ ﺁن دﻋﺎ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻳﻮﺳﻒ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدم ﺧﻮاﺑﻬﺎ‬

‫دﻳﺪ ﻳﻮﺳﻒ ﺁﻓﺘﺎب و اﺧﺘﺮان‬

‫ﭘﻴﺶ او ﺳﺠﺪﻩ آﻨﺎن ﭼﻮن ﭼﺎآﺮان‬

‫اﻋﺘﻤﺎدش ﺑﻮد ﺑﺮ ﺧﻮاب درﺳﺖ‬

‫در ﭼﻪ و زﻧﺪان ﺟﺰ ﺁن را ﻣﻰﻧﺠﺴﺖ‬

‫ز اﻋﺘﻤﺎد ﺁن ﻧﺒﻮدش هﻴﭻ ﻏﻢ‬

‫از ﻏﻼﻣﻰ و ز ﻣﻼم و ﺑﻴﺶ و آﻢ‬

‫اﻋﺘﻤﺎدى داﺷﺖ او ﺑﺮ ﺧﻮاب ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﻪ ﭼﻮ ﺷﻤﻌﻰ ﻣﻰﻓﺮوزﻳﺪش ز ﭘﻴﺶ‬

‫ﭼﻮن در اﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﻳﻮﺳﻒ را ﺑﻪ ﭼﺎﻩ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺁﻣﺪ ﺳﻤﻊ او را از اﻟﻪ‬

‫آﻪ ﺗﻮ روزى ﺷﻪ ﺷﻮى اى ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻟﻰ اﻳﻦ ﺟﻔﺎ در روﻳﺸﺎن‬

‫ﻗﺎﻳﻞ اﻳﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﻧﺎﻳﺪ در ﻧﻈﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ دل ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ﻗﺎﻳﻞ را ز اﺛﺮ‬

‫ﻗﻮﺗﻰ و راﺣﺘﻰ و ﻣﺴﻨﺪى‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺟﺎن ﻓﺘﺎدش ز ﺁن ﻧﺪى‬

‫ﭼﺎﻩ ﺷﺪ ﺑﺮ وى ﺑﺪان ﺑﺎﻧﮓ ﺟﻠﻴﻞ‬

‫ﮔﻠﺸﻦ و ﺑﺰﻣﻰ ﭼﻮ ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﺧﻠﻴﻞ‬

‫هﺮ ﺟﻔﺎ آﻪ ﺑﻌﺪ از ﺁﺗﺶ ﻣﻰرﺳﻴﺪ‬

‫او ﺑﺪان ﻗﻮت ﺑﻪ ﺷﺎدى ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫ﺖ‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ذوق ﺁن ﺑﺎﻧﮓ َأ َﻟ ْ‬

‫در دل هﺮ ﻣﻮﻣﻨﻰ ﺗﺎ ﺣﺸﺮ هﺴﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٥٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺑﻼﺷﺎن اﻋﺘﺮاض‬

‫ﻧﻰ ز اﻣﺮ و ﻧﻬﻰ ﺣﻘﺸﺎن اﻧﻘﺒﺎض‬

‫ﻟﻘﻤﻪى ﺣﻜﻤﻰ آﻪ ﺗﻠﺨﻰ ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫ﮔﻞ ﺷﻜﺮ ﺁن را ﮔﻮارش ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﮔﻞ ﺷﻜﺮ ﺁن را آﻪ ﻧﺒﻮد ﻣﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ را ز اﻧﻜﺎر او ﻗﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺖ‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫هﺮ آﻪ ﺧﻮاﺑﻰ دﻳﺪ از روز َأ َﻟ ْ‬

‫ﻣﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ در رﻩ ﻃﺎﻋﺎت ﻣﺴﺖ‬

‫ﻣﻰآﺸﺪ ﭼﻮن اﺷﺘﺮ ﻣﺴﺖ اﻳﻦ ﺟﻮال‬

‫ﺑﻰﻓﺘﻮر و ﺑﻰﮔﻤﺎن و ﺑﻰﻣﻼل‬

‫آﻔﻚ ﺗﺼﺪﻳﻘﺶ ﺑﻪ ﮔﺮد ﭘﻮز او‬

‫ﺷﺪ ﮔﻮاﻩ ﻣﺴﺘﻰ و دل ﺳﻮز او‬

‫اﺷﺘﺮ از ﻗﻮت ﭼﻮ ﺷﻴﺮ ﻧﺮ ﺷﺪﻩ‬

‫زﻳﺮ ﺛﻘﻞ ﺑﺎر اﻧﺪك ﺧﻮر ﺷﺪﻩ‬

‫ز ﺁرزوى ﻧﺎﻗﻪ ﺻﺪ ﻓﺎﻗﻪ ﺑﺮ او‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ آﻮﻩ ﭘﻴﺸﺶ ﺗﺎر ﻣﻮ‬

‫ﺖ ﺁن آﺎو ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاﺑﻰ ﻧﺪﻳﺪ‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫در َأ َﻟ ْ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻧﺸﺪ ﺑﻨﺪﻩ و ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ور ﺑﺸﺪ اﻧﺪر ﺗﺮدد ﺻﺪ دﻟﻪ‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎن ﺷﻜﺮ اﺳﺘﺶ و ﺳﺎﻟﻰ ﮔﻠﻪ‬

‫ﭘﺎى ﭘﻴﺶ و ﭘﺎى ﭘﺲ در راﻩ دﻳﻦ‬

‫ﻣﻰﻧﻬﺪ ﺑﺎ ﺻﺪ ﺗﺮدد ﺑﻰﻳﻘﻴﻦ‬

‫وام دار ﺷﺮح اﻳﻨﻢ ﻧﻚ ﮔﺮو‬

‫ح ﺷﻨﻮ‬ ‫ﺸ َﺮ ْ‬ ‫ور ﺷﺘﺎب اﺳﺘﺖ ز َأ َﻟ ْﻢ َﻧ ْ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارد ﺷﺮح اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ آﺮان‬

‫ﺧﺮ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺪﻋﻰ ﮔﺎو ران‬

‫ﮔﻔﺖ آﻮرم ﺧﻮاﻧﺪ زﻳﻦ ﺟﺮم ﺁن دﻏﺎ‬

‫ﺑﺲ ﺑﻠﻴﺴﺎﻧﻪ ﻗﻴﺎس اﺳﺖ اى ﺧﺪا‬

‫ﻣﻦ دﻋﺎ آﻮراﻧﻪ آﻰ ﻣﻰآﺮدﻩام‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻖ آﺪﻳﻪ آﻰ ﺁوردﻩام‬

‫آﻮر از ﺧﻠﻘﺎن ﻃﻤﻊ دارد ز ﺟﻬﻞ‬

‫ﻣﻦ ز ﺗﻮ آﺰ ﺗﺴﺖ هﺮ دﺷﻮار ﺳﻬﻞ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ آﻮرم ز آﻮران ﺑﺸﻤﺮﻳﺪ‬

‫او ﻧﻴﺎز ﺟﺎن و اﺧﻼﺻﻢ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫آﻮرى ﻋﺸﻖ اﺳﺖ اﻳﻦ آﻮرى ﻣﻦ‬

‫ﺣﺐ ﻳﻌﻤﻰ و ﻳﺼﻢ اﺳﺖ اى ﺣﺴﻦ‬

‫آﻮرم از ﻏﻴﺮ ﺧﺪا ﺑﻴﻨﺎ ﺑﺪو‬

‫ﻣﻘﺘﻀﺎى ﻋﺸﻖ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺗﻮ آﻪ ﺑﻴﻨﺎﻳﻰ ز آﻮراﻧﻢ ﻣﺪار‬

‫داﻳﺮم ﺑﺮ ﮔﺮد ﻟﻄﻔﺖ اى ﻣﺪار‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺻﺪﻳﻖ را‬

‫ﺧﻮاب ﺑﻨﻤﻮدى و ﮔﺸﺘﺶ ﻣﺘﻜﺎ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﻟﻄﻒ ﺗﻮ هﻢ ﺧﻮاﺑﻰ ﻧﻤﻮد‬

‫ﺁن دﻋﺎى ﺑﻰﺣﺪم ﺑﺎزى ﻧﺒﻮد‬

‫ﻣﻰﻧﺪاﻧﺪ ﺧﻠﻖ اﺳﺮار ﻣﺮا‬

‫ژاژ ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﮔﻔﺘﺎر ﻣﺮا‬

‫ﺣﻘﺸﺎن اﺳﺖ و آﻪ داﻧﺪ راز ﻏﻴﺐ‬

‫ﻏﻴﺮ ﻋﻼم ﺳﺮ و ﺳﺘﺎر ﻋﻴﺐ‬

‫ﺧﺼﻢ ﮔﻔﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻣﻦ آﻦ ﺣﻖ ﺑﮕﻮ‬

‫رو ﭼﻪ ﺳﻮى ﺁﺳﻤﺎن آﺮدى ﻋﻤﻮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٥٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﻴﺪ ﻣﻰﺁرى ﻏﻠﻂ ﻣﻰاﻓﮕﻨﻰ‬

‫ﻻف ﻋﺸﻖ و ﻻف ﻗﺮﺑﺖ ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫ﺑﺎ آﺪاﻣﻴﻦ روى ﭼﻮن دل ﻣﺮدﻩاى‬

‫روى ﺳﻮى ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ آﺮدﻩاى‬

‫ﻏﻠﻐﻠﻰ در ﺷﻬﺮ اﻓﺘﺎدﻩ از اﻳﻦ‬

‫ﺁن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﻰﻧﻬﺪ رو ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫آﺎى ﺧﺪا اﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ را رﺳﻮا ﻣﻜﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪم هﻢ ﺳﺮ ﻣﻦ ﭘﻴﺪا ﻣﻜﻦ‬

‫ﺗﻮ هﻤﻰداﻧﻰ و ﺷﺒﻬﺎى دراز‬

‫آﻪ هﻤﻰﺧﻮاﻧﺪم ﺗﻮ را ﺑﺎ ﺻﺪ ﻧﻴﺎز‬

‫ﭘﻴﺶ ﺧﻠﻖ اﻳﻦ را اﮔﺮ ﺧﻮد ﻗﺪر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ هﻤﭽﻮن ﭼﺮاغ روﺷﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺷﻨﻴﺪن داود ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺳﺨﻦ هﺮ دو ﺧﺼﻢ و ﺳﺆال آﺮدن از ﻣﺪﻋﻰ ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫ﭼﻮن آﻪ داود ﻧﺒﻰ ﺁﻣﺪ ﺑﺮون‬

‫ﮔﻔﺖ هﻴﻦ ﭼﻮن اﺳﺖ اﻳﻦ اﺣﻮال ﭼﻮن‬

‫ﻣﺪﻋﻰ ﮔﻔﺖ اى ﻧﺒﻰ اﻟﻠﱠﻪ داد‬

‫ﮔﺎو ﻣﻦ در ﺧﺎﻧﻪى او در ﻓﺘﺎد‬

‫آﺸﺖ ﮔﺎوم را ﺑﭙﺮﺳﺶ آﻪ ﭼﺮا‬

‫ﮔﺎو ﻣﻦ آﺸﺖ او ﺑﻴﺎن آﻦ ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ داودش ﺑﮕﻮ اى ﺑﻮ اﻟﻜﺮم‬

‫ﭼﻮن ﺗﻠﻒ آﺮدى ﺗﻮ ﻣﻠﻚ ﻣﺤﺘﺮم‬

‫هﻴﻦ ﭘﺮاآﻨﺪﻩ ﻣﮕﻮ ﺣﺠﺖ ﺑﻴﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮ ﮔﺮدد اﻳﻦ دﻋﻮى و آﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ اى داود ﺑﻮدم هﻔﺖ ﺳﺎل‬

‫روز و ﺷﺐ اﻧﺪر دﻋﺎ و در ﺳﺆال‬

‫اﻳﻦ هﻤﻰﺟﺴﺘﻢ ز ﻳﺰدان آﺎى ﺧﺪا‬

‫روزﻳﻰ ﺧﻮاهﻢ ﺣﻼل و ﺑﻰﻋﻨﺎ‬

‫ﻣﺮد و زن ﺑﺮ ﻧﺎﻟﻪى ﻣﻦ واﻗﻒاﻧﺪ‬

‫آﻮدآﺎن اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا را واﺻﻒاﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ ﺑﭙﺮس از هﺮ آﻪ ﺧﻮاهﻰ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﻰﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﻰﺿﺮر‬

‫هﻢ هﻮﻳﺪا ﭘﺮس و هﻢ ﭘﻨﻬﺎن ز ﺧﻠﻖ‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﮔﺪاى ژﻧﺪﻩ دﻟﻖ‬

‫ﺑﻌﺪ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪى دﻋﺎ و اﻳﻦ ﻓﻐﺎن‬

‫ﮔﺎوى اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ دﻳﺪم ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪ ﻧﻰ ﺑﻬﺮ ﻟﻮت‬

‫ﺷﺎدى ﺁن آﻪ ﻗﺒﻮل ﺁﻣﺪ ﻗﻨﻮت‬

‫آﺸﺘﻢ ﺁن را ﺗﺎ دهﻢ در ﺷﻜﺮ ﺁن‬

‫آﻪ دﻋﺎى ﻣﻦ ﺷﻨﻮد ﺁن ﻏﻴﺐ دان‬

‫ﺣﻜﻢ آﺮدن داود ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ آﺸﻨﺪﻩى ﮔﺎو‬ ‫ﮔﻔﺖ داود اﻳﻦ ﺳﺨﻨﻬﺎ را ﺑﺸﻮ‬

‫ﺣﺠﺖ ﺷﺮﻋﻰ در اﻳﻦ دﻋﻮى ﺑﮕﻮ‬

‫ﺗﻮ روا دارى آﻪ ﻣﻦ ﺑﻰﺣﺠﺘﻰ‬

‫ﺑﻨﻬﻢ اﻧﺪر ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻃﻞ ﺳﻨﺘﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٥٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ آﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪت ﺧﺮﻳﺪى وارﺛﻰ‬

‫رﻳﻊ را ﭼﻮن ﻣﻰﺳﺘﺎﻧﻰ ﺣﺎرﺛﻰ‬

‫آﺴﺐ را هﻤﭽﻮن زراﻋﺖ دان ﻋﻤﻮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻜﺎرى دﺧﻞ ﻧﺒﻮد ز ﺁن ﺗﻮ‬

‫آﺎﻧﭽﻪ آﺎرى ﺑﺪروى ﺁن ﺁن ﺗﺴﺖ‬

‫ور ﻧﻪ اﻳﻦ ﺑﻰداد ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﺪ درﺳﺖ‬

‫رو ﺑﺪﻩ ﻣﺎل ﻣﺴﻠﻤﺎن آﮋ ﻣﮕﻮ‬

‫رو ﺑﺠﻮ وام و ﺑﺪﻩ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﺠﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ ﺗﻮ هﻤﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰام‬

‫آﻪ هﻤﻰﮔﻮﻳﻨﺪ اﺻﺤﺎب ﺳﺘﻢ‬

‫ﺗﻀﺮع ﺁن ﺷﺨﺺ از داورى داود ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﺳﺠﺪﻩ آﺮد و ﮔﻔﺖ آﺎى داﻧﺎى ﺳﻮز‬

‫در دل داود اﻧﺪاز ﺁن ﻓﺮوز‬

‫در دﻟﺶ ﻧﻪ ﺁن ﭼﻪ ﺗﻮ اﻧﺪر دﻟﻢ‬

‫اﻧﺪر اﻓﻜﻨﺪى ﺑﻪ راز اى ﻣﻔﻀﻠﻢ‬

‫اﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ و ﮔﺮﻳﻪ در ﺷﺪ هﺎى هﺎى‬

‫ﺗﺎ دل داود ﺑﻴﺮون ﺷﺪ ز ﺟﺎى‬

‫ﮔﻔﺖ هﻴﻦ اﻣﺮوز اى ﺧﻮاهﺎن ﮔﺎو‬

‫ﻣﻬﻠﺘﻢ دﻩ وﻳﻦ دﻋﺎوى را ﻣﻜﺎو‬

‫ﺗﺎ روم ﻣﻦ ﺳﻮى ﺧﻠﻮت در ﻧﻤﺎز‬

‫ﭘﺮﺳﻢ اﻳﻦ اﺣﻮال از داﻧﺎى راز‬

‫ﺧﻮى دارم در ﻧﻤﺎز اﻳﻦ اﻟﺘﻔﺎت‬

‫ﻣﻌﻨﻰ ﻗﺮة ﻋﻴﻨﻲ ﻓﻲ اﻟﺼﻼت‬

‫روزن ﺟﺎﻧﻢ ﮔﺸﺎدﻩ ﺳﺖ از ﺻﻔﺎ‬

‫ﻣﻰرﺳﺪ ﺑﻰواﺳﻄﻪ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﺪا‬

‫ﻧﺎﻣﻪ و ﺑﺎران و ﻧﻮر از روزﻧﻢ‬

‫ﻣﻰﻓﺘﺪ در ﺧﺎﻧﻪام از ﻣﻌﺪﻧﻢ‬

‫دوزخ اﺳﺖ ﺁن ﺧﺎﻧﻪ آﺎن ﺑﻰروزن اﺳﺖ‬

‫اﺻﻞ دﻳﻦ اى ﺑﻨﺪﻩ روزن آﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﺗﻴﺸﻪى هﺮ ﺑﻴﺸﻪاى آﻢ زن ﺑﻴﺎ‬

‫ﺗﻴﺸﻪ زن در آﻨﺪن روزن هﻼ‬

‫ﻳﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻰ آﻪ ﻧﻮر ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻋﻜﺲ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺮون اﺳﺖ از ﺣﺠﺎب‬

‫ﻧﻮر اﻳﻦ داﻧﻰ آﻪ ﺣﻴﻮان دﻳﺪ هﻢ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ آَ ﱠﺮﻣْﻨﺎ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺁدﻣﻢ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪم درون ﻧﻮر ﻏﺮق‬

‫ﻣﻰﻧﺪاﻧﻢ آﺮد ﺧﻮﻳﺶ از ﻧﻮر ﻓﺮق‬

‫رﻓﺘﻨﻢ ﺳﻮى ﻧﻤﺎز و ﺁن ﺧﻼ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺗﻌﻠﻴﻢ اﺳﺖ رﻩ ﻣﺮ ﺧﻠﻖ را‬

‫آﮋ ﻧﻬﻢ ﺗﺎ راﺳﺖ ﮔﺮدد اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺣﺮب و ﺧﺪﻋﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد اى ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﻧﻴﺴﺖ دﺳﺘﻮرى و ﮔﺮ ﻧﻪ رﻳﺨﺘﻰ‬

‫ﮔﺮد از درﻳﺎى راز اﻧﮕﻴﺨﺘﻰ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ داود اﻳﻦ ﻧﺴﻖ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﮔﺸﺘﻦ ﻋﻘﻞ ﺧﻠﻘﺎن ﻣﺤﺘﺮق‬

‫ﭘﺲ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﺶ آﺸﻴﺪ از ﭘﺲ ﻳﻜﻰ‬

‫آﻪ ﻧﺪارم در ﻳﻜﻰاش ﻣﻦ ﺷﻜﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٥٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ را آﻮﺗﺎﻩ آﺮد‬

‫ﻟﺐ ﺑﺒﺴﺖ و ﻋﺰم ﺧﻠﻮﺗﮕﺎﻩ آﺮد‬

‫در ﺧﻠﻮت رﻓﺘﻦ داود ﺗﺎ ﺁن ﭼﻪ ﺣﻖ اﺳﺖ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬ ‫در ﻓﺮو ﺑﺴﺖ و ﺑﺮﻓﺖ ﺁن ﮔﻪ ﺷﺘﺎب‬

‫ﺳﻮى ﻣﺤﺮاب و دﻋﺎى ﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫ﺣﻖ ﻧﻤﻮدش ﺁن ﭼﻪ ﺑﻨﻤﻮدش ﺗﻤﺎم‬

‫ﮔﺸﺖ واﻗﻒ ﺑﺮ ﺳﺰاى اﻧﺘﻘﺎم‬

‫روز دﻳﮕﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﺼﻤﺎن ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ داود ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺻﻒ زدﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﺁن ﻣﺎﺟﺮاهﺎ ﺑﺎز رﻓﺖ‬

‫زود زد ﺁن ﻣﺪﻋﻰ ﺗﺸﻨﻴﻊ زﻓﺖ‬

‫ﺣﻜﻢ آﺮدن داود ﺑﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﮔﺎو آﻪ از ﺳﺮ ﮔﺎو ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﺗﺸﻨﻴﻊ ﺻﺎﺣﺐ ﮔﺎو ﺑﺮ داود ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﮔﻔﺖ داودش ﺧﻤﺶ آﻦ رو ﺑﻬﻞ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن را ز ﮔﺎوت آﻦ ﺑﺤﻞ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﭘﻮﺷﻴﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ اى ﺟﻮان‬

‫رو ﺧﻤﺶ آﻦ ﺣﻖ ﺳﺘﺎرى ﺑﺪان‬

‫ﮔﻔﺖ وا وﻳﻼ ﭼﻪ ﺣﻜﻢ اﺳﺖ اﻳﻦ ﭼﻪ داد‬

‫از ﭘﻰ ﻣﻦ ﺷﺮع ﻧﻮ ﺧﻮاهﻰ ﻧﻬﺎد‬

‫رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺁوازﻩى ﻋﺪﻟﺖ ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ ﻣﻌﻄﺮ ﺷﺪ زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺳﮕﺎن آﻮر اﻳﻦ اﺳﺘﻢ ﻧﺮﻓﺖ‬

‫زﻳﻦ ﺗﻌﺪى ﺳﻨﮓ و آﻪ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ ﺗﻔﺖ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺸﻨﻴﻊ ﻣﻰزد ﺑﺮ ﻣﻼ‬

‫آﺎﻟﺼﻼ هﻨﮕﺎم ﻇﻠﻢ اﺳﺖ اﻟﺼﻼ‬

‫ﺣﻜﻢ آﺮدن داود ﺑﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﮔﺎو آﻪ ﺟﻤﻠﻪى ﻣﺎل ﺧﻮد را ﺑﻪ وى دﻩ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺁن داود ﮔﻔﺘﺶ آﺎى ﻋﻨﻮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺎل ﺧﻮﻳﺶ او را ﺑﺨﺶ زود‬

‫ور ﻧﻪ آﺎرت ﺳﺨﺖ ﮔﺮدد ﮔﻔﺘﻤﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﻇﺎهﺮ از وى اﺳﺘﻤﺖ‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ آﺮد و ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺮ درﻳﺪ‬

‫آﻪ ﺑﻪ هﺮ دم ﻣﻰآﻨﻰ ﻇﻠﻤﻰ ﻣﺰﻳﺪ‬

‫ﻳﻚ دﻣﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺗﺸﻨﻴﻊ راﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز داودش ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺑﺨﺘﺖ ﻧﺒﻮد اى ﺑﺨﺖ آﻮر‬

‫ﻇﻠﻤﺖ ﺁﻣﺪ اﻧﺪك اﻧﺪك در ﻇﻬﻮر‬

‫رﻳﺪﻩاى ﺁن ﮔﺎﻩ ﺻﺪر و ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ‬

‫اى درﻳﻎ از ﭼﻮن ﺗﻮ ﺧﺮ ﺧﺎﺷﺎك و آﺎﻩ‬

‫رو آﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺗﻮ ﺑﺎ ﺟﻔﺖ ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن او ﺷﺪﻧﺪ اﻓﺰون ﻣﮕﻮ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ هﻤﻰزد ﺑﺎ دو دﺳﺖ‬

‫ﻣﻰدوﻳﺪ از ﺟﻬﻞ ﺧﻮد ﺑﺎﻻ و ﭘﺴﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٦٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻠﻖ هﻢ اﻧﺪر ﻣﻼﻣﺖ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫آﺰ ﺿﻤﻴﺮ آﺎر او ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﻇﺎﻟﻢ از ﻣﻈﻠﻮم آﻰ داﻧﺪ آﺴﻰ‬

‫آﺎو ﺑﻮد ﺳﺨﺮﻩى هﻮا هﻤﭽﻮن ﺧﺴﻰ‬

‫ﻇﺎﻟﻢ از ﻣﻈﻠﻮم ﺁن آﺲ ﭘﻰ ﺑﺮد‬

‫آﺎو ﺳﺮ ﻧﻔﺲ ﻇﻠﻮم ﺧﻮد ﺑﺮد‬

‫ور ﻧﻪ ﺁن ﻇﺎﻟﻢ آﻪ ﻧﻔﺲ اﺳﺖ از درون‬

‫ﺧﺼﻢ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن ﺑﻮد او از ﺟﻨﻮن‬

‫ﺳﮓ هﻤﺎرﻩ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻴﻦ آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺪ زﺧﻢ ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻴﻦ زﻧﺪ‬

‫ﺷﺮم ﺷﻴﺮان راﺳﺖ ﻧﻰ ﺳﮓ را ﺑﺪان‬

‫آﻪ ﻧﮕﻴﺮد ﺻﻴﺪ از هﻤﺴﺎﻳﮕﺎن‬

‫ﻋﺎﻣﻪى ﻣﻈﻠﻮم آﺶ ﻇﺎﻟﻢ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫از آﻤﻴﻦ ﺳﮕﺴﺎن ﺳﻮى داود ﺟﺴﺖ‬

‫روى در داود آﺮدﻧﺪ ﺁن ﻓﺮﻳﻖ‬

‫آﺎى ﻧﺒﻰ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺷﻔﻴﻖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻳﺪ از ﺗﻮ آﺎﻳﻦ ﻇﻠﻤﻰ اﺳﺖ ﻓﺎش‬

‫ﻗﻬﺮ آﺮدى ﺑﻰﮔﻨﺎهﻰ را ﺑﻪ ﻻش‬

‫ﻋﺰم آﺮدن داود ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﺧﻠﻖ ﺑﺪان ﺻﺤﺮا آﻪ راز ﺁﺷﻜﺎرا آﻨﺪ و ﺣﺠﺘﻬﺎ هﻤﻪ ﻗﻄﻊ آﻨﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ اى ﻳﺎران زﻣﺎن ﺁن رﺳﻴﺪ‬

‫آﺎن ﺳﺮ ﻣﻜﺘﻮم او ﮔﺮدد ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺮون روﻳﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁن ﺳﺮ ﻧﻬﺎن واﻗﻒ ﺷﻮﻳﻢ‬

‫در ﻓﻼن ﺻﺤﺮا درﺧﺘﻰ هﺴﺖ زﻓﺖ‬

‫ﺷﺎﺧﻬﺎﻳﺶ اﻧﺒﻪ و ﺑﺴﻴﺎر و ﭼﻔﺖ‬

‫ﺳﺨﺖ راﺳﺦ ﺧﻴﻤﻪ ﮔﺎﻩ و ﻣﻴﺦ او‬

‫ﺑﻮى ﺧﻮن ﻣﻰﺁﻳﺪم از ﺑﻴﺦ او‬

‫ﺧﻮن ﺷﺪﻩ ﺳﺖ اﻧﺪر ﺑﻦ ﺁن ﺧﻮش درﺧﺖ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را آﺸﺘﻪ ﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﻨﺤﻮس ﺑﺨﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻨﻮن ﺣﻠﻢ ﺧﺪا ﭘﻮﺷﻴﺪ ﺁن‬

‫ﺁﺧﺮ از ﻧﺎﺷﻜﺮى ﺁن ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫آﻪ ﻋﻴﺎل ﺧﻮاﺟﻪ را روزى ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﻮروز و ﻧﻪ ﻣﻮﺳﻤﻬﺎى ﻋﻴﺪ‬

‫ﺑﻰﻧﻮاﻳﺎن را ﺑﻪ ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺠﺴﺖ‬

‫ﻳﺎد ﻧﺎورد او ز ﺣﻘﻬﺎى ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻨﻮن از ﺑﻬﺮ ﻳﻚ ﮔﺎو اﻳﻦ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﻓﺮزﻧﺪ او را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫او ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺮداﺷﺖ ﭘﺮدﻩ از ﮔﻨﺎﻩ‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﻰﭘﻮﺷﻴﺪ ﺟﺮﻣﺶ را اﻟﻪ‬

‫آﺎﻓﺮ و ﻓﺎﺳﻖ در اﻳﻦ دور ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﭘﺮدﻩى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﻰدرﻧﺪ‬

‫ﻇﻠﻢ ﻣﺴﺘﻮر اﺳﺖ در اﺳﺮار ﺟﺎن‬

‫ﻣﻰﻧﻬﺪ ﻇﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫آﻪ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪم آﻪ دارم ﺷﺎﺧﻬﺎ‬

‫ﮔﺎو دوزخ را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ از ﻣﻼ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٦١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻮاهﻰ دادن دﺳﺖ و ﭘﺎ و زﺑﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ ﻇﺎﻟﻢ هﻢ در دﻧﻴﺎ‬ ‫ﭘﺲ هﻢ اﻳﻨﺠﺎ دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺖ در ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺿﻤﻴﺮ ﺗﻮ ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻮآﻞ ﻣﻰﺷﻮد ﺑﺮ ﺗﻮ ﺿﻤﻴﺮ‬

‫آﻪ ﺑﮕﻮ ﺗﻮ اﻋﺘﻘﺎدت واﻣﮕﻴﺮ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ در هﻨﮕﺎم ﺧﺸﻢ و ﮔﻔﺖوﮔﻮ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﻇﺎهﺮ ﺳﺮت را ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻮآﻞ ﻣﻰﺷﻮد ﻇﻠﻢ و ﺟﻔﺎ‬

‫آﻪ هﻮﻳﺪا آﻦ ﻣﺮا اى دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫ﭼﻮن هﻤﻰﮔﻴﺮد ﮔﻮاﻩ ﺳﺮ ﻟﮕﺎم‬

‫ﺧﺎﺻﻪ وﻗﺖ ﺟﻮش و ﺧﺸﻢ و اﻧﺘﻘﺎم‬

‫ﭘﺲ هﻤﺎن آﺲ آﺎﻳﻦ ﻣﻮآﻞ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻟﻮاى راز ﺑﺮ ﺻﺤﺮا زﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻣﻮآﻠﻬﺎى دﻳﮕﺮ روز ﺣﺸﺮ‬

‫هﻢ ﺗﻮاﻧﺪ ﺁﻓﺮﻳﺪ از ﺑﻬﺮ ﻧﺸﺮ‬

‫اى ﺑﻪ دﻩ دﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩ در ﻇﻠﻢ و آﻴﻦ‬

‫ﮔﻮهﺮت ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﺷﻬﺮﻩ ﮔﺸﺘﻦ در ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺿﻤﻴﺮ ﺁﺗﺸﻴﻨﺖ واﻗﻔﻨﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ ﺗﻮ هﺮ دم ﺑﺮ ﺁرد ﺻﺪ ﺷﺮار‬

‫آﻪ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪم ﻣﻨﻢ ز اﺻﺤﺎب ﻧﺎر‬

‫ﺟﺰو ﻧﺎرم ﺳﻮى آﻞ ﺧﻮد روم‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﻧﻮرم آﻪ ﺳﻮى ﺣﻀﺮت ﺷﻮم‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﺎﻳﻦ ﻇﺎﻟﻢ ﺣﻖ ﻧﺎﺷﻨﺎس‬

‫ﺑﻬﺮ ﮔﺎوى آﺮد ﭼﻨﺪﻳﻦ اﻟﺘﺒﺎس‬

‫او از او ﺻﺪ ﮔﺎو ﺑﺮد و ﺻﺪ ﺷﺘﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ اﻳﻦ اﺳﺖ اى ﭘﺪر از وى ﺑﺒﺮ‬

‫ﻧﻴﺰ روزى ﺑﺎ ﺧﺪا زارى ﻧﻜﺮد‬

‫ﻳﺎ رﺑﻰ ﻧﺎﻣﺪ از او روزى ﺑﻪ درد‬

‫آﺎى ﺧﺪا ﺧﺼﻢ ﻣﺮا ﺧﺸﻨﻮد آﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻣﻨﺶ آﺮدم زﻳﺎن ﺗﻮ ﺳﻮد آﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺧﻄﺎ آﺸﺘﻢ دﻳﺖ ﺑﺮ ﻋﺎﻗﻠﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺖ‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫ﻋﺎﻗﻠﻪى ﺟﺎﻧﻢ ﺗﻮ ﺑﻮدى از َأ َﻟ ْ‬

‫ﺳﻨﮓ ﻣﻰﻧﺪهﺪ ﺑﻪ اﺳﺘﻐﻔﺎر در‬

‫اﻳﻦ ﺑﻮد اﻧﺼﺎف ﻧﻔﺲ اى ﺟﺎن ﺣﺮ‬

‫ﺑﺮون رﻓﺘﻦ ﺧﻠﻖ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁن درﺧﺖ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺮون رﻓﺘﻨﺪ ﺳﻮى ﺁن درﺧﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ دﺳﺘﺶ را ﺳﭙﺲ ﺑﻨﺪﻳﺪ ﺳﺨﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻩ و ﺟﺮم او ﭘﻴﺪا آﻨﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻟﻮاى ﻋﺪل ﺑﺮ ﺻﺤﺮا زﻧﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺳﮓ ﺟﺪ او را آﺸﺘﻪاى‬

‫ﺗﻮ ﻏﻼﻣﻰ ﺧﻮاﺟﻪ زﻳﻦ رو ﮔﺸﺘﻪاى‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را آﺸﺘﻰ و ﺑﺮدى ﻣﺎل او‬

‫آﺮد ﻳﺰدان ﺁﺷﻜﺎرا ﺣﺎل او‬

‫ﺁن زﻧﺖ او را آﻨﻴﺰك ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ هﻤﻴﻦ ﺧﻮاﺟﻪ ﺟﻔﺎ ﺑﻨﻤﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٦٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ ﭼﻪ زو زاﻳﻴﺪ ﻣﺎدﻩ ﻳﺎ آﻪ ﻧﺮ‬

‫ﻣﻠﻚ وارث ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺮﺑﺴﺮ‬

‫ﺗﻮ ﻏﻼﻣﻰ آﺴﺐ و آﺎرت ﻣﻠﻚ اوﺳﺖ‬

‫ﺷﺮع ﺟﺴﺘﻰ ﺷﺮع ﺑﺴﺘﺎن رو ﻧﻜﻮﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را آﺸﺘﻰ ﺑﻪ اﺳﺘﻢ زار زار‬

‫هﻢ ﺑﺮ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮاﺟﻪ ﮔﻮﻳﺎن زﻳﻨﻬﺎر‬

‫آﺎرد از اﺷﺘﺎب آﺮدى زﻳﺮ ﺧﺎك‬

‫از ﺧﻴﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﺪﻳﺪى ﺳﻬﻤﻨﺎك‬

‫ﻧﻚ ﺳﺮش ﺑﺎ آﺎرد در زﻳﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺑﺎز آﺎوﻳﺪ اﻳﻦ زﻣﻴﻦ را هﻤﭽﻨﻴﻦ‬

‫ﻧﺎم اﻳﻦ ﺳﮓ هﻢ ﻧﺒﺸﺘﻪ آﺎرد ﺑﺮ‬

‫آﺮد ﺑﺎ ﺧﻮاﺟﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻜﺮ و ﺿﺮر‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﺮدﻧﺪ ﭼﻮن ﺑﺸﻜﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫در زﻣﻴﻦ ﺁن آﺎرد و ﺳﺮ را ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫وﻟﻮﻟﻪ در ﺧﻠﻖ اﻓﺘﺎد ﺁن زﻣﺎن‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ زﻧﺎر ﺑﺒﺮﻳﺪ از ﻣﻴﺎن‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﺶ ﺑﻴﺎ اى داد ﺧﻮاﻩ‬

‫داد ﺧﻮد ﺑﺴﺘﺎن ﺑﺪان روى ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﻗﺼﺎص ﻓﺮﻣﻮدن داود ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺧﻮﻧﻰ را ﺑﻌﺪ از اﻟﺰام ﺣﺠﺖ ﺑﺮ او‬ ‫هﻢ ﺑﺪان ﺗﻴﻐﺶ ﺑﻔﺮﻣﻮد او ﻗﺼﺎص‬

‫آﻰ آﻨﺪ ﻣﻜﺮش ز ﻋﻠﻢ ﺣﻖ ﺧﻼص‬

‫ﺣﻠﻢ ﺣﻖ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻮاﺳﺎهﺎ آﻨﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن از ﺣﺪ ﺑﺸﺪ ﭘﻴﺪا آﻨﺪ‬

‫ﺧﻮن ﻧﺨﺴﺒﺪ در ﻓﺘﺪ در هﺮ دﻟﻰ‬

‫ﻣﻴﻞ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮى آﺸﻒ ﻣﺸﻜﻠﻰ‬

‫اﻗﺘﻀﺎى داورى رب دﻳﻦ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁرد از ﺿﻤﻴﺮ ﺁن و اﻳﻦ‬

‫آﺎن ﻓﻼن ﭼﻮن ﺷﺪ ﭼﻪ ﺷﺪ ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻪ ﮔﺸﺖ هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﺟﻮﺷﺪ از ﮔﻠﺰار آﺸﺖ‬ ‫ﺟﻮﺷﺶ ﺧﻮن ﺑﺎﺷﺪ ﺁن واﺟﺴﺘﻬﺎ‬

‫ﺧﺎرش دﻟﻬﺎ و ﺑﺤﺚ و ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﭘﻴﺪا ﮔﺸﺖ ﺳﺮ آﺎر او‬

‫ﻣﻌﺠﺰﻩى داود ﺷﺪ ﻓﺎش و دو ﺗﻮ‬

‫ﺧﻠﻖ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺮ ﺑﺮهﻨﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﺑﺮ زﻣﻴﻨﻬﺎ ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫ﻣﺎ هﻤﻪ آﻮران اﺻﻠﻰ ﺑﻮدﻩاﻳﻢ‬

‫از ﺗﻮ ﻣﺎ ﺻﺪ ﮔﻮن ﻋﺠﺎﻳﺐ دﻳﺪﻩاﻳﻢ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺑﺎ ﺗﻮ در ﺳﺨﻦ ﺁﻣﺪ ﺷﻬﻴﺮ‬

‫آﺰ ﺑﺮاى ﻏﺰو ﻃﺎﻟﻮﺗﻢ ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺳﻨﮓ و ﻓﻼﺧﻦ ﺁﻣﺪى‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﺮد را ﺑﺮهﻢ زدى‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎﻳﺖ ﺻﺪ هﺰاران ﭘﺎرﻩ ﺷﺪ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ هﺮ ﺧﺼﻢ را ﺧﻮنﺧﻮارﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺁهﻦ اﻧﺪر دﺳﺖ ﺗﻮ ﭼﻮن ﻣﻮم ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن زرﻩ ﺳﺎزى ﺗﻮ را ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ‬

‫آﻮهﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ رﺳﺎﺋﻞ ﺷﺪ ﺷﻜﻮر‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ ﭼﻮن ﻣﻘﺮى زﺑﻮر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٦٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﭼﺸﻢ دل ﺑﮕﺸﺎدﻩ ﺷﺪ‬

‫از دم ﺗﻮ ﻏﻴﺐ را ﺁﻣﺎدﻩ ﺷﺪ‬

‫و ﺁن ﻗﻮىﺗﺮ ز ﺁن هﻤﻪ آﺎﻳﻦ داﻳﻢ اﺳﺖ‬

‫زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺨﺸﻰ آﻪ ﺳﺮﻣﺪ ﻗﺎﻳﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺟﻤﻠﻪى ﻣﻌﺠﺰات اﻳﻦ اﺳﺖ ﺧﻮد‬

‫آﺎو ﺑﺒﺨﺸﺪ ﻣﺮدﻩ را ﺟﺎن اﺑﺪ‬

‫آﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﻇﺎﻟﻢ ﺟﻬﺎﻧﻰ زﻧﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ از ﻧﻮ ﺧﺪا را ﺑﻨﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻧﻔﺲ ﺁدﻣﻰ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺁن ﺧﻮﻧﻰ اﺳﺖ آﻪ ﻣﺪﻋﻰ ﮔﺎو ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫و ﺁن ﮔﺎو آﺸﻨﺪﻩ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ و داود ﺣﻖ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺷﻴﺦ آﻪ ﻧﺎﻳﺐ ﺣﻖ اﺳﺖ‬ ‫آﻪ ﺑﻪ ﻗﻮت و ﻳﺎرى او ﺗﻮاﻧﺪ ﻇﺎﻟﻢ را آﺸﺘﻦ و ﺗﻮاﻧﮕﺮ ﺷﺪن ﺑﻪ روزى ﺑﻰآﺴﺐ و ﺑﻰﺣﺴﺎب‬ ‫ﻧﻔﺲ ﺧﻮد را آﺶ ﺟﻬﺎن را زﻧﺪﻩ آﻦ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را آﺸﺘﻪ ﺳﺖ او را ﺑﻨﺪﻩ آﻦ‬

‫ﻣﺪﻋﻰ ﮔﺎو ﻧﻔﺲ ﺗﺴﺖ هﻴﻦ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺧﻮاﺟﻪ آﺮدﻩ ﺳﺖ و ﻣﻬﻴﻦ‬

‫ﺁن آﺸﻨﺪﻩى ﮔﺎو ﻋﻘﻞ ﺗﺴﺖ رو‬

‫ﺑﺮ آﺸﻨﺪﻩى ﮔﺎو ﺗﻦ ﻣﻨﻜﺮ ﻣﺸﻮ‬

‫ﻋﻘﻞ اﺳﻴﺮ اﺳﺖ و هﻤﻰﺧﻮاهﺪ ز ﺣﻖ‬

‫روزى ﺑﻰرﻧﺞ و ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ‬

‫روزى ﺑﻰرﻧﺞ او ﻣﻮﻗﻮف ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﻜﺸﺪ ﮔﺎو را آﺎﺻﻞ ﺑﺪى اﺳﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ ﮔﻮﻳﺪ ﭼﻮن آﺸﻰ ﺗﻮ ﮔﺎو ﻣﻦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﮔﺎو ﻧﻔﺲ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻘﺶ ﺗﻦ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ زادﻩى ﻋﻘﻞ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻰﻧﻮا‬

‫ﻧﻔﺲ ﺧﻮﻧﻰ ﺧﻮاﺟﻪ ﮔﺸﺖ و ﭘﻴﺸﻮا‬

‫روزى ﺑﻰرﻧﺞ ﻣﻰداﻧﻰ آﻪ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻗﻮت ارواح اﺳﺖ و ارزاق ﻧﺒﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻮﻗﻮف اﺳﺖ ﺑﺮ ﻗﺮﺑﺎن ﮔﺎو‬

‫ﮔﻨﺞ اﻧﺪر ﮔﺎو دان اى آﻨﺞ آﺎو‬

‫دوش ﭼﻴﺰى ﺧﻮردﻩام ور ﻧﻰ ﺗﻤﺎم‬

‫دادﻣﻰ در دﺳﺖ ﻓﻬﻢ ﺗﻮ زﻣﺎم‬

‫دوش ﭼﻴﺰى ﺧﻮردﻩام اﻓﺴﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺁﻳﺪ ز ﭘﻨﻬﺎن ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺮ اﺳﺒﺎب از ﭼﻪ دوﺧﺘﻴﻢ‬

‫ﮔﺮ ز ﺧﻮش ﭼﺸﻤﺎن آﺮﺷﻢ ﺁﻣﻮﺧﺘﻴﻢ‬

‫هﺴﺖ ﺑﺮ اﺳﺒﺎب اﺳﺒﺎﺑﻰ دﮔﺮ‬

‫در ﺳﺒﺐ ﻣﻨﮕﺮ در ﺁن اﻓﻜﻦ ﻧﻈﺮ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ در ﻗﻄﻊ اﺳﺒﺎب ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﻌﺠﺰات ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ آﻴﻮان زدﻧﺪ‬

‫ﺑﻰﺳﺒﺐ ﻣﺮ ﺑﺤﺮ را ﺑﺸﻜﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﻰزراﻋﺖ ﭼﺎش ﮔﻨﺪم ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫رﻳﮕﻬﺎ هﻢ ﺁرد ﺷﺪ از ﺳﻌﻴﺸﺎن‬

‫ﭘﺸﻢ ﺑﺰ اﺑﺮﻳﺸﻢ ﺁﻣﺪ آﺶ آﺸﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺮﺁن هﺴﺖ در ﻗﻄﻊ ﺳﺒﺐ‬

‫ﻋﺰ دروﻳﺶ و هﻼك ﺑﻮ ﻟﻬﺐ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٦٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺮغ ﺑﺎﺑﻴﻠﻰ دو ﺳﻪ ﺳﻨﮓ اﻓﻜﻨﺪ‬

‫ﻟﺸﻜﺮ زﻓﺖ ﺣﺒﺶ را ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﻞ را ﺳﻮراخ ﺳﻮراخ اﻓﻜﻨﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ ﻣﺮﻏﻰ آﺎو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﭘﺮ زﻧﺪ‬

‫دم ﮔﺎو آﺸﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﻘﺘﻮل زن‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد زﻧﺪﻩ هﻤﺎن دم در آﻔﻦ‬

‫ﺣﻠﻖ ﺑﺒﺮﻳﺪﻩ ﺟﻬﺪ از ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺧﻮن ﺧﻮد ﺟﻮﻳﺪ ز ﺧﻮن ﭘﺎﻻى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ز ﺁﻏﺎز ﻗﺮﺁن ﺗﺎ ﺗﻤﺎم‬

‫رﻓﺾ اﺳﺒﺎب اﺳﺖ و ﻋﻠﺖ و اﻟﺴﻼم‬

‫آﺸﻒ اﻳﻦ ﻧﻪ از ﻋﻘﻞ آﺎر اﻓﺰا ﺑﻮد‬

‫ﺑﻨﺪﮔﻰ آﻦ ﺗﺎ ﺗﺮا ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫ﺑﻨﺪ ﻣﻌﻘﻮﻻت ﺁﻣﺪ ﻓﻠﺴﻔﻰ‬

‫ﺷﻬﺴﻮار ﻋﻘﻞ ﻋﻘﻞ ﺁﻣﺪ ﺻﻔﻰ‬

‫ﻋﻘﻞ ﻋﻘﻠﺖ ﻣﻐﺰ و ﻋﻘﻞ ﺗﺴﺖ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﺪﻩى ﺣﻴﻮان هﻤﻴﺸﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰ ﺟﻮى از ﭘﻮﺳﺖ دارد ﺻﺪ ﻣﻼل‬

‫ﻣﻐﺰ ﻧﻐﺰان را ﺣﻼل ﺁﻣﺪ ﺣﻼل‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻗﺸﺮ ﻋﻘﻞ ﺻﺪ ﺑﺮهﺎن دهﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ آﻞ آﻰ ﮔﺎم ﺑﻰاﻳﻘﺎن ﻧﻬﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ دﻓﺘﺮهﺎ آﻨﺪ ﻳﻚ ﺳﺮﻩ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﻋﻘﻞ ﻋﻘﻞ ﺁﻓﺎق دارد ﭘﺮ ز ﻣﺎﻩ‬

‫از ﺳﻴﺎهﻰ وز ﺳﭙﻴﺪى ﻓﺎرغ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر ﻣﺎهﺶ ﺑﺮ دل و ﺟﺎن ﺑﺎزغ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺳﻴﺎﻩ و اﻳﻦ ﺳﭙﻴﺪار ﻗﺪر ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ز ﺁن ﺷﺐ ﻗﺪر اﺳﺖ آﺎﺧﺘﺮوار ﺗﺎﻓﺖ‬

‫ﻗﻴﻤﺖ هﻤﻴﺎن و آﻴﺴﻪ از زر اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰزر ﺁن هﻤﻴﺎن و آﻴﺴﻪ اﺑﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﻗﺪر ﺗﻦ از ﺟﺎن ﺑﻮد‬

‫ﻗﺪر ﺟﺎن از ﭘﺮﺗﻮ ﺟﺎﻧﺎن ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪى ﺟﺎن زﻧﺪﻩ ﺑﻰﭘﺮﺗﻮ آﻨﻮن‬

‫هﻴﭻ ﮔﻔﺘﻰ آﺎﻓﺮان را ﻣﻴﺘﻮن‬

‫هﻴﻦ ﺑﮕﻮ آﻪ ﻧﺎﻃﻘﻪ ﺟﻮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺮﻧﻰ ﺑﻌﺪ ﻣﺎ ﺁﺑﻰ رﺳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ هﺮ ﻗﺮﻧﻰ ﺳﺨﻦ ﺁرى ﺑﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﮔﻔﺖ ﺳﺎﻟﻔﺎن ﻳﺎرى ﺑﻮد‬

‫ﻧﻰ آﻪ هﻢ ﺗﻮرات و اﻧﺠﻴﻞ و زﺑﻮر‬

‫ﺷﺪ ﮔﻮاﻩ ﺻﺪق ﻗﺮﺁن اى ﺷﻜﻮر‬

‫روزى ﺑﻰرﻧﺞ ﺟﻮ و ﺑﻰﺣﺴﻴﺐ‬

‫آﺰ ﺑﻬﺸﺘﺖ ﺁورد ﺟﺒﺮﻳﻞ ﺳﻴﺐ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ رزﻗﻰ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﺑﻰﺻﺪاع ﺑﺎﻏﺒﺎن ﺑﻰرﻧﺞ آﺸﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﻔﻊ ﻧﺎن در ﺁن ﻧﺎن داد اوﺳﺖ‬

‫ﺑﺪهﺪت ﺁن ﻧﻔﻊ ﺑﻰﺗﻮﺳﻴﻂ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ذوق ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻘﺶ ﻧﺎن ﭼﻮن ﺳﻔﺮﻩاى اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎن ﺑﻰﺳﻔﺮﻩ وﻟﻰ را ﺑﻬﺮﻩاى اﺳﺖ‬

‫رزق ﺟﺎﻧﻰ آﻰ ﺑﺮى ﺑﺎ ﺳﻌﻰ و ﺟﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﻋﺪل ﺷﻴﺦ آﺎو داود ﺗﺴﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ ﭼﻮن ﺑﺎ ﺷﻴﺦ ﺑﻴﻨﺪ ﮔﺎم ﺗﻮ‬

‫از ﺑﻦ دﻧﺪان ﺷﻮد او رام ﺗﻮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٦٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﺁن ﮔﺎو رام ﺁن ﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫آﺰ دم داود او ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ ﮔﺎهﻰ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ در ﺷﻜﺎر‬

‫ﺑﺮ ﺳﮓ ﻧﻔﺴﺖ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻴﺦ ﻳﺎر‬

‫ﻧﻔﺲ اژدرهﺎﺳﺖ ﺑﺎ ﺻﺪ زور و ﻓﻦ‬

‫روى ﺷﻴﺦ او را زﻣﺮد دﻳﺪﻩ آﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺻﺎﺣﺐ ﮔﺎو را ﺧﻮاهﻰ زﺑﻮن‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮان ﺳﻴﺨﺶ آﻦ ﺁن ﺳﻮ اى ﺣﺮون‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ وﻟﻰ اﷲ ﺷﻮد‬

‫ﺁن زﺑﺎن ﺻﺪ ﮔﺰش آﻮﺗﻪ ﺷﻮد‬

‫ﺻﺪ زﺑﺎن و هﺮ زﺑﺎﻧﺶ ﺻﺪ ﻟﻐﺖ‬

‫زرق و دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻧﻴﺎﻳﺪ در ﺻﻔﺖ‬

‫ﻣﺪﻋﻰ ﮔﺎو ﻧﻔﺲ ﺁﻣﺪ ﻓﺼﻴﺢ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺣﺠﺖ ﺁرد ﻧﺎﺻﺤﻴﺢ‬

‫ﺷﻬﺮ را ﺑﻔﺮﻳﺒﺪ اﻻ ﺷﺎﻩ را‬

‫رﻩ ﻧﺘﺎﻧﺪ زد ﺷﻪ ﺁﮔﺎﻩ را‬

‫ﻧﻔﺲ را ﺗﺴﺒﻴﺢ و ﻣﺼﺤﻒ در ﻳﻤﻴﻦ‬

‫ﺧﻨﺠﺮ و ﺷﻤﺸﻴﺮ اﻧﺪر ﺁﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﻣﺼﺤﻒ و ﺳﺎﻟﻮس او ﺑﺎور ﻣﻜﻦ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ او هﻤﺴﺮ و هﻤﺴﺮ ﻣﻜﻦ‬

‫ﺳﻮى ﺣﻮﺿﺖ ﺁورد ﺑﻬﺮ وﺿﻮ‬

‫و اﻧﺪر اﻧﺪازد ﺗﺮا در ﻗﻌﺮ او‬

‫ﻋﻘﻞ ﻧﻮراﻧﻰ و ﻧﻴﻜﻮ ﻃﺎﻟﺐ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ ﻇﻠﻤﺎﻧﻰ ﺑﺮ او ﭼﻮن ﻏﺎﻟﺐ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ او در ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻘﻞ ﺗﻮ ﻏﺮﻳﺐ‬

‫ﺑﺮ در ﺧﻮد ﺳﮓ ﺑﻮد ﺷﻴﺮ ﻣﻬﻴﺐ‬

‫ﺑﺎش ﺗﺎ ﺷﻴﺮان ﺳﻮى ﺑﻴﺸﻪ روﻧﺪ‬

‫وﻳﻦ ﺳﮕﺎن آﻮر ﺁن ﺟﺎ ﺑﮕﺮوﻧﺪ‬

‫ﻣﻜﺮ ﻧﻔﺲ و ﺗﻦ ﻧﺪاﻧﺪ ﻋﺎم ﺷﻬﺮ‬

‫او ﻧﮕﺮدد ﺟﺰ ﺑﻪ وﺣﻰ اﻟﻘﻠﺐ ﻗﻬﺮ‬

‫هﺮ آﻪ ﺟﻨﺲ اوﺳﺖ ﻳﺎر او ﺷﻮد‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ داود آﺎو ﺷﻴﺨﺖ ﺑﻮد‬

‫آﺎو ﻣﺒﺪل ﮔﺸﺖ و ﺟﻨﺲ ﺗﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫هﺮ آﻪ را ﺣﻖ در ﻣﻘﺎم دل ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻠﺘﻰاﻧﺪ از آﻤﻴﻦ‬

‫ﻳﺎر ﻋﻠﺖ ﻣﻰﺷﻮد ﻋﻠﺖ ﺑﻘﻴﻦ‬

‫هﺮ ﺧﺴﻰ دﻋﻮى داودى آﻨﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﻰﺗﻤﻴﻴﺰ آﻒ در وى زﻧﺪ‬

‫از ﺻﻴﺎدى ﺑﺸﻨﻮد ﺁواز ﻃﻴﺮ‬

‫ﻣﺮغ اﺑﻠﻪ ﻣﻰآﻨﺪ ﺁن ﺳﻮى ﺳﻴﺮ‬

‫ﻧﻘﺪ را از ﻧﻘﻞ ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ ﻏﻮى اﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ از او ﺑﮕﺮﻳﺰ اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﻮى اﺳﺖ‬

‫رﺳﺘﻪ و ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﭘﻴﺶ او ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻳﻘﻴﻦ دﻋﻮى آﻨﺪ او در ﺷﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ آﺲ ﮔﺮ ذآﻰ ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﺶ اﻳﻦ ﺗﻤﻴﻴﺰ ﻧﺒﻮد اﺣﻤﻖ اﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ از او ﺑﮕﺮﻳﺰ ﭼﻮن ﺁهﻮ ز ﺷﻴﺮ‬

‫ﺳﻮى او ﻣﺸﺘﺎب اى داﻧﺎ دﻟﻴﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٦٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮﻳﺨﺘﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻓﺮاز آﻮﻩ از اﺣﻤﻘﺎن‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻪ آﻮهﻰ ﻣﻰﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺷﻴﺮ ﮔﻮﻳﻰ ﺧﻮن او ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ رﻳﺨﺖ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ در ﭘﻰ دوﻳﺪ و ﮔﻔﺖ ﺧﻴﺮ‬

‫در ﭘﻴﺖ آﺲ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﮔﺮﻳﺰى ﭼﻮ ﻃﻴﺮ‬

‫ﺑﺎ ﺷﺘﺎب او ﺁن ﭼﻨﺎن ﻣﻰﺗﺎﺧﺖ ﺟﻔﺖ‬

‫آﺰ ﺷﺘﺎب ﺧﻮد ﺟﻮاب او ﻧﮕﻔﺖ‬

‫ﻳﻚ دو ﻣﻴﺪان در ﭘﻰ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟﺪ ﺟﺪ ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫آﺰ ﭘﻰ ﻣﺮﺿﺎت ﺣﻖ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻴﺴﺖ‬

‫آﻪ ﻣﺮا اﻧﺪر ﮔﺮﻳﺰت ﻣﺸﻜﻠﻰ اﺳﺖ‬

‫از آﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ ﻣﻰﮔﺮﻳﺰى اى آﺮﻳﻢ‬

‫ﻧﻪ ﭘﻴﺖ ﺷﻴﺮ و ﻧﻪ ﺧﺼﻢ و ﺧﻮف و ﺑﻴﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ از اﺣﻤﻖ ﮔﺮﻳﺰاﻧﻢ ﺑﺮو‬

‫ﻣﻰرهﺎﻧﻢ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻨﺪم ﻣﺸﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ ﺁن ﻣﺴﻴﺤﺎ ﻧﻰ ﺗﻮى‬

‫آﻪ ﺷﻮد آﻮر و آﺮ از ﺗﻮ ﻣﺴﺘﻮى‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﮔﻔﺖ ﺁن ﺷﻪ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫آﻪ ﻓﺴﻮن ﻏﻴﺐ را ﻣﺎوﻳﺴﺘﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮاﻧﻰ ﺁن ﻓﺴﻮن ﺑﺮ ﻣﺮدﻩاى‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﺪ ﭼﻮن ﺷﻴﺮ ﺻﻴﺪ ﺁوردﻩاى‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﺁن ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﺎ آﻪ ﺗﻮ‬

‫ﻧﻰ ز ﮔﻞ ﻣﺮﻏﺎن آﻨﻰ اى ﺧﻮب رو‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﮔﻔﺖ ﭘﺲ اى روح ﭘﺎك‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاهﻰ ﻣﻰآﻨﻰ از آﻴﺴﺖ ﺑﺎك‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮهﺎن آﻪ ﺑﺎﺷﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا از ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﻴﺴﻰ آﻪ ﺑﻪ ذات ﭘﺎك ﺣﻖ‬

‫ﻣﺒﺪع ﺗﻦ ﺧﺎﻟﻖ ﺟﺎن در ﺳﺒﻖ‬

‫ﺣﺮﻣﺖ ذات و ﺻﻔﺎت ﭘﺎك او‬

‫آﻪ ﺑﻮد ﮔﺮدون ﮔﺮﻳﺒﺎن ﭼﺎك او‬

‫آﺎن ﻓﺴﻮن و اﺳﻢ اﻋﻈﻢ را آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ آﺮ و ﺑﺮ آﻮر ﺧﻮاﻧﺪم ﺷﺪ ﺣﺴﻦ‬

‫ﺑﺮ آﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺨﻮاﻧﺪم ﺷﺪ ﺷﻜﺎف‬

‫ﺧﺮﻗﻪ را ﺑﺪرﻳﺪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺗﺎ ﺑﻨﺎف‬

‫ﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﺮدﻩ ﺑﺨﻮاﻧﺪم ﮔﺸﺖ ﺣﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻻ ﺷﻰ ﺑﺨﻮاﻧﺪم ﮔﺸﺖ ﺷﻰ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪم ﺁن را ﺑﺮ دل اﺣﻤﻖ ﺑﻪ ود‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺑﺎر و درﻣﺎﻧﻰ ﻧﺸﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺧﺎرا ﮔﺸﺖ و ز ﺁن ﺧﻮ ﺑﺮ ﻧﮕﺸﺖ‬

‫رﻳﮓ ﺷﺪ آﺰ وى ﻧﺮوﻳﺪ هﻴﭻ آﺸﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻜﻤﺖ ﭼﻴﺴﺖ آﺎﻧﺠﺎ اﺳﻢ ﺣﻖ‬

‫ﺳﻮد آﺮد اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮد ﺁن را ﺳﺒﻖ‬

‫ﺁن هﻤﺎن رﻧﺞ اﺳﺖ و اﻳﻦ رﻧﺠﻰ‪ ،‬ﭼﺮا‬

‫او ﻧﺸﺪ اﻳﻦ را و ﺁن را ﺷﺪ دوا‬

‫ﮔﻔﺖ رﻧﺞ اﺣﻤﻘﻰ ﻗﻬﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫رﻧﺞ و آﻮرى ﻧﻴﺴﺖ ﻗﻬﺮ‪ ،‬ﺁن اﺑﺘﻼﺳﺖ‬

‫اﺑﺘﻼ رﻧﺠﻰ اﺳﺖ آﺎن رﺣﻢ ﺁورد‬

‫اﺣﻤﻘﻰ رﻧﺠﻰ اﺳﺖ آﺎن زﺧﻢ ﺁورد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٦٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﭼﻪ داغ اوﺳﺖ ﻣﻬﺮ او آﺮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺎرﻩاى ﺑﺮ وى ﻧﻴﺎرد ﺑﺮد دﺳﺖ‬

‫ز اﺣﻤﻘﺎن ﺑﮕﺮﻳﺰ ﭼﻮن ﻋﻴﺴﻰ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ اﺣﻤﻖ ﺑﺴﻰ ﺧﻮﻧﻬﺎ ﺑﺮﻳﺨﺖ‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك ﺁب را دزدد هﻮا‬

‫دﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ دزدد هﻢ اﺣﻤﻖ از ﺷﻤﺎ‬

‫ﮔﺮﻣﻰات را دزدد و ﺳﺮدى دهﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن آﺎو زﻳﺮ آﻮن ﺳﻨﮕﻰ ﻧﻬﺪ‬

‫ﺁن ﮔﺮﻳﺰ ﻋﻴﺴﻴﻰ ﻧﻪ از ﺑﻴﻢ ﺑﻮد‬

‫اﻳﻤﻦ اﺳﺖ او ﺁن ﭘﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﻮد‬

‫زﻣﻬﺮﻳﺮ ار ﭘﺮ آﻨﺪ ﺁﻓﺎق را‬

‫ﭼﻪ ﻏﻢ ﺁن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺎ اﺷﺮاق را‬

‫ﻗﺼﻪى اهﻞ ﺳﺒﺎ و ﺣﻤﺎﻗﺖ اﻳﺸﺎن و اﺛﺮ ﻧﺎآﺮدن ﻧﺼﻴﺤﺖ اﻧﺒﻴﺎ در اﺣﻤﻘﺎن‬ ‫ﻳﺎدم ﺁﻣﺪ ﻗﺼﻪى اهﻞ ﺳﺒﺎ‬

‫آﺰ دم اﺣﻤﻖ ﺻﺒﺎﺷﺎن ﺷﺪ وﺑﺎ‬

‫ﺁن ﺳﺒﺎ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺲ آﻼن‬

‫در ﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﺸﻨﻮى از آﻮدآﺎن‬

‫آﻮدآﺎن اﻓﺴﺎﻧﻪهﺎ ﻣﻰﺁورﻧﺪ‬

‫درج در اﻓﺴﺎﻧﻪﺷﺎن ﺑﺲ ﺳﺮ و ﭘﻨﺪ‬

‫هﺰﻟﻬﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ در اﻓﺴﺎﻧﻪهﺎ‬

‫ﮔﻨﺞ ﻣﻰﺟﻮ در هﻤﻪ وﻳﺮاﻧﻪهﺎ‬

‫ﺑﻮد ﺷﻬﺮى ﺑﺲ ﻋﻈﻴﻢ و ﻣﻪ وﻟﻰ‬

‫ﻗﺪر او ﻗﺪر ﺳﻜﺮﻩ ﺑﻴﺶ ﻧﻰ‬

‫ﺑﺲ ﻋﻈﻴﻢ و ﺑﺲ ﻓﺮاخ و ﺑﺲ دراز‬

‫ﺳﺨﺖ زﻓﺖ و ﺗﻮ ﺑﺘﻮ هﻤﭽﻮن ﭘﻴﺎز‬

‫ﻣﺮدم دﻩ ﺷﻬﺮ ﻣﺠﻤﻮع اﻧﺪر او‬

‫ﻟﻴﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻪ ﺗﻦ ﻧﺎﺷﺴﺘﻪ رو‬

‫اﻧﺪر او ﺧﻠﻖ و ﺧﻼﻳﻖ ﺑﻰﺷﻤﺎر‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻪ ﺧﺎم ﭘﺨﺘﻪ ﺧﻮار‬

‫ﺟﺎن ﻧﺎآﺮدﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺎن ﺗﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﮔﺮ هﺰاران اﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﻢ ﺗﻦ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺑﺲ دور ﺑﻴﻦ و دﻳﺪﻩ آﻮر‬

‫از ﺳﻠﻴﻤﺎن آﻮر و دﻳﺪﻩ ﭘﺎى ﻣﻮر‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﺑﺲ ﺗﻴﺰ ﮔﻮش و ﺳﺨﺖ آﺮ‬

‫ﮔﻨﺞ در وى ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻚ ﺟﻮ ﺳﻨﮓ زر‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﻋﻮر و ﺑﺮهﻨﻪى ﻻﺷﻪ ﺑﺎز‬

‫ﻟﻴﻚ داﻣﻨﻬﺎى ﺟﺎﻣﻪى او دراز‬

‫ﮔﻔﺖ آﻮر اﻳﻨﻚ ﺳﭙﺎهﻰ ﻣﻰرﺳﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰﺑﻴﻨﻢ آﻪ ﭼﻪ ﻗﻮﻣﻨﺪ و ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ آﺮ ﺁرى ﺷﻨﻮدم ﺑﺎﻧﮕﺸﺎن‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﭘﻴﺪا و ﻧﻬﺎن‬

‫ﺁن ﺑﺮهﻨﻪ ﮔﻔﺖ ﺗﺮﺳﺎن زﻳﻦ ﻣﻨﻢ‬

‫آﻪ ﺑﺒﺮﻧﺪ از درازى داﻣﻨﻢ‬

‫آﻮر ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺧﻴﺰ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﻢ ﭘﻴﺶ از زﺧﻢ و ﺑﻨﺪ‬

‫آﺮ هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﺁرى ﻣﺸﻐﻠﻪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫ﻣﻰﺷﻮد ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﻳﺎران هﻠﻪ‬

‫‪٤٦٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﺑﺮهﻨﻪ ﮔﻔﺖ ﺁوﻩ داﻣﻨﻢ‬

‫از ﻃﻤﻊ ﺑﺮﻧﺪ و ﻣﻦ ﻧﺎاﻳﻤﻨﻢ‬

‫ﺷﻬﺮ را هﺸﺘﻨﺪ و ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫در هﺰﻳﻤﺖ در دهﻰ اﻧﺪر ﺷﺪﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر ﺁن دﻩ ﻣﺮغ ﻓﺮﺑﻪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ذرﻩى ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺮ وى ﻧﻪ ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ﻣﺮغ ﻣﺮدﻩى ﺧﺸﻚ و ز زﺧﻢ آﻼغ‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ زار ﮔﺸﺘﻪ ﭼﻮن ﺑﻨﺎغ‬

‫ز ﺁن هﻤﻰﺧﻮردﻧﺪ ﭼﻮن از ﺻﻴﺪ ﺷﻴﺮ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ از ﺧﻮردﻧﺶ ﭼﻮن ﭘﻴﻞ ﺳﻴﺮ‬

‫هﺮ ﺳﻪ ز ﺁن ﺧﻮردﻧﺪ و ﺑﺲ ﻓﺮﺑﻪ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻪ ﭘﻴﻞ ﺑﺲ ﺑﺰرگ و ﻣﻪ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﺰ ﻓﺮﺑﻬﻰ هﺮ ﻳﻚ ﺟﻮان‬

‫در ﻧﮕﻨﺠﻴﺪى ز زﻓﺘﻰ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺒﺰى و هﻔﺖ اﻧﺪام زﻓﺖ‬

‫از ﺷﻜﺎف در ﺑﺮون ﺟﺴﺘﻨﺪ و رﻓﺖ‬

‫راﻩ ﻣﺮگ ﺧﻠﻖ ﻧﺎﭘﻴﺪا رهﻰ اﺳﺖ‬

‫در ﻧﻈﺮ ﻧﺎﻳﺪ آﻪ ﺁن ﺑﻰﺟﺎ رهﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻚ ﭘﻴﺎﭘﻰ آﺎرواﻧﻬﺎ ﻣﻘﺘﻔﻰ‬

‫زﻳﻦ ﺷﻜﺎف در آﻪ هﺴﺖ ﺁن ﻣﺨﺘﻔﻰ‬

‫ﺑﺮ در ار ﺟﻮﻳﻰ ﻧﻴﺎﺑﻰ ﺁن ﺷﻜﺎف‬

‫ﺳﺨﺖ ﻧﺎﭘﻴﺪا و ز او ﭼﻨﺪﻳﻦ زﻓﺎف‬

‫ﺷﺮح ﺁن آﻮر دور ﺑﻴﻦ و ﺁن آﺮ ﺗﻴﺰ ﺷﻨﻮ و ﺁن ﺑﺮهﻨﻪى دراز داﻣﻦ‬ ‫آﺮ اﻣﻞ را دان آﻪ ﻣﺮگ ﻣﺎ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﻣﺮگ ﺧﻮد ﻧﺸﻨﻴﺪ و ﻧﻘﻞ ﺧﻮد ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﺣﺮص ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺳﺖ ﺑﻴﻨﺪ ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫ﻋﻴﺐ ﺧﻠﻘﺎن و ﺑﮕﻮﻳﺪ آﻮ ﺑﻪ آﻮ‬

‫ﻋﻴﺐ ﺧﻮد ﻳﻚ ذرﻩ ﭼﺸﻢ آﻮر او‬

‫ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﺪ ﮔﺮ ﭼﻪ هﺴﺖ او ﻋﻴﺐ ﺟﻮ‬

‫ﻋﻮر ﻣﻰﺗﺮﺳﺪ آﻪ داﻣﺎﻧﺶ ﺑﺮﻧﺪ‬

‫داﻣﻦ ﻣﺮد ﺑﺮهﻨﻪ آﻰ درﻧﺪ‬

‫ﻣﺮد دﻧﻴﺎ ﻣﻔﻠﺲ اﺳﺖ و ﺗﺮسﻧﺎك‬

‫هﻴﭻ او را ﻧﻴﺴﺖ وز دزداﻧﺶ ﺑﺎك‬

‫او ﺑﺮهﻨﻪ ﺁﻣﺪ و ﻋﺮﻳﺎن رود‬

‫وز ﻏﻢ دزدش ﺟﮕﺮ ﺧﻮن ﻣﻰﺷﻮد‬

‫وﻗﺖ ﻣﺮﮔﺶ آﻪ ﺑﻮد ﺻﺪ ﻧﻮﺣﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺧﻨﺪﻩ ﺁﻳﺪ ﺟﺎﻧﺶ را زﻳﻦ ﺗﺮس ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺁن زﻣﺎن داﻧﺪ ﻏﻨﻰ آﺶ ﻧﻴﺴﺖ زر‬

‫هﻢ ذآﻰ داﻧﺪ آﻪ ﺑﻮد او ﺑﻰهﻨﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻨﺎر آﻮدآﻰ ﭘﺮ از ﺳﻔﺎل‬

‫آﺎو ﺑﺮ ﺁن ﻟﺮزان ﺑﻮد ﭼﻮن رب ﻣﺎل‬

‫ﮔﺮ ﺳﺘﺎﻧﻰ ﭘﺎرﻩاى ﮔﺮﻳﺎن ﺷﻮد‬

‫ﭘﺎرﻩ ﮔﺮ ﺑﺎزش دهﻰ ﺧﻨﺪان ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻃﻔﻞ را داﻧﺶ دﺛﺎر‬

‫ﮔﺮﻳﻪ و ﺧﻨﺪﻩش ﻧﺪارد اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﻣﺤﺘﺸﻢ ﭼﻮن ﻋﺎرﻳﺖ را ﻣﻠﻚ دﻳﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮ ﺁن ﻣﺎل دروﻏﻴﻦ ﻣﻰﻃﭙﻴﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٦٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮاب ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ آﻪ او را هﺴﺖ ﻣﺎل‬

‫ﺗﺮﺳﺪ از دزدى آﻪ ﺑﺮﺑﺎﻳﺪ ﺟﻮال‬

‫ﭼﻮن ز ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻧﺪ ﮔﻮش آﺶ‬

‫ﭘﺲ ز ﺗﺮس ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺴﺨﺮ ﺁﻳﺪش‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﻟﺮزاﻧﻰ اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻤﺎن‬

‫آﻪ ﺑﻮدﺷﺎن ﻋﻘﻞ و ﻋﻠﻢ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫از ﭘﻰ اﻳﻦ ﻋﺎﻗﻼن ذو ﻓﻨﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﺰد در ﻧﺒﻰ ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻮن‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺗﺮﺳﺎن ز دزدى آﺴﻰ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻋﻠﻢ ﭘﻨﺪارد ﺑﺴﻰ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ او آﻪ روزﮔﺎرم ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﺧﻮد ﻧﺪارد روزﮔﺎر ﺳﻮدﻣﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ از آﺎرم ﺑﺮ ﺁوردﻧﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫ﻏﺮق ﺑﻰآﺎرى اﺳﺖ ﺟﺎﻧﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻠﻖ‬

‫ﻋﻮر ﺗﺮﺳﺎن آﻪ ﻣﻨﻢ داﻣﻦ آﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن رهﺎﻧﻢ داﻣﻦاز ﭼﻨﮕﺎﻟﺸﺎن‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻓﺼﻞ داﻧﺪ از ﻋﻠﻮم‬

‫ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻣﻰﻧﺪاﻧﺪ ﺁن ﻇﻠﻮم‬

‫داﻧﺪ او ﺧﺎﺻﻴﺖ هﺮ ﺟﻮهﺮى‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺟﻮهﺮ ﺧﻮد ﭼﻮن ﺧﺮى‬

‫آﻪ هﻤﻰداﻧﻢ ﻳﺠﻮز و ﻻ ﻳﺠﻮز‬

‫ﺧﻮد ﻧﺪاﻧﻰ ﺗﻮ ﻳﺠﻮزى ﻳﺎ ﻋﺠﻮز‬

‫اﻳﻦ روا و ﺁن ﻧﺎروا داﻧﻰ و ﻟﻴﻚ‬

‫ﺗﻮ روا ﻳﺎ ﻧﺎرواﻳﻰ ﺑﻴﻦ ﺗﻮ ﻧﻴﻚ‬

‫ﻗﻴﻤﺖ هﺮ آﺎﻟﻪ ﻣﻰداﻧﻰ آﻪ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻗﻴﻤﺖ ﺧﻮد را ﻧﺪاﻧﻰ اﺣﻤﻘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺳﻌﺪهﺎ و ﻧﺤﺴﻬﺎ داﻧﺴﺘﻪاى‬

‫ﻧﻨﮕﺮى ﺗﻮ ﺳﻌﺪ ﻳﺎ ﻧﺎﺷﺴﺘﻪاى‬

‫ﺟﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻠﻤﻬﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫آﻪ ﺑﺪاﻧﻰ ﻣﻦ آﻰام در ﻳﻮم دﻳﻦ‬

‫ﺁن اﺻﻮل دﻳﻦ ﺑﺪاﻧﺴﺘﻰ ﺗﻮ ﻟﻴﻚ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر اﺻﻞ ﺧﻮد ﮔﺮ هﺴﺖ ﻧﻴﻚ‬

‫از اﺻﻮﻟﻴﻨﺖ اﺻﻮل ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ‬

‫آﻪ ﺑﺪاﻧﻰ اﺻﻞ ﺧﻮد اى ﻣﺮد ﻣﻪ‬

‫ﺻﻔﺖ ﺧﺮﻣﻰ ﺷﻬﺮ اهﻞ ﺳﺒﺎ و ﻧﺎﺷﻜﺮى اﻳﺸﺎن‬ ‫اﺻﻠﺸﺎن ﺑﺪ ﺑﻮد ﺁن اهﻞ ﺳﺒﺎ‬

‫ﻣﻰرﻣﻴﺪﻧﺪى ز اﺳﺒﺎب ﻟﻘﺎ‬

‫دادﺷﺎن ﭼﻨﺪان ﺿﻴﺎع و ﺑﺎغ و راغ‬

‫از ﭼﭗ و از راﺳﺖ از ﺑﻬﺮ ﻓﺮاغ‬

‫ﺑﺲ آﻪ ﻣﻰاﻓﺘﺎد از ﭘﺮى ﺛﻤﺎر‬

‫ﺗﻨﮓ ﻣﻰﺷﺪ ﻣﻌﺒﺮ رﻩ ﺑﺮ ﮔﺬار‬

‫ﺁن ﻧﺜﺎر ﻣﻴﻮﻩ رﻩ را ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ‬

‫از ﭘﺮى ﻣﻴﻮﻩ رﻩرو در ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺳﻠﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ در درﺧﺘﺴﺘﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﭘﺮ ﺷﺪى ﻧﺎﺧﻮاﺳﺖ از ﻣﻴﻮﻩ ﻓﺸﺎن‬

‫ﺑﺎد ﺁن ﻣﻴﻮﻩ ﻓﺸﺎﻧﺪى ﻧﻪ آﺴﻰ‬

‫ﭘﺮ ﺷﺪى ز ﺁن ﻣﻴﻮﻩ داﻣﻨﻬﺎ ﺑﺴﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٧٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮﺷﻪهﺎى زﻓﺖ ﺗﺎ زﻳﺮ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ و روى روﻧﺪﻩ ﻣﻰزدﻩ‬

‫ﻣﺮد ﮔﻠﺨﻦ ﺗﺎب از ﭘﺮى زر‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدى در ﻣﻴﺎن زرﻳﻦ آﻤﺮ‬

‫ﺳﮓ آﻠﻴﭽﻪ آﻮﻓﺘﻰ در زﻳﺮ ﭘﺎ‬

‫ﺗﺨﻤﻪ ﺑﻮدى ﮔﺮگ ﺻﺤﺮا از ﻧﻮا‬

‫ﮔﺸﺘﻪ اﻳﻤﻦ ﺷﻬﺮ و دﻩ از دزد و ﮔﺮگ‬

‫ﺑﺰ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪى هﻢ از ﮔﺮگ ﺳﺘﺮگ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺷﺮح ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﻗﻮم‬

‫آﻪ زﻳﺎدت ﻣﻰﺷﺪ ﺁن ﻳﻮﻣﺎ ﻓﻴﻮم‬

‫ﻣﺎﻧﻊ ﺁﻳﺪ از ﺳﺨﻨﻬﺎى ﻣﻬﻢ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ ﺑﺮدﻧﺪ اﻣﺮ ﻓﺎﺳﺘﻘﻢ‬

‫ﺁﻣﺪن ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮان از ﺣﻖ ﺑﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ اهﻞ ﺳﺒﺎ‬ ‫ﺳﻴﺰدﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁن ﺟﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﻤﺮهﺎن را ﺟﻤﻠﻪ رهﺒﺮ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‬

‫آﻪ هﻠﻪ ﻧﻌﻤﺖ ﻓﺰون ﺷﺪ ﺷﻜﺮ آﻮ‬

‫ﻣﺮآﺐ ﺷﻜﺮ ار ﺑﺨﺴﺒﺪ ﺣﺮآﻮا‬

‫ﺷﻜﺮ ﻣﻨﻌﻢ واﺟﺐ ﺁﻳﺪ در ﺧﺮد‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ در ﺧﺸﻢ اﺑﺪ‬

‫هﻴﻦ آﺮم ﺑﻴﻨﻴﺪ و اﻳﻦ ﺧﻮد آﺲ آﻨﺪ‬

‫آﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻪ ﺷﻜﺮى ﺑﺲ آﻨﺪ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ ،‬ﺷﻜﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺳﺠﺪﻩاى‬

‫ﭘﺎ ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ ،‬ﺷﻜﺮ ﺧﻮاهﺪ ﻗﻌﺪﻩاى‬

‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻜﺮ ﻣﺎ را ﺑﺮد ﻏﻮل‬

‫ﻣﺎ ﺷﺪﻳﻢ از ﺷﻜﺮ و از ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻠﻮل‬

‫ﻣﺎ ﭼﻨﺎن ﭘﮋﻣﺮدﻩ ﮔﺸﺘﻴﻢ از ﻋﻄﺎ‬

‫آﻪ ﻧﻪ ﻃﺎﻋﺘﻤﺎن ﺧﻮش ﺁﻳﺪ ﻧﻪ ﺧﻄﺎ‬

‫ﻣﺎ ﻧﻤﻰﺧﻮاهﻴﻢ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ و ﺑﺎغ‬

‫ﻣﺎ ﻧﻤﻰﺧﻮاهﻴﻢ اﺳﺒﺎب و ﻓﺮاغ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ در دل ﻋﻠﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻪ از ﺁن در ﺣﻖ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﺁﻓﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ از وى ﺟﻤﻠﮕﻰ ﻋﻠﺖ ﺷﻮد‬

‫ﻃﻌﻤﻪ در ﺑﻴﻤﺎر آﻰ ﻗﻮت ﺷﻮد‬

‫ﭼﻨﺪ ﺧﻮش ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺁﻣﺪ اى ﻣﺼﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎﺧﻮش ﮔﺸﺖ و ﺻﺎف او آﺪر‬

‫ﺗﻮ ﻋﺪوى اﻳﻦ ﺧﻮﺷﻴﻬﺎ ﺁﻣﺪى‬

‫ﮔﺸﺖ ﻧﺎﺧﻮش هﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ وى آﻒ زدى‬

‫هﺮ آﻪ او ﺷﺪ ﺁﺷﻨﺎ و ﻳﺎر ﺗﻮ‬

‫ﺷﺪ ﺣﻘﻴﺮ و ﺧﻮار در دﻳﺪار ﺗﻮ‬

‫هﺮ آﻪ او ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ هﻢ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ او ﺑﺲ ﻣﻪ اﺳﺖ و ﻣﺤﺘﺮم‬

‫اﻳﻦ هﻢ از ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺁن ﺑﻴﻤﺎرى اﺳﺖ‬

‫زهﺮ او در ﺟﻤﻠﻪ ﺟﻔﺘﺎن ﺳﺎرى اﺳﺖ‬

‫دﻓﻊ ﺁن ﻋﻠﺖ ﺑﺒﺎﻳﺪ آﺮد زود‬

‫آﻪ ﺷﻜﺮ ﺑﺎ ﺁن ﺣﺪث ﺧﻮاهﺪ ﻧﻤﻮد‬

‫هﺮ ﺧﻮﺷﻰ آﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺎﺧﻮش ﺷﻮد‬

‫ﺁب ﺣﻴﻮان ﮔﺮ رﺳﺪ ﺁﺗﺶ ﺷﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٧١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻴﻤﻴﺎى ﻣﺮگ و ﺟﺴﻚ اﺳﺖ ﺁن ﺻﻔﺖ‬

‫ﻣﺮگ ﮔﺮدد ز ﺁن ﺣﻴﺎﺗﺖ ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﺲ ﻏﺬاﻳﻰ آﻪ ز وى دل زﻧﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪ در ﺗﻦ ﺗﻮ ﮔﻨﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺑﺲ ﻋﺰﻳﺰى آﻪ ﺑﻪ ﻧﺎز اﺷﻜﺎر ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺎرت ﺷﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮار ﺷﺪ‬

‫ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﻋﻘﻞ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ از ﺻﻔﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد هﺮ دم ﻓﺰون ﺑﺎﺷﺪ وﻻ‬

‫ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﻧﻔﺲ ﺑﺎ هﺮ ﻧﻔﺲ ﭘﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻰدان آﻪ دم دم آﻤﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﻔﺴﺶ ﮔﺮد ﻋﻠﺖ ﻣﻰﺗﻨﺪ‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ را زود ﻓﺎﺳﺪ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺨﻮاهﻰ دوﺳﺖ را ﻓﺮدا ﻧﻔﻴﺮ‬

‫دوﺳﺘﻰ ﺑﺎ ﻋﺎﻗﻞ و ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﮔﻴﺮ‬

‫از ﺳﻤﻮم ﻧﻔﺲ ﭼﻮن ﺑﺎ ﻋﻠﺘﻰ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻴﺮى ﺗﻮ ﻣﺮض را ﺁﻟﺘﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻴﺮى ﮔﻮهﺮى ﺳﻨﮕﻰ ﺷﻮد‬

‫ور ﺑﮕﻴﺮى ﻣﻬﺮ دل ﺟﻨﮕﻰ ﺷﻮد‬

‫ور ﺑﮕﻴﺮى ﻧﻜﺘﻪى ﺑﻜﺮى ﻟﻄﻴﻒ‬

‫ﺑﻌﺪ درآﺖ ﮔﺸﺖ ﺑﻰذوق و آﺜﻴﻒ‬

‫آﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ را ﺑﺲ ﺷﻨﻴﺪم آﻬﻨﻪ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﮔﻮ ﺑﺠﺰ ﺁن اى ﻋﻀﺪ‬

‫ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﺗﺎزﻩ و ﻧﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﮔﻴﺮ‬

‫ﺑﺎز ﻓﺮدا ز ﺁن ﺷﻮى ﺳﻴﺮ و ﻧﻔﻴﺮ‬

‫دﻓﻊ ﻋﻠﺖ آﻦ ﭼﻮ ﻋﻠﺖ ﺧﻮ ﺷﻮد‬

‫هﺮ ﺣﺪﻳﺜﻰ آﻬﻨﻪ ﭘﻴﺸﺖ ﻧﻮ ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺁن آﻬﻨﻪ ﺑﺮ ﺁرد ﺑﺮگ ﻧﻮ‬

‫ﺑﺸﻜﻔﺎﻧﺪ آﻬﻨﻪ ﺻﺪ ﺧﻮﺷﻪ ز ﮔﻮ‬

‫ﻣﺎ ﻃﺒﻴﺒﺎﻧﻴﻢ ﺷﺎﮔﺮدان ﺣﻖ‬

‫ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰم دﻳﺪ ﻣﺎ را ﻓﺎﻧﻔﻠﻖ‬

‫ﺁن ﻃﺒﻴﺒﺎن ﻃﺒﻴﻌﺖ دﻳﮕﺮﻧﺪ‬

‫آﻪ ﺑﻪ دل از راﻩ ﻧﺒﻀﻰ ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ دل ﺑﻰواﺳﻄﻪ ﺧﻮش ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ‬

‫آﺰ ﻓﺮاﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻰ ﻣﻨﻈﺮﻳﻢ‬

‫ﺁن ﻃﺒﻴﺒﺎن ﻏﺬاﻳﻨﺪ و ﺛﻤﺎر‬

‫ﺟﺎن ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﺑﺪﻳﺸﺎن اﺳﺘﻮار‬

‫ﻣﺎ ﻃﺒﻴﺒﺎن ﻓﻌﺎﻟﻴﻢ و ﻣﻘﺎل‬

‫ﻣﻠﻬﻢ ﻣﺎ ﭘﺮﺗﻮ ﻧﻮر ﺟﻼل‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﻌﻠﻰ ﺗﺮا ﻧﺎﻓﻊ ﺑﻮد‬

‫و ﺁن ﭼﻨﺎن ﻓﻌﻠﻰ ز رﻩ ﻗﺎﻃﻊ ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﻮﻟﻰ ﺗﺮا ﭘﻴﺶ ﺁورد‬

‫و ﺁن ﭼﻨﺎن ﻗﻮﻟﻰ ﺗﺮا ﻧﻴﺶ ﺁورد‬

‫ﺁن ﻃﺒﻴﺒﺎن را ﺑﻮد ﺑﻮﻟﻰ دﻟﻴﻞ‬

‫وﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﺎ ﺑﻮد وﺣﻰ ﺟﻠﻴﻞ‬

‫دﺳﺖﻣﺰدى ﻣﻰﻧﺨﻮاهﻴﻢ از آﺴﻰ‬

‫دﺳﺖﻣﺰد ﻣﺎ رﺳﺪ از ﺣﻖ ﺑﺴﻰ‬

‫هﻴﻦ ﺻﻼ ﺑﻴﻤﺎرى ﻧﺎﺳﻮر را‬

‫داروى ﻣﺎ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ رﻧﺠﻮر را‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٧٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻗﻮم از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان‬ ‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪ اى ﮔﺮوﻩ ﻣﺪﻋﻰ‬

‫آﻮ ﮔﻮاﻩ ﻋﻠﻢ ﻃﺐ و ﻧﺎﻓﻌﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﺑﺴﺘﻪى هﻤﻴﻦ ﺧﻮاب و ﺧﻮرﻳﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ در دﻩ ﻣﻰﭼﺮﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻤﺎ در دام اﻳﻦ ﺁب و ﮔﻠﻴﺪ‬

‫آﻰ ﺷﻤﺎ ﺻﻴﺎد ﺳﻴﻤﺮغ دﻟﻴﺪ‬

‫ﺣﺐ ﺟﺎﻩ و ﺳﺮورى دارد ﺑﺮ ﺁن‬

‫آﻪ ﺷﻤﺎرد ﺧﻮﻳﺶ از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان‬

‫ﻣﺎ ﻧﺨﻮاهﻴﻢ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻻف و دروغ‬

‫آﺮدن اﻧﺪر ﮔﻮش و اﻓﺘﺎدن ﺑﻪ دوغ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ آﺎﻳﻦ ز ﺁن ﻋﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﻳﻪى آﻮرى ﺣﺠﺎب روﻳﺖ اﺳﺖ‬

‫دﻋﻮى ﻣﺎ را ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ و ﺷﻤﺎ‬

‫ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﻴﺪ اﻳﻦ ﮔﻬﺮ در دﺳﺖ ﻣﺎ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن اﺳﺖ اﻳﻦ ﮔﻬﺮ ﻣﺮ ﺧﻠﻖ را‬

‫ﻣﺎش ﮔﺮداﻧﻴﻢ ﮔﺮد ﭼﺸﻤﻬﺎ‬

‫هﺮ آﻪ ﮔﻮﻳﺪ آﻮ ﮔﻮا ﮔﻔﺘﺶ ﮔﻮاﺳﺖ‬

‫آﺎو ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﺪ ﮔﻬﺮ ﺣﺒﺲ ﻋﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ در ﺳﺨﻦ ﺁﻣﺪ آﻪ ﺧﻴﺰ‬

‫آﻪ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ روز ﺑﺮﺟﻪ آﻢ ﺳﺘﻴﺰ‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﺁﻓﺘﺎﺑﺎ آﻮ ﮔﻮاﻩ‬

‫ﮔﻮﻳﺪت اى آﻮر از ﺣﻖ دﻳﺪﻩ ﺧﻮاﻩ‬

‫روز روﺷﻦ هﺮ آﻪ او ﺟﻮﻳﺪ ﭼﺮاغ‬

‫ﻋﻴﻦ ﺟﺴﺘﻦ آﻮرىاش دارد ﺑﻼغ‬

‫ور ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ ﮔﻤﺎﻧﻰ ﭘﺮدﻩاى‬

‫آﻪ ﺻﺒﺎح اﺳﺖ و ﺗﻮ اﻧﺪر ﭘﺮدﻩاى‬

‫آﻮرى ﺧﻮد را ﻣﻜﻦ زﻳﻦ ﮔﻔﺖ ﻓﺎش‬

‫ﺧﺎﻣﺶ و در اﻧﺘﻈﺎر ﻓﻀﻞ ﺑﺎش‬

‫در ﻣﻴﺎن روز ﮔﻔﺘﻦ روز آﻮ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ رﺳﻮا آﺮدن اﺳﺖ اى روز ﺟﻮ‬

‫ﺻﺒﺮ و ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ ﺟﺬوب رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫وﻳﻦ ﻧﺸﺎن ﺟﺴﺘﻦ ﻧﺸﺎن ﻋﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺼﺘُﻮا ﺑﭙﺬﻳﺮ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺟﺎن ﺗﻮ‬ ‫َأ ْﻧ ِ‬

‫ﺁﻳﺪ از ﺟﺎﻧﺎن ﺟﺰاى أﻧﺼﺘﻮا‬

‫ﮔﺮ ﻧﺨﻮاهﻰ ﻧﻜﺲ ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﻃﺒﻴﺐ‬

‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ زن زر و ﺳﺮ را اى ﻟﺒﻴﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻓﺰون را ﺗﻮ ﺑﻔﺮوش و ﺑﺨﺮ‬

‫ﺑﺬل ﺟﺎن و ﺑﺬل ﺟﺎﻩ و ﺑﺬل زر‬

‫ﺗﺎ ﺛﻨﺎى ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻓﻀﻞ هﻮ‬

‫آﻪ ﺣﺴﺪ ﺁرد ﻓﻠﻚ ﺑﺮ ﺟﺎﻩ ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن ﻃﺒﻴﺒﺎن را ﻧﮕﻪ دارﻳﺪ دل‬

‫ﺧﻮد ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ و ﺷﻮﻳﺪ از ﺧﻮد ﺧﺠﻞ‬

‫دﻓﻊ اﻳﻦ آﻮرى ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ اآﺮام ﻃﺒﻴﺒﺎن از هﺪى اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻃﺒﻴﺒﺎن را ﺑﻪ ﺟﺎن ﺑﻨﺪﻩ ﺷﻮﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺸﻚ و ﻋﻨﺒﺮ ﺁﮔﻨﺪﻩ ﺷﻮﻳﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٧٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺘﻬﻢ داﺷﺘﻦ ﻗﻮم اﻧﺒﻴﺎ را‬ ‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ هﻤﻪ زرق اﺳﺖ و ﻣﻜﺮ‬

‫آﻰ ﺧﺪا ﻧﺎﻳﺐ آﻨﺪ از زﻳﺪ و ﺑﻜﺮ‬

‫هﺮ رﺳﻮل ﺷﺎﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻨﺲ او‬

‫ﺁب و ﮔﻞ آﻮ ﺧﺎﻟﻖ اﻓﻼك آﻮ‬

‫ﻣﻐﺰ ﺧﺮ ﺧﻮردﻳﻢ ﺗﺎ ﻣﺎ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ‬

‫ﭘﺸﻪ را دارﻳﻢ هﻢ راز هﻤﺎ‬

‫آﻮ هﻤﺎ آﻮ ﭘﺸﻪ آﻮ ﮔﻞ آﻮ ﺧﺪا‬

‫ز ﺁﻓﺘﺎب ﭼﺮخ ﭼﻪ ﺑﻮد ذرﻩ را‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖ اﻳﻦ ﭼﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪى ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ در ﻋﻘﻞ و دﻣﺎﻏﻰ در رود‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺧﺮﮔﻮﺷﺎن آﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﻰ را ﺑﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ آﻪ ﺑﮕﻮ آﻪ ﻣﻦ رﺳﻮل ﻣﺎﻩ ﺁﺳﻤﺎﻧﻢ‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ آﻪ از اﻳﻦ ﭼﺸﻤﻪى ﺁب ﺣﺬر آﻦ ﭼﻨﺎن آﻪ در آﺘﺎب آﻠﻴﻠﻪ ﺗﻤﺎم ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﺎﻧﺪ آﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﻰ ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﻣﻦ رﺳﻮل ﻣﺎهﻢ و ﺑﺎ ﻣﺎﻩ ﺟﻔﺖ‬

‫آﺰ رﻣﻪى ﭘﻴﻼن ﺑﺮ ﺁن ﭼﺸﻤﻪى زﻻل‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺨﺠﻴﺮان ﺑﺪﻧﺪ اﻧﺪر وﺑﺎل‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺤﺮوم و ز ﺧﻮف از ﭼﺸﻤﻪ دور‬

‫ﺣﻴﻠﻪاى آﺮدﻧﺪ ﭼﻮن آﻢ ﺑﻮد زور‬

‫از ﺳﺮ آﻪ ﺑﺎﻧﮓ زد ﺧﺮﮔﻮش زال‬

‫ﺳﻮى ﭘﻴﻼن در ﺷﺐ ﻏﺮﻩى هﻼل‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎ راﺑﻊ ﻋﺸﺮ اى ﺷﺎﻩ ﭘﻴﻞ‬

‫ﺗﺎ درون ﭼﺸﻤﻪ ﻳﺎﺑﻰ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ‬

‫ﺷﺎﻩ ﭘﻴﻼ ﻣﻦ رﺳﻮﻟﻢ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ رﺳﻮﻻن ﺑﻨﺪ و زﺟﺮ و ﺧﺸﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺎﻩ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ اى ﭘﻴﻼن روﻳﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﻪ ﺁن ﻣﺎﺳﺖ زﻳﻦ ﻳﻚ ﺳﻮ ﺷﻮﻳﺪ‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﻦ ﺗﺎن آﻮر ﮔﺮداﻧﻢ ﺳﺘﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ از ﮔﺮدن ﺑﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬

‫ﺗﺮك اﻳﻦ ﭼﺸﻤﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ و روﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ ز زﺧﻢ ﺗﻴﻎ ﻣﻪ اﻳﻤﻦ ﺷﻮﻳﺪ‬

‫ﻧﻚ ﻧﺸﺎن ﺁن اﺳﺖ آﺎﻧﺪر ﭼﺸﻤﻪ ﻣﺎﻩ‬

‫ﻣﻀﻄﺮب ﮔﺮدد ز ﭘﻴﻞ ﺁب ﺧﻮاﻩ‬

‫ﺁن ﻓﻼن ﺷﺐ ﺣﺎﺿﺮ ﺁ اى ﺷﺎﻩ ﭘﻴﻞ‬

‫ﺗﺎ درون ﭼﺸﻤﻪ ﻳﺎﺑﻰ زﻳﻦ دﻟﻴﻞ‬

‫ﭼﻮن آﻪ هﻔﺖ و هﺸﺖ از ﻣﻪ ﺑﮕﺬرﻳﺪ‬

‫ﺷﺎﻩ ﭘﻴﻞ ﺁﻣﺪ ز ﭼﺸﻤﻪ ﻣﻰﭼﺮﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ زد ﺧﺮﻃﻮم ﭘﻴﻞ ﺁن ﺷﺐ در ﺁب‬

‫ﻣﻀﻄﺮب ﺷﺪ ﺁب و ﻣﻪ آﺮد اﺿﻄﺮاب‬

‫ﭘﻴﻞ ﺑﺎور آﺮد از وى ﺁن ﺧﻄﺎب‬

‫ﭼﻮن درون ﭼﺸﻤﻪ ﻣﻪ آﺮد اﺿﻄﺮاب‬

‫ﻣﺎ ﻧﻪ ز ﺁن ﭘﻴﻼن ﮔﻮﻟﻴﻢ اى ﮔﺮوﻩ‬

‫آﻪ اﺿﻄﺮاب ﻣﺎﻩ ﺁردﻣﺎن ﺷﻜﻮﻩ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁوﻩ ﭘﻨﺪ ﺟﺎن‬

‫ﺳﺨﺖ ﺗﺮ آﺮد اى ﺳﻔﻴﻬﺎن ﺑﻨﺪﺗﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٧٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﻧﺒﻴﺎ ﻃﻌﻦ اﻳﺸﺎن را و ﻣﺜﻞ زدن اﻳﺸﺎن را‬ ‫اى درﻳﻐﺎ آﻪ دوا در رﻧﺠﺘﺎن‬

‫ﮔﺸﺖ زهﺮ ﻗﻬﺮ ﺟﺎن ﺁهﻨﺠﺘﺎن‬

‫ﻇﻠﻤﺖ اﻓﺰود اﻳﻦ ﭼﺮاغ ﺁن ﭼﺸﻢ را‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﺑﮕﻤﺎﺷﺖ ﭘﺮدﻩى ﺧﺸﻢ را‬

‫ﭼﻪ رﺋﻴﺴﻰ ﺟﺴﺖ ﺧﻮاهﻴﻢ از ﺷﻤﺎ‬

‫آﻪ رﻳﺎﺳﺘﻤﺎن ﻓﺰون اﺳﺖ از ﺳﻤﺎ‬

‫ﭼﻪ ﺷﺮف ﻳﺎﺑﺪ ز آﺸﺘﻰ ﺑﺤﺮ در‬

‫ﺧﺎﺻﻪ آﺸﺘﻰ ز ﺳﺮﮔﻴﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﭘﺮ‬

‫اى درﻳﻎ ﺁن دﻳﺪﻩى آﻮر و آﺒﻮد‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ اﻧﺪر او ذرﻩ ﻧﻤﻮد‬

‫ز ﺁدﻣﻰ آﻪ ﺑﻮد ﺑﻰﻣﺜﻞ و ﻧﺪﻳﺪ‬

‫دﻳﺪﻩى اﺑﻠﻴﺲ ﺟﺰ ﻃﻴﻨﻰ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﻬﺎرش دى ﻧﻤﻮد‬

‫ز ﺁن ﻃﺮف ﺟﻨﺒﻴﺪ آﺎو را ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬

‫اى ﺑﺴﺎ دوﻟﺖ آﻪ ﺁﻳﺪ ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻩ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﻰدوﻟﺖ ﺑﮕﺮدد او ز راﻩ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻣﻌﺸﻮق آﺎﻳﺪ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﺪ ﺑﺨﺘﻰ ﻧﺪاﻧﺪ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺧﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻏﻠﻂ دﻩ دﻳﺪﻩ را ﺣﺮﻣﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬

‫وﻳﻦ ﻣﻘﻠﺐ ﻗﻠﺐ را ﺳﻮء اﻟﻘﻀﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺖ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﻤﺎ را ﻗﺒﻠﻪ ﺷﺪ‬

‫ﻟﻌﻨﺖ و آﻮرى ﺷﻤﺎ را ﻇﻠﻪ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺸﺎﻳﺪ ﺳﻨﮕﺘﺎن اﻧﺒﺎز ﺣﻖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺎﻳﺪ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن هﻢ راز ﺣﻖ‬

‫ﭘﺸﻪى ﻣﺮدﻩ هﻤﺎ را ﺷﺪ ﺷﺮﻳﻚ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺎﻳﺪ زﻧﺪﻩ هﻢ راز ﻣﻠﻴﻚ‬

‫ﻳﺎ ﻣﮕﺮ ﻣﺮدﻩ ﺗﺮاﺷﻴﺪﻩ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﺸﻪى زﻧﺪﻩ ﺗﺮاﺷﻴﺪﻩ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮﻳﺸﻴﺪ و ﺻﻨﻌﺖ آﺮد ﺧﻮﻳﺶ‬

‫دم ﻣﺎران را ﺳﺮ ﻣﺎر اﺳﺖ آﻴﺶ‬

‫ﻧﻰ در ﺁن دم دوﻟﺘﻰ و ﻧﻌﻤﺘﻰ‬

‫ﻧﻰ در ﺁن ﺳﺮ راﺣﺘﻰ و ﻟﺬﺗﻰ‬

‫ﮔﺮد ﺳﺮ ﮔﺮدان ﺑﻮد ﺁن دم ﻣﺎر‬

‫ﻻﻳﻘﻨﺪ و در ﺧﻮرﻧﺪ ﺁن هﺮ دو ﻳﺎر‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﮔﻮﻳﺪ ﺣﻜﻴﻢ ﻏﺰﻧﻮى‬

‫در اﻟﻬﻰ ﻧﺎﻣﻪ ﮔﺮ ﺧﻮش ﺑﺸﻨﻮى‬

‫آﻢ ﻓﻀﻮﻟﻰ آﻦ ﺗﻮ در ﺣﻜﻢ ﻗﺪر‬

‫در ﺧﻮر ﺁﻣﺪ ﺷﺨﺺ ﺧﺮ ﺑﺎ ﮔﻮش ﺧﺮ‬

‫ﺷﺪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻋﻀﻮهﺎ و اﺑﺪاﻧﻬﺎ‬

‫ﺷﺪ ﻣﻨﺎﺳﺐ وﺻﻔﻬﺎ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫وﺻﻒ هﺮ ﺟﺎﻧﻰ ﺗﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎﺷﺪش‬

‫ﺑﻰﮔﻤﺎن ﺑﺎ ﺟﺎن آﻪ ﺣﻖ ﺑﺘﺮاﺷﺪش‬

‫ﭼﻮن ﺻﻔﺖ ﺑﺎ ﺟﺎن ﻗﺮﻳﻦ آﺮدﻩ ﺳﺖ او‬

‫ﭘﺲ ﻣﻨﺎﺳﺐ داﻧﺶ هﻤﭽﻮن ﭼﺸﻢ و رو‬

‫ﺷﺪ ﻣﻨﺎﺳﺐ وﺻﻔﻬﺎ در ﺧﻮب و زﺷﺖ‬

‫ﺷﺪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺣﺮﻓﻬﺎ آﻪ ﺣﻖ ﻧﺒﺸﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٧٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﻳﺪﻩ و دل هﺴﺖ ﺑﻴﻦ اﺻﺒﻌﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻠﻢ در دﺳﺖ آﺎﺗﺐ اى ﺣﺴﻴﻦ‬

‫اﺻﺒﻊ ﻟﻄﻒ اﺳﺖ و ﻗﻬﺮ و در ﻣﻴﺎن‬

‫آﻠﻚ دل ﺑﺎ ﻗﺒﺾ و ﺑﺴﻄﻰ زﻳﻦ ﺑﻨﺎن‬

‫اى ﻗﻠﻢ ﺑﻨﮕﺮ ﮔﺮ اﺟﻼﻟﻴﺴﺘﻰ‬

‫آﻪ ﻣﻴﺎن اﺻﺒﻌﻴﻦ آﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺼﺪ و ﺟﻨﺒﺸﺖ زﻳﻦ اﺻﺒﻊ اﺳﺖ‬

‫ﻓﺮق ﺗﻮ ﺑﺮ ﭼﺎر راﻩ ﻣﺠﻤﻊ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺣﺮوف ﺣﺎﻟﻬﺎت از ﻧﺴﺦ اوﺳﺖ‬

‫ﻋﺰم و ﻓﺴﺨﺖ هﻢ ز ﻋﺰم و ﻓﺴﺦ اوﺳﺖ‬

‫ﺟﺰ ﻧﻴﺎز و ﺟﺰ ﺗﻀﺮع راﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫زﻳﻦ ﺗﻘﻠﺐ هﺮ ﻗﻠﻢ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻗﻠﻢ داﻧﺪ وﻟﻰ ﺑﺮ ﻗﺪر ﺧﻮد‬

‫ﻗﺪر ﺧﻮد ﭘﻴﺪا آﻨﺪ در ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻪ در ﺧﺮﮔﻮش و ﭘﻴﻞ ﺁوﻳﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ازل را ﺑﺎ ﺣﻴﻞ ﺁﻣﻴﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ هﺮ آﺲ را ﻧﺮﺳﺪ ﻣﺜﻞ ﺁوردن ﺧﺎﺻﻪ در آﺎر اﻟﻬﻰ‬ ‫آﻰ رﺳﺪﺗﺎن اﻳﻦ ﻣﺜﻠﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﺳﻮى ﺁن درﮔﺎﻩ ﭘﺎك اﻧﺪاﺧﺘﻦ‬

‫ﺁن ﻣﺜﻞ ﺁوردن ﺁن ﺣﻀﺮت اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﺳﺮ و ﺟﻬﺮ او ﺁﻳﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﻰ ﺳﺮ ﭼﻴﺰى ﺗﺎ ﺗﻮ آﻞ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ زﻟﻔﻰ ﻳﺎ ﺑﻪ رخ ﺁرى ﻣﺜﻞ‬

‫ﻣﻮﺳﻴﻰ ﺁن را ﻋﺼﺎ دﻳﺪ و ﻧﺒﻮد‬

‫اژدهﺎ ﺑﺪ ﺳﺮ او ﻟﺐ ﻣﻰﮔﺸﻮد‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﺎن ﺷﺎهﻰ ﻧﺪاﻧﺪ ﺳﺮ ﭼﻮب‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﻰ ﺳﺮ اﻳﻦ دام و ﺣﺒﻮب‬

‫ﭼﻮن ﻏﻠﻂ ﺷﺪ ﭼﺸﻢ ﻣﻮﺳﻰ در ﻣﺜﻞ‬

‫ﭼﻮن آﻨﺪ ﻣﻮﺷﻰ ﻓﻀﻮﻟﻰ ﻣﺪﺧﻞ‬

‫ﺁن ﻣﺜﺎﻟﺖ را ﭼﻮ اژدرهﺎ آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺟﺰو ﺟﺰوت ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺜﺎل ﺁورد اﺑﻠﻴﺲ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺷﺪ ﻣﻠﻌﻮن ﺣﻖ ﺗﺎ ﻳﻮم دﻳﻦ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺜﺎل ﺁورد ﻗﺎرون از ﻟﺠﺎج‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮو ﺷﺪ در زﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﺗﺨﺖ و ﺗﺎج‬

‫اﻳﻦ ﻣﺜﺎﻟﺖ را ﭼﻮ زاغ و ﺑﻮم دان‬

‫آﻪ از اﻳﺸﺎن ﭘﺴﺖ ﺷﺪ ﺻﺪ ﺧﺎﻧﺪان‬

‫ﻣﺜﻠﻬﺎ زدن ﻗﻮم ﻧﻮح ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ اﺳﺘﻬﺰا در زﻣﺎن آﺸﺘﻰ ﺳﺎﺧﺘﻦ‬ ‫ﻧﻮح اﻧﺪر ﺑﺎدﻳﻪ آﺸﺘﻰ ﺑﺴﺎﺧﺖ‬

‫ﺻﺪ ﻣﺜﻞ ﮔﻮ از ﭘﻰ ﺗﺴﺨﺮ ﺑﺘﺎﺧﺖ‬

‫در ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻰ آﻪ ﭼﺎﻩ ﺁب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ آﺸﺘﻰ ﭼﻪ ﻧﺎدان اﺑﻠﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ اى آﺸﺘﻰ ﺑﺘﺎز‬

‫و ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﭘﺮش هﻢ ﺑﺴﺎز‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٧٦‬‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫او هﻤﻰﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫اﻳﻦ ﺑﻪ ﭼﺮﺑﻜﻬﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﺸﺖ آﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن دزد آﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪش ﭼﻪ ﻣﻰآﻨﻰ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ در ﺑﻦ اﻳﻦ دﻳﻮار ﮔﻔﺖ دهﻞ ﻣﻰزﻧﻢ‬ ‫اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﺸﻨﻮ آﻪ ﺷﺐ دزدى ﻋﻨﻴﺪ‬

‫در ﺑﻦ دﻳﻮار ﺣﻔﺮﻩ ﻣﻰﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﻧﻴﻢ ﺑﻴﺪارى آﻪ او رﻧﺠﻮر ﺑﻮد‬

‫ﻃﻖ ﻃﻖ ﺁهﺴﺘﻪاش را ﻣﻰﺷﻨﻮد‬

‫رﻓﺖ ﺑﺮ ﺑﺎم و ﻓﺮو ﺁوﻳﺨﺖ ﺳﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ او را در ﭼﻪ آﺎرى اى ﭘﺪر‬

‫ﺧﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﭼﻪ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺗﻮ آﻴﻰ ﮔﻔﺘﺎ دهﻞزن اى ﺳﻨﻰ‬

‫در ﭼﻪ آﺎرى ﮔﻔﺖ ﻣﻰآﻮﺑﻢ دهﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ آﻮ ﺑﺎﻧﮓ دهﻞ اى ﺑﻮ ﺳﺒﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻓﺮدا ﺑﺸﻨﻮى اﻳﻦ ﺑﺎﻧﮓ را‬

‫ﻧﻌﺮﻩى ﻳﺎ ﺣﺴﺮﺗﺎ وا وﻳﻠﺘﺎ‬

‫ﺁن دروغ اﺳﺖ و آﮋ و ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﺳﺮ ﺁن آﮋ را ﺗﻮ هﻢ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﺟﻮاب ﺁن ﻣﺜﻞ آﻪ ﻣﻨﻜﺮان ﮔﻔﺘﻨﺪ از رﺳﺎﻟﺖ ﺧﺮﮔﻮش ﭘﻴﻐﺎم ﭘﻴﻞ را از ﻣﺎﻩ ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫ﺳﺮ ﺁن ﺧﺮﮔﻮش دان دﻳﻮ ﻓﻀﻮل‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻧﻔﺲ ﺗﻮ ﺁﻣﺪ رﺳﻮل‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻧﻔﺲ ﮔﻮل را ﻣﺤﺮوم آﺮد‬

‫ز ﺁب ﺣﻴﻮاﻧﻰ آﻪ از وى ﺧﻀﺮ ﺧﻮرد‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ آﺮدﻩاى ﻣﻌﻨﻴﺶ را‬

‫آﻔﺮ ﮔﻔﺘﻰ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺷﻮ ﻧﻴﺶ را‬

‫اﺿﻄﺮاب ﻣﺎﻩ ﮔﻔﺘﻰ در زﻻل‬

‫آﻪ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﭘﻴﻼن را ﺷﻐﺎل‬

‫ﻗﺼﻪى ﺧﺮﮔﻮش و ﭘﻴﻞ ﺁرى و ﺁب‬

‫ﺧﺸﻴﺖ ﭘﻴﻼن ز ﻣﻪ در اﺿﻄﺮاب‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﺁﺧﺮ اى آﻮران ﺧﺎم‬

‫ﺑﺎ ﻣﻬﻰ آﻪ ﺷﺪ زﺑﻮﻧﺶ ﺧﺎص و ﻋﺎم‬

‫ﭼﻪ ﻣﻪ و ﭼﻪ ﺁﻓﺘﺎب و ﭼﻪ ﻓﻠﻚ‬

‫ﭼﻪ ﻋﻘﻮل و ﭼﻪ ﻧﻔﻮس و ﭼﻪ ﻣﻠﻚ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﺁﻓﺘﺎب ﺁﻓﺘﺎب‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﻣﮕﺮ هﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺷﻬﺮ را ﺧﺸﻢ ﺷﻬﺎن‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن آﺮدﻩ اﺳﺖ اى ﺑﺪ ﮔﻤﺮهﺎن‬

‫آﻮﻩ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺪ ﺻﺪ ﺷﻜﺎف‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﭼﻮن ﺧﺮ ﺁﺳﻰ در ﻃﻮاف‬

‫ﺧﺸﻢ ﻣﺮدان ﺧﺸﻚ ﮔﺮداﻧﺪ ﺳﺤﺎب‬

‫ﺧﺸﻢ دﻟﻬﺎ آﺮد ﻋﺎﻟﻤﻬﺎ ﺧﺮاب‬

‫ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ اى ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﻰﺣﻨﻮط‬

‫در ﺳﻴﺎﺳﺖ ﮔﺎﻩ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻟﻮط‬

‫ﭘﻴﻞ ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﻮد آﻪ ﺳﻪ ﻣﺮغ ﭘﺮان‬

‫آﻮﻓﺘﻨﺪ ﺁن ﭘﻴﻠﻜﺎن را اﺳﺘﺨﻮان‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٧٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﺿﻌﻒ ﻣﺮﻏﺎن اﺑﺎﺑﻴﻞ اﺳﺖ و او‬

‫ﭘﻴﻞ را ﺑﺪرﻳﺪ و ﻧﭙﺬﻳﺮد رﻓﻮ‬

‫آﻴﺴﺖ آﺎو ﻧﺸﻨﻴﺪ ﺁن ﻃﻮﻓﺎن ﻧﻮح‬

‫ﻳﺎ ﻣﺼﺎف ﻟﺸﻜﺮ ﻓﺮﻋﻮن و روح‬

‫روﺣﺸﺎن ﺑﺸﻜﺴﺖ و اﻧﺪر ﺁب رﻳﺨﺖ‬

‫ذرﻩ ذرﻩ ﺁﺑﺸﺎن ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺴﻴﺨﺖ‬

‫آﻴﺴﺖ آﺎو ﻧﺸﻴﻨﺪ اﺣﻮال ﺛﻤﻮد‬

‫و اﻧﻜﻪ ﺻﺮﺻﺮ ﻋﺎدﻳﺎن را ﻣﻰرﺑﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺎرى در ﭼﻨﺎن ﭘﻴﻼن ﮔﺸﺎ‬

‫آﻪ ﺑﺪﻧﺪى ﭘﻴﻞ آﺶ اﻧﺪر وﻏﺎ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﭘﻴﻼن و ﺷﺎهﺎن ﻇﻠﻮم‬

‫زﻳﺮ ﺧﺸﻢ دل هﻤﻴﺸﻪ در رﺟﻮم‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ از ﻇﻠﻤﺘﻰ در ﻇﻠﻤﺘﻰ‬

‫ﻣﻰروﻧﺪ و ﻧﻴﺴﺖ ﻏﻮﺛﻰ رﺣﻤﺘﻰ‬

‫ﻧﺎم ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ ﻣﮕﺮ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ دﻳﺪﻧﺪ و ﺷﻤﺎ ﻧﺎدﻳﺪﻩاﻳﺪ‬

‫دﻳﺪﻩ را ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﻣﻰﺁرﻳﺪ ﻟﻴﻚ‬

‫ﭼﺸﻤﺘﺎن را واﮔﺸﺎﻳﺪ ﻣﺮگ ﻧﻴﻚ‬

‫ﮔﻴﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺮ ﺑﻮد ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻧﻮر‬

‫ﭼﻮن روى در ﻇﻠﻤﺘﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮر‬

‫ﺑﻰﻧﺼﻴﺐ ﺁﻳﻰ از ﺁن ﻧﻮر ﻋﻈﻴﻢ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ روزن ﺑﺎﺷﻰ از ﻣﺎﻩ آﺮﻳﻢ‬

‫ﺗﻮ درون ﭼﺎﻩ رﻓﺘﻪ ﺳﺘﻰ ز آﺎخ‬

‫ﭼﻪ ﮔﻨﻪ دارد ﺟﻬﺎﻧﻬﺎى ﻓﺮاخ‬

‫ﺟﺎن آﻪ اﻧﺪر وﺻﻒ ﮔﺮﮔﻰ ﻣﺎﻧﺪ او‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪ روى ﻳﻮﺳﻒ را ﺑﮕﻮ‬

‫ﻟﺤﻦ داودى ﺑﻪ ﺳﻨﮓ و آﻪ رﺳﻴﺪ‬

‫ﮔﻮش ﺁن ﺳﻨﮕﻴﻦ دﻻﻧﺶ آﻢ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﻋﻘﻞ و ﺑﺮ اﻧﺼﺎف ﺑﺎد‬

‫هﺮ زﻣﺎن و اﷲ أﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺮﺷﺎد‬

‫ﺻﺪﻗﻮا رﺳﻼ آﺮاﻣﺎ ﻳﺎ ﺳﺒﺎ‬

‫ﺻﺪﻗﻮا روﺣﺎ ﺳﺒﺎهﺎ ﻣﻦ ﺳﺒﺎ‬

‫ﺻﺪﻗﻮهﻢ هﻢ ﺷﻤﻮس ﻃﺎﻟﻌﻪ‬

‫ﻳﺆﻣﻨﻮآﻢ ﻣﻦ ﻣﺨﺎزي اﻟﻘﺎرﻋﻪ‬

‫ﺻﺪﻗﻮهﻢ هﻢ ﺑﺪور زاهﺮﻩ‬

‫ﻗﺒﻞ أن ﻳﻠﻘﻮآﻢ ﺑﺎﻟﺴﺎهﺮة‬

‫ﺻﺪﻗﻮهﻢ هﻢ ﻣﺼﺎﺑﻴﺢ اﻟﺪﺟﻰ‬

‫أآﺮﻣﻮهﻢ هﻢ ﻣﻔﺎﺗﻴﺢ اﻟﺮﺟﺎ‬

‫ﺻﺪﻗﻮا ﻣﻦ ﻟﻴﺲ ﻳﺮﺟﻮ ﺧﻴﺮآﻢ‬

‫ﻻ ﺗﻀﻠﻮا ﻻ ﺗﺼﺪوا ﻏﻴﺮآﻢ‬

‫ﭘﺎرﺳﻰ ﮔﻮﻳﻴﻢ هﻴﻦ ﺗﺎزى ﺑﻬﻞ‬

‫هﻨﺪوى ﺁن ﺗﺮك ﺑﺎش اى ﺁب و ﮔﻞ‬

‫هﻴﻦ ﮔﻮاهﻴﻬﺎى ﺷﺎهﺎن ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ‬

‫ﺑﮕﺮوﻳﺪﻧﺪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﮕﺮوﻳﺪ‬

‫ﻣﻌﻨﻰ ﺣﺰم و ﻣﺜﺎل ﻣﺮد ﺣﺎزم‬ ‫ﻳﺎ ﺑﺤﺎل اوﻟﻴﻨﺎن ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫ﻳﺎ ﺳﻮى ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺣﺰﻣﻰ در ﭘﺮﻳﺪ‬

‫‪٤٧٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﺰم ﭼﻪ ﺑﻮد در دو ﺗﺪﺑﻴﺮ اﺣﺘﻴﺎط‬

‫از دو ﺁن ﮔﻴﺮى آﻪ دور اﺳﺖ از ﺧﺒﺎط‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻮﻳﺪ در اﻳﻦ رﻩ هﻔﺖ روز‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺁب و هﺴﺖ رﻳﮓ ﭘﺎى ﺳﻮز‬

‫ﺁن دﮔﺮ ﮔﻮﻳﺪ دروغ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﺮان‬

‫آﻪ ﺑﻪ هﺮ ﺷﺐ ﭼﺸﻤﻪاى ﺑﻴﻨﻰ روان‬

‫ﺣﺰم ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺑﺮﮔﻴﺮى ﺗﻮ ﺁب‬

‫ﺗﺎ رهﻰ از ﺗﺮس و ﺑﺎﺷﻰ ﺑﺮ ﺻﻮاب‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد در راﻩ ﺁب اﻳﻦ را ﺑﺮﻳﺰ‬

‫ور ﻧﺒﺎﺷﺪ واى ﺑﺮ ﻣﺮد ﺳﺘﻴﺰ‬

‫اى ﺧﻠﻴﻔﻪ زادﮔﺎن دادى آﻨﻴﺪ‬

‫ﺣﺰم ﺑﻬﺮ روز ﻣﻴﻌﺎدى آﻨﻴﺪ‬

‫ﺁن ﻋﺪوﻳﻰ آﺰ ﭘﺪرﺗﺎن آﻴﻦ آﺸﻴﺪ‬

‫ﺳﻮى زﻧﺪاﻧﺶ ز ﻋﻠﻴﻴﻦ آﺸﻴﺪ‬

‫ﺁن ﺷﻪ ﺷﻄﺮﻧﺞ دل را ﻣﺎت آﺮد‬

‫از ﺑﻬﺸﺘﺶ ﺳﺨﺮﻩى ﺁﻓﺎت آﺮد‬

‫ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﺑﻨﺪش ﮔﺮﻓﺖ اﻧﺪر ﻧﺒﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ آﺸﺘﻰ در ﻓﻜﻨﺪش روى زرد‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ آﺮدﻩ ﺳﺖ ﺑﺎ ﺁن ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﺳﺴﺖ ﺳﺴﺘﺶ ﻣﻨﮕﺮﻳﺪ اى دﻳﮕﺮان‬

‫ﻣﺎدر و ﺑﺎﺑﺎى ﻣﺎ را ﺁن ﺣﺴﻮد‬

‫ﺗﺎج و ﭘﻴﺮاﻳﻪ ﺑﻪ ﭼﺎﻻآﻰ رﺑﻮد‬

‫آﺮدﺷﺎن ﺁن ﺟﺎ ﺑﺮهﻨﻪ و زار و ﺧﻮار‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﺁدم زار زار‬

‫آﻪ ز اﺷﻚ ﭼﺸﻢ او روﻳﻴﺪ ﻧﺒﺖ‬

‫آﻪ ﭼﺮا اﻧﺪر ﺟﺮﻳﺪﻩى ﻻﺳﺖ ﺛﺒﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻗﻴﺎﺳﻰ ﮔﻴﺮ ﻃﺮارﻳﺶ را‬

‫آﻪ ﭼﻨﺎن ﺳﺮور آﻨﺪ زو رﻳﺶ را‬

‫اﻟﺤﺬر اى ﮔﻞ ﭘﺮﺳﺘﺎن از ﺷﺮش‬

‫ﺗﻴﻎ ﻻ ﺣﻮﻟﻰ زﻧﻴﺪ اﻧﺪر ﺳﺮش‬

‫آﺎو هﻤﻰﺑﻴﻨﺪ ﺷﻤﺎ را از آﻤﻴﻦ‬

‫آﻪ ﺷﻤﺎ او را ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻴﺪ هﻴﻦ‬

‫داﻳﻤﺎ ﺻﻴﺎد رﻳﺰد داﻧﻪهﺎ‬

‫داﻧﻪ ﭘﻴﺪا ﺑﺎﺷﺪ و ﭘﻨﻬﺎن دﻏﺎ‬

‫هﺮ آﺠﺎ داﻧﻪ ﺑﺪﻳﺪى اﻟﺤﺬر‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻨﺪد دام ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎل و ﭘﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺮﻏﻰ آﺎو ﺑﺘﺮك داﻧﻪ آﺮد‬

‫داﻧﻪ از ﺻﺤﺮاى ﺑﻰﺗﺰوﻳﺮ ﺧﻮرد‬

‫هﻢ ﺑﺪان ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪ و از دام ﺟﺴﺖ‬

‫هﻴﭻ داﻣﻰ ﭘﺮ و ﺑﺎﻟﺶ را ﻧﺒﺴﺖ‬

‫وﺧﺎﻣﺖ آﺎر ﺁن ﻣﺮغ آﻪ ﺗﺮك ﺣﺰم آﺮد از ﺣﺮص و هﻮا‬ ‫ﺑﺎز ﻣﺮﻏﻰ ﻓﻮق دﻳﻮارى ﻧﺸﺴﺖ‬

‫دﻳﺪﻩ ﺳﻮى داﻧﻪى داﻣﻰ ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﻳﻚ ﻧﻈﺮ او ﺳﻮى ﺻﺤﺮا ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻳﻚ ﻧﻈﺮ ﺣﺮﺻﺶ ﺑﻪ داﻧﻪ ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻈﺮ ﺑﺎ ﺁن ﻧﻈﺮ ﭼﺎﻟﻴﺶ آﺮد‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ از ﺧﺮد ﺧﺎﻟﻴﺶ آﺮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٧٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎز ﻣﺮﻏﻰ آﺎن ﺗﺮدد را ﮔﺬاﺷﺖ‬

‫ز ﺁن ﻧﻈﺮ ﺑﺮ آﻨﺪ و ﺑﺮ ﺻﺤﺮا ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫ﺷﺎد ﭘﺮ و ﺑﺎل او ﺑﺨﺎ ﻟﻪ‬

‫ﺗﺎ اﻣﺎم ﺟﻤﻠﻪ ﺁزادان ﺷﺪ او‬

‫هﺮ آﻪ او را ﻣﻘﺘﺪا ﺳﺎزد ﺑﺮﺳﺖ‬

‫در ﻣﻘﺎم اﻣﻦ و ﺁزادى ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺷﺎﻩ ﺣﺎزﻣﺎن ﺁﻣﺪ دﻟﺶ‬

‫ﺗﺎ ﮔﻠﺴﺘﺎن و ﭼﻤﻦ ﺷﺪ ﻣﻨﺰﻟﺶ‬

‫ﺣﺰم از او راﺿﻰ و او راﺿﻰ ز ﺣﺰم‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ آﻦ ﮔﺮ آﻨﻰ ﺗﺪﺑﻴﺮ و ﻋﺰم‬

‫ﺑﺎرهﺎ در دام ﺣﺮص اﻓﺘﺎدﻩاى‬

‫ﺣﻠﻖ ﺧﻮد را در ﺑﺮﻳﺪن دادﻩاى‬

‫ﺑﺎزت ﺁن ﺗﻮاب ﻟﻄﻒ ﺁزاد آﺮد‬

‫ﺗﻮﺑﻪ ﭘﺬرﻓﺖ و ﺷﻤﺎ را ﺷﺎد آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ إن ﻋﺪﺗﻢ آﺬا ﻋﺪﻧﺎ آﺬا‬

‫ﻧﺤﻦ زوﺟﻨﺎ اﻟﻔﻌﺎل ﺑﺎﻟﺠﺰا‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺟﻔﺘﻰ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﺁورم‬

‫ﺁﻳﺪ ﺁن ﺟﻔﺘﺶ دواﻧﻪ ﻻﺟﺮم‬

‫ﺟﻔﺖ آﺮدﻳﻢ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ را ﺑﺎ اﺛﺮ‬

‫ﭼﻮن رﺳﺪ ﺟﻔﺘﻰ رﺳﺪ ﺟﻔﺘﻰ دﮔﺮ‬

‫ﭼﻮن رﺑﺎﻳﺪ ﻏﺎرﺗﻰ از ﺟﻔﺖ ﺷﻮى‬

‫ﺟﻔﺖ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﭘﺲ او ﺷﻮى ﺟﻮى‬

‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺳﻮى اﻳﻦ دام ﺁﻣﺪﻳﺪ‬

‫ﺧﺎك اﻧﺪر دﻳﺪﻩى ﺗﻮﺑﻪ زدﻳﺪ‬

‫ﺑﺎزت ﺁن ﺗﻮاب ﺑﮕﺸﺎد ﺁن ﮔﺮﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ هﻴﻦ ﺑﮕﺮﻳﺰ روى اﻳﻦ ﺳﻮ ﻣﻨﻪ‬

‫ﺑﺎز ﭼﻮن ﭘﺮواﻧﻪى ﻧﺴﻴﺎن رﺳﻴﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﺘﺎن را ﺟﺎﻧﺐ ﺁﺗﺶ آﺸﻴﺪ‬

‫آﻢ آﻦ اى ﭘﺮواﻧﻪ ﻧﺴﻴﺎن و ﺷﻜﻰ‬

‫در ﭘﺮ ﺳﻮزﻳﺪﻩ ﺑﻨﮕﺮ ﺗﻮ ﻳﻜﻰ‬

‫ﭼﻮن رهﻴﺪى ﺷﻜﺮ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ هﻴﭻ‬

‫ﺳﻮى ﺁن داﻧﻪ ﻧﺪارى ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬

‫ﺗﺎ ﺗﺮا ﭼﻮن ﺷﻜﺮ ﮔﻮﻳﻰ ﺑﺨﺸﺪ او‬

‫روزى ﺑﻰدام و ﺑﻰﺧﻮف ﻋﺪو‬

‫ﺷﻜﺮ ﺁن ﻧﻌﻤﺖ آﻪﺗﺎن ﺁزاد آﺮد‬

‫ﻧﻌﻤﺖ ﺣﻖ را ﺑﺒﺎﻳﺪ ﻳﺎد آﺮد‬

‫ﭼﻨﺪ اﻧﺪر رﻧﺠﻬﺎ و در ﺑﻼ‬

‫ﮔﻔﺘﻰ از داﻣﻢ رهﺎ دﻩ اى ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺪﻣﺖ آﻨﻢ اﺣﺴﺎن آﻨﻢ‬

‫ﺧﺎك اﻧﺪر دﻳﺪﻩى ﺷﻴﻄﺎن زﻧﻢ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻧﺬر آﺮدن ﺳﮕﺎن هﺮ زﻣﺴﺘﺎن آﻪ اﻳﻦ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎزﻳﻢ از ﺑﻬﺮ زﻣﺴﺘﺎن را‬ ‫ﺳﮓ زﻣﺴﺘﺎن ﺟﻤﻊ ﮔﺮدد اﺳﺘﺨﻮاﻧﺶ‬

‫زﺧﻢ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﺮد ﮔﺮداﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﺶ‬

‫آﺎو ﺑﮕﻮﻳﺪ آﺎﻳﻦ ﻗﺪر ﺗﻦ آﻪ ﻣﻨﻢ‬

‫ﺧﺎﻧﻪاى از ﺳﻨﮓ ﺑﺎﻳﺪ آﺮدﻧﻢ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪاى ﺳﺎزم ز ﺳﻨﮓ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٨٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ از ﮔﺸﺎد‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ ﭘﻬﻦ ﮔﺮدد ﭘﻮﺳﺖ ﺷﺎد‬

‫ﮔﻮﻳﺪ او ﭼﻮن زﻓﺖ ﺑﻴﻨﺪ ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫در آﺪاﻣﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻨﺠﻢ اى آﻴﺎ‬

‫زﻓﺖ ﮔﺮدد ﭘﺎ آﺸﺪ در ﺳﺎﻳﻪاى‬

‫آﺎهﻠﻰ ﺳﻴﺮى ﻏﺮى ﺧﻮد راﻳﻪاى‬

‫ﮔﻮﻳﺪش دل ﺧﺎﻧﻪاى ﺳﺎز اى ﻋﻤﻮ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ او در ﺧﺎﻧﻪ آﻰ ﮔﻨﺠﻢ ﺑﮕﻮ‬

‫اﺳﺘﺨﻮان ﺣﺮص ﺗﻮ در وﻗﺖ درد‬

‫درهﻢ ﺁﻳﺪ ﺧﺮد ﮔﺮدد در ﻧﻮرد‬

‫ﮔﻮﻳﻰ از ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺴﺎزم ﺧﺎﻧﻪاى‬

‫در زﻣﺴﺘﺎن ﺑﺎﺷﺪم اﺳﺘﺎﻧﻪاى‬

‫ﭼﻮن ﺑﺸﺪ درد و ﺷﺪت ﺁن ﺣﺮص زﻓﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺳﮓ ﺳﻮداى ﺧﺎﻧﻪ از ﺗﻮ رﻓﺖ‬

‫ﺷﻜﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮﺷﺘﺮ از ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻮد‬

‫ﺷﻜﺮ ﺑﺎرﻩ آﻰ ﺳﻮى ﻧﻌﻤﺖ رود‬

‫ﺷﻜﺮ ﺟﺎن ﻧﻌﻤﺖ و ﻧﻌﻤﺖ ﭼﻮ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺷﻜﺮ ﺁرد ﺗﺮا ﺗﺎ آﻮى دوﺳﺖ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ ﺁرد ﻏﻔﻠﺖ و ﺷﻜﺮ اﻧﺘﺒﺎﻩ‬

‫ﺻﻴﺪ ﻧﻌﻤﺖ آﻦ ﺑﻪ دام ﺷﻜﺮ ﺷﺎﻩ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ ﺷﻜﺮت آﻨﺪ ﭘﺮ ﭼﺸﻢ و ﻣﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ آﻨﻰ ﺻﺪ ﻧﻌﻤﺖ اﻳﺜﺎر ﻓﻘﻴﺮ‬

‫ﺳﻴﺮ ﻧﻮﺷﻰ از ﻃﻌﺎم و ﻧﻘﻞ ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ رود از ﺗﻮ ﺷﻜﻢ ﺧﻮارى و دق‬

‫ﻣﻨﻊ آﺮدن ﻣﻨﻜﺮان اﻧﺒﻴﺎ را ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻟﺴﻼم از ﻧﺼﻴﺤﺖ آﺮدن و ﺣﺠﺖ ﺁوردن ﺟﺒﺮﻳﺎﻧﻪ‬ ‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪ اى ﻧﺼﻮﺣﺎن ﺑﺲ ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ ار درﻳﻦ دﻩ آﺲ ﺑﻮد‬

‫ﻗﻔﻞ ﺑﺮ دﻟﻬﺎى ﻣﺎ ﺑﻨﻬﺎد ﺣﻖ‬

‫آﺲ ﻧﺪاﻧﺪ ﺑﺮد ﺑﺮ ﺧﺎﻟﻖ ﺳﺒﻖ‬

‫ﻧﻘﺶ ﻣﺎ اﻳﻦ آﺮد ﺁن ﺗﺼﻮﻳﺮﮔﺮ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﮔﻔﺖوﮔﻮ دﮔﺮ‬

‫ﺳﻨﮓ را ﺻﺪ ﺳﺎل ﮔﻮﻳﻰ ﻟﻌﻞ ﺷﻮ‬

‫آﻬﻨﻪ را ﺻﺪ ﺳﺎل ﮔﻮﻳﻰ ﺑﺎش ﻧﻮ‬

‫ﺧﺎك را ﮔﻮﻳﻰ ﺻﻔﺎت ﺁب ﮔﻴﺮ‬

‫ﺁب را ﮔﻮﻳﻰ ﻋﺴﻞ ﺷﻮ ﻳﺎ آﻪ ﺷﻴﺮ‬

‫ﺧﺎﻟﻖ اﻓﻼك او و اﻓﻼآﻴﺎن‬

‫ﺧﺎﻟﻖ ﺁب و ﺗﺮاب و ﺧﺎآﻴﺎن‬

‫ﺁﺳﻤﺎن را داد دوران و ﺻﻔﺎ‬

‫ﺁب و ﮔﻞ را ﺗﻴﺮﻩ روﻳﻰ و ﻧﻤﺎ‬

‫آﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺁﺳﻤﺎن دردى ﮔﺰﻳﺪ‬

‫آﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺁب و ﮔﻞ ﺻﻔﻮت ﺧﺮﻳﺪ‬

‫ﻗﺴﻤﺘﻰ آﺮدﻩ ﺳﺖ هﺮ ﻳﻚ را رهﻰ‬

‫آﻰ آﻬﻰ ﮔﺮدد ﺑﻪ ﺟﻬﺪى ﭼﻮن آﻬﻰ‬

‫ﺟﻮاب اﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻟﺴﻼم ﻣﺮ ﺟﺒﺮﻳﺎن را‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٨١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻧﺒﻴﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁرى ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫وﺻﻔﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﻧﺘﺎن ز ﺁن ﺳﺮ آﺸﻴﺪ‬

‫و ﺁﻓﺮﻳﺪ او وﺻﻔﻬﺎى ﻋﺎرﺿﻰ‬

‫آﻪ آﺴﻰ ﻣﺒﻐﻮض ﻣﻰﮔﺮدد رﺿﻰ‬

‫ﺳﻨﮓ را ﮔﻮﻳﻰ آﻪ زر ﺷﻮ ﺑﻰهﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﻣﺲ را ﮔﻮﻳﻰ آﻪ زر ﺷﻮ راﻩ هﺴﺖ‬

‫رﻳﮓ را ﮔﻮﻳﻰ آﻪ ﮔﻞ ﺷﻮ ﻋﺎﺟﺰ اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎك را ﮔﻮﻳﻰ آﻪ ﮔﻞ ﺷﻮ ﺟﺎﻳﺰ اﺳﺖ‬

‫رﻧﺠﻬﺎ دادﻩ ﺳﺖ آﺎن را ﭼﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺁن ﺑﻪ ﻣﺜﻞ ﻟﻨﮕﻰ و ﻓﻄﺲ و ﻋﻤﻰ اﺳﺖ‬

‫رﻧﺠﻬﺎ دادﻩ ﺳﺖ آﺎن را ﭼﺎرﻩ هﺴﺖ‬

‫ﺁن ﺑﻪ ﻣﺜﻞ ﻟﻘﻮﻩ و درد ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ دواهﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻬﺮ اﺋﺘﻼف‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ درد و دواهﺎ از ﮔﺰاف‬

‫ﺑﻠﻜﻪ اﻏﻠﺐ رﻧﺠﻬﺎ را ﭼﺎرﻩ هﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺟﺪ ﺟﻮﻳﻰ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺁن ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻣﻜﺮر آﺮدن آﺎﻓﺮان ﺣﺠﺘﻬﺎى ﺟﺒﺮﻳﺎﻧﻪ را‬ ‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪ اى ﮔﺮوﻩ اﻳﻦ رﻧﺞ ﻣﺎ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ز ﺁن رﻧﺠﻰ آﻪ ﺑﭙﺬﻳﺮد دوا‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮔﻔﺘﻴﺪ زﻳﻦ اﻓﺴﻮن و ﭘﻨﺪ‬

‫ﺳﺨﺖﺗﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖ ز ﺁن هﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ دوا را اﻳﻦ ﻣﺮض ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺪى‬

‫ﺁﺧﺮ از وى ذرﻩاى زاﻳﻞ ﺷﺪى‬

‫ﺳﺪﻩ ﭼﻮن ﺷﺪ ﺁب ﻧﺎﻳﺪ در ﺟﮕﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺧﻮرد درﻳﺎ رود ﺟﺎﻳﻰ دﮔﺮ‬

‫ﻻﺟﺮم ﺁﻣﺎس ﮔﻴﺮد دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫ﺗﺸﻨﮕﻰ را ﻧﺸﻜﻨﺪ ﺁن اﺳﺘﻘﺎ‬

‫ﺑﺎز ﺟﻮاب اﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻟﺴﻼم اﻳﺸﺎن را‬ ‫اﻧﺒﻴﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻧﻮﻣﻴﺪى ﺑﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻓﻀﻞ و رﺣﻤﺘﻬﺎى ﺑﺎرى ﺑﻰﺣﺪ اﺳﺖ‬

‫از ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺤﺴﻦ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﻧﺎاﻣﻴﺪ‬

‫دﺳﺖ در ﻓﺘﺮاك اﻳﻦ رﺣﻤﺖ زﻧﻴﺪ‬

‫اى ﺑﺴﺎ آﺎرا آﻪ اول ﺻﻌﺐ ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﮕﺸﺎدﻩ ﺷﺪ ﺳﺨﺘﻰ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ ﻧﻮﻣﻴﺪى ﺑﺴﻰ اوﻣﻴﺪهﺎﺳﺖ‬

‫از ﭘﺲ ﻇﻠﻤﺖ ﺑﺴﻰ ﺧﻮرﺷﻴﺪهﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻢ آﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻳﺪ‬

‫ﻗﻔﻠﻬﺎ ﺑﺮ ﮔﻮش و ﺑﺮ دل ﺑﺮ زدﻳﺪ‬

‫هﻴﭻ ﻣﺎ را ﺑﺎ ﻗﺒﻮﻟﻰ آﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﺎر ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ و ﻓﺮﻣﺎن آﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫او ﺑﻔﺮﻣﻮدﺳﺘﻤﺎن اﻳﻦ ﺑﻨﺪﮔﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎ را از ﺧﻮد اﻳﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪﮔﻰ‬

‫ﺟﺎن ﺑﺮاى اﻣﺮ او دارﻳﻢ ﻣﺎ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ رﻳﮕﻰ ﮔﻮﻳﺪ او آﺎرﻳﻢ ﻣﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٨٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻏﻴﺮ ﺣﻖ ﺟﺎن ﻧﺒﻰ را ﻳﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ ﻗﺒﻮل و رد ﺧﻠﻘﺶ آﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺰد ﺗﺒﻠﻴﻎ رﺳﺎﻻﺗﺶ از اوﺳﺖ‬

‫زﺷﺖ و دﺷﻤﻦ رو ﺷﺪﻳﻢ از ﺑﻬﺮ دوﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ درﮔﻪ ﻣﻠﻮﻻن ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‬

‫ﺗﺎ ز ﺑﻌﺪ راﻩ هﺮ ﺟﺎ ﺑﻴﺴﺘﻴﻢ‬

‫دل ﻓﺮو ﺑﺴﺘﻪ و ﻣﻠﻮل ﺁن آﺲ ﺑﻮد‬

‫آﺰ ﻓﺮاق ﻳﺎر در ﻣﺤﺒﺲ ﺑﻮد‬

‫دل ﺑﺮ و ﻣﻄﻠﻮب ﺑﺎ ﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‬

‫در ﻧﺜﺎر رﺣﻤﺘﺶ ﺟﺎن ﺷﺎآﺮ اﺳﺖ‬

‫در دل ﻣﺎ ﻻﻟﻪزار و ﮔﻠﺸﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺮى و ﭘﮋﻣﺮدﮔﻰ را راﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫داﻳﻤﺎ ﺗﺮ و ﺟﻮاﻧﻴﻢ و ﻟﻄﻴﻒ‬

‫ﺗﺎزﻩ و ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﺧﻨﺪان و ﻇﺮﻳﻒ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﺻﺪ ﺳﺎل و ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻪ دراز و آﻮﺗﻪ از ﻣﺎ ﻣﻨﻔﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن دراز و آﻮﺗﻬﻰ در ﺟﺴﻤﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺁن دراز و آﻮﺗﻪ اﻧﺪر ﺟﺎن آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﻴﺼﺪ و ﻧﻪ ﺳﺎل ﺁن اﺻﺤﺎب آﻬﻒ‬

‫ﭘﻴﺸﺸﺎن ﻳﻚ روز ﺑﻰاﻧﺪوﻩ و ﻟﻬﻒ‬

‫و ﺁن ﮔﻬﻰ ﺑﻨﻤﻮدﺷﺎن ﻳﻚ روز هﻢ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ارواح از ﻋﺪم‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ روز و ﺷﺐ ﺑﺎ ﻣﺎﻩ و ﺳﺎل‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﺳﻴﺮى و ﭘﻴﺮى و ﻣﻼل‬

‫در ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻋﺪم ﭼﻮن ﺑﻰﺧﻮدى اﺳﺖ‬

‫ﻣﺴﺘﻰ از ﺳﻐﺮاق ﻟﻄﻒ اﻳﺰدى اﺳﺖ‬

‫ﻟﻢ ﻳﺬق ﻟﻢ ﻳﺪر هﺮ آﺲ آﺎو ﻧﺨﻮرد‬

‫آﻰ ﺑﻪ وهﻢ ﺁرد ﺟﻌﻞ اﻧﻔﺎس ورد‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻮهﻮم ار ﺑﺪى ﻣﻮهﻮم ﺁن‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻮهﻮﻣﺎن ﺷﺪى ﻣﻌﺪوم ﺁن‬

‫دوزخ اﻧﺪر وهﻢ ﭼﻮن ﺁرد ﺑﻬﺸﺖ‬

‫هﻴﭻ ﺗﺎﺑﺪ روى ﺧﻮب از ﺧﻮك زﺷﺖ‬

‫هﻴﻦ ﮔﻠﻮى ﺧﻮد ﻣﺒﺮ هﺎن اى ﻣﻬﺎن‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻟﻘﻤﻪ رﺳﻴﺪﻩ ﺗﺎ دهﺎن‬

‫راهﻬﺎى ﺻﻌﺐ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮدﻩاﻳﻢ‬

‫رﻩ ﺑﺮ اهﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﺳﺎن آﺮدﻩاﻳﻢ‬

‫ﻣﻜﺮر آﺮدن ﻗﻮم اﻋﺘﺮاض ﺗﺮﺟﻴﻪ ﺑﺮ اﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪ ار ﺷﻤﺎ ﺳﻌﺪ ﺧﻮدﻳﺪ‬

‫ﻧﺤﺲ ﻣﺎﻳﻴﺪ و ﺿﺪﻳﺪ و ﻣﺮﺗﺪﻳﺪ‬

‫ﺟﺎن ﻣﺎ ﻓﺎرغ ﺑﺪ از اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎ‬

‫در ﻏﻢ اﻓﻜﻨﺪﻳﺪ ﻣﺎ را و ﻋﻨﺎ‬

‫ذوق ﺟﻤﻌﻴﺖ آﻪ ﺑﻮد و اﺗﻔﺎق‬

‫ﺷﺪ ز ﻓﺎل زﺷﺘﺘﺎن ﺻﺪ اﻓﺘﺮاق‬

‫ﻃﻮﻃﻰ ﻧﻘﻞ ﺷﻜﺮ ﺑﻮدﻳﻢ ﻣﺎ‬

‫ﻣﺮغ ﻣﺮگ اﻧﺪﻳﺶ ﮔﺸﺘﻴﻢ از ﺷﻤﺎ‬

‫هﺮ آﺠﺎ اﻓﺴﺎﻧﻪى ﻏﻢ ﮔﺴﺘﺮى اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺁوازﻩى ﻣﺴﺘﻨﻜﺮى اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٨٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ آﺠﺎ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن ﻓﺎل ﺑﺬى اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﻣﺴﺨﻰ ﻧﻜﺎﻟﻰ ﻣﺄﺧﺬى اﺳﺖ‬

‫در ﻣﺜﺎل ﻗﺼﻪ و ﻓﺎل ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫در ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰى ﺷﻤﺎ را ﻣﺸﺘﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﺟﻮاب اﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻟﺴﻼم‬ ‫اﻧﺒﻴﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻓﺎل زﺷﺖ و ﺑﺪ‬

‫از ﻣﻴﺎن ﺟﺎﻧﺘﺎن دارد ﻣﺪد‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺟﺎﻳﻰ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﺑﺎ ﺧﻄﺮ‬

‫اژدهﺎ در ﻗﺼﺪ ﺗﻮ از ﺳﻮى ﺳﺮ‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻣﺮ ﺗﺮا ﺁﮔﺎﻩ آﺮد‬

‫آﻪ ﺑﺠﻪ زود ار ﻧﻪ اژدرهﺎت ﺧﻮرد‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﻓﺎل ﺑﺪ ﭼﻮن ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫ﻓﺎل ﭼﻪ ﺑﺮ ﺟﻪ ﺑﺒﻴﻦ در روﺷﻨﻰ‬

‫از ﻣﻴﺎن ﻓﺎل ﺑﺪ ﻣﻦ ﺧﻮد ﺗﺮا‬

‫ﻣﻰرهﺎﻧﻢ ﻣﻰﺑﺮم ﺳﻮى ﺳﺮا‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻰ ﺁﮔﻪ آﻨﻨﺪﻩ ﺳﺖ از ﻧﻬﺎن‬

‫آﺎو ﺑﺪﻳﺪ ﺁن ﭼﻪ ﻧﺪﻳﺪ اهﻞ ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ ﻃﺒﻴﺒﻰ ﮔﻮﻳﺪت ﻏﻮرﻩ ﻣﺨﻮر‬

‫آﻪ ﭼﻨﻴﻦ رﻧﺠﻰ ﺑﺮ ﺁرد ﺷﻮر و ﺷﺮ‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﻓﺎل ﺑﺪ ﭼﻮن ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﻧﺎﺻﺢ را ﻣﻮﺛﻢ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ور ﻣﻨﺠﻢ ﮔﻮﻳﺪت آﺎﻣﺮوز هﻴﭻ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﺎرى ﻣﻜﻦ اﻧﺪر ﺑﺴﻴﭻ‬

‫ﺻﺪ رﻩ ار ﺑﻴﻨﻰ دروغ اﺧﺘﺮى‬

‫ﻳﻚ دو ﺑﺎرﻩ راﺳﺖ ﺁﻳﺪ ﻣﻰﺧﺮى‬

‫اﻳﻦ ﻧﺠﻮم ﻣﺎ ﻧﺸﺪ هﺮﮔﺰ ﺧﻼف‬

‫ﺻﺤﺘﺶ ﭼﻮن ﻣﺎﻧﺪ از ﺗﻮ در ﻏﻼف‬

‫ﺁن ﻃﺒﻴﺐ و ﺁن ﻣﻨﺠﻢ از ﮔﻤﺎن‬

‫ﻣﻰآﻨﻨﺪ ﺁﮔﺎﻩ و ﻣﺎ ﺧﻮد از ﻋﻴﺎن‬

‫دود ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ و ﺁﺗﺶ از آﺮان‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰﺁرد ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﻨﻜﺮان‬

‫ﺗﻮ هﻤﻰﮔﻮﻳﻰ ﺧﻤﺶ آﻦ زﻳﻦ ﻣﻘﺎل‬

‫آﻪ زﻳﺎن ﻣﺎﺳﺖ ﻗﺎل ﺷﻮم ﻓﺎل‬

‫اى آﻪ ﻧﺼﺢ ﻧﺎﺻﺤﺎن را ﻧﺸﻨﻮى‬

‫ﻓﺎل ﺑﺪ ﺑﺎ ﺗﺴﺖ هﺮ ﺟﺎ ﻣﻰروى‬

‫اﻓﻌﻴﻰ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻰرود‬

‫او ز ﺑﺎﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪش ﺁﮔﻪ آﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﻳﻰاش ﺧﺎﻣﻮش ﻏﻤﮕﻴﻨﻢ ﻣﻜﻦ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ او ﺧﻮش ﺑﺎش ﺧﻮد رﻓﺖ ﺁن ﺳﺨﻦ‬

‫ﭼﻮن زﻧﺪ اﻓﻌﻰ دهﺎن ﺑﺮ ﮔﺮدﻧﺖ‬

‫ﺗﻠﺦ ﮔﺮدد ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎدى ﺟﺴﺘﻨﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪو ﮔﻮﻳﻰ هﻤﻴﻦ ﺑﻮد اى ﻓﻼن‬

‫ﭼﻮن ﺑﻨﺪرﻳﺪى ﮔﺮﻳﺒﺎن در ﻓﻐﺎن‬

‫ﻳﺎ ز ﺑﺎﻻﻳﻢ ﺗﻮ ﺳﻨﮕﻰ ﻣﻰزدى‬

‫ﺗﺎ ﻣﺮا ﺁن ﺟﺪ ﻧﻤﻮدى و ﺑﺪى‬

‫او ﺑﮕﻮﻳﺪ ز اﻧﻜﻪ ﻣﻰﺁزردﻩاى‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﻧﻴﻚ ﺷﺎدم آﺮدﻩاى‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٨٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ آﺮدم ﺟﻮاﻧﻤﺮدى ﺑﻪ ﭘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ رهﺎﻧﻢ ﻣﻦ ﺗﺮا زﻳﻦ ﺧﺸﻚ ﺑﻨﺪ‬

‫از ﻟﺌﻴﻤﻰ ﺣﻖ ﺁن ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﻣﺎﻳﻪى اﻳﺬا و ﻃﻐﻴﺎن ﺳﺎﺧﺘﻰ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﺧﻮى ﻟﺌﻴﻤﺎن دﻧﻰ‬

‫ﺑﺪ آﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻮ ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ آﻨﻰ‬

‫ﻧﻔﺲ را زﻳﻦ ﺻﺒﺮ ﻣﻰآﻦ ﻣﻨﺤﻨﻴﺶ‬

‫آﻪ ﻟﺌﻴﻢ اﺳﺖ و ﻧﺴﺎزد ﻧﻴﻜﻮﻳﻴﺶ‬

‫ﺑﺎ آﺮﻳﻤﻰ ﮔﺮ آﻨﻰ اﺣﺴﺎن ﺳﺰد‬

‫ﻣﺮ ﻳﻜﻰ را او ﻋﻮض هﻔﺼﺪ دهﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻟﺌﻴﻤﻰ ﭼﻮن آﻨﻰ ﻗﻬﺮ و ﺟﻔﺎ‬

‫ﺑﻨﺪﻩاى ﮔﺮدد ﺗﺮا ﺑﺲ ﺑﺎ وﻓﺎ‬

‫آﺎﻓﺮان آﺎرﻧﺪ در ﻧﻌﻤﺖ ﺟﻔﺎ‬

‫ﺑﺎز در دوزخ ﻧﺪاﺷﺎن رﺑﻨﺎ‬

‫ﺣﻜﻤﺖ ﺁﻓﺮﻳﺪن دوزخ ﺁن ﺟﻬﺎن و زﻧﺪان اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺗﺎ ﻣﻌﺒﺪ ﻣﺘﻜﺒﺮان ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ا ْﺋﺘِﻴﺎ َ‬ ‫ﻃﻮْﻋًﺎ َأ ْو َآﺮْهًﺎ‬ ‫آﻪ ﻟﺌﻴﻤﺎن در ﺟﻔﺎ ﺻﺎﻓﻰ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن وﻓﺎ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﺧﻮد ﺟﺎﻓﻰ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ ﻃﺎﻋﺎﺗﺸﺎن ﭘﺲ دوزخ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺎىﺑﻨﺪ ﻣﺮغ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻓﺦ اﺳﺖ‬

‫هﺴﺖ زﻧﺪان ﺻﻮﻣﻌﻪى دزد و ﻟﺌﻴﻢ‬

‫آﺎﻧﺪر او ذاآﺮ ﺷﻮد ﺣﻖ را ﻣﻘﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻋﺒﺎدت ﺑﻮد ﻣﻘﺼﻮد از ﺑﺸﺮ‬

‫ﺷﺪ ﻋﺒﺎدﺗﮕﺎﻩ ﮔﺮدن آﺶ ﺳﻘﺮ‬

‫ﺁدﻣﻰ را هﺴﺖ در هﺮ آﺎر دﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ازو ﻣﻘﺼﻮد اﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺲ اﻳﻦ ﺑﺨﻮان‬ ‫ﻦ َو ا ْﻟِﺈ ْﻧ َ‬ ‫ﺠﱠ‬ ‫ﺖ ا ْﻟ ِ‬ ‫ﺧَﻠ ْﻘ ُ‬ ‫ﻣﺎ َ‬

‫ﺟﺰ ﻋﺒﺎدت ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻘﺼﻮد از ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻘﺼﻮد از آﺘﺎب ﺁن ﻓﻦ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮاش ﺑﺎﻟﺶ آﻨﻰ هﻢ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ازو ﻣﻘﺼﻮد اﻳﻦ ﺑﺎﻟﺶ ﻧﺒﻮد‬

‫ﻋﻠﻢ ﺑﻮد و داﻧﺶ و ارﺷﺎد و ﺳﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﻴﺨﻰ ﺳﺎﺧﺘﻰ ﺷﻤﺸﻴﺮ را‬

‫ﺑﺮ ﮔﺰﻳﺪى ﺑﺮ ﻇﻔﺮ ادﺑﺎر را‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻘﺼﻮد از ﺑﺸﺮ ﻋﻠﻢ و هﺪى اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ هﺮ ﻳﻚ ﺁدﻣﻰ را ﻣﻌﺒﺪى اﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﺒﺪ ﻣﺮد آﺮﻳﻢ أآﺮﻣﺘﻪ‬

‫ﻣﻌﺒﺪ ﻣﺮد ﻟﺌﻴﻢ أﺳﻘﻤﺘﻪ‬

‫ﻣﺮ ﻟﺌﻴﻤﺎن را ﺑﺰن ﺗﺎ ﺳﺮ ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﻣﺮ آﺮﻳﻤﺎن را ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺮ دهﻨﺪ‬

‫ﻻﺟﺮم ﺣﻖ هﺮ دو ﻣﺴﺠﺪ ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫دوزخ ﺁﻧﻬﺎ را و اﻳﻨﻬﺎ را ﻣﺰﻳﺪ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﻗﺪس در ﺑﺎب ﺻﻐﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮود ﺁرﻧﺪ ﺳﺮ ﻗﻮم زﺣﻴﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺟﺒﺎران ﺑﺪﻧﺪ و ﺳﺮ ﻓﺮاز‬

‫دوزخ ﺁن ﺑﺎب ﺻﻐﻴﺮ اﺳﺖ و ﻧﻴﺎز‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٨٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺻﻮرت ﻣﻠﻮك را ﺳﺒﺐ ﻣﺴﺨﺮ آﺮدن ﺟﺒﺎران آﻪ ﻣﺴﺨﺮ ﺣﻖ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﭼﻨﺎن‬ ‫آﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺎب ﺻﻐﻴﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺮ رﺑﺾ ﻗﺪس ﺟﻬﺖ رآﻮع ﺟﺒﺎران ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ وﻗﺖ در ﺁﻣﺪن‬ ‫ﻄ ٌﺔ‬ ‫ﺳﺠﱠﺪًا َو ﻗُﻮﻟُﻮا ﺣِ ﱠ‬ ‫ب ُ‬ ‫ﺧﻠُﻮا اﻟْﺒﺎ َ‬ ‫آﻪ ا ْد ُ‬ ‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺣﻖ ز ﮔﻮﺷﺖ و اﺳﺘﺨﻮان‬

‫از ﺷﻬﺎن ﺑﺎب ﺻﻐﻴﺮى ﺳﺎﺧﺖ هﺎن‬

‫اهﻞ دﻧﻴﺎ ﺳﺠﺪﻩى اﻳﺸﺎن آﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺳﺠﺪﻩى آﺒﺮﻳﺎ را دﺷﻤﻨﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ ﺳﺮﮔﻴﻦ داﻧﻜﻰ ﻣﺤﺮابﺷﺎن‬

‫ﻧﺎم ﺁن ﻣﺤﺮاب ﻣﻴﺮ و ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﻻﻳﻖ اﻳﻦ ﺣﻀﺮت ﭘﺎآﻰ ﻧﻪاﻳﺪ‬

‫ﻧﻴﺸﻜﺮ ﭘﺎآﺎن ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻟﻰ ﻧﺒﻴﺪ‬

‫ﺁن ﺳﮕﺎن را اﻳﻦ ﺧﺴﺎن ﺧﺎﺿﻊ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺷﻴﺮ را ﻋﺎر اﺳﺖ آﺎو را ﺑﮕﺮوﻧﺪ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺤﻨﻪى هﺮ ﻣﻮش ﺧﻮ‬

‫ﻣﻮش آﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ز ﺷﻴﺮان ﺗﺮﺳﺪ او‬

‫ﺧﻮف اﻳﺸﺎن از آﻼب ﺣﻖ ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮﻓﺸﺎن آﻰ ز ﺁﻓﺘﺎب ﺣﻖ ﺑﻮد‬

‫رﺑﻲ اﻷﻋﻠﻰ اﺳﺖ ورد ﺁن ﻣﻬﺎن‬

‫رب ادﻧﻰ در ﺧﻮر اﻳﻦ اﺑﻠﻬﺎن‬

‫ﻣﻮش آﻰ ﺗﺮﺳﺪ ز ﺷﻴﺮان ﻣﺼﺎف‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺁن ﺁهﻮﺗﮕﺎن ﻣﺸﻚ ﻧﺎف‬

‫رو ﺑﻪ ﭘﻴﺶ آﺎﺳﻪ ﻟﻴﺲ اى دﻳﮓ ﻟﻴﺲ‬

‫ﺗﻮش ﺧﺪاوﻧﺪ و وﻟﻰ ﻧﻌﻤﺖ ﻧﻮﻳﺲ‬

‫ﺑﺲ آﻦ ار ﺷﺮﺣﻰ ﺑﮕﻮﻳﻢ دور دﺳﺖ‬

‫ﺧﺸﻢ ﮔﻴﺮد ﻣﻴﺮ و هﻢ داﻧﺪ آﻪ هﺴﺖ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ اﻳﻦ ﺁﻣﺪ آﻪ ﺑﺪ آﻦ اى آﺮﻳﻢ‬

‫ﺑﺎ ﻟﺌﻴﻤﺎن ﺗﺎ ﻧﻬﺪ ﮔﺮدن ﻟﺌﻴﻢ‬

‫ﺑﺎ ﻟﺌﻴﻢ ﻧﻔﺲ ﭼﻮن اﺣﺴﺎن آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻟﺌﻴﻤﺎن ﻧﻔﺲ ﺑﺪ آﻔﺮان آﻨﺪ‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﺪ آﻪ اهﻞ ﻣﺤﻨﺖ ﺷﺎآﺮﻧﺪ‬

‫اهﻞ ﻧﻌﻤﺖ ﻃﺎﻏﻰاﻧﺪ و ﻣﺎآﺮﻧﺪ‬

‫هﺴﺖ ﻃﺎﻏﻰ ﺑﮕﻠﺮ زرﻳﻦ ﻗﺒﺎ‬

‫هﺴﺖ ﺷﺎآﺮ ﺧﺴﺘﻪى ﺻﺎﺣﺐ ﻋﺒﺎ‬

‫ﺷﻜﺮ آﻰ روﻳﺪ ز اﻣﻼك و ﻧﻌﻢ‬

‫ﺷﻜﺮ ﻣﻰروﻳﺪ ز ﺑﻠﻮى و ﺳﻘﻢ‬

‫ﻗﺼﻪى ﻋﺸﻖ ﺻﻮﻓﻰ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩى ﺗﻬﻰ‬ ‫ﺻﻮﻓﻴﻰ ﺑﺮ ﻣﻴﺦ روزى ﺳﻔﺮﻩ دﻳﺪ‬

‫ﭼﺮخ ﻣﻰزد ﺟﺎﻣﻪهﺎ را ﻣﻰدرﻳﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰزد ﻧﻚ ﻧﻮاى ﺑﻰﻧﻮا‬

‫ﻗﺤﻄﻬﺎ و دردهﺎ را ﻧﻚ دوا‬

‫ﭼﻮن آﻪ دود و ﺷﻮر او ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﺻﻮﻓﻰ ﺑﻮد ﺑﺎ او ﻳﺎر ﺷﺪ‬

‫آﺦ آﺨﻰ و هﺎى و هﻮﻳﻰ ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫ﺗﺎى ﭼﻨﺪى ﻣﺴﺖ و ﺑﻰﺧﻮد ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٨٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻮ اﻟﻔﻀﻮﻟﻰ ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﻰ را آﻪ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺳﻔﺮﻩى ﺁوﻳﺨﺘﻪ و ز ﻧﺎن ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ رو رو ﻧﻘﺶ ﺑﻰﻣﻌﻨﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺠﻮ هﺴﺘﻰ آﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﻋﺸﻖ ﻧﺎن ﺑﻰﻧﺎن ﻏﺬاى ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﺪ هﺴﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ هﺮ آﺎو ﺻﺎدق اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را آﺎر ﻧﺒﻮد ﺑﺎ وﺟﻮد‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را هﺴﺖ ﺑﻰﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺳﻮد‬

‫ﺑﺎل ﻧﻰ و ﮔﺮد ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻰﭘﺮﻧﺪ‬

‫دﺳﺖ ﻧﻰ و ﮔﻮ ز ﻣﻴﺪان ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﺁن ﻓﻘﻴﺮى آﺎو ز ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻮى ﻳﺎﻓﺖ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺒﺮﻳﺪﻩ هﻤﻰ زﻧﺒﻴﻞ ﺑﺎﻓﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن اﻧﺪر ﻋﺪم ﺧﻴﻤﻪ زدﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻋﺪم ﻳﻚ رﻧﮓ و ﻧﻔﺲ واﺣﺪﻧﺪ‬

‫ﺷﻴﺮ ﺧﻮارﻩ آﻰ ﺷﻨﺎﺳﺪ ذوق ﻟﻮت‬

‫ﻣﺮ ﭘﺮى را ﺑﻮى ﺑﺎﺷﺪ ﻟﻮت و ﭘﻮت‬

‫ﺁدﻣﻰ آﻰ ﺑﻮ ﺑﺮد از ﺑﻮى او‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﻮى اوﺳﺖ ﺿﺪ ﺧﻮى او‬

‫ﻳﺎﺑﺪ از ﺑﻮ ﺁن ﭘﺮى ﺑﻮى آﺶ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻴﺎﺑﻰ ﺁن ز ﺻﺪ ﻣﻦ ﻟﻮت ﺧﻮش‬

‫ﭘﻴﺶ ﻗﺒﻄﻰ ﺧﻮن ﺑﻮد ﺁن ﺁب ﻧﻴﻞ‬

‫ﺁب ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻴﺶ ﺳﺒﻄﻰ ﺟﻤﻴﻞ‬

‫ﺟﺎدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺤﺮ ز اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن‬

‫ﻏﺮﻗﻪﮔﻪ ﺑﺎﺷﺪ ز ﻓﺮﻋﻮن ﻋﻮان‬

‫ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻮدن ﻳﻌﻘﻮب ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﭼﺸﻴﺪن ﺟﺎم ﺣﻖ از روى ﻳﻮﺳﻒ‬ ‫و آﺸﻴﺪن ﺑﻮى ﺣﻖ از ﺑﻮى ﻳﻮﺳﻒ و ﺣﺮﻣﺎن ﺑﺮادران و ﻏﻴﺮهﻢ از اﻳﻦ هﺮ دو‬ ‫ﺁن ﭼﻪ ﻳﻌﻘﻮب از رخ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﺧﺎص او ﺑﺪ ﺁن ﺑﻪ اﺧﻮان آﻰ رﺳﻴﺪ‬

‫اﻳﻦ ز ﻋﺸﻘﺶ ﺧﻮﻳﺶ در ﭼﻪ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫و ﺁن ﺑﻪ آﻴﻦ از ﺑﻬﺮ او ﭼﻪ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺳﻔﺮﻩى او ﭘﻴﺶ اﻳﻦ از ﻧﺎن ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻳﻌﻘﻮب اﺳﺖ ﭘﺮ آﺎو ﻣﺸﺘﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫روى ﻧﺎﺷﺴﺘﻪ ﻧﺒﻴﻨﺪ روى ﺣﻮر‬

‫ﻻ ﺻﻼة ﮔﻔﺖ إﻻ ﺑﺎﻟﻄﻬﻮر‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﻟﻮت و ﭘﻮت ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺟﻮع از اﻳﻦ روى اﺳﺖ ﻗﻮت ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺟﻮع ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻮد ﺁن ﻳﻌﻘﻮب را‬

‫ﺑﻮى ﻧﺎﻧﺶ ﻣﻰرﺳﻴﺪ از دور ﺟﺎ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﺴﺘﺪ ﭘﻴﺮهﻦ را ﻣﻰﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﻮى ﭘﻴﺮاهﺎن ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻰﻧﻴﺎﻓﺖ‬

‫و اﻧﻜﻪ ﺻﺪ ﻓﺮﺳﻨﮓ ز ﺁن ﺳﻮ ﺑﻮد او‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺪ ﻳﻌﻘﻮب ﻣﻰﺑﻮﻳﻴﺪ ﺑﻮ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻋﺎﻟﻢ ز داﻧﺶ ﺑﻰﻧﺼﻴﺐ‬

‫ﺣﺎﻓﻆ ﻋﻠﻢ اﺳﺖ ﺁن آﺲ ﻧﻰ ﺣﺒﻴﺐ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ از وى هﻤﻰﻳﺎﺑﺪ ﻣﺸﺎم‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺴﺘﻤﻊ از ﺟﻨﺲ ﻋﺎم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٨٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﭘﻴﺮاهﻦ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻋﺎرﻳﻪ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁن ﻧﺨﺎﺳﻰ ﺟﺎرﻳﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎرﻳﻪ ﭘﻴﺶ ﻧﺨﺎﺳﻰ ﺳﺮﺳﺮى اﺳﺖ‬

‫در آﻒ او از ﺑﺮاى ﻣﺸﺘﺮى اﺳﺖ‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ﺣﻖ اﺳﺖ روزى دادﻧﻰ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ را ﺳﻮى دﻳﮕﺮ راﻩ ﻧﻰ‬

‫ﻳﻚ ﺧﻴﺎل ﻧﻴﻚ ﺑﺎغ ﺁن ﺷﺪﻩ‬

‫ﻳﻚ ﺧﻴﺎل زﺷﺖ راﻩ اﻳﻦ زدﻩ‬

‫ﺁن ﺧﺪاﻳﻰ آﺰ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﺑﺎغ ﺳﺎﺧﺖ‬

‫و ز ﺧﻴﺎﻟﻰ دوزخ و ﺟﺎى ﮔﺪاﺧﺖ‬

‫ﭘﺲ آﻪ داﻧﺪ راﻩ ﮔﻠﺸﻨﻬﺎى او‬

‫ﭘﺲ آﻪ داﻧﺪ ﺟﺎى ﮔﻠﺨﻨﻬﺎى او‬

‫دﻳﺪﺑﺎن دل ﻧﺒﻴﻨﺪ در ﻣﺠﺎل‬

‫آﺰ آﺪاﻣﻴﻦ رآﻦ ﺟﺎن ﺁﻳﺪ ﺧﻴﺎل‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪﻳﺪى ﻣﻄﻠﻌﺶ را ز اﺣﺘﻴﺎل‬

‫ﺑﻨﺪ آﺮدى راﻩ هﺮ ﻧﺎﺧﻮش ﺧﻴﺎل‬

‫آﻰ رﺳﺪ ﺟﺎﺳﻮس را ﺁن ﺟﺎ ﻗﺪم‬

‫آﻪ ﺑﻮد ﻣﺮﺻﺎد و در ﺑﻨﺪ ﻋﺪم‬

‫داﻣﻦ ﻓﻀﻠﺶ ﺑﻪ آﻒ آﻦ آﻮروار‬

‫ﻗﺒﺾ اﻋﻤﻰ اﻳﻦ ﺑﻮد اى ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫داﻣﻦ او اﻣﺮ و ﻓﺮﻣﺎن وى اﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺘﻰ آﻪ ﺗﻘﻰ ﺟﺎن وى اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ در ﻣﺮﻏﺰار و ﺟﻮى ﺁب‬

‫و ﺁن ﻳﻜﻰ ﭘﻬﻠﻮى او اﻧﺪر ﻋﺬاب‬

‫او ﻋﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ آﻪ ذوق اﻳﻦ ز ﭼﻴﺴﺖ‬

‫و ﺁن ﻋﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ آﻪ اﻳﻦ در ﺣﺒﺲ آﻴﺴﺖ‬

‫هﻴﻦ ﭼﺮا ﺧﺸﻜﻰ آﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﺸﻤﻪهﺎﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ ﭼﺮا زردى آﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺻﺪ دواﺳﺖ‬

‫هﻤﻨﺸﻴﻨﺎ هﻴﻦ در ﺁ اﻧﺪر ﭼﻤﻦ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ اى ﺟﺎن ﻣﻦ ﻧﻴﺎرم ﺁﻣﺪن‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ اﻣﻴﺮ و ﻏﻼﻣﺶ آﻪ ﻧﻤﺎز ﺑﺎرﻩ ﺑﻮد و اﻧﺲ ﻋﻈﻴﻢ داﺷﺖ در ﻧﻤﺎز و ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺑﺎ ﺣﻖ‬ ‫ﻣﻴﺮ ﺷﺪ ﻣﺤﺘﺎج ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﺳﺤﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد ﺳﻨﻘﺮ هﻼ ﺑﺮدار ﺳﺮ‬

‫ﻃﺎس و ﻣﻨﺪﻳﻞ و ﮔﻞ از اﻟﺘﻮن ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ روﻳﻢ اى ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ‬

‫ﺳﻨﻘﺮ ﺁن دم ﻃﺎس و ﻣﻨﺪﻳﻠﻰ ﻧﻜﻮ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ و رﻓﺖ ﺑﺎ او دو ﺑﻪ دو‬

‫ﻣﺴﺠﺪى ﺑﺮ رﻩ ﺑﺪ و ﺑﺎﻧﮓ ﺻﻼ‬

‫ﺁﻣﺪ اﻧﺪر ﮔﻮش ﺳﻨﻘﺮ در ﻣﻼ‬

‫ﺑﻮد ﺳﻨﻘﺮ ﺳﺨﺖ ﻣﻮﻟﻊ در ﻧﻤﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻣﻴﺮ ﻣﻦ اى ﺑﻨﺪﻩ ﻧﻮاز‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ اﻳﻦ دآﺎن زﻣﺎﻧﻰ ﺻﺒﺮ آﻦ‬

‫ﺗﺎ ﮔﺬارم ﻓﺮض و ﺧﻮاﻧﻢ َﻟ ْﻢ ﻳﻜﻦ‬

‫ﭼﻮن اﻣﺎم و ﻗﻮم ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫از ﻧﻤﺎز و وردهﺎ ﻓﺎرغ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﻨﻘﺮ ﺁن ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﭼﺎﺷﺖ‬

‫ﻣﻴﺮ ﺳﻨﻘﺮ را زﻣﺎﻧﻰ ﭼﺸﻢ داﺷﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٨٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺳﻨﻘﺮ ﭼﺮا ﻧﺎﻳﻰ ﺑﺮون‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻰﻧﮕﺬاردم اﻳﻦ ذو ﻓﻨﻮن‬

‫ﺻﺒﺮ آﻦ ﻧﻚ ﺁﻣﺪم اى روﺷﻨﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻏﺎﻓﻞ آﻪ در ﮔﻮش ﻣﻨﻰ‬

‫هﻔﺖ ﻧﻮﺑﺖ ﺻﺒﺮ آﺮد و ﺑﺎﻧﮓ آﺮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻋﺎﺟﺰ ﮔﺸﺖ از ﺗﻴﺒﺎش ﻣﺮد‬

‫ﭘﺎﺳﺨﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻣﻰﻧﮕﺬاردم‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮون ﺁﻳﻢ هﻨﻮز اى ﻣﺤﺘﺮم‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ ﻣﺴﺠﺪ اﻧﺪر آﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫آﻴﺖ وا ﻣﻰدارد ﺁن ﺟﺎ آﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن آﻪ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺘﺖ از ﺑﺮون‬

‫ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ او هﻢ ﻣﺮا در اﻧﺪرون‬

‫ﺁن آﻪ ﻧﮕﺬارد ﺗﺮا آﺎﻳﻰ درون‬

‫ﻣﻰﻧﺒﮕﺬارد ﻣﺮا آﺎﻳﻢ ﺑﺮون‬

‫ﺁن آﻪ ﻧﮕﺬارد آﺰ اﻳﻦ ﺳﻮ ﭘﺎ ﻧﻬﻰ‬

‫او ﺑﺪﻳﻦ ﺳﻮ ﺑﺴﺖ ﭘﺎى اﻳﻦ رهﻰ‬

‫ﻣﺎهﻴﺎن را ﺑﺤﺮ ﻧﮕﺬارد ﺑﺮون‬

‫ﺧﺎآﻴﺎن را ﺑﺤﺮ ﻧﮕﺬارد درون‬

‫اﺻﻞ ﻣﺎهﻰ ﺁب و ﺣﻴﻮان از ﮔﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻴﻠﻪ و ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ‬

‫ﻗﻔﻞ زﻓﺖ اﺳﺖ و ﮔﺸﺎﻳﻨﺪﻩ ﺧﺪا‬

‫دﺳﺖ در ﺗﺴﻠﻴﻢ زن و اﻧﺪر رﺿﺎ‬

‫ذرﻩ ذرﻩ ﮔﺮ ﺷﻮد ﻣﻔﺘﺎﺣﻬﺎ‬

‫اﻳﻦ ﮔﺸﺎﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ از آﺒﺮﻳﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮاﻣﻮﺷﺖ ﺷﻮد ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻳﺎﺑﻰ ﺁن ﺑﺨﺖ ﺟﻮان از ﭘﻴﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮاﻣﻮش ﺧﻮدى ﻳﺎدت آﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﮔﺸﺘﻰ ﺁن ﮔﻪ ﺁزادت آﻨﻨﺪ‬

‫ﻞ‬ ‫ﺳُ‬ ‫س اﻟﺮﱡ ُ‬ ‫ﺳ َﺘ ْﻴَﺄ َ‬ ‫ﺣﺘﱠﻰ ِإذَا ا ْ‬ ‫ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺷﺪن اﻧﺒﻴﺎ از ﻗﺒﻮل و ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰ ﻣﻨﻜﺮان ﻗﻮﻟﻪ َ‬ ‫اﻧﺒﻴﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮ آﻪ ﭼﻨﺪ‬

‫ﻣﻰدهﻴﻢ اﻳﻦ را و ﺁن را وﻋﻆ و ﭘﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ آﻮﺑﻴﻢ ﺁهﻦ ﺳﺮدى ز ﻏﻰ‬

‫در دﻣﻴﺪن در ﻗﻔﺲ هﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ آﻰ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ ﺧﻠﻖ از ﻗﻀﺎ و وﻋﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻴﺰى دﻧﺪان ز ﺳﻮز ﻣﻌﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ اول راﻧﺪ ﺑﺮ ﻧﻔﺲ دوم‬

‫ﻣﺎهﻰ از ﺳﺮ ﮔﻨﺪﻩ ﮔﺮدد ﻧﻰ ز دم‬

‫ﻟﻴﻚ هﻢ ﻣﻰدان و ﺧﺮ ﻣﻰران ﭼﻮ ﺗﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ َﺑﱢﻠ ْﻎ ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﺷﺪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﻰداﻧﻰ آﺰ اﻳﻦ دو آﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ ﭼﻨﺪان آﻪ ﺑﻴﻨﻰ ﭼﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻬﻰ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ آﺸﺘﻰ ﺑﺎر را‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮآﻞ ﻣﻰآﻨﻰ ﺁن آﺎر را‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﻰداﻧﻰ آﻪ از هﺮ دو آﻰاى‬

‫ﻏﺮﻗﻪاى اﻧﺪر ﺳﻔﺮ ﻳﺎ ﻧﺎﺟﻰاى‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﺗﺎ ﻧﺪاﻧﻢ ﻣﻦ آﻰام‬

‫ﺑﺮ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺗﺎﺧﺖ در آﺸﺘﻰ و ﻳﻢ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٨٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ در اﻳﻦ رﻩ ﻧﺎﺟﻰام ﻳﺎ ﻏﺮﻗﻪام‬

‫آﺸﻒ ﮔﺮدان آﺰ آﺪاﻣﻴﻦ ﻓﺮﻗﻪام‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ رﻓﺖ اﻳﻦ رﻩ ﺑﺎ ﮔﻤﺎن‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺧﺸﻚ هﻤﭽﻮن دﻳﮕﺮان‬

‫هﻴﭻ ﺑﺎزرﮔﺎﻧﻴﻰ ﻧﺎﻳﺪ ز ﺗﻮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ در ﻏﻴﺐ اﺳﺖ ﺳﺮ اﻳﻦ دو رو‬

‫ﺗﺎﺟﺮ ﺗﺮﺳﻨﺪﻩ ﻃﺒﻊ ﺷﻴﺸﻪ ﺟﺎن‬

‫در ﻃﻠﺐ ﻧﻪ ﺳﻮد دارد ﻧﻪ زﻳﺎن‬

‫ﺑﻞ زﻳﺎن دارد آﻪ ﻣﺤﺮوم اﺳﺖ و ﺧﻮار‬

‫ﻧﻮر او ﻳﺎﺑﺪ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻌﻠﻪ ﺧﻮار‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺮ ﺑﻮك اﺳﺖ ﺟﻤﻠﻪ آﺎرهﺎ‬

‫آﺎر دﻳﻦ اوﻟﻰ آﺰ اﻳﻦ ﻳﺎﺑﻰ رهﺎ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ دﺳﺘﻮرى ﺑﺪﻳﻦ ﺟﺎ ﻗﺮع ﺑﺎب‬

‫ﺟﺰ اﻣﻴﺪ اﻟﻠﱠﻪ أﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ اﻳﻤﺎن ﻣﻘﻠﺪ ﺧﻮف اﺳﺖ و رﺟﺎ‬ ‫داﻋﻰ هﺮ ﭘﻴﺸﻪ اوﻣﻴﺪ اﺳﺖ و ﺑﻮك‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﺮدﻧﺸﺎن ز آﻮﺷﺶ ﺷﺪ ﭼﻮ دوك‬

‫ﺑﺎﻣﺪادان ﭼﻮن ﺳﻮى دآﺎن رود‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ و ﺑﻮك روزى ﻣﻰدود‬

‫ﺑﻮ آﻪ روزى ﻧﺒﻮدت ﭼﻮن ﻣﻰروى‬

‫ﺧﻮف ﺣﺮﻣﺎن هﺴﺖ ﺗﻮ ﭼﻮﻧﻰ ﻗﻮى‬

‫ﺧﻮف ﺣﺮﻣﺎن ازل در آﺴﺐ ﻟﻮت‬

‫ﭼﻮن ﻧﻜﺮدت ﺳﺴﺖ اﻧﺪر ﺟﺴﺘﺠﻮت‬

‫ﮔﻮﻳﻰ ار ﭼﻪ ﺧﻮف ﺣﺮﻣﺎن هﺴﺖ ﭘﻴﺶ‬

‫هﺴﺖ اﻧﺪر آﺎهﻠﻰ اﻳﻦ ﺧﻮف ﺑﻴﺶ‬

‫هﺴﺖ در آﻮﺷﺶ اﻣﻴﺪم ﺑﻴﺸﺘﺮ‬

‫دارم اﻧﺪر آﺎهﻠﻰ اﻓﺰون ﺧﻄﺮ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا در آﺎر دﻳﻦ اى ﺑﺪ ﮔﻤﺎن‬

‫داﻣﻨﺖ ﻣﻰﮔﻴﺮد اﻳﻦ ﺧﻮف زﻳﺎن‬

‫ﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪى آﻪ اهﻞ اﻳﻦ ﺑﺎزار ﻣﺎ‬

‫در ﭼﻪ ﺳﻮدﻧﺪ اﻧﺒﻴﺎ و اوﻟﻴﺎ‬

‫زﻳﻦ دآﺎنرﻓﺘﻦ ﭼﻪ آﺎﻧﺸﺎن رو ﻧﻤﻮد‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﺎزار ﭼﻮن ﺑﺴﺘﻨﺪ ﺳﻮد‬

‫ﺁﺗﺶ ﺁن را رام ﭼﻮن ﺧﻠﺨﺎل ﺷﺪ‬

‫ﺑﺤﺮ ﺁن را رام ﺷﺪ ﺣﻤﺎل ﺷﺪ‬

‫ﺁهﻦ ﺁن را رام ﺷﺪ ﭼﻮن ﻣﻮم ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎد ﺁن را ﺑﻨﺪﻩ و ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ رﺳﻮل ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻓﺮﻣﻮد ان ﷲ ﺗﻌﺎﻟﻰ أوﻟﻴﺎء أﺧﻔﻴﺎء‬ ‫ﻗﻮم دﻳﮕﺮ ﺳﺨﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰروﻧﺪ‬

‫ﺷﻬﺮﻩى ﺧﻠﻘﺎن ﻇﺎهﺮ آﻰ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ دارﻧﺪ و ﭼﺸﻢ هﻴﭻ آﺲ‬

‫ﺑﺮ ﻧﻴﻔﺘﺪ ﺑﺮ آﻴﺎﺷﺎن ﻳﻚ ﻧﻔﺲ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٩٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻢ آﺮاﻣﺘﺸﺎن هﻢ اﻳﺸﺎن در ﺣﺮم‬

‫ﻧﺎﻣﺸﺎن را ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ اﺑﺪال هﻢ‬

‫ﻳﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻰ آﺮﻣﻬﺎى ﺧﺪا‬

‫آﺎو ﺗﺮا ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ ﺁن ﺳﻮ آﻪ ﺑﻴﺎ‬

‫ﺷﺶ ﺟﻬﺖ ﻋﺎﻟﻢ هﻤﻪ اآﺮام اوﺳﺖ‬

‫هﺮ ﻃﺮف آﻪ ﺑﻨﮕﺮى اﻋﻼم اوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﺮﻳﻤﻰ ﮔﻮﻳﺪت ﺁﺗﺶ در ﺁ‬

‫اﻧﺪر ﺁ زود و ﻣﮕﻮ ﺳﻮزد ﻣﺮا‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻨﺪﻳﻞ در ﺗﻨﻮر ﭘﺮ ﺁﺗﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻦ اﻧﺲ و ﻧﺎﺳﻮﺧﺘﻦ‬ ‫از اﻧﺲ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺎﻟﻚ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ او ﺷﺨﺼﻰ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫او ﺣﻜﺎﻳﺖ آﺮد آﺰ ﺑﻌﺪ ﻃﻌﺎم‬

‫دﻳﺪ اﻧﺲ دﺳﺘﺎر ﺧﻮان را زردﻓﺎم‬

‫ﭼﺮآﻦ و ﺁﻟﻮدﻩ ﮔﻔﺖ اى ﺧﺎدﻣﻪ‬

‫اﻧﺪر اﻓﻜﻦ در ﺗﻨﻮرش ﻳﻚ دﻣﻪ‬

‫در ﺗﻨﻮر ﭘﺮ ز ﺁﺗﺶ در ﻓﻜﻨﺪ‬

‫ﺁن زﻣﺎن دﺳﺘﺎر ﺧﻮان را هﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن در ﺁن ﺣﻴﺮان ﺷﺪﻧﺪ‬

‫اﻧﺘﻈﺎر دود آﻨﺪورى ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮ ﺁورد از ﺗﻨﻮر‬

‫ﭘﺎك و اﺳﭙﻴﺪ و از ﺁن اوﺳﺎخ دور‬

‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪ اى ﺻﺤﺎﺑﻰ ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺴﻮزﻳﺪ و ﻣﻨﻘﻰ ﮔﺸﺖ ﻧﻴﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ ز اﻧﻜﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ دﺳﺖ و دهﺎن‬

‫ﺑﺲ ﺑﻤﺎﻟﻴﺪ اﻧﺪر اﻳﻦ دﺳﺘﺎر ﺧﻮان‬

‫اى دل ﺗﺮﺳﻨﺪﻩ از ﻧﺎر و ﻋﺬاب‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن دﺳﺖ و ﻟﺒﻰ آﻦ اﻗﺘﺮاب‬

‫ﭼﻮن ﺟﻤﺎدى را ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺸﺮﻳﻒ داد‬

‫ﺟﺎن ﻋﺎﺷﻖ را ﭼﻬﺎ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺸﺎد‬

‫ﻣﺮ آﻠﻮخ آﻌﺒﻪ را ﭼﻮن ﻗﺒﻠﻪ آﺮد‬

‫ﺧﺎك ﻣﺮدان ﺑﺎش اى ﺟﺎن در ﻧﺒﺮد‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺁن ﺧﺎدﻣﻪ‬

‫ﺗﻮ ﻧﮕﻮﻳﻰ ﺣﺎل ﺧﻮد ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ‬

‫ﭼﻮن ﻓﮕﻨﺪى زود ﺁن از ﮔﻔﺖ وى‬

‫ﮔﻴﺮم او ﺑﺮدﻩ ﺳﺖ در اﺳﺮار ﭘﻰ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ دﺳﺘﺎر ﺧﻮان ﻗﻴﻤﺘﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻓﮕﻨﺪى اﻧﺪر ﺁﺗﺶ اى ﺳﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ دارم ﺑﺮ آﺮﻳﻤﺎن اﻋﺘﻤﺎد‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ ز اآﺮام اﻳﺸﺎن ﻧﺎاﻣﻴﺪ‬

‫ﻣﻴﺰرى ﭼﻪ ﺑﻮد اﮔﺮ او ﮔﻮﻳﺪم‬

‫در رو اﻧﺪر ﻋﻴﻦ ﺁﺗﺶ ﺑﻰﻧﺪم‬

‫اﻧﺪر اﻓﺘﻢ از آﻤﺎل اﻋﺘﻤﺎد‬

‫از ﻋﺒﺎد اﻟﻠﱠﻪ دارم ﺑﺲ اﻣﻴﺪ‬

‫ﺳﺮ در اﻧﺪازم ﻧﻪ اﻳﻦ دﺳﺘﺎر ﺧﻮان‬

‫ز اﻋﺘﻤﺎد هﺮ آﺮﻳﻢ راز دان‬

‫اى ﺑﺮادر ﺧﻮد ﺑﺮ اﻳﻦ اآﺴﻴﺮ زن‬

‫آﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺻﺪق ﻣﺮد از ﺻﺪق زن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٩١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن دل ﻣﺮدى آﻪ از زن آﻢ ﺑﻮد‬

‫ﺁن دﻟﻰ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ آﻢ ز اﺷﻜﻢ ﺑﻮد‬

‫ﻗﺼﻪى ﻓﺮﻳﺎد رﺳﻴﺪن رﺳﻮل ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم آﺎروان ﻋﺮب را آﻪ از ﺗﺸﻨﮕﻰ و ﺑﻰﺁﺑﻰ درﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫و دل ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻧﻬﺎدﻩ ﺷﺘﺮان و ﺧﻠﻖ زﺑﺎن ﺑﻴﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻪ‬ ‫اﻧﺪر ﺁن وادى ﮔﺮوهﻰ از ﻋﺮب‬

‫ﺧﺸﻚ ﺷﺪ از ﻗﻄﻊ ﺑﺎراﻧﺶ ﻗﺮب‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺁن ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻣﺎﻧﺪﻩ‬

‫آﺎرواﻧﻰ ﻣﺮگ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺧﻮاﻧﺪﻩ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ ﺁن ﻣﻐﻴﺚ هﺮ دو آﻮن‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ از رﻩ ﺑﻬﺮ ﻋﻮن‬

‫دﻳﺪ ﺁن ﺟﺎ آﺎرواﻧﻰ ﺑﺲ ﺑﺰرگ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻒ رﻳﮓ و رﻩ ﺻﻌﺐ و ﺳﺘﺮگ‬

‫اﺷﺘﺮاﻧﺸﺎن را زﺑﺎن ﺁوﻳﺨﺘﻪ‬

‫ﺧﻠﻖ اﻧﺪر رﻳﮓ هﺮ ﺳﻮ رﻳﺨﺘﻪ‬

‫رﺣﻤﺘﺶ ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ هﻴﻦ زوﺗﺮ روﻳﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﻳﺎرى ﺳﻮى ﺁن آﺜﺒﺎن دوﻳﺪ‬

‫آﻪ ﺳﻴﺎهﻰ ﺑﺮ ﺷﺘﺮ ﻣﺸﻚ ﺁورد‬

‫ﺳﻮى ﻣﻴﺮ ﺧﻮد ﺑﻪ زودى ﻣﻰﺑﺮد‬

‫ﺁن ﺷﺘﺮﺑﺎن ﺳﻴﻪ را ﺑﺎ ﺷﺘﺮ‬

‫ﺳﻮى ﻣﻦ ﺁرﻳﺪ ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺮ‬

‫ﺳﻮى آﺜﺒﺎن ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺁن ﻃﺎﻟﺒﺎن‬

‫ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫ﺑﻨﺪﻩاى ﻣﻰﺷﺪ ﺳﻴﻪ ﺑﺎ اﺷﺘﺮى‬

‫راوﻳﻪ ﭘﺮ ﺁب ﭼﻮن هﺪﻳﻪ ﺑﺮى‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ ﺗﺮا‬

‫اﻳﻦ ﻃﺮف ﻓﺨﺮ اﻟﺒﺸﺮ ﺧﻴﺮ اﻟﻮرى‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ او را آﻴﺴﺖ او‬

‫ﮔﻔﺖ او ﺁن ﻣﺎﻩ روى ﻗﻨﺪ ﺧﻮ‬

‫ﻧﻮﻋﻬﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ آﺮدﻧﺪش آﻪ هﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎﻧﺎ او ﻣﮕﺮ ﺁن ﺷﺎﻋﺮ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﮔﺮوهﻰ را زﺑﻮن آﺮد او ﺑﻪ ﺳﺤﺮ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻳﻢ ﺟﺎﻧﺐ او ﻧﻴﻢ ﺷﺒﺮ‬

‫آﺶ آﺸﺎﻧﺶ ﺁورﻳﺪﻧﺪ ﺁن ﻃﺮف‬

‫او ﻓﻐﺎن ﺑﺮداﺷﺖ در ﺗﺸﻨﻴﻊ و ﺗﻒ‬

‫ﭼﻮن آﺸﻴﺪﻧﺪش ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺁن ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﺁب و ﺑﺮدارﻳﺪ ﻧﻴﺰ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ز ﺁن ﻣﺸﻚ او ﺳﻴﺮاب آﺮد‬

‫اﺷﺘﺮان و هﺮ آﺴﻰ ز ﺁن ﺁب ﺧﻮرد‬

‫راوﻳﻪ ﭘﺮ آﺮد و ﻣﺸﻚ از ﻣﺸﻚ او‬

‫اﺑﺮ ﮔﺮدون ﺧﻴﺮﻩ ﻣﺎﻧﺪ از رﺷﻚ او‬

‫اﻳﻦ آﺴﻰ دﻳﺪﻩ ﺳﺖ آﺰ ﻳﻚ راوﻳﻪ‬

‫ﺳﺮد ﮔﺮدد ﺳﻮز ﭼﻨﺪان هﺎوﻳﻪ‬

‫اﻳﻦ آﺴﻰ دﻳﺪﻩ ﺳﺖ آﺰ ﻳﻚ ﻣﺸﻚ ﺁب‬

‫ﮔﺸﺖ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺸﻚ ﭘﺮ ﺑﻰاﺿﻄﺮاب‬

‫ﻣﺸﻚ ﺧﻮد رو ﭘﻮش ﺑﻮد و ﻣﻮج ﻓﻀﻞ‬

‫ﻣﻰرﺳﻴﺪ از اﻣﺮ او از ﺑﺤﺮ اﺻﻞ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٩٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁب از ﺟﻮﺷﺶ هﻤﻰﮔﺮدد هﻮا‬

‫و ﺁن هﻮا ﮔﺮدد ز ﺳﺮدى ﺁﺑﻬﺎ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻰاﺳﺒﺎب و ﺑﻴﺮون زﻳﻦ ﺣﻜﻢ‬

‫ﺁب روﻳﺎﻧﻴﺪ ﺗﻜﻮﻳﻦ از ﻋﺪم‬

‫ﺗﻮ ز ﻃﻔﻠﻰ ﭼﻮن ﺳﺒﺒﻬﺎ دﻳﺪﻩاى‬

‫در ﺳﺒﺐ از ﺟﻬﻞ ﺑﺮ ﭼﻔﺴﻴﺪﻩاى‬

‫ﺑﺎ ﺳﺒﺒﻬﺎ از ﻣﺴﺒﺐ ﻏﺎﻓﻠﻰ‬

‫ﺳﻮى اﻳﻦ رو ﭘﻮﺷﻬﺎ ز ﺁن ﻣﺎﻳﻠﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺒﺒﻬﺎ رﻓﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫رﺑﻨﺎ و رﺑﻨﺎهﺎ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫رب ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﺮو ﺳﻮى ﺳﺒﺐ‬

‫ﭼﻮن ز ﺻﻨﻌﻢ ﻳﺎد آﺮدى اى ﻋﺠﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ زﻳﻦ ﭘﺲ ﻣﻦ ﺗﺮا ﺑﻴﻨﻢ هﻤﻪ‬

‫ﻧﻨﮕﺮم ﺳﻮى ﺳﺒﺐ و ﺁن دﻣﺪﻣﻪ‬

‫ﮔﻮﻳﺪش ُردﱡوا ﻟَﻌﺎدُوا آﺎر ﺗﺴﺖ‬

‫اى ﺗﻮ اﻧﺪر ﺗﻮﺑﻪ و ﻣﻴﺜﺎق ﺳﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻦ ﺁن ﻧﻨﮕﺮم رﺣﻤﺖ آﻨﻢ‬

‫رﺣﻤﺘﻢ ﭘﺮ ﺳﺖ ﺑﺮ رﺣﻤﺖ ﺗﻨﻢ‬

‫ﻧﻨﮕﺮم ﻋﻬﺪ ﺑﺪت ﺑﺪهﻢ ﻋﻄﺎ‬

‫از آﺮم اﻳﻦ دم ﭼﻮ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻰ ﻣﺮا‬

‫ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺣﻴﺮان ﺷﺪ اﻧﺪر آﺎر او‬

‫ﻳﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﭼﻴﺴﺖ اﻳﻦ اى ﺑﺤﺮ ﺧﻮ‬

‫آﺮدﻩاى رو ﭘﻮش ﻣﺸﻚ ﺧﺮد را‬

‫ﻏﺮﻗﻪ آﺮدى هﻢ ﻋﺮب هﻢ آﺮد را‬

‫ﻣﺸﻚ ﺁن ﻏﻼم از ﻏﻴﺐ ﭘﺮ ﺁب آﺮدن ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩ و ﺁن ﻏﻼم ﺳﻴﺎﻩ را ﺳﭙﻴﺪ رو آﺮدن ﺑﺎذن اﻟﻠﱠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻰ‬ ‫اى ﻏﻼم اآﻨﻮن ﺗﻮ ﭘﺮ ﺑﻴﻦ ﻣﺸﻚ ﺧﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﻰ در ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﺁن ﺳﻴﻪ ﺣﻴﺮان ﺷﺪ از ﺑﺮهﺎن او‬

‫ﻣﻰدﻣﻴﺪ از ﻻﻣﻜﺎن اﻳﻤﺎن او‬

‫ﭼﺸﻤﻪاى دﻳﺪ از هﻮا رﻳﺰان ﺷﺪﻩ‬

‫ﻣﺸﻚ او رو ﭘﻮش ﻓﻴﺾ ﺁن ﺷﺪﻩ‬

‫ز ﺁن ﻧﻈﺮ رو ﭘﻮﺷﻬﺎ هﻢ ﺑﺮ درﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻌﻴﻦ ﭼﺸﻤﻪى ﻏﻴﺒﻰ ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ ﭘﺮ ﺁب آﺮد ﺁن دم ﻏﻼم‬

‫ﺷﺪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ز ﺧﻮاﺟﻪ و ز ﻣﻘﺎم‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺶ ﻣﺎﻧﺪ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ راﻩ‬

‫زﻟﺰﻟﻪ اﻓﻜﻨﺪ در ﺟﺎﻧﺶ اﻟﻪ‬

‫ﺑﺎز ﺑﻬﺮ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺑﺎزش آﺸﻴﺪ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺁ ﺑﺎز رو اى ﻣﺴﺘﻔﻴﺪ‬

‫وﻗﺖ ﺣﻴﺮت ﻧﻴﺴﺖ ﺣﻴﺮت ﭘﻴﺶ ﺗﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن در رﻩ در ﺁ ﭼﺎﻻك و ﭼﺴﺖ‬

‫دﺳﺘﻬﺎى ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺑﺮ رو ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﻮﺳﻪهﺎى ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﺲ ﺑﺪاد‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ دﺳﺖ ﻣﺒﺎرك ﺑﺮ رﺧﺶ‬

‫ﺁن زﻣﺎن ﻣﺎﻟﻴﺪ و آﺮد او ﻓﺮﺧﺶ‬

‫ﺷﺪ ﺳﭙﻴﺪ ﺁن زﻧﮕﻰ و زادﻩى ﺣﺒﺶ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﺪر و روز روﺷﻦ ﺷﺪ ﺷﺒﺶ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٩٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻳﻮﺳﻔﻰ ﺷﺪ در ﺟﻤﺎل و در دﻻل‬

‫ﮔﻔﺘﺶ اآﻨﻮن رو ﺑﺪﻩ واﮔﻮى ﺣﺎل‬

‫او هﻤﻰﺷﺪ ﺑﻰﺳﺮ و ﺑﻰﭘﺎى ﻣﺴﺖ‬

‫ﭘﺎى ﻣﻰﻧﺸﻨﺎﺧﺖ در رﻓﺘﻦ ز دﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺑﺎ دو ﻣﺸﻚ ﭘﺮ روان‬

‫ﺳﻮى ﺧﻮاﺟﻪ از ﻧﻮاﺣﻰ آﺎروان‬

‫دﻳﺪن ﺧﻮاﺟﻪ ﻏﻼم ﺧﻮد را ﺳﭙﻴﺪ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻦ آﻪ اوﺳﺖ‬ ‫و ﮔﻔﺘﻦ آﻪ ﻏﻼم ﻣﺮا ﺗﻮ آﺸﺘﻪاى ﺧﻮﻧﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﺪا ﺗﺮا ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‬ ‫ﺧﻮاﺟﻪ از دورش ﺑﺪﻳﺪ و ﺧﻴﺮﻩ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫از ﺗﺤﻴﺮ اهﻞ ﺁن دﻩ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫راوﻳﻪى ﻣﺎ اﺷﺘﺮ ﻣﺎ هﺴﺖ اﻳﻦ‬

‫ﭘﺲ آﺠﺎ ﺷﺪ ﺑﻨﺪﻩى زﻧﮕﻰ ﺟﺒﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﻳﻜﻰ ﺑﺪرى اﺳﺖ ﻣﻰﺁﻳﺪ ز دور‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ ﻧﻮر روز از روش ﻧﻮر‬

‫آﻮ ﻏﻼم ﻣﺎ ﻣﮕﺮ ﺳﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﻳﺎ ﺑﺪو ﮔﺮﮔﻰ رﺳﻴﺪ و آﺸﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪ ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺘﺶ آﻴﺴﺘﻰ‬

‫از ﻳﻤﻦ زادى و ﻳﺎ ﺗﺮآﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﮔﻮ ﻏﻼﻣﻢ را ﭼﻪ آﺮدى راﺳﺖ ﮔﻮ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻜﺸﺘﻰ واﻧﻤﺎ ﺣﻴﻠﺖ ﻣﺠﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ آﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻮن ﺁﻣﺪم‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﭘﺎى ﺧﻮد در اﻳﻦ ﺧﻮن ﺁﻣﺪم‬

‫آﻮ ﻏﻼم ﻣﻦ ﺑﮕﻔﺖ اﻳﻨﻚ ﻣﻨﻢ‬

‫آﺮد دﺳﺖ ﻓﻀﻞ ﻳﺰدان روﺷﻨﻢ‬

‫هﻰ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﻏﻼم ﻣﻦ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ ﻧﺨﻮاهﻰ رﺳﺖ از ﻣﻦ ﺟﺰ ﺑﻪ راﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﺳﺮار ﺗﺮا ﺑﺎ ﺁن ﻏﻼم‬

‫ﺟﻤﻠﻪ واﮔﻮﻳﻢ ﻳﻜﺎﻳﻚ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم‬

‫ز ﺁن زﻣﺎﻧﻰ آﻪ ﺧﺮﻳﺪى ﺗﻮ ﻣﺮا‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ اآﻨﻮن ﺑﺎز ﮔﻮﻳﻢ ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ آﻪ هﻤﺎﻧﻢ در وﺟﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ از ﺷﺒﺪﻳﺰ ﻣﻦ ﺻﺒﺤﻰ ﮔﺸﻮد‬

‫رﻧﮓ دﻳﮕﺮ ﺷﺪ و ﻟﻴﻜﻦ ﺟﺎن ﭘﺎك‬

‫ﻓﺎرغ از رﻧﮓ اﺳﺖ و از ارآﺎن و ﺧﺎك‬

‫ﺗﻦ ﺷﻨﺎﺳﺎن زود ﻣﺎ را ﮔﻢ آﻨﻨﺪ‬

‫ﺁب ﻧﻮﺷﺎن ﺗﺮك ﻣﺸﻚ و ﺧﻢ آﻨﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن ﺷﻨﺎﺳﺎن از ﻋﺪدهﺎ ﻓﺎرﻏﻨﺪ‬

‫ﻏﺮﻗﻪى درﻳﺎى ﺑﻰﭼﻮﻧﻨﺪ و ﭼﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن ﺷﻮ و از راﻩ ﺟﺎن ﺟﺎن را ﺷﻨﺎس‬

‫ﻳﺎر ﺑﻴﻨﺶ ﺷﻮ ﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﻗﻴﺎس‬

‫ﭼﻮن ﻣﻠﻚ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﻳﻚ ﺳﺮ رﺷﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺣﻜﻤﺖ را دو ﺻﻮرت ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺁن ﻣﻠﻚ ﭼﻮن ﻣﺮغ ﺑﺎل و ﭘﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫وﻳﻦ ﺧﺮد ﺑﮕﺬاﺷﺖ ﭘﺮ و ﻓﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻻﺟﺮم هﺮ دو ﻣﻨﺎﺻﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫هﺮ دو ﺧﻮش رو ﭘﺸﺖ هﻤﺪﻳﮕﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٩٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻢ ﻣﻠﻚ هﻢ ﻋﻘﻞ ﺣﻖ را واﺟﺪى‬

‫هﺮ دو ﺁدم را ﻣﻌﻴﻦ و ﺳﺎﺟﺪى‬

‫ﻧﻔﺲ و ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻮدﻩ ز اول واﺣﺪى‬

‫ﺑﻮدﻩ ﺁدم را ﻋﺪو و ﺣﺎﺳﺪى‬

‫ﺁن آﻪ ﺁدم را ﺑﺪن دﻳﺪ او رﻣﻴﺪ‬

‫و اﻧﻜﻪ ﻧﻮر ﻣﻮﺗﻤﻦ دﻳﺪ او ﺧﻤﻴﺪ‬

‫ﺁن دو دﻳﺪﻩ روﺷﻨﺎن ﺑﻮدﻧﺪ از اﻳﻦ‬

‫وﻳﻦ دو را دﻳﺪﻩ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﻏﻴﺮ ﻃﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻴﺎن اآﻨﻮن ﭼﻮ ﺧﺮ ﺑﺮ ﻳﺦ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺟﻬﻮد اﻧﺠﻴﻞ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫آﻰ ﺗﻮان ﺑﺎ ﺷﻴﻌﻪ ﮔﻔﺘﻦ از ﻋﻤﺮ‬

‫آﻰ ﺗﻮان ﺑﺮﺑﻂ زدن در ﭘﻴﺶ آﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﮔﺮ در دﻩ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻳﻚ آﺲ اﺳﺖ‬

‫هﺎى و هﻮﻳﻰ آﻪ ﺑﺮ ﺁوردم ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺷﺮح را ﺳﻨﮓ و آﻠﻮخ‬

‫ﻧﺎﻃﻘﻰ ﮔﺮدد ﻣﺸﺮح ﺑﺎ رﺳﻮخ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ هﺮ ﭼﻪ داد و ﺁﻓﺮﻳﺪ از ﺳﻤﺎوات و ارﺿﻴﻦ و اﻋﻴﺎن و اﻋﺮاض هﻤﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﺪﻋﺎى‬ ‫ﺣﺎﺟﺖ ﺁﻓﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﺤﺘﺎج ﭼﻴﺰى ﺑﺎﻳﺪ آﺮدن ﺗﺎ ﺑﺪهﺪ آﻪ‬ ‫ﻄ ﱠﺮ إِذا دَﻋﺎﻩُ‪ ،‬اﺿﻄﺮار ﮔﻮاﻩ اﺳﺘﺤﻘﺎق اﺳﺖ‬ ‫ﻀَ‬ ‫ﺐ ا ْﻟ ُﻤ ْ‬ ‫ﻦ ُﻳﺠِﻴ ُ‬ ‫َأ ﱠﻣ ْ‬ ‫ﺁن ﻧﻴﺎز ﻣﺮﻳﻤﻰ ﺑﻮدﻩ ﺳﺖ و درد‬

‫آﻪ ﭼﻨﺎن ﻃﻔﻠﻰ ﺳﺨﻦ ﺁﻏﺎز آﺮد‬

‫ﺟﺰو او ﺑﻰاو ﺑﺮاى او ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﺟﺰو ﺟﺰوت ﮔﻔﺖ دارد در ﻧﻬﻔﺖ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺷﺎهﺪ ﺷﻮﻧﺪت اى رهﻰ‬

‫ﻣﻨﻜﺮى را ﭼﻨﺪ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻧﻬﻰ‬

‫ور ﻧﺒﺎﺷﻰ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺷﺮح و ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﺎﻃﻘﻪى ﻧﺎﻃﻖ ﺗﺮا دﻳﺪ و ﺑﺨﻔﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ روﻳﻴﺪ از ﭘﻰ ﻣﺤﺘﺎج رﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﺑﻴﺎﺑﺪ ﻃﺎﻟﺒﻰ ﭼﻴﺰى آﻪ ﺟﺴﺖ‬

‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﮔﺮ ﺳﻤﺎوات ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫از ﺑﺮاى دﻓﻊ ﺣﺎﺟﺎت ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫هﺮ آﺠﺎ دردى دوا ﺁن ﺟﺎ رود‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﻓﻘﺮى ﻧﻮا ﺁن ﺟﺎ رود‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﺟﻮاب ﺁن ﺟﺎ رود‬

‫هﺮ آﺠﺎ آﺸﺘﻰ اﺳﺖ ﺁب ﺁن ﺟﺎ رود‬

‫ﺁب آﻢ ﺟﻮ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺁور ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺠﻮﺷﺪ ﺁﺑﺖ از ﺑﺎﻻ و ﭘﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺰاﻳﺪ ﻃﻔﻠﻚ ﻧﺎزك ﮔﻠﻮ‬

‫آﻰ روان ﮔﺮدد ز ﭘﺴﺘﺎن ﺷﻴﺮ او‬

‫رو ﺑﺪﻳﻦ ﺑﺎﻻ و ﭘﺴﺘﻴﻬﺎ ﺑﺪو‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮى ﺗﺸﻨﻪ و ﺣﺮارت را ﮔﺮو‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن از ﺑﺎﻧﮓ زﻧﺒﻮر هﻮا‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺁب ﺟﻮ ﺑﻨﻮﺷﻰ اى آﻴﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٩٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﺎﺟﺖ ﺗﻮ آﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ از ﺣﺸﻴﺶ‬

‫ﺁب را ﮔﻴﺮى ﺳﻮى او ﻣﻰآﺸﻴﺶ‬

‫ﮔﻮش ﮔﻴﺮى ﺁب را ﺗﻮ ﻣﻰآﺸﻰ‬

‫ﺳﻮى زرع ﺧﺸﻚ ﺗﺎ ﻳﺎﺑﺪ ﺧﻮﺷﻰ‬

‫زرع ﺟﺎن را آﺶ ﺟﻮاهﺮ ﻣﻀﻤﺮ اﺳﺖ‬

‫اﺑﺮ رﺣﻤﺖ ﭘﺮ ز ﺁب آﻮﺛﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺳَﻘﺎ ُه ْﻢ َر ﱡﺑ ُﻬ ْﻢ ﺁﻳﺪ ﺧﻄﺎب‬

‫ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺎش اﻟﻠﱠﻪ أﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﺁﻣﺪن ﺁن زن آﺎﻓﺮ ﺑﺎ ﻃﻔﻞ ﺷﻴﺮ ﺧﻮارﻩ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫و ﻧﺎﻃﻖ ﺷﺪن ﻋﻴﺴﻰوار ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺰات رﺳﻮل ﺻﻠﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ و ﺁﻟﻪ‬ ‫هﻢ از ﺁن دﻩ ﻳﻚ زﻧﻰ از آﺎﻓﺮان‬

‫ﺳﻮى ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ دوان ﺷﺪ ز اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﺧﻤﺎر‬

‫آﻮدآﻰ دو ﻣﺎهﻪ زن را ﺑﺮ آﻨﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ آﻮدك ﺳﻠﻢ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻚ‬

‫ﻳﺎ رﺳﻮل اﻟﻠﱠﻪ ﻗﺪ ﺟﺌﻨﺎ إﻟﻴﻚ‬

‫ﻣﺎدرش از ﺧﺸﻢ ﮔﻔﺘﺶ هﻰ ﺧﻤﻮش‬

‫آﻴﺖ اﻓﻜﻨﺪ اﻳﻦ ﺷﻬﺎدت را ﺑﮕﻮش‬

‫اﻳﻦ آﻰات ﺁﻣﻮﺧﺖ اى ﻃﻔﻞ ﺻﻐﻴﺮ‬

‫آﻪ زﺑﺎﻧﺖ ﮔﺸﺖ در ﻃﻔﻠﻰ ﺟﺮﻳﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﺁن ﮔﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺑﺎ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻣﻦ رﺳﻴﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ آﻮ ﮔﻔﺘﺎ آﻪ ﺑﺎﻻى ﺳﺮت‬

‫ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﻰ آﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻨﻈﺮت‬

‫اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ دﻟﻴﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﺎ آﻪ ﺑﻠﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮت ﺗﺎﺑﺎن ﭼﻮ ﺑﺪرى آﺎﻣﻠﻰ‬

‫ﻣﻰﺑﻴﺎﻣﻮزد ﻣﺮا وﺻﻒ رﺳﻮل‬

‫ز ﺁن ﻋﻠﻮم ﻣﻰرهﺎﻧﺪ زﻳﻦ ﺳﻔﻮل‬

‫ﭘﺲ رﺳﻮﻟﺶ ﮔﻔﺖ اى ﻃﻔﻞ رﺿﻴﻊ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﻧﺎﻣﺖ ﺑﺎز ﮔﻮ و ﺷﻮ ﻣﻄﻴﻊ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎﻣﻢ ﭘﻴﺶ ﺣﻖ ﻋﺒﺪ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬

‫ﻋﺒﺪ ﻋﺰى ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ هﻴﺰ‬

‫ﻣﻦ ز ﻋﺰى ﭘﺎك و ﺑﻴﺰار و ﺑﺮى‬

‫ﺣﻖ ﺁن آﻪ دادت اﻳﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮى‬

‫آﻮدك دو ﻣﺎهﻪ هﻤﭽﻮن ﻣﺎﻩ ﺑﺪر‬

‫درس ﺑﺎﻟﻎ ﮔﻔﺘﻪ ﭼﻮن اﺻﺤﺎب ﺻﺪر‬

‫ﭘﺲ ﺣﻨﻮط ﺁن دم ز ﺟﻨﺖ در رﺳﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ دﻣﺎغ ﻃﻔﻞ و ﻣﺎدر ﺑﻮ آﺸﻴﺪ‬

‫هﺮ دو ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ آﺰ ﺧﻮف ﺳﻘﻮط‬

‫ﺟﺎن ﺳﭙﺮدن ﺑﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﻮى ﺣﻨﻮط‬

‫ﺁن آﺴﻰ را آﺶ ﻣﻌﺮف ﺣﻖ ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎﻣﺪ و ﻧﺎﻣﻴﺶ ﺻﺪ ﺻﺪق زﻧﺪ‬

‫ﺁن آﺴﻰ را آﺶ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻆ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮغ و ﻣﺎهﻰ ﻣﺮ و را ﺣﺎرس ﺷﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٩٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫رﺑﻮدن ﻋﻘﺎب ﻣﻮزﻩى ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم‬ ‫و ﺑﺮدن ﺑﺮ هﻮا و ﻧﮕﻮن آﺮدن و از ﻣﻮزﻩ ﻣﺎر ﺳﻴﺎﻩ ﻓﺮو اﻓﺘﺎدن‬ ‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﻮدﻧﺪ آﺎواز ﺻﻼ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺑﺸﻨﻴﺪ از ﺳﻮى ﻋﻼ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺁﺑﻰ و وﺿﻮ را ﺗﺎزﻩ آﺮد‬

‫دﺳﺖ و رو را ﺷﺴﺖ او ز ﺁن ﺁب ﺳﺮد‬

‫هﺮ دو ﭘﺎ ﺷﺴﺖ و ﺑﻪ ﻣﻮزﻩآﺮد راى‬

‫ﻣﻮزﻩ را ﺑﺮﺑﻮد ﻳﻚ ﻣﻮزﻩ رﺑﺎى‬

‫دﺳﺖ ﺳﻮى ﻣﻮزﻩ ﺑﺮد ﺁن ﺧﻮش ﺧﻄﺎب‬

‫ﻣﻮزﻩ را ﺑﺮﺑﻮد از دﺳﺘﺶ ﻋﻘﺎب‬

‫ﻣﻮزﻩ را اﻧﺪر هﻮا ﺑﺮد او ﭼﻮ ﺑﺎد‬

‫ﭘﺲ ﻧﮕﻮن آﺮد و از ﺁن ﻣﺎرى ﻓﺘﺎد‬

‫در ﻓﺘﺎد از ﻣﻮزﻩ ﻳﻚ ﻣﺎر ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ز ﺁن ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺷﺪ ﻋﻘﺎﺑﺶ ﻧﻴﻚ ﺧﻮاﻩ‬

‫ﭘﺲ ﻋﻘﺎب ﺁن ﻣﻮزﻩ را ﺁورد ﺑﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ هﻴﻦ ﺑﺴﺘﺎن و رو ﺳﻮى ﻧﻤﺎز‬

‫از ﺿﺮورت آﺮدم اﻳﻦ ﮔﺴﺘﺎﺧﻴﻰ‬

‫ﻣﻦ ز ادب دارم ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺎﺧﻴﻰ‬

‫واى آﺎو ﮔﺴﺘﺎخ ﭘﺎﻳﻰ ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﻰﺿﺮورت آﺶ هﻮا ﻓﺘﻮى دهﺪ‬

‫ﭘﺲ رﺳﻮﻟﺶ ﺷﻜﺮ آﺮد و ﮔﻔﺖ ﻣﺎ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻔﺎ دﻳﺪﻳﻢ و ﺑﻮد اﻳﻦ ﺧﻮد وﻓﺎ‬

‫ﻣﻮزﻩ ﺑﺮﺑﻮدى و ﻣﻦ درهﻢ ﺷﺪم‬

‫ﺗﻮ ﻏﻤﻢ ﺑﺮدى و ﻣﻦ در ﻏﻢ ﺷﺪم‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ هﺮ ﻏﻴﺒﻰ ﺧﺪا ﻣﺎ را ﻧﻤﻮد‬

‫دل در ﺁن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ دور از ﺗﻮ آﻪ ﻏﻔﻠﺖ در ﺗﻮ رﺳﺖ‬

‫دﻳﺪﻧﻢ ﺁن ﻏﻴﺐ را هﻢ ﻋﻜﺲ ﺗﺴﺖ‬

‫ﻣﺎر در ﻣﻮزﻩ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﺮ هﻮا‬

‫ﻧﻴﺴﺖ از ﻣﻦ ﻋﻜﺲ ﺗﺴﺖ اى ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﻋﻜﺲ ﻧﻮراﻧﻰ هﻤﻪ روﺷﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻋﻜﺲ ﻇﻠﻤﺎﻧﻰ هﻤﻪ ﮔﻠﺨﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻋﻜﺲ ﻋﺒﺪ اﷲ هﻤﻪ ﻧﻮرى ﺑﻮد‬

‫ﻋﻜﺲ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ هﻤﻪ آﻮرى ﺑﻮد‬

‫ﻋﻜﺲ هﺮ آﺲ را ﺑﺪان اى ﺟﺎن ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﭘﻬﻠﻮى ﺟﻨﺴﻰ آﻪ ﺧﻮاهﻰ ﻣﻰﻧﺸﻴﻦ‬

‫ﺴ ِﺮ ُﻳﺴْﺮًا‬ ‫ن َﻣ َﻊ ا ْﻟ ُﻌ ْ‬ ‫وﺟﻪ ﻋﺒﺮت ﮔﺮﻓﺘﻦ از اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ و ﻳﻘﻴﻦ داﻧﺴﺘﻦ آﻪ ِإ ﱠ‬ ‫ﻋﺒﺮت اﺳﺖ ﺁن ﻗﺼﻪاى ﺟﺎن ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫ﺗﺎ آﻪ راﺿﻰ ﺑﺎﺷﻰ از ﺣﻜﻢ ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ آﻪ زﻳﺮك ﺑﺎﺷﻰ و ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻰ واﻗﻌﻪى ﺑﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫دﻳﮕﺮان ﮔﺮدﻧﺪ زرد از ﺑﻴﻢ ﺁن‬

‫ﺗﻮ ﭼﻮ ﮔﻞ ﺧﻨﺪان ﮔﻪ ﺳﻮد و زﻳﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٩٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﮔﻞ ﮔﺮ ﺑﺮگ ﺑﺮﮔﺶ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺧﻨﺪﻩ ﻧﮕﺬارد ﻧﮕﺮدد ﻣﻨﺜﻨﻰ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ از ﺧﺎرى ﭼﺮا اﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻏﻢ‬

‫ﺧﻨﺪﻩ را ﻣﻦ ﺧﻮد ز ﺧﺎر ﺁوردﻩام‬

‫هﺮ ﭼﻪ از ﺗﻮ ﻳﺎوﻩ ﮔﺮدد از ﻗﻀﺎ‬

‫ﺗﻮ ﻳﻘﻴﻦ دان آﻪ ﺧﺮﻳﺪت از ﺑﻼ‬

‫ﻣﺎ اﻟﺘﺼﻮف ﻗﺎل وﺟﺪان اﻟﻔﺮح‬

‫ﻓﻲ اﻟﻔﺆاد ﻋﻨﺪ إﺗﻴﺎن اﻟﺘﺮح‬

‫ﺁن ﻋﻘﺎﺑﺶ را ﻋﻘﺎﺑﻰ دان آﻪ او‬

‫در رﺑﻮد ﺁن ﻣﻮزﻩ را ز ﺁن ﻧﻴﻚ ﺧﻮ‬

‫ﺗﺎ رهﺎﻧﺪ ﭘﺎش را از زﺧﻢ ﻣﺎر‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﻋﻘﻠﻰ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻰﻏﺒﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ ﻻ ﺗﺄﺳﻮا ﻋَﻠﻰ ﻣﺎ ﻓﺎﺗﻜﻢ‬

‫إن أﺗﻰ اﻟﺴﺮﺣﺎن و أردى ﺷﺎﺗﻜﻢ‬

‫آﺎن ﺑﻼ دﻓﻊ ﺑﻼهﺎى ﺑﺰرگ‬

‫و ﺁن زﻳﺎن ﻣﻨﻊ زﻳﺎﻧﻬﺎى ﺳﺘﺮگ‬

‫اﺳﺘﺪﻋﺎى ﺁن ﻣﺮد از ﻣﻮﺳﻰ زﺑﺎن ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺑﺎ ﻃﻴﻮر‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ را ﻳﻜﻰ ﻣﺮد ﺟﻮان‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎﻣﻮزم زﺑﺎن ﺟﺎﻧﻮران‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد آﺰ ﺑﺎﻧﮓ ﺣﻴﻮاﻧﺎت و دد‬

‫ﻋﺒﺮﺗﻰ ﺣﺎﺻﻞ آﻨﻢ در دﻳﻦ ﺧﻮد‬

‫ﭼﻮن زﺑﺎﻧﻬﺎى ﺑﻨﻰ ﺁدم هﻤﻪ‬

‫در ﭘﻰ ﺁب اﺳﺖ و ﻧﺎن و دﻣﺪﻣﻪ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻴﻮاﻧﺎت را دردى دﮔﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ از ﺗﺪﺑﻴﺮ هﻨﮕﺎم ﮔﺬر‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ رو ﮔﺬر آﻦ زﻳﻦ هﻮس‬

‫آﺎﻳﻦ ﺧﻄﺮ دارد ﺑﺴﻰ در ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﻋﺒﺮت و ﺑﻴﺪارى از ﻳﺰدان ﻃﻠﺐ‬

‫ﻧﻪ از آﺘﺎب و از ﻣﻘﺎل و ﺣﺮف و ﻟﺐ‬

‫ﮔﺮمﺗﺮ ﺷﺪ ﻣﺮد ز ﺁن ﻣﻨﻌﺶ آﻪ آﺮد‬

‫ﮔﺮمﺗﺮ ﮔﺮدد هﻤﻰ از ﻣﻨﻊ ﻣﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻣﻮﺳﻰ ﭼﻮ ﻧﻮر ﺗﻮ ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﺑﻮد ﭼﻴﺰى از ﺗﻮ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﻣﺤﺮوم آﺮدن زﻳﻦ ﻣﺮاد‬

‫ﻻﻳﻖ ﻟﻄﻔﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ اى ﺟﻮاد‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻘﺎم ﺣﻖ ﺗﻮى‬

‫ﻳﺎس ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮ ﻣﺮا ﻣﺎﻧﻊ ﺷﻮى‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﻳﺎ رب اﻳﻦ ﻣﺮد ﺳﻠﻴﻢ‬

‫ﺳﺨﺮﻩ آﺮدﻩﺳﺘﺶ ﻣﮕﺮ دﻳﻮ رﺟﻴﻢ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻴﺎﻣﻮزم زﻳﺎن آﺎرش ﺑﻮد‬

‫ور ﻧﻴﺎﻣﻮزم دﻟﺶ ﺑﺪ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻴﺎﻣﻮزش آﻪ ﻣﺎ‬

‫رد ﻧﻜﺮدﻳﻢ از آﺮم هﺮﮔﺰ دﻋﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب او ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮرد‬

‫دﺳﺖ ﺧﺎﻳﺪ ﺟﺎﻣﻪهﺎ را ﺑﺮ درد‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻗﺪرت هﺮ آﺴﻰ را ﺳﺎزوار‬

‫ﻋﺠﺰ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﺎﻳﻪى ﭘﺮهﻴﺰآﺎر‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٩٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻓﻘﺮ از اﻳﻦ رو ﻓﺨﺮ ﺁﻣﺪ ﺟﺎودان‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺗﻘﻮى ﻣﺎﻧﺪ دﺳﺖ ﻧﺎرﺳﺎن‬

‫ز ﺁن ﻏﻨﺎ و ز ﺁن ﻏﻨﻰ ﻣﺮدود ﺷﺪ‬

‫آﻪ ز ﻗﺪرت ﺻﺒﺮهﺎ ﺑﺪرود ﺷﺪ‬

‫ﺁدﻣﻰ را ﻋﺠﺰ و ﻓﻘﺮ ﺁﻣﺪ اﻣﺎن‬

‫از ﺑﻼى ﻧﻔﺲ ﭘﺮ ﺣﺮص و ﻏﻤﺎن‬

‫ﺁن ﻏﻢ ﺁﻣﺪ ز ﺁرزوهﺎى ﻓﻀﻮل‬

‫آﻪ ﺑﺪان ﺧﻮ آﺮدﻩ اﺳﺖ ﺁن ﺻﻴﺪ ﻏﻮل‬

‫ﺁرزوى ﮔﻞ ﺑﻮد ﮔﻞ ﺧﻮارﻩ را‬

‫ﮔﻞ ﺷﻜﺮ ﻧﮕﻮارد ﺁن ﺑﻰﭼﺎرﻩ را‬

‫وﺣﻰ ﺁﻣﺪن از ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ آﻪ ﺑﻴﺎﻣﻮزش ﭼﻴﺰى آﻪ اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﻰآﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻌﻀﻰ از ﺁن‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻳﺰدان ﺗﻮ ﺑﺪﻩ ﺑﺎﻳﺴﺖ او‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎ در اﺧﺘﻴﺎر ﺁن دﺳﺖ او‬

‫اﺧﺘﻴﺎر ﺁﻣﺪ ﻋﺒﺎدت را ﻧﻤﻚ‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﻰﮔﺮدد ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻮاﻩ اﻳﻦ ﻓﻠﻚ‬

‫ﮔﺮدش او را ﻧﻪ اﺟﺮ و ﻧﻪ ﻋﻘﺎب‬

‫آﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﺁﻣﺪ هﻨﺮ وﻗﺖ ﺣﺴﺎب‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮد ﻣﺴﺒﺢ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺟﺒﺮى ﻣﺰدﻣﻨﺪ‬

‫ﺗﻴﻎ در دﺳﺘﺶ ﻧﻪ از ﻋﺠﺰش ﺑﻜﻦ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻏﺎزى ﮔﺮدد او ﻳﺎ راﻩ زن‬

‫ز اﻧﻜﻪ آَ ﱠﺮﻣْﻨﺎ ﺷﺪ ﺁدم ز اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﻧﻴﻢ زﻧﺒﻮر ﻋﺴﻞ ﺷﺪ ﻧﻴﻢ ﻣﺎر‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن آﺎن ﻋﺴﻞ زﻧﺒﻮروار‬

‫آﺎﻓﺮان ﺧﻮد آﺎن زهﺮى هﻤﭽﻮ ﻣﺎر‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﻮﻣﻦ ﺧﻮرد ﺑﮕﺰﻳﺪﻩ ﻧﺒﺎت‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﻧﺤﻠﻰ ﮔﺸﺖ رﻳﻖ او ﺣﻴﺎت‬

‫ﺑﺎز آﺎﻓﺮ ﺧﻮرد ﺷﺮﺑﺖ از ﺻﺪﻳﺪ‬

‫هﻢ ز ﻗﻮﺗﺶ زهﺮ ﺷﺪ در وى ﭘﺪﻳﺪ‬

‫اهﻞ اﻟﻬﺎم ﺧﺪا ﻋﻴﻦ اﻟﺤﻴﺎت‬

‫اهﻞ ﺗﺴﻮﻳﻞ هﻮا ﺳﻢ اﻟﻤﻤﺎت‬

‫در ﺟﻬﺎن اﻳﻦ ﻣﺪح و ﺷﺎﺑﺎش و زهﻰ‬

‫ز اﺧﺘﻴﺎر اﺳﺖ و ﺣﻔﺎظ ﺁﮔﻬﻰ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ رﻧﺪان ﭼﻮن آﻪ در زﻧﺪان ﺑﻮﻧﺪ‬

‫ﻣﺘﻘﻰ و زاهﺪ و ﺣﻖ ﺧﻮان ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻗﺪرت رﻓﺖ آﺎﺳﺪ ﺷﺪ ﻋﻤﻞ‬

‫هﻴﻦ آﻪ ﺗﺎ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻧﺴﺘﺎﻧﺪ اﺟﻞ‬

‫ﻗﺪرﺗﺖ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪى ﺳﻮد اﺳﺖ هﻴﻦ‬

‫وﻗﺖ ﻗﺪرت را ﻧﮕﻪ دار و ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺁدﻣﻰ ﺑﺮ ﺧﻨﮓ آَ ﱠﺮﻣْﻨﺎ ﺳﻮار‬

‫در آﻒ درآﺶ ﻋﻨﺎن اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﺑﺎز ﻣﻮﺳﻰ داد ﭘﻨﺪ او را ﺑﻪ ﻣﻬﺮ‬

‫آﻪ ﻣﺮادت زرد ﺧﻮاهﺪ آﺮد ﭼﻬﺮ‬

‫ﺗﺮك اﻳﻦ ﺳﻮدا ﺑﮕﻮ و ز ﺣﻖ ﺑﺘﺮس‬

‫دﻳﻮ دادﻩ ﺳﺘﺖ ﺑﺮاى ﻣﻜﺮ درس‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٤٩٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪن ﺁن ﻃﺎﻟﺐ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ زﺑﺎن ﻣﺮغ ﺧﺎﻧﮕﻰ و ﺳﮓ و اﺟﺎﺑﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎرى ﻧﻄﻖ ﺳﮓ آﺎو ﺑﺮ در اﺳﺖ‬

‫ﻧﻄﻖ ﻣﺮغ ﺧﺎﻧﮕﻰ آﻪ اهﻞ ﭘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ هﻴﻦ ﺗﻮ داﻧﻰ رو رﺳﻴﺪ‬

‫ﻧﻄﻖ اﻳﻦ هﺮ دو ﺷﻮد ﺑﺮ ﺗﻮ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺑﺎﻣﺪادان از ﺑﺮاى اﻣﺘﺤﺎن‬

‫اﻳﺴﺘﺎد او ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎن‬

‫ﺧﺎدﻣﻪ ﺳﻔﺮﻩ ﺑﻴﻔﺸﺎﻧﺪ و ﻓﺘﺎد‬

‫ﭘﺎرﻩاى ﻧﺎن ﺑﻴﺎت ﺁﺛﺎر زاد‬

‫در رﺑﻮد ﺁن را ﺧﺮوﺳﻰ ﭼﻮن ﮔﺮو‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﮓ آﺮدى ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻇﻠﻢ رو‬

‫داﻧﻪى ﮔﻨﺪم ﺗﻮاﻧﻰ ﺧﻮرد و ﻣﻦ‬

‫ﻋﺎﺟﺰم در داﻧﻪ ﺧﻮردن در وﻃﻦ‬

‫ﮔﻨﺪم و ﺟﻮ را و ﺑﺎﻗﻰ ﺣﺒﻮب‬

‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﻰ ﺧﻮرد و ﻣﻦ ﻧﻪ اى ﻃﺮوب‬

‫اﻳﻦ ﻟﺐ ﻧﺎﻧﻰ آﻪ ﻗﺴﻢ ﻣﺎﺳﺖ ﻧﺎن‬

‫ﻣﻰرﺑﺎﻳﻰ اﻳﻦ ﻗﺪر را از ﺳﮕﺎن‬

‫ﺟﻮاب ﺧﺮوس ﺳﮓ را‬ ‫ﭘﺲ ﺧﺮوﺳﺶ ﮔﻔﺖ ﺗﻦ زن ﻏﻢ ﻣﺨﻮر‬

‫آﻪ ﺧﺪا ﺑﺪهﺪ ﻋﻮض ز اﻳﻨﺖ دﮔﺮ‬

‫اﺳﺐ اﻳﻦ ﺧﻮاﺟﻪ ﺳﻘﻂ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪن‬

‫روز ﻓﺮدا ﺳﻴﺮ ﺧﻮر آﻢ آﻦ ﺣﺰن‬

‫ﻣﺮ ﺳﮕﺎن را ﻋﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮگ اﺳﺐ‬

‫روزى واﻓﺮ ﺑﻮد ﺑﻰﺟﻬﺪ و آﺴﺐ‬

‫اﺳﺐ را ﺑﻔﺮوﺧﺖ ﭼﻮن ﺑﺸﻨﻴﺪ ﻣﺮد‬

‫ﭘﻴﺶ ﺳﮓ ﺷﺪ ﺁن ﺧﺮوﺳﺶ روى زرد‬

‫روز دﻳﮕﺮ هﻤﭽﻨﺎن ﻧﺎن را رﺑﻮد‬

‫ﺁن ﺧﺮوس و ﺳﮓ ﺑﺮ او ﻟﺐ ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫آﺎى ﺧﺮوس ﻋﺸﻮﻩدﻩ ﭼﻨﺪ اﻳﻦ دروغ‬

‫ﻇﺎﻟﻤﻰ و آﺎذﺑﻰ و ﺑﻰﻓﺮوغ‬

‫اﺳﺐ آﺶ ﮔﻔﺘﻰ ﺳﻘﻂ ﮔﺮدد آﺠﺎﺳﺖ‬

‫آﻮر اﺧﺘﺮ ﮔﻮى و ﻣﺤﺮوﻣﻰ ز راﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ او را ﺁن ﺧﺮوس ﺑﺎ ﺧﺒﺮ‬

‫آﻪ ﺳﻘﻂ ﺷﺪ اﺳﺐ او ﺟﺎى دﮔﺮ‬

‫اﺳﺐ را ﺑﻔﺮوﺧﺖ و ﺟﺴﺖ او از زﻳﺎن‬

‫ﺁن زﻳﺎن اﻧﺪاﺧﺖ او ﺑﺮ دﻳﮕﺮان‬

‫ﻟﻴﻚ ﻓﺮدا اﺳﺘﺮش ﮔﺮدد ﺳﻘﻂ‬

‫ﻣﺮ ﺳﮕﺎن را ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﻧﻌﻤﺖ ﻓﻘﻂ‬

‫زود اﺳﺘﺮ را ﻓﺮوﺷﻴﺪ ﺁن ﺣﺮﻳﺺ‬

‫ﻳﺎﻓﺖ از ﻏﻢ و ز زﻳﺎن ﺁن دم ﻣﺤﻴﺺ‬

‫روز ﺛﺎﻟﺚ ﮔﻔﺖ ﺳﮓ ﺑﺎ ﺁن ﺧﺮوس‬

‫اى اﻣﻴﺮ آﺎذﺑﺎن ﺑﺎ ﻃﺒﻞ و آﻮس‬

‫ﮔﻔﺖ او ﺑﻔﺮوﺧﺖ اﺳﺘﺮ را ﺷﺘﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ ﻓﺮداﻳﺶ ﻏﻼم ﺁﻳﺪ ﻣﺼﺎب‬

‫ﭼﻮن ﻏﻼم او ﺑﻤﻴﺮد ﻧﺎﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ ﺳﮓ و ﺧﻮاهﻨﺪﻩ رﻳﺰﻧﺪ اﻗﺮﺑﺎ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٠٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﺷﻨﻴﺪ و ﺁن ﻏﻼﻣﺶ را ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫رﺳﺖ از ﺧﺴﺮان و رخ را ﺑﺮ ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﺷﻜﺮهﺎ ﻣﻰآﺮد و ﺷﺎدﻳﻬﺎ آﻪ ﻣﻦ‬

‫رﺳﺘﻢ از ﺳﻪ واﻗﻌﻪ اﻧﺪر زﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ زﺑﺎن ﻣﺮغ و ﺳﮓ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ‬

‫دﻳﺪﻩى ﺳﻮء اﻟﻘﻀﺎء را دوﺧﺘﻢ‬

‫روز دﻳﮕﺮ ﺁن ﺳﮓ ﻣﺤﺮوم ﮔﻔﺖ‬

‫آﺎى ﺧﺮوس ژاژﺧﺎ آﻮ ﻃﺎق و ﺟﻔﺖ‬

‫ﺧﺠﻞ ﮔﺸﺘﻦ ﺧﺮوس ﭘﻴﺶ ﺳﮓ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ دروغ ﺷﺪن در ﺁن ﺳﻪ وﻋﺪﻩ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﭼﻨﺪ ﺁﺧﺮ دروغ و ﻣﻜﺮ ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮد ﻧﭙﺮد ﺟﺰ دروغ از وآﺮ ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﺎﺷﺎ از ﻣﻦ و از ﺟﻨﺲ ﻣﻦ‬

‫آﻪ ﺑﮕﺮدﻳﻢ از دروﻏﻰ ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﻣﺎ ﺧﺮوﺳﺎن ﭼﻮن ﻣﻮذن راﺳﺖ ﮔﻮى‬

‫هﻢ رﻗﻴﺐ ﺁﻓﺘﺎب و وﻗﺖ ﺟﻮى‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺁﻓﺘﺎﺑﻴﻢ از درون‬

‫ﮔﺮ آﻨﻰ ﺑﺎﻻى ﻣﺎ ﻃﺸﺘﻰ ﻧﮕﻮن‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺁﻓﺘﺎﺑﻨﺪ اوﻟﻴﺎ‬

‫در ﺑﺸﺮ واﻗﻒ ز اﺳﺮار ﺧﺪا‬

‫اﺻﻞ ﻣﺎ را ﺣﻖ ﭘﻰ ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻤﺎز‬

‫داد هﺪﻳﻪ ﺁدﻣﻰ را در ﺟﻬﺎز‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﺎهﻨﮕﺎم ﺳﻬﻮىﻣﺎن رود‬

‫در اذان ﺁن ﻣﻘﺘﻞ ﻣﺎ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎهﻨﮕﺎم ﺣﻰ ﻋﻠﻰ اﻟﻔﻼح‬

‫ﺧﻮن ﻣﺎ را ﻣﻰآﻨﺪ ﺧﻮار و ﻣﺒﺎح‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﻌﺼﻮم ﺁﻣﺪ و ﭘﺎك از ﻏﻠﻂ‬

‫ﺁن ﺧﺮوس ﺟﺎن وﺣﻰ ﺁﻣﺪ ﻓﻘﻂ‬

‫ﺁن ﻏﻼﻣﺶ ﻣﺮد ﭘﻴﺶ ﻣﺸﺘﺮى‬

‫ﺷﺪ زﻳﺎن ﻣﺸﺘﺮى ﺁن ﻳﻚ ﺳﺮى‬

‫او ﮔﺮﻳﺰاﻧﻴﺪ ﻣﺎﻟﺶ را و ﻟﻴﻚ‬

‫ﺧﻮن ﺧﻮد را رﻳﺨﺖ اﻧﺪر ﻳﺎب ﻧﻴﻚ‬

‫ﻳﻚ زﻳﺎن دﻓﻊ زﻳﺎﻧﻬﺎ ﻣﻰﺷﺪى‬

‫ﺟﺴﻢ و ﻣﺎل ﻣﺎﺳﺖ ﺟﺎﻧﻬﺎ را ﻓﺪى‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﺎهﺎن در ﺳﻴﺎﺳﺖ ﮔﺴﺘﺮى‬

‫ﻣﻰدهﻰ ﺗﻮ ﻣﺎل و ﺳﺮ را ﻣﻰﺧﺮى‬

‫اﻋﺠﻤﻰ ﭼﻮن ﮔﺸﺘﻪاى اﻧﺪر ﻗﻀﺎ‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰاﻧﻰ ز داور ﻣﺎل را‬

‫ﺧﺒﺮ آﺮدن ﺧﺮوس از ﻣﺮگ ﺧﻮاﺟﻪ‬ ‫ﻟﻴﻚ ﻓﺮدا ﺧﻮاهﺪ او ﻣﺮدن ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﮔﺎو ﺧﻮاهﺪ آﺸﺖ وارث در ﺣﻨﻴﻦ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﺮد و رﻓﺖ‬

‫روز ﻓﺮدا ﻧﻚ رﺳﻴﺪت ﻟﻮت زﻓﺖ‬

‫ﭘﺎرﻩهﺎى ﻧﺎن و ﻻﻟﻨﮓ و ﻃﻌﺎم‬

‫در ﻣﻴﺎن آﻮى ﻳﺎﺑﺪ ﺧﺎص و ﻋﺎم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٠١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺎو ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ و ﻧﺎﻧﻬﺎى ﺗﻨﻚ‬

‫ﺑﺮ ﺳﮕﺎن و ﺳﺎﻳﻼن رﻳﺰد ﺳﺒﻚ‬

‫ﻣﺮگ اﺳﺐ و اﺳﺘﺮ و ﻣﺮگ ﻏﻼم‬

‫ﺑﺪ ﻗﻀﺎ ﮔﺮدان اﻳﻦ ﻣﻐﺮور ﺧﺎم‬

‫از زﻳﺎن ﻣﺎل و درد ﺁن ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﻣﺎل اﻓﺰون آﺮد و ﺧﻮن ﺧﻮﻳﺶ رﻳﺨﺖ‬

‫اﻳﻦ رﻳﺎﺿﺘﻬﺎى دروﻳﺸﺎن ﭼﺮاﺳﺖ‬

‫آﺎن ﺑﻼ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺑﻘﺎى ﺟﺎﻧﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻘﺎى ﺧﻮد ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺳﺎﻟﻜﻰ‬

‫ﭼﻮن آﻨﺪ ﺗﻦ را ﺳﻘﻴﻢ و هﺎﻟﻜﻰ‬

‫دﺳﺖ آﻰ ﺟﻨﺒﺪ ﺑﻪ اﻳﺜﺎر و ﻋﻤﻞ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﺪ دادﻩ را ﺟﺎﻧﺶ ﺑﺪل‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﺪهﺪ ﺑﻰاﻣﻴﺪ ﺳﻮدهﺎ‬

‫ﺁن ﺧﺪاى اﺳﺖ ﺁن ﺧﺪاى اﺳﺖ ﺁن ﺧﺪا‬

‫ﻳﺎ وﻟﻰ ﺣﻖ آﻪ ﺧﻮى ﺣﻖ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻧﻮر ﮔﺸﺖ و ﺗﺎﺑﺶ ﻣﻄﻠﻖ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫آﺎو ﻏﻨﻰ اﺳﺖ و ﺟﺰ او ﺟﻤﻠﻪ ﻓﻘﻴﺮ‬

‫آﻰ ﻓﻘﻴﺮى ﺑﻰﻋﻮض ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﮔﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﺪ آﻮدآﻰ آﻪ ﺳﻴﺐ هﺴﺖ‬

‫او ﭘﻴﺎز ﮔﻨﺪﻩ را ﻧﺪهﺪ ز دﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﺑﺎزار ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻏﺮض‬

‫ﺑﺮ دآﺎﻧﻬﺎ ﺷﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺑﻮى ﻋﻮض‬

‫ﺻﺪ ﻣﺘﺎع ﺧﻮب ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫و اﻧﺪرون دل ﻋﻮﺿﻬﺎ ﻣﻰﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﻳﻚ ﺳﻼﻣﻰ ﻧﺸﻨﻮى اى ﻣﺮد دﻳﻦ‬

‫آﻪ ﻧﮕﻴﺮد ﺁﺧﺮ ﺁن ﺁﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﺑﻰﻃﻤﻊ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩام از ﺧﺎص و ﻋﺎم‬

‫ﻣﻦ ﺳﻼﻣﻰ اى ﺑﺮادر و اﻟﺴﻼم‬

‫ﺟﺰ ﺳﻼم ﺣﻖ‪ ،‬هﻴﻦ ﺁن را ﺑﺠﻮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ و آﻮ ﺑﻪ آﻮ‬

‫از دهﺎن ﺁدﻣﻰ ﺧﻮش ﻣﺸﺎم‬

‫هﻢ ﭘﻴﺎم ﺣﻖ ﺷﻨﻮدم هﻢ ﺳﻼم‬

‫وﻳﻦ ﺳﻼم ﺑﺎﻗﻴﺎن ﺑﺮ ﺑﻮى ﺁن‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰﻧﻮﺷﻢ ﺑﻪ دل ﺧﻮﺷﺘﺮ ز ﺟﺎن‬

‫ز ﺁن ﺳﻼم او ﺳﻼم ﺣﻖ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫آﺎﺗﺶ اﻧﺪر دودﻣﺎن ﺧﻮد زدﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ از ﺧﻮد ﺷﺪﻩ زﻧﺪﻩ ﺑﻪ رب‬

‫ز ﺁن ﺑﻮد اﺳﺮار ﺣﻘﺶ در دو ﻟﺐ‬

‫ﻣﺮدن ﺗﻦ در رﻳﺎﺿﺖ زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ‬

‫رﻧﺞ اﻳﻦ ﺗﻦ روح را ﭘﺎﻳﻨﺪﮔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮش ﺑﻨﻬﺎدﻩ ﺑﺪ ﺁن ﻣﺮد ﺧﺒﻴﺚ‬

‫ﻣﻰﺷﻨﻮد او از ﺧﺮوﺳﺶ ﺁن ﺣﺪﻳﺚ‬

‫دوﻳﺪن ﺁن ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ زﻧﻬﺎر ﭼﻮن از ﺧﺮوس ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ ﺧﻮد ﺷﻨﻴﺪ‬ ‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ اﻳﻨﻬﺎ دوان ﺷﺪ ﺗﻴﺰ و ﺗﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ در ﻣﻮﺳﻰ آﻠﻴﻢ اﻟﻠﱠﻪ رﻓﺖ‬

‫رو هﻤﻰﻣﺎﻟﻴﺪ در ﺧﺎك او ز ﺑﻴﻢ‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﻓﺮﻳﺎد رس زﻳﻦ اى آﻠﻴﻢ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٠٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ رو ﺑﻔﺮوش ﺧﻮد را و ﺑﺮﻩ‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﺳﺘﺎ ﮔﺸﺘﻪاى ﺑﺮﺟﻪ ز ﭼﻪ‬

‫ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن زﻳﺎن اﻧﺪاز ﺗﻮ‬

‫آﻴﺴﻪ و هﻤﻴﺎﻧﻬﺎ را آﻦ دو ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ درون ﺧﺸﺖ دﻳﺪم اﻳﻦ ﻗﻀﺎ‬

‫آﻪ در ﺁﻳﻴﻨﻪ ﻋﻴﺎن ﺷﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫ﻋﺎﻗﻞ اول ﺑﻴﻨﺪ ﺁﺧﺮ را ﺑﻪ دل‬

‫اﻧﺪر ﺁﺧﺮ ﺑﻴﻨﺪ از داﻧﺶ ﻣﻘﻞ‬

‫ﺑﺎز زارى آﺮد آﺎى ﻧﻴﻜﻮ ﺧﺼﺎل‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا در ﺳﺮ ﻣﺰن در رو ﻣﻤﺎل‬

‫از ﻣﻦ ﺁن ﺁﻣﺪ آﻪ ﺑﻮدم ﻧﺎﺳﺰا‬

‫ﻧﺎﺳﺰاﻳﻢ را ﺗﻮ دﻩ ﺣﺴﻦ اﻟﺠﺰا‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﻴﺮى ﺟﺴﺖ از ﺷﺴﺖ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺳﻨﺖ آﺎﻳﺪ ﺁن واﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ در ﺧﻮاهﻢ ز ﻧﻴﻜﻮ داورى‬

‫ﺗﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁن زﻣﺎن ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮى‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻰ زﻧﺪﻩاى‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن روى ﭘﺎﻳﻨﺪﻩاى‬

‫هﻢ در ﺁن دم ﺣﺎل ﺑﺮ ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﮕﺸﺖ‬

‫ﺗﺎ دﻟﺶ ﺷﻮرﻳﺪ و ﺁوردﻧﺪ ﻃﺸﺖ‬

‫ﺷﻮرش ﻣﺮگ اﺳﺖ ﻧﻪ هﻴﻀﻪى ﻃﻌﺎم‬

‫ﻗﻰ ﭼﻪ ﺳﻮدت دارد اى ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﺧﺎم‬

‫ﭼﺎر آﺲ ﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﻮى وﺛﺎق‬

‫ﺳﺎق ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ او ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺳﺎق‬

‫ﭘﻨﺪ ﻣﻮﺳﻰ ﻧﺸﻨﻮى ﺷﻮﺧﻰ آﻨﻰ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺮ ﺗﻴﻎ ﭘﻮﻻدى زﻧﻰ‬

‫ﺷﺮم ﻧﺎﻳﺪ ﺗﻴﻎ را از ﺟﺎن ﺗﻮ‬

‫ﺁن ﺗﺴﺖ اﻳﻦ اى ﺑﺮادر ﺁن ﺗﻮ‬

‫دﻋﺎآﺮدن ﻣﻮﺳﻰ ﺁن ﺷﺨﺺ را ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن رود از دﻧﻴﺎ‬ ‫ﻣﻮﺳﻰ ﺁﻣﺪ در ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺁن ﺳﺤﺮ‬

‫آﺎى ﺧﺪا اﻳﻤﺎن از او ﻣﺴﺘﺎن ﻣﺒﺮ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﻰ آﻦ ﺑﺮ او ﺑﺨﺸﺎ آﻪ او‬

‫ﺳﻬﻮ آﺮد و ﺧﻴﺮﻩ روﻳﻰ و ﻏﻠﻮ‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺶ اﻳﻦ ﻋﻠﻢ ﻧﻪ در ﺧﻮرد ﺗﺴﺖ‬

‫دﻓﻊ ﭘﻨﺪارﻳﺪ ﮔﻔﺘﻢ را و ﺳﺴﺖ‬

‫دﺳﺖ را ﺑﺮ اژدهﺎ ﺁن آﺲ زﻧﺪ‬

‫آﻪ ﻋﺼﺎ را دﺳﺘﺶ اژدرهﺎ آﻨﺪ‬

‫ﺳﺮ ﻏﻴﺐ ﺁن را ﺳﺰد ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ‬

‫آﻪ ز ﮔﻔﺘﻦ ﻟﺐ ﺗﻮاﻧﺪ دوﺧﺘﻦ‬

‫در ﺧﻮر درﻳﺎ ﻧﺸﺪ ﺟﺰ ﻣﺮغ ﺁب‬

‫ﻓﻬﻢ آﻦ و اﷲ أﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫او ﺑﻪ درﻳﺎ رﻓﺖ و ﻣﺮغ ﺁﺑﻰ ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﺸﺖ ﻏﺮﻗﻪ دﺳﺖ ﮔﻴﺮش اى ودود‬

‫اﺟﺎﺑﺖ آﺮدن ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ دﻋﺎى ﻣﻮﺳﻰ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٠٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪم ﺑﺪو اﻳﻤﺎن ﻧﻌﻢ‬

‫ور ﺗﻮ ﺧﻮاهﻰ اﻳﻦ زﻣﺎن زﻧﺪﻩش آﻨﻢ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺟﻤﻠﻪى ﻣﺮدﮔﺎن ﺧﺎك را‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن زﻧﺪﻩ آﻨﻢ ﺑﻬﺮ ﺗﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺟﻬﺎن اﻧﮕﻴﺰ آﺎﻧﺠﺎ روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻓﻨﺎ ﺟﺎ ﭼﻮن ﺟﻬﺎن ﺑﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺖ ﻋﺎرﻳﺖ ﺑﺲ ﺳﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫رﺣﻤﺘﻰ اﻓﺸﺎن ﺑﺮ اﻳﺸﺎن هﻢ آﻨﻮن‬

‫در ﻧﻬﺎن ﺧﺎﻧﻪى َﻟ َﺪﻳْﻨﺎ ﻣﺤﻀﺮون‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ آﻪ زﻳﺎن ﺟﺴﻢ و ﻣﺎل‬

‫ﺳﻮد ﺟﺎن ﺑﺎﺷﺪ رهﺎﻧﺪ از وﺑﺎل‬

‫ﭘﺲ رﻳﺎﺿﺖ را ﺑﻪ ﺟﺎن ﺷﻮ ﻣﺸﺘﺮى‬

‫ﭼﻮن ﺳﭙﺮدى ﺗﻦ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺟﺎن ﺑﺮى‬

‫ور رﻳﺎﺿﺖ ﺁﻳﺪت ﺑﻰاﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﺳﺮ ﺑﻨﻪ ﺷﻜﺮاﻧﻪ دﻩ اى آﺎﻣﻴﺎر‬

‫ﭼﻮن ﺣﻘﺖ داد ﺁن رﻳﺎﺿﺖ ﺷﻜﺮ آﻦ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻜﺮدى او آﺸﻴﺪت ز اﻣﺮ آﻦ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن زﻧﻰ آﻪ ﻓﺮزﻧﺪش ﻧﻤﻰزﻳﺴﺖ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ ﺟﻮاب ﺁﻣﺪ آﻪ ﺁن ﻋﻮض رﻳﺎﺿﺖ ﺗﺴﺖ‬ ‫و ﺑﻪ ﺟﺎى ﺟﻬﺎد ﻣﺠﺎهﺪان اﺳﺖ ﺗﺮا‬ ‫ﺁن زﻧﻰ هﺮ ﺳﺎل زاﻳﻴﺪى ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﻴﺶ از ﺷﺶ ﻣﻪ ﻧﺒﻮدى ﻋﻤﺮور‬

‫ﻳﺎ ﺳﻪ ﻣﻪ ﻳﺎ ﭼﺎر ﻣﻪ ﮔﺸﺘﻰ ﺗﺒﺎﻩ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ آﺮد ﺁن زن آﻪ اﻓﻐﺎن اى اﻟﻪ‬

‫ﻧﻪ ﻣﻬﻢ ﺑﺎر اﺳﺖ و ﺳﻪ ﻣﺎهﻢ ﻓﺮح‬

‫ﻧﻌﻤﺘﻢ زوﺗﺮ رو از ﻗﻮس ﻗﺰح‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﺮدان ﺧﺪا آﺮدى ﻧﻔﻴﺮ‬

‫زﻳﻦ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺁن زن از درد ﻧﺬﻳﺮ‬

‫ﺑﻴﺴﺖ ﻓﺮزﻧﺪ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ در ﮔﻮر رﻓﺖ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ در ﺟﺎﻧﺸﺎن اﻓﺘﺎد ﺗﻔﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺷﺒﻰ ﺑﻨﻤﻮد او را ﺟﻨﺘﻰ‬

‫ﺑﺎﻗﻴﻰ ﺳﺒﺰى ﺧﻮﺷﻰ ﺑﻰﺿﻨﺘﻰ‬

‫ﺑﺎغ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻰآﻴﻒ را‬

‫آﺎﺻﻞ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﺳﺖ و ﻣﺠﻤﻊ ﺑﺎﻏﻬﺎ‬

‫ور ﻧﻪ ﻻ ﻋﻴﻦ رأت ﭼﻪ ﺟﺎى ﺑﺎغ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻮر ﻏﻴﺐ را ﻳﺰدان ﭼﺮاغ‬

‫ﻣﺜﻞ ﻧﺒﻮد ﺁن ﻣﺜﺎل ﺁن ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮد ﺑﻮى ﺁن آﻪ او ﺣﻴﺮان ﺑﻮد‬

‫ﺣﺎﺻﻞ ﺁن زن دﻳﺪ ﺁن را ﻣﺴﺖ ﺷﺪ‬

‫ز ﺁن ﺗﺠﻠﻰ ﺁن ﺿﻌﻴﻒ از دﺳﺖ ﺷﺪ‬

‫دﻳﺪ در ﻗﺼﺮى ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺎم ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺁن ﺧﻮد داﻧﺴﺘﺶ ﺁن ﻣﺤﺒﻮب آﻴﺶ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﻨﺪ آﺎﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ و راﺳﺖ‬

‫آﺎو ﺑﻪ ﺟﺎن ﺑﺎزى ﺑﺠﺰ ﺻﺎدق ﻧﺨﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ آﺮد‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﺗﺎ ﺑﺮ ﺧﻮرى زﻳﻦ ﭼﺎﺷﺖ ﺧﻮرد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٠٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ آﺎهﻞ ﺑﻮدى اﻧﺪر اﻟﺘﺠﺎ‬

‫ﺁن ﻣﺼﻴﺒﺘﻬﺎ ﻋﻮض دادت ﺧﺪا‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺳﺎل و ﻓﺰون‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻨﻢ دﻩ ﺑﺮﻳﺰ از ﻣﻦ ﺗﻮ ﺧﻮن‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺑﺎغ او ﭼﻮ ﺁﻣﺪ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺶ‬

‫دﻳﺪ در وى ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ از ﻣﻦ ﮔﻢ ﺷﺪ از ﺗﻮ ﮔﻢ ﻧﺸﺪ‬

‫ﺑﻰدو ﭼﺸﻢ ﻏﻴﺐ آﺲ ﻣﺮدم ﻧﺸﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻜﺮدى ﻗﺼﺪ و از ﺑﻴﻨﻰ دوﻳﺪ‬

‫ﺧﻮن اﻓﺰون ﺗﺎ ز ﺗﺐ ﺟﺎﻧﺖ رهﻴﺪ‬

‫ﻣﻐﺰ هﺮ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﻪ اﺳﺖ از ﭘﻮﺳﺘﺶ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ دان ﺗﻦ را و ﻣﻐﺰ ﺁن دوﺳﺘﺶ‬

‫ﻣﻐﺰ ﻧﻐﺰى دارد ﺁﺧﺮ ﺁدﻣﻰ‬

‫ﻳﻚ دﻣﻰ ﺁن را ﻃﻠﺐ ﮔﺮ ز ﺁن دﻣﻰ‬

‫در ﺁﻣﺪن ﺣﻤﺰﻩ در ﺟﻨﮓ ﺑﻰزرﻩ‬ ‫اﻧﺪر ﺁﺧﺮ ﺣﻤﺰﻩ ﭼﻮن در ﺻﻒ ﺷﺪى‬

‫ﺑﻰزرﻩ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ در ﻏﺰو ﺁﻣﺪى‬

‫ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺎز و ﺗﻦ ﺑﺮهﻨﻪ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺶ‬

‫در ﻓﻜﻨﺪى در ﺻﻒ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺧﻠﻖ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ آﺎى ﻋﻢ رﺳﻮل‬

‫اى هﮋﺑﺮ ﺻﻒ ﺷﻜﻦ ﺷﺎﻩ ﻓﺤﻮل‬

‫ﻧﻪ ﺗﻮ ﻻ ُﺗ ْﻠﻘُﻮا ِﺑَﺄ ْﻳﺪِﻳ ُﻜ ْﻢ إﻟﻰ‬

‫ﺗﻬﻠﻜﻪ ﺧﻮاﻧﺪى ز ﭘﻴﻐﺎم ﺧﺪا‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﺗﻮ ﺧﻮﻳﺶ را در ﺗﻬﻠﻜﻪ‬

‫ﻣﻰدراﻧﺪازى ﭼﻨﻴﻦ در ﻣﻌﺮآﻪ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻮان ﺑﻮدى و زﻓﺖ و ﺳﺨﺖ زﻩ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﻰرﻓﺘﻰ ﺳﻮى ﺻﻒ ﺑﻰزرﻩ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪى ﭘﻴﺮ و ﺿﻌﻴﻒ و ﻣﻨﺤﻨﻰ‬

‫ﭘﺮدﻩهﺎى ﻻاﺑﺎﻟﻰ ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫ﻻاﺑﺎﻟﻰوار ﺑﺎ ﺗﻴﻎ و ﺳﻨﺎن‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻰ دار و ﮔﻴﺮ و اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺗﻴﻎ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻰﻧﺪارد ﭘﻴﺮ را‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﺗﻤﻴﻴﺰ ﺗﻴﻎ و ﺗﻴﺮ را‬

‫زﻳﻦ ﻧﺴﻖ ﻏﻢ ﺧﻮارﮔﺎن ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﭘﻨﺪ ﻣﻰدادﻧﺪ او را از ﻏﻴﺮ‬

‫ﺟﻮاب ﺣﻤﺰﻩ ﻣﺮ ﺧﻠﻖ را‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺣﻤﺰﻩ ﭼﻮن آﻪ ﺑﻮدم ﻣﻦ ﺟﻮان‬

‫ﻣﺮگ ﻣﻰدﻳﺪم وداع اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺳﻮى ﻣﺮدن آﺲ ﺑﻪ رﻏﺒﺖ آﻰ رود‬

‫ﭘﻴﺶ اژدرهﺎ ﺑﺮهﻨﻪ آﻰ ﺷﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ از ﻧﻮر ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻦ آﻨﻮن‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻓﺎﻧﻰ را زﺑﻮن‬

‫از ﺑﺮون ﺣﺲ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺷﺎﻩ‬

‫ﭘﺮ هﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ز ﻧﻮر ﺣﻖ ﺳﭙﺎﻩ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٠٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻴﻤﻪ در ﺧﻴﻤﻪ ﻃﻨﺎب اﻧﺪر ﻃﻨﺎب‬

‫ﺷﻜﺮ ﺁن آﻪ آﺮد ﺑﻴﺪارم ز ﺧﻮاب‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﺮدن ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺶ ﺗﻬﻠﻜﻪ ﺳﺖ‬

‫اﻣﺮ ﻻ ُﺗ ْﻠ ُﻘﻮا ﺑﮕﻴﺮد او ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫و اﻧﻜﻪ ﻣﺮدن ﭘﻴﺶ او ﺷﺪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬

‫ﺳﺎرِﻋُﻮا ﺁﻳﺪ ﻣﺮ او را در ﺧﻄﺎب‬

‫اﻟﺤﺬر اى ﻣﺮگ ﺑﻴﻨﺎن ﺑﺎرﻋﻮا‬

‫اﻟﻌﺠﻞ اى ﺣﺸﺮ ﺑﻴﻨﺎن ﺳﺎرﻋﻮا‬

‫اﻟﺼﻼ اى ﻟﻄﻒﺑﻴﻨﺎن اﻓﺮﺣﻮا‬

‫اﻟﺒﻼ اى ﻗﻬﺮ ﺑﻴﻨﺎن اﺗﺮﺣﻮا‬

‫هﺮ آﻪ ﻳﻮﺳﻒ دﻳﺪ ﺟﺎن آﺮدش ﻓﺪى‬

‫هﺮ آﻪ ﮔﺮﮔﺶ دﻳﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ از هﺪى‬

‫ﻣﺮگ هﺮ ﻳﻚ اى ﭘﺴﺮ هﻢ رﻧﮓ اوﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ دﺷﻤﻦ دﺷﻤﻦ و ﺑﺮ دوﺳﺖ دوﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﺮك ﺁﻳﻴﻨﻪ را ﺧﻮش رﻧﮕﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ زﻧﮕﻰ ﺁﻳﻨﻪ هﻢ زﻧﮕﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﻰﺗﺮﺳﻰ ز ﻣﺮگ اﻧﺪر ﻓﺮار‬

‫ﺁن ز ﺧﻮد ﺗﺮﺳﺎﻧﻰ اى ﺟﺎن هﻮش دار‬

‫روى زﺷﺖ ﺗﺴﺖ ﻧﻪ رﺧﺴﺎر ﻣﺮگ‬

‫ﺟﺎن ﺗﻮ هﻤﭽﻮن درﺧﺖ و ﻣﺮگ ﺑﺮگ‬

‫از ﺗﻮ رﺳﺘﻪ ﺳﺖ ار ﻧﻜﻮى اﺳﺖ ار ﺑﺪ اﺳﺖ ﻧﺎﺧﻮش و ﺧﻮش هﺮ ﺿﻤﻴﺮت از ﺧﻮد اﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎرى ﺧﺴﺘﻪاى ﺧﻮد آﺸﺘﻪاى‬

‫ور ﺣﺮﻳﺮ و ﻗﺰ درى ﺧﻮد رﺷﺘﻪاى‬

‫دان آﻪ ﻧﺒﻮد ﻓﻌﻞ هﻢ رﻧﮓ ﺟﺰا‬

‫هﻴﭻ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻴﺴﺖ هﻢ رﻧﮓ ﻋﻄﺎ‬

‫ﻣﺰد ﻣﺰدوران ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ آﺎر‬

‫آﺎن ﻋﺮض وﻳﻦ ﺟﻮهﺮ اﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺪار‬

‫ﺁن هﻤﻪ ﺳﺨﺘﻰ و زور اﺳﺖ و ﻋﺮق‬

‫وﻳﻦ هﻤﻪ ﺳﻴﻢ اﺳﺖ و زر اﺳﺖ و ﻃﺒﻖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﺁﻳﺪ ز ﺟﺎﻳﻰ ﺗﻬﻤﺘﻰ‬

‫آﺮد ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ دﻋﺎ در ﻣﺤﻨﺘﻰ‬

‫ﺗﻮ هﻤﻰﮔﻮﻳﻰ آﻪ ﻣﻦ ﺁزادﻩام‬

‫ﺑﺮ آﺴﻰ ﻣﻦ ﺗﻬﻤﺘﻰ ﻧﻨﻬﺎدﻩام‬

‫ﺗﻮ ﮔﻨﺎهﻰ آﺮدﻩاى ﺷﻜﻞ دﮔﺮ‬

‫داﻧﻪ آﺸﺘﻰ داﻧﻪ آﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺮ‬

‫او زﻧﺎ آﺮد و ﺟﺰا ﺻﺪ ﭼﻮب ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮﻳﺪ او ﻣﻦ آﻰ زدم آﺲ را ﺑﻪ ﻋﻮد‬

‫ﻧﻪ ﺟﺰاى ﺁن زﻧﺎ ﺑﻮد اﻳﻦ ﺑﻼ‬

‫ﭼﻮب آﻰ ﻣﺎﻧﺪ ز ﻧﺎرا در ﺧﻼ‬

‫ﻣﺎر آﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﻋﺼﺎ را اى آﻠﻴﻢ‬

‫درد آﻰ ﻣﺎﻧﺪ دوا را اى ﺣﻜﻴﻢ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺁن ﻋﺼﺎ ﺁب ﻣﻨﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﻔﻜﻨﺪى ﺷﺪ ﺁن ﺷﺨﺺ ﺳﻨﻰ‬

‫ﻳﺎر ﺷﺪ ﻳﺎ ﻣﺎر ﺷﺪ ﺁن ﺁب ﺗﻮ‬

‫ز ﺁن ﻋﺼﺎ ﭼﻮن اﺳﺖ اﻳﻦ اﻋﺠﺎب ﺗﻮ‬

‫هﻴﭻ ﻣﺎﻧﺪ ﺁب ﺁن ﻓﺮزﻧﺪ را‬

‫هﻴﭻ ﻣﺎﻧﺪ ﻧﻴﺸﻜﺮ ﻣﺮ ﻗﻨﺪ را‬

‫ﭼﻮن ﺳﺠﻮدى ﻳﺎ رآﻮﻋﻰ ﻣﺮد آﺸﺖ‬

‫ﺷﺪ در ﺁن ﻋﺎﻟﻢ ﺳﺠﻮد او ﺑﻬﺸﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٠٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﭘﺮﻳﺪ از دهﺎﻧﺶ ﺣﻤﺪ ﺣﻖ‬

‫ﻣﺮغ ﺟﻨﺖ ﺳﺎﺧﺘﺶ رب اﻟﻔﻠﻖ‬

‫ﺣﻤﺪ و ﺗﺴﺒﻴﺤﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻣﺮغ را‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻄﻔﻪى ﻣﺮغ ﺑﺎد اﺳﺖ و هﻮا‬

‫ﭼﻮن ز دﺳﺘﺖ رﺳﺖ اﻳﺜﺎر و زآﺎت‬

‫ﮔﺸﺖ اﻳﻦ دﺳﺖ ﺁن ﻃﺮف ﻧﺨﻞ و ﻧﺒﺎت‬

‫ﺁب ﺻﺒﺮت ﺟﻮى ﺁب ﺧﻠﺪ ﺷﺪ‬

‫ﺟﻮى ﺷﻴﺮ ﺧﻠﺪ ﻣﻬﺮ ﺗﺴﺖ و ود‬

‫ذوق ﻃﺎﻋﺖ ﮔﺸﺖ ﺟﻮى اﻧﮕﺒﻴﻦ‬

‫ﻣﺴﺘﻰ و ﺷﻮق ﺗﻮ ﺟﻮى ﺧﻤﺮ ﺑﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺒﺒﻬﺎ ﺁن اﺛﺮهﺎ را ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫آﺲ ﻧﺪاﻧﺪ ﭼﻮﻧﺶ ﺟﺎى ﺁن ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺒﺒﻬﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮ ﺑﻮد‬

‫ﭼﺎر ﺟﻮ هﻢ ﻣﺮ ﺗﺮا ﻓﺮﻣﺎن ﻧﻤﻮد‬

‫هﺮ ﻃﺮف ﺧﻮاهﻰ رواﻧﺶ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺁن ﺻﻔﺖ ﭼﻮن ﺑﺪ ﭼﻨﺎﻧﺶ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻨﻰ ﺗﻮ آﻪ در ﻓﺮﻣﺎن ﺗﺴﺖ‬

‫ﻧﺴﻞ ﺁن در اﻣﺮ ﺗﻮ ﺁﻳﻨﺪ ﭼﺴﺖ‬

‫ﻣﻰدود ﺑﺮ اﻣﺮ ﺗﻮ ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﻮ‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ ﺟﺰوت آﻪ آﺮدىاش ﮔﺮو‬

‫ﺁن ﺻﻔﺖ در اﻣﺮ ﺗﻮ ﺑﻮد اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫هﻢ در اﻣﺮ ﺗﺴﺖ ﺁن ﺟﻮهﺎ روان‬

‫ﺁن درﺧﺘﺎن ﻣﺮ ﺗﺮا ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺮﻧﺪ‬

‫آﺎن درﺧﺘﺎن از ﺻﻔﺎﺗﺖ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ اﻣﺮ ﺗﺴﺖ اﻳﻨﺠﺎ اﻳﻦ ﺻﻔﺎت‬

‫ﭘﺲ در اﻣﺮ ﺗﺴﺖ ﺁن ﺟﺎ ﺁن ﺟﺰات‬

‫ﭼﻮن ز دﺳﺘﺖ زﺧﻢ ﺑﺮ ﻣﻈﻠﻮم رﺳﺖ‬

‫ﺁن درﺧﺘﻰ ﮔﺸﺖ از او زﻗﻮم رﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ز ﺧﺸﻢ ﺁﺗﺶ ﺗﻮ در دﻟﻬﺎ زدى‬

‫ﻣﺎﻳﻪى ﻧﺎر ﺟﻬﻨﻢ ﺁﻣﺪى‬

‫ﺁﺗﺸﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻮ ﺁدم ﺳﻮز ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﭼﻪ از وى زاد ﻣﺮد اﻓﺮوز ﺑﻮد‬

‫ﺁﺗﺶ ﺗﻮ ﻗﺼﺪ ﻣﺮدم ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻧﺎر آﺰ وى زاد ﺑﺮ ﻣﺮدم زﻧﺪ‬

‫ﺁن ﺳﺨﻨﻬﺎى ﭼﻮ ﻣﺎر و آﮋدﻣﺖ‬

‫ﻣﺎر و آﮋدم ﮔﺸﺖ و ﻣﻰﮔﻴﺮد دﻣﺖ‬

‫اوﻟﻴﺎ را داﺷﺘﻰ در اﻧﺘﻈﺎر‬

‫اﻧﺘﻈﺎر رﺳﺘﺨﻴﺰت ﮔﺸﺖ ﻳﺎر‬

‫وﻋﺪﻩى ﻓﺮدا و ﭘﺲ ﻓﺮداى ﺗﻮ‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ﺣﺸﺮت ﺁﻣﺪ واى ﺗﻮ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﻰ در ﺁن روز دراز‬

‫در ﺣﺴﺎب و ﺁﻓﺘﺎب ﺟﺎن ﮔﺪاز‬

‫آﺎﺳﻤﺎن را ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻰداﺷﺘﻰ‬

‫ﺗﺨﻢ ﻓﺮدا رﻩ روم ﻣﻰآﺎﺷﺘﻰ‬

‫ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﺗﺨﻢ ﺳﻌﻴﺮ دوزخ اﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ ﺑﻜﺶ اﻳﻦ دوزﺧﺖ را آﺎﻳﻦ ﻓﺦ اﺳﺖ‬

‫آﺸﺘﻦ اﻳﻦ ﻧﺎر ﻧﺒﻮد ﺟﺰ ﺑﻪ ﻧﻮر‬

‫ﻧﻮرك أﻃﻔﺄ ﻧﺎرﻧﺎ ﻧﺤﻦ اﻟﺸﻜﻮر‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﻰﻧﻮرى آﻨﻰ ﺣﻠﻤﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺁﺗﺸﺖ زﻧﺪﻩ ﺳﺖ و در ﺧﺎآﺴﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٠٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﺗﻜﻠﻒ ﺑﺎﺷﺪ و رو ﭘﻮش هﻴﻦ‬

‫ﻧﺎر را ﻧﻜﺸﺪ ﺑﻐﻴﺮ ﻧﻮر دﻳﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﻧﻮر دﻳﻦ اﻳﻤﻦ ﻣﺒﺎش‬

‫آﺎﺗﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮد ﻳﻚ روز ﻓﺎش‬

‫ﻧﻮر ﺁﺑﻰ دان و هﻢ ﺑﺮ ﺁب ﭼﻔﺲ‬

‫ﭼﻮن آﻪ دارى ﺁب از ﺁﺗﺶ ﻣﺘﺮس‬

‫ﺁب ﺁﺗﺶ را آﺸﺪ آﺎﺗﺶ ﺑﻪ ﺧﻮ‬

‫ﻣﻰﺑﺴﻮزد ﻧﺴﻞ و ﻓﺮزﻧﺪان او‬

‫ﺳﻮى ﺁن ﻣﺮﻏﺎﺑﻴﺎن رو روز ﭼﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺗﺮا در ﺁب ﺣﻴﻮاﻧﻰ آﺸﻨﺪ‬

‫ﻣﺮغ ﺧﺎآﻰ ﻣﺮغ ﺁﺑﻰ هﻢ ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺿﺪاﻧﻨﺪ ﺁب و روﻏﻨﻨﺪ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﻣﺮ اﺻﻞ ﺧﻮد را ﺑﻨﺪﻩاﻧﺪ‬

‫اﺣﺘﻴﺎﻃﻰ آﻦ ﺑﻪ هﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﺖ‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ وﺳﻮﺳﻪ و وﺣﻰ َأ َﻟ ْ‬

‫هﺮ دو ﻣﻌﻘﻮﻟﻨﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﻓﺮق هﺴﺖ‬

‫هﺮ دو دﻻﻻن ﺑﺎزار ﺿﻤﻴﺮ‬

‫رﺧﺘﻬﺎ را ﻣﻰﺳﺘﺎﻳﻨﺪ اى اﻣﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺻﺮاف دﻟﻰ ﻓﻜﺮت ﺷﻨﺎس‬

‫ﻓﺮق آﻦ ﺳﺮ دو ﻓﻜﺮت ﭼﻮن ﻧﺨﺎس‬

‫ور ﻧﺪاﻧﻰ اﻳﻦ دو ﻓﻜﺮت از ﮔﻤﺎن‬

‫ﻻﺧﻼﺑﻪ ﮔﻮى و ﻣﺸﺘﺎب و ﻣﺮان‬

‫ﺣﻴﻠﻪى دﻓﻊ ﻣﻐﺒﻮن ﺷﺪن در ﺑﻴﻊ و ﺷﺮا‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻳﺎرى ﭘﻴﻤﺒﺮ را ﺑﮕﻔﺖ‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ در ﺑﻴﻌﻬﺎ ﺑﺎ ﻏﺒﻦ ﺟﻔﺖ‬

‫ﻣﻜﺮ هﺮ آﺲ آﺎو ﻓﺮو ﺷﺪ ﻳﺎ ﺧﺮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﺳﺤﺮ اﺳﺖ و ز راهﻢ ﻣﻰﺑﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ در ﺑﻴﻌﻰ آﻪ ﺗﺮﺳﻰ از ﻏﺮار‬

‫ﺷﺮط آﻦ ﺳﻪ روز ﺧﻮد را اﺧﺘﻴﺎر‬

‫آﻪ ﺗﺎﻧﻰ هﺴﺖ از رﺣﻤﺎن ﻳﻘﻴﻦ‬

‫هﺴﺖ ﺗﻌﺠﻴﻠﺖ ز ﺷﻴﻄﺎن ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺳﮓ ﭼﻮن ﻟﻘﻤﻪى ﻧﺎن اﻓﻜﻨﻰ‬

‫ﺑﻮ آﻨﺪ ﺁن ﮔﻪ ﺧﻮرد اى ﻣﻌﺘﻨﻰ‬

‫او ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺑﻮ آﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺮد‬

‫هﻢ ﺑﺒﻮﻳﻴﻤﺶ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﻣﻨﺘﻘﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺗﺎﻧﻰ ﮔﺸﺖ ﻣﻮﺟﻮد از ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺶ روز اﻳﻦ زﻣﻴﻦ و ﭼﺮﺧﻬﺎ‬

‫ﻦ ﻓﻴﻜﻮن‬ ‫ور ﻧﻪ ﻗﺎدر ﺑﻮد آﺰ ُآ ْ‬

‫ﺻﺪ زﻣﻴﻦ و ﭼﺮخ ﺁوردى ﺑﺮون‬

‫ﺁدﻣﻰ را اﻧﺪك اﻧﺪك ﺁن هﻤﺎم‬

‫ﺗﺎ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﺶ آﻨﺪ ﻣﺮد ﺗﻤﺎم‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻗﺎدر ﺑﻮد آﺎﻧﺪر ﻳﻚ ﻧﻔﺲ‬

‫از ﻋﺪم ﭘﺮان آﻨﺪ ﭘﻨﺠﺎﻩ آﺲ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﻗﺎدر ﺑﻮد آﺎو از ﻳﻚ دﻋﺎ‬

‫ﺑﻰﺗﻮﻗﻒ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻧﺪ ﻣﺮدﻩ را‬

‫ﺧﺎﻟﻖ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻨﺘﻮاﻧﺪآﻪ او‬

‫ﺑﻰﺗﻮﻗﻒ ﻣﺮدم ﺁرد ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٠٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﺗﺎﻧﻰ از ﭘﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺗﺴﺖ‬

‫آﻪ ﻃﻠﺐ ﺁهﺴﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻰﺳﻜﺴﺖ‬

‫ﺟﻮ ﻳﻜﻰ آﻮﭼﻚ آﻪ داﻳﻢ ﻣﻰرود‬

‫ﻧﻪ ﻧﺠﺲ ﮔﺮدد ﻧﻪ ﮔﻨﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫زﻳﻦ ﺗﺄﻧﻰ زاﻳﺪ اﻗﺒﺎل و ﺳﺮور‬

‫اﻳﻦ ﺗﺄﻧﻰ ﺑﻴﻀﻪ دوﻟﺖ ﭼﻮن ﻃﻴﻮر‬

‫ﻣﺮغ آﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻴﻀﻪ اى ﻋﻨﻴﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ از ﺑﻴﻀﻪ هﻤﻰﺁﻳﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺑﺎش ﺗﺎ اﺟﺰاى ﺗﻮ ﭼﻮن ﺑﻴﻀﻪهﺎ‬

‫ﻣﺮﻏﻬﺎ زاﻳﻨﺪ اﻧﺪر اﻧﺘﻬﺎ‬

‫ﺑﻴﻀﻪى ﻣﺎر ار ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ در ﺷﺒﻪ‬

‫ﺑﻴﻀﻪى ﮔﻨﺠﺸﻚ را دور اﺳﺖ رﻩ‬

‫داﻧﻪى ﺁﺑﻰ ﺑﻪ داﻧﻪى ﺳﻴﺐ ﻧﻴﺰ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﻓﺮقهﺎ دان اى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎ هﻢ رﻧﮓ ﺑﺎﺷﺪ در ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﻴﻮﻩهﺎ هﺮ ﻳﻚ ﺑﻮد ﻧﻮﻋﻰ دﮔﺮ‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎى ﺟﺴﻤﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ هﺮ ﺟﺎﻧﻰ ﺑﻪ رﻳﻌﻰ زﻧﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ در ﺑﺎزار ﻳﻜﺴﺎن ﻣﻰروﻧﺪ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ در ذوق و دﻳﮕﺮ دردﻣﻨﺪ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن در ﻣﺮگ ﻳﻜﺴﺎن ﻣﻰروﻳﻢ‬

‫ﻧﻴﻢ در ﺧﺴﺮان و ﻧﻴﻤﻰ ﺧﺴﺮوﻳﻢ‬

‫وﻓﺎت ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻼل ﺑﺎ ﺷﺎدى‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻼل از ﺿﻌﻒ ﺷﺪ هﻤﭽﻮن هﻼل‬

‫رﻧﮓ ﻣﺮگ اﻓﺘﺎد ﺑﺮ روى ﺑﻼل‬

‫ﺟﻔﺖ او دﻳﺪش ﺑﮕﻔﺘﺎ وا ﺣﺮب‬

‫ﭘﺲ ﺑﻼﻟﺶ ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﻧﻪ وا ﻃﺮب‬

‫ﺗﺎ آﻨﻮن اﻧﺪر ﺣﺮب ﺑﻮدم ز زﻳﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﻰ ﻣﺮگ ﭼﻮن ﻋﻴﺶ اﺳﺖ و ﭼﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻰﮔﻔﺖ و رﺧﺶ در ﻋﻴﻦ ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﺮﮔﺲ و ﮔﻠﺒﺮگ و ﻻﻟﻪ ﻣﻰﺷﻜﻔﺖ‬

‫ﺗﺎب رو و ﭼﺸﻢ ﭘﺮ اﻧﻮار او‬

‫ﻣﻰ ﮔﻮاهﻰ داد ﺑﺮ ﮔﻔﺘﺎر او‬

‫هﺮ ﺳﻴﻪ دل ﻣﻰ ﺳﻴﻪ دﻳﺪى و را‬

‫ﻣﺮدم دﻳﺪﻩ ﺳﻴﺎﻩ ﺁﻣﺪ ﭼﺮا‬

‫ﻣﺮدم ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ رو ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﻣﺮدم دﻳﺪﻩ ﺑﻮد ﻣﺮﺁت ﻣﺎﻩ‬

‫ﺧﻮد آﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﻣﺮدم دﻳﺪﻩى ﺗﺮا‬

‫در ﺟﻬﺎن ﺟﺰ ﻣﺮدم دﻳﺪﻩﻓﺰا‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﺮدم دﻳﺪﻩش ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ او آﻪ در رﻧﮕﺶ رﺳﻴﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺟﺰ او ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻘﻠﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫در ﺻﻔﺎت ﻣﺮدم دﻳﺪﻩى ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺟﻔﺘﺶ اﻟﻔﺮاق اى ﺧﻮش ﺧﺼﺎل‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﻧﻪ اﻟﻮﺻﺎل اﺳﺖ اﻟﻮﺻﺎل‬

‫ﮔﻔﺖ ﺟﻔﺖ اﻣﺸﺐ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻣﻰروى‬

‫از ﺗﺒﺎر و ﺧﻮﻳﺶ ﻏﺎﻳﺐ ﻣﻰﺷﻮى‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٠٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﻧﻪ ﺑﻠﻜﻪ اﻣﺸﺐ ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫ﻣﻰرﺳﺪ ﺧﻮد از ﻏﺮﻳﺒﻰ در وﻃﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ روﻳﺖ را آﺠﺎ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻧﺪر ﺣﻠﻘﻪى ﺧﺎص ﺧﺪا‬

‫ﺣﻠﻘﻪى ﺧﺎﺻﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﻻ آﻨﻰ ﻧﻪ ﺳﻮى ﭘﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺣﻠﻘﻪ ز رب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬

‫ﻧﻮر ﻣﻰﺗﺎﺑﺪ ﭼﻮ در ﺣﻠﻘﻪ ﻧﮕﻴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ وﻳﺮان ﮔﺸﺖ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ درﻳﻎ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻧﺪر ﻣﻪ ﻧﮕﺮ ﻣﻨﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻴﻎ‬

‫آﺮد وﻳﺮان ﺗﺎ آﻨﺪ ﻣﻌﻤﻮرﺗﺮ‬

‫ﻗﻮم اﻧﺒﻪ ﺑﻮد و ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮ‬

‫ﺣﻜﻤﺖ وﻳﺮان ﺷﺪن ﺗﻦ ﺑﻪ ﻣﺮگ‬ ‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﺁدم ﺑﻮدم اول ﺣﺒﺲ آﺮب‬

‫ﭘﺮ ﺷﺪ اآﻨﻮن ﻧﺴﻞ ﺟﺎﻧﻢ ﺷﺮق و ﻏﺮب‬

‫ﻣﻦ ﮔﺪا ﺑﻮدم در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪى ﭼﻮ ﭼﺎﻩ‬

‫ﺷﺎﻩ ﮔﺸﺘﻢ ﻗﺼﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﺮ ﺷﺎﻩ‬

‫ﻗﺼﺮهﺎ ﺧﻮد ﻣﺮ ﺷﻬﺎن را ﻣﺎﻧﺲ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮدﻩ را ﺧﺎﻧﻪ و ﻣﻜﺎن ﮔﻮرى ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ را ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺷﻬﺎن رﻓﺘﻨﺪ اﻧﺪر ﻻ ﻣﻜﺎن‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن را اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻨﻤﻮد ﻓﺮ‬

‫ﻇﺎهﺮش زﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺗﻨﮓ ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺗﻨﮓ اﻳﻦ اﻓﻐﺎن ز ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن دو ﺗﺎ ﺷﺪ هﺮ آﻪ در وى ﺑﻴﺶ زﻳﺴﺖ‬

‫در زﻣﺎن ﺧﻮاب ﭼﻮن ﺁزاد ﺷﺪ‬

‫ز ﺁن ﻣﻜﺎن ﺑﻨﮕﺮ آﻪ ﺟﺎن ﭼﻮن ﺷﺎد ﺷﺪ‬

‫ﻇﺎﻟﻢ از ﻇﻠﻢ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺎز رﺳﺖ‬

‫ﻣﺮد زﻧﺪاﻧﻰ ز ﻓﻜﺮ ﺣﺒﺲ ﺟﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺲ ﻓﺮاخ‬

‫ﺳﺨﺖ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻣﻨﺎخ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻓﺮاخ و ﺳﺨﺖ ﺗﻨﮓ‬

‫ﺧﻨﺪﻩى او ﮔﺮﻳﻪ ﻓﺨﺮش ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻨﮓ‬

‫ﺗﺸﺒﻴﻪ دﻧﻴﺎ آﻪ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﻓﺮاخ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺗﻨﮓ و ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺧﻮاب آﻪ ﺧﻼص اﺳﺖ از اﻳﻦ ﺗﻨﮕﻰ‬ ‫هﻤﭽﻮ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ آﻪ ﺗﻔﺴﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺗﻨﮓ ﺁﻳﻰ ﺟﺎﻧﺖ ﭘﺨﺴﻴﺪﻩ ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﻋﺮﻳﺾ اﺳﺖ و ﻃﻮﻳﻞ‬

‫ز ﺁن ﺗﺒﺶ ﺗﻨﮓ ﺁﻳﺪت ﺟﺎن و آﻠﻴﻞ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮون ﻧﺎﻳﻰ ﺑﻨﮕﺸﺎﻳﺪ دﻟﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺳﻮد ﺁﻣﺪ ﻓﺮاﺧﻰ ﻣﻨﺰﻟﺖ‬

‫ﻳﺎ آﻪ آﻔﺶ ﺗﻨﮓ ﭘﻮﺷﻰ اى ﻏﻮى‬

‫در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻓﺮاﺧﻰ ﻣﻰروى‬

‫ﺁن ﻓﺮاﺧﻰ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺗﻨﮓ ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ زﻧﺪان ﺁﻣﺪ ﺁن ﺻﺤﺮا و دﺷﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥١٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ آﻪ دﻳﺪ او ﻣﺮ ﺗﺮا از دور ﮔﻔﺖ‬

‫آﺎو در ﺁن ﺻﺤﺮا ﭼﻮ ﻻﻟﻪى ﺗﺮ ﺷﻜﻔﺖ‬

‫او ﻧﺪاﻧﺪ آﻪ ﺗﻮ هﻤﭽﻮن ﻇﺎﻟﻤﺎن‬

‫از ﺑﺮون در ﮔﻠﺸﻨﻰ ﺟﺎن در ﻓﻐﺎن‬

‫ﺧﻮاب ﺗﻮ ﺁن آﻔﺶ ﺑﻴﺮون آﺮدن اﺳﺖ‬

‫آﻪ زﻣﺎﻧﻰ ﺟﺎﻧﺖ ﺁزاد از ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫اوﻟﻴﺎ را ﺧﻮاب ﻣﻠﻚ اﺳﺖ اى ﻓﻼن‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن اﺻﺤﺎب آﻬﻒ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﻮاب ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ و ﺁن ﺟﺎ ﺧﻮاب ﻧﻪ‬

‫در ﻋﺪم در ﻣﻰروﻧﺪ و ﺑﺎب ﻧﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﺗﻨﮓ و در او ﺟﺎن ﭼﻨﮓ ﻟﻮك‬

‫آﺮد وﻳﺮان ﺗﺎ آﻨﺪ ﻗﺼﺮ ﻣﻠﻮك‬

‫ﭼﻨﮓ ﻟﻮآﻢ ﭼﻮن ﺟﻨﻴﻦ اﻧﺪر رﺣﻢ‬

‫ﻧﻪ ﻣﻬﻪ ﮔﺸﺘﻢ ﺷﺪ اﻳﻦ ﻧﻘﻼن ﻣﻬﻢ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ درد زﻩ ﺑﺮ ﻣﺎدرم‬

‫ﻣﻦ در اﻳﻦ زﻧﺪان ﻣﻴﺎن ﺁذرم‬

‫ﻣﺎدر ﻃﺒﻌﻢ ز درد ﻣﺮگ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ رﻩ ﺗﺎ رهﺪ ﺑﺮﻩ ز ﻣﻴﺶ‬

‫ﺗﺎ ﭼﺮد ﺁن ﺑﺮﻩ در ﺻﺤﺮاى ﺳﺒﺰ‬

‫هﻴﻦ رﺣﻢ ﺑﮕﺸﺎ آﻪ ﮔﺸﺖ اﻳﻦ ﺑﺮﻩ ﮔﺒﺰ‬

‫درد زﻩ ﮔﺮ رﻧﺞ ﺁﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ ﺟﻨﻴﻦ اﺷﻜﺴﺘﻦ زﻧﺪان ﺑﻮد‬

‫ﺣﺎﻣﻠﻪ ﮔﺮﻳﺎن ز زﻩ آﺎﻳﻦ اﻟﻤﻨﺎص‬

‫و ﺁن ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻨﺪان آﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﺧﻼص‬

‫هﺮ ﭼﻪ زﻳﺮ ﭼﺮخ هﺴﺘﻨﺪ اﻣﻬﺎت‬

‫از ﺟﻤﺎد و از ﺑﻬﻴﻤﻪ و ز ﻧﺒﺎت‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ از درد ﻏﻴﺮى ﻏﺎﻓﻞاﻧﺪ‬

‫ﺟﺰ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻧﺒﻴﻪ و آﺎﻣﻞاﻧﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻪ آﻮﺳﻪ داﻧﺪ از ﺧﺎﻧﻪى آﺴﺎن‬

‫ﺑﻠﻤﻪ از ﺧﺎﻧﻪى ﺧﻮدش آﻰ داﻧﺪ ﺁن‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺻﺎﺣﺐ دل ﺑﺪاﻧﺪ ﺣﺎل ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ ز ﺣﺎل ﺧﻮد ﻧﺪاﻧﻰ اى ﻋﻤﻮ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ هﺮ ﭼﻪ ﻏﻔﻠﺖ و ﻏﻢ و آﺎهﻠﻰ و ﺗﺎرﻳﻜﻰ اﺳﺖ هﻤﻪ از ﺗﻦ اﺳﺖ آﻪ ارﺿﻰ اﺳﺖ و ﺳﻔﻠﻰ‬ ‫ﻏﻔﻠﺖ از ﺗﻦ ﺑﻮد ﭼﻮن ﺗﻦ روح ﺷﺪ‬

‫ﺑﻴﻨﺪ او اﺳﺮار را ﺑﻰهﻴﭻ ﺑﺪ‬

‫ﭼﻮن زﻣﻴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ از ﺟﻮ ﻓﻠﻚ‬

‫ﻧﻪ ﺷﺐ و ﻧﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻟﻰ و ﻟﻚ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺳﺎﻳﻪ ﺳﺖ و ﺷﺐ ﻳﺎ ﺳﺎﻳﻪﮔﻪ‬

‫از زﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ از اﻓﻼك و ﻣﻪ‬

‫دود ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ هﻢ از هﻴﺰم ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ از ﺁﺗﺸﻬﺎى ﻣﺴﺘﻨﺠﻢ ﺑﻮد‬

‫وهﻢ اﻓﺘﺪ در ﺧﻄﺎ و در ﻏﻠﻂ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﺎﺷﺪ در اﺻﺎﺑﺘﻬﺎ ﻓﻘﻂ‬

‫هﺮ ﮔﺮاﻧﻰ و آﺴﻞ ﺧﻮد از ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ز ﺧﻔﺖ ﺟﻤﻠﻪ در ﭘﺮﻳﺪن اﺳﺖ‬

‫روى ﺳﺮخ از ﻏﻠﺒﻪى ﺧﻮﻧﻬﺎ ﺑﻮد‬

‫روى زرد از ﺟﻨﺒﺶ ﺻﻔﺮا ﺑﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥١١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫رو ﺳﭙﻴﺪ از ﻗﻮت ﺑﻠﻐﻢ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ از ﺳﻮدا آﻪ رو ادهﻢ ﺑﻮد‬

‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﺎﻟﻖ ﺁﺛﺎر اوﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺟﺰ ﻋﻠﺖ ﻧﺒﻴﻨﺪ اهﻞ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰ آﺎو از ﭘﻮﺳﺘﻬﺎ ﺁوارﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫از ﻃﺒﻴﺐ و ﻋﻠﺖ او را ﭼﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن دوم ﺑﺎر ﺁدﻣﻰ زادﻩ ﺑﺰاد‬

‫ﭘﺎى ﺧﻮد ﺑﺮ ﻓﺮق ﻋﻠﺘﻬﺎ ﻧﻬﺎد‬

‫ﻋﻠﺖ اوﻟﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ دﻳﻦ او‬

‫ﻋﻠﺖ ﺟﺰوى ﻧﺪارد آﻴﻦ او‬

‫ﻣﻰﭘﺮد ﭼﻮن ﺁﻓﺘﺎب اﻧﺪر اﻓﻖ‬

‫ﺑﺎ ﻋﺮوس ﺻﺪق و ﺻﻮرت ﭼﻮن ﺗﺘﻖ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺮون از اﻓﻖ وز ﭼﺮﺧﻬﺎ‬

‫ﺑﻰﻣﻜﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ارواح و ﻧﻬﻰ‬

‫ﺑﻞ ﻋﻘﻮل ﻣﺎﺳﺖ ﺳﺎﻳﻪهﺎى او‬

‫ﻣﻰﻓﺘﺪ ﭼﻮن ﺳﺎﻳﻪهﺎ در ﭘﺎى او‬

‫ﻣﺠﺘﻬﺪ هﺮ ﮔﻪ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺺ ﺷﻨﺎس‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺻﻮرت ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﺪ ﻗﻴﺎس‬

‫ﭼﻮن ﻧﻴﺎﺑﺪ ﻧﺺ اﻧﺪر ﺻﻮرﺗﻰ‬

‫از ﻗﻴﺎس ﺁن ﺟﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻋﺒﺮﺗﻰ‬ ‫ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻧﺺ ﺑﺎ ﻗﻴﺎس‬

‫ﻧﺺ وﺣﻰ روح ﻗﺪﺳﻰ دان ﻳﻘﻴﻦ‬

‫و ﺁن ﻗﻴﺎس ﻋﻘﻞ ﺟﺰوى ﺗﺤﺖ اﻳﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ از ﺟﺎن ﮔﺸﺖ ﺑﺎ ادراك و ﻓﺮ‬

‫روح او را آﻰ ﺷﻮد زﻳﺮ ﻧﻈﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺟﺎن در ﻋﻘﻞ ﺗﺎﺛﻴﺮى آﻨﺪ‬

‫ز ﺁن اﺛﺮ ﺁن ﻋﻘﻞ ﺗﺪﺑﻴﺮى آﻨﺪ‬

‫ﻧﻮح وار ار ﺻﺪﻗﻰ زد در ﺗﻮ روح‬

‫آﻮ ﻳﻢ و آﺸﺘﻰ و آﻮ ﻃﻮﻓﺎن ﻧﻮح‬

‫ﻋﻘﻞ اﺛﺮ را روح ﭘﻨﺪارد و ﻟﻴﻚ‬

‫ﻧﻮر ﺧﻮر از ﻗﺮص ﺧﻮر دوراﺳﺖ ﻧﻴﻚ‬

‫ز ﺁن ﺑﻪ ﻗﺮﺻﻰ ﺳﺎﻟﻜﻰ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ز ﻧﻮرش ﺳﻮى ﻗﺮص اﻓﻜﻨﺪ ﺷﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻳﻦ ﻧﻮرى آﻪ اﻧﺪر ﺳﺎﻓﻞ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ داﻳﻢ روز و ﺷﺐ او ﺁﻓﻞ اﺳﺖ‬

‫و اﻧﻜﻪ اﻧﺪر ﻗﺮص دارد ﺑﺎش و ﺟﺎ‬

‫ﻏﺮﻗﻪى ﺁن ﻧﻮر ﺑﺎﺷﺪ داﻳﻤﺎ‬

‫ﻧﻪ ﺳﺤﺎﺑﺶ رﻩ زﻧﺪ ﺧﻮد ﻧﻪ ﻏﺮوب‬

‫وارهﻴﺪ او از ﻓﺮاق ﺳﻴﻨﻪ آﻮب‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ آﺲ اﺻﻠﺶ از اﻓﻼك ﺑﻮد‬

‫ﻳﺎ ﻣﺒﺪل ﮔﺸﺖ ﮔﺮ از ﺧﺎك ﺑﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺧﺎآﻰ را ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺗﺎب ﺁن‬

‫آﻪ زﻧﺪ ﺑﺮ وى ﺷﻌﺎﻋﺶ ﺟﺎودان‬

‫ﮔﺮ زﻧﺪ ﺑﺮ ﺧﺎك داﻳﻢ ﺗﺎب ﺧﻮر‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﺳﻮزد آﻪ ﻧﺎﻳﺪ زو ﺛﻤﺮ‬

‫داﻳﻢ اﻧﺪر ﺁب آﺎر ﻣﺎهﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎر را ﺑﺎ او آﺠﺎ هﻤﺮاهﻰ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥١٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻟﻴﻚ در آﻪ ﻣﺎرهﺎى ﭘﺮ ﻓﻨﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻳﻢ ﻣﺎهﻴﻰهﺎ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﻜﺮﺷﺎن ﮔﺮ ﺧﻠﻖ را ﺷﻴﺪا آﻨﺪ‬

‫هﻢ ز درﻳﺎ ﺗﺎﺳﻪﺷﺎن رﺳﻮا آﻨﺪ‬

‫و اﻧﺪر اﻳﻦ ﻳﻢ ﻣﺎهﻴﺎن ﭘﺮ ﻓﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﺎر را از ﺳﺤﺮ ﻣﺎهﻰ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﺎهﻴﺎن ﻗﻌﺮ درﻳﺎى ﺟﻼل‬

‫ﺑﺤﺮﺷﺎن ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺳﺤﺮ ﺣﻼل‬

‫ﭘﺲ ﻣﺤﺎل از ﺗﺎب اﻳﺸﺎن ﺣﺎل ﺷﺪ‬

‫ﻧﺤﺲ ﺁن ﺟﺎ رﻓﺖ و ﻧﻴﻜﻮ ﻓﺎل ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ زﻳﻦ آﻼم‬

‫ﺻﺪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﮕﺬرد وﻳﻦ ﻧﺎﺗﻤﺎم‬

‫ﺁداب اﻟﻤﺴﺘﻤﻌﻴﻦ و اﻟﻤﺮﻳﺪﻳﻦ ﻋﻨﺪ ﻓﻴﺾ اﻟﺤﻜﻤﺔ ﻣﻦ ﻟﺴﺎن اﻟﺸﻴﺦ‬ ‫ﺑﺮ ﻣﻠﻮﻻن اﻳﻦ ﻣﻜﺮر آﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﻧﺰد ﻣﻦ ﻋﻤﺮ ﻣﻜﺮر ﺑﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﺷﻤﻊ از ﺑﺮق ﻣﻜﺮر ﺑﺮ ﺷﻮد‬

‫ﺧﺎك از ﺗﺎب ﻣﻜﺮر زر ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮ هﺰاران ﻃﺎﻟﺒﻨﺪ و ﻳﻚ ﻣﻠﻮل‬

‫از رﺳﺎﻟﺖ ﺑﺎز ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ رﺳﻮل‬

‫اﻳﻦ رﺳﻮﻻن ﺿﻤﻴﺮ رازﮔﻮ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ ﺧﻮاهﻨﺪ اﺳﺮاﻓﻴﻞ ﺧﻮ‬

‫ﻧﺨﻮﺗﻰ دارﻧﺪ و آﺒﺮى ﭼﻮن ﺷﻬﺎن‬

‫ﭼﺎآﺮى ﺧﻮاهﻨﺪ از اهﻞ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ ادﺑﻬﺎﺷﺎن ﺑﻪ ﺟﺎ ﮔﻪ ﻧﺎورى‬

‫از رﺳﺎﻟﺘﺸﺎن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﺧﻮرى‬

‫آﻰ رﺳﺎﻧﻨﺪ ﺁن اﻣﺎﻧﺖ را ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﻰ ﭘﻴﺸﺸﺎن راآﻊ دو ﺗﻮ‬

‫هﺮ ادﺑﺸﺎن آﻰ هﻤﻰﺁﻳﺪ ﭘﺴﻨﺪ‬

‫آﺎﻣﺪﻧﺪ اﻳﺸﺎن ز اﻳﻮان ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻧﻪ ﮔﺪاﻳﺎﻧﻨﺪ آﺰ هﺮ ﺧﺪﻣﺘﻰ‬

‫از ﺗﻮ دارﻧﺪ اى ﻣﺰور ﻣﻨﺘﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺎ ﺑﻰرﻏﺒﺘﻴﻬﺎ اى ﺿﻤﻴﺮ‬

‫ﺻﺪﻗﻪى ﺳﻠﻄﺎن ﺑﻴﻔﺸﺎن واﻣﮕﻴﺮ‬

‫اﺳﺐ ﺧﻮد را اى رﺳﻮل ﺁﺳﻤﺎن‬

‫در ﻣﻠﻮﻻن ﻣﻨﮕﺮ و اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﻓﺮخ ﺁن ﺗﺮآﻰ آﻪ اﺳﺘﻴﺰﻩ ﻧﻬﺪ‬

‫اﺳﺒﺶ اﻧﺪر ﺧﻨﺪق ﺁﺗﺶ ﺟﻬﺪ‬

‫ﮔﺮم ﮔﺮداﻧﺪ ﻓﺮس را ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ آﻨﺪ ﺁهﻨﮓ اوج ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ را از ﻏﻴﺮ و ﻏﻴﺮت دوﺧﺘﻪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁﺗﺶ ﺧﺸﻚ و ﺗﺮ را ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﮔﺮ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺮ او ﻋﻴﺒﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺁﺗﺶ اول در ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ زﻧﺪ‬

‫ﺧﻮد ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﻧﺮوﻳﺪ از ﻋﺪم‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪ ﮔﺮﻣﻰ ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺪم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥١٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ هﺮ ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﺑﻮى ﻋﺪوى ﺧﻮد را و ﺣﺬر آﺮدن و ﺑﻄﺎﻟﺖ و ﺧﺴﺎرت ﺁن آﺲ‬ ‫آﻪ ﻋﺪوى آﺴﻰ ﺑﻮد آﻪ از او ﺣﺬر ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ و ﻓﺮار ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻰ و ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻰ‬ ‫اﺳﺐ داﻧﺪ ﺑﺎﻧﮓ و ﺑﻮى ﺷﻴﺮ را‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺣﻴﻮان اﺳﺖ اﻻ ﻧﺎدرا‬

‫ﺑﻞ ﻋﺪوى ﺧﻮﻳﺶ را هﺮ ﺟﺎﻧﻮر‬

‫ﺧﻮد ﺑﺪاﻧﺪ از ﻧﺸﺎن و از اﺛﺮ‬

‫روز ﺧﻔﺎﺷﻚ ﻧﻴﺎرد ﺑﺮ ﭘﺮﻳﺪ‬

‫ﺷﺐ ﺑﺮون ﺁﻣﺪ ﭼﻮ دزدان و ﭼﺮﻳﺪ‬

‫از هﻤﻪ ﻣﺤﺮومﺗﺮ ﺧﻔﺎش ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﻋﺪوى ﺁﻓﺘﺎب ﻓﺎش ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ ﺗﻮاﻧﺪ در ﻣﺼﺎﻓﺶ زﺧﻢ ﺧﻮرد‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺗﺎﻧﺪش ﻣﻬﺠﻮر آﺮد‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ آﻪ ﺑﮕﺮداﻧﺪ ﻗﻔﺎش‬

‫از ﺑﺮاى ﻏﺼﻪ و ﻗﻬﺮ ﺧﻔﺎش‬

‫ﻏﺎﻳﺖ ﻟﻄﻒ و آﻤﺎل او ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﺧﻔﺎﺷﺶ آﺠﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﻮد‬

‫دﺷﻤﻨﻰ ﮔﻴﺮى ﺑﻪ ﺣﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد ﻣﻤﻜﻦ آﻪ ﮔﺮداﻧﻰ اﺳﻴﺮ‬

‫ﻗﻄﺮﻩ ﺑﺎ ﻗﻠﺰم ﭼﻮ اﺳﺘﻴﺰﻩ آﻨﺪ‬

‫اﺑﻠﻪ اﺳﺖ او رﻳﺶ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺣﻴﻠﺖ او از ﺳﺒﺎﻟﺶ ﻧﮕﺬرد‬

‫ﭼﻨﺒﺮﻩى ﺣﺠﺮﻩى ﻗﻤﺮ ﭼﻮن ﺑﺮ درد‬

‫ﺑﺎ ﻋﺪوى ﺁﻓﺘﺎب اﻳﻦ ﺑﺪ ﻋﺘﺎب‬

‫اى ﻋﺪوى ﺁﻓﺘﺎب ﺁﻓﺘﺎب‬

‫اى ﻋﺪوى ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ آﺰ ﻓﺮش‬

‫ﻣﻰﻟﺮزد ﺁﻓﺘﺎب و اﺧﺘﺮش‬

‫ﺗﻮ ﻋﺪوى او ﻧﻪاى ﺧﺼﻢ ﺧﻮدى‬

‫ﭼﻪ ﻏﻢ ﺁﺗﺶ را آﻪ ﺗﻮ هﻴﺰم ﺷﺪى‬

‫اى ﻋﺠﺐ از ﺳﻮزﺷﺖ او آﻢ ﺷﻮد‬

‫ﻳﺎ ز درد ﺳﻮزﺷﺖ ﭘﺮ ﻏﻢ ﺷﻮد‬

‫رﺣﻤﺘﺶ ﻧﻪ رﺣﻤﺖ ﺁدم ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﻣﺰاج رﺣﻢ ﺁدم ﻏﻢ ﺑﻮد‬

‫رﺣﻤﺖ ﻣﺨﻠﻮق ﺑﺎﺷﺪ ﻏﺼﻪﻧﺎك‬

‫رﺣﻤﺖ ﺣﻖ از ﻏﻢ و ﻏﺼﻪﺳﺖ ﭘﺎك‬

‫رﺣﻤﺖ ﺑﻰﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ دان اى ﭘﺪر‬

‫ﻧﺎﻳﺪ اﻧﺪر وهﻢ از وى ﺟﺰ اﺛﺮ‬

‫ﻓﺮق ﻣﻴﺎن داﻧﺴﺘﻦ ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﻣﺜﺎل و ﺗﻘﻠﻴﺪ و ﻣﻴﺎن داﻧﺴﺘﻦ ﻣﺎهﻴﺖ ﺁن ﭼﻴﺰ‬ ‫ﻇﺎهﺮ اﺳﺖ ﺁﺛﺎر و ﻣﻴﻮﻩى رﺣﻤﺘﺶ‬

‫ﻟﻴﻚ آﻰ داﻧﺪ ﺟﺰ او ﻣﺎهﻴﺘﺶ‬

‫هﻴﭻ ﻣﺎهﻴﺎت اوﺻﺎف آﻤﺎل‬

‫آﺲ ﻧﺪاﻧﺪ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺁﺛﺎر و ﻣﺜﺎل‬

‫ﻃﻔﻞ ﻣﺎهﻴﺖ ﻧﺪاﻧﺪ ﻃﻤﺚ را‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﮔﻮﻳﻰ هﺴﺖ ﭼﻮن ﺣﻠﻮا ﺗﺮا‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥١٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﻣﺎهﻴﺖ ذوق ﺟﻤﺎع‬

‫ﻣﺜﻞ ﻣﺎهﻴﺎت ﺣﻠﻮا اى ﻣﻄﺎع‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﺴﺒﺖ آﺮد از روى ﺧﻮﺷﻰ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﺁن ﻋﺎﻗﻞ ﭼﻮ ﺗﻮ آﻮدك وﺷﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ آﻮدك ﺁن را از ﻣﺜﺎل‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪاﻧﺪ ﻣﺎهﻴﺖ ﻳﺎ ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‬

‫ﭘﺲ اﮔﺮ ﮔﻮﻳﻰ ﺑﺪاﻧﻢ دور ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ور ﻧﺪاﻧﻢ ﮔﻔﺖ آﺬب و زور ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ آﺴﻰ ﮔﻮﻳﺪ آﻪ داﻧﻰ ﻧﻮح را‬

‫ﺁن رﺳﻮل ﺣﻖ و ﻧﻮر روح را‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﻢ آﺎن ﻗﻤﺮ‬

‫هﺴﺖ از ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﻪ ﻣﺸﻬﻮرﺗﺮ‬

‫آﻮدآﺎن ﺧﺮد در آﺘﺎﺑﻬﺎ‬

‫و ﺁن اﻣﺎﻣﺎن ﺟﻤﻠﻪ در ﻣﺤﺮاﺑﻬﺎ‬

‫ﻧﺎم او ﺧﻮاﻧﻨﺪ در ﻗﺮﺁن ﺻﺮﻳﺢ‬

‫ﻗﺼﻪاش ﮔﻮﻳﻨﺪ از ﻣﺎﺿﻰ ﻓﺼﻴﺢ‬

‫راﺳﺘﮕﻮ داﻧﻴﺶ ﺗﻮ از روى وﺻﻒ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺎهﻴﺖ ﻧﺸﺪ از ﻧﻮح آﺸﻒ‬

‫ور ﺑﮕﻮﻳﻰ ﻣﻦ ﭼﻪ داﻧﻢ ﻧﻮح را‬

‫هﻤﭽﻮ اوﻳﻰ داﻧﺪ او را اى ﻓﺘﻰ‬

‫ﻣﻮر ﻟﻨﮕﻢ ﻣﻦ ﭼﻪ داﻧﻢ ﻓﻴﻞ را‬

‫ﭘﺸﻪاى آﻰ داﻧﺪ اﺳﺮاﻓﻴﻞ را‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ هﻢ راﺳﺖ اﺳﺖ از روى ﺁن‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻣﺎهﻴﺖ ﻧﺪاﻧﻴﺶ اى ﻓﻼن‬

‫ﻋﺠﺰ از ادراك ﻣﺎهﻴﺖ ﻋﻤﻮ‬

‫ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎﻣﻪ ﺑﻮد ﻣﻄﻠﻖ ﻣﮕﻮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺎهﻴﺎت و ﺳﺮ ﺳﺮ ﺁن‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ آﺎﻣﻼن ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻴﺎن‬

‫در وﺟﻮد از ﺳﺮ ﺣﻖ و ذات او‬

‫دورﺗﺮ از ﻓﻬﻢ و اﺳﺘﺒﺼﺎر آﻮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁن ﻣﺨﻔﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ از ﻣﺤﺮﻣﺎن‬

‫ذات و وﺻﻔﻰ ﭼﻴﺴﺖ آﺎن ﻣﺎﻧﺪ ﻧﻬﺎن‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﺤﺜﻰ ﮔﻮﻳﺪ اﻳﻦ دور اﺳﺖ و ﮔﻮ‬

‫ﺑﻰز ﺗﺎوﻳﻠﻰ ﻣﺤﺎﻟﻰ آﻢ ﺷﻨﻮ‬

‫ﻗﻄﺐ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا اى ﺳﺴﺖ ﺣﺎل‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻓﻮق ﺣﺎل ﺗﺴﺖ ﺁﻳﺪ ﻣﺤﺎل‬

‫واﻗﻌﺎﺗﻰ آﻪ آﻨﻮﻧﺖ ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫ﻧﻪ آﻪ اول هﻢ ﻣﺤﺎﻟﺖ ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫ﭼﻮن رهﺎﻧﻴﺪت زدﻩ زﻧﺪان آﺮم‬

‫ﺗﻴﻪ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻜﻦ ﺣﺒﺲ ﺳﺘﻢ‬

‫ﺟﻤﻊ و ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻣﻴﺎن ﻧﻔﻰ و اﺛﺒﺎت ﻳﻚ ﭼﻴﺰ از روى ﻧﺴﺒﺖ و اﺧﺘﻼف ﺟﻬﺖ‬ ‫ﻧﻔﻰ ﺁن ﻳﻚ ﭼﻴﺰ و اﺛﺒﺎﺗﺶ رواﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻬﺖ ﺷﺪ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﺴﺒﺖ دوﺗﺎﺳﺖ‬

‫ﺖ از ﻧﺴﺒﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﺖ ِإ ْذ َر َﻣ ْﻴ َ‬ ‫ﻣﺎ َر َﻣ ْﻴ َ‬

‫ﻧﻔﻰ و اﺛﺒﺎت اﺳﺖ و هﺮ دو ﻣﺜﺒﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺗﻮ اﻓﻜﻨﺪى ﭼﻮ ﺑﺮ دﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪ اﻓﻜﻨﺪى آﻪ ﻗﻮت ﺣﻖ ﻧﻤﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥١٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫زور ﺁدم زاد را ﺣﺪى ﺑﻮد‬

‫ﻣﺸﺖ ﺧﺎك اﺷﻜﺴﺖ ﻟﺸﻜﺮ آﻰ ﺷﻮد‬

‫ﻣﺸﺖ ﻣﺸﺖ ﺗﺴﺖ و اﻓﻜﻨﺪن ز ﻣﺎﺳﺖ‬

‫زﻳﻦ دو ﻧﺴﺒﺖ ﻧﻔﻰ و اﺛﺒﺎﺗﺶ رواﺳﺖ‬

‫ﻳﻌﺮﻓﻮن اﻷﻧﺒﻴﺎ أﺿﺪادهﻢ‬

‫ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﻻ ﻳﺸﺘﺒﻪ أوﻻدهﻢ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد داﻧﻨﺪﺷﺎن‬

‫ﻣﻨﻜﺮان ﺑﺎ ﺻﺪ دﻟﻴﻞ و ﺻﺪ ﻧﺸﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ از رﺷﻚ و ﺣﺴﺪ ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻨﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﺮ ﻧﺪاﻧﻢ ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ ﻳﻌﺮف ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺟﺎى دﮔﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻻ ﻳﻌﺮﻓﻬﻢ ﻏﻴﺮى ﻓﺬر‬

‫إﻧﻬﻢ ﺗﺤﺖ ﻗﺒﺎﺑﻲ آﺎﻣﻨﻮن‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﻳﺰداﻧﺸﺎن ﻧﺪاﻧﺪ ز ﺁزﻣﻮن‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﮔﻴﺮ اﻳﻦ ﻣﻔﺘﻮح را‬

‫آﻪ ﺑﺪاﻧﻰ و ﻧﺪاﻧﻰ ﻧﻮح را‬ ‫ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻓﻨﺎ و ﺑﻘﺎى دروﻳﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﻳﻞ در ﺟﻬﺎن دروﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ور ﺑﻮد دروﻳﺶ ﺁن دروﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﺴﺖ از روى ﺑﻘﺎى ذات او‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺸﺘﻪ وﺻﻒ او در وﺻﻒ هﻮ‬

‫ﭼﻮن زﺑﺎﻧﻪى ﺷﻤﻊ ﭘﻴﺶ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ هﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ در ﺣﺴﺎب‬

‫هﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ ذات او ﺗﺎ ﺗﻮ اﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ ﻧﻬﻰ ﭘﻨﺒﻪ ﺑﺴﻮزد ز ﺁن ﺷﺮر‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ روﺷﻨﻰ ﻧﺪهﺪ ﺗﺮا‬

‫آﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻓﺘﺎب او را ﻓﻨﺎ‬

‫در دو ﺻﺪ ﻣﻦ ﺷﻬﺪ ﻳﻚ اوﻗﻴﻪ ﺧﻞ‬

‫ﭼﻮن در اﻓﻜﻨﺪى و در وى ﮔﺸﺖ ﺣﻞ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻃﻌﻢ ﺧﻞ ﭼﻮن ﻣﻰﭼﺸﻰ‬

‫هﺴﺖ اوﻗﻴﻪ ﻓﺰون ﭼﻮن ﺑﺮ آﺸﻰ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺮى ﺁهﻮﻳﻰ ﺑﻰهﻮش ﺷﺪ‬

‫هﺴﺘﻰاش در هﺴﺖ او رو ﭘﻮش ﺷﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻗﻴﺎس ﻧﺎﻗﺼﺎن ﺑﺮ آﺎر رب‬

‫ﺟﻮﺷﺶ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ ﻧﻪ از ﺗﺮك ادب‬

‫ﻧﺒﺾ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻰادب ﺑﺮ ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را در آﻔﻪى ﺷﻪ ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﻰادبﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ آﺲ زو در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺎ ادبﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ آﺲ زو در ﻧﻬﺎن‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ دان وﻓﺎق اى ﻣﻨﺘﺠﺐ‬

‫اﻳﻦ دو ﺿﺪ ﺑﺎ ادب ﻳﺎ ﺑﻰادب‬

‫ﺑﻰادب ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﻇﺎهﺮ ﺑﻨﮕﺮى‬

‫آﻪ ﺑﻮد دﻋﻮى ﻋﺸﻘﺶ هﻢ ﺳﺮى‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺑﻨﮕﺮى دﻋﻮى آﺠﺎﺳﺖ‬

‫او و دﻋﻮى ﭘﻴﺶ ﺁن ﺳﻠﻄﺎن ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺎت زﻳﺪ زﻳﺪ اﮔﺮ ﻓﺎﻋﻞ ﺑﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﻓﺎﻋﻞ ﻧﻴﺴﺖ آﺎو ﻋﺎﻃﻞ ﺑﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥١٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫او ز روى ﻟﻔﻆ ﻧﺤﻮى ﻓﺎﻋﻞ اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ او ﻣﻔﻌﻮل و ﻣﻮﺗﺶ ﻗﺎﺗﻞ اﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﻋﻞ ﭼﻪ آﺎو ﭼﻨﺎن ﻣﻘﻬﻮر ﺷﺪ‬

‫ﻓﺎﻋﻠﻴﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ از وى دور ﺷﺪ‬

‫ﻗﺼﻪى وآﻴﻞ ﺻﺪر ﺟﻬﺎن آﻪ ﻣﺘﻬﻢ ﺷﺪ و از ﺑﺨﺎرا ﮔﺮﻳﺨﺖ از ﺑﻴﻢ ﺟﺎن‪،‬‬ ‫ﺑﺎز ﻋﺸﻘﺶ آﺸﻴﺪ روآﺸﺎن‪ ،‬آﻪ آﺎر ﺟﺎن ﺳﻬﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺎﺷﻘﺎن را‬ ‫در ﺑﺨﺎرا ﺑﻨﺪﻩى ﺻﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﺘﻬﻢ ﺷﺪ ﮔﺸﺖ از ﺻﺪرش ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﺪت دﻩ ﺳﺎل ﺳﺮ ﮔﺮدان ﺑﮕﺸﺖ‬

‫ﮔﻪ ﺧﺮاﺳﺎن ﮔﻪ آﻬﺴﺘﺎن ﮔﺎﻩ دﺷﺖ‬

‫از ﭘﺲ دﻩ ﺳﺎل او از اﺷﺘﻴﺎق‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﻰﻃﺎﻗﺖ ز اﻳﺎم ﻓﺮاق‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎب ﻓﺮﻗﺘﻢ زﻳﻦ ﭘﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ آﻰ داﻧﺪ ﺧﻼﻋﺖ را ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫از ﻓﺮاق اﻳﻦ ﺧﺎآﻬﺎ ﺷﻮرﻩ ﺷﻮد‬

‫ﺁب زرد و ﮔﻨﺪﻩ و ﺗﻴﺮﻩ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎد ﺟﺎن اﻓﺰا وﺧﻢ ﮔﺮدد وﺑﺎ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ ﺧﺎآﺴﺘﺮى ﮔﺮدد هﺒﺎ‬

‫ﺑﺎغ ﭼﻮن ﺟﻨﺖ ﺷﻮد دار اﻟﻤﺮض‬

‫زرد و رﻳﺰان ﺑﺮگ او اﻧﺪر ﺣﺮض‬

‫ﻋﻘﻞ دراك از ﻓﺮاق دوﺳﺘﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﺗﻴﺮ اﻧﺪاز اﺷﻜﺴﺘﻪ آﻤﺎن‬

‫دوزخ از ﻓﺮﻗﺖ ﭼﻨﺎن ﺳﻮزان ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺮ از ﻓﺮﻗﺖ ﭼﻨﺎن ﻟﺮزان ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ از ﻓﺮاق ﭼﻮن ﺷﺮار‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻳﻚ ﺑﻮد از ﺻﺪ هﺰار‬

‫ﭘﺲ ز ﺷﺮح ﺳﻮز او آﻢ زن ﻧﻔﺲ‬

‫رب ﺳﻠﻢ رب ﺳﻠﻢ ﮔﻮى و ﺑﺲ‬

‫هﺮ ﭼﻪ از وى ﺷﺎد ﮔﺮدى در ﺟﻬﺎن‬

‫از ﻓﺮاق او ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ ﺁن زﻣﺎن‬

‫ز ﺁن ﭼﻪ ﮔﺸﺘﻰ ﺷﺎد‪ ،‬ﺑﺲ آﺲ ﺷﺎد ﺷﺪ‬

‫ﺁﺧﺮ از وى ﺟﺴﺖ و هﻤﭽﻮن ﺑﺎد ﺷﺪ‬

‫از ﺗﻮ هﻢ ﺑﺠﻬﺪ ﺗﻮ دل ﺑﺮ وى ﻣﻨﻪ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﺎو ﺑﺠﻬﺪ از وى ﺗﻮ ﺑﺠﻪ‬

‫ﭘﻴﺪا ﺷﺪن روح اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺁدﻣﻰ ﺑﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻪ وﻗﺖ ﺑﺮهﻨﮕﻰ و ﻏﺴﻞ آﺮدن و ﭘﻨﺎﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ‬ ‫هﻤﭽﻮ ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻮى ﭘﻴﺶ از ﻓﻮت ﻣﻠﻚ‬

‫ﻧﻘﺶ را آﺎﻟﻌﻮذ ﺑﺎﻟﺮﺣﻤﻦ ﻣﻨﻚ‬

‫دﻳﺪ ﻣﺮﻳﻢ ﺻﻮرﺗﻰ ﺑﺲ ﺟﺎن ﻓﺰا‬

‫ﺟﺎن ﻓﺰاﻳﻰ دل رﺑﺎﻳﻰ در ﺧﻼ‬

‫ﭘﻴﺶ او ﺑﺮ رﺳﺖ از روى زﻣﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻪ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺁن روح اﻻﻣﻴﻦ‬

‫از زﻣﻴﻦ ﺑﺮ رﺳﺖ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻰﻧﻘﺎب‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﺰ ﺷﺮق روﻳﺪ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥١٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻟﺮزﻩ ﺑﺮ اﻋﻀﺎى ﻣﺮﻳﻢ اوﻓﺘﺎد‬

‫آﺎو ﺑﺮهﻨﻪ ﺑﻮد و ﺗﺮﺳﻴﺪ از ﻓﺴﺎد‬

‫ﺻﻮرﺗﻰ آﻪ ﻳﻮﺳﻒ ار دﻳﺪى ﻋﻴﺎن‬

‫دﺳﺖ از ﺣﻴﺮت ﺑﺮﻳﺪى ﭼﻮن زﻧﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﮔﻞ ﭘﻴﺸﺶ ﺑﺮوﻳﻴﺪ ﺁن ز ﮔﻞ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻴﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﺮ ﺁرد ﺳﺮ ز دل‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﻰﺧﻮد ﻣﺮﻳﻢ و در ﺑﻰﺧﻮدى‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺠﻬﻢ در ﭘﻨﺎﻩ اﻳﺰدى‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻋﺎدت آﺮدﻩ ﺑﻮد ﺁن ﭘﺎك ﺟﻴﺐ‬

‫در هﺰﻳﻤﺖ رﺧﺖ ﺑﺮدن ﺳﻮى ﻏﻴﺐ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻬﺎن را دﻳﺪ ﻣﻠﻜﻰ ﺑﻰﻗﺮار‬

‫ﺣﺎزﻣﺎﻧﻪ ﺳﺎﺧﺖ ز ﺁن ﺣﻀﺮت ﺣﺼﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﺎﻩ ﻣﺮگ ﺣﺼﻨﻰ ﺑﺎﺷﺪش‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺧﺼﻢ راﻩ ﻣﻘﺼﺪش‬

‫از ﭘﻨﺎﻩ ﺣﻖ ﺣﺼﺎرى ﺑﻪ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﻳﻮرﺗﮕﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺁن دژ ﺑﺮ ﮔﺰﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪ ﺁن ﻏﻤﺰﻩهﺎى ﻋﻘﻞ ﺳﻮز‬

‫آﻪ از او ﻣﻰﺷﺪ ﺟﮕﺮهﺎ ﺗﻴﺮ دوز‬

‫ﺷﺎﻩ و ﻟﺸﻜﺮ ﺣﻠﻘﻪ در ﮔﻮﺷﺶ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺧﺴﺮوان هﻮش ﺑﻰهﻮﺷﺶ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺷﺎﻩ ﻣﻤﻠﻮآﺶ ﺑﻪ رق‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺑﺪر را دادﻩ ﺑﻪ دق‬

‫زهﺮﻩ ﻧﻰ ﻣﺮ زهﺮﻩ را ﺗﺎ دم زﻧﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ آﻠﺶ ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪ آﻢ زﻧﺪ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ آﻪ ﻣﺮا در دوﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫دﻣﮕﻬﻢ را دﻣﮕﻪ او ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫دود ﺁن ﻧﺎرم دﻟﻴﻠﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ او‬

‫دور از ﺁن ﺷﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﺎ ﻋﺒﺮوا‬

‫ﺧﻮد ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ را دﻟﻴﻞ‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﻧﻮر ﺁﻓﺘﺎب ﻣﺴﺘﻄﻴﻞ‬

‫ﺳﺎﻳﻪ آﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ دﻟﻴﻞ او ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ ﺑﺲ اﺳﺘﺶ آﻪ ذﻟﻴﻞ او ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ ﺟﻼﻟﺖ در دﻻﻟﺖ ﺻﺎدق اﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ادراآﺎت ﭘﺲ او ﺳﺎﺑﻖ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ادراآﺎت ﺑﺮ ﺧﺮهﺎى ﻟﻨﮓ‬

‫او ﺳﻮار ﺑﺎد ﭘﺮان ﭼﻮن ﺧﺪﻧﮓ‬

‫ﮔﺮ ﮔﺮﻳﺰد آﺲ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﮔﺮد ﺷﻪ‬

‫ور ﮔﺮﻳﺰﻧﺪ او ﺑﮕﻴﺮد ﭘﻴﺶ رﻩ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ادراآﺎت را ﺁرام ﻧﻰ‬

‫وﻗﺖ ﻣﻴﺪان اﺳﺖ وﻗﺖ ﺟﺎم ﻧﻰ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ وهﻤﻰ ﭼﻮ ﺑﺎزى ﻣﻰﭘﺮد‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﭼﻮن ﺗﻴﺮ ﻣﻌﺒﺮ ﻣﻰدرد‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﭼﻮن آﺸﺘﻰ ﺑﺎ ﺑﺎدﺑﺎن‬

‫و ﺁن دﮔﺮ اﻧﺪر ﺗﺮاﺟﻊ هﺮ زﻣﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺎرى ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪﺷﺎن ز دور‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰﻓﺰاﻳﻨﺪ ﺁن ﻃﻴﻮر‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻧﺎﭘﻴﺪا ﺷﻮد ﺣﻴﺮان ﺷﻮﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﻐﺪان ﺳﻮى هﺮ وﻳﺮان ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﺸﻤﻰ ﺑﻬﻢ ﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﭘﻴﺪا ﮔﺮدد ﺁن ﺻﻴﺪ ﺑﻨﺎز‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥١٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺑﻤﺎﻧﺪ دﻳﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪ از ﻣﻼل‬

‫ﺻﻴﺪ ﺑﻮد ﺁن ﺧﻮد ﻋﺠﺐ ﻳﺎ ﺧﻮد ﺧﻴﺎل‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺁن اﺳﺖ ﺗﺎ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻰ‬

‫ﻗﻮﺗﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ و زور از راﺣﺘﻰ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺷﺐ هﻤﻪ ﺧﻠﻘﺎن ز ﺁز‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺳﻮﺧﺘﻨﺪى ز اهﺘﺰاز‬

‫از هﻮس و ز ﺣﺮص ﺳﻮد اﻧﺪوﺧﺘﻦ‬

‫هﺮ آﺴﻰ دادى ﺑﺪن را ﺳﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﺷﺐ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﭼﻮ ﮔﻨﺞ رﺣﻤﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ رهﻨﺪ از ﺣﺮص ﺧﻮد ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻰ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻗﺒﻀﻰ ﺁﻳﺪت اى راﻩ رو‬

‫ﺁن ﺻﻼح ﺗﺴﺖ ﺁﺗﺶ دل ﻣﺸﻮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ در ﺧﺮﺟﻰ در ﺁن ﺑﺴﻂ و ﮔﺸﺎد‬

‫ﺧﺮج را دﺧﻠﻰ ﺑﺒﺎﻳﺪ ز اﻋﺘﺪاد‬

‫ﮔﺮ هﻤﺎرﻩ ﻓﺼﻞ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﺪى‬

‫ﺳﻮزش ﺧﻮرﺷﻴﺪ در ﺑﺴﺘﺎن ﺷﺪى‬

‫ﻣﻨﺒﺘﺶ را ﺳﻮﺧﺘﻰ از ﺑﻴﺦ و ﺑﻦ‬

‫آﻪ دﮔﺮ ﺗﺎزﻩ ﻧﮕﺸﺘﻰ ﺁن آﻬﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮش روى اﺳﺖ ﺁن دى ﻣﺸﻔﻖ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻴﻒ ﺧﻨﺪان اﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﺤﺮق اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻗﺒﺾ ﺁﻳﺪ ﺗﻮ در وى ﺑﺴﻂ ﺑﻴﻦ‬

‫ﺗﺎزﻩ ﺑﺎش و ﭼﻴﻦ ﻣﻴﻔﮕﻦ در ﺟﺒﻴﻦ‬

‫آﻮدآﺎن ﺧﻨﺪان و داﻧﺎﻳﺎن ﺗﺮش‬

‫ﻏﻢ ﺟﮕﺮ را ﺑﺎﺷﺪ و ﺷﺎدى ز ﺷﺶ‬

‫ﭼﺸﻢ آﻮدك هﻤﭽﻮ ﺧﺮ در ﺁﺧﻮر اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻋﺎﻗﻞ در ﺣﺴﺎب ﺁﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫او در ﺁﺧﻮر ﭼﺮب ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻋﻠﻒ‬

‫وﻳﻦ ز ﻗﺼﺎب ﺁﺧﺮش ﺑﻴﻨﺪ ﺗﻠﻒ‬

‫ﺁن ﻋﻠﻒ ﺗﻠﺦ اﺳﺖ آﺎﻳﻦ ﻗﺼﺎب داد‬

‫ﺑﻬﺮ ﻟﺤﻢ ﻣﺎ ﺗﺮازوﻳﻰ ﻧﻬﺎد‬

‫روز ﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮر ﻋﻠﻒ آﺎن را ﺧﺪا‬

‫ﺑﻰﻏﺮض دادﻩﺳﺖ از ﻣﺤﺾ ﻋﻄﺎ‬

‫ﻓﻬﻢ ﻧﺎن آﺮدى ﻧﻪ ﺣﻜﻤﺖ اى رهﻰ‬

‫ﻦ رزﻗﻪ‬ ‫ز ﺁن ﭼﻪ ﺣﻖ ﮔﻔﺘﺖ ُآﻠُﻮا ِﻣ ْ‬

‫رزق ﺣﻖ ﺣﻜﻤﺖ ﺑﻮد در ﻣﺮﺗﺒﺖ‬

‫آﺎن ﮔﻠﻮ ﮔﻴﺮت ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫اﻳﻦ دهﺎن ﺑﺴﺘﻰ دهﺎﻧﻰ ﺑﺎز ﺷﺪ‬

‫آﺎو ﺧﻮرﻧﺪﻩى ﻟﻘﻤﻪهﺎى راز ﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ ز ﺷﻴﺮ دﻳﻮ ﺗﻦ را واﺑﺮى‬

‫در ﻓﻄﺎم او ﺑﺴﻰ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮرى‬

‫ﺗﺮك ﺟﻮﺷﺶ ﺷﺮح آﺮدم ﻧﻴﻢ ﺧﺎم‬

‫از ﺣﻜﻴﻢ ﻏﺰﻧﻮى ﺑﺸﻨﻮ ﺗﻤﺎم‬

‫در اﻟﻬﻰ ﻧﺎﻣﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺷﺮح اﻳﻦ‬

‫ﺁن ﺣﻜﻴﻢ ﻏﻴﺐ و ﻓﺨﺮ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‬

‫ﻏﻢ ﺧﻮر و ﻧﺎن ﻏﻢ اﻓﺰاﻳﺎن ﻣﺨﻮر‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻋﺎﻗﻞ ﻏﻢ ﺧﻮرد آﻮدك ﺷﻜﺮ‬

‫ﻗﻨﺪ ﺷﺎدى ﻣﻴﻮﻩى ﺑﺎغ ﻏﻢ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻓﺮح زﺧﻢ اﺳﺖ و ﺁن ﻏﻢ ﻣﺮهﻢ اﺳﺖ‬

‫ﻏﻢ ﭼﻮ ﺑﻴﻨﻰ در آﻨﺎرش آﺶ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ‬

‫از ﺳﺮ رﺑﻮﻩ ﻧﻈﺮ آﻦ در دﻣﺸﻖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥١٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﺎﻗﻞ از اﻧﮕﻮر ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ هﻤﻰ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ از ﻣﻌﺪوم ﺷﻰ ﺑﻴﻨﺪ هﻤﻰ‬

‫ﺟﻨﮓ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ ﺣﻤﺎﻻن ﭘﺮﻳﺮ‬

‫ﺗﻮ ﻣﻜﺶ ﺗﺎ ﻣﻦ آﺸﻢ ﺣﻤﻠﺶ ﭼﻮ ﺷﻴﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ز ﺁن رﻧﺠﺶ هﻤﻰدﻳﺪﻧﺪ ﺳﻮد‬

‫ﺣﻤﻞ را هﺮ ﻳﻚ ز دﻳﮕﺮ ﻣﻰرﺑﻮد‬

‫ﻣﺰد ﺣﻖ آﻮ ﻣﺰد ﺁن ﺑﻰﻣﺎﻳﻪ آﻮ‬

‫اﻳﻦ دهﺪ ﮔﻨﺠﻴﺖ ﻣﺰد و ﺁن ﺗﺴﻮ‬

‫ﮔﻨﺞ زرى آﻪ ﭼﻮ ﺧﺴﺒﻰ زﻳﺮ رﻳﮓ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺮدﻩرﻳﮓ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺶ ﺁن ﺟﻨﺎزﻩت ﻣﻰدود‬

‫ﻣﻮﻧﺲ ﮔﻮر و ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺑﻬﺮ روز ﻣﺮگ اﻳﻦ دم ﻣﺮدﻩ ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮى ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺳﺮﻣﺪ ﺧﻮاﺟﻪﺗﺎش‬

‫ﺻﺒﺮ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ز ﭘﺮدﻩى اﺟﺘﻬﺎد‬

‫روى ﭼﻮن ﮔﻠﻨﺎر و زﻟﻔﻴﻦ ﻣﺮاد‬

‫ﻏﻢ ﭼﻮ ﺁﻳﻴﻨﻪﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﺠﺘﻬﺪ‬

‫آﺎﻧﺪر اﻳﻦ ﺿﺪ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ روى ﺿﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ ﺿﺪ رﻧﺞ ﺁن ﺿﺪ دﮔﺮ‬

‫رو دهﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﮔﺸﺎد و آﺮ و ﻓﺮ‬

‫اﻳﻦ دو وﺻﻒ از ﭘﻨﺠﻪى دﺳﺘﺖ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ ﻗﺒﺾ ﻣﺸﺖ ﺑﺴﻂ ﺁﻳﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﭘﻨﺠﻪ را ﮔﺮ ﻗﺒﺾ ﺑﺎﺷﺪ داﻳﻤﺎ‬

‫ﻳﺎ هﻤﻪ ﺑﺴﻂ او ﺑﻮد ﭼﻮن ﻣﺒﺘﻼ‬

‫زﻳﻦ دو وﺻﻔﺶ آﺎر و ﻣﻜﺴﺐ ﻣﻨﺘﻈﻢ‬

‫ﭼﻮن ﭘﺮ ﻣﺮغ اﻳﻦ دو ﺣﺎل او را ﻣﻬﻢ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﻀﻄﺮب ﺷﺪ ﻳﻚ زﻣﺎن‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺁن ﻣﺎهﻴﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻦ روح اﻟﻘﺪس ﻣﺮﻳﻢ را آﻪ ﻣﻦ رﺳﻮل ﺣﻘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻣﺸﻮ و ﭘﻨﻬﺎن ﻣﺸﻮ از ﻣﻦ آﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ وى زد ﻧﻤﻮدار آﺮم‬

‫آﻪ اﻣﻴﻦ ﺣﻀﺮﺗﻢ از ﻣﻦ ﻣﺮم‬

‫از ﺳﺮاﻓﺮازان ﻋﺰت ﺳﺮ ﻣﻜﺶ‬

‫از ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮش ﻣﺤﺮﻣﺎن ﺧﻮد در ﻣﻜﺶ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻰﮔﻔﺖ و ذﺑﺎﻟﻪى ﻧﻮر ﭘﺎك‬

‫از ﻟﺒﺶ ﻣﻰﺷﺪ ﭘﻴﺎﭘﻰ ﺑﺮ ﺳﻤﺎك‬

‫از وﺟﻮدم ﻣﻰﮔﺮﻳﺰى در ﻋﺪم‬

‫در ﻋﺪم ﻣﻦ ﺷﺎهﻢ و ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻠﻢ‬

‫ﺧﻮد ﺑﻦ و ﺑﻨﮕﺎﻩ ﻣﻦ در ﻧﻴﺴﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻳﻚ ﺳﻮارﻩ ﻧﻘﺶ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺳﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮﻳﻤﺎ ﺑﻨﮕﺮ آﻪ ﻧﻘﺶ ﻣﺸﻜﻠﻢ‬

‫هﻢ هﻼﻟﻢ هﻢ ﺧﻴﺎل اﻧﺪر دﻟﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻴﺎﻟﻰ در دﻟﺖ ﺁﻣﺪ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫هﺮ آﺠﺎ آﻪ ﻣﻰﮔﺮﻳﺰى ﺑﺎ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺰ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻋﺎرﺿﻴﻰ ﺑﺎﻃﻠﻰ‬

‫آﺎو ﺑﻮد ﭼﻮن ﺻﺒﺢ آﺎذب ﺁﻓﻠﻰ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﺻﺒﺢ ﺻﺎدﻗﻢ از ﻧﻮر رب‬

‫آﻪ ﻧﮕﺮدد ﮔﺮد روزم هﻴﭻ ﺷﺐ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٢٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻴﻦ ﻣﻜﻦ ﻻﺣﻮل ﻋﻤﺮان زادﻩام‬

‫آﻪ ز ﻻ ﺣﻮل اﻳﻦ ﻃﺮف اﻓﺘﺎدﻩام‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا اﺻﻞ و ﻏﺬا ﻻﺣﻮل ﺑﻮد‬

‫ﻧﻮر ﻻﺣﻮﻟﻰ آﻪ ﭘﻴﺶ از ﻗﻮل ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ هﻤﻰﮔﻴﺮى ﭘﻨﺎﻩ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻖ‬

‫ﻣﻦ ﻧﮕﺎرﻳﺪﻩى ﭘﻨﺎهﻢ در ﺳﺒﻖ‬

‫ﺁن ﭘﻨﺎهﻢ ﻣﻦ آﻪ ﻣﺨﻠﺼﻬﺎت ﺑﻮذ‬

‫ﺗﻮ اﻋﻮذ ﺁرى و ﻣﻦ ﺧﻮد ﺁن اﻋﻮذ‬

‫ﺁﻓﺘﻰ ﻧﺒﻮد ﺑﺘﺮ از ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ ﻳﺎر و ﻧﺪاﻧﻰ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺧﺖ‬

‫ﻳﺎر را اﻏﻴﺎر ﭘﻨﺪارى هﻤﻰ‬

‫ﺷﺎدﻳﻰ را ﻧﺎم ﺑﻨﻬﺎدى ﻏﻤﻰ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺨﻠﻰ آﻪ ﻟﻄﻒ ﻳﺎر ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﺎ دزدﻳﻢ ﻧﺨﻠﺶ دار ﻣﺎﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺸﻜﻴﻦ آﻪ زﻟﻒ ﻣﻴﺮ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﻰﻋﻘﻠﻴﻢ اﻳﻦ زﻧﺠﻴﺮ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻟﻄﻔﻰ ﭼﻮ ﻧﻴﻠﻰ ﻣﻰرود‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﻢ ﭼﻮن ﺧﻮن ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺧﻮن هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺁﺑﻢ هﻴﻦ ﻣﺮﻳﺰ‬

‫ﻳﻮﺳﻔﻢ ﮔﺮگ از ﺗﻮام اى ﭘﺮ ﺳﺘﻴﺰ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ آﻪ ﻳﺎر ﺑﺮدﺑﺎر‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺎ او ﺿﺪ ﺷﺪى ﮔﺮدد ﭼﻮ ﻣﺎر‬

‫ﻟﺤﻢ او و ﺷﺤﻢ او دﻳﮕﺮ ﻧﺸﺪ‬

‫او ﭼﻨﺎن ﺑﺪ ﺟﺰ آﻪ از ﻣﻨﻈﺮ ﻧﺸﺪ‬

‫ﻋﺰم آﺮدن ﺁن وآﻴﻞ از ﻋﺸﻖ آﻪ رﺟﻮع آﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺨﺎرا ﻻاﺑﺎﻟﻰوار‬ ‫ﺷﻤﻊ ﻣﺮﻳﻢ را ﺑﻬﻞ اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫آﻪ ﺑﺨﺎرا ﻣﻰرود ﺁن ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺳﺨﺖ ﺑﻰﺻﺒﺮ و در ﺁﺗﺸﺪان ﺗﻴﺰ‬

‫رو ﺳﻮى ﺻﺪر ﺟﻬﺎن ﻣﻰآﻦ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫اﻳﻦ ﺑﺨﺎرا ﻣﻨﺒﻊ داﻧﺶ ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﺨﺎراﻳﻰ اﺳﺖ هﺮك ﺁﻧﺶ ﺑﻮد‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺨﻰ در ﺑﺨﺎرا اﻧﺪرى‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮارى در ﺑﺨﺎرا ﻧﻨﮕﺮى‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺧﻮارى در ﺑﺨﺎراى دﻟﺶ‬

‫راﻩ ﻧﺪهﺪ ﺟﺰر و ﻣﺪ ﻣﺸﻜﻠﺶ‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن را آﻪ ذﻟﺖ ﻧﻔﺴﻪ‬

‫واى ﺁن آﺲ را آﻪ ﻳﺮدى رﻓﺴﻪ‬

‫ﻓﺮﻗﺖ ﺻﺪر ﺟﻬﺎن در ﺟﺎن او‬

‫ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ آﺮدﻩ ﺑﻮد ارآﺎن او‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺮﺧﻴﺰم هﻢ ﺁن ﺟﺎ واروم‬

‫آﺎﻓﺮ ار ﮔﺸﺘﻢ دﮔﺮ رﻩ ﺑﮕﺮوم‬

‫واروم ﺁن ﺟﺎ ﺑﻴﻔﺘﻢ ﭘﻴﺶ او‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن ﺻﺪر ﻧﻜﻮ اﻧﺪﻳﺶ او‬

‫ﮔﻮﻳﻢ اﻓﻜﻨﺪم ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺖ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ‬

‫زﻧﺪﻩ آﻦ ﻳﺎ ﺳﺮ ﺑﺒﺮ ﻣﺎ را ﭼﻮ ﻣﻴﺶ‬

‫آﺸﺘﻪ و ﻣﺮدﻩ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺖ اى ﻗﻤﺮ‬

‫ﺑﻪ آﻪ ﺷﺎﻩ زﻧﺪﮔﺎن ﺟﺎى دﮔﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٢١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁزﻣﻮدم ﻣﻦ هﺰاران ﺑﺎر ﺑﻴﺶ‬

‫ﺑﻰﺗﻮ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﻢ ﻋﻴﺶ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻏﻦ ﻟﻲ ﻳﺎ ﻣﻨﻴﺘﻲ ﻟﺤﻦ اﻟﻨﺸﻮر‬

‫اﺑﺮآﻲ ﻳﺎ ﻧﺎﻗﺘﻲ ﺗﻢ اﻟﺴﺮور‬

‫اﺑﻠﻌﻲ ﻳﺎ أرض دﻣﻌﻲ ﻗﺪ آﻔﻰ‬

‫اﺷﺮﺑﻲ ﻳﺎ ﻧﻔﺲ وردا ﻗﺪ ﺻﻔﺎ‬

‫ﻋﺪت ﻳﺎ ﻋﻴﺪى اﻟﻴﻨﺎ ﻣﺮﺣﺒﺎ‬

‫ﻧﻌﻢ ﻣﺎ روﺣﺖ ﻳﺎ رﻳﺢ اﻟﺼﺒﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻳﺎران روان ﮔﺸﺘﻢ وداع‬

‫ﺳﻮى ﺁن ﺻﺪرى آﻪ ﻣﻴﺮ اﺳﺖ و ﻣﻄﺎع‬

‫دمﺑﻪدم در ﺳﻮز ﺑﺮﻳﺎن ﻣﻰﺷﻮم‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺑﺎدا ﺑﺎد ﺁن ﺟﺎ ﻣﻰروم‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ دل ﭼﻮن ﺳﻨﮓ ﺧﺎرا ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﻋﺰم ﺑﺨﺎرا ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻣﺴﻜﻦ ﻳﺎر اﺳﺖ و ﺷﻬﺮ ﺷﺎﻩ ﻣﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻋﺎﺷﻖ اﻳﻦ ﺑﻮد ﺣﺐ اﻟﻮﻃﻦ‬

‫ﭘﺮﺳﻴﺪن ﻣﻌﺸﻮﻗﻰ از ﻋﺎﺷﻖ ﻏﺮﻳﺐ ﺧﻮد آﻪ از ﺷﻬﺮهﺎ آﺪام ﺷﻬﺮ را ﺧﻮﺷﺘﺮ ﻳﺎﻓﺘﻰ‬ ‫و اﻧﺒﻮﻩﺗﺮ و ﻣﺤﺘﺸﻢﺗﺮ و ﭘﺮ ﻧﻌﻤﺖﺗﺮ و دل ﮔﺸﺎﺗﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻌﺸﻮﻗﻰ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻖ آﺎى ﻓﺘﻰ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻏﺮﺑﺖ دﻳﺪﻩاى ﺑﺲ ﺷﻬﺮهﺎ‬

‫ﭘﺲ آﺪاﻣﻴﻦ ﺷﻬﺮ از ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﺷﻬﺮى آﻪ در وى دل ﺑﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻪ ﻣﺎ را ﺑﺴﺎط‬

‫هﺴﺖ ﺻﺤﺮا ﮔﺮ ﺑﻮد ﺳﻢ اﻟﺨﻴﺎط‬

‫هﺮ آﺠﺎ آﻪ ﻳﻮﺳﻔﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﻣﺎﻩ‬

‫ﺟﻨﺖ اﺳﺖ ار ﭼﻪ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﻌﺮ ﭼﺎﻩ‬

‫ﻣﻨﻊ آﺮدن دوﺳﺘﺎن او را از رﺟﻮع آﺮدن ﺑﻪ ﺑﺨﺎرا و ﺗﻬﺪﻳﺪ آﺮدن و ﻻاﺑﺎﻟﻰ ﮔﻔﺘﻦ او‬ ‫ﮔﻔﺖ او را ﻧﺎﺻﺤﻰ اى ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ اﻧﺪﻳﺶ اﮔﺮ دارى هﻨﺮ‬

‫در ﻧﮕﺮ ﭘﺲ را ﺑﻪ ﻋﻘﻞ و ﭘﻴﺶ را‬

‫هﻤﭽﻮ ﭘﺮواﻧﻪ ﻣﺴﻮزان ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﺎرا ﻣﻰروى دﻳﻮاﻧﻪاى‬

‫ﻻﻳﻖ زﻧﺠﻴﺮ و زﻧﺪان ﺧﺎﻧﻪاى‬

‫او ز ﺗﻮ ﺁهﻦ هﻤﻰﺧﺎﻳﺪ ز ﺧﺸﻢ‬

‫او هﻤﻰﺟﻮﻳﺪ ﺗﺮا ﺑﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ او ﺗﻴﺰ از ﺑﻬﺮ ﺗﻮ آﺎرد‬

‫او ﺳﮓ ﻗﺤﻂ اﺳﺖ و ﺗﻮ اﻧﺒﺎن ﺁرد‬

‫ﭼﻮن رهﻴﺪى و ﺧﺪاﻳﺖ راﻩ داد‬

‫ﺳﻮى زﻧﺪان ﻣﻰروى ﭼﻮﻧﺖ ﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﺮ دﻩ ﮔﻮن ﻣﻮآﻞ ﺁﻣﺪى‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ آﺰ اﻳﺸﺎن آﻢ زدى‬

‫ﭼﻮن ﻣﻮآﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ هﻴﭻ آﺲ‬

‫از ﭼﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺸﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٢٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﺸﻖ ﭘﻨﻬﺎن آﺮدﻩ ﺑﻮد او را اﺳﻴﺮ‬

‫ﺁن ﻣﻮآﻞ را ﻧﻤﻰدﻳﺪ ﺁن ﻧﺬﻳﺮ‬

‫هﺮ ﻣﻮآﻞ را ﻣﻮآﻞ ﻣﺨﺘﻔﻰ اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ او در ﺑﻨﺪ ﺳﮓ ﻃﺒﻌﻰ ز ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺧﺸﻢ ﺷﺎﻩ ﻋﺸﻖ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺶ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻋﻮاﻧﻰ و ﺳﻴﻪ روﻳﻴﺶ ﺑﺴﺖ‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ او را آﻪ هﻴﻦ او را ﺑﺰن‬

‫ز ﺁن ﻋﻮاﻧﺎن ﻧﻬﺎن اﻓﻐﺎن ﻣﻦ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﻴﻨﻰ در زﻳﺎﻧﻰ ﻣﻰرود‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻋﻮاﻧﻰ ﻣﻰرود‬

‫ﮔﺮ از او واﻗﻒ ﺑﺪى اﻓﻐﺎن زدى‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن ﺳﻠﻄﺎن ﺳﻠﻄﺎﻧﺎن ﺷﺪى‬

‫رﻳﺨﺘﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﺎﻩ ﺧﺎك‬

‫ﺗﺎ اﻣﺎن دﻳﺪى ز دﻳﻮ ﺳﻬﻤﻨﺎك‬

‫ﻣﻴﺮ دﻳﺪى ﺧﻮﻳﺶ را اى آﻢ ز ﻣﻮر‬

‫ز ﺁن ﻧﺪﻳﺪى ﺁن ﻣﻮآﻞ را ﺗﻮ آﻮر‬

‫ﻏﺮﻩ ﮔﺸﺘﻰ زﻳﻦ دروﻏﻴﻦ ﭘﺮ و ﺑﺎل‬

‫ﭘﺮ و ﺑﺎﻟﻰ آﺎو آﺸﺪ ﺳﻮى وﺑﺎل‬

‫ﭘﺮ ﺳﺒﻚ دارد رﻩ ﺑﺎﻻ آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮔﻞ ﺁﻟﻮ ﺷﺪ ﮔﺮاﻧﻴﻬﺎ آﻨﺪ‬

‫ﻻاﺑﺎﻟﻰ ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬ﻧﺎﺻﺢ و ﻋﺎذل را از ﺳﺮ ﻋﺸﻖ‬ ‫ﮔﻔﺖ اى ﻧﺎﺻﺢ ﺧﻤﺶ آﻦ ﭼﻨﺪ ﭼﻨﺪ‬

‫ﭘﻨﺪ آﻢ دﻩ ز اﻧﻜﻪ ﺑﺲ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ ﺑﻨﺪ‬

‫ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺷﺪ ﺑﻨﺪ ﻣﻦ از ﭘﻨﺪ ﺗﻮ‬

‫ﻋﺸﻖ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ داﻧﺸﻤﻨﺪ ﺗﻮ‬

‫ﺁن ﻃﺮف آﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﻰاﻓﺰود درد‬

‫ﺑﻮ ﺣﻨﻴﻔﻪ و ﺷﺎﻓﻌﻰ درﺳﻰ ﻧﻜﺮد‬

‫ﺗﻮ ﻣﻜﻦ ﺗﻬﺪﻳﺪ از آﺸﺘﻦ آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺗﺸﻨﻪى زارم ﺑﻪ ﺧﻮن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را هﺮ زﻣﺎﻧﻰ ﻣﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮدن ﻋﺸﺎق ﺧﻮد ﻳﻚ ﻧﻮع ﻧﻴﺴﺖ‬

‫او دو ﺻﺪ ﺟﺎن دارد از ﺟﺎن هﺪى‬

‫و ﺁن دو ﺻﺪ را ﻣﻰآﻨﺪ هﺮ دم ﻓﺪى‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺟﺎن را ﺳﺘﺎﻧﺪ دﻩ ﺑﻬﺎ‬

‫از ﻧﺒﻰ ﺧﻮان ﻋﺸﺮة أﻣﺜﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮﻳﺰد ﺧﻮن ﻣﻦ ﺁن دوﺳﺖ رو‬

‫ﭘﺎى آﻮﺑﺎن ﺟﺎن ﺑﺮ اﻓﺸﺎﻧﻢ ﺑﺮ او‬

‫ﺁزﻣﻮدم ﻣﺮگ ﻣﻦ در زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن رهﻢ زﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﭘﺎﻳﻨﺪﮔﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻗﺘﻠﻮﻧﻲ اﻗﺘﻠﻮﻧﻲ ﻳﺎ ﺛﻘﺎت‬

‫إن ﻓﻲ ﻗﺘﻠﻲ ﺣﻴﺎﺗﺎ ﻓﻲ ﺣﻴﺎت‬

‫ﻳﺎ ﻣﻨﻴﺮ اﻟﺨﺪ ﻳﺎ روح اﻟﺒﻘﺎ‬

‫اﺟﺘﺬب روﺣﻲ و ﺟﺪ ﻟﻲ ﺑﺎﻟﻠﻘﺎ‬

‫ﻟﻲ ﺣﺒﻴﺐ ﺣﺒﻪ ﻳﺸﻮي اﻟﺤﺸﺎ‬

‫ﻟﻮ ﻳﺸﺎ ﻳﻤﺸﻲ ﻋﻠﻰ ﻋﻴﻨﻲ ﻣﺸﻰ‬

‫ﭘﺎرﺳﻰ ﮔﻮ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﺎزى ﺧﻮﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ را ﺧﻮد ﺻﺪ زﺑﺎن دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٢٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻮى ﺁن دل ﺑﺮ ﭼﻮ ﭘﺮان ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺁن زﺑﺎﻧﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻴﺮان ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺑﺲ آﻨﻢ دل ﺑﺮ در ﺁﻣﺪ در ﺧﻄﺎب‬

‫ﮔﻮش ﺷﻮ و اﷲ أﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮﺑﻪ آﺮد اآﻨﻮن ﺑﺘﺮس‬

‫آﺎو ﭼﻮ ﻋﻴﺎران آﻨﺪ ﺑﺮ دار درس‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﻳﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺨﺎرا ﻣﻰرود‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ درس و ﻧﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﺎ ﻣﻰرود‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را ﺷﺪ ﻣﺪرس ﺣﺴﻦ دوﺳﺖ‬

‫دﻓﺘﺮ و درس و ﺳﺒﻘﺸﺎن روى اوﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﻣﺸﻨﺪ و ﻧﻌﺮﻩى ﺗﻜﺮارﺷﺎن‬

‫ﻣﻰرود ﺗﺎ ﻋﺮش و ﺗﺨﺖ ﻳﺎرﺷﺎن‬

‫درﺳﺸﺎن ﺁﺷﻮب و ﭼﺮخ و زﻟﺰﻟﻪ‬

‫ﻧﻪ زﻳﺎدات اﺳﺖ و ﺑﺎب و ﺳﻠﺴﻠﻪ‬

‫ﺳﻠﺴﻠﻪى اﻳﻦ ﻗﻮم ﺟﻌﺪ ﻣﺸﻚﺑﺎر‬

‫ﻣﺴﺌﻠﻪى دور اﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ دور ﻳﺎر‬

‫ﻣﺴﺌﻠﻪى آﻴﺲ ار ﺑﭙﺮﺳﺪ آﺲ ﺗﺮا‬

‫ﮔﻮ ﻧﮕﻨﺠﺪ ﮔﻨﺞ ﺣﻖ در آﻴﺴﻪهﺎ‬

‫ﮔﺮ دم ﺧﻠﻊ و ﻣﺒﺎرا ﻣﻰرود‬

‫ﺑﺪ ﻣﺒﻴﻦ ذآﺮ ﺑﺨﺎرا ﻣﻰرود‬

‫ذآﺮ هﺮ ﭼﻴﺰى دهﺪ ﺧﺎﺻﻴﺘﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ دارد هﺮ ﺻﻔﺖ ﻣﺎهﻴﺘﻰ‬

‫در ﺑﺨﺎرا در هﻨﺮهﺎ ﺑﺎﻟﻐﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮارى رو ﻧﻬﻰ ز ﺁن ﻓﺎرﻏﻰ‬

‫ﺁن ﺑﺨﺎرى ﻏﺼﻪى داﻧﺶ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻴﻨﺶ ﻣﻰﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫هﺮ آﻪ در ﺧﻠﻮت ﺑﺒﻴﻨﺶ ﻳﺎﻓﺖ راﻩ‬

‫او ز داﻧﺸﻬﺎ ﻧﺠﻮﻳﺪ دﺳﺘﮕﺎﻩ‬

‫ﺑﺎ ﺟﻤﺎل ﺟﺎن ﭼﻮ ﺷﺪ هﻢ آﺎﺳﻪاى‬

‫ﺑﺎﺷﺪش ز اﺧﺒﺎر و داﻧﺶ ﺗﺎﺳﻪاى‬

‫دﻳﺪ ﺑﺮ داﻧﺶ ﺑﻮد ﻏﺎﻟﺐ ﻓﺮا‬

‫ز ﺁن هﻤﻰ دﻧﻴﺎ ﺑﭽﺮﺑﺪ ﻋﺎﻣﻪ را‬

‫ز اﻧﻜﻪ دﻧﻴﺎ را هﻤﻰﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻋﻴﻦ‬

‫و ﺁن ﺟﻬﺎﻧﻰ را هﻤﻰداﻧﻨﺪ دﻳﻦ‬

‫رو ﻧﻬﺎدن ﺁن ﺑﻨﺪﻩى ﻋﺎﺷﻖ ﺳﻮى ﺑﺨﺎرا‬ ‫رو ﻧﻬﺎد ﺁن ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮﻧﺎﺑﻪرﻳﺰ‬

‫دل ﻃﭙﺎن ﺳﻮى ﺑﺨﺎرا ﮔﺮم و ﺗﻴﺰ‬

‫رﻳﮓ ﺁﻣﻮن ﭘﻴﺶ او هﻤﭽﻮن ﺣﺮﻳﺮ‬

‫ﺁب ﺟﻴﺤﻮن ﭘﻴﺶ او ﭼﻮن ﺁب ﮔﻴﺮ‬

‫ﺁن ﺑﻴﺎﺑﺎن ﭘﻴﺶ او ﭼﻮن ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻣﻰﻓﺘﺎد از ﺧﻨﺪﻩ او ﭼﻮن ﮔﻞﺳﺘﺎن‬

‫در ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ اﺳﺖ ﻗﻨﺪ اﻣﺎ ﻟﺒﺶ‬

‫از ﺑﺨﺎرا ﻳﺎﻓﺖ و ﺁن ﺷﺪ ﻣﺬهﺒﺶ‬

‫اى ﺑﺨﺎرا ﻋﻘﻞ اﻓﺰا ﺑﻮدﻩاى‬

‫ﻟﻴﻜﻦ از ﻣﻦ ﻋﻘﻞ و دﻳﻦ ﺑﺮﺑﻮدﻩاى‬

‫ﺑﺪر ﻣﻰﺟﻮﻳﻢ از ﺁﻧﻢ ﭼﻮن هﻼل‬

‫ﺻﺪر ﻣﻰﺟﻮﻳﻢ در اﻳﻦ ﺻﻒ ﻧﻌﺎل‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٢٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺳﻮاد ﺁن ﺑﺨﺎرا را ﺑﺪﻳﺪ‬

‫در ﺳﻮاد ﻏﻢ ﺑﻴﺎﺿﻰ ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ اﻓﺘﺎد ﺑﻰهﻮش و دراز‬

‫ﻋﻘﻞ او ﭘﺮﻳﺪ در ﺑﺴﺘﺎن راز‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ و روﻳﺶ ﮔﻼﺑﻰ ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫از ﮔﻼب ﻋﺸﻖ او ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺪﻧﺪ‬

‫او ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﻰ ﻧﻬﺎﻧﻰ دﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻏﺎرت ﻋﺸﻘﺶ ز ﺧﻮد ﺑﺒﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ ﻓﺴﺮدﻩ در ﺧﻮر اﻳﻦ دم ﻧﻪاى‬

‫ﺑﺎ ﺷﻜﺮ ﻣﻘﺮون ﻧﻪاى ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻰاى‬

‫رﺧﺖ ﻋﻘﻠﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ اﺳﺖ و ﻋﺎﻗﻠﻰ‬

‫ﺟﻨُﻮدًا َﻟ ْﻢ َﺗ َﺮوْهﺎ ﻏﺎﻓﻠﻰ‬ ‫آﺰ ُ‬

‫در ﺁﻣﺪن ﺁن ﻋﺎﺷﻖ ﻻاﺑﺎﻟﻰ در ﺑﺨﺎرا و ﺗﺤﺬﻳﺮ آﺮدن دوﺳﺘﺎن او را از ﭘﻴﺪا ﺷﺪن‬ ‫اﻧﺪر ﺁﻣﺪ در ﺑﺨﺎرا ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻌﺸﻮق ﺧﻮد و دار اﻻﻣﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن ﻣﺴﺘﻰ آﻪ ﭘﺮد ﺑﺮ اﺛﻴﺮ‬

‫ﻣﻪ آﻨﺎرش ﮔﻴﺮد و ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﮔﻴﺮ‬

‫هﺮ آﻪ دﻳﺪش در ﺑﺨﺎرا ﮔﻔﺖ ﺧﻴﺰ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﭘﻴﺪا ﺷﺪن ﻣﻨﺸﻴﻦ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫آﻪ ﺗﺮا ﻣﻰﺟﻮﻳﺪ ﺁن ﺷﻪ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ آﺸﺪ از ﺟﺎن ﺗﻮ دﻩ ﺳﺎﻟﻪ آﻴﻦ‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﷲ در ﻣﻴﺎ در ﺧﻮن ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺗﻜﻴﻪ آﻢ آﻦ ﺑﺮ دم و اﻓﺴﻮن ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺷﺤﻨﻪى ﺻﺪر ﺟﻬﺎن ﺑﻮدى و راد‬

‫ﻣﻌﺘﻤﺪ ﺑﻮدى ﻣﻬﻨﺪس اوﺳﺘﺎد‬

‫ﻏﺪر آﺮدى و ز ﺟﺰا ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻰ‬

‫رﺳﺘﻪ ﺑﻮدى ﺑﺎز ﭼﻮن ﺁوﻳﺨﺘﻰ‬

‫از ﺑﻼ ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻰ ﺑﺎ ﺻﺪ ﺣﻴﻞ‬

‫اﺑﻠﻬﻰ ﺁوردت اﻳﻨﺠﺎ ﻳﺎ اﺟﻞ‬

‫اى آﻪ ﻋﻘﻠﺖ ﺑﺮ ﻋﻄﺎرد دق آﻨﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ و ﻋﺎﻗﻞ را ﻗﻀﺎ اﺣﻤﻖ آﻨﺪ‬

‫ﻧﺤﺲ ﺧﺮﮔﻮﺷﻰ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻴﺮ ﺟﻮ‬

‫زﻳﺮآﻰ و ﻋﻘﻞ و ﭼﺎﻻآﻴﺖ آﻮ‬

‫هﺴﺖ ﺻﺪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻓﺴﻮنهﺎى ﻗﻀﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ إِذا ﺟﺎء اﻟﻘﻀﺎء ﺿﺎق اﻟﻔﻀﺎ‬

‫ﺻﺪرﻩ و ﻣﺨﻠﺺ ﺑﻮد از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫از ﻗﻀﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮد آﺎن اژدهﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﺎذﻻن را و ﺗﻬﺪﻳﺪ آﻨﻨﺪﮔﺎن را‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﺴﻘﻰام ﺁﺑﻢ آﺸﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻰداﻧﻢ آﻪ هﻢ ﺁﺑﻢ آﺸﺪ‬

‫هﻴﭻ ﻣﺴﺘﺴﻘﻰ ﺑﻨﮕﺮﻳﺰد ز ﺁب‬

‫ﮔﺮ دو ﺻﺪ ﺑﺎرش آﻨﺪ ﻣﺎت و ﺧﺮاب‬

‫ﮔﺮ ﺑﻴﺎﻣﺎﺳﺪ ﻣﺮا دﺳﺖ و ﺷﻜﻢ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺁب از ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﺸﺖ آﻢ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٢٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻮﻳﻢ ﺁن ﮔﻪ آﻪ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ از ﺑﻄﻮن‬

‫آﺎﺷﻜﻰ ﺑﺤﺮم روان ﺑﻮدى درون‬

‫ﺧﻴﻚ اﺷﻜﻢ ﮔﻮ ﺑﺪر از ﻣﻮج ﺁب‬

‫ﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮم هﺴﺖ ﻣﺮﮔﻢ ﻣﺴﺘﻄﺎب‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ هﺮ ﺟﺎﻳﻰ آﻪ ﺑﻴﻨﻢ ﺁب ﺟﻮ‬

‫رﺷﻜﻢ ﺁﻳﺪ ﺑﻮدﻣﻰ ﻣﻦ ﺟﺎى او‬

‫دﺳﺖ ﭼﻮن دف و ﺷﻜﻢ هﻤﭽﻮن دهﻞ‬

‫ﻃﺒﻞ ﻋﺸﻖ ﺁب ﻣﻰآﻮﺑﻢ ﭼﻮ ﮔﻞ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮﻳﺰد ﺧﻮﻧﻢ ﺁن روح اﻻﻣﻴﻦ‬

‫ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﺧﻮن ﺧﻮرم هﻤﭽﻮن زﻣﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن زﻣﻴﻦ و ﭼﻮن ﺟﻨﻴﻦ ﺧﻮنﺧﻮارﻩام‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﺸﺘﻪام اﻳﻦ آﺎرﻩام‬

‫ﺷﺐ هﻤﻰﺟﻮﺷﻢ در ﺁﺗﺶ هﻤﭽﻮ دﻳﮓ‬

‫روز ﺗﺎ ﺷﺐ ﺧﻮن ﺧﻮرم ﻣﺎﻧﻨﺪ رﻳﮓ‬

‫ﻣﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻢ آﻪ ﻣﻜﺮ اﻧﮕﻴﺨﺘﻢ‬

‫از ﻣﺮاد ﺧﺸﻢ او ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻢ‬

‫ﮔﻮ ﺑﺮان ﺑﺮ ﺟﺎن ﻣﺴﺘﻢ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻋﻴﺪ ﻗﺮﺑﺎن اوﺳﺖ و ﻋﺎﺷﻖ ﮔﺎوﻣﻴﺶ‬

‫ﮔﺎو اﮔﺮ ﺧﺴﺒﺪ و ﮔﺮ ﭼﻴﺰى ﺧﻮرد‬

‫ﺑﻬﺮ ﻋﻴﺪ و ذﺑﺢ او ﻣﻰﭘﺮورد‬

‫ﮔﺎو ﻣﻮﺳﻰ دان ﻣﺮا ﺟﺎن دادﻩاى‬

‫ﺟﺰو ﺟﺰوم ﺣﺸﺮ هﺮ ﺁزادﻩاى‬

‫ﮔﺎو ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻮد ﻗﺮﺑﺎن ﮔﺸﺘﻪاى‬

‫آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺟﺰوش ﺣﻴﺎت آﺸﺘﻪاى‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ ﺁن آﺸﺘﻪ ز ﺁﺳﻴﺒﺶ ز ﺟﺎ‬

‫در ﺧﻄﺎب اﺿﺮﺑﻮﻩ ﺑﻌﻀﻬﺎ‬

‫ﻳﺎ آﺮاﻣﻲ اذﺑﺤﻮا هﺬا اﻟﺒﻘﺮ‬

‫إن أردﺗﻢ ﺣﺸﺮ أرواح اﻟﻨﻈﺮ‬

‫از ﺟﻤﺎدى ﻣﺮدم و ﻧﺎﻣﻰ ﺷﺪم‬

‫و ز ﻧﻤﺎ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺣﻴﻮان ﺑﺮ زدم‬

‫ﻣﺮدم از ﺣﻴﻮاﻧﻰ و ﺁدم ﺷﺪم‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺗﺮﺳﻢ آﻰ ز ﻣﺮدن آﻢ ﺷﺪم‬

‫ﺣﻤﻠﻪى دﻳﮕﺮ ﺑﻤﻴﺮم از ﺑﺸﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁرم از ﻣﻼﻳﻚ ﺑﺎل و ﭘﺮ‬

‫و ز ﻣﻠﻚ هﻢ ﺑﺎﻳﺪم ﺟﺴﺘﻦ ز ﺟﻮ‬

‫ﻚ إِﻟﱠﺎ وﺟﻬﻪ‬ ‫ﻲ ٍء هﺎﻟِ ٌ‬ ‫ﺷ ْ‬ ‫ُآﻞﱡ َ‬

‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ از ﻣﻠﻚ ﻗﺮﺑﺎن ﺷﻮم‬

‫ﺁن ﭼﻪ اﻧﺪر وهﻢ ﻧﺎﻳﺪ ﺁن ﺷﻮم‬

‫ﭘﺲ ﻋﺪم ﮔﺮدم ﻋﺪم ﭼﻮن ارﻏﻨﻮن‬

‫ﮔﻮﻳﺪم آﻪ إِﻧﱠﺎ ِإَﻟ ْﻴ ِﻪ راﺟﻌﻮن‬

‫ﻣﺮگ دان ﺁﻧﻚ اﺗﻔﺎق اﻣﺖ اﺳﺖ‬

‫آﺂب ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﻧﻬﺎن در ﻇﻠﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ ﺑﺮو زﻳﻦ ﻃﺮف ﺟﻮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺴﺘﺴﻘﻰ ﺣﺮﻳﺺ و ﻣﺮگ ﺟﻮ‬

‫ﻣﺮگ او ﺁب اﺳﺖ و او ﺟﻮﻳﺎى ﺁب‬

‫ﻣﻰﺧﻮرد و اﷲ أﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫اى ﻓﺴﺮدﻩ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻨﮕﻴﻦ ﻧﻤﺪ‬

‫آﺎو ز ﺑﻴﻢ ﺟﺎن ز ﺟﺎﻧﺎن ﻣﻰرﻣﺪ‬

‫ﺳﻮى ﺗﻴﻎ ﻋﺸﻘﺶ اى ﻧﻨﮓ زﻧﺎن‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺟﺎن ﻧﮕﺮ دﺳﺘﻚزﻧﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٢٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻮى دﻳﺪى آﻮزﻩ اﻧﺪر ﺟﻮى رﻳﺰ‬

‫ﺁب را از ﺟﻮى آﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﺁب آﻮزﻩ ﭼﻮن در ﺁب ﺟﻮ ﺷﻮد‬

‫ﻣﺤﻮ ﮔﺮدد در وى و ﺟﻮ او ﺷﻮد‬

‫وﺻﻒ او ﻓﺎﻧﻰ ﺷﺪ و ذاﺗﺶ ﺑﻘﺎ‬

‫زﻳﻦ ﺳﭙﺲ ﻧﻪ آﻢ ﺷﻮد ﻧﻪ ﺑﺪ ﻟﻘﺎ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ ﻧﺨﻞ او ﺁوﻳﺨﺘﻢ‬

‫ﻋﺬر ﺁن را آﻪ از او ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻢ‬

‫رﺳﻴﺪن ﺁن ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻮن دﺳﺖ از ﺟﺎن ﺧﻮد ﺑﺸﺴﺖ‬ ‫هﻤﭽﻮ ﮔﻮﻳﻰ ﺳﺠﺪﻩ آﻦ ﺑﺮ رو و ﺳﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ ﺁن ﺻﺪر ﺷﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺗﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻠﻘﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﺮ در هﻮا‬

‫آﺶ ﺑﺴﻮزد ﻳﺎ ﺑﺮ ﺁوﻳﺰد و را‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن اﻳﻦ اﺣﻤﻖ ﻳﻚ ﻟﺨﺖ را‬

‫ﺁن ﻧﻤﺎﻳﺪ آﻪ زﻣﺎن ﺑﺪ ﺑﺨﺖ را‬

‫هﻤﭽﻮ ﭘﺮواﻧﻪ ﺷﺮر را ﻧﻮر دﻳﺪ‬

‫اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ در ﻓﺘﺎد از ﺟﺎن ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺷﻤﻊ ﻋﺸﻖ ﭼﻮن ﺁن ﺷﻤﻊ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫روﺷﻦ اﻧﺪر روﺷﻦ اﻧﺪر روﺷﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫او ﺑﻌﻜﺲ ﺷﻤﻌﻬﺎى ﺁﺗﺸﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﺁﺗﺶ و ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮﺷﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻔﺖ ﺁن ﻣﺴﺠﺪ آﻪ ﻣﻬﻤﺎن آﺶ ﺑﻮد و ﺁن ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺮگ ﺟﻮى ﻻاﺑﺎﻟﻰ آﻪ در او ﻣﻬﻤﺎن ﺷﺪ‬ ‫ﻳﻚ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﮔﻮش آﻦ اى ﻧﻴﻚ ﭘﻰ‬

‫ﻣﺴﺠﺪى ﺑﺪ ﺑﺮ آﻨﺎر ﺷﻬﺮ رى‬

‫هﻴﭻ آﺲ در وى ﻧﺨﻔﺘﻰ ﺷﺐ ز ﺑﻴﻢ‬

‫آﻪ ﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪش ﺷﺪى ﺁن ﺷﺐ ﻳﺘﻴﻢ‬

‫ﺑﺲ آﻪ اﻧﺪر وى ﻏﺮﻳﺐ ﻋﻮر رﻓﺖ‬

‫ﺻﺒﺤﺪم ﭼﻮن اﺧﺘﺮان در ﮔﻮر رﻓﺖ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻧﻴﻚ از اﻳﻦ ﺁﮔﺎﻩ آﻦ‬

‫ﺻﺒﺢ ﺁﻣﺪ ﺧﻮاب را آﻮﺗﺎﻩ آﻦ‬

‫هﺮ آﺴﻰ ﮔﻔﺘﻰ آﻪ ﭘﺮﻳﺎﻧﻨﺪ ﺗﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر او ﻣﻬﻤﺎن آﺸﺎن ﺑﺎ ﺗﻴﻎ آﻨﺪ‬

‫ﺁن دﮔﺮ ﮔﻔﺘﻰ آﻪ ﺳﺤﺮ اﺳﺖ و ﻃﻠﺴﻢ‬

‫آﺎﻳﻦ رﺻﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺪوى ﺟﺎن و ﺧﺼﻢ‬

‫ﺁن دﮔﺮ ﮔﻔﺘﻰ آﻪ ﺑﺮ ﻧﻪ ﻧﻘﺶ ﻓﺎش‬

‫ﺑﺮ درش آﺎى ﻣﻴﻬﻤﺎن اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺒﺎش‬

‫ﺷﺐ ﻣﺨﺴﺐ اﻳﻨﺠﺎ اﮔﺮ ﺟﺎن ﺑﺎﻳﺪت‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﺮگ اﻳﻨﺠﺎ آﻤﻴﻦ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪت‬

‫و ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﻰ آﻪ ﺷﺐ ﻗﻔﻠﻰ ﻧﻬﻴﺪ‬

‫ﻏﺎﻓﻠﻰ آﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ آﻢ رﻩ دهﻴﺪ‬

‫ﻣﻬﻤﺎن ﺁﻣﺪن در ﺁن ﻣﺴﺠﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٢٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ ﻳﻜﻰ ﻣﻬﻤﺎن در ﺁﻣﺪ وﻗﺖ ﺷﺐ‬

‫آﺎو ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﺁن ﺻﻴﺖ ﻋﺠﺐ‬

‫از ﺑﺮاى ﺁزﻣﻮن ﻣﻰﺁزﻣﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﺲ ﻣﺮداﻧﻪ و ﺟﺎن ﺳﻴﺮ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ آﻢ ﮔﻴﺮم ﺳﺮ و اﺷﻜﻤﺒﻪاى‬

‫رﻓﺘﻪ ﮔﻴﺮ از ﮔﻨﺞ ﺟﺎن ﻳﻚ ﺣﺒﻪاى‬

‫ﺻﻮرت ﺗﻦ ﮔﻮ ﺑﺮو ﻣﻦ آﻴﺴﺘﻢ‬

‫ﻧﻘﺶ آﻢ ﻧﺎﻳﺪ ﭼﻮ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﻴﺴﺘﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻔﺨﺖ ﺑﻮدم از ﻟﻄﻒ ﺧﺪا‬

‫ﻧﻔﺦ ﺣﻖ ﺑﺎﺷﻢ ز ﻧﺎى ﺗﻦ ﺟﺪا‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﻔﺘﺪ ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻔﺨﺶ اﻳﻦ ﻃﺮف‬

‫ﺗﺎ رهﺪ ﺁن ﮔﻮهﺮ از ﺗﻨﮕﻴﻦ ﺻﺪف‬

‫ﭼﻮن ﺗﻤﻨﻮا ﻣﻮت ﮔﻔﺖ اى ﺻﺎدﻗﻴﻦ‬

‫ﺻﺎدﻗﻢ ﺟﺎن را ﺑﺮ اﻓﺸﺎﻧﻢ ﺑﺮ اﻳﻦ‬

‫ﻣﻼﻣﺖ آﺮدن اهﻞ ﻣﺴﺠﺪ ﺁن ﻣﻬﻤﺎن ﻋﺎﺷﻖ را از ﺷﺐ ﺧﻔﺘﻦ در ﺁن ﺟﺎ و ﺗﻬﺪﻳﺪ آﺮدن ﻣﺮ او را‬ ‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش آﻪ هﻴﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺨﺴﺐ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻜﻮﺑﺪ ﺟﺎن ﺳﺘﺎﻧﺖ هﻤﭽﻮ آﺴﺐ‬

‫آﻪ ﻏﺮﻳﺒﻰ و ﻧﻤﻰداﻧﻰ ز ﺣﺎل‬

‫آﺎﻧﺪر اﻳﻨﺠﺎ هﺮ آﻪ ﺧﻔﺖ ﺁﻣﺪ زوال‬

‫اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﻣﺎ ﺑﺎرهﺎ‬

‫دﻳﺪﻩاﻳﻢ و ﺟﻤﻠﻪ اﺻﺤﺎب ﻧﻬﻰ‬

‫هﺮ آﻪ ﺁن ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺒﻰ ﻣﺴﻜﻦ ﺷﺪش‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﻣﺮگ هﻼهﻞ ﺁﻣﺪش‬

‫از ﻳﻜﻰ ﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺪ اﻳﻦ دﻳﺪﻩاﻳﻢ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ از آﺴﻰ ﺑﺸﻨﻴﺪﻩاﻳﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻟﺪﻳﻦ ﻧﺼﻴﺤﻪ ﺁن رﺳﻮل‬

‫ﺁن ﻧﺼﻴﺤﺖ در ﻟﻐﺖ ﺿﺪ ﻏﻠﻮل‬

‫اﻳﻦ ﻧﺼﻴﺤﺖ راﺳﺘﻰ در دوﺳﺘﻰ‬

‫در ﻏﻠﻮﻟﻰ ﺧﺎﻳﻦ و ﺳﮓ ﭘﻮﺳﺘﻰ‬

‫ﺑﻰﺧﻴﺎﻧﺖ اﻳﻦ ﻧﺼﻴﺤﺖ از وداد‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻴﻤﺖ ﻣﮕﺮد از ﻋﻘﻞ و داد‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﺎذﻻن را‬ ‫ﮔﻔﺖ او اى ﻧﺎﺻﺤﺎن ﻣﻦ ﺑﻰﻧﺪم‬

‫از ﺟﻬﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﺳﻴﺮ ﺁﻣﺪم‬

‫ﻣﻨﺒﻠﻰام زﺧﻢ ﺟﻮ و زﺧﻢ ﺧﻮاﻩ‬

‫ﻋﺎﻓﻴﺖ آﻢ ﺟﻮى از ﻣﻨﺒﻞ ﺑﻪ راﻩ‬

‫ﻣﻨﺒﻠﻰ ﻧﻰ آﺎو ﺑﻮد ﺧﻮد ﺑﺮگ ﺟﻮ‬

‫ﻣﻨﺒﻠﻰام ﻻاﺑﺎﻟﻰ ﻣﺮگ ﺟﻮ‬

‫ﻣﻨﺒﻠﻰ ﻧﻰ آﺎو ﺑﻪ آﻒ ﭘﻮل ﺁورد‬

‫ﻣﻨﺒﻠﻰ ﭼﺴﺘﻰ آﺰ اﻳﻦ ﭘﻞ ﺑﮕﺬرد‬

‫ﺁن ﻧﻪ آﺎو ﺑﺮ هﺮ دآﺎﻧﻰ ﺑﺮ زﻧﺪ‬

‫ﺑﻞ ﺟﻬﺪ از آﻮن و آﺎﻧﻰ ﺑﺮ زﻧﺪ‬

‫ﻣﺮگ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﮔﺸﺖ و ﻧﻘﻠﻢ زﻳﻦ ﺳﺮا‬

‫ﭼﻮن ﻗﻔﺲ هﺸﺘﻦ ﭘﺮﻳﺪن ﻣﺮغ را‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٢٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﻗﻔﺲ آﻪ هﺴﺖ ﻋﻴﻦ ﺑﺎغ در‬

‫ﻣﺮغ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﮔﻠﺴﺘﺎن و ﺷﺠﺮ‬

‫ﺟﻮق ﻣﺮﻏﺎن از ﺑﺮون ﮔﺮد ﻗﻔﺺ‬

‫ﺧﻮش هﻤﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ ز ﺁزادى ﻗﺼﺺ‬

‫ﻣﺮغ را اﻧﺪر ﻗﻔﺲ ز ﺁن ﺳﺒﺰﻩزار‬

‫ﻧﻪ ﺧﻮرش ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺻﺒﺮ و ﻗﺮار‬

‫ﺳﺮ ز هﺮ ﺳﻮراخ ﺑﻴﺮون ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد آﺎﻳﻦ ﺑﻨﺪ از ﭘﺎ ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن دل و ﺟﺎﻧﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺮون ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﻗﻔﺲ را در ﮔﺸﺎﻳﻰ ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ ﭼﻨﺎن ﻣﺮغ ﻗﻔﺲ در اﻧﺪهﺎن‬

‫ﮔﺮد ﺑﺮ ﮔﺮدش ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﮔﺮﺑﮕﺎن‬

‫آﻰ ﺑﻮد او را در اﻳﻦ ﺧﻮف و ﺣﺰن‬

‫ﺁرزوى از ﻗﻔﺲ ﺑﻴﺮون ﺷﺪن‬

‫او هﻤﻰﺧﻮاهﺪ آﺰ اﻳﻦ ﻧﺎﺧﻮش ﺣﺼﺺ‬

‫ﺻﺪ ﻗﻔﺲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﮔﺮد اﻳﻦ ﻗﻔﺺ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺟﺎﻟﻴﻨﻮس ﺑﺮ اﻳﻦ ﺣﻴﺎت دﻧﻴﺎ ﺑﻮد آﻪ هﻨﺮ او هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ آﺎر ﻣﻰﺁﻳﺪ‬ ‫هﻨﺮى ﻧﻮرزﻳﺪﻩ اﺳﺖ آﻪ در ﺁن ﺑﺎزار ﺑﻪ آﺎر ﺁﻳﺪ ﺁن ﺟﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻮام ﻳﻜﺴﺎن ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ‬ ‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﮔﻔﺖ ﺟﺎﻟﻴﻨﻮس راد‬

‫از هﻮاى اﻳﻦ ﺟﻬﺎن و از ﻣﺮاد‬

‫راﺿﻴﻢ آﺰ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻧﻴﻢ ﺟﺎن‬

‫آﻪ ز آﻮن اﺳﺘﺮى ﺑﻴﻨﻢ ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﺮد ﺧﻮد ﻗﻄﺎر‬

‫ﻣﺮﻏﺶ ﺁﻳﺲ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻩﺳﺖ از ﻣﻄﺎر‬

‫ﻳﺎ ﻋﺪم دﻳﺪﻩﺳﺖ ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫در ﻋﺪم ﻧﺎدﻳﺪﻩ او ﺣﺸﺮى ﻧﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺟﻨﻴﻦ آﺶ ﻣﻰآﺸﺪ ﺑﻴﺮون آﺮم‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰد او ﺳﭙﺲ ﺳﻮى ﺷﻜﻢ‬

‫ﻟﻄﻒ روﻳﺶ ﺳﻮى ﻣﺼﺪر ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫او ﻣﻘﺮ در ﭘﺸﺖ ﻣﺎدر ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﻪ اﮔﺮ ﺑﻴﺮون ﻓﺘﻢ زﻳﻦ ﺷﻬﺮ و آﺎم‬

‫اى ﻋﺠﺐ ﺑﻴﻨﻢ ﺑﻪ دﻳﺪﻩ اﻳﻦ ﻣﻘﺎم‬

‫ﻳﺎ درى ﺑﻮدى در ﺁن ﺷﻬﺮ وﺧﻢ‬

‫آﻪ ﻧﻈﺎرﻩ آﺮدﻣﻰ اﻧﺪر رﺣﻢ‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ ﭼﺸﻤﻪى ﺳﻮزﻧﻰ را هﻢ ﺑﺪى‬

‫آﻪ ز ﺑﻴﺮوﻧﻢ رﺣﻢ دﻳﺪﻩ ﺷﺪى‬

‫ﺁن ﺟﻨﻴﻦ هﻢ ﻏﺎﻓﻞ اﺳﺖ از ﻋﺎﻟﻤﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﺎﻟﻴﻨﻮس او ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﻰ‬

‫او ﻧﺪاﻧﺪ آﺎن رﻃﻮﺑﺎﺗﻰ آﻪ هﺴﺖ‬

‫ﺁن ﻣﺪد از ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻴﺮوﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﭼﺎر ﻋﻨﺼﺮ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺻﺪ ﻣﺪد ﺁرد ز ﺷﻬﺮ ﻻﻣﻜﺎن‬

‫ﺁب و داﻧﻪ در ﻗﻔﺲ ﮔﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪﺳﺖ‬

‫ﺁن ز ﺑﺎغ و ﻋﺮﺻﻪاى در ﺗﺎﻓﺘﻪﺳﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﻬﺎى اﻧﺒﻴﺎ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﺑﺎغ‬

‫زﻳﻦ ﻗﻔﺲ در وﻗﺖ ﻧﻘﻼن و ﻓﺮاغ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٢٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ز ﺟﺎﻟﻴﻨﻮس و ﻋﺎﻟﻢ ﻓﺎرﻏﻨﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺎﻩ اﻧﺪر ﻓﻠﻚهﺎ ﺑﺎزﻏﻨﺪ‬

‫ور ز ﺟﺎﻟﻴﻨﻮس اﻳﻦ ﮔﻔﺖ اﻓﺘﺮى اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺟﻮاﺑﻢ ﺑﻬﺮ ﺟﺎﻟﻴﻨﻮس ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻮاب ﺁن آﺲ ﺁﻣﺪ آﺎﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ‬

‫آﻪ ﻧﺒﻮدﺳﺘﺶ دل ﭘﺮ ﻧﻮر ﺟﻔﺖ‬

‫ﻣﺮغ ﺟﺎﻧﺶ ﻣﻮش ﺷﺪ ﺳﻮراخ ﺟﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ از ﮔﺮﺑﮕﺎن او ﻋﺮﺟﻮا‬

‫ز ﺁن ﺳﺒﺐ ﺟﺎﻧﺶ وﻃﻦ دﻳﺪ و ﻗﺮار‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺳﻮراخ دﻧﻴﺎ ﻣﻮشوار‬

‫هﻢ در اﻳﻦ ﺳﻮراخ ﺑﻨﺎﻳﻰ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫در ﺧﻮر ﺳﻮراخ داﻧﺎﻳﻰ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﭘﻴﺸﻪهﺎﻳﻰ آﻪ ﻣﺮ او را در ﻣﺰﻳﺪ‬

‫آﺎﻧﺪر اﻳﻦ ﺳﻮراخ آﺎر ﺁﻳﺪ ﮔﺰﻳﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ دل ﺑﺮ آﻨﺪ از ﺑﻴﺮون ﺷﺪن‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ راﻩ رهﻴﺪن از ﺑﺪن‬

‫ﻋﻨﻜﺒﻮت ار ﻃﺒﻊ ﻋﻨﻘﺎ داﺷﺘﻰ‬

‫از ﻟﻌﺎﺑﻰ ﺧﻴﻤﻪ آﻰ اﻓﺮاﺷﺘﻰ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ آﺮدﻩ ﭼﻨﮓ ﺧﻮد اﻧﺪر ﻗﻔﺺ‬

‫ﻧﺎم ﭼﻨﮕﺶ درد و ﺳﺮﺳﺎم و ﻣﻐﺺ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﻣﺮگ اﺳﺖ و ﻣﺮض ﭼﻨﮕﺎل او‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺮغ و ﭘﺮ و ﺑﺎل او‬

‫ﮔﻮﺷﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﻰﺟﻬﺪ ﺳﻮى دوا‬

‫ﻣﺮگ ﭼﻮن ﻗﺎﺿﻰ اﺳﺖ و رﻧﺠﻮرى ﮔﻮا‬

‫ﭼﻮن ﭘﻴﺎدﻩى ﻗﺎﺿﻰ ﺁﻣﺪ اﻳﻦ ﮔﻮاﻩ‬

‫آﻪ هﻤﻰﺧﻮاﻧﺪ ﺗﺮا ﺗﺎ ﺣﻜﻢ ﮔﺎﻩ‬

‫ﻣﻬﻠﺘﻰ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ از وى در ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﮔﺮ ﭘﺬﻳﺮد ﺷﺪ و ﮔﺮﻧﻪ ﮔﻔﺖ ﺧﻴﺰ‬

‫ﺟﺴﺘﻦ ﻣﻬﻠﺖ دوا و ﭼﺎرﻩهﺎ‬

‫آﻪ زﻧﻰ ﺑﺮ ﺧﺮﻗﻪى ﺗﻦ ﭘﺎرﻩهﺎ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺁﻳﺪ ﺻﺒﺎﺣﻰ ﺧﺸﻢوار‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻬﻠﺖ ﺁﺧﺮ ﺷﺮم دار‬

‫ﻋﺬر ﺧﻮد از ﺷﻪ ﺑﺨﻮاﻩ اى ﭘﺮ ﺣﺴﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﻪ ﺁن ﭼﻨﺎن روزى رﺳﺪ‬

‫و ﺁن آﻪ در ﻇﻠﻤﺖ ﺑﺮاﻧﺪ ﺑﺎرﮔﻰ‬

‫ﺑﺮ آﻨﺪ ز ﺁن ﻧﻮر دل ﻳﻚ ﺑﺎرﮔﻰ‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰد از ﮔﻮاﻩ و ﻣﻘﺼﺪش‬

‫آﺎن ﮔﻮا ﺳﻮى ﻗﻀﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪش‬

‫دﻳﮕﺮ ﺑﺎرﻩ ﻣﻼﻣﺖ آﺮدن اهﻞ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻬﻤﺎن را از ﺷﺐ ﺧﻔﺘﻦ در ﺁن ﻣﺴﺠﺪ‬ ‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش ﻣﻜﻦ ﺟﻠﺪى ﺑﺮو‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﺟﺎﻣﻪ و ﺟﺎﻧﺖ ﮔﺮو‬

‫ﺁن ز دور ﺁﺳﺎن ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﮕﺮ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺳﺨﺖ ﺑﺎﺷﺪ رﻩ ﮔﺬر‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺁوﻳﺨﺖ ﺑﺲ ﻣﺮد و ﺳﻜﺴﺖ‬

‫وﻗﺖ ﭘﻴﭽﺎ ﭘﻴﭻ دﺳﺖﺁوﻳﺰ ﺟﺴﺖ‬

‫ﭘﻴﺸﺘﺮ از واﻗﻌﻪ ﺁﺳﺎن ﺑﻮد‬

‫در دل ﻣﺮدم ﺧﻴﺎل ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٣٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن در ﺁﻳﺪ اﻧﺪرون آﺎرزار‬

‫ﺁن زﻣﺎن ﮔﺮدد ﺑﺮ ﺁن آﺲ آﺎر زار‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪ ﺷﻴﺮى هﻴﻦ ﻣﻨﻪ ﺗﻮ ﭘﺎى ﭘﻴﺶ‬

‫آﺎن اﺟﻞ ﮔﺮگ اﺳﺖ و ﺟﺎن ﺗﺴﺖ ﻣﻴﺶ‬

‫ور ز اﺑﺪاﻟﻰ و ﻣﻴﺸﺖ ﺷﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫اﻳﻤﻦ ﺁ آﻪ ﻣﺮگ ﺗﻮ ﺳﺮ زﻳﺮ ﺷﺪ‬

‫آﻴﺴﺖ اﺑﺪال ﺁن آﻪ او ﻣﺒﺪل ﺷﻮد‬

‫ﺧﻤﺮش از ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻳﺰدان ﺧﻞ ﺷﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺴﺘﻰ ﺷﻴﺮ ﮔﻴﺮى و ز ﮔﻤﺎن‬

‫ﺷﻴﺮ ﭘﻨﺪارى ﺗﻮ ﺧﻮد را هﻴﻦ ﻣﺮان‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ز اهﻞ ﻧﻔﺎق ﻧﺎﺳﺪﻳﺪ‬

‫ﺑﺄﺳﻬﻢ ﻣﺎ ﺑﻴﻨﻬﻢ ﺑﺄس ﺷﺪﻳﺪ‬

‫در ﻣﻴﺎن هﻤﺪﮔﺮ ﻣﺮداﻧﻪاﻧﺪ‬

‫در ﻏﺰا ﭼﻮن ﻋﻮرﺗﺎن ﺧﺎﻧﻪاﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺳﭙﻬﺪار ﻏﻴﻮب‬

‫ﻻ ﺷﺠﺎﻋﺔ ﻳﺎ ﻓﺘﻰ ﻗﺒﻞ اﻟﺤﺮوب‬

‫وﻗﺖ ﻻف ﻏﺰو ﻣﺴﺘﺎن آﻒ آﻨﻨﺪ‬

‫وﻗﺖ ﺟﻮش ﺟﻨﮓ ﭼﻮن آﻒ ﺑﻰﻓﻨﻨﺪ‬

‫وﻗﺖ ذآﺮ ﻏﺰو ﺷﻤﺸﻴﺮش دراز‬

‫وﻗﺖ آﺮ و ﻓﺮ ﺗﻴﻐﺶ ﭼﻮن ﭘﻴﺎز‬

‫وﻗﺖ اﻧﺪﻳﺸﻪ دل او زﺧﻢ ﺟﻮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮزن ﺗﻬﻰ ﺷﺪ ﺧﻴﻚ او‬

‫ﻣﻦ ﻋﺠﺐ دارم ز ﺟﻮﻳﺎى ﺻﻔﺎ‬

‫آﺎو رﻣﺪ در وﻗﺖ ﺻﻴﻘﻞ از ﺟﻔﺎ‬

‫ﻋﺸﻖ ﭼﻮن دﻋﻮى ﺟﻔﺎ دﻳﺪن ﮔﻮاﻩ‬

‫ﭼﻮن ﮔﻮاهﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺪ دﻋﻮى ﺗﺒﺎﻩ‬

‫ﭼﻮن ﮔﻮاهﺖ ﺧﻮاهﺪ اﻳﻦ ﻗﺎﺿﻰ ﻣﺮﻧﺞ‬

‫ﺑﻮﺳﻪ دﻩ ﺑﺮ ﻣﺎر ﺗﺎ ﻳﺎﺑﻰ ﺗﻮ ﮔﻨﺞ‬

‫ﺁن ﺟﻔﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ وﺻﻒ ﺑﺪى اﻧﺪر ﺗﻮ در‬

‫ﺑﺮ ﻧﻤﺪ ﭼﻮﺑﻰ آﻪ ﺁن را ﻣﺮد زد‬

‫ﺑﺮ ﻧﻤﺪ ﺁن را ﻧﺰد ﺑﺮ ﮔﺮد زد‬

‫ﮔﺮ ﺑﺰد ﻣﺮ اﺳﺐ را ﺁن آﻴﻨﻪ آﺶ‬

‫ﺁن ﻧﺰد ﺑﺮ اﺳﺐ زد ﺑﺮ ﺳﻜﺴﻜﺶ‬

‫ﺗﺎ ز ﺳﻜﺴﻚ وارهﺪ ﺧﻮش ﭘﻰ ﺷﻮد‬

‫ﺷﻴﺮﻩ را زﻧﺪان آﻨﻰ ﺗﺎ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻨﺪان ﺁن ﻳﺘﻴﻤﻚ را زدى‬

‫ﭼﻮن ﻧﺘﺮﺳﻴﺪى ز ﻗﻬﺮ اﻳﺰدى‬

‫ﮔﻔﺖ او را آﻰ زدم اى ﺟﺎن دوﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮ ﺁن دﻳﻮى زدم آﺎو اﻧﺪر اوﺳﺖ‬

‫ﻣﺎدر ار ﮔﻮﻳﺪ ﺗﺮا ﻣﺮگ ﺗﻮ ﺑﺎد‬

‫ﻣﺮگ ﺁن ﺧﻮ ﺧﻮاهﺪ و ﻣﺮگ ﻓﺴﺎد‬

‫ﺁن ﮔﺮوهﻰ آﺰ ادب ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺁب ﻣﺮدى و ﺁب ﻣﺮدان رﻳﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﻋﺎذﻻﻧﺸﺎن از وﻏﺎ واراﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻨﻴﻦ هﻴﺰ و ﻣﺨﻨﺚ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﻻف و ﻏﺮﻩى ژاژﺧﺎ را آﻢ ﺷﻨﻮ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻨﻬﺎ در ﺻﻒ هﻴﺠﺎ ﻣﺮو‬

‫ز اﻧﻜﻪ زادوآﻢ ﺧﺒﺎﻻ ﮔﻔﺖ ﺣﻖ‬

‫آﺰ رﻓﺎق ﺳﺴﺖ ﺑﺮ ﮔﺮدان ورق‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٣١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻪ ﮔﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﻤﺮﻩ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﻏﺎزﻳﺎن ﺑﻰﻣﻐﺰ هﻤﭽﻮن آﻪ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﻢ ﺻﻒ آﻨﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﮔﺮﻳﺰﻧﺪ و دل ﺻﻒ ﺑﺸﻜﻨﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺳﭙﺎهﻰ اﻧﺪآﻰ ﺑﻰاﻳﻦ ﻧﻔﺮ‬

‫ﺑﻪ آﻪ ﺑﺎ اهﻞ ﻧﻔﺎق ﺁﻳﺪ ﺣﺸﺮ‬

‫هﺴﺖ ﺑﺎدام آﻢ ﺧﻮش ﺑﻴﺨﺘﻪ‬

‫ﺑﻪ ز ﺑﺴﻴﺎرى ﺑﻪ ﺗﻠﺦ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ‬

‫ﺗﻠﺦ و ﺷﻴﺮﻳﻦ در ژﻏﺎژغ ﻳﻚ ﺷﻰاﻧﺪ‬

‫ﻧﻘﺺ از ﺁن اﻓﺘﺎد آﻪ هﻢ دل ﻧﻰاﻧﺪ‬

‫ﮔﺒﺮ ﺗﺮﺳﺎن دل ﺑﻮد آﺎو از ﮔﻤﺎن‬

‫ﻣﻰزﻳﺪ در ﺷﻚ ز ﺣﺎل ﺁن ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﻰرود در رﻩ ﻧﺪاﻧﺪ ﻣﻨﺰﻟﻰ‬

‫ﮔﺎم ﺗﺮﺳﺎن ﻣﻰﻧﻬﺪ اﻋﻤﻰ دﻟﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﺪ رﻩ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﭼﻮن رود‬

‫ﺑﺎ ﺗﺮددهﺎ و دل ﭘﺮ ﺧﻮن رود‬

‫هﺮ آﻪ ﮔﻮﻳﺪ هﺎى اﻳﻦ ﺳﻮ راﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫او آﻨﺪ از ﺑﻴﻢ ﺁن ﺟﺎ وﻗﻒ و اﻳﺴﺖ‬

‫ور ﺑﺪاﻧﺪ رﻩ دل ﺑﺎهﻮش او‬

‫آﻰ رود هﺮ هﺎى و هﻮ در ﮔﻮش او‬

‫ﭘﺲ ﻣﺸﻮ هﻤﺮاﻩ اﻳﻦ اﺷﺘﺮ دﻻن‬

‫ز اﻧﻜﻪ وﻗﺖ ﺿﻴﻖ و ﺑﻴﻤﻨﺪ ﺁﻓﻼن‬

‫ﭘﺲ ﮔﺮﻳﺰﻧﺪ و ﺗﺮا ﺗﻨﻬﺎ هﻠﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﻧﺪر ﻻف ﺳﺤﺮ ﺑﺎﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ ز رﻋﻨﺎﻳﺎن ﻣﺠﻮ هﻴﻦ آﺎرزار‬

‫ﺗﻮ ز ﻃﺎوﺳﺎن ﻣﺠﻮ ﺻﻴﺪ و ﺷﻜﺎر‬

‫ﻃﺒﻊ ﻃﺎوس اﺳﺖ و وﺳﻮاﺳﺖ آﻨﺪ‬

‫دم زﻧﺪ ﺗﺎ از ﻣﻘﺎﻣﺖ ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻴﻄﺎن ﻗﺮﻳﺶ را آﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ اﺣﻤﺪ ﺁﻳﻴﺪ آﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﻳﺎرﻳﻬﺎ آﻨﻢ و ﻗﺒﻴﻠﻪى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻳﺎرى ﺧﻮاﻧﻢ و وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺻﻔﻴﻦ ﮔﺮﻳﺨﺘﻦ‬ ‫هﻤﭽﻮ ﺷﻴﻄﺎن در ﺳﭙﻪ ﺷﺪ ﺻﺪ ﻳﻜﻢ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ اﻓﺴﻮن آﻪ إﻧﻨﻲ ﺟﺎر ﻟﻜﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻗﺮﻳﺶ از ﮔﻔﺖ او ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫هﺮ دو ﻟﺸﻜﺮ در ﻣﻼﻗﺎت ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫دﻳﺪ ﺷﻴﻄﺎن از ﻣﻼﻳﻚ اﺳﭙﻬﻰ‬

‫ﺳﻮى ﺻﻒ ﻣﻮﻣﻨﺎن اﻧﺪر رهﻰ‬

‫ﺟﻨُﻮدًا َﻟ ْﻢ َﺗ َﺮوْهﺎ ﺻﻒ زدﻩ‬ ‫ﺁن ُ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺟﺎن او ز ﺑﻴﻢ ﺁﺗﺸﻜﺪﻩ‬

‫ﭘﺎى ﺧﻮد وا ﭘﺲ آﺸﻴﺪﻩ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ‬

‫آﻪ هﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﺳﭙﺎهﻰ ﻣﻦ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫أَي أﺧﺎف اﻟﻠﱠﻪ ﻣﺎ ﻟﻲ ﻣﻨﻪ ﻋﻮن‬

‫اذهﺒﻮا ِإﻧﱢﻲ َأرى ﻣﺎ ﻻ ﺗﺮون‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﺎرث اى ﺳﺮاﻗﻪ ﺷﻜﻞ هﻴﻦ‬

‫دى ﭼﺮا ﺗﻮ ﻣﻰﻧﮕﻔﺘﻰ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ دم ﻣﻦ هﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﺣﺮب‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﺟﻌﺎﺷﻴﺶ ﻋﺮب‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٣٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﻰ ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﻟﻴﻚ اى ﺗﻮ ﻧﻨﮓ‬

‫ﺁن زﻣﺎن ﻻف ﺑﻮد اﻳﻦ وﻗﺖ ﺟﻨﮓ‬

‫دى هﻤﻰﮔﻔﺘﻰ آﻪ ﭘﺎﻳﻨﺪان ﺷﺪم‬

‫آﻪ ﺑﻮدﺗﺎن ﻓﺘﺢ و ﻧﺼﺮت دمﺑﻪدم‬

‫دى زﻋﻴﻢ اﻟﺠﻴﺶ ﺑﻮدى اى ﻟﻌﻴﻦ‬

‫وﻳﻦ زﻣﺎن ﻧﺎﻣﺮد و ﻧﺎﭼﻴﺰ و ﻣﻬﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺨﻮردﻳﻢ ﺁن دم ﺗﻮ و ﺁﻣﺪﻳﻢ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮن رﻓﺘﻰ و ﻣﺎ هﻴﺰم ﺷﺪﻳﻢ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺣﺎرث ﺑﺎ ﺳﺮاﻗﻪ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ‬

‫از ﻋﺘﺎﺑﺶ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ ﺁن ﻟﻌﻴﻦ‬

‫دﺳﺖ ﺧﻮد ﺧﺸﻤﻴﻦ ز دﺳﺖ او آﺸﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن ز ﮔﻔﺖ اوش درد دل رﺳﻴﺪ‬

‫ﺳﻴﻨﻪاش را آﻮﻓﺖ ﺷﻴﻄﺎن و ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺧﻮن ﺁن ﺑﻰﭼﺎرﮔﺎن زﻳﻦ ﻣﻜﺮ رﻳﺨﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ وﻳﺮان آﺮد ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ او‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺖ ِإﻧﱢﻲ َﺑﺮِي ٌء ﻣﻨﻜﻢ‬

‫آﻮﻓﺖ اﻧﺪر ﺳﻴﻨﻪاش اﻧﺪاﺧﺘﺶ‬

‫ﭘﺲ ﮔﺮﻳﺰان ﺷﺪ ﭼﻮ هﻴﺒﺖ ﺗﺎﺧﺘﺶ‬

‫ﻧﻔﺲ و ﺷﻴﻄﺎن هﺮ دو ﻳﻚ ﺗﻦ ﺑﻮدﻩاﻧﺪ‬

‫در دو ﺻﻮرت ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻨﻤﻮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮﺷﺘﻪ و ﻋﻘﻞ آﺎﻳﺸﺎن ﻳﻚ ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺣﻜﻤﺘﻬﺎش دو ﺻﻮرت ﺷﺪﻧﺪ‬

‫دﺷﻤﻨﻰ دارى ﭼﻨﻴﻦ در ﺳﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ و ﺧﺼﻢ ﺟﺎن و آﻴﺶ‬

‫ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺣﻤﻠﻪ آﻨﺪ ﭼﻮن ﺳﻮﺳﻤﺎر‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﻮراﺧﻰ ﮔﺮﻳﺰد در ﻓﺮار‬

‫در دل او ﺳﻮراﺧﻬﺎ دارد آﻨﻮن‬

‫ﺳﺮ ز هﺮ ﺳﻮراخ ﻣﻰﺁرد ﺑﺮون‬

‫ﻧﺎم ﭘﻨﻬﺎن ﮔﺸﺘﻦ دﻳﻮ از ﻧﻔﻮس‬

‫و اﻧﺪر ﺁن ﺳﻮراخ رﻓﺘﻦ ﺷﺪ ﺧﻨﻮس‬

‫آﻪ ﺧﻨﻮﺳﺶ ﭼﻮن ﺧﻨﻮس ﻗﻨﻔﺬ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺮ ﻗﻨﻔﺬ و را ﺁﻣﺪ ﺷﺪ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺧﺪا ﺁن دﻳﻮ را ﺧﻨﺎس ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫آﺎو ﺳﺮ ﺁن ﺧﺎر ﭘﺸﺘﻚ را ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﻰ ﻧﻬﺎن ﮔﺮدد ﺳﺮ ﺁن ﺧﺎر ﭘﺸﺖ‬

‫دمﺑﻪدم از ﺑﻴﻢ ﺻﻴﺎد درﺷﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﻓﺮﺻﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﺳﺮ ﺁرد ﺑﺮون‬

‫زﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻜﺮى ﺷﻮد ﻣﺎرش زﺑﻮن‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﻧﻔﺲ از اﻧﺪرون راهﺖ زدى‬

‫رﻩ زﻧﺎن را ﺑﺮ ﺗﻮ دﺳﺘﻰ آﻰ ﺑﺪى‬

‫ز ﺁن ﻋﻮان ﻣﻘﺘﻀﻰ آﻪ ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬

‫دل اﺳﻴﺮ ﺣﺮص و ﺁز و ﺁﻓﺖ اﺳﺖ‬

‫ز ﺁن ﻋﻮان ﺳﺮ ﺷﺪى دزد و ﺗﺒﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ ﻋﻮاﻧﺎن را ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﺗﺴﺖ راﻩ‬

‫در ﺧﺒﺮ ﺑﺸﻨﻮ ﺗﻮ اﻳﻦ ﭘﻨﺪ ﻧﻜﻮ‬

‫ﺑﻴﻦ ﺟﻨﺒﻴﻜﻢ ﻟﻜﻢ أﻋﺪى ﻋﺪو‬

‫ﻃﻤﻄﺮاق اﻳﻦ ﻋﺪو ﻣﺸﻨﻮ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫آﺎو ﭼﻮ اﺑﻠﻴﺲ اﺳﺖ در ﻟﺞ و ﺳﺘﻴﺰ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ او از ﺑﻬﺮ دﻧﻴﺎ و ﻧﺒﺮد‬

‫ﺁن ﻋﺬاب ﺳﺮﻣﺪى را ﺳﻬﻞ آﺮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٣٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ ﻣﺮگ را ﺁﺳﺎن آﻨﺪ‬

‫او ز ﺳﺤﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان آﻨﺪ‬

‫ﺳﺤﺮ آﺎهﻰ را ﺑﻪ ﺻﻨﻌﺖ آﻪ آﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز آﻮهﻰ را ﭼﻮ آﺎهﻰ ﻣﻰﺗﻨﺪ‬

‫زﺷﺘﻬﺎ را ﻧﻐﺰ ﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﻧﻐﺰهﺎ را زﺷﺖ ﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﻇﻦ‬

‫آﺎر ﺳﺤﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ آﺎو دم ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫هﺮ ﻧﻔﺲ ﻗﻠﺐ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺁدﻣﻰ را ﺧﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺳﺎﻋﺘﻰ‬

‫ﺁدﻣﻰ ﺳﺎزد ﺧﺮى را و ﺁﻳﺘﻰ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺎﺣﺮ درون ﺗﺴﺖ و ﺳﺮ‬

‫إن ﻓﻲ اﻟﻮﺳﻮاس ﺳﺤﺮا ﻣﺴﺘﺘﺮ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﻋﺎﻟﻢ آﻪ هﺴﺖ اﻳﻦ ﺳﺤﺮهﺎ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان هﺴﺘﻨﺪ ﺟﺎدوﻳﻰ ﮔﺸﺎ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺻﺤﺮا آﻪ رﺳﺖ اﻳﻦ زهﺮ ﺗﺮ‬

‫ﻧﻴﺰ روﻳﻴﺪﻩﺳﺖ ﺗﺮﻳﺎق اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﮔﻮﻳﺪت ﺗﺮﻳﺎق از ﻣﻦ ﺟﻮ ﺳﭙﺮ‬

‫آﻪ ز زهﺮم ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ او ﺳﺤﺮ اﺳﺖ و وﻳﺮاﻧﻰ ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺳﺤﺮ اﺳﺖ و دﻓﻊ ﺳﺤﺮ او‬

‫ﻣﻜﺮر آﺮدن ﻋﺎذﻻن ﭘﻨﺪ را ﺑﺮ ﺁن ﻣﻬﻤﺎن ﺁن ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻬﻤﺎن آﺶ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ان ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن‬

‫ﺳﺤﺮا و ﺣﻖ ﮔﻔﺖ ﺁن ﺧﻮش ﭘﻬﻠﻮان‬

‫هﻴﻦ ﻣﻜﻦ ﺟﻠﺪى ﺑﺮو اى ﺑﻮ اﻟﻜﺮم‬

‫ﻣﺴﺠﺪ و ﻣﺎ را ﻣﻜﻦ زﻳﻦ ﻣﺘﻬﻢ‬

‫آﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ دﺷﻤﻨﻰ از دﺷﻤﻨﻰ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ در ﻣﺎ زﻧﺪ ﻓﺮدا دﻧﻰ‬

‫آﻪ ﺑﺘﺎﺳﺎﻧﻴﺪ او را ﻇﺎﻟﻤﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪى ﻣﺴﺠﺪ او ﺑﺪ ﺳﺎﻟﻤﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪى ﻗﺘﻞ ﺑﺮ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﻬﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺪ ﻧﺎم اﺳﺖ ﻣﺴﺠﺪ او ﺟﻬﺪ‬

‫ﺗﻬﻤﺘﻰ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻨﻪ اى ﺳﺨﺖ ﺟﺎن‬

‫آﻪ ﻧﻪاﻳﻢ اﻳﻤﻦ ز ﻣﻜﺮ دﺷﻤﻨﺎن‬

‫هﻴﻦ ﺑﺮو ﺟﻠﺪى ﻣﻜﻦ ﺳﻮدا ﻣﭙﺰ‬

‫آﻪ ﻧﺘﺎن ﭘﻴﻤﻮد آﻴﻮان را ﺑﻪ ﮔﺰ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎران ﺑﻼﻓﻴﺪﻩ ز ﺑﺨﺖ‬

‫رﻳﺶ ﺧﻮد ﺑﺮ آﻨﺪﻩ ﻳﻚ ﻳﻚ ﻟﺨﺖ ﻟﺨﺖ‬

‫هﻴﻦ ﺑﺮو آﻮﺗﺎﻩ آﻦ اﻳﻦ ﻗﻴﻞ و ﻗﺎل‬

‫ﺧﻮﻳﺶ و ﻣﺎ را در ﻣﻴﻔﻜﻦ در وﺑﺎل‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻬﻤﺎن اﻳﺸﺎن را و ﻣﺜﻞ ﺁوردن ﺑﻪ دﻓﻊآﺮدن ﺣﺎرس آﺸﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ دف از آﺸﺖ ﺷﺘﺮى را آﻪ آﻮس ﻣﺤﻤﻮدى ﺑﺮ ﭘﺸﺖ او زدﻧﺪى‬ ‫ﮔﻔﺖ اى ﻳﺎران از ﺁن دﻳﻮان ﻧﻰام‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫آﻪ ز ﻻ ﺣﻮﻟﻰ ﺿﻌﻴﻒ ﺁﻳﺪ ﭘﻴﻢ‬

‫‪٥٣٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻮدآﻰ آﺎو ﺣﺎرس آﺸﺘﻰ ﺑﺪى‬

‫ﻃﺒﻠﻜﻰ در دﻓﻊ ﻣﺮﻏﺎن ﻣﻰزدى‬

‫ﺗﺎ رﻣﻴﺪى ﻣﺮغ ز ﺁن ﻃﺒﻠﻚ ز آﺸﺖ‬

‫آﺸﺖ از ﻣﺮﻏﺎن ﺑﺪ ﺑﻰﺧﻮف ﮔﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺳﻠﻄﺎن ﺷﺎﻩ ﻣﺤﻤﻮد آﺮﻳﻢ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺬر زد ﺁن ﻃﺮف ﺧﻴﻤﻪى ﻋﻈﻴﻢ‬

‫ﺑﺎ ﺳﭙﺎهﻰ هﻤﭽﻮ اﺳﺘﺎرﻩى اﺛﻴﺮ‬

‫اﻧﺒﻪ و ﭘﻴﺮوز و ﺻﻔﺪر ﻣﻠﻚ ﮔﻴﺮ‬

‫اﺷﺘﺮى ﺑﺪ آﺎو ﺑﺪى ﺣﻤﺎل آﻮس‬

‫ﺑﺨﺘﻴﻰ ﺑﺪ ﭘﻴﺶ رو هﻤﭽﻮن ﺧﺮوس‬

‫ﺑﺎﻧﮓ آﻮس و ﻃﺒﻞ ﺑﺮ وى روز و ﺷﺐ‬

‫ﻣﻰزدى اﻧﺪر رﺟﻮع و در ﻃﻠﺐ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﻣﺰرع در ﺁﻣﺪ ﺁن ﺷﺘﺮ‬

‫آﻮدك ﺁن ﻃﺒﻠﻚ ﺑﺰد در ﺣﻔﻆ ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﻰ ﮔﻔﺘﺶ ﻣﺰن ﻃﺒﻠﻚ آﻪ او‬

‫ﭘﺨﺘﻪى ﻃﺒﻞ اﺳﺖ و ﺑﺎ ﺁﺗﺶ اﺳﺖ ﺧﻮ‬

‫ﭘﻴﺶ او ﭼﻪ ﺑﻮد ﺗﺒﻮراك ﺗﻮ ﻃﻔﻞ‬

‫آﻪ آﺸﺪ او ﻃﺒﻞ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﻴﺴﺖ آﻔﻞ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻣﻦ آﺸﺘﻪى ﻗﺮﺑﺎن ﻻ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﻧﻮﺑﺘﮕﻪ ﻃﺒﻞ ﺑﻼ‬

‫ﺧﻮد ﺗﺒﻮراك اﺳﺖ اﻳﻦ ﺗﻬﺪﻳﺪهﺎ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن ﭼﻪ دﻳﺪﻩ اﺳﺖ اﻳﻦ دﻳﺪهﺎ‬

‫اى ﺣﺮﻳﻔﺎن ﻣﻦ از ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‬

‫آﺰ ﺧﻴﺎﻻﺗﻰ در اﻳﻦ رﻩ ﺑﻴﺴﺘﻢ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﺎﻧﻢ ﺑﻰﺣﺬر‬

‫ﺑﻞ ﭼﻮ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺁزادم ز ﺳﺮ‬

‫ﻓﺎرﻏﻢ از ﻃﻤﻄﺮاق و از رﻳﺎ‬

‫ﻗﻞ ﺗﻌﺎﻟﻮا ﮔﻔﺖ ﺟﺎﻧﻢ را ﺑﻴﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﺟﺎد ﻓﻲ اﻟﺴﻠﻒ‬

‫ﺑﺎﻟﻌﻄﻴﺔ ﻣﻦ ﺗﻴﻘﻦ ﺑﺎﻟﺨﻠﻒ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﻣﺮ ﻋﻄﺎ را ﺻﺪ ﻋﻮض‬

‫زود در ﺑﺎزد ﻋﻄﺎ را زﻳﻦ ﻏﺮض‬

‫ﺟﻤﻠﻪ در ﺑﺎزار از ﺁن ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﺳﻮد اﻓﺘﺎد ﻣﺎل ﺧﻮد دهﻨﺪ‬

‫زر در اﻧﺒﺎﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺳﻮد ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﺬل ﺁﻳﺪ ﻣﺼﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪ آﺎﻟﻪاى در رﺑﺢ ﺑﻴﺶ‬

‫ﺳﺮد ﮔﺮدد ﻋﺸﻘﺶ از آﺎﻻى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮔﺮم ز ﺁن ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺁن آﺎو ﻧﺪﻳﺪ‬

‫آﺎﻟﻪهﺎى ﺧﻮﻳﺶ را رﺑﺢ و ﻣﺰﻳﺪ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻋﻠﻢ و هﻨﺮهﺎ و ﺣﺮف‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪ اﻓﺰون از ﺁﻧﻬﺎ در ﺷﺮف‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ از ﺟﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺁﻣﺪ ﻧﺎم ﺟﺎن ﺷﺪ ﭼﻴﺰ ﻟﻴﺰ‬

‫ﻟﻌﺒﺖ ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد ﺟﺎن ﻃﻔﻞ را‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺸﺖ او در ﺑﺰرﮔﻰ ﻃﻔﻞزا‬

‫اﻳﻦ ﺗﺼﻮر وﻳﻦ ﺗﺨﻴﻞ ﻟﻌﺒﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﻃﻔﻠﻰ ﭘﺲ ﺑﺪاﻧﺖ ﺣﺎﺟﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ز ﻃﻔﻠﻰ رﺳﺖ ﺟﺎن ﺷﺪ در وﺻﺎل‬

‫ﻓﺎرغ از ﺣﺲ اﺳﺖ و ﺗﺼﻮﻳﺮ و ﺧﻴﺎل‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٣٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺤﺮم ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﻰﻧﻔﺎق‬

‫ﺗﻦ زدم و اﷲ أﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﻮﻓﺎق‬

‫ﻣﺎل و ﺗﻦ ﺑﺮﻓﻨﺪ رﻳﺰان ﻓﻨﺎ‬

‫ﺣﻖ ﺧﺮﻳﺪارش آﻪ اﻟﻠﱠﻪ اﺷﺘﺮى‬

‫ﺑﺮﻓﻬﺎ ز ﺁن از ﺛﻤﻦ اوﻟﻰﺳﺘﺖ‬

‫آﻪ ﺗﻮﻳﻰ در ﺷﻚ ﻳﻘﻴﻨﻰ ﻧﻴﺴﺘﺖ‬

‫وﻳﻦ ﻋﺠﺐ ﻇﻦ اﺳﺖ در ﺗﻮ اى ﻣﻬﻴﻦ‬

‫آﻪ ﻧﻤﻰﭘﺮد ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺎن ﻳﻘﻴﻦ‬

‫هﺮ ﮔﻤﺎن ﺗﺸﻨﻪى ﻳﻘﻴﻦ اﺳﺖ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ اﻧﺪر ﺗﺰاﻳﺪ ﺑﺎل و ﭘﺮ‬

‫ﭼﻮن رﺳﺪ در ﻋﻠﻢ ﭘﺲ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺷﻮد‬

‫ﻣﺮ ﻳﻘﻴﻦ را ﻋﻠﻢ او ﺑﻮﻳﺎ ﺷﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺴﺖ اﻧﺪر ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻔﺘﺘﻦ‬

‫ﻋﻠﻢ آﻤﺘﺮ از ﻳﻘﻴﻦ و ﻓﻮق ﻇﻦ‬

‫ﻋﻠﻢ ﺟﻮﻳﺎى ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺪان‬

‫و ﺁن ﻳﻘﻴﻦ ﺟﻮﻳﺎى دﻳﺪ اﺳﺖ و ﻋﻴﺎن‬

‫اﻧﺪر أﻟﻬﻴﻜﻢ ﺑﺠﻮ اﻳﻦ را آﻨﻮن‬

‫از ﭘﺲ آَﻠﱠﺎ ﭘﺲ َﻟ ْﻮ ﺗﻌﻠﻤﻮن‬

‫ﻣﻰآﺸﺪ داﻧﺶ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﺶ اى ﻋﻠﻴﻢ‬

‫ﮔﺮ ﻳﻘﻴﻦ ﮔﺸﺘﻰ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪى ﺟﺤﻴﻢ‬

‫دﻳﺪ زاﻳﺪ از ﻳﻘﻴﻦ ﺑﻰاﻣﺘﻬﺎل‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎﻧﻚ از ﻇﻦ‪ ،‬ﻣﻰزاﻳﺪ ﺧﻴﺎل‬

‫اﻧﺪر أﻟﻬﻴﻜﻢ ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﻦ ﻋﻴﻦ اﻟﻴﻘﻴﻦ‬ ‫ﻋ ْﻠ َﻢ ا ْﻟ َﻴﻘِﻴ ِ‬ ‫آﻪ ﺷﻮد ِ‬

‫از ﮔﻤﺎن و از ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮم‬

‫و ز ﻣﻼﻣﺖ ﺑﺮ ﻧﻤﻰﮔﺮدد ﺳﺮم‬

‫ﭼﻮن دهﺎﻧﻢ ﺧﻮرد از ﺣﻠﻮاى او‬

‫ﭼﺸﻢ روﺷﻦ ﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻴﻨﺎى او‬

‫ﭘﺎ ﻧﻬﻢ ﮔﺴﺘﺎخ ﭼﻮن ﺧﺎﻧﻪ روم‬

‫ﭘﺎ ﻧﻠﺮزاﻧﻢ ﻧﻪ آﻮراﻧﻪ روم‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﮔﻞ را ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﺧﻨﺪاﻧﺶ آﺮد‬

‫ﺑﺎ دل ﻣﻦ ﮔﻔﺖ و ﺻﺪ ﭼﻨﺪاﻧﺶ آﺮد‬

‫ﺁن ﭼﻪ زد ﺑﺮ ﺳﺮو و ﻗﺪش راﺳﺖ آﺮد‬

‫و اﻧﭽﻪ از وى ﻧﺮﮔﺲ و ﻧﺴﺮﻳﻦ ﺑﺨﻮرد‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻧﻰ را آﺮد ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺟﺎن و دل‬

‫و اﻧﭽﻪ ﺧﺎآﻰ ﻳﺎﻓﺖ زو ﻧﻘﺶ ﭼﮕﻞ‬

‫ﺁن ﭼﻪ اﺑﺮو را ﭼﻨﺎن ﻃﺮار ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﭼﻬﺮﻩ را ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ و ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﻣﺮ زﺑﺎن را داد ﺻﺪ اﻓﺴﻮنﮔﺮى‬

‫و اﻧﻜﻪ آﺎن را داد زر ﺟﻌﻔﺮى‬

‫ﭼﻮن در زرادﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ‬

‫ﻏﻤﺰﻩهﺎى ﭼﺸﻢ ﺗﻴﺮ اﻧﺪاز ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ دﻟﻢ زد ﺗﻴﺮ و ﺳﻮداﻳﻴﻢ آﺮد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻜﺮ و ﺷﻜﺮ ﺧﺎﻳﻴﻢ آﺮد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺁﻧﻢ آﻪ هﺮ ﺁن ﺁن اوﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن ﺟﺎﻧﺪار ﻳﻚ ﻣﺮﺟﺎن اوﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻼﻓﻢ ور ﺑﻼﻓﻢ هﻤﭽﻮ ﺁب‬

‫ﻧﻴﺴﺖ در ﺁﺗﺶ آﺸﻰام اﺿﻄﺮاب‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪزدم ﭼﻮن ﺣﻔﻴﻆ ﻣﺨﺰن اوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺳﺨﺖ رو ﭘﺸﺖ ﻣﻦ اوﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٣٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ آﻪ از ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮم‬

‫ﺳﺨﺖ رو ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﺑﻴﻢ او را ﻧﻪ ﺷﺮم‬

‫هﻤﭽﻮ روى ﺁﻓﺘﺎب ﺑﻰﺣﺬر‬

‫ﮔﺸﺖ روﻳﺶ ﺧﺼﻢ ﺳﻮز و ﭘﺮدﻩ در‬

‫هﺮ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺳﺨﺖ رو ﺑﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﻳﻚ ﺳﻮارﻩ آﻮﻓﺖ ﺑﺮ ﺟﻴﺶ ﺷﻬﺎن‬

‫رو ﻧﮕﺮداﻧﻴﺪ از ﺗﺮس و ﻏﻤﻰ‬

‫ﻳﻚ ﺗﻨﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺰد ﺑﺮ ﻋﺎﻟﻤﻰ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺨﺖ رو و ﭼﺸﻢ ﺷﻮخ‬

‫او ﻧﺘﺮﺳﺪ از ﺟﻬﺎن ﭘﺮ آﻠﻮخ‬

‫آﺎن آﻠﻮخ از ﺧﺸﺖ زن ﻳﻚ ﻟﺨﺖ ﺷﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ از ﺻﻨﻊ ﺧﺪاﻳﻰ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﮔﺮ ﺑﺮوﻧﻨﺪ از ﺣﺴﺎب‬

‫ز اﻧﺒﻬﻴﺸﺎن آﻰ ﺑﺘﺮﺳﺪ ﺁن ﻗﺼﺎب‬

‫آﻠﻜﻢ راع ﻧﺒﻰ ﭼﻮن راﻋﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ ﻣﺎﻧﻨﺪ رﻣﻪ او ﺳﺎﻋﻰ اﺳﺖ‬

‫از رﻣﻪ ﭼﻮﭘﺎن ﻧﺘﺮﺳﺪ در ﻧﺒﺮد‬

‫ﻟﻴﻜﺸﺎن ﺣﺎﻓﻆ ﺑﻮد از ﮔﺮم و ﺳﺮد‬

‫ﮔﺮ زﻧﺪ ﺑﺎﻧﮕﻰ ز ﻗﻬﺮ او ﺑﺮ رﻣﻪ‬

‫دان ز ﻣﻬﺮ اﺳﺖ ﺁن آﻪ دارد ﺑﺮ هﻤﻪ‬

‫هﺮ زﻣﺎن ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﺑﺨﺖ ﻧﻮ‬

‫آﻪ ﺗﺮا ﻏﻤﮕﻴﻦ آﻨﻢ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﺸﻮ‬

‫ﻣﻦ ﺗﺮا ﻏﻤﮕﻴﻦ و ﮔﺮﻳﺎن ز ﺁن آﻨﻢ‬

‫ﺗﺎ آﺖ از ﭼﺸﻢ ﺑﺪان ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻢ‬

‫ﺗﻠﺦ ﮔﺮداﻧﻢ ز ﻏﻤﻬﺎ ﺧﻮى ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﺮدد ﭼﺸﻢ ﺑﺪ از روى ﺗﻮ‬

‫ﻧﻪ ﺗﻮ ﺻﻴﺎدى و ﺟﻮﻳﺎى ﻣﻨﻰ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ و اﻓﻜﻨﺪﻩى راى ﻣﻨﻰ‬

‫ﺣﻴﻠﻪ اﻧﺪﻳﺸﻰ آﻪ در ﻣﻦ در رﺳﻰ‬

‫در ﻓﺮاق و ﺟﺴﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﻰآﺴﻰ‬

‫ﭼﺎرﻩ ﻣﻰﺟﻮﻳﺪ ﭘﻰ ﻣﻦ درد ﺗﻮ‬

‫ﻣﻰﺷﻨﻮدم دوش ﺁﻩ ﺳﺮد ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ ﺗﻮاﻧﻢ هﻢ آﻪ ﺑﻰاﻳﻦ اﻧﺘﻈﺎر‬

‫رﻩ دهﻢ ﺑﻨﻤﺎﻳﻤﺖ راﻩ ﮔﺬار‬

‫ﺗﺎ از اﻳﻦ ﮔﺮداب دوران وارهﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻨﺞ وﺻﺎﻟﻢ ﭘﺎ ﻧﻬﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ و ﻟﺬات ﻣﻘﺮ‬

‫هﺴﺖ ﺑﺮ اﻧﺪازﻩى رﻧﺞ ﺳﻔﺮ‬

‫ﺁن ﮔﻪ از ﺷﻬﺮ و ز ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺑﺮ ﺧﻮرى‬

‫آﺰ ﻏﺮﻳﺒﻰ رﻧﺞ و ﻣﺤﻨﺘﻬﺎ ﺑﺮى‬

‫ﺗﻤﺜﻴﻞ ﮔﺮﻳﺨﺘﻦ ﻣﻮﻣﻦ و ﺑﻰﺻﺒﺮى او در ﺑﻼ ﺑﻪ اﺿﻄﺮاب و ﺑﻰﻗﺮارى ﻧﺨﻮد‬ ‫و دﻳﮕﺮ ﺣﻮاﻳﺞ در ﺟﻮش دﻳﮓ و ﺑﺮ دوﻳﺪن ﺗﺎ ﺑﻴﺮون ﺟﻬﻨﺪ‬ ‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﻧﺨﻮدى در دﻳﮓ ﭼﻮن‬

‫ﻣﻰﺟﻬﺪ ﺑﺎﻻ ﭼﻮ ﺷﺪ ز ﺁﺗﺶ زﺑﻮن‬

‫هﺮ زﻣﺎن ﻧﺨﻮد ﺑﺮ ﺁﻳﺪ وﻗﺖ ﺟﻮش‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ دﻳﮓ و ﺑﺮ ﺁرد ﺻﺪ ﺧﺮوش‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٣٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻪ ﭼﺮا ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ در ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮﻳﺪى ﭼﻮن ﻧﮕﻮﻧﻢ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ آﻔﻠﻴﺰ آﺪﺑﺎﻧﻮ آﻪ ﻧﻰ‬

‫ﺧﻮش ﺑﺠﻮش و ﺑﺮﻣﺠﻪ ز ﺁﺗﺶ آﻨﻰ‬

‫ز ﺁن ﻧﺠﻮﺷﺎﻧﻢ آﻪ ﻣﻜﺮوﻩ ﻣﻨﻰ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﮔﻴﺮى ﺗﻮ ذوق و ﭼﺎﺷﻨﻰ‬

‫ﺗﺎ ﻏﺬا ﮔﺮدى ﺑﻴﺎﻣﻴﺰى ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ ﺧﻮارى ﻧﻴﺴﺘﺖ اﻳﻦ اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺁب ﻣﻰﺧﻮردى ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺎن ﺳﺒﺰ و ﺗﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﺁﺗﺶ ﺑﺪﻩﺳﺖ ﺁن ﺁب ﺧﻮر‬

‫رﺣﻤﺘﺶ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺪﻩﺳﺖ از ﻗﻬﺮ ز ﺁن‬

‫ﺗﺎ ز رﺣﻤﺖ ﮔﺮدد اهﻞ اﻣﺘﺤﺎن‬

‫رﺣﻤﺘﺶ ﺑﺮ ﻗﻬﺮ از ﺁن ﺳﺎﺑﻖ ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪى وﺟﻮد ﺁﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻰﻟﺬت ﻧﺮوﻳﺪ ﻟﺤﻢ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺮوﻳﺪ ﭼﻪ ﮔﺪازد ﻋﺸﻖ دوﺳﺖ‬

‫ز ﺁن ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮔﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻗﻬﺮهﺎ‬

‫ﺗﺎ آﻨﻰ اﻳﺜﺎر ﺁن ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ را‬

‫ﺑﺎز ﻟﻄﻒ ﺁﻳﺪ ﺑﺮاى ﻋﺬر او‬

‫آﻪ ﺑﻜﺮدى ﻏﺴﻞ و ﺑﺮﺟﺴﺘﻰ ز ﺟﻮ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ اى ﻧﺨﻮد ﭼﺮﻳﺪى در ﺑﻬﺎر‬

‫رﻧﺞ ﻣﻬﻤﺎن ﺗﻮ ﺷﺪ ﻧﻴﻜﻮش دار‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﺑﺎز ﮔﺮدد ﺷﻜﺮ ﺳﺎز‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﻪ ﮔﻮﻳﺪ ز اﻳﺜﺎر ﺗﻮ ﺑﺎز‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻧﻌﻤﺘﺖ ﻣﻨﻌﻢ رﺳﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ ﺑﺮد ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﺴﺪ‬

‫ﻣﻦ ﺧﻠﻴﻠﻢ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﭘﻴﺶ ﺑﭽﻚ‬

‫ﺳﺮ ﺑﻨﻪ إﻧﻲ أراﻧﻲ أذﺑﺤﻚ‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻗﻬﺮ ﻧﻪ دل ﺑﺮ ﻗﺮار‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﺮم ﺣﻠﻘﺖ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞوار‬

‫ﺳﺮ ﺑﺒﺮم ﻟﻴﻚ اﻳﻦ ﺳﺮ ﺁن ﺳﺮى اﺳﺖ‬

‫آﺰ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﮔﺸﺘﻦ و ﻣﺮدن ﺑﺮى اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻘﺼﻮد ازل ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺗﺴﺖ‬

‫اى ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺎﻳﺪت ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺟﺴﺖ‬

‫اى ﻧﺨﻮد ﻣﻰﺟﻮش اﻧﺪر اﺑﺘﻼ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻪ هﺴﺘﻰ و ﻧﻪ ﺧﻮد ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺮا‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺑﺴﺘﺎن اﮔﺮ ﺧﻨﺪﻳﺪﻩاى‬

‫ﺗﻮ ﮔﻞ ﺑﺴﺘﺎن ﺟﺎن و دﻳﺪﻩاى‬

‫ﮔﺮ ﺟﺪا از ﺑﺎغ ﺁب و ﮔﻞ ﺷﺪى‬

‫ﻟﻘﻤﻪ ﮔﺸﺘﻰ اﻧﺪر اﺣﻴﺎ ﺁﻣﺪى‬

‫ﺷﻮ ﻏﺬا و ﻗﻮت و اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎ‬

‫ﺷﻴﺮ ﺑﻮدى ﺷﻴﺮ ﺷﻮ در ﺑﻴﺸﻪهﺎ‬

‫از ﺻﻔﺎﺗﺶ رﺳﺘﻪاى و اﻟﻠﱠﻪ ﻧﺨﺴﺖ‬

‫در ﺻﻔﺎﺗﺶ ﺑﺎز رو ﭼﺎﻻك و ﭼﺴﺖ‬

‫ز اﺑﺮ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ز ﮔﺮدون ﺁﻣﺪى‬

‫ﭘﺲ ﺷﺪى اوﺻﺎف و ﮔﺮدون ﺑﺮﺷﺪى‬

‫ﺁﻣﺪى در ﺻﻮرت ﺑﺎران و ﺗﺎب‬

‫ﻣﻰروى اﻧﺪر ﺻﻔﺎت ﻣﺴﺘﻄﺎب‬

‫ﺟﺰو ﺷﻴﺪ و اﺑﺮ و اﻧﺠﻤﻬﺎ ﺑﺪى‬

‫ﻧﻔﺲ و ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل و ﻓﻜﺮتهﺎ ﺷﺪى‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٣٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺴﺘﻰ ﺣﻴﻮان ﺷﺪ از ﻣﺮگ ﻧﺒﺎت‬

‫راﺳﺖ ﺁﻣﺪ اﻗﺘﻠﻮﻧﻲ ﻳﺎ ﺛﻘﺎت‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮدى اﺳﺖ ﻣﺎ را ﺑﻌﺪ ﻣﺎت‬

‫راﺳﺖ ﺁﻣﺪ إن ﻓﻲ ﻗﺘﻠﻲ ﺣﻴﺎت‬

‫ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل و ﺻﺪق ﺷﺪ ﻗﻮت ﻣﻠﻚ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﺮاج ﺷﺪ ﺳﻮى ﻓﻠﻚ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﺎن ﻃﻌﻤﻪ ﺷﺪ ﻗﻮت ﺑﺸﺮ‬

‫از ﺟﻤﺎدى ﺑﺮ ﺷﺪ و ﺷﺪ ﺟﺎﻧﻮر‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﺗﺮﺟﻤﻪ ﭘﻬﻨﺎورى‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺁﻳﺪ در ﻣﻘﺎم دﻳﮕﺮى‬

‫آﺎروان داﻳﻢ ز ﮔﺮدون ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺗﺠﺎرت ﻣﻰآﻨﺪ وا ﻣﻰرود‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮو ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﺧﻮش ﺑﺎ اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻰ و آﺮاهﺖ دزدوار‬

‫ز ﺁن ﺣﺪﻳﺚ ﺗﻠﺦ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺗﺮا‬

‫ﻧﺎ ز ﺗﻠﺨﻴﻬﺎ ﻓﺮو ﺷﻮﻳﻢ ﺗﺮا‬

‫ز ﺁب ﺳﺮد اﻧﮕﻮر اﻓﺴﺮدﻩ رهﺪ‬

‫ﺳﺮدى و اﻓﺴﺮدﮔﻰ ﺑﻴﺮون ﻧﻬﺪ‬

‫ﺗﻮ ز ﺗﻠﺨﻰ ﭼﻮن آﻪ دل ﭘﺮ ﺧﻮن ﺷﻮى‬

‫ﭘﺲ ز ﺗﻠﺨﻴﻬﺎ هﻤﻪ ﺑﻴﺮون روى‬

‫ﺗﻤﺜﻴﻞ ﺻﺎﺑﺮ ﺷﺪن ﻣﻮﻣﻦ ﭼﻮن ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺧﻴﺮ ﺑﻼ واﻗﻒ ﺷﻮد‬ ‫ﺳﮓ ﺷﻜﺎرى ﻧﻴﺴﺖ او را ﻃﻮق ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺧﺎم و ﻧﺎﺟﻮﺷﻴﺪﻩ ﺟﺰ ﺑﻰذوق ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺨﻮد ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ اى ﺳﺘﻰ‬

‫ﺧﻮش ﺑﺠﻮﺷﻢ ﻳﺎرﻳﻢ دﻩ راﺳﺘﻰ‬

‫ﺗﻮ در اﻳﻦ ﺟﻮﺷﺶ ﭼﻮ ﻣﻌﻤﺎر ﻣﻨﻰ‬

‫آﻔﭽﻠﻴﺰم زن آﻪ ﺑﺲ ﺧﻮش ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﭘﻴﻠﻢ ﺑﺮ ﺳﺮم زن زﺧﻢ و داغ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﻢ ﺧﻮاب هﻨﺪﺳﺘﺎن و ﺑﺎغ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺧﻮد را در دهﻢ در ﺟﻮش ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ رهﻰ ﻳﺎﺑﻢ در ﺁن ﺁﻏﻮش ﻣﻦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻧﺴﺎن در ﻏﻨﺎ ﻃﺎﻏﻰ ﺷﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﭘﻴﻞ ﺧﻮاب ﺑﻴﻦ ﻳﺎﻏﻰ ﺷﻮد‬

‫ﭘﻴﻞ ﭼﻮن در ﺧﻮاب ﺑﻴﻨﺪ هﻨﺪ را‬

‫ﭘﻴﻠﺒﺎن را ﻧﺸﻨﻮد ﺁرد دﻏﺎ‬

‫ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ آﺪﺑﺎﻧﻮ ﺑﺎ ﻧﺨﻮد و ﺣﻜﻤﺖ در ﺟﻮش داﺷﺘﻦ آﺪﺑﺎﻧﻮ ﻧﺨﻮد را‬ ‫ﺁن ﺳﺘﻰ ﮔﻮﻳﺪ و را آﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﺗﻮ ﺑﻮدم ز اﺟﺰاى زﻣﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻨﻮﺷﻴﺪم ﺟﻬﺎد ﺁذرى‬

‫ﭘﺲ ﭘﺬﻳﺮا ﮔﺸﺘﻢ و اﻧﺪر ﺧﻮرى‬

‫ﻣﺪﺗﻰ ﺟﻮﺷﻴﺪﻩام اﻧﺪر زﻣﻦ‬

‫ﻣﺪﺗﻰ دﻳﮕﺮ درون دﻳﮓ ﺗﻦ‬

‫زﻳﻦ دو ﺟﻮﺷﺶ ﻗﻮت ﺣﺴﻬﺎ ﺷﺪم‬

‫روح ﮔﺸﺘﻢ ﭘﺲ ﺗﺮا اﺳﺘﺎ ﺷﺪم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٣٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در ﺟﻤﺎدى ﮔﻔﺘﻤﻰ ز ﺁن ﻣﻰدوى‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮى ﻋﻠﻢ و ﺻﻔﺎت ﻣﻌﻨﻮى‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪى ﺗﻮ روح ﭘﺲ ﺑﺎر دﮔﺮ‬

‫ﺟﻮش دﻳﮕﺮ آﻦ ز ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﮔﺬر‬

‫از ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﻩ ﺗﺎ زﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪهﺎ‬

‫در ﻧﻠﻐﺰى و رﺳﻰ در ﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫ز اﻧﻜﻪ از ﻗﺮﺁن ﺑﺴﻰ ﮔﻤﺮﻩ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ز ﺁن رﺳﻦ ﻗﻮﻣﻰ درون ﭼﻪ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﺮ رﺳﻦ را ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺮﻣﻰ اى ﻋﻨﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺗﺮا ﺳﻮداى ﺳﺮﺑﺎﻻ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﺎﻗﻰ ﻗﺼﻪى ﻣﻬﻤﺎن ﺁن ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻬﻤﺎن آﺶ و ﺛﺒﺎت و ﺻﺪق او‬ ‫ﺁن ﻏﺮﻳﺐ ﺷﻬﺮ ﺳﺮﺑﺎﻻ ﻃﻠﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻰﺧﺴﺒﻢ در اﻳﻦ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫ﻣﺴﺠﺪا ﮔﺮ آﺮﺑﻼى ﻣﻦ ﺷﻮى‬

‫آﻌﺒﻪى ﺣﺎﺟﺖ رواى ﻣﻦ ﺷﻮى‬

‫هﻴﻦ ﻣﺮا ﺑﮕﺬار اى ﺑﮕﺰﻳﺪﻩ دار‬

‫ﺗﺎ رﺳﻦ ﺑﺎزى آﻨﻢ ﻣﻨﺼﻮروار‬

‫ﮔﺮ ﺷﺪﻳﺪ اﻧﺪر ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫ﻣﻰﻧﺨﻮاهﺪ ﻏﻮث در ﺁﺗﺶ ﺧﻠﻴﻞ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻼ رو آﻪ ﻣﻦ اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫ﺑﻬﺘﺮم ﭼﻮن ﻋﻮد و ﻋﻨﺒﺮ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻼ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻳﺎرى ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮادر ﭘﺎﺳﺪارى ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫اى ﺑﺮادر ﻣﻦ ﺑﺮ ﺁذر ﭼﺎﺑﻜﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﺁن ﺟﺎﻧﻢ آﻪ ﮔﺮدم ﺑﻴﺶ و آﻢ‬

‫ﺟﺎن ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﻓﺰاﻳﺪ از ﻋﻠﻒ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ ﺑﻮد و ﭼﻮ هﻴﺰم ﺷﺪ ﺗﻠﻒ‬

‫ﮔﺮ ﻧﮕﺸﺘﻰ هﻴﺰم او ﻣﺜﻤﺮ ﺑﺪى‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﻣﻌﻤﻮر و هﻢ ﻋﺎﻣﺮ ﺑﺪى‬

‫ﺑﺎد ﺳﻮزان اﺳﺖ اﻳﻦ ﺁﺗﺶ ﺑﺪان‬

‫ﭘﺮﺗﻮ ﺁﺗﺶ ﺑﻮد ﻧﻪ ﻋﻴﻦ ﺁن‬

‫ﻋﻴﻦ ﺁﺗﺶ در اﺛﻴﺮ ﺁﻣﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ و ﺳﺎﻳﻪى وى اﺳﺖ اﻧﺪر زﻣﻴﻦ‬

‫ﻻﺟﺮم ﭘﺮﺗﻮ ﻧﭙﺎﻳﺪ ز اﺿﻄﺮاب‬

‫ﺳﻮى ﻣﻌﺪن ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺮدد ﺷﺘﺎب‬

‫ﻗﺎﻣﺖ ﺗﻮ ﺑﺮﻗﺮار ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﺎز‬

‫ﺳﺎﻳﻪات آﻮﺗﻪ دﻣﻰ ﻳﻚ دم دراز‬

‫ز اﻧﻜﻪ در ﭘﺮﺗﻮ ﻧﻴﺎﺑﺪ آﺲ ﺛﺒﺎت‬

‫ﻋﻜﺴﻬﺎ وا ﮔﺸﺖ ﺳﻮى اﻣﻬﺎت‬

‫هﻴﻦ دهﺎن ﺑﺮ ﺑﻨﺪ ﻓﺘﻨﻪ ﻟﺐ ﮔﺸﺎد‬

‫ﺧﺸﻚ ﺁر اﻟﻠﱠﻪ أﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺮﺷﺎد‬

‫ذآﺮ ﺧﻴﺎل ﺑﺪ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن ﻗﺎﺻﺮ ﻓﻬﻤﺎن‬ ‫ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻚ اﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﺗﺎ ﻣﺨﻠﺺ رﺳﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫دود ﮔﻨﺪى ﺁﻣﺪ از اهﻞ ﺣﺴﺪ‬

‫‪٥٤٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﻰرﻧﺠﻢ از اﻳﻦ ﻟﻴﻚ اﻳﻦ ﻟﮕﺪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺎدﻩ دﻟﻰ را ﭘﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺧﻮش ﺑﻴﺎن آﺮد ﺁن ﺣﻜﻴﻢ ﻏﺰﻧﻮى‬

‫ﺑﻬﺮ ﻣﺤﺠﻮﺑﺎن ﻣﺜﺎل ﻣﻌﻨﻮى‬

‫آﻪ ز ﻗﺮﺁن ﮔﺮ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻏﻴﺮ ﻗﺎل‬

‫اﻳﻦ ﻋﺠﺐ ﻧﺒﻮد ز اﺻﺤﺎب ﺿﻼل‬

‫آﺰ ﺷﻌﺎع ﺁﻓﺘﺎب ﭘﺮ ز ﻧﻮر‬

‫ﻏﻴﺮ ﮔﺮﻣﻰ ﻣﻰﻧﻴﺎﺑﺪ ﭼﺸﻢ آﻮر‬

‫ﺧﺮﺑﻄﻰ ﻧﺎﮔﺎﻩ از ﺧﺮ ﺧﺎﻧﻪاى‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮون ﺁورد ﭼﻮن ﻃﻌﺎﻧﻪاى‬

‫آﺎﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺴﺖ اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺜﻨﻮى‬

‫ﻗﺼﻪى ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﺖ و ﭘﻰ روى‬

‫ﻧﻰ ذآﺮ ﺑﺤﺚ و اﺳﺮار ﺑﻠﻨﺪ‬

‫آﻪ دواﻧﻨﺪ اوﻟﻴﺎ ﺁن ﺳﻮ ﺳﻤﻨﺪ‬

‫از ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺗﺒﺘﻞ ﺗﺎ ﻓﻨﺎ‬

‫ﭘﺎﻳﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﺗﺎ ﻣﻼﻗﺎت ﺧﺪا‬

‫ﺷﺮح و ﺣﺪ هﺮ ﻣﻘﺎم و ﻣﻨﺰﻟﻰ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﭘﺮ زو ﺑﺮ ﭘﺮد ﺻﺎﺣﺐ دﻟﻰ‬

‫ﭼﻮن آﺘﺎب اﻟﻠﱠﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪ هﻢ ﺑﺮ ﺁن‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻃﻌﻨﻪ زدﻧﺪ ﺁن آﺎﻓﺮان‬

‫آﻪ اﺳﺎﻃﻴﺮ اﺳﺖ و اﻓﺴﺎﻧﻪى ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺗﻌﻤﻴﻘﻰ و ﺗﺤﻘﻴﻘﻰ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫آﻮدآﺎن ﺧﺮد ﻓﻬﻤﺶ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ اﻣﺮ ﭘﺴﻨﺪ و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ‬

‫ذآﺮ ﻳﻮﺳﻒ ذآﺮ زﻟﻒ ﭘﺮ ﺧﻤﺶ‬

‫ذآﺮ ﻳﻌﻘﻮب و زﻟﻴﺨﺎ و ﻏﻤﺶ‬

‫ﻇﺎهﺮ اﺳﺖ و هﺮ آﺴﻰ ﭘﻰ ﻣﻰﺑﺮد‬

‫آﻮ ﺑﻴﺎن آﻪ ﮔﻢ ﺷﻮد در وى ﺧﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺁﺳﺎن ﻧﻤﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﺳﺎن ﻳﻜﻰ ﺳﻮرﻩ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺟﻨﺘﺎن و اﻧﺴﺘﺎن و اهﻞ آﺎر‬

‫ﮔﻮ ﻳﻜﻰ ﺁﻳﺖ از اﻳﻦ ﺁﺳﺎن ﺑﻴﺎر‬

‫ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم آﻪ ﻟﻠﻘﺮﺁن ﻇﻬﺮ و ﺑﻄﻦ و ﻟﺒﻄﻨﻪ ﺑﻄﻦ إﻟﻰ ﺳﺒﻌﺔ أﺑﻄﻦ‬ ‫ﺣﺮف ﻗﺮﺁن را ﺑﺪان آﻪ ﻇﺎهﺮى اﺳﺖ‬

‫زﻳﺮ ﻇﺎهﺮ ﺑﺎﻃﻨﻰ ﺑﺲ ﻗﺎهﺮى اﺳﺖ‬

‫زﻳﺮ ﺁن ﺑﺎﻃﻦ ﻳﻜﻰ ﺑﻄﻦ ﺳﻮم‬

‫آﻪ در او ﮔﺮدد ﺧﺮدهﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻢ‬

‫ﺑﻄﻦ ﭼﺎرم از ﻧﺒﻰ ﺧﻮد آﺲ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﺟﺰ ﺧﺪاى ﺑﻰﻧﻈﻴﺮ ﺑﻰﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﺗﻮ ز ﻗﺮﺁن اى ﭘﺴﺮ ﻇﺎهﺮ ﻣﺒﻴﻦ‬

‫دﻳﻮ ﺁدم را ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺟﺰ آﻪ ﻃﻴﻦ‬

‫ﻇﺎهﺮ ﻗﺮﺁن ﭼﻮ ﺷﺨﺺ ﺁدﻣﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻧﻘﻮﺷﺶ ﻇﺎهﺮ و ﺟﺎﻧﺶ ﺧﻔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮد را ﺻﺪ ﺳﺎل ﻋﻢ و ﺧﺎل او‬

‫ﻳﻚ ﺳﺮ ﻣﻮﻳﻰ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺣﺎل او‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٤١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ رﻓﺘﻦ اﻧﺒﻴﺎ و اوﻟﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ آﻮهﻬﺎ و ﻏﺎرهﺎ ﺟﻬﺖ ﭘﻨﻬﺎن آﺮدن ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ و ﺟﻬﺖ‬ ‫ﺧﻮف و ﺗﺸﻮﻳﺶ ﺧﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺟﻬﺖ ارﺷﺎد ﺧﻠﻖ اﺳﺖ و ﺗﺤﺮﻳﺾ ﺑﺮ اﻧﻘﻄﺎع از دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﻗﺪر ﻣﻤﻜﻦ‬ ‫ﺁن آﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ اوﻟﻴﺎ در آﻪ ﺑﻮﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ز ﭼﺸﻢ ﻣﺮدﻣﺎن ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺧﻠﻖ اﻳﺸﺎن ﻓﺮاز ﺻﺪ آﻪاﻧﺪ‬

‫ﮔﺎم ﺧﻮد ﺑﺮ ﭼﺮخ هﻔﺘﻢ ﻣﻰﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮد آﻪ ﺟﻮ ﺑﻮد‬

‫آﺎو ز ﺻﺪ درﻳﺎ و آﻪ ز ﺁن ﺳﻮ ﺑﻮد‬

‫ﺣﺎﺟﺘﺶ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﺳﻮى آﻪ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫آﺰ ﭘﻴﺶ آﺮﻩى ﻓﻠﻚ ﺻﺪ ﻧﻌﻞ رﻳﺨﺖ‬

‫ﭼﺮخ ﮔﺮدﻳﺪ و ﻧﺪﻳﺪ او ﮔﺮد ﺟﺎن‬

‫ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﺁن ﭘﺮى ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد‬

‫ﺁدﻣﻰ ﭘﻨﻬﺎنﺗﺮ از ﭘﺮﻳﺎن ﺑﻮد‬

‫ﻧﺰد ﻋﺎﻗﻞ ز ﺁن ﭘﺮى آﻪ ﻣﻀﻤﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺁدﻣﻰ ﺻﺪ ﺑﺎر ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎنﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺁدﻣﻰ ﻧﺰدﻳﻚ ﻋﺎﻗﻞ ﭼﻮن ﺧﻔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺁدم آﻪ در ﻏﻴﺐ او ﺻﻔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺻﻮرت اوﻟﻴﺎ و ﺻﻮرت آﻼم اوﻟﻴﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻋﺼﺎى ﻣﻮﺳﻰ و ﺻﻮرت اﻓﺴﻮن ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﺁدﻣﻰ هﻤﭽﻮن ﻋﺼﺎى ﻣﻮﺳﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁدﻣﻰ هﻤﭽﻮن ﻓﺴﻮن ﻋﻴﺴﻰ اﺳﺖ‬

‫در آﻒ ﺣﻖ ﺑﻬﺮ داد و ﺑﻬﺮ زﻳﻦ‬

‫ﻗﻠﺐ ﻣﻮﻣﻦ هﺴﺖ ﺑﻴﻦ اﺻﺒﻌﻴﻦ‬

‫ﻇﺎهﺮش ﭼﻮﺑﻰ و ﻟﻴﻜﻦ ﭘﻴﺶ او‬

‫آﻮن ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﭼﻮ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﮔﻠﻮ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﻴﻦ ز اﻓﺴﻮن ﻋﻴﺴﻰ ﺣﺮف و ﺻﻮت‬

‫ﺁن ﺑﺒﻴﻦ آﺰ وى ﮔﺮﻳﺰان ﮔﺸﺖ ﻣﻮت‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﻴﻦ ز اﻓﺴﻮﻧﺶ ﺁن ﻟﻬﺠﺎت ﭘﺴﺖ‬

‫ﺁن ﻧﮕﺮ آﻪ ﻣﺮدﻩ ﺑﺮ ﺟﺴﺖ و ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﻴﻦ ﻣﺮ ﺁن ﻋﺼﺎ را ﺳﻬﻞ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﺁن ﺑﺒﻴﻦ آﻪ ﺑﺤﺮ ﺧﻀﺮا را ﺷﻜﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﻮ ز دورى دﻳﺪﻩاى ﭼﺘﺮ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﻳﻚ ﻗﺪم وا ﭘﻴﺶ ﻧﻪ ﺑﻨﮕﺮ ﺳﭙﺎﻩ‬

‫ﺗﻮ ز دورى ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﻰ ﺟﺰ آﻪ ﮔﺮد‬

‫اﻧﺪآﻰ ﭘﻴﺶ ﺁ ﺑﺒﻴﻦ در ﮔﺮد ﻣﺮد‬

‫دﻳﺪﻩهﺎ را ﮔﺮد او روﺷﻦ آﻨﺪ‬

‫آﻮهﻬﺎ را ﻣﺮدى او ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﻣﻮﺳﻰ از اﻗﺼﺎى دﺷﺖ‬

‫آﻮﻩ ﻃﻮر از ﻣﻘﺪﻣﺶ رﻗﺎص ﮔﺸﺖ‬

‫ل أَ ﱢوﺑِﻲ َﻣ َﻌ ُﻪ َو اﻟﻄﱠ ْﻴﺮَ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻳﺎ ﺟِﺒﺎ ُ‬ ‫روى داود از ﻓﺮش ﺗﺎﺑﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫آﻮهﻬﺎ اﻧﺪر ﭘﻴﺶ ﻧﺎﻻن ﺷﺪﻩ‬

‫‪٥٤٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻮﻩ ﺑﺎ داود ﮔﺸﺘﻪ هﻤﺮهﻰ‬

‫هﺮ دو ﻣﻄﺮب ﻣﺴﺖ در ﻋﺸﻖ ﺷﻬﻰ‬

‫ل َأ ﱢوﺑِﻲ اﻣﺮ ﺁﻣﺪﻩ‬ ‫ﻳﺎ ﺟِﺒﺎ ُ‬

‫هﺮ دو هﻢ ﺁواز و هﻢ ﭘﺮدﻩ ﺷﺪﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ داودا ﺗﻮ هﺠﺮت دﻳﺪﻩاى‬

‫ﺑﻬﺮ ﻣﻦ از هﻢ دﻣﺎن ﺑﺒﺮﻳﺪﻩاى‬

‫اى ﻏﺮﻳﺐ ﻓﺮد ﺑﻰﻣﻮﻧﺲ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺁﺗﺶ ﺷﻮق از دﻟﺖ ﺷﻌﻠﻪ زدﻩ‬

‫ﻣﻄﺮﺑﺎن ﺧﻮاهﻰ و ﻗﻮال و ﻧﺪﻳﻢ‬

‫آﻮهﻬﺎ را ﭘﻴﺸﺖ ﺁرد ﺁن ﻗﺪﻳﻢ‬

‫ﻣﻄﺮب و ﻗﻮال و ﺳﺮﻧﺎﻳﻰ آﻨﺪ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺖ ﺑﺎد ﭘﻴﻤﺎﻳﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ ﻧﺎﻟﻪ ﭼﻮن آﻪ را رواﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﻟﺐ و دﻧﺪان وﻟﻰ را ﻧﺎﻟﻪهﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﻐﻤﻪى اﺟﺰاى ﺁن ﺻﺎﻓﻰ ﺟﺴﺪ‬

‫هﺮ دﻣﻰ در ﮔﻮش ﺣﺴﺶ ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫هﻤﻨﺸﻴﻨﺎن ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ او ﺑﺸﻨﻮد‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺟﺎن آﺎو ﺑﻪ ﻏﻴﺒﺶ ﺑﮕﺮود‬

‫ﺑﻨﮕﺮد در ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﺻﺪ ﮔﻔﺖوﮔﻮ‬

‫هﻤﻨﺸﻴﻦ او ﻧﺒﺮدﻩ هﻴﭻ ﺑﻮ‬

‫ﺻﺪ ﺳﺆال و ﺻﺪ ﺟﻮاب اﻧﺪر دﻟﺖ‬

‫ﻣﻰرﺳﺪ از ﻻﻣﻜﺎن ﺗﺎ ﻣﻨﺰﻟﺖ‬

‫ﺑﺸﻨﻮى ﺗﻮ ﻧﺸﻨﻮد ز ﺁن ﮔﻮﺷﻬﺎ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﻮ ﺁرد ﮔﻮش را‬

‫ﮔﻴﺮم اى آﺮ ﺧﻮد ﺗﻮ ﺁن را ﻧﺸﻨﻮى‬

‫ﭼﻮن ﻣﺜﺎﻟﺶ دﻳﺪﻩاى ﭼﻮن ﻧﮕﺮوى‬

‫ﺟﻮاب ﻃﻌﻨﻪ زﻧﻨﺪﻩ در ﻣﺜﻨﻮى از ﻗﺼﻮر ﻓﻬﻢ ﺧﻮد‬ ‫اى ﺳﮓ ﻃﺎﻋﻦ ﺗﻮ ﻋﻮﻋﻮ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﻃﻌﻦ ﻗﺮﺁن را ﺑﺮون ﺷﻮ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻪ ﺁن ﺷﻴﺮ اﺳﺖ آﺰ وى ﺟﺎن ﺑﺮى‬

‫ﻳﺎ ز ﭘﻨﺠﻪى ﻗﻬﺮ او اﻳﻤﺎن ﺑﺮى‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﻰزﻧﺪ ﻗﺮﺁن ﻧﺪا‬

‫اى ﮔﺮوهﻰ ﺟﻬﻞ را ﮔﺸﺘﻪ ﻓﺪا‬

‫آﻪ ﻣﺮا اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﻰﭘﻨﺪاﺷﺘﻴﺪ‬

‫ﺗﺨﻢ ﻃﻌﻦ و آﺎﻓﺮى ﻣﻰآﺎﺷﺘﻴﺪ‬

‫ﺧﻮد ﺑﺪﻳﺪﻳﺪ ﺁن آﻪ ﻃﻌﻨﻪ ﻣﻰزدﻳﺖ‬

‫آﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺎﻧﻰ و اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﺪﻳﺖ‬

‫ﻣﻦ آﻼم ﺣﻘﻢ و ﻗﺎﻳﻢ ﺑﻪ ذات‬

‫ﻗﻮت ﺟﺎن ﺟﺎن و ﻳﺎﻗﻮت زآﺎت‬

‫ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪم ﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ‬

‫ﻟﻴﻚ از ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻧﺎﮔﺸﺘﻪ ﺟﺪا‬

‫ﻧﻚ ﻣﻨﻢ ﻳﻨﺒﻮع ﺁن ﺁب ﺣﻴﺎت‬

‫ﺗﺎ رهﺎﻧﻢ ﻋﺎﺷﻘﺎن را از ﻣﻤﺎت‬

‫ﮔﺮ ﭼﻨﺎن ﮔﻨﺪ ﺁزﺗﺎن ﻧﻨﮕﻴﺨﺘﻰ‬

‫ﺟﺮﻋﻪاى ﺑﺮ ﮔﻮرﺗﺎن ﺣﻖ رﻳﺨﺘﻰ‬

‫ﻧﻪ ﺑﮕﻴﺮم ﮔﻔﺖ و ﭘﻨﺪ ﺁن ﺣﻜﻴﻢ‬

‫دل ﻧﮕﺮداﻧﻢ ﺑﻪ هﺮ ﻃﻌﻨﻰ ﺳﻘﻴﻢ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٤٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺜﻞ زدن در رﻣﻴﺪن آﺮﻩى اﺳﺐ از ﺁب ﺧﻮردن ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺨﻮﻟﻴﺪن ﺳﺎﻳﺴﺎن‬ ‫ﺁن آﻪ ﻓﺮﻣﻮدﺳﺖ او اﻧﺪر ﺧﻄﺎب‬

‫آﺮﻩ و ﻣﺎدر هﻤﻰﺧﻮردﻧﺪ ﺁب‬

‫ﻣﻰﺷﺨﻮﻟﻴﺪﻧﺪ هﺮ دم ﺁن ﻧﻔﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ اﺳﺒﺎن آﻪ هﻼ هﻴﻦ ﺁب ﺧﻮر‬

‫ﺁن ﺷﺨﻮﻟﻴﺪن ﺑﻪ آﺮﻩ ﻣﻰرﺳﻴﺪ‬

‫ﺳﺮ هﻤﻰﺑﺮداﺷﺖ و از ﺧﻮر ﻣﻰرﻣﻴﺪ‬

‫ﻣﺎدرش ﭘﺮﺳﻴﺪ آﺎى آﺮﻩ ﭼﺮا‬

‫ﻣﻰرﻣﻰ هﺮ ﺳﺎﻋﺘﻰ زﻳﻦ اﺳﺘﻘﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ آﺮﻩ ﻣﻰﺷﺨﻮﻟﻨﺪ اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ‬

‫ز اﺗﻔﺎق ﺑﺎﻧﮕﺸﺎن دارم ﺷﻜﻮﻩ‬

‫ﭘﺲ دﻟﻢ ﻣﻰﻟﺮزد از ﺟﺎ ﻣﻰرود‬

‫ز اﺗﻔﺎق ﻧﻌﺮﻩ ﺧﻮﻓﻢ ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎدر ﺗﺎ ﺟﻬﺎن ﺑﻮدﻩﺳﺖ از اﻳﻦ‬

‫آﺎر اﻓﺰاﻳﺎن ﺑﺪﻧﺪ اﻧﺪر زﻣﻴﻦ‬

‫هﻴﻦ ﺗﻮ آﺎر ﺧﻮﻳﺶ آﻦ اى ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫زود آﺎﻳﺸﺎن رﻳﺶ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫وﻗﺖ ﺗﻨﮓ و ﻣﻰرود ﺁب ﻓﺮاخ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﺰ هﺠﺮ ﮔﺮدى ﺷﺎخ ﺷﺎخ‬

‫ﺷﻬﺮﻩ آﺎرﻳﺰى اﺳﺖ ﭘﺮ ﺁب ﺣﻴﺎت‬

‫ﺁب آﺶ ﺗﺎ ﺑﺮ دﻣﺪ از ﺗﻮ ﻧﺒﺎت‬

‫ﺁب ﺧﻀﺮ از ﺟﻮى ﻧﻄﻖ اوﻟﻴﺎ‬

‫ﻣﻰﺧﻮرﻳﻢ اى ﺗﺸﻨﻪى ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻴﺎ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﺁب آﻮراﻧﻪ ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﺳﻮى ﺟﻮ ﺁور ﺳﺒﻮ در ﺟﻮى زن‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪى آﺎﻧﺪر اﻳﻦ ﺟﻮ ﺁب هﺴﺖ‬

‫آﻮر را ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺑﺎﻳﺪ آﺎر ﺑﺴﺖ‬

‫ﺟﻮ ﻓﺮو ﺑﺮ ﻣﺸﻚ ﺁب اﻧﺪﻳﺶ را‬

‫ﺗﺎ ﮔﺮان ﺑﻴﻨﻰ ﺗﻮ ﻣﺸﻚ ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮان دﻳﺪى ﺷﻮى ﺗﻮ ﻣﺴﺘﺪل‬

‫رﺳﺖ از ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺧﺸﻚ ﺁن ﮔﺎﻩ دل‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻴﻨﺪ آﻮر ﺁب ﺟﻮ ﻋﻴﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ داﻧﺪ ﭼﻮن ﺳﺒﻮ ﺑﻴﻨﺪ ﮔﺮان‬

‫آﻪ ز ﺟﻮ اﻧﺪر ﺳﺒﻮ ﺁﺑﻰ ﺑﺮﻓﺖ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺳﺒﻚ ﺑﻮد و ﮔﺮان ﺷﺪ ز ﺁب و زﻓﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺮ ﺑﺎدى ﻣﺮا درﻣﻰرﺑﻮد‬

‫ﺑﺎد ﻣﻰﻧﺮﺑﺎﻳﺪم ﺛﻘﻠﻢ ﻓﺰود‬

‫ﻣﺮ ﺳﻔﻴﻬﺎن را رﺑﺎﻳﺪ هﺮ هﻮا‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﺒﻮدﺷﺎن ﮔﺮاﻧﻰ ﻗﻮى‬

‫آﺸﺘﻰ ﺑﻰﻟﻨﮕﺮ ﺁﻣﺪ ﻣﺮد ﺷﺮ‬

‫آﻪ ز ﺑﺎد آﮋ ﻧﻴﺎﺑﺪ او ﺣﺬر‬

‫ﻟﻨﮕﺮ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ ﻋﺎﻗﻞ را اﻣﺎن‬

‫ﻟﻨﮕﺮى درﻳﻮزﻩ آﻦ از ﻋﺎﻗﻼن‬

‫او ﻣﺪدهﺎى ﺧﺮد ﭼﻮن در رﺑﻮد‬

‫از ﺧﺰﻳﻨﻪى در ﺁن درﻳﺎى ﺟﻮد‬

‫زﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﻣﺪاد دل ﭘﺮ ﻓﻦ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺠﻬﺪ از دل ﭼﺸﻢ هﻢ روﺷﻦ ﺷﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٤٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﻮر از دل ﺑﺮ اﻳﻦ دﻳﺪﻩ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ دل ﺷﺪ دﻳﺪﻩى ﺗﻮ ﻋﺎﻃﻞ اﺳﺖ‬

‫دل ﭼﻮ ﺑﺮ اﻧﻮار ﻋﻘﻠﻰ ﻧﻴﺰ زد‬

‫ز ﺁن ﻧﺼﻴﺒﻰ هﻢ ﺑﻪ دو دﻳﺪﻩ دهﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان آﺂب ﻣﺒﺎرك ز ﺁﺳﻤﺎن‬

‫وﺣﻰ دﻟﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﺻﺪق ﺑﻴﺎن‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ ﺁن آﺮﻩ هﻢ ﺁب ﺟﻮ ﺧﻮرﻳﻢ‬

‫ﺳﻮى ﺁن وﺳﻮاس ﻃﺎﻋﻦ ﻧﻨﮕﺮﻳﻢ‬

‫ﭘﻰ رو ﭘﻴﻐﻤﺒﺮاﻧﻰ رﻩ ﺳﭙﺮ‬

‫ﻃﻌﻨﻪى ﺧﻠﻘﺎن هﻤﻪ ﺑﺎدى ﺷﻤﺮ‬

‫ﺁن ﺧﺪاوﻧﺪان آﻪ رﻩ ﻃﻰ آﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﮔﻮش ﺑﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﺳﮕﺎن آﻰ آﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺑﻘﻴﻪى ذآﺮ ﺁن ﻣﻬﻤﺎن ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻬﻤﺎن آﺶ‬ ‫ﺑﺎز ﮔﻮ آﺎن ﭘﺎك ﺑﺎز ﺷﻴﺮ ﻣﺮد‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﻣﺴﺠﺪ ﭼﻪ ﺑﻨﻤﻮدش ﭼﻪ آﺮد‬

‫ﺧﻔﺖ در ﻣﺴﺠﺪ ﺧﻮد او را ﺧﻮاب آﻮ‬

‫ﻣﺮد ﻏﺮﻗﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﭼﻮن ﺧﺴﺒﺪ ﺑﻪ ﺟﻮ‬

‫ﺧﻮاب ﻣﺮغ و ﻣﺎهﻴﺎن ﺑﺎﺷﺪ هﻤﻰ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را زﻳﺮ ﻏﺮﻗﺎب ﻏﻤﻰ‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺁواز ﺑﺎ هﻮﻟﻰ رﺳﻴﺪ‬

‫آﺎﻳﻢ ﺁﻳﻢ ﺑﺮ ﺳﺮت اى ﻣﺴﺘﻔﻴﺪ‬

‫ﭘﻨﺞ آﺮت اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺁواز ﺳﺨﺖ‬

‫ﻣﻰرﺳﻴﺪ و دل هﻤﻰﺷﺪ ﻟﺨﺖ ﻟﺨﺖ‬

‫ﻚ‬ ‫ﺟِﻠ َ‬ ‫ﻚ َو َر ِ‬ ‫ﺨ ْﻴِﻠ َ‬ ‫ﻋَﻠ ْﻴ ِﻬ ْﻢ ِﺑ َ‬ ‫ﺐ َ‬ ‫ﺟِﻠ ْ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺁﻳﺖ َو َأ ْ‬ ‫ﺗﻮ ﭼﻮ ﻋﺰم دﻳﻦ آﻨﻰ ﺑﺎ اﺟﺘﻬﺎد‬

‫دﻳﻮ ﺑﺎﻧﮕﺖ ﺑﺮ زﻧﺪ اﻧﺪر ﻧﻬﺎد‬

‫آﻪ ﻣﺮو ز ﺁن ﺳﻮ ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ اى ﻏﻮى‬

‫آﻪ اﺳﻴﺮ رﻧﺞ و دروﻳﺸﻰ ﺷﻮى‬

‫ﺑﻰﻧﻮا ﮔﺮدى ز ﻳﺎران واﺑﺮى‬

‫ﺧﻮار ﮔﺮدى و ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮرى‬

‫ﺗﻮ ز ﺑﻴﻢ ﺑﺎﻧﮓ ﺁن دﻳﻮ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫واﮔﺮﻳﺰى در ﺿﻼﻟﺖ از ﻳﻘﻴﻦ‬

‫آﻪ هﻼ ﻓﺮدا و ﭘﺲ ﻓﺮدا ﻣﺮاﺳﺖ‬

‫راﻩ دﻳﻦ ﭘﻮﻳﻢ آﻪ ﻣﻬﻠﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺮگ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﺎز آﺎو از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫ﻣﻰآﺸﺪ هﻤﺴﺎﻳﻪ را ﺗﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﻋﺰم دﻳﻦ آﻨﻰ از ﺑﻴﻢ ﺟﺎن‬

‫ﻣﺮد ﺳﺎزى ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻳﻚ زﻣﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﺢ ﺑﺮ ﺑﻨﺪى از ﻋﻠﻢ و ﺣﻜﻢ‬

‫آﻪ ﻣﻦ از ﺧﻮﻓﻰ ﻧﻴﺎرم ﭘﺎى آﻢ‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎﻧﮕﻰ ﺑﺮ زﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ز ﻣﻜﺮ‬

‫آﻪ ﺑﺘﺮس و ﺑﺎز ﮔﺮد از ﺗﻴﻎ ﻓﻘﺮ‬

‫ﺑﺎز ﺑﮕﺮﻳﺰى ز راﻩ روﺷﻨﻰ‬

‫ﺁن ﺳﻼح ﻋﻠﻢ و ﻓﻦ را ﺑﻔﻜﻨﻰ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٤٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ او را ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮕﻰ ﺑﻨﺪﻩاى‬

‫در ﭼﻨﻴﻦ ﻇﻠﻤﺖ ﻧﻤﺪ اﻓﻜﻨﺪﻩاى‬

‫هﻴﺒﺖ ﺑﺎﻧﮓ ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ ﺧﻠﻖ را‬

‫ﺑﻨﺪ آﺮدﻩ ﺳﺖ و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺣﻠﻖ را‬

‫ﺗﺎ ﭼﻨﺎن ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺷﺪ ﺟﺎﻧﺸﺎن ز ﻧﻮر‬

‫آﻪ روان آﺎﻓﺮان ز اهﻞ ﻗﺒﻮر‬

‫اﻳﻦ ﺷﻜﻮﻩ ﺑﺎﻧﮓ ﺁن ﻣﻠﻌﻮن ﺑﻮد‬

‫هﻴﺒﺖ ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺪاﻳﻰ ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫هﻴﺒﺖ ﺑﺎز اﺳﺖ ﺑﺮ آﺒﻚ ﻧﺠﻴﺐ‬

‫ﻣﺮ ﻣﮕﺲ را ﻧﻴﺴﺖ ز ﺁن هﻴﺒﺖ ﻧﺼﻴﺐ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﺒﻮد ﺑﺎز ﺻﻴﺎد ﻣﮕﺲ‬

‫ﻋﻨﻜﺒﻮﺗﺎن ﻣﻰﻣﮕﺲ ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﺑﺲ‬

‫ﻋﻨﻜﺒﻮت دﻳﻮ ﺑﺮ ﭼﻮن ﺗﻮ ذﺑﺎب‬

‫آﺮ و ﻓﺮ دارد ﻧﻪ ﺑﺮ آﺒﻚ و ﻋﻘﺎب‬

‫ﺑﺎﻧﮓ دﻳﻮان ﮔﻠﻪ ﺑﺎن اﺷﻘﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺳﻠﻄﺎن ﭘﺎﺳﺒﺎن اوﻟﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻣﻴﺰد ﺑﺪﻳﻦ دو ﺑﺎﻧﮓ دور‬

‫ﻗﻄﺮﻩاى از ﺑﺤﺮ ﺧﻮش ﺑﺎ ﺑﺤﺮ ﺷﻮر‬

‫رﺳﻴﺪن ﺑﺎﻧﮓ ﻃﻠﺴﻤﻰ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﻣﻬﻤﺎن ﻣﺴﺠﺪ را‬ ‫ﺑﺸﻨﻮ اآﻨﻮن ﻗﺼﻪى ﺁن ﺑﺎﻧﮓ ﺳﺨﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺪان از ﺟﺎ ﻧﺮﻓﺖ ﺁن ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺗﺮﺳﻢ ﭼﻮ هﺴﺖ اﻳﻦ ﻃﺒﻞ ﻋﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ دهﻞ ﺗﺮﺳﺪ آﻪ زﺧﻢ او را رﺳﻴﺪ‬

‫اى دهﻠﻬﺎى ﺗﻬﻰ ﺑﻰﻗﻠﻮب‬

‫ﻗﺴﻤﺘﺎن از ﻋﻴﺪ ﺟﺎن ﺷﺪ زﺧﻢ ﭼﻮب‬

‫ﺷﺪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻋﻴﺪ و ﺑﻰدﻳﻨﺎن دهﻞ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ اهﻞ ﻋﻴﺪ ﺧﻨﺪان هﻤﭽﻮ ﮔﻞ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اآﻨﻮن اﻳﻦ دهﻞ ﭼﻮن ﺑﺎﻧﮓ زد‬

‫دﻳﮓ دوﻟﺘﺒﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﭘﺰد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺸﻨﻮد ﺁن دهﻞ ﺁن ﻣﺮد دﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺗﺮﺳﺪ دﻟﻢ از ﻃﺒﻞ ﻋﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد هﻴﻦ ﻣﻠﺮزان دل آﺰ اﻳﻦ‬

‫ﻣﺮد ﺟﺎن ﺑﺪ دﻻن ﺑﻰﻳﻘﻴﻦ‬

‫وﻗﺖ ﺁن ﺁﻣﺪ آﻪ ﺣﻴﺪروار ﻣﻦ‬

‫ﻣﻠﻚ ﮔﻴﺮم ﻳﺎ ﺑﭙﺮدازم ﺑﺪن‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ و ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زد آﺎى آﻴﺎ‬

‫ﺣﺎﺿﺮم اﻳﻨﻚ اﮔﺮ ﻣﺮدى ﺑﻴﺎ‬

‫در زﻣﺎن ﺑﺸﻜﺴﺖ ز ﺁواز ﺁن ﻃﻠﺴﻢ‬

‫زر هﻤﻰرﻳﺰﻳﺪ هﺮ ﺳﻮ ﻗﺴﻢ ﻗﺴﻢ‬

‫رﻳﺨﺖ ﭼﻨﺪان زر آﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﺁن ﭘﺴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻴﺮد زر ز ﭘﺮى راﻩ در‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺁن ﺷﻴﺮ ﻋﺘﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺳﺤﺮﮔﻪ زر ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫دﻓﻦ ﻣﻰآﺮد و هﻤﻰﺁﻣﺪ ﺑﻪ زر‬

‫ﺑﺎ ﺟﻮال و ﺗﻮﺑﺮﻩ ﺑﺎر دﮔﺮ‬

‫ﮔﻨﺠﻬﺎ ﺑﻨﻬﺎد ﺁن ﺟﺎنﺑﺎز از ﺁن‬

‫آﻮرى ﺗﺮﺳﺎﻧﻰ واﭘﺲ ﺧﺰان‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٤٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ زر ﻇﺎهﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ‬

‫در دل هﺮ آﻮر دور زر ﭘﺮﺳﺖ‬

‫آﻮدآﺎن اﺳﻔﺎﻟﻬﺎ را ﺑﺸﻜﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﺎم زر ﺑﻨﻬﻨﺪ و در داﻣﻦ آﻨﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺑﺎزى ﭼﻮ ﮔﻮﻳﻰ ﻧﺎم زر‬

‫ﺁن آﻨﺪ در ﺧﺎﻃﺮ آﻮدك ﮔﺬر‬

‫ﺑﻞ زر ﻣﻀﺮوب ﺿﺮب اﻳﺰدى‬

‫آﺎو ﻧﮕﺮدد آﺎﺳﺪ ﺁﻣﺪ ﺳﺮﻣﺪى‬

‫ﺁن زرى آﺎﻳﻦ زر از ﺁن زر ﺗﺎب ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﮔﻮهﺮ و ﺗﺎ ﺑﻨﺪﮔﻰ و ﺁب ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﺁن زرى آﻪ دل از او ﮔﺮدد ﻏﻨﻰ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﻗﻤﺮ در روﺷﻨﻰ‬

‫ﺷﻤﻊ ﺑﻮد ﺁن ﻣﺴﺠﺪ و ﭘﺮواﻧﻪ او‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ درﺑﺎﺧﺖ ﺁن ﭘﺮواﻧﻪﺧﻮ‬

‫ﭘﺮ ﺑﺴﻮﺧﺖ او را و ﻟﻴﻜﻦ ﺳﺎﺧﺘﺶ‬

‫ﺑﺲ ﻣﺒﺎرك ﺁﻣﺪ ﺁن اﻧﺪاﺧﺘﺶ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻮد ﺁن ﻣﺴﻌﻮد ﺑﺨﺖ‬

‫آﺎﺗﺸﻰ دﻳﺪ او ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁن درﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻋﻨﺎﻳﺘﻬﺎ ﺑﺮ او ﻣﻮﻓﻮر ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎر ﻣﻰﭘﻨﺪاﺷﺖ و ﺁن ﺧﻮد ﻧﻮر ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮد ﺣﻖ را ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻰ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﺗﻮ ﮔﻤﺎن دارى ﺑﺮ او ﻧﺎر ﺑﺸﺮ‬

‫ﺗﻮ ز ﺧﻮد ﻣﻰﺁﻳﻰ و ﺁن در ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎر و ﺧﺎر ﻇﻦ ﺑﺎﻃﻞ اﻳﻦ ﺳﻮ اﺳﺖ‬

‫او درﺧﺖ ﻣﻮﺳﻰ اﺳﺖ و ﭘﺮ ﺿﻴﺎ‬

‫ﻧﻮر ﺧﻮان ﻧﺎرش ﻣﺨﻮان ﺑﺎرى ﺑﻴﺎ‬

‫ﻧﻪ ﻓﻄﺎم اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻧﺎرى ﻧﻤﻮد‬

‫ﺳﺎﻟﻜﺎن رﻓﺘﻨﺪ و ﺁن ﺧﻮد ﻧﻮر ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان آﻪ ﺷﻤﻊ دﻳﻦ ﺑﺮ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫اﻳﻦ ﻧﻪ هﻤﭽﻮن ﺷﻤﻊ ﺁﺗﺸﻬﺎ ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻧﻮر و ﺳﻮزد ﻳﺎر را‬

‫و ﺁن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺎر و ﮔﻞ زوار را‬

‫اﻳﻦ ﭼﻮ ﺳﺎزﻧﺪﻩ وﻟﻰ ﺳﻮزﻧﺪﻩاى‬

‫و ﺁن ﮔﻪ وﺻﻠﺖ دل اﻓﺮوزﻧﺪﻩاى‬

‫ﺷﻜﻞ ﺷﻌﻠﻪى ﻧﻮر ﭘﺎك ﺳﺎزوار‬

‫ﺣﺎﺿﺮان را ﻧﻮر و دوران را ﭼﻮ ﻧﺎر‬

‫ﻣﻼﻗﺎت ﺁن ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎ ﺻﺪر ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺁن ﺑﺨﺎرى ﻧﻴﺰ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺷﻤﻊ زد‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد از ﻋﺸﻘﺶ ﺁﺳﺎن ﺁن آﺒﺪ‬

‫ﺁﻩ ﺳﻮزاﻧﺶ ﺳﻮى ﮔﺮدون ﺷﺪﻩ‬

‫در دل ﺻﺪر ﺟﻬﺎن ﻣﻬﺮ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد در ﺳﺤﺮﮔﻪ آﺎى اﺣﺪ‬

‫ﺣﺎل ﺁن ﺁوارﻩى ﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫او ﮔﻨﺎهﻰ آﺮد و ﻣﺎ دﻳﺪﻳﻢ ﻟﻴﻚ‬

‫رﺣﻤﺖ ﻣﺎ را ﻧﻤﻰداﻧﺴﺖ ﻧﻴﻚ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺠﺮم ز ﻣﺎ ﺗﺮﺳﺎن ﺷﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﺻﺪ اوﻣﻴﺪ در ﺗﺮﺳﺶ ﺑﻮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٤٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻢ وﻗﻴﺢ ﻳﺎوﻩ را‬

‫ﺁن آﻪ ﺗﺮﺳﺪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺗﺮﺳﺎﻧﻢ و را‬

‫ﺑﻬﺮ دﻳﮓ ﺳﺮد ﺁذر ﻣﻰرود‬

‫ﻧﻪ ﺑﺪان آﺰ ﺟﻮش از ﺳﺮ ﻣﻰرود‬

‫اﻳﻤﻨﺎن را ﻣﻦ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ‬

‫ﺧﺎﻳﻔﺎن را ﺗﺮس ﺑﺮدارم ﺑﻪ ﺣﻠﻢ‬

‫ﭘﺎرﻩ دوزم ﭘﺎرﻩ در ﻣﻮﺿﻊ ﻧﻬﻢ‬

‫هﺮ آﺴﻰ را ﺷﺮﺑﺖ اﻧﺪر ﺧﻮر دهﻢ‬

‫هﺴﺖ ﺳﺮ ﻣﺮد ﭼﻮن ﺑﻴﺦ درﺧﺖ‬

‫ز ﺁن ﺑﺮوﻳﺪ ﺑﺮﮔﻬﺎش از ﭼﻮب ﺳﺨﺖ‬

‫در ﺧﻮر ﺁن ﺑﻴﺦ رﺳﺘﻪ ﺑﺮﮔﻬﺎ‬

‫در درﺧﺖ و در ﻧﻔﻮس و در ﻧﻬﻰ‬

‫ﺑﺮ ﻓﻠﻚ ﭘﺮهﺎﺳﺖ ز اﺷﺠﺎر وﻓﺎ‬

‫أﺻﻠﻬﺎ ﺛﺎﺑﺖ و ﻓﺮﻋﻪ ﻓﻲ اﻟﺴﻤﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮﺳﺖ از ﻋﺸﻖ ﭘﺮ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﺮوﻳﺪ در دل ﺻﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﻮج ﻣﻰزد در دﻟﺶ ﻋﻔﻮ ﮔﻨﻪ‬

‫آﻪ ز هﺮ دل ﺗﺎ دل ﺁﻣﺪ روزﻧﻪ‬

‫آﻪ ز دل ﺗﺎ دل ﻳﻘﻴﻦ روزن ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ ﺟﺪا و دور ﭼﻮن دو ﺗﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺘﺼﻞ ﻧﺒﻮد ﺳﻔﺎل دو ﭼﺮاغ‬

‫ﻧﻮرﺷﺎن ﻣﻤﺰوج ﺑﺎﺷﺪ در ﻣﺴﺎغ‬

‫هﻴﭻ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮد ﻧﺒﺎﺷﺪ وﺻﻞ ﺟﻮ‬

‫آﻪ ﻧﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ ﺑﻮد ﺟﻮﻳﺎى او‬

‫ﻟﻴﻚ ﻋﺸﻖ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺗﻦ زﻩ آﻨﺪ‬

‫ﻋﺸﻖ ﻣﻌﺸﻮﻗﺎن ﺧﻮش و ﻓﺮﺑﻪ آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن در اﻳﻦ دل ﺑﺮق ﻣﻬﺮ دوﺳﺖ ﺟﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر ﺁن دل دوﺳﺘﻰ ﻣﻰدان آﻪ هﺴﺖ‬

‫در دل ﺗﻮ ﻣﻬﺮ ﺣﻖ ﭼﻮن ﺷﺪ دو ﺗﻮ‬

‫هﺴﺖ ﺣﻖ را ﺑﻰﮔﻤﺎﻧﻰ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ‬

‫هﻴﭻ ﺑﺎﻧﮓ آﻒ زدن ﻧﺎﻳﺪ ﺑﻪ در‬

‫از ﻳﻜﻰ دﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﻰدﺳﺘﻰ دﮔﺮ‬

‫ﺗﺸﻨﻪ ﻣﻰﻧﺎﻟﺪ آﻪ اى ﺁب ﮔﻮار‬

‫ﺁب هﻢ ﻧﺎﻟﺪ آﻪ آﻮ ﺁن ﺁب ﺧﻮار‬

‫ﺟﺬب ﺁب اﺳﺖ اﻳﻦ ﻋﻄﺶ در ﺟﺎن ﻣﺎ‬

‫ﻣﺎ از ﺁن او و او هﻢ ﺁن ﻣﺎ‬

‫ﺣﻜﻤﺖ ﺣﻖ در ﻗﻀﺎ و در ﻗﺪر‬

‫آﺮد ﻣﺎ را ﻋﺎﺷﻘﺎن هﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﺟﺰاى ﺟﻬﺎن ز ﺁن ﺣﻜﻢ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺟﻔﺖ ﺟﻔﺖ و ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺟﻔﺖ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫هﺴﺖ هﺮ ﺟﺰوى ز ﻋﺎﻟﻢ ﺟﻔﺖ ﺧﻮاﻩ‬

‫راﺳﺖ هﻤﭽﻮن آﻬﺮﺑﺎ و ﺑﺮگ آﺎﻩ‬

‫ﺁﺳﻤﺎن ﮔﻮﻳﺪ زﻣﻴﻦ را ﻣﺮﺣﺒﺎ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮام ﭼﻮن ﺁهﻦ و ﺁهﻦ رﺑﺎ‬

‫ﺁﺳﻤﺎن ﻣﺮد و زﻣﻴﻦ زن در ﺧﺮد‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺁن اﻧﺪاﺧﺖ اﻳﻦ ﻣﻰﭘﺮورد‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪ ﮔﺮﻣﻰاش ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ او‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺗﺮى و ﻧﻢ ﺑﺪهﺪ او‬

‫ﺑﺮج ﺧﺎآﻰ ﺧﺎك ارﺿﻰ را ﻣﺪد‬

‫ﺑﺮج ﺁﺑﻰ ﺗﺮّﻳﺶ اﻧﺪر دﻣﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٤٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺮج ﺑﺎدى اﺑﺮ ﺳﻮى او ﺑﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﺨﺎرات وﺧﻢ را ﺑﺮ آﺸﺪ‬

‫ﺑﺮج ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻣﻰ ﺧﻮرﺷﻴﺪ از او‬

‫هﻤﭽﻮ ﺗﺎﺑﻪى ﺳﺮخ ز ﺁﺗﺶ ﭘﺸﺖ و رو‬

‫هﺴﺖ ﺳﺮ ﮔﺮدان ﻓﻠﻚ اﻧﺪر زﻣﻦ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺮدان ﮔﺮد ﻣﻜﺴﺐ ﺑﻬﺮ زن‬

‫وﻳﻦ زﻣﻴﻦ آﺪﺑﺎﻧﻮﻳﻰهﺎ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ وﻻدات و رﺿﺎﻋﺶ ﻣﻰﺗﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ زﻣﻴﻦ و ﭼﺮخ را دان هﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﺎر هﻮﺷﻤﻨﺪان ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ از هﻢ اﻳﻦ دو دل ﺑﺮ ﻣﻰﻣﺰﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﭼﻮن ﺟﻔﺖ در هﻢ ﻣﻰﺧﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﻰزﻣﻴﻦ آﻰ ﮔﻞ ﺑﺮوﻳﺪ و ارﻏﻮان‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ زاﻳﺪ ز ﺁب و ﺗﺎب ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ ﺁن ﻣﻴﻞ اﺳﺖ در ﻣﺎدﻩ ﺑﻪ ﻧﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد ﺗﻜﻤﻴﻞ آﺎر هﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﻣﻴﻞ اﻧﺪر ﻣﺮد و زن ﺣﻖ ز ﺁن ﻧﻬﺎد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻘﺎ ﻳﺎﺑﺪ ﺟﻬﺎن زﻳﻦ اﺗﺤﺎد‬

‫ﻣﻴﻞ هﺮ ﺟﺰوى ﺑﻪ ﺟﺰوى هﻢ ﻧﻬﺪ‬

‫ز اﺗﺤﺎد هﺮ دو ﺗﻮﻟﻴﺪى زهﺪ‬

‫ﺷﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎ روز اﻧﺪر اﻋﺘﻨﺎق‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ در ﺻﻮرت اﻣﺎ اﺗﻔﺎق‬

‫روز و ﺷﺐ ﻇﺎهﺮ دو ﺿﺪ و دﺷﻤﻨﻨﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ هﺮ دو ﻳﻚ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻰﺗﻨﻨﺪ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺧﻮاهﺎن دﮔﺮ را هﻤﭽﻮ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫از ﭘﻰ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻓﻌﻞ و آﺎر ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻰﺷﺐ دﺧﻞ ﻧﺒﻮد ﻃﺒﻊ را‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ اﻧﺪر ﺧﺮج ﺁرد روزهﺎ‬

‫ﺟﺬب هﺮ ﻋﻨﺼﺮى ﺟﻨﺲ ﺧﻮد را آﻪ در ﺗﺮآﻴﺐ ﺁدﻣﻰ ﻣﺤﺘﺒﺲ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺟﻨﺲ‬ ‫ﺧﺎك ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺎك ﺗﻦ را ﺑﺎز ﮔﺮد‬

‫ﺗﺮك ﺟﺎن آﻦ ﺳﻮى ﻣﺎ ﺁ هﻤﭽﻮ ﮔﺮد‬

‫ﺟﻨﺲ ﻣﺎﻳﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ اوﻟﻴﺘﺮى‬

‫ﺑﻪ آﻪ ز ﺁن ﺗﻦ وارهﻰ و ز ﺁن ﺗﺮى‬

‫ﮔﻮﻳﺪ ﺁرى ﻟﻴﻚ ﻣﻦ ﭘﺎ ﺑﺴﺘﻪام‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ هﻤﭽﻮن ﺗﻮ ز هﺠﺮان ﺧﺴﺘﻪام‬

‫ﺗﺮى ﺗﻦ را ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ ﺁﺑﻬﺎ‬

‫آﺎى ﺗﺮى ﺑﺎز ﺁ ز ﻏﺮﺑﺖ ﺳﻮى ﻣﺎ‬

‫ﮔﺮﻣﻰ ﺗﻦ را هﻤﻰﺧﻮاﻧﺪ اﺛﻴﺮ‬

‫آﻪ ز ﻧﺎرى راﻩ اﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻴﺮ‬

‫هﺴﺖ هﻔﺘﺎد و دو ﻋﻠﺖ در ﺑﺪن‬

‫از آﺸﺸﻬﺎى ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺑﻰرﺳﻦ‬

‫ﻋﻠﺖ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺪن را ﺑﺴﻜﻠﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻋﻨﺎﺻﺮ هﻤﺪﮔﺮ را واهﻠﺪ‬

‫ﭼﺎر ﻣﺮﻏﻨﺪ اﻳﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﭘﺎ‬

‫ﻣﺮگ و رﻧﺠﻮرى و ﻋﻠﺖ ﭘﺎ ﮔﺸﺎ‬

‫ﭘﺎﻳﺸﺎن از هﻤﺪﮔﺮ ﭼﻮن ﺑﺎز آﺮد‬

‫ﻣﺮغ هﺮ ﻋﻨﺼﺮ ﻳﻘﻴﻦ ﭘﺮواز آﺮد‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٤٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﺬﺑﻪى اﻳﻦ اﺻﻠﻬﺎ و ﻓﺮﻋﻬﺎ‬

‫هﺮ دﻣﻰ رﻧﺠﻰ ﻧﻬﺪ در ﺟﺴﻢ ﻣﺎ‬

‫ﺗﺎ آﻪ اﻳﻦ ﺗﺮآﻴﺒﻬﺎ را ﺑﺮ درد‬

‫ﻣﺮغ هﺮ ﺟﺰوى ﺑﻪ اﺻﻞ ﺧﻮد ﭘﺮد‬

‫ﺣﻜﻤﺖ ﺣﻖ ﻣﺎﻧﻊ ﺁﻳﺪ زﻳﻦ ﻋﺠﻞ‬

‫ﺟﻤﻌﺸﺎن دارد ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﺗﺎ اﺟﻞ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ اى اﺟﺰا اﺟﻞ ﻣﺸﻬﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭘﺮ زدن ﭘﻴﺶ از اﺟﻠﺘﺎن ﺳﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ هﺮ ﺟﺰوى ﺑﺠﻮﻳﺪ ارﺗﻔﺎق‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺟﺎن ﻏﺮﻳﺐ اﻧﺪر ﻓﺮاق‬

‫ﻣﻨﺠﺬب ﺷﺪن ﺟﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ارواح و ﺗﻘﺎﺿﺎى او و ﻣﻴﻞ او ﺑﻪ ﻣﻘﺮ ﺧﻮد‬ ‫و ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪن از اﺟﺰاى اﺟﺴﺎم آﻪ آﻨﺪﻩى ﭘﺎى ﺑﺎز روحاﻧﺪ‬ ‫ﮔﻮﻳﺪ اى اﺟﺰاى ﭘﺴﺖ ﻓﺮﺷﻰام‬

‫ﻏﺮﺑﺖ ﻣﻦ ﺗﻠﺦﺗﺮ ﻣﻦ ﻋﺮﺷﻰام‬

‫ﻣﻴﻞ ﺗﻦ در ﺳﺒﺰﻩ و ﺁب روان‬

‫ز ﺁن ﺑﻮد آﻪ اﺻﻞ او ﺁﻣﺪ از ﺁن‬

‫ﻣﻴﻞ ﺟﺎن اﻧﺪر ﺣﻴﺎت و در ﺣﻰ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺟﺎن ﻻﻣﻜﺎن اﺻﻞ وى اﺳﺖ‬

‫ﻣﻴﻞ ﺟﺎن در ﺣﻜﻤﺖ اﺳﺖ و در ﻋﻠﻮم‬

‫ﻣﻴﻞ ﺗﻦ در ﺑﺎغ و راغ اﺳﺖ و آﺮوم‬

‫ﻣﻴﻞ ﺟﺎن اﻧﺪر ﺗﺮﻗﻰ و ﺷﺮف‬

‫ﻣﻴﻞ ﺗﻦ در آﺴﺐ و اﺳﺒﺎب ﻋﻠﻒ‬

‫ﻣﻴﻞ و ﻋﺸﻖ ﺁن ﺷﺮف هﻢ ﺳﻮى ﺟﺎن‬

‫زﻳﻦ ﻳﺤﺐ را و ﻳﺤﺒﻮن را ﺑﺪان‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺷﺮح اﻳﻦ ﺑﻰﺣﺪ ﺷﻮد‬

‫ﻣﺜﻨﻮى هﺸﺘﺎد ﺗﺎ آﺎﻏﺬ ﺷﻮد‬

‫ﺣﺎﺻﻞ ﺁن آﻪ هﺮ آﻪ او ﻃﺎﻟﺐ ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎن ﻣﻄﻠﻮﺑﺶ در او راﻏﺐ ﺑﻮد‬

‫ﺁدﻣﻰ ﺣﻴﻮان ﻧﺒﺎﺗﻰ و ﺟﻤﺎد‬

‫هﺮ ﻣﺮادى ﻋﺎﺷﻖ هﺮ ﺑﻰﻣﺮاد‬

‫ﺑﻰﻣﺮادان ﺑﺮ ﻣﺮادى ﻣﻰﺗﻨﻨﺪ‬

‫و ﺁن ﻣﺮادان ﺟﺬب اﻳﺸﺎن ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻴﻞ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﻻﻏﺮ آﻨﺪ‬

‫ﻣﻴﻞ ﻣﻌﺸﻮﻗﺎن ﺧﻮش و ﺧﻮش ﻓﺮ آﻨﺪ‬

‫ﻋﺸﻖ ﻣﻌﺸﻮﻗﺎن دو رخ اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫ﻋﺸﻖ ﻋﺎﺷﻖ ﺟﺎن او را ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫آﻬﺮﺑﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺑﻰﻧﻴﺎز‬

‫آﺎﻩ ﻣﻰآﻮﺷﺪ در ﺁن راﻩ دراز‬

‫اﻳﻦ رهﺎ آﻦ ﻋﺸﻖ ﺁن ﺗﺸﻨﻪ دهﺎن‬

‫ﺗﺎﻓﺖ اﻧﺪر ﺳﻴﻨﻪى ﺻﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫دود ﺁن ﻋﺸﻖ و ﻏﻢ ﺁﺗﺶآﺪﻩ‬

‫رﻓﺘﻪ در ﻣﺨﺪوم او ﻣﺸﻔﻖ ﺷﺪﻩ‬

‫ﻟﻴﻜﺶ از ﻧﺎﻣﻮس و ﺑﻮش و ﺁﺑﺮو‬

‫ﺷﺮم ﻣﻰﺁﻣﺪ آﻪ واﺟﻮﻳﺪ از او‬

‫رﺣﻤﺘﺶ ﻣﺸﺘﺎق ﺁن ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺳﻠﻄﻨﺖ زﻳﻦ ﻟﻄﻒ ﻣﺎﻧﻊ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٥٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﻘﻞ ﺣﻴﺮان آﺎﻳﻦ ﻋﺠﺐ او را آﺸﻴﺪ‬

‫ﻳﺎ آﺸﺶ ز ﺁن ﺳﻮ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﺎﻧﺐ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺗﺮك ﺟﻠﺪى آﻦ آﺰ اﻳﻦ ﻧﺎواﻗﻔﻰ‬

‫ﻟﺐ ﺑﺒﻨﺪ اﻟﻠﱠﻪ أﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺨﻔﻰ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻣﺪﻓﻮن آﻨﻢ‬

‫ﺁن آﺸﻨﺪﻩ ﻣﻰآﺸﺪ ﻣﻦ ﭼﻮن آﻨﻢ‬

‫آﻴﺴﺖ ﺁن آﺖ ﻣﻰآﺸﺪ اى ﻣﻌﺘﻨﻰ‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﻰﻧﮕﺬاردت آﺎﻳﻦ دم زﻧﻰ‬

‫ﺻﺪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻣﻰآﻨﻰ ﺑﻬﺮ ﺳﻔﺮ‬

‫ﻣﻰآﺸﺎﻧﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا ﺟﺎى دﮔﺮ‬

‫ز ﺁن ﺑﮕﺮداﻧﺪ ﺑﻬﺮ ﺳﻮ ﺁن ﻟﮕﺎم‬

‫ﺗﺎ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﺑﺪ ز ﻓﺎرس اﺳﺐ ﺧﺎم‬

‫اﺳﺐ زﻳﺮكﺳﺎر ز ﺁن ﻧﻴﻜﻮ ﭘﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺎو هﻤﻰداﻧﺪ آﻪ ﻓﺎرس ﺑﺮ وى اﺳﺖ‬

‫او دﻟﺖ را ﺑﺮ دو ﺻﺪ ﺳﻮدا ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﺑﻰﻣﺮادت آﺮد ﭘﺲ دل را ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺴﺖ او ﺑﺎل ﺁن راى ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺪ هﺴﺘﻰ ﺑﺎل اﺷﻜﻦ درﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎﻳﺶ ﺣﺒﻞ ﺗﺪﺑﻴﺮت ﺳﻜﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻗﻀﺎى ﺁن درﺳﺖ‬

‫ﻓﺴﺦ ﻋﺰاﻳﻢ و ﻧﻘﻀﻬﺎ ﺟﻬﺖ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ آﺮدن ﺁدﻣﻰ را از ﺁن آﻪ ﻣﺎﻟﻚ و ﻗﺎهﺮ اوﺳﺖ و ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻩ ﻋﺰم او را ﻓﺴﺦ‬ ‫ﻧﺎآﺮدن و ﻧﺎﻓﺬ داﺷﺘﻦ ﺗﺎ ﻃﻤﻊ او را ﺑﺮ ﻋﺰم آﺮدن دارد ﺗﺎ ﺑﺎز ﻋﺰﻣﺶ را ﺑﺸﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺑﺮ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻋﺰﻣﻬﺎ و ﻗﺼﺪهﺎ در ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﮔﺎﻩ ﮔﺎهﻰ راﺳﺖ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺗﺮا‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻃﻤﻊ ﺁن دﻟﺖ ﻧﻴﺖ آﻨﺪ‬

‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺘﺖ را ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫ور ﺑﻜﻠﻰ ﺑﻰﻣﺮادت داﺷﺘﻰ‬

‫دل ﺷﺪى ﻧﻮﻣﻴﺪ اﻣﻞ آﻰ آﺎﺷﺘﻰ‬

‫ور ﻧﻜﺎرﻳﺪى اﻣﻞ از ﻋﻮرىاش‬

‫آﻰ ﺷﺪى ﭘﻴﺪا ﺑﺮ او ﻣﻘﻬﻮرىاش‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن از ﺑﻰﻣﺮادﻳﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﮔﺸﺘﻨﺪ از ﻣﻮﻻى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﻰﻣﺮادى ﺷﺪ ﻗﻼووز ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﺣﻔﺖ اﻟﺠﻨﺔ ﺷﻨﻮ اى ﺧﻮش ﺳﺮﺷﺖ‬

‫آﻪ ﻣﺮاداﺗﺖ هﻤﻪ اﺷﻜﺴﺘﻪ ﭘﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ آﺴﻰ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ آﺎم او رواﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺷﺪﻧﺪ اﺷﻜﺴﺘﻪاش ﺁن ﺻﺎدﻗﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ آﻮ ﺧﻮد ﺁن ﺷﻜﺴﺖ ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﻋﺎﻗﻼن اﺷﻜﺴﺘﻪاش از اﺿﻄﺮار‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن اﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺻﺪ اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﻋﺎﻗﻼﻧﺶ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺑﻨﺪىاﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺶ ﺷﻜﺮى و ﻗﻨﺪىاﻧﺪ‬

‫اﺋﺘﻴﺎ آﺮهﺎ ﻣﻬﺎر ﻋﺎﻗﻼن‬

‫اﺋﺘﻴﺎ ﻃﻮﻋﺎ ﺑﻬﺎر ﺑﻰدﻻن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٥١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻈﺮ آﺮدن ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم ﺑﻪ اﺳﻴﺮان و ﺗﺒﺴﻢ آﺮدن و ﮔﻔﺘﻦ آﻪ‬ ‫ﻋﺠﺒﺖ ﻣﻦ ﻗﻮم ﻳﺠﺮون إﻟﻰ اﻟﺠﻨﺔ ﺑﺎﻟﺴﻼﺳﻞ و اﻷﻏﻼل‬ ‫دﻳﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻳﻜﻰ ﺟﻮﻗﻰ اﺳﻴﺮ‬

‫آﻪ هﻤﻰﺑﺮدﻧﺪ و اﻳﺸﺎن در ﻧﻔﻴﺮ‬

‫دﻳﺪﺷﺎن در ﺑﻨﺪ ﺁن ﺁﮔﺎﻩ ﺷﻴﺮ‬

‫ﻣﻰ ﻧﻈﺮ آﺮدﻧﺪ در وى زﻳﺮ زﻳﺮ‬

‫ﺗﺎ هﻤﻰﺧﺎﻳﻴﺪ هﺮ ﻳﻚ از ﻏﻀﺐ‬

‫ﺑﺮ رﺳﻮل ﺻﺪق دﻧﺪاﻧﻬﺎ و ﻟﺐ‬

‫زهﺮﻩ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺁن ﻏﻀﺐ آﻪ دم زﻧﻨﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ در زﻧﺠﻴﺮ ﻗﻬﺮ دﻩ ﻣﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﻰآﺸﺎﻧﺪﺷﺎن ﻣﻮآﻞ ﺳﻮى ﺷﻬﺮ‬

‫ﻣﻰﺑﺮد از آﺎﻓﺮﺳﺘﺎﻧﺸﺎن ﺑﻪ ﻗﻬﺮ‬

‫ﻧﻪ ﻓﺪاﻳﻰ ﻣﻰﺳﺘﺎﻧﺪ ﻧﻪ زرى‬

‫ﻧﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰرﺳﺪ از ﺳﺮورى‬

‫رﺣﻤﺖ ﻋﺎﻟﻢ هﻤﻰﮔﻮﻳﻨﺪ و او‬

‫ﻋﺎﻟﻤﻰ را ﻣﻰﺑﺮد ﺣﻠﻖ و ﮔﻠﻮ‬

‫ﺑﺎ هﺰار اﻧﻜﺎر ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ راﻩ‬

‫زﻳﺮ ﻟﺐ ﻃﻌﻨﻪ زﻧﺎن ﺑﺮ آﺎر ﺷﺎﻩ‬

‫ﭼﺎرﻩهﺎ آﺮدﻳﻢ و اﻳﻨﺠﺎ ﭼﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺧﻮد دل اﻳﻦ ﻣﺮد آﻢ از ﺧﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ هﺰاران ﻣﺮد ﺷﻴﺮ اﻟﭗ ارﺳﻼن‬

‫ﺑﺎ دو ﺳﻪ ﻋﺮﻳﺎن ﺳﺴﺖ ﻧﻴﻢ ﺟﺎن‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ درﻣﺎﻧﺪﻩاﻳﻢ از آﮋروى اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ز اﺧﺘﺮهﺎﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﻮد ﺟﺎدوى اﺳﺖ‬

‫ﺑﺨﺖ ﻣﺎ را ﺑﺮ درﻳﺪ ﺁن ﺑﺨﺖ او‬

‫ﺗﺨﺖ ﻣﺎ ﺷﺪ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن از ﺗﺨﺖ او‬

‫آﺎر او از ﺟﺎدوﻳﻰ ﮔﺮ ﮔﺸﺖ زﻓﺖ‬

‫ﺟﺎدوﻳﻰ آﺮدﻳﻢ ﻣﺎ هﻢ ﭼﻮن ﻧﺮﻓﺖ‬

‫ﺢاﻵﻳﺔ‪ ،‬اى ﻃﺎﻋﻨﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻴﺪ آﻪ از ﻣﺎ و ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺁن‬ ‫ﺴ َﺘ ْﻔ ِﺘﺤُﻮا َﻓ َﻘ ْﺪ ﺟﺎ َء ُآ ُﻢ ا ْﻟ َﻔ ْﺘ ُ‬ ‫ن َﺗ ْ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ ﺁﻳﺖ آﻪ ِإ ْ‬ ‫آﻪ ﺣﻖ اﺳﺖ ﻓﺘﺢ و ﻧﺼﺮﺗﺶ دﻩ و اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻰﮔﻔﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﮔﻤﺎن ﺁﻳﺪ آﻪ ﺷﻤﺎ ﻃﺎﻟﺐ ﺣﻘﻴﺪ ﺑﻰﻏﺮض اآﻨﻮن ﻣﺤﻤﺪ‬ ‫را )ص( ﻧﺼﺮت دادﻳﻢ ﺗﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺣﻖ را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‬ ‫از ﺑﺘﺎن و از ﺧﺪا درﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ‬

‫آﻪ ﺑﻜﻦ ﻣﺎ را اﮔﺮ ﻧﺎراﺳﺘﻴﻢ‬

‫ﺁن آﻪ ﺣﻖ و راﺳﺖ اﺳﺖ از ﻣﺎ و او‬

‫ﻧﺼﺮﺗﺶ دﻩ ﻧﺼﺮت او را ﺑﺠﻮ‬

‫اﻳﻦ دﻋﺎ ﺑﺴﻴﺎر آﺮدﻳﻢ و ﺻﻼت‬

‫ﭘﻴﺶ ﻻت و ﭘﻴﺶ ﻋﺰى و ﻣﻨﺎت‬

‫آﻪ اﮔﺮ ﺣﻖ اﺳﺖ او ﭘﻴﺪاش آﻦ‬

‫ور ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺣﻖ زﺑﻮن ﻣﺎش آﻦ‬

‫ﭼﻮن آﻪ وا دﻳﺪﻳﻢ او ﻣﻨﺼﻮر ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎ هﻤﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﺑﺪﻳﻢ او ﻧﻮر ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ ﺟﻮاب ﻣﺎﺳﺖ آﺎﻧﭽﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ ﭘﻴﺪا آﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺎراﺳﺘﻴﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٥٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎز اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ را از ﻓﻜﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﻮر ﻣﻰآﺮدﻧﺪ و دﻓﻊ از ذآﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺗﻔﻜﺮﻣﺎن هﻢ از ادﺑﺎر رﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺻﻮاب او ﺷﻮد در دل درﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺷﺪ ﮔﺮ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر‬

‫هﺮ آﺴﻰ را ﻏﺎﻟﺐ ﺁرد روزﮔﺎر‬

‫ﻣﺎ هﻢ از اﻳﺎم ﺑﺨﺖ ﺁور ﺷﺪﻳﻢ‬

‫ﺑﺎرهﺎ ﺑﺮ وى ﻣﻈﻔﺮ ﺁﻣﺪﻳﻢ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻨﺪى آﻪ ﮔﺮ ﭼﻪ او ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺴﺖ ﻣﺎ ﻧﺒﻮد ﺁن زﺷﺖ و ﭘﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﺨﺖ ﻧﻴﻚ او را در ﺷﻜﺴﺖ‬

‫داد ﺻﺪ ﺷﺎدى ﭘﻨﻬﺎن زﻳﺮ دﺳﺖ‬

‫آﺎو ﺑﻪ اﺷﻜﺴﺘﻪ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺴﺖ هﻴﭻ‬

‫آﻪ ﻧﻪ ﻏﻢ ﺑﻮدش در ﺁن ﻧﻪ ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺎن ﻣﻮﻣﻨﺎن ﻣﻐﻠﻮﺑﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ در اﺷﻜﺴﺖ ﻣﻮﻣﻦ ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺸﻚ و ﻋﻨﺒﺮى را ﺑﺸﻜﻨﻰ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﻰ از ﻓﻮح رﻳﺤﺎن ﭘﺮ آﻨﻰ‬

‫ور ﺷﻜﺴﺘﻰ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺧﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﻪهﺎ ﭘﺮ ﮔﻨﺪ ﮔﺮدد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫وﻗﺖ واﮔﺸﺖ ﺣﺪﻳﺒﻴﻪ ﺑﻪ ذل‬

‫دوﻟﺖ إِﻧﱠﺎ َﻓ َﺘﺤْﻨﺎ زد دهﻞ‬

‫ﺳﺮ ﺁن آﻪ ﺑﻰﻣﺮاد ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ رﺳﻮل ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم از ﺣﺪﻳﺒﻴﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻟﻘﺐ ﺁن ﻓﺘﺢ آﺮد آﻪ إِﻧﱠﺎ‬ ‫َﻓ َﺘﺤْﻨﺎآﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻏﻠﻖ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻓﺘﺢ ﭼﻨﺎن آﻪ ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻣﺸﻚ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﺷﻜﺴﺘﻦ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ‬ ‫درﺳﺖ آﺮدن اﺳﺖ ﻣﺸﻜﻰ او را و ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻓﻮاﻳﺪ اوﺳﺖ‬ ‫ﺁﻣﺪش ﭘﻴﻐﺎم از دوﻟﺖ آﻪ رو‬

‫ﺗﻮ ز ﻣﻨﻊ اﻳﻦ ﻇﻔﺮ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﺸﻮ‬

‫آﺎﻧﺪر اﻳﻦ ﺧﻮارى ﻧﻘﺪت ﻓﺘﺤﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﻚ ﻓﻼن ﻗﻠﻌﻪ ﻓﻼن ﺑﻘﻌﻪ ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ ﺁﺧﺮ ﭼﻮن آﻪ واﮔﺮدﻳﺪ ﺗﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻗﺮﻳﻈﻪ و ﺑﺮ ﻧﻀﻴﺮ از وى ﭼﻪ رﻓﺖ‬

‫ﻗﻠﻌﻪهﺎ هﻢ ﮔﺮد ﺁن دو ﺑﻘﻌﻪهﺎ‬

‫ﺷﺪ ﻣﺴﻠﻢ و ز ﻏﻨﺎﻳﻢ ﻧﻔﻌﻬﺎ‬

‫ور ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺁن ﺗﻮ ﺑﻨﮕﺮ آﺎﻳﻦ ﻓﺮﻳﻖ‬

‫ﭘﺮ ﻏﻢ و رﻧﺠﻨﺪ و ﻣﻔﺘﻮن و ﻋﺸﻴﻖ‬

‫زهﺮ ﺧﻮارى را ﭼﻮ ﺷﻜﺮ ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ‬

‫ﺧﺎر ﻏﻤﻬﺎ را ﭼﻮ اﺷﺘﺮ ﻣﻰﭼﺮﻧﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻋﻴﻦ ﻏﻢ ﻧﻪ از ﺑﻬﺮ ﻓﺮج‬

‫اﻳﻦ ﺗﺴﺎﻓﻞ ﭘﻴﺶ اﻳﺸﺎن ﭼﻮن درج‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﺷﺎدﻧﺪ اﻧﺪر ﻗﻌﺮ ﭼﺎﻩ‬

‫آﻪ هﻤﻰﺗﺮﺳﻨﺪ از ﺗﺨﺖ و آﻼﻩ‬

‫هﺮ آﺠﺎ دل ﺑﺮ ﺑﻮد ﺧﻮد هﻤﻨﺸﻴﻦ‬

‫ﻓﻮق ﮔﺮدون اﺳﺖ ﻧﻪ زﻳﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٥٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ آﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم ﻓﺮﻣﻮد ﻻ ﺗﻔﻀﻠﻮﻧﻲ ﻋﻠﻰ ﻳﻮﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺘﻰ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﻣﻌﺮاج ﻣﺮا‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﻣﻌﺮاج ﻳﻮﻧﺲ اﺟﺘﺒﺎ‬

‫ﺁن ﻣﻦ ﺑﺮ ﭼﺮخ و ﺁن او ﻧﺸﻴﺐ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻗﺮب ﺣﻖ ﺑﺮون اﺳﺖ از ﺣﺴﺎب‬

‫ﻗﺮب ﻧﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﻪ ﭘﺴﺘﻰ رﻓﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻗﺮب ﺣﻖ از ﺣﺒﺲ هﺴﺘﻰ رﺳﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ را ﭼﻪ ﺟﺎى ﺑﺎﻻى اﺳﺖ و زﻳﺮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ را ﻧﻪ زود و ﻧﻪ دورﺳﺖ و دﻳﺮ‬

‫آﺎرﮔﺎﻩ و ﮔﻨﺞ ﺣﻖ در ﻧﻴﺴﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻏﺮﻩى هﺴﺘﻰ ﭼﻪ داﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ اﻳﻦ اﺷﻜﺴﺖ اﻳﺸﺎن اى آﻴﺎ‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻧﺪ هﻴﭻ ﺑﺎ اﺷﻜﺴﺖ ﻣﺎ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﺷﺎدﻧﺪ در ذل و ﺗﻠﻒ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺎ در وﻗﺖ اﻗﺒﺎل و ﺷﺮف‬

‫ﺑﺮگ ﺑﻰﺑﺮﮔﻰ هﻤﻪ اﻗﻄﺎع اوﺳﺖ‬

‫ﻓﻘﺮ و ﺧﻮارﻳﺶ اﻓﺘﺨﺎر اﺳﺖ و ﻋﻠﻮﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺖ ار ﭼﻨﺎن اﺳﺖ ﺁن ﻓﺮﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ او آﻪ ﻣﺎ را ﺑﺴﺘﻪ دﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ او ﻣﺒﺪل ﺷﺪﻩ ﺳﺖ و ﺷﺎدىاش‬

‫ﻧﻴﺴﺖ زﻳﻦ زﻧﺪان و زﻳﻦ ﺁزادىاش‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻗﻬﺮ دﺷﻤﻨﺎن ﭼﻮن ﺷﺎد ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن از اﻳﻦ ﻓﺘﺢ و ﻇﻔﺮ ﭘﺮ ﺑﺎد ﺷﺪ‬

‫ﺷﺎد ﺷﺪ ﺟﺎﻧﺶ آﻪ ﺑﺮ ﺷﻴﺮان ﻧﺮ‬

‫ﻳﺎﻓﺖ ﺁﺳﺎن ﻧﺼﺮت و دﺳﺖ و ﻇﻔﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪاﻧﺴﺘﻴﻢ آﺎو ﺁزاد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ دل ﺧﻮش و دل ﺷﺎد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﭼﻮن ﺧﻨﺪد آﻪ اهﻞ ﺁن ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺑﺪ و ﻧﻴﻜﻨﺪ ﻣﺸﻔﻖ ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺑﻤﻨﮕﻴﺪﻧﺪ در زﻳﺮ زﺑﺎن‬

‫ﺁن اﺳﻴﺮان ﺑﺎ هﻢ اﻧﺪر ﺑﺤﺚ ﺁن‬

‫ﺗﺎ ﻣﻮآﻞ ﻧﺸﻨﻮد ﺑﺮ ﻣﺎ ﺟﻬﺪ‬

‫ﺧﻮد ﺳﺨﻦ در ﮔﻮش ﺁن ﺳﻠﻄﺎن ﺑﺮد‬

‫ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪن ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم از ﻃﻌﻦ اﻳﺸﺎن ﺑﺮ ﺷﻤﺎﺗﺖ او‬ ‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺸﻨﻴﺪ ﺁن ﻣﻮآﻞ ﺁن ﺳﺨﻦ‬

‫رﻓﺖ در ﮔﻮﺷﻰ آﻪ ﺁن ﺑﺪ ﻣﻦ ﻟﺪن‬

‫ﺑﻮى ﭘﻴﺮاهﺎن ﻳﻮﺳﻒ را ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﺁن آﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺑﻮد و ﻳﻌﻘﻮﺑﺶ آﺸﻴﺪ‬

‫ﺁن ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ ﺑﺮ ﻋﻨﺎن ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ ﺁن ﺳﺮ ﻟﻮح ﻏﻴﺐ دان‬

‫ﺁن ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻔﺘﻪ و ﺗﻜﻴﻪ زدﻩ‬

‫ﺁﻣﺪﻩ ﺳِﺮ ﮔِﺮد او ﮔﺮدان ﺷﺪﻩ‬

‫او ﺧﻮرد ﺣﻠﻮا آﻪ روزﻳﺶ اﺳﺖ ﺑﺎز‬

‫ﺁن ﻧﻪ آﺎﻧﮕﺸﺘﺎن او ﺑﺎﺷﺪ دراز‬

‫ﻧﺠﻢ ﺛﺎﻗﺐ ﮔﺸﺘﻪ ﺣﺎرس دﻳﻮر ان‬

‫آﻪ ﺑﻬﻞ دزدى ز اﺣﻤﺪ ﺳﺮ ﺳﺘﺎن‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٥٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اى دو دﻳﺪﻩ ﺳﻮى دآﺎن از ﭘﮕﺎﻩ‬

‫هﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ رو ﺑﺠﻮ رزق اﻟﻪ‬

‫ﭘﺲ رﺳﻮل ﺁن ﮔﻔﺘﺸﺎن را ﻓﻬﻢ آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﺧﻨﺪﻩ ﻧﺒﻮدم از ﻧﺒﺮد‬

‫ﻣﺮدﻩاﻧﺪ اﻳﺸﺎن و ﭘﻮﺳﻴﺪﻩى ﻓﻨﺎ‬

‫ﻣﺮدﻩ آﺸﺘﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮدى ﭘﻴﺶ ﻣﺎ‬

‫ﺧﻮد آﻰاﻧﺪ اﻳﺸﺎن آﻪ ﻣﻪ ﮔﺮدد ﺷﻜﺎف‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻦ ﭘﺎ ﺑﻔﺸﺮم اﻧﺪر ﻣﺼﺎف‬

‫ﺁن ﮔﻬﻰ آﺎزاد ﺑﻮدﻳﺖ و ﻣﻜﻴﻦ‬

‫ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻰدﻳﺪم ﭼﻨﻴﻦ‬

‫اى ﺑﻨﺎزﻳﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ و ﺧﺎﻧﺪان‬

‫ﻧﺰد ﻋﺎﻗﻞ اﺷﺘﺮى ﺑﺮ ﻧﺎودان‬

‫ﻧﻘﺶ ﺗﻦ را ﺗﺎ ﻓﺘﺎد از ﺑﺎم ﻃﺸﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﻢ آﻞ ﺁت ﺁت ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﻨﮕﺮم در ﻏﻮرﻩ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻋﻴﺎن‬

‫ﺑﻨﮕﺮم در ﻧﻴﺴﺖ ﺷﻰ ﺑﻴﻨﻢ ﻋﻴﺎن‬

‫ﺑﻨﮕﺮم ﺳﺮ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺑﻴﻨﻢ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺁدم و ﺣﻮا ﻧﺮﺳﺘﻪ از ﺟﻬﺎن‬

‫ﺖ‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را وﻗﺖ ذرات َأ َﻟ ْ‬

‫دﻳﺪﻩام ﭘﺎ ﺑﺴﺘﻪ و ﻣﻨﻜﻮس و ﭘﺴﺖ‬

‫از ﺣﺪوث ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻰﻋﻤﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻪ داﻧﺴﺘﻪ ﺑﺪم اﻓﺰون ﻧﺸﺪ‬

‫ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﻣﻰدﻳﺪﻩام‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﺰ ﺁب و ﮔﻞ ﺑﺎﻟﻴﺪﻩام‬

‫ﻧﻮ ﻧﺪﻳﺪم ﺗﺎ آﻨﻢ ﺷﺎدى ﺑﺪان‬

‫اﻳﻦ هﻤﻰدﻳﺪم در ﺁن اﻗﺒﺎﻟﺘﺎن‬

‫ﺑﺴﺘﻪى ﻗﻬﺮ ﺧﻔﻰ و ﺁن ﮔﻪ ﭼﻪ ﻗﻬﺮ‬

‫ﻗﻨﺪ ﻣﻰﺧﻮردﻳﺪ و در وى درج زهﺮ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﻨﺪى ﭘﺮ از زهﺮ ار ﻋﺪو‬

‫ﺧﻮش ﺑﻨﻮﺷﺪ ﭼﺖ ﺣﺴﺪ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ او‬

‫ﺑﺎ ﻧﺸﺎط ﺁن زهﺮ ﻣﻰآﺮدﻳﺪ ﻧﻮش‬

‫ﻣﺮﮔﺘﺎن ﺧﻔﻴﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ هﺮ دو ﮔﻮش‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﻰآﺮدم ﻏﺰا از ﺑﻬﺮ ﺁن‬

‫ﺗﺎ ﻇﻔﺮ ﻳﺎﺑﻢ ﻓﺮو ﮔﻴﺮم ﺟﻬﺎن‬

‫آﺎﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺟﻴﻔﻪ ﺳﺖ و ﻣﺮدار و رﺧﻴﺺ‬

‫ﺑﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮدار ﭼﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﺣﺮﻳﺺ‬

‫ﺳﮓ ﻧﻴﻢ ﺗﺎ ﭘﺮﭼﻢ ﻣﺮدﻩ آﻨﻢ‬

‫ﻋﻴﺴﻰام ﺁﻳﻢ آﻪ ﺗﺎ زﻧﺪﻩش آﻨﻢ‬

‫ز ﺁن هﻤﻰآﺮدم ﺻﻔﻮف ﺟﻨﮓ ﭼﺎك‬

‫ﺗﺎ رهﺎﻧﻢ ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را از هﻼك‬

‫ز ﺁن ﻧﻤﻰﺑﺮم ﮔﻠﻮهﺎى ﺑﺸﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﺎﺷﺪ آﺮ و ﻓﺮ و ﺣﺸﺮ‬

‫ز ﺁن هﻤﻰﺑﺮم ﮔﻠﻮﻳﻰ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ‬

‫ز ﺁن ﮔﻠﻮهﺎ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﻳﺎﺑﺪ رهﺎ‬

‫آﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺮواﻧﻪوار از ﺟﻬﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁﺗﺶ ﻣﻰآﻨﻴﺪ اﻳﻦ ﺣﻤﻠﻪ آﻴﺶ‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰراﻧﻢ ﺷﻤﺎ را هﻤﭽﻮ ﻣﺴﺖ‬

‫از در اﻓﺘﺎدن در ﺁﺗﺶ ﺑﺎ دو دﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﺧﻮد را ﻓﺘﺤﻬﺎ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻴﺪ‬

‫ﺗﺨﻢ ﻣﻨﺤﻮﺳﻰ ﺧﻮد ﻣﻰآﺎﺷﺘﻴﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٥٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻳﻚ دﮔﺮ را ﺟﺪ ﺟﺪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﺳﻮى اژدرهﺎ ﻓﺮس ﻣﻰراﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﻗﻬﺮ ﻣﻰآﺮدﻳﺪ و اﻧﺪر ﻋﻴﻦ ﻗﻬﺮ‬

‫ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻣﻘﻬﻮر ﻗﻬﺮ ﺷﻴﺮ دهﺮ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻃﺎﻏﻰ در ﻋﻴﻦ ﻗﺎهﺮى ﻣﻘﻬﻮر اﺳﺖ و در ﻋﻴﻦ ﻣﻨﺼﻮرى ﻣﺄﺳﻮر‬ ‫دزد ﻗﻬﺮ ﺧﻮاﺟﻪ آﺮد و زر آﺸﻴﺪ‬

‫او ﺑﺪان ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮد واﻟﻰ رﺳﻴﺪ‬

‫ﮔﺮ ز ﺧﻮاﺟﻪ ﺁن زﻣﺎن ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻰ‬

‫آﻰ ﺑﺮ او واﻟﻰ ﺣﺸﺮ اﻧﮕﻴﺨﺘﻰ‬

‫ﻗﺎهﺮى دزد ﻣﻘﻬﻮرﻳﺶ ﺑﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻗﻬﺮ او ﺳﺮ او را رﺑﻮد‬

‫ﻏﺎﻟﺒﻰ ﺑﺮ ﺧﻮاﺟﻪ دام او ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ رﺳﺪ واﻟﻰ و ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﻗﻮد‬

‫اى آﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﻠﻖ ﭼﻴﺮﻩ ﮔﺸﺘﻪاى‬

‫در ﻧﺒﺮد و ﻏﺎﻟﺒﻰ ﺁﻏﺸﺘﻪاى‬

‫ﺁن ﺑﻪ ﻗﺎﺻﺪ ﻣﻨﻬﺰم آﺮدﺳﺘﺸﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺗﺮا در ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻰﺁرد آﺸﺎن‬

‫هﻴﻦ ﻋﻨﺎن در آﺶ ﭘﻰ اﻳﻦ ﻣﻨﻬﺰم‬

‫در ﻣﺮان ﺗﺎ ﺗﻮ ﻧﮕﺮدى ﻣﻨﺨﺰم‬

‫ﭼﻮن آﺸﺎﻧﻴﺪت ﺑﺪﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ ﺑﻪ دام‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﻌﺪ از ﺁن اﻧﺪر زﺣﺎم‬

‫ﻋﻘﻞ از اﻳﻦ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪن آﻰ ﮔﺸﺖ ﺷﺎد‬

‫ﭼﻮن در اﻳﻦ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪن دﻳﺪ او ﻓﺴﺎد‬

‫ﺗﻴﺰ ﭼﺸﻢ ﺁﻣﺪ ﺧﺮد ﺑﻴﻨﺎى ﭘﻴﺶ‬

‫آﻪ ﺧﺪاﻳﺶ ﺳﺮﻣﻪ آﺮد از آﺤﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ هﺴﺘﻨﺪ از ﻓﻨﻮن‬

‫اهﻞ ﺟﻨﺖ در ﺧﺼﻮﻣﺘﻬﺎ زﺑﻮن‬

‫از آﻤﺎل ﺣﺰم و ﺳﻮء اﻟﻈﻦ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻧﻪ ز ﻧﻘﺺ و ﺑﺪ دﻟﻰ و ﺿﻌﻒ آﻴﺶ‬

‫در ﻓﺮﻩدادن ﺷﻨﻴﺪﻩ در آﻤﻮن‬

‫ل ﻣﺆﻣﻨﻮن‬ ‫ﺣﻜﻤﺖ َﻟ ْﻮ ﻻ رِﺟﺎ ٌ‬

‫دﺳﺖآﻮﺗﺎهﻰ ز آﻔﺎر ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﻓﺮض ﺷﺪ ﺑﻬﺮ ﺧﻼص ﻣﻮﻣﻨﻴﻦ‬

‫ﻗﺼﻪى ﻋﻬﺪ ﺣﺪﻳﺒﻴﻪ ﺑﺨﻮان‬

‫آﻒ أﻳﺪﻳﻜﻢ ﺗﻤﺎﻣﺖ ز ﺁن ﺑﺪان‬

‫ﻧﻴﺰ اﻧﺪر ﻏﺎﻟﺒﻰ هﻢ ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫دﻳﺪ او ﻣﻐﻠﻮب دام آﺒﺮﻳﺎ‬

‫ز ﺁن ﻧﻤﻰﺧﻨﺪم ﻣﻦ از زﻧﺠﻴﺮﺗﺎن‬

‫آﻪ ﺑﻜﺮدم ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷﺒﮕﻴﺮﺗﺎن‬

‫ز ﺁن هﻤﻰﺧﻨﺪم آﻪ ﺑﺎ زﻧﺠﻴﺮ و ﻏﻞ‬

‫هﻰ آﺸﻤﺘﺎن ﺳﻮى ﺳﺮوﺳﺘﺎن و ﮔﻞ‬

‫اى ﻋﺠﺐ آﺰ ﺁﺗﺶ ﺑﻰزﻳﻨﻬﺎر‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻰﺁرﻳﻤﺘﺎن ﺗﺎ ﺳﺒﺰﻩزار‬

‫از ﺳﻮى دوزخ ﺑﻪ زﻧﺠﻴﺮ ﮔﺮان‬

‫ﻣﻰآﺸﻤﺘﺎن ﺗﺎ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎودان‬

‫هﺮ ﻣﻘﻠﺪ را در اﻳﻦ هﺮ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٥٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻤﻠﻪ در زﻧﺠﻴﺮ ﺑﻴﻢ و اﺑﺘﻼ‬

‫ﻣﻰروﻧﺪ اﻳﻦ رﻩ ﺑﻐﻴﺮ اوﻟﻴﺎ‬

‫ﻣﻰآﺸﻨﺪ اﻳﻦ راﻩ را ﭘﻴﻜﺎروار‬

‫ﺟﺰ آﺴﺎﻧﻰ واﻗﻒ از اﺳﺮار آﺎر‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ ﺗﺎ ﻧﻮر ﺗﻮ رﺧﺸﺎن ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺳﻠﻮك و ﺧﺪﻣﺘﺖ ﺁﺳﺎن ﺷﻮد‬

‫آﻮدآﺎن را ﻣﻰﺑﺮى ﻣﻜﺘﺐ ﺑﻪ زور‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺴﺘﻨﺪ از ﻓﻮاﻳﺪ ﭼﺸﻢ آﻮر‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد واﻗﻒ ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ ﻣﻰدود‬

‫ﺟﺎﻧﺶ از رﻓﺘﻦ ﺷﻜﻔﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﻣﻰرود آﻮدك ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪ از ﻣﺰد آﺎر ﺧﻮﻳﺶ هﻴﭻ‬

‫ﭼﻮن آﻨﺪ در آﻴﺴﻪ داﻧﮕﻰ دﺳﺖﻣﺰد‬

‫ﺁن ﮔﻬﺎن ﺑﻰﺧﻮاب ﮔﺮدد ﺷﺐ ﭼﻮ دزد‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ ﺗﺎ ﻣﺰد ﻃﺎﻋﺖ در رﺳﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻄﻴﻌﺎن ﺁن ﮔﻬﺖ ﺁﻳﺪ ﺣﺴﺪ‬

‫اﺋﺘﻴﺎ آﺮهﺎ ﻣﻘﻠﺪ ﮔﺸﺘﻪ را‬

‫اﺋﺘﻴﺎ ﻃﻮﻋﺎ ﺻﻔﺎ ﺑﺴﺮﺷﺘﻪ را‬

‫اﻳﻦ ﻣﺤﺐ ﺣﻖ ز ﺑﻬﺮ ﻋﻠﺘﻰ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ را ﺑﻰﻏﺮض ﺧﻮد ﺧﻠﺘﻰ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺤﺐ داﻳﻪ ﻟﻴﻚ از ﺑﻬﺮ ﺷﻴﺮ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ دل دادﻩ ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﺳﺘﻴﺮ‬

‫ﻃﻔﻞ را از ﺣﺴﻦ او ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻪ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺷﻴﺮ او را از او دل ﺧﻮاﻩ ﻧﻪ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﺧﻮد ﻋﺎﺷﻖ داﻳﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻰﻏﺮض در ﻋﺸﻖ ﻳﻚ راﻳﻪ ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ ﻣﺤﺐ ﺣﻖ ﺑﻪ اوﻣﻴﺪ و ﺑﻪ ﺗﺮس‬

‫دﻓﺘﺮ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ ﺑﻪ درس‬

‫و ﺁن ﻣﺤﺐ ﺣﻖ ز ﺑﻬﺮ ﺣﻖ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫آﻪ ز اﻏﺮاض و ز ﻋﻠﺘﻬﺎ ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ و ﮔﺮ ﭼﻨﺎن ﭼﻮن ﻃﺎﻟﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺬب ﺣﻖ او را ﺳﻮى ﺣﻖ ﺟﺎذب اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻣﺤﺐ ﺣﻖ ﺑﻮد ﻟﻐﻴﺮﻩ‬

‫آﻰ ﻳﻨﺎل داﻳﻤﺎ ﻣﻦ ﺧﻴﺮﻩ‬

‫ﻳﺎ ﻣﺤﺐ ﺣﻖ ﺑﻮد ﻟﻌﻴﻨﻪ‬

‫ﻻ ﺳﻮاﻩ ﺧﺎﺋﻔﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﻨﻪ‬

‫هﺮ دو را اﻳﻦ ﺟﺴﺘﺠﻮهﺎ ز ﺁن ﺳﺮى اﺳﺖ اﻳﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎرى دل ز ﺁن دﻟﺒﺮى اﺳﺖ‬ ‫ﺟﺬب ﻣﻌﺸﻮق ﻋﺎﺷﻖ را ﻣﻦ ﺣﻴﺚ ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻪ اﻟﻌﺎﺷﻖ و ﻻ ﻳﺮﺟﻮﻩ و ﻻ ﻳﺨﻄﺮ ﺑﺒﺎﻟﻪ و ﻻ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻦ ذﻟﻚ‬ ‫اﻟﺠﺬب أﺛﺮ ﻓﻲ اﻟﻌﺎﺷﻖ إﻻ اﻟﺨﻮف اﻟﻤﻤﺰوج ﺑﺎﻟﻴﺄس ﻣﻊ دوام اﻟﻄﻠﺐ‬ ‫ﺁﻣﺪﻳﻢ اﻳﻨﺠﺎ آﻪ در ﺻﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺟﺬب ﺁن ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻬﺎن‬

‫ﻧﺎﺷﻜﻴﺒﺎ آﻰ ﺑﺪى او از ﻓﺮاق‬

‫آﻰ دوان ﺑﺎز ﺁﻣﺪى ﺳﻮى وﺛﺎق‬

‫ﻣﻴﻞ ﻣﻌﺸﻮﻗﺎن ﻧﻬﺎن اﺳﺖ و ﺳﺘﻴﺮ‬

‫ﻣﻴﻞ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎ دو ﺻﺪ ﻃﺒﻞ و ﻧﻔﻴﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٥٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻳﻚ ﺣﻜﺎﻳﺖ هﺴﺖ اﻳﻨﺠﺎ ز اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﻟﻴﻚ ﻋﺎﺟﺰ ﺷﺪ ﺑﺨﺎرى ز اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﺗﺮك ﺁن آﺮدﻳﻢ آﺎو در ﺟﺴﺘﺠﻮﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﭘﻴﺶ از ﻣﺮگ ﺑﻴﻨﺪ روى دوﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ رهﺪ از ﻣﺮگ ﺗﺎ ﻳﺎﺑﺪ ﻧﺠﺎت‬

‫ز اﻧﻜﻪ دﻳﺪ دوﺳﺖ اﺳﺖ ﺁب ﺣﻴﺎت‬

‫هﺮ آﻪ دﻳﺪ او ﻧﺒﺎﺷﺪ دﻓﻊ ﻣﺮگ‬

‫دوﺳﺖ ﻧﺒﻮد آﻪ ﻧﻪ ﻣﻴﻮﻩﺳﺘﺶ ﻧﻪ ﺑﺮگ‬

‫آﺎر ﺁن آﺎر اﺳﺖ اى ﻣﺸﺘﺎق ﻣﺴﺖ‬

‫آﺎﻧﺪر ﺁن آﺎر ار رﺳﺪ ﻣﺮﮔﺖ ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﺷﺪ ﻧﺸﺎن ﺻﺪق اﻳﻤﺎن اى ﺟﻮان‬

‫ﺁن آﻪ ﺁﻳﺪ ﺧﻮش ﺗﺮا ﻣﺮگ اﻧﺪر ﺁن‬

‫ﮔﺮ ﻧﺸﺪ اﻳﻤﺎن ﺗﻮ اى ﺟﺎن ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ آﺎﻣﻞ رو ﺑﺠﻮ اآﻤﺎل دﻳﻦ‬

‫هﺮ آﻪ اﻧﺪر آﺎر ﺗﻮ ﺷﺪ ﻣﺮگ دوﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ دل ﺗﻮ ﺑﻰآﺮاهﺖ دوﺳﺖ اوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﺮاهﺖ رﻓﺖ ﺁن ﺧﻮد ﻣﺮگ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺻﻮرت ﻣﺮگ اﺳﺖ و ﻧﻘﻼن آﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﺮاهﺖ رﻓﺖ ﻣﺮدن ﻧﻔﻊ ﺷﺪ‬

‫ﭘﺲ درﺳﺖ ﺁﻳﺪ آﻪ ﻣﺮدن دﻓﻊ ﺷﺪ‬

‫دوﺳﺖ ﺣﻖ اﺳﺖ و آﺴﻰ آﺶ ﮔﻔﺖ او‬

‫آﻪ ﺗﻮﻳﻰ ﺁن ﻣﻦ و ﻣﻦ ﺁن ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮش دار اآﻨﻮن آﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﻋﺸﻖ او را ﺑﺤﺒﻞ ﻣﻦ ﻣﺴﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪ او ﭼﻬﺮﻩى ﺻﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﻮﻳﻴﺎ ﭘﺮﻳﺪش از ﺗﻦ ﻣﺮغ ﺟﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﭼﻮب ﺧﺸﻚ اﻓﺘﺎد ﺁن ﺗﻨﺶ‬

‫ﺳﺮد ﺷﺪ از ﻓﺮق ﺟﺎن ﺗﺎ ﻧﺎﺧﻨﺶ‬

‫هﺮ ﭼﻪ آﺮدﻧﺪ از ﺑﺨﻮر و از ﮔﻼب‬

‫ﻧﻪ ﺑﺠﻨﺒﻴﺪ و ﻧﻪ ﺁﻣﺪ در ﺧﻄﺎب‬

‫ﺷﺎﻩ ﭼﻮن دﻳﺪ ﺁن ﻣﺰﻋﻔﺮ روى او‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮود ﺁﻣﺪ ز ﻣﺮآﺐ ﺳﻮى او‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﺎﺷﻖ دوﺳﺖ ﻣﻰﺟﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻔﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﺁﻣﺪ ﺁن ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺣﻘﻰ و ﺣﻖ ﺁن اﺳﺖ آﺎو‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻧﺒﻮد از ﺗﻮ ﺗﺎى ﻣﻮ‬

‫ﺻﺪ ﭼﻮ ﺗﻮ ﻓﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺁن ﻧﻈﺮ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺑﺮ ﻧﻔﻰ ﺧﻮد ﺧﻮاﺟﻪ ﻣﮕﺮ‬

‫ﺳﺎﻳﻪاى و ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺑﺮ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺷﻤﺲ ﺁﻳﺪ ﺳﺎﻳﻪ ﻻ ﮔﺮدد ﺷﺘﺎب‬

‫داد ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﭘﺸﻪ از ﺑﺎد ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﭘﺸﻪ ﺁﻣﺪ از ﺣﺪﻳﻘﻪ و ز ﮔﻴﺎﻩ‬

‫و ز ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﺸﺖ ﭘﺸﻪ داد ﺧﻮاﻩ‬

‫آﺎى ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻣﻌﺪﻟﺖ ﻣﻰﮔﺴﺘﺮى‬

‫ﺑﺮ ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ و ﺁدﻣﻰ زاد و ﭘﺮى‬

‫ﻣﺮغ و ﻣﺎهﻰ در ﭘﻨﺎﻩ ﻋﺪل ﺗﺴﺖ‬

‫آﻴﺴﺖ ﺁن ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ آﺶ ﻓﻀﻠﺖ ﻧﺠﺴﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٥٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫داد دﻩ ﻣﺎ را آﻪ ﺑﺲ زارﻳﻢ ﻣﺎ‬

‫ﺑﻰﻧﺼﻴﺐ از ﺑﺎغ و ﮔﻠﺰارﻳﻢ ﻣﺎ‬

‫ﻣﺸﻜﻼت هﺮ ﺿﻌﻴﻔﻰ از ﺗﻮ ﺣﻞ‬

‫ﭘﺸﻪ ﺑﺎﺷﺪ در ﺿﻌﻴﻔﻰ ﺧﻮد ﻣﺜﻞ‬

‫ﺷﻬﺮﻩ ﻣﺎ در ﺿﻌﻒ و اﺷﻜﺴﺘﻪ ﭘﺮى‬

‫ﺷﻬﺮﻩ ﺗﻮ در ﻟﻄﻒ و ﻣﺴﻜﻴﻦ ﭘﺮورى‬

‫اى ﺗﻮ در اﻃﺒﺎق ﻗﺪرت ﻣﻨﺘﻬﻰ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﻰ ﻣﺎ در آﻤﻰ و ﺑﻰرهﻰ‬

‫داد دﻩ ﻣﺎ را از اﻳﻦ ﻏﻢ آﻦ ﺟﺪا‬

‫دﺳﺖ ﮔﻴﺮ اى دﺳﺖ ﺗﻮ دﺳﺖ ﺧﺪا‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ اى اﻧﺼﺎف ﺟﻮ‬

‫داد و اﻧﺼﺎف از آﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ ﺑﮕﻮ‬

‫آﻴﺴﺖ ﺁن ﻇﺎﻟﻢ آﻪ از ﺑﺎد و ﺑﺮوت‬

‫ﻇﻠﻢ آﺮدﻩ ﺳﺖ و ﺧﺮاﺷﻴﺪﻩ ﺳﺖ روت‬

‫اى ﻋﺠﺐ در ﻋﻬﺪ ﻣﺎ ﻇﺎﻟﻢ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫آﺎو ﻧﻪ اﻧﺪر ﺣﺒﺲ و در زﻧﺠﻴﺮ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﺎ زادﻳﻢ ﻇﻠﻢ ﺁن روز ﻣﺮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﻣﺎ آﻪ ﻇﻠﻤﻰ ﭘﻴﺶ ﺑﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﻧﻮر ﻇﻠﻤﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺪ‬

‫ﻇﻠﻢ را ﻇﻠﻤﺖ ﺑﻮد اﺻﻞ و ﻋﻀﺪ‬

‫ﻧﻚ ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ آﺴﺐ و ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫دﻳﮕﺮان ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﺻﻔﺎدﻧﺪ و ﺑﻨﺪ‬

‫اﺻﻞ ﻇﻠﻢ ﻇﺎﻟﻤﺎن از دﻳﻮ ﺑﻮد‬

‫دﻳﻮ در ﺑﻨﺪ اﺳﺖ اﺳﺘﻢ ﭼﻮن ﻧﻤﻮد‬

‫ﻣﻠﻚ ز ﺁن دادﻩ ﺳﺖ ﻣﺎ را آﻦ ﻓﻜﺎن‬

‫ﺗﺎ ﻧﻨﺎﻟﺪ ﺧﻠﻖ ﺳﻮى ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﺎﻻ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ دودهﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﻣﻀﻄﺮب ﭼﺮخ و ﺳﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻠﺮزد ﻋﺮش از ﻧﺎﻟﻪى ﻳﺘﻴﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد از ﺳﺘﻢ ﺟﺎﻧﻰ ﺳﻘﻴﻢ‬

‫ز ﺁن ﻧﻬﺎدﻳﻢ از ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻣﺬهﺒﻰ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻓﻠﻚهﺎ ﻳﺎ رﺑﻰ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ اى ﻣﻈﻠﻮم ﺳﻮى ﺁﺳﻤﺎن‬

‫آﺎﺳﻤﺎﻧﻰ ﺷﺎﻩ دارى در زﻣﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﺸﻪ داد ﻣﻦ از دﺳﺖ ﺑﺎد‬

‫آﺎو دو دﺳﺖ ﻇﻠﻢ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺮ ﮔﺸﺎد‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻇﻠﻢ او ﺑﻪ ﺗﻨﮕﻰ اﻧﺪرﻳﻢ‬

‫ﺑﺎ ﻟﺐ ﺑﺴﺘﻪ از او ﺧﻮن ﻣﻰﺧﻮرﻳﻢ‬

‫اﻣﺮ آﺮدن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﭘﺸﻪى ﻣﺘﻈﻠﻢ را ﺑﻪ اﺣﻀﺎر ﺧﺼﻢ ﺑﻪ دﻳﻮان ﺣﻜﻢ‬ ‫ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ اى زﻳﺒﺎ دوى‬

‫اﻣﺮ ﺣﻖ ﺑﺎﻳﺪ آﻪ از ﺟﺎن ﺑﺸﻨﻮى‬

‫ﺣﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺳﺖ هﺎن اى دادور‬

‫ﻣﺸﻨﻮ از ﺧﺼﻤﻰ ﺗﻮ ﺑﻰﺧﺼﻤﻰ دﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ هﺮ دو ﺧﺼﻢ اﻧﺪر ﺣﻀﻮر‬

‫ﺣﻖ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﺣﺎآﻢ در ﻇﻬﻮر‬

‫ﺧﺼﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺮ ﺑﺮ ﺁرد ﺻﺪ ﻧﻔﻴﺮ‬

‫هﺎن و هﺎن ﺑﻰﺧﺼﻢ ﻗﻮل او ﻣﮕﻴﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٥٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ ﻧﻴﺎرم رو ز ﻓﺮﻣﺎن ﺗﺎﻓﺘﻦ‬

‫ﺧﺼﻢ ﺧﻮد را رو ﺑﻴﺎور ﺳﻮى ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﻮل ﺗﺴﺖ ﺑﺮهﺎن و درﺳﺖ‬

‫ﺧﺼﻢ ﻣﻦ ﺑﺎد اﺳﺖ و او در ﺣﻜﻢ ﺗﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد ﺁن ﺷﻪ آﻪ اى ﺑﺎد ﺻﺒﺎ‬

‫ﭘﺸﻪ اﻓﻐﺎن آﺮد از ﻇﻠﻤﺖ ﺑﻴﺎ‬

‫هﻴﻦ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻮ ﺗﻮ و ﺧﺼﻢ و ﺑﮕﻮ‬

‫ﭘﺎﺳﺦ ﺧﺼﻢ و ﺑﻜﻦ دﻓﻊ ﻋﺪو‬

‫ﺑﺎد ﭼﻮن ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺁﻣﺪ ﺗﻴﺰ ﺗﻴﺰ‬

‫ﭘﺸﻪ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﺁن زﻣﺎن راﻩ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ اى ﭘﺸﻪ آﺠﺎ‬

‫ﺑﺎش ﺗﺎ ﺑﺮ هﺮ دو راﻧﻢ ﻣﻦ ﻗﻀﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ ﻣﺮگ ﻣﻦ از ﺑﻮد اوﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﺳﻴﺎﻩ اﻳﻦ روز ﻣﻦ از دود اوﺳﺖ‬

‫او ﭼﻮ ﺁﻣﺪ ﻣﻦ آﺠﺎ ﻳﺎﺑﻢ ﻗﺮار‬

‫آﺎو ﺑﺮ ﺁرد از ﻧﻬﺎد ﻣﻦ دﻣﺎر‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺟﻮﻳﺎى درﮔﺎﻩ ﺧﺪا‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﺁﻣﺪ ﺷﻮد ﺟﻮﻳﻨﺪﻩ ﻻ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁن وﺻﻠﺖ ﺑﻘﺎ اﻧﺪر ﺑﻘﺎﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ز اول ﺁن ﺑﻘﺎ اﻧﺪر ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻳﻪهﺎﻳﻰ آﻪ ﺑﻮد ﺟﻮﻳﺎى ﻧﻮر‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺮدد ﭼﻮن آﻨﺪ ﻧﻮرش ﻇﻬﻮر‬

‫ﻋﻘﻞ آﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﭼﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮ دﻩ او‬

‫ﻚ ِإﻟﱠﺎ وﺟﻬﻪ‬ ‫ﻲ ٍء هﺎﻟِ ٌ‬ ‫ﺷ ْ‬ ‫ُآﻞﱡ َ‬

‫هﺎﻟﻚ ﺁﻳﺪ ﭘﻴﺶ وﺟﻬﺶ هﺴﺖ و ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﺴﺘﻰ اﻧﺪر ﻧﻴﺴﺘﻰ ﺧﻮد ﻃﺮﻓﻪاى اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻣﺤﻀﺮ ﺧﺮدهﺎ ﺷﺪ ز دﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻠﻢ اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﻣﻌﺸﻮق ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻰهﻮش را ﺗﺎ ﺑﻪ هﻮش ﺑﺎز ﺁﻳﺪ‬ ‫ﻣﻰآﺸﻴﺪ از ﺑﻰهﺸﻰاش در ﺑﻴﺎن‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك از آﺮم ﺻﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد در ﮔﻮش او ﺷﻪ آﺎى ﮔﺪا‬

‫زر ﻧﺜﺎر ﺁوردﻣﺖ داﻣﻦ ﮔﺸﺎ‬

‫ﺟﺎن ﺗﻮ آﺎﻧﺪر ﻓﺮاﻗﻢ ﻣﻰﻃﭙﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ زﻧﻬﺎرش رﺳﻴﺪم ﭼﻮن رﻣﻴﺪ‬

‫اى ﺑﺪﻳﺪﻩ در ﻓﺮاﻗﻢ ﮔﺮم و ﺳﺮد‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁ از ﺑﻰﺧﻮدى و ﺑﺎز ﮔﺮد‬

‫ﻣﺮغ ﺧﺎﻧﻪ اﺷﺘﺮى را ﺑﻰﺧﺮد‬

‫رﺳﻢ ﻣﻬﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰﺑﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺮغ اﺷﺘﺮ ﭘﺎ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺧﺎﻧﻪ وﻳﺮان ﮔﺸﺖ و ﺳﻘﻒ اﻧﺪر ﻓﺘﺎد‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺮغ اﺳﺖ هﻮش و ﻋﻘﻞ ﻣﺎ‬

‫هﻮش ﺻﺎﻟﺢ ﻃﺎﻟﺐ ﻧﺎﻗﻪى ﺧﺪا‬

‫ﻧﺎﻗﻪ ﭼﻮن ﺳﺮ آﺮد در ﺁب و ﮔﻠﺶ‬

‫ﻧﻪ ﮔﻞ ﺁن ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ ﻧﻪ ﺟﺎن و دﻟﺶ‬

‫آﺮد ﻓﻀﻞ ﻋﺸﻖ اﻧﺴﺎن را ﻓﻀﻮل‬

‫زﻳﻦ ﻓﺰونﺟﻮﻳﻰ ﻇﻠﻮم اﺳﺖ و ﺟﻬﻮل‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٦٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﺎهﻞ اﺳﺖ و اﻧﺪر اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﺷﻜﺎر‬

‫ﻣﻰآﺸﺪ ﺧﺮﮔﻮش ﺷﻴﺮى در آﻨﺎر‬

‫آﻰ آﻨﺎر اﻧﺪر آﺸﻴﺪى ﺷﻴﺮ را‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪاﻧﺴﺘﻰ و دﻳﺪى ﺷﻴﺮ را‬

‫ﻇﺎﻟﻢ اﺳﺖ او ﺑﺮ ﺧﻮد و ﺑﺮ ﺟﺎن ﺧﻮد‬

‫ﻇﻠﻢ ﺑﻴﻦ آﺰ ﻋﺪﻟﻬﺎ ﮔﻮ ﻣﻰﺑﺮد‬

‫ﺟﻬﻞ او ﻣﺮ ﻋﻠﻤﻬﺎ را اوﺳﺘﺎد‬

‫ﻇﻠﻢ او ﻣﺮ ﻋﺪﻟﻬﺎ را ﺷﺪ رﺷﺎد‬

‫دﺳﺖ او ﺑﮕﺮﻓﺖ آﺎﻳﻦ رﻓﺘﻪ دﻣﺶ‬

‫ﺁن ﮔﻬﻰ ﺁﻳﺪ آﻪ ﻣﻦ دم ﺑﺨﺸﻤﺶ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﺪﻩ ﺷﻮد اﻳﻦ ﻣﺮدﻩ ﺗﻦ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ رو ﺁرد ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ آﻨﻢ او را از اﻳﻦ ﺟﺎن ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﺟﺎن آﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻢ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﺨﺸﺸﻢ‬

‫ﺟﺎن ﻧﺎﻣﺤﺮم ﻧﺒﻴﻨﺪ روى دوﺳﺖ‬

‫ﺟﺰ هﻤﺎن ﺟﺎن آﺎﺻﻞ او از آﻮى اوﺳﺖ‬

‫در دﻣﻢ ﻗﺼﺎب وار اﻳﻦ دوﺳﺖ را‬

‫ﺗﺎ هﻠﺪ ﺁن ﻣﻐﺰ ﻧﻐﺰش ﭘﻮﺳﺖ را‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺟﺎن رﻣﻴﺪﻩ از ﺑﻼ‬

‫وﺻﻞ ﻣﺎ را در ﮔﺸﺎدﻳﻢ اﻟﺼﻼ‬

‫اى ﺧﻮد ﻣﺎ ﺑﻰﺧﻮدى و ﻣﺴﺘﻰات‬

‫اى ز هﺴﺖ ﻣﺎ هﻤﺎرﻩ هﺴﺘﻰات‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻰﻟﺐ اﻳﻦ زﻣﺎن ﻣﻦ ﻧﻮ ﺑﻪ ﻧﻮ‬

‫رازهﺎى آﻬﻨﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﻣﻰﺷﻨﻮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺁن ﻟﺒﻬﺎ از اﻳﻦ دم ﻣﻰرﻣﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮى ﻧﻬﺎن ﺑﺮ ﻣﻰدﻣﺪ‬

‫ﮔﻮش ﺑﻰﮔﻮﺷﻰ در اﻳﻦ دم ﺑﺮ ﮔﺸﺎ‬

‫ﻞ اﻟﻠﱠ ُﻪ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء‬ ‫ﺑﻬﺮ راز َﻳ ْﻔ َﻌ ُ‬

‫ﭼﻮن ﺻﻼى وﺻﻞ ﺑﺸﻨﻴﺪن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك ﻣﺮدﻩ ﺟﻨﺒﻴﺪن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻧﻪ آﻢ از ﺧﺎك اﺳﺖ آﺰ ﻋﺸﻮﻩى ﺻﺒﺎ‬

‫ﺳﺒﺰ ﭘﻮﺷﺪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁرد از ﻓﻨﺎ‬

‫آﻢ ز ﺁب ﻧﻄﻔﻪ ﻧﺒﻮد آﺰ ﺧﻄﺎب‬

‫ﻳﻮﺳﻔﺎن زاﻳﻨﺪ رخ ﭼﻮن ﺁﻓﺘﺎب‬

‫آﻢ ز ﺑﺎدى ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺪ از اﻣﺮ آﻦ‬

‫در رﺣﻢ ﻃﺎوس و ﻣﺮغ ﺧﻮش ﺳﺨﻦ‬

‫آﻢ ز آﻮﻩ ﺳﻨﮓ ﻧﺒﻮد آﺰ وﻻد‬

‫ﻧﺎﻗﻪاى آﺎن ﻧﺎﻗﻪ ﻧﺎﻗﻪ زاد زاد‬

‫زﻳﻦ هﻤﻪ ﺑﮕﺬر ﻧﻪ ﺁن ﻣﺎﻳﻪى ﻋﺪم‬

‫ﻋﺎﻟﻤﻰ زاد و ﺑﺰاﻳﺪ دمﺑﻪدم‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ و ﺑﺮ ﻃﭙﻴﺪ و ﺷﺎد ﺷﺎد‬

‫ﻳﻚ دو ﭼﺮﺧﻰ زد ﺳﺠﻮد اﻧﺪر ﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪن ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻰهﻮش و روى ﺁوردن ﺑﻪ ﺛﻨﺎ و ﺷﻜﺮ ﻣﻌﺸﻮق‬ ‫ﮔﻔﺖ اى ﻋﻨﻘﺎى ﺣﻖ ﺟﺎن را ﻣﻄﺎف‬

‫ﺷﻜﺮ آﻪ ﺑﺎز ﺁﻣﺪى ز ﺁن آﻮﻩ ﻗﺎف‬

‫اى ﺳﺮاﻓﻴﻞ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﮔﺎﻩ ﻋﺸﻖ‬

‫اى ﺗﻮ ﻋﺸﻖ ﻋﺸﻖ و اى دل ﺧﻮاﻩ ﻋﺸﻖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٦١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اوﻟﻴﻦ ﺧﻠﻌﺖ آﻪ ﺧﻮاهﻰ دادﻧﻢ‬

‫ﮔﻮش ﺧﻮاهﻢ آﻪ ﻧﻬﻰ ﺑﺮ روزﻧﻢ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻰداﻧﻰ ﺑﻪ ﺻﻔﻮت ﺣﺎل ﻣﻦ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﭘﺮور ﮔﻮش آﻦ اﻗﻮال ﻣﻦ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺑﺎر اى ﺻﺪر ﻓﺮﻳﺪ‬

‫ز ﺁرزوى ﮔﻮش ﺗﻮ هﻮﺷﻢ ﭘﺮﻳﺪ‬

‫ﺁن ﺳﻤﻴﻌﻰ ﺗﻮ و ﺁن اﺻﻐﺎى ﺗﻮ‬

‫و ﺁن ﺗﺒﺴﻤﻬﺎى ﺟﺎن اﻓﺰاى ﺗﻮ‬

‫ﺁن ﻧﻴﻮﺷﻴﺪن آﻢ و ﺑﻴﺶ ﻣﺮا‬

‫ﻋﺸﻮﻩى ﺟﺎن ﺑﺪ اﻧﺪﻳﺶ ﻣﺮا‬

‫ﻗﻠﺒﻬﺎى ﻣﻦ آﻪ ﺁن ﻣﻌﻠﻮم ﺗﺴﺖ‬

‫ﺑﺲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻰ ﺗﻮ ﭼﻮن ﻧﻘﺪ درﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ﺷﻮخ ﻏﺮﻩاى‬

‫ﺣﻠﻤﻬﺎ در ﭘﻴﺶ ﺣﻠﻤﺖ ذرﻩاى‬

‫اوﻻ ﺑﺸﻨﻮ آﻪ ﭼﻮن ﻣﺎﻧﺪم ز ﺷﺴﺖ‬

‫اول و ﺁﺧﺮ ز ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﺛﺎﻧﻴﺎ ﺑﺸﻨﻮ ﺗﻮ اى ﺻﺪر ودود‬

‫آﻪ ﺑﺴﻰ ﺟﺴﺘﻢ ﺗﺮا ﺛﺎﻧﻰ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺛﺎﻟﺜﺎ ﺗﺎ از ﺗﻮ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪام‬

‫ﮔﻮﻳﻴﺎ ﺛﺎﻟﺚ ﺛﻼﺛﻪ ﮔﻔﺘﻪام‬

‫راﺑﻌﺎ ﭼﻮن ﺳﻮﺧﺖ ﻣﺎ را ﻣﺰرﻋﻪ‬

‫ﻣﻰﻧﺪاﻧﻢ ﺧﺎﻣﺴﻪ از راﺑﻌﻪ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﻳﺎﺑﻰ ﺗﻮ ﺧﻮن ﺑﺮ ﺧﺎآﻬﺎ‬

‫ﭘﻰ ﺑﺮى ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻘﻴﻦ از ﭼﺸﻢ ﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ رﻋﺪ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺑﺎﻧﮓ و ﺣﻨﻴﻦ‬

‫ز اﺑﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﺎرد ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﻣﻦ ﻣﻴﺎن ﮔﻔﺖ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﺗﻨﻢ‬

‫ﻳﺎ ﺑﮕﺮﻳﻢ ﻳﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﻮن آﻨﻢ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻓﻮت ﻣﻰﮔﺮدد ﺑﻜﺎ‬

‫ور ﺑﮕﺮﻳﻢ ﭼﻮن آﻨﻢ ﺷﻜﺮ و ﺛﻨﺎ‬

‫ﻣﻰﻓﺘﺪ از دﻳﺪﻩ ﺧﻮن دل ﺷﻬﺎ‬

‫ﺑﻴﻦ ﭼﻪ اﻓﺘﺎدﻩ ﺳﺖ از دﻳﺪﻩ ﻣﺮا‬

‫اﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ و ﮔﺮﻳﻪ در ﺷﺪ ﺁن ﻧﺤﻴﻒ‬

‫آﻪ ﺑﺮ او ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ هﻢ دون هﻢ ﺷﺮﻳﻒ‬

‫از دﻟﺶ ﭼﻨﺪان ﺑﺮ ﺁﻣﺪ هﺎىو هﻮى‬

‫ﺣﻠﻘﻪ آﺮد اهﻞ ﺑﺨﺎرا ﮔﺮد اوى‬

‫ﺧﻴﺮﻩ ﮔﻮﻳﺎن ﺧﻴﺮﻩ ﮔﺮﻳﺎن ﺧﻴﺮﻩ ﺧﻨﺪ‬

‫ﻣﺮد و زن ﺧﺮد و آﻼن ﺣﻴﺮان ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺷﻬﺮ هﻢ هﻢ رﻧﮓ او ﺷﺪ اﺷﻚ رﻳﺰ‬

‫ﻣﺮد و زن درهﻢ ﺷﺪﻩ ﭼﻮن رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫ﺁﺳﻤﺎن ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺁن دم ﺑﺎ زﻣﻴﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻗﻴﺎﻣﺖ را ﻧﺪﻳﺪﺳﺘﻰ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺣﻴﺮان آﻪ ﭼﻪ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ و ﭼﻪ ﺣﺎل‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮاق او ﻋﺠﺒﺘﺮ ﻳﺎ وﺻﺎل‬

‫ﭼﺮخ ﺑﺮ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﺎﻣﻪ را‬

‫ﺗﺎ ﻣﺠﺮﻩ ﺑﺮ درﻳﺪﻩ ﺟﺎﻣﻪ را‬

‫ﺑﺎ دو ﻋﺎﻟﻢ ﻋﺸﻖ را ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻰ‬

‫اﻧﺪر او هﻔﺘﺎد و دو دﻳﻮاﻧﮕﻰ‬

‫ﺳﺨﺖ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ و ﭘﻴﺪا ﺣﻴﺮﺗﺶ‬

‫ﺟﺎن ﺳﻠﻄﺎﻧﺎن ﺟﺎن در ﺣﺴﺮﺗﺶ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٦٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻏﻴﺮ هﻔﺘﺎد و دو ﻣﻠﺖ آﻴﺶ او‬

‫ﺗﺨﺖ ﺷﺎهﺎن ﺗﺨﺘﻪ ﺑﻨﺪى ﭘﻴﺶ او‬

‫ﻣﻄﺮب ﻋﺸﻖ اﻳﻦ زﻧﺪ وﻗﺖ ﺳﻤﺎع‬

‫ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺑﻨﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪى ﺻﺪاع‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺸﻖ درﻳﺎى ﻋﺪم‬

‫در ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻋﻘﻞ را ﺁن ﺟﺎ ﻗﺪم‬

‫ﺑﻨﺪﮔﻰ و ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ‬

‫زﻳﻦ دو ﭘﺮدﻩ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﻣﻜﺘﻮم ﺷﺪ‬

‫آﺎﺷﻜﻰ هﺴﺘﻰ زﺑﺎﻧﻰ داﺷﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ز هﺴﺘﺎن ﭘﺮدﻩهﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻰ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻰ اى دم هﺴﺘﻰ از ﺁن‬

‫ﭘﺮدﻩى دﻳﮕﺮ ﺑﺮ او ﺑﺴﺘﻰ ﺑﺪان‬

‫ﺁﻓﺖ ادراك ﺁن ﻗﺎل اﺳﺖ و ﺣﺎل‬

‫ﺧﻮن ﺑﻪ ﺧﻮن ﺷﺴﺘﻦ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ و ﻣﺤﺎل‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﺑﺎ ﺳﻮداﻳﻴﺎﻧﺶ ﻣﺤﺮﻣﻢ‬

‫روز و ﺷﺐ اﻧﺪر ﻗﻔﺲ در ﻣﻰدﻣﻢ‬

‫ﺳﺨﺖ ﻣﺴﺖ و ﺑﻰﺧﻮد و ﺁﺷﻔﺘﻪاى‬

‫دوش اى ﺟﺎن ﺑﺮ ﭼﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﺧﻔﺘﻪاى‬

‫هﺎن و هﺎن هﺶ دار ﺑﺮ ﻧﺎرى دﻣﻰ‬

‫اوﻻ ﺑﺮﺟﻪ ﻃﻠﺐ آﻦ ﻣﺤﺮﻣﻰ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﺴﺘﻰ و ﺑﮕﺸﺎدﻩ زﺑﺎن‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﷲ اﺷﺘﺮى ﺑﺮ ﻧﺎودان‬

‫ﭼﻮن ز راز و ﻧﺎز او ﮔﻮﻳﺪ زﺑﺎن‬

‫ﻳﺎ ﺟﻤﻴﻞ اﻟﺴﺘﺮ ﺧﻮاﻧﺪ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺳﺘﺮ ﭼﻪ در ﭘﺸﻢ و ﭘﻨﺒﻪ ﺁذر اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ هﻤﻰﭘﻮﺷﻴﺶ او ﭘﻴﺪاﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻜﻮﺷﻢ ﺗﺎ ﺳﺮش ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻢ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁرد ﭼﻮن ﻋﻠﻢ آﺎﻳﻨﻚ ﻣﻨﻢ‬

‫رﻏﻢ اﻧﻔﻢ ﮔﻴﺮدم او هﺮ دو ﮔﻮش‬

‫آﺎى ﻣﺪﻣﻎ ﭼﻮﻧﺶ ﻣﻰﭘﻮﺷﻰ ﺑﭙﻮش‬

‫ﮔﻮﻳﻤﺶ رو ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺟﻮﺷﻴﺪﻩاى‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﺎن ﭘﻴﺪاﻳﻰ و ﭘﻮﺷﻴﺪﻩاى‬

‫ﮔﻮﻳﺪ او ﻣﺤﺒﻮس ﺧﻨﺐ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺗﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻰ اﻧﺪر ﺑﺰم ﺧﻨﺒﻚ ﻣﻰزﻧﻢ‬

‫ﮔﻮﻳﻤﺶ ز ﺁن ﭘﻴﺶ آﻪ ﮔﺮدى ﮔﺮو‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺁﻓﺖ ﻣﺴﺘﻰ ﺑﺮو‬

‫ﮔﻮﻳﺪ از ﺟﺎم ﻟﻄﻴﻒﺁﺷﺎم ﻣﻦ‬

‫ﻳﺎر روزم ﺗﺎ ﻧﻤﺎز ﺷﺎم ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺷﺎم و دزدد ﺟﺎم ﻣﻦ‬

‫ﮔﻮﻳﻤﺶ وادﻩ آﻪ ﻧﺎﻣﺪ ﺷﺎم ﻣﻦ‬

‫ز ﺁن ﻋﺮب ﺑﻨﻬﺎد ﻧﺎم ﻣﻰ ﻣﺪام‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺳﻴﺮى ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻰ ﺧﻮر را ﻣﺪام‬

‫ﻋﺸﻖ ﺟﻮﺷﺪ ﺑﺎدﻩى ﺗﺤﻘﻴﻖ را‬

‫او ﺑﻮد ﺳﺎﻗﻰ ﻧﻬﺎن ﺻﺪﻳﻖ را‬

‫ﭼﻮن ﺑﺠﻮﻳﻰ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺣﺴﻦ‬

‫ﺑﺎدﻩ ﺁب ﺟﺎن ﺑﻮد اﺑﺮﻳﻖ ﺗﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﻔﺰاﻳﺪ ﻣﻰ ﺗﻮﻓﻴﻖ را‬

‫ﻗﻮت ﻣﻰ ﺑﺸﻜﻨﺪ اﺑﺮﻳﻖ را‬

‫ﺁب ﮔﺮدد ﺳﺎﻗﻰ و هﻢ ﻣﺴﺖ ﺁب‬

‫ﭼﻮن ﻣﮕﻮ و اﷲ أﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٦٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺮﺗﻮ ﺳﺎﻗﻰ اﺳﺖ آﺎﻧﺪر ﺷﻴﺮﻩ رﻓﺖ‬

‫ﺷﻴﺮﻩ ﺑﺮ ﺟﻮﺷﻴﺪ و رﻗﺼﺎن ﮔﺸﺖ و زﻓﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﭙﺮس ﺁن ﺧﻴﺮﻩ را‬

‫آﻪ ﭼﻨﻴﻦ آﻰ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدى ﺷﻴﺮﻩ را‬

‫ﺑﻰﺗﻔﻜﺮ ﭘﻴﺶ هﺮ داﻧﻨﺪﻩ هﺴﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﺎ ﺷﻮرﻳﺪﻩ ﺷﻮراﻧﻨﺪﻩ هﺴﺖ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻋﺎﺷﻘﻰ دراز هﺠﺮاﻧﻰ و ﺑﺴﻴﺎر اﻣﺘﺤﺎﻧﻰ‬ ‫ﻳﻚ ﺟﻮاﻧﻰ ﺑﺮ زﻧﻰ ﻣﺠﻨﻮن ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻣﻰﻧﺪادش روزﮔﺎر وﺻﻞ دﺳﺖ‬

‫ﺑﺲ ﺷﻜﻨﺠﻪ آﺮد ﻋﺸﻘﺶ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺧﻮد ﭼﺮا دارد ز اول ﻋﺸﻖ آﻴﻦ‬

‫ﻋﺸﻖ‪ ،‬از اول ﭼﺮا ﺧﻮﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ ﮔﺮﻳﺰد ﺁن آﻪ ﺑﻴﺮوﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮﺳﺘﺎدى رﺳﻮﻟﻰ ﭘﻴﺶ زن‬

‫ﺁن رﺳﻮل از رﺷﻚ ﮔﺸﺘﻰ راﻩ زن‬

‫ور ﺑﻪ ﺳﻮى زن ﻧﺒﺸﺘﻰ آﺎﺗﺒﺶ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ را ﺗﺼﺤﻴﻒ ﺧﻮاﻧﺪى ﻧﺎﻳﺒﺶ‬

‫ور ﺻﺒﺎ را ﭘﻴﻚ آﺮدى در وﻓﺎ‬

‫از ﻏﺒﺎرى ﺗﻴﺮﻩ ﮔﺸﺘﻰ ﺁن ﺻﺒﺎ‬

‫رﻗﻌﻪ ﮔﺮ ﺑﺮ ﭘﺮ ﻣﺮﻏﻰ دوﺧﺘﻰ‬

‫ﭘﺮ ﻣﺮغ از ﺗﻒ رﻗﻌﻪ ﺳﻮﺧﺘﻰ‬

‫راهﻬﺎى ﭼﺎرﻩ را ﻏﻴﺮت ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﻟﺸﻜﺮ اﻧﺪﻳﺸﻪ را راﻳﺖ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﺑﻮد اول ﻣﻮﻧﺲ ﻏﻢ اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﺁﺧﺮش ﺑﺸﻜﺴﺖ آﻰ هﻢ اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﮔﺎﻩ ﮔﻔﺘﻰ آﻴﻦ ﺑﻼى ﺑﻰدواﺳﺖ‬

‫ﮔﺎﻩ ﮔﻔﺘﻰ ﻧﻪ ﺣﻴﺎت ﺟﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺎﻩ هﺴﺘﻰ زو ﺑﺮ ﺁوردى ﺳﺮى‬

‫ﮔﺎﻩ او از ﻧﻴﺴﺘﻰ ﺧﻮردى ﺑﺮى‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺮ وى ﺳﺮد ﮔﺸﺘﻰ اﻳﻦ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺟﻮش آﺮدى ﮔﺮم ﭼﺸﻤﻪى اﺗﺤﺎد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺎ ﺑﻰﺑﺮﮔﻰ ﻏﺮﺑﺖ ﺑﺴﺎﺧﺖ‬

‫ﺑﺮگ ﺑﻰﺑﺮﮔﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى او ﺑﺘﺎﺧﺖ‬

‫ﺧﻮﺷﻪهﺎى ﻓﻜﺮﺗﺶ ﺑﻰآﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺷﺐ روان را رهﻨﻤﺎ ﭼﻮن ﻣﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻃﻮﻃﻰ ﮔﻮﻳﺎى ﺧﻤﺶ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﺷﻴﺮﻳﻦ روان رو ﺗﺮش‬

‫رو ﺑﻪ ﮔﻮرﺳﺘﺎن دﻣﻰ ﺧﺎﻣﺶ ﻧﺸﻴﻦ‬

‫ﺁن ﺧﻤﻮﺷﺎن ﺳﺨﻦﮔﻮ را ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ اﮔﺮ ﻳﻚ رﻧﮓ ﺑﻴﻨﻰ ﺧﺎآﺸﺎن‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻜﺴﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﭼﺎﻻآﺸﺎن‬

‫ﺷﺤﻢ و ﻟﺤﻢ زﻧﺪﮔﺎن ﻳﻜﺴﺎن ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻏﻤﮕﻴﻦ دﮔﺮ ﺷﺎدان ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﻰ ﺗﺎ ﻧﻨﻮﺷﻰ ﻗﺎﻟﺸﺎن‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺸﺎن‬

‫ﺑﺸﻨﻮى از ﻗﺎل هﺎى و هﻮى را‬

‫آﻰ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺣﺎﻟﺖ ﺻﺪ ﺗﻮى را‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٦٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻘﺶ ﻣﺎ ﻳﻜﺴﺎن ﺑﻪ ﺿﺪهﺎ ﻣﺘﺼﻒ‬

‫ﺧﺎك هﻢ ﻳﻜﺴﺎن رواﻧﺸﺎن ﻣﺨﺘﻠﻒ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻳﻜﺴﺎن ﺑﻮد ﺁوازهﺎ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﭘﺮ درد و ﺁن ﭘﺮ ﻧﺎزهﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ اﺳﺒﺎن ﺑﺸﻨﻮى اﻧﺪر ﻣﺼﺎف‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﺮﻏﺎن ﺑﺸﻨﻮى اﻧﺪر ﻃﻮاف‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ از ﺣﻘﺪ و دﻳﮕﺮ ز ارﺗﺒﺎط‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ از رﻧﺞ و دﻳﮕﺮ از ﻧﺸﺎط‬

‫هﺮ آﻪ دور از ﺣﺎﻟﺖ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‬

‫ﭘﻴﺸﺶ ﺁن ﺁوازهﺎ ﻳﻜﺴﺎن ﺑﻮد‬

‫ﺁن درﺧﺘﻰ ﺟﻨﺒﺪ از زﺧﻢ ﺗﺒﺮ‬

‫و ﺁن درﺧﺖ دﻳﮕﺮ از ﺑﺎد ﺳﺤﺮ‬

‫ﺑﺲ ﻏﻠﻂ ﮔﺸﺘﻢ ز دﻳﮓ ﻣﺮدﻩرﻳﮓ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺳﺮ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻣﻰﺟﻮﺷﻴﺪ دﻳﮓ‬

‫ﺟﻮش و ﻧﻮش هﺮ آﺴﺖ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻴﺎ‬

‫ﺟﻮش ﺻﺪق و ﺟﻮش ﺗﺰوﻳﺮ و رﻳﺎ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪارى ﺑﻮ ز ﺟﺎن رو ﺷﻨﺎس‬

‫رو دﻣﺎﻏﻰ دﺳﺖ ﺁور ﺑﻮﺷﻨﺎس‬

‫ﺁن دﻣﺎﻏﻰ آﻪ ﺑﺮ ﺁن ﮔﻠﺸﻦ ﺗﻨﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻳﻌﻘﻮﺑﺎن هﻢ او روﺷﻦ آﻨﺪ‬

‫هﻴﻦ ﺑﮕﻮ اﺣﻮال ﺁن ﺧﺴﺘﻪ ﺟﮕﺮ‬

‫آﺰ ﺑﺨﺎرى دور ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﺧﻴْﺮًا َﻳ َﺮ ُﻩ‬ ‫ل َذ ﱠر ٍة َ‬ ‫ﻞ ِﻣﺜْﻘﺎ َ‬ ‫ﻦ َﻳ ْﻌ َﻤ ْ‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻌﺸﻮق را و ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺟﻮﻳﻨﺪﻩ ﻳﺎﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮد آﻪ َﻓ َﻤ ْ‬ ‫آﺎن ﺟﻮان در ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ ﺑﺪ هﻔﺖ ﺳﺎل‬

‫از ﺧﻴﺎل وﺻﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﭼﻮن ﺧﻴﺎل‬

‫ﺳﺎﻳﻪى ﺣﻖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺟﻮﻳﻨﺪﻩ ﻳﺎﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﭼﻮن آﻮﺑﻰ درى‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ز ﺁن در ﺑﺮون ﺁﻳﺪ ﺳﺮى‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﻴﻨﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ آﻮى آﺴﻰ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻴﻨﻰ ﺗﻮ هﻢ روى آﺴﻰ‬

‫ﭼﻮن ز ﭼﺎهﻰ ﻣﻰآﻨﻰ هﺮ روز ﺧﺎك‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ اﻧﺪر رﺳﻰ در ﺁب ﭘﺎك‬

‫ﺟﻤﻠﻪ داﻧﻨﺪ اﻳﻦ اﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﮕﺮوى‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻣﻰآﺎرﻳﺶ روزى ﺑﺪروى‬

‫ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﺁهﻦ زدى ﺁﺗﺶ ﻧﺠﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ور ﺑﺒﺎﺷﺪ ﻧﺎدر اﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ روزى ﻧﻴﺴﺘﺶ ﺑﺨﺖ و ﻧﺠﺎت‬

‫ﻧﻨﮕﺮد ﻋﻘﻠﺶ ﻣﮕﺮ در ﻧﺎدرات‬

‫آﺎن ﻓﻼن آﺲ آﺸﺖ آﺮد و ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫و ﺁن ﺻﺪف ﺑﺮد و ﺻﺪف ﮔﻮهﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﺑﻠﻌﻢ ﺑﺎﻋﻮر و اﺑﻠﻴﺲ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﺳﻮد ﻧﺎﻣﺪﺷﺎن ﻋﺒﺎدﺗﻬﺎ و دﻳﻦ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران اﻧﺒﻴﺎ و رهﺮوان‬

‫ﻧﺎﻳﺪ اﻧﺪر ﺧﺎﻃﺮ ﺁن ﺑﺪ ﮔﻤﺎن‬

‫اﻳﻦ دو را ﮔﻴﺮد آﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻰ دهﺪ‬

‫در دﻟﺶ ادﺑﺎر ﺟﺰ اﻳﻦ آﻰ ﻧﻬﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٦٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺲ آﺴﺎ آﻪ ﻧﺎن ﺧﻮرد دل ﺷﺎد او‬

‫ﻣﺮگ او ﮔﺮدد ﺑﮕﻴﺮد در ﮔﻠﻮ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ اى ادﺑﺎر رو هﻢ ﻧﺎن ﻣﺨﻮر‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﻔﺘﻰ هﻤﭽﻮ او در ﺷﻮر و ﺷﺮ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺧﻠﻖ ﻧﺎﻧﻬﺎ ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ‬

‫زور ﻣﻰﻳﺎﺑﻨﺪ و ﺟﺎن ﻣﻰﭘﺮورﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪان ﻧﺎدر آﺠﺎ اﻓﺘﺎدﻩاى‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﻣﺤﺮوﻣﻰ و اﺑﻠﻪ زادﻩاى‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﭘﺮ ﺁﻓﺘﺎب و ﻧﻮر ﻣﺎﻩ‬

‫او ﺑﻬﺸﺘﻪ ﺳﺮ ﻓﺮو ﺑﺮدﻩ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ‬

‫آﻪ اﮔﺮ ﺣﻖ اﺳﺖ ﭘﺲ آﻮ روﺷﻨﻰ‬

‫ﺳﺮ ز ﭼﻪ ﺑﺮدار و ﺑﻨﮕﺮ اى دﻧﻰ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﺮق و ﻏﺮب ﺁن ﻧﻮر ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ در ﭼﺎهﻰ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﻪ رهﺎ آﻦ رو ﺑﻪ اﻳﻮان و آﺮوم‬

‫آﻢ ﺳﺘﻴﺰ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺪان آﺎﻟﻠﺞ ﺷﻮم‬

‫هﻴﻦ ﻣﮕﻮ آﺎﻳﻨﻚ ﻓﻼﻧﻰ آﺸﺖ آﺮد‬

‫در ﻓﻼن ﺳﺎﻟﻰ ﻣﻠﺦ آﺸﺘﺶ ﺑﺨﻮرد‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا آﺎرم آﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮف هﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ ﭼﺮا اﻓﺸﺎﻧﻢ اﻳﻦ ﮔﻨﺪم ز دﺳﺖ‬

‫و اﻧﻜﻪ او ﻧﮕﺬاﺷﺖ آﺸﺖ و آﺎر را‬

‫ﭘﺮ آﻨﺪ آﻮرى ﺗﻮ اﻧﺒﺎر را‬

‫ﭼﻮن درى ﻣﻰآﻮﻓﺖ او از ﺳﻠﻮﺗﻰ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ درﻳﺎﻓﺖ روزى ﺧﻠﻮﺗﻰ‬

‫ﺟﺴﺖ از ﺑﻴﻢ ﻋﺴﺲ ﺷﺐ او ﺑﻪ ﺑﺎغ‬

‫ﻳﺎر ﺧﻮد را ﻳﺎﻓﺖ ﭼﻮن ﺷﻤﻊ و ﭼﺮاغ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﺎزﻧﺪﻩى ﺳﺒﺐ را ﺁن ﻧﻔﺲ‬

‫اى ﺧﺪا ﺗﻮ رﺣﻤﺘﻰ آﻦ ﺑﺮ ﻋﺴﺲ‬

‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﺎ ﺗﻮ ﺳﺒﺒﻬﺎ آﺮدﻩاى‬

‫از در دوزخ ﺑﻬﺸﺘﻢ ﺑﺮدﻩاى‬

‫ﺑﻬﺮ ﺁن آﺮدى ﺳﺒﺐ اﻳﻦ آﺎر را‬

‫ﺗﺎ ﻧﺪارم ﺧﻮار ﻣﻦ ﻳﻚ ﺧﺎر را‬

‫در ﺷﻜﺴﺖ ﭘﺎى ﺑﺨﺸﺪ ﺣﻖ ﭘﺮى‬

‫هﻢ ز ﻗﻌﺮ ﭼﺎﻩ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ درى‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﻴﻦ آﻪ ﺑﺮ درﺧﺘﻰ ﻳﺎ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮا ﺑﻴﻦ آﻪ ﻣﻨﻢ ﻣﻔﺘﺎح راﻩ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻰ ﺑﺎﻗﻰ اﻳﻦ ﮔﻔﺖوﮔﻮ‬

‫اى اﺧﻰ در دﻓﺘﺮ ﭼﺎرم ﺑﺠﻮ‬

‫ﭘﺎﻳﺎن دﻓﺘﺮ ﺳﻮم‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٦٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬ ‫اى ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ ﺗﻮى‬

‫آﻪ ﮔﺬﺷﺖ از ﻣﻪ ﺑﻪ ﻧﻮرت ﻣﺜﻨﻮى‬

‫هﻤﺖ ﻋﺎﻟﻰ ﺗﻮ اى ﻣﺮﺗﺠﺎ‬

‫ﻣﻰآﺸﺪ اﻳﻦ را ﺧﺪا داﻧﺪ آﺠﺎ‬

‫ﮔﺮدن اﻳﻦ ﻣﺜﻨﻮى را ﺑﺴﺘﻪاى‬

‫ﻣﻰآﺸﻰ ﺁن ﺳﻮى آﻪ داﻧﺴﺘﻪاى‬

‫ﻣﺜﻨﻮى ﭘﻮﻳﺎن آﺸﻨﺪﻩ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ از ﺟﺎهﻠﻰ آﺶ ﻧﻴﺴﺖ دﻳﺪ‬

‫ﻣﺜﻨﻮى را ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﺒﺪا ﺑﻮدﻩاى‬

‫ﮔﺮ ﻓﺰون ﮔﺮدد ﺗﻮاش اﻓﺰودﻩاى‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاهﻰ ﺧﺪا ﺧﻮاهﺪ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﻣﻰدهﺪ ﺣﻖ ﺁرزوى ﻣﺘﻘﻴﻦ‬

‫آﺎن ﷲ ﺑﻮدﻩاى در ﻣﺎ ﻣﻀﻰ‬

‫ﺗﺎ آﻪ آﺎن اﻟﻠﱠﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﺟﺰا‬

‫ﻣﺜﻨﻮى از ﺗﻮ هﺰاران ﺷﻜﺮ داﺷﺖ‬

‫در دﻋﺎ و ﺷﻜﺮ آﻔﻬﺎ ﺑﺮ ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫در ﻟﺐ و آﻔﺶ ﺧﺪا ﺷﻜﺮ ﺗﻮ دﻳﺪ‬

‫ﻓﻀﻞ آﺮد و ﻟﻄﻒ ﻓﺮﻣﻮد و ﻣﺰﻳﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺷﺎآﺮ را زﻳﺎدت وﻋﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻗﺮب ﻣﺰد ﺳﺠﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ب ﻳﺰدان ﻣﺎ‬ ‫ﺠ ْﺪ َو ا ْﻗ َﺘ ِﺮ ْ‬ ‫ﺳُ‬ ‫ﮔﻔﺖ َو ا ْ‬

‫ﻗﺮب ﺟﺎن ﺷﺪ ﺳﺠﺪﻩى اﺑﺪان ﻣﺎ‬

‫ﮔﺮ زﻳﺎدت ﻣﻰﺷﻮد زﻳﻦ رو ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ از ﺑﺮاى ﺑﻮش و هﺎى و هﻮ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺎ ﭼﻮن رز ﺑﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺧﻮﺷﻴﻢ‬

‫ﺣﻜﻢ دارى هﻴﻦ ﺑﻜﺶ ﺗﺎ ﻣﻰآﺸﻴﻢ‬

‫ﺧﻮش ﺑﻜﺶ اﻳﻦ آﺎروان را ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺞ‬

‫اى اﻣﻴﺮ ﺻﺒﺮ ﻣﻔﺘﺎح اﻟﻔﺮج‬

‫ﺣﺞ زﻳﺎرت آﺮدن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺣﺞ رب اﻟﺒﻴﺖ ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﻮد‬

‫ز ﺁن ﺿﻴﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ ﺗﺮا‬

‫آﻪ ﺗﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪى و اﻳﻦ دو وﺻﻔﻬﺎ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺣﺴﺎم و اﻳﻦ ﺿﻴﺎ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ هﻴﻦ‬

‫ﺗﻴﻎ ﺧﻮرﺷﻴﺪ از ﺿﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﻧﻮر از ﺁن ﻣﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ وﻳﻦ ﺿﻴﺎ‬

‫ﺁن ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﻳﻦ ﻓﺮو ﺧﻮان از ﻧﺒﺎ‬

‫ﺷﻤﺲ را ﻗﺮﺁن ﺿﻴﺎ ﺧﻮاﻧﺪ اى ﭘﺪر‬

‫و ﺁن ﻗﻤﺮ را ﻧﻮر ﺧﻮاﻧﺪ اﻳﻦ را ﻧﮕﺮ‬

‫ﺷﻤﺲ ﭼﻮن ﻋﺎﻟﻰﺗﺮ ﺁﻣﺪ ﺧﻮد ز ﻣﺎﻩ‬

‫ﭘﺲ ﺿﻴﺎ از ﻧﻮر اﻓﺰون دان ﺑﻪ ﺟﺎﻩ‬

‫ﺑﺲ آﺲ اﻧﺪر ﻧﻮر ﻣﻪ ﻣﻨﻬﺞ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺁﻓﺘﺎب ﺁن ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب اﻋﻮاض را آﺎﻣﻞ ﻧﻤﻮد‬

‫ﻻﺟﺮم ﺑﺎزارهﺎ در روز ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻗﻠﺐ و ﻧﻘﺪ ﻧﻴﻚ ﺁﻳﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد از ﻏﺒﻦ و از ﺣﻴﻠﻪ ﺑﻌﻴﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٦٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻧﻮرش آﺎﻣﻞ ﺁﻣﺪ در زﻣﻴﻦ‬

‫ﺣ َﻤ ًﺔ ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬ ‫ﺗﺎﺟﺮان را َر ْ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺮ ﻗﻼب ﻣﺒﻐﻮض اﺳﺖ و ﺳﺨﺖ‬

‫ز اﻧﻚ ازو ﺷﺪ آﺎﺳﺪ او را ﻧﻘﺪ و رﺧﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻋﺪوى ﺟﺎن ﺻﺮاف اﺳﺖ ﻗﻠﺐ‬

‫دﺷﻤﻦ دروﻳﺶ آﻪ ﺑﻮد ﻏﻴﺮ آﻠﺐ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎن ﺑﺮ ﻣﻰﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻣﻼﻳﻚ رب ﺳﻠﻢ ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﺮاﻏﻰ را آﻪ هﺴﺖ او ﻧﻮر آﺎر‬

‫از ﭘﻒ و دﻣﻬﺎى دزدان دور دار‬

‫دزد و ﻗﻼب اﺳﺖ ﺧﺼﻢ ﻧﻮر ﺑﺲ‬

‫زﻳﻦ دو اى ﻓﺮﻳﺎدرس ﻓﺮﻳﺎد رس‬

‫روﺷﻨﻰ ﺑﺮ دﻓﺘﺮ ﭼﺎرم ﺑﺮﻳﺰ‬

‫آﺎﻓﺘﺎب از ﭼﺮخ ﭼﺎرم آﺮد ﺧﻴﺰ‬

‫هﻴﻦ ز ﭼﺎرم ﻧﻮر دﻩ ﺧﻮرﺷﻴﺪوار‬

‫ﺗﺎ ﺑﺘﺎﺑﺪ ﺑﺮ ﺑﻼد و ﺑﺮ دﻳﺎر‬

‫هﺮ آﺶ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ اﻓﺴﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫و اﻧﻜﻪ دﻳﺪش ﻧﻘﺪ ﺧﻮد ﻣﺮداﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺁب ﻧﻴﻞ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻗﺒﻄﻰ ﺧﻮن ﻧﻤﻮد‬

‫ﻗﻮم ﻣﻮﺳﻰ را ﻧﻪ ﺧﻮن ﺑﺪ ﺁب ﺑﻮد‬

‫دﺷﻤﻦ اﻳﻦ ﺣﺮف اﻳﻦ دم در ﻧﻈﺮ‬

‫ﺷﺪ ﻣﻤﺜﻞ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن اﻧﺪر ﺳﻘﺮ‬

‫اى ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺗﻮ دﻳﺪى ﺣﺎل او‬

‫ﺣﻖ ﻧﻤﻮدت ﭘﺎﺳﺦ اﻓﻌﺎل او‬

‫دﻳﺪﻩى ﻏﻴﺒﺖ ﭼﻮ ﻏﻴﺐ اﺳﺖ اوﺳﺘﺎد‬

‫آﻢ ﻣﺒﺎدا زﻳﻦ ﺟﻬﺎن اﻳﻦ دﻳﺪ و داد‬

‫اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ را آﻪ ﻧﻘﺪ وﻗﺖ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻣﻰآﻨﻰ اﻳﻨﺠﺎ رواﺳﺖ‬

‫ﻧﺎآﺴﺎن را ﺗﺮك آﻦ ﺑﻬﺮ آﺴﺎن‬

‫ﻗﺼﻪ را ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮ و ﻣﺨﻠﺺ رﺳﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﮔﺮ ﻧﺸﺪ ﺁن ﺟﺎ ﺗﻤﺎم‬

‫ﭼﺎرﻣﻴﻦ ﺟﻠﺪ اﺳﺖ ﺁرش در ﻧﻈﺎم‬

‫ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﻋﺎﺷﻖ آﻪ از ﻋﺴﺲ ﮔﺮﻳﺨﺖ در ﺑﺎﻏﻰ ﻣﺠﻬﻮل ﺧﻮد ﻣﻌﺸﻮق را در ﺑﺎغ ﻳﺎﻓﺖ و ﻋﺴﺲ را از‬ ‫ﺷﻴْﺌًﺎ َو ُه َﻮ ﺧَ ْﻴ ٌﺮ َﻟ ُﻜ ْﻢ‬ ‫ن َﺗ ْﻜ َﺮهُﻮا َ‬ ‫ﺷﺎدى دﻋﺎى ﺧﻴﺮ ﻣﻰآﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ آﻪ ﻋَﺴﻰ َأ ْ‬ ‫اﻧﺪر ﺁن ﺑﻮدﻳﻢ آﺎن ﺷﺨﺺ از ﻋﺴﺲ‬

‫راﻧﺪ اﻧﺪر ﺑﺎغ از ﺧﻮﻓﻰ ﻓﺮس‬

‫ﺑﻮد اﻧﺪر ﺑﺎغ ﺁن ﺻﺎﺣﺐ ﺟﻤﺎل‬

‫آﺰ ﻏﻤﺶ اﻳﻦ در ﻋﻨﺎ ﺑﺪ هﺸﺖ ﺳﺎل‬

‫ﺳﺎﻳﻪى او را ﻧﺒﻮد اﻣﻜﺎن دﻳﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻋﻨﻘﺎ وﺻﻒ او را ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﺟﺰ ﻳﻜﻰ ﻟﻘﻴﻪ آﻪ اول از ﻗﻀﺎ‬

‫ﺑﺮ وى اﻓﺘﺎد و ﺷﺪ او را دل رﺑﺎ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﭼﻨﺪان آﻪ ﻣﻰآﻮﺷﻴﺪ او‬

‫ﺧﻮد ﻣﺠﺎﻟﺶ ﻣﻰﻧﺪاد ﺁن ﺗﻨﺪ ﺧﻮ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﻻﺑﻪ ﭼﺎرﻩ ﺑﻮدش ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎل‬

‫ﭼﺸﻢ ﭘﺮ و ﺑﻰﻃﻤﻊ ﺑﻮد ﺁن ﻧﻬﺎل‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٦٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﺎﺷﻖ هﺮ ﭘﻴﺸﻪاى و ﻣﻄﻠﺒﻰ‬

‫ﺣﻖ ﺑﻴﺎﻟﻮد اول آﺎرش ﻟﺒﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪ ﺁن ﺁﺳﻴﺐ در ﺟﺴﺖ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭘﺎﺷﺎن ﻣﻰﻧﻬﺪ هﺮ روز ﺑﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن در اﻓﮕﻨﺪش ﺑﻪ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮى آﺎر‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن در ﺑﺴﺖ آﻪ آﺎﺑﻴﻦ ﺑﻴﺎر‬

‫هﻢ ﺑﺮ ﺁن ﺑﻮ ﻣﻰﺗﻨﻨﺪ و ﻣﻰروﻧﺪ‬

‫هﺮ دﻣﻰ راﺟﻰ و ﺁﻳﺲ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‬

‫هﺮ آﺴﻰ را هﺴﺖ اوﻣﻴﺪ ﺑﺮى‬

‫آﻪ ﮔﺸﺎدﻧﺪش در ﺁن روزى درى‬

‫ﺑﺎز در ﺑﺴﺘﻨﺪش و ﺁن در ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ هﻤﺎن اوﻣﻴﺪ ﺁﺗﺶ ﭘﺎ ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن در ﺁﻣﺪ ﺧﻮش در ﺁن ﺑﺎغ ﺁن ﺟﻮان‬

‫ﺧﻮد ﻓﺮو ﺷﺪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﮔﻨﺠﺶ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﻣﺮ ﻋﺴﺲ را ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻳﺰدان ﺳﺒﺐ‬

‫ﺗﺎ ز ﺑﻴﻢ او دود در ﺑﺎغ ﺷﺐ‬

‫ﺑﻴﻨﺪ ﺁن ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ را او ﺑﺎ ﭼﺮاغ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ اﻧﮕﺸﺘﺮى در ﺟﻮى ﺑﺎغ‬

‫ﭘﺲ ﻗﺮﻳﻦ ﻣﻰآﺮد از ذوق ﺁن ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﺎ ﺛﻨﺎى ﺣﻖ دﻋﺎى ﺁن ﻋﺴﺲ‬

‫آﻪ زﻳﺎن آﺮدم ﻋﺴﺲ را از ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﺑﻴﺴﺖ ﭼﻨﺪان ﺳﻴﻢ و زر ﺑﺮ وى ﺑﺮﻳﺰ‬

‫از ﻋﻮاﻧﻰ ﻣﺮ و را ﺁزاد آﻦ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺷﺎدم او را ﺷﺎد آﻦ‬

‫ﺳﻌﺪ دارش اﻳﻦ ﺟﻬﺎن و ﺁن ﺟﻬﺎن‬

‫از ﻋﻮاﻧﻰ و ﺳﮕﻰاش وارهﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮى ﺁن ﻋﻮان هﺴﺖ اى ﺧﺪا‬

‫آﻪ هﻤﺎرﻩ ﺧﻠﻖ را ﺧﻮاهﺪ ﺑﻼ‬

‫ﮔﺮ ﺧﺒﺮ ﺁﻳﺪ آﻪ ﺷﻪ ﺟﺮﻣﻰ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺷﻮد او زﻓﺖ و ﺷﺎد‬

‫ور ﺧﺒﺮ ﺁﻳﺪ آﻪ ﺷﻪ رﺣﻤﺖ ﻧﻤﻮد‬

‫از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻓﮕﻨﺪ ﺁن را ﺑﻪ ﺟﻮد‬

‫ﻣﺎﺗﻤﻰ در ﺟﺎن او اﻓﺘﺪ از ﺁن‬

‫ﺻﺪ ﭼﻨﻴﻦ ادﺑﺎرهﺎ دارد ﻋﻮان‬

‫او ﻋﻮان را در دﻋﺎ در ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫آﺰ ﻋﻮان او را ﭼﻨﺎن راﺣﺖ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺑﺮ هﻤﻪ زهﺮ و ﺑﺮ او ﺗﺮﻳﺎق ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﻋﻮان ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺁن ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﺒﺎﺷﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺪ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ را هﻢ ﺑﺪان‬

‫در زﻣﺎﻧﻪ هﻴﭻ زهﺮ و ﻗﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﻪ ﻳﻜﻰ را ﭘﺎ دﮔﺮ را ﺑﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ ﻳﻜﻰ را ﭘﺎ دﮔﺮ را ﭘﺎىﺑﻨﺪ‬

‫ﻣﺮ ﻳﻜﻰ را زهﺮ و ﺑﺮ دﻳﮕﺮ ﭼﻮ ﻗﻨﺪ‬

‫زهﺮ ﻣﺎر ﺁن ﻣﺎر را ﺑﺎﺷﺪ ﺣﻴﺎت‬

‫ﻧﺴﺒﺘﺶ ﺑﺎ ﺁدﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻤﺎت‬

‫ﺧﻠﻖ ﺁﺑﻰ را ﺑﻮد درﻳﺎ ﭼﻮ ﺑﺎغ‬

‫ﺧﻠﻖ ﺧﺎآﻰ را ﺑﻮد ﺁن ﻣﺮگ و داغ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﻰﺷﻤﺮ اى ﻣﺮد آﺎر‬

‫ﻧﺴﺒﺖ اﻳﻦ از ﻳﻜﻰ آﺲ ﺗﺎ هﺰار‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٦٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫زﻳﺪ اﻧﺪر ﺣﻖ ﺁن ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻮد‬

‫در ﺣﻖ ﺷﺨﺼﻰ دﮔﺮ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﺑﮕﻮﻳﺪ زﻳﺪ ﺻﺪﻳﻖ ﺳﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫وﻳﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ زﻳﺪ ﮔﺒﺮ آﺸﺘﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫زﻳﺪ ﻳﻚ ذات اﺳﺖ ﺑﺮ ﺁن ﻳﻚ ﺟﻨﺎن‬

‫او ﺑﺮ اﻳﻦ دﻳﮕﺮ هﻤﻪ رﻧﺞ و زﻳﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻰ آﺎو ﺗﺮا ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻜﺮ‬

‫ﭘﺲ و را از ﭼﺸﻢ ﻋﺸﺎﻗﺶ ﻧﮕﺮ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ از ﭼﺸﻢ ﺧﻮدت ﺁن ﺧﻮب را‬

‫ﺑﻴﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻃﺎﻟﺒﺎن ﻣﻄﻠﻮب را‬

‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺑﻨﺪ ز ﺁن ﺧﻮش ﭼﺸﻢ ﺗﻮ‬

‫ﻋﺎرﻳﺖ آﻦ ﭼﺸﻢ از ﻋﺸﺎق او‬

‫ﺑﻠﻚ از او آﻦ ﻋﺎرﻳﺖ ﭼﺸﻢ و ﻧﻈﺮ‬

‫ﭘﺲ ز ﭼﺸﻢ او ﺑﻪ روى او ﻧﮕﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮى اﻳﻤﻦ ز ﺳﻴﺮى و ﻣﻼل‬

‫ﮔﻔﺖ آﺎن اﻟﻠﱠﻪ ﻟﻪ زﻳﻦ ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﭼﺸﻢ او ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ و دﺳﺖ و دﻟﺶ‬

‫ﺗﺎ رهﺪ از ﻣﺪﺑﺮﻳﻬﺎ ﻣﻘﺒﻠﺶ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻣﻜﺮوﻩ اﺳﺖ ﭼﻮن ﺷﺪ او دﻟﻴﻞ‬

‫ﺳﻮى ﻣﺤﺒﻮﺑﺖ ﺣﺒﻴﺐ اﺳﺖ و ﺧﻠﻴﻞ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن واﻋﻆ آﻪ هﺮ ﺁﻏﺎز ﺗﺬآﻴﺮ دﻋﺎى ﻇﺎﻟﻤﺎن و ﺳﺨﺖ دﻻن و ﺑﻰاﻋﺘﻘﺎدان آﺮدى‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ واﻋﻆ ﭼﻮ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺁﻣﺪى‬

‫ﻗﺎﻃﻌﺎن راﻩ را داﻋﻰ ﺷﺪى‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﻰداﺷﺖ ﻳﺎ رب رﺣﻢ ران‬

‫ﺑﺮ ﺑﺪان و ﻣﻔﺴﺪان و ﻃﺎﻏﻴﺎن‬

‫ﺑﺮ هﻤﻪى ﺗﺴﺨﺮ آﻨﺎن اهﻞ ﺧﻴﺮ‬

‫ﺑﺮ هﻤﻪى آﺎﻓﺮ دﻻن و اهﻞ دﻳﺮ‬

‫ﻣﻰﻧﻜﺮدى او دﻋﺎ ﺑﺮ اﺻﻔﻴﺎ‬

‫ﻣﻰﻧﻜﺮدى ﺟﺰ ﺧﺒﻴﺜﺎن را دﻋﺎ‬

‫ﻣﺮ و را ﮔﻔﺘﻨﺪ آﺎﻳﻦ ﻣﻌﻬﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫دﻋﻮت اهﻞ ﺿﻼﻟﺖ ﺟﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ از اﻳﻨﻬﺎ دﻳﺪﻩام‬

‫ﻣﻦ دﻋﺎﺷﺎن زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﮕﺰﻳﺪﻩام‬

‫ﺧﺒﺚ و ﻇﻠﻢ و ﺟﻮر ﭼﻨﺪان ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫آﻪ ﻣﺮا از ﺷﺮ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬

‫هﺮ ﮔﻬﻰ آﻪ رو ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﺮدﻣﻰ‬

‫ﻣﻦ از اﻳﺸﺎن زﺧﻢ و ﺿﺮﺑﺖ ﺧﻮردﻣﻰ‬

‫آﺮدﻣﻰ از زﺧﻢ ﺁن ﺟﺎﻧﺐ ﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﺑﺎز ﺁوردﻧﺪﻣﻰ ﮔﺮﮔﺎن ﺑﻪ راﻩ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺒﺐ ﺳﺎز ﺻﻼح ﻣﻦ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ دﻋﺎﺷﺎن ﺑﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ اى هﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﻣﻰﻧﺎﻟﺪ ﺑﻪ ﺣﻖ از درد و ﻧﻴﺶ‬

‫ﺻﺪ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ از رﻧﺞ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺣﻖ هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﺁﺧﺮ رﻧﺞ و درد‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﻻﺑﻪآﻨﺎن و راﺳﺖ آﺮد‬

‫اﻳﻦ ﮔﻠﻪ ز ﺁن ﻧﻌﻤﺘﻰ آﻦ آﺖ زﻧﺪ‬

‫از در ﻣﺎ دور و ﻣﻄﺮودت آﻨﺪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٧٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ هﺮ ﻋﺪو داروى ﺗﺴﺖ‬

‫آﻴﻤﻴﺎ و ﻧﺎﻓﻊ و دل ﺟﻮى ﺗﺴﺖ‬

‫آﻪ از او اﻧﺪر ﮔﺮﻳﺰى در ﺧﻼ‬

‫اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﺟﻮﻳﻰ از ﻟﻄﻒ ﺧﺪا‬

‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ دوﺳﺘﺎﻧﺖ دﺷﻤﻨﻨﺪ‬

‫آﻪ ز ﺣﻀﺮت دور و ﻣﺸﻐﻮﻟﺖ آﻨﻨﺪ‬

‫هﺴﺖ ﺣﻴﻮاﻧﻰ آﻪ ﻧﺎﻣﺶ اﺷﻐﺮ اﺳﺖ‬

‫او ﺑﻪ زﺧﻢ ﭼﻮب زﻓﺖ و ﻟﻤﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﭼﻮﺑﺶ ﻣﻰزﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫او ز زﺧﻢ ﭼﻮب ﻓﺮﺑﻪ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﻧﻔﺲ ﻣﻮﻣﻦ اﺷﻐﺮى ﺁﻣﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫آﺎو ﺑﻪ زﺧﻢ رﻧﺞ زﻓﺖ اﺳﺖ و ﺳﻤﻴﻦ‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﺮ اﻧﺒﻴﺎ رﻧﺞ و ﺷﻜﺴﺖ‬

‫از هﻤﻪ ﺧﻠﻖ ﺟﻬﺎن اﻓﺰونﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ز ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺟﺎﻧﺸﺎن ﺷﺪ زﻓﺖﺗﺮ‬

‫آﻪ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ ﺁن ﺑﻼ ﻗﻮم دﮔﺮ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ از دارو ﺑﻼآﺶ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ادﻳﻢ ﻃﺎﻳﻔﻰ ﺧﻮش ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ور ﻧﻪ ﺗﻠﺦ و ﺗﻴﺰ ﻣﺎﻟﻴﺪى در او‬

‫ﮔﻨﺪﻩ ﮔﺸﺘﻰ ﻧﺎﺧﻮش و ﻧﺎﭘﺎك ﺑﻮ‬

‫ﺁدﻣﻰ را ﭘﻮﺳﺖ ﻧﺎﻣﺪ ﺑﻮغ دان‬

‫از رﻃﻮﺑﺘﻬﺎ ﺷﺪﻩ زﺷﺖ و ﮔﺮان‬

‫ﺗﻠﺦ و ﺗﻴﺰ و ﻣﺎﻟﺶ ﺑﺴﻴﺎر دﻩ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﭘﺎك و ﻟﻄﻴﻒ و ﺑﺎﻓﺮﻩ‬

‫ور ﻧﻤﻰﺗﺎﻧﻰ رﺿﺎ دﻩ اى ﻋﻴﺎر‬

‫ﮔﺮ ﺧﺪا رﻧﺠﺖ دهﺪ ﺑﻰاﺧﺘﻴﺎر‬

‫آﻪ ﺑﻼى دوﺳﺖ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﻠﻢ او ﺑﺎﻻى ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺻﻔﺎ ﺑﻴﻨﺪ ﺑﻼ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﻮد‬

‫ﺧﻮش ﺷﻮد دارو ﭼﻮ ﺻﺤﺖ ﺑﻴﻦ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺮد ﺑﻴﻨﺪ ﺧﻮﻳﺶ را در ﻋﻴﻦ ﻣﺎت‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻮﻳﺪ اﻗﺘﻠﻮﻧﻲ ﻳﺎ ﺛﻘﺎت‬

‫اﻳﻦ ﻋﻮان در ﺣﻖ ﻏﻴﺮى ﺳﻮد ﺷﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ اﻧﺪر ﺣﻖ ﺧﻮد ﻣﺮدود ﺷﺪ‬

‫رﺣﻢ اﻳﻤﺎﻧﻰ از او ﺑﺒﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫آﻴﻦ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﺑﺮ او ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫آﺎرﮔﺎﻩ ﺧﺸﻢ ﮔﺸﺖ و آﻴﻦورى‬

‫آﻴﻨﻪ دان اﺻﻞ ﺿﻼل و آﺎﻓﺮى‬

‫ﺳﺆال آﺮدن از ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم آﻪ در وﺟﻮد از هﻤﻪى ﺻﻌﺒﻬﺎ ﺻﻌﺐﺗﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻋﻴﺴﻰ را ﻳﻜﻰ هﺸﻴﺎر ﺳﺮ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ در هﺴﺘﻰ ز ﺟﻤﻠﻪ ﺻﻌﺐﺗﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ اى ﺟﺎن ﺻﻌﺐﺗﺮ ﺧﺸﻢ ﺧﺪا‬

‫آﻪ از ﺁن دوزخ هﻤﻰﻟﺮزد ﭼﻮ ﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ از اﻳﻦ ﺧﺸﻢ ﺧﺪا ﭼﻪ ﺑﻮد اﻣﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺮك ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ اﻧﺪر زﻣﺎن‬

‫ﭘﺲ ﻋﻮان آﻪ ﻣﻌﺪن اﻳﻦ ﺧﺸﻢ ﮔﺸﺖ‬

‫ﺧﺸﻢ زﺷﺘﺶ از ﺳﺒﻊ هﻢ در ﮔﺬﺷﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٧١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻪ اﻣﻴﺪﺳﺘﺶ ﺑﻪ رﺣﻤﺖ ﺟﺰ ﻣﮕﺮ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮدد ز ﺁن ﺻﻔﺖ ﺁن ﺑﻰهﻨﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﺎﻟﻢ را از اﻳﺸﺎن ﭼﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ اﻧﺪر ﺿﻼل اﻓﻜﻨﺪﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺎرﻩ ﻧﺒﻮد هﺮ ﺟﻬﺎن را از ﭼﻤﻴﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﺒﻮد ﺁن ﭼﻤﻴﻦ ﻣﺎء ﻣﻌﻴﻦ‬

‫ﻗﺼﺪ ﺧﻴﺎﻧﺖ آﺮدن ﻋﺎﺷﻖ و ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زدن ﻣﻌﺸﻮق ﺑﺮ وى‬ ‫ﭼﻮن آﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﺶ ﺑﺪﻳﺪ ﺁن ﺳﺎدﻩ ﻣﺮد‬

‫زود او ﻗﺼﺪ آﻨﺎر و ﺑﻮﺳﻪ آﺮد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ وى زد ﺑﻪ هﻴﺒﺖ ﺁن ﻧﮕﺎر‬

‫آﻪ ﻣﺮو ﮔﺴﺘﺎخ ادب را هﻮش دار‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ ﺧﻠﻮت اﺳﺖ و ﺧﻠﻖ ﻧﻰ‬

‫ﺁب ﺣﺎﺿﺮ ﺗﺸﻨﻪاى هﻤﭽﻮن ﻣﻨﻰ‬

‫آﺲ ﻧﻤﻰﺟﻨﺒﺪ در اﻳﻦ ﺟﺎ ﺟﺰ آﻪ ﺑﺎد‬

‫آﻴﺴﺖ ﺣﺎﺿﺮ آﻴﺴﺖ ﻣﺎﻧﻊ زﻳﻦ ﮔﺸﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻴﺪا ﺗﻮ اﺑﻠﻪ ﺑﻮدﻩاى‬

‫اﺑﻠﻬﻰ و ز ﻋﺎﻗﻼن ﻧﺸﻨﻮدﻩاى‬

‫ﺑﺎد را دﻳﺪى آﻪ ﻣﻰﺟﻨﺒﺪ ﺑﺪان‬

‫ﺑﺎد ﺟﻨﺒﺎﻧﻰ اﺳﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎد ران‬

‫ﻣﺮوﺣﻪى ﺗﺼﺮﻳﻒ ﺻﻨﻊ اﻳﺰدش‬

‫زد ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎد و هﻤﻰﺟﻨﺒﺎﻧﺪش‬

‫ﺟﺰو ﺑﺎدى آﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻣﺎدر اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد ﺑﻴﺰن ﺗﺎ ﻧﺠﻨﺒﺎﻧﻰ ﻧﺠﺴﺖ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ اﻳﻦ ﺟﺰو ﺑﺎد اى ﺳﺎدﻩ ﻣﺮد‬

‫ﺑﻰﺗﻮ و ﺑﻰﺑﺎدﺑﻴﺰن ﺳﺮ ﻧﻜﺮد‬

‫ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺎد ﻧﻔﺲ آﺎﻧﺪر ﻟﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎﺑﻊ ﺗﺼﺮﻳﻒ ﺟﺎن و ﻗﺎﻟﺐ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺎﻩ دم را ﻣﺪح و ﭘﻴﻐﺎﻣﻰ آﻨﻰ‬

‫ﮔﺎﻩ دم را هﺠﻮ و دﺷﻨﺎﻣﻰ آﻨﻰ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان اﺣﻮال دﻳﮕﺮ ﺑﺎدهﺎ‬

‫آﻪ ز ﺟﺰوى آﻞ هﻤﻰﺑﻴﻨﺪ ﻧﻬﻰ‬

‫ﺑﺎد را ﺣﻖ ﮔﻪ ﺑﻬﺎرى ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫در دىاش زﻳﻦ ﻟﻄﻒ ﻋﺎرى ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮوﻩ ﻋﺎد ﺻﺮﺻﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺑﺮ هﻮدش ﻣﻌﻄﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﻳﻚ ﺑﺎد را زهﺮ ﺳﻤﻮم‬

‫ﻣﺮ ﺻﺒﺎ را ﻣﻰآﻨﺪ ﺧﺮم ﻗﺪوم‬

‫ﺑﺎد دم را ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻨﻬﺎد او اﺳﺎس‬

‫ﺗﺎ آﻨﻰ هﺮ ﺑﺎد را ﺑﺮ وى ﻗﻴﺎس‬

‫دم ﻧﻤﻰﮔﺮدد ﺳﺨﻦ ﺑﻰﻟﻄﻒ و ﻗﻬﺮ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮوهﻰ ﺷﻬﺪ و ﺑﺮ ﻗﻮﻣﻰ اﺳﺖ زهﺮ‬

‫ﻣﺮوﺣﻪ ﺟﻨﺒﺎن ﭘﻰ اﻧﻌﺎم آﺲ‬

‫و ز ﺑﺮاى ﻗﻬﺮ هﺮ ﭘﺸﻪ و ﻣﮕﺲ‬

‫ﻣﺮوﺣﻪى ﺗﻘﺪﻳﺮ رﺑﺎﻧﻰ ﭼﺮا‬

‫ﭘﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ز اﻣﺘﺤﺎن و اﺑﺘﻼ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺟﺰو ﺑﺎد دم ﻳﺎ ﻣﺮوﺣﻪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻻ ﻣﻔﺴﺪﻩ ﻳﺎ ﻣﺼﻠﺤﻪ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٧٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﺷﻤﺎل و اﻳﻦ ﺻﺒﺎ و اﻳﻦ دﺑﻮر‬

‫آﻰ ﺑﻮد از ﻟﻄﻒ و از اﻧﻌﺎم دور‬

‫ﻳﻚ آﻒ ﮔﻨﺪم ز اﻧﺒﺎرى ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﻓﻬﻢ آﻦ آﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎﺷﺪ هﻤﭽﻨﻴﻦ‬

‫آﻞ ﺑﺎد از ﺑﺮج ﺑﺎد ﺁﺳﻤﺎن‬

‫آﻰ ﺟﻬﺪ ﺑﻰﻣﺮوﺣﻪى ﺁن ﺑﺎد ران‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺮﻣﻦ ﺑﻪ وﻗﺖ اﻧﺘﻘﺎد‬

‫ﻧﻪ آﻪ ﻓﻼﺣﺎن ز ﺣﻖ ﺟﻮﻳﻨﺪ ﺑﺎد‬

‫ﺗﺎ ﺟﺪا ﮔﺮدد ز ﮔﻨﺪم آﺎهﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ اﻧﺒﺎرى رود ﻳﺎ ﭼﺎهﻬﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻤﺎﻧﺪ دﻳﺮ ﺁن ﺑﺎد وزان‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﺑﻴﻨﻰ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻻﺑﻪآﻨﺎن‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ در ﻃﻠﻖ ﺁن ﺑﺎد وﻻد‬

‫ﮔﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺑﺎﻧﮓ درد ﺁﻳﺪ آﻪ داد‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ آﺶ راﻧﻨﺪﻩ اوﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد را ﭘﺲ آﺮدن زارى ﭼﻪ ﺧﻮﺳﺖ‬

‫اهﻞ آﺸﺘﻰ هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺟﻮﻳﺎى ﺑﺎد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮاهﺎﻧﺶ از ﺁن رب اﻟﻌﺒﺎد‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ در درد دﻧﺪاﻧﻬﺎ ز ﺑﺎد‬

‫دﻓﻊ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ ﺑﻪ ﺳﻮز و اﻋﺘﻘﺎد‬

‫از ﺧﺪا ﻻﺑﻪآﻨﺎن ﺁن ﺟﻨﺪﻳﺎن‬

‫آﻪ ﺑﺪﻩ ﺑﺎد ﻇﻔﺮ اى آﺎﻣﺮان‬

‫رﻗﻌﻪى ﺗﻌﻮﻳﺬ ﻣﻰﺧﻮاهﻨﺪ ﻧﻴﺰ‬

‫در ﺷﻜﻨﺠﻪى ﻃﻠﻖ زن از هﺮ ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﭘﺲ هﻤﻪ داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ ﺁن را ﻳﻘﻴﻦ‬

‫آﻪ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﺑﺎد رب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬

‫ﭘﺲ ﻳﻘﻴﻦ در ﻋﻘﻞ هﺮ داﻧﻨﺪﻩ هﺴﺖ‬

‫اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﺒﻨﺪﻩ ﺟﻨﺒﺎﻧﻨﺪﻩ هﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ او را ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﻰ در ﻧﻈﺮ‬

‫ﻓﻬﻢ آﻦ ﺁن را ﺑﻪ اﻇﻬﺎر اﺛﺮ‬

‫ﺗﻦ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺟﻨﺒﺪ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ ﺗﻮ ﺟﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ از ﺟﻨﺒﻴﺪن ﺗﻦ ﺟﺎن ﺑﺪان‬

‫ﮔﻔﺖ او ﮔﺮ اﺑﻠﻬﻢ ﻣﻦ در ادب‬

‫زﻳﺮآﻢ اﻧﺪر وﻓﺎ و در ﻃﻠﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ ادب اﻳﻦ ﺑﻮد ﺧﻮد آﻪ دﻳﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺁن دﮔﺮ را ﺧﻮد هﻤﻰداﻧﻰ ﺗﻮ ﻟﺪ‬

‫ﻗﺼﻪى ﺁن ﺻﻮﻓﻰ آﻪ زن ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﮕﺮﻓﺖ‬ ‫ﺻﻮﻓﻴﻰ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪ روز‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻚ در ﺑﻮد و زن ﺑﺎ آﻔﺶ دوز‬

‫ﺟﻔﺖ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎ رهﻰ ﺧﻮﻳﺶ زن‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﻳﻚ ﺣﺠﺮﻩ از وﺳﻮاس ﺗﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺰد ﺻﻮﻓﻰ ﺑﻪ ﺟﺪ در ﭼﺎﺷﺖﮔﺎﻩ‬

‫هﺮ دو درﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﻧﻪ ﺣﻴﻠﺖ ﻧﻪ راﻩ‬

‫هﻴﭻ ﻣﻌﻬﻮدش ﻧﺒﺪ آﺎو ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﮔﺮدد از دآﺎن‬

‫ﻗﺎﺻﺪا ﺁن روز ﺑﻰوﻗﺖ ﺁن ﻣﺮوع‬

‫از ﺧﻴﺎﻟﻰ آﺮد ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ رﺟﻮع‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٧٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻋﺘﻤﺎد زن ﺑﺮ ﺁن آﺎو هﻴﭻ ﺑﺎر‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺎﻣﺪ او ز آﺎر‬

‫ﺁن ﻗﻴﺎﺳﺶ راﺳﺖ ﻧﺎﻣﺪ از ﻗﻀﺎ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﺘﺎر اﺳﺖ هﻢ ﺑﺪهﺪ ﺳﺰا‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺪ آﺮدى ﺑﺘﺮس اﻳﻤﻦ ﻣﺒﺎش‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺗﺨﻢ اﺳﺖ و ﺑﺮوﻳﺎﻧﺪ ﺧﺪاش‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﺎهﻰ او ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ آﻪ ﺗﺎ‬

‫ﺁﻳﺪت ز ﺁن ﺑﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎن و ﺣﻴﺎ‬

‫ﻋﻬﺪ ﻋﻤﺮ ﺁن اﻣﻴﺮ ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫داد دزدى را ﺑﻪ ﺟﻼد و ﻋﻮان‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد ﺁن دزد آﺎى ﻣﻴﺮ دﻳﺎر‬

‫اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر اﺳﺖ ﺟﺮﻣﻢ زﻳﻨﻬﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﻤﺮ ﺣﺎش ﷲ آﻪ ﺧﺪا‬

‫ﺑﺎر اول ﻗﻬﺮ ﺑﺎرد در ﺟﺰا‬

‫ﺑﺎرهﺎ ﭘﻮﺷﺪ ﭘﻰ اﻇﻬﺎر ﻓﻀﻞ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻴﺮد از ﭘﻰ اﻇﻬﺎر ﻋﺪل‬

‫ﺗﺎ آﻪ اﻳﻦ هﺮ دو ﺻﻔﺖ ﻇﺎهﺮ ﺷﻮد‬

‫ﺁن ﻣﺒﺸﺮ ﮔﺮدد اﻳﻦ ﻣﻨﺬر ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎرهﺎ زن ﻧﻴﺰ اﻳﻦ ﺑﺪ آﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺳﻬﻞ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﺁن و ﺳﻬﻠﺶ ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫ﺁن ﻧﻤﻰداﻧﺴﺖ ﻋﻘﻞ ﭘﺎى ﺳﺴﺖ‬

‫آﻪ ﺳﺒﻮ داﻳﻢ ز ﺟﻮ ﻧﺎﻳﺪ درﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎﻧﺶ ﺗﻨﮓ ﺁورد ﺁن ﻗﻀﺎ‬

‫آﻪ ﻣﻨﺎﻓﻖ را آﻨﺪ ﻣﺮگ ﻓﺠﺎ‬

‫ﻧﻪ ﻃﺮﻳﻖ و ﻧﻪ رﻓﻴﻖ و ﻧﻪ اﻣﺎن‬

‫دﺳﺖ آﺮدﻩ ﺁن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺳﻮى ﺟﺎن‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﺎﻳﻦ زن در ﺁن ﺣﺠﺮﻩى ﺟﻔﺎ‬

‫ﺧﺸﻚ ﺷﺪ او و ﺣﺮﻳﻔﺶ ز اﺑﺘﻼ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﻰ ﺑﺎ دل ﺧﻮد آﺎى دو ﮔﺒﺮ‬

‫از ﺷﻤﺎ آﻴﻨﻪ آﺸﻢ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﺎداﻧﺴﺘﻪ ﺁرم اﻳﻦ ﻧﻔﺲ‬

‫ﺗﺎ آﻪ هﺮ ﮔﻮﺷﻰ ﻧﻨﻮﺷﺪ اﻳﻦ ﺟﺮس‬

‫از ﺷﻤﺎ ﭘﻨﻬﺎن آﺸﺪ آﻴﻨﻪ ﻣﺤﻖ‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك هﻤﭽﻮ ﺑﻴﻤﺎرى دق‬

‫ﻣﺮد دق ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﻳﺦ هﺮ ﻟﺤﻈﻪ آﻢ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭘﻨﺪارد ﺑﻪ هﺮ دم ﺑﻬﺘﺮم‬

‫هﻤﭽﻮ آﻔﺘﺎرى آﻪ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ و او‬

‫ﻏﺮﻩى ﺁن ﮔﻔﺖ آﺎﻳﻦ آﻔﺘﺎر آﻮ‬

‫هﻴﭻ ﭘﻨﻬﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﺁن زن را ﻧﺒﻮد‬

‫ﺳﻤﺞ و دهﻠﻴﺰ و رﻩ ﺑﺎﻻ ﻧﺒﻮد‬

‫ﻧﻪ ﺗﻨﻮرى آﻪ در ﺁن ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮد‬

‫ﻧﻪ ﺟﻮاﻟﻰ آﻪ ﺣﺠﺎب ﺁن ﺷﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﻋﺮﺻﻪى ﭘﻬﻦ روز رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫ﻧﻪ ﮔﻮ و ﻧﻪ ﭘﺸﺘﻪ ﻧﻪ ﺟﺎى ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺰدان وﺻﻒ اﻳﻦ ﺟﺎى ﺣﺮج‬

‫ﺑﻬﺮ ﻣﺤﺸﺮ ﻻ ﺗﺮى ﻓﻴﻬﺎ ﻋﻮج‬

‫ﻦ ﻋَﻈِﻴ ٌﻢ‬ ‫ن َآ ْﻴ َﺪ ُآ ﱠ‬ ‫ﻣﻌﺸﻮق را زﻳﺮ ﭼﺎدر ﭘﻨﻬﺎن آﺮدن ﺟﻬﺖ ﺗﻠﺒﻴﺲ و ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻦ زن آﻪ ِإ ﱠ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٧٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﺎدر ﺧﻮد را ﺑﺮ او اﻓﻜﻨﺪ زود‬

‫ﻣﺮد را زن ﺳﺎﺧﺖ و در را ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫زﻳﺮ ﭼﺎدر ﻣﺮد رﺳﻮا و ﻋﻴﺎن‬

‫ﺳﺨﺖ ﭘﻴﺪا ﭼﻮن ﺷﺘﺮ ﺑﺮ ﻧﺮدﺑﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎﺗﻮﻧﻰ اﺳﺖ از اﻋﻴﺎن ﺷﻬﺮ‬

‫ﻣﺮ و را از ﻣﺎل و اﻗﺒﺎل اﺳﺖ ﺑﻬﺮ‬

‫در ﺑﺒﺴﺘﻢ ﺗﺎ آﺴﻰ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪاى‬

‫در ﻧﻴﺎﻳﺪ زود ﻧﺎداﻧﺎﻧﻪاى‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﻰ ﭼﻴﺴﺘﺶ هﻴﻦ ﺧﺪﻣﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁرم ﺑﻰﺳﭙﺎس و ﻣﻨﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻴﻠﺶ ﺧﻮﻳﺸﻰ و ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﻚ ﺧﺎﺗﻮﻧﻰ اﺳﺖ ﺣﻖ داﻧﺪ آﻪ آﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ دﺧﺘﺮ را ﺑﺒﻴﻨﺪ زﻳﺮ دﺳﺖ‬

‫اﺗﻔﺎﻗﺎ دﺧﺘﺮ اﻧﺪر ﻣﻜﺘﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺖ ار ﺁرد ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺳﺒﻮس‬

‫ﻣﻰآﻨﻢ او را ﺑﻪ ﺟﺎن و دل ﻋﺮوس‬

‫ﻳﻚ ﭘﺴﺮ دارد آﻪ اﻧﺪر ﺷﻬﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺧﻮب و زﻳﺮك ﭼﺎﺑﻚ و ﻣﻜﺴﺐ آﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﻰ ﻣﺎ ﻓﻘﻴﺮ و زار و آﻢ‬

‫ﻗﻮم ﺧﺎﺗﻮن ﻣﺎلدار و ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫آﻰ ﺑﻮد اﻳﻦ آﻔﻮ اﻳﺸﺎن در زواج‬

‫ﻳﻚ در از ﭼﻮب و درى دﻳﮕﺮ ز ﻋﺎج‬

‫آﻔﻮ ﺑﺎﻳﺪ هﺮ دو ﺟﻔﺖ اﻧﺪر ﻧﻜﺎح‬

‫ور ﻧﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻳﺪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ارﺗﻴﺎح‬

‫ﮔﻔﺘﻦ زن آﻪ او در ﺑﻨﺪ ﺟﻬﺎز ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮاد او ﺳﺘﺮ و ﺻﻼح اﺳﺖ و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺻﻮﻓﻰ اﻳﻦ را ﺳﺮ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺬرى و او‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ اﺳﺒﺎب ﺟﻮ‬

‫ﻣﺎ ز ﻣﺎل و زر ﻣﻠﻮل و ﺗﺨﻤﻪاﻳﻢ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﺮص و ﺟﻤﻊ ﻧﻪ ﭼﻮن ﻋﺎﻣﻪاﻳﻢ‬

‫ﻗﺼﺪ ﻣﺎ ﺳﺘﺮ اﺳﺖ و ﭘﺎآﻰ و ﺻﻼح‬

‫در دو ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮد ﺑﺪان ﺑﺎﺷﺪ ﻓﻼح‬

‫ﺑﺎز ﺻﻮﻓﻰ ﻋﺬر دروﻳﺸﻰ ﺑﮕﻔﺖ‬

‫و ﺁن ﻣﻜﺮر آﺮد ﺗﺎ ﻧﺒﻮد ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ زن ﻣﻦ هﻢ ﻣﻜﺮر آﺮدﻩام‬

‫ﺑﻰﺟﻬﺎزى را ﻣﻘﺮر آﺮدﻩام‬

‫اﻋﺘﻘﺎد اوﺳﺖ راﺳﺨﺘﺮ ز آﻮﻩ‬

‫آﻪ ز ﺻﺪ ﻓﻘﺮش ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﺷﻜﻮﻩ‬

‫او هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ﻣﺮادم ﻋﻔﺖ اﺳﺖ‬

‫از ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺼﻮد ﺻﺪق و هﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﻰ ﺧﻮد ﺟﻬﺎز و ﻣﺎل ﻣﺎ‬

‫دﻳﺪ و ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ هﻮﻳﺪا و ﺧﻔﺎ‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﺗﻨﮕﻰ ﻣﻘﺎم ﻳﻚ ﺗﻨﻰ‬

‫آﻪ در او ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺳﻮزﻧﻰ‬

‫ﺑﺎز ﺳﺘﺮ و ﭘﺎآﻰ و زهﺪ و ﺻﻼح‬

‫او ز ﻣﺎ ﺑﻪ داﻧﺪ اﻧﺪر اﻧﺘﺼﺎح‬

‫ﺑﻪ ز ﻣﺎ ﻣﻰداﻧﺪ او اﺣﻮال ﺳﺘﺮ‬

‫وز ﭘﺲ و ﭘﻴﺶ و ﺳﺮ و دﻧﺒﺎل ﺳﺘﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٧٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻇﺎهﺮا او ﺑﻰﺟﻬﺎز و ﺧﺎدم اﺳﺖ‬

‫وز ﺻﻼح و ﺳﺘﺮ او ﺧﻮد ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺮح ﻣﺴﺘﻮرى ز ﺑﺎﺑﺎ ﺷﺮط ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ او ﭘﻴﺪا ﭼﻮ روز روﺷﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ را ﺑﺪان ﮔﻔﺘﻢ آﻪ ﺗﺎ‬

‫ﻻف آﻢ ﺑﺎﻓﻰ ﭼﻮ رﺳﻮا ﺷﺪ ﺧﻄﺎ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا اى هﻢ ﺑﻪ دﻋﻮى ﻣﺴﺘﺰاد‬

‫اﻳﻦ ﺑﺪﻩﺳﺘﺖ اﺟﺘﻬﺎد و اﻋﺘﻘﺎد‬

‫ﭼﻮن زن ﺻﻮﻓﻰ ﺗﻮ ﺧﺎﻳﻦ ﺑﻮدﻩاى‬

‫دام ﻣﻜﺮ اﻧﺪر دﻏﺎ ﺑﮕﺸﻮدﻩاى‬

‫آﻪ ز هﺮ ﻧﺎﺷﺴﺘﻪ روﻳﻰ آﭗ زﻧﻰ‬

‫ﺷﺮم دارى و ز ﺧﺪاى ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻰ‬

‫ﻏﺮض از ﺳﻤﻴﻊ و ﺑﺼﻴﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺪا را‬ ‫از ﭘﻰ ﺁن ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﺧﻮد را ﺑﺼﻴﺮ‬

‫آﻪ ﺑﻮد دﻳﺪ وىات هﺮ دم ﻧﺬﻳﺮ‬

‫از ﭘﻰ ﺁن ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﺧﻮد را ﺳﻤﻴﻊ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻨﺪى ﻟﺐ ز ﮔﻔﺘﺎر ﺷﻨﻴﻊ‬

‫از ﭘﻰ ﺁن ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﺧﻮد را ﻋﻠﻴﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻰ ﻓﺴﺎدى ﺗﻮ ز ﺑﻴﻢ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺧﺪا اﺳﻢ ﻋﻠﻢ‬

‫آﻪ ﺳﻴﻪ آﺎﻓﻮر دارد ﻧﺎم هﻢ‬

‫اﺳﻢ ﻣﺸﺘﻖ اﺳﺖ و اوﺻﺎف ﻗﺪﻳﻢ‬

‫ﻧﻪ ﻣﺜﺎل ﻋﻠﺖ اوﻟﻰ ﺳﻘﻴﻢ‬

‫ور ﻧﻪ ﺗﺴﺨﺮ ﺑﺎﺷﺪ و ﻃﻨﺰ و دهﺎ‬

‫آﺮ را ﺳﺎﻣﻊ ﺿﺮﻳﺮان را ﺿﻴﺎ‬

‫ﻳﺎ ﻋﻠﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﻴﻰ ﻧﺎم وﻗﻴﺢ‬

‫ﻳﺎ ﺳﻴﺎﻩ زﺷﺖ را ﻧﺎم ﺻﺒﻴﺢ‬

‫ﻃﻔﻠﻚ ﻧﻮزادﻩ را ﺣﺎﺟﻰ ﻟﻘﺐ‬

‫ﻳﺎ ﻟﻘﺐ ﻏﺎزى ﻧﻬﻰ ﺑﻬﺮ ﻧﺴﺐ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ اﻳﻦ ﻟﻘﺒﻬﺎ در ﻣﺪﻳﺢ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺪارد ﺁن ﺻﻔﺖ ﻧﺒﻮد ﺻﺤﻴﺢ‬

‫ﺗﺴﺨﺮ و ﻃﻨﺰى ﺑﻮد ﺁن ﻳﺎ ﺟﻨﻮن‬

‫ﭘﺎك ﺣﻖ ﻋﻤﺎ ﻳﻘﻮل اﻟﻈﺎﻟﻤﻮن‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰداﻧﺴﺘﻤﺖ ﭘﻴﺶ از وﺻﺎل‬

‫آﻪ ﻧﻜﻮ روﻳﻰ و ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺪ ﺧﺼﺎل‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰداﻧﺴﺘﻤﺖ ﭘﻴﺶ از ﻟﻘﺎ‬

‫آﺰ ﺳﺘﻴﺰﻩ راﺳﺨﻰ اﻧﺪر ﺷﻘﺎ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺳﺮخ ﺑﺎﺷﺪ در ﻋﻤﺶ‬

‫داﻧﻤﺶ ز ﺁن درد ﮔﺮ آﻢ ﺑﻴﻨﻤﺶ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮا ﭼﻮن ﺑﺮﻩ دﻳﺪى ﺑﻰﺷﺒﺎن‬

‫ﺗﻮ ﮔﻤﺎن ﺑﺮدى ﻧﺪارم ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن از درد ز ﺁن ﻧﺎﻟﻴﺪﻩاﻧﺪ‬

‫آﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﺎﺟﺎﻳﮕﻪ ﻣﺎﻟﻴﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﺑﻰﺷﺒﺎن داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ ﺁن ﻇﺒﻰ را‬

‫راﻳﮕﺎن داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ ﺁن ﺳﺒﻰ را‬

‫ﺗﺎ ز ﻏﻤﺰﻩ ﺗﻴﺮ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ ﺟﮕﺮ‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ ﺣﺎرس ﮔﺰاﻓﻪ آﻢ ﻧﮕﺮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٧٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻰ آﻢ از ﺑﺮﻩ آﻢ از ﺑﺰﻏﺎﻟﻪام‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺣﺎرس از دﻧﺒﺎﻟﻪام‬

‫ﺣﺎرﺳﻰ دارم آﻪ ﻣﻠﻜﺶ ﻣﻰﺳﺰد‬

‫داﻧﺪ او ﺑﺎدى آﻪ ﺁن ﺑﺮ ﻣﻦ وزد‬

‫ﺳﺮد ﺑﻮد ﺁن ﺑﺎد ﻳﺎ ﮔﺮم ﺁن ﻋﻠﻴﻢ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﻏﺎﻳﺐ اى ﺳﻘﻴﻢ‬

‫ﻧﻔﺲ ﺷﻬﻮاﻧﻰ ز ﺣﻖ آﺮ اﺳﺖ و آﻮر‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ دل آﻮرﻳﺖ ﻣﻰدﻳﺪم ز دور‬

‫هﺸﺖ ﺳﺎﻟﺖ ز ﺁن ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم ﺑﻪ هﻴﭻ‬

‫آﻪ ﭘﺮت دﻳﺪم ز ﺟﻬﻞ ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﭘﺮﺳﻢ ﺁن آﻪ او ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﻮن‬

‫آﻪ ﺗﻮ ﭼﻮﻧﻰ ﭼﻮن ﺑﻮد او ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫ﻣﺜﺎل دﻧﻴﺎ ﭼﻮن ﮔﻠﺨﻦ و ﺗﻘﻮى ﭼﻮن ﺣﻤﺎم‬ ‫ﺷﻬﻮت دﻧﻴﺎ ﻣﺜﺎل ﮔﻠﺨﻦ اﺳﺖ‬

‫آﻪ از او ﺣﻤﺎم ﺗﻘﻮى روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻗﺴﻢ ﻣﺘﻘﻰ زﻳﻦ ﺗﻮن ﺻﻔﺎﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ در ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ اﺳﺖ و در ﻧﻘﺎﺳﺖ‬

‫اﻏﻨﻴﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪﻩى ﺳﺮﮔﻴﻦ آﺸﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ ﺁﺗﺶ آﺮدن ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﺑﺎن‬

‫اﻧﺪر اﻳﺸﺎن ﺣﺮص ﺑﻨﻬﺎدﻩ ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﮔﺮم و ﺑﺎﻧﻮا‬

‫ﺗﺮك اﻳﻦ ﺗﻮن ﮔﻮى و در ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ران‬

‫ﺗﺮك ﺗﻮن را ﻋﻴﻦ ﺁن ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ دان‬

‫هﺮ آﻪ در ﺗﻮن اﺳﺖ او ﭼﻮن ﺧﺎدم اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮ و را آﻪ ﺻﺎﺑﺮ اﺳﺖ و ﺣﺎزم اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ در ﺣﻤﺎم ﺷﺪ ﺳﻴﻤﺎى او‬

‫هﺴﺖ ﭘﻴﺪا ﺑﺮ رخ زﻳﺒﺎى او‬

‫ﺗﻮﻧﻴﺎن را ﻧﻴﺰ ﺳﻴﻤﺎ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫از ﻟﺒﺎس و از دﺧﺎن و از ﻏﺒﺎر‬

‫ور ﻧﺒﻴﻨﻰ روش ﺑﻮﻳﺶ را ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﺑﻮ ﻋﺼﺎ ﺁﻣﺪ ﺑﺮاى هﺮ ﺿﺮﻳﺮ‬

‫ور ﻧﺪارى ﺑﻮ در ﺁرش در ﺳﺨﻦ‬

‫از ﺣﺪﻳﺚ ﻧﻮ ﺑﺪان راز آﻬﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺗﻮ ﻧﻴﻰ ﺻﺎﺣﺐ ذهﺐ‬

‫ﺑﻴﺴﺖ ﺳﻠﻪ ﭼﺮك ﺑﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫ﺣﺮص ﺗﻮ ﭼﻮن ﺁﺗﺶ اﺳﺖ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺎز آﺮدﻩ هﺮ زﺑﺎﻧﻪ ﺻﺪ دهﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ ﻋﻘﻞ اﻳﻦ زر ﭼﻮ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﻧﺎﺧﻮش اﺳﺖ ﮔﺮ ﭼﻪ ﭼﻮن ﺳﺮﮔﻴﻦ ﻓﺮوغ ﺁﺗﺶ اﺳﺖ‬ ‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ آﻪ دم از ﺁﺗﺶ زﻧﺪ‬

‫ﭼﺮك ﺗﺮ را ﻻﻳﻖ ﺁﺗﺶ آﻨﺪ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﺁن ﺳﻨﮓ را هﻢ آﺮد زر‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮن ﺣﺮص اﻓﺘﺪ ﺻﺪ ﺷﺮر‬

‫ﺁن آﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﺎل ﮔﺮد ﺁوردﻩام‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﭼﺮك ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺮدﻩام‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﺮ ﭼﻪ آﻪ رﺳﻮاﻳﻰ ﻓﺰاﺳﺖ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺗﻮﻧﻴﺎن زﻳﻦ ﻓﺨﺮهﺎﺳﺖ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٧٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻪ ﺗﻮ ﺷﺶ ﺳﻠﻪ آﺸﻴﺪى ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫ﻣﻦ آﺸﻴﺪم ﺑﻴﺴﺖ ﺳﻠﻪ ﺑﻰآﺮب‬

‫ﺁن آﻪ در ﺗﻮن زاد و ﭘﺎآﻰ را ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﺑﻮى ﻣﺸﻚ ﺁرد ﺑﺮ او رﻧﺠﻰ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﻗﺼﻪى ﺁن دﺑﺎغ آﻪ در ﺑﺎزار ﻋﻄﺎران از ﺑﻮى ﻋﻄﺮ و ﻣﺸﻚ ﺑﻰهﻮش و رﻧﺠﻮر ﺷﺪ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ اﻓﺘﺎد ﺑﻰهﻮش و ﺧﻤﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ در ﺑﺎزار ﻋﻄﺎران رﺳﻴﺪ‬

‫ﺑﻮى ﻋﻄﺮش زد ز ﻋﻄﺎران راد‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﺮدﻳﺪش ﺳﺮ و ﺑﺮ ﺟﺎ ﻓﺘﺎد‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺮدار اوﻓﺘﺎد او ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﻧﻴﻢ روز اﻧﺪر ﻣﻴﺎن رهﮕﺬر‬

‫ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪ ﺧﻠﻖ ﺑﺮ وى ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن ﻻ ﺣﻮل ﮔﻮ درﻣﺎن آﻨﺎن‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ آﻒ ﺑﺮ دل او ﻣﻰﺑﺮاﻧﺪ‬

‫و ز ﮔﻼب ﺁن دﻳﮕﺮى ﺑﺮ وى ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫او ﻧﻤﻰداﻧﺴﺖ آﺎﻧﺪر ﻣﺮﺗﻌﻪ‬

‫از ﮔﻼب ﺁﻣﺪ و را ﺁن واﻗﻌﻪ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ دﺳﺘﺶ هﻤﻰﻣﺎﻟﻴﺪ و ﺳﺮ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ آﻪ ﮔﻞ هﻤﻰﺁورد ﺗﺮ‬

‫ﺁن ﺑﺨﻮر ﻋﻮد و ﺷﻜﺮ زد ﺑﻬﻢ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ از ﭘﻮﺷﺶاش ﻣﻰآﺮد آﻢ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﻧﺒﻀﺶ آﻪ ﺗﺎ ﭼﻮن ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﺑﻮى از دهﺎﻧﺶ ﻣﻰﺳﺘﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﻰﺧﻮردﻩﺳﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻨﮓ و ﺣﺸﻴﺶ‬

‫ﺧﻠﻖ در ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ اﻧﺪر ﺑﻰهﺸﻴﺶ‬

‫ﭘﺲ ﺧﺒﺮ ﺑﺮدﻧﺪ ﺧﻮﻳﺸﺎن را ﺷﺘﺎب‬

‫آﻪ ﻓﻼن اﻓﺘﺎدﻩ اﺳﺖ ﺁن ﺟﺎ ﺧﺮاب‬

‫آﺲ ﻧﻤﻰداﻧﺪ آﻪ ﭼﻮن ﻣﺼﺮوع ﮔﺸﺖ‬

‫ﻳﺎ ﭼﻪ ﺷﺪ آﺎو را ﻓﺘﺎد از ﺑﺎم ﻃﺸﺖ‬

‫ﻳﻚ ﺑﺮادر داﺷﺖ ﺁن دﺑﺎغ زﻓﺖ‬

‫ﮔﺮﺑﺰ و داﻧﺎ ﺑﻴﺎﻣﺪ زود ﺗﻔﺖ‬

‫اﻧﺪآﻰ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺳﮓ در ﺁﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﺧﻠﻖ را ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ و ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﺣﻨﻴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ رﻧﺠﺶ هﻤﻰداﻧﻢ ز ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺒﺐ داﻧﻰ دوا آﺮدن ﺟﻠﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺒﺐ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ‬

‫داروى رﻧﺞ و در ﺁن ﺻﺪ ﻣﺤﻤﻞ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪاﻧﺴﺘﻰ ﺳﺒﺐ را ﺳﻬﻞ ﺷﺪ‬

‫داﻧﺶ اﺳﺒﺎب دﻓﻊ ﺟﻬﻞ ﺷﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد هﺴﺘﺶ اﻧﺪر ﻣﻐﺰ و رگ‬

‫ﺗﻮى ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻮى ﺁن ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺳﮓ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻴﺎن اﻧﺪر ﺣﺪث او ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫ﻏﺮق دﺑﺎﻏﻰ اﺳﺖ او روزى ﻃﻠﺐ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﺟﺎﻟﻴﻨﻮس ﻣﻪ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻋﺎدت داﺷﺖ ﺑﻴﻤﺎر ﺁﻧﺶ دﻩ‬

‫آﺰ ﺧﻼف ﻋﺎدت اﺳﺖ ﺁن رﻧﺞ او‬

‫ﭘﺲ دواى رﻧﺠﺶ از ﻣﻌﺘﺎد ﺟﻮ‬

‫‪TorbatJam.com‬‬

‫‪٥٧٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺟﻌﻞ ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ از ﺳﺮﮔﻴﻦ آﺸﻰ‬

‫از ﮔﻼب ﺁﻳﺪ ﺟﻌﻞ را ﺑﻰهﺸﻰ‬

‫هﻢ از ﺁن ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺳﮓ داروى اوﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺪ ﺁن او را هﻤﻰ ﻣﻌﺘﺎد و ﺧﻮﺳﺖ‬

‫اﻟﺨﺒﻴﺜﺎت اﻟﺨﺒﻴﺜﻴﻦ را ﺑﺨﻮان‬

‫رو و ﭘﺸﺖ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﺑﺎز دان‬

‫ﻧﺎﺻﺤﺎن او را ﺑﻪ ﻋﻨﺒﺮ ﻳﺎ ﮔﻼب‬

‫ﻣﻰدوا ﺳﺎزﻧﺪ ﺑﻬﺮ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬

‫ﻣﺮ ﺧﺒﻴﺜﺎن را ﻧﺴﺎزد ﻃﻴﺒﺎت‬

‫در ﺧﻮر و ﻻﻳﻖ ﻧﺒﺎﺷﺪ اى ﺛﻘﺎت‬

‫ﭼﻮن ز ﻋﻄﺮ وﺣﻰ آﮋ ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﮔﻢ‬

‫ﻄ ﱠﻴﺮْﻧﺎ ﺑﻜﻢ‬ ‫ﺑﺪ ﻓﻐﺎﻧﺸﺎن آﻪ َﺗ َ‬

‫رﻧﺞ و ﺑﻴﻤﺎرى اﺳﺖ ﻣﺎ را اﻳﻦ ﻣﻘﺎل‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻴﻜﻮ وﻋﻈﺘﺎن ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻓﺎل‬

‫ﮔﺮ ﺑﻴﺎﻏﺎزﻳﺪ ﻧﺼﺤﻰ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﻣﺎ آﻨﻴﻢ ﺁن دم ﺷﻤﺎ را ﺳﻨﮕﺴﺎر‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻟﻐﻮ و ﻟﻬﻮ ﻓﺮﺑﻪ ﮔﺸﺘﻪاﻳﻢ‬

‫در ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺧﻮﻳﺶ را ﻧﺴﺮﺷﺘﻪاﻳﻢ‬

‫هﺴﺖ ﻗﻮت ﻣﺎ دروغ و ﻻف و ﻻغ‬

‫ﺷﻮرش ﻣﻌﺪﻩ اﺳﺖ ﻣﺎ را زﻳﻦ ﺑﻼغ‬

‫رﻧﺞ را ﺻﺪ ﺗﻮ و اﻓﺰون ﻣﻰآﻨﻴﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ را دارو ﺑﻪ اﻓﻴﻮن ﻣﻰآﻨﻴﺪ‬

‫ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ آﺮدن ﺑﺮادر دﺑﺎغ دﺑﺎغ را ﺑﻪ ﺧﻔﻴﻪ ﺑﻪ ﺑﻮى ﺳﺮﮔﻴﻦ‬ ‫ﺧﻠﻖ را ﻣﻰراﻧﺪ از وى ﺁن ﺟﻮان‬

‫ﺗﺎ ﻋﻼﺟﺶ را ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ﺁن آﺴﺎن‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﺑﺮد هﻤﭽﻮن رازﮔﻮ‬

‫ﭘﺲ ﻧﻬﺎد ﺁن ﭼﻴﺰ ﺑﺮ ﺑﻴﻨﻰ او‬

‫آﺎو ﺑﻪ آﻒ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺳﮓ ﺳﺎﻳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫داروى ﻣﻐﺰ ﭘﻠﻴﺪ ﺁن دﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺷﺪ ﻣﺮد ﺟﻨﺒﻴﺪن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﻓﺴﻮﻧﻰ ﺑﺪ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺑﺨﻮاﻧﺪ اﻓﺴﻮن ﺑﻪ ﮔﻮش او دﻣﻴﺪ‬

‫ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد اﻓﺴﻮن ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎدش رﺳﻴﺪ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ اهﻞ ﻓﺴﺎد ﺁن ﺳﻮ ﺑﻮد‬

‫آﻪ ز ﻧﺎز و ﻏﻤﺰﻩ و اﺑﺮو ﺑﻮد‬

‫هﺮ آﻪ را ﻣﺸﻚ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺳﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻻﺟﺮم ﺑﺎ ﺑﻮى ﺑﺪ ﺧﻮ آﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺸﺮآﺎن را ز ﺁن ﻧﺠﺲ ﺧﻮاﻧﺪﻩﺳﺖ ﺣﻖ‬

‫آﺎﻧﺪرون ﭘﺸﻚ زادﻧﺪ از ﺳﺒﻖ‬

‫آﺮم آﺎو زادﻩﺳﺖ در ﺳﺮﮔﻴﻦ اﺑﺪ‬

‫ﻣﻰﻧﮕﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﺒﺮ ﺧﻮى ﺧﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻧﺰد ﺑﺮ وى ﻧﺜﺎر رش ﻧﻮر‬

‫او هﻤﻪ ﺟﺴﻢ اﺳﺖ ﺑﻰدل ﭼﻮن ﻗﺸﻮر‬

‫ور ز رش ﻧﻮر ﺣﻖ ﻗﺴﻤﻴﺶ داد‬

‫هﻤﭽﻮ رﺳﻢ ﻣﺼﺮ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﻣﺮغ زاد‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﻪ ﻣﺮغ ﺧﺴﻴﺲ ﺧﺎﻧﮕﻰ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮغ داﻧﺶ و ﻓﺮزاﻧﮕﻰ‬

‫‪٥٧٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪان ﻣﺎﻧﻰ آﺰ ﺁن ﻧﻮرى ﺗﻬﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﺮ ﭘﻠﻴﺪى ﻣﻰﻧﻬﻰ‬

‫از ﻓﺮاﻗﺖ زرد ﺷﺪ رﺧﺴﺎر و رو‬

‫ﺑﺮگ زردى ﻣﻴﻮﻩى ﻧﺎﭘﺨﺘﻪ ﺗﻮ‬

‫دﻳﮓ ز ﺁﺗﺶ ﺷﺪ ﺳﻴﺎﻩ و دودﻓﺎم‬

‫ﮔﻮﺷﺖ از ﺳﺨﺘﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ ﺧﺎم‬

‫هﺸﺖ ﺳﺎﻟﺖ ﺟﻮش دادم در ﻓﺮاق‬

‫آﻢ ﻧﺸﺪ ﻳﻚ ذرﻩ ﺧﺎﻣﻴﺖ و ﻧﻔﺎق‬

‫ﻏﻮرﻩى ﺗﻮ ﺳﻨﮓ ﺑﺴﺘﻪ آﺰ ﺳﻘﺎم‬

‫ﻏﻮرﻩهﺎ اآﻨﻮن ﻣﻮﻳﺰﻧﺪ و ﺗﻮ ﺧﺎم‬

‫ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺁن ﻋﺎﺷﻖ از ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺗﻠﺒﻴﺲ و روى ﭘﻮش و ﻓﻬﻢ آﺮدن ﻣﻌﺸﻮق ﺁن را ﻧﻴﺰ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻋﺎﺷﻖ اﻣﺘﺤﺎن آﺮدم ﻣﮕﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺗﻮ ﺣﺮﻳﻔﻰ ﻳﺎ ﺳﺘﻴﺮ‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰداﻧﺴﺘﻤﺖ ﺑﻰاﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ آﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺒﺮ هﻤﭽﻮن ﻋﻴﺎن‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻣﺸﻬﻮر و ﻓﺎش‬

‫ﭼﻪ زﻳﺎن اﺳﺖ ار ﺑﻜﺮدم اﺑﺘﻼش‬

‫ﺗﻮ ﻣﻨﻰ ﻣﻦ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻣﻰآﻨﻢ هﺮ روز در ﺳﻮد و زﻳﺎن‬

‫اﻧﺒﻴﺎ را اﻣﺘﺤﺎن آﺮدﻩ ﻋﺪات‬

‫ﺗﺎ ﺷﺪﻩ ﻇﺎهﺮ از اﻳﺸﺎن ﻣﻌﺠﺰات‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ﭼﺸﻢ ﺧﻮد آﺮدم ﺑﻪ ﻧﻮر‬

‫اى آﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ز ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻮ دور‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن هﻤﭽﻮن ﺧﺮاب اﺳﺖ و ﺗﻮ ﮔﻨﺞ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻔﺤﺺ آﺮدم از ﮔﻨﺠﺖ ﻣﺮﻧﺞ‬

‫ز ﺁن ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻰﺧﺮدﮔﻰ آﺮدم ﮔﺰاف‬

‫ﺗﺎ زﻧﻢ ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎن هﺮ ﺑﺎر ﻻف‬

‫ﺗﺎ زﺑﺎﻧﻢ ﭼﻮن ﺗﺮا ﻧﺎﻣﻰ ﻧﻬﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ از اﻳﻦ دﻳﺪﻩ ﮔﻮاهﻴﻬﺎ دهﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺷﺪم در راﻩ ﺣﺮﻣﺖ راﻩ زن‬

‫ﺁﻣﺪم اى ﻣﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ و آﻔﻦ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﻣﺒﺮم ﭘﺎ و ﺳﺮ‬

‫آﻪ از اﻳﻦ دﺳﺘﻢ ﻧﻪ از دﺳﺖ دﮔﺮ‬

‫از ﺟﺪاﻳﻰ ﺑﺎز ﻣﻰراﻧﻰ ﺳﺨﻦ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاهﻰ آﻦ و ﻟﻴﻜﻦ اﻳﻦ ﻣﻜﻦ‬

‫در ﺳﺨﻦ ﺁﺑﺎد اﻳﻦ دم راﻩ ﺷﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻣﻜﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮن ﺑﻰﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻬﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ و ﻣﻐﺰ ﺁﻣﺪ دﻓﻴﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ هﻤﭽﻨﻴﻦ‬

‫رد آﺮدن ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﻋﺬر ﻋﺎﺷﻖ را و ﺗﻠﺒﻴﺲ او را در روى او ﻣﺎﻟﻴﺪن‬ ‫در ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﺮ ﮔﺸﺎد ﺁن ﻳﺎر ﻟﺐ‬

‫آﺰ ﺳﻮى ﻣﺎ روز و ﺳﻮى ﺗﺴﺖ ﺷﺐ‬

‫ﺣﻴﻠﻪهﺎى ﺗﻴﺮﻩ اﻧﺪر داورى‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﺎﻳﺎن ﭼﺮا ﻣﻰﺁورى‬

‫‪٥٨٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ ﭼﻪ در دل دارى از ﻣﻜﺮ و رﻣﻮز‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﺎ رﺳﻮاﺳﺖ و ﭘﻴﺪا هﻤﭽﻮ روز‬

‫ﮔﺮ ﺑﭙﻮﺷﻴﻤﺶ ز ﺑﻨﺪﻩ ﭘﺮورى‬

‫ﺗﻮ ﭼﺮا ﺑﻰروﻳﻰ از ﺣﺪ ﻣﻰﺑﺮى‬

‫از ﭘﺪر ﺁﻣﻮز آﺂدم در ﮔﻨﺎﻩ‬

‫ﺧﻮش ﻓﺮود ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪ ﺁن ﻋﺎﻟﻢ اﻻﺳﺮار را‬

‫ﺑﺮ دو ﭘﺎ اﺳﺘﺎد اﺳﺘﻐﻔﺎر را‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎآﺴﺘﺮ اﻧﺪﻩ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫از ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺷﺎخ ﺗﺎ ﺷﺎﺧﻰ ﻧﺠﺴﺖ‬

‫رﺑﻨﺎ اﻧﺎ ﻇﻠﻤﻨﺎ ﮔﻔﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺟﺎﻧﺪاران ﺑﺪﻳﺪ از ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬

‫دﻳﺪ ﺟﺎﻧﺪاران ﭘﻨﻬﺎن هﻤﭽﻮ ﺟﺎن‬

‫دور ﺑﺎش هﺮ ﻳﻜﻰ ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫آﻪ هﻼ ﭘﻴﺶ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻣﻮر ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ ﺑﻨﺸﻜﺎﻓﺪ ﺗﺮا اﻳﻦ دور ﺑﺎش‬

‫ﺟﺰ ﻣﻘﺎم راﺳﺘﻰ ﻳﻚ دم ﻣﻪ اﻳﺴﺖ‬

‫هﻴﭻ ﻻﻻ ﻣﺮد را ﭼﻮن ﭼﺸﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﻮر اﮔﺮ از ﭘﻨﺪ ﭘﺎﻟﻮدﻩ ﺷﻮد‬

‫هﺮ دﻣﻰ او ﺑﺎز ﺁﻟﻮدﻩ ﺷﻮد‬

‫ﺁدﻣﺎ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻰ آﻮر از ﻧﻈﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ إذا ﺟﺎء اﻟﻘﻀﺎء ﻋﻤﻰ اﻟﺒﺼﺮ‬

‫ﻋﻤﺮهﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺎدر ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﻴﻨﺎ از ﻗﻀﺎ اﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ‬

‫آﻮر را ﺧﻮد اﻳﻦ ﻗﻀﺎ هﻤﺮاﻩ اوﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻣﺮ او را اوﻓﺘﺎدن ﻃﺒﻊ و ﺧﻮﺳﺖ‬

‫در ﺣﺪث اﻓﺘﺪ ﻧﺪاﻧﺪ ﺑﻮى ﭼﻴﺴﺖ‬

‫از ﻣﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﻮى ﻳﺎ ز ﺁﻟﻮدﮔﻰ اﺳﺖ‬

‫ور آﺴﻰ ﺑﺮ وى آﻨﺪ ﻣﺸﻜﻰ ﻧﺜﺎر‬

‫هﻢ ز ﺧﻮد داﻧﺪ ﻧﻪ از اﺣﺴﺎن ﻳﺎر‬

‫ﭘﺲ دو ﭼﺸﻢ روﺷﻦ اى ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﺻﺪ ﻣﺎدر اﺳﺖ و ﺻﺪ ﭘﺪر‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﭼﺸﻢ دل آﻪ ﺁن هﻔﺘﺎد ﺗﻮﺳﺖ‬

‫وﻳﻦ دو ﭼﺸﻢ ﺣﺲ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻦ اوﺳﺖ‬

‫اى درﻳﻐﺎ رﻩ زﻧﺎن ﺑﻨﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺻﺪ ﮔﺮﻩ زﻳﺮ زﺑﺎﻧﻢ ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﭘﺎى ﺑﺴﺘﻪ ﭼﻮن رود ﺧﻮش راهﻮار‬

‫ﺑﺲ ﮔﺮان ﺑﻨﺪى اﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﻌﺬور دار‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ اﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻰﺁﻳﺪ دﻻ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺳﺨﻦ در اﺳﺖ ﻏﻴﺮت ﺁﺳﻴﺎ‬

‫در اﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﺮد و اﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮد‬

‫ﺗﻮﺗﻴﺎى دﻳﺪﻩى ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻮد‬

‫اى در از اﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺰن‬

‫آﺰ ﺷﻜﺴﺘﻦ روﺷﻨﻰ ﺧﻮاهﻰ ﺷﺪن‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ اﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ آﻨﺪ ﺁﺧﺮ درﺳﺘﺶ آﺎو ﻏﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻨﺪم ار ﺑﺸﻜﺴﺖ و از هﻢ در ﺳﻜﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ دآﺎن ﺁﻣﺪ آﻪ ﻧﻚ ﻧﺎن درﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ هﻢ اى ﻋﺎﺷﻖ ﭼﻮ ﺟﺮﻣﺖ ﮔﺸﺖ ﻓﺎش‬

‫ﺁب و روﻏﻦ ﺗﺮك آﻦ اﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺎش‬

‫‪٥٨١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن آﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺎص ﺁدﻣﻨﺪ‬

‫ﻧﻔﺤﻪى اﻧﺎ ﻇﻠﻤﻨﺎ ﻣﻰدﻣﻨﺪ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ ﺧﻮد ﻋﺮﺿﻪ آﻦ ﺣﺠﺖ ﻣﮕﻮ‬

‫هﻤﭽﻮ اﺑﻠﻴﺲ ﻟﻌﻴﻦ ﺳﺨﺖ رو‬

‫ﺳﺨﺖ روﻳﻰ ﮔﺮ و را ﺷﺪ ﻋﻴﺐ ﭘﻮش‬

‫در ﺳﺘﻴﺰ و ﺳﺨﺖ روﻳﻰ رو ﺑﻜﻮش‬

‫ﺁن اﺑﻮ ﺟﻬﻞ از ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻣﻌﺠﺰى‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ هﻤﭽﻮن آﻴﻨﻪور ﺗﺮآﻰ ﻏﺰى‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن ﺻﺪﻳﻖ ﺣﻖ ﻣﻌﺠﺰ ﻧﺨﻮاﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ رو ﺧﻮد ﻧﮕﻮﻳﺪ ﺟﺰ آﻪ راﺳﺖ‬

‫آﻰ رﺳﺪ هﻤﭽﻮن ﺗﻮﻳﻰ را آﺰ ﻣﻨﻰ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن هﻤﭽﻮ ﻣﻦ ﻳﺎرى آﻨﻰ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﺁن ﺟﻬﻮد ﻋﻠﻰ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم آﻪ اﮔﺮ اﻋﺘﻤﺎد دارى ﺑﺮ ﺣﺎﻓﻈﻰ ﺣﻖ از ﺳﺮ اﻳﻦ آﻮﺷﻚ ﺧﻮد را در اﻧﺪاز‬ ‫و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﻣﻴﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ او را‬ ‫ﻣﺮﺗﻀﻰ را ﮔﻔﺖ روزى ﻳﻚ ﻋﻨﻮد‬

‫آﺎو ز ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺧﺪا ﺁﮔﻪ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎﻣﻰ و ﻗﺼﺮى ﺑﺲ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺣﻔﻆ ﺣﻖ را واﻗﻔﻰ اى هﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى او ﺣﻔﻴﻆ اﺳﺖ و ﻏﻨﻰ‬

‫هﺴﺘﻰ ﻣﺎ را ز ﻃﻔﻠﻰ و ﻣﻨﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮد را اﻧﺪر اﻓﻜﻦ هﻴﻦ ز ﺑﺎم‬

‫اﻋﺘﻤﺎدى آﻦ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﺣﻖ ﺗﻤﺎم‬

‫ﺗﺎ ﻳﻘﻴﻦ ﮔﺮدد ﻣﺮا اﻳﻘﺎن ﺗﻮ‬

‫و اﻋﺘﻘﺎد ﺧﻮب ﺑﺎ ﺑﺮهﺎن ﺗﻮ‬

‫ﭘﺲ اﻣﻴﺮش ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻣﺶ آﻦ ﺑﺮو‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﺟﺎﻧﺖ زﻳﻦ ﺟﺮات ﮔﺮو‬

‫آﻰ رﺳﺪ ﻣﺮ ﺑﻨﺪﻩ را آﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا‬

‫ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﭘﻴﺶ ﺁرد ز اﺑﺘﻼ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ را آﻰ زهﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ آﺰ ﻓﻀﻮل‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ﺣﻖ آﻨﺪ اى ﮔﻴﺞ ﮔﻮل‬

‫ﺁن ﺧﺪا را ﻣﻰرﺳﺪ آﺎو اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁرد هﺮ دﻣﻰ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﻤﺎ ﻣﺎ را ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫آﻪ ﭼﻪ دارﻳﻢ از ﻋﻘﻴﺪﻩ در ﺳﺮار‬

‫هﻴﭻ ﺁدم ﮔﻔﺖ ﺣﻖ را آﻪ ﺗﺮا‬

‫اﻣﺘﺤﺎن آﺮدم در ﺁن ﺟﺮم و ﺧﻄﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻏﺎﻳﺖ ﺣﻠﻤﺖ ﺷﻬﺎ‬

‫اﻩ آﻪ را ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺠﺎل اﻳﻦ آﻪ را‬

‫ﻋﻘﻞ ﺗﻮ از ﺑﺲ آﻪ ﺁﻣﺪ ﺧﻴﺮﻩﺳﺮ‬

‫هﺴﺖ ﻋﺬرت از ﮔﻨﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﺘﺮ‬

‫ﺁن آﻪ او اﻓﺮاﺷﺖ ﺳﻘﻒ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﻰ آﺮدن او را اﻣﺘﺤﺎن‬

‫اى ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ ﺗﻮ ﺷﺮ و ﺧﻴﺮ را‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ﺧﻮد را آﻦ ﺁن ﮔﻪ ﻏﻴﺮ را‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ﺧﻮد ﭼﻮ آﺮدى اى ﻓﻼن‬

‫ﻓﺎرغ ﺁﻳﻰ ز اﻣﺘﺤﺎن دﻳﮕﺮان‬

‫‪٥٨٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪاﻧﺴﺘﻰ آﻪ ﺷﻜﺮ داﻧﻪاى‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪاﻧﻰ آﺎهﻞ ﺷﻜﺮ ﺧﺎﻧﻪاى‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان ﺑﻰاﻣﺘﺤﺎﻧﻰ آﻪ اﻟﻪ‬

‫ﺷﻜﺮى ﻧﻔﺮﺳﺘﺪت ﻧﺎﺟﺎﻳﮕﺎﻩ‬

‫اﻳﻦ ﺑﺪان ﺑﻰاﻣﺘﺤﺎن از ﻋﻠﻢ ﺷﺎﻩ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺮى ﻧﻔﺮﺳﺘﺪت در ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ‬

‫هﻴﭻ ﻋﺎﻗﻞ اﻓﻜﻨﺪ در ﺛﻤﻴﻦ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻣﺴﺘﺮاﺣﻰ ﭘﺮ ﭼﻤﻴﻦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﮔﻨﺪم را ﺣﻜﻴﻢ ﺁﮔﻬﻰ‬

‫هﻴﭻ ﻧﻔﺮﺳﺘﺪ ﺑﻪ اﻧﺒﺎر آﻬﻰ‬

‫ﺷﻴﺦ را آﻪ ﭘﻴﺸﻮا و رهﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮﻳﺪى اﻣﺘﺤﺎن آﺮد او ﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ ﮔﺮ آﻨﻰ در راﻩ دﻳﻦ‬

‫هﻢ ﺗﻮ ﮔﺮدى ﻣﻤﺘﺤﻦ اى ﺑﻰﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﺟﺮات و ﺟﻬﻠﺖ ﺷﻮد ﻋﺮﻳﺎن و ﻓﺎش‬

‫او ﺑﺮهﻨﻪ آﻰ ﺷﻮد ز ﺁن اﻓﺘﺘﺎش‬

‫ﮔﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ذرﻩ ﺳﻨﺠﺪ آﻮﻩ را‬

‫ﺑﺮ درد ز ﺁن آﻪ ﺗﺮازوش اى ﻓﺘﻰ‬

‫آﺰ ﻗﻴﺎس ﺧﻮد ﺗﺮازو ﻣﻰﺗﻨﺪ‬

‫ﻣﺮد ﺣﻖ را در ﺗﺮازو ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﮕﻨﺠﺪ او ﺑﻪ ﻣﻴﺰان ﺧﺮد‬

‫ﭘﺲ ﺗﺮازوى ﺧﺮد را ﺑﺮ درد‬

‫اﻣﺘﺤﺎن هﻤﭽﻮن ﺗﺼﺮف دان در او‬

‫ﺗﻮ ﺗﺼﺮف ﺑﺮ ﭼﻨﺎن ﺷﺎهﻰ ﻣﺠﻮ‬

‫ﭼﻪ ﺗﺼﺮف آﺮد ﺧﻮاهﺪ ﻧﻘﺸﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ ﭼﻨﺎن ﻧﻘﺎش ﺑﻬﺮ اﺑﺘﻼ‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻰ ﮔﺮ ﺑﺪاﻧﺴﺖ و ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﻧﻰ آﻪ هﻢ ﻧﻘﺎش ﺁن ﺑﺮ وى آﺸﻴﺪ‬

‫ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮد اﻳﻦ ﺻﻮرت آﻪ ﺑﺴﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺻﻮرﺗﻬﺎ آﻪ در ﻋﻠﻢ وى اﺳﺖ‬

‫وﺳﻮﺳﻪى اﻳﻦ اﻣﺘﺤﺎن ﭼﻮن ﺁﻣﺪت‬

‫ﺑﺨﺖ ﺑﺪ دان آﺎﻣﺪ و ﮔﺮدن زدت‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ وﺳﻮاس دﻳﺪى زود زود‬

‫ﺑﺎ ﺧﺪا ﮔﺮد و در ﺁ اﻧﺪر ﺳﺠﻮد‬

‫ﺳﺠﺪﻩﮔﻪ را ﺗﺮ آﻦ از اﺷﻚ روان‬

‫آﺎى ﺧﺪا ﺗﻮ وارهﺎﻧﻢ زﻳﻦ ﮔﻤﺎن‬

‫ﺁن زﻣﺎن آﺖ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻄﻠﻮب ﺷﺪ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ دﻳﻦ ﺗﻮ ﭘﺮ ﺧﺮوب ﺷﺪ‬

‫ﻗﺼﻪى ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﻰ و ﺧﺮوب و ﻋﺰم آﺮدن داود ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﭘﻴﺶ از ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ ﺑﻨﺎى ﺁن ﻣﺴﺠﺪ‬ ‫ﭼﻮن در ﺁﻣﺪ ﻋﺰم داودى ﺑﻪ ﺗﻨﮓ‬

‫آﻪ ﺑﺴﺎزد ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﻰ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ‬

‫وﺣﻰ آﺮدش ﺣﻖ آﻪ ﺗﺮك اﻳﻦ ﺑﺨﻮان‬

‫آﻪ ز دﺳﺘﺖ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﻜﺎن‬

‫ﻧﻴﺴﺖ در ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻣﺎ ﺁن آﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ‬

‫ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﻰ ﺑﺮ ﺁرى اﻳﻦ ﮔﺰﻳﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺟﺮﻣﻢ ﭼﻴﺴﺖ اى داﻧﺎى راز‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﮔﻮﻳﻰ آﻪ ﻣﺴﺠﺪ را ﻣﺴﺎز‬

‫‪٥٨٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻰﺟﺮﻣﻰ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻬﺎ آﺮدﻩاى‬

‫ﺧﻮن ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن ﺑﻪ ﮔﺮدن ﺑﺮدﻩاى‬

‫آﻪ ز ﺁواز ﺗﻮ ﺧﻠﻘﻰ ﺑﻰﺷﻤﺎر‬

‫ﺟﺎن ﺑﺪادﻧﺪ و ﺷﺪﻧﺪ ﺁن را ﺷﻜﺎر‬

‫ﺧﻮن ﺑﺴﻰ رﻓﺘﻪﺳﺖ ﺑﺮ ﺁواز ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ ﺻﺪاى ﺧﻮب ﺟﺎن ﭘﺮداز ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻐﻠﻮب ﺗﻮ ﺑﻮدم ﻣﺴﺖ ﺗﻮ‬

‫دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد از دﺳﺖ ﺗﻮ‬

‫ﻧﻪ آﻪ هﺮ ﻣﻐﻠﻮب ﺷﻪ ﻣﺮﺣﻮم ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ آﻪ اﻟﻤﻐﻠﻮب آﺎﻟﻤﻌﺪوم ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻣﻐﻠﻮب ﻣﻌﺪوﻣﻰ اﺳﺖ آﺎو‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻌﺪوم اﻳﻘﻨﻮا‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﺪوم آﺎو از ﺧﻮﻳﺶ رﻓﺖ‬

‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ هﺴﺘﻬﺎ اﻓﺘﺎد و زﻓﺖ‬

‫او ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺎ ﺻﻔﺎت ﺣﻖ ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﻓﻨﺎ او را ﺑﻘﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪى ارواح در ﺗﺪﺑﻴﺮ اوﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪى اﺷﺒﺎح هﻢ در ﺗﻴﺮ اوﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ او ﻣﻐﻠﻮب اﻧﺪر ﻟﻄﻒ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻀﻄﺮ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺨﺘﺎر وﻻﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎى اﺧﺘﻴﺎر ﺁن اﺳﺖ ﺧﻮد‬

‫آﻪ اﺧﺘﻴﺎرش ﮔﺮدد اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻔﺘﻘﺪ‬

‫اﺧﺘﻴﺎرى را ﻧﺒﻮدى ﭼﺎﺷﻨﻰ‬

‫ﮔﺮ ﻧﮕﺸﺘﻰ ﺁﺧﺮ او ﻣﺤﻮ از ﻣﻨﻰ‬

‫در ﺟﻬﺎن ﮔﺮ ﻟﻘﻤﻪ و ﮔﺮ ﺷﺮﺑﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻟﺬت او ﻓﺮع ﻣﺤﻮ ﻟﺬت اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ از ﻟﺬات ﺑﻰﺗﺎﺛﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫ﻟﺬﺗﻰ ﺑﻮد او و ﻟﺬتﮔﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫ﺧ َﻮةٌو اﻟﻌﻠﻤﺎء آﻨﻔﺲ واﺣﺪﻩ‪ ،‬ﺧﺎﺻﻪ اﺗﺤﺎد داود و ﺳﻠﻴﻤﺎن و ﺳﺎﻳﺮ اﻧﺒﻴﺎء ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻟﺴﻼم آﻪ‬ ‫ن ِإ ْ‬ ‫ﺷﺮح إِ ﱠﻧﻤَﺎ ا ْﻟ ُﻤ ْﺆ ِﻣﻨُﻮ َ‬ ‫اﮔﺮ ﻳﻜﻰ از اﻳﺸﺎن را ﻣﻨﻜﺮ ﺷﻮى اﻳﻤﺎن ﺑﻪ هﻴﭻ ﻧﺒﻰ درﺳﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ و اﻳﻦ ﻋﻼﻣﺖ اﺗﺤﺎد اﺳﺖ آﻪ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ از ﺁن‬ ‫ﺣ ٍﺪ ِﻣ ْﻨ ُﻬ ْﻢ و اﻟﻌﺎﻗﻞ ﻳﻜﻔﻴﻪ‬ ‫ﻦ َأ َ‬ ‫ق َﺑ ْﻴ َ‬ ‫هﺰاران ﺧﺎﻧﻪ وﻳﺮان آﻨﻰ ﺁن هﻤﻪ وﻳﺮان ﺷﻮد و ﻳﻚ دﻳﻮار ﻗﺎﻳﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪ آﻪ ﻻ ُﻧ َﻔﺮﱢ ُ‬ ‫اﻻﺷﺎرﻩ‪ ،‬اﻳﻦ ﺧﻮد از اﺷﺎرت ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮﻧﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺪ و زور ﺗﻮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺴﺠﺪ را ﺑﺮ ﺁرد ﭘﻮر ﺗﻮ‬

‫آﺮدﻩى از آﺮدﻩى ﺗﺴﺖ اى ﺣﻜﻴﻢ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن را اﺗﺼﺎﻟﻰ دان ﻗﺪﻳﻢ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن ﻣﻌﺪود ﻟﻴﻚ اﻳﻤﺎن ﻳﻜﻰ‬

‫ﺟﺴﻤﺸﺎن ﻣﻌﺪود ﻟﻴﻜﻦ ﺟﺎن ﻳﻜﻰ‬

‫ﻏﻴﺮ ﻓﻬﻢ و ﺟﺎن آﻪ در ﮔﺎو و ﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺁدﻣﻰ را ﻋﻘﻞ و ﺟﺎﻧﻰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﻏﻴﺮ ﺟﺎن و ﻋﻘﻞ ﺁدﻣﻰ‬

‫هﺴﺖ ﺟﺎﻧﻰ در وﻟﻰ ﺁن دﻣﻰ‬

‫ﺟﺎن ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﻧﺪارد اﺗﺤﺎد‬

‫ﺗﻮ ﻣﺠﻮ اﻳﻦ اﺗﺤﺎد از روح ﺑﺎد‬

‫‪٥٨٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﺧﻮرد اﻳﻦ ﻧﺎن ﻧﮕﺮدد ﺳﻴﺮ ﺁن‬

‫ور آﺸﺪ ﺑﺎر اﻳﻦ ﻧﮕﺮدد او ﮔﺮان‬

‫ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ ﺷﺎدى آﻨﺪ از ﻣﺮگ او‬

‫از ﺣﺴﺪ ﻣﻴﺮد ﭼﻮ ﺑﻴﻨﺪ ﺑﺮگ او‬

‫ﺟﺎن ﮔﺮﮔﺎن و ﺳﮕﺎن هﺮ ﻳﻚ ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫ﻣﺘﺤﺪ ﺟﺎﻧﻬﺎى ﺷﻴﺮان ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻊ ﮔﻔﺘﻢ ﺟﺎﻧﻬﺎﺷﺎن ﻣﻦ ﺑﻪ اﺳﻢ‬

‫آﺎن ﻳﻜﻰ ﺟﺎن ﺻﺪ ﺑﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن ﻳﻚ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺳﻤﺎ‬

‫ﺻﺪ ﺑﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﺧﺎﻧﻪهﺎ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ هﻤﻪ اﻧﻮارﺷﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺮﮔﻴﺮى ﺗﻮ دﻳﻮار از ﻣﻴﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪهﺎ را ﻗﺎﻋﺪﻩ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻔﺲ واﺣﺪﻩ‬

‫ﻓﺮق و اﺷﻜﺎﻻت ﺁﻳﺪ زﻳﻦ ﻣﻘﺎل‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﺒﻮد ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺜﺎل‬

‫ﻓﺮقهﺎ ﺑﻰﺣﺪ ﺑﻮد از ﺷﺨﺺ ﺷﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺁدﻣﻰ زاد دﻟﻴﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ در وﻗﺖ ﻣﺜﺎل اى ﺧﻮش ﻧﻈﺮ‬

‫اﺗﺤﺎد از روى ﺟﺎنﺑﺎزى ﻧﮕﺮ‬

‫آﺎن دﻟﻴﺮ ﺁﺧﺮ ﻣﺜﺎل ﺷﻴﺮ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ در ﺟﻤﻠﻪى ﺣﺪود‬

‫ﻣﺘﺤﺪ ﻧﻘﺸﻰ ﻧﺪارد اﻳﻦ ﺳﺮا‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﺜﻠﻰ وا ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻣﻦ ﺗﺮا‬

‫هﻢ ﻣﺜﺎل ﻧﺎﻗﺼﻰ دﺳﺖ ﺁورم‬

‫ﺗﺎ ز ﺣﻴﺮاﻧﻰ ﺧﺮد را وا ﺧﺮم‬

‫ﺷﺐ ﺑﻪ هﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﺮاﻏﻰ ﻣﻰﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻮر ﺁن ز ﻇﻠﻤﺖ ﻣﻰرهﻨﺪ‬

‫ﺁن ﭼﺮاغ اﻳﻦ ﺗﻦ ﺑﻮد ﻧﻮرش ﭼﻮ ﺟﺎن‬

‫هﺴﺖ ﻣﺤﺘﺎج ﻓﺘﻴﻞ و اﻳﻦ و ﺁن‬

‫ﺁن ﭼﺮاغ ﺷﺶ ﻓﺘﻴﻠﻪى اﻳﻦ ﺣﻮاس‬

‫ﺟﻤﻠﮕﻰ ﺑﺮ ﺧﻮاب و ﺧﻮر دارد اﺳﺎس‬

‫ﺑﻰﺧﻮر و ﺑﻰﺧﻮاب ﻧﺰﻳﺪ ﻧﻴﻢ دم‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮر و ﺑﺎ ﺧﻮاب ﻧﺰﻳﺪ ﻧﻴﺰ هﻢ‬

‫ﺑﻰﻓﺘﻴﻞ و روﻏﻨﺶ ﻧﺒﻮد ﺑﻘﺎ‬

‫ﺑﺎ ﻓﺘﻴﻞ و روﻏﻦ او هﻢ ﺑﻰوﻓﺎ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﻮر ﻋﻠﺘﻰاش ﻣﺮگ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن زﻳﺪ آﻪ روز روﺷﻦ ﻣﺮگ اوﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺴﻬﺎى ﺑﺸﺮ هﻢ ﺑﻰﺑﻘﺎﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﭘﻴﺶ ﻧﻮر روز ﺣﺸﺮ ﻻﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر ﺣﺲ و ﺟﺎن ﺑﺎﺑﺎﻳﺎن ﻣﺎ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ آﻠﻰ ﻓﺎﻧﻰ و ﻻ ﭼﻮن ﮔﻴﺎ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺘﺎرﻩ و ﻣﺎهﺘﺎب‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺤﻮﻧﺪ از ﺷﻌﺎع ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺳﻮز و درد زﺧﻢ آﻴﻚ‬

‫ﻣﺤﻮ ﮔﺮدد ﭼﻮن در ﺁﻳﺪ ﻣﺎر اﻟﻴﻚ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻋﻮر اﻧﺪر ﺁب ﺟﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ در ﺁب از زﺧﻢ زﻧﺒﻮران ﺑﺮﺳﺖ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ زﻧﺒﻮر ﺑﺮ ﺑﺎﻻ ﻃﻮاف‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁرد ﺳﺮ ﻧﺪارﻧﺪش ﻣﻌﺎف‬

‫‪٥٨٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁب ذآﺮ ﺣﻖ و زﻧﺒﻮر اﻳﻦ زﻣﺎن‬

‫هﺴﺖ ﻳﺎد ﺁن ﻓﻼﻧﻪ و ﺁن ﻓﻼن‬

‫دم ﺑﺨﻮر در ﺁب ذآﺮ و ﺻﺒﺮ آﻦ‬

‫ﺗﺎ رهﻰ از ﻓﻜﺮ و وﺳﻮاس آﻬﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺗﻮ ﻃﺒﻊ ﺁن ﺁب ﺻﻔﺎ‬

‫ﺧﻮد ﺑﮕﻴﺮى ﺟﻤﻠﮕﻰ ﺳﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎﻧﻚ از ﺁب ﺁن زﻧﺒﻮر ﺷﺮ‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰد از ﺗﻮ هﻢ ﮔﻴﺮد ﺣﺬر‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺧﻮاهﻰ ﺗﻮ دور از ﺁب ﺑﺎش‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ هﻢ ﻃﺒﻊ ﺁﺑﻰ ﺧﻮاﺟﻪﺗﺎش‬

‫ﭘﺲ آﺴﺎﻧﻰ آﺰ ﺟﻬﺎن ﺑﮕﺬﺷﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﻻ ﻧﻴﻨﺪ و در ﺻﻔﺎت ﺁﻏﺸﺘﻪاﻧﺪ‬

‫در ﺻﻔﺎت ﺣﻖ ﺻﻔﺎت ﺟﻤﻠﻪﺷﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ اﺧﺘﺮ ﭘﻴﺶ ﺁن ﺧﻮر ﺑﻰﻧﺸﺎن‬

‫ﮔﺮ ز ﻗﺮﺁن ﻧﻘﻞ ﺧﻮاهﻰ اى ﺣﺮون‬

‫ﺧﻮان ﺟﻤﻴﻊ هﻢ ﻟﺪﻳﻨﺎ ﻣﺤﻀﺮون‬

‫ﻣﺤﻀﺮون ﻣﻌﺪوم ﻧﺒﻮد ﻧﻴﻚ ﺑﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻘﺎى روﺣﻬﺎ داﻧﻰ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫روح ﻣﺤﺠﻮب از ﺑﻘﺎ ﺑﺲ در ﻋﺬاب‬

‫روح واﺻﻞ در ﺑﻘﺎ ﭘﺎك از ﺣﺠﺎب‬

‫زﻳﻦ ﭼﺮاغ ﺣﺲ ﺣﻴﻮان اﻟﻤﺮاد‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺖ هﺎن ﺗﺎ ﻧﺠﻮﻳﻰ اﺗﺤﺎد‬

‫روح ﺧﻮد را ﻣﺘﺼﻞ آﻦ اى ﻓﻼن‬

‫زود ﺑﺎ ارواح ﻗﺪس ﺳﺎﻟﻜﺎن‬

‫ﺻﺪ ﭼﺮاﻏﺖ ﮔﺮ ﻣﺮﻧﺪ ار ﺑﻴﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺲ ﺟﺪاﻳﻨﺪ و ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‬

‫ز ﺁن هﻤﻪ ﺟﻨﮕﻨﺪ اﻳﻦ اﺻﺤﺎب ﻣﺎ‬

‫ﺟﻨﮓ آﺲ ﻧﺸﻨﻴﺪ اﻧﺪر اﻧﺒﻴﺎ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﻮر اﻧﺒﻴﺎ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻮر ﺣﺲ ﻣﺎ ﭼﺮاغ و ﺷﻤﻊ و دود‬

‫ﻳﻚ ﺑﻤﻴﺮد ﻳﻚ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ روز‬

‫ﻳﻚ ﺑﻮد ﭘﮋﻣﺮدﻩ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻓﺮوز‬

‫ﺟﺎن ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﺑﻮد ﺣﻰ از ﻏﺬا‬

‫هﻢ ﺑﻤﻴﺮد او ﺑﻪ هﺮ ﻧﻴﻚ و ﺑﺬى‬

‫ﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮد اﻳﻦ ﭼﺮاغ و ﻃﻰ ﺷﻮد‬

‫ﺧﺎﻧﻪى هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﻈﻠﻢ آﻰ ﺷﻮد‬

‫ﻧﻮر ﺁن ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻮ ﺑﻰاﻳﻦ هﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮاغ ﺣﺲ هﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺜﺎل ﺟﺎن ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ ﻣﺜﺎل ﺟﺎن رﺑﺎﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎز از هﻨﺪوى ﺷﺐ ﭼﻮن ﻣﺎﻩ زاد‬

‫در ﺳﺮ هﺮ روزﻧﻰ ﻧﻮرى ﻓﺘﺎد‬

‫ﻧﻮر ﺁن ﺻﺪ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﻮ ﻳﻚ ﺷﻤﺮ‬

‫آﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻧﻮر اﻳﻦ ﺑﻰﺁن دﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﺎﺑﺎن ﺑﺮ اﻓﻖ‬

‫هﺴﺖ در هﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻮر او ﻗﻨﻖ‬

‫ﺑﺎز ﭼﻮن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﺎن ﺁﻓﻞ ﺷﻮد‬

‫ﻧﻮر ﺟﻤﻠﻪ ﺧﺎﻧﻪهﺎ زاﻳﻞ ﺷﻮد‬

‫اﻳﻦ ﻣﺜﺎل ﻧﻮر ﺁﻣﺪ ﻣﺜﻞ ﻧﻰ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا هﺎدى ﻋﺪو را رﻩ زﻧﻰ‬

‫‪٥٨٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺮ ﻣﺜﺎل ﻋﻨﻜﺒﻮت ﺁن زﺷﺖ ﺧﻮ‬

‫ﭘﺮدﻩهﺎى ﮔﻨﺪﻩ را ﺑﺮ ﺑﺎﻓﺪ او‬

‫از ﻟﻌﺎب ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺮدﻩى ﻧﻮر آﺮد‬

‫دﻳﺪﻩى ادراك ﺧﻮد را آﻮر آﺮد‬

‫ﮔﺮدن اﺳﺐ ار ﺑﮕﻴﺮد ﺑﺮ ﺧﻮرد‬

‫ور ﺑﮕﻴﺮد ﭘﺎش ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﻟﮕﺪ‬

‫آﻢ ﻧﺸﻴﻦ ﺑﺮ اﺳﺐ ﺗﻮﺳﻦ ﺑﻰﻟﮕﺎم‬

‫ﻋﻘﻞ و دﻳﻦ را ﭘﻴﺸﻮا آﻦ و اﻟﺴﻼم‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺁهﻨﮓ ﻣﻨﮕﺮ ﺳﺴﺖ و ﭘﺴﺖ‬

‫آﺎﻧﺪر اﻳﻦ رﻩ ﺻﺒﺮ و ﺷﻖ اﻧﻔﺲ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻘﻴﻪى ﻗﺼﻪى ﺑﻨﺎى ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﻰ‬ ‫ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن آﺮد ﺁﻏﺎز ﺑﻨﺎ‬

‫ﭘﺎك ﭼﻮن آﻌﺒﻪ هﻤﺎﻳﻮن ﭼﻮن ﻣﻨﻰ‬

‫در ﺑﻨﺎﻳﺶ دﻳﺪﻩ ﻣﻰﺷﺪ آﺮ و ﻓﺮ‬

‫ﻧﻰ ﻓﺴﺮدﻩ ﭼﻮن ﺑﻨﺎهﺎى دﮔﺮ‬

‫در ﺑﻨﺎ هﺮ ﺳﻨﮓ آﺰ آﻪ ﻣﻰﺳﻜﺴﺖ‬

‫ﻓﺎش ﺳﻴﺮوا ﺑﻰهﻤﻰﮔﻔﺖ از ﻧﺨﺴﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ از ﺁب و ﮔﻞ ﺁدمآﺪﻩ‬

‫ﻧﻮر ز ﺁهﻚ ﭘﺎرﻩهﺎ ﺗﺎﺑﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺑﻰﺣﻤﺎل ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ‬

‫و ﺁن در و دﻳﻮارهﺎ زﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺣﻖ هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ دﻳﻮار ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮن دﻳﻮارهﺎ ﺑﻰﺟﺎن و زﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن در و دﻳﻮار ﺗﻦ ﺑﺎ ﺁﮔﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫زﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻮن ﺷﺎهﻨﺸﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫هﻢ درﺧﺖ و ﻣﻴﻮﻩ هﻢ ﺁب زﻻل‬

‫ﺑﺎ ﺑﻬﺸﺘﻰ در ﺣﺪﻳﺚ و در ﻣﻘﺎل‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺟﻨﺖ را ﻧﻪ ز ﺁﻟﺖ ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ از اﻋﻤﺎل و ﻧﻴﺖ ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻨﺎ ز ﺁب و ﮔﻞ ﻣﺮدﻩ ﺑﺪﻩﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﺑﻨﺎ از ﻃﺎﻋﺖ زﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻪ اﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺎﻧﺪ ﭘﺮ ﺧﻠﻞ‬

‫و ﺁن ﺑﻪ اﺻﻞ ﺧﻮد آﻪ ﻋﻠﻢ اﺳﺖ و ﻋﻤﻞ‬

‫هﻢ ﺳﺮﻳﺮ و ﻗﺼﺮ و هﻢ ﺗﺎج و ﺛﻴﺎب‬

‫ﺑﺎ ﺑﻬﺸﺘﻰ در ﺳﺆال و در ﺟﻮاب‬

‫ﻓﺮش ﺑﻰﻓﺮاش ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺷﻮد‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻰﻣﻜﻨﺎس روﺑﻴﺪﻩ ﺷﻮد‬

‫ﺧﺎﻧﻪى دل ﺑﻴﻦ ز ﻏﻢ ژوﻟﻴﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺑﻰآﻨﺎس از ﺗﻮﺑﻪاى روﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺗﺨﺖ او ﺳﻴﺎر ﺑﻰﺣﻤﺎل ﺷﺪ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ و در ﻣﻄﺮب و ﻗﻮال ﺷﺪ‬

‫هﺴﺖ در دل زﻧﺪﮔﻰ دار اﻟﺨﻠﻮد‬

‫در زﺑﺎﻧﻢ ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﭼﻪ ﺳﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن در ﺷﺪى هﺮ ﺑﺎﻣﺪاد‬

‫ﻣﺴﺠﺪ اﻧﺪر ﺑﻬﺮ ارﺷﺎد ﻋﺒﺎد‬

‫ﭘﻨﺪ دادى ﮔﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ و ﻟﺤﻦ و ﺳﺎز‬

‫ﮔﻪ ﺑﻪ ﻓﻌﻞ اﻋﻨﻰ رآﻮﻋﻰ ﻳﺎ ﻧﻤﺎز‬

‫‪٥٨٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﻨﺪ ﻓﻌﻠﻰ ﺧﻠﻖ را ﺟﺬابﺗﺮ‬

‫آﻪ رﺳﺪ در ﺟﺎن هﺮ ﺑﺎ ﮔﻮش و آﺮ‬

‫اﻧﺪر ﺁن وهﻢ اﻣﻴﺮى آﻢ ﺑﻮد‬

‫در ﺣﺸﻢ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺁن ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻮد‬

‫ﻗﺼﻪى ﺁﻏﺎز ﺧﻼﻓﺖ ﻋﺜﻤﺎن و ﺧﻄﺒﻪى وى در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻧﺎﺻﺢ ﻓﻌﺎل ﺑﻪ ﻓﻌﻞ ﺑﻪ از ﻧﺎﺻﺢ ﻗﻮال ﺑﻪ ﻗﻮل‬ ‫ﻗﺼﻪى ﻋﺜﻤﺎن آﻪ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻼﻓﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺸﺘﺎﺑﻴﺪ ﺗﻔﺖ‬

‫ﻣﻨﺒﺮ ﻣﻬﺘﺮ آﻪ ﺳﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﺑﺪﻩﺳﺖ‬

‫رﻓﺖ ﺑﻮ ﺑﻜﺮ و دوم ﭘﺎﻳﻪ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﻮم ﭘﺎﻳﻪ ﻋﻤﺮ در دور ﺧﻮﻳﺶ‬

‫از ﺑﺮاى ﺣﺮﻣﺖ اﺳﻼم و آﻴﺶ‬

‫دور ﻋﺜﻤﺎن ﺁﻣﺪ او ﺑﺎﻻى ﺗﺨﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺷﺪ و ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺁن ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺨﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺳﺆاﻟﺶ آﺮد ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻮ اﻟﻔﻀﻮل‬

‫آﺎن دو ﻧﻨﺸﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺟﺎى رﺳﻮل‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﻮن ﺟﺴﺘﻰ از اﻳﺸﺎن ﺑﺮﺗﺮى‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ رﺗﺒﺖ ﺗﻮ از اﻳﺸﺎن آﻤﺘﺮى‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﭘﺎﻳﻪى ﺳﻮم را ﺑﺴﭙﺮم‬

‫وهﻢ ﺁﻳﺪ آﻪ ﻣﺜﺎل ﻋﻤﺮم‬

‫ﺑﺮ دوم ﭘﺎﻳﻪ ﺷﻮم ﻣﻦ ﺟﺎى ﺟﻮ‬

‫ﮔﻮﻳﻰ ﺑﻮ ﺑﻜﺮ اﺳﺖ و اﻳﻦ هﻢ ﻣﺜﻞ او‬

‫هﺴﺖ اﻳﻦ ﺑﺎﻻ ﻣﻘﺎم ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫وهﻢ ﻣﺜﻠﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎ ﺁن ﺷﻪ ﻣﺮا‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﺮ ﺟﺎى ﺧﻄﺒﻪ ﺁن ودود‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺮب ﻋﺼﺮ ﻟﺐ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد‬

‫زهﺮﻩ ﻧﻪ آﺲ را آﻪ ﮔﻮﻳﺪ هﻴﻦ ﺑﺨﻮان‬

‫ﻳﺎ ﺑﺮون ﺁﻳﺪ ز ﻣﺴﺠﺪ ﺁن زﻣﺎن‬

‫هﻴﺒﺘﻰ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﺪ ﺑﺮ ﺧﺎص و ﻋﺎم‬

‫ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﻧﻮر ﺧﺪا ﺁن ﺻﺤﻦ و ﺑﺎم‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﻴﻨﺎ ﻧﺎﻇﺮ ﻧﻮرش ﺑﺪى‬

‫آﻮر ز ﺁن ﺧﻮرﺷﻴﺪ هﻢ ﮔﺮم ﺁﻣﺪى‬

‫ﭘﺲ ز ﮔﺮﻣﻰ ﻓﻬﻢ آﺮدى ﭼﺸﻢ آﻮر‬

‫آﻪ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﺑﻰﻓﺘﻮر‬

‫ﻟﻴﻚ اﻳﻦ ﮔﺮﻣﻰ ﮔﺸﺎﻳﺪ دﻳﺪﻩ را‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻋﻴﻦ هﺮ ﺑﺸﻨﻴﺪﻩ را‬

‫ﮔﺮﻣﻰاش را ﺿﺠﺮﺗﻰ و ﺣﺎﻟﺘﻰ‬

‫ز ﺁن ﺗﺒﺶ دل را ﮔﺸﺎدى ﻓﺴﺤﺘﻰ‬

‫آﻮر ﭼﻮن ﺷﺪ ﮔﺮم از ﻧﻮر ﻗﺪم‬

‫از ﻓﺮح ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪم‬

‫ﺳﺨﺖ ﺧﻮش ﻣﺴﺘﻰ وﻟﻰ اى ﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ‬

‫ﭘﺎرﻩاى راﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪن‬

‫اﻳﻦ ﻧﺼﻴﺐ آﻮر ﺑﺎﺷﺪ ز ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺻﺪ ﭼﻨﻴﻦ و اﷲ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫و اﻧﻜﻪ او ﺁن ﻧﻮر را ﺑﻴﻨﺎ ﺑﻮد‬

‫ﺷﺮح او آﻰ آﺎر ﺑﻮ ﺳﻴﻨﺎ ﺑﻮد‬

‫ور ﺷﻮد ﺻﺪ ﺗﻮ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ زﺑﺎن‬

‫آﻪ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ﺑﻪ آﻒ ﭘﺮدﻩى ﻋﻴﺎن‬

‫‪٥٨٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫واى ﺑﺮ وى ﮔﺮ ﺑﺴﺎﻳﺪ ﭘﺮدﻩ را‬

‫ﺗﻴﻎ اﻟﻠﻬﻰ آﻨﺪ دﺳﺘﺶ ﺟﺪا‬

‫دﺳﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺧﻮد ﺳﺮش را ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﺁن ﺳﺮى آﺰ ﺟﻬﻞ ﺳﺮهﺎ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺮا‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮد دﺳﺘﺶ آﺠﺎ و ﺁن آﺠﺎ‬

‫ﺧﺎﻟﻪ را ﺧﺎﻳﻪ ﺑﺪى ﺧﺎﻟﻮ ﺷﺪى‬

‫اﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ ار او ﺑﺪى‬

‫از زﺑﺎن ﺗﺎ ﭼﺸﻢ آﺎو ﭘﺎك از ﺷﻚ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺳﺎﻟﻪ ﮔﻮﻳﻢ اﻧﺪك اﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺸﻮ ﻧﻮﻣﻴﺪ ﻧﻮر از ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺣﻖ ﭼﻮ ﺧﻮاهﺪ ﻣﻰرﺳﺪ در ﻳﻚ زﻣﺎن‬

‫ﺻﺪ اﺛﺮ در آﺎﻧﻬﺎ از اﺧﺘﺮان‬

‫ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ ﻗﺪرﺗﺶ در هﺮ زﻣﺎن‬

‫اﺧﺘﺮ ﮔﺮدون ﻇﻠﻢ را ﻧﺎﺳﺦ اﺳﺖ‬

‫اﺧﺘﺮ ﺣﻖ در ﺻﻔﺎﺗﺶ راﺳﺦ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺮخ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎﻟﻪ راﻩ اى ﻣﺴﺘﻌﻴﻦ‬

‫در اﺛﺮ ﻧﺰدﻳﻚ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺳﻪ هﺰاران ﺳﺎل و ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺗﺎ زﺣﻞ‬

‫دمﺑﻪدم ﺧﺎﺻﻴﺘﺶ ﺁرد ﻋﻤﻞ‬

‫درهﻤﺶ ﺁرد ﭼﻮ ﺳﺎﻳﻪ در اﻳﺎب‬

‫ﻃﻮل ﺳﺎﻳﻪ ﭼﻴﺴﺖ ﭘﻴﺶ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫وز ﻧﻔﻮس ﭘﺎك اﺧﺘﺮوش ﻣﺪد‬

‫ﺳﻮى اﺧﺘﺮهﺎى ﮔﺮدون ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫ﻇﺎهﺮ ﺁن اﺧﺘﺮان ﻗﻮام ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎﻃﻦ ﻣﺎ ﮔﺸﺘﻪ ﻗﻮام ﺳﻤﺎ‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺣﻜﻤﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺁدﻣﻰ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻐﺮى اﺳﺖ و ﺣﻜﻤﺎى اﻟﻬﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺁدﻣﻰ ﻋﺎﻟﻢ آﺒﺮى اﺳﺖ زﻳﺮا ﺁن ﻋﻠﻢ‬ ‫ﺣﻜﻤﺎ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﺁدﻣﻰ ﻣﻘﺼﻮر ﺑﻮد و ﻋﻠﻢ اﻳﻦ ﺣﻜﻤﺎ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁدﻣﻰ ﻣﻮﺻﻮل ﺑﻮد‬ ‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻋﺎﻟﻢ اﺻﻐﺮ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻋﺎﻟﻢ اآﺒﺮ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ﻇﺎهﺮ ﺁن ﺷﺎخ اﺻﻞ ﻣﻴﻮﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺎ ﺑﻬﺮ ﺛﻤﺮ ﺷﺪ ﺷﺎخ هﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﻣﻴﻞ و اوﻣﻴﺪ ﺛﻤﺮ‬

‫آﻰ ﻧﺸﺎﻧﺪى ﺑﺎﻏﺒﺎن ﺑﻴﺦ ﺷﺠﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺁن ﺷﺠﺮ از ﻣﻴﻮﻩ زاد‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت از ﺷﺠﺮ ﺑﻮدش وﻻد‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ زﻳﻦ ﮔﻔﺖ آﺎدم و اﻧﺒﻴﺎ‬

‫ﺧﻠﻒ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ در زﻳﺮ ﻟﻮا‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ ﺁن ذو ﻓﻨﻮن‬

‫رﻣﺰ ﻧﺤﻦ اﻻﺧﺮون اﻟﺴﺎﺑﻘﻮن‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ز ﺁدم زادﻩام‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺟﺪ ﺟﺪ اﻓﺘﺎدﻩام‬

‫آﺰ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺑﺪش ﺳﺠﺪﻩى ﻣﻠﻚ‬

‫وز ﭘﻰ ﻣﻦ رﻓﺖ ﺑﺮ هﻔﺘﻢ ﻓﻠﻚ‬

‫ﭘﺲ ز ﻣﻦ زاﻳﻴﺪ در ﻣﻌﻨﻰ ﭘﺪر‬

‫ﭘﺲ ز ﻣﻴﻮﻩ زاد در ﻣﻌﻨﻰ ﺷﺠﺮ‬

‫‪٥٨٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اول ﻓﻜﺮ ﺁﺧﺮ ﺁﻣﺪ در ﻋﻤﻞ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﻓﻜﺮى آﺎو ﺑﻮد وﺻﻒ ازل‬

‫ﺣﺎﺻﻞ اﻧﺪر ﻳﻚ زﻣﺎن از ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﻰرود ﻣﻰﺁﻳﺪ اﻳﺪر آﺎروان‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ اﻳﻦ آﺎروان اﻳﻦ رﻩ دراز‬

‫آﻰ ﻣﻔﺎزﻩ زﻓﺖ ﺁﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻔﺎز‬

‫دل ﺑﻪ آﻌﺒﻪ ﻣﻰرود در هﺮ زﻣﺎن‬

‫ﺟﺴﻢ ﻃﺒﻊ دل ﺑﮕﻴﺮد ز اﻣﺘﻨﺎن‬

‫اﻳﻦ دراز و آﻮﺗﻬﻰ ﻣﺮ ﺟﺴﻢ راﺳﺖ‬

‫ﭼﻪ دراز و آﻮﺗﻪ ﺁن ﺟﺎ آﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﻣﺮ ﺟﺴﻢ را ﺗﺒﺪﻳﻞ آﺮد‬

‫رﻓﺘﻨﺶ ﺑﻰﻓﺮﺳﺦ و ﺑﻰﻣﻴﻞ آﺮد‬

‫ﺻﺪ اﻣﻴﺪ اﺳﺖ اﻳﻦ زﻣﺎن ﺑﺮدار ﮔﺎم‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ اى ﻓﺘﻰ ﺧﻞ اﻟﻜﻼم‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﻴﻠﻪى ﭼﺸﻢ ﺑﺮ هﻢ ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫در ﺳﻔﻴﻨﻪ ﺧﻔﺘﻪاى رﻩ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ آﻪ ﻣﺜﻞ اﻣﺘﻰ آﻤﺜﻞ ﺳﻔﻴﻨﻪ ﻧﻮح ﻣﻦ ﺗﻤﺴﻚ ﺑﻬﺎ ﻧﺠﺎ و ﻣﻦ ﺗﺨﻠﻒ ﻋﻨﻬﺎ ﻏﺮق‬ ‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻓﺮﻣﻮد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﻣﻦ‬

‫هﻤﭽﻮ آﺸﺘﻰام ﺑﻪ ﻃﻮﻓﺎن زﻣﻦ‬

‫ﻣﺎ و اﺻﺤﺎﺑﻴﻢ ﭼﻮن آﺸﺘﻰ ﻧﻮح‬

‫هﺮ آﻪ دﺳﺖ اﻧﺪر زﻧﺪ ﻳﺎﺑﺪ ﻓﺘﻮح‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺎ ﺷﻴﺨﻰ ﺗﻮ دور از زﺷﺘﻴﻰ‬

‫روز و ﺷﺐ ﺳﻴﺎرى و در آﺸﺘﻴﻰ‬

‫در ﭘﻨﺎﻩ ﺟﺎن ﺟﺎن ﺑﺨﺸﻰ ﺗﻮى‬

‫آﺸﺘﻰ اﻧﺪر ﺧﻔﺘﻪاى رﻩ ﻣﻰروى‬

‫ﻣﮕﺴﻞ از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﻳﺎم ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺗﻜﻴﻪ آﻢ آﻦ ﺑﺮ ﻓﻦ و ﺑﺮ آﺎم ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﻴﺮى ﭼﻮن روى رﻩ ﺑﻰدﻟﻴﻞ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﻦ و در ﺿﻼﻟﻰ و ذﻟﻴﻞ‬

‫هﻴﻦ ﻣﭙﺮ اﻻ آﻪ ﺑﺎ ﭘﺮهﺎى ﺷﻴﺦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻋﻮن ﻟﺸﻜﺮهﺎى ﺷﻴﺦ‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎﻧﻰ ﻣﻮج ﻟﻄﻔﺶ ﺑﺎل ﺗﺴﺖ‬

‫ﺁﺗﺶ ﻗﻬﺮش دﻣﻰ ﺣﻤﺎل ﺗﺴﺖ‬

‫ﻗﻬﺮ او را ﺿﺪ ﻟﻄﻔﺶ آﻢ ﺷﻤﺮ‬

‫اﺗﺤﺎد هﺮ دو ﺑﻴﻦ اﻧﺪر اﺛﺮ‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎن ﭼﻮن ﺧﺎك ﺳﺒﺰت ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎن ﭘﺮ ﺑﺎد و ﮔﺒﺰت ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺟﺴﻢ ﻋﺎرف را دهﺪ وﺻﻒ ﺟﻤﺎد‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ او روﻳﺪ ﮔﻞ و ﻧﺴﺮﻳﻦ ﺷﺎد‬

‫ﻟﻴﻚ او ﺑﻴﻨﺪ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻏﻴﺮ او‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﻣﻐﺰ ﭘﺎك ﻧﺪهﺪ ﺧﻠﺪ ﺑﻮ‬

‫ﻣﻐﺰ را ﺧﺎﻟﻰ آﻦ از اﻧﻜﺎر ﻳﺎر‬

‫ﺗﺎ آﻪ رﻳﺤﺎن ﻳﺎﺑﺪ از ﮔﻠﺰار ﻳﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﻰ ﺑﻮى ﺧﻠﺪ از ﻳﺎر ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮى رﺣﻤﻦ از ﻳﻤﻦ‬

‫در ﺻﻒ ﻣﻌﺮاﺟﻴﺎن ﮔﺮ ﺑﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮاﻗﺖ ﺑﺮ آﺸﺎﻧﺪ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫‪٥٩٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻪ ﭼﻮ ﻣﻌﺮاج زﻣﻴﻨﻰ ﺗﺎ ﻗﻤﺮ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮن ﻣﻌﺮاج آﻠﻜﻰ ﺗﺎ ﺷﻜﺮ‬

‫ﻧﻪ ﭼﻮ ﻣﻌﺮاج ﺑﺨﺎرى ﺗﺎ ﺳﻤﺎ‬

‫ﺑﻞ ﭼﻮ ﻣﻌﺮاج ﺟﻨﻴﻨﻰ ﺗﺎ ﻧﻬﻰ‬

‫ﺧﻮش ﺑﺮاﻗﻰ ﮔﺸﺖ ﺧﻨﮓ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﺳﻮى هﺴﺘﻰ ﺁردت ﮔﺮ ﺑﻴﺴﺘﻰ‬

‫آﻮﻩ و درﻳﺎهﺎ ﺳﻤﺶ ﻣﺲ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺟﻬﺎن ﺣﺲ را ﭘﺲ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﭘﺎ ﺑﻜﺶ در آﺸﺘﻰ و ﻣﻰرو دوان‬

‫ﭼﻮن ﺳﻮى ﻣﻌﺸﻮق ﺟﺎن ﺟﺎن روان‬

‫دﺳﺖ ﻧﻪ و ﭘﺎى ﻧﻪ رو ﺗﺎ ﻗﺪم‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺗﺎﺧﺖ ﺟﺎﻧﻬﺎ از ﻋﺪم‬

‫ﺑﺮ درﻳﺪى در ﺳﺨﻦ ﭘﺮدﻩى ﻗﻴﺎس‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺳﻤﻊ ﺳﺎﻣﻊ را ﻧﻌﺎس‬

‫اى ﻓﻠﻚ ﺑﺮ ﮔﻔﺖ او ﮔﻮهﺮ ﺑﻴﺎر‬

‫از ﺟﻬﺎن او ﺟﻬﺎﻧﺎ ﺷﺮم دار‬

‫ﮔﺮ ﺑﺒﺎرى ﮔﻮهﺮت ﺻﺪ ﺗﺎ ﺷﻮد‬

‫ﺟﺎﻣﺪت ﺑﻴﻨﻨﺪﻩ و ﮔﻮﻳﺎ ﺷﻮد‬

‫ﭘﺲ ﻧﺜﺎرى آﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻰ ﺑﻬﺮ ﺧﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ هﺮ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪى ﺗﻮ ﺻﺪ ﺷﻮد‬

‫ﻗﺼﻪى هﺪﻳﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﺑﻠﻘﻴﺲ از ﺷﻬﺮ ﺳﺒﺎ ﺳﻮى ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫هﺪﻳﻪى ﺑﻠﻘﻴﺲ ﭼﻞ اﺳﺘﺮ ﺑﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﺑﺎر ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﺸﺖ زر ﺑﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺻﺤﺮاى ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻰ رﺳﻴﺪ‬

‫ﻓﺮش ﺁن را ﺟﻤﻠﻪ زر ﭘﺨﺘﻪ دﻳﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ زر ﺗﺎ ﭼﻬﻞ ﻣﻨﺰل ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ زر را در ﻧﻈﺮ ﺁﺑﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺎرهﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ زر را واﺑﺮﻳﻢ‬

‫ﺳﻮى ﻣﺨﺰن ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﻴﮕﺎر اﻧﺪرﻳﻢ‬

‫ﻋﺮﺻﻪاى آﺶ ﺧﺎك زر دﻩ دهﻰ اﺳﺖ‬

‫زر ﺑﻪ هﺪﻳﻪ ﺑﺮدن ﺁن ﺟﺎ اﺑﻠﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫اى ﺑﺒﺮدﻩ ﻋﻘﻞ هﺪﻳﻪ ﺗﺎ اﻟﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺁن ﺟﺎ آﻤﺘﺮ اﺳﺖ از ﺧﺎك راﻩ‬

‫ﭼﻮن آﺴﺎد هﺪﻳﻪ ﺁن ﺟﺎ ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎرﻳﺸﺎن هﻤﻰ واﭘﺲ آﺸﻴﺪ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻨﺪ ار آﺴﺎد و ﮔﺮ روا‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﻨﺪﻩ ﻓﺮﻣﺎﻧﻴﻢ ﻣﺎ‬

‫ﮔﺮ زر و ﮔﺮ ﺧﺎك ﻣﺎ را ﺑﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺠﺎ ﺁوردﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ آﻪ واﭘﺲ ﺑﺮﻳﺪ‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺗﺤﻔﻪ را ﺑﺎز ﺁورﻳﺪ‬

‫ﺧﻨﺪﻩش ﺁﻣﺪ ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺁن ﺑﺪﻳﺪ‬

‫آﺰ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ آﻰ ﻃﻠﺐ آﺮدم ﺛﺮﻳﺪ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﻣﺮا هﺪﻳﻪ دهﻴﺪ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻻﻳﻖ هﺪﻳﻪ ﺷﻮﻳﺪ‬

‫آﻪ ﻣﺮا از ﻏﻴﺐ ﻧﺎدر هﺪﻳﻪهﺎﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺸﺮ ﺁن را ﻧﻴﺎرد ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫‪٥٩١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪ اﺧﺘﺮى آﺎو زر آﻨﺪ‬

‫رو ﺑﻪ او ﺁرﻳﺪ آﺎو اﺧﺘﺮ آﻨﺪ‬

‫ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪ ﺁﻓﺘﺎب ﭼﺮخ را‬

‫ﺧﻮار آﺮدﻩ ﺟﺎن ﻋﺎﻟﻰ ﻧﺮخ را‬

‫ﺁﻓﺘﺎب از اﻣﺮ ﺣﻖ ﻃﺒﺎخ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫اﺑﻠﻬﻰ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ او ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﺖ ﮔﺮ ﺑﮕﻴﺮد ﭼﻮن آﻨﻰ‬

‫ﺁن ﺳﻴﺎهﻰ زو ﺗﻮ ﭼﻮن ﺑﻴﺮون آﻨﻰ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﺧﺪا ﺁرى ﺻﺪاع‬

‫آﻪ ﺳﻴﺎهﻰ را ﺑﺒﺮ وا دﻩ ﺷﻌﺎع‬

‫ﮔﺮ آﺸﻨﺪت ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺧﻮرﺷﻴﺪ آﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻨﺎﻟﻰ ﻳﺎ اﻣﺎن ﺧﻮاهﻰ از او‬

‫ﺣﺎدﺛﺎت اﻏﻠﺐ ﺑﻪ ﺷﺐ واﻗﻊ ﺷﻮد‬

‫و ﺁن زﻣﺎن ﻣﻌﺒﻮد ﺗﻮ ﻏﺎﻳﺐ ﺑﻮد‬

‫ﺳﻮى ﺣﻖ ﮔﺮ ز ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺧﻢ ﺷﻮى‬

‫وا رهﻰ از اﺧﺘﺮان ﻣﺤﺮم ﺷﻮى‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮى ﻣﺤﺮم ﮔﺸﺎﻳﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻟﺐ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ‬

‫ﺟﺰ روان ﭘﺎك او را ﺷﺮق ﻧﻪ‬

‫در ﻃﻠﻮﻋﺶ روز و ﺷﺐ را ﻓﺮق ﻧﻪ‬

‫روز ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ او ﺷﺎرق ﺷﻮد‬

‫ﺷﺐ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺷﺐ ﭼﻮ او ﺑﺎرق ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻳﺪ ذرﻩ ﭘﻴﺶ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫هﻤﭽﻨﺎن اﺳﺖ ﺁﻓﺘﺎب اﻧﺪر ﻟﺒﺎب‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ را آﻪ رﺧﺸﺎن ﻣﻰﺷﻮد‬

‫دﻳﺪﻩ ﭘﻴﺸﺶ آﻨﺪ و ﺣﻴﺮان ﻣﻰﺷﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ذرﻩ ﺑﻴﻨﻰاش در ﻧﻮر ﻋﺮش‬

‫ﭘﻴﺶ ﻧﻮر ﺑﻰﺣﺪ ﻣﻮﻓﻮر ﻋﺮش‬

‫ﺧﻮار و ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺑﻴﻨﻰ او را ﺑﻰﻗﺮار‬

‫دﻳﺪﻩ را ﻗﻮت ﺷﺪﻩ از آﺮدﮔﺎر‬

‫آﻴﻤﻴﺎﻳﻰ آﻪ از او ﻳﻚ ﻣﺎ ﺛﺮى‬

‫ﺑﺮ دﺧﺎن اﻓﺘﺎد ﮔﺸﺖ ﺁن اﺧﺘﺮى‬

‫ﻧﺎدر اآﺴﻴﺮى آﻪ از وى ﻧﻴﻢ ﺗﺎب‬

‫ﺑﺮ ﻇﻼﻣﻰ زد ﺑﻜﺮدش ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﻮ اﻟﻌﺠﺐ ﻣﻴﻨﺎﮔﺮى آﺰ ﻳﻚ ﻋﻤﻞ‬

‫ﺑﺴﺖ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺧﺎﺻﻴﺖ را ﺑﺮ زﺣﻞ‬

‫ﺑﺎﻗﻰ اﺧﺘﺮهﺎ و ﮔﻮهﺮهﺎى ﺟﺎن‬

‫هﻢ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻘﻴﺎس اى ﻃﺎﻟﺐ ﺑﺪان‬

‫دﻳﺪﻩى ﺣﺴﻰ زﺑﻮن ﺁﻓﺘﺎب‬

‫دﻳﺪﻩى رﺑﺎﻧﻴﻰ ﺟﻮ و ﺑﻴﺎب‬

‫ﺗﺎ زﺑﻮن ﮔﺮدد ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺁن ﻧﻈﺮ‬

‫ﺷﻌﺸﻌﺎت ﺁﻓﺘﺎب ﺑﺎ ﺷﺮر‬

‫آﺎن ﻧﻈﺮ ﻧﻮرى و اﻳﻦ ﻧﺎرى ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎر ﭘﻴﺶ ﻧﻮر ﺑﺲ ﺗﺎرى ﺑﻮد‬

‫آﺮاﻣﺎت و ﻧﻮر ﺷﻴﺦ ﻋﺒﺪ اﷲ ﻣﻐﺮﺑﻰ ﻗﺪس ﺳﺮﻩ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻋﺒﺪ اﷲ ﺷﻴﺦ ﻣﻐﺮﺑﻰ‬

‫ﺷﺼﺖ ﺳﺎل از ﺷﺐ ﻧﺪﻳﺪم ﻣﻦ ﺷﺒﻰ‬

‫‪٥٩٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ ﻧﺪﻳﺪم ﻇﻠﻤﺘﻰ در ﺷﺼﺖ ﺳﺎل‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ روز و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺐ ﻧﻪ ز اﻋﺘﻼل‬

‫ﺻﻮﻓﻴﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺻﺪق ﻗﺎل او‬

‫ﺷﺐ هﻤﻰرﻓﺘﻴﻢ در دﻧﺒﺎل او‬

‫در ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎى ﭘﺮ از ﺧﺎر و ﮔﻮ‬

‫او ﭼﻮ ﻣﺎﻩ ﺑﺪر ﻣﺎ را ﭘﻴﺶ رو‬

‫روى ﭘﺲ ﻧﺎآﺮدﻩ ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫هﻴﻦ ﮔﻮ ﺁﻣﺪ ﻣﻴﻞ آﻦ در ﺳﻮى ﭼﭗ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻰ ﺑﻌﺪ ﻳﻚ دم ﺳﻮى راﺳﺖ‬

‫ﻣﻴﻞ آﻦ زﻳﺮا آﻪ ﺧﺎرى ﭘﻴﺶ ﭘﺎﺳﺖ‬

‫روز ﮔﺸﺘﻰ ﭘﺎش را ﻣﺎ ﭘﺎى ﺑﻮس‬

‫ﮔﺸﺘﻪ و ﭘﺎﻳﺶ ﭼﻮ ﭘﺎهﺎى ﻋﺮوس‬

‫ﻧﻪ ز ﺧﺎك و ﻧﻪ ز ﮔﻞ ﺑﺮ وى اﺛﺮ‬

‫ﻧﻪ از ﺧﺮاش ﺧﺎر و ﺁﺳﻴﺐ ﺣﺠﺮ‬

‫ﻣﻐﺮﺑﻰ را ﻣﺸﺮﻗﻰ آﺮدﻩ ﺧﺪاى‬

‫آﺮدﻩ ﻣﻐﺮب را ﭼﻮ ﻣﺸﺮق ﻧﻮرزاى‬

‫ﻧﻮر اﻳﻦ ﺷﻤﺲ ﺷﻤﻮﺳﻰ ﻓﺎرس اﺳﺖ‬

‫روز ﺧﺎص و ﻋﺎم را او ﺣﺎرس اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺣﺎرس ﺁن ﻧﻮر ﻣﺠﻴﺪ‬

‫آﻪ هﺰاران ﺁﻓﺘﺎب ﺁرد ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﻮر او هﻤﻰرو در اﻣﺎن‬

‫در ﻣﻴﺎن اژدهﺎ و آﮋدﻣﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺸﺖ ﻣﻰرود ﺁن ﻧﻮر ﭘﺎك‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ هﺮ رﻩ زﻧﻰ را ﭼﺎك ﭼﺎك‬

‫ﻰ راﺳﺖ دان‬ ‫ﻳﻮم ﻻ ﻳﺨﺰى اﻟﻨﱠﺒ ّ‬

‫ﻧﻮر ﻳﺴﻌﻰ ﺑﻴﻦ اﻳﺪﻳﻬﻢ ﺑﺨﻮان‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﺮدد در ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺁن ﻓﺰون‬

‫از ﺧﺪا اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ ﺁزﻣﻮن‬

‫آﺎو ﺑﺒﺨﺸﺪ هﻢ ﺑﻪ ﻣﻴﻎ و هﻢ ﺑﻪ ﻣﺎغ‬

‫ﻧﻮر ﺟﺎن و اﷲ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺒﻼغ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﻴﺪن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم رﺳﻮﻻن ﺑﻠﻘﻴﺲ را ﺑﺎ ﺁن هﺪﻳﻪهﺎ آﻪ ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﻮى ﺑﻠﻘﻴﺲ و دﻋﻮتآﺮدن‬ ‫ﺑﻠﻘﻴﺲ را ﺑﻪ اﻳﻤﺎن و ﺗﺮك ﺁﻓﺘﺎب ﭘﺮﺳﺘﻰ‬ ‫ﺑﺎز ﮔﺮدﻳﺪ اى رﺳﻮﻻن ﺧﺠﻞ‬

‫زر ﺷﻤﺎ را دل ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁرﻳﺪ دل‬

‫اﻳﻦ زر ﻣﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁن زر ﻧﻬﻴﺪ‬

‫آﻮرى ﺗﻦ ﻓﺮج اﺳﺘﺮ را دهﻴﺪ‬

‫ﻓﺮج اﺳﺘﺮ ﻻﻳﻖ ﺣﻠﻘﻪى زر اﺳﺖ‬

‫زر ﻋﺎﺷﻖ روى زرد اﺻﻔﺮ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻧﻈﺮﮔﺎﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﺁن‬

‫آﺰ ﻧﻈﺮ اﻧﺪاز ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺖ آﺎن‬

‫آﻮ ﻧﻈﺮﮔﺎﻩ ﺷﻌﺎع ﺁﻓﺘﺎب‬

‫آﻮ ﻧﻈﺮﮔﺎﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻟﺒﺎب‬

‫از ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻦ ز ﺟﺎن اﺳﭙﺮ آﻨﻴﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اآﻨﻮن هﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻨﻴﺪ‬

‫ﻣﺮغ ﻓﺘﻨﻪى داﻧﻪ ﺑﺮ ﺑﺎم اﺳﺖ او‬

‫ﭘﺮ ﮔﺸﺎدﻩ ﺑﺴﺘﻪى دام اﺳﺖ او‬

‫‪٥٩٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ داﻧﻪ داد او دل را ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﻧﺎﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﺮ و را ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ دان‬

‫ﺁن ﻧﻈﺮهﺎ آﻪ ﺑﻪ داﻧﻪ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺁن ﮔﺮﻩ دان آﺎو ﺑﻪ ﭘﺎ ﺑﺮ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫داﻧﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﻰدزدى ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰدزدم ز ﺗﻮ ﺻﺒﺮ و ﻣﻘﺮ‬

‫ﭼﻮن آﺸﻴﺪت ﺁن ﻧﻈﺮ اﻧﺪر ﭘﻰام‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪاﻧﻰ آﺰ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻰام‬

‫ﻗﺼﻪى ﻋﻄﺎرى آﻪ ﺳﻨﮓ ﺗﺮازوى او ﮔﻞ ﺳﺮ ﺷﻮى ﺑﻮد‬ ‫و دزدﻳﺪن ﻣﺸﺘﺮى ﮔﻞ ﺧﻮار از ﺁن ﮔﻞ هﻨﮕﺎم ﺳﻨﺠﻴﺪن ﺷﻜﺮ‬ ‫ﭘﻴﺶ ﻋﻄﺎرى ﻳﻜﻰ ﮔﻞ ﺧﻮار رﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺧﺮد اﺑﻠﻮج ﻗﻨﺪ ﺧﺎص زﻓﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮ ﻋﻄﺎر ﻃﺮار دو دل‬

‫ﻣﻮﺿﻊ ﺳﻨﮓ ﺗﺮازو ﺑﻮد ﮔﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ ﮔﻞ ﺳﻨﮓ ﺗﺮازوى ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﻣﻴﻞ ﺷﻜﺮ ﺑﺨﺮﻳﺪن اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ هﺴﺘﻢ در ﻣﻬﻤﻰ ﻗﻨﺪ ﺟﻮ‬

‫ﺳﻨﮓ ﻣﻴﺰان هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاهﻰ ﺑﺎش ﮔﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد ﭘﻴﺶ ﺁن آﻪ ﮔﻞ ﺧﻮر اﺳﺖ‬

‫ﺳﻨﮓ ﭼﻪ ﺑﻮد ﮔﻞ ﻧﻜﻮﺗﺮ از زر اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن دﻻﻟﻪ آﻪ ﮔﻔﺖ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﻧﻮ ﻋﺮوﺳﻰ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺑﺲ ﺧﻮب ﻓﺮ‬

‫ﺳﺨﺖ زﻳﺒﺎ ﻟﻴﻚ هﻢ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ هﺴﺖ‬

‫آﺎن ﺳﺘﻴﺮﻩ دﺧﺘﺮ ﺣﻠﻮاﮔﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮد ﮔﺮ ﺑﻮد‬

‫دﺧﺘﺮ او ﭼﺮب و ﺷﻴﺮﻳﻦﺗﺮ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪارى ﺳﻨﮓ و ﺳﻨﮕﺖ از ﮔﻞ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻪ و ﺑﻪ ﮔﻞ ﻣﺮا ﻣﻴﻮﻩى دل اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر ﺁن آﻔﻪى ﺗﺮازو ز اﻋﺘﺪاد‬

‫او ﺑﺠﺎى ﺳﻨﮓ ﺁن ﮔﻞ را ﻧﻬﺎد‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮاى آﻔﻪى دﻳﮕﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﻗﺪر ﺁن ﺷﻜﺮ را ﻣﻰﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻮدش ﺗﻴﺸﻪاى او دﻳﺮ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺸﺘﺮى را ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁن ﺟﺎ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫روﻳﺶ ﺁن ﺳﻮ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻞ ﺧﻮر ﻧﺎﺷﻜﻔﺖ‬

‫ﮔﻞ از او ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ دزدﻳﺪن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺗﺮس ﺗﺮﺳﺎن آﻪ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ او ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺘﺪ از اﻣﺘﺤﺎن‬

‫دﻳﺪ ﻋﻄﺎر ﺁن و ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل آﺮد‬

‫آﻪ ﻓﺰونﺗﺮ دزد هﻴﻦ اى روى زرد‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪزدى و ز ﮔﻞ ﻣﻦ ﻣﻰﺑﺮى‬

‫رو آﻪ هﻢ از ﭘﻬﻠﻮى ﺧﻮد ﻣﻰﺧﻮرى‬

‫ﺗﻮ هﻤﻰﺗﺮﺳﻰ ز ﻣﻦ ﻟﻴﻚ از ﺧﺮى‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰﺗﺮﺳﻢ آﻪ ﺗﻮ آﻤﺘﺮ ﺧﻮرى‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺸﻐﻮﻟﻢ ﭼﻨﺎن اﺣﻤﻖ ﻧﻴﻢ‬

‫آﻪ ﺷﻜﺮ اﻓﺰون آﺸﻰ ﺗﻮ از ﻧﻰام‬

‫‪٥٩٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻣﺮ ﺷﻜﺮ را ز ﺁزﻣﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪاﻧﻰ اﺣﻤﻖ و ﻏﺎﻓﻞ آﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮغ ز ﺁن داﻧﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮش ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫داﻧﻪ هﻢ از دور راهﺶ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫آﺰ زﻧﺎى ﭼﺸﻢ ﺣﻈﻰ ﻣﻰﺑﺮى‬

‫ﻧﻪ آﺒﺎب از ﭘﻬﻠﻮى ﺧﻮد ﻣﻰﺧﻮرى‬

‫اﻳﻦ ﻧﻈﺮ از دور ﭼﻮن ﺗﻴﺮ اﺳﺖ و ﺳﻢ‬

‫ﻋﺸﻘﺖ اﻓﺰون ﻣﻰﺷﻮد ﺻﺒﺮ ﺗﻮ آﻢ‬

‫ﻣﺎل دﻧﻴﺎ دام ﻣﺮﻏﺎن ﺿﻌﻴﻒ‬

‫ﻣﻠﻚ ﻋﻘﺒﻰ دام ﻣﺮﻏﺎن ﺷﺮﻳﻒ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻠﻜﻰ آﻪ او داﻣﻰ اﺳﺖ ژرف‬

‫در ﺷﻜﺎر ﺁرﻧﺪ ﻣﺮﻏﺎن ﺷﮕﺮف‬

‫ﻣﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻣﻰﻧﺨﻮاهﻢ ﻣﻠﻜﺘﺎن‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻦ ﺑﺮهﺎﻧﻢ از هﺮ هﻠﻜﺘﺎن‬

‫آﺎﻳﻦ زﻣﺎن هﺴﺘﻴﺪ ﺧﻮد ﻣﻤﻠﻮك ﻣﻠﻚ‬

‫ﻣﺎﻟﻚ ﻣﻠﻚ ﺁن آﻪ ﺑﺠﻬﻴﺪ او ز هﻠﻚ‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ اى اﺳﻴﺮ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﺎم ﺧﻮد آﺮدى اﻣﻴﺮ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫اى ﺗﻮ ﺑﻨﺪﻩى اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﺤﺒﻮس ﺟﺎن‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻳﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ﺧﻮاﺟﻪى ﺟﻬﺎن‬

‫دل دارى آﺮدن و ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﺮ ﺁن رﺳﻮﻻن را‬ ‫و دﻓﻊ وﺣﺸﺖ و ﺁزار از دل اﻳﺸﺎن و ﻋﺬر ﻗﺒﻮل ﻧﺎآﺮدن هﺪﻳﻪ ﺷﺮح آﺮدن ﺑﺎ اﻳﺸﺎن‬ ‫اى رﺳﻮﻻن ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻤﺘﺎن رﺳﻮل‬

‫رد ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﻤﺎ را از ﻗﺒﻮل‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﺁن ﭼﻪ دﻳﺪﻳﺪ از ﻋﺠﺐ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮﻳﻴﺪ از ﺑﻴﺎﺑﺎن ذهﺐ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ آﻪ ﺑﻪ زر ﻃﺎﻣﻊ ﻧﻪاﻳﻢ‬

‫ﻣﺎ زر از زر ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺁوردﻩاﻳﻢ‬

‫ﺁن آﻪ ﮔﺮ ﺧﻮاهﺪ هﻤﻪ ﺧﺎك زﻣﻴﻦ‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ زر ﮔﺮدد و در ﺛﻤﻴﻦ‬

‫ﺣﻖ ﺑﺮاى ﺁن آﻨﺪ اى زر ﮔﺰﻳﻦ‬

‫روز ﻣﺤﺸﺮ اﻳﻦ زﻣﻴﻦ را ﻧﻘﺮﻩﮔﻴﻦ‬

‫ﻓﺎرﻏﻴﻢ از زر آﻪ ﻣﺎ ﺑﺲ ﭘﺮ ﻓﻨﻴﻢ‬

‫ﺧﺎآﻴﺎن را ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ زرﻳﻦ آﻨﻴﻢ‬

‫از ﺷﻤﺎ آﻰ آﺪﻳﻪى زر ﻣﻰآﻨﻴﻢ‬

‫ﻣﺎ ﺷﻤﺎ را آﻴﻤﻴﺎﮔﺮ ﻣﻰآﻨﻴﻢ‬

‫ﺗﺮك ﺁن ﮔﻴﺮﻳﺪ ﮔﺮ ﻣﻠﻚ ﺳﺒﺎﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺮون ﺁب و ﮔﻞ ﺑﺲ ﻣﻠﻜﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺨﺘﻪ ﺑﻨﺪ اﺳﺖ ﺁن آﻪ ﺗﺨﺘﺶ ﺧﻮاﻧﺪﻩاى‬

‫ﺻﺪر ﭘﻨﺪارى و ﺑﺮ در ﻣﺎﻧﺪﻩاى‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﻰ ﻧﻴﺴﺘﺖ ﺑﺮ رﻳﺶ ﺧﻮد‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﻰ ﭼﻮن آﻨﻰ ﺑﺮ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﺑﻰﻣﺮاد ﺗﻮ ﺷﻮد رﻳﺸﺖ ﺳﭙﻴﺪ‬

‫ﺷﺮم دار از رﻳﺶ ﺧﻮد اى آﮋ اﻣﻴﺪ‬

‫ﻣﺎﻟﻚ اﻟﻤﻠﻚ اﺳﺖ هﺮ آﺶ ﺳﺮ ﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﻰﺟﻬﺎن ﺧﺎك ﺻﺪ ﻣﻠﻜﺶ دهﺪ‬

‫‪٥٩٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻟﻴﻚ ذوق ﺳﺠﺪﻩاى ﭘﻴﺶ ﺧﺪا‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺁﻳﺪ از دو ﺻﺪ دوﻟﺖ ﺗﺮا‬

‫ﭘﺲ ﺑﻨﺎﻟﻰ آﻪ ﻧﺨﻮاهﻢ ﻣﻠﻜﻬﺎ‬

‫ﻣﻠﻚ ﺁن ﺳﺠﺪﻩ ﻣﺴﻠﻢ آﻦ ﻣﺮا‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﺟﻬﺎن از ﺑﺪ رﮔﻰ‬

‫ﺑﻮ ﻧﺒﺮدﻧﺪ از ﺷﺮاب ﺑﻨﺪﮔﻰ‬

‫ور ﻧﻪ ادهﻢوار ﺳﺮ ﮔﺮدان و دﻧﮓ‬

‫ﻣﻠﻚ را ﺑﺮ هﻢ زدﻧﺪى ﺑﻰدرﻧﮓ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺣﻖ ﺑﻬﺮ ﺛﺒﺎت اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﻬﺮﺷﺎن ﺑﻨﻬﺎد ﺑﺮ ﭼﺸﻢ و دهﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺗﺨﺖ و ﺗﺎج‬

‫آﻪ ﺳﺘﺎﻧﻴﻢ از ﺟﻬﺎن داران ﺧﺮاج‬

‫از ﺧﺮاج ار ﺟﻤﻊ ﺁرى زر ﭼﻮ رﻳﮓ‬

‫ﺁﺧﺮ ﺁن از ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻣﺮدﻩ رﻳﮓ‬

‫هﻤﺮﻩ ﺟﺎﻧﺖ ﻧﮕﺮدد ﻣﻠﻚ و زر‬

‫زر ﺑﺪﻩ ﺳﺮﻣﻪ ﺳﺘﺎن ﺑﻬﺮ ﻧﻈﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ آﺎﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﭼﺎهﻰ اﺳﺖ ﺗﻨﮓ‬

‫ﻳﻮﺳﻔﺎﻧﻪ ﺁن رﺳﻦ ﺁرى ﺑﻪ ﭼﻨﮓ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﭼﻮن ز ﭼﺎﻩ ﺁﻳﻰ ﺑﻪ ﺑﺎم‬

‫ﺟﺎن آﻪ ﻳﺎ ﺑﺸﺮاى هﺬا ﻟﻰ ﻏﻼم‬

‫هﺴﺖ در ﭼﺎﻩ اﻧﻌﻜﺎﺳﺎت ﻧﻈﺮ‬

‫آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺁن آﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺳﻨﮓ زر‬

‫وﻗﺖ ﺑﺎزى آﻮدآﺎن را ز اﺧﺘﻼل‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﺁن ﺧﺰﻓﻬﺎ زر و ﻣﺎل‬

‫ﻋﺎرﻓﺎﻧﺶ آﻴﻤﻴﺎﮔﺮ ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺷﺪ آﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﻧﮋﻧﺪ‬

‫دﻳﺪن دروﻳﺶ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺸﺎﻳﺦ را در ﺧﻮاب و در ﺧﻮاﺳﺖ آﺮدن روزى ﺣﻼل ﺑﻰﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ﺑﻪ آﺴﺐ و از‬ ‫ﻋﺒﺎدت ﻣﺎﻧﺪن و ارﺷﺎد اﻳﺸﺎن او را و ﻣﻴﻮﻩهﺎى ﺗﻠﺦ و ﺗﺮش آﻮهﻰ ﺑﺮ وى ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﺪن ﺑﻪ داد ﺁن ﻣﺸﺎﻳﺦ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ دروﻳﺶ ﮔﻔﺖ اﻧﺪر ﺳﻤﺮ‬

‫ﺧﻀﺮﻳﺎن را ﻣﻦ ﺑﺪﻳﺪم ﺧﻮاب در‬

‫ﮔﻔﺘﻢ اﻳﺸﺎن را آﻪ روزى ﺣﻼل‬

‫از آﺠﺎ ﻧﻮﺷﻢ آﻪ ﻧﺒﻮد ﺁن وﺑﺎل‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺳﻮى آﻬﺴﺘﺎن راﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﻴﻮﻩهﺎ ز ﺁن ﺑﻴﺸﻪ ﻣﻰاﻓﺸﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫آﻪ ﺧﺪا ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻜﺮد ﺁن ﻣﻴﻮﻩ را‬

‫در دهﺎن ﺗﻮ ﺑﻪ هﻤﺘﻬﺎى ﻣﺎ‬

‫هﻴﻦ ﺑﺨﻮر ﭘﺎك و ﺣﻼل و ﺑﻰﺣﺴﺎب‬

‫ﺑﻰﺻﺪاع و ﻧﻘﻞ و ﺑﺎﻻ و ﻧﺸﻴﺐ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺮا ز ﺁن رزق ﻧﻄﻘﻰ رو ﻧﻤﻮد‬

‫ذوق ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺧﺮدهﺎ ﻣﻰرﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﻓﺘﻨﻪﺳﺖ اى رب ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺨﺸﺸﻰ دﻩ از هﻤﻪ ﺧﻠﻘﺎن ﻧﻬﺎن‬

‫ﺷﺪ ﺳﺨﻦ از ﻣﻦ دل ﺧﻮش ﻳﺎﻓﺘﻢ‬

‫ﭼﻮن اﻧﺎر از ذوق ﻣﻰﺑﺸﻜﺎﻓﺘﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ار ﭼﻴﺰى ﻧﺒﺎﺷﺪ در ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺷﺎدى آﻪ دارم در ﺳﺮﺷﺖ‬

‫‪٥٩٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻴﭻ ﻧﻌﻤﺖ ﺁرزو ﻧﺎﻳﺪ دﮔﺮ‬

‫زﻳﻦ ﻧﭙﺮدازم ﺑﻪ ﺟﻮز و ﻧﻴﺸﻜﺮ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد از آﺴﺐ ﻳﻚ دو ﺣﺒﻪام‬

‫دوﺧﺘﻪ در ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺟﺒﻪام‬

‫ﻧﻴﺖ آﺮدن او آﻪ اﻳﻦ زر ﺑﺪهﻢ ﺑﺪان هﻴﺰم آﺶ ﭼﻮن ﻣﻦ روزى ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺑﻪ آﺮاﻣﺎت ﻣﺸﺎﻳﺦ‬ ‫و رﻧﺠﻴﺪن ﺁن هﻴﺰم آﺶ از ﺿﻤﻴﺮ و ﻧﻴﺖ او‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ دروﻳﺶ هﻴﺰم ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫ﺧﺴﺘﻪ و ﻣﺎﻧﺪﻩ ز ﺑﻴﺸﻪ در رﺳﻴﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻢ ﻣﻦ ز روزى ﻓﺎرﻏﻢ‬

‫زﻳﻦ ﺳﭙﺲ از ﺑﻬﺮ رزﻗﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻏﻢ‬

‫ﻣﻴﻮﻩى ﻣﻜﺮوﻩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺧﻮش ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫رزق ﺧﺎﺻﻰ ﺟﺴﻢ را ﺁﻣﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻦ ﻓﺎرغ ﺷﺪﻩﺳﺘﻢ از ﮔﻠﻮ‬

‫ﺣﺒﻪ اى ﭼﻨﺪ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﺪهﻢ ﺑﺪو‬

‫ﺑﺪهﻢ اﻳﻦ زر را ﺑﺪﻳﻦ ﺗﻜﻠﻴﻒ آﺶ‬

‫ﺗﺎ دو ﺳﻪ روزك ﺷﻮد از ﻗﻮت ﺧﻮش‬

‫ﺧﻮد ﺿﻤﻴﺮم را هﻤﻰداﻧﺴﺖ او‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺳﻤﻌﺶ داﺷﺖ ﻧﻮر از ﺷﻤﻊ هﻮ‬

‫ﺑﻮد ﭘﻴﺸﺶ ﺳﺮ هﺮ اﻧﺪﻳﺸﻪاى‬

‫ﭼﻮن ﭼﺮاﻏﻰ در درون ﺷﻴﺸﻪاى‬

‫هﻴﭻ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﻧﺸﺪ از وى ﺿﻤﻴﺮ‬

‫ﺑﻮد ﺑﺮ ﻣﻀﻤﻮن دﻟﻬﺎ او اﻣﻴﺮ‬

‫ﭘﺲ هﻤﻰﻣﻨﮕﻴﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد زﻳﺮ ﻟﺐ‬

‫در ﺟﻮاب ﻓﻜﺮﺗﻢ ﺁن ﺑﻮ اﻟﻌﺠﺐ‬

‫آﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺪﻳﺸﻰ از ﺑﻬﺮ ﻣﻠﻮك‬

‫آﻴﻒ ﺗﻠﻘﻰ اﻟﺮزق ان ﻟﻢ ﻳﺮزﻗﻮك‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﻰآﺮدم ﺳﺨﻦ را ﻓﻬﻢ ﻟﻴﻚ‬

‫ﺑﺮ دﻟﻢ ﻣﻰزد ﻋﺘﺎﺑﺶ ﻧﻴﻚ ﻧﻴﻚ‬

‫ﺳﻮى ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ هﻴﺒﺖ هﻤﭽﻮ ﺷﻴﺮ‬

‫ﺗﻨﮓ هﻴﺰم را ز ﺧﻮد ﺑﻨﻬﺎد زﻳﺮ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ ﺣﺎﻟﻰ آﻪ او هﻴﺰم ﻧﻬﺎد‬

‫ﻟﺮزﻩ ﺑﺮ هﺮ هﻔﺖ ﻋﻀﻮ ﻣﻦ ﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب ﮔﺮ ﺗﺮا ﺧﺎﺻﺎن هﻰاﻧﺪ‬

‫آﻪ ﻣﺒﺎرك دﻋﻮت و ﻓﺮخ ﭘﻰاﻧﺪ‬

‫ﻟﻄﻒ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻢ آﻪ ﻣﻴﻨﺎﮔﺮ ﺷﻮد‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن اﻳﻦ ﺗﻨﮓ هﻴﺰم زر ﺷﻮد‬

‫در زﻣﺎن دﻳﺪم آﻪ زر ﺷﺪ هﻴﺰﻣﺶ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁﺗﺶ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻰﺗﺎﻓﺖ ﺧﻮش‬

‫ﻣﻦ در ﺁن ﺑﻰﺧﻮد ﺷﺪم ﺗﺎ دﻳﺮ ﮔﻪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪم ﻣﻦ از وﻟﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺖ اى ﺧﺪا ﮔﺮ ﺁن آﺒﺎر‬

‫ﺑﺲ ﻏﻴﻮرﻧﺪ و ﮔﺮﻳﺰان ز اﺷﺘﻬﺎر‬

‫ﺑﺎز اﻳﻦ را ﺑﻨﺪ هﻴﺰم ﺳﺎز زود‬

‫ﺑﻰﺗﻮﻗﻒ هﻢ ﺑﺮ ﺁن ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﻮد‬

‫در زﻣﺎن هﻴﺰم ﺷﺪ ﺁن اﻏﺼﺎن زر‬

‫ﻣﺴﺖ ﺷﺪ در آﺎر او ﻋﻘﻞ و ﻧﻈﺮ‬

‫‪٥٩٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﺮداﺷﺖ هﻴﺰم را و رﻓﺖ‬

‫ﺳﻮى ﺷﻬﺮ از ﭘﻴﺶ ﻣﻦ او ﺗﻴﺰ و ﺗﻔﺖ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ در ﭘﻰ ﺁن ﺷﻪ روم‬

‫ﭘﺮﺳﻢ از وى ﻣﺸﻜﻼت و ﺑﺸﻨﻮم‬

‫ﺑﺴﺘﻪ آﺮد ﺁن هﻴﺒﺖ او ﻣﺮ ﻣﺮا‬

‫ﭘﻴﺶ ﺧﺎﺻﺎن رﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻋﺎﻣﻪ را‬

‫ور آﺴﻰ را رﻩ ﺷﻮد ﮔﻮ ﺳﺮ ﻓﺸﺎن‬

‫آﺎن ﺑﻮد از رﺣﻤﺖ و از ﺟﺬﺑﺸﺎن‬

‫ﭘﺲ ﻏﻨﻴﻤﺖ دار ﺁن ﺗﻮﻓﻴﻖ را‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﺑﻰ ﺻﺤﺒﺖ ﺻﺪﻳﻖ را‬

‫ﻧﻪ ﭼﻮ ﺁن اﺑﻠﻪ آﻪ ﻳﺎﺑﺪ ﻗﺮب ﺷﺎﻩ‬

‫ﺳﻬﻞ و ﺁﺳﺎن در ﻓﺘﺪ ﺁن دم ز راﻩ‬

‫ﭼﻮن ز ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ دهﻨﺪش ﺑﻴﺸﺘﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻮﻳﺪ ران ﮔﺎو اﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﮕﺮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ از ران ﮔﺎو اى ﻣﻔﺘﺮى‬

‫ران ﮔﺎوت ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ از ﺧﺮى‬

‫ﺑﺬل ﺷﺎهﺎﻧﻪﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﻰرﺷﻮﺗﻰ‬

‫ﺑﺨﺸﺶ ﻣﺤﺾ اﺳﺖ اﻳﻦ از رﺣﻤﺘﻰ‬

‫ﺗﺤﺮﻳﺾ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﺮ رﺳﻮﻻن را ﺑﺮ ﺗﻌﺠﻴﻞ هﺠﺮت ﺑﻠﻘﻴﺲ ﺑﻬﺮ اﻳﻤﺎن‬ ‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﺷﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن در ﻧﺒﺮد‬

‫ﺟﺬب ﺧﻴﻞ و ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻠﻘﻴﺲ آﺮد‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ اى ﻋﺰﻳﺰان زود زود‬

‫آﻪ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﻣﻮﺟﻬﺎ از ﺑﺤﺮ ﺟﻮد‬

‫ﺳﻮى ﺳﺎﺣﻞ ﻣﻰﻓﺸﺎﻧﺪ ﺑﻰﺧﻄﺮ‬

‫ﺟﻮش ﻣﻮﺟﺶ هﺮ زﻣﺎﻧﻰ ﺻﺪ ﮔﻬﺮ‬

‫اﻟﺼﻼ ﮔﻔﺘﻴﻢ اى اهﻞ رﺷﺎد‬

‫آﺎﻳﻦ زﻣﺎن رﺿﻮان در ﺟﻨﺖ ﮔﺸﺎد‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ اى ﭘﻴﻜﺎن روﻳﺪ‬

‫ﺳﻮى ﺑﻠﻘﻴﺲ و ﺑﺪﻳﻦ دﻳﻦ ﺑﮕﺮوﻳﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪش ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻤﺎم‬

‫زود آﻪ ان اﻟﻠﱠﻪ ﻳﺪﻋﻮ ﺑﺎﻟﺴﻼم‬

‫هﻴﻦ ﺑﻴﺎ اى ﻃﺎﻟﺐ دوﻟﺖ ﺷﺘﺎب‬

‫آﻪ ﻓﺘﻮح اﺳﺖ اﻳﻦ زﻣﺎن و ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬

‫اى آﻪ ﺗﻮ ﻃﺎﻟﺐ ﻧﻪ اى ﺗﻮ هﻢ ﺑﻴﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻃﻠﺐ ﻳﺎﺑﻰ ازﻳﻦ ﻳﺎر وﻓﺎ‬

‫ﺳﺒﺐ هﺠﺮت اﺑﺮاهﻴﻢ ادهﻢ ﻗﺪس اﻟﻠﱠﻪ ﺳﺮﻩ و ﺗﺮك ﻣﻠﻚ ﺧﺮاﺳﺎن‬ ‫ﻣﻠﻚ ﺑﺮ هﻢ زن ﺗﻮ ادهﻢوار زود‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﻰ هﻤﭽﻮ او ﻣﻠﻚ ﺧﻠﻮد‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺁن ﺷﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﻳﺮ‬

‫ﺣﺎرﺳﺎن ﺑﺮ ﺑﺎم اﻧﺪر دار و ﮔﻴﺮ‬

‫ﻗﺼﺪ ﺷﻪ از ﺣﺎرﺳﺎن ﺁن هﻢ ﻧﺒﻮد‬

‫آﻪ آﻨﺪ ز ﺁن دﻓﻊ دزدان و رﻧﻮد‬

‫او هﻤﻰداﻧﺴﺖ آﺎن آﺎو ﻋﺎدل اﺳﺖ‬

‫ﻓﺎرغ اﺳﺖ از واﻗﻌﻪ اﻳﻤﻦ دل اﺳﺖ‬

‫‪٥٩٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﺪل ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺎﺳﺒﺎن آﺎﻣﻬﺎ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺐ ﭼﻮﺑﻚ زﻧﺎن ﺑﺮ ﺑﺎﻣﻬﺎ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺪ ﻣﻘﺼﻮدش از ﺑﺎﻧﮓ رﺑﺎب‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎن ﺧﻴﺎل ﺁن ﺧﻄﺎب‬

‫ﻧﺎﻟﻪى ﺳﺮﻧﺎ و ﺗﻬﺪﻳﺪ دهﻞ‬

‫ﭼﻴﺰآﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﺪان ﻧﺎﻗﻮر آﻞ‬

‫ﭘﺲ ﺣﻜﻴﻤﺎن ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ اﻳﻦ ﻟﺤﻨﻬﺎ‬

‫از دوار ﭼﺮخ ﺑﮕﺮﻓﺘﻴﻢ ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﮔﺮدﺷﻬﺎى ﭼﺮخ اﺳﺖ اﻳﻦ آﻪ ﺧﻠﻖ‬

‫ﻣﻰﺳﺮاﻳﻨﺪش ﺑﻪ ﻃﻨﺒﻮر و ﺑﻪ ﺣﻠﻖ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن ﮔﻮﻳﻨﺪ آﺎﺛﺎر ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﻧﻐﺰ ﮔﺮداﻧﻴﺪ هﺮ ﺁواز زﺷﺖ‬

‫ﻣﺎ هﻤﻪ اﺟﺰاى ﺁدم ﺑﻮدﻩاﻳﻢ‬

‫در ﺑﻬﺸﺖ ﺁن ﻟﺤﻨﻬﺎ ﺑﺸﻨﻮدﻩاﻳﻢ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ رﻳﺨﺖ ﺁب و ﮔﻞ ﺷﻜﻰ‬

‫ﻳﺎدﻣﺎن ﺁﻣﺪ از ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻴﺰآﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن ﺁﻣﻴﺨﺖ ﺑﺎ ﺧﺎك آﺮب‬

‫آﻰ دهﻨﺪ اﻳﻦ زﻳﺮ و اﻳﻦ ﺑﻢ ﺁن ﻃﺮب‬

‫ﺁب ﭼﻮن ﺁﻣﻴﺨﺖ ﺑﺎ ﺑﻮل و ﮔﻤﻴﺰ‬

‫ﮔﺸﺖ ز ﺁﻣﻴﺰش ﻣﺰاﺟﺶ ﺗﻠﺦ و ﺗﻴﺰ‬

‫ﭼﻴﺰآﻰ از ﺁب هﺴﺘﺶ در ﺟﺴﺪ‬

‫ﺑﻮل ﮔﻴﺮش ﺁﺗﺸﻰ را ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺠﺲ ﺷﺪ ﺁب اﻳﻦ ﻃﺒﻌﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫آﺎﺗﺶ ﻏﻢ را ﺑﻪ ﻃﺒﻊ ﺧﻮد ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻏﺬاى ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺁﻣﺪ ﺳﻤﺎع‬

‫آﻪ در او ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻴﺎل اﺟﺘﻤﺎع‬

‫ﻗﻮﺗﻰ ﮔﻴﺮد ﺧﻴﺎﻻت ﺿﻤﻴﺮ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺻﻮرت ﮔﺮدد از ﺑﺎﻧﮓ و ﺻﻔﻴﺮ‬

‫ﺁﺗﺶ ﻋﺸﻖ از ﻧﻮاهﺎ ﮔﺸﺖ ﺗﻴﺰ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺁﺗﺶ ﺁن ﺟﻮز رﻳﺰ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﻣﺮد ﺗﺸﻨﻪ آﻪ از ﺳﺮ ﺟﻮز ﺑﻦ ﺟﻮز ﻣﻰرﻳﺨﺖ در ﺟﻮى ﺁب آﻪ در ﮔﻮ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺁب ﻧﻤﻰرﺳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫اﻓﺘﺎدن ﺟﻮز ﺑﺎﻧﮓ ﺁب ﺑﺸﻨﻮد و او را ﭼﻮن ﺳﻤﺎع ﺧﻮش ﺑﺎﻧﮓ ﺁب اﻧﺪر ﻃﺮب ﻣﻰﺁورد‬ ‫در ﻧﻐﻮﻟﻰ ﺑﻮد ﺁب ﺁن ﺗﺸﻨﻪ راﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ درﺧﺖ ﺟﻮز ﺟﻮزى ﻣﻰﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﻰﻓﺘﺎد از ﺟﻮز ﺑﻦ ﺟﻮز اﻧﺪر ﺁب‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰﺁﻣﺪ هﻤﻰدﻳﺪ او ﺣﺒﺎب‬

‫ﻋﺎﻗﻠﻰ ﮔﻔﺘﺶ آﻪ ﺑﮕﺬار اى ﻓﺘﻰ‬

‫ﺟﻮزهﺎ ﺧﻮد ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺁرد ﺗﺮا‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﺁب ﻣﻰاﻓﺘﺪ ﺛﻤﺮ‬

‫ﺁب در ﭘﺴﺘﻰ اﺳﺖ از ﺗﻮ دور در‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ از ﺑﺎﻻ ﻓﺮو ﺁﻳﻰ ﺑﻪ زور‬

‫ﺁب ﺟﻮﻳﺶ ﺑﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ دور‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺼﺪم زﻳﻦ ﻓﺸﺎﻧﺪن ﺟﻮز ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﻴﺰﺗﺮ ﺑﻨﮕﺮ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻇﺎهﺮ ﻣﻪاﻳﺴﺖ‬

‫ﻗﺼﺪ ﻣﻦ ﺁن اﺳﺖ آﺎﻳﺪ ﺑﺎﻧﮓ ﺁب‬

‫هﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁب اﻳﻦ ﺣﺒﺎب‬

‫‪٥٩٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺸﻨﻪ را ﺧﻮد ﺷﻐﻞ ﭼﻪ ﺑﻮد در ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮد ﭘﺎى ﺣﻮض ﮔﺸﺘﻦ ﺟﺎودان‬

‫ﮔﺮد ﺟﻮ و ﮔﺮد ﺁب و ﺑﺎﻧﮓ ﺁب‬

‫هﻤﭽﻮ ﺣﺎﺟﻰ ﻃﺎﻳﻒ آﻌﺒﻪى ﺻﻮاب‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﻣﻘﺼﻮد ﻣﻦ زﻳﻦ ﻣﺜﻨﻮى‬

‫اى ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ ﺗﻮى‬

‫ﻣﺜﻨﻮى اﻧﺪر ﻓﺮوع و در اﺻﻮل‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺁن ﺗﺴﺖ آﺮدﻩ ﺳﺘﻰ ﻗﺒﻮل‬

‫در ﻗﺒﻮل ﺁرﻧﺪ ﺷﺎهﺎن ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻗﺒﻮل ﺁرﻧﺪ ﻧﺒﻮد ﺑﻴﺶ رد‬

‫ﭼﻮن ﻧﻬﺎﻟﻰ آﺎﺷﺘﻰ ﺁﺑﺶ ﺑﺪﻩ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺸﺎدش دادﻩاى ﺑﮕﺸﺎ ﮔﺮﻩ‬

‫ﻗﺼﺪم از اﻟﻔﺎظ او راز ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﻗﺼﺪم از اﻧﺸﺎﻳﺶ ﺁواز ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺁوازت ﺁواز ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ از ﻣﻌﺸﻮق ﺣﺎﺷﺎ آﻪ ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫اﺗﺼﺎﻟﻰ ﺑﻰﺗﻜﻴﻒ ﺑﻰﻗﻴﺎس‬

‫هﺴﺖ رب اﻟﻨﺎس را ﺑﺎ ﺟﺎن ﻧﺎس‬

‫ﻟﻴﻚ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺎس ﻣﻦ ﻧﺴﻨﺎس ﻧﻰ‬

‫ﻧﺎس ﻏﻴﺮ ﺟﺎن ﺟﺎن اﺷﻨﺎس ﻧﻰ‬

‫ﻧﺎس ﻣﺮدم ﺑﺎﺷﺪ و آﻮ ﻣﺮدﻣﻰ‬

‫ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﺮدم ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺳﺘﻰ دﻣﻰ‬

‫ﺖ ﺧﻮاﻧﺪﻩاى‬ ‫ﺖ ِإ ْذ َر َﻣ ْﻴ َ‬ ‫ﻣﺎ َر َﻣ ْﻴ َ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺟﺴﻤﻰ در ﺗﺠﺰى ﻣﺎﻧﺪﻩاى‬

‫ﻣﻠﻚ ﺟﺴﻤﺖ را ﭼﻮ ﺑﻠﻘﻴﺲ اى ﻏﺒﻰ‬

‫ﺗﺮك آﻦ ﺑﻬﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻧﺒﻰ‬

‫ﻣﻰآﻨﻢ ﻻ ﺣﻮل ﻧﻪ از ﮔﻔﺖ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ از وﺳﻮاس ﺁن اﻧﺪﻳﺸﻪ آﻴﺶ‬

‫آﺎو ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻣﻰآﻨﺪ در ﮔﻔﺖ ﻣﻦ‬

‫در دل از وﺳﻮاس و اﻧﻜﺎرات ﻇﻦ‬

‫ﻣﻰآﻨﻢ ﻻ ﺣﻮل ﻳﻌﻨﻰ ﭼﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺗﺮا در دل ﺑﻪ ﺿﺪم ﮔﻔﺘﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﺖ در ﮔﻠﻮ‬

‫ﻣﻦ ﺧﻤﺶ آﺮدم ﺗﻮ ﺁن ﺧﻮد ﺑﮕﻮ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻧﺎﻳﻰ ﺧﻮش ﻧﻰ ﻣﻰزدﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﻣﻘﻌﺪش ﺑﺎدى ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﻧﺎى را ﺑﺮ آﻮن ﻧﻬﺎد او آﻪ ز ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰزﻧﻰ ﺑﺴﺘﺎن ﺑﺰن‬

‫اى ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺧﻮد ادب اﻧﺪر ﻃﻠﺐ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻻ ﺣﻤﻞ از هﺮ ﺑﻰادب‬

‫هﺮ آﻪ را ﺑﻴﻨﻰ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﻪ ﻓﻼن آﺲ راﺳﺖ ﻃﺒﻊ و ﺧﻮى ﺑﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﮔﺮ‪ ،‬ﺑﺪان آﻪ ﺑﺪ ﺧﻮ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻣﺮ ﺁن ﺑﺪ ﺧﻮى را او ﺑﺪ ﮔﻮ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺧﻮش ﺧﻮ ﺁن ﺑﻮد آﺎو در ﺧﻤﻮل‬

‫ﺑﺎﺷﺪ از ﺑﺪ ﺧﻮ و ﺑﺪ ﻃﺒﻌﺎن ﺣﻤﻮل‬

‫ﻟﻴﻚ در ﺷﻴﺦ ﺁن ﮔﻠﻪ ز اﻣﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ ﭘﻰ ﺧﺸﻢ و ﻣﻤﺎرات و هﻮاﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﻴﺴﺖ هﺴﺖ اﺻﻼح ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺎﻳﺖ آﺮدن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان‬

‫‪٦٠٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﺎﺣﻤﻮﻟﻰ اﻧﺒﻴﺎ از اﻣﺮ دان‬

‫ور ﻧﻪ ﺣﻤﺎل اﺳﺖ ﺑﺪ را ﺣﻠﻤﺸﺎن‬

‫ﻃﺒﻊ را آﺸﺘﻨﺪ در ﺣﻤﻞ ﺑﺪى‬

‫ﻧﺎﺣﻤﻮﻟﻰ ﮔﺮ ﺑﻮد هﺴﺖ اﻳﺰدى‬

‫اى ﺳﻠﻴﻤﺎن در ﻣﻴﺎن زاغ و ﺑﺎز‬

‫ﺣﻠﻢ ﺣﻖ ﺷﻮ ﺑﺎ هﻤﻪ ﻣﺮﻏﺎن ﺑﺴﺎز‬

‫اى دو ﺻﺪ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﺣﻠﻤﺖ را زﺑﻮن‬

‫آﻪ اهﺪ ﻗﻮﻣﻰ اﻧﻬﻢ ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻮن‬

‫ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﭘﻴﺶ ﺑﻠﻘﻴﺲ آﻪ اﺻﺮار ﻣﻴﻨﺪﻳﺶ ﺑﺮ ﺷﺮك و ﺗﺎﺧﻴﺮ ﻣﻜﻦ‬ ‫هﻴﻦ ﺑﻴﺎ ﺑﻠﻘﻴﺲ ور ﻧﻪ ﺑﺪ ﺷﻮد‬

‫ﻟﺸﻜﺮت ﺧﺼﻤﺖ ﺷﻮد ﻣﺮﺗﺪ ﺷﻮد‬

‫ﭘﺮدﻩ دار ﺗﻮ درت را ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن ﺗﻮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﺼﻤﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ذرات زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﻟﺸﻜﺮ ﺣﻘﻨﺪ ﮔﺎﻩ اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺑﺎد را دﻳﺪى آﻪ ﺑﺎ ﻋﺎدان ﭼﻪ آﺮد‬

‫ﺁب را دﻳﺪى آﻪ در ﻃﻮﻓﺎن ﭼﻪ آﺮد‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺑﺮ ﻓﺮﻋﻮن زد ﺁن ﺑﺤﺮ آﻴﻦ‬

‫و اﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﻗﺎرون ﻧﻤﻮدﺳﺖ اﻳﻦ زﻣﻴﻦ‬

‫و اﻧﭽﻪ ﺁن ﺑﺎﺑﻴﻞ ﺑﺎ ﺁن ﭘﻴﻞ آﺮد‬

‫و اﻧﭽﻪ ﭘﺸﻪ آﻠﻪى ﻧﻤﺮود ﺧﻮرد‬

‫و اﻧﻜﻪ ﺳﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺖ داودى ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺷﺸﺼﺪ ﭘﺎرﻩ و ﻟﺸﻜﺮ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﺳﻨﮓ ﻣﻰﺑﺎرﻳﺪ ﺑﺮ اﻋﺪاى ﻟﻮط‬

‫ﺗﺎ آﻪ در ﺁب ﺳﻴﻪ ﺧﻮردﻧﺪ ﻏﻮط‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ از ﺟﻤﺎدات ﺟﻬﺎن‬

‫ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﻳﺎرى ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان‬

‫ﻣﺜﻨﻮى ﭼﻨﺪان ﺷﻮد آﻪ ﭼﻞ ﺷﺘﺮ‬

‫ﮔﺮ آﺸﺪ ﻋﺎﺟﺰ ﺷﻮد از ﺑﺎر ﭘﺮ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ آﺎﻓﺮ ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﻟﺸﻜﺮ ﺣﻖ ﻣﻰﺷﻮد ﺳﺮ ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫اى ﻧﻤﻮدﻩ ﺿﺪ ﺣﻖ در ﻓﻌﻞ درس‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻟﺸﻜﺮ اوﻳﻰ ﺑﺘﺮس‬

‫ﺟﺰو ﺟﺰوت ﻟﺸﻜﺮ او در وﻓﺎق‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا اآﻨﻮن ﻣﻄﻴﻌﻨﺪ از ﻧﻔﺎق‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﭼﺸﻢ را آﺎو را ﻓﺸﺎر‬

‫درد ﭼﺸﻢ از ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁرد ﺻﺪ دﻣﺎر‬

‫ور ﺑﻪ دﻧﺪان ﮔﻮﻳﺪ او ﺑﻨﻤﺎ وﺑﺎل‬

‫ﭘﺲ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺗﻮ ز دﻧﺪان ﮔﻮﺷﻤﺎل‬

‫ﺑﺎز آﻦ ﻃﺐ را ﺑﺨﻮان ﺑﺎب اﻟﻌﻠﻞ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻟﺸﻜﺮ ﺗﻦ را ﻋﻤﻞ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺟﺎن ﺟﺎن هﺮ ﭼﻴﺰى وى اﺳﺖ‬

‫دﺷﻤﻨﻰ ﺑﺎ ﺟﺎن ﺟﺎن ﺁﺳﺎن آﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد رهﺎ آﻦ ﻟﺸﻜﺮ دﻳﻮ و ﭘﺮى‬

‫آﺰ ﻣﻴﺎن ﺟﺎن آﻨﻨﺪم ﺻﻔﺪرى‬

‫ﻣﻠﻚ را ﺑﮕﺬار ﺑﻠﻘﻴﺲ از ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺮا ﻳﺎﺑﻰ هﻤﻪ ﻣﻠﻚ ﺁن ﺗﺴﺖ‬

‫‪٦٠١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮد ﺑﺪاﻧﻰ ﭼﻮن ﺑﺮ ﻣﻦ ﺁﻣﺪى‬

‫آﻪ ﺗﻮ ﺑﻰﻣﻦ ﻧﻘﺶ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﺑﺪى‬

‫ﻧﻘﺶ اﮔﺮ ﺧﻮد ﻧﻘﺶ ﺳﻠﻄﺎن ﻳﺎ ﻏﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻮرت اﺳﺖ از ﺟﺎن ﺧﻮد ﺑﻰﭼﺎﺷﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫زﻳﻨﺖ او از ﺑﺮاى دﻳﮕﺮان‬

‫ﺑﺎز آﺮدﻩ ﺑﻰهﺪﻩ ﭼﺸﻢ و دهﺎن‬

‫اى ﺗﻮ در ﭘﻴﻜﺎر ﺧﻮد را ﺑﺎﺧﺘﻪ‬

‫دﻳﮕﺮان را ﺗﻮ ز ﺧﻮد ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ هﺮ ﺻﻮرت آﻪ ﺁﻳﻰ ﺑﻴﺴﺘﻰ‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ اﻳﻦ و اﷲ ﺁن ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﻰ ﺗﻮ ز ﺧﻠﻖ‬

‫در ﻏﻢ و اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﺎﻧﻰ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻠﻖ‬

‫اﻳﻦ ﺗﻮ آﻰ ﺑﺎﺷﻰ آﻪ ﺗﻮ ﺁن اوﺣﺪى‬

‫آﻪ ﺧﻮش و زﻳﺒﺎ و ﺳﺮ ﻣﺴﺖ ﺧﻮدى‬

‫ﻣﺮغ ﺧﻮﻳﺸﻰ ﺻﻴﺪ ﺧﻮﻳﺸﻰ دام ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺻﺪر ﺧﻮﻳﺸﻰ ﻓﺮش ﺧﻮﻳﺸﻰ ﺑﺎم ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺟﻮهﺮ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻗﺎﻳﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻋﺮض ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻓﺮع او ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺁدم زادﻩاى ﭼﻮن او ﻧﺸﻴﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ذرﻳﺎت را در ﺧﻮد ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ اﻧﺪر ﺧﻢ آﻪ اﻧﺪر ﻧﻬﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ آﺎﻧﺪر ﺷﻬﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺧﻢ اﺳﺖ و دل ﭼﻮن ﺟﻮى ﺁب‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺣﺠﺮﻩﺳﺖ و دل ﺷﻬﺮ ﻋﺠﺎب‬

‫ﭘﻴﺪا آﺮدن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم آﻪ ﻣﺮا ﺧﺎﻟﺼﺎ ﻻﻣﺮ اﻟﻠﱠﻪ ﺟﻬﺪ اﺳﺖ در اﻳﻤﺎن ﺗﻮ‪ ،‬ﻳﻚ ذرﻩ ﻏﺮﺿﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮا ﻧﻪ‬ ‫در ﻧﻔﺲ ﺗﻮ و ﺣﺴﻦ ﺗﻮ و ﻧﻪ در ﻣﻠﻚ ﺗﻮ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﻴﻨﻰ ﭼﻮن ﭼﺸﻢ ﺟﺎن ﺑﺎز ﺷﻮد ﺑﻨﻮر اﻟﻠﱠﻪ‬ ‫هﻴﻦ ﺑﻴﺎ آﻪ ﻣﻦ رﺳﻮﻟﻢ دﻋﻮﺗﻰ‬

‫ﭼﻮن اﺟﻞ ﺷﻬﻮت آﺸﻢ ﻧﻪ ﺷﻬﻮﺗﻰ‬

‫ور ﺑﻮد ﺷﻬﻮت اﻣﻴﺮ ﺷﻬﻮﺗﻢ‬

‫ﻧﻪ اﺳﻴﺮ ﺷﻬﻮت روى ﺑﺘﻢ‬

‫ﺑﺖ ﺷﻜﻦ ﺑﻮدﻩﺳﺖ اﺻﻞ اﺻﻞ ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻠﻴﻞ ﺣﻖ و ﺟﻤﻠﻪى اﻧﺒﻴﺎ‬

‫ﮔﺮ در ﺁﻳﻴﻢ اى رهﻰ در ﺑﺘﻜﺪﻩ‬

‫ﺑﺖ ﺳﺠﻮد ﺁرد ﻧﻪ ﻣﺎ در ﻣﻌﺒﺪﻩ‬

‫اﺣﻤﺪ و ﺑﻮ ﺟﻬﻞ در ﺑﺖ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‬

‫زﻳﻦ ﺷﺪن ﺗﺎ ﺁن ﺷﺪن ﻓﺮﻗﻰ اﺳﺖ زﻓﺖ‬

‫اﻳﻦ در ﺁﻳﺪ ﺳﺮ ﻧﻬﻨﺪ او را ﺑﺘﺎن‬

‫ﺁن در ﺁﻳﺪ ﺳﺮ ﻧﻬﺪ ﭼﻮن اﻣﺘﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺷﻬﻮﺗﻰ ﺑﺖ ﺧﺎﻧﻪاى اﺳﺖ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ و آﺎﻓﺮان را ﻻﻧﻪاى اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺷﻬﻮت ﺑﻨﺪﻩى ﭘﺎآﺎن ﺑﻮد‬

‫زر ﻧﺴﻮزد ز اﻧﻜﻪ ﻧﻘﺪ آﺎن ﺑﻮد‬

‫آﺎﻓﺮان ﻗﻠﺒﻨﺪ و ﭘﺎآﺎن هﻤﭽﻮ زر‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﻮﺗﻪ درﻧﺪ اﻳﻦ دو ﻧﻔﺮ‬

‫ﻗﻠﺐ ﭼﻮن ﺁﻣﺪ ﺳﻴﻪ ﺷﺪ در زﻣﺎن‬

‫زر در ﺁﻣﺪ ﺷﺪ زرى او ﻋﻴﺎن‬

‫‪٦٠٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺖ زر در ﺑﻮﺗﻪ ﺧﻮش‬

‫در رخ ﺁﺗﺶ هﻤﻰﺧﻨﺪد رﮔﺶ‬

‫ﺟﺴﻢ ﻣﺎ رو ﭘﻮش ﻣﺎ ﺷﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ درﻳﺎ زﻳﺮ اﻳﻦ آﻪ در ﻧﻬﺎن‬

‫ﺷﺎﻩ دﻳﻦ را ﻣﻨﮕﺮ اى ﻧﺎدان ﺑﻪ ﻃﻴﻦ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻧﻈﺮ آﺮدﻩ اﺳﺖ اﺑﻠﻴﺲ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫آﻰ ﺗﻮان اﻧﺪود اﻳﻦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را‬

‫ﺑﺎ آﻒ ﮔﻞ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﺁﺧﺮ ﻣﺮا‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮﻳﺰى ﺧﺎك و ﺻﺪ ﺧﺎآﺴﺘﺮش‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻮر او ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﺳﺮش‬

‫آﻪ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ آﺎو ﺑﭙﻮﺷﺪ روى ﺁب‬

‫ﻃﻴﻦ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ آﺎو ﺑﭙﻮﺷﺪ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺧﻴﺰ ﺑﻠﻘﻴﺴﺎ ﭼﻮ ادهﻢ ﺷﺎهﻮار‬

‫دود از اﻳﻦ ﻣﻠﻚ دو ﺳﻪ روزﻩ ﺑﺮ ﺁر‬

‫ﺑﺎﻗﻰ ﻗﺼﻪى اﺑﺮاهﻴﻢ ادهﻢ رﺣﻤﻪ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺨﺘﻰ ﺷﻨﻴﺪ ﺁن ﻧﻴﻚ ﻧﺎم‬

‫ﻃﻖ ﻃﻘﻰ و هﺎى و هﻮﻳﻰ ﺷﺐ ز ﺑﺎم‬

‫ﮔﺎﻣﻬﺎى ﺗﻨﺪ ﺑﺮ ﺑﺎم ﺳﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ زهﺮﻩ آﻪ را‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد ﺑﺮ روزن ﻗﺼﺮ او آﻪ آﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺁدﻣﻰ ﻣﺎﻧﺎ ﭘﺮى اﺳﺖ‬

‫ﺳﺮ ﻓﺮو آﺮدﻧﺪ ﻗﻮﻣﻰ ﺑﻮ اﻟﻌﺠﺐ‬

‫ﻣﺎ هﻤﻰﮔﺮدﻳﻢ ﺷﺐ ﺑﻬﺮ ﻃﻠﺐ‬

‫هﻴﻦ ﭼﻪ ﻣﻰﺟﻮﻳﻴﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﺷﺘﺮان‬

‫ﮔﻔﺖ اﺷﺘﺮ ﺑﺎم ﺑﺮ آﻰ ﺟﺴﺖ هﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش آﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺟﺎﻩ‬

‫ﭼﻮن هﻤﻰﺟﻮﻳﻰ ﻣﻼﻗﺎت اﻟﻪ‬

‫ﺧﻮد هﻤﺎن ﺑﺪ دﻳﮕﺮ او را آﺲ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ﭘﺮى از ﺁدﻣﻰ ﺷﺪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﻣﻌﻨﻰاش ﭘﻨﻬﺎن و او در ﭘﻴﺶ ﺧﻠﻖ‬

‫ﺧﻠﻖ آﻰ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻏﻴﺮ رﻳﺶ و دﻟﻖ‬

‫ﭼﻮن ز ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ و ﺧﻠﻘﺎن دور ﺷﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻋﻨﻘﺎ در ﺟﻬﺎن ﻣﺸﻬﻮر ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎن هﺮ ﻣﺮﻏﻰ آﻪ ﺁﻣﺪ ﺳﻮى ﻗﺎف‬

‫ﺟﻤﻠﻪى ﻋﺎﻟﻢ از او ﻻﻓﻨﺪ ﻻف‬

‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪ اﻧﺪر ﺳﺒﺎ اﻳﻦ ﻧﻮر ﺷﺮق‬

‫ﻏﻠﻐﻠﻰ اﻓﺘﺎد در ﺑﻠﻘﻴﺲ و ﺧﻠﻖ‬

‫روﺣﻬﺎى ﻣﺮدﻩ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺮ زدﻧﺪ‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن از ﮔﻮر ﺗﻦ ﺳﺮ ﺑﺮ زدﻧﺪ‬

‫ﻳﻚ دﮔﺮ را ﻣﮋدﻩ ﻣﻰدادﻧﺪ هﺎن‬

‫ﻧﻚ ﻧﺪاﻳﻰ ﻣﻰرﺳﺪ از ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ز ان ﻧﺪا دﻳﻨﻬﺎ هﻤﻰﮔﺮدﻧﺪ ﮔﺒﺰ‬

‫ﺷﺎخ و ﺑﺮگ دل هﻤﻰﮔﺮدﻧﺪ ﺳﺒﺰ‬

‫از ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺁن ﻧﻔﺲ ﭼﻮن ﻧﻔﺦ ﺻﻮر‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن را وارهﺎﻧﻴﺪ از ﻗﺒﻮر‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﺑﺎدا ﺳﻌﺎدت ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ‬

‫اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺖ اﻟﻠﱠﻪ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﻴﻘﻴﻦ‬

‫‪٦٠٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻘﻴﻪى ﻗﺼﻪى اهﻞ ﺳﺒﺎ و ﻧﺼﻴﺤﺖ و ارﺷﺎد ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺁل ﺑﻠﻘﻴﺲ را هﺮ ﻳﻜﻰ را اﻧﺪر ﺧﻮرد ﻣﺸﻜﻼت‬ ‫دﻳﻦ و دل او و ﺻﻴﺪ آﺮدن هﺮ ﺟﻨﺲ ﻣﺮغ ﺿﻤﻴﺮى ﺑﻪ ﺻﻔﻴﺮ ﺁن ﺟﻨﺲ ﻣﺮغ و ﻃﻌﻤﻪى او‬ ‫ﻗﺼﻪ ﮔﻮﻳﻢ از ﺳﺒﺎ ﻣﺸﺘﺎقوار‬

‫ﭼﻮن ﺻﺒﺎ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻻﻟﻪزار‬

‫ﻻﻗﺖ اﻻﺷﺒﺎح ﻳﻮم وﺻﻠﻬﺎ‬

‫ﻋﺎدت اﻻوﻻد ﺻﻮب اﺻﻠﻬﺎ‬

‫أﻣﺔ اﻟﻌﺸﻖ اﻟﺨﻔﻰ ﻓﻰ اﻻﻣﻢ‬

‫ﻣﺜﻞ ﺟﻮد ﺣﻮﻟﻪ ﻟﻮم اﻟﺴﻘﻢ‬

‫ذﻟﻪ اﻻرواح ﻣﻦ اﺷﺒﺎﺣﻬﺎ‬

‫ﻋﺰﻩ اﻻﺷﺒﺎح ﻣﻦ ارواﺣﻬﺎ‬

‫اﻳﻬﺎ اﻟﻌﺸﺎق اﻟﺴﻘﻴﺎ ﻟﻜﻢ‬

‫أﻧﺘﻢ اﻟﺒﺎﻗﻮن و اﻟﺒﻘﻴﺎ ﻟﻜﻢ‬

‫اﻳﻬﺎ اﻟﺴﺎﻟﻮن ﻗﻮﻣﻮا و اﻋﺸﻘﻮا‬

‫ذاك رﻳﺢ ﻳﻮﺳﻒ ﻓﺎﺳﺘﻨﺸﻘﻮا‬

‫ﻣﻨﻄﻖ اﻟﻄﻴﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﻴﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ هﺮ ﻣﺮﻏﻰ آﻪ ﺁﻳﺪ ﻣﻰﺳﺮا‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺮﻏﺎﻧﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩﺳﺖ ﺣﻖ‬

‫ﻟﺤﻦ هﺮ ﻣﺮﻏﻰ ﺑﺪادﻩﺳﺘﺖ ﺳﺒﻖ‬

‫ﻣﺮغ ﺟﺒﺮى را زﺑﺎن ﺟﺒﺮ ﮔﻮ‬

‫ﻣﺮغ ﭘﺮ اﺷﻜﺴﺘﻪ را از ﺻﺒﺮ ﮔﻮ‬

‫ﻣﺮغ ﺻﺎﺑﺮ را ﺗﻮ ﺧﻮش دار و ﻣﻌﺎف‬

‫ﻣﺮغ ﻋﻨﻘﺎ را ﺑﺨﻮان اوﺻﺎف ﻗﺎف‬

‫ﻣﺮ آﺒﻮﺗﺮ را ﺣﺬر ﻓﺮﻣﺎ ز ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎز را از ﺣﻠﻢ ﮔﻮ و اﺣﺘﺮاز‬

‫و ﺁن ﺧﻔﺎﺷﻰ را آﻪ ﻣﺎﻧﺪ او ﺑﻰﻧﻮا‬

‫ﻣﻰآﻨﺶ ﺑﺎ ﻧﻮر ﺟﻔﺖ و ﺁﺷﻨﺎ‬

‫آﺒﻚ ﺟﻨﮕﻰ را ﺑﻴﺎﻣﻮزان ﺗﻮ ﺻﻠﺢ‬

‫ﻣﺮ ﺧﺮوﺳﺎن را ﻧﻤﺎ اﺷﺮاط ﺻﺒﺢ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﻣﻰرو ز هﺪهﺪ ﺗﺎ ﻋﻘﺎب‬

‫رﻩ ﻧﻤﺎ و اﷲ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﺁزادﺷﺪن ﺑﻠﻘﻴﺲ از ﻣﻠﻚ و ﻣﺴﺖ ﺷﺪن او از ﺷﻮق اﻳﻤﺎن‬ ‫و اﻟﺘﻔﺎت هﻤﺖ او از هﻤﻪ ﻣﻠﻚ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪن وﻗﺖ هﺠﺮت اﻻ از ﺗﺨﺖ‬ ‫ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺳﻮى ﻣﺮﻏﺎن ﺳﺒﺎ‬

‫ﻳﻚ ﺻﻔﻴﺮى آﺮد ﺑﺴﺖ ﺁن ﺟﻤﻠﻪ را‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﻣﺮﻏﻰ آﻪ ﺑﺪ ﺑﻰﺟﺎن و ﭘﺮ‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ ﻣﺎهﻰ ﮔﻨﮓ ﺑﻮد از اﺻﻞ و آﺮ‬

‫ﻧﻰ ﻏﻠﻂ ﮔﻔﺘﻢ آﻪ آﺮ ﮔﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ وﺣﻰ آﺒﺮﻳﺎ ﺳﻤﻌﺶ دهﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﻠﻘﻴﺲ از دل و ﺟﺎن ﻋﺰم آﺮد‬

‫ﺑﺮ زﻣﺎن رﻓﺘﻪ هﻢ اﻓﺴﻮس ﺧﻮرد‬

‫ﺗﺮك ﻣﺎل و ﻣﻠﻚ آﺮد او ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ ﺑﺘﺮك ﻧﺎم و ﻧﻨﮓ ﺁن ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫‪٦٠٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﻏﻼﻣﺎن و آﻨﻴﺰان ﺑﻨﺎز‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺶ هﻤﭽﻮ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﭘﻴﺎز‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎ و ﻗﺼﺮهﺎ و ﺁب رود‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ از ﻋﺸﻖ ﮔﻠﺨﻦ ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫ﻋﺸﻖ در هﻨﮕﺎم اﺳﺘﻴﻼ و ﺧﺸﻢ‬

‫زﺷﺖ ﮔﺮداﻧﺪ ﻟﻄﻴﻔﺎن را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‬

‫هﺮ زﻣﺮد را ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮔﻨﺪﻧﺎ‬

‫ﻏﻴﺮت ﻋﺸﻖ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻣﻌﻨﻰ ﻻ‬

‫ﻻ اﻟﻪ اﻻ هﻮ اﻳﻦ اﺳﺖ اى ﭘﻨﺎﻩ‬

‫آﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﻪ ﺗﺮا دﻳﮓ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫هﻴﭻ ﻣﺎل و هﻴﭻ ﻣﺨﺰن هﻴﭻ رﺧﺖ‬

‫ﻣﻰدرﻳﻐﺶ ﻧﺎﻣﺪ اﻻ ﺟﺰ آﻪ ﺗﺨﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن از دﻟﺶ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫آﺰ دل او ﺗﺎ دل او راﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺁن آﺴﻰ آﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻮران ﺑﺸﻨﻮد‬

‫هﻢ ﻓﻐﺎن ﺳﺮ دوران ﺑﺸﻨﻮد‬

‫ﺖ ﻧﻤﻠﺔ‬ ‫ﺁن آﻪ ﮔﻮﻳﺪ راز ﻗﺎﻟَ ْ‬

‫هﻢ ﺑﺪاﻧﺪ راز اﻳﻦ ﻃﺎق آﻬﻦ‬

‫دﻳﺪ از دورش آﻪ ﺁن ﺗﺴﻠﻴﻢ آﻴﺶ‬

‫ﺗﻠﺨﺶ ﺁﻣﺪ ﻓﺮﻗﺖ ﺁن ﺗﺨﺖ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺁن ﺳﺒﺐ ﮔﺮدد دراز‬

‫آﻪ ﭼﺮا ﺑﻮدش ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺁن ﻋﺸﻖ و ﺳﺎز‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﻳﻦ آﻠﻚ ﻗﻠﻢ ﺧﻮد ﺑﻰﺣﺴﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺟﻨﺲ آﺎﺗﺐ او را ﻣﻮﻧﺴﻰ اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ هﺮ ﺁﻟﺖ ﭘﻴﺸﻪورى‬

‫هﺴﺖ ﺑﻰﺟﺎن ﻣﻮﻧﺲ ﺟﺎﻧﺎورى‬

‫اﻳﻦ ﺳﺒﺐ را ﻣﻦ ﻣﻌﻴﻦ ﮔﻔﺘﻤﻰ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﭼﺸﻢ ﻓﻬﻤﺖ را ﻧﻤﻰ‬

‫از ﺑﺰرﮔﻰ ﺗﺨﺖ آﺰ ﺣﺪ ﻣﻰﻓﺰود‬

‫ﻧﻘﻞ آﺮدن ﺗﺨﺖ را اﻣﻜﺎن ﻧﺒﻮد‬

‫ﺧﺮدﻩ آﺎرى ﺑﻮد و ﺗﻔﺮﻳﻘﺶ ﺧﻄﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ اوﺻﺎل ﺑﺪن ﺑﺎ هﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻓﻰ اﻻﺧﻴﺮ‬

‫ﺳﺮد ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﺑﺮ او ﺗﺎج و ﺳﺮﻳﺮ‬

‫ﭼﻮن ز وﺣﺪت ﺟﺎن ﺑﺮون ﺁرد ﺳﺮى‬

‫ﺟﺴﻢ را ﺑﺎ ﻓﺮ او ﻧﺒﻮد ﻓﺮى‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﮔﻮهﺮ از ﻗﻌﺮ ﺑﺤﺎر‬

‫ﺑﻨﮕﺮى اﻧﺪر آﻒ و ﺧﺎﺷﺎك ﺧﻮار‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁرد ﺁﻓﺘﺎب ﺑﺎ ﺷﺮر‬

‫دم ﻋﻘﺮب را آﻪ ﺳﺎزد ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺧﻮد ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺑﺮ ﻧﻘﺪ ﺣﺎل‬

‫ﺟﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺨﺖ او را اﻧﺘﻘﺎل‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﺧﺴﺘﻪ هﻨﮕﺎم ﻟﻘﺎ‬

‫آﻮدآﺎﻧﻪ ﺣﺎﺟﺘﺶ ﮔﺮدد روا‬

‫هﺴﺖ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﻬﻞ و او را ﺑﺲ ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺧﻮان ﺣﻮران دﻳﻮ ﻧﻴﺰ‬

‫ﻋﺒﺮت ﺟﺎﻧﺶ ﺷﻮد ﺁن ﺗﺨﺖ ﻧﺎز‬

‫هﻤﭽﻮ دﻟﻖ و ﭼﺎرﻗﻰ ﭘﻴﺶ اﻳﺎز‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ در ﭼﻪ ﺑﻮد ﺁن ﻣﺒﺘﻼ‬

‫از آﺠﺎهﺎ در رﺳﻴﺪ او ﺗﺎ آﺠﺎ‬

‫‪٦٠٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﺎك را و ﻧﻄﻔﻪ را و ﻣﻀﻐﻪ را‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ هﻤﻰدارد ﺧﺪا‬

‫آﺰ آﺠﺎ ﺁوردﻣﺖ اى ﺑﺪ ﻧﻴﺖ‬

‫آﻪ از ﺁن ﺁﻳﺪ هﻤﻰ ﺧﻔﺮﻳﻘﻰات‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁن ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺪى در دور ﺁن‬

‫ﻣﻨﻜﺮ اﻳﻦ ﻓﻀﻞ ﺑﻮدى ﺁن زﻣﺎن‬

‫اﻳﻦ آﺮم ﭼﻮن دﻓﻊ ﺁن اﻧﻜﺎر ﺗﺴﺖ‬

‫آﻪ ﻣﻴﺎن ﺧﺎك ﻣﻰآﺮدى ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﺣﺠﺖ اﻧﻜﺎر ﺷﺪ اﻧﺸﺎر ﺗﻮ‬

‫از دوا ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪ اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎر ﺗﻮ‬

‫ﺧﺎك را ﺗﺼﻮﻳﺮ اﻳﻦ آﺎر از آﺠﺎ‬

‫ﻧﻄﻔﻪ را ﺧﺼﻤﻰ و اﻧﻜﺎر از آﺠﺎ‬

‫ﭼﻮن در ﺁن دم ﺑﻰدل و ﺑﻰﺳﺮ ﺑﺪى‬

‫ﻓﻜﺮت و اﻧﻜﺎر را ﻣﻨﻜﺮ ﺑﺪى‬

‫از ﺟﻤﺎدى ﭼﻮن آﻪ اﻧﻜﺎرت ﺑﺮﺳﺖ‬

‫هﻢ از اﻳﻦ اﻧﻜﺎر ﺣﺸﺮت ﺷﺪ درﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺜﺎل ﺗﻮ ﭼﻮ ﺁن ﺣﻠﻘﻪ زﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺰ دروﻧﺶ ﺧﻮاﺟﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺧﻮاﺟﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ زن زﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ درﻳﺎﺑﺪ آﻪ هﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ز ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺮ ﻧﺪارد هﻴﭻ دﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ هﻢ اﻧﻜﺎرت ﻣﺒﻴﻦ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﺰ ﺟﻤﺎد او ﺣﺸﺮ ﺻﺪ ﻓﻦ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺻﻨﻌﺖ رﻓﺖ اى اﻧﻜﺎر ﺗﺎ‬

‫ﻞ أﺗﻰ‬ ‫ﺁب و ﮔﻞ اﻧﻜﺎر زاد از َه ْ‬

‫ﺁب و ﮔﻞ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺧﻮد اﻧﻜﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰزد ﺑﻰﺧﺒﺮ آﻪ اﺧﺒﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺷﺮح اﻳﻦ از ﺻﺪ ﻃﺮﻳﻖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺧﺎﻃﺮ ﻟﻐﺰد از ﮔﻔﺖ دﻗﻴﻖ‬

‫ﭼﺎرﻩ آﺮدن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم در اﺣﻀﺎر ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻘﻴﺲ از ﺳﺒﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻋﻔﺮﻳﺘﻰ آﻪ ﺗﺨﺘﺶ را ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﺣﺎﺿﺮ ﺁرم ﺗﺎ ﺗﻮ زﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺪن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺻﻒ ﻣﻦ ﺑﻪ اﺳﻢ اﻋﻈﻤﺶ‬

‫ﺣﺎﺿﺮ ﺁرم ﭘﻴﺶ ﺗﻮ در ﻳﻚ دﻣﺶ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﻔﺮﻳﺖ اوﺳﺘﺎد ﺳﺤﺮ ﺑﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن از ﻧﻔﺦ ﺁﺻﻒ رو ﻧﻤﻮد‬

‫ﺣﺎﺿﺮ ﺁﻣﺪ ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ ز ﺁﺻﻒ ﻧﺰ ﻓﻦ ﻋﻔﺮﻳﺘﻴﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻤﺪ اﻟﻠﱠﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ و ﺻﺪ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫آﻪ ﺑﺪﻳﺪﻩﺳﺘﻢ ز رب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬

‫ﭘﺲ ﻧﻈﺮ آﺮد ﺁن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺳﻮى ﺗﺨﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﮔﻮل ﮔﻴﺮى اى درﺧﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﻮب و ﭘﻴﺶ ﺳﻨﮓ ﻧﻘﺶ آﻨﺪ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﮔﻮﻻن آﻪ ﺳﺮهﺎ ﻣﻰﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﺟﺪ و ﻣﺴﺠﻮد از ﺟﺎن ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫دﻳﺪﻩ از ﺟﺎن ﺟﻨﺒﺸﻰ و اﻧﺪك اﺛﺮ‬

‫دﻳﺪﻩ در وﻗﺘﻰ آﻪ ﺷﺪ ﺣﻴﺮان و دﻧﮓ‬

‫آﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و اﺷﺎرت آﺮد ﺳﻨﮓ‬

‫‪٦٠٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﺮد ﺧﺪﻣﺖ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻮﺿﻊ ﺑﺒﺎﺧﺖ‬

‫ﺷﻴﺮ ﺳﻨﮕﻴﻦ را ﺷﻘﻰ ﺷﻴﺮى ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫از آﺮم ﺷﻴﺮ ﺣﻘﻴﻘﻰ آﺮد ﺟﻮد‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻰ ﺳﻮى ﺳﮓ اﻧﺪاﺧﺖ زود‬

‫ﮔﻔﺖ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﺳﮓ ﺑﺮ ﻗﻮام‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺎ را اﺳﺘﺨﻮان ﻟﻄﻔﻰ اﺳﺖ ﻋﺎم‬

‫ﻗﺼﻪى ﻳﺎرى ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺣﻠﻴﻤﻪ از ﺑﺘﺎن ﭼﻮن ﻋﻘﻴﺐ ﻓﻄﺎم‪ ،‬ﻣﺼﻄﻔﻰ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﮔﻢ آﺮد و ﻟﺮزﻳﺪن و ﺳﺠﺪﻩى‬ ‫ﺑﺘﺎن و ﮔﻮاهﻰ دادن اﻳﺸﺎن ﺑﺮ ﻋﻈﻤﺖ آﺎر ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ و ﺁﻟﻪ و ﺳﻠﻢ‬ ‫ﻗﺼﻪى راز ﺣﻠﻴﻤﻪ ﮔﻮﻳﻤﺖ‬

‫ﺗﺎ زداﻳﺪ داﺳﺘﺎن او ﻏﻤﺖ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ را ﭼﻮن ز ﺷﻴﺮ او ﺑﺎز آﺮد‬

‫ﺑﺮ آﻔﺶ ﺑﺮداﺷﺖ ﭼﻮن رﻳﺤﺎن و ورد‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰاﻧﻴﺪش از هﺮ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺳﭙﺎرد ﺁن ﺷﻬﻨﺸﻪ را ﺑﻪ ﺟﺪ‬

‫ﭼﻮن هﻤﻰﺁورد اﻣﺎﻧﺖ را ز ﺑﻴﻢ‬

‫ﺷﺪ ﺑﻪ آﻌﺒﻪ و ﺁﻣﺪ او اﻧﺪر ﺣﻄﻴﻢ‬

‫از هﻮا ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺑﺎﻧﮕﻰ آﺎى ﺣﻄﻴﻢ‬

‫ﺗﺎﻓﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﺑﺲ ﻋﻈﻴﻢ‬

‫اى ﺣﻄﻴﻢ اﻣﺮوز ﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ زود‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻧﻮر از ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﻮد‬

‫اى ﺣﻄﻴﻢ اﻣﺮوز ﺁرد در ﺗﻮ رﺧﺖ‬

‫ﻣﺤﺘﺸﻢ ﺷﺎهﻰ آﻪ ﭘﻴﻚ اوﺳﺖ ﺑﺨﺖ‬

‫اى ﺣﻄﻴﻢ اﻣﺮوز ﺑﻰﺷﻚ از ﻧﻮى‬

‫ﻣﻨﺰل ﺟﺎﻧﻬﺎى ﺑﺎﻻﻳﻰ ﺷﻮى‬

‫ﺟﺎن ﭘﺎآﺎن ﻃﻠﺐ ﻃﻠﺐ و ﺟﻮق ﺟﻮق‬

‫ﺁﻳﺪت از هﺮ ﻧﻮاﺣﻰ ﻣﺴﺖ ﺷﻮق‬

‫ﮔﺸﺖ ﺣﻴﺮان ﺁن ﺣﻠﻴﻤﻪ ز ﺁن ﺻﺪا‬

‫ﻧﻪ آﺴﻰ در ﭘﻴﺶ ﻧﻪ ﺳﻮى ﻗﻔﺎ‬

‫ﺷﺶ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻟﻰ ز ﺻﻮرت وﻳﻦ ﻧﺪا‬

‫ﺷﺪ ﭘﻴﺎﭘﻰ ﺁن ﻧﺪا را ﺟﺎن ﻓﺪا‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﻨﻬﺎد او‬

‫ﺗﺎ آﻨﺪ ﺁن ﺑﺎﻧﮓ ﺧﻮش را ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺖ ﺁن دم ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ‬

‫آﻪ آﺠﺎى اﺳﺖ ﺁن ﺷﻪ اﺳﺮار ﮔﻮ‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫ﻣﻰرﺳﺪ ﻳﺎ رب رﺳﺎﻧﻨﺪﻩ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪ او ﺧﻴﺮﻩ و ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺷﺪ‬

‫ﺟﺴﻢ ﻟﺮزان هﻤﭽﻮ ﺷﺎخ ﺑﻴﺪ ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﺳﻮى ﺁن ﻃﻔﻞ رﺷﻴﺪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ را ﺑﺮ ﻣﻜﺎن ﺧﻮد ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﺣﻴﺮت اﻧﺪر ﺣﻴﺮت ﺁﻣﺪ ﺑﺮ دﻟﺶ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﺲ ﺗﺎرﻳﻚ از ﻏﻢ ﻣﻨﺰﻟﺶ‬

‫ﺳﻮى ﻣﻨﺰﻟﻬﺎ دوﻳﺪ و ﺑﺎﻧﮓ داﺷﺖ‬

‫آﻪ آﻪ ﺑﺮ درداﻧﻪام ﻏﺎرت ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫ﻣﻜﻴﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ را ﻋﻠﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻴﻢ آﺎﻧﺠﺎ آﻮدآﻰ اﺳﺖ‬

‫‪٦٠٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫رﻳﺨﺖ ﭼﻨﺪان اﺷﻚ و آﺮد او ﺑﺲ ﻓﻐﺎن‬

‫آﻪ از او ﮔﺮﻳﺎن ﺷﺪﻧﺪ ﺁن دﻳﮕﺮان‬

‫ﺳﻴﻨﻪ آﻮﺑﺎن ﺁن ﭼﻨﺎن ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﺧﻮش‬

‫آﺎﺧﺘﺮان ﮔﺮﻳﺎن ﺷﺪﻧﺪ از ﮔﺮﻳﻪاش‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﭘﻴﺮ ﻋﺮب آﻪ دﻻﻟﺖ آﺮد ﺣﻠﻴﻤﻪ را ﺑﻪ اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﺑﺘﺎن‬ ‫ﭘﻴﺮ ﻣﺮدى ﭘﻴﺸﺶ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﻋﺼﺎ‬

‫آﺎى ﺣﻠﻴﻤﻪ ﭼﻪ ﻓﺘﺎد ﺁﺧﺮ ﺗﺮا‬

‫آﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﺗﺶ ز دل اﻓﺮوﺧﺘﻰ‬

‫اﻳﻦ ﺟﮕﺮهﺎ را ز ﻣﺎﺗﻢ ﺳﻮﺧﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ اﺣﻤﺪ را رﺿﻴﻌﻢ ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻴﺎوردم آﻪ ﺑﺴﭙﺎرم ﺑﻪ ﺟﺪ‬

‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪم در ﺣﻄﻴﻢ ﺁوازهﺎ‬

‫ﻣﻰرﺳﻴﺪ و ﻣﻰﺷﻨﻴﺪم از هﻮا‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﺁن اﻟﺤﺎن ﺷﻨﻴﺪم از هﻮا‬

‫ﻃﻔﻞ را ﺑﻨﻬﺎدم ﺁن ﺟﺎ ز ﺁن ﺻﺪا‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ اﻳﻦ ﻧﺪا ﺁواز آﻴﺴﺖ‬

‫آﻪ ﻧﺪاﻳﻰ ﺑﺲ ﻟﻄﻴﻒ و ﺑﺲ ﺷﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ از آﺴﻰ دﻳﺪم ﺑﻪ ﮔﺮد ﺧﻮد ﻧﺸﺎن‬

‫ﻧﻪ ﻧﺪا ﻣﻰﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪ ﻳﻚ زﻣﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻪ وا ﮔﺸﺘﻢ ز ﺣﻴﺮﺗﻬﺎى دل‬

‫ﻃﻔﻞ را ﺁن ﺟﺎ ﻧﺪﻳﺪم واى دل‬

‫ﮔﻔﺘﺶ اى ﻓﺮزﻧﺪ ﺗﻮ اﻧﺪﻩ ﻣﺪار‬

‫آﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻣﺮ ﺗﺮا ﻳﻚ ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫آﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺣﺎل ﻃﻔﻞ‬

‫او ﺑﺪاﻧﺪ ﻣﻨﺰل و ﺗﺮﺣﺎل ﻃﻔﻞ‬

‫ﭘﺲ ﺣﻠﻴﻤﻪ ﮔﻔﺖ اى ﺟﺎﻧﻢ ﻓﺪا‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا اى ﺷﻴﺦ ﺧﻮب ﺧﻮش ﻧﺪا‬

‫هﻴﻦ ﻣﺮا ﺑﻨﻤﺎى ﺁن ﺷﺎﻩ ﻧﻈﺮ‬

‫آﺶ ﺑﻮد از ﺣﺎل ﻃﻔﻞ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ‬

‫ﺑﺮد او را ﭘﻴﺶ ﻋﺰى آﺎﻳﻦ ﺻﻨﻢ‬

‫هﺴﺖ در اﺧﺒﺎر ﻏﻴﺒﻰ ﻣﻐﺘﻨﻢ‬

‫ﻣﺎ هﺰاران ﮔﻢ ﺷﺪﻩ زو ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺳﻮى او ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﻴﻢ‬

‫ﭘﻴﺮ آﺮد او را ﺳﺠﻮد و ﮔﻔﺖ زود‬

‫اى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺮب اى ﺑﺤﺮ ﺟﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻋﺰى ﺗﻮ ﺑﺲ اآﺮاﻣﻬﺎ‬

‫آﺮدﻩاى ﺗﺎ رﺳﺘﻪاﻳﻢ از داﻣﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ ﻋﺮب ﺣﻖ اﺳﺖ از اآﺮام ﺗﻮ‬

‫ﻓﺮض ﮔﺸﺘﻪ ﺗﺎ ﻋﺮب ﺷﺪ رام ﺗﻮ‬

‫اﻳﻦ ﺣﻠﻴﻤﻪى ﺳﻌﺪى از اوﻣﻴﺪ ﺗﻮ‬

‫ﺁﻣﺪ اﻧﺪر ﻇﻞ ﺷﺎخ ﺑﻴﺪ ﺗﻮ‬

‫آﻪ از او ﻓﺮزﻧﺪ ﻃﻔﻠﻰ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻧﺎم ﺁن آﻮدك ﻣﺤﻤﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺘﺎن‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺳﺎﺟﺪ ﺁن زﻣﺎن‬

‫آﻪ ﺑﺮو اى ﭘﻴﺮ اﻳﻦ ﭼﻪ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻣﺤﻤﺪ را آﻪ ﻋﺰل ﻣﺎ از اوﺳﺖ‬

‫‪٦٠٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺎ ﻧﮕﻮن و ﺳﻨﮕﺴﺎر ﺁﻳﻴﻢ از او‬

‫ﻣﺎ آﺴﺎد و ﺑﻰﻋﻴﺎر ﺁﻳﻴﻢ از او‬

‫ﺁن ﺧﻴﺎﻻﺗﻰ آﻪ دﻳﺪﻧﺪى ز ﻣﺎ‬

‫وﻗﺖ ﻓﺘﺮت ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻩ اهﻞ هﻮا‬

‫ﮔﻢ ﺷﻮد ﭼﻮن ﺑﺎرﮔﺎﻩ او رﺳﻴﺪ‬

‫ﺁب ﺁﻣﺪ ﻣﺮ ﺗﻴﻤﻢ را درﻳﺪ‬

‫دور ﺷﻮ اى ﭘﻴﺮ ﻓﺘﻨﻪ آﻢ ﻓﺮوز‬

‫هﻴﻦ ز رﺷﻚ اﺣﻤﺪى ﻣﺎ را ﻣﺴﻮز‬

‫دور ﺷﻮ ﺑﻬﺮ ﺧﺪا اى ﭘﻴﺮ ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺴﻮزى ز ﺁﺗﺶ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺗﻮ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ دم اژدهﺎ اﻓﺸﺮدن اﺳﺖ‬

‫هﻴﭻ داﻧﻰ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺁوردن اﺳﺖ‬

‫زﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺟﻮﺷﺪ دل درﻳﺎ و آﺎن‬

‫زﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻟﺮزان ﺷﻮد هﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ از ﺳﻨﮕﻬﺎ ﭘﻴﺮ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺲ ﻋﺼﺎ اﻧﺪاﺧﺖ ﺁن ﭘﻴﺮ آﻬﻦ‬

‫ﭘﺲ ز ﻟﺮزﻩ و ﺧﻮف و ﺑﻴﻢ ﺁن ﻧﺪا‬

‫ﭘﻴﺮ دﻧﺪاﻧﻬﺎ ﺑﻬﻢ ﺑﺮ ﻣﻰزدى‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎﻧﻚ اﻧﺪر زﻣﺴﺘﺎن ﻣﺮد ﻋﻮر‬

‫او هﻤﻰﻟﺮزﻳﺪ و ﻣﻰﮔﻔﺖ اى ﺛﺒﻮر‬

‫ﭼﻮن در ﺁن ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪﻳﺪ او ﭘﻴﺮ را‬

‫ز ﺁن ﻋﺠﺐ ﮔﻢ آﺮد زن ﺗﺪﺑﻴﺮ را‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﺮا ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ در ﻣﺤﻨﺘﻢ‬

‫ﺣﻴﺮت اﻧﺪر ﺣﻴﺮت اﻧﺪر ﺣﻴﺮﺗﻢ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺑﺎ دم ﺧﻄﻴﺒﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺳﻨﮕﻢ ادﻳﺒﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺑﺎد ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻢ ﺳﺨﻨﻬﺎ ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ و آﻮهﻢ ﻓﻬﻢ اﺷﻴﺎ ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﮔﺎﻩ ﻃﻔﻠﻢ را رﺑﻮدﻩ ﻏﻴﺒﻴﺎن‬

‫ﻏﻴﺒﻴﺎن ﺳﺒﺰ ﭘﺮ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫از آﻪ ﻧﺎﻟﻢ ﺑﺎ آﻪ ﮔﻮﻳﻢ اﻳﻦ ﮔﻠﻪ‬

‫ﻣﻦ ﺷﺪم ﺳﻮداﻳﻰ اآﻨﻮن ﺻﺪ دﻟﻪ‬

‫ﻏﻴﺮﺗﺶ از ﺷﺮح ﻏﻴﺒﻢ ﻟﺐ ﺑﺒﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻗﺪر ﮔﻮﻳﻢ آﻪ ﻃﻔﻠﻢ ﮔﻢ ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﻣﻦ آﻨﻮن‬

‫ﺧﻠﻖ ﺑﻨﺪﻧﺪم ﺑﻪ زﻧﺠﻴﺮ ﺟﻨﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﺮش آﺎى ﺣﻠﻴﻤﻪ ﺷﺎد ﺑﺎش‬

‫ﺳﺠﺪﻩى ﺷﻜﺮ ﺁر و رو را آﻢ ﺧﺮاش‬

‫ﻏﻢ ﻣﺨﻮر ﻳﺎوﻩ ﻧﮕﺮدد او ز ﺗﻮ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻳﺎوﻩ ﮔﺮدد اﻧﺪر او‬

‫هﺮ زﻣﺎن از رﺷﻚ ﻏﻴﺮت ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﭘﺎﺳﺒﺎن اﺳﺖ و ﺣﺮس‬

‫ﺁن ﻧﺪﻳﺪى آﺎن ﺑﺘﺎن ذو ﻓﻨﻮن‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪﻧﺪ از ﻧﺎم ﻃﻔﻠﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫اﻳﻦ ﻋﺠﺐ ﻗﺮﻧﻰ اﺳﺖ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ‬

‫ﭘﻴﺮ ﮔﺸﺘﻢ ﻣﻦ ﻧﺪﻳﺪم ﺟﻨﺲ اﻳﻦ‬

‫زﻳﻦ رﺳﺎﻟﺖ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﭼﻮن ﻧﺎﻟﻪ داﺷﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﺮ ﮔﻨﻪ آﺎران ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺑﻰﺟﺮم اﺳﺖ در ﻣﻌﺒﻮدىاش‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪاى ﻣﻀﻄﺮ آﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮدىاش‬

‫‪٦٠٩‬‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫او آﻪ ﻣﻀﻄﺮ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺮﺳﺎن ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺮ ﻣﺠﺮم ﭼﻬﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺴﺖ‬

‫ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺟﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ از ﮔﻢ آﺮدن ﺣﻠﻴﻤﻪ ﻣﺤﻤﺪ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم و ﻃﺎﻟﺐ ﺷﺪن او ﮔﺮد‬ ‫ﺷﻬﺮ و ﻧﺎﻟﻴﺪن او ﺑﺮ در آﻌﺒﻪ و از ﺣﻖ درﺧﻮاﺳﺘﻦ و ﻳﺎﻓﺘﻦ او ﻣﺤﻤﺪ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﭼﻮن ﺧﺒﺮ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﺟﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫از ﺣﻠﻴﻤﻪ وز ﻓﻐﺎﻧﺶ ﺑﺮﻣﻼ‬

‫و ز ﭼﻨﺎن ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ و ﻧﻌﺮﻩهﺎ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﻠﻰ ﻣﻰرﺳﻴﺪ از وى ﺻﺪا‬

‫زود ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ داﻧﺴﺖ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ هﻤﻰزد ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﺁﻣﺪ از ﻏﻢ ﺑﺮ در آﻌﺒﻪ ﺑﻪ ﺳﻮز‬

‫آﺎى ﺧﺒﻴﺮ از ﺳﺮ ﺷﺐ و ز راز روز‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﻓﻨﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد هﻢ راز ﺗﻮ هﻤﭽﻮن ﻣﻨﻰ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻢ هﻨﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮم ﻣﻘﺒﻮل اﻳﻦ ﻣﺴﻌﻮد در‬

‫ﻳﺎ ﺳﺮ و ﺳﺠﺪﻩى ﻣﺮا ﻗﺪرى ﺑﻮد‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ اﺷﻜﻢ دو ﻟﺒﻰ ﺧﻨﺪان ﺷﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ در ﺳﻴﻤﺎى ﺁن در ﻳﺘﻴﻢ‬

‫دﻳﺪﻩام ﺁﺛﺎر ﻟﻄﻔﺖ اى آﺮﻳﻢ‬

‫آﻪ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﺮ ﭼﻪ ز ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ هﻤﻪ ﻣﺴﻴﻢ و اﺣﻤﺪ آﻴﻤﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻋﺠﺎﻳﺒﻬﺎ آﻪ ﻣﻦ دﻳﺪم ﺑﺮ او‬

‫ﻣﻦ ﻧﺪﻳﺪم ﺑﺮ وﻟﻰ و ﺑﺮ ﻋﺪو‬

‫ﺁن آﻪ ﻓﻀﻞ ﺗﻮ در اﻳﻦ ﻃﻔﻠﻴﺶ داد‬

‫آﺲ ﻧﺸﺎن ﻧﺪهﺪ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺟﻬﺎد‬

‫ﭼﻮن ﻳﻘﻴﻦ دﻳﺪم ﻋﻨﺎﻳﺘﻬﺎى ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ وى او درﻳﺴﺖ از درﻳﺎى ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ هﻢ او را ﻣﻰﺷﻔﻴﻊ ﺁرم ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺣﺎل او اى ﺣﺎل دان ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‬

‫از درون آﻌﺒﻪ ﺁﻣﺪ ﺑﺎﻧﮓ زود‬

‫آﻪ هﻢ اآﻨﻮن رخ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاهﺪ ﻧﻤﻮد‬

‫ﺑﺎ دو ﺻﺪ اﻗﺒﺎل او ﻣﺤﻈﻮظ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ دو ﺻﺪ ﻃﻠﺐ ﻣﻠﻚ ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻇﺎهﺮش را ﺷﻬﺮﻩى آﻴﻬﺎن آﻨﻴﻢ‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺶ را از هﻤﻪ ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻴﻢ‬

‫زر آﺎن ﺑﻮد ﺁب و ﮔﻞ ﻣﺎ زرﮔﺮﻳﻢ‬

‫آﻪ ﮔﻬﺶ ﺧﻠﺨﺎل و ﮔﻪ ﺧﺎﺗﻢ ﺑﺮﻳﻢ‬

‫ﮔﻪ ﺣﻤﺎﻳﻠﻬﺎى ﺷﻤﺸﻴﺮش آﻨﻴﻢ‬

‫ﮔﺎﻩ ﺑﻨﺪ ﮔﺮدن ﺷﻴﺮش آﻨﻴﻢ‬

‫ﮔﻪ ﺗﺮﻧﺞ ﺗﺨﺖ ﺑﺮ ﺳﺎزﻳﻢ از او‬

‫ﮔﺎﻩ ﺗﺎج ﻓﺮقهﺎى ﻣﻠﻚ ﺟﻮ‬

‫ﻋﺸﻘﻬﺎ دارﻳﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺧﺎك ﻣﺎ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻓﺘﺎدﻩﺳﺖ در ﻗﻌﺪﻩى رﺿﺎ‬

‫ﮔﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎهﻰ از او ﭘﻴﺪا آﻨﻴﻢ‬

‫ﮔﻪ هﻢ او را ﭘﻴﺶ ﺷﻪ ﺷﻴﺪا آﻨﻴﻢ‬

‫‪٦١٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮق از او‬

‫در ﻓﻐﺎن و در ﻧﻔﻴﺮ و ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫آﺎر ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﺑﺮ آﻮرى ﺁن‬

‫آﻪ ﺑﻪ آﺎر ﻣﺎ ﻧﺪارد ﻣﻴﻞ ﺟﺎن‬

‫اﻳﻦ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺧﺎك را ز ﺁن رو دهﻴﻢ‬

‫آﻪ ﻧﻮاﻟﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﻰﺑﺮﮔﺎن ﻧﻬﻴﻢ‬

‫ز اﻧﻜﻪ دارد ﺧﺎك ﺷﻜﻞ اﻏﺒﺮى‬

‫و ز درون دارد ﺻﻔﺎت اﻧﻮرى‬

‫ﻇﺎهﺮش ﺑﺎ ﺑﺎﻃﻨﺶ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺶ ﭼﻮن ﮔﻮهﺮ و ﻇﺎهﺮ ﭼﻮ ﺳﻨﮓ‬

‫ﻇﺎهﺮش ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﻣﺎ اﻳﻨﻴﻢ و ﺑﺲ‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺶ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻜﻮ ﺑﻴﻦ ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﻇﺎهﺮش ﻣﻨﻜﺮ آﻪ ﺑﺎﻃﻦ هﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺶ ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﻢ ﺑﻴﺴﺖ‬

‫ﻇﺎهﺮش ﺑﺎ ﺑﺎﻃﻨﺶ در ﭼﺎﻟﺶاﻧﺪ‬

‫ﻻﺟﺮم زﻳﻦ ﺻﺒﺮ ﻧﺼﺮت ﻣﻰآﺸﻨﺪ‬

‫زﻳﻦ ﺗﺮش رو ﺧﺎك ﺻﻮرﺗﻬﺎ آﻨﻴﻢ‬

‫ﺧﻨﺪﻩى ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ را ﭘﻴﺪا آﻨﻴﻢ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻇﺎهﺮ ﺧﺎك اﻧﺪوﻩ و ﺑﻜﺎﺳﺖ‬

‫در دروﻧﺶ ﺻﺪ هﺰاران ﺧﻨﺪﻩهﺎﺳﺖ‬

‫آﺎﺷﻒ اﻟﺴﺮﻳﻢ و آﺎر ﻣﺎ هﻤﻴﻦ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻧﻬﺎﻧﻬﺎ را ﺑﺮ ﺁرﻳﻢ از آﻤﻴﻦ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ دزد از ﻣﻨﻜﺮى ﺗﻦ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﺷﺤﻨﻪ ﺁن از ﻋﺼﺮ ﭘﻴﺪا ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻓﻀﻞهﺎ دزدﻳﺪﻩاﻧﺪ اﻳﻦ ﺧﺎآﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻘﺮ ﺁرﻳﻤﺸﺎن از اﺑﺘﻼ‬

‫ﺑﺲ ﻋﺠﺐ ﻓﺮزﻧﺪ آﺎو را ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ اﺣﻤﺪ ﺑﺮ هﻤﻪ اﻓﺰودﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺪ زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن ﺧﻨﺪان و ﺷﺎد‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎهﻰ ز ﻣﺎ دو ﺟﻔﺖ زاد‬

‫ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺪ ﺁﺳﻤﺎن از ﺷﺎدىاش‬

‫ﺧﺎك ﭼﻮن ﺳﻮﺳﻦ ﺷﺪﻩ ز ﺁزادىاش‬

‫ﻇﺎهﺮت ﺑﺎ ﺑﺎﻃﻨﺖ اى ﺧﺎك ﺧﻮش‬

‫ﭼﻮن آﻪ در ﺟﻨﮕﻨﺪ و اﻧﺪر آﺶ ﻣﻜﺶ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻬﺮ ﺣﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﻣﻌﻨﻴﺶ ﺧﺼﻢ ﺑﻮ و رﻧﮓ‬

‫ﻇﻠﻤﺘﺶ ﺑﺎ ﻧﻮر او ﺷﺪ در ﻗﺘﺎل‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﺟﺎﻧﺶ را ﻧﺒﻮد زوال‬

‫هﺮ آﻪ آﻮﺷﺪ ﺑﻬﺮ ﻣﺎ در اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﭘﺸﺖ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺶ ﺁرد ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﻇﺎهﺮت از ﺗﻴﺮﮔﻰ اﻓﻐﺎن آﻨﺎن‬

‫ﺑﺎﻃﻦ ﺗﻮ ﮔﻠﺴﺘﺎن در ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻗﺎﺻﺪ او ﭼﻮن ﺻﻮﻓﻴﺎن رو ﺗﺮش‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻣﻴﺰﻧﺪ ﺑﺎ هﺮ ﻧﻮر آﺶ‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن رو ﺗﺮش ﭼﻮن ﺧﺎر ﭘﺸﺖ‬

‫ﻋﻴﺶ ﭘﻨﻬﺎن آﺮدﻩ در ﺧﺎر درﺷﺖ‬

‫ﺑﺎغ ﭘﻨﻬﺎن ﮔﺮد ﺑﺎغ ﺁن ﺧﺎر ﻓﺎش‬

‫آﺎى ﻋﺪوى دزد زﻳﻦ در دور ﺑﺎش‬

‫ﺧﺎر ﭘﺸﺘﺎ ﺧﺎر ﺣﺎرس آﺮدﻩاى‬

‫ﺳﺮ ﭼﻮ ﺻﻮﻓﻰ در ﮔﺮﻳﺒﺎن ﺑﺮدﻩاى‬

‫‪٦١١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ آﺴﻰ در ﭼﺎر داﻧﮓ ﻋﻴﺶ ﺗﻮ‬

‫ﮔﻢ ﺷﻮد زﻳﻦ ﮔﻞ رﺧﺎن ﺧﺎر ﺧﻮ‬

‫ﻃﻔﻞ ﺗﻮ ﮔﺮ ﭼﻪ آﻪ آﻮدك ﺧﻮﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫هﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮد ﻃﻔﻴﻞ او ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ ﺟﻬﺎﻧﻰ را ﺑﺪو زﻧﺪﻩ آﻨﻴﻢ‬

‫ﭼﺮخ را در ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺑﻨﺪﻩ آﻨﻴﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ آﺎﻳﻦ دم آﺠﺎﺳﺖ‬

‫اى ﻋﻠﻴﻢ اﻟﺴﺮ ﻧﺸﺎن دﻩ راﻩ راﺳﺖ‬

‫ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ از ﻣﻮﺿﻊ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم آﻪ آﺠﺎش ﻳﺎﺑﻢ‬ ‫و ﺟﻮاب ﺁﻣﺪن از اﻧﺪرون آﻌﺒﻪ و ﻧﺸﺎن ﻳﺎﻓﺘﻦ‬ ‫از درون آﻌﺒﻪ ﺁوازش رﺳﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺟﻮﻳﻨﺪﻩ ﺁن ﻃﻔﻞ رﺷﻴﺪ‬

‫در ﻓﻼن وادى اﺳﺖ زﻳﺮ ﺁن درﺧﺖ‬

‫ﭘﺲ روان ﺷﺪ زود ﭘﻴﺮ ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫در رآﺎب او اﻣﻴﺮان ﻗﺮﻳﺶ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺟﺪش ﺑﻮد ز اﻋﻴﺎن ﻗﺮﻳﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺁدم اﺳﻼﻓﺶ هﻤﻪ‬

‫ﻣﻬﺘﺮان ﺑﺰم و رزم و ﻣﻠﺤﻤﻪ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺴﺐ ﺧﻮد ﭘﻮﺳﺖ او را ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫آﺰ ﺷﻬﻨﺸﺎهﺎن ﻣﻪ ﭘﺎﻟﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰ او ﺧﻮد از ﻧﺴﺐ دور اﺳﺖ و ﭘﺎك‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺟﻨﺴﺶ از ﺳﻤﻚ آﺲ ﺗﺎ ﺳﻤﺎك‬

‫ﻧﻮر ﺣﻖ را آﺲ ﻧﺠﻮﻳﺪ زاد و ﺑﻮد‬

‫ﺧﻠﻌﺖ ﺣﻖ را ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺗﺎر و ﭘﻮد‬

‫آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺧﻠﻌﺖ آﻪ ﺑﺪهﺪ در ﺛﻮاب‬

‫ﺑﺮ ﻓﺰاﻳﺪ ﺑﺮ ﻃﺮاز ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﻘﻴﻪى ﻗﺼﻪى دﻋﻮت رﺣﻤﺖ ﺑﻠﻘﻴﺲ را‬ ‫ﺧﻴﺰ ﺑﻠﻘﻴﺴﺎ ﺑﻴﺎ و ﻣﻠﻚ ﺑﻴﻦ‬

‫ﺑﺮ ﻟﺐ درﻳﺎى ﻳﺰدان در ﺑﭽﻴﻦ‬

‫ﺧﻮاهﺮاﻧﺖ ﺳﺎآﻦ ﭼﺮخ ﺳﻨﻰ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺮدارى ﭼﻪ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ آﻨﻰ‬

‫ﺧﻮاهﺮاﻧﺖ را ز ﺑﺨﺸﺸﻬﺎى راد‬

‫هﻴﭻ ﻣﻰداﻧﻰ آﻪ ﺁن ﺳﻠﻄﺎن ﭼﻪ داد‬

‫ﺗﻮ ز ﺷﺎدى ﭼﻮن ﮔﺮﻓﺘﻰ ﻃﺒﻞ زن‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ ﺷﺎﻩ و رﺋﻴﺲ ﮔﻮﻟﺨﻦ‬

‫ﻣﺜﻞ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪن ﺁدﻣﻰ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ و ﺣﺮص او در ﻃﻠﺐ و ﻏﻔﻠﺖ او از دوﻟﺖ روﺣﺎﻧﻴﺎن‬ ‫ﺖ َﻗ ْﻮﻣِﻲ ﻳَ ْﻌﻠَﻤُﻮنَ‬ ‫آﻪ اﺑﻨﺎى ﺟﻨﺲ وىاﻧﺪ ﻧﻌﺮﻩ زﻧﺎن آﻪ ﻳﺎ َﻟ ْﻴ َ‬ ‫ﺁن ﺳﮕﻰ در آﻮ ﮔﺪاى آﻮر دﻳﺪ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰﺁورد و دﻟﻘﺶ ﻣﻰدرﻳﺪ‬

‫‪٦١٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺘﻪاﻳﻢ اﻳﻦ را وﻟﻰ ﺑﺎرى دﮔﺮ‬

‫ﺷﺪ ﻣﻜﺮر ﺑﻬﺮ ﺗﺎآﻴﺪ ﺧﺒﺮ‬

‫آﻮر ﮔﻔﺘﺶ ﺁﺧﺮ ﺁن ﻳﺎران ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ آﻪاﻧﺪ اﻳﻦ دم ﺷﻜﺎرى ﺻﻴﺪ ﺟﻮ‬

‫ﻗﻮم ﺗﻮ در آﻮﻩ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ ﮔﻮر‬

‫در ﻣﻴﺎن آﻮى ﻣﻰﮔﻴﺮى ﺗﻮ آﻮر‬

‫ﺗﺮك اﻳﻦ ﺗﺰوﻳﺮ ﮔﻮ ﺷﻴﺦ ﻧﻔﻮر‬

‫ﺁب ﺷﻮرى ﺟﻤﻊ آﺮدﻩ ﭼﻨﺪ آﻮر‬

‫آﺎﻳﻦ ﻣﺮﻳﺪان ﻣﻦ و ﻣﻦ ﺁب ﺷﻮر‬

‫ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ از ﻣﻦ هﻤﻰﮔﺮدﻧﺪ آﻮر‬

‫ﺁب ﺧﻮد ﺷﻴﺮﻳﻦ آﻦ از ﺑﺤﺮ ﻟﺪن‬

‫ﺁب ﺑﺪ را دام اﻳﻦ آﻮران ﻣﻜﻦ‬

‫ﺧﻴﺰ ﺷﻴﺮان ﺧﺪا ﺑﻴﻦ ﮔﻮر ﮔﻴﺮ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻮ ﺳﮓ ﭼﻮﻧﻰ ﺑﻪ زرﻗﻰ آﻮر ﮔﻴﺮ‬

‫ﮔﻮر ﭼﻪ از ﺻﻴﺪ ﻏﻴﺮ دوﺳﺖ دور‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺷﻴﺮ و ﺷﻴﺮ ﮔﻴﺮ و ﻣﺴﺖ ﻧﻮر‬

‫در ﻧﻈﺎرﻩى ﺻﻴﺪ و ﺻﻴﺎدى ﺷﻪ‬

‫آﺮدﻩ ﺗﺮك ﺻﻴﺪ و ﻣﺮدﻩ در وﻟﻪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺮغ ﻣﺮدﻩﺷﺎن ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ ﻳﺎر‬

‫ﺗﺎ آﻨﺪ او ﺟﻨﺲ اﻳﺸﺎن را ﺷﻜﺎر‬

‫ﻣﺮغ ﻣﺮدﻩ ﻣﻀﻄﺮ اﻧﺪر وﺻﻞ و ﺑﻴﻦ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪﻩ اى اﻟﻘﻠﺐ ﺑﻴﻦ اﺻﺒﻌﻴﻦ‬

‫ﻣﺮغ ﻣﺮدﻩاش را هﺮ ﺁن آﻪ ﺷﺪ ﺷﻜﺎر‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺷﺪ ﺷﻜﺎر ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫هﺮ آﻪ او زﻳﻦ ﻣﺮغ ﻣﺮدﻩ ﺳﺮ ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫دﺳﺖ ﺁن ﺻﻴﺎد را هﺮﮔﺰ ﻧﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ او ﻣﻨﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺮدارى ﻣﻦ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺷﻪ ﺑﻴﻦ در ﻧﮕﻬﺪارى ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﺮدارم ﻣﺮا ﺷﻪ آﺸﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻮرت ﻣﻦ ﺷﺒﻪ ﻣﺮدﻩ ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻨﺒﺸﻢ زﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﺑﻮد از ﺑﺎل و ﭘﺮ‬

‫ﺟﻨﺒﺸﻢ اآﻨﻮن ز دﺳﺖ دادﮔﺮ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ ﻓﺎﻧﻴﻢ ﺑﻴﺮون ﺷﺪ ز ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺟﻨﺒﺸﻢ ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ اآﻨﻮن ﭼﻮن از اوﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ آﮋ ﺟﻨﺒﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺟﻨﺒﺸﻢ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﻴﻤﺮغ اﺳﺖ زارش ﻣﻰآﺸﻢ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺮا ﻣﺮدﻩ ﻣﺒﻴﻦ ﮔﺮ زﻧﺪﻩاى‬

‫در آﻒ ﺷﺎهﻢ ﻧﮕﺮ ﮔﺮ ﺑﻨﺪﻩاى‬

‫ﻣﺮدﻩ زﻧﺪﻩ آﺮد ﻋﻴﺴﻰ از آﺮم‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ آﻒ ﺧﺎﻟﻖ ﻋﻴﺴﻰ درم‬

‫آﻰ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﻣﺮدﻩ در ﻗﺒﻀﻪى ﺧﺪا‬

‫ﺑﺮ آﻒ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺪار اﻳﻦ هﻢ روا‬

‫ﻋﻴﺴﻰام ﻟﻴﻜﻦ هﺮ ﺁن آﺎو ﻳﺎﻓﺖ ﺟﺎن‬

‫از دم ﻣﻦ او ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺟﺎودان‬

‫ﺷﺪ ز ﻋﻴﺴﻰ زﻧﺪﻩ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎز ﻣﺮد‬

‫ﺷﺎد ﺁن آﺎو ﺟﺎن ﺑﺪﻳﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﺳﭙﺮد‬

‫ﻣﻦ ﻋﺼﺎﻳﻢ در آﻒ ﻣﻮﺳﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻣﻮﺳﻴﻢ ﭘﻨﻬﺎن و ﻣﻦ ﭘﻴﺪا ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﭘﻞ درﻳﺎ ﺷﻮم‬

‫ﺑﺎز ﺑﺮ ﻓﺮﻋﻮن اژدرهﺎ ﺷﻮم‬

‫‪٦١٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﻋﺼﺎ را اى ﭘﺴﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺒﻴﻦ‬

‫آﻪ ﻋﺼﺎ ﺑﻰآﻒ ﺣﻖ ﻧﺒﻮد ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﻣﻮج ﻃﻮﻓﺎن هﻢ ﻋﺼﺎ ﺑﺪ آﺎو ز درد‬

‫ﻃﻨﻄﻨﻪى ﺟﺎدو ﭘﺮﺳﺘﺎن را ﺑﺨﻮرد‬

‫ﮔﺮ ﻋﺼﺎهﺎى ﺧﺪا را ﺑﺸﻤﺮم‬

‫زرق اﻳﻦ ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎن را ﺑﺮ درم‬

‫ﻟﻴﻚ زﻳﻦ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﮔﻴﺎﻩ زهﺮﻣﻨﺪ‬

‫ﺗﺮك آﻦ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روزى ﻣﻰﭼﺮﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺎﻩ ﻓﺮﻋﻮن و ﺳﺮى‬

‫از آﺠﺎ ﻳﺎﺑﺪ ﺟﻬﻨﻢ ﭘﺮورى‬

‫ﻓﺮﺑﻬﺶ آﻦ ﺁن ﮔﻬﺶ آﺶ اى ﻗﺼﺎب‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻰﺑﺮﮔﻨﺪ در دوزخ آﻼب‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺧﺼﻢ و دﺷﻤﻦ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺑﻤﺮدى ﺧﺸﻢ اﻧﺪر ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫دوزخ ﺁن ﺧﺸﻢ اﺳﺖ ﺧﺼﻤﻰ ﺑﺎﻳﺪش‬

‫ﺗﺎ زﻳﺪ ور ﻧﻰ رﺣﻴﻤﻰ ﺑﻜﺸﺪش‬

‫ﭘﺲ ﺑﻤﺎﻧﺪى ﻟﻄﻒ ﺑﻰﻗﻬﺮ و ﺑﺪى‬

‫ﭘﺲ آﻤﺎل ﭘﺎدﺷﺎهﻰ آﻰ ﺑﺪى‬

‫رﻳﺶﺧﻨﺪى آﺮدﻩاﻧﺪ ﺁن ﻣﻨﻜﺮان‬

‫ﺑﺮ ﻣﺜﻠﻬﺎ و ﺑﻴﺎن ذاآﺮان‬

‫ﺗﻮ اﮔﺮ ﺧﻮاهﻰ ﺑﻜﻦ هﻢ رﻳﺶﺧﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺧﻮاهﻰ زﻳﺴﺖ اى ﻣﺮدار ﭼﻨﺪ‬

‫ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻴﺪ اى ﻣﺤﺒﺎن در ﻧﻴﺎز‬

‫ﺑﺮ هﻤﻴﻦ در آﻪ ﺷﻮد اﻣﺮوز ﺑﺎز‬

‫هﺮ ﺣﻮﻳﺠﻰ ﺑﺎﺷﺪش آﺮدى دﮔﺮ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺑﺎغ از ﺳﻴﺮ و آﺒﺮ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﺧﻮد در آﺮد ﺧﻮد‬

‫از ﺑﺮاى ﭘﺨﺘﮕﻰ ﻧﻢ ﻣﻰﺧﻮرد‬

‫ﺗﻮ آﻪ آﺮد زﻋﻔﺮاﻧﻰ زﻋﻔﺮان‬

‫ﺑﺎش و ﺁﻣﻴﺰش ﻣﻜﻦ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان‬

‫ﺁب ﻣﻰﺧﻮر زﻋﻔﺮاﻧﺎ ﺗﺎ رﺳﻰ‬

‫زﻋﻔﺮاﻧﻰ اﻧﺪر ﺁن ﺣﻠﻮا رﺳﻰ‬

‫در ﻣﻜﻦ در آﺮد ﺷﻠﻐﻢ ﭘﻮز ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﻪ ﻧﮕﺮدد ﺑﺎ ﺗﻮ او هﻢ ﻃﺒﻊ و آﻴﺶ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ آﺮدى او ﺑﻪ آﺮدى ﻣﻮدﻋﻪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ارض اﻟﻠﱠﻪ ﺁﻣﺪ واﺳﻌﻪ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺁن ارﺿﻰ آﻪ از ﭘﻬﻨﺎورى‬

‫در ﺳﻔﺮ ﮔﻢ ﻣﻰﺷﻮد دﻳﻮ و ﭘﺮى‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺑﺤﺮ و ﺑﻴﺎﺑﺎن و ﺟﺒﺎل‬

‫ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻣﻰﮔﺮدد اوهﺎم و ﺧﻴﺎل‬

‫اﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎن در ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎى او‬

‫هﻤﭽﻮ اﻧﺪر ﺑﺤﺮ ﭘﺮ ﻳﻚ ﺗﺎى ﻣﻮ‬

‫ﺁب اﺳﺘﺎدﻩ آﻪ ﺳﻴﺮ اﺳﺘﺶ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﺎزﻩﺗﺮ ﺧﻮﺷﺘﺮ ز ﺟﻮهﺎى روان‬

‫آﺎو درون ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻮن ﺟﺎن و روان‬

‫ﺳﻴﺮ ﭘﻨﻬﺎن دارد و ﭘﺎى روان‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ ﺧﻔﺘﻪ ﺳﺖ آﻮﺗﻪ آﻦ ﺧﻄﺎب‬

‫اى ﺧﻄﻴﺐ اﻳﻦ ﻧﻘﺶ آﻢ آﻦ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁب‬

‫ﺧﻴﺰ ﺑﻠﻘﻴﺴﺎ آﻪ ﺑﺎزارى اﺳﺖ ﺗﻴﺰ‬

‫زﻳﻦ ﺧﺴﻴﺴﺎن آﺴﺎد اﻓﻜﻦ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫‪٦١٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻴﺰ ﺑﻠﻘﻴﺴﺎ آﻨﻮن ﺑﺎ اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﻪ ﻣﺮگ ﺁرد ﮔﻴﺮ و دار‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻮﺷﺖ آﺸﺪ ﻣﺮگ ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ ﭼﻮ دزد ﺁﻳﻰ ﺑﻪ ﺷﺤﻨﻪ ﺟﺎن آﻨﺎن‬

‫زﻳﻦ ﺧﺮان ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺷﻰ ﻧﻌﻞ دزد‬

‫ﮔﺮ هﻤﻰدزدى ﺑﻴﺎ و ﻟﻌﻞ دزد‬

‫ﺧﻮاهﺮاﻧﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻠﻮد‬

‫ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻠﻜﺖ آﻮر و آﺒﻮد‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن را آﺰ اﻳﻦ ﻣﻠﻜﺖ ﺑﺠﺴﺖ‬

‫آﻪ اﺟﻞ اﻳﻦ ﻣﻠﻚ را وﻳﺮان ﮔﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻴﺰ ﺑﻠﻘﻴﺴﺎ ﺑﻴﺎ ﺑﺎرى ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﻣﻠﻜﺖ ﺷﺎهﺎن و ﺳﻠﻄﺎﻧﺎن دﻳﻦ‬

‫ﺷﺴﺘﻪ در ﺑﺎﻃﻦ ﻣﻴﺎن ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻇﺎهﺮا ﺣﺎدى ﻣﻴﺎن دوﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﻮﺳﺘﺎن ﺑﺎ او روان هﺮ ﺟﺎ رود‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن از ﺧﻠﻖ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﻣﻴﻮﻩهﺎ ﻻﺑﻪآﻨﺎن آﺰ ﻣﻦ ﺑﭽﺮ‬

‫ﺁب ﺣﻴﻮان ﺁﻣﺪﻩ آﺰ ﻣﻦ ﺑﺨﻮر‬

‫ﻃﻮف ﻣﻰآﻦ ﺑﺮ ﻓﻠﻚ ﺑﻰﭘﺮ و ﺑﺎل‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﭼﻮ ﺑﺪر و ﭼﻮن هﻼل‬

‫ﭼﻮن روان ﺑﺎﺷﻰ روان و ﭘﺎى ﻧﻰ‬

‫ﻣﻰﺧﻮرى ﺻﺪ ﻟﻮت و ﻟﻘﻤﻪ ﺧﺎى ﻧﻰ‬

‫ﻧﻪ ﻧﻬﻨﮓ ﻏﻢ زﻧﺪ ﺑﺮ آﺸﺘﻰات‬

‫ﻧﻪ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ز ﻣﺮدن زﺷﺘﻰات‬

‫هﻢ ﺗﻮ ﺷﺎﻩ و هﻢ ﺗﻮ ﻟﺸﻜﺮ هﻢ ﺗﻮ ﺗﺨﺖ‬

‫هﻢ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺨﺖ ﺑﺎﺷﻰ هﻢ ﺗﻮ ﺑﺨﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺨﺘﻰ و ﺳﻠﻄﺎن زﻓﺖ‬

‫ﺑﺨﺖ ﻏﻴﺮ ﺗﺴﺖ روزى ﺑﺨﺖ رﻓﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﺪى ﭼﻮن ﮔﺪاﻳﺎن ﺑﻰﻧﻮا‬

‫دوﻟﺖ ﺧﻮد هﻢ ﺗﻮ ﺑﺎش اى ﻣﺠﺘﺒﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ ﺑﺨﺖ ﺧﻮد اى ﻣﻌﻨﻮى‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ آﻪ ﺑﺨﺘﻰ ز ﺧﻮد آﻰ ﮔﻢ ﺷﻮى‬

‫ﺗﻮ ز ﺧﻮد آﻰ ﮔﻢ ﺷﻮى اى ﺧﻮش ﺧﺼﺎل‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻋﻴﻦ ﺗﻮ ﺗﺮا ﺷﺪ ﻣﻠﻚ و ﻣﺎل‬

‫ﺑﻘﻴﻪ ﻗﺼﻪى ﻋﻤﺎرت آﺮدن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﻰ را ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ و وﺣﻰ ﺧﺪا ﺟﻬﺖ ﺣﻜﻤﺘﻬﺎﻳﻰ آﻪ او‬ ‫داﻧﺪ و ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﻣﻼﻳﻜﻪ و دﻳﻮ و ﭘﺮى و ﺁدﻣﻰ ﺁﺷﻜﺎرا‬ ‫اى ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﻰ ﺑﺴﺎز‬

‫ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﺁﻣﺪ در ﻧﻤﺎز‬

‫ﭼﻮن آﻪ او ﺑﻨﻴﺎد ﺁن ﻣﺴﺠﺪ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺟﻦ و اﻧﺲ ﺁﻣﺪ ﺑﺪن در آﺎر داد‬

‫ﻳﻚ ﮔﺮوﻩ از ﻋﺸﻖ و ﻗﻮﻣﻰ ﺑﻰﻣﺮاد‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ در رﻩ ﻃﺎﻋﺖ ﻋﺒﺎد‬

‫ﺧﻠﻖ دﻳﻮاﻧﻨﺪ و ﺷﻬﻮت ﺳﻠﺴﻠﻪ‬

‫ﻣﻰآﺸﺪﺷﺎن ﺳﻮى دآﺎن و ﻏﻠﻪ‬

‫هﺴﺖ اﻳﻦ زﻧﺠﻴﺮ از ﺧﻮف و وﻟﻪ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﻴﻦ اﻳﻦ ﺧﻠﻖ را ﺑﻰﺳﻠﺴﻠﻪ‬

‫‪٦١٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻰآﺸﺎﻧﺪﺷﺎن ﺳﻮى آﺴﺐ و ﺷﻜﺎر‬

‫ﻣﻰآﺸﺎﻧﺪﺷﺎن ﺳﻮى آﺎن و ﺑﺤﺎر‬

‫ﻣﻰآﺸﺪﺷﺎن ﺳﻮى ﻧﻴﻚ و ﺳﻮى ﺑﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﻓﻰ ﺟﻴﺪهﺎ ﺣﺒﻞ اﻟﻤﺴﺪ‬

‫ﻗﺪ ﺟﻌﻠﻨﺎ اﻟﺤﺒﻞ ﻓﻰ اﻋﻨﺎﻗﻬﻢ‬

‫و اﺗﺨﺬﻧﺎ اﻟﺤﺒﻞ ﻣﻦ اﺧﻼﻗﻬﻢ‬

‫ﻟﻴﺲ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻘﺬر ﻣﺴﺘﻨﻘﻪ‬

‫ﻗﻂ اﻻ ﻃﺎﻳﺮﻩ ﻓﻰ ﻋﻨﻘﻪ‬

‫ﺣﺮص ﺗﻮ در آﺎر ﺑﺪ ﭼﻮن ﺁﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫اﺧﮕﺮ از رﻧﮓ ﺧﻮش ﺁﺗﺶ ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺳﻴﺎهﻰ ﻓﺤﻢ در ﺁﺗﺶ ﻧﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁﺗﺶ ﺷﺪ ﺳﻴﺎهﻰ ﺷﺪ ﻋﻴﺎن‬

‫اﺧﮕﺮ از ﺣﺮص ﺗﻮ ﺷﺪ ﻓﺤﻢ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﺣﺮص ﭼﻮن ﺷﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﺁن ﻓﺤﻢ ﺗﺒﺎﻩ‬

‫ﺁن زﻣﺎن ﺁن ﻓﺤﻢ اﺧﮕﺮ ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫ﺁن ﻧﻪ ﺣﺴﻦ آﺎر ﻧﺎر ﺣﺮص ﺑﻮد‬

‫ﺣﺮص آﺎرت را ﺑﻴﺎراﻳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺣﺮص رﻓﺖ و ﻣﺎﻧﺪ آﺎر ﺗﻮ آﺒﻮد‬

‫ﻏﻮﻟﻪاى را آﻪ ﺑﺮ ﺁراﻳﻴﺪ ﻏﻮل‬

‫ﭘﺨﺘﻪ ﭘﻨﺪارد آﺴﻰ آﻪ هﺴﺖ ﮔﻮل‬

‫ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺟﺎن او‬

‫آﻨﺪ ﮔﺮدد ز ﺁزﻣﻮن دﻧﺪان او‬

‫از هﻮس ﺁن دام داﻧﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫ﻋﻜﺲ ﻏﻮل ﺣﺮص و ﺁن ﺧﻮد ﺧﺎم ﺑﻮد‬

‫ﺣﺮص اﻧﺪر آﺎر دﻳﻦ و ﺧﻴﺮ ﺟﻮ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺣﺮص ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻐﺰ رو‬

‫ﺧﻴﺮهﺎ ﻧﻐﺰﻧﺪ ﻧﻪ از ﻋﻜﺲ ﻏﻴﺮ‬

‫ﺗﺎب ﺣﺮص ار رﻓﺖ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎب ﺧﻴﺮ‬

‫ﺗﺎب ﺣﺮص از آﺎر دﻧﻴﺎ ﭼﻮن ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﻓﺤﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎﻧﺪﻩ از اﺧﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻔﺖ‬

‫آﻮدآﺎن را ﺣﺮص ﻣﻰﺁرد ﻏﺮار‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮﻧﺪ از ذوق دل داﻣﻦ ﺳﻮار‬

‫ﭼﻮن ز آﻮدك رﻓﺖ ﺁن ﺣﺮص ﺑﺪش‬

‫ﺑﺮ دﮔﺮ اﻃﻔﺎل ﺧﻨﺪﻩ ﺁﻳﺪش‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﻣﻰآﺮدم ﭼﻪ ﻣﻰدﻳﺪم در اﻳﻦ‬

‫ﺧﻞ ز ﻋﻜﺲ ﺣﺮص ﺑﻨﻤﻮد اﻧﮕﺒﻴﻦ‬

‫ﺁن ﺑﻨﺎى اﻧﺒﻴﺎ ﺑﻰﺣﺮص ﺑﻮد‬

‫ز ﺁن ﭼﻨﺎن ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ روﻧﻘﻬﺎ ﻓﺰود‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺮ ﺁوردﻩ آﺮام‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﺒﻮد ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﺎش ﻧﺎم‬

‫آﻌﺒﻪ را آﻪ هﺮ دﻣﻰ ﻋﺰى ﻓﺰود‬

‫ﺁن ز اﺧﻼﺻﺎت اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﻮد‬

‫ﻓﻀﻞ ﺁن ﻣﺴﺠﺪ ز ﺧﺎك و ﺳﻨﮓ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ در ﺑﻨﺎش ﺣﺮص و ﺟﻨﮓ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻧﻪ آﺘﺒﺸﺎن ﻣﺜﻞ آﺘﺐ دﻳﮕﺮان‬

‫ﻧﻪ ﻣﺴﺎﺟﺪﺷﺎن ﻧﻪ آﺴﺐ و ﺧﺎن و ﻣﺎن‬

‫ﻧﻪ ادﺑﺸﺎن ﻧﻪ ﻏﻀﺒﺸﺎن ﻧﻪ ﻧﻜﺎل‬

‫ﻧﻪ ﻧﻌﺎس و ﻧﻪ ﻗﻴﺎس و ﻧﻪ ﻣﻘﺎل‬

‫هﺮ ﻳﻜﻴﺸﺎن را ﻳﻜﻰ ﻓﺮى دﮔﺮ‬

‫ﻣﺮغ ﺟﺎﻧﺸﺎن ﻃﺎﻳﺮ از ﭘﺮى دﮔﺮ‬

‫‪٦١٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دل هﻤﻰﻟﺮزد ز ذآﺮ ﺣﺎﻟﺸﺎن‬

‫ﻗﺒﻠﻪى اﻓﻌﺎل ﻣﺎ اﻓﻌﺎﻟﺸﺎن‬

‫ﻣﺮﻏﺸﺎن را ﺑﻴﻀﻪهﺎ زرﻳﻦ ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺟﺎﻧﺸﺎن ﺳﺤﺮﮔﻪ ﺑﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻧﻴﻜﻮى ﻗﻮم‬

‫ﻧﻘﺺ ﮔﻔﺘﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﻧﺎﻗﺺ ﮔﻮى ﻗﻮم‬

‫ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﻰ ﺑﺴﺎزﻳﺪ اى آﺮام‬

‫آﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﺎز ﺁﻣﺪ و اﻟﺴﻼم‬

‫ور ازﻳﻦ دﻳﻮان و ﭘﺮﻳﺎن ﺳﺮ آﺸﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را اﻣﻼك در ﭼﻨﺒﺮ آﺸﻨﺪ‬

‫دﻳﻮ ﻳﻚ دم آﮋ رود از ﻣﻜﺮ و زرق‬

‫ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﺁﻳﺪش ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﻮ ﺑﺮق‬

‫ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺷﻮ آﻪ ﺗﺎ دﻳﻮان ﺗﻮ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺑﺮﻧﺪ از ﭘﻰ اﻳﻮان ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﺎش ﺑﻰوﺳﻮاس و رﻳﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺗﺮا ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺮد ﺟﻨﻰ و دﻳﻮ‬

‫ﺧﺎﺗﻢ ﺗﻮ اﻳﻦ دل اﺳﺖ و هﻮش دار‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد دﻳﻮ را ﺧﺎﺗﻢ ﺷﻜﺎر‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻰ آﻨﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﺪام‬

‫دﻳﻮ ﺑﺎ ﺧﺎﺗﻢ ﺣﺬر آﻦ و اﻟﺴﻼم‬

‫ﺁن ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻰ دﻻ ﻣﻨﺴﻮخ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در ﺳﺮ و ﺳﺮت ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻰ آﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫دﻳﻮ هﻢ وﻗﺘﻰ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻰ آﻨﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ هﺮ ﺟﻮﻻهﻪ اﻃﻠﺲ آﻰ ﺗﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ ﭼﻮ دﺳﺖ او و ﻟﻴﻚ‬

‫در ﻣﻴﺎن هﺮ دوﺷﺎن ﻓﺮﻗﻰ اﺳﺖ ﻧﻴﻚ‬

‫ﻗﺼﻪى ﺷﺎﻋﺮ و ﺻﻠﻪ دادن ﺷﺎﻩ و ﻣﻀﺎﻋﻒ آﺮدن ﺁن وزﻳﺮ ﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ ﻧﺎم‬ ‫ﺷﺎﻋﺮى ﺁورد ﺷﻌﺮى ﭘﻴﺶ ﺷﺎﻩ‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺧﻠﻌﺖ و اآﺮام و ﺟﺎﻩ‬

‫ﺷﺎﻩ ﻣﻜﺮم ﺑﻮد ﻓﺮﻣﻮدش هﺰار‬

‫از زر ﺳﺮخ و آﺮاﻣﺎت و ﻧﺜﺎر‬

‫ﭘﺲ وزﻳﺮش ﮔﻔﺖ آﺎﻳﻦ اﻧﺪك ﺑﻮد‬

‫دﻩ هﺰارش هﺪﻳﻪ وا دﻩ ﺗﺎ رود‬

‫از ﭼﻨﻮ ﺷﺎﻋﺮ ﭘﺲ از ﺗﻮ ﺑﺤﺮ دﺳﺖ‬

‫دﻩ هﺰارى آﻪ ﺑﮕﻔﺘﻢ اﻧﺪك اﺳﺖ‬

‫ﻓﻘﻪ ﮔﻔﺖ ﺁن ﺷﺎﻩ را و ﻓﻠﺴﻔﻪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﻋﺸﺮ ﺧﺮﻣﻦ از آﻔﻪ‬

‫دﻩ هﺰارش داد و ﺧﻠﻌﺖ در ﺧﻮرش‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﺷﻜﺮ و ﺛﻨﺎ ﮔﺸﺖ ﺁن ﺳﺮش‬

‫ﭘﺲ ﺗﻔﺤﺺ آﺮد آﺎﻳﻦ ﺳﻌﻰ آﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺷﺎﻩ را اهﻠﻴﺖ ﻣﻦ آﻰ ﻧﻤﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش ﻓﻼن اﻟﺪﻳﻦ وزﻳﺮ‬

‫ﺁن ﺣﺴﻦ ﻧﺎم و ﺣﺴﻦ ﺧﻠﻖ و ﺿﻤﻴﺮ‬

‫در ﺛﻨﺎى او ﻳﻜﻰ ﺷﻌﺮى دراز‬

‫ﺑﺮ ﻧﺒﺸﺖ و ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ ﺑﺎز‬

‫ﺑﻰزﺑﺎن و ﻟﺐ هﻤﺎن ﻧﻌﻤﺎى ﺷﺎﻩ‬

‫ﻣﺪح ﺷﻪ ﻣﻰآﺮد و ﺧﻠﻌﺘﻬﺎى ﺷﺎﻩ‬

‫‪٦١٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎز ﺁﻣﺪن ﺁن ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻪ اﻣﻴﺪ هﻤﺎن ﺻﻠﻪ و هﺰار دﻳﻨﺎر ﻓﺮﻣﻮدن ﺑﺮ ﻗﺎﻋﺪﻩى ﺧﻮﻳﺶ و ﮔﻔﺘﻦ وزﻳﺮ ﻧﻮ‬ ‫هﻢ ﺣﺴﻦ ﻧﺎم ﺷﺎﻩ را آﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﺖ ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ و ﻣﺎ را ﺧﺮﺟﻬﺎﺳﺖ و ﺧﺰﻳﻨﻪ ﺧﺎﻟﻰ اﺳﺖ‬ ‫و ﻣﻦ او را ﺑﻪ دﻩ ﻳﻚ ﺁن ﺧﺸﻨﻮد آﻨﻢ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻟﻰ ﭼﻨﺪ ﺑﻬﺮ رزق و آﺸﺖ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ از ﻓﻘﺮ و ﻋﻮز ﻣﺤﺘﺎج ﮔﺸﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ وﻗﺖ ﻓﻘﺮ و ﺗﻨﮕﻰ دو دﺳﺖ‬

‫ﺟﺴﺖ و ﺟﻮى ﺁزﻣﻮدﻩ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫درﮔﻬﻰ را آﺎزﻣﻮدم در آﺮم‬

‫ﺣﺎﺟﺖ ﻧﻮ را ﺑﺪان ﺟﺎﻧﺐ ﺑﺮم‬

‫ﻣﻌﻨﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﮔﻔﺖ ﺁن ﺳﻴﺒﻮﻳﻪ‬

‫ﻳﻮﻟﻬﻮن ﻓﻰ اﻟﺤﻮاﺋﺞ هﻢ ﻟﺪﻳﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻟﻬﻨﺎ ﻓﻰ ﺣﻮاﻳﺠﻨﺎ اﻟﻴﻚ‬

‫و اﻟﺘﻤﺴﻨﺎهﺎ وﺟﺪﻧﺎهﺎ ﻟﺪﻳﻚ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻋﺎﻗﻞ اﻧﺪر وﻗﺖ درد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎﻻن ﭘﻴﺶ ﺁن دﻳﺎن ﻓﺮد‬

‫هﻴﭻ دﻳﻮاﻧﻪى ﻓﻠﻴﻮى اﻳﻦ آﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺑﺨﻴﻠﻰ ﻋﺎﺟﺰى آﺪﻳﻪ ﺗﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪى هﺰاران ﺑﺎر ﺑﻴﺶ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن آﻰ ﺟﺎن آﺸﻴﺪﻧﺪﻳﺶ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺟﻤﻠﻪى ﻣﺎهﻴﺎن در ﻣﻮﺟﻬﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪى ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺑﺮ اوﺟﻬﺎ‬

‫ﭘﻴﻞ و ﮔﺮگ و ﺣﻴﺪر اﺷﻜﺎر ﻧﻴﺰ‬

‫اژدهﺎى زﻓﺖ و ﻣﻮر و ﻣﺎر ﻧﻴﺰ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺎك و ﺑﺎد و ﺁب و هﺮ ﺷﺮار‬

‫ﻣﺎﻳﻪ زو ﻳﺎﺑﻨﺪ هﻢ دى هﻢ ﺑﻬﺎر‬

‫هﺮ دﻣﺶ ﻻﺑﻪ آﻨﺪ اﻳﻦ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫آﻪ ﻓﺮو ﻣﮕﺬارم اى ﺣﻖ ﻳﻚ زﻣﺎن‬

‫اﺳﺘﻦ ﻣﻦ ﻋﺼﻤﺖ و ﺣﻔﻆ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻄﻮى ﻳﻤﻴﻦ ﺁن دو دﺳﺖ‬

‫وﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﮔﻮﻳﺪ آﻪ دارم ﺑﺮﻗﺮار‬

‫اى آﻪ ﺑﺮ ﺁﺑﻢ ﺗﻮ آﺮدﻩ ﺳﺘﻰ ﺳﻮار‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن آﻴﺴﻪ از او ﺑﺮ دوﺧﺘﻨﺪ‬

‫دادن ﺣﺎﺟﺖ از او ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫هﺮ ﻧﺒﻴﻰ زو ﺑﺮ ﺁوردﻩ ﺑﺮات‬

‫اﺳﺘﻌﻴﻨﻮا ﻣﻨﻪ ﺻﺒﺮا او ﺻﻼت‬

‫هﻴﻦ از او ﺧﻮاهﻴﺪ ﻧﻪ از ﻏﻴﺮ او‬

‫ﺁب در ﻳﻢ ﺟﻮ ﻣﺠﻮ در ﺧﺸﻚ ﺟﻮ‬

‫ور ﺑﺨﻮاهﻰ از دﮔﺮ هﻢ او دهﺪ‬

‫ﺑﺮ آﻒ ﻣﻴﻠﺶ ﺳﺨﺎ هﻢ او ﻧﻬﺪ‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﻌﺮض را ز زر ﻗﺎرون آﻨﺪ‬

‫رو ﺑﺪو ﺁرى ﺑﻪ ﻃﺎﻋﺖ ﭼﻮن آﻨﺪ‬

‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺷﺎﻋﺮ از ﺳﻮداى داد‬

‫روى ﺳﻮى ﺁن ﺷﻪ ﻣﺤﺴﻦ ﻧﻬﺎد‬

‫هﺪﻳﻪى ﺷﺎﻋﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻌﺮ ﻧﻮ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﺤﺴﻦ ﺁرد و ﺑﻨﻬﺪ ﮔﺮو‬

‫‪٦١٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺤﺴﻨﺎن ﺑﺎ ﺻﺪ ﻋﻄﺎ و ﺟﻮد و ﺑﺮ‬

‫زر ﻧﻬﺎدﻩ ﺷﺎﻋﺮان را ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﭘﻴﺸﺸﺎن ﺷﻌﺮى ﺑﻪ از ﺻﺪ ﺗﻨﮓ ﺷﻌﺮ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺷﺎﻋﺮ آﺎو ﮔﻬﺮ ﺁرد ز ﻗﻌﺮ‬

‫ﺁدﻣﻰ اول ﺣﺮﻳﺺ ﻧﺎن ﺑﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻗﻮت و ﻧﺎن ﺳﺘﻮن ﺟﺎن ﺑﻮد‬

‫ﺳﻮى آﺴﺐ و ﺳﻮى ﻏﺼﺐ و ﺻﺪ ﺣﻴﻞ‬

‫ﺟﺎن ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﺮ آﻒ از ﺣﺮص و اﻣﻞ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺎدر ﮔﺸﺖ ﻣﺴﺘﻐﻨﻰ ز ﻧﺎن‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎم اﺳﺖ و ﻣﺪح ﺷﺎﻋﺮان‬

‫ﺗﺎ آﻪ اﺻﻞ و ﻓﺼﻞ او را ﺑﺮ دهﻨﺪ‬

‫در ﺑﻴﺎن ﻓﻀﻞ او ﻣﻨﺒﺮ ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ آﺮ و ﻓﺮ و زر ﺑﺨﺸﻰ او‬

‫هﻤﭽﻮ ﻋﻨﺒﺮ ﺑﻮ دهﺪ در ﮔﻔﺖوﮔﻮ‬

‫ﺧﻠﻖ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﺧﻮد آﺮد ﺣﻖ‬

‫وﺻﻒ ﻣﺎ از وﺻﻒ او ﮔﻴﺮد ﺳﺒﻖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁن ﺧﻼق ﺷﻜﺮ و ﺣﻤﺪ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺁدﻣﻰ را ﻣﺪح ﺟﻮﻳﻰ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﻣﺮد ﺣﻖ آﻪ در ﻓﻀﻞ اﺳﺖ ﭼﺴﺖ‬

‫ﭘﺮ ﺷﻮد ز ﺁن ﺑﺎد ﭼﻮن ﺧﻴﻚ درﺳﺖ‬

‫ور ﻧﺒﺎﺷﺪ اهﻞ ز ﺁن ﺑﺎد دروغ‬

‫ﺧﻴﻚ ﺑﺪرﻳﺪﻩﺳﺖ آﻰ ﮔﻴﺮد ﻓﺮوغ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺜﻞ از ﺧﻮد ﻧﮕﻔﺘﻢ اى رﻓﻴﻖ‬

‫ﺳﺮﺳﺮى ﻣﺸﻨﻮ ﭼﻮ اهﻠﻰ و ﻣﻔﻴﻖ‬

‫اﻳﻦ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺑﺸﻨﻴﺪ ﻗﺪح‬

‫آﻪ ﭼﺮا ﻓﺮﺑﻪ ﺷﻮد اﺣﻤﺪ ﺑﻪ ﻣﺪح‬

‫رﻓﺖ ﺷﺎﻋﺮ ﭘﻴﺶ ﺁن ﺷﺎﻩ و ﺑﺒﺮد‬

‫ﺷﻌﺮ اﻧﺪر ﺷﻜﺮ اﺣﺴﺎن آﺎن ﻧﻤﺮد‬

‫ﻣﺤﺴﻨﺎن ﻣﺮدﻧﺪ و اﺣﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن را آﻪ اﻳﻦ ﻣﺮآﺐ ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫ﻇﺎﻟﻤﺎن ﻣﺮدﻧﺪ و ﻣﺎﻧﺪ ﺁن ﻇﻠﻤﻬﺎ‬

‫واى ﺟﺎﻧﻰ آﺎو آﻨﺪ ﻣﻜﺮ و دهﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻨﻚ ﺁن را آﻪ او‬

‫ﺷﺪ ز دﻧﻴﺎ ﻣﺎﻧﺪ از او ﻓﻌﻞ ﻧﻜﻮ‬

‫ﻣﺮد ﻣﺤﺴﻦ ﻟﻴﻚ اﺣﺴﺎﻧﺶ ﻧﻤﺮد‬

‫ﻧﺰد ﻳﺰدان دﻳﻦ و اﺣﺴﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﺧﺮد‬

‫واى ﺁن آﺎو ﻣﺮد و ﻋﺼﻴﺎﻧﺶ ﻧﻤﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﭙﻨﺪارى ﺑﻪ ﻣﺮگ او ﺟﺎن ﺑﺒﺮد‬

‫اﻳﻦ رهﺎ آﻦ ز اﻧﻜﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺮ ﮔﺬر‬

‫وام دار اﺳﺖ و ﻗﻮى ﻣﺤﺘﺎج زر‬

‫ﺑﺮد ﺷﺎﻋﺮ ﺷﻌﺮ ﺳﻮى ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺑﺨﺸﺶ و اﺣﺴﺎن ﻳﺎر‬

‫ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﺷﻌﺮى ﭘﺮ از در درﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ و ﺑﻮى اآﺮام ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﺷﺎﻩ هﻢ ﺑﺮ ﺧﻮى ﺧﻮد ﮔﻔﺘﺶ هﺰار‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺪ ﻋﺎدت ﺁن ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫ﻟﻴﻚ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺁن وزﻳﺮ ﭘﺮ ز ﺟﻮد‬

‫ﺑﺮ ﺑﺮاق ﻋﺰ ز دﻧﻴﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ ﻣﻘﺎم او وزﻳﺮ ﻧﻮ رﺋﻴﺲ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﻟﻴﻜﻦ ﺳﺨﺖ ﺑﻰرﺣﻢ و ﺧﺴﻴﺲ‬

‫‪٦١٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ ﺧﺮﺟﻬﺎ دارﻳﻢ ﻣﺎ‬

‫ﺷﺎﻋﺮى را ﻧﺒﻮد اﻳﻦ ﺑﺨﺸﺶ ﺟﺰا‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ رﺑﻊ ﻋﺸﺮ اﻳﻦ اى ﻣﻐﺘﻨﻢ‬

‫ﻣﺮد ﺷﺎﻋﺮ را ﺧﻮش و راﺿﻰ آﻨﻢ‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻔﺘﻨﺪش آﻪ او را ﭘﻴﺶ دﺳﺖ‬

‫دﻩ هﺰاران زﻳﻦ دﻻور ﺑﺮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ ﺷﻜﺮ آﻠﻚ ﺧﻮاﻳﻰ ﭼﻮن آﻨﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ﮔﺪاﻳﻰ ﭼﻮن آﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻔﺸﺎرم و را اﻧﺪر ﻓﺸﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد زار و ﻧﺰار از اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﺁن ﮔﻪ ار ﺧﺎآﺶ دهﻢ از راﻩ ﻣﻦ‬

‫در رﺑﺎﻳﺪ هﻤﭽﻮ ﮔﻠﺒﺮگ از ﭼﻤﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻤﻦ ﺑﮕﺬار آﻪ اﺳﺘﺎدم در اﻳﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻘﺎﺿﺎﮔﺮ ﺑﻮد هﻢ ﺁﺗﺸﻴﻦ‬

‫از ﺛﺮﻳﺎ ﮔﺮ ﺑﭙﺮد ﺗﺎ ﺛﺮى‬

‫ﻧﺮم ﮔﺮدد ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪ او ﻣﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﻠﻄﺎﻧﺶ ﺑﺮو ﻓﺮﻣﺎن ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺷﺎدش آﻦ آﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻮى ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ او را و دو ﺻﺪ اوﻣﻴﺪ ﻟﻴﺲ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﺬار و اﻳﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻮﻳﺲ‬

‫ﭘﺲ ﻓﮕﻨﺪش ﺻﺎﺣﺐ اﻧﺪر اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﺷﺪ زﻣﺴﺘﺎن و دى و ﺁﻣﺪ ﺑﻬﺎر‬

‫ﺷﺎﻋﺮ اﻧﺪر اﻧﺘﻈﺎرش ﭘﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫ﭘﺲ زﺑﻮن اﻳﻦ ﻏﻢ و ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ زر ﻧﻪ آﻪ دﺷﻨﺎﻣﻢ دهﻰ‬

‫ﺗﺎ رهﺪ ﺟﺎﻧﻢ ﺗﺮا ﺑﺎﺷﻢ رهﻰ‬

‫اﻧﺘﻈﺎرم آﺸﺖ ﺑﺎرى ﮔﻮ ﺑﺮو‬

‫ﺗﺎ رهﺪ اﻳﻦ ﺟﺎن ﻣﺴﻜﻴﻦ از ﮔﺮو‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﺶ داد رﺑﻊ ﻋﺸﺮ ﺁن‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﺷﺎﻋﺮ اﻧﺪر اﻧﺪﻳﺸﻪى ﮔﺮان‬

‫آﺎن ﭼﻨﺎن ﻧﻘﺪ و ﭼﻨﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ آﻪ دﻳﺮ اﺷﻜﻔﺖ دﺳﺘﻪى ﺧﺎر ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش آﻪ ﺁن دﺳﺘﻮر راد‬

‫رﻓﺖ از دﻧﻴﺎ ﺧﺪا ﻣﺰدت دهﺎد‬

‫آﻪ ﻣﻀﺎﻋﻒ زو هﻤﻰﺷﺪ ﺁن ﻋﻄﺎ‬

‫آﻢ هﻤﻰاﻓﺘﺎد ﺑﺨﺸﺶ را ﺧﻄﺎ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن او رﻓﺖ و اﺣﺴﺎن را ﺑﺒﺮد‬

‫او ﻧﻤﺮد اﻟﺤﻖ ﺑﻠﻰ اﺣﺴﺎن ﺑﻤﺮد‬

‫رﻓﺖ از ﻣﺎ ﺻﺎﺣﺐ راد و رﺷﻴﺪ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﺳﻼخ دروﻳﺸﺎن رﺳﻴﺪ‬

‫رو ﺑﮕﻴﺮ اﻳﻦ را و ز اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺐ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻴﺮد ﺑﺎ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﺘﻴﺰ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺣﻴﻠﺖ از او اﻳﻦ هﺪﻳﻪ را‬

‫ﺑﺴﺘﺪﻳﻢ اى ﺑﻰﺧﺒﺮ از ﺟﻬﺪ ﻣﺎ‬

‫رو ﺑﻪ اﻳﺸﺎن آﺮد و ﮔﻔﺖ اى ﻣﺸﻔﻘﺎن‬

‫از آﺠﺎ ﺁﻣﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ اﻳﻦ ﻋﻮان‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﻧﺎم اﻳﻦ وزﻳﺮ ﺟﺎﻣﻪ آﻦ‬

‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش آﻪ ﻧﺎﻣﺶ هﻢ ﺣﺴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب ﻧﺎم ﺁن و ﻧﺎم اﻳﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻳﻜﻰ ﺁﻣﺪ درﻳﻎ اى رب دﻳﻦ‬

‫‪٦٢٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﺣﺴﻦ ﻧﺎﻣﻰ آﻪ از ﻳﻚ آﻠﻚ او‬

‫ﺻﺪ وزﻳﺮ و ﺻﺎﺣﺐ ﺁﻳﺪ ﺟﻮد ﺧﻮ‬

‫اﻳﻦ ﺣﺴﻦ آﺰ رﻳﺶ زﺷﺖ اﻳﻦ ﺣﺴﻦ‬

‫ﻣﻰﺗﻮان ﺑﺎﻓﻴﺪ اى ﺟﺎن ﺻﺪ رﺳﻦ‬

‫ﺑﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﭼﻮ ﺷﻪ اﺻﻐﺎ آﻨﺪ‬

‫ﺷﺎﻩ و ﻣﻠﻜﺶ را اﺑﺪ رﺳﻮا آﻨﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺴﺘﻦ ﺑﺪ راﻳﻰ اﻳﻦ وزﻳﺮ دون در اﻓﺴﺎد ﻣﺮوت ﺷﺎﻩ ﺑﻪ وزﻳﺮ ﻓﺮﻋﻮن ﻳﻌﻨﻰ هﺎﻣﺎن در اﻓﺴﺎد ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺁن ﻓﺮﻋﻮن ﻣﻰﺷﺪ ﻧﺮم و رام‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪى او ز ﻣﻮﺳﻰ ﺁن آﻼم‬

‫ﺁن آﻼﻣﻰ آﻪ ﺑﺪادى ﺳﻨﮓ ﺷﻴﺮ‬

‫از ﺧﻮﺷﻰ ﺁن آﻼم ﺑﻰﻧﻈﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ هﺎﻣﺎن آﻪ وزﻳﺮش ﺑﻮد او‬

‫ﻣﺸﻮرت آﺮدى آﻪ آﻴﻨﺶ ﺑﻮد ﺧﻮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻰ ﺗﺎ آﻨﻮن ﺑﻮدى ﺧﺪﻳﻮ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﮔﺮدى ژﻧﺪﻩ ﭘﻮﺷﻰ را ﺑﻪ رﻳﻮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺳﻨﮓ ﻣﻨﺠﻨﻴﻘﻰ ﺁﻣﺪى‬

‫ﺁن ﺳﺨﻦ ﺑﺮ ﺷﻴﺸﻪ ﺧﺎﻧﻪى او زدى‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺻﺪ روز ﺁن آﻠﻴﻢ ﺧﻮش ﺧﻄﺎب‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻰ در ﻳﻚ دم او آﺮدى ﺧﺮاب‬

‫ﻋﻘﻞ ﺗﻮ دﺳﺘﻮر و ﻣﻐﻠﻮب هﻮاﺳﺖ‬

‫در وﺟﻮدت رﻩ زن راﻩ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﺻﺤﻰ رﺑﺎﻧﻴﻰ ﭘﻨﺪت دهﺪ‬

‫ﺁن ﺳﺨﻦ را او ﺑﻪ ﻓﻦ ﻃﺮﺣﻰ ﻧﻬﺪ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺟﺎى اﺳﺖ هﻴﻦ از ﺟﺎ ﻣﺸﻮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻨﺪان ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁ ﺷﻴﺪا ﻣﺸﻮ‬

‫واى ﺁن ﺷﻪ آﻪ وزﻳﺮش اﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎى هﺮ دو دوزخ ﭘﺮ آﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺷﺎد ﺁن ﺷﺎهﻰ آﻪ او را دﺳﺖﮔﻴﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر آﺎر ﭼﻮن ﺁﺻﻒ وزﻳﺮ‬

‫ﺷﺎﻩ ﻋﺎدل ﭼﻮن ﻗﺮﻳﻦ او ﺷﻮد‬

‫ﻧﺎم ﺁن ﻧُﻮ ٌر ﻋَﻠﻰ ﻧُﻮ ٍر ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺷﺎﻩ و ﭼﻮن ﺁﺻﻒ وزﻳﺮ‬

‫ﻧﻮر ﺑﺮ ﻧﻮر اﺳﺖ و ﻋﻨﺒﺮ ﺑﺮ ﻋﺒﻴﺮ‬

‫ﺷﺎﻩ ﻓﺮﻋﻮن و ﭼﻮ هﺎﻣﺎﻧﺶ وزﻳﺮ‬

‫هﺮ دو را ﻧﺒﻮد ز ﺑﺪ ﺑﺨﺘﻰ ﮔﺰﻳﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻮد ﻇﻠﻤﺎت ﺑﻌﻀﻰ ﻓﻮق ﺑﻌﺾ‬

‫ﻧﻪ ﺧﺮد ﻳﺎر و ﻧﻪ دوﻟﺖ روز ﻋﺮض‬

‫ﻣﻦ ﻧﺪﻳﺪم ﺟﺰ ﺷﻘﺎوت در ﻟﺌﺎم‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ دﻳﺪﻩﺳﺘﻰ رﺳﺎن از ﻣﻦ ﺳﻼم‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻪ و ﺻﺎﺣﺐ ﭼﻮ ﻋﻘﻞ‬

‫ﻋﻘﻞ ﻓﺎﺳﺪ روح را ﺁرد ﺑﻪ ﻧﻘﻞ‬

‫ﺁن ﻓﺮﺷﺘﻪى ﻋﻘﻞ ﭼﻮن هﺎروت ﺷﺪ‬

‫ﺳﺤﺮ ﺁﻣﻮز دو ﺻﺪ ﻃﺎﻏﻮت ﺷﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﺰوى را وزﻳﺮ ﺧﻮد ﻣﮕﻴﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ آﻞ را ﺳﺎز اى ﺳﻠﻄﺎن وزﻳﺮ‬

‫ﻣﺮ هﻮا را ﺗﻮ وزﻳﺮ ﺧﻮد ﻣﺴﺎز‬

‫آﻪ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﺟﺎن ﭘﺎآﺖ از ﻧﻤﺎز‬

‫‪٦٢١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﺎﻳﻦ هﻮا ﭘﺮ ﺣﺮص و ﺣﺎﻟﻰ ﺑﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ را اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻳﻮم دﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ را دو دﻳﺪﻩ در ﭘﺎﻳﺎن آﺎر‬

‫ﺑﻬﺮ ﺁن ﮔﻞ ﻣﻰآﺸﺪ او رﻧﺞ ﺧﺎر‬

‫آﻪ ﻧﻔﺮﺳﺎﻳﺪ ﻧﺮﻳﺰد در ﺧﺰان‬

‫ﺑﺎد هﺮ ﺧﺮﻃﻮم اﺧﺸﻢ دور از ﺁن‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻦ دﻳﻮ ﺑﺮ ﻣﻘﺎم ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم و ﺗﺸﺒﻪ آﺮدن او ﺑﻪ آﺎرهﺎى ﺳﻠﻴﻤﺎن و ﻓﺮق ﻇﺎهﺮ ﻣﻴﺎن هﺮ دو ﺳﻠﻴﻤﺎن‬ ‫و دﻳﻮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻦ داود ﻧﺎم آﺮدن‬ ‫ور ﭼﻪ ﻋﻘﻠﺖ هﺴﺖ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ دﮔﺮ‬

‫ﻳﺎر ﺑﺎش و ﻣﺸﻮرت آﻦ اى ﭘﺪر‬

‫ﺑﺎ دو ﻋﻘﻞ از ﺑﺲ ﺑﻼهﺎ وارهﻰ‬

‫ﭘﺎى ﺧﻮد ﺑﺮ اوج ﮔﺮدوﻧﻬﺎ ﻧﻬﻰ‬

‫دﻳﻮ ﮔﺮ ﺧﻮد را ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻧﺎم آﺮد‬

‫ﻣﻠﻚ ﺑﺮد و ﻣﻤﻠﻜﺖ را رام آﺮد‬

‫ﺻﻮرت آﺎر ﺳﻠﻴﻤﺎن دﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺻﻮرت اﻧﺪر ﺳﺮ دﻳﻮى ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻰﺻﻔﺎﺳﺖ‬

‫از ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺗﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻓﺮقهﺎﺳﺖ‬

‫او ﭼﻮ ﺑﻴﺪارى اﺳﺖ اﻳﻦ هﻤﭽﻮن وﺳﻦ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﺁن ﺣﺴﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﻦ‬

‫دﻳﻮ ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ آﻪ ﺣﻖ ﺑﺮ ﺷﻜﻞ ﻣﻦ‬

‫ﺻﻮرﺗﻰ آﺮدﻩ ﺳﺖ ﺧﻮش ﺑﺮ اهﺮﻣﻦ‬

‫دﻳﻮ را ﺣﻖ ﺻﻮرت ﻣﻦ دادﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﻨﺪازد ﺷﻤﺎ را او ﺑﻪ ﺷﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ دﻋﻮى زﻳﻨﻬﺎر‬

‫ﺻﻮرت او را ﻣﺪارﻳﺪ اﻋﺘﺒﺎر‬

‫دﻳﻮﺷﺎن از ﻣﻜﺮ اﻳﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻟﻴﻚ‬

‫ﻣﻰﻧﻤﻮد اﻳﻦ ﻋﻜﺲ در دﻟﻬﺎى ﻧﻴﻚ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎزى ﺑﺎ ﻣﻤﻴﺰ ﺧﺎﺻﻪ او‬

‫آﻪ ﺑﻮد ﺗﻤﻴﻴﺰ و ﻋﻘﻠﺶ ﻏﻴﺐ ﮔﻮ‬

‫هﻴﭻ ﺳﺤﺮ و هﻴﭻ ﺗﻠﺒﻴﺲ و دﻏﻞ‬

‫ﻣﻰﻧﺒﻨﺪد ﭘﺮدﻩ ﺑﺮ اهﻞ دول‬

‫ﭘﺲ هﻤﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد در ﺟﻮاب‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ ﻣﻰروى اى آﺞ ﺧﻄﺎب‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ رﻓﺖ ﺧﻮاهﻰ هﻤﭽﻨﻴﻦ‬

‫ﺳﻮى دوزخ اﺳﻔﻞ اﻧﺪر ﺳﺎﻓﻠﻴﻦ‬

‫او اﮔﺮ ﻣﻌﺰول ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ و ﻓﻘﻴﺮ‬

‫هﺴﺖ در ﭘﻴﺸﺎﻧﻰاش ﺑﺪر ﻣﻨﻴﺮ‬

‫ﺗﻮ اﮔﺮ اﻧﮕﺸﺘﺮى را ﺑﺮدﻩاى‬

‫دوزﺧﻰ ﭼﻮن زﻣﻬﺮﻳﺮ اﻓﺴﺮدﻩاى‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻮش و ﻋﺎرض و ﻃﺎق و ﻃﺮﻧﺐ‬

‫ﺳﺮ آﺠﺎ آﻪ ﺧﻮد هﻤﻰﻧﻨﻬﻴﻢ ﺳﻨﺐ‬

‫ور ﺑﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﻣﺎ ﻧﻬﻴﻢ او را ﺟﺒﻴﻦ‬

‫ﭘﻨﺠﻪى ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ از زﻣﻴﻦ‬

‫آﻪ ﻣﻨﻪ ﺁن ﺳﺮ ﻣﺮ اﻳﻦ ﺳﺮ زﻳﺮ را‬

‫هﻴﻦ ﻣﻜﻦ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﺮ اﻳﻦ ادﺑﺎر را‬

‫‪٦٢٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﺮدﻣﻰ ﻣﻦ ﺷﺮح اﻳﻦ ﺑﺲ ﺟﺎن ﻓﺰا‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﻏﻴﺮت و رﺷﻚ ﺧﺪا‬

‫هﻢ ﻗﻨﺎﻋﺖ آﻦ ﺗﻮ ﺑﭙﺬﻳﺮ اﻳﻦ ﻗﺪر‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺷﺮح اﻳﻦ وﻗﺘﻰ دﮔﺮ‬

‫ﻧﺎم ﺧﻮد آﺮدﻩ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻧﺒﻰ‬

‫روى ﭘﻮﺷﻰ ﻣﻰآﻨﺪ ﺑﺮ هﺮ ﺻﺒﻰ‬

‫در ﮔﺬر از ﺻﻮرت و از ﻧﺎم ﺧﻴﺰ‬

‫از ﻟﻘﺐ و ز ﻧﺎم در ﻣﻌﻨﻰ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﭘﺲ ﺑﭙﺮس از ﺣﺪ او و ز ﻓﻌﻞ او‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺣﺪ و ﻓﻌﻞ او را ﺑﺠﻮ‬

‫در ﺁﻣﺪن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم هﺮ روز در ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﻰ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم ﺷﺪن ﺟﻬﺖ ﻋﺒﺎدت‬ ‫و ارﺷﺎد ﻋﺎﺑﺪان و ﻣﻌﺘﻜﻔﺎن و رﺳﺘﻦ ﻋﻘﺎﻗﻴﺮ در ﻣﺴﺠﺪ‬ ‫هﺮ ﺻﺒﺎﺣﻰ ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺁﻣﺪى‬

‫ﺧﺎﺿﻊ اﻧﺪر ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﻰ ﺷﺪى‬

‫ﻧﻮ ﮔﻴﺎهﻰ رﺳﺘﻪ دﻳﺪى اﻧﺪر او‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻰ ﻧﺎم و ﻧﻔﻊ ﺧﻮد ﺑﮕﻮ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داروﻳﻰ ﭼﻴﻰ ﻧﺎﻣﺖ ﭼﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ زﻳﺎن آﻰ و ﻧﻔﻌﺖ ﺑﺮ آﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻰ هﺮ ﮔﻴﺎهﻰ ﻓﻌﻞ و ﻧﺎم‬

‫آﻪ ﻣﻦ ﺁن را ﺟﺎﻧﻢ و اﻳﻦ را ﺣﻤﺎم‬

‫ﻣﻦ ﻣﺮ اﻳﻦ را زهﺮم و او را ﺷﻜﺮ‬

‫ﻧﺎم ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﺑﺮ ﻟﻮح از ﻗﺪر‬

‫ﭘﺲ ﻃﺒﻴﺒﺎن از ﺳﻠﻴﻤﺎن ز ﺁن ﮔﻴﺎ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ و داﻧﺎ ﺷﺪﻧﺪى ﻣﻘﺘﺪا‬

‫ﺗﺎ آﺘﺒﻬﺎى ﻃﺒﻴﺒﻰ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺟﺴﻢ را از رﻧﺞ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺠﻮم و ﻃﺐ وﺣﻰ اﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ و ﺣﺲ را ﺳﻮى ﺑﻰﺳﻮرﻩ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﺰوى ﻋﻘﻞ اﺳﺘﺨﺮاج ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ ﭘﺬﻳﺮاى ﻓﻦ و ﻣﺤﺘﺎج ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﻓﻬﻢ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺧﺮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﺻﺎﺣﺐ وﺣﻰ ﺗﻌﻠﻴﻤﺶ دهﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺮﻓﺘﻬﺎ ﻳﻘﻴﻦ از وﺣﻰ ﺑﻮد‬

‫اول او ﻟﻴﻚ ﻋﻘﻞ ﺁن را ﻓﺰود‬

‫هﻴﭻ ﺣﺮﻓﺖ را ﺑﺒﻴﻦ آﺎﻳﻦ ﻋﻘﻞ ﻣﺎ‬

‫ﺗﺎﻧﺪ او ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ ﺑﻰاوﺳﺘﺎ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﻧﺪر ﻣﻜﺮ ﻣﻮى اﺷﻜﺎف ﺑﺪ‬

‫هﻴﭻ ﭘﻴﺸﻪ رام ﺑﻰاﺳﺘﺎ ﻧﺸﺪ‬

‫داﻧﺶ ﭘﻴﺸﻪ از اﻳﻦ ﻋﻘﻞ ار ﺑﺪى‬

‫ﭘﻴﺸﻪى ﺑﻰاوﺳﺘﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪى‬

‫ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ ﭘﻴﺸﻪى ﮔﻮرآﻨﻰ ﻗﺎﺑﻴﻞ از زاغ ﭘﻴﺶ از ﺁن آﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﻋﻠﻢ ﮔﻮرآﻨﻰ و ﮔﻮر ﺑﻮد‬ ‫آﻨﺪن ﮔﻮرى آﻪ آﻤﺘﺮ ﭘﻴﺸﻪ ﺑﻮد‬

‫آﻰ ز ﻓﻜﺮ و ﺣﻴﻠﻪ و اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻮد‬

‫‪٦٢٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪى اﻳﻦ ﻓﻬﻢ ﻣﺮ ﻗﺎﺑﻴﻞ را‬

‫آﻰ ﻧﻬﺎدى ﺑﺮ ﺳﺮ او هﺎﺑﻴﻞ را‬

‫آﻪ آﺠﺎ ﻏﺎﻳﺐ آﻨﻢ اﻳﻦ آﺸﺘﻪ را‬

‫اﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﻮن و ﺧﺎك در ﺁﻏﺸﺘﻪ را‬

‫دﻳﺪ زاﻏﻰ زاغ ﻣﺮدﻩ در دهﺎن‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﻴﺰ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﭼﻨﺎن‬

‫از هﻮا زﻳﺮ ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ او ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫از ﭘﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ او را ﮔﻮر آﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎل از زﻣﻴﻦ اﻧﮕﻴﺨﺖ ﮔﺮد‬

‫زود زاغ ﻣﺮدﻩ را در ﮔﻮر آﺮد‬

‫دﻓﻦ آﺮدش ﭘﺲ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪش ﺑﻪ ﺧﺎك‬

‫زاغ از اﻟﻬﺎم ﺣﻖ ﺑﺪ ﻋﻠﻤﻨﺎك‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺑﻴﻞ ﺁﻩ ﺷﻪ ﺑﺮ ﻋﻘﻞ ﻣﻦ‬

‫آﻪ ﺑﻮد زاﻏﻰ ز ﻣﻦ اﻓﺰون ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫غ اﻟﺒﺼﺮ‬ ‫ﻋﻘﻞ آﻞ را ﮔﻔﺖ ﻣﺎ زا َ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﺰوى ﻣﻰآﻨﺪ هﺮ ﺳﻮ ﻧﻈﺮ‬

‫غ اﺳﺖ ﻧﻮر ﺧﺎﺻﮕﺎن‬ ‫ﻋﻘﻞ ﻣﺎ زا َ‬

‫ﻋﻘﻞ زاغ اﺳﺘﺎد ﮔﻮر ﻣﺮدﮔﺎن‬

‫ﺟﺎن آﻪ او دﻧﺒﺎﻟﻪى زاﻏﺎن ﭘﺮد‬

‫زاغ او را ﺳﻮى ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﺑﺮد‬

‫هﻴﻦ ﻣﺪو اﻧﺪر ﭘﻰ ﻧﻔﺲ ﭼﻮ زاغ‬

‫آﺎو ﺑﻪ ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﺑﺮد ﻧﻪ ﺳﻮى ﺑﺎغ‬

‫ﮔﺮ روى رو در ﭘﻰ ﻋﻨﻘﺎى دل‬

‫ﺳﻮى ﻗﺎف و ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﺎى دل‬

‫ﻧﻮ ﮔﻴﺎهﻰ هﺮ دم از ﺳﻮداى ﺗﻮ‬

‫ﻣﻰدﻣﺪ در ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﺎى ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ ﺳﻠﻴﻤﺎنوار داد او ﺑﺪﻩ‬

‫ﭘﻰ ﺑﺮ از وى ﭘﺎى رد ﺑﺮ وى ﻣﻨﻪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺣﺎل اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﺛﺒﺎت‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ اﻧﻮاع ﻧﺒﺎت‬

‫در زﻣﻴﻦ ﮔﺮ ﻧﻴﺸﻜﺮ ور ﺧﻮد ﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺮﺟﻤﺎن هﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﺒﺖ وى اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ زﻣﻴﻦ دل آﻪ ﻧﺒﺘﺶ ﻓﻜﺮ ﺑﻮد‬

‫ﻓﻜﺮهﺎ اﺳﺮار دل را واﻧﻤﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺳﺨﻦ آﺶ ﻳﺎﺑﻢ اﻧﺪر اﻧﺠﻤﻦ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﮔﻞ ﺑﺮوﻳﻢ ﭼﻮن ﭼﻤﻦ‬

‫ور ﺳﺨﻦ آﺶ ﻳﺎﺑﻢ ﺁن دم زن ﺑﻪ ﻣﺰد‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰد ﻧﻜﺘﻪهﺎ از دل ﭼﻮ دزد‬

‫ﺟﻨﺒﺶ هﺮ آﺲ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺟﺎذب اﺳﺖ‬

‫ﺟﺬب ﺻﺎدق ﻧﻪ ﭼﻮ ﺟﺬب آﺎذب اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰروى ﮔﻪ ﮔﻤﺮﻩ و ﮔﻪ در رﺷﺪ‬

‫رﺷﺘﻪاى ﭘﻴﺪا ﻧﻪ و ﺁن آﺖ ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫اﺷﺘﺮ آﻮرى ﻣﻬﺎر ﺗﻮ رهﻴﻦ‬

‫ﺗﻮ آﺸﺶ ﻣﻰﺑﻴﻦ ﻣﻬﺎرت را ﻣﺒﻴﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺷﺪى ﻣﺤﺴﻮس ﺟﺬاب و ﻣﻬﺎر‬

‫ﭘﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪى اﻳﻦ ﺟﻬﺎن دار اﻟﻐﺮار‬

‫ﮔﺒﺮ دﻳﺪى آﺎو ﭘﻰ ﺳﮓ ﻣﻰرود‬

‫ﺳﺨﺮﻩى دﻳﻮ ﺳﺘﻨﺒﻪ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫در ﭘﻰ او آﻰ ﺷﺪى ﻣﺎﻧﻨﺪ هﻴﺰ‬

‫ﭘﺎى ﺧﻮد را وا آﺸﻴﺪى ﮔﺒﺮ ﻧﻴﺰ‬

‫‪٦٢٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺎو ﮔﺮ واﻗﻒ ز ﻗﺼﺎﺑﺎن ﺑﺪى‬

‫آﻰ ﭘﻰ اﻳﺸﺎن ﺑﺪان دآﺎن ﺷﺪى‬

‫ﻳﺎ ﺑﺨﻮردى از آﻒ اﻳﺸﺎن ﺳﺒﻮس‬

‫ﻳﺎ ﺑﺪادى ﺷﻴﺮﺷﺎن از ﭼﺎﭘﻠﻮس‬

‫ور ﺑﺨﻮردى آﻰ ﻋﻠﻒ هﻀﻤﺶ ﺷﺪى‬

‫ﮔﺮ ز ﻣﻘﺼﻮد ﻋﻠﻒ واﻗﻒ ﺑﺪى‬

‫ﭘﺲ ﺳﺘﻮن اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺧﻮد ﻏﻔﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ دوﻟﺖ آﺎﻳﻦ دوادو ﺑﺎﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫اوﻟﺶ دو دو ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﻟﺖ ﺑﺨﻮر‬

‫ﺟﺰ در اﻳﻦ وﻳﺮاﻧﻪ ﻧﺒﻮد ﻣﺮگ ﺧﺮ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺪ آﺎرى آﻪ ﺑﮕﺮﻓﺘﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻋﻴﺒﺶ اﻳﻦ دم ﺑﺮ ﺗﻮ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ز ﺁن هﻤﻰ ﺗﺎﻧﻰ ﺑﺪادن ﺗﻦ ﺑﻪ آﺎر‬

‫آﻪ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ از ﺗﻮ ﻋﻴﺒﺶ آﺮدﮔﺎر‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ هﺮ ﻓﻜﺮ آﻪ ﮔﺮﻣﻰ در ﺁن‬

‫ﻋﻴﺐ ﺁن ﻓﻜﺮت ﺷﺪﻩ ﺳﺖ از ﺗﻮ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﺮ ﭘﻴﺪا ﺷﺪى زو ﻋﻴﺐ و ﺷﻴﻦ‬

‫زو رﻣﻴﺪى ﺟﺎﻧﺖ ُﺑ ْﻌ َﺪ اﻟﻤﺸﺮﻗﻴﻦ‬

‫ﺣﺎل آﺎﺧﺮ زو ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻣﻰﺷﻮى‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ اول آﻰ دوى‬

‫ﭘﺲ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ اول ﺁن ﺑﺮ ﺟﺎن ﻣﺎ‬

‫ﺗﺎ آﻨﻴﻢ ﺁن آﺎر ﺑﺮ وﻓﻖ ﻗﻀﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ ﺁورد ﺣﻜﻢ ﺧﻮد ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ وا ﺷﺪ ﺗﺎ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ رﺳﻴﺪ‬

‫اﻳﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﻗﻀﺎى دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﻬﻞ ﺣﻖ را ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ور آﻨﻰ ﻋﺎدت ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺧﻮر ﺷﻮى‬

‫زﻳﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﭘﺸﻴﻤﺎنﺗﺮ ﺷﻮى‬

‫ﻧﻴﻢ ﻋﻤﺮت در ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻰ رود‬

‫ﻧﻴﻢ دﻳﮕﺮ در ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ رود‬

‫ﺗﺮك اﻳﻦ ﻓﻜﺮ و ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺣﺎل و ﻳﺎر و آﺎر ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺑﺠﻮ‬

‫ور ﻧﺪارى آﺎر ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻴﺖ ﺑﺮ ﻓﻮت ﭼﻪ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ هﻤﻰداﻧﻰ رﻩ ﻧﻴﻜﻮ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ور ﻧﺪاﻧﻰ ﭼﻮن ﺑﺪاﻧﻰ آﺎﻳﻦ ﺑﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺪ ﻧﺪاﻧﻰ ﺗﺎ ﻧﺪاﻧﻰ ﻧﻴﻚ را‬

‫ﺿﺪ را از ﺿﺪ ﺗﻮان دﻳﺪ اى ﻓﺘﻰ‬

‫ﭼﻮن ز ﺗﺮك ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﻋﺎﺟﺰ ﺷﺪى‬

‫از ﮔﻨﻪ ﺁن ﮔﺎﻩ هﻢ ﻋﺎﺟﺰ ﺑﺪى‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪى ﻋﺎﺟﺰ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ز ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﺟﺰى را ﺑﺎز ﺟﻮ آﺰ ﺟﺬب آﻴﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﺟﺰى ﺑﻰﻗﺎدرى اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫آﺲ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺳﺖ و ﻧﺒﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﺑﺪان‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ هﺮ ﺁرزو آﻪ ﻣﻰﺑﺮى‬

‫ﺗﻮ ز ﻋﻴﺐ ﺁن ﺣﺠﺎﺑﻰ اﻧﺪرى‬

‫ور ﻧﻤﻮدى ﻋﻠﺖ ﺁن ﺁرزو‬

‫ﺧﻮد رﻣﻴﺪى ﺟﺎن ﺗﻮ ز ﺁن ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﻮدى ﻋﻴﺐ ﺁن آﺎر او ﺗﺮا‬

‫آﺲ ﻧﺒﺮدى آﺶ آﺸﺎن ﺁن ﺳﻮ ﺗﺮا‬

‫‪٦٢٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫و ﺁن دﮔﺮ آﺎرى آﺰ ﺁن هﺴﺘﻰ ﻧﻔﻮر‬

‫ز ﺁن ﺑﻮد آﻪ ﻋﻴﺒﺶ ﺁﻣﺪ در ﻇﻬﻮر‬

‫اى ﺧﺪاى راز دان ﺧﻮش ﺳﺨﻦ‬

‫ﻋﻴﺐ آﺎر ﺑﺪ ز ﻣﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻜﻦ‬

‫ﻋﻴﺐ آﺎر ﻧﻴﻚ را ﻣﻨﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدﻳﻢ از روش ﺳﺮد و هﺒﺎ‬

‫هﻢ ﺑﺮ ﺁن ﻋﺎدت ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺳﻨﻰ‬

‫رﻓﺖ در ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻴﺎن روﺷﻨﻰ‬

‫ﻗﺎﻋﺪﻩى هﺮ روز را ﻣﻰﺟﺴﺖ ﺷﺎﻩ‬

‫آﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻣﺴﺠﺪ اﻧﺪر ﻧﻮ ﮔﻴﺎﻩ‬

‫دل ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺳﺮ ﺑﺪان ﭼﺸﻢ ﺻﻔﻰ‬

‫ﺁن ﺣﺸﺎﻳﺶ آﻪ ﺷﺪ از ﻋﺎﻣﻪ ﺧﻔﻰ‬

‫ﻗﺼﻪى ﺻﻮﻓﻰ آﻪ در ﻣﻴﺎن ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺳﺮ ﺑﺮ زاﻧﻮ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮد ﻳﺎراﻧﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁور ﺗﻔﺮج آﻦ ﺑﺮ ﮔﻠﺴﺘﺎن و‬ ‫رﻳﺎﺣﻴﻦ و ﻣﺮﻏﺎن و ﺁﺛﺎر رﺣﻤﻪ اﻟﻠﱠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻰ‬ ‫ﺻﻮﻓﻴﻰ در ﺑﺎغ از ﺑﻬﺮ ﮔﺸﺎد‬

‫ﺻﻮﻓﻴﺎﻧﻪ روى ﺑﺮ زاﻧﻮ ﻧﻬﺎد‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮو رﻓﺖ او ﺑﻪ ﺧﻮد اﻧﺪر ﻧﻐﻮل‬

‫ﺷﺪ ﻣﻠﻮل از ﺻﻮرت ﺧﻮاﺑﺶ ﻓﻀﻮل‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﺧﺴﺒﻰ ﺁﺧﺮ اﻧﺪر رز ﻧﮕﺮ‬

‫اﻳﻦ درﺧﺘﺎن ﺑﻴﻦ و ﺁﺛﺎر و ﺧﻀﺮ‬

‫اﻣﺮ ﺣﻖ ﺑﺸﻨﻮ آﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺳﺖ اﻧﻈﺮوا‬

‫ﺳﻮى اﻳﻦ ﺁﺛﺎر رﺣﻤﺖ ﺁر رو‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺛﺎرش دل اﺳﺖ اى ﺑﻮ اﻟﻬﻮس‬

‫ﺁن ﺑﺮون ﺁﺛﺎر ﺁﺛﺎر اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎ و ﺳﺒﺰﻩهﺎ در ﻋﻴﻦ ﺟﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺑﺮون ﻋﻜﺴﺶ ﭼﻮ در ﺁب روان‬

‫ﺁن ﺧﻴﺎل ﺑﺎغ ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر ﺁب‬

‫آﻪ آﻨﺪ از ﻟﻄﻒ ﺁب ﺁن اﺿﻄﺮاب‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎ و ﻣﻴﻮﻩهﺎ اﻧﺪر دل اﺳﺖ‬

‫ﻋﻜﺲ ﻟﻄﻒ ﺁن ﺑﺮ اﻳﻦ ﺁب و ﮔﻞ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﻋﻜﺲ ﺁن ﺳﺮو ﺳﺮور‬

‫ﭘﺲ ﻧﺨﻮاﻧﺪى اﻳﺰدش دار اﻟﻐﺮور‬

‫اﻳﻦ ﻏﺮور ﺁن اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻦ ﺧﻴﺎل‬

‫هﺴﺖ از ﻋﻜﺲ دل و ﺟﺎن رﺟﺎل‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻐﺮوران ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻜﺲ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﺑﺮ ﮔﻤﺎﻧﻰ آﺎﻳﻦ ﺑﻮد ﺟﻨﺖآﺪﻩ‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰﻧﺪ از اﺻﻮل ﺑﺎﻏﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻣﻰآﻨﻨﺪ ﺁن ﻻﻏﻬﺎ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﻮاب ﻏﻔﻠﺖ ﺁﻳﺪﺷﺎن ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫راﺳﺖ ﺑﻴﻨﻨﺪ و ﭼﻪ ﺳﻮد اﺳﺖ ﺁن ﻧﻈﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﻏﺮﻳﻮ اﻓﺘﺎد و ﺁﻩ‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ زﻳﻦ ﻏﻠﻂ وا ﺣﺴﺮﺗﺎﻩ‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن را آﻪ ﭘﻴﺶ از ﻣﺮگ ﻣﺮد‬

‫ﻳﻌﻨﻰ او از اﺻﻞ اﻳﻦ رز ﺑﻮى ﺑﺮد‬

‫‪٦٢٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﺼﻪى رﺳﺘﻦ ﺧﺮوب در ﮔﻮﺷﻪى ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﻰ و ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم از ﺁن‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ او و ﺧﺎﺻﻴﺖ و ﻧﺎم ﺧﻮد ﺑﮕﻔﺖ‬ ‫ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن دﻳﺪ اﻧﺪر ﮔﻮﺷﻪاى‬

‫ﻧﻮ ﮔﻴﺎهﻰ رﺳﺘﻪ هﻤﭽﻮن ﺧﻮﺷﻪاى‬

‫دﻳﺪ ﺑﺲ ﻧﺎدر ﮔﻴﺎهﻰ ﺳﺒﺰ و ﺗﺮ‬

‫ﻣﻰرﺑﻮد ﺁن ﺳﺒﺰىاش ﻧﻮر از ﺑﺼﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻼﻣﺶ آﺮد در ﺣﺎل ﺁن ﺣﺸﻴﺶ‬

‫او ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺖ و ﺑﺸﻜﻔﺖ از ﺧﻮﺷﻴﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎﻣﺖ ﭼﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﮔﻮ ﺑﻰدهﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺮوب اﺳﺖ اى ﺷﺎﻩ ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ اﻧﺪر ﺗﻮ ﭼﻪ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ رﺳﺘﻢ ﻣﻜﺎن وﻳﺮان ﺷﻮد‬

‫ﻣﻦ آﻪ ﺧﺮوﺑﻢ ﺧﺮاب ﻣﻨﺰﻟﻢ‬

‫هﺎدم ﺑﻨﻴﺎد اﻳﻦ ﺁب و ﮔﻠﻢ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺁن زﻣﺎن داﻧﺴﺖ زود‬

‫آﻪ اﺟﻞ ﺁﻣﺪ ﺳﻔﺮ ﺧﻮاهﺪ ﻧﻤﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ هﺴﺘﻢ اﻳﻦ ﻣﺴﺠﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫در ﺧﻠﻞ ﻧﺎﻳﺪ ز ﺁﻓﺎت زﻣﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ وﺟﻮد ﻣﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﻰ ﻣﺨﻠﺨﻞ آﻰ ﺷﻮد‬

‫ﭘﺲ آﻪ هﺪم ﻣﺴﺠﺪ ﻣﺎ ﺑﻰﮔﻤﺎن‬

‫ﻧﺒﻮد اﻻ ﺑﻌﺪ ﻣﺮگ ﻣﺎ ﺑﺪان‬

‫ﻣﺴﺠﺪ اﺳﺖ ﺁن دل آﻪ ﺟﺴﻤﺶ ﺳﺎﺟﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎر ﺑﺪ ﺧﺮوب هﺮ ﺟﺎ ﻣﺴﺠﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎر ﺑﺪ ﭼﻮن رﺳﺖ در ﺗﻮ ﻣﻬﺮ او‬

‫هﻴﻦ از او ﺑﮕﺮﻳﺰ و آﻢ آﻦ ﮔﻔﺖوﮔﻮ‬

‫ﺑﺮ آﻦ از ﺑﻴﺨﺶ آﻪ ﮔﺮ ﺳﺮ ﺑﺮ زﻧﺪ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا و ﻣﺴﺠﺪت را ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎ ﺧﺮوب ﺗﻮ ﺁﻣﺪ آﮋى‬

‫هﻤﭽﻮ ﻃﻔﻼن ﺳﻮى آﮋ ﭼﻮن ﻣﻰﻏﮋى‬

‫ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺠﺮم دان و ﻣﺠﺮم ﮔﻮ ﻣﺘﺮس‬

‫ﺗﺎ ﻧﺪزدد از ﺗﻮ ﺁن اﺳﺘﺎد درس‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻮﻳﻰ ﺟﺎهﻠﻢ ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻩ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺼﺎف از ﻧﺎﻣﻮس ﺑﻪ‬

‫از ﭘﺪر ﺁﻣﻮز اى روﺷﻦ ﺟﺒﻴﻦ‬

‫ﻇَﻠﻤْﻨﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‬ ‫رَﺑﱠﻨﺎ ﮔﻔﺖ و َ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ آﺮد و ﻧﻪ ﺗﺰوﻳﺮ ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﻧﻪ ﻟﻮاى ﻣﻜﺮ و ﺣﻴﻠﺖ ﺑﺮ ﻓﺮاﺧﺖ‬

‫ﺑﺎز ﺁن اﺑﻠﻴﺲ ﺑﺤﺚ ﺁﻏﺎز آﺮد‬

‫آﻪ ﺑﺪم ﻣﻦ ﺳﺮخ رو آﺮدﻳﻢ زرد‬

‫رﻧﮓ رﻧﮓ ﺗﺴﺖ ﺻﺒﺎﻏﻢ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫اﺻﻞ ﺟﺮم و ﺁﻓﺖ و داﻏﻢ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ب ﺑِﻤﺎ أﻏﻮﻳﺘﻨﻲ‬ ‫هﻴﻦ ﺑﺨﻮان َر ﱢ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدى ﺟﺒﺮى و آﮋ آﻢ ﺗﻨﻰ‬

‫ﺑﺮ درﺧﺖ ﺟﺒﺮ ﺗﺎ آﻰ ﺑﺮ ﺟﻬﻰ‬

‫اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮﻳﺶ را ﻳﻚ ﺳﻮ ﻧﻬﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن اﺑﻠﻴﺲ و ذرﻳﺎت او‬

‫ﺑﺎ ﺧﺪا در ﺟﻨﮓ و اﻧﺪر ﮔﻔﺖوﮔﻮ‬

‫‪٦٢٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد اآﺮاﻩ ﺑﺎ ﭼﻨﺪان ﺧﻮﺷﻰ‬

‫آﻪ ﺗﻮ در ﻋﺼﻴﺎن هﻤﻰ داﻣﻦ آﺸﻰ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﺧﻮش آﺲ رود در ﻣﻜﺮهﻰ‬

‫آﺲ ﭼﻨﺎن رﻗﺼﺎن دود در ﮔﻤﺮهﻰ‬

‫ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺮدﻩ ﺟﻨﮓ ﻣﻰآﺮدى در ﺁن‬

‫آﺖ هﻤﻰدادﻧﺪ ﭘﻨﺪ ﺁن دﻳﮕﺮان‬

‫آﻪ ﺻﻮاب اﻳﻦ اﺳﺖ و راﻩ اﻳﻦ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫آﻰ زﻧﺪ ﻃﻌﻨﻪ ﻣﺮا ﺟﺰ هﻴﭻ آﺲ‬

‫آﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﺪ آﺴﻰ آﻮ ﻣﻜﺮﻩ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻨﮕﺪ آﺴﻰ آﺎو ﺑﻰرﻩ ﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻧﻔﺴﺖ ﺧﻮاﺳﺖ دارى اﺧﺘﻴﺎر‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻋﻘﻠﺖ ﺧﻮاﺳﺖ ﺁرى اﺿﻄﺮار‬

‫داﻧﺪ او آﺎو ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ و ﻣﺤﺮم اﺳﺖ‬

‫زﻳﺮآﻰ ز اﺑﻠﻴﺲ و ﻋﺸﻖ از ﺁدم اﺳﺖ‬

‫زﻳﺮآﻰ ﺳﺒﺎﺣﻰ ﺁﻣﺪ در ﺑﺤﺎر‬

‫آﻢ رهﺪ ﻏﺮق اﺳﺖ او ﭘﺎﻳﺎن آﺎر‬

‫هﻞ ﺳﺒﺎﺣﺖ را رهﺎ آﻦ آﺒﺮ و آﻴﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺟﻴﺤﻮن ﻧﻴﺴﺖ ﺟﻮ درﻳﺎﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫و ﺁن ﮔﻬﺎن درﻳﺎى ژرف ﺑﻰﭘﻨﺎﻩ‬

‫در رﺑﺎﻳﺪ هﻔﺖ درﻳﺎ را ﭼﻮ آﺎﻩ‬

‫ﻋﺸﻖ ﭼﻮن آﺸﺘﻰ ﺑﻮد ﺑﻬﺮ ﺧﻮاص‬

‫آﻢ ﺑﻮد ﺁﻓﺖ ﺑﻮد اﻏﻠﺐ ﺧﻼص‬

‫زﻳﺮآﻰ ﺑﻔﺮوش و ﺣﻴﺮاﻧﻰ ﺑﺨﺮ‬

‫زﻳﺮآﻰ ﻇﻦ اﺳﺖ و ﺣﻴﺮاﻧﻰ ﻧﻈﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ ﻗﺮﺑﺎن آﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﻲ اﻟﻠﱠ ُﻪ ﮔﻮ آﻪ اﷲام آﻔﻰ‬ ‫ﺴ ِﺒ َ‬ ‫ﺣْ‬ ‫َ‬

‫هﻤﭽﻮ آﻨﻌﺎن ﺳﺮ ز آﺸﺘﻰ واﻣﻜﺶ‬

‫آﻪ ﻏﺮورش داد ﻧﻔﺲ زﻳﺮآﺶ‬

‫آﻪ ﺑﺮ ﺁﻳﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ آﻮﻩ ﻣﺸﻴﺪ‬

‫ﻣﻨﺖ ﻧﻮﺣﻢ ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ آﺸﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن رﻣﻰ از ﻣﻨﺘﺶ اى ﺑﻰرﺷﺪ‬

‫آﻪ ﺧﺪا هﻢ ﻣﻨﺖ او ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﻨﺘﺶ ﺑﺮ ﺟﺎن ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺷﻜﺮ و ﻣﻨﺘﺶ ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪا‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﻰ اى ﻏﺮارﻩى ﭘﺮ ﺣﺴﺪ‬

‫آﻪ ﻧﻬﺎدن ﻣﻨﺖ او را ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫آﺎﺷﻜﻰ او ﺁﺷﻨﺎ ﻧﺎﻣﻮﺧﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﻃﻤﻊ در ﻧﻮح و آﺸﺘﻰ دوﺧﺘﻰ‬

‫آﺎش ﭼﻮن ﻃﻔﻞ از ﺣﻴﻞ ﺟﺎهﻞ ﺑﺪى‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﻃﻔﻼن ﭼﻨﮓ در ﻣﺎدر زدى‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﻧﻘﻞ آﻢ ﺑﻮدى ﻣﻠﻰ‬

‫ﻋﻠﻢ وﺣﻰ دل رﺑﻮدى از وﻟﻰ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻮرى ﭼﻮ ﭘﻴﺶ ﺁرى آﺘﺎب‬

‫ﺟﺎن وﺣﻰ ﺁﺳﺎى ﺗﻮ ﺁرد ﻋﺘﺎب‬

‫ﭼﻮن ﺗﻴﻤﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺁب دان‬

‫ﻋﻠﻢ ﻧﻘﻠﻰ ﺑﺎ دم ﻗﻄﺐ زﻣﺎن‬

‫ﺧﻮﻳﺶ اﺑﻠﻪ آﻦ ﺗﺒﻊ ﻣﻰرو ﺳﭙﺲ‬

‫رﺳﺘﮕﻰ زﻳﻦ اﺑﻠﻬﻰ ﻳﺎﺑﻰ و ﺑﺲ‬

‫اآﺜﺮ اهﻞ اﻟﺠﻨﺔ اﻟﺒﻠﻪ اى ﭘﺪر‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺳﺖ ﺳﻠﻄﺎن اﻟﺒﺸﺮ‬

‫‪٦٢٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫زﻳﺮآﻰ ﭼﻮن آﺒﺮ و ﺑﺎد اﻧﮕﻴﺰ ﺗﺴﺖ‬

‫اﺑﻠﻬﻰ ﺷﻮ ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ دل درﺳﺖ‬

‫اﺑﻠﻬﻰ ﻧﻪ آﺎو ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮﮔﻰ دو ﺗﻮﺳﺖ‬

‫اﺑﻠﻬﻰ آﺎو واﻟﻪ و ﺣﻴﺮان هﻮﺳﺖ‬

‫اﺑﻠﻬﺎﻧﻨﺪ ﺁن زﻧﺎن دﺳﺖ ﺑﺮ‬

‫از آﻒ اﺑﻠﻪ وز رخ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺬر‬

‫ﻋﻘﻞ را ﻗﺮﺑﺎن آﻦ اﻧﺪر ﻋﺸﻖ دوﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ ﺑﺎرى از ﺁن ﺳﻮى اﺳﺖ آﺎوﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ ﺁن ﺳﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﻋﻘﻮل‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩ اﻳﻦ ﺳﻮ آﻪ ﻧﻪ ﻣﻌﺸﻮق اﺳﺖ ﮔﻮل‬

‫زﻳﻦ ﺳﺮ از ﺣﻴﺮت ﮔﺮ اﻳﻦ ﻋﻘﻠﺖ رود‬

‫هﺮ ﺳﺮ ﻣﻮﻳﺖ ﺳﺮ و ﻋﻘﻠﻰ ﺷﻮد‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﺳﻮ رﻧﺞ ﻓﻜﺮت ﺑﺮ دﻣﺎغ‬

‫آﻪ دﻣﺎغ و ﻋﻘﻞ روﻳﺪ دﺷﺖ و ﺑﺎغ‬

‫ﺳﻮى دﺷﺖ از دﺷﺖ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﺸﻨﻮى‬

‫ﺳﻮى ﺑﺎغ ﺁﻳﻰ ﺷﻮد ﻧﺨﻠﺖ روى‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ رﻩ ﺗﺮك آﻦ ﻃﺎق و ﻃﺮﻧﺐ‬

‫ﺗﺎ ﻗﻼووزت ﻧﺠﻨﺒﺪ ﺗﻮ ﻣﺠﻨﺐ‬

‫هﺮ آﻪ او ﺑﻰﺳﺮ ﺑﺠﻨﺒﺪ دم ﺑﻮد‬

‫ﺟﻨﺒﺸﺶ ﭼﻮن ﺟﻨﺒﺶ آﮋدم ﺑﻮد‬

‫آﮋرو و ﺷﺐ آﻮر و زﺷﺖ و زهﺮﻧﺎك‬

‫ﭘﻴﺸﻪى او ﺧﺴﺘﻦ اﺟﺴﺎم ﭘﺎك‬

‫ﺳﺮ ﺑﻜﻮب ﺁن را آﻪ ﺳﺮش اﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺧﻠﻖ و ﺧﻮى ﻣﺴﺘﻤﺮش اﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮد ﺻﻼح اوﺳﺖ ﺁن ﺳﺮ آﻮﻓﺘﻦ‬

‫ﺗﺎ رهﺪ ﺟﺎن رﻳﺰﻩاش ز ﺁن ﺷﻮم ﺗﻦ‬

‫واﺳﺘﺎن از دﺳﺖ دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﻼح‬

‫ﺗﺎ ز ﺗﻮ راﺿﻰ ﺷﻮد ﻋﺪل و ﺻﻼح‬

‫ﭼﻮن ﺳﻼﺣﺶ هﺴﺖ و ﻋﻘﻠﺶ ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺒﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ او را ور ﻧﻪ ﺁرد ﺻﺪ ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺣﺼﻮل ﻋﻠﻢ و ﻣﺎل و ﺟﺎﻩ ﻣﺮ ﺑﺪ ﮔﻮهﺮان را ﻓﻀﻴﺤﺖ اوﺳﺖ‬ ‫و ﭼﻮن ﺷﻤﺸﻴﺮى اﺳﺖ آﻪ اﻓﺘﺎدﻩ ﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ راﻩ زن‬ ‫ﺑﺪ ﮔﻬﺮ را ﻋﻠﻢ و ﻓﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ‬

‫دادن ﺗﻴﻎ اﺳﺖ دﺳﺖ راﻩ زن‬

‫ﺗﻴﻎ دادن در آﻒ زﻧﮕﻰ ﻣﺴﺖ‬

‫ﺑﻪ آﻪ ﺁﻳﺪ ﻋﻠﻢ ﻧﺎآﺲ را ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻋﻠﻢ و ﻣﺎل و ﻣﻨﺼﺐ و ﺟﺎﻩ و ﻗﺮان‬

‫ﻓﺘﻨﻪ ﺁﻣﺪ در آﻒ ﺑﺪ ﮔﻮهﺮان‬

‫ﭘﺲ ﻏﺰا زﻳﻦ ﻓﺮض ﺷﺪ ﺑﺮ ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺳﺘﺎﻧﻨﺪ از آﻒ ﻣﺠﻨﻮن ﺳﻨﺎن‬

‫ﺟﺎن او ﻣﺠﻨﻮن ﺗﻨﺶ ﺷﻤﺸﻴﺮ او‬

‫واﺳﺘﺎن ﺷﻤﺸﻴﺮ را ز ﺁن زﺷﺖ ﺧﻮ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻣﻨﺼﺐ ﻣﻰآﻨﺪ ﺑﺎ ﺟﺎهﻼن‬

‫از ﻓﻀﻴﺤﺖ آﻰ آﻨﺪ ﺻﺪ ارﺳﻼن‬

‫ﻋﻴﺐ او ﻣﺨﻔﻰ اﺳﺖ ﭼﻮن ﺁﻟﺖ ﺑﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﺎرش از ﺳﻮراخ ﺑﺮ ﺻﺤﺮا ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫‪٦٢٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺻﺤﺮا ﻣﺎر و آﮋدم ﭘﺮ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺟﺎهﻞ ﺷﺎﻩ ﺣﻜﻢ ﻣﺮ ﺷﻮد‬

‫ﻣﺎل و ﻣﻨﺼﺐ ﻧﺎآﺴﻰ آﺎرد ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ رﺳﻮاﻳﻰ ﺧﻮﻳﺶ او ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ آﻨﺪ ﺑﺨﻞ و ﻋﻄﺎهﺎ آﻢ دهﺪ‬

‫ﻳﺎ ﺳﺨﺎ ﺁرد ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻮﺿﻊ ﻧﻬﺪ‬

‫ﺷﺎﻩ را در ﺧﺎﻧﻪى ﺑﻰذق ﻧﻬﺪ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻄﺎ آﺎﺣﻤﻖ دهﺪ‬

‫ﺣﻜﻢ ﭼﻮن در دﺳﺖ ﮔﻢ راهﻰ ﻓﺘﺎد‬

‫ﺟﺎﻩ ﭘﻨﺪارﻳﺪ در ﭼﺎهﻰ ﻓﺘﺎد‬

‫رﻩ ﻧﻤﻰداﻧﺪ ﻗﻼووزى آﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن زﺷﺖ او ﺟﻬﺎن ﺳﻮزى آﻨﺪ‬

‫ﻃﻔﻞ راﻩ ﻓﻘﺮ ﭼﻮن ﭘﻴﺮى ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﭘﻰ روان را ﻏﻮل ادﺑﺎرى ﮔﺮﻓﺖ‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎ آﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﻨﻤﺎﻳﻢ ﺗﺮا‬

‫ﻣﺎﻩ را هﺮﮔﺰ ﻧﺪﻳﺪ ﺁن ﺑﻰﺻﻔﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻳﻰ ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ‬

‫ﻋﻜﺲ ﻣﻪ در ﺁب هﻢ اى ﺧﺎم ﻏﻤﺮ‬

‫اﺣﻤﻘﺎن ﺳﺮور ﺷﺪﻩﺳﺘﻨﺪ و ز ﺑﻴﻢ‬

‫ﻋﺎﻗﻼن ﺳﺮهﺎ آﺸﻴﺪﻩ در ﮔﻠﻴﻢ‬

‫ﻞ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻳﺎ َأ ﱡﻳﻬَﺎ ا ْﻟ ُﻤﺰﱠﻣﱢ ُ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪ ﻣﺰﻣﻞ ﻧﺒﻰ را زﻳﻦ ﺳﺒﺐ‬

‫آﻪ ﺑﺮون ﺁى از ﮔﻠﻴﻢ اى ﺑﻮ اﻟﻬﺮب‬

‫ﺳﺮ ﻣﻜﺶ اﻧﺪر ﮔﻠﻴﻢ و رو ﻣﭙﻮش‬

‫آﻪ ﺟﻬﺎن ﺟﺴﻤﻰ اﺳﺖ ﺳﺮ ﮔﺮدان ﺗﻮ هﻮش‬

‫هﻴﻦ ﻣﺸﻮ ﭘﻨﻬﺎن ز ﻧﻨﮓ ﻣﺪﻋﻰ‬

‫آﻪ ﺗﻮ دارى ﺷﻤﻊ وﺣﻰ ﺷﻌﺸﻌﻰ‬

‫هﻴﻦ ُﻗ ِﻢ اﻟﻠﱠ ْﻴﻞَ آﻪ ﺷﻤﻌﻰ اى هﻤﺎم‬

‫ﺷﻤﻊ اﻧﺪر ﺷﺐ ﺑﻮد اﻧﺪر ﻗﻴﺎم‬

‫ﺑﻰﻓﺮوﻏﺖ روز روﺷﻦ هﻢ ﺷﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﭘﻨﺎهﺖ ﺷﻴﺮ اﺳﻴﺮ ارﻧﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎش آﺸﺘﻴﺒﺎن در اﻳﻦ ﺑﺤﺮ ﺻﻔﺎ‬

‫آﻪ ﺗﻮ ﻧﻮح ﺛﺎﻧﻴﻰ اى ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫رﻩ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﻣﻰﺑﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎب‬

‫هﺮ رهﻰ را ﺧﺎﺻﻪ اﻧﺪر راﻩ ﺁب‬

‫ﺧﻴﺰ ﺑﻨﮕﺮ آﺎروان رﻩ زدﻩ‬

‫هﺮ ﻃﺮف ﻏﻮﻟﻰ اﺳﺖ آﺸﺘﻴﺒﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫ﺧﻀﺮ وﻗﺘﻰ ﻏﻮث هﺮ آﺸﺘﻰ ﺗﻮى‬

‫هﻤﭽﻮ روح اﻟﻠﱠﻪ ﻣﻜﻦ ﺗﻨﻬﺎ روى‬

‫ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﺟﻤﻌﻰ ﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫اﻧﻘﻄﺎع و ﺧﻠﻮت ﺁرى را ﺑﻤﺎن‬

‫وﻗﺖ ﺧﻠﻮت ﻧﻴﺴﺖ اﻧﺪر ﺟﻤﻊ ﺁى‬

‫اى هﺪى ﭼﻮن آﻮﻩ ﻗﺎف و ﺗﻮ هﻤﺎى‬

‫ﺑﺪر ﺑﺮ ﺻﺪر ﻓﻠﻚ ﺷﺪ ﺷﺐ روان‬

‫ﺳﻴﺮ را ﻧﮕﺬارد از ﺑﺎﻧﮓ ﺳﮕﺎن‬

‫ﻃﺎﻋﻨﺎن هﻤﭽﻮن ﺳﮕﺎن ﺑﺮ ﺑﺪر ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰدارﻧﺪ ﺳﻮى ﺻﺪر ﺗﻮ‬

‫‪٦٣٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﺳﮕﺎن آﺮﻧﺪ ز اﻣﺮ أﻧﺼﺘﻮا‬

‫از ﺳﻔﻪ وﻋﻮع آﻨﺎن ﺑﺮ ﺑﺪر ﺗﻮ‬

‫هﻴﻦ ﺑﻤﮕﺬار اى ﺷﻔﺎ رﻧﺠﻮر را‬

‫ﺗﻮ ز ﺧﺸﻢ آﺮ ﻋﺼﺎى آﻮر را‬

‫ﻧﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻰ ﻗﺎﻳﺪ اﻋﻤﻰ ﺑﻪ راﻩ‬

‫ﺻﺪ ﺛﻮاب و اﺟﺮ ﻳﺎﺑﺪ از اﻟﻪ‬

‫هﺮ آﻪ او ﭼﻞ ﮔﺎم آﻮرى را آﺸﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ و ﻳﺎﺑﺪ رﺷﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻜﺶ ﺗﻮ زﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻰﻗﺮار‬

‫ﺟﻮق آﻮران را ﻗﻄﺎر اﻧﺪر ﻗﻄﺎر‬

‫آﺎر هﺎدى اﻳﻦ ﺑﻮد ﺗﻮ هﺎدﻳﻰ‬

‫ﻣﺎﺗﻢ ﺁﺧﺮ زﻣﺎن را ﺷﺎدﻳﻰ‬

‫هﻴﻦ روان آﻦ اى اﻣﺎم اﻟﻤﺘﻘﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺧﻴﺎل اﻧﺪﻳﺸﮕﺎن را ﺗﺎ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫هﺮ آﻪ در ﻣﻜﺮ ﺗﻮ دارد دل ﮔﺮو‬

‫ﮔﺮدﻧﺶ را ﻣﻦ زﻧﻢ ﺗﻮ ﺷﺎد رو‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ آﻮرﻳﺶ آﻮرﻳﻬﺎ ﻧﻬﻢ‬

‫او ﺷﻜﺮ ﭘﻨﺪارد و زهﺮش دهﻢ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ از ﻧﻮر ﻣﻦ اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﻜﺮهﺎ از ﻣﻜﺮ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺧﻮد ﺁﻻﺟﻖ ﺁن ﺗﺮآﻤﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ ﭘﺎى ﻧﺮﻩ ﭘﻴﻼن ﺟﻬﺎن‬

‫ﺁن ﭼﺮاغ او ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺻﺮﺻﺮم‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ اى ﻣﻬﻴﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮم‬

‫ﺧﻴﺰ در دم ﺗﻮ ﺑﻪ ﺻﻮر ﺳﻬﻤﻨﺎك‬

‫ﺗﺎ هﺰاران ﻣﺮدﻩ ﺑﺮ روﻳﺪ ز ﺧﺎك‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ اﺳﺮاﻓﻴﻞ وﻗﺘﻰ راﺳﺖ ﺧﻴﺰ‬

‫رﺳﺘﺨﻴﺰى ﺳﺎز ﭘﻴﺶ از رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫هﺮ آﻪ ﮔﻮﻳﺪ آﻮ ﻗﻴﺎﻣﺖ اى ﺻﻨﻢ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﻤﺎ آﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﻚ ﻣﻨﻢ‬

‫در ﻧﮕﺮ اى ﺳﺎﻳﻞ ﻣﺤﻨﺖ زدﻩ‬

‫زﻳﻦ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺻﺪ ﺟﻬﺎن اﻓﺰون ﺷﺪﻩ‬

‫ور ﻧﺒﺎﺷﺪ اهﻞ اﻳﻦ ذآﺮ و ﻗﻨﻮت‬

‫ﭘﺲ ﺟﻮاب اﻻﺣﻤﻖ اى ﺳﻠﻄﺎن ﺳﻜﻮت‬

‫ز ﺁﺳﻤﺎن ﺣﻖ ﺳﻜﻮت ﺁﻳﺪ ﺟﻮاب‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺟﺎﻧﺎ دﻋﺎ ﻧﺎﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫اى درﻳﻐﺎ وﻗﺖ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ روز از ﺑﺨﺖ ﻣﺎ ﺑﻰﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫وﻗﺖ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ و ﻓﺮاﺧﻰ اﻳﻦ آﻼم‬

‫ﺗﻨﮓ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﺮ او ﻋﻤﺮ دوام‬

‫ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺎزى اﻧﺪر اﻳﻦ آﻮهﺎى ﺗﻨﮓ‬

‫ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺎزان را هﻤﻰﺁرد ﺑﻪ ﻧﻨﮓ‬

‫وﻗﺖ ﺗﻨﮓ و ﺧﺎﻃﺮ و ﻓﻬﻢ ﻋﻮام‬

‫ﺗﻨﮓﺗﺮ ﺻﺪ رﻩ ز وﻗﺖ اﺳﺖ اى ﻏﻼم‬

‫ﭼﻮن ﺟﻮاب اﺣﻤﻖ ﺁﻣﺪ ﺧﺎﻣﺸﻰ‬

‫اﻳﻦ درازى در ﺳﺨﻦ ﭼﻮن ﻣﻰآﺸﻰ‬

‫از آﻤﺎل رﺣﻤﺖ و ﻣﻮج آﺮم‬

‫ﻣﻰدهﺪ هﺮ ﺷﻮرﻩ را ﺑﺎران و ﻧﻢ‬

‫‪٦٣١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺗﺮك اﻟﺠﻮاب ﺟﻮاب ﻣﻘﺮر اﻳﻦ ﺳﺨﻦ آﻪ ﺟﻮاب اﻻﺣﻤﻖ ﺳﻜﻮت‪،‬‬ ‫ﺷﺮح اﻳﻦ هﺮ دو در اﻳﻦ ﻗﺼﻪ اﺳﺖ آﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﺁﻳﺪ‬ ‫ﺑﻮد ﺷﺎهﻰ ﺑﻮد او را ﺑﻨﺪﻩاى‬

‫ﻣﺮدﻩ ﻋﻘﻠﻰ ﺑﻮد و ﺷﻬﻮت زﻧﺪﻩاى‬

‫ﺧﺮدﻩهﺎى ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺑﮕﺬاﺷﺘﻰ‬

‫ﺑﺪ ﺳﮕﺎﻟﻴﺪى ﻧﻜﻮ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎهﻨﺸﻪ ﺟﺮاﺋﺶ آﻢ آﻨﻴﺪ‬

‫ور ﺑﺠﻨﮕﺪ ﻧﺎﻣﺶ از ﺧﻂ ﺑﺮ زﻧﻴﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ او آﻢ ﺑﻮد و ﺣﺮص او ﻓﺰون‬

‫ﭼﻮن ﺟﺮا آﻢ دﻳﺪ ﺷﺪ ﺗﻨﺪ و ﺣﺰون‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﻮدى ﮔﺮد ﺧﻮد آﺮدى ﻃﻮاف‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﺪى ﺟﺮم ﺧﻮد ﮔﺸﺘﻰ ﻣﻌﺎف‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮى ﭘﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﻨﺪد از ﺧﺮى‬

‫هﺮ دو ﭘﺎﻳﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺮدد ﺑﺮ ﺳﺮى‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺧﺮ آﻪ ﻳﻚ ﺑﻨﺪم ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﻣﺪان آﺎن دو ز ﻓﻌﻞ ﺁن ﺧﺲ اﺳﺖ‬

‫در ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼﻩ و اﻟﺴﻼم آﻪ ان اﻟﻠﱠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺧﻠﻖ اﻟﻤﻼﺋﻜﺔ و رآﺐ ﻓﻴﻬﻢ اﻟﻌﻘﻞ و ﺧﻠﻖ‬ ‫اﻟﺒﻬﺎﺋﻢ و رآﺐ ﻓﻴﻬﺎ اﻟﺸﻬﻮة و ﺧﻠﻖ ﺑﻨﻰ ﺁدم و رآﺐ ﻓﻴﻬﻢ اﻟﻌﻘﻞ و اﻟﺸﻬﻮة ﻓﻤﻦ ﻏﻠﺐ ﻋﻘﻠﻪ ﺷﻬﻮﺗﻪ ﻓﻬﻮ اﻋﻠﻰ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻤﻼﺋﻜﺔ و ﻣﻦ ﻏﻠﺐ ﺷﻬﻮﺗﻪ ﻋﻘﻠﻪ ﻓﻬﻮ ادﻧﻰ ﻣﻦ اﻟﺒﻬﺎﺋﻢ‬ ‫در ﺣﺪﻳﺚ ﺁﻣﺪ آﻪ ﻳﺰدان ﻣﺠﻴﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ ﻋﺎﻟﻢ را ﺳﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫ﻳﻚ ﮔﺮﻩ را ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻘﻞ و ﻋﻠﻢ و ﺟﻮد‬

‫ﺁن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺳﺖ او ﻧﺪاﻧﺪ ﺟﺰ ﺳﺠﻮد‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻧﺪر ﻋﻨﺼﺮش ﺣﺮص و هﻮا‬

‫ﻧﻮر ﻣﻄﻠﻖ زﻧﺪﻩ از ﻋﺸﻖ ﺧﺪا‬

‫ﻳﻚ ﮔﺮوﻩ دﻳﮕﺮ از داﻧﺶ ﺗﻬﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺣﻴﻮان از ﻋﻠﻒ در ﻓﺮﺑﻬﻰ‬

‫او ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺟﺰ آﻪ اﺻﻄﺒﻞ و ﻋﻠﻒ‬

‫از ﺷﻘﺎوت ﻏﺎﻓﻞ اﺳﺖ و از ﺷﺮف‬

‫اﻳﻦ ﺳﻮم هﺴﺖ ﺁدﻣﻰ زاد و ﺑﺸﺮ‬

‫ﻧﻴﻢ او ز اﻓﺮﺷﺘﻪ و ﻧﻴﻤﻴﺶ ﺧﺮ‬

‫ﻧﻴﻢ ﺧﺮ ﺧﻮد ﻣﺎﻳﻞ ﺳﻔﻠﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻴﻢ دﻳﮕﺮ ﻣﺎﻳﻞ ﻋﻘﻠﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺁن دو ﻗﻮم ﺁﺳﻮدﻩ از ﺟﻨﮓ و ﺣﺮاب‬

‫وﻳﻦ ﺑﺸﺮ ﺑﺎ دو ﻣﺨﺎﻟﻒ در ﻋﺬاب‬

‫وﻳﻦ ﺑﺸﺮ هﻢ ز اﻣﺘﺤﺎن ﻗﺴﻤﺖ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺁدﻣﻰ ﺷﻜﻠﻨﺪ و ﺳﻪ اﻣﺖ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻳﻚ ﮔﺮﻩ ﻣﺴﺘﻐﺮق ﻣﻄﻠﻖ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺎ ﻣﻠﻚ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺁدم ﻟﻴﻚ ﻣﻌﻨﻰ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫رﺳﺘﻪ از ﺧﺸﻢ و هﻮا و ﻗﺎل و ﻗﻴﻞ‬

‫از رﻳﺎﺿﺖ رﺳﺘﻪ و ز زهﺪ و ﺟﻬﺎد‬

‫ﮔﻮﻳﻴﺎ از ﺁدﻣﻰ او ﺧﻮد ﻧﺰاد‬

‫‪٦٣٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﺴﻢ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺧﺮان ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺧﺸﻢ ﻣﺤﺾ و ﺷﻬﻮت ﻣﻄﻠﻖ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫وﺻﻒ ﺟﺒﺮﻳﻠﻰ در اﻳﺸﺎن ﺑﻮد رﻓﺖ‬

‫ﺗﻨﮓ ﺑﻮد ﺁن ﺧﺎﻧﻪ و ﺁن وﺻﻒ زﻓﺖ‬

‫ﻣﺮدﻩ ﮔﺮدد ﺷﺨﺺ آﺎو ﺑﻰﺟﺎن ﺷﻮد‬

‫ﺧﺮ ﺷﻮد ﭼﻮن ﺟﺎن او ﺑﻰﺁن ﺷﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺟﺎﻧﻰ آﺎن ﻧﺪارد هﺴﺖ ﭘﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺣﻖ اﺳﺖ و ﺻﻮﻓﻰ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫او ز ﺣﻴﻮاﻧﻬﺎ ﻓﺰونﺗﺮ ﺟﺎن آﻨﺪ‬

‫در ﺟﻬﺎن ﺑﺎرﻳﻚ آﺎرﻳﻬﺎ آﻨﺪ‬

‫ﻣﻜﺮ و ﺗﻠﺒﻴﺴﻰ آﻪ او داﻧﺪ ﺗﻨﻴﺪ‬

‫ﺁن ز ﺣﻴﻮان دﮔﺮ ﻧﺎﻳﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺟﺎﻣﻪهﺎى زرآﺸﻰ را ﺑﺎﻓﺘﻦ‬

‫درهﺎ از ﻗﻌﺮ درﻳﺎ ﻳﺎﻓﺘﻦ‬

‫ﺧﺮدﻩ آﺎرﻳﻬﺎى ﻋﻠﻢ هﻨﺪﺳﻪ‬

‫ﻳﺎ ﻧﺠﻮم و ﻋﻠﻢ ﻃﺐ و ﻓﻠﺴﻔﻪ‬

‫آﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﺑﺎ هﻤﻴﻦ دﻧﻴﺎﺳﺘﺶ‬

‫رﻩ ﺑﻪ هﻔﺘﻢ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﻧﻴﺴﺘﺶ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﻋﻠﻢ ﺑﻨﺎى ﺁﺧﻮر اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻋﻤﺎد ﺑﻮد ﮔﺎو و اﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ اﺳﺘﺒﻘﺎى ﺣﻴﻮان ﭼﻨﺪ روز‬

‫ﻧﺎم ﺁن آﺮدﻧﺪ اﻳﻦ ﮔﻴﺠﺎن رﻣﻮز‬

‫ﻋﻠﻢ راﻩ ﺣﻖ و ﻋﻠﻢ ﻣﻨﺰﻟﺶ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ دل داﻧﺪ ﺁن را ﻳﺎ دﻟﺶ‬

‫ﭘﺲ در اﻳﻦ ﺗﺮآﻴﺐ ﺣﻴﻮان ﻟﻄﻴﻒ‬

‫ﺁﻓﺮﻳﺪ و آﺮد ﺑﺎ داﻧﺶ اﻟﻴﻒ‬

‫ﻧﺎم آَﺎ ْﻟﺄَﻧْﻌﺎمِ آﺮد ﺁن ﻗﻮم را‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﺴﺒﺖ آﻮ ﺑﻪ ﻳﻘﻈﻪ ﻧﻮم را‬

‫روح ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﻧﺪارد ﻏﻴﺮ ﻧﻮم‬

‫ﺣﺴﻬﺎى ﻣﻨﻌﻜﺲ دارﻧﺪ ﻗﻮم‬

‫ﻳﻘﻈﻪ ﺁﻣﺪ ﻧﻮم ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫اﻧﻌﻜﺎس ﺣﺲ ﺧﻮد از ﻟﻮح ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺣﺲ ﺁن آﻪ ﺧﻮاب او را رﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪ او ﺑﻴﺪار ﻋﻜﺴﻴﺖ ﻧﻤﻮد‬

‫ﻻﺟﺮم اﺳﻔﻞ ﺑﻮد از ﺳﺎﻓﻠﻴﻦ‬

‫ﺣﺐﱡ اﻵﻓﻠﻴﻦ‬ ‫ﺗﺮك او آﻦ ﻻ ُأ ِ‬

‫ﻀﻞﱡ ِﺑ ِﻪ َآﺜِﻴﺮًا َو ﻳَ ْﻬﺪِي ِﺑ ِﻪ َآﺜِﻴﺮًا‬ ‫ض ﻓَﺰا َد ْﺗ ُﻬ ْﻢ ِرﺟْﺴﺎًو ﻗﻮﻟﻪ ُﻳ ِ‬ ‫ﻦ ﻓِﻲ ُﻗﻠُﻮ ِﺑ ِﻬ ْﻢ َﻣ َﺮ ٌ‬ ‫در ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ ﺁﻳﺖ آﻪ َو َأﻣﱠﺎ اﱠﻟﺬِﻳ َ‬ ‫ز اﻧﻜﻪ اﺳﺘﻌﺪاد ﺗﻴﺪﻳﻞ و ﻧﺒﺮد‬

‫ﺑﻮدش از ﭘﺴﺘﻰ و ﺁن را ﻓﻮت آﺮد‬

‫ﺑﺎز ﺣﻴﻮان را ﭼﻮ اﺳﺘﻌﺪاد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻋﺬر او اﻧﺪر ﺑﻬﻴﻤﻰ روﺷﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫زو ﭼﻮ اﺳﺘﻌﺪاد ﺷﺪ آﺎن رهﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﻏﺬاﻳﻰ آﺎو ﺧﻮرد ﻣﻐﺰ ﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻼذر ﺧﻮرد او اﻓﻴﻮن ﺷﻮد‬

‫ﺳﻜﺘﻪ و ﺑﻰﻋﻘﻠﻰاش اﻓﺰون ﺷﻮد‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﻳﻚ ﻗﺴﻢ دﮔﺮ اﻧﺪر ﺟﻬﺎد‬

‫ﻧﻴﻢ ﺣﻴﻮان ﻧﻴﻢ ﺣﻰ ﺑﺎ رﺷﺎد‬

‫‪٦٣٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫روز و ﺷﺐ در ﺟﻨﮓ و اﻧﺪر آﺶ ﻣﻜﺶ‬

‫آﺮدﻩ ﭼﺎﻟﻴﺶ ﺁﺧﺮش ﺑﺎ اوﻟﺶ‬

‫ﭼﺎﻟﻴﺶ ﻋﻘﻞ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ هﻤﭽﻮن ﺗﻨﺎزع ﻣﺠﻨﻮن ﺑﺎ ﻧﺎﻗﻪ‪ ،‬ﻣﻴﻞ ﻣﺠﻨﻮن ﺳﻮى ﺣﺮﻩ ﻣﻴﻞ ﻧﺎﻗﻪ‬ ‫واﭘﺲ ﺳﻮى آﺮدﻩ‪ ،‬ﭼﻨﺎن آﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﺠﻨﻮن‬ ‫هﻮى ﻧﺎﻗﺘﻰ ﺧﻠﻔﻰ و ﻗﺪاﻣﻰ اﻟﻬﻮى‬

‫و اﻧﻰ و اﻳﺎهﺎ ﻟﻤﺨﺘﻠﻔﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺠﻨﻮناﻧﺪ و ﭼﻮن ﻧﺎﻗﻪاش ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﻣﻰآﺸﺪ ﺁن ﭘﻴﺶ و اﻳﻦ واﭘﺲ ﺑﻪ آﻴﻦ‬

‫ﻣﻴﻞ ﻣﺠﻨﻮن ﭘﻴﺶ ﺁن ﻟﻴﻠﻰ روان‬

‫ﻣﻴﻞ ﻧﺎﻗﻪ ﭘﺲ ﭘﻰ آﺮﻩ دوان‬

‫ﻳﻚ دم ار ﻣﺠﻨﻮن ز ﺧﻮد ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺪى‬

‫ﻧﺎﻗﻪ ﮔﺮدﻳﺪى و واﭘﺲ ﺁﻣﺪى‬

‫ﻋﺸﻖ و ﺳﻮدا ﭼﻮن آﻪ ﭘﺮ ﺑﻮدش ﺑﺪن‬

‫ﻣﻰﻧﺒﻮدش ﭼﺎرﻩ از ﺑﻰﺧﻮد ﺷﺪن‬

‫ﺁن آﻪ او ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﻋﻘﻞ ﺑﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ را ﺳﻮداى ﻟﻴﻠﻰ در رﺑﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﺎﻗﻪ ﺑﺲ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮد و ﭼﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪى او ﻣﻬﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺴﺖ‬

‫ﻓﻬﻢ آﺮدى زو آﻪ ﻏﺎﻓﻞ ﮔﺸﺖ و دﻧﮓ‬

‫رو ﺳﭙﺲ آﺮدى ﺑﻪ آﺮﻩ ﺑﻰدرﻧﮓ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺎز ﺁﻣﺪى دﻳﺪى ز ﺟﺎ‬

‫آﺎو ﺳﭙﺲ رﻓﺘﻪ ﺳﺖ ﺑﺲ ﻓﺮﺳﻨﮓهﺎ‬

‫در ﺳﻪ روزﻩ رﻩ ﺑﺪﻳﻦ اﺣﻮاﻟﻬﺎ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﻣﺠﻨﻮن در ﺗﺮدد ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻧﺎﻗﻪ ﭼﻮ هﺮ دو ﻋﺎﺷﻘﻴﻢ‬

‫ﻣﺎ دو ﺿﺪ ﭘﺲ هﻤﺮﻩ ﻧﺎﻻﻳﻘﻴﻢ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﺖ ﺑﺮ وﻓﻖ ﻣﻦ ﻣﻬﺮ و ﻣﻬﺎر‬

‫آﺮد ﺑﺎﻳﺪ از ﺗﻮ ﻋﺰﻟﺖ اﺧﺘﻴﺎر‬

‫اﻳﻦ دو هﻤﺮﻩ هﻤﺪﮔﺮ را راﻩ زن‬

‫ﮔﻤﺮﻩ ﺁن ﺟﺎن آﺎو ﻓﺮو ﻧﺎﻳﺪ ز ﺗﻦ‬

‫ﺟﺎن ز هﺠﺮ ﻋﺮش اﻧﺪر ﻓﺎﻗﻪاى‬

‫ﺗﻦ ز ﻋﺸﻖ ﺧﺎر ﺑﻦ ﭼﻮن ﻧﺎﻗﻪاى‬

‫ﺟﺎن ﮔﺸﺎﻳﺪ ﺳﻮى ﺑﺎﻻ ﺑﺎﻟﻬﺎ‬

‫در زدﻩ ﺗﻦ در زﻣﻴﻦ ﭼﻨﮕﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻰ اى ﻣﺮدﻩى وﻃﻦ‬

‫ﭘﺲ ز ﻟﻴﻠﻰ دور ﻣﺎﻧﺪ ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫روزﮔﺎرم رﻓﺖ زﻳﻦ ﮔﻮن ﺣﺎﻟﻬﺎ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺗﻴﻪ و ﻗﻮم ﻣﻮﺳﻰ ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺧﻄﻮﺗﻴﻨﻰ ﺑﻮد اﻳﻦ رﻩ ﺗﺎ وﺻﺎل‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩام در رﻩ ز ﺷﺴﺘﺖ ﺷﺼﺖ ﺳﺎل‬

‫راﻩ ﻧﺰدﻳﻚ و ﺑﻤﺎﻧﺪم ﺳﺨﺖ دﻳﺮ‬

‫ﺳﻴﺮ ﮔﺸﺘﻢ زﻳﻦ ﺳﻮارى ﺳﻴﺮ ﺳﻴﺮ‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﺧﻮد را ز اﺷﺘﺮ در ﻓﻜﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﻮزﻳﺪم ز ﻏﻢ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﭼﻨﺪ‬

‫ﺗﻨﮓ ﺷﺪ ﺑﺮ وى ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻓﺮاخ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ اﻓﻜﻨﺪ اﻧﺪر ﺳﻨﮕﻼخ‬

‫‪٦٣٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن اﻓﻜﻨﺪ ﺧﻮد را ﺳﺨﺖ زﻳﺮ‬

‫آﻪ ﻣﺨﻠﺨﻞ ﮔﺸﺖ ﺟﺴﻢ ﺁن دﻟﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﺎن اﻓﻜﻨﺪ ﺧﻮد را ﺳﻮى ﭘﺴﺖ‬

‫از ﻗﻀﺎ ﺁن ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺎﻳﺶ هﻢ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﭘﺎى را ﺑﺮ ﺑﺴﺖ ﮔﻔﺘﺎ ﮔﻮ ﺷﻮم‬

‫در ﺧﻢ ﭼﻮﮔﺎﻧﺶ ﻏﻠﻄﺎن ﻣﻰروم‬

‫زﻳﻦ آﻨﺪ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺣﻜﻴﻢ ﺧﻮش دهﻦ‬

‫ﺑﺮ ﺳﻮارى آﺎو ﻓﺮو ﻧﺎﻳﺪ ز ﺗﻦ‬

‫ﻋﺸﻖ ﻣﻮﻟﻰ آﻰ آﻢ از ﻟﻴﻠﻰ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮى ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻬﺮ او اوﻟﻰ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮى ﺷﻮ ﻣﻰﮔﺮد ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮى ﺻﺪق‬

‫ﻏﻠﻂ ﻏﻠﻄﺎن در ﺧﻢ ﭼﻮﮔﺎن ﻋﺸﻖ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺳﻔﺮ زﻳﻦ ﭘﺲ ﺑﻮد ﺟﺬب ﺧﺪا‬

‫و ﺁن ﺳﻔﺮ ﺑﺮ ﻧﺎﻗﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻴﺮ ﻣﺎ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻴﺮى اﺳﺖ ﻣﺴﺘﺜﻨﻰ ز ﺟﻨﺲ‬

‫آﺎن ﻓﺰود از اﺟﺘﻬﺎد ﺟﻦ و اﻧﺲ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺬﺑﻰ اﺳﺖ ﻧﻰ هﺮ ﺟﺬب ﻋﺎم‬

‫آﻪ ﻧﻬﺎدش ﻓﻀﻞ اﺣﻤﺪ و اﻟﺴﻼم‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁن ﻏﻼم ﻗﺼﻪى ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﻘﺼﺎن اﺟﺮى ﺳﻮى ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬ ‫ﻗﺼﻪ آﻮﺗﻪ آﻦ ﺑﺮاى ﺁن ﻏﻼم‬

‫آﻪ ﺳﻮى ﺷﻪ ﺑﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺳﺖ او ﭘﻴﺎم‬

‫ﻗﺼﻪى ﭘﺮ ﺟﻨﮓ و ﭘﺮ هﺴﺘﻰ و آﻴﻦ‬

‫ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺪ ﭘﻴﺶ ﺷﺎﻩ ﻧﺎزﻧﻴﻦ‬

‫آﺎﻟﺒﺪ ﻧﺎﻣﻪ اﺳﺖ اﻧﺪر وى ﻧﮕﺮ‬

‫هﺴﺖ ﻻﻳﻖ ﺷﺎﻩ را ﺁن ﮔﻪ ﺑﺒﺮ‬

‫ﮔﻮﺷﻪاى رو ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﮕﺸﺎ ﺑﺨﻮان‬

‫ﺑﻴﻦ آﻪ ﺣﺮﻓﺶ هﺴﺖ در ﺧﻮرد ﺷﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ در ﺧﻮر ﺁن را ﭘﺎرﻩ آﻦ‬

‫ﻧﺎﻣﻪى دﻳﮕﺮ ﻧﻮﻳﺲ و ﭼﺎرﻩ آﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻓﺘﺢ ﻧﺎﻣﻪى ﺗﻦ زپ ﻣﺪان‬

‫ور ﻧﻪ هﺮ آﺲ ﺳﺮ دل دﻳﺪى ﻋﻴﺎن‬

‫ﻧﺎﻣﻪ ﺑﮕﺸﺎدن ﭼﻪ دﺷﻮار اﺳﺖ و ﺻﻌﺐ‬

‫آﺎر ﻣﺮدان اﺳﺖ ﻧﻪ ﻃﻔﻼن آﻌﺐ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻗﺎﻧﻊ ﮔﺸﺘﻪاﻳﻢ‬

‫ز اﻧﻜﻪ در ﺣﺮص و هﻮا ﺁﻏﺸﺘﻪاﻳﻢ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﻓﻬﺮﺳﺖ داﻣﻰ ﻋﺎﻣﻪ را‬

‫ﺗﺎ ﭼﻨﺎن داﻧﻨﺪ ﻣﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ را‬

‫ﺑﺎز آﻦ ﺳﺮ ﻧﺎﻣﻪ را ﮔﺮدن ﻣﺘﺎب‬

‫زﻳﻦ ﺳﺨﻦ و اﷲ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫هﺴﺖ ﺁن ﻋﻨﻮان ﭼﻮ اﻗﺮار زﺑﺎن‬

‫ﻣﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪى ﺳﻴﻨﻪ را آﻦ اﻣﺘﺤﺎن‬

‫آﻪ ﻣﻮاﻓﻖ هﺴﺖ ﺑﺎ اﻗﺮار ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻨﺎﻓﻖوار ﻧﺒﻮد آﺎر ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻮال ﺑﺲ ﮔﺮاﻧﻰ ﻣﻰﺑﺮى‬

‫ز ﺁن ﻧﺒﺎﻳﺪ آﻢ آﻪ در وى ﺑﻨﮕﺮى‬

‫آﻪ ﭼﻪ دارى در ﺟﻮال از ﺗﻠﺦ و ﺧﻮش‬

‫ﮔﺮ هﻤﻰارزد آﺸﻴﺪن را ﺑﻜﺶ‬

‫‪٦٣٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﺎﻟﻰ آﻦ ﺟﻮاﻟﺖ را ز ﺳﻨﮓ‬

‫ﺑﺎز ﺧﺮ ﺧﻮد را از اﻳﻦ ﺑﻴﮕﺎر و ﻧﻨﮓ‬

‫در ﺟﻮال ﺁن آﻦ آﻪ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ آﺸﻴﺪ‬

‫ﺳﻮى ﺳﻠﻄﺎﻧﺎن و ﺷﺎهﺎن رﺷﻴﺪ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﻓﻘﻴﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﺎر ﺑﺰرگ و ﺁن آﻪ ﺑﺮﺑﻮد دﺳﺘﺎرش‬ ‫و ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰزد آﻪ ﺑﺎز آﻦ ﺑﺒﻴﻦ آﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﺑﺮى ﺁن ﮔﻪ ﺑﺒﺮ‬ ‫ﻳﻚ ﻓﻘﻴﻬﻰ ژﻧﺪﻩهﺎ در ﭼﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫در ﻋﻤﺎﻣﻪى ﺧﻮﻳﺶ در ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد زﻓﺖ و ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺁن ﻋﻈﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن در ﺁﻳﺪ ﺳﻮى ﻣﺤﻔﻞ در ﺣﻄﻴﻢ‬

‫ژﻧﺪﻩهﺎ از ﺟﺎﻣﻪهﺎ ﭘﻴﺮاﺳﺘﻪ‬

‫ﻇﺎهﺮا دﺳﺘﺎر از ﺁن ﺁراﺳﺘﻪ‬

‫ﻇﺎهﺮ دﺳﺘﺎر ﭼﻮن ﺣﻠﻪى ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻨﺎﻓﻖ اﻧﺪرون رﺳﻮا و زﺷﺖ‬

‫ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩى دﻟﻖ و ﭘﻨﺒﻪ و ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ‬

‫در درون ﺁن ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺑﺪ دﻓﻴﻦ‬

‫روى ﺳﻮى ﻣﺪرﺳﻪ آﺮدﻩ ﺻﺒﻮح‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﻧﺎﻣﻮس ﻳﺎﺑﺪ او ﻓﺘﻮح‬

‫در رﻩ ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﺮدى ﺟﺎﻣﻪ آﻦ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد از ﺑﻬﺮ ﻓﻦ‬

‫در رﺑﻮد او از ﺳﺮش دﺳﺘﺎر را‬

‫ﭘﺲ دوان ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺴﺎزد آﺎر را‬

‫ﭘﺲ ﻓﻘﻴﻬﺶ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زد آﺎى ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﺎز آﻦ دﺳﺘﺎر را ﺁن ﮔﻪ ﺑﺒﺮ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ آﻪ ﭼﺎر ﭘﺮﻩ ﻣﻰﭘﺮى‬

‫ﺑﺎز آﻦ ﺁن هﺪﻳﻪ را آﻪ ﻣﻰﺑﺮى‬

‫ﺑﺎز آﻦ ﺁن را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﻤﺎل‬

‫ﺁن ﮔﻬﺎن ﺧﻮاهﻰ ﺑﺒﺮ آﺮدم ﺣﻼل‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺎزش آﺮد ﺁن آﻪ ﻣﻰﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ژﻧﺪﻩ اﻧﺪر رﻩ ﺑﺮﻳﺨﺖ‬

‫ز ﺁن ﻋﻤﺎﻣﻪى زﻓﺖ ﻧﺎﺑﺎﻳﺴﺖ او‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﻳﻚ ﮔﺰ آﻬﻨﻪاى در دﺳﺖ او‬

‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ زد ﺧﺮﻗﻪ را آﺎى ﺑﻰﻋﻴﺎر‬

‫زﻳﻦ دﻏﻞ ﻣﺎ را ﺑﺮ ﺁوردى ز آﺎر‬

‫ﻧﺼﻴﺤﺖ دﻧﻴﺎ اهﻞ دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ زﺑﺎن ﺣﺎل و ﺑﻰوﻓﺎﻳﻰ ﺧﻮد را ﻧﻤﻮدن ﺑﻪ وﻓﺎ ﻃﻤﻊ دارﻧﺪﮔﺎن از او‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺑﻨﻤﻮدم دﻏﻞ ﻟﻴﻜﻦ ﺗﺮا‬

‫از ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎﺟﺮا‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ دﻧﻴﺎ اﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮش ﺷﻜﻔﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد هﻢ ﺑﻰوﻓﺎﻳﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ آﻮن و ﻓﺴﺎد اى اوﺳﺘﺎد‬

‫ﺁن دﻏﻞ آﻮن و ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺁن ﻓﺴﺎد‬

‫آﻮن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﻴﺎ ﻣﻦ ﺧﻮش ﭘﻰام‬

‫و ﺁن ﻓﺴﺎدش ﮔﻔﺘﻪ رو ﻣﻦ ﻻ ﺷﻰام‬

‫‪٦٣٦‬‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اى ز ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻬﺎران ﻟﺐ ﮔﺰان‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﺑﻨﮕﺮ ﺁن ﺳﺮدى و زردى ﺧﺰان‬

‫روز دﻳﺪى ﻃﻠﻌﺖ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺧﻮب‬

‫ﻣﺮگ او را ﻳﺎد آﻦ وﻗﺖ ﻏﺮوب‬

‫ﺑﺪر را دﻳﺪى ﺑﺮ اﻳﻦ ﺧﻮش ﭼﺎر ﻃﺎق‬

‫ﺣﺴﺮﺗﺶ را هﻢ ﺑﺒﻴﻦ اﻧﺪر ﻣﺤﺎق‬

‫آﻮدآﻰ از ﺣﺴﻦ ﺷﺪ ﻣﻮﻻى ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﻌﺪ ﻓﺮدا ﺷﺪ ﺧﺮف رﺳﻮاى ﺧﻠﻖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻦ ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺗﻨﺎن آﺮدت ﺷﻜﺎر‬

‫ﺑﻌﺪ ﭘﻴﺮى ﺑﻴﻦ ﺗﻨﻰ ﭼﻮن ﭘﻨﺒﻪزار‬

‫اى ﺑﺪﻳﺪﻩ ﻟﻮﺗﻬﺎى ﭼﺮب ﺧﻴﺰ‬

‫ﻓﻀﻠﻪى ﺁن را ﺑﺒﻴﻦ در ﺁب رﻳﺰ‬

‫ﻣﺮ ﺧﺒﺚ را ﮔﻮ آﻪ ﺁن ﺧﻮﺑﻴﺖ آﻮ‬

‫ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﺁن ذوق و ﺁن ﻧﻐﺰى و ﺑﻮ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ او ﺁن داﻧﻪ ﺑﺪ ﻣﻦ دام ﺁن‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪى ﺗﻮ ﺻﻴﺪ ﺷﺪ داﻧﻪ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﺲ اﻧﺎﻣﻞ رﺷﻚ اﺳﺘﺎدان ﺷﺪﻩ‬

‫در ﺻﻨﺎﻋﺖ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻟﺮزان ﺷﺪﻩ‬

‫ﻧﺮﮔﺲ ﭼﺸﻢ ﺧﻤﺎر هﻤﭽﻮ ﺟﺎن‬

‫ﺁﺧﺮ اﻋﻤﺶ ﺑﻴﻦ و ﺁب از وى ﭼﻜﺎن‬

‫ﺣﻴﺪرى آﺎﻧﺪر ﺻﻒ ﺷﻴﺮان رود‬

‫ﺁﺧﺮ او ﻣﻐﻠﻮب ﻣﻮﺷﻰ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﻃﺒﻊ ﺗﻴﺰ دور ﺑﻴﻦ ﻣﺤﺘﺮف‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮ ﭘﻴﺮش ﺑﺒﻴﻦ ﺁﺧﺮ ﺧﺮف‬

‫زﻟﻒ ﺟﻌﺪ ﻣﺸﻜﺒﺎر ﻋﻘﻞ ﺑﺮ‬

‫ﺁﺧﺮا ﭼﻮن دم زﺷﺖ ﺧﻨﮓ ﺧﺮ‬

‫ﺧﻮش ﺑﺒﻴﻦ آﻮﻧﺶ ز اول ﺑﺎ ﮔﺸﺎد‬

‫و ﺁﺧﺮ ﺁن رﺳﻮاﻳﻰاش ﺑﻴﻦ و ﻓﺴﺎد‬

‫ز اﻧﻜﻪ او ﺑﻨﻤﻮد ﭘﻴﺪا دام را‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﺮ آﻨﺪ ﺳﺒﻠﺖ ﺧﺎم را‬

‫ﭘﺲ ﻣﮕﻮ دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺗﺰوﻳﺮم ﻓﺮﻳﻔﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﻋﻘﻞ ﻣﻦ ز داﻣﺶ ﻣﻰﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﻃﻮق زرﻳﻦ و ﺣﻤﺎﻳﻞ ﺑﻴﻦ هﻠﻪ‬

‫ﻏﻞ و زﻧﺠﻴﺮى ﺷﺪﻩ ﺳﺖ و ﺳﻠﺴﻠﻪ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ هﺮ ﺟﺰو ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻰﺷﻤﺮ‬

‫اول و ﺁﺧﺮ در ﺁرش در ﻧﻈﺮ‬

‫هﺮ آﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﻴﻦﺗﺮ او ﻣﺴﻌﻮدﺗﺮ‬

‫هﺮ آﻪ ﺁﺧﻮر ﺑﻴﻦﺗﺮ او ﻣﻄﺮودﺗﺮ‬

‫روى هﺮ ﻳﻚ ﭼﻮن ﻣﻪ ﻓﺎﺧﺮ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن آﻪ اول دﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﺁﺧﺮ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﻰ هﻤﭽﻮ اﺑﻠﻴﺲ اﻋﻮرى‬

‫ﻧﻴﻢ ﺑﻴﻨﺪ ﻧﻴﻢ ﻧﻪ ﭼﻮن اﺑﺘﺮى‬

‫دﻳﺪ ﻃﻴﻦ ﺁدم و دﻳﻨﺶ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن دﻳﺪ ﺁن ﺟﻬﺎن ﺑﻴﻨﺶ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﻓﻀﻞ ﻣﺮدان ﺑﺮ زﻧﺎن اى ﺑﻮ ﺷﺠﺎع‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻬﺮ ﻗﻮت و آﺴﺐ و ﺿﻴﺎع‬

‫ور ﻧﻪ ﺷﻴﺮ و ﭘﻴﻞ را ﺑﺮ ﺁدﻣﻰ‬

‫ﻓﻀﻞ ﺑﻮدى ﺑﻬﺮ ﻗﻮت اى ﻋﻤﻰ‬

‫ﻓﻀﻞ ﻣﺮدان ﺑﺮ زن اى ﺣﺎﻟﻰ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ز ﺁن ﺑﻮد آﻪ ﻣﺮد ﭘﺎﻳﺎن ﺑﻴﻦﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫‪٦٣٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺮد آﺎﻧﺪر ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻴﻨﻰ ﺧﻢ اﺳﺖ‬

‫او ز اهﻞ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭼﻮن زن آﻢ اﺳﺖ‬

‫از ﺟﻬﺎن دو ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺿﺪ‬

‫ﺗﺎ آﺪاﻣﻴﻦ را ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ ﻣﺴﺘﻌﺪ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺑﺎﻧﮕﺶ ﻧﺸﻮر اﺗﻘﻴﺎ‬

‫و ﺁن ﻳﻜﻰ ﺑﺎﻧﮕﺶ ﻓﺮﻳﺐ اﺷﻘﻴﺎ‬

‫ﻣﻦ ﺷﻜﻮﻓﻪى ﺧﺎرم اى ﺧﻮش ﮔﺮمدار‬

‫ﮔﻞ ﺑﺮﻳﺰد ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺷﺎخ ﺧﺎر‬

‫ﺑﺎﻧﮓ اﺷﻜﻮﻓﻪش آﻪ اﻳﻨﻚ ﮔﻞ ﻓﺮوش‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺎر او آﻪ ﺳﻮى ﻣﺎ ﻣﻜﻮش‬

‫اﻳﻦ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪى ز ﺁن دﮔﺮ‬

‫آﻪ ﻣﺤﺐ از ﺿﺪ ﻣﺤﺒﻮب اﺳﺖ آﺮ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺑﺎﻧﮓ اﻳﻦ آﻪ اﻳﻨﻚ ﺣﺎﺿﺮم‬

‫ﺑﺎﻧﮓ دﻳﮕﺮ ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﺁﺧﺮم‬

‫ﺣﺎﺿﺮىام هﺴﺖ ﭼﻮن ﻣﻜﺮ و آﻤﻴﻦ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺁﺧﺮ ز ﺁﻳﻨﻪى اول ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻳﻜﻰ زﻳﻦ دو ﺟﻮال اﻧﺪر ﺷﺪى‬

‫ﺁن دﮔﺮ را ﺿﺪ و ﻧﺎدر ﺧﻮر ﺷﺪى‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن آﺎو ز اول ﺁن ﺷﻨﻴﺪ‬

‫آﺶ ﻋﻘﻮل و ﻣﺴﻤﻊ ﻣﺮدان ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻰ ﻳﺎﻓﺖ و ﺟﺎرا او ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺁﻧﺶ آﮋ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻳﺎ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫آﻮزﻩى ﻧﻮ آﺎو ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻮﻟﻰ آﺸﻴﺪ‬

‫ﺁن ﺧﺒﺚ را ﺁب ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺮﻳﺪ‬

‫در ﺟﻬﺎن هﺮ ﭼﻴﺰ ﭼﻴﺰى ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫آﻔﺮ آﺎﻓﺮ را و ﻣﺮﺷﺪ را رﺷﺪ‬

‫آﻬﺮﺑﺎ هﻢ هﺴﺖ و ﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺲ هﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺁهﻦ ﻳﺎ آﻬﻰ ﺁﻳﻰ ﺑﻪ ﺷﺴﺖ‬

‫ﺑﺮد ﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺴﺖ ار ﺗﻮ ﺁهﻨﻰ‬

‫ور آﻬﻰ ﺑﺮ آﻬﺮﺑﺎ ﺑﺮ ﻣﻰﺗﻨﻰ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﭼﻮن ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎ اﺧﻴﺎر ﻳﺎر‬

‫ﻻﺟﺮم ﺷﺪ ﭘﻬﻠﻮى ﻓﺠﺎر ﺟﺎر‬

‫هﺴﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﭘﻴﺶ ﻗﺒﻄﻰ ﺑﺲ ذﻣﻴﻢ‬

‫هﺴﺖ هﺎﻣﺎن ﭘﻴﺶ ﺳﺒﻄﻰ ﺑﺲ رﺟﻴﻢ‬

‫ﺟﺎن هﺎﻣﺎن ﺟﺎذب ﻗﺒﻄﻰ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻮﺳﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﺳﺒﻄﻰ ﺷﺪﻩ‬

‫ﻣﻌﺪﻩى ﺧﺮ آﻪ آﺸﺪ در اﺟﺘﺬاب‬

‫ﻣﻌﺪﻩى ﺁدم ﺟﺬوب ﮔﻨﺪم ﺁب‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﺸﻨﺎﺳﻰ آﺴﻰ را از ﻇﻼم‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اوراك اوش ﺳﺎزﻳﺪﻩ ﺳﺖ اﻣﺎم‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻋﺎرف را ﻏﺬاﻳﻰ اﺳﺖ از ﻧﻮر ﺣﻖ آﻪ اﺑﻴﺖ ﻋﻨﺪ رﺑﻰ ﻳﻄﻌﻤﻨﻰ و ﻳﺴﻘﻴﻨﻰ‬ ‫و ﻗﻮﻟﻪ اﻟﺠﻮع ﻃﻌﺎم اﻟﻠﱠﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻪ اﺑﺪان اﻟﺼﺪﻳﻘﻴﻦ اى ﻓﻰ اﻟﺠﻮع ﻳﺼﻞ ﻃﻌﺎم اﻟﻠﱠﻪ‬ ‫ز اﻧﻜﻪ هﺮ آﺮﻩ ﭘﻰ ﻣﺎدر رود‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪان ﺟﻨﺴﻴﺖاش ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫ﺁدﻣﻰ را ﺷﻴﺮ از ﺳﻴﻨﻪ رﺳﺪ‬

‫ﺷﻴﺮ ﺧﺮ از ﻧﻴﻢ زﻳﺮﻳﻨﻪ رﺳﺪ‬

‫‪٦٣٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﺪل ﻗﺴﺎم اﺳﺖ و ﻗﺴﻤﺖ آﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻋﺠﺐ آﻪ ﺟﺒﺮ ﻧﻰ و ﻇﻠﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺒﺮ ﺑﻮدى آﻰ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺪى‬

‫ﻇﻠﻢ ﺑﻮدى آﻰ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﺑﺪى‬

‫روز ﺁﺧﺮ ﺷﺪ ﺳﺒﻖ ﻓﺮدا ﺑﻮد‬

‫راز ﻣﺎ را روز آﻰ ﮔﻨﺠﺎ ﺑﻮد‬

‫اى ﺑﻜﺮدﻩ اﻋﺘﻤﺎد واﺛﻘﻰ‬

‫ﺑﺮ دم و ﺑﺮ ﭼﺎﭘﻠﻮس ﻓﺎﺳﻘﻰ‬

‫ﻗﺒﻪاى ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺳﺘﻰ از ﺣﺒﺎب‬

‫ﺁﺧﺮ ﺁن ﺧﻴﻤﻪﺳﺖ ﺑﺲ واهﻰ ﻃﻨﺎب‬

‫زرق ﭼﻮن ﺑﺮق اﺳﺖ و اﻧﺪر ﻧﻮر ﺁن‬

‫راﻩ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ دﻳﺪن رﻩ روان‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن و اهﻞ او ﺑﻰﺣﺎﺻﻠﻨﺪ‬

‫هﺮ دو اﻧﺪر ﺑﻰوﻓﺎﻳﻰ ﻳﻚ دﻟﻨﺪ‬

‫زادﻩى دﻧﻴﺎ ﭼﻮ دﻧﻴﺎ ﺑﻰوﻓﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ رو ﺁرد ﺑﻪ ﺗﻮ ﺁن رو ﻗﻔﺎﺳﺖ‬

‫اهﻞ ﺁن ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻮ ﺁن ﻋﺎﻟﻢ ز ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ در ﻋﻬﺪ و ﭘﻴﻤﺎن ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫ﺧﻮد دو ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ هﻢ آﻰ ﺿﺪ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﻌﺠﺰات از هﻤﺪﮔﺮ آﻰ ﺑﺴﺘﺪﻧﺪ‬

‫آﻰ ﺷﻮد ﭘﮋﻣﺮدﻩ ﻣﻴﻮﻩى ﺁن ﺟﻬﺎن‬

‫ﺷﺎدى ﻋﻘﻠﻰ ﻧﮕﺮدد اﻧﺪهﺎن‬

‫ﻧﻔﺲ ﺑﻰﻋﻬﺪ اﺳﺖ ز ﺁن رو آﺸﺘﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫او دﻧﻰ و ﻗﺒﻠﻪﮔﺎﻩ او دﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻔﺴﻬﺎ را ﻻﻳﻖ اﺳﺖ اﻳﻦ اﻧﺠﻤﻦ‬

‫ﻣﺮدﻩ را در ﺧﻮر ﺑﻮد ﮔﻮر و آﻔﻦ‬

‫ﻧﻔﺲ اﮔﺮ ﭼﻪ زﻳﺮك اﺳﺖ و ﺧﺮدﻩدان‬

‫ﻗﺒﻠﻪاش دﻧﻴﺎﺳﺖ او را ﻣﺮدﻩ دان‬

‫ﺁب وﺣﻰ ﺣﻖ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﺮدﻩ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺷﺪ ز ﺧﺎك ﻣﺮدﻩاى زﻧﺪﻩ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ وﺣﻰ ﺗﻮ ﻏﺮﻩ ﻣﺒﺎش‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪان ﮔﻠﮕﻮﻧﻪى ﻃﺎل ﺑﻘﺎش‬

‫ﺑﺎﻧﮓ و ﺻﻴﺘﻰ ﺟﻮ آﻪ ﺁن ﺧﺎﻣﻞ ﻧﺸﺪ‬

‫ﺗﺎب ﺧﻮرﺷﻴﺪى آﻪ ﺁن ﺁﻓﻞ ﻧﺸﺪ‬

‫ﺁن هﻨﺮهﺎى دﻗﻴﻖ و ﻗﺎل و ﻗﻴﻞ‬

‫ﻗﻮم ﻓﺮﻋﻮناﻧﺪ اﺟﻞ ﭼﻮن ﺁب ﻧﻴﻞ‬

‫روﻧﻖ و ﻃﺎق و ﻃﺮﻧﺐ و ﺳﺤﺮﺷﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻠﻘﺎن را آﺸﺪ ﮔﺮدن آﺸﺎن‬

‫ﺳﺤﺮهﺎى ﺳﺎﺣﺮان دان ﺟﻤﻠﻪ را‬

‫ﻣﺮگ ﭼﻮﺑﻰ دان آﻪ ﺁن ﮔﺸﺖ اژدهﺎ‬

‫ﺟﺎدوﻳﻰهﺎ را هﻤﻪ ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ آﺮد‬

‫ﻳﻚ ﺟﻬﺎن ﭘﺮ ﺷﺐ ﺑﺪان را ﺻﺒﺢ ﺧﻮرد‬

‫ﻧﻮر از ﺁن ﺧﻮردن ﻧﺸﺪ اﻓﺰون و ﺑﻴﺶ‬

‫ﺑﻞ هﻤﺎن ﺳﺎن اﺳﺖ آﺎو ﺑﻮدﻩ ﺳﺖ ﭘﻴﺶ‬

‫در اﺛﺮ اﻓﺰون ﺷﺪ و در ذات ﻧﻰ‬

‫ذات را اﻓﺰوﻧﻰ و ﺁﻓﺎت ﻧﻰ‬

‫ﺣﻖ ز اﻳﺠﺎد ﺟﻬﺎن اﻓﺰون ﻧﺸﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻪ اول ﺁن ﻧﺒﻮد اآﻨﻮن ﻧﺸﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ اﻓﺰون ﮔﺸﺖ اﺛﺮ ز اﻳﺠﺎد ﺧﻠﻖ‬

‫در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ دو اﻓﺰوﻧﻰ اﺳﺖ ﻓﺮق‬

‫‪٦٣٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺴﺖ اﻓﺰوﻧﻰ اﺛﺮ اﻇﻬﺎر او‬

‫ﺗﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﺻﻔﺎت و آﺎر او‬

‫هﺴﺖ اﻓﺰوﻧﻰ هﺮ ذاﺗﻰ دﻟﻴﻞ‬

‫آﺎو ﺑﻮد ﺣﺎدث ﺑﻪ ﻋﻠﺘﻬﺎ ﻋﻠﻴﻞ‬

‫ﺖ ا ْﻟَﺄﻋْﻠﻰ‬ ‫ﻚ َأ ْﻧ َ‬ ‫ﻒ ِإ ﱠﻧ َ‬ ‫ﺨ ْ‬ ‫ﺴ ِﻪ ﺧِﻴ َﻔ ًﺔ ﻣُﻮﺳﻰ ُﻗﻠْﻨﺎ ﻻ َﺗ َ‬ ‫ﺲ ﻓِﻲ َﻧ ْﻔ ِ‬ ‫ﺟ َ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ َﻓَﺄ ْو َ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﺳﺤﺮ هﻢ ﺣﻴﺮان آﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻨﻢ آﺎﻳﻦ ﺧﻠﻖ را ﺗﻤﻴﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﺗﻤﻴﻴﺰ را ﭘﻴﺪا آﻨﻢ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﻰﺗﻤﻴﻴﺰ را ﺑﻴﻨﺎ آﻨﻢ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭼﻮن درﻳﺎ ﺑﺮ ﺁوردﻧﺪ آﻒ‬

‫ﻣﻮﺳﻴﺎ ﺗﻮ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﻰ ﻻ ﺗﺨﻒ‬

‫ﺑﻮد اﻧﺪر ﻋﻬﺪ ﺧﻮد ﺳﺤﺮ اﻓﺘﺨﺎر‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎ ﺷﺪ ﻣﺎر ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺸﺖ ﻋﺎر‬

‫هﺮ آﺴﻰ را دﻋﻮى ﺣﺴﻦ و ﻧﻤﻚ‬

‫ﺳﻨﮓ ﻣﺮگ ﺁﻣﺪ ﻧﻤﻜﻬﺎ را ﻣﺤﻚ‬

‫ﺳﺤﺮ رﻓﺖ و ﻣﻌﺠﺰﻩى ﻣﻮﺳﻰ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫هﺮ دو را از ﺑﺎم ﺑﻮد اﻓﺘﺎد ﻃﺸﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻃﺸﺖ ﺳﺤﺮ ﺟﺰ ﻟﻌﻨﺖ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻃﺸﺖ دﻳﻦ ﺑﺠﺰ رﻓﻌﺖ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﻚ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩﺳﺖ از ﻣﺮد و زن‬

‫در ﺻﻒ ﺁ اى ﻗﻠﺐ و اآﻨﻮن ﻻفزن‬

‫وﻗﺖ ﻻف اﺳﺖ ﻣﺤﻚ ﭼﻮن ﻏﺎﻳﺐ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰﺑﺮﻧﺪت از ﻋﺰﻳﺰى دﺳﺖ دﺳﺖ‬

‫ﻗﻠﺐ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ز ﻧﺨﻮت هﺮ دﻣﻢ‬

‫اى زر ﺧﺎﻟﺺ ﻣﻦ از ﺗﻮ آﻰ آﻤﻢ‬

‫زر هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﻠﻰ اى ﺧﻮاﺟﻪﺗﺎش‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻣﺤﻚ ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﺎش‬

‫ﻣﺮگ ﺗﻦ هﺪﻳﻪﺳﺖ ﺑﺮ اﺻﺤﺎب راز‬

‫زر ﺧﺎﻟﺺ را ﭼﻪ ﻧﻘﺼﺎن اﺳﺖ ﮔﺎز‬

‫ﻗﻠﺐ اﮔﺮ در ﺧﻮﻳﺶ ﺁﺧﺮ ﺑﻴﻦ ﺑﺪى‬

‫ﺁن ﺳﻴﻪ آﺎﺧﺮ ﺷﺪ او اول ﺷﺪى‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪى اول ﺳﻴﻪ اﻧﺪر ﻟﻘﺎ‬

‫دور ﺑﻮدى از ﻧﻔﺎق و از ﺷﻘﺎ‬

‫آﻴﻤﻴﺎى ﻓﻀﻞ را ﻃﺎﻟﺐ ﺑﺪى‬

‫ﻋﻘﻞ او ﺑﺮ زرق او ﻏﺎﻟﺐ ﺑﺪى‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺴﺘﻪ دل ﺷﺪى از ﺣﺎل ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺟﺎﺑﺮ اﺷﻜﺴﺘﮕﺎن دﻳﺪى ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ را دﻳﺪ و او اﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫از ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪ در دم ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﻓﻀﻞ ﻣﺴﻬﺎ را ﺳﻮى اآﺴﻴﺮ راﻧﺪ‬

‫ﺁن زر اﻧﺪود از آﺮم ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪ‬

‫اى زر اﻧﺪودﻩ ﻣﻜﻦ دﻋﻮى ﺑﺒﻴﻦ‬

‫آﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻣﺸﺘﺮﻳﺖ اﻋﻤﻰ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﻧﻮر ﻣﺤﺸﺮ ﭼﺸﻤﺸﺎن ﺑﻴﻨﺎ آﻨﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪى ﺗﺮا رﺳﻮا آﻨﺪ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ را آﻪ ﺁﺧﺮ دﻳﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﺣﺴﺮت ﺟﺎﻧﻬﺎ و رﺷﻚ دﻳﺪﻩاﻧﺪ‬

‫‪٦٤٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻨﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ را آﻪ ﺣﺎﻟﻰ دﻳﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﺳﺮ ﻓﺎﺳﺪ ز اﺻﻞ ﺳﺮ ﺑﺒﺮﻳﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺣﺎﻟﻰ ﺑﻴﻦ آﻪ در ﺟﻬﻞ اﺳﺖ و ﺷﻚ‬

‫ﺻﺒﺢ ﺻﺎدق ﺻﺒﺢ آﺎذب هﺮ دو ﻳﻚ‬

‫ﺻﺒﺢ آﺎذب ﺻﺪ هﺰاران آﺎروان‬

‫داد ﺑﺮ ﺑﺎد هﻼآﺖ اى ﺟﻮان‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻘﺪى آﺶ ﻏﻠﻂ اﻧﺪاز ﻧﻴﺴﺖ‬

‫واى ﺁن ﺟﺎن آﺶ ﻣﺤﻚ و ﮔﺎز ﻧﻴﺴﺖ‬

‫زﺟﺮ ﻣﺪﻋﻰ از دﻋﻮى و اﻣﺮ آﺮدن او را ﺑﻪ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ‬ ‫ﺑﻮ ﻣﺴﻴﻠﻢ ﮔﻔﺖ ﺧﻮد ﻣﻦ اﺣﻤﺪم‬

‫دﻳﻦ اﺣﻤﺪ را ﺑﻪ ﻓﻦ ﺑﺮ هﻢ زدم‬

‫ﺑﻮ ﻣﺴﻴﻠﻢ را ﺑﮕﻮ آﻢ آﻦ ﺑﻄﺮ‬

‫ﻏﺮﻩى اول ﻣﺸﻮ ﺁﺧﺮ ﻧﮕﺮ‬

‫اﻳﻦ ﻗﻼووزى ﻣﻜﻦ از ﺣﺮص ﺟﻤﻊ‬

‫ﭘﺲ روى آﻦ ﺗﺎ رود در ﭘﻴﺶ ﺷﻤﻊ‬

‫ﺷﻤﻊ ﻣﻘﺼﺪ را ﻧﻤﺎﻳﺪ هﻤﭽﻮ ﻣﺎﻩ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻃﺮف داﻧﻪ ﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﻮد داﻣﮕﺎﻩ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻰ ور ﻧﺨﻮاهﻰ ﺑﺎ ﭼﺮاغ‬

‫دﻳﺪﻩ ﮔﺮدد ﻧﻘﺶ ﺑﺎز و ﻧﻘﺶ زاغ‬

‫ور ﻧﻪ اﻳﻦ زاﻏﺎن دﻏﻞ اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺎزان ﺳﭙﻴﺪ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ هﺪهﺪ ﮔﺮ ﺑﻴﺎﻣﻮزد ﻓﺘﻰ‬

‫راز هﺪهﺪ آﻮ و ﭘﻴﻐﺎم ﺳﺒﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ رﺳﺘﻪ ز ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺪان‬

‫ﺗﺎج ﺷﺎهﺎن را ز ﺗﺎج هﺪهﺪان‬

‫ﺣﺮف دروﻳﺸﺎن و ﻧﻜﺘﻪى ﻋﺎرﻓﺎن‬

‫ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ اﻳﻦ ﺑﻰﺣﻴﺎﻳﺎن ﺑﺮ زﺑﺎن‬

‫هﺮ هﻼك اﻣﺖ ﭘﻴﺸﻴﻦ آﻪ ﺑﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﭼﻨﺪل را ﮔﻤﺎن ﺑﺮدﻧﺪ ﻋﻮد‬

‫ﺑﻮدﺷﺎن ﺗﻤﻴﻴﺰ آﺎن ﻣﻈﻬﺮ آﻨﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺣﺮص و ﺁز آﻮر و آﺮ آﻨﺪ‬

‫آﻮرى آﻮران ز رﺣﻤﺖ دور ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﻮرى ﺣﺮص اﺳﺖ آﺎن ﻣﻌﺬور ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﺎر ﻣﻴﺦ ﺷﻪ ز رﺣﻤﺖ دور ﻧﻰ‬

‫ﭼﺎر ﻣﻴﺦ ﺣﺎﺳﺪى ﻣﻐﻔﻮر ﻧﻰ‬

‫ﻣﺎهﻴﺎ ﺁﺧﺮ ﻧﮕﺮ ﺑﻨﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﺴﺖ‬

‫ﺑﺪ ﮔﻠﻮﻳﻰ ﭼﺸﻢ ﺁﺧﺮ ﺑﻴﻨﺖ ﺑﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ دو دﻳﺪﻩ اول و ﺁﺧﺮ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺒﺎش اﻋﻮر ﭼﻮ اﺑﻠﻴﺲ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫اﻋﻮر ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺣﺎﻟﻰ دﻳﺪ و ﺑﺲ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻬﺎﻳﻢ ﺑﻰﺧﺒﺮ از ﺑﺎز ﭘﺲ‬

‫ﭼﻮن دو ﭼﺸﻢ ﮔﺎو در ﺟﺮم ﺗﻠﻒ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻳﻚ ﭼﺸﻢ اﺳﺖ آﺶ ﻧﺒﻮد ﺷﺮف‬

‫ﻧﺼﻒ ﻗﻴﻤﺖ ارزد ﺁن دو ﭼﺸﻢ او‬

‫آﻪ دو ﭼﺸﻤﺶ راﺳﺖ ﻣﺴﻨﺪ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ‬

‫ور آﻨﻰ ﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﺁدم زادﻩاى‬

‫ﻧﺼﻒ ﻗﻴﻤﺖ ﻻﻳﻖ اﺳﺖ از ﺟﺎدﻩاى‬

‫‪٦٤١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﭼﺸﻢ ﺁدﻣﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد‬

‫ﺑﻰدو ﭼﺸﻢ ﻳﺎر آﺎرى ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺧﺮ ﭼﻮن اوﻟﺶ ﺑﻰﺁﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮدو ﭼﺸﻤﺶ هﺴﺖ ﺣﻜﻤﺶ اﻋﻮر اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد و ﺁن ﺧﻔﻴﻒ‬

‫ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ رﻗﻌﻪ در ﻃﻤﻊ رﻏﻴﻒ‬

‫ﺑﻘﻴﻪى ﻗﺼﻪى ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁن ﻏﻼم رﻗﻌﻪ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ اﺟﺮى‬ ‫رﻓﺖ ﭘﻴﺶ از ﻧﺎﻣﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻄﺒﺨﻰ‬

‫آﺎى ﺑﺨﻴﻞ از ﻣﻄﺒﺦ ﺷﺎﻩ ﺳﺨﻰ‬

‫دور از او و ز هﻤﺖ او آﺎﻳﻦ ﻗﺪر‬

‫از ﺟﺮىام ﺁﻳﺪش اﻧﺪر ﻧﻈﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺮ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ ﺑﺮاى ﺑﺨﻞ و ﻧﻪ ﺗﻨﮕﻰ دﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ دهﻠﻴﺰى اﺳﺖ و اﷲ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﻪ ﺧﺎك اﺳﺖ هﻢ زر آﻬﻦ‬

‫ﻣﻄﺒﺨﻰ دﻩ ﮔﻮﻧﻪ ﺣﺠﺖ ﺑﺮ ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫او هﻤﻪ رد آﺮد از ﺣﺮﺻﻰ آﻪ داﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺟﺮى آﻢ ﺁﻣﺪش در وﻗﺖ ﭼﺎﺷﺖ‬

‫زد ﺑﺴﻰ ﺗﺸﻨﻴﻊ او ﺳﻮدى ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺻﺪ ﻣﻰآﻨﻴﺪ اﻳﻨﻬﺎ ﺷﻤﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ آﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﻓﺮﻣﺎﻧﻴﻢ ﻣﺎ‬

‫اﻳﻦ ﻣﮕﻴﺮ از ﻓﺮع اﻳﻦ از اﺻﻞ ﮔﻴﺮ‬

‫ﺑﺮ آﻤﺎن آﻢ زن آﻪ از ﺑﺎزوﺳﺖ ﺗﻴﺮ‬

‫ﺖ اﺑﺘﻼﺳﺖ‬ ‫ﺖ ِإ ْذ َر َﻣ ْﻴ َ‬ ‫ﻣﺎ َر َﻣ ْﻴ َ‬

‫ﺑﺮ ﻧﺒﻰ آﻢ ﻧﻪ ﮔﻨﻪ آﺎن از ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺁب از ﺳﺮ ﺗﻴﺮﻩ اﺳﺖ اى ﺧﻴﺮﻩ ﭼﺸﻢ‬

‫ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻨﮕﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﮕﺸﺎى ﭼﺸﻢ‬

‫ﺷﺪ ز ﺧﺸﻢ و ﻏﻢ درون ﺑﻘﻌﻪاى‬

‫ﺳﻮى ﺷﻪ ﺑﻨﻮﺷﺖ ﺧﺸﻤﻴﻦ رﻗﻌﻪاى‬

‫اﻧﺪر ﺁن رﻗﻌﻪ ﺛﻨﺎى ﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ‬

‫ﮔﻮهﺮ ﺟﻮد و ﺳﺨﺎى ﺷﺎﻩ ﺳﻔﺖ‬

‫آﺎى ز ﺑﺤﺮ و اﺑﺮ اﻓﺰون آﻒ ﺗﻮ‬

‫در ﻗﻀﺎى ﺣﺎﺟﺖ ﺣﺎﺟﺎت ﺟﻮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﺑﺮ ﺁن ﭼﻪ دهﺪ ﮔﺮﻳﺎن دهﺪ‬

‫آﻒ ﺗﻮ ﺧﻨﺪان ﭘﻴﺎﭘﻰ ﺧﻮان ﻧﻬﺪ‬

‫ﻇﺎهﺮ رﻗﻌﻪ اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺪح ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮى ﺧﺸﻢ از ﻣﺪح اﺛﺮهﺎ ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫ز ﺁن هﻤﻪ آﺎر ﺗﻮ ﺑﻰﻧﻮر اﺳﺖ و زﺷﺖ‬

‫آﻪ ﺗﻮ دورى دور از ﻧﻮر ﺳﺮﺷﺖ‬

‫روﻧﻖ آﺎر ﺧﺴﺎن آﺎﺳﺪ ﺷﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻴﻮﻩى ﺗﺎزﻩ زو ﻓﺎﺳﺪ ﺷﻮد‬

‫روﻧﻖ دﻧﻴﺎ ﺑﺮ ﺁرد زو آﺴﺎد‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺴﺖ از ﻋﺎﻟﻢ آﻮن و ﻓﺴﺎد‬

‫ﺧﻮش ﻧﮕﺮدد از ﻣﺪﻳﺤﻰ ﺳﻴﻨﻪهﺎ‬

‫ﭼﻮن آﻪ در ﻣﺪاح ﺑﺎﺷﺪ آﻴﻨﻪهﺎ‬

‫اى دل از آﻴﻦ و آﺮاهﺖ ﭘﺎك ﺷﻮ‬

‫و ﺁن ﮔﻬﺎن اﻟﺤﻤﺪ ﺧﻮان ﭼﺎﻻك ﺷﻮ‬

‫‪٦٤٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺮ زﺑﺎن اﻟﺤﻤﺪ و اآﺮاﻩ درون‬

‫از زﺑﺎن ﺗﻠﺒﻴﺲ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻓﺴﻮن‬

‫و ﺁﻧﮕﻬﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺧﺪا آﻪ ﻧﻨﮕﺮم‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﻧﺎﻇﺮم‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﻣﺪاح آﻪ از ﺟﻬﺖ ﻧﺎﻣﻮس ﺷﻜﺮ ﻣﻤﺪوح ﻣﻰآﺮد و ﺑﻮى اﻧﺪوﻩ و ﻏﻢ اﻧﺪرون او‬ ‫و ﺧﻼﻗﺖ دﻟﻖ ﻇﺎهﺮ او ﻣﻰﻧﻤﻮد آﻪ ﺁن ﺷﻜﺮهﺎ ﻻف اﺳﺖ و دروغ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺑﺎ دﻟﻖ ﺁﻣﺪ از ﻋﺮاق‬

‫ﺑﺎز ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻳﺎران از ﻓﺮاق‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﺑﺪ ﻓﺮاق اﻻ ﺳﻔﺮ‬

‫ﺑﻮد ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺲ ﻣﺒﺎرك ﻣﮋدﻩور‬

‫آﻪ ﺧﻠﻴﻔﻪ داد دﻩ ﺧﻠﻌﺖ ﻣﺮا‬

‫آﻪ ﻗﺮﻳﻨﺶ ﺑﺎد ﺻﺪ ﻣﺪح و ﺛﻨﺎ‬

‫ﺷﻜﺮهﺎ و ﻣﺪﺣﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﻰﺷﻤﺮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺷﻜﺮ از ﺣﺪ و اﻧﺪازﻩ ﺑﺒﺮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش آﻪ اﺣﻮال ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ دروغ ﺗﻮ ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﻨﺪ‬

‫ﺗﻦ ﺑﺮهﻨﻪ ﺳﺮ ﺑﺮهﻨﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺷﻜﺮ را دزدﻳﺪﻩ ﻳﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫آﻮ ﻧﺸﺎن ﺷﻜﺮ و ﺣﻤﺪ ﻣﻴﺮ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺑﺮ ﭘﺎى ﺑﻰﺗﻮﻓﻴﺮ ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ زﺑﺎﻧﺖ ﻣﺪح ﺁن ﺷﻪ ﻣﻰﺗﻨﺪ‬

‫هﻔﺖ اﻧﺪاﻣﺖ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫در ﺳﺨﺎى ﺁن ﺷﻪ و ﺳﻠﻄﺎن ﺟﻮد‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا آﻔﺸﻰ و ﺷﻠﻮارى ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ اﻳﺜﺎر آﺮدم ﺁن ﭼﻪ داد‬

‫ﻣﻴﺮ ﺗﻘﺼﻴﺮى ﻧﻜﺮد از اﻓﺘﻘﺎد‬

‫ﺑﺴﺘﺪم ﺟﻤﻠﻪى ﻋﻄﺎهﺎ از اﻣﻴﺮ‬

‫ﺑﺨﺶ آﺮدم ﺑﺮ ﻳﺘﻴﻢ و ﺑﺮ ﻓﻘﻴﺮ‬

‫ﻣﺎل دادم ﺑﺴﺘﺪم ﻋﻤﺮ دراز‬

‫در ﺟﺰا زﻳﺮا آﻪ ﺑﻮدم ﭘﺎك ﺑﺎز‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش ﻣﺒﺎرك ﻣﺎل رﻓﺖ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ اﻧﺪر ﺑﺎﻃﻨﺖ اﻳﻦ دود و ﺗﻔﺖ‬

‫ﺻﺪ آﺮاهﺖ در درون ﺗﻮ ﭼﻮ ﺧﺎر‬

‫آﻰ ﺑﻮد اﻧﺪﻩ ﻧﺸﺎن اﺑﺘﺸﺎر‬

‫آﻮ ﻧﺸﺎن ﻋﺸﻖ و اﻳﺜﺎر و رﺿﺎ‬

‫ﮔﺮ درﺳﺖ اﺳﺖ ﺁن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﻣﺎ ﻣﻀﻰ‬

‫ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺎل ﮔﻢ ﺷﺪ ﻣﻴﻞ آﻮ‬

‫ﺳﻴﻞ اﮔﺮ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﺟﺎى ﺳﻴﻞ آﻮ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﮔﺮ ﺑﺪ ﺳﻴﺎﻩ و ﺟﺎن ﻓﺰا‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ او ﺟﺎن ﻓﺰا ازرق ﭼﺮا‬

‫آﻮ ﻧﺸﺎن ﭘﺎك ﺑﺎزى اى ﺗﺮش‬

‫ﺑﻮى ﻻف آﮋ هﻤﻰﺁﻳﺪ ﺧﻤﺶ‬

‫ﺻﺪ ﻧﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ درون اﻳﺜﺎر را‬

‫ﺻﺪ ﻋﻼﻣﺖ هﺴﺖ ﻧﻴﻜﻮ آﺎر را‬

‫ﻣﺎل در اﻳﺜﺎر اﮔﺮ ﮔﺮدد ﺗﻠﻒ‬

‫در درون ﺻﺪ زﻧﺪﮔﻰ ﺁﻳﺪ ﺧﻠﻒ‬

‫‪٦٤٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در زﻣﻴﻦ ﺣﻖ زراﻋﺖ آﺮدﻧﻰ‬

‫ﺗﺨﻤﻬﺎى ﭘﺎك ﺁن ﮔﻪ دﺧﻞ ﻧﻰ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺮوﻳﺪ ﺧﻮﺷﻪ از روﺿﺎت هﻮ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ واﺳﻊ ﺑﺎﺷﺪ ارض اﻟﻠﱠﻪ ﺑﮕﻮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﻳﻦ ارض ﻓﻨﺎ ﺑﻰرﻳﻊ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ارض اﻟﻠﱠﻪ ﺁن ﻣﺴﺘﻮﺳﻌﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ زﻣﻴﻦ را رﻳﻊ او ﺧﻮد ﺑﻰﺣﺪ اﺳﺖ‬

‫داﻧﻪ اى را آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺧﻮد هﻔﺼﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻤﺪ ﮔﻔﺘﻰ آﻮ ﻧﺸﺎن ﺣﺎﻣﺪون‬

‫ﻧﻪ ﺑﺮوﻧﺖ هﺴﺖ اﺛﺮ ﻧﻪ اﻧﺪرون‬

‫ﺣﻤﺪ ﻋﺎرف ﻣﺮ ﺧﺪا را راﺳﺖ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﮔﻮاﻩ ﺣﻤﺪ او ﺷﺪ ﭘﺎ و دﺳﺖ‬

‫از ﭼﻪ ﺗﺎرﻳﻚ ﺟﺴﻤﺶ ﺑﺮ آﺸﻴﺪ‬

‫و ز ﺗﮓ زﻧﺪان دﻧﻴﺎﻳﺶ ﺧﺮﻳﺪ‬

‫اﻃﻠﺲ ﺗﻘﻮى و ﻧﻮر ﻣﻮﺗﻠﻒ‬

‫ﺁﻳﺖ ﺣﻤﺪ اﺳﺖ او را ﺑﺮ آﺘﻒ‬

‫وا رهﻴﺪﻩ از ﺟﻬﺎن ﻋﺎرﻳﻪ‬

‫ﻦ ﺟﺎرﻳﺔ‬ ‫ﺳﺎآﻦ ﮔﻠﺰار و ﻋَ ْﻴ ٌ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮﻳﺮ ﺳﺮ ﻋﺎﻟﻰ هﻤﺘﺶ‬

‫ﻣﺠﻠﺲ و ﺟﺎﻩ و ﻣﻘﺎم و رﺗﺒﺘﺶ‬

‫ﻣﻘﻌﺪ ﺻﺪﻗﻰ آﻪ ﺻﺪﻳﻘﺎن در او‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺮ ﺳﺒﺰﻧﺪ و ﺷﺎد و ﺗﺎزﻩ رو‬

‫ﺣﻤﺪﺷﺎن ﭼﻮن ﺣﻤﺪ ﮔﻠﺸﻦ از ﺑﻬﺎر‬

‫ﺻﺪ ﻧﺸﺎﻧﻰ دارد و ﺻﺪ ﮔﻴﺮ و دار‬

‫ﺑﺮ ﺑﻬﺎرش ﭼﺸﻤﻪ و ﻧﺨﻞ و ﮔﻴﺎﻩ‬

‫و ﺁن ﮔﻠﺴﺘﺎن و ﻧﮕﺎرﺳﺘﺎن ﮔﻮاﻩ‬

‫ﺷﺎهﺪ ﺷﺎهﺪ هﺰاران هﺮ ﻃﺮف‬

‫در ﮔﻮاهﻰ هﻤﭽﻮ ﮔﻮهﺮ ﺑﺮ ﺻﺪف‬

‫ﺑﻮى ﺳﺮ ﺑﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ از دﻣﺖ‬

‫وز ﺳﺮ و رو ﺗﺎﺑﺪ اى ﻻﻓﻰ ﻏﻤﺖ‬

‫ﺑﻮ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻨﺪ ﺣﺎذق در ﻣﺼﺎف‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﻠﺪىهﺎى و هﻮ آﻢ آﻦ ﮔﺰاف‬

‫ﺗﻮ ﻣﻼف از ﻣﺸﻚ آﺎن ﺑﻮى ﭘﻴﺎز‬

‫از دم ﺗﻮ ﻣﻰآﻨﺪ ﻣﻜﺸﻮف راز‬

‫ﮔﻞ ﺷﻜﺮ ﺧﻮردم هﻤﻰﮔﻮﻳﻰ و ﺑﻮى‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ از ﺳﻴﺮ آﻪ ﻳﺎﻓﻪ ﻣﮕﻮى‬

‫هﺴﺖ دل ﻣﺎﻧﻨﺪﻩى ﺧﺎﻧﻪى آﻼن‬

‫ﺧﺎﻧﻪى دل را ﻧﻬﺎن هﻤﺴﺎﻳﮕﺎن‬

‫از ﺷﻜﺎف روزن و دﻳﻮارهﺎ‬

‫ﻣﻄﻠﻊ ﮔﺮدﻧﺪ ﺑﺮ اﺳﺮارهﺎ‬

‫از ﺷﻜﺎﻓﻰ آﻪ ﻧﺪارد هﻴﭻ وهﻢ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺪارد هﻴﭻ ﺳﻬﻢ‬

‫از ﻧﺒﻰ ﺑﺮ ﺧﻮان آﻪ دﻳﻮ و ﻗﻮم او‬

‫ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ از ﺣﺎل اﻧﺴﻰ ﺧﻔﻴﻪ ﺑﻮ‬

‫از رهﻰ آﻪ اﻧﺲ از ﺁن ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ زﻳﻦ ﻣﺤﺴﻮس و زﻳﻦ اﺷﺒﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻧﺎﻗﺪان زرﻗﻰ ﻣﺘﻦ‬

‫ﺑﺎ ﻣﺤﻚ اى ﻗﻠﺐ دون ﻻﻓﻰ ﻣﺰن‬

‫ﻣﺮ ﻣﺤﻚ را رﻩ ﺑﻮد در ﻧﻘﺪ و ﻗﻠﺐ‬

‫آﻪ ﺧﺪاﻳﺶ آﺮد اﻣﻴﺮ ﺟﺴﻢ و ﻗﻠﺐ‬

‫‪٦٤٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ ﺑﺎ ﻏﻠﻴﻈﻴﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫واﻗﻔﻨﺪ از ﺳﺮ ﻣﺎ و ﻓﻜﺮ و آﻴﺶ‬

‫ﻣﺴﻠﻜﻰ دارﻧﺪ دزدﻳﺪﻩ درون‬

‫ﻣﺎ ز دزدﻳﻬﺎى اﻳﺸﺎن ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫دمﺑﻪدم ﺧﺒﻂ و زﻳﺎﻧﻰ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻘﺐ و ﺷﻜﺎف روزﻧﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﺟﺎﻧﻬﺎى روﺷﻦ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ از ﺣﺎل ﻧﻬﺎن‬

‫در ﺳﺮاﻳﺖ آﻤﺘﺮ از دﻳﻮان ﺷﺪﻧﺪ‬

‫روﺣﻬﺎ آﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدون زدﻧﺪ‬

‫دﻳﻮ دزداﻧﻪ ﺳﻮى ﮔﺮدون رود‬

‫از ﺷﻬﺎب ﻣﺤﺮق او ﻣﻄﻌﻮن ﺷﻮد‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن از ﭼﺮخ زﻳﺮ اﻓﺘﺪ ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ ﺷﻘﻰ در ﺟﻨﮓ از زﺧﻢ ﺳﻨﺎن‬

‫ﺁن ز رﺷﻚ روﺣﻬﺎى دل ﭘﺴﻨﺪ‬

‫از ﻓﻠﻜﺸﺎن ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﻣﻰاﻓﮕﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ اﮔﺮ ﺷﻠﻰ و ﻟﻨﮓ و آﻮر و آﺮ‬

‫اﻳﻦ ﮔﻤﺎن ﺑﺮ روﺣﻬﺎى ﻣﻪ ﻣﺒﺮ‬

‫ﺷﺮم دار و ﻻف آﻢ زن ﺟﺎن ﻣﻜﻦ‬

‫آﻪ ﺑﺴﻰ ﺟﺎﺳﻮس هﺴﺖ ﺁن ﺳﻮى ﺗﻦ‬

‫درﻳﺎﻓﺘﻦ ﻃﺒﻴﺒﺎن اﻟﻬﻰ اﻣﺮاض دﻳﻦ و دل را در ﺳﻴﻤﺎى ﻣﺮﻳﺪ و ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ و ﻟﺤﻦ ﮔﻔﺘﺎر او و رﻧﮓ ﭼﺸﻢ او و‬ ‫ﺑﻰاﻳﻦ هﻤﻪ ﻧﻴﺰ از راﻩ دل آﻪ اﻧﻬﻢ ﺟﻮاﺳﻴﺲ اﻟﻘﻠﻮب ﻓﺠﺎﻟﺴﻮهﻢ ﺑﺎﻟﺼﺪق‬ ‫اﻳﻦ ﻃﺒﻴﺒﺎن ﺑﺪن داﻧﺶورﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﻘﺎم ﺗﻮ ز ﺗﻮ واﻗﻒﺗﺮﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ز ﻗﺎرورﻩ هﻤﻰﺑﻴﻨﻨﺪ ﺣﺎل‬

‫آﻪ ﻧﺪاﻧﻰ ﺗﻮ از ﺁن رو اﻋﺘﻼل‬

‫هﻢ ز ﻧﺒﺾ و هﻢ ز رﻧﮓ و هﻢ ز دم‬

‫ﺑﻮ ﺑﺮﻧﺪ از ﺗﻮ ﺑﻪ هﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﻘﻢ‬

‫ﭘﺲ ﻃﺒﻴﺒﺎن اﻟﻬﻰ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﻨﺪ از ﺗﻮ ﺑﻰﮔﻔﺖ دهﺎن‬

‫هﻢ ز ﻧﺒﻀﺖ هﻢ ز ﭼﺸﻤﺖ هﻢ ز رﻧﮓ‬

‫ﺻﺪ ﺳﻘﻢ ﺑﻴﻨﻨﺪ در ﺗﻮ ﺑﻰدرﻧﮓ‬

‫اﻳﻦ ﻃﺒﻴﺒﺎن ﻧﻮ ﺁﻣﻮزﻧﺪ ﺧﻮد‬

‫آﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺁﻳﺎﺗﺸﺎن ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻮد‬

‫آﺎﻣﻼن از دور ﻧﺎﻣﺖ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﺑﺎد و ﺑﻮدت در دوﻧﺪ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﭘﻴﺶ از زادن ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫دﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪت ﺗﺮا ﺑﺎ ﺣﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﻣﮋدﻩ دادن ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ از زادن اﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ ﺧﺮﻗﺎﻧﻰ ﭘﻴﺶ از ﺳﺎﻟﻬﺎ و ﻧﺸﺎن ﺻﻮرت او‬ ‫و ﺳﻴﺮت او ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻮﻳﺴﺎن ﺁن را ﺟﻬﺖ رﺻﺪ‬ ‫ﺁن ﺷﻨﻴﺪى داﺳﺘﺎن ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ‬

‫آﻪ ز ﺣﺎل ﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﭼﻪ دﻳﺪ‬

‫‪٦٤٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫روزى ﺁن ﺳﻠﻄﺎن ﺗﻘﻮى ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺑﺎ ﻣﺮﻳﺪان ﺟﺎﻧﺐ ﺻﺤﺮا و دﺷﺖ‬

‫ﺑﻮى ﺧﻮش ﺁﻣﺪ ﻣﺮ او را ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫در ﺳﻮاد رى ز ﺳﻮى ﺧﺎرﻗﺎن‬

‫هﻢ ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﻧﺎﻟﻪى ﻣﺸﺘﺎق آﺮد‬

‫ﺑﻮى را از ﺑﺎد اﺳﺘﻨﺸﺎق آﺮد‬

‫ﺑﻮى ﺧﻮش را ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫ﺟﺎن او از ﺑﺎد ﺑﺎدﻩ ﻣﻰﭼﺸﻴﺪ‬

‫آﻮزﻩاى آﺎو از ﻳﺨﺎﺑﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻋﺮق ﺑﺮ ﻇﺎهﺮش ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫ﺁن ز ﺳﺮدى هﻮا ﺁﺑﻰ ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫از درون آﻮزﻩ ﻧﻢ ﺑﻴﺮون ﻧﺠﺴﺖ‬

‫ﺑﺎد ﺑﻮى ﺁور ﻣﺮ او را ﺁب ﮔﺸﺖ‬

‫ﺁب هﻢ او را ﺷﺮاب ﻧﺎب ﮔﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن در او ﺁﺛﺎر ﻣﺴﺘﻰ ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﻳﻚ ﻣﺮﻳﺪ او را از ﺁن دم ﺑﺮ رﺳﻴﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪش آﻪ اﻳﻦ اﺣﻮال ﺧﻮش‬

‫آﻪ ﺑﺮون اﺳﺖ از ﺣﺠﺎب ﭘﻨﺞ و ﺷﺶ‬

‫ﮔﺎﻩ ﺳﺮخ و ﮔﺎﻩ زرد و ﮔﻪ ﺳﭙﻴﺪ‬

‫ﻣﻰﺷﻮد روﻳﺖ ﭼﻪ ﺣﺎل اﺳﺖ و ﻧﻮﻳﺪ‬

‫ﻣﻰآﺸﻰ ﺑﻮى و ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﻞ‬

‫ﺑﻰﺷﻚ از ﻏﻴﺐ اﺳﺖ و از ﮔﻠﺰار آﻞ‬

‫اى ﺗﻮ آﺎم ﺟﺎن هﺮ ﺧﻮدآﺎﻣﻪاى‬

‫هﺮ دم از ﻏﻴﺒﺖ ﭘﻴﺎم و ﻧﺎﻣﻪاى‬

‫هﺮ دﻣﻰ ﻳﻌﻘﻮبوار از ﻳﻮﺳﻔﻰ‬

‫ﻣﻰرﺳﺪ اﻧﺪر ﻣﺸﺎم ﺗﻮ ﺷﻔﺎ‬

‫ﻗﻄﺮﻩاى ﺑﺮ رﻳﺰ ﺑﺮ ﻣﺎ ز ﺁن ﺳﺒﻮ‬

‫ﺷﻤﻪاى ز ﺁن ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺧﻮ ﻧﺪارﻳﻢ اى ﺟﻤﺎل ﻣﻬﺘﺮى‬

‫آﻪ ﻟﺐ ﻣﺎ ﺧﺸﻚ و ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮرى‬

‫اى ﻓﻠﻚ ﭘﻴﻤﺎى ﭼﺴﺖ ﭼﺴﺖ ﺧﻴﺰ‬

‫ز اﻧﭽﻪ ﺧﻮردى ﺟﺮﻋﻪاى ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﻳﺰ‬

‫ﻣﻴﺮ ﻣﺠﻠﺲ ﻧﻴﺴﺖ در دوران دﮔﺮ‬

‫ﺟﺰ ﺗﻮ اى ﺷﻪ در ﺣﺮﻳﻔﺎن در ﻧﮕﺮ‬

‫آﻰ ﺗﻮان ﻧﻮﺷﻴﺪ اﻳﻦ ﻣﻰ زﻳﺮ دﺳﺖ‬

‫ﻣﻰ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﺮ ﻣﺮد را رﺳﻮاﮔﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮى را ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ و ﻣﻜﻨﻮن آﻨﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﺴﺖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﭼﻮن آﻨﺪ‬

‫ﺧﻮد ﻧﻪ ﺁن ﺑﻮى اﺳﺖ اﻳﻦ آﺎﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﭘﺮدﻩاش دارد ﻧﻬﺎن‬

‫ﭘﺮ ﺷﺪ از ﺗﻴﺰى او ﺻﺤﺮا و دﺷﺖ‬

‫دﺷﺖ ﭼﻪ آﺰ ﻧﻪ ﻓﻠﻚ هﻢ ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺮ ﺧﻢ را ﺑﻪ آﻬﮕﻞ در ﻣﮕﻴﺮ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺑﺮهﻨﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮد ﭘﻮﺷﺶ ﭘﺬﻳﺮ‬

‫ﻟﻄﻒ آﻦ اى راز دان رازﮔﻮ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺑﺎزت ﺻﻴﺪ آﺮدش ﺑﺎز ﮔﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻮى ﺑﻮ اﻟﻌﺠﺐ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﻣﺮ ﻧﺒﻰ را از ﻳﻤﻦ‬

‫آﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﺮ دﺳﺖ ﺻﺒﺎ‬

‫از ﻳﻤﻦ ﻣﻰﺁﻳﺪم ﺑﻮى ﺧﺪا‬

‫‪٦٤٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻮى راﻣﻴﻦ ﻣﻰرﺳﺪ از ﺟﺎن وﻳﺲ‬

‫ﺑﻮى ﻳﺰدان ﻣﻰرﺳﺪ هﻢ از اوﻳﺲ‬

‫از اوﻳﺲ و از ﻗﺮن ﺑﻮى ﻋﺠﺐ‬

‫ﻣﺮ ﻧﺒﻰ را ﻣﺴﺖ آﺮد و ﭘﺮ ﻃﺮب‬

‫ﭼﻮن اوﻳﺲ از ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺎﻧﻰ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺁن زﻣﻴﻨﻰ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺁن هﻠﻴﻠﻪى ﭘﺮورﻳﺪﻩ در ﺷﻜﺮ‬

‫ﭼﺎﺷﻨﻰ ﺗﻠﺨﻴﺶ ﻧﺒﻮد دﮔﺮ‬

‫ﺁن هﻠﻴﻠﻪى رﺳﺘﻪ از ﻣﺎ و ﻣﻨﻰ‬

‫ﻧﻘﺶ دارد از هﻠﻴﻠﻪ ﻃﻌﻢ ﻧﻰ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﺑﺎز ﮔﺮد‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ از وﺣﻰ ﻏﻴﺐ ﺁن ﺷﻴﺮ ﻣﺮد‬

‫ﻗﻮل رﺳﻮل ﺻﻠﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ و ﺁﻟﻪ و ﺳﻠﻢ اﻧﻰ ﻻﺟﺪ ﻧﻔﺲ اﻟﺮﺣﻤﻦ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ اﻟﻴﻤﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ زﻳﻦ ﺳﻮ ﺑﻮى ﻳﺎرى ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫آﺎﻧﺪر اﻳﻦ دﻩ ﺷﻬﺮﻳﺎرى ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎل ﻣﻰزاﻳﺪ ﺷﻬﻰ‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺧﺮﮔﻬﻰ‬

‫روﻳﺶ از ﮔﻠﺰار ﺣﻖ ﮔﻠﮕﻮن ﺑﻮد‬

‫از ﻣﻦ او اﻧﺪر ﻣﻘﺎم اﻓﺰون ﺑﻮد‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﻧﺎﻣﺶ ﮔﻔﺖ ﻧﺎﻣﺶ ﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ‬

‫ﺣﻠﻴﻪاش وا ﮔﻔﺖ ز اﺑﺮو و ذﻗﻦ‬

‫ﻗﺪ او و رﻧﮓ او و ﺷﻜﻞ او‬

‫ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ وا ﮔﻔﺖ از ﮔﻴﺴﻮ و رو‬

‫ﺣﻠﻴﻪهﺎى روح او را هﻢ ﻧﻤﻮد‬

‫از ﺻﻔﺎت و از ﻃﺮﻳﻘﻪ و ﺟﺎ و ﺑﻮد‬

‫ﺣﻠﻴﻪى ﺗﻦ هﻤﭽﻮ ﺗﻦ ﻋﺎرﻳﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫دل ﺑﺮ ﺁن آﻢ ﻧﻪ آﻪ ﺁن ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻠﻴﻪى روح ﻃﺒﻴﻌﻰ هﻢ ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﻠﻴﻪى ﺁن ﺟﺎن ﻃﻠﺐ آﺎن ﺑﺮ ﺳﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﺴﻢ او هﻤﭽﻮن ﭼﺮاﻏﻰ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﻧﻮر او ﺑﺎﻻى ﺳﻘﻒ هﻔﺘﻤﻴﻦ‬

‫ﺁن ﺷﻌﺎع ﺁﻓﺘﺎب اﻧﺪر وﺛﺎق‬

‫ﻗﺮص او اﻧﺪر ﭼﻬﺎرم ﭼﺎر ﻃﺎق‬

‫ﻧﻘﺶ ﮔﻞ در زﻳﺮ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﻬﺮ ﻻغ‬

‫ﺑﻮى ﮔﻞ ﺑﺮ ﺳﻘﻒ و اﻳﻮان دﻣﺎغ‬

‫ﻣﺮد ﺧﻔﺘﻪ در ﻋﺪن دﻳﺪﻩ ﻓﺮق‬

‫ﻋﻜﺲ ﺁن ﺑﺮ ﺟﺴﻢ اﻓﺘﺎدﻩ ﻋﺮق‬

‫ﭘﻴﺮهﻦ در ﻣﺼﺮ رهﻦ ﻳﻚ ﺣﺮﻳﺺ‬

‫ﭘﺮ ﺷﺪﻩ آﻨﻌﺎن ز ﺑﻮى ﺁن ﻗﻤﻴﺺ‬

‫ﺑﺮ ﻧﺒﺸﺘﻨﺪ ﺁن زﻣﺎن ﺗﺎرﻳﺦ را‬

‫از آﺒﺎب ﺁراﺳﺘﻨﺪ ﺁن ﺳﻴﺦ را‬

‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪ ﺁن وﻗﺖ و ﺁن ﺗﺎرﻳﺦ راﺳﺖ‬

‫زادﻩ ﺷﺪ ﺁن ﺷﺎﻩ و ﻧﺮد ﻣﻠﻚ ﺑﺎﺧﺖ‬

‫از ﭘﺲ ﺁن ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺁﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪى ﺧﻮهﺎى او ز اﻣﺴﺎك و ﺟﻮد‬

‫ﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ ﺑﻌﺪ وﻓﺎت ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ‬ ‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﺁﻣﺪ آﻪ ﺁن ﺷﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫‪٦٤٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ اﺳﺖ او را ﭘﻴﺸﻮا‬ ‫ﻧﻪ ﻧﺠﻮم اﺳﺖ و ﻧﻪ رﻣﻞ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺧﻮاب‬ ‫از ﭘﻰ رو ﭘﻮش ﻋﺎﻣﻪ در ﺑﻴﺎن‬

‫از ﭼﻪ ﻣﺤﻔﻮظ اﺳﺖ ﻣﺤﻔﻮظ از ﺧﻄﺎ‬ ‫وﺣﻰ ﺣﻖ و اﷲ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬ ‫وﺣﻰ دل ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺁن را ﺻﻮﻓﻴﺎن‬

‫وﺣﻰ دل ﮔﻴﺮش آﻪ ﻣﻨﻈﺮ ﮔﺎﻩ اوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻄﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ دل ﺁﮔﺎﻩ اوﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎ ﺑﻨﻈﺮ ﺑﻪ ﻧﻮر اﻟﻠﱠﻪ ﺷﺪى‬

‫از ﺧﻄﺎ و ﺳﻬﻮ اﻳﻤﻦ ﺁﻣﺪى‬

‫ﻧﻘﺼﺎن اﺟﺮاى ﺟﺎن و دل ﺻﻮﻓﻰ از ﻃﻌﺎم اﻟﻠﱠﻪ‬ ‫ﺻﻮﻓﻴﻰ از ﻓﻘﺮ ﭼﻮن در ﻏﻢ ﺷﻮد‬

‫ﻋﻴﻦ ﻓﻘﺮش داﻳﻪ و ﻣﻄﻌﻢ ﺷﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺟﻨﺖ از ﻣﻜﺎرﻩ رﺳﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫رﺣﻢ ﻗﺴﻢ ﻋﺎﺟﺰى اﺷﻜﺴﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﺳﺮهﺎ ﺑﺸﻜﻨﺪ او از ﻋﻠﻮ‬

‫رﺣﻢ ﺣﻖ و ﺧﻠﻖ ﻧﺎﻳﺪ ﺳﻮى او‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺁﺧﺮ ﻧﺪارد و ﺁن ﺟﻮان‬

‫از آﻤﻰ اﺟﺮاى ﻧﺎن ﺷﺪ ﻧﺎﺗﻮان‬

‫ﺷﺎد ﺁن ﺻﻮﻓﻰ آﻪ رزﻗﺶ آﻢ ﺷﻮد‬

‫ﺁن ﺷﺒﻪش در ﮔﺮدد و او ﻳﻢ ﺷﻮد‬

‫ز ﺁن ﺟﺮاى ﺧﺎص هﺮك ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫او ﺳﺰاى ﻗﺮب و اﺟﺮى ﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫ز ﺁن ﺟﺮاى روح ﭼﻮن ﻧﻘﺼﺎن ﺷﻮد‬

‫ﺟﺎﻧﺶ از ﻧﻘﺼﺎن ﺁن ﻟﺮزان ﺷﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪاﻧﺪ آﻪ ﺧﻄﺎﻳﻰ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺳﻤﻦ زار رﺿﺎ ﺁﺷﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻨﺎﻧﻚ ﺁن ﺷﺨﺺ از ﻧﻘﺼﺎن آﺸﺖ‬

‫رﻗﻌﻪ ﺳﻮى ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮﻣﻦ ﻧﺒﺸﺖ‬

‫رﻗﻌﻪاش ﺑﺮدﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺮ داد‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ ﺁن رﻗﻌﻪ ﺟﻮاﺑﻰ وا ﻧﺪاد‬

‫ﮔﻔﺖ او را ﻧﻴﺴﺖ اﻻ درد ﻟﻮت‬

‫ﭘﺲ ﺟﻮاب اﺣﻤﻖ اوﻟﻴﺘﺮ ﺳﻜﻮت‬

‫ﻧﻴﺴﺘﺶ درد ﻓﺮاق و وﺻﻞ هﻴﭻ‬

‫ﺑﻨﺪ ﻓﺮع اﺳﺖ او ﻧﺠﻮﻳﺪ اﺻﻞ هﻴﭻ‬

‫اﺣﻤﻖ اﺳﺖ و ﻣﺮدﻩى ﻣﺎ و ﻣﻨﻰ‬

‫آﺰ ﻏﻢ ﻓﺮﻋﺶ ﻓﺮاغ اﺻﻞ ﻧﻰ‬

‫ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ ﻳﻚ ﺳﻴﺐ دان‬

‫آﺰ درﺧﺖ ﻗﺪرت ﺣﻖ ﺷﺪ ﻋﻴﺎن‬

‫ﺗﻮ ﭼﻮ آﺮﻣﻰ در ﻣﻴﺎن ﺳﻴﺐ در‬

‫و ز درﺧﺖ و ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﻰ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ آﺮﻣﻰ دﮔﺮ در ﺳﻴﺐ هﻢ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺟﺎﻧﺶ از ﺑﺮون ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻠﻢ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ او واﺷﻜﺎﻓﺪ ﺳﻴﺐ را‬

‫ﺑﺮ ﻧﺘﺎﺑﺪ ﺳﻴﺐ ﺁن ﺁﺳﻴﺐ را‬

‫ﺑﺮ درﻳﺪﻩ ﺟﻨﺒﺶ او ﭘﺮدﻩهﺎ‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ آﺮم اﺳﺖ و ﻣﻌﻨﻰ اژدهﺎ‬

‫‪٦٤٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁﺗﺸﻰ آﺎول ز ﺁهﻦ ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫او ﻗﺪم ﺑﺲ ﺳﺴﺖ ﺑﻴﺮون ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫داﻳﻪاش ﭘﻨﺒﻪﺳﺖ اول ﻟﻴﻚ اﺧﻴﺮ‬

‫ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ ﺷﻌﻠﻪهﺎ او ﺗﺎ اﺛﻴﺮ‬

‫ﻣﺮد اول ﺑﺴﺘﻪى ﺧﻮاب و ﺧﻮر اﺳﺖ‬

‫ﺁﺧﺮ اﻻﻣﺮ از ﻣﻼﻳﻚ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫در ﭘﻨﺎﻩ ﭘﻨﺒﻪ و آﺒﺮﻳﺘﻬﺎ‬

‫ﺷﻌﻠﻪ و ﻧﻮرش ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﺳﻬﺎ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺎرﻳﻚ روﺷﻦ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﻨﺪﻩى ﺁهﻦ ﺑﻪ ﺳﻮزن ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁﺗﺶ ﻧﻴﺰ هﻢ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ ز روح اﺳﺖ و ﻧﻪ از روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺴﻢ را ﻧﺒﻮد از ﺁن ﻋﺰ ﺑﻬﺮﻩاى‬

‫ﺟﺴﻢ ﭘﻴﺶ ﺑﺤﺮ ﺟﺎن ﭼﻮن ﻗﻄﺮﻩاى‬

‫ﺟﺴﻢ از ﺟﺎن روز اﻓﺰون ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن رود ﺟﺎن ﺟﺴﻢ ﺑﻴﻦ ﭼﻮن ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺣﺪ ﺟﺴﻤﺖ ﻳﻚ دو ﮔﺰ ﺧﻮد ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺗﻮ ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎن ﺟﻮﻻن آﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد و ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ اى هﻤﺎم‬

‫روح را اﻧﺪر ﺗﺼﻮر ﻧﻴﻢ ﮔﺎم‬

‫دو درم ﺳﻨﮓ اﺳﺖ ﭘﻴﻪ ﭼﺸﻤﺘﺎن‬

‫ﻧﻮر روﺣﺶ ﺗﺎ ﻋﻨﺎن ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﻧﻮر ﺑﻰاﻳﻦ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻰاﻳﻦ ﻧﻮر ﭼﻪ ﺑﻮد ﺟﺰ ﺧﺮاب‬

‫ﺟﺎن ز رﻳﺶ و ﺳﺒﻠﺖ ﺗﻦ ﻓﺎرغ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﻦ ﺑﻰﺟﺎن ﺑﻮد ﻣﺮدار و ﭘﺴﺖ‬

‫ﺑﺎر ﻧﺎﻣﻪى روح ﺣﻴﻮاﻧﻰ اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫ﭘﻴﺸﺘﺮ رو روح اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺑﮕﺬر از اﻧﺴﺎن هﻢ و از ﻗﺎل و ﻗﻴﻞ‬

‫ﺗﺎ ﻟﺐ درﻳﺎى ﺟﺎن ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﺖ ﺟﺎن اﺣﻤﺪ ﻟﺐ ﮔﺰد‬

‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ از ﺑﻴﻢ ﺗﻮ واﭘﺲ ﺧﺰد‬

‫ﮔﻮﻳﺪ ار ﺁﻳﻢ ﺑﻪ ﻗﺪر ﻳﻚ آﻤﺎن‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺗﻮ ﺑﺴﻮزم در زﻣﺎن‬

‫ﺁﺷﻔﺘﻦ ﺁن ﻏﻼم از ﻧﺎرﺳﻴﺪن ﺟﻮاب رﻗﻌﻪ از ﻗﺒﻞ ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺧﻮد ﻧﺪارد ﭘﺎ و ﺳﺮ‬

‫ﺑﻰﺟﻮاب ﻧﺎﻣﻪ ﺧﺴﺘﻪﺳﺖ ﺁن ﭘﺴﺮ‬

‫آﺎى ﻋﺠﺐ ﭼﻮﻧﻢ ﻧﺪاد ﺁن ﺷﻪ ﺟﻮاب‬

‫ﻳﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ آﺮد رﻗﻌﻪ ﺑﺮ ز ﺗﺎب‬

‫رﻗﻌﻪ ﭘﻨﻬﺎن آﺮد و ﻧﻨﻤﻮد ﺁن ﺑﻪ ﺷﺎﻩ‬

‫آﺎو ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺑﻮد و ﺁﺑﻰ زﻳﺮ آﺎﻩ‬

‫رﻗﻌﻪى دﻳﮕﺮ ﻧﻮﻳﺴﻢ ز ﺁزﻣﻮن‬

‫دﻳﮕﺮى ﺟﻮﻳﻢ رﺳﻮل ذو ﻓﻨﻮن‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺮ و ﻣﻄﺒﺨﻰ و ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮ‬

‫ﻋﻴﺐ ﺑﻨﻬﺎدﻩ ز ﺟﻬﻞ ﺁن ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫هﻴﭻ ﮔﺮد ﺧﻮد ﻧﻤﻰﮔﺮدد آﻪ ﻣﻦ‬

‫آﮋروى آﺮدم ﭼﻮ اﻧﺪر دﻳﻦ ﺷﻤﻦ‬

‫‪٦٤٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﮋ وزﻳﺪن ﺑﺎد ﺑﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺳﺒﺐ زﻟﺖ او‬ ‫ﺑﺎد ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎن رﻓﺖ آﮋ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ ﺑﺎدا آﮋ ﻣﻐﮋ‬

‫ﺑﺎد هﻢ ﮔﻔﺖ اى ﺳﻠﻴﻤﺎن آﮋ ﻣﺮو‬

‫ور روى آﮋ از آﮋم ﺧﺸﻤﻴﻦ ﻣﺸﻮ‬

‫اﻳﻦ ﺗﺮازو ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﺑﻨﻬﺎد ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ رود اﻧﺼﺎف ﻣﺎ را در ﺳﺒﻖ‬

‫از ﺗﺮازو آﻢ آﻨﻰ ﻣﻦ آﻢ آﻨﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ روﺷﻨﻰ ﻣﻦ روﺷﻨﻢ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺎج ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻣﻴﻞ آﺮد‬

‫روز روﺷﻦ را ﺑﺮ او ﭼﻮن ﻟﻴﻞ آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎﺟﺎ آﮋ ﻣﺸﻮ ﺑﺮ ﻓﺮق ﻣﻦ‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﺎ آﻢ ﻣﺸﻮ از ﺷﺮق ﻣﻦ‬

‫راﺳﺖ ﻣﻰآﺮد او ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁن ﺗﺎج را‬

‫ﺑﺎز آﮋ ﻣﻰﺷﺪ ﺑﺮ او ﺗﺎج اى ﻓﺘﻰ‬

‫هﺸﺖ ﺑﺎرش راﺳﺖ آﺮد و ﮔﺸﺖ آﮋ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎﺟﺎ ﭼﻴﺴﺖ ﺁﺧﺮ آﮋ ﻣﻐﮋ‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺻﺪ رﻩ آﻨﻰ ﺗﻮ راﺳﺖ ﻣﻦ‬

‫آﮋ روم ﭼﻮن آﮋ روى اى ﻣﻮﺗﻤﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن اﻧﺪروﻧﻪ راﺳﺖ آﺮد‬

‫دل ﺑﺮ ﺁن ﺷﻬﻮت آﻪ ﺑﻮدش آﺮد ﺳﺮد‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺗﺎﺟﺶ هﻤﺎن دم راﺳﺖ ﺷﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺗﺎج را ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺷﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﺶ آﮋ هﻤﻰآﺮد او ﺑﻪ ﻗﺼﺪ‬

‫ﺗﺎج وا ﻣﻰﮔﺸﺖ ﺗﺎرك ﺟﻮ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ‬

‫هﺸﺖ آﺮت آﮋ ﺑﻜﺮد ﺁن ﻣﻬﺘﺮش‬

‫راﺳﺖ ﻣﻰﺷﺪ ﺗﺎج ﺑﺮ ﻓﺮق ﺳﺮش‬

‫ﺗﺎج ﻧﺎﻃﻖ ﮔﺸﺖ آﺎى ﺷﻪ ﻧﺎز آﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺸﺎﻧﺪى ﭘﺮ ز ﮔﻞ ﭘﺮواز آﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ دﺳﺘﻮرى آﺰ اﻳﻦ ﻣﻦ ﺑﮕﺬرم‬

‫ﭘﺮدﻩهﺎى ﻏﻴﺐ اﻳﻦ ﺑﺮ هﻢ درم‬

‫ﺑﺮ دهﺎﻧﻢ ﻧﻪ ﺗﻮ دﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﺒﻨﺪ‬

‫ﻣﺮ دهﺎﻧﻢ را ز ﮔﻔﺖ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺗﺮا هﺮ ﻏﻢ آﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ز درد‬

‫ﺑﺮ آﺴﻰ ﺗﻬﻤﺖ ﻣﻨﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮد‬

‫ﻇﻦ ﻣﺒﺮ ﺑﺮ دﻳﮕﺮى اى دوﺳﺘﻜﺎم‬

‫ﺁن ﻣﻜﻦ آﻪ ﻣﻰﺳﮕﺎﻟﻴﺪ ﺁن ﻏﻼم‬

‫ﮔﺎﻩ ﺟﻨﮕﺶ ﺑﺎ رﺳﻮل و ﻣﻄﺒﺨﻰ‬

‫ﮔﺎﻩ ﺧﺸﻤﺶ ﺑﺎ ﺷﻬﻨﺸﺎﻩ ﺳﺨﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ آﻪ ﻣﻮﺳﻰ هﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻃﻔﻠﻜﺎن ﺧﻠﻖ را ﺳﺮ ﻣﻰرﺑﻮد‬

‫ﺁن ﻋﺪو در ﺧﺎﻧﻪى ﺁن آﻮردل‬

‫او ﺷﺪﻩ اﻃﻔﺎل را ﮔﺮدن ﮔﺴﻞ‬

‫ﺗﻮ هﻢ از ﺑﻴﺮون ﺑﺪى ﺑﺎ دﻳﮕﺮان‬

‫و اﻧﺪرون ﺧﻮش ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﮔﺮان‬

‫ﺧﻮد ﻋﺪوﻳﺖ اوﺳﺖ ﻗﻨﺪش ﻣﻰدهﻰ‬

‫و ز ﺑﺮون ﺗﻬﻤﺖ ﺑﻪ هﺮ آﺲ ﻣﻰﻧﻬﻰ‬

‫‪٦٥٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻤﭽﻮ ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ ﺗﻮ آﻮر و آﻮردل‬

‫ﺑﺎ ﻋﺪو ﺧﻮش ﺑﻰﮔﻨﺎهﺎن را ﻣﺬل‬

‫ﭼﻨﺪ ﻓﺮﻋﻮﻧﺎ آﺸﻰ ﺑﻰﺟﺮم را‬

‫ﻣﻰﻧﻮازى ﻣﺮ ﺗﻦ ﭘﺮ ﻏﺮم را‬

‫ﻋﻘﻞ او ﺑﺮ ﻋﻘﻞ ﺷﺎهﺎن ﻣﻰﻓﺰود‬

‫ﺣﻜﻢ ﺣﻖ ﺑﻰﻋﻘﻞ و آﻮرش آﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻬﺮ ﺣﻖ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ و ﺑﺮ ﮔﻮش ﺧﺮد‬

‫ﮔﺮ ﻓﻼﻃﻮن اﺳﺖ ﺣﻴﻮاﻧﺶ آﻨﺪ‬

‫ﺣﻜﻢ ﺣﻖ ﺑﺮ ﻟﻮح ﻣﻰﺁﻳﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺣﻜﻢ ﻏﻴﺐ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ‬

‫ﺷﻨﻴﺪن ﺷﻴﺦ اﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ ﺧﺮﻗﺎﻧﻰ ﺧﺒﺮ دادن ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ را از ﺑﻮد او و اﺣﻮال او‬ ‫هﻤﭽﻨﺎن ﺁﻣﺪ آﻪ او ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ از ﻣﺮدﻣﺎن ﺁن را ﺷﻨﻮد‬

‫آﻪ ﺣﺴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮﻳﺪ و اﻣﺘﻢ‬

‫درس ﮔﻴﺮد هﺮ ﺻﺒﺎح از ﺗﺮﺑﺘﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ هﻢ ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﺑﺶ دﻳﺪﻩام‬

‫و ز روان ﺷﻴﺦ اﻳﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪﻩام‬

‫هﺮ ﺻﺒﺎﺣﻰ رو ﻧﻬﺎدى ﺳﻮى ﮔﻮر‬

‫اﻳﺴﺘﺎدى ﺗﺎ ﺿﺤﻰ اﻧﺪر ﺣﻀﻮر‬

‫ﻳﺎ ﻣﺜﺎل ﺷﻴﺦ ﭘﻴﺸﺶ ﺁﻣﺪى‬

‫ﻳﺎ آﻪ ﺑﻰﮔﻔﺘﻰ ﺷﻜﺎﻟﺶ ﺣﻞ ﺷﺪى‬

‫ﺗﺎ ﻳﻜﻰ روزى ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺑﺎ ﺳﻌﻮد‬

‫ﮔﻮرهﺎ را ﺑﺮف ﻧﻮ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮى ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺮﻓﻬﺎ هﻤﭽﻮن ﻋﻠﻢ‬

‫ﻗﺒﻪ ﻗﺒﻪ دﻳﺪ و ﺷﺪ ﺟﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻏﻢ‬

‫ﺑﺎﻧﮕﺶ ﺁﻣﺪ از ﺣﻈﻴﺮﻩى ﺷﻴﺦ ﺣﻰ‬

‫هﺎ اﻧﺎ ادﻋﻮك آﻰ ﺗﺴﻌﻰ اﻟﻰ‬

‫هﻴﻦ ﺑﻴﺎ اﻳﻦ ﺳﻮ ﺑﺮ ﺁوازم ﺷﺘﺎب‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ار ﺑﺮف اﺳﺖ روى از ﻣﻦ ﻣﺘﺎب‬

‫ﺣﺎل او ز ﺁن روز ﺷﺪ ﺧﻮب و ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﺁن ﻋﺠﺎﻳﺐ را آﻪ اول ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ‬

‫رﻗﻌﻪى دﻳﮕﺮ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁن ﻏﻼم ﭘﻴﺶ ﺷﺎﻩ ﭼﻮن ﺟﻮاب ﺁن رﻗﻌﻪى اول ﻧﻴﺎﻓﺖ‬ ‫ﻧﺎﻣﻪى دﻳﮕﺮ ﻧﻮﺷﺖ ﺁن ﺑﺪ ﮔﻤﺎن‬

‫ﭘﺮ ز ﺗﺸﻨﻴﻊ و ﻧﻔﻴﺮ و ﭘﺮ ﻓﻐﺎن‬

‫آﻪ ﻳﻜﻰ رﻗﻌﻪ ﻧﺒﺸﺘﻢ ﭘﻴﺶ ﺷﻪ‬

‫اى ﻋﺠﺐ ﺁن ﺟﺎ رﺳﻴﺪ و ﻳﺎﻓﺖ رﻩ‬

‫ﺁن دﮔﺮ را ﺧﻮاﻧﺪ هﻢ ﺁن ﺧﻮب ﺧﺪ‬

‫هﻢ ﻧﺪاد او را ﺟﻮاب و ﺗﻦ ﺑﺰد‬

‫ﺧﺸﻚ ﻣﻰﺁورد او را ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫او ﻣﻜﺮر آﺮد رﻗﻌﻪ ﭘﻨﺞ ﺑﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﺎﺟﺐ ﺁﺧﺮ او ﺑﻨﺪﻩى ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﺮ ﻧﻮﻳﺴﻰ هﻢ رواﺳﺖ‬

‫از ﺷﻬﻰ ﺗﻮ ﭼﻪ آﻢ ﮔﺮدد اﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ ﻏﻼم و ﺑﻨﺪﻩ اﻧﺪازى ﻧﻈﺮ‬

‫‪٦٥١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺳﻬﻞ اﺳﺖ اﻣﺎ اﺣﻤﻖ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮد اﺣﻤﻖ زﺷﺖ و ﻣﺮدود ﺣﻖ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁﻣﺮزم ﮔﻨﺎﻩ و زﻟﺘﺶ‬

‫هﻢ آﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﺮاﻳﺖ ﻋﻠﺘﺶ‬

‫ﺻﺪ آﺲ از ﮔﺮﮔﻴﻦ هﻤﻪ ﮔﺮﮔﻴﻦ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ اﻳﻦ ﮔﺮ ﺧﺒﻴﺚ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ آﻢ ﻋﻘﻠﻰ ﻣﺒﺎدا ﮔﺒﺮ را‬

‫ﺷﻮم او ﺑﻰﺁب دارد اﺑﺮ را‬

‫ﻧﻢ ﻧﺒﺎرد اﺑﺮ از ﺷﻮﻣﻰ او‬

‫ﺷﻬﺮ ﺷﺪ وﻳﺮاﻧﻪ از ﺑﻮﻣﻰ او‬

‫از ﮔﺮ ﺁن اﺣﻤﻘﺎن ﻃﻮﻓﺎن ﻧﻮح‬

‫آﺮد وﻳﺮان ﻋﺎﻟﻤﻰ را در ﻓﻀﻮح‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ اﺣﻤﻖ هﺮ آﻪ هﺴﺖ‬

‫او ﻋﺪوى ﻣﺎﺳﺖ و ﻏﻮل رﻩ زن اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ او ﻋﺎﻗﻞ ﺑﻮد او ﺟﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬

‫روح او و رﻳﺢ او رﻳﺤﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ دﺷﻨﺎﻣﻢ دهﺪ ﻣﻦ راﺿﻴﻢ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻓﻴﻀﻰ دارد از ﻓﻴﺎﺿﻴﻢ‬

‫ﻧﺒﻮد ﺁن دﺷﻨﺎم او ﺑﻰﻓﺎﻳﺪﻩ‬

‫ﻧﺒﻮد ﺁن ﻣﻬﻤﺎﻧﻰاش ﺑﻰﻣﺎﻳﺪﻩ‬

‫اﺣﻤﻖ ار ﺣﻠﻮا ﻧﻬﺪ اﻧﺪر ﻟﺒﻢ‬

‫ﻣﻦ از ﺁن ﺣﻠﻮاى او اﻧﺪر ﺗﺒﻢ‬

‫اﻳﻦ ﻳﻘﻴﻦ دان ﮔﺮ ﻟﻄﻴﻒ و روﺷﻨﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻮﺳﻪى آﻮن ﺧﺮ را ﭼﺎﺷﻨﻰ‬

‫ﺳﺒﻠﺘﺖ ﮔﻨﺪﻩ آﻨﺪ ﺑﻰﻓﺎﻳﺪﻩ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ از دﻳﮕﺶ ﺳﻴﻪ ﺑﻰﻣﺎﻳﺪﻩ‬

‫ﻣﺎﻳﺪﻩ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ ﻧﻰ ﻧﺎن و ﺷﻮا‬

‫ﻧﻮر ﻋﻘﻞ اﺳﺖ اى ﭘﺴﺮ ﺟﺎن را ﻏﺬا‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻏﻴﺮ ﻧﻮر ﺁدم را ﺧﻮرش‬

‫از ﺟﺰ ﺁن ﺟﺎن ﻧﻴﺎﺑﺪ ﭘﺮورش‬

‫زﻳﻦ ﺧﻮرﺷﻬﺎ اﻧﺪك اﻧﺪك ﺑﺎز ﺑﺮ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻏﺬاى ﺧﺮ ﺑﻮد ﻧﻪ ﺁن ﺣﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻏﺬاى اﺻﻞ را ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻮى‬

‫ﻟﻘﻤﻪهﺎى ﻧﻮر را ﺁآﻞ ﺷﻮى‬

‫ﻋﻜﺲ ﺁن ﻧﻮر اﺳﺖ آﺎﻳﻦ ﻧﺎن ﻧﺎن ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﻓﻴﺾ ﺁن ﺟﺎن اﺳﺖ آﺎﻳﻦ ﺟﺎن ﺟﺎن ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻮرى ﻳﻚ ﺑﺎر از ﻣﺄآﻮل ﻧﻮر‬

‫ﺧﺎك رﻳﺰى ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﺎن و ﺗﻨﻮر‬

‫ﻋﻘﻞ دو ﻋﻘﻞ اﺳﺖ اول ﻣﻜﺴﺒﻰ‬

‫آﻪ در ﺁﻣﻮزى ﭼﻮ در ﻣﻜﺘﺐ ﺻﺒﻰ‬

‫از آﺘﺎب و اوﺳﺘﺎد و ﻓﻜﺮ و ذآﺮ‬

‫از ﻣﻌﺎﻧﻰ و ز ﻋﻠﻮم ﺧﻮب و ﺑﻜﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺗﻮ اﻓﺰون ﺷﻮد ﺑﺮ دﻳﮕﺮان‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ ز ﺣﻔﻆ ﺁن ﮔﺮان‬

‫ﻟﻮح ﺣﺎﻓﻆ ﺑﺎﺷﻰ اﻧﺪر دور و ﮔﺸﺖ‬

‫ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ اوﺳﺖ آﺎو زﻳﻦ در ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ دﻳﮕﺮ ﺑﺨﺸﺶ ﻳﺰدان ﺑﻮد‬

‫ﭼﺸﻤﻪى ﺁن در ﻣﻴﺎن ﺟﺎن ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ز ﺳﻴﻨﻪ ﺁب داﻧﺶ ﺟﻮش آﺮد‬

‫ﻧﻪ ﺷﻮد ﮔﻨﺪﻩ ﻧﻪ دﻳﺮﻳﻨﻪ ﻧﻪ زرد‬

‫‪٦٥٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ور رﻩ ﻧﺒﻌﺶ ﺑﻮد ﺑﺴﺘﻪ ﭼﻪ ﻏﻢ‬

‫آﺎو هﻤﻰﺟﻮﺷﺪ ز ﺧﺎﻧﻪ دمﺑﻪدم‬

‫ﻋﻘﻞ ﺗﺤﺼﻴﻠﻰ ﻣﺜﺎل ﺟﻮﻳﻬﺎ‬

‫آﺎن رود در ﺧﺎﻧﻪاى از آﻮﻳﻬﺎ‬

‫راﻩ ﺁﺑﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺷﺪ ﺑﻰﻧﻮا‬

‫از درون ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺟﻮ ﭼﺸﻤﻪ را‬

‫ﻗﺼﻪى ﺁن آﻪ آﺴﻰ ﺑﺎ آﺴﻰ ﻣﺸﻮرت ﻣﻰآﺮد ﮔﻔﺘﺶ ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ دﻳﮕﺮى آﻦ آﻪ ﻣﻦ ﻋﺪوى ﺗﻮام‬ ‫ﻣﺸﻮرت ﻣﻰآﺮد ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺎ آﺴﻰ‬

‫آﺰ ﺗﺮدد وا رهﺪ وز ﻣﺤﺒﺴﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺧﻮﺷﻨﺎم ﻏﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﺠﻮ‬

‫ﻣﺎﺟﺮاى ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ او ﺑﮕﻮ‬

‫ﻣﻦ ﻋﺪوﻳﻢ ﻣﺮ ﺗﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﭙﻴﭻ‬

‫ﻧﺒﻮد از راى ﻋﺪو ﭘﻴﺮوز هﻴﭻ‬

‫رو آﺴﻰ ﺟﻮ آﻪ ﺗﺮا او هﺴﺖ دوﺳﺖ‬

‫دوﺳﺖ ﺑﻬﺮ دوﺳﺖ ﻻ ﺷﻚ ﺧﻴﺮ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻋﺪوﻳﻢ ﭼﺎرﻩ ﻧﺒﻮد آﺰ ﻣﻨﻰ‬

‫آﮋ روم ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﻳﻢ دﺷﻤﻨﻰ‬

‫ﺣﺎرﺳﻰ از ﮔﺮگ ﺟﺴﺘﻦ ﺷﺮط ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺴﺘﻦ از ﻏﻴﺮ ﻣﺤﻞ ﻧﺎﺟﺴﺘﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺗﺮا ﺑﻰهﻴﭻ ﺷﻜﻰ دﺷﻤﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺗﺮا آﻰ رﻩ ﻧﻤﺎﻳﻢ رﻩ زﻧﻢ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ هﻤﻨﺸﻴﻦ دوﺳﺘﺎن‬

‫هﺴﺖ در ﮔﻠﺨﻦ ﻣﻴﺎن ﺑﻮﺳﺘﺎن‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﻧﺸﻴﻨﺪ در زﻣﻦ‬

‫هﺴﺖ او در ﺑﻮﺳﺘﺎن در ﮔﻮﻟﺨﻦ‬

‫دوﺳﺖ را ﻣﺎزار از ﻣﺎ و ﻣﻨﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد دوﺳﺖ ﺧﺼﻢ و دﺷﻤﻨﺖ‬

‫ﺧﻴﺮ آﻦ ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻬﺮ اﻳﺰدت‬

‫ﻳﺎ ﺑﺮاى راﺣﺖ ﺟﺎن ﺧﻮدت‬

‫ﺗﺎ هﻤﺎرﻩ دوﺳﺖ ﺑﻴﻨﻰ در ﻧﻈﺮ‬

‫در دﻟﺖ ﻧﺎﻳﺪ ز آﻴﻦ ﻧﺎﺧﻮش ﺻﻮر‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﺮدى دﺷﻤﻨﻰ ﭘﺮهﻴﺰ آﻦ‬

‫ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ ﻳﺎر ﻣﻬﺮ اﻧﮕﻴﺰ آﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻰداﻧﻢ ﺗﺮا اى ﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ‬

‫آﻪ ﺗﻮﻳﻰ دﻳﺮﻳﻨﻪ دﺷﻤﻦ دار ﻣﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺮد ﻋﺎﻗﻠﻰ و ﻣﻌﻨﻮى‬

‫ﻋﻘﻞ ﺗﻮ ﻧﮕﺬاردت آﻪ آﮋ روى‬

‫ﻃﺒﻊ ﺧﻮاهﺪ ﺗﺎ آﺸﺪ از ﺧﺼﻢ آﻴﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﺮ ﻧﻔﺲ اﺳﺖ ﺑﻨﺪ ﺁهﻨﻴﻦ‬

‫ﺁﻳﺪ و ﻣﻨﻌﺶ آﻨﺪ واداردش‬

‫ﻋﻘﻞ ﭼﻮن ﺷﺤﻨﻪﺳﺖ در ﻧﻴﻚ و ﺑﺪش‬

‫ﻋﻘﻞ اﻳﻤﺎﻧﻰ ﭼﻮ ﺷﺤﻨﻪى ﻋﺎدل اﺳﺖ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن و ﺣﺎآﻢ ﺷﻬﺮ دل اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺎﺷﺪ او ﺑﻴﺪار هﻮش‬

‫دزد در ﺳﻮراخ ﻣﺎﻧﺪ هﻤﭽﻮ ﻣﻮش‬

‫در هﺮ ﺁن ﺟﺎ آﻪ ﺑﺮ ﺁرد ﻣﻮش دﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺮﺑﻪ ﻳﺎ آﻪ ﻧﻘﺶ ﮔﺮﺑﻪ اﺳﺖ‬

‫‪٦٥٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮﺑﻪى ﭼﻪ ﺷﻴﺮ ﺷﻴﺮ اﻓﻜﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ اﻳﻤﺎﻧﻰ آﻪ اﻧﺪر ﺗﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻏﺮﻩى او ﺣﺎآﻢ درﻧﺪﮔﺎن‬

‫ﻧﻌﺮﻩى او ﻣﺎﻧﻊ ﭼﺮﻧﺪﮔﺎن‬

‫ﺷﻬﺮ ﭘﺮ دزد اﺳﺖ و ﭘﺮ ﺟﺎﻣﻪ آﻨﻰ‬

‫ﺧﻮاﻩ ﺷﺤﻨﻪ ﺑﺎش ﮔﻮ و ﺧﻮاﻩ ﻧﻰ‬

‫اﻣﻴﺮ آﺮدن رﺳﻮل ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم ﺟﻮان هﺬﻳﻠﻰ را ﺑﺮ ﺳﺮﻳﻪ اى آﻪ در ﺁن ﭘﻴﺮان‬ ‫و ﺟﻨﮓ ﺁزﻣﻮدﮔﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﻳﻚ ﺳﺮﻳﻪ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎدى رﺳﻮل‬

‫ﺑﻬﺮ ﺟﻨﮓ آﺎﻓﺮ و دﻓﻊ ﻓﻀﻮل‬

‫ﻳﻚ ﺟﻮاﻧﻰ را ﮔﺰﻳﺪ او از هﺬﻳﻞ‬

‫ﻣﻴﺮ ﻟﺸﻜﺮ آﺮدش و ﺳﺎﻻر ﺧﻴﻞ‬

‫اﺻﻞ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻰﮔﻤﺎن ﺳﺮور ﺑﻮد‬

‫ﻗﻮم ﺑﻰﺳﺮور ﺗﻦ ﺑﻰﺳﺮ ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ آﻪ ﻣﺮدﻩ و ﭘﮋﻣﺮدﻩاى‬

‫ز ﺁن ﺑﻮد آﻪ ﺗﺮك ﺳﺮور آﺮدﻩاى‬

‫از آﺴﻞ و ز ﺑﺨﻞ و ز ﻣﺎ و ﻣﻨﻰ‬

‫ﻣﻰآﺸﻰ ﺳﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﺳﺮ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ اﺳﺘﻮرى آﻪ ﺑﮕﺮﻳﺰد ز ﺑﺎر‬

‫او ﺳﺮ ﺧﻮد ﮔﻴﺮد اﻧﺪر آﻮهﺴﺎر‬

‫ﺻﺎﺣﺒﺶ در ﭘﻰ دوان آﺎى ﺧﻴﺮﻩﺳﺮ‬

‫هﺮ ﻃﺮف ﮔﺮﮔﻰ اﺳﺖ اﻧﺪر ﻗﺼﺪ ﺧﺮ‬

‫ﮔﺮ ز ﭼﺸﻤﻢ اﻳﻦ زﻣﺎن ﻏﺎﻳﺐ ﺷﻮى‬

‫ﭘﻴﺸﺖ ﺁﻳﺪ هﺮ ﻃﺮف ﮔﺮگ ﻗﻮى‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﺖ را ﺑﺨﺎﻳﺪ ﭼﻮن ﺷﻜﺮ‬

‫آﻪ ﻧﺒﻴﻨﻰ زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ را دﮔﺮ‬

‫ﺁن ﻣﮕﻴﺮ ﺁﺧﺮ ﺑﻤﺎﻧﻰ از ﻋﻠﻒ‬

‫ﺁﺗﺶ از ﺑﻰهﻴﺰﻣﻰ ﮔﺮدد ﺗﻠﻒ‬

‫هﻴﻦ ﺑﻤﮕﺮﻳﺰ از ﺗﺼﺮف آﺮدﻧﻢ‬

‫و ز ﮔﺮاﻧﻰ ﺑﺎر آﻪ ﺟﺎﻧﺖ ﻣﻨﻢ‬

‫ﺗﻮ ﺳﺘﻮرى هﻢ آﻪ ﻧﻔﺴﺖ ﻏﺎﻟﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻜﻢ ﻏﺎﻟﺐ را ﺑﻮد اى ﺧﻮد ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺧﺮ ﻧﺨﻮاﻧﺪت اﺳﺐ ﺧﻮاﻧﺪت ذو اﻟﺠﻼل‬

‫اﺳﺐ ﺗﺎزى را ﻋﺮب ﮔﻮﻳﺪ ﺗﻌﺎل‬

‫ﻣﻴﺮ ﺁﺧﻮر ﺑﻮد ﺣﻖ را ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﺑﻬﺮ اﺳﺘﻮران ﻧﻔﺲ ﭘﺮ ﺟﻔﺎ‬

‫ﻞ ﺗَﻌﺎَﻟﻮْا ﮔﻔﺖ از ﺟﺬب آﺮم‬ ‫ُﻗ ْ‬

‫ﺗﺎ رﻳﺎﺿﺘﺘﺎن دهﻢ ﻣﻦ راﻳﻀﻢ‬

‫ﻧﻔﺴﻬﺎ را ﺗﺎ ﻣﺮوض آﺮدﻩام‬

‫زﻳﻦ ﺳﺘﻮران ﺑﺲ ﻟﮕﺪهﺎ ﺧﻮردﻩام‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ رﻳﺎﺿﺖ ﺑﺎرﻩاى‬

‫از ﻟﮕﺪهﺎﻳﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﺎرﻩاى‬

‫ﻻﺟﺮم اﻏﻠﺐ ﺑﻼ ﺑﺮ اﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‬

‫آﻪ رﻳﺎﺿﺖ دادن ﺧﺎﻣﺎن ﺑﻼﺳﺖ‬

‫ﺳﻜﺴﻜﺎﻧﻴﺪ از دﻣﻢ ﻳﺮﻏﺎ روﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻳﻮاش و ﻣﺮآﺐ ﺳﻠﻄﺎن ﺷﻮﻳﺪ‬

‫‪٦٥٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻞ ﺗَﻌﺎَﻟﻮْا ﮔﻔﺖ رب‬ ‫ﻞ ﺗَﻌﺎَﻟﻮْا ُﻗ ْ‬ ‫ُﻗ ْ‬

‫اى ﺳﺘﻮران رﻣﻴﺪﻩ از ادب‬

‫ﮔﺮ ﻧﻴﺎﻳﻨﺪ اى ﻧﺒﻰ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﺸﻮ‬

‫ز ﺁن دو ﺑﻰﺗﻤﻜﻴﻦ ﺗﻮ ﭘﺮ از آﻴﻦ ﻣﺸﻮ‬

‫ﮔﻮش ﺑﻌﻀﻰ زﻳﻦ ﺗﻌﺎﻟﻮاهﺎ آﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﺳﺘﻮرى را ﺻﻄﺒﻠﻰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﻬﺰم ﮔﺮدﻧﺪ ﺑﻌﻀﻰ زﻳﻦ ﻧﺪا‬

‫هﺴﺖ هﺮ اﺳﺒﻰ ﻃﻮﻳﻠﻪى او ﺟﺪا‬

‫ﻣﻨﻘﺒﺾ ﮔﺮدﻧﺪ ﺑﻌﻀﻰ زﻳﻦ ﻗﺼﺺ‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺮ ﻣﺮﻏﻰ ﺟﺪا دارد ﻗﻔﺺ‬

‫ﺧﻮد ﻣﻼﻳﻚ ﻧﻴﺰ ﻧﺎهﻤﺘﺎ ﺑﺪﻧﺪ‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن ﺻﻒ ﺻﻒ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫آﻮدآﺎن ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻜﺘﺐ درﻧﺪ‬

‫در ﺳﺒﻖ هﺮ ﻳﻚ ز ﻳﻚ ﺑﺎﻻﺗﺮﻧﺪ‬

‫ﻣﺸﺮﻗﻰ و ﻣﻐﺮﺑﻰ را ﺣﺴﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﺼﺐ دﻳﺪار ﺣﺲ ﭼﺸﻢ راﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﮔﻮﺷﻬﺎ ﮔﺮ ﺻﻒ زﻧﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺤﺘﺎﺟﺎن ﭼﺸﻢ روﺷﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺻﻒ ﮔﻮﺷﻬﺎ را ﻣﻨﺼﺒﻰ‬

‫در ﺳﻤﺎع ﺟﺎن و اﺧﺒﺎر و ﻧﺒﻰ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﭼﺸﻢ را ﺁن راﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻴﭻ ﭼﺸﻤﻰ از ﺳﻤﺎع ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ هﺮ ﺣﺲ ﻳﻚ ﻳﻚ ﻣﻰﺷﻤﺮ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﻣﻌﺰول از ﺁن آﺎر دﮔﺮ‬

‫ﭘﻨﺞ ﺣﺲ ﻇﺎهﺮ و ﭘﻨﺞ اﻧﺪرون‬

‫دﻩ ﺻﻒاﻧﺪ اﻧﺪر ﻗﻴﺎم اﻟﺼﺎﻓﻮن‬

‫هﺮ آﺴﻰ آﺎو از ﺻﻒ دﻳﻦ ﺳﺮآﺶ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰرود ﺳﻮى ﺻﻔﻰ آﺎن ﻧﺎﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ز ﮔﻔﺘﺎر ﺗَﻌﺎَﻟﻮْا آﻢ ﻣﻜﻦ‬

‫آﻴﻤﻴﺎى ﺑﺲ ﺷﮕﺮف اﺳﺖ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻣﺴﻰ ﮔﺮدد ز ﮔﻔﺘﺎرت ﻧﻔﻴﺮ‬

‫آﻴﻤﻴﺎ را هﻴﭻ از وى واﻣﮕﻴﺮ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن ﮔﺮ ﺑﺴﺖ ﻧﻔﺲ ﺳﺎﺣﺮش‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺳﻮدش آﻨﺪ در ﺁﺧﺮش‬

‫ﻞ ﺗَﻌﺎَﻟﻮْا اى ﻏﻼم‬ ‫ﻞ ﺗَﻌﺎَﻟﻮْا ُﻗ ْ‬ ‫ُﻗ ْ‬

‫هﻴﻦ آﻪ ان اﻟﻠﱠﻪ ﻳﺪﻋﻮ ﻟﻠﺴﻼم‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺎز ﺁ از ﻣﻨﻰ و از ﺳﺮى‬

‫ﺳﺮورى ﺟﻮ آﻢ ﻃﻠﺐ آﻦ ﺳﺮورى‬

‫اﻋﺘﺮاض آﺮدن ﻣﻌﺘﺮﺿﻰ ﺑﺮ رﺳﻮل ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم ﺑﺮ اﻣﻴﺮ آﺮدن ﺁن هﺬﻳﻠﻰ‬ ‫ﭼﻮن ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺳﺮورى آﺮد از هﺬﻳﻞ‬

‫از ﺑﺮاى ﻟﺸﻜﺮ ﻣﻨﺼﻮر ﺧﻴﻞ‬

‫ﺑﻮ اﻟﻔﻀﻮﻟﻰ از ﺣﺴﺪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫اﻋﺘﺮاض و ﻻ ﻧﺴﻠﻢ ﺑﺮ ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ را ﺑﻨﮕﺮ آﻪ ﭼﻮن ﻇﻠﻤﺎﻧﻰاﻧﺪ‬

‫در ﻣﺘﺎع ﻓﺎﻧﻴﻰ ﭼﻮن ﻓﺎﻧﻰاﻧﺪ‬

‫از ﺗﻜﺒﺮ ﺟﻤﻠﻪ اﻧﺪر ﺗﻔﺮﻗﻪ‬

‫ﻣﺮدﻩ از ﺟﺎن زﻧﺪﻩ اﻧﺪر ﻣﺨﺮﻗﻪ‬

‫‪٦٥٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﻋﺠﺐ آﻪ ﺟﺎن ﺑﻪ زﻧﺪان اﻧﺪر اﺳﺖ‬

‫و ﺁﻧﮕﻬﻰ ﻣﻔﺘﺎح زﻧﺪاﻧﺶ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﭘﺎى ﺗﺎ ﺳﺮ ﻏﺮق ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺁن ﺟﻮان‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ داﻣﻨﺶ ﺟﻮى روان‬

‫داﻳﻤﺎ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻰﻗﺮار‬

‫ﭘﻬﻠﻮى ﺁراﻣﮕﺎﻩ و ﭘﺸﺖ دار‬

‫ﻧﻮر ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ و ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮔﻮاﻩ‬

‫آﺰ ﮔﺰاﻓﻪ دل ﻧﻤﻰﺟﻮﻳﺪ ﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺣﺒﺲ دﻧﻴﺎ را ﻣﻨﺎص‬

‫ﻧﻪ ﺑﺪى وﺣﺸﺖ ﻧﻪ دل ﺟﺴﺘﻰ ﺧﻼص‬

‫وﺣﺸﺘﺖ هﻤﭽﻮن ﻣﻮآﻞ ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫آﻪ ﺑﺠﻮ اى ﺿﺎل ﻣﻨﻬﺎج رﺷﺪ‬

‫هﺴﺖ ﻣﻨﻬﺎج و ﻧﻬﺎن در ﻣﻜﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎﻓﺘﺶ رهﻦ ﮔﺰاﻓﻪ ﺟﺴﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻔﺮﻗﻪ ﺟﻮﻳﺎن ﺟﻤﻊ اﻧﺪر آﻤﻴﻦ‬

‫ﺗﻮ در اﻳﻦ ﻃﺎﻟﺐ رخ ﻣﻄﻠﻮب ﺑﻴﻦ‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺎغ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ز ﺑﻦ‬

‫آﺎن دهﻨﺪﻩى زﻧﺪﮔﻰ را ﻓﻬﻢ آﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ اﻳﻦ زﻧﺪاﻧﻴﺎن هﺮ دم ﺑﻪ در‬

‫آﻰ ﺑﺪى ﮔﺮ ﻧﻴﺴﺘﻰ آﺲ ﻣﮋدﻩور‬

‫ﺻﺪ هﺰار ﺁﻟﻮدﮔﺎن ﺁب ﺟﻮ‬

‫آﻰ ﺑﺪﻧﺪى ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺁب ﺟﻮ‬

‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﭘﻬﻠﻮت را ﺁرام ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ز ان آﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻟﺤﺎف و ﺑﺴﺘﺮى اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﻣﻘﺮ ﮔﺎهﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻰﻗﺮار‬

‫ﺑﻰﺧﻤﺎر اﺷﻜﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﺧﻤﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﻧﻪ ﻳﺎ رﺳﻮل اﻟﻠﱠﻪ ﻣﻜﻦ‬

‫ﺳﺮور ﻟﺸﻜﺮ ﻣﮕﺮ ﺷﻴﺦ آﻬﻦ‬

‫ﻳﺎ رﺳﻮل اﻟﻠﱠﻪ ﺟﻮان ار ﺷﻴﺮ زاد‬

‫ﻏﻴﺮ ﻣﺮد ﭘﻴﺮ ﺳﺮ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﺒﺎد‬

‫هﻢ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﺴﺘﻰ و ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﮔﻮا‬

‫ﭘﻴﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺸﻮا‬

‫ﻳﺎ رﺳﻮل اﻟﻠﱠﻪ در اﻳﻦ ﻟﺸﻜﺮ ﻧﮕﺮ‬

‫هﺴﺖ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﭘﻴﺮ و از وى ﭘﻴﺸﺘﺮ‬

‫زﻳﻦ درﺧﺖ ﺁن ﺑﺮگ زردش را ﻣﺒﻴﻦ‬

‫ﺳﻴﺒﻬﺎى ﭘﺨﺘﻪى او را ﺑﭽﻴﻦ‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎى زرد او ﺧﻮد آﻰ ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺸﺎن ﭘﺨﺘﮕﻰ و آﺎﻣﻠﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮگ زرد رﻳﺶ و ﺁن ﻣﻮى ﺳﭙﻴﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻋﻘﻞ ﭘﺨﺘﻪ ﻣﻰﺁرد ﻧﻮﻳﺪ‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎى ﻧﻮ رﺳﻴﺪﻩ ﺳﺒﺰﻓﺎم‬

‫ﺷﺪ ﻧﺸﺎن ﺁن آﻪ ﺁن ﻣﻴﻮﻩ ﺳﺖ ﺧﺎم‬

‫ﺑﺮگ ﺑﻰﺑﺮﮔﻰ ﻧﺸﺎن ﻋﺎرﻓﻰ اﺳﺖ‬

‫زردى زر ﺳﺮخ روﻳﻰ ﺻﺎرﻓﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ او ﮔﻞ ﻋﺎرض اﺳﺖ ار ﻧﻮ ﺧﻂ اﺳﺖ او ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ ﮔﺎﻩ ﻣﺨﺒﺮ ﻧﻮ ﺧﻂ اﺳﺖ‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎى ﺧﻂ او آﮋﻣﮋ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺰﻣﻦ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ اﮔﺮ ﺗﻦ ﻣﻰدود‬

‫ﭘﺎى ﭘﻴﺮ از ﺳﺮﻋﺖ ار ﭼﻪ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻳﺎﻓﺖ ﻋﻘﻞ او دو ﭘﺮ ﺑﺮ اوج راﻧﺪ‬

‫‪٦٥٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﻣﺜﻞ ﺧﻮاهﻰ ﺑﻪ ﺟﻌﻔﺮ در ﻧﮕﺮ‬

‫داد ﺣﻖ ﺑﺮ ﺟﺎى دﺳﺖ و ﭘﺎش ﭘﺮ‬

‫ﺑﮕﺬر از زر آﺎﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﺪ ﻣﺤﺘﺠﺐ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺳﻴﻤﺎب اﻳﻦ دﻟﻢ ﺷﺪ ﻣﻀﻄﺮب‬

‫ز اﻧﺪروﻧﻢ ﺻﺪ ﺧﻤﻮش ﺧﻮش ﻧﻔﺲ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﻰزﻧﺪ ﻳﻌﻨﻰ آﻪ ﺑﺲ‬

‫ﺧﺎﻣﺸﻰ ﺑﺤﺮ اﺳﺖ و ﮔﻔﺘﻦ هﻤﭽﻮ ﺟﻮ‬

‫ﺑﺤﺮ ﻣﻰﺟﻮﻳﺪ ﺗﺮا ﺟﻮ را ﻣﺠﻮ‬

‫از اﺷﺎرﺗﻬﺎى درﻳﺎ ﺳﺮ ﻣﺘﺎب‬

‫ﺧﺘﻢ آﻦ و اﷲ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ آﺮد ﺁن ﺑﻰادب‬

‫ﭘﻴﺶ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺳﺨﻦ ز ﺁن ﺳﺮد ﻟﺐ‬

‫دﺳﺖ ﻣﻰدادش ﺳﺨﻦ او ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫آﻪ ﺧﺒﺮ هﺮزﻩ ﺑﻮد ﭘﻴﺶ ﻧﻈﺮ‬

‫اﻳﻦ ﺧﺒﺮهﺎ از ﻧﻈﺮ ﺧﻮد ﻧﺎﻳﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻬﺮ ﻏﺎﻳﺐ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ او اﻧﺪر ﻧﻈﺮ ﻣﻮﺻﻮل ﺷﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺧﺒﺮهﺎ ﭘﻴﺶ او ﻣﻌﺰول ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮق ﮔﺸﺘﻰ هﻤﻨﺸﻴﻦ‬

‫دﻓﻊ آﻦ دﻻﻟﮕﺎن را ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ‬

‫هﺮ آﻪ از ﻃﻔﻠﻰ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﺮد ﺷﺪ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ و دﻻﻟﻪ ﺑﺮ وى ﺳﺮد ﺷﺪ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮاﻧﺪ از ﭘﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ را‬

‫ﺣﺮف ﮔﻮﻳﺪ از ﭘﻰ ﺗﻔﻬﻴﻢ را‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﺎﻳﺎن ﺧﺒﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫آﺎن دﻟﻴﻞ ﻏﻔﻠﺖ و ﻧﻘﺼﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪ ﺧﻤﻮﺷﻰ ﻧﻔﻊ ﺗﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﺁﻣﺪ ﺧﻄﺎب أﻧﺼﺘﻮا‬

‫ﮔﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮ ﺑﺮ ﮔﻮى ﺧﻮش‬

‫ﻟﻴﻚ اﻧﺪر ﮔﻮ دراز اﻧﺪر ﻣﻜﺶ‬

‫ور ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ آﻪ اﻧﺪر آﺶ دراز‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺮﻣﻴﻦ ﺑﮕﻮ ﺑﺎ اﻣﺮ ﺳﺎز‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ آﻪ ﻣﻦ در اﻳﻦ زﻳﺒﺎ ﻓﺴﻮن‬

‫ﺑﺎ ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ آﻨﻮن‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﻮﺗﻪ ﻣﻰآﻨﻢ ﻣﻦ از رﺷﺪ‬

‫او ﺑﻪ ﺻﺪ ﻧﻮﻋﻢ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫اى ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ ﺿﻴﺎى ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﭼﻪ ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ ﻣﻘﺎل‬

‫اﻳﻦ ﻣﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ ز ﺣﺐ ﻣﺸﺘﻬﻰ‬

‫اﺳﻘﻨﻰ ﺧﻤﺮا و ﻗﻞ ﻟﻰ اﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﺮ دهﺎن ﺗﺴﺖ اﻳﻦ دم ﺟﺎم او‬

‫ﮔﻮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﻗﺴﻢ ﮔﻮش آﻮ‬

‫ﻗﺴﻢ ﺗﻮ ﮔﺮﻣﻰ اﺳﺖ ﻧﻚ ﮔﺮﻣﻰ و ﻣﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﺮص ﻣﻦ از اﻳﻦ اﻓﺰونﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم اﻋﺘﺮاض آﻨﻨﺪﻩ را‬ ‫در ﺣﻀﻮر ﻣﺼﻄﻔﺎى ﻗﻨﺪ ﺧﻮ‬

‫ﭼﻮن ز ﺣﺪ ﺑﺮد ﺁن ﻋﺮب از ﮔﻔﺖوﮔﻮ‬

‫‪٦٥٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺠ ِﻢ و ﺳﻠﻄﺎن ﻋﺒﺲ‬ ‫ﺁن ﺷﻪ َو اﻟ ﱠﻨ ْ‬

‫ﻟﺐ ﮔﺰﻳﺪ ﺁن ﺳﺮد دم را ﮔﻔﺖ ﺑﺲ‬

‫دﺳﺖ ﻣﻰزد ﺑﻬﺮ ﻣﻨﻌﺶ ﺑﺮ دهﺎن‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻳﻰ ﭘﻴﺶ داﻧﺎى ﻧﻬﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﺎ ﺑﺮدﻩاى ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺧﺸﻚ‬

‫آﻪ ﺑﺨﺮ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺟﺎى ﻧﺎف ﻣﺸﻚ‬

‫ﺑﻌﺮ را اى ﮔﻨﺪﻩ ﻣﻐﺰ ﮔﻨﺪﻩ ﻣﺦ‬

‫زﻳﺮ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﻨﻬﻰ و ﮔﻮﻳﻰ آﻪ اخ‬

‫اخ اﺧﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻰ اى ﮔﻴﺞ ﮔﺎج‬

‫ﺗﺎ آﻪ آﺎﻻى ﺑﺪت ﻳﺎﺑﺪ رواج‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮﻳﺒﻰ ﺁن ﻣﺸﺎم ﭘﺎك را‬

‫ﺁن ﭼﺮﻳﺪﻩى ﮔﻠﺸﻦ اﻓﻼك را‬

‫ﺣﻠﻢ او ﺧﻮد را اﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﻮل ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را اﻧﺪآﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫دﻳﮓ را ﮔﺮ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ اﻣﺸﺐ دهﻦ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ را هﻢ ﺷﺮم ﺑﺎﻳﺪ داﺷﺘﻦ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﮔﺮ ﺧﻔﺘﻪ آﺮد ﺁن ﺧﻮب ﻓﺮ‬

‫ﺳﺨﺖ ﺑﻴﺪار اﺳﺖ دﺳﺘﺎرش ﻣﺒﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻳﻰ اى ﻟﺠﻮج ﺑﻰﺻﻔﺎ‬

‫اﻳﻦ ﻓﺴﻮن دﻳﻮ ﭘﻴﺶ ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺣﻠﻢ دارﻧﺪ اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺣﻠﻤﻰ از ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺪ ﭼﻮ آﻮﻩ‬

‫ﺣﻠﻤﺸﺎن ﺑﻴﺪار را اﺑﻠﻪ آﻨﺪ‬

‫زﻳﺮك ﺻﺪ ﭼﺸﻢ را ﮔﻤﺮﻩ آﻨﺪ‬

‫ﺣﻠﻤﺸﺎن هﻤﭽﻮن ﺷﺮاب ﺧﻮب ﻧﻐﺰ‬

‫ﻧﻐﺰ ﻧﻐﺰك ﺑﺮ رود ﺑﺎﻻى ﻣﻐﺰ‬

‫ﻣﺴﺖ را ﺑﻴﻦ ز ﺁن ﺷﺮاب ﭘﺮ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻓﺮزﻳﻦ ﻣﺴﺖ آﮋ رﻓﺘﻦ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﺮد ﺑﺮﻧﺎ ز ﺁن ﺷﺮاب زود ﮔﻴﺮ‬

‫در ﻣﻴﺎن راﻩ ﻣﻰاﻓﺘﺪ ﭼﻮ ﭘﻴﺮ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ اﻳﻦ ﺑﺎدﻩ آﻪ از ﺧﻢ ﺑﻠﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ ﻣﻴﻰ آﻪ ﻣﺴﺘﻰ او ﻳﻚ ﺷﺒﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁﻧﻚ ﺁن اﺻﺤﺎب آﻬﻒ از ﻧﻘﻞ و ﻧﻘﻞ‬

‫ﺳﻴﺼﺪ و ﻧﻪ ﺳﺎل ﮔﻢ آﺮدﻧﺪ ﻋﻘﻞ‬

‫ز ﺁن زﻧﺎن ﻣﺼﺮ ﺟﺎﻣﻰ ﺧﻮردﻩاﻧﺪ‬

‫دﺳﺘﻬﺎ را ﺷﺮﺣﻪ ﺷﺮﺣﻪ آﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان هﻢ ﺳﻜﺮ ﻣﻮﺳﻰ داﺷﺘﻨﺪ‬

‫دار را دل دار ﻣﻰاﻧﮕﺎﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺟﻌﻔﺮ ﻃﻴﺎر ز ﺁن ﻣﻰ ﺑﻮد ﻣﺴﺖ‬

‫ز ﺁن ﮔﺮو ﻣﻰآﺮد ﺑﻰﺧﻮد ﭘﺎ و دﺳﺖ‬

‫ﻗﺼﻪى ﺳﺒﺤﺎﻧﻰ ﻣﺎ اﻋﻈﻢ ﺷﺎﻧﻰ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ و اﻋﺘﺮاض ﻣﺮﻳﺪان‬ ‫و ﺟﻮاب او ﻣﺮ اﻳﺸﺎن را ﻧﻪ ﺑﻄﺮﻳﻖ ﮔﻔﺖ زﺑﺎن ﺑﻠﻜﻪ از راﻩ ﻋﻴﺎن‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺮﻳﺪان ﺁن ﻓﻘﻴﺮ ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ ﺁﻣﺪ آﻪ ﻧﻚ ﻳﺰدان ﻣﻨﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﻋﻴﺎن ﺁن ذو ﻓﻨﻮن‬

‫ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﻧﺎ هﺎ ﻓﺎﻋﺒﺪون‬

‫‪٦٥٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺖ ﺁن ﺣﺎل ﮔﻔﺘﻨﺪش ﺻﺒﺎح‬

‫ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻰ و اﻳﻦ ﻧﺒﻮد ﺻﻼح‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺑﺎر ار آﻨﻢ ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻠﻪ‬

‫آﺎردهﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ زﻧﻴﺪ ﺁن دم هﻠﻪ‬

‫ﺣﻖ ﻣﻨﺰﻩ از ﺗﻦ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺒﺎﻳﺪ آﺸﺘﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن وﺻﻴﺖ آﺮد ﺁن ﺁزاد ﻣﺮد‬

‫هﺮ ﻣﺮﻳﺪى آﺎردى ﺁﻣﺎدﻩ آﺮد‬

‫ﻣﺴﺖ ﮔﺸﺖ او ﺑﺎز از ﺁن ﺳﻐﺮاق زﻓﺖ‬

‫ﺁن وﺻﻴﺘﻬﺎش از ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﻧﻘﻞ ﺁﻣﺪ ﻋﻘﻞ او ﺁوارﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺻﺒﺢ ﺁﻣﺪ ﺷﻤﻊ او ﺑﻰﭼﺎرﻩ ﺷﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ ﭼﻮن ﺷﺤﻨﻪﺳﺖ ﭼﻮن ﺳﻠﻄﺎن رﺳﻴﺪ‬

‫ﺷﺤﻨﻪى ﺑﻰﭼﺎرﻩ در آﻨﺠﻰ ﺧﺰﻳﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺳﺎﻳﻪى ﺣﻖ ﺑﻮد ﺣﻖ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺳﺎﻳﻪ را ﺑﺎ ﺁﻓﺘﺎب او ﭼﻪ ﺗﺎب‬

‫ﭼﻮن ﭘﺮى ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮد ﺑﺮ ﺁدﻣﻰ‬

‫ﮔﻢ ﺷﻮد از ﻣﺮد وﺻﻒ ﻣﺮدﻣﻰ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺁن ﭘﺮى ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫زﻳﻦ ﺳﺮى ز ﺁن ﺁن ﺳﺮى ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﭘﺮى را اﻳﻦ دم و ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻮد‬

‫آﺮدﮔﺎر ﺁن ﭘﺮى ﺧﻮد ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫اوى او رﻓﺘﻪ ﭘﺮى ﺧﻮد او ﺷﺪﻩ‬

‫ﺗﺮك ﺑﻰاﻟﻬﺎم ﺗﺎزى ﮔﻮ ﺷﺪﻩ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮد ﺁﻳﺪ ﻧﺪاﻧﺪ ﻳﻚ ﻟﻐﺖ‬

‫ﭼﻮن ﭘﺮى را هﺴﺖ اﻳﻦ ذات و ﺻﻔﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺮى و ﺁدﻣﻰ‬

‫از ﭘﺮى آﻰ ﺑﺎﺷﺪش ﺁﺧﺮ آﻤﻰ‬

‫ﺷﻴﺮ ﮔﻴﺮ ار ﺧﻮن ﻧﺮﻩ ﺷﻴﺮ ﺧﻮرد‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻰ او ﻧﻜﺮد ﺁن ﺑﺎدﻩ آﺮد‬

‫ور ﺳﺨﻦ ﭘﺮدازد از زر آﻬﻦ‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﺑﺎدﻩ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﺁن ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﺎدﻩاى را ﻣﻰ ﺑﻮد اﻳﻦ ﺷﺮ و ﺷﻮر‬

‫ﻧﻮر ﺣﻖ را ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﻓﺮهﻨﮓ و زور‬

‫آﻪ ﺗﺮا از ﺗﻮ ﺑﻜﻞ ﺧﺎﻟﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ ﺷﻮى ﭘﺴﺖ او ﺳﺨﻦ ﻋﺎﻟﻰ آﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻗﺮﺁن از ﻟﺐ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺣﻖ ﻧﮕﻔﺖ او آﺎﻓﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن هﻤﺎى ﺑﻰﺧﻮدى ﭘﺮواز آﺮد‬

‫ﺁن ﺳﺨﻦ را ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ ﺁﻏﺎز آﺮد‬

‫ﻋﻘﻞ را ﺳﻴﻞ ﺗﺤﻴﺮ در رﺑﻮد‬

‫ز ﺁن ﻗﻮىﺗﺮ ﮔﻔﺖ آﺎول ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻧﺪر ﺟﺒﻪام اﻻ ﺧﺪا‬

‫ﭼﻨﺪ ﺟﻮﻳﻰ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ و ﺑﺮ ﺳﻤﺎ‬

‫ﺁن ﻣﺮﻳﺪان ﺟﻤﻠﻪ دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫آﺎردهﺎ در ﺟﺴﻢ ﭘﺎآﺶ ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﭼﻮن ﻣﻠﺤﺪان ﮔﺮد آﻮﻩ‬

‫آﺎرد ﻣﻰزد ﭘﻴﺮ ﺧﻮد را ﺑﻰﺳﺘﻮﻩ‬

‫هﺮ آﻪ اﻧﺪر ﺷﻴﺦ ﺗﻴﻐﻰ ﻣﻰﺧﻠﻴﺪ‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ از ﺗﻦ ﺧﻮد ﻣﻰدرﻳﺪ‬

‫‪٦٥٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻳﻚ اﺛﺮ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺁن ذو ﻓﻨﻮن‬

‫و ﺁن ﻣﺮﻳﺪان ﺧﺴﺘﻪ و ﻏﺮﻗﺎب ﺧﻮن‬

‫هﺮ آﻪ او ﺳﻮى ﮔﻠﻮﻳﺶ زﺧﻢ ﺑﺮد‬

‫ﺣﻠﻖ ﺧﻮد ﺑﺒﺮﻳﺪﻩ دﻳﺪ و زار ﻣﺮد‬

‫و اﻧﻜﻪ او را زﺧﻢ اﻧﺪر ﺳﻴﻨﻪ زد‬

‫ﺳﻴﻨﻪاش ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ و ﺷﺪ ﻣﺮدﻩى اﺑﺪ‬

‫و ﺁن آﻪ ﺁﮔﻪ ﺑﻮد از ﺁن ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺮان‬

‫دل ﻧﺪادش آﻪ زﻧﺪ زﺧﻢ ﮔﺮان‬

‫ﻧﻴﻢ داﻧﺶ دﺳﺖ او را ﺑﺴﺘﻪ آﺮد‬

‫ﺟﺎن ﺑﺒﺮد اﻻ آﻪ ﺧﻮد را ﺧﺴﺘﻪ آﺮد‬

‫روز ﮔﺸﺖ و ﺁن ﻣﺮﻳﺪان آﺎﺳﺘﻪ‬

‫ﻧﻮﺣﻪهﺎ از ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬

‫ﭘﻴﺶ او ﺁﻣﺪ هﺰاران ﻣﺮد و زن‬

‫آﺎى دو ﻋﺎﻟﻢ درج در ﻳﻚ ﭘﻴﺮهﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺗﻦ ﺗﻮ ﮔﺮ ﺗﻦ ﻣﺮدم ﺑﺪى‬

‫ﭼﻮن ﺗﻦ ﻣﺮدم ز ﺧﻨﺠﺮ ﮔﻢ ﺷﺪى‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮدى ﺑﺎ ﺑﻰﺧﻮدى دوﭼﺎر زد‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪر دﻳﺪﻩى ﺧﻮد ﺧﺎر زد‬

‫اى زدﻩ ﺑﺮ ﺑﻰﺧﻮدان ﺗﻮ ذو اﻟﻔﻘﺎر‬

‫ﺑﺮ ﺗﻦ ﺧﻮد ﻣﻰزﻧﻰ ﺁن هﻮش دار‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻰﺧﻮد ﻓﺎﻧﻰ اﺳﺖ و اﻳﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ در اﻳﻤﻨﻰ او ﺳﺎآﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ او ﻓﺎﻧﻰ و او ﺷﺪ ﺁﻳﻨﻪ‬

‫ﻏﻴﺮ ﻧﻘﺶ روى ﻏﻴﺮ ﺁن ﺟﺎى ﻧﻪ‬

‫ﮔﺮ آﻨﻰ ﺗﻒ ﺳﻮى روى ﺧﻮد آﻨﻰ‬

‫ور زﻧﻰ ﺑﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد زﻧﻰ‬

‫ور ﺑﺒﻴﻨﻰ روى زﺷﺖ ﺁن هﻢ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ور ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻋﻴﺴﻰ و ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫او ﻧﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺁن او ﺳﺎدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺗﻮ در ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﻨﻬﺎدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺨﻦ ﻟﺐ در ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﻗﻠﻢ در هﻢ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﻟﺐ ﺑﺒﻨﺪ ار ﭼﻪ ﻓﺼﺎﺣﺖ دﺳﺖ داد‬

‫دم ﻣﺰن و اﷲ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺮﺷﺎد‬

‫ﺑﺮ آﻨﺎر ﺑﺎﻣﻰ اى ﻣﺴﺖ ﻣﺪام‬

‫ﭘﺴﺖ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻳﺎ ﻓﺮود ﺁ و اﻟﺴﻼم‬

‫هﺮ زﻣﺎﻧﻰ آﻪ ﺷﺪى ﺗﻮ آﺎﻣﺮان‬

‫ﺁن دم ﺧﻮش را آﻨﺎر ﺑﺎم دان‬

‫ﺑﺮ زﻣﺎن ﺧﻮش هﺮاﺳﺎن ﺑﺎش ﺗﻮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﮔﻨﺠﺶ ﺧﻔﻴﻪ آﻦ ﻧﻪ ﻓﺎش ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺑﺮ وﻻ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﻼ‬

‫ﺗﺮس ﺗﺮﺳﺎن رو در ﺁن ﻣﻜﻤﻦ هﻼ‬

‫ﺗﺮس ﺟﺎن در وﻗﺖ ﺷﺎدى از زوال‬

‫ز ﺁن آﻨﺎر ﺑﺎم ﻏﻴﺐ اﺳﺖ ارﺗﺤﺎل‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ آﻨﺎر ﺑﺎم راز‬

‫روح ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ آﻪ هﺴﺘﺶ اهﺘﺰاز‬

‫هﺮ ﻧﻜﺎﻟﻰ ﻧﺎﮔﻬﺎن آﺎن ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ آﻨﺎر آﻨﮕﺮﻩى ﺷﺎدى ﺑﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺟﺰ آﻨﺎر ﺑﺎم ﺧﻮد ﻧﺒﻮد ﺳﻘﻮط‬

‫اﻋﺘﺒﺎر از ﻗﻮم ﻧﻮح و ﻗﻮم ﻟﻮط‬

‫‪٦٦٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻴﺎن ﺳﺒﺐ ﻓﺼﺎﺣﺖ و ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻮﻳﻰ ﺁن ﻓﻀﻮل ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ رﺳﻮل ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم‬ ‫ﭘﺮﺗﻮ ﻣﺴﺘﻰ ﺑﻰﺣﺪ ﻧﺒﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺰد هﻢ ﻣﺴﺖ و ﺧﻮش ﮔﺸﺖ ﺁن ﻏﺒﻰ‬

‫ﻻﺟﺮم ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻮ ﺷﺪ از ﻧﺸﺎط‬

‫ﻣﺴﺖ ادب ﺑﮕﺬاﺷﺖ ﺁﻣﺪ در ﺧﺒﺎط‬

‫ﻧﻪ هﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻰﺧﻮدى ﺷﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺑﻰادب را ﻣﻰ ﭼﻨﺎن ﺗﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد ﻋﺎﻗﻞ ﻧﻜﻮ ﻓﺮ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ور ﺑﻮد ﺑﺪ ﺧﻮى ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ اﻏﻠﺐ ﭼﻮن ﺑﺪﻧﺪ و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ هﻤﻪ ﻣﻰ را ﻣﺤﺮم آﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺑﻴﺎن رﺳﻮل ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺳﺒﺐ ﺗﻔﻀﻴﻞ و اﺧﺘﻴﺎر آﺮدن او ﺁن هﺬﻳﻠﻰ را ﺑﻪ اﻣﻴﺮى‬ ‫و ﺳﺮ ﻟﺸﻜﺮى ﺑﺮ ﭘﻴﺮان و آﺎر دﻳﺪﻩﮔﺎن‬ ‫ﺣﻜﻢ اﻏﻠﺐ راﺳﺖ ﭼﻮن ﻏﺎﻟﺐ ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﻴﻎ را از دﺳﺖ رﻩ زن ﺑﺴﺘﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ اى ﻇﺎهﺮ ﻧﮕﺮ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﻴﻦ او را ﺟﻮان و ﺑﻰهﻨﺮ‬

‫اى ﺑﺴﺎ رﻳﺶ ﺳﻴﺎﻩ و ﻣﺮد ﭘﻴﺮ‬

‫اى ﺑﺴﺎ رﻳﺶ ﺳﭙﻴﺪ و دل ﭼﻮ ﻗﻴﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ او را ﺁزﻣﻮدم ﺑﺎرهﺎ‬

‫آﺮد ﭘﻴﺮى ﺁن ﺟﻮان در آﺎرهﺎ‬

‫ﭘﻴﺮ ﭘﻴﺮ ﻋﻘﻞ ﺑﺎﺷﺪ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﻧﻪ ﺳﭙﻴﺪى ﻣﻮى اﻧﺪر رﻳﺶ و ﺳﺮ‬

‫از ﺑﻠﻴﺲ او ﭘﻴﺮﺗﺮ ﺧﻮد آﻰ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻋﻘﻠﺶ ﻧﻴﺴﺖ او ﻻﺷﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻃﻔﻞ ﮔﻴﺮش ﭼﻮن ﺑﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻔﺲ‬

‫ﭘﺎك ﺑﺎﺷﺪ از ﻏﺮور و از هﻮس‬

‫ﺁن ﺳﭙﻴﺪى ﻣﻮ دﻟﻴﻞ ﭘﺨﺘﮕﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ آﺶ آﻮﺗﻪ ﺗﮕﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻣﻘﻠﺪ ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﺪ ﺟﺰ دﻟﻴﻞ‬

‫در ﻋﻼﻣﺖ ﺟﻮﻳﺪ او داﻳﻢ ﺳﺒﻴﻞ‬

‫ﺑﻬﺮ او ﮔﻔﺘﻴﻢ آﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ را‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﻮاهﻰ آﺮد ﺑﮕﺰﻳﻦ ﭘﻴﺮ را‬

‫ﺁن آﻪ او از ﭘﺮدﻩى ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺟﺴﺖ‬

‫او ﺑﻪ ﻧﻮر ﺣﻖ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺁن ﭼﻪ هﺴﺖ‬

‫ﻧﻮر ﭘﺎآﺶ ﺑﻰدﻟﻴﻞ و ﺑﻰﺑﻴﺎن‬

‫ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺸﻜﺎﻓﺪ در ﺁﻳﺪ در ﻣﻴﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ ﻇﺎهﺮ ﺑﻴﻦ ﭼﻪ ﻗﻠﺐ و ﭼﻪ ﺳﺮﻩ‬

‫او ﭼﻪ داﻧﺪ ﭼﻴﺴﺖ اﻧﺪر ﻗﻮﺻﺮﻩ‬

‫اى ﺑﺴﺎ زر ﺳﻴﻪ آﺮدﻩ ﺑﻪ دود‬

‫ﺗﺎ رهﺪ از دﺳﺖ هﺮ دزدى ﺣﺴﻮد‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻣﺲ زر اﻧﺪودﻩ ﺑﻪ زر‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮو ﺷﺪ ﺁن ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﻣﺨﺘﺼﺮ‬

‫‪٦٦١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺎ آﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺑﻴﻦ ﺟﻤﻠﻪى آﺸﻮرﻳﻢ‬

‫دل ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﻧﻨﮕﺮﻳﻢ‬

‫ﻗﺎﺿﻴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﻣﻰﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﺣﻜﻢ ﺑﺮ اﺷﻜﺎل ﻇﺎهﺮ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻬﺎدت ﮔﻔﺖ و اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻧﻤﻮد‬

‫ﺣﻜﻢ او ﻣﻮﻣﻦ آﻨﺪ اﻳﻦ ﻗﻮم زود‬

‫ﺑﺲ ﻣﻨﺎﻓﻖ آﺎﻧﺪر اﻳﻦ ﻇﺎهﺮ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺧﻮن ﺻﺪ ﻣﻮﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﺑﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ ﺗﺎ ﭘﻴﺮ ﻋﻘﻞ و دﻳﻦ ﺷﻮى‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﻋﻘﻞ آﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﻃﻦ ﺑﻴﻦ ﺷﻮى‬

‫از ﻋﺪم ﭼﻮن ﻋﻘﻞ زﻳﺒﺎ رو ﮔﺸﺎد‬

‫ﺧﻠﻌﺘﺶ داد و هﺰارش ﻧﺎم داد‬

‫آﻤﺘﺮﻳﻦ ز ﺁن ﻧﺎﻣﻬﺎى ﺧﻮش ﻧﻔﺲ‬

‫اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺒﻮد هﻴﭻ او ﻣﺤﺘﺎج آﺲ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت وا ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻋﻘﻞ رو‬

‫ﺗﻴﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ روز ﭘﻴﺶ ﻧﻮر او‬

‫ور ﻣﺜﺎل اﺣﻤﻘﻰ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫ﻇﻠﻤﺖ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ او روﺷﻦ ﺑﻮد‬

‫آﺎو ز ﺷﺐ ﻣﻈﻠﻢﺗﺮ و ﺗﺎرىﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺧﻔﺎش ﺷﻘﻰ ﻇﻠﻤﺖ ﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك ﺧﻮى آﻦ ﺑﺎ ﻧﻮر روز‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻔﺎﺷﻰ ﺑﻤﺎﻧﻰ ﺑﻰﻓﺮوز‬

‫ﻋﺎﺷﻖ هﺮ ﺟﺎ ﺷﻜﺎل و ﻣﺸﻜﻠﻰ اﺳﺖ‬

‫دﺷﻤﻦ هﺮ ﺟﺎ ﭼﺮاغ ﻣﻘﺒﻠﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ اﺷﻜﺎل ز ﺁن ﺟﻮﻳﺪ دﻟﺶ‬

‫ﺗﺎ آﻪ اﻓﺰونﺗﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺣﺎﺻﻠﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺗﺮا ﻣﺸﻐﻮل ﺁن ﻣﺸﻜﻞ آﻨﺪ‬

‫و ز ﻧﻬﺎد زﺷﺖ ﺧﻮد ﻏﺎﻓﻞ آﻨﺪ‬

‫ﻋﻼﻣﺖ ﻋﺎﻗﻞ ﺗﻤﺎم و ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻴﻢ ﻋﺎﻗﻞ و ﻣﺮد ﺗﻤﺎم و ﻧﻴﻢ ﻣﺮد و ﻋﻼﻣﺖ ﺷﻘﻰ ﻣﻐﺮور ﻻﺷﻰ‬ ‫ﻋﺎﻗﻞ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ او ﺑﺎ ﻣﺸﻐﻠﻪ اﺳﺖ‬

‫او دﻟﻴﻞ و ﭘﻴﺸﻮاى ﻗﺎﻓﻠﻪ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻰ رو ﻧﻮر ﺧﻮد اﺳﺖ ﺁن ﭘﻴﺶ رو‬

‫ﺗﺎﺑﻊ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ ﺁن ﺑﻰﺧﻮﻳﺶ رو‬

‫ﻣﻮﻣﻦ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ و اﻳﻤﺎن ﺁورﻳﺪ‬

‫هﻢ ﺑﺪان ﻧﻮرى آﻪ ﺟﺎﻧﺶ زو ﭼﺮﻳﺪ‬

‫دﻳﮕﺮى آﻪ ﻧﻴﻢ ﻋﺎﻗﻞ ﺁﻣﺪ او‬

‫ﻋﺎﻗﻠﻰ را دﻳﺪﻩى ﺧﻮد داﻧﺪ او‬

‫دﺳﺖ در وى زد ﭼﻮ آﻮر اﻧﺪر دﻟﻴﻞ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪو ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪ و ﭼﺴﺖ و ﺟﻠﻴﻞ‬

‫و ﺁن ﺧﺮى آﺰ ﻋﻘﻞ ﺟﻮ ﺳﻨﮕﻰ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﺧﻮد ﻧﺒﻮدش ﻋﻘﻞ و ﻋﺎﻗﻞ را ﮔﺬاﺷﺖ‬

‫رﻩ ﻧﺪاﻧﺪ ﻧﻪ آﺜﻴﺮ و ﻧﻪ ﻗﻠﻴﻞ‬

‫ﻧﻨﮕﺶ ﺁﻳﺪ ﺁﻣﺪن ﺧﻠﻒ دﻟﻴﻞ‬

‫ﻣﻰرود اﻧﺪر ﺑﻴﺎﺑﺎن دراز‬

‫ﮔﺎﻩ ﻟﻨﮕﺎن ﺁﻳﺲ و ﮔﺎهﻰ ﺑﻪ ﺗﺎز‬

‫ﺷﻤﻊ ﻧﻪ ﺗﺎ ﭘﻴﺸﻮاى ﺧﻮد آﻨﺪ‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﻤﻌﻰ ﻧﻪ آﻪ ﻧﻮرى آﺪ آﻨﺪ‬

‫‪٦٦٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻋﻘﻠﺶ ﺗﺎ دم زﻧﺪﻩ زﻧﺪ‬

‫ﻧﻴﻢ ﻋﻘﻠﻰ ﻧﻪ آﻪ ﺧﻮد ﻣﺮدﻩ آﻨﺪ‬

‫ﻣﺮدﻩى ﺁن ﻋﺎﻗﻞ ﺁﻳﺪ او ﺗﻤﺎم‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ از ﻧﺸﻴﺐ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﺎم‬

‫ﻋﻘﻞ آﺎﻣﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮد را ﻣﺮدﻩ آﻦ‬

‫در ﭘﻨﺎﻩ ﻋﺎﻗﻠﻰ زﻧﺪﻩ ﺳﺨﻦ‬

‫زﻧﺪﻩ ﻧﻰ ﺗﺎ هﻢ دم ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮدﻩ ﻧﻰ ﺗﺎ دﻣﮕﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺷﻮد‬

‫ﺟﺎن آﻮرش ﮔﺎم هﺮ ﺳﻮ ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻧﺠﻬﺪ وﻟﻰ ﺑﺮ ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫ﻗﺼﻪى ﺁن ﺁﺑﮕﻴﺮ و ﺻﻴﺎدان و ﺁن ﺳﻪ ﻣﺎهﻰ ﻳﻜﻰ ﻋﺎﻗﻞ و ﻳﻜﻰ ﻧﻴﻢ ﻋﺎﻗﻞ‬ ‫و ﺁن دﻳﮕﺮ ﻣﻐﺮور و اﺑﻠﻪ ﻣﻐﻔﻞ ﻻﺷﻰ و ﻋﺎﻗﺒﺖ هﺮ ﺳﻪ‬ ‫ﻗﺼﻪى ﺁن ﺁﺑﮕﻴﺮ اﺳﺖ اى ﻋﻨﻮد‬

‫آﻪ در او ﺳﻪ ﻣﺎهﻰ اﺷﮕﺮف ﺑﻮد‬

‫در آﻠﻴﻠﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻰ ﻟﻴﻚ ﺁن‬

‫ﻗﺸﺮ ﻗﺼﻪ ﺑﺎﺷﺪ و اﻳﻦ ﻣﻐﺰ ﺟﺎن‬

‫ﭼﻨﺪ ﺻﻴﺎدى ﺳﻮى ﺁن ﺁﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﺁن ﺿﻤﻴﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺷﺘﺎﺑﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ دام ﺁورﻧﺪ‬

‫ﻣﺎهﻴﺎن واﻗﻒ ﺷﺪﻧﺪ و هﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫ﺁن آﻪ ﻋﺎﻗﻞ ﺑﻮد ﻋﺰم راﻩ آﺮد‬

‫ﻋﺰم راﻩ ﻣﺸﻜﻞ ﻧﺎﺧﻮاﻩ آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﻧﺪارم ﻣﺸﻮرت‬

‫آﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺳﺴﺘﻢ آﻨﻨﺪ از ﻣﻘﺪرت‬

‫ﻣﻬﺮ زاد و ﺑﻮد ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺸﺎن ﺗﻨﺪ‬

‫آﺎهﻠﻰ و ﺟﻬﻠﺸﺎن ﺑﺮ ﻣﻦ زﻧﺪ‬

‫ﻣﺸﻮرت را زﻧﺪﻩاى ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻜﻮ‬

‫آﻪ ﺗﺮا زﻧﺪﻩ آﻨﺪ و ﺁن زﻧﺪﻩ آﻮ‬

‫اى ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮ راى زن‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﭘﺎﻳﺖ ﻟﻨﮓ دارد راىزن‬

‫از دم ﺣﺐ اﻟﻮﻃﻦ ﺑﮕﺬر ﻣﻪاﻳﺴﺖ‬

‫آﻪ وﻃﻦ ﺁن ﺳﻮﺳﺖ ﺟﺎن اﻳﻦ ﺳﻮى ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ وﻃﻦ ﺧﻮاهﻰ ﮔﺬر ز ﺁن ﺳﻮى ﺷﻂ‬

‫اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ راﺳﺖ را آﻢ ﺧﻮان ﻏﻠﻂ‬

‫ﺳﺮ ﺧﻮاﻧﺪن وﺿﻮ آﻨﻨﺪﻩ اوراد وﺿﻮ را‬ ‫در وﺿﻮ هﺮ ﻋﻀﻮ را وردى ﺟﺪا‬

‫ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ اﻧﺪر ﺧﺒﺮ ﺑﻬﺮ دﻋﺎ‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﺳﺘﻨﺸﺎق ﺑﻴﻨﻰ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺑﻮى ﺟﻨﺖ ﺧﻮاﻩ از رب ﻏﻨﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺗﺮا ﺁن ﺑﻮ آﺸﺪ ﺳﻮى ﺟﻨﺎن‬

‫ﺑﻮى ﮔﻞ ﺑﺎﺷﺪ دﻟﻴﻞ ﮔﻠﺒﻨﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﺳﺘﻨﺠﺎ آﻨﻰ ورد و ﺳﺨﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻳﺎ رب ﺗﻮ زﻳﻦام ﭘﺎك آﻦ‬

‫‪٦٦٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﺳﺖ ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪ اﻳﻦ را ﺑﺸﺴﺖ‬

‫دﺳﺘﻢ اﻧﺪر ﺷﺴﺘﻦ ﺟﺎن اﺳﺖ ﺳﺴﺖ‬

‫اى ز ﺗﻮ آﺲ ﮔﺸﺘﻪ ﺟﺎن ﻧﺎآﺴﺎن‬

‫دﺳﺖ ﻓﻀﻞ ﺗﺴﺖ در ﺟﺎﻧﻬﺎ رﺳﺎن‬

‫ﺣﺪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﻮد آﺮدم ﻣﻦ ﻟﺌﻴﻢ‬

‫ز ﺁن ﺳﻮى ﺣﺪ را ﻧﻘﻰ آﻦ اى آﺮﻳﻢ‬

‫از ﺣﺪث ﺷﺴﺘﻢ ﺧﺪاﻳﺎ ﭘﻮﺳﺖ را‬

‫از ﺣﻮادث ﺗﻮ ﺑﺸﻮ اﻳﻦ دوﺳﺖ را‬

‫ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ وﻗﺖ اﺳﺘﻨﺠﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ اﻟﻠﱠﻬﻢ ارﺣﻨﻰ راﻳﺤﻪ اﻟﺠﻨﺔ ﺑﺠﺎى ﺁن آﻪ اﻟﻠﱠﻬﻢ اﺟﻌﻠﻨﻰ ﻣﻦ اﻟﺘﻮاﺑﻴﻦ و اﺟﻌﻠﻨﻰ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﺘﻄﻬﺮﻳﻦ آﻪ ورد اﺳﺘﻨﺠﺎﺳﺖ و ورد اﺳﺘﻨﺠﺎ را ﺑﻪ وﻗﺖ اﺳﺘﻨﺸﺎق ﻣﻰﮔﻔﺖ‬ ‫ﻋﺰﻳﺰى ﺑﺸﻨﻴﺪ و اﻳﻦ را ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ در وﻗﺖ اﺳﺘﻨﺠﺎ ﺑﮕﻔﺖ‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﺑﺎ ﺑﻮى ﺟﻨﺖ دار ﺟﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺨﺼﻰ ﺧﻮب ورد ﺁوردﻩاى‬

‫ﻟﻴﻚ ﺳﻮراخ دﻋﺎ ﮔﻢ آﺮدﻩاى‬

‫اﻳﻦ دﻋﺎ ﭼﻮن ورد ﺑﻴﻨﻰ ﺑﻮد ﭼﻮن‬

‫ورد ﺑﻴﻨﻰ را ﺗﻮ ﺁوردى ﺑﻪ آﻮن‬

‫راﻳﺤﻪى ﺟﻨﺖ ز ﺑﻴﻨﻰ ﻳﺎﻓﺖ ﺣﺮ‬

‫راﻳﺤﻪى ﺟﻨﺖ آﻰ ﺁﻳﺪ از دﺑﺮ‬

‫اى ﺗﻮاﺿﻊ ﺑﺮدﻩ ﭘﻴﺶ اﺑﻠﻬﺎن‬

‫وى ﺗﻜﺒﺮ ﺑﺮدﻩ ﺗﻮ ﭘﻴﺶ ﺷﻬﺎن‬

‫ﺁن ﺗﻜﺒﺮ ﺑﺮ ﺧﺴﺎن ﺧﻮب اﺳﺖ و ﭼﺴﺖ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺮو ﻣﻌﻜﻮس ﻋﻜﺴﺶ ﺑﻨﺪ ﺗﺴﺖ‬

‫از ﭘﻰ ﺳﻮراخ ﺑﻴﻨﻰ رﺳﺖ ﮔﻞ‬

‫ﺑﻮ وﻇﻴﻔﻪى ﺑﻴﻨﻰ ﺁﻣﺪ اى ﻋﺘﻞ‬

‫ﺑﻮى ﮔﻞ ﺑﻬﺮ ﻣﺸﺎم اﺳﺖ اى دﻟﻴﺮ‬

‫ﺟﺎى ﺁن ﺑﻮ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﺳﻮراخ زﻳﺮ‬

‫آﻰ از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮى ﺧﻠﺪ ﺁﻳﺪ ﺗﺮا‬

‫ﺑﻮ ز ﻣﻮﺿﻊ ﺟﻮ اﮔﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺮا‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺣﺐ اﻟﻮﻃﻦ ﺑﺎﺷﺪ درﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ وﻃﻦ ﺑﺸﻨﺎس اى ﺧﻮاﺟﻪ ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﻣﺎهﻰ زﻳﺮك رﻩ آﻨﻢ‬

‫دل ز راى و ﻣﺸﻮرﺗﺸﺎن ﺑﺮ آﻨﻢ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ وﻗﺖ ﻣﺸﻮرت هﻴﻦ راﻩ آﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻋﻠﻰ ﺗﻮ ﺁﻩ اﻧﺪر ﭼﺎﻩ آﻦ‬

‫ﻣﺤﺮم ﺁن ﺁﻩ آﻤﻴﺎب اﺳﺖ ﺑﺲ‬

‫ﺷﺐ رو و ﭘﻨﻬﺎن روى آﻦ ﭼﻮن ﻋﺴﺲ‬

‫ﺳﻮى درﻳﺎ ﻋﺰم آﻦ زﻳﻦ ﺁﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﺑﺤﺮ ﺟﻮ و ﺗﺮك اﻳﻦ ﮔﺮداب ﮔﻴﺮ‬

‫ﺳﻴﻨﻪ را ﭘﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﻣﻰرﻓﺖ ﺁن ﺣﺬور‬

‫از ﻣﻘﺎم ﺑﺎ ﺧﻄﺮ ﺗﺎ ﺑﺤﺮ ﻧﻮر‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁهﻮ آﺰ ﭘﻰ او ﺳﮓ ﺑﻮد‬ ‫ﺧﻮاب ﺧﺮﮔﻮش و ﺳﮓ اﻧﺪر ﭘﻰ ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻰدود ﺗﺎ در ﺗﻨﺶ ﻳﻚ رگ ﺑﻮد‬ ‫ﺧﻮاب ﺧﻮد در ﭼﺸﻢ ﺗﺮﺳﻨﺪﻩ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫‪٦٦٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫رﻓﺖ ﺁن ﻣﺎهﻰ رﻩ درﻳﺎ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫راﻩ دور و ﭘﻬﻨﻪى ﭘﻬﻨﺎ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫رﻧﺠﻬﺎ ﺑﺴﻴﺎر دﻳﺪ و ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫رﻓﺖ ﺁﺧﺮ ﺳﻮى اﻣﻦ و ﻋﺎﻓﻴﺖ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ اﻓﻜﻨﺪ در درﻳﺎى ژرف‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺣﺪ ﺁن را هﻴﭻ ﻃﺮف‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ ﺻﻴﺎدان ﺑﻴﺎوردﻧﺪ دام‬

‫ﻧﻴﻢ ﻋﺎﻗﻞ را از ﺁن ﺷﺪ ﺗﻠﺦ آﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ اﻩ ﻣﻦ ﻓﻮت آﺮدم ﻓﺮﺻﻪ را‬

‫ﭼﻮن ﻧﮕﺸﺘﻢ هﻤﺮﻩ ﺁن رهﻨﻤﺎ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن رﻓﺖ او و ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮن آﻪ رﻓﺖ‬

‫ﻣﻰﺑﺒﺎﻳﺴﺘﻢ ﺷﺪن در ﭘﻰ ﺑﻪ ﺗﻔﺖ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺣﺴﺮت ﺁوردن ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﻧﺎﻳﺪ رﻓﺘﻪ ﻳﺎد ﺁن هﺒﺎﺳﺖ‬

‫ﻗﺼﻪى ﺁن ﻣﺮغ ﮔﺮﻓﺘﻪ آﻪ وﺻﻴﺖ آﺮد آﻪ ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﻣﺨﻮر‬ ‫ﺗﺪارك وﻗﺖ اﻧﺪﻳﺶ و روزﮔﺎر ﻣﺒﺮ در ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﺮﻏﻰ ﮔﺮﻓﺖ از ﻣﻜﺮ و دام‬

‫ﻣﺮغ او را ﮔﻔﺖ اى ﺧﻮاﺟﻪى هﻤﺎم‬

‫ﺗﻮ ﺑﺴﻰ ﮔﺎوان و ﻣﻴﺸﺎن ﺧﻮردﻩاى‬

‫ﺗﻮ ﺑﺴﻰ اﺷﺘﺮ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎن آﺮدﻩاى‬

‫ﺗﻮ ﻧﮕﺸﺘﻰ ﺳﻴﺮ از ﺁﻧﻬﺎ در زﻣﻦ‬

‫هﻢ ﻧﮕﺮدى ﺳﻴﺮ از اﺟﺰاى ﻣﻦ‬

‫هﻞ ﻣﺮا ﺗﺎ آﻪ ﺳﻪ ﭘﻨﺪت ﺑﺮ دهﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ زﻳﺮآﻢ ﻳﺎ اﺑﻠﻬﻢ‬

‫اول ﺁن ﭘﻨﺪ هﻢ در دﺳﺖ ﺗﻮ‬

‫ﺛﺎﻧﻴﺶ ﺑﺮ ﺑﺎم آﻬﮕﻞ ﺑﺴﺖ ﺗﻮ‬

‫و ﺁن ﺳﻮم ﭘﻨﺪت دهﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ درﺧﺖ‬

‫آﻪ از اﻳﻦ ﺳﻪ ﭘﻨﺪ ﮔﺮدى ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫ﺁﻧﭻ ﺑﺮ دﺳﺖ اﺳﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﺁن ﺳﺨﻦ‬

‫آﻪ ﻣﺤﺎﻟﻰ را ز آﺲ ﺑﺎور ﻣﻜﻦ‬

‫ﺑﺮ آﻔﺶ ﭼﻮن ﮔﻔﺖ اول ﭘﻨﺪ زﻓﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺁزاد و ﺑﺮ ﺁن دﻳﻮار رﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻏﻢ ﻣﺨﻮر‬

‫ﭼﻮن ز ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺷﺖ ز ﺁن ﺣﺴﺮت ﻣﺒﺮ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﺶ آﻪ در ﺟﺴﻤﻢ آﺘﻴﻢ‬

‫دﻩ درم ﺳﻨﮓ اﺳﺖ ﻳﻚ در ﻳﺘﻴﻢ‬

‫دوﻟﺖ ﺗﻮ ﺑﺨﺖ ﻓﺮزﻧﺪان ﺗﻮ‬

‫ﺑﻮد ﺁن ﮔﻮهﺮ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺟﺎن ﺗﻮ‬

‫ﻓﻮت آﺮدى در آﻪ روزىات ﻧﺒﻮد‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺜﻞ ﺁن در در وﺟﻮد‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ وﻗﺖ زادن ﺣﺎﻣﻠﻪ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ دارد‪ ،‬ﺧﻮاﺟﻪ ﺷﺪ در ﻏﻠﻐﻠﻪ‬

‫ﻣﺮغ ﮔﻔﺘﺶ ﻧﻰ ﻧﺼﻴﺤﺖ آﺮدﻣﺖ‬

‫آﻪ ﻣﺒﺎدا ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪى دى ﻏﻤﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺖ و رﻓﺖ ﻏﻢ ﭼﻮن ﻣﻰﺧﻮرى‬

‫ﻳﺎ ﻧﻜﺮدى ﻓﻬﻢ ﭘﻨﺪم ﻳﺎ آﺮى‬

‫‪٦٦٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫و ﺁن دوم ﭘﻨﺪت ﺑﮕﻔﺘﻢ آﺰ ﺿﻼل‬

‫هﻴﭻ ﺗﻮ ﺑﺎور ﻣﻜﻦ ﻗﻮل ﻣﺤﺎل‬

‫ﻣﻦ ﻧﻴﻢ ﺧﻮد ﺳﻪ درﻣﺴﻨﮓ اى اﺳﺪ‬

‫دﻩ درم ﺳﻨﮓ اﻧﺪروﻧﻢ ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﺎ آﻪ هﻴﻦ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ ﺁن ﭘﻨﺪ ﺧﻮب ﺳﻮﻣﻴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﺧﻮش ﻋﻤﻞ آﺮدى ﺑﺪان‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭘﻨﺪ ﺛﺎﻟﺚ راﻳﮕﺎن‬

‫ﭘﻨﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﺟﻬﻮل ﺧﻮاﺑﻨﺎك‬

‫ﺗﺨﻢ اﻓﻜﻨﺪن ﺑﻮد در ﺷﻮرﻩ ﺧﺎك‬

‫ﭼﺎك ﺣﻤﻖ و ﺟﻬﻞ ﻧﭙﺬﻳﺮد رﻓﻮ‬

‫ﺗﺨﻢ ﺣﻜﻤﺖ آﻢ دهﺶ اى ﭘﻨﺪ ﮔﻮ‬

‫ﭼﺎرﻩ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن ﺁن ﻣﺎهﻰ ﻧﻴﻢ ﻋﺎﻗﻞ و ﺧﻮد را ﻣﺮدﻩ آﺮدن‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎهﻰ دﮔﺮ وﻗﺖ ﺑﻼ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﺎﻧﺪ از ﺳﺎﻳﻪى ﻋﺎﻗﻞ ﺟﺪا‬

‫آﺎو ﺳﻮى درﻳﺎ ﺷﺪ و از ﻏﻢ ﻋﺘﻴﻖ‬

‫ﻓﻮت ﺷﺪ از ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﻧﻴﻜﻮ رﻓﻴﻖ‬

‫ﻟﻴﻚ ز ﺁن ﻧﻨﺪﻳﺸﻢ و ﺑﺮ ﺧﻮد زﻧﻢ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را اﻳﻦ زﻣﺎن ﻣﺮدﻩ آﻨﻢ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮ ﺁرم اﺷﻜﻢ ﺧﻮد ﺑﺮ زﺑﺮ‬

‫ﭘﺸﺖ زﻳﺮ و ﻣﻰروم ﺑﺮ ﺁب ﺑﺮ‬

‫ﻣﻰروم ﺑﺮ وى ﭼﻨﺎن آﻪ ﺧﺲ رود‬

‫ﻧﻰ ﺑﺴﺒﺎﺣﻰ ﭼﻨﺎن آﻪ آﺲ رود‬

‫ﻣﺮدﻩ ﮔﺮدم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺴﭙﺎرم ﺑﻪ ﺁب‬

‫ﻣﺮگ ﭘﻴﺶ از ﻣﺮگ اﻣﻦ اﺳﺖ از ﻋﺬاب‬

‫ﻣﺮگ ﭘﻴﺶ از ﻣﺮگ اﻣﻦ اﺳﺖ اى ﻓﺘﻰ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد ﻣﺎ را ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺗﻮا آﻠﻜﻢ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ان‬

‫ﻳﺎﺗﻰ اﻟﻤﻮت ﺗﻤﻮﺗﻮا ﺑﺎﻟﻔﺘﻦ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﻣﺮد و ﺷﻜﻢ ﺑﺎﻻ ﻓﮕﻨﺪ‬

‫ﺁب ﻣﻰﺑﺮدش ﻧﺸﻴﺐ و ﮔﻪ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ز ﺁن ﻗﺎﺻﺪان ﺑﺲ ﻏﺼﻪ ﺑﺮد‬

‫آﻪ درﻳﻐﺎ ﻣﺎهﻰ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻤﺮد‬

‫ﺷﺎد ﻣﻰﺷﺪ او از ﺁن ﮔﻔﺖ درﻳﻎ‬

‫ﭘﻴﺶ رﻓﺖ اﻳﻦ ﺑﺎزىام رﺳﺘﻢ ز ﺗﻴﻎ‬

‫ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﺶ ﻳﻚ ﺻﻴﺎد ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮ او ﺗﻒ آﺮد و ﺑﺮ ﺧﺎآﺶ ﻓﮕﻨﺪ‬

‫ﻏﻠﻂ ﻏﻠﻄﺎن رﻓﺖ ﭘﻨﻬﺎن اﻧﺪر ﺁب‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﺁن اﺣﻤﻖ هﻤﻰآﺮد اﺿﻄﺮاب‬

‫از ﭼﭗ و از راﺳﺖ ﻣﻰﺟﺴﺖ ﺁن ﺳﻠﻴﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮهﺎﻧﺪ ﮔﻠﻴﻢ‬

‫دام اﻓﻜﻨﺪﻧﺪ و اﻧﺪر دام ﻣﺎﻧﺪ‬

‫اﺣﻤﻘﻰ او را در ﺁن ﺁﺗﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺗﺎﺑﻪاى‬

‫ﺑﺎ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﮔﺸﺖ او هﻢ ﺧﻮاﺑﻪاى‬

‫او هﻤﻰﺟﻮﺷﻴﺪ از ﺗﻒ ﺳﻌﻴﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﻰﮔﻔﺘﺶ أ ﻟﻢ ﻳﺎﺗﻚ ﻧﺬﻳﺮ‬

‫‪٦٦٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫او هﻤﻰﮔﻔﺖ از ﺷﻜﻨﺠﻪ و ز ﺑﻼ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﺎن آﺎﻓﺮان ﻗﺎﻟُﻮا ﺑﻠﻰ‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﮔﻔﺖ او آﻪ ﮔﺮ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ‬

‫وا رهﻢ زﻳﻦ ﻣﺤﻨﺖ ﮔﺮدن ﺷﻜﻦ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺴﺎزم ﺟﺰ ﺑﻪ درﻳﺎﻳﻰ وﻃﻦ‬

‫ﺁب ﮔﻴﺮى را ﻧﺴﺎزم ﻣﻦ ﺳﻜﻦ‬

‫ﺁب ﺑﻰﺣﺪ ﺟﻮﻳﻢ و ﺁﻣﻦ ﺷﻮم‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ در اﻣﻦ و ﺻﺤﺖ ﻣﻰروم‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻋﻬﺪ آﺮدن اﺣﻤﻖ وﻗﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎرى و ﻧﺪم هﻴﭻ وﻓﺎﻳﻰ ﻧﺪارد آﻪ‬ ‫ﻋ ْﻨ ُﻪ َو ِإ ﱠﻧ ُﻬ ْﻢ ﻟَﻜﺎ ِذﺑُﻮنَ‪ ،‬ﺻﺒﺢ آﺎذب وﻓﺎ ﻧﺪارد‬ ‫َو َﻟ ْﻮ ُردﱡوا ﻟَﻌﺎدُوا ﻟِﻤﺎ ُﻧﻬُﻮا َ‬ ‫ﻋﻘﻞ ﻣﻰﮔﻔﺘﺶ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻋﻬﺪ را ﺁﻳﺪ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ را ﺑﺎﺷﺪ وﻓﺎى ﻋﻬﺪهﺎ‬

‫ﺗﻮ ﻧﺪارى ﻋﻘﻞ رو اى ﺧﺮﺑﻬﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ را ﻳﺎد ﺁﻳﺪ از ﭘﻴﻤﺎن ﺧﻮد‬

‫ﭘﺮدﻩى ﻧﺴﻴﺎن ﺑﺪراﻧﺪ ﺧﺮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻋﻘﻠﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﺴﻴﺎن ﻣﻴﺮ ﺗﺴﺖ‬

‫دﺷﻤﻦ و ﺑﺎﻃﻞ آﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺗﺴﺖ‬

‫از آﻤﻰ ﻋﻘﻞ ﭘﺮواﻧﻪى ﺧﺴﻴﺲ‬

‫ﻳﺎد ﻧﺎرد ز ﺁﺗﺶ و ﺳﻮز و ﺣﺴﻴﺲ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﭘﺮش ﺳﻮﺧﺖ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺁز و ﻧﺴﻴﺎﻧﺶ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﺿﺒﻂ و درك و ﺣﺎﻓﻈﻰ و ﻳﺎدداﺷﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ را ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻋﻘﻞ ﺁن را ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﮔﻮهﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎﺑﺶ ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻣﺬآﺮ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﺎﺑﺶ ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ ﺗﻤﻨﻰ هﻢ ز ﺑﻰﻋﻘﻠﻰ اوﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻧﺒﻴﻨﺪ آﺎن ﺣﻤﺎﻗﺖ را ﭼﻪ ﺧﻮﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻧﺪاﻣﺖ از ﻧﺘﻴﺠﻪى رﻧﺞ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ ز ﻋﻘﻞ روﺷﻦ ﭼﻮن ﮔﻨﺞ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺷﺪ رﻧﺞ ﺁن ﻧﺪاﻣﺖ ﺷﺪ ﻋﺪم‬

‫ﻣﻰﻧﻴﺮزد ﺧﺎك ﺁن ﺗﻮﺑﻪ و ﻧﺪم‬

‫ﺁن ﻧﺪم از ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻢ ﺑﺴﺖ ﺑﺎر‬

‫ﭘﺲ آﻼم اﻟﻠﻴﻞ ﻳﻤﺤﻮﻩ اﻟﻨﻬﺎر‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮﻓﺖ ﺁن ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻢ ﮔﺸﺖ ﺧﻮش‬

‫هﻢ رود از دل ﻧﺘﻴﺠﻪ و زادﻩاش‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ او ﺗﻮﺑﻪ و ﭘﻴﺮ ﺧﺮد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ َﻟ ْﻮ ُردﱡوا ﻟَﻌﺎدُوا ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ وهﻢ ﻗﻠﺐ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ و ﺳﺘﻴﺰﻩى اوﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪو ﻣﺎﻧﺪ و او ﻧﻴﺴﺖ و ﻗﺼﻪى ﻣﺠﺎوﺑﺎت ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫اﻟﺴﻼم آﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻘﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻓﺮﻋﻮن آﻪ ﺻﺎﺣﺐ وهﻢ ﺑﻮد‬ ‫ﻋﻘﻞ ﺿﺪ ﺷﻬﻮت اﺳﺖ اى ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﺁن آﻪ ﺷﻬﻮت ﻣﻰﺗﻨﺪ ﻋﻘﻠﺶ ﻣﺨﻮان‬

‫‪٦٦٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫وهﻢ ﺧﻮاﻧﺶ ﺁن آﻪ ﺷﻬﻮت را ﮔﺪاﺳﺖ‬

‫وهﻢ ﻗﻠﺐ ﻧﻘﺪ زر ﻋﻘﻠﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﻣﺤﻚ ﭘﻴﺪا ﻧﮕﺮدد وهﻢ و ﻋﻘﻞ‬

‫هﺮ دو را ﺳﻮى ﻣﺤﻚ آﻦ زود ﻧﻘﻞ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺤﻚ ﻗﺮﺁن و ﺣﺎل اﻧﺒﻴﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﻚ ﻣﺮ ﻗﻠﺐ را ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻴﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ز ﺁﺳﻴﺐ ﻣﻦ‬

‫آﻪ ﻧﻪاى اهﻞ ﻓﺮاز و ﺷﻴﺐ ﻣﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ را ﮔﺮ ارﻩاى ﺳﺎزد دو ﻧﻴﻢ‬

‫هﻤﭽﻮ زر ﺑﺎﺷﺪ در ﺁﺗﺶ او ﺑﺴﻴﻢ‬

‫وهﻢ ﻣﺮ ﻓﺮﻋﻮن ﻋﺎﻟﻢ ﺳﻮز را‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﺮ ﻣﻮﺳﺎى ﺟﺎن اﻓﺮوز را‬

‫رﻓﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻓﺮﻋﻮﻧﺶ ﺑﮕﻮ ﺗﻮ آﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻋﻘﻠﻢ رﺳﻮل ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﺣﺠﻪ اﻟﻠﱠﻪام اﻣﺎﻧﻢ از ﺿﻼل‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻰ ﺧﺎﻣﺶ رهﺎ آﻦ هﺎىو هﻮ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ و ﻧﺎم ﻗﺪﻳﻤﺖ را ﺑﮕﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ آﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﺮا از ﺧﺎآﺪاﻧﺶ‬

‫ﻧﺎم اﺻﻠﻢ آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ زادﻩى ﺁن ﺧﺪاوﻧﺪ وﺣﻴﺪ‬

‫زادﻩ از ﭘﺸﺖ ﺟﻮارى و ﻋﺒﻴﺪ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ اﺻﻠﻢ ز ﺧﺎك و ﺁب و ﮔﻞ‬

‫ﺁب و ﮔﻞ را داد ﻳﺰدان ﺟﺎن و دل‬

‫ﻣﺮﺟﻊ اﻳﻦ ﺟﺴﻢ ﺧﺎآﻢ هﻢ ﺑﻪ ﺧﺎك‬

‫ﻣﺮﺟﻊ ﺗﻮ هﻢ ﺑﻪ ﺧﺎك اى ﺳﻬﻤﻨﺎك‬

‫اﺻﻞ ﻣﺎ و اﺻﻞ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺮآﺸﺎن‬

‫هﺴﺖ از ﺧﺎآﻰ و ﺁن را ﺻﺪ ﻧﺸﺎن‬

‫آﻪ ﻣﺪد از ﺧﺎك ﻣﻰﮔﻴﺮد ﺗﻨﺖ‬

‫از ﻏﺬاى ﺧﺎك ﭘﻴﭽﺪ ﮔﺮدﻧﺖ‬

‫ﭼﻮن رود ﺟﺎن ﻣﻰﺷﻮد او ﺑﺎز ﺧﺎك‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﮔﻮر ﻣﺨﻮف ﺳﻬﻤﻨﺎك‬

‫هﻢ ﺗﻮ و هﻢ ﻣﺎ و هﻢ اﺷﺒﺎﻩ ﺗﻮ‬

‫ﺧﺎك ﮔﺮدﻧﺪ و ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺟﺎﻩ ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﻧﺴﺐ ﻧﺎﻣﻴﺖ هﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﺁن ﻧﺎم ﺧﻮد اوﻟﻴﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﺪﻩى ﻓﺮﻋﻮن و ﺑﻨﺪﻩى ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ‬

‫آﻪ از او ﭘﺮورد اول ﺟﺴﻢ و ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﺑﻨﺪﻩى ﻳﺎﻏﻰ ﻃﺎﻏﻰ ﻇﻠﻮم‬

‫زﻳﻦ وﻃﻦ ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻪ از ﻓﻌﻞ ﺷﻮم‬

‫ﺧﻮﻧﻰ و ﻏﺪارى و ﺣﻖ ﻧﺎﺷﻨﺎس‬

‫هﻢ ﺑﺮ اﻳﻦ اوﺻﺎف ﺧﻮد ﻣﻰآﻦ ﻗﻴﺎس‬

‫در ﻏﺮﻳﺒﻰ ﺧﻮار و دروﻳﺶ و ﺧﻠﻖ‬

‫آﻪ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻰ ﺳﭙﺎس ﻣﺎ و ﺣﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﺎﺷﺎ آﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺁن ﻣﻠﻴﻚ‬

‫در ﺧﺪاوﻧﺪى آﺴﻰ دﻳﮕﺮ ﺷﺮﻳﻚ‬

‫واﺣﺪ اﻧﺪر ﻣﻠﻚ او را ﻳﺎر ﻧﻰ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ را ﺟﺰ او ﺳﺎﻻر ﻧﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻠﻘﺶ را دﮔﺮ آﺲ ﻣﺎﻟﻜﻰ‬

‫ﺷﺮآﺘﺶ دﻋﻮى آﻨﺪ ﺟﺰ هﺎﻟﻜﻰ‬

‫‪٦٦٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻘﺶ او آﺮدﺳﺖ و ﻧﻘﺎش ﻣﻦ اوﺳﺖ‬

‫ﻏﻴﺮ اﮔﺮ دﻋﻮى آﻨﺪ او ﻇﻠﻢ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻧﺘﺎﻧﻰ اﺑﺮوى ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮاﻧﻰ ﺟﺎن ﻣﻦ ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺁن ﻏﺪار و ﺁن ﻃﺎﻏﻰ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫آﻪ آﻨﻰ ﺑﺎ ﺣﻖ ﺗﻮ دﻋﻮى دوﻳﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻜﺸﺘﻢ ﻣﻦ ﻋﻮاﻧﻰ را ﺑﻪ ﺳﻬﻮ‬

‫ﻧﻪ ﺑﺮاى ﻧﻔﺲ آﺸﺘﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻟﻬﻮ‬

‫ﻣﻦ زدم ﻣﺸﺘﻰ و ﻧﺎﮔﺎﻩ او ﻓﺘﺎد‬

‫ﺁن آﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﺧﻮد ﻧﺒﺪ ﺟﺎﻧﻰ ﺑﺪاد‬

‫ﻣﻦ ﺳﮕﻰ آﺸﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﺮﺳﻞ زادﮔﺎن‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻃﻔﻞ ﺑﻰﺟﺮم و زﻳﺎن‬

‫آﺸﺘﻪاى و ﺧﻮﻧﺸﺎن در ﮔﺮدﻧﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ زﻳﻦ ﺧﻮن ﺧﻮردﻧﺖ‬

‫آﺸﺘﻪاى ذرﻳﺖ ﻳﻌﻘﻮب را‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﻗﺘﻞ ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻮب را‬

‫آﻮرى ﺗﻮ ﺣﻖ ﻣﺮا ﺧﻮد ﺑﺮ ﮔﺰﻳﺪ‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﺷﺪ ﺁن ﭼﻪ ﻧﻔﺴﺖ ﻣﻰﭘﺰﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻬﻞ ﺑﻰهﻴﭻ ﺷﻚ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﺣﻖ ﻣﻦ و ﻧﺎن و ﻧﻤﻚ‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﭘﻴﺶ ﺣﺸﺮ ﺧﻮارى آﻨﻰ‬

‫روز روﺷﻦ ﺑﺮ دﻟﻢ ﺗﺎرى آﻨﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮارى ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺻﻌﺐﺗﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪارى ﭘﺎس ﻣﻦ در ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫زﺧﻢ آﻴﻜﻰ را ﻧﻤﻰﺗﺎﻧﻰ آﺸﻴﺪ‬

‫زﺧﻢ ﻣﺎرى را ﺗﻮ ﭼﻮن ﺧﻮاهﻰ ﭼﺸﻴﺪ‬

‫ﻇﺎهﺮا آﺎر ﺗﻮ وﻳﺮان ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺧﺎرى را ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻋﻤﺎرت در وﻳﺮاﻧﻰ اﺳﺖ و ﺟﻤﻌﻴﺖ در ﭘﺮاآﻨﺪﮔﻰ اﺳﺖ و درﺳﺘﻰ در ﺷﻜﺴﺘﮕﻰ اﺳﺖ و ﻣﺮاد در‬ ‫ﺑﻰﻣﺮادى اﺳﺖ و وﺟﻮد در ﻋﺪم اﺳﺖ و ﻋﻠﻰ هﺬا ﺑﻘﻴﻪ اﻻﺿﺪاد و اﻻزواج‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺁﻣﺪ زﻣﻴﻦ را ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺖ‬

‫اﺑﻠﻬﻰ ﻓﺮﻳﺎد آﺮد و ﺑﺮ ﻧﺘﺎﻓﺖ‬

‫آﺎﻳﻦ زﻣﻴﻦ را از ﭼﻪ وﻳﺮان ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﻰ و ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ اى اﺑﻠﻪ ﺑﺮو ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺮان‬

‫ﺗﻮ ﻋﻤﺎرت از ﺧﺮاﺑﻰ ﺑﺎز دان‬

‫آﻰ ﺷﻮد ﮔﻠﺰار و ﮔﻨﺪمزار اﻳﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد زﺷﺖ و وﻳﺮان اﻳﻦ زﻣﻴﻦ‬

‫آﻰ ﺷﻮد ﺑﺴﺘﺎن و آﺸﺖ و ﺑﺮگ و ﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﻧﻈﻢ او زﻳﺮ و زﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻨﺸﻜﺎﻓﻰ ﺑﻪ ﻧﺸﺘﺮ رﻳﺶ ﭼﻐﺰ‬

‫آﻰ ﺷﻮد ﻧﻴﻜﻮ و آﻰ ﮔﺮدﻳﺪ ﻧﻐﺰ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺸﻮﻳﺪ ﺧﻠﻄﻬﺎﻳﺖ از دوا‬

‫آﻰ رود ﺷﻮرش آﺠﺎ ﺁﻳﺪ ﺷﻔﺎ‬

‫ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ آﺮدﻩ درزى ﺟﺎﻣﻪ را‬

‫آﺲ زﻧﺪ ﺁن درزى ﻋﻼﻣﻪ را‬

‫‪٦٦٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻪ ﭼﺮا اﻳﻦ اﻃﻠﺲ ﺑﮕﺰﻳﺪﻩ را‬

‫ﺑﺮ درﻳﺪى ﭼﻪ آﻨﻢ ﺑﺪرﻳﺪﻩ را‬

‫هﺮ ﺑﻨﺎى آﻬﻨﻪ آﺎﺑﺎدان آﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﻪ آﻪ اول آﻬﻨﻪ را وﻳﺮان آﻨﻨﺪ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﺠﺎر و ﺣﺪاد و ﻗﺼﺎب‬

‫هﺴﺘﺸﺎن ﭘﻴﺶ از ﻋﻤﺎرﺗﻬﺎ ﺧﺮاب‬

‫ﺁن هﻠﻴﻠﻪ و ﺁن ﺑﻠﻴﻠﻪ آﻮﻓﺘﻦ‬

‫ز ﺁن ﺗﻠﻒ‪ ،‬ﮔﺮدﻧﺪ ﻣﻌﻤﻮرى ﺗﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻜﻮﺑﻰ ﮔﻨﺪم اﻧﺪر ﺁﺳﻴﺎ‬

‫آﻰ ﺷﻮد ﺁراﺳﺘﻪ ز ﺁن ﺧﻮان ﻣﺎ‬

‫ﺁن ﺗﻘﺎﺿﺎ آﺮد ﺁن ﻧﺎن و ﻧﻤﻚ‬

‫آﻪ ز ﺷﺴﺘﺖ وارهﺎﻧﻢ اى ﺳﻤﻚ‬

‫ﮔﺮ ﭘﺬﻳﺮى ﭘﻨﺪ ﻣﻮﺳﻰ وارهﻰ‬

‫از ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺴﺖ ﺑﺪ ﻧﺎﻣﻨﺘﻬﻰ‬

‫ﺑﺲ آﻪ ﺧﻮد را آﺮدﻩاى ﺑﻨﺪﻩى هﻮا‬

‫آﺮﻣﻜﻰ را آﺮدﻩاى ﺗﻮ اژدهﺎ‬

‫اژدهﺎ را اژدهﺎ ﺁوردﻩام‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ اﺻﻼح ﺁورم ﻣﻦ دمﺑﻪدم‬

‫ﺗﺎ دم ﺁن از دم اﻳﻦ ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫ﻣﺎر ﻣﻦ ﺁن اژدهﺎ را ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ رﺿﺎ دادى رهﻴﺪى از دو ﻣﺎر‬

‫ور ﻧﻪ از ﺟﺎﻧﺖ ﺑﺮ ﺁرد ﺁن دﻣﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ اﻟﺤﻖ ﺳﺨﺖ اﺳﺘﺎ ﺟﺎدوﻳﻰ‬

‫آﻪ در اﻓﻜﻨﺪى ﺑﻪ ﻣﻜﺮ اﻳﻨﺠﺎ دوﻳﻰ‬

‫ﺧﻠﻖ ﻳﻜﺪل را ﺗﻮ آﺮدى دو ﮔﺮوﻩ‬

‫ﺟﺎدوﻳﻰ رﺧﻨﻪ آﻨﺪ در ﺳﻨﮓ و آﻮﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ هﺴﺘﻢ ﻏﺮق ﭘﻴﻐﺎم ﺧﺪا‬

‫ﺟﺎدوﻳﻰ آﻰ دﻳﺪ ﺑﺎ ﻧﺎم ﺧﺪا‬

‫ﻏﻔﻠﺖ و آﻔﺮ اﺳﺖ ﻣﺎﻳﻪى ﺟﺎدوى‬

‫ﻣﺸﻌﻠﻪى دﻳﻦ اﺳﺖ ﺟﺎن ﻣﻮﺳﻮى‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎدوﻳﺎن ﭼﻪ ﻣﺎﻧﻢ اى وﻗﻴﺢ‬

‫آﺎز دﻣﻢ ﭘﺮ رﺷﻚ ﻣﻰﮔﺮدد ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎدوﻳﺎن ﭼﻪ ﻣﺎﻧﻢ اى ﺟﻨﺐ‬

‫آﻪ ز ﺟﺎﻧﻢ ﻧﻮر ﻣﻰﮔﻴﺮد آﺘﺐ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﺮ هﻮا ﺑﺮ ﻣﻰﭘﺮى‬

‫ﻻ ﺟﺮم ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﻤﺎن ﺁن ﻣﻰﺑﺮى‬

‫هﺮ آﻪ را اﻓﻌﺎل دام و دد ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ آﺮﻳﻤﺎﻧﺶ ﮔﻤﺎن ﺑﺪ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺟﺰو ﻋﺎﻟﻤﻰ هﺮ ﭼﻮن ﺑﻮى‬

‫آﻞ را ﺑﺮ وﺻﻒ ﺧﻮد ﺑﻴﻨﻰ ﻏﻮى‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺮ ﮔﺮدى و ﺑﺮ ﮔﺮدد ﺳﺮت‬

‫ﺧﺎﻧﻪ را ﮔﺮدﻧﺪﻩ ﺑﻴﻨﺪ ﻣﻨﻈﺮت‬

‫ور ﺗﻮ در آﺸﺘﻰ روى ﺑﺮ ﻳﻢ روان‬

‫ﺳﺎﺣﻞ ﻳﻢ را هﻤﻰﺑﻴﻨﻰ دوان‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ ﺗﻨﮕﺪل از ﻣﻠﺤﻤﻪ‬

‫ﺗﻨﮓ ﺑﻴﻨﻰ ﺟﻮ دﻧﻴﺎ را هﻤﻪ‬

‫ور ﺗﻮ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻰ ﺑﻪ آﺎم دوﺳﺘﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻨﻤﺎﻳﺪت ﭼﻮن ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫اى ﺑﺴﺎ آﺲ رﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺷﺎم و ﻋﺮاق‬

‫او ﻧﺪﻳﺪﻩ هﻴﭻ ﺟﺰ آﻔﺮ و ﻧﻔﺎق‬

‫‪٦٧٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫وى ﺑﺴﺎ آﺲ رﻓﺘﻪ ﺗﺎ هﻨﺪ و هﺮى‬

‫او ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﺑﻴﻊ و ﺷﺮى‬

‫وى ﺑﺴﺎ آﺲ رﻓﺘﻪ ﺗﺮآﺴﺘﺎن و ﭼﻴﻦ‬

‫او ﻧﺪﻳﺪﻩ هﻴﭻ ﺟﺰ ﻣﻜﺮ و آﻤﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارد ﻣﺪرآﻰ ﺟﺰ رﻧﮓ و ﺑﻮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪى اﻗﻠﻴﻤﻬﺎ را ﮔﻮ ﺑﺠﻮ‬

‫ﮔﺎو در ﺑﻐﺪاد ﺁﻳﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺑﮕﺬرد او زﻳﻦ ﺳﺮان ﺗﺎ ﺁن ﺳﺮان‬

‫از هﻤﻪ ﻋﻴﺶ و ﺧﻮﺷﻴﻬﺎ و ﻣﺰﻩ‬

‫او ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺟﺰ آﻪ ﻗﺸﺮ ﺧﺮﺑﺰﻩ‬

‫آﻪ ﺑﻮد اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺮ رﻩ ﻳﺎ ﺣﺸﻴﺶ‬

‫ﻻﻳﻖ ﺳﻴﺮان ﮔﺎوى ﻳﺎ ﺧﺮﻳﺶ‬

‫ﺧﺸﻚ ﺑﺮ ﻣﻴﺦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﭼﻮن ﻗﺪﻳﺪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪى اﺳﺒﺎب ﺟﺎﻧﺶ ﻻ ﻳﺰﻳﺪ‬

‫و ﺁن ﻓﻀﺎى ﺧﺮق اﺳﺒﺎب و ﻋﻠﻞ‬

‫هﺴﺖ ارض اﻟﻠﱠﻪ اى ﺻﺪر اﺟﻞ‬

‫هﺮ زﻣﺎن ﻣﺒﺪل ﺷﻮد ﭼﻮن ﻧﻘﺶ ﺟﺎن‬

‫ﻧﻮ ﺑﻪ ﻧﻮ ﺑﻴﻨﺪ ﺟﻬﺎﻧﻰ در ﻋﻴﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد ﻓﺮدوس و اﻧﻬﺎر ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺴﺮدﻩى ﻳﻚ ﺻﻔﺖ ﺷﺪ ﮔﺸﺖ زﺷﺖ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ هﺮ ﺣﺲ ﻣﺪرآﻰ را از ﺁدﻣﻰ ﻧﻴﺰ ﻣﺪرآﺎﺗﻰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ آﻪ از ﻣﺪرآﺎت ﺁن ﺣﺲ دﻳﮕﺮ ﺑﻰﺧﺒﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻨﺎن آﻪ هﺮ ﭘﻴﺸﻪور اﺳﺘﺎد‪ ،‬اﻋﺠﻤﻰ آﺎر ﺁن اﺳﺘﺎد دﮔﺮ ﭘﻴﺸﻪور اﺳﺖ و ﺑﻰﺧﺒﺮى او از ﺁن آﻪ وﻇﻴﻔﻪى او‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ دﻟﻴﻞ ﻧﻜﻨﺪ آﻪ ﺁن ﻣﺪرآﺎت ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺣﺎل ﻣﻨﻜﺮ ﺑﻮد ﺁن را اﻣﺎ از ﻣﻨﻜﺮى او اﻳﻨﺠﺎ ﺟﺰ‬ ‫ﺑﻰﺧﺒﺮى ﻧﻤﻰﺧﻮاهﻴﻢ در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم‬ ‫ﭼﻨﺒﺮﻩى دﻳﺪ ﺟﻬﺎن ادراك ﺗﺴﺖ‬

‫ﭘﺮدﻩى ﭘﺎآﺎن ﺣﺲ ﻧﺎﭘﺎك ﺗﺴﺖ‬

‫ﻣﺪﺗﻰ ﺣﺲ را ﺑﺸﻮ ز ﺁب ﻋﻴﺎن‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ دان ﺟﺎﻣﻪ ﺷﻮى ﺻﻮﻓﻴﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪى ﺗﻮ ﭘﺎك ﭘﺮدﻩ ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن ﭘﺎآﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺗﻮ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺮ ﺑﻮد ﻧﻮر و ﺻﻮر‬

‫ﭼﺸﻢ را ﺑﺎﺷﺪ از ﺁن ﺧﻮﺑﻰ ﺧﺒﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻰ ﮔﻮش ﻣﻰﺁرى ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻳﻰ زﻟﻒ و رﺧﺴﺎرﻩى ﺑﺘﻴﺶ‬

‫ﮔﻮش ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﮕﺮوم‬

‫ﺻﻮرت ار ﺑﺎﻧﮕﻰ زﻧﺪ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮم‬

‫ﻋﺎﻟﻤﻢ ﻣﻦ ﻟﻴﻚ اﻧﺪر ﻓﻦ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻓﻦ ﻣﻦ ﺟﺰ ﺣﺮف و ﺻﻮﺗﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻴﺶ‬

‫هﻴﻦ ﺑﻴﺎ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﺒﻴﻦ اﻳﻦ ﺧﻮب را‬

‫ﻧﻴﺴﺖ در ﺧﻮر ﺑﻴﻨﻰ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﻮب را‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد ﻣﺸﻚ و ﮔﻼﺑﻰ ﺑﻮ ﺑﺮم‬

‫ﻓﻦ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ و ﻋﻠﻢ و ﻣﺨﺒﺮم‬

‫آﻰ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﻦ رخ ﺁن ﺳﻴﻢ ﺳﺎق‬

‫هﻴﻦ ﻣﻜﻦ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﺎ ﻟﻴﺲ ﻳﻄﺎق‬

‫‪٦٧١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎز ﺣﺲ آﮋ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻏﻴﺮ آﮋ‬

‫ﺧﻮاﻩ آﮋ ﻏﮋ ﭘﻴﺶ او ﻳﺎ راﺳﺖ ﻏﮋ‬

‫ﭼﺸﻢ اﺣﻮل از ﻳﻜﻰ دﻳﺪن ﻳﻘﻴﻦ‬

‫دان آﻪ ﻣﻌﺰول اﺳﺖ اى ﺧﻮاﺟﻪى ﻣﻌﻴﻦ‬

‫ﺗﻮ آﻪ ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ هﻤﻪ ﻣﻜﺮى و زرق‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا از ﺧﻮد ﻧﻤﻰداﻧﻰ ﺗﻮ ﻓﺮق‬

‫ﻣﻨﮕﺮ از ﺧﻮد در ﻣﻦ اى آﮋ ﺑﺎز ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﻳﻜﻰ ﺗﻮ را ﻧﺒﻴﻨﻰ ﺗﻮ دو ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﻣﻦ ز ﻣﻦ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ وراى آﻮن ﺑﻴﻨﻰ ﺳﺎﺣﺘﻰ‬

‫وارهﻰ از ﺗﻨﮕﻰ و از ﻧﻨﮓ و ﻧﺎم‬

‫ﻋﺸﻖ اﻧﺪر ﻋﺸﻖ ﺑﻴﻨﻰ و اﻟﺴﻼم‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪاﻧﻰ ﭼﻮن آﻪ رﺳﺘﻰ از ﺑﺪن‬

‫ﮔﻮش و ﺑﻴﻨﻰ ﭼﺸﻢ ﻣﻰداﻧﺪ ﺷﺪن‬

‫راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﺁن ﺷﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ زﺑﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ ﮔﺮدد ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮى ﻋﺎرﻓﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ را ﭼﺸﻤﻰ ﻧﺒﻮد اول ﻳﻘﻴﻦ‬

‫در رﺣﻢ ﺑﻮد او ﺟﻨﻴﻦ ﮔﻮﺷﺘﻴﻦ‬

‫ﻋﻠﺖ دﻳﺪن ﻣﺪان ﭘﻴﻪ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮاب اﻧﺪر ﻧﺪﻳﺪى آﺲ ﺻﻮر‬

‫ﺁن ﭘﺮى و دﻳﻮ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﺷﺒﻴﻪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻧﺪر دﻳﺪﮔﺎﻩ هﺮ دو ﭘﻴﻪ‬

‫ﻧﻮر را ﺑﺎ ﭘﻴﻪ ﺧﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﻧﺒﻮد‬

‫ﻧﺴﺒﺘﺶ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﺧﻼق ودود‬

‫ﺁدم اﺳﺖ از ﺧﺎك آﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك‬

‫ﺟﻨﻰ اﺳﺖ از ﻧﺎر ﺑﻰهﻴﭻ اﺷﺘﺮاك‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁى ﺁﺗﺶ ﺁن ﭘﺮى‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﺻﻠﺶ اوﺳﺖ ﭼﻮن ﻣﻰﺑﻨﮕﺮى‬

‫ﻣﺮغ از ﺑﺎد اﺳﺖ آﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺎد‬

‫ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ را ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺪاد‬

‫ﻧﺴﺒﺖ اﻳﻦ ﻓﺮﻋﻬﺎ ﺑﺎ اﺻﻠﻬﺎ‬

‫هﺴﺖ ﺑﻰﭼﻮن ﮔﺮ ﭼﻪ دادش وﺻﻠﻬﺎ‬

‫ﺁدﻣﻰ ﭼﻮن زادﻩى ﺧﺎك هﺒﺎﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭘﺴﺮ را ﺑﺎ ﭘﺪر ﻧﺴﺒﺖ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﺴﺒﺘﻰ ﮔﺮ هﺴﺖ ﻣﺨﻔﻰ از ﺧﺮد‬

‫هﺴﺖ ﺑﻰﭼﻮن و ﺧﺮد آﻰ ﭘﻰ ﺑﺮد‬

‫ﺑﺎد را ﺑﻰﭼﺸﻢ اﮔﺮ ﺑﻴﻨﺶ ﻧﺪاد‬

‫ﻓﺮق ﭼﻮن ﻣﻰآﺮد اﻧﺪر ﻗﻮم ﻋﺎد‬

‫ﭼﻮن هﻤﻰداﻧﺴﺖ ﻣﻮﻣﻦ از ﻋﺪو‬

‫ﭼﻮن هﻤﻰداﻧﺴﺖ ﻣﻰ را از آﺪو‬

‫ﺁﺗﺶ ﻧﻤﺮود را ﮔﺮ ﭼﺸﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻠﻴﻠﺶ ﭼﻮن ﺗﺠﺸﻢ آﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﻧﻴﻞ را ﺁن ﻧﻮر و دﻳﺪ‬

‫از ﭼﻪ ﻗﺒﻄﻰ را ز ﺳﺒﻄﻰ ﻣﻰﮔﺰﻳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ آﻮﻩ و ﺳﻨﮓ ﺑﺎ دﻳﺪار ﺷﺪ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا داود را او ﻳﺎر ﺷﺪ‬

‫اﻳﻦ زﻣﻴﻦ را ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﭼﺸﻢ ﺟﺎن‬

‫از ﭼﻪ ﻗﺎرون را ﻓﺮو ﺧﻮرد ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﭼﺸﻢ دل ﺣﻨﺎﻧﻪ را‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪى هﺠﺮ ﺁن ﻓﺮزاﻧﻪ را‬

‫‪٦٧٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﻨﮓ رﻳﺰﻩ ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى دﻳﺪﻩور‬

‫ﭼﻮن ﮔﻮاهﻰ دادى اﻧﺪر ﻣﺸﺖ در‬

‫اى ﺧﺮد ﺑﺮ آﺶ ﺗﻮ ﭘﺮ و ﺑﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺳﻮرﻩ ﺑﺮ ﺧﻮان زﻟﺰﻟﺖ زﻟﺰاﻟﻬﺎ‬

‫در ﻗﻴﺎﻣﺖ اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫آﻰ ز ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﮔﻮاهﻴﻬﺎ دهﺪ‬

‫آﻪ ﺗﺤﺪث ﺣﺎﻟﻬﺎ و اﺧﺒﺎرهﺎ‬

‫ﺗﻈﻬﺮ اﻻرض ﻟﻨﺎ اﺳﺮارهﺎ‬

‫اﻳﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻣﺮا ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻣﻴﺮ‬

‫هﺴﺖ ﺑﺮهﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺪ ﻣﺮﺳﻞ ﺧﺒﻴﺮ‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ دارو ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﺳﻮر را‬

‫هﺴﺖ در ﺧﻮر از ﭘﻰ ﻣﻴﺴﻮر را‬

‫واﻗﻌﺎﺗﻰ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدى ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‬

‫آﻪ ﺧﺪا ﺧﻮاهﺪ ﻣﺮا آﺮدن ﮔﺰﻳﻦ‬

‫ﻣﻦ ﻋﺼﺎ و ﻧﻮر ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺷﺎخ ﮔﺴﺘﺎخ ﺗﺮا ﺧﻮاهﻢ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫واﻗﻌﺎت ﺳﻬﻤﮕﻴﻦ از ﺑﻬﺮ اﻳﻦ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮدت رب دﻳﻦ‬

‫در ﺧﻮر ﺳﺮ ﺑﺪ و ﻃﻐﻴﺎن ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ آﺎوﺳﺖ در ﺧﻮر دان ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ آﺎو ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ و ﺧﺒﻴﺮ‬

‫ﻣﺼﻠﺢ اﻣﺮاض درﻣﺎن ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﺎوﻳﻼت ﻣﻰﮔﺸﺘﻰ از ﺁن‬

‫آﻮر و آﺮ آﺎﻳﻦ هﺴﺖ از ﺧﻮاب ﮔﺮان‬

‫و ﺁن ﻃﺒﻴﺐ و ﺁن ﻣﻨﺠﻢ در ﻟﻤﻊ‬

‫دﻳﺪ ﺗﻌﺒﻴﺮش ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ از ﻃﻤﻊ‬

‫ﮔﻔﺖ دور از دوﻟﺖ و از ﺷﺎهﻰات‬

‫آﻪ در ﺁﻳﺪ ﻏﺼﻪ در ﺁﮔﺎهﻰات‬

‫از ﻏﺬاى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻳﺎ از ﻃﻌﺎم‬

‫ﻃﺒﻊ ﺷﻮرﻳﺪﻩ هﻤﻰﺑﻴﻨﺪ ﻣﻨﺎم‬

‫ز اﻧﻜﻪ دﻳﺪ او آﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺟﻮ ﻧﻪاى‬

‫ﺗﻨﺪ و ﺧﻮنﺧﻮارى و ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺧﻮ ﻧﻪاى‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﺧﻮن آﻨﻨﺪ از ﻣﺼﻠﺤﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ رﺣﻤﺘﺸﺎن ﻓﺰون اﺳﺖ از ﻋﻨﺖ‬

‫ﺷﺎﻩ را ﺑﺎﻳﺪ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮى رب‬

‫رﺣﻤﺖ او ﺳﺒﻖ دارد ﺑﺮ ﻏﻀﺐ‬

‫ﻧﻪ ﻏﻀﺐ ﻏﺎﻟﺐ ﺑﻮد ﻣﺎﻧﻨﺪ دﻳﻮ‬

‫ﺑﻰﺿﺮورت ﺧﻮن آﻨﺪ از ﺑﻬﺮ رﻳﻮ‬

‫ﻧﻪ ﺣﻠﻴﻤﻰ ﻣﺨﻨﺚوار ﻧﻴﺰ‬

‫آﻪ ﺷﻮد زن روﺳﭙﻰ ز ﺁن و آﻨﻴﺰ‬

‫دﻳﻮ ﺧﺎﻧﻪ آﺮدﻩ ﺑﻮدى ﺳﻴﻨﻪ را‬

‫ﻗﺒﻠﻪاى ﺳﺎزﻳﺪﻩ ﺑﻮدى آﻴﻨﻪ را‬

‫ﺷﺎخ ﺗﻴﺰت ﺑﺲ ﺟﮕﺮهﺎ را آﻪ ﺧﺴﺖ‬

‫ﻧﻚ ﻋﺼﺎﻳﻢ ﺷﺎخ ﺷﻮﺧﺖ را ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدن اﻳﻦ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﺑﺮ ﺁن ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن و ﺗﺎﺧﺘﻦ ﺑﺮدن ﺗﺎ ﺳﻴﻨﻮر ذر و ﻧﺴﻞ آﻪ ﺳﺮ ﺣﺪ ﻏﻴﺐ اﺳﺖ و ﻏﻔﻠﺖ‬ ‫اﻳﺸﺎن از آﻤﻴﻦ آﻪ ﭼﻮن ﻏﺎزى ﺑﻪ ﻏﺰا ﻧﺮود آﺎﻓﺮ ﺗﺎﺧﺘﻦ ﺁورد‬

‫‪٦٧٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ اﺳﭙﻪ ﺟﺴﻤﺎﻧﻴﺎن‬

‫ﺟﺎﻧﺐ ﻗﻠﻌﻪ و دژ روﺣﺎﻧﻴﺎن‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮو ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺑﺮ در ﺑﻨﺪ ﻏﻴﺐ‬

‫ﺗﺎ آﺴﻰ ﻧﺎﻳﺪ از ﺁن ﺳﻮ ﭘﺎك ﺟﻴﺐ‬

‫ﻏﺎزﻳﺎن ﺣﻤﻠﻪى ﻏﺰا ﭼﻮن آﻢ ﺑﺮﻧﺪ‬

‫آﺎﻓﺮان ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ﺣﻤﻠﻪ ﺁورﻧﺪ‬

‫ﻏﺎزﻳﺎن ﻏﻴﺐ ﭼﻮن از ﺣﻠﻢ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﻧﺎوردﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ زﺷﺖ آﻴﺶ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدى ﺳﻮى در ﺑﻨﺪان ﻏﻴﺐ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻳﻨﺪ اﻳﻦ ﻃﺮف ﻣﺮدان ﻏﻴﺐ‬

‫ﭼﻨﮓ در ﺻﻠﺐ و رﺣﻤﻬﺎ در زدى‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺷﺎرع را ﺑﮕﻴﺮى از ﺑﺪى‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻴﺮى ﺷﻪ رهﻰ آﻪ ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎدﻩﺳﺖ از ﺑﺮاى اﻧﺘﺴﺎل‬

‫ﺳﺪ ﺷﺪى در ﺑﻨﺪهﺎ را اى ﻟﺠﻮج‬

‫آﻮرى ﺗﻮ آﺮد ﺳﺮهﻨﮕﻰ ﺧﺮوج‬

‫ﻧﻚ ﻣﻨﻢ ﺳﺮهﻨﮓ هﻨﮕﺖ ﺑﺸﻜﻨﻢ‬

‫ﻧﻚ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻧﺎم و ﻧﻨﮕﺖ ﺑﺸﻜﻨﻢ‬

‫ﺗﻮ هﻼ در ﺑﻨﺪهﺎ را ﺳﺨﺖ ﺑﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﺎهﻰ ﺑﺮ ﺳﺒﺎل ﺧﻮد ﺑﺨﻨﺪ‬

‫ﺳﺒﻠﺘﺖ را ﺑﺮ آﻨﺪ ﻳﻚ ﻳﻚ ﻗﺪر‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ آﺎﻟﻘﺪر ﻳﻌﻤﻰ اﻟﺤﺬر‬

‫ﺳﺒﻠﺖ ﺗﻮ ﺗﻴﺰﺗﺮ ﻳﺎ ﺁن ﻋﺎد‬

‫آﻪ هﻤﻰﻟﺮزﻳﺪ از دﻣﺸﺎن ﺑﻼد‬

‫ﺗﻮ ﺳﺘﻴﺰﻩ روﺗﺮى ﻳﺎ ﺁن ﺛﻤﻮد‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻣﺜﻞ اﻳﺸﺎن در وﺟﻮد‬

‫ﺻﺪ از اﻳﻨﻬﺎ ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﻮ آﺮى‬

‫ﺑﺸﻨﻮى و ﻧﺎﺷﻨﻮدﻩ ﺁورى‬

‫ﺗﻮﺑﻪ آﺮدم از ﺳﺨﻦ آﺎﻧﮕﻴﺨﺘﻢ‬

‫ﺑﻰﺳﺨﻦ ﻣﻦ داروت ﺁﻣﻴﺨﺘﻢ‬

‫آﻪ ﻧﻬﻢ ﺑﺮ رﻳﺶ ﺧﺎﻣﺖ ﺗﺎ ﭘﺰد‬

‫ﻳﺎ ﺑﺴﻮزد رﻳﺶ و رﻳﺸﻪات ﺗﺎ اﺑﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ آﻪ ﺧﺒﻴﺮ اﺳﺖ اى ﻋﺪو‬

‫ﻣﻰدهﺪ هﺮ ﭼﻴﺰ را در ﺧﻮرد او‬

‫آﻰ آﮋى آﺮدى و آﻰ آﺮدى ﺗﻮ ﺷﺮ‬

‫آﻪ ﻧﺪﻳﺪى ﻻﻳﻘﺶ در ﭘﻰ اﺛﺮ‬

‫آﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدى دﻣﻰ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﻧﻴﻜﻴﻰ آﺰ ﭘﻰ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻣﺜﻞ ﺁن‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻰ و ﺑﻴﺪار ﺗﻮ‬

‫ﺑﻴﻨﻰ هﺮ دم ﭘﺎﺳﺦ آﺮدار ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻰ و ﮔﻴﺮى رﺳﻦ‬

‫ﺣﺎﺟﺘﺖ ﻧﺎﻳﺪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺁﻣﺪن‬

‫ﺁن آﻪ رﻣﺰى را ﺑﺪاﻧﺪ او ﺻﺤﻴﺢ‬

‫ﺣﺎﺟﺘﺶ ﻧﺎﻳﺪ آﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪش ﺻﺮﻳﺢ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻼ از آﻮدﻧﻰ ﺁﻳﺪ ﺗﺮا‬

‫آﻪ ﻧﻜﺮدى ﻓﻬﻢ ﻧﻜﺘﻪ و رﻣﺰهﺎ‬

‫از ﺑﺪى ﭼﻮن دل ﺳﻴﺎﻩ و ﺗﻴﺮﻩ ﺷﺪ‬

‫ﻓﻬﻢ آﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮد ﺗﻴﺮى ﺷﻮد ﺁن ﺗﻴﺮﮔﻰ‬

‫در رﺳﺪ در ﺗﻮ ﺟﺰاى ﺧﻴﺮﮔﻰ‬

‫‪٦٧٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ور ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺗﻴﺮ از ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ ﭘﻰ ﻧﺎدﻳﺪن ﺁﻻﻳﺶ اﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش ﮔﺮ دل ﺑﺎﻳﺪت‬

‫آﺰ ﭘﻰ هﺮ ﻓﻌﻞ ﭼﻴﺰى زاﻳﺪت‬

‫ور ازﻳﻦ اﻓﺰون ﺗﺮا هﻤﺖ ﺑﻮد‬

‫از ﻣﺮاﻗﺐ آﺎر ﺑﺎﻻﺗﺮ رود‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺗﻦ ﺧﺎآﻰ ﺁدﻣﻰ هﻤﭽﻮن ﺁهﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺟﻮهﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺁﻳﻴﻨﻪﺷﺪن اﺳﺖ ﺗﺎ در او هﻢ در دﻧﻴﺎ ﺑﻬﺸﺖ و دوزخ و‬ ‫ﻗﻴﺎﻣﺖ و ﻏﻴﺮ ﺁن ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻴﺎل‬ ‫ﭘﺲ ﭼﻮ ﺁهﻦ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﻴﺮﻩ هﻴﻜﻠﻰ‬

‫ﺻﻴﻘﻠﻰ آﻦ ﺻﻴﻘﻠﻰ آﻦ ﺻﻴﻘﻠﻰ‬

‫ﺗﺎ دﻟﺖ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﮔﺮدد ﭘﺮ ﺻﻮر‬

‫اﻧﺪر او هﺮ ﺳﻮ ﻣﻠﻴﺤﻰ ﺳﻴﻢ ﺑﺮ‬

‫ﺁهﻦ ار ﭼﻪ ﺗﻴﺮﻩ و ﺑﻰﻧﻮر ﺑﻮد‬

‫ﺻﻴﻘﻠﻰ ﺁن ﺗﻴﺮﮔﻰ از وى زدود‬

‫ﺻﻴﻘﻠﻰ دﻳﺪ ﺁهﻦ و ﺧﻮش آﺮد رو‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺻﻮرﺗﻬﺎ ﺗﻮان دﻳﺪن در او‬

‫ﮔﺮ ﺗﻦ ﺧﺎآﻰ ﻏﻠﻴﻆ و ﺗﻴﺮﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻴﻘﻠﺶ آﻦ ز اﻧﻜﻪ ﺻﻴﻘﻞﮔﻴﺮﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ در او اﺷﻜﺎل ﻏﻴﺒﻰ رو دهﺪ‬

‫ﻋﻜﺲ ﺣﻮرى و ﻣﻠﻚ در وى ﺟﻬﺪ‬

‫ﺻﻴﻘﻞ ﻋﻘﻠﺖ ﺑﺪان دادﻩﺳﺖ ﺣﻖ‬

‫آﻪ ﺑﺪو روﺷﻦ ﺷﻮد دل را ورق‬

‫ﺻﻴﻘﻠﻰ را ﺑﺴﺘﻪاى اى ﺑﻰﻧﻤﺎز‬

‫و ﺁن هﻮا را آﺮدﻩاى دو دﺳﺖ ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮ هﻮا را ﺑﻨﺪ ﺑﻨﻬﺎدﻩ ﺷﻮد‬

‫ﺻﻴﻘﻠﻰ را دﺳﺖ ﺑﮕﺸﺎدﻩ ﺷﻮد‬

‫ﺁهﻨﻰ آﺎﻳﻴﻨﻪى ﻏﻴﺒﻰ ﺑﺪى‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺻﻮرﺗﻬﺎ در او ﻣﺮﺳﻞ ﺷﺪى‬

‫ﺗﻴﺮﻩ آﺮدى زﻧﮓ دادى در ﻧﻬﺎد‬

‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻳﺴﻌﻮن ﻓﻰ اﻻرض اﻟﻔﺴﺎد‬

‫ﺗﺎ آﻨﻮن آﺮدى ﭼﻨﻴﻦ اآﻨﻮن ﻣﻜﻦ‬

‫ﺗﻴﺮﻩ آﺮدى ﺁب را اﻓﺰون ﻣﻜﻦ‬

‫ﺑﺮﻣﺸﻮران ﺗﺎ ﺷﻮد اﻳﻦ ﺁب ﺻﺎف‬

‫و اﻧﺪر او ﺑﻴﻦ ﻣﺎﻩ و اﺧﺘﺮ در ﻃﻮاف‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺮدم هﺴﺖ هﻤﭽﻮن ﺁب ﺟﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد ﺗﻴﺮﻩ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﻗﻌﺮ او‬

‫ﻗﻌﺮ ﺟﻮ ﭘﺮ ﮔﻮهﺮ اﺳﺖ و ﭘﺮ ز در‬

‫هﻴﻦ ﻣﻜﻦ ﺗﻴﺮﻩ آﻪ هﺴﺖ اوﺻﺎف ﺣﺮ‬

‫ﺟﺎن ﻣﺮدم هﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ هﻮا‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﮔﺮد ﺁﻣﻴﺨﺖ ﺷﺪ ﭘﺮدﻩى ﺳﻤﺎ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ ﺁﻳﺪ او ز دﻳﺪ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﮔﺮدش رﻓﺖ ﺷﺪ ﺻﺎﻓﻰ و ﻧﺎب‬

‫ﺑﺎ آﻤﺎل ﺗﻴﺮﮔﻰ ﺣﻖ واﻗﻌﺎت‬

‫ﻣﻰﻧﻤﻮدت ﺗﺎ روى راﻩ ﻧﺠﺎت‬

‫‪٦٧٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم اﺳﺮار ﻓﺮﻋﻮن را و واﻗﻌﺎت او را ﻇﻬﺮ اﻟﻐﻴﺐ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺒﻴﺮى ﺣﻖ اﻳﻤﺎن ﺁورد ﻳﺎ ﮔﻤﺎن ﺑﺮد‬ ‫ز ﺁهﻦ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫واﻗﻌﺎﺗﻰ آﻪ در ﺁﺧﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ آﻨﻰ آﻤﺘﺮ ﺗﻮ ﺁن ﻇﻠﻢ و ﺑﺪى‬

‫ﺁن هﻤﻰدﻳﺪى و ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻰﺷﺪى‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎى زﺷﺖ ﺧﻮاﺑﺖ ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫ﻣﻰرﻣﻴﺪى ز ﺁن و ﺁن ﻧﻘﺶ ﺗﻮ ﺑﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن زﻧﮕﻰ آﻪ در ﺁﻳﻴﻨﻪ دﻳﺪ‬

‫روى ﺧﻮد را زﺷﺖ و ﺑﺮ ﺁﻳﻴﻨﻪ رﻳﺪ‬

‫آﻪ ﭼﻪ زﺷﺘﻰ ﻻﻳﻖ اﻳﻨﻰ و ﺑﺲ‬

‫زﺷﺘﻴﻢ ﺁن ﺗﻮ اﺳﺖ اى آﻮر ﺧﺲ‬

‫اﻳﻦ ﺣﺪث ﺑﺮ روى زﺷﺘﺖ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ز اﻧﻜﻪ هﺴﺘﻢ روﺷﻨﻰ‬

‫ﮔﺎﻩ ﻣﻰدﻳﺪى ﻟﺒﺎﺳﺖ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﮔﻪ دهﺎن و ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺮ دوﺧﺘﻪ‬

‫ﮔﺎﻩ ﺣﻴﻮان ﻗﺎﺻﺪ ﺧﻮﻧﺖ ﺷﺪﻩ‬

‫ﮔﻪ ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﻧﺪان ددﻩ‬

‫ﮔﻪ ﻧﮕﻮن اﻧﺪر ﻣﻴﺎن ﺁب رﻳﺰ‬

‫ﮔﻪ ﻏﺮﻳﻖ ﺳﻴﻞ ﺧﻮن ﺁﻣﻴﺰ ﺗﻴﺰ‬

‫ﮔﻪ ﻧﺪات ﺁﻣﺪ از اﻳﻦ ﭼﺮخ ﻧﻘﻰ‬

‫آﻪ ﺷﻘﻴﻰ و ﺷﻘﻴﻰ و ﺷﻘﻰ‬

‫ﮔﻪ ﻧﺪات ﺁﻣﺪ ﺻﺮﻳﺤﺎ از ﺟﺒﺎل‬

‫آﻪ ﺑﺮو هﺴﺘﻰ ز اﺻﺤﺎب اﻟﺸﻤﺎل‬

‫ﮔﻪ ﻧﺪا ﻣﻰﺁﻣﺪت از هﺮ ﺟﻤﺎد‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﻓﺮﻋﻮن در دوزخ ﻓﺘﺎد‬

‫زﻳﻦ ﺑﺘﺮهﺎ آﻪ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ز ﺷﺮم‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﻃﺒﻊ ﻣﻌﻜﻮس ﺗﻮ ﮔﺮم‬

‫اﻧﺪآﻰ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ اى ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‬

‫ز اﻧﺪآﻰ داﻧﻰ آﻪ هﺴﺘﻢ ﻣﻦ ﺧﺒﻴﺮ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را آﻮر ﻣﻰآﺮدى و ﻣﺎت‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻰ ز ﺧﻮاب و واﻗﻌﺎت‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﮕﺮﻳﺰى ﻧﻚ ﺁﻣﺪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ‬

‫آﻮرى ادراك ﻣﻜﺮ اﻧﺪﻳﺶ ﺗﻮ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ در ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺎز اﺳﺖ‬ ‫هﻴﻦ ﻣﻜﻦ زﻳﻦ ﭘﺲ ﻓﺮاﮔﻴﺮ اﺣﺘﺮاز‬

‫آﻪ ز ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ در ﺗﻮﺑﻪ اﺳﺖ ﺑﺎز‬

‫ﺗﻮﺑﻪ را از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻐﺮب درى‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮ ورى‬

‫ﺗﺎ ز ﻣﻐﺮب ﺑﺮ زﻧﺪ ﺳﺮ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ ﺁن در از وى رو ﻣﺘﺎب‬

‫هﺴﺖ ﺟﻨﺖ را ز رﺣﻤﺖ هﺸﺖ در‬

‫ﻳﻚ در ﺗﻮﺑﻪﺳﺖ ز ﺁن هﺸﺖ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﺁن هﻤﻪ ﮔﻪ ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻪ ﻓﺮاز‬

‫و ﺁن در ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺰ آﻪ ﺑﺎز‬

‫‪٦٧٦‬‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻴﻦ ﻏﻨﻴﻤﺖ دار در ﺑﺎز اﺳﺖ زود‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫رﺧﺖ ﺁن ﺟﺎ آﺶ ﺑﻪ آﻮرى ﺣﺴﻮد‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻓﺮﻋﻮن را آﻪ از ﻣﻦ ﻳﻚ ﭘﻨﺪ ﻗﺒﻮل آﻦ و ﭼﻬﺎر ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻋﻮض ﺑﺴﺘﺎن‬ ‫هﻴﻦ ز ﻣﻦ ﺑﭙﺬﻳﺮ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ و ﺑﻴﺎر‬

‫ﭘﺲ ز ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎن ﻋﻮض ﺁن را ﭼﻬﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻣﻮﺳﻰ آﺪام اﺳﺖ ﺁن ﻳﻜﻰ‬

‫ﺷﺮح آﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ از ﺁن ﻳﻚ اﻧﺪآﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﻳﻚ آﻪ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫آﻪ ﺧﺪاﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻏﻴﺮ آﺮدﮔﺎر‬

‫ﺧﺎﻟﻖ اﻓﻼك و اﻧﺠﻢ ﺑﺮ ﻋﻼ‬

‫ﻣﺮدم و دﻳﻮ و ﭘﺮى و ﻣﺮغ را‬

‫ﺧﺎﻟﻖ درﻳﺎ و دﺷﺖ و آﻮﻩ و ﺗﻴﻪ‬

‫ﻣﻠﻜﺖ او ﺑﻰﺣﺪ و او ﺑﻰﺷﺒﻴﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻣﻮﺳﻰ آﺪام اﺳﺖ ﺁن ﭼﻬﺎر‬

‫آﻪ ﻋﻮض ﺑﺪهﻰ ﻣﺮا ﺑﺮ ﮔﻮ ﺑﻴﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد آﺰ ﻟﻄﻒ ﺁن وﻋﺪﻩى ﺣﺴﻦ‬

‫ﺳﺴﺖ ﮔﺮدد ﭼﻬﺎر ﻣﻴﺦ آﻔﺮ ﻣﻦ‬

‫ﺑﻮ آﻪ ز ﺁن ﺧﻮش وﻋﺪﻩهﺎى ﻣﻐﺘﻨﻢ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﻗﻔﻞ آﻔﺮ ﺻﺪ ﻣﻨﻢ‬

‫ﺑﻮ آﻪ از ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺟﻮى اﻧﮕﺒﻴﻦ‬

‫ﺷﻬﺪ ﮔﺮدد در ﺗﻨﻢ اﻳﻦ زهﺮ آﻴﻦ‬

‫ﻳﺎ ز ﻋﻜﺲ ﺟﻮى ﺁن ﭘﺎآﻴﺰﻩ ﺷﻴﺮ‬

‫ﭘﺮورش ﻳﺎﺑﺪ دﻣﻰ ﻋﻘﻞ اﺳﻴﺮ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻮد آﺰ ﻋﻜﺲ ﺁن ﺟﻮهﺎى ﺧﻤﺮ‬

‫ﻣﺴﺖ ﮔﺮدم ﺑﻮ ﺑﺮم از ذوق اﻣﺮ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻮد آﺰ ﻟﻄﻒ ﺁن ﺟﻮهﺎى ﺁب‬

‫ﺗﺎزﮔﻰ ﻳﺎﺑﺪ ﺗﻦ ﺷﻮرﻩى ﺧﺮاب‬

‫ﺷﻮرﻩام را ﺳﺒﺰﻩاى ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫ﺧﺎر زارم ﺟﻨﺖ ﻣﺎوى ﺷﻮد‬

‫ﺑﻮ آﻪ از ﻋﻜﺲ ﺑﻬﺸﺖ و ﭼﺎر ﺟﻮ‬

‫ﺟﺎن ﺷﻮد از ﻳﺎرى ﺣﻖ ﻳﺎر ﺟﻮ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎﻧﻚ از ﻋﻜﺲ دوزخ ﮔﺸﺘﻪام‬

‫ﺁﺗﺶ و در ﻗﻬﺮ ﺣﻖ ﺁﻏﺸﺘﻪام‬

‫ﮔﻪ ز ﻋﻜﺲ ﻣﺎر دوزخ هﻤﭽﻮ ﻣﺎر‬

‫ﮔﺸﺘﻪام ﺑﺮ اهﻞ ﺟﻨﺖ زهﺮ ﺑﺎر‬

‫ﮔﻪ ز ﻋﻜﺲ ﺟﻮﺷﺶ ﺁب ﺣﻤﻴﻢ‬

‫ﺁب ﻇﻠﻤﻢ آﺮدﻩ ﺧﻠﻘﺎن را رﻣﻴﻢ‬

‫ﻣﻦ ز ﻋﻜﺲ زﻣﻬﺮﻳﺮم زﻣﻬﺮﻳﺮ‬

‫ﻳﺎ ز ﻋﻜﺲ ﺁن ﺳﻌﻴﺮم ﭼﻮن ﺳﻌﻴﺮ‬

‫دوزخ دروﻳﺶ و ﻣﻈﻠﻮﻣﻢ آﻨﻮن‬

‫واى ﺁن آﻪ ﻳﺎﺑﻤﺶ ﻧﺎﮔﻪ زﺑﻮن‬

‫ﺷﺮح آﺮدن ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺁن ﭼﻬﺎر ﻓﻀﻴﻠﺖ را ﺟﻬﺖ ﭘﺎى ﻣﺰد اﻳﻤﺎن ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ آﺎوﻟﻴﻦ ﺁن ﭼﻬﺎر‬

‫ﺻﺤﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻨﺖ را ﭘﺎﻳﺪار‬

‫‪٦٧٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﻋﻠﻠﻬﺎﻳﻰ آﻪ در ﻃﺐ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‬

‫دور ﺑﺎﺷﺪ از ﺗﻨﺖ اى ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫ﺛﺎﻧﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺮا ﻋﻤﺮ دراز‬

‫آﻪ اﺟﻞ دارد ز ﻋﻤﺮت اﺣﺘﺮاز‬

‫وﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﻋﻤﺮ ﻣﺴﺘﻮى‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻧﺎآﺎم از ﺟﻬﺎن ﺑﻴﺮون روى‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮاهﺎن اﺟﻞ ﭼﻮن ﻃﻔﻞ ﺷﻴﺮ‬

‫ﻧﻪ ز رﻧﺠﻰ آﻪ ﺗﺮا دارد اﺳﻴﺮ‬

‫ﻣﺮگ ﺟﻮ ﺑﺎﺷﻰ وﻟﻰ ﻧﻪ از ﻋﺠﺰ رﻧﺞ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﻨﻰ در ﺧﺮاب ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻨﺞ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻴﺮى ﺗﻴﺸﻪاى‬

‫ﻣﻰزﻧﻰ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻰاﻧﺪﻳﺸﻪاى‬

‫آﻪ ﺣﺠﺎب ﮔﻨﺞ ﺑﻴﻨﻰ ﺧﺎﻧﻪ را‬

‫ﻣﺎﻧﻊ ﺻﺪ ﺧﺮﻣﻦ اﻳﻦ ﻳﻚ داﻧﻪ را‬

‫ﭘﺲ در ﺁﺗﺶ اﻓﻜﻨﻰ اﻳﻦ داﻧﻪ را‬

‫ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮى ﭘﻴﺸﻪى ﻣﺮداﻧﻪ را‬

‫اى ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺮﮔﻰ ز ﺑﺎﻏﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ‬

‫هﻤﭽﻮ آﺮﻣﻰ ﺑﺮﮔﺶ از رز راﻧﺪﻩ‬

‫ﭼﻮن آﺮم اﻳﻦ آﺮم را ﺑﻴﺪار آﺮد‬

‫اژدهﺎى ﺟﻬﻞ را اﻳﻦ آﺮم ﺧﻮرد‬

‫آﺮم آﺮﻣﻰ ﺷﺪ ﭘﺮ از ﻣﻴﻮﻩ و درﺧﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮔﺮدد ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫ﺗﻔﺴﻴﺮ آﻨﺖ آﻨﺰا ﻣﺨﻔﻴﺎ ﻓﺎﺣﺒﺒﺖ ان اﻋﺮف‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ آﻦ آﺎز ﻋﻘﻴﻖ اﻳﻦ ﻳﻤﻦ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﮔﻨﺞ زﻳﺮ ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ و ﭼﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫از ﺧﺮاﺑﻰ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻨﺪﻳﺶ و ﻣﻪاﻳﺴﺖ‬

‫آﻪ هﺰاران ﺧﺎﻧﻪ از ﻳﻚ ﻧﻘﺪ ﮔﻨﺞ‬

‫ﺗﺎن ﻋﻤﺎرت آﺮد ﺑﻰﺗﻜﻠﻴﻒ و رﻧﺞ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد وﻳﺮان ﺷﻮد‬

‫ﮔﻨﺞ از زﻳﺮش ﻳﻘﻴﻦ ﻋﺮﻳﺎن ﺷﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ز اﻧﻜﻪ روح‬

‫ﻣﺰد وﻳﺮان آﺮدن اﺳﺘﺶ ﺁن ﻓﺘﻮح‬

‫ﭼﻮن ﻧﻜﺮد ﺁن آﺎرﻣﺰدش هﺴﺖ ﻻ‬

‫ن إِﻟﱠﺎ ﻣﺎ ﺳﻌﻰ‬ ‫ﺲ ِﻟ ْﻠِﺈﻧْﺴﺎ ِ‬ ‫َﻟ ْﻴ َ‬

‫دﺳﺖ ﺧﺎﻳﻰ ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺗﻮ آﺎى درﻳﻎ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺎهﻰ ﺑﺪ اﻧﺪر زﻳﺮ ﻣﻴﻎ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻜﺮدم ﺁن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ از ﺑﻬﻰ‬

‫ﮔﻨﺞ رﻓﺖ و ﺧﺎﻧﻪ و دﺳﺘﻢ ﺗﻬﻰ‬

‫ﺧﺎﻧﻪى اﺟﺮت ﮔﺮﻓﺘﻰ و آﺮى‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻠﻚ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﻴﻌﻰ ﻳﺎ ﺷﺮى‬

‫اﻳﻦ آﺮى را ﻣﺪت او ﺗﺎ اﺟﻞ‬

‫ﺗﺎ در اﻳﻦ ﻣﺪت آﻨﻰ در وى ﻋﻤﻞ‬

‫ﭘﺎرﻩ دوزى ﻣﻰآﻨﻰ اﻧﺪر دآﺎن‬

‫زﻳﺮ اﻳﻦ دآﺎن ﺗﻮ ﻣﺪﻓﻮن دو آﺎن‬

‫هﺴﺖ اﻳﻦ دآﺎن آﺮاﻳﻰ زود ﺑﺎش‬

‫ﺗﻴﺸﻪ ﺑﺴﺘﺎن و ﺗﻜﺶ را ﻣﻰﺗﺮاش‬

‫‪٦٧٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺗﻴﺸﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺮ آﺎن ﻧﻬﻰ‬

‫از دآﺎن و ﭘﺎرﻩ دوزى وارهﻰ‬

‫ﭘﺎرﻩ دوزى ﭼﻴﺴﺖ ﺧﻮرد ﺁب و ﻧﺎن‬

‫ﻣﻰزﻧﻰ اﻳﻦ ﭘﺎرﻩ ﺑﺮ دﻟﻖ ﮔﺮان‬

‫هﺮ زﻣﺎن ﻣﻰدرد اﻳﻦ دﻟﻖ ﺗﻨﺖ‬

‫ﭘﺎرﻩ ﺑﺮ وى ﻣﻰزﻧﻰ زﻳﻦ ﺧﻮردﻧﺖ‬

‫اى ز ﻧﺴﻞ ﭘﺎدﺷﺎﻩ آﺎﻣﻴﺎر‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁ زﻳﻦ ﭘﺎرﻩ دوزى ﻧﻨﮓ دار‬

‫ﭘﺎرﻩاى ﺑﺮ آﻦ از اﻳﻦ ﻗﻌﺮ دآﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁرد ﺳﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ دو آﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﺎﻳﻦ ﻣﻬﻠﺖ ﺧﺎﻧﻪى آﺮى‬

‫ﺁﺧﺮ ﺁﻳﺪ ﺗﻮ ﻧﺨﻮردﻩ زو ﺑﺮى‬

‫ﭘﺲ ﺗﺮا ﺑﻴﺮون آﻨﺪ ﺻﺎﺣﺐ دآﺎن‬

‫وﻳﻦ دآﺎن را ﺑﺮ آﻨﺪ از روى آﺎن‬

‫ﺗﻮ ز ﺣﺴﺮت ﮔﺎﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫ﮔﺎﻩ رﻳﺶ ﺧﺎم ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫آﺎى درﻳﻐﺎ ﺁن ﻣﻦ ﺑﻮد اﻳﻦ دآﺎن‬

‫آﻮر ﺑﻮدم ﺑﺮ ﻧﺨﻮردم زﻳﻦ ﻣﻜﺎن‬

‫اى درﻳﻐﺎ ﺑﻮد ﻣﺎ را ﺑﺮد ﺑﺎد‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﻳﺎ ﺣﺴﺮﺗﺎ ﺷﺪ ﻟﻠﻌﺒﺎد‬

‫ﻏﺮﻩ ﺷﺪن ﺁدﻣﻰ ﺑﻪ ذآﺎوت و ﺗﺼﻮﻳﺮات ﻃﺒﻊ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ و ﻃﻠﺐ ﻧﺎآﺮدن ﻋﻠﻢ ﻏﻴﺐ آﻪ ﻋﻠﻢ اﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‬ ‫دﻳﺪم اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر‬

‫ﺑﻮدم اﻧﺪر ﻋﺸﻖ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻰﻗﺮار‬

‫ﺑﻮدم از ﮔﻨﺞ ﻧﻬﺎﻧﻰ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ور ﻧﻪ دﺳﺘﻨﺒﻮى ﻣﻦ ﺑﻮدى ﺗﺒﺮ‬

‫ﺁﻩ ﮔﺮ داد ﺗﺒﺮ را دادﻣﻰ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن ﻏﻢ را ﺗﺒﺮا دادﻣﻰ‬

‫ﭼﺸﻢ را ﺑﺮ ﻧﻘﺶ ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺘﻢ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻃﻔﻼن ﻋﺸﻘﻬﺎ ﻣﻰﺑﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﭘﺲ ﻧﻜﻮ ﮔﻔﺖ ﺁن ﺣﻜﻴﻢ آﺎﻣﻴﺎر‬

‫آﻪ ﺗﻮ ﻃﻔﻠﻰ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر‬

‫در اﻟﻬﻰ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺲ اﻧﺪرز آﺮد‬

‫آﻪ ﺑﺮ ﺁر از دودﻣﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮد‬

‫ﺑﺲ آﻦ اى ﻣﻮﺳﻰ ﺑﮕﻮ وﻋﺪﻩى ﺳﻮم‬

‫آﻪ دل ﻣﻦ ز اﺿﻄﺮاﺑﺶ ﮔﺸﺖ ﮔﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﺁن ﺳﻮم ﻣﻠﻚ دو ﺗﻮ‬

‫دو ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺧﺎﻟﺺ از ﺧﺼﻢ و ﻋﺪو‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ز ﺁن ﻣﻠﻚ آﺎآﻨﻮن داﺷﺘﻰ‬

‫آﺎن ﺑﺪ اﻧﺪر ﺟﻨﮓ و اﻳﻦ در ﺁﺷﺘﻰ‬

‫ﺁن آﻪ در ﺟﻨﮕﺖ ﭼﻨﺎن ﻣﻠﻜﻰ دهﺪ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﺻﻠﺢ ﺧﻮاﻧﺖ ﭼﻮن ﻧﻬﺪ‬

‫ﺁن آﺮم آﺎﻧﺪر ﺟﻔﺎ ﺁﻧﻬﺎت داد‬

‫در وﻓﺎ ﺑﻨﮕﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻓﺘﻘﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻣﻮﺳﻰ ﭼﻬﺎرم ﭼﻴﺴﺖ زود‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ ﺻﺒﺮم ﺷﺪ و ﺣﺮﺻﻢ ﻓﺰود‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﺎرم ﺁن آﻪ ﻣﺎﻧﻰ ﺗﻮ ﺟﻮان‬

‫ﻣﻮى هﻤﭽﻮن ﻗﻴﺮ و رخ ﭼﻮن ارﻏﻮان‬

‫‪٦٧٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫رﻧﮓ و ﺑﻮ در ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﺑﺲ آﺎﺳﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﻮ ﭘﺴﺘﻰ ﺳﺨﻦ آﺮدﻳﻢ ﭘﺴﺖ‬

‫اﻓﺘﺨﺎر از رﻧﮓ و ﺑﻮ و از ﻣﻜﺎن‬

‫هﺴﺖ ﺷﺎدى و ﻓﺮﻳﺐ آﻮدآﺎن‬

‫ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﺧﺒﺮ آﻪ آﻠﻤﻮا اﻟﻨﺎس ﻋﻠﻰ ﻗﺪر ﻋﻘﻮﻟﻬﻢ ﻻ ﻋﻠﻰ ﻗﺪر ﻋﻘﻮﻟﻜﻢ ﺣﺘﻰ ﻻ ﻳﻜﺬب اﻟﻠﱠﻪ و رﺳﻮﻟﻪ‬ ‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺎ آﻮدك ﺳﺮ و آﺎرم ﻓﺘﺎد‬

‫هﻢ زﺑﺎن آﻮدآﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺸﺎد‬

‫آﻪ ﺑﺮو آﺘﺎب ﺗﺎ ﻣﺮﻏﺖ ﺧﺮم‬

‫ﻳﺎ ﻣﻮﻳﺰ و ﺟﻮز و ﻓﺴﺘﻖ ﺁورم‬

‫ﺟﺰ ﺷﺒﺎب ﺗﻦ ﻧﻤﻰداﻧﻰ ﺑﮕﻴﺮ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻮاﻧﻰ را ﺑﮕﻴﺮ اى ﺧﺮ ﺷﻌﻴﺮ‬

‫هﻴﭻ ﺁژﻧﮕﻰ ﻧﻴﻔﺘﺪ ﺑﺮ رﺧﺖ‬

‫ﺗﺎزﻩ ﻣﺎﻧﺪ ﺁن ﺷﺒﺎب ﻓﺮﺧﺖ‬

‫ﻧﻪ ﻧﮋﻧﺪ ﭘﻴﺮﻳﺖ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ رو‬

‫ﻧﻪ ﻗﺪ ﭼﻮن ﺳﺮو ﺗﻮ ﮔﺮدد دو ﺗﻮ‬

‫ﻧﻪ ﺷﻮد زور ﺟﻮاﻧﻰ از ﺗﻮ آﻢ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ دﻧﺪاﻧﻬﺎ ﺧﻠﻠﻬﺎ ﻳﺎ اﻟﻢ‬

‫ﻧﻪ آﻤﻰ در ﺷﻬﻮت و ﻃﻤﺚ و ﺑﻌﺎل‬

‫آﻪ زﻧﺎن را ﺁﻳﺪ از ﺿﻌﻔﺖ ﻣﻼل‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﺑﮕﺸﺎﻳﺪت ﻓﺮ ﺷﺒﺎب‬

‫آﻪ ﮔﺸﻮد ﺁن ﻣﮋدﻩى ﻋﻜﺎﺷﻪ ﺑﺎب‬

‫ﻗﻮﻟﻪ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﻦ ﺑﺸﺮﻧﻰ ﺑﺨﺮوج ﺻﻔﺮ ﺑﺸﺮﺗﻪ ﺑﺎﻟﺠﻨﺔ‬ ‫اﺣﻤﺪ ﺁﺧﺮ زﻣﺎن را اﻧﺘﻘﺎل‬

‫در رﺑﻴﻊ اول ﺁﻳﺪ ﺑﻰﺟﺪال‬

‫ﭼﻮن ﺧﺒﺮ ﻳﺎﺑﺪ دﻟﺶ زﻳﻦ وﻗﺖ ﻧﻘﻞ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺁن وﻗﺖ ﮔﺮدد او ﺑﻪ ﻋﻘﻞ‬

‫ﭼﻮن ﺻﻔﺮ ﺁﻳﺪ ﺷﻮد ﺷﺎد از ﺻﻔﺮ‬

‫آﻪ ﭘﺲ اﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻰﺳﺎزم ﺳﻔﺮ‬

‫هﺮ ﺷﺒﻰ ﺗﺎ روز زﻳﻦ ﺷﻮق هﺪى‬

‫اى رﻓﻴﻖ راﻩ اﻋﻠﻰ ﻣﻰزدى‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن آﺲ آﻪ ﻣﺮا ﻣﮋدﻩ دهﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺻﻔﺮ ﭘﺎى از ﺟﻬﺎن ﺑﻴﺮون ﻧﻬﺪ‬

‫آﻪ ﺻﻔﺮ ﺑﮕﺬﺷﺖ و ﺷﺪ ﻣﺎﻩ رﺑﻴﻊ‬

‫ﻣﮋدﻩور ﺑﺎﺷﻢ ﻣﺮ او را و ﺷﻔﻴﻊ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﻜﺎﺷﻪ ﺻﻔﺮ ﺑﮕﺬﺷﺖ و رﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ آﻪ ﺟﻨﺖ ﺗﺮا اى ﺷﻴﺮ زﻓﺖ‬

‫دﻳﮕﺮى ﺁﻣﺪ آﻪ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﺁن ﺻﻔﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﻜﺎﺷﻪ ﺑﺒﺮد از ﻣﮋدﻩ ﺑﺮ‬

‫ﭘﺲ رﺟﺎل از ﻧﻘﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫و ز ﺑﻘﺎﻳﺶ ﺷﺎدﻣﺎن اﻳﻦ آﻮدآﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁب ﺧﻮش ﻧﺪﻳﺪ ﺁن ﻣﺮغ آﻮر‬

‫ﭘﻴﺶ او آﻮﺛﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺁب ﺷﻮر‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻮﺳﻰ آﺮاﻣﺖ ﻣﻰﺷﻤﺮد‬

‫آﻪ ﻧﮕﺮدد ﺻﺎف اﻗﺒﺎل ﺗﻮ درد‬

‫‪٦٨٠‬‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ اﺣﺴﻨﺖ و ﻧﻜﻮ ﮔﻔﺘﻰ و ﻟﻴﻚ‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﺗﺎ آﻨﻢ ﻣﻦ ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ ﻳﺎر ﻧﻴﻚ‬

‫ﻣﺸﻮرت آﺮدن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎ اﻳﺴﻴﻪ در اﻳﻤﺎن ﺁوردن ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﺑﺎز ﮔﻔﺖ او اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ اﻳﺴﻴﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺟﺎن اﻓﺸﺎن ﺑﺮ اﻳﻦ اى دل ﺳﻴﻪ‬

‫ﺑﺲ ﻋﻨﺎﻳﺘﻬﺎﺳﺖ ﻣﺘﻦ اﻳﻦ ﻣﻘﺎل‬

‫زود درﻳﺎب اى ﺷﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﺧﺼﺎل‬

‫وﻗﺖ آﺸﺖ ﺁﻣﺪ زهﻰ ﭘﺮ ﺳﻮد آﺸﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ و ﮔﺮﻳﻪ آﺮد و ﮔﺮم ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ از ﺟﺎ و ﮔﻔﺘﺎ ﺑﺦ ﻟﻚ‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﺗﺎج ﮔﺸﺘﺖ اى آﻠﻚ‬

‫ﻋﻴﺐ آﻞ را ﺧﻮد ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ آﻼﻩ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﭼﻮن ﺑﺎﺷﺪ آﻠﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎﻩ‬

‫هﻢ در ﺁن ﻣﺠﻠﺲ آﻪ ﺑﺸﻨﻴﺪى ﺗﻮ اﻳﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻧﮕﻔﺘﻰ ﺁرى و ﺻﺪ ﺁﻓﺮﻳﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ در ﮔﻮش ﺧﻮرﺷﻴﺪ ارﺷﺪى‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﺑﺮ ﺑﻮى اﻳﻦ زﻳﺮ ﺁﻣﺪى‬

‫هﻴﭻ ﻣﻰداﻧﻰ ﭼﻪ وﻋﺪﻩﺳﺖ و ﭼﻪ داد‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ اﺑﻠﻴﺲ را ﺣﻖ اﻓﺘﻘﺎد‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﻦ ﻟﻄﻒ ﺁن آﺮﻳﻤﺖ ﺑﺎز ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫اى ﻋﺠﺐ ﭼﻮن زهﺮﻩات ﺑﺮ ﺟﺎى ﻣﺎﻧﺪ‬

‫زهﺮﻩات ﻧﺪرﻳﺪ ﺗﺎ ز ﺁن زهﺮﻩات‬

‫ﺑﻮدى اﻧﺪر هﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻬﺮﻩات‬

‫زهﺮﻩاى آﺰ ﺑﻬﺮﻩى ﺣﻖ ﺑﺮ درد‬

‫ﭼﻮن ﺷﻬﻴﺪان از دو ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮ ﺧﻮرد‬

‫ﻏﺎﻓﻠﻰ هﻢ ﺣﻜﻤﺖ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻋﻤﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻟﻴﻚ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ ﭼﺮا‬

‫ﻏﺎﻓﻠﻰ هﻢ ﺣﻜﻤﺖ اﺳﺖ و ﻧﻌﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﭙﺮد زود ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ز دﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﻰ ﭼﻨﺪان آﻪ ﻧﺎﺳﻮرى ﺷﻮد‬

‫ز هﺮ ﺟﺎن و ﻋﻘﻞ رﻧﺠﻮرى ﺷﻮد‬

‫ﺧﻮد آﻪ ﻳﺎﺑﺪ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎزار را‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﮔﻞ ﻣﻰﺧﺮى ﮔﻠﺰار را‬

‫داﻧﻪاى را ﺻﺪ درﺧﺘﺴﺘﺎن ﻋﻮض‬

‫ﺣﺒﻪاى را ﺁﻣﺪت ﺻﺪ آﺎن ﻋﻮض‬

‫آﺎن ﷲ دادن ﺁن ﺣﺒﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ آﺎن اﻟﻠﱠﻪ ﻟﻪ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻳﻦ هﻮى ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻰﻗﺮار‬

‫هﺴﺖ ﺷﺪ ز ﺁن هﻮى رب ﭘﺎﻳﺪار‬

‫هﻮى ﻓﺎﻧﻰ ﭼﻮن آﻪ ﺧﻮد ﺑﺎ او ﺳﭙﺮد‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﺎﻗﻰ داﻳﻢ و هﺮﮔﺰ ﻧﻤﺮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﻗﻄﺮﻩى ﺧﺎﻳﻒ از ﺑﺎد و ز ﺧﺎك‬

‫آﻪ ﻓﻨﺎ ﮔﺮدد ﺑﺪﻳﻦ هﺮ دو هﻼك‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ اﺻﻞ ﺧﻮد آﻪ درﻳﺎ ﺑﻮد ﺟﺴﺖ‬

‫از ﺗﻒ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﺑﺎد و ﺧﺎك رﺳﺖ‬

‫ﻇﺎهﺮش ﮔﻢ ﮔﺸﺖ در درﻳﺎ و ﻟﻴﻚ‬

‫ذات او ﻣﻌﺼﻮم و ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎ و ﻧﻴﻚ‬

‫‪٦٨١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻴﻦ ﺑﺪﻩ اى ﻗﻄﺮﻩ ﺧﻮد را ﺑﻰﻧﺪم‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﻰ در ﺑﻬﺎى ﻗﻄﺮﻩ ﻳﻢ‬

‫هﻴﻦ ﺑﺪﻩ اى ﻗﻄﺮﻩ ﺧﻮد را اﻳﻦ ﺷﺮف‬

‫در آﻒ درﻳﺎ ﺷﻮ اﻳﻤﻦ از ﺗﻠﻒ‬

‫ﺧﻮد آﻪ را ﺁﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ دوﻟﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻗﻄﺮﻩ را ﺑﺤﺮى ﺗﻘﺎﺿﺎﮔﺮ ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻠﱠﻪ زود ﺑﻔﺮوش و ﺑﺨﺮ‬

‫ﻗﻄﺮﻩاى دﻩ ﺑﺤﺮ ﭘﺮ ﮔﻮهﺮ ﺑﺒﺮ‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻠﱠﻪ هﻴﭻ ﺗﺎﺧﻴﺮى ﻣﻜﻦ‬

‫آﻪ ز ﺑﺤﺮ ﻟﻄﻒ ﺁﻣﺪ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﻟﻄﻒ اﻧﺪر ﻟﻄﻒ اﻳﻦ ﮔﻢ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫آﺎﺳﻔﻠﻰ ﺑﺮ ﭼﺮخ هﻔﺘﻢ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫هﻴﻦ آﻪ ﻳﻚ ﺑﺎزى ﻓﺘﺎدت ﺑﻮ اﻟﻌﺠﺐ‬

‫هﻴﭻ ﻃﺎﻟﺐ اﻳﻦ ﻧﻴﺎﺑﺪ در ﻃﻠﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ هﺎﻣﺎن ﺑﮕﻮﻳﻢ اى ﺳﺘﻴﺮ‬

‫ﺷﺎﻩ را ﻻزم ﺑﻮد راى وزﻳﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ هﺎﻣﺎن ﻣﮕﻮ اﻳﻦ راز را‬

‫آﻮر آﻤﭙﻴﺮى ﭼﻪ داﻧﺪ ﺑﺎز را‬

‫ﻗﺼﻪى ﺑﺎز ﭘﺎدﺷﺎﻩ و آﻤﭙﻴﺮ زن‬ ‫ﺑﺎز اﺳﭙﻴﺪى ﺑﻪ آﻤﭙﻴﺮى دهﻰ‬

‫او ﺑﺒﺮد ﻧﺎﺧﻨﺶ ﺑﻬﺮ ﺑﻬﻰ‬

‫ﻧﺎﺧﻨﻰ آﻪ اﺻﻞ آﺎر اﺳﺖ و ﺷﻜﺎر‬

‫آﻮر آﻤﭙﻴﺮك ﺑﺒﺮد آﻮروار‬

‫آﻪ آﺠﺎ ﺑﻮدﻩﺳﺖ ﻣﺎدر آﻪ ﺗﺮا‬

‫ﻧﺎﺧﻨﺎن زﻳﻦ ﺳﺎن دراز اﺳﺖ اى آﻴﺎ‬

‫ﻧﺎﺧﻦ و ﻣﻨﻘﺎر و ﭘﺮش را ﺑﺮﻳﺪ‬

‫وﻗﺖ ﻣﻬﺮ اﻳﻦ ﻣﻰآﻨﺪ زال ﭘﻠﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺗﺘﻤﺎﺟﺶ دهﺪ او آﻢ ﺧﻮرد‬

‫ﺧﺸﻢ ﮔﻴﺮد ﻣﻬﺮهﺎ را ﺑﺮ درد‬

‫آﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺘﻤﺎج ﭘﺨﺘﻢ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ ﺗﻜﺒﺮ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻰ و ﻋﺘﻮ‬

‫ﺗﻮ ﺳﺰاﻳﻰ در هﻤﺎن رﻧﺞ و ﺑﻼ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ و اﻗﺒﺎل آﻰ ﺳﺎزد ﺗﺮا‬

‫ﺁب ﺗﺘﻤﺎﺟﺶ دهﺪ آﺎﻳﻦ را ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﻰﺧﻮاهﻰ آﻪ ﻧﻮﺷﻰ ز ﺁن ﻓﻄﻴﺮ‬

‫ﺁب ﺗﺘﻤﺎﺟﺶ ﻧﮕﻴﺮد ﻃﺒﻊ ﺑﺎز‬

‫زال ﺑﺘﺮﻧﺠﺪ ﺷﻮد ﺧﺸﻤﺶ دراز‬

‫از ﻏﻀﺐ ﺁن ﺁش ﺳﻮزان ﺑﺮ ﺳﺮش‬

‫زن ﻓﺮو رﻳﺰد ﺷﻮد آﻞ ﻣﻐﻔﺮش‬

‫اﺷﻚ از ﺁن ﭼﺸﻤﺶ ﻓﺮو رﻳﺰد ز ﺳﻮز‬

‫ﻳﺎد ﺁرد ﻟﻄﻒ ﺷﺎﻩ دل ﻓﺮوز‬

‫ز ﺁن دو ﭼﺸﻢ ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﺑﺎ دﻻل‬

‫آﻪ ز ﭼﻬﺮﻩى ﺷﺎﻩ دارد ﺻﺪ آﻤﺎل‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﺎ زاﻏﺶ ﺷﺪﻩ ﭘﺮ زﺧﻢ زاغ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻧﻴﻚ از ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﺑﺎ درد و داغ‬

‫ﭼﺸﻢ درﻳﺎ ﺑﺴﻄﺘﻰ آﺰ ﺑﺴﻂ او‬

‫هﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎر ﻣﻮ‬

‫‪٦٨٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ هﺰاران ﭼﺮخ در ﭼﺸﻤﺶ رود‬

‫هﻤﭽﻮ ﭼﺸﻤﻪ ﭘﻴﺶ ﻗﻠﺰم ﮔﻢ ﺷﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ از اﻳﻦ ﻣﺤﺴﻮﺳﻬﺎ‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻪ از ﻏﻴﺐ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﻮﺳﻬﺎ‬

‫ﺧﻮد ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﻢ ﻳﻜﻰ ﮔﻮﺷﻰ آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻧﻜﺘﻪاى ﮔﻮﻳﻢ از ﺁن ﭼﺸﻢ ﺣﺴﻦ‬

‫ﻣﻰﭼﻜﻴﺪ ﺁن ﺁب ﻣﺤﻤﻮد ﺟﻠﻴﻞ‬

‫ﻣﻰرﺑﻮدى ﻗﻄﺮﻩاش را ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻟﺪ در ﭘﺮ و ﻣﻨﻘﺎر ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮔﺮ دهﺪ دﺳﺘﻮرىاش ﺁن ﺧﻮب آﻴﺶ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺸﻢ آﻤﭙﻴﺮ ار ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﻓﺮ و ﻧﻮر و ﺻﺒﺮ و ﻋﻠﻤﻢ را ﻧﺴﻮﺧﺖ‬

‫ﺑﺎز ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺎز ﺻﺪ ﺻﻮرت ﺗﻨﺪ‬

‫زﺧﻢ ﺑﺮ ﻧﺎﻗﻪ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺻﺎﻟﺢ زﻧﺪ‬

‫ﺻﺎﻟﺢ از ﻳﻚ دم آﻪ ﺁرد ﺑﺎﺷﻜﻮﻩ‬

‫ﺻﺪ ﭼﻨﺎن ﻧﺎﻗﻪ ﺑﺰاﻳﺪ ﻣﺘﻦ آﻮﻩ‬

‫دل هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ﺧﻤﻮش و هﻮش دار‬

‫ور ﻧﻪ دراﻧﻴﺪ ﻏﻴﺮت ﭘﻮد و ﺗﺎر‬

‫ﻏﻴﺮﺗﺶ را هﺴﺖ ﺻﺪ ﺣﻠﻢ ﻧﻬﺎن‬

‫ور ﻧﻪ ﺳﻮزﻳﺪى ﺑﻪ ﻳﻚ دم ﺻﺪ ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﺨﻮت ﺷﺎهﻰ ﮔﺮﻓﺘﺶ ﺟﺎى ﭘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ دل ﺧﻮد را ز ﺑﻨﺪ ﭘﻨﺪ آﻨﺪ‬

‫آﻪ آﻨﻢ ﺑﺎ راى هﺎﻣﺎن ﻣﺸﻮرت‬

‫آﺎوﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﻣﻠﻚ و ﻗﻄﺐ ﻣﻘﺪرت‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ را راﻳﺰن ﺻﺪﻳﻖ رب‬

‫راﻳﺰن ﺑﻮ ﺟﻬﻞ را ﺷﺪ ﺑﻮ ﻟﻬﺐ‬

‫ﻋﺮق ﺟﻨﺴﻴﺖ ﭼﻨﺎﻧﺶ ﺟﺬب آﺮد‬

‫آﺎن ﻧﺼﻴﺤﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺶ ﮔﺸﺖ ﺳﺮد‬

‫ﺟﻨﺲ ﺳﻮى ﺟﻨﺲ ﺻﺪ ﭘﺮﻩ ﭘﺮد‬

‫ﺑﺮ ﺧﻴﺎﻟﺶ ﺑﻨﺪهﺎ را ﺑﺮ درد‬

‫ﻗﺼﻪى ﺁن زن آﻪ ﻃﻔﻞ او ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﺎودان ﺧﺰﻳﺪ و ﺧﻄﺮ اﻓﺘﺎدن ﺑﻮد و از ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﭼﺎرﻩ ﺟﺴﺖ‬ ‫ﻳﻚ زﻧﻰ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺮﺗﻀﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺪ ﺑﺮ ﻧﺎودان ﻃﻔﻠﻰ ﻣﺮا‬

‫ﮔﺮش ﻣﻰﺧﻮاﻧﻢ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ور هﻠﻢ ﺗﺮﺳﻢ آﻪ اﻓﺘﺪ او ﺑﻪ ﭘﺴﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻋﺎﻗﻞ ﺗﺎ آﻪ درﻳﺎﺑﺪ ﭼﻮ ﻣﺎ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ آﺰ ﺧﻄﺮ ﺳﻮى ﻣﻦ ﺁ‬

‫هﻢ اﺷﺎرت را ﻧﻤﻰداﻧﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ور ﺑﺪاﻧﺪ ﻧﺸﻨﻮد اﻳﻦ هﻢ ﺑﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺲ ﻧﻤﻮدم ﺷﻴﺮ و ﭘﺴﺘﺎن را ﺑﺪو‬

‫او هﻤﻰﮔﺮداﻧﺪ از ﻣﻦ ﭼﺸﻢ و رو‬

‫از ﺑﺮاى ﺣﻖ ﺷﻤﺎﻳﻴﺪ اى ﻣﻬﺎن‬

‫دﺳﺘﮕﻴﺮ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن و ﺁن ﺟﻬﺎن‬

‫زود درﻣﺎن آﻦ آﻪ ﻣﻰﻟﺮزد دﻟﻢ‬

‫آﻪ ﺑﻪ درد از ﻣﻴﻮﻩى دل ﺑﮕﺴﻠﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻃﻔﻠﻰ را ﺑﺮ ﺁور هﻢ ﺑﻪ ﺑﺎم‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺟﻨﺲ ﺧﻮد را ﺁن ﻏﻼم‬

‫‪٦٨٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﻮى ﺟﻨﺲ ﺁﻳﺪ ﺳﺒﻚ ز ﺁن ﻧﺎودان‬

‫ﺟﻨﺲ ﺑﺮ ﺟﻨﺲ اﺳﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﺟﺎودان‬

‫زن ﭼﻨﺎن آﺮد و ﭼﻮ دﻳﺪ ﺁن ﻃﻔﻞ او‬

‫ﺟﻨﺲ ﺧﻮد ﺧﻮش ﺧﻮش ﺑﺪو ﺁورد رو‬

‫ﺳﻮى ﺑﺎم ﺁﻣﺪ ز ﻣﺘﻦ ﻧﺎودان‬

‫ﺟﺎذب هﺮ ﺟﻨﺲ را هﻢ ﺟﻨﺲ دان‬

‫ﻏﮋﻏﮋان ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻃﻔﻞ ﻃﻔﻞ‬

‫وارهﻴﺪ او از ﻓﺘﺎدن ﺳﻮى ﺳﻔﻞ‬

‫ز ﺁن ﺑﻮد ﺟﻨﺲ ﺑﺸﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﺴﻴﺖ رهﻨﺪ از ﻧﺎودان‬

‫ﭘﺲ ﺑﺸﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﺧﻮد را ﻣﺜﻠﻜﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﺲ ﺁﻳﻴﺪ و آﻢ ﮔﺮدﻳﺪ ﮔﻢ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺟﻨﺴﻴﺖ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺟﺎذﺑﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎذﺑﺶ ﺟﻨﺲ اﺳﺖ هﺮ ﺟﺎ ﻃﺎﻟﺒﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ و ادرﻳﺲ ﺑﺮ ﮔﺮدون ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻣﻼﻳﻚ ﭼﻮن آﻪ هﻢ ﺟﻨﺲ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺁن هﺎروت و ﻣﺎروت از ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺟﻨﺲ ﺗﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ز ﺁن زﻳﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫آﺎﻓﺮان هﻢ ﺟﻨﺲ ﺷﻴﻄﺎن ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﺟﺎﻧﺸﺎن ﺷﺎﮔﺮد ﺷﻴﻄﺎﻧﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺧﻮى ﺑﺪ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫دﻳﺪﻩهﺎى ﻋﻘﻞ و دل ﺑﺮ دوﺧﺘﻪ‬

‫آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺧﻮﺷﺎن ﺑﻪ زﺷﺘﻰ ﺁن ﺣﺴﺪ‬

‫ﺁن ﺣﺴﺪ آﻪ ﮔﺮدن اﺑﻠﻴﺲ زد‬

‫ز ﺁن ﺳﮕﺎن ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺣﻘﺪ و ﺣﺴﺪ‬

‫آﻪ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺧﻠﻖ را ﻣﻠﻚ اﺑﺪ‬

‫هﺮ آﻪ را دﻳﺪ او آﻤﺎل از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫از ﺣﺴﺪ ﻗﻮﻟﻨﺠﺶ ﺁﻣﺪ درد ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﺧﺮﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﻣﻰﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﻤﻊ آﺲ اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫هﻴﻦ آﻤﺎﻟﻰ دﺳﺖ ﺁور ﺗﺎ ﺗﻮ هﻢ‬

‫از آﻤﺎل دﻳﮕﺮان ﻧﻔﺘﻰ ﺑﻪ ﻏﻢ‬

‫از ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﻩ دﻓﻊ اﻳﻦ ﺣﺴﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺧﺪاﻳﺖ وارهﺎﻧﺪ از ﺟﺴﺪ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﻣﺸﻐﻮﻟﻴﻰ ﺑﺨﺸﺪ درون‬

‫آﻪ ﻧﭙﺮدازى از ﺁن ﺳﻮى ﺑﺮون‬

‫ﺟﺮﻋﻪى ﻣﻰ را ﺧﺪا ﺁن ﻣﻰدهﺪ‬

‫آﻪ ﺑﺪو ﻣﺴﺖ از دو ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻰرهﺪ‬

‫ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺑﻨﻬﺎدﻩ در آﻒ ﺣﺸﻴﺶ‬

‫آﺎو زﻣﺎﻧﻰ ﻣﻰرهﺎﻧﺪ از ﺧﻮدﻳﺶ‬

‫ﺧﻮاب را ﻳﺰدان ﺑﺪان ﺳﺎن ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﺰ دو ﻋﺎﻟﻢ ﻓﻜﺮ را ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﺮد ﻣﺠﻨﻮن را ز ﻋﺸﻖ ﭘﻮﺳﺘﻰ‬

‫آﺎو ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ﻋﺪو از دوﺳﺘﻰ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰدارد او‬

‫آﻪ ﺑﺮ ادراآﺎت ﺗﻮ ﺑﮕﻤﺎرد او‬

‫هﺴﺖ ﻣﻰهﺎى ﺷﻘﺎوت ﻧﻔﺲ را‬

‫آﻪ ز رﻩ ﺑﻴﺮون ﺑﺮد ﺁن ﻧﺤﺲ را‬

‫هﺴﺖ ﻣﻰهﺎى ﺳﻌﺎدت ﻋﻘﻞ را‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻣﻨﺰل ﺑﻰﻧﻘﻞ را‬

‫‪٦٨٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻴﻤﻪى ﮔﺮدون ز ﺳﺮ ﻣﺴﺘﻰ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﺮ آﻨﺪ ز ﺁن ﺳﻮ ﺑﮕﻴﺮد راﻩ ﭘﻴﺶ‬

‫هﻴﻦ ﺑﻪ هﺮ ﻣﺴﺘﻰ دﻻ ﻏﺮﻩ ﻣﺸﻮ‬

‫هﺴﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﺖ ﺣﻖ ﺧﺮ ﻣﺴﺖ ﺟﻮ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ را ﺑﺠﻮ زﻳﻦ ﺧﻨﺒﻬﺎ‬

‫ﻣﺴﺘﻰاش ﻧﺒﻮد ز آﻮﺗﻪ دﻧﺒﻬﺎ‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺮ ﻣﻌﺸﻮق ﭼﻮن ﺧﻨﺒﻰ اﺳﺖ ﭘﺮ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ درد و دﮔﺮ ﺻﺎﻓﻰ ﭼﻮ در‬

‫ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﺎ هﻴﻦ ﺑﭽﺶ ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط‬

‫ﺗﺎ ﻣﻴﻰ ﻳﺎﺑﻰ ﻣﻨﺰﻩ ز اﺧﺘﻼط‬

‫هﺮ دو ﻣﺴﺘﻰ ﻣﻰدهﻨﺪت ﻟﻴﻚ اﻳﻦ‬

‫ﻣﺴﺘﻰات ﺁرد آﺸﺎن ﺗﺎ رب دﻳﻦ‬

‫ﺗﺎ رهﻰ از ﻓﻜﺮ و وﺳﻮاس و ﺣﻴﻞ‬

‫ﺑﻰﻋﻘﺎل اﻳﻦ ﻋﻘﻞ در رﻗﺺ اﻟﺠﻤﻞ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ ﭼﻮن ﺟﻨﺲ روﺣﻨﺪ و ﻣﻠﻚ‬

‫ﻣﺮ ﻣﻠﻚ را ﺟﺬب آﺮدﻧﺪ از ﻓﻠﻚ‬

‫ﺑﺎد ﺟﻨﺲ ﺁﺗﺶ اﺳﺖ و ﻳﺎر او‬

‫آﻪ ﺑﻮد ﺁهﻨﮓ هﺮ دو ﺑﺮ ﻋﻠﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻨﺪى ﺗﻮ ﺳﺮ آﻮزﻩى ﺗﻬﻰ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺣﻮض ﻳﺎ ﺟﻮﻳﻰ ﻧﻬﻰ‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺁن ﻓﺮو ﻧﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﺴﺖ‬

‫آﻪ دﻟﺶ ﺧﺎﻟﻰ اﺳﺖ و در وى ﺑﺎد هﺴﺖ‬

‫ﻣﻴﻞ ﺑﺎدش ﭼﻮن ﺳﻮى ﺑﺎﻻ ﺑﻮد‬

‫ﻇﺮف ﺧﻮد را هﻢ ﺳﻮى ﺑﺎﻻ آﺸﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺁن ﺟﺎﻧﻬﺎ آﻪ ﺟﻨﺲ اﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﻮى اﻳﺸﺎن آﺶ آﺸﺎن ﭼﻮن ﺳﺎﻳﻪهﺎﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻋﻘﻠﺶ ﻏﺎﻟﺐ اﺳﺖ و ﺑﻰز ﺷﻚ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﻨﺲ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻠﻘﺖ ﺑﺎ ﻣﻠﻚ‬

‫و ﺁن هﻮاى ﻧﻔﺲ ﻏﺎﻟﺐ ﺑﺮ ﻋﺪو‬

‫ﻧﻔﺲ ﺟﻨﺲ اﺳﻔﻞ ﺁﻣﺪ ﺷﺪ ﺑﺪو‬

‫ﺑﻮد ﻗﺒﻄﻰ ﺟﻨﺲ ﻓﺮﻋﻮن ذﻣﻴﻢ‬

‫ﺑﻮد ﺳﺒﻄﻰ ﺟﻨﺲ ﻣﻮﺳﺎى آﻠﻴﻢ‬

‫ﺑﻮد هﺎﻣﺎن ﺟﻨﺲﺗﺮ ﻓﺮﻋﻮن را‬

‫ﺑﺮ ﮔﺰﻳﺪش ﺑﺮد ﺑﺮ ﺻﺪر ﺳﺮا‬

‫ﻻﺟﺮم از ﺻﺪر ﺗﺎ ﻗﻌﺮش آﺸﻴﺪ‬

‫آﻪ ز ﺟﻨﺲ دوزﺧﻨﺪ ﺁن دو ﭘﻠﻴﺪ‬

‫هﺮ دو ﺳﻮزﻧﺪﻩ ﭼﻮ دوزخ ﺿﺪ ﻧﻮر‬

‫هﺮ دو ﭼﻮن دوزخ ز ﻧﻮر دل ﻧﻔﻮر‬

‫ز اﻧﻜﻪ دوزخ ﮔﻮﻳﺪ اى ﻣﻮﻣﻦ ﺗﻮ زود‬

‫ﺑﺮ ﮔﺬر آﻪ ﻧﻮرت ﺁﺗﺶ را رﺑﻮد‬

‫ﺑﮕﺬر اى ﻣﻮﻣﻦ آﻪ ﻧﻮرت ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﺁﺗﺸﻢ را ﭼﻮن آﻪ داﻣﻦ ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﻣﻰرﻣﺪ ﺁن دوزﺧﻰ از ﻧﻮر هﻢ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻃﺒﻊ دوزخ اﺳﺘﺶ اى ﺻﻨﻢ‬

‫دوزخ از ﻣﻮﻣﻦ ﮔﺮﻳﺰد ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ ﮔﺮﻳﺰد ﻣﻮﻣﻦ از دوزخ ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺟﻨﺲ ﻧﺎر ﻧﺒﻮد ﻧﻮر او‬

‫ﺿﺪ ﻧﺎر ﺁﻣﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻮر ﺟﻮ‬

‫در ﺣﺪﻳﺚ ﺁﻣﺪ آﻪ ﻣﻮﻣﻦ در دﻋﺎ‬

‫ﭼﻮن اﻣﺎن ﺧﻮاهﺪ ز دوزخ از ﺧﺪا‬

‫‪٦٨٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دوزخ از وى هﻢ اﻣﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫آﻪ ﺧﺪاﻳﺎ دور دارم از ﻓﻼن‬

‫ﺟﺎذﺑﻪى ﺟﻨﺴﻴﺖ اﺳﺖ اآﻨﻮن ﺑﺒﻴﻦ‬

‫آﻪ ﺗﻮ ﺟﻨﺲ آﻴﺴﺘﻰ از آﻔﺮ و دﻳﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ هﺎﻣﺎن ﻣﺎﻳﻠﻰ هﺎﻣﺎﻧﻴﻰ‬

‫ور ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﻣﺎﻳﻠﻰ ﺳﺒﺤﺎﻧﻴﻰ‬

‫ور ﺑﻪ هﺮ دو ﻣﺎﻳﻠﻰ اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ‬

‫ﻧﻔﺲ و ﻋﻘﻠﻰ هﺮ دوان ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ‬

‫هﺮ دو در ﺟﻨﮕﻨﺪ هﺎن و هﺎن ﺑﻜﻮش‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﻧﻘﻮش‬

‫در ﺟﻬﺎن ﺟﻨﮓ ﺷﺎدى اﻳﻦ ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺑﺮ ﻋﺪو هﺮ دم ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﺁن ﺳﺘﻴﺰﻩ رو ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ هﺎﻣﺎن ﺑﺮاى ﻣﺸﻮرت‬

‫وﻋﺪﻩهﺎى ﺁن آﻠﻴﻢ اﷲ را‬

‫ﮔﻔﺖ و ﻣﺤﺮم ﺳﺎﺧﺖ ﺁن ﮔﻤﺮاﻩ را‬

‫ﻣﺸﻮرت آﺮدن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎ وزﻳﺮش هﺎﻣﺎن در اﻳﻤﺎن ﺁوردن ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ هﺎﻣﺎن ﭼﻮ ﺗﻨﻬﺎﻳﺶ ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﺟﺴﺖ هﺎﻣﺎن و ﮔﺮﻳﺒﺎن را درﻳﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮕﻬﺎ زد ﮔﺮﻳﻪهﺎ آﺮد ﺁن ﻟﻌﻴﻦ‬

‫آﻮﻓﺖ دﺳﺘﺎر و آﻠﻪ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫آﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﻔﺖ اﻧﺪر روى ﺷﺎﻩ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺴﺘﺎخ ﺁن ﺣﺮف ﺗﺒﺎﻩ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ را ﻣﺴﺨﺮ آﺮدﻩ ﺗﻮ‬

‫آﺎر را ﺑﺎ ﺑﺨﺖ ﭼﻮن زر آﺮدﻩ ﺗﻮ‬

‫از ﻣﺸﺎرق و ز ﻣﻐﺎرب ﺑﻰﻟﺠﺎج‬

‫ﺳﻮى ﺗﻮ ﺁرﻧﺪ ﺳﻠﻄﺎﻧﺎن ﺧﺮاج‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﻟﺐ هﻤﻰﻣﺎﻟﻨﺪ ﺷﺎد‬

‫ﺑﺮ ﺳﺘﺎﻧﻪى ﺧﺎك ﺗﻮ اى آﻴﻘﺒﺎد‬

‫اﺳﺐ ﻳﺎﻏﻰ ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪ اﺳﺐ ﻣﺎ‬

‫رو ﺑﮕﺮداﻧﺪ ﮔﺮﻳﺰد ﺑﻰﻋﺼﺎ‬

‫ﺗﺎ آﻨﻮن ﻣﻌﺒﻮد و ﻣﺴﺠﻮد ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻮدﻩاى ﮔﺮدى آﻤﻴﻨﻪى ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫در هﺰار ﺁﺗﺶ ﺷﺪن زﻳﻦ ﺧﻮﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪى ﺷﻮد ﺑﻨﺪﻩ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻜﺶ اول ﻣﺮا اى ﺷﺎﻩ ﭼﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﺎﻩ اﻳﻦ‬

‫ﺧﺴﺮوا اول ﻣﺮا ﮔﺮدن ﺑﺰن‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﺬﻟﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮد ﻧﺒﻮدﺳﺖ و ﻣﺒﺎدا اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫آﻪ زﻣﻴﻦ ﮔﺮدون ﺷﻮد ﮔﺮدون زﻣﻴﻦ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎنﻣﺎن ﺧﻮاﺟﻪﺗﺎش ﻣﺎ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺑﻰدﻻنﻣﺎن دل ﺧﺮاش ﻣﺎ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ روﺷﻦ دﺷﻤﻨﺎن و دوﺳﺖ آﻮر‬

‫ﮔﺸﺖ ﻣﺎ را ﭘﺲ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻗﻌﺮ ﮔﻮر‬

‫‪٦٨٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺰﻳﻴﻒ ﺳﺨﻦ هﺎﻣﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﻠﻌﻨﻪ‬ ‫دوﺳﺖ از دﺷﻤﻦ هﻤﻰﻧﺸﻨﺎﺧﺖ او‬

‫ﻧﺮد را آﻮراﻧﻪ آﮋ ﻣﻰﺑﺎﺧﺖ او‬

‫دﺷﻤﻦ ﺗﻮ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﺒﻮد اى ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﺑﻰﮔﻨﺎهﺎن را ﻣﮕﻮ دﺷﻤﻦ ﺑﻪ آﻴﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪ دوﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫آﻪ دوادو اول و ﺁﺧﺮ ﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ از اﻳﻦ دوﻟﺖ ﻧﺘﺎزى ﺧﺰﺧﺰان‬

‫اﻳﻦ ﺑﻬﺎرت را هﻤﻰﺁﻳﺪ ﺧﺰان‬

‫ﻣﺸﺮق و ﻣﻐﺮب ﭼﻮ ﺗﻮ ﺑﺲ دﻳﺪﻩاﻧﺪ‬

‫آﻪ ﺳﺮ اﻳﺸﺎن ز ﺗﻦ ﺑﺒﺮﻳﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﻣﺸﺮق و ﻣﻐﺮب آﻪ ﻧﺒﻮد ﺑﺮﻗﺮار‬

‫ﭼﻮن آﻨﻨﺪ ﺁﺧﺮ آﺴﻰ را ﭘﺎﻳﺪار‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪان ﻓﺨﺮ ﺁورى آﺰ ﺗﺮس و ﺑﻨﺪ‬

‫ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﺖ ﮔﺸﺖ ﻣﺮدم روز ﭼﻨﺪ‬

‫هﺮ آﻪ را ﻣﺮدم ﺳﺠﻮدى ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫زهﺮ اﻧﺪر ﺟﺎن او ﻣﻰﺁﮔﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدد از او ﺁن ﺳﺎﺟﺪش‬

‫داﻧﺪ او آﺎن زهﺮ ﺑﻮد و ﻣﻮﺑﺪش‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن را آﻪ ذﻟﺖ ﻧﻔﺴﻪ‬

‫واى ﺁﻧﻚ از ﺳﺮآﺸﻰ ﺷﺪ ﭼﻮن آﻪ او‬

‫اﻳﻦ ﺗﻜﺒﺮ زهﺮ ﻗﺎﺗﻞ دان آﻪ هﺴﺖ‬

‫از ﻣﻰ ﭘﺮ زهﺮ ﺷﺪ ﺁن ﮔﻴﺞ ﻣﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻰ ﭘﺮ زهﺮ ﻧﻮﺷﺪ ﻣﺪﺑﺮى‬

‫از ﻃﺮب ﻳﻚ دم ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ﺳﺮى‬

‫ﺑﻌﺪ ﻳﻚ دم زهﺮ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺶ ﻓﺘﺪ‬

‫زهﺮ در ﺟﺎﻧﺶ آﻨﺪ داد و ﺳﺘﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪارى زهﺮىاش را اﻋﺘﻘﺎد‬

‫آﺎو ﭼﻮ زهﺮ ﺁﻣﺪ ﻧﮕﺮ در ﻗﻮم ﻋﺎد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺷﺎهﻰ دﺳﺖ ﻳﺎﺑﺪ ﺑﺮ ﺷﻬﻰ‬

‫ﺑﻜﺸﺪش ﻳﺎ ﺑﺎز دارد در ﭼﻬﻰ‬

‫ور ﺑﻴﺎﺑﺪ ﺧﺴﺘﻪى اﻓﺘﺎدﻩ را‬

‫ﻣﺮهﻤﺶ ﺳﺎزد ﺷﻪ و ﺑﺪهﺪ ﻋﻄﺎ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ زهﺮ اﺳﺖ ﺁن ﺗﻜﺒﺮ ﭘﺲ ﭼﺮا‬

‫آﺸﺖ ﺷﻪ را ﺑﻰﮔﻨﺎﻩ و ﺑﻰﺧﻄﺎ‬

‫وﻳﻦ دﮔﺮ را ﺑﻰز ﺧﺪﻣﺖ ﭼﻮن ﻧﻮاﺧﺖ‬

‫زﻳﻦ دو ﺟﻨﺒﺶ زهﺮ را ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫راﻩ زن هﺮﮔﺰ ﮔﺪاﻳﻰ را ﻧﺰد‬

‫ﮔﺮگ ﮔﺮگ ﻣﺮدﻩ را هﺮﮔﺰ ﮔﺰد‬

‫ﺧﻀﺮ آﺸﺘﻰ را ﺑﺮاى ﺁن ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺪ آﺸﺘﻰ از ﻓﺠﺎر رﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻰرهﺪ اﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮ‬

‫اﻣﻦ در ﻓﻘﺮ اﺳﺖ اﻧﺪر ﻓﻘﺮ رو‬

‫ﺁن آﻬﻰ آﺎو داﺷﺖ از آﺎن ﻧﻘﺪ ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ از زﺧﻢ آﻠﻨﺪ‬

‫ﺗﻴﻎ ﺑﻬﺮ اوﺳﺖ آﺎو را ﮔﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻳﻪ آﺎﻓﻜﻨﺪﻩ ﺳﺖ ﺑﺮ وى زﺧﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻬﺘﺮى ﻧﻔﺖ اﺳﺖ و ﺁﺗﺶ اى ﻏﻮى‬

‫اى ﺑﺮادر ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁذر ﻣﻰروى‬

‫‪٦٨٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ ﭼﻪ او هﻤﻮار ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺗﻴﺮهﺎ را آﻰ هﺪف ﮔﺮدد ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁرد از زﻣﻴﻦ ﺁن ﮔﺎﻩ او‬

‫ﭼﻮن هﺪﻓﻬﺎ زﺧﻢ ﻳﺎﺑﺪ ﺑﻰرﻓﻮ‬

‫ﻧﺮدﺑﺎن ﺧﻠﻖ اﻳﻦ ﻣﺎ و ﻣﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ زﻳﻦ ﻧﺮدﺑﺎن اﻓﺘﺎدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ رود اﺑﻠﻪﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫آﺎﺳﺘﺨﻮان او ﺑﺘﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻓﺮوع اﺳﺖ و اﺻﻮﻟﺶ ﺁن ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﺗﺮﻓﻊ ﺷﺮآﺖ ﻳﺰدان ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺮدى و ﻧﮕﺸﺘﻰ زﻧﺪﻩ زو‬

‫ﻳﺎﻏﻴﻰ ﺑﺎﺷﻰ ﺑﻪ ﺷﺮآﺖ ﻣﻠﻚ ﺟﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪو زﻧﺪﻩ ﺷﺪى ﺁن ﺧﻮد وى اﺳﺖ‬

‫وﺣﺪت ﻣﺤﺾ اﺳﺖ ﺁن ﺷﺮآﺖ آﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺮح اﻳﻦ در ﺁﻳﻨﻪى اﻋﻤﺎل ﺟﻮ‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎﺑﻰ ﻓﻬﻢ ﺁن از ﮔﻔﺖوﮔﻮ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺁن ﭼﻪ دارم در درون‬

‫ﺑﺲ ﺟﮕﺮهﺎ ﮔﺮدد اﻧﺪر ﺣﺎل ﺧﻮن‬

‫ﺑﺲ آﻨﻢ ﺧﻮد زﻳﺮآﺎن را اﻳﻦ ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ دو آﺮدم اﮔﺮ در دﻩ آﺲ اﺳﺖ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ ﺁن هﺎﻣﺎن ﺑﺪان ﮔﻔﺘﺎر ﺑﺪ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ راهﻰ ﺑﺮ ﺁن ﻓﺮﻋﻮن زد‬

‫ﻟﻘﻤﻪى دوﻟﺖ رﺳﻴﺪﻩ ﺗﺎ دهﺎن‬

‫او ﮔﻠﻮى او ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺧﺮﻣﻦ ﻓﺮﻋﻮن را داد او ﺑﻪ ﺑﺎد‬

‫هﻴﭻ ﺷﻪ را اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺒﺎد‬

‫ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺷﺪن ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم از اﻳﻤﺎن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮ آﺮدن ﺳﺨﻦ هﺎﻣﺎن در دل ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﻟﻄﻒ ﺑﻨﻤﻮدﻳﻢ و ﺟﻮد‬

‫ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪﻳﺖ را روزى ﻧﺒﻮد‬

‫ﺁن ﺧﺪاوﻧﺪى آﻪ ﻧﺒﻮد راﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﻣﺮ و را ﻧﻪ دﺳﺖ دان ﻧﻪ ﺁﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﺁن ﺧﺪاوﻧﺪى آﻪ دزدﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻰدل و ﺑﻰﺟﺎن و ﺑﻰدﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﺧﺪاوﻧﺪى آﻪ دادﻧﺪت ﻋﻮام‬

‫ﺑﺎز ﺑﺴﺘﺎﻧﻨﺪ از ﺗﻮ هﻤﭽﻮ وام‬

‫دﻩ ﺧﺪاوﻧﺪى ﻋﺎرﻳﺖ ﺑﻪ ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪﻳﺖ ﺑﺨﺸﺪ ﻣﺘﻔﻖ‬

‫ﻣﻨﺎزﻋﺖ اﻣﻴﺮان ﻋﺮب ﺑﺎ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم آﻪ ﻣﻠﻚ را ﻣﻘﺎﺳﻤﺖ آﻦ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺗﺎ ﻧﺰاﻋﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ و‬ ‫ﺟﻮاب ﻓﺮﻣﻮدن ﻣﺼﻄﻔﻰ )ص( آﻪ ﻣﻦ ﻣﺄﻣﻮرم در اﻳﻦ اﻣﺎرت و ﺑﺤﺚ اﻳﺸﺎن از ﻃﺮﻓﻴﻦ‬ ‫ﺁن اﻣﻴﺮان ﻋﺮب ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﺰد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻨﺎزع ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‬

‫آﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﺮى هﺮ ﻳﻚ از ﻣﺎ هﻢ اﻣﻴﺮ‬

‫ﺑﺨﺶ آﻦ اﻳﻦ ﻣﻠﻚ و ﺑﺨﺶ ﺧﻮد ﺑﮕﻴﺮ‬

‫‪٦٨٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ در ﺑﺨﺶ ﺧﻮد اﻧﺼﺎف ﺟﻮ‬

‫ﺗﻮ ز ﺑﺨﺶ ﻣﺎ دو دﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﺸﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻴﺮى ﻣﺮ ﻣﺮا ﺣﻖ دادﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺳﺮورى و اﻣﺮ ﻣﻄﻠﻖ دادﻩ اﺳﺖ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻗﺮﺁن اﺣﻤﺪ اﺳﺖ و دور او‬

‫هﻴﻦ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ اﻣﺮ او را اﺗﻘﻮا‬

‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش آﻪ ﻣﺎ هﻢ ز ﺁن ﻗﻀﺎ‬

‫ﺣﺎآﻤﻴﻢ و داد اﻣﻴﺮىﻣﺎن ﺧﺪا‬

‫ﮔﻔﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺮ ﻣﺮا ﺣﻖ ﻣﻠﻚ داد‬

‫ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را ﻋﺎرﻳﺖ از ﺑﻬﺮ زاد‬

‫ﻣﻴﺮى ﻣﻦ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻴﺮى ﻋﺎرﻳﺘﻰ ﺧﻮاهﺪ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪ اى اﻣﻴﺮ اﻓﺰون ﻣﮕﻮ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺣﺠﺖ ﺑﺮ ﻓﺰون ﺟﻮﻳﻰ ﺗﻮ‬

‫در زﻣﺎن اﺑﺮى ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ز اﻣﺮ ﻣﺮ‬

‫ﺳﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﮔﺸﺖ ﺁن اﻃﺮاف ﭘﺮ‬

‫رو ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺁورد ﺳﻴﻞ ﺑﺲ ﻣﻬﻴﺐ‬

‫اهﻞ ﺷﻬﺮ اﻓﻐﺎن آﻨﺎن ﺟﻤﻠﻪ رﻋﻴﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ وﻗﺖ اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺁﻣﺪ اآﻨﻮن ﺗﺎ ﮔﻤﺎن ﮔﺮدد ﻋﻴﺎن‬

‫هﺮ اﻣﻴﺮى ﻧﻴﺰﻩى ﺧﻮد در ﻓﻜﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد در اﻣﺘﺤﺎن ﺁن ﺳﻴﻞ ﺑﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻗﻀﻴﺐ اﻧﺪاﺧﺖ در وى ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﺁن ﻗﻀﻴﺐ ﻣﻌﺠﺰ ﻓﺮﻣﺎن روا‬

‫ﻧﻴﺰﻩهﺎ را هﻤﭽﻮ ﺧﺎﺷﺎآﻰ رﺑﻮد‬

‫ﺁب ﺗﻴﺰ ﺳﻴﻞ ﭘﺮ ﺟﻮش ﻋﻨﻮد‬

‫ﻧﻴﺰﻩهﺎ ﮔﻢ ﮔﺸﺖ ﺟﻤﻠﻪ و ﺁن ﻗﻀﻴﺐ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁب اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﭼﻮن رﻗﻴﺐ‬

‫ز اهﺘﻤﺎم ﺁن ﻗﻀﻴﺐ ﺁن ﺳﻴﻞ زﻓﺖ‬

‫رو ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ و ﺁن ﺳﻴﻼب رﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ از وى ﺁن اﻣﺮ ﻋﻈﻴﻢ‬

‫ﭘﺲ ﻣﻘﺮ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺁن ﻣﻴﺮان ز ﺑﻴﻢ‬

‫ﺟﺰ ﺳﻪ آﺲ آﻪ ﺣﻘﺪ اﻳﺸﺎن ﭼﻴﺮﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺳﺎﺣﺮش ﮔﻔﺘﻨﺪ و آﺎهﻦ از ﺟﺤﻮد‬

‫ﻣﻠﻚ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﭼﻨﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺿﻌﻴﻒ‬

‫ﻣﻠﻚ ﺑﺮ رﺳﺘﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺮﻳﻒ‬

‫ﻧﻴﺰﻩهﺎ را ﮔﺮ ﻧﺪﻳﺪى ﺑﺎ ﻗﻀﻴﺐ‬

‫ﻧﺎﻣﺸﺎن ﺑﻴﻦ ﻧﺎم او ﺑﻴﻦ اى ﻧﺠﻴﺐ‬

‫ﻧﺎﻣﺸﺎن را ﺳﻴﻞ ﺗﻴﺰ ﻣﺮگ ﺑﺮد‬

‫ﻧﺎم او و دوﻟﺖ ﺗﻴﺰش ﻧﻤﺮد‬

‫ﭘﻨﺞ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻰزﻧﻨﺪش ﺑﺮ دوام‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ هﺮ روز ﺗﺎ روز ﻗﻴﺎم‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﻋﻘﻞ اﺳﺖ آﺮدم ﻟﻄﻔﻬﺎ‬

‫ور ﺧﺮى ﺁوردﻩام ﺧﺮ را ﻋﺼﺎ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن زﻳﻦ ﺁﺧﻮرت ﺑﻴﺮون آﻨﻢ‬

‫آﺰ ﻋﺼﺎ ﮔﻮش و ﺳﺮت ﭘﺮ ﺧﻮن آﻨﻢ‬

‫اﻧﺪرﻳﻦ ﺁﺧﻮر ﺧﺮان و ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫ﻣﻰﻧﻴﺎﺑﻨﺪ از ﺟﻔﺎى ﺗﻮ اﻣﺎن‬

‫ﻧﻚ ﻋﺼﺎ ﺁوردﻩام ﺑﻬﺮ ادب‬

‫هﺮ ﺧﺮى را آﺎو ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺴﺘﺤﺐ‬

‫‪٦٨٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اژدهﺎﻳﻰ ﻣﻰﺷﻮد در ﻗﻬﺮ ﺗﻮ‬

‫آﺎژدهﺎﻳﻰ ﮔﺸﺘﻪاى در ﻓﻌﻞ و ﺧﻮ‬

‫اژدهﺎى آﻮهﻴﻰ ﺗﻮ ﺑﻰاﻣﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﻨﮕﺮ اژدهﺎى ﺁﺳﻤﺎن‬

‫اﻳﻦ ﻋﺼﺎ از دوزخ ﺁﻣﺪ ﭼﺎﺷﻨﻰ‬

‫آﻪ هﻼ ﺑﮕﺮﻳﺰ اﻧﺪر روﺷﻨﻰ‬

‫ور ﻧﻪ درﻣﺎﻧﻰ ﺗﻮ در دﻧﺪان ﻣﻦ‬

‫ﻣﺨﻠﺼﺖ ﻧﺒﻮد ز در ﺑﻨﺪان ﻣﻦ‬

‫اﻳﻦ ﻋﺼﺎﻳﻰ ﺑﻮد اﻳﻦ دم اژدهﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﻰ دوزخ ﻳﺰدان آﺠﺎﺳﺖ‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎى ﻗﺪرت ﺣﻖ ﻧﭙﺮﺳﺪ آﻪ ﺑﻬﺸﺖ و دوزخ آﺠﺎﺳﺖ‬ ‫هﺮ آﺠﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺧﺪا دوزخ آﻨﺪ‬

‫اوج را ﺑﺮ ﻣﺮغ دام و ﻓﺦ آﻨﺪ‬

‫هﻢ ز دﻧﺪاﻧﺖ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ دردهﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻰ دوزخ اﺳﺖ و اژدهﺎ‬

‫ﻳﺎ آﻨﺪ ﺁب دهﺎﻧﺖ را ﻋﺴﻞ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻰ آﻪ ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ و ﺣﻠﻞ‬

‫از ﺑﻦ دﻧﺪان ﺑﺮوﻳﺎﻧﺪ ﺷﻜﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ ﻗﻮت ﺣﻜﻢ ﻗﺪر‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ دﻧﺪان ﺑﻰﮔﻨﺎهﺎن را ﻣﮕﺰ‬

‫ﻓﻜﺮ آﻦ از ﺿﺮﺑﺖ ﻧﺎﻣﺤﺘﺮز‬

‫ﻧﻴﻞ را ﺑﺮ ﻗﺒﻄﻴﺎن ﺣﻖ ﺧﻮن آﻨﺪ‬

‫ﺳﺒﻄﻴﺎن را از ﺑﻼ ﻣﺤﺼﻮن آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ ﭘﻴﺶ ﺣﻖ ﺗﻤﻴﻴﺰ هﺴﺖ‬

‫در ﻣﻴﺎن هﻮﺷﻴﺎر راﻩ و ﻣﺴﺖ‬

‫ﻧﻴﻞ ﺗﻤﻴﻴﺰ از ﺧﺪا ﺁﻣﻮﺧﺘﻪﺳﺖ‬

‫آﻪ ﮔﺸﺎد اﻳﻦ را و ﺁن را ﺳﺨﺖ ﺑﺴﺖ‬

‫ﻟﻄﻒ او ﻋﺎﻗﻞ آﻨﺪ ﻣﺮ ﻧﻴﻞ را‬

‫ﻗﻬﺮ او اﺑﻠﻪ آﻨﺪ ﻗﺎﺑﻴﻞ را‬

‫در ﺟﻤﺎدات از آﺮم ﻋﻘﻞ ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ از ﻋﺎﻗﻞ ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﺧﻮد ﺑﺮﻳﺪ‬

‫در ﺟﻤﺎد از ﻟﻄﻒ ﻋﻘﻠﻰ ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫و ز ﻧﻜﺎل از ﻋﺎﻗﻼن داﻧﺶ رﻣﻴﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ ﭼﻮن ﺑﺎران ﺑﻪ اﻣﺮ ﺁن ﺟﺎ ﺑﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ اﻳﻦ ﺳﻮ ﺧﺸﻢ ﺣﻖ دﻳﺪ و ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫اﺑﺮ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﻪ و ﻧﺠﻢ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺁﻳﻨﺪ و روﻧﺪ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﻧﺎﻳﺪ ﻣﮕﺮ در وﻗﺖ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﻪ ﻧﻪ ﭘﺲ ﻣﺎﻧﺪ ز هﻨﮕﺎم و ﻧﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻜﺮدى ﻓﻬﻢ اﻳﻦ را ز اﻧﺒﻴﺎ‬

‫داﻧﺶ ﺁوردﻧﺪ در ﺳﻨﮓ و ﻋﺼﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺟﻤﺎدات دﮔﺮ را ﺑﻰﻟﺒﺎس‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎ و ﺳﻨﮓ دارى از ﻗﻴﺎس‬

‫ﻃﺎﻋﺖ ﺳﻨﮓ و ﻋﺼﺎ ﻇﺎهﺮ ﺷﻮد‬

‫و ز ﺟﻤﺎدات دﮔﺮ ﻣﺨﺒﺮ ﺷﻮد‬

‫آﻪ ز ﻳﺰدان ﺁﮔﻬﻴﻢ و ﻃﺎﻳﻌﻴﻢ‬

‫ﻣﺎ هﻤﻪ ﺑﻰاﺗﻔﺎﻗﻰ ﺿﺎﻳﻌﻴﻢ‬

‫‪٦٩٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁب ﻧﻴﻞ داﻧﻰ وﻗﺖ ﻏﺮق‬

‫آﺎو ﻣﻴﺎن هﺮ دو اﻣﺖ آﺮد ﻓﺮق‬

‫ﭼﻮن زﻣﻴﻦ داﻧﻴﺶ داﻧﺎ وﻗﺖ ﺧﺴﻒ‬

‫در ﺣﻖ ﻗﺎرون آﻪ ﻗﻬﺮش آﺮد و ﻧﺴﻒ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻤﺮ آﻪ اﻣﺮ ﺑﺸﻨﻴﺪ و ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﭘﺲ دو ﻧﻴﻤﻪ ﮔﺸﺖ ﺑﺮ ﭼﺮخ و ﺷﻜﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن درﺧﺖ و ﺳﻨﮓ آﺎﻧﺪر هﺮ ﻣﻘﺎم‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ را آﺮدﻩ ﻇﺎهﺮ اﻟﺴﻼم‬

‫ﺟﻮاب دهﺮى آﻪ ﻣﻨﻜﺮ اﻟﻮهﻴﺖ اﺳﺖ و ﻋﺎﻟﻢ را ﻗﺪﻳﻢ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‬ ‫دى ﻳﻜﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻋﺎﻟﻢ ﺣﺎدث اﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﻧﻰ اﺳﺖ اﻳﻦ ﭼﺮخ و ﺣﻘﺶ وارث اﺳﺖ‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻴﻰ ﮔﻔﺖ ﭼﻮن داﻧﻰ ﺣﺪوث‬

‫ﺣﺎدﺛﻰ اﺑﺮ ﭼﻮن داﻧﺪ ﻏﻴﻮث‬

‫ذرﻩاى ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺘﻰ از اﻧﻘﻼب‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻰداﻧﻰ ﺣﺪوث ﺁﻓﺘﺎب‬

‫آﺮﻣﻜﻰ آﺎﻧﺪر ﺣﺪث ﺑﺎﺷﺪ دﻓﻴﻦ‬

‫آﻰ ﺑﺪاﻧﺪ ﺁﺧﺮ و ﺑﺪو زﻣﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ از ﭘﺪر ﺑﺸﻨﻴﺪﻩاى‬

‫از ﺣﻤﺎﻗﺖ اﻧﺪر اﻳﻦ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩاى‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺑﺮهﺎن ﺑﺮ ﺣﺪوث اﻳﻦ ﺑﮕﻮ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﺎﻣﺶ آﻦ ﻓﺰون ﮔﻮﻳﻰ ﻣﺠﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ دﻳﺪم اﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﺤﺮ ﻋﻤﻴﻖ‬

‫ﺑﺤﺚ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ روزى دو ﻓﺮﻳﻖ‬

‫در ﺟﺪال و در ﺧﺼﺎم و در ﺳﺘﻮﻩ‬

‫ﮔﺸﺖ هﻨﮕﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﺁن دو آﺲ ﮔﺮوﻩ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺟﻤﻊ هﻨﮕﺎﻣﻪ ﺷﺪم‬

‫اﻃﻼع از ﺣﺎل اﻳﺸﺎن ﺑﺴﺘﺪم‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﮔﺮدون ﻓﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﮔﻤﺎﻧﻰ اﻳﻦ ﺑﻨﺎ را ﺑﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻗﺪﻳﻢ و ﺑﻰآﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﺶ ﺑﺎﻧﻰ و ﻳﺎ ﺑﺎﻧﻰ وى اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻨﻜﺮ ﮔﺸﺘﻪاى ﺧﻼق را‬

‫روز و ﺷﺐ ﺁرﻧﺪﻩ و رزاق را‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻰﺑﺮهﺎن ﻧﺨﻮاهﻢ ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﮔﻮﻟﻰ ﺁن ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪى ﮔﺰﻳﺪ‬

‫هﻴﻦ ﺑﻴﺎور ﺣﺠﺖ و ﺑﺮهﺎن آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻧﺸﻨﻮم ﺑﻰﺣﺠﺖ اﻳﻦ را در زﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﺠﺖ در درون ﺟﺎﻧﻢ اﺳﺖ‬

‫در درون ﺟﺎن ﻧﻬﺎن ﺑﺮهﺎﻧﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ هﻼل از ﺿﻌﻒ ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﻣﻜﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺧﺸﻢ‬

‫ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺸﺖ و ﺧﻠﻖ ﮔﻴﺞ‬

‫در ﺳﺮ و ﭘﺎﻳﺎن اﻳﻦ ﭼﺮخ ﺑﺴﻴﺞ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎرا در دروﻧﻢ ﺣﺠﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺣﺪوث ﺁﺳﻤﺎﻧﻢ ﺁﻳﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻳﻘﻴﻦ دارم ﻧﺸﺎﻧﺶ ﺁن ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮ ﻳﻘﻴﻦ دان را آﻪ در ﺁﺗﺶ رود‬

‫‪٦٩١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در زﺑﺎن ﻣﻰﻧﺎﻳﺪ ﺁن ﺣﺠﺖ ﺑﺪان‬

‫هﻤﭽﻮ ﺣﺎل ﺳﺮ ﻋﺸﻖ ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻴﺪا ﺳﺮ ﮔﻔﺖوﮔﻮى ﻣﻦ‬

‫ﺟﺰ آﻪ زردى و ﻧﺰارى روى ﻣﻦ‬

‫اﺷﻚ و ﺧﻮن ﺑﺮ رخ رواﻧﻪ ﻣﻰدود‬

‫ﺣﺠﺖ ﺣﺴﻦ و ﺟﻤﺎﻟﺶ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ اﻳﻨﻬﺎ ﻧﺪاﻧﻢ ﺣﺠﺘﻰ‬

‫آﻪ ﺑﻮد در ﭘﻴﺶ ﻋﺎﻣﻪ ﺁﻳﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﻗﻠﺒﻰ و ﻧﻘﺪى دم زﻧﻨﺪ‬

‫آﻪ ﺗﻮ ﻗﻠﺒﻰ ﻣﻦ ﻧﻜﻮﻳﻢ ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫هﺴﺖ ﺁﺗﺶ اﻣﺘﺤﺎن ﺁﺧﺮﻳﻦ‬

‫آﺎﻧﺪر ﺁﺗﺶ در ﻓﺘﻨﺪ اﻳﻦ دو ﻗﺮﻳﻦ‬

‫ﻋﺎم و ﺧﺎص از ﺣﺎﻟﺸﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫از ﮔﻤﺎن و ﺷﻚ ﺳﻮى اﻳﻘﺎن روﻧﺪ‬

‫ﺁب و ﺁﺗﺶ ﺁﻣﺪ اى ﺟﺎن اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻧﻘﺪ و ﻗﻠﺒﻰ را آﻪ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ ﻣﻦ و ﺗﻮ هﺮ دو در ﺁﺗﺶ روﻳﻢ‬

‫ﺣﺠﺖ ﺑﺎﻗﻰ ﺣﻴﺮاﻧﺎن ﺷﻮﻳﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻦ و ﺗﻮ هﺮ دو در ﺑﺤﺮ اوﻓﺘﻴﻢ‬

‫آﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ اﻳﻦ ﮔﺮﻩ را ﺁﻳﺘﻴﻢ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﺮدﻧﺪ و در ﺁﺗﺶ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫هﺮ دو ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺗﻒ ﺁﺗﺶ زدﻧﺪ‬

‫ﺁن ﺧﺪا ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﻣﺮد ﻣﺪﻋﻰ‬

‫رﺳﺖ و ﺳﻮزﻳﺪ اﻧﺪر ﺁﺗﺶ ﺁن دﻋﻰ‬

‫از ﻣﻮذن ﺑﺸﻨﻮ اﻳﻦ اﻋﻼم را‬

‫آﻮرى اﻓﺰون روان ﺧﺎم را‬

‫آﻪ ﻧﺴﻮزﻳﺪﻩﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﺎم از اﺟﻞ‬

‫آﺶ ﻣﺴﺘﻰ ﺻﺪر ﺑﻮدﻩ ﺳﺖ و اﺟﻞ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران زﻳﻦ رهﺎن اﻧﺪر ﻗﺮان‬

‫ﺑﺮ درﻳﺪﻩ ﭘﺮدﻩهﺎى ﻣﻨﻜﺮان‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮو ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪ ﺻﻮاب‬

‫در دوام و ﻣﻌﺠﺰات و در ﺟﻮاب‬

‫ﻓﻬﻢ آﺮدم آﺎن آﻪ دم زد از ﺳﺒﻖ‬

‫و ز ﺣﺪوث ﭼﺮخ ﭘﻴﺮوز اﺳﺖ و ﺣﻖ‬

‫ﺣﺠﺖ ﻣﻨﻜﺮ هﻤﺎرﻩ زرد رو‬

‫ﻳﻚ ﻧﺸﺎن ﺑﺮ ﺻﺪق ﺁن اﻧﻜﺎر آﻮ‬

‫ﻳﻚ ﻣﻨﺎرﻩ در ﺛﻨﺎى ﻣﻨﻜﺮان‬

‫آﻮ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ آﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺸﺎن‬

‫ﻣﻨﺒﺮى آﻮ آﻪ ﺑﺮ ﺁن ﺟﺎ ﻣﺨﺒﺮى‬

‫ﻳﺎد ﺁرد روزﮔﺎر ﻣﻨﻜﺮى‬

‫روى دﻳﻨﺎر و درم از ﻧﺎﻣﺸﺎن‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﻰدهﺪ زﻳﻦ ﺣﻖ ﻧﺸﺎن‬

‫ﺳﻜﻪى ﺷﺎهﺎن هﻤﻰﮔﺮدد دﮔﺮ‬

‫ﺳﻜﻪى اﺣﻤﺪ ﺑﺒﻴﻦ ﺗﺎ ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫ﺑﺮ رخ ﻧﻘﺮﻩ و ﻳﺎ روى زرى‬

‫واﻧﻤﺎ ﺑﺮ ﺳﻜﻪ ﻧﺎم ﻣﻨﻜﺮى‬

‫ﺧﻮد ﻣﮕﻴﺮ اﻳﻦ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﭼﻮن ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺻﺪ زﺑﺎن ﺑﻴﻦ ﻧﺎم او ُأمﱡ اﻟﻜﺘﺎب‬

‫زهﺮﻩ ﻧﻰ آﺲ را آﻪ ﻳﻚ ﺣﺮﻓﻰ از ﺁن‬

‫ﻳﺎ ﺑﺪزدد ﻳﺎ ﻓﺰاﻳﺪ در ﺑﻴﺎن‬

‫‪٦٩٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻳﺎر ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮ آﻪ ﺗﺎ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮى‬

‫ﻳﺎر ﻣﻐﻠﻮﺑﺎن ﻣﺸﻮ هﻴﻦ اى ﻏﻮى‬

‫ﺣﺠﺖ ﻣﻨﻜﺮ هﻤﻴﻦ ﺁﻣﺪ آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﻇﺎهﺮ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻢ وﻃﻦ‬

‫هﻴﭻ ﻧﻨﺪﻳﺸﺪ آﻪ هﺮ ﺟﺎ ﻇﺎهﺮى اﺳﺖ‬

‫ﺁن ز ﺣﻜﻤﺘﻬﺎى ﭘﻨﻬﺎن ﻣﺨﺒﺮى اﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﻳﺪﻩى هﺮ ﻇﺎهﺮى ﺧﻮد ﺑﺎﻃﻦ اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﻔﻊ اﻧﺪر دواهﺎ آﺎﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻖﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪﻣﺸﺎن ﺑﻬﺮ هﻤﻴﻦ آﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﺪ‬ ‫ﺤِ‬ ‫ض َو ﻣﺎ َﺑ ْﻴ َﻨﻬُﻤﺎ إِﻟﱠﺎ ﺑِﺎ ْﻟ َ‬ ‫ت َو ا ْﻟَﺄ ْر َ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ ﺁﻳﺖ آﻪ ﻣﺎ ﺧَﻠَ ْﻘﻨَﺎ اﻟﺴﱠﻤﻮا ِ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻬﺮ ﻣﻌﻨﻰ و ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺎﻗﻴﻪ آﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻴﺪ ﺁن را‬ ‫هﻴﭻ ﻧﻘﺎﺷﻰ ﻧﮕﺎرد زﻳﻦ ﻧﻘﺶ‬

‫ﺑﻰاﻣﻴﺪ ﻧﻔﻊ ﺑﻬﺮ ﻋﻴﻦ ﻧﻘﺶ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻬﺮ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن و آﻬﺎن‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺟﻪ وارهﻨﺪ از اﻧﺪهﺎن‬

‫ﺷﺎدى ﺑﭽﮕﺎن و ﻳﺎد دوﺳﺘﺎن‬

‫دوﺳﺘﺎن رﻓﺘﻪ را از ﻧﻘﺶ ﺁن‬

‫هﻴﭻ آﻮزﻩﮔﺮ آﻨﺪ آﻮزﻩ ﺷﺘﺎب‬

‫ﺑﻬﺮ ﻋﻴﻦ آﻮزﻩ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺑﻮى ﺁب‬

‫هﻴﭻ آﺎﺳﻪﮔﺮ آﻨﺪ آﺎﺳﻪى ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﻬﺮ ﻋﻴﻦ آﺎﺳﻪ ﻧﻪ ﺑﻬﺮ ﻃﻌﺎم‬

‫هﻴﭻ ﺧﻄﺎﻃﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ ﺧﻂ ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻋﻴﻦ ﺧﻂ ﻧﻪ ﺑﻬﺮ ﺧﻮاﻧﺪن‬

‫ﻧﻘﺶ ﻇﺎهﺮ ﺑﻬﺮ ﻧﻘﺶ ﻏﺎﻳﺐ اﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﺑﺮاى ﻏﺎﻳﺐ دﻳﮕﺮ ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺳﻮم ﭼﺎرم دهﻢ ﺑﺮ ﻣﻰﺷﻤﺮ‬

‫اﻳﻦ ﻓﻮاﻳﺪ را ﺑﻪ ﻣﻘﺪار ﻧﻈﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﺎزﻳﻬﺎى ﺷﻄﺮﻧﺞ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﻓﺎﻳﺪﻩى هﺮ ﻟﻌﺐ در ﺗﺎﻟﻰ ﻧﮕﺮ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﻬﺮ ﺁن ﻟﻌﺐ ﻧﻬﺎن‬

‫و ﺁن ﺑﺮاى ﺁن و ﺁن ﺑﻬﺮ ﻓﻼن‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ دﻳﺪﻩ ﺟﻬﺎت اﻧﺪر ﺟﻬﺎت‬

‫در ﭘﻰ هﻢ ﺗﺎ رﺳﻰ در ﺑﺮد و ﻣﺎت‬

‫اول از ﺑﻬﺮ دوم ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ ﺷﺪن ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪهﺎى ﻧﺮدﺑﺎن‬

‫و ﺁن دوم ﺑﻬﺮ ﺳﻮم ﻣﻰدان ﺗﻤﺎم‬

‫ﺗﺎ رﺳﻰ ﺗﻮ ﭘﺎﻳﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎم‬

‫ﺷﻬﻮت ﺧﻮردن ز ﺑﻬﺮ ﺁن ﻣﻨﻰ‬

‫و ﺁن ﻣﻨﻰ از ﺑﻬﺮ ﻧﺴﻞ و روﺷﻨﻰ‬

‫آﻨﺪ ﺑﻴﻨﺶ ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﺪ ﻏﻴﺮ اﻳﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ او ﺑﻰﺳﻴﺮ ﭼﻮن ﻧﺒﺖ زﻣﻴﻦ‬

‫ﻧﺒﺖ را ﭼﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﭼﻪ ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪﻩ‬

‫هﺴﺖ ﭘﺎى او ﺑﻪ ﮔﻞ درﻣﺎﻧﺪﻩ‬

‫ﮔﺮ ﺳﺮش ﺟﻨﺒﺪ ﺑﻪ ﺳﻴﺮ ﺑﺎد رو‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺟﻨﺒﺎﻧﻰاش ﻏﺮﻩ ﻣﺸﻮ‬

‫ﺁن ﺳﺮش ﮔﻮﻳﺪ ﺳﻤﻌﻨﺎ اى ﺻﺒﺎ‬

‫ﭘﺎى او ﮔﻮﻳﺪ ﻋﺼﻴﻨﺎ ﺧﻠﻨﺎ‬

‫‪٦٩٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﺪ ﺳﻴﺮ ﻣﻰراﻧﺪ ﭼﻮ ﻋﺎم‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮآﻞ ﻣﻰﻧﻬﺪ ﭼﻮن آﻮر ﮔﺎم‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮآﻞ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺁﻳﺪ در ﻧﺒﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮآﻞ آﺮدن اﺻﺤﺎب ﻧﺮد‬

‫و ﺁن ﻧﻈﺮهﺎﻳﻰ آﻪ ﺁن اﻓﺴﺮدﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ روﻧﺪﻩ و ﺟﺰ درﻧﺪﻩى ﭘﺮدﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻪ در دﻩ ﺳﺎل ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪن‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن ﺑﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ هﺮ آﺲ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩى ﻧﻈﺮ‬

‫ﻏﻴﺐ و ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺳﺪ ﭘﻴﺶ و ﺳﺪ ﭘﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺷﺪ ﮔﺰارﻩ ﭼﺸﻢ و ﻟﻮح ﻏﻴﺐ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻈﺮ ﭘﺲ آﺮد ﺗﺎ ﺑﺪو وﺟﻮد‬

‫ﻣﺎﺟﺮا و ﺁﻏﺎز هﺴﺘﻰ رو ﻧﻤﻮد‬

‫ﺑﺤﺚ اﻣﻼك زﻣﻴﻦ ﺑﺎ آﺒﺮﻳﺎ‬

‫در ﺧﻠﻴﻔﻪ آﺮدن ﺑﺎﺑﺎى ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻈﺮ در ﭘﻴﺶ اﻓﻜﻨﺪ او ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺤﺸﺮ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﭘﺲ ز ﭘﺲ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ او ﺗﺎ اﺻﻞ اﺻﻞ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻋﻴﺎن ﺗﺎ روز ﻓﺼﻞ‬

‫هﺮ آﺴﻰ اﻧﺪازﻩى روﺷﻦ دﻟﻰ‬

‫ﻏﻴﺐ را ﺑﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﺪر ﺻﻴﻘﻠﻰ‬

‫هﺮ آﻪ ﺻﻴﻘﻞ ﺑﻴﺶ آﺮد او ﺑﻴﺶ دﻳﺪ‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ او ﺻﻮرت ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻰ آﺎن ﺻﻔﺎ ﻓﻀﻞ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺰ اﻳﻦ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺻﻴﻘﻞ ز ﺁن ﻋﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﻗﺪر هﻤﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﺟﻬﺪ و دﻋﺎ‬

‫ﺲ ِﻟ ْﻠِﺈﻧْﺴﺎ ِ‬ ‫َﻟ ْﻴ َ‬ ‫ن إِﻟﱠﺎ ﻣﺎ ﺳﻌﻰ‬

‫واهﺐ هﻤﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫هﻤﺖ ﺷﺎهﻰ ﻧﺪارد هﻴﭻ ﺧﺲ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺧﺪا آﺲ را ﺑﻪ آﺎر‬

‫ﻣﺎﻧﻊ ﻃﻮع و ﻣﺮاد و اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن رﻧﺠﻰ دهﺪ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ را‬

‫او ﮔﺮﻳﺰاﻧﺪ ﺑﻪ آﻔﺮان رﺧﺖ را‬

‫ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺘﻰ را ﭼﻮ ﺣﻖ رﻧﺠﻰ دهﺪ‬

‫رﺧﺖ را ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ وا ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﺪ دﻻن از ﺑﻴﻢ ﺟﺎن در آﺎرزار‬

‫آﺮدﻩ اﺳﺒﺎب هﺰﻳﻤﺖ اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﭘﺮ دﻻن در ﺟﻨﮓ هﻢ از ﺑﻴﻢ ﺟﺎن‬

‫ﺣﻤﻠﻪ آﺮدﻩ ﺳﻮى ﺻﻒ دﺷﻤﻨﺎن‬

‫رﺳﺘﻤﺎن را ﺗﺮس و ﻏﻢ وا ﭘﻴﺶ ﺑﺮد‬

‫هﻢ ز ﺗﺮس ﺁن ﺑﺪ دل اﻧﺪر ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮد‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﻚ ﺁﻣﺪ ﺑﻼ و ﺑﻴﻢ ﺟﺎن‬

‫ز ﺁن ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﺷﺠﺎع از هﺮ ﺟﺒﺎن‬

‫وﺣﻰ آﺮدن ﺣﻖ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم آﻪ اى ﻣﻮﺳﻰ ﻣﻦ آﻪ ﺧﺎﻟﻘﻢ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺗﺮا دوﺳﺖ ﻣﻰدارم‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ را ﺑﻪ وﺣﻰ دل ﺧﺪا‬

‫آﺎى ﮔﺰﻳﺪﻩ دوﺳﺖ ﻣﻰدارم ﺗﺮا‬

‫‪٦٩٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﺧﺼﻠﺖ ﺑﻮد اى ذو اﻟﻜﺮم‬

‫ﻣﻮﺟﺐ ﺁن ﺗﺎ ﻣﻦ ﺁن اﻓﺰون آﻨﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﻃﻔﻠﻰ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ واﻟﺪﻩ‬

‫وﻗﺖ ﻗﻬﺮش دﺳﺖ هﻢ در وى زدﻩ‬

‫ﺧﻮد ﻧﺪاﻧﺪ آﻪ ﺟﺰ او دﻳﺎر هﺴﺖ‬

‫هﻢ از او ﻣﺨﻤﻮر هﻢ از اوﺳﺖ ﻣﺴﺖ‬

‫ﻣﺎدرش ﮔﺮ ﺳﻴﻠﻴﻰ ﺑﺮ وى زﻧﺪ‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺁﻳﺪ و ﺑﺮ وى ﺗﻨﺪ‬

‫از آﺴﻰ ﻳﺎرى ﻧﺨﻮاهﺪ ﻏﻴﺮ او‬

‫اوﺳﺖ ﺟﻤﻠﻪى ﺷﺮ او و ﺧﻴﺮ او‬

‫ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ هﻢ ز ﻣﺎ در ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫اﻟﺘﻔﺎﺗﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺎهﺎى دﮔﺮ‬

‫ﻏﻴﺮ ﻣﻦ ﭘﻴﺸﺖ ﭼﻮ ﺳﻨﮓ اﺳﺖ و آﻠﻮخ‬

‫ﮔﺮ ﺻﺒﻰ و ﮔﺮ ﺟﻮان و ﮔﺮ ﺷﻴﻮخ‬

‫ك َﻧ ْﻌ ُﺒ ُﺪ در ﺣﻨﻴﻦ‬ ‫هﻤﭽﻨﺎﻧﻚ ِإﻳﱠﺎ َ‬

‫در ﺑﻼ از ﻏﻴﺮ ﺗﻮ ﻻ ﻧﺴﺘﻌﻴﻦ‬

‫ك َﻧ ْﻌ ُﺒ ُﺪ ﺣﺼﺮ را‬ ‫هﺴﺖ اﻳﻦ ِإﻳﱠﺎ َ‬

‫در ﻟﻐﺖ و ﺁن از ﭘﻰ ﻧﻔﻰ رﻳﺎ‬

‫ﻦ هﻢ ﺑﻬﺮ ﺣﺼﺮ‬ ‫ﺴ َﺘﻌِﻴ ُ‬ ‫ك َﻧ ْ‬ ‫هﺴﺖ ِإﻳﱠﺎ َ‬

‫ﺣﺼﺮ آﺮدﻩ اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ را و ﻗﺼﺮ‬

‫آﻪ ﻋﺒﺎدت ﻣﺮ ﺗﺮا ﺁرﻳﻢ و ﺑﺲ‬

‫ﻃﻤﻊ ﻳﺎرى هﻢ ز ﺗﻮ دارﻳﻢ و ﺑﺲ‬

‫ﺧﺸﻢ آﺮدن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﻧﺪﻳﻢ و ﺷﻔﺎﻋﺖ آﺮدن ﺷﻔﻴﻊ ﺁن ﻣﻐﻀﻮب ﻋﻠﻴﻪ را و از ﭘﺎدﺷﺎﻩ درﺧﻮاﺳﺘﻦ و ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬ ‫ﺷﻔﺎﻋﺖ او ﻗﺒﻮل آﺮدن و رﻧﺠﻴﺪن ﻧﺪﻳﻢ از ﺷﻔﻴﻊ آﻪ ﭼﺮا ﺷﻔﺎﻋﺖ آﺮدى‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﻰ ﺑﺮ ﻧﺪﻳﻤﻰ ﺧﺸﻢ آﺮد‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ از وى ﺑﺮ ﺁرد دود و ﮔﺮد‬

‫آﺮد ﺷﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻴﺮون از ﻏﻼف‬

‫ﺗﺎ زﻧﺪ ﺑﺮ وى ﺟﺰاى ﺁن ﺧﻼف‬

‫هﻴﭻ آﺲ را زهﺮﻩ ﻧﻪ ﺗﺎ دم زﻧﺪ‬

‫ﻳﺎ ﺷﻔﻴﻌﻰ ﺑﺮ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺑﺮ ﺗﻨﺪ‬

‫ﺟﺰ ﻋﻤﺎد اﻟﻤﻠﻚ ﻧﺎﻣﻰ در ﺧﻮاص‬

‫در ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺼﻄﻔﻰ واراﻧﻪ ﺧﺎص‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ و زود در ﺳﺠﺪﻩ ﻓﺘﺎد‬

‫در زﻣﺎن ﺷﻪ ﺗﻴﻎ ﻗﻬﺮ از آﻒ ﻧﻬﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ دﻳﻮ اﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﻣﺶ‬

‫ور ﺑﻠﻴﺴﻰ آﺮد ﻣﻦ ﭘﻮﺷﻴﺪﻣﺶ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁﻣﺪ ﭘﺎى ﺗﻮ اﻧﺪر ﻣﻴﺎن‬

‫راﺿﻴﻢ ﮔﺮ آﺮد ﻣﺠﺮم ﺻﺪ زﻳﺎن‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺧﺸﻢ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫آﻪ ﺗﺮا ﺁن ﻓﻀﻞ و ﺁن ﻣﻘﺪار هﺴﺖ‬

‫ﻻﺑﻪات را هﻴﭻ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻻﺑﻪى ﺗﻮ ﻳﻘﻴﻦ ﻻﺑﻪى ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮ هﻢ زدى‬

‫ز اﻧﺘﻘﺎم اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﻴﺮون ﻧﺎﻣﺪى‬

‫ور ﺷﺪى ذرﻩ ﺑﻪ ذرﻩ ﻻﺑﻪﮔﺮ‬

‫او ﻧﺒﺮدى اﻳﻦ زﻣﺎن از ﺗﻴﻎ ﺳﺮ‬

‫‪٦٩٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻰﻧﻨﻬﻴﻢ ﻣﻨﺖ اى آﺮﻳﻢ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺷﺮح ﻋﺰت ﺗﺴﺖ اى ﻧﺪﻳﻢ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻜﺮدى ﺗﻮ آﻪ ﻣﻦ آﺮدم ﻳﻘﻴﻦ‬

‫اى ﺻﻔﺎﺗﺖ در ﺻﻔﺎت ﻣﺎ دﻓﻴﻦ‬

‫ﺗﻮ در اﻳﻦ ﻣﺴﺘﻌﻤﻠﻰ ﻧﻰ ﻋﺎﻣﻠﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺤﻤﻮل ﻣﻨﻰ ﻧﻰ ﺣﺎﻣﻠﻰ‬

‫ﺖ ﮔﺸﺘﻪاى‬ ‫ﺖ ِإ ْذ َر َﻣ ْﻴ َ‬ ‫ﻣﺎ َر َﻣ ْﻴ َ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ در ﻣﻮج ﭼﻮن آﻒ هﺸﺘﻪاى‬

‫ﻻ ﺷﺪى ﭘﻬﻠﻮى اﻻ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻴﺮ‬

‫اﻳﻦ ﻋﺠﺐ آﻪ هﻢ اﺳﻴﺮى هﻢ اﻣﻴﺮ‬

‫ﺁن ﭼﻪ دادى ﺗﻮ ﻧﺪادى ﺷﺎﻩ داد‬

‫اوﺳﺖ ﭘﺲ اﻟﻠﱠﻪ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺮﺷﺎد‬

‫و ﺁن ﻧﺪﻳﻢ رﺳﺘﻪ از زﺧﻢ و ﺑﻼ‬

‫زﻳﻦ ﺷﻔﻴﻊ ﺁزرد و ﺑﺮﮔﺸﺖ از وﻻ‬

‫دوﺳﺘﻰ ﺑﺒﺮﻳﺪ ز ﺁن ﻣﺨﻠﺺ ﺗﻤﺎم‬

‫رو ﺑﻪ ﺣﺎﻳﻂ آﺮد ﺗﺎ ﻧﺎرد ﺳﻼم‬

‫زﻳﻦ ﺷﻔﻴﻊ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫زﻳﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﺧﻠﻖ در اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫آﻪ ﻧﻪ ﻣﺠﻨﻮن اﺳﺖ ﻳﺎرى ﭼﻮن ﺑﺮﻳﺪ‬

‫از آﺴﻰ آﻪ ﺟﺎن او را واﺧﺮﻳﺪ‬

‫واﺧﺮﻳﺪش ﺁن دم از ﮔﺮدن زدن‬

‫ﺧﺎك ﻧﻌﻞ ﭘﺎش ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺷﺪن‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ رﻓﺖ و ﺑﻴﺰارى ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ دل دار آﻴﻦ دارى ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻣﻼﻣﺖ آﺮد او را ﻣﺼﻠﺤﻰ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺟﻔﺎ ﭼﻮن ﻣﻰآﻨﻰ ﺑﺎ ﻧﺎﺻﺤﻰ‬

‫ﺟﺎن ﺗﻮ ﺑﺨﺮﻳﺪ ﺁن دل دار ﺧﺎص‬

‫ﺁن دم از ﮔﺮدن زدن آﺮدت ﺧﻼص‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪى آﺮدى ﻧﺒﺎﻳﺴﺘﻰ رﻣﻴﺪ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﻧﻴﻜﻰ آﺮد ﺁن ﻳﺎر ﺣﻤﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺮ ﺷﺎﻩ ﻣﺒﺬول اﺳﺖ ﺟﺎن‬

‫او ﭼﺮا ﺁﻳﺪ ﺷﻔﻴﻊ اﻧﺪر ﻣﻴﺎن‬

‫ﻟﻰ ﻣﻊ اﻟﻠﱠﻪ وﻗﺖ ﺑﻮد ﺁن دم ﻣﺮا‬

‫ﻻ ﻳﺴﻊ ﻓﻴﻪ ﻧﺒﻰ ﻣﺠﺘﺒﻰ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ رﺣﻤﺘﻰ ﺟﺰ زﺧﻢ ﺷﺎﻩ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ ﻏﻴﺮ ﺁن ﺷﻪ را ﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺷﻪ را ﺑﻬﺮ ﺁن ﻻ آﺮدﻩام‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﻪ ﺗﻮﻻ آﺮدﻩام‬

‫ﮔﺮ ﺑﺒﺮد او ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﺧﻮد ﺳﺮم‬

‫ﺷﺎﻩ ﺑﺨﺸﺪ ﺷﺼﺖ ﺟﺎن دﻳﮕﺮم‬

‫آﺎر ﻣﻦ ﺳﺮﺑﺎزى و ﺑﻰﺧﻮﻳﺸﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺎر ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺑﺨﺸﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻓﺨﺮ ﺁن ﺳﺮ آﻪ آﻒ ﺷﺎهﺶ ﺑﺮد‬

‫ﻧﻨﮓ ﺁن ﺳﺮ آﺎو ﺑﻪ ﻏﻴﺮى ﺳﺮ ﺑﺮد‬

‫ﺷﺐ آﻪ ﺷﺎﻩ از ﻗﻬﺮ در ﻗﻴﺮش آﺸﻴﺪ‬

‫ﻧﻨﮓ دارد از هﺰاران روز ﻋﻴﺪ‬

‫ﺧﻮد ﻃﻮاف ﺁن آﻪ او ﺷﻪ ﺑﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻓﻮق ﻗﻬﺮ و ﻟﻄﻒ و آﻔﺮ و دﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫ز ﺁن ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻳﻚ ﻋﺒﺎرت در ﺟﻬﺎن‬

‫آﻪ ﻧﻬﺎن اﺳﺖ و ﻧﻬﺎن اﺳﺖ و ﻧﻬﺎن‬

‫‪٦٩٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻳﻦ اﺳﻤﺎ و اﻟﻔﺎظ ﺣﻤﻴﺪ‬

‫از ﮔﻼﺑﻪى ﺁدﻣﻰ ﺁﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﻋﻠﻢ اﻻﺳﻤﺎ ﺑﺪ ﺁدم را اﻣﺎم‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﻪ اﻧﺪر ﻟﺒﺎس ﻋﻴﻦ و ﻻم‬

‫ﭼﻮن ﻧﻬﺎد از ﺁب و ﮔﻞ ﺑﺮ ﺳﺮ آﻼﻩ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺁن اﺳﻤﺎى ﺟﺎﻧﻰ رو ﺳﻴﺎﻩ‬

‫آﻪ ﻧﻘﺎب ﺣﺮف و دم در ﺧﻮد آﺸﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺑﺮ ﺁب و ﮔﻞ ﻣﻌﻨﻰ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ از ﻳﻚ وﺟﻪ ﻣﻨﻄﻖ آﺎﺷﻒ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ از دﻩ وﺟﻪ ﭘﺮدﻩ و ﻣﻜﻨﻒ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﺧﻠﻴﻞ ﻣﺮ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ را ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ اﻟﺴﻼم ﭼﻮن ﭘﺮﺳﻴﺪش آﻪ ا ﻟﻚ ﺣﺎﺟﻪ ﺧﻠﻴﻞ ﺟﻮاﺑﺶ داد آﻪ اﻣﺎ اﻟﻴﻚ ﻓﻼ‬ ‫ﻣﻦ ﺧﻠﻴﻞ وﻗﺘﻢ و او ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ در ﺑﻼ او را دﻟﻴﻞ‬

‫او ادب ﻧﺎﻣﻮﺧﺖ از ﺟﺒﺮﻳﻞ راد‬

‫آﻪ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ از ﺧﻠﻴﻞ ﺣﻖ ﻣﺮاد‬

‫آﻪ ﻣﺮادت هﺴﺖ ﺗﺎ ﻳﺎرى آﻨﻢ‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﮕﺮﻳﺰم ﺳﺒﻜﺒﺎرى آﻨﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ اﺑﺮاهﻴﻢ ﻧﻰ رو از ﻣﻴﺎن‬

‫واﺳﻄﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ اﻟﻌﻴﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎﺳﺖ ﻣﺮﺳﻞ راﺑﻄﻪ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن را ز اﻧﻜﻪ هﺴﺖ او واﺳﻄﻪ‬

‫هﺮ دل ار ﺳﺎﻣﻊ ﺑﺪى وﺣﻰ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺣﺮف و ﺻﻮﺗﻰ آﻰ ﺑﺪى اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ او ﻣﺤﻮ ﺣﻖ اﺳﺖ و ﺑﻰﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ آﺎر ﻣﻦ از ﺁن ﻧﺎزآﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫آﺮدﻩى او آﺮدﻩى ﺷﺎﻩ اﺳﺖ ﻟﻴﻚ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺿﻌﻔﻢ ﺑﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺳﺖ ﻧﻴﻚ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻋﻴﻦ ﻟﻄﻒ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﻋﻮام‬

‫ﻗﻬﺮ ﺷﺪ ﺑﺮ ﻧﺎزﻧﻴﻨﺎن آﺮام‬

‫ﺑﺲ ﺑﻼ و رﻧﺞ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ آﺸﻴﺪ‬

‫ﻋﺎﻣﻪ را ﺗﺎ ﻓﺮق ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ دﻳﺪ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺣﺮوف واﺳﻄﻪاى ﻳﺎر ﻏﺎر‬

‫ﭘﻴﺶ واﺻﻞ ﺧﺎر ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺎر ﺧﺎر‬

‫ﺑﺲ ﺑﻼ و رﻧﺞ ﺑﺎﻳﺴﺖ و وﻗﻮف‬

‫ﺗﺎ رهﺪ ﺁن روح ﺻﺎﻓﻰ از ﺣﺮوف‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﻌﻀﻰ زﻳﻦ ﺻﺪا آﺮﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺑﻌﻀﻰ ﺻﺎﻓﻰ و ﺑﺮﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁب ﻧﻴﻞ ﺁﻣﺪ اﻳﻦ ﺑﻼ‬

‫ﺳﻌﺪ را ﺁب اﺳﺖ و ﺧﻮن ﺑﺮ اﺷﻘﻴﺎ‬

‫هﺮ آﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﻴﻦﺗﺮ او ﻣﺴﻌﻮدﺗﺮ‬

‫ﺟﺪﺗﺮ او آﺎرد آﻪ اﻓﺰون دﻳﺪ ﺑﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ داﻧﺪ آﺎﻳﻦ ﺟﻬﺎن آﺎﺷﺘﻦ‬

‫هﺴﺖ ﺑﻬﺮ ﻣﺤﺸﺮ و ﺑﺮداﺷﺘﻦ‬

‫هﻴﭻ ﻋﻘﺪى ﺑﻬﺮ ﻋﻴﻦ ﺧﻮد ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﻠﻜﻪ از ﺑﻬﺮ ﻣﻘﺎم رﺑﺢ و ﺳﻮد‬

‫هﻴﭻ ﻧﺒﻮد ﻣﻨﻜﺮى ﮔﺮ ﺑﻨﮕﺮى‬

‫ﻣﻨﻜﺮىاش ﺑﻬﺮ ﻋﻴﻦ ﻣﻨﻜﺮى‬

‫‪٦٩٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻞ ﺑﺮاى ﻗﻬﺮ ﺧﺼﻢ اﻧﺪر ﺣﺴﺪ‬

‫ﻳﺎ ﻓﺰوﻧﻰ ﺟﺴﺘﻦ و اﻇﻬﺎر ﺧﻮد‬

‫و ﺁن ﻓﺰوﻧﻰ هﻢ ﭘﻰ ﻃﻤﻊ دﮔﺮ‬

‫ﺑﻰﻣﻌﺎﻧﻰ ﭼﺎﺷﻨﻰ ﻧﺪهﺪ ﺻﻮر‬

‫ز ﺁن هﻤﻰﭘﺮﺳﻰ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫آﻪ ﺻﻮر زﻳﺖ اﺳﺖ و ﻣﻌﻨﻰ روﺷﻨﻰ‬

‫ور ﻧﻪ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﭼﺮا از ﺑﻬﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺻﻮرت ﺑﻬﺮ ﻋﻴﻦ ﺻﻮرﺗﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﺮا ﮔﻔﺘﻦ ﺳﺆال از ﻓﺎﻳﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﺟﺰ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﭼﺮا ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺪ اﺳﺖ‬

‫از ﭼﻪ رو ﻓﺎﻳﻴﺪﻩﺟﻮﻳﻰ اى اﻣﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﻓﺎﻳﻴﺪﻩى اﻳﻦ ﺧﻮد هﻤﻴﻦ‬

‫ﭘﺲ ﻧﻘﻮش ﺁﺳﻤﺎن و اهﻞ زﻣﻴﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺣﻜﻤﺖ آﺎن ﺑﻮد ﺑﻬﺮ هﻤﻴﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺣﻜﻴﻤﻰ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ور ﺣﻜﻴﻤﻰ هﺴﺖ ﭘﺲ ﻓﻌﻠﺶ ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺲ ﻧﺴﺎزد ﻧﻘﺶ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ و ﺧﻀﺎب‬

‫ﺟﺰ ﭘﻰ ﻗﺼﺪ ﺻﻮاب و ﻧﺎﺻﻮاب‬

‫ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ آﺮدن ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺣﻀﺮت را آﻪ ﺧﻠﻘﺖ ﺧﻠﻘﺎ و اهﻠﻜﺘﻬﻢ و ﺟﻮاب ﺁﻣﺪن‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ اى ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﺴﺎب‬

‫ﻧﻘﺶ آﺮدى ﺑﺎز ﭼﻮن آﺮدى ﺧﺮاب‬

‫ﻧﺮ و ﻣﺎدﻩ ﻧﻘﺶ آﺮدى ﺟﺎن ﻓﺰا‬

‫و ﺁﻧﮕﻬﺎن وﻳﺮان آﻨﻰ اﻳﻦ را ﭼﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ داﻧﻢ آﻪ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﺗﺮا‬

‫ﻧﻴﺴﺖ از اﻧﻜﺎر و ﻏﻔﻠﺖ و ز هﻮا‬

‫ور ﻧﻪ ﺗﺎدﻳﺐ و ﻋﺘﺎﺑﺖ آﺮدﻣﻰ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﺗﺮا ﺁزردﻣﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ آﻪ در اﻓﻌﺎل ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎز ﺟﻮﻳﻰ ﺣﻜﻤﺖ و ﺳﺮ ﺑﻘﺎ‬

‫ﺗﺎ از ﺁن واﻗﻒ آﻨﻰ ﻣﺮ ﻋﺎم را‬

‫ﭘﺨﺘﻪ ﮔﺮداﻧﻰ ﺑﺪﻳﻦ هﺮ ﺧﺎم را‬

‫ﻗﺎﺻﺪا ﺳﺎﻳﻞ ﺷﺪى در آﺎﺷﻔﻰ‬

‫ﺑﺮ ﻋﻮام ار ﭼﻪ آﻪ ﺗﻮ ز ﺁن واﻗﻔﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﻴﻢ ﻋﻠﻢ ﺁﻣﺪ اﻳﻦ ﺳﺆال‬

‫هﺮ ﺑﺮوﻧﻰ را ﻧﺒﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﻣﺠﺎل‬

‫هﻢ ﺳﺆال از ﻋﻠﻢ ﺧﻴﺰد هﻢ ﺟﻮاب‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﺧﺎر و ﮔﻞ از ﺧﺎك و ﺁب‬

‫هﻢ ﺿﻼل از ﻋﻠﻢ ﺧﻴﺰد هﻢ هﺪى‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﺗﻠﺦ و ﺷﻴﺮﻳﻦ از ﻧﺪا‬

‫ز ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﺧﻴﺰد اﻳﻦ ﺑﻐﺾ و وﻻ‬

‫وز ﻏﺬاى ﺧﻮش ﺑﻮد ﺳﻘﻢ و ﻗﻮى‬

‫ﻣﺴﺘﻔﻴﺪ اﻋﺠﻤﻰ ﺷﺪ ﺁن آﻠﻴﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻋﺠﻤﻴﺎن را آﻨﺪ زﻳﻦ ﺳﺮ ﻋﻠﻴﻢ‬

‫ﻣﺎ هﻢ از وى اﻋﺠﻤﻰ ﺳﺎزﻳﻢ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭘﺎﺳﺨﺶ ﺁرﻳﻢ ﭼﻮن ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺧﺮ ﻓﺮوﺷﺎن ﺧﺼﻢ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻠﻴﺪ ﻗﻔﻞ ﺁن ﻋﻘﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫‪٦٩٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ﺑﻔﺮﻣﻮدش ﺧﺪا اى ذو ﻟﺒﺎب‬

‫ﭼﻮن ﺑﭙﺮﺳﻴﺪى ﺑﻴﺎ ﺑﺸﻨﻮ ﺟﻮاب‬

‫ﻣﻮﺳﻴﺎ ﺗﺨﻤﻰ ﺑﻜﺎر اﻧﺪر زﻣﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺧﻮد هﻢ وادهﻰ اﻧﺼﺎف اﻳﻦ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻮﺳﻰ آﺸﺖ و ﺷﺪ آﺸﺘﺶ ﺗﻤﺎم‬

‫ﺧﻮﺷﻪهﺎﻳﺶ ﻳﺎﻓﺖ ﺧﻮﺑﻰ و ﻧﻈﺎم‬

‫داس ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﻣﺮ ﺁن را ﻣﻰﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻧﺪا از ﻏﻴﺐ در ﮔﻮﺷﺶ رﺳﻴﺪ‬

‫آﻪ ﭼﺮا آﺸﺘﻰ آﻨﻰ و ﭘﺮورى‬

‫ﭼﻮن آﻤﺎﻟﻰ ﻳﺎﻓﺖ ﺁن را ﻣﻰﺑﺮى‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب ز ﺁن آﻨﻢ وﻳﺮان و ﭘﺴﺖ‬

‫آﻪ در اﻳﻨﺠﺎ داﻧﻪ هﺴﺖ و آﺎﻩ هﺴﺖ‬

‫داﻧﻪ ﻻﻳﻖ ﻧﻴﺴﺖ در اﻧﺒﺎر آﺎﻩ‬

‫آﺎﻩ در اﻧﺒﺎر ﮔﻨﺪم هﻢ ﺗﺒﺎﻩ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺣﻜﻤﺖ اﻳﻦ دو را ﺁﻣﻴﺨﺘﻦ‬

‫ﻓﺮق واﺟﺐ ﻣﻰآﻨﺪ در ﺑﻴﺨﺘﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ داﻧﺶ ﺗﻮ از آﻰ ﻳﺎﻓﺘﻰ‬

‫آﻪ ﺑﻪ داﻧﺶ ﺑﻴﺪرى ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﻤﻴﻴﺰم ﺗﻮ دادى اى ﺧﺪا‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﺗﻤﻴﻴﺰ ﭼﻮن ﻧﺒﻮد ﻣﺮا‬

‫در ﺧﻼﻳﻖ روﺣﻬﺎى ﭘﺎك هﺴﺖ‬

‫روﺣﻬﺎى ﺗﻴﺮﻩى ﮔﻠﻨﺎك هﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺻﺪﻓﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ در ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ‬

‫در ﻳﻜﻰ در اﺳﺖ و در دﻳﮕﺮ ﺷﺒﻪ‬

‫واﺟﺐ اﺳﺖ اﻇﻬﺎر اﻳﻦ ﻧﻴﻚ و ﺗﺒﺎﻩ‬

‫هﻤﭽﻨﺎﻧﻚ اﻇﻬﺎر ﮔﻨﺪﻣﻬﺎ ز آﺎﻩ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻇﻬﺎر اﺳﺖ اﻳﻦ ﺧﻠﻖ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﮔﻨﺞ ﺣﻜﻤﺘﻬﺎ ﻧﻬﺎن‬

‫آﻨﺖ آﻨﺰا ﮔﻔﺖ ﻣﺨﻔﻴﺎ ﺷﻨﻮ‬

‫ﺟﻮهﺮ ﺧﻮد ﮔﻢ ﻣﻜﻦ اﻇﻬﺎر ﺷﻮ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ روح ﺣﻴﻮاﻧﻰ و ﻋﻘﻞ ﺟﺰوى و وهﻢ و ﺧﻴﺎل ﺑﺮ ﻣﺜﺎل دوﻏﻨﺪ‬ ‫و روح آﻪ ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ در اﻳﻦ دوغ هﻤﭽﻮ روﻏﻦ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ‬ ‫ﺟﻮهﺮ ﺻﺪﻗﺖ ﺧﻔﻰ ﺷﺪ در دروغ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻃﻌﻢ روﻏﻦ اﻧﺪر ﻃﻌﻢ دوغ‬

‫ﺁن دروﻏﺖ اﻳﻦ ﺗﻦ ﻓﺎﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫راﺳﺘﺖ ﺁن ﺟﺎن رﺑﺎﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ اﻳﻦ دوغ ﺗﻦ ﭘﻴﺪا و ﻓﺎش‬

‫روﻏﻦ ﺟﺎن اﻧﺪر او ﻓﺎﻧﻰ و ﻻش‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﺣﻖ رﺳﻮﻟﻰ ﺑﻨﺪﻩاى‬

‫دوغ را در ﺧﻤﺮﻩ ﺟﻨﺒﺎﻧﻨﺪﻩاى‬

‫ﺗﺎ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ﺑﻪ هﻨﺠﺎر و ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻢ ﻣﻦ آﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد ﻣﻦ‬

‫ﻳﺎ آﻼم ﺑﻨﺪﻩاى آﺎن ﺟﺰو اوﺳﺖ‬

‫در رود در ﮔﻮش او آﺎو وﺣﻰ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫اذن ﻣﻮﻣﻦ وﺣﻰ ﻣﺎ را واﻋﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﮔﻮﺷﻰ ﻗﺮﻳﻦ داﻋﻰ اﺳﺖ‬

‫‪٦٩٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﮔﻮش ﻃﻔﻞ از ﮔﻔﺖ ﻣﺎم‬

‫ﭘﺮ ﺷﻮد ﻧﺎﻃﻖ ﺷﻮد او در آﻼم‬

‫ور ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻃﻔﻞ را ﮔﻮش رﺷﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎدر ﻧﺸﻨﻮد ﮔﻨﮕﻰ ﺷﻮد‬

‫داﻳﻤﺎ هﺮ آﺮ اﺻﻠﻰ ﮔﻨﮓ ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎﻃﻖ ﺁن آﺲ ﺷﺪ آﻪ از ﻣﺎدر ﺷﻨﻮد‬

‫دان آﻪ ﮔﻮش آﺮ و ﮔﻨﮓ از ﺁﻓﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﭘﺬﻳﺮاى دم و ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﻰﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﺪ ﻧﺎﻃﻖ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺻﻔﺎت او ز ﻋﻠﺘﻬﺎ ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ ﺁدم آﺮدﻩ ﺗﻠﻘﻴﻨﺶ ﺧﺪا‬

‫ﺑﻰﺣﺠﺎب ﻣﺎدر و داﻳﻪ و ازا‬

‫ﻳﺎ ﻣﺴﻴﺤﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ودود‬

‫در وﻻدت ﻧﺎﻃﻖ ﺁﻣﺪ در وﺟﻮد‬

‫از ﺑﺮاى دﻓﻊ ﺗﻬﻤﺖ در وﻻد‬

‫آﻪ ﻧﺰادﻩﺳﺖ از زﻧﺎ و از ﻓﺴﺎد‬

‫ﺟﻨﺒﺸﻰ ﺑﺎﻳﺴﺖ اﻧﺪر اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﺗﺎ آﻪ دوغ ﺁن روﻏﻦ از دل ﺑﺎز داد‬

‫روﻏﻦ اﻧﺪر دوغ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮن ﻋﺪم‬

‫دوغ در هﺴﺘﻰ ﺑﺮ ﺁوردﻩ ﻋﻠﻢ‬

‫ﺁن آﻪ هﺴﺘﺖ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ هﺴﺖ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫و اﻧﻜﻪ ﻓﺎﻧﻰ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ اﺻﻞ اوﺳﺖ‬

‫دوغ روﻏﻦ ﻧﺎﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و آﻬﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻨﮕﺰﻳﻨﻰ ﺑﻨﻪ ﺧﺮﺟﺶ ﻣﻜﻦ‬

‫هﻴﻦ ﺑﮕﺮداﻧﺶ ﺑﻪ داﻧﺶ دﺳﺖ دﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺁن ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎن آﺮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻳﻦ ﻓﺎﻧﻰ دﻟﻴﻞ ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻻﺑﻪى ﻣﺴﺘﺎن دﻟﻴﻞ ﺳﺎﻗﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺜﺎل دﻳﮕﺮ هﻢ در اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ‬ ‫هﺴﺖ ﺑﺎزﻳﻬﺎى ﺁن ﺷﻴﺮ ﻋﻠﻢ‬

‫ﻣﺨﺒﺮى از ﺑﺎدهﺎى ﻣﻜﺘﺘﻢ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺟﻨﺒﺶ ﺁن ﺑﺎدهﺎ‬

‫ﺷﻴﺮ ﻣﺮدﻩ آﻰ ﺑﺠﺴﺘﻰ در هﻮا‬

‫ز ﺁن ﺷﻨﺎﺳﻰ ﺑﺎد را ﮔﺮ ﺁن ﺻﺒﺎﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ دﺑﻮر اﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﻴﺎن ﺁن ﺧﻔﺎﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺑﺪن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁن ﺷﻴﺮ ﻋﻠﻢ‬

‫ﻓﻜﺮ ﻣﻰﺟﻨﺒﺎﻧﺪ او را دمﺑﻪدم‬

‫ﻓﻜﺮ آﺎن از ﻣﺸﺮق ﺁﻳﺪ ﺁن ﺻﺒﺎﺳﺖ‬

‫وان آﻪ از ﻣﻐﺮب دﺑﻮر ﺑﺎ وﺑﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺸﺮق اﻳﻦ ﺑﺎد ﻓﻜﺮت دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺮب اﻳﻦ ﺑﺎد ﻓﻜﺮت ز ﺁن ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻪ ﺟﻤﺎد اﺳﺖ و ﺑﻮد ﺷﺮﻗﺶ ﺟﻤﺎد‬

‫ﺟﺎن ﺟﺎن ﺟﺎن ﺑﻮد ﺷﺮق ﻓﺆاد‬

‫ﺷﺮق ﺧﻮرﺷﻴﺪى آﻪ ﺷﺪ ﺑﺎﻃﻦ ﻓﺮوز‬

‫ﻗﺸﺮ و ﻋﻜﺲ ﺁن ﺑﻮد ﺧﻮرﺷﻴﺪ روز‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﭼﻮن ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد ﺗﻦ ﺑﻰﻟﻬﺐ‬

‫ﭘﻴﺶ او ﻧﻪ روز ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﺷﺐ‬

‫‪٧٠٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ور ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺁن ﭼﻮ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﻰﺷﺐ و ﺑﻰروز دارد اﻧﺘﻈﺎم‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﺑﻰﻣﻪ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﺎﻩ و ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻧﻮم ﻣﺎ ﭼﻮن ﺷﺪ اخ اﻟﻤﻮت اى ﻓﻼن‬

‫زﻳﻦ ﺑﺮادر ﺁن ﺑﺮادر را ﺑﺪان‬

‫ور ﺑﮕﻮﻳﻨﺪت آﻪ هﺴﺖ ﺁن ﻓﺮع اﻳﻦ‬

‫ﻣﺸﻨﻮ ﺁن را اى ﻣﻘﻠﺪ ﺑﻰﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﻣﻰﺑﺒﻴﻨﺪ ﺧﻮاب ﺟﺎﻧﺖ وﺻﻒ ﺣﺎل‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺪارى ﻧﺒﻴﻨﻰ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل‬

‫در ﭘﻰ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺁن ﺗﻮ ﻋﻤﺮهﺎ‬

‫ﻣﻰدوى ﺳﻮى ﺷﻬﺎن ﺑﺎ دهﺎ‬

‫آﻪ ﺑﮕﻮ ﺁن ﺧﻮاب را ﺗﻌﺒﻴﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻓﺮع ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮ را ﺳﮕﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاب ﻋﺎم اﺳﺖ اﻳﻦ و ﺧﻮد ﺧﻮاب ﺧﻮاص ﺑﺎﺷﺪ اﺻﻞ اﺟﺘﺒﺎ و اﺧﺘﺼﺎص‬ ‫ﭘﻴﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﭼﻮ ﺧﺴﺒﺪ او ﺳﺘﺎن‬

‫ﺧﻮاب ﺑﻴﻨﺪ ﺧﻄﻪى هﻨﺪوﺳﺘﺎن‬

‫ﺧﺮ ﻧﺒﻴﻨﺪ هﻴﭻ هﻨﺪﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﺧﺮ ز هﻨﺪﺳﺘﺎن ﻧﻜﺮدﻩﺳﺖ اﻏﺘﺮاب‬

‫ﺟﺎن هﻤﭽﻮن ﭘﻴﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻴﻚ زﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاب او هﻨﺪ داﻧﺪ رﻓﺖ ﺗﻔﺖ‬

‫ذآﺮ هﻨﺪﺳﺘﺎن آﻨﺪ ﭘﻴﻞ از ﻃﻠﺐ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺼﻮر ﮔﺮدد ﺁن ذآﺮش ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫ا ْذ ُآﺮُوا اﻟﻠﱠﻪَ آﺎر هﺮ اوﺑﺎش ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﻌِﻲ ﺑﺮ ﭘﺎى هﺮ ﻗﻼش ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ا ْر ِ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﻮ ﺁﻳﺲ ﻣﺸﻮ هﻢ ﭘﻴﻞ ﺑﺎش‬

‫ور ﻧﻪ ﭘﻴﻠﻰ در ﭘﻰ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﺎش‬

‫آﻴﻤﻴﺎ ﺳﺎزان ﮔﺮدون را ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ از ﻣﻴﻨﺎﮔﺮان هﺮ دم ﻃﻨﻴﻦ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺑﻨﺪاﻧﻨﺪ در ﺟﻮ ﻓﻠﻚ‬

‫آﺎرﺳﺎزاﻧﻨﺪ ﺑﻬﺮ ﻟﻰ و ﻟﻚ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﺧﻠﻖ ﻣﺸﻜﻴﻦ ﺟﻴﺐ را‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اى ﺷﺐ آﻮر اﻳﻦ ﺁﺳﻴﺐ را‬

‫هﺮ دم ﺁﺳﻴﺐ اﺳﺖ ﺑﺮ ادراك ﺗﻮ‬

‫ﻧﺒﺖ ﻧﻮ ﻧﻮ رﺳﺘﻪ ﺑﻴﻦ از ﺧﺎك ﺗﻮ‬

‫زﻳﻦ ﺑﺪ اﺑﺮاهﻴﻢ ادهﻢ دﻳﺪﻩ ﺧﻮاب‬

‫ﺑﺴﻂ هﻨﺪﺳﺘﺎن دل را ﺑﻰﺣﺠﺎب‬

‫ﻻﺟﺮم زﻧﺠﻴﺮهﺎ را ﺑﺮ درﻳﺪ‬

‫ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﺮهﻢ زد و ﺷﺪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺁن ﻧﺸﺎن دﻳﺪ هﻨﺪﺳﺘﺎن ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﺟﻬﺪ از ﺧﻮاب و دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﻮد‬

‫ﻣﻰﻓﺸﺎﻧﺪ ﺧﺎك ﺑﺮ ﺗﺪﺑﻴﺮهﺎ‬

‫ﻣﻰدراﻧﺪ ﺣﻠﻘﻪى زﻧﺠﻴﺮهﺎ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ز ﻧﻮر‬

‫آﻪ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﺁن ﺑﻮد اﻧﺪر ﺻﺪور‬

‫آﻪ ﺗﺠﺎﻓﻰ ﺁرد از دار اﻟﻐﺮور‬

‫هﻢ اﻧﺎﺑﺖ ﺁرد از دار اﻟﺴﺮور‬

‫ﺑﻬﺮ ﺷﺮح اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫داﺳﺘﺎﻧﻰ ﺑﺸﻨﻮ اى ﻳﺎر ﺻﻔﺎ‬

‫‪٧٠١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻦ َأﺧِﻴ ِﻪ َو ُأ ﱢﻣ ِﻪ َو َأﺑِﻴ ِﻪﻧﻘﺪ وﻗﺖ او‬ ‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﭘﺎدﺷﺎﻩ زادﻩ آﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﻰ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺑﻪ وى روى ﻧﻤﻮد‪َ ،‬ﻳ ْﻮ َم َﻳ ِﻔ ﱡﺮ ا ْﻟ َﻤ ْﺮ ُء ِﻣ ْ‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎهﻰ اﻳﻦ ﺧﺎك ﺗﻮدﻩى آﻮدك ﻃﺒﻌﺎن آﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﮔﻴﺮى ﻧﺎم آﻨﻨﺪ ﺁن آﻮدك آﻪ ﭼﻴﺮﻩ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎك ﺗﻮدﻩ ﺑﺮ‬ ‫ﺁﻳﺪ و ﻻف زﻧﺪ آﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﻣﺮاﺳﺖ آﻮدآﺎن دﻳﮕﺮ ﺑﺮ وى رﺷﻚ ﺑﺮﻧﺪ آﻪ اﻟﺘﺮاب رﺑﻴﻊ اﻟﺼﺒﻴﺎن‪ ،‬ﺁن ﭘﺎدﺷﺎﻩ زادﻩ ﭼﻮ‬ ‫از ﻗﻴﺪ رﻧﮕﻬﺎ ﺑﺮﺳﺖ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺧﺎآﻬﺎى رﻧﮕﻴﻦ را هﻤﺎن ﺧﺎك دون ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ زر و اﻃﻠﺲ و اآﺴﻮن ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻢ‬ ‫ﻣﻦ از اﻳﻦ اآﺴﻮن رﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻳﻜﺴﻮن رﻓﺘﻢ‪َ ،‬و ﺁ َﺗﻴْﻨﺎ ُﻩ ا ْﻟ ُ‬ ‫ﺤ ْﻜ َﻢ ﺻَﺒِﻴ‪‬ﺎ ارﺷﺎد ﺣﻖ را ﻣﺮور ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺣﺎﺟﺖ ﻧﻴﺴﺖ در‬ ‫ن هﻴﭻ آﺲ ﺳﺨﻦ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻧﮕﻮﻳﺪ‬ ‫ﻦ َﻓ َﻴﻜُﻮ ُ‬ ‫ﻗﺪرت ُآ ْ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﻰ داﺷﺖ ﻳﻚ ﺑﺮﻧﺎ ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﺎﻃﻦ و ﻇﺎهﺮ ﻣﺰﻳﻦ از هﻨﺮ‬

‫ﺧﻮاب دﻳﺪ او آﺎن ﭘﺴﺮ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﻤﺮد‬

‫ﺻﺎﻓﻰ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮ ﺁن ﺷﻪ ﮔﺸﺖ درد‬

‫ﺧﺸﻚ ﺷﺪ از ﺗﺎب ﺁﺗﺶ ﻣﺸﻚ او‬

‫آﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ از ﺗﻒ ﺁﺗﺶ اﺷﻚ او‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﭘﺮ ﺷﺪ ز دود و درد ﺷﺎﻩ‬

‫آﻪ ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﻴﺪ در وى راﻩ ﺁﻩ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮدن ﻗﺎﻟﺒﺶ ﺑﻰآﺎر ﺷﺪ‬

‫ﻋﻤﺮ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﺷﻪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‬

‫ﺷﺎدﻳﻰ ﺁﻣﺪ ز ﺑﻴﺪارﻳﺶ ﭘﻴﺶ‬

‫آﻪ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮد اﻧﺪر ﻋﻤﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﻪ ز ﺷﺎدى ﺧﻮاﺳﺖ هﻢ ﻓﺎﻧﻰ ﺷﺪن‬

‫ﺑﺲ ﻣﻄﻮق ﺁﻣﺪ اﻳﻦ ﺟﺎن و ﺑﺪن‬

‫از دم ﻏﻢ ﻣﻰﺑﻤﻴﺮد اﻳﻦ ﭼﺮاغ‬

‫و ز دم ﺷﺎدى ﺑﻤﻴﺮد اﻳﻨﺖ ﻻغ‬

‫در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ دو ﻣﺮگ او زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻣﻄﻮق ﺷﻜﻞ ﺟﺎى ﺧﻨﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﺷﺎدى را ﺳﺒﺐ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﻏﻢ ﺑﻮد از ﺗﺴﺒﻴﺐ رب‬

‫اى ﻋﺠﺐ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ از ﻳﻚ روى ﻣﺮگ‬

‫و ﺁن ز ﻳﻚ روى دﮔﺮ اﺣﻴﺎ و ﺑﺮگ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺪان ﺣﺎﻟﺖ هﻼك‬

‫ﺑﺎز هﻢ ﺁن ﺳﻮى دﻳﮕﺮ اﻣﺘﺴﺎك‬

‫ﺷﺎدى ﺗﻦ ﺳﻮى دﻧﻴﺎوى آﻤﺎل‬

‫ﺳﻮى روز ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻧﻘﺺ و زوال‬

‫ﺧﻨﺪﻩ را در ﺧﻮاب هﻢ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮان‬

‫ﮔﺮﻳﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎ درﻳﻎ و اﻧﺪهﺎن‬

‫ﮔﺮﻳﻪ را در ﺧﻮاب ﺷﺎدى و ﻓﺮح‬

‫هﺴﺖ در ﺗﻌﺒﻴﺮ اى ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺮح‬

‫ﺷﺎﻩ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ آﺎﻳﻦ ﻏﻢ ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺟﺎن از ﺟﻨﺲ اﻳﻦ ﺑﺪ ﻇﻦ ﺑﮕﺸﺖ‬

‫ور رﺳﺪ ﺧﺎرى ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺪر ﻗﺪم‬

‫آﻪ رود ﮔﻞ ﻳﺎدﮔﺎرى ﺑﺎﻳﺪم‬

‫ﭼﻮن ﻓﻨﺎ را ﺷﺪ ﺳﺒﺐ ﺑﻰﻣﻨﺘﻬﻰ‬

‫ﭘﺲ آﺪاﻣﻴﻦ راﻩ را ﺑﻨﺪﻳﻢ ﻣﺎ‬

‫‪٧٠٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺻﺪ درﻳﭽﻪ و در ﺳﻮى ﻣﺮگ ﻟﺪﻳﻎ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ اﻧﺪر ﮔﺸﺎدن ژﻳﻎ ژﻳﻎ‬

‫ژﻳﻎ ژﻳﻎ ﺗﻠﺦ ﺁن درهﺎى ﻣﺮگ‬

‫ﻧﺸﻨﻮد ﮔﻮش ﺣﺮﻳﺺ از ﺣﺮص ﺑﺮگ‬

‫از ﺳﻮى ﺗﻦ دردهﺎ ﺑﺎﻧﮓ در اﺳﺖ‬

‫و ز ﺳﻮى ﺧﺼﻤﺎن ﺟﻔﺎ ﺑﺎﻧﮓ در اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﻮان دﻣﻰ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻃﺐ‬

‫ﻧﺎر ﻋﻠﺘﻬﺎ ﻧﻈﺮ آﻦ ﻣﻠﺘﻬﺐ‬

‫ز ﺁن هﻤﻪى ﻏﺮهﺎ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ رﻩ اﺳﺖ‬

‫هﺮ دو ﮔﺎﻣﻰ ﭘﺮ ز آﮋدﻣﻬﺎ ﭼﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد ﺗﻨﺪ اﺳﺖ و ﭼﺮاﻏﻢ اﺑﺘﺮى‬

‫زو ﺑﮕﻴﺮاﻧﻢ ﭼﺮاغ دﻳﮕﺮى‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد آﺰ هﺮ دو ﻳﻚ واﻓﻰ ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺑﺎد ﺁن ﻳﻚ ﭼﺮاغ از ﺟﺎ رود‬

‫هﻤﭽﻮ ﻋﺎرف آﺰ ﺗﻦ ﻧﺎﻗﺺ ﭼﺮاغ‬

‫ﺷﻤﻊ دل اﻓﺮوﺧﺖ از ﺑﻬﺮ ﻓﺮاغ‬

‫ﺗﺎ آﻪ روزى آﺎﻳﻦ ﺑﻤﻴﺮد ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﻧﻬﺪ او ﺷﻤﻊ ﺟﺎن‬

‫او ﻧﻜﺮد اﻳﻦ ﻓﻬﻢ ﭘﺲ داد از ﻏﺮر‬

‫ﺷﻤﻊ ﻓﺎﻧﻰ را ﺑﻪ ﻓﺎﻧﻴﻰ دﮔﺮ‬

‫ﻋﺮوس ﺁوردن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد را از ﺧﻮف اﻧﻘﻄﺎع ﻧﺴﻞ‬ ‫ﭘﺲ ﻋﺮوﺳﻰ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﺮ او‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ زﻳﻦ ﺗﺰوج ﻧﺴﻞ رو‬

‫ﮔﺮ رود ﺳﻮى ﻓﻨﺎ اﻳﻦ ﺑﺎز ﺑﺎز‬

‫ﻓﺮخ او ﮔﺮدد ز ﺑﻌﺪ ﺑﺎز ﺑﺎز‬

‫ﺻﻮرت اﻳﻦ ﺑﺎز ﮔﺮ ز ﻳﻨﺠﺎ رود‬

‫ﻣﻌﻨﻰ او در وﻟﺪ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻓﺮﻣﻮد ﺁن ﺷﺎﻩ ﻧﺒﻴﻪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ آﻪ اﻟﻮﻟﺪ ﺳﺮ اﺑﻴﻪ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ هﻤﻪى ﺧﻠﻖ از ﺷﻌﻒ‬

‫ﻣﻰﺑﻴﺎﻣﻮزﻧﺪ ﻃﻔﻼن را ﺣﺮف‬

‫ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺁن ﻣﻌﺎﻧﻰ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد ﺁن ﻗﺎﻟﺐ اﻳﺸﺎن ﻧﻬﺎن‬

‫ﺣﻖ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺣﺮﺻﺸﺎن دادﻩ ﺳﺖ ﺟﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ رﺷﺪ هﺮ ﺻﻐﻴﺮ ﻣﺴﺘﻌﺪ‬

‫ﻣﻦ هﻢ از ﺑﻬﺮ دوام ﻧﺴﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺟﻔﺖ ﺧﻮاهﻢ ﭘﻮر ﺧﻮد را ﺧﻮب آﻴﺶ‬

‫دﺧﺘﺮى ﺧﻮاهﻢ ز ﻧﺴﻞ ﺻﺎﻟﺤﻰ‬

‫ﻧﻰ ز ﻧﺴﻞ ﭘﺎدﺷﺎهﻰ آﺎﻟﺤﻰ‬

‫ﺷﺎﻩ ﺧﻮد اﻳﻦ ﺻﺎﻟﺢ اﺳﺖ ﺁزاد اوﺳﺖ‬

‫ﻧﻰ اﺳﻴﺮ ﺣﺮص ﻓﺮج اﺳﺖ و ﮔﻠﻮﺳﺖ‬

‫ﻣﺮ اﺳﻴﺮان را ﻟﻘﺐ آﺮدﻧﺪ ﺷﺎﻩ‬

‫ﻋﻜﺲ ﭼﻮن آﺎﻓﻮر ﻧﺎم ﺁن ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﺷﺪ ﻣﻔﺎزﻩ ﺑﺎدﻳﻪى ﺧﻮنﺧﻮار ﻧﺎم‬

‫ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ ﺁن ﭘﻴﺲ را آﺮدﻧﺪ ﻋﺎم‬

‫ﺑﺮ اﺳﻴﺮ ﺷﻬﻮت و ﺧﺸﻢ و اﻣﻞ‬

‫ﺑﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻴﺮ ﻳﺎ ﺻﺪر اﺟﻞ‬

‫‪٧٠٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن اﺳﻴﺮان اﺟﻞ را ﻋﺎم داد‬

‫ﻧﺎم اﻣﻴﺮان اﺟﻞ اﻧﺪر ﺑﻼد‬

‫ﺻﺪر ﺧﻮاﻧﻨﺪش آﻪ در ﺻﻒ ﻧﻌﺎل‬

‫ﺟﺎن او ﭘﺴﺖ اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺟﺎﻩ و ﻣﺎل‬

‫ﺷﺎﻩ ﭼﻮن ﺑﺎ زاهﺪى ﺧﻮﻳﺸﻰ ﮔﺰﻳﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺧﺒﺮ در ﮔﻮش ﺧﺎﺗﻮﻧﺎن رﺳﻴﺪ‬

‫اﺧﺘﻴﺎر آﺮدن ﭘﺎدﺷﺎﻩ دﺧﺘﺮ دروﻳﺶ زاهﺪى را از ﺟﻬﺖ ﭘﺴﺮ و اﻋﺘﺮاض آﺮدن اهﻞ ﺣﺮم‬ ‫و ﻧﻨﮓ داﺷﺘﻦ اﻳﺸﺎن از ﭘﻴﻮﻧﺪى دروﻳﺶ‬ ‫ﻣﺎدر ﺷﻪ زادﻩ ﮔﻔﺖ از ﻧﻘﺺ ﻋﻘﻞ‬

‫ﺷﺮط آﻔﻮﻳﺖ ﺑﻮد در ﻋﻘﻞ و ﻧﻘﻞ‬

‫ﺗﻮ ز ﺷﺢ و ﺑﺨﻞ ﺧﻮاهﻰ و ز دهﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻨﺪى ﭘﻮر ﻣﺎ را ﺑﺮ ﮔﺪا‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺎﻟﺢ را ﮔﺪا ﮔﻔﺘﻦ ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫آﺎو ﻏﻨﻰ اﻟﻘﻠﺐ از داد ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫در ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﻰﮔﺮﻳﺰد از ﺗﻘﻰ‬

‫ﻧﻪ از ﻟﺌﻴﻤﻰ و آﺴﻞ هﻤﭽﻮن ﮔﺪا‬

‫ﻗﻠﺘﻰ آﺎن از ﻗﻨﺎﻋﺖ وز ﺗﻘﺎﺳﺖ‬

‫ﺁن ز ﻓﻘﺮ و ﻗﻠﺖ دوﻧﺎن ﺟﺪاﺳﺖ‬

‫ﺣﺒﻪاى ﺁن ﮔﺮ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﺳﺮ ﻧﻬﺪ‬

‫وﻳﻦ ز ﮔﻨﺞ زر ﺑﻪ هﻤﺖ ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫ﺷﻪ آﻪ او از ﺣﺮص ﻗﺼﺪ هﺮ ﺣﺮام‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ او را ﮔﺪا ﮔﻮﻳﺪ هﻤﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ آﻮ ﺷﻬﺮ و ﻗﻼع او را ﺟﻬﻴﺰ‬

‫ﻳﺎ ﻧﺜﺎر ﮔﻮهﺮ و دﻳﻨﺎر رﻳﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ رو هﺮ آﺎو ﻏﻢ دﻳﻦ ﺑﺮ ﮔﺰﻳﺪ‬

‫ﺑﺎﻗﻰ ﻏﻤﻬﺎ ﺧﺪا از وى ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪ ﺷﺎﻩ و دادش دﺧﺘﺮى‬

‫از ﻧﮋاد ﺻﺎﻟﺤﻰ ﺧﻮش ﺟﻮهﺮى‬

‫در ﻣﻼﺣﺖ ﺧﻮد ﻧﻈﻴﺮ ﺧﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﭼﻬﺮﻩاش ﺗﺎﺑﺎنﺗﺮ از ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﭼﺎﺷﺖ‬

‫ﺣﺴﻦ دﺧﺘﺮ اﻳﻦ ﺧﺼﺎﻟﺶ ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫آﺰ ﻧﻜﻮﻳﻰ ﻣﻰﻧﮕﻨﺠﺪ در ﺑﻴﺎن‬

‫ﺻﻴﺪ دﻳﻦ آﻦ ﺗﺎ رﺳﺪ اﻧﺪر ﺗﺒﻊ‬

‫ﺣﺴﻦ و ﻣﺎل و ﺟﺎﻩ و ﺑﺨﺖ ﻣﻨﺘﻔﻊ‬

‫ﺁﺧﺮت ﻗﻄﺎر اﺷﺘﺮ دان ﺑﻪ ﻣﻠﻚ‬

‫در ﺗﺒﻊ دﻧﻴﺎش هﻤﭽﻮن ﭘﺸﻢ و ﭘﺸﻚ‬

‫ﭘﺸﻢ ﺑﮕﺰﻳﻨﻰ ﺷﺘﺮ ﻧﺒﻮد ﺗﺮا‬

‫ور ﺑﻮد اﺷﺘﺮ ﭼﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﭘﺸﻢ را‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻣﺪ اﻳﻦ ﻧﻜﺎح ﺁن ﺷﺎﻩ را‬

‫ﺑﺎ ﻧﮋاد ﺻﺎﻟﺤﺎن ﺑﻰﻣﺮا‬

‫از ﻗﻀﺎ آﻤﭙﻴﺮآﻰ ﺟﺎدو آﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻪ زادﻩى ﺑﺎ ﺣﺴﻦ و ﺟﻮد‬

‫ﺟﺎدوﻳﻰ آﺮدش ﻋﺠﻮزﻩى آﺎﺑﻠﻰ‬

‫آﻪ ﺑﺮد ز ﺁن رﺷﻚ ﺳﺤﺮ ﺑﺎﺑﻠﻰ‬

‫ﺷﻪ ﺑﭽﻪ ﺷﺪ ﻋﺎﺷﻖ آﻤﭙﻴﺮ زﺷﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻋﺮوس و ﺁن ﻋﺮوﺳﻰ را ﺑﻬﺸﺖ‬

‫‪٧٠٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻳﻚ ﺳﻴﻪ دﻳﻮى و آﺎﺑﻮﻟﻰ زﻧﻰ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﺮ ﺷﻪ زادﻩ ﻧﺎﮔﻪ رﻩ زﻧﻰ‬

‫ﺁن ﻧﻮد ﺳﺎﻟﻪ ﻋﺠﻮز ﮔﻨﺪﻩ آﺲ‬

‫ﻧﻪ ﺧﺮد هﺸﺖ ﺁن ﻣﻠﻚ را و ﻧﻪ ﺑﺲ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻰ ﺑﻮد ﺷﻪ زادﻩ اﺳﻴﺮ‬

‫ﺑﻮﺳﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﻧﻌﻞ آﻔﺶ ﮔﻨﺪﻩ ﭘﻴﺮ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ آﻤﭙﻴﺮ او را ﻣﻰدرود‬

‫ﺗﺎ ز آﺎهﺶ ﻧﻴﻢ ﺟﺎﻧﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫دﻳﮕﺮان از ﺿﻌﻒ وى ﺑﺎ درد ﺳﺮ‬

‫او ز ﺳﻜﺮ ﺳﺤﺮ از ﺧﻮد ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺮ ﺷﺎﻩ ﭼﻮن زﻧﺪان ﺷﺪﻩ‬

‫وﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺑﺮ ﮔﺮﻳﻪﺷﺎن ﺧﻨﺪان ﺷﺪﻩ‬

‫ﺷﺎﻩ ﺑﺲ ﺑﻰﭼﺎرﻩ ﺷﺪ در ﺑﺮد و ﻣﺎت‬

‫روز و ﺷﺐ ﻣﻰآﺮد ﻗﺮﺑﺎن و زآﺎت‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺮ ﭼﺎرﻩ آﻪ ﻣﻰآﺮد ﺁن ﭘﺪر‬

‫ﻋﺸﻖ آﻤﭙﻴﺮك هﻤﻰﺷﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬

‫ﭘﺲ ﻳﻘﻴﻦ ﮔﺸﺘﺶ آﻪ ﻣﻄﻠﻖ ﺁن ﺳﺮى اﺳﺖ‬

‫ﭼﺎرﻩ او را ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻻﺑﻪﮔﺮى اﺳﺖ‬

‫ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻰآﺮد او آﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺖ رواﺳﺖ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺣﻖ ﺑﺮ ﻣﻠﻚ ﺣﻖ ﻓﺮﻣﺎن آﻪ راﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ اﻳﻦ ﻣﺴﻜﻴﻦ هﻤﻰﺳﻮزد ﭼﻮ ﻋﻮد‬

‫دﺳﺖ ﮔﻴﺮش اى رﺣﻴﻢ و اى ودود‬

‫ﺗﺎ ز ﻳﺎ رب ﻳﺎ رب و اﻓﻐﺎن ﺷﺎﻩ‬

‫ﺳﺎﺣﺮى اﺳﺘﺎد ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ز راﻩ‬

‫ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن دﻋﺎى ﭘﺎدﺷﺎﻩ در ﺧﻼص ﭘﺴﺮش از ﺟﺎدوى آﺎﺑﻠﻰ‬ ‫او ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮد از دور اﻳﻦ ﺧﺒﺮ‬

‫آﻪ اﺳﻴﺮ ﭘﻴﺮﻩ زن ﮔﺸﺖ ﺁن ﭘﺴﺮ‬

‫آﺎن ﻋﺠﻮزﻩ ﺑﻮد اﻧﺪر ﺟﺎدوﻳﻰ‬

‫ﺑﻰﻧﻈﻴﺮ و اﻳﻤﻦ از ﻣﺜﻞ و دوﻳﻰ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﺑﺎﻻى دﺳﺖ اﺳﺖ اى ﻓﺘﻰ‬

‫در ﻓﻦ و در زور ﺗﺎ ذات ﺧﺪا‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎى دﺳﺘﻬﺎ دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺑﺤﺮ ﺑﻰﺷﻚ ﻣﻨﺘﻬﺎى ﺳﻴﻠﻬﺎﺳﺖ‬

‫هﻢ از او ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻣﺎﻳﻪ اﺑﺮهﺎ‬

‫هﻢ ﺑﺪو ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﻴﻞ را‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎهﺶ آﺎﻳﻦ ﭘﺴﺮ از دﺳﺖ رﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻚ ﺁﻣﺪم درﻣﺎن زﻓﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ هﻤﺘﺎ زال را زﻳﻦ ﺳﺎﺣﺮان‬

‫ﺟﺰ ﻣﻦ داهﻰ رﺳﻴﺪﻩ ز ﺁن آﺮان‬

‫ﭼﻮن آﻒ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ اﻣﺮ آﺮدﮔﺎر‬

‫ﻧﻚ ﺑﺮ ﺁرم ﻣﻦ ز ﺳﺤﺮ او دﻣﺎر‬

‫آﻪ ﻣﺮا اﻳﻦ ﻋﻠﻢ ﺁﻣﺪ ز ﺁن ﻃﺮف‬

‫ﻧﻪ ز ﺷﺎﮔﺮدى ﺳﺤﺮ ﻣﺴﺘﺨﻒ‬

‫ﺁﻣﺪم ﺗﺎ ﺑﺮ ﮔﺸﺎﻳﻢ ﺳﺤﺮ او‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺷﺎﻩ زادﻩ زرد رو‬

‫ﺳﻮى ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﺑﺮو وﻗﺖ ﺳﺤﻮر‬

‫ﭘﻬﻠﻮى دﻳﻮار هﺴﺖ اﺳﭙﻴﺪ ﮔﻮر‬

‫‪٧٠٥‬‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﻮى ﻗﺒﻠﻪ ﺑﺎز آﺎو ﺁن ﺟﺎى را‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻗﺪرت و ﺻﻨﻊ ﺧﺪا‬

‫ﺑﺲ دراز اﺳﺖ اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺗﻮ ﻣﻠﻮل‬

‫زﺑﺪﻩ را ﮔﻮﻳﻢ رهﺎ آﺮدم ﻓﻀﻮل‬

‫ﺁن ﮔﺮهﻬﺎى ﮔﺮان را ﺑﺮ ﮔﺸﺎد‬

‫ﭘﺲ ز ﻣﺤﻨﺖ ﭘﻮر ﺷﻪ را راﻩ داد‬

‫ﺁن ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪ ﺷﺪ دوان‬

‫ﺳﻮى ﺗﺨﺖ ﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺻﺪ اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺳﺠﺪﻩ آﺮد و ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻰزد ذﻗﻦ‬

‫در ﺑﻐﻞ آﺮدﻩ ﭘﺴﺮ ﺗﻴﻎ و آﻔﻦ‬

‫ﺷﺎﻩ ﺁﻳﻴﻦ ﺑﺴﺖ و اهﻞ ﺷﻬﺮ ﺷﺎد‬

‫و ﺁن ﻋﺮوس ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﺑﻰﻣﺮاد‬

‫ﻋﺎﻟﻢ از ﺳﺮ زﻧﺪﻩ ﮔﺸﺖ و ﭘﺮ ﻓﺮوز‬

‫اى ﻋﺠﺐ ﺁن روز روز اﻣﺮوز روز‬

‫ﻳﻚ ﻋﺮوﺳﻰ آﺮد ﺷﺎﻩ او را ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ ﺟﻼب ﻗﻨﺪ ﺑﺪ ﭘﻴﺶ ﺳﮕﺎن‬

‫ﺟﺎدوى آﻤﭙﻴﺮ از ﻏﺼﻪ ﺑﻤﺮد‬

‫روى و ﺧﻮى زﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﻟﻚ ﺳﭙﺮد‬

‫ﺷﺎﻩ زادﻩ در ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫آﺰ ﻣﻦ او ﻋﻘﻞ و ﻧﻈﺮ ﭼﻮن در رﺑﻮد‬

‫ﻧﻮ ﻋﺮوﺳﻰ دﻳﺪ هﻤﭽﻮن ﻣﺎﻩ ﺣﺴﻦ‬

‫آﻪ هﻤﻰزد ﺑﺮ ﻣﻠﻴﺤﺎن راﻩ ﺣﺴﻦ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﻰهﻮش و ﺑﻪ رو اﻧﺪر ﻓﺘﺎد‬

‫ﺗﺎ ﺳﻪ روز از ﺟﺴﻢ وى ﮔﻢ ﺷﺪ ﻓﺆاد‬

‫ﺳﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ روز او ز ﺧﻮد ﺑﻰهﻮش ﮔﺸﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺧﻠﻖ از ﻏﺸﻰ او ﭘﺮ ﺟﻮش ﮔﺸﺖ‬

‫از ﮔﻼب و از ﻋﻼج ﺁﻣﺪ ﺑﺨﻮد‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك ﻓﻬﻢ ﮔﺸﺘﺶ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻟﻰ ﮔﻔﺖ ﺷﺎهﺶ در ﺳﺨﻦ‬

‫آﺎى ﭘﺴﺮ ﻳﺎد ﺁر از ﺁن ﻳﺎر آﻬﻦ‬

‫ﻳﺎد ﺁور ز ﺁن ﺿﺠﻴﻊ و ز ﺁن ﻓﺮاش‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺪ ﺑﻰوﻓﺎ و ﻣﺮ ﻣﺒﺎش‬

‫ﮔﻔﺖ رو ﻣﻦ ﻳﺎﻓﺘﻢ دار اﻟﺴﺮور‬

‫وارهﻴﺪم از ﭼﻪ دار اﻟﻐﺮور‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﻣﻮﻣﻦ راﻩ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﺳﻮى ﻧﻮر ﺣﻖ ز ﻇﻠﻤﺖ روى ﺗﺎﻓﺖ‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺷﻪ زادﻩ ﺁدﻣﻰ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ و ﺧﻠﻴﻔﻪى ﺧﺪاﺳﺖ ﭘﺪرش ﺁدم ﺻﻔﻰ ﺧﻠﻴﻔﻪى ﺣﻖ ﻣﺴﺠﻮد ﻣﻼﻳﻚ و ﺁن‬ ‫آﻤﭙﻴﺮ آﺎﺑﻠﻰ دﻧﻴﺎﺳﺖ آﻪ ﺁدﻣﻰ ﺑﭽﻪ را از ﭘﺪر ﺑﺒﺮﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺤﺮ و اﻧﺒﻴﺎ و اوﻟﻴﺎ ﺁن ﻃﺒﻴﺐ ﺗﺪارك آﻨﻨﺪﻩ‬ ‫اى ﺑﺮادر دان آﻪ ﺷﻪ زادﻩ ﺗﻮى‬

‫در ﺟﻬﺎن آﻬﻨﻪ زادﻩ از ﻧﻮى‬

‫آﺎﺑﻠﻰ ﺟﺎدو اﻳﻦ دﻧﻴﺎﺳﺖ آﺎو‬

‫آﺮد ﻣﺮدان را اﺳﻴﺮ رﻧﮓ و ﺑﻮ‬

‫ﭼﻮن در اﻓﻜﻨﺪت در اﻳﻦ ﺁﻟﻮدﻩ روذ‬

‫ﻞ أﻋﻮذ‬ ‫دمﺑﻪدم ﻣﻰﺧﻮان و ﻣﻰدم ُﻗ ْ‬

‫ﺗﺎ رهﻰ زﻳﻦ ﺟﺎدوﻳﻰ و زﻳﻦ ﻗﻠﻖ‬

‫اﺳﺘﻌﺎذت ﺧﻮاﻩ از رب اﻟﻔﻠﻖ‬

‫‪٧٠٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ز ﺁن ﻧﺒﻰ دﻧﻴﺎت را ﺳﺤﺎرﻩ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫آﺎو ﺑﻪ اﻓﺴﻮن ﺧﻠﻖ را در ﭼﻪ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫هﻴﻦ ﻓﺴﻮن ﮔﺮم دارد ﮔﻨﺪﻩ ﭘﻴﺮ‬

‫آﺮدﻩ ﺷﺎهﺎن را دم ﮔﺮﻣﺶ اﺳﻴﺮ‬

‫در درون ﺳﻴﻨﻪ ﻧﻔﺎﺛﺎت اوﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﺪﻩهﺎى ﺳﺤﺮ را اﺛﺒﺎت اوﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﺣﺮﻩى دﻧﻴﺎ ﻗﻮى داﻧﺎ زﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻞ ﺳﺤﺮ او ﺑﻪ ﭘﺎى ﻋﺎﻣﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ور ﮔﺸﺎدى ﻋﻘﺪ او را ﻋﻘﻠﻬﺎ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ را آﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدى ﺧﺪا‬

‫هﻴﻦ ﻃﻠﺐ آﻦ ﺧﻮش دﻣﻰ ﻋﻘﺪﻩ ﮔﺸﺎ‬

‫ﻞ اﻟﻠﱠ ُﻪ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء‬ ‫راز دان َﻳ ْﻔ َﻌ ُ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺎهﻰ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺘﺖ او ﺑﻪ ﺷﺴﺖ‬

‫ﺷﺎﻩ زادﻩ ﻣﺎﻧﺪ ﺳﺎﻟﻰ و ﺗﻮ ﺷﺼﺖ‬

‫ﺷﺼﺖ ﺳﺎل از ﺷﺴﺖ او در ﻣﺤﻨﺘﻰ‬

‫ﻧﻪ ﺧﻮﺷﻰ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻨﺘﻰ‬

‫ﻓﺎﺳﻘﻰ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﻧﻪ دﻧﻴﺎت ﺧﻮب‬

‫ﻧﻪ رهﻴﺪﻩ از وﺑﺎل و از ذﻧﻮب‬

‫ﻧﻔﺦ او اﻳﻦ ﻋﻘﺪﻩهﺎ را ﺳﺨﺖ آﺮد‬

‫ﭘﺲ ﻃﻠﺐ آﻦ ﻧﻔﺨﻪى ﺧﻼق ﻓﺮد‬

‫ﻦ رُوﺣِﻲ ﺗﺮا‬ ‫ﺖ ﻓِﻴ ِﻪ ِﻣ ْ‬ ‫ﺨ ُ‬ ‫ﺗﺎ َﻧ َﻔ ْ‬

‫وا رهﺎﻧﺪ زﻳﻦ و ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺮﺗﺮ ﺁ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﻧﻔﺦ ﺣﻖ ﻧﺴﻮزد ﻧﻔﺦ ﺳﺤﺮ‬

‫ﻧﻔﺦ ﻗﻬﺮ اﺳﺖ اﻳﻦ و ﺁن دم ﻧﻔﺦ ﻣﻬﺮ‬

‫رﺣﻤﺖ او ﺳﺎﺑﻖ اﺳﺖ از ﻗﻬﺮ او‬

‫ﺳﺎﺑﻘﻰ ﺧﻮاهﻰ ﺑﺮو ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺠﻮ‬

‫ﺗﺎ رﺳﻰ اﻧﺪر ﻧﻔﻮس زوﺟﺖ‬

‫آﺎى ﺷﻪ ﻣﺴﺤﻮر اﻳﻨﻚ ﻣﺨﺮﺟﺖ‬

‫ﺑﺎ وﺟﻮد زال ﻧﺎﻳﺪ ﺁن ﺣﻼل‬

‫در ﺷﺒﻴﻜﻪ در ﺑﺮ ﺁن ﭘﺮ دﻻل‬

‫ﻧﻪ ﺑﮕﻔﺘﻪﺳﺖ ﺁن ﺳﺮاج اﻣﺘﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن و ﺁن ﺟﻬﺎن را ﺿﺮﺗﺎن‬

‫ﭘﺲ وﺻﺎل اﻳﻦ ﻓﺮاق ﺁن ﺑﻮد‬

‫ﺻﺤﺖ اﻳﻦ ﺗﻦ ﺳﻘﺎم ﺟﺎن ﺑﻮد‬

‫ﺳﺨﺖ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻓﺮاق اﻳﻦ ﻣﻤﺮ‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮاق ﺁن ﻣﻘﺮ دان ﺳﺨﺖﺗﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮاق ﻧﻘﺶ ﺳﺨﺖ ﺁﻳﺪ ﺗﺮا‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺳﺨﺖ ﺁﻳﺪ ز ﻧﻘﺎﺷﺶ ﺟﺪا‬

‫اى آﻪ ﺻﺒﺮت ﻧﻴﺴﺖ از دﻧﻴﺎى دون‬

‫ﭼﻮﻧﺖ ﺻﺒﺮ اﺳﺖ از ﺧﺪا اى دوﺳﺖ ﭼﻮن‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺻﺒﺮت ﻧﻴﺴﺖ زﻳﻦ ﺁب ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﭼﻮن ﺻﺒﻮرى دارى از ﭼﺸﻤﻪى اﻟﻪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﻰاﻳﻦ ﺷﺮب آﻢ دارى ﺳﻜﻮن‬

‫ﭼﻮن ز اﺑﺮارى ﺟﺪا و ز ﻳﺸﺮﺑﻮن‬

‫ﮔﺮ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺣﺴﻦ ودود‬

‫اﻧﺪر ﺁﺗﺶ اﻓﻜﻨﻰ ﺟﺎن و وﺟﻮد‬

‫ﺟﻴﻔﻪ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﻌﺪ از ﺁن اﻳﻦ ﺷﺮب را‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻰ آﺮ و ﻓﺮ ﻗﺮب را‬

‫هﻤﭽﻮ ﺷﻪ زادﻩ رﺳﻰ در ﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮون ﺁرى ز ﭘﺎ ﺗﻮ ﺧﺎر ﺧﻮﻳﺶ‬

‫‪٧٠٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ در ﺑﻰﺧﻮدى ﺧﻮد را ﺑﻴﺎب‬

‫زودﺗﺮ و اﷲ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫هﺮ زﻣﺎﻧﻰ هﻴﻦ ﻣﺸﻮ ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﻔﺖ‬

‫هﺮ زﻣﺎن ﭼﻮن ﺧﺮ در ﺁب و ﮔﻞ ﻣﻴﻔﺖ‬

‫از ﻗﺼﻮر ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﻋﺜﺎر‬

‫آﻪ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺷﻴﺐ و ﺑﺎﻻ آﻮروار‬

‫ﺑﻮى ﭘﻴﺮاهﺎن ﻳﻮﺳﻒ آﻦ ﺳﻨﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻮﻳﺶ ﭼﺸﻢ روﺷﻦ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺻﻮرت ﭘﻨﻬﺎن و ﺁن ﻧﻮر ﺟﺒﻴﻦ‬

‫آﺮدﻩ ﭼﺸﻢ اﻧﺒﻴﺎ را دور ﺑﻴﻦ‬

‫ﻧﻮر ﺁن رﺧﺴﺎر ﺑﺮهﺎﻧﺪ ز ﻧﺎر‬

‫هﻴﻦ ﻣﺸﻮ ﻗﺎﻧﻊ ﺑﻪ ﻧﻮر ﻣﺴﺘﻌﺎر‬

‫ﭼﺸﻢ را اﻳﻦ ﻧﻮر ﺣﺎﻟﻰ ﺑﻴﻦ آﻨﺪ‬

‫ﺟﺴﻢ و ﻋﻘﻞ و روح را ﮔﺮﮔﻴﻦ آﻨﺪ‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﻮر اﺳﺖ و در ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻧﺎر‬

‫ﮔﺮ ﺿﻴﺎ ﺧﻮاهﻰ دو دﺳﺖ از وى ﺑﺪار‬

‫دم ﺑﻪ دم در رو ﻓﺘﺪ هﺮ ﺟﺎ رود‬

‫دﻳﺪﻩ و ﺟﺎﻧﻰ آﻪ ﺣﺎﻟﻰ ﺑﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫دور ﺑﻴﻨﺪ دور ﺑﻴﻦ ﺑﻰهﻨﺮ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ دور دﻳﺪن ﺧﻮاب در‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮ ﺧﺸﻚ ﻟﺐ‬

‫ﻣﻰدوى ﺳﻮى ﺳﺮاب اﻧﺪر ﻃﻠﺐ‬

‫دور ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﺳﺮاب و ﻣﻰدوى‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺁن ﺑﻴﻨﺶ ﺧﻮد ﻣﻰﺷﻮى‬

‫ﻣﻰزﻧﻰ در ﺧﻮاب ﺑﺎ ﻳﺎران ﺗﻮ ﻻف‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﻴﻨﺎ دل و ﭘﺮدﻩ ﺷﻜﺎف‬

‫ﻧﻚ ﺑﺪان ﺳﻮ ﺁب دﻳﺪم هﻴﻦ ﺷﺘﺎب‬

‫ﺗﺎ روﻳﻢ ﺁن ﺟﺎ و ﺁن ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮاب‬

‫هﺮ ﻗﺪم زﻳﻦ ﺁب ﺗﺎزى دورﺗﺮ‬

‫دو دوان ﺳﻮى ﺳﺮاب ﺑﺎ ﻏﺮر‬

‫ﻋﻴﻦ ﺁن ﻋﺰﻣﺖ ﺣﺠﺎب اﻳﻦ ﺷﺪﻩ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ و ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﺑﺲ آﺴﺎ ﻋﺰﻣﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫از ﻣﻘﺎﻣﻰ آﺎن ﻏﺮض در وى ﺑﻮد‬

‫دﻳﺪ و ﻻف ﺧﻔﺘﻪ ﻣﻰﻧﺎﻳﺪ ﺑﻜﺎر‬

‫ﺟﺰ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻧﻴﺴﺖ دﺳﺖ از وى ﺑﺪار‬

‫ﺧﻮاﺑﻨﺎآﻰ ﻟﻴﻚ هﻢ ﺑﺮ راﻩ ﺧﺴﺐ‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻠﱠﻪ ﺑﺮ رﻩ اﷲ ﺧﺴﺐ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد آﻪ ﺳﺎﻟﻜﻰ ﺑﺮﺗﻮ زﻧﺪ‬

‫از ﺧﻴﺎﻻت ﻧﻌﺎﺳﺖ ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ را ﮔﺮ ﻓﻜﺮ ﮔﺮدد هﻤﭽﻮ ﻣﻮى‬

‫او از ﺁن دﻗﺖ ﻧﻴﺎﺑﺪ راﻩ آﻮى‬

‫ﻓﻜﺮ ﺧﻔﺘﻪ ﮔﺮ دو ﺗﺎ و ﮔﺮ ﺳﻪ ﺗﺎﺳﺖ‬

‫هﻢ ﺧﻄﺎ اﻧﺪر ﺧﻄﺎ اﻧﺪر ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻮج ﺑﺮ وى ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﻰاﺣﺘﺮاز‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﭘﻮﻳﺎن در ﺑﻴﺎﺑﺎن دراز‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻋﻄﺸﻬﺎى ﺷﺪﻳﺪ‬

‫ﻞ اﻟﻮرﻳﺪ‬ ‫ﺣ ْﺒ ِ‬ ‫ﻦ َ‬ ‫ﺁب اﻗﺮب ﻣﻨﻪ ِﻣ ْ‬

‫‪٧٠٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن زاهﺪ آﻪ در ﺳﺎل ﻗﺤﻂ ﺷﺎد و ﺧﻨﺪان ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻔﻠﺴﻰ و ﺑﺴﻴﺎرى ﻋﻴﺎل و ﺧﻠﻖ ﻣﻰﻣﺮدﻧﺪ از ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪش ﭼﻪ هﻨﮕﺎم ﺷﺎدى اﺳﺖ آﻪ هﻨﮕﺎم ﺻﺪ ﺗﻌﺰﻳﺖ اﺳﺖ ﮔﻔﺖ ﻣﺮا ﺑﺎرى ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫هﻤﭽﻨﺎن آﺎن زاهﺪ اﻧﺪر ﺳﺎل ﻗﺤﻂ‬

‫ﺑﻮد او ﺧﻨﺪان و ﮔﺮﻳﺎن ﺟﻤﻠﻪ رهﻂ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش ﭼﻪ ﺟﺎى ﺧﻨﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻗﺤﻂ ﺑﻴﺦ ﻣﻮﻣﻨﺎن ﺑﺮ آﻨﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫رﺣﻤﺖ از ﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﺮ دوﺧﺘﻪﺳﺖ‬

‫ز ﺁﻓﺘﺎب ﺗﻴﺰ‪ ،‬ﺻﺤﺮا ﺳﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫آﺸﺖ و ﺑﺎغ و رز ﺳﻴﻪ اﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‬

‫در زﻣﻴﻦ ﻧﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﻪ ﭘﺴﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ ﻣﻰﻣﻴﺮﻧﺪ زﻳﻦ ﻗﺤﻂ و ﻋﺬاب‬

‫دﻩ دﻩ و ﺻﺪ ﺻﺪ ﭼﻮ ﻣﺎهﻰ دور از ﺁب‬

‫ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻧﻤﻰﺁرى ﺗﻮ رﺣﻢ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ و ﻳﻚ ﺗﻦ ﺷﺤﻢ و ﻟﺤﻢ‬

‫رﻧﺞ ﻳﻚ ﺟﺰوى ز ﺗﻦ رﻧﺞ هﻤﻪ ﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ دم ﺻﻠﺢ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﻮد ﻣﻠﺤﻤﻪ ﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ در ﭼﺸﻢ ﺷﻤﺎ ﻗﺤﻂ اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﻢ ﭼﻮن ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ اﻳﻦ زﻣﻴﻦ‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﺑﻪ هﺮ دﺷﺖ و ﻣﻜﺎن‬

‫ﺧﻮﺷﻪهﺎ اﻧﺒﻪ رﺳﻴﺪﻩ ﺗﺎ ﻣﻴﺎن‬

‫ﺧﻮﺷﻪهﺎ در ﻣﻮج از ﺑﺎد ﺻﺒﺎ‬

‫ﭘﺮ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺳﺒﺰﺗﺮ از ﮔﻨﺪﻧﺎ‬

‫ز ﺁزﻣﻮن ﻣﻦ دﺳﺖ ﺑﺮوى ﻣﻰزﻧﻢ‬

‫دﺳﺖ و ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ را ﭼﻮن ﺑﺮ آﻨﻢ‬

‫ﻳﺎر ﻓﺮﻋﻮن ﺗﻨﻴﺪ اى ﻗﻮم دون‬

‫ز ﺁن ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را ﻧﻴﻞ ﺧﻮن‬

‫ﻳﺎر ﻣﻮﺳﺎى ﺧﺮد ﮔﺮدﻳﺪ زود‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺧﻮن و ﺑﻴﻨﻴﺪ ﺁب رود‬

‫از ﭘﺪر ﺑﺎ ﺗﻮ ﺟﻔﺎﻳﻰ ﻣﻰرود‬

‫ﺁن ﭘﺪر در ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺳﮓ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺁن ﭘﺪر ﺳﮓ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺟﻔﺎﺳﺖ‬

‫آﻪ ﭼﻨﺎن رﺣﻤﺖ ﻧﻈﺮ را ﺳﮓ ﻧﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺮگ ﻣﻰدﻳﺪﻧﺪ ﻳﻮﺳﻒ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﺧﻮان را ﺣﺴﻮدى ﺑﻮد و ﺧﺸﻢ‬

‫ﺑﺎ ﭘﺪر ﭼﻮن ﺻﻠﺢ آﺮدى ﺧﺸﻢ رﻓﺖ‬

‫ﺁن ﺳﮕﻰ ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﺸﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﻳﺎر ﺗﻔﺖ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻣﺠﻤﻮع ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻮرت ﻋﻘﻞ آﻞ اﺳﺖ ﭼﻮن ﺑﺎ ﻋﻘﻞ آﻞ ﺑﻪ آﮋ روى ﺟﻔﺎ آﺮدى ﺻﻮرت ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺮا ﻏﻢ‬ ‫ﻓﺰاﻳﺪ اﻏﻠﺐ اﺣﻮال ﭼﻨﺎن آﻪ دل ﺑﺎ ﭘﺪر ﺑﺪ آﺮدى ﺻﻮرت ﭘﺪر ﻏﻢ ﻓﺰاﻳﺪ ﺗﺮا و ﻧﺘﻮاﻧﻰ روﻳﺶ را دﻳﺪن اﮔﺮ ﭼﻪ‬ ‫ﭘﻴﺶ از ﺁن ﻧﻮر دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ و راﺣﺖ ﺟﺎن‬ ‫آﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻮرت ﻋﻘﻞ آﻞ اﺳﺖ‬

‫آﺎوﺳﺖ ﺑﺎﺑﺎى هﺮ ﺁﻧﻚ اهﻞ ﻗﻞ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﺴﻰ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ آﻞ آﻔﺮان ﻓﺰود‬

‫ﺻﻮرت آﻞ ﭘﻴﺶ او هﻢ ﺳﮓ ﻧﻤﻮد‬

‫‪٧٠٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺻﻠﺢ آﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﺪر ﻋﺎﻗﻰ ﺑﻬﻞ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻓﺮش زر ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺁب و ﮔﻞ‬

‫ﭘﺲ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﻘﺪ ﺣﺎل ﺗﻮ ﺑﻮد‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﭼﺮخ و زﻣﻴﻦ ﻣﺒﺪل ﺷﻮد‬

‫ﻣﻦ آﻪ ﺻﻠﺤﻢ داﻳﻤﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﺪر‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﭼﻮن ﺟﻨﺖ اﺳﺘﻢ در ﻧﻈﺮ‬

‫هﺮ زﻣﺎن ﻧﻮ ﺻﻮرﺗﻰ و ﻧﻮ ﺟﻤﺎل‬

‫ﺗﺎ ز ﻧﻮ دﻳﺪن ﻓﺮو ﻣﻴﺮد ﻣﻼل‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﺟﻬﺎن را ﭘﺮ ﻧﻌﻴﻢ‬

‫ﺁﺑﻬﺎ از ﭼﺸﻤﻪهﺎ ﺟﻮﺷﺎن ﻣﻘﻴﻢ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺁﺑﺶ ﻣﻰرﺳﺪ در ﮔﻮش ﻣﻦ‬

‫ﻣﺴﺖ ﻣﻰﮔﺮدد ﺿﻤﻴﺮ و هﻮش ﻣﻦ‬

‫ﺷﺎﺧﻪهﺎ رﻗﺼﺎن ﺷﺪﻩ ﭼﻮن ﺗﺎﻳﺒﺎن‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎ آﻒ زن ﻣﺜﺎل ﻣﻄﺮﺑﺎن‬

‫ﺑﺮق ﺁﻳﻴﻨﻪﺳﺖ ﻻﻣﻊ از ﻧﻤﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺁﻳﻨﻪ ﺗﺎ ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫از هﺰاران ﻣﻰﻧﮕﻮﻳﻢ ﻣﻦ ﻳﻜﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺁﮔﻨﺪﻩﺳﺖ هﺮ ﮔﻮش از ﺷﻜﻰ‬

‫ﭘﻴﺶ وهﻢ اﻳﻦ ﮔﻔﺖ ﻣﮋدﻩ دادن اﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﮋدﻩ ﭼﻪ ﻧﻘﺪ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻗﺼﻪى ﻓﺮزﻧﺪان ﻋﺰﻳﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم آﻪ از ﭘﺪر اﺣﻮال ﭘﺪر ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﻋﺰﻳﺮ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺁرى دﻳﺪﻣﺶ ﻣﻰﺁﻳﺪ‬ ‫ﺑﻌﻀﻰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪش ﺑﻰهﻮش ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻌﻀﻰ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻮد ﻣﮋدﻩ داد اﻳﻦ ﺑﻰهﻮشﺷﺪن ﭼﻴﺴﺖ‬ ‫هﻤﭽﻮ ﭘﻮران ﻋﺰﻳﺮ اﻧﺪر ﮔﺬر‬

‫ﺁﻣﺪﻩ ﭘﺮﺳﺎن ز اﺣﻮال ﭘﺪر‬

‫ﮔﺸﺘﻪ اﻳﺸﺎن ﭘﻴﺮ و ﺑﺎﺑﺎﺷﺎن ﺟﻮان‬

‫ﭘﺲ ﭘﺪرﺷﺎن ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪﻧﺪ از او آﺎى رهﮕﺬر‬

‫از ﻋﺰﻳﺮ ﻣﺎ ﻋﺠﺐ دارى ﺧﺒﺮ‬

‫آﻪ آﺴﻰﻣﺎن ﮔﻔﺖ آﺎﻣﺮوز ﺁن ﺳﻨﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ ﻧﻮﻣﻴﺪى ز ﺑﻴﺮون ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺧﻮش ﺷﺪ ﭼﻮ اﻳﻦ ﻣﮋدﻩ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰزد آﺎى ﻣﺒﺸﺮ ﺑﺎش ﺷﺎد‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ﺑﻰهﻮش اوﻓﺘﺎد‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﺟﺎى ﻣﮋدﻩ اﺳﺖ اى ﺧﻴﺮﻩ ﺳﺮ‬

‫آﻪ در اﻓﺘﺎدﻳﻢ در آﺎن ﺷﻜﺮ‬

‫وهﻢ را ﻣﮋدﻩ ﺳﺖ و ﭘﻴﺶ ﻋﻘﻞ ﻧﻘﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﭼﺸﻢ وهﻢ ﺷﺪ ﻣﺤﺠﻮب ﻓﻘﺪ‬

‫آﺎﻓﺮان را درد و ﻣﻮﻣﻦ را ﺑﺸﻴﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﻘﺪ ﺣﺎل در ﭼﺸﻢ ﺑﺼﻴﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻋﺎﺷﻖ در دم ﻧﻘﺪ اﺳﺖ ﻣﺴﺖ‬

‫ﻻﺟﺮم از آﻔﺮ و اﻳﻤﺎن ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫آﻔﺮ و اﻳﻤﺎن هﺮ دو ﺧﻮد درﺑﺎن اوﺳﺖ‬

‫آﺎوﺳﺖ ﻣﻐﺰ و آﻔﺮ و دﻳﻦ او را دو ﭘﻮﺳﺖ‬

‫آﻔﺮ ﻗﺸﺮ ﺧﺸﻚ رو ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﺎز اﻳﻤﺎن ﻗﺸﺮ ﻟﺬت ﻳﺎﻓﺘﻪ‬

‫‪٧١٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﺸﺮهﺎى ﺧﺸﻚ را ﺟﺎ ﺁﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫ﻗﺸﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻐﺰ ﺟﺎن ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰ ﺧﻮد از ﻣﺮﺗﺒﻪى ﺧﻮش ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ از ﺧﻮش آﻪ ﻟﺬت ﮔﺴﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﺑﺎز ﮔﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁرد ﻣﻮﺳﻰام از ﺑﺤﺮ ﮔﺮد‬

‫در ﺧﻮر ﻋﻘﻞ ﻋﻮام اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫از ﺳﺨﻦ ﺑﺎﻗﻰ ﺁن ﺑﻨﻬﻔﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫زر ﻋﻘﻠﺖ رﻳﺰﻩ اﺳﺖ اى ﻣﺘﻬﻢ‬

‫ﺑﺮ ﻗﺮاﺿﻪ ﻣﻬﺮ ﺳﻜﻪ ﭼﻮن ﻧﻬﻢ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺗﻮ ﻗﺴﻤﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺻﺪ ﻣﻬﻢ‬

‫ﺑﺮ هﺰاران ﺁرزو و ﻃﻢ و رم‬

‫ﺟﻤﻊ ﺑﺎﻳﺪ آﺮد اﺟﺰا را ﺑﻪ ﻋﺸﻖ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮى ﺧﻮش ﭼﻮن ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ و دﻣﺸﻖ‬

‫ﺟﻮ ﺟﻮى ﭼﻮن ﺟﻤﻊ ﮔﺮدى ز اﺷﺘﺒﺎﻩ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮان زد ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﻜﻪى ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬

‫ور ز ﻣﺜﻘﺎﻟﻰ ﺷﻮى اﻓﺰون ﺗﻮ ﺧﺎم‬

‫از ﺗﻮ ﺳﺎزد ﺷﻪ ﻳﻜﻰ زرﻳﻨﻪ ﺟﺎم‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮ او هﻢ ﻧﺎم و هﻢ اﻟﻘﺎب ﺷﺎﻩ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ و هﻢ ﺻﻮرﺗﺶ اى وﺻﻞ ﺧﻮاﻩ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﺖ ﺑﻮد هﻢ ﻧﺎن هﻢ ﺁب‬

‫هﻢ ﭼﺮاغ و ﺷﺎهﺪ و ﻧﻘﻞ و ﺷﺮاب‬

‫ﺟﻤﻊ آﻦ ﺧﻮد را ﺟﻤﺎﻋﺖ رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﺁن ﭼﻪ هﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻦ از ﺑﺮاى ﺑﺎورى اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺷﺮك از ﺑﺎورى ﺣﻖ ﺑﺮى اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻗﺴﻤﺖ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺮ ﺣﺸﻮ ﻓﻠﻚ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺷﺼﺖ ﺳﻮدا ﻣﺸﺘﺮك‬

‫ﭘﺲ ﺧﻤﻮﺷﻰ ﺑﻪ دهﺪ او را ﺛﺒﻮت‬

‫ﭘﺲ ﺟﻮاب اﺣﻤﻘﺎن ﺁﻣﺪ ﺳﻜﻮت‬

‫اﻳﻦ هﻤﻰداﻧﻢ وﻟﻰ ﻣﺴﺘﻰ ﺗﻦ‬

‫ﻣﻰﮔﺸﺎﻳﺪ ﺑﻰﻣﺮاد ﻣﻦ دهﻦ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎﻧﻚ از ﻋﻄﺴﻪ و از ﺧﺎﻣﻴﺎز‬

‫اﻳﻦ دهﺎن ﮔﺮدد ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻮاﻩ ﺗﻮ ﺑﺎز‬

‫ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ آﻪ اﻧﻰ ﻻﺳﺘﻐﻔﺮ اﻟﻠﱠﻪ ﻓﻰ آﻞ ﻳﻮم ﺳﺒﻌﻴﻦ ﻣﺮة‬ ‫هﻤﭽﻮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ز ﮔﻔﺘﻦ و ز ﻧﺜﺎر‬

‫ﺗﻮﺑﻪ ﺁرم روز ﻣﻦ هﻔﺘﺎد ﺑﺎر‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن ﻣﺴﺘﻰ ﺷﻮد ﺗﻮﺑﻪ ﺷﻜﻦ‬

‫ﻣﻨﺴﻰ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﺴﺘﻰ ﺗﻦ ﺟﺎﻣﻪ آﻦ‬

‫ﺣﻜﻤﺖ اﻇﻬﺎر ﺗﺎرﻳﺦ دراز‬

‫ﻣﺴﺘﻴﻰ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﺮ داﻧﺎى راز‬

‫راز ﭘﻨﻬﺎن را ﭼﻨﻴﻦ ﻃﺒﻞ و ﻋﻠﻢ‬

‫ﺁب ﺟﻮﺷﺎن ﮔﺸﺘﻪ از ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ‬

‫رﺣﻤﺖ ﺑﻰﺣﺪ رواﻧﻪ هﺮ زﻣﺎن‬

‫ﺧﻔﺘﻪاﻳﺪ از درك ﺁن اى ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫ﺟﺎﻣﻪى ﺧﻔﺘﻪ ﺧﻮرد از ﺟﻮى ﺁب‬

‫ﺧﻔﺘﻪ اﻧﺪر ﺧﻮاب ﺟﻮﻳﺎى ﺳﺮاب‬

‫‪٧١١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻰدود آﺎﻧﺠﺎى ﺑﻮى ﺁب هﺴﺖ‬

‫زﻳﻦ ﺗﻔﻜﺮ راﻩ را ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺁن ﺟﺎ ﮔﻔﺖ ز ﻳﻨﺠﺎ دور ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺧﻴﺎﻟﻰ از ﺣﻘﻰ ﻣﻬﺠﻮر ﺷﺪ‬

‫دور ﺑﻴﻨﺎﻧﻨﺪ و ﺑﺲ ﺧﻔﺘﻪ روان‬

‫رﺣﻤﺘﻰ ﺁرﻳﺪﺷﺎن اى رهﺮوان‬

‫ﻣﻦ ﻧﺪﻳﺪم ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺧﻮاب ﺁورد‬

‫ﺧﻮاب ﺁرد ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺑﻰﺧﺮد‬

‫ﺧﻮد ﺧﺮد ﺁن اﺳﺖ آﺎو از ﺣﻖ ﭼﺮﻳﺪ‬

‫ﻧﻪ ﺧﺮد آﺎن را ﻋﻄﺎرد ﺁورﻳﺪ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻋﻘﻞ ﺟﺰوى ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮر ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻴﻨﺪ در ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻘﻠﺪ اوﻟﻴﺎ و اﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻰ اﻳﻦ ﺧﺮد ﺗﺎ ﮔﻮر ﺑﻮد‬

‫و ﺁن ﺻﺎﺣﺐ دل ﺑﻪ ﻧﻔﺦ ﺻﻮر ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ ﺧﺮد از ﮔﻮر و ﺧﺎآﻰ ﻧﮕﺬرد‬

‫وﻳﻦ ﻗﺪم ﻋﺮﺻﻪى ﻋﺠﺎﻳﺐ ﻧﺴﭙﺮد‬

‫زﻳﻦ ﻗﺪم وﻳﻦ ﻋﻘﻞ رو ﺑﻴﺰار ﺷﻮ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻏﻴﺒﻰ ﺟﻮى و ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻮﺳﻰ ﻧﻮر آﻰ ﻳﺎﺑﺪ ز ﺟﻴﺐ‬

‫ﺳﺨﺮﻩى اﺳﺘﺎد و ﺷﺎﮔﺮد آﺘﺎب‬

‫زﻳﻦ ﻧﻈﺮ وﻳﻦ ﻋﻘﻞ ﻧﺎﻳﺪ ﺟﺰ دوار‬

‫ﭘﺲ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﺬار و ﺑﮕﺰﻳﻦ اﻧﺘﻈﺎر‬

‫از ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻰ ﻣﺠﻮﻳﻴﺪ ارﺗﻔﺎع‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ را ﺑﻪ ز ﮔﻔﺘﻦ اﺳﺘﻤﺎع‬

‫ﻣﻨﺼﺐ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﻮﻋﻰ ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﺧﻴﺎل ﺷﻬﻮﺗﻰ در رﻩ ﺑﺖ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻓﻀﻠﺶ ﭘﻰ ﺑﺒﺮدى هﺮ ﻓﻀﻮل‬

‫آﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدى ﺧﺪا ﭼﻨﺪﻳﻦ رﺳﻮل‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﺰوى هﻤﭽﻮ ﺑﺮق اﺳﺖ و درﺧﺶ‬

‫در درﺧﺸﻰ آﻰ ﺗﻮان ﺷﺪ ﺳﻮى وﺧﺶ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻮر ﺑﺮق ﺑﻬﺮ رﻩ ﺑﺮى‬

‫ﺑﻠﻜﻪ اﻣﺮ اﺳﺖ اﺑﺮ را آﻪ ﻣﻰﮔﺮى‬

‫ﺑﺮق ﻋﻘﻞ ﻣﺎ ﺑﺮاى ﮔﺮﻳﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﺮﻳﺪ ﻧﻴﺴﺘﻰ در ﺷﻮق هﺴﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ آﻮدك ﮔﻔﺖ ﺑﺮ آﺘﺎب ﺗﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺨﻮد ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ رﻧﺠﻮر ﺁردش ﺳﻮى ﻃﺒﻴﺐ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﺒﻮد در دوا ﻋﻘﻠﺶ ﻣﺼﻴﺐ‬

‫ﻧﻚ ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ ﺳﻮى ﮔﺮدون ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﻮش ﺑﺮ اﺳﺮار ﺑﺎﻻ ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫ﻣﻰرﺑﻮدﻧﺪ اﻧﺪآﻰ ز ﺁن رازهﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻬﺐ ﻣﻰراﻧﺪﺷﺎن زود از ﺳﻤﺎ‬

‫آﻪ روﻳﺪ ﺁن ﺟﺎ رﺳﻮﻟﻰ ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻴﺪ از او ﺁﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ هﻤﻰﺟﻮﻳﻴﺪ در ﺑﻰﺑﻬﺎ‬

‫ادﺧﻠﻮا اﻻﺑﻴﺎت ﻣﻦ اﺑﻮاﺑﻬﺎ‬

‫ﻣﻰزن ﺁن ﺣﻠﻘﻪى در و ﺑﺮ ﺑﺎب ﺑﻴﺴﺖ‬

‫از ﺳﻮى ﺑﺎم ﻓﻠﻜﺘﺎن راﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪٧١٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺣﺎﺟﺖﺗﺎن ﺑﺪﻳﻦ راﻩ دراز‬

‫ﺧﺎآﻴﻰ را دادﻩاﻳﻢ اﺳﺮار راز‬

‫ﭘﻴﺲ او ﺁﻳﻴﺪ اﮔﺮ ﺧﺎﻳﻦ ﻧﻪاﻳﺪ‬

‫ﻧﻴﺸﻜﺮ ﮔﺮدﻳﺪ از او ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻴﻴﺪ‬

‫ﺳﺒﺰﻩ روﻳﺎﻧﺪ ز ﺧﺎآﺖ ﺁن دﻟﻴﻞ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ آﻢ از ﺳﻢ اﺳﺐ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫ﺳﺒﺰﻩ ﮔﺮدى ﺗﺎزﻩ ﮔﺮدى در ﻧﻮى‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﺎك اﺳﺐ ﺟﺒﺮﻳﻠﻰ ﺷﻮى‬

‫ﺳﺒﺰﻩى ﺟﺎن ﺑﺨﺶ آﺎن را ﺳﺎﻣﺮى‬

‫آﺮد در ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺗﺎ ﺷﺪ ﮔﻮهﺮى‬

‫ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎﻧﮓ زد ز ﺁن ﺳﺒﺰﻩ او‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﺑﺎﻧﮕﻰ آﻪ ﺷﺪ ﻓﺘﻨﻪى ﻋﺪو‬

‫ﮔﺮ اﻣﻴﻦ ﺁﻳﻴﺪ ﺳﻮى اهﻞ راز‬

‫وارهﻴﺪ از ﺳﺮ آﻠﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎز‬

‫ﺳﺮ آﻼﻩ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﮔﻮش ﺑﻨﺪ‬

‫آﻪ از او ﺑﺎز اﺳﺖ ﻣﺴﻜﻴﻦ و ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ز ﺁن آﻠﻪ ﻣﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﺎزان را ﺳﺪ اﺳﺖ‬

‫آﻪ هﻤﻪى ﻣﻴﻠﺶ ﺳﻮى ﺟﻨﺲ ﺧﻮد اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮﻳﺪ از ﺟﻨﺲ ﺑﺎ ﺷﻪ ﮔﺸﺖ ﻳﺎر‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﭼﺸﻢ او را ﺑﺎز دار‬

‫راﻧﺪ دﻳﻮان را ﺣﻖ از ﻣﺮﺻﺎد ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﺰوى را ز اﺳﺘﺒﺪاد ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﻪ ﺳﺮى آﻢ آﻦ ﻧﻪ اى ﺗﻮ ﻣﺴﺘﺒﺪ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺎﮔﺮد دﻟﻰ و ﻣﺴﺘﻌﺪ‬

‫رو ﺑﺮ دل رو آﻪ ﺗﻮ ﺟﺰو دﻟﻰ‬

‫هﻴﻦ آﻪ ﺑﻨﺪﻩى ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻋﺎدﻟﻰ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﻰ او ﺑﻪ از ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻪ أَﻧَﺎ ﺧَ ْﻴ ٌﺮ دم ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻓﺮق ﺑﻴﻦ و ﺑﺮ ﮔﺰﻳﻦ ﺗﻮ اى ﺣﺒﻴﺲ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺁدم از آﺒﺮ ﺑﻠﻴﺲ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﻧﻚ هﺴﺖ ﺧﻮرﺷﻴﺪ رﻩ او‬

‫ﺣﺮف ﻃﻮﺑﻰ هﺮ آﻪ ذﻟﺖ ﻧﻔﺴﻪ‬

‫ﺳﺎﻳﻪى ﻃﻮﺑﻰ ﺑﺒﻴﻦ و ﺧﻮش ﺑﺨﺴﺐ‬

‫ﺳﺮ ﺑﻨﻪ در ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻰﺳﺮآﺶ ﺑﺨﺴﺐ‬

‫ﻇﻞ ذﻟﺖ ﻧﻔﺴﻪ ﺧﻮش ﻣﻀﺠﻌﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺁن ﺻﻔﺎ را ﻣﻬﺠﻌﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ از اﻳﻦ ﺳﺎﻳﻪ روى ﺳﻮى ﻣﻨﻰ‬

‫زود ﻃﺎﻏﻰ ﮔﺮدى و رﻩ ﮔﻢ آﻨﻰ‬

‫ي اﻟﻠﱠﻪِ َو َرﺳُﻮِﻟ ِﻪ‬ ‫ﻦ َﻳ َﺪ ِ‬ ‫ﻦ ﺁ َﻣﻨُﻮا ﻻ ُﺗ َﻘﺪﱢﻣُﻮا َﺑ ْﻴ َ‬ ‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻳﺎ أَ ﱡﻳﻬَﺎ اﱠﻟﺬِﻳ َ‬ ‫ﭼﻮن ﻧﺒﻰ ﻧﻴﺴﺘﻰ ز اﻣﺖ ﺑﺎش‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺳﻠﻄﺎن ﻧﻪ اى رﻋﻴﺖ ﺑﺎش‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮو ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎش از اﻧﻘﻴﺎد‬

‫زﻳﺮ ﻇﻞ اﻣﺮ ﺷﻴﺦ و اوﺳﺘﺎد‬

‫ور ﻧﻪ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺴﺘﻌﺪ و ﻗﺎﺑﻠﻰ‬

‫ﻣﺴﺦ ﮔﺮدى ﺗﻮ ز ﻻف آﺎﻣﻠﻰ‬

‫هﻢ ز اﺳﺘﻌﺪاد واﻣﺎﻧﻰ اﮔﺮ‬

‫ﺳﺮآﺸﻰ ز اﺳﺘﺎد راز و ﺑﺎ ﺧﺒﺮ‬

‫‪٧١٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺻﺒﺮ آﻦ در ﻣﻮزﻩ دوزىﺗﻮ هﻨﻮز‬

‫ور ﺑﻮى ﺑﻰﺻﺒﺮ ﮔﺮدى ﭘﺎرﻩ دوز‬

‫آﻬﻨﻪ دوزان ﮔﺮ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﺻﺒﺮ و ﺣﻠﻢ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻮ دوزان ﺷﺪﻧﺪى هﻢ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﺲ ﺑﻜﻮﺷﻰ و ﺑﻪ ﺁﺧﺮ از آﻼل‬

‫هﻢ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻰ ﺧﻮﻳﺶ آﺎﻟﻌﻘﻞ ﻋﻘﺎل‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن ﻣﺮد ﻣﻔﻠﺴﻒ روز ﻣﺮگ‬

‫ﻋﻘﻞ را ﻣﻰدﻳﺪ ﺑﺲ ﺑﻰﺑﺎل و ﺑﺮگ‬

‫ﺑﻰﻏﺮض ﻣﻰآﺮد ﺁن دم اﻋﺘﺮاف‬

‫آﺰ ذآﺎوت راﻧﺪﻳﻢ اﺳﺐ از ﮔﺰاف‬

‫از ﻏﺮورى ﺳﺮ آﺸﻴﺪﻳﻢ از رﺟﺎل‬

‫ﺁﺷﻨﺎ آﺮدﻳﻢ در ﺑﺤﺮ ﺧﻴﺎل‬

‫ﺁﺷﻨﺎ هﻴﭻ اﺳﺖ اﻧﺪر ﺑﺤﺮ روح‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﺎرﻩ ﺟﺰ آﺸﺘﻰ ﻧﻮح‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد ﺁن ﺷﺎﻩ رﺳﻞ‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ آﺸﺘﻰ در اﻳﻦ درﻳﺎى آﻞ‬

‫ﻳﺎ آﺴﻰ آﺎو در ﺑﺼﻴﺮﺗﻬﺎى ﻣﻦ‬

‫ﺷﺪ ﺧﻠﻴﻔﻪى راﺳﺘﻰ ﺑﺮ ﺟﺎى ﻣﻦ‬

‫آﺸﺘﻰ ﻧﻮﺣﻴﻢ در درﻳﺎ آﻪ ﺗﺎ‬

‫رو ﻧﮕﺮداﻧﻰ ز آﺸﺘﻰ اى ﻓﺘﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ آﻨﻌﺎن ﺳﻮى هﺮ آﻮهﻰ ﻣﺮو‬

‫از ﻧﺒﻰ ﻻ ﻋﺎ ِ‬ ‫ﺻ َﻢ ا ْﻟ َﻴ ْﻮ َم ﺷﻨﻮ‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﭘﺴﺖ اﻳﻦ آﺸﺘﻰ ز ﺑﻨﺪ‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ آﻮﻩ ﻓﻜﺮت ﺑﺲ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﭘﺴﺖ ﻣﻨﮕﺮ هﺎن و هﺎن اﻳﻦ ﭘﺴﺖ را‬

‫ﺑﻨﮕﺮ ﺁن ﻓﻀﻞ ﺣﻖ ﭘﻴﻮﺳﺖ را‬

‫در ﻋﻠﻮ آﻮﻩ ﻓﻜﺮت آﻢ ﻧﮕﺮ‬

‫آﻪ ﻳﻜﻰ ﻣﻮﺟﺶ آﻨﺪ زﻳﺮ و زﺑﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ آﻨﻌﺎﻧﻰ ﻧﺪارى ﺑﺎورم‬

‫ﮔﺮ دو ﺻﺪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﭘﺮورم‬

‫ﮔﻮش آﻨﻌﺎن آﻰ ﭘﺬﻳﺮد اﻳﻦ آﻼم‬

‫آﻪ ﺑﺮ او ﻣﻬﺮ ﺧﺪاى اﺳﺖ و ﺧﺘﺎم‬

‫آﻰ ﮔﺬارد ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﺮ ﻣﻬﺮ ﺣﻖ‬

‫آﻰ ﺑﮕﺮداﻧﺪ ﺣﺪث ﺣﻜﻢ ﺳﺒﻖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺣﺪﻳﺚ ﺧﻮش ﭘﻴﻰ‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺁن آﻪ ﺗﻮ آﻨﻌﺎن ﻧﻪاى‬

‫ﺁﺧﺮ اﻳﻦ اﻗﺮار ﺧﻮاهﻰ آﺮد هﻴﻦ‬

‫هﻢ ز اول روز ﺁﺧﺮ را ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﻰ دﻳﺪ ﺁﺧﺮ را ﻣﻜﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺁﺧﺮ ﺑﻴﻨﺖ را آﻮر آﻬﻦ‬

‫هﺮ آﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﻴﻦ ﺑﻮد ﻣﺴﻌﻮدوار‬

‫ﻧﺒﻮدش در دم زرﻩ رﻓﺘﻦ ﻋﺜﺎر‬

‫ﮔﺮ ﻧﺨﻮاهﻰ هﺮ دﻣﻰ اﻳﻦ ﺧﻔﺖ و ﺧﻴﺰ‬

‫آﻦ ز ﺧﺎك ﭘﺎى ﻣﺮدى ﭼﺸﻢ ﺗﻴﺰ‬

‫آﺤﻞ دﻳﺪﻩ ﺳﺎز ﺧﺎك ﭘﺎش را‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﻨﺪازى ﺳﺮ اوﺑﺎش را‬

‫آﻪ از اﻳﻦ ﺷﺎﮔﺮدى و زﻳﻦ اﻓﺘﻘﺎر‬

‫ﺳﻮزﻧﻰ ﺑﺎﺷﻰ ﺷﻮى ﺗﻮ ذو اﻟﻔﻘﺎر‬

‫ﺳﺮﻣﻪ آﻦ ﺗﻮ ﺧﺎك هﺮ ﺑﮕﺰﻳﺪﻩ را‬

‫هﻢ ﺑﺴﻮزد هﻢ ﺑﺴﺎزد دﻳﺪﻩ را‬

‫‪٧١٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﺸﻢ اﺷﺘﺮ ز ﺁن ﺑﻮد ﺑﺲ ﻧﻮر ﺑﺎر‬

‫آﺎو ﺧﻮرد از ﺑﻬﺮ ﻧﻮر ﭼﺸﻢ ﺧﺎر‬

‫ﻗﺼﻪى ﺷﻜﺎﻳﺖ اﺳﺘﺮ ﺑﺎ ﺷﺘﺮ آﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر در رو ﻣﻰاﻓﺘﻢ در راﻩ رﻓﺘﻦ ﺗﻮ آﻢ‬ ‫در روى ﻣﻰﺁﻳﻰ اﻳﻦ ﭼﺮاﺳﺖ‪ ،‬و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺷﺘﺮ او را‬ ‫اﺷﺘﺮى را دﻳﺪ روزى اﺳﺘﺮى‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺎ او ﺟﻤﻊ ﺷﺪ در ﺁﺧﻮرى‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻰاﻓﺘﻢ ﺑﻪ رو‬

‫در ﮔﺮﻳﻮﻩ و راﻩ و در ﺑﺎزار و آﻮ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ از ﺑﺎﻻى آﻪ ﺗﺎ زﻳﺮ آﻮﻩ‬

‫در ﺳﺮ ﺁﻳﻢ هﺮ زﻣﺎﻧﻰ از ﺷﻜﻮﻩ‬

‫آﻢ هﻤﻰاﻓﺘﻰ ﺗﻮ در رو ﺑﻬﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻳﺎ ﻣﮕﺮ ﺧﻮد ﺟﺎن ﭘﺎآﺖ دوﻟﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫در ﺳﺮ ﺁﻳﻢ هﺮ دم و زاﻧﻮ زﻧﻢ‬

‫ﭘﻮز و زاﻧﻮ ز ﺁن ﺧﻄﺎ ﭘﺮ ﺧﻮن آﻨﻢ‬

‫آﮋ ﺷﻮد ﭘﺎﻻن و رﺧﺘﻢ ﺑﺮ ﺳﺮم‬

‫و ز ﻣﻜﺎرى هﺮ زﻣﺎن زﺧﻤﻰ ﺧﻮرم‬

‫هﻤﭽﻮ آﻢ ﻋﻘﻠﻰ آﻪ از ﻋﻘﻞ ﺗﺒﺎﻩ‬

‫ﺑﺸﻜﻨﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻪ هﺮ دم در ﮔﻨﺎﻩ‬

‫ﻣﺴﺨﺮﻩى اﺑﻠﻴﺲ ﮔﺮدد در زﻣﻦ‬

‫از ﺿﻌﻴﻔﻰ راى ﺁن ﺗﻮﺑﻪ ﺷﻜﻦ‬

‫در ﺳﺮ ﺁﻳﺪ هﺮ زﻣﺎن ﭼﻮن اﺳﺐ ﻟﻨﮓ‬

‫آﻪ ﺑﻮد ﺑﺎرش ﮔﺮان و راﻩ ﺳﻨﮓ‬

‫ﻣﻰﺧﻮرد از ﻏﻴﺐ ﺑﺮ ﺳﺮ زﺧﻢ او‬

‫از ﺷﻜﺴﺖ ﺗﻮﺑﻪ ﺁن ادﺑﺎر ﺧﻮ‬

‫ﺑﺎز ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻰآﻨﺪ ﺑﺎ راى ﺳﺴﺖ‬

‫دﻳﻮ ﻳﻚ ﺗﻒ آﺮد و ﺗﻮﺑﻪش را ﺳﻜﺴﺖ‬

‫ﺿﻌﻒ اﻧﺪر ﺿﻌﻒ و آﺒﺮش ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺧﻮارى ﺑﻨﮕﺮد در واﺻﻼن‬

‫اى ﺷﺘﺮ آﻪ ﺗﻮ ﻣﺜﺎل ﻣﻮﻣﻨﻰ‬

‫آﻢ ﻓﺘﻰ در رو و آﻢ ﺑﻴﻨﻰ زﻧﻰ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ دارى آﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻰﺁﻓﺘﻰ‬

‫ﺑﻰﻋﺜﺎرى و آﻢ اﻧﺪر رو ﻓﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﮔﺮ ﭼﻪ هﺮ ﺳﻌﺎدت از ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و ﺗﻮ ﺑﺲ ﻓﺮقهﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﺮﺑﻠﻨﺪم ﻣﻦ دو ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺑﻴﻨﺶ ﻋﺎﻟﻰ اﻣﺎن اﺳﺖ از ﮔﺰﻧﺪ‬

‫از ﺳﺮ آﻪ ﻣﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭘﺎى آﻮﻩ‬

‫هﺮ ﮔﻮ و هﻤﻮار را ﻣﻦ ﺗﻮﻩ ﺗﻮﻩ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ دﻳﺪ ﺁن ﺻﺪر اﺟﻞ‬

‫ﭘﻴﺶ آﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺎ روز اﺟﻞ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل‬

‫دﻳﺪ اﻧﺪر ﺣﺎل ﺁن ﻧﻴﻜﻮ ﺧﺼﺎل‬

‫ﺣﺎل ﺧﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺪﻳﺪ ﺁن ﻣﺘﻘﻰ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺣﺎل ﻣﻐﺮﺑﻰ و ﻣﺸﺮﻗﻰ‬

‫ﻧﻮر در ﭼﺸﻢ و دﻟﺶ ﺳﺎزد ﺳﻜﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺳﺎزد ﭘﻰ ﺣﺐ اﻟﻮﻃﻦ‬

‫‪٧١٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻤﭽﻮ ﻳﻮﺳﻒ آﺎو ﺑﺪﻳﺪ اول ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫آﻪ ﺳﺠﻮدش آﺮد ﻣﺎﻩ و ﺁﻓﺘﺎب‬

‫از ﭘﺲ دﻩ ﺳﺎل ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻳﻮﺳﻒ دﻳﺪﻩ ﺑﺪ ﺑﺮ آﺮد ﺳﺮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﻳﻨﻈﺮ ﺑﻨﻮر اﻟﻠﱠﻪ ﮔﺰاف‬

‫ﻧﻮر رﺑﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﮔﺮدون ﺷﻜﺎف‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻧﺪر ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺁن ﻧﻮر رو‬

‫هﺴﺘﻰ اﻧﺪر ﺣﺲ ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﮔﺮو‬

‫ﺗﻮ ز ﺿﻌﻒ ﭼﺸﻢ ﺑﻴﻨﻰ ﭘﻴﺶ ﭘﺎ‬

‫ﺗﻮ ﺿﻌﻴﻒ و هﻢ ﺿﻌﻴﻔﺖ ﭘﻴﺸﻮا‬

‫ﭘﻴﺸﻮا ﭼﺸﻢ اﺳﺖ دﺳﺖ و ﭘﺎى را‬

‫آﺎو ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺟﺎى را ﻧﺎﺟﺎى را‬

‫دﻳﮕﺮ ﺁن آﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ روﺷﻦﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫دﻳﮕﺮ ﺁن آﻪ ﺧﻠﻘﺖ ﻣﻦ اﻃﻬﺮ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺴﺘﻢ ﻣﻦ ز اوﻻد ﺣﻼل‬

‫ﻧﻪ ز اوﻻد زﻧﺎ و اهﻞ ﺿﻼل‬

‫ﺗﻮ ز اوﻻد زﻧﺎﻳﻰ ﺑﻰﮔﻤﺎن‬

‫ﺗﻴﺮ آﮋ ﭘﺮد ﭼﻮ ﺑﺪ ﺑﺎﺷﺪ آﻤﺎن‬

‫ﺗﺼﺪﻳﻖ آﺮدن اﺳﺘﺮ ﺟﻮاﺑﻬﺎى ﺷﺘﺮ را و اﻗﺮار ﺁوردن ﺑﻪ ﻓﻀﻞ او ﺑﺮ ﺧﻮد و از او اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻦ و ﺑﺪو ﭘﻨﺎﻩ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺻﺪق و ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﺷﺘﺮ او را و رﻩ ﻧﻤﻮدن و ﻳﺎرى دادن ﭘﺪراﻧﻪ و ﺷﺎهﺎﻧﻪ‬ ‫ﮔﻔﺖ اﺳﺘﺮ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻰ اى ﺷﺘﺮ‬

‫اﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ و ﭼﺸﻢ آﺮد از اﺷﻚ ﭘﺮ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ و در ﭘﺎﻳﺶ ﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺑﮕﺰﻳﺪﻩى رب اﻟﻌﺒﺎد‬

‫ﭼﻪ زﻳﺎن دارد ﮔﺮ از ﻓﺮﺧﻨﺪﮔﻰ‬

‫در ﭘﺬﻳﺮى ﺗﻮ ﻣﺮا در ﺑﻨﺪﮔﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن اﻗﺮار آﺮدى ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‬

‫رو آﻪ رﺳﺘﻰ ﺗﻮ ز ﺁﻓﺎت زﻣﻦ‬

‫دادى اﻧﺼﺎف و رهﻴﺪى از ﺑﻼ‬

‫ﺗﻮ ﻋﺪو ﺑﻮدى ﺷﺪى ز اهﻞ وﻻ‬

‫ﺧﻮى ﺑﺪ در ذات ﺗﻮ اﺻﻠﻰ ﻧﺒﻮد‬

‫آﺰ ﺑﺪ اﺻﻠﻰ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺟﺰ ﺟﺤﻮد‬

‫ﺁن ﺑﺪ ﻋﺎرﻳﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ او‬

‫ﺁرد اﻗﺮار و ﺷﻮد او ﺗﻮﺑﻪ ﺟﻮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁدم زﻟﺘﺶ ﻋﺎرﻳﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻻ ﺟﺮم اﻧﺪر زﻣﺎن ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻤﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﺻﻠﻰ ﺑﻮد ﺟﺮم ﺁن ﺑﻠﻴﺲ‬

‫رﻩ ﻧﺒﻮدش ﺟﺎﻧﺐ ﺗﻮﺑﻪى ﻧﻔﻴﺲ‬

‫رو آﻪ رﺳﺘﻰ از ﺧﻮد و از ﺧﻮى ﺑﺪ‬

‫و از زﺑﺎﻧﻪى ﻧﺎر و از دﻧﺪان دد‬

‫رو آﻪ اآﻨﻮن دﺳﺖ در دوﻟﺖ زدى‬

‫در ﻓﮕﻨﺪى ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﺳﺮﻣﺪى‬

‫ادﺧﻠﻰ ﺗﻮ ﻓﻰ ﻋﺒﺎدى ﻳﺎﻓﺘﻰ‬

‫ادﺧﻠﻰ ﻓﻰ ﺟﻨﺘﻰ درﻳﺎﻓﺘﻰ‬

‫در ﻋﺒﺎدش راﻩ آﺮدى ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫رﻓﺘﻰ اﻧﺪر ﺧﻠﺪ از راﻩ ﺧﻔﺎ‬

‫‪٧١٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اهﺪﻧﺎ ﮔﻔﺘﻰ ﺻﺮاط ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‬

‫دﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﺮدت ﺗﺎ ﻧﻌﻴﻢ‬

‫ﻧﺎر ﺑﻮدى ﻧﻮر ﮔﺸﺘﻰ اى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﻏﻮرﻩ ﺑﻮدى ﮔﺸﺘﻰ اﻧﮕﻮر و ﻣﻮﻳﺰ‬

‫اﺧﺘﺮى ﺑﻮدى ﺷﺪى ﺗﻮ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺷﺎد ﺑﺎش اﻟﻠﱠﻪ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫اى ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﺷﻬﺪ ﺧﻮﻳﺶ اﻧﺪر ﻓﮕﻦ در ﺣﻮض ﺷﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ رهﺪ ﺁن ﺷﻴﺮ از ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻃﻌﻢ‬

‫ﻳﺎﺑﺪ از ﺑﺤﺮ ﻣﺰﻩ ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻃﻌﻢ‬

‫ﺖ‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫ﻣﺘﺼﻞ ﮔﺮدد ﺑﺪان ﺑﺤﺮ َأ َﻟ ْ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺷﺪ درﻳﺎ ز هﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ رﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﻔﺬى ﻳﺎﺑﺪ در ﺁن ﺑﺤﺮ ﻋﺴﻞ‬

‫ﺁﻓﺘﻰ را ﻧﺒﻮد اﻧﺪر وى ﻋﻤﻞ‬

‫ﻏﺮﻩاى آﻦ ﺷﻴﺮوار اى ﺷﻴﺮ ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ رود ﺁن ﻏﺮﻩ ﺑﺮ هﻔﺘﻢ ﻃﺒﻖ‬

‫ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺟﺎن ﻣﻠﻮل ﺳﻴﺮ را‬

‫آﻰ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻣﻮش ﻏﺮﻩى ﺷﻴﺮ را‬

‫ﺑﺮ ﻧﻮﻳﺲ اﺣﻮال ﺧﻮد ﺑﺎ ﺁب زر‬

‫ﺑﻬﺮ هﺮ درﻳﺎ دﻟﻰ ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻬﺮ‬

‫ﺁب ﻧﻴﻞ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺟﺎن ﻓﺰا‬

‫ﻳﺎ رﺑﺶ در ﭼﺸﻢ ﻗﺒﻄﻰ ﺧﻮن ﻧﻤﺎ‬

‫ﻻﺑﻪ آﺮدن ﻗﺒﻄﻰ ﺳﺒﻄﻰ را آﻪ ﻳﻚ ﺳﺒﻮ ﺑﻪ ﻧﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ از ﻧﻴﻞ ﭘﺮ آﻦ و ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮرم ﺑﻪ ﺣﻖ دوﺳﺘﻰ‬ ‫و ﺑﺮادرى‪ ،‬آﻪ ﺳﺒﻮ آﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﺒﻄﻴﺎن ﺑﻬﺮ ﺧﻮد ﭘﺮ ﻣﻰآﻨﻴﺪ از ﻧﻴﻞ ﺁب ﺻﺎف اﺳﺖ‬ ‫و ﺳﺒﻮ آﻪ ﻣﺎ ﻗﺒﻄﻴﺎن ﭘﺮ ﻣﻰآﻨﻴﻢ ﺧﻮن ﺻﺎف اﺳﺖ‬ ‫ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪم آﻪ در ﺁﻣﺪ ﻗﺒﻄﻴﻰ‬

‫از ﻋﻄﺶ اﻧﺪر وﺛﺎق ﺳﺒﻄﻴﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ هﺴﺘﻢ ﻳﺎر و ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪ ﺗﻮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪام اﻣﺮوز ﺣﺎﺟﺘﻤﻨﺪ ﺗﻮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺟﺎدوﻳﻰ آﺮد و ﻓﺴﻮن‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺁب ﻧﻴﻞ ﻣﺎ را آﺮد ﺧﻮن‬

‫ﺳﺒﻄﻴﺎن زو ﺁب ﺻﺎﻓﻰ ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻗﺒﻄﻰ ﺧﻮن ﺷﺪ ﺁب از ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ‬

‫ﻗﺒﻂ اﻳﻨﻚ ﻣﻰﻣﺮﻧﺪ از ﺗﺸﻨﮕﻰ‬

‫از ﭘﻰ ادﺑﺎر ﺧﻮد ﻳﺎ ﺑﺪ رﮔﻰ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺧﻮد ﻳﻚ ﻃﺎس را ﭘﺮ ﺁب آﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺧﻮرد از ﺁﺑﺖ اﻳﻦ ﻳﺎر آﻬﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮاى ﺧﻮد آﻨﻰ ﺁن ﻃﺎس ﭘﺮ‬

‫ﺧﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺁب ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺎك و ﺣﺮ‬

‫ﻣﻦ ﻃﻔﻴﻞ ﺗﻮ ﺑﻨﻮﺷﻢ ﺁب هﻢ‬

‫آﻪ ﻃﻔﻴﻠﻰ در ﺗﺒﻊ ﺑﺠﻬﺪ ز ﻏﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺟﺎن و ﺟﻬﺎن ﺧﺪﻣﺖ آﻨﻢ‬

‫ﭘﺎس دارم اى دو ﭼﺸﻢ روﺷﻨﻢ‬

‫ﺑﺮ ﻣﺮاد ﺗﻮ روم ﺷﺎدى آﻨﻢ‬

‫ﺑﻨﺪﻩى ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﺁزادى آﻨﻢ‬

‫‪٧١٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻃﺎس را از ﻧﻴﻞ او ﭘﺮ ﺁب آﺮد‬

‫ﺑﺮ دهﺎن ﺑﻨﻬﺎد و ﻧﻴﻤﻰ را ﺑﺨﻮرد‬

‫ﻃﺎس را آﮋ آﺮد ﺳﻮى ﺁب ﺧﻮاﻩ‬

‫آﻪ ﺑﺨﻮر ﺗﻮ هﻢ‪ ،‬ﺷﺪ ﺁن ﺧﻮن ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﺑﺎز از اﻳﻦ ﺳﻮ آﺮد آﮋ ﺧﻮن ﺁب ﺷﺪ‬

‫ﻗﺒﻄﻰ اﻧﺪر ﺧﺸﻢ و اﻧﺪر ﺗﺎب ﺷﺪ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺧﺸﻤﺶ ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﺶ آﻪ اى ﺻﻤﺼﺎم زﻓﺖ‬

‫اى ﺑﺮادر اﻳﻦ ﮔﺮﻩ را ﭼﺎرﻩ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ را او ﺧﻮرد آﺎو ﻣﺘﻘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺘﻘﻰ ﺁن اﺳﺖ آﺎو ﺑﻴﺰار ﺷﺪ‬

‫از رﻩ ﻓﺮﻋﻮن و ﻣﻮﺳﻰوار ﺷﺪ‬

‫ﻗﻮم ﻣﻮﺳﻰ ﺷﻮ ﺑﺨﻮر اﻳﻦ ﺁب را‬

‫ﺻﻠﺢ آﻦ ﺑﺎ ﻣﻪ ﺑﺒﻴﻦ ﻣﻬﺘﺎب را‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻇﻠﻤﺖ اﺳﺖ از ﺧﺸﻢ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ ﻋﺒﺎد اﻟﻠﱠﻪ اﻧﺪر ﭼﺸﻢ ﺗﻮ‬

‫ﺧﺸﻢ ﺑﻨﺸﺎن ﭼﺸﻢ ﺑﮕﺸﺎ ﺷﺎد ﺷﻮ‬

‫ﻋﺒﺮت از ﻳﺎران ﺑﮕﻴﺮ اﺳﺘﺎد ﺷﻮ‬

‫آﻰ ﻃﻔﻴﻞ ﻣﻦ ﺷﻮى در اﻏﺘﺮاف‬

‫ﭼﻮن ﺗﺮا آﻔﺮى اﺳﺖ هﻤﭽﻮن آﻮﻩ ﻗﺎف‬

‫آﻮﻩ در ﺳﻮراخ ﺳﻮزن آﻰ رود‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ آﺎن رﺷﺘﻪى ﻳﻜﺘﺎ ﺷﻮد‬

‫آﻮﻩ را آﻪ آﻦ ﺑﻪ اﺳﺘﻐﻔﺎر و ﺧﻮش‬

‫ﺟﺎم ﻣﻐﻔﻮران ﺑﮕﻴﺮ و ﺧﻮش ﺑﻜﺶ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺰوﻳﺮ ﭼﻮن ﻧﻮﺷﻰ از ﺁن‬

‫ﭼﻮن ﺣﺮاﻣﺶ آﺮد ﺣﻖ ﺑﺮ آﺎﻓﺮان‬

‫ﺧﺎﻟﻖ ﺗﺰوﻳﺮ ﺗﺰوﻳﺮ ﺗﺮا‬

‫آﻰ ﺧﺮد اى ﻣﻔﺘﺮى ﻣﻔﺘﺮا‬

‫ﺁل ﻣﻮﺳﻰ ﺷﻮ آﻪ ﺣﻴﻠﺖ ﺳﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺣﻴﻠﻪات ﺑﺎد ﺗﻬﻰ ﭘﻴﻤﻮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫زهﺮﻩ دارد ﺁب آﺰ اﻣﺮ ﺻﻤﺪ‬

‫ﮔﺮدد او ﺑﺎ آﺎﻓﺮان ﺁﺑﻰ آﻨﺪ‬

‫ﻳﺎ ﺗﻮ ﭘﻨﺪارى آﻪ ﺗﻮ ﻧﺎن ﻣﻰﺧﻮرى‬

‫زهﺮ ﻣﺎر و آﺎهﺶ ﺟﺎن ﻣﻰﺧﻮرى‬

‫ﻧﺎن آﺠﺎ اﺻﻼح ﺁن ﺟﺎﻧﻰ آﻨﺪ‬

‫آﺎو دل از ﻓﺮﻣﺎن ﺟﺎﻧﺎن ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﻳﺎ ﺗﻮ ﭘﻨﺪارى آﻪ ﺣﺮف ﻣﺜﻨﻮى‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮاﻧﻰ راﻳﮕﺎﻧﺶ ﺑﺸﻨﻮى‬

‫ﻳﺎ آﻼم ﺣﻜﻤﺖ و ﺳﺮ ﻧﻬﺎن‬

‫اﻧﺪر ﺁﻳﺪ زﻏﺒﻪ در ﮔﻮش و دهﺎن‬

‫اﻧﺪر ﺁﻳﺪ ﻟﻴﻚ ﭼﻮن اﻓﺴﺎﻧﻪهﺎ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﻣﻐﺰ داﻧﻪهﺎ‬

‫در ﺳﺮ و رو در آﺸﻴﺪﻩ ﭼﺎدرى‬

‫رو ﻧﻬﺎن آﺮدﻩ ز ﭼﺸﻤﺖ دﻟﺒﺮى‬

‫ﺷﺎهﻨﺎﻣﻪ ﻳﺎ آﻠﻴﻠﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻗﺮﺁن از ﻋﺘﻮ‬

‫ﻓﺮق ﺁن ﮔﻪ ﺑﺎﺷﺪ از ﺣﻖ و ﻣﺠﺎز‬

‫آﻪ آﻨﺪ آﺤﻞ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز‬

‫ور ﻧﻪ ﭘﺸﻚ و ﻣﺸﻚ ﭘﻴﺶ اﺧﺸﻤﻰ‬

‫هﺮ دو ﻳﻜﺴﺎن اﺳﺖ ﭼﻮن ﻧﺒﻮد ﺷﻤﻰ‬

‫‪٧١٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﺸﻐﻮل آﺮدن از ﻣﻼل‬

‫ﺑﺎﺷﺪش ﻗﺼﺪ از آﻼم ذو اﻟﺠﻼل‬

‫آﺎﺗﺶ وﺳﻮاس را و ﻏﺼﻪ را‬

‫ز ﺁن ﺳﺨﻦ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ و ﺳﺎزد دوا‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻣﻘﺪار ﺁﺗﺶ ﺷﺎﻧﺪن‬

‫ﺁب ﭘﺎك و ﺑﻮل ﻳﻜﺴﺎن ﺷﺪ ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﺁﺗﺶ وﺳﻮاس را اﻳﻦ ﺑﻮل و ﺁب‬

‫هﺮ دو ﺑﻨﺸﺎﻧﻨﺪ هﻤﭽﻮن وﻗﺖ ﺧﻮاب‬

‫ﻟﻴﻚ ﮔﺮ واﻗﻒ ﺷﻮى زﻳﻦ ﺁب ﭘﺎك‬

‫آﻪ آﻼم اﻳﺰد اﺳﺖ و روﺣﻨﺎك‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺮدد وﺳﻮﺳﻪى آﻠﻰ ز ﺟﺎن‬

‫دل ﺑﻴﺎﺑﺪ رﻩ ﺑﻪ ﺳﻮى ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ز اﻧﻜﻪ در ﺑﺎﻏﻰ و در ﺟﻮﻳﻰ ﭘﺮد‬

‫هﺮ آﻪ از ﺳﺮ ﺻﺤﻒ ﺑﻮﻳﻰ ﺑﺮد‬

‫ﻳﺎ ﺗﻮ ﭘﻨﺪارى آﻪ روى اوﻟﻴﺎ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ هﺴﺖ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻣﺎ‬

‫در ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از ﺁن‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻨﺪ روﻳﻢ ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻨﺪ ﻧﻮر روم ﺧﻠﻖ‬

‫آﻪ ﺳﺒﻖ ﺑﺮدﻩ ﺳﺖ ﺑﺮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺷﺮق‬

‫ور هﻤﻰﺑﻴﻨﻨﺪ اﻳﻦ ﺣﻴﺮت ﭼﺮاﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ وﺣﻰ ﺁﻣﺪ آﻪ ﺁن رو در ﺧﻔﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﻮى ﺗﻮ ﻣﺎﻩ اﺳﺖ و ﺳﻮى ﺧﻠﻖ اﺑﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﺪ راﻳﮕﺎن روى ﺗﻮ ﮔﺒﺮ‬

‫ﺳﻮى ﺗﻮ داﻧﻪ اﺳﺖ و ﺳﻮى ﺧﻠﻖ دام‬

‫ﺗﺎ ﻧﻨﻮﺷﺪ زﻳﻦ ﺷﺮاب ﺧﺎص ﻋﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺰدان آﻪ ﺗَﺮا ُه ْﻢ ﻳﻨﻈﺮون‬

‫ﻧﻘﺶ ﺣﻤﺎﻣﻨﺪ ُه ْﻢ ﻻ ﻳﺒﺼﺮون‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﺻﻮرت اى ﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺖ‬

‫آﺎن دو ﭼﺸﻢ ﻣﺮدﻩى او ﻧﺎﻇﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﻧﻘﺶ ﻣﻰﺁرى ادب‬

‫آﺎو ﭼﺮا ﭘﺎﺳﻢ ﻧﻤﻰدارد ﻋﺠﺐ‬

‫از ﭼﻪ ﺑﺲ ﺑﻰﭘﺎﺳﺦ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﻘﺶ ﻧﻴﻚ‬

‫آﻪ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ﺳﻼﻣﻢ را ﻋﻠﻴﻚ‬

‫ﻣﻰﻧﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ﺳﺮ و ﺳﺒﻠﺖ ز ﺟﻮد‬

‫ﭘﺎس ﺁن آﻪ آﺮدﻣﺶ ﻣﻦ ﺻﺪ ﺳﺠﻮد‬

‫ﺣﻖ اﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﺮ ﻧﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ﺑﺮون‬

‫ﭘﺎس ﺁن ذوﻗﻰ دهﺪ در اﻧﺪرون‬

‫آﻪ دو ﺻﺪ ﺟﻨﺒﻴﺪن ﺳﺮ ارزد ﺁن‬

‫ﺳﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ ﺁﺧﺮ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن‬

‫ﻋﻘﻞ را ﺧﺪﻣﺖ آﻨﻰ در اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﭘﺎس ﻋﻘﻞ ﺁن اﺳﺖ آﺎﻓﺰاﻳﺪ رﺷﺎد‬

‫ﺣﻖ ﻧﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﺳﺮ ﺗﺮا‬

‫ﻟﻴﻚ ﺳﺎزد ﺑﺮ ﺳﺮان ﺳﺮور ﺗﺮا‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﭼﻴﺰى دهﺪ ﻳﺰدان ﻧﻬﺎن‬

‫آﻪ ﺳﺠﻮد ﺗﻮ آﻨﻨﺪ اهﻞ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ داد ﺳﻨﮕﻰ را هﻨﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻋﺰﻳﺰ ﺧﻠﻖ ﺷﺪ ﻳﻌﻨﻰ آﻪ زر‬

‫ﻗﻄﺮﻩى ﺁﺑﻰ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻟﻄﻒ ﺣﻖ‬

‫ﮔﻮهﺮى ﮔﺮدد ﺑﺮد از زر ﺳﺒﻖ‬

‫‪٧١٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﺴﻢ ﺧﺎك اﺳﺖ و ﭼﻮ ﺣﻖ ﺗﺎﺑﻴﺶ داد‬

‫در ﺟﻬﺎن ﮔﻴﺮى ﭼﻮ ﻣﻪ ﺷﺪ اوﺳﺘﺎد‬

‫هﻴﻦ ﻃﻠﺴﻢ اﺳﺖ اﻳﻦ و ﻧﻘﺶ ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‬

‫اﺣﻤﻘﺎن را ﭼﺸﻤﺶ از رﻩ ﺑﺮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ او آﻪ ﭼﺸﻤﻰ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫اﺑﻠﻬﺎن ﺳﺎزﻳﺪﻩاﻧﺪ او را ﺳﻨﺪ‬

‫درﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻗﺒﻄﻰ دﻋﺎى ﺧﻴﺮ و هﺪاﻳﺖ از ﺳﺒﻄﻰ و دﻋﺎآﺮدن ﺳﺒﻄﻰ ﻗﺒﻄﻰ را ﺑﻪ ﺧﻴﺮ‬ ‫و ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن از اآﺮم اﻻآﺮﻣﻴﻦ و ارﺣﻢ اﻟﺮاﺣﻤﻴﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻗﺒﻄﻰ ﺗﻮ دﻋﺎﻳﻰ آﻦ آﻪ ﻣﻦ‬

‫از ﺳﻴﺎهﻰ دل ﻧﺪارم ﺁن دهﻦ‬

‫آﻪ ﺑﻮد آﻪ ﻗﻔﻞ اﻳﻦ دل وا ﺷﻮد‬

‫زﺷﺖ را در ﺑﺰم ﺧﻮﺑﺎن ﺟﺎ ﺷﻮد‬

‫ﻣﺴﺨﻰ از ﺗﻮ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﺑﻰ ﺷﻮد‬

‫ﻳﺎ ﺑﻠﻴﺴﻰ ﺑﺎز آﺮوﺑﻰ ﺷﻮد‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﻓﺮ دﺳﺖ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻮى ﻣﺸﻚ‬

‫ﻳﺎﺑﺪ و ﺗﺮى و ﻣﻴﻮﻩ ﺷﺎخ ﺧﺸﻚ‬

‫ﺳﺒﻄﻰ ﺁن دم در ﺳﺠﻮد اﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‬

‫آﺎى ﺧﺪاى ﻋﺎﻟﻢ ﺟﻬﺮ و ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﺟﺰ ﺗﻮ ﭘﻴﺶ آﻰ ﺑﺮ ﺁرد ﺑﻨﺪﻩ دﺳﺖ‬

‫هﻢ دﻋﺎ و هﻢ اﺟﺎﺑﺖ از ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫هﻢ ز اول ﺗﻮ دهﻰ ﻣﻴﻞ دﻋﺎ‬

‫ﺗﻮ دهﻰ ﺁﺧﺮ دﻋﺎهﺎ را ﺟﺰا‬

‫اول و ﺁﺧﺮ ﺗﻮﻳﻰ ﻣﺎ در ﻣﻴﺎن‬

‫هﻴﭻ هﻴﭽﻰ آﻪ ﻧﻴﺎﻳﺪ در ﺑﻴﺎن‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺗﺎ اﻓﺘﺎد ﻃﺸﺖ‬

‫از ﺳﺮ ﺑﺎم و دﻟﺶ ﺑﻰهﻮش ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺎز ﺁﻣﺪ او ﺑﻪ هﻮش اﻧﺪر دﻋﺎ‬

‫ن إِﻟﱠﺎ ﻣﺎ ﺳﻌﻰ‬ ‫ﺲ ِﻟ ْﻠِﺈﻧْﺴﺎ ِ‬ ‫َﻟ ْﻴ َ‬

‫در دﻋﺎ ﺑﻮد او آﻪ ﻧﺎﮔﻪ ﻧﻌﺮﻩاى‬

‫از دل ﻗﺒﻄﻰ ﺑﺠﺴﺖ و ﻏﺮﻩاى‬

‫آﻪ هﻼ ﺑﺸﺘﺎب و اﻳﻤﺎن ﻋﺮﺿﻪ آﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﺮم زود زﻧﺎر آﻬﻦ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ در ﺟﺎن ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﺮ ﺑﻠﻴﺴﻰ را ﺑﻪ ﺟﺎن ﺑﻨﻮاﺧﺘﻨﺪ‬

‫دوﺳﺘﻰ ﺗﻮ و از ﺗﻮ ﻧﺎﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺣﻤﺪ ﷲ ﻋﺎﻗﺒﺖ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫آﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺑﻮد ﺻﺤﺒﺘﻬﺎى ﺗﻮ‬

‫آﻢ ﻣﺒﺎد از ﺧﺎﻧﻪى دل ﭘﺎى ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ ﻳﻜﻰ ﺷﺎﺧﻰ ﺑﺪى از ﻧﺨﻞ ﺧﻠﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮﻓﺘﻢ او ﻣﺮا ﺗﺎ ﺧﻠﺪ ﺑﺮد‬

‫ﺳﻴﻞ ﺑﻮد ﺁن آﻪ ﺗﻨﻢ را در رﺑﻮد‬

‫ﺑﺮد ﺳﻠﻴﻢ ﺗﺎ ﻟﺐ درﻳﺎى ﺟﻮد‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻮى ﺁب رﻓﺘﻢ ﺳﻮى ﺳﻴﻞ‬

‫ﺑﺤﺮ دﻳﺪم در ﮔﺮﻓﺘﻢ آﻴﻞ آﻴﻞ‬

‫ﻃﺎس ﺁوردش آﻪ اآﻨﻮن ﺁب ﮔﻴﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ رو ﺷﺪ ﺁﺑﻬﺎ ﭘﻴﺸﻢ ﺣﻘﻴﺮ‬

‫‪٧٢٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﺮﺑﺘﻰ ﺧﻮردم ز اﻟﻠﱠﻪ اﺷﺘﺮى‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺸﺮ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻧﺎﻳﺪ ﻣﺮا‬

‫ﺁن آﻪ ﺟﻮ و ﭼﺸﻤﻪهﺎ را ﺁب داد‬

‫ﭼﺸﻤﻪاى در اﻧﺪرون ﻣﻦ ﮔﺸﺎد‬

‫اﻳﻦ ﺟﮕﺮ آﻪ ﺑﻮد ﮔﺮم و ﺁب ﺧﻮار‬

‫ﮔﺸﺖ ﭘﻴﺶ هﻤﺖ او ﺁب ﺧﻮار‬

‫آﺎف آﺎﻓﻰ ﺁﻣﺪ او ﺑﻬﺮ ﻋﺒﺎد‬

‫ﺻﺪق وﻋﺪﻩى آﻬﻴﻌﺺ‬

‫آﺎﻓﻰام ﺑﺪهﻢ ﺗﺮا ﻣﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻴﺮ‬

‫ﺑﻰﺳﺒﺐ ﺑﻰواﺳﻄﻪى ﻳﺎرى ﻏﻴﺮ‬

‫آﺎﻓﻰام ﺑﻰﻧﺎن ﺗﺮا ﺳﻴﺮى دهﻢ‬

‫ﺑﻰﺳﭙﺎﻩ و ﻟﺸﻜﺮت ﻣﻴﺮى دهﻢ‬

‫ﺑﻰﺑﻬﺎرت ﻧﺮﮔﺲ و ﻧﺴﺮﻳﻦ دهﻢ‬

‫ﺑﻰآﺘﺎب و اوﺳﺘﺎ ﺗﻠﻘﻴﻦ دهﻢ‬

‫آﺎﻓﻰام ﺑﻰداروات درﻣﺎن آﻨﻢ‬

‫ﮔﻮر را و ﭼﺎﻩ را ﻣﻴﺪان آﻨﻢ‬

‫ﻣﻮﺳﻴﻰ را دل دهﻢ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻋﺼﺎ‬

‫ﺗﺎ زﻧﺪ ﺑﺮ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺷﻤﺸﻴﺮهﺎ‬

‫دﺳﺖ ﻣﻮﺳﻰ را دهﻢ ﻳﻚ ﻧﻮر و ﺗﺎب‬

‫آﻪ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﭼﻮب را ﻣﺎرى آﻨﻢ ﻣﻦ هﻔﺖ ﺳﺮ‬

‫آﻪ ﻧﺰاﻳﺪ ﻣﺎدﻩ ﻣﺎر او را ز ﻧﺮ‬

‫ﺧﻮن ﻧﻴﺎﻣﻴﺰم در ﺁب ﻧﻴﻞ ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮد آﻨﻢ ﺧﻮن ﻋﻴﻦ ﺁﺑﺶ را ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﺷﺎدىات را ﻏﻢ آﻨﻢ ﭼﻮن ﺁب ﻧﻴﻞ‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎﺑﻰ ﺳﻮى ﺷﺎدﻳﻬﺎ ﺳﺒﻴﻞ‬

‫ﺑﺎز ﭼﻮن ﺗﺠﺪﻳﺪ اﻳﻤﺎن ﺑﺮ ﺗﻨﻰ‬

‫ﺑﺎز از ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻴﺰارى آﻨﻰ‬

‫ﻣﻮﺳﻰ رﺣﻤﺖ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﻧﻴﻞ ﺧﻮن ﺑﻴﻨﻰ از او ﺁﺑﻰ ﺷﺪﻩ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺮ رﺷﺘﻪ ﻧﮕﻪ دارى درون‬

‫ﻧﻴﻞ ذوق ﺗﻮ ﻧﮕﺮدد هﻴﭻ ﺧﻮن‬

‫ﻣﻦ ﮔﻤﺎن ﺑﺮدم آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁورم‬

‫ﺗﺎ از اﻳﻦ ﻃﻮﻓﺎن ﺧﻮن ﺁﺑﻰ ﺧﻮرم‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ داﻧﺴﺘﻢ آﻪ ﺗﺒﺪﻳﻠﻰ آﻨﺪ‬

‫در ﻧﻬﺎد ﻣﻦ ﻣﺮا ﻧﻴﻠﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺳﻮى ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﻜﻰ ﻧﻴﻠﻢ روان‬

‫ﺑﺮﻗﺮارم ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ دﻳﮕﺮان‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﭘﻴﺶ ﻧﺒﻰ‬

‫ﻏﺮق ﺗﺴﺒﻴﺢ اﺳﺖ و ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﻏﺒﻰ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺶ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﭘﺮ ﻋﺸﻖ و داد‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ دﻳﮕﺮان ﻣﺮدﻩ و ﺟﻤﺎد‬

‫ﭘﺴﺖ و ﺑﺎﻻ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺶ ﺗﻴﺰ رو‬

‫از آﻠﻮخ و ﺧﺸﺖ او ﻧﻜﺘﻪ ﻧﺸﻮ‬

‫ﺑﺎ ﻋﻮام اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺴﺘﻪ و ﻣﺮدﻩاى‬

‫زﻳﻦ ﻋﺠﺐﺗﺮ ﻣﻦ ﻧﺪﻳﺪم ﭘﺮدﻩاى‬

‫ﮔﻮرهﺎ ﻳﻜﺴﺎن ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ‬

‫روﺿﻪ و ﺣﻔﺮﻩ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ اوﻟﻴﺎ‬

‫ﻋﺎﻣﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪى آﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﺮش‬

‫از ﭼﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺳﺖ و ﺷﺪﻩ ﺳﺖ او ذوق آﺶ‬

‫‪٧٢١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﺎص ﮔﻔﺘﻨﺪى آﻪ ﺳﻮى ﭼﺸﻤﺘﺎن‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ او ﺗﺮش اى اﻣﺘﺎن‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎن در ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﺁﻳﻴﺪ ﺗﺎ‬

‫ﻞ أﺗﻰ‬ ‫ﺧﻨﺪﻩهﺎ ﺑﻴﻨﻴﺪ اﻧﺪر َه ْ‬

‫از ﺳﺮ اﻣﺮودﺑﻦ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﺁن‬

‫ﻣﻨﻌﻜﺲ ﺻﻮرت‪ ،‬ﺑﻪ زﻳﺮ ﺁ اى ﺟﻮان‬

‫ﺁن درﺧﺖ هﺴﺘﻰ اﺳﺖ اﻣﺮودﺑﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁن ﺟﺎﻳﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻧﻮ آﻬﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁن ﺟﺎﻳﻰ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺧﺎرزار‬

‫ﭘﺮ ز آﮋدﻣﻬﺎى ﺧﺸﻢ و ﭘﺮ ز ﻣﺎر‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮود ﺁﻳﻰ ﺑﺒﻴﻨﻰ راﻳﮕﺎن‬

‫ﻳﻚ ﺟﻬﺎن ﭘﺮ ﮔﻞ رﺧﺎن و داﻳﮕﺎن‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن زن ﭘﻠﻴﺪ آﺎر آﻪ ﺷﻮهﺮ را ﮔﻔﺖ آﻪ ﺁن ﺧﻴﺎﻻت از ﺳﺮ اﻣﺮودﺑﻦ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺮا آﻪ ﭼﻨﻴﻨﻬﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺁدﻣﻰ را ﺳﺮ ﺁن اﻣﺮودﺑﻦ‪ ،‬از ﺳﺮ اﻣﺮودﺑﻦ ﻓﺮود ﺁى ﺗﺎ ﺁن ﺧﻴﺎﻟﻬﺎ ﺑﺮود‪ ،‬و اﮔﺮ آﺴﻰ ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﺁن ﭼﻪ ﺁن ﻣﺮد‬ ‫ﻣﻰدﻳﺪ ﺧﻴﺎل ﻧﺒﻮد ﺟﻮاب اﻳﻦ ﻣﺜﺎل اﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ‪ ،‬در ﻣﺜﺎل هﻤﻴﻦ ﻗﺪر ﺑﺲ ﺑﻮد آﻪ اﮔﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻣﺮودﺑﻦ ﻧﺮﻓﺘﻰ‬ ‫هﺮﮔﺰ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪﻳﺪى ﺧﻮاﻩ ﺧﻴﺎل ﺧﻮاﻩ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫ﺁن زﻧﻰ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻮل ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮ زﻧﺪ در ﭘﻴﺶ ﺷﻮى ﮔﻮل ﺧﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻮهﺮ ﮔﻔﺖ زن آﺎى ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮ ﺁﻳﻢ ﻣﻴﻮﻩ ﭼﻴﺪن ﺑﺮ درﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ درﺧﺖ ﺁن زن ﮔﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ز ﺑﺎﻻ ﺳﻮى ﺷﻮهﺮ ﺑﻨﮕﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻮهﺮ را آﻪ اى ﻣﺄﺑﻮن رد‬

‫آﻴﺴﺖ ﺁن ﻟﻮﻃﻰ آﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻰﻓﺘﺪ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ زﻳﺮ او ﭼﻮ زن ﺑﻐﻨﻮدﻩاى‬

‫اى ﻓﻼن ﺗﻮ ﺧﻮد ﻣﺨﻨﺚ ﺑﻮدﻩاى‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻮهﺮ ﻧﻪ ﺳﺮت ﮔﻮﻳﻰ ﺑﮕﺸﺖ‬

‫ور ﻧﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻏﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ دﺷﺖ‬

‫زن ﻣﻜﺮر آﺮد آﺎن ﺑﺎ ﺑﺮﻃﻠﻪ‬

‫آﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﭘﺸﺘﺖ ﻓﺮو ﺧﻔﺘﻪ هﻠﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ اى زن هﻴﻦ ﻓﺮود ﺁ از درﺧﺖ‬

‫آﻪ ﺳﺮت ﮔﺸﺖ و ﺧﺮف ﮔﺸﺘﻰ ﺗﻮ ﺳﺨﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮود ﺁﻣﺪ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺷﻮهﺮش‬

‫زن آﺸﻴﺪ ﺁن ﻣﻮل را اﻧﺪر ﺑﺮش‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻮهﺮ آﻴﺴﺖ ﺁن اى روﺳﭙﻰ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻى ﺗﻮ ﺁﻣﺪ ﭼﻮن آﭙﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ زن ﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﻏﻴﺮ ﻣﻦ‬

‫هﻴﻦ ﺳﺮت ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺷﺪ هﺮزﻩ ﻣﺘﻦ‬

‫او ﻣﻜﺮر آﺮد ﺑﺮ زن ﺁن ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ زن اﻳﻦ هﺴﺖ از اﻣﺮودﺑﻦ‬

‫از ﺳﺮ اﻣﺮودﺑﻦ ﻣﻦ هﻤﭽﻨﺎن‬

‫آﮋ هﻤﻰدﻳﺪم آﻪ ﺗﻮ اى ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫هﻴﻦ ﻓﺮود ﺁ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ هﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﺗﺨﻴﻴﻞ از اﻣﺮوﺑﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫‪٧٢٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺰل ﺗﻌﻠﻴﻢ اﺳﺖ ﺁن را ﺟﺪ ﺷﻨﻮ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺸﻮ ﺑﺮ ﻇﺎهﺮ هﺰﻟﺶ ﮔﺮو‬

‫هﺮ ﺟﺪى هﺰل اﺳﺖ ﭘﻴﺶ هﺎزﻻن‬

‫هﺰﻟﻬﺎ ﺟﺪ اﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﻋﺎﻗﻼن‬

‫آﺎهﻼن اﻣﺮودﺑﻦ ﺟﻮﻳﻨﺪ ﻟﻴﻚ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪان اﻣﺮودﺑﻦ راهﻰ اﺳﺖ ﻧﻴﻚ‬

‫ﻧﻘﻞ آﻦ ز اﻣﺮودﺑﻦ آﺎآﻨﻮن ﺑﺮ او‬

‫ﮔﺸﺘﻪاى ﺗﻮ ﺧﻴﺮﻩ ﭼﺸﻢ و ﺧﻴﺮﻩ رو‬

‫اﻳﻦ ﻣﻨﻰ و هﺴﺘﻰ اول ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﺑﺮ او دﻳﺪﻩ آﮋ و اﺣﻮل ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮود ﺁﻳﻰ از اﻳﻦ اﻣﺮودﺑﻦ‬

‫آﮋ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻓﻜﺮت و ﭼﺸﻢ و ﺳﺨﻦ‬

‫ﻳﻚ درﺧﺖ ﺑﺨﺖ ﺑﻴﻨﻰ ﮔﺸﺘﻪ اﻳﻦ‬

‫ﺷﺎخ او ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن هﻔﺘﻤﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮود ﺁﻳﻰ از او ﮔﺮدى ﺟﺪا‬

‫ﻣﺒﺪﻟﺶ ﮔﺮداﻧﺪ از رﺣﻤﺖ ﺧﺪا‬

‫زﻳﻦ ﺗﻮاﺿﻊ آﻪ ﻓﺮود ﺁﻳﻰ ﺧﺪا‬

‫راﺳﺖ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﺨﺸﺪ ﺁن ﭼﺸﻢ ﺗﺮا‬

‫راﺳﺖ ﺑﻴﻨﻰ ﮔﺮ ﺑﺪى ﺁﺳﺎن و زب‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ آﻰ ﺧﻮاﺳﺘﻰ ﺁن را ز رب‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻨﻤﺎ ﺟﺰو ﺟﺰو از ﻓﻮق و ﭘﺴﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺁن ﺟﺰو هﺴﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﺮ رو ﺑﺮ ﺁن اﻣﺮودﺑﻦ‬

‫آﻪ ﻣﺒﺪل ﮔﺸﺖ و ﺳﺒﺰ از اﻣﺮ آﻦ‬

‫ﭼﻮن درﺧﺖ ﻣﻮﺳﻮى ﺷﺪ اﻳﻦ درﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻮى ﻣﻮﺳﻰ آﺸﺎﻧﻴﺪى ﺗﻮ رﺧﺖ‬

‫ﺁﺗﺶ او را ﺳﺒﺰ و ﺧﺮم ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺷﺎخ او ِإﻧﱢﻲ أَﻧَﺎ اﻟﻠﱠ ُﻪ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫زﻳﺮ ﻇﻠﺶ ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺎﺟﺎﺗﺖ روا‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ اﻟﻬﻰ آﻴﻤﻴﺎ‬

‫ﺁن ﻣﻨﻰ و هﺴﺘﻰات ﺑﺎﺷﺪ ﺣﻼل‬

‫آﻪ در او ﺑﻴﻨﻰ ﺻﻔﺎت ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﺷﺪ درﺧﺖ آﮋ ﻣﻘﻮم ﺣﻖ ﻧﻤﺎ‬

‫اﺻﻠﻪ ﺛﺎﺑﺖ و ﻓﺮﻋﻪ ﻓﻰ اﻟﺴﻤﺎ‬

‫ﺑﺎﻗﻰ ﻗﺼﻪى ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫آﺎﻣﺪش ﭘﻴﻐﺎم از وﺣﻰ ﻣﻬﻢ‬

‫آﻪ آﮋى ﺑﮕﺬار اآﻨﻮن ﻓﺎﺳﺘﻘﻢ‬

‫اﻳﻦ درﺧﺖ ﺗﻦ ﻋﺼﺎى ﻣﻮﺳﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺎﻣﺮش ﺁﻣﺪ آﻪ ﺑﻴﻨﺪازش ز دﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺧﻴﺮ او و ﺷﺮ او‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﺮ ﮔﻴﺮ او را ز اﻣﺮ هﻮ‬

‫ﭘﻴﺶ از اﻓﻜﻨﺪن ﻧﺒﻮد او ﻏﻴﺮ ﭼﻮب‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ اﻣﺮش ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻰ ﮔﺸﺖ ﺧﻮب‬

‫اول او ﺑﺪ ﺑﺮگ اﻓﺸﺎن ﺑﺮﻩ را‬

‫ﮔﺸﺖ ﻣﻌﺠﺰ ﺁن ﮔﺮوﻩ ﻏﺮﻩ را‬

‫ﮔﺸﺖ ﺣﺎآﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎن‬

‫ﺁﺑﺸﺎن ﺧﻮن آﺮد و آﻒ ﺑﺮ ﺳﺮ زﻧﺎن‬

‫‪٧٢٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫از ﻣﺰارعﺷﺎن ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﻗﺤﻂ و ﻣﺮگ‬

‫از ﻣﻠﺨﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﻣﻰﺧﻮردﻧﺪ ﺑﺮگ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺑﻰﺧﻮد از ﻣﻮﺳﻰ دﻋﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻈﺮ اﻓﺘﺎدش اﻧﺪر ﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫آﺎﻳﻦ هﻤﻪ اﻋﺠﺎز و آﻮﺷﻴﺪن ﭼﺮاﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺨﻮاهﻨﺪ اﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﺸﺖ راﺳﺖ‬

‫اﻣﺮ ﺁﻣﺪ آﻪ اﺗﺒﺎع ﻧﻮح آﻦ‬

‫ﺗﺮك ﭘﺎﻳﺎن ﺑﻴﻨﻰ ﻣﺸﺮوح آﻦ‬

‫ز ﺁن ﺗﻐﺎﻓﻞ آﻦ ﭼﻮ داﻋﻰ رهﻰ‬

‫اﻣﺮ َﺑﱢﻠ ْﻎ هﺴﺖ ﻧﺒﻮد ﺁن ﺗﻬﻰ‬

‫آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺣﻜﻤﺖ آﺎز اﻳﻦ اﻟﺤﺎح ﺗﻮ‬

‫ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮدد ﺁن ﻟﺠﺎج و ﺁن ﻋﺘﻮ‬

‫ﺗﺎ آﻪ رﻩ ﺑﻨﻤﻮدن و اﺿﻼل ﺣﻖ‬

‫ﻓﺎش ﮔﺮدد ﺑﺮ هﻤﻪى اهﻞ ﻓﺮق‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻘﺼﻮد از وﺟﻮد اﻇﻬﺎر ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎﻳﺪش از ﭘﻨﺪ و اﻏﻮا ﺁزﻣﻮد‬

‫دﻳﻮ اﻟﺤﺎح ﻏﻮاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺷﻴﺦ اﻟﺤﺎح هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﭘﻴﺎﭘﻰ ﮔﺸﺖ ﺁن اﻣﺮ ﺷﺠﻮن‬

‫ﻧﻴﻞ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮن‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮﻋﻮن ﺁﻣﺪش‬

‫ﻻﺑﻪ ﻣﻰآﺮدش دو ﺗﺎ ﮔﺸﺘﻪ ﻗﺪش‬

‫آﺎﻧﭽﻪ ﻣﺎ آﺮدﻳﻢ اى ﺳﻠﻄﺎن ﻣﻜﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎ را روى اﻳﺮاد ﺳﺨﻦ‬

‫ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ ﮔﺮدﻣﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺬﻳﺮ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﺰت ﺧﻮ ﮔﺮم ﺳﺨﺘﻢ ﻣﮕﻴﺮ‬

‫هﻴﻦ ﺑﺠﻨﺒﺎن ﻟﺐ ﺑﻪ رﺣﻤﺖ اى اﻣﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻨﺪد اﻳﻦ دهﺎﻧﻪى ﺁﺗﺸﻴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب ﻣﻰﻓﺮﻳﺒﺪ او ﻣﺮا‬

‫ﻣﻰﻓﺮﻳﺒﺪ او ﻓﺮﻳﺒﻴﺪﻩى ﺗﺮا‬

‫ﺑﺸﻨﻮم ﻳﺎ ﻣﻦ دهﻢ هﻢ ﺧﺪﻋﻪاش‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ اﺻﻞ را ﺁن ﻓﺮعآﺶ‬

‫آﺎﺻﻞ هﺮ ﻣﻜﺮى و ﺣﻴﻠﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺧﺎك اﺳﺖ اﺻﻠﺶ از ﺳﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﺁن ﺳﮓ ﻧﻴﺮزد هﻢ ﺑﺪان‬

‫ﭘﻴﺶ ﺳﮓ اﻧﺪاز از دور اﺳﺘﺨﻮان‬

‫هﻴﻦ ﺑﺠﻨﺒﺎن ﺁن ﻋﺼﺎ ﺗﺎ ﺧﺎآﻬﺎ‬

‫وا دهﺪ هﺮ ﭼﻪ ﻣﻠﺦ آﺮدش ﻓﻨﺎ‬

‫و ﺁن ﻣﻠﺨﻬﺎ در زﻣﺎن ﮔﺮدد ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺧﻠﻖ ﺗﺒﺪﻳﻞ اﻟﻪ‬

‫آﻪ ﺳﺒﺒﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﻣﺮ ﻣﺮا‬

‫ﺁن ﺳﺒﺐ ﺑﻬﺮ ﺣﺠﺎب اﺳﺖ و ﻏﻄﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ دارو زﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻨﺠﻢ رو ﺑﻪ اﺳﺘﺎرﻩ آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻨﺎﻓﻖ از ﺣﺮﻳﺼﻰ ﺑﺎﻣﺪاد‬

‫ﺳﻮى ﺑﺎزار ﺁﻳﺪ از ﺑﻴﻢ آﺴﺎد‬

‫ﺑﻨﺪﮔﻰ ﻧﺎآﺮدﻩ و ﻧﺎﺷﺴﺘﻪ روى‬

‫ﻟﻘﻤﻪى دوزخ ﺑﮕﺸﺘﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺟﻮى‬

‫ﺁآﻞ و ﻣﺄآﻮل ﺁﻣﺪ ﺟﺎن ﻋﺎم‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن ﺑﺮﻩى ﭼﺮﻧﺪﻩ از ﺣﻄﺎم‬

‫‪٧٢٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻰﭼﺮد ﺁن ﺑﺮﻩ و ﻗﺼﺎب ﺷﺎد‬

‫آﺎو ﺑﺮاى ﻣﺎ ﭼﺮد ﺑﺮگ ﻣﺮاد‬

‫آﺎر دوزخ ﻣﻰآﻨﻰ در ﺧﻮردﻧﻰ‬

‫ﺑﻬﺮ او ﺧﻮد را ﺗﻮ ﻓﺮﺑﻪ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫آﺎر ﺧﻮد آﻦ روزى ﺣﻜﻤﺖ ﺑﭽﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﻓﺮﺑﻪ دل ﺑﺎ آﺮ و ﻓﺮ‬

‫ﺧﻮردن ﺗﻦ ﻣﺎﻧﻊ اﻳﻦ ﺧﻮردن اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﭼﻮ ﺑﺎزرﮔﺎن و ﺗﻦ ﭼﻮن رﻩ زن اﺳﺖ‬

‫ﺷﻤﻊ ﺗﺎﺟﺮ ﺁن ﮔﻪ اﺳﺖ اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫آﻪ ﺑﻮد رﻩ زن ﭼﻮ هﻴﺰم ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫آﻪ ﺗﻮ ﺁن هﻮﺷﻰ و ﺑﺎﻗﻰ هﻮش ﭘﻮش‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﮔﻢ ﻣﻜﻦ ﻳﺎوﻩ ﻣﻜﻮش‬

‫دان آﻪ هﺮ ﺷﻬﻮت ﭼﻮ ﺧﻤﺮ اﺳﺖ و ﭼﻮ ﺑﻨﮓ ﭘﺮدﻩى هﻮش اﺳﺖ و ﻋﺎﻗﻞ زوﺳﺖ دﻧﮓ‬ ‫ﺧﻤﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺳﺮ ﻣﺴﺘﻰ هﻮش‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺷﻬﻮاﻧﻰ اﺳﺖ ﺑﻨﺪد ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش‬

‫ﺁن ﺑﻠﻴﺲ از ﺧﻤﺮ ﺧﻮردن دور ﺑﻮد‬

‫ﻣﺴﺖ ﺑﻮد او از ﺗﻜﺒﺮ و ز ﺟﺤﻮد‬

‫ﻣﺴﺖ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺁن ﺑﻴﻨﺪ آﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫زر ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺁن ﭼﻪ ﻣﺲ و ﺁهﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﻣﻮﺳﻴﺎ‬

‫ﻟﺐ ﺑﺠﻨﺒﺎن ﺗﺎ ﺑﺮون روژد ﮔﻴﺎ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﺮد و هﻢ اﻧﺪر دم زﻣﻴﻦ‬

‫ﺳﺒﺰ ﮔﺸﺖ از ﺳﻨﺒﻞ و ﺣﺐ ﺛﻤﻴﻦ‬

‫اﻧﺪر اﻓﺘﺎدﻧﺪ در ﻟﻮت ﺁن ﻧﻔﺮ‬

‫ﻗﺤﻂ دﻳﺪﻩ ﻣﺮدﻩ از ﺟﻮع اﻟﺒﻘﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ روزى ﺳﻴﺮ ﺧﻮردﻧﺪ از ﻋﻄﺎ‬

‫ﺁن دﻣﻰ و ﺁدﻣﻰ و ﭼﺎر ﭘﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﻢ ﭘﺮ ﮔﺸﺖ و ﺑﺮ ﻧﻌﻤﺖ زدﻧﺪ‬

‫و ﺁن ﺿﺮورت رﻓﺖ ﭘﺲ ﻃﺎﻏﻰ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ اﺳﺖ هﺎن ﺳﻴﺮش ﻣﻜﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎرد ﻳﺎد از ﺁن آﻔﺮ آﻬﻦ‬

‫ﺑﻰﺗﻒ ﺁﺗﺶ ﻧﮕﺮدد ﻧﻔﺲ ﺧﻮب‬

‫ﺗﺎ ﻧﺸﺪ ﺁهﻦ ﭼﻮ اﺧﮕﺮ هﻴﻦ ﻣﻜﻮب‬

‫ﺑﻰﻣﺠﺎﻋﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﻦ ﺟﻨﺒﺶآﻨﺎن‬

‫ﺁهﻦ ﺳﺮدى اﺳﺖ ﻣﻰآﻮﺑﻰ ﺑﺪان‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﺮﻳﺪ ور ﺑﻨﺎﻟﺪ زار زار‬

‫او ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ ﻣﺴﻠﻤﺎن هﻮش دار‬

‫او ﭼﻮ ﻓﺮﻋﻮن اﺳﺖ در ﻗﺤﻂ ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻮﺳﻰ ﺳﺮ ﻧﻬﺪ ﻻﺑﻪآﻨﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﺴﺘﻐﻨﻰ ﺷﺪ او ﻃﺎﻏﻰ ﺷﻮد‬

‫ﺧﺮ ﭼﻮ ﺑﺎر اﻧﺪاﺧﺖ اﺳﻜﻴﺰﻩ زﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﺷﻮد ﭼﻮن رﻓﺖ ﭘﻴﺶ‬

‫آﺎر او ز ﺁن ﺁﻩ و زارﻳﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﺮدى آﻪ در ﺷﻬﺮى ﺑﻮد‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎن آﻪ ﭼﺸﻢ در ﺧﻮاﺑﻰ رود‬

‫ﺷﻬﺮ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﻨﺪ او ﭘﺮ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫هﻴﭻ در ﻳﺎدش ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮد‬

‫آﻪ ﻣﻦ ﺁن ﺟﺎ ﺑﻮدﻩام اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻧﻮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﻣﻦ درﻳﻨﺠﺎﻳﻢ ﮔﺮو‬

‫‪٧٢٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻞ ﭼﻨﺎن داﻧﺪ آﻪ ﺧﻮد ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ او‬

‫هﻢ در اﻳﻦ ﺷﻬﺮش ﺑﺪﻩ ﺳﺖ اﺑﺪاع و ﺧﻮ‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ روح ﻣﻮﻃﻨﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﻪ ﺑﺪﻩﺳﺘﺶ ﻣﺴﻜﻦ و ﻣﻴﻼد ﭘﻴﺶ‬

‫ﻣﻰﻧﻴﺎرد ﻳﺎد آﺎﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﭼﻮ ﺧﻮاب‬

‫ﻣﻰﻓﺮو ﭘﻮﺷﺪ ﭼﻮ اﺧﺘﺮ را ﺳﺤﺎب‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺷﻬﺮهﺎ را آﻮﻓﺘﻪ‬

‫ﮔﺮدهﺎ از درك او ﻧﺎروﻓﺘﻪ‬

‫اﺟﺘﻬﺎد ﮔﺮم ﻧﺎآﺮدﻩ آﻪ ﺗﺎ‬

‫دل ﺷﻮد ﺻﺎف و ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮون ﺁرد دﻟﺶ از ﺑﺨﺶ راز‬

‫اول و ﺁﺧﺮ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز‬

‫اﻃﻮار و ﻣﻨﺎزل ﺁدﻣﻰ از اﺑﺘﺪا‬ ‫ﺁﻣﺪﻩ اول ﺑﻪ اﻗﻠﻴﻢ ﺟﻤﺎد‬

‫و ز ﺟﻤﺎدى در ﻧﺒﺎﺗﻰ اوﻓﺘﺎد‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ اﻧﺪر ﻧﺒﺎﺗﻰ ﻋﻤﺮ آﺮد‬

‫وز ﺟﻤﺎدى ﻳﺎد ﻧﺎورد از ﻧﺒﺮد‬

‫و ز ﻧﺒﺎﺗﻰ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﻓﺘﺎد‬

‫ﻧﺎﻣﺪش ﺣﺎل ﻧﺒﺎﺗﻰ هﻴﭻ ﻳﺎد‬

‫ﺟﺰ هﻤﻴﻦ ﻣﻴﻠﻰ آﻪ دارد ﺳﻮى ﺁن‬

‫ﺧﺎﺻﻪ در وﻗﺖ ﺑﻬﺎر و ﺿﻴﻤﺮان‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻴﻞ آﻮدآﺎن ﺑﺎ ﻣﺎدران‬

‫ﺳﺮ ﻣﻴﻞ ﺧﻮد ﻧﺪاﻧﺪ در ﻟﺒﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻴﻞ ﻣﻔﺮط هﺮ ﻧﻮ ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ﺳﻮى ﺁن ﭘﻴﺮ ﺟﻮان ﺑﺨﺖ ﻣﺠﻴﺪ‬

‫ﺟﺰو ﻋﻘﻞ اﻳﻦ از ﺁن ﻋﻘﻞ آﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ اﻳﻦ ﺳﺎﻳﻪ ز ﺁن ﺷﺎخ ﮔﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻳﻪاش ﻓﺎﻧﻰ ﺷﻮد ﺁﺧﺮ در او‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪاﻧﺪ ﺳﺮ ﻣﻴﻞ و ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﺳﺎﻳﻪى ﺷﺎخ دﮔﺮ اى ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫آﻰ ﺑﺠﻨﺒﺪ ﮔﺮ ﻧﺠﻨﺒﺪ اﻳﻦ درﺧﺖ‬

‫ﺑﺎز از ﺣﻴﻮان ﺳﻮى اﻧﺴﺎﻧﻰاش‬

‫ﻣﻰآﺸﻴﺪ ﺁن ﺧﺎﻟﻘﻰ آﻪ داﻧﻰاش‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ اﻗﻠﻴﻢ ﺗﺎ اﻗﻠﻴﻢ رﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺷﺪ اآﻨﻮن ﻋﺎﻗﻞ و داﻧﺎ و زﻓﺖ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎى اوﻟﻴﻨﺶ ﻳﺎد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻢ از اﻳﻦ ﻋﻘﻠﺶ ﺗﺤﻮل آﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ رهﺪ زﻳﻦ ﻋﻘﻞ ﭘﺮ ﺣﺮص و ﻃﻠﺐ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻋﻘﻞ ﺑﻴﻨﺪ ﺑﻮ اﻟﻌﺠﺐ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻔﺘﻪ ﮔﺸﺖ و ﺷﺪ ﻧﺎﺳﻰ ز ﭘﻴﺶ‬

‫آﻰ ﮔﺬارﻧﺪش در ﺁن ﻧﺴﻴﺎن ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﺎز از ﺁن ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﻪ ﺑﻴﺪارى آﺸﻨﺪ‬

‫آﻪ آﻨﺪ ﺑﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮد رﻳﺶﺧﻨﺪ‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﻏﻢ ﺑﻮد ﺁن آﻪ ﻣﻰﺧﻮردم ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮاﻣﻮﺷﻢ ﺷﺪ اﺣﻮال ﺻﻮاب‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ آﻪ ﺁن ﻏﻢ و اﻋﺘﻼل‬

‫ﻓﻌﻞ ﺧﻮاب اﺳﺖ و ﻓﺮﻳﺐ اﺳﺖ و ﺧﻴﺎل‬

‫‪٧٢٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻤﭽﻨﺎن دﻧﻴﺎ آﻪ ﺣﻠﻢ ﻧﺎﻳﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﭘﻨﺪارد آﻪ اﻳﻦ ﺧﻮد داﻳﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺒﺢ اﺟﻞ‬

‫وارهﺪ از ﻇﻠﻤﺖ ﻇﻦ و دﻏﻞ‬

‫ﺧﻨﺪﻩاش ﮔﻴﺮد از ﺁن ﻏﻤﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻣﺴﺘﻘﺮ و ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ در ﺧﻮاب ﺑﻴﻨﻰ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫روز ﻣﺤﺸﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫ﺁن ﭼﻪ آﺮدى اﻧﺪر اﻳﻦ ﺧﻮاب ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮددت هﻨﮕﺎم ﺑﻴﺪارى ﻋﻴﺎن‬

‫ﺗﺎ ﻧﭙﻨﺪارى آﻪ اﻳﻦ ﺑﺪ آﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺧﻮاب و ﺗﺮا ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻮد ﮔﺮﻳﻪ و زﻓﻴﺮ‬

‫روز ﺗﻌﺒﻴﺮ اى ﺳﺘﻤﮕﺮ ﺑﺮ اﺳﻴﺮ‬

‫ﮔﺮﻳﻪ و درد و ﻏﻢ و زارى ﺧﻮد‬

‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ دان ﺑﻪ ﺑﻴﺪارى ﺧﻮد‬

‫اى درﻳﺪﻩ ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ ﻳﻮﺳﻔﺎن‬

‫ﮔﺮگ ﺑﺮﺧﻴﺰى از اﻳﻦ ﺧﻮاب ﮔﺮان‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﮔﺮﮔﺎن ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺧﻮهﺎى ﺗﻮ‬

‫ﻣﻰدراﻧﻨﺪ از ﻏﻀﺐ اﻋﻀﺎى ﺗﻮ‬

‫ﺧﻮن ﻧﺨﺴﺒﺪ ﺑﻌﺪ ﻣﺮﮔﺖ در ﻗﺼﺎص‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ آﻪ ﻣﺮدم و ﻳﺎﺑﻢ ﺧﻼص‬

‫اﻳﻦ ﻗﺼﺎص ﻧﻘﺪ ﺣﻴﻠﺖ ﺳﺎزى اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ زﺧﻢ ﺁن ﻗﺼﺎص اﻳﻦ ﺑﺎزى اﺳﺖ‬

‫زﻳﻦ ﻟﻌﺐ ﺧﻮاﻧﺪﻩﺳﺖ دﻧﻴﺎ را ﺧﺪا‬

‫آﺎﻳﻦ ﺟﺰا ﻟﻌﺐ اﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺁن ﺟﺰا‬

‫اﻳﻦ ﺟﺰا ﺗﺴﻜﻴﻦ ﺟﻨﮓ و ﻓﺘﻨﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻮ اﺧﺼﺎء اﺳﺖ و اﻳﻦ ﭼﻮن ﺧﺘﻨﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺧﻠﻖ دوزخ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻧﻨﺪ و ﻧﺎﻻﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻖ آﻪ روزﻳﻬﺎى ﻣﺎ را ﻓﺮﺑﻪ ﮔﺮدان‬ ‫و زود زاد ﺑﻪ ﻣﺎ رﺳﺎن آﻪ ﻣﺎ را ﺻﺒﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﻣﻮﺳﻴﺎ‬

‫هﻴﻦ رهﺎ آﻦ ﺁن ﺧﺮان را در ﮔﻴﺎ‬

‫ﺗﺎ هﻤﻪ ز ﺁن ﺧﻮش ﻋﻠﻒ ﻓﺮﺑﻪ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫هﻴﻦ آﻪ ﮔﺮﮔﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎ را ﺧﺸﻢﻣﻨﺪ‬

‫ﻧﺎﻟﻪى ﮔﺮﮔﺎن ﺧﻮد را ﻣﻮﻗﻨﻴﻢ‬

‫اﻳﻦ ﺧﺮان را ﻃﻌﻤﻪى اﻳﺸﺎن آﻨﻴﻢ‬

‫اﻳﻦ ﺧﺮان را آﻴﻤﻴﺎى ﺧﻮش دﻣﻰ‬

‫از ﻟﺐ ﺗﻮ ﺧﻮاﺳﺖ آﺮدن ﺁدﻣﻰ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺴﻰ آﺮدى ﺑﻪ دﻋﻮت ﻟﻄﻒ و ﺟﻮد‬

‫ﺁن ﺧﺮان را ﻃﺎﻟﻊ و روزى ﻧﺒﻮد‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮو ﭘﻮﺷﺎن ﻟﺤﺎف ﻧﻌﻤﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮدﺷﺎن زود ﺧﻮاب ﻏﻔﻠﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﺑﺠﻬﻨﺪ از ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاب اﻳﻦ ردﻩ‬

‫ﺷﻤﻊ ﻣﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﺳﺎﻗﻰ ﺷﺪﻩ‬

‫داﺷﺖ ﻃﻐﻴﺎﻧﺸﺎن ﺗﺮا در ﺣﻴﺮﺗﻰ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ از ﺟﺰاهﻢ ﺣﺴﺮﺗﻰ‬

‫‪٧٢٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻋﺪل ﻣﺎ ﻗﺪم ﺑﻴﺮون ﻧﻬﺪ‬

‫در ﺟﺰا هﺮ زﺷﺖ را در ﺧﻮر دهﺪ‬

‫آﺎن ﺷﻬﻰ آﻪ ﻣﻰﻧﺪﻳﺪﻧﺪﻳﺶ ﻓﺎش‬

‫ﺑﻮد ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﻧﻬﺎن اﻧﺪر ﻣﻌﺎش‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮد ﺑﺎ ﺗﺴﺖ ﻣﺸﺮف ﺑﺮ ﺗﻨﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ زو ﻗﺎﺻﺮ ﺑﻮد اﻳﻦ دﻳﺪﻧﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻗﺎﺻﺮ دﻳﺪن او اى ﻓﻼن‬

‫از ﺳﻜﻮن و ﺟﻨﺒﺸﺖ در اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ ﺧﺎﻟﻖ ﺁن ﻋﻘﻞ ﻧﻴﺰ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮن ﻧﻪاى ﺗﻮ ﻣﺴﺘﺠﻴﺰ‬

‫از ﺧﺮد ﻏﺎﻓﻞ ﺷﻮد ﺑﺮ ﺑﺪ ﺗﻨﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ ﺁن ﻋﻘﻠﺶ ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ ﺷﺪى ﻏﺎﻓﻞ ز ﻋﻘﻠﺖ ﻋﻘﻞ ﻧﻰ‬

‫آﺰ ﺣﻀﻮر اﺳﺘﺶ ﻣﻼﻣﺖ آﺮدﻧﻰ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺣﺎﺿﺮ و ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺪى‬

‫در ﻣﻼﻣﺖ آﻰ ﺗﺮا ﺳﻴﻠﻰ زدى‬

‫ور از او ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺒﻮدى ﻧﻔﺲ ﺗﻮ‬

‫آﻰ ﭼﻨﺎن آﺮدى ﺟﻨﻮن و ﺗﻔﺲ ﺗﻮ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ و ﻋﻘﻠﺖ ﭼﻮ اﺻﻄﺮﻻب ﺑﻮد‬

‫زﻳﻦ ﺑﺪاﻧﻰ ﻗﺮب ﺧﻮرﺷﻴﺪ وﺟﻮد‬

‫ﻗﺮب ﺑﻰﭼﻮن اﺳﺖ ﻋﻘﻠﺖ را ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﭼﭗ و راﺳﺖ و ﭘﺲ ﻳﺎ ﭘﻴﺶ رو‬

‫ﻗﺮب ﺑﻰﭼﻮن ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺷﺎﻩ را‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺑﺤﺚ ﻋﻘﻞ ﺁن راﻩ را‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﺟﻨﺒﺶ آﻪ در اﺻﺒﻊ ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ اﺻﺒﻊ ﻳﺎ ﭘﺴﺶ ﻳﺎ ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫وﻗﺖ ﺧﻮاب و ﻣﺮگ از وى ﻣﻰرود‬

‫وﻗﺖ ﺑﻴﺪارى ﻗﺮﻳﻨﺶ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫از ﭼﻪ رﻩ ﻣﻰﺁﻳﺪ اﻧﺪر اﺻﺒﻌﺖ‬

‫آﻪ اﺻﺒﻌﺖ ﺑﻰاو ﻧﺪارد ﻣﻨﻔﻌﺖ‬

‫ﻧﻮر ﭼﺸﻢ و ﻣﺮدﻣﻚ در دﻳﺪﻩات‬

‫از ﭼﻪ رﻩ ﺁﻣﺪ ﺑﻐﻴﺮ ﺷﺶ ﺟﻬﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻠﻖ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺳﻮى و ﺟﻬﺎت‬

‫ﺑﻰﺟﻬﺖ دان ﻋﺎﻟﻢ اﻣﺮ و ﺻﻔﺎت‬

‫ﺑﻰﺟﻬﺖ دان ﻋﺎﻟﻢ اﻣﺮ اى ﺻﻨﻢ‬

‫ﺑﻰﺟﻬﺖﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻣﺮ ﻻﺟﺮم‬

‫ﺑﻰﺟﻬﺖ ﺑﺪ ﻋﻘﻞ و ﻋﻼم اﻟﺒﻴﺎن‬

‫ﻋﻘﻞﺗﺮ از ﻋﻘﻞ و ﺟﺎنﺗﺮ هﻢ ز ﺟﺎن‬

‫ﺑﻰﺗﻌﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺨﻠﻮﻗﻰ ﺑﺪو‬

‫ﺁن ﺗﻌﻠﻖ هﺴﺖ ﺑﻰﭼﻮن اى ﻋﻤﻮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻓﺼﻞ و وﺻﻞ ﻧﺒﻮد در روان‬

‫ﻏﻴﺮ ﻓﺼﻞ و وﺻﻞ ﻧﻨﺪﻳﺸﺪ ﮔﻤﺎن‬

‫ﻏﻴﺮ ﻓﺼﻞ و وﺻﻞ ﭘﻰ ﺑﺮ از دﻟﻴﻞ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭘﻰ ﺑﺮدن ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ ﻏﻠﻴﻞ‬

‫ﭘﻰ ﭘﻴﺎﭘﻰ ﻣﻰﺑﺮ از دورى ز اﺻﻞ‬

‫ﺗﺎ رگ ﻣﺮدﻳﺖ ﺁرد ﺳﻮى وﺻﻞ‬

‫اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻖ را ﺧﺮد ﭼﻮن رﻩ ﺑﺮد‬

‫ﺑﺴﺘﻪى ﻓﺼﻞ اﺳﺖ و وﺻﻞ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺧﺮد‬

‫زﻳﻦ وﺻﻴﺖ آﺮد ﻣﺎ را ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﺑﺤﺚ آﻢ ﺟﻮﻳﻴﺪ در ذات ﺧﺪا‬

‫‪٧٢٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن آﻪ در ذاﺗﺶ ﺗﻔﻜﺮ آﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁن ﻧﻈﺮ در ذات ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﺴﺖ ﺁن ﭘﻨﺪار او زﻳﺮا ﺑﻪ راﻩ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﭘﺮدﻩ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ اﻟﻪ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ در ﭘﺮدﻩى ﻣﻮﺻﻮل ﺧﻮﺳﺖ‬

‫وهﻢ او ﺁن اﺳﺖ آﺎن ﺧﻮد ﻋﻴﻦ هﻮﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭘﻴﻤﺒﺮ دﻓﻊ آﺮد اﻳﻦ وهﻢ از او‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ در ﻏﻠﻂ ﺳﻮدا ﭘﺰ او‬

‫و اﻧﻜﻪ اﻧﺪر وهﻢ او ﺗﺮك ادب‬

‫ﺑﻰادب را ﺳﺮ ﻧﮕﻮﻧﻰ داد رب‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮﻧﻰ ﺁن ﺑﻮد آﺎو ﺳﻮى زﻳﺮ‬

‫ﻣﻰرود ﭘﻨﺪارد او آﺎو هﺴﺖ ﭼﻴﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺣﺪ ﻣﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫آﺎو ﻧﺪاﻧﺪ ﺁﺳﻤﺎن را از زﻣﻴﻦ‬

‫در ﻋﺠﺒﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻧﺪر روﻳﺪ‬

‫از ﻋﻈﻴﻤﻰ و ز ﻣﻬﺎﺑﺖ ﮔﻢ ﺷﻮﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ز ﺻﻨﻌﺶ رﻳﺶ و ﺳﺒﻠﺖ ﮔﻢ آﻨﺪ‬

‫ﺣﺪ ﺧﻮد داﻧﺪ ز ﺻﺎﻧﻊ ﺗﻦ زﻧﺪ‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﻻ اﺣﺼﻰ ﻧﮕﻮﻳﺪ او ز ﺟﺎن‬

‫آﺰ ﺷﻤﺎر و ﺣﺪ ﺑﺮون اﺳﺖ ﺁن ﺑﻴﺎن‬

‫رﻓﺘﻦ ذو اﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺑﻪ آﻮﻩ ﻗﺎف و درﺧﻮاﺳﺖ آﺮدن آﻪ اى آﻮﻩ ﻗﺎف از ﻋﻈﻤﺖ ﺻﻔﺖ ﺣﻖ ﻣﺎ را ﺑﮕﻮ و ﮔﻔﺘﻦ‬ ‫آﻮﻩ ﻗﺎف آﻪ ﺻﻔﺖ ﻋﻈﻤﺖ او در ﮔﻔﺖ ﻧﻴﺎﻳﺪ آﻪ ﭘﻴﺶ ﺁن ادراآﻬﺎ ﻓﻨﺎ ﺷﻮد و ﻻﺑﻪ آﺮدن ذو اﻟﻘﺮﻧﻴﻦ آﻪ از‬ ‫ﺻﻨﺎﻳﻌﺶ آﻪ در ﺧﺎﻃﺮ دارى و ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﺁن ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ ﺑﻮد ﺑﮕﻮى‬ ‫رﻓﺖ ذو اﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺳﻮى آﻮﻩ ﻗﺎف‬

‫دﻳﺪ او را آﺰ زﻣﺮد ﺑﻮد ﺻﺎف‬

‫ﮔﺮد ﻋﺎﻟﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮔﺸﺘﻪ او ﻣﺤﻴﻂ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﺣﻴﺮان اﻧﺪر ﺁن ﺧﻠﻖ ﺑﺴﻴﻂ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﻮ آﻮهﻰ دﮔﺮهﺎ ﭼﻴﺴﺘﻨﺪ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻋﻈﻢ ﺗﻮ ﺑﺎزﻳﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ رﮔﻬﺎى ﻣﻦاﻧﺪ ﺁن آﻮهﻬﺎ‬

‫ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﻧﺪ در ﺣﺴﻦ و ﺑﻬﺎ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ هﺮ ﺷﻬﺮى رﮔﻰ دارم ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﺮ ﻋﺮوﻗﻢ ﺑﺴﺘﻪ اﻃﺮاف ﺟﻬﺎن‬

‫ﺣﻖ ﭼﻮ ﺧﻮاهﺪ زﻟﺰﻟﻪى ﺷﻬﺮى ﻣﺮا‬

‫ﮔﻮﻳﺪ او ﻣﻦ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻧﻢ ﻋﺮق را‬

‫ﭘﺲ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻢ ﻣﻦ ﺁن رگ را ﺑﻪ ﻗﻬﺮ‬

‫آﻪ ﺑﺪان رگ ﻣﺘﺼﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﺳﺖ ﺷﻬﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﺲ‪ ،‬ﺷﻮد ﺳﺎآﻦ رﮔﻢ‬

‫ﺳﺎآﻨﻢ و ز روى ﻓﻌﻞ اﻧﺪر ﺗﮕﻢ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺮهﻢ ﺳﺎآﻦ و ﺑﺲ آﺎرآﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮد ﺳﺎآﻦ و ز او ﺟﻨﺒﺎن ﺳﺨﻦ‬

‫ﻧﺰد ﺁن آﺲ آﻪ ﻧﺪاﻧﺪ ﻋﻘﻠﺶ اﻳﻦ‬

‫زﻟﺰﻟﻪ هﺴﺖ از ﺑﺨﺎرات زﻣﻴﻦ‬

‫‪٧٢٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻮرى ﺑﺮ آﺎﻏﺬى ﻣﻰرﻓﺖ ﻧﺒﺸﺘﻦ ﻗﻠﻢ دﻳﺪ ﻗﻠﻢ را ﺳﺘﻮدن ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻮرى دﻳﮕﺮ آﻪ ﭼﺸﻢ ﺗﻴﺰﺗﺮ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ ﺳﺘﺎﻳﺶ‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺎن را آﻦ آﻪ اﻳﻦ هﻨﺮ از اﻳﺸﺎن ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻮرى دﻳﮕﺮ آﻪ از هﺮ دو ﭼﺸﻢ روﺷﻦﺗﺮ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺑﺎزو را‬ ‫ﺳﺘﺎﻳﻢ آﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻓﺮع ﺑﺎزواﻧﺪ اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫ﻣﻮرآﻰ ﺑﺮ آﺎﻏﺬى دﻳﺪ او ﻗﻠﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻣﻮرى دﮔﺮ اﻳﻦ راز هﻢ‬

‫آﻪ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﻧﻘﺸﻬﺎ ﺁن آﻠﻚ آﺮد‬

‫هﻤﭽﻮ رﻳﺤﺎن و ﭼﻮ ﺳﻮﺳﻦ زار و ورد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﻣﻮر اﺻﺒﻊ اﺳﺖ ﺁن ﭘﻴﺸﻪور‬

‫وﻳﻦ ﻗﻠﻢ در ﻓﻌﻞ ﻓﺮع اﺳﺖ و اﺛﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﻣﻮر ﺳﻮم آﺰ ﺑﺎزو اﺳﺖ‬

‫آﻪ اﺻﺒﻊ ﻻﻏﺮ ز زورش ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰرﻓﺖ ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﻳﻜﻰ‬

‫ﻣﻬﺘﺮ ﻣﻮران ﻓﻄﻦ ﺑﻮد اﻧﺪآﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ آﺰ ﺻﻮرت ﻣﺒﻴﻨﻴﺪ اﻳﻦ هﻨﺮ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب و ﻣﺮگ ﮔﺮدد ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﺻﻮرت ﺁﻣﺪ ﭼﻮن ﻟﺒﺎس و ﭼﻮن ﻋﺼﺎ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن ﻧﺠﻨﺒﺪ ﻧﻘﺸﻬﺎ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ ﺑﻮد او آﻪ ﺁن ﻋﻘﻞ و ﻓﺆاد‬

‫ﺑﻰز ﺗﻘﻠﻴﺐ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ ﺟﻤﺎد‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎن از وى ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ زﻳﺮك اﺑﻠﻬﻰهﺎ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﭼﻮﻧﺶ ﮔﻮﻳﺎ ﻳﺎﻓﺖ ذو اﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﻮﻩ ﻗﺎف در ﻧﻄﻖ ﺳﻔﺖ‬

‫آﺎى ﺳﺨﻦ ﮔﻮى ﺧﺒﻴﺮ راز دان‬

‫از ﺻﻔﺎت ﺣﻖ ﺑﻜﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ رو آﺎن وﺻﻒ از ﺁن هﺎﻳﻞﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎن ﺑﺮ وى ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮد دﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ﻗﻠﻢ را زهﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ ﻧﻮﻳﺴﺪ ﺑﺮ ﺻﺤﺎﻳﻒ ز ﺁن ﺧﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ آﻤﺘﺮ داﺳﺘﺎﻧﻰ ﺑﺎز ﮔﻮ‬

‫از ﻋﺠﺒﻬﺎى ﺣﻖ اى ﺣﺒﺮ ﻧﻜﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻚ دﺷﺖ ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎﻟﻪ راﻩ‬

‫آﻮهﻬﺎى ﺑﺮف ﭘﺮ آﺮدﻩ ﺳﺖ ﺷﺎﻩ‬

‫آﻮﻩ ﺑﺮ آﻪ ﺑﻰﺷﻤﺎر و ﺑﻰﻋﺪد‬

‫ﻣﻰرﺳﺪ در هﺮ زﻣﺎن ﺑﺮﻓﺶ ﻣﺪد‬

‫آﻮﻩ ﺑﺮﻓﻰ ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ دﻳﮕﺮى‬

‫ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ ﺑﺮف ﺳﺮدى ﺗﺎ ﺛﺮى‬

‫آﻮﻩ ﺑﺮﻓﻰ ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ آﻮﻩ ﺑﺮف‬

‫دمﺑﻪدم ز اﻧﺒﺎر ﺑﻰﺣﺪ ﺷﮕﺮف‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ وادى ﺷﻬﺎ‬

‫ﺗﻒ دوزخ ﻣﺤﻮ آﺮدى ﻣﺮ ﻣﺮا‬

‫ﻏﺎﻓﻼن را آﻮهﻬﺎى ﺑﺮف دان‬

‫ﺗﺎ ﻧﺴﻮزد ﭘﺮدﻩهﺎى ﻋﺎﻗﻼن‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﻋﻜﺲ ﺟﻬﻞ ﺑﺮف ﺑﺎف‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻰ از ﻧﺎر ﺷﻮق ﺁن آﻮﻩ ﻗﺎف‬

‫ﺁﺗﺶ از ﻗﻬﺮ ﺧﺪا ﺧﻮد ذرﻩاى اﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻟﺌﻴﻤﺎن درﻩاى اﺳﺖ‬

‫‪٧٣٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﻬﺮى آﻪ زﻓﺖ و ﻓﺎﻳﻖ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮد ﻟﻄﻔﺶ ﺑﻴﻦ آﻪ ﺑﺮ وى ﺳﺎﺑﻖ اﺳﺖ‬

‫ﺳﺒﻖ ﺑﻰﭼﻮن و ﭼﮕﻮﻧﻪى ﻣﻌﻨﻮى‬

‫ﺳﺎﺑﻖ و ﻣﺴﺒﻮق دﻳﺪى ﺑﻰدوى‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪﻳﺪى ﺁن ﺑﻮد از ﻓﻬﻢ ﭘﺴﺖ‬

‫آﻪ ﻋﻘﻮل ﺧﻠﻖ ز ﺁن آﺎن ﻳﻚ ﺟﻮ اﺳﺖ‬

‫ﻋﻴﺐ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﻪ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺁﻳﺎت دﻳﻦ‬

‫آﻰ رﺳﺪ ﺑﺮ ﭼﺮخ دﻳﻦ ﻣﺮغ ﮔﻠﻴﻦ‬

‫ﻣﺮغ را ﺟﻮﻻﻧﮕﻪ ﻋﺎﻟﻰ هﻮاﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﺸﻮ او ز ﺷﻬﻮت وز هﻮاﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﺣﻴﺮان ﺑﺎش ﺑﻰﻻ و ﺑﻠﻰ‬

‫ﺗﺎ ز رﺣﻤﺖ ﭘﻴﺸﺖ ﺁﻳﺪ ﻣﺤﻤﻠﻰ‬

‫ﭼﻮن ز ﻓﻬﻢ اﻳﻦ ﻋﺠﺎﻳﺐ آﻮدﻧﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻠﻰ ﮔﻮﻳﻰ ﺗﻜﻠﻒ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ور ﺑﮕﻮﻳﻰ ﻧﻪ زﻧﺪ ﻧﻪ ﮔﺮدﻧﺖ‬

‫ﻗﻬﺮ ﺑﺮ ﺑﻨﺪد ﺑﺪان ﻧﻪ روزﻧﺖ‬

‫ﭘﺲ هﻤﻴﻦ ﺣﻴﺮان و واﻟﻪ ﺑﺎش و ﺑﺲ‬

‫ﺗﺎ در ﺁﻳﺪ ﻧﺼﺮ ﺣﻖ از ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺣﻴﺮان ﮔﺸﺘﻰ و ﮔﻴﺞ و ﻓﻨﺎ‬

‫ﺑﺎ زﺑﺎن ﺣﺎل ﮔﻔﺘﻰ اهﺪﻧﺎ‬

‫زﻓﺖ زﻓﺖ اﺳﺖ و ﭼﻮ ﻟﺮزان ﻣﻰﺷﻮى‬

‫ﻣﻰﺷﻮد ﺁن زﻓﺖ ﻧﺮم و ﻣﺴﺘﻮى‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺷﻜﻞ زﻓﺖ ﺑﻬﺮ ﻣﻨﻜﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻋﺎﺟﺰ ﺁﻣﺪى ﻟﻄﻒ و ﺑﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻤﻮدن ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ و ﺁﻟﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮﻳﺶ و از هﻔﺖ ﺻﺪ ﭘﺮ او‬ ‫ﭼﻮن ﻳﻚ ﭘﺮ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ اﻓﻖ را ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺁﻓﺘﺎب ﻣﺤﺠﻮب ﺷﺪ ﺑﺎ هﻤﻪ ﺷﻌﺎﻋﺶ‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﭘﻴﺶ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫آﻪ ﭼﻨﺎن آﻪ ﺻﻮرت ﺗﺴﺖ اى ﺧﻠﻴﻞ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺑﻨﻤﺎ ﺗﻮ ﻣﺤﺴﻮس ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﺮ ﺗﺮا ﻧﻈﺎرﻩ وار‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺘﻮاﻧﻰ و ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺒﻮدت‬

‫ﺣﺲ ﺿﻌﻴﻒ اﺳﺖ و ﺗﻨﻚ ﺳﺨﺖ ﺁﻳﺪت‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻨﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ اﻳﻦ ﺟﺴﺪ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﺣﺲ ﻧﺎزك اﺳﺖ و ﺑﻰﻣﺪد‬

‫ﺁدﻣﻰ را هﺴﺖ ﺣﺲ ﺗﻦ ﺳﻘﻴﻢ‬

‫ﻟﻴﻚ در ﺑﺎﻃﻦ ﻳﻜﻰ ﺧﻠﻘﻰ ﻋﻈﻴﻢ‬

‫ﺑﺮ ﻣﺜﺎل ﺳﻨﮓ و ﺁهﻦ اﻳﻦ ﺗﻨﻪ‬

‫ﻟﻴﻚ هﺴﺖ او در ﺻﻔﺖ ﺁﺗﺶ زﻧﻪ‬

‫ﺳﻨﮓ و ﺁهﻦ ﻣﻮﻟﺪ اﻳﺠﺎد ﻧﺎر‬

‫زاد ﺁﺗﺶ ﺑﺮ دو واﻟﺪ ﻗﻬﺮﺑﺎر‬

‫ﺑﺎز ﺁﺗﺶ دﺳﺖ آﺎر وﺻﻒ ﺗﻦ‬

‫هﺴﺖ ﻗﺎهﺮ ﺑﺮ ﺗﻦ او و ﺷﻌﻠﻪ زن‬

‫ﺑﺎز در ﺗﻦ ﺷﻌﻠﻪ اﺑﺮاهﻴﻢوار‬

‫آﻪ از او ﻣﻘﻬﻮر ﮔﺮدد ﺑﺮج ﻧﺎر‬

‫ﻻﺟﺮم ﮔﻔﺖ ﺁن رﺳﻮل ذو ﻓﻨﻮن‬

‫رﻣﺰ ﻧﺤﻦ اﻻﺧﺮون اﻟﺴﺎﺑﻘﻮن‬

‫‪٧٣١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻇﺎهﺮ اﻳﻦ دو ﺑﻪ ﺳﻨﺪاﻧﻰ زﺑﻮن‬

‫در ﺻﻔﺖ از آﺎن ﺁهﻨﻬﺎ ﻓﺰون‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺁدﻣﻰ ﻓﺮع ﺟﻬﺎن‬

‫وز ﺻﻔﺖ اﺻﻞ ﺟﻬﺎن اﻳﻦ را ﺑﺪان‬

‫ﻇﺎهﺮش را ﭘﺸﻪاى ﺁرد ﺑﻪ ﭼﺮخ‬

‫ﺑﺎﻃﻨﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺤﻴﻂ هﻔﺖ ﭼﺮخ‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﺮد اﻟﺤﺎح ﺑﻨﻤﻮد اﻧﺪآﻰ‬

‫هﻴﺒﺘﻰ آﻪ آﻪ ﺷﻮد زو ﻣﻨﺪآﻰ‬

‫ﺷﻬﭙﺮى ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ ﺷﺮق و ﻏﺮب را‬

‫از ﻣﻬﺎﺑﺖ ﮔﺸﺖ ﺑﻰهﺶ ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﭼﻮن ز ﺑﻴﻢ و ﺗﺮس ﺑﻰهﻮﺷﺶ ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ در ﺁﻏﻮﺷﺶ آﺸﻴﺪ‬

‫ﺁن ﻣﻬﺎﺑﺖ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن‬

‫وﻳﻦ ﺗﺠﻤﺶ دوﺳﺘﺎن را راﻳﮕﺎن‬

‫هﺴﺖ ﺷﺎهﺎن را زﻣﺎن ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫هﻮل ﺳﺮهﻨﮕﺎن و ﺻﺎرمهﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫دور ﺑﺎش و ﻧﻴﺰﻩ و ﺷﻤﺸﻴﺮهﺎ‬

‫آﻪ ﺑﻠﺮزﻧﺪ از ﻣﻬﺎﺑﺖ ﺷﻴﺮهﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﭼﺎووﺷﺎن و ﺁن ﭼﻮﮔﺎﻧﻬﺎ‬

‫آﻪ ﺷﻮد ﺳﺴﺖ از ﻧﻬﻴﺒﺶ ﺟﺎﻧﻬﺎ‬

‫اﻳﻦ ﺑﺮاى ﺧﺎص و ﻋﺎم رﻩ ﮔﺬر‬

‫آﻪ آﻨﺪﺷﺎن از ﺷﻬﻨﺸﺎهﻰ ﺧﺒﺮ‬

‫از ﺑﺮاى ﻋﺎم ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﺷﻜﻮﻩ‬

‫ﺗﺎ آﻼﻩ آﺒﺮ ﻧﻨﻬﻨﺪ ﺁن ﮔﺮوﻩ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻦ و ﻣﺎهﺎى اﻳﺸﺎن ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﺑﻴﻦ ﻓﺘﻨﻪ و ﺷﺮ آﻢ آﻨﺪ‬

‫ﺷﻬﺮ از ﺁن اﻳﻤﻦ ﺷﻮد آﺎن ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫دارد اﻧﺪر ﻗﻬﺮ زﺧﻢ و ﮔﻴﺮ و دار‬

‫ﭘﺲ ﺑﻤﻴﺮد ﺁن هﻮﺳﻬﺎ در ﻧﻔﻮس‬

‫هﻴﺒﺖ ﺷﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺁﻳﺪ ز ﺁن ﻧﺤﻮس‬

‫ﺑﺎز ﭼﻮن ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺑﺰم ﺧﺎص‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﺁن ﺟﺎ ﻣﻬﺎﺑﺖ ﻳﺎ ﻗﺼﺎص‬

‫ﺣﻠﻢ در ﺣﻠﻢ اﺳﺖ و رﺣﻤﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻮش‬

‫ﻧﺸﻨﻮى از ﻏﻴﺮ ﭼﻨﮓ و ﻧﻰ ﺧﺮوش‬

‫ﻃﺒﻞ و آﻮس هﻮل ﺑﺎﺷﺪ وﻗﺖ ﺟﻨﮓ‬

‫وﻗﺖ ﻋﺸﺮت ﺑﺎ ﺧﻮاص ﺁواز ﭼﻨﮓ‬

‫هﺴﺖ دﻳﻮان ﻣﺤﺎﺳﺐ ﻋﺎم را‬

‫و ﺁن ﭘﺮى روﻳﺎن ﺣﺮﻳﻒ ﺟﺎم را‬

‫ﺁن زرﻩ و ﺁن ﺧﻮد ﻣﺮ ﭼﺎﻟﻴﺶ راﺳﺖ‬

‫وﻳﻦ ﺣﺮﻳﺮ و رود ﻣﺮ ﺗﻌﺮﻳﺶ راﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد اى ﺟﻮاد‬

‫ﺧﺘﻢ آﻦ و اﷲ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺮﺷﺎد‬

‫اﻧﺪر اﺣﻤﺪ ﺁن ﺣﺴﻰ آﻮ ﻏﺎرب اﺳﺖ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ اﻳﻦ دم زﻳﺮ ﺧﺎك ﻳﺜﺮب اﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﻋﻈﻴﻢ اﻟﺨﻠﻖ او آﺎن ﺻﻔﺪر اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﺗﻐﻴﺮ ﻣﻘﻌﺪ ﺻﺪق اﻧﺪر اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎى ﺗﻐﻴﻴﺮات اوﺻﺎف ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫روح ﺑﺎﻗﻰ ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰز ﺗﻐﻴﻴﺮى آﻪ ﻻ ﺷﺮﻗﻴﺔ‬

‫ﺑﻰز ﺗﺒﺪﻳﻠﻰ آﻪ ﻻ ﻏﺮﺑﻴﺔ‬

‫‪٧٣٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁﻓﺘﺎب از ذرﻩ آﻰ ﻣﺪهﻮش ﺷﺪ‬

‫ﺷﻤﻊ از ﭘﺮواﻧﻪ آﻰ ﺑﻰهﻮش ﺷﺪ‬

‫ﺟﺴﻢ اﺣﻤﺪ را ﺗﻌﻠﻖ ﺑﺪ ﺑﺪان‬

‫اﻳﻦ ﺗﻐﻴﺮ ﺁن ﺗﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺪان‬

‫هﻤﭽﻮ رﻧﺠﻮرى و هﻤﭽﻮن ﺧﻮاب و درد‬

‫ﺟﺎن از اﻳﻦ اوﺻﺎف ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺎك و ﻓﺮد‬

‫ﺧﻮد ﻧﺘﺎﻧﻢ ور ﺑﮕﻮﻳﻢ وﺻﻒ ﺟﺎن‬

‫زﻟﺰﻟﻪ اﻓﺘﺪ در اﻳﻦ آﻮن و ﻣﻜﺎن‬

‫روﺑﻬﺶ ﮔﺮ ﻳﻚ دﻣﻰ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺷﻴﺮ ﺟﺎن ﻣﺎﻧﺎ آﻪ ﺁن دم ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺁن ﺷﻴﺮ آﺰ ﺧﻮاب اﺳﺖ ﭘﺎك‬

‫اﻳﻨﺖ ﺷﻴﺮ ﻧﺮﻣﺴﺎر ﺳﻬﻤﻨﺎك‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺳﺎزد ﺷﻴﺮ ﺧﻮد را ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻣﺮدﻩ داﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﺳﮕﺎن‬

‫ور ﻧﻪ در ﻋﺎﻟﻢ آﻪ را زهﺮﻩ ﺑﺪى‬

‫آﻪ رﺑﻮدى از ﺿﻌﻴﻔﻰﺗﺮ ﺑﺪى‬

‫آﻒ اﺣﻤﺪ ز ﺁن ﻧﻈﺮ ﻣﺨﺪوش ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺤﺮ او از ﻣﻬﺮ آﻒ ﭘﺮ ﺟﻮش ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﻪ هﻤﻪ آﻒ اﺳﺖ ﻣﻌﻄﻰ ﻧﻮر ﭘﺎش‬

‫ﻣﺎﻩ را ﮔﺮ آﻒ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮔﻮ ﻣﺒﺎش‬

‫اﺣﻤﺪ ار ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﺁن ﭘﺮ ﺟﻠﻴﻞ‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﻰهﻮش ﻣﺎﻧﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺖ اﺣﻤﺪ ز ﺳﺪرﻩ و ﻣﺮﺻﺪش‬

‫و ز ﻣﻘﺎم ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ و از ﺣﺪش‬

‫ﮔﻔﺖ او را هﻴﻦ ﺑﭙﺮ اﻧﺪر ﭘﻰام‬

‫ﮔﻔﺖ رو رو ﻣﻦ ﺣﺮﻳﻒ ﺗﻮ ﻧﻰام‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺖ او را ﺑﻴﺎ اى ﭘﺮدﻩ ﺳﻮز‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ اوج ﺧﻮد ﻧﺮﻓﺘﺴﺘﻢ هﻨﻮز‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺮون زﻳﻦ ﺣﺪ اى ﺧﻮش ﻓﺮ ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮ زﻧﻢ ﭘﺮى ﺑﺴﻮزد ﭘﺮ ﻣﻦ‬

‫ﺣﻴﺮت اﻧﺪر ﺣﻴﺮت ﺁﻣﺪ اﻳﻦ ﻗﺼﺺ‬

‫ﺑﻰهﺸﻰ ﺧﺎﺻﮕﺎن اﻧﺪر اﺧﺺ‬

‫ﺑﻰهﺸﻴﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎزى اﺳﺖ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺟﺎن دارى آﻪ ﺟﺎن ﭘﺮدازى اﺳﺖ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻼ ﮔﺮ ﺷﺮﻳﻔﻰ و ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪاى ﭘﺮواﻧﻪ و ﻧﻪ ﺷﻤﻊ ﻧﻴﺰ‬

‫ﺷﻤﻊ ﭼﻮن دﻋﻮت آﻨﺪ وﻗﺖ ﻓﺮوز‬

‫ﺟﺎن ﭘﺮواﻧﻪ ﻧﭙﺮهﻴﺰد ز ﺳﻮز‬

‫اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻨﻘﻠﺐ را ﮔﻮر آﻦ‬

‫ﺷﻴﺮ را ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ﺻﻴﺪ ﮔﻮر آﻦ‬

‫ﺑﻨﺪ آﻦ ﻣﺸﻚ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﺷﻴﺖ را‬

‫واﻣﻜﻦ اﻧﺒﺎن ﻗﻠﻤﺎﺷﻴﺖ را‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﺮ ﻧﮕﺬﺷﺖ اﺟﺰاش از زﻣﻴﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ او ﻣﻌﻜﻮس و ﻗﻠﻤﺎﺷﻰ اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫ﻻ ﺗﺨﺎﻟﻔﻬﻢ ﺣﺒﻴﺒﻰ دارهﻢ‬

‫ﻳﺎ ﻏﺮﻳﺒﺎ ﻧﺎزﻻ ﻓﻰ دارهﻢ‬

‫اﻋﻂ ﻣﺎ ﺷﺎءوا و راﻣﻮا و ارﺿﻬﻢ‬

‫ﻳﺎ ﻇﻌﻴﻨﺎ ﺳﺎآﻨﺎ ﻓﻰ ارﺿﻬﻢ‬

‫ﺗﺎ رﺳﻴﺪن در ﺷﻪ و در ﻧﺎز ﺧﻮش‬

‫رازﻳﺎ ﺑﺎ ﻣﺮﻏﺰى ﻣﻰﺳﺎز ﺧﻮش‬

‫‪٧٣٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻮﺳﻴﺎ در ﭘﻴﺶ ﻓﺮﻋﻮن زﻣﻦ‬

‫ﻧﺮم ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ َﻗ ْﻮﻟًﺎ ﻟﻴﻨﺎ‬

‫ﺁب اﮔﺮ در روﻏﻦ ﺟﻮﺷﺎن آﻨﻰ‬

‫دﻳﮕﺪان و دﻳﮓ را وﻳﺮان آﻨﻰ‬

‫ﻧﺮم ﮔﻮ ﻟﻴﻜﻦ ﻣﮕﻮ ﻏﻴﺮ ﺻﻮاب‬

‫وﺳﻮﺳﻪ ﻣﻔﺮوش در ﻟﻴﻦ اﻟﺨﻄﺎب‬

‫وﻗﺖ ﻋﺼﺮ ﺁﻣﺪ ﺳﺨﻦ آﻮﺗﺎﻩ آﻦ‬

‫اى آﻪ ﻋﺼﺮت ﻋﺼﺮ را ﺁﮔﺎﻩ آﻦ‬

‫ﮔﻮ ﺗﻮ ﻣﺮ ﮔﻞ ﺧﻮارﻩ را آﻪ ﻗﻨﺪ ﺑﻪ‬

‫ﻧﺮﻣﻰ ﻓﺎﺳﺪ ﻣﻜﻦ ﻃﻴﻨﺶ ﻣﺪﻩ‬

‫ﻧﻄﻖ ﺟﺎن را روﺿﻪى ﺟﺎﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﮔﺮ ز ﺣﺮف و ﺻﻮت ﻣﺴﺘﻐﻨﻴﺴﺘﻰ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺮ ﺧﺮ در ﻣﻴﺎن ﻗﻨﺪزار‬

‫اى ﺑﺴﺎ آﺲ را آﻪ ﺑﻨﻬﺎدﻩ ﺳﺖ ﺧﺎر‬

‫ﻇﻦ ﺑﺒﺮد از دور آﺎن ﺁن اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﭼﻮن ﻗﭻ ﻣﻐﻠﻮب واﻣﻰرﻓﺖ ﭘﺲ‬

‫ﺻﻮرت ﺣﺮف ﺁن ﺳﺮ ﺧﺮ دان ﻳﻘﻴﻦ‬

‫در رز ﻣﻌﻨﻰ و ﻓﺮدوس ﺑﺮﻳﻦ‬

‫اى ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ در ﺁر‬

‫اﻳﻦ ﺳﺮ ﺧﺮ را در ﺁن ﺑﻄﻴﺦ زار‬

‫ﺗﺎ ﺳﺮ ﺧﺮ ﭼﻮن ﺑﻤﺮد از ﻣﺴﻠﺨﻪ‬

‫ﻧﺸﻮ دﻳﮕﺮ ﺑﺨﺸﺪش ﺁن ﻣﻄﺒﺨﻪ‬

‫هﻴﻦ ز ﻣﺎ ﺻﻮرتﮔﺮى و ﺟﺎن ز ﺗﻮ‬

‫ﻧﻪ ﻏﻠﻂ هﻢ اﻳﻦ ﺧﻮد و هﻢ ﺁن ز ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ ﻓﻠﻚ ﻣﺤﻤﻮدى اى ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻓﺎش‬

‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ هﻢ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ زﻣﻴﻨﻰ ﺑﺎ ﺳﻤﺎﻳﻰ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻳﻚ دل و ﻳﻚ ﻗﺒﻠﻪ و ﻳﻚ ﺧﻮ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺗﻔﺮﻗﻪ ﺑﺮ ﺧﻴﺰد و ﺷﺮك و دوى‬

‫وﺣﺪت اﺳﺖ اﻧﺪر وﺟﻮد ﻣﻌﻨﻮى‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺟﺎن ﻣﻦ ﺟﺎن ﺗﺮا‬

‫ﻳﺎد ﺁرﻧﺪ اﺗﺤﺎد ﻣﺎ ﺟﺮى‬

‫ﻣﻮﺳﻰ و هﺎرون ﺷﻮﻧﺪ اﻧﺪر زﻣﻴﻦ‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻂ ﺧﻮش هﻤﭽﻮ ﺷﻴﺮ و اﻧﮕﺒﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﺎﺳﺪ اﻧﺪك و ﻣﻨﻜﺮ ﺷﻮد‬

‫ﻣﻨﻜﺮىاش ﭘﺮدﻩى ﺳﺎﺗﺮ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺲ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ رو‬

‫ﺧﺸﻢ آﺮد ﺁن ﻣﻪ ز ﻧﺎﺷﻜﺮى او‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺟﺎن ﻧﺒﻰ را ﺟﺎن ﺑﺪ‬

‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﺎ ﮔﺸﺖ و ﭘﺸﺖ ﭘﺎى زد‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﺧﻮاﻧﺪى ﻓﺮو ﺧﻮان َﻟ ْﻢ ﻳﻜﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ ﻟﺞ اﻳﻦ ﮔﺒﺮ آﻬﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﻪ ﻧﻘﺶ اﺣﻤﺪ ﻓﺮ ﻧﻤﻮد‬

‫ﻧﻌﺖ او هﺮ ﮔﺒﺮ را ﺗﻌﻮﻳﺬ ﺑﻮد‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ آﺲ هﺴﺖ ﺗﺎ ﺁﻳﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫از ﺧﻴﺎل روش دﻟﺸﺎن ﻣﻰﻃﭙﻴﺪ‬

‫ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ آﺎى رب ﺑﺸﺮ‬

‫در ﻋﻴﺎن ﺁرﻳﺶ هﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم اﺣﻤﺪ از ﻳﺴﺘﻔﺘﺤﻮن‬

‫ﻳﺎﻏﻴﺎﻧﺸﺎن ﻣﻰﺷﺪﻧﺪى ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫‪٧٣٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺣﺮب ﻣﻬﻮﻟﻰ ﺁﻣﺪى‬

‫ﻏﻮﺛﺸﺎن آﺮارى اﺣﻤﺪ ﺑﺪى‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺑﻴﻤﺎرى ﻣﺰﻣﻦ ﺑﺪى‬

‫ﻳﺎد اوﺷﺎن داروى ﺷﺎﻓﻰ ﺷﺪى‬

‫ﻧﻘﺶ او ﻣﻰﮔﺸﺖ اﻧﺪر راهﺸﺎن‬

‫در دل و در ﮔﻮش و در اﻓﻮاهﺸﺎن‬

‫ﻧﻘﺶ او را آﻰ ﺑﻴﺎﺑﺪ هﺮ ﺷﻐﺎل‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻓﺮع ﻧﻘﺶ او ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻴﺎل‬

‫ﻧﻘﺶ او ﺑﺮ روى دﻳﻮار ار ﻓﺘﺪ‬

‫از دل دﻳﻮار ﺧﻮن دل ﭼﻜﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﻓﺮخ ﺑﻮد ﻧﻘﺸﺶ ﺑﺮ او‬

‫آﻪ رهﺪ در ﺣﺎل دﻳﻮار از دو رو‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ روﻳﻰ اهﻞ ﺻﻔﺎ‬

‫ﺁن دو روﻳﻰ ﻋﻴﺐ ﻣﺮ دﻳﻮار را‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﺗﻌﻈﻴﻢ و ﺗﻔﺨﻴﻢ و وداد‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪﻧﺪش ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﺮد ﺑﺎد‬

‫ﻗﻠﺐ ﺁﺗﺶ دﻳﺪ و در دم ﺷﺪ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﻗﻠﺐ را در ﻗﻠﺐ آﻰ ﺑﻮدﻩ ﺳﺖ راﻩ‬

‫ﻗﻠﺐ ﻣﻰزد ﻻف اﺷﻮاق ﻣﺤﻚ‬

‫ﺗﺎ ﻣﺮﻳﺪان را در اﻧﺪازد ﺑﻪ ﺷﻚ‬

‫اﻓﺘﺪ اﻧﺪر دام ﻣﻜﺮش ﻧﺎآﺴﻰ‬

‫اﻳﻦ ﮔﻤﺎن ﺳﺮ ﺑﺮ زﻧﺪ از هﺮ ﺧﺴﻰ‬

‫آﺎﻳﻦ اﮔﺮ ﻧﻪ ﻧﻘﺪ ﭘﺎآﻴﺰﻩ ﺑﺪى‬

‫آﻰ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ اﻣﺘﺤﺎن راﻏﺐ ﺷﺪى‬

‫او ﻣﺤﻚ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ اﻣﺎ ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ ﻧﮕﺮدد ﻗﻠﺒﻰ او ز ﺁن ﻋﻴﺎن‬

‫ﺁن ﻣﺤﻚ آﻪ او ﻧﻬﺎن دارد ﺻﻔﺖ‬

‫ﻧﻰ ﻣﺤﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﻧﻮر ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﺁﻳﻨﻪ آﺎو ﻋﻴﺐ رو دارد ﻧﻬﺎن‬

‫از ﺑﺮاى ﺧﺎﻃﺮ هﺮ ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫ﺁﻳﻨﻪ ﻧﺒﻮد ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺑﺎﺷﺪ او‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪ را هﺮﮔﺰ ﻣﺠﻮ‬

‫ﭘﺎﻳﺎن دﻓﺘﺮ ﭼﻬﺎرم‬

‫‪٧٣٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬ ‫ﺷﻪ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ آﻪ ﻧﻮر اﻧﺠﻢ اﺳﺖ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ ﺁﻏﺎز ﺳﻔﺮ ﭘﻨﺠﻢ اﺳﺖ‬

‫اى ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ راد‬

‫اوﺳﺘﺎدان ﺻﻔﺎ را اوﺳﺘﺎد‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺧﻠﻖ ﻣﺤﺠﻮب و آﺜﻴﻒ‬

‫ور ﻧﺒﻮدى ﺣﻠﻘﻬﺎ ﺗﻨﮓ و ﺿﻌﻴﻒ‬

‫در ﻣﺪﻳﺤﺖ داد ﻣﻌﻨﻰ دادﻣﻰ‬

‫ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻖ ﻟﺒﻰ ﺑﮕﺸﺎدﻣﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻟﻘﻤﻪى ﺑﺎز ﺁن ﺻﻌﻮﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﺎرﻩ اآﻨﻮن ﺁب و روﻏﻦ آﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺪح ﺗﻮ ﺣﻴﻒ اﺳﺖ ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﻴﺎن‬

‫ﮔﻮﻳﻢ اﻧﺪر ﻣﺠﻤﻊ روﺣﺎﻧﻴﺎن‬

‫ﺷﺮح ﺗﻮ ﻏﺒﻦ اﺳﺖ ﺑﺎ اهﻞ ﺟﻬﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ راز ﻋﺸﻖ دارم در ﻧﻬﺎن‬

‫ﻣﺪح ﺗﻌﺮﻳﻒ اﺳﺖ و ﺗﺨﺮﻳﻖ ﺣﺠﺎب‬

‫ﻓﺎرغ اﺳﺖ از ﺷﺮح و ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﺎدح ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﺪاح ﺧﻮد اﺳﺖ‬

‫آﻪ دو ﭼﺸﻤﻢ روﺷﻦ و ﻧﺎﻣﺮﻣﺪ اﺳﺖ‬

‫ذم ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﻬﺎن ذم ﺧﻮد اﺳﺖ‬

‫آﻪ دو ﭼﺸﻤﻢ آﻮر و ﺗﺎرﻳﻚ و ﺑﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺒﺨﺸﺎ ﺑﺮ آﺴﻰ آﺎﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺷﺪ ﺣﺴﻮد ﺁﻓﺘﺎب آﺎﻣﺮان‬

‫ﺗﺎﻧﺪش ﭘﻮﺷﻴﺪ هﻴﭻ از دﻳﺪﻩهﺎ‬

‫و ز ﻃﺮاوت دادن ﭘﻮﺳﻴﺪﻩهﺎ‬

‫ﻳﺎ ز ﻧﻮر ﺑﻰﺣﺪش ﺗﻮاﻧﻨﺪ آﺎﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ دﻓﻊ ﺟﺎﻩ او ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫هﺮ آﺴﻰ آﺎو ﺣﺎﺳﺪ آﻴﻬﺎن ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﺣﺴﺪ ﺧﻮد ﻣﺮگ ﺟﺎوﻳﺪان ﺑﻮد‬

‫ﻗﺪر ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺷﺖ از درك ﻋﻘﻮل‬

‫ﻋﻘﻞ اﻧﺪر ﺷﺮح ﺗﻮ ﺷﺪ ﺑﻮ اﻟﻔﻀﻮل‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﺎﺟﺰ ﺁﻣﺪ اﻳﻦ ﻋﻘﻞ از زﺑﺎن‬

‫ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ ﺟﻨﺒﺸﻰ ﺑﺎﻳﺪ در ﺁن‬

‫ان ﺷﻴﺌﺎ آﻠﻪ ﻻ ﻳﺪرك‬

‫اﻋﻠﻤﻮا ان آﻠﻪ ﻻ ﻳﺘﺮك‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺘﻮان ﺧﻮرد ﻃﻮﻓﺎن ﺳﺤﺎب‬

‫آﻰ ﺗﻮان آﺮدن ﺑﻪ ﺗﺮك ﺧﻮرد ﺁب‬

‫راز را ﮔﺮ ﻣﻰﻧﻴﺎرى در ﻣﻴﺎن‬

‫درآﻬﺎ را ﺗﺎزﻩ آﻦ از ﻗﺸﺮ ﺁن‬

‫ﻧﻄﻘﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻗﺸﺮ اﺳﺖ ﻟﻴﻚ‬

‫ﭘﻴﺶ دﻳﮕﺮ ﻓﻬﻢهﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺖ ﻧﻴﻚ‬

‫ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﺮش ﺁﻣﺪ ﻓﺮود‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﺲ ﻋﺎﻟﻰ اﺳﺖ ﺳﻮى ﺧﺎك ﺗﻮد‬

‫ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ وﺻﻒ ﺗﻮ ﺗﺎ رﻩ ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﺰ ﻓﻮت ﺁن ﺣﺴﺮت ﺧﻮرﻧﺪ‬

‫ﻧﻮر ﺣﻘﻰ و ﺑﻪ ﺣﻖ ﺟﺬاب ﺟﺎن‬

‫ﺧﻠﻖ در ﻇﻠﻤﺎت وهﻤﻨﺪ و ﮔﻤﺎن‬

‫‪٧٣٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﺮط ﺗﻌﻈﻴﻢ اﺳﺖ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻧﻮر ﺧﻮش‬

‫ﮔﺮدد اﻳﻦ ﺑﻰدﻳﺪﮔﺎن را ﺳﺮﻣﻪ آﺶ‬

‫ﻧﻮر ﻳﺎﺑﺪ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺗﻴﺰ ﮔﻮش‬

‫آﺎو ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﻇﻠﻤﺖ ﭼﻮ ﻣﻮش‬

‫ﺳﺴﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﻰ آﻪ ﺷﺐ ﺟﻮﻻن آﻨﻨﺪ‬

‫آﻰ ﻃﻮاف ﻣﺸﻌﻠﻪى اﻳﻤﺎن آﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﻜﺘﻪهﺎى ﻣﺸﻜﻞ ﺑﺎرﻳﻚ ﺷﺪ‬

‫ﺑﻨﺪ ﻃﺒﻌﻰ آﻪ ز دﻳﻦ ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁراﻳﺪ هﻨﺮ را ﺗﺎر و ﭘﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ در ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﮔﺸﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﺨﻠﻰ ﺑﺮ ﻧﻴﺎرد ﺷﺎﺧﻬﺎ‬

‫آﺮدﻩ ﻣﻮ ﺷﺎﻧﻪ زﻣﻴﻦ ﺳﻮراﺧﻬﺎ‬

‫ﭼﺎر وﺻﻒ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﺸﺮ را دل ﻓﺸﺎر‬

‫ﭼﺎر ﻣﻴﺦ ﻋﻘﻞ ﮔﺸﺘﻪ اﻳﻦ ﭼﻬﺎر‬

‫ﻚ‬ ‫ﺼ ْﺮ ُهﻦﱠ ِإَﻟ ْﻴ َ‬ ‫ﻦ اﻟﻄﱠ ْﻴﺮِ َﻓ ُ‬ ‫ﺨ ْﺬ َأ ْر َﺑ َﻌ ًﺔ ِﻣ َ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ َﻓ ُ‬ ‫ﺗﻮ ﺧﻠﻴﻞ وﻗﺘﻰ اى ﺧﻮرﺷﻴﺪ هﺶ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻬﺎر اﻃﻴﺎر رﻩ زن را ﺑﻜﺶ‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺮ ﻣﺮﻏﻰ از اﻳﻨﻬﺎ زاغوش‬

‫هﺴﺖ ﻋﻘﻞ ﻋﺎﻗﻼن را دﻳﺪﻩ آﺶ‬

‫ﭼﺎر وﺻﻒ ﺗﻦ ﭼﻮ ﻣﺮﻏﺎن ﺧﻠﻴﻞ‬

‫ﺑﺴﻤﻞ اﻳﺸﺎن دهﺪ ﺟﺎن را ﺳﺒﻴﻞ‬

‫اى ﺧﻠﻴﻞ اﻧﺪر ﺧﻼص ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺒﺮﺷﺎن ﺗﺎ رهﺪ ﭘﺎهﺎ ز ﺳﺪ‬

‫آﻞ ﺗﻮﻳﻰ و ﺟﻤﻠﮕﺎن اﺟﺰاى ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎ آﻪ هﺴﺖ ﭘﺎﺷﺎن ﭘﺎى ﺗﻮ‬

‫از ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ روح زارى ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﭘﺸﺖ ﺻﺪ ﻟﺸﻜﺮ ﺳﻮارى ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻳﻦ ﺗﻦ ﺷﺪ ﻣﻘﺎم ﭼﺎر ﺧﻮ‬

‫ﻧﺎﻣﺸﺎن ﺷﺪ ﭼﺎر ﻣﺮغ ﻓﺘﻨﻪ ﺟﻮ‬

‫ﺧﻠﻖ را ﮔﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮاهﻰ اﺑﺪ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺒﺮ زﻳﻦ ﭼﺎر ﻣﺮغ ﺷﻮم ﺑﺪ‬

‫ﺑﺎزﺷﺎن زﻧﺪﻩ آﻦ از ﻧﻮﻋﻰ دﮔﺮ‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻌﺪ از ﺁن ز ﻳﺸﺎن ﺿﺮر‬

‫ﭼﺎر ﻣﺮغ ﻣﻌﻨﻮى راﻩ زن‬

‫آﺮدﻩاﻧﺪ اﻧﺪر دل ﺧﻠﻘﺎن وﻃﻦ‬

‫ﭼﻮن اﻣﻴﺮ ﺟﻤﻠﻪ دﻟﻬﺎى ﺳﻮى‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ دور اى ﺧﻠﻴﻔﻪى ﺣﻖ ﺗﻮى‬

‫ﺳﺮ ﺑﺒﺮ اﻳﻦ ﭼﺎر ﻣﺮغ زﻧﺪﻩ را‬

‫ﺳﺮﻣﺪى آﻦ ﺧﻠﻖ ﻧﺎﭘﺎﻳﻨﺪﻩ را‬

‫ﺑﻂ و ﻃﺎوس اﺳﺖ و زاغ اﺳﺖ و ﺧﺮوس‬

‫اﻳﻦ ﻣﺜﺎل ﭼﺎر ﺧﻠﻖ اﻧﺪر ﻧﻔﻮس‬

‫ﺑﻂ ﺣﺮص اﺳﺖ و ﺧﺮوس ﺁن ﺷﻬﻮت اﺳﺖ ﺟﺎﻩ ﭼﻮن ﻃﺎوس و زاغ اﻣﻨﻴﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﻨﻴﺘﺶ ﺁن آﻪ ﺑﻮد اوﻣﻴﺪ ﺳﺎز‬

‫ﻃﺎﻣﻊ ﺗﺎﺑﻴﺪ ﻳﺎ ﻋﻤﺮ دراز‬

‫ﺑﻂ ﺣﺮص ﺁﻣﺪ آﻪ ﻧﻮآﺶ در زﻣﻴﻦ‬

‫در ﺗﺮ و در ﺧﺸﻚ ﻣﻰﺟﻮﻳﺪ دﻓﻴﻦ‬

‫‪٧٣٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎن ﻧﺒﻮد ﻣﻌﻄﻞ ﺁن ﮔﻠﻮ‬

‫ﻧﺸﻨﻮد از ﺣﻜﻢ ﺟﺰ اﻣﺮ آﻠﻮا‬

‫هﻤﭽﻮ ﻳﻐﻤﺎﺟﻰ آﻪ ﭼﻮن ﺧﺎﻧﻪ آﻨﺪ‬

‫زود زود اﻧﺒﺎن ﺧﻮد ﭘﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر اﻧﺒﺎن ﻣﻰﻓﺸﺎرد ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫داﻧﻪهﺎى در و ﺣﺒﺎت ﻧﺨﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﻳﺎﻏﻴﻰ ﺁﻳﺪ دﮔﺮ‬

‫ﻣﻰﻓﺸﺎرد در ﺟﻮال او ﺧﺸﻚ و ﺗﺮ‬

‫وﻗﺖ ﺗﻨﮓ و ﻓﺮﺻﺖ اﻧﺪك او ﻣﺨﻮف‬

‫در ﺑﻐﻞ زد هﺮ ﭼﻪ زوﺗﺮ ﺑﻰوﻗﻮف‬

‫اﻋﺘﻤﺎدش ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﺳﻠﻄﺎن ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎرد ﻳﺎﻏﻴﻰ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻮﻣﻦ ز اﻋﺘﻤﺎد ﺁن ﺣﻴﺎت‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﻏﺎرت ﺑﻪ ﻣﻬﻞ و ﺑﺎ اﻧﺎت‬

‫اﻳﻤﻦ اﺳﺖ از ﻓﻮت و از ﻳﺎﻏﻰ آﻪ او‬

‫ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﺪ ﻗﻬﺮ ﺷﻪ را ﺑﺮ ﻋﺪو‬

‫اﻳﻤﻦ اﺳﺖ از ﺧﻮاﺟﻪﺗﺎﺷﺎن دﮔﺮ‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪش ﻣﺰاﺣﻢ ﺻﺮﻓﻪ ﺑﺮ‬

‫ﻋﺪل ﺷﻪ را دﻳﺪ در ﺿﺒﻂ ﺣﺸﻢ‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎرد آﺮد آﺲ ﺑﺮ آﺲ ﺳﺘﻢ‬

‫ﻻﺟﺮم ﻧﺸﺘﺎﺑﺪ و ﺳﺎآﻦ ﺑﻮد‬

‫از ﻓﻮات ﺣﻆ ﺧﻮد اﻳﻤﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺲ ﺗﺎﻧﻰ دارد و ﺻﺒﺮ و ﺷﻜﻴﺐ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺳﻴﺮ و ﻣﻮﺛﺮ اﺳﺖ و ﭘﺎك ﺟﻴﺐ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺗﺎﻧﻰ ﭘﺮﺗﻮ رﺣﻤﺎن ﺑﻮد‬

‫و ﺁن ﺷﺘﺎب از هﺰﻩى ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺷﻴﻄﺎﻧﺶ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ ز ﻓﻘﺮ‬

‫ﺑﺎرﮔﻴﺮ ﺻﺒﺮ را ﺑﻜﺸﺪ ﺑﻌﻘﺮ‬

‫از ﻧﺒﻰ ﺑﺸﻨﻮ آﻪ ﺷﻴﻄﺎن در وﻋﻴﺪ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﺗﻬﺪﻳﺪت از ﻓﻘﺮ ﺷﺪﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺧﻮرى زﺷﺖ و ﺑﺮى زﺷﺖ از ﺷﺘﺎب‬

‫ﻧﻰ ﻣﺮوت ﻧﻰ ﺗﺎﻧﻰ ﻧﻰ ﺛﻮاب‬

‫ﻻﺟﺮم آﺎﻓﺮ ﺧﻮرد در هﻔﺖ ﺑﻄﻦ‬

‫دﻳﻦ و دل ﺑﺎرﻳﻚ و ﻻﻏﺮ‪ ،‬زﻓﺖ ﺑﻄﻦ‬

‫در ﺳﺒﺐ ورود اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠﻮات اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ آﻪ اﻟﻜﺎﻓﺮ ﻳﺎآﻞ ﻓﻰ ﺳﺒﻌﻪ اﻣﻌﺎء‬ ‫و اﻟﻤﺆﻣﻦ ﻳﺎآﻞ ﻓﻰ ﻣﻌﺎء واﺣﺪ‬ ‫آﺎﻓﺮان ﻣﻬﻤﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫وﻗﺖ ﺷﺎم اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫آﺎﻣﺪﻳﻢ اى ﺷﺎﻩ ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻗﻨﻖ‬

‫اى ﺗﻮ ﻣﻬﻤﺎندار ﺳﻜﺎن اﻓﻖ‬

‫ﺑﻰﻧﻮاﻳﻴﻢ و رﺳﻴﺪﻩ ﻣﺎ ز دور‬

‫هﻴﻦ ﺑﻴﻔﺸﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻓﻀﻞ و ﻧﻮر‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻳﺎران ﻣﻦ ﻗﺴﻤﺖ آﻨﻴﺪ‬

‫آﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺮ از ﻣﻦ و ﺧﻮى ﻣﻨﻴﺪ‬

‫ﭘﺮ ﺑﻮد اﺟﺴﺎم هﺮ ﻟﺸﻜﺮ ز ﺷﺎﻩ‬

‫ز ﺁن زﻧﻨﺪى ﺗﻴﻎ ﺑﺮ اﻋﺪاى ﺟﺎﻩ‬

‫‪٧٣٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺷﻪ زﻧﻰ ﺁن ﺗﻴﻎ را‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﺮ اﺧﻮان ﭼﻪ ﺧﺸﻢ ﺁﻳﺪ ﺗﺮا‬

‫ﺑﺮ ﺑﺮادر ﺑﻰﮔﻨﺎهﻰ ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫ﻋﻜﺲ ﺧﺸﻢ ﺷﺎﻩ ﮔﺮز دﻩ ﻣﻨﻰ‬

‫ﺷﻪ ﻳﻜﻰ ﺟﺎن اﺳﺖ و ﻟﺸﻜﺮ ﭘﺮ از او‬

‫روح ﭼﻮن ﺁب اﺳﺖ و اﻳﻦ اﺟﺴﺎم ﺟﻮ‬

‫ﺁب روح ﺷﺎﻩ اﮔﺮ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺟﻮهﺎ ﭘﺮ ز ﺁب ﺧﻮش ﺷﻮد‬

‫آﻪ رﻋﻴﺖ دﻳﻦ ﺷﻪ دارﻧﺪ و ﺑﺲ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد ﺳﻠﻄﺎن ﻋﺒﺲ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﻳﺎرى ﻳﻜﻰ ﻣﻬﻤﺎن ﮔﺰﻳﺪ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻳﻚ زﻓﺖ ﺑﻮد و ﺑﻰﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﺟﺴﻢ ﺿﺨﻤﻰ داﺷﺖ آﺲ او را ﻧﺒﺮد‬

‫ﻣﺎﻧﺪ در ﻣﺴﺠﺪ ﭼﻮ اﻧﺪر ﺟﺎم درد‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺑﺮدش ﭼﻮ واﻣﺎﻧﺪ از هﻤﻪ‬

‫هﻔﺖ ﺑﺰ ﺑﺪ ﺷﻴﺮ دﻩ اﻧﺪر رﻣﻪ‬

‫آﻪ ﻣﻘﻴﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪى ﺑﺰان‬

‫ﺑﻬﺮ دوﺷﻴﺪن ﺑﺮاى وﻗﺖ ﺧﻮان‬

‫ﻧﺎن و ﺁش و ﺷﻴﺮ ﺁن هﺮ هﻔﺖ ﺑﺰ‬

‫ﺧﻮرد ﺁن ﺑﻮ ﻗﺤﻂ ﻋﻮج اﺑﻦ ﻏﺰ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اهﻞ ﺑﻴﺖ ﺧﺸﻢ ﺁﻟﻮ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫آﻪ هﻤﻪ در ﺷﻴﺮ ﺑﺰ ﻃﺎﻣﻊ ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﻌﺪﻩ ﻃﺒﻠﻰ ﺧﻮار هﻤﭽﻮن ﻃﺒﻞ آﺮد‬

‫ﻗﺴﻢ هﺠﺪﻩ ﺁدﻣﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺨﻮرد‬

‫وﻗﺖ ﺧﻔﺘﻦ رﻓﺖ و در ﺣﺠﺮﻩ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ آﻨﻴﺰك از ﻏﻀﺐ در را ﺑﺒﺴﺖ‬

‫از ﺑﺮون زﻧﺠﻴﺮ در را در ﻓﻜﻨﺪ‬

‫آﻪ از او ﺑﺪ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ و دردﻣﻨﺪ‬

‫ﮔﺒﺮ را در ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﻳﺎ ﺻﺒﺤﺪم‬

‫ﭼﻮن ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺁﻣﺪ و درد ﺷﻜﻢ‬

‫از ﻓﺮاش ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻮى در ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ در ﭼﻮن ﻧﻬﺎد او ﺑﺴﺘﻪ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫در ﮔﺸﺎدن ﺣﻴﻠﻪ آﺮد ﺁن ﺣﻴﻠﻪ ﺳﺎز‬

‫ﻧﻮع ﻧﻮع و ﺧﻮد ﻧﺸﺪ ﺁن ﺑﻨﺪ ﺑﺎز‬

‫ﺷﺪ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺑﺮ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻨﮓ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ او ﺣﻴﺮان و ﺑﻰدرﻣﺎن و دﻧﮓ‬

‫ﺣﻴﻠﻪ آﺮد او و ﺑﻪ ﺧﻮاب اﻧﺪر ﺧﺰﻳﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ در ﺧﻮاب و در وﻳﺮاﻧﻪ دﻳﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ وﻳﺮاﻧﻪ ﺑﺪ اﻧﺪر ﺧﺎﻃﺮش‬

‫ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب اﻧﺪر هﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣﻨﻈﺮش‬

‫ﺧﻮﻳﺶ در وﻳﺮاﻧﻪى ﺧﺎﻟﻰ ﭼﻮ دﻳﺪ‬

‫او ﭼﻨﺎن ﻣﺤﺘﺎج اﻧﺪر دم ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﻴﺪار و ﺑﺪﻳﺪ ﺁن ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﭘﺮ ﺣﺪث دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪ از اﺿﻄﺮاب‬

‫ز اﻧﺪرون او ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺻﺪ ﺧﺮوش‬

‫زﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ رﺳﻮاﻳﻰ ﺑﻰﺧﺎك ﭘﻮش‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺪﺗﺮ از ﺑﻴﺪارﻳﻢ‬

‫آﻪ ﺧﻮرم اﻳﻦ ﺳﻮ و ﺁن ﺳﻮ ﻣﻰرﻳﻢ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰزد وا ﺛﺒﻮرا وا ﺛﺒﻮر‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ آﺎﻓﺮ اﻧﺪر ﻗﻌﺮ ﮔﻮر‬

‫‪٧٣٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ آﻪ آﻰ ﺷﻮد اﻳﻦ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ در ﮔﺸﺎدن ﺑﺎﻧﮓ در‬

‫ﺗﺎ ﮔﺮﻳﺰد او ﭼﻮ ﺗﻴﺮى از آﻤﺎن‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﺪ هﻴﭻ آﺲ او را ﭼﻨﺎن‬

‫ﻗﺼﻪ ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ آﻮﺗﻪ ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫ﺑﺎز ﺷﺪ ﺁن در رهﻴﺪ از درد و ﻏﻢ‬

‫در ﺣﺠﺮﻩ ﮔﺸﺎدن ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم ﺑﺮ ﻣﻬﻤﺎن و ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن آﺮدن‬ ‫ﺗﺎ او ﮔﺸﺎﻳﻨﺪﻩ را ﻧﺒﻴﻨﺪ و ﺧﺠﻞ ﻧﺸﻮد و ﮔﺴﺘﺎخ ﺑﻴﺮون رود‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﺒﺢ ﺁﻣﺪ و در را ﮔﺸﺎد‬

‫ﺻﺒﺢ ﺁن ﮔﻤﺮاﻩ را او راﻩ داد‬

‫در ﮔﺸﺎد و ﮔﺸﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﺷﺮﻣﺴﺎر ﺁن ﻣﺒﺘﻼ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮون ﺁﻳﺪ رود ﮔﺴﺘﺎخ او‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﺪ در ﮔﺸﺎ را ﭘﺸﺖ و رو‬

‫ﻳﺎ ﻧﻬﺎن ﺷﺪ در ﭘﺲ ﭼﻴﺰى و ﻳﺎ‬

‫از وىاش ﭘﻮﺷﻴﺪ داﻣﺎن ﺧﺪا‬

‫ﺻ ْﺒ َﻐ َﺔ اﻟﻠﱠﻪِ ﮔﺎﻩ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ آﻨﺪ‬ ‫ِ‬

‫ﭘﺮدﻩى ﺑﻰﭼﻮن ﺑﺮ ﺁن ﻧﺎﻇﺮ ﺗﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺧﺼﻢ را ﭘﻬﻠﻮى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻗﺪرت ﻳﺰدان از ﺁن ﺑﻴﺶ اﺳﺖ ﺑﻴﺶ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻣﻰدﻳﺪ اﺣﻮال ﺷﺒﺶ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﻮد ﻓﺮﻣﺎن رﺑﺶ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺧﺒﻂ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ رهﻰ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﻔﺘﺪ ز ﺁن ﻓﻀﻴﺤﺖ در ﭼﻬﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺣﻜﻤﺖ ﺑﻮد و اﻣﺮ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را او ﭼﻨﺎن‬

‫ﺑﺲ ﻋﺪاوﺗﻬﺎ آﻪ ﺁن ﻳﺎرى ﺑﻮد‬

‫ﺑﺲ ﺧﺮاﺑﻴﻬﺎ آﻪ ﻣﻌﻤﺎرى ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮاب ﭘﺮ ﺣﺪث را ﻳﻚ ﻓﻀﻮل‬

‫ﻗﺎﺻﺪا ﺁورد در ﭘﻴﺶ رﺳﻮل‬

‫آﻪ ﭼﻨﻴﻦ آﺮدﺳﺖ ﻣﻬﻤﺎﻧﺖ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺣ َﻤ ًﺔ ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬ ‫ﺧﻨﺪﻩاى زد َر ْ‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎر ﺁن ﻣﻄﻬﺮﻩ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺸﻮﻳﻢ ﺟﻤﻠﻪ را ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫هﺮ آﺴﻰ ﻣﻰﺟﺴﺖ آﺰ ﺑﻬﺮ ﺧﺪا‬

‫ﺟﺎن ﻣﺎ و ﺟﺴﻢ ﻣﺎ ﻗﺮﺑﺎن ﺗﺮا‬

‫ﻣﺎ ﺑﺸﻮﻳﻴﻢ اﻳﻦ ﺣﺪث را ﺗﻮ ﺑﻬﻞ‬

‫آﺎر دﺳﺖ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﻤﻂ ﻧﻪ آﺎر دل‬

‫ك ﻣﺮ ﺗﺮا ﺣﻖ ﻋﻤﺮ ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫اى َﻟ َﻌ ْﻤ ُﺮ َ‬

‫ﭘﺲ ﺧﻠﻴﻔﻪ آﺮد و ﺑﺮ آﺮﺳﻰ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺎ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ ﻣﻰزﻳﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰآﻨﻰ ﭘﺲ ﻣﺎ ﭼﻪاﻳﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن داﻧﻢ و ﻟﻴﻚ اﻳﻦ ﺳﺎﻋﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻪ در اﻳﻦ ﺷﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﻢ ﺣﻜﻤﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ آﺎﻳﻦ ﻗﻮل ﻧﺒﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ آﻪ اﻳﻦ اﺳﺮار ﭼﻴﺴﺖ‬

‫‪٧٤٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫او ﺑﻪ ﺟﺪ ﻣﻰﺷﺴﺖ ﺁن اﺣﺪاث را‬

‫ﺧﺎص ز اﻣﺮ ﺣﻖ ﻧﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ و رﻳﺎ‬

‫آﻪ دﻟﺶ ﻣﻰﮔﻔﺖ آﺎﻳﻦ را ﺗﻮ ﺑﺸﻮ‬

‫آﻪ در اﻳﻨﺠﺎ هﺴﺖ ﺣﻜﻤﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺳﺒﺐ رﺟﻮع آﺮدن ﺁن ﻣﻬﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم در ﺁن ﺳﺎﻋﺖ آﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻧﻬﺎﻟﻴﻦ ﻣﻠﻮث او را‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺒﺎرك ﺧﻮد ﻣﻰﺷﺴﺖ و ﺧﺠﻞ ﺷﺪن او و ﺟﺎﻣﻪ ﭼﺎك آﺮدن و ﻧﻮﺣﻪى او ﺑﺮ ﺧﻮد و ﺣﺎل ﺧﻮد‬ ‫آﺎﻓﺮك را هﻴﻜﻠﻰ ﺑﺪ ﻳﺎدﮔﺎر‬

‫ﻳﺎوﻩ دﻳﺪ ﺁن را و ﮔﺸﺖ او ﺑﻰﻗﺮار‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﺣﺠﺮﻩ آﻪ ﺷﺐ ﺟﺎ داﺷﺘﻢ‬

‫هﻴﻜﻞ ﺁن ﺟﺎ ﺑﻰﺧﺒﺮ ﺑﮕﺬاﺷﺘﻢ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺮﻣﻴﻦ ﺑﻮد ﺷﺮﻣﺶ ﺣﺮص ﺑﺮد‬

‫ﺣﺮص اژدرهﺎﺳﺖ ﻧﻪ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﺧﺮد‬

‫از ﭘﻰ هﻴﻜﻞ ﺷﺘﺎب اﻧﺪر دوﻳﺪ‬

‫در وﺛﺎق ﻣﺼﻄﻔﻰ و ﺁن را ﺑﺪﻳﺪ‬

‫آﺎن ﻳﺪ اﻟﻠﱠﻪ ﺁن ﺣﺪث را هﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد‬

‫ﺧﻮش هﻤﻰﺷﻮﻳﺪ آﻪ دورش ﭼﺸﻢ ﺑﺪ‬

‫هﻴﻜﻠﺶ از ﻳﺎد رﻓﺖ و ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫اﻧﺪر او ﺷﻮرى ﮔﺮﻳﺒﺎن را درﻳﺪ‬

‫ﻣﻰزد او دو دﺳﺖ را ﺑﺮ رو و ﺳﺮ‬

‫آﻠﻪ را ﻣﻰآﻮﻓﺖ ﺑﺮ دﻳﻮار و در‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺧﻮن ز ﺑﻴﻨﻰ و ﺳﺮش‬

‫ﺷﺪ روان و رﺣﻢ آﺮد ﺁن ﻣﻬﺘﺮش‬

‫ﻧﻌﺮﻩهﺎ زد ﺧﻠﻖ ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ او‬

‫ﮔﺒﺮ ﮔﻮﻳﺎن اﻳﻬﺎ اﻟﻨﺎس اﺣﺬروا‬

‫ﻣﻰزد او ﺑﺮ ﺳﺮ آﻪ اى ﺑﻰﻋﻘﻞ ﺳﺮ‬

‫ﻣﻰزد او ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ آﺎى ﺑﻰﻧﻮر ﺑﺮ‬

‫ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻰآﺮد او آﻪ اى آﻞ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺷﺮﻣﺴﺎر اﺳﺖ از ﺗﻮ اﻳﻦ ﺟﺰو ﻣﻬﻴﻦ‬

‫ﺗﻮ آﻪ آﻠﻰ ﺧﺎﺿﻊ اﻣﺮ وﻳﻰ‬

‫ﻣﻦ آﻪ ﺟﺰوم ﻇﺎﻟﻢ و زﺷﺖ و ﻏﻮى‬

‫ﺗﻮ آﻪ آﻠﻰ ﺧﻮار و ﻟﺮزاﻧﻰ ز ﺣﻖ‬

‫ﻣﻦ آﻪ ﺟﺰوم در ﺧﻼف و در ﺳﺒﻖ‬

‫هﺮ زﻣﺎن ﻣﻰآﺮد رو ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫آﻪ ﻧﺪارم روى اى ﻗﺒﻠﻪى ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن ز ﺣﺪ ﺑﻴﺮون ﺑﻠﺮزﻳﺪ و ﻃﭙﻴﺪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﺎﻳﺶ در آﻨﺎر ﺧﻮد آﺸﻴﺪ‬

‫ﺳﺎآﻨﺶ آﺮد و ﺑﺴﻰ ﺑﻨﻮاﺧﺘﺶ‬

‫دﻳﺪﻩاش ﺑﮕﺸﺎد و داد اﺷﻨﺎﺧﺘﺶ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮﻳﺪ اﺑﺮ آﻰ ﺧﻨﺪد ﭼﻤﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮﻳﺪ ﻃﻔﻞ آﻰ ﺟﻮﺷﺪ ﻟﺒﻦ‬

‫ﻃﻔﻞ ﻳﻚ روزﻩ هﻤﻰداﻧﺪ ﻃﺮﻳﻖ‬

‫آﻪ ﺑﮕﺮﻳﻢ ﺗﺎ رﺳﺪ داﻳﻪى ﺷﻔﻴﻖ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﻰداﻧﻰ آﻪ داﻳﻪى داﻳﮕﺎن‬

‫آﻢ دهﺪ ﺑﻰﮔﺮﻳﻪ ﺷﻴﺮ او راﻳﮕﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ َو ْﻟ َﻴ ْﺒﻜُﻮا َآﺜِﻴﺮًا ﮔﻮش دار‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮﻳﺰد ﺷﻴﺮ ﻓﻀﻞ آﺮدﮔﺎر‬

‫‪٧٤١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮﻳﻪى اﺑﺮ اﺳﺖ و ﺳﻮز ﺁﻓﺘﺎب‬

‫اﺳﺘﻦ دﻧﻴﺎ هﻤﻴﻦ دو رﺷﺘﻪ ﺗﺎب‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺳﻮز ﻣﻬﺮ و اﺷﻚ اﺑﺮ‬

‫آﻰ ﺷﺪى ﺟﺴﻢ و ﻋﺮض زﻓﺖ و ﺳﻄﺒﺮ‬

‫آﻰ ﺑﺪى ﻣﻌﻤﻮر اﻳﻦ هﺮ ﭼﺎر ﻓﺼﻞ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى اﻳﻦ ﺗﻒ و اﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ اﺻﻞ‬

‫ﺳﻮز ﻣﻬﺮ و ﮔﺮﻳﻪى اﺑﺮ ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن هﻤﻰدارد ﺟﻬﺎن را ﺧﻮش دهﺎن‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﻋﻘﻞ را در ﺳﻮز دار‬

‫ﭼﺸﻢ را ﭼﻮن اﺑﺮ اﺷﻚ اﻓﺮوز دار‬

‫ﭼﺸﻢ ﮔﺮﻳﺎن ﺑﺎﻳﺪت ﭼﻮن ﻃﻔﻞ ﺧﺮد‬

‫آﻢ ﺧﻮر ﺁن ﻧﺎن را آﻪ ﻧﺎن ﺁب ﺗﻮ ﺑﺮد‬

‫ﺗﻦ ﭼﻮ ﺑﺎ ﺑﺮگ اﺳﺖ روز و ﺷﺐ از ﺁن‬

‫ﺷﺎخ ﺟﺎن در ﺑﺮگ رﻳﺰ اﺳﺖ و ﺧﺰان‬

‫ﺑﺮگ ﺗﻦ ﺑﻰﺑﺮﮔﻰ ﺟﺎن اﺳﺖ زود‬

‫اﻳﻦ ﺑﺒﺎﻳﺪ آﺎﺳﺘﻦ و ﺁن را ﻓﺰود‬

‫َأ ْﻗ َﺮﺿُﻮا اﻟﻠﱠﻪَ ﻗﺮض دﻩ زﻳﻦ ﺑﺮگ ﺗﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮوﻳﺪ در ﻋﻮض دل در ﭼﻤﻦ‬

‫ﻗﺮض دﻩ آﻢ آﻦ از اﻳﻦ ﻟﻘﻤﻪى ﺗﻨﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ وﺟﻪ ﻻ ﻋﻴﻦ رأت‬

‫ﺗﻦ ز ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻮن ﺧﺎﻟﻰ آﻨﺪ‬

‫ﭘﺮ ز ﻣﺸﻚ و در اﺟﻼﻟﻰ آﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﭘﻠﻴﺪى ﺑﺪهﺪ و ﭘﺎآﻰ ﺑﺮد‬

‫از ﻳﻄﻬﺮآﻢ ﺗﻦ او ﺑﺮ ﺧﻮرد‬

‫دﻳﻮ ﻣﻰﺗﺮﺳﺎﻧﺪت آﻪ هﻴﻦ و هﻴﻦ‬

‫زﻳﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﮔﺮدى و ﮔﺮدى ﺣﺰﻳﻦ‬

‫ﮔﺮ ﮔﺬارى زﻳﻦ هﻮﺳﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﺪن‬

‫ﺑﺲ ﭘﺸﻴﻤﺎن و ﻏﻤﻴﻦ ﺧﻮاهﻰ ﺷﺪن‬

‫اﻳﻦ ﺑﺨﻮر ﮔﺮم اﺳﺖ و داروى ﻣﺰاج‬

‫و ﺁن ﺑﻴﺎﺷﺎم از ﭘﻰ ﻧﻔﻊ و ﻋﻼج‬

‫هﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﻧﻴﺖ آﻪ اﻳﻦ ﺗﻦ ﻣﺮآﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺧﻮ آﺮدﺳﺖ ﺁﻧﺶ اﺻﻮب اﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ ﻣﮕﺮدان ﺧﻮ آﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﺧﻠﻞ‬

‫در دﻣﺎغ و دل ﺑﺰاﻳﺪ ﺻﺪ ﻋﻠﻞ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻬﺪﻳﺪهﺎ ﺁن دﻳﻮ دون‬

‫ﺁرد و ﺑﺮ ﺧﻠﻖ ﺧﻮاﻧﺪ ﺻﺪ ﻓﺴﻮن‬

‫ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺎﻟﻴﻨﻮس ﺳﺎزد در دوا‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮﻳﺒﺪ ﻧﻔﺲ ﺑﻴﻤﺎر ﺗﺮا‬

‫آﺎﻳﻦ ﺗﺮا ﺳﻮد اﺳﺖ از درد و ﻏﻤﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁدم را هﻤﻴﻦ در ﮔﻨﺪﻣﻰ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁرد هﻴﻬﻰ و هﻴﻬﺎت را‬

‫و ز ﻟﻮﻳﺸﻪ ﭘﻴﭽﺪ او ﻟﺒﻬﺎت را‬

‫هﻤﭽﻮ ﻟﺒﻬﺎى ﻓﺮس در وﻗﺖ ﻧﻌﻞ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺳﻨﮓ آﻤﺘﺮ را ﭼﻮ ﻟﻌﻞ‬

‫ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺖ ﮔﻴﺮد او ﭼﻮن ﮔﻮش اﺳﺐ‬

‫ﻣﻰآﺸﺎﻧﺪ ﺳﻮى ﺣﺮص و ﺳﻮى آﺴﺐ‬

‫ﺑﺮ زﻧﺪ ﺑﺮ ﭘﺎت ﻧﻌﻠﻰ ز اﺷﺘﺒﺎﻩ‬

‫آﻪ ﺑﻤﺎﻧﻰ ﺗﻮ ز درد ﺁن ز راﻩ‬

‫ﻧﻌﻞ او هﺴﺖ ﺁن ﺗﺮدد در دو آﺎر‬

‫اﻳﻦ آﻨﻢ ﻳﺎ ﺁن آﻨﻢ هﻴﻦ هﻮش دار‬

‫‪٧٤٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﺑﻜﻦ آﻪ هﺴﺖ ﻣﺨﺘﺎر ﻧﺒﻰ‬

‫ﺁن ﻣﻜﻦ آﻪ آﺮد ﻣﺠﻨﻮن و ﺻﺒﻰ‬

‫ﺣﻔﺖ اﻟﺠﻨﺔ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﺤﻔﻮف ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺎﻟﻤﻜﺎرﻩ آﻪ از او اﻓﺰود آﺸﺖ‬

‫ﺻﺪ ﻓﺴﻮن دارد ز ﺣﻴﻠﺖ و ز دهﺎ‬

‫آﻪ آﻨﺪ در ﺳﻠﻪ ﮔﺮ هﺴﺖ اژدهﺎ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد ﺁب روان ﺑﺮ ﺑﻨﺪدش‬

‫ور ﺑﻮد ﺣﺒﺮ زﻣﺎن ﺑﺮ ﺧﻨﺪدش‬

‫ﻋﻘﻞ را ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﻳﺎرى ﻳﺎر آﻦ‬

‫َأ ْﻣ ُﺮ ُه ْﻢ ﺷُﻮرى ﺑﺨﻮان و آﺎر آﻦ‬

‫ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم ﺁن ﻋﺮب ﻣﻬﻤﺎن را و ﺗﺴﻜﻴﻦ دادن او را از ﺁن اﺿﻄﺮاب‬ ‫و ﮔﺮﻳﻪ و ﻧﻮﺣﻪ آﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻰآﺮد در ﺧﺠﺎﻟﺖ و ﻧﺪاﻣﺖ و ﺁﺗﺶ ﻧﻮﻣﻴﺪى‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﺁن ﻋﺮب‬

‫ﻣﺎﻧﺪ از اﻟﻄﺎف ﺁن ﺷﻪ در ﻋﺠﺐ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪن ﻋﻘﻠﺶ رﻣﻴﺪ‬

‫دﺳﺖ ﻋﻘﻞ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺑﺎزش آﺸﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺳﻮ ﺁ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ آﺴﻰ ﺑﺮ ﺧﻴﺰد از ﺧﻮاب ﮔﺮان‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺳﻮ ﺁ ﻣﻜﻦ هﻴﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁ‬

‫آﻪ از اﻳﻦ ﺳﻮ هﺴﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ آﺎرهﺎ‬

‫ﺁب ﺑﺮ رو زد در ﺁﻣﺪ در ﺳﺨﻦ‬

‫آﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﺣﻖ ﺷﻬﺎدت ﻋﺮﺿﻪ آﻦ‬

‫ﺗﺎ ﮔﻮاهﻰ ﺑﺪهﻢ و ﺑﻴﺮون ﺷﻮم‬

‫ﺳﻴﺮم از هﺴﺘﻰ در ﺁن هﺎﻣﻮن ﺷﻮم‬

‫ﻣﺎ در اﻳﻦ دهﻠﻴﺰ ﻗﺎﺿﻰ ﻗﻀﺎ‬

‫ﺑﻬﺮ دﻋﻮى اﻟﺴﺘﻴﻢ و ﺑﻠﻰ‬

‫آﻪ ﺑَﻠﻰ ﮔﻔﺘﻴﻢ و ﺁن را ز اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل ﻣﺎ ﺷﻬﻮد اﺳﺖ و ﺑﻴﺎن‬

‫از ﭼﻪ در دهﻠﻴﺰ ﻗﺎﺿﻰ ﺗﻦ زدﻳﻢ‬

‫ﻧﻪ آﻪ ﻣﺎ ﺑﻬﺮ ﮔﻮاهﻰ ﺁﻣﺪﻳﻢ‬

‫ﭼﻨﺪ در دهﻠﻴﺰ ﻗﺎﺿﻰ اى ﮔﻮاﻩ‬

‫ﺣﺒﺲ ﺑﺎﺷﻰ دﻩ ﺷﻬﺎدت از ﭘﮕﺎﻩ‬

‫ز ﺁن ﺑﺨﻮاﻧﺪﻧﺪت ﺑﺪﻳﻦ ﺟﺎ ﺗﺎ آﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺁن ﮔﻮاهﻰ ﺑﺪهﻰ و ﻧﺎرى ﻋﺘﻮ‬

‫از ﻟﺠﺎج ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪاى‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺗﻨﮕﻰ آﻒ و ﻟﺐ ﺑﺴﺘﻪاى‬

‫ﺗﺎ ﺑﻨﺪهﻰ ﺁن ﮔﻮاهﻰ اى ﺷﻬﻴﺪ‬

‫ﺗﻮ از اﻳﻦ دهﻠﻴﺰ آﻰ ﺧﻮاهﻰ رهﻴﺪ‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎن آﺎر اﺳﺖ ﺑﮕﺰار و ﺑﺘﺎز‬

‫آﺎر آﻮﺗﻪ را ﻣﻜﻦ ﺑﺮ ﺧﻮد دراز‬

‫ﺧﻮاﻩ در ﺻﺪ ﺳﺎل ﺧﻮاهﻰ ﻳﻚ زﻣﺎن‬

‫اﻳﻦ اﻣﺎﻧﺖ واﮔﺰار و وارهﺎن‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻧﻤﺎز و روزﻩ و هﻤﻪ ﭼﻴﺰهﺎى ﺑﺮوﻧﻰ ﮔﻮاهﻴﻬﺎ اﺳﺖ ﺑﺮ ﻧﻮر اﻧﺪروﻧﻰ‬

‫‪٧٤٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﻧﻤﺎز و روزﻩ و ﺣﺞ و ﺟﻬﺎد‬

‫هﻢ ﮔﻮاهﻰ دادن اﺳﺖ از اﻋﺘﻘﺎد‬

‫اﻳﻦ زآﺎت و هﺪﻳﻪ و ﺗﺮك ﺣﺴﺪ‬

‫هﻢ ﮔﻮاهﻰ دادن اﺳﺖ از ﺳﺮ ﺧﻮد‬

‫ﺧﻮان و ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﭘﻰ اﻇﻬﺎر راﺳﺖ‬

‫آﺎى ﻣﻬﺎن ﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﮔﺸﺘﻴﻢ راﺳﺖ‬

‫هﺪﻳﻪهﺎ و ارﻣﻐﺎن و ﭘﻴﺶ آﺶ‬

‫ﺷﺪ ﮔﻮاﻩ ﺁن آﻪ هﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮش‬

‫هﺮ آﺴﻰ آﻮﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﻟﻰ ﻳﺎ ﻓﺴﻮن‬

‫ﭼﻴﺴﺖ دارم ﮔﻮهﺮى در اﻧﺪرون‬

‫ﮔﻮهﺮى دارم ز ﺗﻘﻮى ﻳﺎ ﺳﺨﺎ‬

‫اﻳﻦ زآﺎت و روزﻩ در هﺮ دو ﮔﻮا‬

‫روزﻩ ﮔﻮﻳﺪ آﺮد ﺗﻘﻮى از ﺣﻼل‬

‫در ﺣﺮاﻣﺶ دان آﻪ ﻧﺒﻮد اﺗﺼﺎل‬

‫و ﺁن زآﺎﺗﺶ ﮔﻔﺖ آﺎو از ﻣﺎل ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻣﻰدهﺪ ﭘﺲ ﭼﻮن ﺑﺪزدد ز اهﻞ آﻴﺶ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻃﺮارى آﻨﺪ ﭘﺲ دو ﮔﻮاﻩ‬

‫ﺟﺮح ﺷﺪ در ﻣﺤﻜﻤﻪى ﻋﺪل اﻟﻪ‬

‫هﺴﺖ ﺻﻴﺎد ار آﻨﺪ داﻧﻪ ﻧﺜﺎر‬

‫ﻧﻪ ز رﺣﻢ و ﺟﻮد ﺑﻞ ﺑﻬﺮ ﺷﻜﺎر‬

‫هﺴﺖ ﮔﺮﺑﻪى روزﻩدار اﻧﺪر ﺻﻴﺎم‬

‫ﺧﻔﺘﻪ آﺮدﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻬﺮ ﺻﻴﺪ ﺧﺎم‬

‫آﺮدﻩ ﺑﺪ ﻇﻦ زﻳﻦ آﮋى ﺻﺪ ﻗﻮم را‬

‫آﺮدﻩ ﺑﺪ ﻧﺎم اهﻞ ﺟﻮد و ﺻﻮم را‬

‫ﻓﻀﻞ ﺣﻖ ﺑﺎ اﻳﻦ آﻪ او آﮋ ﻣﻰﺗﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ زﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺎآﺶ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺳﺒﻖ ﺑﺮدﻩ رﺣﻤﺘﺶ و ﺁن ﻏﺪر را‬

‫دادﻩ ﻧﻮرى آﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺪر را‬

‫آﻮﺷﺶاش را ﺷﺴﺘﻪ ﺣﻖ زﻳﻦ اﺧﺘﻼط‬

‫ﻏﺴﻞ دادﻩ رﺣﻤﺖ او را زﻳﻦ ﺧﺒﺎط‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻏﻔﺎرى او ﻇﺎهﺮ ﺷﻮد‬

‫آﻠﻪاش را ﻣﻐﻔﺮى ﻏﺎﻓﺮ ﺷﻮد‬

‫ﺁب ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﺑﺒﺎرﻳﺪ از ﺳﻤﺎك‬

‫ﺗﺎ ﭘﻠﻴﺪان را آﻨﺪ از ﺧﺒﺚ ﭘﺎك‬

‫ﭘﺎك آﺮدن ﺁب هﻤﻪ ﭘﻠﻴﺪﻳﻬﺎ را و ﺑﺎز ﭘﺎك آﺮدن ﺧﺪاى ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺁب را از ﭘﻠﻴﺪى‪ ،‬ﻻﺟﺮم ﻗﺪوس ﺁﻣﺪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ‬ ‫ﺁب ﭼﻮن ﺑﻴﮕﺎر آﺮد و ﺷﺪ ﻧﺠﺲ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻨﺎن ﺷﺪ آﺂب را رد آﺮد ﺣﺲ‬

‫ﺣﻖ ﺑﺒﺮدش ﺑﺎز در ﺑﺤﺮ ﺻﻮاب‬

‫ﺗﺎ ﺑﺸﺴﺘﺶ از آﺮم ﺁن ﺁب ﺁب‬

‫ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﺁﻣﺪ او داﻣﻦ آﺸﺎن‬

‫هﻰ آﺠﺎ ﺑﻮدى ﺑﻪ درﻳﺎى ﺧﻮﺷﺎن‬

‫ﻣﻦ ﻧﺠﺲ ز اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺪم ﭘﺎك ﺁﻣﺪم‬

‫ﺑﺴﺘﺪم ﺧﻠﻌﺖ ﺳﻮى ﺧﺎك ﺁﻣﺪم‬

‫هﻴﻦ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ اى ﭘﻠﻴﺪان ﺳﻮى ﻣﻦ‬

‫آﻪ ﮔﺮﻓﺖ از ﺧﻮى ﻳﺰدان ﺧﻮى ﻣﻦ‬

‫در ﭘﺬﻳﺮم ﺟﻤﻠﻪى زﺷﺘﻴﺖ را‬

‫ﭼﻮن ﻣﻠﻚ ﭘﺎآﻰ دهﻢ ﻋﻔﺮﻳﺖ را‬

‫‪٧٤٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮم ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﺎز ﺁن ﺟﺎ روم‬

‫ﺳﻮى اﺻﻞ اﺻﻞ ﭘﺎآﻴﻬﺎ روم‬

‫دﻟﻖ ﭼﺮآﻴﻦ ﺑﺮ آﻨﻢ ﺁن ﺟﺎ ز ﺳﺮ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ ﭘﺎآﻢ دهﺪ ﺑﺎر دﮔﺮ‬

‫آﺎر او اﻳﻦ اﺳﺖ و آﺎر ﻣﻦ هﻤﻴﻦ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ﺁراى اﺳﺖ رب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى اﻳﻦ ﭘﻠﻴﺪﻳﻬﺎى ﻣﺎ‬

‫آﻰ ﺑﺪى اﻳﻦ ﺑﺎر ﻧﺎﻣﻪ ﺁب را‬

‫آﻴﺴﻪهﺎى زر ﺑﺪزدﻳﺪ از آﺴﻰ‬

‫ﻣﻰرود هﺮ ﺳﻮ آﻪ هﻴﻦ آﻮ ﻣﻔﻠﺴﻰ‬

‫ﻳﺎ ﺑﺮﻳﺰد ﺑﺮ ﮔﻴﺎﻩ رﺳﺘﻪاى‬

‫ﻳﺎ ﺑﺸﻮﻳﺪ روى رو ﻧﺎﺷﺴﺘﻪاى‬

‫ﻳﺎ ﺑﮕﻴﺮد ﺑﺮ ﺳﺮ او ﺣﻤﺎلوار‬

‫آﺸﺘﻰ ﺑﻰدﺳﺖ و ﭘﺎ را در ﺑﺤﺎر‬

‫ﺻﺪ هﺰاران دارو اﻧﺪر وى ﻧﻬﺎن‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺮ دارو ﺑﺮوﻳﺪ زو ﭼﻨﺎن‬

‫ﺟﺎن هﺮ درى دل هﺮ داﻧﻪاى‬

‫ﻣﻰرود در ﺟﻮ ﭼﻮ داروﺧﺎﻧﻪاى‬

‫زو ﻳﺘﻴﻤﺎن زﻣﻴﻦ را ﭘﺮورش‬

‫ﺑﺴﺘﮕﺎن ﺧﺸﻚ را از وى روش‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻣﺎﻳﻪاش ﺗﻴﺮﻩ ﺷﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺎ اﻧﺪر زﻣﻴﻦ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﻮد‬

‫اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﺁب از ﺣﻖ ﺟﻞ ﺟﻼﻟﻪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻴﺮﻩ ﺷﺪن‬ ‫ﻧﺎﻟﻪ از ﺑﺎﻃﻦ ﺑﺮ ﺁرد آﺎى ﺧﺪا‬

‫ﺁن ﭼﻪ دادى دادم و ﻣﺎﻧﺪم ﮔﺪا‬

‫رﻳﺨﺘﻢ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺑﺮ ﭘﺎك و ﭘﻠﻴﺪ‬

‫اى ﺷﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ دﻩ هﻞ ﻣﻦ ﻣﺰﻳﺪ‬

‫اﺑﺮ را ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺒﺮﺟﺎى ﺧﻮﺷﺶ‬

‫هﻢ ﺗﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪا ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮ آﺸﺶ‬

‫راهﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻰراﻧﺪش‬

‫ﺗﺎ رﺳﺎﻧﺪ ﺳﻮى ﺑﺤﺮ ﺑﻰﺣﺪش‬

‫ﺧﻮد ﻏﺮض زﻳﻦ ﺁب ﺟﺎن اوﻟﻴﺎﺳﺖ‬

‫آﺎو ﻏﺴﻮل ﺗﻴﺮﮔﻴﻬﺎى ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد ﺗﻴﺮﻩ ز ﻏﺪر اهﻞ ﻓﺮش‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮدد ﺳﻮى ﭘﺎآﻰ ﺑﺨﺶ ﻋﺮش‬

‫ﺑﺎز ﺁرد ز ﺁن ﻃﺮف داﻣﻦ آﺸﺎن‬

‫از ﻃﻬﺎرات ﻣﺤﻴﻂ او در ﻓﺸﺎن‬

‫ز اﺧﺘﻼط ﺧﻠﻖ ﻳﺎﺑﺪ اﻋﺘﻼل‬

‫ﺁن ﺳﻔﺮ ﺟﻮﻳﺪ آﻪ ارﺣﻨﺎ ﻳﺎ ﺑﻼل‬

‫اى ﺑﻼل ﺧﻮش ﻧﻮاى ﺧﻮش ﺻﻬﻴﻞ‬

‫ﻣﺌﺬﻧﻪ ﺑﺮ رو ﺑﺰن ﻃﺒﻞ رﺣﻴﻞ‬

‫ﺟﺎن ﺳﻔﺮ رﻓﺖ و ﺑﺪن اﻧﺪر ﻗﻴﺎم‬

‫وﻗﺖ رﺟﻌﺖ زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﮔﻮﻳﺪ ﺳﻼم‬

‫از ﺗﻴﻤﻢ وارهﺎﻧﺪ ﺟﻤﻠﻪ را‬

‫وز ﺗﺤﺮى ﻃﺎﻟﺒﺎن ﻗﺒﻠﻪ را‬

‫اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﭼﻮن واﺳﻄﻪﺳﺖ اﻧﺪر آﻼم‬

‫واﺳﻄﻪ ﺷﺮط اﺳﺖ ﺑﻬﺮ ﻓﻬﻢ ﻋﺎم‬

‫‪٧٤٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻧﺪر ﺁﺗﺶ آﻰ رود ﺑﻰواﺳﻄﻪ‬

‫ﺟﺰ ﺳﻤﻨﺪر آﺎو رهﻴﺪ از راﺑﻄﻪ‬

‫واﺳﻄﻪى ﺣﻤﺎم ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫ﺗﺎ ز ﺁﺗﺶ ﺧﻮش آﻨﻰ ﺗﻮ ﻃﺒﻊ را‬

‫ﭼﻮن ﻧﺘﺎﻧﻰ ﺷﺪ در ﺁﺗﺶ ﭼﻮن ﺧﻠﻴﻞ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺣﻤﺎﻣﺖ رﺳﻮل ﺁﺑﺖ دﻟﻴﻞ‬

‫ﺳﻴﺮى از ﺣﻖ اﺳﺖ ﻟﻴﻚ اهﻞ ﻃﺒﻊ‬

‫آﻰ رﺳﺪ ﺑﻰواﺳﻄﻪى ﻧﺎن در ﺷﺒﻊ‬

‫ﻟﻄﻒ از ﺣﻖ اﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ اهﻞ ﺗﻦ‬

‫در ﻧﻴﺎﺑﺪ ﻟﻄﻒ ﺑﻰﭘﺮدﻩى ﭼﻤﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪ واﺳﻄﻪى ﺗﻦ ﺑﻰﺣﺠﺎب‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻮﺳﻰ ﻧﻮر ﻣﻪ ﻳﺎﺑﺪ ز ﺟﻴﺐ‬

‫اﻳﻦ هﻨﺮهﺎ ﺁب را هﻢ ﺷﺎهﺪ اﺳﺖ‬

‫آﺎﻧﺪروﻧﺶ ﭘﺮ ز ﻟﻄﻒ اﻳﺰد اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮاهﻰ ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل ﺑﻴﺮوﻧﻰ ﺑﺮ ﺿﻤﻴﺮ و ﻧﻮر اﻧﺪروﻧﻰ‬ ‫ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل ﺁﻣﺪ ﮔﻮاهﺎن ﺿﻤﻴﺮ‬

‫زﻳﻦ دو ﺑﺮ ﺑﺎﻃﻦ ﺗﻮ اﺳﺘﺪﻻل ﮔﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارد ﺳﻴﺮ ﺳﺮت در درون‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﺑﻮل رﻧﺠﻮر از ﺑﺮون‬

‫ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل ﺁن ﺑﻮل رﻧﺠﻮران ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﻃﺒﻴﺐ ﺟﺴﻢ را ﺑﺮهﺎن ﺑﻮد‬

‫و ﺁن ﻃﺒﻴﺐ روح در ﺟﺎﻧﺶ رود‬

‫وز رﻩ ﺟﺎن اﻧﺪر اﻳﻤﺎﻧﺶ رود‬

‫ﺣﺎﺟﺘﺶ ﻧﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل ﺧﻮب‬

‫اﺣﺬروهﻢ هﻢ ﺟﻮاﺳﻴﺲ اﻟﻘﻠﻮب‬

‫اﻳﻦ ﮔﻮاﻩ ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل از وى ﺑﺠﻮ‬

‫آﺎو ﺑﻪ درﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ و اﺻﻞ هﻤﭽﻮ ﺟﻮ‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻧﻮر ﺧﻮد از اﻧﺪرون ﺷﺨﺺ ﻣﻨﻮر ﺑﻰﺁن آﻪ ﻓﻌﻠﻰ و ﻗﻮﻟﻰ ﺑﻴﺎن آﻨﺪ ﮔﻮاهﻰ دهﺪ ﺑﺮ ﻧﻮر وى‬ ‫ﻟﻴﻚ ﻧﻮر ﺳﺎﻟﻜﻰ آﺰ ﺣﺪ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻧﻮر او ﭘﺮ ﺷﺪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ و دﺷﺖ‬

‫ﺷﺎهﺪىاش ﻓﺎرغ ﺁﻣﺪ از ﺷﻬﻮد‬

‫و ز ﺗﻜﻠﻔﻬﺎ و ﺟﺎنﺑﺎزى و ﺟﻮد‬

‫ﻧﻮر ﺁن ﮔﻮهﺮ ﭼﻮن ﺑﻴﺮون ﺗﺎﻓﺘﻪﺳﺖ‬

‫زﻳﻦ ﺗﺴﻠﺲهﺎ ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺠﻮ از وى ﮔﻮاﻩ ﻓﻌﻞ و ﮔﻔﺖ‬

‫آﻪ از او هﺮ دو ﺟﻬﺎن ﭼﻮن ﮔﻞ ﺷﻜﻔﺖ‬

‫اﻳﻦ ﮔﻮاهﻰ ﭼﻴﺴﺖ اﻇﻬﺎر ﻧﻬﺎن‬

‫ﺧﻮاﻩ ﻗﻮل و ﺧﻮاﻩ ﻓﻌﻞ و ﻏﻴﺮ ﺁن‬

‫آﻪ ﻏﺮض اﻇﻬﺎر ﺳﺮ ﺟﻮهﺮ اﺳﺖ‬

‫وﺻﻒ ﺑﺎﻗﻰ وﻳﻦ ﻋﺮض ﺑﺮ ﻣﻌﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺸﺎن زر ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺤﻚ‬

‫زر ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻧﻴﻚ ﻧﺎم و ﺑﻰز ﺷﻚ‬

‫اﻳﻦ ﺻﻼت و اﻳﻦ ﺟﻬﺎد و اﻳﻦ ﺻﻴﺎم‬

‫هﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺟﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻧﻴﻚ ﻧﺎم‬

‫‪٧٤٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﺎن ﭼﻨﻴﻦ اﻓﻌﺎل و اﻗﻮاﻟﻰ ﻧﻤﻮد‬

‫ﺑﺮ ﻣﺤﻚ اﻣﺮ ﺟﻮهﺮ را ﺑﺴﻮد‬

‫آﻪ اﻋﺘﻘﺎدم راﺳﺖ اﺳﺖ اﻳﻨﻚ ﮔﻮاﻩ‬

‫ﻟﻴﻚ هﺴﺖ اﻧﺪر ﮔﻮاهﺎن اﺷﺘﺒﺎﻩ‬

‫ﺗﺰآﻴﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻮاهﺎن را ﺑﺪان‬

‫ﺗﺰآﻴﻪش ﺻﺪﻗﻰ آﻪ ﻣﻮﻗﻮﻓﻰ ﺑﻪ ﺁن‬

‫ﺣﻔﻆ ﻟﻔﻆ اﻧﺪر ﮔﻮاﻩ ﻗﻮﻟﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻔﻆ ﻋﻬﺪ اﻧﺪر ﮔﻮاﻩ ﻓﻌﻠﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﮔﻮاﻩ ﻗﻮل آﮋ ﮔﻮﻳﺪ رد اﺳﺖ‬

‫ور ﮔﻮاﻩ ﻓﻌﻞ آﮋ ﭘﻮﻳﺪ رد اﺳﺖ‬

‫ﻗﻮل و ﻓﻌﻞ ﺑﻰﺗﻨﺎﻗﺾ ﺑﺎﻳﺪت‬

‫ﺗﺎ ﻗﺒﻮل اﻧﺪر زﻣﺎن ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪت‬

‫ﺳﻌﻴﻜﻢ ﺷﺘﻰ ﺗﻨﺎﻗﺾ اﻧﺪرﻳﺪ‬

‫روز ﻣﻰدوزﻳﺪ و ﺷﺐ ﺑﺮ ﻣﻰدرﻳﺪ‬

‫ﭘﺲ ﮔﻮاهﻰ ﺑﺎ ﺗﻨﺎﻗﺾ آﻪ ﺷﻨﻮد‬

‫ﻳﺎ ﻣﮕﺮ ﺣﻠﻤﻰ آﻨﺪ از ﻟﻄﻒ ﺧﻮد‬

‫ﻓﻌﻞ و ﻗﻮل اﻇﻬﺎر ﺳﺮ اﺳﺖ و ﺿﻤﻴﺮ‬

‫هﺮ دو ﭘﻴﺪا ﻣﻰآﻨﺪ ﺳﺮ ﺳﺘﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﮔﻮاهﺖ ﺗﺰآﻴﻪ ﺷﺪ ﺷﺪ ﻗﺒﻮل‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﺤﺒﻮس اﺳﺖ اﻧﺪر ﻣﻮل ﻣﻮل‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻴﺰى ﺳﺘﻴﺰﻧﺪ اى ﺣﺮون‬

‫ﻓﺎﻧﺘﻈﺮهﻢ ِإ ﱠﻧ ُﻬ ْﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮون‬

‫ﻋﺮﺿﻪ آﺮدن ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺷﻬﺎدت را ﺑﺮ ﺁن ﻣﻬﻤﺎن ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ آﺮد اﻳﻤﺎن و ﭘﺬرﻓﺖ ﺁن ﻓﺘﻰ‬

‫ﺁن ﺷﻬﺎدت را آﻪ ﻓﺮخ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﺪهﺎى ﺑﺴﺘﻪ را ﺑﮕﺸﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ ﻣﻮﻣﻦ ﮔﻔﺖ او را ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫آﻪ اﻣﺸﺒﺎن هﻢ ﺑﺎش ﺗﻮ ﻣﻬﻤﺎن ﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ و اﷲ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺿﻴﻒ ﺗﻮام‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻪ هﺮ ﺟﺎ آﻪ روم‬

‫زﻧﺪﻩ آﺮدﻩ و ﻣﻌﺘﻖ و درﺑﺎن ﺗﻮ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن و ﺁن ﺟﻬﺎن ﺑﺮ ﺧﻮان ﺗﻮ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﮕﺰﻳﻨﺪ ﺟﺰ اﻳﻦ ﺑﮕﺰﻳﺪﻩ ﺧﻮان‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ درد ﮔﻠﻮﻳﺶ ز اﺳﺘﺨﻮان‬

‫هﺮ آﻪ ﺳﻮى ﺧﻮان ﻏﻴﺮ ﺗﻮ رود‬

‫دﻳﻮ ﺑﺎ او دان آﻪ هﻢ آﺎﺳﻪ ﺑﻮد‬

‫هﺮ آﻪ از هﻤﺴﺎﻳﮕﻰ ﺗﻮ رود‬

‫دﻳﻮ ﺑﻰﺷﻜﻰ آﻪ هﻤﺴﺎﻳﻪش ﺷﻮد‬

‫ور رود ﺑﻰﺗﻮ ﺳﻔﺮ او دور دﺳﺖ‬

‫دﻳﻮ ﺑﺪ هﻤﺮاﻩ و هﻢ ﺳﻔﺮﻩى وى اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﺸﻴﻨﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ اﺳﺐ ﺷﺮﻳﻒ‬

‫ﺣﺎﺳﺪ ﻣﺎ هﺴﺖ دﻳﻮ او را ردﻳﻒ‬

‫ور ﺑﭽﻪ ﮔﻴﺮد از او ﺷﻬﻨﺎز او‬

‫دﻳﻮ در ﻧﺴﻠﺶ ﺑﻮد اﻧﺒﺎز او‬

‫در ﻧﺒﻰ ﺷﺎ ِر ْآ ُﻬ ْﻢ ﻓﺮﻣﻮد ﺣﻖ‬

‫هﻢ در اﻣﻮال و در اوﻻد اى ﺷﻔﻖ‬

‫‪٧٤٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ز ﻏﻴﺐ اﻳﻦ را ﺟﻠﻰ‬

‫در ﻣﻘﺎﻻت ﻧﻮادر ﺑﺎ ﻋﻠﻰ‬

‫ﻳﺎ رﺳﻮل اﻟﻠﱠﻪ رﺳﺎﻟﺖ را ﺗﻤﺎم‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﻮدى هﻤﭽﻮ ﺷﻤﺲ ﺑﻰﻏﻤﺎم‬

‫اﻳﻦ آﻪ ﺗﻮ آﺮدى دو ﺻﺪ ﻣﺎدر ﻧﻜﺮد‬

‫ﻋﻴﺴﻰ از اﻓﺴﻮﻧﺶ ﺑﺎ ﻋﺎزر ﻧﻜﺮد‬

‫از ﺗﻮ ﺟﺎﻧﻢ از اﺟﻞ ﻧﻚ ﺟﺎن ﺑﺒﺮد‬

‫ﻋﺎزر ار ﺷﺪ زﻧﺪﻩ ز ﺁن دم ﺑﺎز ﻣﺮد‬

‫ﮔﺸﺖ ﻣﻬﻤﺎن رﺳﻮل ﺁن ﺷﺐ ﻋﺮب‬

‫ﺷﻴﺮ ﻳﻚ ﺑﺰ ﻧﻴﻤﻪ ﺧﻮرد و ﺑﺴﺖ ﻟﺐ‬

‫آﺮد اﻟﺤﺎﺣﺶ ﺑﺨﻮر ﺷﻴﺮ و رﻗﺎق‬

‫ﮔﻔﺖ ﮔﺸﺘﻢ ﺳﻴﺮ و اﻟﻠﱠﻪ ﺑﻰﻧﻔﺎق‬

‫اﻳﻦ ﺗﻜﻠﻒ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻰ ﻧﺎﻣﻮس و ﻓﻦ‬

‫ﺳﻴﺮﺗﺮ ﮔﺸﺘﻢ از ﺁن آﻪ دوش ﻣﻦ‬

‫در ﻋﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺟﻤﻠﻪ اهﻞ ﺑﻴﺖ‬

‫ﭘﺮ ﺷﺪ اﻳﻦ ﻗﻨﺪﻳﻞ زﻳﻦ ﻳﻚ ﻗﻄﺮﻩ زﻳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻗﻮت ﻣﺮغ ﺑﺎﺑﻴﻠﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺳﻴﺮى ﻣﻌﺪﻩى ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﻠﻰ ﺷﻮد‬

‫ﻓﺠﻔﺠﻪ اﻓﺘﺎد اﻧﺪر ﻣﺮد و زن‬

‫ﻗﺪر ﭘﺸﻪ ﻣﻰﺧﻮرد ﺁن ﭘﻴﻞﺗﻦ‬

‫ﺣﺮص و وهﻢ آﺎﻓﺮى ﺳﺮ زﻳﺮ ﺷﺪ‬

‫اژدهﺎ از ﻗﻮت ﻣﻮرى ﺳﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫ﺁن ﮔﺪا ﭼﺸﻤﻰ آﻔﺮ از وى ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﻟﻮت اﻳﻤﺎﻧﻴﺶ ﻟﻤﺘﺮ آﺮد و زﻓﺖ‬

‫ﺁن آﻪ از ﺟﻮع اﻟﺒﻘﺮ او ﻣﻰﻃﭙﻴﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﻴﻮﻩى ﺟﻨﺖ ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﻣﻴﻮﻩى ﺟﻨﺖ ﺳﻮى ﭼﺸﻤﺶ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﻌﺪﻩى ﭼﻮن دوزﺧﺶ ﺁرام ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ذات اﻳﻤﺎن ﻧﻌﻤﺖ و ﻟﻮﺗﻰ اﺳﺖ هﻮل‬

‫اى ﻗﻨﺎﻋﺖ آﺮدﻩ از اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻗﻮل‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻧﻮر آﻪ ﻏﺬاى ﺟﺎن اﺳﺖ ﻏﺬاى ﺟﺴﻢ اوﻟﻴﺎ ﻣﻰﺷﻮد ﺗﺎ او هﻢ ﻳﺎر ﻣﻰﺷﻮد‬ ‫روح را آﻪ اﺳﻠﻢ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﻋﻠﻰ ﻳﺪى‬ ‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁن ﻣﻄﻌﻮم ﺟﺎن اﺳﺖ و ﻧﻈﺮ‬

‫ﺟﺴﻢ را هﻢ ز ﺁن ﻧﺼﻴﺐ اﺳﺖ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﮕﺸﺘﻰ دﻳﻮ ﺟﺴﻢ ﺁن را اآﻮل‬

‫اﺳﻠﻢ اﻟﺸﻴﻄﺎن ﻧﻔﺮﻣﻮدى رﺳﻮل‬

‫دﻳﻮ ز ﺁن ﻟﻮﺗﻰ آﻪ ﻣﺮدﻩ ﺣﻰ ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﺷﺎﻣﺪ ﻣﺴﻠﻤﺎن آﻰ ﺷﻮد‬

‫دﻳﻮ ﺑﺮ دﻧﻴﺎﺳﺖ ﻋﺎﺷﻖ آﻮر و آﺮ‬

‫ﻋﺸﻖ را ﻋﺸﻘﻰ دﮔﺮ ﺑﺮد ﻣﮕﺮ‬

‫از ﻧﻬﺎن ﺧﺎﻧﻪى ﻳﻘﻴﻦ ﭼﻮن ﻣﻰﭼﺸﺪ‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك رﺧﺖ ﻋﺸﻖ ﺁن ﺟﺎ آﺸﺪ‬

‫ﻳﺎ ﺣﺮﻳﺺ اﻟﺒﻄﻦ ﻋﺮج هﻜﺬا‬

‫اﻧﻤﺎ اﻟﻤﻨﻬﺎج ﺗﺒﺪﻳﻞ اﻟﻐﺬا‬

‫ﻳﺎ ﻣﺮﻳﺾ اﻟﻘﻠﺐ ﻋﺮج ﻟﻠﻌﻼج‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﻟﺘﺪﺑﻴﺮ ﺗﺒﺪﻳﻞ اﻟﻤﺰاج‬

‫‪٧٤٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻬﺎ اﻟﻤﺤﺒﻮس ﻓﻰ رهﻦ اﻟﻄﻌﺎم‬

‫ﺳﻮف ﺗﻨﺠﻮ ان ﺗﺤﻤﻠﺖ اﻟﻔﻄﺎم‬

‫ان ﻓﻰ اﻟﺠﻮع ﻃﻌﺎﻣﺎ واﻓﺮا‬

‫اﻓﺘﻘﺪهﺎ و ارﺗﺞ ﻳﺎ ﻧﺎﻓﺮا‬

‫اﻏﺘﺬ ﺑﺎﻟﻨﻮر آﻦ ﻣﺜﻞ اﻟﺒﺼﺮ‬

‫واﻓﻖ اﻻﻣﻼك ﻳﺎ ﺧﻴﺮ اﻟﺒﺸﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻠﻚ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺣﻖ را آﻦ ﻏﺬا‬

‫ﺗﺎ رهﻰ هﻤﭽﻮن ﻣﻼﻳﻚ از إذا‬

‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ار ﺳﻮى ﺟﻴﻔﻪ آﻢ ﺗﻨﺪ‬

‫او ﺑﻪ ﻗﻮت آﻰ ز آﺮآﺲ آﻢ زﻧﺪ‬

‫ﺣﺒﺬا ﺧﻮاﻧﻰ ﻧﻬﺎدﻩ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ از ﭼﺸﻢ ﺧﺴﻴﺴﺎن ﺑﺲ ﻧﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺟﻬﺎن ﺑﺎﻏﻰ ﭘﺮ از ﻧﻌﻤﺖ ﺷﻮد‬

‫ﻗﺴﻢ ﻣﻮش و ﻣﺎر هﻢ ﺧﺎآﻰ ﺑﻮد‬

‫اﻧﻜﺎر اهﻞ ﺗﻦ ﻏﺬاى روح را و ﻟﺮزﻳﺪن اﻳﺸﺎن ﺑﺮ ﻏﺬاى ﺧﺴﻴﺲ‬ ‫ﻗﺴﻢ او ﺧﺎك اﺳﺖ ﮔﺮ دى ﮔﺮ ﺑﻬﺎر‬

‫ﻣﻴﺮ آﻮﻧﻰ ﺧﺎك ﭼﻮن ﻧﻮﺷﻰ ﭼﻮ ﻣﺎر‬

‫در ﻣﻴﺎن ﭼﻮب ﮔﻮﻳﺪ آﺮم ﭼﻮب‬

‫ﻣﺮ آﻪ را ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻠﻮاى ﺧﻮب‬

‫آﺮم ﺳﺮﮔﻴﻦ در ﻣﻴﺎن ﺁن ﺣﺪث‬

‫در ﺟﻬﺎن ﻧﻘﻠﻰ ﻧﺪاﻧﺪ ﺟﺰ ﺧﺒﺚ‬ ‫ﻣﻨﺎﺟﺎت‬

‫اى ﺧﺪاى ﺑﻰﻧﻈﻴﺮ اﻳﺜﺎر آﻦ‬

‫ﮔﻮش را ﭼﻮن ﺣﻠﻘﻪ دادى زﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﻮش ﻣﺎ ﮔﻴﺮ و ﺑﺪان ﻣﺠﻠﺲ آﺸﺎن‬

‫آﺰ رﺣﻴﻘﺖ ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ ﺁن ﺳﺮ ﺧﻮﺷﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻮﻳﻰ رﺳﺎﻧﻴﺪى از اﻳﻦ‬

‫ﺳﺮ ﻣﺒﻨﺪ ﺁن ﻣﺸﻚ را اى رب دﻳﻦ‬

‫از ﺗﻮ ﻧﻮﺷﻨﺪ ار ذآﻮرﻧﺪ ار اﻧﺎث‬

‫ﺑﻰدرﻳﻐﻰ در ﻋﻄﺎ ﻳﺎ ﻣﺴﺘﻐﺎث‬

‫اى دﻋﺎ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ از ﺗﻮ ﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫دادﻩ دل را هﺮ دﻣﻰ ﺻﺪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬

‫ﭼﻨﺪ ﺣﺮﻓﻰ ﻧﻘﺶ آﺮدى از رﻗﻮم‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎ از ﻋﺸﻖ ﺁن ﺷﺪ هﻤﭽﻮ ﻣﻮم‬

‫ﻧﻮن اﺑﺮو ﺻﺎد ﭼﺸﻢ و ﺟﻴﻢ ﮔﻮش‬

‫ﺑﺮ ﻧﻮﺷﺘﻰ ﻓﺘﻨﻪى ﺻﺪ ﻋﻘﻞ و هﻮش‬

‫ز ﺁن ﺣﺮوﻓﺖ ﺷﺪ ﺧﺮد ﺑﺎرﻳﻚ رﻳﺲ‬

‫ﻧﺴﺦ ﻣﻰآﻦ اى ادﻳﺐ ﺧﻮش ﻧﻮﻳﺲ‬

‫در ﺧﻮر هﺮ ﻓﻜﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﻋﺪم‬

‫دمﺑﻪدم ﻧﻘﺶ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﺧﻮش رﻗﻢ‬

‫ﺣﺮﻓﻬﺎى ﻃﺮﻓﻪ ﺑﺮ ﻟﻮح ﺧﻴﺎل‬

‫ﺑﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﭼﺸﻢ و ﻋﺎرض ﺧﺪ و ﺧﺎل‬

‫ﺑﺮ ﻋﺪم ﺑﺎﺷﻢ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻮﺟﻮد ﻣﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﻋﺪم واﻓﻰﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫‪٧٤٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﻘﻞ را ﺧﻂ ﺧﻮان ﺁن اﺷﻜﺎل آﺮد‬

‫ﺗﺎ دهﺪ ﺗﺪﺑﻴﺮهﺎ را ز ﺁن ﻧﻮرد‬

‫ﺗﻤﺜﻴﻞ ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ و ادراك ﻋﻘﻞ هﺮ آﺴﻰ از ﺁن ﻟﻮح ﺁن آﻪ اﻣﺮ و ﻗﺴﻤﺖ و ﻣﻘﺪور هﺮ روزﻩى وى اﺳﺖ‬ ‫هﻤﭽﻮن ادراك ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم هﺮ روزى از ﻟﻮح اﻋﻈﻢ‬ ‫ﭼﻮن ﻣﻠﻚ از ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ ﺁن ﺧﺮد‬

‫هﺮ ﺻﺒﺎﺣﻰ درس هﺮ روزﻩ ﺑﺮد‬

‫ﺑﺮ ﻋﺪم ﺗﺤﺮﻳﺮهﺎ ﺑﻴﻦ ﺑﻰﺑﻨﺎن‬

‫و ز ﺳﻮادش ﺣﻴﺮت ﺳﻮداﻳﻴﺎن‬

‫هﺮ آﺴﻰ ﺷﺪ ﺑﺮ ﺧﻴﺎﻟﻰ رﻳﺶ ﮔﺎو‬

‫ﮔﺸﺘﻪ در ﺳﻮداى ﮔﻨﺠﻰ آﻨﺞ آﺎو‬

‫از ﺧﻴﺎﻟﻰ ﮔﺸﺘﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﭘﺮ ﺷﻜﻮﻩ‬

‫روى ﺁوردﻩ ﺑﻪ ﻣﻌﺪﻧﻬﺎى آﻮﻩ‬

‫و ز ﺧﻴﺎﻟﻰ ﺁن دﮔﺮ ﺑﺎ ﺟﻬﺪ ﻣﺮ‬

‫رو ﻧﻬﺎدﻩ ﺳﻮى درﻳﺎ ﺑﻬﺮ در‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﺑﻬﺮ ﺗﺮهﺐ در آﻨﺸﺖ‬

‫و ﺁن ﻳﻜﻰ اﻧﺪر ﺣﺮﻳﺼﻰ ﺳﻮى آﺸﺖ‬

‫از ﺧﻴﺎل ﺁن رﻩ زن رﺳﺘﻪ ﺷﺪﻩ‬

‫و ز ﺧﻴﺎل اﻳﻦ ﻣﺮهﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ‬

‫در ﭘﺮى ﺧﻮاﻧﻰ ﻳﻜﻰ دل آﺮدﻩ ﮔﻢ‬

‫ﺑﺮ ﻧﺠﻮم ﺁن دﻳﮕﺮى ﺑﻨﻬﺎدﻩ ﺳﻢ‬

‫اﻳﻦ روﺷﻬﺎ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻴﻨﺪ ﺑﺮون‬

‫ز ﺁن ﺧﻴﺎﻻت ﻣﻠﻮن ز اﻧﺪرون‬

‫اﻳﻦ در ﺁن ﺣﻴﺮان ﺷﺪﻩ آﺎن ﺑﺮ ﭼﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﺸﻨﺪﻩ ﺁن دﮔﺮ را ﻧﺎﻓﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺧﻴﺎﻻت ار ﻧﺒﺪ ﻧﺎﻣﻮﺗﻠﻒ‬

‫ﭼﻮن ز ﺑﻴﺮون ﺷﺪ روﺷﻬﺎ ﻣﺨﺘﻠﻒ‬

‫ﻗﺒﻠﻪى ﺟﺎن را ﭼﻮ ﭘﻨﻬﺎن آﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫هﺮ آﺴﻰ رو ﺟﺎﻧﺒﻰ ﺁوردﻩاﻧﺪ‬

‫ﺗﻤﺜﻴﻞ روﺷﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ و هﻤﺘﻬﺎى ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﻪ اﺧﺘﻼف ﺗﺤﺮى ﻣﺘﺤﺮﻳﺎن در وﻗﺖ ﻧﻤﺎز‬ ‫ﻗﺒﻠﻪ را ﺑﻪ وﻗﺖ ﺗﺎرﻳﻜﻰ و ﺗﺤﺮى ﻏﻮاﺻﺎن در ﻗﻌﺮ ﺑﺤﺮ‬ ‫هﻤﭽﻮ ﻗﻮﻣﻰ آﻪ ﺗﺤﺮى ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺧﻴﺎل ﻗﺒﻠﻪ ﺳﻮﻳﻰ ﻣﻰﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﻌﺒﻪ رو ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺻﺒﺤﮕﺎﻩ‬

‫آﺸﻒ ﮔﺮدد آﻪ ﮔﻢ آﺮدﺳﺖ راﻩ‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ ﻏﻮاﺻﺎن ﺑﻪ زﻳﺮ ﻗﻌﺮ ﺁب‬

‫هﺮ آﺴﻰ ﭼﻴﺰى هﻤﻰﭼﻴﻨﺪ ﺷﺘﺎب‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﮔﻮهﺮ و در ﺛﻤﻴﻦ‬

‫ﺗﻮﺑﺮﻩ ﭘﺮ ﻣﻰآﻨﻨﺪ از ﺁن و اﻳﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻳﻨﺪ از ﺗﮓ درﻳﺎى ژرف‬

‫آﺸﻒ ﮔﺮدد ﺻﺎﺣﺐ در ﺷﮕﺮف‬

‫و ﺁن دﮔﺮ آﻪ ﺑﺮد ﻣﺮوارﻳﺪ ﺧﺮد‬

‫و ﺁن دﮔﺮ آﻪ ﺳﻨﮓ رﻳﺰﻩ و ﺷﺒﻪ ﺑﺮد‬

‫‪٧٥٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻜﺬا ﻳﺒﻠﻮهﻢ ﺑﺎﻟﺴﺎهﺮﻩ‬

‫ﻓﺘﻨﻪ ذات اﻓﺘﻀﺎح ﻗﺎهﺮﻩ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ هﺮ ﻗﻮم ﭼﻮن ﭘﺮواﻧﮕﺎن‬

‫ﮔﺮد ﺷﻤﻌﻰ ﭘﺮ زﻧﺎن اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺮ ﺁﺗﺸﻰ ﺑﺮ ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫ﮔﺮد ﺷﻤﻊ ﺧﻮد ﻃﻮاﻓﻰ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺁﺗﺶ ﻣﻮﺳﺎى ﺑﺨﺖ‬

‫آﺰ ﻟﻬﻴﺒﺶ ﺳﺒﺰﺗﺮ ﮔﺮدد درﺧﺖ‬

‫ﻓﻀﻞ ﺁن ﺁﺗﺶ ﺷﻨﻴﺪﻩ هﺮ رﻣﻪ‬

‫هﺮ ﺷﺮر را ﺁن ﮔﻤﺎن ﺑﺮدﻩ هﻤﻪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﺻﺒﺤﺪم ﻧﻮر ﺧﻠﻮد‬

‫وا ﻧﻤﺎﻳﺪ هﺮ ﻳﻜﻰ ﭼﻪ ﺷﻤﻊ ﺑﻮد‬

‫هﺮ آﻪ را ﭘﺮ ﺳﻮﺧﺖ ز ﺁن ﺷﻤﻊ ﻇﻔﺮ‬

‫ﺑﺪهﺪش ﺁن ﺷﻤﻊ ﺧﻮش هﺸﺘﺎد ﭘﺮ‬

‫ﺟﻮق ﭘﺮواﻧﻪى دو دﻳﺪﻩ دوﺧﺘﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩ زﻳﺮ ﺷﻤﻊ ﺑﺪ ﭘﺮ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﻣﻰﻃﭙﺪ اﻧﺪر ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ و ﺳﻮز‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﺁﻩ از هﻮاى ﭼﺸﻢ دوز‬

‫ﺷﻤﻊ او ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﭼﻮن ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻢ‬

‫آﻰ ﺗﺮا ﺑﺮهﺎﻧﻢ از ﺳﻮز و ﺳﺘﻢ‬

‫ﺷﻤﻊ او ﮔﺮﻳﺎن آﻪ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﭼﻮن آﻨﻢ ﻣﺮ ﻏﻴﺮ را اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫ﻋَﻠﻰ ا ْﻟﻌِﺒﺎ ِد‬ ‫ﺴ َﺮ ًة َ‬ ‫ﺣْ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻳﺎ َ‬ ‫او هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ از اﺷﻜﺎل ﺗﻮ‬

‫ﻏﺮﻩ ﮔﺸﺘﻢ دﻳﺮ دﻳﺪم ﺣﺎل ﺗﻮ‬

‫ﺷﻤﻊ ﻣﺮدﻩ ﺑﺎدﻩ رﻓﺘﻪ دل رﺑﺎ‬

‫ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮرد از ﻧﻨﮓ آﮋﺑﻴﻨﻰ ﻣﺎ‬

‫ﻇﻠﺖ اﻻرﺑﺎح ﺧﺴﺮا ﻣﻐﺮﻣﺎ‬

‫ﺗﺸﺘﻜﻰ ﺷﻜﻮى اﻟﻰ اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻌﻤﻰ‬

‫ﺣﺒﺬا ارواح اﺧﻮان ﺛﻘﺎت‬

‫ت ﻗﺎﻧﺘﺎت‬ ‫ت ُﻣ ْﺆﻣِﻨﺎ ٍ‬ ‫ﺴﻠِﻤﺎ ٍ‬ ‫ُﻣ ْ‬

‫هﺮ آﺴﻰ روﻳﻰ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻰ ﺑﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫و ﺁن ﻋﺰﻳﺰان رو ﺑﻪ ﺑﻰﺳﻮ آﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫هﺮ آﺒﻮﺗﺮ ﻣﻰﭘﺮد در ﻣﺬهﺒﻰ‬

‫وﻳﻦ آﺒﻮﺗﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﻰﺟﺎﻧﺒﻰ‬

‫ﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﺮﻏﺎن هﻮا ﻧﻪ ﺧﺎﻧﮕﻰ‬

‫داﻧﻪى ﻣﺎ داﻧﻪى ﺑﻰداﻧﮕﻰ‬

‫ز ﺁن ﻓﺮاخ ﺁﻣﺪ ﭼﻨﻴﻦ روزى ﻣﺎ‬

‫آﻪ درﻳﺪن ﺷﺪ ﻗﺒﺎ دوزى ﻣﺎ‬

‫ﺳﺒﺐ ﺁن آﻪ ﻓﺮﺟﻰ را ﻧﺎم ﻓﺮﺟﻰ ﻧﻬﺎدﻧﺪ از اول‬ ‫ﺻﻮﻓﻴﻰ ﺑﺪرﻳﺪ ﺟﺒﻪ در ﺣﺮج‬

‫ﭘﻴﺸﺶ ﺁﻣﺪ ﺑﻌﺪ ﺑﺪرﻳﺪن ﻓﺮج‬

‫آﺮد ﻧﺎم ﺁن درﻳﺪﻩ ﻓﺮﺟﻰ‬

‫اﻳﻦ ﻟﻘﺐ ﺷﺪ ﻓﺎش ز ﺁن ﻣﺮد ﻧﺠﻰ‬

‫‪٧٥١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﻟﻘﺐ ﺷﺪ ﻓﺎش و ﺻﺎﻓﺶ ﺷﻴﺦ ﺑﺮد‬

‫ﻣﺎﻧﺪ اﻧﺪر ﻃﺒﻊ ﺧﻠﻘﺎن ﺣﺮف درد‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ هﺮ ﻧﺎم ﺻﺎﻓﻰ داﺷﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫اﺳﻢ را ﭼﻮن دردﻳﻰ ﺑﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ ﮔﻞ ﺧﻮار اﺳﺖ دردى را ﮔﺮﻓﺖ‬

‫رﻓﺖ ﺻﻮﻓﻰ ﺳﻮى ﺻﺎﻓﻰ ﻧﺎﺷﻜﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻻ ﺑﺪ درد را ﺻﺎﻓﻰ ﺑﻮد‬

‫زﻳﻦ دﻻﻟﺖ دل ﺑﻪ ﺻﻔﻮت ﻣﻰرود‬

‫درد ﻋﺴﺮ اﻓﺘﺎد و ﺻﺎﻓﺶ ﻳﺴﺮ او‬

‫ﺻﺎف ﭼﻮن ﺧﺮﻣﺎ و دردى ﺑﺴﺮ او‬

‫ﻳﺴﺮ ﺑﺎ ﻋﺴﺮ اﺳﺖ هﻴﻦ ﺁﻳﺲ ﻣﺒﺎش‬

‫راﻩ دارى زﻳﻦ ﻣﻤﺎت اﻧﺪر ﻣﻌﺎش‬

‫روح ﺧﻮاهﻰ ﺟﺒﻪ ﺑﺸﻜﺎف اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﺗﺎ از ﺁن ﺻﻔﻮت ﺑﺮ ﺁرى زود ﺳﺮ‬

‫هﺴﺖ ﺻﻮﻓﻰ ﺁن آﻪ ﺷﺪ ﺻﻔﻮت ﻃﻠﺐ‬

‫ﻧﻪ از ﻟﺒﺎس ﺻﻮف و ﺧﻴﺎﻃﻰ و دب‬

‫ﺻﻮﻓﻴﻰ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﻟﺌﺎم‬

‫اﻟﺨﻴﺎﻃﺔ و اﻟﻠﻮاﻃﻪ و اﻟﺴﻼم‬

‫ﺑﺮ ﺧﻴﺎل ﺁن ﺻﻔﺎ و ﻧﺎم ﻧﻴﻚ‬

‫رﻧﮓ ﭘﻮﺷﻴﺪن ﻧﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ و ﻟﻴﻚ‬

‫ﺑﺮ ﺧﻴﺎﻟﺶ ﮔﺮ روى ﺗﺎ اﺻﻞ او‬

‫ﻧﻰ ﭼﻮ ﻋﺒﺎد ﺧﻴﺎل ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫دور ﺑﺎش ﻏﻴﺮﺗﺖ ﺁﻣﺪ ﺧﻴﺎل‬

‫ﮔﺮد ﺑﺮ ﮔﺮد ﺳﺮاﭘﺮدﻩى ﺟﻤﺎل‬

‫ﺑﺴﺘﻪ هﺮ ﺟﻮﻳﻨﺪﻩ را آﻪ راﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﺮ ﺧﻴﺎﻟﺶ ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺁﻳﺪ آﻪ ﺑﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﺁن ﺗﻴﺰ ﮔﻮش ﺗﻴﺰ هﻮش‬

‫آﺶ ﺑﻮد از ﺟﻴﺶ ﻧﺼﺮﺗﻬﺎش ﺟﻮش‬

‫ﻧﺠﻬﺪ از ﺗﺨﻴﻴﻠﻬﺎ ﻧﻰ ﺷﻪ ﺷﻮد‬

‫ﺗﻴﺮ ﺷﻪ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﺁن ﮔﻪ رﻩ ﺷﻮد‬

‫اﻳﻦ دل ﺳﺮ ﮔﺸﺘﻪ را ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺑﺨﺶ‬

‫وﻳﻦ آﻤﺎﻧﻬﺎى دو ﺗﻮ را ﺗﻴﺮ ﺑﺨﺶ‬

‫ﺟﺮﻋﻪاى ﺑﺮ رﻳﺨﺘﻰ ز ﺁن ﺧﻔﻴﻪ ﺟﺎم‬

‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺧﺎك ﻣﻦ آﺎس اﻟﻜﺮام‬

‫هﺴﺖ ﺑﺮ زﻟﻒ و رخ از ﺟﺮﻋﻪش ﻧﺸﺎن‬

‫ﺧﺎك را ﺷﺎهﺎن هﻤﻰﻟﻴﺴﻨﺪ از ﺁن‬

‫ﺟﺮﻋﻪى ﺣﺴﻦ اﺳﺖ اﻧﺪر ﺧﺎك ﮔﺶ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺻﺪ دل روز و ﺷﺐ ﻣﻰﺑﻮﺳﻴﺶ‬

‫ﺟﺮﻋﻪ ﺧﺎك ﺁﻣﻴﺰ ﭼﻮن ﻣﺠﻨﻮن آﻨﺪ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﺗﺎ ﺻﺎف او ﺧﻮد ﭼﻮن آﻨﺪ‬

‫هﺮ آﺴﻰ ﭘﻴﺶ آﻠﻮﺧﻰ ﺟﺎﻣﻪ ﭼﺎك‬

‫آﺎن آﻠﻮخ از ﺣﺴﻦ ﺁﻣﺪ ﺟﺮﻋﻪﻧﺎك‬

‫ﺟﺮﻋﻪاى ﺑﺮ ﻣﺎﻩ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﺣﻤﻞ‬

‫ﺟﺮﻋﻪاى ﺑﺮ ﻋﺮش و آﺮﺳﻰ و زﺣﻞ‬

‫ﺟﺮﻋﻪ ﮔﻮﻳﻴﺶ اى ﻋﺠﺐ ﻳﺎ آﻴﻤﻴﺎ‬

‫آﻪ ز ﺁﺳﻴﺒﺶ ﺑﻮد ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﻬﺎ‬

‫ﺟﺪ ﻃﻠﺐ ﺁﺳﻴﺐ او اى ذو ﻓﻨﻮن‬

‫ﻻ ﻳﻤﺲ ذاك اﻻ اﻟﻤﻄﻬﺮون‬

‫ﺟﺮﻋﻪاى ﺑﺮ زر و ﺑﺮ ﻟﻌﻞ و درر‬

‫ﺟﺮﻋﻪاى ﺑﺮ ﺧﻤﺮ و ﺑﺮ ﻧﻘﻞ و ﺛﻤﺮ‬

‫‪٧٥٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﺮﻋﻪاى ﺑﺮ روى ﺧﻮﺑﺎن ﻟﻄﺎف‬

‫ﺗﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن راواق ﺻﺎف‬

‫ﭼﻮن هﻤﻰﻣﺎﻟﻰ زﺑﺎن را اﻧﺪر اﻳﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮى ﭼﻮن ﺑﻴﻨﻰ ﺁن را ﺑﻰز ﻃﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن آﻪ وﻗﺖ ﻣﺮگ ﺁن ﺟﺮﻋﻪى ﺻﻔﺎ‬

‫زﻳﻦ آﻠﻮخ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻣﺮدن ﺷﺪ ﺟﺪا‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ آﻨﻰ دﻓﻨﺶ ﺗﻮ زود‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ زﺷﺘﻰ ﺑﺪان ﭼﻮن ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎن ﭼﻮ ﺑﻰاﻳﻦ ﺟﻴﻔﻪ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﺟﻤﺎل‬

‫ﻣﻦ ﻧﺘﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ ﻟﻄﻒ ﺁن وﺻﺎل‬

‫ﻣﻪ ﭼﻮ ﺑﻰاﻳﻦ اﺑﺮ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﺿﻴﺎ‬

‫ﺷﺮح ﻧﺘﻮان آﺮد ز ﺁن آﺎر و آﻴﺎ‬

‫ﺣﺒﺬا ﺁن ﻣﻄﺒﺦ ﭘﺮ ﻧﻮش و ﻗﻨﺪ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺳﻼﻃﻴﻦ آﺎﺳﻪ ﻟﻴﺴﺎن وىاﻧﺪ‬

‫ﺣﺒﺬا ﺁن ﺧﺮﻣﻦ ﺻﺤﺮاى دﻳﻦ‬

‫آﻪ ﺑﻮد هﺮ ﺧﺮﻣﻦ ﺁن را داﻧﻪ ﭼﻴﻦ‬

‫ﺣﺒﺬا درﻳﺎى ﻋﻤﺮ ﺑﻰﻏﻤﻰ‬

‫آﻪ ﺑﻮد زو هﻔﺖ درﻳﺎ ﺷﺒﻨﻤﻰ‬

‫ﺟﺮﻋﻪاى ﭼﻮن رﻳﺨﺖ ﺳﺎﻗﻰ اﻟﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ ﺷﻮرﻩ ﺧﺎك زﻳﺮ دﺳﺖ‬

‫ﺟﻮش آﺮد ﺁن ﺧﺎك و ﻣﺎ ز ﺁن ﺟﻮﺷﺸﻴﻢ‬

‫ﺟﺮﻋﻪاى دﻳﮕﺮ آﻪ ﺑﺲ ﺑﻰآﻮﺷﺸﻴﻢ‬

‫ﮔﺮ روا ﺑﺪ ﻧﺎﻟﻪ آﺮدم از ﻋﺪم‬

‫ور ﻧﺒﻮد اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻨﻰ ﻧﻚ ﺗﻦ زدم‬

‫اﻳﻦ ﺑﻴﺎن ﺑﻂ ﺣﺮص ﻣﻨﺜﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫از ﺧﻠﻴﻞ ﺁﻣﻮز آﺎن ﺑﻂ آﺸﺘﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺴﺖ در ﺑﻂ ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺑﺲ ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫ﺗﺮﺳﻢ از ﻓﻮت ﺳﺨﻨﻬﺎى دﮔﺮ‬

‫ﺻﻔﺖ ﻃﺎوس و ﻃﺒﻊ او و ﺳﺒﺐ آﺸﺘﻦ اﺑﺮاهﻴﻢ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم او را‬ ‫ﺁﻣﺪﻳﻢ اآﻨﻮن ﺑﻪ ﻃﺎوس دو رﻧﮓ‬

‫آﺎو آﻨﺪ ﺟﻠﻮﻩ ﺑﺮاى ﻧﺎم و ﻧﻨﮓ‬

‫هﻤﺖ او ﺻﻴﺪ ﺧﻠﻖ از ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫وز ﻧﺘﻴﺠﻪ و ﻓﺎﻳﺪﻩى ﺁن ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ ﭼﻮن دام ﻣﻰﮔﻴﺮد ﺷﻜﺎر‬

‫دام را ﭼﻪ ﻋﻠﻢ از ﻣﻘﺼﻮد آﺎر‬

‫دام را ﭼﻪ ﺿﺮ و ﭼﻪ ﻧﻔﻊ از ﮔﺮﻓﺖ‬

‫زﻳﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻰهﺪﻩش دارم ﺷﮕﻔﺖ‬

‫اى ﺑﺮادر دوﺳﺘﺎن اﻓﺮاﺷﺘﻰ‬

‫ﺑﺎ دو ﺻﺪ دل دارى و ﺑﮕﺬاﺷﺘﻰ‬

‫آﺎرت اﻳﻦ ﺑﻮدﻩﺳﺖ از وﻗﺖ وﻻد‬

‫ﺻﻴﺪ ﻣﺮدم آﺮدن از دام وداد‬

‫ز ﺁن ﺷﻜﺎر و اﻧﺒﻬﻰ و ﺑﺎد و ﺑﻮد‬

‫دﺳﺖ در آﻦ هﻴﭻ ﻳﺎﺑﻰ ﺗﺎر و ﭘﻮد‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ رﻓﺘﻪﺳﺖ و ﺑﻰﮔﺎﻩ اﺳﺖ روز‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺪ در ﺻﻴﺪ ﺧﻠﻘﺎﻧﻰ هﻨﻮز‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﻰﮔﻴﺮ و ﺁن ﻣﻰهﻞ ز دام‬

‫وﻳﻦ دﮔﺮ را ﺻﻴﺪ ﻣﻰآﻦ ﭼﻮن ﻟﺌﺎم‬

‫‪٧٥٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎز اﻳﻦ را ﻣﻰهﻞ و ﻣﻰﺟﻮ دﮔﺮ‬

‫اﻳﻨﺖ ﻟﻌﺐ آﻮدآﺎن ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﺷﺐ ﺷﻮد در دام ﺗﻮ ﻳﻚ ﺻﻴﺪ ﻧﻰ‬

‫دام ﺑﺮ ﺗﻮ ﺟﺰ ﺻﺪاع و ﻗﻴﺪ ﻧﻰ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﺧﻮد را ﺻﻴﺪ ﻣﻰآﺮدى ﺑﻪ دام‬

‫آﻪ ﺷﺪى ﻣﺤﺒﻮس و ﻣﺤﺮوﻣﻰ ز آﺎم‬

‫در زﻣﺎﻧﻪ ﺻﺎﺣﺐ داﻣﻰ ﺑﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺎ اﺣﻤﻖ آﻪ ﺻﻴﺪ ﺧﻮد آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺎر ﺧﻮك ﺁﻣﺪ ﺻﻴﺪ ﻋﺎم‬

‫رﻧﺞ ﺑﻰﺣﺪ ﻟﻘﻤﻪ ﺧﻮردن زو ﺣﺮام‬

‫ﺁن آﻪ ارزد ﺻﻴﺪ را ﻋﺸﻖ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﻟﻴﻚ او آﻰ ﮔﻨﺠﺪ اﻧﺪر دام آﺲ‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﺮ ﺁﻳﻰ و ﺻﻴﺪ او ﺷﻮى‬

‫دام ﺑﮕﺬارى ﺑﻪ دام او روى‬

‫ﻋﺸﻖ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﭘﺴﺖ ﭘﺴﺖ‬

‫ﺻﻴﺪ ﺑﻮدن ﺧﻮﺷﺘﺮ از ﺻﻴﺎدى اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮل ﻣﻦ آﻦ ﺧﻮﻳﺶ را و ﻏﺮﻩ ﺷﻮ‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ را رهﺎ آﻦ ذرﻩ ﺷﻮ‬

‫ﺑﺮ درم ﺳﺎآﻦ ﺷﻮ و ﺑﻰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎش‬

‫دﻋﻮى ﺷﻤﻌﻰ ﻣﻜﻦ ﭘﺮواﻧﻪ ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﭼﺎﺷﻨﻰ زﻧﺪﮔﻰ‬

‫ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﻴﻨﻰ ﻧﻬﺎن در ﺑﻨﺪﮔﻰ‬

‫ﻧﻌﻞ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺨﺘﻪ ﺑﻨﺪان را ﻟﻘﺐ ﮔﺸﺘﻪ ﺷﻬﺎن‬

‫ﺑﺲ ﻃﻨﺎب اﻧﺪر ﮔﻠﻮ و ﺗﺎج دار‬

‫ﺑﺮ وى اﻧﺒﻮهﻰ آﻪ اﻳﻨﻚ ﺗﺎﺟﺪار‬

‫هﻤﭽﻮ ﮔﻮر آﺎﻓﺮان ﺑﻴﺮون ﺣﻠﻞ‬

‫اﻧﺪرون ﻗﻬﺮ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ‬

‫ﭼﻮن ﻗﺒﻮر ﺁن را ﻣﺠﺼﺺ آﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﭘﺮدﻩى ﭘﻨﺪار ﭘﻴﺶ ﺁوردﻩاﻧﺪ‬

‫ﻃﺒﻊ ﻣﺴﻜﻴﻨﺖ ﻣﺠﺼﺺ از هﻨﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﺨﻞ ﻣﻮم ﺑﻰﺑﺮگ و ﺛﻤﺮ‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻟﻄﻒ ﺣﻖ را هﻤﻪ آﺲ داﻧﺪ و ﻗﻬﺮ ﺣﻖ را هﻤﻪ آﺲ داﻧﺪ و هﻤﻪ از ﻗﻬﺮ ﺣﻖ ﮔﺮﻳﺰاﻧﻨﺪ و ﺑﻪ‬ ‫ﻟﻄﻒ ﺣﻖ در ﺁوﻳﺰان اﻣﺎ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻗﻬﺮهﺎ را در ﻟﻄﻒ ﭘﻨﻬﺎن آﺮد و ﻟﻄﻔﻬﺎ را در ﻗﻬﺮ ﭘﻨﻬﺎن آﺮد‪،‬‬ ‫ﻧﻌﻞ ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ و ﺗﻠﺒﻴﺲ و ﻣﻜﺮ اﻟﻠﱠﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ اهﻞ ﺗﻤﻴﻴﺰ و ﻳﻨﻈﺮ ﺑﻨﻮر اﻟﻠﱠﻪ‬ ‫ﻦ ﻋَﻤَﻠًﺎ‬ ‫ﺴُ‬ ‫ﺣَ‬ ‫از ﺣﺎﻟﻰ ﺑﻴﻨﺎن و ﻇﺎهﺮ ﺑﻴﻨﺎن ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ آﻪ ِﻟ َﻴ ْﺒُﻠ َﻮ ُآ ْﻢ َأ ﱡﻳ ُﻜ ْﻢ َأ ْ‬ ‫ﮔﻔﺖ دروﻳﺸﻰ ﺑﻪ دروﻳﺸﻰ آﻪ ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪى ﺣﻀﺮت ﺣﻖ را ﺑﮕﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻰﭼﻮن دﻳﺪم اﻣﺎ ﺑﻬﺮ ﻗﺎل‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮﻳﻢ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺁن را ﻣﺜﺎل‬

‫دﻳﺪﻣﺶ ﺳﻮى ﭼﭗ او ﺁذرى‬

‫ﺳﻮى دﺳﺖ راﺳﺖ ﺟﻮى آﻮﺛﺮى‬

‫ﺳﻮى ﭼﭙﺶ ﺑﺲ ﺟﻬﺎن ﺳﻮز ﺁﺗﺸﻰ‬

‫ﺳﻮى دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﺟﻮى ﺧﻮﺷﻰ‬

‫‪٧٥٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﻮى ﺁن ﺁﺗﺶ ﮔﺮوهﻰ ﺑﺮدﻩ دﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺁن آﻮﺛﺮ ﮔﺮوهﻰ ﺷﺎد و ﻣﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻟﻌﺐ ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮد ﺳﺨﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭘﺎى هﺮ ﺷﻘﻰ و ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫هﺮ آﻪ در ﺁﺗﺶ هﻤﻰرﻓﺖ و ﺷﺮر‬

‫از ﻣﻴﺎن ﺁب ﺑﺮ ﻣﻰآﺮد ﺳﺮ‬

‫هﺮ آﻪ ﺳﻮى ﺁب ﻣﻰرﻓﺖ از ﻣﻴﺎن‬

‫او در ﺁﺗﺶ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰﺷﺪ در زﻣﺎن‬

‫هﺮ آﻪ ﺳﻮى راﺳﺖ ﺷﺪ و ﺁب زﻻل‬

‫ﺳﺮ ز ﺁﺗﺶ ﺑﺮ زد از ﺳﻮى ﺷﻤﺎل‬

‫و اﻧﻜﻪ ﺷﺪ ﺳﻮى ﺷﻤﺎل ﺁﺗﺸﻴﻦ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮون ﻣﻰآﺮد از ﺳﻮى ﻳﻤﻴﻦ‬

‫آﻢ آﺴﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ ﻣﻀﻤﺮ زدى‬

‫ﻻﺟﺮم آﻢ آﺲ در ﺁن ﺁﺗﺶ ﺷﺪى‬

‫ﺟﺰ آﺴﻰ آﻪ ﺑﺮ ﺳﺮش اﻗﺒﺎل رﻳﺨﺖ‬

‫آﺎو رهﺎ آﺮد ﺁب و در ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫آﺮدﻩ ذوق ﻧﻘﺪ را ﻣﻌﺒﻮد ﺧﻠﻖ‬

‫ﻻﺟﺮم زﻳﻦ ﻟﻌﺐ ﻣﻐﺒﻮن ﺑﻮد ﺧﻠﻖ‬

‫ﺟﻮق ﺟﻮق وﺻﻒ ﺻﻒ از ﺣﺮص و ﺷﺘﺎب ﻣﺤﺘﺮز ز ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻳﺰان ﺳﻮى ﺁب‬ ‫ﻻﺟﺮم ز ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﺁوردﻧﺪ ﺳﺮ‬

‫اﻋﺘﺒﺎر اﻻﻋﺘﺒﺎر اى ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰزد ﺁﺗﺶ اى ﮔﻴﺠﺎن ﮔﻮل‬

‫ﻣﻦ ﻧﻰام ﺁﺗﺶ ﻣﻨﻢ ﭼﺸﻤﻪى ﻗﺒﻮل‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪى آﺮدﻩاﻧﺪ اى ﺑﻰﻧﻈﺮ‬

‫در ﻣﻦ ﺁى و هﻴﭻ ﻣﮕﺮﻳﺰ از ﺷﺮر‬

‫اى ﺧﻠﻴﻞ اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺮار و دود ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﺳﺤﺮ و ﺧﺪﻋﻪ ﻧﻤﺮود ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻠﻴﻞ ﺣﻖ اﮔﺮ ﻓﺮزاﻧﻪاى‬

‫ﺁﺗﺶ ﺁب ﺗﺴﺖ و ﺗﻮ ﭘﺮواﻧﻪاى‬

‫ﺟﺎن ﭘﺮواﻧﻪ هﻤﻰدارد ﻧﺪى‬

‫آﺎى درﻳﻐﺎ ﺻﺪ هﺰارم ﭘﺮ ﺑﺪى‬

‫ﺗﺎ هﻤﻰﺳﻮزﻳﺪ ز ﺁﺗﺶ ﺑﻰاﻣﺎن‬

‫آﻮرى ﭼﺸﻢ و دل ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﺎن‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ ﺁرد رﺣﻢ ﺟﺎهﻞ از ﺧﺮى‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮ او رﺣﻢ ﺁرم از ﺑﻴﻨﺶورى‬

‫ﺧﺎﺻﻪ اﻳﻦ ﺁﺗﺶ آﻪ ﺟﺎن ﺁﺑﻬﺎﺳﺖ‬

‫آﺎر ﭘﺮواﻧﻪ ﺑﻌﻜﺲ آﺎر ﻣﺎﺳﺖ‬

‫او ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻧﻮر و در ﻧﺎرى رود‬

‫دل ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻧﺎر و در ﻧﻮرى ﺷﻮد‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻟﻌﺐ ﺁﻣﺪ از رب ﺟﻠﻴﻞ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ آﻴﺴﺖ از ﺁل ﺧﻠﻴﻞ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ را ﺷﻜﻞ ﺁﺑﻰ دادﻩاﻧﺪ‬

‫و اﻧﺪر ﺁﺗﺶ ﭼﺸﻤﻪاى ﺑﮕﺸﺎدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺳﺎﺣﺮى ﺻﺤﻦ ﺑﺮﻧﺠﻰ را ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﺻﺤﻦ ﭘﺮ آﺮﻣﻰ آﻨﺪ در اﻧﺠﻤﻦ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ را او ﭘﺮ ز آﮋدﻣﻬﺎ ﻧﻤﻮد‬

‫از دم ﺳﺤﺮ و ﺧﻮد ﺁن آﮋدم ﻧﺒﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺟﺎدو ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﺻﺪ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد دﺳﺘﺎن ﺟﺎدو ﺁﻓﺮﻳﻦ‬

‫‪T‬‬

‫‪٧٥٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻻﺟﺮم از ﺳﺤﺮ ﻳﺰدان ﻗﺮن ﻗﺮن‬

‫اﻧﺪر اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﭼﻮن زن زﻳﺮ ﭘﻬﻦ‬

‫ﺳﺎﺣﺮاﻧﺸﺎن ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻏﻼم‬

‫اﻧﺪر اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﭼﻮن ﺻﻌﻮﻩ ﺑﻪ دام‬

‫هﻴﻦ ﺑﺨﻮان ﻗﺮﺁن ﺑﺒﻴﻦ ﺳﺤﺮ ﺣﻼل‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮﻧﻰ ﻣﻜﺮهﺎى آﺎﻟﺠﺒﺎل‬

‫ﻣﻦ ﻧﻰام ﻓﺮﻋﻮن آﺎﻳﻢ ﺳﻮى ﻧﻴﻞ‬

‫ﺳﻮى ﺁﺗﺶ ﻣﻰروم ﻣﻦ ﭼﻮن ﺧﻠﻴﻞ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺁﺗﺶ هﺴﺖ ﺁن ﻣﺎء ﻣﻌﻴﻦ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ از ﻣﻜﺮ ﺁب ﺁﺗﺸﻴﻦ‬

‫ﺑﺲ ﻧﻜﻮ ﮔﻔﺖ ﺁن رﺳﻮل ﺧﻮش ﺟﻮاز‬

‫ذرﻩاى ﻋﻘﻠﺖ ﺑﻪ از ﺻﻮم و ﻧﻤﺎز‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻋﻘﻠﺖ ﺟﻮهﺮ اﺳﺖ اﻳﻦ دو ﻋﺮض‬

‫اﻳﻦ دو در ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺁن ﺷﺪ ﻣﻔﺘﺮض‬

‫ﺗﺎ ﺟﻼ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮ ﺁن ﺁﻳﻴﻨﻪ را‬

‫آﻪ ﺻﻔﺎ ﺁﻳﺪ ز ﻃﺎﻋﺖ ﺳﻴﻨﻪ را‬

‫ﻟﻴﻚ ﮔﺮ ﺁﻳﻴﻨﻪ از ﺑﻦ ﻓﺎﺳﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻴﻘﻞ او را دﻳﺮ ﺑﺎز ﺁرد ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﮔﺰﻳﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪ آﻪ ﺧﻮش ﻣﻐﺮس اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪآﻰ ﺻﻴﻘﻞﮔﺮى ﺁن را ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻔﺎوت ﻋﻘﻮل در اﺻﻞ ﻓﻄﺮت ﺧﻼف ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ آﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻮﻳﻨﺪ در اﺻﻞ ﻋﻘﻮل ﺟﺰوى ﺑﺮاﺑﺮﻧﺪ‬ ‫اﻳﻦ ﻓﺰوﻧﻰ و ﺗﻔﺎوت از ﺗﻌﻠﻢ اﺳﺖ و رﻳﺎﺿﺖ و ﺗﺠﺮﺑﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﻋﻘﻠﻬﺎ را ﻧﻴﻚ دان‬

‫در ﻣﺮاﺗﺐ از زﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫هﺴﺖ ﻋﻘﻠﻰ هﻤﭽﻮ ﻗﺮص ﺁﻓﺘﺎب‬

‫هﺴﺖ ﻋﻘﻠﻰ آﻤﺘﺮ از زهﺮﻩ و ﺷﻬﺎب‬

‫هﺴﺖ ﻋﻘﻠﻰ ﭼﻮن ﭼﺮاﻏﻰ ﺳﺮ ﺧﻮﺷﻰ‬

‫هﺴﺖ ﻋﻘﻠﻰ ﭼﻮن ﺳﺘﺎرﻩى ﺁﺗﺸﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﺑﺮ از ﭘﻴﺶ ﺁن ﭼﻮن وا ﺟﻬﺪ‬

‫ﻧﻮر ﻳﺰدان ﺑﻴﻦ ﺧﺮدهﺎ ﺑﺮ دهﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﺰوى ﻋﻘﻞ را ﺑﺪ ﻧﺎم آﺮد‬

‫آﺎم دﻧﻴﺎ ﻣﺮد را ﺑﻰآﺎم آﺮد‬

‫ﺁن ز ﺻﻴﺪى ﺣﺴﻦ ﺻﻴﺎدى ﺑﺪﻳﺪ‬

‫وﻳﻦ ز ﺻﻴﺎدى ﻏﻢ ﺻﻴﺪى آﺸﻴﺪ‬

‫ﺁن ز ﺧﺪﻣﺖ ﻧﺎز ﻣﺨﺪوﻣﻰ ﺑﻴﺎﻓﺖ‬

‫وﻳﻦ ز ﻣﺨﺪوﻣﻰ ز راﻩ ﻋﺰ ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺁن ز ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ اﺳﻴﺮ ﺁب ﺷﺪ‬

‫وز اﺳﻴﺮى ﺳﺒﻂ ﺻﺪ ﺳﻬﺮاب ﺷﺪ‬

‫ﻟﻌﺐ ﻣﻌﻜﻮس اﺳﺖ و ﻓﺮزﻳﻦ ﺑﻨﺪ ﺳﺨﺖ‬

‫ﺣﻴﻠﻪ آﻢ آﻦ آﺎر اﻗﺒﺎل اﺳﺖ و ﺑﺨﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺧﻴﺎل و ﺣﻴﻠﻪ آﻢ ﺗﻦ ﺗﺎر را‬

‫آﻪ ﻏﻨﻰ رﻩ آﻢ دهﺪ ﻣﻜﺎر را‬

‫ﻣﻜﺮ آﻦ در راﻩ ﻧﻴﻜﻮ ﺧﺪﻣﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻮت ﻳﺎﺑﻰ اﻧﺪر اﻣﺘﻰ‬

‫ﻣﻜﺮ آﻦ ﺗﺎ وارهﻰ از ﻣﻜﺮ ﺧﻮد‬

‫ﻣﻜﺮ آﻦ ﺗﺎ ﻓﺮد ﮔﺮدى از ﺟﺴﺪ‬

‫‪٧٥٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻜﺮ آﻦ ﺗﺎ آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﺷﻮى‬

‫در آﻤﻰ رﻓﺘﻰ ﺧﺪاوﻧﺪﻩ ﺷﻮى‬

‫روﺑﻬﻰ و ﺧﺪﻣﺖ اى ﮔﺮگ آﻬﻦ‬

‫هﻴﭻ ﺑﺮ ﻗﺼﺪ ﺧﺪاوﻧﺪى ﻣﻜﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن ﭘﺮواﻧﻪ در ﺁﺗﺶ ﺑﺘﺎز‬

‫آﻴﺴﻪاى ز ﺁن ﺑﺮ ﻣﺪوز و ﭘﺎك ﺑﺎز‬

‫زور را ﺑﮕﺬار و زارى را ﺑﮕﻴﺮ‬

‫رﺣﻢ ﺳﻮى زارى ﺁﻳﺪ اى ﻓﻘﻴﺮ‬

‫زارى ﻣﻀﻄﺮ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﻌﻨﻮى اﺳﺖ‬

‫زارى ﺳﺮد دروغ ﺁن ﻏﻮى اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮﻳﻪى اﺧﻮان ﻳﻮﺳﻒ ﺣﻴﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫آﻪ دروﻧﺸﺎن ﭘﺮ ز رﺷﻚ و ﻋﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن اﻋﺮاﺑﻰ آﻪ ﺳﮓ او از ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﻣﻰﻣﺮد و اﻧﺒﺎن او ﭘﺮ ﻧﺎن ﺑﻮد و ﺑﺮ ﺳﮓ ﻧﻮﺣﻪ ﻣﻰآﺮد و ﺷﻌﺮ‬ ‫ﻣﻰﮔﻔﺖ و ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ و ﺑﺮ ﺳﺮ و رو ﻣﻰزد و درﻳﻐﺶ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻟﻘﻤﻪ اى از اﻧﺒﺎن ﺑﻪ ﺳﮓ دادن‬ ‫ﺁن ﺳﮕﻰ ﻣﻰﻣﺮد و ﮔﺮﻳﺎن ﺁن ﻋﺮب‬ ‫ﺳﺎﺋﻠﻰ ﺑﮕﺬﺷﺖ و ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫اﺷﻚ ﻣﻰﺑﺎرﻳﺪ و ﻣﻰﮔﻔﺖ اى آﺮب‬ ‫ﻧﻮﺣﻪ و زارى ﺗﻮ از ﺑﻬﺮ آﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ در ﻣﻠﻜﻢ ﺳﮕﻰ ﺑﺪ ﻧﻴﻚ ﺧﻮ‬

‫ﻧﻚ هﻤﻰﻣﻴﺮد ﻣﻴﺎن راﻩ او‬

‫روز ﺻﻴﺎدم ﺑﺪ و ﺷﺐ ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﺗﻴﺰ ﭼﺸﻢ و ﺻﻴﺪ ﮔﻴﺮ و دزدران‬

‫ﮔﻔﺖ رﻧﺠﺶ ﭼﻴﺴﺖ زﺧﻤﻰ ﺧﻮردﻩ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺟﻮع اﻟﻜﻠﺐ زارش آﺮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺒﺮى آﻦ ﺑﺮ اﻳﻦ رﻧﺞ و ﺣﺮض‬

‫ﺻﺎﺑﺮان را ﻓﻀﻞ ﺣﻖ ﺑﺨﺸﺪ ﻋﻮض‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﺶ آﻪ اى ﺳﺎﻻر ﺣﺮ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ اﻧﺪر دﺳﺘﺖ اﻳﻦ اﻧﺒﺎن ﭘﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎن و زاد و ﻟﻮت دوش ﻣﻦ‬

‫ﻣﻰآﺸﺎﻧﻢ ﺑﻬﺮ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺑﺪن‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﻧﺪهﻰ ﺑﺪان ﺳﮓ ﻧﺎن و زاد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ ﻧﺪارم ﻣﻬﺮ و داد‬

‫دﺳﺖ ﻧﺎﻳﺪ ﺑﻰدرم در راﻩ ﻧﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ هﺴﺖ ﺁب دو دﻳﺪﻩ راﻳﮕﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎآﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ اى ﭘﺮ ﺑﺎد ﻣﺸﻚ‬

‫آﻪ ﻟﺐ ﻧﺎن ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ز اﺷﻚ‬

‫اﺷﻚ ﺧﻮن اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻏﻢ ﺁﺑﻰ ﺷﺪﻩ‬

‫ﻣﻰﻧﻴﺮزد ﺧﺎك ﺧﻮن ﺑﻰهﺪﻩ‬

‫آﻞ ﺧﻮد را ﺧﻮار آﺮد او ﭼﻮن ﺑﻠﻴﺲ‬

‫ﭘﺎرﻩى اﻳﻦ آﻞ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺰ ﺧﺴﻴﺲ‬

‫ﻣﻦ ﻏﻼم ﺁن آﻪ ﻧﻔﺮوﺷﺪ وﺟﻮد‬

‫ﺟﺰ ﺑﺪان ﺳﻠﻄﺎن ﺑﺎ اﻓﻀﺎل و ﺟﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﺮﻳﺪ ﺁﺳﻤﺎن ﮔﺮﻳﺎن ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻨﺎﻟﺪ ﭼﺮخ ﻳﺎ رب ﺧﻮان ﺷﻮد‬

‫ﻣﻦ ﻏﻼم ﺁن ﻣﺲ هﻤﺖ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫آﺎو ﺑﻪ ﻏﻴﺮ آﻴﻤﻴﺎ ﻧﺎرد ﺷﻜﺴﺖ‬

‫‪٧٥٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﺳﺖ اﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺁور در دﻋﺎ‬

‫ﺳﻮى اﺷﻜﺴﺘﻪ ﭘﺮد ﻓﻀﻞ ﺧﺪا‬

‫ﮔﺮ رهﺎﻳﻰ ﺑﺎﻳﺪت زﻳﻦ ﭼﺎﻩ ﺗﻨﮓ‬

‫اى ﺑﺮادر رو ﺑﺮ ﺁذر ﺑﻰدرﻧﮓ‬

‫ﻣﻜﺮ ﺣﻖ را ﺑﻴﻦ و ﻣﻜﺮ ﺧﻮد ﺑﻬﻞ‬

‫اى ز ﻣﻜﺮش ﻣﻜﺮ ﻣﻜﺎران ﺧﺠﻞ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻜﺮت ﺷﺪ ﻓﻨﺎى ﻣﻜﺮ رب‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎﻳﻰ ﻳﻚ آﻤﻴﻨﻰ ﺑﻮ اﻟﻌﺠﺐ‬

‫آﻪ آﻤﻴﻨﻪى ﺁن آﻤﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻘﺎ‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ اﻧﺪر ﻋﺮوج و ارﺗﻘﺎ‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ هﻴﭻ ﭼﺸﻢ ﺑﺪى ﺁدﻣﻰ را ﭼﻨﺎن ﻣﻬﻠﻚ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﭼﺸﻢ ﭘﺴﻨﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﮕﺮ آﻪ ﭼﺸﻢ او ﻣﺒﺪل ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻮر ﺣﻖ آﻪ ﺑﻰﻳﺴﻤﻊ و ﺑﻰﻳﺒﺼﺮ و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ او ﺑﻰﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﭘﺮ ﻃﺎوﺳﺖ ﻣﺒﻴﻦ و ﭘﺎى ﺑﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺳﻮء اﻟﻌﻴﻦ ﻧﮕﺸﺎﻳﺪ آﻤﻴﻦ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻟﻐﺰد آﻮﻩ از ﭼﺸﻢ ﺑﺪان‬

‫ﻳﺰﻟﻘﻮﻧﻚ از ﻧﺒﻰ ﺑﺮ ﺧﻮان ﺑﺪان‬

‫اﺣﻤﺪ ﭼﻮن آﻮﻩ ﻟﻐﺰﻳﺪ از ﻧﻈﺮ‬

‫در ﻣﻴﺎن راﻩ ﺑﻰﮔﻞ ﺑﻰﻣﻄﺮ‬

‫در ﻋﺠﺐ درﻣﺎﻧﺪ آﺎﻳﻦ ﻟﻐﺰش ز ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻧﭙﻨﺪارم آﻪ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺁﻳﺖ و ﺁﮔﺎﻩ آﺮد‬

‫آﺎن ز ﭼﺸﻢ ﺑﺪ رﺳﻴﺪت وز ﻧﺒﺮد‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪى ﻏﻴﺮ ﺗﻮ در دم ﻻ ﺷﺪى‬

‫ﺻﻴﺪ ﭼﺸﻢ و ﺳﺨﺮﻩى اﻓﻨﺎ ﺷﺪى‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁﻣﺪ ﻋﺼﻤﺘﻰ داﻣﻦ آﺸﺎن‬

‫وﻳﻦ آﻪ ﻟﻐﺰﻳﺪى ﺑﺪ از ﺑﻬﺮ ﻧﺸﺎن‬

‫ﻋﺒﺮﺗﻰ ﮔﻴﺮ اﻧﺪر ﺁن آﻪ آﻦ ﻧﮕﺎﻩ‬

‫ﺑﺮگ ﺧﻮد ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻜﻦ اى آﻢ ز آﺎﻩ‬

‫ﻚ ِﺑَﺄﺑْﺼﺎ ِر ِه ْﻢ‬ ‫ﻦ َآ َﻔﺮُوا َﻟ ُﻴ ْﺰِﻟﻘُﻮ َﻧ َ‬ ‫ن ﻳَﻜﺎ ُد اﱠﻟﺬِﻳ َ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ َو ِإ ْ‬ ‫ﻳﺎ رﺳﻮل اﻟﻠﱠﻪ در ﺁن ﻧﺎدى آﺴﺎن‬

‫ﻣﻰزﻧﻨﺪ از ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﺑﺮ آﺮآﺴﺎن‬

‫از ﻧﻈﺮﺷﺎن آﻠﻪى ﺷﻴﺮ ﻋﺮﻳﻦ‬

‫واﺷﻜﺎﻓﺪ ﺗﺎ آﻨﺪ ﺁن ﺷﻴﺮ اﻧﻴﻦ‬

‫ﺑﺮ ﺷﺘﺮ ﭼﺸﻢ اﻓﻜﻨﺪ هﻤﭽﻮن ﺣﻤﺎم‬

‫و ﺁﻧﮕﻬﺎن ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ اﻧﺪر ﭘﻰ ﻏﻼم‬

‫آﻪ ﺑﺮو از ﭘﻴﻪ اﻳﻦ اﺷﺘﺮ ﺑﺨﺮ‬

‫ﺑﻴﻨﺪ اﺷﺘﺮ را ﺳﻘﻂ او راﻩ ﺑﺮ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻩ از ﻣﺮض ﺁن اﺷﺘﺮى‬

‫آﺎو ﺑﺘﻚ ﺑﺎ اﺳﺐ ﻣﻰآﺮدى ﻣﺮى‬

‫آﺰ ﺣﺴﺪ وز ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﺑﻰهﻴﭻ ﺷﻚ‬

‫ﺳﻴﺮ و ﮔﺮدش را ﺑﮕﺮداﻧﺪ ﻓﻠﻚ‬

‫ﺁب ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ و دوﻻب ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﻟﻴﻚ در ﮔﺮدش ﺑﻮد ﺁب اﺻﻞ آﺎر‬

‫‪٧٥٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﺸﻢ ﻧﻴﻜﻮ ﺷﺪ دواى ﭼﺸﻢ ﺑﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺪ را ﻻ آﻨﺪ زﻳﺮ ﻟﮕﺪ‬

‫ﺳﺒﻖ رﺣﻤﺖ راﺳﺖ و او از رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﻣﺤﺼﻮل ﻗﻬﺮ و ﻟﻌﻨﺖ اﺳﺖ‬

‫رﺣﻤﺘﺶ ﺑﺮ ﻧﻘﻤﺘﺶ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻴﺮﻩ زﻳﻦ ﺷﺪ هﺮ ﻧﺒﻰ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺧﻮد‬

‫آﺎو ﻧﺘﻴﺠﻪى رﺣﻤﺖ اﺳﺖ و ﺿﺪ او‬

‫از ﻧﺘﻴﺠﻪى ﻗﻬﺮ ﺑﻮد ﺁن زﺷﺖ رو‬

‫ﺣﺮص ﺑﻂ ﻳﻚ ﺗﺎﺳﺖ اﻳﻦ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﺮص ﺷﻬﻮت ﻣﺎر و ﻣﻨﺼﺐ اژدهﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﺮص ﺑﻂ از ﺷﻬﻮت ﺣﻠﻖ اﺳﺖ و ﻓﺮج‬

‫در رﻳﺎﺳﺖ ﺑﻴﺴﺖ ﭼﻨﺪان اﺳﺖ درج‬

‫از اﻟﻮهﻴﺖ زﻧﺪ در ﺟﺎﻩ ﻻف‬

‫ﻃﺎﻣﻊ ﺷﺮآﺖ آﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻌﺎف‬

‫زﻟﺖ ﺁدم ز اﺷﻜﻢ ﺑﻮد و ﺑﺎﻩ‬

‫و ﺁن اﺑﻠﻴﺲ از ﺗﻜﺒﺮ ﺑﻮد و ﺟﺎﻩ‬

‫ﻻ ﺟﺮم او زود اﺳﺘﻐﻔﺎر آﺮد‬

‫و ﺁن ﻟﻌﻴﻦ از ﺗﻮﺑﻪ اﺳﺘﻜﺒﺎر آﺮد‬

‫ﺣﺮص ﺣﻠﻖ و ﻓﺮج هﻢ ﺧﻮد ﺑﺪ رﮔﻰ اﺳﺖ ﻟﻴﻚ ﻣﻨﺼﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﺁن اﺷﻜﺴﺘﮕﻰ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺦ و ﺷﺎخ اﻳﻦ رﻳﺎﺳﺖ را اﮔﺮ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮﻳﻢ دﻓﺘﺮى ﺑﺎﻳﺪ دﮔﺮ‬

‫اﺳﺐ ﺳﺮآﺶ را ﻋﺮب ﺷﻴﻄﺎﻧﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﻧﻰ ﺳﺘﻮرى را آﻪ در ﻣﺮﻋﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺷﻴﻄﻨﺖ ﮔﺮدن آﺸﻰ ﺑﺪ در ﻟﻐﺖ‬

‫ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻟﻌﻨﺖ ﺁﻣﺪ اﻳﻦ ﺻﻔﺖ‬

‫ﺻﺪ ﺧﻮرﻧﺪﻩ ﮔﻨﺠﺪ اﻧﺪر ﮔﺮد ﺧﻮان‬

‫دو رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻮ ﻧﮕﻨﺠﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺁن ﻧﺨﻮاهﺪ آﺎﻳﻦ ﺑﻮد ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺧﺎك‬

‫ﺗﺎ ﻣﻠﻚ ﺑﻜﺸﺪ ﭘﺪر را ز اﺷﺘﺮاك‬

‫ﺁن ﺷﻨﻴﺪﺳﺘﻰ آﻪ اﻟﻤﻠﻚ ﻋﻘﻴﻢ‬

‫ﻗﻄﻊ ﺧﻮﻳﺸﻰ آﺮد ﻣﻠﻜﺖ ﺟﻮ ز ﺑﻴﻢ‬

‫آﻪ ﻋﻘﻴﻢ اﺳﺖ و و را ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁﺗﺶ ﺑﺎ آﺴﺶ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻳﺎﺑﺪ او ﺑﺴﻮزد ﺑﺮ درد‬

‫ﭼﻮن ﻧﻴﺎﺑﺪ هﻴﭻ ﺧﻮد را ﻣﻰﺧﻮرد‬

‫هﻴﭻ ﺷﻮ وارﻩ ﺗﻮ از دﻧﺪان او‬

‫رﺣﻢ آﻢ ﺟﻮ از دل ﺳﻨﺪان او‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﮔﺸﺘﻰ هﻴﭻ از ﺳﻨﺪان ﻣﺘﺮس‬

‫هﺮ ﺻﺒﺎح از ﻓﻘﺮ ﻣﻄﻠﻖ ﮔﻴﺮ درس‬

‫هﺴﺖ اﻟﻮهﻴﺖ رداى ذو اﻟﺠﻼل‬

‫هﺮ آﻪ در ﭘﻮﺷﺪ ﺑﺮ او ﮔﺮدد وﺑﺎل‬

‫ﺗﺎج از ﺁن اوﺳﺖ ﺁن ﻣﺎ آﻤﺮ‬

‫واى او آﺰ ﺣﺪ ﺧﻮد دارد ﮔﺬر‬

‫ﻓﺘﻨﻪى ﺗﺴﺖ اﻳﻦ ﭘﺮ ﻃﺎوﺳﻴﺖ‬

‫آﻪ اﺷﺘﺮاآﺖ ﺑﺎﻳﺪ و ﻗﺪوﺳﻴﺖ‬

‫‪٧٥٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﺼﻪى ﺁن ﺣﻜﻴﻢ آﻪ دﻳﺪ ﻃﺎوﺳﻰ را آﻪ ﭘﺮ زﻳﺒﺎى ﺧﻮد را ﻣﻰآﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﻘﺎر و ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺖ و ﺗﻦ ﺧﻮد را آﻞ و‬ ‫زﺷﺖ ﻣﻰآﺮد از ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﻴﺪ آﻪ درﻳﻐﺖ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻣﻰﺁﻳﺪ اﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺟﺎن از ﭘﺮ ﻋﺰﻳﺰﺗﺮ اﺳﺖ و اﻳﻦ‬ ‫ﻋﺪوى ﺟﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﭘﺮ ﺧﻮد ﻣﻰآﻨﺪ ﻃﺎوﺳﻰ ﺑﻪ دﺷﺖ‬

‫ﻳﻚ ﺣﻜﻴﻤﻰ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺁن ﺟﺎ ﺑﻪ ﮔﺸﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻃﺎوﺳﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺮ ﺳﻨﻰ‬

‫ﺑﻰدرﻳﻎ از ﺑﻴﺦ ﭼﻮن ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺧﻮد دﻟﺖ ﭼﻮن ﻣﻰدهﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﻠﻞ‬

‫ﺑﺮ آﻨﻰ اﻧﺪازىاش اﻧﺪر وﺣﻞ‬

‫هﺮ ﭘﺮت را از ﻋﺰﻳﺰى و ﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﺣﺎﻓﻈﺎن در ﻃﻰ ﻣﺼﺤﻒ ﻣﻰﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺗﺤﺮﻳﻚ هﻮاى ﺳﻮدﻣﻨﺪ‬

‫از ﭘﺮ ﺗﻮ ﺑﺎد ﺑﻴﺰن ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﻧﺎﺷﻜﺮى و ﭼﻪ ﺑﻰﺑﺎآﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﻰداﻧﻰ آﻪ ﻧﻘﺎﺷﺶ آﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ هﻤﻰداﻧﻰ و ﻧﺎزى ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﻗﺎﺻﺪا ﻗﻠﻊ ﻃﺮازى ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻧﺎزا آﻪ ﮔﺮدد ﺁن ﮔﻨﺎﻩ‬

‫اﻓﻜﻨﺪ ﻣﺮ ﺑﻨﺪﻩ را از ﭼﺸﻢ ﺷﺎﻩ‬

‫ﻧﺎز آﺮدن ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺁﻳﺪ از ﺷﻜﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ آﻢ ﺧﺎﻳﺶ آﻪ دارد ﺻﺪ ﺧﻄﺮ‬

‫اﻳﻤﻦ ﺁﺑﺎد اﺳﺖ ﺁن راﻩ ﻧﻴﺎز‬

‫ﺗﺮك ﻧﺎزش ﮔﻴﺮ و ﺑﺎ ﺁن رﻩ ﺑﺴﺎز‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻧﺎز ﺁورى زد ﭘﺮ و ﺑﺎل‬

‫ﺁﺧﺮ اﻻﻣﺮ ﺁن ﺑﺮ ﺁن آﺲ ﺷﺪ وﺑﺎل‬

‫ﺧﻮﺷﻰ ﻧﺎز ار دﻣﻰ ﺑﻔﺮازدت‬

‫ﺑﻴﻢ و ﺗﺮس ﻣﻀﻤﺮش ﺑﮕﺪازدت‬

‫وﻳﻦ ﻧﻴﺎز ار ﭼﻪ آﻪ ﻻﻏﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺻﺪر را ﭼﻮن ﺑﺪر اﻧﻮر ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ز ﻣﺮدﻩ زﻧﺪﻩ ﺑﻴﺮون ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﻣﺮدﻩ ﮔﺸﺖ او دارد رﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ز زﻧﺪﻩ ﻣﺮدﻩ ﺑﻴﺮون ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ زﻧﺪﻩ ﺳﻮى ﻣﺮﮔﻰ ﻣﻰﺗﻨﺪ‬

‫ﻣﺮدﻩ ﺷﻮ ﺗﺎ ﻣﺨﺮج اﻟﺤﻰ اﻟﺼﻤﺪ‬

‫زﻧﺪﻩاى زﻳﻦ ﻣﺮدﻩ ﺑﻴﺮون ﺁورد‬

‫دى ﺷﻮى ﺑﻴﻨﻰ ﺗﻮ اﺧﺮاج ﺑﻬﺎر‬

‫ﻟﻴﻞ ﮔﺮدى ﺑﻴﻨﻰ اﻳﻼج ﻧﻬﺎر‬

‫ﺑﺮ ﻣﻜﻦ ﺁن ﭘﺮ آﻪ ﻧﭙﺬﻳﺮد رﻓﻮ‬

‫روى ﻣﺨﺮاش از ﻋﺰا اى ﺧﻮب رو‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن روﻳﻰ آﻪ ﭼﻮن ﺷﻤﺲ ﺿﺤﺎﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن رخ را ﺧﺮاﺷﻴﺪن ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫زﺧﻢ ﻧﺎﺧﻦ ﺑﺮ ﭼﻨﺎن رخ آﺎﻓﺮى اﺳﺖ‬

‫آﻪ رخ ﻣﻪ در ﻓﺮاق او ﮔﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﻳﺎ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ ﺗﻮ روى ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﺗﺮك آﻦ ﺧﻮى ﻟﺠﺎج اﻧﺪﻳﺶ را‬

‫‪٧٦٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺻﻔﺎ و ﺳﺎدﮔﻰ ﻧﻔﺲ ﻣﻄﻤﺌﻨﻪ از ﻓﻜﺮتهﺎ ﻣﺸﻮش ﺷﻮد ﭼﻨﺎن آﻪ‬ ‫ﺑﺮ روى ﺁﻳﻨﻪ ﭼﻴﺰى ﻧﻮﻳﺴﻰ ﻳﺎ ﻧﻘﺶ آﻨﻰ اﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﺎك آﻨﻰ داﻏﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻧﻘﺼﺎﻧﻰ‬ ‫روى ﻧﻔﺲ ﻣﻄﻤﺌﻨﻪ در ﺟﺴﺪ‬

‫زﺧﻢ ﻧﺎﺧﻨﻬﺎى ﻓﻜﺮت ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﻓﻜﺮت ﺑﺪ ﻧﺎﺧﻦ ﭘﺮ زهﺮ دان‬

‫ﻣﻰﺧﺮاﺷﺪ در ﺗﻌﻤﻖ روى ﺟﺎن‬

‫ﺗﺎ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﻋﻘﺪﻩى اﺷﻜﺎل را‬

‫در ﺣﺪث آﺮدﺳﺖ زرﻳﻦ ﺑﻴﻞ را‬

‫ﻋﻘﺪﻩ را ﺑﮕﺸﺎدﻩ ﮔﻴﺮ اى ﻣﻨﺘﻬﻰ‬

‫ﻋﻘﺪﻩى ﺳﺨﺖ اﺳﺖ ﺑﺮ آﻴﺴﻪى ﺗﻬﻰ‬

‫در ﮔﺸﺎد ﻋﻘﺪﻩهﺎ ﮔﺸﺘﻰ ﺗﻮ ﭘﻴﺮ‬

‫ﻋﻘﺪﻩى ﭼﻨﺪى دﮔﺮ ﺑﮕﺸﺎدﻩ ﮔﻴﺮ‬

‫ﻋﻘﺪﻩاى آﺎن ﺑﺮ ﮔﻠﻮى ﻣﺎﺳﺖ ﺳﺨﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺪاﻧﻰ آﻪ ﺧﺴﻰ ﻳﺎ ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫ﺣﻞ اﻳﻦ اﺷﻜﺎل آﻦ ﮔﺮ ﺁدﻣﻰ‬

‫ﺧﺮج اﻳﻦ آﻦ دم اﮔﺮ ﺁدم دﻣﻰ‬

‫ﺣﺪ اﻋﻴﺎن و ﻋﺮض داﻧﺴﺘﻪ ﮔﻴﺮ‬

‫ﺣﺪ ﺧﻮد را دان آﻪ ﻧﺒﻮد زﻳﻦ ﮔﺰﻳﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪاﻧﻰ ﺣﺪ ﺧﻮد زﻳﻦ ﺣﺪ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻰﺣﺪ در رﺳﻰ اى ﺧﺎك ﺑﻴﺰ‬

‫ﻋﻤﺮ در ﻣﺤﻤﻮل و در ﻣﻮﺿﻮع رﻓﺖ‬

‫ﺑﻰﺑﺼﻴﺮت ﻋﻤﺮ در ﻣﺴﻤﻮع رﻓﺖ‬

‫هﺮ دﻟﻴﻠﻰ ﺑﻰﻧﺘﻴﺠﻪ و ﺑﻰاﺛﺮ‬

‫ﺑﺎﻃﻞ ﺁﻣﺪ در ﻧﺘﻴﺠﻪى ﺧﻮد ﻧﮕﺮ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﻣﺼﻨﻮﻋﻰ ﻧﺪﻳﺪى ﺻﺎﻧﻌﻰ‬

‫ﺑﺮ ﻗﻴﺎس اﻗﺘﺮاﻧﻰ ﻗﺎﻧﻌﻰ‬

‫ﻣﻰﻓﺰاﻳﺪ در وﺳﺎﻳﻂ ﻓﻠﺴﻔﻰ‬

‫از دﻻﻳﻞ ﺑﺎز ﺑﺮ ﻋﻜﺴﺶ ﺻﻔﻰ‬

‫اﻳﻦ ﮔﺮﻳﺰد از دﻟﻴﻞ و از ﺣﺠﺎب‬

‫از ﭘﻰ ﻣﺪﻟﻮل ﺳﺮ ﺑﺮدﻩ ﺑﻪ ﺟﻴﺐ‬

‫ﮔﺮ دﺧﺎن او را دﻟﻴﻞ ﺁﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰدﺧﺎن ﻣﺎ را در ﺁن ﺁﺗﺶ ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ اﻳﻦ ﺁﺗﺶ آﻪ از ﻗﺮب و وﻻ‬

‫از دﺧﺎن ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﺁﻣﺪ ﺑﻤﺎ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻴﻪ آﺎرى ﺑﻮد رﻓﺘﻦ ز ﺟﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ ﺗﺨﻴﻴﻼت ﺟﺎن ﺳﻮى دﺧﺎن‬

‫در ﺑﻴﺎن ﻗﻮل رﺳﻮل ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻻ رهﺒﺎﻧﻴﻪ ﻓﻰ اﻻﺳﻼم‬ ‫ﺑﺮ ﻣﻜﻦ ﭘﺮ را و دل ﺑﺮ آﻦ از او‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺷﺮط اﻳﻦ ﺟﻬﺎد ﺁﻣﺪ ﻋﺪو‬

‫ﭼﻮن ﻋﺪو ﻧﺒﻮد ﺟﻬﺎد ﺁﻣﺪ ﻣﺤﺎل‬

‫ﺷﻬﻮﺗﺖ ﻧﺒﻮد ﻧﺒﺎﺷﺪ اﻣﺘﺜﺎل‬

‫ﺻﺒﺮ ﻧﺒﻮد ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﻴﻞ ﺗﻮ‬

‫ﺧﺼﻢ ﭼﻮن ﻧﺒﻮد ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺣﻴﻞ ﺗﻮ‬

‫هﻴﻦ ﻣﻜﻦ ﺧﻮد را ﺧﺼﻰ رهﺒﺎن ﻣﺸﻮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻋﻔﺖ هﺴﺖ ﺷﻬﻮت را ﮔﺮو‬

‫‪٧٦١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻰهﻮا ﻧﻬﻰ از هﻮا ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﻮد‬

‫ﻏﺎزﻳﻰ ﺑﺮ ﻣﺮدﮔﺎن ﻧﺘﻮان ﻧﻤﻮد‬

‫َأ ْﻧ ِﻔﻘُﻮا ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﭘﺲ آﺴﺒﻰ ﺑﻜﻦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﺒﻮد ﺧﺮج ﺑﻰدﺧﻞ آﻬﻦ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁورد َأ ْﻧ ِﻔﻘُﻮا را ﻣﻄﻠﻖ او‬

‫ﺗﻮ ﺑﺨﻮان آﻪ اآﺴﺒﻮا ﺛﻢ اﻧﻔﻘﻮا‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﭼﻮن ﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮد اﺻﺒﺮوا‬

‫رﻏﺒﺘﻰ ﺑﺎﻳﺪ آﺰ ﺁن ﺗﺎﺑﻰ ﺗﻮ رو‬

‫ﭘﺲ ُآﻠُﻮا از ﺑﻬﺮ دام ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬

‫ﺴ ِﺮﻓُﻮا ﺁن ﻋﻔﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﻻ ُﺗ ْ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﺤﻤﻮل ﺑﻪ ﻧﺒﻮد ﻟﺪﻳﻪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﻣﺤﻤﻮل ﻋﻠﻴﻪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ رﻧﺞ ﺻﺒﺮ ﻧﺒﻮد ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫ﺷﺮط ﻧﺒﻮد ﭘﺲ ﻓﺮو ﻧﺎﻳﺪ ﺟﺰا‬

‫ﺣﺒﺬا ﺁن ﺷﺮط و ﺷﺎدا ﺁن ﺟﺰا‬

‫ﺁن ﺟﺰاى دل ﻧﻮاز ﺟﺎن ﻓﺰا‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺛﻮاب ﻋﻤﻞ ﻋﺎﺷﻖ از ﺣﻖ هﻢ ﺣﻖ اﺳﺖ‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ و ﻏﻢ اوﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ ﻣﺰد و اﺟﺮت ﺧﺪﻣﺖ هﻢ اوﺳﺖ‬

‫ﻏﻴﺮ ﻣﻌﺸﻮق ار ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻋﺸﻖ ﻧﺒﻮد هﺮزﻩ ﺳﻮداﻳﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻋﺸﻖ ﺁن ﺷﻌﻠﻪﺳﺖ آﺎو ﭼﻮن ﺑﺮ ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺟﺰ ﻣﻌﺸﻮق ﺑﺎﻗﻰ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻮﺧﺖ‬

‫ﺗﻴﻎ ﻻ در ﻗﺘﻞ ﻏﻴﺮ ﺣﻖ ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫در ﻧﮕﺮ ز ﺁن ﭘﺲ آﻪ ﺑﻌﺪ ﻻ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ إِﻟﱠﺎ اﻟﻠﱠ ُﻪ ﺑﺎﻗﻰ ﺟﻤﻠﻪ رﻓﺖ‬

‫ﺷﺎد ﺑﺎش اى ﻋﺸﻖ ﺷﺮآﺖ ﺳﻮز زﻓﺖ‬

‫ﺧﻮد هﻤﻮ ﺑﻮد ﺁﺧﺮﻳﻦ و اوﻟﻴﻦ‬

‫ﺷﺮك ﺟﺰ از دﻳﺪﻩى اﺣﻮل ﻣﺒﻴﻦ‬

‫اى ﻋﺠﺐ ﺣﺴﻨﻰ ﺑﻮد ﺟﺰ ﻋﻜﺲ ﺁن‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺗﻦ را ﺟﻨﺒﺸﻰ از ﻏﻴﺮ ﺟﺎن‬

‫ﺁن ﺗﻨﻰ را آﻪ ﺑﻮد در ﺟﺎن ﺧﻠﻞ‬

‫ﺧﻮش ﻧﮕﺮدد ﮔﺮ ﺑﮕﻴﺮى در ﻋﺴﻞ‬

‫اﻳﻦ آﺴﻰ داﻧﺪ آﻪ روزى زﻧﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫از آﻒ اﻳﻦ ﺟﺎن ﺟﺎن ﺟﺎﻣﻰ رﺑﻮد‬

‫وان آﻪ ﭼﺸﻢ او ﻧﺪﻳﺪﻩﺳﺖ ﺁن رﺧﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ او ﺟﺎن اﺳﺖ اﻳﻦ ﺗﻒ دﺧﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪ او ﻋﻤﺮ ﻋﺒﺪ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬

‫ﭘﻴﺶ او ﻋﺎدل ﺑﻮد ﺣﺠﺎج ﻧﻴﺰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪ او ﻣﺎر ﻣﻮﺳﻰ را ﺛﺒﺎت‬

‫در ﺣﺒﺎل ﺳﺤﺮ ﭘﻨﺪارد ﺣﻴﺎت‬

‫ﻣﺮغ آﺎو ﻧﺎﺧﻮردﻩ اﺳﺖ ﺁب زﻻل‬

‫اﻧﺪر ﺁب ﺷﻮر دارد ﭘﺮ و ﺑﺎل‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺿﺪ ﺿﺪ را هﻤﻰ ﻧﺘﻮان ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪ زﺧﻢ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ﻧﻮاﺧﺖ‬

‫ﻻﺟﺮم دﻧﻴﺎ ﻣﻘﺪم ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﺖ‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ ﻗﺪر اﻗﻠﻴﻢ َأ َﻟ ْ‬

‫‪٧٦٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن از اﻳﻨﺠﺎ وارهﻰ ﺁن ﺟﺎ روى‬

‫در ﺷﻜﺮ ﺧﺎﻧﻪى اﺑﺪ ﺷﺎآﺮ ﺷﻮى‬

‫ﮔﻮﻳﻰ ﺁن ﺟﺎ ﺧﺎك را ﻣﻰﺑﻴﺨﺘﻢ‬

‫زﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﭘﺎك ﻣﻰﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻢ‬

‫اى درﻳﻐﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﺑﻮدﻳﻢ اﺟﻞ‬

‫ﺗﺎ ﻋﺬاﺑﻢ آﻢ ﺑﺪى اﻧﺪر وﺣﻞ‬

‫در ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﻮل رﺳﻮل ﺻﻠﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ و ﺁﻟﻪ ﻣﺎ ﻣﺎت ﻣﻦ ﻣﺎت اﻻ و ﺗﻤﻨﻰ ان ﻳﻤﻮت ﻗﺒﻞ ﻣﺎ ﻣﺎت ان آﺎن ﺑﺮا‬ ‫ﻟﻴﻜﻮن اﻟﻰ وﺻﻮل اﻟﺒﺮ اﻋﺠﻞ و ان آﺎن ﻓﺎﺟﺮا ﻟﻴﻘﻞ ﻓﺠﻮرﻩ‬ ‫زﻳﻦ ﺑﻔﺮﻣﻮدﻩﺳﺖ ﺁن ﺁﮔﻪ رﺳﻮل‬

‫آﻪ هﺮ ﺁن آﻪ ﻣﺮد و آﺮد از ﺗﻦ ﻧﺰول‬

‫ﻧﺒﻮد او را ﺣﺴﺮت ﻧﻘﻼن و ﻣﻮت‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺴﺮت ﺗﻘﺼﻴﺮ و ﻓﻮت‬

‫هﺮ آﻪ ﻣﻴﺮد ﺧﻮد ﺗﻤﻨﻰ ﺑﺎﺷﺪش‬

‫آﻪ ﺑﺪى زﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﻧﻘﻞ ﻣﻘﺼﺪش‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد ﺑﺪ ﺗﺎ ﺑﺪى آﻤﺘﺮ ﺑﺪى‬

‫ور ﺗﻘﻰ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ زودﺗﺮ ﺁﻣﺪى‬

‫ﮔﻮﻳﺪ ﺁن ﺑﺪ ﺑﻰﺧﺒﺮ ﻣﻰﺑﻮدﻩام‬

‫دم ﺑﻪ دم ﻣﻦ ﭘﺮدﻩ ﻣﻰاﻓﺰودﻩام‬

‫ﮔﺮ از اﻳﻦ زودﺗﺮ ﻣﺮا ﻣﻌﺒﺮ ﺑﺪى‬

‫اﻳﻦ ﺣﺠﺎب و ﭘﺮدﻩام آﻤﺘﺮ ﺑﺪى‬

‫از ﺣﺮﻳﺼﻰ آﻢ دران روى ﻗﻨﻮع‬

‫وز ﺗﻜﺒﺮ آﻢ دران ﭼﻬﺮﻩى ﺧﺸﻮع‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ از ﺑﺨﻞ آﻢ در روى ﺟﻮد‬

‫وز ﺑﻠﻴﺴﻰ ﭼﻬﺮﻩى ﺧﻮب ﺳﺠﻮد‬

‫ﺑﺮ ﻣﻜﻦ ﺁن ﭘﺮ ﺧﻠﺪ ﺁراى را‬

‫ﺑﺮ ﻣﻜﻦ ﺁن ﭘﺮ رﻩ ﭘﻴﻤﺎى را‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ اﻳﻦ ﭘﻨﺪ در وى ﺑﻨﮕﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن در ﻧﻮﺣﻪ ﺁﻣﺪ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ و ﮔﺮﻳﻪى دراز دردﻣﻨﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﺁن ﺟﺎ ﺑﻮد ﺑﺮ ﮔﺮﻳﻪاش ﻓﮕﻨﺪ‬

‫و اﻧﻜﻪ ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪ ﭘﺮ آﻨﺪن ز ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻰﺟﻮاﺑﻰ ﺷﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ‬

‫آﺰ ﻓﻀﻮﻟﻰ ﻣﻦ ﭼﺮا ﭘﺮﺳﻴﺪﻣﺶ‬

‫او ز ﻏﻢ ﭘﺮ ﺑﻮد ﺷﻮراﻧﻴﺪﻣﺶ‬

‫ﻣﻰﭼﻜﻴﺪ از ﭼﺸﻢ ﺗﺮ ﺑﺮ ﺧﺎك ﺁب‬

‫اﻧﺪر ﺁن هﺮ ﻗﻄﺮﻩ ﻣﺪرج ﺻﺪ ﺟﻮاب‬

‫ﮔﺮﻳﻪى ﺑﺎ ﺻﺪق ﺑﺮ ﺟﺎﻧﻬﺎ زﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﭼﺮخ و ﻋﺮش را ﮔﺮﻳﺎن آﻨﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ و دﻟﻬﺎ ﺑﻰﮔﻤﺎﻧﻰ ﻋﺮﺷﻰاﻧﺪ‬

‫در ﺣﺠﺎب از ﻧﻮر ﻋﺮﺷﻰ ﻣﻰزﻳﻨﺪ‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻋﻘﻞ و روح در ﺁب و ﮔﻞ ﻣﺤﺒﻮساﻧﺪ هﻤﭽﻮ هﺎروت و ﻣﺎروت در ﭼﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ‬ ‫هﻤﭽﻮ هﺎروت و ﭼﻮ ﻣﺎروت ﺁن دو ﭘﺎك‬

‫ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﺳﻬﻤﻨﺎك‬

‫‪٧٦٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ﺳﻔﻠﻰ و ﺷﻬﻮاﻧﻰ درﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﭼﻪ ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ از ﺟﺮم ﺑﻨﺪ‬

‫ﺳﺤﺮ و ﺿﺪ ﺳﺤﺮ را ﺑﻰاﺧﺘﻴﺎر‬

‫زﻳﻦ دو ﺁﻣﻮزﻧﺪ ﻧﻴﻜﺎن و ﺷﺮار‬

‫ﻟﻴﻚ اول ﭘﻨﺪ ﺑﺪهﻨﺪش آﻪ هﻴﻦ‬

‫ﺳﺤﺮ را از ﻣﺎ ﻣﻴﺎﻣﻮز و ﻣﭽﻴﻦ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮزﻳﻢ اﻳﻦ ﺳﺤﺮ اى ﻓﻼن‬

‫از ﺑﺮاى اﺑﺘﻼ و اﻣﺘﺤﺎن‬

‫آﺎﻣﺘﺤﺎن را ﺷﺮط ﺑﺎﺷﺪ اﺧﺘﻴﺎر‬

‫اﺧﺘﻴﺎرى ﻧﺒﻮدت ﺑﻰاﻗﺘﺪار‬

‫ﻣﻴﻠﻬﺎ هﻤﭽﻮن ﺳﮕﺎن ﺧﻔﺘﻪاﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر اﻳﺸﺎن ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ ﺑﻨﻬﻔﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻗﺪرت ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ ردﻩ‬

‫هﻤﭽﻮ هﻴﺰم ﭘﺎرﻩهﺎ و ﺗﻦ زدﻩ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﺮدارى در ﺁﻳﺪ در ﻣﻴﺎن‬

‫ﻧﻔﺦ ﺻﻮر ﺣﺮص آﻮﺑﺪ ﺑﺮ ﺳﮕﺎن‬

‫ﭼﻮن در ﺁن آﻮﭼﻪ ﺧﺮى ﻣﺮدار ﺷﺪ‬

‫ﺻﺪ ﺳﮓ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺪان ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‬

‫ﺣﺮﺻﻬﺎى رﻓﺘﻪ اﻧﺪر آﺘﻢ ﻏﻴﺐ‬

‫ﺗﺎﺧﺘﻦ ﺁورد ﺳﺮ ﺑﺮ زد ز ﺟﻴﺐ‬

‫ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮى هﺮ ﺳﮕﻰ دﻧﺪان ﺷﺪﻩ‬

‫وز ﺑﺮاى ﺣﻴﻠﻪ دم ﺟﻨﺒﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫ﻧﻴﻢ زﻳﺮش ﺣﻴﻠﻪ ﺑﺎﻻ ﺁن ﻏﻀﺐ‬

‫ﭼﻮن ﺿﻌﻴﻒ ﺁﺗﺶ آﻪ ﻳﺎﺑﺪ او ﺣﻄﺐ‬

‫ﺷﻌﻠﻪ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻰرﺳﺪ از ﻻﻣﻜﺎن‬

‫ﻣﻰرود دود ﻟﻬﺐ ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺻﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﮓ اﻧﺪر اﻳﻦ ﺗﻦ ﺧﻔﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺎرى ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺎن ﺑﻨﻬﻔﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ ﺑﺎزاناﻧﺪ دﻳﺪﻩ دوﺧﺘﻪ‬

‫در ﺣﺠﺎب از ﻋﺸﻖ ﺻﻴﺪى ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺗﺎ آﻠﻪ ﺑﺮ دارد و ﺑﻴﻨﺪ ﺷﻜﺎر‬

‫ﺁن ﮔﻬﺎن ﺳﺎزد ﻃﻮاف آﻮهﺴﺎر‬

‫ﺷﻬﻮت رﻧﺠﻮر ﺳﺎآﻦ ﻣﻰﺑﻮد‬

‫ﺧﺎﻃﺮ او ﺳﻮى ﺻﺤﺖ ﻣﻰرود‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻧﺎن و ﺳﻴﺐ و ﺧﺮﺑﺰﻩ‬

‫در ﻣﺼﺎف ﺁﻳﺪ ﻣﺰﻩ و ﺧﻮف ﺑﺰﻩ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد ﺻﺒﺎر دﻳﺪن ﺳﻮد اوﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺗﻬﻴﺞ ﻃﺒﻊ ﺳﺴﺘﺶ را ﻧﻜﻮﺳﺖ‬

‫ور ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺻﺒﺮ ﭘﺲ ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﺑﻪ‬

‫ﺗﻴﺮ دور اوﻟﻰ ز ﻣﺮد ﺑﻰزرﻩ‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻃﺎوس ﺁن ﺳﺎﺋﻞ را‬ ‫ﭼﻮن ز ﮔﺮﻳﻪ ﻓﺎرغ ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ رو‬

‫آﻪ ﺗﻮ رﻧﮓ و ﺑﻮى را هﺴﺘﻰ ﮔﺮو‬

‫ﺁن ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ آﻪ هﺮ ﺳﻮ ﺻﺪ ﺑﻼ‬

‫ﺳﻮى ﻣﻦ ﺁﻳﺪ ﭘﻰ اﻳﻦ ﺑﺎﻟﻬﺎ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﺻﻴﺎد ﺑﻰرﺣﻤﺖ ﻣﺪام‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﭘﺮهﺎ ﻧﻬﺪ هﺮ ﺳﻮم دام‬

‫‪٧٦٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻨﺪ ﺗﻴﺮ اﻧﺪاز ﺑﻬﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﺗﻴﺮ ﺳﻮى ﻣﻦ آﺸﺪ اﻧﺪر هﻮا‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارم زور و ﺿﺒﻂ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫زﻳﻦ ﻗﻀﺎ و زﻳﻦ ﺑﻼ و زﻳﻦ ﻓﺘﻦ‬

‫ﺁن ﺑﻪ ﺁﻳﺪ آﻪ ﺷﻮم زﺷﺖ و آﺮﻳﻪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮم اﻳﻤﻦ در اﻳﻦ آﻬﺴﺎر و ﺗﻴﻪ‬

‫اﻳﻦ ﺳﻼح ﻋﺠﺐ ﻣﻦ ﺷﺪ اى ﻓﺘﻰ‬

‫ﻋﺠﺐ ﺁرد ﻣﻌﺠﺒﺎن را ﺻﺪ ﺑﻼ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ هﻨﺮهﺎ و زﻳﺮآﻴﻬﺎ و ﻣﺎل دﻧﻴﺎ هﻤﭽﻮن ﭘﺮهﺎى ﻃﺎوس ﻋﺪوى ﺟﺎن اﺳﺖ‬ ‫ﭘﺲ هﻨﺮ ﺁﻣﺪ هﻼآﺖ ﺧﺎم را‬

‫آﺰ ﭘﻰ داﻧﻪ ﻧﺒﻴﻨﺪ دام را‬

‫اﺧﺘﻴﺎر ﺁن را ﻧﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ او‬

‫ﻣﺎﻟﻚ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر اﺗﻘﻮا‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺣﻔﻆ و ﺗﻘﻮى زﻳﻨﻬﺎر‬

‫دور آﻦ ﺁﻟﺖ ﺑﻴﻨﺪاز اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺎﻩ و اﺧﺘﻴﺎرم ﺁن ﭘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ آﻨﻢ ﭘﺮ را آﻪ در ﻗﺼﺪ ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻧﮕﺎرد ﭘﺮ ﺧﻮد را ﺻﺒﻮر‬

‫ﺗﺎ ﭘﺮش در ﻧﻔﮕﻨﺪ در ﺷﺮ و ﺷﻮر‬

‫ﭘﺲ زﻳﺎﻧﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺮ ﮔﻮ ﺑﺮ ﻣﻜﻦ‬

‫ﮔﺮ رﺳﺪ ﺗﻴﺮى ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺁرد ﻣﺠﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺮ ﻣﻦ ﭘﺮ زﻳﺒﺎ دﺷﻤﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ از ﺟﻠﻮﻩﮔﺮى ﺻﺒﺮﻳﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪى ﺻﺒﺮ و ﺣﻔﺎﻇﻢ راهﺒﺮ‬

‫ﺑﺮ ﻓﺰودى ز اﺧﺘﻴﺎرم آﺮ و ﻓﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻃﻔﻠﻢ ﻳﺎ ﭼﻮ ﻣﺴﺖ اﻧﺪر ﻓﺘﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻻﻳﻖ ﺗﻴﻎ اﻧﺪر دﺳﺖ ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮا ﻋﻘﻠﻰ ﺑﺪى و ﻣﻨﺰﺟﺮ‬

‫ﺗﻴﻎ اﻧﺪر دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻮدى ﻇﻔﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻮر دﻩ ﭼﻮن ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺗﺎ زﻧﺪ ﺗﻴﻐﻰ آﻪ ﻧﺒﻮد ﺟﺰ ﺻﻮاب‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارم ﻋﻘﻞ ﺗﺎﺑﺎن و ﺻﻼح‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا در ﭼﺎﻩ ﻧﻨﺪازم ﺳﻼح‬

‫در ﭼﻪ اﻧﺪازم آﻨﻮن ﺗﻴﻎ و ﻣﺠﻦ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺳﻼح ﺧﺼﻢ ﻣﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪن‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارم زور و ﻳﺎرى و ﺳﻨﺪ‬

‫ﺗﻴﻐﻢ او ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ و ﺑﺮ ﻣﻦ زﻧﺪ‬

‫رﻏﻢ اﻳﻦ ﻧﻔﺲ و ﻗﺒﻴﺤﻪ ﺧﻮى را‬

‫آﻪ ﻧﭙﻮﺷﺪ رو ﺧﺮاﺷﻢ روى را‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد آﻢ اﻳﻦ ﺟﻤﺎل و اﻳﻦ آﻤﺎل‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪ رو آﻢ اﻓﺘﻢ در وﺑﺎل‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﻦ ﻧﻴﺖ ﺧﺮاﺷﻢ ﺑﺰﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﻪ ﺑﻪ زﺧﻢ اﻳﻦ روى را ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ دﻟﻢ ﺧﻮى ﺳﺘﻴﺮى داﺷﺘﻰ‬

‫روى ﺧﻮﺑﻢ ﺟﺰ ﺻﻔﺎ ﻧﻔﺮاﺷﺘﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪم زور و ﻓﺮهﻨﮓ و ﺻﻼح‬

‫ﺧﺼﻢ دﻳﺪم زود ﺑﺸﻜﺴﺘﻢ ﺳﻼح‬

‫‪٧٦٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﺗﻴﻎ ﻣﻦ او را آﻤﺎل‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﺧﻨﺠﺮم ﺑﺮ ﻣﻦ وﺑﺎل‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰم ﺗﺎ رﮔﻢ ﺟﻨﺒﺎن ﺑﻮد‬

‫آﻰ ﻓﺮار از ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺁﺳﺎن ﺑﻮد‬

‫ﺁن آﻪ از ﻏﻴﺮى ﺑﻮد او را ﻓﺮار‬

‫ﭼﻮن از او ﺑﺒﺮﻳﺪ ﮔﻴﺮد او ﻗﺮار‬

‫ﻣﻦ آﻪ ﺧﺼﻤﻢ هﻢ ﻣﻨﻢ اﻧﺪر ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ آﺎر ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﺧﻴﺰ ﺧﻴﺰ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ هﻨﺪ اﺳﺖ اﻳﻤﻦ و ﻧﻪ در ﺧﺘﻦ‬

‫ﺁن آﻪ ﺧﺼﻢ اوﺳﺖ ﺳﺎﻳﻪى ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫در ﺻﻔﺖ ﺁن ﺑﻰﺧﻮدان آﻪ از ﺷﺮ ﺧﻮد و هﻨﺮ ﺧﻮد اﻳﻤﻦ ﺷﺪﻩاﻧﺪ آﻪ ﻓﺎﻧﻰاﻧﺪ در ﺑﻘﺎى ﺣﻖ‬ ‫هﻤﭽﻮن ﺳﺘﺎرﮔﺎن آﻪ ﻓﺎﻧﻰاﻧﺪ روز در ﺁﻓﺘﺎب و ﻓﺎﻧﻰ را ﺧﻮف ﺁﻓﺖ و ﺧﻄﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫ﭼﻮن ﻓﻨﺎش از ﻓﻘﺮ ﭘﻴﺮاﻳﻪ ﺷﻮد‬

‫او ﻣﺤﻤﺪ وار ﺑﻰﺳﺎﻳﻪ ﺷﻮد‬

‫ﻓﻘﺮ ﻓﺨﺮى را ﻓﻨﺎ ﭘﻴﺮاﻳﻪ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن زﺑﺎﻧﻪى ﺷﻤﻊ او ﺑﻰﺳﺎﻳﻪ ﺷﺪ‬

‫ﺷﻤﻊ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺪ زﺑﺎﻧﻪ ﭘﺎ و ﺳﺮ‬

‫ﺳﺎﻳﻪ را ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﮔﺮد او ﮔﺬر‬

‫ﻣﻮم از ﺧﻮﻳﺶ و ز ﺳﺎﻳﻪ در ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫در ﺷﻌﺎع از ﺑﻬﺮ او آﻪ ﺷﻤﻊ رﻳﺨﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ او ﺑﻬﺮ ﻓﻨﺎﻳﺖ رﻳﺨﺘﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ هﻢ در ﻓﻨﺎ ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻢ‬

‫اﻳﻦ ﺷﻌﺎع ﺑﺎﻗﻰ ﺁﻣﺪ ﻣﻔﺘﺮض‬

‫ﻧﻪ ﺷﻌﺎع ﺷﻤﻊ ﻓﺎﻧﻰ ﻋﺮض‬

‫ﺷﻤﻊ ﭼﻮن در ﻧﺎر ﺷﺪ آﻠﻰ ﻓﻨﺎ‬

‫ﻧﻪ اﺛﺮ ﺑﻴﻨﻰ ز ﺷﻤﻊ و ﻧﻪ ﺿﻴﺎ‬

‫هﺴﺖ اﻧﺪر دﻓﻊ ﻇﻠﻤﺖ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﺁﺗﺶ ﺻﻮرت ﺑﻪ ﻣﻮﻣﻰ ﭘﺎﻳﺪار‬

‫ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﻮم ﺷﻤﻊ ﺟﺴﻢ آﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد آﻢ ﮔﺮدد اﻓﺰون ﻧﻮر ﺟﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺷﻌﺎع ﺑﺎﻗﻰ و ﺁن ﻓﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺷﻤﻊ ﺟﺎن را ﺷﻌﻠﻪى رﺑﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ زﺑﺎﻧﻪى ﺁﺗﺸﻰ ﭼﻮن ﻧﻮر ﺑﻮد‬

‫ﺳﺎﻳﻪى ﻓﺎﻧﻰ ﺷﺪن زو دور ﺑﻮد‬

‫اﺑﺮ را ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﻣﺎﻩ را ﺳﺎﻳﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ هﻤﻨﺸﻴﻦ‬

‫ﺑﻰﺧﻮدى ﺑﻰاﺑﺮى اﺳﺖ اى ﻧﻴﻚ ﺧﻮاﻩ‬

‫ﺑﺎﺷﻰ اﻧﺪر ﺑﻰﺧﻮدى ﭼﻮن ﻗﺮص ﻣﺎﻩ‬

‫ﺑﺎز ﭼﻮن اﺑﺮى ﺑﻴﺎﻳﺪ راﻧﺪﻩ‬

‫رﻓﺖ ﻧﻮر از ﻣﻪ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ‬

‫از ﺣﺠﺎب اﺑﺮ ﻧﻮرش ﺷﺪ ﺿﻌﻴﻒ‬

‫آﻢ ز ﻣﺎﻩ ﻧﻮ ﺷﺪ ﺁن ﺑﺪر ﺷﺮﻳﻒ‬

‫ﻣﻪ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ز اﺑﺮ و ﮔﺮد‬

‫اﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﺎ را ﺧﻴﺎل اﻧﺪﻳﺶ آﺮد‬

‫ﻟﻄﻒ ﻣﻪ ﺑﻨﮕﺮ آﻪ اﻳﻦ هﻢ ﻟﻄﻒ اوﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﮕﻔﺖ او اﺑﺮهﺎ ﻣﺎ را ﻋﺪوﺳﺖ‬

‫‪٧٦٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻪ ﻓﺮاﻏﺖ دارد از اﺑﺮ و ﻏﺒﺎر‬

‫ﺑﺮ ﻓﺮاز ﭼﺮخ دارد ﻣﻪ ﻣﺪار‬

‫اﺑﺮ ﻣﺎ را ﺷﺪ ﻋﺪو و ﺧﺼﻢ ﺟﺎن‬

‫آﻪ آﻨﺪ ﻣﻪ را ز ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺣﻮر را اﻳﻦ ﭘﺮدﻩ زاﻟﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺑﺪر را آﻢ از هﻼﻟﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻣﺎﻩ ﻣﺎ را در آﻨﺎر ﻋﺰ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫دﺷﻤﻦ ﻣﺎ را ﻋﺪوى ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺗﺎب اﺑﺮو ﺁب او ﺧﻮد زﻳﻦ ﻣﻪ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ ﻣﻪ ﺧﻮاﻧﺪ اﺑﺮ را ﺑﺲ ﮔﻤﺮﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر ﻣﻪ ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﻮن ﻣﻨﺰل ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫روى ﺗﺎرﻳﻜﺶ ز ﻣﻪ ﻣﺒﺪل ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ هﻢ رﻧﮓ ﻣﻪ اﺳﺖ و دوﻟﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر اﺑﺮ ﺁن ﻧﻮر ﻣﻪ ﻋﺎرﻳﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫در ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺷﻤﺲ و ﻣﻪ ﻣﻌﺰول ﺷﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ در اﺻﻞ ﺿﻴﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ ﻣﻠﻚ را از ﻣﺴﺘﻌﺎر‬

‫وﻳﻦ رﺑﺎط ﻓﺎﻧﻰ از دار اﻟﻘﺮار‬

‫داﻳﻪ ﻋﺎرﻳﻪ ﺑﻮد روزى ﺳﻪ ﭼﺎر‬

‫ﻣﺎدرا ﻣﺎ را ﺗﻮ ﮔﻴﺮ اﻧﺪر آﻨﺎر‬

‫ﭘﺮ ﻣﻦ اﺑﺮ اﺳﺖ و ﭘﺮدﻩﺳﺖ و آﺜﻴﻒ‬

‫ز اﻧﻌﻜﺎس ﻟﻄﻒ ﺣﻖ ﺷﺪ او ﻟﻄﻴﻒ‬

‫ﺑﺮ آﻨﻢ ﭘﺮ را و ﺣﺴﻨﺶ را ز راﻩ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺣﺴﻦ ﻣﻪ را هﻢ ز ﻣﺎﻩ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ داﻳﻪ ﻣﺎدر ﺧﻮﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﺳﻰام ﻣﻦ داﻳﻪى ﻣﻦ ﻣﺎدر اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ ﻟﻄﻒ ﻣﻪ از واﺳﻄﻪ‬

‫آﻪ هﻼك ﻗﻮم ﺷﺪ اﻳﻦ راﺑﻄﻪ‬

‫ﺑﺎ ﻣﮕﺮ اﺑﺮى ﺑﮕﻴﺮد ﺧﻮى ﻣﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد او ﺣﺠﺎب روى ﻣﺎﻩ‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ او در وﺻﻒ ﻻ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﺴﻢ اﻧﺒﻴﺎ و اوﻟﻴﺎ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن اﺑﺮى ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭘﺮدﻩ ﺑﻨﺪ‬

‫ﭘﺮدﻩ در ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺳﻮدﻣﻨﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎﻧﻚ اﻧﺪر ﺻﺒﺎح روﺷﻨﻰ‬

‫ﻗﻄﺮﻩ ﻣﻰﺑﺎرﻳﺪ و ﺑﺎﻻ اﺑﺮ ﻧﻰ‬

‫ﻣﻌﺠﺰﻩى ﭘﻴﻐﻤﺒﺮى ﺑﻮد ﺁن ﺳﻘﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ اﺑﺮ از ﻣﺤﻮ هﻢ رﻧﮓ ﺳﻤﺎ‬

‫ﺑﻮد اﺑﺮ و رﻓﺘﻪ از وى ﺧﻮى اﺑﺮ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺮدد ﺗﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ‬

‫ﺗﻦ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺗﻨﻰ ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ زو‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺒﺪل رﻓﺘﻪ از وى رﻧﮓ و ﺑﻮ‬

‫ﭘﺮ ﭘﻰ ﻏﻴﺮ اﺳﺖ و ﺳﺮ از ﺑﻬﺮ ﻣﻦ‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﺳﻤﻊ و ﺑﺼﺮ اﺳﺘﻮن ﺗﻦ‬

‫ﺟﺎن ﻓﺪا آﺮدن ﺑﺮاى ﺻﻴﺪ ﻏﻴﺮ‬

‫آﻔﺮ ﻣﻄﻠﻖ دان و ﻧﻮﻣﻴﺪى ز ﺧﻴﺮ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺸﻮ ﭼﻮن ﻗﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﻃﻮﻃﻴﺎن‬

‫ﺑﻠﻜﻪ زهﺮى ﺷﻮ ﺷﻮ اﻳﻤﻦ از زﻳﺎن‬

‫ﻳﺎ ﺑﺮاى ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻰ در ﺧﻄﺎب‬

‫ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻮن ﻣﺮدار آﻦ ﭘﻴﺶ آﻼب‬

‫‪٧٦٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ﺧﻀﺮ آﺸﺘﻰ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺁن آﺸﺘﻰ ز ﻏﺎﺻﺐ ﺑﺎز رﺳﺖ‬

‫ﻓﻘﺮ ﻓﺨﺮى ﺑﻬﺮ ﺁن ﺁﻣﺪ ﺳﻨﻰ‬

‫ﺗﺎ ز ﻃﻤﺎﻋﺎن ﮔﺮﻳﺰم در ﻏﻨﻰ‬

‫ﮔﻨﺠﻬﺎ را در ﺧﺮاﺑﻰ ز ﺁن ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ز ﺣﺮص اهﻞ ﻋﻤﺮان وارهﻨﺪ‬

‫ﭘﺮ ﻧﺪاﻧﻰ آﻨﺪ رو ﺧﻠﻮت ﮔﺰﻳﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدى ﺟﻤﻠﻪ ﺧﺮج ﺁن و اﻳﻦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺗﻮ هﻢ ﻟﻘﻤﻪاى هﻢ ﻟﻘﻤﻪ ﺧﻮار‬

‫ﺁآﻞ و ﻣﺄآﻮﻟﻰ اى ﺟﺎن هﻮش دار‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻣﺎ ﺳﻮى اﻟﻠﱠﻪ هﺮ ﭼﻴﺰى ﺁآﻞ و ﻣﺄآﻮل اﺳﺖ هﻤﭽﻮن ﺁن ﻣﺮﻏﻰ آﻪ ﻗﺼﺪ ﺻﻴﺪ ﻣﻠﺦ ﻣﻰآﺮد و ﺑﻪ‬ ‫ﺻﻴﺪ ﻣﻠﺦ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻰﺑﻮد و ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮد از ﺑﺎز ﮔﺮﺳﻨﻪ آﻪ از ﭘﺲ ﻗﻔﺎى او ﻗﺼﺪ ﺻﻴﺪ او داﺷﺖ‪،‬‬ ‫اآﻨﻮن اى ﺁدﻣﻰ ﺻﻴﺎد ﺁآﻞ از ﺻﻴﺎد ﺁآﻞ ﺧﻮد اﻳﻤﻦ ﻣﺒﺎش‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻴﺶ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ دﻟﻴﻞ ﻋﺒﺮﺗﺶ ﻣﻰﺑﻴﻦ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺳﺮ ﺑﺎز ﺷﺪن‬ ‫ﻣﺮﻏﻜﻰ اﻧﺪر ﺷﻜﺎر آﺮم ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﻳﺎﻓﺖ او را در رﺑﻮد‬

‫ﺁآﻞ و ﻣﺄآﻮل ﺑﻮد و ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫در ﺷﻜﺎر ﺧﻮد ز ﺻﻴﺎدى دﮔﺮ‬

‫دزد ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺷﻜﺎر آﺎﻟﻪاى اﺳﺖ‬

‫ﺷﺤﻨﻪ ﺑﺎ ﺧﺼﻤﺎﻧﺶ در دﻧﺒﺎﻟﻪاى اﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ او ﻣﺸﻐﻮل رﺧﺖ و ﻗﻔﻞ و در‬

‫ﻏﺎﻓﻞ از ﺷﺤﻨﻪ ﺳﺖ و از ﺁﻩ ﺳﺤﺮ‬

‫او ﭼﻨﺎن ﻏﺮق اﺳﺖ در ﺳﻮداى ﺧﻮد‬

‫ﻏﺎﻓﻞ اﺳﺖ از ﻃﺎﻟﺐ و ﺟﻮﻳﺎى ﺧﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺣﺸﻴﺶ ﺁب زﻻﻟﻰ ﻣﻰﺧﻮرد‬

‫ﻣﻌﺪﻩى ﺣﻴﻮاﻧﺶ در ﭘﻰ ﻣﻰﭼﺮد‬

‫ﺁآﻞ و ﻣﺄآﻮل ﺁﻣﺪ ﺁن ﮔﻴﺎﻩ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ هﺮ هﺴﺘﻰ ﻏﻴﺮ اﻟﻪ‬

‫و هﻮ ﻳﻄﻌﻤﻜﻢ و ﻻ ﻳﻄﻌﻢ ﭼﻮ اوﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺣﻖ ﻣﺄآﻮل و ﺁآﻞ ﻟﺤﻢ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺁآﻞ و ﻣﺄآﻮل آﻰ اﻳﻤﻦ ﺑﻮد‬

‫ز ﺁآﻠﻰ آﺎﻧﺪر آﻤﻴﻦ ﺳﺎآﻦ ﺑﻮد‬

‫اﻣﻦ ﻣﺄآﻮﻻن ﺟﺬوب ﻣﺎﺗﻢ اﺳﺖ‬

‫رو ﺑﺪان درﮔﺎﻩ آﺎو ﻻ ﻳﻄﻌﻢ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﺧﻴﺎﻟﻰ را ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻣﻰﺧﻮرد‬

‫ﻓﻜﺮ ﺁن ﻓﻜﺮ دﮔﺮ را ﻣﻰﭼﺮد‬

‫ﺗﻮ ﻧﺘﺎﻧﻰ آﺰ ﺧﻴﺎﻟﻰ وارهﻰ‬

‫ﻳﺎ ﺑﺨﺴﺒﻰ آﻪ از ﺁن ﺑﻴﺮون ﺟﻬﻰ‬

‫ﻓﻜﺮ زﻧﺒﻮر اﺳﺖ و ﺁن ﺧﻮاب ﺗﻮ ﺁب‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮى ﺑﻴﺪار ﺑﺎز ﺁﻳﺪ ذﺑﺎب‬

‫ﭼﻨﺪ زﻧﺒﻮر ﺧﻴﺎﻟﻰ در ﭘﺮد‬

‫ﻣﻰآﺸﺪ اﻳﻦ ﺳﻮ و ﺁن ﺳﻮ ﻣﻰﺑﺮد‬

‫آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺁآﻼن اﺳﺖ اﻳﻦ ﺧﻴﺎل‬

‫و ﺁن دﮔﺮهﺎ را ﺷﻨﺎﺳﺪ ذو اﻟﺠﻼل‬

‫‪٧٦٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻴﻦ ﮔﺮﻳﺰ از ﺟﻮق ﺁآﺎل ﻏﻠﻴﻆ‬

‫ﺳﻮى او آﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﺎﻳﻴﻢات ﺣﻔﻴﻆ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁن آﻪ او ﺁن ﺣﻔﻆ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺘﺎﻧﻰ ﺳﻮى ﺁن ﺣﺎﻓﻆ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫دﺳﺖ را ﻣﺴﭙﺎر ﺟﺰ در دﺳﺖ ﭘﻴﺮ‬

‫ﺣﻖ ﺷﺪﻩﺳﺖ ﺁن دﺳﺖ او را دﺳﺘﮕﻴﺮ‬

‫ﭘﻴﺮ ﻋﻘﻠﺖ آﻮدآﻰ ﺧﻮ آﺮدﻩ اﺳﺖ‬

‫از ﺟﻮار ﻧﻔﺲ آﺎﻧﺪر ﭘﺮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ آﺎﻣﻞ را ﻗﺮﻳﻦ آﻦ ﺑﺎ ﺧﺮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺎز ﺁﻳﺪ ﺧﺮد ز ﺁن ﺧﻮى ﺑﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ دﺳﺖ او ﻧﻬﻰ‬

‫ﭘﺲ ز دﺳﺖ ﺁآﻼن ﺑﻴﺮون ﺟﻬﻰ‬

‫دﺳﺖ ﺗﻮ از اهﻞ ﺁن ﺑﻴﻌﺖ ﺷﻮد‬

‫ق َأ ْﻳﺪِﻳ ِﻬ ْﻢ ﺑﻮد‬ ‫آﻪ َﻳ ُﺪ اﻟﻠﱠﻪِ َﻓ ْﻮ َ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪادى دﺳﺖ ﺧﻮد در دﺳﺖ ﭘﻴﺮ‬

‫ﭘﻴﺮ ﺣﻜﻤﺖ آﻪ ﻋﻠﻴﻢ اﺳﺖ و ﺧﻄﻴﺮ‬

‫آﺎو ﻧﺒﻰ وﻗﺖ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ اى ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ از او ﻧﻮر ﻧﺒﻰ ﺁﻳﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫در ﺣﺪﻳﺒﻴﻪ ﺷﺪى ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺪﻳﻦ‬

‫و ﺁن ﺻﺤﺎﺑﻪى ﺑﻴﻌﺘﻰ را هﻢ ﻗﺮﻳﻦ‬

‫ﭘﺲ زدﻩ ﻳﺎر ﻣﺒﺸﺮ ﺁﻣﺪى‬

‫هﻤﭽﻮ زر دﻩ دهﻰ ﺧﺎﻟﺺ ﺷﺪى‬

‫ﺗﺎ ﻣﻌﻴﺖ راﺳﺖ ﺁﻳﺪ ز اﻧﻜﻪ ﻣﺮد‬

‫ﺑﺎ آﺴﻰ ﺟﻔﺖ اﺳﺖ آﺎو را دوﺳﺖ آﺮد‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن و ﺁن ﺟﻬﺎن ﺑﺎ او ﺑﻮد‬

‫وﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ اﺣﻤﺪ ﺧﻮش ﺧﻮ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ اﻟﻤﺮء ﻣﻊ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ‬

‫ﻻ ﻳﻔﻚ اﻟﻘﻠﺐ ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻮﺑﻪ‬

‫هﺮ آﺠﺎ دام اﺳﺖ و داﻧﻪ آﻢ ﻧﺸﻴﻦ‬

‫رو زﺑﻮن ﮔﻴﺮا زﺑﻮن ﮔﻴﺮان ﺑﺒﻴﻦ‬

‫اى زﺑﻮنﮔﻴﺮ زﺑﻮﻧﺎن اﻳﻦ ﺑﺪان‬

‫دﺳﺖ هﻢ ﺑﺎﻻى دﺳﺖ اﺳﺖ اى ﺟﻮان‬

‫ﺗﻮ زﺑﻮﻧﻰ و زﺑﻮنﮔﻴﺮ اى ﻋﺠﺐ‬

‫هﻢ ﺗﻮ ﺻﻴﺪ و ﺻﻴﺪ ﮔﻴﺮ اﻧﺪر ﻃﻠﺐ‬

‫ﺑﻴﻦ اﻳﺪى ﺧﻠﻔﻬﻢ ﺳﺪا ﻣﺒﺎش‬

‫آﻪ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﺧﺼﻢ را و ﺁن ﺧﺼﻢ ﻓﺎش‬

‫ﺣﺮص ﺻﻴﺎدى ز ﺻﻴﺪى ﻣﻐﻔﻞ اﺳﺖ‬

‫دﻟﺒﺮﻳﻰ ﻣﻰآﻨﺪ او ﺑﻰدل اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ آﻢ از ﻣﺮﻏﻰ ﻣﺒﺎش اﻧﺪر ﻧﺸﻴﺪ‬

‫ﺑﻴﻦ اﻳﺪى ﺧﻠﻒ ﻋﺼﻔﻮرى ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺰد داﻧﻪ ﺁﻳﺪ ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﺮداﻧﺪ ﺳﺮ و رو ﺁن ﻧﻔﺲ‬

‫آﺎى ﻋﺠﺐ ﭘﻴﺶ و ﭘﺴﻢ ﺻﻴﺎد هﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ آﺸﻢ از ﺑﻴﻢ او زﻳﻦ ﻟﻘﻤﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺒﻴﻦ ﭘﺲ ﻗﺼﻪى ﻓﺠﺎر را‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﻨﮕﺮ ﻣﺮگ ﻳﺎر و ﺟﺎر را‬

‫آﺎو هﻼآﺖ دادﺷﺎن ﺑﻰﺁﻟﺘﻰ‬

‫او ﻗﺮﻳﻦ ﺗﺴﺖ در هﺮ ﺣﺎﻟﺘﻰ‬

‫ﺣﻖ ﺷﻜﻨﺠﻪ آﺮد و ﮔﺮ زو دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان ﺑﻰدﺳﺖ ﺣﻖ داور آﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫‪٧٦٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ اﮔﺮ ﺣﻖ هﺴﺖ آﻮ‬

‫در ﺷﻜﻨﺠﻪى او ﻣﻘﺮ ﻣﻰﺷﺪ آﻪ هﻮ‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺑﻌﻴﺪ اﺳﺖ و ﻋﺠﻴﺐ‬

‫اﺷﻚ ﻣﻰراﻧﺪ و هﻤﻰﮔﻔﺖ اى ﻗﺮﻳﺐ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮار از دام واﺟﺐ دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫دام ﺗﻮ ﺧﻮد ﺑﺮ ﭘﺮت ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ آﻨﻢ ﻣﻦ ﻣﻴﺦ اﻳﻦ ﻣﻨﺤﻮس دام‬

‫از ﭘﻰ آﺎﻣﻰ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺗﻠﺦ آﺎم‬

‫در ﺧﻮر ﻋﻘﻞ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﺟﻮاب‬

‫ﻓﻬﻢ آﻦ وز ﺟﺴﺘﺠﻮ رو ﺑﺮ ﻣﺘﺎب‬

‫ﺑﮕﺴﻞ اﻳﻦ ﺣﺒﻠﻰ آﻪ ﺣﺮص اﺳﺖ و ﺣﺴﺪ‬

‫ﻳﺎد آﻦ ﻓﻰ ﺟﻴﺪهﺎ ﺣﺒﻞ ﻣﺴﺪ‬

‫ﺳﺒﺐ آﺸﺘﻦ ﺧﻠﻴﻞ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم زاغ را آﻪ ﺁن اﺷﺎرت ﺑﻪ ﻗﻤﻊ آﺪام ﺻﻔﺖ ﺑﻮد‬ ‫از ﺻﻔﺎت ﻣﺬﻣﻮﻣﻪى ﻣﻬﻠﻜﻪ در ﻣﺮﻳﺪ‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺎﻳﺎن و ﻓﺮاغ‬

‫اى ﺧﻠﻴﻞ ﺣﻖ ﭼﺮا آﺸﺘﻰ ﺗﻮ زاغ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﺣﻜﻤﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪآﻰ ز اﺳﺮار ﺁن ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﻮد‬

‫آﺎغ آﺎغ و ﻧﻌﺮﻩى زاغ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫داﻳﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻋﻤﺮ ﺧﻮاﻩ‬

‫هﻤﭽﻮ اﺑﻠﻴﺲ از ﺧﺪاى ﭘﺎك ﻓﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻋﻤﺮ ﺗﻦ درﺧﻮاﺳﺖ آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ اﻧﻈﺮﻧﻰ اﻟﻰ ﻳﻮم اﻟﺠﺰا‬

‫آﺎﺷﻜﻰ ﮔﻔﺘﻰ آﻪ ﺗﺒﻨﺎ رﺑﻨﺎ‬

‫ﻋﻤﺮ ﺑﻰﺗﻮﺑﻪ هﻤﻪ ﺟﺎن آﻨﺪن اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮگ ﺣﺎﺿﺮ ﻏﺎﻳﺐ از ﺣﻖ ﺑﻮدن اﺳﺖ‬

‫ﻋﻤﺮ و ﻣﺮگ اﻳﻦ هﺮ دو ﺑﺎ ﺣﻖ ﺧﻮش ﺑﻮد ﺑﻰﺧﺪا ﺁب ﺣﻴﺎت ﺁﺗﺶ ﺑﻮد‬ ‫ﺁن هﻢ از ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻮد آﺎو‬

‫در ﭼﻨﺎن ﺣﻀﺮت هﻤﻰﺷﺪ ﻋﻤﺮ ﺟﻮ‬

‫از ﺧﺪا ﻏﻴﺮ ﺧﺪا را ﺧﻮاﺳﺘﻦ‬

‫ﻇﻦ اﻓﺰوﻧﻰ اﺳﺖ و آﻠﻰ آﺎﺳﺘﻦ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﻋﻤﺮى ﻏﺮق در ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻰ‬

‫در ﺣﻀﻮر ﺷﻴﺮ روﺑﻪ ﺷﺎﻧﮕﻰ‬

‫ﻋﻤﺮ ﺑﻴﺸﻢ دﻩ آﻪ ﺗﺎ ﭘﺲﺗﺮ روم‬

‫ﻣﻬﻠﻢ اﻓﺰون آﻦ آﻪ ﺗﺎ آﻤﺘﺮ ﺷﻮم‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻟﻌﻨﺖ را ﻧﺸﺎﻧﻪ او ﺑﻮد‬

‫ﺑﺪ آﺴﻰ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻟﻌﻨﺖﺟﻮ ﺑﻮد‬

‫ﻋﻤﺮ ﺧﻮش در ﻗﺮب ﺟﺎن ﭘﺮوردن اﺳﺖ‬

‫ﻋﻤﺮ زاغ از ﺑﻬﺮ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺧﻮردن اﺳﺖ‬

‫ﻋﻤﺮ ﺑﻴﺸﻢ دﻩ آﻪ ﺗﺎ ﮔﻪ ﻣﻰﺧﻮرم‬

‫داﻳﻢ اﻳﻨﻢ دﻩ آﻪ ﺑﺲ ﺑﺪ ﮔﻮهﺮم‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﮔﻪ ﺧﻮارﺳﺖ ﺁن ﮔﻨﺪﻩ دهﺎن‬

‫ﮔﻮﻳﺪى آﺰ ﺧﻮى زاﻏﻢ وارهﺎن‬

‫‪٧٧٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻨﺎﺟﺎت‬ ‫اى ﻣﺒﺪل آﺮدﻩ ﺧﺎآﻰ را ﺑﻪ زر‬

‫ﺧﺎك دﻳﮕﺮ را ﺑﻜﺮدﻩ ﺑﻮ اﻟﺒﺸﺮ‬

‫آﺎر ﺗﻮ ﺗﺒﺪﻳﻞ اﻋﻴﺎن و ﻋﻄﺎ‬

‫آﺎر ﻣﻦ ﺳﻬﻮ اﺳﺖ و ﻧﺴﻴﺎن و ﺧﻄﺎ‬

‫ﺳﻬﻮ و ﻧﺴﻴﺎن را ﻣﺒﺪل آﻦ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ‬

‫ﻣﻦ هﻤﻪ ﺧﻠﻤﻢ ﻣﺮا آﻦ ﺻﺒﺮ و ﺣﻠﻢ‬

‫اى آﻪ ﺧﺎك ﺷﻮرﻩ را ﺗﻮ ﻧﺎن آﻨﻰ‬

‫وى آﻪ ﻧﺎن ﻣﺮدﻩ را ﺗﻮ ﺟﺎن آﻨﻰ‬

‫اى آﻪ ﺟﺎن ﺧﻴﺮﻩ را رهﺒﺮ آﻨﻰ‬

‫وى آﻪ ﺑﻰرﻩ را ﺗﻮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻨﻰ‬

‫ﻣﻰآﻨﻰ ﺟﺰو زﻣﻴﻦ را ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﻰﻓﺰاﻳﻰ در زﻣﻴﻦ از اﺧﺘﺮان‬

‫هﺮ آﻪ ﺳﺎزد زﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺁب ﺣﻴﺎت‬

‫زوﺗﺮش از دﻳﮕﺮان ﺁﻳﺪ ﻣﻤﺎت‬

‫دﻳﺪﻩى دل آﺎو ﺑﻪ ﮔﺮدون ﺑﻨﮕﺮﻳﺴﺖ‬

‫دﻳﺪ آﺎﻳﻨﺠﺎ هﺮ دﻣﻰ ﻣﻴﻨﺎﮔﺮى اﺳﺖ‬

‫ﻗﻠﺐ اﻋﻴﺎن اﺳﺖ و اآﺴﻴﺮى ﻣﺤﻴﻂ‬

‫اﺋﺘﻼف ﺧﺮﻗﻪى ﺗﻦ ﺑﻰﻣﺨﻴﻂ‬

‫ﺗﻮ از ﺁن روزى آﻪ در هﺴﺖ ﺁﻣﺪى‬

‫ﺁﺗﺸﻰ ﻳﺎ ﺑﺎد ﻳﺎ ﺧﺎآﻰ ﺑﺪى‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮ ﺁن ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺮا ﺑﻮدى ﺑﻘﺎ‬

‫آﻰ رﺳﻴﺪى ﻣﺮ ﺗﺮا اﻳﻦ ارﺗﻘﺎ‬

‫از ﻣﺒﺪل هﺴﺘﻰ اول ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫هﺴﺘﻰ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺁن ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺎ ﺻﺪ هﺰاران هﺴﺘﻬﺎ‬

‫ﺑﻌﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ دوم ﺑﻪ ز اﺑﺘﺪا‬

‫از ﻣﺒﺪل ﺑﻴﻦ وﺳﺎﻳﻂ را ﺑﻤﺎن‬

‫آﺰ وﺳﺎﻳﻂ دور ﮔﺮدى ز اﺻﻞ ﺁن‬

‫واﺳﻄﻪ هﺮ ﺟﺎ ﻓﺰون ﺷﺪ وﺻﻞ ﺟﺴﺖ‬

‫واﺳﻄﻪى آﻢ ذوق وﺻﻞ اﻓﺰونﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫از ﺳﺒﺐ داﻧﻰ ﺷﻮد آﻢ ﺣﻴﺮﺗﺖ‬

‫ﺣﻴﺮت ﺗﻮ رﻩ دهﺪ در ﺣﻀﺮﺗﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻘﺎهﺎ از ﻓﻨﺎهﺎ ﻳﺎﻓﺘﻰ‬

‫از ﻓﻨﺎﻳﺶ رو ﭼﺮا ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺘﻰ‬

‫ز ﺁن ﻓﻨﺎهﺎ ﭼﻪ زﻳﺎن ﺑﻮدت آﻪ ﺗﺎ‬

‫ﺑﺮ ﺑﻘﺎ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩاى اى ﻧﺎﻓﻘﺎ‬

‫ﭼﻮن دوم از اوﻟﻴﻨﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻓﻨﺎ ﺟﻮ و ﻣﺒﺪل را ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺣﺸﺮ دﻳﺪى اى ﻋﻨﻮد‬

‫ﺗﺎ آﻨﻮن هﺮ ﻟﺤﻈﻪ از ﺑﺪو وﺟﻮد‬

‫از ﺟﻤﺎدى ﺑﻰﺧﺒﺮ ﺳﻮى ﻧﻤﺎ‬

‫و ز ﻧﻤﺎ ﺳﻮى ﺣﻴﺎت و اﺑﺘﻼ‬

‫ﺑﺎز ﺳﻮى ﻋﻘﻞ و ﺗﻤﻴﻴﺰات ﺧﻮش‬

‫ﺑﺎز ﺳﻮى ﺧﺎرج اﻳﻦ ﭘﻨﺞ و ﺷﺶ‬

‫ﺗﺎ ﻟﺐ ﺑﺤﺮ اﻳﻦ ﻧﺸﺎن ﭘﺎﻳﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻧﺸﺎن ﭘﺎ درون ﺑﺤﺮ ﻻﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﻨﺰﻟﻬﺎى ﺧﺸﻜﻰ ز اﺣﺘﻴﺎط‬

‫هﺴﺖ دهﻬﺎ و وﻃﻨﻬﺎ و رﺑﺎط‬

‫‪٧٧١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎز ﻣﻨﺰﻟﻬﺎى درﻳﺎ در وﻗﻮف‬

‫وﻗﺖ ﻣﻮج و ﺣﺒﺲ ﺑﻰﻋﺮﺻﻪ و ﺳﻘﻮف‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻴﺪا ﺁن ﻣﺮاﺣﻞ را ﺳﻨﺎم‬

‫ﻧﻪ ﻧﺸﺎن اﺳﺖ ﺁن ﻣﻨﺎزل را ﻧﻪ ﻧﺎم‬

‫هﺴﺖ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﻣﻴﺎن ﻣﻨﺰﻟﻴﻦ‬

‫ﺁن ﻃﺮف آﻪ از ﻧﻤﺎ ﺗﺎ روح ﻋﻴﻦ‬

‫در ﻓﻨﺎهﺎ اﻳﻦ ﺑﻘﺎ را دﻳﺪﻩاى‬

‫ﺑﺮ ﺑﻘﺎى ﺟﺴﻢ ﭼﻮن ﭼﻔﺴﻴﺪﻩاى‬

‫هﻴﻦ ﺑﺪﻩ اى زاغ اﻳﻦ ﺟﺎن ﺑﺎز ﺑﺎش‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺧﺪا ﺟﺎنﺑﺎز ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎزﻩ ﻣﻰﮔﻴﺮ و آﻬﻦ را ﻣﻰﺳﭙﺎر‬

‫آﻪ هﺮ اﻣﺴﺎﻟﺖ ﻓﺰون اﺳﺖ از ﺳﻪ ﭘﺎر‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﻰ ﻧﺨﻞ وار اﻳﺜﺎر آﻦ‬

‫آﻬﻨﻪ ﺑﺮ آﻬﻨﻪ ﻧﻪ و اﻧﺒﺎر آﻦ‬

‫آﻬﻨﻪ و ﮔﻨﺪﻳﺪﻩ و ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ را‬

‫ﺗﺤﻔﻪ ﻣﻰﺑﺮ ﺑﻬﺮ هﺮ ﻧﺎدﻳﺪﻩ را‬

‫ﺁن آﻪ ﻧﻮ دﻳﺪ او ﺧﺮﻳﺪار ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺻﻴﺪ ﺣﻖ اﺳﺖ او ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺟﻮق ﻣﺮغ آﻮر‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺁﻳﻨﺪ اى ﺳﻴﻼب ﺷﻮر‬

‫ﺗﺎ ﻓﺰاﻳﺪ آﻮرى از ﺷﻮراﺑﻬﺎ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺁب ﺷﻮر اﻓﺰاﻳﺪ ﻋﻤﻰ‬

‫اهﻞ دﻧﻴﺎ ز ﺁن ﺳﺒﺐ اﻋﻤﻰ دﻟﻨﺪ‬

‫ﺷﺎرب ﺷﻮراﺑﻪى ﺁب و ﮔﻠﻨﺪ‬

‫ﺷﻮر ﻣﻰدﻩ آﻮر ﻣﻰﺧﺮ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارى ﺁب ﺣﻴﻮان در ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻘﺎ ﺧﻮاهﻰ و ﻳﺎد‬

‫هﻤﭽﻮ زﻧﮕﻰ در ﺳﻴﻪ روﻳﻰ ﺗﻮ ﺷﺎد‬

‫در ﺳﻴﺎهﻰ زﻧﮓ از ﺁن ﺁﺳﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫آﻮ ز زاد و اﺻﻞ زﻧﮕﻰ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ روزى ﺷﺎهﺪ و ﺧﻮش رو ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺳﻴﻪ ﮔﺮدد ﺗﺪارك ﺟﻮ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮغ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﭼﻮ ﻣﺎﻧﺪ در زﻣﻴﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر ﻏﺼﻪ و درد و ﺣﻨﻴﻦ‬

‫ﻣﺮغ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺧﻮش ﻣﻰرود‬

‫داﻧﻪ ﭼﻴﻦ و ﺷﺎد و ﺷﺎﻃﺮ ﻣﻰدود‬

‫ز اﻧﻜﻪ او از اﺻﻞ ﺑﻰﭘﺮواز ﺑﻮد‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﭘﺮﻧﺪﻩ و ﭘﺮواز ﺑﻮد‬

‫ﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ارﺣﻤﻮا ﺛﻼﺛﺎ ﻋﺰﻳﺰ ﻗﻮم ذل و ﻏﻨﻰ ﻗﻮم اﻓﺘﻘﺮ و ﻋﺎﻟﻤﺎ ﻳﻠﻌﺐ ﺑﻪ اﻟﺠﻬﺎل‬ ‫ﻗﺎل اﻟﻨﱠﺒ ّ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ رﺣﻢ ﺁرﻳﺪ ﺑﺮ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ آﺎن ﻏﻨﻴﺎ ﻓﺎﻓﺘﻘﺮ‬

‫و اﻟﺬي آﺎن ﻋﺰﻳﺰا ﻓﺎﺣﺘﻘﺮ‬

‫او ﺻﻔﻴﺎ ﻋﺎﻟﻤﺎ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻀﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﻪ ﮔﺮوﻩ‬

‫رﺣﻢ ﺁرﻳﺪ ار ز ﺳﻨﮕﻴﺪ و ز آﻮﻩ‬

‫ﺁن آﻪ او ﺑﻌﺪ از رﺋﻴﺴﻰ ﺧﻮار ﺷﺪ‬

‫و ﺁن ﺗﻮاﻧﮕﺮ هﻢ آﻪ ﺑﻰدﻳﻨﺎر ﺷﺪ‬

‫‪٧٧٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫و ﺁن ﺳﻮم ﺁن ﻋﺎﻟﻤﻰ آﺎﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﺒﺘﻼ ﮔﺮدد ﻣﻴﺎن اﺑﻠﻬﺎن‬

‫ز اﻧﻜﻪ از ﻋﺰت ﺑﻪ ﺧﻮارى ﺁﻣﺪن‬

‫هﻤﭽﻮ ﻗﻄﻊ ﻋﻀﻮ ﺑﺎﺷﺪ از ﺑﺪن‬

‫ﻋﻀﻮ ﮔﺮدد ﻣﺮدﻩ آﺰ ﺗﻦ واﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﻧﻮ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺟﻨﺒﺪ اﻣﺎ ﻧﻰ ﻣﺪﻳﺪ‬

‫ﺖ او ﺧﻮرد ﭘﺎر‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫هﺮ آﻪ از ﺟﺎم َأ َﻟ ْ‬

‫هﺴﺘﺶ اﻣﺴﺎل ﺁﻓﺖ رﻧﺞ و ﺧﻤﺎر‬

‫و اﻧﻜﻪ ﭼﻮن ﺳﮓ ز اﺻﻞ آﻬﺪاﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫آﻰ ﻣﺮ او را ﺣﺮص ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮﺑﻪ او ﺟﻮﻳﺪ آﻪ آﺮدﺳﺖ او ﮔﻨﺎﻩ‬

‫ﺁﻩ او ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﮔﻢ آﺮدﺳﺖ راﻩ‬

‫ﻗﺼﻪى ﻣﺤﺒﻮس ﺷﺪن ﺁن ﺁهﻮ ﺑﭽﻪ در ﺁﺧﻮر ﺧﺮان و ﻃﻌﻨﻪى ﺁن ﺧﺮان ﺑﺮ ﺁن ﻏﺮﻳﺐ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ و ﮔﺎﻩ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﺴﺨﺮ و ﻣﺒﺘﻼ ﮔﺸﺘﻦ او ﺑﻪ آﺎﻩ ﺧﺸﻚ آﻪ ﻏﺬاى او ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و اﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﺑﻨﺪﻩى ﺧﺎص ﺧﺪاﺳﺖ ﻣﻴﺎن اهﻞ دﻧﻴﺎ و‬ ‫اهﻞ هﻮا و ﺷﻬﻮت آﻪ اﻻﺳﻼم ﺑﺪا ﻏﺮﻳﺒﺎ و ﺳﻴﻌﻮد ﻏﺮﻳﺒﺎ ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻠﻐﺮﺑﺎء ﺻﺪق رﺳﻮل اﻟﻠﱠﻪ )ص(‬ ‫ﺁهﻮﻳﻰ را آﺮد ﺻﻴﺎدى ﺷﻜﺎر‬

‫اﻧﺪر ﺁﺧﻮر آﺮدش ﺁن ﺑﻰزﻳﻨﻬﺎر‬

‫ﺁﺧﻮرى را ﭘﺮ ز ﮔﺎوان و ﺧﺮان‬

‫ﺣﺒﺲ ﺁهﻮ آﺮد ﭼﻮن اﺳﺘﻤﮕﺮان‬

‫ﺁهﻮ از وﺣﺸﺖ ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮ ﻣﻰﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫او ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺁن ﺧﺮان ﺷﺐ آﺎﻩ رﻳﺨﺖ‬

‫از ﻣﺠﺎﻋﺖ و اﺷﺘﻬﺎ هﺮ ﮔﺎو و ﺧﺮ‬

‫آﺎﻩ را ﻣﻰﺧﻮرد ﺧﻮﺷﺘﺮ از ﺷﻜﺮ‬

‫ﮔﺎﻩ ﺁهﻮ ﻣﻰرﻣﻴﺪ از ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ‬

‫ﮔﻪ ز دود و ﮔﺮد آﻪ ﻣﻰﺗﺎﻓﺖ رو‬

‫هﺮ آﻪ را ﺑﺎ ﺿﺪ ﺧﻮد ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺁن ﻋﻘﻮﺑﺖ را ﭼﻮ ﻣﺮگ اﻧﮕﺎﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ آﺎن هﺪهﺪ اﮔﺮ‬

‫ﻋﺠﺰ را ﻋﺬرى ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻣﻌﺘﺒﺮ‬

‫ﺑﻜﺸﻤﺶ ﻳﺎ ﺧﻮد دهﻢ او را ﻋﺬاب‬

‫ﻳﻚ ﻋﺬاب ﺳﺨﺖ ﺑﻴﺮون از ﺣﺴﺎب‬

‫هﺎن آﺪام اﺳﺖ ﺁن ﻋﺬاب اى ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫در ﻗﻔﺲ ﺑﻮدن ﺑﻐﻴﺮ ﺟﻨﺲ ﺧﻮد‬

‫زﻳﻦ ﺑﺪن اﻧﺪر ﻋﺬاﺑﻰ اى ﺑﺸﺮ‬

‫ﻣﺮغ روﺣﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﺴﻰ دﮔﺮ‬

‫روح ﺑﺎز اﺳﺖ و ﻃﺒﺎﻳﻊ زاﻏﻬﺎ‬

‫دارد از زاﻏﺎن و ﺟﻐﺪان داﻏﻬﺎ‬

‫او ﺑﻤﺎﻧﺪﻩ در ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن زار زار‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﻮ ﺑﻜﺮى ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺳﺒﺰوار‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻮارزﻣﺸﺎﻩ آﻪ ﺷﻬﺮ ﺳﺒﺰوار آﻪ هﻤﻪ راﻓﻀﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﮕﺮﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎن ﺟﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺁن ﮔﻪ اﻣﺎن دهﻢ آﻪ از اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻪ هﺪﻳﻪ اﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻧﺎﻣﻰ ﺑﻴﺎرﻳﺪ‬

‫‪٧٧٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﺪ ﻣﺤﻤﺪ اﻟﭗ اﻟﻎ ﺧﻮارزﻣﺸﺎﻩ‬

‫در ﻗﺘﺎل ﺳﺒﺰوار ﭘﺮ ﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﺗﻨﮕﺸﺎن ﺁورد ﻟﺸﻜﺮهﺎى او‬

‫اﺳﭙﻬﺶ اﻓﺘﺎد در ﻗﺘﻞ ﻋﺪو‬

‫ﺳﺠﺪﻩ ﺁوردﻧﺪ ﭘﻴﺸﺶ آﺎﻻﻣﺎن‬

‫ﺣﻠﻘﻪﻣﺎن در ﮔﻮش آﻦ واﺑﺨﺶ ﺟﺎن‬

‫هﺮ ﺧﺮاج و ﺻﻠﺘﻰ آﻪ ﺑﺎﻳﺪت‬

‫ﺁن ز ﻣﺎ هﺮ ﻣﻮﺳﻤﻰ اﻓﺰاﻳﺪت‬

‫ﺟﺎن ﻣﺎ ﺁن ﺗﻮ اﺳﺖ اى ﺷﻴﺮ ﺧﻮ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﭼﻨﺪى اﻣﺎﻧﺖ ﺑﺎش ﮔﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺮهﺎﻧﻴﺪ از ﻣﻦ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎرﻳﺪم اﺑﻮ ﺑﻜﺮى ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻧﺎم از ﺷﻬﺮﺗﺎن‬

‫هﺪﻳﻪ ﻧﺎرﻳﺪ اى رﻣﻴﺪﻩ اﻣﺘﺎن‬

‫ﺑﺪروم ﺗﺎن هﻤﭽﻮ آﺸﺖ اى ﻗﻮم دون‬

‫ﻧﻪ ﺧﺮاج اﺳﺘﺎﻧﻢ و ﻧﻪ هﻢ ﻓﺴﻮن‬

‫ﺑﺲ ﺟﻮال زر آﺸﻴﺪﻧﺪش ﺑﻪ راﻩ‬

‫آﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻬﺮى اﺑﻮ ﺑﻜﺮى ﻣﺨﻮاﻩ‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﺑﻮ ﺑﻜﺮ اﻧﺪر ﺳﺒﺰوار‬

‫ﻳﺎ آﻠﻮخ ﺧﺸﻚ اﻧﺪر ﺟﻮﻳﺒﺎر‬

‫رو ﺑﺘﺎﺑﻴﺪ از زر و ﮔﻔﺖ اى ﻣﻐﺎن‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎرﻳﺪم اﺑﻮ ﺑﻜﺮ ارﻣﻐﺎن‬

‫هﻴﭻ ﺳﻮدى ﻧﻴﺴﺖ آﻮدك ﻧﻴﺴﺘﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ زر و ﺳﻴﻢ ﺣﻴﺮان ﺑﻴﺴﺘﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎرى ﺳﺠﺪﻩ ﻧﺮهﻰ اى زﺑﻮن‬

‫ﮔﺮ ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﺗﻮ ﻣﺴﺠﺪ را ﺑﻪ آﻮن‬

‫ﻣﻨﻬﻴﺎن اﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫آﺎﻧﺪر اﻳﻦ وﻳﺮاﻧﻪ ﺑﻮ ﺑﻜﺮى آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ ﺳﻪ روز و ﺳﻪ ﺷﺐ آﻪ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻳﻚ اﺑﻮ ﺑﻜﺮى ﻧﺰارى ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫رهﮕﺬر ﺑﻮد و ﺑﻤﺎﻧﺪﻩ از ﻣﺮض‬

‫در ﻳﻜﻰ ﮔﻮﺷﻪى ﺧﺮاﺑﻪ ﭘﺮ ﺣﺮض‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد او در ﻳﻜﻰ آﻨﺠﻰ ﺧﺮاب‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪﻧﺪش ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش ﺷﺘﺎب‬

‫ﺧﻴﺰ آﻪ ﺳﻠﻄﺎن ﺗﺮا ﻃﺎﻟﺐ ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫آﺰ ﺗﻮ ﺧﻮاهﺪ ﺷﻬﺮ ﻣﺎ از ﻗﺘﻞ رﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﭘﺎﻳﻢ ﺑﺪى ﻳﺎ ﻣﻘﺪﻣﻰ‬

‫ﺧﻮد ﺑﻪ راﻩ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ رﻓﺘﻤﻰ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ دﺷﻤﻦآﺪﻩ آﻰ ﻣﺎﻧﺪﻣﻰ‬

‫ﺳﻮى ﺷﻬﺮ دوﺳﺘﺎن ﻣﻰراﻧﺪﻣﻰ‬

‫ﺗﺨﺘﻪى ﻣﺮدﻩ آﺸﺎن ﺑﻔﺮاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ آﺘﻒ ﺑﻮ ﺑﻜﺮ را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺳﻮى ﺧﻮارزﻣﺸﺎﻩ ﺣﻤﺎﻻن آﺸﺎن‬

‫ﻣﻰآﺸﻴﺪﻧﺪش آﻪ ﺗﺎ ﺑﻴﻨﺪ ﻧﺸﺎن‬

‫ﺳﺒﺰوار اﺳﺖ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن و ﻣﺮد ﺣﻖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻨﺠﺎ ﺿﺎﻳﻊ اﺳﺖ و ﻣﻤﺘﺤﻖ‬

‫هﺴﺖ ﺧﻮارﻣﺸﺎﻩ ﻳﺰدان ﺟﻠﻴﻞ‬

‫دل هﻤﻰﺧﻮاهﺪ از اﻳﻦ ﻗﻮم رذﻳﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻻ ﻳﻨﻈﺮ اﻟﻰ ﺗﺼﻮﻳﺮآﻢ‬

‫ﻓﺎﺑﺘﻐﻮا ذا اﻟﻘﻠﺐ ﻓﻰ ﺗﺪﺑﻴﺮآﻢ‬

‫‪٧٧٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ ز ﺻﺎﺣﺐ دل آﻨﻢ در ﺗﻮ ﻧﻈﺮ‬

‫ﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﻘﺶ ﺳﺠﺪﻩ و اﻳﺜﺎر زر‬

‫ﺗﻮ دل ﺧﻮد را ﭼﻮ دل ﭘﻨﺪاﺷﺘﻰ‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮى اهﻞ دل ﺑﮕﺬاﺷﺘﻰ‬

‫دل آﻪ ﮔﺮ هﻔﺼﺪ ﭼﻮ اﻳﻦ هﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫اﻧﺪر او ﺁﻳﺪ ﺷﻮد ﻳﺎوﻩ و ﻧﻬﺎن‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ دل رﻳﺰﻩهﺎ را دل ﻣﮕﻮ‬

‫ﺳﺒﺰوار اﻧﺪر اﺑﻮ ﺑﻜﺮى ﻣﺠﻮ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ دل ﺁﻳﻨﻪى ﺷﺶ رو ﺷﻮد‬

‫ﺣﻖ از او در ﺷﺶ ﺟﻬﺖ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻮد‬

‫هﺮ آﻪ اﻧﺪر ﺷﺶ ﺟﻬﺖ دارد ﻣﻘﺮ‬

‫ﻧﻜﻨﺪش ﺑﻰواﺳﻄﻪى او ﺣﻖ ﻧﻈﺮ‬

‫ﮔﺮ آﻨﺪ رد از ﺑﺮاى او آﻨﺪ‬

‫ور ﻗﺒﻮل ﺁرد هﻤﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻨﺪ‬

‫ﺑﻰاز او ﻧﺪهﺪ آﺴﻰ را ﺣﻖ ﻧﻮال‬

‫ﺷﻤﻪاى ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ از ﺻﺎﺣﺐ وﺻﺎل‬

‫ﻣﻮهﺒﺖ را ﺑﺮ آﻒ دﺳﺘﺶ ﻧﻬﺪ‬

‫و ز آﻔﺶ ﺁن را ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻮﻣﺎن دهﺪ‬

‫ﺑﺎ آﻔﺶ درﻳﺎى آﻞ را اﺗﺼﺎل‬

‫هﺴﺖ ﺑﻰﭼﻮن و ﭼﮕﻮﻧﻪ و ﺑﺮ آﻤﺎل‬

‫اﺗﺼﺎﻟﻰ آﻪ ﻧﮕﻨﺠﺪ در آﻼم‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺶ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺑﺎﺷﺪ و اﻟﺴﻼم‬

‫ﺻﺪ ﺟﻮال زر ﺑﻴﺎرى اى ﻏﻨﻰ‬

‫ﺣﻖ ﺑﮕﻮﻳﺪ دل ﺑﻴﺎر اى ﻣﻨﺤﻨﻰ‬

‫ﮔﺮ ز ﺗﻮ راﺿﻰ اﺳﺖ دل ﻣﻦ راﺿﻰام‬

‫ور ز ﺗﻮ ﻣﻌﺮض ﺑﻮد اﻋﺮاﺿﻰام‬

‫ﻧﻨﮕﺮم در ﺗﻮ در ﺁن دل ﺑﻨﮕﺮم‬

‫ﺗﺤﻔﻪ او را ﺁر اى ﺟﺎن ﺑﺮ درم‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ او ﭼﻮن اﺳﺖ هﺴﺘﻢ ﻣﻦ ﭼﻨﺎن‬

‫زﻳﺮ ﭘﺎى ﻣﺎدران ﺑﺎﺷﺪ ﺟﻨﺎن‬

‫ﻣﺎدر و ﺑﺎﺑﺎ و اﺻﻞ ﺧﻠﻖ اوﺳﺖ‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن آﺲ آﻪ داﻧﺪ دل ز ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﻧﻚ دل ﺁوردم ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮﻳﺪت ﭘﺮ اﺳﺖ از اﻳﻦ دﻟﻬﺎ ﻗﺘﻮ‬

‫ﺁن دﻟﻰ ﺁور آﻪ ﻗﻄﺐ ﻋﺎﻟﻢ اوﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﺟﺎن ﺟﺎن ﺟﺎن ﺁدم اوﺳﺖ‬

‫از ﺑﺮاى ﺁن دل ﭘﺮ ﻧﻮر و ﺑﺮ‬

‫هﺴﺖ ﺁن ﺳﻠﻄﺎن دﻟﻬﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﺮدى روزهﺎ در ﺳﺒﺰوار‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن دل را ﻧﻴﺎﺑﻰ ز اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﭘﺲ دل ﭘﮋﻣﺮدﻩى ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﺟﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺨﺘﻪ ﻧﻬﻰ ﺁن ﺳﻮ آﺸﺎن‬

‫آﻪ دل ﺁوردم ﺗﺮا اى ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫ﺑﻪ از اﻳﻦ دل ﻧﺒﻮد اﻧﺪر ﺳﺒﺰوار‬

‫ﮔﻮﻳﺪت اﻳﻦ ﮔﻮرﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ اى ﺟﺮى‬

‫آﻪ دل ﻣﺮدﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﺎ ﺁورى‬

‫رو ﺑﻴﺎور ﺁن دﻟﻰ آﺎو ﺷﺎﻩ ﺧﻮﺳﺖ‬

‫آﻪ اﻣﺎن ﺳﺒﺰوار آﻮن از اوﺳﺖ‬

‫ﮔﻮﻳﻰ ﺁن دل زﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﺑﺎ ﺿﻴﺎ ﺿﺪان ﺑﻮد‬

‫‪٧٧٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺖ‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫دﺷﻤﻨﻰ ﺁن دل از روز َأ َﻟ ْ‬

‫ﺳﺒﺰوار ﻃﺒﻊ را ﻣﻴﺮاﺛﻰ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ او ﺑﺎز اﺳﺖ و دﻧﻴﺎ ﺷﻬﺮ زاغ‬

‫دﻳﺪن ﻧﺎﺟﻨﺲ ﺑﺮ ﻧﺎﺟﻨﺲ داغ‬

‫ور آﻨﺪ ﻧﺮﻣﻰ ﻧﻔﺎﻗﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ز اﺳﺘﻤﺎﻟﺖ ارﺗﻔﺎﻗﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﺁرى ﻧﻪ از ﺑﻬﺮ ﻧﻴﺎز‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻧﺎﺻﺢ آﻢ آﻨﺪ ﻧﺼﺢ دراز‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻳﻦ زاغ ﺧﺲ ﻣﺮدار ﺟﻮ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﻜﺮ دارد ﺗﻮ ﺑﺘﻮ‬

‫ﮔﺮ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ ﺁن ﻧﻔﺎﻗﺶ را رهﻴﺪ‬

‫ﺷﺪ ﻧﻔﺎﻗﺶ ﻋﻴﻦ ﺻﺪق ﻣﺴﺘﻔﻴﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺁن ﺻﺎﺣﺐ دل ﺑﺎ آﺮ و ﻓﺮ‬

‫هﺴﺖ در ﺑﺎزار ﻣﺎ ﻣﻌﻴﻮب ﺧﺮ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ دل ﺟﻮ اﮔﺮ ﺑﻰﺟﺎن ﻧﻪاى‬

‫ﺟﻨﺲ دل ﺷﻮ ﮔﺮ ﺿﺪ ﺳﻠﻄﺎن ﻧﻪاى‬

‫ﺁن آﻪ زرق او ﺧﻮش ﺁﻳﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫ﺁن وﻟﻰ ﺗﺴﺖ ﻧﻪ ﺧﺎص ﺧﺪا‬

‫هﺮ آﻪ او ﺑﺮ ﺧﻮ و ﺑﺮ ﻃﺒﻊ ﺗﻮ زﻳﺴﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻃﺒﻊ ﺗﻮ وﻟﻰ اﺳﺖ و ﻧﺒﻰ اﺳﺖ‬

‫رو هﻮا ﺑﮕﺬار ﺗﺎ ﺑﻮﻳﺖ ﺷﻮد‬

‫و ﺁن ﻣﺸﺎم ﺧﻮش ﻋﺒﺮ ﺟﻮﻳﺖ ﺷﻮد‬

‫از هﻮاراﻧﻰ دﻣﺎﻏﺖ ﻓﺎﺳﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺸﻚ و ﻋﻨﺒﺮ ﭘﻴﺶ ﻣﻐﺰت آﺎﺳﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺣﺪ ﻧﺪارد اﻳﻦ ﺳﺨﻦ و ﺁهﻮى ﻣﺎ‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰد اﻧﺪر ﺁﺧﻮر ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ‬

‫ﺑﻘﻴﻪى ﻗﺼﻪى ﺁهﻮ و ﺁﺧﻮر ﺧﺮان‬ ‫روزهﺎ ﺁن ﺁهﻮى ﺧﻮش ﻧﺎف ﻧﺮ‬

‫در ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﻮد در اﺻﻄﺒﻞ ﺧﺮ‬

‫ﻣﻀﻄﺮب در ﻧﺰع ﭼﻮن ﻣﺎهﻰ ز ﺧﺸﻚ‬

‫در ﻳﻜﻰ ﺣﻘﻪ ﻣﻌﺬب ﭘﺸﻚ و ﻣﺸﻚ‬

‫ﻳﻚ ﺧﺮش ﮔﻔﺘﻰ آﻪ هﺎ اﻳﻦ ﺑﻮ اﻟﻮﺣﻮش‬

‫ﻃﺒﻊ ﺷﺎهﺎن دارد و ﻣﻴﺮان ﺧﻤﻮش‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﺗﺴﺨﺮ زدى آﺰ ﺟﺮ و ﻣﺪ‬

‫ﮔﻮهﺮ ﺁوردﻩﺳﺖ آﻰ ارزان دهﺪ‬

‫و ﺁن ﺧﺮى ﮔﻔﺘﻰ آﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﺎزآﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮﻳﺮ ﺷﺎﻩ ﺷﻮ ﮔﻮ ﻣﺘﻜﻰ‬

‫ﺁن ﺧﺮى ﺷﺪ ﺗﺨﻤﻪى وز ﺧﻮردن ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ رﺳﻢ دﻋﻮت ﺁهﻮ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﺳﺮ ﭼﻨﻴﻦ آﺮد او آﻪ ﻧﻪ رو اى ﻓﻼن‬

‫اﺷﺘﻬﺎﻳﻢ ﻧﻴﺴﺖ هﺴﺘﻢ ﻧﺎﺗﻮان‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻰداﻧﻢ آﻪ ﻧﺎزى ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﻳﺎ ز ﻧﺎﻣﻮس اﺣﺘﺮازى ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ او ﺑﺎ ﺧﻮد آﻪ ﺁن ﻃﻌﻤﻪى ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫آﻪ از ﺁن اﺟﺰاى ﺗﻮ زﻧﺪﻩ و ﻧﻮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ اﻟﻴﻒ ﻣﺮﻏﺰارى ﺑﻮدﻩام‬

‫در زﻻل و روﺿﻪهﺎ ﺁﺳﻮدﻩام‬

‫‪٧٧٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﻗﻀﺎ اﻧﺪاﺧﺖ ﻣﺎ را در ﻋﺬاب‬

‫آﻰ رود ﺁن ﺧﻮ و ﻃﺒﻊ ﻣﺴﺘﻄﺎب‬

‫ﮔﺮ ﮔﺪا ﮔﺸﺘﻢ ﮔﺪا رو آﻰ ﺷﻮم‬

‫ور ﻟﺒﺎﺳﻢ آﻬﻨﻪ ﮔﺮدد ﻣﻦ ﻧﻮم‬

‫ﺳﻨﺒﻞ و ﻻﻟﻪ و ﺳﭙﺮ ﻏﻢ ﻧﻴﺰ هﻢ‬

‫ﺑﺎ هﺰاران ﻧﺎز و ﻧﻔﺮت ﺧﻮردﻩام‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﻻف ﻣﻰزن ﻻف ﻻف‬

‫در ﻏﺮﻳﺒﻰ ﺑﺲ ﺗﻮان ﮔﻔﺘﻦ ﮔﺰاف‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎﻓﻢ ﺧﻮد ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﻣﻨﺘﻰ ﺑﺮ ﻋﻮد و ﻋﻨﺒﺮ ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن را آﻪ ﺷﻨﻮد ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺸﺎم‬

‫ﺑﺮ ﺧﺮ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﭘﺮﺳﺖ ﺁن ﺷﺪ ﺣﺮام‬

‫ﺧﺮ ﮔﻤﻴﺰ ﺧﺮ ﺑﺒﻮﻳﺪ ﺑﺮ ﻃﺮﻳﻖ‬

‫ﻣﺸﻚ ﭼﻮن ﻋﺮﺿﻪ آﻨﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻓﺮﻳﻖ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﮔﻔﺖ ﺁن رﺳﻮل ﻣﺴﺘﺠﻴﺐ‬

‫رﻣﺰ اﻻﺳﻼم ﻓﻰ اﻟﺪﻧﻴﺎ ﻏﺮﻳﺐ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﺶ هﻢ از وى ﻣﻰرﻣﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ذاﺗﺶ ﻣﻼﻳﻚ هﻢ دﻣﻨﺪ‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ را ﺟﻨﺲ ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ اﻧﺎم‬

‫ﻟﻴﻚ از وى ﻣﻰﻧﻴﺎﺑﻨﺪ ﺁن ﻣﺸﺎم‬

‫هﻤﭽﻮ ﺷﻴﺮى در ﻣﻴﺎن ﻧﻘﺶ ﮔﺎو‬

‫دور ﻣﻰﺑﻴﻨﺶ وﻟﻰ او را ﻣﻜﺎو‬

‫ور ﺑﻜﺎوى ﺗﺮك ﮔﺎو ﺗﻦ ﺑﮕﻮ‬

‫آﻪ ﺑﺪرد ﮔﺎو را ﺁن ﺷﻴﺮ ﺧﻮ‬

‫ﻃﺒﻊ ﮔﺎوى از ﺳﺮت ﺑﻴﺮون آﻨﺪ‬

‫ﺧﻮى ﺣﻴﻮاﻧﻰ ز ﺣﻴﻮان ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﮔﺎو ﺑﺎﺷﻰ ﺷﻴﺮ ﮔﺮدى ﻧﺰد او‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺎ ﮔﺎوى ﺧﻮﺷﻰ ﺷﻴﺮى ﻣﺠﻮ‬

‫ن ﻳَ ْﺄ ُآُﻠ ُﻬﻦﱠ ﺳَ ْﺒ ٌﻊ ﻋِﺠﺎفٌ‪ ،‬ﺁن ﮔﺎوان ﻻﻏﺮ را ﺧﺪا ﺑﻪ ﺻﻔﺖ ﺷﻴﺮان ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ‬ ‫ت ﺳِﻤﺎ ٍ‬ ‫ﺳ ْﺒ َﻊ َﺑﻘَﺮا ٍ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ِإﻧﱢﻲ أَرى َ‬ ‫ﺑﻮد ﺗﺎ ﺁن هﻔﺖ ﮔﺎو ﻓﺮﺑﻪ را ﺑﻪ اﺷﺘﻬﺎ ﻣﻰﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﺁن ﺧﻴﺎﻻت ﺻﻮر ﮔﺎوان‬ ‫در ﺁﻳﻨﻪى ﺧﻮاب ﺑﻨﻤﻮدﻧﺪ ﺗﻮ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﮕﺮ‬ ‫ﺁن ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺼﺮ ﻣﻰدﻳﺪى ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﭼﺸﻢ ﻏﻴﺐ را ﺷﺪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬

‫هﻔﺖ ﮔﺎو ﻓﺮﺑﻪ ﺑﺲ ﭘﺮورى‬

‫ﺧﻮردﺷﺎن ﺁن هﻔﺖ ﮔﺎو ﻻﻏﺮى‬

‫در درون ﺷﻴﺮان ﺑﺪﻧﺪ ﺁن ﻻﻏﺮان‬

‫ور ﻧﻪ ﮔﺎوان را ﻧﺒﻮدﻧﺪى ﺧﻮران‬

‫ﭘﺲ ﺑﺸﺮ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺮد آﺎر‬

‫ﻟﻴﻚ در وى ﺷﻴﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﺮد ﺧﻮار‬

‫ﻣﺮد را ﺧﻮش واﺧﻮرد ﻓﺮدش آﻨﺪ‬

‫ﺻﺎف ﮔﺮدد دردش ار دردش آﻨﺪ‬

‫ز ﺁن ﻳﻜﻰ درد او ز ﺟﻤﻠﻪى دردهﺎ‬

‫وارهﺪ ﭘﺎ ﺑﺮ ﻧﻬﺪ او ﺑﺮ ﺳﻬﺎ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻳﻰ هﻤﭽﻮ زاغ ﭘﺮ ﻧﺤﻮس‬

‫اى ﺧﻠﻴﻞ از ﺑﻬﺮ ﭼﻪ آﺸﺘﻰ ﺧﺮوس‬

‫‪٧٧٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺣﻜﻤﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﮕﻮ‬

‫ﺗﺎ ﻣﺴﺒﺢ ﮔﺮدم ﺁن را ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ آﺸﺘﻦ ﺧﻠﻴﻞ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺧﺮوس را اﺷﺎرت ﺑﻪ ﻗﻤﻊ و ﻗﻬﺮ آﺪام ﺻﻔﺖ ﺑﻮد‬ ‫از ﺻﻔﺎت ﻣﺬﻣﻮﻣﺎت ﻣﻬﻠﻜﺎت در ﺑﺎﻃﻦ ﻣﺮﻳﺪ‬ ‫ﺷﻬﻮﺗﻰ اﺳﺖ او و ﺑﺲ ﺷﻬﻮت ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ز ﺁن ﺷﺮاب زهﺮﻧﺎك ژاژ ﻣﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﺑﻬﺮ ﻧﺴﻞ ﺑﻮدى اى وﺻﻰ‬

‫ﺁدم از ﻧﻨﮕﺶ ﺑﻜﺮدى ﺧﻮد ﺧﺼﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ اﺑﻠﻴﺲ ﻟﻌﻴﻦ دادار را‬

‫دام زﻓﺘﻰ ﺧﻮاهﻢ اﻳﻦ اﺷﻜﺎر را‬

‫زر و ﺳﻴﻢ و ﮔﻠﻪى اﺳﺒﺶ ﻧﻤﻮد‬

‫آﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺎﻧﻰ ﺧﻼﻳﻖ را رﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎﺑﺎش و ﺗﺮش ﺁوﻳﺨﺖ ﻟﻨﺞ‬

‫ﺷﺪ ﺗﺮﻧﺠﻴﺪﻩ و ﺗﺮش هﻤﭽﻮن ﺗﺮﻧﺞ‬

‫ﭘﺲ در و ﮔﻮهﺮ ز ﻣﻌﺪﻧﻬﺎى ﺧﻮش‬

‫آﺮد ﺁن ﭘﺲ ﻣﺎﻧﺪﻩ را ﺣﻖ ﭘﻴﺶ آﺶ‬

‫ﮔﻴﺮ اﻳﻦ دام دﮔﺮ را اى ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ زﻳﻦ اﻓﺰون دﻩ اى ﻧﻌﻢ اﻟﻤﻌﻴﻦ‬

‫ﭼﺮب و ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﺷﺮاﺑﺎت ﺛﻤﻴﻦ‬

‫دادش و ﺑﺲ ﺟﺎﻣﻪى اﺑﺮﻳﺸﻤﻴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﺧﻮاهﻢ ﻣﺪد‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻨﺪﻣﺸﺎن ﺑﺤﺒﻞ ﻣﻦ ﻣﺴﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﺴﺘﺎﻧﺖ آﻪ ﻧﺮ و ﭘﺮ دﻟﻨﺪ‬

‫ﻣﺮدوار ﺁن ﺑﻨﺪهﺎ را ﺑﮕﺴﻠﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ دام و رﺳﻨﻬﺎى هﻮا‬

‫ﻣﺮد ﺗﻮ ﮔﺮدد ز ﻧﺎﻣﺮدان ﺟﺪا‬

‫دام دﻳﮕﺮ ﺧﻮاهﻢ اى ﺳﻠﻄﺎن ﺗﺨﺖ‬

‫دام ﻣﺮد اﻧﺪاز و ﺣﻴﻠﺖ ﺳﺎز ﺳﺨﺖ‬

‫ﺧﻤﺮ و ﭼﻨﮓ ﺁورد ﭘﻴﺶ او ﻧﻬﺎد‬

‫ﻧﻴﻢ ﺧﻨﺪﻩ زد ﺑﺪان ﺷﺪ ﻧﻴﻢ ﺷﺎد‬

‫ﺳﻮى اﺿﻼل ازل ﭘﻴﻐﺎم آﺮد‬

‫آﻪ ﺑﺮ ﺁر از ﻗﻌﺮ ﺑﺤﺮ ﻓﺘﻨﻪ ﮔﺮد‬

‫ﻧﻰ ﻳﻜﻰ از ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻣﻮﺳﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺮدﻩهﺎ در ﺑﺤﺮ او از ﮔﺮد ﺑﺴﺖ‬

‫ﺁب از هﺮ ﺳﻮ ﻋﻨﺎن را وا آﺸﻴﺪ‬

‫از ﺗﮓ درﻳﺎ ﻏﺒﺎرى ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﻮﺑﻰ زﻧﺎن ﺑﺎ او ﻧﻤﻮد‬

‫آﻪ ز ﻋﻘﻞ و ﺻﺒﺮ ﻣﺮدان ﻣﻰﻓﺰود‬

‫ﭘﺲ زد اﻧﮕﺸﺘﻚ ﺑﻪ رﻗﺺ اﻧﺪر ﻓﺘﺎد‬

‫آﻪ ﺑﺪﻩ زوﺗﺮ رﺳﻴﺪم در ﻣﺮاد‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪ ﺁن ﭼﺸﻤﻬﺎى ﭘﺮ ﺧﻤﺎر‬

‫آﻪ آﻨﺪ ﻋﻘﻞ و ﺧﺮد را ﺑﻰﻗﺮار‬

‫و ﺁن ﺻﻔﺎى ﻋﺎرض ﺁن دﻟﺒﺮان‬

‫آﻪ ﺑﺴﻮزد ﭼﻮن ﺳﭙﻨﺪ اﻳﻦ دل ﺑﺮ ﺁن‬

‫رو و ﺧﺎل و اﺑﺮو و ﻟﺐ ﭼﻮن ﻋﻘﻴﻖ‬

‫ﮔﻮﻳﻴﺎ ﺣﻖ ﺗﺎﻓﺖ از ﭘﺮدﻩى رﻗﻴﻖ‬

‫‪٧٧٨‬‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﻳﺪ او ﺁن ﻏﻨﺞ و ﺑﺮ ﺟﺴﺖ او ﺳﺒﻚ‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺗﺠﻠﻰ ﺣﻖ از ﭘﺮدﻩى ﺗﻨﻚ‬

‫ﻖ‬ ‫ﺨ ْﻠ ِ‬ ‫ﺴ ُﻪ ﻓِﻲ ا ْﻟ َ‬ ‫ﻦ ُﻧ َﻌﻤﱢ ْﺮ ُﻩ ُﻧ َﻨﻜﱢ ْ‬ ‫ﻦو ﺗﻔﺴﻴﺮ َو َﻣ ْ‬ ‫ﻞ ﺳﺎ ِﻓﻠِﻴ َ‬ ‫ﺳ َﻔ َ‬ ‫ﻦ َﺗ ْﻘﻮِﻳ ٍﻢ ُﺛﻢﱠ َر َددْﻧﺎ ُﻩ َأ ْ‬ ‫ﺴِ‬ ‫ﺣَ‬ ‫ن ﻓِﻲ َأ ْ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧَﻠَ ْﻘﻨَﺎ ا ْﻟِﺈﻧْﺴﺎ َ‬ ‫ﺁدم ﺣﺴﻦ و ﻣﻠﻚ ﺳﺎﺟﺪ ﺷﺪﻩ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁدم ﺑﺎز ﻣﻌﺰول ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁوﻩ ﺑﻌﺪ هﺴﺘﻰ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺟﺮﻣﺖ اﻳﻦ آﻪ اﻓﺰون زﻳﺴﺘﻰ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻠﺶ ﻣﻰآﺸﺎﻧﺪ ﻣﻮآﺸﺎن‬

‫آﻪ ﺑﺮو زﻳﻦ ﺧﻠﺪ و از ﺟﻮق ﺧﻮﺷﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻌﺪ از ﻋﺰ اﻳﻦ اذﻻل ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن داد اﺳﺖ و اﻳﻨﺖ داورى اﺳﺖ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻼ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻰآﺮدى ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻨﻮن ﻣﻰراﻧﻴﻢ ﺗﻮ از ﺟﻨﺎن‬

‫ﺣﻠﻪ ﻣﻰﭘﺮد ز ﻣﻦ در اﻣﺘﺤﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﺮگ از ﻧﺨﻞ در ﻓﺼﻞ ﺧﺰان‬

‫ﺁن رﺧﻰ آﻪ ﺗﺎب او ﺑﺪ ﻣﺎﻩوار‬

‫ﺷﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺮى هﻤﭽﻮ ﭘﺸﺖ ﺳﻮﺳﻤﺎر‬

‫و ﺁن ﺳﺮو ﻓﺮق ﮔﺶ ﺷﻌﺸﻊ ﺷﺪﻩ‬

‫وﻗﺖ ﭘﻴﺮى ﻧﺎﺧﻮش و اﺻﻠﻊ ﺷﺪﻩ‬

‫و ﺁن ﻗﺪ ﺻﻒ در ﻧﺎزان ﭼﻮن ﺳﻨﺎن‬

‫ﮔﺸﺘﻪ در ﭘﻴﺮى دو ﺗﺎ هﻤﭽﻮن آﻤﺎن‬

‫رﻧﮓ ﻻﻟﻪ ﮔﺸﺘﻪ رﻧﮓ زﻋﻔﺮان‬

‫زور ﺷﻴﺮش ﮔﺸﺘﻪ ﭼﻮن زهﺮﻩى زﻧﺎن‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﺮدى در ﺑﻐﻞ آﺮدى ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﻣﻰﺑﮕﻴﺮﻧﺪش ﺑﻐﻞ وﻗﺖ ﺷﺪن‬

‫اﻳﻦ ﺧﻮد ﺁﺛﺎر ﻏﻢ و ﭘﮋﻣﺮدﮔﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ زﻳﻨﻬﺎ رﺳﻮل ﻣﺮدﮔﻰ اﺳﺖ‬

‫ن‬ ‫ﻏ ْﻴ ُﺮ َﻣ ْﻤﻨُﻮ ٍ‬ ‫ﺟ ٌﺮ َ‬ ‫ت َﻓَﻠ ُﻬ ْﻢ أَ ْ‬ ‫ﻋ ِﻤﻠُﻮا اﻟﺼﱠﺎﻟِﺤﺎ ِ‬ ‫ﻦ ﺁ َﻣﻨُﻮا َو َ‬ ‫ﻦ إِﻟﱠﺎ اﱠﻟﺬِﻳ َ‬ ‫ﻞ ﺳﺎ ِﻓﻠِﻴ َ‬ ‫ﺳ َﻔ َ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ َأ ْ‬ ‫ﻟﻴﻚ ﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻃﺒﻴﺒﺶ ﻧﻮر ﺣﻖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ از ﭘﻴﺮى و ﺗﺐ ﻧﻘﺼﺎن و دق‬

‫ﺳﺴﺘﻰ او هﺴﺖ ﭼﻮن ﺳﺴﺘﻰ ﻣﺴﺖ‬

‫آﺎﻧﺪر ﺁن ﺳﺴﺘﻴﺶ رﺷﻚ رﺳﺘﻢ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮد اﺳﺘﺨﻮاﻧﺶ ﻏﺮق ذوق‬

‫ذرﻩ ذرﻩش در ﺷﻌﺎع ﻧﻮر ﺷﻮق‬

‫وان آﻪ ﺁﻧﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎغ ﺑﻰﺛﻤﺮ‬

‫آﻪ ﺧﺰاﻧﺶ ﻣﻰآﻨﺪ زﻳﺮ و زﺑﺮ‬

‫ﮔﻞ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺧﺎرهﺎ ﻣﺎﻧﺪ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫زرد و ﺑﻰﻣﻐﺰ ﺁﻣﺪﻩ ﭼﻮن ﺗﻞ آﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ زﻟﺖ آﺮد ﺁن ﺑﺎغ اى ﺧﺪا‬

‫آﻪ از او اﻳﻦ ﺣﻠﻪهﺎ ﮔﺮدد ﺟﺪا‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را دﻳﺪ و دﻳﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫زهﺮ ﻗﺘﺎل اﺳﺖ هﻴﻦ اى ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﺷﺎهﺪى آﺰ ﻋﺸﻖ او ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﻤﺶ ﻣﻰراﻧﺪ از ﺧﻮد ﺟﺮم ﭼﻴﺴﺖ‬

‫‪٧٧٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﺮم ﺁن آﻪ زﻳﻮر ﻋﺎرﻳﻪ ﺑﺴﺖ‬

‫آﺮد دﻋﻮى آﺎﻳﻦ ﺣﻠﻞ ﻣﻠﻚ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫واﺳﺘﺎﻧﻴﻢ ﺁن آﻪ ﺗﺎ داﻧﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﺧﺮﻣﻦ ﺁن ﻣﺎﺳﺖ ﺧﻮﺑﺎن داﻧﻪ ﭼﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ آﺎن ﺣﻠﻞ ﻋﺎرﻳﻪ ﺑﻮد‬

‫ﭘﺮﺗﻮى ﺑﻮد ﺁن ز ﺧﻮرﺷﻴﺪ وﺟﻮد‬

‫ﺁن ﺟﻤﺎل و ﻗﺪرت و ﻓﻀﻞ و هﻨﺮ‬

‫ز ﺁﻓﺘﺎب ﺣﺴﻦ آﺮد اﻳﻦ ﺳﻮ ﺳﻔﺮ‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ ﭼﻮن اﺳﺘﺎرهﺎ‬

‫ﻧﻮر ﺁن ﺧﻮرﺷﻴﺪ زﻳﻦ دﻳﻮارهﺎ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺷﺪ وا ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ هﺮ دﻳﻮار ﺗﺎرﻳﻚ و ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﺁن آﻪ آﺮد او در رخ ﺧﻮﺑﺎﻧﺖ دﻧﮓ‬

‫ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺖ از ﺷﻴﺸﻪى ﺳﻪ رﻧﮓ‬

‫ﺷﻴﺸﻪهﺎى رﻧﮓ رﻧﮓ ﺁن ﻧﻮر را‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ رﻧﮕﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺷﻴﺸﻪهﺎى رﻧﮓ رﻧﮓ‬

‫ﻧﻮر ﺑﻰرﻧﮕﺖ آﻨﺪ ﺁن ﮔﺎﻩ دﻧﮓ‬

‫ﺧﻮى آﻦ ﺑﻰﺷﻴﺸﻪ دﻳﺪن ﻧﻮر را‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺸﻜﻨﺪ ﻧﺒﻮد ﻋﻤﻰ‬

‫ﻗﺎﻧﻌﻰ ﺑﺎ داﻧﺶ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫در ﭼﺮاغ ﻏﻴﺮ ﭼﺸﻢ اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫او ﭼﺮاغ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺑﺎﻳﺪ آﻪ ﺗﺎ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪاﻧﻰ ﻣﺴﺘﻌﻴﺮى ﻧﻰ ﻓﺘﺎ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ آﺮدى ﺷﻜﺮ و ﺳﻌﻰ ﻣﺠﺘﻬﺪ‬

‫ﻏﻢ ﻣﺨﻮر آﻪ ﺻﺪ ﭼﻨﺎن ﺑﺎزت دهﺪ‬

‫ور ﻧﻜﺮدى ﺷﻜﺮ اآﻨﻮن ﺧﻮنﮔﺮى‬

‫آﻪ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ ﺁن ﺣﺴﻦ از آﺎﻓﺮ ﺑﺮى‬

‫ﻞ أﻋﻤﺎﻟﻬﻢ‬ ‫ﺿﱠ‬ ‫أﻣﺔ اﻟﻜﻔﺮان َأ َ‬

‫ﺢ ﺑﺎﻟﻬﻢ‬ ‫ﺻَﻠ َ‬ ‫أﻣﺔ اﻻﻳﻤﺎن َأ ْ‬

‫ﮔﻢ ﺷﺪ از ﺑﻰﺷﻜﺮ ﺧﻮﺑﻰ و هﻨﺮ‬

‫آﻪ دﮔﺮ هﺮﮔﺰ ﻧﺒﻴﻨﺪ ز ﺁن اﺛﺮ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﻰ و ﺑﻰﺧﻮﻳﺸﻰ و ﺷﻜﺮ و وداد‬

‫رﻓﺖ ز ﺁن ﺳﺎن آﻪ ﻧﻴﺎردﺷﺎن ﺑﻪ ﻳﺎد‬

‫ﻞ َأﻋْﻤﺎَﻟ ُﻬ ْﻢ اى آﺎﻓﺮان‬ ‫ﺿﱠ‬ ‫آﻪ َأ َ‬

‫ﺟﺴﺘﻦ آﺎم اﺳﺖ از هﺮ آﺎﻣﺮان‬

‫ﺟﺰ ز اهﻞ ﺷﻜﺮ و اﺻﺤﺎب وﻓﺎ‬

‫آﻪ ﻣﺮ اﻳﺸﺎن راﺳﺖ دوﻟﺖ در ﻗﻔﺎ‬

‫دوﻟﺖ رﻓﺘﻪ آﺠﺎ ﻗﻮت دهﺪ‬

‫دوﻟﺖ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺧﺎﺻﻴﺖ دهﺪ‬

‫ﻗﺮض دﻩ زﻳﻦ دوﻟﺖ اﻧﺪر اﻗﺮﺿﻮا‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺻﺪ دوﻟﺖ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﭘﻴﺶ رو‬

‫اﻧﺪآﻰ زﻳﻦ ﺷﺮب آﻢ آﻦ ﺑﻬﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺣﻮض آﻮﺛﺮى ﻳﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺟﺮﻋﻪ ﺑﺮ ﺧﺎك وﻓﺎ ﺁن آﺲ آﻪ رﻳﺨﺖ‬

‫آﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺻﻴﺪ دوﻟﺖ زو ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺢ ﺑﺎﻟﻬﻢ‬ ‫ﺻَﻠ َ‬ ‫ﺧﻮش آﻨﺪ دﻟﺸﺎن آﻪ َأ ْ‬

‫رد ﻣﻦ ﺑﻌﺪ اﻟﻨﻮى اﻧﺰاﻟﻬﻢ‬

‫اى اﺟﻞ وى ﺗﺮك ﻏﺎرت ﺳﺎز دﻩ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺑﺮدى زﻳﻦ ﺷﻜﻮران ﺑﺎز دﻩ‬

‫‪٧٨٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫وا دهﺪ اﻳﺸﺎن ﺑﻨﭙﺬﻳﺮﻧﺪ ﺁن‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﻨﻌﻢ ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ از رﺧﺖ ﺟﺎن‬

‫ﺻﻮﻓﻴﻴﻢ و ﺧﺮﻗﻪهﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻴﻢ‬

‫ﺑﺎز ﻧﺴﺘﺎﻧﻴﻢ ﭼﻮن درﺑﺎﺧﺘﻴﻢ‬

‫ﻣﺎ ﻋﻮض دﻳﺪﻳﻢ ﺁن ﮔﻪ ﭼﻮن ﻋﻮض‬

‫رﻓﺖ از ﻣﺎ ﺣﺎﺟﺖ و ﺣﺮص و ﻏﺮض‬

‫ز ﺁب ﺷﻮر و ﻣﻬﻠﻜﻰ ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻳﻢ‬

‫ﺑﺮ رﺣﻴﻖ و ﭼﺸﻤﻪى آﻮﺛﺮ زدﻳﻢ‬

‫ﺁن ﭼﻪ آﺮدى اى ﺟﻬﺎن ﺑﺎ دﻳﮕﺮان‬

‫ﺑﻰوﻓﺎﻳﻰ و ﻓﻦ و ﻧﺎز ﮔﺮان‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮت رﻳﺰﻳﻢ ﻣﺎ ﺑﻬﺮ ﺟﺰا‬

‫آﻪ ﺷﻬﻴﺪﻳﻢ ﺁﻣﺪﻩ اﻧﺪر ﻏﺰا‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ آﻪ ﺧﺪاى ﭘﺎك را‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن هﺴﺘﻨﺪ ﭘﺮ ﺣﻤﻠﻪ و ﻣﺮى‬

‫ﺳﺒﻠﺖ ﺗﺰوﻳﺮ دﻧﻴﺎ ﺑﺮ آﻨﻨﺪ‬

‫ﺧﻴﻤﻪ را ﺑﺮ ﺑﺎروى ﻧﺼﺮت زﻧﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺷﻬﻴﺪان ﺑﺎز ﻧﻮ ﻏﺎزى ﺷﺪﻧﺪ‬

‫وﻳﻦ اﺳﻴﺮان ﺑﺎز ﺑﺮ ﻧﺼﺮت زدﻧﺪ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁوردﻧﺪ ﺑﺎز از ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫آﻪ ﺑﺒﻴﻦ ﻣﺎ را ﮔﺮ اآﻤﻪ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ در ﻋﺪم ﺧﻮرﺷﻴﺪهﺎﺳﺖ‬

‫و اﻧﭽﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺁﻓﺘﺎب ﺁن ﺟﺎ ﺳﻬﺎﺳﺖ‬

‫در ﻋﺪم هﺴﺘﻰ ﺑﺮادر ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫ﺿﺪ اﻧﺪر ﺿﺪ ﭼﻮن ﻣﻜﻨﻮن ﺑﻮد‬

‫ﺖ ﺑﺪان‬ ‫ﻦ ا ْﻟ َﻤ ﱢﻴ ِ‬ ‫ﻲ ِﻣ َ‬ ‫ﺤﱠ‬ ‫ج ا ْﻟ َ‬ ‫ﺨ ِﺮ ُ‬ ‫ُﻳ ْ‬

‫آﻪ ﻋﺪم ﺁﻣﺪ اﻣﻴﺪ ﻋﺎﺑﺪان‬

‫ﻣﺮد آﺎرﻧﺪﻩ آﻪ اﻧﺒﺎرش ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺎد و ﺧﻮش ﻧﻪ ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﻧﻴﺴﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺮوﻳﺪ ﺁن ز ﺳﻮى ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﻓﻬﻢ آﻦ ﮔﺮ واﻗﻒ ﻣﻌﻨﻴﺴﺘﻰ‬

‫دم ﺑﻪ دم از ﻧﻴﺴﺘﻰ ﺗﻮ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎﺑﻰ ﻓﻬﻢ و ذوق ﺁرام و ﺑﺮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ دﺳﺘﻮرى ﮔﺸﺎد اﻳﻦ راز را‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﻐﺪادى آﻨﻢ اﺑﺨﺎز را‬

‫ﭘﺲ ﺧﺰاﻧﻪى ﺻﻨﻊ ﺣﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺪم‬

‫آﻪ ﺑﺮ ﺁرد زو ﻋﻄﺎهﺎ دم ﺑﻪ دم‬

‫ﻣﺒﺪع ﺁﻣﺪ ﺣﻖ و ﻣﺒﺪع ﺁن ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﺑﺮ ﺁرد ﻓﺮع ﺑﻰاﺻﻞ و ﺳﻨﺪ‬

‫ﻣﺜﺎل ﻋﺎﻟﻢ هﺴﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻤﺎ و ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻴﺴﺖ هﺴﺖ ﻧﻤﺎ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ را ﺑﻨﻤﻮد هﺴﺖ و ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫هﺴﺖ را ﺑﻨﻤﻮد ﺑﺮ ﺷﻜﻞ ﻋﺪم‬

‫ﺑﺤﺮ را ﭘﻮﺷﻴﺪ و آﻒ آﺮد ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﺑﺎد را ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻨﻤﻮدت ﻏﺒﺎر‬

‫ﭼﻮن ﻣﻨﺎرﻩى ﺧﺎك ﭘﻴﭽﺎن در هﻮا‬

‫ﺧﺎك از ﺧﻮد ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﻋﻼ‬

‫ﺧﺎك را ﺑﻴﻨﻰ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ اى ﻋﻠﻴﻞ‬

‫ﺑﺎد را ﻧﻰ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ دﻟﻴﻞ‬

‫‪٧٨١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻒ هﻤﻰﺑﻴﻨﻰ رواﻧﻪ هﺮ ﻃﺮف‬

‫آﻒ ﺑﻰدرﻳﺎ ﻧﺪارد ﻣﺘﺼﺮف‬

‫آﻒ ﺑﻪ ﺣﺲ ﺑﻴﻨﻰ و درﻳﺎ از دﻟﻴﻞ‬

‫ﻓﻜﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﺁﺷﻜﺎرا ﻗﺎل و ﻗﻴﻞ‬

‫ﻧﻔﻰ را اﺛﺒﺎت ﻣﻰﭘﻨﺪاﺷﺘﻴﻢ‬

‫دﻳﺪﻩى ﻣﻌﺪوم ﺑﻴﻨﻰ داﺷﺘﻴﻢ‬

‫دﻳﺪﻩاى آﺎﻧﺪر ﻧﻌﺎﺳﻰ ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫آﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺰ ﺧﻴﺎل و ﻧﻴﺴﺖ دﻳﺪ‬

‫ﻻﺟﺮم ﺳﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﮔﺸﺘﻴﻢ از ﺿﻼل‬

‫ﭼﻮن ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺷﺪ ﻧﻬﺎن ﭘﻴﺪا ﺧﻴﺎل‬

‫اﻳﻦ ﻋﺪم را ﭼﻮن ﻧﺸﺎﻧﺪ اﻧﺪر ﻧﻈﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻬﺎن آﺮد ﺁن ﺣﻘﻴﻘﺖ از ﺑﺼﺮ‬

‫ﺁﻓﺮﻳﻦ اى اوﺳﺘﺎد ﺳﺤﺮ ﺑﺎف‬

‫آﻪ ﻧﻤﻮدى ﻣﻌﺮﺿﺎن را درد ﺻﺎف‬

‫ﺳﺎﺣﺮان ﻣﻬﺘﺎب ﭘﻴﻤﺎﻳﻨﺪ زود‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﺎزرﮔﺎن و زر ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺳﻮد‬

‫ﺳﻴﻢ ﺑﺮﺑﺎﻳﻨﺪ زﻳﻦ ﮔﻮن ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬

‫ﺳﻴﻢ از آﻒ رﻓﺘﻪ و آﺮﺑﺎس هﻴﭻ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺟﺎدوﺳﺖ ﻣﺎ ﺁن ﺗﺎﺟﺮﻳﻢ‬

‫آﻪ از او ﻣﻬﺘﺎب ﭘﻴﻤﻮدﻩ ﺧﺮﻳﻢ‬

‫ﮔﺰ آﻨﺪ آﺮﺑﺎس ﭘﺎﻧﺼﺪ ﮔﺰ ﺷﺘﺎب‬

‫ﺳﺎﺣﺮاﻧﻪ او ز ﻧﻮر ﻣﺎهﺘﺎب‬

‫ﭼﻮن ﺳﺘﺪ او ﺳﻴﻢ ﻋﻤﺮت اى رهﻰ‬

‫ﺳﻴﻢ ﺷﺪ‪ ،‬آﺮﺑﺎس ﻧﻰ‪ ،‬آﻴﺴﻪ ﺗﻬﻰ‬

‫ﻗﻞ اﻋﻮذت ﺧﻮاﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ آﺎى اﺣﺪ‬

‫هﻴﻦ ز ﻧﻔﺎﺛﺎت اﻓﻐﺎن وز ﻋﻘﺪ‬

‫ﻣﻰدﻣﻨﺪ اﻧﺪر ﮔﺮﻩ ﺁن ﺳﺎﺣﺮات‬

‫اﻟﻐﻴﺎث اﻟﻤﺴﺘﻐﺎث از ﺑﺮد و ﻣﺎت‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺮ ﺧﻮان از زﺑﺎن ﻓﻌﻞ ﻧﻴﺰ‬

‫آﻪ زﺑﺎن ﻗﻮل ﺳﺴﺖ اﺳﺖ اى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫در زﻣﺎﻧﻪ ﻣﺮ ﺗﺮا ﺳﻪ هﻤﺮهﻨﺪ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ واﻓﻰ و اﻳﻦ دو ﻏﺪرﻣﻨﺪ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻳﺎران و دﻳﮕﺮ رﺧﺖ و ﻣﺎل‬

‫و ﺁن ﺳﻮم واﻓﻰ اﺳﺖ و ﺁن ﺣﺴﻦ اﻟﻔﻌﺎل‬

‫ﻣﺎل ﻧﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻴﺮون از ﻗﺼﻮر‬

‫ﻳﺎر ﺁﻳﺪ ﻟﻴﻚ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮر‬

‫ﭼﻮن ﺗﺮا روز اﺟﻞ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﻳﺎر ﮔﻮﻳﺪ از زﺑﺎن ﺣﺎل ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻴﺶ هﻤﺮﻩ ﻧﻴﺴﺘﻢ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮرت زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻴﺴﺘﻢ‬

‫ﻓﻌﻞ ﺗﻮ واﻓﻰ اﺳﺖ زو آﻦ ﻣﻠﺘﺤﺪ‬

‫آﻪ در ﺁﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ در ﻗﻌﺮ ﻟﺤﺪ‬

‫در ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﻮل ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم ﻻ ﺑﺪ ﻣﻦ ﻗﺮﻳﻦ ﻳﺪﻓﻦ ﻣﻌﻚ و هﻮ ﺣﻰ و ﺗﺪﻓﻦ ﻣﻌﻪ و أﻧﺖ ﻣﻴﺖ‪،‬‬ ‫ان آﺎن آﺮﻳﻤﺎ اآﺮﻣﻚ و ان آﺎن ﻟﺌﻴﻤﺎ اﺳﻠﻤﻚ‪ ،‬و ذﻟﻚ اﻟﻘﺮﻳﻦ ﻋﻤﻠﻚ‬ ‫ﻓﺎﺻﻠﺤﻪ ﻣﺎ اﺳﺘﻄﻌﺖ‪ ،‬ﺻﺪق رﺳﻮل اﻟﻠﱠﻪ )ص(‬

‫‪٧٨٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ‬

‫ﺑﺎ وﻓﺎﺗﺮ از ﻋﻤﻞ ﻧﺒﻮد رﻓﻴﻖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد ﻧﻴﻜﻮ اﺑﺪ ﻳﺎرت ﺷﻮد‬

‫ور ﺑﻮد ﺑﺪ در ﻟﺤﺪ ﻣﺎرت ﺷﻮد‬

‫اﻳﻦ ﻋﻤﻞ وﻳﻦ آﺴﺐ در راﻩ ﺳﺪاد‬

‫آﻰ ﺗﻮان آﺮد اى ﭘﺪر ﺑﻰاوﺳﺘﺎد‬

‫دونﺗﺮﻳﻦ آﺴﺒﻰ آﻪ در ﻋﺎﻟﻢ رود‬

‫هﻴﭻ ﺑﻰارﺷﺎد اﺳﺘﺎدى ﺑﻮد‬

‫اوﻟﺶ ﻋﻠﻢ اﺳﺖ ﺁن ﮔﺎهﻰ ﻋﻤﻞ‬

‫ﺗﺎ دهﺪ ﺑﺮ ﺑﻌﺪ ﻣﻬﻠﺖ ﻳﺎ اﺟﻞ‬

‫اﺳﺘﻌﻴﻨﻮا ﻓﻰ اﻟﺤﺮف ﻳﺎ ذا اﻟﻨﻬﻰ‬

‫ﻣﻦ آﺮﻳﻢ ﺻﺎﻟﺢ ﻣﻦ اهﻠﻬﺎ‬

‫اﻃﻠﺐ اﻟﺪر اﺧﻰ وﺳﻂ اﻟﺼﺪف‬

‫و اﻃﻠﺐ اﻟﻔﻦ ﻣﻦ ارﺑﺎب اﻟﺤﺮف‬

‫ان راﻳﺘﻢ ﻧﺎﺻﺤﻴﻦ اﻧﺼﻔﻮا‬

‫ﺑﺎدروا اﻟﺘﻌﻠﻴﻢ ﻻ ﺗﺴﺘﻨﻜﻔﻮا‬

‫در دﺑﺎﻏﻰ ﮔﺮ ﺧﻠﻖ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﻣﺮد‬

‫ﺧﻮاﺟﮕﻰ ﺧﻮاﺟﻪ را ﺁن آﻢ ﻧﻜﺮد‬

‫وﻗﺖ دم ﺁهﻨﮕﺮ ار ﭘﻮﺷﻴﺪ دﻟﻖ‬

‫اﺣﺘﺸﺎم او ﻧﺸﺪ آﻢ ﭘﻴﺶ ﺧﻠﻖ‬

‫ﭘﺲ ﻟﺒﺎس آﺒﺮ ﺑﻴﺮون آﻦ ز ﺗﻦ‬

‫ﻣﻠﺒﺲ ذل ﭘﻮش در ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﻋﻠﻢ ﺁﻣﻮزى ﻃﺮﻳﻘﺶ ﻗﻮﻟﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺣﺮﻓﺖ ﺁﻣﻮزى ﻃﺮﻳﻘﺶ ﻓﻌﻠﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻓﻘﺮ ﺧﻮاهﻰ ﺁن ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻗﺎﻳﻢ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ زﺑﺎﻧﺖ آﺎر ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻧﻪ دﺳﺖ‬

‫داﻧﺶ ﺁن را ﺳﺘﺎﻧﺪ ﺟﺎن ز ﺟﺎن‬

‫ﻧﻪ ز راﻩ دﻓﺘﺮ و ﻧﻪ از زﺑﺎن‬

‫در دل ﺳﺎﻟﻚ اﮔﺮ هﺴﺖ ﺁن رﻣﻮز‬

‫رﻣﺰ داﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻚ را هﻨﻮز‬

‫ﺗﺎ دﻟﺶ را ﺷﺮح ﺁن ﺳﺎزد ﺿﻴﺎ‬

‫ح ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﺧﺪا‬ ‫ﺸ َﺮ ْ‬ ‫ﭘﺲ َأ َﻟ ْﻢ َﻧ ْ‬

‫آﻪ درون ﺳﻴﻨﻪ ﺷﺮﺣﺖ دادﻩاﻳﻢ‬

‫ﺷﺮح اﻧﺪر ﺳﻴﻨﻪات ﺑﻨﻬﺎدﻩاﻳﻢ‬

‫ﺗﻮ هﻨﻮز از ﺧﺎرج ﺁن را ﻃﺎﻟﺒﻰ‬

‫ﻣﺤﻠﺒﻰ از دﻳﮕﺮان ﭼﻮن ﺣﺎﻟﺒﻰ‬

‫ﭼﺸﻤﻪى ﺷﻴﺮ اﺳﺖ در ﺗﻮ ﺑﻰآﻨﺎر‬

‫ﺗﻮ ﭼﺮا ﻣﻰ ﺷﻴﺮ ﺟﻮﻳﻰ از ﺗﻐﺎر‬

‫ﻣﻨﻔﺬى دارى ﺑﻪ ﺑﺤﺮ اى ﺁﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﻧﻨﮓ دار از ﺁب ﺟﺴﺘﻦ از ﻏﺪﻳﺮ‬

‫ح ﻧﻪ ﺷﺮﺣﺖ هﺴﺖ ﺑﺎز‬ ‫ﺸ َﺮ ْ‬ ‫آﻪ َأ َﻟ ْﻢ َﻧ ْ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪى ﺗﻮ ﺷﺮح ﺟﻮ و آﺪﻳﻪ ﺳﺎز‬

‫درﻧﮕﺮ در ﺷﺮح دل در اﻧﺪرون‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻃﻌﻨﻪى ﻓَﻼ ﺗﺒﺼﺮون‬

‫ﺗﻔﺴﻴﺮ َو ُه َﻮ َﻣ َﻌ ُﻜ ْﻢ‬ ‫ﻳﻚ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ ﻧﺎن ﺗﺮا ﺑﺮ ﻓﺮق ﺳﺮ‬

‫ﺗﻮ هﻤﻰﺧﻮاهﻰ ﻟﺐ ﻧﺎن در ﺑﺪر‬

‫‪٧٨٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در ﺳﺮ ﺧﻮد ﭘﻴﭻ هﻞ ﺧﻴﺮﻩ ﺳﺮى‬

‫رو در دل زن ﭼﺮا ﺑﺮ هﺮ درى‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ زاﻧﻮﻳﻰ ﻣﻴﺎن ﺁب ﺟﻮ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ از ﺧﻮد ز اﻳﻦ و ﺁن ﺗﻮ ﺁب ﺟﻮ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁب و ﭘﺲ هﻢ ﺁب ﺑﺎ ﻣﺪد‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ را ﭘﻴﺶ ﺳﺪ و ﺧﻠﻒ ﺳﺪ‬

‫اﺳﺐ زﻳﺮ ران و ﻓﺎرس اﺳﺐ ﺟﻮ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﮔﻔﺖ اﺳﺐ ﻟﻴﻜﻦ اﺳﺐ آﻮ‬

‫هﻰ ﻧﻪ اﺳﺐ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﻪ زﻳﺮ ﺗﻮ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﻟﻴﻚ ﺧﻮد اﺳﺒﻰ آﻪ دﻳﺪ‬

‫ﻣﺴﺖ ﺁب و ﭘﻴﺶ روى اوﺳﺖ ﺁن‬

‫اﻧﺪر ﺁب و ﺑﻰﺧﺒﺮ ز ﺁب روان‬

‫ﭼﻮن ﮔﻬﺮ در ﺑﺤﺮ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺤﺮ آﻮ‬

‫و ان ﺧﻴﺎل ﭼﻮن ﺻﺪف دﻳﻮار او‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﺁن آﻮ ﺣﺠﺎﺑﺶ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫اﺑﺮ ﺗﺎب ﺁﻓﺘﺎﺑﺶ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺑﻨﺪ ﭼﺸﻢ اوﺳﺖ هﻢ ﭼﺸﻢ ﺑﺪش‬

‫ﻋﻴﻦ رﻓﻊ ﺳﺪ او ﮔﺸﺘﻪ ﺳﺪش‬

‫ﺑﻨﺪ ﮔﻮش او ﺷﺪﻩ هﻢ هﻮش او‬

‫هﻮش ﺑﺎ ﺣﻖ دار اى ﻣﺪهﻮش او‬

‫در ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﻮل ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم ﻣﻦ ﺟﻌﻞ اﻟﻬﻤﻮم هﻤﺎ واﺣﺪا آﻔﺎﻩ اﻟﻠﱠﻪ ﺳﺎﺋﺮ هﻤﻮﻣﻪ‬ ‫و ﻣﻦ ﺗﻔﺮﻗﺖ ﺑﻪ اﻟﻬﻤﻮم ﻻ ﻳﺒﺎﻟﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻓﻰ اى واد اهﻠﻜﻪ‬ ‫هﻮش را ﺗﻮزﻳﻊ آﺮدى ﺑﺮ ﺟﻬﺎت‬

‫ﻣﻰﻧﻴﺮزد ﺗﺮﻩاى ﺁن ﺗﺮهﺎت‬

‫ﺁب هﺶ را ﻣﻰآﺸﺪ هﺮ ﺑﻴﺦ ﺧﺎر‬

‫ﺁب هﻮﺷﺖ ﭼﻮن رﺳﺪ ﺳﻮى ﺛﻤﺎر‬

‫هﻴﻦ ﺑﺰن ﺁن ﺷﺎخ ﺑﺪ را ﺧﻮ آﻨﺶ‬

‫ﺁب دﻩ اﻳﻦ ﺷﺎخ ﺧﻮش را ﻧﻮ آﻨﺶ‬

‫هﺮ دو ﺳﺒﺰﻧﺪ اﻳﻦ زﻣﺎن ﺁﺧﺮ ﻧﮕﺮ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺷﻮد ﺑﺎﻃﻞ از ﺁن روﻳﺪ ﺛﻤﺮ‬

‫ﺁب ﺑﺎغ اﻳﻦ را ﺣﻼل ﺁن را ﺣﺮام‬

‫ﻓﺮق را ﺁﺧﺮ ﺑﺒﻴﻨﻰ و اﻟﺴﻼم‬

‫ﻋﺪل ﭼﻪ ﺑﻮد ﺁب دﻩ اﺷﺠﺎر را‬

‫ﻇﻠﻢ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺁب دادن ﺧﺎر را‬

‫ﻋﺪل وﺿﻊ ﻧﻌﻤﺘﻰ در ﻣﻮﺿﻌﺶ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ هﺮ ﺑﻴﺨﻰ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺁب آﺶ‬

‫ﻇﻠﻢ ﭼﻪ ﺑﻮد وﺿﻊ در ﻧﺎﻣﻮﺿﻌﻰ‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺰ ﺑﻼ را ﻣﻨﺒﻌﻰ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ ﺣﻖ را ﺑﻪ ﺟﺎن و ﻋﻘﻞ دﻩ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﻃﺒﻊ ﭘﺮ ز ﺣﻴﺮ ﭘﺮ ﮔﺮﻩ‬

‫ﺑﺎر آﻦ ﺑﻴﮕﺎر ﻏﻢ را ﺑﺮ ﺗﻨﺖ‬

‫ﺑﺮ دل و ﺟﺎن آﻢ ﻧﻪ ﺁن ﺟﺎن آﻨﺪﻧﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻬﺎدﻩ ﺗﻨﮓ ﺑﺎر‬

‫ﺧﺮ ﺳﻜﻴﺰﻩ ﻣﻰزﻧﺪ در ﻣﺮﻏﺰار‬

‫ﺳﺮﻣﻪ را در ﮔﻮش آﺮدن ﺷﺮط ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﺎر دل را ﺟﺴﺘﻦ از ﺗﻦ ﺷﺮط ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪٧٨٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ دﻟﻰ رو ﻧﺎز آﻦ ﺧﻮارى ﻣﻜﺶ‬

‫ور ﺗﻨﻰ ﺷﻜﺮ ﻣﻨﻮش و زهﺮ ﭼﺶ‬

‫زهﺮ ﺗﻦ را ﻧﺎﻓﻊ اﺳﺖ و ﻗﻨﺪ ﺑﺪ‬

‫ﺗﻦ هﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻰﻣﺪد‬

‫هﻴﺰم دوزخ ﺗﻦ اﺳﺖ و آﻢ آﻨﺶ‬

‫ور ﺑﺮوﻳﺪ هﻴﺰﻣﻰ رو ﺑﺮآﻨﺶ‬

‫ور ﻧﻪ ﺣﻤﺎل ﺣﻄﺐ ﺑﺎﺷﻰ ﺣﻄﺐ‬

‫در دو ﻋﺎﻟﻢ هﻤﭽﻮ ﺟﻔﺖ ﺑﻮ ﻟﻬﺐ‬

‫از ﺣﻄﺐ ﺑﺸﻨﺎس ﺷﺎخ ﺳﺪرﻩ را‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ هﺮ دو ﺳﺒﺰ ﺑﺎﺷﻨﺪ اى ﻓﺘﻰ‬

‫اﺻﻞ ﺁن ﺷﺎخ اﺳﺖ هﻔﺘﻢ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫اﺻﻞ اﻳﻦ ﺷﺎخ اﺳﺖ از ﻧﺎر و دﺧﺎن‬

‫هﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪا ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﻴﺶ ﺣﺲ‬

‫آﻪ ﻏﻠﻂ ﺑﻴﻦ اﺳﺖ ﭼﺸﻢ و آﻴﺶ ﺣﺲ‬

‫هﺴﺖ ﺁن ﭘﻴﺪا ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ دل‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ ﺳﻮى دل ﺁ ﺟﻬﺪ اﻟﻤﻘﻞ‬

‫ور ﻧﺪارى ﭘﺎ ﺑﺠﻨﺒﺎن ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ هﺮ آﻢ و هﺮ ﺑﻴﺶ را‬ ‫در ﻣﻌﻨﻰ اﻳﻦ ﺑﻴﺖ‪:‬‬

‫ﮔﺮ راﻩ روى راﻩ ﺑﺮت ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ‬

‫ور ﻧﻴﺴﺖ ﺷﻮى ﺑﻪ هﺴﺘﻰات ﺑﮕﺮاﻳﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ زﻟﻴﺨﺎ ﺑﺴﺖ درهﺎ هﺮ ﻃﺮف‬

‫ﻳﺎﻓﺖ ﻳﻮﺳﻒ هﻢ ز ﺟﻨﺒﺶ ﻣﻨﺼﺮف‬

‫ﺑﺎز ﺷﺪ ﻗﻔﻞ و در و ﺷﺪ رﻩ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮآﻞ آﺮد ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ رﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻋﺎﻟﻢ را ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺧﻴﺮﻩ ﻳﻮﺳﻒوار ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ دوﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﻗﻔﻞ و در ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫ﺳﻮى ﺑﻰﺟﺎﻳﻰ ﺷﻤﺎ را ﺟﺎ ﺷﻮد‬

‫ﺁﻣﺪى اﻧﺪر ﺟﻬﺎن اى ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫هﻴﭻ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﻃﺮﻳﻖ ﺁﻣﺪن‬

‫ﺗﻮ ز ﺟﺎﻳﻰ ﺁﻣﺪى وز ﻣﻮﻃﻨﻰ‬

‫ﺁﻣﺪن را راﻩ داﻧﻰ هﻴﭻ ﻧﻰ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪاﻧﻰ ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﻰ راﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫زﻳﻦ رﻩ ﺑﻰراهﻪ ﻣﺎ را رﻓﺘﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰروى در ﺧﻮاب ﺷﺎدان ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫هﻴﭻ داﻧﻰ راﻩ ﺁن ﻣﻴﺪان آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺒﻨﺪ ﺁن ﭼﺸﻢ و ﺧﻮد ﺗﺴﻠﻴﻢ آﻦ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻴﻨﻰ در ﺁن ﺷﻬﺮ آﻬﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ ﭼﻮن ﺑﻨﺪى آﻪ ﺻﺪ ﭼﺸﻢ ﺧﻤﺎر‬

‫ﺑﻨﺪ ﭼﺸﻢ ﺗﺴﺖ اﻳﻦ ﺳﻮ از ﻏﺮار‬

‫ﭼﺎر ﭼﺸﻤﻰ ﺗﻮ ز ﻋﺸﻖ ﻣﺸﺘﺮى‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﻣﻬﺘﺮى و ﺳﺮورى‬

‫ور ﺑﺨﺴﺒﻰ ﻣﺸﺘﺮى ﺑﻴﻨﻰ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﺟﻐﺪ ﺑﺪ آﻰ ﺧﻮاب ﺑﻴﻨﺪ ﺟﺰ ﺧﺮاب‬

‫ﻣﺸﺘﺮى ﺧﻮاهﻰ ﺑﻪ هﺮ دم ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ دارى آﻪ ﻓﺮوﺷﻰ هﻴﭻ هﻴﭻ‬

‫‪٧٨٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ دﻟﺖ را ﻧﺎن ﺑﺪى ﻳﺎ ﭼﺎﺷﺘﻰ‬

‫از ﺧﺮﻳﺪاران ﻓﺮاﻏﺖ داﺷﺘﻰ‬

‫ﻗﺼﻪى ﺁن ﺷﺨﺺ آﻪ دﻋﻮى ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮى ﻣﻰآﺮد ﮔﻔﺘﻨﺪش ﭼﻪ ﺧﻮردﻩاى آﻪ ﮔﻴﺞ ﺷﺪﻩاى و ﻳﺎوﻩ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﮔﻔﺖ‬ ‫اﮔﺮ ﭼﻴﺰى ﻳﺎﻓﺘﻤﻰ آﻪ ﺧﻮردﻣﻰ ﻧﻪ ﮔﻴﺞ ﺷﺪﻣﻰ و ﻧﻪ ﻳﺎوﻩ ﮔﻔﺘﻤﻰ آﻪ هﺮ ﺳﺨﻦ ﻧﻴﻚ آﻪ ﺑﺎ ﻏﻴﺮ اهﻠﺶ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻳﺎوﻩ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ اﮔﺮ ﭼﻪ در ﺁن ﻳﺎوﻩ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻧﺪ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮم‬

‫از هﻤﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان ﻓﺎﺿﻠﺘﺮم‬

‫ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺮدﻧﺪش ﺑﻪ ﺷﺎﻩ‬

‫آﺎﻳﻦ هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ رﺳﻮﻟﻢ از اﻟﻪ‬

‫ﺧﻠﻖ ﺑﺮ وى ﺟﻤﻊ ﭼﻮن ﻣﻮر و ﻣﻠﺦ‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﻣﻜﺮ اﺳﺖ و ﭼﻪ ﺗﺰوﻳﺮ و ﭼﻪ ﻓﺦ‬

‫ﮔﺮ رﺳﻮل ﺁن اﺳﺖ آﺎﻳﺪ از ﻋﺪم‬

‫ﻣﺎ هﻤﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻳﻢ و ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﻣﺎ از ﺁن ﺟﺎ ﺁﻣﺪﻳﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﻏﺮﻳﺐ‬

‫ﺗﻮ ﭼﺮا ﻣﺨﺼﻮص ﺑﺎﺷﻰ اى ادﻳﺐ‬

‫ﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻮن ﻃﻔﻞ ﺧﻔﺘﻪ ﺁﻣﺪﻳﺪ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ از راﻩ وز ﻣﻨﺰل ﺑﺪﻳﺪ‬

‫از ﻣﻨﺎزل ﺧﻔﺘﻪ ﺑﮕﺬﺷﺘﻴﺪ و ﻣﺴﺖ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ از راﻩ و از ﺑﺎﻻ و ﭘﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺪارى روان ﮔﺸﺘﻴﻢ و ﺧﻮش‬

‫از وراى ﭘﻨﺞ و ﺷﺶ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ و ﺷﺶ‬

‫دﻳﺪﻩ ﻣﻨﺰﻟﻬﺎ ز اﺻﻞ و از اﺳﺎس‬

‫ﭼﻮن ﻗﻼووزان ﺧﺒﻴﺮ و رﻩ ﺷﻨﺎس‬

‫ﺷﺎﻩ را ﮔﻔﺘﻨﺪ اﺷﻜﻨﺠﻪش ﺑﻜﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﺟﻨﺲ او هﻴﭻ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫ﺷﺎﻩ دﻳﺪش ﺑﺲ ﻧﺰار و ﺑﺲ ﺿﻌﻴﻒ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻴﻠﻰ ﺑﻤﻴﺮد ﺁن ﻧﺤﻴﻒ‬

‫آﻰ ﺗﻮان او را ﻓﺸﺮدن ﻳﺎ زدن‬

‫آﻪ ﭼﻮ ﺷﻴﺸﻪ ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ او را ﺑﺪن‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺎ او ﮔﻮﻳﻢ از راﻩ ﺧﻮﺷﻰ‬

‫آﻪ ﭼﺮا دارى ﺗﻮ ﻻف ﺳﺮآﺸﻰ‬

‫آﺰ درﺷﺘﻰ ﻧﺎﻳﺪ اﻳﻨﺠﺎ هﻴﭻ آﺎر‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻰ ﺳﺮ آﻨﺪ از ﻏﺎر ﻣﺎر‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن را دور آﺮد از ﮔﺮد وى‬

‫ﺷﻪ ﻟﻄﻴﻔﻰ ﺑﻮد و ﻧﺮﻣﻰ ورد وى‬

‫ﭘﺲ ﻧﺸﺎﻧﺪش ﺑﺎز ﭘﺮﺳﻴﺪش ز ﺟﺎ‬

‫آﻪ آﺠﺎ دارى ﻣﻌﺎش و ﻣﻠﺘﺠﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ هﺴﺘﻢ از دا ُر اﻟﺴﻼم‬

‫ﺁﻣﺪﻩ از رﻩ در اﻳﻦ دار اﻟﻤﻼم‬

‫ﻧﻪ ﻣﺮا ﺧﺎﻧﻪﺳﺖ و ﻧﻪ ﻳﻚ هﻤﻨﺸﻴﻦ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ آﻰ آﺮدﺳﺖ ﻣﺎهﻰ در زﻣﻴﻦ‬

‫ﺑﺎز ﺷﺎﻩ از روى ﻻﻏﺶ ﮔﻔﺖ ﺑﺎز‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﺧﻮردى و ﭼﻪ دارى ﭼﺎﺷﺖ ﺳﺎز‬

‫اﺷﺘﻬﺎ دارى ﭼﻪ ﺧﻮردى ﺑﺎﻣﺪاد‬

‫آﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮ ﻣﺴﺘﻰ و ﭘﺮ ﻻف و ﺑﺎد‬

‫‪٧٨٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻧﺎﻧﻢ ﺑﺪى ﺧﺸﻚ و ﻃﺮى‬

‫آﻰ آﻨﻴﻤﻰ دﻋﻮى ﭘﻴﻐﻤﺒﺮى‬

‫دﻋﻮى ﭘﻴﻐﻤﺒﺮى ﺑﺎ اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ دل ﺟﺴﺘﻦ ز آﻮﻩ‬

‫آﺲ ز آﻮﻩ و ﺳﻨﮓ ﻋﻘﻞ و دل ﻧﺠﺴﺖ‬

‫ﻓﻬﻢ و ﺿﺒﻂ ﻧﻜﺘﻪى ﻣﺸﻜﻞ ﻧﺠﺴﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﺑﺎز ﮔﻮﻳﺪ آﻪ هﻤﺎن‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ اﻓﺴﻮس ﭼﻮن ﻣﺴﺘﻬﺰﻳﺎن‬

‫از آﺠﺎ اﻳﻦ ﻗﻮم و ﭘﻴﻐﺎم از آﺠﺎ‬

‫از ﺟﻤﺎدى ﺟﺎن آﻪ را ﺑﺎﺷﺪ رﺟﺎ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﭘﻴﻐﺎم زﻧﻰ ﺁرى و زر‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﻨﻬﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻴﻢ و ﺳﺮ‬

‫آﻪ ﻓﻼن ﺟﺎ ﺷﺎهﺪى ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪت‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ او ﻣﻰداﻧﺪت‬

‫ور ﺗﻮ ﭘﻴﻐﺎم ﺧﺪا ﺁرى ﭼﻮ ﺷﻬﺪ‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎ ﺳﻮى ﺧﺪا اى ﻧﻴﻚ ﻋﻬﺪ‬

‫از ﺟﻬﺎن ﻣﺮگ ﺳﻮى ﺑﺮگ رو‬

‫ﭼﻮن ﺑﻘﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﻓﺎﻧﻰ ﻣﺸﻮ‬

‫ﻗﺼﺪ ﺧﻮن ﺗﻮ آﻨﻨﺪ و ﻗﺼﺪ ﺳﺮ‬

‫ﻧﻪ از ﺑﺮاى ﺣﻤﻴﺖ دﻳﻦ و هﻨﺮ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ از ﭼﺴﺒﻴﺪﮔﻰ ﺑﺮ ﺧﺎن و ﻣﺎن‬

‫ﺗﻠﺨﺸﺎن ﺁﻳﺪ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺑﻴﺎن‬

‫ﺳﺒﺐ ﻋﺪاوت ﻋﺎم و ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ زﻳﺴﺘﻦ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اوﻟﻴﺎى ﺧﺪا آﻪ ﺑﻪ ﺣﻘﺸﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﺁب ﺣﻴﺎت اﺑﺪى‬ ‫ﺧﺮﻗﻪاى ﺑﺮ رﻳﺶ ﺧﺮ ﭼﻔﺴﻴﺪ ﺳﺨﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﻮاهﻰ ﺑﺮ آﻨﻰ زو ﻟﺨﺖ ﻟﺨﺖ‬

‫ﺟﻔﺘﻪ اﻧﺪازد ﻳﻘﻴﻦ ﺁن ﺧﺮ ز درد‬

‫ﺣﺒﺬا ﺁن آﺲ آﺰ او ﭘﺮهﻴﺰ آﺮد‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﭘﻨﺠﻪ رﻳﺶ و هﺮ ﺟﺎ ﺧﺮﻗﻪاى‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮش ﭼﻔﺴﻴﺪﻩ در ﻧﻢ ﻏﺮﻗﻪاى‬

‫ﺧﺎن و ﻣﺎن ﭼﻮن ﺧﺮﻗﻪ و اﻳﻦ ﺣﺮص رﻳﺶ ﺣﺮص هﺮ ﮔﻪ ﺑﻴﺶ ﺑﺎﺷﺪ رﻳﺶ ﺑﻴﺶ‬ ‫ﺧﺎن و ﻣﺎن ﺟﻐﺪ وﻳﺮان اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﻧﺸﻨﻮد اوﺻﺎف ﺑﻐﺪاد و ﻃﺒﺲ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺎز ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ز راﻩ‬

‫ﺻﺪ ﺧﺒﺮ ﺁرد ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻐﺪان ز ﺷﺎﻩ‬

‫ﺷﺮح دار اﻟﻤﻠﻚ و ﺑﺎﻏﺴﺘﺎن و ﺟﻮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮ او اﻓﺴﻮس دارد ﺻﺪ ﻋﺪو‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﺑﺎز ﺁورد اﻓﺴﺎﻧﻪى آﻬﻦ‬

‫آﺰ ﮔﺰاف و ﻻف ﻣﻰﺑﺎﻓﺪ ﺳﺨﻦ‬

‫آﻬﻨﻪ اﻳﺸﺎﻧﻨﺪ و ﭘﻮﺳﻴﺪﻩى اﺑﺪ‬

‫ور ﻧﻪ ﺁن دم آﻬﻨﻪ را ﻧﻮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن آﻬﻨﻪ را ﺟﺎن ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﺗﺎج ﻋﻘﻞ و ﻧﻮر اﻳﻤﺎن ﻣﻰدهﺪ‬

‫دل ﻣﺪزد از دل رﺑﺎى روح ﺑﺨﺶ‬

‫آﻪ ﺳﻮارت ﻣﻰآﻨﺪ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ رﺧﺶ‬

‫ﺳﺮ ﻣﺪزد از ﺳﺮ ﻓﺮاز ﺗﺎج دﻩ‬

‫آﺎو ز ﭘﺎى دل ﮔﺸﺎﻳﺪ ﺻﺪ ﮔﺮﻩ‬

‫‪٧٨٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎ آﻪ ﮔﻮﻳﻢ در هﻤﻪ دﻩ زﻧﺪﻩ آﻮ‬

‫ﺳﻮى ﺁب زﻧﺪﮔﻰ ﭘﻮﻳﻨﺪﻩ آﻮ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺧﻮارى ﮔﺮﻳﺰاﻧﻰ ز ﻋﺸﻖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺠﺰ ﻧﺎﻣﻰ ﭼﻪ ﻣﻰداﻧﻰ ز ﻋﺸﻖ‬

‫ﻋﺸﻖ را ﺻﺪ ﻧﺎز و اﺳﺘﻜﺒﺎر هﺴﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﺎ ﺻﺪ ﻧﺎز ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ ﭼﻮن واﻓﻰ اﺳﺖ واﻓﻰ ﻣﻰﺧﺮد‬

‫در ﺣﺮﻳﻒ ﺑﻰوﻓﺎ ﻣﻰﻧﻨﮕﺮد‬

‫ﭼﻮن درﺧﺖ اﺳﺖ ﺁدﻣﻰ و ﺑﻴﺦ ﻋﻬﺪ‬

‫ﺑﻴﺦ را ﺗﻴﻤﺎر ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺪ‬

‫ﻋﻬﺪ ﻓﺎﺳﺪ ﺑﻴﺦ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫وز ﺛﻤﺎر و ﻟﻄﻒ ﺑﺒﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺷﺎخ و ﺑﺮگ ﻧﺨﻞ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﺒﺰ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ ﻓﺴﺎد ﺑﻴﺦ ﺳﺒﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﺳﻮد‬

‫ور ﻧﺪارد ﺑﺮگ ﺳﺒﺰ و ﺑﻴﺦ هﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻴﺮون آﻨﺪ ﺻﺪ ﺑﺮگ دﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺸﻮ ﻏﺮﻩ ﺑﻪ ﻋﻠﻤﺶ ﻋﻬﺪ ﺟﻮ‬

‫ﻋﻠﻢ ﭼﻮن ﻗﺸﺮ اﺳﺖ و ﻋﻬﺪش ﻣﻐﺰ او‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻣﺮد ﺑﺪ آﺎر ﭼﻮن ﻣﺘﻤﻜﻦ ﺷﻮد در ﺑﺪ آﺎرى و اﺛﺮ دوﻟﺖ ﻧﻴﻜﻮ آﺎران ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺷﻴﻄﺎن ﺷﻮد و ﻣﺎﻧﻊ‬ ‫ﺧﻴﺮ ﮔﺮدد از ﺣﺴﺪ هﻤﭽﻮن ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬آﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ هﻤﻪ را ﺧﺮﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺻﻠﱠﻰ‬ ‫ﻋﺒْﺪًا إِذا َ‬ ‫ﺖ اﱠﻟﺬِي َﻳﻨْﻬﻰ َ‬ ‫َأ َرَأ ْﻳ َ‬ ‫واﻓﻴﺎن را ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻰ آﺮدﻩ ﺳﻮد‬

‫ﺗﻮ ﭼﻮ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﺷﻮى ﺁن ﺟﺎ ﺣﺴﻮد‬

‫هﺮ آﻪ را ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺰاج و ﻃﺒﻊ ﺳﺴﺖ‬

‫او ﻧﺨﻮاهﺪ هﻴﭻ آﺲ را ﺗﻨﺪرﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺨﻮاهﻰ رﺷﻚ اﺑﻠﻴﺴﻰ ﺑﻴﺎ‬

‫از در دﻋﻮى ﺑﻪ درﮔﺎﻩ وﻓﺎ‬

‫ﭼﻮن وﻓﺎﻳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎرى دم ﻣﺰن‬

‫آﻪ ﺳﺨﻦ دﻋﻮى اﺳﺖ اﻏﻠﺐ ﻣﺎ و ﻣﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ در ﺳﻴﻨﻪ دﺧﻞ ﻣﻐﺰهﺎﺳﺖ‬

‫در ﺧﻤﻮﺷﻰ ﻣﻐﺰ ﺟﺎن را ﺻﺪ ﻧﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪ در زﺑﺎن ﺷﺪ ﺧﺮج ﻣﻐﺰ‬

‫ﺧﺮج آﻢ آﻦ ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻣﻐﺰ ﻧﻐﺰ‬

‫ﻣﺮد آﻢ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ را ﻓﻜﺮ اﺳﺖ زﻓﺖ‬

‫ﻗﺸﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﭼﻮن ﻓﺰون ﺷﺪ ﻣﻐﺰ رﻓﺖ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ اﻓﺰون ﺑﻮد ﻻﻏﺮ ﺑﻮد ﻣﻐﺰ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ ﻻﻏﺮ ﺷﺪ ﭼﻮ آﺎﻣﻞ ﮔﺸﺖ و ﻧﻐﺰ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻳﻦ هﺮ ﺳﻪ ز ﺧﺎﻣﻰ رﺳﺘﻪ را‬

‫ﺟﻮز را و ﻟﻮز را و ﭘﺴﺘﻪ را‬

‫هﺮ آﻪ او ﻋﺼﻴﺎن آﻨﺪ ﺷﻴﻄﺎن ﺷﻮد‬

‫آﻪ ﺣﺴﻮد دوﻟﺖ ﻧﻴﻜﺎن ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ در ﻋﻬﺪ ﺧﺪا آﺮدى وﻓﺎ‬

‫از آﺮم ﻋﻬﺪت ﻧﮕﻪ دارد ﺧﺪا‬

‫از وﻓﺎى ﺣﻖ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻪ دﻳﺪﻩاى‬

‫اذآﺮوا اذآﺮآﻢ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩاى‬

‫‪٧٨٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻮش ﻧﻪ َأ ْوﻓُﻮا ﺑِﻌَ ْﻬﺪِي ﮔﻮش دار‬

‫ﺗﺎ آﻪ اوف ﻋﻬﺪآﻢ ﺁﻳﺪ ز ﻳﺎر‬

‫ﻋﻬﺪ و ﻗﺮض ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ اى ﺣﺰﻳﻦ‬

‫هﻤﭽﻮ داﻧﻪى ﺧﺸﻚ آﺸﺘﻦ در زﻣﻴﻦ‬

‫ﻧﻪ زﻣﻴﻦ را ز ﺁن ﻓﺮوغ و ﻟﻤﺘﺮى‬

‫ﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ زﻣﻴﻦ را ﺗﻮاﻧﮕﺮى‬

‫ﺟﺰ اﺷﺎرت آﻪ از اﻳﻦ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪم‬

‫آﻪ ﺗﻮ دادى اﺻﻞ اﻳﻦ را از ﻋﺪم‬

‫ﺧﻮردم و داﻧﻪ ﺑﻴﺎوردم ﻧﺸﺎن‬

‫آﻪ از اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺎ آﺸﺎن‬

‫ﭘﺲ دﻋﺎى ﺧﺸﻚ هﻞ اى ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫آﻪ ﻓﺸﺎﻧﺪ داﻧﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ درﺧﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪارى داﻧﻪ اﻳﺰد ز ﺁن دﻋﺎ‬

‫ﺑﺨﺸﺪت ﻧﺨﻠﻰ آﻪ ﻧﻌﻢ ﻣﺎ ﺳﻌﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺮﻳﻢ درد ﺑﻮدش داﻧﻪ ﻧﻰ‬

‫ﺳﺒﺰ آﺮد ﺁن ﻧﺨﻞ را ﺻﺎﺣﺐ ﻓﻨﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ واﻓﻰ ﺑﻮد ﺁن ﺧﺎﺗﻮن راد‬

‫ﺑﻰﻣﺮادش داد ﻳﺰدان ﺻﺪ ﻣﺮاد‬

‫ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ را آﻪ واﻓﻰ ﺑﻮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ هﻤﻪ اﺻﻨﺎﻓﺸﺎن اﻓﺰودﻩاﻧﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ درﻳﺎهﺎ ﻣﺴﺨﺮﺷﺎن و آﻮﻩ‬

‫ﭼﺎر ﻋﻨﺼﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﻨﺪﻩى ﺁن ﮔﺮوﻩ‬

‫اﻳﻦ ﺧﻮد اآﺮاﻣﻰ اﺳﺖ از ﺑﻬﺮ ﻧﺸﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ اهﻞ اﻧﻜﺎر ﺁن ﻋﻴﺎن‬

‫ﺁن آﺮاﻣﺘﻬﺎى ﭘﻨﻬﺎﻧﺸﺎن آﻪ ﺁن‬

‫در ﻧﻴﺎﻳﺪ در ﺣﻮاس و در ﺑﻴﺎن‬

‫آﺎر ﺁن دارد ﺧﻮد ﺁن ﺑﺎﺷﺪ اﺑﺪ‬

‫داﻳﻤﺎ ﻧﻪ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﻪ ﻣﺴﺘﺮد‬ ‫ﻣﻨﺎﺟﺎت‬

‫اى دهﻨﺪﻩى ﻗﻮت و ﺗﻤﻜﻴﻦ و ﺛﺒﺎت‬

‫ﺧﻠﻖ را زﻳﻦ ﺑﻰﺛﺒﺎﺗﻰ دﻩ ﻧﺠﺎت‬

‫اﻧﺪر ﺁن آﺎرى آﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻗﺎﻳﻤﻰ دﻩ ﻧﻔﺲ را آﻪ ﻣﻨﺜﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺒﺮﺷﺎن ﺑﺨﺶ و آﻔﻪى ﻣﻴﺰان ﮔﺮان‬

‫وارهﺎﻧﺸﺎن از ﻓﻦ ﺻﻮرﺗﮕﺮان‬

‫وز ﺣﺴﻮدى ﺑﺎزﺷﺎن ﺧﺮ اى آﺮﻳﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ از ﺣﺴﺪ دﻳﻮ رﺟﻴﻢ‬

‫در ﻧﻌﻴﻢ ﻓﺎﻧﻰ ﻣﺎل و ﺟﺴﺪ‬

‫ﭼﻮن هﻤﻰﺳﻮزﻧﺪ ﻋﺎﻣﻪ از ﺣﺴﺪ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﺑﻴﻦ آﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﻰآﺸﻨﺪ‬

‫از ﺣﺴﺪ ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺧﻮد را ﻣﻰآﺸﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن ﻟﻌﺒﺘﺎن ﭘﺮ ﻗﺬر‬

‫آﺮدﻩ ﻗﺼﺪ ﺧﻮن و ﺟﺎن هﻤﺪﮔﺮ‬

‫وﻳﺲ و راﻣﻴﻦ ﺧﺴﺮو و ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺨﻮان‬

‫آﻪ ﭼﻪ آﺮدﻧﺪ از ﺣﺴﺪ ﺁن اﺑﻠﻬﺎن‬

‫آﻪ ﻓﻨﺎ ﺷﺪ ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮق ﻧﻴﺰ‬

‫هﻢ ﻧﻪ ﭼﻴﺰﻧﺪ و هﻮاﺷﺎن هﻢ ﻧﻪ ﭼﻴﺰ‬

‫‪٧٨٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺎك اﻟﻬﻰ آﻪ ﻋﺪم ﺑﺮ هﻢ زﻧﺪ‬

‫ﻣﺮ ﻋﺪم را ﺑﺮ ﻋﺪم ﻋﺎﺷﻖ آﻨﺪ‬

‫در دل ﻧﻪ دل ﺣﺴﺪهﺎ ﺳﺮ آﻨﺪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ را هﺴﺖ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻀﻄﺮ آﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ زﻧﺎﻧﻰ آﺰ هﻤﻪ ﻣﺸﻔﻖﺗﺮﻧﺪ‬

‫از ﺣﺴﺪ دو ﺿﺮﻩ ﺧﻮد را ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﺮداﻧﻰ آﻪ ﺧﻮد ﺳﻨﮕﻴﻦ دلاﻧﺪ‬

‫از ﺣﺴﺪ ﺗﺎ در آﺪاﻣﻴﻦ ﻣﻨﺰلاﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻜﺮدى ﺷﺮع اﻓﺴﻮﻧﻰ ﻟﻄﻴﻒ‬

‫ﺑﺮ درﻳﺪى هﺮ آﺴﻰ ﺟﺴﻢ ﺣﺮﻳﻒ‬

‫ﺷﺮع ﺑﻬﺮ دﻓﻊ ﺷﺮ راﻳﻰ زﻧﺪ‬

‫دﻳﻮ را در ﺷﻴﺸﻪى ﺣﺠﺖ آﻨﺪ‬

‫از ﮔﻮاﻩ و از ﻳﻤﻴﻦ و از ﻧﻜﻮل‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ در رود دﻳﻮ ﻓﻀﻮل‬

‫ﻣﺜﻞ ﻣﻴﺰاﻧﻰ آﻪ ﺧﺸﻨﻮدى دو ﺿﺪ‬

‫ﺟﻤﻊ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻳﻘﻴﻦ در هﺰل و ﺟﺪ‬

‫ﺷﺮع ﭼﻮن آﻴﻞ و ﺗﺮازو دان ﻳﻘﻴﻦ‬

‫آﻪ ﺑﺪو ﺧﺼﻤﺎن رهﻨﺪ از ﺟﻨﮓ و آﻴﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮازو ﻧﺒﻮد ﺁن ﺧﺼﻢ از ﺟﺪال‬

‫آﻰ رهﺪ از وهﻢ ﺣﻴﻒ و اﺣﺘﻴﺎل‬

‫ﭘﺲ در اﻳﻦ ﻣﺮدار زﺷﺖ ﺑﻰوﻓﺎ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ رﺷﻚ اﺳﺖ و ﺧﺼﻢ اﺳﺖ و ﺟﻔﺎ‬

‫ﭘﺲ در ﺁن اﻗﺒﺎل و دوﻟﺖ ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد ﺟﻨﻰ و اﻧﺴﻰ در ﺣﺴﺪ‬

‫ﺁن ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ ﺧﻮد ﺣﺴﻮد آﻬﻨﻪاﻧﺪ‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎن از رﻩ زﻧﻰ ﺧﺎﻟﻰ ﻧﻪاﻧﺪ‬

‫و ﺁن ﺑﻨﻰ ﺁدم آﻪ ﻋﺼﻴﺎن آﺸﺘﻪاﻧﺪ‬

‫از ﺣﺴﻮدى ﻧﻴﺰ ﺷﻴﻄﺎن ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‬

‫از ﻧﺒﻰ ﺑﺮ ﺧﻮان آﻪ ﺷﻴﻄﺎﻧﺎن اﻧﺲ‬

‫ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ از ﻣﺴﺦ ﺣﻖ ﺑﺎ دﻳﻮ ﺟﻨﺲ‬

‫دﻳﻮ ﭼﻮن ﻋﺎﺟﺰ ﺷﻮد در اﻓﺘﺘﺎن‬

‫اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﺟﻮﻳﺪ او زﻳﻦ اﻧﺴﻴﺎن‬

‫آﻪ ﺷﻤﺎ ﻳﺎرﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻳﺎرﻳﻰ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎﻳﻴﺪ ﺟﺎﻧﺐ دارﻳﻰ‬

‫ﮔﺮ آﺴﻰ را رﻩ زﻧﻨﺪ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫هﺮ دو ﮔﻮن ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫ور آﺴﻰ ﺟﺎن ﺑﺮد و ﺷﺪ در دﻳﻦ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ ﻣﻰدارﻧﺪ ﺁن دو رﺷﻚﻣﻨﺪ‬

‫هﺮ دو ﻣﻰﺧﺎﻳﻨﺪ دﻧﺪان ﺣﺴﺪ‬

‫ﺑﺮ آﺴﻰ آﻪ داد ادﻳﺐ او را ﺧﺮد‬

‫ﭘﺮﺳﻴﺪن ﭘﺎدﺷﺎﻩ از ﺁن ﻣﺪﻋﻰ ﻧﺒﻮت آﻪ ﺁن آﻪ رﺳﻮل راﺳﺘﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ و ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻮد ﺑﺎ او ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ آﺴﻰ را ﺑﺨﺸﺪ‬ ‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ و ﺧﺪﻣﺖ او ﭼﻪ ﺑﺨﺸﺶ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻏﻴﺮ ﻧﺼﻴﺤﺖ آﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‬ ‫ﺷﺎﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪش آﻪ ﺑﺎرى وﺣﻰ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻳﺎ ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ دارد ﺁن آﺲ آﺎو ﻧﺒﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮد ﺁن ﭼﻴﺴﺖ آﺶ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﺪ‬

‫ﻳﺎ ﭼﻪ دوﻟﺖ ﻣﺎﻧﺪ آﺎو واﺻﻞ ﻧﺸﺪ‬

‫‪٧٩٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻴﺮم اﻳﻦ وﺣﻰ ﻧﺒﻰ ﮔﻨﺠﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻢ آﻢ از وﺣﻰ دل زﻧﺒﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﻚ اوﺣﻰ اﻟﺮب اﻟﻰ اﻟﻨﺤﻞ ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﻧﻪى وﺣﻴﺶ ﭘﺮ از ﺣﻠﻮا ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫او ﺑﻪ ﻧﻮر وﺣﻰ ﺣﻖ ﻋﺰ و ﺟﻞ‬

‫آﺮد ﻋﺎﻟﻢ را ﭘﺮ از ﺷﻤﻊ و ﻋﺴﻞ‬

‫اﻳﻦ آﻪ آﺮﻣﻨﺎﺳﺖ و ﺑﺎﻻ ﻣﻰرود‬

‫وﺣﻴﺶ از زﻧﺒﻮر آﻤﺘﺮ آﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ ﺗﻮ اﻋﻄﻴﻨﺎك آﻮﺛﺮ ﺧﻮاﻧﺪﻩاى‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﺧﺸﻜﻰ و ﺗﺸﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩاى‬

‫ﻳﺎ ﻣﮕﺮ ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ و آﻮﺛﺮ ﭼﻮ ﻧﻴﻞ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮن ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ و ﻧﺎﺧﻮش اى ﻋﻠﻴﻞ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ آﻦ ﺑﻴﺰار ﺷﻮ از هﺮ ﻋﺪو‬

‫آﺎو ﻧﺪارد ﺁب آﻮﺛﺮ در آﺪو‬

‫هﺮ آﻪ را دﻳﺪى ز آﻮﺛﺮ ﺳﺮخ رو‬

‫او ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻮﺳﺖ ﺑﺎ او ﮔﻴﺮ ﺧﻮ‬

‫ﺗﺎ اﺣﺐ ﷲ ﺁﻳﻰ در ﺣﺴﺎب‬

‫آﺰ درﺧﺖ اﺣﻤﺪى ﺑﺎ اوﺳﺖ ﺳﻴﺐ‬

‫هﺮ آﻪ را دﻳﺪى ز آﻮﺛﺮ ﺧﺸﻚ ﻟﺐ‬

‫دﺷﻤﻨﺶ ﻣﻰدار هﻤﭽﻮن ﻣﺮگ و ﺗﺐ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺑﺎى ﺗﻮ اﺳﺖ و ﻣﺎم ﺗﻮ‬

‫آﺎو ﺣﻘﻴﻘﺖ هﺴﺖ ﺧﻮن ﺁﺷﺎم ﺗﻮ‬

‫از ﺧﻠﻴﻞ ﺣﻖ ﺑﻴﺎﻣﻮز اﻳﻦ ﺳﻴﺮ‬

‫آﻪ ﺷﺪ او ﺑﻴﺰار اول از ﭘﺪر‬

‫ﺗﺎ آﻪ اﺑﻐﺾ ﷲ ﺁﻳﻰ ﭘﻴﺶ ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻴﺮد ﺑﺮ ﺗﻮ رﺷﻚ ﻋﺸﻖ دق‬

‫ﺗﺎ ﻧﺨﻮاﻧﻰ ﻻ و اﻻ اﷲ را‬

‫درﻧﻴﺎﺑﻰ ﻣﻨﻬﺞ اﻳﻦ راﻩ را‬

‫ﺟﻨُﻮ ُﺑ ُﻬ ْﻢ‬ ‫داﺳﺘﺎن ﺁن ﻋﺎﺷﻖ آﻪ ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮق ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﻰﺷﻤﺮد ﺧﺪﻣﺘﻬﺎ و وﻓﺎهﺎى ﺧﻮد را و ﺷﺒﻬﺎى دراز َﺗﺘَﺠﺎﻓﻰ ُ‬ ‫ﺟ ِﻊرا و ﺑﻰﻧﻮاﻳﻰ و ﺟﮕﺮ ﺗﺸﻨﮕﻰ روزهﺎى دراز را و ﻣﻰﮔﻔﺖ آﻪ ﻣﻦ ﺟﺰ اﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﻰداﻧﻢ اﮔﺮ‬ ‫ﻦ ا ْﻟﻤَﻀﺎ ِ‬ ‫ﻋِ‬ ‫َ‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ دﻳﮕﺮ هﺴﺖ ﻣﺮا ارﺷﺎد آﻦ آﻪ هﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﻣﻨﻘﺎدم اﮔﺮ در ﺁﺗﺶ رﻓﺘﻦ اﺳﺖ ﭼﻮن ﺧﻠﻴﻞ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم و‬ ‫اﮔﺮ در دهﺎن ﻧﻬﻨﮓ درﻳﺎ ﻓﺘﺎدن اﺳﺖ ﭼﻮن ﻳﻮﻧﺲ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم و اﮔﺮ هﻔﺘﺎد ﺑﺎر آﺸﺘﻪ ﺷﺪن اﺳﺖ ﭼﻮن ﺟﺮﺟﻴﺲ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم و اﮔﺮ از ﮔﺮﻳﻪ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪن اﺳﺖ ﭼﻮن ﺷﻌﻴﺐ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم و وﻓﺎ و ﺟﺎن ﺑﺎزى اﻧﺒﻴﺎ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﺷﻤﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻌﺸﻮق او را‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻳﺎر ﺧﻮد‬

‫ﻣﻰﺷﻤﺮد از ﺧﺪﻣﺖ و از آﺎر ﺧﻮد‬

‫آﺰ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ آﺮدم ﭼﻨﺎن‬

‫ﺗﻴﺮهﺎ ﺧﻮردم درﻳﻦ رزم و ﺳﻨﺎن‬

‫ﻣﺎل رﻓﺖ و زور رﻓﺖ و ﻧﺎم رﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ از ﻋﺸﻘﺖ ﺑﺴﻰ ﻧﺎآﺎم رﻓﺖ‬

‫هﻴﭻ ﺻﺒﺤﻢ ﺧﻔﺘﻪ ﻳﺎ ﺧﻨﺪان ﻧﻴﺎﻓﺖ‬

‫هﻴﭻ ﺷﺎﻣﻢ ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎن ﻧﻴﺎﻓﺖ‬

‫‪٧٩١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﭼﻪ او ﻧﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮد از ﺗﻠﺦ و درد‬

‫او ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻠﺶ ﻳﻜﺎﻳﻚ ﻣﻰﺷﻤﺮد‬

‫ﻧﻪ از ﺑﺮاى ﻣﻨﺘﻰ ﺑﻞ ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫ﺑﺮ درﺳﺘﻰ ﻣﺤﺒﺖ ﺻﺪ ﺷﻬﻮد‬

‫ﻋﺎﻗﻼن را ﻳﻚ اﺷﺎرت ﺑﺲ ﺑﻮد‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را ﺗﺸﻨﮕﻰ ز ﺁن آﻰ رود‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﺗﻜﺮار ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻰﻣﻼل‬

‫آﻰ ز اﺷﺎرت ﺑﺲ آﻨﺪ ﺣﻮت از زﻻل‬

‫ﺻﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ ز ﺁن درد آﻬﻦ‬

‫در ﺷﻜﺎﻳﺖ آﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻳﻚ ﺳﺨﻦ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ ﺑﻮدش ﻧﻤﻰداﻧﺴﺖ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن ﺷﻤﻊ از ﺗﻒ ﺁن ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻌﺸﻮق اﻳﻦ هﻤﻪ آﺮدى و ﻟﻴﻚ‬

‫ﮔﻮش ﺑﮕﺸﺎ ﭘﻬﻦ و اﻧﺪر ﻳﺎب ﻧﻴﻚ‬

‫آﺎﻧﭽﻪ اﺻﻞ اﺻﻞ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ و وﻻﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻧﻜﺮدى اﻳﻦ ﭼﻪ آﺮدى ﻓﺮﻋﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ ﺁن ﻋﺎﺷﻖ ﺑﮕﻮ آﺎن اﺻﻞ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﺻﻠﺶ ﻣﺮدن اﺳﺖ و ﻧﻴﺴﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ هﻤﻪ آﺮدى ﻧﻤﺮدى زﻧﺪﻩاى‬

‫هﻴﻦ ﺑﻤﻴﺮ ار ﻳﺎر ﺟﺎن ﺑﺎ زﻧﺪﻩاى‬

‫هﻢ در ﺁن دم ﺷﺪ دراز و ﺟﺎن ﺑﺪاد‬

‫هﻤﭽﻮ ﮔﻞ در ﺑﺎﺧﺖ ﺳﺮ ﺧﻨﺪان و ﺷﺎد‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﺁن ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮ او وﻗﻒ اﺑﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﺎن و ﻋﻘﻞ ﻋﺎرف ﺑﻰآﺒﺪ‬

‫ﻧﻮر ﻣﻪ ﺁﻟﻮدﻩ آﻰ ﮔﺮدد اﺑﺪ‬

‫ﮔﺮ زﻧﺪ ﺁن ﻧﻮر ﺑﺮ هﺮ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫او ز ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺎك وا ﮔﺮدد ﺑﻪ ﻣﺎﻩ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﻮر ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن ﺳﻮى اﻟﻪ‬

‫وﺻﻒ ﭘﺎآﻰ وﻗﻒ ﺑﺮ ﻧﻮر ﻣﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎﺑﺸﺶ ﮔﺮ ﺑﺮ ﻧﺠﺎﺳﺎت رﻩ اﺳﺖ‬

‫ز ان ﻧﺠﺎﺳﺎت رﻩ و ﺁﻟﻮدﮔﻰ‬

‫ﻧﻮر را ﺣﺎﺻﻞ ﻧﮕﺮدد ﺑﺪ رﮔﻰ‬

‫ﺟﻌِﻲ ﺑﺸﻨﻮد ﻧﻮر ﺁﻓﺘﺎب‬ ‫ا ْر ِ‬

‫ﺳﻮى اﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﺷﺘﺎب‬

‫ﻧﻪ ز ﮔﻠﺨﻨﻬﺎ ﺑﺮ او ﻧﻨﮕﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻪ ز ﮔﻠﺸﻨﻬﺎ ﺑﺮ او رﻧﮕﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻮر دﻳﺪﻩ و ﻧﻮر دﻳﺪﻩ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ در ﺳﻮداى او ﺻﺤﺮا و دﺷﺖ‬

‫ﻳﻜﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪ از ﻋﺎﻟﻤﻰ ﻋﺎرﻓﻰ آﻪ اﮔﺮ در ﻧﻤﺎز آﺴﻰ ﺑﮕﺮﻳﺪ ﺑﻪ ﺁواز و ﺁﻩ آﻨﺪ و ﻧﻮﺣﻪ آﻨﺪ ﻧﻤﺎزش ﺑﺎﻃﻞ ﺷﻮد‬ ‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ آﻪ ﻧﺎم ﺁن ﺁب دﻳﺪﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺁن ﮔﺮﻳﻨﺪﻩ ﭼﻪ دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﺷﻮق ﺧﺪا دﻳﺪﻩ اﺳﺖ و ﻣﻰﮔﺮﻳﺪ ﻳﺎ‬ ‫ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﮔﻨﺎهﻰ ﻧﻤﺎزش ﺗﺒﺎﻩ ﻧﺸﻮد ﺑﻠﻜﻪ آﻤﺎل ﮔﻴﺮد آﻪ ﻻ ﺻﻼة اﻻ ﺑﺤﻀﻮر اﻟﻘﻠﺐ‪ ،‬و اﮔﺮ او رﻧﺠﻮرى ﺗﻦ ﻳﺎ‬ ‫ﻓﺮاق ﻓﺮزﻧﺪ دﻳﺪﻩ اﺳﺖ ﻧﻤﺎزش ﺗﺒﺎﻩ ﺷﻮد آﻪ اﺻﻞ ﻧﻤﺎز ﺗﺮك ﺗﻦ اﺳﺖ و ﺗﺮك ﻓﺮزﻧﺪ اﺑﺮاهﻴﻢوار آﻪ ﻓﺮزﻧﺪ را‬

‫‪٧٩٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﺮﺑﺎن ﻣﻰآﺮد از ﺑﻬﺮ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻧﻤﺎز و ﺗﻦ را ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻧﻤﺮود ﻣﻰﺳﭙﺮد‪ ،‬و اﻣﺮ ﺁﻣﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ را ﺻﻠﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ و‬ ‫ﺴ َﻨ ٌﺔ ﻓِﻲ ِإﺑْﺮاهِﻴ َﻢ‬ ‫ﺣَ‬ ‫ﺳﻮَ ٌة َ‬ ‫ﺖ َﻟ ُﻜ ْﻢ ُأ ْ‬ ‫ﺁﻟﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺧﺼﺎل آﻪ َو ا ﱠﺗ َﺒ َﻊ ِﻣﱠﻠ َﺔ ِإﺑْﺮاهِﻴ َﻢو َﻗ ْﺪ آﺎ َﻧ ْ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪ از ﻣﻔﺘﻰ ﺑﻪ راز‬

‫ﮔﺮ آﺴﻰ ﮔﺮﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﺣﻪ در ﻧﻤﺎز‬

‫ﺁن ﻧﻤﺎز او ﻋﺠﺐ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﻮد‬

‫ﻳﺎ ﻧﻤﺎزش ﺟﺎﻳﺰ و آﺎﻣﻞ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁب دﻳﺪﻩ ﻧﺎﻣﺶ ﺑﻬﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻨﮕﺮى ﺗﺎ آﻪ ﭼﻪ دﻳﺪ او و ﮔﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﺁب دﻳﺪﻩ ﺗﺎ ﭼﻪ دﻳﺪ او از ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪان ﺷﺪ او ز ﭼﺸﻤﻪى ﺧﻮد روان‬

‫ﺁن ﺟﻬﺎن ﮔﺮ دﻳﺪﻩ اﺳﺖ ﺁن ﭘﺮ ﻧﻴﺎز‬

‫روﻧﻘﻰ ﻳﺎﺑﺪ ز ﻧﻮﺣﻪ ﺁن ﻧﻤﺎز‬

‫ور ز رﻧﺞ ﺗﻦ ﺑﺪان ﮔﺮﻳﻪ و ز ﺳﻮك‬

‫رﻳﺴﻤﺎن ﺑﮕﺴﺴﺖ و هﻢ ﺑﺸﻜﺴﺖ دوك‬

‫ﻣﺮﻳﺪى در ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻴﺦ و از اﻳﻦ ﺷﻴﺦ ﭘﻴﺮ ﺳﻦ ﻧﻤﻰﺧﻮاهﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﭘﻴﺮ ﻋﻘﻞ و ﻣﻌﺮﻓﺖ و اﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫اﺳﺖ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم در ﮔﻬﻮارﻩ و ﻳﺤﻴﻰ اﺳﺖ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم در ﻣﻜﺘﺐ آﻮدآﺎن‪ ،‬ﻣﺮﻳﺪ ﺷﻴﺦ را ﮔﺮﻳﺎن دﻳﺪ او ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻣﻮاﻓﻘﺖ آﺮد و ﮔﺮﻳﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﺎرغ ﺷﺪ و ﺑﻪ در ﺁﻣﺪ ﻣﺮﻳﺪى دﻳﮕﺮ آﻪ از ﺣﺎل ﺷﻴﺦ واﻗﻒﺗﺮ ﺑﻮد از ﺳﺮ ﻏﻴﺮت‬ ‫در ﻋﻘﺐ او ﺗﻴﺰ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺘﺶ اى ﺑﺮادر ﻣﻦ ﺗﺮا ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻠﱠﻪ ﺗﺎ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻰ و ﻧﮕﻮﻳﻰ آﻪ ﺷﻴﺦ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ‬ ‫و ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻢ آﻪ ﺳﻰ ﺳﺎل رﻳﺎﺿﺖ ﺑﻰرﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ آﺮد و از ﻋﻘﺒﺎت و درﻳﺎهﺎى ﭘﺮ ﻧﻬﻨﮓ و آﻮهﻬﺎى ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﭘﺮ ﺷﻴﺮ و ﭘﻠﻨﮓ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺪان ﮔﺮﻳﻪى ﺷﻴﺦ رﺳﻰ ﻳﺎ ﻧﺮﺳﻰ‪،‬‬ ‫اﮔﺮ رﺳﻰ ﺷﻜﺮ زوﻳﺖ ﻟﻰ اﻻرض ﮔﻮﻳﻰ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ﻳﻚ ﻣﺮﻳﺪى اﻧﺪر ﺁﻣﺪ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺮ‬

‫ﭘﻴﺮ اﻧﺪر ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻮد و در ﻧﻔﻴﺮ‬

‫ﺷﻴﺦ را ﭼﻮن دﻳﺪ ﮔﺮﻳﺎن ﺁن ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ ﮔﺮﻳﺎن ﺁب از ﭼﺸﻤﺶ دوﻳﺪ‬

‫ﮔﻮﺷﻮر ﻳﻚ ﺑﺎر ﺧﻨﺪد آﺮ دو ﺑﺎر‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻻغ اﻣﻼ آﻨﺪ ﻳﺎرى ﺑﻪ ﻳﺎر‬

‫ﺑﺎر اول از رﻩ ﺗﻘﻠﻴﺪ و ﺳﻮم‬

‫آﻪ هﻤﻰﺑﻴﻨﺪ آﻪ ﻣﻰﺧﻨﺪﻧﺪ ﻗﻮم‬

‫آﺮ ﺑﺨﻨﺪد هﻤﭽﻮ اﻳﺸﺎن ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ از ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻨﺪﻧﺪﮔﺎن‬

‫ﺑﺎز وا ﭘﺮﺳﺪ آﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ دوم آﺮت ﺑﺨﻨﺪد ﭼﻮن ﺷﻨﻮد‬

‫ﭘﺲ ﻣﻘﻠﺪ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ آﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺷﺎدى آﻪ او را در ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺮﺗﻮ ﺷﻴﺦ ﺁﻣﺪ و ﻣﻨﻬﻞ ز ﺷﻴﺦ‬

‫ﻓﻴﺾ ﺷﺎدى ﻧﻪ از ﻣﺮﻳﺪان ﺑﻞ ز ﺷﻴﺦ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺒﺪ در ﺁب و ﻧﻮرى ﺑﺮ زﺟﺎج‬

‫ﮔﺮ ز ﺧﻮد داﻧﻨﺪ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺪاج‬

‫‪٧٩٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺟﺪا ﮔﺮدد ز ﺟﻮ داﻧﺪ ﻋﻨﻮد‬

‫آﺎﻧﺪر او ﺁن ﺁب ﺧﻮش از ﺟﻮى ﺑﻮد‬

‫ﺁﺑﮕﻴﻨﻪ هﻢ ﺑﺪاﻧﺪ از ﻏﺮوب‬

‫آﺎن ﻟﻤﻊ ﺑﻮد از ﻣﻪ ﺗﺎﺑﺎن ﺧﻮب‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﭼﺸﻤﺶ را ﮔﺸﺎﻳﺪ اﻣﺮ ﻗﻢ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺨﻨﺪد ﭼﻮن ﺳﺤﺮ ﺑﺎر دوم‬

‫ﺧﻨﺪﻩش ﺁﻳﺪ هﻢ ﺑﺮ ﺁن ﺧﻨﺪﻩى ﺧﻮدش‬

‫آﻪ در ﺁن ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺑﺮ ﻣﻰﺁﻣﺪش‬

‫ﮔﻮﻳﺪ از ﭼﻨﺪﻳﻦ رﻩ دور و دراز‬

‫آﺎﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻮد و اﻳﻦ اﺳﺮار و راز‬

‫ﻣﻦ در ﺁن وادى ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮد ز دور‬

‫ﺷﺎدﻳﻰ ﻣﻰآﺮدم از ﻋﻤﻴﺎ و ﺷﻮر‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻰﺑﺴﺘﻢ ﺧﻴﺎل و ﺁن ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫درك ﺳﺴﺘﻢ ﺳﺴﺖ ﻧﻘﺸﻰ ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫ﻃﻔﻞ رﻩ را ﻓﻜﺮت ﻣﺮدان آﺠﺎﺳﺖ‬

‫آﻮ ﺧﻴﺎل او و آﻮ ﺗﺤﻘﻴﻖ راﺳﺖ‬

‫ﻓﻜﺮ ﻃﻔﻼن داﻳﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ آﻪ ﺷﻴﺮ‬

‫ﻳﺎ ﻣﻮﻳﺰ و ﺟﻮز ﻳﺎ ﮔﺮﻳﻪ و ﻧﻔﻴﺮ‬

‫ﺁن ﻣﻘﻠﺪ هﺴﺖ ﭼﻮن ﻃﻔﻞ ﻋﻠﻴﻞ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ دارد ﺑﺤﺚ ﺑﺎرﻳﻚ و دﻟﻴﻞ‬

‫ﺁن ﺗﻌﻤﻖ در دﻟﻴﻞ و در ﺷﻜﻴﻞ‬

‫از ﺑﺼﻴﺮت ﻣﻰآﻨﺪ او را ﮔﺴﻴﻞ‬

‫ﻣﺎﻳﻪاى آﺎو ﺳﺮﻣﻪى ﺳﺮ وى اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮد و در اﺷﻜﺎل ﮔﻔﺘﻦ آﺎر ﺑﺴﺖ‬

‫اى ﻣﻘﻠﺪ از ﺑﺨﺎرا ﺑﺎز ﮔﺮد‬

‫رو ﺑﻪ ﺧﻮارى ﺗﺎ ﺷﻮى ﺗﻮ ﺷﻴﺮ ﻣﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﺨﺎراى دﮔﺮ ﺑﻴﻨﻰ درون‬

‫ﺻﻒ در ﺁن در ﻣﺤﻔﻠﺶ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‬

‫ﭘﻴﻚ اﮔﺮ ﭼﻪ در زﻣﻴﻦ ﭼﺎﺑﻚ ﺗﮕﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ درﻳﺎ رﻓﺖ ﺑﮕﺴﺴﺘﻪ رﮔﻰ اﺳﺖ‬

‫او ﺣﻤﻠﻨﺎهﻢ ﺑﻮد ﻓﻰ اﻟﺒﺮ و ﺑﺲ‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﺤﻤﻮل اﺳﺖ در ﺑﺤﺮ اوﺳﺖ آﺲ‬

‫ﺑﺨﺸﺶ ﺑﺴﻴﺎر دارد ﺷﻪ ﺑﺪو‬

‫اى ﺷﺪﻩ در وهﻢ و ﺗﺼﻮﻳﺮى ﮔﺮو‬

‫ﺁن ﻣﺮﻳﺪ ﺳﺎدﻩ از ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻧﻴﺰ‬

‫ﮔﺮﻳﻪاى ﻣﻰآﺮد وﻓﻖ ﺁن ﻋﺰﻳﺰ‬

‫او ﻣﻘﻠﺪوار هﻤﭽﻮن ﻣﺮد آﺮ‬

‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰدﻳﺪ و ز ﻣﻮﺟﺐ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺴﻰ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﺧﺪﻣﺖ آﺮد و رﻓﺖ‬

‫از ﭘﻰاش ﺁﻣﺪ ﻣﺮﻳﺪ ﺧﺎص ﺗﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﮔﺮﻳﺎن ﭼﻮ اﺑﺮ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﺑﺮ وﻓﺎق ﮔﺮﻳﻪى ﺷﻴﺦ ﻧﻈﺮ‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻠﱠﻪ اى واﻓﻰ ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺗﻘﻠﻴﺪ هﺴﺘﻰ ﻣﺴﺘﻔﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﻰ دﻳﺪم ﺁن ﺷﻪ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ او ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻢ آﺎن ﻣﻨﻜﺮى اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮﻳﻪ ﭘﺮ ﺟﻬﻞ و ﭘﺮ ﺗﻘﻠﻴﺪ و ﻇﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ هﻤﭽﻮن ﮔﺮﻳﻪى ﺁن ﻣﻮﺗﻤﻦ‬

‫ﺗﻮ ﻗﻴﺎس ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﺴﺎز‬

‫هﺴﺖ زﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺪان راﻩ دراز‬

‫‪٧٩٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺴﺖ ﺁن از ﺑﻌﺪ ﺳﻰ ﺳﺎﻟﻪ ﺟﻬﺎد‬

‫ﻋﻘﻞ ﺁن ﺟﺎ هﻴﭻ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻓﺘﺎد‬

‫هﺴﺖ ز ﺁن ﺳﻮى ﺧﺮد ﺻﺪ ﻣﺮﺣﻠﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ را واﻗﻒ ﻣﺪان ز ﺁن ﻗﺎﻓﻠﻪ‬

‫ﮔﺮﻳﻪى او ﻧﻪ از ﻏﻢ اﺳﺖ و ﻧﻰ ﻓﺮح‬

‫روح داﻧﺪ ﮔﺮﻳﻪى ﻋﻴﻦ اﻟﻤﻠﺢ‬

‫ﮔﺮﻳﻪى او ﺧﻨﺪﻩى او ﺁن ﺳﺮى اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﭽﻪ وهﻢ ﻋﻘﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﺑﺮى اﺳﺖ‬

‫ﺁب دﻳﺪﻩى او ﭼﻮ دﻳﺪﻩى او ﺑﻮد‬

‫دﻳﺪﻩى ﻧﺎدﻳﺪﻩ دﻳﺪﻩ آﻰ ﺷﻮد‬

‫ﺁن ﭼﻪ او ﺑﻴﻨﺪ ﻧﺘﺎن آﺮدن ﻣﺴﺎس‬

‫ﻧﻪ از ﻗﻴﺎس ﻋﻘﻞ و ﻧﺰ راﻩ ﺣﻮاس‬

‫ﺷﺐ ﮔﺮﻳﺰد ﭼﻮن آﻪ ﻧﻮر ﺁﻳﺪ ز دور‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ داﻧﺪ ﻇﻠﻤﺖ ﺷﺐ ﺣﺎل ﻧﻮر‬

‫ﭘﺸﻪ ﺑﮕﺮﻳﺰد ز ﺑﺎد ﺑﺎدهﺎ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ داﻧﺪ ﭘﺸﻪ ذوق ﺑﺎدهﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻗﺪﻳﻢ ﺁﻳﺪ ﺣﺪث ﮔﺮدد ﻋﺒﺚ‬

‫ﭘﺲ آﺠﺎ داﻧﺪ ﻗﺪﻳﻤﻰ را ﺣﺪث‬

‫ﺑﺮ ﺣﺪث ﭼﻮن زد ﻗﺪم دﻧﮕﺶ آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﺮدش ﻧﻴﺴﺖ هﻢ رﻧﮕﺶ آﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻰ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﺑﻰ ﺻﺪ ﻧﻈﻴﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻦ ﭘﺮوا ﻧﺪارم اى ﻓﻘﻴﺮ‬

‫اﻳﻦ اﻟﻢ و ﺣﻢ اﻳﻦ ﺣﺮوف‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎى ﻣﻮﺳﻰ ﺁﻣﺪ در وﻗﻮف‬

‫ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺮف از ﺑﺮون‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺎﺷﺪ در ﺻﻔﺎت اﻳﻦ زﺑﻮن‬

‫هﺮ آﻪ ﮔﻴﺮد او ﻋﺼﺎﻳﻰ ز اﻣﺘﺤﺎن‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﭼﻮن ﺁن ﻋﺼﺎ وﻗﺖ ﺑﻴﺎن‬

‫ﻋﻴﺴﻮى اﺳﺖ اﻳﻦ دم ﻧﻪ هﺮ ﺑﺎد و دﻣﻰ‬

‫آﻪ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ از ﻓﺮح ﻳﺎ از ﻏﻤﻰ‬

‫اﻳﻦ اﻟﻢ و ﺣﻢ اى ﭘﺪر‬

‫ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ از ﺣﻀﺮت ﻣﻮﻟﻰ اﻟﺒﺸﺮ‬

‫هﺮ اﻟﻒ ﻻﻣﻰ ﭼﻪ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ ﺑﺪﻳﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺟﺎن دارى ﺑﺪﻳﻦ ﭼﺸﻤﺶ ﻣﺒﻴﻦ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﺮآﻴﺒﺶ ﺣﺮوف اﺳﺖ اى هﻤﺎم‬

‫ﻣﻰﺑﻤﺎﻧﺪ هﻢ ﺑﻪ ﺗﺮآﻴﺐ ﻋﻮام‬

‫هﺴﺖ ﺗﺮآﻴﺐ ﻣﺤﻤﺪ ﻟﺤﻢ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺗﺮآﻴﺐ هﺮ ﺗﻦ ﺟﻨﺲ اوﺳﺖ‬

‫ﮔﻮﺷﺖ دارد ﭘﻮﺳﺖ دارد اﺳﺘﺨﻮان‬

‫هﻴﭻ اﻳﻦ ﺗﺮآﻴﺐ را ﺑﺎﺷﺪ هﻤﺎن‬

‫آﺎﻧﺪر ﺁن ﺗﺮآﻴﺐ ﺁﻣﺪ ﻣﻌﺠﺰات‬

‫آﻪ هﻤﻪ ﺗﺮآﻴﺒﻬﺎ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻣﺎت‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﺗﺮآﻴﺐ ﺣﻢ آﺘﺎب‬

‫هﺴﺖ ﺑﺲ ﺑﺎﻻ و دﻳﮕﺮهﺎ ﻧﺸﻴﺐ‬

‫ز اﻧﻜﻪ زﻳﻦ ﺗﺮآﻴﺐ ﺁﻳﺪ زﻧﺪﮔﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﻔﺦ ﺻﻮر در درﻣﺎﻧﺪﮔﻰ‬

‫اژدهﺎ ﮔﺮدد ﺷﻜﺎﻓﺪ ﺑﺤﺮ را‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎ ﺣﻢ از داد ﺧﺪا‬

‫ﻇﺎهﺮش ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮهﺎ و ﻟﻴﻚ‬

‫ﻗﺮص ﻧﺎن از ﻗﺮص ﻣﻪ دور اﺳﺖ ﻧﻴﻚ‬

‫‪٧٩٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮﻳﻪى او ﺧﻨﺪﻩى او ﻧﻄﻖ او‬

‫ﻧﻴﺴﺖ از وى هﺴﺖ ﻣﺤﺾ ﺧﻠﻖ هﻮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻇﺎهﺮهﺎ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ اﺣﻤﻘﺎن‬

‫و ﺁن دﻗﺎﻳﻖ ﺷﺪ از اﻳﺸﺎن ﺑﺲ ﻧﻬﺎن‬

‫ﻻﺟﺮم ﻣﺤﺠﻮب ﮔﺸﺘﻨﺪ از ﻏﺮض‬

‫آﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﻓﻮت ﺷﺪ در ﻣﻌﺘﺮض‬

‫داﺳﺘﺎن ﺁن آﻨﻴﺰك آﻪ ﺑﺎ ﺧﺮ ﺧﺎﺗﻮن ﺷﻬﻮت ﻣﻰراﻧﺪ و او را ﭼﻮن ﺑﺰ و ﺧﺮس ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﻬﻮت راﻧﺪن‬ ‫ﺁدﻣﻴﺎﻧﻪ و آﺪوﻳﻰ در ﻗﻀﻴﺐ ﺧﺮ ﻣﻰآﺮد ﺗﺎ از اﻧﺪازﻩ ﻧﮕﺬرد‪ ،‬ﺧﺎﺗﻮن ﺑﺮ ﺁن وﻗﻮف ﻳﺎﻓﺖ ﻟﻴﻜﻦ دﻗﻴﻘﻪى آﺪو را‬ ‫ﻧﺪﻳﺪ آﻨﻴﺰك را ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻪ راﻩ آﺮد ﺟﺎﻳﻰ دور و ﺑﺎ ﺧﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ﺑﻰآﺪو هﻼك ﺷﺪ ﺑﻪ ﻓﻀﻴﺤﺖ‪ ،‬آﻨﻴﺰك ﺑﻰﮔﺎﻩ‬ ‫ﺑﺎز ﺁﻣﺪ و ﻧﻮﺣﻪ آﺮد آﻪ اى ﺟﺎﻧﻢ و اى ﭼﺸﻢ روﺷﻨﻢ آﻴﺮ دﻳﺪى آﺪو ﻧﺪﻳﺪى ذآﺮ دﻳﺪى ﺁن دﮔﺮ ﻧﺪﻳﺪى‪ ،‬آﻞ ﻧﺎﻗﺺ‬ ‫ﺲ‬ ‫ﻣﻠﻌﻮن ﻳﻌﻨﻰ آﻞ ﻧﻈﺮ و ﻓﻬﻢ ﻧﺎﻗﺺ ﻣﻠﻌﻮن و ﮔﺮ ﻧﻪ ﻧﺎﻗﺼﺎن ﭼﺸﻢ ﻇﺎهﺮ ﻣﺮﺣﻮﻣﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻠﻌﻮن ﻧﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮان َﻟ ْﻴ َ‬ ‫ﻋﻠَﻰ ا ْﻟَﺄﻋْﻤﻰ ﺣَﺮَجٌ‪ ،‬ﻧﻔﻰ ﺣﺮج و ﻧﻔﻰ ﻟﻌﻨﺖ و ﻧﻔﻰ ﻋﺘﺎب و ﻏﻀﺐ آﺮد‬ ‫َ‬ ‫ﻳﻚ آﻨﻴﺰك ﻳﻚ ﺧﺮى ﺑﺮ ﺧﻮد ﻓﮕﻨﺪ‬

‫از وﻓﻮر ﺷﻬﻮت و ﻓﺮط ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺁن ﺧﺮ ﻧﺮ را ﺑﻪ ﮔﺎن ﺧﻮ آﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺧﺮ ﺟﻤﺎع ﺁدﻣﻰ ﭘﻰ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻳﻚ آﺪوﻳﻰ ﺑﻮد ﺣﻴﻠﺖ ﺳﺎزﻩ را‬

‫در ﻧﺮش آﺮدى ﭘﻰ اﻧﺪازﻩ را‬

‫در ذآﺮ آﺮدى آﺪو را ﺁن ﻋﺠﻮز‬

‫ﺗﺎ رود ﻧﻴﻢ ذآﺮ وﻗﺖ ﺳﭙﻮز‬

‫ﮔﺮ هﻤﻪ آﻴﺮ ﺧﺮ اﻧﺪر وى رود‬

‫ﺁن رﺣﻢ و ﺁن رودﻩهﺎ وﻳﺮان ﺷﻮد‬

‫ﺧﺮ هﻤﻰﺷﺪ ﻻﻏﺮ و ﺧﺎﺗﻮن او‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻋﺎﺟﺰ آﺰ ﭼﻪ ﺷﺪ اﻳﻦ ﺧﺮ ﭼﻮ ﻣﻮ‬

‫ﻧﻌﻞ ﺑﻨﺪان را ﻧﻤﻮد ﺁن ﺧﺮ آﻪ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻋﻠﺖ او آﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪاش ﻻﻏﺮى اﺳﺖ‬

‫هﻴﭻ ﻋﻠﺖ اﻧﺪر او ﻇﺎهﺮ ﻧﺸﺪ‬

‫هﻴﭻ آﺲ از ﺳﺮ ﺁن ﻣﺨﺒﺮ ﻧﺸﺪ‬

‫در ﺗﻔﺤﺺ اﻧﺪر اﻓﺘﺎد او ﺑﻪ ﺟﺪ‬

‫ﺷﺪ ﺗﻔﺤﺺ را دﻣﺎدم ﻣﺴﺘﻌﺪ‬

‫ﺟﺪ را ﺑﺎﻳﺪ آﻪ ﺟﺎن ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺟﺪ ﺟﻮﻳﻨﺪﻩ ﻳﺎﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺗﻔﺤﺺ آﺮد از ﺣﺎل اﺷﻚ‬

‫دﻳﺪ ﺧﻔﺘﻪ زﻳﺮ ﺧﺮ ﺁن ﻧﺮﮔﺴﻚ‬

‫از ﺷﻜﺎف در ﺑﺪﻳﺪ ﺁن ﺣﺎل را‬

‫ﺑﺲ ﻋﺠﺐ ﺁﻣﺪ از ﺁن ﺁن زال را‬

‫ﺧﺮ هﻤﻰﮔﺎﻳﺪ آﻨﻴﺰك را ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ و رﺳﻢ ﻣﺮدان ﺑﺎ زﻧﺎن‬

‫در ﺣﺴﺪ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﭼﻮن اﻳﻦ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻣﻦ اوﻟﻴﺘﺮ آﻪ ﺧﺮ ﻣﻠﻚ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺧﺮ ﻣﻬﺬب ﮔﺸﺘﻪ و ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺧﻮان ﻧﻬﺎدﺳﺖ و ﭼﺮاغ اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫‪٧٩٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﺮد ﻧﺎدﻳﺪﻩ و در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻜﻮﻓﺖ‬

‫آﺎى آﻨﻴﺰك ﭼﻨﺪ ﺧﻮاهﻰ ﺧﺎﻧﻪ روﻓﺖ‬

‫از ﭘﻰ رو ﭘﻮش ﻣﻰﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫آﺎى آﻨﻴﺰك ﺁﻣﺪم در ﺑﺎز آﻦ‬

‫آﺮد ﺧﺎﻣﻮش و آﻨﻴﺰك را ﻧﮕﻔﺖ‬

‫راز را از ﺑﻬﺮ ﻃﻤﻊ ﺧﻮد ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﭘﺲ آﻨﻴﺰك ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻻت ﻓﺴﺎد‬

‫آﺮد ﭘﻨﻬﺎن ﭘﻴﺶ ﺷﺪ در را ﮔﺸﺎد‬

‫رو ﺗﺮش آﺮد و دو دﻳﺪﻩ ﭘﺮ ز ﻧﻢ‬

‫ﻟﺐ ﻓﺮو ﻣﺎﻟﻴﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺻﺎﻳﻤﻢ‬

‫در آﻒ او ﻧﺮﻣﻪ ﺟﺎروﻳﻰ آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ را ﻣﻰروﻓﺘﻢ ﺑﻬﺮ ﻋﻄﻦ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺎ ﺟﺎروب در را واﮔﺸﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎﺗﻮن زﻳﺮ ﻟﺐ آﺎى اوﺳﺘﺎد‬

‫رو ﺗﺮش آﺮدى و ﺟﺎروﻳﻰ ﺑﻪ آﻒ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺁن ﺧﺮ ﺑﺮ ﮔﺴﺴﺘﻪ از ﻋﻠﻒ‬

‫ﻧﻴﻢ آﺎرﻩ و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺟﻨﺒﺎن ذآﺮ‬

‫ز اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻮ دو ﭼﺸﻤﺶ ﺳﻮى در‬

‫زﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻧﻬﺎن آﺮد از آﻨﻴﺰ‬

‫داﺷﺘﺶ ﺁن دم ﭼﻮ ﺑﻰﺟﺮﻣﺎن ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﺶ آﻪ ﭼﺎدر ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫رو ﻓﻼن ﺧﺎﻧﻪ ز ﻣﻦ ﭘﻴﻐﺎم ﺑﺮ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮ وﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ آﻦ و ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫ﻣﺨﺘﺼﺮ آﺮدم ﻣﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪى زﻧﺎن‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻣﻘﺼﻮد اﺳﺖ ﻣﻐﺰ ﺁن ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ راهﺶ آﺮد ﺁن زال ﺳﺘﻴﺮ‬

‫ﺑﻮد از ﻣﺴﺘﻰ ﺷﻬﻮت ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫در ﻓﺮو ﺑﺴﺖ و هﻤﻰﮔﻔﺖ ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺧﻠﻮت زﻧﻢ از ﺷﻜﺮ ﺑﺎﻧﮓ‬

‫رﺳﺘﻪام از ﭼﺎر داﻧﮓ و از دو داﻧﮓ‬

‫از ﻃﺮب ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺰ ﺁن زن هﺰار‬

‫در ﺷﺮار ﺷﻬﻮت ﺧﺮ ﺑﻰﻗﺮار‬

‫ﭼﻪ ﺑﺰ ﺁن آﺎن ﺷﻬﻮت او را ﺑﺰ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺰ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮔﻴﺞ را ﻧﺒﻮد ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﻣﻴﻞ ﺷﻬﻮت آﺮد آﻨﺪ دل را و آﻮر‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺧﺮ ﭼﻮ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺎر ﻧﻮر‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ ﻧﺎر و ﻧﺎر ﺟﻮ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻧﻮر ﻣﻄﻠﻖ داﻧﺪ او‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﺑﻨﺪﻩى ﺧﺪا ﻳﺎ ﺟﺬب ﺣﻖ‬

‫ﺑﺎ رهﺶ ﺁرد ﺑﮕﺮداﻧﺪ ورق‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ آﺎن ﺧﻴﺎل ﻧﺎرﻳﻪ‬

‫در ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻧﻴﺴﺖ اﻻ ﻋﺎرﻳﻪ‬

‫زﺷﺘﻬﺎ را ﺧﻮب ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﺷﺮﻩ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮن ﺷﻬﻮت ﺑﺘﺮ ز ﺁﻓﺎت رﻩ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻧﺎم ﺧﻮش را آﺮد ﻧﻨﮓ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران زﻳﺮآﺎن را آﺮد دﻧﮓ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮى را ﻳﻮﺳﻒ ﻣﺼﺮى ﻧﻤﻮد‬

‫ﻳﻮﺳﻔﻰ را ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺁن ﺟﻬﻮد‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺮﮔﻴﻦ را ﻓﺴﻮﻧﺶ ﺷﻬﺪ آﺮد‬

‫ﺷﻬﺪ را ﺧﻮد ﭼﻮن آﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﺒﺮد‬

‫‪٧٩٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﻬﻮت از ﺧﻮردن ﺑﻮد آﻢ آﻦ ز ﺧﻮر‬

‫ﻳﺎ ﻧﻜﺎﺣﻰ آﻦ ﮔﺮﻳﺰان ﺷﻮ ز ﺷﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮردى ﻣﻰآﺸﺪ ﺳﻮى ﺣﺮم‬

‫دﺧﻞ را ﺧﺮﺟﻰ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﻻﺟﺮم‬

‫ﭘﺲ ﻧﻜﺎح ﺁﻣﺪ ﭼﻮ ﻻﺣﻮل و ﻻ‬

‫ﺗﺎ آﻪ دﻳﻮت ﻧﻔﮕﻨﺪ اﻧﺪر ﺑﻼ‬

‫ﭼﻮن ﺣﺮﻳﺺ ﺧﻮردﻧﻰ زن ﺧﻮاﻩ زود‬

‫ور ﻧﻪ ﺁﻣﺪ ﮔﺮﺑﻪ و دﻧﺒﻪ رﺑﻮد‬

‫ﺑﺎر ﺳﻨﮕﻰ ﺑﺮ ﺧﺮى آﻪ ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫زود ﺑﺮ ﻧﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁن آﺎو ﺑﺮ ﻧﻬﺪ‬

‫ﻓﻌﻞ ﺁﺗﺶ را ﻧﻤﻰداﻧﻰ ﺗﻮ ﺑﺮد‬

‫ﮔﺮد ﺁﺗﺶ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ داﻧﺶ ﻣﮕﺮد‬

‫ﻋﻠﻢ دﻳﮓ و ﺁﺗﺶ ار ﻧﺒﻮد ﺗﺮا‬

‫از ﺷﺮر ﻧﻪ دﻳﮓ ﻣﺎﻧﺪ ﻧﻪ اﺑﺎ‬

‫ﺁب ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﻳﺪ و ﻓﺮهﻨﮓ ﻧﻴﺰ‬

‫ﺗﺎ ﭘﺰد ﺁن دﻳﮓ ﺳﺎﻟﻢ در ازﻳﺰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﻰ داﻧﺶ ﺁهﻨﮕﺮى‬

‫رﻳﺶ و ﻣﻮ ﺳﻮزد ﭼﻮ ﺁن ﺟﺎ ﺑﮕﺬرى‬

‫در ﻓﺮو ﺑﺴﺖ ﺁن زن و ﺧﺮ را آﺸﻴﺪ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﻻﺟﺮم آﻴﻔﺮ ﭼﺸﻴﺪ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﺁوردش آﺸﺎن‬

‫ﺧﻔﺖ اﻧﺪر زﻳﺮ ﺁن ﻧﺮ ﺧﺮ ﺳﺘﺎن‬

‫هﻢ ﺑﺮ ﺁن آﺮﺳﻰ آﻪ دﻳﺪ او از آﻨﻴﺰ‬

‫ﺗﺎ رﺳﺪ در آﺎم ﺧﻮد ﺁن ﻗﺤﺒﻪ ﻧﻴﺰ‬

‫ﭘﺎ ﺑﺮ ﺁورد و ﺧﺮ اﻧﺪر وى ﺳﭙﻮﺧﺖ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ از آﻴﺮ ﺧﻮد در وى ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﺧﺮ ﻣﻮدب ﮔﺸﺘﻪ در ﺧﺎﺗﻮن ﻓﺸﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻳﻪ در زﻣﺎن ﺧﺎﺗﻮن ﺑﻤﺮد‬

‫ﺑﺮ درﻳﺪ از زﺧﻢ آﻴﺮ ﺧﺮ ﺟﮕﺮ‬

‫رودﻩهﺎ ﺑﮕﺴﺴﺘﻪ ﺷﺪ از هﻤﺪﮔﺮ‬

‫دم ﻧﺰد در ﺣﺎل ﺁن زن ﺟﺎن ﺑﺪاد‬

‫آﺮﺳﻰ از ﻳﻚ ﺳﻮ زن از ﻳﻚ ﺳﻮ ﻓﺘﺎد‬

‫ﺻﺤﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ ز ﺧﻮن ﺷﺪ زن ﻧﮕﻮن‬

‫ﻣﺮد او و ﺑﺮد ﺟﺎن رﻳﺐ اﻟﻤﻨﻮن‬

‫ﻣﺮگ ﺑﺪ ﺑﺎ ﺻﺪ ﻓﻀﻴﺤﺖ اى ﭘﺪر‬

‫ﺗﻮ ﺷﻬﻴﺪى دﻳﺪﻩاى از آﻴﺮ ﺧﺮ‬

‫ي ﺑﺸﻨﻮ از ﻧﺒﻰ‬ ‫ﺨ ْﺰ ِ‬ ‫ب ا ْﻟ ِ‬ ‫ﺗﻮ ﻋَﺬا َ‬

‫در ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻨﮕﻰ ﻣﻜﻦ ﺟﺎن را ﻓﺪى‬

‫دان آﻪ اﻳﻦ ﻧﻔﺲ ﺑﻬﻴﻤﻰ ﻧﺮ ﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫زﻳﺮ او ﺑﻮدن از ﺁن ﻧﻨﮕﻴﻦﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫در رﻩ ﻧﻔﺲ ار ﺑﻤﻴﺮى در ﻣﻨﻰ‬

‫ﺗﻮ ﺣﻘﻴﻘﺖ دان آﻪ ﻣﺜﻞ ﺁن زﻧﻰ‬

‫ﻧﻔﺲ ﻣﺎ را ﺻﻮرت ﺧﺮ ﺑﺪهﺪ او‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺻﻮرﺗﻬﺎ آﻨﺪ ﺑﺮ وﻓﻖ ﺧﻮ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻮد اﻇﻬﺎر ﺳﺮ در رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻠﱠﻪ از ﺗﻦ ﭼﻮن ﺧﺮ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫آﺎﻓﺮان را ﺑﻴﻢ آﺮد اﻳﺰد ز ﻧﺎر‬

‫آﺎﻓﺮان ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻧﺎر اوﻟﻰ ز ﻋﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻰ ﺁن ﻧﺎر اﺻﻞ ﻋﺎرهﺎﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ اﻳﻦ ﻧﺎرى آﻪ اﻳﻦ زن را ﺑﻜﺎﺳﺖ‬

‫‪٧٩٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻟﻘﻤﻪ اﻧﺪازﻩ ﻧﺨﻮرد از ﺣﺮص ﺧﻮد‬

‫در ﮔﻠﻮ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻟﻘﻤﻪى ﻣﺮگ ﺑﺪ‬

‫ﻟﻘﻤﻪ اﻧﺪازﻩ ﺧﻮر اى ﻣﺮد ﺣﺮﻳﺺ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻟﻘﻤﻪ ﺣﻠﻮا و ﺧﺒﻴﺺ‬

‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ داد ﻣﻴﺰان را زﺑﺎن‬

‫هﻴﻦ ز ﻗﺮﺁن ﺳﻮرﻩى رﺣﻤﺎن ﺑﺨﻮان‬

‫هﻴﻦ ز ﺣﺮص ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻴﺰان را ﻣﻬﻞ‬

‫ﺁز و ﺣﺮص ﺁﻣﺪ ﺗﺮا ﺧﺼﻢ ﻣﻀﻞ‬

‫ﺣﺮص ﺟﻮﻳﺪ آﻞ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ او ز آﻞ‬

‫ﺣﺮص ﻣﭙﺮﺳﺖ اى ﻓﺠﻞ اﺑﻦ اﻟﻔﺠﻞ‬

‫ﺁن آﻨﻴﺰك ﻣﻰﺷﺪ و ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺁﻩ‬

‫آﺮدى اى ﺧﺎﺗﻮن ﺗﻮ اﺳﺘﺎرا ﺑﻪ راﻩ‬

‫آﺎر ﺑﻰاﺳﺘﺎد ﺧﻮاهﻰ ﺳﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﺟﺎهﻼﻧﻪ ﺟﺎن ﺑﺨﻮاهﻰ ﺑﺎﺧﺘﻦ‬

‫اى ز ﻣﻦ دزدﻳﺪﻩ ﻋﻠﻤﻰ ﻧﺎﺗﻤﺎم‬

‫ﻧﻨﮕﺖ ﺁﻣﺪ آﻪ ﺑﭙﺮﺳﻰ ﺣﺎل دام‬

‫هﻢ ﺑﭽﻴﺪى داﻧﻪ ﻣﺮغ از ﺧﺮﻣﻨﺶ‬

‫هﻢ ﻧﻴﻔﺘﺎدى رﺳﻦ در ﮔﺮدﻧﺶ‬

‫داﻧﻪ آﻤﺘﺮ ﺧﻮر ﻣﻜﻦ ﭼﻨﺪﻳﻦ رﻓﻮ‬

‫ﭼﻮن ُآﻠُﻮا ﺧﻮاﻧﺪى ﺑﺨﻮان ﻻ ﺗﺴﺮﻓﻮا‬

‫ﺗﺎ ﺧﻮرى داﻧﻪ ﻧﻴﻔﺘﻰ ﺗﻮ ﺑﺪام‬

‫اﻳﻦ آﻨﺪ ﻋﻠﻢ و ﻗﻨﺎﻋﺖ و اﻟﺴﻼم‬

‫ﻧﻌﻤﺖ از دﻧﻴﺎ ﺧﻮرد ﻋﺎﻗﻞ ﻧﻪ ﻏﻢ‬

‫ﺟﺎهﻼن ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪﻩ در ﻧﺪم‬

‫ﭼﻮن در اﻓﺘﺪ در ﮔﻠﻮﺷﺎن ﺣﺒﻞ دام‬

‫داﻧﻪ ﺧﻮردن ﮔﺸﺖ ﺑﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺮام‬

‫ﻣﺮغ اﻧﺪر دام داﻧﻪ آﻰ ﺧﻮرد‬

‫داﻧﻪ ﭼﻮن زهﺮ اﺳﺖ در دام ار ﭼﺮد‬

‫ﻣﺮغ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﻰﺧﻮرد داﻧﻪ ز دام‬

‫هﻤﭽﻮ اﻧﺪر دام دﻧﻴﺎ اﻳﻦ ﻋﻮام‬

‫ﺑﺎز ﻣﺮﻏﺎن ﺧﺒﻴﺮ هﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫آﺮدﻩاﻧﺪ از داﻧﻪ ﺧﻮد را ﺧﺸﻚ ﺑﻨﺪ‬

‫آﺎﻧﺪرون دام داﻧﻪ زهﺮﺑﺎﺳﺖ‬

‫آﻮر ﺁن ﻣﺮﻏﻰ آﻪ در ﻓﺦ داﻧﻪ ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ دام اﺑﻠﻬﺎن را ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪ‬

‫و ان ﻇﺮﻳﻔﺎن را ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺴﻬﺎ آﺸﻴﺪ‬

‫آﻪ از ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻮﺷﺖﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﻜﺎر‬

‫و ز ﻇﺮﻳﻔﺎن ﺑﺎﻧﮓ و ﻧﺎﻟﻪى زﻳﺮ و زار‬

‫ﭘﺲ آﻨﻴﺰك ﺁﻣﺪ از اﺷﻜﺎف در‬

‫دﻳﺪ ﺧﺎﺗﻮن را ﺑﻤﺮدﻩ زﻳﺮ ﺧﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺧﺎﺗﻮن اﺣﻤﻖ اﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا اﺳﺘﺎد ﺧﻮش ﻧﻘﺸﻰ ﻧﻤﻮد‬

‫ﻇﺎهﺮش دﻳﺪى ﺳﺮش از ﺗﻮ ﻧﻬﺎن‬

‫اوﺳﺘﺎ ﻧﺎﮔﺸﺘﻪ ﺑﮕﺸﺎدى دآﺎن‬

‫آﻴﺮ دﻳﺪى هﻤﭽﻮ ﺷﻬﺪ و ﭼﻮن ﺧﺒﻴﺺ‬

‫ﺁن آﺪو را ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪى اى ﺣﺮﻳﺺ‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ ﻣﺴﺘﻐﺮق ﺷﺪى در ﻋﺸﻖ ﺧﺮ‬

‫ﺁن آﺪو ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪت از ﻧﻈﺮ‬

‫ﻇﺎهﺮ ﺻﻨﻌﺖ ﺑﺪﻳﺪى ز اوﺳﺘﺎد‬

‫اوﺳﺘﺎدى ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻰ ﺷﺎد ﺷﺎد‬

‫‪٧٩٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اى ﺑﺴﺎ زراق ﮔﻮل ﺑﻰوﻗﻮف‬

‫از رﻩ ﻣﺮدان ﻧﺪﻳﺪﻩ ﻏﻴﺮ ﺻﻮف‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﺷﻮﺧﺎن ز اﻧﺪك اﺣﺘﺮاف‬

‫از ﺷﻬﺎن ﻧﺎﻣﻮﺧﺘﻪ ﺟﺰ ﮔﻔﺖ و ﻻف‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ در آﻒ ﻋﺼﺎ آﻪ ﻣﻮﺳﻰام‬

‫ﻣﻰدﻣﺪ ﺑﺮ اﺑﻠﻬﺎن آﻪ ﻋﻴﺴﻰام‬

‫ﺁﻩ از ﺁن روزى آﻪ ﺻﺪق ﺻﺎدﻗﺎن‬

‫ﺑﺎز ﺧﻮاهﺪ از ﺗﻮ ﺳﻨﮓ اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺁﺧﺮ از اﺳﺘﺎد ﺑﺎﻗﻰ را ﺑﭙﺮس‬

‫اﻳﻦ ﺣﺮﻳﺼﺎن ﺟﻤﻠﻪ آﻮراﻧﻨﺪ و ﺧﺮس‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺟﺴﺘﻰ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪى از هﻤﻪ‬

‫ﺻﻴﺪ ﮔﺮﮔﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ اﺑﻠﻪ رﻣﻪ‬

‫ﺻﻮرﺗﻰ ﺑﺸﻨﻴﺪﻩ ﮔﺸﺘﻰ ﺗﺮﺟﻤﺎن‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ از ﮔﻔﺖ ﺧﻮد ﭼﻮن ﻃﻮﻃﻴﺎن‬

‫ﺗﻤﺜﻴﻞ ﺗﻠﻘﻴﻦ ﺷﻴﺦ ﻣﺮﻳﺪان را و ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ اﻣﺖ را آﻪ اﻳﺸﺎن ﻃﺎﻗﺖ ﺗﻠﻘﻴﻦ ﺣﻖ ﻧﺪارﻧﺪ و ﺑﺎ ﺣﻖ اﻟﻔﺖ ﻧﺪارﻧﺪ ﭼﻨﺎن آﻪ‬ ‫ﻃﻮﻃﻰ ﺑﺎ ﺻﻮرت ﺁدﻣﻰ اﻟﻔﺖ ﻧﺪارد آﻪ از او ﺗﻠﻘﻴﻦ ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺷﻴﺦ را ﭼﻮن ﺁﻳﻨﻪ اى ﭘﻴﺶ ﻣﺮﻳﺪ‬ ‫ﻲ ﻳُﻮﺣﻰ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ اﺑﺘﺪاى‬ ‫ﺣٌ‬ ‫ن ُه َﻮ إِﻟﱠﺎ وَ ْ‬ ‫ﻚ ِإ ْ‬ ‫ك ِﺑ ِﻪ ﻟِﺴﺎ َﻧ َ‬ ‫ﺤﺮﱢ ْ‬ ‫هﻤﭽﻮ ﻃﻮﻃﻰ دارد و از ﭘﺲ ﺁﻳﻨﻪ ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻣﻰآﻨﺪ ﻻ ُﺗ َ‬ ‫ﻣﺴﺌﻠﻪى ﺑﻰﻣﻨﺘﻬﻰ ﭼﻨﺎن آﻪ ﻣﻨﻘﺎر ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪن ﻃﻮﻃﻰ اﻧﺪرون ﺁﻳﻨﻪ آﻪ ﺧﻴﺎﻟﺶ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻰ ﺑﻰاﺧﺘﻴﺎر و ﺗﺼﺮف‬ ‫اوﺳﺖ ﻋﻜﺲ ﺧﻮاﻧﺪن ﻃﻮﻃﻰ ﺑﺮوﻧﻰ آﻪ ﻣﺘﻌﻠﻢ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻋﻜﺲ ﺁن ﻣﻌﻠﻢ آﻪ ﭘﺲ ﺁﻳﻨﻪ اﺳﺖ و ﻟﻴﻜﻦ ﺧﻮاﻧﺪن‬ ‫ﻃﻮﻃﻰ ﺑﺮوﻧﻰ ﺗﺼﺮف ﺁن ﻣﻌﻠﻢ اﺳﺖ ﭘﺲ اﻳﻦ ﻣﺜﺎل ﺁﻣﺪ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻃﻮﻃﻴﻰ در ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ او‬

‫ﻋﻜﺲ ﺧﻮد را ﭘﻴﺶ او ﺁوردﻩ رو‬

‫در ﭘﺲ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺁن اﺳﺘﺎ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺣﺮف ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ادﻳﺐ ﺧﻮش زﺑﺎن‬

‫ﻃﻮﻃﻴﻚ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ آﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﭘﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﻃﻮﻃﻰ اﺳﺖ آﺎﻧﺪر ﺁﻳﻨﻪ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ز ﺟﻨﺲ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﻮزد ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ از ﻣﻜﺮ ﺁن ﮔﺮگ آﻬﻦ‬

‫از ﭘﺲ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﻣﻰﺁﻣﻮزدش‬

‫ور ﻧﻪ ﻧﺎﻣﻮزد ﺟﺰ از ﺟﻨﺲ ﺧﻮدش‬

‫ﮔﻔﺖ را ﺁﻣﻮﺧﺖ ز ﺁن ﻣﺮد هﻨﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ از ﻣﻌﻨﻰ و ﺳﺮش ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫از ﺑﺸﺮ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻣﻨﻄﻖ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ‬

‫از ﺑﺸﺮ ﺟﺰ اﻳﻦ ﭼﻪ داﻧﺪ ﻃﻮﻃﻴﻚ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن در ﺁﻳﻨﻪى ﺟﺴﻢ وﻟﻰ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻴﻨﺪ ﻣﺮﻳﺪ ﻣﻤﺘﻠﻰ‬

‫از ﭘﺲ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﻋﻘﻞ آﻞ را‬

‫آﻰ ﺑﺒﻴﻨﺪ وﻗﺖ ﮔﻔﺖ و ﻣﺎﺟﺮا‬

‫او ﮔﻤﺎن دارد آﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﺸﺮ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﺳﺮ اﺳﺖ و او ز ﺁن ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﺣﺮف ﺁﻣﻮزد وﻟﻰ ﺳﺮ ﻗﺪﻳﻢ‬

‫او ﻧﺪاﻧﺪ ﻃﻮﻃﻰ اﺳﺖ او ﻧﻰ ﻧﺪﻳﻢ‬

‫‪٨٠٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻢ ﺻﻔﻴﺮ ﻣﺮغ ﺁﻣﻮزﻧﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺳﺨﻦ آﺎر دهﺎن اﻓﺘﺎد و ﺣﻠﻖ‬

‫ﻟﻴﻚ از ﻣﻌﻨﻰ ﻣﺮﻏﺎن ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﺟﺰ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻗﺮاﻧﻰ ﺧﻮش ﻧﻈﺮ‬

‫ﺣﺮف دروﻳﺸﺎن ﺑﺲ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﻨﺒﺮ و ﻣﺤﻔﻞ ﺑﺪان اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻳﺎ ﺑﺠﺰ ﺁن ﺣﺮﻓﺸﺎن روزى ﻧﺒﻮد‬

‫ﻳﺎ در ﺁﺧﺮ رﺣﻤﺖ ﺁﻣﺪ رﻩ ﻧﻤﻮد‬

‫ﺻﺎﺣﺐ دﻟﻰ دﻳﺪ ﺳﮕﻰ ﺣﺎﻣﻠﻪ در ﺷﻜﻢ ﺁن ﺳﮓ ﺑﭽﮕﺎن ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ در ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪ آﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺎﻧﮓ ﺳﮓ‬ ‫ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﺑﺎﻧﮓ در اﻧﺪرون ﺷﻜﻢ ﻣﺎدر ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ و ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻧﮓ ﺟﻬﺖ ﻳﺎرى ﺧﻮاﺳﺘﻦ و ﺷﻴﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻦ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ و ﻏﻴﺮﻩ و اﻳﻨﺠﺎ هﻴﭻ از اﻳﻦ ﻓﺎﻳﺪﻩهﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﺣﻀﺮت ﻣﻨﺎﺟﺎت آﺮد َو ﻣﺎ َﻳ ْﻌَﻠ ُﻢ َﺗ ْﺄوِﻳَﻠ ُﻪ‬ ‫إِﻟﱠﺎ اﻟﻠﱠ ُﻪﺟﻮاب ﺁﻣﺪ آﻪ ﺁن ﺻﻮرت ﺣﺎل ﻗﻮﻣﻰ اﺳﺖ از ﺣﺠﺎب ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ و ﭼﺸﻢ دل ﺑﺎز ﻧﺎﺷﺪﻩ دﻋﻮى‬ ‫ﺑﺼﻴﺮت آﻨﻨﺪ و ﻣﻘﺎﻻت ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬از ﺁن ﻧﻪ اﻳﺸﺎن را ﻗﻮﺗﻰ و ﻳﺎرﻳﻰ رﺳﺪ و ﻧﻪ ﻣﺴﺘﻤﻌﺎن را هﺪاﻳﺘﻰ و رﺷﺪى‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﻰدﻳﺪ ﺧﻮاب اﻧﺪر ﭼﻠﻪ‬

‫در رهﻰ ﻣﺎدﻩ ﺳﮕﻰ ﺑﺪ ﺣﺎﻣﻠﻪ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺁواز ﺳﮓ ﺑﭽﮕﺎن ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﺳﮓ ﺑﭽﻪ اﻧﺪر ﺷﻜﻢ ﺑﺪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺑﺲ ﻋﺠﺐ ﺁﻣﺪ و را ﺁن ﺑﺎﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﺳﮓ ﺑﭽﻪ اﻧﺪر ﺷﻜﻢ ﭼﻮن زد ﻧﺪا‬

‫ﺳﮓ ﺑﭽﻪ اﻧﺪر ﺷﻜﻢ ﻧﺎﻟﻪ آﻨﺎن‬

‫هﻴﭻ آﺲ دﻳﺪﻩﺳﺖ اﻳﻦ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﺠﺴﺖ از واﻗﻌﻪ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺣﻴﺮت او دمﺑﻪدم ﻣﻰﮔﺸﺖ ﺑﻴﺶ‬

‫در ﭼﻠﻪ آﺲ ﻧﻰ آﻪ ﮔﺮدد ﻋﻘﺪﻩ ﺣﻞ‬

‫ﺟﺰ آﻪ درﮔﺎﻩ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب زﻳﻦ ﺷﻜﺎل و ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ‬

‫در ﭼﻠﻪ واﻣﺎﻧﺪﻩام از ذآﺮ ﺗﻮ‬

‫ﭘﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺸﺎى ﺗﺎ ﭘﺮان ﺷﻮم‬

‫در ﺣﺪﻳﻘﻪى ذآﺮ و ﺳﻴﺒﺴﺘﺎن ﺷﻮم‬

‫ﺁﻣﺪش ﺁواز هﺎﺗﻒ در زﻣﺎن‬

‫آﺎن ﻣﺜﺎﻟﻰ دان ز ﻻف ﺟﺎهﻼن‬

‫آﺰ ﺣﺠﺎب و ﭘﺮدﻩ ﺑﻴﺮون ﻧﺎﻣﺪﻩ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻰهﺪﻩ ﮔﻮﻳﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺳﮓ اﻧﺪر ﺷﻜﻢ ﺑﺎﺷﺪ زﻳﺎن‬

‫ﻧﻪ ﺷﻜﺎر اﻧﮕﻴﺰ و ﻧﻪ ﺷﺐ ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﮔﺮگ ﻧﺎدﻳﺪﻩ آﻪ ﻣﻨﻊ او ﺑﻮد‬

‫دزد ﻧﺎدﻳﺪﻩ آﻪ دﻓﻊ او ﺷﻮد‬

‫از ﺣﺮﻳﺼﻰ وز هﻮاى ﺳﺮورى‬

‫در ﻧﻈﺮ آﻨﺪ و ﺑﻪ ﻻﻓﻴﺪن ﺟﺮى‬

‫از هﻮاى ﻣﺸﺘﺮى و ﮔﺮم دار‬

‫ﺑﻰﺑﺼﻴﺮت ﭘﺎ ﻧﻬﺎدﻩ در ﻓﺸﺎر‬

‫ﻣﺎﻩ ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﻧﺸﺎﻧﻬﺎ ﻣﻰدهﺪ‬

‫روﺳﺘﺎﻳﻰ را ﺑﺪان آﮋ ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫‪٨٠١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫از ﺑﺮاى ﻣﺸﺘﺮى در وﺻﻒ ﻣﺎﻩ‬

‫ﺻﺪ ﻧﺸﺎن ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻬﺮ ﺟﺎﻩ‬

‫ﻣﺸﺘﺮى آﺎو ﺳﻮد دارد ﺧﻮد ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ اﻳﺸﺎن را در او رﻳﺐ و ﺷﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫از هﻮاى ﻣﺸﺘﺮى ﺑﻰﺷﻜﻮﻩ‬

‫ﻣﺸﺘﺮى را ﺑﺎد دادﻧﺪ اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ‬

‫ﻣﺸﺘﺮى ﻣﺎﺳﺖ اﻟﻠﱠﻪ اﺷﺘﺮى‬

‫از ﻏﻢ هﺮ ﻣﺸﺘﺮى هﻴﻦ ﺑﺮﺗﺮ ﺁ‬

‫ﻣﺸﺘﺮﻳﻰ ﺟﻮ آﻪ ﺟﻮﻳﺎن ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ﺁﻏﺎز و ﭘﺎﻳﺎن ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ ﻣﻜﺶ هﺮ ﻣﺸﺘﺮى را ﺗﻮ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﺎزى ﺑﺎ دو ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺑﺪ اﺳﺖ‬

‫زو ﻧﻴﺎﺑﻰ ﺳﻮد و ﻣﺎﻳﻪ ﮔﺮ ﺧﺮد‬

‫ﻧﺒﻮدش ﺧﻮد ﻗﻴﻤﺖ ﻋﻘﻞ و ﺧﺮد‬

‫ﻧﻴﺴﺖ او را ﺧﻮد ﺑﻬﺎى ﻧﻴﻢ ﻧﻌﻞ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ او ﻋﺮﺿﻪ آﻨﻰ ﻳﺎﻗﻮت و ﻟﻌﻞ‬

‫ﺣﺮص آﻮرت آﺮد و ﻣﺤﺮوﻣﺖ آﻨﺪ‬

‫دﻳﻮ هﻤﭽﻮن ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺟﻮﻣﺖ آﻨﺪ‬

‫هﻤﭽﻨﺎﻧﻚ اﺻﺤﺎب ﻓﻴﻞ و ﻗﻮم ﻟﻮط‬

‫آﺮدﺷﺎن ﻣﺮﺟﻮم ﭼﻮن ﺧﻮد ﺁن ﺳﺨﻮط‬

‫ﻣﺸﺘﺮى را ﺻﺎﺑﺮان درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻮى هﺮ ﻣﺸﺘﺮى ﻧﺸﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺁن ﮔﻪ ﮔﺮداﻧﻴﺪ رو ز ﺁن ﻣﺸﺘﺮى‬

‫ﺑﺨﺖ و اﻗﺒﺎل و ﺑﻘﺎ ﺷﺪ رو ﺑﺮى‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﺣﺴﺮت ﺑﺮ ﺣﺮﻳﺼﺎن ﺗﺎ اﺑﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺣﺎل اهﻞ ﺿﺮوان در ﺣﺴﺪ‬

‫ﻗﺼﻪى اهﻞ ﺿﺮوان و ﺣﺴﺪ اﻳﺸﺎن ﺑﺮ دروﻳﺸﺎن آﻪ ﭘﺪر ﻣﺎ از ﺳﻠﻴﻤﻰ اﻏﻠﺐ دﺧﻞ ﺑﺎغ را ﺑﻪ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎن ﻣﻰداد‬ ‫ﭼﻮن اﻧﮕﻮر ﺑﻮدى ﻋﺸﺮ دادى و ﭼﻮن ﻣﻮﻳﺰ و دوﺷﺎب ﺷﺪى ﻋﺸﺮ دادى و ﭼﻮن ﺣﻠﻮا و ﭘﺎﻟﻮدﻩ آﺮدى ﻋﺸﺮ‬ ‫دادى و از ﻗﺼﻴﻞ ﻋﺸﺮ دادى و ﭼﻮن در ﺧﺮﻣﻦ آﻮﻓﺘﻰ از آﻔﻪى ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﻋﺸﺮ دادى و ﭼﻮن ﮔﻨﺪم از آﺎﻩ ﺟﺪا‬ ‫ﺷﺪى ﻋﺸﺮ دادى و ﭼﻮن ﺁرد آﺮدى ﻋﺸﺮ دادى و ﭼﻮن ﺧﻤﻴﺮ آﺮدى ﻋﺸﺮ دادى و ﭼﻮن ﻧﺎن آﺮدى ﻋﺸﺮ‬ ‫دادى ﻻﺟﺮم ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ در ﺁن ﺑﺎغ و آﺸﺖ ﺑﺮآﺘﻰ ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﻮد آﻪ هﻤﻪ اﺻﺤﺎب ﺑﺎﻏﻬﺎ ﻣﺤﺘﺎج او ﺑﺪﻧﺪى هﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻴﻮﻩ و هﻢ ﺑﻪ ﺳﻴﻢ و او ﻣﺤﺘﺎج هﻴﭻ آﺲ ﻧﻰ از اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﺧﺮج ﻋﺸﺮ ﻣﻰدﻳﺪﻧﺪ ﻣﻜﺮر و ﺁن ﺑﺮآﺖ را‬ ‫ﻧﻤﻰدﻳﺪﻧﺪ هﻤﭽﻮن ﺁن زن ﺑﺪ ﺑﺨﺖ آﻪ ﺁﻟﺖ ﺧﺮ را دﻳﺪ و آﺪو را ﻧﺪﻳﺪ‬ ‫ﺑﻮد ﻣﺮدى ﺻﺎﻟﺤﻰ رﺑﺎﻧﻴﻰ‬

‫ﻋﻘﻞ آﺎﻣﻞ داﺷﺖ و ﭘﺎﻳﺎن داﻧﻴﻰ‬

‫در دﻩ ﺿﺮوان ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻳﻤﻦ‬

‫ﺷﻬﺮﻩ اﻧﺪر ﺻﺪﻗﻪ و ﺧﻠﻖ ﺣﺴﻦ‬

‫آﻌﺒﻪى دروﻳﺶ ﺑﻮدى آﻮى او‬

‫ﺁﻣﺪﻧﺪى ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﺳﻮى او‬

‫هﻢ ز ﺧﻮﺷﻪ ﻋﺸﺮ دادى ﺑﻰرﻳﺎ‬

‫هﻢ ز ﮔﻨﺪم ﭼﻮن ﺷﺪى از آﻪ ﺟﺪا‬

‫‪٨٠٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁرد ﮔﺸﺘﻰ ﻋﺸﺮ دادى هﻢ از ﺁن‬

‫ﻧﺎن ﺷﺪى ﻋﺸﺮ دﮔﺮ دادى ز ﻧﺎن‬

‫ﻋﺸﺮ هﺮ دﺧﻠﻰ ﻓﺮو ﻧﮕﺬاﺷﺘﻰ‬

‫ﭼﺎر ﺑﺎرﻩ دادى ز ﺁن ﭼﻪ آﺎﺷﺘﻰ‬

‫ﺑﺲ وﺻﻴﺘﻬﺎ ﺑﮕﻔﺘﻰ هﺮ زﻣﺎن‬

‫ﺟﻤﻊ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد را ﺁن ﺟﻮان‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻠﱠﻪ ﻗﺴﻢ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ‬

‫وا ﻣﮕﻴﺮﻳﺪش ز ﺣﺮص ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ آﺸﺖ و ﺛﻤﺎر‬

‫در ﭘﻨﺎﻩ ﻃﺎﻋﺖ ﺣﻖ ﭘﺎﻳﺪار‬

‫دﺧﻠﻬﺎ و ﻣﻴﻮﻩهﺎ ﺟﻤﻠﻪ ز ﻏﻴﺐ‬

‫ﺣﻖ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩﺳﺖ ﺑﻰﺗﺨﻤﻴﻦ و رﻳﺐ‬

‫در ﻣﺤﻞ دﺧﻞ اﮔﺮ ﺧﺮﺟﻰ آﻨﻰ‬

‫درﮔﻪ ﺳﻮد اﺳﺖ ﺳﻮدى ﺑﺮ زﻧﻰ‬

‫ﺗﺮك اﻏﻠﺐ دﺧﻞ را در آﺸﺘﺰار‬

‫ﺑﺎز آﺎرد آﻪ وى اﺳﺖ اﺻﻞ ﺛﻤﺎر‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ آﺎرد ﺧﻮرد ز ﺁن اﻧﺪآﻰ‬

‫آﻪ ﻧﺪارد در ﺑﺮوﻳﻴﺪن ﺷﻜﻰ‬

‫ز ان ﺑﻴﻔﺸﺎﻧﺪ ﺑﻪ آﺸﺘﻦ ﺗﺮك دﺳﺖ‬

‫آﺎن ﻏﻠﻪش هﻢ ز ﺁن زﻣﻴﻦ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫آﻔﺸﮕﺮ هﻢ ﺁن ﭼﻪ اﻓﺰاﻳﺪ ز ﻧﺎن‬

‫ﻣﻰﺧﺮد ﭼﺮم و ادﻳﻢ و ﺳﺨﺘﻴﺎن‬

‫آﻪ اﺻﻮل دﺧﻠﻢ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻮدﻩاﻧﺪ‬

‫هﻢ ز اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻰﮔﺸﺎﻳﺪ رزق ﺑﻨﺪ‬

‫دﺧﻞ از ﺁن ﺟﺎ ﺁﻣﺪﻩﺳﺘﺶ ﻻﺟﺮم‬

‫هﻢ در ﺁن ﺟﺎ ﻣﻰآﻨﺪ داد و آﺮم‬

‫اﻳﻦ زﻣﻴﻦ و ﺳﺨﺘﻴﺎن ﭘﺮدﻩﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫اﺻﻞ روزى از ﺧﺪا دان هﺮ ﻧﻔﺲ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻜﺎرى در زﻣﻴﻦ اﺻﻞ آﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮوﻳﺪ هﺮ ﻳﻜﻰ را ﺻﺪ هﺰار‬

‫ﮔﻴﺮم اآﻨﻮن ﺗﺨﻢ را ﮔﺮ آﺎﺷﺘﻰ‬

‫در زﻣﻴﻨﻰ آﻪ ﺳﺒﺐ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻰ‬

‫ﭼﻮن دو ﺳﻪ ﺳﺎل ﺁن ﻧﺮوﻳﺪ ﭼﻮن آﻨﻰ‬

‫ﺟﺰ آﻪ در ﻻﺑﻪ و دﻋﺎ آﻒ در زﻧﻰ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻰزﻧﻰ ﭘﻴﺶ اﻟﻪ‬

‫دﺳﺖ و ﺳﺮ ﺑﺮ دادن رزﻗﺶ ﮔﻮاﻩ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ اﺻﻞ اﺻﻞ رزق اوﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ هﻤﻮ را ﺟﻮﻳﺪ ﺁن آﻪ رزق ﺟﻮﺳﺖ‬

‫رزق از وى ﺟﻮ ﻣﺠﻮ از زﻳﺪ و ﻋﻤﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﻰ از وى ﺟﻮ ﻣﺠﻮ از ﺑﻨﮓ و ﺧﻤﺮ‬

‫ﺗﻮاﻧﮕﺮى زو ﺧﻮاﻩ ﻧﻪ از ﮔﻨﺞ و ﻣﺎل‬

‫ﻧﺼﺮت از وى ﺧﻮاﻩ ﻧﻪ از ﻋﻢ و ﺧﺎل‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ زﻳﻨﻬﺎ ﺑﺨﻮاهﻰ ﻣﺎﻧﺪن‬

‫هﻴﻦ آﻪ را ﺧﻮاهﻰ در ﺁن دم ﺧﻮاﻧﺪن‬

‫اﻳﻦ دم او را ﺧﻮان و ﺑﺎﻗﻰ را ﺑﻤﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ وارث ﻣﻠﻚ ﺟﻬﺎن‬

‫ﻦ أﺧﻴﻪ‬ ‫ﭼﻮن َﻳ ِﻔ ﱡﺮ ا ْﻟ َﻤ ْﺮ ُء ﺁﻳﺪ ِﻣ ْ‬

‫ﻳﻬﺮب اﻟﻤﻮﻟﻮد ﻳﻮﻣﺎ ﻣﻦ اﺑﻴﻪ‬

‫ز ﺁن ﺷﻮد هﺮ دوﺳﺖ ﺁن ﺳﺎﻋﺖ ﻋﺪو‬

‫آﻪ ﺑﺖ ﺗﻮ ﺑﻮد و از رﻩ ﻣﺎﻧﻊ او‬

‫‪٨٠٣‬‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫روى از ﻧﻘﺎش رو ﻣﻰﺗﺎﻓﺘﻰ‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﭼﻮن ز ﻧﻘﺸﻰ اﻧﺲ دل ﻣﻰﻳﺎﻓﺘﻰ‬

‫اﻳﻦ دم ار ﻳﺎراﻧﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺿﺪ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫وز ﺗﻮ ﺑﺮ ﮔﺮدﻧﺪ و در ﺧﺼﻤﻰ روﻧﺪ‬

‫هﻴﻦ ﺑﮕﻮ ﻧﻚ روز ﻣﻦ ﭘﻴﺮوز ﺷﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻓﺮدا ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﺪ اﻣﺮوز ﺷﺪ‬

‫ﺿﺪ ﻣﻦ ﮔﺸﺘﻨﺪ اهﻞ اﻳﻦ ﺳﺮا‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻋﻴﻦ ﺷﺪ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻣﺮا‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﻪ روزﮔﺎر ﺧﻮد ﺑﺮم‬

‫ﻋﻤﺮ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺁورم‬

‫آﺎﻟﻪى ﻣﻌﻴﻮب ﺑﺨﺮﻳﺪﻩ ﺑﺪم‬

‫ﺷﻜﺮ آﺰ ﻋﻴﺒﺶ ﭘﮕﻪ واﻗﻒ ﺷﺪم‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﺰ دﺳﺖ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺷﺪى‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻣﻌﻴﻮب ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪى‬

‫ﻣﺎل رﻓﺘﻪ ﻋﻤﺮ رﻓﺘﻪ اى ﻧﺴﻴﺐ‬

‫ﻣﺎل و ﺟﺎن دادﻩ ﭘﻰ آﺎﻟﻪى ﻣﻌﻴﺐ‬

‫رﺧﺖ دادم زر ﻗﻠﺒﻰ ﺑﺴﺘﺪم‬

‫ﺷﺎد ﺷﺎدان ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰﺷﺪم‬

‫ﺷﻜﺮ آﺎﻳﻦ زر ﻗﻠﺐ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ آﻨﻮن‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﮕﺬﺷﺘﻰ ﻓﺰون‬

‫ﻗﻠﺐ ﻣﺎﻧﺪى ﺗﺎ اﺑﺪ در ﮔﺮدﻧﻢ‬

‫ﺣﻴﻒ ﺑﻮدى ﻋﻤﺮ ﺿﺎﻳﻊ آﺮدﻧﻢ‬

‫ﭼﻮن ﭘﮕﻪ ﺗﺮ ﻗﻠﺒﻰ او رو ﻧﻤﻮد‬

‫ﭘﺎى ﺧﻮد زو واآﺸﻢ ﻣﻦ زود زود‬

‫ﻳﺎر ﺗﻮ ﭼﻮن دﺷﻤﻨﻰ ﭘﻴﺪا آﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺣﻘﺪ و رﺷﻚ او ﺑﻴﺮون زﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ از ﺁن اﻋﺮاض او اﻓﻐﺎن ﻣﻜﻦ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را اﺑﻠﻪ و ﻧﺎدان ﻣﻜﻦ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻜﺮ ﺣﻖ آﻦ و ﻧﺎن ﺑﺨﺶ آﻦ‬

‫آﻪ ﻧﮕﺸﺘﻰ در ﺟﻮال او آﻬﻦ‬

‫از ﺟﻮاﻟﺶ زود ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪى‬

‫ﺗﺎ ﺑﺠﻮﻳﻰ ﻳﺎر ﺻﺪق ﺳﺮﻣﺪى‬

‫ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﻳﺎرى آﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﺗﻮ‬

‫رﺷﺘﻪى ﻳﺎرى او ﮔﺮدد ﺳﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺁن ﻣﮕﺮ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﻮد ﺷﺎﻩ رﻓﻴﻊ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻮد ﻣﻘﺒﻮل ﺳﻠﻄﺎن و ﺷﻔﻴﻊ‬

‫رﺳﺘﻰ از ﻗﻼب و ﺳﺎﻟﻮس و دﻏﻞ‬

‫ﻏﺮ او دﻳﺪى ﻋﻴﺎن ﭘﻴﺶ از اﺟﻞ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻔﺎى ﺧﻠﻖ ﺑﺎ ﺗﻮ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪاﻧﻰ ﮔﻨﺞ زر ﺁﻣﺪ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺧﻠﻖ را ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺪ ﺧﻮ آﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺗﺮا ﻧﺎﭼﺎر رو ﺁن ﺳﻮ آﻨﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻳﻘﻴﻦ دان آﻪ در ﺁﺧﺮ ﺟﻤﻠﻪﺷﺎن‬

‫ﺧﺼﻢ ﮔﺮدﻧﺪ و ﻋﺪو و ﺳﺮآﺸﺎن‬

‫ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﻓﻐﺎن اﻧﺪر ﻟﺤﺪ‬

‫ﻻ ﺗﺬرﻧﻰ ﻓﺮد ﺧﻮاهﺎن از اﺣﺪ‬

‫اى ﺟﻔﺎﻳﺖ ﺑﻪ ز ﻋﻬﺪ واﻓﻴﺎن‬

‫هﻢ ز داد ﺗﺴﺖ ﺷﻬﺪ واﻓﻴﺎن‬

‫ﺑﺸﻨﻮ از ﻋﻘﻞ ﺧﻮد اى اﻧﺒﺎر دار‬

‫ﮔﻨﺪم ﺧﻮد را ﺑﻪ ارض اﻟﻠﱠﻪ ﺳﭙﺎر‬

‫‪٨٠٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد اﻳﻤﻦ ز دزد و از ﺷﭙﺶ‬

‫دﻳﻮ را ﺑﺎ دﻳﻮﭼﻪ زوﺗﺮ ﺑﻜﺶ‬

‫آﺎو هﻤﻰﺗﺮﺳﺎﻧﺪت هﺮ دم ز ﻓﻘﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ آﺒﻜﺶ ﺻﻴﺪ آﻦ اى ﻧﺮﻩ ﺻﻘﺮ‬

‫ﺑﺎز ﺳﻠﻄﺎن ﻋﺰﻳﺰ آﺎﻣﻴﺎر‬

‫ﻧﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ آﻨﺪ آﺒﻜﺶ ﺷﻜﺎر‬

‫ﺑﺲ وﺻﻴﺖ آﺮد و ﺗﺨﻢ وﻋﻆ آﺎﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن زﻣﻴﻨﺸﺎن ﺷﻮرﻩ ﺑﺪ ﺳﻮدى ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺎﺻﺢ را ﺑﻮد ﺻﺪ داﻋﻴﻪ‬

‫ﭘﻨﺪ را اذﻧﻰ ﺑﺒﺎﻳﺪ واﻋﻴﻪ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺗﻠﻄﻴﻒ ﭘﻨﺪش ﻣﻰدهﻰ‬

‫او ز ﭘﻨﺪت ﻣﻰآﻨﺪ ﭘﻬﻠﻮ ﺗﻬﻰ‬

‫ﻳﻚ آﺲ ﻧﺎﻣﺴﺘﻤﻊ ز اﺳﺘﻴﺰ و رد‬

‫ﺻﺪ آﺲ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ را ﻋﺎﺟﺰ آﻨﺪ‬

‫ز اﻧﺒﻴﺎ ﻧﺎﺻﺢﺗﺮ و ﺧﻮش ﻟﻬﺠﻪﺗﺮ‬

‫آﻰ ﺑﻮد آﻪ ﮔﺮﻓﺖ دﻣﺸﺎن در ﺣﺠﺮ‬

‫ز اﻧﭽﻪ آﻮﻩ و ﺳﻨﮓ در آﺎر ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﻰﻧﺸﺪ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ را ﺑﮕﺸﺎدﻩ ﺑﻨﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن دﻟﻬﺎ آﻪ ﺑﺪﺷﺎن ﻣﺎ و ﻣﻦ‬

‫ﺷ ﱡﺪ ﻗﺴﻮة‬ ‫ﻧﻌﺘﺸﺎن ﺷﺪ ﺑﻞ َأ َ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻋﻄﺎى ﺣﻖ و ﻗﺪرت ﻣﻮﻗﻮف ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻧﻴﺴﺖ هﻤﭽﻮن داد ﺧﻠﻘﺎن آﻪ ﺁن را ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺑﺎﻳﺪ زﻳﺮا ﻋﻄﺎ ﻗﺪﻳﻢ‬ ‫اﺳﺖ و ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺣﺎدث‪ ،‬ﻋﻄﺎ ﺻﻔﺖ ﺣﻖ اﺳﺖ و ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺻﻔﺖ ﻣﺨﻠﻮق‪ ،‬و ﻗﺪﻳﻢ ﻣﻮﻗﻮف ﺣﺎدث ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫و اﮔﺮ ﻧﻪ ﺣﺪوث ﻣﺤﺎل ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﭼﺎرﻩى ﺁن دل ﻋﻄﺎى ﻣﺒﺪﻟﻰ اﺳﺖ‬

‫داد او را ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺷﺮط ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺮط ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ داد اوﺳﺖ‬

‫داد ﻟﺐ و ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ هﺴﺖ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻮﺳﻰ را ﻋﺼﺎ ﺛﻌﺒﺎن ﺷﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪى آﻔﺶ رﺧﺸﺎن ﺷﻮد‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﻌﺠﺰات اﻧﺒﻴﺎ‬

‫آﺎن ﻧﮕﻨﺠﺪ در ﺿﻤﻴﺮ و ﻋﻘﻞ ﻣﺎ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ از اﺳﺒﺎب ﺗﺼﺮﻳﻒ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻬﺎ را ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ از آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﻗﺎﺑﻠﻰ ﮔﺮ ﺷﺮط ﻓﻌﻞ ﺣﻖ ﺑﺪى‬

‫هﻴﭻ ﻣﻌﺪوﻣﻰ ﺑﻪ هﺴﺘﻰ ﻧﺎﻣﺪى‬

‫ﺳﻨﺘﻰ ﺑﻨﻬﺎد و اﺳﺒﺎب و ﻃﺮق‬

‫ﻃﺎﻟﺒﺎن را زﻳﺮ اﻳﻦ ازرق ﺗﺘﻖ‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺣﻮال ﺑﺮ ﺳﻨﺖ رود‬

‫ﮔﺎﻩ ﻗﺪرت ﺧﺎرق ﺳﻨﺖ ﺷﻮد‬

‫ﺳﻨﺖ و ﻋﺎدت ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﺎ ﻣﺰﻩ‬

‫ﺑﺎز آﺮدﻩ ﺧﺮق ﻋﺎدت ﻣﻌﺠﺰﻩ‬

‫ﺑﻰﺳﺒﺐ ﮔﺮ ﻋﺰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻮﺻﻮل ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻗﺪرت از ﻋﺰل ﺳﺒﺐ ﻣﻌﺰول ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اى ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺳﺒﺐ ﺑﻴﺮون ﻣﭙﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻋﺰل ﺁن ﻣﺴﺒﺐ ﻇﻦ ﻣﺒﺮ‬

‫‪٨٠٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺁن ﻣﺴﺒﺐ ﺁورد‬

‫ﻗﺪرت ﻣﻄﻠﻖ ﺳﺒﺒﻬﺎ ﺑﺮ درد‬

‫ﻟﻴﻚ اﻏﻠﺐ ﺑﺮ ﺳﺒﺐ راﻧﺪ ﻧﻔﺎذ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ ﻃﺎﻟﺒﻰ ﺟﺴﺘﻦ ﻣﺮاد‬

‫ﭼﻮن ﺳﺒﺐ ﻧﺒﻮد ﭼﻪ رﻩ ﺟﻮﻳﺪ ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺳﺒﺐ در راﻩ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺒﺒﻬﺎ ﺑﺮ ﻧﻈﺮهﺎ ﭘﺮدﻩهﺎﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻧﻪ هﺮ دﻳﺪار ﺻﻨﻌﺶ را ﺳﺰاﺳﺖ‬

‫دﻳﺪﻩاى ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺒﺐ ﺳﻮراخ آﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺣﺠﺐ را ﺑﺮ آﻨﺪ از ﺑﻴﺦ و ﺑﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻣﺴﺒﺐ ﺑﻴﻨﺪ اﻧﺪر ﻻﻣﻜﺎن‬

‫هﺮزﻩ داﻧﺪ ﺟﻬﺪ و اآﺴﺎب و دآﺎن‬

‫از ﻣﺴﺒﺐ ﻣﻰرﺳﺪ هﺮ ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﺳﺒﺎب و وﺳﺎﻳﻂ اى ﭘﺪر‬

‫ﺟﺰ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻣﻨﻌﻘﺪ ﺑﺮ ﺷﺎﻩ راﻩ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ دور ﻏﻔﻠﺖ ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻩ‬

‫در اﺑﺘﺪاى ﺧﻠﻘﺖ ﺟﺴﻢ ﺁدم ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم آﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم اﺷﺎرت آﺮد آﻪ ﺑﺮو از اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﻣﺸﺘﻰ ﺧﺎك‬ ‫ﺑﺮﮔﻴﺮ و ﺑﻪ رواﻳﺘﻰ از هﺮ ﻧﻮاﺣﻰ ﻣﺸﺖ ﻣﺸﺖ ﺑﺮﮔﻴﺮ‬ ‫ﭼﻮن آﻪ ﺻﺎﻧﻊ ﺧﻮاﺳﺖ اﻳﺠﺎد ﺑﺸﺮ‬

‫از ﺑﺮاى اﺑﺘﻼى ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺻﺪق را ﻓﺮﻣﻮد رو‬

‫ﻣﺸﺖ ﺧﺎآﻰ از زﻣﻴﻦ ﺑﺴﺘﺎن ﮔﺮو‬

‫او ﻣﻴﺎن ﺑﺴﺖ و ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺗﺎ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﮔﺰارد اﻣﺮ رب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬

‫دﺳﺖ ﺳﻮى ﺧﺎك ﺑﺮد ﺁن ﻣﻮﺗﻤﺮ‬

‫ﺧﺎك ﺧﻮد را در آﺸﻴﺪ و ﺷﺪ ﺣﺬر‬

‫ﭘﺲ زﺑﺎن ﺑﮕﺸﺎد ﺧﺎك و ﻻﺑﻪ آﺮد‬

‫آﺰ ﺑﺮاى ﺣﺮﻣﺖ ﺧﻼق ﻓﺮد‬

‫ﺗﺮك ﻣﻦ ﮔﻮ و ﺑﺮو ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺒﺨﺶ‬

‫رو ﺑﺘﺎب از ﻣﻦ ﻋﻨﺎن ﺧﻨﮓ رﺧﺶ‬

‫در آﺸﺎآﺸﻬﺎى ﺗﻜﻠﻴﻒ و ﺧﻄﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻟﻠﱠﻪ هﻞ ﻣﺮا اﻧﺪر ﻣﺒﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺁن ﻟﻄﻔﻰ آﻪ ﺣﻘﺖ ﺑﺮ ﮔﺰﻳﺪ‬

‫آﺮد ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﻠﻢ ﻟﻮح آﻞ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻼﻳﻚ را ﻣﻌﻠﻢ ﺁﻣﺪى‬

‫داﻳﻤﺎ ﺑﺎ ﺣﻖ ﻣﻜﻠﻢ ﺁﻣﺪى‬

‫آﻪ ﺳﻔﻴﺮ اﻧﺒﻴﺎ ﺧﻮاهﻰ ﺑﺪن‬

‫ﺗﻮ ﺣﻴﺎت ﺟﺎن وﺣﻴﻰ ﻧﻰ ﺑﺪن‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ اﻓﻴﻠﺖ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺑﻮد از ﺁن‬

‫آﺎو ﺣﻴﺎت ﺗﻦ ﺑﻮد ﺗﻮ ﺁن ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺻﻮرش ﻧﺸﺎت ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻔﺦ ﺗﻮ ﻧﺸﻮ دل ﻳﻜﺘﺎ ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎن ﺟﺎن ﺗﻦ ﺣﻴﺎت دل ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ ز دادش داد ﺗﻮ ﻓﺎﺿﻞ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎز ﻣﻴﻜﺎﻳﻴﻞ رزق ﺗﻦ دهﺪ‬

‫ﺳﻌﻰ ﺗﻮ رزق دل روﺷﻦ دهﺪ‬

‫‪٨٠٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫او ﺑﻪ داد آﻴﻞ ﭘﺮ آﺮدﺳﺖ ذﻳﻞ‬

‫داد رزق ﺗﻮ ﻧﻤﻰﮔﻨﺠﺪ ﺑﻪ آﻴﻞ‬

‫هﻢ ز ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﺑﺎ ﻗﻬﺮ و ﻋﻄﺐ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻬﻰ ﭼﻮن ﺳﺒﻖ رﺣﻤﺖ ﺑﺮ ﻏﻀﺐ‬

‫ﺣﺎﻣﻞ ﻋﺮش اﻳﻦ ﭼﻬﺎرﻧﺪ و ﺗﻮ ﺷﺎﻩ‬

‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ هﺮ ﭼﻬﺎرى ز اﻧﺘﺒﺎﻩ‬

‫روز ﻣﺤﺸﺮ هﺸﺖ ﺑﻴﻨﻰ ﺣﺎﻣﻼﻧﺶ‬

‫هﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ اﻓﻀﻞ هﺸﺖ ﺁن زﻣﺎﻧﺶ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﻰﺷﻤﺮد و ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﺑﻮى ﻣﻰﺑﺮد او آﺰ اﻳﻦ ﻣﻘﺼﻮد ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻌﺪن ﺷﺮم و ﺣﻴﺎ ﺑﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫ﺑﺴﺖ ﺁن ﺳﻮﮔﻨﺪهﺎ ﺑﺮ وى ﺳﺒﻴﻞ‬

‫ﺑﺲ آﻪ ﻻﺑﻪ آﺮدش و ﺳﻮﮔﻨﺪ داد‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب اﻟﻌﺒﺎد‬

‫آﻪ ﻧﺒﻮدم ﻣﻦ ﺑﻪ آﺎرت ﺳﺮﺳﺮى‬

‫ﻟﻴﻚ ز اﻧﭽﻪ رﻓﺖ ﺗﻮ داﻧﺎﺗﺮى‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎﻣﻰ آﻪ ز هﻮﻟﺶ اى ﺑﺼﻴﺮ‬

‫هﻔﺖ ﮔﺮدون ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ از ﻣﺴﻴﺮ‬

‫ﺷﺮﻣﻢ ﺁﻣﺪ ﮔﺸﺘﻢ از ﻧﺎﻣﺖ ﺧﺠﻞ‬

‫ور ﻧﻪ ﺁﺳﺎن اﺳﺖ ﻧﻘﻞ ﻣﺸﺖ ﮔﻞ‬

‫آﻪ ﺗﻮ زورى دادﻩاى اﻣﻼك را‬

‫آﻪ ﺑﺪراﻧﻨﺪ اﻳﻦ اﻓﻼك را‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻣﻴﻜﺎﻳﻴﻞ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﻗﺒﺾ ﺣﻔﻨﻪى ﺧﺎك از زﻣﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺗﺮآﻴﺐ ﺟﺴﻢ ﻣﺒﺎرك‬ ‫اﺑﻮ اﻟﺒﺸﺮ ﺧﻠﻴﻔﻪ اﻟﺤﻖ ﻣﺴﺠﻮد اﻟﻤﻠﻚ و ﻣﻌﻠﻤﻬﻢ ﺁدم ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻴﻜﺎﻳﻴﻞ را ﺗﻮ رو ﺑﻪ زﻳﺮ‬

‫ﻣﺸﺖ ﺧﺎآﻰ در رﺑﺎ از وى ﭼﻮ ﺷﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻴﻜﺎﻳﻴﻞ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﺎآﺪان‬

‫دﺳﺖ آﺮد او ﺗﺎ آﻪ ﺑﺮﺑﺎﻳﺪ از ﺁن‬

‫ﺧﺎك ﻟﺮزﻳﺪ و در ﺁﻣﺪ در ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ او ﻻﺑﻪ آﻨﺎن و اﺷﻚ رﻳﺰ‬

‫ﺳﻴﻨﻪ ﺳﻮزان ﻻﺑﻪ آﺮد و اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﺑﺎ ﺳﺮﺷﻚ ﭘﺮ ز ﺧﻮن ﺳﻮﮔﻨﺪ داد‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻳﺰدان ﻟﻄﻴﻒ ﺑﻰﻧﺪﻳﺪ‬

‫آﻪ ﺑﻜﺮدت ﺣﺎﻣﻞ ﻋﺮش ﻣﺠﻴﺪ‬

‫آﻴﻞ ارزاق ﺟﻬﺎن را ﻣﺸﺮﻓﻰ‬

‫ﺗﺸﻨﮕﺎن ﻓﻀﻞ را ﺗﻮ ﻣﻐﺮﻓﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﻴﻜﺎﻳﻴﻞ از آﻴﻞ اﺷﺘﻘﺎق‬

‫دارد و آﻴﺎل ﺷﺪ در ارﺗﺰاق‬

‫آﻪ اﻣﺎﻧﻢ دﻩ ﻣﺮا ﺁزاد آﻦ‬

‫ﺑﻴﻦ آﻪ ﺧﻮن ﺁﻟﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺳﺨﻦ‬

‫ﻣﻌﺪن رﺣﻢ اﻟﻪ ﺁﻣﺪ ﻣﻠﻚ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن رﻳﺰم ﺑﺮ ﺁن رﻳﺶ اﻳﻦ ﻧﻤﻚ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﻣﻌﺪن ﻗﻬﺮ اﺳﺖ دﻳﻮ‬

‫آﻪ ﺑﺮ ﺁورد از ﺑﻨﻰ ﺁدم ﻏﺮﻳﻮ‬

‫ﺳﺒﻖ رﺣﻤﺖ ﺑﺮ ﻏﻀﺐ هﺴﺖ اى ﻓﺘﺎ‬

‫ﻟﻄﻒ ﻏﺎﻟﺐ ﺑﻮد در وﺻﻒ ﺧﺪا‬

‫‪٨٠٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن دارﻧﺪ ﻻ ﺑﺪ ﺧﻮى او‬

‫ﻣﺸﻜﻬﺎﺷﺎن ﭘﺮ ز ﺁب ﺟﻮى او‬

‫ﺁن رﺳﻮل ﺣﻖ ﻗﻼووز ﺳﻠﻮك‬

‫ﮔﻔﺖ اﻟﻨﺎس ﻋﻠﻰ دﻳﻦ اﻟﻤﻠﻮك‬

‫رﻓﺖ ﻣﻴﻜﺎﻳﻴﻞ ﺳﻮى رب دﻳﻦ‬

‫ﺧﺎﻟﻰ از ﻣﻘﺼﻮد دﺳﺖ و ﺁﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ اى داﻧﺎى ﺳﺮ و ﺷﺎﻩ ﻓﺮد‬

‫ﺧﺎآﻢ از زارى و ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺴﺘﻪ آﺮد‬

‫ﺁب دﻳﺪﻩ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻗﺪر ﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ ﻧﺘﺎﻧﺴﺘﻢ آﻪ ﺁرم ﻧﺎﺷﻨﻮد‬

‫ﺁﻩ و زارى ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﺲ ﻗﺪر داﺷﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺘﺎﻧﺴﺘﻢ ﺣﻘﻮق ﺁن ﮔﺬاﺷﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﺲ ﻗﺪر دارد ﭼﺸﻢ ﺗﺮ‬

‫ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺸﺘﻤﻰ اﺳﺘﻴﺰﻩﮔﺮ‬

‫دﻋﻮت زارى اﺳﺖ روزى ﭘﻨﺞ ﺑﺎر‬

‫ﺑﻨﺪﻩ را آﻪ در ﻧﻤﺎز ﺁ و ﺑﺰار‬

‫ﻧﻌﺮﻩى ﻣﻮذن آﻪ ﺣﻰ ﻋﻠﻰ اﻟﻔﻼح‬

‫و ﺁن ﻓﻼح اﻳﻦ زارى اﺳﺖ و اﻗﺘﺮاح‬

‫ﺁن آﻪ ﺧﻮاهﻰ آﺰ ﻏﻤﺶ ﺧﺴﺘﻪ آﻨﻰ‬

‫راﻩ زارى ﺑﺮ دﻟﺶ ﺑﺴﺘﻪ آﻨﻰ‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮو ﺁﻳﺪ ﺑﻼ ﺑﻰداﻓﻌﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ از ﺗﻀﺮع ﺷﺎﻓﻌﻰ‬

‫وان آﻪ ﺧﻮاهﻰ آﺰ ﺑﻼﻳﺶ واﺧﺮى‬

‫ﺟﺎن او را در ﺗﻀﺮع ﺁورى‬

‫ﮔﻔﺘﻪ اى اﻧﺪر ﻧﺒﻰ آﺎن اﻣﺘﺎن‬

‫آﻪ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺁﻣﺪ ﺁن ﻗﻬﺮ ﮔﺮان‬

‫ﭼﻮن ﺗﻀﺮع ﻣﻰﻧﻜﺮدﻧﺪ ﺁن ﻧﻔﺲ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻼ زﻳﺸﺎن ﺑﮕﺸﺘﻰ ﺑﺎز ﭘﺲ‬

‫ﻟﻴﻚ دﻟﻬﺎﺷﺎن ﭼﻮ ﻗﺎﺳﻰ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﮔﻨﻪهﺎﺷﺎن ﻋﺒﺎدت ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﺪاﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﺠﺮم ﻋﻨﻴﺪ‬

‫ﺁب از ﭼﺸﻤﺶ آﺠﺎ داﻧﺪ دوﻳﺪ‬

‫ﻗﺼﻪى ﻗﻮم ﻳﻮﻧﺲ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻴﺎن و ﺑﺮهﺎن ﺁن اﺳﺖ آﻪ ﺗﻀﺮع و زارى داﻓﻊ ﺑﻼى ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺣﻖ‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻓﺎﻋﻞ ﻣﺨﺘﺎر اﺳﺖ ﭘﺲ ﺗﻀﺮع و ﺗﻌﻈﻴﻢ ﭘﻴﺶ او ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﻓﻼﺳﻔﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻓﺎﻋﻞ ﺑﻪ ﻃﺒﻊ اﺳﺖ‬ ‫و ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻧﻪ ﻣﺨﺘﺎر ﭘﺲ ﺗﻀﺮع ﻃﺒﻊ را ﻧﮕﺮداﻧﺪ‬ ‫ﻗﻮم ﻳﻮﻧﺲ را ﭼﻮ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ ﺑﻼ‬

‫اﺑﺮ ﭘﺮ ﺁﺗﺶ ﺟﺪا ﺷﺪ از ﺳﻤﺎ‬

‫ﺑﺮق ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺖ ﻣﻰﺳﻮزﻳﺪ ﺳﻨﮓ‬

‫اﺑﺮ ﻣﻰﻏﺮﻳﺪ و رخ ﻣﻰرﻳﺨﺖ رﻧﮓ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن ﺑﺮ ﺑﺎﻣﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﺐ‬

‫آﻪ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ز ﺑﺎﻻ ﺁن آﺮب‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن از ﺑﺎﻣﻬﺎ زﻳﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮهﻨﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺻﺤﺮا ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﺎدران ﺑﭽﮕﺎن ﺑﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ هﻤﻪ ﻧﺎﻟﻪ و ﻧﻔﻴﺮ اﻓﺮاﺧﺘﻨﺪ‬

‫‪٨٠٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫از ﻧﻤﺎز ﺷﺎم ﺗﺎ وﻗﺖ ﺳﺤﺮ‬

‫ﺧﺎك ﻣﻰآﺮدﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁن ﻧﻔﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﻰ ﺁوازهﺎ ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫رﺣﻢ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁن ﻗﻮم ﻟﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ ﻧﻮﻣﻴﺪى و ﺁﻩ ﻧﺎﺷﻜﻔﺖ‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك اﺑﺮ واﮔﺸﺘﻦ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻗﺼﻪى ﻳﻮﻧﺲ دراز اﺳﺖ و ﻋﺮﻳﺾ‬

‫وﻗﺖ ﺧﺎك اﺳﺖ و ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺴﺘﻔﻴﺾ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻀﺮع را ﺑﺮ ﺣﻖ ﻗﺪرهﺎﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﺑﻬﺎ آﺎﻧﺠﺎﺳﺖ زارى را آﺠﺎﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ اﻣﻴﺪ اآﻨﻮن ﻣﻴﺎن را ﭼﺴﺖ ﺑﻨﺪ‬

‫ﺧﻴﺰ اى ﮔﺮﻳﻨﺪﻩ و داﻳﻢ ﺑﺨﻨﺪ‬

‫آﻪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻰﻧﻬﺪ ﺷﺎﻩ ﻣﺠﻴﺪ‬

‫اﺷﻚ را در ﻓﻀﻞ ﺑﺎ ﺧﻮن ﺷﻬﻴﺪ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدن اﺳﺮاﻓﻴﻞ را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺧﺎك آﻪ ﺣﻔﻨﻪ اى ﺑﺮﮔﻴﺮ از ﺧﺎك ﺑﻬﺮ ﺗﺮآﻴﺐ ﺟﺴﻢ ﺁدم ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﮔﻔﺖ اﺳﺮاﻓﻴﻞ را ﻳﺰدان ﻣﺎ‬

‫آﻪ ﺑﺮو ز ﺁن ﺧﺎك ﭘﺮ آﻦ آﻒ ﺑﻴﺎ‬

‫ﺁﻣﺪ اﺳﺮاﻓﻴﻞ هﻢ ﺳﻮى زﻣﻴﻦ‬

‫ﺑﺎز ﺁﻏﺎزﻳﺪ ﺧﺎآﺴﺘﺎن ﺣﻨﻴﻦ‬

‫آﺎى ﻓﺮﺷﺘﻪى ﺻﻮر و اى ﺑﺤﺮ ﺣﻴﺎت‬

‫آﻪ ز دﻣﻬﺎى ﺗﻮ ﺟﺎن ﻳﺎﺑﺪ ﻣﻮات‬

‫در دﻣﻰ از ﺻﻮر ﻳﻚ ﺑﺎﻧﮓ ﻋﻈﻴﻢ‬

‫ﭘﺮ ﺷﻮد ﻣﺤﺸﺮ ﺧﻼﻳﻖ از رﻣﻴﻢ‬

‫در دﻣﻰ در ﺻﻮر ﮔﻮﻳﻰ اﻟﺼﻼ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ اى آﺸﺘﮕﺎن آﺮﺑﻼ‬

‫اى هﻼآﺖ دﻳﺪﻩﮔﺎن از ﺗﻴﻎ ﻣﺮگ‬

‫ﺑﺮ زﻧﻴﺪ از ﺧﺎك ﺳﺮ ﭼﻮن ﺷﺎخ و ﺑﺮگ‬

‫رﺣﻤﺖ ﺗﻮ و ﺁن دم ﮔﻴﺮاى ﺗﻮ‬

‫ﭘﺮ ﺷﻮد اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ از اﺣﻴﺎى ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ ﻓﺮﺷﺘﻪى رﺣﻤﺘﻰ رﺣﻤﺖ ﻧﻤﺎ‬

‫ﺣﺎﻣﻞ ﻋﺮﺷﻰ و ﻗﺒﻠﻪى دادهﺎ‬

‫ﻋﺮش ﻣﻌﺪن ﮔﺎﻩ داد و ﻣﻌﺪﻟﺖ‬

‫ﭼﺎرﺟﻮ در زﻳﺮ او ﭘﺮ ﻣﻐﻔﺮت‬

‫ﺟﻮى ﺷﻴﺮ و ﺟﻮى ﺷﻬﺪ ﺟﺎودان‬

‫ﺟﻮى ﺧﻤﺮ و دﺟﻠﻪى ﺁب روان‬

‫ﭘﺲ ز ﻋﺮش اﻧﺪر ﺑﻬﺸﺘﺴﺘﺎن رود‬

‫در ﺟﻬﺎن هﻢ ﭼﻴﺰآﻰ ﻇﺎهﺮ ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁﻟﻮدﻩﺳﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﺁن ﭼﻬﺎر‬

‫از ﭼﻪ از زهﺮ ﻓﻨﺎ و ﻧﺎﮔﻮار‬

‫ﺟﺮﻋﻪ اى ﺑﺮ ﺧﺎك ﺗﻴﺮﻩ رﻳﺨﺘﻨﺪ‬

‫ز ﺁن ﭼﻬﺎر و ﻓﺘﻨﻪاى اﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ اﺻﻞ ﺁن را اﻳﻦ ﺧﺴﺎن‬

‫ﺧﻮد ﺑﺮ اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪﻧﺪ اﻳﻦ ﻧﺎآﺴﺎن‬

‫ﺷﻴﺮ داد و ﭘﺮورش اﻃﻔﺎل را‬

‫ﭼﺸﻤﻪ آﺮدﻩ ﺳﻴﻨﻪى هﺮ زال را‬

‫ﺧﻤﺮ دﻓﻊ ﻏﺼﻪ و اﻧﺪﻳﺸﻪ را‬

‫ﭼﺸﻤﻪ آﺮدﻩ از ﻋﻨﺐ در اﺟﺘﺮا‬

‫‪٨٠٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻧﮕﺒﻴﻦ داروى ﺗﻦ رﻧﺠﻮر را‬

‫ﭼﺸﻤﻪ آﺮدﻩ ﺑﺎﻃﻦ زﻧﺒﻮر را‬

‫ﺁب دادى ﻋﺎم اﺻﻞ و ﻓﺮع را‬

‫از ﺑﺮاى ﻃﻬﺮ و ﺑﻬﺮ آﺮع را‬

‫ﺗﺎ از اﻳﻨﻬﺎ ﭘﻰ ﺑﺮى ﺳﻮى اﺻﻮل‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪى اى ﺑﻮ اﻟﻔﻀﻮل‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اآﻨﻮن ﻣﺎﺟﺮاى ﺧﺎك را‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻓﺴﻮن ﻣﺤﺮاك را‬

‫ﭘﻴﺶ اﺳﺮاﻓﻴﻞ ﮔﺸﺘﻪ او ﻋﺒﻮس‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﻜﻞ و ﭼﺎﭘﻠﻮس‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ذات ﭘﺎك ذو اﻟﺠﻼل‬

‫آﻪ ﻣﺪار اﻳﻦ ﻗﻬﺮ را ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﻼل‬

‫ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺗﻘﻠﻴﺐ ﺑﻮﻳﻰ ﻣﻰﺑﺮم‬

‫ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﻰ ﻣﻰدود اﻧﺪر ﺳﺮم‬

‫ﺗﻮ ﻓﺮﺷﺘﻪى رﺣﻤﺘﻰ رﺣﻤﺖ ﻧﻤﺎ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺮﻏﻰ را ﻧﻴﺎزارد هﻤﺎ‬

‫اى ﺷﻔﺎ و رﺣﻤﺖ اﺻﺤﺎب درد‬

‫ﺗﻮ هﻤﺎن آﻦ آﺎن دو ﻧﻴﻜﻮ آﺎر آﺮد‬

‫زود اﺳﺮاﻓﻴﻞ ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﺬر و ﻣﺎﺟﺮا ﻧﺰد اﻟﻪ‬

‫آﺰ ﺑﺮون ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺪادى آﻪ ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﻋﻜﺲ ﺁن اﻟﻬﺎم دادى در ﺿﻤﻴﺮ‬

‫اﻣﺮ آﺮدى در ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﻮى ﮔﻮش‬

‫ﻧﻬﻰ آﺮدى از ﻗﺴﺎوت ﺳﻮى هﻮش‬

‫ﺳﺒﻖ رﺣﻤﺖ ﮔﺸﺖ ﻏﺎﻟﺐ ﺑﺮ ﻏﻀﺐ‬

‫اى ﺑﺪﻳﻊ اﻓﻌﺎل و ﻧﻴﻜﻮ آﺎر رب‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﻣﻠﻚ اﻟﻌﺰم و اﻟﺤﺰم را ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺣﻔﻨﻪى ﺧﺎك‬ ‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺟﺴﻢ ﺁدم ﭼﺎﻻك ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻳﺰدان زود ﻋﺰراﻳﻴﻞ را‬

‫آﻪ ﺑﺒﻴﻦ ﺁن ﺧﺎك ﭘﺮ ﺗﺨﻴﻴﻞ را‬

‫ﺁن ﺿﻌﻴﻒ زال ﻇﺎﻟﻢ را ﺑﻴﺎب‬

‫ﻣﺸﺖ ﺧﺎآﻰ هﻴﻦ ﺑﻴﺎور ﺑﺎ ﺷﺘﺎب‬

‫رﻓﺖ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﺳﺮهﻨﮓ ﻗﻀﺎ‬

‫ﺳﻮى آﺮﻩى ﺧﺎك ﺑﻬﺮ اﻗﺘﻀﺎ‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ ﻗﺎﻧﻮن ﻧﻔﻴﺮ ﺁﻏﺎز آﺮد‬

‫داد ﺳﻮﮔﻨﺪش ﺑﺴﻰ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرد‬

‫آﺎى ﻏﻼم ﺧﺎص و اى ﺣﻤﺎل ﻋﺮش‬

‫اى ﻣﻄﺎع اﻻﻣﺮ اﻧﺪر ﻋﺮش و ﻓﺮش‬

‫رو ﺑﻪ ﺣﻖ رﺣﻤﺖ رﺣﻤﺎن ﻓﺮد‬

‫رو ﺑﻪ ﺣﻖ ﺁن آﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻟﻄﻒ آﺮد‬

‫ﺣﻖ ﺷﺎهﻰ آﻪ ﺟﺰ او ﻣﻌﺒﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ او زارى آﺲ ﻣﺮدود ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺪﻳﻦ اﻓﺴﻮن آﻪ ﻣﻦ‬

‫رو ﺑﺘﺎﺑﻢ ز ﺁﻣﺮ ﺳﺮ و ﻋﻠﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮد او ﺑﻪ ﺣﻠﻢ‬

‫هﺮ دو اﻣﺮﻧﺪ ﺁن ﺑﮕﻴﺮ از راﻩ ﻋﻠﻢ‬

‫‪٨١٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﺗﺎوﻳﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻗﻴﺎس‬

‫در ﺻﺮﻳﺢ اﻣﺮ آﻢ ﺟﻮ اﻟﺘﺒﺎس‬

‫ﻓﻜﺮ ﺧﻮد را ﮔﺮ آﻨﻰ ﺗﺎوﻳﻞ ﺑﻪ‬

‫آﻪ آﻨﻰ ﺗﺎوﻳﻞ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﺸﺘﺒﻪ‬

‫دل هﻤﻰﺳﻮزد ﻣﺮا ﺑﺮ ﻻﺑﻪات‬

‫ﺳﻴﻨﻪام ﭘﺮ ﺧﻮن ﺷﺪ از ﺷﻮرﺁﺑﻪات‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻰرﺣﻢ ﺑﻞ ز ﺁن هﺮ ﺳﻪ ﭘﺎك‬

‫رﺣﻢ ﺑﻴﺶ اﺳﺘﻢ ز درد دردﻧﺎك‬

‫ﮔﺮ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﻣﻰزﻧﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻳﺘﻴﻢ‬

‫ور دهﺪ ﺣﻠﻮا ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﺁن ﺣﻠﻴﻢ‬

‫اﻳﻦ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺧﻮﺷﺘﺮ از ﺣﻠﻮاى او‬

‫ور ﺷﻮد ﻏﺮﻩ ﺑﻪ ﺣﻠﻮا واى او‬

‫ﺑﺮ ﻧﻔﻴﺮ ﺗﻮ ﺟﮕﺮ ﻣﻰﺳﻮزدم‬

‫ﻟﻴﻚ ﺣﻖ ﻟﻄﻔﻰ هﻤﻰﺁﻣﻮزدم‬

‫ﻟﻄﻒ ﻣﺨﻔﻰ در ﻣﻴﺎن ﻗﻬﺮهﺎ‬

‫در ﺣﺪث ﭘﻨﻬﺎن ﻋﻘﻴﻖ ﺑﻰﺑﻬﺎ‬

‫ﻗﻬﺮ ﺣﻖ ﺑﻬﺘﺮ ز ﺻﺪ ﺣﻠﻢ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﻊ آﺮدن ﺟﺎن ز ﺣﻖ ﺟﺎن آﻨﺪن اﺳﺖ‬

‫ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻗﻬﺮش ﺑﻪ از ﺣﻠﻢ دو آﻮن‬

‫ﻧﻌﻢ رب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻧﻌﻢ ﻋﻮن‬

‫ﻟﻄﻔﻬﺎى ﻣﻀﻤﺮ اﻧﺪر ﻗﻬﺮ او‬

‫ﺟﺎن ﺳﭙﺮدن ﺟﺎن ﻓﺰاﻳﺪ ﺑﻬﺮ او‬

‫هﻴﻦ رهﺎ آﻦ ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﻰ و ﺿﻼل‬

‫ﺳﺮ ﻗﺪم آﻦ ﭼﻮن آﻪ ﻓﺮﻣﻮدت ﺗﻌﺎل‬

‫ﺁن ﺗﻌﺎل او ﺗﻌﺎﻟﻴﻬﺎ دهﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﻰ و ﺟﻔﺖ و ﻧﻬﺎﻟﻴﻬﺎ دهﺪ‬

‫ﺑﺎرى ﺁن اﻣﺮ ﺳﻨﻰ را هﻴﭻ هﻴﭻ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻴﺎرم آﺮد وهﻦ و ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺁن ﺧﺎك ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ز ﺁن ﮔﻤﺎن ﺑﺪ ﺑﺪش در ﮔﻮش ﺑﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز از ﻧﻮع دﮔﺮ ﺁن ﺧﺎك ﭘﺴﺖ‬

‫ﻻﺑﻪ و ﺳﺠﺪﻩ هﻤﻰآﺮد او ﭼﻮ ﻣﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻧﺒﻮد زﻳﻦ زﻳﺎن‬

‫ﻣﻦ ﺳﺮ و ﺟﺎن ﻣﻰﻧﻬﻢ رهﻦ و ﺿﻤﺎن‬

‫ﻻﺑﻪ ﻣﻨﺪﻳﺶ و ﻣﻜﻦ ﻻﺑﻪ دﮔﺮ‬

‫ﺟﺰ ﺑﺪان ﺷﺎﻩ رﺣﻴﻢ دادﮔﺮ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﻓﺮﻣﺎﻧﻢ ﻧﻴﺎرم ﺗﺮك آﺮد‬

‫اﻣﺮ او آﺰ ﺑﺤﺮ اﻧﮕﻴﺰﻳﺪ ﮔﺮد‬

‫ﺟﺰ از ﺁن ﺧﻼق ﮔﻮش و ﭼﺸﻢ و ﺳﺮ‬

‫ﻧﺸﻨﻮم از ﺟﺎن ﺧﻮد هﻢ ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫ﮔﻮش ﻣﻦ از ﻏﻴﺮ ﮔﻔﺖ او آﺮ اﺳﺖ‬

‫او ﻣﺮا از ﺟﺎن ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺟﺎنﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن از او ﺁﻣﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪ او ز ﺟﺎن‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺟﺎن دهﺪ او راﻳﮕﺎن‬

‫ﺟﺎن آﻪ ﺑﺎﺷﺪ آﺶ ﮔﺰﻳﻨﻢ ﺑﺮ آﺮﻳﻢ‬

‫آﻴﻚ ﭼﻪ ﺑﻮد آﻪ ﺑﺴﻮزم زو ﮔﻠﻴﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺪاﻧﻢ ﺧﻴﺮ اﻻ ﺧﻴﺮ او‬

‫ﺻﻢ و ﺑﻜﻢ و ﻋﻤﻰ ﻣﻦ از ﻏﻴﺮ او‬

‫ﮔﻮش ﻣﻦ آﺮ اﺳﺖ از زارى آﻨﺎن‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ در آﻒ او هﻤﭽﻮن ﺳﻨﺎن‬

‫‪٨١١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﻰ آﻪ ﺗﺮا از او ﻇﻠﻤﻰ رﺳﺪ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ او هﻤﭽﻮن ﺁﻟﺘﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺎرف ﺁن ﺑﻮد آﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ‬ ‫رﺟﻮع آﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻟﺖ و اﮔﺮ ﺑﻪ ﺁﻟﺖ رﺟﻮع آﻨﺪ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﻧﻪ از ﺟﻬﻞ آﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮاى ﻣﺼﻠﺤﺘﻰ ﭼﻨﺎن آﻪ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ‬ ‫ﻗﺪس اﻟﻠﱠﻪ ﺳﺮﻩ ﮔﻔﺖ آﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎل اﺳﺖ آﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺨﻠﻮق ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪام و از ﻣﺨﻠﻮق ﺳﺨﻦ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩام و ﻟﻴﻜﻦ‬ ‫ﺧﻠﻖ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻨﺪارﻧﺪ آﻪ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ و از اﻳﺸﺎن ﻣﻰﺷﻨﻮم زﻳﺮا اﻳﺸﺎن ﻣﺨﺎﻃﺐ اآﺒﺮ را ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻨﺪ آﻪ‬ ‫اﻳﺸﺎن ﭼﻮن ﺻﺪاﻳﻨﺪ او را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ‪ ،‬اﻟﺘﻔﺎت ﻣﺴﺘﻤﻊ ﻋﺎﻗﻞ ﺑﻪ ﺻﺪا ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎن آﻪ ﻣﺜﻞ اﺳﺖ ﻣﻌﺮوف‪:‬‬ ‫ﻗﺎل اﻟﺠﺪار ﻟﻠﻮﺗﺪ ﻟﻢ ﺗﺸﻘﻨﻰ ﻗﺎل اﻟﻮﺗﺪ اﻧﻈﺮ اﻟﻰ ﻣﻦ ﻳﺪﻗﻨﻰ‬ ‫اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ از ﺳﻨﺎن رﺣﻤﺖ ﻣﺠﻮ‬

‫ز ﺁن ﺷﻬﻰ ﺟﻮ آﺎن ﺑﻮد در دﺳﺖ او‬

‫ﺑﺎ ﺳﻨﺎن و ﺗﻴﻎ ﻻﺑﻪ ﭼﻮن آﻨﻰ‬

‫او اﺳﻴﺮ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁن ﺳﻨﻰ‬

‫او ﺑﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﺁزر اﺳﺖ و ﻣﻦ ﺻﻨﻢ‬

‫ﺁﻟﺘﻰ آﺎو ﺳﺎزدم ﻣﻦ ﺁن ﺷﻮم‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮا ﺳﺎﻏﺮ آﻨﺪ ﺳﺎﻏﺮ ﺷﻮم‬

‫ور ﻣﺮا ﺧﻨﺠﺮ آﻨﺪ ﺧﻨﺠﺮ ﺷﻮم‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮا ﭼﺸﻤﻪ آﻨﺪ ﺁﺑﻰ دهﻢ‬

‫ور ﻣﺮا ﺁﺗﺶ آﻨﺪ ﺗﺎﺑﻰ دهﻢ‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮا ﺑﺎران آﻨﺪ ﺧﺮﻣﻦ دهﻢ‬

‫ور ﻣﺮا ﻧﺎوك آﻨﺪ در ﺗﻦ ﺟﻬﻢ‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮا ﻣﺎرى آﻨﺪ زهﺮ اﻓﻜﻨﻢ‬

‫ور ﻣﺮا ﻳﺎرى آﻨﺪ ﺧﺪﻣﺖ آﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ آﻠﻜﻢ در ﻣﻴﺎن اﺻﺒﻌﻴﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ در ﺻﻒ ﻃﺎﻋﺖ ﺑﻴﻦ ﺑﻴﻦ‬

‫ﺧﺎك را ﻣﺸﻐﻮل آﺮد او در ﺳﺨﻦ‬

‫ﻳﻚ آﻔﻰ ﺑﺮﺑﻮد از ﺁن ﺧﺎك آﻬﻦ‬

‫ﺳﺎﺣﺮاﻧﻪ در رﺑﻮد از ﺧﺎآﺪان‬

‫ﺧﺎك ﻣﺸﻐﻮل ﺳﺨﻦ ﭼﻮن ﺑﻰﺧﻮدان‬

‫ﺑﺮد ﺗﺎ ﺣﻖ ﺗﺮﺑﺖ ﺑﻰراى را‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ ﺁن ﮔﺮﻳﺰان ﭘﺎى را‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺰدان آﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ روﺷﻨﻢ‬

‫آﻪ ﺗﺮا ﺟﻼد اﻳﻦ ﺧﻠﻘﺎن آﻨﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب دﺷﻤﻨﻢ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺸﺎرم ﺧﻠﻖ را در ﻣﺮگ ﺣﻠﻖ‬

‫ﺗﻮ روا دارى ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﻨﻰ‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﻣﺒﻐﻮض و دﺷﻤﻦ رو آﻨﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ اﺳﺒﺎﺑﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﺁرم ﻋﻴﺎن‬

‫از ﺗﺐ و ﻗﻮﻟﻨﺞ و ﺳﺮﺳﺎم و ﺳﻨﺎن‬

‫آﻪ ﺑﮕﺮداﻧﻢ ﻧﻈﺮﺷﺎن را ز ﺗﻮ‬

‫در ﻣﺮﺿﻬﺎ و ﺳﺒﺒﻬﺎى ﺳﻪ ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب ﺑﻨﺪﮔﺎن هﺴﺘﻨﺪ ﻧﻴﺰ‬

‫آﻪ ﺳﺒﺒﻬﺎ را ﺑﺪرﻧﺪ اى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﭼﺸﻤﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺬارﻩ از ﺳﺒﺐ‬

‫در ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﺣﺠﺐ از ﻓﻀﻞ رب‬

‫‪٨١٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﺮﻣﻪى ﺗﻮﺣﻴﺪ از آﺤﺎل ﺣﺎل‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻪ رﺳﺘﻪ ز ﻋﻠﺖ و اﻋﺘﻼل‬

‫ﻧﻨﮕﺮﻧﺪ اﻧﺪر ﺗﺐ و ﻗﻮﻟﻨﺞ و ﺳﻞ‬

‫راﻩ ﻧﺪهﻨﺪ اﻳﻦ ﺳﺒﺒﻬﺎ را ﺑﻪ دل‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺮ ﻳﻚ زﻳﻦ ﻣﺮﺿﻬﺎ را دواﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن دوا ﻧﭙﺬﻳﺮد ﺁن ﻓﻌﻞ ﻗﻀﺎﺳﺖ‬

‫هﺮ ﻣﺮض دارد دوا ﻣﻰدان ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن دواى رﻧﺞ ﺳﺮﻣﺎ ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﺧﻮاهﺪ آﻪ ﻣﺮدى ﺑﻔﺴﺮد‬

‫ﺳﺮدى از ﺻﺪ ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ هﻢ ﺑﮕﺬرد‬

‫در وﺟﻮدش ﻟﺮزﻩاى ﺑﻨﻬﺪ آﻪ ﺁن‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺷﻮد ﻧﻪ از ﺁﺷﻴﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ ﺁﻳﺪ ﻃﺒﻴﺐ اﺑﻠﻪ ﺷﻮد‬

‫و ﺁن دوا در ﻧﻔﻊ هﻢ ﮔﻤﺮﻩ ﺷﻮد‬

‫آﻰ ﺷﻮد ﻣﺤﺠﻮب ادراك ﺑﺼﻴﺮ‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺒﻬﺎى ﺣﺠﺎب ﮔﻮل ﮔﻴﺮ‬

‫اﺻﻞ ﺑﻴﻨﺪ دﻳﺪﻩ ﭼﻮن اآﻤﻞ ﺑﻮد‬

‫ﻓﺮع ﺑﻴﻨﺪ ﭼﻮن آﻪ ﻣﺮد اﺣﻮل ﺑﻮد‬

‫ﺟﻮاب ﺁﻣﺪن آﻪ ﺁن آﻪ ﻧﻈﺮ او ﺑﺮ اﺳﺒﺎب و ﻣﺮض و زﺧﻢ ﺗﻴﻎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺑﺮ آﺎر ﺗﻮ ﻋﺰراﻳﻴﻞ هﻢ ﻧﻴﺎﻳﺪ آﻪ ﺗﻮ هﻢ‬ ‫ﺳﺒﺒﻰ اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺨﻔﻰﺗﺮى از ﺁن ﺳﺒﺒﻬﺎ‪ ،‬و ﺑﻮد آﻪ ﺑﺮ ﺁن رﻧﺠﻮر ﻣﺨﻔﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ آﻪ‬ ‫ن‬ ‫ﺼﺮُو َ‬ ‫ﻦ ﻻ ُﺗ ْﺒ ِ‬ ‫ب ِإَﻟ ْﻴ ِﻪ ِﻣ ْﻨ ُﻜ ْﻢ َو ﻟ ِﻜ ْ‬ ‫و هﻮ َأ ْﻗ َﺮ ُ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻳﺰدان ﺁن آﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﺻﻞ دان‬

‫ﭘﺲ ﺗﺮا آﻰ ﺑﻴﻨﺪ او اﻧﺪر ﻣﻴﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﻳﺶ از ﻋﺎﻣﻪ ﭘﻨﻬﺎن آﺮدﻩاى‬

‫ﭘﻴﺶ روﺷﻦ دﻳﺪﻩﮔﺎن هﻢ ﭘﺮدﻩاى‬

‫دان آﻪ اﻳﺸﺎن را ﺷﻜﺮ ﺑﺎﺷﺪ اﺟﻞ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻈﺮﺷﺎن ﻣﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ در دول‬

‫ﺗﻠﺦ ﻧﺒﻮد ﭘﻴﺶ اﻳﺸﺎن ﻣﺮگ ﺗﻦ‬

‫ﭼﻮن روﻧﺪ از ﭼﺎﻩ و زﻧﺪان در ﭼﻤﻦ‬

‫وا رهﻴﺪﻧﺪ از ﺟﻬﺎن ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬

‫آﺲ ﻧﮕﺮﻳﺪ ﺑﺮ ﻓﻮات هﻴﭻ هﻴﭻ‬

‫ﺑﺮج زﻧﺪان را ﺷﻜﺴﺖ ارآﺎﻧﻴﻰ‬

‫هﻴﭻ از او رﻧﺠﺪ دل زﻧﺪاﻧﻴﻰ‬

‫آﺎى درﻳﻎ اﻳﻦ ﺳﻨﮓ ﻣﺮﻣﺮ را ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ روان و ﺟﺎن ﻣﺎ از ﺣﺒﺲ رﺳﺖ‬

‫ﺁن رﺧﺎم ﺧﻮب و ﺁن ﺳﻨﮓ ﺷﺮﻳﻒ‬

‫ﺑﺮج زﻧﺪان را ﺑﻬﻰ ﺑﻮد و اﻟﻴﻒ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺴﺘﺶ ﺗﺎ آﻪ زﻧﺪاﻧﻰ ﺑﺮﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ او در ﺟﺮم اﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫هﻴﭻ زﻧﺪاﻧﻰ ﻧﮕﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﻓﺸﺎر‬

‫ﺟﺰ آﺴﻰ آﺰ ﺣﺒﺲ ﺁرﻧﺪش ﺑﻪ دار‬

‫ﺗﻠﺦ آﻰ ﺑﺎﺷﺪ آﺴﻰ را آﺶ ﺑﺮﻧﺪ‬

‫از ﻣﻴﺎن زهﺮ ﻣﺎران ﺳﻮى ﻗﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن ﻣﺠﺮد ﮔﺸﺘﻪ از ﻏﻮﻏﺎى ﺗﻦ‬

‫ﻣﻰﭘﺮد ﺑﺎ ﭘﺮ دل ﺑﻰﭘﺎى ﺗﻦ‬

‫‪٨١٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻤﭽﻮ زﻧﺪاﻧﻰ ﭼﻪ آﺎﻧﺪر ﺷﺒﺎن‬

‫ﺧﺴﺒﺪ و ﺑﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب او ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﮔﻮﻳﺪ اى ﻳﺰدان ﻣﺮا در ﺗﻦ ﻣﺒﺮ‬

‫ﺗﺎ در اﻳﻦ ﮔﻠﺸﻦ آﻨﻢ ﻣﻦ آﺮ و ﻓﺮ‬

‫ﮔﻮﻳﺪش ﻳﺰدان دﻋﺎ ﺷﺪ ﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫وا ﻣﺮو و اﷲ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاﺑﻰ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻮن ﺧﻮش ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮگ ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﻨﺖ در رود‬

‫هﻴﭻ او ﺣﺴﺮت ﺧﻮرد ﺑﺮ اﻧﺘﺒﺎﻩ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻦ ﺑﺎ ﺳﻠﺴﻠﻪ در ﻗﻌﺮ ﭼﺎﻩ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﻰ ﺁﺧﺮ در ﺁ در ﺻﻒ رزم‬

‫آﻪ ﺗﺮا ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻮدﻩ ﺳﺖ ﺑﺰم‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ راﻩ ﺑﺎﻻ آﻦ ﻗﻴﺎم‬

‫هﻤﭽﻮ ﺷﻤﻌﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﺤﺮاب اى ﻏﻼم‬

‫اﺷﻚ ﻣﻰﺑﺎر و هﻤﻰﺳﻮز از ﻃﻠﺐ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺷﻤﻊ ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺐ‬

‫ﻟﺐ ﻓﺮو ﺑﻨﺪ از ﻃﻌﺎم و از ﺷﺮاب‬

‫ﺳﻮى ﺧﻮان ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ آﻦ ﺷﺘﺎب‬

‫دمﺑﻪدم ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن ﻣﻰدار اﻣﻴﺪ‬

‫در هﻮاى ﺁﺳﻤﺎن رﻗﺼﺎن ﭼﻮ ﺑﻴﺪ‬

‫دمﺑﻪدم از ﺁﺳﻤﺎن ﻣﻰﺁﻳﺪت‬

‫ﺁب و ﺁﺗﺶ رزق ﻣﻰاﻓﺰاﻳﺪت‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﺁن ﺟﺎ ﺑﺮد ﻧﺒﻮد ﻋﺠﺐ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﻋﺠﺰ و ﺑﻨﮕﺮ در ﻃﻠﺐ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻃﻠﺐ در ﺗﻮ ﮔﺮوﮔﺎن ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺮ ﻃﺎﻟﺐ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﻮﺑﻰ ﺳﺰاﺳﺖ‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻃﻠﺐ اﻓﺰون ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ دﻟﺖ زﻳﻦ ﭼﺎﻩ ﺗﻦ ﺑﻴﺮون ﺷﻮد‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﺮد ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺁن ﻓﻼن‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻰ زﻧﺪﻩام اى ﻏﺎﻓﻼن‬

‫ﮔﺮ ﺗﻦ ﻣﻦ هﻤﭽﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫هﺸﺖ ﺟﻨﺖ در دﻟﻢ ﺑﺸﻜﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﭼﻮ ﺧﻔﺘﻪ در ﮔﻞ و ﻧﺴﺮﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻪ ﻏﻢ اﺳﺖ ار ﺗﻦ در ﺁن ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎن ﺧﻔﺘﻪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ دارد ز ﺗﻦ‬

‫آﺎو ﺑﻪ ﮔﻠﺸﻦ ﺧﻔﺖ ﻳﺎ در ﮔﻮﻟﺨﻦ‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﺟﺎن در ﺟﻬﺎن ﺁﺑﮕﻮن‬

‫ﺖ ﻗَ ْﻮﻣِﻲ ﻳﻌﻠﻤﻮن‬ ‫ﻧﻌﺮﻩى ﻳﺎ َﻟ ْﻴ َ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺨﻮاهﺪ زﻳﺴﺖ ﺟﺎن ﺑﻰاﻳﻦ ﺑﺪن‬

‫ﭘﺲ ﻓﻠﻚ اﻳﻮان آﻰ ﺧﻮاهﺪ ﺑﺪن‬

‫ﮔﺮ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻰﺑﺪن ﺟﺎن ﺗﻮ زﻳﺴﺖ‬

‫ﻓِﻲ اﻟﺴﱠﻤﺎءِ ِر ْز ُﻗ ُﻜ ْﻢ روزى آﻴﺴﺖ‬

‫در ﺑﻴﺎن وﺧﺎﻣﺖ ﭼﺮب و ﺷﻴﺮﻳﻦ دﻧﻴﺎ و ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪن او از ﻃﻌﺎم اﻟﻠﱠﻪ ﭼﻨﺎن آﻪ ﻓﺮﻣﻮد اﻟﺠﻮع ﻃﻌﺎم اﻟﻠﱠﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻪ‬ ‫ﻦ‬ ‫اﺑﺪان اﻟﺼﺪﻳﻘﻴﻦ اى ﻓﻰ اﻟﺠﻮع ﻃﻌﺎم اﻟﻠﱠﻪ و ﻗﻮﻟﻪ اﺑﻴﺖ ﻋﻨﺪ رﺑﻰ ﻳﻄﻌﻤﻨﻰ و ﻳﺴﻘﻴﻨﻰ و ﻗﻮﻟﻪ ُﻳ ْﺮزَﻗُﻮنَ َﻓ ِﺮﺣِﻴ َ‬ ‫وارهﻰ زﻳﻦ روزى رﻳﺰﻩى آﺜﻴﻒ‬

‫در ﻓﺘﻰ در ﻟﻮت و در ﻗﻮت ﺷﺮﻳﻒ‬

‫‪٨١٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ هﺰاران رﻃﻞ ﻟﻮﺗﺶ ﻣﻰﺧﻮرى‬

‫ﻣﻰروى ﭘﺎك و ﺳﺒﻚ هﻤﭽﻮن ﭘﺮى‬

‫آﻪ ﻧﻪ ﺣﺒﺲ ﺑﺎد و ﻗﻮﻟﻨﺠﺖ آﻨﺪ‬

‫ﭼﺎر ﻣﻴﺦ ﻣﻌﺪﻩ ﺁهﻨﺠﺖ آﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺧﻮرى آﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﺎﻧﻰ ﭼﻮ زاغ‬

‫ور ﺧﻮرى ﭘﺮ ﮔﻴﺮد ﺁروﻏﺖ دﻣﺎغ‬

‫آﻢ ﺧﻮرى ﺧﻮى ﺑﺪ و ﺧﺸﻜﻰ و دق‬

‫ﭘﺮ ﺧﻮرى ﺷﺪ ﺗﺨﻤﻪ را ﺗﻦ ﻣﺴﺘﺤﻖ‬

‫از ﻃﻌﺎم اﻟﻠﱠﻪ و ﻗﻮت ﺧﻮش ﮔﻮار‬

‫ﺑﺮ ﭼﻨﺎن درﻳﺎ ﭼﻮ آﺸﺘﻰ ﺷﻮ ﺳﻮار‬

‫ﺑﺎش در روزﻩ ﺷﻜﻴﺒﺎ و ﻣﺼﺮ‬

‫دمﺑﻪدم ﻗﻮت ﺧﺪا را ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫آﺎن ﺧﺪاى ﺧﻮب آﺎر ﺑﺮدﺑﺎر‬

‫هﺪﻳﻪهﺎ را ﻣﻰدهﺪ در اﻧﺘﻈﺎر‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺎن ﻧﺪارد ﻣﺮد ﺳﻴﺮ‬

‫آﻪ ﺳﺒﻚ ﺁﻳﺪ وﻇﻴﻔﻪ ﻳﺎ آﻪ دﻳﺮ‬

‫ﺑﻰﻧﻮا هﺮ دم هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ آﻮ‬

‫در ﻣﺠﺎﻋﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ در ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﻰ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺁن ﻧﻮاﻟﻪى دوﻟﺖ هﻔﺘﺎد ﺗﻮ‬

‫اى ﭘﺪر اﻻﻧﺘﻈﺎر اﻻﻧﺘﻈﺎر‬

‫از ﺑﺮاى ﺧﻮان ﺑﺎﻻ ﻣﺮدوار‬

‫هﺮ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻗﻮﺗﻰ ﺑﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب دوﻟﺘﻰ ﺑﺮ وى ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺿﻴﻒ ﺑﺎ هﻤﺖ ﭼﻮ ﺁﺷﻰ آﻢ ﺧﻮرد‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮان ﺁش ﺑﻬﺘﺮ ﺁورد‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮان دروﻳﺸﻰ ﻟﺌﻴﻢ‬

‫ﻇﻦ ﺑﺪ آﻢ ﺑﺮ ﺑﻪ رزاق آﺮﻳﻢ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁور هﻤﭽﻮ آﻮهﻰ اى ﺳﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻧﻮر ﺧﻮر ﺑﺮ ﺗﻮ زﻧﺪ‬

‫آﺎن ﺳﺮ آﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫هﺴﺖ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺳﺤﺮ را ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺟﻮاب ﺁن ﻣﻐﻔﻞ آﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ آﻪ ﺧﻮش ﺑﻮدى اﻳﻦ ﺟﻬﺎن اﮔﺮ ﻣﺮگ ﻧﺒﻮدى و ﺧﻮش ﺑﻮدى‬ ‫ﻣﻠﻚ دﻧﻴﺎ اﮔﺮ زواﻟﺶ ﻧﺒﻮدى و ﻋﻠﻰ هﺬﻩ اﻟﻮﺗﻴﺮة ﻣﻦ اﻟﻔﺸﺎرات‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺧﻮش ﺑﻮدى ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﭘﺎى ﻣﺮگ اﻧﺪر ﻣﻴﺎن‬

‫ﺁن دﮔﺮ ﮔﻔﺖ ار ﻧﺒﻮدى ﻣﺮگ هﻴﭻ‬

‫آﻪ ﻧﻴﺮزﻳﺪى ﺟﻬﺎن ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬

‫ﺧﺮﻣﻨﻰ ﺑﻮدى ﺑﻪ دﺷﺖ اﻓﺮاﺷﺘﻪ‬

‫ﻣﻬﻤﻞ و ﻧﺎآﻮﻓﺘﻪ ﺑﮕﺬاﺷﺘﻪ‬

‫ﻣﺮگ را ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻰ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻰ‬

‫ﺗﺨﻢ را در ﺷﻮرﻩ ﺧﺎآﻰ آﺎﺷﺘﻰ‬

‫ﻋﻘﻞ آﺎذب هﺴﺖ ﺧﻮد ﻣﻌﻜﻮس ﺑﻴﻦ‬

‫زﻧﺪﮔﻰ را ﻣﺮگ ﺑﻴﻨﺪ اى ﻏﺒﻴﻦ‬

‫اى ﺧﺪا ﺑﻨﻤﺎى ﺗﻮ هﺮ ﭼﻴﺰ را‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ هﺴﺖ در ﺧﺪﻋﻪ ﺳﺮا‬

‫‪٨١٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻴﭻ ﻣﺮدﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺮ ﺣﺴﺮت ز ﻣﺮگ‬

‫ﺣﺴﺮﺗﺶ ﺁن اﺳﺖ آﺶ آﻢ ﺑﻮد ﺑﺮگ‬

‫ور ﻧﻪ از ﭼﺎهﻰ ﺑﻪ ﺻﺤﺮا اوﻓﺘﺎد‬

‫در ﻣﻴﺎن دوﻟﺖ و ﻋﻴﺶ و ﮔﺸﺎد‬

‫زﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﻣﺎﺗﻢ و ﺗﻨﮕﻴﻦ ﻣﻨﺎخ‬

‫ﻧﻘﻞ اﻓﺘﺎدش ﺑﻪ ﺻﺤﺮاى ﻓﺮاخ‬

‫ﻣﻘﻌﺪ ﺻﺪﻗﻰ ﻧﻪ اﻳﻮان دروغ‬

‫ﺑﺎدﻩى ﺧﺎﺻﻰ ﻧﻪ ﻣﺴﺘﻴﻰ ز دوغ‬

‫ﻣﻘﻌﺪ ﺻﺪق و ﺟﻠﻴﺲ ﺣﻖ ﺷﺪﻩ‬

‫رﺳﺘﻪ زﻳﻦ ﺁب و ﮔﻞ ﺁﺗﺸﻜﺪﻩ‬

‫ور ﻧﻜﺮدى زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻣﻨﻴﺮ‬

‫ﻳﻚ دو دم ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﻤﻴﺮ‬

‫ﻦ َﺑ ْﻌ ِﺪ ﻣﺎ َﻗ َﻨﻄُﻮا‪،‬‬ ‫ﺚ ِﻣ ْ‬ ‫ل ا ْﻟ َﻐ ْﻴ َ‬ ‫ﻓﻴﻤﺎ ﻳﺮﺟﻰ ﻣﻦ رﺣﻤﻪ اﻟﻠﱠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﻌﻄﻰ اﻟﻨﻌﻢ ﻗﺒﻞ اﺳﺘﺤﻘﺎﻗﻬﺎ َو ُه َﻮ اﱠﻟﺬِي ُﻳ َﻨﺰﱢ ُ‬ ‫و رب ﺑﻌﺪ ﻳﻮرث ﻗﺮﺑﺎ و رب ﻣﻌﺼﻴﺔ ﻣﻴﻤﻮﻧﺔ و رب ﺳﻌﺎدﻩ ﺗﺎﺗﻰ‬ ‫ﻣﻦ ﺣﻴﺚ ﻳﺮﺟﻰ اﻟﻨﻘﻢ ﻟﻴﻌﻠﻢ ان اﻟﻠﱠﻪ ﻳﺒﺪل ﺳﻴﺌﺎﺗﻬﻢ ﺣﺴﻨﺎت‬ ‫در ﺣﺪﻳﺚ ﺁﻣﺪ آﻪ روز رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫اﻣﺮ ﺁﻳﺪ هﺮ ﻳﻜﻰ ﺗﻦ را آﻪ ﺧﻴﺰ‬

‫ﻧﻔﺦ ﺻﻮر اﻣﺮ اﺳﺖ از ﻳﺰدان ﭘﺎك‬

‫آﻪ ﺑﺮ ﺁرﻳﺪ اى ذراﻳﺮ ﺳﺮ ز ﺧﺎك‬

‫ﺑﺎز ﺁﻳﺪ ﺟﺎن هﺮ ﻳﻚ در ﺑﺪن‬

‫هﻤﭽﻮ وﻗﺖ ﺻﺒﺢ هﻮش ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻦ‬

‫ﺟﺎن ﺗﻦ ﺧﻮد را ﺷﻨﺎﺳﺪ وﻗﺖ روز‬

‫در ﺧﺮاب ﺧﻮد در ﺁﻳﺪ ﭼﻮن آﻨﻮز‬

‫ﺟﺴﻢ ﺧﻮد ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ و در وى رود‬

‫ﺟﺎن زرﮔﺮ ﺳﻮى درزى آﻰ رود‬

‫ﺟﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﺳﻮى ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻰدود‬

‫روح ﻇﺎﻟﻢ ﺳﻮى ﻇﺎﻟﻢ ﻣﻰدود‬

‫آﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎ آﺮدﺷﺎن ﻋﻠﻢ اﻟﻪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﺮﻩ و ﻣﻴﺶ وﻗﺖ ﺻﺒﺤﮕﺎﻩ‬

‫ﭘﺎى آﻔﺶ ﺧﻮد ﺷﻨﺎﺳﺪ در ﻇﻠﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﺪ ﺟﺎن ﺗﻦ ﺧﻮد اى ﺻﻨﻢ‬

‫ﺻﺒﺢ ﺣﺸﺮ آﻮﭼﻚ اﺳﺖ اى ﻣﺴﺘﺠﻴﺮ‬

‫ﺣﺸﺮ اآﺒﺮ را ﻗﻴﺎس از وى ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺟﺎن ﺑﭙﺮد ﺳﻮى ﻃﻴﻦ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ ﭘﺮد ﺗﺎ ﻳﺴﺎر و ﺗﺎ ﻳﻤﻴﻦ‬

‫در آﻔﺶ ﺑﻨﻬﻨﺪ ﻧﺎﻣﻪى ﺑﺨﻞ و ﺟﻮد‬

‫ﻓﺴﻖ و ﺗﻘﻮى ﺁن ﭼﻪ دى ﺧﻮ آﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد ﺑﻴﺪار از ﺧﻮاب او ﺳﺤﺮ‬

‫ﺑﺎز ﺁﻳﺪ ﺳﻮى او ﺁن ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫ﮔﺮ رﻳﺎﺿﺖ دادﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫وﻗﺖ ﺑﻴﺪارى هﻤﺎن ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ور ﺑﺪ او دى ﺧﺎم و زﺷﺖ و در ﺿﻼل‬

‫ﭼﻮن ﻋﺰا ﻧﺎﻣﻪ ﺳﻴﻪ ﻳﺎﺑﺪ ﺷﻤﺎل‬

‫ور ﺑﺪ او دى ﭘﺎك و ﺑﺎ ﺗﻘﻮى و دﻳﻦ‬

‫وﻗﺖ ﺑﻴﺪارى ﺑﺮد در ﺛﻤﻴﻦ‬

‫‪٨١٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺴﺖ ﻣﺎ را ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪارى ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮ ﻧﺸﺎن ﻣﺮگ و ﻣﺤﺸﺮ دو ﮔﻮا‬

‫ﺣﺸﺮ اﺻﻐﺮ ﺣﺸﺮ اآﺒﺮ را ﻧﻤﻮد‬

‫ﻣﺮگ اﺻﻐﺮ ﻣﺮگ اآﺒﺮ را زدود‬

‫ﻟﻴﻚ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻴﺎل اﺳﺖ و ﻧﻬﺎن‬

‫و ﺁن ﺷﻮد در ﺣﺸﺮ اآﺒﺮ ﺑﺲ ﻋﻴﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺧﻴﺎل اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻬﺎن ﭘﻴﺪا اﺛﺮ‬

‫زﻳﻦ ﺧﻴﺎل ﺁن ﺟﺎ ﺑﺮوﻳﺎﻧﺪ ﺻﻮر‬

‫در ﻣﻬﻨﺪس ﺑﻴﻦ ﺧﻴﺎل ﺧﺎﻧﻪاى‬

‫در دﻟﺶ ﭼﻮن در زﻣﻴﻨﻰ داﻧﻪاى‬

‫ﺁن ﺧﻴﺎل از اﻧﺪرون ﺁﻳﺪ ﺑﺮون‬

‫ﭼﻮن زﻣﻴﻦ آﻪ زاﻳﺪ از ﺗﺨﻢ درون‬

‫هﺮ ﺧﻴﺎﻟﻰ آﺎو آﻨﺪ در دل وﻃﻦ‬

‫روز ﻣﺤﺸﺮ ﺻﻮرﺗﻰ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪن‬

‫ﭼﻮن ﺧﻴﺎل ﺁن ﻣﻬﻨﺪس در ﺿﻤﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎت اﻧﺪر زﻣﻴﻦ داﻧﻪ ﮔﻴﺮ‬

‫ﻣﺨﻠﺼﻢ زﻳﻦ هﺮ دو ﻣﺤﺸﺮ ﻗﺼﻪاى اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن را در ﺑﻴﺎﻧﺶ ﺣﺼﻪاى اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﺁﻓﺘﺎب رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﻨﺪ از ﺧﺎك زﺷﺖ و ﺧﻮب ﺗﻴﺰ‬

‫ﺳﻮى دﻳﻮان ﻗﻀﺎ ﭘﻮﻳﺎن ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﻧﻘﺪ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ ﺑﻪ آﻮرﻩ ﻣﻰروﻧﺪ‬

‫ﻧﻘﺪ ﻧﻴﻜﻮ ﺷﺎدﻣﺎن و ﻧﺎز ﻧﺎز‬

‫ﻧﻘﺪ ﻗﻠﺐ اﻧﺪر زﺣﻴﺮ و در ﮔﺪاز‬

‫ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫ﺳﺮ دﻟﻬﺎ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ در ﺟﺴﺪ‬

‫ﭼﻮن ز ﻗﻨﺪﻳﻞ ﺁب و روﻏﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﻓﺎش‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ ﺧﺎآﻰ آﻪ ﺑﺮوﻳﺪ ﺳﺮهﺎش‬

‫از ﭘﻴﺎز و ﮔﻨﺪﻧﺎ و آﻮآﻨﺎر‬

‫ﺳﺮ دى ﭘﻴﺪا آﻨﺪ دﺳﺖ ﺑﻬﺎر‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺳﺮ ﺳﺒﺰ ﻧﺤﻦ اﻟﻤﺘﻘﻮن‬

‫و ﺁن دﮔﺮ هﻤﭽﻮن ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺑﻴﺮون ﺟﻬﻴﺪﻩ از ﺧﻄﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ دﻩ ﭼﺸﻤﻪ ز ﺑﻴﻢ ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪﻩ دﻳﺪﻩهﺎ در اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﺎﻳﺪ از ﺳﻮى ﻳﺴﺎر‬

‫ﭼﺸﻢ ﮔﺮدان ﺳﻮى راﺳﺖ و ﺳﻮى ﭼﭗ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﺒﻮد ﺑﺨﺖ ﻧﺎﻣﻪى راﺳﺖ زپ‬

‫ﻧﺎﻣﻪاى ﺁﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻨﺪﻩاى‬

‫ﺳﺮ ﺳﻴﻪ از ﺟﺮم و ﻓﺴﻖ ﺁﮔﻨﺪﻩاى‬

‫اﻧﺪر او ﻳﻚ ﺧﻴﺮ و ﻳﻚ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻧﻪ‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﺁزار دل ﺻﺪﻳﻖ ﻧﻪ‬

‫ﭘﺮ ز ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎى زﺷﺘﻰ و ﮔﻨﺎﻩ‬

‫ﺗﺴﺨﺮ و ﺧﻨﺒﻚ زدن ﺑﺮ اهﻞ راﻩ‬

‫ﺁن دﻏﻞ آﺎرى و دزدﻳﻬﺎى او‬

‫و ﺁن ﭼﻮ ﻓﺮﻋﻮﻧﺎن اﻧﺎ و اﻧﺎى او‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﺁن ﺛﻘﻴﻞ‬

‫داﻧﺪ او آﻪ ﺳﻮى زﻧﺪان ﺷﺪ رﺣﻴﻞ‬

‫ﭘﺲ روان ﮔﺮدد ﭼﻮ دزدان ﺳﻮى دار‬

‫ﺟﺮم ﭘﻴﺪا ﺑﺴﺘﻪ راﻩ اﻋﺘﺬار‬

‫‪٨١٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن هﺰاران ﺣﺠﺖ و ﮔﻔﺘﺎر ﺑﺪ‬

‫ﺑﺮ دهﺎﻧﺶ ﮔﺸﺘﻪ ﭼﻮن ﻣﺴﻤﺎر ﺑﺪ‬

‫رﺧﺖ دزدى ﺑﺮ ﺗﻦ و در ﺧﺎﻧﻪاش‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﭘﻴﺪا ﮔﻢ ﺷﺪﻩ اﻓﺴﺎﻧﻪاش‬

‫ﭘﺲ روان ﮔﺮدد ﺑﻪ زﻧﺪان ﺳﻌﻴﺮ‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﺎر را ز ﺁﺗﺶ ﮔﺰﻳﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻮآﻞ ﺁن ﻣﻼﻳﻚ ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﺑﻮدﻩ ﭘﻨﻬﺎن ﮔﺸﺘﻪ ﭘﻴﺪا ﭼﻮن ﻋﺴﺲ‬

‫ﻣﻰﺑﺮﻧﺪش ﻣﻰﺳﭙﻮزﻧﺪش ﺑﻪ ﻧﻴﺶ‬

‫آﻪ ﺑﺮو اى ﺳﮓ ﺑﻪ آﻬﺪاﻧﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻣﻰآﺸﺪ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ هﺮ راﻩ او‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد آﻪ ﺑﺮ ﺟﻬﺪ ز ﺁن ﭼﺎﻩ او‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻰاﻳﺴﺘﺪ ﺗﻦ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫در اﻣﻴﺪى روى واﭘﺲ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫اﺷﻚ ﻣﻰﺑﺎرد ﭼﻮ ﺑﺎران ﺧﺰان‬

‫ﺧﺸﻚ اوﻣﻴﺪى ﭼﻪ دارد او ﺟﺰ ﺁن‬

‫هﺮ زﻣﺎﻧﻰ روى واﭘﺲ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫رو ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﻣﻘﺪس ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ز ﺣﻖ اﻣﺮ ﺁﻳﺪ از اﻗﻠﻴﻢ ﻧﻮر‬

‫آﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪش آﻪ اى ﺑﻄﺎل ﻋﻮر‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻴﺴﺘﻰ اى آﺎن ﺷﺮ‬

‫رو ﭼﻪ واﭘﺲ ﻣﻰآﻨﻰ اى ﺧﻴﺮﻩﺳﺮ‬

‫ﻧﺎﻣﻪات ﺁن اﺳﺖ آﺖ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫اى ﺧﺪا ﺁزار و اى ﺷﻴﻄﺎنﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪى ﻧﺎﻣﻪى آﺮدار ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭼﻪ ﻧﮕﺮى ﭘﺲ ﺑﻴﻦ ﺟﺰاى آﺎر ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﻰهﺪﻩ ﭼﻪ ﻣﻮل ﻣﻮﻟﻰ ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫در ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻪ آﻮ اﻣﻴﺪ روﺷﻨﻰ‬

‫ﻧﻪ ﺗﺮا از روى ﻇﺎهﺮ ﻃﺎﻋﺘﻰ‬

‫ﻧﻪ ﺗﺮا در ﺳﺮ و ﺑﺎﻃﻦ ﻧﻴﺘﻰ‬

‫ﻧﻪ ﺗﺮا ﺷﺒﻬﺎ ﻣﻨﺎﺟﺎت و ﻗﻴﺎم‬

‫ﻧﻪ ﺗﺮا در روز ﭘﺮهﻴﺰ و ﺻﻴﺎم‬

‫ﻧﻪ ﺗﺮا ﺣﻔﻆ زﺑﺎن ز ﺁزار آﺲ‬

‫ﻧﻪ ﻧﻈﺮ آﺮدن ﺑﻪ ﻋﺒﺮت ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﻪ ﺑﻮد ﻳﺎد ﻣﺮگ و ﻧﺰع ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮدن ﻳﺎران ز ﭘﻴﺶ‬

‫ﻧﻪ ﺗﺮا ﺑﺮ ﻇﻠﻢ ﺗﻮﺑﻪى ﭘﺮ ﺧﺮوش‬

‫اى دﻏﺎ ﮔﻨﺪم ﻧﻤﺎى ﺟﻮ ﻓﺮوش‬

‫ﭼﻮن ﺗﺮازوى ﺗﻮ آﮋ ﺑﻮد و دﻏﺎ‬

‫راﺳﺖ ﭼﻮن ﺟﻮﻳﻰ ﺗﺮازوى ﺟﺰا‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﭘﺎى ﭼﭗ ﺑﺪى در ﻏﺪر و آﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ ﭼﻮن ﺁﻳﺪ ﺗﺮا در دﺳﺖ راﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺟﺰا ﺳﺎﻳﻪﺳﺖ اى ﻗﺪ ﺗﻮ ﺧﻢ‬

‫ﺳﺎﻳﻪى ﺗﻮ آﮋ ﻓﺘﺪ در ﭘﻴﺶ هﻢ‬

‫زﻳﻦ ﻗﺒﻞ ﺁﻳﺪ ﺧﻄﺎﺑﺎت درﺷﺖ‬

‫آﻪ ﺷﻮد آﻪ را از ﺁن هﻢ ﮔﻮژ ﭘﺸﺖ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﮔﻮﻳﺪ ﺁن ﭼﻪ ﻓﺮﻣﻮدى ﺑﻴﺎن‬

‫ﺻﺪ ﭼﻨﺎﻧﻢ ﺻﺪ ﭼﻨﺎﻧﻢ ﺻﺪ ﭼﻨﺎن‬

‫ﺧﻮد ﺗﻮ ﭘﻮﺷﻴﺪى ﺑﺘﺮهﺎ را ﺑﻪ ﺣﻠﻢ‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﻰداﻧﻰ ﻓﻀﻴﺤﺖهﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ‬

‫‪٨١٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﻴﺮون از ﺟﻬﺎد و ﻓﻌﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫از وراى ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ و آﻔﺮ و آﻴﺶ‬

‫وز ﻧﻴﺎز ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪى ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫وز ﺧﻴﺎل و وهﻢ ﻣﻦ ﻳﺎ ﺻﺪ ﭼﻮ ﻣﻦ‬

‫ﺑﻮدم اوﻣﻴﺪى ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﻟﻄﻒ ﺗﻮ‬

‫از وراى راﺳﺖ ﺑﺎﺷﻰ ﻳﺎ ﻋﺘﻮ‬

‫ﺑﺨﺸﺶ ﻣﺤﻀﻰ ز ﻟﻄﻒ ﺑﻰﻋﻮض‬

‫ﺑﻮدم اوﻣﻴﺪ اى آﺮﻳﻢ ﺑﻰﻏﺮض‬

‫رو ﺳﭙﺲ آﺮدم ﺑﺪان ﻣﺤﺾ آﺮم‬

‫ﺳﻮى ﻓﻌﻞ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﻰﻧﻨﮕﺮم‬

‫ﺳﻮى ﺁن اوﻣﻴﺪ آﺮدم روى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﻪ وﺟﻮدم دادﻩاى از ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ هﺴﺘﻰ ﺑﺪادى راﻳﮕﺎن‬

‫ﻣﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﻣﻌﺘﻤﺪ ﺑﻮدم ﺑﺮ ﺁن‬

‫ﭼﻮن ﺷﻤﺎرد ﺟﺮم ﺧﻮد را و ﺧﻄﺎ‬

‫ﻣﺤﺾ ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ در ﺁﻳﺪ در ﻋﻄﺎ‬

‫آﺎى ﻣﻼﻳﻚ ﺑﺎز ﺁرﻳﺪش ﺑﻪ ﻣﺎ‬

‫آﻪ ﺑﺪﻩﺳﺘﺶ ﭼﺸﻢ دل ﺳﻮى رﺟﺎ‬

‫ﻻاﺑﺎﻟﻰوار ﺁزادش آﻨﻴﻢ‬

‫و ﺁن ﺧﻄﺎهﺎ را هﻤﻪ ﺧﻂ ﺑﺮ زﻧﻴﻢ‬

‫ﻻاﺑﺎﻟﻰ ﻣﺮ آﺴﻰ را ﺷﺪ ﻣﺒﺎح‬

‫آﺶ زﺑﺎن ﻧﺒﻮد ز ﻏﺪر و از ﺻﻼح‬

‫ﺁﺗﺸﻰ ﺧﻮش ﺑﺮ ﻓﺮوزﻳﻢ از آﺮم‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺟﺮم و زﻟﺖ ﺑﻴﺶ و آﻢ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ آﺰ ﺷﻌﻠﻪاش آﻤﺘﺮ ﺷﺮار‬

‫ﻣﻰﺑﺴﻮزد ﺟﺮم و ﺟﺒﺮ و اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﺷﻌﻠﻪ در ﺑﻨﮕﺎﻩ اﻧﺴﺎﻧﻰ زﻧﻴﻢ‬

‫ﺧﺎر را ﮔﻠﺰار روﺣﺎﻧﻰ آﻨﻴﻢ‬

‫ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ از ﭼﺮخ ﻧﻬﻢ‬

‫ﺼِﻠ ْ‬ ‫آﻴﻤﻴﺎ ُﻳ ْ‬ ‫ﺢ َﻟ ُﻜ ْﻢ أﻋﻤﺎﻟﻜﻢ‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻴﺶ ﻧﻮر ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫آﺮ و ﻓﺮ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻮ اﻟﺒﺸﺮ‬

‫ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺎرﻩ ﺁﻟﺖ ﮔﻮﻳﺎى او‬

‫ﭘﻴﻪ ﭘﺎرﻩ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﻴﻨﺎى او‬

‫ﻣﺴﻤﻊ او ﺁن دو ﭘﺎرﻩ اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﻣﺪرآﺶ دو ﻗﻄﺮﻩ ﺧﻮن ﻳﻌﻨﻰ ﺟﻨﺎن‬

‫آﺮﻣﻜﻰ و از ﻗﺬر ﺁﮔﻨﺪﻩاى‬

‫ﻃﻤﻄﺮاﻗﻰ در ﺟﻬﺎن اﻓﻜﻨﺪﻩاى‬

‫از ﻣﻨﻰ ﺑﻮدى ﻣﻨﻰ را واﮔﺬار‬

‫اى اﻳﺎز ﺁن ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ را ﻳﺎد دار‬

‫ﻗﺼﻪى اﻳﺎز و ﺣﺠﺮﻩ داﺷﺘﻦ او ﺟﻬﺖ ﭼﺎرق و ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ و ﮔﻤﺎن ﺁﻣﺪن ﺧﻮاﺟﻪﺗﺎﺷﺎﻧﺶ را‬ ‫آﻪ او را در ﺁن ﺣﺠﺮﻩ دﻓﻴﻨﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺤﻜﻤﻰ در و ﮔﺮاﻧﻰ ﻗﻔﻞ‬ ‫ﺁن اﻳﺎز از زﻳﺮآﻰ اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ و ﭼﺎرﻗﺶ ﺁوﻳﺨﺘﻪ‬

‫ﻣﻰرود هﺮ روز در ﺣﺠﺮﻩى ﺧﻼ‬

‫ﭼﺎرﻗﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻣﻨﮕﺮ در ﻋﻼ‬

‫‪٨١٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﺎﻩ را ﮔﻔﺘﻨﺪ او را ﺣﺠﺮﻩاى اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺟﺎ زر و ﺳﻴﻢ و ﺧﻤﺮﻩاى اﺳﺖ‬

‫راﻩ ﻣﻰﻧﺪهﺪ آﺴﻰ را اﻧﺪر او‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻰدارد هﻤﻴﺸﻪ ﺁن در او‬

‫ﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮد اى ﻋﺠﺐ ﺁن ﺑﻨﺪﻩ را‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن و ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ز ﻣﺎ‬

‫ﭘﺲ اﺷﺎرت آﺮد ﻣﻴﺮى را آﻪ رو‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺑﮕﺸﺎى و اﻧﺪر ﺣﺠﺮﻩ ﺷﻮ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻳﺎﺑﻰ ﻣﺮ ﺗﺮا ﻳﻐﻤﺎش آﻦ‬

‫ﺳﺮ او را ﺑﺮ ﻧﺪﻳﻤﺎن ﻓﺎش آﻦ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ اآﺮام و ﻟﻄﻒ ﺑﻰﻋﺪد‬

‫از ﻟﺌﻴﻤﻰ ﺳﻴﻢ و زر ﭘﻨﻬﺎن آﻨﺪ‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ او وﻓﺎ و ﻋﺸﻖ و ﺟﻮش‬

‫واﻧﮕﻪ او ﮔﻨﺪمﻧﻤﺎى ﺟﻮ ﻓﺮوش‬

‫هﺮ آﻪ اﻧﺪر ﻋﺸﻖ ﻳﺎﺑﺪ زﻧﺪﮔﻰ‬

‫آﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻴﺶ او ﺟﺰ ﺑﻨﺪﮔﻰ‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺁن ﻣﻴﺮ ﺑﺎ ﺳﻰ ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫در ﮔﺸﺎد ﺣﺠﺮﻩى او راى زد‬

‫ﻣﺸﻌﻠﻪ ﺑﺮ آﺮدﻩ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﺟﺎﻧﺐ ﺣﺠﺮﻩ رواﻧﻪ ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫آﻪ اﻣﺮ ﺳﻠﻄﺎن اﺳﺖ ﺑﺮ ﺣﺠﺮﻩ زﻧﻴﻢ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ هﻤﻴﺎن زر در آﺶ آﻨﻴﻢ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ هﻰ ﭼﻪ ﺟﺎى زر‬

‫از ﻋﻘﻴﻖ و ﻟﻌﻞ ﮔﻮى و از ﮔﻬﺮ‬

‫ﺧﺎص ﺧﺎص ﻣﺨﺰن ﺳﻠﻄﺎن وى اﺳﺖ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ اآﻨﻮن ﺷﺎﻩ را ﺧﻮد ﺟﺎن وى اﺳﺖ‬

‫ﭼﻪ ﻣﺤﻞ دارد ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﻋﺸﻴﻖ‬

‫ﻟﻌﻞ و ﻳﺎﻗﻮت و زﻣﺮد ﻳﺎ ﻋﻘﻴﻖ‬

‫ﺷﺎﻩ را ﺑﺮ وى ﻧﺒﻮدى ﺑﺪ ﮔﻤﺎن‬

‫ﺗﺴﺨﺮى ﻣﻰآﺮد ﺑﻬﺮ اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﭘﺎك ﻣﻰداﻧﺴﺘﺶ از هﺮ ﻏﺶ و ﻏﻞ‬

‫ﺑﺎز از وهﻤﺶ هﻤﻰﻟﺮزﻳﺪ دل‬

‫آﻪ ﻣﺒﺎدا آﺎﻳﻦ ﺑﻮد ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻮد‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ آﻪ ﺑﺮ او ﺧﺠﻠﺖ رود‬

‫اﻳﻦ ﻧﻜﺮدﻩﺳﺖ او و ﮔﺮ آﺮد او رواﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﮔﻮ ﺑﻜﻦ ﻣﺤﺒﻮب ﻣﺎﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻣﺤﺒﻮﺑﻢ آﻨﺪ ﻣﻦ آﺮدﻩام‬

‫او ﻣﻨﻢ ﻣﻦ او ﭼﻪ ﮔﺮ در ﭘﺮدﻩام‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻰ دور از ﺁن ﺧﻮ و ﺧﺼﺎل‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺨﻠﻴﻂ ژاژ اﺳﺖ و ﺧﻴﺎل‬

‫از اﻳﺎز اﻳﻦ ﺧﻮد ﻣﺤﺎل اﺳﺖ و ﺑﻌﻴﺪ‬

‫آﺎو ﻳﻜﻰ درﻳﺎﺳﺖ ﻗﻌﺮش ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫هﻔﺖ درﻳﺎ اﻧﺪر او ﻳﻚ ﻗﻄﺮﻩاى‬

‫ﺟﻤﻠﻪى هﺴﺘﻰ ز ﻣﻮﺟﺶ ﭼﻜﺮﻩاى‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺎآﻴﻬﺎ از ﺁن درﻳﺎ ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﻗﻄﺮﻩهﺎﻳﺶ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻴﻨﺎﮔﺮﻧﺪ‬

‫ﺷﺎﻩ ﺷﺎهﺎن اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺎﻩ ﺳﺎز‬

‫وز ﺑﺮاى ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﻧﺎﻣﺶ اﻳﺎز‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎى ﻧﻴﻚ هﻢ ﺑﺮ وى ﺑﺪ اﺳﺖ‬

‫از رﻩ ﻏﻴﺮت آﻪ ﺣﺴﻨﺶ ﺑﻰﺣﺪ اﺳﺖ‬

‫‪٨٢٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻳﻚ دهﺎن ﺧﻮاهﻢ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎى ﻓﻠﻚ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ وﺻﻒ ﺁن رﺷﻚ ﻣﻠﻚ‬

‫ور دهﺎن ﻳﺎﺑﻢ ﭼﻨﻴﻦ و ﺻﺪ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﺗﻨﮓ ﺁﻳﺪ در ﻓﻐﺎن اﻳﻦ ﺣﻨﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﻗﺪر ﮔﺮ هﻢ ﻧﮕﻮﻳﻢ اى ﺳﻨﺪ‬

‫ﺷﻴﺸﻪى دل از ﺿﻌﻴﻔﻰ ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫ﺷﻴﺸﻪى دل را ﭼﻮ ﻧﺎزك دﻳﺪﻩ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﺑﺲ ﻗﺒﺎ ﺑﺪرﻳﺪﻩ‬

‫ﻣﻦ ﺳﺮ هﺮ ﻣﺎﻩ ﺳﻪ روز اى ﺻﻨﻢ‬

‫ﺑﻰﮔﻤﺎن ﺑﺎﻳﺪ آﻪ دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﻮم‬

‫هﻴﻦ آﻪ اﻣﺮوز اول ﺳﻪ روزﻩ اﺳﺖ‬

‫روز ﭘﻴﺮوز اﺳﺖ ﻧﻪ ﭘﻴﺮوزﻩ اﺳﺖ‬

‫هﺮ دﻟﻰ آﺎﻧﺪر ﻏﻢ ﺷﻪ ﻣﻰﺑﻮد‬

‫دم ﺑﻪ دم او را ﺳﺮ ﻣﻪ ﻣﻰﺑﻮد‬

‫ﻗﺼﻪى ﻣﺤﻤﻮد و اوﺻﺎف اﻳﺎز‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪم دﻳﻮاﻧﻪ رﻓﺖ اآﻨﻮن ز ﺳﺎز‬

‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺁن ﭼﻪ ﺑﻴﺎن آﺮدﻩ ﻣﻰﺷﻮد ﺻﻮرت ﻗﺼﻪ اﺳﺖ و ﺁن آﻪ ﺁن ﺻﻮرﺗﻰ اﺳﺖ آﻪ در ﺧﻮرد اﻳﻦ ﺻﻮرت‬ ‫ﮔﻴﺮان اﺳﺖ و در ﺧﻮرد ﺁﻳﻨﻪى ﺗﺼﻮﻳﺮ اﻳﺸﺎن و از ﻗﺪوﺳﻴﺘﻰ آﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ ﻗﺼﻪ راﺳﺖ ﻧﻄﻖ را از اﻳﻦ ﺗﻨﺰﻳﻞ‬ ‫ﺷﺮم ﻣﻰﺁﻳﺪ و از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮ و رﻳﺶ و ﻗﻠﻢ ﮔﻢ ﻣﻰآﻨﺪ و اﻟﻌﺎﻗﻞ ﻳﻜﻔﻴﻪ اﻻﺷﺎرﻩ‬ ‫ز اﻧﻜﻪ ﭘﻴﻠﻢ دﻳﺪ هﻨﺪﺳﺘﺎن ﺑﺨﻮاب‬

‫از ﺧﺮاج اوﻣﻴﺪ ﺑﺮ دﻩ ﺷﺪ ﺧﺮاب‬

‫آﻴﻒ ﻳﺎﺗﻰ اﻟﻨﻈﻢ ﻟﻰ و اﻟﻘﺎﻓﻴﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ ﻣﺎ ﺿﺎﻋﺖ اﺻﻮل اﻟﻌﺎﻓﻴﻪ‬

‫ﻣﺎ ﺟﻨﻮن واﺣﺪ ﻟﻰ ﻓﻰ اﻟﺸﺠﻮن‬

‫ﺑﻞ ﺟﻨﻮن ﻓﻰ ﺟﻨﻮن ﻓﻰ ﺟﻨﻮن‬

‫ذاب ﺟﺴﻤﻰ ﻣﻦ اﺷﺎرات اﻟﻜﻨﻰ‬

‫ﻣﻨﺬ ﻋﺎﻳﻨﺖ اﻟﺒﻘﺎء ﻓﻰ اﻟﻔﻨﺎ‬

‫اى اﻳﺎز از ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﮔﺸﺘﻢ ﭼﻮ ﻣﻮى‬

‫ﻣﺎﻧﺪم از ﻗﺼﻪ ﺗﻮ ﻗﺼﻪى ﻣﻦ ﺑﮕﻮى‬

‫ﺑﺲ ﻓﺴﺎﻧﻪى ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺧﻮاﻧﺪم ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮا آﺎﻓﺴﺎﻧﻪ ﮔﺸﺘﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮان‬

‫ﺧﻮد ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻰ ﻧﻪ ﻣﻦ اى ﻣﻘﺘﺪى‬

‫ﻣﻦ آﻪ ﻃﻮرم ﺗﻮ ﻣﻮﺳﻰ وﻳﻦ ﺻﺪا‬

‫آﻮﻩ ﺑﻰﭼﺎرﻩ ﭼﻪ داﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﻣﻰﺑﺪاﻧﺪ آﻪ ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻮﻩ ﻣﻰداﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫اﻧﺪآﻰ دارد ز ﻟﻄﻒ روح ﺗﻦ‬

‫ﺗﻦ ﭼﻮ اﺳﻄﺮﻻب ﺑﺎﺷﺪ ز اﺣﺘﺴﺎب‬

‫ﺁﻳﺘﻰ از روح هﻤﭽﻮن ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺁن ﻣﻨﺠﻢ ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﺸﻢ ﺗﻴﺰ‬

‫ﺷﺮط ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮد اﺳﻄﺮﻻب رﻳﺰ‬

‫ﺗﺎ ﺳﻄﺮﻻﺑﻰ آﻨﺪ از ﺑﻬﺮ او‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮد از ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻮ‬

‫ﺟﺎن آﺰ اﺳﻄﺮﻻب ﺟﻮﻳﺪ او ﺻﻮاب‬

‫ﭼﻪ ﻗﺪر داﻧﺪ ز ﭼﺮخ و ﺁﻓﺘﺎب‬

‫‪٨٢١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ آﻪ ز اﺳﻄﺮﻻب دﻳﺪﻩ ﺑﻨﮕﺮى‬

‫در ﺟﻬﺎن دﻳﺪن ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺲ ﻗﺎﺻﺮى‬

‫ﺗﻮ ﺟﻬﺎن را ﻗﺪر دﻳﺪﻩ دﻳﺪﻩاى‬

‫آﻮ ﺟﻬﺎن ﺳﺒﻠﺖ ﭼﺮا ﻣﺎﻟﻴﺪﻩاى‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن را ﺳﺮﻣﻪاى هﺴﺖ ﺁن ﺑﺠﻮى‬

‫ﺗﺎ آﻪ درﻳﺎ ﮔﺮدد اﻳﻦ ﭼﺸﻢ ﭼﻮ ﺟﻮى‬

‫ذرﻩاى از ﻋﻘﻞ و هﻮش ار ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﻮدا و ﭘﺮﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻐﺰ ﻣﻦ ز ﻋﻘﻞ و هﺶ ﺗﻬﻰ اﺳﺖ ﭘﺲ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻦ در اﻳﻦ ﺗﺨﻠﻴﻂ ﭼﻴﺴﺖ‬ ‫ﻧﻪ ﮔﻨﺎﻩ او راﺳﺖ آﻪ ﻋﻘﻠﻢ ﺑﺒﺮد‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻠﻪى ﻋﺎﻗﻼن ﭘﻴﺸﺶ ﺑﻤﺮد‬

‫ﻳﺎ ﻣﺠﻴﺮ اﻟﻌﻘﻞ ﻓﺘﺎن اﻟﺤﺠﻰ‬

‫ﻣﺎ ﺳﻮاك ﻟﻠﻌﻘﻮل ﻣﺮﺗﺠﻰ‬

‫ﻣﺎ اﺷﺘﻬﻴﺖ اﻟﻌﻘﻞ ﻣﺬ ﺟﻨﻨﺘﻨﻰ‬

‫ﻣﺎ ﺣﺴﺪت اﻟﺤﺴﻦ ﻣﺬ زﻳﻨﺘﻨﻰ‬

‫هﻞ ﺟﻨﻮﻧﻰ ﻓﻰ هﻮاك ﻣﺴﺘﻄﺎب‬

‫ﻗﻞ ﺑﻠﻰ و اﻟﻠﱠﻪ ﻳﺠﺰﻳﻚ اﻟﺜﻮاب‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﺎزى ﮔﻮﻳﺪ او ور ﭘﺎرﺳﻰ‬

‫ﮔﻮش و هﻮﺷﻰ آﻮ آﻪ در ﻓﻬﻤﺶ رﺳﻰ‬

‫ﺑﺎدﻩى او در ﺧﻮر هﺮ هﻮش ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺣﻠﻘﻪى او ﺳﺨﺮﻩى هﺮ ﮔﻮش ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺁﻣﺪم دﻳﻮاﻧﻪوار‬

‫رو رو اى ﺟﺎن زود زﻧﺠﻴﺮى ﺑﻴﺎر‬

‫ﻏﻴﺮ ﺁن زﻧﺠﻴﺮ زﻟﻒ دﻟﺒﺮم‬

‫ﮔﺮ دو ﺻﺪ زﻧﺠﻴﺮ ﺁرى ﺑﺮ درم‬

‫ﻖ‬ ‫ﺧِﻠ َ‬ ‫ن ِﻣ ﱠﻢ ُ‬ ‫ﻈ ِﺮ ا ْﻟِﺈﻧْﺴﺎ ُ‬ ‫ﺣﻜﻤﺖ ﻧﻈﺮ آﺮدن در ﭼﺎرق و ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ آﻪ َﻓ ْﻠ َﻴ ْﻨ ُ‬ ‫ﺑﺎز ﮔﺮدان ﻗﺼﻪى ﻋﺸﻖ اﻳﺎز‬

‫آﺎن ﻳﻜﻰ ﮔﻨﺠﻰ اﺳﺖ ﻣﺎﻻﻣﺎل راز‬

‫ﻣﻰرود هﺮ روز در ﺣﺠﺮﻩى ﺑﺮﻳﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭼﺎرﻗﻰ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺴﺘﻰ ﺳﺨﺖ ﻣﺴﺘﻰ ﺁورد‬

‫ﻋﻘﻞ از ﺳﺮ ﺷﺮم از دل ﻣﻰﺑﺮد‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻗﺮن ﭘﻴﺸﻴﻦ را هﻤﻴﻦ‬

‫ﻣﺴﺘﻰ هﺴﺘﻰ ﺑﺰد رﻩ زﻳﻦ آﻤﻴﻦ‬

‫ﺷﺪ ﻋﺰازﻳﻠﻰ از اﻳﻦ ﻣﺴﺘﻰ ﺑﻠﻴﺲ‬

‫آﻪ ﭼﺮا ﺁدم ﺷﻮد ﺑﺮ ﻣﻦ رﺋﻴﺲ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪام ﻣﻦ ﻧﻴﺰ و ﺧﻮاﺟﻪ زادﻩام‬

‫ﺻﺪ هﻨﺮ را ﻗﺎﺑﻞ و ﺁﻣﺎدﻩام‬

‫در هﻨﺮ ﻣﻦ از آﺴﻰ آﻢ ﻧﻴﺴﺘﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺨﺪﻣﺖ ﭘﻴﺶ دﺷﻤﻦ ﺑﻴﺴﺘﻢ‬

‫ﻣﻦ ز ﺁﺗﺶ زادﻩام او از وﺣﻞ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁﺗﺶ ﻣﺮ وﺣﻞ را ﭼﻪ ﻣﺤﻞ‬

‫او آﺠﺎ ﺑﻮد اﻧﺪر ﺁن دورى آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺻﺪر ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮدم و ﻓﺨﺮ زﻣﻦ‬

‫‪٨٢٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻖ‬ ‫ﺴَ‬ ‫ﻦ َﻓ َﻔ َ‬ ‫ﺠﱢ‬ ‫ﻦ ا ْﻟ ِ‬ ‫ن ِﻣ َ‬ ‫ﻦ ﻧﺎرٍو ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻓﻰ ﺣﻖ اﺑﻠﻴﺲ اﻧﻪ آﺎ َ‬ ‫ج ِﻣ ْ‬ ‫ﻦ ﻣﺎ ِر ٍ‬ ‫ن ِﻣ ْ‬ ‫ﻖ ا ْﻟﺠَﺎ ﱠ‬ ‫ﺧَﻠ َ‬ ‫َ‬ ‫ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻰزد ﺁﺗﺶ ﺟﺎن ﺳﻔﻴﻪ‬

‫آﺎﺗﺸﻰ ﺑﻮد اﻟﻮﻟﺪ ﺳﺮ اﺑﻴﻪ‬

‫ﻧﻪ ﻏﻠﻂ ﮔﻔﺘﻢ آﻪ ﺑﺪ ﻗﻬﺮ ﺧﺪا‬

‫ﻋﻠﺘﻰ را ﭘﻴﺶ ﺁوردن ﭼﺮا‬

‫آﺎر ﺑﻰﻋﻠﺖ ﻣﺒﺮا از ﻋﻠﻞ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺮ و ﻣﺴﺘﻘﺮ اﺳﺖ از ازل‬

‫در آﻤﺎل ﺻﻨﻊ ﭘﺎك ﻣﺴﺘﺤﺚ‬

‫ﻋﻠﺖ ﺣﺎدث ﭼﻪ ﮔﻨﺠﺪ ﻳﺎ ﺣﺪث‬

‫ﺳﺮ اب ﭼﻪ ﺑﻮد اب ﻣﺎ ﺻﻨﻊ اوﺳﺖ‬

‫ﺻﻨﻊ ﻣﻐﺰ اﺳﺖ و اب ﺻﻮرت ﭼﻮ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ دان اى ﻓﻨﺪق ﺗﻦ دوﺳﺘﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﺖ ﺟﻮﻳﺪ ﻣﻐﺰ و آﻮﺑﺪ ﭘﻮﺳﺘﺖ‬

‫دوزﺧﻰ آﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ دوﺳﺘﺶ‬

‫داد ﺑﺪﻟﻨﺎ ﺟﻠﻮدا ﭘﻮﺳﺘﺶ‬

‫ﻣﻌﻨﻰ و ﻣﻐﺰت ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺣﺎآﻢ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁﺗﺶ را ﻗﺸﻮرت هﻴﺰم اﺳﺖ‬

‫آﻮزﻩى ﭼﻮﺑﻴﻦ آﻪ در وى ﺁب ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﻗﺪرت ﺁﺗﺶ هﻤﻪ ﺑﺮ ﻇﺮف اوﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﻨﻰ اﻧﺴﺎن ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﻣﺎﻟﻚ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﻟﻚ دوزخ در او آﻰ هﺎﻟﻚ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻣﻴﻔﺰا ﺗﻮ ﺑﺪن ﻣﻌﻨﻰ ﻓﺰا‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﺎﺷﻰ ﺁﺗﺶ را آﻴﺎ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻰاﻓﺰودﻩاى‬

‫ﻻﺟﺮم ﭼﻮن ﭘﻮﺳﺖ اﻧﺪر دودﻩاى‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺁﺗﺶ را ﻋﻠﻒ ﺟﺰ ﭘﻮﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻗﻬﺮ ﺣﻖ ﺁن آﺒﺮ را ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ آﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺗﻜﺒﺮ از ﻧﺘﻴﺠﻪى ﭘﻮﺳﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎﻩ و ﻣﺎل ﺁن آﺒﺮ را ز ﺁن دوﺳﺖ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺗﻜﺒﺮ ﭼﻴﺴﺖ ﻏﻔﻠﺖ از ﻟﺒﺎب‬

‫ﻣﻨﺠﻤﺪ ﭼﻮن ﻏﻔﻠﺖ ﻳﺦ ز ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﭼﻮن ﺧﺒﺮ ﺷﺪ ز ﺁﻓﺘﺎﺑﺶ ﻳﺦ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﺮم ﮔﺸﺖ و ﮔﺮم ﮔﺸﺖ و ﺗﻴﺰ راﻧﺪ‬

‫ﺷﺪ ز دﻳﺪ ﻟﺐ ﺟﻤﻠﻪى ﺗﻦ ﻃﻤﻊ‬

‫ﺧﻮار و ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪ آﻪ ذل ﻣﻦ ﻃﻤﻊ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻣﻐﺰ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪ ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﺪ ﻋﺰ ﻣﻦ ﻗﻨﻊ زﻧﺪان اوﺳﺖ‬

‫ﻋﺰت اﻳﻨﺠﺎ ﮔﺒﺮى اﺳﺖ و ذل دﻳﻦ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺗﺎ ﻓﺎﻧﻰ ﻧﺸﺪ آﻰ ﺷﺪ ﻧﮕﻴﻦ‬

‫در ﻣﻘﺎم ﺳﻨﮕﻰ ﺁن ﮔﺎهﻰ اﻧﺎ‬

‫وﻗﺖ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﮔﺸﺘﻦ ﺗﺴﺖ و ﻓﻨﺎ‬

‫آﺒﺮ ز ﺁن ﺟﻮﻳﺪ هﻤﻴﺸﻪ ﺟﺎﻩ و ﻣﺎل‬

‫آﻪ ز ﺳﺮﮔﻴﻦ اﺳﺖ ﮔﻠﺨﻦ را آﻤﺎل‬

‫آﺎﻳﻦ دو داﻳﻪ ﭘﻮﺳﺖ را اﻓﺰون آﻨﻨﺪ‬

‫ﺷﺤﻢ و ﻟﺤﻢ و آﺒﺮ و ﻧﺨﻮت ﺁﮔﻨﻨﺪ‬

‫دﻳﺪﻩ را ﺑﺮ ﻟﺐ ﻟﺐ ﻧﻔﺮاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ را ز ﺁن روى ﻟﺐ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﺸﻮا اﺑﻠﻴﺲ ﺑﻮد اﻳﻦ راﻩ را‬

‫آﺎو ﺷﻜﺎر ﺁﻣﺪ ﺷﺒﻴﻜﻪى ﺟﺎﻩ را‬

‫‪٨٢٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺎل ﭼﻮن ﻣﺎر اﺳﺖ و ﺁن ﺟﺎﻩ اژدهﺎ‬

‫ﺳﺎﻳﻪى ﻣﺮدان زﻣﺮد اﻳﻦ دو را‬

‫ز ﺁن زﻣﺮد ﻣﺎر را دﻳﺪﻩ ﺟﻬﺪ‬

‫آﻮر ﮔﺮدد ﻣﺎر و رهﺮو وا رهﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ اﻳﻦ رﻩ ﺧﺎر ﺑﻨﻬﺎد ﺁن رﺋﻴﺲ‬

‫هﺮ آﻪ ﺧﺴﺖ او ﮔﻔﺖ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ ﺑﻠﻴﺲ‬

‫ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻦ ﻏﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ از ﻏﺪر وى اﺳﺖ‬

‫ﻏﺪر را ﺁن ﻣﻘﺘﺪا ﺳﺎﺑﻖ ﭘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از او ﺧﻮد ﻗﺮن ﺑﺮ ﻗﺮن ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن ﺑﺮ ﺳﻨﺖ او ﭘﺎ زدﻧﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﻨﻬﺪ ﺳﻨﺖ ﺑﺪ اى ﻓﺘﺎ‬

‫ﺗﺎ در اﻓﺘﺪ ﺑﻌﺪ او ﺧﻠﻖ از ﻋﻤﻰ‬

‫ﺟﻤﻊ ﮔﺮدد ﺑﺮ وى ﺁن ﺟﻤﻠﻪى ﺑﺰﻩ‬

‫آﺎو ﺳﺮى ﺑﻮدﻩﺳﺖ و اﻳﺸﺎن دم ﻏﺰﻩ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁدم ﭼﺎرق و ﺁن ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺁورد آﻪ هﺴﺘﻢ ز ﻃﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن اﻳﺎز ﺁن ﭼﺎرﻗﺶ ﻣﻮرود ﺑﻮد‬

‫ﻻﺟﺮم او ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻮد‬

‫هﺴﺖ ﻣﻄﻠﻖ آﺎرﺳﺎز ﻧﻴﺴﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺎرﮔﺎﻩ هﺴﺖ آﻦ ﺟﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ هﻴﭻ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ آﺴﻰ‬

‫ﻳﺎ ﻧﻬﺎﻟﻪ آﺎرد اﻧﺪر ﻣﻐﺮﺳﻰ‬

‫آﺎﻏﺬى ﺟﻮﻳﺪ آﻪ ﺁن ﺑﻨﻮﺷﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﺨﻢ آﺎرد ﻣﻮﺿﻌﻰ آﻪ آﺸﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮادر ﻣﻮﺿﻌﻰ ﻧﺎآﺸﺘﻪ ﺑﺎش‬

‫آﺎﻏﺬ اﺳﭙﻴﺪ ﻧﺎﺑﻨﻮﺷﺘﻪ ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ ﻣﺸﺮف ﮔﺮدى از ن و اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻜﺎرد در ﺗﻮ ﺗﺨﻢ ﺁن ذو اﻟﻜﺮم‬

‫ﺧﻮد از اﻳﻦ ﭘﺎﻟﻮدﻩ ﻧﺎﻟﻴﺴﻴﺪﻩ ﮔﻴﺮ‬

‫ﻣﻄﺒﺨﻰ آﻪ دﻳﺪﻩاى ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﮔﻴﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ از اﻳﻦ ﭘﺎﻟﻮدﻩ ﻣﺴﺘﻴﻬﺎ ﺑﻮد‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ و ﭼﺎرق از ﻳﺎدت رود‬

‫ﭼﻮن در ﺁﻳﺪ ﻧﺰع و ﻣﺮگ ﺁهﻰ آﻨﻰ‬

‫ذآﺮ دﻟﻖ و ﭼﺎرق ﺁن ﮔﺎهﻰ آﻨﻰ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﻰ ﻏﺮق ﻣﻮج زﺷﺘﻴﻰ‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ از ﭘﻨﺎهﻰ ﭘﺸﺘﻴﻰ‬

‫ﻳﺎد ﻧﺎرى از ﺳﻔﻴﻨﻪى راﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﻧﻨﮕﺮى در ﭼﺎرق و در ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن آﻪ درﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻏﺮﻗﺎب ﻓﻨﺎ‬

‫ﻇَﻠﻤْﻨﺎ ورد ﺳﺎزى ﺑﺮ وﻻ‬ ‫ﭘﺲ َ‬

‫دﻳﻮ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ اﻳﻦ ﺧﺎم را‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﺮغ ﺑﻰهﻨﮕﺎم را‬

‫دور اﻳﻦ ﺧﺼﻠﺖ ز ﻓﺮهﻨﮓ اﻳﺎز‬

‫آﻪ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﻧﻤﺎزش ﺑﻰﻧﻤﺎز‬

‫او ﺧﺮوس ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻮدﻩ ز ﭘﻴﺶ‬

‫ﻧﻌﺮﻩهﺎى او هﻤﻪ در وﻗﺖ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫در ﻣﻌﻨﻰ اﻳﻦ آﻪ ارﻧﺎ اﻻﺷﻴﺎء آﻤﺎ هﻰ و ﻣﻌﻨﻰ اﻳﻦ آﻪ ﻟﻮ آﺸﻒ اﻟﻐﻄﺎء ﻣﺎ ازددت ﻳﻘﻴﻨﺎ و ﻗﻮﻟﻪ‬

‫‪٨٢٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در هﺮ آﻪ ﺗﻮ از دﻳﺪﻩى ﺑﺪ ﻣﻰﻧﮕﺮى‬

‫از ﭼﻨﺒﺮﻩى وﺟﻮد ﺧﻮد ﻣﻰﻧﮕﺮى‬

‫ﭘﺎﻳﻪى آﮋ آﮋ اﻓﻜﻨﺪ ﺳﺎﻳﻪ‬ ‫اى ﺧﺮوﺳﺎن از وى ﺁﻣﻮزﻳﺪ ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻬﺮ ﺣﻖ آﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﻬﺮ داﻧﮓ‬

‫ﺻﺒﺢ آﺎذب ﺁﻳﺪ و ﻧﻔﺮﻳﺒﺪش‬

‫ﺻﺒﺢ آﺎذب ﻋﺎﻟﻢ و ﻧﻴﻚ و ﺑﺪش‬

‫اهﻞ دﻧﻴﺎ ﻋﻘﻞ ﻧﺎﻗﺺ داﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺻﺒﺢ ﺻﺎدﻗﺶ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺻﺒﺢ آﺎذب آﺎرواﻧﻬﺎ را زدﻩﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺑﻮى روز ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﺻﺒﺢ آﺎذب ﺧﻠﻖ را رهﺒﺮ ﻣﺒﺎد‬

‫آﺎو دهﺪ ﺑﺲ آﺎرواﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺑﺎد‬

‫اى ﺷﺪﻩ ﺗﻮ ﺻﺒﺢ آﺎذب را رهﻴﻦ‬

‫ﺻﺒﺢ ﺻﺎدق را ﺗﻮ آﺎذب هﻢ ﻣﺒﻴﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪارى از ﻧﻔﺎق و ﺑﺪ اﻣﺎن‬

‫از ﭼﻪ دارى ﺑﺮ ﺑﺮادر ﻇﻦ هﻤﺎن‬

‫ﺑﺪ ﮔﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ هﻤﻴﺸﻪ زﺷﺖ آﺎر‬

‫ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﺧﻮاﻧﺪ اﻧﺪر ﺣﻖ ﻳﺎر‬

‫ﺁن ﺧﺴﺎن آﻪ در آﮋﻳﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩاﻧﺪ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ را ﺳﺎﺣﺮ و آﮋ ﺧﻮاﻧﺪﻩاﻧﺪ‬

‫و ﺁن اﻣﻴﺮان ﺧﺴﻴﺲ ﻗﻠﺐ ﺳﺎز‬

‫اﻳﻦ ﮔﻤﺎن ﺑﺮدﻧﺪ ﺑﺮ ﺣﺠﺮﻩى اﻳﺎز‬

‫آﺎو دﻓﻴﻨﻪ دارد و ﮔﻨﺞ اﻧﺪر ﺁن‬

‫ز ﺁﻳﻨﻪى ﺧﻮد ﻣﻨﮕﺮ اﻧﺪر دﻳﮕﺮان‬

‫ﺷﺎﻩ ﻣﻰداﻧﺴﺖ ﺧﻮد ﭘﺎآﻰ او‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﺸﺎن آﺮد او ﺁن ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫آﺎى اﻣﻴﺮ ﺁن ﺣﺠﺮﻩ را ﺑﮕﺸﺎى در‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﺐ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ او ز ﺁن ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﺗﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﺳﮕﺎﻟﺸﻬﺎى او‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﺮ ﻣﺎﺳﺖ ﻣﺎﻟﺸﻬﺎى او‬

‫ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را دادم ﺁن زر و ﮔﻬﺮ‬

‫ﻣﻦ از ﺁن زرهﺎ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺟﺰ ﺧﺒﺮ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻰﮔﻔﺖ و دل او ﻣﻰﻃﭙﻴﺪ‬

‫از ﺑﺮاى ﺁن اﻳﺎز ﺑﻰﻧﺪﻳﺪ‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ آﺎﻳﻦ ﺑﺮ زﺑﺎﻧﻢ ﻣﻰرود‬

‫اﻳﻦ ﺟﻔﺎ ﮔﺮ ﺑﺸﻨﻮد او ﭼﻮن ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﻖ دﻳﻦ او‬

‫آﻪ از اﻳﻦ اﻓﺰون ﺑﻮد ﺗﻤﻜﻴﻦ او‬

‫آﻰ ﺑﻪ ﻗﺬف زﺷﺖ ﻣﻦ ﻃﻴﺮﻩ ﺷﻮد‬

‫وز ﻏﺮض وز ﺳﺮ ﻣﻦ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺒﺘﻼ ﭼﻮن دﻳﺪ ﺗﺎوﻳﻼت رﻧﺞ‬

‫ﺑﺮد ﺑﻴﻨﺪ آﻰ ﺷﻮد او ﻣﺎت رﻧﺞ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺎوﻳﻞ اﻳﺎز ﺻﺎﺑﺮ اﺳﺖ‬

‫آﺎو ﺑﻪ ﺑﺤﺮ ﻋﺎﻗﺒﺘﻬﺎ ﻧﺎﻇﺮ اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮاب اﻳﻦ زﻧﺪاﻧﻴﺎن‬

‫هﺴﺖ ﺗﻌﺒﻴﺮش ﺑﻪ ﭘﻴﺶ او ﻋﻴﺎن‬

‫‪٨٢٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮاب ﺧﻮد را ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﺪ ﻣﺮد ﺧﻴﺮ‬

‫آﺎو ﺑﻮد واﻗﻒ ز ﺳﺮ ﺧﻮاب ﻏﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ زﻧﻢ ﺻﺪ ﺗﻴﻎ او را ز اﻣﺘﺤﺎن‬

‫آﻢ ﻧﮕﺮدد وﺻﻠﺖ ﺁن ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫داﻧﺪ او آﺎن ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻰزﻧﻢ‬

‫ﻣﻦ وىام اﻧﺪر ﺣﻘﻴﻘﺖ او ﻣﻨﻢ‬

‫ﺑﻴﺎن اﺗﺤﺎد ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮق از روى ﺣﻘﻴﻘﺖ اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺘﻀﺎدﻧﺪ از روى ﺁن آﻪ ﻧﻴﺎز ﺿﺪ ﺑﻰﻧﻴﺎزى اﺳﺖ ﭼﻨﺎن‬ ‫آﻪ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻰﺻﻮرت اﺳﺖ و ﺳﺎدﻩ اﺳﺖ و ﺑﻰﺻﻮرﺗﻰ ﺿﺪ ﺻﻮرت اﺳﺖ و ﻟﻜﻦ ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن اﺗﺤﺎدى اﺳﺖ در‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ آﻪ ﺷﺮح ﺁن دراز اﺳﺖ‪ ،‬و اﻟﻌﺎﻗﻞ ﻳﻜﻔﻴﻪ اﻻﺷﺎرﻩ‬ ‫ﺟﺴﻢ ﻣﺠﻨﻮن را ز رﻧﺞ دورﻳﻰ‬

‫اﻧﺪر ﺁﻣﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن رﻧﺠﻮرﻳﻰ‬

‫ﺧﻮن ﺑﻪ ﺟﻮش ﺁﻣﺪ ز ﺷﻌﻠﻪى اﺷﺘﻴﺎق‬

‫ﺗﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ ﺁن ﻣﺠﻨﻮن ﺧﻨﺎق‬

‫ﭘﺲ ﻃﺒﻴﺐ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ دارو آﺮدﻧﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ هﻴﭻ از رگ زﻧﺶ‬

‫رگ زدن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاى دﻓﻊ ﺧﻮن‬

‫رگ زﻧﻰ ﺁﻣﺪ ﺑﺪاﻧﺠﺎ ذو ﻓﻨﻮن‬

‫ﺑﺎزواش ﺑﺴﺖ و ﮔﺮﻓﺖ ﺁن ﻧﻴﺶ او‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زد در زﻣﺎن ﺁن ﻋﺸﻖ ﺧﻮ‬

‫ﻣﺰد ﺧﻮد ﺑﺴﺘﺎن و ﺗﺮك ﻓﺼﺪ آﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮم ﮔﻮ ﺑﺮو ﺟﺴﻢ آﻬﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ از ﭼﻪ ﻣﻰﺗﺮﺳﻰ از اﻳﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻰ ﺗﻮ از ﺷﻴﺮ ﻋﺮﻳﻦ‬

‫ﺷﻴﺮ و ﮔﺮگ و ﺧﺮس و هﺮ ﮔﻮر و ددﻩ‬

‫ﮔﺮد ﺑﺮ ﮔﺮد ﺗﻮ ﺷﺐ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﻣﻰﻧﻴﺎﻳﺪﺷﺎن ز ﺗﻮ ﺑﻮى ﺑﺸﺮ‬

‫ز اﻧﺒﻬﻰ ﻋﺸﻖ و وﺟﺪ اﻧﺪر ﺟﮕﺮ‬

‫ﮔﺮگ و ﺧﺮس و ﺷﻴﺮ داﻧﺪ ﻋﺸﻖ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫آﻢ ز ﺳﮓ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ از ﻋﺸﻖ او ﻋﻤﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ رگ ﻋﺸﻘﻰ ﻧﺒﻮدى آﻠﺐ را‬

‫آﻰ ﺑﺠﺴﺘﻰ آﻠﺐ آﻬﻔﻰ ﻗﻠﺐ را‬

‫هﻢ ز ﺟﻨﺲ او ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭼﻮن ﺳﮕﺎن‬

‫ﮔﺮ ﻧﺸﺪ ﻣﺸﻬﻮر هﺴﺖ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻮ ﻧﺒﺮدى ﺗﻮ دل اﻧﺪر ﺟﻨﺲ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﻰ ﺑﺮى ﺗﻮ ﺑﻮى دل از ﮔﺮگ و ﻣﻴﺶ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﻋﺸﻖ هﺴﺘﻰ آﻰ ﺑﺪى‬

‫آﻰ زدى ﻧﺎن ﺑﺮ ﺗﻮ و آﻰ ﺗﻮ ﺷﺪى‬

‫ﻧﺎن ﺗﻮ ﺷﺪ از ﭼﻪ ز ﻋﺸﻖ و اﺷﺘﻬﻰ‬

‫ور ﻧﻪ ﻧﺎن را آﻰ ﺑﺪى ﺗﺎ ﺟﺎن رهﻰ‬

‫ﻋﺸﻖ ﻧﺎن ﻣﺮدﻩ را ﻣﻰﺟﺎن آﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن آﻪ ﻓﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﺟﺎوﻳﺪان آﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺠﻨﻮن ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻢ ز ﻧﻴﺶ‬

‫ﺻﺒﺮ ﻣﻦ از آﻮﻩ ﺳﻨﮕﻴﻦ هﺴﺖ ﺑﻴﺶ‬

‫ﻣﻨﺒﻠﻢ ﺑﻰزﺧﻢ ﻧﺎﺳﺎﻳﺪ ﺗﻨﻢ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ زﺧﻤﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﻰﺗﻨﻢ‬

‫‪٨٢٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻟﻴﻚ از ﻟﻴﻠﻰ وﺟﻮد ﻣﻦ ﭘﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺻﺪف ﭘﺮ از ﺻﻔﺎت ﺁن در اﺳﺖ‬

‫ﺗﺮﺳﻢ اى ﻓﺼﺎدﮔﺮ ﻓﺼﺪم آﻨﻰ‬

‫ﻧﻴﺶ را ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﺮ ﻟﻴﻠﻰ زﻧﻰ‬

‫داﻧﺪ ﺁن ﻋﻘﻠﻰ آﻪ او دل روﺷﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻟﻴﻠﻰ و ﻣﻦ ﻓﺮق ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﻰ از ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺮﺳﻴﺪ آﻪ ﺧﻮد را دوﺳﺖ ﺗﺮ دارى ﻳﺎ ﻣﺮا‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﻣﻦ از ﺧﻮد ﻣﺮدﻩام و ﺑﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﻩام از ﺧﻮد‬ ‫و از ﺻﻔﺎت ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺪﻩام و ﺑﻪ ﺗﻮ هﺴﺖ ﺷﺪﻩام ﻋﻠﻢ ﺧﻮد را ﻓﺮاﻣﻮش آﺮدﻩام و از ﻋﻠﻢ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﺪﻩام‬ ‫ﻗﺪرت ﺧﻮد را از ﻳﺎد دادﻩام و از ﻗﺪرت ﺗﻮ ﻗﺎدر ﺷﺪﻩام اﮔﺮ ﺧﻮد را دوﺳﺖ دارم ﺗﺮا دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و اﮔﺮ‬ ‫ﺗﺮا دوﺳﺖ دارم ﺧﻮد را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫هﺮ آﻪ را ﺁﻳﻨﻪى ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮد ﺑﻴﻦ ﺧﺪاى ﺑﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﺧﺮج ﺑﺼﻔﺎﺗﻰ اﻟﻰ ﺧﻠﻘﻰ ﻣﻦ رﺁك رﺁﻧﻰ و ﻣﻦ ﻗﺼﺪك ﻗﺼﺪﻧﻲ و ﻋﻠﻰ هﺬا‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻌﺸﻮﻗﻰ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻖ ز اﻣﺘﺤﺎن‬

‫در ﺻﺒﻮﺣﻰ آﺎى ﻓﻼن اﺑﻦ اﻟﻔﻼن‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺗﻮ دوﺳﺖﺗﺮ دارى ﻋﺠﺐ‬

‫ﻳﺎ آﻪ ﺧﻮد را راﺳﺖ ﮔﻮ ﻳﺎ ذا اﻟﻜﺮب‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ در ﺗﻮ ﭼﻨﺎن ﻓﺎﻧﻰ ﺷﺪم‬

‫آﻪ ﭘﺮم ﻣﻦ از ﺗﻮ از ﺳﺮ ﺗﺎ ﻗﺪم‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ از هﺴﺘﻰ ﻣﻦ ﺟﺰ ﻧﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در وﺟﻮدم ﺟﺰ ﺗﻮ اى ﺧﻮش آﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ز ﺁن ﺳﺒﺐ ﻓﺎﻧﻰ ﺷﺪم ﻣﻦ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺳﺮآﻪ در ﺗﻮ ﺑﺤﺮ اﻧﮕﺒﻴﻦ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺳﻨﮕﻰ آﺎو ﺷﻮد آﻞ ﻟﻌﻞ ﻧﺎب‬

‫ﭘﺮ ﺷﻮد او از ﺻﻔﺎت ﺁﻗﺘﺎب‬

‫وﺻﻒ ﺁن ﺳﻨﮕﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ اﻧﺪر او‬

‫ﭘﺮ ﺷﻮد از وﺻﻒ ﺧﻮر او ﭘﺸﺖ و رو‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﺮ دوﺳﺖ دارد ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫دوﺳﺘﻰ ﺧﻮر ﺑﻮد ﺁن اى ﻓﺘﺎ‬

‫ور آﻪ ﺧﻮر را دوﺳﺖ دارد او ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫دوﺳﺘﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻰﮔﻤﺎن‬

‫ﺧﻮاﻩ ﺧﻮد را دوﺳﺖ دارد ﻟﻌﻞ ﻧﺎب‬

‫ﺧﻮاﻩ ﺗﺎ او دوﺳﺖ دارد ﺁﻓﺘﺎب‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ دو دوﺳﺘﻰ ﺧﻮد ﻓﺮق ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﺮ دو ﺟﺎﻧﺐ ﺟﺰ ﺿﻴﺎى ﺷﺮق ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺸﺪ او ﻟﻌﻞ ﺧﻮد را دﺷﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻳﻚ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﺟﺎ دو ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻇﻠﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﺳﻨﮓ و روز آﻮر‬

‫هﺴﺖ ﻇﻠﻤﺎﻧﻰ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺿﺪ ﻧﻮر‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را دوﺳﺖ دارد آﺎﻓﺮ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ او ﻣﻨﺎع ﺷﻤﺲ اآﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫‪٨٢٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ﻧﺸﺎﻳﺪ آﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺳﻨﮓ اﻧﺎ‬

‫او هﻤﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻰ اﺳﺖ و در ﻓﻨﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ اﻧﺎ اﻟﺤﻖ ﮔﺸﺖ ﭘﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻨﺼﻮرى اﻧﺎ اﻟﺤﻖ و ﺑﺮﺳﺖ‬

‫ﺁن اﻧﺎ را ﻟﻌﻨﺔ اﻟﻠﱠﻪ در ﻋﻘﺐ‬

‫وﻳﻦ اﻧﺎ را رﺣﻤﻪ اﻟﻠﱠﻪ اى ﻣﺤﺐ‬

‫ز اﻧﻜﻪ او ﺳﻨﮓ ﺳﻴﻪ ﺑﺪ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﻖ‬

‫ﺁن ﻋﺪوى ﻧﻮر ﺑﻮد و اﻳﻦ ﻋﺸﻴﻖ‬

‫اﻳﻦ اﻧﺎ هﻮ ﺑﻮد در ﺳﺮ اى ﻓﻀﻮل‬

‫ز اﺗﺤﺎد ﻧﻮر ﻧﻪ از راى ﺣﻠﻮل‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ ﺗﺎ ﺳﻨﮕﻰات آﻤﺘﺮ ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻟﻌﻠﻰ ﺳﻨﮓ ﺗﻮ اﻧﻮر ﺷﻮد‬

‫ﺻﺒﺮ آﻦ اﻧﺪر ﺟﻬﺎد و در ﻋﻨﺎ‬

‫دمﺑﻪدم ﻣﻰﺑﻴﻦ ﺑﻘﺎ اﻧﺪر ﻓﻨﺎ‬

‫وﺻﻒ ﺳﻨﮕﻰ هﺮ زﻣﺎن آﻢ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫وﺻﻒ ﻟﻌﻠﻰ در ﺗﻮ ﻣﺤﻜﻢ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫وﺻﻒ هﺴﺘﻰ ﻣﻰرود از ﭘﻴﻜﺮت‬

‫وﺻﻒ ﻣﺴﺘﻰ ﻣﻰﻓﺰاﻳﺪ در ﺳﺮت‬

‫ﺳﻤﻊ ﺷﻮ ﻳﻚ ﺑﺎرﮔﻰ ﺗﻮ ﮔﻮشوار‬

‫ﺗﺎ ز ﺣﻠﻘﻪى ﻟﻌﻞ ﻳﺎﺑﻰ ﮔﻮﺷﻮار‬

‫هﻤﭽﻮ ﭼﻪ آﻦ ﺧﺎك ﻣﻰآﻦ ﮔﺮ آﺴﻰ‬

‫زﻳﻦ ﺗﻦ ﺧﺎآﻰ آﻪ در ﺁﺑﻰ رﺳﻰ‬

‫ﮔﺮ رﺳﺪ ﺟﺬﺑﻪى ﺧﺪا ﺁب ﻣﻌﻴﻦ‬

‫ﭼﺎﻩ ﻧﺎآﻨﺪﻩ ﺑﺠﻮﺷﺪ از زﻣﻴﻦ‬

‫آﺎر ﻣﻰآﻦ ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺁن ﻣﺒﺎش‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك ﺧﺎك ﭼﻪ را ﻣﻰﺗﺮاش‬

‫هﺮ آﻪ رﻧﺠﻰ دﻳﺪ ﮔﻨﺠﻰ ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﺟﺪى آﺮد در ﺟﺪى رﺳﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ رآﻮع اﺳﺖ و ﺳﺠﻮد‬

‫ﺑﺮ در ﺣﻖ آﻮﻓﺘﻦ ﺣﻠﻘﻪى وﺟﻮد‬

‫ﺣﻠﻘﻪى ﺁن در هﺮ ﺁن آﺎو ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ او دوﻟﺖ ﺳﺮى ﺑﻴﺮون آﻨﺪ‬

‫ﺁﻣﺪن ﺁن اﻣﻴﺮ ﻧﻤﺎم ﺑﺎ ﺳﺮهﻨﮕﺎن ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺑﻪ ﮔﺸﺎدن ﺁن ﺣﺠﺮﻩى اﻳﺎز و ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ و ﭼﺎرق دﻳﺪن ﺁوﻳﺨﺘﻪ و ﮔﻤﺎن‬ ‫ﺑﺮدن ﺁن آﻪ ﻣﻜﺮ اﺳﺖ و رو ﭘﻮش و ﺧﺎﻧﻪ را ﺣﻔﺮﻩ آﺮدن ﺑﻪ هﺮ ﮔﻮﺷﻪ اى آﻪ ﮔﻤﺎن ﺁﻣﺪ و ﭼﺎﻩ آﻨﺎن ﺁوردن و‬ ‫دﻳﻮارهﺎ را ﺳﻮراخ آﺮدن و ﭼﻴﺰى ﻧﺎﻳﺎﻓﺘﻦ و ﺧﺠﻞ و ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺷﺪن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﺎن و ﺧﻴﺎل اﻧﺪﻳﺸﺎن در آﺎر‬ ‫اﻧﺒﻴﺎ و اوﻟﻴﺎ آﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ آﻪ ﺳﺎﺣﺮﻧﺪ و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ و ﺗﺼﺪر ﻣﻰﺟﻮﻳﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺗﻔﺤﺺ ﺧﺠﻞ ﺷﻮﻧﺪ و ﺳﻮد ﻧﺪارد‬ ‫ﺁن اﻣﻴﻨﺎن ﺑﺮ در ﺣﺠﺮﻩ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ ﮔﻨﺞ و زر و ﺧﻤﺮﻩ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻗﻔﻞ را ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺎدﻧﺪ از هﻮس‬

‫ﺑﺎ دو ﺻﺪ ﻓﺮهﻨﮓ و داﻧﺶ ﭼﻨﺪ آﺲ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻗﻔﻞ ﺻﻌﺐ و ﭘﺮ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫از ﻣﻴﺎن ﻗﻔﻠﻬﺎ ﺑﮕﺰﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫‪٨٢٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻪ ز ﺑﺨﻞ ﺳﻴﻢ و ﻣﺎل و زر ﺧﺎم‬

‫از ﺑﺮاى آﺘﻢ ﺁن ﺳﺮ از ﻋﻮام‬

‫آﻪ ﮔﺮوهﻰ ﺑﺮ ﺧﻴﺎل ﺑﺪ ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﻗﻮم دﻳﮕﺮ ﻧﺎم ﺳﺎﻟﻮﺳﻢ آﻨﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﺎ هﻤﺖ ﺑﻮد اﺳﺮار ﺟﺎن‬

‫از ﺧﺴﺎن ﻣﺤﻔﻮﻇﺘﺮ از ﻟﻌﻞ آﺎن‬

‫زر ﺑﻪ از ﺟﺎن اﺳﺖ ﭘﻴﺶ اﺑﻠﻬﺎن‬

‫زر ﻧﺜﺎر ﺟﺎن ﺑﻮد ﻧﺰد ﺷﻬﺎن‬

‫ﻣﻰﺷﺘﺎﺑﻴﺪﻧﺪ ﺗﻔﺖ از ﺣﺮص زر‬

‫ﻋﻘﻠﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﺁهﺴﺘﻪﺗﺮ‬

‫ﺣﺮص ﺗﺎزد ﺑﻰهﺪﻩ ﺳﻮى ﺳﺮاب‬

‫ﻋﻘﻞ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻴﻚ ﺑﻴﻦ آﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﺁب‬

‫ﺣﺮص ﻏﺎﻟﺐ ﺑﻮد و زر ﭼﻮن ﺟﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫ﻧﻌﺮﻩى ﻋﻘﻞ ﺁن زﻣﺎن ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺻﺪ ﺗﻮ ﺣﺮص و ﻏﻮﻏﺎهﺎى او‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﺣﻜﻤﺖ و اﻳﻤﺎى او‬

‫ﺗﺎ آﻪ در ﭼﺎﻩ ﻏﺮور اﻧﺪر ﻓﺘﺪ‬

‫ﺁن ﮔﻪ از ﺣﻜﻤﺖ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﺸﻨﻮد‬

‫ﭼﻮن ز ﺑﻨﺪ دام ﺑﺎد او ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ ﻟﻮاﻣﻪ ﺑﺮ او ﻳﺎﺑﻴﺪ دﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺑﻼ ﻧﺎﻳﺪ ﺳﺮش‬

‫ﻧﺸﻨﻮد ﭘﻨﺪ دل ﺁن ﮔﻮش آﺮش‬

‫آﻮدآﺎن را ﺣﺮص ﻟﻮزﻳﻨﻪ و ﺷﻜﺮ‬

‫از ﻧﺼﻴﺤﺘﻬﺎ آﻨﺪ دو ﮔﻮش آﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ درد دﻧﺒﻠﺶ ﺁﻏﺎز ﺷﺪ‬

‫در ﻧﺼﻴﺤﺖ هﺮ دو ﮔﻮﺷﺶ ﺑﺎز ﺷﺪ‬

‫ﺣﺠﺮﻩ را ﺑﺎ ﺣﺮص و ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ هﻮس‬

‫ﺑﺎز آﺮدﻧﺪ ﺁن زﻣﺎن ﺁن ﭼﻨﺪ آﺲ‬

‫اﻧﺪر اﻓﺘﺎدﻧﺪ از در ز ازدﺣﺎم‬

‫هﻤﭽﻮ اﻧﺪر دوغ ﮔﻨﺪﻳﺪﻩ هﻮام‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ در ﻓﺘﺪ ﺑﺎ آﺮ و ﻓﺮ‬

‫ﺧﻮرد اﻣﻜﺎن ﻧﻰ و ﺑﺴﺘﻪ هﺮ دو ﭘﺮ‬

‫ﺑﻨﮕﺮﻳﺪﻧﺪ از ﻳﺴﺎر و از ﻳﻤﻴﻦ‬

‫ﭼﺎرﻗﻰ ﺑﺪرﻳﺪﻩ ﺑﻮد و ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﻜﺎن ﺑﻰﻧﻮش ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﺎرق اﻳﻨﺠﺎ ﺟﺰ ﭘﻰ رو ﭘﻮش ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻴﻦ ﺑﻴﺎور ﻣﻴﺨﻬﺎى ﺗﻴﺰ را‬

‫اﻣﺘﺤﺎن آﻦ ﺣﻔﺮﻩ و آﺎرﻳﺰ را‬

‫هﺮ ﻃﺮف آﻨﺪﻧﺪ و ﺟﺴﺘﻨﺪ ﺁن ﻓﺮﻳﻖ‬

‫ﺣﻔﺮﻩهﺎ آﻨﺪﻧﺪ و ﮔﻮهﺎى ﻋﻤﻴﻖ‬

‫ﺣﻔﺮﻩهﺎﺷﺎن ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰداد ﺁن زﻣﺎن‬

‫آﻨﺪﻩهﺎى ﺧﺎﻟﻴﻴﻢ اى ﮔﻨﺪﮔﺎن‬

‫ز ﺁن ﺳﮕﺎﻟﺶ ﺷﺮم هﻢ ﻣﻰداﺷﺘﻨﺪ‬

‫آﻨﺪﻩهﺎ را ﺑﺎز ﻣﻰاﻧﺒﺎﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﻰﻋﺪد ﻻﺣﻮل در هﺮ ﺳﻴﻨﻪاى‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﺮغ ﺣﺮﺻﺸﺎن ﺑﻰﭼﻴﻨﻪاى‬

‫ز ﺁن ﺿﻼﻟﺘﻬﺎى ﻳﺎوﻩ ﺗﺎزﺷﺎن‬

‫ﺣﻔﺮﻩى دﻳﻮار و در ﻏﻤﺎزﺷﺎن‬

‫ﻣﻤﻜﻦ اﻧﺪاى ﺁن دﻳﻮار ﻧﻰ‬

‫ﺑﺎ اﻳﺎز اﻣﻜﺎن هﻴﭻ اﻧﻜﺎر ﻧﻰ‬

‫‪٨٢٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﺧﺪاع ﺑﻰﮔﻨﺎهﻰ ﻣﻰدهﻨﺪ‬

‫ﺣﺎﻳﻂ و ﻋﺮﺻﻪ ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺸﺘﻨﺪ ﺳﻮى ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫ﭘﺮ ز ﮔﺮد و روى زرد و ﺷﺮﻣﺴﺎر‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﻧﻤﺎﻣﺎن از ﺣﺠﺮﻩى اﻳﺎز ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﺎﻩ ﺗﻮﺑﺮﻩ ﺗﻬﻰ و ﺧﺠﻞ هﻤﭽﻮن ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﺎن در ﺣﻖ اﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ‬ ‫ﻦ َآ َﺬﺑُﻮا ﻋَﻠَﻰ‬ ‫ﺴ َﻮ ﱡد ُوﺟُﻮ ٌﻩو ﻗﻮﻟﻪ ﺗَﺮَى اﱠﻟﺬِﻳ َ‬ ‫اﻟﺴﻼم در وﻗﺖ ﻇﻬﻮر ﺑﺮاﺋﺖ و ﭘﺎآﻰ اﻳﺸﺎن آﻪ َﻳ ْﻮ َم َﺗ ْﺒ َﻴ ﱡ‬ ‫ﺾ ُوﺟُﻮ ٌﻩ َو َﺗ ْ‬ ‫ﺴﻮَ ﱠد ٌة‬ ‫اﻟﻠﱠﻪِ ُوﺟُﻮ ُه ُﻬ ْﻢ ُﻣ ْ‬ ‫ﺷﺎﻩ ﻗﺎﺻﺪ ﮔﻔﺖ هﻴﻦ اﺣﻮال ﭼﻴﺴﺖ‬

‫آﻪ ﺑﻐﻠﺘﺎن از زر و هﻤﻴﺎن ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻬﺎن آﺮدﻳﺪ دﻳﻨﺎر و ﺗﺴﻮ‬

‫ﻓﺮ ﺷﺎدى در رخ و رﺧﺴﺎر آﻮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻴﺦ هﺮ ﺑﻴﺦ ﺁور اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮگ ﺳﻴﻤﺎهﻢ وﺟﻮهﻢ اﺧﻀﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺧﻮرد ﺁن ﺑﻴﺦ از زهﺮ و ز ﻗﻨﺪ‬

‫ﻧﻚ ﻣﻨﺎدى ﻣﻰآﻨﺪ ﺷﺎخ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺑﻴﺦ اﮔﺮ ﺑﻰﺑﺮگ و از ﻣﺎﻳﻪ ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎى ﺳﺒﺰ اﻧﺪر ﺷﺎخ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ زﺑﺎن ﺑﻴﺦ ﮔﻞ ﻣﻬﺮى ﻧﻬﺪ‬

‫ﺷﺎخ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﺁن اﻣﻴﻨﺎن ﺟﻤﻠﻪ در ﻋﺬر ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺳﺎﻳﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻪ ﺳﺎﺟﺪ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻋﺬر ﺁن ﮔﺮﻣﻰ و ﻻف و ﻣﺎ و ﻣﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﻪ رﻓﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻴﻎ و آﻔﻦ‬

‫از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺟﻤﻠﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﮔﺰان‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ آﺎى ﺷﺎﻩ ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮﻳﺰى ﺧﻮن ﺣﻼل اﺳﺘﺖ ﺣﻼل‬

‫ور ﺑﺒﺨﺸﻰ هﺴﺖ اﻧﻌﺎم و ﻧﻮال‬

‫آﺮدﻩاﻳﻢ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ از ﻣﺎ ﻣﻰﺳﺰﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﺗﻮ اى ﺷﺎﻩ ﻣﺠﻴﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺒﺨﺸﻰ ﺟﺮم ﻣﺎ اى دل ﻓﺮوز‬

‫ﺷﺐ ﺷﺒﻴﻬﺎ آﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ روز روز‬

‫ﮔﺮ ﺑﺒﺨﺸﻰ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻮﻣﻴﺪى ﮔﺸﺎد‬

‫ور ﻧﻪ ﺻﺪ ﭼﻮن ﻣﺎ ﻓﺪاى ﺷﺎﻩ ﺑﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ ﻧﻪ اﻳﻦ ﻧﻮاز و اﻳﻦ ﮔﺪاز‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ آﺮد هﺴﺖ ﺁن اﻳﺎز‬

‫ﺣﻮاﻟﻪ آﺮدن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻗﺒﻮل ﺗﻮﺑﻪى ﻧﻤﺎﻣﺎن و ﺣﺠﺮﻩ ﮔﺸﺎﻳﺎن و ﺳﺰا دادن اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اﻳﺎز‬ ‫آﻪ ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻦ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺑﺮ ﻋﺮض او رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺑﺮ ﺗﻦ و ﻋﺮض وى اﺳﺖ‬

‫زﺧﻢ ﺑﺮ رﮔﻬﺎى ﺁن ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻔﺲ واﺣﺪﻳﻢ از روى ﺟﺎن‬

‫ﻇﺎهﺮا دورم از اﻳﻦ ﺳﻮد و زﻳﺎن‬

‫‪٨٣٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻬﻤﺘﻰ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﺷﻪ را ﻋﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ ﻣﺰﻳﺪ ﺣﻠﻢ و اﺳﺘﻈﻬﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ را ﺷﺎﻩ ﭼﻮن ﻗﺎرون آﻨﺪ‬

‫ﺑﻰﮔﻨﻪ را ﺗﻮ ﻧﻈﺮ آﻦ ﭼﻮن آﻨﺪ‬

‫ﺷﺎﻩ را ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺪان از آﺎر آﺲ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ اﻇﻬﺎر ﺁن ﺣﻠﻢ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﻣﻦ هﻨﺎ ﻳﺸﻔﻊ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻋﻠﻢ او‬

‫ﻻاﺑﺎﻟﻰوار اﻻ ﺣﻠﻢ او‬

‫ﺁن ﮔﻨﻪ اول ز ﺣﻠﻤﺶ ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫ور ﻧﻪ هﻴﺒﺖ ﺁن ﻣﺠﺎﻟﺶ آﻰ دهﺪ‬

‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎى ﺟﺮم ﻧﻔﺲ ﻗﺎﺗﻠﻪ‬

‫هﺴﺖ ﺑﺮ ﺣﻠﻤﺶ دﻳﺖ ﺑﺮ ﻋﺎﻗﻠﻪ‬

‫ﻣﺴﺖ و ﺑﻰﺧﻮد ﻧﻔﺲ ﻣﺎ ز ﺁن ﺣﻠﻢ ﺑﻮد‬

‫دﻳﻮ در ﻣﺴﺘﻰ آﻼﻩ از وى رﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﺳﺎﻗﻰ ﺣﻠﻢ ﺑﻮدى ﺑﺎدﻩ رﻳﺰ‬

‫دﻳﻮ ﺑﺎ ﺁدم آﺠﺎ آﺮدى ﺳﺘﻴﺰ‬

‫ﮔﺎﻩ ﻋﻠﻢ ﺁدم ﻣﻼﻳﻚ را آﻪ ﺑﻮد‬

‫اوﺳﺘﺎد ﻋﻠﻢ و ﻧﻘﺎد ﻧﻘﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ در ﺟﻨﺖ ﺷﺮاب ﺣﻠﻢ ﺧﻮرد‬

‫ﺷﺪ ز ﻳﻚ ﺑﺎزى ﺷﻴﻄﺎن روى زرد‬

‫ﺁن ﺑﻼ درهﺎى ﺗﻌﻠﻴﻢ ودود‬

‫زﻳﺮك و داﻧﺎ و ﭼﺴﺘﺶ آﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎز ﺁن اﻓﻴﻮن ﺣﻠﻢ ﺳﺨﺖ او‬

‫دزد را ﺁورد ﺳﻮى رﺧﺖ او‬

‫ﻋﻘﻞ ﺁﻳﺪ ﺳﻮى ﺣﻠﻤﺶ ﻣﺴﺘﺠﻴﺮ‬

‫ﺳﺎﻗﻰام ﺗﻮ ﺑﻮدﻩاى دﺳﺘﻢ ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﻓﺮﻣﻮدن ﺷﺎﻩ اﻳﺎز را آﻪ اﺧﺘﻴﺎر آﻦ از ﻋﻔﻮ و ﻣﻜﺎﻓﺎت آﻪ از ﻋﺪل و ﻟﻄﻒ هﺮ ﭼﻪ آﻨﻰ اﻳﻨﺠﺎ ﺻﻮاب اﺳﺖ و در‬ ‫ص ﺣَﻴﺎةٌ‪ ،‬ﺁن آﺲ آﻪ آﺮاهﺖ‬ ‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﻣﺼﻠﺤﺘﻬﺎﺳﺖ آﻪ در ﻋﺪل هﺰار ﻟﻄﻒ هﺴﺖ درج‪َ ،‬و َﻟ ُﻜ ْﻢ ﻓِﻲ ا ْﻟﻘِﺼﺎ ِ‬ ‫ﻣﻰدارد ﻗﺼﺎص را در اﻳﻦ ﻳﻚ ﺣﻴﺎت ﻗﺎﺗﻞ ﻧﻈﺮ ﻣﻰآﻨﺪ و در ﺻﺪ هﺰار ﺣﻴﺎت آﻪ ﻣﻌﺼﻮم و ﻣﺤﻘﻮن ﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫ﺷﺪن در ﺣﺼﻦ ﺑﻴﻢ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻧﻤﻰﻧﮕﺮد‬ ‫آﻦ ﻣﻴﺎن ﻣﺠﺮﻣﺎن ﺣﻜﻢ اى اﻳﺎز‬

‫اى اﻳﺎز ﭘﺎك ﺑﺎ ﺻﺪ اﺣﺘﺮاز‬

‫ﮔﺮ دو ﺻﺪ ﺑﺎرت ﺑﺠﻮﺷﻢ در ﻋﻤﻞ‬

‫در آﻒ ﺟﻮﺷﺖ ﻧﻴﺎﺑﻢ ﻳﻚ دﻏﻞ‬

‫ز اﻣﺘﺤﺎن ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺧﻠﻘﻰ ﺑﻰﺷﻤﺎر‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ از ﺗﻮ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺮﻣﺴﺎر‬

‫ﺑﺤﺮ ﺑﻰﻗﻌﺮ اﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻠﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﻮﻩ و ﺻﺪ آﻮﻩ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺧﻮد ﺣﻠﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ داﻧﻢ ﻋﻄﺎى ﺗﺴﺖ اﻳﻦ‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﻦ ﺁن ﭼﺎرﻗﻢ و ﺁن ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺁن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﻳﻦ را ﺷﺮح ﺳﺎﺧﺖ‬

‫هﺮ آﻪ ﺧﻮد ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ﻳﺰدان را ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﭼﺎرﻗﺖ ﻧﻄﻔﻪﺳﺖ و ﺧﻮﻧﺖ ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﺑﺎﻗﻰ اى ﺧﻮاﺟﻪ ﻋﻄﺎى اوﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫‪٨٣١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻬﺮ ﺁن دادﻩﺳﺖ ﺗﺎ ﺟﻮﻳﻰ دﮔﺮ‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ آﻪ ﻧﻴﺴﺘﺶ ﺟﺰ اﻳﻦ ﻗﺪر‬

‫ز ﺁن ﻧﻤﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪ ﺳﻴﺐ ﺁن ﺑﺎﻏﺒﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ ﻧﺨﻞ و دﺧﻞ ﺑﻮﺳﺘﺎن‬

‫آﻒ ﮔﻨﺪم ز ﺁن دهﺪ ﺧﺮﻳﺎر را‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ ﮔﻨﺪم اﻧﺒﺎر را‬

‫ﻧﻜﺘﻪاى ز ﺁن ﺷﺮح ﮔﻮﻳﺪ اوﺳﺘﺎد‬

‫ﺗﺎ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﻋﻠﻢ او را ﻣﺴﺘﺰاد‬

‫ور ﺑﮕﻮﻳﻰ ﺧﻮد هﻤﻴﻨﺶ ﺑﻮد و ﺑﺲ‬

‫دورت اﻧﺪازد ﭼﻨﺎﻧﻚ از رﻳﺶ ﺧﺲ‬

‫اى اﻳﺎز اآﻨﻮن ﺑﻴﺎ و داد دﻩ‬

‫داد ﻧﺎدر در ﺟﻬﺎن ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻪ‬

‫ﻣﺠﺮﻣﺎﻧﺖ ﻣﺴﺘﺤﻖ آﺸﺘﻦاﻧﺪ‬

‫وز ﻃﻤﻊ ﺑﺮ ﻋﻔﻮ و ﺣﻠﻤﺖ ﻣﻰﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ رﺣﻤﺖ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ ﻳﺎ ﻏﻀﺐ‬

‫ﺁب آﻮﺛﺮ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ ﻳﺎ ﻟﻬﺐ‬

‫از ﭘﻰ ﻣﺮدم رﺑﺎﻳﻰ هﺮ دو هﺴﺖ‬

‫ﺖ‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫ﺷﺎخ ﺣﻠﻢ و ﺧﺸﻢ از ﻋﻬﺪ َأ َﻟ ْ‬

‫ﺖ ﻣﺴﺘﺒﻴﻦ‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻟﻔﻆ َأ َﻟ ْ‬

‫ﻧﻔﻰ و اﺛﺒﺎت اﺳﺖ در ﻟﻔﻈﻰ ﻗﺮﻳﻦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﺳﺘﻔﻬﺎم اﺛﺒﺎﺗﻰ اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ در وى ﻟﻔﻆ ﻟﻴﺲ ﺷﺪ دﻓﻴﻦ‬

‫ﺗﺮك آﻦ ﺗﺎ ﻣﺎﻧﺪ اﻳﻦ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﺧﺎم‬

‫آﺎﺳﻪى ﺧﺎﺻﺎن ﻣﻨﻪ ﺑﺮ ﺧﻮان ﻋﺎم‬

‫ﻗﻬﺮ و ﻟﻄﻔﻰ ﭼﻮن ﺻﺒﺎ و ﭼﻮن وﺑﺎ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺁهﻦ رﺑﺎ وﻳﻦ آﻬﺮﺑﺎ‬

‫ﻣﻰآﺸﺪ ﺣﻖ راﺳﺘﺎن را ﺗﺎ رﺷﺪ‬

‫ﻗﺴﻢ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺎﻃﻼن را ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﻣﻌﺪﻩ ﺣﻠﻮاﻳﻰ ﺑﻮد ﺣﻠﻮا آﺸﺪ‬

‫ﻣﻌﺪﻩ ﺻﻔﺮاﻳﻰ ﺑﻮد ﺳﺮآﺎ آﺸﺪ‬

‫ﻓﺮش ﺳﻮزان ﺳﺮدى از ﺟﺎﻟﺲ ﺑﺮد‬

‫ﻓﺮش اﻓﺴﺮدﻩ ﺣﺮارت را ﺧﻮرد‬

‫دوﺳﺖ ﺑﻴﻨﻰ از ﺗﻮ رﺣﻤﺖ ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫ﺧﺼﻢ ﺑﻴﻨﻰ از ﺗﻮ ﺳﻄﻮت ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫اى اﻳﺎز اﻳﻦ آﺎر را زوﺗﺮ ﮔﺰار‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﻮﻋﻰ اﻧﺘﻘﺎم اﺳﺖ اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻓﺮﻣﻮدن ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻳﺎز را آﻪ زود اﻳﻦ ﺣﻜﻢ را ﺑﻪ ﻓﻴﺼﻞ رﺳﺎن و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺪار و اﻳﺎم ﺑﻴﻨﻨﺎ ﺑﮕﻮ‬ ‫آﻪ اﻻﻧﺘﻈﺎر ﻣﻮت اﻻﺣﻤﺮ‪ ،‬و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﻳﺎز ﺷﺎﻩ را‬ ‫ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ ﺟﻤﻠﮕﻰ ﻓﺮﻣﺎن ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ وﺟﻮد ﺁﻓﺘﺎب اﺧﺘﺮ ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫زهﺮﻩ آﻪ ﺑﻮد ﻳﺎ ﻋﻄﺎرد ﻳﺎ ﺷﻬﺎب‬

‫آﺎو ﺑﺮون ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﮔﺮ ز دﻟﻖ و ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ ﺑﮕﺬﺷﺘﻤﻰ‬

‫آﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺨﻢ ﻣﻼﻣﺖ آﺸﺘﻤﻰ‬

‫ﻗﻔﻞ آﺮدن ﺑﺮ در ﺣﺠﺮﻩ ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺻﺪ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﺣﺴﻮد‬

‫‪٨٣٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﺳﺖ در آﺮدﻩ درون ﺁب ﺟﻮ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ز اﻳﺸﺎن آﻠﻮخ ﺧﺸﻚ ﺟﻮ‬

‫ﭘﺲ آﻠﻮخ ﺧﺸﻚ در ﺟﻮ آﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎهﻴﻰ ﺑﺎ ﺁب ﻋﺎﺻﻰ آﻰ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺟﻔﺎ دارﻧﺪ ﻇﻦ‬

‫آﻪ وﻓﺎ را ﺷﺮم ﻣﻰﺁﻳﺪ ز ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى زﺣﻤﺖ ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﻰ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺣﺮﻓﻰ از وﻓﺎ وا ﮔﻔﺘﻤﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺷﺒﻬﺖ و اﺷﻜﺎل ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺣﺮف ﻣﻰراﻧﻴﻢ ﻣﺎ ﺑﻴﺮون ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮد را ﺑﺸﻜﻨﻰ ﻣﻐﺰى ﺷﻮى‬

‫داﺳﺘﺎن ﻣﻐﺰ ﻧﻐﺰى ﺑﺸﻨﻮى‬

‫ﺟﻮز را در ﭘﻮﺳﺘﻬﺎ ﺁوازهﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰ و روﻏﻦ را ﺧﻮد ﺁوازى آﺠﺎﺳﺖ‬

‫دارد ﺁوازى ﻧﻪ اﻧﺪر ﺧﻮرد ﮔﻮش‬

‫هﺴﺖ ﺁوازش ﻧﻬﺎن در ﮔﻮش ﻧﻮش‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﺧﻮش ﺁوازى ﻣﻐﺰى ﺑﻮد‬

‫ژﻏﮋغ ﺁواز ﻗﺸﺮى آﻪ ﺷﻨﻮد‬

‫ژﻏﮋغ ﺁن ز ﺁن ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻐﺰى زﻧﻰ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﺎهﻰ ﺑﻰﻟﺐ و ﺑﻰﮔﻮش ﺷﻮ‬

‫و ﺁﻧﮕﻬﺎن ﭼﻮن ﻟﺐ ﺣﺮﻳﻒ ﻧﻮش ﺷﻮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻔﺘﻰ ﻧﻈﻢ و ﻧﺜﺮ و راز ﻓﺎش‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﻳﻚ روز اﻣﺘﺤﺎن آﻦ ﮔﻨﮓ ﺑﺎش‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ در ﺗﻘﺮﻳﺮ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ آﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﮔﺎﻩ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ را ﺁزﻣﻮدﻳﻢ ﻣﺪﺗﻰ ﺻﺒﺮ و ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻴﻢ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﭘﺨﺘﻰ ﺗﻠﺦ و ﺗﻴﺰ و ﺷﻮر ﮔﺰ‬

‫اﻳﻦ ﻳﻜﻰ ﺑﺎر اﻣﺘﺤﺎن ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﭙﺰ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ را در ﻗﻴﺎﻣﺖ ز اﻧﺘﺒﺎﻩ‬

‫در آﻒ ﺁﻳﺪ ﻧﺎﻣﻪى ﻋﺼﻴﺎن ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﺳﺮ ﺳﻴﻪ ﭼﻮن ﻧﺎﻣﻪهﺎى ﺗﻌﺰﻳﻪ‬

‫ﭘﺮ ﻣﻌﺎﺻﻰ ﻣﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ و ﺣﺎﺷﻴﻪ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﻓﺴﻖ و ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺑﺪ ﻳﻚ ﺳﺮى‬

‫هﻤﭽﻮ دار اﻟﺤﺮب ﭘﺮ از آﺎﻓﺮى‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﻧﺎﻣﻪى ﭘﻠﻴﺪ ﭘﺮ وﺑﺎل‬

‫در ﻳﻤﻴﻦ ﻧﺎﻳﺪ در ﺁﻳﺪ در ﺷﻤﺎل‬

‫ﺧﻮد هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد را ﺑﺒﻴﻦ‬

‫دﺳﺖ ﭼﭗ را ﺷﺎﻳﺪ ﺁن ﻳﺎ در ﻳﻤﻴﻦ‬

‫ﻣﻮزﻩى ﭼﭗ آﻔﺶ ﭼﭗ هﻢ در دآﺎن‬

‫ﺁن ﭼﭗ داﻧﻴﺶ ﭘﻴﺶ از اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﻰ راﺳﺖ ﻣﻰدان آﻪ ﭼﭙﻰ‬

‫هﺴﺖ ﭘﻴﺪا ﻧﻌﺮﻩى ﺷﻴﺮ و آﭙﻰ‬

‫ﺁن آﻪ ﮔﻞ را ﺷﺎهﺪ و ﺧﻮش ﺑﻮ آﻨﺪ‬

‫هﺮ ﭼﭙﻰ را راﺳﺖ ﻓﻀﻞ او آﻨﺪ‬

‫هﺮ ﺷﻤﺎﻟﻰ را ﻳﻤﻴﻨﻰ او دهﺪ‬

‫ﺑﺤﺮ را ﻣﺎء ﻣﻌﻴﻨﻰ او دهﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﭙﻰ ﺑﺎ ﺣﻀﺮت او راﺳﺖ ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ دﺳﺖ ﺑﺮد ﻟﻄﻔﻬﺎش‬

‫‪٨٣٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ روا دارى آﻪ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪى ﻣﻬﻴﻦ‬

‫ﺑﮕﺬرد از ﭼﭗ در ﺁﻳﺪ در ﻳﻤﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪ آﻪ ﭘﺮ ﻇﻠﻢ و ﺟﻔﺎﺳﺖ‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﺧﻮد در ﺧﻮر اﻧﺪر دﺳﺖ راﺳﺖ‬

‫ﻦ‬ ‫ﺳَﺄ ْﻟ َﺘ ُﻬ ْﻢ َﻣ ْ‬ ‫ﻦ َ‬ ‫در ﺑﻴﺎن آﺴﻰ آﻪ ﺳﺨﻨﻰ ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﺣﺎل او ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺁن ﺳﺨﻦ و ﺁن دﻋﻮى ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎن آﻪ آﻔﺮﻩ‪َ ،‬و َﻟ ِﺌ ْ‬ ‫ض َﻟ َﻴﻘُﻮُﻟﻦﱠ اﻟﱠﻠﻪُ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺖ ﺳﻨﮕﻴﻦ آﺮدن و ﺟﺎن و زر ﻓﺪاى او آﺮدن ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ‬ ‫ت َو ا ْﻟَﺄ ْر َ‬ ‫ﻖ اﻟﺴﱠﻤﻮا ِ‬ ‫ﺧَﻠ َ‬ ‫َ‬ ‫ﺟﺎﻧﻰ آﻪ داﻧﺪ آﻪ ﺧﺎﻟﻖ ﺳﻤﺎوات و ارض و ﺧﻼﻳﻖ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ ﺳﻤﻴﻌﻰ ﺑﺼﻴﺮى ﺣﺎﺿﺮى ﻣﺮاﻗﺒﻰ ﻣﺴﺘﻮﻟﻴﻰ‬ ‫ﻏﻴﻮرى اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫زاهﺪى را ﻳﻚ زﻧﻰ ﺑﺪ ﺑﺲ ﻏﻴﻮر‬

‫هﻢ ﺑﺪ او را ﻳﻚ آﻨﻴﺰ هﻤﭽﻮ ﺣﻮر‬

‫زن ز ﻏﻴﺮت ﭘﺎس ﺷﻮهﺮ داﺷﺘﻰ‬

‫ﺑﺎ آﻨﻴﺰك ﺧﻠﻮﺗﺶ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻰ‬

‫ﻣﺪﺗﻰ زن ﺷﺪ ﻣﺮاﻗﺐ هﺮ دو را‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺷﺎن ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻴﻔﺘﺪ در ﺧﻼ‬

‫ﺗﺎ در ﺁﻣﺪ ﺣﻜﻢ و ﺗﻘﺪﻳﺮ اﻟﻪ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺣﺎرس ﺧﻴﺮﻩ ﺳﺮ ﮔﺸﺖ و ﺗﺒﺎﻩ‬

‫ﺣﻜﻢ و ﺗﻘﺪﻳﺮش ﭼﻮ ﺁﻳﺪ ﺑﻰوﻗﻮف‬

‫ﻋﻘﻞ آﻪ ﺑﻮد در ﻗﻤﺮ اﻓﺘﺪ ﺧﺴﻮف‬

‫ﺑﻮد در ﺣﻤﺎم ﺁن زن ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﻳﺎدش ﺁﻣﺪ ﻃﺸﺖ و در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺪان‬

‫ﺑﺎ آﻨﻴﺰك ﮔﻔﺖ رو هﻴﻦ ﻣﺮغوار‬

‫ﻃﺸﺖ ﺳﻴﻤﻴﻦ را ز ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺎ ﺑﻴﺎر‬

‫ﺁن آﻨﻴﺰك زﻧﺪﻩ ﺷﺪ ﭼﻮن اﻳﻦ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺟﻪ اﻳﻦ زﻣﺎن ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ در ﺧﺎﻧﻪﺳﺖ و ﺧﻠﻮت اﻳﻦ زﻣﺎن‬

‫ﭘﺲ دوان ﺷﺪ ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎدﻣﺎن‬

‫ﻋﺸﻖ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ آﻨﻴﺰك را ﺑﺪ اﻳﻦ‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﺧﻮاﺟﻪ را ﺧﻠﻮت ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﮔﺸﺖ ﭘﺮان ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را در ﺧﺎﻧﻪ در ﺧﻠﻮت ﺑﻴﺎﻓﺖ‬

‫هﺮ دو ﻋﺎﺷﻖ را ﭼﻨﺎن ﺷﻬﻮت رﺑﻮد‬

‫آﻪ اﺣﺘﻴﺎط و ﻳﺎد در ﺑﺴﺘﻦ ﻧﺒﻮد‬

‫هﺮ دو ﺑﺎ هﻢ در ﺧﺰﻳﺪﻧﺪ از ﻧﺸﺎط‬

‫ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﻴﻮﺳﺖ ﺁن دم ز اﺧﺘﻼط‬

‫ﻳﺎد ﺁﻣﺪ در زﻣﺎن زن را آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮﺳﺘﺎدم و را ﺳﻮى وﻃﻦ‬

‫ﭘﻨﺒﻪ در ﺁﺗﺶ ﻧﻬﺎدم ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫اﻧﺪر اﻓﻜﻨﺪم ﻗﭻ ﻧﺮ را ﺑﻪ ﻣﻴﺶ‬

‫ﮔﻞ ﻓﺮو ﺷﺴﺖ از ﺳﺮ و ﺑﻰﺟﺎن دوﻳﺪ‬

‫در ﭘﻰ او رﻓﺖ و ﭼﺎدر ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫ﺁن ز ﻋﺸﻖ ﺟﺎن دوﻳﺪ و اﻳﻦ ز ﺑﻴﻢ‬

‫ﻋﺸﻖ آﻮ و ﺑﻴﻢ آﻮ ﻓﺮﻗﻰ ﻋﻈﻴﻢ‬

‫ﺳﻴﺮ ﻋﺎرف هﺮ دﻣﻰ ﺗﺎ ﺗﺨﺖ ﺷﺎﻩ‬

‫ﺳﻴﺮ زاهﺪ هﺮ ﻣﻬﻰ ﻳﻚ روزﻩ راﻩ‬

‫‪٨٣٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ زاهﺪ را ﺑﻮد روزى ﺷﮕﺮف‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﻳﻚ روز او ﺧﻤﺴﻴﻦ اﻟﻒ‬

‫ﻗﺪر هﺮ روزى ز ﻋﻤﺮ ﻣﺮد آﺎر‬

‫ﺑﺎﺷﺪ از ﺳﺎل ﺟﻬﺎن ﭘﻨﺠﻪ هﺰار‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ زﻳﻦ ﺳﺮ ﺑﻮد ﺑﻴﺮون ز در‬

‫زهﺮﻩى وهﻢ ار ﺑﺪرد ﮔﻮ ﺑﺪر‬

‫ﺗﺮس ﻣﻮﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ اﻧﺪر ﭘﻴﺶ ﻋﺸﻖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻨﺪ اﻧﺪر آﻴﺶ ﻋﺸﻖ‬

‫ﻋﺸﻖ وﺻﻒ اﻳﺰد اﺳﺖ اﻣﺎ آﻪ ﺧﻮف‬

‫وﺻﻒ ﺑﻨﺪﻩى ﻣﺒﺘﻼى ﻓﺮج و ﺟﻮف‬

‫ﭼﻮن ﻳﺤﺒﻮن ﺑﺨﻮاﻧﺪى در ﻧﺒﻰ‬

‫ﺑﺎ ﻳﺤﺒﻬﻢ ﻗﺮﻳﻦ در ﻣﻄﻠﺒﻰ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺤﺒﺖ وﺻﻒ ﺣﻖ دان ﻋﺸﻖ ﻧﻴﺰ‬

‫ﺧﻮف ﻧﺒﻮد وﺻﻒ ﻳﺰدان اى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫وﺻﻒ ﺣﻖ آﻮ وﺻﻒ ﻣﺸﺘﻰ ﺧﺎك آﻮ‬

‫وﺻﻒ ﺣﺎدث آﻮ و وﺻﻒ ﭘﺎك آﻮ‬

‫ﺷﺮح ﻋﺸﻖ ار ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﺮ دوام‬

‫ﺻﺪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﮕﺬرد و ﺁن ﻧﺎﺗﻤﺎم‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﻴﺎﻣﺖ را ﺣﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺣﺪ آﺠﺎ ﺁن ﺟﺎ آﻪ وﺻﻒ اﻳﺰد اﺳﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ را ﭘﺎﻧﺼﺪ ﭘﺮ اﺳﺖ و هﺮ ﭘﺮى‬

‫از ﻓﺮاز ﻋﺮش ﺗﺎ ﺗﺤﺖ اﻟﺜﺮى‬

‫زاهﺪ ﺑﺎ ﺗﺮس ﻣﻰﺗﺎزد ﺑﭙﺎ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن ﭘﺮانﺗﺮ از ﺑﺮق و هﻮا‬

‫آﻰ رﺳﻨﺪ ﺁن ﺧﺎﻳﻔﺎن در ﮔﺮد ﻋﺸﻖ‬

‫آﺎﺳﻤﺎن را ﻓﺮش ﺳﺎزد درد ﻋﺸﻖ‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﺁﻳﺪ ﻋﻨﺎﻳﺘﻬﺎى ﺿﻮ‬

‫آﺰ ﺟﻬﺎن و زﻳﻦ روش ﺁزاد ﺷﻮ‬

‫از ﻗﺶ ﺧﻮد و ز دش ﺧﻮد ﺑﺎز رﻩ‬

‫آﻪ ﺳﻮى ﺷﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﺁن ﺷﻬﺒﺎز رﻩ‬

‫اﻳﻦ ﻗﺶ و دش هﺴﺖ ﺟﺒﺮ و اﺧﺘﻴﺎر‬

‫از وراى اﻳﻦ دو ﺁﻣﺪ ﺟﺬب ﻳﺎر‬

‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪ ﺁن زن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ در ﮔﺸﺎد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ در در ﮔﻮش اﻳﺸﺎن در ﻓﺘﺎد‬

‫ﺁن آﻨﻴﺰك ﺟﺴﺖ ﺁﺷﻔﺘﻪ ز ﺳﺎز‬

‫ﻣﺮد ﺑﺮ ﺟﺴﺖ و در ﺁﻣﺪ در ﻧﻤﺎز‬

‫زن آﻨﻴﺰك را ﭘﮋوﻟﻴﺪﻩ ﺑﺪﻳﺪ‬

‫در هﻢ و ﺁﺷﻔﺘﻪ و دﻧﮓ و ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ﺷﻮى ﺧﻮد را دﻳﺪ ﻗﺎﻳﻢ در ﻧﻤﺎز‬

‫در ﮔﻤﺎن اﻓﺘﺎد زن ز ﺁن اهﺘﺰاز‬

‫ﺷﻮى را ﺑﺮداﺷﺖ داﻣﻦ ﺑﻰﺧﻄﺮ‬

‫دﻳﺪ ﺁﻟﻮدﻩى ﻣﻨﻰ ﺧﺼﻴﻪ و ذآﺮ‬

‫از ذآﺮ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻄﻔﻪ ﻣﻰﭼﻜﻴﺪ‬

‫ران و زاﻧﻮ ﮔﺸﺘﻪ ﺁﻟﻮدﻩ و ﭘﻠﻴﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮش زد ﺳﻴﻠﻰ و ﮔﻔﺖ اى ﻣﻬﻴﻦ‬

‫ﺧﺼﻴﻪى ﻣﺮد ﻧﻤﺎزى ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ‬

‫ﻻﻳﻖ ذآﺮ و ﻧﻤﺎز اﺳﺖ اﻳﻦ ذآﺮ‬

‫وﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ران و زهﺎر ﭘﺮ ﻗﺬر‬

‫ﻧﺎﻣﻪى ﭘﺮ ﻇﻠﻢ و ﻓﺴﻖ و آﻔﺮ و آﻴﻦ‬

‫ﻻﻳﻖ اﺳﺖ اﻧﺼﺎف دﻩ اﻧﺪر ﻳﻤﻴﻦ‬

‫‪٨٣٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﺑﭙﺮﺳﻰ ﮔﺒﺮ را آﺎﻳﻦ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺁﻓﺮﻳﺪﻩى آﻴﺴﺖ وﻳﻦ ﺧﻠﻖ و ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﻮﻳﺪ او آﺎﻳﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩى ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫آﺎﻓﺮﻳﻨﺶ ﺑﺮ ﺧﺪاﻳﻰاش ﮔﻮاﺳﺖ‬

‫آﻔﺮ و ﻓﺴﻖ و اﺳﺘﻢ ﺑﺴﻴﺎر او‬

‫هﺴﺖ ﻻﻳﻖ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﻗﺮار او‬

‫هﺴﺖ ﻻﻳﻖ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﻗﺮار راﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻓﻀﻴﺤﺖهﺎ و ﺁن آﺮدار آﺎﺳﺖ‬

‫ﻓﻌﻞ او آﺮدﻩ دروغ ﺁن ﻗﻮل را‬

‫ﺗﺎ ﺷﺪ او ﻻﻳﻖ ﻋﺬاب هﻮل را‬

‫روز ﻣﺤﺸﺮ هﺮ ﻧﻬﺎن ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫هﻢ ز ﺧﻮد هﺮ ﻣﺠﺮﻣﻰ رﺳﻮا ﺷﻮد‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺪهﺪ ﮔﻮاهﻰ ﺑﺎ ﺑﻴﺎن‬

‫ﺑﺮ ﻓﺴﺎد او ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺴﺘﻌﺎن‬

‫دﺳﺖ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ دزدﻳﺪﻩام‬

‫ﻟﺐ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩام‬

‫ﭘﺎى ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺷﺪﻩﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﻨﻰ‬

‫ﻓﺮج ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺑﻜﺮدﺳﺘﻢ زﻧﻰ‬

‫ﭼﺸﻢ ﮔﻮﻳﺪ آﺮدﻩام ﻏﻤﺰﻩى ﺣﺮام‬

‫ﮔﻮش ﮔﻮﻳﺪ ﭼﻴﺪﻩام ﺳﻮء اﻟﻜﻼم‬

‫ﭘﺲ دروغ ﺁﻣﺪ ز ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﻪ دروﻏﺶ آﺮد هﻢ اﻋﻀﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ در ﻧﻤﺎز ﺑﺎ ﻓﺮوغ‬

‫از ﮔﻮاهﻰ ﺧﺼﻴﻪ ﺷﺪ زرﻗﺶ دروغ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻨﺎن آﻦ ﻓﻌﻞ آﺎن ﺧﻮد ﺑﻰزﺑﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اﺷﻬﺪ ﮔﻔﺘﻦ و ﻋﻴﻦ ﺑﻴﺎن‬

‫ﺗﺎ هﻤﻪ ﺗﻦ ﻋﻀﻮ ﻋﻀﻮت اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﺷﻬﺪ اﻧﺪر ﻧﻔﻊ و ﺿﺮ‬

‫رﻓﺘﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﭘﻰ ﺧﻮاﺟﻪ ﮔﻮاﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ ﻣﺤﻜﻮم و اﻳﻦ ﻣﻮﻻى ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺳﻴﻪ آﺮدى ﺗﻮ ﻧﺎﻣﻪى ﻋﻤﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ آﻦ ز ﺁﻧﻬﺎ آﻪ آﺮدﻩ ﺳﺘﻰ ﺗﻮ ﭘﻴﺶ‬

‫ﻋﻤﺮ اﮔﺮ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﺑﻴﺨﺶ اﻳﻦ دم اﺳﺖ‬

‫ﺁب ﺗﻮﺑﻪش دﻩ اﮔﺮ او ﺑﻰﻧﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻴﺦ ﻋﻤﺮت را ﺑﺪﻩ ﺁب ﺣﻴﺎت‬

‫ﺗﺎ درﺧﺖ ﻋﻤﺮ ﮔﺮدد ﺑﺎ ﻧﺒﺎت‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺎﺿﻴﻬﺎ از اﻳﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫زهﺮ ﭘﺎرﻳﻨﻪ از اﻳﻦ ﮔﺮدد ﭼﻮ ﻗﻨﺪ‬

‫ﺳﻴﺌﺎﺗﺖ را ﻣﺒﺪل آﺮد ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ هﻤﻪ ﻃﺎﻋﺖ ﺷﻮد ﺁن ﻣﺎ ﺳﺒﻖ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺮ ﺗﻮﺑﻪى ﻧﺼﻮﺣﻰ ﺧﻮش ﺑﺘﻦ‬

‫آﻮﺷﺸﻰ آﻦ هﻢ ﺑﻪ ﺟﺎن و هﻢ ﺑﻪ ﺗﻦ‬

‫ﺷﺮح اﻳﻦ ﺗﻮﺑﻪى ﻧﺼﻮح از ﻣﻦ ﺷﻨﻮ‬

‫ﺑﮕﺮوﻳﺪﺳﺘﻰ و ﻟﻴﻚ از ﻧﻮ ﮔﺮو‬

‫‪٨٣٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ در ﺑﻴﺎن ﺗﻮﺑﻪى ﻧﺼﻮح آﻪ ﭼﻨﺎن آﻪ ﺷﻴﺮ از ﭘﺴﺘﺎن ﺑﻴﺮون ﺁﻳﺪ ﺑﺎز در ﭘﺴﺘﺎن ﻧﺮود ﺁن آﻪ ﺗﻮﺑﻪى‬ ‫ﻧﺼﻮﺣﻰ آﺮد هﺮﮔﺰ از ﺁن ﮔﻨﺎﻩ ﻳﺎد ﻧﻜﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ رﻏﺒﺖ ﺑﻠﻜﻪ هﺮ دم ﻧﻔﺮﺗﺶ اﻓﺰون ﺑﺎﺷﺪ و ﺁن ﻧﻔﺮت دﻟﻴﻞ ﺁن‬ ‫ﺑﻮد آﻪ ﻟﺬت ﻗﺒﻮل ﻳﺎﻓﺖ ﺁن ﺷﻬﻮت اول ﺑﻰﻟﺬت ﺷﺪ اﻳﻦ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺁن ﻧﺸﺴﺖ ﭼﻨﺎن آﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻩاﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﻧﺒﺮد ﻋﺸﻖ را ﺟﺰ ﻋﺸﻖ دﻳﮕﺮ‬

‫ﭼﺮا ﻳﺎرى ﻧﮕﻴﺮى زو ﻧﻜﻮﺗﺮ‬

‫و ﺁن آﻪ دﻟﺶ ﺑﺎز ﺑﺪان ﮔﻨﺎﻩ رﻏﺒﺖ ﻣﻰآﻨﺪ ﻋﻼﻣﺖ ﺁن اﺳﺖ آﻪ ﻟﺬت ﻗﺒﻮل ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻟﺬت ﻗﺒﻮل ﺑﻪ ﺟﺎى ﺁن‬ ‫ﻟﺬت ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓَﺴَ ُﻨﻴَﺴﱢ ُﺮ ُﻩ ِﻟ ْﻠُﻴﺴْﺮىﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ ﻟﺬت ﻓَﺴَ ُﻨﻴَﺴﱢ ُﺮ ُﻩ ِﻟ ْﻠ ُﻌﺴْﺮى ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ ﺑﺮ وى‬ ‫ﺑﻮد ﻣﺮدى ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻧﺎﻣﺶ ﻧﺼﻮح‬

‫ﺑﺪ ز دﻻآﻰ زن او را ﻓﺘﻮح‬

‫ﺑﻮد روى او ﭼﻮ رﺧﺴﺎر زﻧﺎن‬

‫ﻣﺮدى ﺧﻮد را هﻤﻰآﺮد او ﻧﻬﺎن‬

‫او ﺑﻪ ﺣﻤﺎم زﻧﺎن دﻻك ﺑﻮد‬

‫در دﻏﺎ و ﺣﻴﻠﻪ ﺑﺲ ﭼﺎﻻك ﺑﻮد‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﻰآﺮد دﻻآﻰ و آﺲ‬

‫ﺑﻮ ﻧﺒﺮد از ﺣﺎل و ﺳﺮ ﺁن هﻮس‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺁواز و رﺧﺶ زنوار ﺑﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﺷﻬﻮت آﺎﻣﻞ و ﺑﻴﺪار ﺑﻮد‬

‫ﭼﺎدر و ﺳﺮﺑﻨﺪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ و ﻧﻘﺎب‬

‫ﻣﺮد ﺷﻬﻮاﻧﻰ و در ﻏﺮﻩى ﺷﺒﺎب‬

‫دﺧﺘﺮان ﺧﺴﺮوان را زﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ‬

‫ﺧﻮش هﻤﻰﻣﺎﻟﻴﺪ و ﻣﻰﺷﺴﺖ ﺁن ﻋﺸﻴﻖ‬

‫ﺗﻮﺑﻪهﺎ ﻣﻰآﺮد و ﭘﺎ در ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ آﺎﻓﺮ ﺗﻮﺑﻪاش را ﻣﻰدرﻳﺪ‬

‫رﻓﺖ ﭘﻴﺶ ﻋﺎرﻓﻰ ﺁن زﺷﺖ آﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎ را در دﻋﺎﻳﻰ ﻳﺎد دار‬

‫ﺳﺮ او داﻧﺴﺖ ﺁن ﺁزاد ﻣﺮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن ﺣﻠﻢ ﺧﺪا ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮد‬

‫ﺑﺮ ﻟﺒﺶ ﻗﻔﻞ اﺳﺖ و در دل رازهﺎ‬

‫ﻟﺐ ﺧﻤﻮش و دل ﭘﺮ از ﺁوازهﺎ‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن آﻪ ﺟﺎم ﺣﻖ ﻧﻮﺷﻴﺪﻩاﻧﺪ‬

‫رازهﺎ داﻧﺴﺘﻪ و ﭘﻮﺷﻴﺪﻩاﻧﺪ‬

‫هﺮ آﻪ را اﺳﺮار آﺎر ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﻬﺮ آﺮدﻧﺪ و دهﺎﻧﺶ دوﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺳﺴﺖ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﮕﻔﺖ اى ﺑﺪ ﻧﻬﺎد‬

‫ز اﻧﻜﻪ داﻧﻰ اﻳﺰدت ﺗﻮﺑﻪ دهﺎد‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ دﻋﺎى ﻋﺎرف واﺻﻞ و درﺧﻮاﺳﺖ او از ﺣﻖ هﻤﭽﻮ درﺧﻮاﺳﺖ ﺣﻖ اﺳﺖ از ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ آﻪ آﻨﺖ‬ ‫ﻦ اﻟﻠﱠﻪَ رَﻣﻰ‪ ،‬و ﺁﻳﺎت و اﺧﺒﺎر و ﺁﺛﺎر در اﻳﻦ‬ ‫ﺖ َو ﻟ ِﻜ ﱠ‬ ‫ﺖ ِإ ْذ َر َﻣ ْﻴ َ‬ ‫ﻟﻪ ﺳﻤﻌﺎ و ﺑﺼﺮا و ﻟﺴﺎﻧﺎ و ﻳﺪا‪ ،‬ﻗﻮﻟﻪ َو ﻣﺎ َر َﻣ ْﻴ َ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ‪ ،‬و ﺷﺮح ﺳﺒﺐ ﺳﺎزى ﺣﻖ ﺗﺎ ﻣﺠﺮم را ﮔﻮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪى ﻧﺼﻮح ﺁورد‬

‫‪٨٣٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن دﻋﺎ از هﻔﺖ ﮔﺮدون در ﮔﺬﺷﺖ‬

‫آﺎر ﺁن ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺧﻮب ﮔﺸﺖ‬

‫آﺎن دﻋﺎى ﺷﻴﺦ ﻧﻪ ﭼﻮن هﺮ دﻋﺎﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﻧﻰ اﺳﺖ و ﮔﻔﺖ او ﮔﻔﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا از ﺧﻮد ﺳﺆال و آﺪ آﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ دﻋﺎى ﺧﻮﻳﺶ را ﭼﻮن رد آﻨﺪ‬

‫ﻳﻚ ﺳﺒﺐ اﻧﮕﻴﺨﺖ ﺻﻨﻊ ذو اﻟﺠﻼل‬

‫آﻪ رهﺎﻧﻴﺪش ز ﻧﻔﺮﻳﻦ و وﺑﺎل‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺣﻤﺎم ﭘﺮ ﻣﻰآﺮد ﻃﺸﺖ‬

‫ﮔﻮهﺮى از دﺧﺘﺮ ﺷﻪ ﻳﺎوﻩ ﮔﺸﺖ‬

‫ﮔﻮهﺮى از ﺣﻠﻘﻪهﺎى ﮔﻮش او‬

‫ﻳﺎوﻩ ﮔﺸﺖ و هﺮ زﻧﻰ در ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ‬

‫ﭘﺲ در ﺣﻤﺎم را ﺑﺴﺘﻨﺪ ﺳﺨﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ اوﻟﺶ در ﭘﻴﭻ رﺧﺖ‬

‫رﺧﺘﻬﺎ ﺟﺴﺘﻨﺪ و ﺁن ﭘﻴﺪا ﻧﺸﺪ‬

‫دزد ﮔﻮهﺮ ﻧﻴﺰ هﻢ رﺳﻮا ﻧﺸﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟﺪ ﺟﺴﺘﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ از ﮔﺰاف‬

‫در دهﺎن و ﮔﻮش و اﻧﺪر هﺮ ﺷﻜﺎف‬

‫در ﺷﻜﺎف ﺗﺤﺖ و ﻓﻮق و هﺮ ﻃﺮف‬

‫ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ آﺮدﻧﺪ در ﺧﻮش ﺻﺪف‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺁﻣﺪ آﻪ هﻤﻪ ﻋﺮﻳﺎن ﺷﻮﻳﺪ‬

‫هﺮ آﻪ هﺴﺘﻴﺪ ار ﻋﺠﻮز و ﮔﺮ ﻧﻮﻳﺪ‬

‫ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ را ﺣﺎﺟﻴﻪ ﺟﺴﺘﻦ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﮔﻬﺮ داﻧﻪى ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺁن ﻧﺼﻮح از ﺗﺮس ﺷﺪ در ﺧﻠﻮﺗﻰ‬

‫روى زرد و ﻟﺐ آﺒﻮد از ﺧﺸﻴﺘﻰ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ او ﻣﻰدﻳﺪ ﻣﺮگ‬

‫رﻓﺖ و ﻣﻰﻟﺮزﻳﺪ او ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮگ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب ﺑﺎرهﺎ ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻪام‬

‫ﺗﻮﺑﻪهﺎ و ﻋﻬﺪهﺎ ﺑﺸﻜﺴﺘﻪام‬

‫آﺮدﻩام ﺁﻧﻬﺎ آﻪ از ﻣﻦ ﻣﻰﺳﺰﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻴﻞ ﺳﻴﺎهﻰ در رﺳﻴﺪ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﺟﺴﺘﻦ اﮔﺮ در ﻣﻦ رﺳﺪ‬

‫وﻩ آﻪ ﺟﺎن ﻣﻦ ﭼﻪ ﺳﺨﺘﻴﻬﺎ آﺸﺪ‬

‫در ﺟﮕﺮ اﻓﺘﺎدﻩ اﺳﺘﻢ ﺻﺪ ﺷﺮر‬

‫در ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻢ ﺑﺒﻴﻦ ﺑﻮى ﺟﮕﺮ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺪوﻩ آﺎﻓﺮ را ﻣﺒﺎد‬

‫داﻣﻦ رﺣﻤﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ داد داد‬

‫آﺎﺷﻜﻰ ﻣﺎدر ﻧﺰادى ﻣﺮ ﻣﺮا‬

‫ﻳﺎ ﻣﺮا ﺷﻴﺮى ﺑﺨﻮردى در ﭼﺮا‬

‫اى ﺧﺪا ﺁن آﻦ آﻪ از ﺗﻮ ﻣﻰﺳﺰد‬

‫آﻪ ز هﺮ ﺳﻮراخ ﻣﺎرم ﻣﻰﮔﺰد‬

‫ﺟﺎن ﺳﻨﮕﻴﻦ دارم و دل ﺁهﻨﻴﻦ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻮن ﮔﺸﺘﻰ در اﻳﻦ رﻧﺞ و ﺣﻨﻴﻦ‬

‫وﻗﺖ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪ ﻣﺮا و ﻳﻚ ﻧﻔﺲ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﻰ آﻦ ﻣﺮا ﻓﺮﻳﺎد رس‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮا اﻳﻦ ﺑﺎر ﺳﺘﺎرى آﻨﻰ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ آﺮدم ﻣﻦ ز هﺮ ﻧﺎآﺮدﻧﻰ‬

‫ﺗﻮﺑﻪام ﺑﭙﺬﻳﺮ اﻳﻦ ﺑﺎر دﮔﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻨﺪم ﺑﻬﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﺻﺪ آﻤﺮ‬

‫‪٨٣٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ اﮔﺮ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺗﻘﺼﻴﺮى آﻨﻢ‬

‫ﭘﺲ دﮔﺮ ﻣﺸﻨﻮ دﻋﺎ و ﮔﻔﺘﻨﻢ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻰزارﻳﺪ و ﺻﺪ ﻗﻄﺮﻩ روان‬

‫آﻪ در اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﺟﻼد و ﻋﻮان‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﻴﺮد هﻴﭻ اﻓﺮﻧﮕﻰ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫هﻴﭻ ﻣﻠﺤﺪ را ﻣﺒﺎدا اﻳﻦ ﺣﻨﻴﻦ‬

‫ﻧﻮﺣﻪهﺎ ﻣﻰآﺮد او ﺑﺮ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ‬

‫روى ﻋﺰراﻳﻴﻞ دﻳﺪﻩ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺶ‬

‫اى ﺧﺪا و اى ﺧﺪا ﭼﻨﺪان ﺑﮕﻔﺖ‬

‫آﺎن در و دﻳﻮار ﺑﺎ او ﮔﺸﺖ ﺟﻔﺖ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻳﺎ رب و ﻳﺎ رب ﺑﺪ او‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺁﻣﺪ از ﻣﻴﺎن ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﺟﺴﺘﻦ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻧﺼﻮح و ﺁواز ﺁﻣﺪن آﻪ هﻤﻪ را ﺟﺴﺘﻴﻢ ﻧﺼﻮح را ﺑﺠﻮﻳﻴﺪ و ﺑﻰهﻮش ﺷﺪن ﻧﺼﻮح از‬ ‫ﺁن هﻴﺒﺖ و ﮔﺸﺎدﻩ ﺷﺪن آﺎر ﺑﻌﺪ از ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺴﺘﮕﻰ آﻤﺎ آﺎن ﻳﻘﻮل رﺳﻮل اﻟﻠﱠﻪ ﺻﻠﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ و ﺁﻟﻪ و ﺳﻠﻢ إذا‬ ‫اﺻﺎﺑﻪ ﻣﺮض او هﻢ اﺷﺘﺪى أزﻣﺔ ﺗﻨﻔﺮﺟﻰ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ را ﺟﺴﺘﻴﻢ ﭘﻴﺶ ﺁى اى ﻧﺼﻮح‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﻰهﻮش ﺁن زﻣﺎن ﭘﺮﻳﺪ روح‬

‫هﻤﭽﻮ دﻳﻮار ﺷﻜﺴﺘﻪ در ﻓﺘﺎد‬

‫هﻮش و ﻋﻘﻠﺶ رﻓﺖ ﺷﺪ او ﭼﻮن ﺟﻤﺎد‬

‫ﭼﻮن آﻪ هﻮﺷﺶ رﻓﺖ از ﺗﻦ ﺑﻰاﻣﺎن‬

‫ﺳﺮ او ﺑﺎ ﺣﻖ ﺑﭙﻴﻮﺳﺖ ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺗﻬﻰ ﮔﺸﺖ و وﺟﻮد او ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺟﺎﻧﺶ را ﺧﺪا در ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺴﺖ ﺁن آﺸﺘﻰ او ﺑﻰﻣﺮاد‬

‫در آﻨﺎر رﺣﻤﺖ درﻳﺎ ﻓﺘﺎد‬

‫ﺟﺎن ﺑﻪ ﺣﻖ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﭼﻮن ﺑﻰهﻮش ﺷﺪ‬

‫ﻣﻮج رﺣﻤﺖ ﺁن زﻣﺎن در ﺟﻮش ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺟﺎﻧﺶ وارهﻴﺪ از ﻧﻨﮓ ﺗﻦ‬

‫رﻓﺖ ﺷﺎدان ﭘﻴﺶ اﺻﻞ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫ﺟﺎن ﭼﻮ ﺑﺎز و ﺗﻦ ﻣﺮ او را آﻨﺪﻩاى‬

‫ﭘﺎى ﺑﺴﺘﻪ ﭘﺮ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪﻩاى‬

‫ﭼﻮن آﻪ هﻮﺷﺶ رﻓﺖ و ﭘﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﮔﺸﺎد‬

‫ﻣﻰﭘﺮد ﺁن ﺑﺎز ﺳﻮى آﻴﻘﺒﺎد‬

‫ﭼﻮن آﻪ درﻳﺎهﺎى رﺣﻤﺖ ﺟﻮش آﺮد‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎ هﻢ ﺁب ﺣﻴﻮان ﻧﻮش آﺮد‬

‫ذرﻩى ﻻﻏﺮ ﺷﮕﺮف و زﻓﺖ ﺷﺪ‬

‫ﻓﺮش ﺧﺎآﻰ اﻃﻠﺲ و زرﺑﻔﺖ ﺷﺪ‬

‫ﻣﺮدﻩى ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻴﺮون ﺷﺪ ز ﮔﻮر‬

‫دﻳﻮ ﻣﻠﻌﻮن ﺷﺪ ﺑﺨﻮﺑﻰ رﺷﻚ ﺣﻮر‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ روى زﻣﻴﻦ ﺳﺮ ﺳﺒﺰ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮب ﺧﺸﻚ اﺷﻜﻮﻓﻪ آﺮد و ﻧﻐﺰ ﺷﺪ‬

‫ﮔﺮگ ﺑﺎ ﺑﺮﻩ ﺣﺮﻳﻒ ﻣﻰ ﺷﺪﻩ‬

‫ﻧﺎاﻣﻴﺪان ﺧﻮش رگ و ﺧﻮش ﭘﻰ ﺷﺪﻩ‬

‫‪٨٣٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪن ﮔﻮهﺮ و ﺣﻼﻟﻰ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺣﺎﺟﺒﺎن و آﻨﻴﺰآﺎن ﺷﺎﻩ زادﻩ از ﻧﺼﻮح‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺧﻮف هﻼك ﺟﺎن ﺑﺪﻩ‬

‫ﻣﮋدﻩهﺎ ﺁﻣﺪ آﻪ اﻳﻨﻚ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺁﻣﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن آﻪ رﻓﺖ ﺑﻴﻢ‬

‫ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﺁن در ﻳﺘﻴﻢ‬

‫ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ و اﻧﺪر ﻓﺮح درﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‬

‫ﻣﮋدﮔﺎﻧﻰ دﻩ آﻪ ﮔﻮهﺮ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‬

‫از ﻏﺮﻳﻮ و ﻧﻌﺮﻩ و دﺳﺘﻚ زدن‬

‫ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺣﻤﺎم ﻗﺪ زال اﻟﺤﺰن‬

‫ﺁن ﻧﺼﻮح رﻓﺘﻪ ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫دﻳﺪ ﭼﺸﻤﺶ ﺗﺎﺑﺶ ﺻﺪ روز ﺑﻴﺶ‬

‫ﻣﻰ ﺣﻼﻟﻰ ﺧﻮاﺳﺖ از وى هﺮ آﺴﻰ‬

‫ﺑﻮﺳﻪ ﻣﻰدادﻧﺪ ﺑﺮ دﺳﺘﺶ ﺑﺴﻰ‬

‫ﺑﺪ ﮔﻤﺎن ﺑﺮدﻳﻢ و آﻦ ﻣﺎ را ﺣﻼل‬

‫ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻮ ﺧﻮردﻳﻢ اﻧﺪر ﻗﻴﻞ و ﻗﺎل‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻇﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮ وى ﺑﻴﺶ ﺑﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ در ﻗﺮﺑﺖ ز ﺟﻤﻠﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎص دﻻآﺶ ﺑﺪ و ﻣﺤﺮم ﻧﺼﻮح‬

‫ﺑﻠﻜﻪ هﻤﭽﻮن دو ﺗﻨﻰ ﻳﻚ ﮔﺸﺘﻪ روح‬

‫ﮔﻮهﺮ ار ﺑﺮدﻩﺳﺖ او ﺑﺮدﻩﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫زو ﻣﻼزمﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﺗﻮن ﻧﻴﺴﺖ آﺲ‬

‫اول او را ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺴﺘﻦ در ﻧﺒﺮد‬

‫ﺑﻬﺮ ﺣﺮﻣﺖ داﺷﺘﺶ ﺗﺎﺧﻴﺮ آﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد آﺎن را ﺑﻴﻨﺪازد ﺑﻪ ﺟﺎ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻣﻬﻠﺖ رهﺎﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫اﻳﻦ ﺣﻼﻟﻴﻬﺎ از او ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬

‫و ز ﺑﺮاى ﻋﺬر ﺑﺮﻣﻰﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺪ ﻓﻀﻞ ﺧﺪاى دادﮔﺮ‬

‫ور ﻧﻪ ز ﺁﻧﭽﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ هﺴﺘﻢ ﺑﺘﺮ‬

‫ﭼﻪ ﺣﻼﻟﻰ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ز ﻣﻦ‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ ﻣﺠﺮمﺗﺮ اهﻞ زﻣﻦ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪم ز ﺑﺪ از ﺻﺪ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ آﺸﻒ اﺳﺖ اﮔﺮ آﺲ را ﺷﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺲ ﭼﻪ ﻣﻰداﻧﺪ ز ﻣﻦ ﺟﺰ اﻧﺪآﻰ‬

‫از هﺰاران ﺟﺮم و ﺑﺪ ﻓﻌﻠﻢ ﻳﻜﻰ‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰداﻧﻢ و ﺁن ﺳﺘﺎر ﻣﻦ‬

‫ﺟﺮﻣﻬﺎ و زﺷﺘﻰ آﺮدار ﻣﻦ‬

‫اول اﺑﻠﻴﺴﻰ ﻣﺮا اﺳﺘﺎد ﺑﻮد‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن اﺑﻠﻴﺲ ﭘﻴﺸﻢ ﺑﺎد ﺑﻮد‬

‫ﺣﻖ ﺑﺪﻳﺪ ﺁن ﺟﻤﻠﻪ را ﻧﺎدﻳﺪﻩ آﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدم در ﻓﻀﻴﺤﺖ روى زرد‬

‫ﺑﺎز رﺣﻤﺖ ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ دوزﻳﻢ آﺮد‬

‫ﺗﻮﺑﻪى ﺷﻴﺮﻳﻦ ﭼﻮ ﺟﺎن روزﻳﻢ آﺮد‬

‫هﺮ ﭼﻪ آﺮدم ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎآﺮدﻩ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻃﺎﻋﺖ ﻧﺎآﺮدﻩ ﺁوردﻩ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺳﺮو و ﺳﻮﺳﻨﻢ ﺁزاد آﺮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﺨﺖ و دوﻟﺘﻢ دل ﺷﺎد آﺮد‬

‫ﻧﺎم ﻣﻦ در ﻧﺎﻣﻪى ﭘﺎآﺎن ﻧﻮﺷﺖ‬

‫دوزﺧﻰ ﺑﻮدم ﺑﺒﺨﺸﻴﺪم ﺑﻬﺸﺖ‬

‫‪٨٤٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁﻩ آﺮدم ﭼﻮن رﺳﻦ ﺷﺪ ﺁﻩ ﻣﻦ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺁوﻳﺰان رﺳﻦ در ﭼﺎﻩ ﻣﻦ‬

‫ﺁن رﺳﻦ ﺑﮕﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻴﺮون ﺷﺪم‬

‫ﺷﺎد و زﻓﺖ و ﻓﺮﺑﻪ و ﮔﻠﮕﻮن ﺷﺪم‬

‫در ﺑﻦ ﭼﺎهﻰ هﻤﻰﺑﻮدم زﺑﻮن‬

‫در هﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻤﻰﮔﻨﺠﻢ آﻨﻮن‬

‫ﺁﻓﺮﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎدا اى ﺧﺪا‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن آﺮدى ﻣﺮا از ﻏﻢ ﺟﺪا‬

‫ﮔﺮ ﺳﺮ هﺮ ﻣﻮى ﻣﻦ ﻳﺎﺑﺪ زﺑﺎن‬

‫ﺷﻜﺮهﺎى ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻳﺪ در ﺑﻴﺎن‬

‫ﻣﻰزﻧﻢ ﻧﻌﺮﻩ در اﻳﻦ روﺿﻪ و ﻋﻴﻮن‬

‫ﺖ ﻗَ ْﻮﻣِﻲ ﻳﻌﻠﻤﻮن‬ ‫ﺧﻠﻖ را ﻳﺎ َﻟ ْﻴ َ‬

‫ﺑﺎز ﺧﻮاﻧﺪن ﺷﻪ زادﻩ ﻧﺼﻮح را از ﺑﻬﺮ دﻻآﻰ ﺑﻌﺪ از اﺳﺘﺤﻜﺎم ﺗﻮﺑﻪ و ﻗﺒﻮل ﺗﻮﺑﻪ و ﺑﻬﺎﻧﻪ آﺮدن او و دﻓﻊ ﮔﻔﺘﻦ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺁﻣﺪ آﺴﻰ آﺰ ﻣﺮﺣﻤﺖ‬

‫دﺧﺘﺮ ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪت‬

‫دﺧﺘﺮ ﺷﺎهﺖ هﻤﻰﺧﻮاﻧﺪ ﺑﻴﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺳﺮش ﺷﻮﻳﻰ آﻨﻮن اى ﭘﺎرﺳﺎ‬

‫ﺟﺰ ﺗﻮ دﻻآﻰ ﻧﻤﻰﺧﻮاهﺪ دﻟﺶ‬

‫آﻪ ﺑﻤﺎﻟﺪ ﻳﺎ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﺑﺎ ﮔﻠﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ رو رو دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻰآﺎر ﺷﺪ‬

‫وﻳﻦ ﻧﺼﻮح ﺗﻮ آﻨﻮن ﺑﻴﻤﺎر ﺷﺪ‬

‫رو آﺴﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﺠﻮ اﺷﺘﺎب و ﺗﻔﺖ‬

‫آﻪ ﻣﺮا و اﷲ دﺳﺖ از آﺎر رﻓﺖ‬

‫ﺑﺎ دل ﺧﻮد ﮔﻔﺖ آﺰ ﺣﺪ رﻓﺖ ﺟﺮم‬

‫از دل ﻣﻦ آﻰ رود ﺁن ﺗﺮس و ﮔﺮم‬

‫ﻣﻦ ﺑﻤﺮدم ﻳﻚ رﻩ و ﺑﺎز ﺁﻣﺪم‬

‫ﻣﻦ ﭼﺸﻴﺪم ﺗﻠﺨﻰ ﻣﺮگ و ﻋﺪم‬

‫ﺗﻮﺑﻪاى آﺮدم ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا‬

‫ﻧﺸﻜﻨﻢ ﺗﺎ ﺟﺎن ﺷﺪن از ﺗﻦ ﺟﺪا‬

‫ﺑﻌﺪ ﺁن ﻣﺤﻨﺖ آﻪ را ﺑﺎر دﮔﺮ‬

‫ﭘﺎ رود ﺳﻮى ﺧﻄﺮ اﻻ آﻪ ﺧﺮ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ آﺴﻰ ﺗﻮﺑﻪ آﻨﺪ و ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﻮد و ﺑﺎز ﺁن ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻴﻬﺎ را ﻓﺮاﻣﻮش آﻨﺪ و ﺁزﻣﻮدﻩ را ﺑﺎز‬ ‫ﺁزﻣﺎﻳﺪ در ﺧﺴﺎرت اﺑﺪ اﻓﺘﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﻮﺑﻪى او را ﺛﺒﺎﺗﻰ و ﻗﻮﺗﻰ و ﺣﻼوﺗﻰ و ﻗﺒﻮﻟﻰ ﻣﺪد ﻧﺮﺳﺪ ﭼﻮن درﺧﺖ‬ ‫ﺑﻰﺑﻴﺦ هﺮ روز زردﺗﺮ و ﺧﺸﻚﺗﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻌﻮذ ﺑﺎﷲ‬ ‫ﮔﺎزرى ﺑﻮد و ﻣﺮ او را ﻳﻚ ﺧﺮى‬

‫ﭘﺸﺖ رﻳﺶ اﺷﻜﻢ ﺗﻬﻰ و ﻻﻏﺮى‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺳﻨﮓﻻخ ﺑﻰﮔﻴﺎﻩ‬

‫روز ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﻰﻧﻮا و ﺑﻰﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺧﻮردن ﺟﺰ آﻪ ﺁب ﺁن ﺟﺎ ﻧﺒﻮد‬

‫روز و ﺷﺐ ﺑﺪ ﺧﺮ در ﺁن آﻮر و آﺒﻮد‬

‫ﺁن ﺣﻮاﻟﻰ ﻧﻴﺴﺘﺎن و ﺑﻴﺸﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺷﻴﺮ ﺑﻮد ﺁن ﺟﺎ آﻪ ﺻﻴﺪش ﭘﻴﺸﻪ ﺑﻮد‬

‫‪٨٤١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﻴﺮ را ﺑﺎ ﭘﻴﻞ ﻧﺮ ﺟﻨﮓ اوﻓﺘﺎد‬

‫ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺁن ﺷﻴﺮ و ﻣﺎﻧﺪ از اﺻﻄﻴﺎد‬

‫ﻣﺪﺗﻰ واﻣﺎﻧﺪ ز ﺁن ﺿﻌﻒ از ﺷﻜﺎر‬

‫ﺑﻰﻧﻮا ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ دد از ﭼﺎﺷﺖ ﺧﻮار‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﺎﻗﻰ ﺧﻮار ﺷﻴﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﺷﻴﺮ ﭼﻮن رﻧﺠﻮر ﺷﺪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺷﻴﺮ ﻳﻚ روﺑﺎﻩ را ﻓﺮﻣﻮد رو‬

‫ﻣﺮ ﺧﺮى را ﺑﻬﺮ ﻣﻦ ﺻﻴﺎد ﺷﻮ‬

‫ﮔﺮ ﺧﺮى ﻳﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﮔﺮد ﻣﺮﻏﺰار‬

‫رو ﻓﺴﻮﻧﺶ ﺧﻮان ﻓﺮﻳﺒﺎﻧﺶ ﺑﻴﺎر‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﺑﻢ ﻗﻮﺗﻰ از ﮔﻮﺷﺖ ﺧﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮم ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺻﻴﺪى دﮔﺮ‬

‫اﻧﺪآﻰ ﻣﻦ ﻣﻰ ﺧﻮرم ﺑﺎﻗﻰ ﺷﻤﺎ‬

‫ﻣﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﺎﺷﻢ ﺷﻤﺎ را در ﻧﻮا‬

‫ﻳﺎ ﺧﺮى ﻳﺎ ﮔﺎو ﺑﻬﺮ ﻣﻦ ﺑﺠﻮى‬

‫ز ﺁن ﻓﺴﻮنهﺎﻳﻰ آﻪ ﻣﻰداﻧﻰ ﺑﮕﻮى‬

‫از ﻓﺴﻮن و از ﺳﺨﻨﻬﺎى ﺧﻮﺷﺶ‬

‫از رهﺶ ﺑﻴﺮون آﻦ و اﻳﻨﺠﺎ آﺸﺶ‬

‫ﺗﺸﺒﻴﻪ آﺮدن ﻗﻄﺐ آﻪ ﻋﺎرف واﺻﻞ اﺳﺖ در اﺟﺮى دادن ﺧﻠﻖ از ﻗﻮت ﻣﻐﻔﺮت و رﺣﻤﺖ ﺑﺮ ﻣﺮاﺗﺒﻰ آﻪ ﺣﻘﺶ‬ ‫اﻟﻬﺎم دهﺪ و ﺗﻤﺜﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ آﻪ دد اﺟﺮى ﺧﻮار و ﺑﺎﻗﻰ ﺧﻮار وﻳﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﺮاﺗﺐ ﻗﺮب اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻧﻪ ﻗﺮب ﻣﻜﺎﻧﻰ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﻗﺮب ﺻﻔﺘﻰ‪ ،‬و ﺗﻔﺎﺻﻴﻞ اﻳﻦ ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ و اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻬﺎدى‬ ‫ﻗﻄﺐ ﺷﻴﺮ و ﺻﻴﺪ آﺮدن آﺎر او‬

‫ﺑﺎﻗﻴﺎن اﻳﻦ ﺧﻠﻖ ﺑﺎﻗﻰ ﺧﻮار او‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﻰ در رﺿﺎى ﻗﻄﺐ آﻮش‬

‫ﺗﺎ ﻗﻮى ﮔﺮدد آﻨﺪ ﺻﻴﺪ وﺣﻮش‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮﻧﺠﺪ ﺑﻰﻧﻮا ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫آﺰ آﻒ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ ﺟﻤﻠﻪى رزق ﺣﻠﻖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ وﺟﺪ ﺧﻠﻖ ﺑﺎﻗﻰ ﺧﻮرد اوﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﮕﻪ دار ار دل ﺗﻮ ﺻﻴﺪ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫او ﭼﻮ ﻋﻘﻞ و ﺧﻠﻖ ﭼﻮن اﻋﻀﺎى ﺗﻦ‬

‫ﺑﺴﺘﻪى ﻋﻘﻞ اﺳﺖ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺑﺪن‬

‫ﺿﻌﻒ ﻗﻄﺐ از ﺗﻦ ﺑﻮد از روح ﻧﻰ‬

‫ﺿﻌﻒ در آﺸﺘﻰ ﺑﻮد در ﻧﻮح ﻧﻰ‬

‫ﻗﻄﺐ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﮔﺮد ﺧﻮد ﺗﻨﺪ‬

‫ﮔﺮدش اﻓﻼك ﮔﺮد او ﺑﻮد‬

‫ﻳﺎرﻳﻰ دﻩ در ﻣﺮﻣﻪى آﺸﺘﻰاش‬

‫ﮔﺮ ﻏﻼم ﺧﺎص و ﺑﻨﺪﻩ ﮔﺸﺘﻰاش‬

‫ﻳﺎرىات در ﺗﻮ ﻓﺰاﻳﺪ ﻧﻪ در او‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ان ﺗﻨﺼﺮوا اﻟﻠﱠﻪ ﺗﻨﺼﺮوا‬

‫هﻤﭽﻮ روﺑﻪ ﺻﻴﺪ ﮔﻴﺮ و آﻦ ﻓﺪاش‬

‫ﺗﺎ ﻋﻮض ﮔﻴﺮى هﺰاران ﺻﻴﺪ ﺑﻴﺶ‬

‫رو ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﺻﻴﺪ ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ﻣﺮدﻩ ﮔﻴﺮد ﺻﻴﺪ آﻔﺘﺎر ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ﻣﺮدﻩ ﭘﻴﺶ او آﺸﻰ زﻧﺪﻩ ﺷﻮد‬

‫ﭼﺮك در ﭘﺎﻟﻴﺰ روﻳﻨﺪﻩ ﺷﻮد‬

‫‪٨٤٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ روﺑﻪ ﺷﻴﺮ را ﺧﺪﻣﺖ آﻨﻢ‬

‫ﺣﻴﻠﻪهﺎ ﺳﺎزم ز ﻋﻘﻠﺶ ﺑﺮ آﻨﻢ‬

‫ﺣﻴﻠﻪ و اﻓﺴﻮﻧﮕﺮى آﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫آﺎر ﻣﻦ دﺳﺘﺎن و از رﻩ ﺑﺮدن اﺳﺖ‬

‫از ﺳﺮ آﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﻮ ﻣﻰﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺁن ﺧﺮ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻻﻏﺮ را ﺑﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻼم ﮔﺮم آﺮد و ﭘﻴﺶ رﻓﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن ﺳﺎدﻩ دل دروﻳﺶ رﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮﻧﻰ اﻧﺪر اﻳﻦ ﺻﺤﺮاى ﺧﺸﻚ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺳﻨﮓﻻخ و ﺟﺎى ﺧﺸﻚ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺮ ﮔﺮ در ﻏﻤﻢ ﮔﺮ در ارم‬

‫ﻗﺴﻤﺘﻢ ﺣﻖ آﺮد ﻣﻦ ز ﺁن ﺷﺎآﺮم‬

‫ﺷﻜﺮ ﮔﻮﻳﻢ دوﺳﺖ را در ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺴﺖ اﻧﺪر ﻗﻀﺎ از ﺑﺪ ﺑﺘﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻗﺴﺎم اوﺳﺖ آﻔﺮ ﺁﻣﺪ ﮔﻠﻪ‬

‫ﺻﺒﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ ﻣﻔﺘﺎح اﻟﺼﻠﻪ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺣﻖ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺪوﻳﻨﺪ اوﺳﺖ دوﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﻋﺪو از دوﺳﺖ ﺷﻜﻮت آﻰ ﻧﻜﻮﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ دهﺪ دوﻏﻢ ﻧﺨﻮاهﻢ اﻧﮕﺒﻴﻦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ هﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﻏﻤﻰ دارد ﻗﺮﻳﻦ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ دﻳﺪن ﺧﺮ ﺳﻘﺎﻳﻰ ﺑﺎ ﻧﻮاﻳﻰ اﺳﺒﺎن ﺗﺎزى ﺑﺮ ﺁﺧﻮر ﺧﺎص و ﺗﻤﻨﺎ ﺑﺮدن ﺁن دوﻟﺖ را‪ ،‬در ﻣﻮﻋﻈﻪى ﺁن آﻪ‬ ‫ﺗﻤﻨﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺮدن اﻻ ﻣﻐﻔﺮت و ﻋﻨﺎﻳﺖ آﻪ اﮔﺮ در ﺻﺪ ﻟﻮن رﻧﺠﻰ ﭼﻮن ﻟﺬت ﻣﻐﻔﺮت ﺑﻮد هﻤﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻗﻰ‬ ‫هﺮ دوﻟﺘﻰ آﻪ ﺁن را ﻧﺎﺁزﻣﻮدﻩ ﺗﻤﻨﻰ ﻣﻰﺑﺮى ﺑﺎ ﺁن رﻧﺠﻰ ﻗﺮﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ ﺁن را ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ‪ ،‬ﭼﻨﺎن آﻪ از هﺮ داﻣﻰ‬ ‫داﻧﻪ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد و ﻓﺦ ﭘﻨﻬﺎن‪ ،‬ﺗﻮ در اﻳﻦ ﻳﻚ دام ﻣﺎﻧﺪﻩ اى ﺗﻤﻨﻰ ﻣﻰﺑﺮى آﻪ آﺎﺷﻜﻰ ﺑﺎ ﺁن داﻧﻪهﺎ رﻓﺘﻤﻰ‪،‬‬ ‫ﭘﻨﺪارى آﻪ ﺁن داﻧﻪهﺎ ﺑﻰدام اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻮد ﺳﻘﺎﻳﻰ ﻣﺮ او را ﻳﻚ ﺧﺮى‬

‫ﮔﺸﺘﻪ از ﻣﺤﻨﺖ دو ﺗﺎ ﭼﻮن ﭼﻨﺒﺮى‬

‫ﭘﺸﺘﺶ از ﺑﺎر ﮔﺮان ﺻﺪ ﺟﺎى رﻳﺶ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ و ﺟﻮﻳﺎن روز ﻣﺮگ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺟﻮ آﺠﺎ از آﺎﻩ ﺧﺸﻚ او ﺳﻴﺮ ﻧﻰ‬

‫در ﻋﻘﺐ زﺧﻤﻰ و ﺳﻴﺨﻰ ﺁهﻨﻰ‬

‫ﻣﻴﺮ ﺁﺧﻮر دﻳﺪ او را رﺣﻢ آﺮد‬

‫آﺎﺷﻨﺎى ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮ ﺑﻮد ﻣﺮد‬

‫ﭘﺲ ﺳﻼﻣﺶ آﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪش ز ﺣﺎل‬

‫آﺰ ﭼﻪ اﻳﻦ ﺧﺮ ﮔﺸﺖ دو ﺗﺎ هﻤﭽﻮ دال‬

‫ﮔﻔﺖ از دروﻳﺸﻰ و ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ‬

‫آﻪ ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﺪ ﺧﻮد اﻳﻦ ﺑﺴﺘﻪ دهﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺴﭙﺎرش ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ روز ﭼﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد در ﺁﺧﻮر ﺷﻪ زورﻣﻨﺪ‬

‫ﺧﺮ ﺑﺪو ﺑﺴﭙﺮد و ﺁن رﺣﻤﺖ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺁﺧﻮر ﺳﻠﻄﺎﻧﺶ ﺑﺴﺖ‬

‫ﺧﺮ ز هﺮ ﺳﻮ ﻣﺮآﺐ ﺗﺎزى ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻧﻮا و ﻓﺮﺑﻪ و ﺧﻮب و ﺟﺪﻳﺪ‬

‫‪٨٤٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫زﻳﺮ ﭘﺎﺷﺎن روﻓﺘﻪ ﺁﺑﻰ زدﻩ‬

‫آﻪ ﺑﻪ وﻗﺖ و ﺟﻮ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﺧﺎرش و ﻣﺎﻟﺶ ﻣﺮ اﺳﺒﺎن را ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﭘﻮز ﺑﺎﻻ آﺮد آﺎى رب ﻣﺠﻴﺪ‬

‫ﻧﻪ آﻪ ﻣﺨﻠﻮق ﺗﻮام ﮔﻴﺮم ﺧﺮم‬

‫از ﭼﻪ زار و ﭘﺸﺖ رﻳﺶ و ﻻﻏﺮم‬

‫ﺷﺐ ز درد ﭘﺸﺖ و از ﺟﻮع ﺷﻜﻢ‬

‫ﺁرزوﻣﻨﺪم ﺑﻪ ﻣﺮدن دمﺑﻪدم‬

‫ﺣﺎل اﻳﻦ اﺳﺒﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮش ﺑﺎ ﻧﻮا‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﺨﺼﻮﺻﻢ ﺑﻪ ﺗﻌﺬﻳﺐ و ﺑﻼ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺁوازﻩى ﭘﻴﻜﺎر ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎزﻳﺎن را وﻗﺖ زﻳﻦ و آﺎر ﺷﺪ‬

‫زﺧﻤﻬﺎى ﺗﻴﺮ ﺧﻮردﻧﺪ از ﻋﺪو‬

‫رﻓﺖ ﭘﻴﻜﺎﻧﻬﺎ در اﻳﺸﺎن ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ‬

‫از ﻏﺰا ﺑﺎز ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺁن ﺗﺎزﻳﺎن‬

‫اﻧﺪر ﺁﺧﻮر ﺟﻤﻠﻪ اﻓﺘﺎدﻩ ﺳﺘﺎن‬

‫ﭘﺎﻳﻬﺎﺷﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺎ ﻧﻮار‬

‫ﻧﻌﻞ ﺑﻨﺪان اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﺮ ﻗﻄﺎر‬

‫ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﻴﺪﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎﺷﺎن ﺑﻪ ﻧﻴﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮون ﺁرﻧﺪ ﭘﻴﻜﺎﻧﻬﺎ ز رﻳﺶ‬

‫ﺁن ﺧﺮ ﺁن را دﻳﺪ و ﻣﻰﮔﻔﺖ اى ﺧﺪا‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﻘﺮ و ﻋﺎﻓﻴﺖ دادم رﺿﺎ‬

‫ز ان ﻧﻮا ﺑﻰزارم و ز ان زﺧﻢ زﺷﺖ‬

‫هﺮ آﻪ ﺧﻮاهﺪ ﻋﺎﻓﻴﺖ دﻧﻴﺎ ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﻧﺎﭘﺴﻨﺪﻳﺪن روﺑﺎﻩ ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺮ را آﻪ ﻣﻦ راﺿﻴﻢ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ روﺑﻪ ﺟﺴﺘﻦ رزق ﺣﻼل‬

‫ﻓﺮض ﺑﺎﺷﺪ از ﺑﺮاى اﻣﺘﺜﺎل‬

‫ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺒﺎب و ﭼﻴﺰى ﺑﻰﺳﺒﺐ‬

‫ﻣﻰﻧﻴﺎﻳﺪ ﭘﺲ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻃﻠﺐ‬

‫ﻞ اﻟﻠﱠﻪِ اﺳﺖ اﻣﺮ‬ ‫ﻀِ‬ ‫ﻦ َﻓ ْ‬ ‫َو ا ْﺑ َﺘﻐُﻮا ِﻣ ْ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻏﺼﺐ آﺮدن هﻤﭽﻮ ﻧﻤﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﺑﺮ رزق اى ﻓﺘﺎ‬

‫در ﻓﺮو ﺑﺴﺘﻪ ﺳﺖ و ﺑﺮ در ﻗﻔﻠﻬﺎ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ و ﺁﻣﺪ ﺷﺪ ﻣﺎ و اآﺘﺴﺎب‬

‫هﺴﺖ ﻣﻔﺘﺎﺣﻰ ﺑﺮ ﺁن ﻗﻔﻞ و ﺣﺠﺎب‬

‫ﺑﻰآﻠﻴﺪ اﻳﻦ در ﮔﺸﺎدن راﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻰﻃﻠﺐ ﻧﺎن ﺳﻨﺖ اﷲ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺮ روﺑﺎﻩ را‬ ‫ﮔﻔﺖ از ﺿﻌﻒ ﺗﻮآﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﺪهﺪ ﻧﺎن آﺴﻰ آﻪ داد ﺟﺎن‬

‫هﺮ آﻪ ﺟﻮﻳﺪ ﭘﺎدﺷﺎهﻰ و ﻇﻔﺮ‬

‫آﻢ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻟﻘﻤﻪى ﻧﺎن اى ﭘﺴﺮ‬

‫دام و دد ﺟﻤﻠﻪ هﻤﻪ اآﺎل رزق‬

‫ﻧﻪ ﭘﻰ آﺴﺐاﻧﺪ ﻧﻪ ﺣﻤﺎل رزق‬

‫‪٨٤٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را رزاق روزى ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﻗﺴﻤﺖ هﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺶ ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫رزق ﺁﻳﺪ ﭘﻴﺶ هﺮ آﺎو ﺻﺒﺮ ﺟﺴﺖ‬

‫رﻧﺞ آﻮﺷﺸﻬﺎ ز ﺑﻰﺻﺒﺮى ﺗﺴﺖ‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ روﺑﺎﻩ ﺧﺮ را‬ ‫ﮔﻔﺖ روﺑﻪ ﺁن ﺗﻮآﻞ ﻧﺎدر اﺳﺖ‬

‫آﻢ آﺴﻰ اﻧﺪر ﺗﻮآﻞ ﻣﺎهﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮد ﻧﺎدر ﮔﺸﺘﻦ از ﻧﺎداﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﺴﻰ را آﻰ رﻩ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻨﺎﻋﺖ را ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻨﺞ ﮔﻔﺖ‬

‫هﺮ آﺴﻰ را آﻰ رﺳﺪ ﮔﻨﺞ ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﺣﺪ ﺧﻮد ﺑﺸﻨﺎس و ﺑﺮ ﺑﺎﻻ ﻣﭙﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﻔﺘﻰ در ﻧﺸﻴﺐ ﺷﻮر و ﺷﺮ‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺮ روﺑﺎﻩ را‬ ‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻣﻌﻜﻮس ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﺑﺪان‬

‫ﺷﻮر و ﺷﺮ از ﻃﻤﻊ ﺁﻳﺪ ﺳﻮى ﺟﺎن‬

‫از ﻗﻨﺎﻋﺖ هﻴﭻ آﺲ ﺑﻰﺟﺎن ﻧﺸﺪ‬

‫از ﺣﺮﻳﺼﻰ هﻴﭻ آﺲ ﺳﻠﻄﺎن ﻧﺸﺪ‬

‫ﻧﺎن ز ﺧﻮآﺎن و ﺳﮕﺎن ﻧﺒﻮد درﻳﻎ‬

‫آﺴﺐ ﻣﺮدم ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﺑﺎران و ﻣﻴﻎ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺑﺮ رزق زار‬

‫هﺴﺖ ﻋﺎﺷﻖ رزق هﻢ ﺑﺮ رزق ﺧﻮار‬

‫در ﺗﻘﺮﻳﺮ ﻣﻌﻨﻰ ﺗﻮآﻞ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن زاهﺪ آﻪ ﺗﻮآﻞ را اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻰآﺮد از ﻣﻴﺎن اﺳﺒﺎب و ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و از‬ ‫ﻗﻮارع و رهﮕﺬر ﺧﻠﻖ دور ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺑﻦ آﻮهﻰ ﻣﻬﺠﻮرى ﻣﻔﻘﻮدى در ﻏﺎﻳﺖ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻨﮕﻰ ﻧﻬﺎد و‬ ‫ﺧﻔﺖ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﺗﻮآﻞ آﺮدم ﺑﺮ ﺳﺒﺐ ﺳﺎزى و رزاﻗﻰ ﺗﻮ و از اﺳﺒﺎب ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺳﺒﺒﻴﺖ ﺗﻮآﻞ را‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ زاهﺪ ﺷﻨﻮد از ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫آﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺎن رزق از ﺧﺪا‬

‫ﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻰ ور ﻧﺨﻮاهﻰ رزق ﺗﻮ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺁﻳﺪ دوان از ﻋﺸﻖ ﺗﻮ‬

‫از ﺑﺮاى اﻣﺘﺤﺎن ﺁن ﻣﺮد رﻓﺖ‬

‫در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻧﺰد آﻮهﻰ ﺧﻔﺖ ﺗﻔﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ رزق ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻗﻮى ﮔﺮدد ﻣﺮا در رزق ﻇﻦ‬

‫آﺎرواﻧﻰ راﻩ ﮔﻢ آﺮد و آﺸﻴﺪ‬

‫ﺳﻮى آﻮﻩ ﺁن ﻣﻤﺘﺤﻦ را ﺧﻔﺘﻪ دﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻣﺮد اﻳﻦ ﻃﺮف ﭼﻮن اﺳﺖ ﻋﻮر‬

‫در ﺑﻴﺎﺑﺎن از رﻩ و از ﺷﻬﺮ دور‬

‫اى ﻋﺠﺐ ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ ﻳﺎ زﻧﺪﻩ آﻪ او‬

‫ﻣﻰﻧﺘﺮﺳﺪ هﻴﭻ از ﮔﺮگ و ﻋﺪو‬

‫‪٨٤٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁﻣﺪﻧﺪ و دﺳﺖ ﺑﺮ وى ﻣﻰزدﻧﺪ‬

‫ﻗﺎﺻﺪا ﭼﻴﺰى ﻧﮕﻔﺖ ﺁن ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫هﻢ ﻧﺠﻨﺒﻴﺪ و ﻧﺠﻨﺒﺎﻧﻴﺪ ﺳﺮ‬

‫واﻧﻜﺮد از اﻣﺘﺤﺎن هﻢ او ﺑﺼﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻰﻣﺮاد‬

‫از ﻣﺠﺎﻋﺖ ﺳﻜﺘﻪ اﻧﺪر اوﻓﺘﺎد‬

‫ﻧﺎن ﺑﻴﺎوردﻧﺪ و در دﻳﮕﻰ ﻃﻌﺎم‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪش ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻮم و ﺑﻪ آﺎم‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻗﺎﺻﺪ ﻣﺮد دﻧﺪان ﺳﺨﺖ آﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺻﺪق ﺁن ﻣﻴﻌﺎد ﻣﺮد‬

‫رﺣﻤﺸﺎن ﺁﻣﺪ آﻪ اﻳﻦ ﺑﺲ ﺑﻰﻧﻮاﺳﺖ‬

‫وز ﻣﺠﺎﻋﺖ هﺎﻟﻚ ﻣﺮگ و ﻓﻨﺎﺳﺖ‬

‫آﺎرد ﺁوردﻧﺪ ﻗﻮم اﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ دﻧﺪاﻧﻬﺎش را ﺑﺸﻜﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫رﻳﺨﺘﻨﺪ اﻧﺪر دهﺎﻧﺶ ﺷﻮرﺑﺎ‬

‫ﻣﻰﻓﺸﺮدﻧﺪ اﻧﺪر او ﻧﺎن ﭘﺎرﻩهﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ اى دل ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮد ﺗﻦ ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫راز ﻣﻰداﻧﻰ و ﻧﺎزى ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ دل داﻧﻢ و ﻗﺎﺻﺪ ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫رازق اﻟﻠﱠﻪ اﺳﺖ ﺑﺮ ﺟﺎن و ﺗﻨﻢ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن زﻳﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮد ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫رزق ﺳﻮى ﺻﺎﺑﺮان ﺧﻮش ﻣﻰرود‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ روﺑﺎﻩ ﺧﺮ را و ﺗﺤﺮﻳﺾ آﺮدن او ﺧﺮ را ﺑﺮ آﺴﺐ‬ ‫ﮔﻔﺖ روﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺘﻬﺎ ﺑﻬﻞ‬

‫دﺳﺘﻬﺎ ﺑﺮ آﺴﺐ زن ﺟﻬﺪ اﻟﻤﻘﻞ‬

‫دﺳﺖ دادﻩﺳﺘﺖ ﺧﺪا آﺎرى ﺑﻜﻦ‬

‫ﻣﻜﺴﺒﻰ آﻦ ﻳﺎرى ﻳﺎرى ﺑﻜﻦ‬

‫هﺮ آﺴﻰ در ﻣﻜﺴﺒﻰ ﭘﺎ ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫ﻳﺎرى ﻳﺎران دﻳﮕﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺟﻤﻠﻪى آﺴﺐ ﻧﺎﻳﺪ از ﻳﻜﻰ‬

‫هﻢ دروﮔﺮ هﻢ ﺳﻘﺎ هﻢ ﺣﺎﻳﻜﻰ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻪ هﻨﺒﺎزى اﺳﺖ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﻗﺮار‬

‫هﺮ آﺴﻰ آﺎرى ﮔﺰﻳﻨﺪ ز اﻓﺘﻘﺎر‬

‫ﻃﺒﻞ ﺧﻮارى در ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺷﺮط ﻧﻴﺴﺖ‬

‫راﻩ ﺳﻨﺖ آﺎر و ﻣﻜﺴﺐ آﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺮ روﺑﺎﻩ را آﻪ ﺗﻮآﻞ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ آﺴﺒﻬﺎﺳﺖ آﻪ هﺮ آﺴﻰ ﻣﺤﺘﺎﺟﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﻮآﻞ آﻪ اى ﺧﺪا اﻳﻦ آﺎر‬ ‫ﻣﺮا راﺳﺖ ﺁر و دﻋﺎ ﻣﺘﻀﻤﻦ ﺗﻮآﻞ اﺳﺖ و ﺗﻮآﻞ آﺴﺒﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﻪ هﻴﭻ آﺴﺒﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﺤﺘﺎج ﻧﻴﺴﺖ اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ از ﺗﻮآﻞ ﺑﺮ رﺑﻰ‬

‫ﻣﻰﻧﺪاﻧﻢ در دو ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻜﺴﺒﻰ‬

‫آﺴﺐ ﺷﻜﺮش را ﻧﻤﻰداﻧﻢ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﺗﺎ آﺸﺪ ﺷﻜﺮ ﺧﺪا رزق و ﻣﺰﻳﺪ‬

‫ﺑﺨﺸﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪ اﻧﺪر ﺧﻄﺎب‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﺸﺘﻨﺪ از ﺳﺆال و از ﺟﻮاب‬

‫‪٨٤٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﺶ ﺑﺪان در ﻣﻤﻠﻜﻪ‬

‫ﻧﻬﻰ ﻻ ﺗﻠﻘﻮا ﺑﺎﻳﺪى ﺗﻬﻠﻜﻪ‬

‫ﺻﺒﺮ در ﺻﺤﺮاى ﺧﺸﻚ و ﺳﻨﮓﻻخ‬

‫اﺣﻤﻘﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﻬﺎن ﺣﻖ ﻓﺮاخ‬

‫ﻧﻘﻞ آﻦ ز ﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺮﻏﺰار‬

‫ﻣﻰﭼﺮ ﺁن ﺟﺎ ﺳﺒﺰﻩ ﮔﺮد ﺟﻮﻳﺒﺎر‬

‫ﻣﺮﻏﺰارى ﺳﺒﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻨﺎن‬

‫ﺳﺒﺰﻩ رﺳﺘﻪ اﻧﺪر ﺁن ﺟﺎ ﺗﺎ ﻣﻴﺎن‬

‫ﺧﺮم ﺁن ﺣﻴﻮان آﻪ او ﺁن ﺟﺎ ﺷﻮد‬

‫اﺷﺘﺮ اﻧﺪر ﺳﺒﺰﻩ ﻧﺎﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫هﺮ ﻃﺮف در وى ﻳﻜﻰ ﭼﺸﻤﻪ روان‬

‫اﻧﺪر او ﺣﻴﻮان ﻣﺮﻓﻪ در اﻣﺎن‬

‫از ﺧﺮى او را ﻧﻤﻰﮔﻔﺖ اى ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﺗﻮ از ﺁن ﺟﺎﻳﻰ ﭼﺮا زارى ﭼﻨﻴﻦ‬

‫آﻮ ﻧﺸﺎط و ﻓﺮﺑﻬﻰ و ﻓﺮ ﺗﻮ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﻻﻏﺮ ﺗﻦ ﻣﻀﻄﺮ ﺗﻮ‬

‫ﺷﺮح روﺿﻪ ﮔﺮ دروغ و زور ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺖ از او ﻣﺨﻤﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﮔﺪا ﭼﺸﻤﻰ و اﻳﻦ ﻧﺎدﻳﺪﮔﻰ‬

‫از ﮔﺪاﻳﻰ ﺗﺴﺖ ﻧﺰ ﺑﮕﻠﺮﺑﮕﻰ‬

‫ﭼﻮن ز ﭼﺸﻤﻪ ﺁﻣﺪى ﭼﻮ ﻧﻰ ﺗﻮ ﺧﺸﻚ‬

‫ور ﺗﻮ ﻧﺎف ﺁهﻮﻳﻰ آﻮ ﺑﻮى ﻣﺸﻚ‬

‫ز ان آﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ و ﺷﺮﺣﺶ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺎﻧﻰ در ﺗﻮ ﻧﺎﻣﺪ اى ﺳﻨﻰ‬

‫ﻣﺜﻞ ﺁوردن اﺷﺘﺮ در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ در ﻣﺨﺒﺮ دوﻟﺘﻰ ﻓﺮ و اﺛﺮ ﺁن ﭼﻮن ﻧﺒﻴﻨﻰ‬ ‫ﺟﺎى ﻣﺘﻬﻢ داﺷﺘﻦ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ او ﻣﻘﻠﺪ اﺳﺖ در ﺁن‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪ اﺷﺘﺮ را آﻪ هﻰ‬

‫از آﺠﺎ ﻣﻰﺁﻳﻰ اى اﻗﺒﺎل ﭘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ از ﺣﻤﺎم ﮔﺮم آﻮى ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮد ﭘﻴﺪاﺳﺖ از زاﻧﻮى ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎر ﻣﻮﺳﻰ دﻳﺪ ﻓﺮﻋﻮن ﻋﻨﻮد‬

‫ﻣﻬﻠﺘﻰ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺮﻣﻰ ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫زﻳﺮآﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ آﻪ اﻳﻦ‬

‫ﺗﻨﺪﺗﺮ ﮔﺸﺘﻰ ﭼﻮ هﺴﺖ او رب دﻳﻦ‬

‫ﻣﻌﺠﺰﻩ ﮔﺮ اژدهﺎ ﮔﺮ ﻣﺎر ﺑﺪ‬

‫ﻧﺨﻮت و ﺧﺸﻢ ﺧﺪاﻳﻰاش ﭼﻪ ﺷﺪ‬

‫رب اﻋﻠﻰ ﮔﺮ وى اﺳﺖ اﻧﺪر ﺟﻠﻮس‬

‫ﺑﻬﺮ ﻳﻚ آﺮﻣﻰ ﭼﻰ اﺳﺖ اﻳﻦ ﭼﺎﭘﻠﻮس‬

‫ﻧﻔﺲ ﺗﻮ ﺗﺎ ﻣﺴﺖ ﻧﻘﻞ اﺳﺖ و ﻧﺒﻴﺪ‬

‫دان آﻪ روﺣﺖ ﺧﻮﺷﻪى ﻏﻴﺒﻰ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫آﻪ ﻋﻼﻣﺎت اﺳﺖ ز ﺁن دﻳﺪار ﻧﻮر‬

‫اﻟﺘﺠﺎﻓﻰ ﻣﻨﻚ ﻋﻦ دار اﻟﻐﺮور‬

‫ﻣﺮغ ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁب ﺷﻮرى ﻣﻰﺗﻨﺪ‬

‫ﺁب ﺷﻴﺮﻳﻦ را ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺳﺖ او ﻣﺪد‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ اﺳﺖ ﺁن اﻳﻤﺎن او‬

‫روى اﻳﻤﺎن را ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺟﺎن او‬

‫‪٨٤٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ﺧﻄﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻘﻠﺪ را ﻋﻈﻴﻢ‬

‫از رﻩ و رﻩ زن ز ﺷﻴﻄﺎن رﺟﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻧﻮر ﺣﻖ اﻳﻤﻦ ﺷﻮد‬

‫ز اﺿﻄﺮاﺑﺎت ﺷﻚ او ﺳﺎآﻦ ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ آﻒ درﻳﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺳﻮى ﺧﺎك‬

‫آﺎﺻﻞ او ﺁﻣﺪ ﺑﻮد در اﺻﻄﻜﺎك‬

‫ﺧﺎآﻰ اﺳﺖ ﺁن آﻒ ﻏﺮﻳﺐ اﺳﺖ اﻧﺪر ﺁب‬

‫در ﻏﺮﻳﺒﻰ ﭼﺎرﻩ ﻧﺒﻮد ز اﺿﻄﺮاب‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺁن ﻧﻘﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫دﻳﻮ را ﺑﺮ وى دﮔﺮ دﺳﺘﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ روﺑﺎﻩ ﺧﺮ اﺳﺮار ﮔﻔﺖ‬

‫ﺳﺮﺳﺮى ﮔﻔﺖ و ﻣﻘﻠﺪوار ﮔﻔﺖ‬

‫ﺁب را ﺑﺴﺘﻮد و او ﺗﺎﻳﻖ ﻧﺒﻮد‬

‫رخ درﻳﺪ و ﺟﺎﻣﻪ او ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺒﻮد‬

‫از ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻋﺬر رد ﺁﻣﺪ ﻧﻪ ﺧﻮب‬

‫ز اﻧﻜﻪ در ﻟﺐ ﺑﻮد ﺁن ﻧﻪ در ﻗﻠﻮب‬

‫ﺑﻮى ﺳﻴﺒﺶ هﺴﺖ ﺟﺰو ﺳﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻮ در او ﺟﺰ از ﭘﻰ ﺁﺳﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺣﻤﻠﻪى زن در ﻣﻴﺎن آﺎرزار‬

‫ﻧﺸﻜﻨﺪ ﺻﻒ ﺑﻠﻜﻪ ﮔﺮدد آﺎر زار‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﭼﻮ ﺷﻴﺮ اﻧﺪر ﺻﻔﺶ‬

‫ﺗﻴﻎ ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ هﻤﻰﻟﺮزد آﻔﺶ‬

‫واى ﺁن آﻪ ﻋﻘﻞ او ﻣﺎدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻔﺲ زﺷﺘﺶ ﻧﺮ و ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻻﺟﺮم ﻣﻐﻠﻮب ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻘﻞ او‬

‫ﺟﺰ ﺳﻮى ﺧﺴﺮان ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﻘﻞ او‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن آﺲ آﻪ ﻋﻘﻠﺶ ﻧﺮ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻔﺲ زﺷﺘﺶ ﻣﺎدﻩ و ﻣﻀﻄﺮ ﺑﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﺰوىاش ﻧﺮ و ﻏﺎﻟﺐ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻔﺲ اﻧﺜﻰ را ﺧﺮد ﺳﺎﻟﺐ ﺑﻮد‬

‫ﺣﻤﻠﻪى ﻣﺎدﻩ ﺑﻪ ﺻﻮرت هﻢ ﺟﺮى اﺳﺖ‬

‫ﺁﻓﺖ او هﻤﭽﻮ ﺁن ﺧﺮ از ﺧﺮى اﺳﺖ‬

‫وﺻﻒ ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﺑﻮد ﺑﺮ زن ﻓﺰون‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺳﻮى رﻧﮓ و ﺑﻮ دارد رآﻮن‬

‫رﻧﮓ و ﺑﻮى ﺳﺒﺰﻩزار ﺁن ﺧﺮ ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺠﺘﻬﺎ ز ﻃﺒﻊ او رﻣﻴﺪ‬

‫ﺗﺸﻨﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﻣﻄﺮ ﺷﺪ و اﺑﺮ ﻧﻪ‬

‫ﻧﻔﺲ را ﺟﻮع اﻟﺒﻘﺮ ﺑﺪ ﺻﺒﺮ ﻧﻪ‬

‫اﺳﭙﺮ ﺁهﻦ ﺑﻮد ﺻﺒﺮ اى ﭘﺪر‬

‫ﺣﻖ ﻧﺒﺸﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﭙﺮ ﺟﺎء اﻟﻈﻔﺮ‬

‫ﺻﺪ دﻟﻴﻞ ﺁرد ﻣﻘﻠﺪ در ﺑﻴﺎن‬

‫از ﻗﻴﺎﺳﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﺁن را ﻧﻪ از ﻋﻴﺎن‬

‫ﻣﺸﻚ ﺁﻟﻮد اﺳﺖ اﻻ ﻣﺸﻚ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻮى ﻣﺸﻚ اﺳﺘﺶ وﻟﻰ ﺟﺰ ﭘﺸﻚ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﭘﺸﻜﻰ ﻣﺸﻚ ﮔﺮدد اى ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ در ﺁن روﺿﻪ ﭼﺮﻳﺪ‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﻮرد و ﺟﻮ هﻤﭽﻮن ﺧﺮان‬

‫ﺁهﻮاﻧﻪ در ﺧﺘﻦ ﭼﺮ ارﻏﻮان‬

‫ﺟﺰ ﻗﺮﻧﻔﻞ ﻳﺎﺳﻤﻦ ﻳﺎ ﮔﻞ ﻣﭽﺮ‬

‫رو ﺑﻪ ﺻﺤﺮاى ﺧﺘﻦ ﺑﺎ ﺁن ﻧﻔﺮ‬

‫‪٨٤٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻌﺪﻩ را ﺧﻮ آﻦ ﺑﺪان رﻳﺤﺎن و ﮔﻞ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﻰ ﺣﻜﻤﺖ و ﻗﻮت رﺳﻞ‬

‫ﺧﻮى ﻣﻌﺪﻩ زﻳﻦ آﻪ و ﺟﻮ ﺑﺎز آﻦ‬

‫ﺧﻮردن رﻳﺤﺎن و ﮔﻞ ﺁﻏﺎز آﻦ‬

‫ﻣﻌﺪﻩى ﺗﻦ ﺳﻮى آﻬﺪان ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﻣﻌﺪﻩى دل ﺳﻮى رﻳﺤﺎن ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫هﺮ آﻪ آﺎﻩ و ﺟﻮ ﺧﻮرد ﻗﺮﺑﺎن ﺷﻮد‬

‫هﺮ آﻪ ﻧﻮر ﺣﻖ ﺧﻮرد ﻗﺮﺁن ﺷﻮد‬

‫ﻧﻴﻢ ﺗﻮ ﻣﺸﻚ اﺳﺖ و ﻧﻴﻤﻰ ﭘﺸﻚ هﻴﻦ‬

‫هﻴﻦ ﻣﻴﻔﺰا ﭘﺸﻚ اﻓﺰا ﻣﺸﻚ ﭼﻴﻦ‬

‫ﺁن ﻣﻘﻠﺪ ﺻﺪ دﻟﻴﻞ و ﺻﺪ ﺑﻴﺎن‬

‫در زﺑﺎن ﺁرد ﻧﺪارد هﻴﭻ ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﻧﺪارد ﺟﺎن و ﻓﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ او را آﻰ ﺑﻮد ﺑﺮگ و ﺛﻤﺮ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﮔﺴﺘﺎخ ﻣﺮدم را ﺑﻪ راﻩ‬

‫او ﺑﻪ ﺟﺎن ﻟﺮزانﺗﺮ اﺳﺖ از ﺑﺮگ آﺎﻩ‬

‫ﭘﺲ ﺣﺪﻳﺜﺶ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺲ ﺑﺎ ﻓﺮ ﺑﻮد‬

‫در ﺣﺪﻳﺜﺶ ﻟﺮزﻩ هﻢ ﻣﻀﻤﺮ ﺑﻮد‬

‫ﻓﺮق ﻣﻴﺎن دﻋﻮت ﺷﻴﺦ آﺎﻣﻞ واﺻﻞ و ﻣﻴﺎن ﺳﺨﻦ ﻧﺎﻗﺼﺎن ﻓﺎﺿﻞ ﻓﻀﻞ ﺗﺤﺼﻴﻠﻰ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫ﺷﻴﺦ ﻧﻮراﻧﻰ ز رﻩ ﺁﮔﻪ آﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺳﺨﻦ هﻢ ﻧﻮر را هﻤﺮﻩ آﻨﺪ‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ ﺗﺎ ﻣﺴﺖ و ﻧﻮراﻧﻰ ﺷﻮى‬

‫ﺗﺎ ﺣﺪﻳﺜﺖ را ﺷﻮد ﻧﻮرش روى‬

‫هﺮ ﭼﻪ در دوﺷﺎب ﺟﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﻮد‬

‫در ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻃﻌﻢ دوﺷﺎﺑﺶ ﺑﻮد‬

‫از ﺟﺰر و ز ﺳﻴﺐ و ﺑﻪ و ز ﮔﺮدآﺎن‬

‫ﻟﺬت دوﺷﺎب ﻳﺎﺑﻰ ﺗﻮ از ﺁن‬

‫ﻋﻠﻢ اﻧﺪر ﻧﻮر ﭼﻮن ﻓﺮ ﻏﺮدﻩ ﺷﺪﻩ‬

‫ﭘﺲ ز ﻋﻠﻤﺖ ﻧﻮر ﻳﺎﺑﺪ ﻗﻮم ﻟﺪ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن هﻢ ﻧﻮرﻧﺎك‬

‫آﺎﺳﻤﺎن هﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎرد ﻏﻴﺮ ﭘﺎك‬

‫ﺁﺳﻤﺎن ﺷﻮ اﺑﺮ ﺷﻮ ﺑﺎران ﺑﺒﺎر‬

‫ﻧﺎودان ﺑﺎرش آﻨﺪ ﻧﺒﻮد ﺑﻜﺎر‬

‫ﺁب اﻧﺪر ﻧﺎودان ﻋﺎرﻳﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁب اﻧﺪر اﺑﺮ و درﻳﺎ ﻓﻄﺮﺗﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻓﻜﺮ و اﻧﺪﻳﺸﻪﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻧﺎودان‬

‫وﺣﻰ و ﻣﻜﺸﻮف اﺳﺖ اﺑﺮ و ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺁب ﺑﺎران ﺑﺎغ ﺻﺪ رﻧﮓ ﺁورد‬

‫ﻧﺎودان هﻤﺴﺎﻳﻪ در ﺟﻨﮓ ﺁورد‬

‫ﺧﺮ دو ﺳﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ روﺑﻪ ﺑﺤﺚ آﺮد‬

‫ﭼﻮن ﻣﻘﻠﺪ ﺑﺪ ﻓﺮﻳﺐ او ﺑﺨﻮرد‬

‫ﻃﻨﻄﻨﻪى ادراك ﺑﻴﻨﺎﻳﻰ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫دﻣﺪﻣﻪى روﺑﻪ ﺑﺮ او ﺳﻜﺘﻪ ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫ﺣﺮص ﺧﻮردن ﺁن ﭼﻨﺎن آﺮدش ذﻟﻴﻞ‬

‫آﻪ زﺑﻮﻧﺶ ﮔﺸﺖ ﺑﺎ ﭘﺎﻧﺼﺪ دﻟﻴﻞ‬

‫‪٨٤٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﻣﺨﻨﺚ و ﭘﺮﺳﻴﺪن ﻟﻮﻃﻰ از او در ﺣﺎﻟﺖ ﻟﻮاﻃﻪ آﻪ اﻳﻦ ﺧﻨﺠﺮ از ﺑﻬﺮ ﭼﻴﺴﺖ ﮔﻔﺖ از ﺑﺮاى ﺁن آﻪ‬ ‫هﺮ آﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺪ اﻧﺪﻳﺸﺪ اﺷﻜﻤﺶ ﺑﺸﻜﺎﻓﻢ‪ ،‬ﻟﻮﻃﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ او ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ ﻣﻰآﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ اﻟﺤﻤﺪ ﷲ آﻪ ﻣﻦ ﺑﺪ‬ ‫ﻧﻤﻰاﻧﺪﻳﺸﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ‬ ‫هﺰل ﻣﻦ هﺰل ﻧﻴﺴﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻴﺖ ﻣﻦ ﺑﻴﺖ ﻧﻴﺴﺖ اﻗﻠﻴﻢ اﺳﺖ‬

‫ﺿ ًﺔ ﻓَﻤﺎ َﻓ ْﻮﻗَﻬﺎ‪ ،‬اى ﻓﻤﺎ ﻓﻮﻗﻬﺎ ﻓﻰ ﺗﻐﻴﻴﺮ اﻟﻨﻔﻮس ﺑﺎﻻﻧﻜﺎر‪ ،‬ﻣﺎ ذا أَرا َد‬ ‫ب ﻣَﺜَﻠًﺎ ﻣﺎ َﺑﻌُﻮ َ‬ ‫ﻀ ِﺮ َ‬ ‫ن َﻳ ْ‬ ‫ﺤﻴِﻲ َأ ْ‬ ‫ﺴ َﺘ ْ‬ ‫ن اﻟﻠﱠﻪَ ﻻ َﻳ ْ‬ ‫ِإ ﱠ‬ ‫اﻟﻠﱠ ُﻪ ﺑِﻬﺬا َﻣ َﺜﻠًﺎ‪ ،‬و ﺁن ﮔﻪ ﺟﻮاب ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﺪ آﻪ اﻳﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ُﻳ ِ‬ ‫ﻀﻞﱡ ِﺑ ِﻪ َآﺜِﻴﺮًا َو ﻳَ ْﻬﺪِي ِﺑ ِﻪ َآﺜِﻴﺮاً‪ ،‬آﻪ هﺮ ﻓﺘﻨﻪ اى‬ ‫هﻤﭽﻮن ﻣﻴﺰان اﺳﺖ ﺑﺴﻴﺎران از او ﺳﺮخ رو ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎران ﺑﻰﻣﺮاد ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﻟﻮ ﺗﺎﻣﻠﺖ ﻓﻴﻪ ﻗﻠﻴﻼ وﺟﺪت ﻣﻦ‬ ‫ﻧﺘﺎﻳﺠﻪ اﻟﺸﺮﻳﻔﺔ آﺜﻴﺮا‬ ‫آﻨﺪﻩاى را ﻟﻮﻃﻴﻰ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن اﻓﻜﻨﺪش و در وى ﻓﺸﺮد‬

‫ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺧﻨﺠﺮى دﻳﺪ ﺁن ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﺶ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻧﺖ ﭼﻴﺴﺖ اﻳﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن آﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ار ﻳﻚ ﺑﺪﻣﻨﺶ‬

‫ﺑﺪ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ ﺑﺪرم اﺷﻜﻤﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻟﻮﻃﻰ ﺣﻤﺪ ﷲ را آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺪ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪﻩام ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﺮدى ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻨﺠﺮهﺎ ﭼﻪ ﺳﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ دل ﻧﺪارد ﺳﻮد ﺧﻮد‬

‫از ﻋﻠﻰ ﻣﻴﺮاث دارى ذو اﻟﻔﻘﺎر‬

‫ﺑﺎزوى ﺷﻴﺮ ﺧﺪا هﺴﺘﺖ ﺑﻴﺎر‬

‫ﮔﺮ ﻓﺴﻮﻧﻰ ﻳﺎد دارى از ﻣﺴﻴﺢ‬

‫آﻮ ﻟﺐ و دﻧﺪان ﻋﻴﺴﻰ اى وﻗﻴﺢ‬

‫آﺸﺘﻴﻰ ﺳﺎزى ز ﺗﻮزﻳﻊ و ﻓﺘﻮح‬

‫آﻮ ﻳﻜﻰ ﻣﻼح آﺸﺘﻰ هﻤﭽﻮ ﻧﻮح‬

‫ﺑﺖ ﺷﻜﺴﺘﻰ ﮔﻴﺮم اﺑﺮاهﻴﻢوار‬

‫آﻮ ﺑﺖ ﺗﻦ را ﻓﺪى آﺮدن ﺑﻪ ﻧﺎر‬

‫ﮔﺮ دﻟﻴﻠﺖ هﺴﺖ اﻧﺪر ﻓﻌﻞ ﺁر‬

‫ﺗﻴﻎ ﭼﻮﺑﻴﻦ را ﺑﺪان آﻦ ذو اﻟﻔﻘﺎر‬

‫ﺁن دﻟﻴﻠﻰ آﻪ ﺗﺮا ﻣﺎﻧﻊ ﺷﻮد‬

‫از ﻋﻤﻞ ﺁن ﻧﻘﻤﺖ ﺻﺎﻧﻊ ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎﻳﻔﺎن راﻩ را آﺮدى دﻟﻴﺮ‬

‫از هﻤﻪ ﻟﺮزانﺗﺮى ﺗﻮ زﻳﺮ زﻳﺮ‬

‫ﺑﺮ هﻤﻪ درس ﺗﻮآﻞ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫در هﻮا ﺗﻮ ﭘﺸﻪ را رگ ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫اى ﻣﺨﻨﺚ ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻪ از ﺳﭙﺎﻩ‬

‫ﺑﺮ دروغ رﻳﺶ ﺗﻮ آﻴﺮت ﮔﻮاﻩ‬

‫ﭼﻮن ز ﻧﺎﻣﺮدى دل ﺁﮔﻨﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫رﻳﺶ و ﺳﺒﻠﺖ ﻣﻮﺟﺐ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮﺑﻪاى آﻦ اﺷﻚ ﺑﺎران ﭼﻮن ﻣﻄﺮ‬

‫رﻳﺶ و ﺳﺒﻠﺖ را ز ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺎز ﺧﺮ‬

‫‪٨٥٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫داروى ﻣﺮدى ﺑﺨﻮر اﻧﺪر ﻋﻤﻞ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮى ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﮔﺮم اﻧﺪر ﺣﻤﻞ‬

‫ﻣﻌﺪﻩ را ﺑﮕﺬار و ﺳﻮى دل ﺧﺮام‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﻰﭘﺮدﻩ ز ﺣﻖ ﺁﻳﺪ ﺳﻼم‬

‫ﻳﻚ دو ﮔﺎﻣﻰ رو ﺗﻜﻠﻒ ﺳﺎز ﺧﻮش‬

‫ﻋﺸﻖ ﮔﻴﺮد ﮔﻮش ﺗﻮ ﺁن ﮔﺎﻩ آﺶ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪن ﺣﻴﻠﻪى روﺑﺎﻩ ﺑﺮ اﺳﺘﻌﺼﺎم و ﺗﻌﻔﻒ ﺧﺮ و آﺸﻴﺪن روﺑﻪ ﺧﺮ را ﺳﻮى ﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺑﻴﺸﻪ‬ ‫روﺑﻪ اﻧﺪر ﺣﻴﻠﻪ ﭘﺎى ﺧﻮد ﻓﺸﺮد‬

‫رﻳﺶ ﺧﺮ ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺁن ﺧﺮ را ﺑﺒﺮد‬

‫ﻣﻄﺮب ﺁن ﺧﺎﻧﻘﻪ آﻮ ﺗﺎ آﻪ ﺗﻔﺖ‬

‫دف زﻧﺪ آﻪ ﺧﺮ ﺑﺮﻓﺖ و ﺧﺮ ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﻰ ﺑﺮد ﺷﻴﺮى ﺑﻪ ﭼﺎﻩ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻴﺎرد روﺑﻬﻰ ﺧﺮ ﺗﺎ ﮔﻴﺎﻩ‬

‫ﮔﻮش را ﺑﺮ ﺑﻨﺪ و اﻓﺴﻮﻧﻬﺎ ﻣﺨﻮر‬

‫ﺟﺰ ﻓﺴﻮن ﺁن وﻟﻰ دادﮔﺮ‬

‫ﺁن ﻓﺴﻮن ﺧﻮﺷﺘﺮ از ﺣﻠﻮاى او‬

‫ﺁن آﻪ ﺻﺪ ﺣﻠﻮاﺳﺖ ﺧﺎك ﭘﺎى او‬

‫ﺧﻨﺒﻬﺎى ﺧﺴﺮواﻧﻰ ﭘﺮ ز ﻣﻰ‬

‫ﻣﺎﻳﻪ ﺑﺮدﻩ از ﻣﻰ ﻟﺒﻬﺎى وى‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﺟﺎن ﺑﻌﻴﺪ‬

‫آﺎو ﻣﻰ ﻟﺒﻬﺎى ﻟﻌﻠﺶ را ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﺁب ﺷﻴﺮﻳﻦ ﭼﻮن ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻣﺮغ آﻮر‬

‫ﭼﻮن ﻧﮕﺮدد ﮔﺮد ﭼﺸﻤﻪى ﺁب ﺷﻮر‬

‫ﻣﻮﺳﻰ ﺟﺎن ﺳﻴﻨﻪ را ﺳﻴﻨﺎ آﻨﺪ‬

‫ﻃﻮﻃﻴﺎن آﻮر را ﺑﻴﻨﺎ آﻨﺪ‬

‫ﺧﺴﺮو ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺟﺎن ﻧﻮﺑﺖ زدﻩﺳﺖ‬

‫ﻻﺟﺮم در ﺷﻬﺮ ﻗﻨﺪ ارزان ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﻳﻮﺳﻔﺎن ﻏﻴﺐ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﻰآﺸﻨﺪ‬

‫ﺗﻨﮕﻬﺎى ﻗﻨﺪ و ﺷﻜﺮ ﻣﻰآﺸﻨﺪ‬

‫اﺷﺘﺮان ﻣﺼﺮ را رو ﺳﻮى ﻣﺎ‬

‫ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ اى ﻃﻮﻃﻴﺎن ﺑﺎﻧﮓ درا‬

‫ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﻓﺮدا ﭘﺮ از ﺷﻜﺮ ﺷﻮد‬

‫ﺷﻜﺮ ارزان اﺳﺖ ارزانﺗﺮ ﺷﻮد‬

‫در ﺷﻜﺮ ﻏﻠﻄﻴﺪ اى ﺣﻠﻮاﻳﻴﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﻃﻮﻃﻰ آﻮرى ﺻﻔﺮاﻳﻴﺎن‬

‫ﻧﻴﺸﻜﺮ آﻮﺑﻴﺪ آﺎر اﻳﻦ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﺟﺎن ﺑﺮ اﻓﺸﺎﻧﻴﺪ ﻳﺎر اﻳﻦ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﻳﻚ ﺗﺮش در ﺷﻬﺮ ﻣﺎ اﻳﻨﻚ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﺴﺮوان را ﺑﺮ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻘﻞ ﺑﺮ ﻧﻘﻞ اﺳﺖ و ﻣﻰ ﺑﺮ ﻣﻰ هﻼ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻨﺎرﻩ رو ﺑﺰن ﺑﺎﻧﮓ ﺻﻼ‬

‫ﺳﺮآﻪى ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺳﻨﮓ و ﻣﺮﻣﺮ ﻟﻌﻞ و زرﻳﻦ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺁﻓﺘﺎب اﻧﺪر ﻓﻠﻚ دﺳﺘﻚ زﻧﺎن‬

‫ذرﻩهﺎ ﭼﻮن ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺑﺎزىآﻨﺎن‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ ﻣﺨﻤﻮر ﺷﺪ از ﺳﺒﺰﻩزار‬

‫ﮔﻞ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﻣﻰآﻨﺪ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﺴﺎر‬

‫‪٨٥١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﺸﻢ دوﻟﺖ ﺳﺤﺮ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫روح ﺷﺪ ﻣﻨﺼﻮر اﻧﺎ اﻟﺤﻖ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺧﺮى را ﻣﻰﺑﺮد روﺑﻪ ز ﺳﺮ‬

‫ﮔﻮ ﺑﺒﺮ ﺗﻮ ﺧﺮ ﻣﺒﺎش و ﻏﻢ ﻣﺨﻮر‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﺷﺨﺺ آﻪ از ﺗﺮس ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را در ﺧﺎﻧﻪ اى اﻧﺪاﺧﺖ رﺧﻬﺎ زرد ﭼﻮن زﻋﻔﺮان ﻟﺒﻬﺎ آﺒﻮد ﭼﻮن ﻧﻴﻞ‬ ‫دﺳﺖ ﻟﺮزان ﭼﻮن ﺑﺮگ درﺧﺖ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ آﻪ ﺧﻴﺮ اﺳﺖ ﭼﻪ واﻗﻌﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺮون ﺧﺮ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺨﺮﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﻣﺒﺎرك ﺧﺮ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ ﺗﻮ ﺧﺮ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﭼﻪ ﻣﻰﺗﺮﺳﻰ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺟﺪ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ ﺗﻤﻴﻴﺰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ اﻣﺮوز ﺗﺮﺳﻢ آﻪ ﻣﺮا ﺧﺮ ﮔﻴﺮﻧﺪ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ در ﺧﺎﻧﻪاى در ﻣﻰﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫زرد رو و ﻟﺐ آﺒﻮد و رﻧﮓ رﻳﺨﺖ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﮕﻔﺘﺶ ﺧﻴﺮ هﺴﺖ‬

‫آﻪ هﻤﻰﻟﺮزد ﺗﺮا ﭼﻮن ﭘﻴﺮ دﺳﺖ‬

‫واﻗﻌﻪ ﭼﻮن اﺳﺖ ﭼﻮن ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻰ‬

‫رﻧﮓ رﺧﺴﺎرﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻮن رﻳﺨﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺮ ﺳﺨﺮﻩى ﺷﺎﻩ ﺣﺮون‬

‫ﺧﺮ هﻤﻰﮔﻴﺮﻧﺪ اﻣﺮوز از ﺑﺮون‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ ﮔﻮ ﺧﺮ ﺟﺎن ﻋﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪاى ﺧﺮ رو ﺗﺮا زﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻏﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺲ ﺟﺪﻧﺪ و ﮔﺮم اﻧﺪر ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺧﺮم ﮔﻴﺮﻧﺪ هﻢ ﻧﺒﻮد ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺧﺮ ﮔﻴﺮى ﺑﺮ ﺁوردﻧﺪ دﺳﺖ‬

‫ﺟﺪ ﺟﺪ ﺗﻤﻴﻴﺰ هﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﻰﺗﻤﻴﻴﺰﻳﺎنﻣﺎن ﺳﺮورﻧﺪ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮ را ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﺮ ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺎﻩ ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﺑﻰهﻮدﻩ ﮔﻴﺮ‬

‫هﺴﺖ ﺗﻤﻴﻴﺰش ﺳﻤﻴﻊ اﺳﺖ و ﺑﺼﻴﺮ‬

‫ﺁدﻣﻰ ﺑﺎش و ز ﺧﺮ ﮔﻴﺮان ﻣﺘﺮس‬

‫ﺧﺮ ﻧﻪاى اى ﻋﻴﺴﻰ دوران ﻣﺘﺮس‬

‫ﭼﺮخ ﭼﺎرم هﻢ ز ﻧﻮر ﺗﻮ ﭘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺣﺎش ﷲ آﻪ ﻣﻘﺎﻣﺖ ﺁﺧﻮر اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ز ﭼﺮخ و اﺧﺘﺮان هﻢ ﺑﺮﺗﺮى‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻬﺮ ﻣﺼﻠﺤﺖ در ﺁﺧﻮرى‬

‫ﻣﻴﺮ ﺁﺧﻮر دﻳﮕﺮ و ﺧﺮ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ هﺮ ﺁن آﻪ اﻧﺪر ﺁﺧﻮر ﺷﺪ ﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻪ در اﻓﺘﺎدﻳﻢ در دﻧﺒﺎل ﺧﺮ‬

‫از ﮔﻠﺴﺘﺎن ﮔﻮى و از ﮔﻠﻬﺎى ﺗﺮ‬

‫از اﻧﺎر و از ﺗﺮﻧﺞ و ﺷﺎخ ﺳﻴﺐ‬

‫وز ﺷﺮاب و ﺷﺎهﺪان ﺑﻰﺣﺴﺎب‬

‫ﻳﺎ از ﺁن درﻳﺎ آﻪ ﻣﻮﺟﺶ ﮔﻮهﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮهﺮش ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ و ﺑﻴﻨﺎور اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ از ﺁن ﻣﺮﻏﺎن آﻪ ﮔﻞ ﭼﻴﻦ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﻴﻀﻪهﺎ زرﻳﻦ و ﺳﻴﻤﻴﻦ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﻳﺎ از ﺁن ﺑﺎزان آﻪ آﺒﻜﺎن ﭘﺮورﻧﺪ‬

‫هﻢ ﻧﮕﻮن اﺷﻜﻢ هﻢ اﺳﺘﺎن ﻣﻰﭘﺮﻧﺪ‬

‫‪٨٥٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﺮدﺑﺎﻧﻬﺎﻳﻰ اﺳﺖ ﭘﻨﻬﺎن در ﺟﻬﺎن‬

‫ﭘﺎﻳﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﺗﺎ ﻋﻨﺎن ﺁﺳﻤﺎن‬

‫هﺮ ﮔﺮﻩ را ﻧﺮدﺑﺎﻧﻰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ روش را ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ از ﺣﺎل دﻳﮕﺮ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﻣﻠﻚ ﺑﺎ ﭘﻬﻨﺎ و ﺑﻰﭘﺎﻳﺎن و ﺳﺮ‬

‫اﻳﻦ در ﺁن ﺣﻴﺮان آﻪ او از ﭼﻴﺴﺖ ﺧﻮش‬

‫و ﺁن در اﻳﻦ ﺧﻴﺮﻩ آﻪ ﺣﻴﺮت ﭼﻴﺴﺘﺶ‬

‫ﺻﺤﻦ ارض اﻟﻠﱠﻪ واﺳﻊ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫هﺮ درﺧﺘﻰ از زﻣﻴﻨﻰ ﺳﺮ زدﻩ‬

‫ﺑﺮ درﺧﺘﺎن ﺷﻜﺮ ﮔﻮﻳﺎن ﺑﺮگ و ﺷﺎخ‬

‫آﻪ زهﻰ ﻣﻠﻚ و زهﻰ ﻋﺮﺻﻪى ﻓﺮاخ‬

‫ﺑﻠﺒﻼن ﮔﺮد ﺷﻜﻮﻓﻪ ﭘﺮ ﮔﺮﻩ‬

‫آﻪ از ﺁن ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮرى ﻣﺎ را ﺑﺪﻩ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد آﻦ رﺟﻮع‬

‫ﺳﻮى ﺁن روﺑﺎﻩ و ﺷﻴﺮ و ﺳﻘﻢ و ﺟﻮع‬

‫ﺑﺮدن روﺑﺎﻩ ﺁن ﺧﺮ را ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺮ و ﺟﺴﺘﻦ ﺧﺮ از ﺷﻴﺮ و ﻋﺘﺎب آﺮدن روﺑﺎﻩ ﺑﺎ ﺷﻴﺮ آﻪ هﻨﻮز ﺧﺮ دور ﺑﻮد‬ ‫ﺗﻌﺠﻴﻞ آﺮدى‪ ،‬و ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻴﺮ و ﻻﺑﻪ آﺮدن روﺑﻪ را ﺷﻴﺮ آﻪ ﺑﺮو ﺑﺎر دﻳﮕﺮش ﺑﻔﺮﻳﺐ‬ ‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺮ آﻮهﺶ ﺑﺴﻮى ﻣﺮج ﺑﺮد‬

‫ﺗﺎ آﻨﺪ ﺷﻴﺮش ﺑﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﺧﺮد و ﻣﺮد‬

‫دور ﺑﻮد از ﺷﻴﺮ و ﺁن ﺷﻴﺮ از ﻧﺒﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺁﻣﺪن ﺻﺒﺮى ﻧﻜﺮد‬

‫ﮔﻨﺒﺪى آﺮد از ﺑﻠﻨﺪى ﺷﻴﺮ هﻮل‬

‫ﺧﻮد ﻧﺒﻮدش ﻗﻮت و اﻣﻜﺎن ﺣﻮل‬

‫ﺧﺮ ز دورش دﻳﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ زﻳﺮ آﻮﻩ ﺗﺎزان ﻧﻌﻞ رﻳﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ روﺑﻪ ﺷﻴﺮ را اى ﺷﺎﻩ ﻣﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻜﺮدى ﺻﺒﺮ در وﻗﺖ وﻏﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﻮ ﺁﻳﺪ ﺁن ﻏﻮى‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ اﻧﺪك ﺣﻤﻠﻪ اى ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮى‬

‫ﻣﻜﺮ ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ ﺗﻌﺠﻴﻞ و ﺷﺘﺎب‬

‫ﻟﻄﻒ رﺣﻤﺎن اﺳﺖ ﺻﺒﺮ و اﺣﺘﺴﺎب‬

‫دور ﺑﻮد و ﺣﻤﻠﻪ را دﻳﺪ و ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺿﻌﻒ ﺗﻮ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ و ﺁب ﺗﻮ رﻳﺨﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺮ ﺟﺎﺳﺖ زور‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺪ ﻣﻰﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻓﺘﻮر‬

‫ﻧﻴﺰ ﺟﻮع و ﺣﺎﺟﺘﻢ از ﺣﺪ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺻﺒﺮ و ﻋﻘﻠﻢ از ﺗﺠﻮع ﻳﺎوﻩ ﮔﺸﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮاﻧﻰ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ از ﺧﺮد‬

‫ﺑﺎز ﺁوردن ﻣﺮ او را ﻣﺴﺘﺮد‬

‫ﻣﻨﺖ ﺑﺴﻴﺎر دارم از ﺗﻮ ﻣﻦ‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﺎرىاش ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﮔﺮ ﺧﺪا ﻳﺎرى دهﺪ‬

‫ﺑﺮ دل او از ﻋﻤﻰ ﻣﻬﺮى ﻧﻬﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﺷﻮد هﻮﻟﻰ آﻪ دﻳﺪ‬

‫از ﺧﺮى او ﻧﺒﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﺑﻌﻴﺪ‬

‫‪٨٥٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن ﺁرم ﻣﻦ او را ﺑﺮ ﻣﺘﺎز‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎدش ﻧﺪهﻰ از ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺑﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﺗﺠﺮﺑﻪ آﺮدم آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺳﺨﺖ رﻧﺠﻮرم ﻣﺨﻠﺨﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﺗﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻢ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺧﺮ ﺗﻤﺎم‬

‫ﻣﻦ ﻧﺠﻨﺒﻢ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ در ﻗﻮام‬

‫رﻓﺖ روﺑﻪ ﮔﻔﺖ اى ﺷﻪ هﻤﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﭙﻮﺷﺪ ﻋﻘﻞ او را ﻏﻔﻠﺘﻰ‬

‫ﺗﻮﺑﻪهﺎ آﺮدﻩ اﺳﺖ ﺧﺮ ﺑﺎ آﺮدﮔﺎر‬

‫آﻪ ﻧﮕﺮدد ﻏﺮﻩى هﺮ ﻧﺎﺑﻜﺎر‬

‫ﺗﻮﺑﻪهﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻓﻦ ﺑﺮ هﻢ زﻧﻴﻢ‬

‫ﻣﺎ ﻋﺪوى ﻋﻘﻞ و ﻋﻬﺪ روﺷﻨﻴﻢ‬

‫آﻠﻪى ﺧﺮ ﮔﻮى ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻓﻜﺮﺗﺶ ﺑﺎزﻳﭽﻪى دﺳﺘﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ آﺎن ﺑﺎﺷﺪ ز دوران زﺣﻞ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻋﻘﻞ آﻞ ﻧﺪارد ﺁن ﻣﺤﻞ‬

‫از ﻋﻄﺎرد وز زﺣﻞ داﻧﺎ ﺷﺪ او‬

‫ﻣﺎ ز داد آﺮدﮔﺎر ﻟﻄﻒ ﺧﻮ‬

‫ن ﺧﻢ ﻃﻐﺮاى ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫ﻋﱠﻠ َﻢ ا ْﻟِﺈﻧْﺴﺎ َ‬ ‫َ‬

‫ﻋﻠﻢ ﻋﻨﺪ اﻟﻠﱠﻪ ﻣﻘﺼﺪهﺎى ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺮﺑﻴﻪ ﺁن ﺁﻓﺘﺎب روﺷﻨﻴﻢ‬

‫رﺑﻰ اﻻﻋﻠﻰ از ﺁن رو ﻣﻰزﻧﻴﻢ‬

‫ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮔﺮ دارد او ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ‬

‫ﺑﺸﻜﻨﺪ ﺻﺪ ﺗﺠﺮﺑﻪ زﻳﻦ دﻣﺪﻣﻪ‬

‫ﺑﻮ آﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺸﻜﻨﺪ ﺁن ﺳﺴﺖ ﺧﻮ‬

‫در رﺳﺪ ﺷﻮﻣﻰ اﺷﻜﺴﺘﺶ در او‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻧﻘﺾ ﻋﻬﺪ و ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﻼ ﺑﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺴﺦ اﺳﺖ ﭼﻨﺎن آﻪ در ﺣﻖ اﺻﺤﺎب ﺳﺒﺖ و در‬ ‫ﻞ ِﻣ ْﻨ ُﻬ ُﻢ ا ْﻟ ِﻘ َﺮ َد َة َو ا ْﻟﺨَﻨﺎزِﻳﺮَ‪ ،‬و اﻧﺪر اﻳﻦ اﻣﺖ ﻣﺴﺦ دل ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺟ َﻌ َ‬ ‫ﺣﻖ اﺻﺤﺎب ﻣﺎﻳﺪﻩى ﻋﻴﺴﻰ آﻪ َو َ‬ ‫و ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺗﻦ را ﺻﻮرت دل دهﻨﺪ‬ ‫ﻧﻘﺾ ﻣﻴﺜﺎق و ﺷﻜﺴﺖ ﺗﻮﺑﻪهﺎ‬

‫ﻣﻮﺟﺐ ﻟﻌﻨﺖ ﺷﻮد در اﻧﺘﻬﺎ‬

‫ﻧﻘﺾ ﺗﻮﺑﻪ و ﻋﻬﺪ ﺁن اﺻﺤﺎب ﺳﺒﺖ‬

‫ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺴﺦ ﺁﻣﺪ و اهﻼك و ﻣﻘﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺧﺪا ﺁن ﻗﻮم را ﺑﻮزﻳﻨﻪ آﺮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻋﻬﺪ ﺣﻖ ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ از ﻧﺒﺮد‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ اﻣﺖ ﻧﺒﺪ ﻣﺴﺦ ﺑﺪن‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺴﺦ دل ﺑﻮد اى ذو اﻟﻔﻄﻦ‬

‫ﭼﻮن دل ﺑﻮزﻳﻨﻪ ﮔﺮدد ﺁن دﻟﺶ‬

‫از دل ﺑﻮزﻳﻨﻪ ﺷﺪ ﺧﻮار ﺁن ﮔﻠﺶ‬

‫ﮔﺮ هﻨﺮ ﺑﻮدى دﻟﺶ را ز اﺧﺘﺒﺎر‬

‫ﺧﻮار آﻰ ﺑﻮدى ز ﺻﻮرت ﺁن ﺣﻤﺎر‬

‫ﺁن ﺳﮓ اﺻﺤﺎب ﺧﻮش ﺑﺪ ﺳﻴﺮﺗﺶ‬

‫هﻴﭻ ﺑﻮدش ﻣﻨﻘﺼﺖ ز ﺁن ﺻﻮرﺗﺶ‬

‫ﻣﺴﺦ ﻇﺎهﺮ ﺑﻮد اهﻞ ﺳﺒﺖ را‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺧﻠﻖ ﻇﺎهﺮ آﺒﺖ را‬

‫‪٨٥٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫از رﻩ ﺳﺮ ﺻﺪ هﺰاران دﮔﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ از ﺗﻮﺑﻪ ﺷﻜﺴﺘﻦ ﺧﻮك و ﺧﺮ‬

‫دوم ﺑﺎر ﺁﻣﺪن روﺑﻪ ﺑﺮ ﺁن ﺧﺮ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﺎز ﺑﻔﺮﻳﺒﺪش‬ ‫ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻣﺪ زود روﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺮ از ﭼﻮن ﺗﻮ ﻳﺎرى اﻟﺤﺬر‬

‫ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮدا ﭼﻪ آﺮدم ﻣﻦ ﺗﺮا‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اژدهﺎ ﺑﺮدى ﻣﺮا‬

‫ﻣﻮﺟﺐ آﻴﻦ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻏﻴﺮ ﺧﺒﺚ ﺟﻮهﺮ ﺗﻮ اى ﻋﻨﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ آﮋدم آﺎو ﮔﺰد ﭘﺎى ﻓﺘﻰ‬

‫ﻧﺎرﺳﻴﺪﻩ از وى او را زﺣﻤﺘﻰ‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ دﻳﻮى آﺎو ﻋﺪوى ﺟﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﺎرﺳﻴﺪﻩ زﺣﻤﺘﺶ از ﻣﺎ و آﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻃﺒﻌﺎ ﺧﺼﻢ ﺟﺎن ﺁدﻣﻰ اﺳﺖ‬

‫از هﻼك ﺁدﻣﻰ در ﺧﺮﻣﻰ اﺳﺖ‬

‫از ﭘﻰ هﺮ ﺁدﻣﻰ او ﻧﺴﻜﻠﺪ‬

‫ﺧﻮ و ﻃﺒﻊ زﺷﺖ ﺧﻮد او آﻰ هﻠﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺧﺒﺚ ذات او ﺑﻰﻣﻮﺟﺒﻰ‬

‫هﺴﺖ ﺳﻮى ﻇﻠﻢ و ﻋﺪوان ﺟﺎذﺑﻰ‬

‫هﺮ زﻣﺎن ﺧﻮاﻧﺪ ﺗﺮا ﺗﺎ ﺧﺮﮔﻬﻰ‬

‫آﻪ در اﻧﺪازد ﺗﺮا اﻧﺪر ﭼﻬﻰ‬

‫آﻪ ﻓﻼن ﺟﺎ ﺣﻮض ﺁب اﺳﺖ و ﻋﻴﻮن‬

‫ﺗﺎ در اﻧﺪازد ﺑﻪ ﺣﻮﺿﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫ﺁدﻣﻰ را ﺑﺎ هﻤﻪ وﺣﻰ و ﻧﻈﺮ‬

‫اﻧﺪر اﻓﻜﻨﺪ ﺁن ﻟﻌﻴﻦ در ﺷﻮر و ﺷﺮ‬

‫ﺑﻰﮔﻨﺎهﻰ ﺑﻰﮔﺰﻧﺪ ﺳﺎﺑﻘﻰ‬

‫آﻪ رﺳﺪ او را ز ﺁدم ﻧﺎﺣﻘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ روﺑﻪ ﺁن ﻃﻠﺴﻢ ﺳﺤﺮ ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﺗﺮا در ﭼﺸﻢ ﺁن ﺷﻴﺮى ﻧﻤﻮد‬

‫ور ﻧﻪ ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻣﺴﻜﻴﻦﺗﺮم‬

‫آﻪ ﺷﺐ و روز اﻧﺪر ﺁن ﺟﺎ ﻣﻰﭼﺮم‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ز ﺁن ﮔﻮﻧﻪ ﻃﻠﺴﻤﻰ ﺳﺎﺧﺘﻰ‬

‫هﺮ ﺷﻜﻢ ﺧﻮارى ﺑﺪان ﺟﺎ ﺗﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﻳﻚ ﺟﻬﺎن ﺑﻰﻧﻮا ﭘﺮ ﭘﻴﻞ و ارج‬

‫ﺑﻰﻃﻠﺴﻤﻰ آﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪى ﺳﺒﺰ ﻣﺮج‬

‫ﻣﻦ ﺗﺮا ﺧﻮد ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ درس‬

‫آﻪ ﭼﻨﺎن هﻮﻟﻰ اﮔﺮ ﺑﻴﻨﻰ ﻣﺘﺮس‬

‫ﻟﻴﻚ رﻓﺖ از ﻳﺎد ﻋﻠﻢ ﺁﻣﻮزىات‬

‫آﻪ ﺑﺪم ﻣﺴﺘﻐﺮق دل ﺳﻮزىات‬

‫دﻳﺪﻣﺖ در ﺟﻮع آﻠﺐ و ﺑﻰﻧﻮا‬

‫ﻣﻰﺷﺘﺎﺑﻴﺪم آﻪ ﺁﻳﻰ ﺗﺎ دوا‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻤﻰ ﺷﺮح ﻃﻠﺴﻢ‬

‫آﺎن ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺴﻢ‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺮ روﺑﺎﻩ را‬

‫‪٨٥٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ رو رو هﻴﻦ ز ﭘﻴﺸﻢ اى ﻋﺪو‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﻢ روى ﺗﻮ اى زﺷﺖ رو‬

‫ﺁن ﺧﺪاﻳﻰ آﻪ ﺗﺮا ﺑﺪ ﺑﺨﺖ آﺮد‬

‫روى زﺷﺘﺖ را آﺮﻳﻪ و ﺳﺨﺖ آﺮد‬

‫ﺑﺎ آﺪاﻣﻴﻦ روى ﻣﻰﺁﻳﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻐﺮى ﻧﺪارد آﺮﮔﺪن‬

‫رﻓﺘﻪاى در ﺧﻮن ﺟﺎﻧﻢ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫آﻪ ﺗﺮا ﻣﻦ رﻩ ﺑﺮم ﺗﺎ ﻣﺮﻏﺰار‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﺪم روى ﻋﺰراﻳﻴﻞ را‬

‫ﺑﺎز ﺁوردى ﻓﻦ و ﺗﺴﻮﻳﻞ را‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ ﻧﻨﮓ ﺧﺮاﻧﻢ ﻳﺎ ﺧﺮم‬

‫ﺟﺎﻧﻮرم ﺟﺎن دارم اﻳﻦ را آﻰ ﺧﺮم‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻣﻦ دﻳﺪم ز هﻮل ﺑﻰاﻣﺎن‬

‫ﻃﻔﻞ دﻳﺪى ﭘﻴﺮ ﮔﺸﺘﻰ در زﻣﺎن‬

‫ﺑﻰدل و ﺟﺎن از ﻧﻬﻴﺐ ﺁن ﺷﻜﻮﻩ‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﺧﻮد را در اﻓﮕﻨﺪم ز آﻮﻩ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﭘﺎﻳﻢ در ﺁن دم از ﻧﻬﻴﺐ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪم ﺁن ﻋﺬاب ﺑﻰﺣﺠﺎب‬

‫ﻋﻬﺪ آﺮدم ﺑﺎ ﺧﺪا آﺎى ذو اﻟﻤﻨﻦ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎ زﻳﻦ ﺑﺴﺘﮕﻰ ﺗﻮ ﭘﺎى ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻨﻮﺷﻢ وﺳﻮﺳﻪى آﺲ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ‬

‫ﻋﻬﺪ آﺮدم ﻧﺬر آﺮدم اى ﻣﻌﻴﻦ‬

‫ﺣﻖ ﮔﺸﺎدﻩ آﺮد ﺁن دم ﭘﺎى ﻣﻦ‬

‫ز ﺁن دﻋﺎ و زارى و اﻳﻤﺎى ﻣﻦ‬

‫ور ﻧﻪ اﻧﺪر ﻣﻦ رﺳﻴﺪى ﺷﻴﺮ ﻧﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪى در زﻳﺮ ﭘﻨﺠﻪى ﺷﻴﺮ ﺧﺮ‬

‫ﺑﺎز ﺑﻔﺮﺳﺘﺎدت ﺁن ﺷﻴﺮ ﻋﺮﻳﻦ‬

‫ﺳﻮى ﻣﻦ از ﻣﻜﺮ اى ﺑﺌﺲ اﻟﻘﺮﻳﻦ‬

‫ﺣﻖ ذات ﭘﺎك اﻟﻠﱠ ُﻪ اﻟﺼﻤﺪ‬

‫آﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺎر ﺑﺪ از ﻳﺎر ﺑﺪ‬

‫ﻣﺎر ﺑﺪ ﺟﺎﻧﻰ ﺳﺘﺎﻧﺪ از ﺳﻠﻴﻢ‬

‫ﻳﺎر ﺑﺪ ﺁرد ﺳﻮى ﻧﺎر ﻣﻘﻴﻢ‬

‫از ﻗﺮﻳﻦ ﺑﻰﻗﻮل و ﮔﻔﺖ و ﮔﻮى او‬

‫ﺧﻮ ﺑﺪزدد دل ﻧﻬﺎن از ﺧﻮى او‬

‫ﭼﻮن آﻪ او اﻓﻜﻨﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺎﻳﻪ را‬

‫دزدد ﺁن ﺑﻰﻣﺎﻳﻪ از ﺗﻮ ﻣﺎﻳﻪ را‬

‫ﻋﻘﻞ ﺗﻮ ﮔﺮ اژدهﺎﻳﻰ ﮔﺸﺖ ﻣﺴﺖ‬

‫ﻳﺎر ﺑﺪ او را زﻣﺮد دان آﻪ هﺴﺖ‬

‫دﻳﺪﻩى ﻋﻘﻠﺖ ﺑﺪو ﺑﻴﺮون ﺟﻬﺪ‬

‫ﻃﻌﻦ اوت اﻧﺪر آﻒ ﻃﺎﻋﻮن ﻧﻬﺪ‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ روﺑﺎﻩ ﺧﺮ را‬ ‫ﮔﻔﺖ روﺑﻪ ﺻﺎف ﻣﺎ را درد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﺨﻴﻴﻼت وهﻤﻰ ﺧﺮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ وهﻢ ﺗﻮ اﺳﺖ اى ﺳﺎدﻩ دل‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻪ ﻏﺸﻰ دارم ﻧﻪ ﻏﻞ‬

‫از ﺧﻴﺎل زﺷﺖ ﺧﻮد ﻣﻨﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ ﻣﺤﺒﺎن از ﭼﻪ دارى ﺳﻮء ﻇﻦ‬

‫‪٨٥٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻇﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺮ ﺑﺮ اﺧﻮان ﺻﻔﺎ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁﻳﺪ ﻇﺎهﺮ از اﻳﺸﺎن ﺟﻔﺎ‬

‫اﻳﻦ ﺧﻴﺎل و وهﻢ ﺑﺪ ﭼﻮن ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻳﺎر را از هﻢ ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﻣﺸﻔﻘﻰ ﮔﺮ آﺮد ﺟﻮر و اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﺎﻳﺪ آﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺪ ﮔﻤﺎن‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﻣﻦ ﺑﺪ رگ ﻧﺒﻮدم زﺷﺖ اﺳﻢ‬

‫ﺁن آﻪ دﻳﺪى ﺑﺪ ﻧﺒﺪ ﺑﻮد ﺁن ﻃﻠﺴﻢ‬

‫ور ﺑﺪى ﺑﺪ ﺁن ﺳﮕﺎﻟﺶ ﻗﺪ را‬

‫ﻋﻔﻮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻳﺎران ز ﺁن ﺧﻄﺎ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ وهﻢ و ﺧﻴﺎل ﻃﻤﻊ و ﺑﻴﻢ‬

‫هﺴﺖ رهﺮو را ﻳﻜﻰ ﺳﺪى ﻋﻈﻴﻢ‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎى اﻳﻦ ﺧﻴﺎل ﻧﻘﺶ ﺑﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻠﻴﻠﻰ را آﻪ آﻪ ﺑﺪ ﺷﺪ ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ هﺬا َرﺑﱢﻲ اﺑﺮاهﻴﻢ راد‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﻧﺪر ﻋﺎﻟﻢ وهﻢ اوﻓﺘﺎد‬

‫ذآﺮ آﻮآﺐ را ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺎوﻳﻞ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺁن آﺴﻰ آﻪ ﮔﻮهﺮ ﺗﺎوﻳﻞ ﺳﻔﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ وهﻢ و ﺧﻴﺎل ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ را ز ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ هﺬا َرﺑﱢﻲ ﺁﻣﺪ ﻗﺎل او‬

‫ﺧﺮﺑﻂ و ﺧﺮ را ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎل او‬

‫ﻏﺮق ﮔﺸﺘﻪ ﻋﻘﻠﻬﺎى ﭼﻮن ﺟﺒﺎل‬

‫در ﺑﺤﺎر وهﻢ و ﮔﺮداب ﺧﻴﺎل‬

‫آﻮهﻬﺎ را هﺴﺖ زﻳﻦ ﻃﻮﻓﺎن ﻓﻀﻮح‬

‫آﻮ اﻣﺎﻧﻰ ﺟﺰ آﻪ در آﺸﺘﻰ ﻧﻮح‬

‫زﻳﻦ ﺧﻴﺎل رﻩ زن راﻩ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﮔﺸﺖ هﻔﺘﺎد و دو ﻣﻠﺖ اهﻞ دﻳﻦ‬

‫ﻣﺮد اﻳﻘﺎن رﺳﺖ از وهﻢ و ﺧﻴﺎل‬

‫ﻣﻮى اﺑﺮو را ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﺪ هﻼل‬

‫و ﺁﻧﻜﻪ ﻧﻮر ﻋﻤﺮش ﻧﺒﻮد ﺳﻨﺪ‬

‫ﻣﻮى اﺑﺮوى آﮋى راهﺶ زﻧﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران آﺸﺘﻰ ﺑﺎ هﻮل و ﺳﻬﻢ‬

‫ﺗﺨﺘﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﮔﺸﺘﻪ در درﻳﺎى وهﻢ‬

‫آﻤﺘﺮﻳﻦ ﻓﺮﻋﻮن ﭼﻴﺴﺖ ﻓﻴﻠﺴﻮف‬

‫ﻣﺎﻩ او در ﺑﺮج وهﻤﻰ در ﺧﺴﻮف‬

‫آﺲ ﻧﺪاﻧﺪ روﺳﭙﻰ زن آﻴﺴﺖ ﺁن‬

‫وان آﻪ داﻧﺪ ﻧﻴﺴﺘﺶ ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﻤﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺗﺮا وهﻢ ﺗﻮ دارد ﺧﻴﺮﻩ ﺳﺮ‬

‫از ﭼﻪ ﮔﺮدى ﮔﺮد وهﻢ ﺁن دﮔﺮ‬

‫ﻋﺎﺟﺰم ﻣﻦ از ﻣﻨﻰ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫ﭼﻪ ﻧﺸﺴﺘﻰ ﭘﺮ ﻣﻨﻰ ﺗﻮ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‬

‫ﺑﻰﻣﻦ و ﻣﺎﻳﻰ هﻤﻰﺟﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮم ﻣﻦ ﮔﻮى ﺁن ﺧﻮش ﺻﻮﻟﺠﺎن‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﻰﻣﻦ ﺷﺪ هﻤﻪ ﻣﻨﻬﺎ ﺧﻮد اوﺳﺖ‬

‫دوﺳﺖ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺪ ﭼﻮ ﺧﻮد را ﻧﻴﺴﺖ دوﺳﺖ‬

‫ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻰﻧﻘﺶ ﺷﺪ ﻳﺎﺑﺪ ﺑﻬﺎ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺷﺪ ﺣﺎآﻰ ﺟﻤﻠﻪى ﻧﻘﺸﻬﺎ‬

‫‪٨٥٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺷﻴﺦ ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺮ رزى ﻏﺰﻧﻮى ﻗﺪس اﻟﻠﱠﻪ ﺳﺮﻩ‬ ‫زاهﺪى در ﻏﺰﻧﻰ از داﻧﺶ ﻣﺰى‬

‫ﺑﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺎم و آﻨﻴﺖ ﺳﺮ رزى‬

‫ﺑﻮد اﻓﻄﺎرش ﺳﺮ رز هﺮ ﺷﺒﻰ‬

‫هﻔﺖ ﺳﺎل او داﻳﻢ اﻧﺪر ﻣﻄﻠﺒﻰ‬

‫ﺑﺲ ﻋﺠﺎﻳﺐ دﻳﺪ از ﺷﺎﻩ وﺟﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻘﺼﻮدش ﺟﻤﺎل ﺷﺎﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ آﻪ رﻓﺖ ﺁن از ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻴﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻨﻤﺎ ﻳﺎ ﻓﺘﺎدم ﻣﻦ ﺑﻪ زﻳﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎﻣﺪ ﻣﻬﻠﺖ ﺁن ﻣﻜﺮﻣﺖ‬

‫ور ﻓﺮو اﻓﺘﻰ ﻧﻤﻴﺮى ﻧﻜﺸﻤﺖ‬

‫او ﻓﺮو اﻓﻜﻨﺪ ﺧﻮد را از وداد‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻋﻤﻖ ﺁﺑﻰ اوﻓﺘﺎد‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺮد از ﻧﻜﺲ ﺁن ﺟﺎن ﺳﻴﺮ ﻣﺮد‬

‫از ﻓﺮاق ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﻮﺣﻪ آﺮد‬

‫آﺎﻳﻦ ﺣﻴﺎت او را ﭼﻮ ﻣﺮﮔﻰ ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫آﺎر ﭘﻴﺸﺶ ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻮت را از ﻏﻴﺐ ﻣﻰآﺮد او آﺪى‬

‫ان ﻓﻰ ﻣﻮﺗﻰ ﺣﻴﺎﺗﻰ ﻣﻰزدى‬

‫ﻣﻮت را ﭼﻮن زﻧﺪﮔﻰ ﻗﺎﺑﻞ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺑﺎ هﻼك ﺟﺎن ﺧﻮد ﻳﻜﺪل ﺷﺪﻩ‬

‫ﺳﻴﻒ و ﺧﻨﺠﺮ ﭼﻮن ﻋﻠﻰ رﻳﺤﺎن او‬

‫ﻧﺮﮔﺲ و ﻧﺴﺮﻳﻦ ﻋﺪوى ﺟﺎن او‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺁﻣﺪ رو ز ﺻﺤﺮا ﺳﻮى ﺷﻬﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻃﺮﻓﻪ از وراى ﺳﺮ و ﺟﻬﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ اى داﻧﺎى رازم ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫ﭼﻪ آﻨﻢ در ﺷﻬﺮ از ﺧﺪﻣﺖ ﺑﮕﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﺁن آﻪ ﺑﻬﺮ ذل ﻧﻔﺲ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺳﺎزى ﺗﻮ ﭼﻮن ﻋﺒﺎس دﺑﺲ‬

‫ﻣﺪﺗﻰ از اﻏﻨﻴﺎ زر ﻣﻰﺳﺘﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ دروﻳﺸﺎن ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻣﻰرﺳﺎن‬

‫ﺧﺪﻣﺘﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻳﻚ ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﻤﻌﺎ ﻃﺎﻋﻪ اى ﺟﺎن ﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﺑﺲ ﺳﺆال و ﺑﺲ ﺟﻮاب و ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﺑﺪ ﻣﻴﺎن زاهﺪ و رب اﻟﻮرى‬

‫آﻪ زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن ﭘﺮ ﻧﻮر ﺷﺪ‬

‫در ﻣﻘﺎﻻت ﺁن هﻤﻪ ﻣﺬآﻮر ﺷﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ آﻮﺗﻪ آﺮدم ﺁن ﮔﻔﺘﺎر را‬

‫ﺗﺎ ﻧﻨﻮﺷﺪ هﺮ ﺧﺴﻰ اﺳﺮار را‬

‫ﺁﻣﺪن ﺷﻴﺦ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎل از ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻏﺰﻧﻴﻦ و زﻧﺒﻴﻞ ﮔﺮداﻧﻴﺪن ﺑﻪ اﺷﺎرت ﻏﻴﺒﻰ‬ ‫و ﺗﻔﺮﻗﻪ آﺮدن ﺁن ﭼﻪ ﺟﻤﻊ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﻓﻘﺮا‬ ‫هﺮ آﻪ را ﺟﺎن ﻋﺰ ﻟﺒﻴﻚ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﭘﻴﻚ ﺑﺮ ﭘﻴﻚ اﺳﺖ‬

‫‪٨٥٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻨﺎن آﻪ روزن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻓﺘﺎب و ﻣﺎهﺘﺎب و ﺑﺎران و ﻧﺎﻣﻪ و ﻏﻴﺮﻩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫رو ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺁورد ﺁن ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺬﻳﺮ‬

‫ﺷﻬﺮ ﻏﺰﻧﻴﻦ ﮔﺸﺖ از روﻳﺶ ﻣﻨﻴﺮ‬

‫از ﻓﺮح ﺧﻠﻘﻰ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل رﻓﺖ‬

‫او در ﺁﻣﺪ از رﻩ دزدﻳﺪﻩ ﺗﻔﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﻋﻴﺎن و ﻣﻬﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‬

‫ﻗﺼﺮهﺎ از ﺑﻬﺮ او ﺁراﺳﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ از ﺧﻮد ﻧﻤﺎﻳﻰ ﻧﺎﻣﺪم‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺧﻮارى و ﮔﺪاﻳﻰ ﻧﺎﻣﺪم‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ در ﻋﺰم ﻗﺎل و ﻗﻴﻞ ﻣﻦ‬

‫در ﺑﻪ در ﮔﺮدم ﺑﻪ آﻒ زﻧﺒﻴﻞ ﻣﻦ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﻓﺮﻣﺎﻧﻢ آﻪ اﻣﺮ اﺳﺖ از ﺧﺪا‬

‫آﻪ ﮔﺪا ﺑﺎﺷﻢ ﮔﺪا ﺑﺎﺷﻢ ﮔﺪا‬

‫در ﮔﺪاﻳﻰ ﻟﻔﻆ ﻧﺎدر ﻧﺎورم‬

‫ﺟﺰ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺲ ﮔﺪاﻳﺎن ﻧﺴﭙﺮم‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮم ﻏﺮﻗﻪى ﻣﺬﻟﺖ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم‬

‫ﺗﺎ ﺳﻘﻄﻬﺎ ﺑﺸﻨﻮم از ﺧﺎص و ﻋﺎم‬

‫اﻣﺮ ﺣﻖ ﺟﺎن اﺳﺖ و ﻣﻦ ﺁن را ﺗﺒﻊ‬

‫او ﻃﻤﻊ ﻓﺮﻣﻮد ذل ﻣﻦ ﻃﻤﻊ‬

‫ﭼﻮن ﻃﻤﻊ ﺧﻮاهﺪ ز ﻣﻦ ﺳﻠﻄﺎن دﻳﻦ‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ ﻓﺮق ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ‬

‫او ﻣﺬﻟﺖ ﺧﻮاﺳﺖ آﻰ ﻋﺰت ﺗﻨﻢ‬

‫او ﮔﺪاﻳﻰ ﺧﻮاﺳﺖ آﻰ ﻣﻴﺮى آﻨﻢ‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ آﺪ و ﻣﺬﻟﺖ ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫ﺑﻴﺴﺖ ﻋﺒﺎساﻧﺪ در اﻧﺒﺎن ﻣﻦ‬

‫ﺷﻴﺦ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖ و زﻧﺒﻴﻠﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺷﻰء ﷲ ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﻮﻓﻴﻘﻴﺖ هﺴﺖ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ از آﺮﺳﻰ و ﻋﺮش اﺳﺮار او‬

‫ﺷﻰء ﷲ ﺷﻰء ﷲ آﺎر او‬

‫اﻧﺒﻴﺎ هﺮ ﻳﻚ هﻤﻴﻦ ﻓﻦ ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ ﻣﻔﻠﺲ آﺪﻳﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫َأ ْﻗ َﺮﺿُﻮا اﻟﻠﱠﻪَ َأ ْﻗ ِﺮﺿُﻮا اﻟﻠﱠﻪَ ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﺎژﮔﻮن ﺑﺮ اﻧﺼﺮوا اﻟﻠﱠﻪ ﻣﻰﺗﻨﻨﺪ‬

‫درﺑﺪر اﻳﻦ ﺷﻴﺦ ﻣﻰﺁرد ﻧﻴﺎز‬

‫ﺑﺮ ﻓﻠﻚ ﺻﺪ در ﺑﺮاى ﺷﻴﺦ ﺑﺎز‬

‫آﺎن ﮔﺪاﻳﻰ آﺎن ﺑﻪ ﺟﺪ ﻣﻰآﺮد او‬

‫ﺑﻬﺮ ﻳﺰدان ﺑﻮد ﻧﺰ ﺑﻬﺮ ﮔﻠﻮ‬

‫ور ﺑﻜﺮدى ﻧﻴﺰ از ﺑﻬﺮ ﮔﻠﻮ‬

‫ﺁن ﮔﻠﻮ از ﻧﻮر ﺣﻖ دارد ﻏﻠﻮ‬

‫در ﺣﻖ او ﺧﻮرد ﻧﺎن و ﺷﻬﺪ و ﺷﻴﺮ‬

‫ﺑﻪ ز ﭼﻠﻪ وز ﺳﻪ روزﻩى ﺻﺪ ﻓﻘﻴﺮ‬

‫ﻧﻮر ﻣﻰﻧﻮﺷﺪ ﻣﮕﻮ ﻧﺎن ﻣﻰﺧﻮرد‬

‫ﻻﻟﻪ ﻣﻰآﺎرد ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻰﭼﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺷﺮارى آﺎو ﺧﻮرد روﻏﻦ ز ﺷﻤﻊ‬

‫ﻧﻮر اﻓﺰاﻳﺪ ز ﺧﻮردش ﺑﻬﺮ ﺟﻤﻊ‬

‫ﻧﺎن ﺧﻮرى را ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﻻ ﺗﺴﺮﻓﻮا‬

‫ﻧﻮر ﺧﻮردن را ﻧﮕﻔﺘﻪﺳﺖ اآﺘﻔﻮا‬

‫ﺁن ﮔﻠﻮى اﺑﺘﻼ ﺑﺪ وﻳﻦ ﮔﻠﻮ‬

‫ﻓﺎرغ از اﺳﺮاف و اﻳﻤﻦ از ﻏﻠﻮ‬

‫‪٨٥٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻣﺮ و ﻓﺮﻣﺎن ﺑﻮد ﻧﻪ ﺣﺮص و ﻃﻤﻊ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﺟﺎن ﺣﺮص را ﻧﺒﻮد ﺗﺒﻊ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ آﻴﻤﻴﺎ ﻣﺲ را ﺑﺪﻩ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮد را ﻃﻤﻊ ﻧﺒﻮد ﻓﺮﻩ‬

‫ﮔﻨﺠﻬﺎى ﺧﺎك ﺗﺎ هﻔﺘﻢ ﻃﺒﻖ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ آﺮدﻩ ﺑﻮد ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺦ ﺣﻖ‬

‫ﺷﻴﺦ ﮔﻔﺘﺎ ﺧﺎﻟﻘﺎ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﻢ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺠﻮﻳﻢ ﻏﻴﺮ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻓﺎﺳﻘﻢ‬

‫هﺸﺖ ﺟﻨﺖ ﮔﺮ در ﺁرم در ﻧﻈﺮ‬

‫ور آﻨﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻦ از ﺧﻮف ﺳﻘﺮ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﻰ ﺑﺎﺷﻢ ﺳﻼﻣﺖ ﺟﻮى ﻣﻦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻳﻦ هﺮ دو ﺑﻮد ﺣﻆ ﺑﺪن‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻰ آﺰ ﻋﺸﻖ ﻳﺰدان ﺧﻮرد ﻗﻮت‬

‫ﺻﺪ ﺑﺪن ﭘﻴﺸﺶ ﻧﻴﺮزد ﺗﺮﻩ ﺗﻮت‬

‫وﻳﻦ ﺑﺪن آﻪ دارد ﺁن ﺷﻴﺦ ﻓﻄﻦ‬

‫ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﮔﺸﺖ آﻢ ﺧﻮاﻧﺶ ﺑﺪن‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﻋﺸﻖ ﺧﺪا و ﺁن ﮔﺎﻩ ﻣﺰد‬

‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻣﻮﺗﻤﻦ و ﺁن ﮔﺎﻩ دزد‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺁن ﻟﻴﻠﻰ آﻮر و آﺒﻮد‬

‫ﻣﻠﻚ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﻴﺶ او ﻳﻚ ﺗﺮﻩ ﺑﻮد‬

‫ﭘﻴﺶ او ﻳﻜﺴﺎن ﺷﺪﻩ ﺑﺪ ﺧﺎك و زر‬

‫زر ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻧﺒﺪ ﺟﺎن را ﺧﻄﺮ‬

‫ﺷﻴﺮ و ﮔﺮگ و دد از او واﻗﻒ ﺷﺪﻩ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻮﻳﺸﺎن ﮔﺮد او ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻩ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺷﺪﻩﺳﺖ از ﺧﻮى ﺣﻴﻮان ﭘﺎك ﭘﺎك‬

‫ﭘﺮ ز ﻋﺸﻖ و ﻟﺤﻢ و ﺷﺤﻤﺶ زهﺮﻧﺎك‬

‫زهﺮ دد ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻜﺮ رﻳﺰ ﺧﺮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﻴﻚ ﻧﻴﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﺿﺪ ﺑﺪ‬

‫ﻟﺤﻢ ﻋﺎﺷﻖ را ﻧﻴﺎرد ﺧﻮرد دد‬

‫ﻋﺸﻖ ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ور ﺧﻮرد ﺧﻮد ﻓﻰ اﻟﻤﺜﻞ دام و ددش‬

‫ﮔﻮﺷﺖ ﻋﺎﺷﻖ زهﺮ ﮔﺮدد ﺑﻜﺸﺪش‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺟﺰ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ ﺷﺪ ﻣﺄآﻮل ﻋﺸﻖ‬

‫دو ﺟﻬﺎن ﻳﻚ داﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﻧﻮل ﻋﺸﻖ‬

‫داﻧﻪاى ﻣﺮ ﻣﺮغ را هﺮﮔﺰ ﺧﻮرد‬

‫آﺎهﺪان ﻣﺮ اﺳﺐ را هﺮﮔﺰ ﭼﺮد‬

‫ﺑﻨﺪﮔﻰ آﻦ ﺗﺎ ﺷﻮى ﻋﺎﺷﻖ ﻟﻌﻞ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﻰ آﺴﺒﻰ اﺳﺖ ﺁﻳﺪ در ﻋﻤﻞ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﺁزادى ﻃﻤﻊ دارد ز ﺟﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺁزادى ﻧﺨﻮاهﺪ ﺗﺎ اﺑﺪ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ داﻳﻢ ﺧﻠﻌﺖ و ادرار ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺧﻠﻌﺖ ﻋﺎﺷﻖ هﻤﻪ دﻳﺪار دوﺳﺖ‬

‫در ﻧﮕﻨﺠﺪ ﻋﺸﻖ در ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﻋﺸﻖ درﻳﺎﻳﻰ اﺳﺖ ﻗﻌﺮش ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﻗﻄﺮﻩهﺎى ﺑﺤﺮ را ﻧﺘﻮان ﺷﻤﺮد‬

‫هﻔﺖ درﻳﺎ ﭘﻴﺶ ﺁن ﺑﺤﺮ اﺳﺖ ﺧﺮد‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد اى ﻓﻼن‬

‫ﺑﺎز رو در ﻗﺼﻪى ﺷﻴﺦ زﻣﺎن‬

‫‪٨٦٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در ﻣﻌﻨﻰ ﻟﻮﻻك ﻟﻤﺎ ﺧﻠﻘﺖ اﻻﻓﻼك‬ ‫ﺷﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻴﺨﻰ ﮔﺪاﻳﻰ آﻮ ﺑﻪ آﻮ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺁﻣﺪ ﻻ اﺑﺎﻟﻰ اﺗﻘﻮا‬

‫ﻋﺸﻖ ﺟﻮﺷﺪ ﺑﺤﺮ را ﻣﺎﻧﻨﺪ دﻳﮓ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺳﺎﻳﺪ آﻮﻩ را ﻣﺎﻧﻨﺪ رﻳﮓ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﺸﻜﺎﻓﺪ ﻓﻠﻚ را ﺻﺪ ﺷﻜﺎف‬

‫ﻋﺸﻖ ﻟﺮزاﻧﺪ زﻣﻴﻦ را از ﮔﺰاف‬

‫ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮد ﻋﺸﻖ ﭘﺎك ﺟﻔﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻋﺸﻖ او را ﺧﺪا ﻟﻮﻻك ﮔﻔﺖ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﻰ در ﻋﺸﻖ ﭼﻮن او ﺑﻮد ﻓﺮد‬

‫ﭘﺲ ﻣﺮ او را ز اﻧﺒﻴﺎ ﺗﺨﺼﻴﺺ آﺮد‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺑﻬﺮ ﻋﺸﻖ ﭘﺎك را‬

‫آﻰ وﺟﻮدى دادﻣﻰ اﻓﻼك را‬

‫ﻣﻦ ﺑﺪان اﻓﺮاﺷﺘﻢ ﭼﺮخ ﺳﻨﻰ‬

‫ﺗﺎ ﻋﻠﻮ ﻋﺸﻖ را ﻓﻬﻤﻰ آﻨﻰ‬

‫ﻣﻨﻔﻌﺘﻬﺎى دﮔﺮ ﺁﻳﺪ ز ﭼﺮخ‬

‫ﺁن ﭼﻮ ﺑﻴﻀﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﺁﻳﺪ اﻳﻦ ﭼﻮ ﻓﺮخ‬

‫ﺧﺎك را ﻣﻦ ﺧﻮار آﺮدم ﻳﻚ ﺳﺮى‬

‫ﺗﺎ ز ﺧﻮارى ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺑﻮﻳﻰ ﺑﺮى‬

‫ﺧﺎك را دادﻳﻢ ﺳﺒﺰى و ﻧﻮى‬

‫ﺗﺎ ز ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻓﻘﻴﺮ ﺁﮔﻪ ﺷﻮى‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻨﺪ اﻳﻦ ﺟﺒﺎل راﺳﻴﺎت‬

‫وﺻﻒ ﺣﺎل ﻋﺎﺷﻘﺎن اﻧﺪر ﺛﺒﺎت‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁن ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻧﻘﺶ اى ﭘﺴﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﻬﻢ ﺗﻮ آﻨﺪ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ‬ ‫ﻏﺼﻪ را ﺑﺎ ﺧﺎر ﺗﺸﺒﻴﻬﻰ آﻨﻨﺪ‬

‫ﺁن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻟﻴﻚ ﺗﻨﺒﻴﻬﻰ آﻨﻨﺪ‬

‫ﺁن دل ﻗﺎﺳﻰ آﻪ ﺳﻨﮕﺶ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺪ ﻣﺜﺎﻟﻰ راﻧﺪﻧﺪ‬

‫در ﺗﺼﻮر در ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻋﻴﻦ ﺁن‬

‫ﻋﻴﺐ ﺑﺮ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻧﻪ ﻧﻔﻴﺶ ﻣﺪان‬

‫رﻓﺘﻦ ﺁن ﺷﻴﺦ در ﺧﺎﻧﻪى اﻣﻴﺮى ﺑﻬﺮ آﺪﻳﻪ روزى ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﺑﺎ زﻧﺒﻴﻞ ﺑﻪ اﺷﺎرت ﻏﻴﺐ‬ ‫و ﻋﺘﺎب آﺮدن اﻣﻴﺮ او را ﺑﺪان وﻗﺎﺣﺖ و ﻋﺬر ﮔﻔﺘﻦ او اﻣﻴﺮ را‬ ‫ﺷﻴﺦ روزى ﭼﺎر آﺮت ﭼﻮن ﻓﻘﻴﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ آﺪﻳﻪ رﻓﺖ در ﻗﺼﺮ اﻣﻴﺮ‬

‫در آﻔﺶ زﻧﺒﻴﻞ و ﺷﻰء ﷲ زﻧﺎن‬

‫ﺧﺎﻟﻖ ﺟﺎن ﻣﻰﺑﺠﻮﻳﺪ ﺗﺎى ﻧﺎن‬

‫ﻧﻌﻠﻬﺎى ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪﺳﺖ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ آﻠﻰ را آﻨﺪ هﻢ ﺧﻴﺮﻩ ﺳﺮ‬

‫ﭼﻮن اﻣﻴﺮش دﻳﺪ ﮔﻔﺘﺶ اى وﻗﻴﺢ‬

‫ﮔﻮﻳﻤﺖ ﭼﻴﺰى ﻣﻨﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﺷﺤﻴﺢ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﻐﺮى و ﭼﻪ روى اﺳﺖ و ﭼﻪ آﺎر آﻪ ﺑﻪ روزى اﻧﺪر ﺁﻳﻰ ﭼﺎر ﺑﺎر‬ ‫آﻴﺴﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﺷﻴﺦ اﻧﺪر ﺑﻨﺪ ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺪﻳﺪم ﻧﺮ ﮔﺪا ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ‬

‫‪٨٦١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﺮﻣﺖ و ﺁب ﮔﺪاﻳﺎن ﺑﺮدﻩاى‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﻋﺒﺎﺳﻰ زﺷﺖ ﺁوردﻩاى‬

‫ﻏﺎﺷﻴﻪ ﺑﺮ دوش ﺗﻮ ﻋﺒﺎس دﺑﺲ‬

‫هﻴﭻ ﻣﻠﺤﺪ را ﻣﺒﺎد اﻳﻦ ﻧﻔﺲ ﻧﺤﺲ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻣﻴﺮا ﺑﻨﺪﻩ ﻓﺮﻣﺎﻧﻢ ﺧﻤﻮش‬

‫ز ﺁﺗﺸﻢ ﺁﮔﻪ ﻧﻪاى ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺠﻮش‬

‫ﺑﻬﺮ ﻧﺎن در ﺧﻮﻳﺶ ﺣﺮﺻﻰ دﻳﺪﻣﻰ‬

‫اﺷﻜﻢ ﻧﺎن ﺧﻮاﻩ را ﺑﺪرﻳﺪﻣﻰ‬

‫هﻔﺖ ﺳﺎل از ﺳﻮز ﻋﺸﻖ ﺟﺴﻢ ﭘﺰ‬

‫در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺧﻮردﻩام ﻣﻦ ﺑﺮگ رز‬

‫ﺗﺎ ز ﺑﺮگ ﺧﺸﻚ و ﺗﺎزﻩ ﺧﻮردﻧﻢ‬

‫ﺳﺒﺰ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد اﻳﻦ رﻧﮓ ﺗﻨﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ در ﺣﺠﺎب ﺑﻮ اﻟﺒﺸﺮ‬

‫ﺳﺮﺳﺮى در ﻋﺎﺷﻘﺎن آﻤﺘﺮ ﻧﮕﺮ‬

‫زﻳﺮآﺎن آﻪ ﻣﻮﻳﻬﺎ ﺑﺸﻜﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻋﻠﻢ هﻴﺎت را ﺑﻪ ﺟﺎن درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻋﻠﻢ ﻧﻴﺮﻧﺠﺎت و ﺳﺤﺮ و ﻓﻠﺴﻔﻪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺸﻨﺎﺳﻨﺪ ﺣﻖ اﻟﻤﻌﺮﻓﻪ‬

‫ﻟﻴﻚ آﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ اﻣﻜﺎن ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ از هﻤﻪ اﻗﺮان ﺧﻮد‬

‫ﻋﺸﻖ ﻏﻴﺮت آﺮد و ز ﻳﺸﺎن در آﺸﻴﺪ‬

‫ﺷﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ز ﻳﺸﺎن ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﻧﻮر ﭼﺸﻤﻰ آﺎو ﺑﻪ روز اﺳﺘﺎرﻩ دﻳﺪ‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﭼﻮن از او رو در آﺸﻴﺪ‬

‫زﻳﻦ ﮔﺬر آﻦ ﭘﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﭙﺬﻳﺮ هﻴﻦ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﻴﻦ‬

‫وﻗﺖ ﻧﺎزك ﺑﺎﺷﺪ و ﺟﺎن در رﺻﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﺘﻮان ﮔﻔﺖ ﺁن دم ﻋﺬر ﺧﻮد‬

‫ﻓﻬﻢ آﻦ ﻣﻮﻗﻮف ﺁن ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺒﺎش‬

‫ﺳﻴﻨﻪهﺎى ﻋﺎﺷﻘﺎن را آﻢ ﺧﺮاش‬

‫ﻧﻪ ﮔﻤﺎﻧﻰ ﺑﺮدﻩاى ﺗﻮ زﻳﻦ ﻧﺸﺎط‬

‫ﺣﺰم را ﻣﮕﺬار ﻣﻰآﻦ اﺣﺘﻴﺎط‬

‫واﺟﺐ اﺳﺖ و ﺟﺎﻳﺰ اﺳﺖ و ﻣﺴﺘﺤﻴﻞ‬

‫اﻳﻦ وﺳﻂ را ﮔﻴﺮ در ﺣﺰم اى دﺧﻴﻞ‬

‫ﮔﺮﻳﺎن ﺷﺪن اﻣﻴﺮ از ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺷﻴﺦ و ﻋﻜﺲ ﺻﺪق او و اﻳﺜﺎر آﺮدن ﻣﺨﺰن ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ‬ ‫و اﺳﺘﻌﺼﺎم ﺷﻴﺦ و ﻗﺒﻮل ﻧﺎآﺮدن و ﮔﻔﺘﻦ آﻪ ﻣﻦ ﺑﻰاﺷﺎرﺗﻰ ﻧﻴﺎرم ﺗﺼﺮﻓﻰ آﺮدن‬ ‫اﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ و ﮔﺮﻳﻪ در ﺷﺪ هﺎى هﺎى‬

‫اﺷﻚ ﻏﻠﻄﺎن ﺑﺮ رخ او ﺟﺎى ﺟﺎى‬

‫ﺻﺪق او هﻢ ﺑﺮ ﺿﻤﻴﺮ ﻣﻴﺮ زد‬

‫ﻋﺸﻖ هﺮ دم ﻃﺮﻓﻪ دﻳﮕﻰ ﻣﻰﭘﺰد‬

‫ﺻﺪق ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮ ﺟﻤﺎدى ﻣﻰﺗﻨﺪ‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ ﺑﺮ دل داﻧﺎ زﻧﺪ‬

‫ﺻﺪق ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺮ ﻋﺼﺎ و آﻮﻩ زد‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ درﻳﺎى ﭘﺮ اﺷﻜﻮﻩ زد‬

‫ﺻﺪق اﺣﻤﺪ ﺑﺮ ﺟﻤﺎل ﻣﺎﻩ زد‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ رﺧﺸﺎن راﻩ زد‬

‫‪٨٦٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫رو ﺑﻪ رو ﺁوردﻩ هﺮ دو در ﻧﻔﻴﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﮔﺮﻳﺎن هﻢ اﻣﻴﺮ و هﻢ ﻓﻘﻴﺮ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﭼﻮن ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻴﺮ او را آﻪ ﺧﻴﺰ اى ارﺟﻤﻨﺪ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاهﻰ از ﺧﺰاﻧﻪ ﺑﺮ ﮔﺰﻳﻦ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﺳﺘﺤﻘﺎق دارى ﺻﺪ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺁن ﺗﺴﺖ هﺮ ﭼﺖ ﻣﻴﻞ هﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺰﻳﻦ ﺧﻮد هﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺪك اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ دﺳﺘﻮرى ﻧﺪادﻧﺪم ﭼﻨﻴﻦ‬

‫آﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻴﺰى ﺑﺮ ﮔﺰﻳﻦ‬

‫ﻣﻦ ز ﺧﻮد ﻧﺘﻮاﻧﻢ اﻳﻦ آﺮدن ﻓﻀﻮل‬

‫آﻪ آﻨﻢ ﻣﻦ اﻳﻦ دﺧﻴﻼﻧﻪ دﺧﻮل‬

‫اﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ آﺮد و ﻣﻬﺮﻩ در رﺑﻮد‬

‫ﻣﺎﻧﻊ ﺁن ﺑﺪ آﺎن ﻋﻄﺎ ﺻﺎدق ﻧﺒﻮد‬

‫ﻧﻪ آﻪ ﺻﺎدق ﺑﻮد و ﭘﺎك از ﻏﻞ و ﺧﺸﻢ‬

‫ﺷﻴﺦ را هﺮ ﺻﺪق ﻣﻰﻧﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﻢ ﭼﻨﻴﻦ دادﻩ ﺳﺖ اﻟﻪ‬

‫آﻪ ﮔﺪاﻳﺎﻧﻪ ﺑﺮو ﻧﺎﻧﻰ ﺑﺨﻮاﻩ‬

‫اﺷﺎرت ﺁﻣﺪن از ﻏﻴﺐ ﺑﻪ ﺷﻴﺦ آﻪ اﻳﻦ دو ﺳﺎل ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎ ﺑﺴﺘﺪى و ﺑﺪادى ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺑﺪﻩ و ﻣﺴﺘﺎن دﺳﺖ در‬ ‫زﻳﺮ ﺣﺼﻴﺮ ﻣﻰآﻦ آﻪ ﺁن را ﭼﻮن اﻧﺒﺎن ﺑﻮ هﺮﻳﺮﻩ آﺮدﻳﻢ در ﺣﻖ ﺗﻮ هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاهﻰ ﺑﻴﺎﺑﻰ ﺗﺎ ﻳﻘﻴﻦ ﺷﻮد‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن را آﻪ وراى اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻤﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺧﺎك ﺑﻪ آﻒ ﮔﻴﺮى زر ﺷﻮد ﻣﺮدﻩ در او ﺁﻳﺪ زﻧﺪﻩ ﺷﻮد ﻧﺤﺲ اآﺒﺮ در‬ ‫وى ﺁﻳﺪ ﺳﻌﺪ اآﺒﺮ ﺷﻮد آﻔﺮ در او ﺁﻳﺪ اﻳﻤﺎن ﮔﺮدد زهﺮ در او ﺁﻳﺪ ﺗﺮﻳﺎق ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪ داﺧﻞ اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ و ﻧﻪ‬ ‫ﺧﺎرج اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻪ ﺗﺤﺖ و ﻧﻪ ﻓﻮق ﻧﻪ ﻣﺘﺼﻞ ﻧﻪ ﻣﻨﻔﺼﻞ ﺑﻰﭼﻮن و ﺑﻰﭼﮕﻮﻧﻪ‪ ،‬هﺮ دم از او هﺰاران اﺛﺮ و‬ ‫ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻇﺎهﺮ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻨﺎن آﻪ ﺻﻨﻌﺖ دﺳﺖ ﺑﺎ ﺻﻮرت دﺳﺖ و ﻏﻤﺰﻩى ﭼﺸﻢ ﺑﺎ ﺻﻮرت ﭼﺸﻢ و ﻓﺼﺎﺣﺖ‬ ‫زﺑﺎن ﺑﺎ ﺻﻮرت زﺑﺎن ﻧﻪ داﺧﻞ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺧﺎرج او ﻧﻪ ﻣﺘﺼﻞ و ﻧﻪ ﻣﻨﻔﺼﻞ‪ ،‬و اﻟﻌﺎﻗﻞ ﻳﻜﻔﻴﻪ اﻻﺷﺎرﻩ‬ ‫ﺗﺎ دو ﺳﺎل اﻳﻦ آﺎر آﺮد ﺁن ﻣﺮد آﺎر‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن اﻣﺮ ﺁﻣﺪش از آﺮدﮔﺎر‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻣﻰ دﻩ وﻟﻰ از آﺲ ﻣﺨﻮاﻩ‬

‫ﻣﺎ ﺑﺪادﻳﻤﺖ ز ﻏﻴﺐ اﻳﻦ دﺳﺘﮕﺎﻩ‬

‫هﺮ آﻪ ﺧﻮاهﺪ از ﺗﻮ از ﻳﻚ ﺗﺎ هﺰار‬

‫دﺳﺖ در زﻳﺮ ﺣﺼﻴﺮى آﻦ ﺑﺮ ﺁر‬

‫هﻴﻦ ز ﮔﻨﺞ رﺣﻤﺖ ﺑﻰﻣﺮ ﺑﺪﻩ‬

‫در آﻒ ﺗﻮ ﺧﺎك ﮔﺮدد زر ﺑﺪﻩ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاهﻨﺪت ﺑﺪﻩ ﻣﻨﺪﻳﺶ از ﺁن‬

‫داد ﻳﺰدان را ﺗﻮ ﺑﻴﺶ از ﺑﻴﺶ دان‬

‫در ﻋﻄﺎى ﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﺤﺸﻴﺮ و ﻧﻪ آﻢ‬

‫ﻧﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﻧﻪ ﺣﺴﺮت زﻳﻦ آﺮم‬

‫دﺳﺖ زﻳﺮ ﺑﻮرﻳﺎ آﻦ اى ﺳﻨﺪ‬

‫از ﺑﺮاى روى ﭘﻮش ﭼﺸﻢ ﺑﺪ‬

‫ﭘﺲ ز زﻳﺮ ﺑﻮرﻳﺎ ﭘﺮ آﻦ ﺗﻮ ﻣﺸﺖ‬

‫دﻩ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﺎﺋﻞ ﺑﺸﻜﺴﺘﻪ ﭘﺸﺖ‬

‫‪٨٦٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ از اﺟﺮ ﻧﺎﻣﻤﻨﻮن ﺑﺪﻩ‬

‫هﺮ آﻪ ﺧﻮاهﺪ ﮔﻮهﺮ ﻣﻜﻨﻮن ﺑﺪﻩ‬

‫ق َأ ْﻳﺪِﻳ ِﻬ ْﻢ ﺗﻮ ﺑﺎش‬ ‫رو َﻳ ُﺪ اﻟﻠﱠﻪِ َﻓ ْﻮ َ‬

‫هﻤﭽﻮ دﺳﺖ ﺣﻖ ﮔﺰاﻓﻰ رزق ﭘﺎش‬

‫وام داران را ز ﻋﻬﺪﻩ وا رهﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﺎران ﺳﺒﺰ آﻦ ﻓﺮش ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻮد ﻳﻚ ﺳﺎل دﮔﺮ آﺎرش هﻤﻴﻦ‬

‫آﻪ ﺑﺪادى زر ز آﻴﺴﻪى رب دﻳﻦ‬

‫زر ﺷﺪى ﺧﺎك ﺳﻴﻪ اﻧﺪر آﻔﺶ‬

‫ﺣﺎﺗﻢ ﻃﺎﻳﻰ ﮔﺪاﻳﻰ در ﺻﻔﺶ‬

‫داﻧﺴﺘﻦ ﺷﻴﺦ ﺿﻤﻴﺮ ﺳﺎﺋﻞ را ﺑﻰﮔﻔﺘﻦ و داﻧﺴﺘﻦ ﻗﺪر وام وام داران ﺑﻰﮔﻔﺘﻦ آﻪ ﻧﺸﺎن ﺁن ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫آﻪ اﺧﺮج ﺑﺼﻔﺎﺗﻰ اﻟﻰ ﺧﻠﻘﻰ‬ ‫ﺣﺎﺟﺖ ﺧﻮد ﮔﺮ ﻧﮕﻔﺘﻰ ﺁن ﻓﻘﻴﺮ‬

‫او ﺑﺪادى و ﺑﺪاﻧﺴﺘﻰ ﺿﻤﻴﺮ‬

‫ﺁن ﭼﻪ در دل داﺷﺘﻰ ﺁن ﭘﺸﺖ ﺧﻢ‬

‫ﻗﺪر ﺁن دادى ﺑﺪو ﻧﻪ ﺑﻴﺶ و آﻢ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪى ﭼﻪ داﻧﺴﺘﻰ آﻪ او‬

‫اﻳﻦ ﻗﺪر اﻧﺪﻳﺸﻪ دارد اى ﻋﻤﻮ‬

‫او ﺑﮕﻔﺘﻰ ﺧﺎﻧﻪى دل ﺧﻠﻮت اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﻟﻰ از آﺪﻳﻪ ﻣﺜﺎل ﺟﻨﺖ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر او ﺟﺰ ﻋﺸﻖ ﻳﺰدان آﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ ﺧﻴﺎل وﺻﻞ او دﻳﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ را ﻣﻦ روﻓﺘﻢ از ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪام ﭘﺮﺳﺖ از ﻋﺸﻖ اﺣﺪ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﻨﻢ اﻧﺪر او ﻏﻴﺮ ﺧﺪا‬

‫ﺁن ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ﺑﻮد ﻋﻜﺲ ﮔﺪا‬

‫ﮔﺮ در ﺁﻳﻰ ﻧﺨﻞ ﻳﺎ ﻋﺮﺟﻮن ﻧﻤﻮد‬

‫ﺟﺰ ز ﻋﻜﺲ ﻧﺨﻠﻪى ﺑﻴﺮون ﻧﺒﻮد‬

‫در ﺗﮓ ﺁب ار ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺻﻮرﺗﻰ‬

‫ﻋﻜﺲ ﺑﻴﺮون ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﻧﻘﺶ اى ﻓﺘﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﺎ ﺁب از ﻗﺬى ﺧﺎﻟﻰﺷﺪن‬

‫ﺗﻨﻘﻴﻪ ﺷﺮط اﺳﺖ در ﺟﻮى ﺑﺪن‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺗﻴﺮﮔﻰ و ﺧﺲ در او‬

‫ﺗﺎ اﻣﻴﻦ ﮔﺮدد ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻋﻜﺲ رو‬

‫ﺟﺰ ﮔﻼﺑﻪ در ﺗﻨﺖ آﻮ اى ﻣﻘﻞ‬

‫ﺁب ﺻﺎﻓﻰ آﻦ ز ﮔﻞ اى ﺧﺼﻢ دل‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﻧﻰ هﺮ دﻣﻰ آﺰ ﺧﻮابو ﺧﻮر‬

‫ﺧﺎك رﻳﺰى اﻧﺪر اﻳﻦ ﺟﻮ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬

‫ﺳﺒﺐ داﻧﺴﺘﻦ ﺿﻤﻴﺮهﺎى ﺧﻠﻖ‬ ‫ﭼﻮن دل ﺁن ﺁب زﻳﻨﻬﺎ ﺧﺎﻟﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻋﻜﺲ روهﺎ از ﺑﺮون در ﺁب ﺟﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺗﺮا ﺑﺎﻃﻦ ﻣﺼﻔﺎ ﻧﺎﺷﺪﻩ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ از دﻳﻮ و ﻧﺴﻨﺎس و ددﻩ‬

‫‪٨٦٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اى ﺧﺮى ز اﺳﺘﻴﺰﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ در ﺧﺮى‬

‫آﻰ ز ارواح ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻮ ﺑﺮى‬

‫آﻰ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﮔﺮ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﺳﺮ آﻨﺪ‬

‫آﺰ آﺪاﻣﻴﻦ ﻣﻜﻤﻨﻰ ﺳﺮ ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻣﻰﺷﻮد در زهﺪ ﺗﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺧﻴﺎﻻت از دروﻧﻪ روﻓﺘﻦ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪن ﻣﻜﺮ روﺑﻪ ﺑﺮ اﺳﺘﻌﺼﺎم ﺧﺮ‬ ‫ﺧﺮ ﺑﺴﻰ آﻮﺷﻴﺪ و او را دﻓﻊ ﮔﻔﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺟﻮع اﻟﻜﻠﺐ ﺑﺎ ﺧﺮ ﺑﻮد ﺟﻔﺖ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪ ﺣﺮص و ﺻﺒﺮش ﺑﺪ ﺿﻌﻴﻒ‬

‫ﺑﺲ ﮔﻠﻮهﺎ آﻪ ﺑﺮد ﻋﺸﻖ رﻏﻴﻒ‬

‫ز ﺁن رﺳﻮﻟﻰ آﺶ ﺣﻘﺎﻳﻖ داد دﺳﺖ‬

‫آﺎد ﻓﻘﺮ ان ﻳﻜﻮن آﻔﺮ ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺁن ﺧﺮ ﻣﺠﺎﻋﺖ را اﺳﻴﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻣﻜﺮ اﺳﺖ ﻳﻚ رﻩ ﻣﺮدﻩ ﮔﻴﺮ‬

‫زﻳﻦ ﻋﺬاب ﺟﻮع ﺑﺎرى وا رهﻢ‬

‫ﮔﺮ ﺣﻴﺎت اﻳﻦ اﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﺮدﻩ ﺑﻪام‬

‫ﮔﺮ ﺧﺮ اول ﺗﻮﺑﻪ و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرد‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ هﻢ از ﺧﺮى ﺧﺒﻄﻰ ﺑﻜﺮد‬

‫ﺣﺮص آﻮر و اﺣﻤﻖ و ﻧﺎدان آﻨﺪ‬

‫ﻣﺮگ را ﺑﺮ اﺣﻤﻘﺎن ﺁﺳﺎن آﻨﺪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺁﺳﺎن ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺟﺎن ﺧﺮان‬

‫آﻪ ﻧﺪارﻧﺪ ﺁب ﺟﺎن ﺟﺎودان‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارد ﺟﺎن ﺟﺎوﻳﺪ او ﺷﻘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺮات او ﺑﺮ اﺟﻞ از اﺣﻤﻘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ ﺗﺎ ﺟﺎن ﻣﺨﻠﺪ ﮔﺮددت‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ روز ﻣﺮگ ﺑﺮﮔﻰ ﺑﺎﺷﺪت‬

‫اﻋﺘﻤﺎدش ﻧﻴﺰ ﺑﺮ رازق ﻧﺒﻮد‬

‫آﻪ ﺑﺮ اﻓﺸﺎﻧﺪ ﺑﺮ او از ﻏﻴﺐ ﺟﻮد‬

‫ﺗﺎ آﻨﻮﻧﺶ ﻓﻀﻞ ﺑﻰروزى ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﻪ ﮔﻪ ﺑﺮ ﺗﻨﺶ ﺟﻮﻋﻰ ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﻮع ﺻﺪ رﻧﺞ دﮔﺮ‬

‫از ﭘﻰ هﻴﻀﻪ ﺑﺮ ﺁرد از ﺗﻮ ﺳﺮ‬

‫رﻧﺞ ﺟﻮع اوﻟﻰ ﺑﻮد ﺧﻮد ز ﺁن ﻋﻠﻞ‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ و هﻢ ﺑﻪ ﺧﻔﺖ هﻢ ﻋﻤﻞ‬

‫رﻧﺞ ﺟﻮع از رﻧﺠﻬﺎ ﭘﺎآﻴﺰﻩﺗﺮ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ در ﺟﻮع اﺳﺖ ﺻﺪ ﻧﻔﻊ و هﻨﺮ‬

‫در ﺑﻴﺎن ﻓﻀﻴﻠﺖ اﺣﺘﻤﺎ و ﺟﻮع‬ ‫ﺟﻮع ﺧﻮد ﺳﻠﻄﺎن داروهﺎﺳﺖ هﻴﻦ‬

‫ﺟﻮع در ﺟﺎن ﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮارش ﻣﺒﻴﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎﺧﻮش از ﻣﺠﺎﻋﺖ ﺧﻮش ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮﺷﻬﺎ ﺑﻰﻣﺠﺎﻋﺘﻬﺎ رد اﺳﺖ‬

‫‪٨٦٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﻰﺧﻮرد ﻧﺎن ﻓﺨﻔﺮﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﺎﺋﻞ ﭼﻮن ﺑﺪﻳﻦ اﺳﺘﺖ ﺷﺮﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺟﻮع از ﺻﺒﺮ ﭼﻮن دو ﺗﺎ ﺷﻮد‬

‫ﻧﺎن ﺟﻮ در ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺣﻠﻮا ﺷﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮاﻧﻢ آﻪ هﻤﻪ ﺣﻠﻮا ﺧﻮرم‬

‫ﭼﻮن آﻨﻢ ﺻﺒﺮى ﺻﺒﻮرم ﻻ ﺟﺮم‬

‫ﺧﻮد ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﻮع هﺮ آﺲ را زﺑﻮن‬

‫آﺎﻳﻦ ﻋﻠﻒ زارى اﺳﺖ ز اﻧﺪازﻩ ﺑﺮون‬

‫ﺟﻮع ﻣﺮ ﺧﺎﺻﺎن ﺣﻖ را دادﻩاﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮﻧﺪ از ﺟﻮع ﺷﻴﺮ زورﻣﻨﺪ‬

‫ﺟﻮع هﺮ ﺟﻠﻒ ﮔﺪا را آﻰ دهﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻋﻠﻒ آﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻴﺶ او ﻧﻬﻨﺪ‬

‫آﻪ ﺑﺨﻮر آﻪ هﻢ ﺑﺪﻳﻦ ارزاﻧﻴﻰ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪ اى ﻣﺮﻏﺎب ﻣﺮغ ﻧﺎﻧﻴﻰ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﺮﻳﺪى آﻪ ﺷﻴﺦ از ﺣﺮص و ﺿﻤﻴﺮ او واﻗﻒ ﺷﺪ او را ﻧﺼﻴﺤﺖ آﺮد ﺑﻪ زﺑﺎن‬ ‫و در ﺿﻤﻦ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻗﻮت ﺗﻮآﻞ ﺑﺨﺸﻴﺪش ﺑﻪ اﻣﺮ ﺣﻖ‬ ‫ﺷﻴﺦ ﻣﻰﺷﺪ ﺑﺎ ﻣﺮﻳﺪى ﺑﻰدرﻧﮓ‬

‫ﺳﻮى ﺷﻬﺮى ﻧﺎن در ﺁن ﺟﺎ ﺑﻮد ﺗﻨﮓ‬

‫ﺗﺮس ﺟﻮع و ﻗﺤﻂ در ﻓﻜﺮ ﻣﺮﻳﺪ‬

‫هﺮ دﻣﻰ ﻣﻰﮔﺸﺖ از ﻏﻔﻠﺖ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺷﻴﺦ ﺁﮔﻪ ﺑﻮد و واﻗﻒ از ﺿﻤﻴﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ او را ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺷﻰ در زﺣﻴﺮ‬

‫از ﺑﺮاى ﻏﺼﻪى ﻧﺎن ﺳﻮﺧﺘﻰ‬

‫دﻳﺪﻩى ﺻﺒﺮ و ﺗﻮآﻞ دوﺧﺘﻰ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪاى ز ﺁن ﻧﺎزﻧﻴﻨﺎن ﻋﺰﻳﺰ‬

‫آﻪ ﺗﺮا دارﻧﺪ ﺑﻰﺟﻮز و ﻣﻮﻳﺰ‬

‫ﺟﻮع رزق ﺟﺎن ﺧﺎﺻﺎن ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫آﻰ زﺑﻮن هﻤﭽﻮ ﺗﻮ ﮔﻴﺞ ﮔﺪاﺳﺖ‬

‫ﺑﺎش ﻓﺎرغ ﺗﻮ از ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫آﻪ در اﻳﻦ ﻣﻄﺒﺦ ﺗﻮ ﺑﻰﻧﺎن ﺑﻴﺴﺘﻰ‬

‫آﺎﺳﻪ ﺑﺮ آﺎﺳﻪﺳﺖ و ﻧﺎن ﺑﺮ ﻧﺎن ﻣﺪام‬

‫از ﺑﺮاى اﻳﻦ ﺷﻜﻢ ﺧﻮاران ﻋﺎم‬

‫ﭼﻮن ﺑﻤﻴﺮد ﻣﻰرود ﻧﺎن ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺶ‬

‫آﺎى ز ﺑﻴﻢ ﺑﻰﻧﻮاﻳﻰ آﺸﺘﻪ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮﻓﺘﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﻧﺎن ﺑﺮ ﺧﻴﺰ ﮔﻴﺮ‬

‫اى ﺑﻜﺸﺘﻪ ﺧﻮﻳﺶ را اﻧﺪر زﺣﻴﺮ‬

‫هﻴﻦ ﺗﻮآﻞ آﻦ ﻣﻠﺮزان ﭘﺎ و دﺳﺖ‬

‫رزق ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﻮ ز ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ و ﻣﻰزﻧﺪ او ﻣﻮل ﻣﻮل‬

‫آﻪ ز ﺑﻰﺻﺒﺮﻳﺖ داﻧﺪ اى ﻓﻀﻮل‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﺻﺒﺮى ﺑﺪى رزق ﺁﻣﺪى‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﭼﻮن ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺑﺮ ﺗﻮ زدى‬

‫اﻳﻦ ﺗﺐ ﻟﺮزﻩ ز ﺧﻮف ﺟﻮع ﭼﻴﺴﺖ‬

‫در ﺗﻮآﻞ ﺳﻴﺮ ﻣﻰﺗﺎﻧﻨﺪ زﻳﺴﺖ‬

‫‪٨٦٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﮔﺎو آﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺟﺰﻳﺮﻩ اى اﺳﺖ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺁن ﺟﺰﻳﺮﻩى ﺑﺰرگ ﭘﺮ آﻨﺪ از ﻧﺒﺎت و رﻳﺎﺣﻴﻦ‬ ‫آﻪ ﻋﻠﻒ ﮔﺎو ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺸﺐ ﺁن ﮔﺎو هﻤﻪ را ﺑﺨﻮرد و ﻓﺮﺑﻪ ﺷﻮد ﭼﻮن آﻮﻩ ﭘﺎرﻩ اى‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﺐ ﺷﻮد ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﺒﺮد‬ ‫از ﻏﺼﻪ و ﺧﻮف آﻪ هﻤﻪ ﺻﺤﺮا را ﭼﺮﻳﺪم ﻓﺮدا ﭼﻪ ﺧﻮرم ﺗﺎ از اﻳﻦ ﻏﺼﻪ ﻻﻏﺮ ﺷﻮد هﻤﭽﻮن ﺧﻼل‪ ،‬روز‬ ‫ﺑﺮ ﺧﻴﺰد هﻤﻪ ﺻﺤﺮا را ﺳﺒﺰﺗﺮ و اﻧﺒﻮﻩ ﺗﺮ ﺑﻴﻨﺪ از دى ﺑﺎز ﺑﺨﻮرد و ﻓﺮﺑﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎز ﺷﺒﺶ هﻤﺎن ﻏﻢ ﺑﮕﻴﺮد‪،‬‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ آﻪ او هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ و اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻤﻰآﻨﺪ‬ ‫ﻳﻚ ﺟﺰﻳﺮﻩى ﺳﺒﺰ هﺴﺖ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫اﻧﺪر او ﮔﺎوى اﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮش دهﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺻﺤﺮا را ﭼﺮد او ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد زﻓﺖ و ﻋﻈﻴﻢ و ﻣﻨﺘﺠﺐ‬

‫ﺷﺐ ز اﻧﺪﻳﺸﻪ آﻪ ﻓﺮدا ﭼﻪ ﺧﻮرم‬

‫ﮔﺮدد او ﭼﻮن ﺗﺎر ﻣﻮ ﻻﻏﺮ ز ﻏﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﺻﺒﺢ ﮔﺮدد ﺳﺒﺰ دﺷﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻴﺎن رﺳﺘﻪ ﻗﺼﻴﻞ ﺳﺒﺰ و آﺸﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻓﺘﺪ ﮔﺎو ﺑﺎ ﺟﻮع اﻟﺒﻘﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺁن را ﭼﺮد او ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫ﺑﺎز زﻓﺖ و ﻓﺮﺑﻪ و ﻟﻤﺘﺮ ﺷﻮد‬

‫ﺁن ﺗﻨﺶ از ﭘﻴﻪ و ﻗﻮت ﭘﺮ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎز ﺷﺐ اﻧﺪر ﺗﺐ اﻓﺘﺪ از ﻓﺰع‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﻻﻏﺮ ز ﺧﻮف ﻣﻨﺘﺠﻊ‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﺧﻮاهﻢ ﺧﻮرد ﻓﺮدا وﻗﺖ ﺧﻮر‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ آﺎر ﺁن ﺑﻘﺮ‬

‫هﻴﭻ ﻧﻨﺪﻳﺸﺪ آﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎل ﻣﻦ‬

‫ﻣﻰﺧﻮرم زﻳﻦ ﺳﺒﺰﻩزار و زﻳﻦ ﭼﻤﻦ‬

‫هﻴﭻ روزى آﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ روزىام‬

‫ﭼﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﺗﺮس و ﻏﻢ و دل ﺳﻮزىام‬

‫ﺑﺎز ﭼﻮن ﺷﺐ ﻣﻰﺷﻮد ﺁن ﮔﺎو زﻓﺖ‬

‫ﻣﻰﺷﻮد ﻻﻏﺮ آﻪ ﺁوﻩ رزق رﻓﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ ﺁن ﮔﺎو اﺳﺖ و ﺁن دﺷﺖ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫آﺎو هﻤﻰ ﻻﻏﺮ ﺷﻮد از ﺧﻮف ﻧﺎن‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﺧﻮاهﻢ ﺧﻮرد ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ ﻋﺠﺐ‬

‫ﻟﻮت ﻓﺮدا از آﺠﺎ ﺳﺎزم ﻃﻠﺐ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺧﻮردى و آﻢ ﻧﺎﻣﺪ ز ﺧﻮر‬

‫ﺗﺮك ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ آﻦ و ﻣﺎﺿﻰ ﻧﮕﺮ‬

‫ﻟﻮت و ﭘﻮت ﺧﻮردﻩ را هﻢ ﻳﺎد ﺁر‬

‫ﻣﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﻏﺎﺑﺮ و آﻢ ﺑﺎش زار‬

‫ﺻﻴﺪ آﺮدن ﺷﻴﺮ ﺁن ﺧﺮ را و ﺗﺸﻨﻪ ﺷﺪن ﺷﻴﺮ از آﻮﺷﺶ‪ ،‬رﻓﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﺗﺎ ﺁب ﺧﻮرد‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺎز ﺁﻣﺪن ﺷﻴﺮ ﺟﮕﺮ‬ ‫و دل و ﮔﺮدﻩ را روﺑﺎﻩ ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد آﻪ ﻟﻄﻴﻒﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻴﺮ ﻃﻠﺐ آﺮد دل و ﺟﮕﺮ ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ ،‬از روﺑﺎﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ آﻪ‬

‫‪٨٦٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻮ دل و ﺟﮕﺮ‪ ،‬روﺑﻪ ﮔﻔﺖ اﮔﺮ او را دل و ﺟﮕﺮ ﺑﻮدى ﺁن ﭼﻨﺎن ﺳﻴﺎﺳﺘﻰ دﻳﺪﻩ ﺑﻮد ﺁن روز و ﺑﻪ هﺰار ﺣﻴﻠﻪ‬ ‫ﺴﻌِﻴ ِﺮ‬ ‫ب اﻟ ﱠ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ُآﻨﱠﺎ ﻓِﻲ َأﺻْﺤﺎ ِ‬ ‫ﺴ َﻤ ُﻊ َأ ْو َﻧ ْﻌ ِﻘ ُ‬ ‫ﺟﺎن ﺑﺮدﻩ آﻰ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎز ﺁﻣﺪى‪َ ،‬ﻟ ْﻮ ُآﻨﱠﺎ َﻧ ْ‬ ‫ﺑﺮد ﺧﺮ را روﺑﻬﻚ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺮ‬

‫ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ آﺮدش ﺁن ﺷﻴﺮ دﻟﻴﺮ‬

‫ﺗﺸﻨﻪ ﺷﺪ از آﻮﺷﺶ ﺁن ﺳﻠﻄﺎن دد‬

‫رﻓﺖ ﺳﻮى ﭼﺸﻤﻪ ﺗﺎ ﺁﺑﻰ ﺧﻮرد‬

‫روﺑﻬﻚ ﺧﻮرد ﺁن ﺟﮕﺮ ﺑﻨﺪ و دﻟﺶ‬

‫ﺁن زﻣﺎن ﭼﻮن ﻓﺮﺻﺘﻰ ﺷﺪ ﺣﺎﺻﻠﺶ‬

‫ﺷﻴﺮ ﭼﻮن وا ﮔﺸﺖ از ﭼﺸﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮر‬

‫ﺟﺴﺖ در ﺧﺮ دل ﻧﻪ دل ﺑﺪ ﻧﻪ ﺟﮕﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ روﺑﻪ را ﺟﮕﺮ آﻮ دل ﭼﻪ ﺷﺪ‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺎﻧﻮر را زﻳﻦ دو ﺑﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﮔﺮ ﺑﻮدى و را دل ﻳﺎ ﺟﮕﺮ‬

‫آﻰ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﺎ ﺁﻣﺪى ﺑﺎر دﮔﺮ‬

‫ﺁن ﻗﻴﺎﻣﺖ دﻳﺪﻩ ﺑﻮد و رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫و ﺁن ز آﻮﻩ اﻓﺘﺎدن و هﻮل و ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﮔﺮ ﺟﮕﺮ ﺑﻮدى و را ﻳﺎ دل ﺑﺪى‬

‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ آﻰ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻣﺪى‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﻮر دل دل ﻧﻴﺴﺖ ﺁن‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ روح ﺟﺰ ﮔﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﺁن‬

‫ﺁن زﺟﺎﺟﻰ آﺎو ﻧﺪارد ﻧﻮر ﺟﺎن‬

‫ﺑﻮل و ﻗﺎرورﻩ دﺳﺖ ﻗﻨﺪﻳﻠﺶ ﻣﺨﻮان‬

‫ﻧﻮر ﻣﺼﺒﺎح اﺳﺖ داد ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﺻﻨﻌﺖ ﺧﻠﻖ اﺳﺖ ﺁن ﺷﻴﺸﻪ و ﺳﻔﺎل‬

‫ﻻ ﺟﺮم در ﻇﺮف ﺑﺎﺷﺪ اﻋﺘﺪاد‬

‫در ﻟﻬﺐهﺎ ﻧﺒﻮد اﻻ اﺗﺤﺎد‬

‫ﻧﻮر ﺷﺶ ﻗﻨﺪﻳﻞ ﭼﻮن ﺁﻣﻴﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻧﺪر ﻧﻮرﺷﺎن اﻋﺪاد و ﭼﻨﺪ‬

‫ﺁن ﺟﻬﻮد از ﻇﺮﻓﻬﺎ ﻣﺸﺮك ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر دﻳﺪ ﺁن ﻣﻮﻣﻦ و ﻣﺪرك ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﻇﺮف اﻓﺘﺪ روح را‬

‫ﭘﺲ دو ﺑﻴﻨﺪ ﺷﻴﺚ را و ﻧﻮح را‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁﺑﺶ هﺴﺖ ﺟﻮ ﺧﻮد ﺁن ﺑﻮد‬

‫ﺁدﻣﻰ ﺁن اﺳﺖ آﺎو را ﺟﺎن ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ ﻧﻪ ﻣﺮداﻧﻨﺪ اﻳﻨﻬﺎ ﺻﻮرﺗﻨﺪ‬

‫ﻣﺮدﻩى ﻧﺎﻣﻨﺪ و آﺸﺘﻪى ﺷﻬﻮﺗﻨﺪ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن راهﺐ آﻪ روز ﺑﺎ ﭼﺮاغ ﻣﻰﮔﺸﺖ در ﻣﻴﺎن ﺑﺎزار از ﺳﺮ ﺣﺎﻟﺘﻰ آﻪ او را ﺑﻮد‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺑﺎ ﺷﻤﻊ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖ روز‬

‫ﮔﺮد ﺑﺎزارى دﻟﺶ ﭘﺮ ﻋﺸﻖ و ﺳﻮز‬

‫ﺑﻮ اﻟﻔﻀﻮﻟﻰ ﮔﻔﺖ او را آﺎى ﻓﻼن‬

‫هﻴﻦ ﭼﻪ ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى هﺮ دآﺎن‬

‫هﻴﻦ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﺮدى ﺗﻮ ﺟﻮﻳﺎن ﺑﺎ ﭼﺮاغ‬

‫در ﻣﻴﺎن روز روﺷﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻻغ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻰﺟﻮﻳﻢ ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮ ﺁدﻣﻰ‬

‫آﻪ ﺑﻮد ﺣﻰ از ﺣﻴﺎت ﺁن دﻣﻰ‬

‫‪٨٦٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺴﺖ ﻣﺮدى ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺑﺎزار ﭘﺮ‬

‫ﻣﺮدﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﺧﺮ اى داﻧﺎى ﺣﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮاهﻢ ﻣﺮد ﺑﺮ ﺟﺎدﻩى دو رﻩ‬

‫در رﻩ ﺧﺸﻢ و ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺷﺮﻩ‬

‫وﻗﺖ ﺧﺸﻢ و وﻗﺖ ﺷﻬﻮت ﻣﺮد آﻮ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ ﻣﺮدى دواﻧﻢ آﻮ ﺑﻪ آﻮ‬

‫آﻮ در اﻳﻦ دو ﺣﺎل ﻣﺮدى در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ ﻓﺪاى او آﻨﻢ اﻣﺮوز ﺟﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎدر ﭼﻴﺰ ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ و ﻟﻴﻚ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ از ﺣﻜﻢ و ﻗﻀﺎﻳﻰ ﺑﻴﻦ ﺗﻮ ﻧﻴﻚ‬

‫ﻧﺎﻇﺮ ﻓﺮﻋﻰ ز اﺻﻠﻰ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﻓﺮع ﻣﺎﻳﻴﻢ اﺻﻞ اﺣﻜﺎم ﻗﺪر‬

‫ﭼﺮخ ﮔﺮدان را ﻗﻀﺎ ﮔﻤﺮﻩ آﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ ﻋﻄﺎرد را ﻗﻀﺎ اﺑﻠﻪ آﻨﺪ‬

‫ﺗﻨﮓ ﮔﺮداﻧﺪ ﺟﻬﺎن ﭼﺎرﻩ را‬

‫ﺁب ﮔﺮداﻧﺪ ﺣﺪﻳﺪ و ﺧﺎرﻩ را‬

‫اى ﻗﺮارى دادﻩ رﻩ را ﮔﺎم ﮔﺎم‬

‫ﺧﺎم ﺧﺎﻣﻰ ﺧﺎم ﺧﺎﻣﻰ ﺧﺎم ﺧﺎم‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪى ﮔﺮدش ﺳﻨﮓ ﺁﺳﻴﺎ‬

‫ﺁب ﺟﻮ را هﻢ ﺑﺒﻴﻦ ﺁﺧﺮ ﺑﻴﺎ‬

‫ﺧﺎك را دﻳﺪى ﺑﺮ ﺁﻣﺪ در هﻮا‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺧﺎك ﺑﻨﮕﺮ ﺑﺎد را‬

‫دﻳﮕﻬﺎى ﻓﻜﺮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﺑﻪ ﺟﻮش‬

‫اﻧﺪر ﺁﺗﺶ هﻢ ﻧﻈﺮ ﻣﻰآﻦ ﺑﻪ هﻮش‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ اﻳﻮب را در ﻣﻜﺮﻣﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ هﺮ ﻣﻮﻳﻴﺖ ﺻﺒﺮى دادﻣﺖ‬

‫هﻴﻦ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ ﺧﻮد ﻣﻜﻦ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻧﻈﺮ‬

‫ﺻﺒﺮ دﻳﺪى ﺻﺒﺮ دادن را ﻧﮕﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﻴﻨﻰ ﮔﺮدش دوﻻب را‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮون آﻦ هﻢ ﺑﺒﻴﻦ ﺗﻴﺰ ﺁب را‬

‫ﺗﻮ هﻤﻰﮔﻮﻳﻰ آﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ و ﻟﻴﻚ‬

‫دﻳﺪ ﺁن را ﺑﺲ ﻋﻼﻣﺘﻬﺎﺳﺖ ﻧﻴﻚ‬

‫ﮔﺮدش آﻒ را ﭼﻮ دﻳﺪى ﻣﺨﺘﺼﺮ‬

‫ﺣﻴﺮﺗﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ درﻳﺎ در ﻧﮕﺮ‬

‫ﺁن آﻪ آﻒ را دﻳﺪ ﺳﺮ ﮔﻮﻳﺎن ﺑﻮد‬

‫وان آﻪ درﻳﺎ دﻳﺪ او ﺣﻴﺮان ﺑﻮد‬

‫ﺁن آﻪ آﻒ را دﻳﺪ ﻧﻴﺘﻬﺎ آﻨﺪ‬

‫وان آﻪ درﻳﺎ دﻳﺪ دل درﻳﺎ آﻨﺪ‬

‫ﺁن آﻪ آﻔﻬﺎ دﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ در ﺷﻤﺎر‬

‫وان آﻪ درﻳﺎ دﻳﺪ ﺷﺪ ﺑﻰاﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﺁن آﻪ او آﻒ دﻳﺪ در ﮔﺮدش ﺑﻮد‬

‫وان آﻪ درﻳﺎ دﻳﺪ او ﺑﻰﻏﺶ ﺑﻮد‬

‫دﻋﻮتآﺮدن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﻎ را‬ ‫ﻣﺮ ﻣﻐﻰ را ﮔﻔﺖ ﻣﺮدى آﺎى ﻓﻼن‬

‫هﻴﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮ ﺑﺒﺎش از ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺧﺪا ﻣﻮﻣﻦ ﺷﻮم‬

‫ور ﻓﺰاﻳﺪ ﻓﻀﻞ هﻢ ﻣﻮﻗﻦ ﺷﻮم‬

‫‪٨٦٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ رهﺪ از دﺳﺖ دوزخ ﺟﺎن ﺗﻮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﻔﺲ ﻧﺤﺲ و ﺁن ﺷﻴﻄﺎن زﺷﺖ‬

‫ﻣﻰآﺸﻨﺪت ﺳﻮى آﻔﺮان و آﻨﺸﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻣﻨﺼﻒ ﭼﻮ اﻳﺸﺎن ﻏﺎﻟﺐاﻧﺪ‬

‫ﻳﺎر او ﺑﺎﺷﻢ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ زورﻣﻨﺪ‬

‫ﻳﺎر ﺁن ﺗﺎﻧﻢ ﺑﺪن آﺎو ﻏﺎﻟﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻃﺮف اﻓﺘﻢ آﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺟﺎذب اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ از ﻣﻦ ﺻﺪق زﻓﺖ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ او ﭼﻪ ﺳﻮد ﭼﻮن ﭘﻴﺸﺶ ﻧﺮﻓﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ و ﺷﻴﻄﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد را ﭘﻴﺶ ﺑﺮد‬

‫و ﺁن ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻗﻬﺮ ﮔﺸﺖ و ﺧﺮد و ﻣﺮد‬

‫ﺗﻮ ﻳﻜﻰ ﻗﺼﺮ و ﺳﺮاﻳﻰ ﺳﺎﺧﺘﻰ‬

‫اﻧﺪر او ﺻﺪ ﻧﻘﺶ ﺧﻮش اﻓﺮاﺧﺘﻰ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻰ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻮد ﺁن ﺟﺎى ﺧﻴﺮ‬

‫دﻳﮕﺮى ﺁﻣﺪ ﻣﺮ ﺁن را ﺳﺎﺧﺖ دﻳﺮ‬

‫ﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﻓﻴﺪى ﻳﻜﻰ آﺮﺑﺎس ﺗﺎ‬

‫ﺧﻮش ﺑﺴﺎزى ﺑﻬﺮ ﭘﻮﺷﻴﺪن ﻗﺒﺎ‬

‫ﺗﻮ ﻗﺒﺎ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻰ ﺧﺼﻢ از ﻧﺒﺮد‬

‫رﻏﻢ ﺗﻮ آﺮﺑﺎس را ﺷﻠﻮار آﺮد‬

‫ﭼﺎرﻩى آﺮﺑﺎس ﭼﻪ ﺑﻮد ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫ﺟﺰ زﺑﻮن راى ﺁن ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪن‬

‫او زﺑﻮن ﺷﺪ ﺟﺮم اﻳﻦ آﺮﺑﺎس ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺁن آﻪ او ﻣﻐﻠﻮب ﻏﺎﻟﺐ ﻧﻴﺴﺖ آﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن آﺴﻰ ﺑﻰﺧﻮاﺳﺖ او ﺑﺮ وى ﺑﺮاﻧﺪ‬

‫ﺧﺎر ﺑﻦ در ﻣﻠﻚ و ﺧﺎﻧﻪى او ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺧﻮارى ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮ وى ﺧﻼﻗﺖ ﻣﻰرود‬

‫هﻢ ﺧﻠﻖ ﮔﺮدم ﻣﻦ ار ﺗﺎزﻩ و ﻧﻮم‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻳﺎر اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮارى ﺷﻮم‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﻮاﻩ ﻧﻔﺲ ﺁﻣﺪ ﻣﺴﺘﻌﺎن‬

‫ﺗﺴﺨﺮ ﺁﻣﺪ اﻳﺶ ﺷﺎء اﻟﻠﱠﻪ آﺎن‬

‫ﻣﻦ اﮔﺮ ﻧﻨﮓ ﻣﻐﺎن ﻳﺎ آﺎﻓﺮم‬

‫ﺁن ﻧﻴﻢ آﻪ ﺑﺮ ﺧﺪا اﻳﻦ ﻇﻦ ﺑﺮم‬

‫آﻪ آﺴﻰ ﻧﺎﺧﻮاﻩ او و رﻏﻢ او‬

‫ﮔﺮدد اﻧﺪر ﻣﻠﻜﺖ او ﺣﻜﻢ ﺟﻮ‬

‫ﻣﻠﻜﺖ او را ﻓﺮو ﮔﻴﺮد ﭼﻨﻴﻦ‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎرد دم زدن دم ﺁﻓﺮﻳﻦ‬

‫دﻓﻊ او ﻣﻰﺧﻮاهﺪ و ﻣﻰﺑﺎﻳﺪش‬

‫دﻳﻮ هﺮ دم ﻏﺼﻪ ﻣﻰاﻓﺰاﻳﺪش‬

‫ﺑﻨﺪﻩى اﻳﻦ دﻳﻮ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺷﺪن‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻏﺎﻟﺐ اوﺳﺖ در هﺮ اﻧﺠﻤﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا آﻴﻦ آﺸﺪ ﺷﻴﻄﺎن ز ﻣﻦ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ دﺳﺘﻢ ﮔﻴﺮد ﺁن ﺟﺎ ذو اﻟﻤﻨﻦ‬

‫ﺁن آﻪ او ﺧﻮاهﺪ ﻣﺮاد او ﺷﻮد‬

‫از آﻪ آﺎر ﻣﻦ دﮔﺮ ﻧﻴﻜﻮ ﺷﻮد‬

‫ﻣﺜﻞ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺮ در رﺣﻤﺎن‬

‫‪٨٧٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﺎش ﷲ اﻳﺶ ﺷﺎء اﻟﻠﱠﻪ آﺎن‬

‫ﺣﺎآﻢ ﺁﻣﺪ در ﻣﻜﺎن و ﻻ ﻣﻜﺎن‬

‫هﻴﭻ آﺲ در ﻣﻠﻚ او ﺑﻰاﻣﺮ او‬

‫در ﻧﻴﻔﺰاﻳﺪ ﺳﺮ ﻳﻚ ﺗﺎى ﻣﻮ‬

‫ﻣﻠﻚ ﻣﻠﻚ اوﺳﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺁن او‬

‫آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺳﮓ ﺑﺮ در ﺁن ﺷﻴﻄﺎن او‬

‫ﺗﺮآﻤﺎن را ﮔﺮ ﺳﮕﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ در‬

‫ﺑﺮ درش ﺑﻨﻬﺎدﻩ ﺑﺎﺷﺪ رو و ﺳﺮ‬

‫آﻮدآﺎن ﺧﺎﻧﻪ دﻣﺶ ﻣﻰآﺸﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر دﺳﺖ ﻃﻔﻼن ﺧﻮارﻣﻨﺪ‬

‫ﺑﺎز اﮔﺮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪاى ﻣﻌﺒﺮ آﻨﺪ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮ وى هﻤﭽﻮ ﺷﻴﺮ ﻧﺮ آﻨﺪ‬

‫ﻋﻠَﻰ اﻟﻜﻔﺎر ﺷﺪ‬ ‫ﺷﺪﱠا ُء َ‬ ‫آﻪ َأ ِ‬

‫ﺑﺎ وﻟﻰ ﮔﻞ ﺑﺎ ﻋﺪو ﭼﻮن ﺧﺎر ﺷﺪ‬

‫ز ﺁب ﺗﺘﻤﺎﺟﻰ آﻪ دادش ﺗﺮآﻤﺎن‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن واﻓﻰ ﺷﺪﻩﺳﺖ و ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺳﮓ ﺷﻴﻄﺎن آﻪ ﺣﻖ هﺴﺘﺶ آﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر او ﺻﺪ ﻓﻜﺮت و ﺣﻴﻠﺖ ﺗﻨﺪ‬

‫ﺁب روهﺎ را ﻏﺬاى او آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮد او ﺁب روى ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﺁب ﺗﺘﻤﺎج اﺳﺖ ﺁب روى ﻋﺎم‬

‫آﻪ ﺳﮓ ﺷﻴﻄﺎن از ﺁن ﻳﺎﺑﺪ ﻃﻌﺎم‬

‫ﺑﺮ در ﺧﺮ ﮔﺎﻩ ﻗﺪرت ﺟﺎن او‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺣﻜﻢ را ﻗﺮﺑﺎن ﺑﮕﻮ‬

‫ﮔﻠﻪ ﮔﻠﻪ از ﻣﺮﻳﺪ و از ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺳﮓ ﺑﺎﺳﻂ ذراﻋﻰ ﺑﺎﻟﻮﺻﻴﺪ‬

‫ﺑﺮ در آﻬﻒ اﻟﻮهﻴﺖ ﭼﻮ ﺳﮓ‬

‫ذرﻩ ذرﻩ اﻣﺮ ﺟﻮ ﺑﺮ ﺟﺴﺘﻪ رگ‬

‫اى ﺳﮓ دﻳﻮ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻰآﻦ آﻪ ﺗﺎ‬

‫ﭼﻮن در اﻳﻦ رﻩ ﻣﻰﻧﻬﻨﺪ اﻳﻦ ﺧﻠﻖ ﭘﺎ‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰآﻦ ﻣﻨﻊ ﻣﻰآﻦ ﻣﻰﻧﮕﺮ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎدﻩ اﻧﺪر ﺻﺪق و ﻧﺮ‬

‫ﭘﺲ اﻋﻮذ از ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﺳﮓ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ از ﺗﺮﻓﻊ ﺗﻴﺰ ﺗﮓ‬

‫اﻳﻦ اﻋﻮذ ﺁن اﺳﺖ آﺎى ﺗﺮك ﺧﻄﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زن ﺑﺮ ﺳﮕﺖ رﻩ ﺑﺮﮔﺸﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﺑﺮ در ﺧﺮﮔﺎﻩ ﺗﻮ‬

‫ﺣﺎﺟﺘﻰ ﺧﻮاهﻢ ز ﺟﻮد و ﺟﺎﻩ ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺗﺮك از ﺳﻄﻮت ﺳﮓ ﻋﺎﺟﺰ اﺳﺖ اﻳﻦ اﻋﻮذ و اﻳﻦ ﻓﻐﺎن ﻧﺎﺟﺎﻳﺰ اﺳﺖ‬ ‫ﺗﺮك هﻢ ﮔﻮﻳﺪ اﻋﻮذ از ﺳﮓ آﻪ ﻣﻦ‬

‫هﻢ ز ﺳﮓ درﻣﺎﻧﺪﻩام اﻧﺪر وﻃﻦ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﻰﻳﺎرى ﺑﺮ اﻳﻦ در ﺁﻣﺪن‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺁرم ز در ﺑﻴﺮون ﺷﺪن‬

‫ﺧﺎك اآﻨﻮن ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺮك و ﻗﻨﻖ‬

‫آﻪ ﻳﻜﻰ ﺳﮓ هﺮ دو را ﺑﻨﺪد ﻋﻨﻖ‬

‫ﺣﺎش ﷲ ﺗﺮك ﺑﺎﻧﮕﻰ ﺑﺮ زﻧﺪ‬

‫ﺳﮓ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻴﺮ ﻧﺮ ﺧﻮن ﻗﻰ آﻨﺪ‬

‫اى آﻪ ﺧﻮد را ﺷﻴﺮ ﻳﺰدان ﺧﻮاﻧﺪﻩاى‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺳﮕﻰ درﻣﺎﻧﺪﻩاى‬

‫‪٨٧١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن آﻨﺪ اﻳﻦ ﺳﮓ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺷﻜﺎر‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺎر ﺳﮓ ﺷﺪﻩ ﺳﺘﻰ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻮﻣﻦ ﺳﻨﻰ آﺎﻓﺮ ﺟﺒﺮى را و در اﺛﺒﺎت اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻨﺪﻩ دﻟﻴﻞ ﮔﻔﺘﻦ‪ ،‬ﺳﻨﺖ راهﻰ ﺑﺎﺷﺪ آﻮﻓﺘﻪى اﻗﺪام اﻧﺒﻴﺎ‬ ‫ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ ﻳﻤﻴﻦ ﺁن راﻩ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺟﺒﺮ آﻪ ﺧﻮد را اﺧﺘﻴﺎر ﻧﺒﻴﻨﺪ و اﻣﺮ و ﻧﻬﻰ را ﻣﻨﻜﺮ ﺷﻮد و ﺗﺎوﻳﻞ آﻨﺪ‪ ،‬و از‬ ‫ﻣﻨﻜﺮ ﺷﺪن اﻣﺮ و ﻧﻬﻰ ﻻزم ﺁﻳﺪ اﻧﻜﺎر ﺑﻬﺸﺖ آﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺰاى ﻣﻄﻴﻌﺎن اﻣﺮ اﺳﺖ و دوزخ ﺟﺰاى ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن اﻣﺮ‪،‬‬ ‫و دﻳﮕﺮ ﻧﮕﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ اﻧﺠﺎﻣﺪ آﻪ اﻟﻌﺎﻗﻞ ﻳﻜﻔﻴﻪ اﻻﺷﺎرﻩ‪ ،‬و ﺑﺮ ﻳﺴﺎر ﺁن راﻩ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻗﺪر اﺳﺖ آﻪ ﻗﺪرت ﺧﺎﻟﻖ را‬ ‫ﻣﻐﻠﻮب ﻗﺪرت ﺧﻠﻖ داﻧﺪ و از ﺁن ﻓﺴﺎدهﺎ زاﻳﺪ آﻪ ﺁن ﻣﻎ ﺟﺒﺮى ﺑﺮ ﺷﻤﺮد‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮ اى ﺟﺒﺮى ﺧﻄﺎب‬

‫ﺁن ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻰ ﻧﻚ ﺁوردم ﺟﻮاب‬

‫ﺑﺎزى ﺧﻮد دﻳﺪى اى ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺑﺎز‬

‫ﺑﺎزى ﺧﺼﻤﺖ ﺑﺒﻴﻦ ﭘﻬﻦ و دراز‬

‫ﻧﺎﻣﻪى ﻋﺬر ﺧﻮدت ﺑﺮ ﺧﻮاﻧﺪى‬

‫ﻧﺎﻣﻪى ﺳﻨﻰ ﺑﺨﻮان ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪى‬

‫ﻧﻜﺘﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﺟﺒﺮﻳﺎﻧﻪ در ﻗﻀﺎ‬

‫ﺳﺮ ﺁن ﺑﺸﻨﻮ ز ﻣﻦ در ﻣﺎﺟﺮا‬

‫اﺧﺘﻴﺎرى هﺴﺖ ﻣﺎ را ﺑﻰﮔﻤﺎن‬

‫ﺣﺲ را ﻣﻨﻜﺮ ﻧﺘﺎﻧﻰ ﺷﺪ ﻋﻴﺎن‬

‫ﺳﻨﮓ را هﺮﮔﺰ ﻧﮕﻮﻳﺪ آﺲ ﺑﻴﺎ‬

‫از آﻠﻮﺧﻰ آﺲ آﺠﺎ ﺟﻮﻳﺪ وﻓﺎ‬

‫ﺁدﻣﻰ را آﺲ ﻧﮕﻮﻳﺪ هﻴﻦ ﺑﭙﺮ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻴﺎ اى آﻮر ﺗﻮ در ﻣﻦ ﻧﮕﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺰدان ﻣﺎ ﻋﻠﻰ اﻻﻋﻤﻰ ﺣﺮج‬

‫آﻰ ﻧﻬﺪ ﺑﺮ آﺲ ﺣﺮج رب اﻟﻔﺮج‬

‫آﺲ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﺳﻨﮓ را دﻳﺮ ﺁﻣﺪى‬

‫ﻳﺎ آﻪ ﭼﻮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﺮا ﺑﺮ ﻣﻦ زدى‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ واﺟﺴﺘﻬﺎ ﻣﺠﺒﻮر را‬

‫آﺲ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻳﺎ زﻧﺪ ﻣﻌﺬور را‬

‫اﻣﺮ و ﻧﻬﻰ و ﺧﺸﻢ و ﺗﺸﺮﻳﻒ و ﻋﺘﺎب‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﻣﺨﺘﺎر را اى ﭘﺎك ﺟﻴﺐ‬

‫اﺧﺘﻴﺎرى هﺴﺖ در ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ‬

‫ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺷﻴﻄﺎن و ﻧﻔﺲ اﻳﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬

‫اﺧﺘﻴﺎر اﻧﺪر دروﻧﺖ ﺳﺎآﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺪﻳﺪ او ﻳﻮﺳﻔﻰ آﻒ را ﻧﺨﺴﺖ‬

‫اﺧﺘﻴﺎر و داﻋﻴﻪ در ﻧﻔﺲ ﺑﻮد‬

‫روش دﻳﺪ ﺁن ﮔﻪ ﭘﺮ و ﺑﺎﻟﻰ ﮔﺸﻮد‬

‫ﺳﮓ ﺑﺨﻔﺘﻪ اﺧﺘﻴﺎرش ﮔﺸﺘﻪ ﮔﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﻨﺒﻪ دﻳﺪ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪ دم‬

‫اﺳﺐ هﻢ ﺣﻮ ﺣﻮ آﻨﺪ ﭼﻮن دﻳﺪ ﺟﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺠﻨﺒﺪ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﺮﺑﻪ آﺮد ﻣﻮ‬

‫دﻳﺪن ﺁﻣﺪ ﺟﻨﺒﺶ ﺁن اﺧﺘﻴﺎر‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﻔﺨﻰ ز ﺁﺗﺶ اﻧﮕﻴﺰد ﺷﺮار‬

‫ﭘﺲ ﺑﺠﻨﺒﺪ اﺧﺘﻴﺎرت ﭼﻮن ﺑﻠﻴﺲ‬

‫ﺷﺪ دﻻﻟﻪ ﺁردت ﭘﻴﻐﺎم وﻳﺲ‬

‫‪٨٧٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻄﻠﻮﺑﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ آﺲ ﻋﺮﺿﻪ آﺮد‬

‫اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻔﺘﻪ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻧﻮرد‬

‫و ﺁن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﻴﺮهﺎ ﺑﺮ رﻏﻢ دﻳﻮ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ دارد ﻣﻰآﻨﺪ در دل ﻏﺮﻳﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺠﻨﺒﺪ اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻴﺮ ﺗﻮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﭘﻴﺶ از ﻋﺮﺿﻪ ﺧﻔﺘﻪﺳﺖ اﻳﻦ دو ﺧﻮ‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮﺷﺘﻪ و دﻳﻮ ﮔﺸﺘﻪ ﻋﺮﺿﻪ دار‬

‫ﺑﻬﺮ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻋﺮوق اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﻣﻰﺷﻮد ز اﻟﻬﺎﻣﻬﺎ و وﺳﻮﺳﻪ‬

‫اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻴﺮ و ﺷﺮت دﻩ آﺴﻪ‬

‫وﻗﺖ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻧﻤﺎز اى ﺑﺎ ﻧﻤﻚ‬

‫ز ﺁن ﺳﻼم ﺁورد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﻠﻚ‬

‫آﻪ ز اﻟﻬﺎم و دﻋﺎى ﺧﻮﺑﺘﺎن‬

‫اﺧﺘﻴﺎر اﻳﻦ ﻧﻤﺎزم ﺷﺪ روان‬

‫ﺑﺎز از ﺑﻌﺪ ﮔﻨﻪ ﻟﻌﻨﺖ آﻨﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺑﻠﻴﺲ اﻳﺮا آﺰ اوﻳﻰ ﻣﻨﺤﻨﻰ‬

‫اﻳﻦ دو ﺿﺪ ﻋﺮﺿﻪ آﻨﻨﺪت در ﺳﺮار‬

‫در ﺣﺠﺎب ﻏﻴﺐ ﺁﻣﺪ ﻋﺮﺿﻪ دار‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﭘﺮدﻩى ﻏﻴﺐ ﺑﺮ ﺧﻴﺰد ز ﭘﻴﺶ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺒﻴﻨﻰ روى دﻻﻻن ﺧﻮﻳﺶ‬

‫وز ﺳﺨﻨﺸﺎن واﺷﻨﺎﺳﻰ ﺑﻰﮔﺰﻧﺪ‬

‫آﺎن ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺎن ﻧﻬﺎن اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺪﻧﺪ‬

‫دﻳﻮ ﮔﻮﻳﺪ اى اﺳﻴﺮ ﻃﺒﻊ و ﺗﻦ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰآﺮدم ﻧﻜﺮدم زور ﻣﻦ‬

‫و ﺁن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻮﻳﺪت ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻤﺖ‬

‫آﻪ از اﻳﻦ ﺷﺎدى ﻓﺰون ﮔﺮدد ﻏﻤﺖ‬

‫ﺁن ﻓﻼن روزت ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ از ﺁن ﺳﻮى اﺳﺖ رﻩ ﺳﻮى ﺟﻨﺎن‬

‫ﻣﺎ ﻣﺤﺐ ﺟﺎن و روح اﻓﺰاى ﺗﻮ‬

‫ﺳﺎﺟﺪان ﻣﺨﻠﺺ ﺑﺎﺑﺎى ﺗﻮ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎﻧﺖ ﺧﺪﻣﺘﻰ هﻢ ﻣﻰآﻨﻴﻢ‬

‫ﺳﻮى ﻣﺨﺪوﻣﻰ ﺻﻼﻳﺖ ﻣﻰزﻧﻴﻢ‬

‫ﺁن ﮔﺮﻩ ﺑﺎﺑﺎت را ﺑﻮدﻩ ﻋﺪى‬

‫ﺠﺪُوا آﺮدﻩ اﺑﺎ‬ ‫ﺳُ‬ ‫در ﺧﻄﺎب ا ْ‬

‫ﺁن ﮔﺮﻓﺘﻰ ﺁن ﻣﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻰ‬

‫ﺣﻖ ﺧﺪﻣﺘﻬﺎى ﻣﺎ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻰ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن ﻣﺎ را و اﻳﺸﺎن را ﻋﻴﺎن‬

‫در ﻧﮕﺮ ﺑﺸﻨﺎس از ﻟﺤﻦ و ﺑﻴﺎن‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﭼﻮن ﺑﺸﻨﻮى رازى ز دوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﺳﺤﺮ داﻧﻰ آﻪ اوﺳﺖ‬

‫ور دو آﺲ در ﺷﺐ ﺧﺒﺮ ﺁرد ﺗﺮا‬

‫روز از ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻨﺎﺳﻰ هﺮ دو را‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺷﻴﺮ و ﺑﺎﻧﮓ ﺳﮓ در ﺷﺐ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺻﻮرت هﺮ دو ز ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫روز ﺷﺪ ﭼﻮن ﺑﺎز در ﺑﺎﻧﮓ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺷﻨﺎﺳﺪﺷﺎن ز ﺑﺎﻧﮓ ﺁن هﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫ﻣﺨﻠﺺ اﻳﻦ آﻪ دﻳﻮ و روح ﻋﺮﺿﻪ دار‬

‫هﺮ دو هﺴﺘﻨﺪ از ﺗﺘﻤﻪى اﺧﺘﻴﺎر‬

‫اﺧﺘﻴﺎرى هﺴﺖ در ﻣﺎ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن دو ﻣﻄﻠﺐ دﻳﺪ ﺁﻳﺪ در ﻣﺰﻳﺪ‬

‫‪٨٧٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اوﺳﺘﺎدان آﻮدآﺎن را ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫ﺁن ادب ﺳﻨﮓ ﺳﻴﻪ را آﻰ آﻨﻨﺪ‬

‫هﻴﭻ ﮔﻮﻳﻰ ﺳﻨﮓ را ﻓﺮدا ﺑﻴﺎ‬

‫ور ﻧﻴﺎﻳﻰ ﻣﻦ دهﻢ ﺑﺪ را ﺳﺰا‬

‫هﻴﭻ ﻋﺎﻗﻞ ﻣﺮ آﻠﻮﺧﻰ را زﻧﺪ‬

‫هﻴﭻ ﺑﺎ ﺳﻨﮕﻰ ﻋﺘﺎﺑﻰ آﺲ آﻨﺪ‬

‫در ﺧﺮد ﺟﺒﺮ از ﻗﺪر رﺳﻮاﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺟﺒﺮى ﺣﺲ ﺧﻮد را ﻣﻨﻜﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﻜﺮ ﺣﺲ ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﻣﺮد ﻗﺪر‬

‫ﻓﻌﻞ ﺣﻖ ﺣﺴﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﻣﻨﻜﺮ ﻓﻌﻞ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻠﻴﻞ‬

‫هﺴﺖ در اﻧﻜﺎر ﻣﺪﻟﻮل دﻟﻴﻞ‬

‫ﺁن ﺑﮕﻮﻳﺪ دود هﺴﺖ و ﻧﺎر ﻧﻰ‬

‫ﻧﻮر ﺷﻤﻌﻰ ﺑﻰز ﺷﻤﻌﻰ روﺷﻨﻰ‬

‫وﻳﻦ هﻤﻰﺑﻴﻨﺪ ﻣﻌﻴﻦ ﻧﺎر را‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﭘﻰ اﻧﻜﺎر را‬

‫ﺟﺎﻣﻪاش ﺳﻮزد ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻧﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺎﻣﻪاش دوزد ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺗﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺗﻔﺴﻄﻂ ﺁﻣﺪ اﻳﻦ دﻋﻮى ﺟﺒﺮ‬

‫ﻻ ﺟﺮم ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮد زﻳﻦ رو ز ﮔﺒﺮ‬

‫ﮔﺒﺮ ﮔﻮﻳﺪ هﺴﺖ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻴﺴﺖ رب‬

‫ﻳﺎ رﺑﻰ ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﻧﺒﻮد ﻣﺴﺘﺤﺐ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ﺟﻬﺎن ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺖ هﻴﭻ‬

‫هﺴﺖ ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﻳﻰ اﻧﺪر ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬

‫ﺟﻤﻠﻪى ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻘﺮ در اﺧﺘﻴﺎر‬

‫اﻣﺮ و ﻧﻬﻰ اﻳﻦ ﺑﻴﺎر و ﺁن ﻣﻴﺎر‬

‫او هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ اﻣﺮ و ﻧﻬﻰ ﻻﺳﺖ‬

‫اﺧﺘﻴﺎرى ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻄﺎﺳﺖ‬

‫ﺣﺲ را ﺣﻴﻮان ﻣﻘﺮ اﺳﺖ اى رﻓﻴﻖ‬

‫ﻟﻴﻚ ادراك دﻟﻴﻞ ﺁﻣﺪ دﻗﻴﻖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺤﺴﻮس اﺳﺖ ﻣﺎ را اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﺧﻮب ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﺮ او ﺗﻜﻠﻴﻒ آﺎر‬

‫درك وﺟﺪاﻧﻰ ﭼﻮن اﺧﺘﻴﺎر و اﺿﻄﺮار و ﺧﺸﻢ و اﺻﻄﺒﺎر و ﺳﻴﺮى و ﻧﺎهﺎر ﺑﻪ ﺟﺎى ﺣﺲ اﺳﺖ آﻪ زرد از‬ ‫ﺳﺮخ ﺑﺪاﻧﺪ و ﻓﺮق آﻨﺪ و ﺧﺮد از ﺑﺰرگ و ﺗﻠﺦ از ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﻣﺸﻚ از ﺳﺮﮔﻴﻦ و درﺷﺖ از ﻧﺮم ﺑﻪ ﺣﺲ ﻣﺲ و‬ ‫ﮔﺮم از ﺳﺮد و ﺳﻮزان از ﺷﻴﺮ ﮔﺮم و ﺗﺮ از ﺧﺸﻚ و ﻣﺲ دﻳﻮار از ﻣﺲ درﺧﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻨﻜﺮ وﺟﺪاﻧﻰ ﻣﻨﻜﺮ ﺣﺲ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ و زﻳﺎدﻩ آﻪ وﺟﺪاﻧﻰ از ﺣﺲ ﻇﺎهﺮ ﺗﺮ اﺳﺖ زﻳﺮا ﺣﺲ را ﺗﻮان ﺑﺴﺘﻦ و ﻣﻨﻊ آﺮدن از اﺣﺴﺎس و ﺑﺴﺘﻦ راﻩ‬ ‫و ﻣﺪﺧﻞ وﺟﺪاﻧﻴﺎت را ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و اﻟﻌﺎﻗﻞ ﻳﻜﻔﻴﻪ اﻻﺷﺎرﻩ‬ ‫درك وﺟﺪاﻧﻰ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺣﺲ ﺑﻮد‬

‫هﺮ دو در ﻳﻚ ﺟﺪول اى ﻋﻢ ﻣﻰرود‬

‫ﻧﻐﺰ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﺮ او آﻦ ﻳﺎ ﻣﻜﻦ‬

‫اﻣﺮ و ﻧﻬﻰ و ﻣﺎﺟﺮاهﺎ و ﺳﺨﻦ‬

‫اﻳﻦ آﻪ ﻓﺮدا اﻳﻦ آﻨﻢ ﻳﺎ ﺁن آﻨﻢ‬

‫اﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺧﺘﻴﺎر اﺳﺖ اى ﺻﻨﻢ‬

‫‪٨٧٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫و ﺁن ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ آﻪ ﺧﻮردى ز ﺁن ﺑﺪى‬

‫ز اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺸﺘﻰ ﻣﻬﺘﺪى‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺮﺁن اﻣﺮ و ﻧﻬﻰ اﺳﺖ و وﻋﻴﺪ‬

‫اﻣﺮ آﺮدن ﺳﻨﮓ ﻣﺮﻣﺮ را آﻪ دﻳﺪ‬

‫هﻴﭻ داﻧﺎ هﻴﭻ ﻋﺎﻗﻞ اﻳﻦ آﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ آﻠﻮخ و ﺳﻨﮓ ﺧﺸﻢ و آﻴﻦ آﻨﺪ‬

‫آﻪ ﺑﮕﻔﺘﻢ آﻪ ﭼﻨﻴﻦ آﻦ ﻳﺎ ﭼﻨﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﻜﺮدﻳﺪ اى ﻣﻮات و ﻋﺎﺟﺰان‬

‫ﻋﻘﻞ آﻰ ﺣﻜﻤﻰ آﻨﺪ ﺑﺮ ﭼﻮب و ﺳﻨﮓ‬

‫ﻋﻘﻞ آﻰ ﭼﻨﮕﻰ زﻧﺪ ﺑﺮ ﻧﻘﺶ ﭼﻨﮓ‬

‫آﺎى ﻏﻼم ﺑﺴﺘﻪ دﺳﺖ اﺷﻜﺴﺘﻪ ﭘﺎ‬

‫ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮ ﮔﻴﺮ و ﺑﻴﺎ ﺳﻮى وﻏﺎ‬

‫ﺧﺎﻟﻘﻰ آﻪ اﺧﺘﺮ و ﮔﺮدون آﻨﺪ‬

‫اﻣﺮ و ﻧﻬﻰ ﺟﺎهﻼﻧﻪ ﭼﻮن آﻨﺪ‬

‫اﺣﺘﻤﺎل ﻋﺠﺰ از ﺣﻖ راﻧﺪى‬

‫ﺟﺎهﻞ و ﮔﻴﺞ و ﺳﻔﻴﻬﺶ ﺧﻮاﻧﺪى‬

‫ﻋﺠﺰ ﻧﺒﻮد از ﻗﺪر ور ﺧﻮد ﺷﻮد‬

‫ﺟﺎهﻠﻰ از ﻋﺎﺟﺰى ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺮك ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻗﻨﻖ را از آﺮم‬

‫ﺑﻰﺳﮓ و ﺑﻰدﻟﻖ ﺁ ﺳﻮى درم‬

‫وز ﻓﻼن ﺳﻮى اﻧﺪر ﺁ هﻴﻦ ﺑﺎ ادب‬

‫ﺗﺎ ﺳﮕﻢ ﺑﻨﺪد ز ﺗﻮ دﻧﺪان و ﻟﺐ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻌﻜﺲ ﺁن آﻨﻰ ﺑﺮ در روى‬

‫ﻻ ﺟﺮم از زﺧﻢ ﺳﮓ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻮى‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن رو آﻪ ﻏﻼﻣﺎن رﻓﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺳﮕﺶ ﮔﺮدد ﺣﻠﻴﻢ و ﻣﻬﺮﻣﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ ﺳﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮى ﻳﺎ روﺑﻬﻰ‬

‫ﺳﮓ ﺑﺸﻮرد از ﺑﻦ هﺮ ﺧﺮ ﮔﻬﻰ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺣﻖ را ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﺧﺸﻢ ﭼﻮن ﻣﻰﺁﻳﺪت ﺑﺮ ﺟﺮم دار‬

‫ﭼﻮن هﻤﻰﺧﺎﻳﻰ ﺗﻮ دﻧﺪان ﺑﺮ ﻋﺪو‬

‫ﭼﻮن هﻤﻰﺑﻴﻨﻰ ﮔﻨﺎﻩ و ﺟﺮم از او‬

‫ﮔﺮ ز ﺳﻘﻒ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻮﺑﻰ ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ اﻓﺘﺪ ﺳﺨﺖ ﻣﺠﺮوﺣﺖ آﻨﺪ‬

‫هﻴﭻ ﺧﺸﻤﻰ ﺁﻳﺪت ﺑﺮ ﭼﻮب ﺳﻘﻒ‬

‫هﻴﭻ اﻧﺪر آﻴﻦ او ﺑﺎﺷﻰ ﺗﻮ وﻗﻒ‬

‫آﻪ ﭼﺮا ﺑﺮ ﻣﻦ زد و دﺳﺘﻢ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫او ﻋﺪو و ﺧﺼﻢ ﺟﺎن ﻣﻦ ﺑﺪﻩﺳﺖ‬

‫آﻮدآﺎن ﺧﺮد را ﭼﻮن ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺰرﮔﺎن را ﻣﻨﺰﻩ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺁن آﻪ دزدد ﻣﺎل ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻰ ﺑﮕﻴﺮ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﺒﺮ ﺳﺎزش اﺳﻴﺮ‬

‫وان آﻪ ﻗﺼﺪ ﻋﻮرت ﺗﻮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺧﺸﻢ از ﺗﻮ ﻣﻰدﻣﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺳﻴﻞ و رﺧﺖ ﺗﻮ ﺑﺮد‬

‫هﻴﭻ ﺑﺎ ﺳﻴﻞ ﺁورد آﻴﻨﻰ ﺧﺮد‬

‫ور ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺑﺎد و دﺳﺘﺎرت رﺑﻮد‬

‫آﻰ ﺗﺮا ﺑﺎ ﺑﺎد دل ﺧﺸﻤﻰ ﻧﻤﻮد‬

‫ﺧﺸﻢ در ﺗﻮ ﺷﺪ ﺑﻴﺎن اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﻰ ﺟﺒﺮﻳﺎﻧﻪ اﻋﺘﺬار‬

‫‪٨٧٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﺷﺘﺮﺑﺎن اﺷﺘﺮى را ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﺁن ﺷﺘﺮ ﻗﺼﺪ زﻧﻨﺪﻩ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺧﺸﻢ اﺷﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎ ﺁن ﭼﻮب او‬

‫ﭘﺲ ز ﻣﺨﺘﺎرى ﺷﺘﺮ ﺑﺮدﻩﺳﺖ ﺑﻮ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳﮓ ﮔﺮ ﺑﺮ او ﺳﻨﮕﻰ زﻧﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁرد ﺣﻤﻠﻪ ﮔﺮدد ﻣﻨﺜﻨﻰ‬

‫ﺳﻨﮓ را ﮔﺮ ﮔﻴﺮد از ﺧﺸﻢ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺗﻮ دورى و ﻧﺪارد ﺑﺮ ﺗﻮ دﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﭼﻮ داﻧﺴﺖ اﺧﺘﻴﺎر‬

‫اﻳﻦ ﻣﮕﻮ اى ﻋﻘﻞ اﻧﺴﺎن ﺷﺮم دار‬

‫روﺷﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻟﻴﻚ از ﻃﻤﻊ ﺳﺤﻮر‬

‫ﺁن ﺧﻮرﻧﺪﻩ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﺑﻨﺪد ز ﻧﻮر‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﻠﻰ ﻣﻴﻞ او ﻧﺎن ﺧﻮردﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫رو ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻧﻬﺪ آﻪ روز ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺣﺮص ﭼﻮن ﺧﻮرﺷﻴﺪ را ﭘﻨﻬﺎن آﻨﺪ‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺮ ﺑﺮهﺎن آﻨﺪ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ هﻢ در ﺑﻴﺎن ﺗﻘﺮﻳﺮ اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻠﻖ و ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ و ﻗﻀﺎ ﺳﻠﺐ آﻨﻨﺪﻩى اﺧﺘﻴﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ دزدى ﺷﺤﻨﻪ را آﺎى ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬

‫ﺁن ﭼﻪ آﺮدم ﺑﻮد ﺁن ﺣﻜﻢ اﻟﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺤﻨﻪ ﺁن ﭼﻪ ﻣﻦ هﻢ ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫ﺣﻜﻢ ﺣﻖ اﺳﺖ اى دو ﭼﺸﻢ روﺷﻨﻢ‬

‫از دآﺎﻧﻰ ﮔﺮ آﺴﻰ ﺗﺮﺑﻰ ﺑﺮد‬

‫آﺎﻳﻦ ز ﺣﻜﻢ اﻳﺰد اﺳﺖ اى ﺑﺎ ﺧﺮد‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮش آﻮﺑﻰ دو ﺳﻪ ﻣﺸﺖ اى آﺮﻩ‬

‫ﺣﻜﻢ ﺣﻖ اﺳﺖ اﻳﻦ آﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎز ﻧﻪ‬

‫در ﻳﻜﻰ ﺗﺮﻩ ﭼﻮ اﻳﻦ ﻋﺬر اى ﻓﻀﻮل‬

‫ﻣﻰﻧﻴﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﺑﻘﺎﻟﻰ ﻗﺒﻮل‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﺬر اﻋﺘﻤﺎدى ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺣﻮاﻟﻰ اژدهﺎﻳﻰ ﻣﻰﺗﻨﻰ‬

‫از ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺬر اى ﺳﻠﻴﻢ ﻧﺎﻧﺒﻴﻞ‬

‫ﺧﻮن و ﻣﺎل و زن هﻤﻪ آﺮدى ﺳﺒﻴﻞ‬

‫هﺮ آﺴﻰ ﭘﺲ ﺳﺒﻠﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﻋﺬر ﺁرد ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻀﻄﺮ آﻨﺪ‬

‫ﺣﻜﻢ ﺣﻖ ﮔﺮ ﻋﺬر ﻣﻰﺷﺎﻳﺪ ﺗﺮا‬

‫ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻣﻮز و ﺑﺪﻩ ﻓﺘﻮى ﻣﺮا‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﺻﺪ ﺁرزو و ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪ ز ﺑﻴﻢ و هﻴﺒﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ آﺮم آﻦ ﻋﺬر را ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻩ‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺎ از دﺳﺖ و ﭘﺎى ﻣﻦ ﮔﺮﻩ‬

‫اﺧﺘﻴﺎرى آﺮدﻩاى ﺗﻮ ﭘﻴﺸﻪاى‬

‫آﺎﺧﺘﻴﺎرى دارم و اﻧﺪﻳﺸﻪاى‬

‫ور ﻧﻪ ﭼﻮن ﺑﮕﺰﻳﺪﻩاى ﺁن ﭘﻴﺸﻪ را‬

‫از ﻣﻴﺎن ﭘﻴﺸﻪهﺎ اى آﺪﺧﺪا‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁﻳﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﻧﻔﺲ و هﻮا‬

‫ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺮدﻩ اﺧﺘﻴﺎر ﺁﻳﺪ ﺗﺮا‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮد ﻳﻚ ﺣﺒﻪ از ﺗﻮ ﻳﺎر ﺳﻮد‬

‫اﺧﺘﻴﺎر ﺟﻨﮓ در ﺟﺎﻧﺖ ﮔﺸﻮد‬

‫‪٨٧٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺷﻜﺮ ﻧﻌﻢ‬

‫اﺧﺘﻴﺎرت ﻧﻴﺴﺖ وز ﺳﻨﮕﻰ ﺗﻮ آﻢ‬

‫دوزﺧﺖ را ﻋﺬر اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫آﺎﻧﺪر اﻳﻦ ﺳﻮزش ﻣﺮا ﻣﻌﺬور ﺑﻴﻦ‬

‫آﺲ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺠﺖ ﭼﻮ ﻣﻌﺬورت ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫وز آﻒ ﺟﻼد اﻳﻦ دورت ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪﻳﻦ داور ﺟﻬﺎن ﻣﻨﻈﻮم ﺷﺪ‬

‫ﺣﺎل ﺁن ﻋﺎﻟﻢ هﻤﺖ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ هﻢ در ﺟﻮاب ﺟﺒﺮى و اﺛﺒﺎت اﺧﺘﻴﺎر و ﺻﺤﺖ اﻣﺮ و ﻧﻬﻰ و ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻋﺬر ﺟﺒﺮى در هﻴﭻ ﻣﻠﺘﻰ و‬ ‫در هﻴﭻ دﻳﻨﻰ ﻣﻘﺒﻮل ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﻮﺟﺐ ﺧﻼص ﻧﻴﺴﺖ از ﺳﺰاى ﺁن آﺎر آﻪ آﺮدﻩ اﺳﺖ ﭼﻨﺎن آﻪ ﺧﻼص ﻧﻴﺎﻓﺖ‬ ‫اﺑﻠﻴﺲ ﺟﺒﺮى ﺑﺪان آﻪ ﮔﻔﺖ ﺑِﻤﺎ َأ ْ‬ ‫ﻏ َﻮ ْﻳ َﺘﻨِﻲ‪ ،‬و اﻟﻘﻠﻴﻞ ﻳﺪل ﻋﻠﻰ اﻟﻜﺜﻴﺮ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﻰرﻓﺖ ﺑﺎﻻى درﺧﺖ‬

‫ﻣﻰﻓﺸﺎﻧﺪ ﺁن ﻣﻴﻮﻩ را دزداﻧﻪ ﺳﺨﺖ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺎغ ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ اى دﻧﻰ‬

‫از ﺧﺪا ﺷﺮﻣﻴﺖ آﻮ ﭼﻪ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ از ﺑﺎغ ﺧﺪا ﺑﻨﺪﻩى ﺧﺪا‬

‫ﮔﺮ ﺧﻮرد ﺧﺮﻣﺎ آﻪ ﺣﻖ آﺮدش ﻋﻄﺎ‬

‫ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺑﺨﻞ ﺑﺮ ﺧﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ ﻏﻨﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ اى اﻳﺒﻚ ﺑﻴﺎور ﺁن رﺳﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﻦ ﺟﻮاب ﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺒﺴﺘﺶ ﺳﺨﺖ ﺁن دم ﺑﺮ درﺧﺖ‬

‫ﻣﻰزد او ﺑﺮ ﭘﺸﺖ و ﺳﺎﻗﺶ ﭼﻮب ﺳﺨﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ از ﺧﺪا ﺷﺮﻣﻰ ﺑﺪار‬

‫ﻣﻰآﺸﻰ اﻳﻦ ﺑﻰﮔﻨﻪ را زار زار‬

‫ﮔﻔﺖ از ﭼﻮب ﺧﺪا اﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩاش‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮش‬

‫ﭼﻮب ﺣﻖ و ﭘﺸﺖ و ﭘﻬﻠﻮ ﺁن او‬

‫ﻣﻦ ﻏﻼم و ﺁﻟﺖ ﻓﺮﻣﺎن او‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﻮﺑﻪ آﺮدم از ﺟﺒﺮ اى ﻋﻴﺎر‬

‫اﺧﺘﻴﺎر اﺳﺖ اﺧﺘﻴﺎر اﺳﺖ اﺧﺘﻴﺎر‬

‫اﺧﺘﻴﺎرات اﺧﺘﻴﺎرش هﺴﺖ آﺮد‬

‫اﺧﺘﻴﺎرش ﭼﻮن ﺳﻮارى زﻳﺮ ﮔﺮد‬

‫اﺧﺘﻴﺎرش اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎ آﻨﺪ‬

‫اﻣﺮ ﺷﺪ ﺑﺮ اﺧﺘﻴﺎرى ﻣﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺣﺎآﻤﻰ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﺑﻰاﺧﺘﻴﺎر‬

‫هﺴﺖ هﺮ ﻣﺨﻠﻮق را در اﻗﺘﺪار‬

‫ﺗﺎ آﺸﺪ ﺑﻰاﺧﺘﻴﺎرى ﺻﻴﺪ را‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮد ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ ﮔﻮش او زﻳﺪ را‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﻰهﻴﭻ ﺁﻟﺘﻰ ﺻﻨﻊ ﺻﻤﺪ‬

‫اﺧﺘﻴﺎرش را آﻤﻨﺪ او آﻨﺪ‬

‫اﺧﺘﻴﺎرش زﻳﺪ را ﻗﻴﺪش آﻨﺪ‬

‫ﺑﻰﺳﮓ و ﺑﻰدام ﺣﻖ ﺻﻴﺪش آﻨﺪ‬

‫ﺁن دروﮔﺮ ﺣﺎآﻢ ﭼﻮﺑﻰ ﺑﻮد‬

‫و ﺁن ﻣﺼﻮر ﺣﺎآﻢ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻮد‬

‫‪٨٧٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺴﺖ ﺁهﻨﮕﺮ ﺑﺮ ﺁهﻦ ﻗﻴﻤﻰ‬

‫هﺴﺖ ﺑﻨﺎ هﻢ ﺑﺮ ﺁﻟﺖ ﺣﺎآﻤﻰ‬

‫ﻧﺎدر اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﺳﺎﺟﺪ اﻧﺪر اﺧﺘﻴﺎرش ﺑﻨﺪﻩوار‬

‫ﻗﺪرت ﺗﻮ ﺑﺮ ﺟﻤﺎدات از ﻧﺒﺮد‬

‫آﻰ ﺟﻤﺎدى را از ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻔﻰ آﺮد‬

‫ﻗﺪرﺗﺶ ﺑﺮ اﺧﺘﻴﺎرات ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫ﻧﻔﻰ ﻧﻜﻨﺪ اﺧﺘﻴﺎرى را از ﺁن‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﺶ ﻣﻰﮔﻮى ﺑﺮ وﺟﻪ آﻤﺎل‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺟﺒﺮ و ﺿﻼل‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﮔﻔﺘﻰ آﻔﺮ ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ وى اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ هﻢ ﻣﻰدان آﻪ هﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻰﺧﻮاﻩ ﺗﻮ ﺧﻮد آﻔﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﻔﺮ ﺑﻰﺧﻮاهﺶ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﮔﻔﺘﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻣﺮ ﻋﺎﺟﺰ را ﻗﺒﻴﺢ اﺳﺖ و ذﻣﻴﻢ‬

‫ﺧﺸﻢ ﺑﺪﺗﺮ ﺧﺎﺻﻪ از رب رﺣﻴﻢ‬

‫ﮔﺎو ﮔﺮ ﻳﻮﻏﻰ ﻧﮕﻴﺮد ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫هﻴﭻ ﮔﺎوى آﻪ ﻧﭙﺮد ﺷﺪ ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ﮔﺎو ﭼﻮن ﻣﻌﺬور ﻧﺒﻮد در ﻓﻀﻮل‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﮔﺎو از ﭼﻪ ﻣﻌﺬور اﺳﺖ و دول‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪاى رﻧﺠﻮر ﺳﺮ را ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺪ‬

‫اﺧﺘﻴﺎرت هﺴﺖ ﺑﺮﺳﺒﻠﺖ ﻣﺨﻨﺪ‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ آﺰ ﺟﺎم ﺣﻖ ﻳﺎﺑﻰ ﻧﻮى‬

‫ﺑﻰﺧﻮد و ﺑﻰاﺧﺘﻴﺎر ﺁن ﮔﻪ ﺷﻮى‬

‫ﺁن ﮔﻪ ﺁن ﻣﻰ را ﺑﻮد آﻞ اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﺗﻮ ﺷﻮى ﻣﻌﺬور ﻣﻄﻠﻖ ﻣﺴﺖوار‬

‫هﺮ ﭼﻪ آﻮﺑﻰ آﻔﺘﻪى ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ ﺁن‬

‫هﺮ ﭼﻪ روﺑﻰ رﻓﺘﻪى ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ ﺁن‬

‫آﻰ آﻨﺪ ﺁن ﻣﺴﺖ ﺟﺰ ﻋﺪل و ﺻﻮاب‬

‫آﻪ ز ﺟﺎم ﺣﻖ آﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ او ﺷﺮاب‬

‫ﺟﺎدوان ﻓﺮﻋﻮن را ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺴﺖ را ﭘﺮواى دﺳﺖ و ﭘﺎى ﻧﻴﺴﺖ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎى ﻣﺎ ﻣﻰ ﺁن واﺣﺪ اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ ﻇﺎهﺮ ﺳﺎﻳﻪ اﺳﺖ و آﺎﺳﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﻨﻰ ﻣﺎ ﺷﺎء اﻟﻠﱠﻪ آﺎن ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮاﺳﺖ او و رﺿﺎ رﺿﺎى اوﺳﺖ‪ ،‬رﺿﺎى او ﺟﻮﻳﻴﺪ و از ﺧﺸﻢ دﻳﮕﺮان‬ ‫و رد دﻳﮕﺮان دل ﺗﻨﮓ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺁن آﺎن اﮔﺮ ﭼﻪ ﻟﻔﻆ ﻣﺎﺿﻰ اﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ در ﻓﻌﻞ ﺧﺪا ﻣﺎﺿﻰ و ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ ﻧﺒﺎﺷﺪ آﻪ‬ ‫ﻟﻴﺲ ﻋﻨﺪ اﷲ ﺻﺒﺎح و ﻻ ﻣﺴﺎء‬ ‫ﻗﻮل ﺑﻨﺪﻩ اﻳﺶ ﺷﺎء اﻟﻠﱠﻪ آﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ ﺁن ﻧﺒﻮد آﻪ ﺗﻨﺒﻞ آﻦ در ﺁن‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺤﺮﻳﺾ اﺳﺖ ﺑﺮ اﺧﻼص و ﺟﺪ‬

‫آﻪ در ﺁن ﺧﺪﻣﺖ ﻓﺰون ﺷﻮ ﻣﺴﺘﻌﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺁن ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ ﺗﻮ راد‬

‫آﺎر آﺎر ﺗﺴﺖ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻣﺮاد‬

‫ﺁن ﮔﻬﺎن ﺗﻨﺒﻞ آﻨﻰ ﺟﺎﻳﺰ ﺑﻮد‬

‫آﺎﻧﭽﻪ ﺧﻮاهﻰ و ﺁن ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﺁن ﺷﻮد‬

‫‪٨٧٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ اﻳﺶ ﺷﺎء اﻟﻠﱠﻪ آﺎن‬

‫ﺣﻜﻢ ﺣﻜﻢ اوﺳﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﺟﺎودان‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﺻﺪ ﻣﺮدﻩ اﻧﺪر ورد او‬

‫ﺑﺮ ﻧﮕﺮدى ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻪ ﮔﺮد او‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺁن ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ وزﻳﺮ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺁن اوﺳﺖ اﻧﺪر دار و ﮔﻴﺮ‬

‫ﮔﺮد او ﮔﺮدان ﺷﻮى ﺻﺪ ﻣﺮدﻩ زود‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮﻳﺰد ﺑﺮ ﺳﺮت اﺣﺴﺎن و ﺟﻮد‬

‫ﻳﺎ ﮔﺮﻳﺰى از وزﻳﺮ و ﻗﺼﺮ او‬

‫اﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮى ﻧﺼﺮ او‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ زﻳﻦ ﺳﺨﻦ آﺎهﻞ ﺷﺪى‬

‫ﻣﻨﻌﻜﺲ ادراك و ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻣﺪى‬

‫اﻣﺮ اﻣﺮ ﺁن ﻓﻼن ﺧﻮاﺟﻪﺳﺖ هﻴﻦ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎ ﺟﺰ او آﻤﺘﺮ ﻧﺸﻴﻦ‬

‫ﮔﺮد ﺧﻮاﺟﻪ ﮔﺮد ﭼﻮن اﻣﺮ ﺁن اوﺳﺖ‬

‫آﺎو آﺸﺪ دﺷﻤﻦ رهﺎﻧﺪ ﺟﺎن دوﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ او ﺧﻮاهﺪ هﻤﺎن ﻳﺎﺑﻰ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﻳﺎوﻩ آﻢ رو ﺧﺪﻣﺖ او ﺑﺮ ﮔﺰﻳﻦ‬

‫ﻧﻰ ﭼﻮ ﺣﺎآﻢ اوﺳﺖ ﮔﺮد او ﻣﮕﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮى ﻧﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎﻩ و روى زرد‬

‫ﺣﻖ ﺑﻮد ﺗﺎوﻳﻞ آﺎن ﮔﺮﻣﺖ آﻨﺪ‬

‫ﭘﺮ اﻣﻴﺪ و ﭼﺴﺖ و ﺑﺎ ﺷﺮﻣﺖ آﻨﺪ‬

‫ور آﻨﺪ ﺳﺴﺘﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ ﺑﺪان‬

‫هﺴﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ و ﻧﻪ ﺗﺎوﻳﻞ اﺳﺖ ﺁن‬

‫اﻳﻦ ﺑﺮاى ﮔﺮم آﺮدن ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻴﺮد ﻧﺎاﻣﻴﺪان را دو دﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﻨﻰ ﻗﺮﺁن ز ﻗﺮﺁن ﭘﺮس و ﺑﺲ‬

‫وز آﺴﻰ آﺎﺗﺶ زدﻩﺳﺖ اﻧﺪر هﻮس‬

‫ﭘﻴﺶ ﻗﺮﺁن ﮔﺸﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ و ﭘﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻋﻴﻦ روح او ﻗﺮﺁن ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫روﻏﻨﻰ آﺎو ﺷﺪ ﻓﺪاى ﮔﻞ ﺑﻜﻞ‬

‫ﺧﻮاﻩ روﻏﻦ ﺑﻮى آﻦ ﺧﻮاهﻰ ﺗﻮ ﮔﻞ‬

‫و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻗﺪ ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ ﻳﻌﻨﻰ ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ و آﺘﺐ ﻻ ﻳﺴﺘﻮى اﻟﻄﺎﻋﺔ و اﻟﻤﻌﺼﻴﺔ ﻻ ﻳﺴﺘﻮى اﻻﻣﺎﻧﺔ و اﻟﺴﺮﻗﺔ‪ ،‬ﺟﻒ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﺴﻨِﻴ َ‬ ‫ﺤِ‬ ‫ﺟ َﺮ ا ْﻟ ُﻤ ْ‬ ‫ن اﻟﻠﱠ َﻪ ﻻ ُﻳﻀِﻴ ُﻊ َأ ْ‬ ‫اﻟﻘﻠﻢ ان ﻻ ﻳﺴﺘﻮى اﻟﺸﻜﺮ و اﻟﻜﻔﺮان‪ ،‬ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ ِإ ﱠ‬ ‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺎوﻳﻞ ﻗﺪ ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺗﺤﺮﻳﺾ اﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﻐﻞ اهﻢ‬

‫ﭘﺲ ﻗﻠﻢ ﺑﻨﻮﺷﺖ آﻪ هﺮ آﺎر را‬

‫ﻻﻳﻖ ﺁن هﺴﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ و ﺟﺰا‬

‫آﮋ روى ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ آﮋ ﺁﻳﺪت‬

‫راﺳﺘﻰ ﺁرى ﺳﻌﺎدت زاﻳﺪت‬

‫ﻇﻠﻢ ﺁرى ﻣﺪﺑﺮى ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ﻋﺪل ﺁرى ﺑﺮ ﺧﻮرى ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪزدد دﺳﺖ ﺷﺪ ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ﺧﻮرد ﺑﺎدﻩ ﻣﺴﺖ ﺷﺪ ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ﺗﻮ روا دارى روا ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺣﻖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻌﺰول ﺁﻳﺪ از ﺣﻜﻢ ﺳﺒﻖ‬

‫‪٨٧٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻪ ز دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮون رﻓﺘﻪﺳﺖ آﺎر‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﻴﺎ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺰار‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺁن ﺑﻮد ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻜﺴﺎن ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻋﺪل و ﺳﺘﻢ‬

‫ﻓﺮق ﺑﻨﻬﺎدم ﻣﻴﺎن ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫ﻓﺮق ﺑﻨﻬﺎدم ز ﺑﺪ هﻢ از ﺑﺘﺮ‬

‫ذرﻩاى ﮔﺮ در ﺗﻮ اﻓﺰوﻧﻰ ادب‬

‫ﺑﺎﺷﺪ از ﻳﺎرت ﺑﺪاﻧﺪ ﻓﻀﻞ رب‬

‫ﻗﺪر ﺁن ذرﻩ ﺗﺮا اﻓﺰون دهﺪ‬

‫ذرﻩ ﭼﻮن آﻮهﻰ ﻗﺪم ﺑﻴﺮون ﻧﻬﺪ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﻰ آﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ او‬

‫ﻓﺮق ﻧﺒﻮد از اﻣﻴﻦ و ﻇﻠﻢ ﺟﻮ‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﻰﻟﺮزد ز ﺑﻴﻢ رد او‬

‫وان آﻪ ﻃﻌﻨﻪ ﻣﻰزﻧﺪ در ﺟﺪ او‬

‫ﻓﺮق ﻧﺒﻮد هﺮ دو ﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮش‬

‫ﺷﺎﻩ ﻧﺒﻮد ﺧﺎك ﺗﻴﺮﻩ ﺑﺮ ﺳﺮش‬

‫ذرﻩاى ﮔﺮ ﺟﻬﺪ ﺗﻮ اﻓﺰون ﺑﻮد‬

‫در ﺗﺮازوى ﺧﺪا ﻣﻮزون ﺑﻮد‬

‫ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﺷﺎهﺎن هﻤﺎرﻩ ﺟﺎن آﻨﻰ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ اﻳﺸﺎن ز ﻏﺪر و روﺷﻨﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻏﻤﺎزى آﻪ ﺑﺪ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﺮا‬

‫ﺿﺎﻳﻊ ﺁرد ﺧﺪﻣﺘﺖ را ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﺎهﻰ آﻪ ﺳﻤﻴﻊ اﺳﺖ و ﺑﺼﻴﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻏﻤﺎزان ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺎى ﮔﻴﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻏﻤﺎزان از او ﺁﻳﺲ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺳﻮى ﻣﺎ ﺁﻳﻨﺪ و اﻓﺰاﻳﻨﺪ ﺑﻨﺪ‬

‫ﺑﺲ ﺟﻔﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺷﻪ را ﭘﻴﺶ ﻣﺎ‬

‫آﻪ ﺑﺮو ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ آﻢ آﻦ وﻓﺎ‬

‫ﻣﻌﻨﻰ ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ آﻰ ﺁن ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﺟﻔﺎهﺎ ﺑﺎ وﻓﺎ ﻳﻜﺴﺎن ﺑﻮد‬

‫ﺑﻞ ﺟﻔﺎ را هﻢ ﺟﻔﺎ ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ‬

‫و ﺁن وﻓﺎ را هﻢ وﻓﺎ ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ‬

‫ﻋﻔﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻟﻴﻚ آﻮ ﻓﺮ اﻣﻴﺪ‬

‫آﻪ ﺑﻮد ﺑﻨﺪﻩ ز ﺗﻘﻮى رو ﺳﭙﻴﺪ‬

‫دزد را ﮔﺮ ﻋﻔﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺎن ﺑﺮد‬

‫آﻰ وزﻳﺮ و ﺧﺎزن ﻣﺨﺰن ﺷﻮد‬

‫اى اﻣﻴﻦ اﻟﺪﻳﻦ رﺑﺎﻧﻰ ﺑﻴﺎ‬

‫آﺰ اﻣﺎﻧﺖ رﺳﺖ هﺮ ﺗﺎج و ﻟﻮا‬

‫ﭘﻮر ﺳﻠﻄﺎن ﮔﺮ ﺑﺮ او ﺧﺎﻳﻦ ﺷﻮد‬

‫ﺁن ﺳﺮش از ﺗﻦ ﺑﺪان ﺑﺎﻳﻦ ﺷﻮد‬

‫ور ﻏﻼم هﻨﺪوﻳﻰ ﺁرد وﻓﺎ‬

‫دوﻟﺖ او را ﻣﻰزﻧﺪ ﻃﺎل ﺑﻘﺎ‬

‫ﭼﻪ ﻏﻼم ار ﺑﺮ درى ﺳﮓ ﺑﺎ وﻓﺎﺳﺖ‬

‫در دل ﺳﺎﻻر او را ﺻﺪ رﺿﺎﺳﺖ‬

‫زﻳﻦ ﭼﻮ ﺳﮓ را ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﭘﻮزش دهﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد ﺷﻴﺮى ﭼﻪ ﭘﻴﺮوزش آﻨﺪ‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ دزدى آﻪ ﺧﺪﻣﺘﻬﺎ آﻨﺪ‬

‫ﺻﺪق او ﺑﻴﺦ ﺟﻔﺎ را ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻓﻀﻴﻞ رﻩ زﻧﻰ آﺎو راﺳﺖ ﺑﺎﺧﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ دﻩ ﻣﺮدﻩ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺗﻮﺑﻪ ﺗﺎﺧﺖ‬

‫‪٨٨٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫و ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺳﺎﺣﺮان ﻓﺮﻋﻮن را‬

‫رو ﺳﻴﻪ آﺮدﻧﺪ از ﺻﺒﺮ و وﻓﺎ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ دادﻧﺪ در ﺟﺮم ﻗﻮد‬

‫ﺁن ﺑﻪ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻋﺒﺎدت آﻰ ﺷﻮد‬

‫ﺗﻮ آﻪ ﭘﻨﺠﻪ ﺳﺎل ﺧﺪﻣﺖ آﺮدﻩاى‬

‫آﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺻﺪﻗﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردﻩاى‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن دروﻳﺶ آﻪ در هﺮى ﻏﻼﻣﺎن ﺁراﺳﺘﻪى ﻋﻤﻴﺪ ﺧﺮاﺳﺎن را دﻳﺪ و ﺑﺮ اﺳﺒﺎن ﺗﺎزى و ﻗﺒﺎهﺎى زرﺑﻔﺖ و‬ ‫آﻼهﻬﺎى ﻣﻐﺮق و ﻏﻴﺮ ﺁن‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪ آﻪ اﻳﻨﻬﺎ آﺪام اﻣﻴﺮاﻧﻨﺪ و ﭼﻪ ﺷﺎهﺎﻧﻨﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ او را آﻪ اﻳﻨﻬﺎ اﻣﻴﺮان ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ اﻳﻨﻬﺎ‬ ‫ﻏﻼﻣﺎن ﻋﻤﻴﺪ ﺧﺮاﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬روى ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن آﺮد آﻪ اى ﺧﺪا ﻏﻼم ﭘﺮوردن از ﻋﻤﻴﺪ ﺑﻴﺎﻣﻮز‪،‬‬ ‫ﺁن ﺟﺎ ﻣﺴﺘﻮﻓﻰ را ﻋﻤﻴﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﺴﺘﺎخ رو اﻧﺪر هﺮى‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪى او ﻏﻼم ﻣﻬﺘﺮى‬

‫ﺟﺎﻣﻪى اﻃﻠﺲ آﻤﺮ زرﻳﻦ روان‬

‫روى آﺮدى ﺳﻮى ﻗﺒﻠﻪى ﺁﺳﻤﺎن‬

‫آﺎى ﺧﺪا زﻳﻦ ﺧﻮاﺟﻪى ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻨﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻴﺎﻣﻮزى ﺗﻮ ﺑﻨﺪﻩ داﺷﺘﻦ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﭘﺮوردن ﺑﻴﺎﻣﻮز اى ﺧﺪا‬

‫زﻳﻦ رﺋﻴﺲ و اﺧﺘﻴﺎر ﺷﺎﻩ ﻣﺎ‬

‫ﺑﻮد ﻣﺤﺘﺎج و ﺑﺮهﻨﻪ و ﺑﻰﻧﻮا‬

‫در زﻣﺴﺘﺎن ﻟﺮز ﻟﺮزان از هﻮا‬

‫اﻧﺒﺴﺎﻃﻰ آﺮد ﺁن از ﺧﻮد ﺑﺮى‬

‫ﺟﺮاﺗﻰ ﺑﻨﻤﻮد او از ﻟﻤﺘﺮى‬

‫اﻋﺘﻤﺎدش ﺑﺮ هﺰاران ﻣﻮهﺒﺖ‬

‫آﻪ ﻧﺪﻳﻢ ﺣﻖ ﺷﺪ اهﻞ ﻣﻌﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪﻳﻢ ﺷﺎﻩ ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻣﻜﻦ ﺁن آﻪ ﻧﺪارى ﺁن ﺳﻨﺪ‬

‫ﺣﻖ ﻣﻴﺎن داد و ﻣﻴﺎن ﺑﻪ از آﻤﺮ‬

‫ﮔﺮ آﺴﻰ ﺗﺎﺟﻰ دهﺪ او داد ﺳﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻳﻜﻰ روزى آﻪ ﺷﺎﻩ ﺁن ﺧﻮاﺟﻪ را‬

‫ﻣﺘﻬﻢ آﺮد و ﺑﺒﺴﺘﺶ دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫ﺁن ﻏﻼﻣﺎن را ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫آﻪ دﻓﻴﻨﻪى ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﺪ زود‬

‫ﺳﺮ او ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ اى ﺧﺴﺎن‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﺮم از ﺷﻤﺎ ﺣﻠﻖ و ﻟﺴﺎن‬

‫ﻣﺪت ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﺷﺎن ﺗﻌﺬﻳﺐ آﺮد‬

‫روز و ﺷﺐ اﺷﻜﻨﺠﻪ و اﻓﺸﺎر و درد‬

‫ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ آﺮدﺷﺎن و ﻳﻚ ﻏﻼم‬

‫راز ﺧﻮاﺟﻪ واﻧﮕﻔﺖ از اهﺘﻤﺎم‬

‫ﮔﻔﺘﺶ اﻧﺪر ﺧﻮاب هﺎﺗﻒ آﺎى آﻴﺎ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮدن هﻢ ﺑﻴﺎﻣﻮز و ﺑﻴﺎ‬

‫اى درﻳﺪﻩ ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ ﻳﻮﺳﻔﺎن‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪرد ﮔﺮﮔﺖ ﺁن از ﺧﻮﻳﺶ دان‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﻰﺑﺎﻓﻰ هﻤﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﭙﻮش‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﻰآﺎرى هﻤﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻨﻮش‬

‫‪٨٨١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻓﻌﻞ ﺗﺴﺖ اﻳﻦ ﻏﺼﻪهﺎى دم ﺑﻪ دم‬

‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻣﻌﻨﻰ ﻗﺪ ﺟﻒ اﻟﻘﻠﻢ‬

‫آﻪ ﻧﮕﺮدد ﺳﻨﺖ ﻣﺎ از رﺷﺪ‬

‫ﻧﻴﻚ را ﻧﻴﻜﻰ ﺑﻮد ﺑﺪ راﺳﺖ ﺑﺪ‬

‫آﺎر آﻦ هﻴﻦ آﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ دﻳﻮى ﺗﻴﻎ او ﺑﺮﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﺸﺖ از ﺗﻴﻎ اﻳﻤﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫از ﺳﻠﻴﻤﺎن هﻴﭻ او را ﺧﻮف ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺣﻜﻢ او ﺑﺮ دﻳﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﻣﻠﻚ‬

‫رﻧﺞ در ﺧﺎك اﺳﺖ ﻧﻪ ﻓﻮق ﻓﻠﻚ‬

‫ﺗﺮك آﻦ اﻳﻦ ﺟﺒﺮ را آﻪ ﺑﺲ ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ ﺳ ّﺮ ﺳ ّﺮ ﺟﺒﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﺮك آﻦ اﻳﻦ ﺟﺒﺮ ﺟﻤﻊ ﻣﻨﺒﻼن‬

‫ﺗﺎ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﺑﻰ از ﺁن ﺟﺒﺮ ﭼﻮ ﺟﺎن‬

‫ﺗﺮك ﻣﻌﺸﻮﻗﻰ آﻦ و آﻦ ﻋﺎﺷﻘﻰ‬

‫اى ﮔﻤﺎن ﺑﺮدﻩ آﻪ ﺧﻮب و ﻓﺎﻳﻘﻰ‬

‫اى آﻪ در ﻣﻌﻨﻰ ز ﺷﺐ ﺧﺎﻣﺶﺗﺮى‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮد را ﭼﻨﺪ ﺟﻮﻳﻰ ﻣﺸﺘﺮى‬

‫ﺳﺮ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻨﺪ ﭘﻴﺸﺖ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ‬

‫رﻓﺖ در ﺳﻮداى اﻳﺸﺎن دهﺮ ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮا ﮔﻮﻳﻰ ﺣﺴﺪ اﻧﺪر ﻣﭙﻴﭻ‬

‫ﭼﻪ ﺣﺴﺪ ﺁرد آﺴﻰ از ﻓﻮت هﻴﭻ‬

‫هﺴﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﺴﺎن اى ﭼﺸﻢ ﺷﻮخ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﻘﺶ ﺧﺮد آﺮدن ﺑﺮ آﻠﻮخ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺗﻌﻠﻴﻢ آﻦ ﻋﺸﻖ و ﻧﻈﺮ‬

‫آﺎن ﺑﻮد ﭼﻮن ﻧﻘﺶ ﻓﻰ ﺟﺮم اﻟﺤﺠﺮ‬

‫ﻧﻔﺲ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺗﺴﺖ ﺷﺎﮔﺮد وﻓﺎ‬

‫ﻏﻴﺮ ﻓﺎﻧﻰ ﺷﺪ آﺠﺎ ﺟﻮﻳﻰ آﺠﺎ‬

‫ﺗﺎ آﻨﻰ ﻣﺮ ﻏﻴﺮ را ﺣﺒﺮ و ﺳﻨﻰ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺪ ﺧﻮ و ﺧﺎﻟﻰ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﻣﺘﺼﻞ ﭼﻮن ﺷﺪ دﻟﺖ ﺑﺎ ﺁن ﻋﺪن‬

‫هﻴﻦ ﺑﮕﻮ ﻣﻬﺮاس از ﺧﺎﻟﻰﺷﺪن‬

‫ﻞ زﻳﻦ ﺁﻣﺪش آﺎى راﺳﺘﻴﻦ‬ ‫اﻣﺮ ُﻗ ْ‬

‫آﻢ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ ﺑﮕﻮ درﻳﺎﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫َأ ْﻧ ِ‬ ‫ﺼﺘُﻮا ﻳﻌﻨﻰ آﻪ ﺁﺑﺖ را ﺑﻪ ﻻغ‬

‫هﻴﻦ ﺗﻠﻒ آﻢ آﻦ آﻪ ﻟﺐ ﺧﺸﻚ اﺳﺖ ﺑﺎغ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد اى ﭘﺪر‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﺗﺮك آﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﮕﺮ‬

‫ﻏﻴﺮﺗﻢ ﻧﺎﻳﺪ آﻪ ﭘﻴﺸﺖ ﺑﻴﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻨﺪﻧﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺖ در ﭘﺲ ﭘﺮدﻩى آﺮم‬

‫ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﻧﻌﺮﻩ زﻧﺎن ﺑﻴﻦ دم ﺑﻪ دم‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺁن ﻋﺎﺷﻘﺎن ﻏﻴﺐ ﺑﺎش‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن ﭘﻨﺞ روزﻩ آﻢ ﺗﺮاش‬

‫آﻪ ﺑﺨﻮردﻧﺪت ز ﺧﺪﻋﻪ و ﺟﺬﺑﻪاى‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ز ﻳﺸﺎن ﻧﺪﻳﺪى ﺣﺒﻪاى‬

‫ﭼﻨﺪ هﻨﮕﺎﻣﻪ ﻧﻬﻰ ﺑﺮ راﻩ ﻋﺎم‬

‫ﮔﺎم ﺧﺴﺘﻰ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ هﻴﭻ آﺎم‬

‫وﻗﺖ ﺻﺤﺖ ﺟﻤﻠﻪ ﻳﺎرﻧﺪ و ﺣﺮﻳﻒ‬

‫وﻗﺖ درد و ﻏﻢ ﺑﺠﺰ ﺣﻖ آﻮ اﻟﻴﻒ‬

‫‪٨٨٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫وﻗﺖ درد ﭼﺸﻢ و دﻧﺪان هﻴﭻ آﺲ‬

‫دﺳﺖ ﺗﻮ ﮔﻴﺮد ﺑﺠﺰ ﻓﺮﻳﺎد رس‬

‫ﭘﺲ هﻤﺎن درد و ﻣﺮض را ﻳﺎد دار‬

‫ﭼﻮن اﻳﺎز از ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ آﻦ اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ ﺁن ﺣﺎﻟﺖ درد ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﺖ ﺁن اﻳﺎز ﺁن را ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺁن آﺎﻓﺮ ﺟﺒﺮى ﺁن ﺳﻨﻰ را آﻪ ﺑﻪ اﺳﻼﻣﺶ دﻋﻮت ﻣﻰآﺮد و ﺑﻪ ﺗﺮك اﻋﺘﻘﺎد ﺟﺒﺮش دﻋﻮت‬ ‫ﻣﻰآﺮد و دراز ﺷﺪن ﻣﻨﺎﻇﺮﻩ از ﻃﺮﻓﻴﻦ آﻪ ﻣﺎدﻩى اﺷﻜﺎل و ﺟﻮاب را ﻧﺒﺮد اﻻ ﻋﺸﻖ ﺣﻘﻴﻘﻰ آﻪ او را ﭘﺮواى‬ ‫ﺁن ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬و ذﻟﻚ ﻓﻀﻞ اﻟﻠﱠﻪ ﻳﺆﺗﻴﻪ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء‬ ‫آﺎﻓﺮ ﺟﺒﺮى ﺟﻮاب ﺁﻏﺎز آﺮد‬

‫آﻪ از ﺁن ﺣﻴﺮان ﺷﺪ ﺁن ﻣﻨﻄﻴﻖ ﻣﺮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﮔﺮ ﻣﻦ ﺁن ﺟﻮاﺑﺎت و ﺳﺆال‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﮔﻮﻳﻢ ﺑﻤﺎﻧﻢ زﻳﻦ ﻣﻘﺎل‬

‫ز ﺁن ﻣﻬﻢﺗﺮ ﮔﻔﺘﻨﻴﻬﺎ هﺴﺘﻤﺎن‬

‫آﻪ ﺑﺪان ﻓﻬﻢ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻳﺎﺑﺪ ﻧﺸﺎن‬

‫اﻧﺪآﻰ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺁن ﺑﺤﺚ اى ﻋﺘﻞ‬

‫ز اﻧﺪآﻰ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ﻗﺎﻧﻮن آﻞ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺤﺚ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺣﺸﺮ ﺑﺸﺮ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺟﺒﺮى و اهﻞ ﻗﺪر‬

‫ﮔﺮ ﻓﺮوﻣﺎﻧﺪى ز دﻓﻊ ﺧﺼﻢ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻣﺬهﺐ اﻳﺸﺎن ﺑﺮ اﻓﺘﺎدى ز ﭘﻴﺶ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮون ﺷﻮﺷﺎن ﻧﺒﻮدى در ﺟﻮاب‬

‫ﭘﺲ رﻣﻴﺪﻧﺪى از ﺁن راﻩ ﺗﺒﺎب‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﻘﻀﻰ ﺑﺪ دوام ﺁن روش‬

‫ﻣﻰدهﺪﺷﺎن از دﻻﻳﻞ ﭘﺮورش‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﻣﻠﺰم از اﺷﻜﺎل ﺧﺼﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد ﻣﺤﺠﻮب از اﻗﺒﺎل ﺧﺼﻢ‬

‫ﺗﺎ آﻪ اﻳﻦ هﻔﺘﺎد و دو ﻣﻠﺖ ﻣﺪام‬

‫در ﺟﻬﺎن ﻣﺎﻧﺪ اﻟﻰ ﻳﻮم اﻟﻘﻴﺎم‬

‫ﭼﻮن ﺟﻬﺎن ﻇﻠﻤﺖ اﺳﺖ و ﻏﻴﺐ اﻳﻦ‬

‫از ﺑﺮاى ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺎﻧﺪ اﻳﻦ هﻔﺘﺎد و دو‬

‫آﻢ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻣﺒﺘﺪع را ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ‬

‫ﻋﺰت ﻣﺨﺰن ﺑﻮد اﻧﺪر ﺑﻬﺎ‬

‫آﻪ ﺑﺮ او ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﺷﺪ ﻗﻔﻠﻬﺎ‬

‫ﻋﺰت ﻣﻘﺼﺪ ﺑﻮد اى ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ راﻩ و ﻋﻘﺒﻪ و راﻩ زن‬

‫ﻋﺰت آﻌﺒﻪ ﺑﻮد و ﺁن ﻧﺎدﻳﻪ‬

‫رﻩ زﻧﻰ اﻋﺮاب و ﻃﻮل ﺑﺎدﻳﻪ‬

‫هﺮ روش هﺮ رﻩ آﻪ ﺁن ﻣﺤﻤﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻋﻘﺒﻪاى و ﻣﺎﻧﻌﻰ و رﻩ زﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ روش ﺧﺼﻢ و ﺣﻘﻮد ﺁن ﺷﺪﻩ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻘﻠﺪ در دو رﻩ ﺣﻴﺮان ﺷﺪﻩ‬

‫ﺻﺪق هﺮ دو ﺿﺪ ﺑﻴﻨﺪ در روش‬

‫هﺮ ﻓﺮﻳﻘﻰ در رﻩ ﺧﻮد ﺧﻮش ﻣﻨﺶ‬

‫‪٨٨٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﺟﻮاﺑﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻰﺑﻨﺪد ﺳﺘﻴﺰ‬

‫ﺑﺮ هﻤﺎن دم ﺗﺎ ﺑﻪ روز رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫آﻪ ﻣﻬﺎن ﻣﺎ ﺑﺪاﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﺟﻮاب‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ از ﻣﺎ ﺷﺪ ﻧﻬﺎن وﺟﻪ ﺻﻮاب‬

‫ﭘﻮز ﺑﻨﺪ وﺳﻮﺳﻪ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ور ﻧﻪ آﻰ وﺳﻮاس را ﺑﺴﺘﻪﺳﺖ آﺲ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺷﻮ ﺷﺎهﺪى ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺠﻮ‬

‫ﺻﻴﺪ ﻣﺮﻏﺎﺑﻰ هﻤﻰآﻦ ﺟﻮ ﺑﻪ ﺟﻮ‬

‫آﻰ ﺑﺮى ز ﺁن ﺁب آﺎن ﺁﺑﺖ ﺑﺮد‬

‫آﻰ آﻨﻰ ز ﺁن ﻓﻬﻢ ﻓﻬﻤﺖ را ﺧﻮرد‬

‫ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﻣﻌﻘﻮﻟﻬﺎ ﻣﻌﻘﻮﻟﻬﺎ‬

‫ﻳﺎﺑﻰ اﻧﺪر ﻋﺸﻖ ﺑﺎ ﻓﺮ و ﺑﻬﺎ‬

‫ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﻋﻘﻞ ﺗﻮ ﺣﻖ را ﻋﻘﻠﻬﺎ ﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺪان ﺗﺪﺑﻴﺮ اﺳﺒﺎب ﺳﻤﺎ ﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻋﻘﻞ ﺁورى ارزاق را‬

‫ز ﺁن دﮔﺮ ﻣﻔﺮش آﻨﻰ اﻃﺒﺎق را‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﺎزى ﻋﻘﻞ در ﻋﺸﻖ ﺻﻤﺪ‬

‫ﻋﺸﺮ اﻣﺜﺎﻟﺖ دهﺪ ﻳﺎ هﻔﺖ ﺻﺪ‬

‫ﺁن زﻧﺎن ﭼﻮن ﻋﻘﻠﻬﺎ درﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ رواق ﻋﺸﻖ ﻳﻮﺳﻒ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻋﻘﻠﺸﺎن ﻳﻚ دم ﺳﺘﺪ ﺳﺎﻗﻰ ﻋﻤﺮ‬

‫ﺳﻴﺮ ﮔﺸﺘﻨﺪ از ﺧﺮد ﺑﺎﻗﻰ ﻋﻤﺮ‬

‫اﺻﻞ ﺻﺪ ﻳﻮﺳﻒ ﺟﻤﺎل ذو اﻟﺠﻼل‬

‫اى آﻢ از زن ﺷﻮ ﻓﺪاى ﺁن ﺟﻤﺎل‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﺮد ﺑﺤﺚ را اى ﺟﺎن و ﺑﺲ‬

‫آﺎو ز ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﺷﻮد ﻓﺮﻳﺎد رس‬

‫ﺣﻴﺮﺗﻰ ﺁﻳﺪ ز ﻋﺸﻖ ﺁن ﻧﻄﻖ را‬

‫زهﺮﻩ ﻧﺒﻮد آﻪ آﻨﺪ او ﻣﺎﺟﺮا‬

‫آﻪ ﺑﺘﺮﺳﺪ ﮔﺮ ﺟﻮاﺑﻰ وا دهﺪ‬

‫ﮔﻮهﺮى از ﻟﻨﺞ او ﺑﻴﺮون ﻓﺘﺪ‬

‫ﻟﺐ ﺑﺒﻨﺪد ﺳﺨﺖ او از ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ آﺰ دهﺎن اﻓﺘﺪ ﮔﻬﺮ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﮔﻔﺖ ﺁن ﻳﺎر رﺳﻮل‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻰ ﺑﺮ ﺧﻮاﻧﺪى ﺑﺮ ﻣﺎ ﻓﺼﻮل‬

‫ﺁن رﺳﻮل ﻣﺠﺘﺒﻰ وﻗﺖ ﻧﺜﺎر‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻰ از ﻣﺎ ﺣﻀﻮر و ﺻﺪ وﻗﺎر‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺑﺮ ﺳﺮت ﻣﺮﻏﻰ ﺑﻮد‬

‫آﺰ ﻓﻮاﺗﺶ ﺟﺎن ﺗﻮ ﻟﺮزان ﺷﻮد‬

‫ﭘﺲ ﻧﻴﺎرى هﻴﭻ ﺟﻨﺒﻴﺪن ز ﺟﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻴﺮد ﻣﺮغ ﺧﻮب ﺗﻮ هﻮا‬

‫دم ﻧﻴﺎرى زد ﺑﺒﻨﺪى ﺳﺮﻓﻪ را‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ آﻪ ﺑﭙﺮد ﺁن هﻤﺎ‬

‫ور آﺴﺖ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻳﺎ ﺗﺮش‬

‫ﺑﺮ ﻟﺐ اﻧﮕﺸﺘﻰ ﻧﻬﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻤﺶ‬

‫ﺣﻴﺮت ﺁن ﻣﺮغ اﺳﺖ ﺧﺎﻣﻮﺷﺖ آﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻧﻬﺪ ﺳﺮ دﻳﮓ و ﭘﺮ ﺟﻮﺷﺖ آﻨﺪ‬

‫ﭘﺮﺳﻴﺪن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻗﺎﺻﺪا اﻳﺎز را آﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻏﻢ و ﺷﺎدى ﺑﺎ ﭼﺎرق و ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ آﻪ ﺟﻤﺎد اﺳﺖ‬

‫‪٨٨٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﺗﺎ اﻳﺎز را در ﺳﺨﻦ ﺁورد‬ ‫اى اﻳﺎز اﻳﻦ ﻣﻬﺮهﺎ ﺑﺮ ﭼﺎرﻗﻰ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺁﺧﺮ هﻤﭽﻮ ﺑﺮ ﺑﺖ ﻋﺎﺷﻘﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺠﻨﻮن از رخ ﻟﻴﻠﻰ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﺮدﻩاى ﺗﻮ ﭼﺎرﻗﻰ را دﻳﻦ و آﻴﺶ‬

‫ﺑﺎ دو آﻬﻨﻪ ﻣﻬﺮ ﺟﺎن ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ‬

‫هﺮ دو را در ﺣﺠﺮﻩاى ﺁوﻳﺨﺘﻪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻳﻰ ﺑﺎ دو آﻬﻨﻪ ﻧﻮ ﺳﺨﻦ‬

‫در ﺟﻤﺎدى ﻣﻰدﻣﻰ ﺳﺮ آﻬﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻋﺮب ﺑﺎ رﺑﻊ و اﻃﻼل اى اﻳﺎز‬

‫ﻣﻰآﺸﻰ از ﻋﺸﻖ ﮔﻔﺖ ﺧﻮد دراز‬

‫ﭼﺎرﻗﺖ رﺑﻊ آﺪاﻣﻴﻦ ﺁﺻﻒ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ ﮔﻮﻳﻰ آﻪ آﺮﺗﻪى ﻳﻮﺳﻒ اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺗﺮﺳﺎ آﻪ ﺷﻤﺎرد ﺑﺎ آﺸﺶ‬

‫ﺟﺮم ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ زﻧﺎ و ﻏﻞ و ﻏﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻣﺮزد آﺸﺶ زو ﺁن ﮔﻨﺎﻩ‬

‫ﻋﻔﻮ او را ﻋﻔﻮ داﻧﺪ از اﻟﻪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺁﮔﻪ ﺁن آﺸﺶ از ﺟﺮم و داد‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺲ ﺟﺎدوﺳﺖ ﻋﺸﻖ و اﻋﺘﻘﺎد‬

‫دوﺳﺘﻰ و وهﻢ ﺻﺪ ﻳﻮﺳﻒ ﺗﻨﺪ‬

‫اﺳﺤﺮ از هﺎروت و ﻣﺎروت اﺳﺖ ﺧﻮد‬

‫ﺻﻮرﺗﻰ ﭘﻴﺪا آﻨﺪ ﺑﺮ ﻳﺎد او‬

‫ﺟﺬب ﺻﻮرت ﺁردت در ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ‬

‫رازﮔﻮﻳﻰ ﭘﻴﺶ ﺻﻮرت ﺻﺪ هﺰار‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻳﺎر ﮔﻮﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﻳﺎر‬

‫ﻧﻪ ﺑﺪ ﺁن ﺟﺎ ﺻﻮرﺗﻰ ﻧﻪ هﻴﻜﻠﻰ‬

‫ﺖ و ﺻﺪ ﺑﻠﻰ‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫زادﻩ از وى ﺻﺪ َأ َﻟ ْ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻣﺎدرى دل ﺑﺮدﻩاى‬

‫ﭘﻴﺶ ﮔﻮر ﺑﭽﻪى ﻧﻮ ﻣﺮدﻩاى‬

‫رازهﺎ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺪ و اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ زﻧﺪﻩ او را ﺁن ﺟﻤﺎد‬

‫ﺣﻰ و ﻗﺎﻳﻢ داﻧﺪ او ﺁن ﺧﺎك را‬

‫ﭼﺸﻢ و ﮔﻮﺷﻰ داﻧﺪ او ﺧﺎﺷﺎك را‬

‫ﭘﻴﺶ او هﺮ ذرﻩى ﺁن ﺧﺎك ﮔﻮر‬

‫ﮔﻮش دارد هﻮش دارد وﻗﺖ ﺷﻮر‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ داﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺪ ﺁن ﺧﺎك را‬

‫ﺧﻮش ﻧﮕﺮ اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﺳﺎﺣﺮﻧﺎك را‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﺑﺮ ﺧﺎك ﮔﻮر ﺗﺎزﻩ او‬

‫دمﺑﻪدم ﺧﻮش ﻣﻰﻧﻬﺪ ﺑﺎ اﺷﻚ رو‬

‫آﻪ ﺑﻪ وﻗﺖ زﻧﺪﮔﻰ هﺮﮔﺰ ﭼﻨﺎن‬

‫روى ﻧﻨﻬﺎدﻩﺳﺖ ﺑﺮ ﭘﻮر ﭼﻮ ﺟﺎن‬

‫از ﻋﺰا ﭼﻮن ﭼﻨﺪ روزى ﺑﮕﺬرد‬

‫ﺁﺗﺶ ﺁن ﻋﺸﻖ او ﺳﺎآﻦ ﺷﻮد‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﺮ ﻣﺮدﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭘﺎﻳﺪار‬

‫ﻋﺸﻖ را ﺑﺮ ﺣﻰ ﺟﺎن اﻓﺰاى دار‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ز ﺁن ﮔﻮر ﺧﻮد ﺧﻮاب ﺁﻳﺪش‬

‫از ﺟﻤﺎدى هﻢ ﺟﻤﺎدى زاﻳﺪش‬

‫ز اﻧﻚ ﻋﺸﻖ اﻓﺴﻮن ﺧﻮد ﺑﺮﺑﻮد و رﻓﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﺧﺎآﺴﺘﺮ ﭼﻮ ﺁﺗﺶ رﻓﺖ ﺗﻔﺖ‬

‫‪٨٨٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﺁن ﺟﻮان در ﺁﻳﻨﻪ‬

‫ﭘﻴﺮ اﻧﺪر ﺧﺸﺖ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ هﻤﻪ‬

‫ﭘﻴﺮ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﺗﺴﺖ ﻧﻪ رﻳﺶ ﺳﭙﻴﺪ‬

‫دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺻﺪ هﺰاران ﻧﺎاﻣﻴﺪ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺻﻮرﺗﻬﺎ ﺑﺴﺎزد در ﻓﺮاق‬

‫ﻧﺎﻣﺼﻮر ﺳﺮ آﻨﺪ وﻗﺖ ﺗﻼق‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ ﺁن اﺻﻞ هﻮش و ﻣﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺻﻮر ﺁن ﺣﺴﻦ ﻋﻜﺲ ﻣﺎ ﺑﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﭘﺮدﻩهﺎ را اﻳﻦ زﻣﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻢ‬

‫ﺣﺴﻦ را ﺑﻰواﺳﻄﻪ ﺑﻔﺮاﺷﺘﻢ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﺲ ﺑﺎ ﻋﻜﺲ ﻣﻦ درﺑﺎﻓﺘﻰ‬

‫ﻗﻮت ﺗﺠﺮﻳﺪ ذاﺗﻢ ﻳﺎﻓﺘﻰ‬

‫ﭼﻮن از اﻳﻦ ﺳﻮ ﺟﺬﺑﻪى ﻣﻦ ﺷﺪ روان‬

‫او آﺸﺶ را ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﺪ در ﻣﻴﺎن‬

‫ﻣﻐﻔﺮت ﻣﻰﺧﻮاهﺪ از ﺟﺮم و ﺧﻄﺎ‬

‫از ﭘﺲ ﺁن ﭘﺮدﻩ از ﻟﻄﻒ ﺧﺪا‬

‫ﭼﻮن ز ﺳﻨﮕﻰ ﭼﺸﻤﻪاى ﺟﺎرى ﺷﻮد‬

‫ﺳﻨﮓ اﻧﺪر ﭼﺸﻤﻪ ﻣﺘﻮارى ﺷﻮد‬

‫آﺲ ﻧﺨﻮاﻧﺪ ﺑﻌﺪ از ﺁن او را ﺣﺠﺮ‬

‫ز اﻧﻚ ﺟﺎرى ﺷﺪ از ﺁن ﺳﻨﮓ ﺁن ﮔﻬﺮ‬

‫آﺎﺳﻪهﺎ دان اﻳﻦ ﺻﻮر را و اﻧﺪر او‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺣﻖ رﻳﺰد ﺑﺪان ﮔﻴﺮد ﻋﻠﻮ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان ﻣﺠﻨﻮن را آﻪ ﺣﺴﻦ ﻟﻴﻠﻰ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ اى اﺳﺖ ﭼﻨﺪان ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬از او ﻧﻐﺰﺗﺮ در ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫اﺳﺖ ﻳﻜﻰ و دو و دﻩ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﺮﺿﻪ آﻨﻴﻢ اﺧﺘﻴﺎر آﻦ‪ ،‬ﻣﺎ را و ﺧﻮد را وارهﺎن‪ ،‬و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺠﻨﻮن اﻳﺸﺎن را‬ ‫اﺑﻠﻬﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺠﻨﻮن را ز ﺟﻬﻞ‬

‫ﺣﺴﻦ ﻟﻴﻠﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻨﺪان هﺴﺖ ﺳﻬﻞ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ از وى ﺻﺪ هﺰاران دل رﺑﺎ‬

‫هﺴﺖ هﻤﭽﻮن ﻣﺎﻩ اﻧﺪر ﺷﻬﺮ ﻣﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮرت آﻮزﻩ اﺳﺖ و ﺣﺴﻦ ﻣﻰ‬

‫ﻣﻰ ﺧﺪاﻳﻢ ﻣﻰدهﺪ از ﻧﻘﺶ وى‬

‫ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را ﺳﺮآﻪ داد از آﻮزﻩاش‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻋﺸﻖ اوﺗﺎن ﮔﻮش آﺶ‬

‫از ﻳﻜﻰ آﻮزﻩ دهﺪ زهﺮ و ﻋﺴﻞ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ را دﺳﺖ ﺣﻖ ﻋﺰ و ﺟﻞ‬

‫آﻮزﻩ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ و ﻟﻴﻜﻦ ﺁن ﺷﺮاب‬

‫روى ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﺎﺻﻮاب‬

‫ت اﻟﻄﱠ ْﺮفِ ﺑﺎﺷﺪ ذوق ﺟﺎن‬ ‫ﻗﺎﺻِﺮا ُ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺧﺼﻢ ﺧﻮد ﺑﻨﻨﻤﺎﻳﺪ ﻧﺸﺎن‬

‫ت اﻟﻄﱠ ْﺮفِ ﺁﻣﺪ ﺁن ﻣﺪام‬ ‫ﻗﺎﺻِﺮا ُ‬

‫وﻳﻦ ﺣﺠﺎب ﻇﺮﻓﻬﺎ هﻤﭽﻮن ﺧﻴﺎم‬

‫هﺴﺖ درﻳﺎ ﺧﻴﻤﻪاى در وى ﺣﻴﺎت‬

‫ﺑﻂ را ﻟﻴﻜﻦ آﻼﻏﺎن را ﻣﻤﺎت‬

‫زهﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎر را هﻢ ﻗﻮت و ﺑﺮگ‬

‫ﻏﻴﺮ او را زهﺮ او درد اﺳﺖ و ﻣﺮگ‬

‫ﺻﻮرت هﺮ ﻧﻌﻤﺘﻰ و ﻣﺤﻨﺘﻰ‬

‫هﺴﺖ اﻳﻦ را دوزخ ﺁن را ﺟﻨﺘﻰ‬

‫‪٨٨٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ هﻤﻪ اﺟﺴﺎم و اﺷﻴﺎ ﺗﺒﺼﺮون‬

‫و اﻧﺪر او ﻗﻮت اﺳﺖ و ﺳﻢ ﻻ ﺗﺒﺼﺮون‬

‫هﺴﺖ هﺮ ﺟﺴﻤﻰ ﭼﻮ آﺎﺳﻪ و آﻮزﻩاى‬

‫اﻧﺪر او هﻢ ﻗﻮت و هﻢ دل ﺳﻮزﻩاى‬

‫آﺎﺳﻪ ﭘﻴﺪا اﻧﺪر او ﭘﻨﻬﺎن رﻏﺪ‬

‫ﻃﺎﻋﻤﺶ داﻧﺪ آﺰ ﺁن ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮرد‬

‫ﺻﻮرت ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻮ ﺟﺎﻣﻰ ﺑﻮد ﺧﻮب‬

‫ز ﺁن ﭘﺪر ﻣﻰ ﺧﻮرد ﺻﺪ ﺑﺎدﻩى ﻃﺮوب‬

‫ﺑﺎز اﺧﻮان را از ﺁن زهﺮ ﺁب ﺑﻮد‬

‫آﺎن در اﻳﺸﺎن ﺧﺸﻢ و آﻴﻨﻪ ﻣﻰﻓﺰود‬

‫ﺑﺎز از وى ﻣﺮ زﻟﻴﺨﺎ را ﺷﻜﺮ‬

‫ﻣﻰآﺸﻴﺪ از ﻋﺸﻖ اﻓﻴﻮﻧﻰ دﮔﺮ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺁن ﭼﻪ ﺑﻮد ﻣﺮ ﻳﻌﻘﻮب را‬

‫ﺑﻮد از ﻳﻮﺳﻒ ﻏﺬا ﺁن ﺧﻮب را‬

‫ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺮﺑﺖ و آﻮزﻩ ﻳﻜﻰ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ در ﻣﻰ ﻏﻴﺒﺖ ﺷﻜﻰ‬

‫ﺑﺎدﻩ از ﻏﻴﺐ اﺳﺖ و آﻮزﻩ زﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫آﻮزﻩ ﭘﻴﺪا ﺑﺎدﻩ در وى ﺑﺲ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﺲ ﻧﻬﺎن از دﻳﺪﻩى ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺮ ﻣﺤﺮم هﻮﻳﺪا و ﻋﻴﺎن‬

‫ت أﺑﺼﺎرﻧﺎ‬ ‫ﺳ ﱢﻜ َﺮ ْ‬ ‫ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ُ‬

‫ﻓﺎﻋﻒ ﻋﻨﺎ اﺛﻘﻠﺖ اوزارﻧﺎ‬

‫ﻳﺎ ﺧﻔﻴﺎ ﻗﺪ ﻣﻸت اﻟﺨﺎﻓﻘﻴﻦ‬

‫ﻗﺪ ﻋﻠﻮت ﻓﻮق ﻧﻮر اﻟﻤﺸﺮﻗﻴﻦ‬

‫أﻧﺖ ﺳﺮ آﺎﺷﻒ اﺳﺮارﻧﺎ‬

‫أﻧﺖ ﻓﺠﺮ ﻣﻔﺠﺮ اﻧﻬﺎرﻧﺎ‬

‫ﻳﺎ ﺧﻔﻰ اﻟﺬات ﻣﺤﺴﻮس اﻟﻌﻄﺎ‬

‫أﻧﺖ آﺎﻟﻤﺎء و ﻧﺤﻦ آﺎﻟﺮﺣﺎ‬

‫أﻧﺖ آﺎﻟﺮﻳﺢ و ﻧﺤﻦ آﺎﻟﻐﺒﺎر‬

‫ﺗﺨﺘﻔﻰ اﻟﺮﻳﺢ و ﻏﺒﺮاهﺎ ﺟﻬﺎر‬

‫ﺗﻮ ﺑﻬﺎرى ﻣﺎ ﭼﻮ ﺑﺎغ ﺳﺒﺰ ﺧﻮش‬

‫او ﻧﻬﺎن و ﺁﺷﻜﺎرا ﺑﺨﺸﺸﺶ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻮ ﺟﺎﻧﻰ ﻣﺎ ﻣﺜﺎل دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫ﻗﺒﺾ و ﺑﺴﻂ دﺳﺖ از ﺟﺎن ﺷﺪ روا‬

‫ﺗﻮ ﭼﻮ ﻋﻘﻠﻰ ﻣﺎ ﻣﺜﺎل اﻳﻦ زﺑﺎن‬

‫اﻳﻦ زﺑﺎن از ﻋﻘﻞ دارد اﻳﻦ ﺑﻴﺎن‬

‫ﺗﻮ ﻣﺜﺎل ﺷﺎدى و ﻣﺎ ﺧﻨﺪﻩاﻳﻢ‬

‫آﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪى ﺷﺎدى ﻓﺮﺧﻨﺪﻩاﻳﻢ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺎ هﺮ دﻣﻰ ﺧﻮد اﺷﻬﺪ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﮔﻮاﻩ ذو اﻟﺠﻼل ﺳﺮﻣﺪ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮدش ﺳﻨﮓ ﺁﺳﻴﺎ در اﺿﻄﺮاب‬

‫اﺷﻬﺪ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ وﺟﻮد ﺟﻮى ﺁب‬

‫اى ﺑﺮون از وهﻢ و ﻗﺎل و ﻗﻴﻞ ﻣﻦ‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ ﻓﺮق ﻣﻦ و ﺗﻤﺜﻴﻞ ﻣﻦ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﻧﺸﻜﻴﺒﺪ ز ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﻮﺷﺖ‬

‫هﺮ دﻣﺖ ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﻔﺮﺷﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن ﭼﻮﭘﺎن آﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ اى ﺧﺪا‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﻮﭘﺎن و ﻣﺤﺐ ﺧﻮد ﺑﻴﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺷﭙﺶ ﺟﻮﻳﻢ ﻣﻦ از ﭘﻴﺮاهﻨﺖ‬

‫ﭼﺎرﻗﺖ دوزم ﺑﺒﻮﺳﻢ داﻣﻨﺖ‬

‫‪٨٨٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﺲ ﻧﺒﻮدش در هﻮا و ﻋﺸﻖ ﺟﻔﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻗﺎﺻﺮ ﺑﻮد از ﺗﺴﺒﻴﺢ و ﮔﻔﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ او ﺧﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮ ﮔﺮدون زدﻩ‬

‫ﺟﺎن ﺳﮓ ﺧﺮﮔﺎﻩ ﺁن ﭼﻮﭘﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺤﺮ ﻋﺸﻖ ﻳﺰدان ﺟﻮش زد‬

‫ﺑﺮ دل او زد ﺗﺮا ﺑﺮ ﮔﻮش زد‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺟﻮﺣﻰ آﻪ ﭼﺎدر ﭘﻮﺷﻴﺪ و در وﻋﻆ ﻣﻴﺎن زﻧﺎن ﻧﺸﺴﺖ و ﺣﺮآﺘﻰ آﺮد‬ ‫زﻧﻰ او را ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ آﻪ ﻣﺮد اﺳﺖ و ﻧﻌﺮﻩ اى زد‬ ‫واﻋﻈﻰ ﺑﺪ ﺑﺲ ﮔﺰﻳﺪﻩ در ﺑﻴﺎن‬

‫زﻳﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺟﻤﻊ ﻣﺮدان و زﻧﺎن‬

‫رﻓﺖ ﺟﻮﺣﻰ ﭼﺎدر و روﺑﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺁن زﻧﺎن ﺷﺪ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﺳﺎﺋﻠﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪ واﻋﻆ را ﺑﻪ راز‬

‫ﻣﻮى ﻋﺎﻧﻪ هﺴﺖ ﻧﻘﺼﺎن ﻧﻤﺎز‬

‫ﮔﻔﺖ واﻋﻆ ﭼﻮن ﺷﻮد ﻋﺎﻧﻪ دراز‬

‫ﭘﺲ آﺮاهﺖ ﺑﺎﺷﺪ از وى در ﻧﻤﺎز‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﺁهﻚ ﻳﺎ ﺳﺘﺮﻩ ﺑﺴﺘﺮش‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎزت آﺎﻣﻞ ﺁﻳﺪ ﺧﻮب و ﺧﻮش‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﺎﺋﻞ ﺁن درازى ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ‬

‫ﺷﺮط ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﻤﺎزم آﻢ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﻗﺪر ﺟﻮى ﮔﺮدد ﺑﻪ ﻃﻮل‬

‫ﭘﺲ ﺳﺘﺮدن ﻓﺮض ﺑﺎﺷﺪ اى ﺳﺌﻮل‬

‫ﮔﻔﺖ ﺟﻮﺣﻰ زود اى ﺧﻮاهﺮ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﻋﺎﻧﻪى ﻣﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺧﺸﻨﻮدى ﺣﻖ ﭘﻴﺶ ﺁر دﺳﺖ‬

‫آﺎن ﺑﻪ ﻣﻘﺪار آﺮاهﺖ ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ زن در آﺮد در ﺷﻠﻮار ﻣﺮد‬

‫آﻴﺮ او ﺑﺮ دﺳﺖ زن ﺁﺳﻴﺐ آﺮد‬

‫ﻧﻌﺮﻩاى زد ﺳﺨﺖ اﻧﺪر ﺣﺎل زن‬

‫ﮔﻔﺖ واﻋﻆ ﺑﺮ دﻟﺶ زد ﮔﻔﺖ ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﺑﺮ دل ﻧﺰد ﺑﺮ دﺳﺖ زد‬

‫واى اﮔﺮ ﺑﺮ دل زدى اى ﭘﺮ ﺧﺮد‬

‫ﺑﺮ دل ﺁن ﺳﺎﺣﺮان زد اﻧﺪآﻰ‬

‫ﺷﺪ ﻋﺼﺎ و دﺳﺖ اﻳﺸﺎن را ﻳﻜﻰ‬

‫ﮔﺮ ﻋﺼﺎ ﺑﺴﺘﺎﻧﻰ از ﭘﻴﺮى ﺷﻬﺎ‬

‫ﺑﻴﺶ رﻧﺠﺪ آﺎن ﮔﺮوﻩ از دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫ﺿ ْﻴ َﺮ ﺑﺮ ﮔﺮدون رﺳﻴﺪ‬ ‫ﻧﻌﺮﻩى ﻻ َ‬

‫هﻴﻦ ﺑﺒﺮ آﻪ ﺟﺎن ز ﺟﺎن آﻨﺪن رهﻴﺪ‬

‫ﻣﺎ ﺑﺪاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻣﺎ اﻳﻦ ﺗﻦ ﻧﻪاﻳﻢ‬

‫از وراى ﺗﻦ ﺑﻪ ﻳﺰدان ﻣﻰزﻳﻴﻢ‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن را آﻪ ذات ﺧﻮد ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻣﻦ ﺳﺮﻣﺪى ﻗﺼﺮى ﺑﺴﺎﺧﺖ‬

‫آﻮدآﻰ ﮔﺮﻳﺪ ﭘﻰ ﺟﻮز و ﻣﻮﻳﺰ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻋﺎﻗﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﺑﺲ ﺳﻬﻞ ﭼﻴﺰ‬

‫ﭘﻴﺶ دل ﺟﻮز و ﻣﻮﻳﺰ ﺁﻣﺪ ﺟﺴﺪ‬

‫ﻃﻔﻞ آﻰ در داﻧﺶ ﻣﺮدان رﺳﺪ‬

‫‪٨٨٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ آﻪ ﻣﺤﺠﻮب اﺳﺖ او ﺧﻮد آﻮدك اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮد ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺑﻴﺮون از ﺷﻚ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ رﻳﺶ و ﺧﺎﻳﻪ ﻣﺮدﺳﺘﻰ آﺴﻰ‬

‫هﺮ ﺑﺰى را رﻳﺶ و ﻣﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺴﻰ‬

‫ﭘﻴﺸﻮاى ﺑﺪ ﺑﻮد ﺁن ﺑﺰ ﺷﺘﺎب‬

‫ﻣﻰﺑﺮد اﺻﺤﺎب را ﭘﻴﺶ ﻗﺼﺎب‬

‫رﻳﺶ ﺷﺎﻧﻪ آﺮدﻩ آﻪ ﻣﻦ ﺳﺎﺑﻘﻢ‬

‫ﺳﺎﺑﻘﻰ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺮگ و ﻏﻢ‬

‫هﻴﻦ روش ﺑﮕﺰﻳﻦ و ﺗﺮك رﻳﺶ آﻦ‬

‫ﺗﺮك اﻳﻦ ﻣﺎ و ﻣﻦ و ﺗﺸﻮﻳﺶ آﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮى ﭼﻮن ﺑﻮى ﮔﻞ ﺑﺎ ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﭘﻴﺸﻮا و رهﻨﻤﺎى ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫آﻴﺴﺖ ﺑﻮى ﮔﻞ دم ﻋﻘﻞ و ﺧﺮد‬

‫ﺧﻮش ﻗﻼووز رﻩ ﻣﻠﻚ اﺑﺪ‬

‫ﻓﺮﻣﻮدن ﺷﺎﻩ ﺑﻪ اﻳﺎز ﺑﺎر دﮔﺮ آﻪ ﺷﺮح ﭼﺎرق و ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ ﺁﺷﻜﺎرا ﺑﮕﻮ آﻪ ﺗﺎ ﺧﻮاﺟﻪ ﺗﺎﺷﺎﻧﺖ‬ ‫از ﺁن اﺷﺎرت ﭘﻨﺪ ﮔﻴﺮﻧﺪ آﻪ اﻟﺪﻳﻦ اﻟﻨﺼﻴﺤﺔ‬ ‫ﺳﺮ ﭼﺎرق را ﺑﻴﺎن آﻦ اى اﻳﺎز‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺎرق ﭼﻴﺴﺘﺖ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻧﻴﺎز‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﻮﺷﺪ ﺳﻨﻘﺮ و ﺑﻜﻴﺎرﻗﺖ‬

‫ﺳﺮ ﺳﺮ ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ و ﭼﺎرﻗﺖ‬

‫اى اﻳﺎز از ﺗﻮ ﻏﻼﻣﻰ ﻧﻮر ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﻧﻮرت از ﭘﺴﺘﻰ ﺳﻮى ﮔﺮدون ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺣﺴﺮت ﺁزادﮔﺎن ﺷﺪ ﺑﻨﺪﮔﻰ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﻰ را ﭼﻮن ﺗﻮ دادى زﻧﺪﮔﻰ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ اﻧﺪر ﺟﺰر و ﻣﺪ‬

‫آﺎﻓﺮ از اﻳﻤﺎن او ﺣﺴﺮت ﺧﻮرد‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ آﺎﻓﺮى آﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪش در ﻋﻬﺪ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ آﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮ و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ او اﻳﺸﺎن را‬ ‫ﺑﻮد ﮔﺒﺮى در زﻣﺎن ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ او را ﻳﻚ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺳﻌﻴﺪ‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮ ﺗﻮ اﺳﻼم ﺁورى‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﻰ ﺻﺪ ﻧﺠﺎت و ﺳﺮورى‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ اﻳﻤﺎن اﮔﺮ هﺴﺖ اى ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ﺁن آﻪ دارد ﺷﻴﺦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺪارم ﻃﺎﻗﺖ ﺁن ﺗﺎب ﺁن‬

‫آﺎن ﻓﺰون ﺁﻣﺪ ز آﻮﺷﺸﻬﺎى ﺟﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در اﻳﻤﺎن و دﻳﻦ ﻧﺎﻣﻮﻗﻨﻢ‬

‫ﻟﻴﻚ در اﻳﻤﺎن او ﺑﺲ ﻣﻮﻣﻨﻢ‬

‫دارم اﻳﻤﺎن آﺎن ز ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺲ ﻟﻄﻴﻒ و ﺑﺎ ﻓﺮوغ و ﺑﺎ ﻓﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ اﻳﻤﺎن اوﻳﻢ در ﻧﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻬﺮم هﺴﺖ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺮ دهﺎن‬

‫ﺑﺎز اﻳﻤﺎن ﺧﻮد ﮔﺮ اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ ﺑﺪان ﻣﻴﻞ اﺳﺘﻢ و ﻧﻪ ﻣﺸﺘﻬﺎﺳﺖ‬

‫‪٨٨٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن آﻪ ﺻﺪ ﻣﻴﻠﺶ ﺳﻮى اﻳﻤﺎن ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺷﻤﺎ را دﻳﺪ ﺁن ﻓﺎﺗﺮ ﺷﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻧﺎﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ و ﻣﻌﻨﻴﺶ ﻧﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﺑﺎن را ﻣﻔﺎزﻩ ﮔﻔﺘﻨﻰ‬

‫ﻋﺸﻖ او ز ﺁورد اﻳﻤﺎن ﺑﻔﺴﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ او ﺑﻨﮕﺮد‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﻣﻮذن زﺷﺖ ﺁواز آﻪ در آﺎﻓﺮﺳﺘﺎن ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻤﺎز داد و ﻣﺮد آﺎﻓﺮى او را هﺪﻳﻪ داد‬ ‫ﻳﻚ ﻣﻮذن داﺷﺖ ﺑﺲ ﺁواز ﺑﺪ‬

‫در ﻣﻴﺎن آﺎﻓﺮﺳﺘﺎن ﺑﺎﻧﮓ زد‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪش ﻣﮕﻮ ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻤﺎز‬

‫آﻪ ﺷﻮد ﺟﻨﮓ و ﻋﺪاوﺗﻬﺎ دراز‬

‫او ﺳﺘﻴﺰﻩ آﺮد و ﭘﺲ ﺑﻰاﺣﺘﺮاز‬

‫ﮔﻔﺖ در آﺎﻓﺮﺳﺘﺎن ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻤﺎز‬

‫ﺧﻠﻖ ﺧﺎﻳﻒ ﺷﺪ ز ﻓﺘﻨﻪى ﻋﺎﻣﻪاى‬

‫ﺧﻮد ﺑﻴﺎﻣﺪ آﺎﻓﺮى ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻪاى‬

‫ﺷﻤﻊ و ﺣﻠﻮا ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﺟﺎﻣﻪى ﻟﻄﻴﻒ‬

‫هﺪﻳﻪ ﺁورد و ﺑﻴﺎﻣﺪ ﭼﻮن اﻟﻴﻒ‬

‫ﭘﺮس ﭘﺮﺳﺎن آﺎﻳﻦ ﻣﻮذن آﻮ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺻﻼ و ﺑﺎﻧﮓ او راﺣﺖ ﻓﺰاﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ ﭼﻪ راﺣﺖ ﺑﻮد ز ﺁن ﺁواز زﺷﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ آﺎوازش ﻓﺘﺎد اﻧﺪر آﻨﺸﺖ‬

‫دﺧﺘﺮى دارم ﻟﻄﻴﻒ و ﺑﺲ ﺳﻨﻰ‬

‫ﺁرزو ﻣﻰﺑﻮد او را ﻣﻮﻣﻨﻰ‬

‫هﻴﭻ اﻳﻦ ﺳﻮدا ﻧﻤﻰرﻓﺖ از ﺳﺮش‬

‫ﭘﻨﺪهﺎ ﻣﻰداد ﭼﻨﺪﻳﻦ آﺎﻓﺮش‬

‫در دل او ﻣﻬﺮ اﻳﻤﺎن رﺳﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺠﻤﺮ ﺑﻮد اﻳﻦ ﻏﻢ ﻣﻦ ﭼﻮ ﻋﻮد‬

‫در ﻋﺬاب و درد و اﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﺪم‬

‫آﻪ ﺑﺠﻨﺒﺪ ﺳﻠﺴﻠﻪى او دم ﺑﻪ دم‬

‫هﻴﭻ ﭼﺎرﻩ ﻣﻰﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ در ﺁن‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮو ﺧﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﻣﻮذن ﺁن اذان‬

‫ﮔﻔﺖ دﺧﺘﺮ ﭼﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﻣﻜﺮوﻩ ﺑﺎﻧﮓ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﺁﻣﺪ اﻳﻦ دو ﭼﺎر داﻧﮓ‬

‫ﻣﻦ هﻤﻪ ﻋﻤﺮ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺁواز زﺷﺖ‬

‫هﻴﭻ ﻧﺸﻨﻴﺪم در اﻳﻦ دﻳﺮ و آﻨﺸﺖ‬

‫ﺧﻮاهﺮش ﮔﻔﺘﺶ آﻪ اﻳﻦ ﺑﺎﻧﮓ اذان‬

‫هﺴﺖ اﻋﻼم و ﺷﻌﺎر ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫ﺑﺎورش ﻧﺎﻣﺪ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ از دﮔﺮ‬

‫ﺁن دﮔﺮ هﻢ ﮔﻔﺖ ﺁرى اى ﭘﺪر‬

‫ﭼﻮن ﻳﻘﻴﻦ ﮔﺸﺘﺶ رخ او زرد ﺷﺪ‬

‫از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻰ دل او ﺳﺮد ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎز رﺳﺘﻢ ﻣﻦ ز ﺗﺸﻮﻳﺶ و ﻋﺬاب‬

‫دوش ﺧﻮش ﺧﻔﺘﻢ در ﺁن ﺑﻰﺧﻮف ﺧﻮاب‬

‫راﺣﺘﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد از ﺁواز او‬

‫هﺪﻳﻪ ﺁوردم ﺑﻪ ﺷﻜﺮ ﺁن ﻣﺮد آﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪش ﮔﻔﺖ اﻳﻦ هﺪﻳﻪ ﭘﺬﻳﺮ‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﮔﺸﺘﻰ ﻣﺠﻴﺮ و دﺳﺘﮕﻴﺮ‬

‫‪٨٩٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﭼﻪ آﺮدى ﺑﺎ ﻣﻦ از اﺣﺴﺎن و ﺑﺮ‬

‫ﺑﻨﺪﻩى ﺗﻮ ﮔﺸﺘﻪام ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺎل و ﻣﻠﻚ و ﺛﺮوت ﻓﺮدﻣﻰ‬

‫ﻣﻦ دهﺎﻧﺖ را ﭘﺮ از زر آﺮدﻣﻰ‬

‫هﺴﺖ اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ زرق و ﻣﺠﺎز‬

‫راﻩ زن هﻤﭽﻮن آﻪ ﺁن ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻤﺎز‬

‫ﻟﻴﻚ از اﻳﻤﺎن و ﺻﺪق ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺣﺴﺮت در دل و ﺟﺎﻧﻢ رﺳﻴﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن زن آﺎو ﺟﻤﺎع ﺧﺮ ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁوﻩ ﭼﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﻓﺤﻞ ﻓﺮﻳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺟﻤﺎع اﻳﻦ اﺳﺖ ﺑﺮدﻧﺪ اﻳﻦ ﺧﺮان‬

‫ﺑﺮ آﺲ ﻣﺎ ﻣﻰرﻳﻨﺪ اﻳﻦ ﺷﻮهﺮان‬

‫داد ﺟﻤﻠﻪى داد اﻳﻤﺎن ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ‬

‫ﺁﻓﺮﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻴﺮ ﻓﺮﻳﺪ‬

‫ﻗﻄﺮﻩاى ز اﻳﻤﺎﻧﺶ در ﺑﺤﺮ ار رود‬

‫ﺑﺤﺮ اﻧﺪر ﻗﻄﺮﻩاش ﻏﺮﻗﻪ ﺷﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ز ﺁﺗﺶ ذرﻩاى در ﺑﻴﺸﻪهﺎ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ذرﻩ ﺷﻮد ﺑﻴﺸﻪ ﻓﻨﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻴﺎﻟﻰ در دل ﺷﻪ ﻳﺎ ﺳﭙﺎﻩ‬

‫آﺮد اﻧﺪر ﺟﻨﮓ ﺧﺼﻤﺎن را ﺗﺒﺎﻩ‬

‫ﻳﻚ ﺳﺘﺎرﻩ در ﻣﺤﻤﺪ رخ ﻧﻤﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻓﻨﺎ ﺷﺪ ﮔﻮهﺮ ﮔﺒﺮ و ﺟﻬﻮد‬

‫ﺁن آﻪ اﻳﻤﺎن ﻳﺎﻓﺖ رﻓﺖ اﻧﺪر اﻣﺎن‬

‫آﻔﺮهﺎى ﺑﺎﻗﻴﺎن ﺷﺪ دو ﮔﻤﺎن‬

‫آﻔﺮ ﺻﺮف اوﻟﻴﻦ ﺑﺎرى ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻳﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻰ و ﻳﺎ ﺑﻴﻤﻰ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﺁب و روﻏﻦ آﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺜﻠﻬﺎ آﻔﻮ ذرﻩى ﻧﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ذرﻩ ﻧﺒﻮد ﺟﺰ ﺣﻘﻴﺮى ﻣﻨﺠﺴﻢ‬

‫ذرﻩ ﻧﺒﻮد ﺷﺎرق ﻻ ﻳﻨﻘﺴﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ذرﻩ ﻣﺮادى دان ﺧﻔﻰ‬

‫ﻣﺤﺮم درﻳﺎ ﻧﻪاى اﻳﻦ دم آﻔﻰ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﻧﻴﺮ اﻳﻤﺎن ﺷﻴﺦ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ رخ ز ﺷﺮق ﺟﺎن ﺷﻴﺦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺴﺘﻰ ﮔﻨﺞ ﮔﻴﺮد ﺗﺎ ﺛﺮى‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎﻻ ﺧﻠﺪ ﮔﻴﺮد اﺧﻀﺮى‬

‫او ﻳﻜﻰ ﺟﺎن دارد از ﻧﻮر ﻣﻨﻴﺮ‬

‫او ﻳﻜﻰ ﺗﻦ دارد از ﺧﺎك ﺣﻘﻴﺮ‬

‫اى ﻋﺠﺐ اﻳﻦ اﺳﺖ او ﻳﺎ ﺁن ﺑﮕﻮ‬

‫آﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪم اﻧﺪر اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﻋﻤﻮ‬

‫ﮔﺮ وى اﻳﻦ اﺳﺖ اى ﺑﺮادر ﭼﻴﺴﺖ ﺁن‬

‫ﭘﺮ ﺷﺪﻩ از ﻧﻮر او هﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ور وى ﺁن اﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﺪن اى دوﺳﺖ ﭼﻴﺴﺖ اى ﻋﺠﺐ زﻳﻦ دو آﺪاﻣﻴﻦ اﺳﺖ و آﻴﺴﺖ‬ ‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن زن آﻪ ﮔﻔﺖ ﺷﻮهﺮ را آﻪ ﮔﻮﺷﺖ را ﮔﺮﺑﻪ ﺧﻮرد ﺷﻮهﺮ ﮔﺮﺑﻪ را ﺑﻪ ﺗﺮازو ﺑﺮ آﺸﻴﺪ ﮔﺮﺑﻪ ﻧﻴﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ اى زن ﮔﻮﺷﺖ ﻧﻴﻢ ﻣﻦ ﺑﻮد و اﻓﺰون اﮔﺮ اﻳﻦ ﮔﻮﺷﺖ اﺳﺖ ﮔﺮﺑﻪ آﻮ‬

‫‪٨٩١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫و اﮔﺮ اﻳﻦ ﮔﺮﺑﻪ اﺳﺖ ﮔﻮﺷﺖ آﻮ‬ ‫ﺑﻮد ﻣﺮدى آﺪﺧﺪا او را زﻧﻰ‬

‫ﺳﺨﺖ ﻃﻨﺎز و ﭘﻠﻴﺪ و رﻩ زﻧﻰ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺁوردى ﺗﻠﻒ آﺮدﻳﺶ زن‬

‫ﻣﺮد ﻣﻀﻄﺮ ﺑﻮد اﻧﺪر ﺗﻦ زدن‬

‫ﺑﻬﺮ ﻣﻬﻤﺎن ﮔﻮﺷﺖ ﺁورد ﺁن ﻣﻌﻴﻞ‬

‫ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ دو ﺻﺪ ﺟﻬﺪ ﻃﻮﻳﻞ‬

‫زن ﺑﺨﻮردش ﺑﺎ آﺒﺎب و ﺑﺎ ﺷﺮاب‬

‫ﻣﺮد ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ دﻓﻊ ﻧﺎﺻﻮاب‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺘﺶ ﮔﻮﺷﺖ آﻮ ﻣﻬﻤﺎن رﺳﻴﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻬﻤﺎن ﻟﻮت ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ آﺸﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ زن اﻳﻦ ﮔﺮﺑﻪ ﺧﻮرد ﺁن ﮔﻮﺷﺖ را‬

‫ﮔﻮﺷﺖ دﻳﮕﺮ ﺧﺮ اﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ هﻼ‬

‫ﮔﻔﺖ اى اﻳﺒﻚ ﺗﺮازو را ﺑﻴﺎر‬

‫ﮔﺮﺑﻪ را ﻣﻦ ﺑﺮ آﺸﻢ اﻧﺪر ﻋﻴﺎر‬

‫ﺑﺮ آﺸﻴﺪش ﺑﻮد ﮔﺮﺑﻪ ﻧﻴﻢ ﻣﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺖ ﺁن ﻣﺮد آﺎى ﻣﺤﺘﺎل زن‬

‫ﮔﻮﺷﺖ ﻧﻴﻢ ﻣﻦ ﺑﻮد اﻓﺰون ﻳﻚ ﺳﺘﻴﺮ‬

‫هﺴﺖ ﮔﺮﺑﻪ ﻧﻴﻢ ﻣﻦ هﻢ اى ﺳﺘﻴﺮ‬

‫اﻳﻦ اﮔﺮ ﮔﺮﺑﺴﺖ ﭘﺲ ﺁن ﮔﻮﺷﺖ آﻮ‬

‫ور ﺑﻮد اﻳﻦ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﺮﺑﻪ آﻮ ﺑﺠﻮ‬

‫ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ ار اﻳﻦ ﺑﻮد ﺁن روح ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ور وى ﺁن روح اﺳﺖ اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ آﻴﺴﺖ‬

‫ﺣﻴﺮت اﻧﺪر ﺣﻴﺮت اﺳﺖ اى ﻳﺎر ﻣﻦ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻪ آﺎر ﺗﺴﺖ و ﻧﻪ هﻢ آﺎر ﻣﻦ‬

‫هﺮ دو او ﺑﺎﺷﺪ و ﻟﻴﻚ از رﻳﻊ زرع‬

‫داﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﺻﻞ و ﺁن آﻪ ﭘﺮﻩ ﻓﺮع‬

‫ﺣﻜﻤﺖ اﻳﻦ اﺿﺪاد را ﺑﺎ هﻢ ﺑﺒﺴﺖ‬

‫اى ﻗﺼﺎب اﻳﻦ ﮔﺮدران ﺑﺎ ﮔﺮدن اﺳﺖ‬

‫روح ﺑﻰﻗﺎﻟﺐ ﻧﺪاﻧﺪ آﺎر آﺮد‬

‫ﻗﺎﻟﺒﺖ ﺑﻰﺟﺎن ﻓﺴﺮدﻩ ﺑﻮد و ﺳﺮد‬

‫ﻗﺎﻟﺒﺖ ﭘﻴﺪا و ﺁن ﺟﺎﻧﺖ ﻧﻬﺎن‬

‫راﺳﺖ ﺷﺪ زﻳﻦ هﺮ دو اﺳﺒﺎب ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﺎك را ﺑﺮ ﺳﺮ زﻧﻰ ﺳﺮ ﻧﺸﻜﻨﺪ‬

‫ﺁب را ﺑﺮ ﺳﺮ زﻧﻰ در ﻧﺸﻜﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ آﻪ ﺳﺮ را ﺑﺸﻜﻨﻰ‬

‫ﺁب را و ﺧﺎك را ﺑﺮ هﻢ زﻧﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺴﺘﻰ ﺳﺮ رود ﺁﺑﺶ ﺑﻪ اﺻﻞ‬

‫ﺧﺎك ﺳﻮى ﺧﺎك ﺁﻳﺪ روز ﻓﺼﻞ‬

‫ﺣﻜﻤﺘﻰ آﻪ ﺑﻮد ﺣﻖ را ز ازدواج‬

‫ﮔﺸﺖ ﺣﺎﺻﻞ از ﻧﻴﺎز و از ﻟﺠﺎج‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﮔﻪ ازدواﺟﺎت دﮔﺮ‬

‫ﻻ ﺳﻤﻊ اذن و ﻻ ﻋﻴﻦ ﺑﺼﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺷﻨﻴﺪى اذن آﻰ ﻣﺎﻧﺪى اذن‬

‫ﻳﺎ آﺠﺎ آﺮدى دﮔﺮ ﺿﺒﻂ ﺳﺨﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪﻳﺪى ﺑﺮف و ﻳﺦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را‬

‫از ﻳﺨﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻰ اوﻣﻴﺪ را‬

‫ﺁب ﮔﺸﺘﻰ ﺑﻰﻋﺮوق و ﺑﻰﮔﺮﻩ‬

‫ز ﺁب داود هﻮا آﺮدى زرﻩ‬

‫‪٨٩٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ﺷﺪى درﻣﺎن ﺟﺎن هﺮ درﺧﺖ‬

‫هﺮ درﺧﺘﻰ از ﻗﺪوﻣﺶ ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫ﺁن ﻳﺨﻰ ﺑﻔﺴﺮدﻩ در ﺧﻮد ﻣﺎﻧﺪﻩ‬

‫ﻻﻣﺴﺎﺳﻰ ﺑﺎ درﺧﺘﺎن ﺧﻮاﻧﺪﻩ‬

‫ﻟﻴﺲ ﻳﺎﻟﻒ ﻟﻴﺲ ﻳﻮﻟﻒ ﺟﺴﻤﻪ‬

‫ﻟﻴﺲ اﻻ ﺷﺢ ﻧﻔﺲ ﻗﺴﻤﻪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺿﺎﻳﻊ زو ﺷﻮد ﺗﺎزﻩ ﺟﮕﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﺒﻮد ﭘﻴﻚ و ﺳﻠﻄﺎن ﺧﻀﺮ‬

‫اى اﻳﺎز اﺳﺘﺎرﻩى ﺗﻮ ﺑﺲ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ هﺮ ﺑﺮﺟﻰ ﻋﺒﻮرش را ﭘﺴﻨﺪ‬

‫هﺮ وﻓﺎ را آﻰ ﭘﺴﻨﺪد هﻤﺘﺖ‬

‫هﺮ ﺻﻔﺎ را آﻰ ﮔﺰﻳﻨﺪ ﺻﻔﻮﺗﺖ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن اﻣﻴﺮ آﻪ ﻏﻼم را ﮔﻔﺖ آﻪ ﻣﻰ ﺑﻴﺎر ﻏﻼم رﻓﺖ و ﺳﺒﻮى ﻣﻰ ﻣﻰﺁورد در راﻩ زاهﺪى ﺑﻮد اﻣﺮ‬ ‫ﻣﻌﺮوف آﺮد زد ﺳﻨﮕﻰ و ﺳﺒﻮ را ﺑﺸﻜﺴﺖ اﻣﻴﺮ ﺑﺸﻨﻴﺪ و ﻗﺼﺪ ﮔﻮﺷﻤﺎل زاهﺪ آﺮد‪ ،‬و ﺁن ﻗﺼﻪ در ﻋﻬﺪ دﻳﻦ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻮد آﻪ هﻨﻮز ﻣﻰ ﺣﺮام ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد و ﻟﻴﻜﻦ زاهﺪ ﺗﻘﺰزى ﻣﻰآﺮد و از ﺗﻨﻌﻢ ﻣﻨﻊ ﻣﻰآﺮد‬ ‫ﺑﻮد اﻣﻴﺮى ﺧﻮش دﻟﻰ ﻣﻰ ﺑﺎرﻩاى‬

‫آﻬﻒ هﺮ ﻣﺨﻤﻮر و هﺮ ﺑﻰﭼﺎرﻩاى‬

‫ﻣﺸﻔﻘﻰ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻧﻮازى ﻋﺎدﻟﻰ‬

‫ﺟﻮهﺮى زر ﺑﺨﺸﺸﻰ درﻳﺎ دﻟﻰ‬

‫ﺷﺎﻩ ﻣﺮدان و اﻣﻴﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ‬

‫راﻩﺑﺎن و راز دان و دوﺳﺖ ﺑﻴﻦ‬

‫دور ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮد و اﻳﺎم ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﺧﻠﻖ دل دار و آﻢ ﺁزار و ﻣﻠﻴﺢ‬

‫ﺁﻣﺪش ﻣﻬﻤﺎن ﺑﻪ ﻧﺎﮔﺎهﺎن ﺷﺒﻰ‬

‫هﺮ اﻣﻴﺮى ﺟﻨﺲ او ﺧﻮش ﻣﺬهﺒﻰ‬

‫ﺑﺎدﻩ ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺘﺸﺎن در ﻧﻈﻢ ﺣﺎل‬

‫ﺑﺎدﻩ ﺑﻮد ﺁن وﻗﺖ ﻣﺄذون و ﺣﻼل‬

‫ﺑﺎدﻩﺷﺎن آﻢ ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﺎ اى ﻏﻼم‬

‫رو ﺳﺒﻮ ﭘﺮ آﻦ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺁور ﻣﺪام‬

‫از ﻓﻼن راهﺐ آﻪ دارد ﺧﻤﺮ ﺧﺎص‬

‫ﺗﺎ ز ﺧﺎص و ﻋﺎم ﻳﺎﺑﺪ ﺟﺎن ﺧﻼص‬

‫ﺟﺮﻋﻪاى ز ﺁن ﺟﺎم راهﺐ ﺁن آﻨﺪ‬

‫آﻪ هﺰاران ﺟﺮﻩ و ﺧﻤﺪان آﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﻣﻰ ﻣﺎﻳﻪى ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎﻧﻚ اﻧﺪر ﻋﺒﺎ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ دﻟﻖ ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ آﻢ ﻧﮕﺮ‬

‫آﻪ ﺳﻴﻪ آﺮدﻧﺪ از ﺑﻴﺮون زر‬

‫از ﺑﺮاى ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﻣﺮدود ﺷﺪ‬

‫وز ﺑﺮون ﺁن ﻟﻌﻞ دود ﺁﻟﻮد ﺷﺪ‬

‫ﮔﻨﺞ و ﮔﻮهﺮ آﻰ ﻣﻴﺎن ﺧﺎﻧﻪهﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻨﺠﻬﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در وﻳﺮاﻧﻪهﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻨﺞ ﺁدم ﭼﻮن ﺑﻪ وﻳﺮان ﺑﺪ دﻓﻴﻦ‬

‫ﮔﺸﺖ ﻃﻴﻨﺶ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺁن ﻟﻌﻴﻦ‬

‫او ﻧﻈﺮ ﻣﻰآﺮد در ﻃﻴﻦ ﺳﺴﺖ ﺳﺴﺖ‬

‫ﺟﺎن هﻤﻰﮔﻔﺘﺶ آﻪ ﻃﻴﻨﻢ ﺳﺪ ﺗﺴﺖ‬

‫‪٨٩٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دو ﺳﺒﻮ ﺑﺴﺘﺪ ﻏﻼم و ﺧﻮش دوﻳﺪ‬

‫در زﻣﺎن در دﻳﺮ رهﺒﺎﻧﺎن رﺳﻴﺪ‬

‫زر ﺑﺪاد و ﺑﺎدﻩى ﭼﻮن زر ﺧﺮﻳﺪ‬

‫ﺳﻨﮓ داد و در ﻋﻮض ﮔﻮهﺮ ﺧﺮﻳﺪ‬

‫ﺑﺎدﻩاى آﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺎهﺎن ﺟﻬﺪ‬

‫ﺗﺎج زر ﺑﺮ ﺗﺎرك ﺳﺎﻗﻰ ﻧﻬﺪ‬

‫ﻓﺘﻨﻪهﺎ و ﺷﻮرهﺎ اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن و ﺧﺴﺮوان ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ رﻓﺘﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﺟﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫ﺗﺨﺖ و ﺗﺨﺘﻪ ﺁن زﻣﺎن ﻳﻜﺴﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫وﻗﺖ هﺸﻴﺎرى ﭼﻮ ﺁب و روﻏﻨﻨﺪ‬

‫وﻗﺖ ﻣﺴﺘﻰ هﻤﭽﻮ ﺟﺎن اﻧﺪر ﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن هﺮﻳﺴﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺁن ﺟﺎ ﻓﺮق ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻓﺮﻗﻰ آﺎﻧﺪر ﺁن ﺟﺎ ﻏﺮق ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎدﻩ هﻤﻰﺑﺮد ﺁن ﻏﻼم‬

‫ﺳﻮى ﻗﺼﺮ ﺁن اﻣﻴﺮ ﻧﻴﻚ ﻧﺎم‬

‫ﭘﻴﺸﺶ ﺁﻣﺪ زاهﺪى ﻏﻢ دﻳﺪﻩاى‬

‫ﺧﺸﻚ ﻣﻐﺰى در ﺑﻼ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩاى‬

‫ﺗﻦ ز ﺁﺗﺸﻬﺎى دل ﺑﮕﺪاﺧﺘﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ از ﻏﻴﺮ ﺧﺪا ﭘﺮداﺧﺘﻪ‬

‫ﮔﻮﺷﻤﺎل ﻣﺤﻨﺖ ﺑﻰزﻳﻨﻬﺎر‬

‫داﻏﻬﺎ ﺑﺮ داﻏﻬﺎ ﭼﻨﺪﻳﻦ هﺰار‬

‫دﻳﺪﻩ هﺮ ﺳﺎﻋﺖ دﻟﺶ در اﺟﺘﻬﺎد‬

‫روز و ﺷﺐ ﭼﻔﺴﻴﺪﻩ او ﺑﺮ اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﺳﺎل و ﻣﻪ در ﺧﻮن و ﺧﺎك ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ‬

‫ﺻﺒﺮ و ﺣﻠﻤﺶ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ زاهﺪ در ﺳﺒﻮهﺎ ﭼﻴﺴﺖ ﺁن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎدﻩ ﮔﻔﺖ ﺁن آﻴﺴﺖ ﺁن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﺁن ﻓﻼن ﻣﻴﺮ اﺟﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻃﺎﻟﺐ را ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻤﻞ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ ﻳﺰدان و ﺁن ﮔﻪ ﻋﻴﺶ و ﻧﻮش‬

‫ﺑﺎدﻩى ﺷﻴﻄﺎن و ﺁن ﮔﻪ ﻧﻴﻢ هﻮش‬

‫هﻮش ﺗﻮ ﺑﻰﻣﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﮋﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‬

‫هﻮﺷﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺁن هﻮش ﺗﻮ ﺑﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ هﻮش ﺗﻮ هﻨﮕﺎم ﺳﻜﺮ‬

‫اى ﭼﻮ ﻣﺮﻏﻰ ﮔﺸﺘﻪ ﺻﻴﺪ دام ﺳﻜﺮ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺿﻴﺎء دﻟﻖ آﻪ ﺳﺨﺖ دراز ﺑﻮد و ﺑﺮادرش ﺷﻴﺦ اﺳﻼم ﺗﺎج ﺑﻠﺦ ﺑﻐﺎﻳﺖ آﻮﺗﺎﻩ ﺑﺎﻻ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﺷﻴﺦ اﺳﻼم‬ ‫از ﺑﺮادرش ﺿﻴﺎ ﻧﻨﮓ داﺷﺘﻰ‪ ،‬ﺿﻴﺎ در ﺁﻣﺪ ﺑﻪ درس او و هﻤﻪ ﺻﺪور ﺑﻠﺦ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ درس او‪ ،‬ﺿﻴﺎ ﺧﺪﻣﺘﻰ‬ ‫آﺮد و ﺑﮕﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺷﻴﺦ اﺳﻼم او را ﻧﻴﻢ ﻗﻴﺎﻣﻰ آﺮد ﺳﺮﺳﺮى‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﺁرى ﺳﺨﺖ درازى ﭘﺎرﻩ اى در دزد‬ ‫ﺁن ﺿﻴﺎء دﻟﻖ ﺧﻮش اﻟﻬﺎم ﺑﻮد‬

‫دادر ﺁن ﺗﺎج ﺷﻴﺦ اﺳﻼم ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎج ﺷﻴﺦ اﺳﻼم دار اﻟﻤﻠﻚ ﺑﻠﺦ‬

‫ﺑﻮد آﻮﺗﻪ ﻗﺪ و آﻮﭼﻚ هﻤﭽﻮ ﻓﺮخ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻓﺎﺿﻞ ﺑﻮد و ﻓﺤﻞ و ذو ﻓﻨﻮن‬

‫اﻳﻦ ﺿﻴﺎ اﻧﺪر ﻇﺮاﻓﺖ ﺑﺪ ﻓﺰون‬

‫‪٨٩٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫او ﺑﺴﻰ آﻮﺗﻪ ﺿﻴﺎ ﺑﻰﺣﺪ دراز‬

‫ﺑﻮد ﺷﻴﺦ اﺳﻼم را ﺻﺪ آﺒﺮ و ﻧﺎز‬

‫زﻳﻦ ﺑﺮادر ﻋﺎر و ﻧﻨﮕﺶ ﺁﻣﺪى‬

‫ﺁن ﺿﻴﺎ هﻢ واﻋﻈﻰ ﺑﺪ ﺑﺎ هﺪى‬

‫روز ﻣﺤﻔﻞ اﻧﺪر ﺁﻣﺪ ﺁن ﺿﻴﺎ‬

‫ﺑﺎرﮔﻪ ﭘﺮ ﻗﺎﺿﻴﺎن و اﺻﻔﻴﺎ‬

‫آﺮد ﺷﻴﺦ اﺳﻼم از آﺒﺮ ﺗﻤﺎم‬

‫اﻳﻦ ﺑﺮادر را ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺼﻒ اﻟﻘﻴﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ او را ﺑﺲ درازى ﺑﻬﺮ ﻣﺰد‬

‫اﻧﺪآﻰ ز ﺁن ﻗﺪ ﺳﺮوت هﻢ ﺑﺪزد‬

‫ﭘﺲ ﺗﺮا ﺧﻮد هﻮش آﻮ ﻳﺎ ﻋﻘﻞ آﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺧﻮرى ﻣﻰ اى ﺗﻮ داﻧﺶ را ﻋﺪو‬

‫روت ﺑﺲ زﻳﺒﺎﺳﺖ ﻧﻴﻠﻰ هﻢ ﺑﻜﺶ‬

‫ﺿﺤﻜﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﻞ ﺑﺮ روى ﺣﺒﺶ‬

‫در ﺗﻮ ﻧﻮرى آﻰ در ﺁﻣﺪ اى ﻏﻮى‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﻰهﻮﺷﻰ و ﻇﻠﻤﺖ ﺟﻮ ﺷﻮى‬

‫ﺳﺎﻳﻪ در روز اﺳﺖ ﺟﺴﺘﻦ ﻗﺎﻋﺪﻩ‬

‫در ﺷﺐ اﺑﺮى ﺗﻮ ﺳﺎﻳﻪ ﺟﻮ ﺷﺪﻩ‬

‫ﮔﺮ ﺣﻼل ﺁﻣﺪ ﭘﻰ ﻗﻮت ﻋﻮام‬

‫ﻃﺎﻟﺒﺎن دوﺳﺖ را ﺁﻣﺪ ﺣﺮام‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را ﺑﺎدﻩ ﺧﻮن دل ﺑﻮد‬

‫ﭼﺸﻤﺸﺎن ﺑﺮ راﻩ و ﺑﺮ ﻣﻨﺰل ﺑﻮد‬

‫در ﭼﻨﻴﻦ راﻩ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻣﺨﻮف‬

‫اﻳﻦ ﻗﻼووز ﺧﺮد ﺑﺎ ﺻﺪ آﺴﻮف‬

‫ﺧﺎك در ﭼﺸﻢ ﻗﻼووزان زﻧﻰ‬

‫آﺎروان را هﺎﻟﻚ و ﮔﻤﺮﻩ آﻨﻰ‬

‫ﻧﺎن ﺟﻮ ﺣﻘﺎ ﺣﺮام اﺳﺖ و ﻓﺴﻮس‬

‫ﻧﻔﺲ را در ﭘﻴﺶ ﻧﻪ ﻧﺎن ﺳﺒﻮس‬

‫دﺷﻤﻦ راﻩ ﺧﺪا را ﺧﻮار دار‬

‫دزد را ﻣﻨﺒﺮ ﻣﻨﻪ ﺑﺮ دار دار‬

‫دزد را ﺗﻮ دﺳﺖ ﺑﺒﺮﻳﺪن ﭘﺴﻨﺪ‬

‫از ﺑﺮﻳﺪن ﻋﺎﺟﺰى دﺳﺘﺶ ﺑﺒﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻨﺪى دﺳﺖ او دﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﭘﺎﻳﺶ ﻧﺸﻜﻨﻰ ﭘﺎﻳﺖ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻋﺪو را ﻣﻰ دهﻰ و ﻧﻰ ﺷﻜﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﮔﻮ زهﺮ ﺧﻨﺪ و ﺧﺎك ﺧﻮر‬

‫زد ز ﻏﻴﺮت ﺑﺮ ﺳﺒﻮ ﺳﻨﮓ و ﺷﻜﺴﺖ‬

‫او ﺳﺒﻮ اﻧﺪاﺧﺖ و از زاهﺪ ﺑﺠﺴﺖ‬

‫رﻓﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺮ و ﮔﻔﺘﺶ ﺑﺎدﻩ آﻮ‬

‫ﻣﺎﺟﺮا را ﮔﻔﺖ ﻳﻚ ﻳﻚ ﭘﻴﺶ او‬

‫رﻓﺘﻦ اﻣﻴﺮ ﺧﺸﻢ ﺁﻟﻮد ﺑﺮاى ﮔﻮﺷﻤﺎل زاهﺪ‬ ‫ﻣﻴﺮ ﭼﻮن ﺁﺗﺶ ﺷﺪ و ﺑﺮ ﺟﺴﺖ راﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻨﻤﺎ ﺧﺎﻧﻪى زاهﺪ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﺮز ﮔﺮان آﻮﺑﻢ ﺳﺮش‬

‫ﺁن ﺳﺮ ﺑﻰداﻧﺶ ﻣﺎدر ﻏﺮش‬

‫او ﭼﻪ داﻧﺪ اﻣﺮ ﻣﻌﺮوف از ﺳﮕﻰ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻌﺮوﻓﻰ اﺳﺖ و ﺷﻬﺮﮔﻰ‬

‫‪٨٩٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎﻟﻮس ﺧﻮد را ﺟﺎ آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﭘﻴﺪا آﻨﺪ‬

‫آﺎو ﻧﺪارد ﺧﻮد هﻨﺮ اﻻ هﻤﺎن‬

‫آﻪ ﺗﺴﻠﺲ ﻣﻰآﻨﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ و ﺁن‬

‫او اﮔﺮ دﻳﻮاﻧﻪ اﺳﺖ و ﻓﺘﻨﻪ آﺎو‬

‫داروى دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ آﻴﺮ ﮔﺎو‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺷﻴﻄﺎن از ﺳﺮش ﺑﻴﺮون رود‬

‫ﺑﻰﻟﺖ ﺧﺮﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﺮ ﭼﻮن رود‬

‫ﻣﻴﺮ ﺑﻴﺮون ﺟﺴﺖ دﺑﻮﺳﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ زاهﺪ ﻧﻴﻢ ﻣﺴﺖ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ آﺸﺘﻦ ﻣﺮد زاهﺪ را ز ﺧﺸﻢ‬

‫ﻣﺮد زاهﺪ ﮔﺸﺖ ﭘﻨﻬﺎن زﻳﺮ ﭘﺸﻢ‬

‫ﻣﺮد زاهﺪ ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ از ﻣﻴﺮ ﺁن‬

‫زﻳﺮ ﭘﺸﻢ ﺁن رﺳﻦ ﺗﺎﺑﺎن ﻧﻬﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ در رو ﮔﻔﺘﻦ زﺷﺘﻰ ﻣﺮد‬

‫ﺁﻳﻨﻪ ﺗﺎﻧﺪ آﻪ رو را ﺳﺨﺖ آﺮد‬

‫روى ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻳﻨﻪوار ﺁهﻨﻴﻦ‬

‫ﺗﺎت ﮔﻮﻳﺪ روى زﺷﺖ ﺧﻮد ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﺎت آﺮدن دﻟﻘﻚ ﺳﻴﺪ ﺷﺎﻩ ﺗﺮﻣﺪ را‬ ‫ﺷﺎﻩ ﺑﺎ دﻟﻘﻚ هﻤﻰ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺑﺎﺧﺖ‬

‫ﻣﺎت آﺮدش زود ﺧﺸﻢ ﺷﻪ ﺑﺘﺎﺧﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ ﺷﻪ و ﺁن ﺷﻪ آﺒﺮﺁورش‬

‫ﻳﻚ ﻳﻚ از ﺷﻄﺮﻧﺞ ﻣﻰزد ﺑﺮ ﺳﺮش‬

‫آﻪ ﺑﮕﻴﺮ اﻳﻨﻚ ﺷﻬﺖ اى ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫ﺻﺒﺮ آﺮد ﺁن دﻟﻘﻚ و ﮔﻔﺖ اﻻﻣﺎن‬

‫دﺳﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﺧﺘﻦ ﻓﺮﻣﻮد ﻣﻴﺮ‬

‫او ﭼﻨﺎن ﻟﺮزان آﻪ ﻋﻮر از زﻣﻬﺮﻳﺮ‬

‫ﺑﺎﺧﺖ دﺳﺖ دﻳﮕﺮ و ﺷﻪ ﻣﺎت ﺷﺪ‬

‫وﻗﺖ ﺷﻪ ﺷﻪ ﮔﻔﺘﻦ و ﻣﻴﻘﺎت ﺷﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ ﺁن دﻟﻘﻚ و در آﻨﺞ رﻓﺖ‬

‫ﺷﺶ ﻧﻤﺪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻓﮕﻨﺪ از ﺑﻴﻢ ﺗﻔﺖ‬

‫زﻳﺮ ﺑﺎﻟﺸﻬﺎ و زﻳﺮ ﺷﺶ ﻧﻤﺪ‬

‫ﺧﻔﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﺗﺎ ز زﺧﻢ ﺷﻪ رهﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ هﻰ هﻰ ﭼﻪ آﺮدى ﭼﻴﺴﺖ اﻳﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ ﺷﻪ ﺷﻪ ﺷﻪ اى ﺷﺎﻩ ﮔﺰﻳﻦ‬

‫آﻰ ﺗﻮان ﺣﻖ ﮔﻔﺖ ﺟﺰ زﻳﺮ ﻟﺤﺎف‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ اى ﺧﺸﻢ ﺁور ﺁﺗﺶ ﺳﺠﺎف‬

‫اى ﺗﻮ ﻣﺎت و ﻣﻦ ز زﺧﻢ ﺷﺎﻩ ﻣﺎت‬

‫ﻣﻰزﻧﻢ ﺷﻪ ﺷﻪ ﺑﻪ زﻳﺮ رﺧﺘﻬﺎت‬

‫ﭼﻮن ﻣﺤﻠﻪ ﭘﺮ ﺷﺪ از هﻴﻬﺎى ﻣﻴﺮ‬

‫وز ﻟﮕﺪ ﺑﺮ در زدن وز دار و ﮔﻴﺮ‬

‫ﺧﻠﻖ ﺑﻴﺮون ﺟﺴﺖ زود از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫آﺎى ﻣﻘﺪم وﻗﺖ ﻋﻔﻮ اﺳﺖ و رﺿﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰ او ﺧﺸﻚ اﺳﺖ و ﻋﻘﻠﺶ اﻳﻦ زﻣﺎن‬

‫آﻤﺘﺮ اﺳﺖ از ﻋﻘﻞ و ﻓﻬﻢ آﻮدآﺎن‬

‫زهﺪ و ﭘﻴﺮى ﺿﻌﻒ در ﺿﻌﻒ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫و اﻧﺪر ﺁن زهﺪش ﮔﺸﺎدى ﻧﺎﺷﺪﻩ‬

‫‪٨٩٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫رﻧﺞ دﻳﺪﻩ ﮔﻨﺞ ﻧﺎدﻳﺪﻩ ز ﻳﺎر‬

‫آﺎرهﺎ آﺮدﻩ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﻣﺰد آﺎر‬

‫ﻳﺎ ﻧﺒﻮد ﺁن آﺎر او را ﺧﻮد ﮔﻬﺮ‬

‫ﻳﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪ وﻗﺖ ﭘﺎداش از ﻗﺪر‬

‫ﻳﺎ آﻪ ﺑﻮد ﺁن ﺳﻌﻰ ﭼﻮن ﺳﻌﻰ ﺟﻬﻮد‬

‫ﻳﺎ ﺟﺰا واﺑﺴﺘﻪى ﻣﻴﻘﺎت ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮ و را درد و ﻣﺼﻴﺒﺖ اﻳﻦ ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫آﻪ در اﻳﻦ وادى ﭘﺮ ﺧﻮن ﺑﻰآﺲ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﭘﺮ درد و ﻧﺸﺴﺘﻪ او ﺑﻪ آﻨﺞ‬

‫رو ﺗﺮش آﺮدﻩ ﻓﺮو اﻓﻜﻨﺪﻩ ﻟﻨﺞ‬

‫ﻧﻪ ﻳﻜﻰ آﺤﺎل آﺎو را ﻏﻢ ﺧﻮرد‬

‫ﻧﻰش ﻋﻘﻠﻰ آﻪ ﺑﻪ آﺤﻠﻰ ﭘﻰ ﺑﺮد‬

‫اﺟﺘﻬﺎدى ﻣﻰآﻨﺪ ﺑﺎ ﺣﺰر و ﻇﻦ‬

‫آﺎر در ﺑﻮك اﺳﺖ ﺗﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﺷﺪن‬

‫ز ﺁن رهﺶ دور اﺳﺖ ﺗﺎ دﻳﺪار دوﺳﺖ‬

‫آﺎو ﻧﺠﻮﻳﺪ ﺳﺮ رﺋﻴﺴﻴﺶ ﺁرزوﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ او ﺑﺎ ﺧﺪا اﻧﺪر ﻋﺘﺎب‬

‫آﻪ ﻧﺼﻴﺒﻢ رﻧﺞ ﺁﻣﺪ زﻳﻦ ﺣﺴﺎب‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺑﺎ ﺑﺨﺖ ﺧﻮد اﻧﺪر ﺟﺪال‬

‫آﻪ هﻤﻪ ﭘﺮان و ﻣﺎ ﺑﺒﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎل‬

‫هﺮ آﻪ ﻣﺤﺒﻮس اﺳﺖ اﻧﺪر ﺑﻮ و رﻧﮓ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در زهﺪ اﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮش ﺗﻨﮓ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮون ﻧﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﺗﻨﮕﻴﻦ ﻣﻨﺎخ‬

‫آﻰ ﺷﻮد ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮش و ﺻﺪرش ﻓﺮاخ‬

‫زاهﺪان را در ﺧﻼ ﭘﻴﺶ از ﮔﺸﺎد‬

‫آﺎرد و اﺳﺘﺮﻩ ﻧﺸﺎﻳﺪ هﻴﭻ داد‬

‫آﺰ ﺿﺠﺮ ﺧﻮد را ﺑﺪراﻧﺪ ﺷﻜﻢ‬

‫ﻏﺼﻪى ﺁن ﺑﻰﻣﺮادﻳﻬﺎ و ﻏﻢ‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺧﻮد را از آﻮﻩ ﺣﺮى از وﺣﺸﺖ دﻳﺮ ﻧﻤﻮدن ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم و ﻧﻤﻮدن‬ ‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺧﻮد را ﺑﻪ وى آﻪ ﻣﻴﻨﺪاز ﺗﺮا دوﻟﺘﻬﺎ در ﭘﻴﺶ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﻰ را هﺠﺮ ﭼﻮن ﺑﻔﺮاﺧﺘﻰ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را از آﻮﻩ ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻔﺘﻰ ﺟﺒﺮﺋﻴﻠﺶ هﻴﻦ ﻣﻜﻦ‬

‫آﻪ ﺗﺮا ﺑﺲ دوﻟﺖ اﺳﺖ از اﻣﺮ آﻦ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺳﺎآﻦ ﺷﺪى ز اﻧﺪاﺧﺘﻦ‬

‫ﺑﺎز هﺠﺮان ﺁورﻳﺪى ﺗﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﺑﺎز ﺧﻮد را ﺳﺮ ﻧﮕﻮن از آﻮﻩ او‬

‫ﻣﻰﻓﮕﻨﺪى از ﻏﻢ و اﻧﺪوﻩ او‬

‫ﺑﺎز ﺧﻮد ﭘﻴﺪا ﺷﺪى ﺁن ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫آﻪ ﻣﻜﻦ اﻳﻦ اى ﺗﻮ ﺷﺎﻩ ﺑﻰﺑﺪﻳﻞ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﺑﻮد ﺗﺎ آﺸﻒ ﺣﺠﺎب‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ ﺁن ﮔﻬﺮ را او ز ﺟﻴﺐ‬

‫ﺑﻬﺮ هﺮ ﻣﺤﻨﺖ ﭼﻮ ﺧﻮد را ﻣﻰآﺸﻨﺪ‬

‫اﺻﻞ ﻣﺤﻨﺘﻬﺎﺳﺖ اﻳﻦ ﭼﻮﻧﺶ آﺸﻨﺪ‬

‫از ﻓﺪاﻳﻰ ﻣﺮدﻣﺎن را ﺣﻴﺮﺗﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ از ﻣﺎ ﻓﺪاﻳﻰ ﺳﻴﺮﺗﻰ اﺳﺖ‬

‫‪٨٩٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﺁن آﻪ ﻓﺪا آﺮدﺳﺖ ﺗﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺁن آﺎر زد ﻓﺪاى ﺁن ﺷﺪن‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﭼﻮن آﻪ ﻓﺪاﻳﻰ ﻓﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺎﻧﺪر ﺁن رﻩ ﺻﺮف ﻋﻤﺮ و آﺸﺘﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺸﺘﻨﻰ اﻧﺪر ﻏﺮوﺑﻰ ﻳﺎ ﺷﺮوق‬

‫آﻪ ﻧﻪ ﺷﺎﻳﻖ ﻣﺎﻧﺪ ﺁن ﮔﻪ ﻧﻪ ﻣﺸﻮق‬

‫ﺑﺎرى اﻳﻦ ﻣﻘﺒﻞ ﻓﺪاى اﻳﻦ ﻓﻦ اﺳﺖ‬

‫آﺎﻧﺪر او ﺻﺪ زﻧﺪﮔﻰ در آﺸﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮق و ﻋﺸﻘﺶ ﺑﺮ دوام‬

‫در دو ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ و ﻧﻴﻚ ﻧﺎم‬

‫ﻳﺎ آﺮاﻣﻰ ارﺣﻤﻮا اهﻞ اﻟﻬﻮى‬

‫ﺷﺎﻧﻬﻢ ورد اﻟﺘﻮى ﺑﻌﺪ اﻟﺘﻮى‬

‫ﻋﻔﻮ آﻦ اى ﻣﻴﺮ ﺑﺮ ﺳﺨﺘﻰ او‬

‫در ﻧﮕﺮ در درد و ﺑﺪ ﺑﺨﺘﻰ او‬

‫ﺗﺎ ز ﺟﺮﻣﺖ هﻢ ﺧﺪا ﻋﻔﻮى آﻨﺪ‬

‫زﻟﺘﺖ را ﻣﻐﻔﺮت در ﺁﮔﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ ز ﻏﻔﻠﺖ ﺑﺲ ﺳﺒﻮ ﺑﺸﻜﺴﺘﻪاى‬

‫در اﻣﻴﺪ ﻋﻔﻮ دل در ﺑﺴﺘﻪاى‬

‫ﻋﻔﻮ آﻦ ﺗﺎ ﻋﻔﻮ ﻳﺎﺑﻰ در ﺟﺰا‬

‫ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺪ ﻣﻮ ﻗﺪر اﻧﺪر ﺳﺰا‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﻣﻴﺮ ﻣﺮ ﺁن ﺷﻔﻴﻌﺎن را و هﻤﺴﺎﻳﮕﺎن زاهﺪ را آﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ﭼﺮا آﺮد و ﺳﺒﻮى ﻣﺎ را ﭼﺮا ﺷﻜﺴﺖ‬ ‫ﻣﻦ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻗﺒﻮل ﻧﺨﻮاهﻢ آﺮد آﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردﻩام آﻪ ﺳﺰاى او را ﺑﺪهﻢ‬ ‫ﻣﻴﺮ ﮔﻔﺖ او آﻴﺴﺖ آﻮ ﺳﻨﮕﻰ زﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺒﻮى ﻣﺎ ﺳﺒﻮ را ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺬر ﺳﺎزد ز آﻮﻳﻢ ﺷﻴﺮ ﻧﺮ‬

‫ﺗﺮس ﺗﺮﺳﺎن ﺑﮕﺬرد ﺑﺎ ﺻﺪ ﺣﺬر‬

‫ﺑﻨﺪﻩى ﻣﺎ را ﭼﺮا ﺁزرد دل‬

‫آﺮد ﻣﺎ را ﭘﻴﺶ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺧﺠﻞ‬

‫ﺷﺮﺑﺘﻰ آﻪ ﺑﻪ ز ﺧﻮن اوﺳﺖ رﻳﺨﺖ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن هﻤﭽﻮن زﻧﺎن از ﻣﺎ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺟﺎن از دﺳﺖ ﻣﻦ او آﻰ ﺑﺮد‬

‫ﮔﻴﺮ هﻤﭽﻮن ﻣﺮغ ﺑﺎﻻ ﺑﺮ ﭘﺮد‬

‫ﺗﻴﺮ ﻗﻬﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﭘﺮش زﻧﻢ‬

‫ﭘﺮ و ﺑﺎل ﻣﺮدﻩ رﻳﮕﺶ ﺑﺮ آﻨﻢ‬

‫ﮔﺮ رود در ﺳﻨﮓ ﺳﺨﺖ از آﻮﺷﺸﻢ‬

‫از دل ﺳﻨﮕﺶ آﻨﻮن ﺑﻴﺮون آﺸﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮاﻧﻢ ﺑﺮ ﺗﻦ او ﺿﺮﺑﺘﻰ‬

‫آﻪ ﺑﻮد ﻗﻮادﮔﺎن را ﻋﺒﺮﺗﻰ‬

‫ﺑﺎ هﻤﻪ ﺳﺎﻟﻮس ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ هﻢ‬

‫داد او و ﺻﺪ ﭼﻮ او اﻳﻦ دم دهﻢ‬

‫ﺧﺸﻢ ﺧﻮن ﺧﻮارش ﺷﺪﻩ ﺑﺪ ﺳﺮآﺸﻰ‬

‫از دهﺎﻧﺶ ﻣﻰﺑﺮﺁﻣﺪ ﺁﺗﺸﻰ‬

‫دوم ﺑﺎر دﺳﺖ و ﭘﺎى اﻣﻴﺮ را ﺑﻮﺳﻴﺪن و ﻻﺑﻪ آﺮدن ﺷﻔﻴﻌﺎن و هﻤﺴﺎﻳﮕﺎن زاهﺪ‬

‫‪٨٩٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﺷﻔﻴﻌﺎن از دم هﻴﻬﺎى او‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ دﺳﺖ و ﭘﺎى او‬

‫آﺎى اﻣﻴﺮ از ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻳﺪ آﻴﻦ آﺸﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺸﺪ ﺑﺎدﻩ ﺗﻮ ﺑﻰﺑﺎدﻩ ﺧﻮﺷﻰ‬

‫ﺑﺎدﻩ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ز ﻟﻄﻒ ﺗﻮ ﺑﺮد‬

‫ﻟﻄﻒ ﺁب از ﻟﻄﻒ ﺗﻮ ﺣﺴﺮت ﺧﻮرد‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﻰ آﻦ ﺑﺒﺨﺸﺶ اى رﺣﻴﻢ‬

‫اى آﺮﻳﻢ اﺑﻦ اﻟﻜﺮﻳﻢ اﺑﻦ اﻟﻜﺮﻳﻢ‬

‫هﺮ ﺷﺮاﺑﻰ ﺑﻨﺪﻩى اﻳﻦ ﻗﺪ و ﺧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺴﺘﺎن را ﺑﻮد ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﺴﺪ‬

‫هﻴﭻ ﻣﺤﺘﺎج ﻣﻰ ﮔﻠﮕﻮن ﻧﻪاى‬

‫ﺗﺮك آﻦ ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﮔﻠﮕﻮﻧﻪاى‬

‫اى رخ ﭼﻮن زهﺮﻩات ﺷﻤﺲ اﻟﻀﺤﻰ‬

‫اى ﮔﺪاى رﻧﮓ ﺗﻮ ﮔﻠﮕﻮﻧﻪهﺎ‬

‫ﺑﺎدﻩ آﺎﻧﺪر ﺧﻨﺐ ﻣﻰﺟﻮﺷﺪ ﻧﻬﺎن‬

‫ز اﺷﺘﻴﺎق روى ﺗﻮ ﺟﻮﺷﺪ ﭼﻨﺎن‬

‫اى هﻤﻪ درﻳﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاهﻰ آﺮد ﻧﻢ‬

‫وى هﻤﻪ هﺴﺘﻰ ﭼﻪ ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ ﻋﺪم‬

‫اى ﻣﻪ ﺗﺎﺑﺎن ﭼﻪ ﺧﻮاهﻰ آﺮد ﮔﺮد‬

‫اى آﻪ ﻣﻪ در ﭘﻴﺶ روﻳﺖ روى زرد‬

‫ﺗﻮ ﺧﻮش و ﺧﻮﺑﻰ و آﺎن هﺮ ﺧﻮﺷﻰ‬

‫ﺗﻮ ﭼﺮا ﺧﻮد ﻣﻨﺖ ﺑﺎدﻩ آﺸﻰ‬

‫ﺗﺎج آﺮﻣﻨﺎﺳﺖ ﺑﺮ ﻓﺮق ﺳﺮت‬

‫ك ﺁوﻳﺰ ﺑﺮت‬ ‫ﻄﻴْﻨﺎ َ‬ ‫ﻋَ‬ ‫ﻃﻮق َأ ْ‬

‫ﺟﻮهﺮ اﺳﺖ اﻧﺴﺎن و ﭼﺮخ او را ﻋﺮض‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮع و ﭘﺎﻳﻪاﻧﺪ و او ﻏﺮض‬

‫اى ﻏﻼﻣﺖ ﻋﻘﻞ و ﺗﺪﺑﻴﺮات و هﻮش‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻨﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ارزان ﻓﺮوش‬

‫ﺧﺪﻣﺘﺖ ﺑﺮ ﺟﻤﻠﻪ هﺴﺘﻰ ﻣﻔﺘﺮض‬

‫ﺟﻮهﺮى ﭼﻮن ﻧﺠﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ از ﻋﺮض‬

‫ﻋﻠﻢ ﺟﻮﻳﻰ از آﺘﺒﻬﺎ اى ﻓﺴﻮس‬

‫ذوق ﺟﻮﻳﻰ ﺗﻮ ز ﺣﻠﻮا اى ﻓﺴﻮس‬

‫ﺑﺤﺮ ﻋﻠﻤﻰ در ﻧﻤﻰ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫در ﺳﻪ ﮔﺰ ﺗﻦ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫ﻣﻰ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺳﻤﺎع و ﻳﺎ ﺟﻤﺎع‬

‫ﺗﺎ ﺑﺠﻮﻳﻰ زو ﻧﺸﺎط و اﻧﺘﻔﺎع‬

‫ﺁﻓﺘﺎب از ذرﻩاى ﺷﺪ وام ﺧﻮاﻩ‬

‫زهﺮﻩاى از ﺧﻤﺮﻩاى ﺷﺪ ﺟﺎم ﺧﻮاﻩ‬

‫ﺟﺎن ﺑﻰآﻴﻔﻰ ﺷﺪﻩ ﻣﺤﺒﻮس آﻴﻒ‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﺣﺒﺲ ﻋﻘﺪﻩ اﻳﻨﺖ ﺣﻴﻒ‬

‫ﺑﺎز ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ اﻣﻴﺮ اﻳﺸﺎن را‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺣﺮﻳﻒ ﺁن ﻣﻴﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ذوق اﻳﻦ ﺧﻮﺷﻰ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﻴﻢ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﺧﻮاهﻢ آﻪ هﻤﭽﻮن ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ‬

‫آﮋ هﻤﻰﮔﺮدم ﭼﻨﺎن ﮔﺎهﻰ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫وارهﻴﺪﻩ از هﻤﻪ ﺧﻮف و اﻣﻴﺪ‬

‫آﮋ هﻤﻰﮔﺮدم ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮ هﻤﭽﻮ ﺑﻴﺪ‬

‫‪٨٩٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻤﭽﻮ ﺷﺎخ ﺑﻴﺪ ﮔﺮدان ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫آﻪ ز ﺑﺎدش ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻮﻧﻪ رﻗﺼﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﺧﻮ آﺮدﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﺎدى ﻣﻰ‬

‫اﻳﻦ ﺧﻮﺷﻰ را آﻰ ﭘﺴﻨﺪد ﺧﻮاﺟﻪ هﻰ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ ز ﺁن زﻳﻦ ﺧﻮﺷﻰ ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻧﺪ‬

‫آﻪ ﺳﺮﺷﺘﻪ در ﺧﻮﺷﻰ ﺣﻖ ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺟﺎﻧﺸﺎن ﺁن ﺧﻮﺷﻰ را دﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ ﺧﻮﺷﻴﻬﺎ ﭘﻴﺸﺸﺎن ﺑﺎزى ﻧﻤﻮد‬

‫ﺑﺎ ﺑﺖ زﻧﺪﻩ آﺴﻰ ﭼﻮن ﮔﺸﺖ ﻳﺎر‬

‫ﻣﺮدﻩ را ﭼﻮن در آﺸﺪ اﻧﺪر آﻨﺎر‬

‫ن َﻟ ْﻮ آﺎﻧُﻮا ﻳَ ْﻌﻠَﻤُﻮنَآﻪ در و دﻳﻮار و ﻋﺮﺻﻪى ﺁن ﻋﺎﻟﻢ و ﺁب و‬ ‫ﺤﻴَﻮا ُ‬ ‫ﻲ ا ْﻟ َ‬ ‫ﺧ َﺮ َة َﻟ ِﻬ َ‬ ‫ن اﻟﺪﱠا َر اﻟْﺂ ِ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ ﺁﻳﺖ آﻪ َو ِإ ﱠ‬ ‫آﻮزﻩ و ﻣﻴﻮﻩ و درﺧﺖ هﻤﻪ زﻧﺪﻩاﻧﺪ و ﺳﺨﻦ ﮔﻮى و ﺳﺨﻦ ﺷﻨﻮ و ﺟﻬﺖ ﺁن ﻓﺮﻣﻮد ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم آﻪ‬ ‫اﻟﺪﻧﻴﺎ ﺟﻴﻔﻪ و ﻃﻼﺑﻬﺎ آﻼب و اﮔﺮ ﺁﺧﺮت را ﺣﻴﺎت ﻧﺒﻮدى ﺁﺧﺮت هﻢ ﺟﻴﻔﻪ ﺑﻮدى‪ ،‬ﺟﻴﻔﻪ را ﺑﺮاى ﻣﺮدﮔﻴﺶ ﺟﻴﻔﻪ‬ ‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻧﺰ ﺑﺮاى ﺑﻮى زﺷﺖ و ﻓﺮﺧﺠﻰ‬ ‫ﺁن ﺟﻬﺎن ﭼﻮن ذرﻩ ذرﻩ زﻧﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﻧﻜﺘﻪ داﻧﻨﺪ و ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩاﻧﺪ‬

‫در ﺟﻬﺎن ﻣﺮدﻩﺷﺎن ﺁرام ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻋﻠﻒ ﺟﺰ ﻻﻳﻖ اﻧﻌﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﺮ آﻪ را ﮔﻠﺸﻦ ﺑﻮد ﺑﺰم و وﻃﻦ‬

‫آﻰ ﺧﻮرد او ﺑﺎدﻩ اﻧﺪر ﮔﻮﻟﺨﻦ‬

‫ﺟﺎى روح ﭘﺎك ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫آﺮم ﺑﺎﺷﺪ آﺶ وﻃﻦ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻬﺮ ﻣﺨﻤﻮر ﺧﺪا ﺟﺎم ﻃﻬﻮر‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻣﺮﻏﺎن آﻮر اﻳﻦ ﺁب ﺷﻮر‬

‫هﺮ آﻪ ﻋﺪل ﻋﻤﺮش ﻧﻨﻤﻮد دﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ او ﺣﺠﺎج ﺧﻮﻧﻰ ﻋﺎدل اﺳﺖ‬

‫دﺧﺘﺮان را ﻟﻌﺒﺖ ﻣﺮدﻩ دهﻨﺪ‬

‫آﻪ ز ﻟﻌﺐ زﻧﺪﮔﺎن ﺑﻰﺁﮔﻬﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارﻧﺪ از ﻓﺘﻮت زور و دﺳﺖ‬

‫آﻮدآﺎن را ﺗﻴﻎ ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫آﺎﻓﺮان ﻗﺎﻧﻊ ﺑﻪ ﻧﻘﺶ اﻧﺒﻴﺎ‬

‫آﻪ ﻧﮕﺎرﻳﺪﻩﺳﺖ اﻧﺪر دﻳﺮهﺎ‬

‫ز ﺁن ﻣﻬﺎن ﻣﺎ را ﭼﻮ دور روﺷﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫هﻴﭻﻣﺎن ﭘﺮواى ﻧﻘﺶ ﺳﺎﻳﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻳﻜﻰ ﻧﻘﺸﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ در ﺟﻬﺎن‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﻧﻘﺸﺶ ﭼﻮ ﻣﻪ در ﺁﺳﻤﺎن‬

‫اﻳﻦ دهﺎﻧﺶ ﻧﻜﺘﻪ ﮔﻮﻳﺎن ﺑﺎ ﺟﻠﻴﺲ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﺑﺎ ﺣﻖ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر و اﻧﻴﺲ‬

‫ﮔﻮش ﻇﺎهﺮ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﺿﺒﻂ آﻦ‬

‫ﮔﻮش ﺟﺎﻧﺶ ﺟﺎذب اﺳﺮار آﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻇﺎهﺮ ﺿﺎﺑﻂ ﺣﻠﻴﻪى ﺑﺸﺮ‬

‫غ اﻟﺒﺼﺮ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺳﺮ ﺣﻴﺮان ﻣﺎ زا َ‬

‫ﭘﺎى ﻇﺎهﺮ در ﺻﻒ ﻣﺴﺠﺪ ﺻﻮاف‬

‫ﭘﺎى ﻣﻌﻨﻰ ﻓﻮق ﮔﺮدون در ﻃﻮاف‬

‫‪٩٠٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﺰو ﺟﺰوش را ﺗﻮ ﺑﺸﻤﺮ هﻤﭽﻨﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ درون وﻗﺖ و ﺁن ﺑﻴﺮون ﺣﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ آﻪ در وﻗﺖ اﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ اﺟﻞ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﻳﺎر اﺑﺪ ﻗﺮن ازل‬

‫هﺴﺖ ﻳﻚ ﻧﺎﻣﺶ وﻟﻰ اﻟﺪوﻟﺘﻴﻦ‬

‫هﺴﺖ ﻳﻚ ﻧﻌﺘﺶ اﻣﺎم اﻟﻘﺒﻠﺘﻴﻦ‬

‫ﺧﻠﻮت و ﭼﻠﻪ ﺑﺮ او ﻻزم ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫هﻴﭻ ﻏﻴﻤﻰ ﻣﺮ و را ﻏﺎﻳﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻗﺮص ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺖ ﺧﻠﻮت ﺧﺎﻧﻪاش‬

‫آﻰ ﺣﺠﺎب ﺁرد ﺷﺐ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪاش‬

‫ﻋﻠﺖ و ﭘﺮهﻴﺰ ﺷﺪ ﺑﺤﺮان ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫آﻔﺮ او اﻳﻤﺎن ﺷﺪ و آﻔﺮان ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن اﻟﻒ از اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺷﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫او ﻧﺪارد هﻴﭻ از اوﺻﺎف ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮔﺸﺖ ﻓﺮد از آﺴﻮﻩى ﺧﻮهﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺷﺪ ﺑﺮهﻨﻪ ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن اﻓﺰاى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮهﻨﻪ رﻓﺖ ﭘﻴﺶ ﺷﺎﻩ ﻓﺮد‬

‫ﺷﺎهﺶ از اوﺻﺎف ﻗﺪﺳﻰ ﺟﺎﻣﻪ آﺮد‬

‫ﺧﻠﻌﺘﻰ ﭘﻮﺷﻴﺪ از اوﺻﺎف ﺷﺎﻩ‬

‫ﺑﺮ ﭘﺮﻳﺪ از ﭼﺎﻩ ﺑﺮ اﻳﻮان ﺟﺎﻩ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ دردى ﺻﺎف ﮔﺸﺖ‬

‫از ﺑﻦ ﻃﺸﺖ ﺁﻣﺪ او ﺑﺎﻻى ﻃﺸﺖ‬

‫در ﺑﻦ ﻃﺸﺖ ار ﭼﻪ ﺑﻮد او دردﻧﺎك‬

‫ﺷﻮﻣﻰ ﺁﻣﻴﺰش اﺟﺰاى ﺧﺎك‬

‫ﻳﺎر ﻧﺎﺧﻮش ﭘﺮ و ﺑﺎﻟﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ور ﻧﻪ او در اﺻﻞ ﺑﺲ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻋﺘﺎب ا ْه ِﺒﻄُﻮا اﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ هﺎروﺗﺶ ﻧﮕﻮن ﺁوﻳﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﻮد هﺎروت از ﻣﻼك ﺁﺳﻤﺎن‬

‫از ﻋﺘﺎﺑﻰ ﺷﺪ ﻣﻌﻠﻖ هﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ز ﺁن ﺷﺪ آﻪ از ﺳﺮ دور ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺳﺮ ﺳﺎﺧﺖ و ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻴﺶ راﻧﺪ‬

‫ﺁن ﺳﺒﺪ ﺧﻮد را ﭼﻮ ﭘﺮ از ﺁب دﻳﺪ‬

‫آﺮد اﺳﺘﻐﻨﺎ و از درﻳﺎ ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺟﮕﺮ ﺁﺑﺶ ﻳﻜﻰ ﻗﻄﺮﻩ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺤﺮ رﺣﻤﺖ آﺮد و او را ﺑﺎز ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫رﺣﻤﺘﻰ ﺑﻰﻋﻠﺘﻰ ﺑﻰﺧﺪﻣﺘﻰ‬

‫ﺁﻳﺪ از درﻳﺎ ﻣﺒﺎرك ﺳﺎﻋﺘﻰ‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻠﱠﻪ ﮔﺮد درﻳﺎ ﺑﺎر ﮔﺮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ اهﻞ درﻳﺎ ﺑﺎر زرد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺁﻳﺪ ﻟﻄﻒ ﺑﺨﺸﺎﻳﺶﮔﺮى‬

‫ﺳﺮخ ﮔﺮدد روى زرد از ﮔﻮهﺮى‬

‫زردى رو ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ رﻧﮕﻬﺎﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻧﺪر اﻧﺘﻈﺎر ﺁن ﻟﻘﺎﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺳﺮﺧﻰ ﺑﺮ رﺧﻰ آﺎن ﻻﻣﻊ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺁن ﺁﻣﺪ آﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﻗﺎﻧﻊ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻃﻤﻊ ﻻﻏﺮ آﻨﺪ زرد و ذﻟﻴﻞ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ او از ﻋﻠﺖ اﺑﺪان ﻋﻠﻴﻞ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪ روى زرد ﺑﻰﺳﻘﻢ‬

‫ﺧﻴﺮﻩ ﮔﺮدد ﻋﻘﻞ ﺟﺎﻟﻴﻨﻮس هﻢ‬

‫‪٩٠١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﻃﻤﻊ ﺑﺴﺘﻰ ﺗﻮ در اﻧﻮار هﻮ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ذﻟﺖ ﻧﻔﺴﻪ‬

‫ﻧﻮر ﺑﻰﺳﺎﻳﻪ ﻟﻄﻴﻒ و ﻋﺎﻟﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻣﺸﺒﻚ ﺳﺎﻳﻪى ﻏﺮﺑﺎﻟﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن ﻋﺮﻳﺎن هﻤﻰﺧﻮاهﻨﺪ ﺗﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻋﻨﻴﻨﺎن ﭼﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﭼﻪ ﺑﺪن‬

‫روزﻩ داران را ﺑﻮد ﺁن ﻧﺎن و ﺧﻮان‬

‫ﺧﺮ ﻣﮕﺲ را ﭼﻪ اﺑﺎ ﭼﻪ دﻳﮕﺪان‬

‫دﮔﺮ ﺑﺎر اﺳﺘﺪﻋﺎى ﺷﺎﻩ از اﻳﺎز آﻪ ﺗﺎوﻳﻞ آﺎر ﺧﻮد ﺑﮕﻮ و ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻨﻜﺮان را و ﻃﺎﻋﻨﺎن را ﺣﻞ آﻦ آﻪ اﻳﺸﺎن را‬ ‫در ﺁن اﻟﺘﺒﺎس رهﺎ آﺮدن ﻣﺮوت ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ از ﺣﺪ و اﻧﺪازﻩﺳﺖ ﺑﻴﺶ‬

‫اى اﻳﺎز اآﻨﻮن ﺑﮕﻮ اﺣﻮال ﺧﻮﻳﺶ‬

‫هﺴﺖ اﺣﻮال ﺗﻮ از آﺎن ﻧﻮى‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪﻳﻦ اﺣﻮال آﻰ راﺿﻰ ﺷﻮى‬

‫هﻴﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ آﻦ از ﺁن اﺣﻮال ﺧﻮش‬

‫ﺧﺎك ﺑﺮ اﺣﻮال و درس ﭘﻨﺞ و ﺷﺶ‬

‫ﺣﺎل ﺑﺎﻃﻦ ﮔﺮ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺣﺎل ﻇﺎهﺮ ﮔﻮﻳﻤﺖ در ﻃﺎق و ﺟﻔﺖ‬

‫آﻪ ز ﻟﻄﻒ ﻳﺎر ﺗﻠﺨﻴﻬﺎى ﻣﺎت‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﺮ ﺟﺎن ﺧﻮﺷﺘﺮ از ﺷﻜﺮ ﻧﺒﺎت‬

‫ز ﺁن ﻧﺒﺎت ار ﮔﺮد در درﻳﺎ رود‬

‫ﺗﻠﺨﻰ درﻳﺎ هﻤﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﻮد‬

‫ﺻﺪ هﺰار اﺣﻮال ﺁﻣﺪ هﻤﭽﻨﻴﻦ‬

‫ﺑﺎز ﺳﻮى ﻏﻴﺐ رﻓﺘﻨﺪ اى اﻣﻴﻦ‬

‫ﺣﺎل هﺮ روزى ﺑﻪ دى ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﻮ اﻧﺪر روش آﺶ ﺑﻨﺪ ﻧﻰ‬

‫ﺷﺎدى هﺮ روز از ﻧﻮﻋﻰ دﮔﺮ‬

‫ﻓﻜﺮت هﺮ روز را دﻳﮕﺮ اﺛﺮ‬

‫ﺗﻤﺜﻴﻞ ﺗﻦ ﺁدﻣﻰ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ و اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﻣﺨﺘﻠﻒ‪ ،‬و ﻋﺎرف در رﺿﺎ ﺑﺪان اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎى‬ ‫ﻏﻢ و ﺷﺎدى ﭼﻮن ﺷﺨﺺ ﻣﻬﻤﺎن دوﺳﺖ ﻏﺮﻳﺐ ﻧﻮ از ﺧﻠﻴﻞوار‪ ،‬آﻪ در ﺧﻠﻴﻞ ﺑﻪ اآﺮام ﺿﻴﻒ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺮ آﺎﻓﺮ و ﻣﻮﻣﻦ و اﻣﻴﻦ و ﺧﺎﻳﻦ و ﺑﺎ هﻤﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن رو ﺗﺎزﻩ داﺷﺘﻰ‬ ‫هﺴﺖ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ اﻳﻦ ﺗﻦ اى ﺟﻮان‬

‫هﺮ ﺻﺒﺎﺣﻰ ﺿﻴﻒ ﻧﻮ ﺁﻳﺪ دوان‬

‫هﻴﻦ ﻣﮕﻮ آﺎﻳﻦ ﻣﺎﻧﺪ اﻧﺪر ﮔﺮدﻧﻢ‬

‫آﻪ هﻢ اآﻨﻮن ﺑﺎز ﭘﺮد در ﻋﺪم‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺁﻳﺪ از ﺟﻬﺎن ﻏﻴﺐوش‬

‫در دﻟﺖ ﺿﻴﻒ اﺳﺖ او را دار ﺧﻮش‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﻣﻬﻤﺎن آﻪ زن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ آﻪ ﺑﺎران ﻓﺮو ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻬﻤﺎن در ﮔﺮدن ﻣﺎ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫‪٩٠٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ را ﺑﻰﮔﻬﺎن ﺁﻣﺪ ﻗﻨﻖ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ او را هﻤﭽﻮ ﻃﻮق اﻧﺪر ﻋﻨﻖ‬

‫ﺧﻮان آﺸﻴﺪ او را آﺮاﻣﺘﻬﺎ ﻧﻤﻮد‬

‫ﺁن ﺷﺐ اﻧﺪر آﻮى اﻳﺸﺎن ﺳﻮر ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮد زن را ﮔﻔﺖ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﺳﺨﻦ‬

‫آﺎﻣﺸﺐ اى ﺧﺎﺗﻮن دو ﺟﺎﻣﻪى ﺧﻮاب آﻦ‬

‫ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺎ را ﺑﮕﺴﺘﺮ ﺳﻮى در‬

‫ﺑﻬﺮ ﻣﻬﻤﺎن ﮔﺴﺘﺮ ﺁن ﺳﻮى دﮔﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ زن ﺧﺪﻣﺖ آﻨﻢ ﺷﺎدى آﻨﻢ‬

‫ﺳﻤﻊ و ﻃﺎﻋﻪ اى دو ﭼﺸﻢ روﺷﻨﻢ‬

‫هﺮ دو ﺑﺴﺘﺮ ﮔﺴﺘﺮﻳﺪ و رﻓﺖ زن‬

‫ﺳﻮى ﺧﺘﻨﻪ ﺳﻮر آﺮد ﺁن ﺟﺎ وﻃﻦ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﻣﻬﻤﺎن ﻋﺰﻳﺰ و ﺷﻮهﺮش‬

‫ﻧﻘﻞ ﺑﻨﻬﺎدﻧﺪ از ﺧﺸﻚ و ﺗﺮش‬

‫در ﺳﻤﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ هﺮ دو ﻣﻨﺘﺠﺐ‬

‫ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺖ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ ﺗﺎ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﻣﻬﻤﺎن ز ﺧﻮاب و از ﺳﻤﺮ‬

‫ﺷﺪ در ﺁن ﺑﺴﺘﺮ آﻪ ﺑﻮد ﺁن ﺳﻮى در‬

‫ﺷﻮهﺮ از ﺧﺠﻠﺖ ﺑﺪو ﭼﻴﺰى ﻧﮕﻔﺖ‬

‫آﻪ ﺗﺮا اﻳﻦ ﺳﻮﺳﺖ اى ﺟﺎن ﺟﺎى ﺧﻔﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺮاى ﺧﻮاب ﺗﻮ اى ﺑﻮ اﻟﻜﺮم‬

‫ﺑﺴﺘﺮ ﺁن ﺳﻮى دﮔﺮ اﻓﻜﻨﺪﻩام‬

‫ﺁن ﻗﺮارى آﻪ ﺑﻪ زن او دادﻩ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺸﺖ ﻣﺒﺪل و ﺁن ﻃﺮف ﻣﻬﻤﺎن ﻏﻨﻮد‬

‫ﺁن ﺷﺐ ﺁن ﺟﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﺎران در ﮔﺮﻓﺖ‬

‫آﺰ ﻏﻠﻴﻈﻰ اﺑﺮﺷﺎن ﺁﻣﺪ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫زن ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺑﺮ ﮔﻤﺎن ﺁن آﻪ ﺷﻮ‬

‫ﺳﻮى در ﺧﻔﺘﻪﺳﺖ و ﺁن ﺳﻮ ﺁن ﻋﻤﻮ‬

‫رﻓﺖ ﻋﺮﻳﺎن در ﻟﺤﺎف ﺁن دم ﻋﺮوس‬

‫داد ﻣﻬﻤﺎن را ﺑﻪ رﻏﺒﺖ ﭼﻨﺪ ﺑﻮس‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﺪم اى ﻣﺮد آﻼن‬

‫ﺧﻮد هﻤﺎن ﺁﻣﺪ هﻤﺎن ﺁﻣﺪ هﻤﺎن‬

‫ﻣﺮد ﻣﻬﻤﺎن را ﮔﻞ و ﺑﺎران ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﭼﻮن ﺻﺎﺑﻮن ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﺎران و ﮔﻞ او آﻰ رود‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺟﺎن ﺗﻮ او ﺗﺎوان ﺷﻮد‬

‫زود ﻣﻬﻤﺎن ﺟﺴﺖ و ﮔﻔﺖ اى زن ﺑﻬﻞ‬

‫ﻣﻮزﻩ دارم ﻏﻢ ﻧﺪارم ﻣﻦ ز ﮔﻞ‬

‫ﻣﻦ روان ﮔﺸﺘﻢ ﺷﻤﺎ را ﺧﻴﺮ ﺑﺎد‬

‫در ﺳﻔﺮ ﻳﻚ دم ﻣﺒﺎدا روح ﺷﺎد‬

‫ﺗﺎ آﻪ زوﺗﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻌﺪن رود‬

‫آﺎﻳﻦ ﺧﻮﺷﻰ اﻧﺪر ﺳﻔﺮ رﻩ زن ﺷﻮد‬

‫زن ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﺎر ﺳﺮد‬

‫ﭼﻮن رﻣﻴﺪ و رﻓﺖ ﺁن ﻣﻬﻤﺎن ﻓﺮد‬

‫زن ﺑﺴﻰ ﮔﻔﺘﺶ آﻪ ﺁﺧﺮ اى اﻣﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻣﺰاﺣﻰ آﺮدم از ﻃﻴﺒﺖ ﻣﮕﻴﺮ‬

‫ﺳﺠﺪﻩ و زارى زن ﺳﻮدى ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫رﻓﺖ و اﻳﺸﺎن را در ﺁن ﺣﺴﺮت ﮔﺬاﺷﺖ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ از رق آﺮد ز ﺁن ﭘﺲ ﻣﺮد و زن‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ دﻳﺪﻧﺪ ﺷﻤﻌﻰ ﺑﻰﻟﮕﻦ‬

‫‪٩٠٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻰﺷﺪ و ﺻﺤﺮا ز ﻧﻮر ﺷﻤﻊ ﻣﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻬﺸﺖ از ﻇﻠﻤﺖ ﺷﺐ ﮔﺸﺘﻪ ﻓﺮد‬

‫آﺮد ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪى ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫از ﻏﻢ و از ﺧﺠﻠﺖ اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا‬

‫در درون هﺮ دو از راﻩ ﻧﻬﺎن‬

‫هﺮ زﻣﺎن ﮔﻔﺘﻰ ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻬﻤﺎن‬

‫آﻪ ﻣﻨﻢ ﻳﺎر ﺧﻀﺮ ﺻﺪ ﮔﻨﺞ ﺟﻮد‬

‫ﻣﻰﻓﺸﺎﻧﺪم ﻟﻴﻚ روزﻳﺘﺎن ﻧﺒﻮد‬

‫ﺗﻤﺜﻴﻞ ﻓﻜﺮ هﺮ روزﻳﻨﻪ آﻪ اﻧﺪر دل ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﻮ آﻪ از اول روز در ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮو ﺁﻳﺪ و ﺗﺤﻜﻢ و ﺑﺪ ﺧﻮﻳﻰ آﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ و ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﻮازى و ﻧﺎز ﻣﻬﻤﺎن آﺸﻴﺪن‬ ‫هﺮ دﻣﻰ ﻓﻜﺮى ﭼﻮ ﻣﻬﻤﺎن ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﺁﻳﺪ اﻧﺪر ﺳﻴﻨﻪات هﺮ روز ﻧﻴﺰ‬

‫ﻓﻜﺮ را اى ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎى ﺷﺨﺺ دان‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺷﺨﺺ از ﻓﻜﺮ دارد ﻗﺪر و ﺟﺎن‬

‫ﻓﻜﺮ ﻏﻢ ﮔﺮ راﻩ ﺷﺎدى ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫آﺎرﺳﺎزﻳﻬﺎى ﺷﺎدى ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰروﺑﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﺪى او ز ﻏﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ در ﺁﻳﺪ ﺷﺎدى ﻧﻮ ز اﺻﻞ ﺧﻴﺮ‬

‫ﻣﻰﻓﺸﺎﻧﺪ ﺑﺮگ زرد از ﺷﺎخ دل‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮوﻳﺪ ﺑﺮگ ﺳﺒﺰ ﻣﺘﺼﻞ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﺑﻴﺦ ﺳﺮورآﻬﻨﻪ را‬

‫ﺗﺎ ﺧﺮاﻣﺪ ذوق ﻧﻮ از ﻣﺎ و را‬

‫ﻏﻢ آﻨﺪ ﺑﻴﺦ آﮋ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ را‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻴﺦ رو ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ را‬

‫ﻏﻢ ز دل هﺮ ﭼﻪ ﺑﺮﻳﺰد ﻳﺎ ﺑﺮد‬

‫در ﻋﻮض ﺣﻘﺎ آﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺁورد‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺁن را آﻪ ﻳﻘﻴﻨﺶ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ‬

‫آﻪ ﺑﻮد ﻏﻢ ﺑﻨﺪﻩى اهﻞ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮش روﻳﻰ ﻧﻴﺎرد اﺑﺮ و ﺑﺮق‬

‫رز ﺑﺴﻮزد از ﺗﺒﺴﻤﻬﺎى ﺷﺮق‬

‫ﺳﻌﺪ و ﻧﺤﺲ اﻧﺪر دﻟﺖ ﻣﻬﻤﺎن ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺳﺘﺎرﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰرود‬

‫ﺁن زﻣﺎن آﻪ او ﻣﻘﻴﻢ ﺑﺮج ﺗﺴﺖ‬

‫ﺑﺎش هﻤﭽﻮن ﻃﺎﻟﻌﺶ ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﭼﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺎ ﻣﻪ ﭼﻮن ﺷﻮد او ﻣﺘﺼﻞ‬

‫ﺷﻜﺮ ﮔﻮﻳﺪ از ﺗﻮ ﺑﺎ ﺳﻠﻄﺎن دل‬

‫هﻔﺖ ﺳﺎل اﻳﻮب ﺑﺎ ﺻﺒﺮ و رﺿﺎ‬

‫در ﺑﻼ ﺧﻮش ﺑﻮد ﺑﺎ ﺿﻴﻒ ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ واﮔﺮدد ﺑﻼى ﺳﺨﺖ رو‬

‫ﭘﻴﺶ ﺣﻖ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺻﺪ ﮔﻮن ﺷﻜﺮ او‬

‫آﺰ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺤﺒﻮب آﺶ‬

‫رو ﻧﻜﺮد اﻳﻮب ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺮش‬

‫از وﻓﺎ و ﺧﺠﻠﺖ ﻋﻠﻢ ﺧﺪا‬

‫ﺑﻮد ﭼﻮن ﺷﻴﺮ و ﻋﺴﻞ او ﺑﺎ ﺑﻼ‬

‫ﻓﻜﺮ در ﺳﻴﻨﻪ در ﺁﻳﺪ ﻧﻮ ﺑﻪ ﻧﻮ‬

‫ﺧﻨﺪ ﺧﻨﺪان ﭘﻴﺶ او ﺗﻮ ﺑﺎز رو‬

‫‪٩٠٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻪ اﻋﺪﻧﻰ ﺧﺎﻟﻘﻰ ﻣﻦ ﺷﺮﻩ‬

‫ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻨﻰ اﻧﻞ ﻣﻦ ﺑﺮﻩ‬

‫رب اوزﻋﻨﻰ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﺎ ارى‬

‫ﻻ ﺗﻌﻘﺐ ﺣﺴﺮﻩ ﻟﻰ ان ﻣﻀﻰ‬

‫ﺁن ﺿﻤﻴﺮ رو ﺗﺮش را ﭘﺎس دار‬

‫ﺁن ﺗﺮش را ﭼﻮن ﺷﻜﺮ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﻤﺎر‬

‫اﺑﺮ را ﮔﺮ هﺴﺖ ﻇﺎهﺮ رو ﺗﺮش‬

‫ﮔﻠﺸﻦ ﺁرﻧﺪﻩﺳﺖ اﺑﺮ و ﺷﻮرﻩ آﺶ‬

‫ﻓﻜﺮ ﻏﻢ را ﺗﻮ ﻣﺜﺎل اﺑﺮ دان‬

‫ﺑﺎ ﺗﺮش ﺗﻮ رو ﺗﺮش آﻢ آﻦ ﭼﻨﺎن‬

‫ﺑﻮ آﻪ ﺁن ﮔﻮهﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ او ﺑﻮد‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ ﺗﺎ از ﺗﻮ او راﺿﻰ رود‬

‫ور ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮔﻮهﺮ و ﻧﺒﻮد ﻏﻨﻰ‬

‫ﻋﺎدت ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﻮد اﻓﺰون آﻨﻰ‬

‫ﺟﺎى دﻳﮕﺮ ﺳﻮد دارد ﻋﺎدﺗﺖ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن روزى ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﺣﺎﺟﺘﺖ‬

‫ﻓﻜﺮﺗﻰ آﺰ ﺷﺎدﻳﺖ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﻮد‬

‫ﺁن ﺑﻪ اﻣﺮ و ﺣﻜﻤﺖ ﺻﺎﻧﻊ ﺷﻮد‬

‫ﺗﻮ ﻣﺨﻮان دو ﭼﺎر داﻧﮕﺶ اى ﺟﻮان‬

‫ﺑﻮ آﻪ ﻧﺠﻤﻰ ﺑﺎﺷﺪ و ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺮان‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ ﻓﺮﻋﻰ اﺳﺖ او را اﺻﻞ ﮔﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮى ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﻘﺼﻮد ﭼﻴﺮ‬

‫ور ﺗﻮ ﺁن را ﻓﺮع ﮔﻴﺮى و ﻣﻀﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﻮ در اﺻﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫زهﺮ ﺁﻣﺪ اﻧﺘﻈﺎر اﻧﺪر ﭼﺸﺶ‬

‫داﻳﻤﺎ در ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﻰ ز ان روش‬

‫اﺻﻞ دان ﺁن را ﺑﮕﻴﺮش در آﻨﺎر‬

‫ﺑﺎز رﻩ داﻳﻢ ز ﻣﺮگ اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﺳﻠﻄﺎن اﻳﺎز را‬ ‫اى اﻳﺎز ﭘﺮ ﻧﻴﺎز ﺻﺪق آﻴﺶ‬

‫ﺻﺪق ﺗﻮ از ﺑﺤﺮ و از آﻮﻩ اﺳﺖ ﺑﻴﺶ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ وﻗﺖ ﺷﻬﻮﺗﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺜﺎر‬

‫آﻪ رود ﻋﻘﻞ ﭼﻮ آﻮهﺖ آﺎﻩوار‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ وﻗﺖ ﺧﺸﻢ و آﻴﻨﻪ ﺻﺒﺮهﺎت‬

‫ﺳﺴﺖ ﮔﺮدد در ﻗﺮار و در ﺛﺒﺎت‬

‫ﻣﺮدى اﻳﻦ ﻣﺮدى اﺳﺖ ﻧﻪ رﻳﺶ و ذآﺮ‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﻮدى ﺷﺎﻩ ﻣﺮدان آﻴﺮ ﺧﺮ‬

‫ﺣﻖ آﻪ را ﺧﻮاﻧﺪﻩﺳﺖ در ﻗﺮﺁن رﺟﺎل‬

‫آﻰ ﺑﻮد اﻳﻦ ﺟﺴﻢ را ﺁن ﺟﺎ ﻣﺠﺎل‬

‫روح ﺣﻴﻮان را ﭼﻪ ﻗﺪر اﺳﺖ اى ﭘﺪر‬

‫ﺁﺧﺮ از ﺑﺎزار ﻗﺼﺎﺑﺎن ﮔﺬر‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺳﺮ ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﺮ ﺷﻜﻢ‬

‫ارزﺷﺎن از دﻧﺒﻪ و از دﻧﺐ آﻢ‬

‫روﺳﭙﻰ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ از ﺟﻮﻻن آﻴﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ او ﻣﻮﺷﻰ ﺷﻮد ﺷﻬﻮت ﭼﻮ ﺷﻴﺮ‬

‫‪٩٠٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫وﺻﻴﺖ آﺮدن ﭘﺪر دﺧﺘﺮ را آﻪ ﺧﻮد را ﻧﮕﻪ دار ﺗﺎ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﻧﺸﻮى از ﺷﻮهﺮت‬ ‫ﺧﻮاﺟﻪاى ﺑﻮدﻩﺳﺖ او را دﺧﺘﺮى‬

‫زهﺮﻩ ﺧﺪى ﻣﻪ رﺧﻰ ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺑﺮى‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﺎﻟﻎ داد دﺧﺘﺮ را ﺑﻪ ﺷﻮ‬

‫ﺷﻮ ﻧﺒﻮد اﻧﺪر آﻔﺎﻳﺖ آﻔﻮ او‬

‫ﺧﺮﺑﺰﻩ ﭼﻮن در رﺳﺪ ﺷﺪ ﺁﺑﻨﺎك‬

‫ﮔﺮ ﺑﻨﺸﻜﺎﻓﻰ ﺗﻠﻒ ﮔﺸﺖ و هﻼك‬

‫ﭼﻮن ﺿﺮورت ﺑﻮد دﺧﺘﺮ را ﺑﺪاد‬

‫او ﺑﻪ ﻧﺎآﻔﻮى ز ﺗﺨﻮﻳﻒ ﻓﺴﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ دﺧﺘﺮ را آﺰ اﻳﻦ داﻣﺎد ﻧﻮ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﭘﺮهﻴﺰ آﻦ ﺣﺎﻣﻞ ﻣﺸﻮ‬

‫آﻪ ﺿﺮورت ﺑﻮد ﻋﻘﺪ اﻳﻦ ﮔﺪا‬

‫اﻳﻦ ﻏﺮﻳﺐ اﺷﻤﺎر را ﻧﺒﻮد وﻓﺎ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺠﻬﺪ آﻨﺪ ﺗﺮك هﻤﻪ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻃﻔﻞ او ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻣﻈﻠﻤﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ دﺧﺘﺮ آﺎى ﭘﺪر ﺧﺪﻣﺖ آﻨﻢ‬

‫هﺴﺖ ﭘﻨﺪت دل ﭘﺬﻳﺮ و ﻣﻐﺘﻨﻢ‬

‫هﺮ دو روزى هﺮ ﺳﻪ روزى ﺁن ﭘﺪر‬

‫دﺧﺘﺮ ﺧﻮد را ﺑﻔﺮﻣﻮدى ﺣﺬر‬

‫ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن دﺧﺘﺮ از او‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد هﺮ دو ﺟﻮان ﺧﺎﺗﻮن و ﺷﻮ‬

‫از ﭘﺪر او را ﺧﻔﻰ ﻣﻰداﺷﺘﺶ‬

‫ﭘﻨﺞ ﻣﺎهﻪ ﮔﺸﺖ آﻮدك ﻳﺎ آﻪ ﺷﺶ‬

‫ﮔﺸﺖ ﭘﻴﺪا ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻴﺴﺖ اﻳﻦ‬

‫ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ آﻪ از او دورى ﮔﺰﻳﻦ‬

‫اﻳﻦ وﺻﻴﺘﻬﺎى ﻣﻦ ﺧﻮد ﺑﺎد ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﻧﻜﺮدت ﭘﻨﺪ و وﻋﻈﻢ هﻴﭻ ﺳﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻮن آﻨﻢ ﭘﺮهﻴﺰ ﻣﻦ‬

‫ﺁﺗﺶ و ﭘﻨﺒﻪ اﺳﺖ ﺑﻰﺷﻚ ﻣﺮد و زن‬

‫ﭘﻨﺒﻪ را ﭘﺮهﻴﺰ از ﺁﺗﺶ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ در ﺁﺗﺶ آﻰ ﺣﻔﺎظ اﺳﺖ و ﺗﻘﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ آﻪ ﺳﻮى او ﻣﺮو‬

‫ﺗﻮ ﭘﺬﻳﺮاى ﻣﻨﻰ او ﻣﺸﻮ‬

‫در زﻣﺎن ﺣﺎل و اﻧﺰال و ﺧﻮﺷﻰ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺎﻳﺪ آﻪ از وى در آﺸﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ آﻰ داﻧﻢ آﻪ اﻧﺰاﻟﺶ آﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻬﺎن اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ دور دﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﺸﻤﺶ ﭼﻮن آﻼﭘﻴﺴﻪ ﺷﻮد‬

‫ﻓﻬﻢ آﻦ آﺎن وﻗﺖ اﻧﺰاﻟﺶ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺶ آﻼﭘﻴﺴﻪ ﺷﺪن‬

‫آﻮر ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ اﻳﻦ دو ﭼﺸﻢ آﻮر ﻣﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ هﺮ ﻋﻘﻠﻰ ﺣﻘﻴﺮى ﭘﺎﻳﺪار‬

‫وﻗﺖ ﺣﺮص و وﻗﺖ ﺧﺸﻢ و آﺎرزار‬

‫وﺻﻒ ﺿﻌﻴﻒ دﻟﻰ و ﺳﺴﺘﻰ ﺻﻮﻓﻰ ﺳﺎﻳﻪ ﭘﺮورد ﻣﺠﺎهﺪﻩ ﻧﺎآﺮدﻩى درد و داغ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﭼﺸﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ و‬ ‫دﺳﺖ ﺑﻮس ﻋﺎم و ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻈﺮ آﺮدن و ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﻮدن اﻳﺸﺎن آﻪ اﻣﺮوز در زﻣﺎﻧﻪ ﺻﻮﻓﻰ اوﺳﺖ ﻏﺮﻩ‬

‫‪٩٠٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﺪﻩ و ﺑﻪ وهﻢ ﺑﻴﻤﺎر ﺷﺪﻩ هﻤﭽﻮ ﺁن ﻣﻌﻠﻢ آﻪ آﻮدآﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ آﻪ رﻧﺠﻮرى و ﺑﺎ اﻳﻦ وهﻢ آﻪ ﻣﻦ ﻣﺠﺎهﺪم ﻣﺮا در‬ ‫اﻳﻦ رﻩ ﭘﻬﻠﻮان ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﻏﺎزﻳﺎن ﺑﻪ ﻏﺰا رﻓﺘﻪ آﻪ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﻧﻴﺰ هﻨﺮ ﺑﻨﻤﺎﻳﻢ در ﺟﻬﺎد اآﺒﺮ ﻣﺴﺘﺜﻨﺎام ﺟﻬﺎد اﺻﻐﺮ‬ ‫ﺧﻮد ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﺤﻞ دارد ﺧﻴﺎل ﺷﻴﺮ دﻳﺪﻩ و دﻟﻴﺮﻳﻬﺎ آﺮدﻩ و ﻣﺴﺖ اﻳﻦ دﻟﻴﺮى ﺷﺪﻩ و روى ﺑﻪ ﺑﻴﺸﻪ ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﻪ‬ ‫ف ﺗَ ْﻌﻠَﻤُﻮنَ‬ ‫ﺳ ْﻮ َ‬ ‫ف ﺗَ ْﻌﻠَﻤُﻮنَ ُﺛﻢﱠ آَﻠﱠﺎ َ‬ ‫ﺳ ْﻮ َ‬ ‫ﻗﺼﺪ ﺷﻴﺮ و ﺷﻴﺮ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺣﺎل ﮔﻔﺘﻪ آﻪ آَﻠﱠﺎ َ‬ ‫رﻓﺖ ﻳﻚ ﺻﻮﻓﻰ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮ در ﻏﺰا‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺁﻣﺪ ﻗﻄﺎرﻳﻖ و وﻏﺎ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﺻﻮﻓﻰ ﺑﺎ ﺑﻨﻪ و ﺧﻴﻤﻪ و ﺿﻌﺎف‬

‫ﻓﺎرﺳﺎن راﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺻﻒ ﻣﺼﺎف‬

‫ﻣﺜﻘﻼن ﺧﺎك ﺑﺮ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﺎﺑﻘﻮن اﻟﺴﺎﺑﻘﻮن در راﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﺟﻨﮕﻬﺎ آﺮدﻩ ﻣﻈﻔﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎ ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺳﻮدﻣﻨﺪ‬

‫ارﻣﻐﺎن دادﻧﺪ آﺎى ﺻﻮﻓﻰ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ‬

‫او ﺑﺮون اﻧﺪاﺧﺖ ﻧﺴﺘﺪ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش آﻪ ﺧﺸﻤﻴﻨﻰ ﭼﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪم از ﻏﺰا‬

‫ز ﺁن ﺗﻠﻄﻒ هﻴﭻ ﺻﻮﻓﻰ ﺧﻮش ﻧﺸﺪ‬

‫آﻪ ﻣﻴﺎن ﻏﺰو ﺧﻨﺠﺮ آﺶ ﻧﺸﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش آﻪ ﺁوردﻳﻢ اﺳﻴﺮ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ را ﺑﻬﺮ آﺸﺘﻦ ﺗﻮ ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺒﺮش ﺗﺎ ﺗﻮ هﻢ ﻏﺎزى ﺷﻮى‬

‫اﻧﺪآﻰ ﺧﻮش ﮔﺸﺖ ﺻﻮﻓﻰ دل ﻗﻮى‬

‫آﺂب را ﮔﺮ در وﺿﻮ ﺻﺪ روﺷﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁن ﻧﺒﻮد ﺗﻴﻤﻢ آﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮد ﺻﻮﻓﻰ ﺁن اﺳﻴﺮ ﺑﺴﺘﻪ را‬

‫در ﭘﺲ ﺧﺮﮔﻪ آﻪ ﺁرد او ﻏﺰا‬

‫دﻳﺮ ﻣﺎﻧﺪ ﺁن ﺻﻮﻓﻰ ﺁن ﺟﺎ ﺑﺎ اﺳﻴﺮ‬

‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﺎ دﻳﺮ ﻣﺎﻧﺪ ﺁن ﺟﺎ ﻓﻘﻴﺮ‬

‫آﺎﻓﺮ ﺑﺴﺘﻪ دو دﺳﺖ او آﺸﺘﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺴﻤﻠﺶ را ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺎﺧﻴﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺁﻣﺪ ﺁن ﻳﻚ در ﺗﻔﺤﺺ در ﭘﻰاش‬

‫دﻳﺪ آﺎﻓﺮ را ﺑﻪ ﺑﺎﻻى وىاش‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﺮ ﺑﺎﻻى ﻣﺎدﻩ و ﺁن اﺳﻴﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺷﻴﺮى ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺎﻻى ﻓﻘﻴﺮ‬

‫دﺳﺘﻬﺎ ﺑﺴﺘﻪ هﻤﻰﺧﺎﻳﻴﺪ او‬

‫از ﺳﺮ اﺳﺘﻴﺰﻩ ﺻﻮﻓﻰ را ﮔﻠﻮ‬

‫ﮔﺒﺮ ﻣﻰﺧﺎﻳﻴﺪ ﺑﺎ دﻧﺪان ﮔﻠﻮش‬

‫ﺻﻮﻓﻰ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻪ زﻳﺮ و رﻓﺘﻪ هﻮش‬

‫دﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺒﺮ هﻤﭽﻮن ﮔﺮﺑﻪاى‬

‫ﺧﺴﺘﻪ آﺮدﻩ ﺣﻠﻖ او ﺑﻰﺣﺮﺑﻪاى‬

‫ﻧﻴﻢ آﺸﺘﺶ آﺮدﻩ ﺑﺎ دﻧﺪان اﺳﻴﺮ‬

‫رﻳﺶ او ﭘﺮ ﺧﻮن ز ﺣﻠﻖ ﺁن ﻓﻘﻴﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺗﻮ آﺰ دﺳﺖ ﻧﻔﺲ ﺑﺴﺘﻪ دﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن ﺻﻮﻓﻰ ﺷﺪى ﺑﻰﺧﻮﻳﺶ و ﭘﺴﺖ‬

‫اى ﺷﺪﻩ ﻋﺎﺟﺰ ز ﺗﻠﻰ آﻴﺶ ﺗﻮ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران آﻮهﻬﺎ در ﭘﻴﺶ ﺗﻮ‬

‫‪٩٠٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫زﻳﻦ ﻗﺪر ﺧﺮ ﭘﺸﺘﻪ ﻣﺮدى از ﺷﻜﻮﻩ‬

‫ﭼﻮن روى ﺑﺮ ﻋﻘﺒﻪهﺎى هﻤﭽﻮ آﻮﻩ‬

‫ﻏﺎزﻳﺎن آﺸﺘﻨﺪ آﺎﻓﺮ را ﺑﻪ ﺗﻴﻎ‬

‫هﻢ در ﺁن ﺳﺎﻋﺖ ز ﺣﻤﻴﺖ ﺑﻰدرﻳﻎ‬

‫ﺑﺮ رخ ﺻﻮﻓﻰ زدﻧﺪ ﺁب و ﮔﻼب‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ هﻮش ﺁﻳﺪ ز ﺑﻰهﻮﺷﻰ و ﺧﻮاب‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪ ﺑﺪﻳﺪ ﺁن ﻗﻮم را‬

‫ﭘﺲ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﭼﻮن ﺑﺪ ﻣﺎﺟﺮا‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻠﱠﻪ اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺎل اﺳﺖ اى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻰهﻮش ﮔﺸﺘﻰ از ﭼﻪ ﭼﻴﺰ‬

‫از اﺳﻴﺮ ﻧﻴﻢ آﺸﺖ ﺑﺴﺘﻪ دﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻰهﻮش اﻓﺘﺎدى و ﭘﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﻗﺼﺪ ﺳﺮش آﺮدم ﺑﻪ ﺧﺸﻢ‬

‫ﻃﺮﻓﻪ در ﻣﻦ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﺁن ﺷﻮخ ﭼﺸﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ را واآﺮد ﭘﻬﻦ او ﺳﻮى ﻣﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ ﮔﺮداﻧﻴﺪ و ﺷﺪ هﻮﺷﻢ ز ﺗﻦ‬

‫ﮔﺮدش ﭼﺸﻤﺶ ﻣﺮا ﻟﺸﻜﺮ ﻧﻤﻮد‬

‫ﻣﻦ ﻧﺪاﻧﻢ ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﭘﺮ هﻮل ﺑﻮد‬

‫ﻗﺼﻪ آﻮﺗﻪ آﻦ آﺰ ﺁن ﭼﺸﻢ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫رﻓﺘﻢ از ﺧﻮد اوﻓﺘﺎدم ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﺒﺎرزان او را آﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ دل و زهﺮﻩ آﻪ ﺗﻮ دارى آﻪ از آﻼﭘﻴﺴﻪ ﺷﺪن ﭼﺸﻢ آﺎﻓﺮ اﺳﻴﺮى دﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻰهﻮش ﺷﻮى و دﺷﻨﻪ از دﺳﺖ ﺑﻴﻔﺘﺪ زﻧﻬﺎر و ﻣﻼزم ﻣﻄﺒﺦ ﺧﺎﻧﻘﺎﻩ ﺑﺎش و ﺳﻮى ﭘﻴﻜﺎر ﻣﺮو ﺗﺎ رﺳﻮا ﻧﺸﻮى‬ ‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر و ﻧﺒﺮد‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ زهﺮﻩ آﻪ ﺗﻮ دارى ﻣﮕﺮد‬

‫ﭼﻮن ز ﭼﺸﻢ ﺁن اﺳﻴﺮ ﺑﺴﺘﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻏﺮﻗﻪ ﮔﺸﺘﻰ آﺸﺘﻰ ﺗﻮ در ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻣﻴﺎن ﺣﻤﻠﻪى ﺷﻴﺮان ﻧﺮ‬

‫آﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻴﻐﺸﺎن ﭼﻮن ﮔﻮى ﺳﺮ‬

‫آﻰ ﺗﻮاﻧﻰ آﺮد در ﺧﻮن ﺁﺷﻨﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪ اى ﺑﺎ ﺟﻨﮓ ﻣﺮدان ﺁﺷﻨﺎ‬

‫آﻪ ز ﻃﺎﻗﺎﻃﺎق ﮔﺮدﻧﻬﺎ زدن‬

‫ﻃﺎق ﻃﺎق ﺟﺎﻣﻪ آﻮﺑﺎن ﻣﻤﺘﻬﻦ‬

‫ﺑﺲ ﺗﻦ ﺑﻰﺳﺮ آﻪ دارد اﺿﻄﺮاب‬

‫ﺑﺲ ﺳﺮ ﺑﻰﺗﻦ ﺑﻪ ﺧﻮن ﺑﺮ ﭼﻮن ﺣﺒﺎب‬

‫زﻳﺮ دﺳﺖ و ﭘﺎى اﺳﺒﺎن در ﻏﺰا‬

‫ﺻﺪ ﻓﻨﺎ آﻦ ﻏﺮﻗﻪ ﮔﺸﺘﻪ در ﻓﻨﺎ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ هﻮﺷﻰ آﻪ از ﻣﻮﺷﻰ ﭘﺮﻳﺪ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺻﻒ ﺗﻴﻎ ﭼﻮن ﺧﻮاهﺪ آﺸﻴﺪ‬

‫ﭼﺎﻟﺶ اﺳﺖ ﺁن ﺣﻤﺰﻩ ﺧﻮردن ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﺧﻮردن ﺁﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺣﻤﺰﻩ ﺧﻮردن اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻴﻎ ﺑﻴﻦ‬

‫ﺣﻤﺰﻩاى ﺑﺎﻳﺪ درﻳﻦ ﺻﻒ ﺁهﻨﻴﻦ‬

‫آﺎر هﺮ ﻧﺎزك دﻟﻰ ﻧﺒﻮد ﻗﺘﺎل‬

‫آﻪ ﮔﺮﻳﺰد از ﺧﻴﺎﻟﻰ ﭼﻮن ﺧﻴﺎل‬

‫آﺎر ﺗﺮآﺎن اﺳﺖ ﻧﻪ ﺗﺮآﺎن ﺑﺮو‬

‫ﺟﺎى ﺗﺮآﺎن هﺴﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮ‬

‫‪٩٠٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻋﻴﺎﺿﻰ رﺣﻤﻪ اﻟﻠﱠﻪ آﻪ هﻔﺘﺎد ﻏﺰو آﺮدﻩ ﺑﻮد ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺮهﻨﻪ و ﻏﺰاهﺎ آﺮدﻩ ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪن‪ ،‬ﭼﻮن از‬ ‫ﺁن ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺷﺪ از ﺟﻬﺎد اﺻﻐﺮ رو ﺑﻪ ﺟﻬﺎد اآﺒﺮ ﺁورد و ﺧﻠﻮت ﮔﺰﻳﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻃﺒﻞ ﻏﺎزﻳﺎن ﺷﻨﻴﺪ ﻧﻔﺲ از اﻧﺪرون‬ ‫زﻧﺠﻴﺮ ﻣﻰدراﻧﻴﺪ ﺳﻮى ﻏﺰا‪ ،‬و ﻣﺘﻬﻢ داﺷﺘﻦ او ﻧﻔﺲ ﺧﻮد را در اﻳﻦ رﻏﺒﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻋﻴﺎﺿﻰ ﻧﻮد ﺑﺎر ﺁﻣﺪم‬

‫ﺗﻦ ﺑﺮهﻨﻪ ﺑﻮ آﻪ زﺧﻤﻰ ﺁﻳﺪم‬

‫ﺗﻦ ﺑﺮهﻨﻪ ﻣﻰﺷﺪم در ﭘﻴﺶ ﺗﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻳﻜﻰ ﺗﻴﺮى ﺧﻮرم ﻣﻦ ﺟﺎى ﮔﻴﺮ‬

‫ﺗﻴﺮ ﺧﻮردن ﺑﺮ ﮔﻠﻮ ﻳﺎ ﻣﻘﺘﻠﻰ‬

‫در ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺟﺰ ﺷﻬﻴﺪى ﻣﻘﺒﻠﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻨﻢ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﮕﻪ ﺑﻰزﺧﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺗﻨﻢ از ﺗﻴﺮ ﭼﻮن ﭘﺮوﻳﺰﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺮ ﻣﻘﺘﻞ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺗﻴﺮهﺎ‬

‫آﺎر ﺑﺨﺖ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﻪ ﺟﻠﺪى و دهﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻬﻴﺪى روزى ﺟﺎﻧﻢ ﻧﺒﻮد‬

‫رﻓﺘﻢ اﻧﺪر ﺧﻠﻮت و در ﭼﻠﻪ زود‬

‫در ﺟﻬﺎد اآﺒﺮ اﻓﻜﻨﺪم ﺑﺪن‬

‫در رﻳﺎﺿﺖ آﺮدن و ﻻﻏﺮ ﺷﺪن‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻃﺒﻞ ﻏﺎزﻳﺎن ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﮔﻮش‬

‫آﻪ ﺧﺮاﻣﻴﺪﻧﺪ ﺟﻴﺶ ﻏﺰو آﻮش‬

‫ﻧﻔﺲ از ﺑﺎﻃﻦ ﻣﺮا ﺁواز داد‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺣﺲ ﺷﻨﻴﺪم ﺑﺎﻣﺪاد‬

‫ﺧﻴﺰ هﻨﮕﺎم ﻏﺰا ﺁﻣﺪ ﺑﺮو‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را در ﻏﺰو آﺮدن آﻦ ﮔﺮو‬

‫ﮔﻔﺘﻢ اى ﻧﻔﺲ ﺧﺒﻴﺚ ﺑﻰوﻓﺎ‬

‫از آﺠﺎ ﻣﻴﻞ ﻏﺰا ﺗﻮ از آﺠﺎ‬

‫راﺳﺖ ﮔﻮى اى ﻧﻔﺲ آﻴﻦ ﺣﻴﻠﺖﮔﺮى اﺳﺖ ور ﻧﻪ ﻧﻔﺲ ﺷﻬﻮت از ﻃﺎﻋﺖ ﺑﺮى اﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮ ﻧﮕﻮﻳﻰ راﺳﺖ ﺣﻤﻠﻪ ﺁرﻣﺖ‬

‫در رﻳﺎﺿﺖ ﺳﺨﺖﺗﺮ اﻓﺸﺎرﻣﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ ﺑﺎﻧﮓ ﺁورد ﺁن دم از درون‬

‫ﺑﺎ ﻓﺼﺎﺣﺖ ﺑﻰدهﺎن اﻧﺪر ﻓﺴﻮن‬

‫آﻪ ﻣﺮا هﺮ روز اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻰآﺸﻰ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﭼﻮن ﺟﺎن ﮔﻴﺮان ﻣﻰآﺸﻰ‬

‫هﻴﭻ آﺲ را ﻧﻴﺴﺖ از ﺣﺎﻟﻢ ﺧﺒﺮ‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻣﻰآﺸﻰ ﺑﻰﺧﻮابو ﺧﻮر‬

‫در ﻏﺰا ﺑﺠﻬﻢ ﺑﻪ ﻳﻚ زﺧﻢ از ﺑﺪن‬

‫ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻨﺪ ﻣﺮدى و اﻳﺜﺎر ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ اى ﻧﻔﺴﻚ ﻣﻨﺎﻓﻖ زﻳﺴﺘﻰ‬

‫هﻢ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻣﻰﻣﺮى ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺘﻰ‬

‫در دو ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻮ ﻣﺮاﻳﻰ ﺑﻮدﻩاى‬

‫در دو ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻰهﻮدﻩاى‬

‫ﻧﺬر آﺮدم آﻪ ز ﺧﻠﻮت هﻴﭻ ﻣﻦ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮون ﻧﺎرم ﭼﻮ زﻧﺪﻩ ﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﺪن‬

‫ز اﻧﻜﻪ در ﺧﻠﻮت هﺮ ﺁﻧﭻ اﻳﻦ ﺗﻦ آﻨﺪ‬

‫ﻧﻪ از ﺑﺮاى روى ﻣﺮد و زن آﻨﺪ‬

‫‪٩٠٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻨﺒﺶ و ﺁراﻣﺶ اﻧﺪر ﺧﻠﻮﺗﺶ‬

‫ﺟﺰ ﺑﺮاى ﺣﻖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﻴﺘﺶ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎد اآﺒﺮ اﺳﺖ ﺁن اﺻﻐﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ دو آﺎر رﺳﺘﻢ اﺳﺖ و ﺣﻴﺪر اﺳﺖ‬

‫آﺎر ﺁن آﺲ ﻧﻴﺴﺖ آﺎو را ﻋﻘﻞ و هﻮش‬

‫ﭘﺮد از ﺗﻦ ﭼﻮن ﺑﺠﻨﺒﺪ دﻧﺐ ﻣﻮش‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﺲ را ﺑﺒﺎﻳﺪ ﭼﻮن زﻧﺎن‬

‫دور ﺑﻮدن از ﻣﺼﺎف و از ﺳﻨﺎن‬

‫ﺻﻮﻓﻴﻰ ﺁن ﺻﻮﻓﻴﻰ اﻳﻦ اﻳﻨﺖ ﺣﻴﻒ‬

‫ﺁن ز ﺳﻮزن آﺸﺘﻪ اﻳﻦ را ﻃﻌﻤﻪ ﺳﻴﻒ‬

‫ﻧﻘﺶ ﺻﻮﻓﻰ ﺑﺎﺷﺪ او را ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺎن‬

‫ﺻﻮﻓﻴﺎن ﺑﺪ ﻧﺎم هﻢ زﻳﻦ ﺻﻮﻓﻴﺎن‬

‫ﺑﺮ در و دﻳﻮار ﺟﺴﻢ ﮔﻞ ﺳﺮﺷﺖ‬

‫ﺣﻖ ز ﻏﻴﺮت ﻧﻘﺶ ﺻﺪ ﺻﻮﻓﻰ ﻧﺒﺸﺖ‬

‫ﺗﺎ ز ﺳﺤﺮ ﺁن ﻧﻘﺸﻬﺎ ﺟﻨﺒﺎن ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻋﺼﺎى ﻣﻮﺳﻮى ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮد‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎ را ﻣﻰﺧﻮرد ﺻﺪق ﻋﺼﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ اﺳﺖ ﭘﺮ ﮔﺮد و ﺣﺼﺎ‬

‫ﺻﻮﻓﻴﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻴﺎن ﺻﻒ ﺣﺮب‬

‫اﻧﺪر ﺁﻣﺪ ﺑﻴﺴﺖ ﺑﺎر از ﺑﻬﺮ ﺿﺮب‬

‫ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ آﺎﻓﺮ وﻗﺖ آﺮ‬

‫واﻧﮕﺸﺖ او ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﻓﺮ‬

‫زﺧﻢ ﺧﻮرد و ﺑﺴﺖ زﺧﻤﻰ را آﻪ ﺧﻮرد‬

‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﺁورد و ﻧﺒﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﻴﺮد ﺗﻦ ﺑﻪ ﻳﻚ زﺧﻢ از ﮔﺰاف‬

‫ﺗﺎ ﺧﻮرد او ﺑﻴﺴﺖ زﺧﻢ اﻧﺪر ﻣﺼﺎف‬

‫ﺣﻴﻔﺶ ﺁﻣﺪ آﻪ ﺑﻪ زﺧﻤﻰ ﺟﺎن دهﺪ‬

‫ﺟﺎن ز دﺳﺖ ﺻﺪق او ﺁﺳﺎن رهﺪ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﻣﺠﺎهﺪ آﻪ از هﻤﻴﺎن ﺳﻴﻢ هﺮ روز ﻳﻚ درم در ﺧﻨﺪق اﻧﺪاﺧﺘﻰ ﺑﻪ ﺗﻔﺎرﻳﻖ از ﺑﻬﺮ ﺳﺘﻴﺰﻩى ﺣﺮص و‬ ‫ﺁرزوى ﻧﻔﺲ و وﺳﻮﺳﻪى ﻧﻔﺲ آﻪ ﭼﻮن ﻣﻰاﻧﺪازى ﺑﻪ ﺧﻨﺪق ﺑﺎرى ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻴﻨﺪ از ﺗﺎ ﺧﻼص ﻳﺎﺑﻢ آﻪ اﻟﻴﺎس‬ ‫اﺣﺪى اﻟﺮاﺣﺘﻴﻦ‪ ،‬او ﮔﻔﺖ آﻪ اﻳﻦ راﺣﺖ ﻧﻴﺰ ﻧﺪهﻢ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺑﻮدش ﺑﻪ آﻒ در ﭼﻞ درم‬

‫هﺮ ﺷﺐ اﻓﻜﻨﺪى ﻳﻜﻰ در ﺁب ﻳﻢ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﮔﺮدد ﺳﺨﺖ ﺑﺮ ﻧﻔﺲ ﻣﺠﺎز‬

‫در ﺗﺎﻧﻰ درد ﺟﺎن آﻨﺪن دراز‬

‫ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ آﺮ او ﭘﻴﺶ رﻓﺖ‬

‫وﻗﺖ ﻓﺮ او واﻧﮕﺸﺖ از ﺧﺼﻢ ﺗﻔﺖ‬

‫زﺧﻢ دﻳﮕﺮ ﺧﻮرد ﺁن را هﻢ ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﺑﻴﺴﺖ آﺮت رﻣﺢ و ﺗﻴﺮ از وى ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﻗﻮت ﻧﻤﺎﻧﺪ اﻓﺘﺎد ﭘﻴﺶ‬

‫ﻣﻘﻌﺪ ﺻﺪق او ز ﺻﺪق ﻋﺸﻖ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺻﺪق ﺟﺎن دادن ﺑﻮد هﻴﻦ ﺳﺎﺑﻘﻮا‬

‫ل ﺻﺪﻗﻮا‬ ‫از ﻧﺒﻰ ﺑﺮ ﺧﻮان رِﺟﺎ ٌ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﻣﺮدن ﻧﻪ ﻣﺮگ ﺻﻮرت اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺑﺪن ﻣﺮ روح را ﭼﻮن ﺁﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫‪٩١٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﺧﺎﻣﻰ آﻪ ﻇﺎهﺮ ﺧﻮﻧﺶ رﻳﺨﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﻔﺲ زﻧﺪﻩ ﺁن ﺟﺎﻧﺐ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺁﻟﺘﺶ ﺑﺸﻜﺴﺖ و رﻩ زن زﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻔﺲ زﻧﺪﻩﺳﺖ ار ﭼﻪ ﻣﺮآﺐ ﺧﻮن ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫اﺳﺐ آﺸﺖ و راﻩ او رﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪ‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﺧﺎم و زﺷﺖ و ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ هﺮ ﺧﻮن رﻳﺰﻳﻰ ﮔﺸﺘﻰ ﺷﻬﻴﺪ‬

‫آﺎﻓﺮى آﺸﺘﻪ ﺑﺪى هﻢ ﺑﻮ ﺳﻌﻴﺪ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻧﻔﺲ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫ﻣﺮدﻩ در دﻧﻴﺎ ﭼﻮ زﻧﺪﻩ ﻣﻰرود‬

‫روح رﻩ زن ﻣﺮد و ﺗﻦ آﻪ ﺗﻴﻎ اوﺳﺖ‬

‫هﺴﺖ ﺑﺎﻗﻰ در آﻒ ﺁن ﻏﺰو ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺗﻴﻎ ﺁن ﺗﻴﻎ اﺳﺖ ﻣﺮد ﺁن ﻣﺮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺗﺮا ﺣﻴﺮان آﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ ﭼﻮن ﻣﺒﺪل ﺷﻮد اﻳﻦ ﺗﻴﻎ ﺗﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر دﺳﺖ ﺻﻨﻊ ذو اﻟﻤﻨﻦ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﺮدى اﺳﺖ ﻗﻮﺗﺶ ﺟﻤﻠﻪ درد‬

‫اﻳﻦ دﮔﺮ ﻣﺮدى ﻣﻴﺎن ﺗﻰ هﻤﭽﻮ ﮔﺮد‬

‫ﺻﻔﺖ آﺮدن ﻣﺮد ﻏﻤﺎز و ﻧﻤﻮدن ﺻﻮرت آﻨﻴﺰك ﻣﺼﻮر در آﺎﻏﺬ و ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪن ﺧﻠﻴﻔﻪى ﻣﺼﺮ و ﻓﺮﺳﺘﺎدن‬ ‫ﺧﻠﻴﻔﻪ اﻣﻴﺮى را ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻩ ﮔﺮان ﺑﻪ در ﻣﻮﺻﻞ و ﻗﺘﻞ و وﻳﺮاﻧﻰ ﺑﺴﻴﺎر آﺮدن ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻏﺮض‬ ‫ﻣﺮ ﺧﻠﻴﻔﻪى ﻣﺼﺮ را ﻏﻤﺎز ﮔﻔﺖ‬

‫آﻪ ﺷﻪ ﻣﻮﺻﻞ ﺑﻪ ﺣﻮرى ﮔﺸﺖ ﺟﻔﺖ‬

‫ﻳﻚ آﻨﻴﺰك دارد او اﻧﺪر آﻨﺎر‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪش ﻧﮕﺎر‬

‫در ﺑﻴﺎن ﻧﺎﻳﺪ آﻪ ﺣﺴﻨﺶ ﺑﻰﺣﺪ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ او اﻳﻦ اﺳﺖ آﺎﻧﺪر آﺎﻏﺬ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺶ در آﺎﻏﺬ ﭼﻮ دﻳﺪ ﺁن آﻴﻘﺒﺎد‬

‫ﺧﻴﺮﻩ ﮔﺸﺖ و ﺟﺎم از دﺳﺘﺶ ﻓﺘﺎد‬

‫ﭘﻬﻠﻮاﻧﻰ را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﺳﻮى ﻣﻮﺻﻞ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﺲ ﮔﺮان‬

‫آﻪ اﮔﺮ ﻧﺪهﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺁن ﻣﺎﻩ را‬

‫ﺑﺮ آﻦ از ﺑﻦ ﺁن در و درﮔﺎﻩ را‬

‫ور دهﺪ ﺗﺮآﺶ آﻦ و ﻣﻪ را ﺑﻴﺎر‬

‫ﺗﺎ آﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻪ در آﻨﺎر‬

‫ﭘﻬﻠﻮان ﺷﺪ ﺳﻮى ﻣﻮﺻﻞ ﺑﺎ ﺣﺸﻢ‬

‫ﺑﺎ هﺰاران رﺳﺘﻢ و ﻃﺒﻞ و ﻋﻠﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻠﺨﻬﺎ ﺑﻰﻋﺪد ﺑﺮ ﮔﺮد آﺸﺖ‬

‫ﻗﺎﺻﺪ اهﻼك اهﻞ ﺷﻬﺮ ﮔﺸﺖ‬

‫هﺮ ﻧﻮاﺣﻰ ﻣﻨﺠﻨﻴﻘﻰ از ﻧﺒﺮد‬

‫هﻤﭽﻮ آﻮﻩ ﻗﺎف او ﺑﺮ آﺎر آﺮد‬

‫زﺧﻢ ﺗﻴﺮ و ﺳﻨﮕﻬﺎى ﻣﻨﺠﻨﻴﻖ‬

‫ﺗﻴﻐﻬﺎ در ﮔﺮد ﭼﻮن ﺑﺮق از ﺑﺮﻳﻖ‬

‫هﻔﺘﻪاى آﺮد اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮن رﻳﺰ ﮔﺮم‬

‫ﺑﺮج ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺳﺴﺖ ﺷﺪ ﭼﻮن ﻣﻮم ﻧﺮم‬

‫ﺷﺎﻩ ﻣﻮﺻﻞ دﻳﺪ ﭘﻴﻜﺎر ﻣﻬﻮل‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد از درون ﭘﻴﺸﺶ رﺳﻮل‬

‫‪٩١١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ ز ﺧﻮن ﻣﻮﻣﻨﺎن‬

‫آﺸﺘﻪ ﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ زﻳﻦ ﺣﺮب ﮔﺮان‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮادت ﻣﻠﻚ ﺷﻬﺮ ﻣﻮﺻﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮن رﻳﺰ اﻳﻨﺖ ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ روم ﺑﻴﺮون ﺷﻬﺮ اﻳﻨﻚ در ﺁ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻴﺮد ﺧﻮن ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن ﺗﺮا‬

‫ور ﻣﺮادت ﻣﺎل و زر و ﮔﻮهﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ز ﻣﻠﻚ ﺷﻬﺮ ﺧﻮد ﺁﺳﺎنﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻳﺜﺎر آﺮدن ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻮﺻﻞ ﺁن آﻨﻴﺰك را ﺑﻪ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺗﺎ ﺧﻮن رﻳﺰى ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺸﻮد‬ ‫ﭼﻮن رﺳﻮل ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺶ ﭘﻬﻠﻮان‬

‫داد آﺎﻏﺬ اﻧﺪر او ﻧﻘﺶ و ﻧﺸﺎن‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر آﺎﻏﺬ اﻳﻦ را ﻃﺎﻟﺒﻢ‬

‫هﻴﻦ ﺑﺪﻩ ور ﻧﻪ آﻨﻮن ﻣﻦ ﻏﺎﻟﺒﻢ‬

‫ﭼﻮن رﺳﻮل ﺁﻣﺪ ﺑﮕﻔﺖ ﺁن ﺷﺎﻩ ﻧﺮ‬

‫ﺻﻮرﺗﻰ آﻢ ﮔﻴﺮ زود اﻳﻦ را ﺑﺒﺮ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻴﻢ در ﻋﻬﺪ اﻳﻤﺎن ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺑﺖ ﺑﺮ ﺁن ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ اوﻟﻴﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁوردش رﺳﻮل ﺁن ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﮔﺸﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮ ﺟﻤﺎﻟﺶ ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﺤﺮى ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮ وى آﻔﻰ‬

‫ﭼﻮن زﻟﻴﺨﺎ در هﻮاى ﻳﻮﺳﻔﻰ‬

‫دور ﮔﺮدوﻧﻬﺎ ز ﻣﻮج ﻋﺸﻖ دان‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﻋﺸﻖ ﺑﻔﺴﺮدى ﺟﻬﺎن‬

‫آﻰ ﺟﻤﺎدى ﻣﺤﻮ ﮔﺸﺘﻰ در ﻧﺒﺎت‬

‫آﻰ ﻓﺪاى روح ﮔﺸﺘﻰ ﻧﺎﻣﻴﺎت‬

‫روح آﻰ ﮔﺸﺘﻰ ﻓﺪاى ﺁن دﻣﻰ‬

‫آﺰ ﻧﺴﻴﻤﺶ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ ﻣﺮﻳﻤﻰ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﺮ ﺟﺎ ﺗﺮﻧﺠﻴﺪى ﭼﻮ ﻳﺦ‬

‫آﻰ ﺑﺪى ﭘﺮان و ﺟﻮﻳﺎن ﭼﻮن ﻣﻠﺦ‬

‫ذرﻩ ذرﻩ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺁن آﻤﺎل‬

‫ﻣﻰﺷﺘﺎﺑﺪ در ﻋﻠﻮ هﻤﭽﻮن ﻧﻬﺎل‬

‫ﺢ ِﻟﱠﻠ ِﻪ هﺴﺖ اﺷﺘﺎﺑﺸﺎن‬ ‫ﺳ ﱠﺒ َ‬ ‫َ‬

‫ﺗﻨﻘﻴﻪى ﺗﻦ ﻣﻰآﻨﻨﺪ از ﺑﻬﺮ ﺟﺎن‬

‫ﭘﻬﻠﻮان ﭼﻪ را ﭼﻮ رﻩ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ‬

‫ﺷﻮرﻩاش ﺧﻮش ﺁﻣﺪﻩ ﺣﺐ آﺎﺷﺘﻪ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻴﺎﻟﻰ دﻳﺪ ﺁن ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﺟﻔﺖ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺁن و از وى رﻓﺖ ﺁب‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮﻓﺖ ﺁن ﺧﻮاب ﺷﺪ ﺑﻴﺪار زود‬

‫دﻳﺪ آﺎن ﻟﻌﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﺪارى ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺮ هﻴﭻ ﺁب ﺧﻮد ﺑﺮدم درﻳﻎ‬

‫ﻋﺸﻮﻩى ﺁن ﻋﺸﻮﻩ دﻩ ﺧﻮردم درﻳﻎ‬

‫ﭘﻬﻠﻮان ﺗﻦ ﺑﺪ ﺁن ﻣﺮدى ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﺗﺨﻢ ﻣﺮدى در ﭼﻨﺎن رﻳﮕﻰ ﺑﻜﺎﺷﺖ‬

‫ﻣﺮآﺐ ﻋﺸﻘﺶ درﻳﺪﻩ ﺻﺪ ﻟﮕﺎم‬

‫ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻰزد ﻻاﺑﺎﻟﻰ ﺑﺎﻟﺤﻤﺎم‬

‫اﻳﺶ اﺑﺎﻟﻰ ﺑﺎﻟﺨﻠﻴﻔﺔ ﻓﻰ اﻟﻬﻮى‬

‫اﺳﺘﻮى ﻋﻨﺪى وﺟﻮدى و اﻟﺘﻮى‬

‫‪٩١٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻮزان و ﮔﺮم ﺁﺧﺮ ﻣﻜﺎر‬

‫ﻣﺸﻮرت آﻦ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ ﺧﺎوﻧﺪ ﮔﺎر‬

‫ﻣﺸﻮرت آﻮ ﻋﻘﻞ آﻮ ﺳﻴﻼب ﺁز‬

‫در ﺧﺮاﺑﻰ آﺮد ﻧﺎﺧﻨﻬﺎ دراز‬

‫ﺑﻴﻦ اﻳﺪى ﺳﺪ و ﺳﻮى ﺧﻠﻒ ﺳﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ آﻢ ﺑﻴﻨﺪ ﺁن ﻣﻔﺘﻮن ﺧﺪ‬

‫ﺁﻣﺪﻩ در ﻗﺼﺪ ﺟﺎن ﺳﻴﻞ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ آﻪ روﺑﻪ اﻓﻜﻨﺪ ﺷﻴﺮى ﺑﻪ ﭼﺎﻩ‬

‫از ﭼﻬﻰ ﺑﻨﻤﻮدﻩ ﻣﻌﺪوﻣﻰ ﺧﻴﺎل‬

‫ﺗﺎ در اﻧﺪازد اﺳﻮدا آﺎﻟﺠﺒﺎل‬

‫هﻴﭻ آﺲ را ﺑﺎ زﻧﺎن ﻣﺤﺮم ﻣﺪار‬

‫آﻪ ﻣﺜﺎل اﻳﻦ دو ﭘﻨﺒﻪﺳﺖ و ﺷﺮار‬

‫ﺁﺗﺸﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺸﺴﺘﻪ ز ﺁب ﺣﻖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻌﺘﺼﻢ اﻧﺪر رهﻖ‬

‫آﺰ زﻟﻴﺨﺎى ﻟﻄﻴﻒ ﺳﺮو ﻗﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺷﻴﺮان ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را واآﺸﺪ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺖ از ﻣﻮﺻﻞ و ﻣﻰﺷﺪ ﺑﻪ راﻩ‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮود ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺑﻴﺸﻪ و ﻣﺮج ﮔﺎﻩ‬

‫ﺁﺗﺶ ﻋﺸﻘﺶ ﻓﺮوزان ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ ﻧﺪاﻧﺪ او زﻣﻴﻦ از ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﻗﺼﺪ ﺁن ﻣﻪ آﺮد اﻧﺪر ﺧﻴﻤﻪ او‬

‫ﻋﻘﻞ آﻮ و از ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺧﻮف آﻮ‬

‫ﭼﻮن زﻧﺪ ﺷﻬﻮت در اﻳﻦ وادى دهﻞ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﻋﻘﻞ ﺗﻮ ﻓﺠﻞ اﺑﻦ اﻟﻔﺠﻞ‬

‫ﺻﺪ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﮔﺸﺘﻪ آﻤﺘﺮ از ﻣﮕﺲ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﺁﺗﺸﻴﻨﺶ ﺁن ﻧﻔﺲ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮون اﻧﺪاﺧﺖ ﺷﻠﻮار و ﻧﺸﺴﺖ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﭘﺎى زن ﺁن زن ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ذآﺮ ﺳﻮى ﻣﻘﺮ ﻣﻰرﻓﺖ راﺳﺖ‬

‫رﺳﺘﺨﻴﺰ و ﻏﻠﻐﻞ از ﻟﺸﻜﺮ ﺑﺨﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ و آﻮن ﺑﺮهﻨﻪ ﺳﻮى ﺻﻒ‬

‫ذو اﻟﻔﻘﺎر هﻤﭽﻮ ﺁﺗﺶ او ﺑﻜﻒ‬

‫دﻳﺪ ﺷﻴﺮ ﻧﺮ ﺳﻴﻪ از ﻧﻴﺴﺘﺎن‬

‫ﺑﺮ زدﻩ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ ﻟﺸﻜﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﺗﺎزﻳﺎن ﭼﻮن دﻳﻮ در ﺟﻮش ﺁﻣﺪﻩ‬

‫هﺮ ﻃﻮﻳﻠﻪ و ﺧﻴﻤﻪ اﻧﺪر هﻢ زدﻩ‬

‫ﺷﻴﺮ ﻧﺮ ﮔﻨﺒﺪ هﻤﻰآﺮد از ﻟﻐﺰ‬

‫در هﻮا ﭼﻮن ﻣﻮج درﻳﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﮔﺰ‬

‫ﭘﻬﻠﻮان ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﻮد و ﺑﻰﺣﺬر‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪ ﭼﻮ ﺷﻴﺮ ﻣﺴﺖ ﻧﺮ‬

‫زد ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ و ﺳﺮش را ﺑﺮ ﺷﻜﺎﻓﺖ‬

‫زود ﺳﻮى ﺧﻴﻤﻪى ﻣﻪ رو ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﻮد را او ﺑﺪان ﺣﻮرى ﻧﻤﻮد‬

‫ﻣﺮدى او هﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮ ﭘﺎى ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﺷﻴﺮى ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﮔﺸﺖ ﺟﻔﺖ‬

‫ﻣﺮدى او ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﭘﺎى و ﻧﺨﻔﺖ‬

‫ﺁن ﺑﺖ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻟﻘﺎى ﻣﺎﻩ رو‬

‫در ﻋﺠﺐ درﻣﺎﻧﺪ از ﻣﺮدى او‬

‫ﺟﻔﺖ ﺷﺪ ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺷﻬﻮت ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﻣﺘﺤﺪ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺣﺎﻟﻰ ﺁن دو ﺟﺎن‬

‫‪٩١٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ز اﺗﺼﺎل اﻳﻦ دو ﺟﺎن ﺑﺎ هﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﻣﻰرﺳﺪ از ﻏﻴﺒﺸﺎن ﺟﺎﻧﻰ دﮔﺮ‬

‫رو ﻧﻤﺎﻳﺪ از ﻃﺮﻳﻖ زادﻧﻰ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ از ﻋﻠﻮﻗﺶ رﻩ زﻧﻰ‬

‫هﺮ آﺠﺎ دو آﺲ ﺑﻪ ﻣﻬﺮى ﻳﺎ ﺑﻪ آﻴﻦ‬

‫ﺟﻤﻊ ﺁﻳﺪ ﺛﺎﻟﺜﻰ زاﻳﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ اﻧﺪر ﻏﻴﺐ زاﻳﺪ ﺁن ﺻﻮر‬

‫ﭼﻮن روى ﺁن ﺳﻮ ﺑﺒﻴﻨﻰ در ﻧﻈﺮ‬

‫ﺁن ﻧﺘﺎﻳﺞ از ﻗﺮاﻧﺎت ﺗﻮ زاد‬

‫هﻴﻦ ﻣﮕﺮد از هﺮ ﻗﺮﻳﻨﻰ زود ﺷﺎد‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻰﺑﺎش ﺁن ﻣﻴﻘﺎت را‬

‫ﺻﺪق دان اﻟﺤﺎق ذرﻳﺎت را‬

‫آﺰ ﻋﻤﻞ زاﻳﻴﺪﻩاﻧﺪ و از ﻋﻠﻞ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ را ﺻﻮرت و ﻧﻄﻖ و ﻃﻠﻞ‬

‫ﺑﺎﻧﮕﺸﺎن در ﻣﻰرﺳﺪ ز ﺁن ﺧﻮش ﺣﺠﺎل‬

‫آﺎى ز ﻣﺎ ﻏﺎﻓﻞ هﻼ زوﺗﺮ ﺗﻌﺎل‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ در ﻏﻴﺐ ﺟﺎن ﻣﺮد و زن‬

‫ﻣﻮل ﻣﻮﻟﺖ ﭼﻴﺴﺖ زوﺗﺮ ﮔﺎم زن‬

‫راﻩ ﮔﻢ آﺮد او از ﺁن ﺻﺒﺢ دروغ‬

‫ﭼﻮن ﻣﮕﺲ اﻓﺘﺎد اﻧﺪر دﻳﮓ دوغ‬

‫ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪن ﺁن ﺳﺮ ﻟﺸﻜﺮ از ﺟﻨﺎﻳﺖ آﻪ آﺮد و ﺳﻮﮔﻨﺪ دادن او ﺁن آﻨﻴﺰك را‬ ‫آﻪ ﺑﻪ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺑﺎز ﻧﮕﻮﻳﺪ از ﺁن ﭼﻪ رﻓﺖ‬ ‫ﭼﻨﺪ روزى هﻢ ﺑﺮ ﺁن ﺑﺪ ﺑﻌﺪ از ﺁن‬

‫ﺷﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎن او از ﺁن ﺟﺮم ﮔﺮان‬

‫داد ﺳﻮﮔﻨﺪش آﻪ اى ﺧﻮرﺷﻴﺪ رو‬

‫ﺑﺎ ﺧﻠﻴﻔﻪ زﻳﻦ ﭼﻪ ﺷﺪ رﻣﺰى ﻣﮕﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪ او را ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻣﺴﺖ ﮔﺸﺖ‬

‫ﭘﺲ ز ﺑﺎم اﻓﺘﺎد او را ﻧﻴﺰ ﻃﺸﺖ‬

‫دﻳﺪ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان آﻪ وﺻﻔﺶ آﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﺧﻮد دﻳﺪﻩ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻨﻮد‬

‫وﺻﻒ ﺗﺼﻮﻳﺮ اﺳﺖ ﺑﻬﺮ ﭼﺸﻢ هﻮش‬

‫ﺻﻮرت ﺁن ﭼﺸﻢ دان ﻧﻪ ز ﺁن ﮔﻮش‬

‫آﺮد ﻣﺮدى از ﺳﺨﻦ داﻧﻰ ﺳﺆال‬

‫ﺣﻖ و ﺑﺎﻃﻞ ﭼﻴﺴﺖ اى ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻘﺎل‬

‫ﮔﻮش را ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺣﻖ اﺳﺖ و ﻳﻘﻴﻨﺶ ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺎﻃﻞ ﺁﻣﺪ ﭘﻴﺶ اﻳﻦ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ اﺳﺖ اﻏﻠﺐ ﺳﺨﻨﻬﺎ اى اﻣﻴﻦ‬

‫ز ﺁﻓﺘﺎب ار آﺮد ﺧﻔﺎش اﺣﺘﺠﺎب‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺤﺠﻮب از ﺧﻴﺎل ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺧﻮف او را ﺧﻮد ﺧﻴﺎﻟﺶ ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﺁن ﺧﻴﺎﻟﺶ ﺳﻮى ﻇﻠﻤﺖ ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﺁن ﺧﻴﺎل ﻧﻮر ﻣﻰﺗﺮﺳﺎﻧﺪش‬

‫ﺑﺮ ﺷﺐ ﻇﻠﻤﺎت ﻣﻰﭼﻔﺴﺎﻧﺪش‬

‫از ﺧﻴﺎل دﺷﻤﻦ و ﺗﺼﻮﻳﺮ اوﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﭼﻔﺴﻴﺪﻩاى ﺑﺮ ﻳﺎر و دوﺳﺖ‬

‫‪٩١٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻮﺳﻴﺎ آﺸﻔﺖ ﻟﻤﻊ ﺑﺮ آﻪ ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫ﺁن ﻣﺨﻴﻞ ﺗﺎب ﺗﺤﻘﻴﻘﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺸﻮ ﻏﺮﻩ ﺑﺪان آﻪ ﻗﺎﺑﻠﻰ‬

‫ﻣﺮ ﺧﻴﺎﻟﺶ را و زﻳﻦ رﻩ واﺻﻠﻰ‬

‫از ﺧﻴﺎل ﺣﺮب ﻧﻬﺮاﺳﻴﺪ آﺲ‬

‫ﻻ ﺷﺠﺎﻋﻪ ﻗﺒﻞ ﺣﺮب اﻳﻦ دان و ﺑﺲ‬

‫ﺑﺮ ﺧﻴﺎل ﺣﺮب هﻴﺰ اﻧﺪر ﻓﻜﺮ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﭼﻮن رﺳﺘﻤﺎن ﺻﺪ آﺮ و ﻓﺮ‬

‫ﻧﻘﺶ رﺳﺘﻢ آﺎن ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻣﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻗﺮن ﺣﻤﻠﻪى ﻓﻜﺮ هﺮ ﺧﺎﻣﻰ ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ ﺧﻴﺎل ﺳﻤﻊ ﭼﻮن ﻣﺒﺼﺮ ﺷﻮد‬

‫هﻴﺰ ﭼﻪ ﺑﻮد رﺳﺘﻤﻰ ﻣﻀﻄﺮ ﺷﻮد‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ آﺰ ﮔﻮش در ﭼﺸﻤﺖ رود‬

‫ﺁن ﭼﻪ آﺎن ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺪﻩﺳﺖ ﺁن ﺣﻖ ﺷﻮد‬

‫ز ﺁن ﺳﭙﺲ ﮔﻮﺷﺖ ﺷﻮد هﻢ ﻃﺒﻊ ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﻮهﺮى ﮔﺮدد دو ﮔﻮش هﻤﭽﻮ ﭘﺸﻢ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺟﻤﻠﻪى ﺗﻦ ﭼﻮ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺷﻮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮهﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺷﻮد‬

‫ﮔﻮش اﻧﮕﻴﺰد ﺧﻴﺎل و ﺁن ﺧﻴﺎل‬

‫هﺴﺖ دﻻﻟﻪى وﺻﺎل ﺁن ﺟﻤﺎل‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺧﻴﺎل اﻓﺰون ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ دﻻﻟﻪ رهﺒﺮ ﻣﺠﻨﻮن ﺷﻮد‬

‫ﺁن ﺧﻠﻴﻔﻪى ﮔﻮل هﻢ ﻳﻚ ﭼﻨﺪ ﻧﻴﺰ‬

‫رﻳﺶ ﮔﺎوى آﺮد ﺧﻮش ﺑﺎ ﺁن آﻨﻴﺰ‬

‫ﻣﻠﻚ را ﺗﻮ ﻣﻠﻚ ﻏﺮب و ﺷﺮق ﮔﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ ﺗﻮ ﺁن را ﺑﺮق ﮔﻴﺮ‬

‫ﻣﻤﻠﻜﺖ آﺎن ﻣﻰﻧﻤﺎﻧﺪ ﺟﺎودان‬

‫اى دﻟﺖ ﺧﻔﺘﻪ ﺗﻮ ﺁن را ﺧﻮاب دان‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاهﻰ آﺮد ﺁن ﺑﺎد و ﺑﺮوت‬

‫آﻪ ﺑﮕﻴﺮد هﻤﭽﻮ ﺟﻼدى ﮔﻠﻮت‬

‫هﻢ در اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺪان آﻪ ﻣﺄﻣﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫از ﻣﻨﺎﻓﻖ آﻢ ﺷﻨﻮ آﺎو ﮔﻔﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺣﺠﺖ ﻣﻨﻜﺮان ﺁﺧﺮت و ﺑﻴﺎن ﺿﻌﻒ ﺁن ﺣﺠﺖ زﻳﺮا ﺣﺠﺖ اﻳﺸﺎن ﺑﺪﻳﻦ ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺮدد آﻪ ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻴﻢ‬ ‫ﺣﺠﺘﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮔﻮﻳﺪ هﺮ دﻣﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪى ﭼﻴﺰى دﮔﺮ هﻢ دﻳﺪﻣﻰ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻴﻨﺪ آﻮدآﻰ اﺣﻮال ﻋﻘﻞ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﻰ هﺮﮔﺰ آﻨﺪ از ﻋﻘﻞ ﻧﻘﻞ‬

‫ور ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻋﺎﻗﻠﻰ اﺣﻮال ﻋﺸﻖ‬

‫آﻢ ﻧﮕﺮدد ﻣﺎﻩ ﻧﻴﻜﻮ ﻓﺎل ﻋﺸﻖ‬

‫ﺣﺴﻦ ﻳﻮﺳﻒ دﻳﺪﻩى اﺧﻮان ﻧﺪﻳﺪ‬

‫از دل ﻳﻌﻘﻮب آﻰ ﺷﺪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﻣﺮ ﻋﺼﺎ را ﭼﺸﻢ ﻣﻮﺳﻰ ﭼﻮب دﻳﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻏﻴﺒﻰ اﻓﻌﻰ و ﺁﺷﻮب دﻳﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺳﺮ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺳﺮ در ﺟﻨﮓ ﺑﻮد‬

‫ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪ ﭼﺸﻢ ﺳﺮ ﺣﺠﺖ ﻧﻤﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻮﺳﻰ دﺳﺖ ﺧﻮد را دﺳﺖ دﻳﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﻏﻴﺐ ﻧﻮرى ﺑﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫‪٩١٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد در آﻤﺎل‬

‫ﭘﻴﺶ هﺮ ﻣﺤﺮوم ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮن ﺧﻴﺎل‬

‫ﭼﻮن ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻴﺶ او ﻓﺮج و ﮔﻠﻮﺳﺖ‬

‫آﻢ ﺑﻴﺎن آﻦ ﭘﻴﺶ او اﺳﺮار دوﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﻓﺮج و ﮔﻠﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻴﺎل‬

‫ﻻﺟﺮم هﺮ دم ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺟﺎن ﺟﻤﺎل‬

‫هﺮ آﻪ را ﻓﺮج و ﮔﻠﻮ ﺁﻳﻴﻦ و ﺧﻮﺳﺖ‬

‫ﻦ ﺑﻬﺮ اوﺳﺖ‬ ‫ﻲ دِﻳ ِ‬ ‫ﺁن ﻟﻜﻢ دﻳﻦ َو ِﻟ َ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن اﻧﻜﺎر آﻮﺗﻪ آﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫اﺣﻤﺪا آﻢ ﮔﻮى ﺑﺎ ﮔﺒﺮ آﻬﻦ‬

‫ﺁﻣﺪن ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻧﺰد ﺁن ﺧﻮب روى ﺑﺮاى ﺟﻤﺎع‬ ‫ﺁن ﺧﻠﻴﻔﻪ آﺮد راى اﺟﺘﻤﺎع‬

‫ﺳﻮى ﺁن زن رﻓﺖ از ﺑﻬﺮ ﺟﻤﺎع‬

‫ذآﺮ او آﺮد و ذآﺮ ﺑﺮ ﭘﺎى آﺮد‬

‫ﻗﺼﺪ ﺧﻔﺖ و ﺧﻴﺰ ﻣﻬﺮاﻓﺰاى آﺮد‬

‫ﭼﻮن ﻣﻴﺎن ﭘﺎى ﺁن ﺧﺎﺗﻮن ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻗﻀﺎ ﺁﻣﺪ رﻩ ﻋﻴﺸﺶ ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ﺧﺸﺖ و ﺧﺸﺖ ﻣﻮش در ﮔﻮﺷﺶ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺧﻔﺖ آﻴﺮش ﺷﻬﻮﺗﺶ آﻠﻰ رﻣﻴﺪ‬

‫وهﻢ ﺁن آﺰ ﻣﺎر ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﺻﺮﻳﺮ‬

‫آﻪ هﻤﻰﺟﻨﺒﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﺪى از ﺣﺼﻴﺮ‬

‫ﺧﻨﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺁن آﻨﻴﺰك را از ﺿﻌﻒ ﺷﻬﻮت ﺧﻠﻴﻔﻪ و ﻗﻮت ﺷﻬﻮت ﺁن اﻣﻴﺮ و ﻓﻬﻢ آﺮدن ﺧﻠﻴﻔﻪ از ﺧﻨﺪﻩى آﻨﻴﺰك‬ ‫زن ﺑﺪﻳﺪ ﺁن ﺳﺴﺘﻰ او از ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺁﻣﺪ اﻧﺪر ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺧﻨﺪﻩش ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻳﺎدش ﺁﻣﺪ ﻣﺮدى ﺁن ﭘﻬﻠﻮان‬

‫آﻪ ﺑﻜﺸﺖ او ﺷﻴﺮ و اﻧﺪاﻣﺶ ﭼﻨﺎن‬

‫ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪ ﺧﻨﺪﻩى زن ﺷﺪ دراز‬

‫ﺟﻬﺪ ﻣﻰآﺮد و ﻧﻤﻰﺷﺪ ﻟﺐ ﻓﺮاز‬

‫ﺳﺨﺖ ﻣﻰﺧﻨﺪﻳﺪ هﻤﭽﻮن ﺑﻨﮕﻴﺎن‬

‫ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﺳﻮد و زﻳﺎن‬

‫هﺮ ﭼﻪ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻰﻓﺰود‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﻨﺪ ﺳﻴﻞ ﻧﺎﮔﺎهﺎن ﮔﺸﻮد‬

‫ﮔﺮﻳﻪ و ﺧﻨﺪﻩ ﻏﻢ و ﺷﺎدى دل‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ را ﻣﻌﺪﻧﻰ دان ﻣﺴﺘﻘﻞ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ را ﻣﺨﺰﻧﻰ ﻣﻔﺘﺎح ﺁن‬

‫اى ﺑﺮادر در آﻒ ﻓﺘﺎح دان‬

‫هﻴﭻ ﺳﺎآﻦ ﻣﻰﻧﺸﺪ ﺁن ﺧﻨﺪﻩ زو‬

‫ﭘﺲ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻃﻴﺮﻩ ﮔﺸﺖ و ﺗﻨﺪ ﺧﻮ‬

‫زود ﺷﻤﺸﻴﺮ از ﻏﻼﻓﺶ ﺑﺮ آﺸﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﺮ ﺧﻨﺪﻩ واﮔﻮ اى ﭘﻠﻴﺪ‬

‫در دﻟﻢ زﻳﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﻇﻨﻰ اوﻓﺘﺎد‬

‫راﺳﺘﻰ ﮔﻮ ﻋﺸﻮﻩ ﻧﺘﻮاﻧﻴﻢ داد‬

‫ور ﺧﻼف راﺳﺘﻰ ﺑﻔﺮﻳﺒﻴﻢ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪى ﭼﺮب ﺁرى ﺗﻮ ﺑﻪ دم‬

‫‪٩١٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ ﺑﺪاﻧﻢ در دل ﻣﻦ روﺷﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻳﺪت ﮔﻔﺘﻦ هﺮ ﺁن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫در دل ﺷﺎهﺎن ﺗﻮ ﻣﺎهﻰ دان ﺳﻄﺒﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﻪ ﮔﻪ ﺷﺪ ز ﻏﻔﻠﺖ زﻳﺮ اﺑﺮ‬

‫ﻳﻚ ﭼﺮاﻏﻰ هﺴﺖ در دل وﻗﺖ ﮔﺸﺖ‬

‫وﻗﺖ ﺧﺸﻢ و ﺣﺮص ﺁﻳﺪ زﻳﺮ ﻃﺸﺖ‬

‫ﺁن ﻓﺮاﺳﺖ اﻳﻦ زﻣﺎن ﻳﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﮕﻮﻳﻰ ﺁن ﭼﻪ ﺣﻖ ﮔﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮم ﮔﺮدﻧﺖ‬

‫ﺳﻮد ﻧﺒﻮد ﺧﻮد ﺑﻬﺎﻧﻪ آﺮدﻧﺖ‬

‫ور ﺑﮕﻮﻳﻰ راﺳﺖ ﺁزادت آﻨﻢ‬

‫ﺣﻖ ﻳﺰدان ﻧﺸﻜﻨﻢ ﺷﺎدت آﻨﻢ‬

‫هﻔﺖ ﻣﺼﺤﻒ ﺁن زﻣﺎن ﺑﺮ هﻢ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺧﻮرد ﺳﻮﮔﻨﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻘﺮﻳﺮ داد‬

‫ﻓﺎش آﺮدن ﺁن آﻨﻴﺰك ﺁن راز را ﺑﺎ ﺧﻠﻴﻔﻪ از ﺑﻴﻢ زﺧﻢ ﺷﻤﺸﻴﺮ و‬ ‫اآﺮاﻩ ﺧﻠﻴﻔﻪ آﻪ راﺳﺖ ﮔﻮ ﺳﺒﺐ اﻳﻦ ﺧﻨﺪﻩ را و ﮔﺮ ﻧﻪ ﺑﻜﺸﻤﺖ‬ ‫زن ﭼﻮ ﻋﺎﺟﺰ ﺷﺪ ﺑﮕﻔﺖ اﺣﻮال را‬

‫ﻣﺮدى ﺁن رﺳﺘﻢ ﺻﺪ زال را‬

‫ﺷﺮح ﺁن ﮔﺮدك آﻪ اﻧﺪر راﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎ ﺁن ﺧﻠﻴﻔﻪ واﻧﻤﻮد‬

‫ﺷﻴﺮ آﺸﺘﻦ ﺳﻮى ﺧﻴﻤﻪ ﺁﻣﺪن‬

‫و ﺁن ذآﺮ ﻗﺎﻳﻢ ﭼﻮ ﺷﺎخ آﺮﮔﺪن‬

‫ﺑﺎز اﻳﻦ ﺳﺴﺘﻰ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻮس آﻮش‬

‫آﺎو ﻓﺮو ﻣﺮد از ﻳﻜﻰ ﺧﺶ ﺧﺸﺖ ﻣﻮش‬

‫رازهﺎ را ﻣﻰآﻨﺪ ﺣﻖ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮاهﺪ رﺳﺖ ﺗﺨﻢ ﺑﺪ ﻣﻜﺎر‬

‫ﺁب و اﺑﺮ و ﺁﺗﺶ و اﻳﻦ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫رازهﺎ را ﻣﻰﺑﺮﺁرد از ﺗﺮاب‬

‫اﻳﻦ ﺑﻬﺎر ﻧﻮ ز ﺑﻌﺪ ﺑﺮگ رﻳﺰ‬

‫هﺴﺖ ﺑﺮهﺎن وﺟﻮد رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫در ﺑﻬﺎر ﺁن ﺳﺮهﺎ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮردﻩﺳﺖ اﻳﻦ زﻣﻴﻦ رﺳﻮا ﺷﻮد‬

‫ﺑﺮ دﻣﺪ ﺁن از دهﺎن و از ﻟﺒﺶ‬

‫ﺗﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁرد ﺿﻤﻴﺮ و ﻣﺬهﺒﺶ‬

‫ﺳﺮ ﺑﻴﺦ هﺮ درﺧﺘﻰ و ﺧﻮرش‬

‫ﺟﻤﻠﮕﻰ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد ﺁن ﺑﺮ ﺳﺮش‬

‫هﺮ ﻏﻤﻰ آﺰ وى ﺗﻮ دل ﺁزردﻩاى‬

‫از ﺧﻤﺎر ﻣﻰ ﺑﻮد آﺎن ﺧﻮردﻩاى‬

‫ﻟﻴﻚ آﻰ داﻧﻰ آﻪ ﺁن رﻧﺞ ﺧﻤﺎر‬

‫از آﺪاﻣﻴﻦ ﻣﻰ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫اﻳﻦ ﺧﻤﺎر اﺷﻜﻮﻓﻪى ﺁن داﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺷﻨﺎﺳﺪ آﺎﮔﻪ و ﻓﺮزاﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺎخ و اﺷﻜﻮﻓﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ داﻧﻪ را‬

‫ﻧﻄﻔﻪ آﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﻦ ﻣﺮداﻧﻪ را‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪﻩ هﻴﻮﻻ ﺑﺎ اﺛﺮ‬

‫داﻧﻪ آﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪﻩ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﺷﺠﺮ‬

‫‪٩١٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻄﻔﻪ از ﻧﺎن اﺳﺖ آﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﻧﺎن‬

‫ﻣﺮدم از ﻧﻄﻔﻪﺳﺖ آﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎن‬

‫ﺟﻨﻰ از ﻧﺎر اﺳﺖ آﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎر‬

‫از ﺑﺨﺎر اﺳﺖ اﺑﺮ و ﻧﺒﻮد ﭼﻮن ﺑﺨﺎر‬

‫از دم ﺟﺒﺮﻳﻞ ﻋﻴﺴﻰ ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫آﻰ ﺑﻪ ﺻﻮرت هﻤﭽﻮ او ﺑﺪ ﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﺁدم از ﺧﺎك اﺳﺖ آﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك‬

‫هﻴﭻ اﻧﮕﻮرى ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺎك‬

‫آﻰ ﺑﻮد دزدى ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﭘﺎى دار‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﻃﺎﻋﺖ ﭼﻮ ﺧﻠﺪ ﭘﺎﻳﺪار‬

‫هﻴﭻ اﺻﻠﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺛﺮ‬

‫ﭘﺲ ﻧﺪاﻧﻰ اﺻﻞ رﻧﺞ و درد ﺳﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﻰاﺻﻠﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﺟﺰا‬

‫ﺑﻰﮔﻨﺎهﻰ آﻰ ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﺪ ﺧﺪا‬

‫ﺁن ﭼﻪ اﺻﻞ اﺳﺖ و آﺸﻨﺪﻩى ﺁن ﺷﻰ اﺳﺖ ﮔﺮ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ وى هﻢ از وى اﺳﺖ‬ ‫ﭘﺲ ﺑﺪان رﻧﺠﺖ ﻧﺘﻴﺠﻪى زﻟﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁﻓﺖ اﻳﻦ ﺿﺮﺑﺘﺖ از ﺷﻬﻮﺗﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪاﻧﻰ ﺁن ﮔﻨﻪ را ز اﻋﺘﺒﺎر‬

‫زود زارى آﻦ ﻃﻠﺐ آﻦ اﻏﺘﻔﺎر‬

‫ﺳﺠﺪﻩ آﻦ ﺻﺪ ﺑﺎر ﻣﻰﮔﻮ اى ﺧﺪا‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﻏﻢ ﻏﻴﺮ در ﺧﻮرد و ﺳﺰا‬

‫اى ﺗﻮ ﺳﺒﺤﺎن ﭘﺎك از ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ‬

‫آﻰ دهﻰ ﺑﻰﺟﺮم ﺟﺎن را درد و ﻏﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻣﻌﻴﻦ ﻣﻰﻧﺪاﻧﻢ ﺟﺮم را‬

‫ﻟﻴﻚ هﻢ ﺟﺮﻣﻰ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﮔﺮم را‬

‫ﺟﻮن ﺑﭙﻮﺷﻴﺪى ﺳﺒﺐ را ز اﻋﺘﺒﺎر‬

‫داﻳﻤﺎ ﺁن ﺟﺮم را ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ دار‬

‫آﻪ ﺟﺰا اﻇﻬﺎر ﺟﺮم ﻣﻦ ﺑﻮد‬

‫آﺰ ﺳﻴﺎﺳﺖ دزدىام ﻇﺎهﺮ ﺷﻮد‬

‫ﻋﺰم آﺮدن ﺷﺎﻩ ﭼﻮن واﻗﻒ ﺷﺪ ﺑﺮ ﺁن ﺧﻴﺎﻧﺖ آﻪ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ و ﻋﻔﻮ آﻨﺪ و او را ﺑﻪ او دهﺪ و داﻧﺴﺖ آﻪ ﺁن ﻓﺘﻨﻪ‬ ‫ﻚ َﻟﺒِﺎ ْﻟ ِﻤﺮْﺻﺎ ِد و‬ ‫ن َر ﱠﺑ َ‬ ‫ﻦ أَﺳﺎ َء ﻓَﻌَﻠَﻴْﻬﺎو ِإ ﱠ‬ ‫ﺟﺰاى او ﺑﻮد و ﻗﺼﺪ او ﺑﻮد و ﻇﻠﻢ او ﺑﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻮﺻﻞ آﻪ َو َﻣ ْ‬ ‫ﺗﺮﺳﻴﺪن آﻪ اﮔﺮ اﻧﺘﻘﺎم آﻨﺪ ﺁن اﻧﺘﻘﺎم هﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ او ﺁﻳﺪ ﭼﻨﺎن آﻪ اﻳﻦ ﻇﻠﻢ و ﻃﻤﻊ ﺑﺮ ﺳﺮش ﺁﻣﺪ‬ ‫ﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁﻣﺪ اﺳﺘﻐﻔﺎر آﺮد‬

‫ﻳﺎد ﺟﺮم و زﻟﺖ و اﺻﺮار آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁن ﭼﻪ آﺮدم ﺑﺎ آﺴﺎن‬

‫ﺷﺪ ﺟﺰاى ﺁن ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﻦ رﺳﺎن‬

‫ﻗﺼﺪ ﺟﻔﺖ دﻳﮕﺮان آﺮدم ز ﺟﺎﻩ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﺁن و اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﭼﺎﻩ‬

‫ﻣﻦ در ﺧﺎﻧﻪى آﺴﻰ دﻳﮕﺮ زدم‬

‫او در ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺮا زد ﻻﺟﺮم‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺎ اهﻞ آﺴﺎن ﺷﺪ ﻓﺴﻖ ﺟﻮ‬

‫اهﻞ ﺧﻮد را دان آﻪ ﻗﻮاد اﺳﺖ او‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺜﻞ ﺁن ﺟﺰاى ﺁن ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺟﺰاى ﺳﻴﺌﻪ ﻣﺜﻠﺶ ﺑﻮد‬

‫‪٩١٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺳﺒﺐ آﺮدى آﺸﻴﺪى ﺳﻮى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻣﺜﻞ ﺁن را ﭘﺲ ﺗﻮ دﻳﻮﺛﻰ و ﺑﻴﺶ‬

‫ﻏﺼﺐ آﺮدم از ﺷﻪ ﻣﻮﺻﻞ آﻨﻴﺰ‬

‫ﻏﺼﺐ آﺮدﻧﺪ از ﻣﻦ او را زود ﻧﻴﺰ‬

‫اوك اﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﺪ و ﻻﻻى ﻣﻦ‬

‫ﺧﺎﻳﻨﺶ آﺮد ﺁن ﺧﻴﺎﻧﺘﻬﺎى ﻣﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ وﻗﺖ آﻴﻦ ﮔﺰارى و اﻧﺘﻘﺎم‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ آﺮدم آﺎر ﺧﺎم‬

‫ﮔﺮ آﺸﻢ آﻴﻨﻪ ﺑﺮ ﺁن ﻣﻴﺮ و ﺣﺮم‬

‫ﺁن ﺗﻌﺪى هﻢ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺳﺮم‬

‫هﻤﭽﻨﺎﻧﻚ اﻳﻦ ﻳﻚ ﺑﻴﺎﻣﺪ در ﺟﺰا‬

‫ﺁزﻣﻮدم ﺑﺎز ﻧﻪ زﻣﺎﻳﻢ و را‬

‫درد ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻮﺻﻠﻢ ﮔﺮدن ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻴﺎرم اﻳﻦ دﮔﺮ را ﻧﻴﺰ ﺧﺴﺖ‬

‫داد ﺣﻖﻣﺎن از ﻣﻜﺎﻓﺎت ﺁﮔﻬﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ان ﻋﺪﺗﻢ ﺑﻪ ﻋﺪﻧﺎ ﺑﻪ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺰوﻧﻰ آﺮدن اﻳﻨﺠﺎ ﺳﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺻﺒﺮ و ﻣﺮﺣﻤﺖ ﻣﺤﻤﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫رﺑﻨﺎ اﻧﺎ ﻇﻠﻤﻨﺎ ﺳﻬﻮ رﻓﺖ‬

‫رﺣﻤﺘﻰ آﻦ اى رﺣﻴﻤﻴﻬﺎت زﻓﺖ‬

‫ﻋﻔﻮ آﺮدم ﺗﻮ هﻢ از ﻣﻦ ﻋﻔﻮ آﻦ‬

‫از ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻮ ز زﻻت آﻬﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ اآﻨﻮن اى آﻨﻴﺰك واﻣﮕﻮ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را آﻪ ﺷﻨﻴﺪم ﻣﻦ ز ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ اﻣﻴﺮت ﺟﻔﺖ ﺧﻮاهﻢ آﺮد ﻣﻦ‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻠﱠﻪ زﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ دم ﻣﺰن‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد او ز روﻳﻢ ﺷﺮﻣﺴﺎر‬

‫آﺎو ﻳﻜﻰ ﺑﺪ آﺮد و ﻧﻴﻜﻰ ﺻﺪ هﺰار‬

‫ﺑﺎرهﺎ ﻣﻦ اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ آﺮدﻩام‬

‫ﺧﻮبﺗﺮ از ﺗﻮ ﺑﺪو ﺑﺴﭙﺮدﻩام‬

‫در اﻣﺎﻧﺖ ﻳﺎﻓﺘﻢ او را ﺗﻤﺎم‬

‫اﻳﻦ ﻗﻀﺎﻳﻰ ﺑﻮد هﻢ از آﺮدﻩهﺎم‬

‫ﭘﺲ ﺑﺨﻮد ﺧﻮاﻧﺪ ﺁن اﻣﻴﺮ ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫آﺸﺖ در ﺧﻮد ﺧﺸﻢ ﻗﻬﺮ اﻧﺪﻳﺶ را‬

‫آﺮد ﺑﺎ او ﻳﻚ ﺑﻬﺎﻧﻪى دل ﭘﺬﻳﺮ‬

‫آﻪ ﺷﺪﻩﺳﺘﻢ زﻳﻦ آﻨﻴﺰك ﻣﻦ ﻧﻔﻴﺮ‬

‫ز ﺁن ﺳﺒﺐ آﺰ ﻏﻴﺮت و رﺷﻚ آﻨﻴﺰ‬

‫ﻣﺎدر ﻓﺮزﻧﺪ دارد ﺻﺪ ازﻳﺰ‬

‫ﻣﺎدر ﻓﺮزﻧﺪ را ﺑﺲ ﺣﻘﻬﺎﺳﺖ‬

‫او ﻧﻪ در ﺧﻮرد ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻮر و ﺟﻔﺎﺳﺖ‬

‫رﺷﻚ و ﻏﻴﺮت ﻣﻰﺑﺮد ﺧﻮن ﻣﻰﺧﻮرد‬

‫زﻳﻦ آﻨﻴﺰك ﺳﺨﺖ ﺗﻠﺨﻰ ﻣﻰﺑﺮد‬

‫ﭼﻮن آﺴﻰ را داد ﺧﻮاهﻢ اﻳﻦ آﻨﻴﺰ‬

‫ﭘﺲ ﺗﺮا اوﻟﻴﺘﺮ اﺳﺖ اﻳﻦ اى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫آﻪ ﺗﻮ ﺟﺎنﺑﺎزى ﻧﻤﻮدى ﺑﻬﺮ او‬

‫ﺧﻮش ﻧﺒﺎﺷﺪ دادن ﺁن ﺟﺰ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﻋﻘﺪ آﺮدش ﺑﺎ اﻣﻴﺮ او را ﺳﭙﺮد‬

‫آﺮد ﺧﺸﻢ و ﺣﺮص را او ﺧﺮد و ﻣﺮد‬

‫‪٩١٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺴﻤْﻨﺎآﻪ ﻳﻜﻰ را ﺷﻬﻮت و ﻗﻮت ﺧﺮان دهﺪ و ﻳﻜﻰ را آﻴﺎﺳﺖ و ﻗﻮت اﻧﺒﻴﺎ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن دهﺪ‬ ‫ﻦ َﻗ َ‬ ‫ﺤُ‬ ‫ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ َﻧ ْ‬ ‫ﺳﺮ ز هﻮا ﺗﺎﻓﺘﻦ از ﺳﺮورى اﺳﺖ‬

‫ﺗﺮك هﻮا ﻗﻮت ﭘﻴﻐﻤﺒﺮى اﺳﺖ‬

‫ﺗﺨﻤﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﺷﻬﻮﺗﻰ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﺮ ﺁن ﺟﺰ ﻗﻴﺎﻣﺘﻰ ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪش ﺳﺴﺘﻰ ﻧﺮى ﺧﺮان‬

‫ﺑﻮد او را ﻣﺮدى ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان‬

‫ﺗﺮك ﺧﺸﻢ و ﺷﻬﻮت و ﺣﺮص ﺁورى‬

‫هﺴﺖ ﻣﺮدى و رگ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮى‬

‫ﻧﺮى ﺧﺮ ﮔﻮ ﻣﺒﺎش اﻧﺪر رﮔﺶ‬

‫ﺣﻖ هﻤﻰﺧﻮاﻧﺪ اﻟﻎ ﺑﮕﻠﺮ ﺑﮕﺶ‬

‫ﻣﺮدﻩاى ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻖ ﺑﻨﮕﺮد‬

‫ﺑﻪ از ﺁن زﻧﺪﻩ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ دور و رد‬

‫ﻣﻐﺰ ﻣﺮدى اﻳﻦ ﺷﻨﺎس و ﭘﻮﺳﺖ ﺁن‬

‫ﺁن ﺑﺮد دوزخ ﺑﺮد اﻳﻦ در ﺟﻨﺎن‬

‫ﺣﻔﺖ اﻟﺠﻨﺔ ﻣﻜﺎرﻩ را رﺳﻴﺪ‬

‫ﺣﻔﺖ اﻟﻨﺎر از هﻮا ﺁﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫اى اﻳﺎز ﺷﻴﺮ ﻧﺮ دﻳﻮ آﺶ‬

‫ﻣﺮدى ﺧﺮ آﻢ ﻓﺰون ﻣﺮدى هﺶ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺻﺪر ادراآﺶ ﻧﻜﺮد‬

‫ﻟﻌﺐ آﻮدك ﺑﻮد ﭘﻴﺸﺖ اﻳﻨﺖ ﻣﺮد‬

‫اى ﺑﺪﻳﺪﻩ ﻟﺬت اﻣﺮ ﻣﺮا‬

‫ﺟﺎن ﺳﭙﺮدﻩ ﺑﻬﺮ اﻣﺮم در وﻓﺎ‬

‫داﺳﺘﺎن ذوق اﻣﺮ و ﭼﺎﺷﻨﻴﺶ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اآﻨﻮن در ﺑﻴﺎن ﻣﻌﻨﻮﻳﺶ‬

‫دادن ﺷﺎﻩ ﮔﻮهﺮ را ﻣﻴﺎن دﻳﻮان و ﻣﺠﻤﻊ ﺑﻪ دﺳﺖ وزﻳﺮ آﻪ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ارزد و ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ آﺮدن وزﻳﺮ در ﻗﻴﻤﺖ او و‬ ‫ﻓﺮﻣﻮدن ﺷﺎﻩ او را آﻪ اآﻨﻮن اﻳﻦ را ﺑﺸﻜﻦ و ﮔﻔﺘﻦ وزﻳﺮ آﻪ اﻳﻦ را ﭼﻮن ﺑﺸﻜﻨﻢ اﻟﻰ ﺁﺧﺮ اﻟﻘﺼﻪ‬ ‫ﺷﺎﻩ روزى ﺟﺎﻧﺐ دﻳﻮان ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ارآﺎن را در ﺁن دﻳﻮان ﺑﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﮔﻮهﺮى ﺑﻴﺮون آﺸﻴﺪ او ﻣﺴﺘﻨﻴﺮ‬

‫ﭘﺲ ﻧﻬﺎدش زود در آﻒ وزﻳﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن اﺳﺖ و ﭼﻪ ارزد اﻳﻦ ﮔﻬﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ارزد ز ﺻﺪ ﺧﺮوار زر‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺸﻜﻦ ﮔﻔﺖ ﭼﻮﻧﺶ ﺑﺸﻜﻨﻢ‬

‫ﻧﻴﻚ ﺧﻮاﻩ ﻣﺨﺰن و ﻣﺎﻟﺖ ﻣﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن روا دارم آﻪ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﮔﻬﺮ‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎﻳﺪ در ﺑﻬﺎ ﮔﺮدد هﺪر‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎﺑﺎش و ﺑﺪادش ﺧﻠﻌﺘﻰ‬

‫ﮔﻮهﺮ از وى ﺑﺴﺘﺪ ﺁن ﺷﺎﻩ و ﻓﺘﻰ‬

‫آﺮد اﻳﺜﺎر وزﻳﺮ ﺁن ﺷﺎﻩ ﺟﻮد‬

‫هﺮ ﻟﺒﺎس و ﺣﻠﻪ آﺎو ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻴﺸﺎن آﺮد ﻣﺸﻐﻮل ﺳﺨﻦ‬

‫از ﻗﻀﻴﻪى ﺗﺎزﻩ و راز آﻬﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن دادش ﺑﻪ دﺳﺖ ﺣﺎﺟﺒﻰ‬

‫آﻪ ﭼﻪ ارزد اﻳﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻃﺎﻟﺒﻰ‬

‫‪٩٢٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ارزد اﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﻴﻤﻪى ﻣﻤﻠﻜﺖ‬

‫آﺶ ﻧﮕﻪ دارد ﺧﺪا از ﻣﻬﻠﻜﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺸﻜﻦ ﮔﻔﺖ اى ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﻴﻎ‬

‫ﺑﺲ درﻳﻎ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺷﻜﺴﺘﻦ را درﻳﻎ‬

‫ﻗﻴﻤﺘﺶ ﺑﮕﺬار ﺑﻴﻦ ﺗﺎب و ﻟﻤﻊ‬

‫آﻪ ﺷﺪﻩﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﻮر روز او را ﺗﺒﻊ‬

‫دﺳﺖ آﻰ ﺟﻨﺒﺪ ﻣﺮا در آﺴﺮ او‬

‫آﻰ ﺧﺰﻳﻨﻪى ﺷﺎﻩ را ﺑﺎﺷﻢ ﻋﺪو‬

‫ﺷﺎﻩ ﺧﻠﻌﺖ داد و ادرارش ﻓﺰود‬

‫ﭘﺲ دهﺎن در ﻣﺪح ﻋﻘﻞ او ﮔﺸﻮد‬

‫ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻴﺮ داد‬

‫در را ﺁن اﻣﺘﺤﺎن آﻦ ﺑﺎز داد‬

‫او هﻤﻴﻦ ﮔﻔﺖ و هﻤﻪ ﻣﻴﺮان هﻤﻴﻦ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ را ﺧﻠﻌﺘﻰ داد او ﺛﻤﻴﻦ‬

‫ﺟﺎﻣﮕﻴﻬﺎﺷﺎن هﻤﻰاﻓﺰود ﺷﺎﻩ‬

‫ﺁن ﺧﺴﻴﺴﺎن را ﺑﻪ ﺑﺮد از رﻩ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﻨﺠﻪ ﺷﺼﺖ اﻣﻴﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻳﻚ ﻳﻚ هﻢ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ وزﻳﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ اﺳﺖ اﺳﺘﻮن ﺟﻬﺎن‬

‫هﺴﺖ رﺳﻮا هﺮ ﻣﻘﻠﺪ ز اﻣﺘﺤﺎن‬

‫رﺳﻴﺪن ﮔﻮهﺮ از دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁﺧﺮ دور ﺑﻪ اﻳﺎز و آﻴﺎﺳﺖ اﻳﺎز و ﻣﻘﻠﺪ ﻧﺎﺷﺪن اﻳﺸﺎن را و ﻣﻐﺮور ﻧﺎﺷﺪن او ﺑﻪ‬ ‫آﺎل و ﻣﺎل دادن ﺷﺎﻩ و ﺧﻠﻌﺘﻬﺎ و ﺟﺎﻣﮕﻴﻬﺎ اﻓﺰون آﺮدن و ﻣﺪح ﻋﻘﻞ ﻣﺨﻄﺌﺎن آﺮدن‪ ،‬آﻪ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﻣﻘﻠﺪ را ﻣﺴﻠﻤﺎن‬ ‫داﺷﺘﻦ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﻧﺎدر ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻣﻘﻠﺪ ﺛﺒﺎت آﻨﺪ ﺑﺮ ﺁن اﻋﺘﻘﺎد و ﻣﻘﻠﺪ از اﻳﻦ اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻴﺮون ﺁﻳﺪ‬ ‫آﻪ ﺛﺒﺎت ﺑﻴﻨﺎﻳﺎن ﻧﺪارد اﻻ ﻣﻦ ﻋﺼﻤﻪ اﻟﻠﱠﻪ زﻳﺮا ﺣﻖ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ و ﺁن را ﺿﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﻏﻠﻂ اﻓﻜﻦ و ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺣﻖ‪ ،‬ﻣﻘﻠﺪ‬ ‫ﭼﻮن ﺁن ﺿﺪ را ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ از ﺁن رو ﺣﻖ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺁن ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ او ﭼﻮ او را ﺑﻪ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻧﮕﺎﻩ‬ ‫دارد ﺁن ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ او را زﻳﺎن ﻧﺪارد‬ ‫اى اﻳﺎز اآﻨﻮن ﻧﮕﻮﻳﻰ آﺎﻳﻦ ﮔﻬﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﻣﻰارزد ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺎب و هﻨﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻓﺰون ز ﺁﻧﭻ ﺗﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ اآﻨﻮن زود ﺧﺮدش در ﺷﻜﻦ‬

‫ﺳﻨﮕﻬﺎ در ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺑﻮدش ﺷﺘﺎب‬

‫ﺧﺮد آﺮدش ﭘﻴﺶ او ﺑﻮد ﺁن ﺻﻮاب‬

‫ﻳﺎ ﺑﺨﻮاب اﻳﻦ دﻳﺪﻩ ﺑﻮد ﺁن ﭘﺮ ﺻﻔﺎ‬

‫آﺮدﻩ ﺑﻮد اﻧﺪر ﺑﻐﻞ دو ﺳﻨﮓ را‬

‫هﻤﭽﻮ ﻳﻮﺳﻒ آﻪ درون ﻗﻌﺮ ﭼﺎﻩ‬

‫آﺸﻒ ﺷﺪ ﭘﺎﻳﺎن آﺎرش از اﻟﻪ‬

‫هﺮ آﻪ را ﻓﺘﺢ و ﻇﻔﺮ ﭘﻴﻐﺎم داد‬

‫ﭘﻴﺶ او ﻳﻚ ﺷﺪ ﻣﺮاد و ﺑﻰﻣﺮاد‬

‫هﺮ آﻪ ﭘﺎﻳﻨﺪان وى ﺷﺪ وﺻﻞ ﻳﺎر‬

‫او ﭼﻪ ﺗﺮﺳﺪ از ﺷﻜﺴﺖ و آﺎرزار‬

‫ﭼﻮن ﻳﻘﻴﻦ ﮔﺸﺘﺶ آﻪ ﺧﻮاهﺪ آﺮد ﻣﺎت‬

‫ﻓﻮت اﺳﺐ و ﭘﻴﻞ هﺴﺘﺶ ﺗﺮهﺎت‬

‫‪٩٢١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮد اﺳﺒﺶ هﺮ ﺁن آﻪ اﺳﺐ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫اﺳﺐ ﮔﻮر و ﻧﻪ آﻪ ﭘﻴﺶ ﺁهﻨﮓ اوﺳﺖ‬

‫ﻣﺮد را ﺑﺎ اﺳﺐ آﻰ ﺧﻮﻳﺸﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻋﺸﻖ اﺳﺒﺶ از ﭘﻰ ﭘﻴﺸﻰ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻬﺮ ﺻﻮرﺗﻬﺎ ﻣﻜﺶ ﭼﻨﺪﻳﻦ زﺣﻴﺮ‬

‫ﺑﻰﺻﺪاع ﺻﻮرﺗﻰ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﮕﻴﺮ‬

‫هﺴﺖ زاهﺪ را ﻏﻢ ﭘﺎﻳﺎن آﺎر‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎل او روز ﺷﻤﺎر‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن ز ﺁﻏﺎز ﮔﺸﺘﻪ هﻮﺷﻤﻨﺪ‬

‫از ﻏﻢ و اﺣﻮال ﺁﺧﺮ ﻓﺎرغاﻧﺪ‬

‫ﺑﻮد ﻋﺎرف را هﻤﻴﻦ ﺧﻮف و رﺟﺎ‬

‫ﺳﺎﺑﻘﻪ داﻧﻴﺶ ﺧﻮرد ﺁن هﺮ دو را‬

‫دﻳﺪ آﺎو ﺳﺎﺑﻖ زراﻋﺖ آﺮد ﻣﺎش‬

‫او هﻤﻰداﻧﺪ ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﭼﺎش‬

‫ﻋﺎرف اﺳﺖ و ﺑﺎز رﺳﺖ از ﺧﻮف و ﺑﻴﻢ‬

‫هﺎى و هﻮ را آﺮد ﺗﻴﻎ ﺣﻖ دو ﻧﻴﻢ‬

‫ﺑﻮد او را ﺑﻴﻢ و اوﻣﻴﺪ از ﺧﺪا‬

‫ﺧﻮف ﻓﺎﻧﻰ ﺷﺪ ﻋﻴﺎن ﮔﺸﺖ ﺁن رﺟﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺴﺖ او ﮔﻮهﺮ ﺧﺎص ﺁن زﻣﺎن‬

‫ز ﺁن اﻣﻴﺮان ﺧﺎﺳﺖ ﺻﺪ ﺑﺎﻧﮓ و ﻓﻐﺎن‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻰﺑﺎآﻴﺴﺖ و اﷲ آﺎﻓﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ اﻳﻦ ﭘﺮ ﻧﻮر ﮔﻮهﺮ را ﺷﻜﺴﺖ‬

‫و ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺟﻤﻠﻪ از ﺟﻬﻞ و ﻋﻤﺎ‬

‫در ﺷﻜﺴﺘﻪ در اﻣﺮ ﺷﺎﻩ را‬

‫ﻗﻴﻤﺘﻰ ﮔﻮهﺮ ﻧﺘﻴﺠﻪى ﻣﻬﺮ و ود‬

‫ﺑﺮ ﭼﻨﺎن ﺧﺎﻃﺮ ﭼﺮا ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺗﺸﻨﻴﻊ زدن اﻣﺮا ﺑﺮ اﻳﺎز آﻪ ﭼﺮا ﺷﻜﺴﺘﺶ و ﺟﻮاب دادن اﻳﺎز اﻳﺸﺎن را‬ ‫ﮔﻔﺖ اﻳﺎز اى ﻣﻬﺘﺮان ﻧﺎﻣﻮر‬

‫اﻣﺮ ﺷﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﻳﺎ ﮔﻬﺮ‬

‫اﻣﺮ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﻪ ﺑﻮد ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ‬

‫ﻳﺎ آﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻬﺮ ﺑﻬﺮ ﺧﺪا‬

‫اى ﻧﻈﺮﺗﺎن ﺑﺮ ﮔﻬﺮ ﺑﺮ ﺷﺎﻩ ﻧﻪ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ ﺗﺎن ﻏﻮل اﺳﺖ و ﺟﺎدﻩى راﻩ ﻧﻪ‬

‫ﻣﻦ ز ﺷﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﻧﮕﺮداﻧﻢ ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﻣﺸﺮك روى ﻧﺎرم ﺑﺎ ﺣﺠﺮ‬

‫ﺑﻰﮔﻬﺮ ﺟﺎﻧﻰ آﻪ رﻧﮕﻴﻦ ﺳﻨﮓ را‬

‫ﺑﺮ ﮔﺰﻳﻨﺪ ﭘﺲ ﻧﻬﺪ ﺷﺎﻩ ﻣﺮا‬

‫ﭘﺸﺖ ﺳﻮى ﻟﻌﺒﺖ ﮔﻞ رﻧﮓ آﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ در رﻧﮓ ﺁورﻧﺪﻩ دﻧﮓ آﻦ‬

‫اﻧﺪر ﺁ در ﺟﻮ ﺳﺒﻮ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ زن‬

‫ﺁﺗﺶ اﻧﺪر ﺑﻮ و اﻧﺪر رﻧﮓ زن‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪاى در راﻩ دﻳﻦ از رﻩ زﻧﺎن‬

‫رﻧﮓ و ﺑﻮ ﻣﭙﺮﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ زﻧﺎن‬

‫ﺳﺮ ﻓﺮو اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ ﺁن ﻣﻬﺘﺮان‬

‫ﻋﺬر ﺟﻮﻳﺎن ﮔﺸﺘﻪ ز ﺁن ﻧﺴﻴﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫از دل هﺮ ﻳﻚ دو ﺻﺪ ﺁﻩ ﺁن زﻣﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ دودى ﻣﻰﺷﺪى ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫‪٩٢٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﺮد اﺷﺎرت ﺷﻪ ﺑﻪ ﺟﻼد آﻬﻦ‬

‫آﻪ ز ﺻﺪرم اﻳﻦ ﺧﺴﺎن را دور آﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺧﺴﺎن ﭼﻪ ﻻﻳﻖ ﺻﺪر ﻣﻦاﻧﺪ‬

‫آﺰ ﭘﻰ ﺳﻨﮓ اﻣﺮ ﻣﺎ را ﺑﺸﻜﻨﻨﺪ‬

‫اﻣﺮ ﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﭼﻨﻴﻦ اهﻞ ﻓﺴﺎد‬

‫ﺑﻬﺮ رﻧﮕﻴﻦ ﺳﻨﮓ ﺷﺪ ﺧﻮار و آﺴﺎد‬

‫ﻗﺼﺪ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ آﺸﺘﻦ اﻣﺮا و ﺷﻔﺎﻋﺖ آﺮدن اﻳﺎز ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﺎن آﻪ اﻟﻌﻔﻮ اوﻟﻰ‬ ‫ﭘﺲ اﻳﺎز ﻣﻬﺮ اﻓﺰا ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ ﺁن اﻟﻎ ﺳﻠﻄﺎن دوﻳﺪ‬

‫ﺳﺠﺪﻩاى آﺮد و ﮔﻠﻮى ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‬

‫آﺎى ﻗﺒﺎدى آﺰ ﺗﻮ ﭼﺮخ ﺁرد ﺷﮕﻔﺖ‬

‫اى هﻤﺎﻳﻰ آﻪ هﻤﺎﻳﺎن ﻓﺮﺧﻰ‬

‫از ﺗﻮ دارﻧﺪ و ﺳﺨﺎوت هﺮ ﺳﺨﻰ‬

‫اى آﺮﻳﻤﻰ آﻪ آﺮﻣﻬﺎى ﺟﻬﺎن‬

‫ﻣﺤﻮ ﮔﺮدد ﭘﻴﺶ اﻳﺜﺎرت ﻧﻬﺎن‬

‫اى ﻟﻄﻴﻔﻰ آﻪ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﺖ ﺑﺪﻳﺪ‬

‫از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﭘﻴﺮهﻦ را ﺑﺮ درﻳﺪ‬

‫از ﻏﻔﻮرى ﺗﻮ ﻏﻔﺮان ﭼﺸﻢ ﺳﻴﺮ‬

‫روﺑﻬﺎن ﺑﺮ ﺷﻴﺮ از ﻋﻔﻮ ﺗﻮ ﭼﻴﺮ‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﻋﻔﻮ ﺗﻮ آﻪ را دارد ﺳﻨﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺎ اﻣﺮ ﺗﻮ ﺑﻰﺑﺎآﻰ آﻨﺪ‬

‫ﻏﻔﻠﺖ و ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ اﻳﻦ ﻣﺠﺮﻣﺎن‬

‫از وﻓﻮر ﻋﻔﻮ ﺗﺴﺖ اى ﻋﻔﻮ ﻻن‬

‫داﻳﻤﺎ ﻏﻔﻠﺖ ز ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ دﻣﺪ‬

‫آﻪ ﺑﺮد ﺗﻌﻈﻴﻢ از دﻳﺪﻩ رﻣﺪ‬

‫ﻏﻔﻠﺖ و ﻧﺴﻴﺎن ﺑﺪ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫ز ﺁﺗﺶ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﮔﺮدد ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫هﻴﺒﺘﺶ ﺑﻴﺪارى و ﻓﻄﻨﺖ دهﺪ‬

‫ﺳﻬﻮ و ﻧﺴﻴﺎن از دﻟﺶ ﺑﻴﺮون ﺟﻬﺪ‬

‫وﻗﺖ ﻏﺎرت ﺧﻮاب ﻧﺎﻳﺪ ﺧﻠﻖ را‬

‫ﺗﺎ ﺑﻨﺮﺑﺎﻳﺪ آﺴﻰ زو دﻟﻖ را‬

‫ﺧﻮاب ﭼﻮن در ﻣﻰرﻣﺪ از ﺑﻴﻢ دﻟﻖ‬

‫ﺧﻮاب ﻧﺴﻴﺎن آﻰ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﻴﻢ ﺣﻠﻖ‬

‫ﻻ ﺗﻮاﺧﺬ ان ﻧﺴﻴﻨﺎ ﺷﺪ ﮔﻮاﻩ‬

‫آﻪ ﺑﻮد ﻧﺴﻴﺎن ﺑﻪ وﺟﻬﻰ هﻢ ﮔﻨﺎﻩ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﺳﺘﻜﻤﺎل ﺗﻌﻈﻴﻢ او ﻧﻜﺮد‬

‫ور ﻧﻪ ﻧﺴﻴﺎن در ﻧﻴﺎوردى ﻧﺒﺮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺴﻴﺎن ﻻ ﺑﺪ و ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮد‬

‫در ﺳﺒﺐ ورزﻳﺪن او ﻣﺨﺘﺎر ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﺗﻬﺎون آﺮد در ﺗﻌﻈﻴﻤﻬﺎ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻧﺴﻴﺎن زاد ﻳﺎ ﺳﻬﻮ و ﺧﻄﺎ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺴﺘﻰ آﺎو ﺟﻨﺎﻳﺘﻬﺎ آﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ او ﻣﻌﺬور ﺑﻮدم ﻣﻦ ز ﺧﻮد‬

‫ﮔﻮﻳﺪش ﻟﻴﻜﻦ ﺳﺒﺐ اى زﺷﺖ آﺎر‬

‫از ﺗﻮ ﺑﺪ در رﻓﺘﻦ ﺁن اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﺑﻰﺧﻮدى ﻧﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺗﺶ ﺧﻮاﻧﺪى‬

‫اﺧﺘﻴﺎرت ﺧﻮد ﻧﺸﺪ ﺗﺶ راﻧﺪى‬

‫‪٩٢٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ رﺳﻴﺪى ﻣﺴﺘﻴﻰ ﺑﻰﺟﻬﺪ ﺗﻮ‬

‫ﺣﻔﻆ آﺮدى ﺳﺎﻗﻰ ﺟﺎن ﻋﻬﺪ ﺗﻮ‬

‫ﭘﺸﺖ دارت ﺑﻮدى او و ﻋﺬر ﺧﻮاﻩ‬

‫ﻣﻦ ﻏﻼم زﻟﺖ ﻣﺴﺖ اﻟﻪ‬

‫ﻋﻔﻮهﺎى ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ذرﻩاى‬

‫ﻋﻜﺲ ﻋﻔﻮت اى ز ﺗﻮ هﺮ ﺑﻬﺮﻩاى‬

‫ﻋﻔﻮهﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺛﻨﺎى ﻋﻔﻮ ﺗﻮ‬

‫س اﺗﻘﻮا‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ آﻔﻮش أَ ﱡﻳﻬَﺎ اﻟﻨﱠﺎ ُ‬

‫ﺟﺎﻧﺸﺎن ﺑﺨﺶ و ز ﺧﻮدﺷﺎن هﻢ ﻣﺮان‬

‫آﺎم ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺗﻮاﻧﺪ اى آﺎﻣﺮان‬

‫رﺣﻢ آﻦ ﺑﺮ وى آﻪ روى ﺗﻮ ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﻓﺮﻗﺖ ﺗﻠﺦ ﺗﻮ ﭼﻮن ﺧﻮاهﺪ آﺸﻴﺪ‬

‫از ﻓﺮاق و هﺠﺮ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﺳﺨﻦ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاهﻰ آﻦ و ﻟﻴﻜﻦ اﻳﻦ ﻣﻜﻦ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﺮگ ﺗﻠﺦ ﺷﺼﺖ ﺗﻮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮاق روى ﺗﻮ‬

‫ﺗﻠﺨﻰ هﺠﺮ از ذآﻮر و از اﻧﺎث‬

‫دور دار اى ﻣﺠﺮﻣﺎن را ﻣﺴﺘﻐﺎث‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ وﺻﻞ ﺗﻮ ﻣﺮدن ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﺗﻠﺨﻰ هﺠﺮ ﺗﻮ ﻓﻮق ﺁﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺒﺮ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻣﻴﺎن ﺁن ﺳﻘﺮ‬ ‫آﺎن ﻧﻈﺮ ﺷﻴﺮﻳﻦ آﻨﻨﺪﻩى رﻧﺠﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻪ ﻏﻤﻢ ﺑﻮدى ﮔﺮم آﺮدى ﻧﻈﺮ‬ ‫ﺳﺎﺣﺮان را ﺧﻮن ﺑﻬﺎى دﺳﺖ و ﭘﺎﺳﺖ‬

‫ﺿ ْﻴ َﺮ إِﻧﱠﺎ إِﻟﻰ رَﺑﱢﻨﺎ ُﻣ ْﻨﻘَﻠِﺒُﻮنَ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﺳﺎﺣﺮان ﻓﺮﻋﻮن را در وﻗﺖ ﺳﻴﺎﺳﺖ آﻪ ﻻ َ‬ ‫ﺿ ْﻴ َﺮ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫ﻧﻌﺮﻩى ﻻ َ‬

‫ﭼﺮخ ﮔﻮﻳﻰ ﺷﺪ ﭘﻰ ﺁن ﺻﻮﻟﺠﺎن‬

‫ﺿﺮﺑﺖ ﻓﺮﻋﻮن ﻣﺎ را ﻧﻴﺴﺖ ﺿﻴﺮ‬

‫ﻟﻄﻒ ﺣﻖ ﻏﺎﻟﺐ ﺑﻮد ﺑﺮ ﻗﻬﺮ ﻏﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪاﻧﻰ ﺳﺮ ﻣﺎ را اى ﻣﻀﻞ‬

‫ﻣﻰرهﺎﻧﻴﻤﺎن ز رﻧﺞ اى آﻮردل‬

‫هﻴﻦ ﺑﻴﺎ زﻳﻦ ﺳﻮ ﺑﺒﻴﻦ آﺎﻳﻦ ارﻏﻨﻮن‬

‫ﺖ ﻗَ ْﻮﻣِﻲ ﻳﻌﻠﻤﻮن‬ ‫ﻣﻰزﻧﺪ ﻳﺎ َﻟ ْﻴ َ‬

‫داد ﻣﺎ را ﻓﻀﻞ ﺣﻖ ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﻰ‬

‫ﻧﻪ ﭼﻮ ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺖ و ﻣﻠﻜﺖ ﻓﺎﻧﻴﻰ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁر و ﻣﻠﻚ ﺑﻴﻦ زﻧﺪﻩ و ﺟﻠﻴﻞ‬

‫اى ﺷﺪﻩ ﻏﺮﻩ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ و رود ﻧﻴﻞ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺗﺮك اﻳﻦ ﻧﺠﺲ ﺧﺮﻗﻪ آﻨﻰ‬

‫ﻧﻴﻞ را در ﻧﻴﻞ ﺟﺎن ﻏﺮﻗﻪ آﻨﻰ‬

‫هﻴﻦ ﺑﺪار از ﻣﺼﺮ اى ﻓﺮﻋﻮن دﺳﺖ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻣﺼﺮ ﺟﺎن ﺻﺪ ﻣﺼﺮ هﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ اﻧﺎ رب هﻤﻰﮔﻮﻳﻰ ﺑﻪ ﻋﺎم‬

‫ﻏﺎﻓﻞ از ﻣﺎهﻴﺖ اﻳﻦ هﺮ دو ﻧﺎم‬

‫رب ﺑﺮ ﻣﺮﺑﻮب آﻰ ﻟﺮزان ﺑﻮد‬

‫آﻰ اﻧﺎ دان ﺑﻨﺪ ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن ﺑﻮد‬

‫ﻧﻚ اﻧﺎ ﻣﺎﻳﻴﻢ رﺳﺘﻪ از اﻧﺎ‬

‫از اﻧﺎى ﭘﺮ ﺑﻼى ﭘﺮ ﻋﻨﺎ‬

‫‪٩٢٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن اﻧﺎﻳﻰ ﺑﺮ ﺗﻮ اى ﺳﮓ ﺷﻮم ﺑﻮد‬

‫در ﺣﻖ ﻣﺎ دوﻟﺖ ﻣﺤﺘﻮم ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدﻳﺖ اﻳﻦ اﻧﺎﻳﻰ آﻴﻨﻪ آﺶ‬

‫آﻰ زدى ﺑﺮ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﻗﺒﺎل ﺧﻮش‬

‫ﺷﻜﺮ ﺁﻧﻚ از دار ﻓﺎﻧﻰ ﻣﻰرهﻴﻢ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ دار ﭘﻨﺪت ﻣﻰدهﻴﻢ‬

‫دار ﻗﺘﻞ ﻣﺎ ﺑﺮاق رﺣﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫دار ﻣﻠﻚ ﺗﻮ ﻏﺮور و ﻏﻔﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺣﻴﺎﺗﻰ ﺧﻔﻴﻪ در ﻧﻘﺶ ﻣﻤﺎت‬

‫و ﺁن ﻣﻤﺎﺗﻰ ﺧﻔﻴﻪ در ﻗﺸﺮ ﺣﻴﺎت‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﻧﻮر ﻧﺎر و ﻧﺎر ﻧﻮر‬

‫ور ﻧﻪ دﻧﻴﺎ آﻰ ﺑﺪى دار اﻟﻐﺮور‬

‫هﻴﻦ ﻣﻜﻦ ﺗﻌﺠﻴﻞ اول ﻧﻴﺴﺖ ﺷﻮ‬

‫ﭼﻮن ﻏﺮوب ﺁرى ﺑﺮ ﺁ از ﺷﺮق ﺿﻮ‬

‫از اﻧﺎﻳﻰ ازل دل دﻧﮓ ﺷﺪ‬

‫اﻳﻦ اﻧﺎﻳﻰ ﺳﺮد ﮔﺸﺖ و ﻧﻨﮓ ﺷﺪ‬

‫ز ﺁن اﻧﺎى ﺑﻰاﻧﺎ ﺧﻮش ﮔﺸﺖ ﺟﺎن‬

‫ﺷﺪ ﺟﻬﺎن او از اﻧﺎﻳﻰ ﺟﻬﺎن‬

‫از اﻧﺎ ﭼﻮن رﺳﺖ اآﻨﻮن ﺷﺪ اﻧﺎ‬

‫ﺁﻓﺮﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮ اﻧﺎى ﺑﻰﻋﻨﺎ‬

‫آﺎو ﮔﺮﻳﺰان و اﻧﺎﻳﻰ در ﭘﻰاش‬

‫ﻣﻰدود ﭼﻮن دﻳﺪ وى را ﺑﻰوىاش‬

‫ﻃﺎﻟﺐ اوﻳﻰ ﻧﮕﺮدد ﻃﺎﻟﺒﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻤﺮدى ﻃﺎﻟﺒﺖ ﺷﺪ ﻣﻄﻠﺒﺖ‬

‫زﻧﺪﻩاى آﻰ ﻣﺮدﻩ ﺷﻮ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺮا‬

‫ﻃﺎﻟﺒﻰ آﻰ ﻣﻄﻠﺒﺖ ﺟﻮﻳﺪ ﺗﺮا‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﺤﺚ ار ﺧﺮد رﻩ ﺑﻴﻦ ﺑﺪى‬

‫ﻓﺨﺮ رازى راز دان دﻳﻦ ﺑﺪى‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻟﻢ ﻳﺬق ﻟﻢ ﻳﺪر ﺑﻮد‬

‫ﻋﻘﻞ و ﺗﺨﻴﻴﻼت او ﺣﻴﺮت ﻓﺰود‬

‫آﻰ ﺷﻮد آﺸﻒ از ﺗﻔﻜﺮ اﻳﻦ اﻧﺎ‬

‫ﺁن اﻧﺎ ﻣﻜﺸﻮف ﺷﺪ ﺑﻌﺪ از ﻓﻨﺎ‬

‫ﻣﻰﻓﺘﺪ اﻳﻦ ﻋﻘﻠﻬﺎ در اﻓﺘﻘﺎد‬

‫در ﻣﻐﺎآﻰ ﺣﻠﻮل و اﺗﺤﺎد‬

‫اى اﻳﺎز ﮔﺸﺘﻪ ﻓﺎﻧﻰ ز اﻗﺘﺮاب‬

‫هﻤﭽﻮ اﺧﺘﺮ در ﺷﻌﺎع ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻮن ﻧﻄﻔﻪ ﻣﺒﺪل ﺗﻮ ﺑﺘﻦ‬

‫ﻧﻪ از ﺣﻠﻮل و اﺗﺤﺎدى ﻣﻔﺘﺘﻦ‬

‫ﻋﻔﻮ آﻦ اى ﻋﻔﻮ در ﺻﻨﺪوق ﺗﻮ‬

‫ﺳﺎﺑﻖ ﻟﻄﻔﻰ هﻤﻪ ﻣﺴﺒﻮق ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ آﻪ ﺑﺎﺷﻢ آﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻋﻔﻮ آﻦ‬

‫اى ﺗﻮ ﺳﻠﻄﺎن و ﺧﻼﺻﻪى اﻣﺮ آﻦ‬

‫ﻣﻦ آﻪ ﺑﺎﺷﻢ آﻪ ﺑﻮم ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﻨﺖ‬

‫اى ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻨﻬﺎ داﻣﻨﺖ‬

‫‪٩٢٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺠﺮم داﻧﺴﺘﻦ اﻳﺎز ﺧﻮد را در اﻳﻦ ﺷﻔﺎﻋﺖﮔﺮى و ﻋﺬر اﻳﻦ ﺟﺮم ﺧﻮاﺳﺘﻦ و در ﺁن ﻋﺬر ﮔﻮﻳﻰ ﺧﻮد را ﻣﺠﺮم‬ ‫داﻧﺴﺘﻦ‪ ،‬و اﻳﻦ ﺷﻜﺴﺘﮕﻰ از ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻋﻈﻤﺖ ﺷﺎﻩ ﺧﻴﺰد آﻪ اﻧﺎ أﻋﻠﻤﻜﻢ ﺑﺎﷲ و اﺧﺸﺎآﻢ ﷲ و ﻗﺎل اﻟﻠﱠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻰ إِﻧﱠﻤﺎ‬ ‫ﻦ ﻋِﺒﺎ ِد ِﻩ ا ْﻟ ُﻌﻠَﻤﺎ ُء‬ ‫ﺨﺸَﻰ اﻟﻠﱠﻪَ ِﻣ ْ‬ ‫َﻳ ْ‬ ‫ﻣﻦ آﻰ ﺁرم رﺣﻢ ﺧﻠﻢ ﺁﻟﻮد را‬

‫رﻩ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺣﻠﻢ ﻋﻠﻢ اﻧﺪود را‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺻﻔﻊ را ارزاﻧﻰام‬

‫ﮔﺮ زﺑﻮن ﺻﻔﻌﻬﺎ ﮔﺮداﻧﻴﻢ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﭘﻴﺸﺖ اﻋﻼﻣﺖ آﻨﻢ‬

‫ﻳﺎ آﻪ وا ﻳﺎدت دهﻢ ﺷﺮط آﺮم‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺗﻮ ﻧﺒﻮد ﭼﻴﺴﺖ ﺁن‬

‫و اﻧﭽﻪ ﻳﺎدت ﻧﻴﺴﺖ آﻮ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫اى ﺗﻮ ﭘﺎك از ﺟﻬﻞ و ﻋﻠﻤﺖ ﭘﺎك از ﺁن‬

‫آﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ آﻨﺪ ﺑﺮ وى ﻧﻬﺎن‬

‫هﻴﭻ آﺲ را ﺗﻮ آﺴﻰ اﻧﮕﺎﺷﺘﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪش ﺑﻪ ﻧﻮر اﻓﺮاﺷﺘﻰ‬

‫ﭼﻮن آﺴﻢ آﺮدى اﮔﺮ ﻻﺑﻪ آﻨﻢ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ ﺷﻮ ﻻﺑﻪام را از آﺮم‬

‫ز اﻧﻜﻪ از ﻧﻘﺸﻢ ﭼﻮ ﺑﻴﺮون ﺑﺮدﻩاى‬

‫ﺁن ﺷﻔﺎﻋﺖ هﻢ ﺗﻮ ﺧﻮد را آﺮدﻩاى‬

‫ﭼﻮن ز رﺧﺖ ﻣﻦ ﺗﻬﻰ ﮔﺸﺖ اﻳﻦ وﻃﻦ‬

‫ﺗﺮ و ﺧﺸﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد ﺁن ﻣﻦ‬

‫هﻢ دﻋﺎ از ﻣﻦ روان آﺮدى ﭼﻮ ﺁب‬

‫هﻢ ﺛﺒﺎﺗﺶ ﺑﺨﺶ و دارش ﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫هﻢ ﺗﻮ ﺑﻮدى اول ﺁرﻧﺪﻩى دﻋﺎ‬

‫هﻢ ﺗﻮ ﺑﺎش ﺁﺧﺮ اﺟﺎﺑﺖ را رﺟﺎ‬

‫ﺗﺎ زﻧﻢ ﻣﻦ ﻻف آﺎن ﺷﺎﻩ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﻋﻔﻮ آﺮد از ﻣﺠﺮﻣﺎن‬

‫درد ﺑﻮدم ﺳﺮ ﺑﺴﺮ ﻣﻦ ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪ‬

‫آﺮد ﺷﺎهﻢ داروى هﺮ دردﻣﻨﺪ‬

‫دوزﺧﻰ ﺑﻮدم ﭘﺮ از ﺷﻮر و ﺷﺮى‬

‫آﺮد دﺳﺖ ﻓﻀﻞ اوﻳﻢ آﻮﺛﺮى‬

‫هﺮ آﻪ را ﺳﻮزﻳﺪ دوزخ در ﻗﻮد‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮوﻳﺎﻧﻢ دﮔﺮ ﺑﺎر از ﺟﺴﺪ‬

‫آﺎر آﻮﺛﺮ ﭼﻴﺴﺖ آﻪ هﺮ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﮔﺮدد از وى ﻧﺎﺑﺖ و اﻧﺪوﺧﺘﻪ‬

‫ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ او ﻣﻨﺎدى آﺮم‬

‫آﺎﻧﭽﻪ دوزخ ﺳﻮﺧﺖ ﻣﻦ ﺑﺎز ﺁورم‬

‫هﺴﺖ دوزخ هﻤﭽﻮ ﺳﺮﻣﺎى ﺧﺰان‬

‫هﺴﺖ آﻮﺛﺮ ﭼﻮن ﺑﻬﺎر اى ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫هﺴﺖ دوزخ هﻤﭽﻮ ﻣﺮگ و ﺧﺎك ﮔﻮر‬

‫هﺴﺖ آﻮﺛﺮ ﺑﺮ ﻣﺜﺎل ﻧﻔﺦ ﺻﻮر‬

‫اى ز دوزخ ﺳﻮﺧﺘﻪ اﺟﺴﺎﻣﺘﺎن‬

‫ﺳﻮى آﻮﺛﺮ ﻣﻰآﺸﺪ اآﺮاﻣﺘﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺧﻠﻘﺖ اﻟﺨﻠﻖ آﻰ ﻳﺮﺑﺢ ﻋﻠﻰ‬

‫ﻟﻄﻒ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﻮد اى ﻗﻴﻮم ﺣﻰ‬

‫ﻻ ﻻن ارﺑﺢ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺟﻮد ﺗﺴﺖ‬

‫آﻪ ﺷﻮد زو ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎﻗﺼﻬﺎ درﺳﺖ‬

‫‪٩٢٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﻔﻮ آﻦ زﻳﻦ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺗﻦ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﻋﻔﻮ از درﻳﺎى ﻋﻔﻮ اوﻟﻴﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻋﻔﻮ ﺧﻠﻘﺎن هﻤﭽﻮ ﺟﻮ و هﻤﭽﻮ ﺳﻴﻞ‬

‫هﻢ ﺑﺪان درﻳﺎى ﺧﻮد ﺗﺎزﻧﺪ ﺧﻴﻞ‬

‫ﻋﻔﻮهﺎ هﺮ ﺷﺐ از اﻳﻦ دل ﭘﺎرﻩهﺎ‬

‫ﭼﻮن آﺒﻮﺗﺮ ﺳﻮى ﺗﻮ ﺁﻳﺪ ﺷﻬﺎ‬

‫ﺑﺎزﺷﺎن وﻗﺖ ﺳﺤﺮ ﭘﺮان آﻨﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ ﻣﺤﺒﻮس اﻳﻦ اﺑﺪان آﻨﻰ‬

‫ﭘﺮ زﻧﺎن ﺑﺎر دﮔﺮ در وﻗﺖ ﺷﺎم‬

‫ﻣﻰﭘﺮﻧﺪ از ﻋﺸﻖ ﺁن اﻳﻮان و ﺑﺎم‬

‫ﺗﺎ آﻪ از ﺗﻦ ﺗﺎر وﺻﻠﺖ ﺑﮕﺴﻠﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺁﻳﻨﺪ آﺰ ﺗﻮ ﻣﻘﺒﻠﻨﺪ‬

‫ﭘﺮ زﻧﺎن اﻳﻤﻦ ز رﺟﻊ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫در هﻮا آﻪ إِﻧﱠﺎ ِإَﻟ ْﻴ ِﻪ راﺟﻌﻮن‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺗَﻌﺎَﻟﻮْا ز ﺁن آﺮم‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن رﺟﻌﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺁن ﺣﺮص و ﻏﻢ‬

‫ﺑﺲ ﻏﺮﻳﺒﻴﻬﺎ آﺸﻴﺪﻳﺪ از ﺟﻬﺎن‬

‫ﻗﺪر ﻣﻦ داﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ اى ﻣﻬﺎن‬

‫زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪى اﻳﻦ درﺧﺘﻢ ﻣﺴﺖ ﻧﺎز‬

‫هﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ ﭘﺎهﺎ را دراز‬

‫ﭘﺎﻳﻬﺎى ﭘﺮ ﻋﻨﺎ از راﻩ دﻳﻦ‬

‫ﺑﺮ آﻨﺎر و دﺳﺖ ﺣﻮران ﺧﺎﻟﺪﻳﻦ‬

‫ﺣﻮرﻳﺎن ﮔﺸﺘﻪ ﻣﻐﻤﺰ ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫آﺰ ﺳﻔﺮ ﺑﺎز ﺁﻣﺪﻧﺪ اﻳﻦ ﺻﻮﻓﻴﺎن‬

‫ﺻﻮﻓﻴﺎن ﺻﺎﻓﻴﺎن ﭼﻮن ﻧﻮر ﺧﻮر‬

‫ﻣﺪﺗﻰ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺮ ﺧﺎك و ﻗﺬر‬

‫ﺑﻰاﺛﺮ ﭘﺎك از ﻗﺬر ﺑﺎز ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﻮر ﺧﻮر ﺳﻮى ﻗﺮص ﺑﻠﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ ﻣﺠﺮﻣﺎن هﻢ اى ﻣﺠﻴﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺮهﺎﺷﺎن ﺑﻪ دﻳﻮارى رﺳﻴﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺧﻄﺎ و ﺟﺮم ﺧﻮد واﻗﻒ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺎت آﻌﺒﺘﻴﻦ ﺷﻪ ﺑﺪﻧﺪ‬

‫رو ﺑﻪ ﺗﻮ آﺮدﻧﺪ اآﻨﻮن اﻩ آﻨﺎن‬

‫اى آﻪ ﻟﻄﻔﺖ ﻣﺠﺮﻣﺎن را رﻩ آﻨﺎن‬

‫راﻩ دﻩ ﺁﻟﻮدﮔﺎن را اﻟﻌﺠﻞ‬

‫در ﻓﺮات ﻋﻔﻮ و ﻋﻴﻦ ﻣﻐﺘﺴﻞ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻏﺴﻞ ﺁرﻧﺪ ز ﺁن ﺟﺮم دراز‬

‫در ﺻﻒ ﭘﺎآﺎن روﻧﺪ اﻧﺪر ﻧﻤﺎز‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺻﻔﻬﺎ از اﻧﺪازﻩ ﺑﺮون‬

‫ﻏﺮﻗﮕﺎن ﻧﻮر ﻧﺤﻦ اﻟﺼﺎﻓﻮن‬

‫ﭼﻮن ﺳﺨﻦ در وﺻﻒ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ رﺳﻴﺪ‬

‫هﻢ ﻗﻠﻢ ﺑﺸﻜﺴﺖ و هﻢ آﺎﻏﺬ درﻳﺪ‬

‫ﺑﺤﺮ را ﭘﻴﻤﻮد هﻴﭻ اﺳﻜﺮﻩاى‬

‫ﺷﻴﺮ را ﺑﺮداﺷﺖ هﺮﮔﺰ ﺑﺮﻩاى‬

‫ﮔﺮ ﺣﺠﺎب اﺳﺘﺖ ﺑﺮون رو ز اﺣﺘﺠﺎب‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﭘﺎدﺷﺎهﻰ ﻋﺠﺎب‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺸﻜﺴﺘﻨﺪ ﺟﺎﻣﺖ ﻗﻮم ﻣﺴﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﺴﺖ از ﺗﻮ ﺑﻮد ﻋﺬرﻳﺶ هﺴﺖ‬

‫ﻣﺴﺘﻰ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اﻗﺒﺎل و ﺑﻪ ﻣﺎل‬

‫ﻧﻪ ز ﺑﺎدﻩى ﺗﺴﺖ اى ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻓﻌﺎل‬

‫‪٩٢٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اى ﺷﻬﻨﺸﻪ ﻣﺴﺖ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﻋﻔﻮ آﻦ از ﻣﺴﺖ ﺧﻮد اى ﻋﻔﻮﻣﻨﺪ‬

‫ﻟﺬت ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺗﻮ وﻗﺖ ﺧﻄﺎب‬

‫ﺁن آﻨﺪ آﻪ ﻧﺎﻳﺪ از ﺻﺪ ﺧﻢ ﺷﺮاب‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﺴﺘﻢ آﺮدﻩاى ﺣﺪم ﻣﺰن‬

‫ﺷﺮع ﻣﺴﺘﺎن را ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺣﺪ زدن‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮم هﺸﻴﺎر ﺁن ﮔﺎهﻢ ﺑﺰن‬

‫آﻪ ﻧﺨﻮاهﻢ ﮔﺸﺖ ﺧﻮد هﺸﻴﺎر ﻣﻦ‬

‫هﺮ آﻪ از ﺟﺎم ﺗﻮ ﺧﻮرد اى ذو اﻟﻤﻨﻦ‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ رﺳﺖ از هﺶ و از ﺣﺪ زدن‬

‫ﺧﺎﻟﺪﻳﻦ ﻓﻰ ﻓﻨﺎء ﺳﻜﺮهﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺗﻔﺎﻧﻰ ﻓﻰ هﻮاآﻢ ﻟﻢ ﻳﻘﻢ‬

‫ﻓﻀﻞ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﺪ دل ﻣﺎ را آﻪ رو‬

‫اى ﺷﺪﻩ در دوغ ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﮔﺮو‬

‫ﭼﻮن ﻣﮕﺲ در دوغ ﻣﺎ اﻓﺘﺎدﻩاى‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪاى ﻣﺴﺖ اى ﻣﮕﺲ ﺗﻮ ﺑﺎدﻩاى‬

‫آﺮآﺴﺎن ﻣﺴﺖ از ﺗﻮ ﮔﺮدﻧﺪ اى ﻣﮕﺲ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺮ ﺑﺤﺮ ﻋﺴﻞ راﻧﻰ ﻓﺮس‬

‫آﻮﻩهﺎ ﭼﻮن ذرﻩهﺎ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ ﺗﻮ‬

‫ﻧﻘﻄﻪ و ﭘﺮﮔﺎر و ﺧﻂ در دﺳﺖ ﺗﻮ‬

‫ﻓﺘﻨﻪ آﻪ ﻟﺮزﻧﺪ از او ﻟﺮزان ﺗﺴﺖ‬

‫هﺮ ﮔﺮان ﻗﻴﻤﺖ ﮔﻬﺮ ارزان ﺗﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺧﺪا دادى ﻣﺮا ﭘﺎﻧﺼﺪ دهﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻤﻰ ﺷﺮح ﺗﻮ اى ﺟﺎن و ﺟﻬﺎن‬

‫ﻳﻚ دهﺎن دارم ﻣﻦ ﺁن هﻢ ﻣﻨﻜﺴﺮ‬

‫در ﺧﺠﺎﻟﺖ از ﺗﻮ اى داﻧﺎى ﺳﺮ‬

‫ﻣﻨﻜﺴﺮﺗﺮ ﺧﻮد ﻧﺒﺎﺷﻢ از ﻋﺪم‬

‫آﺰ دهﺎﻧﺶ ﺁﻣﺪﻩﺳﺘﻨﺪ اﻳﻦ اﻣﻢ‬

‫ﺻﺪ هﺰار ﺁﺛﺎر ﻏﻴﺒﻰ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫آﺰ ﻋﺪم ﺑﻴﺮون ﺟﻬﺪ ﺑﺎ ﻟﻄﻒ و ﺑﺮ‬

‫از ﺗﻘﺎﺿﺎى ﺗﻮ ﻣﻰﮔﺮدد ﺳﺮم‬

‫اى ﺑﻤﺮدﻩ ﻣﻦ ﺑﭙﻴﺶ ﺁن آﺮم‬

‫رﻏﺒﺖ ﻣﺎ از ﺗﻘﺎﺿﺎى ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺬﺑﻪى ﺣﻖ اﺳﺖ هﺮ ﺟﺎ رهﺮو اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎك ﺑﻰﺑﺎدى ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮ ﺟﻬﺪ‬

‫آﺸﺘﻰﻳﻰ ﺑﺤﺮ ﭘﺎ در رﻩ ﻧﻬﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁب زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ آﺲ ﻧﻤﺮد‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁﺑﺖ ﺁب ﺣﻴﻮان اﺳﺖ درد‬

‫ﺁب ﺣﻴﻮان ﻗﺒﻠﻪى ﺟﺎن دوﺳﺘﺎن‬

‫ز ﺁب ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺒﺰ و ﺧﻨﺪان ﺑﻮﺳﺘﺎن‬

‫ﻣﺮگ ﺁﺷﺎﻣﺎن ز ﻋﺸﻘﺶ زﻧﺪﻩاﻧﺪ‬

‫دل ز ﺟﺎن و ﺁب ﺟﺎن ﺑﺮ آﻨﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﺁب ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﭼﻮ ﻣﺎ را دﺳﺖ داد‬

‫ﺁب ﺣﻴﻮان ﺷﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ آﺴﺎد‬

‫ز ﺁب ﺣﻴﻮان هﺴﺖ هﺮ ﺟﺎن را ﻧﻮى‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁب ﺁب ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﺗﻮى‬

‫هﺮ دﻣﻰ ﻣﺮﮔﻰ و ﺣﺸﺮى دادىام‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﺪم دﺳﺖ ﺑﺮد ﺁن آﺮم‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻔﺘﻦ ﮔﺸﺖ اﻳﻦ ﻣﺮدن ﻣﺮا‬

‫ز اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻌﺚ آﺮدن اى ﺧﺪا‬

‫‪٩٢٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻔﺖ درﻳﺎ هﺮ دم ار ﮔﺮدد ﺳﺮاب‬

‫ﮔﻮش ﮔﻴﺮى ﺁورﻳﺶ اى ﺁب ﺁب‬

‫ﻋﻘﻞ ﻟﺮزان از اﺟﻞ و ﺁن ﻋﺸﻖ ﺷﻮخ‬

‫ﺳﻨﮓ آﻰ ﺗﺮﺳﺪ ز ﺑﺎران ﭼﻮن آﻠﻮخ‬

‫از ﺻﺤﺎف ﻣﺜﻨﻮى اﻳﻦ ﭘﻨﺠﻤﺴﺖ‬

‫در ﺑﺮوج ﭼﺮخ ﺟﺎن ﭼﻮن اﻧﺠﻤﺴﺖ‬

‫رﻩ ﻧﻴﺎﺑﺪ از ﺳﺘﺎرﻩ هﺮ ﺣﻮاس‬

‫ﺟﺰ آﻪ آﺸﺘﻴﺒﺎن اﺳﺘﺎرﻩ ﺷﻨﺎس‬

‫ﺟﺰ ﻧﻈﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﻗﺴﻢ دﻳﮕﺮان‬

‫از ﺳﻌﻮدش ﻏﺎﻓﻠﻨﺪ و از ﻗﺮﺁن‬

‫ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﮔﻴﺮ ﺷﺒﻬﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ روز‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺘﺎرﻩهﺎى دﻳﻮ ﺳﻮز‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ در دﻓﻊ دﻳﻮ ﺑﺪ ﮔﻤﺎن‬

‫هﺴﺖ ﻧﻔﻂ اﻧﺪاز ﻗﻠﻌﻪى ﺁﺳﻤﺎن‬

‫اﺧﺘﺮان ﺑﺎ دﻳﻮ هﻤﭽﻮن ﻋﻘﺮب اﺳﺖ‬

‫ﻣﺸﺘﺮى را او وﻟﻰ اﻻﻗﺮب اﺳﺖ‬

‫ﻗﻮس اﮔﺮ از ﺗﻴﺮ دوزد دﻳﻮ را‬

‫دﻟﻮ ﭘﺮ ﺁب اﺳﺖ زرع و ﻣﻴﻮ را‬

‫ﺣﻮت اﮔﺮ ﭼﻪ آﺸﺘﻰ ﻏﻰ ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫دوﺳﺖ را ﭼﻮن ﺛﻮر آﺸﺘﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺷﻤﺲ اﮔﺮ ﺷﺐ را ﺑﺪرد ﭼﻮن اﺳﺪ‬

‫ﻟﻌﻞ را زو ﺧﻠﻌﺖ اﻃﻠﺲ رﺳﺪ‬

‫هﺮ وﺟﻮدى آﺰ ﻋﺪم ﺑﻨﻤﻮد ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ ﻳﻜﻰ زهﺮ اﺳﺖ و ﺑﺮ دﻳﮕﺮ ﺷﻜﺮ‬

‫دوﺳﺖ ﺷﻮ وز ﺧﻮى ﻧﺎﺧﻮش ﺷﻮ ﺑﺮى‬

‫ﺗﺎ ز ﺧﻤﺮﻩى زهﺮ هﻢ ﺷﻜﺮ ﺧﻮرى‬

‫ز ﺁن ﻧﺸﺪ ﻓﺎروق را زهﺮى ﮔﺰﻧﺪ‬

‫آﻪ ﺑﺪ ﺁن ﺗﺮﻳﺎق ﻓﺎروﻗﻴﺶ ﻗﻨﺪ‬

‫ﭘﺎﻳﺎن دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫‪٩٢٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬ ‫اى ﺣﻴﺎت دل ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ ﺑﺴﻰ‬

‫ﻣﻴﻞ ﻣﻰﺟﻮﺷﺪ ﺑﻪ ﻗﺴﻢ ﺳﺎدﺳﻰ‬

‫ﮔﺸﺖ از ﺟﺬب ﭼﻮ ﺗﻮ ﻋﻼﻣﻪاى‬

‫در ﺟﻬﺎن ﮔﺮدان ﺣﺴﺎﻣﻰ ﻧﺎﻣﻪاى‬

‫ﭘﻴﺶ آﺶ ﻣﻰﺁرﻣﺖ اى ﻣﻌﻨﻮى‬

‫ﻗﺴﻢ ﺳﺎدس در ﺗﻤﺎم ﻣﺜﻨﻮى‬

‫ﺷﺶ ﺟﻬﺖ را ﻧﻮر دﻩ زﻳﻦ ﺷﺶ ﺻﺤﻒ‬

‫آﻰ ﻳﻄﻮف ﺣﻮﻟﻪ ﻣﻦ ﻟﻢ ﻳﻄﻒ‬

‫ﻋﺸﻖ را ﺑﺎ ﭘﻨﺞ و ﺑﺎ ﺷﺶ آﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻘﺼﺪ او ﺟﺰ آﻪ ﺟﺬب ﻳﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻮ آﻪ ﻓﻴﻤﺎ ﺑﻌﺪ دﺳﺘﻮرى رﺳﺪ‬

‫رازهﺎى ﮔﻔﺘﻨﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎ ﺑﻴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻮد ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ‬

‫زﻳﻦ آﻨﺎﻳﺎت دﻗﻴﻖ ﻣﺴﺘﺘﺮ‬

‫راز ﺟﺰ ﺑﺎ راز دان اﻧﺒﺎز ﻧﻴﺴﺖ‬

‫راز اﻧﺪر ﮔﻮش ﻣﻨﻜﺮ راز ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ دﻋﻮت وارد اﺳﺖ از آﺮدﮔﺎر‬

‫ﺑﺎ ﻗﺒﻮل و ﻧﺎﻗﺒﻮل او را ﭼﻪ آﺎر‬

‫ﻧﻮح ﻧﻪ ﺻﺪ ﺳﺎل دﻋﻮت ﻣﻰﻧﻤﻮد‬

‫دمﺑﻪدم اﻧﻜﺎر ﻗﻮﻣﺶ ﻣﻰﻓﺰود‬

‫هﻴﭻ از ﮔﻔﺘﻦ ﻋﻨﺎن واﭘﺲ آﺸﻴﺪ‬

‫هﻴﭻ اﻧﺪر ﻏﺎر ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ ﺧﺰﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ از ﺑﺎﻧﮓ و ﻋﻼﻻى ﺳﮕﺎن‬

‫هﻴﭻ واﮔﺮدد ز راهﻰ آﺎروان‬

‫ﻳﺎ ﺷﺐ ﻣﻬﺘﺎب از ﻏﻮﻏﺎى ﺳﮓ‬

‫ﺳﺴﺖ ﮔﺮدد ﺑﺪر را در ﺳﻴﺮ ﺗﮓ‬

‫ﻣﻪ ﻓﺸﺎﻧﺪ ﻧﻮر و ﺳﮓ ﻋﻮﻋﻮ آﻨﺪ‬

‫هﺮ آﺴﻰ ﺑﺮ ﺧﻠﻘﺖ ﺧﻮد ﻣﻰﺗﻨﺪ‬

‫هﺮ آﺴﻰ را ﺧﺪﻣﺘﻰ دادﻩ ﻗﻀﺎ‬

‫در ﺧﻮر ﺁن ﮔﻮهﺮش در اﺑﺘﻼ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻧﮕﺬارد ﺳﮓ ﺁن ﻧﻌﺮﻩى ﺳﻘﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﺳﻴﺮان ﺧﻮد را ﭼﻮن هﻠﻢ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺳﺮآﻪ ﺳﺮآﮕﻰ اﻓﺰون آﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺷﻜﺮ را واﺟﺐ اﻓﺰوﻧﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻗﻬﺮ ﺳﺮآﻪ ﻟﻄﻒ هﻤﭽﻮن اﻧﮕﺒﻴﻦ‬

‫آﺎﻳﻦ دو ﺑﺎﺷﺪ رآﻦ هﺮ اﺳﻜﻨﺠﺒﻴﻦ‬

‫اﻧﮕﺒﻴﻦ ﮔﺮ ﭘﺎى آﻢ ﺁرد ز ﺧﻞ‬

‫ﺁﻳﺪ ﺁن ﺳﺮآﻨﺠﺒﻴﻦ اﻧﺪر ﺧﻠﻞ‬

‫ﻗﻮم ﺑﺮ وى ﺳﺮآﻪهﺎ ﻣﻰرﻳﺨﺘﻨﺪ‬

‫ﻧﻮح را درﻳﺎ ﻓﺰون ﻣﻰرﻳﺨﺖ ﻗﻨﺪ‬

‫ﻗﻨﺪ او را ﺑﺪ ﻣﺪد از ﺑﺤﺮ ﺟﻮد‬

‫ﭘﺲ ز ﺳﺮآﻪى اهﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻰﻓﺰود‬

‫واﺣﺪ آﺎﻻﻟﻒ آﻪ ﺑﻮد ﺁن وﻟﻰ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺻﺪ ﻗﺮن اﺳﺖ ﺁن ﻋﺒﺪ اﻟﻌﻠﻰ‬

‫ﺧﻢ آﻪ از درﻳﺎ در او راهﻰ ﺷﻮد‬

‫ﭘﻴﺶ او ﺟﻴﺤﻮﻧﻬﺎ زاﻧﻮ زﻧﺪ‬

‫‪٩٣٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﺎﺻﻪ اﻳﻦ درﻳﺎ آﻪ درﻳﺎهﺎ هﻤﻪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ اﻳﻦ ﻣﺜﺎل و دﻣﺪﻣﻪ‬

‫ﺷﺪ دهﺎﻧﺸﺎن ﺗﻠﺦ از اﻳﻦ ﺷﺮم و ﺧﺠﻞ‬

‫آﻪ ﻗﺮﻳﻦ ﺷﺪ ﻧﺎم اﻋﻈﻢ ﺑﺎ اﻗﻞ‬

‫در ﻗﺮان اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺎ ﺁن ﺟﻬﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن از ﺷﺮم ﻣﻰﮔﺮدد ﺟﻬﺎن‬

‫اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺗﻨﮓ و ﻗﺎﺻﺮ رﺗﺒﺖ اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﺲ را ﺑﺎ اﺧﺺ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖ اﺳﺖ‬

‫زاغ در رز ﻧﻌﺮﻩى زاﻏﺎن زﻧﺪ‬

‫ﺑﻠﺒﻞ از ﺁواز ﺧﻮش آﻰ آﻢ آﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺧﺮﻳﺪار اﺳﺖ هﺮ ﻳﻚ را ﺟﺪا‬

‫ﻞ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء‬ ‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﺎزار َﻳ ْﻔ َﻌ ُ‬

‫ﻧﻘﻞ ﺧﺎرﺳﺘﺎن ﻏﺬاى ﺁﺗﺶ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮى ﮔﻞ ﻗﻮت دﻣﺎغ ﺳﺮ ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭘﻠﻴﺪى ﭘﻴﺶ ﻣﺎ رﺳﻮا ﺑﻮد‬

‫ﺧﻮك و ﺳﮓ را ﺷﻜﺮ و ﺣﻠﻮا ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭘﻠﻴﺪان اﻳﻦ ﭘﻠﻴﺪﻳﻬﺎ آﻨﻨﺪ‬

‫ﺁﺑﻬﺎ ﺑﺮ ﭘﺎك آﺮدن ﻣﻰﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺎران زهﺮ اﻓﺸﺎن ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ور ﭼﻪ ﺗﻠﺨﺎنﻣﺎن ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﺤﻠﻬﺎ ﺑﺮ آﻮﻩ و آﻨﺪو و ﺷﺠﺮ‬

‫ﻣﻰﻧﻬﻨﺪ از ﺷﻬﺪ اﻧﺒﺎر ﺷﻜﺮ‬

‫زهﺮهﺎ هﺮ ﭼﻨﺪ زهﺮى ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫زود ﺗﺮﻳﺎﻗﺎﺗﺸﺎن ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺟﻨﮓ اﺳﺖ آﻞ ﭼﻮن ﺑﻨﮕﺮى‬

‫ذرﻩ ﺑﺎ ذرﻩ ﭼﻮ دﻳﻦ ﺑﺎ آﺎﻓﺮى‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ذرﻩ هﻤﻰﭘﺮد ﺑﻪ ﭼﭗ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﺳﻮى ﻳﻤﻴﻦ اﻧﺪر ﻃﻠﺐ‬

‫ذرﻩاى ﺑﺎﻻ و ﺁن دﻳﮕﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫ﺟﻨﮓ ﻓﻌﻠﻴﺸﺎن ﺑﺒﻴﻦ اﻧﺪر رآﻮن‬

‫ﺟﻨﮓ ﻓﻌﻠﻰ هﺴﺖ از ﺟﻨﮓ ﻧﻬﺎن‬

‫زﻳﻦ ﺗﺨﺎﻟﻒ ﺁن ﺗﺨﺎﻟﻒ را ﺑﺪان‬

‫ذرﻩاى آﺎن ﻣﺤﻮ ﺷﺪ در ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺟﻨﮓ او ﺑﻴﺮون ﺷﺪ از وﺻﻒ و ﺣﺴﺎب‬

‫ﭼﻮن ز ذرﻩ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ﻧﻔﺲ و ﻧﻔﺲ‬

‫ﺟﻨﮕﺶ اآﻨﻮن ﺟﻨﮓ ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫رﻓﺖ از وى ﺟﻨﺒﺶ ﻃﺒﻊ و ﺳﻜﻮن‬

‫از ﭼﻪ از إِﻧﱠﺎ ِإَﻟ ْﻴ ِﻪ راﺟﻌﻮن‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﺤﺮ ﺗﻮ ز ﺧﻮد راﺟﻊ ﺷﺪﻳﻢ‬

‫و ز رﺿﺎع اﺻﻞ ﻣﺴﺘﺮﺿﻊ ﺷﺪﻳﻢ‬

‫در ﻓﺮوع راﻩ اى ﻣﺎﻧﺪﻩ ز ﻏﻮل‬

‫ﻻف آﻢ زن از اﺻﻮل اى ﺑﻰاﺻﻮل‬

‫ﺟﻨﮓ ﻣﺎ و ﺻﻠﺢ ﻣﺎ در ﻧﻮر ﻋﻴﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ از ﻣﺎ هﺴﺖ ﺑﻴﻦ اﺻﺒﻌﻴﻦ‬

‫ﺟﻨﮓ ﻃﺒﻌﻰ ﺟﻨﮓ ﻓﻌﻠﻰ ﺟﻨﮓ ﻗﻮل‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺟﺰوهﺎ ﺣﺮﺑﻰ اﺳﺖ هﻮل‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن زﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻰﺑﻮد‬

‫در ﻋﻨﺎﺻﺮ درﻧﮕﺮ ﺗﺎ ﺣﻞ ﺷﻮد‬

‫ﭼﺎر ﻋﻨﺼﺮ ﭼﺎر اﺳﺘﻮن ﻗﻮى اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﺳﻘﻒ دﻧﻴﺎ ﻣﺴﺘﻮى اﺳﺖ‬

‫‪٩٣١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ ﺳﺘﻮﻧﻰ اﺷﻜﻨﻨﺪﻩى ﺁن دﮔﺮ‬

‫اﺳﺘﻦ ﺁب اﺷﻜﻨﻨﺪﻩى ﺁن ﺷﺮر‬

‫ﭘﺲ ﺑﻨﺎى ﺧﻠﻖ ﺑﺮ اﺿﺪاد ﺑﻮد‬

‫ﻻﺟﺮم ﻣﺎ ﺟﻨﮕﻴﻴﻢ از ﺿﺮ و ﺳﻮد‬

‫هﺴﺖ اﺣﻮاﻟﻢ ﺧﻼف هﻤﺪﮔﺮ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﺎ هﻢ ﻣﺨﺎﻟﻒ در اﺛﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ هﺮ دم راﻩ ﺧﻮد را ﻣﻰزﻧﻢ‬

‫ﺑﺎ دﮔﺮ آﺲ ﺳﺎزﮔﺎرى ﭼﻮن آﻨﻢ‬

‫ﻣﻮج ﻟﺸﻜﺮهﺎى اﺣﻮاﻟﻢ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﺎ دﻳﮕﺮى در ﺟﻨﮓ و آﻴﻦ‬

‫ﻣﻰﻧﮕﺮ در ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻨﮓ ﮔﺮان‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﻣﺸﻐﻮﻟﻰ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ دﻳﮕﺮان‬

‫ﻳﺎ ﻣﮕﺮ زﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﺣﻘﺖ واﺧﺮد‬

‫در ﺟﻬﺎن ﺻﻠﺢ ﻳﻚ رﻧﮕﺖ ﺑﺮد‬

‫ﺁن ﺟﻬﺎن ﺟﺰ ﺑﺎﻗﻰ و ﺁﺑﺎد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺁن ﺗﺮآﻴﺐ از اﺿﺪاد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺗﻔﺎﻧﻰ از ﺿﺪ ﺁﻳﺪ ﺿﺪ را‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺿﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺰ ﺑﻘﺎ‬

‫ﻧﻔﻰ ﺿﺪ آﺮد از ﺑﻬﺸﺖ ﺁن ﺑﻰﻧﻈﻴﺮ‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺷﻤﺲ و ﺿﺪش زﻣﻬﺮﻳﺮ‬

‫هﺴﺖ ﺑﻰرﻧﮕﻰ اﺻﻮل رﻧﮕﻬﺎ‬

‫ﺻﻠﺤﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ اﺻﻮل ﺟﻨﮕﻬﺎ‬

‫ﺁن ﺟﻬﺎن اﺳﺖ اﺻﻞ اﻳﻦ ﭘﺮ ﻏﻢ وﺛﺎق‬

‫وﺻﻞ ﺑﺎﺷﺪ اهﻞ هﺮ هﺠﺮ و ﻓﺮاق‬

‫اﻳﻦ ﻣﺨﺎﻟﻒ از ﭼﻪاﻳﻢ اى ﺧﻮاﺟﻪ ﻣﺎ‬

‫و از ﭼﻪ زاﻳﺪ وﺣﺪت اﻳﻦ اﻋﺪاد را‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻋﻴﻢ و ﭼﺎر اﺿﺪاد اﺻﻞ‬

‫ﺧﻮى ﺧﻮد در ﻓﺮع آﺮد اﻳﺠﺎد اﺻﻞ‬

‫ﮔﻮهﺮ ﺟﺎن ﭼﻮن وراى ﻓﺼﻞهﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻮى او اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮى آﺒﺮﻳﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﻨﮕﻬﺎ ﺑﻴﻦ آﺎن اﺻﻮل ﺻﻠﺢهﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻰ آﻪ ﺟﻨﮓ او ﺑﻬﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ اﺳﺖ و ﭼﻴﺮ در هﺮ دو ﺟﻬﺎن‬

‫ﺷﺮح اﻳﻦ ﻏﺎﻟﺐ ﻧﮕﻨﺠﺪ در دهﺎن‬

‫ﺁب ﺟﻴﺤﻮن را اﮔﺮ ﻧﺘﻮان آﺸﻴﺪ‬

‫هﻢ ز ﻗﺪر ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻧﺘﻮان ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺷﺪى ﻋﻄﺸﺎن ﺑﺤﺮ ﻣﻌﻨﻮى‬

‫ﻓﺮﺟﻪاى آﻦ در ﺟﺰﻳﺮﻩى ﻣﺜﻨﻮى‬

‫ﻓﺮﺟﻪ آﻦ ﭼﻨﺪان آﻪ اﻧﺪر هﺮ ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﺜﻨﻮى را ﻣﻌﻨﻮى ﺑﻴﻨﻰ و ﺑﺲ‬

‫ﺑﺎد آﻪ را ز ﺁب ﺟﻮ ﭼﻮن واآﻨﺪ‬

‫ﺁب ﻳﻚ رﻧﮕﻰ ﺧﻮد ﭘﻴﺪا آﻨﺪ‬

‫ﺷﺎﺧﻪهﺎى ﺗﺎزﻩى ﻣﺮﺟﺎن ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﻣﻴﻮﻩهﺎى رﺳﺘﻪ ز ﺁب ﺟﺎن ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ز ﺣﺮف و ﺻﻮت و دم ﻳﻜﺘﺎ ﺷﻮد‬

‫ﺁن هﻤﻪ ﺑﮕﺬارد و درﻳﺎ ﺷﻮد‬

‫ﺣﺮف ﮔﻮ و ﺣﺮف ﻧﻮش و ﺣﺮﻓﻬﺎ‬

‫هﺮ ﺳﻪ ﺟﺎن ﮔﺮدﻧﺪ اﻧﺪر اﻧﺘﻬﺎ‬

‫ﻧﺎن دهﻨﺪﻩ و ﻧﺎن ﺳﺘﺎن و ﻧﺎن ﭘﺎك‬

‫ﺳﺎدﻩ ﮔﺮدﻧﺪ از ﺻﻮر ﮔﺮدﻧﺪ ﺧﺎك‬

‫‪٩٣٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻌﻨﻴﺸﺎن ﺑﻮد در ﺳﻪ ﻣﻘﺎم‬

‫در ﻣﺮاﺗﺐ هﻢ ﻣﻤﻴﺰ هﻢ ﻣﺪام‬

‫ﺧﺎك ﺷﺪ ﺻﻮرت وﻟﻰ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﺸﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺷﺪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﺶ ﻧﻰ ﻧﺸﺪ‬

‫در ﺟﻬﺎن روح هﺮ ﺳﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﮔﻪ ز ﺻﻮرت هﺎرب و ﮔﻪ ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫اﻣﺮ ﺁﻳﺪ در ﺻﻮر رو در رود‬

‫ﺑﺎز هﻢ ز اﻣﺮش ﻣﺠﺮد ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﭘﺲ ﻟﻪ اﻟﺨﻠﻖ و ﻟﻪ اﻻﻣﺮش ﺑﺪان‬

‫ﺧﻠﻖ ﺻﻮرت اﻣﺮ ﺟﺎن راآﺐ ﺑﺮ ﺁن‬

‫راآﺐ و ﻣﺮآﻮب در ﻓﺮﻣﺎن ﺷﺎﻩ‬

‫ﺟﺴﻢ ﺑﺮ درﮔﺎﻩ و ﺟﺎن در ﺑﺎرﮔﺎﻩ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﻮاهﺪ آﺂب ﺁﻳﺪ در ﺳﺒﻮ‬

‫ﺷﺎﻩ ﮔﻮﻳﺪ ﺟﻴﺶ ﺟﺎن را آﻪ ارآﺒﻮا‬

‫ﺑﺎز ﺟﺎﻧﻬﺎ را ﭼﻮ ﺧﻮاهﺪ در ﻋﻠﻮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺁﻳﺪ از ﻧﻘﻴﺒﺎن آﻪ اﻧﺰﻟﻮا‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺑﺎرﻳﻚ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﺳﺨﻦ‬

‫آﻢ آﻦ ﺁﺗﺶ هﻴﺰﻣﺶ اﻓﺰون ﻣﻜﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺠﻮﺷﺪ دﻳﮕﻬﺎى ﺧﺮد زود‬

‫دﻳﮓ ادراآﺎت ﺧﺮد اﺳﺖ و ﻓﺮود‬

‫ﭘﺎك ﺳﺒﺤﺎﻧﻰ آﻪ ﺳﻴﺒﺴﺘﺎن آﻨﺪ‬

‫در ﻏﻤﺎم ﺣﺮﻓﺸﺎن ﭘﻨﻬﺎن آﻨﺪ‬

‫زﻳﻦ ﻏﻤﺎم ﭘﺎﻧﮓ و ﺣﺮف و ﮔﻔﺖوﮔﻮى‬

‫ﭘﺮدﻩاى آﺰ ﺳﻴﺐ ﻧﺎﻳﺪ ﻏﻴﺮ ﺑﻮى‬

‫ﺑﺎرى اﻓﺰون آﺶ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﻮ را ﺑﻪ هﻮش‬

‫ﺗﺎ ﺳﻮى اﺻﻠﺖ ﺑﺮد ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ ﮔﻮش‬

‫ﺑﻮ ﻧﮕﻪ دار و ﺑﭙﺮهﻴﺰ از زآﺎم‬

‫ﺗﻦ ﺑﭙﻮش از ﺑﺎد و ﺑﻮد ﺳﺮد ﻋﺎم‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﻨﺪاﻳﺪ ﻣﺸﺎﻣﺖ را ز اﺛﺮ‬

‫اى هﻮاﺷﺎن از زﻣﺴﺘﺎن ﺳﺮدﺗﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻤﺎدﻧﺪ و ﻓﺴﺮدﻩ و ﺗﻦ ﺷﮕﺮف‬

‫ﻣﻰﺟﻬﺪ اﻧﻔﺎﺳﺸﺎن از ﺗﻞ ﺑﺮف‬

‫ﭼﻮن زﻣﻴﻦ زﻳﻦ ﺑﺮف در ﭘﻮﺷﺪ آﻔﻦ‬

‫ﺗﻴﻎ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ ﺑﺰن‬

‫هﻴﻦ ﺑﺮ ﺁر از ﺷﺮق ﺳﻴﻒ اﷲ را‬

‫ﮔﺮم آﻦ ز ﺁن ﺷﺮق اﻳﻦ درﮔﺎﻩ را‬

‫ﺑﺮف را ﺧﻨﺠﺮ زﻧﺪ ﺁن ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺳﻴﻠﻬﺎ رﻳﺰد ز آﻬﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﺮاب‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻻ ﺷﺮﻗﻰ و ﻻ ﻏﺮﺑﻰ اﺳﺖ او‬

‫ﺑﺎ ﻣﻨﺠﻢ روز و ﺷﺐ ﺣﺮﺑﻰ اﺳﺖ او‬

‫آﻪ ﭼﺮا ﺟﺰ ﻣﻦ ﻧﺠﻮم ﺑﻰهﺪى‬

‫ﻗﺒﻠﻪ آﺮدى از ﻟﺌﻴﻤﻰ و ﻋﻤﻰ‬

‫ﻧﺎﺧﻮﺷﺖ ﺁﻳﺪ ﻣﻘﺎل ﺁن اﻣﻴﻦ‬

‫ﺣﺐﱡ اﻵﻓﻠﻴﻦ‬ ‫در ﻧﺒﻰ آﻪ ﻻ ُأ ِ‬

‫از ﻗﺰح در ﭘﻴﺶ ﻣﻪ ﺑﺴﺘﻰ آﻤﺮ‬

‫ﻖ اﻟﻘﻤﺮ‬ ‫ﺸﱠ‬ ‫ز ﺁن هﻤﻰرﻧﺠﻰ ز َو ا ْﻧ َ‬

‫ﻣﻨﻜﺮى اﻳﻦ را آﻪ ﺷﻤﺲ آﻮرت‬

‫ﺷﻤﺲ ﭘﻴﺶ ﺗﺴﺖ اﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﺒﺖ‬

‫از ﺳﺘﺎرﻩ دﻳﺪﻩ ﺗﺼﺮﻳﻒ هﻮا‬

‫ﻧﺎﺧﻮﺷﺖ ﺁﻳﺪ إذا اﻟﻨﺠﻢ هﻮى‬

‫‪٩٣٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮد ﻣﻮﺛﺮﺗﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﻪ ز ﻧﺎن‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻧﺎن آﻪ ﺑﺒﺮد ﻋﺮق ﺟﺎن‬

‫ﺧﻮد ﻣﻮﺛﺮﺗﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ زهﺮﻩ ز ﺁب‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﺁﺑﺎ آﻪ آﺮد او ﺗﻦ ﺧﺮاب‬

‫ﻣﻬﺮ ﺁن در ﺟﺎن ﺗﺴﺖ و ﭘﻨﺪ دوﺳﺖ‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ ﮔﻮش ﺗﻮ ﺑﻴﺮون ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﭘﻨﺪ ﻣﺎ در ﺗﻮ ﻧﮕﻴﺮد اى آﻼن‬

‫ﭘﻨﺪ ﺗﻮ در ﻣﺎ ﻧﮕﻴﺮد هﻢ ﺑﺪان‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﻣﻔﺘﺎح ﺧﺎص ﺁﻳﺪ ز دوﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻣﻘﺎﻟﻴﺪ اﻟﺴﻤﺎوات ﺁن اوﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ هﻤﭽﻮن ﺳﺘﺎرﻩﺳﺖ و ﻗﻤﺮ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﻰﻓﺮﻣﺎن ﺣﻖ ﻧﺪهﺪ اﺛﺮ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺘﺎرﻩى ﺑﻰﺟﻬﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ او‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ ﮔﻮﺷﻬﺎى وﺣﻰ ﺟﻮ‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ از ﺟﻬﺖ ﺗﺎ ﺑﻰﺟﻬﺎت‬

‫ﺗﺎ ﻧﺪراﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﮔﺮگ ﻣﺎت‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻟﻤﻌﻪى در ﭘﺎش اوﺳﺖ‬

‫ﺷﻤﺲ دﻧﻴﺎ در ﺻﻔﺖ ﺧﻔﺎش اوﺳﺖ‬

‫هﻔﺖ ﭼﺮخ ازرﻗﻰ در رق اوﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﻚ ﻣﺎﻩ اﻧﺪر ﺗﺐ و در دق اوﺳﺖ‬

‫زهﺮﻩ ﭼﻨﮓ ﻣﺴﺌﻠﻪ در وى زدﻩ‬

‫ﻣﺸﺘﺮى ﺑﺎ ﻧﻘﺪ ﺟﺎن ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫در هﻮاى دﺳﺘﺒﻮس او زﺣﻞ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺧﻮد را ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﺪ ﺁن ﻣﺤﻞ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﺮﻳﺦ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺧﺴﺖ از او‬

‫و ﺁن ﻋﻄﺎرد ﺻﺪ ﻗﻠﻢ ﺑﺸﻜﺴﺖ از او‬

‫ﺑﺎ ﻣﻨﺠﻢ اﻳﻦ هﻤﻪ اﻧﺠﻢ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬

‫آﺎى رهﺎ آﺮدﻩ ﺗﻮ ﺟﺎن ﺑﮕﺰﻳﺪﻩ رﻧﮓ‬

‫ﺟﺎن وى اﺳﺖ و ﻣﺎ هﻤﻪ رﻧﮓ و رﻗﻮم‬

‫آﻮآﺐ هﺮ ﻓﻜﺮ او ﺟﺎن ﻧﺠﻮم‬

‫ﻓﻜﺮ آﻮ ﺁن ﺟﺎ هﻤﻪ ﻧﻮر اﺳﺖ ﭘﺎك‬

‫ﺑﻬﺮ ﺗﺴﺖ اﻳﻦ ﻟﻔﻆ ﻓﻜﺮ اى ﻓﻜﺮﻧﺎك‬

‫هﺮ ﺳﺘﺎرﻩ ﺧﺎﻧﻪ دارد ﺑﺮ ﻋﻼ‬

‫هﻴﭻ ﺧﺎﻧﻪ درﻧﮕﻨﺠﺪ ﻧﺠﻢ ﻣﺎ‬

‫ﺟﺎى ﺳﻮز اﻧﺪر ﻣﻜﺎن آﻰ در رود‬

‫ﻧﻮر ﻧﺎﻣﺤﺪود را ﺣﺪ آﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﻤﺜﻴﻠﻰ و ﺗﺼﻮﻳﺮى آﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ درﻳﺎﺑﺪ ﺿﻌﻴﻔﻰ ﻋﺸﻘﻤﻨﺪ‬

‫ﻣﺜﻞ ﻧﺒﻮد ﻟﻴﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﻣﺜﻴﻞ‬

‫ﺗﺎ آﻨﺪ ﻋﻘﻞ ﻣﺤﻤﺪ را ﮔﺴﻴﻞ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺳﺮ ﺗﻴﺰ اﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﭘﺎى ﺳﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ دل وﻳﺮان ﺷﺪﻩﺳﺖ و ﺗﻦ درﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻠﺸﺎن در ﻧﻘﻞ دﻧﻴﺎ ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬

‫ﻓﻜﺮﺷﺎن در ﺗﺮك ﺷﻬﻮت هﻴﭻ هﻴﭻ‬

‫ﺻﺪرﺷﺎن در وﻗﺖ دﻋﻮى هﻤﭽﻮ ﺷﺮق‬

‫ﺻﺒﺮﺷﺎن در وﻗﺖ ﺗﻘﻮى هﻤﭽﻮ ﺑﺮق‬

‫ﻋﺎﻟﻤﻰ اﻧﺪر هﻨﺮهﺎ ﺧﻮد ﻧﻤﺎ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻰوﻓﺎ وﻗﺖ وﻓﺎ‬

‫وﻗﺖ ﺧﻮد ﺑﻴﻨﻰ ﻧﮕﻨﺠﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫در ﮔﻠﻮ و ﻣﻌﺪﻩ ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﭼﻮ ﻧﺎن‬

‫‪٩٣٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ اوﺻﺎﻓﺸﺎن ﻧﻴﻜﻮ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﭼﻮن آﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﺟﻮ ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮ ﻣﻨﻰ ﮔﻨﺪﻩ ﺑﻮد هﻤﭽﻮن ﻣﻨﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻳﺎﺑﺪ روﺷﻨﻰ‬

‫هﺮ ﺟﻤﺎدى آﻪ آﻨﺪ رو در ﻧﺒﺎت‬

‫از درﺧﺖ ﺑﺨﺖ او روﻳﺪ ﺣﻴﺎت‬

‫هﺮ ﻧﺒﺎﺗﻰ آﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن رو ﺁورد‬

‫ﺧﻀﺮوار از ﭼﺸﻤﻪى ﺣﻴﻮان ﺧﻮرد‬

‫ﺑﺎز ﺟﺎن ﭼﻮن رو ﺳﻮى ﺟﺎﻧﺎن ﻧﻬﺪ‬

‫رﺧﺖ را در ﻋﻤﺮ ﺑﻰﭘﺎﻳﺎن ﻧﻬﺪ‬

‫ﺳﺆال ﺳﺎﺋﻞ از ﻣﺮﻏﻰ آﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ رﺑﺾ ﺷﻬﺮى ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮ او ﻓﺎﺿﻠﺘﺮ اﺳﺖ و ﻋﺰﻳﺰﺗﺮ و ﺷﺮﻳﻒﺗﺮ و‬ ‫ﻣﻜﺮﻣﺘﺮ ﻳﺎ دم او و ﺟﻮاب دادن واﻋﻆ ﺳﺎﺋﻞ را ﺑﻪ ﻗﺪر ﻓﻬﻢ او‬ ‫واﻋﻈﻰ را ﮔﻔﺖ روزى ﺳﺎﺋﻠﻰ‬

‫آﺎى ﺗﻮ ﻣﻨﺒﺮ را ﺳﻨﻰﺗﺮ ﻗﺎﻳﻠﻰ‬

‫ﻳﻚ ﺳﺆال اﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮ اى ذو ﻟﺒﺎب‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﺳﺆاﻟﻢ را ﺟﻮاب‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎرو ﻳﻜﻰ ﻣﺮﻏﻰ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫از ﺳﺮ و از دم آﺪاﻣﻴﻨﺶ ﺑﻪ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ روﻳﺶ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ و دم ﺑﻪ دﻩ‬

‫روى او از دم او ﻣﻰدان آﻪ ﺑﻪ‬

‫ور ﺳﻮى ﺷﻬﺮ اﺳﺖ دم روﻳﺶ ﺑﺪﻩ‬

‫ﺧﺎك ﺁن دم ﺑﺎش و از روﻳﺶ ﺑﺠﻪ‬

‫ﻣﺮغ ﺑﺎ ﭘﺮ ﻣﻰﭘﺮد ﺗﺎ ﺁﺷﻴﺎن‬

‫ﭘﺮ ﻣﺮدم هﻤﺖ اﺳﺖ اى ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻰ آﺎﻟﻮدﻩ ﺷﺪ در ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ ﻣﻨﮕﺮ ﺗﻮ در هﻤﺖ ﻧﮕﺮ‬

‫ﺑﺎز اﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﭙﻴﺪ و ﺑﻰﻧﻈﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺻﻴﺪش ﻣﻮش ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺪ ﺣﻘﻴﺮ‬

‫ور ﺑﻮد ﺟﻐﺪى و ﻣﻴﻞ او ﺑﻪ ﺷﺎﻩ‬

‫او ﺳﺮ ﺑﺎز اﺳﺖ ﻣﻨﮕﺮ در آﻼﻩ‬

‫ﺁدﻣﻰ ﺑﺮ ﻗﺪ ﻳﻚ ﻃﺸﺖ ﺧﻤﻴﺮ‬

‫ﺑﺮ ﻓﺰود از ﺁﺳﻤﺎن و از اﺛﻴﺮ‬

‫هﻴﭻ آَ ﱠﺮﻣْﻨﺎ ﺷﻨﻴﺪ اﻳﻦ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫آﻪ ﺷﻨﻴﺪ اﻳﻦ ﺁدﻣﻰ ﭘﺮ ﻏﻤﺎن‬

‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ و ﭼﺮخ ﻋﺮﺿﻪ آﺮد آﺲ‬

‫ﺧﻮﺑﻰ و ﻋﻘﻞ و ﻋﺒﺎرات و هﻮس‬

‫ﺟﻠﻮﻩ آﺮدى هﻴﭻ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺧﻮﺑﻰ روى و اﺻﺎﺑﺖ در ﮔﻤﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ ﺻﻮرﺗﻬﺎى ﺣﻤﺎم اى وﻟﺪ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ آﺮدى هﻴﭻ ﺳﻴﻢ اﻧﺪام ﺧﻮد‬

‫ﺑﮕﺬرى ز ﺁن ﻧﻘﺸﻬﺎى هﻤﭽﻮ ﺣﻮر‬

‫ﺟﻠﻮﻩ ﺁرى ﺑﺎ ﻋﺠﻮز ﻧﻴﻢ آﻮر‬

‫در ﻋﺠﻮزﻩ ﭼﻴﺴﺖ آﺎﻳﺸﺎن را ﻧﺒﻮد‬

‫آﻪ ﺗﺮا ز ﺁن ﻧﻘﺸﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﻮد رﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ ﻧﮕﻮﻳﻰ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ در ﺑﻴﺎن‬

‫ﻋﻘﻞ و ﺣﺲ و درك و ﺗﺪﺑﻴﺮ اﺳﺖ و ﺟﺎن‬

‫‪٩٣٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در ﻋﺠﻮزﻩ ﺟﺎن ﺁﻣﻴﺰش آﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻮرت ﮔﺮﻣﺎﺑﻪهﺎ را روح ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺻﻮرت ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﮔﺮ ﺟﻨﺒﺶ آﻨﺪ‬

‫در زﻣﺎن او از ﻋﺠﻮزت ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ از ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫ﺷﺎد ﺑﺎ اﺣﺴﺎن و ﮔﺮﻳﺎن از ﺿﺮر‬

‫ﭼﻮن ﺳﺮ و ﻣﺎهﻴﺖ ﺟﺎن ﻣﺨﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ او ﺁﮔﺎﻩﺗﺮ ﺑﺎ ﺟﺎنﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫روح را ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺁﮔﺎهﻰ ﺑﻮد‬

‫هﺮ آﻪ را اﻳﻦ ﺑﻴﺶ اﻟﻠﻬﻰ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺧﺒﺮهﺎ هﺴﺖ ﺑﻴﺮون زﻳﻦ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﺟﺎﻧﻬﺎ در ﺁن ﻣﻴﺪان ﺟﻤﺎد‬

‫ﺟﺎن اول ﻣﻈﻬﺮ درﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎن ﺟﺎن ﺧﻮد ﻣﻈﻬﺮ اﷲ ﺷﺪ‬

‫ﺁن ﻣﻼﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن ﺑﺪﻧﺪ‬

‫ﺟﺎن ﻧﻮ ﺁﻣﺪ آﻪ ﺟﺴﻢ ﺁن ﺑﺪﻧﺪ‬

‫از ﺳﻌﺎدت ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁن ﺟﺎن ﺑﺮ زدﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺗﻦ ﺁن روح را ﺧﺎدم ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺁن ﺑﻠﻴﺲ از ﺟﺎن از ﺁن ﺳﺮ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻳﻚ ﻧﺸﺪ ﺑﺎ ﺟﺎن آﻪ ﻋﻀﻮ ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻮدش ﺁن ﻓﺪاى ﺁن ﻧﺸﺪ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺸﻜﺴﺘﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﺟﺎن ﻧﺸﺪ‬

‫ﺟﺎن ﻧﺸﺪ ﻧﺎﻗﺺ ﮔﺮ ﺁن ﻋﻀﻮش ﺷﻜﺴﺖ‬

‫آﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ اوﺳﺖ ﺗﺎﻧﺪ آﺮد هﺴﺖ‬

‫ﺳﺮ دﻳﮕﺮ هﺴﺖ آﻮ ﮔﻮش دﮔﺮ‬

‫ﻃﻮﻃﻴﻰ آﻮ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺁن ﺷﻜﺮ‬

‫ﻃﻮﻃﻴﺎن ﺧﺎص را ﻗﻨﺪى اﺳﺖ ژرف‬

‫ﻃﻮﻃﻴﺎن ﻋﺎم از ﺁن ﺧﻮر ﺑﺴﺘﻪ ﻃﺮف‬

‫آﻰ ﭼﺸﺪ دروﻳﺶ ﺻﻮرت ز ﺁن زآﺎت‬

‫ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﺁن ﻧﻪ ﻓﻌﻮﻟﻦ ﻓﺎﻋﻼت‬

‫از ﺧﺮ ﻋﻴﺴﻰ درﻳﻐﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﻗﻨﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺧﺮ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻠﻘﺖ آﻪ ﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﻗﻨﺪ ﺧﺮ را ﮔﺮ ﻃﺮب اﻧﮕﻴﺨﺘﻰ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺧﺮ ﻗﻨﻄﺎر ﺷﻜﺮ رﻳﺨﺘﻰ‬

‫ﺨ ِﺘ ُﻢ ﻋَﻠﻰ أﻓﻮاهﻬﻢ‬ ‫ﻣﻌﻨﻰ َﻧ ْ‬

‫اﻳﻦ ﺷﻨﺎس اﻳﻦ اﺳﺖ رﻩ رو را ﻣﻬﻢ‬

‫ﺗﺎ ز راﻩ ﺧﺎﺗﻢ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان‬

‫ﺑﻮ آﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰد ز ﻟﺐ ﺧﺘﻢ ﮔﺮان‬

‫ﺧﺘﻤﻬﺎﻳﻰ آﺎﻧﺒﻴﺎ ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﺁن ﺑﻪ دﻳﻦ اﺣﻤﺪى ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻗﻔﻠﻬﺎى ﻧﺎﮔﺸﺎدﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫از آﻒ إِﻧﱠﺎ َﻓ َﺘﺤْﻨﺎ ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫او ﺷﻔﻴﻊ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن و ﺁن ﺟﻬﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن زى دﻳﻦ و ﺁن ﺟﺎ زى ﺟﻨﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﺗﻮ رهﺸﺎن ﻧﻤﺎ‬

‫و ﺁن ﺟﻬﺎن ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﺗﻮ ﻣﻬﺸﺎن ﻧﻤﺎ‬

‫ﭘﻴﺸﻪاش اﻧﺪر ﻇﻬﻮر و در آﻤﻮن‬

‫اهﺪ ﻗﻮﻣﻰ اﻧﻬﻢ ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻮن‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻪ از دم او هﺮ دو ﺑﺎب‬

‫در دو ﻋﺎﻟﻢ دﻋﻮت او ﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫‪٩٣٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﺧﺎﺗﻢ ﺷﺪﻩﺳﺖ او آﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد‬

‫ﻣﺜﻞ او ﻧﻪ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ در ﺻﻨﻌﺖ ﺑﺮد اﺳﺘﺎد دﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻰ ﺧﺘﻢ ﺻﻨﻌﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫در ﮔﺸﺎد ﺧﺘﻤﻬﺎ ﺗﻮ ﺧﺎﺗﻤﻰ‬

‫در ﺟﻬﺎن روح ﺑﺨﺸﺎن ﺣﺎﺗﻤﻰ‬

‫هﺴﺖ اﺷﺎرات ﻣﺤﻤﺪ اﻟﻤﺮاد‬

‫آﻞ ﮔﺸﺎد اﻧﺪر ﮔﺸﺎد اﻧﺪر ﮔﺸﺎد‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺟﺎن او‬

‫ﺑﺮ ﻗﺪوم و دور ﻓﺮزﻧﺪان او‬

‫ﺁن ﺧﻠﻴﻔﻪ زادﮔﺎن ﻣﻘﺒﻠﺶ‬

‫زادﻩاﻧﺪ از ﻋﻨﺼﺮ ﺟﺎن و دﻟﺶ‬

‫ﮔﺮ ز ﺑﻐﺪاد و هﺮى ﻳﺎ از رىاﻧﺪ‬

‫ﺑﻰﻣﺰاج ﺁب و ﮔﻞ ﻧﺴﻞ وىاﻧﺪ‬

‫ﺷﺎخ ﮔﻞ هﺮ ﺟﺎ آﻪ روﻳﺪ هﻢ ﮔﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻢ ﻣﻞ هﺮ ﺟﺎ آﻪ ﺟﻮﺷﺪ هﻢ ﻣﻞ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ز ﻣﻐﺮب ﺑﺮ زﻧﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺳﺮ‬

‫ﻋﻴﻦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺖ ﻧﻪ ﭼﻴﺰ دﮔﺮ‬

‫ﻋﻴﺐ ﭼﻴﻨﺎن را از اﻳﻦ دم آﻮر دار‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﺳﺘﺎرى ﺧﻮد اى آﺮدﮔﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﭼﺸﻢ ﺧﻔﺎش ﺑﺪ ﺧﺼﺎل‬

‫ﺑﺴﺘﻪام ﻣﻦ ز ﺁﻓﺘﺎب ﺑﻰﻣﺜﺎل‬

‫از ﻧﻈﺮهﺎى ﺧﻔﺎش آﻢ و آﺎﺳﺖ‬

‫اﻧﺠﻢ ﺁن ﺷﻤﺲ ﻧﻴﺰ اﻧﺪر ﺧﻔﺎﺳﺖ‬

‫ﻧﻜﻮهﻴﺪن ﻧﺎﻣﻮﺳﻬﺎى ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ را آﻪ ﻣﺎﻧﻊ ذوق اﻳﻤﺎن و دﻟﻴﻞ ﺿﻌﻒ ﺻﺪقاﻧﺪ و راﻩ زن ﺻﺪ هﺰار اﺑﻠﻪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن آﻪ‬ ‫راﻩ زن ﺁن ﻣﺨﻨﺚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان و ﻧﻤﻰﻳﺎرﺳﺖ ﮔﺬﺷﺘﻦ‪ ،‬و ﭘﺮﺳﻴﺪن ﻣﺨﻨﺚ از ﭼﻮﭘﺎن آﻪ اﻳﻦ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان‬ ‫ﺗﻮ ﻣﺮا ﻋﺠﺐ ﮔﺰﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻣﺮدى و در ﺗﻮ رگ ﻣﺮدى هﺴﺖ هﻤﻪ ﻓﺪاى ﺗﻮاﻧﺪ و اﮔﺮ ﻣﺨﻨﺜﻰ هﺮ ﻳﻜﻰ ﺗﺮا‬ ‫اژدهﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺨﻨﺜﻰ دﻳﮕﺮ هﺴﺖ آﻪ ﭼﻮن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان را ﺑﻴﻨﺪ در ﺣﺎل از راﻩ ﺑﺎز ﮔﺮدد ﻧﻴﺎرد ﭘﺮﺳﻴﺪن ﺗﺮﺳﺪ آﻪ‬ ‫اﮔﺮ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان در ﻣﻦ اﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺮا ﺑﮕﺰﻧﺪ‬ ‫اى ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ ﺑﻴﺎ‬

‫اى ﺻﻘﺎل روح و ﺳﻠﻄﺎن اﻟﻬﺪى‬

‫ﻣﺜﻨﻮى را ﻣﺴﺮح ﻣﺸﺮوح دﻩ‬

‫ﺻﻮرت اﻣﺜﺎل او را روح دﻩ‬

‫ﺗﺎ ﺣﺮوﻓﺶ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺳﻮى ﺧﻠﺪﺳﺘﺎن ﺟﺎن ﭘﺮان ﺷﻮﻧﺪ‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﺳﻌﻰ ﺗﻮ ز ارواح ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﻮى دام ﺣﺮف و ﻣﺴﺘﺤﻘﻦ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺎد ﻋﻤﺮت در ﺟﻬﺎن هﻤﭽﻮن ﺧﻀﺮ‬

‫ﺟﺎن ﻓﺰا و دﺳﺘﮕﻴﺮ و ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻀﺮ و اﻟﻴﺎس ﻣﺎﻧﻰ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ زﻣﻴﻦ ﮔﺮدد ز ﻟﻄﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻤﻰ از ﻟﻄﻒ ﺗﻮ ﺟﺰوى ز ﺻﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﻃﻤﻄﺮاق ﭼﺸﻢ ﺑﺪ‬

‫‪٩٣٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻟﻴﻚ از ﭼﺸﻢ ﺑﺪ زهﺮ ﺁب دم‬

‫زﺧﻤﻬﺎى روح ﻓﺮﺳﺎ ﺧﻮردﻩام‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ رﻣﺰ ذآﺮ ﺣﺎل دﻳﮕﺮان‬

‫ﺷﺮح ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻰﻧﻴﺎرم در ﺑﻴﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ هﻢ ز دﺳﺘﺎن دﻟﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻪ از او ﭘﺎهﺎى دل اﻧﺪر ﮔﻠﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ دل و ﺟﺎن ﻋﺎﺷﻖ ﺻﺎﻧﻊ ﺷﺪﻩ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﻳﺎ ﮔﻮش ﺑﺪ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺧﻮد ﻳﻜﻰ ﺑﻮ ﻃﺎﻟﺐ ﺁن ﻋﻢ رﺳﻮل‬

‫ﻣﻰﻧﻤﻮدش ﺷﻨﻌﻪى ﻋﺮﺑﺎن ﻣﻬﻮل‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪم ﻋﺮب آﺰ ﻃﻔﻞ ﺧﻮد‬

‫او ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ دﻳﻦ ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ اى ﻋﻢ ﻳﻚ ﺷﻬﺎدت ﺗﻮ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺗﺎ آﻨﻢ ﺑﺎ ﺣﻖ ﺧﺼﻮﻣﺖ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﻓﺎش ﮔﺮدد از ﺳﻤﺎع‬

‫آﻞ ﺳﺮ ﺟﺎوز اﻻﺛﻨﻴﻦ ﺷﺎع‬

‫ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﻢ در زﺑﺎن اﻳﻦ ﻋﺮب‬

‫ﭘﻴﺶ اﻳﺸﺎن ﺧﻮار ﮔﺮدم زﻳﻦ ﺳﺒﺐ‬

‫ﻟﻴﻚ ﮔﺮ ﺑﻮدﻳﺶ ﻟﻄﻒ ﻣﺎ ﺳﺒﻖ‬

‫آﻰ ﺑﺪى اﻳﻦ ﺑﺪ دﻟﻰ ﺑﺎ ﺟﺬب ﺣﻖ‬

‫اﻟﻐﻴﺎث اى ﺗﻮ ﻏﻴﺎث اﻟﻤﺴﺘﻐﻴﺚ‬

‫زﻳﻦ دو ﺷﺎﺧﻪى اﺧﺘﻴﺎرات ﺧﺒﻴﺚ‬

‫ﻣﻦ ز دﺳﺘﺎن و ز ﻣﻜﺮ دل ﭼﻨﺎن‬

‫ﻣﺎت ﮔﺸﺘﻢ آﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪم از ﻓﻐﺎن‬

‫ﻣﻦ آﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﺮخ ﺑﺎ ﺻﺪ آﺎر و ﺑﺎر‬

‫زﻳﻦ آﻤﻴﻦ ﻓﺮﻳﺎد آﺮد از اﺧﺘﻴﺎر‬

‫آﺎى ﺧﺪاوﻧﺪ آﺮﻳﻢ و ﺑﺮدﺑﺎر‬

‫دﻩ اﻣﺎﻧﻢ زﻳﻦ دو ﺷﺎﺧﻪى اﺧﺘﻴﺎر‬

‫ط اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‬ ‫ﺟﺬب ﻳﻚ راهﻪى اﻟﺼﱢﺮا َ‬

‫ﺑﻪ ز دو راﻩ ﺗﺮدد اى آﺮﻳﻢ‬

‫زﻳﻦ دو رﻩ ﮔﺮ ﭼﻪ هﻤﻪى ﻣﻘﺼﺪ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺧﻮد ﺟﺎن آﻨﺪن ﺁﻣﺪ اﻳﻦ دوﻳﻰ‬

‫زﻳﻦ دو رﻩ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺠﺰ ﺗﻮ ﻋﺰم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ هﺮﮔﺰ رزم هﻤﭽﻮن ﺑﺰم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در ﻧﺒﻰ ﺑﺸﻨﻮ ﺑﻴﺎﻧﺶ از ﺧﺪا‬

‫ﺁﻳﺖ اﺷﻔﻘﻦ ان ﻳﺤﻤﻠﻨﻬﺎ‬

‫اﻳﻦ ﺗﺮدد هﺴﺖ در دل ﭼﻮن وﻏﺎ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻳﺎ آﻪ ﺁن ﺣﺎل ﻣﺮا‬

‫در ﺗﺮدد ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ هﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﺧﻮف و اﻣﻴﺪ ﺑﻬﻰ در آﺮ و ﻓﺮ‬

‫ﻣﻨﺎﺟﺎت و ﭘﻨﺎﻩ ﺟﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﻖ از ﻓﺘﻨﻪى اﺧﺘﻴﺎر و از ﻓﺘﻨﻪى اﺳﺒﺎب اﺧﺘﻴﺎر آﻪ ﺳﻤﺎوات و ارﺿﻴﻦ از اﺧﺘﻴﺎر و از‬ ‫اﺳﺒﺎب اﺧﺘﻴﺎر ﺷﻜﻮهﻴﺪﻧﺪ و ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺧﻠﻘﺖ ﺁدﻣﻰ ﻣﻮﻟﻊ اﻓﺘﺎد ﺑﺮ ﻃﻠﺐ اﺧﺘﻴﺎر و اﺳﺒﺎب اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻨﺎن آﻪ‬ ‫ﺑﻴﻤﺎر ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮد را اﺧﺘﻴﺎر آﻢ ﺑﻴﻨﺪ ﺻﺤﺖ ﺧﻮاهﺪ آﻪ ﺳﺒﺐ اﺧﺘﻴﺎر اﺳﺖ ﺗﺎ اﺧﺘﻴﺎرش ﺑﻴﻔﺰاﻳﺪ‪ ،‬و ﻣﻨﺼﺐ ﺧﻮاهﺪ‬

‫‪٩٣٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ اﺧﺘﻴﺎرش ﺑﻴﻔﺰاﻳﺪ‪ ،‬و ﻣﻬﺒﻂ ﻗﻬﺮ ﺣﻖ در اﻣﻢ ﻣﺎﺿﻴﻪ ﻓﺮط اﺧﺘﻴﺎر و اﺳﺒﺎب اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫ﺑﻰﻧﻮا آﺲ ﻧﺪﻳﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫اوﻟﻢ اﻳﻦ ﺟﺰر و ﻣﺪ از ﺗﻮ رﺳﻴﺪ‬

‫ور ﻧﻪ ﺳﺎآﻦ ﺑﻮد اﻳﻦ ﺑﺤﺮ اى ﻣﺠﻴﺪ‬

‫هﻢ از ﺁن ﺟﺎ آﺎﻳﻦ ﺗﺮدد دادﻳﻢ‬

‫ﺑﻰﺗﺮدد آﻦ ﻣﺮا هﻢ از آﺮم‬

‫اﺑﺘﻼﻳﻢ ﻣﻰآﻨﻰ ﺁﻩ اﻟﻐﻴﺎث‬

‫اى ذآﻮر از اﺑﺘﻼﻳﺖ ﭼﻮن اﻧﺎث‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ آﻰ اﻳﻦ اﺑﺘﻼ ﻳﺎ رب ﻣﻜﻦ‬

‫ﻣﺬهﺒﻰام ﺑﺨﺶ و دﻩ ﻣﺬهﺐ ﻣﻜﻦ‬

‫اﺷﺘﺮىام ﻻﻏﺮى و ﭘﺸﺖ رﻳﺶ‬

‫ز اﺧﺘﻴﺎر هﻤﭽﻮ ﭘﺎﻻن ﺷﻜﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫اﻳﻦ آﺠﺎوﻩ ﮔﻪ ﺷﻮد اﻳﻦ ﺳﻮ ﮔﺮان‬

‫ﺁن آﺠﺎوﻩ ﮔﻪ ﺷﻮد ﺁن ﺳﻮ آﺸﺎن‬

‫ﺑﻔﻜﻦ از ﻣﻦ ﺣﻤﻞ ﻧﺎهﻤﻮار را‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ روﺿﻪى اﺑﺮار را‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن اﺻﺤﺎب آﻬﻒ از ﺑﺎغ ﺟﻮد‬

‫ﻣﻰﭼﺮم اﻳﻘﺎظ ﻧﻰ ﺑﻞ هﻢ رﻗﻮد‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺮ ﻳﻤﻴﻦ ﻳﺎ ﺑﺮ ﻳﺴﺎر‬

‫ﺑﺮ ﻧﮕﺮدم ﺟﺰ ﭼﻮ ﮔﻮ ﺑﻰاﺧﺘﻴﺎر‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺐ ﺗﻮ ﺗﺎ ذات اﻟﻴﻤﻴﻦ‬

‫ﻳﺎ ﺳﻮى ذات اﻟﺸﻤﺎل اى رب دﻳﻦ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺳﺎل ﺑﻮدم در ﻣﻄﺎر‬

‫هﻤﭽﻮ ذرات هﻮا ﺑﻰاﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﮔﺮ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻢ ﺷﺪﻩﺳﺖ ﺁن وﻗﺖ و ﺣﺎل‬

‫ﻳﺎدﮔﺎرم هﺴﺖ در ﺧﻮاب ارﺗﺤﺎل‬

‫ﻣﻰرهﻢ زﻳﻦ ﭼﺎر ﻣﻴﺦ ﭼﺎر ﺷﺎخ‬

‫ﻣﻰﺟﻬﻢ در ﻣﺴﺮح ﺟﺎن زﻳﻦ ﻣﻨﺎخ‬

‫ﺷﻴﺮ ﺁن اﻳﺎم ﻣﺎﺿﻴﻬﺎى ﺧﻮد‬

‫ﻣﻰﭼﺸﻢ از داﻳﻪى ﺧﻮاب اى ﺻﻤﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ز اﺧﺘﻴﺎر و هﺴﺖ ﺧﻮد‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰد در ﺳﺮ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ ﺧﻮد‬

‫ﺗﺎ دﻣﻰ از هﻮﺷﻴﺎرى وارهﻨﺪ‬

‫ﻧﻨﮓ ﺧﻤﺮ و زﻣﺮ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻰﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ داﻧﺴﺘﻪ آﻪ اﻳﻦ هﺴﺘﻰ ﻓﺦ اﺳﺖ‬

‫ﻓﻜﺮ و ذآﺮ اﺧﺘﻴﺎرى دوزخ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰﻧﺪ از ﺧﻮدى در ﺑﻰﺧﻮدى‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻰ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻐﻞ اى ﻣﻬﺘﺪى‬

‫ﻧﻔﺲ را ز ﺁن ﻧﻴﺴﺘﻰ وا ﻣﻰآﺸﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻰﻓﺮﻣﺎن ﺷﺪ اﻧﺪر ﺑﻰهﺸﻰ‬

‫ﻟﻴﺲ ﻟﻠﺠﻦ و ﻻ ﻟﻼﻧﺴﺎن ان‬

‫ﻳﻨﻔﺬوا ﻣﻦ ﺣﺒﺲ اﻗﻄﺎر اﻟﺰﻣﻦ‬

‫ﻻ ﻧﻔﻮذ اﻻ ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻟﻬﺪى‬

‫ﻣﻦ ﺗﺠﺎوﻳﻒ اﻟﺴﻤﺎوات اﻟﻌﻠﻰ‬

‫ﻻ هﺪى اﻻ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻳﻘﻰ‬

‫ﻣﻦ ﺣﺮاس اﻟﺸﻬﺐ روح اﻟﻤﺘﻘﻰ‬

‫هﻴﭻ آﺲ را ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد او ﻓﻨﺎ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ رﻩ در ﺑﺎرﮔﺎﻩ آﺒﺮﻳﺎ‬

‫‪٩٣٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﻣﻌﺮاج ﻓﻠﻚ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را ﻣﺬهﺐ و دﻳﻦ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ و ﭼﺎرق ﺁﻣﺪ از ﻧﻴﺎز‬

‫در ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺸﻖ ﻣﺤﺮاب اﻳﺎز‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ او ﺧﻮد ﺷﺎﻩ را ﻣﺤﺒﻮب ﺑﻮد‬

‫ﻇﺎهﺮ و ﺑﺎﻃﻦ ﻟﻄﻴﻒ و ﺧﻮب ﺑﻮد‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻰآﺒﺮ و رﻳﺎ و آﻴﻨﻪاى‬

‫ﺣﺴﻦ ﺳﻠﻄﺎن را رﺧﺶ ﺁﻳﻴﻨﻪاى‬

‫ﭼﻮن آﻪ از هﺴﺘﻰ ﺧﻮد او دور ﺷﺪ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﺎى آﺎر او ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺪ‬

‫ز ﺁن ﻗﻮىﺗﺮ ﺑﻮد ﺗﻤﻜﻴﻦ اﻳﺎز‬

‫آﻪ ز ﺧﻮف آﺒﺮ آﺮدى اﺣﺘﺮاز‬

‫او ﻣﻬﺬب ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و ﺁﻣﺪﻩ‬

‫آﺒﺮ را و ﻧﻔﺲ را ﮔﺮدن زدﻩ‬

‫ﻳﺎ ﭘﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰآﺮد ﺁن ﺣﻴﻞ‬

‫ﻳﺎ ﺑﺮاى ﺣﻜﻤﺘﻰ دور از وﺟﻞ‬

‫ﻳﺎ آﻪ دﻳﺪ ﭼﺎرﻗﺶ ز ﺁن ﺷﺪ ﭘﺴﻨﺪ‬

‫آﺰ ﻧﺴﻴﻢ ﻧﻴﺴﺘﻰ هﺴﺘﻰ اﺳﺖ ﺑﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮔﺸﺎﻳﺪ دﺧﻤﻪ آﺎن ﺑﺮ ﻧﻴﺴﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﺁن ﻧﺴﻴﻢ ﻋﻴﺶ و زﻳﺴﺖ‬

‫ﻣﻠﻚ و ﻣﺎل و اﻃﻠﺲ اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ‬

‫هﺴﺖ ﺑﺮ ﺟﺎن ﺳﺒﻚ رو ﺳﻠﺴﻠﻪ‬

‫ﺳﻠﺴﻠﻪى زرﻳﻦ ﺑﺪﻳﺪ و ﻏﺮﻩ ﮔﺸﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ در ﺳﻮراخ ﭼﺎهﻰ ﺟﺎن ز دﺷﺖ‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺟﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ دوزﺧﻰ‬

‫اﻓﻌﻴﻰ ﭘﺮ زهﺮ و ﻧﻘﺸﺶ ﮔﻞ رﺧﻰ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻮﻣﻦ را ﺳﻘﺮ ﻧﺪهﺪ ﺿﺮر‬

‫ﻟﻴﻚ هﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ز ﺁن ﺟﺎ ﮔﺬر‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ دوزخ دور دارد زو ﻧﻜﺎل‬

‫ﻟﻴﻚ ﺟﻨﺖ ﺑﻪ و را ﻓﻰ آﻞ ﺣﺎل‬

‫اﻟﺤﺬر اى ﻧﺎﻗﺼﺎن زﻳﻦ ﮔﻞ رﺧﻰ‬

‫آﻪ ﺑﮕﺎﻩ ﺻﺤﺒﺖ ﺁﻣﺪ دوزﺧﻰ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻏﻼم هﻨﺪو آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ زادﻩى ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن هﻮا ﺁوردﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن دﺧﺘﺮ را ﺑﺎ ﻣﻬﺘﺮ زادﻩاى ﻋﻘﺪ آﺮدﻧﺪ‬ ‫ﻏﻼم ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ رﻧﺠﻮر ﺷﺪ و ﻣﻰﮔﺪاﺧﺖ و هﻴﭻ ﻃﺒﻴﺐ ﻋﻠﺖ او را در ﻧﻤﻰﻳﺎﻓﺖ و او را زهﺮﻩى ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻪ‬ ‫ﺧﻮاﺟﻪاى را ﺑﻮد هﻨﺪو ﺑﻨﺪﻩاى‬

‫ﭘﺮورﻳﺪﻩ آﺮدﻩ او را زﻧﺪﻩاى‬

‫ﻋﻠﻢ و ﺁداﺑﺶ ﺗﻤﺎم ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫در دﻟﺶ ﺷﻤﻊ هﻨﺮ اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬

‫ﭘﺮورﻳﺪش از ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺑﻪ ﻧﺎز‬

‫در آﻨﺎر ﻟﻄﻒ ﺁن اآﺮام ﺳﺎز‬

‫ﺑﻮد هﻢ اﻳﻦ ﺧﻮاﺟﻪ را ﺧﻮش دﺧﺘﺮى‬

‫ﺳﻴﻢ اﻧﺪاﻣﻰ ﮔﺸﻰ ﺧﻮش ﮔﻮهﺮى‬

‫ﭼﻮن ﻣﺮاهﻖ ﮔﺸﺖ دﺧﺘﺮ ﻃﺎﻟﺒﺎن‬

‫ﺑﺬل ﻣﻰآﺮدﻧﺪ آﺎﺑﻴﻦ ﮔﺮان‬

‫ﻣﻰرﺳﻴﺪش از ﺳﻮى هﺮ ﻣﻬﺘﺮى‬

‫ﺑﻬﺮ دﺧﺘﺮ دمﺑﻪدم ﺧﻮازﻩﮔﺮى‬

‫‪٩٤٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮاﺟﻪ ﻣﺎل را ﻧﺒﻮد ﺛﺒﺎت‬

‫روز ﺁﻳﺪ ﺷﺐ رود اﻧﺪر ﺟﻬﺎت‬

‫ﺣﺴﻦ ﺻﻮرت هﻢ ﻧﺪارد اﻋﺘﺒﺎر‬

‫آﻪ ﺷﻮد رخ زرد از ﻳﻚ زﺧﻢ ﺧﺎر‬

‫ﺳﻬﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﺰ ﻣﻬﺘﺮزادﮔﻰ‬

‫آﻪ ﺑﻮد ﻏﺮﻩ ﺑﻪ ﻣﺎل و ﺑﺎرﮔﻰ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻣﻬﺘﺮ ﺑﭽﻪ آﺰ ﺷﻮر و ﺷﺮ‬

‫ﺷﺪ ز ﻓﻌﻞ زﺷﺖ ﺧﻮد ﻧﻨﮓ ﭘﺪر‬

‫ﭘﺮ هﻨﺮ را ﻧﻴﺰ اﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻔﻴﺲ‬

‫آﻢ ﭘﺮﺳﺖ و ﻋﺒﺮﺗﻰ ﮔﻴﺮ از ﺑﻠﻴﺲ‬

‫ﻋﻠﻢ ﺑﻮدش ﭼﻮن ﻧﺒﻮدش ﻋﺸﻖ دﻳﻦ‬

‫او ﻧﺪﻳﺪ از ﺁدم اﻻ ﻧﻘﺶ ﻃﻴﻦ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ داﻧﻰ دﻗﺖ ﻋﻠﻢ اى اﻣﻴﻦ‬

‫ز ﺁﻧﺖ ﻧﮕﺸﺎﻳﺪ دو دﻳﺪﻩى ﻏﻴﺐ ﺑﻴﻦ‬

‫او ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻏﻴﺮ دﺳﺘﺎرى و رﻳﺶ‬

‫از ﻣﻌﺮف ﭘﺮﺳﺪ از ﺑﻴﺶ و آﻤﻴﺶ‬

‫ﻋﺎرﻓﺎ ﺗﻮ از ﻣﻌﺮف ﻓﺎرﻏﻰ‬

‫ﺧﻮد هﻤﻰﺑﻴﻨﻰ آﻪ ﻧﻮر ﺑﺎزﻏﻰ‬

‫آﺎر ﺗﻘﻮى دارد و دﻳﻦ و ﺻﻼح‬

‫آﻪ از او ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ دو ﻋﺎﻟﻢ ﻓﻼح‬

‫آﺮد ﻳﻚ داﻣﺎد ﺻﺎﻟﺢ اﺧﺘﻴﺎر‬

‫آﻪ ﺑﺪ او ﻓﺨﺮ هﻤﻪ ﺧﻴﻞ و ﺗﺒﺎر‬

‫ﭘﺲ زﻧﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ او را ﻣﺎل ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻬﺘﺮى و ﺣﺴﻦ و اﺳﺘﻘﻼل ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎﺑﻊ زهﺪﻧﺪ و دﻳﻦ‬

‫ﺑﻰزر او ﮔﻨﺠﻰ اﺳﺖ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺟﺪ ﺗﺰوﻳﺞ دﺧﺘﺮ ﮔﺸﺖ ﻓﺎش‬

‫دﺳﺖ ﭘﻴﻤﺎن و ﻧﺸﺎﻧﻰ و ﻗﻤﺎش‬

‫ﭘﺲ ﻏﻼم ﺧﺮد آﺎﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﻴﻤﺎر و ﺿﻌﻴﻒ و زار زود‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﻴﻤﺎر دﻗﻰ او ﻣﻰﮔﺪاﺧﺖ‬

‫ﻋﻠﺖ او را ﻃﺒﻴﺒﻰ آﻢ ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ آﻪ رﻧﺠﺶ از دل اﺳﺖ‬

‫داروى ﺗﻦ در ﻏﻢ دل ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻏﻼﻣﻚ دم ﻧﺰد از ﺣﺎل ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﺰ ﭼﻪ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﺮ او در ﺳﻴﻨﻪ ﻧﻴﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎﺗﻮن را ﺷﺒﻰ ﺷﻮهﺮ آﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎز ﭘﺮﺳﺶ در ﺧﻼ از ﺣﺎل او‬

‫ﺗﻮ ﺑﺠﺎى ﻣﺎدرى او را ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﻏﻢ ﺧﻮد ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﭘﻴﺪا آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﺎﺗﻮن آﺮد در ﮔﻮش اﻳﻦ آﻼم‬

‫روز دﻳﮕﺮ رﻓﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﻏﻼم‬

‫ﭘﺲ ﺳﺮش را ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻰآﺮد ﺁن ﺳﺘﻰ‬

‫ﺑﺎ دو ﺻﺪ ﻣﻬﺮ و دﻻل و ﺁﺷﺘﻰ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻣﺎدران ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫ﻧﺮم آﺮدش ﺗﺎ در ﺁﻣﺪ در ﺑﻴﺎن‬

‫آﻪ ﻣﺮا اوﻣﻴﺪ از ﺗﻮ اﻳﻦ ﻧﺒﻮد‬

‫آﻪ دهﻰ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪى ﻋﻨﻮد‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ زادﻩى ﻣﺎ و ﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺟﮕﺮ‬

‫ﺣﻴﻒ ﻧﺒﻮد آﺎو رود ﺟﺎى دﮔﺮ‬

‫‪٩٤١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺁن ﺧﺎﺗﻮن ز ﺧﺸﻤﻰ آﺎﻣﺪش‬

‫آﻪ زﻧﺪ و ز ﺑﺎم زﻳﺮ اﻧﺪازدش‬

‫آﺎو آﻪ ﺑﺎﺷﺪ هﻨﺪوى ﻣﺎدر ﻏﺮى‬

‫آﻪ ﻃﻤﻊ دارد ﺑﻪ ﺧﻮاﺟﻪ دﺧﺘﺮى‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺒﺮ اوﻟﻰ ﺑﻮد ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮاﺟﻪ آﻪ ﺑﺸﻨﻮ اﻳﻦ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺮاء آﻰ ﺧﺎﺋﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎ ﮔﻤﺎن ﺑﺮدﻩ آﻪ هﺴﺖ او ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮدن ﺧﻮاﺟﻪ ﻣﺎدر دﺧﺘﺮ را آﻪ ﻏﻼم را زﺟﺮ ﻣﻜﻦ ﻣﻦ او را ﺑﻰزﺟﺮ‬ ‫از اﻳﻦ ﻃﻤﻊ ﺑﺎز ﺁورم آﻪ ﻧﻪ ﺳﻴﺦ ﺳﻮزد ﻧﻪ آﺒﺎب ﺧﺎم ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮاﺟﻪ ﺻﺒﺮ آﻦ ﺑﺎ او ﺑﮕﻮ‬

‫آﻪ از او ﺑﺒﺮﻳﻢ و ﺑﺪهﻴﻤﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﻣﮕﺮ اﻳﻦ از دﻟﺶ ﺑﻴﺮون آﻨﻢ‬

‫ﺗﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎ آﻦ آﻪ دﻓﻌﺶ ﭼﻮن آﻨﻢ‬

‫ﺗﻮ دﻟﺶ ﺧﻮش آﻦ ﺑﮕﻮ ﻣﻰدان درﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ دﺧﺘﺮ ﻣﺎ ﺟﻔﺖ ﺗﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻴﻢ اى ﺧﻮش ﻣﺸﺘﺮى‬

‫ﭼﻮن آﻪ داﻧﺴﺘﻴﻢ ﺗﻮ اوﻟﻴﺘﺮى‬

‫ﺁﺗﺶ ﻣﺎ هﻢ در اﻳﻦ آﺎﻧﻮن ﻣﺎ‬

‫ﻟﻴﻠﻰ ﺁن ﻣﺎ و ﺗﻮ ﻣﺠﻨﻮن ﻣﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺧﻴﺎل و ﻓﻜﺮ ﺧﻮش ﺑﺮ وى زﻧﺪ‬

‫ﻓﻜﺮ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﺮد را ﻓﺮﺑﻪ آﻨﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﻮر ﻓﺮﺑﻪ ﺷﻮد ﻟﻴﻚ از ﻋﻠﻒ‬

‫ﺁدﻣﻰ ﻓﺮﺑﻪ ز ﻋﺰ اﺳﺖ و ﺷﺮف‬

‫ﺁدﻣﻰ ﻓﺮﺑﻪ ﺷﻮد از راﻩ ﮔﻮش‬

‫ﺟﺎﻧﻮر ﻓﺮﺑﻪ ﺷﻮد از ﺣﻠﻖ و ﻧﻮش‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﺧﺎﺗﻮن از اﻳﻦ ﻧﻨﮓ ﻣﻬﻴﻦ‬

‫ﺧﻮد دهﺎﻧﻢ آﻰ ﺑﺠﻨﺒﺪ اﻧﺪرﻳﻦ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ژاژى ﭼﻪ ﺧﺎﻳﻢ ﺑﻬﺮ او‬

‫ﮔﻮ ﺑﻤﻴﺮ ﺁن ﺧﺎﺋﻦ اﺑﻠﻴﺲ ﺧﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮاﺟﻪ ﻧﻰ ﻣﺘﺮس و دم دهﺶ‬

‫ﺗﺎ رود ﻋﻠﺖ از او زﻳﻦ ﻟﻄﻒ ﺧﻮش‬

‫دﻓﻊ او را دﻟﺒﺮا ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻮﻳﺲ‬

‫هﻞ آﻪ ﺻﺤﺖ ﻳﺎﺑﺪ ﺁن ﺑﺎرﻳﻚ رﻳﺲ‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻔﺖ ﺁن ﺧﺴﺘﻪ را ﺧﺎﺗﻮن ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﻣﻰﻧﮕﻨﺠﻴﺪ از ﺗﺒﺨﺘﺮ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫زﻓﺖ ﮔﺸﺖ و ﻓﺮﺑﻪ و ﺳﺮخ و ﺷﻜﻔﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮔﻞ ﺳﺮخ و هﺰاران ﺷﻜﺮ ﮔﻔﺖ‬

‫ﮔﻪ ﮔﻬﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ اى ﺧﺎﺗﻮن ﻣﻦ‬

‫آﻪ ﻣﺒﺎدا ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ دﺳﺘﺎن و ﻓﻦ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻜﺮد و دﻋﻮﺗﻰ‬

‫آﻪ هﻤﻰﺳﺎزم ﻓﺮج را وﺻﻠﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻋﺸﻮﻩ ﻣﻰدادﻧﺪ و ﮔﺎل‬

‫آﺎى ﻓﺮج ﺑﺎدت ﻣﺒﺎرك اﺗﺼﺎل‬

‫ﺗﺎ ﻳﻘﻴﻦﺗﺮ ﺷﺪ ﻓﺮج را ﺁن ﺳﺨﻦ‬

‫ﻋﻠﺖ از وى رﻓﺖ آﻞ از ﺑﻴﺦ و ﺑﻦ‬

‫‪٩٤٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن اﻧﺪر ﺷﺐ ﮔﺮدك ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫اﻣﺮدى را ﺑﺴﺖ ﺣﻨﺎ هﻤﭽﻮ زن‬

‫ﭘﺮ ﻧﮕﺎرش آﺮد ﺳﺎﻋﺪ ﭼﻮن ﻋﺮوس‬

‫ﭘﺲ ﻧﻤﻮدش ﻣﺎآﻴﺎن دادش ﺧﺮوس‬

‫ﻣﻘﻨﻌﻪ و ﺣﻠﻪى ﻋﺮوﺳﺎن ﻧﻜﻮ‬

‫آﻨﮓ اﻣﺮد را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ او‬

‫ﺷﻤﻊ را هﻨﮕﺎم ﺧﻠﻮت زود آﺸﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ هﻨﺪو ﺑﺎ ﭼﻨﺎن آﻨﮓ درﺷﺖ‬

‫هﻨﺪوك ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻰآﺮد و ﻓﻐﺎن‬

‫از ﺑﺮون ﻧﺸﻨﻴﺪ آﺲ از دفزﻧﺎن‬

‫ﺿﺮب دف و آﻒ و ﻧﻌﺮﻩى ﻣﺮد و زن‬

‫آﺮد ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻌﺮﻩى ﺁن ﻧﻌﺮﻩ زن‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ روز ﺁن هﻨﺪوك را ﻣﻰﻓﺸﺎرد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد در ﭘﻴﺶ ﺳﮓ اﻧﺒﺎن ﺁرد‬

‫روز ﺁوردﻧﺪ ﻃﺎس و ﺑﻮغ زﻓﺖ‬

‫رﺳﻢ داﻣﺎدان ﻓﺮج ﺣﻤﺎم رﻓﺖ‬

‫رﻓﺖ در ﺣﻤﺎم او رﻧﺠﻮر ﺟﺎن‬

‫آﻮن درﻳﺪﻩ هﻤﭽﻮ دﻟﻖ ﺗﻮﻧﻴﺎن‬

‫ﺁﻣﺪ از ﺣﻤﺎم در ﮔﺮدك ﻓﺴﻮس‬

‫ﭘﻴﺶ او ﺑﻨﺸﺴﺖ دﺧﺘﺮ ﭼﻮن ﻋﺮوس‬

‫ﻣﺎدرش ﺁن ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ آﺎو آﻨﺪ روز اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺳﺎﻋﺘﻰ در وى ﻧﻈﺮ آﺮد از ﻋﻨﺎد‬

‫ﺁن ﮔﻬﺎن ﺑﺎ هﺮ دو دﺳﺘﺶ دﻩ ﺑﺪاد‬

‫ﮔﻔﺖ آﺲ را ﺧﻮد ﻣﺒﺎدا اﺗﺼﺎل‬

‫ﺑﺎ ﭼﻮ ﺗﻮ ﻧﺎﺧﻮش ﻋﺮوس ﺑﺪ ﻓﻌﺎل‬

‫روز روﻳﺖ روى ﺧﺎﺗﻮﻧﺎن ﺗﺮ‬

‫آﻴﺮ زﺷﺘﺖ ﺷﺐ ﺑﺘﺮ از آﻴﺮ ﺧﺮ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﺟﻤﻠﻪى ﻧﻌﻴﻢ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺲ ﺧﻮﺷﺴﺖ از دور ﭘﻴﺶ از اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ در ﻧﻈﺮ از دور ﺁب‬

‫ﭼﻮن روى ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﺳﺮاب‬

‫ﮔﻨﺪﻩ ﭘﻴﺮ اﺳﺖ او و از ﺑﺲ ﭼﺎﭘﻠﻮس‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺟﻠﻮﻩ آﻨﺪ ﭼﻮن ﻧﻮ ﻋﺮوس‬

‫هﻴﻦ ﻣﺸﻮ ﻣﻐﺮور ﺁن ﮔﻠﮕﻮﻧﻪاش‬

‫ﻧﻮش ﻧﻴﺶ ﺁﻟﻮدﻩى او را ﻣﭽﺶ‬

‫ﺻﺒﺮ آﻦ آﺎﻟﺼﺒﺮ ﻣﻔﺘﺎح اﻟﻔﺮج‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﻔﺘﻰ ﭼﻮن ﻓﺮج در ﺻﺪ ﺣﺮج‬

‫ﺁﺷﻜﺎرا داﻧﻪ‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن دام او‬

‫ﺧﻮش ﻧﻤﺎﻳﺪ ز اوﻟﺖ اﻧﻌﺎم او‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ اﻳﻦ ﻏﺮور ﺗﻨﻬﺎ ﺁن هﻨﺪو را ﻧﺒﻮد ﺑﻠﻜﻪ هﺮ ﺁدﻣﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻏﺮور ﻣﺒﺘﻼﺳﺖ در هﺮ ﻣﺮﺣﻠﻪاى اﻻ ﻣﻦ ﻋﺼﻤﻪ اﻟﻠﱠﻪ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﭙﻴﻮﺳﺘﻰ ﺑﺪان اى زﻳﻨﻬﺎر‬

‫ﭼﻨﺪ ﻧﺎﻟﻰ در ﻧﺪاﻣﺖ زار زار‬

‫ﻧﺎم ﻣﻴﺮى و وزﻳﺮى و ﺷﻬﻰ‬

‫در ﻧﻬﺎﻧﺶ ﻣﺮگ و درد و ﺟﺎن دهﻰ‬

‫‪٩٤٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﺑﺎش و ﺑﺮ زﻣﻴﻦ رو ﭼﻮن ﺳﻤﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻨﺎزﻩ ﻧﻪ آﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدن ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﺣﻤﺎل ﺧﻮد ﺧﻮاهﺪ آﻔﻮر‬

‫ﭼﻮن ﺳﻮار ﻣﺮدﻩ ﺁرﻧﺪش ﺑﻪ ﮔﻮر‬

‫ﺑﺮ ﺟﻨﺎزﻩ هﺮ آﻪ را ﺑﻴﻨﻰ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﻓﺎرس ﻣﻨﺼﺐ ﺷﻮد ﻋﺎﻟﻰ رآﺎب‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺁن ﺗﺎﺑﻮت ﺑﺮ ﺧﻠﻖ اﺳﺖ ﺑﺎر‬

‫ﺑﺎر ﺑﺮ ﺧﻠﻘﺎن ﻓﮕﻨﺪﻧﺪ اﻳﻦ آﺒﺎر‬

‫ﺑﺎر ﺧﻮد ﺑﺮ آﺲ ﻣﻨﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻪ‬

‫ﺳﺮورى را آﻢ ﻃﻠﺐ دروﻳﺶ ﺑﻪ‬

‫ﻣﺮآﺐ اﻋﻨﺎق ﻣﺮدم را ﻣﭙﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻧﻘﺮﺳﺖ اﻧﺪر دو ﭘﺎ‬

‫ﻣﺮآﺒﻰ را آﺎﺧﺮش ﺗﻮ دﻩ دهﻰ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮى ﻣﺎﻧﻰ و وﻳﺮان دهﻰ‬

‫دﻩ دهﺶ اآﻨﻮن آﻪ ﭼﻮن ﺷﻬﺮت ﻧﻤﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ رﺧﺖ در وﻳﺮان ﮔﺸﻮد‬

‫دﻩ دهﺶ اآﻨﻮن آﻪ ﺻﺪ ﺑﺴﺘﺎﻧﺖ هﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدى ﻋﺎﺟﺰ و وﻳﺮان ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ ﺟﻨﺖ از اﻟﻪ‬

‫ﮔﺮ هﻤﻰﺧﻮاهﻰ ز آﺲ ﭼﻴﺰى ﻣﺨﻮاﻩ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺨﻮاهﻰ ﻣﻦ آﻔﻴﻠﻢ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫ﺟﻨﱠ ُﺔ ا ْﻟ َﻤﺄْوى و دﻳﺪار ﺧﺪا‬ ‫َ‬

‫ﺁن ﺻﺤﺎﺑﻰ زﻳﻦ آﻔﺎﻟﺖ ﺷﺪ ﻋﻴﺎر‬

‫ﺗﺎ ﻳﻜﻰ روزى آﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺪ ﺳﻮار‬

‫ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ از آﻔﺶ اﻓﺘﺎد راﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﻓﺮود ﺁﻣﺪ ز آﺲ ﺁن را ﻧﺨﻮاﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ از دادش ﻧﻴﺎﻳﺪ هﻴﭻ ﺑﺪ‬

‫داﻧﺪ و ﺑﻰﺧﻮاهﺸﻰ ﺧﻮد ﻣﻰدهﺪ‬

‫ور ﺑﻪ اﻣﺮ ﺣﻖ ﺑﺨﻮاهﻰ ﺁن رواﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﺧﻮاهﺶ ﻃﺮﻳﻖ اﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﭼﻮن اﺷﺎرت آﺮد دوﺳﺖ‬

‫آﻔﺮ اﻳﻤﺎن ﺷﺪ ﭼﻮ آﻔﺮ از ﺑﻬﺮ اوﺳﺖ‬

‫هﺮ ﺑﺪى آﻪ اﻣﺮ او ﭘﻴﺶ ﺁورد‬

‫ﺁن ز ﻧﻴﻜﻮهﺎى ﻋﺎﻟﻢ ﺑﮕﺬرد‬

‫ز ﺁن ﺻﺪف ﮔﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﮔﺮدد ﻧﻴﺰ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫دﻩ ﻣﺪﻩ آﻪ ﺻﺪ هﺰاران در در اوﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﺑﺎز ﮔﺮد‬

‫ﺳﻮى ﺷﺎﻩ و هﻢ ﻣﺰاج ﺑﺎز ﮔﺮد‬

‫ﺑﺎز رو در آﺎن ﭼﻮ زر دﻩ دهﻰ‬

‫ﺗﺎ رهﺪ دﺳﺘﺎن ﺗﻮ از دﻩ دهﻰ‬

‫ﺻﻮرﺗﻰ را ﭼﻮن ﺑﻪ دل رﻩ ﻣﻰدهﻨﺪ‬

‫از ﻧﺪاﻣﺖ ﺁﺧﺮش دﻩ ﻣﻰدهﻨﺪ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻰﺁرﻧﺪ هﻢ ﭘﺮواﻧﻪوار‬

‫ﺑﺎز ﻧﺴﻴﺎن ﻣﻰآﺸﺪﺷﺎن ﺳﻮى آﺎر‬

‫هﻤﭽﻮ ﭘﺮواﻧﻪ ز دور ﺁن ﻧﺎر را‬

‫ﻧﻮر دﻳﺪ و ﺑﺴﺖ ﺁن ﺳﻮ ﺑﺎر را‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺳﻮﺧﺖ ﭘﺮش را ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﺑﺎز ﭼﻮن ﻃﻔﻼن ﻓﺘﺎد و ﻣﻠﺢ رﻳﺨﺖ‬

‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﮔﻤﺎن و ﻃﻤﻊ ﺳﻮد‬

‫ﺧﻮﻳﺶ زد ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺁن ﺷﻤﻊ زود‬

‫‪٩٤٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺳﻮﺧﺖ هﻢ واﭘﺲ ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﺑﺎز آﺮدش ﺣﺮص دل ﻧﺎﺳﻰ و ﻣﺴﺖ‬

‫ﺁن زﻣﺎن آﺰ ﺳﻮﺧﺘﻦ وا ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ هﻨﺪو ﺷﻤﻊ را دﻩ ﻣﻰدهﺪ‬

‫آﺎى رﺧﺖ ﺗﺎﺑﺎن ﭼﻮ ﻣﺎﻩ ﺷﺐ ﻓﺮوز‬

‫وى ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ آﺎذب و ﻣﻐﺮور ﺳﻮز‬

‫ﺑﺎز از ﻳﺎدش رود ﺗﻮﺑﻪ و اﻧﻴﻦ‬

‫آﺎوهﻦ اﻟﺮﺣﻤﻦ آﻴﺪ اﻟﻜﺎذﺑﻴﻦ‬

‫ب‬ ‫ﺤ ْﺮ ِ‬ ‫در ﻋﻤﻮم ﺗﺎوﻳﻞ اﻳﻦ ﺁﻳﺖ آﻪ ُآﻠﱠﻤﺎ َأ ْو َﻗﺪُوا ﻧﺎرًا ِﻟ ْﻠ َ‬ ‫آﻠﻤﺎ هﻢ اوﻗﺪوا ﻧﺎر اﻟﻮﻏﻰ‬

‫أﻃﻔﺄ اﻟﻠﱠﻪ ﻧﺎرهﻢ ﺣﺘﻰ اﻧﻄﻔﺎ‬

‫ﻋﺰم آﺮدﻩ آﻪ دﻻ ﺁن ﺟﺎ ﻣﺎﻳﺴﺖ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﻧﺎﺳﻰ ز اﻧﻜﻪ اهﻞ ﻋﺰم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻮدش ﺗﺨﻢ ﺻﺪﻗﻰ آﺎﺷﺘﻪ‬

‫ﺣﻖ ﺑﺮ او ﻧﺴﻴﺎن ﺁن ﺑﮕﻤﺎﺷﺘﻪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ زﻧﻪى دل ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﺁن ﺳﺘﺎرﻩش را آﻒ ﺣﻖ ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﻗﺼﻪاى هﻢ در ﺗﻘﺮﻳﺮ اﻳﻦ ﺁﻳﺖ‬ ‫ﺷﺮﻓﻪاى ﺑﺸﻨﻴﺪ در ﺷﺐ ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﺁﺗﺶ زﻧﻪ آﺎﺗﺶ زﻧﺪ‬

‫دزد ﺁﻣﺪ ﺁن زﻣﺎن ﭘﻴﺸﺶ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮﻓﺖ ﺁن ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﻰآﺮد ﭘﺴﺖ‬

‫ﻣﻰﻧﻬﺎد ﺁن ﺟﺎ ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺖ را‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد اﺳﺘﺎرﻩى ﺁﺗﺶ ﻓﻨﺎ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﻣﻰﭘﻨﺪاﺷﺖ آﺰ ﺧﻮد ﻣﻰﻣﺮد‬

‫اﻳﻦ ﻧﻤﻰدﻳﺪ او آﻪ دزدش ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻧﻤﻨﺎك ﺑﻮد‬

‫ﻣﻰﻣﺮد اﺳﺘﺎرﻩ از ﺗﺮﻳﺶ زود‬

‫ﺑﺲ آﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﺑﻮد و ﺗﺎرﻳﻜﻰ ز ﭘﻴﺶ‬

‫ﻣﻰﻧﺪﻳﺪ ﺁﺗﺶ آﺸﻰ را ﭘﻴﺶ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﺗﺶ آﺸﻰ اﻧﺪر دﻟﺶ‬

‫دﻳﺪﻩى آﺎﻓﺮ ﻧﺒﻴﻨﺪ از ﻋﻤﺶ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻰداﻧﺪ دل داﻧﻨﺪﻩاى‬

‫هﺴﺖ ﺑﺎ ﮔﺮدﻧﺪﻩ ﮔﺮداﻧﻨﺪﻩاى‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻰ آﻪ روز و ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻮد‬

‫ﺑﻰﺧﺪاوﻧﺪى آﻰ ﺁﻳﺪ آﻰ رود‬

‫ﮔﺮد ﻣﻌﻘﻮﻻت ﻣﻰﮔﺮدى ﺑﺒﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻰﻋﻘﻠﻰ ﺧﻮد اى ﻣﻬﻴﻦ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺎ ﺑﻮد ﻣﻌﻘﻮﻟﺘﺮ‬

‫ﻳﺎ آﻪ ﺑﻰﺑﻨﺎ ﺑﮕﻮ اى آﻢ هﻨﺮ‬

‫ﺧﻂ ﺑﺎ آﺎﺗﺐ ﺑﻮد ﻣﻌﻘﻮﻟﺘﺮ‬

‫ﻳﺎ آﻪ ﺑﻰآﺎﺗﺐ ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﺟﻴﻢ ﮔﻮش و ﻋﻴﻦ ﭼﺸﻢ و ﻣﻴﻢ ﻓﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺑﻰآﺎﺗﺒﻰ اى ﻣﺘﻬﻢ‬

‫‪٩٤٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﻤﻊ روﺷﻦ ﺑﻰز ﮔﻴﺮاﻧﻨﺪﻩاى‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﮔﻴﺮاﻧﻨﺪﻩاى داﻧﻨﺪﻩاى‬

‫ﺻﻨﻌﺖ ﺧﻮب از آﻒ ﺷﻞ ﺿﺮﻳﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اوﻟﻰ ﻳﺎ ﺑﻪ ﮔﻴﺮاﻳﻰ ﺑﺼﻴﺮ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ داﻧﺴﺘﻰ آﻪ ﻗﻬﺮت ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮت دﺑﻮس ﻣﺤﻨﺖ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻜﻦ دﻓﻌﺶ ﭼﻮ ﻧﻤﺮودى ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬

‫ﺳﻮى او آﺶ در هﻮا ﺗﻴﺮ ﺧﺪﻧﮓ‬

‫هﻤﭽﻮ اﺳﭙﺎﻩ ﻣﻐﻞ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺗﻴﺮ ﻣﻰاﻧﺪاز دﻓﻊ ﻧﺰع ﺟﺎن‬

‫ﻳﺎ ﮔﺮﻳﺰ از وى اﮔﺮ ﺗﺎﻧﻰ ﺑﺮو‬

‫ﭼﻮن روى ﭼﻮن در آﻒ اوﻳﻰ ﮔﺮو‬

‫در ﻋﺪم ﺑﻮدى ﻧﺮﺳﺘﻰ از آﻔﺶ‬

‫از آﻒ او ﭼﻮن رهﻰ اى دﺳﺖﺧﻮش‬

‫ﺁرزو ﺟﺴﺘﻦ ﺑﻮد ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻋﺪﻟﺶ ﺧﻮن ﺗﻘﻮى رﻳﺨﺘﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن دام اﺳﺖ و داﻧﻪش ﺁرزو‬

‫در ﮔﺮﻳﺰ از داﻣﻬﺎ روى ﺁر زو‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ رﻓﺘﻰ ﺑﺪﻳﺪى ﺻﺪ ﮔﺸﺎد‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪى در ﺿﺪ ﺁن دﻳﺪى ﻓﺴﺎد‬

‫ﭘﺲ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ اﺳﺘﻔﺘﻮا اﻟﻘﻠﻮب‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻔﺘﻴﺘﺎن ﺑﺮون ﮔﻮﻳﺪ ﺧﻄﻮب‬

‫ﺁرزو ﺑﮕﺬار ﺗﺎ رﺣﻢ ﺁﻳﺪش‬

‫ﺁزﻣﻮدى آﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪش‬

‫ﭼﻮن ﻧﺘﺎﻧﻰ ﺟﺴﺖ ﭘﺲ ﺧﺪﻣﺖ آﻨﺶ‬

‫ﺗﺎ روى از ﺣﺒﺲ او در ﮔﻠﺸﻨﺶ‬

‫دمﺑﻪدم ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﺮاﻗﺐ ﻣﻰﺷﻮى‬

‫داد ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ و داور اى ﻏﻮى‬

‫ور ﺑﺒﻨﺪى ﭼﺸﻢ ﺧﻮد را ز اﺣﺘﺠﺎب‬

‫آﺎر ﺧﻮد را آﻰ ﮔﺬارد ﺁﻓﺘﺎب‬

‫واﻧﻤﻮدن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ اﻣﺮا و ﻣﺘﻌﺼﺒﺎن در راﻩ ﺳﺒﺐ ﻓﻀﻴﻠﺖ و ﻣﺮﺗﺒﺖ و ﻗﺮﺑﺖ و ﺟﺎﻣﮕﻰ اﻳﺎز ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﺮ‬ ‫وﺟﻬﻰ آﻪ اﻳﺸﺎن را ﺣﺠﺖ و اﻋﺘﺮاض ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﭼﻮن اﻣﻴﺮان از ﺣﺴﺪ ﺟﻮﺷﺎن ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻩ ﺧﻮد ﻃﻌﻨﻪ زدﻧﺪ‬

‫آﺎﻳﻦ اﻳﺎز ﺗﻮ ﻧﺪارد ﺳﻰ ﺧﺮد‬

‫ﺟﺎﻣﮕﻰ ﺳﻰ اﻣﻴﺮ او ﭼﻮن ﺧﻮرد‬

‫ﺷﺎﻩ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ ﺑﺎ ﺁن ﺳﻰ اﻣﻴﺮ‬

‫ﺳﻮى ﺻﺤﺮا و آﻬﺴﺘﺎن ﺻﻴﺪ ﮔﻴﺮ‬

‫آﺎرواﻧﻰ دﻳﺪ از دور ﺁن ﻣﻠﻚ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻣﻴﺮى را ﺑﺮو اى ﻣﻮﺗﻔﻚ‬

‫رو ﺑﭙﺮس ﺁن آﺎروان را ﺑﺮ رﺻﺪ‬

‫آﺰ آﺪاﻣﻴﻦ ﺷﻬﺮ اﻧﺪر ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫رﻓﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ و ﺑﻴﺎﻣﺪ آﻪ ز رى‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﺰﻣﺶ ﺗﺎ آﺠﺎ درﻣﺎﻧﺪ وى‬

‫دﻳﮕﺮى را ﮔﻔﺖ رو اى ﺑﻮ اﻟﻌﻼ‬

‫ﺑﺎز ﭘﺮس از آﺎروان آﻪ ﺗﺎ آﺠﺎ‬

‫‪٩٤٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫رﻓﺖ و ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺳﻮى ﻳﻤﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ رﺧﺘﺶ ﭼﻴﺴﺖ هﺎن اى ﻣﻮﺗﻤﻦ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﺣﻴﺮان‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻣﻴﺮى دﮔﺮ‬

‫آﻪ ﺑﺮو واﭘﺮس رﺧﺖ ﺁن ﻧﻔﺮ‬

‫ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ از هﺮ ﺟﻨﺲ هﺴﺖ‬

‫اﻏﻠﺐ ﺁن آﺎﺳﻪهﺎى رازى اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ آﻰ ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻧﺪ از ﺷﻬﺮ رى‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﺣﻴﺮان ﺁن اﻣﻴﺮ ﺳﺴﺖ ﭘﻰ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺎ ﺳﻰ اﻣﻴﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮ‬

‫ﺳﺴﺖ راى و ﻧﺎﻗﺺ اﻧﺪر آﺮ و ﻓﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻣﻴﺮان را آﻪ ﻣﻦ روزى ﺟﺪا‬

‫اﻣﺘﺤﺎن آﺮدم اﻳﺎز ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫آﻪ ﺑﭙﺮس از آﺎروان ﺗﺎ از آﺠﺎﺳﺖ‬

‫او ﺑﺮﻓﺖ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ وا ﭘﺮﺳﻴﺪ راﺳﺖ‬

‫ﺑﻰوﺻﻴﺖ ﺑﻰاﺷﺎرت ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ‬

‫ﺣﺎﻟﺸﺎن درﻳﺎﻓﺖ ﺑﻰرﻳﺒﻰ و ﺷﻚ‬

‫هﺮ ﭼﻪ زﻳﻦ ﺳﻰ ﻣﻴﺮ اﻧﺪر ﺳﻰ ﻣﻘﺎم‬

‫آﺸﻒ ﺷﺪ زو ﺁن ﺑﻪ ﻳﻚ دم ﺷﺪ ﺗﻤﺎم‬

‫ﻣﺮاﻓﻌﻪى اﻣﺮا ﺁن ﺣﺠﺖ را ﺑﻪ ﺷﺒﻬﻪى ﺟﺒﺮﻳﺎﻧﻪ و ﺟﻮاب دادن ﺷﺎﻩ اﻳﺸﺎن را‬ ‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ ﺁن اﻣﻴﺮان آﻴﻦ ﻓﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫از ﻋﻨﺎﻳﺘﻬﺎش آﺎر ﺟﻬﺪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ﺣﻖ اﺳﺖ ﻣﻪ را روى ﻧﻐﺰ‬

‫دادﻩى ﺑﺨﺖ اﺳﺖ ﮔﻞ را ﺑﻮى ﻧﻐﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﭻ از ﻧﻔﺲ زاد‬

‫رﻳﻊ ﺗﻘﺼﻴﺮ اﺳﺖ و دﺧﻞ اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ور ﻧﻪ ﺁدم آﻰ ﺑﮕﻔﺘﻰ ﺑﺎ ﺧﺪا‬

‫رﺑﻨﺎ اﻧﺎ ﻇﻠﻤﻨﺎ ﻧﻔﺴﻨﺎ‬

‫ﺧﻮد ﺑﮕﻔﺘﻰ آﺎﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ از ﺑﺨﺖ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻗﻀﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد ﺣﺰم ﻣﺎ ﭼﻪ ﺳﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ اﺑﻠﻴﺴﻰ آﻪ ﮔﻔﺖ أﻏﻮﻳﺘﻨﻲ‬

‫ﺗﻮ ﺷﻜﺴﺘﻰ ﺟﺎم و ﻣﺎ را ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫ﺑﻞ ﻗﻀﺎ ﺣﻖ اﺳﺖ و ﺟﻬﺪ ﺑﻨﺪﻩ ﺣﻖ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺒﺎش اﻋﻮر ﭼﻮ اﺑﻠﻴﺲ ﺧﻠﻖ‬

‫در ﺗﺮدد ﻣﺎﻧﺪﻩاﻳﻢ اﻧﺪر دو آﺎر‬

‫اﻳﻦ ﺗﺮدد آﻰ ﺑﻮد ﺑﻰاﺧﺘﻴﺎر‬

‫اﻳﻦ آﻨﻢ ﻳﺎ ﺁن آﻨﻢ او آﻰ ﮔﻮد‬

‫آﻪ دو دﺳﺖ و ﭘﺎى او ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫هﻴﭻ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﺗﺮدد در ﺳﺮم‬

‫آﻪ روم در ﺑﺤﺮ ﻳﺎ ﺑﺎﻻ ﭘﺮم‬

‫اﻳﻦ ﺗﺮدد هﺴﺖ آﻪ ﻣﻮﺻﻞ روم‬

‫ﻳﺎ ﺑﺮاى ﺳﺤﺮ ﺗﺎ ﺑﺎﺑﻞ روم‬

‫ﭘﺲ ﺗﺮدد را ﺑﺒﺎﻳﺪ ﻗﺪرﺗﻰ‬

‫ور ﻧﻪ ﺁن ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺳﺒﻠﺘﻰ‬

‫ﺑﺮ ﻗﻀﺎ آﻢ ﻧﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اى ﺟﻮان‬

‫ﺟﺮم ﺧﻮد را ﭼﻮن ﻧﻬﻰ ﺑﺮ دﻳﮕﺮان‬

‫ﺧﻮن آﻨﺪ زﻳﺪ و ﻗﺼﺎص او ﺑﻪ ﻋﻤﺮ‬

‫ﻣﻰ ﺧﻮرد ﻋﻤﺮو و ﺑﺮ اﺣﻤﺪ ﺣﺪ ﺧﻤﺮ‬

‫‪٩٤٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮد ﺧﻮد ﺑﺮ ﮔﺮد و ﺟﺮم ﺧﻮد ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺟﻨﺒﺶ از ﺧﻮر ﺑﻴﻦ و از ﺳﺎﻳﻪ ﻣﺒﻴﻦ‬

‫آﻪ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ ﻏﻠﻂ ﭘﺎداش ﻣﻴﺮ‬

‫ﺧﺼﻢ را ﻣﻰداﻧﺪ ﺁن ﻣﻴﺮ ﺑﺼﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻋﺴﻞ ﺧﻮردى ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺗﺐ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ‬

‫ﻣﺰد روز ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ‬

‫در ﭼﻪ آﺮدى ﺟﻬﺪ آﺎن واﺗﻮ ﻧﮕﺸﺖ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ آﺎرﻳﺪى آﻪ ﻧﺎﻣﺪ رﻳﻊ آﺸﺖ‬

‫ﻓﻌﻞ ﺗﻮ آﻪ زاﻳﺪ از ﺟﺎن و ﺗﻨﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻓﺮزﻧﺪت ﺑﮕﻴﺮد داﻣﻨﺖ‬

‫ﻓﻌﻞ را در ﻏﻴﺐ ﺻﻮرت ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﻓﻌﻞ دزدى را ﻧﻪ دارى ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫دار آﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ دزدى ﻟﻴﻚ ﺁن‬

‫هﺴﺖ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﺪاى ﻏﻴﺐ دان‬

‫در دل ﺷﺤﻨﻪ ﭼﻮ ﺣﻖ اﻟﻬﺎم داد‬

‫آﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺻﻮرت ﺑﺴﺎز از ﺑﻬﺮ داد‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﻰ و ﻋﺎدل ﻗﻀﺎ‬

‫ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﭼﻮن دهﺪ داد و ﺳﺰا‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺣﺎآﻢ اﻳﻦ آﻨﺪ اﻧﺪر ﮔﺰﻳﻦ‬

‫ﭼﻮن آﻨﺪ ﺣﻜﻢ اﺣﻜﻢ اﻳﻦ ﺣﺎآﻤﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻜﺎرى ﺟﻮ ﻧﺮوﻳﺪ ﻏﻴﺮ ﺟﻮ‬

‫ﻗﺮض ﺗﻮ آﺮدى ز آﻪ ﺧﻮاهﻰ ﮔﺮو‬

‫ﺟﺮم ﺧﻮد را ﺑﺮ آﺴﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻨﻪ‬

‫هﻮش و ﮔﻮش ﺧﻮد ﺑﺪﻳﻦ ﭘﺎداش دﻩ‬

‫ﺟﺮم ﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﻪ آﻪ ﺗﻮ ﺧﻮد آﺎﺷﺘﻰ‬

‫ﺑﺎ ﺟﺰا و ﻋﺪل ﺣﻖ آﻦ ﺁﺷﺘﻰ‬

‫رﻧﺞ را ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺒﺐ ﺑﺪ آﺮدﻧﻰ‬

‫ﺑﺪ ز ﻓﻌﻞ ﺧﻮد ﺷﻨﺎس از ﺑﺨﺖ ﻧﻰ‬

‫ﺁن ﻧﻈﺮ در ﺑﺨﺖ ﭼﺸﻢ اﺣﻮل آﻨﺪ‬

‫آﻠﺐ را آﻬﺪاﻧﻰ و آﺎهﻞ آﻨﺪ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ آﻦ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد را اى ﻓﺘﻰ‬

‫ﻣﺘﻬﻢ آﻢ آﻦ ﺟﺰاى ﻋﺪل را‬

‫ﺗﻮﺑﻪ آﻦ ﻣﺮداﻧﻪ ﺳﺮ ﺁور ﺑﻪ رﻩ‬

‫آﻪ ﻓﻤﻦ ﻳﻌﻤﻞ ﺑﻤﺜﻘﺎل ﻳﺮﻩ‬

‫در ﻓﺴﻮن ﻧﻔﺲ آﻢ ﺷﻮ ﻏﺮﻩاى‬

‫آﺎﻓﺘﺎب ﺣﻖ ﻧﭙﻮﺷﺪ ذرﻩاى‬

‫هﺴﺖ اﻳﻦ ذرات ﺟﺴﻤﻰ اى ﻣﻔﻴﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫هﺴﺖ ذرات ﺧﻮاﻃﺮ و اﻓﺘﻜﺎر‬

‫ﭘﻴﺶ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﺻﻴﺎد آﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ در ﮔﻴﺎﻩ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮد و دﺳﺘﻪى ﮔﻞ و ﻻﻟﻪ را آﻠﻪ وار ﺑﻪ ﺳﺮ ﻓﺮوآﺸﻴﺪﻩ ﺗﺎ ﻣﺮﻏﺎن‬ ‫او را ﮔﻴﺎﻩ ﭘﻨﺪارﻧﺪ‪ ،‬و ﺁن ﻣﺮغ زﻳﺮك ﺑﻮى ﺑﺮد اﻧﺪآﻰ آﻪ اﻳﻦ ﺁدﻣﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﮔﻴﺎﻩ ﻧﺪﻳﺪم اﻣﺎ هﻢ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺑﻮى ﻧﺒﺮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻓﺴﻮن او ﻣﻐﺮور ﺷﺪ زﻳﺮا در ادراك اول ﻗﺎﻃﻌﻰ ﻧﺪاﺷﺖ در ادراك ﻣﻜﺮ دوم ﻗﺎﻃﻌﻰ داﺷﺖ‪ ،‬و‬

‫‪٩٤٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻰ ﺻﻠﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ و ﺁﻟﻪ و ﺳﻠﻢ آﺎد اﻟﻔﻘﺮ ان‬ ‫هﻮ اﻟﺤﺮص و اﻟﻄﻤﻊ ﻻ ﺳﻴﻤﺎ ﻋﻨﺪ ﻓﺮط اﻟﺤﺎﺟﺔ و اﻟﻔﻘﺮ‪ ،‬ﻗﺎل اﻟﻨﱠﺒ ّ‬ ‫ﻳﻜﻮن آﻔﺮا‬ ‫رﻓﺖ ﻣﺮﻏﻰ در ﻣﻴﺎن ﻣﺮﻏﺰار‬

‫ﺑﻮد ﺁن ﺟﺎ دام از ﺑﻬﺮ ﺷﻜﺎر‬

‫داﻧﻪى ﭼﻨﺪى ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫و ﺁن ﺻﻴﺎد ﺁن ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ در آﻤﻴﻦ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ در ﺑﺮگ و ﮔﻴﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ در اﻓﺘﺪ ﺻﻴﺪ ﺑﻰﭼﺎرﻩ ز راﻩ‬

‫ﻣﺮﻏﻚ ﺁﻣﺪ ﺳﻮى او از ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻃﻮاﻓﻰ آﺮد و ﭘﻴﺶ ﻣﺮد ﺗﺎﺧﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ او را آﻴﺴﺘﻰ ﺗﻮ ﺳﺒﺰ ﭘﻮش‬

‫در ﺑﻴﺎﺑﺎن در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ وﺣﻮش‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺮد زاهﺪم ﻣﻦ ﻣﻨﻘﻄﻊ‬

‫ﺑﺎ ﮔﻴﺎهﻰ ﮔﺸﺘﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻘﺘﻨﻊ‬

‫زهﺪ و ﺗﻘﻮى را ﮔﺰﻳﺪم دﻳﻦ و آﻴﺶ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﻰدﻳﺪم اﺟﻞ را ﭘﻴﺶ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻣﺮگ هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﺮا واﻋﻆ ﺷﺪﻩ‬

‫آﺴﺐ و دآﺎن ﻣﺮا ﺑﺮهﻢ زدﻩ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﻓﺮد ﺧﻮاهﻢ ﻣﺎﻧﺪن‬

‫ﺧﻮ ﻧﺒﺎﻳﺪ آﺮد ﺑﺎ هﺮ ﻣﺮد و زن‬

‫رو ﺑﺨﻮاهﻢ آﺮد ﺁﺧﺮ در ﻟﺤﺪ‬

‫ﺁن ﺑﻪ ﺁﻳﺪ آﻪ آﻨﻢ ﺧﻮ ﺑﺎ اﺣﺪ‬

‫ﭼﻮن زﻧﺦ را ﺑﺴﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ اى ﺻﻨﻢ‬

‫ﺁن ﺑﻪ ﺁﻳﺪ آﻪ ز ﻧﺦ آﻤﺘﺮ زﻧﻢ‬

‫اى ﺑﻪ زرﺑﻔﺖ و آﻤﺮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺁﺧﺮ اﺳﺘﺖ ﺟﺎﻣﻪى ﻧﺎدوﺧﺘﻪ‬

‫رو ﺑﻪ ﺧﺎك ﺁرﻳﻢ آﺰ وى رﺳﺘﻪاﻳﻢ‬

‫دل ﭼﺮا در ﺑﻰوﻓﺎﻳﺎن ﺑﺴﺘﻪاﻳﻢ‬

‫ﺟﺪ و ﺧﻮﻳﺸﺎنﻣﺎن ﻗﺪﻳﻤﻰ ﭼﺎر ﻃﺒﻊ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﻰ ﻋﺎرﻳﺖ ﺑﺴﺘﻴﻢ ﻃﻤﻊ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ هﻢ ﺻﺤﺒﺘﻰ و هﻢ دﻣﻰ‬

‫ﺑﺎ ﻋﻨﺎﺻﺮ داﺷﺖ ﺟﺴﻢ ﺁدﻣﻰ‬

‫روح او ﺧﻮد از ﻧﻔﻮس و از ﻋﻘﻮل‬

‫روح اﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ را آﺮدﻩ ﻧﻜﻮل‬

‫از ﻧﻔﻮس و از ﻋﻘﻮل ﭘﺮ ﺻﻔﺎ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺎن آﺎى ﺑﻰوﻓﺎ‬

‫ﻳﺎر آﺎن ﭘﻨﺞ روزﻩ ﻳﺎﻓﺘﻰ‬

‫رو ز ﻳﺎران آﻬﻦ ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺘﻰ‬

‫آﻮدآﺎن ﮔﺮ ﭼﻪ آﻪ در ﺑﺎزى ﺧﻮﺷﻨﺪ‬

‫ﺷﺐ آﺸﺎﻧﺸﺎن ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰآﺸﻨﺪ‬

‫ﺷﺪ ﺑﺮهﻨﻪ وﻗﺖ ﺑﺎزى ﻃﻔﻞ ﺧﺮد‬

‫دزد از ﻧﺎﮔﻪ ﻗﺒﺎ و آﻔﺶ ﺑﺮد‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﮔﺮم او ﺑﻪ ﺑﺎزى در ﻓﺘﺎد‬

‫آﺎن آﻼﻩ و ﭘﻴﺮهﻦ رﻓﺘﺶ ز ﻳﺎد‬

‫ﺷﺪ ﺷﺐ و ﺑﺎزى او ﺷﺪ ﺑﻰﻣﺪد‬

‫رو ﻧﺪارد آﺎو ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪ رود‬

‫ﻧﻰ ﺷﻨﻴﺪى اﻧﻤﺎ اﻟﺪﻧﻴﺎ ﻟﻌﺐ‬

‫ﺑﺎد دادى رﺧﺖ و ﮔﺸﺘﻰ ﻣﺮﺗﻌﺐ‬

‫‪٩٤٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﻪ ﺷﺐ ﺷﻮد ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺠﻮ‬

‫روز را ﺿﺎﻳﻊ ﻣﻜﻦ در ﮔﻔﺖوﮔﻮ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﺧﻠﻮﺗﻰ ﺑﮕﺰﻳﺪﻩام‬

‫ﺧﻠﻖ را ﻣﻦ دزد ﺟﺎﻣﻪ دﻳﺪﻩام‬

‫ﻧﻴﻢ ﻋﻤﺮ از ﺁرزوى دﻟﺴﺘﺎن‬

‫ﻧﻴﻢ ﻋﻤﺮ از ﻏﺼﻪهﺎى دﺷﻤﻨﺎن‬

‫ﺟﺒﻪ را ﺑﺮد ﺁن آﻠﻪ را اﻳﻦ ﺑﺒﺮد‬

‫ﻏﺮق ﺑﺎزى ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺎ ﭼﻮن ﻃﻔﻞ ﺧﺮد‬

‫ﻧﻚ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ اﺟﻞ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‬

‫ﺧﻞ هﺬا اﻟﻠﻌﺐ ﺑﺴﻚ ﻻ ﺗﻌﺪ‬

‫هﻴﻦ ﺳﻮار ﺗﻮﺑﻪ ﺷﻮ در دزد رس‬

‫ﺟﺎﻣﻪهﺎ از دزد ﺑﺴﺘﺎن ﺑﺎز ﭘﺲ‬

‫ﻣﺮآﺐ ﺗﻮﺑﻪ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﻣﺮآﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻓﻠﻚ ﺗﺎزد ﺑﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ز ﭘﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺮآﺐ را ﻧﮕﻪ ﻣﻰدار از ﺁن‬

‫آﺎو ﺑﻪ دزدﻳﺪ ﺁن ﻗﺒﺎﻳﺖ را ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ ﻧﺪزدد ﻣﺮآﺒﺖ را ﻧﻴﺰ هﻢ‬

‫ﭘﺎس دار اﻳﻦ ﻣﺮآﺒﺖ را دمﺑﻪدم‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﺷﺨﺺ آﻪ دزدان ﻗﻮچ او را ﺑﺪزدﻳﺪﻧﺪ و ﺑﺮ ﺁن ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﺟﺎﻣﻪهﺎش را هﻢ دزدﻳﺪﻧﺪ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻗﭻ داﺷﺖ از ﭘﺲ ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫دزد ﻗﭻ را ﺑﺮد ﺣﺒﻠﺶ را ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁﮔﻪ ﺷﺪ دوان ﺷﺪ ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﺪ آﺎن ﻗﭻ ﺑﺮدﻩ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﺎهﻰ ﺑﺪﻳﺪ ﺁن دزد را‬

‫آﻪ ﻓﻐﺎن ﻣﻰآﺮد آﺎى وا وﻳﻠﺘﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎﻻن از ﭼﻴﻰ اى اوﺳﺘﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ هﻤﻴﺎن زرم در ﭼﻪ ﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮاﻧﻰ در روى ﺑﻴﺮون آﺸﻰ‬

‫ﺧﻤﺲ ﺑﺪهﻢ ﻣﺮ ﺗﺮا ﺑﺎ دل ﺧﻮﺷﻰ‬

‫ﺧﻤﺲ ﺻﺪ دﻳﻨﺎر ﺑﺴﺘﺎﻧﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ او ﺧﻮد اﻳﻦ ﺑﻬﺎى دﻩ ﻗﭻ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ درى ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ دﻩ در ﮔﺸﺎد‬

‫ﮔﺮ ﻗﭽﻰ ﺷﺪ ﺣﻖ ﻋﻮض اﺷﺘﺮ ﺑﺪاد‬

‫ﺟﺎﻣﻪهﺎ ﺑﺮ آﻨﺪ و اﻧﺪر ﭼﺎﻩ رﻓﺖ‬

‫ﺟﺎﻣﻪهﺎ را ﺑﺮد هﻢ ﺁن دزد ﺗﻔﺖ‬

‫ﺣﺎزﻣﻰ ﺑﺎﻳﺪ آﻪ رﻩ ﺗﺎ دﻩ ﺑﺮد‬

‫ﺣﺰم ﻧﺒﻮد ﻃﻤﻊ ﻃﺎﻋﻮن ﺁورد‬

‫او ﻳﻜﻰ دزد اﺳﺖ ﻓﺘﻨﻪ ﺳﻴﺮﺗﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻴﺎل او را ﺑﻪ هﺮ دم ﺻﻮرﺗﻰ‬

‫آﺲ ﻧﺪاﻧﺪ ﻣﻜﺮ او اﻻ ﺧﺪا‬

‫در ﺧﺪا ﺑﮕﺮﻳﺰ و وا رﻩ ز ﺁن دﻏﺎ‬

‫ﻣﻨﺎﻇﺮﻩى ﻣﺮغ ﺑﺎ ﺻﻴﺎد در ﺗﺮهﺐ و در ﻣﻌﻨﻰ ﺗﺮهﺒﻰ آﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻧﻬﻰ آﺮد‬ ‫از ﺁن اﻣﺖ ﺧﻮد را آﻪ ﻻ رهﺒﺎﻧﻴﻪ ﻓﻰ اﻻﺳﻼم‬

‫‪٩٥٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺮغ ﮔﻔﺘﺶ ﺧﻮاﺟﻪ در ﺧﻠﻮت ﻣﻪاﻳﺴﺖ‬

‫دﻳﻦ اﺣﻤﺪ را ﺗﺮهﺐ ﻧﻴﻚ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫از ﺗﺮهﺐ ﻧﻬﻰ آﺮدﺳﺖ ﺁن رﺳﻮل‬

‫ﺑﺪﻋﺘﻰ ﭼﻮن در ﮔﺮﻓﺘﻰ اى ﻓﻀﻮل‬

‫ﺟﻤﻌﻪ ﺷﺮط اﺳﺖ و ﺟﻤﺎﻋﺖ در ﻧﻤﺎز‬

‫اﻣﺮ ﻣﻌﺮوف و ز ﻣﻨﻜﺮ اﺣﺘﺮاز‬

‫رﻧﺞ ﺑﺪ ﺧﻮﻳﺎن آﺸﻴﺪن زﻳﺮ ﺻﺒﺮ‬

‫ﻣﻨﻔﻌﺖ دادن ﺑﻪ ﺧﻠﻘﺎن هﻤﭽﻮ اﺑﺮ‬

‫ﺧﻴﺮ ﻧﺎس ان ﻳﻨﻔﻊ اﻟﻨﺎس اى ﭘﺪر‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﺳﻨﮕﻰ ﭼﻪ ﺣﺮﻳﻔﻰ ﺑﺎ ﻣﺪر‬

‫در ﻣﻴﺎن اﻣﺖ ﻣﺮﺣﻮم ﺑﺎش‬

‫ﺳﻨﺖ اﺣﻤﺪ ﻣﻬﻞ ﻣﺤﻜﻮم ﺑﺎش‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﻘﻞ هﺮ آﻪ را ﻧﺒﻮد رﺳﻮخ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻋﺎﻗﻞ او ﭼﻮ ﺳﻨﮓ اﺳﺖ و آﻠﻮخ‬

‫ﭼﻮن ﺣﻤﺎر اﺳﺖ ﺁن آﻪ ﻧﺎﻧﺶ اﻣﻨﻴﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ او ﻋﻴﻦ رهﺒﺎﻧﻴﺖ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻏﻴﺮ ﺣﻖ هﻤﻪ ﮔﺮدد رﻓﺎت‬

‫آﻞ ﺁت ﺑﻌﺪ ﺣﻴﻦ ﻓﻬﻮ ﺁت‬

‫ﺣﻜﻢ او هﻢ ﺣﻜﻢ ﻗﺒﻠﻪى او ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮدﻩاش ﺧﻮان ﭼﻮن آﻪ ﻣﺮدﻩ ﺟﻮ ﺑﻮد‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻗﻮم ﺑﺎﺷﺪ راهﺐ اﺳﺖ‬

‫آﻪ آﻠﻮخ و ﺳﻨﮓ او را ﺻﺎﺣﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد آﻠﻮخ و ﺳﻨﮓ آﺲ را رﻩ ﻧﺰد‬

‫زﻳﻦ آﻠﻮﺧﺎن ﺻﺪ هﺰار ﺁﻓﺖ رﺳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺮﻏﺶ ﭘﺲ ﺟﻬﺎد ﺁن ﮔﻪ ﺑﻮد‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ رﻩ زن ﻣﻴﺎن رﻩ ﺑﻮد‬

‫از ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ و ﻳﺎرى و ﻧﺒﺮد‬

‫ﺑﺮ رﻩ ﻧﺎاﻣﻦ ﺁﻳﺪ ﺷﻴﺮ ﻣﺮد‬

‫ﻋﺮق ﻣﺮدى ﺁن ﮔﻬﻰ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫آﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮ هﻤﺮﻩ اﻋﺪا ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻰ ﺳﻴﻒ ﺑﻮدﻩﺳﺖ ﺁن رﺳﻮل‬

‫اﻣﺖ او ﺻﻔﺪراﻧﻨﺪ و ﻓﺤﻮل‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ در دﻳﻦ ﻣﺎ ﺟﻨﮓ و ﺷﻜﻮﻩ‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ در دﻳﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﻏﺎر و آﻮﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﮔﺮ ﺑﻮد ﻳﺎرى و زور‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻮت ﺑﺮ زﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﺮ و ﺷﻮر‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻗﻮﺗﻰ ﭘﺮهﻴﺰ ﺑﻪ‬

‫در ﻓﺮار ﻻ ﻳﻄﺎق ﺁﺳﺎن ﺑﺠﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺪق دل ﺑﺒﺎﻳﺪ آﺎر را‬

‫ور ﻧﻪ ﻳﺎران آﻢ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻳﺎر را‬

‫ﻳﺎر ﺷﻮ ﺗﺎ ﻳﺎر ﺑﻴﻨﻰ ﺑﻰﻋﺪد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻰﻳﺎران ﺑﻤﺎﻧﻰ ﺑﻰﻣﺪد‬

‫دﻳﻮ ﮔﺮگ اﺳﺖ و ﺗﻮ هﻤﭽﻮن ﻳﻮﺳﻔﻰ‬

‫داﻣﻦ ﻳﻌﻘﻮب ﻣﮕﺬار اى ﺻﻔﻰ‬

‫ﮔﺮگ اﻏﻠﺐ ﺁن ﮔﻬﻰ ﮔﻴﺮا ﺑﻮد‬

‫آﺰ رﻣﻪ ﺷﻴﺸﻚ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺗﻨﻬﺎ رود‬

‫ﺁن آﻪ ﺳﻨﺖ ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺗﺮك آﺮد‬

‫در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺒﻊ ز ﺧﻮن ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮرد‬

‫هﺴﺖ ﺳﻨﺖ رﻩ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﭼﻮن رﻓﻴﻖ‬

‫ﺑﻰرﻩ و ﺑﻰﻳﺎر اﻓﺘﻰ در ﻣﻀﻴﻖ‬

‫‪٩٥١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻤﺮهﻰ ﻧﻪ آﺎو ﺑﻮد ﺧﺼﻢ ﺧﺮد‬

‫ﻓﺮﺻﺘﻰ ﺟﻮﻳﺪ آﻪ ﺟﺎﻣﻪى ﺗﻮ ﺑﺮد‬

‫ﻣﻰرود ﺑﺎ ﺗﻮ آﻪ ﻳﺎﺑﺪ ﻋﻘﺒﻪاى‬

‫آﻪ ﺗﻮاﻧﺪ آﺮدت ﺁن ﺟﺎ ﻧﻬﺒﻪاى‬

‫ﻳﺎ ﺑﻮد اﺷﺘﺮ دﻟﻰ ﭼﻮن دﻳﺪ ﺗﺮس‬

‫ﮔﻮﻳﺪت ﺑﻬﺮ رﺟﻮع از راﻩ‪ ،‬درس‬

‫ﻳﺎر را ﺗﺮﺳﺎن آﻨﺪ ز اﺷﺘﺮ دﻟﻰ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ هﻤﺮﻩ ﻋﺪو دان ﻧﻪ وﻟﻰ‬

‫راﻩ ﺟﺎنﺑﺎزى اﺳﺖ در هﺮ ﻏﻴﺸﻪاى‬

‫ﺁﻓﺘﻰ در دﻓﻊ هﺮ ﺟﺎن ﺷﻴﺸﻪاى‬

‫راﻩ دﻳﻦ ز ﺁن رو ﭘﺮ از ﺷﻮر و ﺷﺮ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻧﻪ راﻩ هﺮ ﻣﺨﻨﺚ ﮔﻮهﺮ اﺳﺖ‬

‫در رﻩ اﻳﻦ ﺗﺮس اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎى ﻧﻔﻮس‬

‫هﻤﭽﻮ ﭘﺮوﻳﺰن ﺑﻪ ﺗﻤﻴﻴﺰ ﺳﺒﻮس‬

‫راﻩ ﭼﻪ ﺑﻮد ﭘﺮ ﻧﺸﺎن ﭘﺎﻳﻬﺎ‬

‫ﻳﺎر ﭼﻪ ﺑﻮد ﻧﺮدﺑﺎن راﻳﻬﺎ‬

‫ﮔﻴﺮم ﺁن ﮔﺮﮔﺖ ﻧﻴﺎﺑﺪ ز اﺣﺘﻴﺎط‬

‫ﺑﻰز ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻧﻴﺎﺑﻰ ﺁن ﻧﺸﺎط‬

‫ﺁن آﻪ ﺗﻨﻬﺎ در رهﻰ او ﺧﻮش رود‬

‫ﺑﺎ رﻓﻴﻘﺎن ﺳﻴﺮ او ﺻﺪ ﺗﻮ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎ ﻏﻠﻴﻈﻰ ﺧﺮ ز ﻳﺎران اى ﻓﻘﻴﺮ‬

‫در ﻧﺸﺎط ﺁﻳﺪ ﺷﻮد ﻗﻮت ﭘﺬﻳﺮ‬

‫هﺮ ﺧﺮى آﺰ آﺎروان ﺗﻨﻬﺎ رود‬

‫ﺑﺮ وى ﺁن رﻩ از ﺗﻌﺐ ﺻﺪ ﺗﻮ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻨﺪ ﺳﻴﺦ و ﭼﻨﺪ ﭼﻮب اﻓﺰون ﺧﻮرد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺁن ﺑﻴﺎﺑﺎن را ﺑﺮد‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺁن ﺧﺮ ﺧﻮش ﺷﻨﻮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪاى ﺧﺮ هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮو‬

‫ﺁن آﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮش رود اﻧﺪر رﺻﺪ‬

‫ﺑﺎ رﻓﻴﻘﺎن ﺑﻰﮔﻤﺎن ﺧﻮﺷﺘﺮ رود‬

‫هﺮ ﻧﺒﻴﻰ اﻧﺪر اﻳﻦ راﻩ درﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺑﻨﻤﻮد و هﻤﺮاهﺎن ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻳﺎرى دﻳﻮارهﺎ‬

‫آﻰ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﺧﺎﻧﻪهﺎ و اﻧﺒﺎرهﺎ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ دﻳﻮار اﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺪا‬

‫ﺳﻘﻒ ﭼﻮن ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻌﻠﻖ در هﻮا‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻳﺎرى ﺣﺒﺮ و ﻗﻠﻢ‬

‫آﻰ ﻓﺘﺪ ﺑﺮ روى آﺎﻏﺬهﺎ رﻗﻢ‬

‫اﻳﻦ ﺣﺼﻴﺮى آﻪ آﺴﻰ ﻣﻰﮔﺴﺘﺮد‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪد ﺑﻪ هﻢ ﺑﺎدش ﺑﺮد‬

‫ﺣﻖ ز هﺮ ﺟﻨﺴﻰ ﭼﻮ زوﺟﻴﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺷﺪ ز ﺟﻤﻌﻴﺖ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫او ﺑﮕﻔﺖ و او ﺑﮕﻔﺖ از اهﺘﺰاز‬

‫ﺑﺤﺜﺸﺎن ﺷﺪ اﻧﺪر اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ دراز‬

‫ﻣﺜﻨﻮى را ﭼﺎﺑﻚ و دل ﺧﻮاﻩ آﻦ‬

‫ﻣﺎﺟﺮا را ﻣﻮﺟﺰ و آﻮﺗﺎﻩ آﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻔﺘﺶ آﻪ ﮔﻨﺪم ﺁن آﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻣﺎﻧﺖ از ﻳﺘﻴﻢ ﺑﻰوﺻﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎل اﻳﺘﺎم اﺳﺖ اﻣﺎﻧﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﭘﻨﺪارﻧﺪ ﻣﺎ را ﻣﻮﺗﻤﻦ‬

‫‪٩٥٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﻀﻄﺮم و ﻣﺠﺮوح ﺣﺎل‬

‫هﺴﺖ ﻣﺮدار اﻳﻦ زﻣﺎن ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﻼل‬

‫هﻴﻦ ﺑﻪ دﺳﺘﻮرى از اﻳﻦ ﮔﻨﺪم ﺧﻮرم‬

‫اى اﻣﻴﻦ و ﭘﺎرﺳﺎ و ﻣﺤﺘﺮم‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻔﺘﻰ ﺿﺮورت هﻢ ﺗﻮى‬

‫ﺑﻰﺿﺮورت ﮔﺮ ﺧﻮرى ﻣﺠﺮم ﺷﻮى‬

‫ور ﺿﺮورت هﺴﺖ هﻢ ﭘﺮهﻴﺰ ﺑﻪ‬

‫ور ﺧﻮرى ﺑﺎرى ﺿﻤﺎن ﺁن ﺑﺪﻩ‬

‫ﻣﺮغ ﺑﺲ در ﺧﻮد ﻓﺮو رﻓﺖ ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﺗﻮﺳﻨﺶ ﺳﺮ ﺑﺴﺘﺪ از ﺟﺬب ﻋﻨﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮرد ﺁن ﮔﻨﺪم اﻧﺪر ﻓﺦ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ او ﻳﺎﺳﻴﻦ و اﻻﻧﻌﺎم ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ درﻣﺎﻧﺪن ﭼﻪ اﻓﺴﻮس و ﭼﻪ ﺁﻩ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن ﺑﺎﻳﺴﺖ اﻳﻦ دود ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﺁن زﻣﺎن آﻪ ﺣﺮص ﺟﻨﺒﻴﺪ و هﻮس‬

‫ﺁن زﻣﺎن ﻣﻰﮔﻮ آﻪ اى ﻓﺮﻳﺎدرس‬

‫آﺎن زﻣﺎن ﭘﻴﺶ از ﺧﺮاﺑﻰ ﺑﺼﺮﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮ آﻪ ﺑﺼﺮﻩ وارهﺪ هﻢ ز ﺁن ﺷﻜﺴﺖ‬

‫اﺑﻚ ﻟﻰ ﻳﺎ ﺑﺎآﻴﻰ ﻳﺎ ﺛﺎآﻠﻰ‬

‫ﻗﺒﻞ هﺪم اﻟﺒﺼﺮﻩ و اﻟﻤﻮﺻﻞ‬

‫ﻧﺢ ﻋﻠﻰ ﻗﺒﻞ ﻣﻮﺗﻰ و اﻋﺘﻔﺮ‬

‫ﻻ ﺗﻨﺢ ﻟﻰ ﺑﻌﺪ ﻣﻮﺗﻰ و اﺻﻄﺒﺮ‬

‫اﺑﻚ ﻟﻰ ﻗﺒﻞ ﺛﺒﻮرى ﻓﻰ اﻟﻨﻮى‬

‫ﺑﻌﺪ ﻃﻮﻓﺎن اﻟﻨﻮى ﺧﻞ اﻟﺒﻜﺎ‬

‫ﺁن زﻣﺎن آﻪ دﻳﻮ ﻣﻰﺷﺪ راﻩ زن‬

‫ﺁن زﻣﺎن ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻳﺎﺳﻴﻦ ﺧﻮاﻧﺪن‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻚ اﺷﻜﺴﺘﻪ ﮔﺮدد آﺎروان‬

‫ﺁن زﻣﺎن ﭼﻮﺑﻚ ﺑﺰن اى ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﭘﺎﺳﺒﺎن آﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ دزدان رﺧﺖ ﺗﺎﺟﺮان ﺑﺮدﻧﺪ ﺑﻜﻠﻰ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺁن هﻴﻬﺎى و ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰآﺮد‬ ‫ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻰ ﺧﻔﺖ دزد اﺳﺒﺎب ﺑﺮد‬

‫رﺧﺘﻬﺎ را زﻳﺮ هﺮ ﺧﺎآﻰ ﻓﺸﺮد‬

‫روز ﺷﺪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪ ﺁن آﺎروان‬

‫دﻳﺪ رﻓﺘﻪ رﺧﺖ و ﺳﻴﻢ و اﺷﺘﺮان‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ اى ﺣﺎرس ﺑﮕﻮ‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﺷﺪ اﻳﻦ رﺧﺖ و اﻳﻦ اﺳﺒﺎب آﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ دزدان ﺁﻣﺪﻧﺪ اﻧﺪر ﻧﻘﺎب‬

‫رﺧﺘﻬﺎ ﺑﺮدﻧﺪ از ﭘﻴﺸﻢ ﺷﺘﺎب‬

‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش آﻪ اى ﭼﻮن ﺗﻞ رﻳﮓ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﻣﻰآﺮدى آﻴﻰ اى ﻣﺮدﻩرﻳﮓ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻳﻚ آﺲ ﺑﺪم اﻳﺸﺎن ﮔﺮوﻩ‬

‫ﺑﺎ ﺳﻼح و ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﺎﺷﻜﻮﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ در ﺟﻨﮓ آﻢ ﺑﻮدت اﻣﻴﺪ‬

‫ﻧﻌﺮﻩاى زن آﺎى آﺮﻳﻤﺎن ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن دم آﺎرد ﺑﻨﻤﻮدﻧﺪ و ﺗﻴﻎ‬

‫آﻪ ﺧﻤﺶ ور ﻧﻪ آﺸﻴﻤﺖ ﺑﻰدرﻳﻎ‬

‫ﺁن زﻣﺎن از ﺗﺮس ﺑﺴﺘﻢ ﻣﻦ دهﺎن‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن هﻴﻬﺎى و ﻓﺮﻳﺎد و ﻓﻐﺎن‬

‫‪٩٥٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن زﻣﺎن ﺑﺴﺖ ﺁن دﻣﻢ آﻪ دم زﻧﻢ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن ﭼﻨﺪان آﻪ ﺧﻮاهﻰ هﻰ آﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻋﻤﺮت ﺑﺮد دﻳﻮ ﻓﺎﺿﺤﻪ‬

‫ﺑﻰﻧﻤﻚ ﺑﺎﺷﺪ اﻋﻮذ و ﻓﺎﺗﺤﻪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻰﻧﻤﻚ اآﻨﻮن ﺣﻨﻴﻦ‬

‫هﺴﺖ ﻏﻔﻠﺖ ﺑﻰﻧﻤﻜﺘﺮ ز ﺁن ﻳﻘﻴﻦ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ هﻢ ﺑﻰﻧﻤﻚ ﻣﻰﻧﺎل ﻧﻴﺰ‬

‫آﻪ ذﻟﻴﻼن را ﻧﻈﺮ آﻦ اى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﻗﺎدرى ﺑﻰﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺑﮕﺎﻩ‬

‫از ﺗﻮ ﭼﻴﺰى ﻓﻮت آﻰ ﺷﺪ اى اﻟﻪ‬

‫ﺷﺎﻩ ﻻ ﺗﺎﺳﻮا ﻋَﻠﻰ ﻣﺎ ﻓﺎﺗﻜﻢ‬

‫آﻰ ﺷﻮد از ﻗﺪرﺗﺶ ﻣﻄﻠﻮب ﮔﻢ‬

‫ﺣﻮاﻟﻪ آﺮدن ﻣﺮغ ﮔﺮﻓﺘﺎرى ﺧﻮد را در دام ﺑﻪ ﻓﻌﻞ و ﻣﻜﺮ و زرق زاهﺪ و ﺟﻮاب زاهﺪ ﻣﺮغ را‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﻣﺮغ اﻳﻦ ﺳﺰاى او ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﻓﺴﻮن زاهﺪان را ﺑﺸﻨﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ زاهﺪ ﻧﻪ ﺳﺰاى ﺁن ﻧﺸﺎف‬

‫آﺎو ﺧﻮرد ﻣﺎل ﻳﺘﻴﻤﺎن از ﮔﺰاف‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﻧﻮﺣﻪﮔﺮى ﺁﻏﺎز آﺮد‬

‫آﻪ ﻓﺦ و ﺻﻴﺎد ﻟﺮزان ﺷﺪ ز درد‬

‫آﺰ ﺗﻨﺎﻗﻀﻬﺎى دل ﭘﺸﺘﻢ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮم ﺟﺎﻧﺎ ﺑﻴﺎ ﻣﻰﻣﺎل دﺳﺖ‬

‫زﻳﺮ دﺳﺖ ﺗﻮ ﺳﺮم را راﺣﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ ﺗﻮ در ﺷﻜﺮ ﺑﺨﺸﻰ ﺁﻳﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻳﻪى ﺧﻮد از ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﺪار‬

‫ﺑﻰﻗﺮارم ﺑﻰﻗﺮارم ﺑﻰﻗﺮار‬

‫ﺧﻮاﺑﻬﺎ ﺑﻴﺰار ﺷﺪ از ﭼﺸﻢ ﻣﻦ‬

‫در ﻏﻤﺖ اى رﺷﻚ ﺳﺮو و ﻳﺎﺳﻤﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻴﻢ ﻻﻳﻖ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮ دﻣﻰ‬

‫ﻧﺎﺳﺰاﻳﻰ را ﺑﭙﺮﺳﻰ در ﻏﻤﻰ‬

‫ﻣﺮ ﻋﺪم را ﺧﻮد ﭼﻪ اﺳﺘﺤﻘﺎق ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﺑﺮ او ﻟﻄﻔﺖ ﭼﻨﻴﻦ درهﺎ ﮔﺸﻮد‬

‫ﺧﺎك ﮔﺮﮔﻴﻦ را آﺮم ﺁﺳﻴﺐ آﺮد‬

‫دﻩ ﮔﻬﺮ از ﻧﻮر ﺣﺲ در ﺟﻴﺐ آﺮد‬

‫ﭘﻨﺞ ﺣﺲ ﻇﺎهﺮ و ﭘﻨﺞ ﻧﻬﺎن‬

‫آﻪ ﺑﺸﺮ ﺷﺪ ﻧﻄﻔﻪى ﻣﺮدﻩ از ﺁن‬

‫ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻰﺗﻮﻓﻴﻘﺖ اى ﻧﻮر ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺑﺮ رﻳﺶ ﺗﻮﺑﻪ رﻳﺶﺧﻨﺪ‬

‫ﺳﺒﻠﺘﺎن ﺗﻮﺑﻪ ﻳﻚ ﻳﻚ ﺑﺮ آﻨﻰ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪﺳﺖ و ﺗﻮ ﻣﺎﻩ روﺷﻨﻰ‬

‫اى ز ﺗﻮ وﻳﺮان دآﺎن و ﻣﻨﺰﻟﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻨﺎﻟﻢ ﭼﻮن ﺑﻴﻔﺸﺎرى دﻟﻢ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮﻳﺰم ز اﻧﻜﻪ ﺑﻰﺗﻮ زﻧﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻰﺧﺪاوﻧﺪﻳﺖ ﺑﻮد ﺑﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎن ﺗﻮ اى ﺟﺎن را اﺻﻮل‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻰﺗﻮ ﮔﺸﺘﻪام از ﺟﺎن ﻣﻠﻮل‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻓﻦ دﻳﻮاﻧﮕﻰ‬

‫ﺳﻴﺮم از ﻓﺮهﻨﮕﻰ و ﻓﺮزاﻧﮕﻰ‬

‫‪٩٥٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪرد ﺷﺮم ﮔﻮﻳﻢ راز ﻓﺎش‬

‫ﭼﻨﺪ از اﻳﻦ ﺻﺒﺮ و زﺣﻴﺮ و ارﺗﻌﺎش‬

‫در ﺣﻴﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪم هﻤﭽﻮن ﺳﺠﺎف‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺠﻬﻢ از اﻳﻦ زﻳﺮ ﻟﺤﺎف‬

‫اى رﻓﻴﻘﺎن راهﻬﺎ را ﺑﺴﺖ ﻳﺎر‬

‫ﺁهﻮى ﻟﻨﮕﻴﻢ و او ﺷﻴﺮ ﺷﻜﺎر‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ و رﺿﺎ آﻮ ﭼﺎرﻩاى‬

‫در آﻒ ﺷﻴﺮ ﻧﺮى ﺧﻮنﺧﻮارﻩاى‬

‫او ﻧﺪارد ﺧﻮاب و ﺧﻮر ﭼﻮن ﺁﻓﺘﺎب‬

‫روﺣﻬﺎ را ﻣﻰآﻨﺪ ﺑﻰﺧﻮرد و ﺧﻮاب‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎ ﻣﻦ ﺑﺎش ﻳﺎ هﻢ ﺧﻮى ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ در ﺗﺠﻠﻰ روى ﻣﻦ‬

‫ور ﻧﺪﻳﺪى ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻴﺪا ﺷﺪى‬

‫ﺧﺎك ﺑﻮدى ﻃﺎﻟﺐ اﺣﻴﺎ ﺷﺪى‬

‫ﮔﺮ ز ﺑﻰﺳﻮﻳﺖ ﻧﺪادﻩﺳﺖ او ﻋﻠﻒ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺟﺎﻧﺖ ﭼﻮن ﺑﻤﺎﻧﺪﻩﺳﺖ ﺁن ﻃﺮف‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺮ ﺳﻮراخ ز ﺁن ﺷﺪ ﻣﻌﺘﻜﻒ‬

‫آﻪ از ﺁن ﺳﻮراخ او ﺷﺪ ﻣﻌﺘﻠﻒ‬

‫ﮔﺮﺑﻪى دﻳﮕﺮ هﻤﻰﮔﺮدد ﺑﻪ ﺑﺎم‬

‫آﺰ ﺷﻜﺎر ﻣﺮغ ﻳﺎﺑﻴﺪ او ﻃﻌﺎم‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ را ﻗﺒﻠﻪ ﺷﺪ ﺟﻮﻻهﮕﻰ‬

‫و ﺁن ﻳﻜﻰ ﺣﺎرس ﺑﺮاى ﺟﺎﻣﮕﻰ‬

‫و ﺁن ﻳﻜﻰ ﺑﻰآﺎر و رو در ﻻﻣﻜﺎن‬

‫آﻪ از ﺁن ﺳﻮ دادﻳﺶ ﺗﻮ ﻗﻮت ﺟﺎن‬

‫آﺎر او دارد آﻪ ﺣﻖ را ﺷﺪ ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ آﺎر او ز هﺮ آﺎرى ﺑﺮﻳﺪ‬

‫دﻳﮕﺮان ﭼﻮن آﻮدآﺎن اﻳﻦ روز ﭼﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺗﺮﺣﺎل ﺑﺎزى ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﺧﻮاﺑﻨﺎآﻰ آﺎو ز ﻳﻘﻈﺖ ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫داﻳﻪى وﺳﻮاس ﻋﺸﻮﻩش ﻣﻰدهﺪ‬

‫رو ﺑﺨﺴﺐ اى ﺟﺎن آﻪ ﻧﮕﺬارﻳﻢ ﻣﺎ‬

‫آﻪ آﺴﻰ از ﺧﻮاب ﺑﺠﻬﺎﻧﺪ ﺗﺮا‬

‫هﻢ ﺗﻮ ﺧﻮد را ﺑﺮ آﻨﻰ از ﺑﻴﺦ ﺧﻮاب‬

‫هﻤﭽﻮ ﺗﺸﻨﻪ آﻪ ﺷﻨﻮد او ﺑﺎﻧﮓ ﺁب‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺁﺑﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺗﺸﻨﮕﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﺎران ﻣﻰرﺳﻢ از ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺟﻪ اى ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮ ﺁور اﺿﻄﺮاب‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺁب و ﺗﺸﻨﻪ و ﺁن ﮔﺎﻩ ﺧﻮاب‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺑﻮدﻩﺳﺖ در اﻳﺎم ﭘﻴﺶ‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻋﻬﺪ اﻧﺪر ﻋﻬﺪ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ در ﺑﻨﺪ وﺻﻞ ﻣﺎﻩ ﺧﻮد‬

‫ﺷﺎﻩ ﻣﺎت و ﻣﺎت ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ﺧﻮد‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺟﻮﻳﻨﺪﻩ ﻳﺎﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫آﻪ ﻓﺮج از ﺻﺒﺮ زاﻳﻨﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ روزى ﻳﺎر او آﺎﻣﺸﺐ ﺑﻴﺎ‬

‫آﻪ ﺑﭙﺨﺘﻢ از ﭘﻰ ﺗﻮ ﻟﻮﺑﻴﺎ‬

‫در ﻓﻼن ﺣﺠﺮﻩ ﻧﺸﻴﻦ ﺗﺎ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻧﻴﻢ ﺷﺐﻣﻦ ﺑﻰﻃﻠﺐ‬

‫ﻣﺮد ﻗﺮﺑﺎن آﺮد و ﻧﺎﻧﻬﺎ ﺑﺨﺶ آﺮد‬

‫ﭼﻮن ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻣﻬﺶ از زﻳﺮ ﮔﺮد‬

‫‪٩٥٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﺐ در ﺁن ﺣﺠﺮﻩ ﻧﺸﺴﺖ ﺁن دوﺳﺘﺪار‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ وﻋﺪﻩى ﺁن ﻳﺎر ﻏﺎر‬

‫ﺑﻌﺪ ﻧﺼﻒ اﻟﻠﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﻳﺎر او‬

‫ﺻﺎدق اﻟﻮﻋﺪاﻧﻪ ﺁن دل دار او‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮد را ﻓﺘﺎدﻩ ﺧﻔﺘﻪ دﻳﺪ‬

‫اﻧﺪآﻰ از ﺁﺳﺘﻴﻦ او درﻳﺪ‬

‫ﮔﺮدآﺎﻧﻰ ﭼﻨﺪش اﻧﺪر ﺟﻴﺐ آﺮد‬

‫آﻪ ﺗﻮ ﻃﻔﻠﻰ ﮔﻴﺮ اﻳﻦ ﻣﻰﺑﺎز ﻧﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺳﺤﺮ از ﺧﻮاب ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ‬

‫ﺁﺳﺘﻴﻦ و ﮔﺮدآﺎﻧﻬﺎ را ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎﻩ ﻣﺎ هﻤﻪ ﺻﺪق و وﻓﺎﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻰرﺳﺪ ﺁن هﻢ ز ﻣﺎﺳﺖ‬

‫اى دل ﺑﻰﺧﻮاب ﻣﺎ زﻳﻦ اﻳﻤﻨﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺣﺮس ﺑﺮ ﺑﺎم ﭼﻮﺑﻚ ﻣﻰزﻧﻴﻢ‬

‫ﮔﺮدآﺎن ﻣﺎ در اﻳﻦ ﻣﻄﺤﻦ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ از ﻏﻢ ﺧﻮد اﻧﺪك اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎذﻻ ﭼﻨﺪ اﻳﻦ ﺻﻼى ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﭘﻨﺪ آﻢ دﻩ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ دﻳﻮاﻧﻪ را‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ ﻋﺸﻮﻩى هﺠﺮان ﺷﻨﻮد‬

‫ﺁزﻣﻮدم ﭼﻨﺪ ﺧﻮاهﻢ ﺁزﻣﻮد‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻏﻴﺮ ﺷﻮرش و دﻳﻮاﻧﮕﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ رﻩ دورى و ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻰ اﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ ﺑﻨﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻢ اﻳﻦ زﻧﺠﻴﺮ را‬

‫آﻪ درﻳﺪم ﺳﻠﺴﻠﻪى ﺗﺪﺑﻴﺮ را‬

‫ﻏﻴﺮ ﺁن ﺟﻌﺪ ﻧﮕﺎر ﻣﻘﺒﻠﻢ‬

‫ﮔﺮ دو ﺻﺪ زﻧﺠﻴﺮ ﺁرى ﺑﮕﺴﻠﻢ‬

‫ﻋﺸﻖ و ﻧﺎﻣﻮس اى ﺑﺮادر راﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ در ﻧﺎﻣﻮس اى ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻪاﻳﺴﺖ‬

‫وﻗﺖ ﺁن ﺁﻣﺪ آﻪ ﻣﻦ ﻋﺮﻳﺎن ﺷﻮم‬

‫ﻧﻘﺶ ﺑﮕﺬارم ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﺎن ﺷﻮم‬

‫اى ﻋﺪوى ﺷﺮم و اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻴﺎ‬

‫آﻪ درﻳﺪم ﭘﺮدﻩى ﺷﺮم و ﺣﻴﺎ‬

‫اى ﺑﺒﺴﺘﻪ ﺧﻮاب ﺟﺎن از ﺟﺎدوﻳﻰ‬

‫ﺳﺨﺖ دل ﻳﺎرا آﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫هﻴﻦ ﮔﻠﻮى ﺻﺒﺮ ﮔﻴﺮ و ﻣﻰﻓﺸﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺧﻨﻚ ﮔﺮدد دل ﻋﺸﻖ اى ﺳﻮار‬

‫ﺗﺎ ﻧﺴﻮزم آﻰ ﺧﻨﻚ ﮔﺮدد دﻟﺶ‬

‫اى دل ﻣﺎ ﺧﺎﻧﺪان و ﻣﻨﺰﻟﺶ‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﺧﻮد را هﻤﻰﺳﻮزى ﺑﺴﻮز‬

‫آﻴﺴﺖ ﺁن آﺲ آﺎو ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻻ ﻳﺠﻮز‬

‫ﺧﻮش ﺑﺴﻮز اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ را اى ﺷﻴﺮ ﻣﺴﺖ‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﻋﺎﺷﻖ ﭼﻨﻴﻦ اوﻟﻴﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ ازﻳﻦ اﻳﻦ ﺳﻮز را ﻗﺒﻠﻪ آﻨﻢ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺷﻤﻌﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮزش روﺷﻨﻢ‬

‫ﺧﻮاب را ﺑﮕﺬار اﻣﺸﺐ اى ﭘﺪر‬

‫ﻳﻚ ﺷﺒﻰ ﺑﺮ آﻮى ﺑﻰﺧﻮاﺑﺎن ﮔﺬر‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻳﻨﻬﺎ را آﻪ ﻣﺠﻨﻮن ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﭘﺮواﻧﻪ ﺑﻪ وﺻﻠﺖ آﺸﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻳﻦ آﺸﺘﻰ ﺧﻠﻘﺎن ﻏﺮق ﻋﺸﻖ‬

‫اژدهﺎﻳﻰ ﮔﺸﺖ ﮔﻮﻳﻰ ﺣﻠﻖ ﻋﺸﻖ‬

‫‪٩٥٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اژدهﺎﻳﻰ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ دل رﺑﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ هﻤﭽﻮن آﻮﻩ را او آﻬﺮﺑﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ هﺮ ﻋﻄﺎر آﺎﮔﻪ ﺷﺪ از او‬

‫ﻃﺒﻠﻪهﺎ را رﻳﺨﺖ اﻧﺪر ﺁب ﺟﻮ‬

‫رو آﺰ اﻳﻦ ﺟﻮ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﻰ ﺗﺎ اﺑﺪ‬

‫ﻟﻢ ﻳﻜﻦ ﺣﻘﺎ ﻟﻪ آﻔﻮا اﺣﺪ‬

‫اى ﻣﺰور ﭼﺸﻢ ﺑﮕﺸﺎى و ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻳﻰ ﻣﻰﻧﺪاﻧﻢ ﺁن و اﻳﻦ‬

‫از وﺑﺎى زرق و ﻣﺤﺮوﻣﻰ ﺑﺮ ﺁ‬

‫در ﺟﻬﺎن ﺣﻰ و ﻗﻴﻮﻣﻰ در ﺁ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻢ هﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﺷﻮد‬

‫وﻳﻦ ﻧﺪاﻧﻤﻬﺎت ﻣﻰداﻧﻢ ﺑﻮد‬

‫ﺑﮕﺬر از ﻣﺴﺘﻰ و ﻣﺴﺘﻰ ﺑﺨﺶ ﺑﺎش‬

‫زﻳﻦ ﺗﻠﻮن ﻧﻘﻞ آﻦ در اﺳﺘﻮاش‬

‫ﭼﻨﺪ ﻧﺎزى ﺗﻮ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﺴﺘﻰ ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ هﺮ آﻮى ﭼﻨﺪان ﻣﺴﺖ هﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺮ ﺷﻮد ﺳﺮ ﻣﺴﺖ ﻳﺎر‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺁن ﻳﻚ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮار‬

‫اﻳﻦ ز ﺑﺴﻴﺎرى ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺧﻮارﻳﻰ‬

‫ﺧﻮار آﻪ ﺑﻮد ﺗﻦ ﭘﺮﺳﺘﻰ ﻧﺎرﻳﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺟﻬﺎن ﭘﺮ ﺷﺪ ز ﻧﻮر ﺁﻓﺘﺎب‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﺧﻮار ﺁن ﺗﻒ ﺧﻮش اﻟﺘﻬﺎب‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺧﺮام‬

‫ﭼﻮن آﻪ ارض اﻟﻠﱠﻪ واﺳﻊ ﺑﻮد و رام‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺘﻰ ﭼﻮ ﺑﺎز اﺷﻬﺐ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ از وى در زﻣﻴﻦ ﻗﺪس هﺴﺖ‬

‫رو ﺳﺮاﻓﻴﻠﻰ ﺷﻮ اﻧﺪر اﻣﺘﻴﺎز‬

‫در دﻣﻨﺪﻩى روح و ﻣﺴﺖ و ﻣﺴﺖ ﺳﺎز‬

‫ﻣﺴﺖ را ﭼﻮن دل ﻣﺰاح اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺷﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺪاﻧﻢ و ﺁن ﻧﺪاﻧﻢ ﭘﻴﺸﻪ ﺷﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺪاﻧﻢ و ﺁن ﻧﺪاﻧﻢ ﺑﻬﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﺁن آﻪ ﻣﻰداﻧﻴﻢ آﻴﺴﺖ‬

‫ﻧﻔﻰ ﺑﻬﺮ ﺛﺒﺖ ﺑﺎﺷﺪ در ﺳﺨﻦ‬

‫ﻧﻔﻰ ﺑﮕﺬار و ز ﺛﺒﺖ ﺁﻏﺎز آﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ و ﻧﻴﺴﺖ ﺁن هﻴﻦ واﮔﺬار‬

‫ﺁن آﻪ ﺁن هﺴﺖ اﺳﺖ ﺁن را ﭘﻴﺶ ﺁر‬

‫ﻧﻔﻰ ﺑﮕﺬار و هﻤﺎن هﺴﺘﻰ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ در ﺁﻣﻮز اى ﭘﺪر ز ﺁن ﺗﺮك ﻣﺴﺖ‬

‫اﺳﺘﺪﻋﺎى اﻣﻴﺮ ﺗﺮك ﻣﺨﻤﻮر ﻣﻄﺮب را ﺑﻪ وﻗﺖ ﺻﺒﻮح و ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ آﻪ ان ﷲ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺷﺮاﺑﺎ اﻋﺪﻩ ﻻوﻟﻴﺎﺋﻪ‬ ‫إذا ﺷﺮﺑﻮا ﺳﻜﺮوا و إذا ﺳﻜﺮوا ﻃﺎﺑﻮا‪ ،‬اﻟﻰ ﺁﺧﺮ اﻟﺤﺪﻳﺚ‬ ‫ﻣﻰ در ﺧﻢ اﺳﺮار ﺑﺪان ﻣﻰﺟﻮﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ هﺮ آﻪ ﻣﺠﺮد اﺳﺖ از ﺁن ﻣﻰ ﻧﻮﺷﺪ‬

‫ن‬ ‫ﺸ َﺮﺑُﻮ َ‬ ‫ن ا ْﻟَﺄﺑْﺮا َر َﻳ ْ‬ ‫ﻗﺎل اﻟﻠﱠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ِإ ﱠ‬

‫‪٩٥٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﻣﻰ آﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮرى ﺣﺮاﻣﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ ﻣﻰ ﻧﺨﻮرﻳﻢ ﺟﺰ ﺣﻼﻟﻰ‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ ﺗﺎ ز ﻧﻴﺴﺖ هﺴﺖ ﺷﻮى‬

‫وز ﺷﺮاب ﺧﺪاى ﻣﺴﺖ ﺷﻮى‬

‫اﻋﺠﻤﻰ ﺗﺮآﻰ ﺳﺤﺮ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫و ز ﺧﻤﺎر ﺧﻤﺮ ﻣﻄﺮب ﺧﻮاﻩ ﺷﺪ‬

‫ﻣﻄﺮب ﺟﺎن ﻣﻮﻧﺲ ﻣﺴﺘﺎن ﺑﻮد‬

‫ﻧﻘﻞ و ﻗﻮت و ﻗﻮت ﻣﺴﺖ ﺁن ﺑﻮد‬

‫ﻣﻄﺮب اﻳﺸﺎن را ﺳﻮى ﻣﺴﺘﻰ آﺸﻴﺪ‬

‫ﺑﺎز ﻣﺴﺘﻰ از دم ﻣﻄﺮب ﭼﺸﻴﺪ‬

‫ﺁن ﺷﺮاب ﺣﻖ ﺑﺪان ﻣﻄﺮب ﺑﺮد‬

‫وﻳﻦ ﺷﺮاب ﺗﻦ از اﻳﻦ ﻣﻄﺮب ﭼﺮد‬

‫هﺮ دو ﮔﺮ ﻳﻚ ﻧﺎم دارد در ﺳﺨﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺷﺘﺎن اﻳﻦ ﺣﺴﻦ ﺗﺎ ﺁن ﺣﺴﻦ‬

‫اﺷﺘﺒﺎهﻰ هﺴﺖ ﻟﻔﻈﻰ در ﺑﻴﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ ﺧﻮد آﻮ ﺁﺳﻤﺎن ﺗﺎ رﻳﺴﻤﺎن‬

‫اﺷﺘﺮاك ﻟﻔﻆ داﻳﻢ رﻩ زن اﺳﺖ‬

‫اﺷﺘﺮاك ﮔﺒﺮ و ﻣﻮﻣﻦ در ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺴﻤﻬﺎ ﭼﻮن آﻮزﻩهﺎى ﺑﺴﺘﻪ ﺳﺮ‬

‫ﺗﺎ آﻪ در هﺮ آﻮزﻩ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺁن ﻧﮕﺮ‬

‫آﻮزﻩى ﺁن ﺗﻦ ﭘﺮ از ﺁب ﺣﻴﺎت‬

‫آﻮزﻩى اﻳﻦ ﺗﻦ ﭘﺮ از زهﺮ ﻣﻤﺎت‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻈﺮوﻓﺶ ﻧﻈﺮ دارى ﺷﻬﻰ‬

‫ور ﺑﻪ ﻇﺮﻓﺶ ﺑﻨﮕﺮى ﺗﻮ ﮔﻤﺮهﻰ‬

‫ﻟﻔﻆ را ﻣﺎﻧﻨﺪﻩى اﻳﻦ ﺟﺴﻢ دان‬

‫ﻣﻌﻨﻴﺶ را در درون ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﺎن‬

‫دﻳﺪﻩى ﺗﻦ داﻳﻤﺎ ﺗﻦ ﺑﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫دﻳﺪﻩى ﺟﺎن ﺟﺎن ﭘﺮ ﻓﻦ ﺑﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ ز ﻧﻘﺶ ﻟﻔﻈﻬﺎى ﻣﺜﻨﻮى‬

‫ﺻﻮرﺗﻰ ﺿﺎل اﺳﺖ و هﺎدى ﻣﻌﻨﻮى‬

‫در ﻧﺒﻰ ﻓﺮﻣﻮد آﺎﻳﻦ ﻗﺮﺁن ز دل‬

‫هﺎدى ﺑﻌﻀﻰ و ﺑﻌﻀﻰ را ﻣﻀﻞ‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻠﱠﻪ ﭼﻮن آﻪ ﻋﺎرف ﮔﻔﺖ ﻣﻰ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻋﺎرف آﻰ ﺑﻮد ﻣﻌﺪوم ﺷﻰ‬

‫ﻓﻬﻢ ﺗﻮ ﭼﻮن ﺑﺎدﻩى ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻮد‬

‫آﻰ ﺗﺮا وهﻢ ﻣﻰ رﺣﻤﺎن ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ دو اﻧﺒﺎزﻧﺪ ﻣﻄﺮب ﺑﺎ ﺷﺮاب‬

‫اﻳﻦ ﺑﺪان و ﺁن ﺑﺪﻳﻦ ﺁرد ﺷﺘﺎب‬

‫ﭘﺮ ﺧﻤﺎران از دم ﻣﻄﺮب ﭼﺮﻧﺪ‬

‫ﻣﻄﺮﺑﺎﻧﺸﺎن ﺳﻮى ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﺁن ﺳﺮ ﻣﻴﺪان و اﻳﻦ ﭘﺎﻳﺎن اوﺳﺖ‬

‫دل ﺷﺪﻩ ﭼﻮن ﮔﻮى در ﭼﻮﮔﺎن اوﺳﺖ‬

‫در ﺳﺮ ﺁن ﭼﻪ هﺴﺖ ﮔﻮش ﺁن ﺟﺎ رود‬

‫در ﺳﺮ ار ﺻﻒ راﺳﺖ ﺁن ﺳﻮدا ﺷﻮد‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن اﻳﻦ دو ﺑﻪ ﺑﻰهﻮﺷﻰ روﻧﺪ‬

‫واﻟﺪ و ﻣﻮﻟﻮد ﺁن ﺟﺎ ﻳﻚ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﺮدﻧﺪ ﺁﺷﺘﻰ ﺷﺎدى و درد‬

‫ﻣﻄﺮﺑﺎن را ﺗﺮك ﻣﺎ ﺑﻴﺪار آﺮد‬

‫ﻣﻄﺮب ﺁﻏﺎزﻳﺪ ﺑﻴﺘﻰ ﺧﻮاﺑﻨﺎك‬

‫آﻪ اﻧﻠﻨﻰ اﻟﻜﺎس ﻳﺎ ﻣﻦ ﻻ اراك‬

‫‪٩٥٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫أﻧﺖ وﺟﻬﻰ ﻻ ﻋﺠﺐ ان ﻻ اراﻩ‬

‫ﻏﺎﻳﻪ اﻟﻘﺮب ﺣﺠﺎب اﻻﺷﺘﺒﺎﻩ‬

‫أﻧﺖ ﻋﻘﻠﻰ ﻻ ﻋﺠﺐ ان ﻟﻢ ارك‬

‫ﻣﻦ وﻓﻮر اﻻﻟﺘﺒﺎس اﻟﻤﺸﺘﺒﻚ‬

‫ﺟﺌﺖ اﻗﺮب أﻧﺖ ﻣﻦ ﺣﺒﻞ اﻟﻮرﻳﺪ‬

‫آﻢ اﻗﻞ ﻳﺎ ﻳﺎ ﻧﺪاء ﻟﻠﺒﻌﻴﺪ‬

‫ﺑﻞ اﻏﺎﻟﻄﻬﻢ أﻧﺎدي ﻓﻰ اﻟﻘﻔﺎر‬

‫آﻰ اآﺘﻢ ﻣﻦ ﻣﻌﻰ ﻣﻤﻦ اﻏﺎر‬

‫در ﺁﻣﺪن ﺿﺮﻳﺮ در ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم و ﮔﺮﻳﺨﺘﻦ ﻋﺎﻳﺸﻪ از ﭘﻴﺶ ﺿﺮﻳﺮ و ﮔﻔﺘﻦ رﺳﻮل ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫آﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﺮﻳﺰى او ﺗﺮا ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬و ﺟﻮاب دادن ﻋﺎﻳﺸﻪ رﺳﻮل را ﺻﻠﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ و ﺁﻟﻪ و ﺳﻠﻢ‬ ‫اﻧﺪر ﺁﻣﺪ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺿﺮﻳﺮ‬

‫آﺎى ﻧﻮا ﺑﺨﺶ ﺗﻨﻮر هﺮ ﺧﻤﻴﺮ‬

‫اى ﺗﻮ ﻣﻴﺮ ﺁب و ﻣﻦ ﻣﺴﺘﺴﻘﻰام‬

‫ﻣﺴﺘﻐﺎث اﻟﻤﺴﺘﻐﺎث اى ﺳﺎﻗﻰام‬

‫ﭼﻮن در ﺁﻣﺪ ﺁن ﺿﺮﻳﺮ از در ﺷﺘﺎب‬

‫ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ ﺑﻬﺮ اﺣﺘﺠﺎب‬

‫ز اﻧﻜﻪ واﻗﻒ ﺑﻮد ﺁن ﺧﺎﺗﻮن ﭘﺎك‬

‫از ﻏﻴﻮرى رﺳﻮل رﺷﻜﻨﺎك‬

‫هﺮ آﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮ ﺑﻮد رﺷﻜﺶ ﻓﺰون‬

‫ز اﻧﻜﻪ رﺷﻚ از ﻧﺎز ﺧﻴﺰد ﻳﺎ ﺑﻨﻮن‬

‫ﮔﻨﺪﻩ ﭘﻴﺮان ﺷﻮى را ﻗﻤﺎ دهﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ از زﺷﺘﻰ و ﭘﻴﺮى ﺁﮔﻬﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻤﺎل اﺣﻤﺪى در هﺮ دو آﻮن‬

‫آﻰ ﺑﺪﻩﺳﺖ اى ﻓﺮ ﻳﺰداﻧﻴﺶ ﻋﻮن‬

‫ﻧﺎزهﺎى هﺮ دو آﻮن او را رﺳﺪ‬

‫ﻏﻴﺮت ﺁن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺻﺪ ﺗﻮ را رﺳﺪ‬

‫آﻪ در اﻓﮕﻨﺪم ﺑﻪ آﻴﻮان ﮔﻮى را‬

‫در آﺸﻴﺪ اى اﺧﺘﺮان هﻰ روى را‬

‫در ﺷﻌﺎع ﺑﻰﻧﻈﻴﺮم ﻻ ﺷﻮﻳﺪ‬

‫ور ﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﻧﻮر ﻣﻦ رﺳﻮا ﺷﻮﻳﺪ‬

‫از آﺮم ﻣﻦ هﺮ ﺷﺒﻰ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﻮم‬

‫آﻰ روم اﻻ ﻧﻤﺎﻳﻢ آﻪ روم‬

‫ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻰﻣﻦ ﺷﺒﻰ ﺧﻔﺎشوار‬

‫ﭘﺮ زﻧﺎن ﭘﺮﻳﺪ ﮔﺮد اﻳﻦ ﻣﻄﺎر‬

‫هﻤﭽﻮ ﻃﺎوﺳﺎن ﭘﺮى ﻋﺮﺿﻪ آﻨﻴﺪ‬

‫ﺑﺎز ﻣﺴﺖ و ﺳﺮآﺶ و ﻣﻌﺠﺐ ﺷﻮﻳﺪ‬

‫ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﺁن ﭘﺎى ﺧﻮد را زﺷﺖ ﺳﺎز‬

‫هﻤﭽﻮ ﭼﺎرق آﺎو ﺑﻮد ﺷﻤﻊ اﻳﺎز‬

‫رو ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﻬﺮ ﮔﻮﺷﻤﺎل‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدﻳﺪ از ﻣﻨﻰ ز اهﻞ ﺷﻤﺎل‬

‫ﺗﺮك ﺁن آﻦ آﻪ دراز اﺳﺖ ﺁن ﺳﺨﻦ‬

‫ﻧﻬﻰ آﺮدﺳﺖ از درازى اﻣﺮ آﻦ‬

‫‪٩٥٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻣﺘﺤﺎن آﺮدن ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻋﺎﻳﺸﻪ را آﻪ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﺷﻮى ﭘﻨﻬﺎن ﻣﺸﻮ آﻪ اﻋﻤﻰ ﺗﺮا ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﺪﻳﺪ‬ ‫ﺁﻳﺪ آﻪ ﻋﺎﻳﺸﻪ از ﺿﻤﻴﺮ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم واﻗﻒ هﺴﺖ ﻳﺎ ﺧﻮد ﻣﻘﻠﺪ ﮔﻔﺖ ﻇﺎهﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮاى اﻣﺘﺤﺎن‬

‫او ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﺪ ﺗﺮا آﻢ ﺷﻮ ﻧﻬﺎن‬

‫آﺮد اﺷﺎرت ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎ‬

‫او ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻣﻦ هﻤﻰﺑﻴﻨﻢ و را‬

‫ﻏﻴﺮت ﻋﻘﻞ اﺳﺖ ﺑﺮ ﺧﻮﺑﻰ روح‬

‫ﭘﺮ ز ﺗﺸﺒﻴﻬﺎت و ﺗﻤﺜﻴﻞ اﻳﻦ ﻧﺼﻮح‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻨﻬﺎﻧﻴﻰ آﺎﻳﻦ روح راﺳﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﺮ وى اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ رﺷﻜﻴﻦ ﭼﺮاﺳﺖ‬

‫از آﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰآﻨﻰ اى رﺷﻚ ﺧﻮ‬

‫ﺁن آﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩﺳﺖ ﻧﻮرش روى او‬

‫ﻣﻰرود ﺑﻰروى ﭘﻮش اﻳﻦ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻓﺮط ﻧﻮر اوﺳﺖ روﻳﺶ را ﻧﻘﺎب‬

‫از آﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰآﻨﻰ اى رﺷﻚور‬

‫آﺎﻓﺘﺎب از وى ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﺪ اﺛﺮ‬

‫رﺷﻚ از ﺁن اﻓﺰوﻧﺘﺮ اﺳﺖ اﻧﺪر ﺗﻨﻢ‬

‫آﺰ ﺧﻮدش ﺧﻮاهﻢ آﻪ هﻢ ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻢ‬

‫ز ﺁﺗﺶ رﺷﻚ ﮔﺮان ﺁهﻨﮓ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎد و ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش ﺧﻮد در ﺟﻨﮓ ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ رﺷﻜﻴﺴﺘﺖ اى ﺟﺎن و دل‬

‫ﭘﺲ دهﺎن ﺑﺮ ﺑﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻦ را ﺑﻬﻞ‬

‫ﺗﺮﺳﻢ ار ﺧﺎﻣﺶ آﻨﻢ ﺁن ﺁﻓﺘﺎب‬

‫از ﺳﻮى دﻳﮕﺮ ﺑﺪراﻧﺪ ﺣﺠﺎب‬

‫در ﺧﻤﻮﺷﻰ ﮔﻔﺖ ﻣﺎ اﻇﻬﺮ ﺷﻮد‬

‫آﻪ ز ﻣﻨﻊ ﺁن ﻣﻴﻞ اﻓﺰونﺗﺮ ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺑﻐﺮد ﺑﺤﺮ ﻏﺮﻩش آﻒ ﺷﻮد‬

‫ﺟﻮش اﺣﺒﺒﺖ ﺑﺎن اﻋﺮف ﺷﻮد‬

‫ﺣﺮف ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺴﺘﻦ ﺁن روزن اﺳﺖ‬

‫ﻋﻴﻦ اﻇﻬﺎر ﺳﺨﻦ ﭘﻮﺷﻴﺪن اﺳﺖ‬

‫ﺑﻠﺒﻼﻧﻪ ﻧﻌﺮﻩ زن در روى ﮔﻞ‬

‫ﺗﺎ آﻨﻰ ﻣﺸﻐﻮﻟﺸﺎن از ﺑﻮى ﮔﻞ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻞ ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺮدد ﮔﻮﺷﺸﺎن‬

‫ﺳﻮى روى ﮔﻞ ﻧﭙﺮد هﻮﺷﺸﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ آﺎو ﺑﺲ روﺷﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ هﺮ دﻟﻴﻠﻰ رﻩ زﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﻣﻄﺮب آﻪ در ﺑﺰم اﻣﻴﺮ ﺗﺮك اﻳﻦ ﻏﺰل ﺁﻏﺎز آﺮد‬ ‫ﮔﻠﻰ ﻳﺎ ﺳﻮﺳﻨﻰ ﻳﺎ ﺳﺮو ﻳﺎ ﻣﺎهﻰ ﻧﻤﻰداﻧﻢ‬

‫از اﻳﻦ ﺁﺷﻔﺘﻪى ﺑﻰدل ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ ﻧﻤﻰداﻧﻢ‬

‫و ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زدن ﺗﺮك آﻪ ﺁن ﺑﮕﻮ آﻪ ﻣﻰداﻧﻰ و ﺟﻮاب ﻣﻄﺮب اﻣﻴﺮ را‬ ‫ﻣﻄﺮب ﺁﻏﺎزﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﺗﺮك ﻣﺴﺖ‬

‫در ﺣﺠﺎب ﻧﻐﻤﻪ اﺳﺮار َأ ﻟﺴﺖ‬

‫‪٩٦٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ ﻧﺪاﻧﻢ آﻪ ﺗﻮ ﻣﺎهﻰ ﻳﺎ وﺛﻦ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺪاﻧﻢ ﺗﺎ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ ز ﻣﻦ‬

‫ﻣﻰﻧﺪاﻧﻢ آﻪ ﭼﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺁرﻣﺖ‬

‫ﺗﻦ زﻧﻢ ﻳﺎ در ﻋﺒﺎرت ﺁرﻣﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻋﺠﺐ آﻪ ﻧﻴﺴﺘﻰ از ﻣﻦ ﺟﺪا‬

‫ﻣﻰﻧﺪاﻧﻢ ﻣﻦ آﺠﺎﻳﻢ ﺗﻮ آﺠﺎ‬

‫ﻣﻰﻧﺪاﻧﻢ آﻪ ﻣﺮا ﭼﻮن ﻣﻰآﺸﻰ‬

‫ﮔﺎﻩ در ﺑﺮ ﮔﺎﻩ در ﺧﻮن ﻣﻰآﺸﻰ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻟﺐ در ﻧﺪاﻧﻢ ﺑﺎز آﺮد‬

‫ﻣﻰﻧﺪاﻧﻢ ﻣﻰﻧﺪاﻧﻢ ﺳﺎز آﺮد‬

‫ﭼﻮن ز ﺣﺪ ﺷﺪ ﻣﻰﻧﺪاﻧﻢ از ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺗﺮك ﻣﺎ را زﻳﻦ ﺣﺮارﻩ دل ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ ﺁن ﺗﺮك و دﺑﻮﺳﻰ آﺸﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻄﺮب رﺳﻴﺪ‬

‫ﮔﺮز را ﺑﮕﺮﻓﺖ ﺳﺮهﻨﮕﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﻣﻄﺮب آﺸﻰ اﻳﻦ دم ﺑﺪ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺗﻜﺮار ﺑﻰﺣﺪ و ﻣﺮش‬

‫آﻮﻓﺖ ﻃﺒﻌﻢ را ﺑﻜﻮﺑﻢ ﻣﻦ ﺳﺮش‬

‫ﻗﻠﺘﺒﺎﻧﺎ ﻣﻰﻧﺪاﻧﻰ ﮔﻪ ﻣﺨﻮر‬

‫ور هﻤﻰداﻧﻰ ﺑﺰن ﻣﻘﺼﻮد ﺑﺮ‬

‫ﺁن ﺑﮕﻮ اى ﮔﻴﺞ آﻪ ﻣﻰداﻧﻰاش‬

‫ﻣﻰﻧﺪاﻧﻢ ﻣﻰﻧﺪاﻧﻢ در ﻣﻜﺶ‬

‫ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﻢ آﺰ آﺠﺎﻳﻰ هﻰ ﻣﺮى‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﻧﻪ ز ﺑﻠﺦ و ﻧﻪ از هﺮى‬

‫ﻧﻪ ز ﺑﻐﺪاد و ﻧﻪ ﻣﻮﺻﻞ ﻧﻪ ﻃﺮاز‬

‫در آﺸﻰ در ﻧﻰ و ﻧﻰ راﻩ دراز‬

‫ﺧﻮد ﺑﮕﻮ ﻣﻦ از آﺠﺎﻳﻢ ﺑﺎز رﻩ‬

‫هﺴﺖ ﺗﻨﻘﻴﺢ ﻣﻨﺎط اﻳﻦ ﺟﺎﻳﮕﻪ‬

‫ﻳﺎ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪم ﭼﻪ ﺧﻮردى ﻧﺎﺷﺘﺎب‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﻧﻪ ﺷﺮاب و ﻧﻪ آﺒﺎب‬

‫ﻧﻪ ﻗﺪﻳﺪ و ﻧﻪ ﺛﺮﻳﺪ و ﻧﻪ ﻋﺪس‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺧﻮردى ﺁن ﺑﮕﻮ ﺗﻨﻬﺎ و ﺑﺲ‬

‫ﺳﺨﻦ ﺧﺎﻳﻰ دراز از ﺑﻬﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻄﺮب ز اﻧﻜﻪ ﻣﻘﺼﻮدم ﺧﻔﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰرﻣﺪ اﺛﺒﺎت ﭘﻴﺶ از ﻧﻔﻰ ﺗﻮ‬

‫ﻧﻔﻰ آﺮدم ﺗﺎ ﺑﺮى ز اﺛﺒﺎت ﺑﻮ‬

‫در ﻧﻮا ﺁرم ﺑﻪ ﻧﻔﻰ اﻳﻦ ﺳﺎز را‬

‫ﭼﻮن ﺑﻤﻴﺮى ﻣﺮگ ﮔﻮﻳﺪ راز را‬

‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﻮﻟﻪ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﻮﺗﻮا ﻗﺒﻞ ان ﺗﻤﻮﺗﻮا‪" :‬ﺑﻤﻴﺮ اى دوﺳﺖ ﭘﻴﺶ از ﻣﺮگ اﮔﺮ ﻣﻰزﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮاهﻰ آﻪ‬ ‫ادرﻳﺲ از ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮدن ﺑﻬﺸﺘﻰ ﮔﺸﺖ ﭘﻴﺶ از ﻣﺎ"‬ ‫ﺟﺎن ﺑﺴﻰ آﻨﺪى و اﻧﺪر ﭘﺮدﻩاى‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺮدن اﺻﻞ ﺑﺪ ﻧﺎوردﻩاى‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﻴﺮى ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺎن آﻨﺪن ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﻰآﻤﺎل ﻧﺮدﺑﺎن ﻧﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺑﺎم‬

‫ﭼﻮن ز ﺻﺪ ﭘﺎﻳﻪ دو ﭘﺎﻳﻪ آﻢ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎم را آﻮﺷﻨﺪﻩ ﻧﺎﻣﺤﺮم ﺑﻮد‬

‫‪٩٦١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن رﺳﻦ ﻳﻚ ﮔﺰ ز ﺻﺪ ﮔﺰ آﻢ ﺑﻮد‬

‫ﺁب اﻧﺪر دﻟﻮ از ﭼﻪ آﻰ رود‬

‫ﻏﺮق اﻳﻦ آﺸﺘﻰ ﻧﻴﺎﺑﻰ اى اﻣﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻨﻨﻬﻰ اﻧﺪر او ﻣﻦ اﻻﺧﻴﺮ‬

‫ﻣﻦ ﺁﺧﺮ اﺻﻞ دان آﺎو ﻃﺎرق اﺳﺖ‬

‫آﺸﺘﻰ وﺳﻮاس و ﻏﻰ را ﻏﺎرق اﺳﺖ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﮔﻨﺒﺪ ازرق ﺷﻮد‬

‫آﺸﺘﻰ هﺶ ﭼﻮن آﻪ ﻣﺴﺘﻐﺮق ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺮدى ﮔﺸﺖ ﺟﺎن آﻨﺪن دراز‬

‫ﻣﺎت ﺷﻮ در ﺻﺒﺢ اى ﺷﻤﻊ ﻃﺮاز‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺸﺘﻨﺪ اﺧﺘﺮان ﻣﺎ ﻧﻬﺎن‬

‫دان آﻪ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮز ﺑﺮ ﺧﻮد زن ﻣﻨﻰ در هﻢ ﺷﻜﻦ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﭘﻨﺒﻪى ﮔﻮش ﺁﻣﺪ ﭼﺸﻢ ﺗﻦ‬

‫ﮔﺮز ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻰزﻧﻰ ﺧﻮد اى دﻧﻰ‬

‫ﻋﻜﺲ ﺗﺴﺖ اﻧﺪر ﻓﻌﺎﻟﻢ اﻳﻦ ﻣﻨﻰ‬

‫ﻋﻜﺲ ﺧﻮد در ﺻﻮرت ﻣﻦ دﻳﺪﻩاى‬

‫در ﻗﺘﺎل ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﺟﻮﺷﻴﺪﻩاى‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن ﺷﻴﺮى آﻪ در ﭼﻪ ﺷﺪ ﻓﺮو‬

‫ﻋﻜﺲ ﺧﻮد را ﺧﺼﻢ ﺧﻮد ﭘﻨﺪاﺷﺖ او‬

‫ﻧﻔﻰ ﺿﺪ هﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻰﺷﻜﻰ‬

‫ﺗﺎ ز ﺿﺪ ﺿﺪ را ﺑﺪاﻧﻰ اﻧﺪآﻰ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن ﺟﺰ ﻧﻔﻰ ﺿﺪ اﻋﻼم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻧﺸﺎت دﻣﻰ ﺑﻰدام ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻰﺣﺠﺎﺑﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺁن اى ذو ﻟﺒﺎب‬

‫ﻣﺮگ را ﺑﮕﺰﻳﻦ و ﺑﺮدر ﺁن ﺣﺠﺎب‬

‫ﻧﻪ ﭼﻨﺎن ﻣﺮﮔﻰ آﻪ در ﮔﻮرى روى‬

‫ﻣﺮگ ﺗﺒﺪﻳﻠﻰ آﻪ در ﻧﻮرى روى‬

‫ﻣﺮد ﺑﺎﻟﻎ ﮔﺸﺖ ﺁن ﺑﭽﮕﻰ ﺑﻤﺮد‬

‫روﻣﻴﻰ ﺷﺪ ﺻﺒﻐﺖ زﻧﮕﻰ ﺳﺘﺮد‬

‫ﺧﺎك زر ﺷﺪ هﻴﺎت ﺧﺎآﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻏﻢ ﻓﺮح ﺷﺪ ﺧﺎر ﻏﻤﻨﺎآﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ زﻳﻦ ﮔﻔﺖ آﺎى اﺳﺮار ﺟﻮ‬

‫ﻣﺮدﻩ را ﺧﻮاهﻰ آﻪ ﺑﻴﻨﻰ زﻧﺪﻩ ﺗﻮ‬

‫ﻣﻰرود ﭼﻮن زﻧﺪﮔﺎن ﺑﺮ ﺧﺎآﺪان‬

‫ﻣﺮدﻩ و ﺟﺎﻧﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺟﺎﻧﺶ را اﻳﻦ دم ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﺴﻜﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮد روح او را ﻧﻘﻞ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﭘﻴﺶ از ﻣﺮگ او آﺮدﺳﺖ ﻧﻘﻞ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﺮدن ﻓﻬﻢ ﺁﻳﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ‬

‫ﻧﻘﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﭼﻮ ﻧﻘﻞ ﺟﺎن ﻋﺎم‬

‫هﻤﭽﻮ ﻧﻘﻠﻰ از ﻣﻘﺎﻣﻰ ﺗﺎ ﻣﻘﺎم‬

‫هﺮ آﻪ ﺧﻮاهﺪ آﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﻣﺮدﻩاى را ﻣﻰرود ﻇﺎهﺮ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﻣﺮ اﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺗﻘﻰ را ﮔﻮ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺷﺪ ز ﺻﺪﻳﻘﻰ اﻣﻴﺮ اﻟﻤﺤﺸﺮﻳﻦ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻧﺸﺎت ﻧﮕﺮ ﺻﺪﻳﻖ را‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺸﺮ اﻓﺰون آﻨﻰ ﺗﺼﺪﻳﻖ را‬

‫ﭘﺲ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﺪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻮد ﻧﻘﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺣﻞ ﺷﺪ در ﻓﻨﺎى ﺣﻞ و ﻋﻘﺪ‬

‫‪٩٦٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫زادﻩى ﺛﺎﻧﻰ اﺳﺖ اﺣﻤﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺻﺪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻮد او اﻧﺪر ﻋﻴﺎن‬

‫زو ﻗﻴﺎﻣﺖ را هﻤﻰﭘﺮﺳﻴﺪﻩاﻧﺪ‬

‫اى ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ راﻩ ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ زﺑﺎن ﺣﺎل ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ ﺑﺴﻰ‬

‫آﻪ ز ﻣﺤﺸﺮ ﺣﺸﺮ را ﭘﺮﺳﺪ آﺴﻰ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﮔﻔﺖ ﺁن رﺳﻮل ﺧﻮش ﭘﻴﺎم‬

‫رﻣﺰ ﻣﻮﺗﻮا ﻗﺒﻞ ﻣﻮت ﻳﺎ آﺮام‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﻣﺮدﻩام ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻣﻮت‬

‫ز ﺁن ﻃﺮف ﺁوردﻩام اﻳﻦ ﺻﻴﺖ و ﺻﻮت‬

‫ﭘﺲ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺷﻮ ﻗﻴﺎﻣﺖ را ﺑﺒﻴﻦ‬

‫دﻳﺪن هﺮ ﭼﻴﺰ را ﺷﺮط اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدى او ﻧﺪاﻧﻰاش ﺗﻤﺎم‬

‫ﺧﻮاﻩ ﺁن اﻧﻮار ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻇﻼم‬

‫ﻋﻘﻞ ﮔﺮدى ﻋﻘﻞ را داﻧﻰ آﻤﺎل‬

‫ﻋﺸﻖ ﮔﺮدى ﻋﺸﻖ را داﻧﻰ ذﺑﺎل‬

‫ﮔﻔﺘﻤﻰ ﺑﺮهﺎن اﻳﻦ دﻋﻮى ﻣﺒﻴﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪى ادراك اﻧﺪر ﺧﻮرد اﻳﻦ‬

‫هﺴﺖ اﻧﺠﻴﺮ اﻳﻦ ﻃﺮف ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮار‬

‫ﮔﺮ رﺳﺪ ﻣﺮﻏﻰ ﻗﻨﻖ اﻧﺠﻴﺮ ﺧﻮار‬

‫در هﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ اﮔﺮ ﻣﺮد و زﻧﻨﺪ‬

‫دمﺑﻪدم در ﻧﺰع و اﻧﺪر ﻣﺮدﻧﻨﺪ‬

‫ﺁن ﺳﺨﻨﺸﺎن را وﺻﻴﺘﻬﺎ ﺷﻤﺮ‬

‫آﻪ ﭘﺪر ﮔﻮﻳﺪ در ﺁن دم ﺑﺎ ﭘﺴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮوﻳﺪ ﻋﺒﺮت و رﺣﻤﺖ ﺑﺪﻳﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﺮد ﺑﻴﺦ ﺑﻐﺾ و رﺷﻚ و آﻴﻦ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪان ﻧﻴﺖ ﻧﮕﺮ در اﻗﺮﺑﺎ‬

‫ﺗﺎ ز ﻧﺰع او ﺑﺴﻮزد دل ﺗﺮا‬

‫آﻞ ﺁت ﺁت ﺁن را ﻧﻘﺪ دان‬

‫دوﺳﺖ را در ﻧﺰع و اﻧﺪر ﻓﻘﺪ دان‬

‫ور ﻏﺮﺿﻬﺎ زﻳﻦ ﻧﻈﺮ ﮔﺮدد ﺣﺠﺎب‬

‫اﻳﻦ ﻏﺮﺿﻬﺎ را ﺑﺮون اﻓﻜﻦ ز ﺟﻴﺐ‬

‫ور ﻧﻴﺎرى ﺧﺸﻚ ﺑﺮ ﻋﺠﺰى ﻣﻪاﻳﺴﺖ‬

‫دان آﻪ ﺑﺎ ﻋﺎﺟﺰ ﮔﺰﻳﺪﻩ ﻣﻌﺠﺰى اﺳﺖ‬

‫ﻋﺠﺰ زﻧﺠﻴﺮى اﺳﺖ زﻧﺠﻴﺮت ﻧﻬﺎد‬

‫ﭼﺸﻢ در زﻧﺠﻴﺮ ﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺸﺎد‬

‫ﭘﺲ ﺗﻀﺮع آﻦ آﻪ اى هﺎدى زﻳﺴﺖ‬

‫ﺑﺎز ﺑﻮدم ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺸﺘﻢ اﻳﻦ ز ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺳﺨﺖﺗﺮ اﻓﺸﺮدﻩام در ﺷﺮ ﻗﺪم‬

‫آﻪ ﻟﻔﻰ ﺧﺴﺮم ز ﻗﻬﺮت دمﺑﻪدم‬

‫از ﻧﺼﻴﺤﺘﻬﺎى ﺗﻮ آﺮ ﺑﻮدﻩام‬

‫ﺑﺖ ﺷﻜﻦ دﻋﻮى ﺑﺘﮕﺮ ﺑﻮدﻩام‬

‫ﻳﺎد ﺻﻨﻌﺖ ﻓﺮضﺗﺮ ﻳﺎ ﻳﺎد ﻣﺮگ‬

‫ﻣﺮگ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺰان ﺗﻮ اﺻﻞ ﺑﺮگ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ اﻳﻦ ﻣﺮگ ﻃﺒﻠﻚ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﮔﻮش ﺗﻮ ﺑﻰﮔﺎﻩ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ اﻧﺪر ﻧﺰع از ﺟﺎن ﺁﻩ ﻣﺮگ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن آﺮدت ز ﺧﻮد ﺁﮔﺎﻩ ﻣﺮگ‬

‫اﻳﻦ ﮔﻠﻮى ﻣﺮگ از ﻧﻌﺮﻩ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻃﺒﻞ او ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ از ﺿﺮب ﺷﮕﻔﺖ‬

‫‪٩٦٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در دﻗﺎﻳﻖ ﺧﻮﻳﺶ را درﺑﺎﻓﺘﻰ‬

‫رﻣﺰ ﻣﺮدن اﻳﻦ زﻣﺎن درﻳﺎﻓﺘﻰ‬

‫روز ﻋﺎﺷﻮرا هﻤﻪ اهﻞ ﺣﻠﺐ‬

‫ﺑﺎب اﻧﻄﺎآﻴﻪ اﻧﺪر ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫ﮔﺮد ﺁﻳﺪ ﻣﺮد و زن ﺟﻤﻌﻰ ﻋﻈﻴﻢ‬

‫ﻣﺎﺗﻢ ﺁن ﺧﺎﻧﺪان دارد ﻣﻘﻴﻢ‬

‫ﻧﺎﻟﻪ و ﻧﻮﺣﻪ آﻨﺪ اﻧﺪر ﺑﻜﺎ‬

‫ﺷﻴﻌﻪ ﻋﺎﺷﻮرا ﺑﺮاى آﺮﺑﻼ‬

‫ﺑﺸﻤﺮﻧﺪ ﺁن ﻇﻠﻤﻬﺎ و اﻣﺘﺤﺎن‬

‫آﺰ ﻳﺰﻳﺪ و ﺷﻤﺮ دﻳﺪ ﺁن ﺧﺎﻧﺪان‬

‫ﻧﻌﺮﻩهﺎﺷﺎن ﻣﻰرود در وﻳﻞ و وﺷﺖ‬

‫ﭘﺮ هﻤﻰﮔﺮدد هﻤﻪ ﺻﺤﺮا و دﺷﺖ‬

‫ﻳﻚ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﺷﺎﻋﺮى از رﻩ رﺳﻴﺪ‬

‫روز ﻋﺎﺷﻮرا و ﺁن اﻓﻐﺎن ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﺷﻬﺮ را ﺑﮕﺬاﺷﺖ و ﺁن ﺳﻮ راى آﺮد‬

‫ﻗﺼﺪ ﺟﺴﺘﺠﻮى ﺁن هﻴﻬﺎى آﺮد‬

‫ﭘﺮس ﭘﺮﺳﺎن ﻣﻰﺷﺪ اﻧﺪر اﻓﺘﻘﺎد‬

‫ﭼﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﻏﻢ ﺑﺮ آﻪ اﻳﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﻓﺘﺎد‬

‫اﻳﻦ رﺋﻴﺲ زﻓﺖ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺑﻤﺮد‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺠﻤﻊ ﻧﺒﺎﺷﺪ آﺎر ﺧﺮد‬

‫ﻧﺎم او و اﻟﻘﺎب او ﺷﺮﺣﻢ دهﻴﺪ‬

‫آﻪ ﻏﺮﻳﺒﻢ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ اهﻞ دهﻴﺪ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﻧﺎم و ﭘﻴﺸﻪ و اوﺻﺎف او‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﺮﺛﻴﻪ ز اﻟﻄﺎف او‬

‫ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺳﺎزم آﻪ ﻣﺮد ﺷﺎﻋﺮم‬

‫ﺗﺎ از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮگ و ﻻﻟﻨﮕﻰ ﺑﺮم‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﺶ آﻪ هﻰ دﻳﻮاﻧﻪاى‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪاى ﺷﻴﻌﻪ ﻋﺪوى ﺧﺎﻧﻪاى‬

‫روز ﻋﺎﺷﻮرا ﻧﻤﻰداﻧﻰ آﻪ هﺴﺖ‬

‫ﻣﺎﺗﻢ ﺟﺎﻧﻰ آﻪ از ﻗﺮﻧﻰ ﺑﻪ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻮﻣﻦ آﻰ ﺑﻮد اﻳﻦ ﻏﺼﻪ ﺧﻮار‬

‫ﻗﺪر ﻋﺸﻖ ﮔﻮش ﻋﺸﻖ ﮔﻮﺷﻮار‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻮﻣﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﺁن ﭘﺎك روح‬

‫ﺷﻬﺮﻩﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ز ﺻﺪ ﻃﻮﻓﺎن ﻧﻮح‬

‫ﻧﻜﺘﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺁن ﺷﺎﻋﺮ ﺟﻬﺖ ﻃﻌﻦ ﺷﻴﻌﻪى ﺣﻠﺐ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺁرى ﻟﻴﻚ آﻮ دور ﻳﺰﻳﺪ‬

‫آﻰ ﺑﺪﻩﺳﺖ اﻳﻦ ﻏﻢ ﭼﻪ دﻳﺮ اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ آﻮران ﺁن ﺧﺴﺎرت را ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻮش آﺮان ﺁن ﺣﻜﺎﻳﺖ را ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻩﺳﺘﻴﺪ ﺗﺎ اآﻨﻮن ﺷﻤﺎ‬

‫آﻪ آﻨﻮن ﺟﺎﻣﻪ درﻳﺪﻳﺖ از ﻋﺰا‬

‫ﭘﺲ ﻋﺰا ﺑﺮ ﺧﻮد آﻨﻴﺪ اى ﺧﻔﺘﮕﺎن‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﺪ ﻣﺮﮔﻰ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺧﻮاب ﮔﺮان‬

‫روح ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ز زﻧﺪاﻧﻰ ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ ﭼﻪ دْراﻧﻴﻢ و ﭼﻮن ﺧﺎﻳﻴﻢ دﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﻳﺸﺎن ﺧﺴﺮو دﻳﻦ ﺑﻮدﻩاﻧﺪ‬

‫وﻗﺖ ﺷﺎدى ﺷﺪ ﭼﻮ ﺑﺸﻜﺴﺘﻨﺪ ﺑﻨﺪ‬

‫‪٩٦٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﻮى ﺷﺎدُروان دوﻟﺖ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫آﻨﺪﻩ و زﻧﺠﻴﺮ را اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬

‫روز ﻣﻠﻚ اﺳﺖ و ﮔﺶ و ﺷﺎهﻨﺸﻬﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﻳﻚ ذرﻩ از اﻳﺸﺎن ﺁﮔﻬﻰ‬

‫ور ﻧﻪاى ﺁﮔﻪ ﺑﺮو ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮى‬

‫ز اﻧﻜﻪ در اﻧﻜﺎر ﻧﻘﻞ و ﻣﺤﺸﺮى‬

‫ﺑﺮ دل و دﻳﻦ ﺧﺮاﺑﺖ ﻧﻮﺣﻪ آﻦ‬

‫آﻪ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﺪ ﺟﺰ اﻳﻦ ﺧﺎك آﻬﻦ‬

‫ور هﻤﻰﺑﻴﻨﺪ ﭼﺮا ﻧﺒﻮد دﻟﻴﻞ‬

‫ﭘﺸﺖ دار و ﺟﺎن ﺳﭙﺎر و ﭼﺸﻢ ﺳﻴﺮ‬

‫در رﺧﺖ آﻮ از ﻣﻰ دﻳﻦ ﻓﺮﺧﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪﻳﺪى ﺑﺤﺮ آﻮ آﻒ ﺳﺨﻰ‬

‫ﺁن آﻪ ﺟﻮ دﻳﺪ ﺁب را ﻧﻜﻨﺪ درﻳﻎ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺁن آﺎو دﻳﺪ ﺁن درﻳﺎ و ﻣﻴﻎ‬

‫ﺗﻤﺜﻴﻞ ﻣﺮد ﺣﺮﻳﺺ ﻧﺎﺑﻴﻨﻨﺪﻩ رزاﻗﻰ ﺣﻖ را و ﺧﺰاﻳﻦ رﺣﻤﺖ او را ﺑﻪ ﻣﻮرى آﻪ در ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﺑﺰرگ ﺑﺎ داﻧﻪى‬ ‫ﮔﻨﺪم ﻣﻰآﻮﺷﺪ و ﻣﻰﺟﻮﺷﺪ و ﻣﻰﻟﺮزد و ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻣﻰآﺸﺪ و ﺳﻌﺖ ﺁن ﺧﺮﻣﻦ را ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﺪ‬ ‫ﻣﻮر ﺑﺮ داﻧﻪ ﺑﺪان ﻟﺮزان ﺷﻮد‬

‫آﻪ ز ﺧﺮﻣﻨﻬﺎى ﺧﻮش اﻋﻤﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻰآﺸﺪ ﺁن داﻧﻪ را ﺑﺎ ﺣﺮص و ﺑﻴﻢ‬

‫آﻪ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﺪ ﭼﻨﺎن ﭼﺎش آﺮﻳﻢ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮﻣﻦ هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ هﻰ‬

‫اى ز آﻮرى ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻣﻌﺪوم ﺷﻰ‬

‫ﺗﻮ ز ﺧﺮﻣﻨﻬﺎى ﻣﺎ ﺁن دﻳﺪﻩاى‬

‫آﻪ در ﺁن داﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﻴﭽﻴﺪﻩاى‬

‫اى ﺑﻪ ﺻﻮرت ذرﻩ آﻴﻮان را ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﻣﻮر ﻟﻨﮕﻰ رو ﺳﻠﻴﻤﺎن را ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪاى اﻳﻦ ﺟﺴﻢ ﺗﻮ ﺁن دﻳﺪﻩاى‬

‫وارهﻰ از ﺟﺴﻢ ﮔﺮ ﺟﺎن دﻳﺪﻩاى‬

‫ﺁدﻣﻰ دﻳﺪﻩﺳﺖ ﺑﺎﻗﻰ ﮔﻮﺷﺖ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﭼﺸﻤﺶ دﻳﺪﻩ اﺳﺖ ﺁن ﭼﻴﺰ اوﺳﺖ‬

‫آﻮﻩ را ﻏﺮﻗﻪ آﻨﺪ ﻳﻚ ﺧﻢ ز ﻧﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺧﻢ ﭼﻮن ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻮى ﻳﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ درﻳﺎ راﻩ ﺷﺪ از ﺟﺎن ﺧﻢ‬

‫ﺧﻢ ﺑﺎ ﺟﻴﺤﻮن ﺑﺮ ﺁورد اﺷﺘﻠﻢ‬

‫ﻞ ﮔﻔﺘﻪى درﻳﺎ ﺑﻮد‬ ‫ز ﺁن ﺳﺒﺐ ُﻗ ْ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻧﻄﻖ اﺣﻤﺪى ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺘﻪى او ﺟﻤﻠﻪ در ﺑﺤﺮ ﺑﻮذ‬

‫آﻪ دﻟﺶ را ﺑﻮد در درﻳﺎ ﻧﻔﻮذ‬

‫داد درﻳﺎ ﭼﻮن ز ﺧﻢ ﻣﺎ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ ﻣﺎهﻴﻰ درﻳﺎ ﺑﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ ﺣﺲ اﻓﺴﺮد ﺑﺮ ﻧﻘﺶ ﻣﻤﺮ‬

‫ﺗﺶ ﻣﻤﺮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ و او ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫اﻳﻦ دوﻳﻰ اوﺻﺎف دﻳﺪ اﺣﻮل اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﻪ اول ﺁﺧﺮ ﺁﺧﺮ اول اﺳﺖ‬

‫هﻰ ز ﭼﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﮔﺮدد اﻳﻦ ز ﺑﻌﺚ‬

‫ﺑﻌﺚ را ﺟﻮ آﻢ آﻦ اﻧﺪر ﺑﻌﺚ ﺑﺤﺚ‬

‫‪٩٦٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﺮط روز ﺑﻌﺚ اول ﻣﺮدن اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻌﺚ از ﻣﺮدﻩ زﻧﺪﻩ آﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ زﻳﻦ ﻏﻠﻂ آﺮدﻧﺪ راﻩ‬

‫آﺰ ﻋﺪم ﺗﺮﺳﻨﺪ و ﺁن ﺁﻣﺪ ﭘﻨﺎﻩ‬

‫از آﺠﺎ ﺟﻮﻳﻴﻢ ﻋﻠﻢ از ﺗﺮك ﻋﻠﻢ‬

‫از آﺠﺎ ﺟﻮﻳﻴﻢ ﺳﻠﻢ از ﺗﺮك ﺳﻠﻢ‬

‫از آﺠﺎ ﺟﻮﻳﻴﻢ هﺴﺖ از ﺗﺮك هﺴﺖ‬

‫از آﺠﺎ ﺟﻮﻳﻴﻢ ﺳﻴﺐ از ﺗﺮك دﺳﺖ‬

‫هﻢ ﺗﻮ ﺗﺎﻧﻰ آﺮد ﻳﺎ ﻧﻌﻢ اﻟﻤﻌﻴﻦ‬

‫دﻳﺪﻩى ﻣﻌﺪوم ﺑﻴﻦ را هﺴﺖ ﺑﻴﻦ‬

‫دﻳﺪﻩاى آﺎو از ﻋﺪم ﺁﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ذات هﺴﺘﻰ را هﻤﻪ ﻣﻌﺪوم دﻳﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﻨﺘﻈﻢ ﻣﺤﺸﺮ ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮ دو دﻳﺪﻩ ﻣﺒﺪل و اﻧﻮر ﺷﻮد‬

‫ز ﺁن ﻧﻤﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻧﺎﺗﻤﺎم‬

‫آﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺧﺎﻣﺎن ﺑﻮد ﻓﻬﻤﺶ ﺣﺮام‬

‫ﻧﻌﻤﺖ ﺟﻨﺎت ﺧﻮش ﺑﺮ دوزﺧﻰ‬

‫ﺷﺪ ﻣﺤﺮم ﮔﺮ ﭼﻪ ﺣﻖ ﺁﻣﺪ ﺳﺨﻰ‬

‫در دهﺎﻧﺶ ﺗﻠﺦ ﺁﻳﺪ ﺷﻬﺪ ﺧﻠﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻮد از واﻓﻴﺎن در ﻋﻬﺪ ﺧﻠﺪ‬

‫ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را ﻧﻴﺰ در ﺳﻮداﮔﺮى‬

‫دﺳﺖ آﻰ ﺟﻨﺒﺪ ﭼﻮ ﻧﺒﻮد ﻣﺸﺘﺮى‬

‫آﻰ ﻧﻈﺎرﻩ اهﻞ ﺑﺨﺮﻳﺪن ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﻧﻈﺎرﻩ ﮔﻮل ﮔﺮدﻳﺪن ﺑﻮد‬

‫ﭘﺮس ﭘﺮﺳﺎن آﺎﻳﻦ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ و ﺁن ﺑﻪ ﭼﻨﺪ‬

‫از ﭘﻰ ﺗﻌﺒﻴﺮ وﻗﺖ و رﻳﺶﺧﻨﺪ‬

‫از ﻣﻠﻮﻟﻰ آﺎﻟﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ ز ﺗﻮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺁن آﺲ ﻣﺸﺘﺮى و آﺎﻟﻪ ﺟﻮ‬

‫آﺎﻟﻪ را ﺻﺪ ﺑﺎر دﻳﺪ و ﺑﺎز داد‬

‫ﺟﺎﻣﻪ آﻰ ﭘﻴﻤﻮد او ﭘﻴﻤﻮد ﺑﺎد‬

‫آﻮ ﻗﺪوم و آﺮ و ﻓﺮ ﻣﺸﺘﺮى‬

‫آﻮ ﻣﺰاح ﮔﻨﮕﻠﻰ ﺳﺮﺳﺮى‬

‫ﭼﻮن آﻪ در ﻣﻠﻜﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺣﺒﻪاى‬

‫ﺟﺰ ﭘﻰ ﮔﻨﮕﻞ ﭼﻪ ﺟﻮﻳﺪ ﺟﺒﻪاى‬

‫در ﺗﺠﺎرت ﻧﻴﺴﺘﺶ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪاى‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺷﺨﺺ زﺷﺖ او ﭼﻪ ﺳﺎﻳﻪاى‬

‫ﻣﺎﻳﻪ در ﺑﺎزار اﻳﻦ دﻧﻴﺎ زر اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﻳﻪ ﺁن ﺟﺎ ﻋﺸﻖ و دو ﭼﺸﻢ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ او ﺑﻰﻣﺎﻳﻪى ﺑﺎزار رﻓﺖ‬

‫ﻋﻤﺮ رﻓﺖ و ﺑﺎز ﮔﺸﺖ او ﺧﺎم ﺗﻔﺖ‬

‫هﻰ آﺠﺎ ﺑﻮدى ﺑﺮادر هﻴﭻ ﺟﺎ‬

‫هﻰ ﭼﻪ ﭘﺨﺘﻰ ﺑﻬﺮ ﺧﻮردن هﻴﭻ ﺑﺎ‬

‫ﻣﺸﺘﺮى ﺷﻮ ﺗﺎ ﺑﺠﻨﺒﺪ دﺳﺖ ﻣﻦ‬

‫ﻟﻌﻞ زاﻳﺪ ﻣﻌﺪن ﺁﺑﺴﺖ ﻣﻦ‬

‫ﻣﺸﺘﺮى ﮔﺮ ﭼﻪ آﻪ ﺳﺴﺖ و ﺑﺎرد اﺳﺖ‬

‫دﻋﻮت دﻳﻦ آﻦ آﻪ دﻋﻮت وارد اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﭘﺮان آﻦ ﺣﻤﺎم روح ﮔﻴﺮ‬

‫در رﻩ دﻋﻮت ﻃﺮﻳﻖ ﻧﻮح ﮔﻴﺮ‬

‫ﺧﺪﻣﺘﻰ ﻣﻰآﻦ ﺑﺮاى آﺮدﮔﺎر‬

‫ﺑﺎ ﻗﺒﻮل و رد ﺧﻠﻘﺎﻧﺖ ﭼﻪ آﺎر‬

‫‪٩٦٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫داﺳﺘﺎن ﺁن ﺷﺨﺺ آﻪ ﺑﺮ در ﺳﺮاﻳﻰ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺳﺤﻮرى ﻣﻰزد هﻤﺴﺎﻳﻪ او را ﮔﻔﺖ آﻪ ﺁﺧﺮ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ اﺳﺖ ﺳﺤﺮ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ و دﻳﮕﺮ ﺁن آﻪ در اﻳﻦ ﺳﺮاى آﺴﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻬﺮ آﻰ ﻣﻰزﻧﻰ‪ ،‬و ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻄﺮب او را‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﻰزد ﺳﺤﻮرى ﺑﺮ درى‬

‫درﮔﻬﻰ ﺑﻮد و رواق ﻣﻬﺘﺮى‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﻣﻰزد ﺳﺤﻮرى را ﺑﻪ ﺟﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ او را ﻗﺎﺋﻠﻰ آﺎى ﻣﺴﺘﻤﺪ‬

‫اوﻻ وﻗﺖ ﺳﺤﺮ زن اﻳﻦ ﺳﺤﻮر‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﻧﺒﻮد ﮔﻪ اﻳﻦ ﺷﺮو ﺷﻮر‬

‫دﻳﮕﺮ ﺁن آﻪ ﻓﻬﻢ آﻦ اى ﺑﻮ اﻟﻬﻮس‬

‫آﻪ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ درون ﺧﻮد هﺴﺖ آﺲ‬

‫آﺲ در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ دﻳﻮ و ﭘﺮى‬

‫روزﮔﺎر ﺧﻮد ﭼﻪ ﻳﺎوﻩ ﻣﻰﺑﺮى‬

‫ﺑﻬﺮ ﮔﻮﺷﻰ ﻣﻰزﻧﻰ دف ﮔﻮش آﻮ‬

‫هﻮش ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ هﻮش آﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﮔﻔﺘﻰ ﺑﺸﻨﻮ از ﭼﺎآﺮ ﺟﻮاب‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﻰ در ﺗﺤﻴﺮ و اﺿﻄﺮاب‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ هﺴﺖ اﻳﻦ دم ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ‬

‫ﻧﺰد ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ ﺻﺒﺢ ﻃﺮب‬

‫هﺮ ﺷﻜﺴﺘﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﭘﻴﺮوز ﺷﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﻢ روز ﺷﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺧﻮن اﺳﺖ ﺁب رود ﻧﻴﻞ‬

‫ﻧﺰد ﻣﻦ ﺧﻮن ﻧﻴﺴﺖ ﺁب اﺳﺖ اى ﻧﺒﻴﻞ‬

‫در ﺣﻖ ﺗﻮ ﺁهﻦ اﺳﺖ ﺁن و رﺧﺎم‬

‫ﭘﻴﺶ داود ﻧﺒﻰ ﻣﻮم اﺳﺖ و رام‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ آﻪ ﺑﺲ ﮔﺮان اﺳﺖ و ﺟﻤﺎد‬

‫ﻣﻄﺮب اﺳﺖ او ﭘﻴﺶ داود اوﺳﺘﺎد‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺁن ﺳﻨﮓ رﻳﺰﻩ ﺳﺎآﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ اﺣﻤﺪ او ﻓﺼﻴﺢ و ﻗﺎﻧﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ اﺳﺘﻮن ﻣﺴﺠﺪ ﻣﺮدﻩاى اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ اﺣﻤﺪ ﻋﺎﺷﻘﻰ دل ﺑﺮدﻩاى اﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﺟﺰاى ﺟﻬﺎن ﭘﻴﺶ ﻋﻮام‬

‫ﻣﺮدﻩ و ﭘﻴﺶ ﺧﺪا داﻧﺎ و رام‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻰ آﺎﻧﺪر اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ و ﺳﺮا‬

‫ﻧﻴﺴﺖ آﺲ ﭼﻮن ﻣﻰزﻧﻰ اﻳﻦ ﻃﺒﻞ را‬

‫ﺑﻬﺮ ﺣﻖ اﻳﻦ ﺧﻠﻖ زرهﺎ ﻣﻰدهﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ اﺳﺎس ﺧﻴﺮ و ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰﻧﻬﻨﺪ‬

‫ﻣﺎل و ﺗﻦ در راﻩ ﺣﺞ دور دﺳﺖ‬

‫ﺧﻮش هﻤﻰﺑﺎزﻧﺪ ﭼﻮن ﻋﺸﺎق ﻣﺴﺖ‬

‫هﻴﭻ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ آﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺎن ﻣﺨﺘﺒﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺮ هﻤﻰﺑﻴﻨﺪ ﺳﺮاى دوﺳﺖ را‬

‫ﺁن آﻪ از ﻧﻮر اﻟﻪ اﺳﺘﺶ ﺿﻴﺎ‬

‫ﺑﺲ ﺳﺮاى ﭘﺮ ز ﺟﻤﻊ و اﻧﺒﻬﻰ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻴﻨﺎن ﺗﻬﻰ‬

‫هﺮ آﻪ را ﺧﻮاهﻰ ﺗﻮ در آﻌﺒﻪ ﺑﺠﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮوﻳﺪ در زﻣﺎن او ﭘﻴﺶ رو‬

‫‪٩٦٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺻﻮرﺗﻰ آﺎو ﻓﺎﺧﺮ و ﻋﺎﻟﻰ ﺑﻮد‬

‫او ز ﺑﻴﺖ اﷲ آﻰ ﺧﺎﻟﻰ ﺑﻮد‬

‫او ﺑﻮد ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻨﺰﻩ از رﺗﺎج‬

‫ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺮدم ﺑﺮاى اﺣﺘﻴﺎج‬

‫هﻴﭻ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ آﺎﻳﻦ ﻟﺒﻴﻜﻬﺎ‬

‫ﺑﻰﻧﺪاﻳﻰ ﻣﻰآﻨﻴﻢ ﺁﺧﺮ ﭼﺮا‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮﻓﻴﻘﻰ آﻪ ﻟﺒﻴﻚ ﺁورد‬

‫هﺴﺖ هﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺪاﻳﻰ از اﺣﺪ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻮ داﻧﻢ آﻪ اﻳﻦ ﻗﺼﺮ و ﺳﺮا‬

‫ﺑﺰم ﺟﺎن اﻓﺘﺎد و ﺧﺎآﺶ آﻴﻤﻴﺎ‬

‫ﻣﺲ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻃﺮﻳﻖ زﻳﺮ و ﺑﻢ‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺮ آﻴﻤﻴﺎﻳﺶ ﻣﻰزﻧﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺠﻮﺷﺪ زﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺿﺮب ﺳﺤﻮر‬

‫در در اﻓﺸﺎﻧﻰ و ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﺑﺤﻮر‬

‫ﺧﻠﻖ در ﺻﻒ ﻗﺘﺎل و آﺎرزار‬

‫ﺟﺎن هﻤﻰﺑﺎزﻧﺪ ﺑﻬﺮ آﺮدﮔﺎر‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ اﻧﺪر ﺑﻼ اﻳﻮبوار‬

‫و ﺁن دﮔﺮ در ﺻﺎﺑﺮى ﻳﻌﻘﻮبوار‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺧﻠﻖ ﺗﺸﻨﻪ و ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺣﻖ از ﻃﻤﻊ ﺟﻬﺪى ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ هﻢ از ﺑﻬﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻏﻔﻮر‬

‫ﻣﻰزﻧﻢ ﺑﺮ در ﺑﻪ اوﻣﻴﺪش ﺳﺤﻮر‬

‫ﻣﺸﺘﺮى ﺧﻮاهﻰ آﻪ از وى زر ﺑﺮى‬

‫ﺑﻪ ز ﺣﻖ آﻰ ﺑﺎﺷﺪ اى دل ﻣﺸﺘﺮى‬

‫ﻣﻰﺧﺮد از ﻣﺎﻟﺖ اﻧﺒﺎﻧﻰ ﻧﺠﺲ‬

‫ﻣﻰدهﺪ ﻧﻮر ﺿﻤﻴﺮى ﻣﻘﺘﺒﺲ‬

‫ﻣﻰﺳﺘﺎﻧﺪ اﻳﻦ ﻳﺦ ﺟﺴﻢ ﻓﻨﺎ‬

‫ﻣﻰدهﺪ ﻣﻠﻜﻰ ﺑﺮون از وهﻢ ﻣﺎ‬

‫ﻣﻰﺳﺘﺎﻧﺪ ﻗﻄﺮﻩى ﭼﻨﺪى ز اﺷﻚ‬

‫ﻣﻰدهﺪ آﻮﺛﺮ آﻪ ﺁرد ﻗﻨﺪ رﺷﻚ‬

‫ﻣﻰﺳﺘﺎﻧﺪ ﺁﻩ ﭘﺮ ﺳﻮدا و دود‬

‫ﻣﻰدهﺪ هﺮ ﺁﻩ را ﺻﺪ ﺟﺎﻩ ﺳﻮد‬

‫ﺑﺎد ﺁهﻰ آﺎﺑﺮ اﺷﻚ ﭼﺸﻢ راﻧﺪ‬

‫ﻣﺮ ﺧﻠﻴﻠﻰ را ﺑﺪان اواﻩ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫هﻴﻦ در اﻳﻦ ﺑﺎزار ﮔﺮم ﺑﻰﻧﻈﻴﺮ‬

‫آﻬﻨﻪهﺎ ﺑﻔﺮوش و ﻣﻠﻚ ﻧﻘﺪ ﮔﻴﺮ‬

‫ور ﺗﺮا ﺷﻜﻰ و رﻳﺒﻰ رﻩ زﻧﺪ‬

‫ﺗﺎﺟﺮان اﻧﺒﻴﺎ را آﻦ ﺳﻨﺪ‬

‫ﺑﺲ آﻪ اﻓﺰود ﺁن ﺷﻬﻨﺸﻪ ﺑﺨﺘﺸﺎن‬

‫آﻮﻩ ﻧﺘﻮاﻧﺪ آﺸﻴﺪن رﺧﺘﺸﺎن‬

‫ﻗﺼﻪى اﺣﺪ اﺣﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻼل در ﺣﺮ ﺣﺠﺎز از ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم در ﺁن ﭼﺎﺷﺘﮕﺎهﻬﺎ آﻪ ﺧﻮاﺟﻪاش از‬ ‫ﺗﻌﺼﺐ ﺟﻬﻮد ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪى ﺧﺎرش ﻣﻰزد ﭘﻴﺶ ﺁﻓﺘﺎب ﺣﺠﺎز‪ ،‬و از زﺧﻢ ﺧﻮن از ﺗﻦ ﺑﻼل ﺑﺮ ﻣﻰﺟﻮﺷﻴﺪ از او‬ ‫اﺣﺪ اﺣﺪ ﻣﻰﺟﺴﺖ ﺑﻰﻗﺼﺪ او ﭼﻨﺎن آﻪ از دردﻣﻨﺪان دﻳﮕﺮ ﻧﺎﻟﻪ ﺟﻬﺪ ﺑﻰﻗﺼﺪ‪ ،‬زﻳﺮا آﻪ از درد ﻋﺸﻖ ﻣﻤﺘﻠﻰ ﺑﻮد‬ ‫اهﺘﻤﺎم دﻓﻊ درد ﺧﺎر را ﻣﺪﺧﻞ ﻧﺒﻮد‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﺳﺤﺮﻩى ﻓﺮﻋﻮن و ﺟﺮﺟﻴﺲ و ﻏﻴﺮهﻢ ﻻ ﻳﻌﺪ و ﻻ ﻳﺤﺼﻰ‬

‫‪٩٦٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻦ ﻓﺪاى ﺧﺎر ﻣﻰآﺮد ﺁن ﺑﻼل‬

‫ﺧﻮاﺟﻪاش ﻣﻰزد ﺑﺮاى ﮔﻮﺷﻤﺎل‬

‫آﻪ ﭼﺮا ﺗﻮ ﻳﺎد اﺣﻤﺪ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺑﻨﺪﻩى ﺑﺪ ﻣﻨﻜﺮ دﻳﻦ ﻣﻨﻰ‬

‫ﻣﻰزد اﻧﺪر ﺁﻓﺘﺎﺑﺶ او ﺑﻪ ﺧﺎر‬

‫او اﺣﺪ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺑﻬﺮ اﻓﺘﺨﺎر‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺻﺪﻳﻖ ﺁن ﻃﺮف ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺁن اﺣﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﮔﻮش او ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ او ﭘﺮ ﺁب ﺷﺪ دل ﭘﺮ ﻋﻨﺎ‬

‫ز ﺁن اﺣﺪ ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ ﺑﻮى ﺁﺷﻨﺎ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺧﻠﻮت ﺑﺪﻳﺪش ﭘﻨﺪ داد‬

‫آﺰ ﺟﻬﻮدان ﺧﻔﻴﻪ ﻣﻰدار اﻋﺘﻘﺎد‬

‫ﻋﺎﻟﻢ اﻟﺴﺮ اﺳﺖ ﭘﻨﻬﺎن دار آﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ آﺮدم ﺗﻮﺑﻪ ﭘﻴﺸﺖ اى هﻤﺎم‬

‫روز دﻳﮕﺮ از ﭘﮕﻪ ﺻﺪﻳﻖ ﺗﻔﺖ‬

‫ﺁن ﻃﺮف از ﺑﻬﺮ آﺎرى ﻣﻰﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺎز اﺣﺪ ﺑﺸﻨﻴﺪ و ﺿﺮب زﺧﻢ ﺧﺎر‬

‫ﺑﺮ ﻓﺮوزﻳﺪ از دﻟﺶ ﺳﻮز و ﺷﺮار‬

‫ﺑﺎز ﭘﻨﺪش داد ﺑﺎز او ﺗﻮﺑﻪ آﺮد‬

‫ﻋﺸﻖ ﺁﻣﺪ ﺗﻮﺑﻪى او را ﺑﺨﻮرد‬

‫ﺗﻮﺑﻪ آﺮدن زﻳﻦ ﻧﻤﻂ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ از ﺗﻮﺑﻪ او ﺑﻴﺰار ﺷﺪ‬

‫ﻓﺎش آﺮد اﺳﭙﺮد ﺗﻦ را در ﺑﻼ‬

‫آﺎى ﻣﺤﻤﺪ اى ﻋﺪوى ﺗﻮﺑﻪهﺎ‬

‫اى ﺗﻦ ﻣﻦ وى رگ ﻣﻦ ﭘﺮ ز ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ را ﮔﻨﺠﺎ آﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ در او‬

‫ﺗﻮﺑﻪ را زﻳﻦ ﭘﺲ ز دل ﺑﻴﺮون آﻨﻢ‬

‫از ﺣﻴﺎت ﺧﻠﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﭼﻮن آﻨﻢ‬

‫ﻋﺸﻖ ﻗﻬﺎر اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻣﻘﻬﻮر ﻋﺸﻖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺮ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﺪم از ﺷﻮر ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﺮگ آﺎهﻢ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ اى ﺗﻨﺪ ﺑﺎد‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ داﻧﻢ آﻪ آﺠﺎ ﺧﻮاهﻢ ﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﺮ هﻼﻟﻢ ﮔﺮ ﺑﻼﻟﻢ ﻣﻰدوم‬

‫ﻣﻘﺘﺪى ﺁﻓﺘﺎﺑﺖ ﻣﻰﺷﻮم‬

‫ﻣﺎﻩ را ﺑﺎ زﻓﺘﻰ و زارى ﭼﻪ آﺎر‬

‫در ﭘﻰ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﭘﻮﻳﺪ ﺳﺎﻳﻪوار‬

‫ﺑﺎ ﻗﻀﺎ هﺮ آﺎو ﻗﺮارى ﻣﻰدهﺪ‬

‫رﻳﺶﺧﻨﺪ ﺳﺒﻠﺖ ﺧﻮد ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﺎﻩ ﺑﺮﮔﻰ ﭘﻴﺶ ﺑﺎد ﺁن ﮔﻪ ﻗﺮار‬

‫رﺳﺘﺨﻴﺰى و ﺁﻧﮕﻬﺎﻧﻰ ﻋﺰم آﺎر‬

‫ﮔﺮﺑﻪ در اﻧﺒﺎﻧﻢ اﻧﺪر دﺳﺖ ﻋﺸﻖ‬

‫ﻳﻚ دﻣﻰ ﺑﺎﻻ و ﻳﻚ دم ﭘﺴﺖ ﻋﺸﻖ‬

‫او هﻤﻰﮔﺮداﻧﺪم ﺑﺮ ﮔﺮد ﺳﺮ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ زﻳﺮ ﺁرام دارم ﻧﻪ ز ﺑﺮ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن در ﺳﻴﻞ ﺗﻨﺪ اﻓﺘﺎدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻗﻀﺎى ﻋﺸﻖ دل ﺑﻨﻬﺎدﻩاﻧﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺳﻨﮓ ﺁﺳﻴﺎ اﻧﺪر ﻣﺪار‬

‫روز و ﺷﺐ ﮔﺮدان و ﻧﺎﻻن ﺑﻰﻗﺮار‬

‫ﮔﺮدﺷﺶ ﺑﺮ ﺟﻮى ﺟﻮﻳﺎن ﺷﺎهﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﺪ آﺲ آﻪ ﺁن ﺟﻮ راآﺪ اﺳﺖ‬

‫‪٩٦٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ ﺗﻮ ﺟﻮ را در آﻤﻴﻦ‬

‫ﮔﺮدش دوﻻب ﮔﺮدوﻧﻰ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻗﺮارى ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺮدون را از او‬

‫اى دل اﺧﺘﺮوار ﺁراﻣﻰ ﻣﺠﻮ‬

‫ﮔﺮ زﻧﻰ در ﺷﺎخ دﺳﺘﻰ آﻰ هﻠﺪ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺳﺎزى ﺑﮕﺴﻠﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ ﺗﻮ ﺗﺪوﻳﺮ ﻗﺪر‬

‫در ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺟﻮﺷﺶ و ﮔﺮدش ﻧﮕﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﮔﺮدﺷﻬﺎى ﺁن ﺧﺎﺷﺎك و آﻒ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ از ﻏﻠﻴﺎن ﺑﺤﺮ ﺑﺎ ﺷﺮف‬

‫ﺑﺎد ﺳﺮ ﮔﺮدان ﺑﺒﻴﻦ اﻧﺪر ﺧﺮوش‬

‫ﭘﻴﺶ اﻣﺮش ﻣﻮج درﻳﺎ ﺑﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﻮش‬

‫ﺁﻓﺘﺎب و ﻣﺎﻩ دو ﮔﺎو ﺧﺮاس‬

‫ﮔﺮد ﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ و ﻣﻰدارﻧﺪ ﭘﺎس‬

‫اﺧﺘﺮان هﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰدوﻧﺪ‬

‫ﻣﺮآﺐ هﺮ ﺳﻌﺪ و ﻧﺤﺴﻰ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‬

‫اﺧﺘﺮان ﭼﺮخ ﮔﺮ دورﻧﺪ هﻰ‬

‫وﻳﻦ ﺣﻮاﺳﺖ آﺎهﻠﻨﺪ و ﺳﺴﺖ ﭘﻰ‬

‫اﺧﺘﺮان ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش و هﻮش ﻣﺎ‬

‫ﺷﺐ آﺠﺎﻳﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﻴﺪارى آﺠﺎ‬

‫ﮔﺎﻩ در ﺳﻌﺪ و وﺻﺎل و دل ﺧﻮﺷﻰ‬

‫ﮔﺎﻩ در ﻧﺤﺲ و ﻓﺮاق و ﺑﻰهﺸﻰ‬

‫ﻣﺎﻩ ﮔﺮدون ﭼﻮن در اﻳﻦ ﮔﺮدﻳﺪن اﺳﺖ‬

‫ﮔﺎﻩ ﺗﺎرﻳﻚ و زﻣﺎﻧﻰ روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻪ ﺑﻬﺎر و ﺻﻴﻒ هﻤﭽﻮن ﺷﻬﺪ و ﺷﻴﺮ‬

‫ﮔﻪ ﺳﻴﺎﺳﺘﮕﺎﻩ ﺑﺮف و زﻣﻬﺮﻳﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﻠﻴﺎت ﭘﻴﺶ او ﭼﻮ ﮔﻮﺳﺖ‬

‫ﺳﺨﺮﻩ و ﺳﺠﺪﻩ آﻦ ﭼﻮﮔﺎن اوﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ آﻪ ﻳﻚ ﺟﺰوى دﻻ زﻳﻦ ﺻﺪ هﺰار‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﻰ ﭘﻴﺶ ﺣﻜﻤﺶ ﺑﻰﻗﺮار‬

‫ﭼﻮن ﺳﺘﻮرى ﺑﺎش در ﺣﻜﻢ اﻣﻴﺮ‬

‫ﮔﻪ در ﺁﺧﻮر ﺣﺒﺲ ﮔﺎهﻰ در ﻣﺴﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺮ ﻣﻴﺨﺖ ﺑﺒﻨﺪد ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎش‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﺑﺮو ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﺎش‬

‫ﺁﻓﺘﺎب اﻧﺪر ﻓﻠﻚ آﮋ ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫در ﺳﻴﻪ روﻳﻰ ﺧﺴﻮﻓﺶ ﻣﻰدهﺪ‬

‫آﺰ ذﻧﺐ ﭘﺮهﻴﺰ آﻦ هﻴﻦ هﻮش دار‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدى ﺗﻮ ﺳﻴﻪ رو دﻳﮓوار‬

‫اﺑﺮ را هﻢ ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪى ﺁﺗﺸﻴﻦ‬

‫ﻣﻰزﻧﻨﺪش آﺎﻧﭽﻨﺎن رو ﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﺑﺮ ﻓﻼن وادى ﺑﺒﺎر اﻳﻦ ﺳﻮم ﺑﺎر‬

‫ﮔﻮﺷﻤﺎﻟﺶ ﻣﻰدهﺪ آﻪ ﮔﻮش دار‬

‫ﻋﻘﻞ ﺗﻮ از ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﻓﻜﺮى آﻪ ﻧﻬﻰ ﺁﻣﺪ ﻣﻪ اﻳﺴﺖ‬

‫آﮋ ﻣﻨﻪ اى ﻋﻘﻞ ﺗﻮ هﻢ ﮔﺎم ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺁن ﺧﺴﻮف رو ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﭼﻮن ﮔﻨﻪ آﻤﺘﺮ ﺑﻮد ﻧﻴﻢ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﻨﺨﺴﻒ ﺑﻴﻨﻰ و ﻧﻴﻤﻰ ﻧﻮر ﺗﺎب‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻗﺪر ﺟﺮم ﻣﻰﮔﻴﺮم ﺗﺮا‬

‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﺗﻘﺮﻳﺮ در داد و ﺟﺰا‬

‫‪٩٧٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮاﻩ ﻧﻴﻚ و ﺧﻮاﻩ ﺑﺪ ﻓﺎش و ﺳﺘﻴﺮ‬

‫ﺑﺮ هﻤﻪ اﺷﻴﺎ ﺳﻤﻴﻌﻴﻢ و ﺑﺼﻴﺮ‬

‫زﻳﻦ ﮔﺬر آﻦ اى ﭘﺪر ﻧﻮروز ﺷﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ از ﺧﻼق ﺧﻮش ﭘﺪﻓﻮز ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﺁب ﺟﺎن در ﺟﻮى ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﺷﺎﻩ ﻣﺎ در آﻮى ﻣﺎ‬

‫ﻣﻰﺧﺮاﻣﺪ ﺑﺨﺖ و داﻣﻦ ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮﺑﻪ ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ را ﺑﺎر دﮔﺮ ﺳﻴﻼب ﺑﺮد‬

‫ﻓﺮﺻﺖ ﺁﻣﺪ ﭘﺎﺳﺒﺎن را ﺧﻮاب ﺑﺮد‬

‫هﺮ ﺧﻤﺎرى ﻣﺴﺖ ﮔﺸﺖ و ﺑﺎدﻩ ﺧﻮرد‬

‫رﺧﺖ را اﻣﺸﺐ ﮔﺮو ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد‬

‫ز ﺁن ﺷﺮاب ﻟﻌﻞ ﺟﺎن ﺟﺎن ﻓﺰا‬

‫ﻟﻌﻞ اﻧﺪر ﻟﻌﻞ اﻧﺪر ﻟﻌﻞ ﻣﺎ‬

‫ﺑﺎز ﺧﺮم ﮔﺸﺖ ﻣﺠﻠﺲ دل ﻓﺮوز‬

‫ﺧﻴﺰ دﻓﻊ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ اﺳﭙﻨﺪ ﺳﻮز‬

‫ﻧﻌﺮﻩ ﻣﺴﺘﺎن ﺧﻮش ﻣﻰﺁﻳﺪم‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﺟﺎﻧﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪم‬

‫ﻧﻚ هﻼﻟﻰ ﺑﺎ ﺑﻼﻟﻰ ﻳﺎر ﺷﺪ‬

‫زﺧﻢ ﺧﺎر او را ﮔﻞ و ﮔﻠﻨﺎر ﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ ز زﺧﻢ ﺧﺎر ﺗﻦ ﻏﺮﺑﺎل ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎن و ﺟﺴﻢ ﮔﻠﺸﻦ اﻗﺒﺎل ﺷﺪ‬

‫ﺗﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ زﺧﻢ ﺧﺎر ﺁن ﺟﻬﻮد‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاب ﺁن ودود‬

‫ﺑﻮى ﺟﺎﻧﻰ ﺳﻮى ﺟﺎﻧﻢ ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫ﺑﻮى ﻳﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫از ﺳﻮى ﻣﻌﺮاج ﺁﻣﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺑﻼﻟﺶ ﺣﺒﺬا ﻟﻰ ﺣﺒﺬا‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺻﺪﻳﻖ از ﺑﻼل دم درﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺷﻨﻴﺪ از ﺗﻮﺑﻪى او دﺳﺖ ﺷﺴﺖ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﻴﺪن ﺻﺪﻳﻖ واﻗﻌﻪى ﺑﻼل را و ﻇﻠﻢ ﺟﻬﻮدان را ﺑﺮ وى و اﺣﺪ اﺣﺪ ﮔﻔﺘﻦ او و اﻓﺰون ﺷﺪن آﻴﻨﻪى‬ ‫ﺟﻬﻮدان و ﻗﺼﻪ آﺮدن ﺁن ﻗﻀﻴﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم و ﻣﺸﻮرت در ﺧﺮﻳﺪن او از ﺟﻬﻮدان‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺻﺪﻳﻖ ﭘﻴﺶ ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﺎل ﺁن ﺑﻼل ﺑﺎ وﻓﺎ‬

‫آﺎن ﻓﻠﻚ ﭘﻴﻤﺎى ﻣﻴﻤﻮن ﺑﺎل ﭼﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن در ﻋﺸﻖ و اﻧﺪر دام ﺗﺴﺖ‬

‫ﺑﺎز ﺳﻠﻄﺎن اﺳﺖ ز ﺁن ﺟﻐﺪان ﺑﻪ رﻧﺞ‬

‫در ﺣﺪث ﻣﺪﻓﻮن ﺷﺪﺳﺖ ﺁن زﻓﺖ ﮔﻨﺞ‬

‫ﺟﻐﺪهﺎ ﺑﺮ ﺑﺎز اﺳﺘﻢ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﭘﺮ و ﺑﺎﻟﺶ ﺑﻰﮔﻨﺎهﻰ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﺟﺮم او اﻳﻦ اﺳﺖ آﺎو ﺑﺎز اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺧﻮﺑﻰ ﺟﺮم ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻴﺴﺖ ﭘﺲ‬

‫ﺟﻐﺪ را وﻳﺮاﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ زاد و ﺑﻮد‬

‫هﺴﺘﺸﺎن ﺑﺮ ﺑﺎز ز ﺁن ﺧﺸﻢ ﺟﻬﻮد‬

‫آﻪ ﭼﺮا ﻣﻰ ﻳﺎد ﺁرى ز ﺁن دﻳﺎر‬

‫ﻳﺎ ز ﻗﺼﺮ و ﺳﺎﻋﺪ ﺁن ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫‪٩٧١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در دﻩ ﺟﻐﺪان ﻓﻀﻮﻟﻰ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﻓﺘﻨﻪ و ﺗﺸﻮﻳﺶ در ﻣﻰاﻓﮕﻨﻰ‬

‫ﻣﺴﻜﻦ ﻣﺎ را آﻪ ﺷﺪ رﺷﻚ اﺛﻴﺮ‬

‫ﺗﻮ ﺧﺮاﺑﻪ ﺧﻮاﻧﻰ و ﻧﺎم ﺣﻘﻴﺮ‬

‫ﺷﻴﺪ ﺁوردى آﻪ ﺗﺎ ﺟﻐﺪان ﻣﺎ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﺳﺎزﻧﺪ ﺷﺎﻩ و ﭘﻴﺸﻮا‬

‫وهﻢ و ﺳﻮداﻳﻰ در اﻳﺸﺎن ﻣﻰﺗﻨﻰ‬

‫ﻧﺎم اﻳﻦ ﻓﺮدوس وﻳﺮان ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮت ﭼﻨﺪان زﻧﻴﻢ اى ﺑﺪ ﺻﻔﺎت‬

‫آﻪ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﺗﺮك ﺷﻴﺪ و ﺗﺮهﺎت‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﺸﺮق ﭼﺎر ﻣﻴﺨﺶ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﻦ ﺑﺮهﻨﻪ ﺷﺎخ ﺧﺎرش ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫از ﺗﻨﺶ ﺻﺪ ﺟﺎى ﺧﻮن ﺑﺮ ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫او اﺣﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ و ﺳﺮ ﻣﻰﻧﻬﺪ‬

‫ﭘﻨﺪهﺎ دادم آﻪ ﭘﻨﻬﺎن دار دﻳﻦ‬

‫ﺳﺮ ﺑﭙﻮﺷﺎن از ﺟﻬﻮدان ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ او را ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ در ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺮ او ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻰ و ﺗﻮﺑﻪ ﻳﺎ اﻣﻜﺎن ﺻﺒﺮ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺤﺎﻟﻰ ﺑﺎﺷﺪ اى ﺟﺎن ﺑﺲ ﺳﻄﺒﺮ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ آﺮم و ﻋﺸﻖ هﻤﭽﻮن اژدهﺎ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ وﺻﻒ ﺧﻠﻖ و ﺁن وﺻﻒ ﺧﺪا‬

‫ﻋﺸﻖ ز اوﺻﺎف ﺧﺪاى ﺑﻰﻧﻴﺎز‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺑﺮ ﻏﻴﺮ او ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺠﺎز‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺁن ﺣﺴﻦ زر اﻧﺪود ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻇﺎهﺮش ﻧﻮر اﻧﺪرون دود ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن رود ﻧﻮر و ﺷﻮد ﭘﻴﺪا دﺧﺎن‬

‫ﺑﻔﺴﺮد ﻋﺸﻖ ﻣﺠﺎزى ﺁن زﻣﺎن‬

‫وا رود ﺁن ﺣﺴﻦ ﺳﻮى اﺻﻞ ﺧﻮد‬

‫ﺟﺴﻢ ﻣﺎﻧﺪ ﮔﻨﺪﻩ و رﺳﻮا و ﺑﺪ‬

‫ﻧﻮر ﻣﻪ راﺟﻊ ﺷﻮد هﻢ ﺳﻮى ﻣﺎﻩ‬

‫وا رود ﻋﻜﺴﺶ ز دﻳﻮار ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺁب و ﮔﻞ ﺑﻰﺁن ﻧﮕﺎر‬

‫ﮔﺮدد ﺁن دﻳﻮار ﺑﻰﻣﻪ دﻳﻮوار‬

‫ﻗﻠﺐ را آﻪ زر ز روى او ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺖ ﺁن زر ﺑﻪ آﺎن ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺲ رﺳﻮا ﺑﻤﺎﻧﺪ دودوش‬

‫زو ﺳﻴﻪ روﺗﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻋﺎﺷﻘﺶ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﻴﻨﺎﻳﺎن ﺑﻮد ﺑﺮ آﺎن زر‬

‫ﻻﺟﺮم هﺮ روز ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ آﺎن را در زرى ﻧﺒﻮد ﺷﺮﻳﻚ‬

‫ﻣﺮﺣﺒﺎ اى آﺎن زر ﻻ ﺷﻚ ﻓﻴﻚ‬

‫هﺮ آﻪ ﻗﻠﺒﻰ را آﻨﺪ اﻧﺒﺎز آﺎن‬

‫وا رود زر ﺗﺎ ﺑﻪ آﺎن ﻻﻣﻜﺎن‬

‫ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮق ﻣﺮدﻩ ز اﺿﻄﺮاب‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﺎهﻰ رﻓﺘﻪ ز ﺁن ﮔﺮداب ﺁب‬

‫ﻋﺸﻖ رﺑﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﺧﻮرﺷﻴﺪ آﻤﺎل‬

‫اﻣﺮ ﻧﻮر اوﺳﺖ ﺧﻠﻘﺎن ﭼﻮن ﻇﻼل‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ زﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﭼﻮن ﺧﻮش ﺑﺮ ﺷﻜﻔﺖ‬

‫رﻏﺒﺖ اﻓﺰون ﮔﺸﺖ او را هﻢ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫‪٩٧٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ ﭼﻮن ﻳﺎﻓﺖ هﻤﭽﻮن ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫هﺮ ﺳﺮ ﻣﻮﻳﺶ زﺑﺎﻧﻰ ﺷﺪ ﺟﺪا‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﮔﻔﺘﺶ آﻪ اآﻨﻮن ﭼﺎرﻩ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﺮ او را ﻣﺸﺘﺮى اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﺑﻬﺎ آﻪ ﮔﻮﻳﺪ او را ﻣﻰﺧﺮم‬

‫در زﻳﺎن و ﺣﻴﻒ ﻇﺎهﺮ ﻧﻨﮕﺮم‬

‫آﺎو اﺳﻴﺮ اﻟﻠﱠﻪ ﻓﻰ اﻻرض ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺳﺨﺮﻩى ﺧﺸﻢ ﻋﺪو اﻟﻠﱠﻪ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫وﺻﻴﺖ آﺮدن ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺻﺪﻳﻖ را آﻪ ﭼﻮن ﺑﻼل را ﻣﺸﺘﺮى ﻣﻰﺷﻮى هﺮ ﺁﻳﻨﻪ اﻳﺸﺎن از ﺳﺘﻴﺰ ﺑﺮ‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﻓﺰود ﺑﻬﺎى او را‪ ،‬ﻣﺮا در اﻳﻦ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺷﺮﻳﻚ ﺧﻮد آﻦ وآﻴﻞ ﻣﻦ ﺑﺎش و ﻧﻴﻢ ﺑﻬﺎ از ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎن‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﮔﻔﺘﺶ آﻪ اى اﻗﺒﺎل ﺟﻮ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻣﻦ ﻣﻰﺷﻮم اﻧﺒﺎز ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ وآﻴﻠﻢ ﺑﺎش ﻧﻴﻤﻰ ﺑﻬﺮ ﻣﻦ‬

‫ﻣﺸﺘﺮى ﺷﻮ ﻗﺒﺾ آﻦ از ﻣﻦ ﺛﻤﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺪ ﺧﺪﻣﺖ آﻨﻢ رﻓﺖ ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪى ﺁن ﺟﻬﻮد ﺑﻰاﻣﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد آﺰ آﻒ ﻃﻔﻼن ﮔﻬﺮ‬

‫ﺑﺲ ﺗﻮان ﺁﺳﺎن ﺧﺮﻳﺪن اى ﭘﺪر‬

‫ﻋﻘﻞ و اﻳﻤﺎن را از اﻳﻦ ﻃﻔﻼن ﮔﻮل‬

‫ﻣﻰﺧﺮد ﺑﺎ ﻣﻠﻚ دﻧﻴﺎ دﻳﻮ ﻏﻮل‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن زﻳﻨﺖ دهﺪ ﻣﺮدار را‬

‫آﻪ ﺧﺮد ز اﻳﺸﺎن دو ﺻﺪ ﮔﻠﺰار را‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﻣﻬﺘﺎب ﭘﻴﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺤﺮ‬

‫آﺰ ﺧﺴﺎن ﺻﺪ آﻴﺴﻪ ﺑﺮﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺤﺮ‬

‫اﻧﺒﻴﺎﺷﺎن ﺗﺎﺟﺮى ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ اﻳﺸﺎن ﺷﻤﻊ دﻳﻦ اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‬

‫دﻳﻮ و ﻏﻮل ﺳﺎﺣﺮ از ﺳﺤﺮ و ﻧﺒﺮد‬

‫اﻧﺒﻴﺎ را در ﻧﻈﺮﺷﺎن زﺷﺖ آﺮد‬

‫زﺷﺖ ﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎدوﻳﻰ ﻋﺪو‬

‫ﺗﺎ ﻃﻼق اﻓﺘﺪ ﻣﻴﺎن ﺟﻔﺖ و ﺷﻮ‬

‫دﻳﺪﻩهﺎﺷﺎن را ﺑﻪ ﺳﺤﺮى دوﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻮهﺮ ﺑﻪ ﺧﺲ ﺑﻔﺮوﺧﺘﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﮔﻬﺮ از هﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ ﺑﺨﺮ زﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﺟﺎهﻞ آﺎو ﺧﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺧﺮ ﺧﺮ ﻣﻬﺮﻩ و ﮔﻮهﺮ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁن اﺷﻚ را در در و درﻳﺎ ﺷﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﻜﺮ ﺑﺤﺮ اﺳﺖ و ﮔﻮهﺮهﺎى او‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﺣﻴﻮان در و ﭘﻴﺮاﻳﻪ ﺟﻮ‬

‫در ﺳﺮ ﺣﻴﻮان ﺧﺪا ﻧﻨﻬﺎدﻩ اﺳﺖ‬

‫آﺎو ﺑﻮد در ﺑﻨﺪ ﻟﻌﻞ و در ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﻣﺮ ﺧﺮان را هﻴﭻ دﻳﺪى ﮔﻮﺷﻮار‬

‫ﮔﻮش و هﻮش ﺧﺮ ﺑﻮد در ﺳﺒﺰﻩ زار‬

‫اﺣﺴﻦ اﻟﺘﻘﻮﻳﻢ در و اﻟﺘﻴﻦ ﺑﺨﻮان‬

‫آﻪ ﮔﺮاﻣﻰ ﮔﻮهﺮ اﺳﺖ اى دوﺳﺖ ﺟﺎن‬

‫اﺣﺴﻦ اﻟﺘﻘﻮﻳﻢ از ﻋﺮش او ﻓﺰون‬

‫اﺣﺴﻦ اﻟﺘﻘﻮﻳﻢ از ﻓﻜﺮت ﺑﺮون‬

‫‪٩٧٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻗﻴﻤﺖ اﻳﻦ ﻣﻤﺘﻨﻊ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺴﻮزم هﻢ ﺑﺴﻮزد ﻣﺴﺘﻤﻊ‬

‫ﻟﺐ ﺑﺒﻨﺪ اﻳﻨﺠﺎ و ﺧﺮ اﻳﻦ ﺳﻮ ﻣﺮان‬

‫رﻓﺖ اﻳﻦ ﺻﺪﻳﻖ ﺳﻮى ﺁن ﺧﺮان‬

‫ﺣﻠﻘﻪى در زد ﭼﻮ در را ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫رﻓﺖ ﺑﻰﺧﻮد در ﺳﺮاى ﺁن ﺟﻬﻮد‬

‫ﺑﻰﺧﻮد و ﺳﺮ ﻣﺴﺖ و ﭘﺮ ﺁﺗﺶ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫از دهﺎﻧﺶ ﺑﺲ آﻼم ﺗﻠﺦ ﺟﺴﺖ‬

‫آﺎﻳﻦ وﻟﻰ اﻟﻠﱠﻪ را ﭼﻮن ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﻘﺪ اﺳﺖ اى ﻋﺪوى روﺷﻨﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﺻﺪﻗﻰ اﺳﺖ اﻧﺪر دﻳﻦ ﺧﻮد‬

‫ﻇﻠﻢ ﺑﺮ ﺻﺎدق دﻟﺖ ﭼﻮن ﻣﻰدهﺪ‬

‫اى ﺗﻮ در دﻳﻦ ﺟﻬﻮدى ﻣﺎدﻩاى‬

‫آﺎﻳﻦ ﮔﻤﺎن دارى ﺗﻮ ﺑﺮ ﺷﻪ زادﻩاى‬

‫در هﻤﻪ ز ﺁﻳﻴﻨﻪى آﮋ ﺳﺎز ﺧﻮد‬

‫ﻣﻨﮕﺮ اى ﻣﺮدود ﻧﻔﺮﻳﻦ اﺑﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺁن دم از ﻟﺐ ﺻﺪﻳﻖ ﺟﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮔﻢ آﻨﻰ ﺗﻮ ﭘﺎى و دﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻳﻨﺎﺑﻴﻊ اﻟﺤﻜﻢ هﻤﭽﻮن ﻓﺮات‬

‫از دهﺎن او دوان از ﺑﻰﺟﻬﺎت‬

‫هﻤﭽﻮ از ﺳﻨﮕﻰ آﻪ ﺁﺑﻰ ﺷﺪ روان‬

‫ﻧﻪ ز ﭘﻬﻠﻮ ﻣﺎﻳﻪ دارد ﻧﻪ از ﻣﻴﺎن‬

‫اﺳﭙﺮ ﺧﻮد آﺮدﻩ ﺣﻖ ﺁن ﺳﻨﮓ را‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎدﻩ ﺁب ﻣﻴﻨﺎ رﻧﮓ را‬

‫هﻤﭽﻨﺎﻧﻚ از ﭼﺸﻤﻪى ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻧﻮر‬

‫او روان آﺮدﻩ ﺳﺖ ﺑﻰﺑﺨﻞ و ﻓﺘﻮر‬

‫ﻧﻪ ز ﭘﻴﻪ ﺁن ﻣﺎﻳﻪ دارد ﻧﻪ ز ﭘﻮﺳﺖ‬

‫روى ﭘﻮﺷﻰ آﺮد در اﻳﺠﺎد دوﺳﺖ‬

‫در ﺧﻼى ﮔﻮش ﺑﺎد ﺟﺎذﺑﺶ‬

‫ﻣﺪرك ﺻﺪق آﻼم و آﺎذﺑﺶ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺑﺎد اﺳﺖ اﻧﺪر ﺁن ﺧﺮد اﺳﺘﺨﻮان‬

‫آﺎو ﭘﺬﻳﺮد ﺣﺮف و ﺻﻮت ﻗﺼﻪ ﺧﻮان‬

‫اﺳﺘﺨﻮان و ﺑﺎد رو ﭘﻮﺷﺴﺖ و ﺑﺲ‬

‫در دو ﻋﺎﻟﻢ ﻏﻴﺮ ﻳﺰدان ﻧﻴﺴﺖ آﺲ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ او ﻗﺎﺋﻞ او ﺑﻰاﺣﺘﺠﺎب‬

‫ز ﺁﻧﻚ اﻻذﻧﺎن ﻣﻦ اﻟﺮأس اى ﻣﺜﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ رﺣﻤﺖ ﮔﺮ هﻤﻰﺁﻳﺪ ﺑﺮ او‬

‫زر ﺑﺪﻩ ﺑﺴﺘﺎﻧﺶ اى اآﺮام ﺧﻮ‬

‫از ﻣﻨﺶ واﺧﺮ ﭼﻮ ﻣﻰﺳﻮزد دﻟﺖ‬

‫ﺑﻰﻣﺌﻮﻧﺖ ﺣﻞ ﻧﮕﺮدد ﻣﺸﻜﻠﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺪ ﺧﺪﻣﺖ آﻨﻢ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺠﻮد‬

‫ﺑﻨﺪﻩاى دارم ﻧﻜﻮ ﻟﻜﻦ ﺟﻬﻮد‬

‫ﺗﻦ ﺳﭙﻴﺪ و دل ﺳﻴﺎهﺴﺘﺶ ﺑﮕﻴﺮ‬

‫در ﻋﻮض دﻩ ﺗﻦ ﺳﻴﺎﻩ و دل ﻣﻨﻴﺮ‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻴﺎورد ﺁن هﻤﺎم‬

‫ﺑﻮد اﻟﺤﻖ ﺳﺨﺖ زﻳﺒﺎ ﺁن ﻏﻼم‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﺣﻴﺮان ﺁن ﺟﻬﻮد‬

‫ﺁن دل ﭼﻮن ﺳﻨﮕﺶ از ﺟﺎ رﻓﺖ زود‬

‫ﺣﺎﻟﺖ ﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺘﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺳﻨﮕﺸﺎن از ﺻﻮرﺗﻰ ﻣﻮﻣﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫‪٩٧٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎز آﺮد اﺳﺘﻴﺰﻩ و راﺿﻰ ﻧﺸﺪ‬

‫آﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ اﻓﺰون ﺑﺪﻩ ﺑﻰهﻴﭻ ﺑﺪ‬

‫ﻳﻚ ﻧﺼﺎب ﻧﻘﺮﻩ هﻢ ﺑﺮ وى ﻓﺰود‬

‫ﺗﺎ آﻪ راﺿﻰ ﮔﺸﺖ ﺣﺮص ﺁن ﺟﻬﻮد‬

‫ﺧﻨﺪﻳﺪن ﺟﻬﻮد و ﭘﻨﺪاﺷﺘﻦ آﻪ ﺻﺪﻳﻖ ﻣﻐﺒﻮن اﺳﺖ در اﻳﻦ ﻋﻘﺪ‬ ‫ﻗﻬﻘﻬﻪ زد ﺁن ﺟﻬﻮد ﺳﻨﮓ دل‬

‫از ﺳﺮ اﻓﺴﻮس و ﻃﻨﺰ و ﻏﺶ و ﻏﻞ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺪﻳﻘﺶ آﻪ اﻳﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫در ﺟﻮاب ﭘﺮﺳﺶ او ﺧﻨﺪﻩ ﻓﺰود‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺟﺪت ﻧﺒﻮدى و ﻏﺮام‬

‫در ﺧﺮﻳﺪارى اﻳﻦ اﺳﻮد ﻏﻼم‬

‫ﻣﻦ ز اﺳﺘﻴﺰﻩ ﻧﻤﻰﺟﻮﺷﻴﺪ ﻣﻰ‬

‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﻋﺸﺮ اﻳﻨﺶ ﺑﻔﺮوﺷﻴﺪ ﻣﻰ‬

‫آﺎو ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﻧﻴﺮزد ﻧﻴﻢ داﻧﮓ‬

‫ﺗﻮ ﮔﺮان آﺮدى ﺑﻬﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﭘﺲ ﺟﻮاﺑﺶ داد ﺻﺪﻳﻖ اى ﻏﺒﻰ‬

‫ﮔﻮهﺮى دادى ﺑﻪ ﺟﻮزى ﭼﻮن ﺻﺒﻰ‬

‫آﺎو ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ هﻤﻰارزد دو آﻮن‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﻧﺎﻇﺮﺳﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻟﻮن‬

‫زر ﺳﺮخ اﺳﺖ او ﺳﻴﻪ ﺗﺎب ﺁﻣﺪﻩ‬

‫از ﺑﺮاى رﺷﻚ اﻳﻦ اﺣﻤﻖ آﻨﺪﻩ‬

‫دﻳﺪﻩى اﻳﻦ هﻔﺖ رﻧﮓ ﺟﺴﻤﻬﺎ‬

‫درﻧﻴﺎﺑﺪ زﻳﻦ ﻧﻘﺎب ﺁن روح را‬

‫ﮔﺮ ﻣﻜﻴﺴﻰ آﺮدﻳﻰ در ﺑﻴﻊ ﺑﻴﺶ‬

‫دادﻣﻰ ﻣﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻠﻚ و ﻣﺎل ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ور ﻣﻜﺎس اﻓﺰودﻳﻰ ﻣﻦ ز اهﺘﻤﺎم‬

‫داﻣﻨﻰ زر آﺮدﻣﻰ از ﻏﻴﺮ وام‬

‫ﺳﻬﻞ دادى ز اﻧﻜﻪ ارزان ﻳﺎﻓﺘﻰ‬

‫در ﻧﺪﻳﺪى ﺣﻘﻪ را ﻧﺸﻜﺎﻓﺘﻰ‬

‫ﺣﻘﻪى ﺳﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺟﻬﻞ ﺗﻮ ﺑﺪاد‬

‫زود ﺑﻴﻨﻰ آﻪ ﭼﻪ ﻏﺒﻨﺖ اوﻓﺘﺎد‬

‫ﺣﻘﻪى ﭘﺮ ﻟﻌﻞ را دادى ﺑﻪ ﺑﺎد‬

‫هﻤﭽﻮ زﻧﮕﻰ در ﺳﻴﻪ روﻳﻰ ﺗﻮ ﺷﺎد‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ وا ﺣﺴﺮﺗﺎ ﮔﻮﻳﻰ ﺑﺴﻰ‬

‫ﺑﺨﺖ و دوﻟﺖ را ﻓﺮو ﺷﺪ ﺧﻮد آﺴﻰ‬

‫ﺑﺨﺖ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻪى ﻏﻼﻣﺎﻧﻪ رﺳﻴﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﺑﺨﺘﺖ ﺑﺠﺰ ﻇﺎهﺮ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫او ﻧﻤﻮدت ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫ﺧﻮى زﺷﺘﺖ آﺮد ﺑﺎ او ﻣﻜﺮ و ﻓﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺳﻴﻪ اﺳﺮار ﺗﻦ اﺳﭙﻴﺪ را‬

‫ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﮕﻴﺮ اى ژاژﺧﺎ‬

‫اﻳﻦ ﺗﺮا و ﺁن ﻣﺮا ﺑﺮدﻳﻢ ﺳﻮد‬

‫ﻲ دِﻳ ِ‬ ‫هﻴﻦ ﻟﻜﻢ دﻳﻦ َو ِﻟ َ‬ ‫ﻦ اى ﺟﻬﻮد‬

‫ﺧﻮد ﺳﺰاى ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺟﻠﺶ اﻃﻠﺲ اﺳﺐ او ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﮔﻮر آﺎﻓﺮان ﭘﺮ دود و ﻧﺎر‬

‫وز ﺑﺮون ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺻﺪ ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر‬

‫‪٩٧٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺎل ﻇﺎﻟﻤﺎن ﺑﻴﺮون ﺟﻤﺎل‬

‫و ز دروﻧﺶ ﺧﻮن ﻣﻈﻠﻮم و وﺑﺎل‬

‫ﭼﻮن ﻣﻨﺎﻓﻖ از ﺑﺮون ﺻﻮم و ﺻﻼت‬

‫و ز درون ﺧﺎك ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻰﻧﺒﺎت‬

‫هﻤﭽﻮ اﺑﺮى ﺧﺎﻟﻴﻰ ﭘﺮ ﻗﺮ و ﻗﺮ‬

‫ﻧﻪ در او ﻧﻔﻊ زﻣﻴﻦ ﻧﻪ ﻗﻮت ﺑﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ وﻋﺪﻩى ﻣﻜﺮ و ﮔﻔﺘﺎر دروغ‬

‫ﺁﺧﺮش رﺳﻮا و اول ﺑﺎ ﻓﺮوغ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﮕﺮﻓﺖ او دﺳﺖ ﺑﻼل‬

‫ﺁن ز زﺧﻢ ﺿﺮس ﻣﺤﻨﺖ ﭼﻮن ﺧﻼل‬

‫ﺷﺪ ﺧﻼﻟﻰ در دهﺎﻧﻰ راﻩ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ ﺷﻴﺮﻳﻦ زﺑﺎﻧﻰ ﻣﻰﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪ ﺁن ﺧﺴﺘﻪ روى ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﺧﺮ ﻣﻐﺸﻴﺎ ﻓﺘﺎد او ﺑﺮ ﻗﻔﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ دﻳﺮى ﺑﻰﺧﻮد و ﺑﻰﺧﻮﻳﺶ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪ ز ﺷﺎدى اﺷﻚ راﻧﺪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﺎﻳﺶ در آﻨﺎر ﺧﻮد آﺸﻴﺪ‬

‫آﺲ ﭼﻪ داﻧﺪ ﺑﺨﺸﺸﻰ آﺎو را رﺳﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﻣﺴﻰ آﻪ ﺑﺮ اآﺴﻴﺮ زد‬

‫ﻣﻔﻠﺴﻰ ﺑﺮ ﮔﻨﺞ ﭘﺮ ﺗﻮﻓﻴﺮ زد‬

‫ﻣﺎهﻰ ﭘﮋﻣﺮدﻩ در ﺑﺤﺮ اوﻓﺘﺎد‬

‫آﺎروان ﮔﻢ ﺷﺪﻩ زد ﺑﺮ رﺷﺎد‬

‫ﺁن ﺧﻄﺎﺑﺎﺗﻰ آﻪ ﮔﻔﺖ ﺁن دم ﻧﺒﻰ‬

‫ﮔﺮ زﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﺐ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ از ﺷﺒﻰ‬

‫روز روﺷﻦ ﮔﺮدد ﺁن ﺷﺐ ﭼﻮن ﺻﺒﺎح‬

‫ﻣﻦ ﻧﺘﺎﻧﻢ ﺑﺎز ﮔﻔﺖ ﺁن اﺻﻄﻼح‬

‫ﺧﻮد ﺗﻮ داﻧﻰ آﺎﻓﺘﺎﺑﻰ در ﺣﻤﻞ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎ ﻧﺒﺎت و ﺑﺎ دﻗﻞ‬

‫ﺧﻮد ﺗﻮ داﻧﻰ هﻢ آﻪ ﺁن ﺁب زﻻل‬

‫ﻣﻰ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎ رﻳﺎﺣﻴﻦ و ﻧﻬﺎل‬

‫ﺻﻨﻊ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺟﻤﻠﻪ اﺟﺰاى ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن دم و ﺣﺮف اﺳﺖ از اﻓﺴﻮﻧﮕﺮان‬

‫ﺟﺬب ﻳﺰدان ﺑﺎ اﺛﺮهﺎ و ﺳﺒﺐ‬

‫ﺻﺪ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻬﺎن ﺑﻰﺣﺮف و ﻟﺐ‬

‫ﻧﻪ آﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮ از ﻗﺪر ﻣﻌﻤﻮل ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﺎﺛﻴﺮش از او ﻣﻌﻘﻮل ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻘﻠﺪ ﺑﻮد ﻋﻘﻞ اﻧﺪر اﺻﻮل‬

‫دان ﻣﻘﻠﺪ در ﻓﺮوﻋﺶ اى ﻓﻀﻮل‬

‫ﮔﺮ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻋﻘﻞ ﭼﻮنﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮام‬

‫ﮔﻮ ﭼﻨﺎن آﻪ ﺗﻮ ﻧﺪاﻧﻰ و اﻟﺴﻼم‬

‫ﻣﻌﺎﺗﺒﻪى ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم ﺑﺎ ﺻﺪﻳﻖ آﻪ ﺗﺮا وﺻﻴﺖ آﺮدم آﻪ ﺑﻪ ﺷﺮآﺖ ﻣﻦ ﺑﺨﺮ ﺗﻮ ﭼﺮا ﺑﻬﺮ‬ ‫ﺧﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺮﻳﺪى و ﻋﺬر او‬ ‫ﮔﻔﺖ اى ﺻﺪﻳﻖ ﺁﺧﺮ ﮔﻔﺘﻤﺖ‬

‫آﻪ ﻣﺮا اﻧﺒﺎز آﻦ در ﻣﻜﺮﻣﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎ دو ﺑﻨﺪﮔﺎن آﻮى ﺗﻮ‬

‫آﺮدﻣﺶ ﺁزاد ﻣﻦ ﺑﺮ روى ﺗﻮ‬

‫‪٩٧٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮا ﻣﻰدار ﺑﻨﺪﻩ و ﻳﺎر ﻏﺎر‬

‫هﻴﭻ ﺁزادى ﻧﺨﻮاهﻢ زﻳﻨﻬﺎر‬

‫آﻪ ﻣﺮا از ﺑﻨﺪﮔﻴﺖ ﺁزادى اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺤﻨﺖ و ﺑﻰدادى اﺳﺖ‬

‫اى ﺟﻬﺎن را زﻧﺪﻩ آﺮدﻩ ز اﺻﻄﻔﺎ‬

‫ﺧﺎص آﺮدﻩ ﻋﺎم را ﺧﺎﺻﻪ ﻣﺮا‬

‫ﺧﻮاﺑﻬﺎ ﻣﻰدﻳﺪ ﺟﺎﻧﻢ در ﺷﺒﺎب‬

‫آﻪ ﺳﻼﻣﻢ آﺮد ﻗﺮص ﺁﻓﺘﺎب‬

‫از زﻣﻴﻨﻢ ﺑﺮ آﺸﻴﺪ او ﺑﺮ ﺳﻤﺎ‬

‫هﻤﺮﻩ او ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم ز ارﺗﻘﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﻣﺎﺧﻮﻟﻴﺎ ﺑﻮد و ﻣﺤﺎل‬

‫هﻴﭻ ﮔﺮدد ﻣﺴﺘﺤﻴﻠﻰ وﺻﻒ ﺣﺎل‬

‫ﭼﻮن ﺗﺮا دﻳﺪم ﺑﺪﻳﺪم ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺁن ﺁﻳﻨﻪى ﺧﻮش آﻴﺶ را‬

‫ﭼﻮن ﺗﺮا دﻳﺪم ﻣﺤﺎﻟﻢ ﺣﺎل ﺷﺪ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻐﺮق اﺟﻼل ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺗﺮا دﻳﺪم ﺧﻮد اى روح اﻟﺒﻼد‬

‫ﻣﻬﺮ اﻳﻦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ از ﭼﺸﻤﻢ ﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﺸﺖ ﻋﺎﻟﻰ هﻤﺖ از ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺧﻮارى ﻧﻨﮕﺮد اﻧﺪر ﭼﻤﻦ‬

‫ﻧﻮر ﺟﺴﺘﻢ ﺧﻮد ﺑﺪﻳﺪم ﻧﻮر ﻧﻮر‬

‫ﺣﻮر ﺟﺴﺘﻢ ﺧﻮد ﺑﺪﻳﺪم رﺷﻚ ﺣﻮر‬

‫ﻳﻮﺳﻔﻰ ﺟﺴﺘﻢ ﻟﻄﻴﻒ و ﺳﻴﻢ ﺗﻦ‬

‫ﻳﻮﺳﻔﺴﺘﺎﻧﻰ ﺑﺪﻳﺪم در ﺗﻮ ﻣﻦ‬

‫در ﭘﻰ ﺟﻨﺖ ﺑﺪم در ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﺟﻨﺘﻰ ﺑﻨﻤﻮد از هﺮ ﺟﺰو ﺗﻮ‬

‫هﺴﺖ اﻳﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺪح و ﺛﻨﺎ‬

‫هﺴﺖ اﻳﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻗﺪح و هﺠﺎ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺪح ﻣﺮد ﭼﻮﭘﺎن ﺳﻠﻴﻢ‬

‫ﻣﺮ ﺧﺪا را ﭘﻴﺶ ﻣﻮﺳﺎى آﻠﻴﻢ‬

‫آﻪ ﺑﺠﻮﻳﻢ اﺷﭙﺸﺖ ﺷﻴﺮت دهﻢ‬

‫ﭼﺎرﻗﺖ دوزم ﻣﻦ و ﭘﻴﺸﺖ ﻧﻬﻢ‬

‫ﻗﺪح او را ﺣﻖ ﺑﻪ ﻣﺪﺣﻰ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ هﻢ رﺣﻤﺖ آﻨﻰ ﻧﺒﻮد ﺷﮕﻔﺖ‬

‫رﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﺑﺮ ﻗﺼﻮر ﻓﻬﻤﻬﺎ‬

‫اى وراى ﻋﻘﻠﻬﺎ و وهﻤﻬﺎ‬

‫اﻳﻬﺎ اﻟﻌﺸﺎق اﻗﺒﺎل ﺟﺪﻳﺪ‬

‫از ﺟﻬﺎن آﻬﻨﻪى ﻧﻮ آﻦ رﺳﻴﺪ‬

‫ز ﺁن ﺟﻬﺎن آﺎو ﭼﺎرﻩى ﺑﻰﭼﺎرﻩ ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻧﺎدرﻩى دﻧﻴﺎ در اوﺳﺖ‬

‫اﺑﺸﺮوا ﻳﺎ ﻗﻮم إذ ﺟﺎء اﻟﻔﺮج‬

‫اﻓﺮﺣﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﻗﺪ زال اﻟﺤﺮج‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ رﻓﺖ در آﺎزﻩى هﻼل‬

‫در ﺗﻘﺎﺿﺎ آﻪ ارﺣﻨﺎ ﻳﺎ ﺑﻼل‬

‫زﻳﺮ ﻟﺐ ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ از ﺑﻴﻢ ﻋﺪو‬

‫آﻮرى او ﺑﺮ ﻣﻨﺎرﻩ رو ﺑﮕﻮ‬

‫ﻣﻰدﻣﺪ در ﮔﻮش هﺮ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﺸﻴﺮ‬

‫ﺧﻴﺰ اى ﻣﺪﺑﺮ رﻩ اﻗﺒﺎل ﮔﻴﺮ‬

‫اى در اﻳﻦ ﺣﺒﺲ و در اﻳﻦ ﮔﻨﺪ و ﺷﭙﺶ‬

‫هﻴﻦ آﻪ ﺗﺎ آﺲ ﻧﺸﻨﻮد رﺳﺘﻰ ﺧﻤﺶ‬

‫‪٩٧٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن آﻨﻰ ﺧﺎﻣﺶ آﻨﻮن اى ﻳﺎر ﻣﻦ‬

‫آﺰ ﺑﻦ هﺮ ﻣﻮ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﻃﺒﻞ زن‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﺮ ﺷﺪ ﻋﺪوى رﺷﻚ ﺧﻮ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﭼﻨﺪﻳﻦ دهﻞ را ﺑﺎﻧﮓ آﻮ‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ روش رﻳﺤﺎن آﻪ ﻃﺮى اﺳﺖ‬

‫او ز آﻮرى ﮔﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﺁﺳﻴﺐ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻰﺷﻜﻨﺠﺪ ﺣﻮر دﺳﺘﺶ ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫آﻮر ﺣﻴﺮان آﺰ ﭼﻪ دردم ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ آﺸﺎآﺶ ﭼﻴﺴﺖ ﺑﺮ دﺳﺖ و ﺗﻨﻢ‬

‫ﺧﻔﺘﻪام ﺑﮕﺬار ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﻰ آﻨﻢ‬

‫ﺁن آﻪ در ﺧﻮاﺑﺶ هﻤﻰﺟﻮﻳﻰ وى اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﮕﺸﺎ آﺎن ﻣﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﭘﻰ اﺳﺖ‬

‫ز ﺁن ﺑﻼهﺎ ﺑﺮ ﻋﺰﻳﺰان ﺑﻴﺶ ﺑﻮد‬

‫آﺎن ﺗﺠﻤﺶ ﻳﺎر ﺑﺎ ﺧﻮﺑﺎن ﻓﺰود‬

‫ﻻغ ﺑﺎ ﺧﻮﺑﺎن آﻨﺪ در هﺮ رهﻰ‬

‫ﻧﻴﺰ آﻮران را ﺑﺸﻮراﻧﺪ ﮔﻬﻰ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﻳﻚ دم ﺑﺪﻳﻦ آﻮران دهﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻏﺮﻳﻮ از آﻮى آﻮران ﺑﺮ ﺟﻬﺪ‬

‫ﻗﺼﻪى هﻼل آﻪ ﺑﻨﺪﻩى ﻣﺨﻠﺺ ﺑﻮد ﺧﺪاى را‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺼﻴﺮت ﺑﻰﺗﻘﻠﻴﺪ‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩ در ﺑﻨﺪﮔﻰ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎن ﺟﻬﺖ‬ ‫ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻧﻪ از ﻋﺠﺰ‪ ،‬ﭼﻨﺎن آﻪ ﻟﻘﻤﺎن و ﻳﻮﺳﻒ از روى ﻇﺎهﺮ و ﻏﻴﺮ اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﺑﻨﺪﻩاى ﺳﺎﻳﺲ ﺑﻮد اﻣﻴﺮى را و‬ ‫ﺁن اﻣﻴﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮد اﻣﺎ آﻮر‪،‬‬ ‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮﻧﻰ ﺑﻪ وهﻢ درﻧﺎرد‬

‫داﻧﺪ اﻋﻤﻰ آﻪ ﻣﺎدرى دارد‬

‫اﮔﺮ ﺑﺎ اﻳﻦ داﻧﺶ ﺗﻌﻈﻴﻢ اﻳﻦ ﻣﺎدر آﻨﺪ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد آﻪ از ﻋﻤﻰ ﺧﻼص ﻳﺎﺑﺪ آﻪ إذا اراد اﻟﻠﱠﻪ ﺑﻌﺒﺪ ﺧﻴﺮا ﻓﺘﺢ ﻋﻴﻨﻰ‬ ‫ﻗﻠﺒﻪ ﻟﻴﺒﺼﺮﻩ ﺑﻬﻤﺎ اﻟﻐﻴﺐ‬ ‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪى ﺑﻌﺾ اوﺻﺎف ﺑﻼل‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اآﻨﻮن ﻗﺼﻪى ﺿﻌﻒ هﻼل‬

‫از ﺑﻼل او ﭘﻴﺶ ﺑﻮد اﻧﺪر روش‬

‫ﺧﻮى ﺑﺪ را ﺑﻴﺶ آﺮدﻩ ﺑﺪ آﺸﺶ‬

‫ﻧﻪ ﭼﻮ ﺗﻮ ﭘﺲ رو آﻪ هﺮ دم ﭘﺲﺗﺮى‬

‫ﺳﻮى ﺳﻨﮕﻰ ﻣﻰروى از ﮔﻮهﺮى‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﺎن ﺧﻮاﺟﻪ را ﻣﻬﻤﺎن رﺳﻴﺪ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ از اﻳﺎم و ﺳﺎﻟﺶ ﺑﺮ رﺳﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻋﻤﺮت ﭼﻨﺪ ﺳﺎل اﺳﺖ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮ و در ﻣﺪزد و ﺑﺮ ﺷﻤﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ هﺠﺪﻩ هﻔﺪﻩ ﻳﺎ ﺧﻮد ﺷﺎﻧﺰدﻩ‬

‫ﻳﺎ آﻪ ﭘﺎﻧﺰدﻩ اى ﺑﺮادر ﺧﻮاﻧﺪﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ واﭘﺲ واﭘﺲ اى ﺧﻴﺮﻩﺳﺮت‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰرو ﺗﺎ ﺑﻪ آﺲ ﻣﺎدرت‬

‫‪٩٧٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ در ﺗﻘﺮﻳﺮ هﻤﻴﻦ ﺳﺨﻦ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ اﺳﺒﻰ ﻃﻠﺐ آﺮد از اﻣﻴﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ رو ﺁن اﺳﺐ اﺷﻬﺐ را ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن را ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ ﮔﻔﺖ ﭼﻮن‬

‫ﮔﻔﺖ او واﭘﺲ رواﺳﺖ و ﺑﺲ ﺣﺮون‬

‫ﺳﺨﺖ ﭘﺲ ﭘﺲ ﻣﻰرود او ﺳﻮى ﺑﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ دﻣﺶ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪ آﻦ‬

‫دم اﻳﻦ اﺳﺘﻮر ﻧﻔﺴﺖ ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﭘﺲ ﭘﺲ رود ﺁن ﺧﻮد ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺷﻬﻮت او را آﻪ دم ﺁﻣﺪ ز ﺑﻦ‬

‫اى ﻣﺒﺪل ﺷﻬﻮت ﻋﻘﺒﻴﺶ آﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻨﺪى ﺷﻬﻮﺗﺶ را از رﻏﻴﻒ‬

‫ﺳﺮ آﻨﺪ ﺁن ﺷﻬﻮت از ﻋﻘﻞ ﺷﺮﻳﻒ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺷﺎﺧﻰ آﻪ ﺑﺒﺮى از درﺧﺖ‬

‫ﺳﺮ آﻨﺪ ﻗﻮت ز ﺷﺎخ ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﺮدى دم او را ﺁن ﻃﺮف‬

‫ﮔﺮ رود ﭘﺲ ﭘﺲ رود ﺗﺎ ﻣﻜﺘﻨﻒ‬

‫ﺣﺒﺬا اﺳﺒﺎن رام ﭘﻴﺶ رو‬

‫ﻧﻪ ﺳﭙﺲ رو ﻧﻪ ﺣﺮوﻧﻰ را ﮔﺮو‬

‫ﮔﺮم رو ﭼﻮن ﺟﺴﻢ ﻣﻮﺳﺎى آﻠﻴﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺤﺮﻳﻨﺶ ﭼﻮ ﭘﻬﻨﺎى ﮔﻠﻴﻢ‬

‫هﺴﺖ هﻔﺼﺪ ﺳﺎﻟﻪ راﻩ ﺁن ﺣﻘﺐ‬

‫آﻪ ﺑﻜﺮد او ﻋﺰم در ﺳﻴﺮان ﺣﺐ‬

‫هﻤﺖ ﺳﻴﺮ ﺗﻨﺶ ﭼﻮن اﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺳﻴﺮ ﺟﺎﻧﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺷﻬﺴﻮاران در ﺳﺒﺎﻗﺖ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺧﺮ ﺑﻄﺎن در ﭘﺎﻳﮕﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬ ‫ﻣﺜﻞ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ آﺎرواﻧﻰ ﻣﻰرﺳﻴﺪ‬

‫در دهﻰ ﺁﻣﺪ درى را ﺑﺎز دﻳﺪ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺖ اﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﺮد اﻟﻌﺠﻮز‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﻨﺪازﻳﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻨﺪ روز‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺁﻣﺪ ﻧﻪ ﺑﻴﻨﺪاز از ﺑﺮون‬

‫و ﺁﻧﮕﻬﺎﻧﻰ اﻧﺪر ﺁ ﺗﻮ اﻧﺪرون‬

‫هﻢ ﺑﺮون اﻓﻜﻦ هﺮ ﺁﻧﭻ اﻓﻜﻨﺪﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫در ﻣﻴﺎ ﺑﺎ ﺁن آﻪ اﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺪ هﻼل اﺳﺘﺎد دل ﺟﺎن روﺷﻨﻰ‬

‫ﺳﺎﻳﺲ و ﺑﻨﺪﻩى اﻣﻴﺮ ﻣﻮﻣﻨﻰ‬

‫ﺳﺎﻳﺴﻰ آﺮدى در ﺁﺧﻮر ﺁن ﻏﻼم‬

‫ﻟﻴﻚ ﺳﻠﻄﺎن ﺳﻼﻃﻴﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﺎم‬

‫ﺁن اﻣﻴﺮ از ﺣﺎل ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫آﻪ ﻧﺒﻮدش ﺟﺰ ﺑﻠﻴﺴﺎﻧﻪ ﻧﻈﺮ‬

‫ﺁب و ﮔﻞ ﻣﻰدﻳﺪ و در وى ﮔﻨﺞ ﻧﻪ‬

‫ﭘﻨﺞ و ﺷﺶ ﻣﻰدﻳﺪ و اﺻﻞ ﭘﻨﺞ ﻧﻪ‬

‫رﻧﮓ ﻃﻴﻦ ﭘﻴﺪا و ﻧﻮر دﻳﻦ ﻧﻬﺎن‬

‫هﺮ ﭘﻴﻤﺒﺮ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫‪٩٧٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﻣﻨﺎرﻩ دﻳﺪ و در وى ﻣﺮغ ﻧﻰ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻨﺎرﻩ ﺷﺎﻩ ﺑﺎزى ﭘﺮ ﻓﻨﻰ‬

‫و ﺁن دوم ﻣﻰدﻳﺪ ﻣﺮﻏﻰ ﭘﺮ زﻧﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻮى اﻧﺪر دهﺎن ﻣﺮغ ﻧﻰ‬

‫و ﺁن آﻪ او ﻳﻨﻈﺮ ﺑﻨﻮر اﷲ ﺑﻮد‬

‫هﻢ ز ﻣﺮغ و هﻢ ز ﻣﻮ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ ﭼﺸﻢ ﺳﻮى ﻣﻮى ﻧﻪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﻣﻮ ﺑﻨﮕﺸﺎﻳﺪ ﮔﺮﻩ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻞ دﻳﺪ ﻧﻘﺸﻴﻦ در وﺣﻞ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﮔﻞ دﻳﺪ ﭘﺮ ﻋﻠﻢ و ﻋﻤﻞ‬

‫ﺗﻦ ﻣﻨﺎرﻩ ﻋﻠﻢ و ﻃﺎﻋﺖ هﻤﭽﻮ ﻣﺮغ‬

‫ﺧﻮاﻩ ﺳﻴﺼﺪ ﻣﺮغ ﮔﻴﺮ و ﻳﺎ دو ﻣﺮغ‬

‫ﻣﺮد اوﺳﻂ ﻣﺮغ ﺑﻴﻦ اﺳﺖ او و ﺑﺲ‬

‫ﻏﻴﺮ ﻣﺮﻏﻰ ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﺪ ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﻣﻮى ﺁن ﻧﻮرى اﺳﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﺁن ﻣﺮغ‬

‫آﻪ ﺑﺪ ﺁن ﭘﺎﻳﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺎن ﻣﺮغ‬

‫ﻣﺮغ آﺎن ﻣﻮى اﺳﺖ در ﻣﻨﻘﺎر او‬

‫هﻴﭻ ﻋﺎرﻳﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ آﺎر او‬

‫ﻋﻠﻢ او از ﺟﺎن او ﺟﻮﺷﺪ ﻣﺪام‬

‫ﭘﻴﺶ او ﻧﻪ ﻣﺴﺘﻌﺎر ﺁﻣﺪ ﻧﻪ وام‬

‫رﻧﺠﻮر ﺷﺪن اﻳﻦ هﻼل و ﺑﻰﺧﺒﺮى ﺧﻮاﺟﻪى او از رﻧﺠﻮرى او از ﺗﺤﻘﻴﺮ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬و واﻗﻒ ﺷﺪن دل‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة و اﻟﺴﻼم از رﻧﺠﻮرى و ﺣﺎل او و اﻓﺘﻘﺎد و ﻋﻴﺎدت رﺳﻮل ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم اﻳﻦ هﻼل را‬ ‫از ﻗﻀﺎ رﻧﺠﻮر و ﻧﺎﻗﺺ ﺷﺪ هﻼل‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ را وﺣﻰ ﺷﺪ ﻏﻤﺎز ﺣﺎل‬

‫ﺑﺪ ز رﻧﺠﻮرﻳﺶ ﺧﻮاﺟﻪش ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫آﻪ ﺑﺮ او ﺑﺪ آﺴﺎد و ﺑﻰﺧﻄﺮ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﻧﻪ روز اﻧﺪر ﺁﺧﻮر ﻣﺤﺴﻨﻰ‬

‫هﻴﭻ آﺲ از ﺣﺎل او ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻰ‬

‫ﺁن آﻪ آﺲ ﺑﻮد و ﺷﻬﻨﺸﺎﻩ آﺴﺎن‬

‫ﻋﻘﻞ ﺻﺪ ﭼﻮن ﻗﻠﺰﻣﺶ هﺮ ﺟﺎ رﺳﺎن‬

‫وﺣﻴﺶ ﺁﻣﺪ رﺣﻢ ﺣﻖ ﻏﻢ ﺧﻮار ﺷﺪ‬

‫آﻪ ﻓﻼن ﻣﺸﺘﺎق ﺗﻮ ﺑﻴﻤﺎر ﺷﺪ‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺑﻬﺮ هﻼل ﺑﺎ ﺷﺮف‬

‫رﻓﺖ از ﺑﻬﺮ ﻋﻴﺎدت ﺁن ﻃﺮف‬

‫در ﭘﻰ ﺧﻮرﺷﻴﺪ وﺣﻰ ﺁن ﻣﻪ دوان‬

‫و ﺁن ﺻﺤﺎﺑﻪ در ﭘﻴﺶ ﭼﻮن اﺧﺘﺮان‬

‫ﻣﺎﻩ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ اﺻﺤﺎﺑﻰ ﻧﺠﻮم‬

‫ﻟﻠﺴﺮى ﻗﺪوﻩ و ﻟﻠﻄﺎﻏﻰ رﺟﻮم‬

‫ﻣﻴﺮ را ﮔﻔﺘﻨﺪ آﺎن ﺳﻠﻄﺎن رﺳﻴﺪ‬

‫او ز ﺷﺎدى ﺑﻰدل و ﺟﺎن ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ‬

‫ﺑﺮ ﮔﻤﺎن ﺁن ز ﺷﺎدى زد دو دﺳﺖ‬

‫آﺎن ﺷﻬﻨﺸﻪ ﺑﻬﺮ ﺁن ﻣﻴﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮود ﺁﻣﺪ ز ﻏﺮﻓﻪ ﺁن اﻣﻴﺮ‬

‫ﺟﺎن هﻤﻰاﻓﺸﺎﻧﺪ ﭘﺎ ﻣﺰد ﺑﺸﻴﺮ‬

‫ﭘﺲ زﻣﻴﻦ ﺑﻮس و ﺳﻼم ﺁورد او‬

‫آﺮد رخ را از ﻃﺮب ﭼﻮن ورد او‬

‫‪٩٨٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺴﻢ اﻟﻠﱠﻪ ﻣﺸﺮف آﻦ وﻃﻦ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻓﺮدوﺳﻰ ﺷﻮد اﻳﻦ اﻧﺠﻤﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻓﺰاﻳﺪ ﻗﺼﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫آﻪ ﺑﺪﻳﺪم ﻗﻄﺐ دوران زﻣﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﺶ از ﺑﻬﺮ ﻋﺘﺎب ﺁن ﻣﺤﺘﺮم‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮاى دﻳﺪن ﺗﻮ ﻧﺎﻣﺪم‬

‫ﮔﻔﺖ روﺣﻢ ﺁن ﺗﻮ ﺧﻮد روح ﭼﻴﺴﺖ‬

‫هﻴﻦ ﺑﻔﺮﻣﺎ آﺎﻳﻦ ﺗﺠﺸﻢ ﺑﻬﺮ آﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮم ﻣﻦ ﺧﺎك ﭘﺎى ﺁن آﺴﻰ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺑﺎغ ﻟﻄﻒ ﺗﺴﺖاش ﻣﻐﺮﺳﻰ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﺶ آﺎن هﻼل ﻋﺮش آﻮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻬﺘﺎب از ﺗﻮاﺿﻊ ﻓﺮش آﻮ‬

‫ﺁن ﺷﻬﻰ در ﺑﻨﺪﮔﻰ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺟﺎﺳﻮﺳﻰ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ آﺎو ﺑﻨﺪﻩ و ﺁﺧﻮرﭼﻰ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺑﺪان آﻪ ﮔﻨﺞ در وﻳﺮاﻧﻪهﺎﺳﺖ‬

‫اى ﻋﺠﺐ ﭼﻮن اﺳﺖ از ﺳﻘﻢ ﺁن هﻼل‬

‫آﻪ هﺰاران ﺑﺪر هﺴﺘﺶ ﭘﺎى ﻣﺎل‬

‫ﮔﻔﺖ از رﻧﺠﺶ ﻣﺮا ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ روز ﭼﻨﺪ ﺑﺮ درﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ او ﺑﺎ ﺳﺘﻮر و اﺳﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻳﺲ اﺳﺖ و ﻣﻨﺰﻟﺶ اﻳﻦ ﺁﺧﻮر اﺳﺖ‬

‫در ﺁﻣﺪن ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم از ﺑﻬﺮ ﻋﻴﺎدت هﻼل در ﺳﺘﻮرﮔﺎﻩ ﺁن اﻣﻴﺮ و ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﻣﺼﻄﻔﻰ هﻼل را‬ ‫رﻓﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ رﻏﺒﺖ ﺑﻬﺮ او‬

‫اﻧﺪر ﺁﺧﻮر و ﺁﻣﺪ اﻧﺪر ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫ﺑﻮد ﺁﺧﻮر ﻣﻈﻠﻢ و زﺷﺖ و ﭘﻠﻴﺪ‬

‫وﻳﻦ هﻤﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﭼﻮن اﻟﻔﺖ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺑﻮى ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺒﺮد ﺁن ﺷﻴﺮ ﻧﺮ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﺑﻮى ﻳﻮﺳﻒ را ﭘﺪر‬

‫ﻣﻮﺟﺐ اﻳﻤﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﻌﺠﺰات‬

‫ﺑﻮى ﺟﻨﺴﻴﺖ آﻨﺪ ﺟﺬب ﺻﻔﺎت‬

‫ﻣﻌﺠﺰات از ﺑﻬﺮ ﻗﻬﺮ دﺷﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮى ﺟﻨﺴﻴﺖ ﭘﻰ دل ﺑﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﻗﻬﺮ ﮔﺮدد دﺷﻤﻦ اﻣﺎ دوﺳﺖ ﻧﻰ‬

‫دوﺳﺖ آﻰ ﮔﺮدد ﺑﺒﺴﺘﻪ ﮔﺮدﻧﻰ‬

‫اﻧﺪر ﺁﻣﺪ او ز ﺧﻮاب از ﺑﻮى او‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﺮﮔﻴﻦ دان درون زﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮ‬

‫از ﻣﻴﺎن ﭘﺎى اﺳﺘﻮران ﺑﺪﻳﺪ‬

‫داﻣﻦ ﭘﺎك رﺳﻮل ﺑﻰﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﭘﺲ ز آﻨﺞ ﺁﺧﻮر ﺁﻣﺪ ﻏﮋﻏﮋان‬

‫روى ﺑﺮ ﭘﺎﻳﺶ ﻧﻬﺎد ﺁن ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﭘﺲ ﭘﻴﻤﺒﺮ روى ﺑﺮ روﻳﺶ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺑﺮ ﭼﺸﻢ و روﻳﺶ ﺑﻮﺳﻪ داد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رﺑﺎ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﮔﻮهﺮى‬

‫اى ﻏﺮﻳﺐ ﻋﺮش ﭼﻮﻧﻰ ﺧﻮﺷﺘﺮى‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮد ﺁن ﺷﻮرﻳﺪﻩ ﺧﻮاب‬

‫آﻪ در ﺁﻳﺪ در دهﺎﻧﺶ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫‪٩٨١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺁن ﺗﺸﻨﻪاى آﺎو ﮔﻞ ﭼﺮد‬

‫ﺁب ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﻨﻬﺪش ﺧﻮش ﻣﻰﺑﺮد‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠﻰ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ و ﺁﻟﻪ ﺷﻨﻴﺪ آﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ روى ﺁب رﻓﺖ ﻓﺮﻣﻮد‬ ‫ﻟﻮ ازداد ﻳﻘﻴﻨﻪ ﻟﻤﺸﻰ ﻋﻠﻰ اﻟﻬﻮاء‬ ‫هﻤﭽﻮ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮ ﺳﺮش ﮔﻴﺮد ﻓﺮات‬

‫آﺎﻳﻤﻨﻰ از ﻏﺮﻗﻪ در ﺁب ﺣﻴﺎت‬

‫ﮔﻮﻳﺪ اﺣﻤﺪ ﮔﺮ ﻳﻘﻴﻨﺶ اﻓﺰون ﺑﺪى‬

‫ﺧﻮد هﻮاﻳﺶ ﻣﺮآﺐ و ﻣﺄﻣﻮن ﺑﺪى‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻦ آﻪ ﺑﺮ هﻮا راآﺐ ﺷﺪم‬

‫در ﺷﺐ ﻣﻌﺮاج ﻣﺴﺘﺼﺤﺐ ﺷﺪم‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺑﺎﺷﺪ ﺳﮕﻰ آﻮر ﭘﻠﻴﺪ‬

‫ﺟﺴﺖ او از ﺧﻮاب ﺧﻮد را ﺷﻴﺮ دﻳﺪ‬

‫ﻧﻪ ﭼﻨﺎن ﺷﻴﺮى آﻪ آﺲ ﺗﻴﺮش زﻧﺪ‬

‫ﺑﻞ ز ﺑﻴﻤﺶ ﺗﻴﻎ و ﭘﻴﻜﺎن ﺑﺸﻜﻨﺪ‬

‫آﻮر ﺑﺮ اﺷﻜﻢ روﻧﺪﻩ هﻤﭽﻮ ﻣﺎر‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺑﮕﺸﺎد در ﺑﺎغ و ﺑﻬﺎر‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺁن ﭼﻮن آﻪ از ﭼﻮﻧﻰ رهﻴﺪ‬

‫در ﺣﻴﺎﺗﺴﺘﺎن ﺑﻰﭼﻮﻧﻰ رﺳﻴﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ ﭼﻮﻧﻰ ﺑﺨﺶ اﻧﺪر ﻻﻣﻜﺎن‬

‫ﮔﺮد ﺧﻮاﻧﺶ ﺟﻤﻠﻪ ﭼﻮﻧﻬﺎ ﭼﻮن ﺳﮕﺎن‬

‫او ز ﺑﻰﭼﻮﻧﻰ دهﺪﺷﺎن اﺳﺘﺨﻮان‬

‫در ﺟﻨﺎﺑﺖ ﺗﻦ زن اﻳﻦ ﺳﻮرﻩ ﻣﺨﻮان‬

‫ﺗﺎ ز ﭼﻮﻧﻰ ﻏﺴﻞ ﻧﺎرى ﺗﻮ ﺗﻤﺎم‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﺼﺤﻒ ﻣﻨﻪ آﻒ اى ﻏﻼم‬

‫ﮔﺮ ﭘﻠﻴﺪم ور ﻧﻈﻴﻔﻢ اى ﺷﻬﺎن‬

‫اﻳﻦ ﻧﺨﻮاﻧﻢ ﭘﺲ ﭼﻪ ﺧﻮاﻧﻢ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮا ﮔﻮﻳﻰ آﻪ از ﺑﻬﺮ ﺛﻮاب‬

‫ﻏﺴﻞ ﻧﺎآﺮدﻩ ﻣﺮو در ﺣﻮض ﺁب‬

‫از ﺑﺮون ﺣﻮض ﻏﻴﺮ ﺧﺎك ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﺮ آﻪ او در ﺣﻮض ﻧﺎﻳﺪ ﭘﺎك ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺁﺑﻬﺎ را اﻳﻦ آﺮم‬

‫آﺎو ﭘﺬﻳﺮد ﻣﺮ ﺧﺒﺚ را دم ﺑﻪ دم‬

‫واى ﺑﺮ ﻣﺸﺘﺎق و ﺑﺮ اوﻣﻴﺪ او‬

‫ﺣﺴﺮﺗﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺮت ﺟﺎوﻳﺪ او‬

‫ﺁب دارد ﺻﺪ آﺮم ﺻﺪ اﺣﺘﺸﺎم‬

‫آﻪ ﭘﻠﻴﺪان را ﭘﺬﻳﺮد و اﻟﺴﻼم‬

‫اى ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ آﻪ ﻧﻮر‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺗﺴﺖ از ﺷﺮ اﻟﻄﻴﻮر‬

‫ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺗﺴﺖ ﻧﻮر و ارﺗﻘﺎش‬

‫اى ﺗﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﺴﺘﺮ از ﺧﻔﺎش‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﭘﺮدﻩ ﭘﻴﺶ روى ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺟﺰ ﻓﺰوﻧﻰ ﺷﻌﺸﻌﻪ و ﺗﻴﺰى ﺗﺎب‬

‫ﭘﺮدﻩى ﺧﻮرﺷﻴﺪ هﻢ ﻧﻮر رب اﺳﺖ‬

‫ﺑﻰﻧﺼﻴﺐ از وى ﺧﻔﺎش اﺳﺖ و ﺷﺐ اﺳﺖ‬

‫هﺮ دو ﭼﻮن در ﺑﻌﺪ و ﭘﺮدﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﻳﺎ ﺳﻴﻪ رو ﻳﺎ ﻓﺴﺮدﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩاﻧﺪ‬

‫‪٩٨٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺸﺘﻰ ﺑﻌﻀﻰ از ﻗﺼﻪى هﻼل‬

‫داﺳﺘﺎن ﺑﺪر ﺁر اﻧﺪر ﻣﻘﺎل‬

‫ﺁن هﻼل و ﺑﺪر دارﻧﺪ اﺗﺤﺎد‬

‫از دوﻳﻰ دورﻧﺪ و از ﻧﻘﺺ و ﻓﺴﺎد‬

‫ﺁن هﻼل از ﻧﻘﺺ در ﺑﺎﻃﻦ ﺑﺮى اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﻧﻘﺺ ﺗﺪرﻳﺞ ﺁورى اﺳﺖ‬

‫درس ﮔﻮﻳﺪ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺗﺪرﻳﺞ را‬

‫در ﺗﺎﻧﻰ ﺑﺮ دهﺪ ﺗﻔﺮﻳﺞ را‬

‫در ﺗﺎﻧﻰ ﮔﻮﻳﺪ اى ﻋﺠﻮل ﺧﺎم‬

‫ﭘﺎﻳﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﺑﺮ ﺗﻮان رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﺎم‬

‫دﻳﮓ را ﺗﺪرﻳﺞ و اﺳﺘﺎداﻧﻪ ﺟﻮش‬

‫آﺎر ﻧﺎﻳﺪ ﻗﻠﻴﻪى دﻳﻮاﻧﻪ ﺟﻮش‬

‫ﺣﻖ ﻧﻪ ﻗﺎدر ﺑﻮد ﺑﺮ ﺧﻠﻖ ﻓﻠﻚ‬

‫در ﻳﻜﻰ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ آﻦ ﺑﻰهﻴﭻ ﺷﻚ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﺷﺶ روز ﺁن را در آﺸﻴﺪ‬

‫آﻞ ﻳﻮم اﻟﻒ ﻋﺎم اى ﻣﺴﺘﻔﻴﺪ‬

‫ﺧﻠﻘﺖ ﻃﻔﻞ از ﭼﻪ اﻧﺪر ﻧﻪ ﻣﻪ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺗﺪرﻳﺞ از ﺷﻌﺎر ﺁن ﺷﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻠﻘﺖ ﺁدم ﭼﺮا ﭼﻞ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﮔﻞ اﻧﺪك اﻧﺪك ﻣﻰﻓﺰود‬

‫ﻧﻪ ﭼﻮ ﺗﻮ اى ﺧﺎم آﺎآﻨﻮن ﺗﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﻃﻔﻠﻰ و ﺧﻮد را ﺗﻮ ﺷﻴﺨﻰ ﺳﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﺑﺮ دوﻳﺪى ﭼﻮن آﺪو ﻓﻮق هﻤﻪ‬

‫آﻮ ﺗﺮا ﭘﺎى ﺟﻬﺎد و ﻣﻠﺤﻤﻪ‬

‫ﺗﻜﻴﻪ آﺮدى ﺑﺮ درﺧﺘﺎن و ﺟﺪار‬

‫ﺑﺮ ﺷﺪى اى اﻗﺮﻋﻚ هﻢ ﻗﺮعوار‬

‫اول ار ﺷﺪ ﻣﺮآﺒﺖ ﺳﺮو ﺳﻬﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁﺧﺮ ﺧﺸﻚ و ﺑﻰﻣﻐﺰى ﺗﻬﻰ‬

‫رﻧﮓ ﺳﺒﺰت زرد ﺷﺪ اى ﻗﺮع زود‬

‫ز اﻧﻜﻪ از ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد اﺻﻠﻰ ﻧﺒﻮد‬

‫داﺳﺘﺎن ﺁن ﻋﺠﻮزﻩ آﻪ روى زﺷﺖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺟﻨﺪرﻩ و ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ و ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻤﻰﺷﺪ و ﭘﺬﻳﺮا ﻧﻤﻰﺁﻣﺪ‬ ‫ﺑﻮد آﻤﭙﻴﺮى ﻧﻮد ﺳﺎﻟﻪ آﻼن‬

‫ﭘﺮ ﺗﺸﻨﺞ روى و رﻧﮕﺶ زﻋﻔﺮان‬

‫ﭼﻮن ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ رخ او ﺗﻮى ﺗﻮى‬

‫ﻟﻴﻚ در وى ﺑﻮد ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻋﺸﻖ ﺷﻮى‬

‫رﻳﺨﺖ دﻧﺪاﻧﻬﺎش و ﻣﻮ ﭼﻮن ﺷﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫ﻗﺪ آﻤﺎن و هﺮ ﺣﺴﺶ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺷﻮى و ﺷﻬﻮت و ﺣﺮﺻﺶ ﺗﻤﺎم‬

‫ﻋﺸﻖ ﺻﻴﺪ و ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ ﮔﺸﺘﻪ دام‬

‫ﻣﺮغ ﺑﻰهﻨﮕﺎم و راﻩ ﺑﻰرهﻰ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ ﭘﺮ در ﺑﻦ دﻳﮓ ﺗﻬﻰ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻴﺪان و اﺳﺐ و ﭘﺎى ﻧﻰ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ زﻣﺮ و ﻟﺐ و ﺳﺮﻧﺎى ﻧﻰ‬

‫ﺣﺮص در ﭘﻴﺮى ﺟﻬﻮدان را ﻣﺒﺎد‬

‫اى ﺷﻘﻴﻰ آﻪ ﺧﺪاش اﻳﻦ ﺣﺮص داد‬

‫رﻳﺨﺖ دﻧﺪاﻧﻬﺎى ﺳﮓ ﭼﻮن ﭘﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫ﺗﺮك ﻣﺮدم آﺮد و ﺳﺮﮔﻴﻦ ﮔﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫‪٩٨٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﺳﮕﺎن ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ را ﻧﮕﺮ‬

‫هﺮ دﻣﻰ دﻧﺪان ﺳﮕﺸﺎن ﺗﻴﺰﺗﺮ‬

‫ﭘﻴﺮ ﺳﮓ را رﻳﺨﺖ ﭘﺸﻢ از ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺳﮕﺎن ﭘﻴﺮ اﻃﻠﺲ ﭘﻮش ﺑﻴﻦ‬

‫ﻋﺸﻘﺸﺎن و ﺣﺮﺻﺸﺎن در ﻓﺮج و زر‬

‫دمﺑﻪدم ﭼﻮن ﻧﺴﻞ ﺳﮓ ﺑﻴﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﺮى آﻪ ﻣﺎﻳﻪى دوزخ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮ ﻗﺼﺎﺑﺎن ﻏﻀﺐ را ﻣﺴﻠﺦ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻮﻳﻨﺪش آﻪ ﻋﻤﺮ ﺗﻮ دراز‬

‫ﻣﻰﺷﻮد دل ﺧﻮش دهﺎﻧﺶ از ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺎز‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻔﺮﻳﻦ دﻋﺎ ﭘﻨﺪارد او‬

‫ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺸﺎﻳﺪ ﺳﺮى ﺑﺮﻧﺎرد او‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪﻳﺪى ﻳﻚ ﺳﺮ ﻣﻮى از ﻣﻌﺎد‬

‫اوش ﮔﻔﺘﻰ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﺮ ﺗﻮ ﺑﺎد‬

‫داﺳﺘﺎن ﺁن دروﻳﺶ آﻪ ﺁن ﮔﻴﻼﻧﻰ را دﻋﺎ آﺮد آﻪ ﺧﺪا ﺗﺮا ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺎن و ﻣﺎن ﺑﺎز رﺳﺎﻧﺎد‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻳﻚ روزى ﺑﻪ ﺧﻮاﺟﻪى ﮔﻴﻠﻴﻰ‬

‫ﻧﺎن ﭘﺮﺳﺘﻰ ﻧﺮ ﮔﺪا زﻧﺒﻴﻠﻴﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺘﺪ زو ﻧﺎن ﺑﮕﻔﺖ اى ﻣﺴﺘﻌﺎن‬

‫ﺧﻮش ﺑﻪ ﺧﺎن و ﻣﺎن ﺧﻮد ﺑﺎزش رﺳﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺁن اﺳﺖ ﺧﺎن آﻪ دﻳﺪﻩام‬

‫ﺣﻖ ﺗﺮا ﺁن ﺟﺎ رﺳﺎﻧﺪ اى دژم‬

‫هﺮ ﻣﺤﺪث را ﺧﺴﺎن ﺑﺪ دل آﻨﻨﺪ‬

‫ﺣﺮﻓﺶ ار ﻋﺎﻟﻰ ﺑﻮد ﻧﺎزل آﻨﻨﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻗﺪر ﻣﺴﺘﻤﻊ ﺁﻳﺪ ﻧﺒﺎ‬

‫ﺑﺮ ﻗﺪ ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺮد درزى ﻗﺒﺎ‬ ‫ﺻﻔﺖ ﺁن ﻋﺠﻮز‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻰﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﻐﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫از ﺣﺪﻳﺚ ﭘﺴﺖ ﻧﺎزل ﭼﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫واﺳﺘﺎن هﻴﻦ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را از ﮔﺮو‬

‫ﺳﻮى اﻓﺴﺎﻧﻪى ﻋﺠﻮزﻩ ﺑﺎز رو‬

‫ﭼﻮن ﻣﺴﻦ ﮔﺸﺖ و در اﻳﻦ رﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮد‬

‫ﺗﻮ ﺑﻨﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻋﺠﻮز ﺳﺎل ﺧﻮرد‬

‫ﻧﻪ ﻣﺮ او را راس ﻣﺎل و ﭘﺎﻳﻪاى‬

‫ﻧﻪ ﭘﺬﻳﺮاى ﻗﺒﻮل ﻣﺎﻳﻪاى‬

‫ﻧﻪ دهﻨﺪﻩ ﻧﻪ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪﻩى ﺧﻮﺷﻰ‬

‫ﻧﻪ در او ﻣﻌﻨﻰ و ﻧﻪ ﻣﻌﻨﻰ آﺸﻰ‬

‫ﻧﻪ زﺑﺎن ﻧﻪ ﮔﻮش و ﻧﻪ ﻋﻘﻞ و ﺑﺼﺮ‬

‫ﻧﻪ هﺶ و ﻧﻪ ﺑﻰهﺸﻰ و ﻧﻪ ﻓﻜﺮ‬

‫ﻧﻪ ﻧﻴﺎز و ﻧﻪ ﺟﻤﺎﻟﻰ ﺑﻬﺮ ﻧﺎز‬

‫ﺗﻮ ﺑﺘﻮﻳﺶ ﮔﻨﺪﻩ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻴﺎز‬

‫ﻧﻪ رهﻰ ﺑﺒﺮﻳﺪﻩ او ﻧﻪ ﭘﺎى راﻩ‬

‫ﻧﻪ ﺗﺒﺶ ﺁن ﻗﺤﺒﻪ را ﻧﻪ ﺳﻮز و ﺁﻩ‬

‫‪٩٨٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﺼﻪى دروﻳﺶ آﻪ از ﺁن ﺧﺎﻧﻪ هﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺳﺎﺋﻠﻰ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪاى‬

‫ﺧﺸﻚ ﻧﺎﻧﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻳﺎ ﺗﺮ ﻧﺎﻧﻪاى‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺎن اﻳﻨﺠﺎ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻴﺮﻩاى آﻰ اﻳﻦ دآﺎن ﻧﺎﻧﺒﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎرى اﻧﺪآﻰ ﭘﻰ هﻢ ﺑﻴﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ ﻧﻴﺴﺖ دآﺎن ﻗﺼﺎب‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﺎرﻩى ﺁرد دﻩ اى آﺪﺧﺪا‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻨﺪارى آﻪ هﺴﺖ اﻳﻦ ﺁﺳﻴﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎرى ﺁب دﻩ از ﻣﻜﺮﻋﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﻮﻳﺎ ﻣﺸﺮﻋﻪ‬

‫هﺮ ﭼﻪ او درﺧﻮاﺳﺖ از ﻧﺎن ﺗﺎ ﺳﺒﻮس‬

‫ﭼﺮﺑﻜﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ و ﻣﻰآﺮدش ﻓﺴﻮس‬

‫ﺁن ﮔﺪا در رﻓﺖ و داﻣﻦ ﺑﺮ آﺸﻴﺪ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺒﺖ ﺧﻮاﺳﺖ رﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ هﻰهﻰ ﮔﻔﺖ ﺗﻦ زن اى دژم‬

‫ﺗﺎ در اﻳﻦ وﻳﺮاﻧﻪ ﺧﻮد ﻓﺎرغ آﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ وﺟﻪ زﻳﺴﺘﻦ‬

‫ﺑﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺎﻳﺪ رﻳﺴﺘﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻪاى ﺑﺎزى آﻪ ﮔﻴﺮى ﺗﻮ ﺷﻜﺎر‬

‫دﺳﺖ ﺁﻣﻮز ﺷﻜﺎر ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻰ ﻃﺎوس ﺑﺎ ﺻﺪ ﻧﻘﺶ ﺑﻨﺪ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻧﻘﺸﺖ ﭼﺸﻤﻬﺎ روﺷﻦ آﻨﻨﺪ‬

‫هﻢ ﻧﻪاى ﻃﻮﻃﻰ آﻪ ﭼﻮن ﻗﻨﺪت دهﻨﺪ‬

‫ﮔﻮش ﺳﻮى ﮔﻔﺖ ﺷﻴﺮﻳﻨﺖ ﻧﻬﻨﺪ‬

‫هﻢ ﻧﻪاى ﺑﻠﺒﻞ آﻪ ﻋﺎﺷﻖوار زار‬

‫ﺧﻮش ﺑﻨﺎﻟﻰ در ﭼﻤﻦ ﻳﺎ ﻻﻟﻪزار‬

‫هﻢ ﻧﻪاى هﺪهﺪ آﻪ ﭘﻴﻜﻴﻬﺎ آﻨﻰ‬

‫ﻧﻪ ﭼﻮ ﻟﻜﻠﻚ آﻪ وﻃﻦ ﺑﺎﻻ آﻨﻰ‬

‫در ﭼﻪ آﺎرى ﺗﻮ و ﺑﻬﺮ ﭼﺖ ﺧﺮﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﺮﻏﻰ و ﺗﺮا ﺑﺎ ﭼﻪ ﺧﻮرﻧﺪ‬

‫زﻳﻦ دآﺎن ﺑﺎ ﻣﻜﺎﺳﺎن ﺑﺮﺗﺮ ﺁ‬

‫ﺗﺎ دآﺎن ﻓﻀﻞ آﺎﷲ اﺷﺘﺮى‬

‫آﺎﻟﻪاى آﻪ هﻴﭻ ﺧﻠﻘﺶ ﻧﻨﮕﺮﻳﺪ‬

‫از ﺧﻼﻗﺖ ﺁن آﺮﻳﻢ ﺁن را ﺧﺮﻳﺪ‬

‫هﻴﭻ ﻗﻠﺒﻰ ﭘﻴﺶ او ﻣﺮدود ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻗﺼﺪش از ﺧﺮﻳﺪن ﺳﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫رﺟﻮع ﺑﺪاﺳﺘﺎن ﺁن آﻤﭙﻴﺮ‬ ‫ﭼﻮن ﻋﺮوﺳﻰ ﺧﻮاﺳﺖ رﻓﺘﻦ ﺁن ﺧﺮﻳﻒ‬

‫ﻣﻮى اﺑﺮو ﭘﺎك آﺮد ﺁن ﻣﺴﺘﺨﻴﻒ‬

‫ﭘﻴﺶ رو ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﺁن ﻋﺠﻮز‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎراﻳﺪ رخ و رﺧﺴﺎر و ﭘﻮز‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ ﺑﻤﺎﻟﻴﺪ از ﺑﻄﺮ‬

‫ﺳﻔﺮﻩى روﻳﺶ ﻧﺸﺪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩﺗﺮ‬

‫ﻋﺸﺮهﺎى ﻣﺼﺤﻒ از ﺟﺎ ﻣﻰﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﻣﻰﺑﭽﺴﺒﺎﻧﻴﺪ ﺑﺮ رو ﺁن ﭘﻠﻴﺪ‬

‫‪٩٨٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺳﻔﺮﻩى روى او ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻴﻦ ﺣﻠﻘﻪى ﺧﻮﺑﺎن ﺷﻮد‬

‫ﻋﺸﺮهﺎ ﺑﺮ روى هﺮ ﺟﺎ ﻣﻰﻧﻬﺎد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﺑﺴﺖ ﭼﺎدر ﻣﻰﻓﺘﺎد‬

‫ﺑﺎز او ﺁن ﻋﺸﺮهﺎ را ﺑﺎ ﺧﺪو‬

‫ﻣﻰﺑﭽﺴﺒﺎﻧﻴﺪ ﺑﺮ اﻃﺮاف رو‬

‫ﺑﺎز ﭼﺎدر راﺳﺖ آﺮدى ﺁن ﻧﮕﻴﻦ‬

‫ﻋﺸﺮهﺎ اﻓﺘﺎدى از رو ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺴﻰ ﻣﻰآﺮد ﻓﻦ و ﺁن ﻣﻰﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺪ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ ﺁن اﺑﻠﻴﺲ ﺑﺎد‬

‫ﺷﺪ ﻣﺼﻮر ﺁن زﻣﺎن اﺑﻠﻴﺲ زود‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻗﺤﺒﻪى ﻗﺪﻳﺪ ﺑﻰورود‬

‫ﻣﻦ هﻤﻪ ﻋﻤﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪﻩام‬

‫ﻧﻪ ز ﺟﺰ ﺗﻮ ﻗﺤﺒﻪ اى اﻳﻦ دﻳﺪﻩام‬

‫ﺗﺨﻢ ﻧﺎدر در ﻓﻀﻴﺤﺖ آﺎﺷﺘﻰ‬

‫در ﺟﻬﺎن ﺗﻮ ﻣﺼﺤﻔﻰ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻰ‬

‫ﺻﺪ ﺑﻠﻴﺴﻰ ﺗﻮ ﺧﻤﻴﺲ اﻧﺪر ﺧﻤﻴﺲ‬

‫ﺗﺮك ﻣﻦ ﮔﻮى اى ﻋﺠﻮزﻩى دردﺑﻴﺲ‬

‫ﭼﻨﺪ دزدى ﻋﺸﺮ از ﻋﻠﻢ آﺘﺎب‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد روﻳﺖ ﻣﻠﻮن هﻤﭽﻮ ﺳﻴﺐ‬

‫ﭼﻨﺪ دزدى ﺣﺮف ﻣﺮدان ﺧﺪا‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮوﺷﻰ و ﺳﺘﺎﻧﻰ ﻣﺮﺣﺒﺎ‬

‫رﻧﮓ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﺮا ﮔﻠﮕﻮن ﻧﻜﺮد‬

‫ﺷﺎخ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﻓﻦ ﻋﺮﺟﻮن ﻧﻜﺮد‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭼﻮن ﭼﺎدر ﻣﺮﮔﺖ رﺳﺪ‬

‫از رﺧﺖ اﻳﻦ ﻋﺸﺮهﺎ اﻧﺪر ﻓﺘﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁﻳﺪ ﺧﻴﺰ ﺧﻴﺰ ﺁن رﺣﻴﻞ‬

‫ﮔﻢ ﺷﻮد ز ﺁن ﭘﺲ ﻓﻨﻮن ﻗﺎل و ﻗﻴﻞ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ ﺁﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺴﺖ‬

‫واى ﺁن آﻪ در درون اﻧﺴﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺻﻴﻘﻠﻰ آﻦ ﻳﻚ دو روزى ﺳﻴﻨﻪ را‬

‫دﻓﺘﺮ ﺧﻮد ﺳﺎز ﺁن ﺁﻳﻴﻨﻪ را‬

‫آﻪ ز ﺳﺎﻳﻪى ﻳﻮﺳﻒ ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺮان‬

‫ﺷﺪ زﻟﻴﺨﺎى ﻋﺠﻮز از ﺳﺮ ﺟﻮان‬

‫ﻣﻰﺷﻮد ﻣﺒﺪل ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﻤﻮز‬

‫ﺁن ﻣﺰاج ﺑﺎرد ﺑﺮد اﻟﻌﺠﻮز‬

‫ﻣﻰﺷﻮد ﻣﺒﺪل ﺑﻪ ﺳﻮز ﻣﺮﻳﻤﻰ‬

‫ﺷﺎخ ﻟﺐ ﺧﺸﻜﻰ ﺑﻪ ﻧﺨﻠﻰ ﺧﺮﻣﻰ‬

‫اى ﻋﺠﻮزﻩ ﭼﻨﺪ آﻮﺷﻰ ﺑﺎ ﻗﻀﺎ‬

‫ﻧﻘﺪ ﺟﻮ اآﻨﻮن رهﺎ آﻦ ﻣﺎ ﻣﻀﻰ‬

‫ﭼﻮن رﺧﺖ را ﻧﻴﺴﺖ در ﺧﻮﺑﻰ اﻣﻴﺪ‬

‫ﺧﻮاﻩ ﮔﻠﮕﻮﻧﻪ ﻧﻪ و ﺧﻮاهﻰ ﻣﺪاد‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن رﻧﺠﻮر آﻪ ﻃﺒﻴﺐ در او اوﻣﻴﺪ ﺻﺤﺖ ﻧﺪﻳﺪ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ رﻧﺠﻮر ﺷﺪ ﺳﻮى ﻃﺒﻴﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺒﻀﻢ را ﻓﺮو ﺑﻴﻦ اى ﻟﺒﻴﺐ‬

‫آﻪ ز ﻧﺒﺾ ﺁﮔﻪ ﺷﻮى ﺑﺮ ﺣﺎل دل‬

‫آﻪ رگ دﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﺎ دل ﻣﺘﺼﻞ‬

‫‪٩٨٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن آﻪ دل ﻏﻴﺐ اﺳﺖ ﺧﻮاهﻰ زو ﻣﺜﺎل‬

‫زو ﺑﺠﻮ آﻪ ﺑﺎ دل اﺳﺘﺶ اﺗﺼﺎل‬

‫ﺑﺎد ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ از ﭼﺸﻢ اى اﻣﻴﻦ‬

‫در ﻏﺒﺎر و ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺮﮔﺶ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫آﺰ ﻳﻤﻴﻦ اﺳﺖ او وزان ﻳﺎ از ﺷﻤﺎل‬

‫ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺮﮔﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ وﺻﻒ ﺣﺎل‬

‫ﻣﺴﺘﻰ دل را ﻧﻤﻰداﻧﻰ آﻪ آﻮ‬

‫وﺻﻒ او از ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺨﻤﻮر ﺟﻮ‬

‫ﭼﻮن ز ذات ﺣﻖ ﺑﻌﻴﺪى وﺻﻒ ذات‬

‫ﺑﺎز داﻧﻰ از رﺳﻮل و ﻣﻌﺠﺰات‬

‫ﻣﻌﺠﺰاﺗﻰ و آﺮاﻣﺎﺗﻰ ﺧﻔﻰ‬

‫ﺑﺮ زﻧﺪ ﺑﺮ دل ز ﭘﻴﺮان ﺻﻔﻰ‬

‫آﻪ دروﻧﺸﺎن ﺻﺪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﻘﺪ هﺴﺖ‬

‫آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺁن آﻪ ﺷﻮد هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺟﻠﻴﺲ اﻟﻠﱠﻪ ﮔﺸﺖ ﺁن ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫آﺎو ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮى ﺳﻌﻴﺪى ﺑﺮد رﺧﺖ‬

‫ﻣﻌﺠﺰﻩى آﺎن ﺑﺮ ﺟﻤﺎدى زد اﺛﺮ‬

‫ﻳﺎ ﻋﺼﺎ ﻳﺎ ﺑﺤﺮ ﻳﺎ ﺷﻖ اﻟﻘﻤﺮ‬

‫ﮔﺮ اﺛﺮ ﺑﺮ ﺟﺎن زﻧﺪ ﺑﻰواﺳﻄﻪ‬

‫ﻣﺘﺼﻞ ﮔﺮدد ﺑﻪ ﭘﻨﻬﺎن راﺑﻄﻪ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻤﺎدات ﺁن اﺛﺮهﺎ ﻋﺎرﻳﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭘﻰ روح ﺧﻮش ﻣﺘﻮارﻳﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ از ﺁن ﺟﺎﻣﺪ اﺛﺮ ﮔﻴﺮد ﺿﻤﻴﺮ‬

‫ﺣﺒﺬا ﻧﺎن ﺑﻰهﻴﻮﻻى ﺧﻤﻴﺮ‬

‫ﺣﺒﺬا ﺧﻮان ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻰآﻤﻰ‬

‫ﺣﺒﺬا ﺑﻰﺑﺎغ ﻣﻴﻮﻩى ﻣﺮﻳﻤﻰ‬

‫ﺑﺮ زﻧﺪ از ﺟﺎن آﺎﻣﻞ ﻣﻌﺠﺰات‬

‫ﺑﺮ ﺿﻤﻴﺮ ﺟﺎن ﻃﺎﻟﺐ ﭼﻮن ﺣﻴﺎت‬

‫ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺑﺤﺮ اﺳﺖ و ﻧﺎﻗﺺ ﻣﺮغ ﺧﺎك‬

‫ﻣﺮغ ﺁﺑﻰ در وى اﻳﻤﻦ از هﻼك‬

‫ﻋﺠﺰ ﺑﺨﺶ ﺟﺎن هﺮ ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻗﺪرت ﺑﺨﺶ ﺟﺎن هﻢ دﻣﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻴﺎﺑﻰ اﻳﻦ ﺳﻌﺎدت در ﺿﻤﻴﺮ‬

‫ﭘﺲ ز ﻇﺎهﺮ هﺮ دم اﺳﺘﺪﻻل ﮔﻴﺮ‬

‫آﻪ اﺛﺮهﺎ ﺑﺮ ﻣﺸﺎﻋﺮ ﻇﺎهﺮ اﺳﺖ‬

‫وﻳﻦ اﺛﺮهﺎ از ﻣﻮﺛﺮ ﻣﺨﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺴﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻌﻨﻰ هﺮ داروﻳﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺳﺤﺮ و ﺻﻨﻌﺖ هﺮ ﺟﺎدوﻳﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻈﺮ در ﻓﻌﻞ و ﺁﺛﺎرش آﻨﻰ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ اﻇﻬﺎرش آﻨﻰ‬

‫ﻗﻮﺗﻰ آﺎن در دروﻧﺶ ﻣﻀﻤﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻓﻌﻞ ﺁﻳﺪ ﻋﻴﺎن و ﻣﻈﻬﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺁﺛﺎر اﻳﻦ هﻤﻪ ﭘﻴﺪا ﺷﺪت‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺪ ﭘﻴﺪا ز ﺗﺎﺛﻴﺮ اﻳﺰدت‬

‫ﻧﻪ ﺳﺒﺒﻬﺎ و اﺛﺮهﺎ ﻣﻐﺰ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺠﻮﻳﻰ ﺟﻤﻠﮕﻰ ﺁﺛﺎر اوﺳﺖ‬

‫دوﺳﺖ ﮔﻴﺮى ﭼﻴﺰهﺎ را از اﺛﺮ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ز ﺁﺛﺎر ﺑﺨﺸﻰ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫از ﺧﻴﺎﻟﻰ دوﺳﺖ ﮔﻴﺮى ﺧﻠﻖ را‬

‫ﭼﻮن ﻧﮕﻴﺮى ﺷﺎﻩ ﻏﺮب و ﺷﺮق را‬

‫‪٩٨٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد اى ﻗﺒﺎد‬

‫ﺣﺮص ﻣﺎ را اﻧﺪر اﻳﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﺒﺎد‬

‫رﺟﻮع ﺑﻪ ﻗﺼﻪى رﻧﺠﻮر‬ ‫ﺑﺎز ﮔﺮد و ﻗﺼﻪى رﻧﺠﻮر ﮔﻮ‬

‫ﺑﺎ ﻃﺒﻴﺐ ﺁﮔﻪ ﺳﺘﺎر ﺧﻮ‬

‫ﻧﺒﺾ او ﺑﮕﺮﻓﺖ و واﻗﻒ ﺷﺪ ز ﺣﺎل‬

‫آﻪ اﻣﻴﺪ ﺻﺤﺖ او ﺑﺪ ﻣﺤﺎل‬

‫ﮔﻔﺖ هﺮ ﭼﺖ دل ﺑﺨﻮاهﺪ ﺁن ﺑﻜﻦ‬

‫ﺗﺎ رود از ﺟﺴﻤﺖ اﻳﻦ رﻧﺞ آﻬﻦ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ واﻣﮕﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﺻﺒﺮ و ﭘﺮهﻴﺰت زﺣﻴﺮ‬

‫ﺻﺒﺮ و ﭘﺮهﻴﺰ اﻳﻦ ﻣﺮض را دان زﻳﺎن‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ دل در ﺁرش در ﻣﻴﺎن‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ رﻧﺠﻮر را ﮔﻔﺖ اى ﻋﻤﻮ‬

‫ﻋ َﻤﻠُﻮا ﻣﺎ ﺷﺌﺘﻢ‬ ‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ا ْ‬

‫ﮔﻔﺖ رو هﻴﻦ ﺧﻴﺮ ﺑﺎدت ﺟﺎن ﻋﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎى ﻟﺐ ﺟﻮ ﻣﻰروم‬

‫ﺑﺮ ﻣﺮاد دل هﻤﻰﮔﺸﺖ او ﺑﺮ ﺁب‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺻﺤﺖ را ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬

‫ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮ ﺻﻮﻓﻴﻰ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫دﺳﺖورو ﻣﻰﺷﺴﺖ و ﭘﺎآﻰ ﻣﻰﻓﺰود‬

‫او ﻗﻔﺎﻳﺶ دﻳﺪ ﭼﻮن ﺗﺨﻴﻴﻠﻰ‬

‫آﺮد او را ﺁرزوى ﺳﻴﻠﻴﻰ‬

‫ﺑﺮ ﻗﻔﺎى ﺻﻮﻓﻰ ﺣﻤﺰﻩ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫راﺳﺖ ﻣﻰآﺮد از ﺑﺮاى ﺻﻔﻊ دﺳﺖ‬

‫آﺂرزو را ﮔﺮ ﻧﺮاﻧﻢ ﺗﺎ رود‬

‫ﺁن ﻃﺒﻴﺒﻢ ﮔﻔﺖ آﺂن ﻋﻠﺖ ﺷﻮد‬

‫ﺳﻴﻠﻰاش اﻧﺪر ﺑﺮم در ﻣﻌﺮآﻪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻻ ﺗﻠﻘﻮا ﺑﺎﻳﺪى ﺗﻬﻠﻜﻪ‬

‫ﺗﻬﻠﻜﻪﺳﺖ اﻳﻦ ﺻﺒﺮ و ﭘﺮهﻴﺰ اى ﻓﻼن‬

‫ﺧﻮش ﺑﻜﻮﺑﺶ ﺗﻦ ﻣﺰن ﭼﻮن دﻳﮕﺮان‬

‫ﭼﻮن زدش ﺳﻴﻠﻰ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﻳﻚ ﻃﺮاق‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﻰ هﻰهﻰ اى ﻗﻮاد ﻋﺎق‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺻﻮﻓﻰ ﺗﺎ دو ﺳﻪ ﻣﺸﺘﺶ زﻧﺪ‬

‫ﺳﺒﻠﺖ و رﻳﺸﺶ ﻳﻜﺎﻳﻚ ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ رﻧﺠﻮر دق و ﺑﻰﭼﺎرﻩاﻧﺪ‬

‫و ز ﺧﺪاع دﻳﻮ ﺳﻴﻠﻰﺑﺎرﻩاﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ در اﻳﺬاى ﺑﻰﺟﺮﻣﺎن ﺣﺮﻳﺺ‬

‫در ﻗﻔﺎى هﻤﺪﮔﺮ ﺟﻮﻳﺎن ﻧﻘﻴﺺ‬

‫اى زﻧﻨﺪﻩ ﺑﻰﮔﻨﺎهﺎن را ﻗﻔﺎ‬

‫در ﻗﻔﺎى ﺧﻮد ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ ﺟﺰا‬

‫اى هﻮا را ﻃﺐ ﺧﻮد ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ ﺿﻌﻴﻔﺎن ﺻﻔﻊ را ﺑﮕﻤﺎﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺁن آﻪ ﮔﻔﺘﺖ اﻳﻦ دو اﺳﺖ‬

‫اوﺳﺖ آﺂدم را ﺑﻪ ﮔﻨﺪم رهﻨﻤﺎﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺧﻮرﻳﺪ اﻳﻦ داﻧﻪ اى دو ﻣﺴﺘﻌﻴﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ دارو ﺗﺎ ﺗﻜﻮﻧﺎ ﺧﺎﻟﺪﻳﻦ‬

‫‪٩٨٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اوش ﻟﻐﺰاﻧﻴﺪ و او را زد ﻗﻔﺎ‬

‫ﺁن ﻗﻔﺎ واﮔﺸﺖ و ﮔﺸﺖ اﻳﻦ را ﺟﺰا‬

‫اوش ﻟﻐﺰاﻧﻴﺪ ﺳﺨﺖ اﻧﺪر زﻟﻖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭘﺸﺖ و دﺳﺘﮕﻴﺮش ﺑﻮد ﺣﻖ‬

‫آﻮﻩ ﺑﻮد ﺁدم اﮔﺮ ﭘﺮ ﻣﺎر ﺷﺪ‬

‫آﺎن ﺗﺮﻳﺎق اﺳﺖ و ﺑﻰاﺿﺮار ﺷﺪ‬

‫ﺗﻮ آﻪ ﺗﺮﻳﺎﻗﻰ ﻧﺪارى ذرﻩاى‬

‫از ﺧﻼص ﺧﻮد ﭼﺮاﻳﻰ ﻏﺮﻩاى‬

‫ﺁن ﺗﻮآﻞ آﻮ ﺧﻠﻴﻼﻧﻪ ﺗﺮا‬

‫و ﺁن آﺮاﻣﺖ ﭼﻮن آﻠﻴﻤﺖ از آﺠﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺮد ﺗﻴﻐﺖ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ را‬

‫ﺗﺎ آﻨﻰ ﺷﻪ راﻩ ﻗﻌﺮ ﻧﻴﻞ را‬

‫ﮔﺮ ﺳﻌﻴﺪى از ﻣﻨﺎرﻩ اوﻓﺘﻴﺪ‬

‫ﺑﺎدش اﻧﺪر ﺟﺎﻣﻪ اﻓﺘﺎد و رهﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻳﻘﻴﻨﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﺑﺨﺖ اى ﺣﺴﻦ‬

‫ﺗﻮ ﭼﺮا ﺑﺮ ﺑﺎد دادى ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫زﻳﻦ ﻣﻨﺎرﻩ ﺻﺪ هﺰاران هﻤﭽﻮ ﻋﺎد‬

‫در ﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﺳﺮ و ﺳﺮ ﺑﺎد داد‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن اﻓﺘﺎدﮔﺎن را زﻳﻦ ﻣﻨﺎر‬

‫ﻣﻰﻧﮕﺮ ﺗﻮ ﺻﺪ هﺰار اﻧﺪر هﺰار‬

‫ﺗﻮ رﺳﻦ ﺑﺎزى ﻧﻤﻰداﻧﻰ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﺷﻜﺮ ﭘﺎهﺎ ﮔﻮى و ﻣﻰرو ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﭘﺮ ﻣﺴﺎز از آﺎﻏﺬ و از آﻪ ﻣﭙﺮ‬

‫آﻪ در ﺁن ﺳﻮدا ﺑﺴﻰ رﻓﺘﻪ ﺳﺖ ﺳﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁن ﺻﻮﻓﻰ ﭘﺮ ﺁﺗﺶ ﺷﺪ ز ﺧﺸﻢ‬

‫ﻟﻴﻚ او ﺑﺮ ﻋﺎﻗﺒﺖ اﻧﺪاﺧﺖ ﭼﺸﻢ‬

‫اول ﺻﻒ ﺑﺮ آﺴﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ آﺎم‬

‫آﺎو ﻧﮕﻴﺮد داﻧﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﺑﻨﺪ دام‬

‫ﺣﺒﺬا دو ﭼﺸﻢ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﻴﻦ راد‬

‫آﻪ ﻧﮕﻪ دارﻧﺪ ﺗﻦ را از ﻓﺴﺎد‬

‫ﺁن ز ﭘﺎﻳﺎن دﻳﺪ اﺣﻤﺪ ﺑﻮد آﺎو‬

‫دﻳﺪ دوزخ را هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫دﻳﺪ ﻋﺮش و آﺮﺳﻰ و ﺟﻨﺎت را‬

‫ﺗﺎ درﻳﺪ او ﭘﺮدﻩى ﻏﻔﻼت را‬

‫ﮔﺮ هﻤﻰﺧﻮاهﻰ ﺳﻼﻣﺖ از ﺿﺮر‬

‫ﭼﺸﻢ از اول ﺑﻨﺪ و ﭘﺎﻳﺎن را ﻧﮕﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻋﺪﻣﻬﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺟﻤﻠﻪ هﺴﺖ‬

‫هﺴﺘﻬﺎ را ﺑﻨﮕﺮى ﻣﺤﺴﻮس ﭘﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺑﺒﻴﻦ ﺑﺎرى آﻪ هﺮ آﺶ ﻋﻘﻞ هﺴﺖ‬

‫روز و ﺷﺐ در ﺟﺴﺘﺠﻮى ﻧﻴﺴﺖ اﺳﺖ‬

‫در ﮔﺪاﻳﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﺟﻮدى آﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ دآﺎﻧﻬﺎ ﻃﺎﻟﺐ ﺳﻮدى آﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در ﻣﺰارع ﻃﺎﻟﺐ دﺧﻠﻰ آﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در ﻣﻐﺎرس ﻃﺎﻟﺐ ﻧﺨﻠﻰ آﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در ﻣﺪارس ﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻤﻰ آﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در ﺻﻮاﻣﻊ ﻃﺎﻟﺐ ﺣﻠﻤﻰ آﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﺴﺘﻬﺎ را ﺳﻮى ﭘﺲ اﻓﻜﻨﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻬﺎ را ﻃﺎﻟﺒﻨﺪ و ﺑﻨﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ آﺎن و ﻣﺨﺰن ﺻﻨﻊ ﺧﺪا‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻏﻴﺮ ﻧﻴﺴﺘﻰ در اﻧﺠﻼ‬

‫‪٩٨٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ رﻣﺰى ﺑﮕﻔﺘﺴﺘﻴﻢ از اﻳﻦ‬

‫اﻳﻦ و ﺁن را ﺗﻮ ﻳﻜﻰ ﺑﻴﻦ دو ﻣﺒﻴﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ آﻪ هﺮ ﺻﻨﺎﻋﺖ ﮔﺮ آﻪ رﺳﺖ‬

‫در ﺻﻨﺎﻋﺖ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺴﺖ‬

‫ﺟﺴﺖ ﺑﻨﺎ ﻣﻮﺿﻌﻰ ﻧﺎﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ وﻳﺮان ﺳﻘﻔﻬﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ‬

‫ﺟﺴﺖ ﺳﻘﺎ آﻮزﻩاى آﺶ ﺁب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫و ﺁن دروﮔﺮ ﺧﺎﻧﻪاى آﺶ ﺑﺎب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫وﻗﺖ ﺻﻴﺪ اﻧﺪر ﻋﺪم ﺑﺪ ﺣﻤﻠﻪ ﺷﺎن‬

‫از ﻋﺪم ﺁن ﮔﻪ ﮔﺮﻳﺰان ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎن‬

‫ﭼﻮن اﻣﻴﺪت ﻻﺳﺖ زو ﭘﺮهﻴﺰ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ اﻧﻴﺲ ﻃﻤﻊ ﺧﻮد اﺳﺘﻴﺰ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن اﻧﻴﺲ ﻃﻤﻊ ﺗﻮ ﺁن ﻧﻴﺴﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫از ﻓﻨﺎ و ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﭘﺮهﻴﺰ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ اﻧﻴﺲ ﻻﻧﻪاى اى ﺟﺎن ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫در آﻤﻴﻦ ﻻ ﭼﺮاﻳﻰ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ز ﺁن آﻪ دارى ﺟﻤﻠﻪ دل ﺑﺮ آﻨﺪﻩاى‬

‫ﺷﺴﺖ دل در ﺑﺤﺮ ﻻ اﻓﻜﻨﺪﻩاى‬

‫ﭘﺲ ﮔﺮﻳﺰ از ﭼﻴﺴﺖ زﻳﻦ ﺑﺤﺮ ﻣﺮاد‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺷﺴﺘﺖ ﺻﺪ هﺰاران ﺻﻴﺪ داد‬

‫از ﭼﻪ ﻧﺎم ﺑﺮگ را آﺮدى ﺗﻮ ﻣﺮگ‬

‫ﺟﺎدوﻳﻰ ﺑﻴﻦ آﻪ ﻧﻤﻮدت ﻣﺮگ ﺑﺮگ‬

‫هﺮ دو ﭼﺸﻤﺖ ﺑﺴﺖ ﺳﺤﺮ ﺻﻨﻌﺘﺶ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺟﺎن را در ﭼﻪ ﺁﻣﺪ رﻏﺒﺘﺶ‬

‫در ﺧﻴﺎل او ز ﻣﻜﺮ آﺮدﮔﺎر‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺻﺤﺮا ﻓﻮق ﭼﻪ زهﺮ اﺳﺖ و ﻣﺎر‬

‫ﻻﺟﺮم ﭼﻪ را ﭘﻨﺎهﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﺮگ او را ﺑﻪ ﭼﺎﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ از ﻏﻠﻄﻬﺎت اى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫هﻢ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺸﻨﻮ دم ﻋﻄﺎر ﻧﻴﺰ‬

‫ﻗﺼﻪى ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺤﻤﻮد و ﻏﻼم هﻨﺪو‬ ‫رﺣﻤﻪ اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ذآﺮ ﺷﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﻏﺎزى ﺳﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫آﺰ ﻏﺰاى هﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﺁن هﻤﺎم‬

‫در ﻏﻨﻴﻤﺖ اوﻓﺘﺎدش ﻳﻚ ﻏﻼم‬

‫ﭘﺲ ﺧﻠﻴﻔﻪش آﺮد و ﺑﺮ ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﭙﻪ ﺑﮕﺰﻳﺪش و ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﻃﻮل و ﻋﺮض و وﺻﻒ ﻗﺼﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫در آﻼم ﺁن ﺑﺰرگ دﻳﻦ ﺑﺠﻮ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ ﺁن آﻮدك ﺑﺮ اﻳﻦ ﺗﺨﺖ ﻧﻀﺎر‬

‫ﺷﺴﺘﻪ ﭘﻬﻠﻮى ﻗﺒﺎد ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫ﮔﺮﻳﻪ آﺮدى اﺷﻚ ﻣﻰراﻧﺪى ﺑﻪ ﺳﻮز‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ او را آﻪ اى ﭘﻴﺮوز روز‬

‫از ﭼﻪ ﮔﺮﻳﻰ دوﻟﺘﺖ ﺷﺪ ﻧﺎﮔﻮار‬

‫ﻓﻮق اﻣﻼآﻰ ﻗﺮﻳﻦ ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺗﺨﺖ و وزﻳﺮان و ﺳﭙﺎﻩ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺘﺖ ﺻﻒ زدﻩ ﭼﻮن ﻧﺠﻢ و ﻣﺎﻩ‬

‫‪٩٩٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ آﻮدك ﮔﺮﻳﻪام ز ﺁن اﺳﺖ زار‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﻣﺎدر در ﺁن ﺷﻬﺮ و دﻳﺎر‬

‫از ﺗﻮام ﺗﻬﺪﻳﺪ آﺮدى هﺮ زﻣﺎن‬

‫ﺑﻴﻨﻤﺖ در دﺳﺖ ﻣﺤﻤﻮد ارﺳﻼن‬

‫ﭘﺲ ﭘﺪر ﻣﺮ ﻣﺎدرم را در ﺟﻮاب‬

‫ﺟﻨﮓ آﺮدى آﺎﻳﻦ ﭼﻪ ﺧﺸﻢ اﺳﺖ و ﻋﺬاب‬

‫ﻣﻰﻧﻴﺎﺑﻰ هﻴﭻ ﻧﻔﺮﻳﻨﻰ دﮔﺮ‬

‫زﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻬﻠﻚ ﺳﻬﻠﺘﺮ‬

‫ﺳﺨﺖ ﺑﻰرﺣﻤﻰ و ﺑﺲ ﺳﻨﮕﻴﻦ دﻟﻰ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺷﻤﺸﻴﺮ او را ﻗﺎﺗﻠﻰ‬

‫ﻣﻦ ز ﮔﻔﺖ هﺮ دو ﺣﻴﺮان ﮔﺸﺘﻤﻰ‬

‫در دل اﻓﺘﺎدى ﻣﺮا ﺑﻴﻢ و ﻏﻤﻰ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ دوزخ ﺧﻮﺳﺖ ﻣﺤﻤﻮد اى ﻋﺠﺐ‬

‫آﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﺳﺖ در وﻳﻞ و آﺮب‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰﻟﺮزﻳﺪﻣﻰ از ﺑﻴﻢ ﺗﻮ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ از اآﺮام و از ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺗﻮ‬

‫ﻣﺎدرم آﻮ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ اﻳﻦ زﻣﺎن‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﺑﺮ ﺗﺨﺖ اى ﺷﺎﻩ ﺟﻬﺎن‬

‫ﻓﻘﺮ ﺁن ﻣﺤﻤﻮد ﺗﺴﺖ اى ﺑﻰﺳﻌﺖ‬

‫ﻃﺒﻊ از او داﻳﻢ هﻤﻰﺗﺮﺳﺎﻧﺪت‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪاﻧﻰ رﺣﻢ اﻳﻦ ﻣﺤﻤﻮد راد‬

‫ﺧﻮش ﺑﮕﻮﻳﻰ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎد‬

‫ﻓﻘﺮ ﺁن ﻣﺤﻤﻮد ﺗﺴﺖ اى ﺑﻴﻢ دل‬

‫آﻢ ﺷﻨﻮ زﻳﻦ ﻣﺎدر ﻃﺒﻊ ﻣﻀﻞ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺎر ﻓﻘﺮ ﮔﺮدى ﺗﻮ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫هﻤﭽﻮ آﻮدك اﺷﻚ ﺑﺎرى ﻳﻮم دﻳﻦ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﻧﺪر ﭘﺮورش ﺗﻦ ﻣﺎدر اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ از ﺻﺪ دﺷﻤﻨﺖ دﺷﻤﻦ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻦ ﭼﻮ ﺷﺪ ﺑﻴﻤﺎر دارو ﺟﻮت آﺮد‬

‫ور ﻗﻮى ﺷﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا ﻃﺎﻏﻮت آﺮد‬

‫ﭼﻮن زرﻩ دان اﻳﻦ ﺗﻦ ﭘﺮ ﺣﻴﻒ را‬

‫ﻧﻰ ﺷﺘﺎ را ﺷﺎﻳﺪ و ﻧﻪ ﺻﻴﻒ را‬

‫ﻳﺎر ﺑﺪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﺑﻬﺮ ﺻﺒﺮ را‬

‫آﻪ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ آﺮدن ﺻﺪر را‬

‫ﺻﺒﺮ ﻣﻪ ﺑﺎ ﺷﺐ ﻣﻨﻮر داردش‬

‫ﺻﺒﺮ ﮔﻞ ﺑﺎ ﺧﺎر اذﻓﺮ داردش‬

‫ﺻﺒﺮ ﺷﻴﺮ اﻧﺪر ﻣﻴﺎن ﻓﺮث و ﺧﻮن‬

‫آﺮدﻩ او را ﻧﺎﻋﺶ اﺑﻦ اﻟﻠﺒﻮن‬

‫ﺻﺒﺮ ﺟﻤﻠﻪى اﻧﺒﻴﺎ ﺑﺎ ﻣﻨﻜﺮان‬

‫آﺮدﺷﺎن ﺧﺎص ﺣﻖ و ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺮان‬

‫هﺮ آﻪ را ﺑﻴﻨﻰ ﻳﻜﻰ ﺟﺎﻣﻪى درﺳﺖ‬

‫دان آﻪ او ﺁن را ﺑﻪ ﺻﺒﺮ و آﺴﺐ ﺟﺴﺖ‬

‫هﺮ آﻪ را دﻳﺪى ﺑﺮهﻨﻪ و ﺑﻰﻧﻮا‬

‫هﺴﺖ ﺑﺮ ﺑﻰﺻﺒﺮى او ﺁن ﮔﻮا‬

‫هﺮ آﻪ ﻣﺴﺘﻮﺣﺶ ﺑﻮد ﭘﺮ ﻏﺼﻪ ﺟﺎن‬

‫آﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ دﻏﺎﻳﻰ اﻗﺘﺮان‬

‫ﺻﺒﺮ اﮔﺮ آﺮدى و اﻟﻒ ﺑﺎ وﻓﺎ‬

‫از ﻓﺮاق او ﻧﺨﻮردى اﻳﻦ ﻗﻔﺎ‬

‫ﺧﻮى ﺑﺎ ﺣﻖ ﺳﺎﺧﺘﻰ ﭼﻮن اﻧﮕﺒﻴﻦ‬

‫ﺣﺐﱡ اﻵﻓﻠﻴﻦ‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﻦ آﻪ ﻻ ُأ ِ‬

‫‪٩٩١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻻﺟﺮم ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪى هﻤﭽﻨﺎن‬

‫آﺎﺗﺸﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ راﻩ از آﺎروان‬

‫ﭼﻮن ز ﺑﻰﺻﺒﺮى ﻗﺮﻳﻦ ﻏﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫در ﻓﺮاﻗﺶ ﭘﺮ ﻏﻢ و ﺑﻰﺧﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫ﺻﺤﺒﺘﺖ ﭼﻮن هﺴﺖ زر دﻩ دهﻰ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻳﻦ ﭼﻮن اﻣﺎﻧﺖ ﻣﻰﻧﻬﻰ‬

‫ﺧﻮى ﺑﺎ او آﻦ آﺎﻣﺎﻧﺘﻬﺎى ﺗﻮ‬

‫اﻳﻤﻦ ﺁﻳﺪ از اﻓﻮل و از ﻋﺘﻮ‬

‫ﺧﻮى ﺑﺎ او آﻦ آﻪ ﺧﻮ را ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﻬﺎى اﻧﺒﻴﺎ را ﭘﺮورﻳﺪ‬

‫ﺑﺮﻩاى ﺑﺪهﻰ رﻣﻪ ﺑﺎزت دهﺪ‬

‫ﭘﺮورﻧﺪﻩى هﺮ ﺻﻔﺖ ﺧﻮد رب ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮﻩ ﭘﻴﺶ ﮔﺮگ اﻣﺎﻧﺖ ﻣﻰﻧﻬﻰ‬

‫ﮔﺮگ و ﻳﻮﺳﻒ را ﻣﻔﺮﻣﺎ هﻤﺮهﻰ‬

‫ﮔﺮگ اﮔﺮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﻳﺪ روﺑﻬﻰ‬

‫هﻴﻦ ﻣﻜﻦ ﺑﺎور آﻪ ﻧﺎﻳﺪ زو ﺑﻬﻰ‬

‫ﺟﺎهﻞ ار ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﻳﺪ هﻢ دﻟﻰ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ زﺧﻤﺖ زﻧﺪ از ﺟﺎهﻠﻰ‬

‫او دو ﺁﻟﺖ دارد و ﺧﻨﺜﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻓﻌﻞ هﺮ دو ﺑﻰﮔﻤﺎن ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫او ذآﺮ را از زﻧﺎن ﭘﻨﻬﺎن آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺧﻮد را ﺧﻮاهﺮ اﻳﺸﺎن آﻨﺪ‬

‫ﺷﻠﻪ از ﻣﺮدان ﺑﻪ آﻒ ﭘﻨﻬﺎن آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺧﻮد را ﺟﻨﺲ ﺁن ﻣﺮدان آﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺰدان ز ﺁن آﺲ ﻣﻜﺘﻮم او‬

‫ﺷﻠﻪاى ﺳﺎزﻳﻢ ﺑﺮ ﺧﺮﻃﻮم او‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﻴﻨﺎﻳﺎن ﻣﺎ ز ﺁن ذو دﻻل‬

‫درﻧﻴﺎﻳﻨﺪ از ﻓﻦ او در ﺟﻮال‬

‫ﺣﺎﺻﻞ ﺁﻧﻚ از هﺮ ذآﺮ ﻧﺎﻳﺪ ﻧﺮى‬

‫هﻴﻦ ز ﺟﺎهﻞ ﺗﺮس اﮔﺮ داﻧﺶورى‬

‫دوﺳﺘﻰ ﺟﺎهﻞ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬

‫آﻢ ﺷﻨﻮ آﺎن هﺴﺖ ﭼﻮن ﺳﻢ آﻬﻦ‬

‫ﺟﺎن ﻣﺎدر ﭼﺸﻢ روﺷﻦ ﮔﻮﻳﺪت‬

‫ﺟﺰ ﻏﻢ و ﺣﺴﺮت از ﺁن ﻧﻔﺰوﻳﺪت‬

‫ﻣﺮ ﭘﺪر را ﮔﻮﻳﺪ ﺁن ﻣﺎدر ﭼﻬﺎر‬

‫آﻪ ز ﻣﻜﺘﺐ ﺑﭽﻪام ﺷﺪ ﺑﺲ ﻧﺰار‬

‫از زن دﻳﮕﺮ ﮔﺮش ﺁوردﻳﻰ‬

‫ﺑﺮ وى اﻳﻦ ﺟﻮر و ﺟﻔﺎ آﻢ آﺮدﻳﻰ‬

‫از ﺟﺰ ﺗﻮ ﮔﺮ ﺑﺪى اﻳﻦ ﺑﭽﻪام‬

‫اﻳﻦ ﻓﺸﺎر ﺁن زن ﺑﮕﻔﺘﻰ ﻧﻴﺰ هﻢ‬

‫هﻴﻦ ﺑﺠﻪ زﻳﻦ ﻣﺎدر و ﺗﻴﺒﺎى او‬

‫ﺳﻴﻠﻰ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ از ﺣﻠﻮاى او‬

‫هﺴﺖ ﻣﺎدر ﻧﻔﺲ و ﺑﺎﺑﺎ ﻋﻘﻞ راد‬

‫اوﻟﺶ ﺗﻨﮕﻰ و ﺁﺧﺮ ﺻﺪ ﮔﺸﺎد‬

‫اى دهﻨﺪﻩى ﻋﻘﻠﻬﺎ ﻓﺮﻳﺎد رس‬

‫ﺗﺎ ﻧﺨﻮاهﻰ ﺗﻮ ﻧﺨﻮاهﺪ هﻴﭻ آﺲ‬

‫هﻢ ﻃﻠﺐ از ﺗﺴﺖ و هﻢ ﺁن ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ‬

‫ﻣﺎ آﻴﻴﻢ اول ﺗﻮﻳﻰ ﺁﺧﺮ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫هﻢ ﺑﮕﻮ ﺗﻮ هﻢ ﺗﻮ ﺑﺸﻨﻮ هﻢ ﺗﻮ ﺑﺎش‬

‫ﻣﺎ هﻤﻪ ﻻﺷﻴﻢ ﺑﺎ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺗﺮاش‬

‫‪٩٩٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫زﻳﻦ ﺣﻮاﻟﻪ رﻏﺒﺖ اﻓﺰا در ﺳﺠﻮد‬

‫آﺎهﻠﻰ ﺟﺒﺮ ﻣﻔﺮﺳﺖ و ﺧﻤﻮد‬

‫ﺟﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺮ و ﺑﺎل آﺎﻣﻼن‬

‫ﺟﺒﺮ هﻢ زﻧﺪان و ﺑﻨﺪ آﺎهﻼن‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁب ﻧﻴﻞ دان اﻳﻦ ﺟﺒﺮ را‬

‫ﺁب ﻣﻮﻣﻦ را و ﺧﻮن ﻣﺮ ﮔﺒﺮ را‬

‫ﺑﺎل ﺑﺎزان را ﺳﻮى ﺳﻠﻄﺎن ﺑﺮد‬

‫ﺑﺎل زاﻏﺎن را ﺑﻪ ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﺑﺮد‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮد اآﻨﻮن ﺗﻮ در ﺷﺮح ﻋﺪم‬

‫آﻪ ﭼﻮ ﭘﺎزهﺮ اﺳﺖ و ﭘﻨﺪارﻳﺶ ﺳﻢ‬

‫هﻤﭽﻮ هﻨﺪو ﺑﭽﻪ هﻴﻦ اى ﺧﻮاﺟﻪﺗﺎش‬

‫رو ز ﻣﺤﻤﻮد ﻋﺪم ﺗﺮﺳﺎن ﻣﺒﺎش‬

‫از وﺟﻮدى ﺗﺮس آﺎآﻨﻮن در وﻳﻰ‬

‫ﺁن ﺧﻴﺎﻟﺖ ﻻﺷﻰ و ﺗﻮ ﻻﺷﻴﻰ‬

‫ﻻﺷﻴﻰ ﺑﺮ ﻻﺷﻴﻰ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫هﻴﭻ ﻧﻰ ﻣﺮ هﻴﭻ ﻧﻰ را رﻩ زدﻩ ﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮون ﺷﺪ اﻳﻦ ﺧﻴﺎﻻت از ﻣﻴﺎن‬

‫ﮔﺸﺖ ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﻴﺎن‬

‫ﻟﻴﺲ ﻟﻠﻤﺎﺿﻴﻦ هﻢ اﻟﻤﻮت اﻧﻤﺎ ﻟﻬﻢ ﺣﺴﺮﻩ اﻟﻔﻮت‬ ‫راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺳﺖ ﺁن ﺳﭙﻬﺪار ﺑﺸﺮ‬

‫آﻪ هﺮ ﺁن آﻪ آﺮد از دﻧﻴﺎ ﮔﺬر‬

‫ﻧﻴﺴﺘﺶ درد و درﻳﻎ و ﻏﺒﻦ ﻣﻮت‬

‫ﺑﻠﻜﻪ هﺴﺘﺶ ﺻﺪ درﻳﻎ از ﺑﻬﺮ ﻓﻮت‬

‫آﻪ ﭼﺮا ﻗﺒﻠﻪ ﻧﻜﺮدم ﻣﺮگ را‬

‫ﻣﺨﺰن هﺮ دوﻟﺖ و هﺮ ﺑﺮگ را‬

‫ﻗﺒﻠﻪ آﺮدم ﻣﻦ هﻤﻪ ﻋﻤﺮ از ﺣﻮل‬

‫ﺁن ﺧﻴﺎﻻﺗﻰ آﻪ ﮔﻢ ﺷﺪ در اﺟﻞ‬

‫ﺣﺴﺮت ﺁن ﻣﺮدﮔﺎن از ﻣﺮگ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ز ﺁﻧﺴﺖ آﺎﻧﺪر ﻧﻘﺸﻬﺎ آﺮدﻳﻢ اﻳﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ اﻳﻦ آﻪ ﺁن ﻧﻘﺶ اﺳﺖ و آﻒ‬

‫آﻒ ز درﻳﺎ ﺟﻨﺒﺪ و ﻳﺎﺑﺪ ﻋﻠﻒ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺤﺮ اﻓﻜﻨﺪ آﻔﻬﺎ را ﺑﻪ ﺑﺮ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﻮرﺳﺘﺎن رو ﺁن آﻔﻬﺎ ﻧﮕﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻮ آﻮ ﺟﻨﺒﺶ و ﺟﻮﻻﻧﺘﺎن‬

‫ﺑﺤﺮ اﻓﻜﻨﺪﻩ ﺳﺖ در ﺑﺤﺮاﻧﺘﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪت ﺑﻪ ﻟﺐ ﻧﻰ ﺑﻞ ﺑﻪ ﺣﺎل‬

‫آﻪ ز درﻳﺎ آﻦ ﻧﻪ از ﻣﺎ اﻳﻦ ﺳﺆال‬

‫ﻧﻘﺶ ﭼﻮن آﻒ آﻰ ﺑﺠﻨﺒﺪ ﺑﻰز ﻣﻮج‬

‫ﺧﺎك ﺑﻰﺑﺎدى آﺠﺎ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ اوج‬

‫ﭼﻮن ﻏﺒﺎر ﻧﻘﺶ دﻳﺪى ﺑﺎد ﺑﻴﻦ‬

‫آﻒ ﭼﻮ دﻳﺪى ﻗﻠﺰم اﻳﺠﺎد ﺑﻴﻦ‬

‫هﻴﻦ ﺑﺒﻴﻦ آﺰ ﺗﻮ ﻧﻈﺮ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ آﺎر‬

‫ﺑﺎﻗﻴﺖ ﺷﺤﻤﻰ و ﻟﺤﻤﻰ ﭘﻮد و ﺗﺎر‬

‫ﺷﺤﻢ ﺗﻮ در ﺷﻤﻌﻬﺎ ﻧﻔﺰود ﺗﺎب‬

‫ﻟﺤﻢ ﺗﻮ ﻣﺨﻤﻮر را ﻧﺎﻣﺪ آﺒﺎب‬

‫در ﮔﺪاز اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻦ را در ﺑﺼﺮ‬

‫در ﻧﻈﺮ رو در ﻧﻈﺮ رو در ﻧﻈﺮ‬

‫‪٩٩٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻳﻚ ﻧﻈﺮ دو ﮔﺰ هﻤﻰﺑﻴﻨﺪ ز راﻩ‬

‫ﻳﻚ ﻧﻈﺮ دو آﻮن دﻳﺪ و روى ﺷﺎﻩ‬

‫در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ دو ﻓﺮﻗﻰ ﺑﻰﺷﻤﺎر‬

‫ﺳﺮﻣﻪ ﺟﻮ و اﷲ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺴﺮار‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪى ﺷﺮح ﺑﺤﺮ ﻧﻴﺴﺘﻰ‬

‫آﻮش داﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺤﺮ اﻳﺴﺘﻰ‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﺻﻞ آﺎرﮔﺎﻩ ﺁن ﻧﻴﺴﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺧﻼ و ﺑﻰﻧﺸﺎن اﺳﺖ و ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﺳﺘﺎدان ﭘﻰ اﻇﻬﺎر آﺎر‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻰ ﺟﻮﻳﻨﺪ و ﺟﺎى اﻧﻜﺴﺎر‬

‫ﻻﺟﺮم اﺳﺘﺎد اﺳﺘﺎدان ﺻﻤﺪ‬

‫آﺎرﮔﺎهﺶ ﻧﻴﺴﺘﻰ و ﻻ ﺑﻮد‬

‫هﺮ آﺠﺎ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺘﻰ اﻓﺰون ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫آﺎر ﺣﻖ و آﺎرﮔﺎهﺶ ﺁن ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻰ ﭼﻮن هﺴﺖ ﺑﺎﻻﻳﻴﻦ ﻃﺒﻖ‬

‫ﺑﺮ هﻤﻪ ﺑﺮدﻧﺪ دروﻳﺸﺎن ﺳﺒﻖ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ دروﻳﺸﻰ آﻪ ﺷﺪ ﺑﻰﺟﺴﻢ و ﻣﺎل‬

‫آﺎر ﻓﻘﺮ ﺟﺴﻢ دارد ﻧﻪ ﺳﺆال‬

‫ﺳﺎﺋﻞ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻣﺎل او ﮔﺪاﺧﺖ‬

‫ﻗﺎﻧﻊ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺧﺖ‬

‫ﭘﺲ ز درد اآﻨﻮن ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺑﺮ ﻣﺪار‬

‫آﺎوﺳﺖ ﺳﻮى ﻧﻴﺴﺖ اﺳﺒﻰ راهﻮار‬

‫اﻳﻦ ﻗﺪر ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺑﺎﻗﻰ ﻓﻜﺮ آﻦ‬

‫ﻓﻜﺮ اﮔﺮ ﺟﺎﻣﺪ ﺑﻮد رو ذآﺮ آﻦ‬

‫ذآﺮ ﺁرد ﻓﻜﺮ را در اهﺘﺰاز‬

‫ذآﺮ را ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﻳﻦ اﻓﺴﺮدﻩ ﺳﺎز‬

‫اﺻﻞ ﺧﻮد ﺟﺬب اﺳﺖ ﻟﻴﻚ اى ﺧﻮاﺟﻪﺗﺎش‬

‫آﺎر آﻦ ﻣﻮﻗﻮف ﺁن ﺟﺬﺑﻪ ﻣﺒﺎش‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺗﺮك آﺎر ﭼﻮن ﻧﺎزى ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎز آﻰ در ﺧﻮرد ﺟﺎنﺑﺎزى ﺑﻮد‬

‫ﻧﻪ ﻗﺒﻮل اﻧﺪﻳﺶ ﻧﻪ رد اى ﻏﻼم‬

‫اﻣﺮ را و ﻧﻬﻰ را ﻣﻰﺑﻴﻦ ﻣﺪام‬

‫ﻣﺮغ ﺟﺬﺑﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭘﺮد ز ﻋﺶ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪى ﺻﺒﺢ ﺷﻤﻊ ﺁن ﮔﻪ ﺑﻜﺶ‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ ﭼﻮن ﺷﺪ ﮔﺬارﻩ ﻧﻮر اوﺳﺖ‬

‫ﻣﻐﺰهﺎ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ او در ﻋﻴﻦ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﻴﻨﺪ اﻧﺪر ذرﻩ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻘﺎ‬

‫ﺑﻴﻨﺪ اﻧﺪر ﻗﻄﺮﻩ آﻞ ﺑﺤﺮ را‬

‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ رﺟﻮع آﺮدن ﺑﻪ ﻗﺼﻪى ﺻﻮﻓﻰ و ﻗﺎﺿﻰ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﻰ در ﻗﺼﺎص ﻳﻚ ﻗﻔﺎ‬

‫ﺳﺮ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﺑﺎد دادن از ﻋﻤﻰ‬

‫ﺧﺮﻗﻪى ﺗﺴﻠﻴﻢ اﻧﺪر آﺮدﻧﻢ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ ﺁﺳﺎن آﺮد ﺳﻴﻠﻰ ﺧﻮردﻧﻢ‬

‫دﻳﺪ ﺻﻮﻓﻰ ﺧﺼﻢ ﺧﻮد را ﺳﺨﺖ زار‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻣﺸﺘﺶ زﻧﻢ ﻣﻦ ﺧﺼﻢوار‬

‫او ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺸﺘﻢ ﺑﺮﻳﺰد ﭼﻮن رﺻﺎص‬

‫ﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻣﺮا زﺟﺮ و ﻗﺼﺎص‬

‫‪٩٩٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻴﻤﻪ وﻳﺮان اﺳﺖ و ﺑﺸﻜﺴﺘﻪ وﺗﺪ‬

‫او ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻰﺟﻮد ﺗﺎ در ﻓﺘﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻣﺮدﻩ درﻳﻎ ﺁﻳﺪ درﻳﻎ‬

‫آﻪ ﻗﺼﺎﺻﻢ اﻓﺘﺪ اﻧﺪر زﻳﺮ ﺗﻴﻎ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺗﺎﻧﺴﺖ آﻒ ﺑﺮ ﺧﺼﻢ زد‬

‫ﻋﺰﻣﺶ ﺁن ﺷﺪ آﺶ ﺳﻮى ﻗﺎﺿﻰ ﺑﺮد‬

‫آﻪ ﺗﺮازوى ﺣﻖ اﺳﺖ و آﻴﻠﻪاش‬

‫ﻣﺨﻠﺺ اﺳﺖ از ﻣﻜﺮ دﻳﻮ و ﺣﻴﻠﻪاش‬

‫هﺴﺖ او ﻣﻘﺮاض اﺣﻘﺎد و ﺟﺪال‬

‫ﻗﺎﻃﻊ ﺟﻨﮓ دو ﺧﺼﻢ و ﻗﻴﻞ و ﻗﺎل‬

‫دﻳﻮ در ﺷﻴﺸﻪ آﻨﺪ اﻓﺴﻮن او‬

‫ﻓﺘﻨﻪهﺎ ﺳﺎآﻦ آﻨﺪ ﻗﺎﻧﻮن او‬

‫ﭼﻮن ﺗﺮازو دﻳﺪ ﺧﺼﻢ ﭘﺮ ﻃﻤﻊ‬

‫ﺳﺮآﺸﻰ ﺑﮕﺬارد و ﮔﺮدد ﺗﺒﻊ‬

‫ور ﺗﺮازو ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺮ اﻓﺰون دهﻴﺶ‬

‫از ﻗﺴﻢ راﺿﻰ ﻧﮕﺮدد ﺁﮔﻬﻴﺶ‬

‫هﺴﺖ ﻗﺎﺿﻰ رﺣﻤﺖ و دﻓﻊ ﺳﺘﻴﺰ‬

‫ﻗﻄﺮﻩاى از ﺑﺤﺮ ﻋﺪل رﺳﺘﺨﻴﺰ‬

‫ﻗﻄﺮﻩ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﺮد و آﻮﺗﻪ ﭘﺎ ﺑﻮد‬

‫ﻟﻄﻒ ﺁب ﺑﺤﺮ از او ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‬

‫از ﻏﺒﺎر ار ﭘﺎك دارى آﻠﻪ را‬

‫ﺗﻮ ز ﻳﻚ ﻗﻄﺮﻩ ﺑﺒﻴﻨﻰ دﺟﻠﻪ را‬

‫ﺟﺰوهﺎ ﺑﺮ ﺣﺎل آﻠﻬﺎ ﺷﺎهﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻔﻖ ﻏﻤﺎز ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻗﺴﻢ ﺑﺮ ﺟﺴﻢ اﺣﻤﺪ راﻧﺪ ﺣﻖ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺳﺖ آﻼ و اﻟﺸﻔﻖ‬

‫ﻣﻮر ﺑﺮ داﻧﻪ ﭼﺮا ﻟﺮزان ﺑﺪى‬

‫ﮔﺮ از ﺁن ﻳﻚ داﻧﻪ ﺧﺮﻣﻦ دان ﺑﺪى‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺣﺮف ﺁ آﻪ ﺻﻮﻓﻰ ﺑﻰدل اﺳﺖ‬

‫در ﻣﻜﺎﻓﺎت ﺟﻔﺎ ﻣﺴﺘﻌﺠﻞ اﺳﺖ‬

‫اى ﺗﻮ آﺮدﻩ ﻇﻠﻤﻬﺎ ﭼﻮن ﺧﻮش دﻟﻰ‬

‫از ﺗﻘﺎﺿﺎى ﻣﻜﺎﻓﻰ ﻏﺎﻓﻠﻰ‬

‫ﻳﺎ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺖ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ از آﺮدﻩهﺎت‬

‫آﻪ ﻓﺮو ﺁوﻳﺨﺖ ﻏﻔﻠﺖ ﭘﺮدﻩهﺎت‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﺧﺼﻤﻴﻬﺎﺳﺘﻰ اﻧﺪر ﻗﻔﺎت‬

‫ﺟﺮم ﮔﺮدون رﺷﻚ ﺑﺮدى ﺑﺮ ﺻﻔﺎت‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺤﺒﻮﺳﻰ ﺑﺮاى ﺁن ﺣﻘﻮق‬

‫اﻧﺪك اﻧﺪك ﻋﺬر ﻣﻰﺧﻮاﻩ از ﻋﻘﻮق‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎرت ﻧﮕﻴﺮد ﻣﺤﺘﺴﺐ‬

‫ﺁب ﺧﻮد روﺷﻦ آﻦ اآﻨﻮن ﺑﺎ ﻣﺤﺐ‬

‫رﻓﺖ ﺻﻮﻓﻰ ﺳﻮى ﺁن ﺳﻴﻠﻰ زﻧﺶ‬

‫دﺳﺖ زد ﭼﻮن ﻣﺪﻋﻰ در داﻣﻨﺶ‬

‫اﻧﺪر ﺁوردش ﺑﺮ ﻗﺎﺿﻰ آﺸﺎن‬

‫آﺎﻳﻦ ﺧﺮ ادﺑﺎر را ﺑﺮ ﺧﺮ ﻧﺸﺎن‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ زﺧﻢ درﻩ او را دﻩ ﺟﺰا‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ راى ﺗﻮ ﺑﻴﻨﺪ ﺳﺰا‬

‫آﺎن آﻪ از زﺟﺮ ﺗﻮ ﻣﻴﺮد در دﻣﺎر‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﺎوان ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺒﺎر‬

‫در ﺣﺪ و ﺗﻌﺰﻳﺮ ﻗﺎﺿﻰ هﺮ آﻪ ﻣﺮد‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﻗﺎﺿﻰ ﺿﻤﺎن آﺎو ﻧﻴﺴﺖ ﺧﺮد‬

‫‪٩٩٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﺎﻳﺐ ﺣﻖ اﺳﺖ و ﺳﺎﻳﻪى ﻋﺪل ﺣﻖ‬

‫ﺁﻳﻨﻪى هﺮ ﻣﺴﺘﺤﻖ و ﻣﺴﺘﺤﻖ‬

‫آﺎو ادب از ﺑﻬﺮ ﻣﻈﻠﻮﻣﻰ آﻨﺪ‬

‫ﻧﻪ ﺑﺮاى ﻋﺮض و ﺧﺸﻢ و دﺧﻞ ﺧﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮاى ﺣﻖ و روز ﺁﺟﻠﻪ ﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺧﻄﺎﻳﻰ ﺷﺪ دﻳﺖ ﺑﺮ ﻋﺎﻗﻠﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﻬﺮ ﺧﻮد زﻧﺪ او ﺿﺎﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫وان آﻪ ﺑﻬﺮ ﺣﻖ زﻧﺪ او ﺁﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭘﺪر زد ﻣﺮ ﭘﺴﺮ را او ﺑﻤﺮد‬

‫ﺁن ﭘﺪر را ﺧﻮن ﺑﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻤﺮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ او را ﺑﻬﺮ آﺎر ﺧﻮﻳﺶ زد‬

‫ﺧﺪﻣﺖ او هﺴﺖ واﺟﺐ ﺑﺮ وﻟﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻌﻠﻢ زد ﺻﺒﻰ را ﺷﺪ ﺗﻠﻒ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻌﻠﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻴﺰى ﻻ ﺗﺨﻒ‬

‫آﺎن ﻣﻌﻠﻢ ﻧﺎﻳﺐ اﻓﺘﺎد و اﻣﻴﻦ‬

‫هﺮ اﻣﻴﻦ را هﺴﺖ ﺣﻜﻤﺶ هﻤﭽﻨﻴﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ واﺟﺐ ﺧﺪﻣﺖ اﺳﺘﺎ ﺑﺮ او‬

‫ﭘﺲ ﻧﺒﻮد اﺳﺘﺎ ﺑﻪ زﺟﺮش آﺎر ﺟﻮ‬

‫ور ﭘﺪر زد او ﺑﺮاى ﺧﻮد زدﻩ ﺳﺖ‬

‫ﻻﺟﺮم از ﺧﻮن ﺑﻬﺎ دادن ﻧﺮﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺧﻮدى را ﺳﺮ ﺑﺒﺮ اى ذو اﻟﻔﻘﺎر‬

‫ﺑﻰﺧﻮدى ﺷﻮ ﻓﺎﻧﻴﻰ دروﻳﺶوار‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪى ﺑﻰﺧﻮد هﺮ ﺁن ﭼﻪ ﺗﻮ آﻨﻰ‬

‫ﺖ اﻳﻤﻨﻰ‬ ‫ﺖ ِإ ْذ َر َﻣ ْﻴ َ‬ ‫ﻣﺎ َر َﻣ ْﻴ َ‬

‫ﺁن ﺿﻤﺎن ﺑﺮ ﺣﻖ ﺑﻮد ﻧﻪ ﺑﺮ اﻣﻴﻦ‬

‫هﺴﺖ ﺗﻔﺼﻴﻠﺶ ﺑﻪ ﻓﻘﻪ اﻧﺪر ﻣﺒﻴﻦ‬

‫هﺮ دآﺎﻧﻰ راﺳﺖ ﺳﻮداﻳﻰ دﮔﺮ‬

‫ﻣﺜﻨﻮى دآﺎن ﻓﻘﺮ اﺳﺖ اى ﭘﺴﺮ‬

‫در دآﺎن آﻔﺸﮕﺮ ﭼﺮم اﺳﺖ ﺧﻮب‬

‫ﻗﺎﻟﺐ آﻔﺶ اﺳﺖ اﮔﺮ ﺑﻴﻨﻰ ﺗﻮ ﭼﻮب‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﺰازان ﻗﺰ و ادآﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻬﺮ ﮔﺰ ﺑﺎﺷﺪ اﮔﺮ ﺁهﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺜﻨﻮى ﻣﺎ دآﺎن وﺣﺪت اﺳﺖ‬

‫ﻏﻴﺮ واﺣﺪ هﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﻨﻰ ﺁن ﺑﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺖ ﺳﺘﻮدن ﺑﻬﺮ دام ﻋﺎﻣﻪ را‬

‫هﻤﭽﻨﺎن دان آﺎﻟﻐﺮاﻧﻴﻖ اﻟﻌﻠﻰ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪش در ﺳﻮرﻩى و اﻟﻨﺠﻢ زود‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن ﻓﺘﻨﻪ ﺑﺪ از ﺳﻮرﻩ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ آﻔﺎر ﺁن زﻣﺎن ﺳﺎﺟﺪ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫هﻢ ﺳﺮى ﺑﻮد ﺁن آﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ در زدﻧﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻰ اﺳﺖ ﭘﻴﭽﺎ ﭘﻴﭻ و دور‬

‫ﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﺎش و دﻳﻮان را ﻣﺸﻮر‬

‫هﻴﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺻﻮﻓﻰ و ﻗﺎﺿﻰ ﺑﻴﺎر‬

‫و ﺁن ﺳﺘﻤﻜﺎر ﺿﻌﻴﻒ زار زار‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﻰ ﺛﺒﺖ اﻟﻌﺮش اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ او ﻧﻘﺸﻰ آﻨﻢ از ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫آﻮ زﻧﻨﺪﻩ آﻮ ﻣﺤﻞ اﻧﺘﻘﺎم‬

‫اﻳﻦ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ اﻧﺪر ﺳﻘﺎم‬

‫ﺷﺮع ﺑﻬﺮ زﻧﺪﮔﺎن و اﻏﻨﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﺷﺮع ﺑﺮ اﺻﺤﺎب ﮔﻮرﺳﺘﺎن آﺠﺎﺳﺖ‬

‫‪٩٩٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﮔﺮوهﻰ آﺰ ﻓﻘﻴﺮى ﺑﻰﺳﺮﻧﺪ‬

‫ﺻﺪ ﺟﻬﺖ ز ﺁن ﻣﺮدﮔﺎن ﻓﺎﻧﻰﺗﺮﻧﺪ‬

‫ﻣﺮدﻩ از ﻳﻚ روﺳﺖ ﻓﺎﻧﻰ در ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺻﻮﻓﻴﺎن از ﺻﺪ ﺟﻬﺖ ﻓﺎﻧﻰ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﺮگ ﻳﻚ ﻗﺘﻞ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺳﻴﺼﺪ هﺰار‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ را ﺧﻮﻧﺒﻬﺎﻳﻰ ﺑﻰﺷﻤﺎر‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ آﺸﺖ اﻳﻦ ﻗﻮم را ﺣﻖ ﺑﺎرهﺎ‬

‫رﻳﺨﺖ ﺑﻬﺮ ﺧﻮﻧﺒﻬﺎ اﻧﺒﺎرهﺎ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﺮﺟﻴﺲاﻧﺪ هﺮ ﻳﻚ در ﺳﺮار‬

‫آﺸﺘﻪ ﮔﺸﺘﻪ زﻧﺪﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﺷﺼﺖ ﺑﺎر‬

‫آﺸﺘﻪ از ذوق ﺳﻨﺎن دادﮔﺮ‬

‫ﻣﻰﺑﺴﻮزد آﻪ ﺑﺰن زﺧﻤﻰ دﮔﺮ‬

‫و اﷲ از ﻋﺸﻖ وﺟﻮد ﺟﺎن ﭘﺮﺳﺖ‬

‫آﺸﺘﻪ ﺑﺮ ﻗﺘﻞ دوم ﻋﺎﺷﻖﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﻰ ﻣﻦ ﻗﻀﺎ دار ﺣﻰام‬

‫ﺣﺎآﻢ اﺻﺤﺎب ﮔﻮرﺳﺘﺎن آﻰام‬

‫اﻳﻦ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮔﺮ ﻧﻪ در ﮔﻮر اﺳﺖ ﭘﺴﺖ‬

‫ﮔﻮرهﺎ در دودﻣﺎﻧﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺑﺲ ﺑﺪﻳﺪى ﻣﺮدﻩ اﻧﺪر ﮔﻮر ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮر را در ﻣﺮدﻩ ﺑﻴﻦ اى آﻮر ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ ز ﮔﻮرى ﺧﺸﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ اوﻓﺘﺎد‬

‫ﻋﺎﻗﻼن از ﮔﻮر آﻰ ﺧﻮاهﻨﺪ داد‬

‫ﮔﺮد ﺧﺸﻢ و آﻴﻨﻪى ﻣﺮدﻩ ﻣﮕﺮد‬

‫هﻴﻦ ﻣﻜﻦ ﺑﺎ ﻧﻘﺶ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﻧﺒﺮد‬

‫ﺷﻜﺮ آﻦ آﻪ زﻧﺪﻩاى ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺰد‬

‫آﺎن آﻪ زﻧﺪﻩ رد آﻨﺪ ﺣﻖ آﺮد رد‬

‫ﺧﺸﻢ اﺣﻴﺎ ﺧﺸﻢ ﺣﻖ و زﺧﻢ اوﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ زﻧﺪﻩ ﺳﺖ ﺁن ﭘﺎآﻴﺰﻩ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺣﻖ ﺑﻜﺸﺖ او را و در ﭘﺎﭼﻪ ش دﻣﻴﺪ‬

‫زود ﻗﺼﺎﺑﺎﻧﻪ ﭘﻮﺳﺖ از وى آﺸﻴﺪ‬

‫ﻧﻔﺦ در وى ﺑﺎﻗﻰ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻣﺂب‬

‫ﻧﻔﺦ ﺣﻖ ﻧﺒﻮد ﭼﻮ ﻧﻔﺨﻪى ﺁن ﻗﺼﺎب‬

‫ﻓﺮق ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ ﺑﻴﻦ اﻟﻨﻔﺨﺘﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ زﻳﻦ اﺳﺖ و ﺁن ﺳﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺣﻴﺎت از وى ﺑﺮﻳﺪ و ﺷﺪ ﻣﻀﺮ‬

‫و ﺁن ﺣﻴﺎت از ﻧﻔﺦ ﺣﻖ ﺷﺪ ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫اﻳﻦ دم ﺁن دم ﻧﻴﺴﺖ آﺎﻳﺪ ﺁن ﺑﻪ ﺷﺮح‬

‫هﻴﻦ ﺑﺮ ﺁ زﻳﻦ ﻗﻌﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﻻى ﺻﺮح‬

‫ﻧﻴﺴﺘﺶ ﺑﺮ ﺧﺮ ﻧﺸﺎﻧﺪن ﻣﺠﺘﻬﺪ‬

‫ﻧﻘﺶ هﻴﺰم را آﺴﻰ ﺑﺮ ﺧﺮ ﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ او ﻧﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﺮ ﺳﺰد‬

‫ﭘﺸﺖ ﺗﺎﺑﻮﺗﻴﺶ اوﻟﻴﺘﺮ ﺳﺰد‬

‫ﻇﻠﻢ ﭼﻪ ﺑﻮد وﺿﻊ ﻏﻴﺮ ﻣﻮﺿﻌﺶ‬

‫هﻴﻦ ﻣﻜﻦ در ﻏﻴﺮ ﻣﻮﺿﻊ ﺿﺎﻳﻌﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﻰ ﭘﺲ روا دارى آﻪ او‬

‫ﺳﻴﻠﻰام زد ﺑﻰﻗﺼﺎص و ﺑﻰﺗﺴﻮ‬

‫اﻳﻦ روا ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺧﺮ ﺧﺮﺳﻰ ﻗﻼش‬

‫ﺻﻮﻓﻴﺎن را ﺻﻔﻊ اﻧﺪازد ﺑﻪ ﻻش‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﻰ ﺗﻮ ﭼﻪ دارى ﺑﻴﺶ و آﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ دارم در ﺟﻬﺎن ﻣﻦ ﺷﺶ درم‬

‫‪٩٩٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﻰ ﺳﻪ درم ﺗﻮ ﺧﺮج آﻦ‬

‫ﺁن ﺳﻪ دﻳﮕﺮ را ﺑﻪ او دﻩ ﺑﻰﺳﺨﻦ‬

‫زار و رﻧﺠﻮر اﺳﺖ و دروﻳﺶ و ﺿﻌﻴﻒ‬

‫ﺳﻪ درم در ﺑﺎﻳﺪش ﺗﺮﻩ و رﻏﻴﻒ‬

‫ﺑﺮ ﻗﻔﺎى ﻗﺎﺿﻰ اﻓﺘﺎدش ﻧﻈﺮ‬

‫از ﻗﻔﺎى ﺻﻮﻓﻰ ﺁن ﺑﺪ ﺧﻮﺑﺘﺮ‬

‫راﺳﺖ ﻣﻰآﺮد از ﭘﻰ ﺳﻴﻠﻴﺶ دﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻗﺼﺎص ﺳﻴﻠﻰام ارزان ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺳﻮى ﮔﻮش ﻗﺎﺿﻰ ﺁﻣﺪ ﺑﻬﺮ راز‬

‫ﺳﻴﻠﻴﻰ ﺁورد ﻗﺎﺿﻰ را ﻓﺮاز‬

‫ﮔﻔﺖ هﺮ ﺷﺶ را ﺑﻴﺎرﻳﺪ اى دو ﺧﺼﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺷﻮم ﺁزاد ﺑﻰﺧﺮﺧﺎش و وﺻﻢ‬

‫ﻃﻴﺮﻩ ﺷﺪن ﻗﺎﺿﻰ از ﺳﻴﻠﻰ دروﻳﺶ و ﺳﺮزﻧﺶ آﺮدن ﺻﻮﻓﻰ ﻗﺎﺿﻰ را‬ ‫ﮔﺸﺖ ﻗﺎﺿﻰ ﻃﻴﺮﻩ ﺻﻮﻓﻰ ﮔﻔﺖ هﻰ‬

‫ﺣﻜﻢ ﺗﻮ ﻋﺪل اﺳﺖ ﻻ ﺷﻚ ﻧﻴﺴﺖ ﻏﻰ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻧﭙﺴﻨﺪى ﺑﻪ ﺧﻮد اى ﺷﻴﺦ دﻳﻦ‬

‫ﭼﻮن ﭘﺴﻨﺪى ﺑﺮ ﺑﺮادر اى اﻣﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺪاﻧﻰ آﻪ ﭘﻰ ﻣﻦ ﭼﻪ آﻨﻰ‬

‫هﻢ در ﺁن ﭼﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮد اﻓﻜﻨﻰ‬

‫ﻣﻦ ﺣﻔﺮ ﺑﺌﺮا ﻧﺨﻮاﻧﺪى از ﺧﺒﺮ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺧﻮاﻧﺪى آﻦ ﻋﻤﻞ ﺟﺎن ﭘﺪر‬

‫اﻳﻦ ﻳﻜﻰ ﺣﻜﻤﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺪ در ﻗﻀﺎ‬

‫آﻪ ﺗﺮا ﺁورد ﺳﻴﻠﻰ ﺑﺮ ﻗﻔﺎ‬

‫واى ﺑﺮ اﺣﻜﺎم دﻳﮕﺮهﺎى ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺁرد ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺑﺮ ﭘﺎى ﺗﻮ‬

‫ﻇﺎﻟﻤﻰ را رﺣﻢ ﺁرى از آﺮم‬

‫آﻪ ﺑﺮاى ﻧﻔﻘﻪ ﺑﺎدت ﺳﻪ درم‬

‫دﺳﺖ ﻇﺎﻟﻢ را ﺑﺒﺮ ﭼﻪ ﺟﺎى ﺁن‬

‫آﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ او ﻧﻬﻰ ﺣﻜﻢ و ﻋﻨﺎن‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪان ﺑﺰ ﻣﺎﻧﻰ اى ﻣﺠﻬﻮل داد‬

‫آﻪ ﻧﮋاد ﮔﺮگ را او ﺷﻴﺮ داد‬

‫ﺟﻮاب دادن ﻗﺎﺿﻰ ﺻﻮﻓﻰ را‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﻰ واﺟﺐ ﺁﻳﺪﻣﺎن رﺿﺎ‬

‫هﺮ ﻗﻔﺎ و هﺮ ﺟﻔﺎ آﺎرد ﻗﻀﺎ‬

‫ﺧﻮش دﻟﻢ در ﺑﺎﻃﻦ از ﺣﻜﻢ زﺑﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺪ روﻳﻢ ﺗﺮش آﺎﻟﺤﻖ ﻣﺮ‬

‫اﻳﻦ دﻟﻢ ﺑﺎغ اﺳﺖ و ﭼﺸﻤﻢ اﺑﺮوش‬

‫اﺑﺮ ﮔﺮﻳﺪ ﺑﺎغ ﺧﻨﺪد ﺷﺎد و ﺧﻮش‬

‫ﺳﺎل ﻗﺤﻂ از ﺁﻓﺘﺎب ﺧﻴﺮﻩ ﺧﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎ در ﻣﺮگ و ﺟﺎن آﻨﺪن رﺳﻨﺪ‬

‫ز اﻣﺮ ﺣﻖ و اﺑﻜﻮا آﺜﻴﺮا ﺧﻮاﻧﺪﻩاى‬

‫ﭼﻮن ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺎن ﭼﻪ ﺧﻨﺪان ﻣﺎﻧﺪﻩاى‬

‫روﺷﻨﻰ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﻰ هﻤﭽﻮ ﺷﻤﻊ‬

‫ﮔﺮ ﻓﺮو ﭘﺎﺷﻰ ﺗﻮ هﻤﭽﻮن ﺷﻤﻊ دﻣﻊ‬

‫‪٩٩٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﺗﺮش روﻳﻰ ﻣﺎدر ﻳﺎ ﭘﺪر‬

‫ﺣﺎﻓﻆ ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﺪ از هﺮ ﺿﺮر‬

‫ذوق ﺧﻨﺪﻩ دﻳﺪﻩاى اى ﺧﻴﺮﻩ ﺧﻨﺪ‬

‫ذوق ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻴﻦ آﻪ هﺴﺖ ﺁن آﺎن ﻗﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺟﻬﻨﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﺁرد ﻳﺎد ﺁن‬

‫ﭘﺲ ﺟﻬﻨﻢ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺁﻳﺪ از ﺟﻨﺎن‬

‫ﺧﻨﺪﻩهﺎ در ﮔﺮﻳﻪهﺎ ﺁﻣﺪ آﺘﻴﻢ‬

‫ﮔﻨﺞ در وﻳﺮاﻧﻪهﺎ ﺟﻮ اى ﺳﻠﻴﻢ‬

‫ذوق در ﻏﻤﻬﺎﺳﺖ ﭘﻰ ﮔﻢ آﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺁب ﺣﻴﻮان را ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﺑﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺑﺎژﮔﻮﻧﻪ ﻧﻌﻞ در رﻩ ﺗﺎ رﺑﺎط‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ را ﭼﺎر آﻦ در اﺣﺘﻴﺎط‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ را ﭼﺎر آﻦ در اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ﻳﺎر آﻦ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد دو ﭼﺸﻢ ﻳﺎر‬

‫َأ ْﻣ ُﺮ ُه ْﻢ ﺷُﻮرى ﺑﺨﻮان اﻧﺪر ﺻﺤﻒ‬

‫ﻳﺎر را ﺑﺎش و ﻣﮕﻮش از ﻧﺎز اف‬

‫ﻳﺎر ﺑﺎﺷﺪ راﻩ را ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻨﮕﺮى ﻳﺎر اﺳﺖ راﻩ‬

‫ﭼﻮن آﻪ در ﻳﺎران رﺳﻰ ﺧﺎﻣﺶ ﻧﺸﻴﻦ‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻜﻦ ﺧﻮد را ﻧﮕﻴﻦ‬

‫در ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻨﮕﺮ ﺧﻮش ﺑﻪ هﻮش‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺟﻤﻌﻨﺪ و ﻳﻚ اﻧﺪﻳﺶ و ﺧﻤﻮش‬

‫رﺧﺘﻬﺎ را ﺳﻮى ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ آﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﺎن ﺟﻮﻳﻰ ﻣﻜﻦ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ آﻪ در ﺑﺤﺮ هﻤﻮم‬

‫در دﻻﻟﺖ دان ﺗﻮ ﻳﺎران را ﻧﺠﻮم‬

‫ﭼﺸﻢ در اﺳﺘﺎرﮔﺎن ﻧﻪ رﻩ ﺑﺠﻮ‬

‫ﻧﻄﻖ ﺗﺸﻮﻳﺶ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﮕﻮ‬

‫ﮔﺮ دو ﺣﺮف ﺻﺪق ﮔﻮﻳﻰ اى ﻓﻼن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﻴﺮﻩ در ﺗﺒﻊ ﮔﺮدد روان‬

‫اﻳﻦ ﻧﺨﻮاﻧﺪى آﺎﻟﻜﻼم اى ﻣﺴﺘﻬﺎم‬

‫ﻓﻰ ﺷﺠﻮن ﺟﺮﻩ ﺟﺮ اﻟﻜﻼم‬

‫هﻴﻦ ﻣﺸﻮ ﺷﺎرع در ﺁن ﺣﺮف رﺷﺪ‬

‫آﻪ ﺳﺨﻦ زو ﻣﺮ ﺳﺨﻦ را ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ در ﺿﺒﻄﺖ ﭼﻮ ﺑﮕﺸﺎدى دهﺎن‬

‫از ﭘﻰ ﺻﺎﻓﻰ ﺷﻮد ﺗﻴﺮﻩ روان‬

‫ﺁن آﻪ ﻣﻌﺼﻮم رﻩ وﺣﻰ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن هﻤﻪ ﺻﺎف اﺳﺖ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ رواﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﻳﻨﻄﻖ رﺳﻮل ﺑﺎﻟﻬﻮى‬

‫آﻰ هﻮا زاﻳﺪ ز ﻣﻌﺼﻮم ﺧﺪا‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺳﺎز ﻣﻨﻄﻴﻘﻰ ز ﺣﺎل‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدى هﻤﭽﻮ ﻣﻦ ﺳﺨﺮﻩى ﻣﻘﺎل‬

‫ﺳﺆال آﺮدن ﺁن ﺻﻮﻓﻰ ﻗﺎﺿﻰ را‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﻰ ﭼﻮن ز ﻳﻚ آﺎن اﺳﺖ زر‬

‫اﻳﻦ ﭼﺮا ﻧﻔﻊ اﺳﺖ و ﺁن دﻳﮕﺮ ﺿﺮر‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺟﻤﻠﻪ از ﻳﻜﻰ دﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﺮا هﺸﻴﺎر و ﺁن ﻣﺴﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫‪٩٩٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ز ﻳﻚ درﻳﺎﺳﺖ اﻳﻦ ﺟﻮهﺎ روان‬

‫اﻳﻦ ﭼﺮا ﻧﻮش اﺳﺖ و ﺁن زهﺮ دهﺎن‬

‫ﭼﻮن هﻤﻪ اﻧﻮار از ﺷﻤﺲ ﺑﻘﺎﺳﺖ‬

‫ﺻﺒﺢ ﺻﺎدق ﺻﺒﺢ آﺎذب از ﭼﻪ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ز ﻳﻚ ﺳﺮﻣﻪ ﺳﺖ ﻧﺎﻇﺮ را آﺤﻞ‬

‫از ﭼﻪ ﺁﻣﺪ راﺳﺖ ﺑﻴﻨﻰ و ﺣﻮل‬

‫ﭼﻮن آﻪ دار اﻟﻀﺮب را ﺳﻠﻄﺎن ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻧﻘﺪ را ﭼﻮن ﺿﺮب ﺧﻮب و ﻧﺎرواﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﻓﺮﻣﻮد رﻩ را راﻩ ﻣﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺧﻔﻴﺮ از ﭼﻴﺴﺖ و ﺁن ﻳﻚ راﻩ زن‬

‫از ﻳﻚ اﺷﻜﻢ ﭼﻮن رﺳﺪ ﺣﺮ و ﺳﻔﻴﻪ‬

‫ﭼﻮن ﻳﻘﻴﻦ ﺷﺪ اﻟﻮﻟﺪ ﺳﺮ اﺑﻴﻪ‬

‫وﺣﺪﺗﻰ آﻪ دﻳﺪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪﻳﻦ هﺰار‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺟﻨﺒﺶ از ﻋﻴﻦ ﻗﺮار‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﺁن ﻗﺎﺿﻰ ﺻﻮﻓﻰ را‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﻰ ﺻﻮﻓﻴﺎ ﺧﻴﺮﻩ ﻣﺸﻮ‬

‫ﻳﻚ ﻣﺜﺎﻟﻰ در ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﺷﻨﻮ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﻪ ﺑﻰﻗﺮارى ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﺣﺎﺻﻞ ﺁﻣﺪ از ﻗﺮار دﻟﺴﺘﺎن‬

‫او ﭼﻮ آﻪ در ﻧﺎز ﺛﺎﺑﺖ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن ﭼﻮن ﺑﺮﮔﻬﺎ ﻟﺮزان ﺷﺪﻩ‬

‫ﺧﻨﺪﻩى او ﮔﺮﻳﻪهﺎ اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ‬

‫ﺁب روﻳﺶ ﺁﺑﺮوهﺎ رﻳﺨﺘﻪ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﭼﻮن و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﻮن زﺑﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ درﻳﺎى ﺑﻰﭼﻮن ﻣﻰﻃﭙﺪ‬

‫ﺿﺪ و ﻧﺪش ﻧﻴﺴﺖ در ذات و ﻋﻤﻞ‬

‫ز ﺁن ﺑﭙﻮﺷﻴﺪﻧﺪ هﺴﺘﻴﻬﺎ ﺣﻠﻞ‬

‫ﺿﺪ‪ ،‬ﺿﺪ را ﺑﻮد و هﺴﺘﻰ آﻰ دهﺪ‬

‫ﺑﻠﻚ ازو ﺑﮕﺮﻳﺰد و ﺑﻴﺮون ﺟﻬﺪ‬

‫ﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻣﺜﻞ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﻣﺜﻞ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را آﻰ آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ دو ﻣﺜﻞ ﺁﻣﺪﻧﺪ اى ﻣﺘﻘﻰ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ اوﻟﻴﺘﺮ از ﺁن در ﺧﺎﻟﻘﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺷﻤﺎر ﺑﺮگ ﺑﺴﺘﺎن ﺿﺪو ﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻔﻰ ﺑﺮ ﺑﺤﺮ ﺑﻰﻧﺪ اﺳﺖ و ﺿﺪ‬

‫ﺑﻰﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻴﻦ ﺗﻮ ﺑﺮد و ﻣﺎت ﺑﺤﺮ‬

‫ﭼﻮن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﻨﺠﺪ اﻧﺪر ذات ﺑﺤﺮ‬

‫آﻤﺘﺮﻳﻦ ﻟﻌﺒﺖ او ﺟﺎن ﺗﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ و ﭼﻮن ﺟﺎن آﻰ ﺷﺪ درﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻨﺎن ﺑﺤﺮى آﻪ در هﺮ ﻗﻄﺮ ﺁن‬

‫از ﺑﺪن ﻧﺎﺷﻰ ﺗﺮ ﺁﻣﺪ ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن‬

‫آﻰ ﺑﮕﻨﺠﺪ در ﻣﻀﻴﻖ ﭼﻨﺪ و ﭼﻮن‬

‫ﻋﻘﻞ آﻞ ﺁن ﺟﺎﺳﺖ از ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻮن‬

‫ﻋﻘﻞ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﺮ ﺟﺴﺪ را آﺎى ﺟﻤﺎد‬

‫ﺑﻮى ﺑﺮدى هﻴﭻ از ﺁن ﺑﺤﺮ ﻣﻌﺎد‬

‫ﺟﺴﻢ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﻳﻘﻴﻦ ﺳﺎﻳﻪى ﺗﻮام‬

‫ﻳﺎرى از ﺳﺎﻳﻪ آﻪ ﺟﻮﻳﺪ ﺟﺎن ﻋﻢ‬

‫‪١٠٠٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﻘﻞ ﮔﻮﻳﺪ آﺎﻳﻦ ﻧﻪ ﺁن ﺣﻴﺮت ﺳﺮاﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺳﺰا ﮔﺴﺘﺎخﺗﺮ از ﻧﺎﺳﺰاﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻨﺠﺎ ﺁﻓﺘﺎب اﻧﻮرى‬

‫ﺧﺪﻣﺖ ذرﻩ آﻨﺪ ﭼﻮن ﭼﺎآﺮى‬

‫ﺷﻴﺮ اﻳﻦ ﺳﻮ ﭘﻴﺶ ﺁهﻮ ﺳﺮ ﻧﻬﺪ‬

‫ﺑﺎز اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺰد ﺗﻴﻬﻮ ﭘﺮ ﻧﻬﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺗﺮا ﺑﺎور ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﭼﻮن ز ﻣﺴﻜﻴﻨﺎن هﻤﻰﺟﻮﻳﺪ دﻋﺎ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻰ از ﭘﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﻮد‬

‫ﻋﻴﻦ ﺗﺠﻬﻴﻞ از ﭼﻪ رو ﺗﻔﻬﻴﻢ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻰداﻧﺪ آﻪ ﮔﻨﺞ ﺷﺎهﻮار‬

‫در ﺧﺮاﺑﻴﻬﺎ ﻧﻬﺪ ﺁن ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﻰ ﻧﻌﻞ ﻣﻌﻜﻮس وى اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ هﺮ ﺟﺰوﻳﺶ ﺟﺎﺳﻮس وى اﺳﺖ‬

‫ﺑﻞ ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻏﺮﻗﻪ ﺷﺪ‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ هﻔﺘﺎد ﺑﻞ ﺻﺪ ﻓﺮﻗﻪ ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﻗﻠﻤﺎﺷﻴﺖ ﺧﻮاهﻢ ﮔﻔﺖ هﺎن‬

‫ﺻﻮﻓﻴﺎ ﺧﻮش ﭘﻬﻦ ﺑﮕﺸﺎ ﮔﻮش ﺟﺎن‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا هﺮ زﺧﻢ آﺎﻳﺪ ز ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻰﺑﺎش ﺧﻠﻌﺖ ﺑﻌﺪ از ﺁن‬

‫آﺎو ﻧﻪ ﺁن ﺷﺎﻩ اﺳﺖ آﺖ ﺳﻴﻠﻰ زﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻧﺒﺨﺸﺪ ﺗﺎج و ﺗﺨﺖ ﻣﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ دﻧﻴﺎ را ﭘﺮ ﭘﺸﻪ ﺑﻬﺎ‬

‫ﺳﻴﻠﻴﻰ را رﺷﻮت ﺑﻰﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫ﮔﺮدﻧﺖ زﻳﻦ ﻃﻮق زرﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﺴﺖ در دزد و ز ﺣﻖ ﺳﻴﻠﻰ ﺳﺘﺎن‬

‫ﺁن ﻗﻔﺎهﺎ آﺎﻧﺒﻴﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫ز ﺁن ﺑﻼ ﺳﺮهﺎى ﺧﻮد اﻓﺮاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎش در ﺧﻮد اى ﻓﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ او ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﻠﻌﺖ را ﺑﺮد او ﺑﺎز ﭘﺲ‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎﺑﻴﺪم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ هﻴﭻ آﺲ‬

‫ﺑﺎز ﺳﺆال آﺮدن ﺻﻮﻓﻰ از ﺁن ﻗﺎﺿﻰ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﺻﻮﻓﻰ ﭼﻪ ﺑﻮدى آﺎﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫اﺑﺮوى رﺣﻤﺖ ﮔﺸﺎدى ﺟﺎودان‬

‫هﺮ دﻣﻰ ﺷﻮرى ﻧﻴﺎوردى ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺑﺮ ﻧﻴﺂوردى ز ﺗﻠﻮﻳﻨﻬﺎش ﻧﻴﺶ‬

‫ﺷﺐ ﻧﺪزدﻳﺪى ﭼﺮاغ روز را‬

‫دى ﻧﺒﺮدى ﺑﺎغ ﻋﻴﺶ ﺁﻣﻮز را‬

‫ﺟﺎم ﺻﺤﺖ را ﻧﺒﻮدى ﺳﻨﮓ ﺗﺐ‬

‫اﻳﻤﻨﻰ را ﺧﻮف ﻧﺂوردى آﺮب‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ آﻢ ﮔﺸﺘﻰ ز ﺟﻮد و رﺣﻤﺘﺶ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺧﺮﺧﺸﻪ در ﻧﻌﻤﺘﺶ‬

‫ﺟﻮاب ﻗﺎﺿﻰ ﺳﺆال ﺻﻮﻓﻰ را و ﻗﺼﻪى ﺗﺮك و درزى را ﻣﺜﻞ ﺁوردن‬

‫‪١٠٠١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﻰ ﺑﺲ ﺗﻬﻰ رو ﺻﻮﻓﻴﻰ‬

‫ﺧﺎﻟﻰ از ﻓﻄﻨﺖ ﭼﻮ آﺎف آﻮﻓﻴﻰ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻨﺸﻨﻴﺪى آﻪ ﺁن ﭘﺮ ﻗﻨﺪ ﻟﺐ‬

‫ﻏﺪر ﺧﻴﺎﻃﺎن هﻤﻰﮔﻔﺘﻰ ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫ﺧﻠﻖ را در دزدى ﺁن ﻃﺎﻳﻔﻪ‬

‫ﻣﻰﻧﻤﻮد اﻓﺴﺎﻧﻪهﺎى ﺳﺎﻟﻔﻪ‬

‫ﻗﺼﻪى ﭘﺎرﻩ رﺑﺎﻳﻰ در ﺑﺮﻳﻦ‬

‫ﻣﻰ ﺣﻜﺎﻳﺖ آﺮد او ﺑﺎ ﺁن و اﻳﻦ‬

‫در ﺳﻤﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ درزى ﻧﺎﻣﻪاى‬

‫ﮔﺮد او ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪﻩ هﻨﮕﺎﻣﻪاى‬

‫ﻣﺴﺘﻤﻊ ﭼﻮن ﻳﺎﻓﺖ ﺟﺎذب ز ﺁن وﻓﻮد‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﺟﺰاﻳﺶ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ان اﻟﻠﱠﻪ ﻳﻠﻘﻦ اﻟﺤﻜﻤﺔ ﻋﻠﻰ ﻟﺴﺎن اﻟﻮاﻋﻈﻴﻦ ﺑﻘﺪر هﻤﻢ اﻟﻤﺴﺘﻤﻌﻴﻦ‬ ‫ﻗﺎل اﻟﻨﱠﺒ ّ‬ ‫ﺟﺬب ﺳﻤﻊ اﺳﺖ ار آﺴﻰ را ﺧﻮش ﻟﺒﻰ اﺳﺖ ﮔﺮﻣﻰ و ﺟﺪ ﻣﻌﻠﻢ از ﺻﺒﻰ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻨﮕﻴﻰ را آﺎو ﻧﻮازد ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﺎر‬

‫ﭼﻮن ﻧﻴﺎﺑﺪ ﮔﻮش ﮔﺮدد ﭼﻨﮓ ﺑﺎر‬

‫ﻧﻪ ﺣﺮارﻩ ﻳﺎدش ﺁﻳﺪ ﻧﻪ ﻏﺰل‬

‫ﻧﻪ دﻩ اﻧﮕﺸﺘﺶ ﺑﺠﻨﺒﺪ در ﻋﻤﻞ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﮔﻮﺷﻬﺎى ﻏﻴﺐ ﮔﻴﺮ‬

‫وﺣﻰ ﻧﺂوردى ز ﮔﺮدون ﻳﻚ ﺑﺸﻴﺮ‬

‫ور ﻧﺒﻮدى دﻳﺪﻩهﺎى ﺻﻨﻊ ﺑﻴﻦ‬

‫ﻧﻪ ﻓﻠﻚ ﮔﺸﺘﻰ ﻧﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪى زﻣﻴﻦ‬

‫ﺁن دم ﻟﻮﻻك اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ آﺎر‬

‫از ﺑﺮاى ﭼﺸﻢ ﺗﻴﺰ اﺳﺖ و ﻧﻈﺎر‬

‫ﻋﺎﻣﻪ را از ﻋﺸﻖ هﻢ ﺧﻮاﺑﻪ و ﻃﺒﻖ‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﭘﺮواى ﻋﺸﻖ ﺻﻨﻊ ﺣﻖ‬

‫ﺁب ﺗﺘﻤﺎﺟﻰ ﻧﺮﻳﺰى در ﺗﻐﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺳﮕﻰ ﭼﻨﺪى ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻃﻌﻤﻪ ﺧﻮار‬

‫رو ﺳﮓ آﻬﻒ ﺧﺪاوﻧﺪﻳﺶ ﺑﺎش‬

‫ﺗﺎ رهﺎﻧﺪ زﻳﻦ ﺗﻐﺎرت اﺻﻄﻔﺎش‬

‫ﭼﻮن آﻪ دزدﻳﻬﺎى ﺑﻰرﺣﻤﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫آﻪ آﻨﻨﺪ ﺁن در زﻳﺎن اﻧﺪر ﻧﻬﻔﺖ‬

‫اﻧﺪر ﺁن هﻨﮕﺎﻣﻪ ﺗﺮآﻰ از ﺧﻄﺎ‬

‫ﺳﺨﺖ ﻃﻴﺮﻩ ﺷﺪ ز آﺸﻒ ﺁن ﻏﻄﺎ‬

‫ﺷﺐ ﭼﻮ روز رﺳﺘﺨﻴﺰ ﺁن رازهﺎ‬

‫آﺸﻒ ﻣﻰآﺮد از ﭘﻰ اهﻞ ﻧﻬﻰ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺁﻳﻰ ﺗﻮ در ﺟﻨﮕﻰ ﻓﺮاز‬

‫ﺑﻴﻨﻰ ﺁن ﺟﺎ دو ﻋﺪو در آﺸﻒ راز‬

‫ﺁن زﻣﺎن را ﻣﺤﺸﺮ ﻣﺬآﻮر دان‬

‫و ﺁن ﮔﻠﻮى رازﮔﻮ را ﺻﻮر دان‬

‫آﻪ ﺧﺪا اﺳﺒﺎب ﺧﺸﻤﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﻓﻀﺎﻳﺢ را ﺑﻪ آﻮى اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺲ آﻪ ﻏﺪر درزﻳﺎن را ذآﺮ آﺮد‬

‫ﺣﻴﻒ ﺁﻣﺪ ﺗﺮك را و ﺧﺸﻢ و درد‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻗﺼﺎص در ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ‬

‫آﻴﺴﺖ اﺳﺘﺎﺗﺮ در اﻳﻦ ﻣﻜﺮ و دﻏﺎ‬

‫‪١٠٠٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دﻋﻮىآﺮدن ﺗﺮك و ﮔﺮو ﺑﺴﺘﻦ او آﻪ درزى از ﻣﻦ ﭼﻴﺰى ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺮدن‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺧﻴﺎﻃﻰ اﺳﺖ ﻧﺎﻣﺶ ﭘﻮر ﺷﺶ‬

‫اﻧﺪرﻳﻦ ﭼﺴﺘﻰ و دزدى ﺧﻠﻖ آﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺿﺎﻣﻦ آﻪ ﺑﺎ ﺻﺪ اﺿﻄﺮاب‬

‫او ﻧﻴﺎرد ﺑﺮد ﭘﻴﺸﻢ رﺷﺘﻪ ﺗﺎب‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش آﻪ از ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ ﺗﺮ‬

‫ﻣﺎت او ﮔﺸﺘﻨﺪ در دﻋﻮى ﻣﭙﺮ‬

‫رو ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﻏﺮﻩ ﻣﺒﺎش‬

‫آﻪ ﺷﻮى ﻳﺎوﻩ ﺗﻮ در ﺗﺰوﻳﺮهﺎش‬

‫ﮔﺮمﺗﺮ ﺷﺪ ﺗﺮك و ﺑﺴﺖ ﺁن ﺟﺎ ﮔﺮو‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎرد ﺑﺮد ﻧﻰ آﻬﻨﻪ ﻧﻪ ﻧﻮ‬

‫ﻣﻄﻤﻌﺎﻧﺶ ﮔﺮمﺗﺮ آﺮدﻧﺪ زود‬

‫او ﮔﺮو ﺑﺴﺖ و رهﺎن را ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫آﻪ ﮔﺮو اﻳﻦ ﻣﺮآﺐ ﺗﺎزى ﻣﻦ‬

‫ﺑﺪهﻢ ار دزدد ﻗﻤﺎﺷﻢ او ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫ور ﻧﺘﺎﻧﺪ ﺑﺮد اﺳﺒﻰ از ﺷﻤﺎ‬

‫واﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻬﺮ رهﻦ ﻣﺒﺘﺪا‬

‫ﺗﺮك را ﺁن ﺷﺐ ﻧﺒﺮد از ﻏﺼﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﺑﺎ ﺧﻴﺎل دزد ﻣﻰآﺮد او ﺣﺮاب‬

‫ﺑﺎﻣﺪادان اﻃﻠﺴﻰ زد در ﺑﻐﻞ‬

‫ﺷﺪ ﺑﻪ ﺑﺎزار و دآﺎن ﺁن دﻏﻞ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻼﻣﺶ آﺮد ﮔﺮم و اوﺳﺘﺎد‬

‫ﺟﺴﺖ از ﺟﺎ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺗﺮﺣﻴﺒﺶ ﮔﺸﺎد‬

‫ﮔﺮم ﭘﺮﺳﻴﺪش ز ﺣﺪ ﺗﺮك ﺑﻴﺶ‬

‫ﺗﺎ ﻓﮕﻨﺪ اﻧﺪر دل او ﻣﻬﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪ از وى ﻧﻮاى ﺑﻠﺒﻠﻰ‬

‫ﭘﻴﺸﺶ اﻓﻜﻨﺪ اﻃﻠﺲ اﺳﺘﻨﺒﻠﻰ‬

‫آﻪ ﺑﺒﺮ اﻳﻦ را ﻗﺒﺎى روز ﺟﻨﮓ‬

‫زﻳﺮ ﻧﺎﻓﻢ واﺳﻊ و ﺑﺎﻻش ﺗﻨﮓ‬

‫ﺗﻨﮓ ﺑﺎﻻ ﺑﻬﺮ ﺟﺴﻢ ﺁراى را‬

‫زﻳﺮ واﺳﻊ ﺗﺎ ﻧﮕﻴﺮد ﭘﺎى را‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺪ ﺧﺪﻣﺖ آﻨﻢ اى ذو وداد‬

‫در ﻗﺒﻮﻟﺶ دﺳﺖ ﺑﺮ دﻳﺪﻩ ﻧﻬﺎد‬

‫ﭘﺲ ﺑﭙﻴﻤﻮد و ﺑﺪﻳﺪ او روى آﺎر‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﮕﺸﺎد ﻟﺐ را در ﻓﺸﺎر‬

‫از ﺣﻜﺎﻳﺘﻬﺎى ﻣﻴﺮان دﮔﺮ‬

‫و ز آﺮﻣﻬﺎ و ﻋﻄﺎى ﺁن ﻧﻔﺮ‬

‫و ز ﺑﺨﻴﻼن و ز ﺗﺤﺸﻴﺮاﺗﺸﺎن‬

‫از ﺑﺮاى ﺧﻨﺪﻩ هﻢ داد او ﻧﺸﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁﺗﺶ آﺮد ﻣﻘﺮاﺿﻰ ﺑﺮون‬

‫ﻣﻰﺑﺮﻳﺪ و ﻟﺐ ﭘﺮ اﻓﺴﺎﻧﻪ و ﻓﺴﻮن‬

‫ﻣﻀﺎﺣﻚ ﮔﻔﺘﻦ درزى و ﺗﺮك را از ﻗﻮت ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن دو ﭼﺸﻢ ﺗﻨﮓ او و ﻓﺮﺻﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ درزى‬ ‫ﺗﺮك ﺧﻨﺪﻳﺪن ﮔﺮﻓﺖ از داﺳﺘﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﻨﮕﺶ ﮔﺸﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺁن زﻣﺎن‬

‫‪١٠٠٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺎرﻩاى دزدﻳﺪ و آﺮدش زﻳﺮ ران‬

‫از ﺟﺰ ﺣﻖ از هﻤﻪ اﺣﻴﺎ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺣﻖ هﻤﻰدﻳﺪ ﺁن وﻟﻰ ﺳﺘﺎر ﺧﻮﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن از ﺣﺪ ﺑﺮى ﻏﻤﺎز اوﺳﺖ‬

‫ﺗﺮك را از ﻟﺬت اﻓﺴﺎﻧﻪاش‬

‫رﻓﺖ از دل دﻋﻮى ﭘﻴﺸﺎﻧﻪاش‬

‫اﻃﻠﺲ ﭼﻪ دﻋﻮى ﭼﻪ رهﻦ ﭼﻰ‬

‫ﺗﺮك ﺳﺮ ﻣﺴﺖ اﺳﺖ در ﻻغ اﭼﻰ‬

‫ﻻﺑﻪ آﺮدش ﺗﺮك آﺰ ﺑﻬﺮ ﺧﺪا‬

‫ﻻغ ﻣﻰﮔﻮ آﻪ ﻣﺮا ﺷﺪ ﻣﻐﺘﺬا‬

‫ﮔﻔﺖ ﻻﻏﻰ ﺧﻨﺪﻣﻴﻨﻰ ﺁن دﻏﺎ‬

‫آﻪ ﻓﺘﺎد از ﻗﻬﻘﻬﻪ او ﺑﺮ ﻗﻔﺎ‬

‫ﭘﺎرﻩاى اﻃﻠﺲ ﺳﺒﻚ ﺑﺮ ﻧﻴﻔﻪ زد‬

‫ﺗﺮك ﻏﺎﻓﻞ ﺧﻮش ﻣﻀﺎﺣﻚ ﻣﻰﻣﺰد‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎر ﺳﻮم ﺗﺮك ﺧﻄﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻻﻏﻰ ﮔﻮى از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا‬

‫ﮔﻔﺖ ﻻﻏﻰ ﺧﻨﺪﻣﻴﻦﺗﺮ ز ﺁن دو ﺑﺎر‬

‫آﺮد او اﻳﻦ ﺗﺮك را آﻠﻰ ﺷﻜﺎر‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻋﻘﻞ ﺟﺴﺘﻪ ﻣﻮﻟﻬﻪ‬

‫ﻣﺴﺖ ﺗﺮك ﻣﺪﻋﻰ از ﻗﻬﻘﻬﻪ‬

‫ﭘﺲ ﺳﻮم ﺑﺎر از ﻗﺒﺎ دزدﻳﺪ ﺷﺎخ‬

‫آﻪ ز ﺧﻨﺪﻩش ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻴﺪان ﻓﺮاخ‬

‫ﭼﻮن ﭼﻬﺎرم ﺑﺎر ﺁن ﺗﺮك ﺧﻄﺎ‬

‫ﻻغ از ﺁن اﺳﺘﺎ هﻤﻰآﺮد اﻗﺘﻀﺎ‬

‫رﺣﻢ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ وى ﺁن اﺳﺘﺎد را‬

‫آﺮد در ﺑﺎﻗﻰ ﻓﻦ و ﺑﻰداد را‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﻟﻊ ﮔﺸﺖ اﻳﻦ ﻣﻔﺘﻮن در اﻳﻦ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ آﺎﻳﻦ ﭼﻪ ﺧﺴﺎر اﺳﺖ و ﻏﺒﻴﻦ‬

‫ﺑﻮﺳﻪ اﻓﺸﺎن آﺮد ﺑﺮ اﺳﺘﺎد او‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺮ ﺧﺪا اﻓﺴﺎﻧﻪ ﮔﻮ‬

‫اى ﻓﺴﺎﻧﻪ ﮔﺸﺘﻪ و ﻣﺤﻮ از وﺟﻮد‬

‫ﭼﻨﺪ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮاهﻰ ﺁزﻣﻮد‬

‫ﺧﻨﺪﻣﻴﻦﺗﺮ از ﺗﻮ هﻴﭻ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻟﺐ ﮔﻮر ﺧﺮاب ﺧﻮﻳﺶ اﻳﺴﺖ‬

‫اى ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮر ﺟﻬﻞ و ﺷﻚ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺟﻮﻳﻰ ﻻغ و دﺳﺘﺎن ﻓﻠﻚ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ آﻰ ﻧﻮﺷﻰ ﺗﻮ ﻋﺸﻮﻩى اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫آﻪ ﻧﻪ ﻋﻘﻠﺖ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﺮ ﻗﺎﻧﻮن ﻧﻪ ﺟﺎن‬

‫ﻻغ اﻳﻦ ﭼﺮخ ﻧﺪﻳﻢ آﺮد و ﻣﺮد‬

‫ﺁب روى ﺻﺪ هﺰاران ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺮد‬

‫ﻣﻰدرد ﻣﻰدوزد اﻳﻦ درزى ﻋﺎم‬

‫ﺟﺎﻣﻪى ﺻﺪ ﺳﺎﻟﮕﺎن ﻃﻔﻞ ﺧﺎم‬

‫ﻻغ او ﮔﺮ ﺑﺎﻏﻬﺎ را داد داد‬

‫ﭼﻮن دى ﺁﻣﺪ دادﻩ را ﺑﺮ ﺑﺎد داد‬

‫ﭘﻴﺮﻩ ﻃﻔﻼن ﺷﺴﺘﻪ ﭘﻴﺸﺶ ﺑﻬﺮ آﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻌﺪ و ﻧﺤﺲ او ﻻﻏﻰ آﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ درزى ﺗﺮك را هﻰ ﺧﺎﻣﻮش آﻪ اﮔﺮ ﻣﻀﺎﺣﻚ دﮔﺮ ﮔﻮﻳﻢ ﻗﺒﺎت ﺗﻨﮓ ﺁﻳﺪ‬

‫‪١٠٠٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ درزىاى ﻃﻮاﺷﻰ ﺑﺮ ﮔﺬر‬

‫واى ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﺮ آﻨﻢ ﻻﻏﻰ دﮔﺮ‬

‫ﭘﺲ ﻗﺒﺎﻳﺖ ﺗﻨﮓ ﺁﻳﺪ ﺑﺎز ﭘﺲ‬

‫اﻳﻦ آﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺧﻮد هﻴﭻ آﺲ‬

‫ﺧﻨﺪﻩى ﭼﻪ رﻣﺰى ار داﻧﺴﺘﻴﻰ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺠﺎى ﺧﻨﺪﻩ ﺧﻮن ﺑﮕﺮﺳﺘﻴﻰ‬

‫اﻃﻠﺲ ﻋﻤﺮت ﺑﻪ ﻣﻘﺮاض ﺷﻬﻮر‬

‫ﺑﺮدﻩ ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ ﺧﻴﺎط ﻏﺮور‬

‫ﺗﻮ ﺗﻤﻨﺎ ﻣﻰﺑﺮى آﺎﺧﺘﺮ ﻣﺪام‬

‫ﻻغ آﺮدى ﺳﻌﺪ ﺑﻮدى ﺑﺮ دوام‬

‫ﺳﺨﺖ ﻣﻰﺗﻮﻟﻰ ز ﺗﺮﺑﻴﻌﺎت او‬

‫و ز دﻻل و آﻴﻨﻪ و ﺁﻓﺎت او‬

‫ﺳﺨﺖ ﻣﻰرﻧﺠﻰ ز ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ او‬

‫و ز ﻧﺤﻮس و ﻗﺒﺾ و آﻴﻦ آﻮﺷﻰ او‬

‫آﻪ ﭼﺮا زهﺮﻩى ﻃﺮب در رﻗﺺ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﻌﻮد و رﻗﺺ ﺳﻌﺪ او ﻣﻪ اﻳﺴﺖ‬

‫اﺧﺘﺮت ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﮔﺮ اﻓﺰون آﻨﻢ‬

‫ﻻغ را ﭘﺲ آﻠﻰات ﻣﻐﺒﻮن آﻨﻢ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﻴﻦ ﻗﻼﺑﻰ اﻳﻦ اﺧﺘﺮان‬

‫ﻋﺸﻖ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻗﻠﺐ زن ﺑﻴﻦ اى ﻣﻬﺎن‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﻰﺷﺪ ﺑﻪ رﻩ ﺳﻮى دآﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ رﻩ را ﺑﺴﺘﻪ دﻳﺪ او از زﻧﺎن‬

‫ﭘﺎى او ﻣﻰﺳﻮﺧﺖ از ﺗﻌﺠﻴﻞ و راﻩ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ از ﺟﻮق زﻧﺎن هﻤﭽﻮ ﻣﺎﻩ‬

‫رو ﺑﻪ ﻳﻚ زن آﺮد و ﮔﻔﺖ اى ﻣﺴﺘﻬﺎن‬

‫هﻰ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎرﻳﺪ اى دﺧﺘﺮ ﭼﮕﺎن‬

‫رو ﺑﺪو آﺮد ﺁن زن و ﮔﻔﺖ اى اﻣﻴﻦ‬

‫هﻴﭻ ﺑﺴﻴﺎرى ﻣﺎ ﻣﻨﻜﺮ ﻣﺒﻴﻦ‬

‫ﺑﻴﻦ آﻪ ﺑﺎ ﺑﺴﻴﺎرى ﻣﺎ ﺑﺮ ﺑﺴﺎط‬

‫ﺗﻨﮓ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺷﻤﺎ را اﻧﺒﺴﺎط‬

‫در ﻟﻮاﻃﻪ ﻣﻰﻓﺘﻴﺪ از ﻗﺤﻂ زن‬

‫ﻓﺎﻋﻞ و ﻣﻔﻌﻮل رﺳﻮاى زﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﻴﻦ اﻳﻦ واﻗﻌﺎت روزﮔﺎر‬

‫آﺰ ﻓﻠﻚ ﻣﻰﮔﺮدد اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺎﮔﻮار‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﻴﻦ ﺗﺤﺸﻴﺮ روزى و ﻣﻌﺎش‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﻴﻦ اﻳﻦ ﻗﺤﻂ و ﺧﻮف و ارﺗﻌﺎش‬

‫ﺑﻴﻦ آﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻠﺨﻴﻬﺎى او‬

‫ﻣﺮدﻩى اوﻳﻴﺪ و ﻧﺎﭘﺮواى او‬

‫رﺣﻤﺘﻰ دان اﻣﺘﺤﺎن ﺗﻠﺦ را‬

‫ﻧﻘﻤﺘﻰ دان ﻣﻠﻚ ﻣﺮو و ﺑﻠﺦ را‬

‫ﺁن ﺑﺮاهﻴﻢ از ﺗﻠﻒ ﻧﮕﺮﻳﺨﺖ و ﻣﺎﻧﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺑﺮاهﻴﻢ از ﺷﺮف ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ و راﻧﺪ‬

‫ﺁن ﻧﺴﻮزد وﻳﻦ ﺑﺴﻮزد اى ﻋﺠﺐ‬

‫ﻧﻌﻞ ﻣﻌﻜﻮس اﺳﺖ در راﻩ ﻃﻠﺐ‬

‫ﺑﺎز ﻣﻜﺮر آﺮدن ﺻﻮﻓﻰ ﺳﺆال را‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺻﻮﻓﻰ ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺁن ﻣﺴﺘﻌﺎن‬

‫آﻪ آﻨﺪ ﺳﻮداى ﻣﺎ را ﺑﻰزﻳﺎن‬

‫‪١٠٠٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن آﻪ ﺁﺗﺶ را آﻨﺪ ورد و ﺷﺠﺮ‬

‫هﻢ ﺗﻮاﻧﺪ آﺮد اﻳﻦ را ﺑﻰﺿﺮر‬

‫ﺁن آﻪ ﮔﻞ ﺁرد ﺑﺮون از ﻋﻴﻦ ﺧﺎر‬

‫هﻢ ﺗﻮاﻧﺪ آﺮد اﻳﻦ دى را ﺑﻬﺎر‬

‫ﺁن آﻪ زو هﺮ ﺳﺮو ﺁزادى آﻨﺪ‬

‫ﻗﺎدر اﺳﺖ ار ﻏﺼﻪ را ﺷﺎدى آﻨﺪ‬

‫ﺁن آﻪ ﺷﺪ ﻣﻮﺟﻮد از وى هﺮ ﻋﺪم‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪارد ﺑﺎﻗﻰاش او را ﭼﻪ آﻢ‬

‫ﺁن آﻪ ﺗﻦ را ﺟﺎن دهﺪ ﺗﺎ ﺣﻰ ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﻴﺮاﻧﺪ زﻳﺎﻧﺶ آﻰ ﺷﻮد‬

‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮ ﺑﺒﺨﺸﺪ ﺁن ﺟﻮاد‬

‫ﺑﻨﺪﻩ را ﻣﻘﺼﻮد ﺟﺎن ﺑﻰاﺟﺘﻬﺎد‬

‫دور دارد از ﺿﻌﻴﻔﺎن در آﻤﻴﻦ‬

‫ﻣﻜﺮ ﻧﻔﺲ و ﻓﺘﻨﻪى دﻳﻮ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﺟﻮاب دادن ﻗﺎﺿﻰ ﺻﻮﻓﻰ را‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﻰ ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى اﻣﺮ ﻣﺮ‬

‫ور ﻧﺒﻮدى ﺧﻮب و زﺷﺖ و ﺳﻨﮓ و در‬

‫ور ﻧﺒﻮدى ﻧﻔﺲ و ﺷﻴﻄﺎن و هﻮا‬

‫ور ﻧﺒﻮدى زﺧﻢ و ﭼﺎﻟﻴﺶ و وﻏﺎ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﺎم و ﻟﻘﺐ ﺧﻮاﻧﺪى ﻣﻠﻚ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮﻳﺶ را اى ﻣﻨﺘﻬﻚ‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻔﺘﻰ اى ﺻﺒﻮر و اى ﺣﻠﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻔﺘﻰ اى ﺷﺠﺎع و اى ﺣﻜﻴﻢ‬

‫ﺻﺎﺑﺮﻳﻦ و ﺻﺎدﻗﻴﻦ و ﻣﻨﻔﻘﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪى ﺑﻰرهﺰن و دﻳﻮ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫رﺳﺘﻢ و ﺣﻤﺰﻩ و ﻣﺨﻨﺚ ﻳﻚ ﺑﺪى‬

‫ﻋﻠﻢ و ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺎﻃﻞ و ﻣﻨﺪك ﺑﺪى‬

‫ﻋﻠﻢ و ﺣﻜﻤﺖ ﺑﻬﺮ راﻩ و ﺑﻰرهﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن هﻤﻪ رﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﺣﻜﻤﺖ ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ دآﺎن ﻃﺒﻊ ﺷﻮرﻩ ﺁب‬

‫هﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ را روا دارى ﺧﺮاب‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰداﻧﻢ آﻪ ﺗﻮ ﭘﺎآﻰ ﻧﻪ ﺧﺎم‬

‫وﻳﻦ ﺳﺆاﻟﺖ هﺴﺖ از ﺑﻬﺮ ﻋﻮام‬

‫ﺟﻮر دوران و هﺮ ﺁن رﻧﺠﻰ آﻪ هﺴﺖ‬

‫ﺳﻬﻠﺘﺮ از ﺑﻌﺪ ﺣﻖ و ﻏﻔﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬرﻧﺪ ﺁن ﻧﮕﺬرد‬

‫دوﻟﺖ ﺁن دارد آﻪ ﺟﺎن ﺁﮔﻪ ﺑﺮد‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ در ﺗﻘﺮﻳﺮ ﺁن آﻪ ﺻﺒﺮ در رﻧﺞ آﺎر ﺳﻬﻠﺘﺮ از ﺻﺒﺮ در ﻓﺮاق ﻳﺎر ﺑﻮد‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ زن ﺷﻮى ﺧﻮد را ﮔﻔﺖ هﻰ‬

‫اى ﻣﺮوت را ﺑﻪ ﻳﻜﺮﻩ آﺮدﻩ ﻃﻰ‬

‫هﻴﭻ ﺗﻴﻤﺎرم ﻧﻤﻰدارى ﭼﺮا‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ آﻰ ﺑﺎﺷﻢ در اﻳﻦ ﺧﻮارى ﭼﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻮ ﻣﻦ ﻧﻔﻘﻪ ﭼﺎرﻩ ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﻮرم دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﻰ ﻣﻰزﻧﻢ‬

‫‪١٠٠٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻔﻘﻪ و آﺴﻮﻩ اﺳﺖ واﺟﺐ اى ﺻﻨﻢ‬

‫از ﻣﻨﺖ اﻳﻦ هﺮ دو هﺴﺖ و ﻧﻴﺴﺖ ﮔﻢ‬

‫ﺁﺳﺘﻴﻦ ﭘﻴﺮهﻦ ﺑﻨﻤﻮد زن‬

‫ﺑﺲ درﺷﺖ و ﭘﺮ وﺳﺦ ﺑﺪ ﭘﻴﺮهﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ از ﺳﺨﺘﻰ ﺗﻨﻢ را ﻣﻰﺧﻮرد‬

‫آﺲ آﺴﻰ را آﺴﻮﻩ زﻳﻦ ﺳﺎن ﺁورد‬

‫ﮔﻔﺖ اى زن ﻳﻚ ﺳﺆاﻟﺖ ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫ﻣﺮد دروﻳﺸﻢ هﻤﻴﻦ ﺁﻣﺪ ﻓﻨﻢ‬

‫اﻳﻦ درﺷﺖ اﺳﺖ و ﻏﻠﻴﻆ و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﻨﺪﻳﺶ اى زن اﻧﺪﻳﺸﻪﻣﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ درﺷﺖ و زﺷﺖﺗﺮ ﻳﺎ ﺧﻮد ﻃﻼق‬

‫اﻳﻦ ﺗﺮا ﻣﻜﺮوﻩﺗﺮ ﻳﺎ ﺧﻮد ﻓﺮاق‬

‫هﻤﭽﻨﺎن اى ﺧﻮاﺟﻪى ﺗﺸﻨﻴﻊ زن‬

‫از ﺑﻼ و ﻓﻘﺮ و از رﻧﺞ و ﻣﺤﻦ‬

‫ﻻ ﺷﻚ اﻳﻦ ﺗﺮك هﻮا ﺗﻠﺨﻰ دﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ از ﺗﻠﺨﻰ ﺑﻌﺪ ﺣﻖ ﺑﻪ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺟﻬﺎد و ﺻﻮم ﺳﺨﺖ اﺳﺖ و ﺧﺸﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮ ز ﺑﻌﺪ ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫رﻧﺞ آﻰ ﻣﺎﻧﺪ دﻣﻰ آﻪ ذو اﻟﻤﻨﻦ‬

‫ﮔﻮﻳﺪت ﭼﻮﻧﻰ ﺗﻮ اى رﻧﺠﻮر ﻣﻦ‬

‫ور ﻧﮕﻮﻳﺪ آﺖ ﻧﻪ ﺁن ﻓﻬﻢ و ﻓﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن ذوق ﺗﻮ ﭘﺮﺳﺶ آﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻣﻠﻴﺤﺎن آﻪ ﻃﺒﻴﺒﺎن دﻟﻨﺪ‬

‫ﺳﻮى رﻧﺠﻮران ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﺎﻳﻞاﻧﺪ‬

‫ور ﺣﺬر از ﻧﻨﮓ و از ﻧﺎﻣﻰ آﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﺎرﻩاى ﺳﺎزﻧﺪ و ﭘﻴﻐﺎﻣﻰ آﻨﻨﺪ‬

‫ور ﻧﻪ در دﻟﺸﺎن ﺑﻮد ﺁن ﻣﻔﺘﻜﺮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻌﺸﻮﻗﻰ ز ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫اى ﺗﻮ ﺟﻮﻳﺎى ﻧﻮادر داﺳﺘﺎن‬

‫هﻢ ﻓﺴﺎﻧﻪى ﻋﺸﻖ ﺑﺎزان را ﺑﺨﻮان‬

‫ﺑﺲ ﺑﺠﻮﺷﻴﺪى در اﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﻣﺪﻳﺪ‬

‫ﺗﺮك ﺟﻮﺷﻰ هﻢ ﻧﮕﺸﺘﻰ اى ﻗﺪﻳﺪ‬

‫دﻳﺪﻩاى ﻋﻤﺮى ﺗﻮ داد و داورى‬

‫واﻧﮕﻪ ار ﻧﺎدﻳﺪﮔﺎن ﻧﺎﺷﻰﺗﺮى‬

‫هﺮ آﻪ ﺷﺎﮔﺮدﻳﺶ آﺮد اﺳﺘﺎد ﺷﺪ‬

‫ﺗﻮ ﺳﭙﺴﺘﺮ رﻓﺘﻪاى اى آﻮر ﻟﺪ‬

‫ﺧﻮد ﻧﺒﻮد از واﻟﺪﻳﻨﺖ اﺧﺘﻴﺎر‬

‫هﻢ ﻧﺒﻮدت ﻋﺒﺮت از ﻟﻴﻞ و ﻧﻬﺎر‬

‫ﻋﺎرﻓﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪ از ﺁن ﭘﻴﺮ آﺸﻴﺶ‬

‫آﻪ ﺗﻮﻳﻰ ﺧﻮاﺟﻪ ﻣﺴﻦﺗﺮ ﻳﺎ آﻪ رﻳﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ از او زاﻳﻴﺪﻩام‬

‫ﺑﻰز رﻳﺸﻰ ﺑﻰﺟﻬﺎن را دﻳﺪﻩام‬

‫ﮔﻔﺖ رﻳﺸﺖ ﺷﺪ ﺳﭙﻴﺪ از ﺣﺎل ﮔﺸﺖ‬

‫ﺧﻮى زﺷﺖ ﺗﻮ ﻧﮕﺮدﻳﺪﻩﺳﺖ وﺷﺖ‬

‫او ﭘﺲ از ﺗﻮ زاد و از ﺗﻮ ﺑﮕﺬرﻳﺪ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺸﻜﻰ ز ﺳﻮداى ﺛﺮﻳﺪ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁن رﻧﮕﻰ آﻪ اول زادﻩاى‬

‫ﻳﻚ ﻗﺪم ز ﺁن ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻧﻨﻬﺎدﻩاى‬

‫هﻤﭽﻨﺎن دوﻏﻰ ﺗﺮش در ﻣﻌﺪﻧﻰ‬

‫ﺧﻮد ﻧﻜﺮدى زو ﻣﺨﻠﺺ روﻏﻨﻰ‬

‫‪١٠٠٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻢ ﺧﻤﻴﺮى ﺧﻤﺮﻩى ﻃﻴﻨﻪ درى‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﻤﺮى در ﺗﻨﻮر ﺁذرى‬

‫ﭼﻮن ﺣﺸﻴﺸﻰ ﭘﺎ ﺑﻪ ﮔﻞ ﺑﺮ ﭘﺸﺘﻪاى‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ از ﺑﺎد هﻮس ﺳﺮ ﮔﺸﺘﻪاى‬

‫هﻤﭽﻮ ﻗﻮم ﻣﻮﺳﻰ اﻧﺪر ﺣﺮ ﺗﻴﻪ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩاى ﺑﺮ ﺟﺎى ﭼﻞ ﺳﺎل اى ﺳﻔﻴﻪ‬

‫ﻣﻰروى هﺮ روز ﺗﺎ ﺷﺐ هﺮوﻟﻪ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ در اول ﻣﺮﺣﻠﻪ‬

‫ﻧﮕﺬرى زﻳﻦ ﺑﻌﺪ ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ آﻪ دارى ﻋﺸﻖ ﺁن ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺧﻴﺎل ﻋﺠﻞ از ﺟﺎﻧﺸﺎن ﻧﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺪ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺗﻴﻪ ﭼﻮن ﮔﺮداب ﺗﻔﺖ‬

‫ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﻋﺠﻠﻰ آﺰ او ﻳﺎﺑﻴﺪﻩاى‬

‫ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ ﻟﻄﻒ و ﻧﻌﻤﺖ دﻳﺪﻩاى‬

‫ﮔﺎو ﻃﺒﻌﻰ ز ﺁن ﻧﻜﻮﻳﻴﻬﺎى زﻓﺖ‬

‫از دﻟﺖ در ﻋﺸﻖ اﻳﻦ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ رﻓﺖ‬

‫ﺑﺎرى اآﻨﻮن ﺗﻮ ز هﺮ ﺟﺰوت ﺑﭙﺮس‬

‫ﺻﺪ زﺑﺎن دارﻧﺪ اﻳﻦ اﺟﺰاى ﺧﺮس‬

‫ذآﺮ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى رزاق ﺟﻬﺎن‬

‫آﻪ ﻧﻬﺎن ﺷﺪ ﺁن در اوراق زﻣﺎن‬

‫روز و ﺷﺐ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺟﻮﻳﺎﻧﻰ ﺗﻮ ﭼﺴﺖ‬

‫ﺟﺰو ﺟﺰو ﺗﻮ ﻓﺴﺎﻧﻪ ﮔﻮى ﺗﺴﺖ‬

‫ﺟﺰو ﺟﺰوت ﺗﺎ ﺑﺮﺳﺘﻪﺳﺖ از ﻋﺪم‬

‫ﭼﻨﺪ ﺷﺎدى دﻳﺪﻩاﻧﺪ و ﭼﻨﺪ ﻏﻢ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻰﻟﺬت ﻧﺮوﻳﺪ هﻴﭻ ﺟﺰو‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻻﻏﺮ ﮔﺮدد از هﺮ ﭘﻴﭻ ﺟﺰو‬

‫ﺟﺰو ﻣﺎﻧﺪ و ﺁن ﺧﻮﺷﻰ از ﻳﺎد رﻓﺖ‬

‫ﺑﻞ ﻧﺮﻓﺖ ﺁن ﺧﻔﻴﻪ ﺷﺪ از ﭘﻨﺞ و هﻔﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن آﻪ از وى ﭘﻨﺒﻪ زاد‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﭘﻨﺒﻪ رﻓﺖ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ز ﻳﺎد‬

‫ﻳﺎ ﻣﺜﺎل ﻳﺦ آﻪ زاﻳﺪ از ﺷﺘﺎ‬

‫ﺷﺪ ﺷﺘﺎ ﭘﻨﻬﺎن و ﺁن ﻳﺦ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ‬

‫هﺴﺖ ﺁن ﻳﺦ ز ﺁن ﺻﻌﻮﺑﺖ ﻳﺎدﮔﺎر‬

‫ﻳﺎدﮔﺎر ﺻﻴﻒ در دى اﻳﻦ ﺛﻤﺎر‬

‫هﻤﭽﻨﺎن هﺮ ﺟﺰو ﺟﺰوت اى ﻓﺘﻰ‬

‫در ﺗﻨﺖ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﮔﻮى ﻧﻌﻤﺘﻰ‬

‫ﭼﻮن زﻧﻰ آﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﻮد‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺣﺎآﻰ ﺣﺎل ﺧﻮش ﺑﻮد‬

‫ﺣﻤﻞ ﻧﺒﻮد ﺑﻰز ﻣﺴﺘﻰ و ز ﻻغ‬

‫ﺑﻰﺑﻬﺎرى آﻰ ﺷﻮد زاﻳﻨﺪﻩ ﺑﺎغ‬

‫ﺣﺎﻣﻼن و ﺑﭽﮕﺎﻧﺸﺎن ﺑﺮ آﻨﺎر‬

‫ﺷﺪ دﻟﻴﻞ ﻋﺸﻖ ﺑﺎزى ﺑﺎ ﺑﻬﺎر‬

‫هﺮ درﺧﺘﻰ در رﺿﺎع آﻮدآﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺮﻳﻢ ﺣﺎﻣﻞ از ﺷﺎهﻰ ﻧﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺁب ﺁﺗﺸﻰ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران آﻒ ﺑﺮ او ﺟﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﺨﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﺗﻨﺪ‬

‫آﻒ ﺑﻪ دﻩ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎرت ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ اﺟﺰاى ﻣﺴﺘﺎن وﺻﺎل‬

‫ﺣﺎﻣﻞ از ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎى ﺣﺎل و ﻗﺎل‬

‫‪١٠٠٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در ﺟﻤﺎل ﺣﺎل واﻣﺎﻧﺪﻩ دهﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ ﻏﺎﻳﺐ ﮔﺸﺘﻪ از ﻧﻘﺶ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺁن ﻣﻮاﻟﻴﺪ از رﻩ اﻳﻦ ﭼﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻻﺟﺮم ﻣﻨﻈﻮر اﻳﻦ اﺑﺼﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺁن ﻣﻮاﻟﻴﺪ از ﺗﺠﻠﻰ زادﻩاﻧﺪ‬

‫ﻻﺟﺮم ﻣﺴﺘﻮر ﭘﺮدﻩى ﺳﺎدﻩاﻧﺪ‬

‫زادﻩ ﮔﻔﺘﻴﻢ و ﺣﻘﻴﻘﺖ زاد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫وﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺟﺰ ﭘﻰ ارﺷﺎد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻴﻦ ﺧﻤﺶ آﻦ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺷﺎﻩ ﻗﻞ‬

‫ﺑﻠﺒﻠﻰ ﻣﻔﺮوش ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﻨﺲ ﮔﻞ‬

‫اﻳﻦ ﮔﻞ ﮔﻮﻳﺎﺳﺖ ﭘﺮ ﺟﻮش و ﺧﺮوش‬

‫ﺑﻠﺒﻼ ﺗﺮك زﺑﺎن آﻦ ﺑﺎش ﮔﻮش‬

‫هﺮ دو ﮔﻮن ﺗﻤﺜﺎل ﭘﺎآﻴﺰﻩ ﻣﺜﺎل‬

‫ﺷﺎهﺪ ﻋﺪﻟﻨﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ وﺻﺎل‬

‫هﺮ دو ﮔﻮن ﺣﺴﻦ ﻟﻄﻴﻒ ﻣﺮﺗﻀﻰ‬

‫ﺷﺎهﺪ اﺣﺒﺎل و ﺣﺸﺮ ﻣﺎ ﻣﻀﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻳﺦ آﺎﻧﺪر ﺗﻤﻮز ﻣﺴﺘﺠﺪ‬

‫هﺮ دم اﻓﺴﺎﻧﻪى زﻣﺴﺘﺎن ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ذآﺮ ﺁن ارﻳﺎح ﺳﺮد و زﻣﻬﺮﻳﺮ‬

‫اﻧﺪر ﺁن اﻳﺎم و ازﻣﺎن ﻋﺴﻴﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن ﻣﻴﻮﻩ آﻪ در وﻗﺖ ﺷﺘﺎ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ اﻓﺴﺎﻧﻪى ﻟﻄﻒ ﺧﺪا‬

‫ﻗﺼﻪى دور ﺗﺒﺴﻤﻬﺎى ﺷﻤﺲ‬

‫و ﺁن ﻋﺮوﺳﺎن ﭼﻤﻦ را ﻟﻤﺲ و ﻃﻤﺲ‬

‫ﺣﺎل رﻓﺖ و ﻣﺎﻧﺪ ﺟﺰوت ﻳﺎدﮔﺎر‬

‫ﻳﺎ از او واﭘﺮس ﻳﺎ ﺧﻮد ﻳﺎد ﺁر‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮو ﮔﻴﺮد ﻏﻤﺖ ﮔﺮ ﭼﺴﺘﻴﻰ‬

‫ز ﺁن دم ﻧﻮﻣﻴﺪ آﻦ واﺟﺴﺘﻴﻰ‬

‫ﮔﻔﺘﻴﻴﺶ اى ﻏﺼﻪى ﻣﻨﻜﺮ ﺑﻪ ﺣﺎل‬

‫راﺗﺒﻪى اﻧﻌﺎﻣﻬﺎ را ز ﺁن آﻤﺎل‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ هﺮ دم ﻧﻪات ﺑﻬﺎر و ﺧﺮﻣﻰ اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﭼﺎش ﮔﻞ ﺗﻨﺖ اﻧﺒﺎر ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﺎش ﮔﻞ ﺗﻦ ﻓﻜﺮ ﺗﻮ هﻤﭽﻮن ﮔﻼب‬

‫ﻣﻨﻜﺮ ﮔﻞ ﺷﺪ ﮔﻼب اﻳﻨﺖ ﻋﺠﺎب‬

‫از آﭙﻰ ﺧﻮﻳﺎن آﻔﺮان آﻪ درﻳﻎ‬

‫ﺑﺮ ﻧﺒﻰ ﺧﻮﻳﺎن ﻧﺜﺎر ﻣﻬﺮ و ﻣﻴﻎ‬

‫ﺁن ﻟﺠﺎج آﻔﺮ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن آﭙﻰ اﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﺳﭙﺎس و ﺷﻜﺮ ﻣﻨﻬﺎج ﻧﺒﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ آﭙﻰ ﺧﻮﻳﺎن ﺗﻬﺘﻜﻬﺎ ﭼﻪ آﺮد‬

‫ﺑﺎ ﻧﺒﻰ روﻳﺎن ﺗﻨﺴﻜﻬﺎ ﭼﻪ آﺮد‬

‫در ﻋﻤﺎرﺗﻬﺎ ﺳﮕﺎﻧﻨﺪ و ﻋﻘﻮر‬

‫در ﺧﺮاﺑﻴﻬﺎﺳﺖ ﮔﻨﺞ ﻋﺰ و ﻧﻮر‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى اﻳﻦ ﺑﺰوغ اﻧﺪر ﺧﺴﻮف‬

‫ﮔﻢ ﻧﻜﺮدى راﻩ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻓﻴﻠﺴﻮف‬

‫زﻳﺮآﺎن و ﻋﺎﻗﻼن از ﮔﻤﺮهﻰ‬

‫دﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﺧﺮﻃﻮم داغ اﺑﻠﻬﻰ‬

‫ﺑﺎﻗﻰ ﻗﺼﻪى ﻓﻘﻴﺮ روزى ﻃﻠﺐ ﺑﻰواﺳﻄﻪى آﺴﺐ‬

‫‪١٠٠٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺑﻰﭼﺎرﻩى ﻣﻔﻠﺲ ز درد‬

‫آﻪ ز ﺑﻰﭼﻴﺰى هﺰاران زهﺮ ﺧﻮرد‬

‫ﻻﺑﻪ آﺮدى در ﻧﻤﺎز و در دﻋﺎ‬

‫آﺎى ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻧﮕﻬﺒﺎن رﻋﺎ‬

‫ﺑﻰز ﺟﻬﺪى ﺁﻓﺮﻳﺪى ﻣﺮ ﻣﺮا‬

‫ﺑﻰﻓﻦ ﻣﻦ روزىام دﻩ زﻳﻦ ﺳﺮا‬

‫ﭘﻨﺞ ﮔﻮهﺮ دادىام در درج ﺳﺮ‬

‫ﭘﻨﺞ ﺣﺲ دﻳﮕﺮى هﻢ ﻣﺴﺘﺘﺮ‬

‫ﻻ ﻳﻌﺪ اﻳﻦ داد و ﻻ ﻳﺤﺼﻰ ز ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ آﻠﻴﻠﻢ از ﺑﻴﺎﻧﺶ ﺷﺮم رو‬

‫ﭼﻮن آﻪ در ﺧﻼﻗﻰام ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮى‬

‫آﺎر رزاﻗﻴﻢ ﺗﻮ آﻦ ﻣﺴﺘﻮى‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ زو اﻳﻦ دﻋﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ زارى او ﺑﺮ آﺎر ﺷﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن ﺷﺨﺼﻰ آﻪ روزى ﺣﻼل‬

‫از ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻰآﺴﺐ و آﻼل‬

‫ﮔﺎو ﺁوردش ﺳﻌﺎدت ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﻋﻬﺪ داود ﻟﺪﻧﻰ ﻣﻌﺪﻟﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺘﻴﻢ ﻧﻴﺰ زارﻳﻬﺎ ﻧﻤﻮد‬

‫هﻢ ز ﻣﻴﺪان اﺟﺎﺑﺖ ﮔﻮ رﺑﻮد‬

‫ﮔﺎﻩ ﺑﺪ ﻇﻦ ﻣﻰﺷﺪى اﻧﺪر دﻋﺎ‬

‫از ﭘﻰ ﺗﺎﺧﻴﺮ ﭘﺎداش و ﺟﺰا‬

‫ﺑﺎز ار ﺟﺎى ﺧﺪاوﻧﺪ آﺮﻳﻢ‬

‫در دﻟﺶ ﺑﺸﺎر ﮔﺸﺘﻰ و زﻋﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪى ﻧﻮﻣﻴﺪ در ﺟﻬﺪ از آﻼل‬

‫از ﺟﻨﺎب ﺣﻖ ﺷﻨﻴﺪى آﻪ ﺗﻌﺎل‬

‫ﺧﺎﻓﺾ اﺳﺖ و راﻓﻊ اﺳﺖ اﻳﻦ آﺮدﮔﺎر‬

‫ﺑﻰاز اﻳﻦ دو ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ هﻴﭻ آﺎر‬

‫ﺧﻔﺾ ارﺿﻰ ﺑﻴﻦ و رﻓﻊ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﻰاز اﻳﻦ دو ﻧﻴﺴﺖ دوراﻧﺶ اى ﻓﻼن‬

‫ﺧﻔﺾ و رﻓﻊ اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﻧﻮﻋﻰ دﮔﺮ‬

‫ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻟﻰ ﺷﻮرﻩ ﻧﻴﻤﻰ ﺳﺒﺰ و ﺗﺮ‬

‫ﺧﻔﺾ و رﻓﻊ روزﮔﺎر ﺑﺎ آﺮب‬

‫ﻧﻮع دﻳﮕﺮ ﻧﻴﻢ روز و ﻧﻴﻢ ﺷﺐ‬

‫ﺧﻔﺾ و رﻓﻊ اﻳﻦ ﻣﺰاج ﻣﻤﺘﺰج‬

‫ﮔﺎﻩ ﺻﺤﺖ ﮔﺎﻩ رﻧﺠﻮرى ﻣﻀﺞ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ دان ﺟﻤﻠﻪ اﺣﻮال ﺟﻬﺎن‬

‫ﻗﺤﻂ و ﺟﺬب و ﺻﻠﺢ و ﺟﻨﮓ از اﻓﺘﺘﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺎ اﻳﻦ دو ﭘﺮ اﻧﺪر هﻮاﺳﺖ‬

‫زﻳﻦ دو ﺟﺎﻧﻬﺎ ﻣﻮﻃﻦ ﺧﻮف و رﺟﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺟﻬﺎن ﻟﺮزان ﺑﻮد ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮگ‬

‫در ﺷﻤﺎل و در ﺳﻤﻮم ﺑﻌﺚ و ﻣﺮگ‬

‫ﺗﺎ ﺧﻢ ﻳﻚ رﻧﮕﻰ ﻋﻴﺴﺎى ﻣﺎ‬

‫ﺑﺸﻜﻨﺪ ﻧﺮخ ﺧﻢ ﺻﺪ رﻧﮓ را‬

‫آﺂن ﺟﻬﺎن هﻤﭽﻮن ﻧﻤﻜﺴﺎر ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺁن ﺟﺎ رﻓﺖ ﺑﻰﺗﻠﻮﻳﻦ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬

‫ﺧﺎك را ﺑﻴﻦ ﺧﻠﻖ رﻧﮕﺎرﻧﮓ را‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ ﻳﻚ رﻧﮓ اﻧﺪر ﮔﻮرهﺎ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻤﻜﺴﺎر ﺟﺴﻮم ﻇﺎهﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد ﻧﻤﻜﺴﺎر ﻣﻌﺎﻧﻰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫‪١٠١٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﻧﻤﻜﺴﺎر ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻣﻌﻨﻮى اﺳﺖ‬

‫از ازل ﺁن ﺗﺎ اﺑﺪ اﻧﺪر ﻧﻮى اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻮى را آﻬﻨﮕﻰ ﺿﺪش ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﻧﻮى ﺑﻰﺿﺪ و ﺑﻰﻧﺪ و ﻋﺪد‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎﻧﻚ از ﺻﻘﻞ ﻧﻮر ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻧﻮع ﻇﻠﻤﺖ ﺷﺪ ﺿﻴﺎ‬

‫از ﺟﻬﻮد و ﻣﺸﺮك و ﺗﺮﺳﺎ و ﻣﻎ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﻰ ﻳﻚ رﻧﮓ ﺷﺪ ز ﺁن اﻟﭗ اﻟﻎ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺳﺎﻳﻪ آﻮﺗﺎﻩ و دراز‬

‫ﺷﺪ ﻳﻜﻰ در ﻧﻮر ﺁن ﺧﻮرﺷﻴﺪ راز‬

‫ﻧﻪ درازى ﻣﺎﻧﺪ ﻧﻪ آﻮﺗﻪ ﻧﻪ ﭘﻬﻦ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺎﻳﻪ در ﺧﻮرﺷﻴﺪ رهﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻳﻚ رﻧﮕﻰ آﻪ اﻧﺪر ﻣﺤﺸﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺑﺪ و ﺑﺮ ﻧﻴﻚ آﺸﻒ و ﻇﺎهﺮ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺁن ﺟﻬﺎن ﺻﻮرت ﺷﻮد‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎﻣﺎن در ﺧﻮر ﺧﺼﻠﺖ ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮدد ﺁن ﮔﻪ ﻓﻜﺮ‪ ،‬ﻧﻘﺶ ﻧﺎﻣﻪهﺎ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻄﺎﻧﻪ روى آﺎر ﺟﺎﻣﻪهﺎ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن ﺳﺮهﺎ ﻣﺜﺎل ﮔﺎو ﭘﻴﺲ‬

‫دوك ﻧﻄﻖ اﻧﺪر ﻣﻠﻞ ﺻﺪ رﻧﮓ رﻳﺲ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﺻﺪ رﻧﮕﻰ اﺳﺖ و ﺻﺪ دﻟﻰ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ﻳﻚ رﻧﮓ آﻰ ﮔﺮدد ﺟﻠﻰ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ زﻧﮕﻰ اﺳﺖ روﻣﻰ ﺷﺪ ﻧﻬﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺷﺐ اﺳﺖ و ﺁﻓﺘﺎب اﻧﺪر رهﺎن‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﮔﺮگ اﺳﺖ و ﻳﻮﺳﻒ زﻳﺮ ﭼﺎﻩ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﻗﺒﻂ اﺳﺖ و ﻓﺮﻋﻮن اﺳﺖ ﺷﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ ز رزق ﺑﻰدرﻳﻎ ﺧﻴﺮﻩ ﺧﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺳﮕﺎن را ﺣﺼﻪ ﺑﺎﺷﺪ روز ﭼﻨﺪ‬

‫در درون ﺑﻴﺸﻪ ﺷﻴﺮان ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد اﻣﺮ ﺗَﻌﺎَﻟﻮْا ﻣﻨﺘﺸﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮون ﺁﻳﻨﺪ ﺁن ﺷﻴﺮان ز ﻣﺮج‬

‫ﺑﻰﺣﺠﺎﺑﻰ ﺣﻖ ﻧﻤﺎﻳﺪ دﺧﻞ و ﺧﺮج‬

‫ﺟﻮهﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﮕﻴﺮد ﺑﺮ و ﺑﺤﺮ‬

‫ﭘﻴﺴﻪ ﮔﺎوان ﺑﺴﻤﻼن روز ﻧﺤﺮ‬

‫روز ﻧﺤﺮ رﺳﺘﺨﻴﺰ ﺳﻬﻤﻨﺎك‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن را ﻋﻴﺪ و ﮔﺎوان را هﻼك‬

‫ﺟﻤﻠﻪى ﻣﺮﻏﺎن ﺁب ﺁن روز ﻧﺤﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ آﺸﺘﻴﻬﺎ روان ﺑﺮ روى ﺑﺤﺮ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻳﻬﻠﻚ ﻣﻦ هﻠﻚ ﻋﻦ ﺑﻴﻨﺔ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻳﻨﺠﻮ ﻣﻦ ﻧﺠﺎ و اﺳﺘﻴﻘﻨﻪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺎزان ﺟﺎﻧﺐ ﺳﻠﻄﺎن روﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ زاﻏﺎن ﺳﻮى ﮔﻮرﺳﺘﺎن روﻧﺪ‬

‫آﺎﺳﺘﺨﻮان و اﺟﺰاء ﺳﺮﮔﻴﻦ هﻤﭽﻮ ﻧﺎن‬

‫ﻧﻘﻞ زاﻏﺎن ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﻗﻨﺪ ﺣﻜﻤﺖ از آﺠﺎ زاغ از آﺠﺎ‬

‫آﺮم ﺳﺮﮔﻴﻦ از آﺠﺎ ﺑﺎغ از آﺠﺎ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻻﻳﻖ ﻏﺰو ﻧﻔﺲ و ﻣﺮد ﻏﺮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻻﻳﻖ ﻋﻮد و ﻣﺸﻚ و آﻮن ﺧﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻏﺰا ﻧﺪهﺪ زﻧﺎن را هﻴﭻ دﺳﺖ‬

‫آﻰ دهﺪ ﺁن آﻪ ﺟﻬﺎد اآﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫‪١٠١١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﻧﺎدر در ﺗﻦ زن رﺳﺘﻤﻰ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻔﻴﻪ هﻤﭽﻮن ﻣﺮﻳﻤﻰ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ در ﺗﻦ ﻣﺮدان زﻧﺎن‬

‫ﺧﻔﻴﻪاﻧﺪ و ﻣﺎدﻩ از ﺿﻌﻒ ﺟﻨﺎن‬

‫ﺁن ﺟﻬﺎن ﺻﻮرت ﺷﻮد ﺁن ﻣﺎدﮔﻰ‬

‫هﺮ آﻪ در ﻣﺮدى ﻧﺪﻳﺪ ﺁﻣﺎدﮔﻰ‬

‫روز ﻋﺪل و ﻋﺪل داد در ﺧﻮر اﺳﺖ‬

‫آﻔﺶ ﺁن ﭘﺎ آﻼﻩ ﺁن ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺐ در رﺳﺪ هﺮ ﻃﺎﻟﺒﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻏﺮب ﺧﻮد رود هﺮ ﻏﺎرﺑﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ هﺮ ﻣﻄﻠﻮب از ﻃﺎﻟﺐ درﻳﻎ‬

‫ﺟﻔﺖ ﺗﺎﺑﺶ ﺷﻤﺲ و ﺟﻔﺖ ﺁب ﻣﻴﻎ‬

‫هﺴﺖ دﻧﻴﺎ ﻗﻬﺮ ﺧﺎﻧﻪى آﺮدﮔﺎر‬

‫ﻗﻬﺮ ﺑﻴﻦ ﭼﻮن ﻗﻬﺮ آﺮدى اﺧﺘﻴﺎر‬

‫اﺳﺘﺨﻮان و ﻣﻮى ﻣﻘﻬﻮران ﻧﮕﺮ‬

‫ﺗﻴﻎ ﻗﻬﺮ اﻓﻜﻨﺪﻩ اﻧﺪر ﺑﺤﺮ و ﺑﺮ‬

‫ﭘﺮ و ﭘﺎى ﻣﺮغ ﺑﻴﻦ ﺑﺮ ﮔﺮد دام‬

‫ﺷﺮح ﻗﻬﺮ ﺣﻖ آﻨﻨﺪﻩ ﺑﻰآﻼم‬

‫ﻣﺮد او ﺑﺮ ﺟﺎى ﺧﺮ ﭘﺸﺘﻪ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫وان آﻪ آﻬﻨﻪ ﮔﺸﺖ هﻢ ﭘﺸﺘﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫هﺮ آﺴﻰ را ﺟﻔﺖ آﺮدﻩ ﻋﺪل ﺣﻖ‬

‫ﭘﻴﻞ را ﺑﺎ ﭘﻴﻞ و ﺑﻖ را ﺟﻨﺲ ﺑﻖ‬

‫ﻣﻮﻧﺲ اﺣﻤﺪ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﭼﺎر ﻳﺎر‬

‫ﻣﻮﻧﺲ ﺑﻮ ﺟﻬﻞ ﻋﺘﺒﻪ و ذو اﻟﺨﻤﺎر‬

‫آﻌﺒﻪى ﺟﺒﺮﻳﻞ و ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺳﺪرﻩاى‬

‫ﻗﺒﻠﻪى ﻋﺒﺪ اﻟﺒﻄﻮن ﺷﺪ ﺳﻔﺮﻩاى‬

‫ﻗﺒﻠﻪى ﻋﺎرف ﺑﻮد ﻧﻮر وﺻﺎل‬

‫ﻗﺒﻠﻪى ﻋﻘﻞ ﻣﻔﻠﺴﻒ ﺷﺪ ﺧﻴﺎل‬

‫ﻗﺒﻠﻪى زاهﺪ ﺑﻮد ﻳﺰدان ﺑﺮ‬

‫ﻗﺒﻠﻪى ﻣﻄﻤﻊ ﺑﻮد هﻤﻴﺎن زر‬

‫ﻗﺒﻠﻪى ﻣﻌﻨﻰوران ﺻﺒﺮ و درﻧﮓ‬

‫ﻗﺒﻠﻪى ﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺘﺎن ﻧﻘﺶ ﺳﻨﮓ‬

‫ﻗﺒﻠﻪى ﺑﺎﻃﻦ ﻧﺸﻴﻨﺎن ذو اﻟﻤﻨﻦ‬

‫ﻗﺒﻠﻪى ﻇﺎهﺮ ﭘﺮﺳﺘﺎن روى زن‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﻰﺷﻤﺮ ﺗﺎزﻩ و آﻬﻦ‬

‫ور ﻣﻠﻮﻟﻰ رو ﺗﻮ آﺎر ﺧﻮﻳﺶ آﻦ‬

‫رزق ﻣﺎ در آﺎس زرﻳﻦ ﺷﺪ ﻋﻘﺎر‬

‫و ﺁن ﺳﮕﺎن را ﺁب ﺗﺘﻤﺎج و ﺗﻐﺎر‬

‫ﻻﻳﻖ ﺁن آﻪ ﺑﺪو ﺧﻮ دادﻩاﻳﻢ‬

‫در ﺧﻮر ﺁن رزق ﺑﻔﺮﺳﺘﺎدﻩاﻳﻢ‬

‫ﺧﻮى ﺁن را ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎن آﺮدﻩاﻳﻢ‬

‫ﺧﻮى اﻳﻦ را ﻣﺴﺖ ﺟﺎﻧﺎن آﺮدﻩاﻳﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮى ﺧﻮد ﺧﻮﺷﻰ و ﺧﺮﻣﻰ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ از در ﺧﻮرد ﺧﻮﻳﺖ ﻣﻰرﻣﻰ‬

‫ﻣﺎدﮔﻰ ﺧﻮش ﺁﻣﺪت ﭼﺎدر ﺑﮕﻴﺮ‬

‫رﺳﺘﻤﻰ ﺧﻮش ﺁﻣﺪت ﺧﻨﺠﺮ ﺑﮕﻴﺮ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد و ﺁن ﻓﻘﻴﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ از زﺧﻢ دروﻳﺸﻰ ﻋﻘﻴﺮ‬

‫‪١٠١٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﺼﻪى ﺁن ﮔﻨﺞ ﻧﺎﻣﻪ آﻪ ﭘﻬﻠﻮى ﻗﺒﻪاى روى ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ آﻦ و ﺗﻴﺮ در آﻤﺎن ﻧﻪ و ﺑﻴﻨﺪاز‪ ،‬ﺁن ﺟﺎ آﻪ اﻓﺘﺪ ﮔﻨﺞ اﺳﺖ‬ ‫دﻳﺪ در ﺧﻮاب او ﺷﺒﻰ و ﺧﻮاب آﻮ‬

‫واﻗﻌﻪى ﺑﻰﺧﻮاب ﺻﻮﻓﻰ راﺳﺖ ﺧﻮ‬

‫هﺎﺗﻔﻰ ﮔﻔﺘﺶ آﻪ اى دﻳﺪﻩ ﺗﻌﺐ‬

‫رﻗﻌﻪاى در ﻣﺸﻖ وراﻗﺎن ﻃﻠﺐ‬

‫ﺧﻔﻴﻪ ز ﺁن وراق آﺖ هﻤﺴﺎﻳﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺳﻮى آﺎﻏﺬ ﭘﺎرﻩهﺎش ﺁور ﺗﻮ دﺳﺖ‬

‫رﻗﻌﻪاى ﺷﻜﻠﺶ ﭼﻨﻴﻦ رﻧﮕﺶ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺨﻮان ﺁن را ﺑﻪ ﺧﻠﻮت اى ﺣﺰﻳﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪزدى ﺁن ز وراق اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮون رو ز اﻧﺒﻬﻰ و ﺷﻮر و ﺷﺮ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺨﻮان ﺁن را ﺑﻪ ﺧﻮد در ﺧﻠﻮﺗﻰ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺠﻮ در ﺧﻮاﻧﺪن ﺁن ﺷﻮآﺘﻰ‬

‫ور ﺷﻮد ﺁن ﻓﺎش هﻢ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﺸﻮ‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﻏﻴﺮ ﺗﻮ ز ﺁن ﻧﻴﻢ ﺟﻮ‬

‫ور آﺸﺪ ﺁن دﻳﺮ هﺎن زﻧﻬﺎر ﺗﻮ‬

‫ورد ﺧﻮد آﻦ دم ﺑﻪ دم ﻻ ﺗﻘﻨﻄﻮا‬

‫اﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ و دﺳﺖ ﺧﻮد ﺁن ﻣﮋدﻩور‬

‫ﺑﺮ دل او زد آﻪ رو زﺣﻤﺖ ﺑﺒﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪ ز ﻏﻴﺒﺖ ﺁن ﺟﻮان‬

‫ﻣﻰﻧﮕﻨﺠﻴﺪ از ﻓﺮح اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫زهﺮﻩى او ﺑﺮ درﻳﺪى از ﻗﻠﻖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى رﻓﻖ و ﺣﻔﻆ و ﻟﻄﻒ ﺣﻖ‬

‫ﻳﻚ ﻓﺮح ﺁن آﺰ ﭘﺲ ﺷﺸﺼﺪ ﺣﺠﺎب‬

‫ﮔﻮش او ﺑﺸﻨﻴﺪ از ﺣﻀﺮت ﺟﻮاب‬

‫از ﺣﺠﺐ ﭼﻮن ﺣﺲ ﺳﻤﻌﺶ در ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺷﺪ ﺳﺮاﻓﺮاز و ز ﮔﺮدون ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫آﻪ ﺑﻮد آﺂن ﺣﺲ ﭼﺸﻤﺶ ز اﻋﺘﺒﺎر‬

‫ز ﺁن ﺣﺠﺎب ﻏﻴﺐ هﻢ ﻳﺎﺑﺪ ﮔﺬار‬

‫ﭼﻮن ﮔﺬارﻩ ﺷﺪ ﺣﻮاﺳﺶ از ﺣﺠﺎب‬

‫ﭘﺲ ﭘﻴﺎﭘﻰ ﮔﺮددش دﻳﺪ و ﺧﻄﺎب‬

‫ﺟﺎﻧﺐ دآﺎن وراق ﺁﻣﺪ او‬

‫دﺳﺖ ﻣﻰﺑﺮد او ﺑﻪ ﻣﺸﻘﺶ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺶ ﺁﻣﺪ ﺁن ﻣﻜﺘﻮب زود‬

‫ﺑﺎ ﻋﻼﻣﺎﺗﻰ آﻪ هﺎﺗﻒ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫در ﺑﻐﻞ زد ﮔﻔﺖ ﺧﻮاﺟﻪ ﺧﻴﺮ ﺑﺎد‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن وا ﻣﻰرﺳﻢ اى اوﺳﺘﺎد‬

‫رﻓﺖ آﻨﺞ ﺧﻠﻮﺗﻰ و ﺁن را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫وز ﺗﺤﻴﺮ واﻟﻪ و ﺣﻴﺮان ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫آﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﮔﻨﺞ ﻧﺎﻣﻪى ﺑﻰﺑﻬﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺘﺎدﻩ ﻣﺎﻧﺪ اﻧﺪر ﻣﺸﻘﻬﺎ‬

‫ﺑﺎز اﻧﺪر ﺧﺎﻃﺮش اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺟﺴﺖ‬

‫آﺰ ﭘﻰ هﺮ ﭼﻴﺰ ﻳﺰدان ﺣﺎﻓﻆ اﺳﺖ‬

‫آﻰ ﮔﺬارد ﺣﺎﻓﻆ اﻧﺪر اآﺘﻨﺎف‬

‫آﻪ آﺴﻰ ﭼﻴﺰى رﺑﺎﻳﺪ از ﮔﺰاف‬

‫ﮔﺮ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﭘﺮ ﺷﻮد زر و ﻧﻘﻮد‬

‫ﺑﻰرﺿﺎى ﺣﻖ ﺟﻮى ﻧﺘﻮان رﺑﻮد‬

‫ور ﺑﺨﻮاﻧﻰ ﺻﺪ ﺻﺤﻒ ﺑﻰﺳﻜﺘﻪاى‬

‫ﺑﻰﻗﺪر ﻳﺎدت ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻧﻜﺘﻪاى‬

‫‪١٠١٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ور آﻨﻰ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﺨﻮاﻧﻰ ﻳﻚ آﺘﺎب‬

‫ﻋﻠﻤﻬﺎى ﻧﺎدرﻩ ﻳﺎﺑﻰ ز ﺟﻴﺐ‬

‫ﺷﺪ ز ﺟﻴﺐ ﺁن آﻒ ﻣﻮﺳﻰ ﺿﻮ ﻓﺸﺎن‬

‫آﺂن ﻓﺰون ﺁﻣﺪ ز ﻣﺎﻩ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫آﺂن آﻪ ﻣﻰﺟﺴﺘﻰ ز ﭼﺮخ ﺑﺎ ﻧﻬﻴﺐ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁوردﻩﺳﺖ اى ﻣﻮﺳﻰ ز ﺟﻴﺐ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ آﺂﺳﻤﺎﻧﻬﺎى ﺳﻤﻰ‬

‫هﺴﺖ ﻋﻜﺲ ﻣﺪرآﺎت ﺁدﻣﻰ‬

‫ﻧﻰ آﻪ اول دﺳﺖ ﻳﺰدان ﻣﺠﻴﺪ‬

‫از دو ﻋﺎﻟﻢ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻋﻘﻞ ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﻴﺪا و ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ ﺑﺲ‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺤﺮم ﻋﻨﻘﺎ ﻣﮕﺲ‬

‫ﺑﺎز ﺳﻮى ﻗﺼﻪ ﺑﺎز ﺁ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﻗﺼﻪى ﮔﻨﺞ و ﻓﻘﻴﺮ ﺁور ﺑﻪ ﺳﺮ‬

‫ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻗﺼﻪى ﺁن ﻓﻘﻴﺮ و ﻧﺸﺎن ﺟﺎى ﺁن ﮔﻨﺞ‬ ‫اﻧﺪر ﺁن رﻗﻌﻪ ﻧﺒﺸﺘﻪ ﺑﻮد اﻳﻦ‬

‫آﻪ ﺑﺮون ﺷﻬﺮ ﮔﻨﺠﻰ دان دﻓﻴﻦ‬

‫ﺁن ﻓﻼن ﻗﺒﻪ آﻪ در وى ﻣﺸﻬﺪ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺸﺖ او در ﺷﻬﺮ و در در ﻓﺪﻓﺪ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺸﺖ ﺑﺎ وى آﻦ ﺗﻮ رو در ﻗﺒﻠﻪ ﺁر‬

‫و ﺁﻧﮕﻬﺎن از ﻗﻮس ﺗﻴﺮى در ﮔﺬار‬

‫ﭼﻮن ﻓﮕﻨﺪى ﺗﻴﺮ از ﻗﻮس اى ﺳﻌﺎد‬

‫ﺑﺮ آﻦ ﺁن ﻣﻮﺿﻊ آﻪ ﺗﻴﺮت اوﻓﺘﺎد‬

‫ﭘﺲ آﻤﺎن ﺳﺨﺖ ﺁورد ﺁن ﻓﺘﻰ‬

‫ﺗﻴﺮ ﭘﺮاﻧﻴﺪ در ﺻﺤﻦ ﻓﻀﺎ‬

‫زو ﺗﺒﺮ ﺁورد و ﺑﻴﻞ او ﺷﺎد ﺷﺎد‬

‫آﻨﺪ ﺁن ﻣﻮﺿﻊ آﻪ ﺗﻴﺮش اوﻓﺘﺎد‬

‫آﻨﺪ ﺷﺪ هﻢ او و هﻢ ﺑﻴﻞ و ﺗﺒﺮ‬

‫ﺧﻮد ﻧﺪﻳﺪ از ﮔﻨﺞ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ اﺛﺮ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ هﺮ روز ﺗﻴﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺟﺎى ﮔﻨﺞ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﻳﻦ را ﭘﻴﺸﻪ آﺮد او ﺑﺮ دوام‬

‫ﻓﺠﻔﺠﻰ در ﺷﻬﺮ اﻓﺘﺎد و ﻋﻮام‬

‫ﻓﺎش ﺷﺪن ﺧﺒﺮ اﻳﻦ ﮔﻨﺞ و رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﮔﻮش ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬ ‫ﭘﺲ ﺧﺒﺮ آﺮدﻧﺪ ﺳﻠﻄﺎن را از اﻳﻦ‬

‫ﺁن ﮔﺮوهﻰ آﻪ ﺑﺪﻧﺪ اﻧﺪر آﻤﻴﻦ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ آﺮدﻧﺪ ﺁن ﺳﺨﻦ را زﻳﺮ دﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻓﻼﻧﻰ ﮔﻨﺞﻧﺎﻣﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ ﺁن ﺷﺨﺺ آﺎﻳﻦ ﺑﺎ ﺷﻪ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ و رﺿﺎ ﭼﺎرﻩ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻚ اﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﻴﻨﺪ ز ﺁن ﻗﺒﺎد‬

‫رﻗﻌﻪ را ﺁن ﺷﺨﺺ ﭘﻴﺶ او ﻧﻬﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ اﻳﻦ رﻗﻌﻪ را ﻳﺎﺑﻴﺪﻩام‬

‫ﮔﻨﺞ ﻧﻪ و رﻧﺞ ﺑﻰﺣﺪ دﻳﺪﻩام‬

‫‪١٠١٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮد ﻧﺸﺪ ﻳﻚ ﺣﺒﻪ از ﮔﻨﺞ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﻟﻴﻚ ﭘﻴﭽﻴﺪم ﺑﺴﻰ ﻣﻦ هﻤﭽﻮ ﻣﺎر‬

‫ﻣﺪت ﻣﺎهﻰ ﭼﻨﻴﻨﻢ ﺗﻠﺦ آﺎم‬

‫آﻪ زﻳﺎن و ﺳﻮد اﻳﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﺮام‬

‫ﺑﻮ آﻪ ﺑﺨﺘﺖ ﺑﺮ آﻨﺪ زﻳﻦ آﺎن ﻏﻄﺎ‬

‫اى ﺷﻪ ﭘﻴﺮوز ﺟﻨﮓ و دژﮔﺸﺎ‬

‫ﻣﺪت ﺷﺶ ﻣﺎﻩ و اﻓﺰون ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬

‫ﺗﻴﺮ ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﺪ ﭼﺎﻩ‬

‫هﺮ آﺠﺎ ﺳﺨﺘﻪ آﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﭼﺴﺖ‬

‫ﺗﻴﺮ داد اﻧﺪاﺧﺖ و هﺮ ﺳﻮ ﮔﻨﺞ ﺟﺴﺖ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺗﺸﻮﻳﺶ و ﻏﻢ و ﻃﺎﻣﺎت ﻧﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻋﻨﻘﺎ ﻧﺎم ﻓﺎش و ذات ﻧﻰ‬

‫ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺷﺪن ﺁن ﭘﺎدﺷﺎﻩ از ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺁن ﮔﻨﺞ و ﻣﻠﻮل ﺷﺪن او از ﻃﻠﺐ ﺁن‬ ‫ﭼﻮن آﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ ﺁﻣﺪ اﻧﺪر ﻋﺮض و ﻃﻮل‬

‫ﺷﺎﻩ ﺷﺪ ز ﺁن ﮔﻨﺞ دل ﺳﺮد و ﻣﻠﻮل‬

‫دﺷﺘﻬﺎ را ﮔﺰ ﮔﺰ ﺁن ﺷﻪ ﭼﺎﻩ آﻨﺪ‬

‫رﻗﻌﻪ را از ﺧﺸﻢ ﭘﻴﺶ او ﻓﮕﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﮔﻴﺮ اﻳﻦ رﻗﻌﻪ آﺶ ﺁﺛﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪﻳﻦ اوﻟﻴﺘﺮى آﺖ آﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ آﺎر آﺴﻰ آﺶ هﺴﺖ آﺎر‬

‫آﻪ ﺑﺴﻮزد ﮔﻞ ﺑﮕﺮدد ﮔﺮد ﺧﺎر‬

‫ﻧﺎدر اﻓﺘﺪ اهﻞ اﻳﻦ ﻣﺎﺧﻮﻟﻴﺎ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ آﻪ روﻳﺪ از ﺁهﻦ ﮔﻴﺎ‬

‫ﺳﺨﺖ ﺟﺎﻧﻰ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻓﻦ را ﭼﻮ ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ آﻪ دارى ﺟﺎن ﺳﺨﺖ اﻳﻦ را ﺑﺠﻮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻴﺎﺑﻰ ﻧﺒﻮدت هﺮﮔﺰ ﻣﻼل‬

‫ور ﺑﻴﺎﺑﻰ ﺁن ﺑﻪ ﺗﻮ آﺮدم ﺣﻼل‬

‫ﻋﻘﻞ راﻩ ﻧﺎاﻣﻴﺪى آﻰ رود‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺷﺪ آﺂن ﻃﺮف ﺑﺮ ﺳﺮ دود‬

‫ﻻ اﺑﺎﻟﻰ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻰ ﺧﺮد‬

‫ﻋﻘﻞ ﺁن ﺟﻮﻳﺪ آﺰ ﺁن ﺳﻮدى ﺑﺮد‬

‫ﺗﺮك ﺗﺎز و ﺗﻦ ﮔﺪاز و ﺑﻰﺣﻴﺎ‬

‫در ﺑﻼ ﭼﻮن ﺳﻨﮓ زﻳﺮ ﺁﺳﻴﺎ‬

‫ﺳﺨﺖ روﻳﻰ آﻪ ﻧﺪارد هﻴﭻ ﭘﺸﺖ‬

‫ﺑﻬﺮﻩ ﺟﻮﻳﻰ را درون ﺧﻮﻳﺶ آﺸﺖ‬

‫ﭘﺎك ﻣﻰﺑﺎزد ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺰد ﺟﻮ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﭘﺎك ﻣﻰﮔﻴﺮد ز هﻮ‬

‫ﻣﻰدهﺪ ﺣﻖ هﺴﺘﻰاش ﺑﻰﻋﻠﺘﻰ‬

‫ﻣﻰﺳﭙﺎرد ﺑﺎز ﺑﻰﻋﻠﺖ ﻓﺘﻰ‬

‫آﻪ ﻓﺘﻮت دادن ﺑﻰﻋﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺎك ﺑﺎزى ﺧﺎرج هﺮ ﻣﻠﺖ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﻠﺖ ﻓﻀﻞ ﺟﻮﻳﺪ ﻳﺎ ﺧﻼص‬

‫ﭘﺎك ﺑﺎزاﻧﻨﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﺎن ﺧﺎص‬

‫ﻧﻰ ﺧﺪا را اﻣﺘﺤﺎﻧﻰ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫ﻧﻰ در ﺳﻮد و زﻳﺎﻧﻰ ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫‪١٠١٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎز دادن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮔﻨﺞﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ ﺁن ﻓﻘﻴﺮ آﻪ ﺑﮕﻴﺮ‪ ،‬ﻣﺎ از ﺳﺮ اﻳﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻴﻢ‬ ‫ﭼﻮن آﻪ رﻗﻌﻪى ﮔﻨﺞ ﭘﺮ ﺁﺷﻮب را‬

‫ﺷﻪ ﻣﺴﻠﻢ داﺷﺖ ﺁن ﻣﻜﺮوب را‬

‫ﮔﺸﺖ اﻳﻤﻦ او ز ﺧﺼﻤﺎن و ز ﻧﻴﺶ‬

‫رﻓﺖ و ﻣﻰﭘﻴﭽﻴﺪ در ﺳﻮداى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻳﺎر آﺮد او ﻋﺸﻖ درد اﻧﺪﻳﺶ را‬

‫آﻠﺐ ﻟﻴﺴﺪ ﺧﻮﻳﺶ رﻳﺶ ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﻋﺸﻖ را در ﭘﻴﭽﺶ ﺧﻮد ﻳﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺤﺮﻣﺶ در دﻩ ﻳﻜﻰ دﻳﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ از ﻋﺎﺷﻖ آﺴﻰ دﻳﻮاﻧﻪﺗﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ از ﺳﻮداى او آﻮر اﺳﺖ و آﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻳﻦ دﻳﻮاﻧﮕﻰ ﻋﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻃﺐ را ارﺷﺎد اﻳﻦ اﺣﻜﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻃﺒﻴﺒﻰ را رﺳﺪ زﻳﻦ ﮔﻮن ﺟﻨﻮن‬

‫دﻓﺘﺮ ﻃﺐ را ﻓﺮو ﺷﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮن‬

‫ﻃﺐ ﺟﻤﻠﻪى ﻋﻘﻠﻬﺎ ﻣﻨﻘﻮش اوﺳﺖ‬

‫روى ﺟﻤﻠﻪى دﻟﺒﺮان رو ﭘﻮش اوﺳﺖ‬

‫روى در روى ﺧﻮد ﺁر اى ﻋﺸﻖ آﻴﺶ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اى ﻣﻔﺘﻮن ﺗﺮا ﺟﺰ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ از دل ﺳﺎﺧﺖ ﺁﻣﺪ در دﻋﺎ‬

‫ن إِﻟﱠﺎ ﻣﺎ ﺳﻌﻰ‬ ‫ﺲ ِﻟ ْﻠِﺈﻧْﺴﺎ ِ‬ ‫َﻟ ْﻴ َ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﺎو ﭘﺎﺳﺨﻰ ﺑﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ اﻧﺪر دﻋﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻰاﺟﺎﺑﺖ ﺑﺮ دﻋﺎهﺎ ﻣﻰﺗﻨﻴﺪ‬

‫از آﺮم ﻟﺒﻴﻚ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﻰدف رﻗﺺ ﻣﻰآﺮد ﺁن ﻋﻠﻴﻞ‬

‫ز اﻋﺘﻤﺎد ﺟﻮد ﺧﻼق ﺟﻠﻴﻞ‬

‫ﺳﻮى او ﻧﻪ هﺎﺗﻒ و ﻧﻪ ﭘﻴﻚ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻮش اوﻣﻴﺪش ﭘﺮ از ﻟﺒﻴﻚ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻰزﺑﺎن ﻣﻰﮔﻔﺖ اوﻣﻴﺪش ﺗﻌﺎل‬

‫از دﻟﺶ ﻣﻰروﻓﺖ ﺁن دﻋﻮت ﻣﻼل‬

‫ﺁن آﺒﻮﺗﺮ را آﻪ ﺑﺎم ﺁﻣﻮﺧﺘﻪﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺨﻮان ﻣﻰراﻧﺶ آﺂن ﭘﺮ دوﺧﺘﻪﺳﺖ‬

‫اى ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ ﺑﺮاﻧﺶ‬

‫آﺰ ﻣﻼﻗﺎت ﺗﻮ ﺑﺮ رﺳﺘﻪﺳﺖ ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮاﻧﻰ ﻣﺮغ ﺟﺎﻧﺶ از ﮔﺰاف‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﮔﺮد ﺑﺎم ﺗﻮ ﺁرد ﻃﻮاف‬

‫ﭼﻴﻨﻪ و ﻧﻘﻠﺶ هﻤﻪ ﺑﺮ ﺑﺎم ﺗﺴﺖ‬

‫ﭘﺮ زﻧﺎن ﺑﺮ اوج ﻣﺴﺖ دام ﺗﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ دﻣﻰ ﻣﻨﻜﺮ ﺷﻮد دزداﻧﻪ روح‬

‫در اداى ﺷﻜﺮت اى ﻓﺘﺢ و ﻓﺘﻮح‬

‫ﺷﺤﻨﻪى ﻋﺸﻖ ﻣﻜﺮر آﻴﻨﻪاش‬

‫ﻃﺸﺖ ﺁﺗﺶ ﻣﻰﻧﻬﺪ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪاش‬

‫آﻪ ﺑﻴﺎ ﺳﻮى ﻣﻪ و ﺑﮕﺬر ز ﮔﺮد‬

‫ﺷﺎﻩ ﻋﺸﻘﺖ ﺧﻮاﻧﺪ زوﺗﺮ ﺑﺎز ﮔﺮد‬

‫ﮔﺮد اﻳﻦ ﺑﺎم و آﺒﻮﺗﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن آﺒﻮﺗﺮ ﭘﺮ زﻧﻢ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﺸﻘﻢ و ﺳﺪرﻩم ﺗﻮى‬

‫ﻣﻦ ﺳﻘﻴﻤﻢ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮى‬

‫‪١٠١٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻮش دﻩ ﺁن ﺑﺤﺮ ﮔﻮهﺮﺑﺎر را‬

‫ﺧﻮش ﺑﭙﺮس اﻣﺮوز اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎر را‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺁن او ﺷﺪى ﺑﺤﺮ ﺁن اوﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ اﻳﻦ دم ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺤﺮان اوﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺧﻮد ﺁن ﻧﺎﻟﻪ اﺳﺖ آﺎو آﺮد ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ ﻳﺎ رب زﻳﻨﻬﺎر‬

‫دو دهﺎن دارﻳﻢ ﮔﻮﻳﺎ هﻤﭽﻮ ﻧﻰ‬

‫ﻳﻚ دهﺎن ﭘﻨﻬﺎﻧﺴﺖ در ﻟﺒﻬﺎى وى‬

‫ﻳﻚ دهﺎن ﻧﺎﻻن ﺷﺪﻩ ﺳﻮى ﺷﻤﺎ‬

‫هﺎى و هﻮﻳﻰ در ﻓﻜﻨﺪﻩ در هﻮا‬

‫ﻟﻴﻚ داﻧﺪ هﺮ آﻪ او را ﻣﻨﻈﺮ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻓﻐﺎن اﻳﻦ ﺳﺮى هﻢ ز ﺁن ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫دﻣﺪﻣﻪى اﻳﻦ ﻧﺎى از دﻣﻬﺎى اوﺳﺖ‬

‫هﺎى و هﻮى روح از هﻴﻬﺎى اوﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺑﺎ ﻟﺒﺶ ﻧﻰ را ﺳﻤﺮ‬

‫ﻧﻰ ﺟﻬﺎن را ﭘﺮ ﻧﻜﺮدى از ﺷﻜﺮ‬

‫ﺑﺎ آﻪ ﺧﻔﺘﻰ و ز ﭼﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﺧﺎﺳﺘﻰ‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺮ ﺟﻮش ﭼﻮن درﻳﺎﺳﺘﻰ‬

‫ﻳﺎ اﺑﻴﺖ ﻋﻨﺪ رﺑﻰ ﺧﻮاﻧﺪﻩاى‬

‫در دل درﻳﺎى ﺁﺗﺶ راﻧﺪﻩاى‬

‫ﻧﻌﺮﻩى ﻳﺎ ﻧﺎر آﻮﻧﻰ ﺑﺎردا‬

‫ﻋﺼﻤﺖ ﺟﺎن ﺗﻮ ﮔﺸﺖ اى ﻣﻘﺘﺪا‬

‫اى ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم دﻳﻦ و دل‬

‫آﻰ ﺗﻮان اﻧﺪود ﺧﻮرﺷﻴﺪى ﺑﻪ ﮔﻞ‬

‫ﻗﺼﺪ آﺮدﺳﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﮔﻞ ﭘﺎرﻩهﺎ‬

‫آﻪ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﺮا‬

‫در دل آﻪ ﻟﻌﻠﻬﺎ دﻻل ﺗﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎ از ﺧﻨﺪﻩ ﻣﺎﻻﻣﺎل ﺗﺴﺖ‬

‫ﻣﺤﺮم ﻣﺮدﻳﺖ را آﻮ رﺳﺘﻤﻰ‬

‫ﺗﺎ ز ﺻﺪ ﺧﺮﻣﻦ ﻳﻜﻰ ﺟﻮ ﮔﻔﺘﻤﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮاهﻢ آﺰ ﺳﺮت ﺁهﻰ آﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻋﻠﻰ ﺳﺮ را ﻓﺮو ﭼﺎهﻰ آﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﺧﻮان را دل آﻴﻨﻪور اﺳﺖ‬

‫ﻳﻮﺳﻔﻢ را ﻗﻌﺮ ﭼﺎﻩ اوﻟﻴﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺴﺖ ﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﻏﻮﻏﺎ زﻧﻢ‬

‫ﭼﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺮ ﺻﺤﺮا زﻧﻢ‬

‫ﺑﺮ آﻒ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺷﺮاب ﺁﺗﺸﻴﻦ‬

‫واﻧﮕﻪ ﺁن آﺮ و ﻓﺮ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺑﻴﻦ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮔﻮ ﺑﺎش ﺑﻰﮔﻨﺞ ﺁن ﻓﻘﻴﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﻏﺮﻗﻴﻢ اﻳﻦ دم در ﻋﺼﻴﺮ‬

‫از ﺧﺪا ﺧﻮاﻩ اى ﻓﻘﻴﺮ اﻳﻦ دم ﭘﻨﺎﻩ‬

‫از ﻣﻦ ﻏﺮﻗﻪ ﺷﺪﻩ ﻳﺎرى ﻣﺨﻮاﻩ‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﭘﺮواى ﺁن اﺳﻨﺎد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫از ﺧﻮد و از رﻳﺶ ﺧﻮﻳﺸﻢ ﻳﺎد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺎد ﺳﺒﻠﺖ آﻰ ﺑﮕﻨﺠﺪ و ﺁب رو‬

‫در ﺷﺮاﺑﻰ آﻪ ﻧﮕﻨﺠﺪ ﺗﺎر ﻣﻮ‬

‫در دﻩ اى ﺳﺎﻗﻰ ﻳﻜﻰ رﻃﻠﻰ ﮔﺮان‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را از رﻳﺶ و ﺳﺒﻠﺖ وارهﺎن‬

‫ﻧﺨﻮﺗﺶ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﺒﺎﻟﻰ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ رﻳﺶ از رﺷﻚ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫‪١٠١٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺎت او و ﻣﺎت او و ﻣﺎت او‬

‫آﻪ هﻤﻰداﻧﻴﻢ ﺗﺰوﻳﺮات او‬

‫از ﭘﺲ ﺻﺪ ﺳﺎل ﺁﻧﭻ ﺁﻳﺪ از او‬

‫ﭘﻴﺮ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻣﻌﻴﻦ ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫اﻧﺪر ﺁﻳﻴﻨﻪ ﭼﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﻣﺮد ﻋﺎم‬

‫آﻪ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﭘﻴﺮ اﻧﺪر ﺧﺸﺖ ﺧﺎم‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻟﺤﻴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى ﺧﻮد ﻧﺪﻳﺪ‬

‫هﺴﺖ ﺑﺮ آﻮﺳﻪ ﻳﻜﺎﻳﻚ ﺁن ﭘﺪﻳﺪ‬

‫رو ﺑﻪ درﻳﺎﻳﻰ آﻪ ﻣﺎهﻰ زادﻩاى‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﺲ در رﻳﺶ ﭼﻮن اﻓﺘﺎدﻩاى‬

‫ﺧﺲ ﻧﻪاى دور از ﺗﻮ رﺷﻚ ﮔﻮهﺮى‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻣﻮج و ﺑﺤﺮ اوﻟﻴﺘﺮى‬

‫ﺑﺤﺮ وﺣﺪان اﺳﺖ ﺟﻔﺖ و زوج ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻮهﺮ و ﻣﺎهﻴﺶ ﻏﻴﺮ ﻣﻮج ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اى ﻣﺤﺎل و اى ﻣﺤﺎل اﺷﺮاك او‬

‫دور از ﺁن درﻳﺎ و ﻣﻮج ﭘﺎك او‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﻧﺪر ﺑﺤﺮ ﺷﺮك و ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺎ اﺣﻮل ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ هﻴﭻ هﻴﭻ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺟﻔﺖ اﺣﻮﻻﻧﻴﻢ اى ﺷﻤﻦ‬

‫ﻻزم ﺁﻳﺪ ﻣﺸﺮآﺎﻧﻪ دم زدن‬

‫ﺁن ﻳﻜﻴﻰ ز ﺁن ﺳﻮى وﺻﻒ اﺳﺖ و ﺣﺎل‬

‫ﺟﺰ دوﻳﻰ ﻧﺂﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﻣﻘﺎل‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ اﺣﻮل اﻳﻦ دوﻳﻰ را ﻧﻮش آﻦ‬

‫ﻳﺎ دهﺎن ﺑﺮ دوز و ﺧﻮش ﺧﺎﻣﻮش آﻦ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﮔﻪ ﺳﻜﻮت وﮔﻪ آﻼم‬

‫اﺣﻮﻻﻧﻪ ﻃﺒﻞ ﻣﻰزن و اﻟﺴﻼم‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻣﺤﺮﻣﻰ ﮔﻮ ﺳﺮ ﺟﺎن‬

‫ﮔﻞ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻧﻌﺮﻩ زن ﭼﻮن ﺑﻠﺒﻼن‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻣﺸﻚ ﭘﺮ ﻣﻜﺮ و ﻣﺠﺎز‬

‫ﻟﺐ ﺑﺒﻨﺪ و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺧﻨﺐ ﺳﺎز‬

‫دﺷﻤﻦ ﺁب اﺳﺖ ﭘﻴﺶ او ﻣﺠﻨﺐ‬

‫ور ﻧﻪ ﺳﻨﮓ ﺟﻬﻞ او ﺑﺸﻜﺴﺖ ﺧﻨﺐ‬

‫ﺑﺎ ﺳﻴﺎﺳﺘﻬﺎى ﺟﺎهﻞ ﺻﺒﺮ آﻦ‬

‫ﺧﻮش ﻣﺪارا آﻦ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﻣﻦ ﻟﺪن‬

‫ﺻﺒﺮ ﺑﺎ ﻧﺎاهﻞ اهﻼن را ﺟﻼﺳﺖ‬

‫ﺻﺒﺮ ﺻﺎﻓﻰ ﻣﻰآﻨﺪ هﺮ ﺟﺎ دﻟﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁﺗﺶ ﻧﻤﺮود اﺑﺮاهﻴﻢ را‬

‫ﺻﻔﻮت ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺁﻣﺪ در ﺟﻼ‬

‫ﺟﻮر آﻔﺮ ﻧﻮﺣﻴﺎن و ﺻﺒﺮ ﻧﻮح‬

‫ﻧﻮح را ﺷﺪ ﺻﻴﻘﻞ ﻣﺮﺁت روح‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﺮﻳﺪ ﺷﻴﺦ ﺣﺴﻦ ﺧﺮﻗﺎﻧﻰ ﻗﺪس اﻟﻠﱠﻪ ﺳﺮﻩ‬ ‫رﻓﺖ دروﻳﺸﻰ ز ﺷﻬﺮ ﻃﺎﻟﻘﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ ﺻﻴﺖ ﺑﻮ اﻟﺤﺴﻦ ﺗﺎ ﺧﺎرﻗﺎن‬

‫آﻮهﻬﺎ ﺑﺒﺮﻳﺪ و وادى دراز‬

‫ﺑﻬﺮ دﻳﺪ ﺷﻴﺦ ﺑﺎ ﺻﺪق و ﻧﻴﺎز‬

‫ﺁن ﭼﻪ در رﻩ دﻳﺪ از رﻧﺞ و ﺳﺘﻢ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺧﻮرد اﺳﺖ آﻮﺗﻪ ﻣﻰآﻨﻢ‬

‫‪١٠١٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺁﻣﺪ از رﻩ ﺁن ﺟﻮان‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﺁن ﺷﺎﻩ را ﺟﺴﺖ او ﻧﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺻﺪ ﺣﺮﻣﺖ ﺑﺰد ﺣﻠﻘﻪى درش‬

‫زن ﺑﺮون آﺮد از در ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮش‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ ﺑﮕﻮ اى ذو اﻟﻜﺮم‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺮ ﻗﺼﺪ زﻳﺎرت ﺁﻣﺪم‬

‫ﺧﻨﺪﻩاى زد زن آﻪ ﺧﻪ ﺧﻪ رﻳﺶ ﺑﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﮔﻴﺮى و اﻳﻦ ﺗﺸﻮﻳﺶ ﺑﻴﻦ‬

‫ﺧﻮد ﺗﺮا آﺎرى ﻧﺒﻮد ﺁن ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺑﻰهﻮدﻩ آﻨﻰ اﻳﻦ ﻋﺰم راﻩ‬

‫اﺷﺘﻬﺎى ﮔﻮل ﮔﺮدى ﺁﻣﺪت‬

‫ﻳﺎ ﻣﻠﻮﻟﻰ وﻃﻦ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪت‬

‫ﻳﺎ ﻣﮕﺮ دﻳﻮت دو ﺷﺎﺧﻪ ﺑﺮ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ وﺳﻮاس ﺳﻔﺮ را در ﮔﺸﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎﻓﺮﺟﺎم و ﻓﺤﺶ و دﻣﺪﻣﻪ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺘﺎﻧﻢ ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻦ ﺁن هﻤﻪ‬

‫از ﻣﺜﻞ و ز رﻳﺶﺧﻨﺪ ﺑﻰﺣﺴﺎب‬

‫ﺁن ﻣﺮﻳﺪ اﻓﺘﺎد از ﻏﻢ در ﻧﺸﻴﺐ‬

‫ﭘﺮﺳﻴﺪن ﺁن وارد از ﺣﺮم ﺷﻴﺦ آﻪ ﺷﻴﺦ آﺠﺎﺳﺖ آﺠﺎ ﺟﻮﻳﻢ و ﺟﻮاب ﻧﺎﻓﺮﺟﺎم ﮔﻔﺘﻦ ﺣﺮم‬ ‫اﺷﻜﺶ از دﻳﺪﻩ ﺑﺠﺴﺖ و ﮔﻔﺖ او‬

‫ﺑﺎ هﻤﻪ ﺁن ﺷﺎﻩ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻧﺎم آﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﺳﺎﻟﻮس زراق ﺗﻬﻰ‬

‫دام ﮔﻮﻻن و آﻤﻨﺪ ﮔﻤﺮهﻰ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺧﺎم رﻳﺸﺎن هﻤﭽﻮ ﺗﻮ‬

‫اوﻓﺘﺎدﻩ از وى اﻧﺪر ﺻﺪ ﻋﺘﻮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻴﻨﻴﺶ و ﺳﻼﻣﺖ وا روى‬

‫ﺧﻴﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﮕﺮدى زو ﻏﻮى‬

‫ﻻفآﻴﺸﻰ آﺎﺳﻪ ﻟﻴﺴﻰ ﻃﺒﻞﺧﻮار‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻃﺒﻠﺶ رﻓﺘﻪ اﻃﺮاف دﻳﺎر‬

‫ﺳﺒﻄﻰاﻧﺪ اﻳﻦ ﻗﻮم و ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫در ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺎوى ﭼﻪ ﻣﻰﻣﺎﻟﻨﺪ دﺳﺖ‬

‫ﺟﻴﻔﻪ اﻟﻠﻴﻞ اﺳﺖ و ﺑﻄﺎل اﻟﻨﻬﺎر‬

‫هﺮ آﻪ او ﺷﺪ ﻏﺮﻩى اﻳﻦ ﻃﺒﻞﺧﻮار‬

‫هﺸﺘﻪاﻧﺪ اﻳﻦ ﻗﻮم ﺻﺪ ﻋﻠﻢ و آﻤﺎل‬

‫ﻣﻜﺮ و ﺗﺰوﻳﺮى ﮔﺮﻓﺘﻪ آﻴﻨﺴﺖ ﺣﺎل‬

‫ﺁل ﻣﻮﺳﻰ آﻮ درﻳﻐﺎ ﺗﺎ آﻨﻮن‬

‫ﻋﺎﺑﺪان ﻋﺠﻞ را رﻳﺰﻧﺪ ﺧﻮن‬

‫ﺷﺮع و ﺗﻘﻮى را ﻓﮕﻨﺪﻩ ﺳﻮى ﭘﺸﺖ‬

‫آﻮ ﻋﻤﺮ آﻮ اﻣﺮ ﻣﻌﺮوﻓﻰ درﺷﺖ‬

‫آﺎﻳﻦ اﺑﺎﺣﺖ زﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻓﺎش ﺷﺪ‬

‫رﺧﺼﺖ هﺮ ﻣﻔﺴﺪ ﻗﻼش ﺷﺪ‬

‫آﻮ رﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ و اﺻﺤﺎب او‬

‫آﻮ ﻧﻤﺎز و ﺳﺒﺤﻪ و ﺁداب او‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺮﻳﺪ و زﺟﺮ آﺮدن ﻣﺮﻳﺪ ﺁن ﻃﻌﺎﻧﻪ را از آﻔﺮ و ﺑﻰهﻮدﻩ ﮔﻔﺘﻦ‬

‫‪١٠١٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد ﺑﺮ وى ﺟﻮان و ﮔﻔﺖ ﺑﺲ‬

‫روز روﺷﻦ از آﺠﺎ ﺁﻣﺪ ﻋﺴﺲ‬

‫ﻧﻮر ﻣﺮدان ﻣﺸﺮق و ﻣﻐﺮب ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺳﺠﺪﻩ آﺮدﻧﺪ از ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﺣﻖ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ از ﺣﻤﻞ‬

‫زﻳﺮ ﭼﺎدر رﻓﺖ ﺧﻮرﺷﻴﺪ از ﺧﺠﻞ‬

‫ﺗﺮهﺎت ﭼﻮن ﺗﻮ اﺑﻠﻴﺴﻰ ﻣﺮا‬

‫آﻰ ﺑﮕﺮداﻧﺪ ز ﺧﺎك اﻳﻦ ﺳﺮا‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎدى ﻧﺎﻣﺪم هﻤﭽﻮن ﺳﺤﺎب‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﺮدى ﺑﺎز ﮔﺮدم زﻳﻦ ﺟﻨﺎب‬

‫ﻋﺠﻞ ﺑﺎ ﺁن ﻧﻮر ﺷﺪ ﻗﺒﻠﻪى آﺮم‬

‫ﻗﺒﻠﻪ ﺑﻰﺁن ﻧﻮر ﺷﺪ آﻔﺮ و ﺻﻨﻢ‬

‫هﺴﺖ اﺑﺎﺣﺖ آﺰ هﻮا ﺁﻣﺪ ﺿﻼل‬

‫هﺴﺖ اﺑﺎﺣﺖ آﺰ ﺧﺪا ﺁﻣﺪ آﻤﺎل‬

‫آﻔﺮ اﻳﻤﺎن ﮔﺸﺖ و دﻳﻮ اﺳﻼم ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﺁن ﻃﺮف آﺂن ﻧﻮر ﺑﻰاﻧﺪازﻩ ﺗﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﻈﻬﺮ ﻋﺰ اﺳﺖ و ﻣﺤﺒﻮب ﺑﺤﻖ‬

‫از هﻤﻪ آﺮوﺑﻴﺎن ﺑﺮدﻩ ﺳﺒﻖ‬

‫ﺳﺠﺪﻩ ﺁدم را ﺑﻴﺎن ﺳﺒﻖ اوﺳﺖ‬

‫ﺳﺠﺪﻩ ﺁرد ﻣﻐﺰ را ﭘﻴﻮﺳﺖ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺷﻤﻊ ﺣﻖ را ﭘﻒ آﻨﻰ ﺗﻮ اى ﻋﺠﻮز‬

‫هﻢ ﺗﻮ ﺳﻮزى هﻢ ﺳﺮت اى ﮔﻨﺪﻩ ﭘﻮز‬

‫آﻰ ﺷﻮد درﻳﺎ ز ﭘﻮز ﺳﮓ ﻧﺠﺲ‬

‫آﻰ ﺷﻮد ﺧﻮرﺷﻴﺪ از ﭘﻒ ﻣﻨﻄﻤﺲ‬

‫ﺣﻜﻢ ﺑﺮ ﻇﺎهﺮ اﮔﺮ هﻢ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﻇﺎهﺮﺗﺮ ﺑﮕﻮ زﻳﻦ روﺷﻨﻰ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻇﺎهﺮهﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﻇﻬﻮر‬

‫ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر ﻏﺎﻳﺖ ﻧﻘﺺ و ﻗﺼﻮر‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﻊ ﺧﺪا ﺁرد ﭘﻔﻮ‬

‫ﺷﻤﻊ آﻰ ﻣﻴﺮد ﺑﺴﻮزد ﭘﻮز او‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺧﻔﺎﺷﺎن ﺑﺴﻰ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﺧﻮاب‬

‫آﺎﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﺎﻧﺪ ﻳﺘﻴﻢ از ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﻮﺟﻬﺎى ﺗﻴﺰ درﻳﺎهﺎى روح‬

‫هﺴﺖ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان آﻪ ﺑﺪ ﻃﻮﻓﺎن ﻧﻮح‬

‫ﻟﻴﻚ اﻧﺪر ﭼﺸﻢ آﻨﻌﺎن ﻣﻮى رﺳﺖ‬

‫ﻧﻮح و آﺸﺘﻰ را ﺑﻬﺸﺖ و آﻮﻩ ﺟﺴﺖ‬

‫آﻮﻩ و آﻨﻌﺎن را ﻓﺮو ﺑﺮد ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﻧﻴﻢ ﻣﻮﺟﻰ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻌﺮ اﻣﺘﻬﺎن‬

‫ﻣﻪ ﻓﺸﺎﻧﺪ ﻧﻮر و ﺳﮓ وع وع آﻨﺪ‬

‫ﺳﮓ ز ﻧﻮر ﻣﺎﻩ آﻰ ﻣﺮﺗﻊ آﻨﺪ‬

‫ﺷﺐ روان و هﻤﺮهﺎن ﻣﻪ ﺑﻪ ﺗﮓ‬

‫ﺗﺮك رﻓﺘﻦ آﻰ آﻨﻨﺪ از ﺑﺎﻧﮓ ﺳﮓ‬

‫ﺟﺰو ﺳﻮى آﻞ دوان ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻴﺮ‬

‫آﻰ آﻨﺪ وﻗﻒ از ﭘﻰ هﺮ ﮔﻨﺪﻩ ﭘﻴﺮ‬

‫ﺟﺎن ﺷﺮع و ﺟﺎن ﺗﻘﻮى ﻋﺎرف اﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻣﺤﺼﻮل زهﺪ ﺳﺎﻟﻒ اﺳﺖ‬

‫زهﺪ اﻧﺪر آﺎﺷﺘﻦ آﻮﺷﻴﺪن اﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺁن آﺸﺖ را روﻳﻴﺪن اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ ﺗﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﻬﺎد و اﻋﺘﻘﺎد‬

‫ﺟﺎن اﻳﻦ آﺸﺘﻦ ﻧﺒﺎت اﺳﺖ و ﺣﺼﺎد‬

‫‪١٠٢٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻣﺮ ﻣﻌﺮوف او و هﻢ ﻣﻌﺮوف اوﺳﺖ‬

‫آﺎﺷﻒ اﺳﺮار و هﻢ ﻣﻜﺸﻮف اوﺳﺖ‬

‫ﺷﺎﻩ اﻣﺮوزﻳﻨﻪ و ﻓﺮداى ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻨﺪﻩى ﻣﻐﺰ ﻧﻐﺰش داﻳﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن اﻧﺎ اﻟﺤﻖ ﮔﻔﺖ ﺷﻴﺦ و ﭘﻴﺶ ﺑﺮد‬

‫ﭘﺲ ﮔﻠﻮى ﺟﻤﻠﻪ آﻮران را ﻓﺸﺮد‬

‫ﭼﻮن اﻧﺎى ﺑﻨﺪﻩ ﻻ ﺷﺪ از وﺟﻮد‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﻮ ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ اى ﺟﺤﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﭼﺸﻤﻰ اﺳﺖ ﺑﮕﺸﺎ درﻧﮕﺮ‬

‫ﺑﻌﺪ ﻻ ﺁﺧﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ دﮔﺮ‬

‫اى ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺁن ﻟﺐ و ﺣﻠﻖ و دهﺎن‬

‫آﻪ آﻨﺪ ﺗﻒ ﺳﻮى ﻣﻪ ﻳﺎ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺗﻒ ﺑﻪ روﻳﺶ ﺑﺎز ﮔﺮدد ﺑﻰﺷﻜﻰ‬

‫ﺗﻒ ﺳﻮى ﮔﺮدون ﻧﻴﺎﺑﺪ ﻣﺴﻠﻜﻰ‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺗﻒ ﺑﺮ او ﺑﺎرد ز رب‬

‫هﻤﭽﻮ ﺗﺒﺖ ﺑﺮ روان ﺑﻮ ﻟﻬﺐ‬

‫ﻃﺒﻞ و راﻳﺖ هﺴﺖ ﻣﻠﻚ ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫ﺳﮓ آﺴﻰ آﻪ ﺧﻮاﻧﺪ او را ﻃﺒﻞﺧﻮار‬

‫ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻨﺪﻩى ﻣﺎﻩ وىاﻧﺪ‬

‫ﺷﺮق و ﻣﻐﺮب ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎن ﺧﻮاﻩ وىاﻧﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻟﻮﻻك اﺳﺖ ﺑﺮ ﺗﻮﻗﻴﻊ او‬

‫ﺟﻤﻠﻪ در اﻧﻌﺎم و در ﺗﻮزﻳﻊ او‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى او ﻧﻴﺎﺑﻴﺪى ﻓﻠﻚ‬

‫ﮔﺮدش و ﻧﻮر و ﻣﻜﺎﻧﻰ ﻣﻠﻚ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى او ﻧﻴﺎﺑﻴﺪى ﺑﺤﺎر‬

‫هﻴﺒﺖ و ﻣﺎهﻰ و در ﺷﺎهﻮار‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى او ﻧﻴﺎﺑﻴﺪى زﻣﻴﻦ‬

‫در دروﻧﻪ ﮔﻨﺞ و ﺑﻴﺮون ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ‬

‫رزﻗﻬﺎ هﻢ رزق ﺧﻮاران وىاﻧﺪ‬

‫ﻣﻴﻮﻩهﺎ ﻟﺐ ﺧﺸﻚ ﺑﺎران وىاﻧﺪ‬

‫هﻴﻦ آﻪ ﻣﻌﻜﻮس اﺳﺖ در اﻣﺮ اﻳﻦ ﮔﺮﻩ‬

‫ﺻﺪﻗﻪ ﺑﺨﺶ ﺧﻮﻳﺶ را ﺻﺪﻗﻪ ﺑﺪﻩ‬

‫از ﻓﻘﻴﺮ اﺳﺘﺖ هﻤﻪ زر و ﺣﺮﻳﺮ‬

‫هﻴﻦ ﻏﻨﻰ را دﻩ زآﺎﺗﻰ اى ﻓﻘﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﻧﻨﮕﻰ ﺟﻔﺖ ﺁن ﻣﻘﺒﻮل روح‬

‫ﭼﻮن ﻋﻴﺎل آﺎﻓﺮ اﻧﺪر ﻋﻘﺪ ﻧﻮح‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﻧﺴﺒﺖ ﺗﻮ زﻳﻦ ﺳﺮا‬

‫ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ آﺮدﻣﻰ اﻳﻦ دم ﺗﺮا‬

‫دادﻣﻰ ﺁن ﻧﻮح را از ﺗﻮ ﺧﻼص‬

‫ﺗﺎ ﻣﺸﺮف ﮔﺸﺘﻤﻰ ﻣﻦ در ﻗﺼﺎص‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪى ﺷﻬﻨﺸﺎﻩ زﻣﻦ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺴﺘﺎﺧﻴﻰ ﻧﺂﻳﺪ ز ﻣﻦ‬

‫رو دﻋﺎ آﻦ آﻪ ﺳﮓ اﻳﻦ ﻣﻮﻃﻨﻰ‬

‫ور ﻧﻪ اآﻨﻮن آﺮدﻣﻰ ﻣﻦ آﺮدﻧﻰ‬

‫واﮔﺸﺘﻦ ﻣﺮﻳﺪ از وﺛﺎق ﺷﻴﺦ و ﭘﺮﺳﻴﺪن از ﻣﺮدم و ﻧﺸﺎن دادن اﻳﺸﺎن آﻪ ﺷﻴﺦ ﺑﻪ ﻓﻼن ﺑﻴﺸﻪ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﭘﺮﺳﺎن ﺷﺪ او از هﺮ آﺴﻰ‬

‫ﺷﻴﺦ را ﻣﻰﺟﺴﺖ از هﺮ ﺳﻮ ﺑﺴﻰ‬

‫‪١٠٢١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ آﺴﻰ ﮔﻔﺘﺶ آﻪ ﺁن ﻗﻄﺐ دﻳﺎر‬

‫رﻓﺖ ﺗﺎ هﻴﺰم آﺸﺪ از آﻮهﺴﺎر‬

‫ﺁن ﻣﺮﻳﺪ ذو اﻟﻔﻘﺎر اﻧﺪﻳﺶ ﺗﻔﺖ‬

‫در هﻮاى ﺷﻴﺦ ﺳﻮى ﺑﻴﺸﻪ رﻓﺖ‬

‫دﻳﻮ ﻣﻰﺁورد ﭘﻴﺶ هﻮش ﻣﺮد‬

‫وﺳﻮﺳﻪى ﺗﺎ ﺧﻔﻴﻪ ﮔﺮدد ﻣﻪ ز ﮔﺮد‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ زن را ﭼﺮا اﻳﻦ ﺷﻴﺦ دﻳﻦ‬

‫دارد اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎر و هﻤﻨﺸﻴﻦ‬

‫ﺿﺪ را ﺑﺎ ﺿﺪ اﻳﻨﺎس از آﺠﺎ‬

‫ﺑﺎ اﻣﺎم اﻟﻨﺎس ﻧﺴﻨﺎس از آﺠﺎ‬

‫ﺑﺎز او ﻻﺣﻮل ﻣﻰآﺮد ﺁﺗﺸﻴﻦ‬

‫آﺎﻋﺘﺮاض ﻣﻦ ﺑﺮ او آﻔﺮ اﺳﺖ و آﻴﻦ‬

‫ﻣﻦ آﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺎ ﺗﺼﺮﻓﻬﺎى ﺣﻖ‬

‫آﻪ ﺑﺮ ﺁرد ﻧﻔﺲ ﻣﻦ اﺷﻜﺎل و دق‬

‫ﺑﺎز ﻧﻔﺴﺶ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰﺁورد زود‬

‫زﻳﻦ ﺗﻌﺮف در دﻟﺶ ﭼﻮن آﺎﻩ دود‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖ دﻳﻮ را ﺑﺎ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫آﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ هﻢ ﻣﻘﻴﻞ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮاﻧﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺎ ﺁزر ﺧﻠﻴﻞ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮاﻧﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺎ رﻩ زن دﻟﻴﻞ‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻣﺮﻳﺪ ﻣﺮاد را و ﻣﻼﻗﺎت او ﺑﺎ ﺷﻴﺦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺁن ﺑﻴﺸﻪ‬ ‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﻮد او آﻪ ﺷﻴﺦ ﻧﺎﻣﺪار‬

‫زود ﭘﻴﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﺮ ﺷﻴﺮى ﺳﻮار‬

‫ﺷﻴﺮ ﻏﺮان هﻴﺰﻣﺶ را ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ هﻴﺰم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺁن ﺳﻌﻴﺪ‬

‫ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪش ﻣﺎر ﻧﺮ ﺑﻮد از ﺷﺮف‬

‫ﻣﺎر را ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ ﭼﻮن ﺧﺮزن ﺑﻪ آﻒ‬

‫ﺗﻮ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻰدان آﻪ هﺮ ﺷﻴﺨﻰ آﻪ هﺴﺖ‬

‫هﻢ ﺳﻮارى ﻣﻰآﻨﺪ ﺑﺮ ﺷﻴﺮ ﻣﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁن ﻣﺤﺴﻮس و اﻳﻦ ﻣﺤﺴﻮس ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﺟﺎن ﻣﻠﺒﻮس ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺷﻴﺮ زﻳﺮ را ﻧﺸﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ دﻳﺪﻩى ﻏﻴﺐ دان هﻴﺰم آﺸﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ ﻳﻚ ﻳﻚ را ﺧﺪا ﻣﺤﺴﻮس آﺮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﻧﻴﺰ او آﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮد‬

‫دﻳﺪش از دور و ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ ﺁن ﺧﺪﻳﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن را ﻣﺸﻨﻮ اى ﻣﻔﺘﻮن ز دﻳﻮ‬

‫از ﺿﻤﻴﺮ او ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﺁن ﺟﻠﻴﻞ‬

‫هﻢ ز ﻧﻮر دل ﺑﻠﻰ ﻧﻌﻢ اﻟﺪﻟﻴﻞ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ ﺑﺮ وى ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺁن ذو ﻓﻨﻮن‬

‫ﺁن ﭼﻪ در رﻩ رﻓﺖ ﺑﺮ وى ﺗﺎ آﻨﻮن‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن در ﻣﺸﻜﻞ اﻧﻜﺎر زن‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎد ﺁن ﺧﻮش ﺳﺮاﻳﻨﺪﻩ دهﻦ‬

‫آﺂن ﺗﺤﻤﻞ از هﻮاى ﻧﻔﺲ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺁن ﺧﻴﺎل ﻧﻔﺲ ﺗﺴﺖ ﺁن ﺟﺎ ﻣﻪاﻳﺴﺖ‬

‫ﮔﺮﻧﻪ ﺻﺒﺮم ﻣﻰآﺸﻴﺪى ﺑﺎر زن‬

‫آﻰ آﺸﻴﺪى ﺷﻴﺮ ﻧﺮ ﺑﻴﮕﺎر ﻣﻦ‬

‫‪١٠٢٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﺷﺘﺮان ﺑﺨﺘﻴﻢ اﻧﺪر ﺳﺒﻖ‬

‫ﻣﺴﺖ و ﺑﻰﺧﻮد زﻳﺮ ﻣﺤﻤﻠﻬﺎى ﺣﻖ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻴﻢ در اﻣﺮ و ﻓﺮﻣﺎن ﻧﻴﻢ ﺧﺎم‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻢ ﻣﻦ از ﺗﺸﻨﻴﻊ ﻋﺎم‬

‫ﻋﺎم ﻣﺎ و ﺧﺎص ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن اوﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻣﺎ ﺑﺮ رو دوان ﺟﻮﻳﺎن اوﺳﺖ‬

‫ﻓﺮدى ﻣﺎ ﺟﻔﺘﻰ ﻣﺎ ﻧﻪ از هﻮاﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻣﺎ ﭼﻮن ﻣﻬﺮﻩ در دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻧﺎز ﺁن اﺑﻠﻪ آﺸﻴﻢ و ﺻﺪ ﭼﻮ او‬

‫ﻧﻪ ز ﻋﺸﻖ رﻧﮓ و ﻧﻪ ﺳﻮداى ﺑﻮ‬

‫اﻳﻦ ﻗﺪر ﺧﻮد درس ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺎﺳﺖ‬

‫آﺮ و ﻓﺮ ﻣﻠﺤﻤﻪى ﻣﺎ ﺗﺎ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ آﺠﺎ ﺁن ﺟﺎ آﻪ ﺟﺎ را راﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ ﺳﻨﺎ ﺑﺮق ﻣﻪ اﷲ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫از هﻤﻪ اوهﺎم و ﺗﺼﻮﻳﺮات دور‬

‫ﻧﻮر ﻧﻮر ﻧﻮر ﻧﻮر ﻧﻮر ﻧﻮر‬

‫ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﮔﺮ ﭘﺴﺖ آﺮدم ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺴﺎزى ﺑﺎ رﻓﻴﻖ زﺷﺖ ﺧﻮ‬

‫ﺗﺎ آﺸﻰ ﺧﻨﺪان و ﺧﻮش ﺑﺎر ﺣﺮج‬

‫از ﭘﻰ اﻟﺼﺒﺮ ﻣﻔﺘﺎح اﻟﻔﺮج‬

‫ﭼﻮن ﺑﺴﺎزى ﺑﺎ ﺧﺴﻰ اﻳﻦ ﺧﺴﺎن‬

‫ﮔﺮدى اﻧﺪر ﻧﻮر ﺳﻨﺘﻬﺎ رﺳﺎن‬

‫آﺎﻧﺒﻴﺎ رﻧﺞ ﺧﺴﺎن ﺑﺲ دﻳﺪﻩاﻧﺪ‬

‫از ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺎران ﺑﺴﻰ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺮاد و ﺣﻜﻢ ﻳﺰدان ﻏﻔﻮر‬

‫ﺑﻮد در ﻗﺪﻣﺖ ﺗﺠﻠﻰ و ﻇﻬﻮر‬

‫ﺑﻰز ﺿﺪى ﺿﺪ را ﻧﺘﻮان ﻧﻤﻮد‬

‫و ﺁن ﺷﻪ ﺑﻰﻣﺜﻞ را ﺿﺪى ﻧﺒﻮد‬

‫ﺧﻠِﻴ َﻔ ًﺔ‬ ‫ض َ‬ ‫ﻞ ﻓِﻲ ا ْﻟَﺄ ْر ِ‬ ‫ﺣﻜﻤﺖ در ِإﻧﱢﻲ ﺟﺎﻋِ ٌ‬ ‫ﭘﺲ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﻴﻨﻪاى‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد ﺷﺎهﻴﺶ را ﺁﻳﻴﻨﻪاى‬

‫ﭘﺲ ﺻﻔﺎى ﺑﻰﺣﺪودش داد او‬

‫واﻧﮕﻪ از ﻇﻠﻤﺖ ﺿﺪش ﺑﻨﻬﺎد او‬

‫دو ﻋﻠﻢ ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺖ اﺳﭙﻴﺪ و ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺁدم دﮔﺮ اﺑﻠﻴﺲ راﻩ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺁن دو ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ زﻓﺖ‬

‫ﭼﺎﻟﺶ و ﭘﻴﻜﺎر ﺁن ﭼﻪ رﻓﺖ رﻓﺖ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن دور دوم هﺎﺑﻴﻞ ﺷﺪ‬

‫ﺿﺪ ﻧﻮر ﭘﺎك او ﻗﺎﺑﻴﻞ ﺷﺪ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن اﻳﻦ دو ﻋﻠﻢ از ﻋﺪل و ﺟﻮر‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﺮود ﺁﻣﺪ اﻧﺪر دور دور‬

‫ﺿﺪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﺸﺖ و ﺧﺼﻢ او‬

‫و ﺁن دو ﻟﺸﻜﺮ آﻴﻦ ﮔﺰار و ﺟﻨﮓ ﺟﻮ‬

‫ﭼﻮن درازى ﺟﻨﮓ ﺁﻣﺪ ﻧﺎﺧﻮﺷﺶ‬

‫ﻓﻴﺼﻞ ﺁن هﺮ دو ﺁﻣﺪ ﺁﺗﺸﺶ‬

‫ﭘﺲ ﺣﻜﻢ آﺮد ﺁﺗﺸﻰ را و ﻧﻜﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺣﻞ ﻣﺸﻜﻞ ﺁن دو ﻧﻔﺮ‬

‫‪١٠٢٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫دور دور و ﻗﺮن و ﻗﺮن اﻳﻦ دو ﻓﺮﻳﻖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮن و ﺑﻪ ﻣﻮﺳﺎى ﺷﻔﻴﻖ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ اﻧﺪر ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن ﺣﺮب ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ز ﺣﺪ رﻓﺖ و ﻣﻠﻮﻟﻰ ﻣﻰﻓﺰود‬

‫ﺁب درﻳﺎ را ﺣﻜﻢ ﺳﺎزﻳﺪ ﺣﻖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﺎﻧﺪ آﻰ ﺑﺮد زﻳﻦ دو ﺳﺒﻖ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﺗﺎ دور و ﻃﻮر ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﺑﺎ اﺑﻮ ﺟﻬﻞ ﺁن ﺳﭙﻬﺪار ﺟﻔﺎ‬

‫هﻢ ﻧﻜﺮ ﺳﺎزﻳﺪ از ﺑﻬﺮ ﺛﻤﻮد‬

‫ﺻﻴﺤﻪاى آﻪ ﺟﺎﻧﺸﺎن را در رﺑﻮد‬

‫هﻢ ﻧﻜﺮ ﺳﺎزﻳﺪ ﺑﻬﺮ ﻗﻮم ﻋﺎد‬

‫زود ﺧﻴﺰ ﺗﻴﺰ رو ﻳﻌﻨﻰ آﻪ ﺑﺎد‬

‫هﻢ ﻧﻜﺮ ﺳﺎزﻳﺪ ﺑﺮ ﻗﺎرون ز آﻴﻦ‬

‫در ﺣﻠﻴﻤﻰ اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﭘﻮﺷﻴﺪ آﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺣﻠﻴﻤﻰ زﻣﻴﻦ ﺷﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﻗﻬﺮ‬

‫ﺑﺮد ﻗﺎرون را و ﮔﻨﺠﺶ را ﺑﻪ ﻗﻌﺮ‬

‫ﻟﻘﻤﻪاى را آﺎو ﺳﺘﻮن اﻳﻦ ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫دﻓﻊ ﺗﻴﻎ ﺟﻮع ﻧﺎن ﭼﻮن ﺟﻮﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺣﻖ ﻗﻬﺮى ﻧﻬﺪ در ﻧﺎن ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻨﺎق ﺁن ﻧﺎن ﺑﮕﻴﺮد در ﮔﻠﻮ‬

‫اﻳﻦ ﻟﺒﺎﺳﻰ آﻪ ز ﺳﺮﻣﺎ ﺷﺪ ﻣﺠﻴﺮ‬

‫ﺣﻖ دهﺪ او را ﻣﺰاج زﻣﻬﺮﻳﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺑﺮ ﺗﻨﺖ اﻳﻦ ﺟﺒﻪى ﺷﮕﺮف‬

‫ﺳﺮد هﻤﭽﻮن ﻳﺦ ﮔﺰﻧﺪﻩ هﻤﭽﻮ ﺑﺮف‬

‫ﺗﺎ ﮔﺮﻳﺰى از وﺷﻖ هﻢ از ﺣﺮﻳﺮ‬

‫زو ﭘﻨﺎﻩ ﺁرى ﺑﻪ ﺳﻮى زﻣﻬﺮﻳﺮ‬

‫ﺗﻮ دو ﻗﻠﻪ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﻳﻚ ﻗﻠﻪاى‬

‫ﻏﺎﻓﻞ از ﻗﺼﻪى ﻋﺬاب ﻇﻠﻪاى‬

‫اﻣﺮ ﺣﻖ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن و دﻩ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ و دﻳﻮار را ﺳﺎﻳﻪ ﻣﺪﻩ‬

‫ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺎران ﻣﺒﺎش و ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪان ﻣﺮﺳﻞ ﺷﺪﻧﺪ اﻣﺖ ﺷﺘﺎب‬

‫آﻪ ﺑﻤﺮدﻳﻢ اﻏﻠﺐ اى ﻣﻬﺘﺮ اﻣﺎن‬

‫ﺑﺎﻗﻰاش از دﻓﺘﺮ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧﻮان‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎ را ﻣﺎر آﺮد ﺁن ﭼﺴﺖ دﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﻋﻘﻠﻰ اﺳﺖ ﺁن ﻧﻜﺘﻪ ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻈﺮ دارى و ﻟﻴﻚ اﻣﻌﺎﻧﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﺸﻤﻪى اﻓﺴﺮدﻩ اﺳﺖ و آﺮدﻩاﻳﺴﺖ‬

‫زﻳﻦ هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ﻧﮕﺎرﻧﺪﻩى ﻓﻜﺮ‬

‫آﻪ ﺑﻜﻦ اى ﺑﻨﺪﻩ اﻣﻌﺎن ﻧﻈﺮ‬

‫ﺁن ﻧﻤﻰﺧﻮاهﺪ آﻪ ﺁهﻦ آﻮب ﺳﺮد‬

‫ﻟﻴﻚ اى ﭘﻮﻻد ﺑﺮ داود ﮔﺮد‬

‫ﺗﻦ ﺑﻤﺮدت ﺳﻮى اﺳﺮاﻓﻴﻞ ران‬

‫دل ﻓﺴﺮدت روﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ روان‬

‫در ﺧﻴﺎل از ﺑﺲ آﻪ ﮔﺸﺘﻰ ﻣﻜﺘﺴﻰ‬

‫ﻧﻚ ﺑﻪ ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﻳﻰ ﺑﺪ ﻇﻦ رﺳﻰ‬

‫او ﺧﻮد از ﻟﺐ ﺧﺮد ﻣﻌﺰول ﺑﻮد‬

‫ﺷﺪ ز ﺣﺲ ﻣﻌﺰول و ﻣﺤﺮوم از وﺟﻮد‬

‫هﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﺧﺎ ﻧﻮﺑﺖ ﻟﺐﺧﻮاﻳﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﺧﻠﻖ را رﺳﻮاﻳﻰ اﺳﺖ‬

‫‪١٠٢٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻴﺴﺖ اﻣﻌﺎن ﭼﺸﻤﻪ را آﺮدن روان‬

‫ﭼﻮن ز ﺗﻦ ﺟﺎن رﺳﺖ ﮔﻮﻳﻨﺪش روان‬

‫ﺁن ﺣﻜﻴﻤﻰ را آﻪ ﺟﺎن از ﺑﻨﺪ ﺗﻦ‬

‫ﺑﺎز رﺳﺖ و ﺷﺪ روان اﻧﺪر ﭼﻤﻦ‬

‫دو ﻟﻘﺐ را او ﺑﺮ اﻳﻦ هﺮ دو ﻧﻬﺎد‬

‫ﺑﻬﺮ ﻓﺮق اى ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺶ ﺑﺎد‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺁن آﻪ ﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎن رود‬

‫ﮔﺮ ﮔﻠﻰ را ﺧﺎر ﺧﻮاهﺪ ﺁن ﺷﻮد‬

‫ﻣﻌﺠﺰﻩى هﻮد ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم در ﺗﺨﻠﺺ ﻣﻮﻣﻨﺎن اﻣﺖ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻧﺰول ﺑﺎد‬ ‫ﻣﻮﻣﻨﺎن از دﺳﺖ ﺑﺎد ﺿﺎﻳﺮﻩ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻨﺸﺴﺘﻨﺪ اﻧﺪر داﻳﺮﻩ‬

‫ﺑﺎد ﻃﻮﻓﺎن ﺑﻮد و آﺸﺘﻰ ﻟﻄﻒ هﻮ‬

‫ﺑﺲ ﭼﻨﻴﻦ آﺸﺘﻰ و ﻃﻮﻓﺎن دارد او‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﻰ را ﺧﺪا آﺸﺘﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺮص ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﺻﻔﻬﺎ زﻧﺪ‬

‫ﻗﺼﺪ ﺷﻪ ﺁن ﻧﻪ آﻪ ﺧﻠﻖ اﻳﻤﻦ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﻗﺼﺪش ﺁن آﻪ ﻣﻠﻚ ﮔﺮدد ﭘﺎى ﺑﻨﺪ‬

‫ﺁن ﺧﺮ ﺁﺳﻰ ﻣﻰدود ﻗﺼﺪش ﺧﻼص‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﺪ او ز زﺧﻢ ﺁن دم ﻣﻨﺎص‬

‫ﻗﺼﺪ او ﺁن ﻧﻪ آﻪ ﺁﺑﻰ ﺑﺮ آﺸﺪ‬

‫ﻳﺎ آﻪ آﻨﺠﺪ را ﺑﺪان روﻏﻦ آﻨﺪ‬

‫ﮔﺎو ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ ز ﺑﻴﻢ زﺧﻢ ﺳﺨﺖ‬

‫ﻧﻪ ﺑﺮاى ﺑﺮدن ﮔﺮدون و رﺧﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ دادش ﺣﻖ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮف وﺟﻊ‬

‫ﺗﺎ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺣﺎﺻﻞ ﺁﻳﺪ در ﺗﺒﻊ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن هﺮ آﺎﺳﺒﻰ اﻧﺪر دآﺎن‬

‫ﺑﻬﺮ ﺧﻮد آﻮﺷﺪ ﻧﻪ اﺻﻼح ﺟﻬﺎن‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﺮ درد ﺟﻮﻳﺪ ﻣﺮهﻤﻰ‬

‫در ﺗﺒﻊ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪﻩ زﻳﻦ ﻋﺎﻟﻤﻰ‬

‫ﺣﻖ ﺳﺘﻮن اﻳﻦ ﺟﻬﺎن از ﺗﺮس ﺳﺎﺧﺖ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ از ﺗﺮس ﺟﺎن در آﺎر ﺑﺎﺧﺖ‬

‫ﺣﻤﺪ اﻳﺰد را آﻪ ﺗﺮﺳﻰ را ﭼﻨﻴﻦ‬

‫آﺮد او ﻣﻌﻤﺎر اﺻﻼح زﻣﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﺗﺮﺳﻨﺪﻩاﻧﺪ از ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫هﻴﭻ ﺗﺮﺳﻨﺪﻩ ﻧﺘﺮﺳﺪ ﺧﻮد ز ﺧﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺮ هﻤﻪ ﺣﺎآﻢ آﺴﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻗﺮﻳﺐ اﺳﺖ او اﮔﺮ ﻣﺤﺴﻮس ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﺴﺖ او ﻣﺤﺴﻮس اﻧﺪر ﻣﻜﻤﻨﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺤﺴﻮس ﺣﺲ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻰ‬

‫ﺁن ﺣﺴﻰ آﻪ ﺣﻖ ﺑﺮ ﺁن ﺣﺲ ﻣﻈﻬﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺣﺲ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺁن دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺣﺲ ﺣﻴﻮان ﮔﺮ ﺑﺪﻳﺪى ﺁن ﺻﻮر‬

‫ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ وﻗﺖ ﺑﻮدى ﮔﺎو و ﺧﺮ‬

‫ﺁن آﻪ ﺗﻦ را ﻣﻈﻬﺮ هﺮ روح آﺮد‬

‫وان آﻪ آﺸﺘﻰ را ﺑﺮاق ﻧﻮح آﺮد‬

‫ﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﺪ ﻋﻴﻦ آﺸﺘﻰ را ﺑﻪ ﺧﻮ‬

‫او آﻨﺪ ﻃﻮﻓﺎن ﺗﻮ اى ﻧﻮر ﺟﻮ‬

‫‪١٠٢٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ دﻣﺖ ﻃﻮﻓﺎن و آﺸﺘﻰ اى ﻣﻘﻞ‬

‫ﺑﺎ ﻏﻢ و ﺷﺎدﻳﺖ آﺮد او ﻣﺘﺼﻞ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻴﻨﻰ آﺸﺘﻰ و درﻳﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﻟﺮزﻩهﺎ ﺑﻴﻦ در هﻤﻪ اﺟﺰاى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﻴﻨﺪ اﺻﻞ ﺗﺮﺳﺶ را ﻋﻴﻮن‬

‫ﺗﺮس دارد از ﺧﻴﺎل ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻮن‬

‫ﻣﺸﺖ ﺑﺮ اﻋﻤﻰ زﻧﺪ ﻳﻚ ﺟﻠﻒ ﻣﺴﺖ‬

‫آﻮر ﭘﻨﺪارد ﻟﮕﺪ زن اﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺁن دم ﺑﺎﻧﻚ اﺷﺘﺮ ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ‬

‫آﻮر را ﮔﻮش اﺳﺖ ﺁﻳﻴﻨﻪ‪ ،‬ﻧﻪ دﻳﺪ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻮﻳﺪ آﻮر ﻧﻪ اﻳﻦ ﺳﻨﮓ ﺑﻮد‬

‫ﻳﺎ ﻣﮕﺮ از ﻗﺒﻪاى ﭘﺮ ﻃﻨﮓ ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ ﻧﺒﻮد و او ﻧﺒﻮد و ﺁن ﻧﺒﻮد‬

‫ﺁن آﻪ او ﺗﺮس ﺁﻓﺮﻳﺪ اﻳﻨﻬﺎ ﻧﻤﻮد‬

‫ﺗﺮس و ﻟﺮزﻩ ﺑﺎﺷﺪ از ﻏﻴﺮى ﻳﻘﻴﻦ‬

‫هﻴﭻ آﺲ از ﺧﻮد ﻧﺘﺮﺳﺪ اى ﺣﺰﻳﻦ‬

‫ﺁن ﺣﻜﻴﻤﻚ وهﻢ ﺧﻮاﻧﺪ ﺗﺮس را‬

‫ﻓﻬﻢ آﮋ آﺮدﺳﺖ او اﻳﻦ درس را‬

‫هﻴﭻ وهﻤﻰ ﺑﻰﺣﻘﻴﻘﺖ آﻰ ﺑﻮد‬

‫هﻴﭻ ﻗﻠﺒﻰ ﺑﻰﺻﺤﻴﺤﻰ آﻰ رود‬

‫آﻰ دروﻏﻰ ﻗﻴﻤﺖ ﺁرد ﺑﻰز راﺳﺖ‬

‫در دو ﻋﺎﻟﻢ هﺮ دروغ از راﺳﺖ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫راﺳﺖ را دﻳﺪ او رواﺟﻰ و ﻓﺮوغ‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺁن روان آﺮد او دروغ‬

‫اى دروﻏﻰ آﻪ ز ﺻﺪﻗﺖ اﻳﻦ ﻧﻮاﺳﺖ‬

‫ﺷﻜﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﮔﻮ ﻣﻜﻦ اﻧﻜﺎر راﺳﺖ‬

‫از ﻣﻔﻠﺴﻒ ﮔﻮﻳﻢ و ﺳﻮداى او‬

‫ﻳﺎ ز آﺸﺘﻴﻬﺎ و درﻳﺎهﺎى او‬

‫ﺑﻞ ز آﺸﺘﻴﻬﺎش آﺂن ﭘﻨﺪ دل اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮﻳﻢ از آﻞ ﺟﺰو در آﻞ داﺧﻞ اﺳﺖ‬

‫هﺮ وﻟﻰ را ﻧﻮح و آﺸﺘﻴﺒﺎن ﺷﻨﺎس‬

‫ﺻﺤﺒﺖ اﻳﻦ ﺧﻠﻖ را ﻃﻮﻓﺎن ﺷﻨﺎس‬

‫آﻢ ﮔﺮﻳﺰ از ﺷﻴﺮ و اژدرهﺎى ﻧﺮ‬

‫ز ﺁﺷﻨﺎﻳﺎن و ز ﺧﻮﻳﺸﺎن آﻦ ﺣﺬر‬

‫در ﺗﻼﻗﻰ روزﮔﺎرت ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‬

‫ﻳﺎدهﺎﺷﺎن ﻏﺎﻳﺒﻰات ﻣﻰﭼﺮﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮ ﺗﺸﻨﻪ ﺧﻴﺎل هﺮ ﻳﻜﻰ‬

‫از ﻗﻒ ﺗﻦ ﻓﻜﺮ را ﺷﺮﺑﺖ ﻣﻜﻰ‬

‫ﻧﺸﻒ آﺮد از ﺗﻮ ﺧﻴﺎل ﺁن وﺷﺎت‬

‫ﺷﺒﻨﻤﻰ آﻪ دارى از ﺑﺤﺮ اﻟﺤﻴﺎت‬

‫ﭘﺲ ﻧﺸﺎن ﻧﺸﻒ ﺁب اﻧﺪر ﻏﺼﻮن‬

‫ﺁن ﺑﻮد آﺂن ﻣﻰﻧﺠﻨﺒﺪ در رآﻮن‬

‫ﻋﻀﻮ ﺣﺮ ﺷﺎخ ﺗﺮ ﺗﺎزﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻰآﺸﻰ هﺮ ﺳﻮ آﺸﻴﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﮔﺮ ﺳﺒﺪ ﺧﻮاهﻰ ﺗﻮاﻧﻰ آﺮدﻧﺶ‬

‫هﻢ ﺗﻮاﻧﻰ آﺮد ﭼﻨﺒﺮ ﮔﺮدﻧﺶ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪ ﺁن ﻧﺎﺷﻒ ز ﻧﺸﻒ ﺑﻴﺦ ﺧﻮد‬

‫ﻧﺂﻳﺪ ﺁن ﺳﻮﻳﻰ آﻪ اﻣﺮش ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺨﻮان ﻗﺎﻣُﻮا آُﺴﺎﻟﻰ از ﻧﺒﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺷﺎخ از ﺑﻴﺨﺶ ﻃﺒﻰ‬

‫‪١٠٢٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁﺗﺸﻴﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﺸﺎن آﻮﺗﻪ آﻨﻢ‬

‫ﺑﺮ ﻓﻘﻴﺮ و ﮔﻨﺞ و اﺣﻮاﻟﺶ زﻧﻢ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ دﻳﺪى آﻪ ﺳﻮزد هﺮ ﻧﻬﺎل‬

‫ﺁﺗﺶ ﺟﺎن ﺑﻴﻦ آﺰ او ﺳﻮزد ﺧﻴﺎل‬

‫ﻧﻪ ﺧﻴﺎل و ﻧﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را اﻣﺎن‬

‫زﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﺗﺶ آﻪ ﺷﻌﻠﻪ زد ز ﺟﺎن‬

‫ﺧﺼﻢ هﺮ ﺷﻴﺮ ﺁﻣﺪ و هﺮ روﺑﻪ او‬

‫ﻚ إِﻟﱠﺎ وﺟﻬﻪ‬ ‫ﻲ ٍء هﺎﻟِ ٌ‬ ‫ﺷ ْ‬ ‫ُآﻞﱡ َ‬

‫در وﺟﻮﻩ و وﺟﻪ او رو ﺧﺮج ﺷﻮ‬

‫ﭼﻮن اﻟﻒ در ﺑﺴﻢ در رو درج ﺷﻮ‬

‫ﺁن اﻟﻒ در ﺑﺴﻢ ﭘﻨﻬﺎن آﺮد اﻳﺴﺖ‬

‫هﺴﺖ او در ﺑﺴﻢ و هﻢ در ﺑﺴﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺟﻤﻠﻪى ﺣﺮوف ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺎت‬

‫وﻗﺖ ﺣﺬف ﺣﺮف از ﺑﻬﺮ ﺻﻼت‬

‫او ﺻﻠﻪﺳﺖ و ﺑﻰ و ﺳﻴﻦ زو وﺻﻞ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫وﺻﻞ ﺑﻰ و ﺳﻴﻦ اﻟﻒ را ﺑﺮ ﻧﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺣﺮﻓﻰ ﺑﺮ ﻧﺘﺎﺑﺪ اﻳﻦ وﺻﺎل‬

‫واﺟﺐ ﺁﻳﺪ آﻪ آﻨﻢ آﻮﺗﻪ ﻣﻘﺎل‬

‫ﭼﻮن ﻳﻜﻰ ﺣﺮﻓﻰ ﻓﺮاق ﺳﻴﻦ و ﺑﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﻣﺸﻰ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ واﺟﺒﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن اﻟﻒ از ﺧﻮد ﻓﻨﺎ ﺷﺪ ﻣﻜﺘﻨﻒ‬

‫ﺑﻰ و ﺳﻴﻦ ﺑﻰاو هﻤﻰﮔﻮﻳﻨﺪ اﻟﻒ‬

‫ﺖ ﺑﻰوى اﺳﺖ‬ ‫ﺖ ِإ ْذ َر َﻣ ْﻴ َ‬ ‫ﻣﺎ َر َﻣ ْﻴ َ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻗﺎل اﻟﻠﱠﻪ از ﺻﻤﺘﺶ ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد دار و ﻧﺪارد او ﻋﻤﻞ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺷﺪ ﻓﺎﻧﻰ آﻨﺪ دﻓﻊ ﻋﻠﻞ‬

‫ﮔﺮ ﺷﻮد ﺑﻴﺸﻪ ﻗﻠﻢ درﻳﺎ ﻣﺪاد‬

‫ﻣﺜﻨﻮى را ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ اﻣﻴﺪ‬

‫ﭼﺎر ﭼﻮب ﺧﺸﺖ زن ﺗﺎ ﺧﺎك هﺴﺖ‬

‫ﻣﻰدهﺪ ﺗﻘﻄﻴﻊ ﺷﻌﺮش ﻧﻴﺰ دﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺧﺎك و ﺑﻮدش ﺟﻒ آﻨﺪ‬

‫ﺧﺎك ﺳﺎزد ﺑﺤﺮ او ﭼﻮن آﻒ آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺑﻴﺸﻪ و ﺳﺮ در آﺸﺪ‬

‫ﺑﻴﺸﻪهﺎ از ﻋﻴﻦ درﻳﺎ ﺳﺮ آﺸﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﮔﻔﺖ ﺁن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮج‬

‫ﺣﺪﺛﻮا ﻋﻦ ﺑﺤﺮﻧﺎ إذ ﻻ ﺣﺮج‬

‫ﺑﺎز ﮔﺮد از ﺑﺤﺮ و رو در ﺧﺸﻚ ﻧﻪ‬

‫هﻢ ز ﻟﻌﺒﺖ ﮔﻮ آﻪ آﻮدك راﺳﺖ ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ ز ﻟﻌﺒﺖ اﻧﺪك اﻧﺪك در ﺻﺒﺎ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ ﮔﺮدد ﺑﺎ ﻳﻢ ﻋﻘﻞ ﺁﺷﻨﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ از ﺁن ﺑﺎزى هﻤﻰﻳﺎﺑﺪ ﺻﺒﻰ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ در ﻇﺎهﺮ اﺑﻰ‬

‫آﻮدك دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﺎزى آﻰ آﻨﺪ‬

‫ﺟﺰو ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ آﻪ آﻞ را ﻓﻰ آﻨﺪ‬

‫ﻧﻚ ﺧﻴﺎل ﺁن ﻓﻘﻴﺮم ﺑﻰرﻳﺎ‬

‫ﻋﺎﺟﺰ ﺁورد از ﺑﻴﺎ و از ﺑﻴﺎ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ او ﺗﻮ ﻧﺸﻨﻮى ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮم‬

‫ز اﻧﻜﻪ در اﺳﺮار هﻢ راز وىام‬

‫ﻃﺎﻟﺐ ﮔﻨﺠﺶ ﻣﺒﻴﻦ ﺧﻮد ﮔﻨﺞ اوﺳﺖ‬

‫دوﺳﺖ آﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻏﻴﺮ دوﺳﺖ‬

‫‪١٠٢٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﺠﺪﻩ ﺧﻮد را ﻣﻰآﻨﺪ هﺮ ﻟﺤﻈﻪ او‬

‫ﺳﺠﺪﻩ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﻨﻪﺳﺖ از ﺑﻬﺮ رو‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪﻳﺪى ز ﺁﻳﻨﻪ او ﻳﻚ ﭘﺸﻴﺰ‬

‫ﺑﻰﺧﻴﺎﻟﻰ زو ﻧﻤﺎﻧﺪى هﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬

‫هﻢ ﺧﻴﺎﻻﺗﺶ هﻢ او ﻓﺎﻧﻰ ﺷﺪى‬

‫داﻧﺶ او ﻣﺤﻮ ﻧﺎداﻧﻰ ﺷﺪى‬

‫داﻧﺸﻰ دﻳﮕﺮ ز ﻧﺎداﻧﻰ ﻣﺎ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁوردى ﻋﻴﺎن آﻪ اﻧﻰ اﻧﺎ‬

‫ﺠﺪُوا ﻟِﺂ َد َم ﻧﺪا ﺁﻣﺪ هﻤﻰ‬ ‫ﺳُ‬ ‫اْ‬

‫آﺂدﻣﻴﺪ و ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﻨﻴﺪش دﻣﻰ‬

‫اﺣﻮﻟﻰ از ﭼﺸﻢ اﻳﺸﺎن دور آﺮد‬

‫ﺗﺎ زﻣﻴﻦ ﺷﺪ ﻋﻴﻦ ﭼﺮخ ﻻﺟﻮرد‬

‫ﻻ اﻟﻪ ﮔﻔﺖ و اﻻ اﻟﻠﱠﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﮔﺸﺖ ﻻ اﻻ اﻟﻠﱠﻪ و وﺣﺪت ﺷﻜﻔﺖ‬

‫ﺁن ﺣﺒﻴﺐ و ﺁن ﺧﻠﻴﻞ ﺑﺎ رﺷﺪ‬

‫وﻗﺖ ﺁن ﺁﻣﺪ آﻪ ﮔﻮش ﻣﺎ آﺸﺪ‬

‫ﺳﻮى ﭼﺸﻤﻪ آﻪ دهﺎن زﻳﻨﻬﺎ ﺑﺸﻮ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻳﻢ از ﺧﻠﻘﺎن ﻣﮕﻮ‬

‫ور ﺑﮕﻮﻳﻰ ﺧﻮد ﻧﮕﺮدد ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ آﺸﻒ ﮔﺮدى ﺟﺮم دار‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻦ اﻳﻨﻚ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﺗﻨﻢ‬

‫ﻗﺎﺋﻞ اﻳﻦ ﺳﺎﻣﻊ اﻳﻦ هﻢ ﻣﻨﻢ‬

‫ﺻﻮرت دروﻳﺶ و ﻧﻘﺶ ﮔﻨﺞ ﮔﻮ‬

‫رﻧﺞ آﻴﺸﻨﺪ اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ از رﻧﺞ ﮔﻮ‬

‫ﭼﺸﻤﻪى رﺣﻤﺖ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺷﺪ ﺣﺮام‬

‫ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ از زهﺮ ﻗﺎﺗﻞ ﺟﺎم ﺟﺎم‬

‫ﺧﺎآﻬﺎ ﭘﺮ آﺮدﻩ داﻣﻦ ﻣﻰآﺸﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻨﻨﺪ اﻳﻦ ﭼﺸﻤﻪهﺎ را ﺧﺸﻚ ﺑﻨﺪ‬

‫آﻰ ﺷﻮد اﻳﻦ ﭼﺸﻤﻪى درﻳﺎ ﻣﺪد‬

‫ﻣﻜﺘﺒﺲ زﻳﻦ ﻣﺸﺖ ﺧﺎك ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪام‬

‫ﺑﻰﺷﻤﺎ ﻣﻦ ﺗﺎ اﺑﺪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪام‬

‫ﻗﻮم ﻣﻌﻜﻮساﻧﺪ اﻧﺪر ﻣﺸﺘﻬﺎ‬

‫ﺧﺎك ﺧﻮار و ﺁب را آﺮدﻩ رهﺎ‬

‫ﺿﺪ ﻃﺒﻊ اﻧﺒﻴﺎ دارﻧﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫اژدهﺎ را ﻣﺘﻜﺎ دارﻧﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺧﺘﻢ ﭼﻮن داﻧﺴﺘﻪاى‬

‫هﻴﭻ داﻧﻰ از ﭼﻪ دﻳﺪﻩ ﺑﺴﺘﻪاى‬

‫ﺑﺮ ﭼﻪ ﺑﮕﺸﺎدى ﺑﺪل اﻳﻦ دﻳﺪﻩهﺎ‬

‫ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺌﺲ اﻟﺒﺪل دان ﺁن ﺗﺮا‬

‫ﻟﻴﻚ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﺁﻳﺴﺎن را از آﺮم درﻳﺎﻓﺘﻪ ﺳﺖ‬

‫ﻧﺮد ﺑﺲ ﻧﺎدر ز رﺣﻤﺖ ﺑﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﻋﻴﻦ آﻔﺮان را اﻧﺎﺑﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫هﻢ از اﻳﻦ ﺑﺪ ﺑﺨﺘﻰ ﺧﻠﻖ ﺁن ﺟﻮاد‬

‫ﻣﻨﻔﺠﺮ آﺮدﻩ دو ﺻﺪ ﭼﺸﻤﻪى وداد‬

‫ﻏﻨﭽﻪ را از ﺧﺎر ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ دهﺪ‬

‫ﻣﻬﺮﻩ را از ﻣﺎر ﭘﻴﺮاﻳﻪ دهﺪ‬

‫از ﺳﻮاد ﺷﺐ ﺑﺮون ﺁرد ﻧﻬﺎر‬

‫و ز آﻒ ﻣﻌﺴﺮ ﺑﺮوﻳﺎﻧﺪ ﻳﺴﺎر‬

‫‪١٠٢٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁرد ﺳﺎزد رﻳﮓ را ﺑﻬﺮ ﺧﻠﻴﻞ‬

‫آﻮﻩ ﺑﺎ داود ﮔﺮدد هﻢ رﺳﻴﻞ‬

‫آﻮﻩ ﺑﺎ وﺣﺸﺖ در ﺁن اﺑﺮ ﻇﻠﻢ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﺑﺎﻧﮓ ﭼﻨﮓ و زﻳﺮ و ﺑﻢ‬

‫ﺧﻴﺰ اى داود از ﺧﻠﻘﺎن ﻧﻔﻴﺮ‬

‫ﺗﺮك ﺁن آﺮدى ﻋﻮض از ﻣﺎ ﺑﮕﻴﺮ‬

‫اﻧﺎﺑﺖ ﺁن ﻃﺎﻟﺐ ﮔﻨﺞ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﻌﺪ از ﻃﻠﺐ ﺑﺴﻴﺎر و ﻋﺠﺰ و اﺿﻄﺮار آﻪ‬ ‫اى وﻟﻰ اﻻﻇﻬﺎر ﺗﻮ آﻦ اﻳﻦ ﻧﻬﺎن را ﺁﺷﻜﺎر‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺁن دروﻳﺶ اى داﻧﺎى راز‬

‫از ﭘﻰ اﻳﻦ ﮔﻨﺞ آﺮدم ﻳﺎوﻩ ﺗﺎز‬

‫زﻳﻮ ﺣﺮص و ﺁز و ﻣﺴﺘﻌﺠﻞ ﺗﮕﻰ‬

‫ﻧﻰ ﺗﺎﻧﻰ ﺟﺴﺖ و ﻧﻰ ﺁهﺴﺘﮕﻰ‬

‫ﻣﻦ ز دﻳﮕﻰ ﻟﻘﻤﻪاى ﻧﻨﺪوﺧﺘﻢ‬

‫آﻒ ﺳﻴﻪ آﺮدم دهﺎن را ﺳﻮﺧﺘﻢ‬

‫ﺧﻮد ﻧﮕﻔﺘﻢ ﭼﻮن در اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻮﻗﻨﻢ‬

‫ز ﺁن ﮔﺮﻩ زن اﻳﻦ ﮔﺮﻩ را ﺣﻞ آﻨﻢ‬

‫ﻗﻮل ﺣﻖ را هﻢ ز ﺣﻖ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻮ‬

‫هﻴﻦ ﻣﮕﻮ ژاژ از ﮔﻤﺎن اى ﺳﺨﺖ رو‬

‫ﺁن ﮔﺮﻩ آﺎو زد هﻤﻮ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪش‬

‫ﻣﻬﺮﻩ آﺎو اﻧﺪاﺧﺖ او ﺑﺮﺑﺎﻳﺪش‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁﺳﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮد ﺁن ﺳﺎن ﺳﺨﻦ‬

‫آﻰ ﺑﻮد ﺁﺳﺎن رﻣﻮز ﻣﻦ ﻟﺪن‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب ﺗﻮﺑﻪ آﺮدم زﻳﻦ ﺷﺘﺎب‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ در ﺑﺴﺘﻰ ﺗﻮ آﻦ هﻢ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺮﻗﻪ ﺷﺪن ﺑﺎر دﮔﺮ‬

‫در دﻋﺎآﺮدن ﺑﺪم هﻢ ﺑﻰهﻨﺮ‬

‫آﻮ هﻨﺮ آﻮ ﻣﻦ آﺠﺎ دل ﻣﺴﺘﻮى‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﻋﻜﺲ ﺗﻮ اﺳﺖ و ﺧﻮد ﺗﻮى‬

‫هﺮ ﺷﺒﻰ ﺗﺪﺑﻴﺮ و ﻓﺮهﻨﮕﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫هﻤﭽﻮ آﺸﺘﻰ ﻏﺮﻗﻪ ﻣﻰﮔﺮدد ز ﺁب‬

‫ﺧﻮد ﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﻣﺎﻧﻢ و ﻧﻪ ﺁن هﻨﺮ‬

‫ﺗﻦ ﭼﻮ ﻣﺮدارى ﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺳﺤﺮ ﺟﻤﻠﻪى ﺷﺐ ﺁن ﺷﺎﻩ ﻋﻠﻰ‬

‫ﺧﻮد هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ اﻟﺴﺘﻰ و ﺑﻠﻰ‬

‫آﻮ ﺑﻠﻰ ﮔﻮ ﺟﻤﻠﻪ را ﺳﻴﻼب ﺑﺮد‬

‫ﻳﺎ ﻧﻬﻨﮕﻰ ﺧﻮرد آﻞ را آﺮد و ﻣﺮد‬

‫ﺻﺒﺤﺪم ﭼﻮن ﺗﻴﻎ ﮔﻮهﺮ دار ﺧﻮد‬

‫از ﻧﻴﺎم ﻇﻠﻤﺖ ﺷﺐ ﺑﺮ آﺸﺪ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﺷﺮق ﺷﺐ را ﻃﻰ آﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻬﻨﮓ ﺁن ﺧﻮردﻩهﺎ را ﻗﻰ آﻨﺪ‬

‫رﺳﺘﻪ ﭼﻮن ﻳﻮﻧﺲ ز ﻣﻌﺪﻩى ﺁن ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮔﺮدﻳﻢ اﻧﺪر ﺑﻮ و رﻧﮓ‬

‫ﺧﻠﻖ ﭼﻮن ﻳﻮﻧﺲ ﻣﺴﺒﺢ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫آﺎﻧﺪر ﺁن ﻇﻠﻤﺎت ﭘﺮ راﺣﺖ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺳﺤﺮ‬

‫ﭼﻮن ز ﺑﻄﻦ ﺣﻮت ﺷﺐ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ در‬

‫‪١٠٢٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﺎى آﺮﻳﻤﻰ آﻪ در ﺁن ﻟﻴﻞ وﺣﺶ‬

‫ﮔﻨﺞ رﺣﻤﺖ ﺑﻨﻬﻰ و ﭼﻨﺪﻳﻦ ﭼﺸﺶ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﻴﺰ و ﮔﻮش ﺗﺎزﻩ ﺗﻦ ﺳﺒﻚ‬

‫از ﺷﺐ هﻤﭽﻮن ﻧﻬﻨﮓ ذو اﻟﺤﺒﻚ‬

‫از ﻣﻘﺎﻣﺎت وﺣﺶ رو زﻳﻦ ﺳﭙﺲ‬

‫هﻴﭻ ﻧﮕﺮﻳﺰﻳﻢ ﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﻮن ﺗﻮ آﺲ‬

‫ﻣﻮﺳﻰ ﺁن را ﻧﺎر دﻳﺪ و ﻧﻮر ﺑﻮد‬

‫زﻧﮕﻴﻰ دﻳﺪﻳﻢ ﺷﺐ را ﺣﻮر ﺑﻮد‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻣﺎ دﻳﺪﻩ ﺧﻮاهﻴﻢ از ﺗﻮ ﺑﺲ‬

‫ﺗﺎ ﻧﭙﻮﺷﺪ ﺑﺤﺮ را ﺧﺎﺷﺎك و ﺧﺲ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان را ﭼﺸﻢ ﭼﻮن رﺳﺖ از ﻋﻤﺎ‬

‫آﻒ زﻧﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻰاﻳﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺧﻠﻖ ﺟﺰ اﺳﺒﺎب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﺮ آﻪ ﻟﺮزد ﺑﺮ ﺳﺒﺐ ز اﺻﺤﺎب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺣﻖ اﺻﺤﺎب و ﻧﺎاﺻﺤﺎب را‬

‫در ﮔﺸﺎد و ﺑﺮد ﺗﺎ ﺻﺪر ﺳﺮا‬

‫ﺑﺎ آﻔﺶ ﻧﺎﻣﺴﺘﺤﻖ و ﻣﺴﺘﺤﻖ‬

‫ﻣﻌﺘﻘﺎن رﺣﻤﺖاﻧﺪ از ﺑﻨﺪ رق‬

‫در ﻋﺪم ﻣﺎ ﻣﺴﺘﺤﻘﺎن آﻰ ﺑﺪﻳﻢ‬

‫آﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺟﺎن و ﺑﺮ اﻳﻦ داﻧﺶ زدﻳﻢ‬

‫اى ﺑﻜﺮدﻩ ﻳﺎر هﺮ اﻏﻴﺎر را‬

‫وى ﺑﺪادﻩ ﺧﻠﻌﺖ ﮔﻞ ﺧﺎر را‬

‫ﺧﺎك ﻣﺎ را ﺛﺎﻧﻴﺎ ﭘﺎﻟﻴﺰ آﻦ‬

‫هﻴﭻ ﻧﻰ را ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰ آﻦ‬

‫اﻳﻦ دﻋﺎ ﺗﻮ اﻣﺮ آﺮدى ز اﺑﺘﺪا‬

‫ور ﻧﻪ ﺧﺎآﻰ را ﭼﻪ زهﺮﻩى اﻳﻦ ﺑﺪى‬

‫ﭼﻮن دﻋﺎﻣﺎن اﻣﺮ آﺮدى اى ﻋﺠﺎب‬

‫اﻳﻦ دﻋﺎى ﺧﻮﻳﺶ را آﻦ ﻣﺴﺘﺠﺎب‬

‫ﺷﺐ ﺷﻜﺴﺘﻪ آﺸﺘﻰ ﻓﻬﻢ و ﺣﻮاس‬

‫ﻧﻪ اﻣﻴﺪى ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﻪ ﺧﻮف و ﻧﻪ ﻳﺎس‬

‫ﺑﺮدﻩ در درﻳﺎى رﺣﻤﺖ اﻳﺰدم‬

‫ﺗﺎ ز ﭼﻪ ﻓﻦ ﭘﺮ آﻨﺪ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪم‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ را آﺮدﻩ ﭘﺮ ﻧﻮر ﺟﻼل‬

‫و ﺁن دﮔﺮ را آﺮدﻩ ﭘﺮ وهﻢ و ﺧﻴﺎل‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﻢ هﻴﭻ راى و ﻓﻦ ﺑﺪى‬

‫راى و ﺗﺪﺑﻴﺮم ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻣﻦ ﺑﺪى‬

‫ﺷﺐ ﻧﺮﻓﺘﻰ هﻮش ﺑﻰﻓﺮﻣﺎن ﻣﻦ‬

‫زﻳﺮ دام ﻣﻦ ﺑﺪى ﻣﺮﻏﺎن ﻣﻦ‬

‫ﺑﻮدﻣﻰ ﺁﮔﻪ ز ﻣﻨﺰﻟﻬﺎى ﺟﺎن‬

‫وﻗﺖ ﺧﻮاب و ﺑﻰهﺸﻰ و اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻔﻢ زﻳﻦ ﺣﻞ و ﻋﻘﺪ او ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫اى ﻋﺠﺐ اﻳﻦ ﻣﻌﺠﺒﻰ ﻣﻦ ز آﻴﺴﺖ‬

‫دﻳﺪﻩ را ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﺧﻮد اﻧﮕﺎﺷﺘﻢ‬

‫ﺑﺎز زﻧﺒﻴﻞ دﻋﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻢ‬

‫ﭼﻮن اﻟﻒ ﭼﻴﺰى ﻧﺪارم اى آﺮﻳﻢ‬

‫ﺟﺰ دﻟﻰ دل ﺗﻨﮓﺗﺮ از ﭼﺸﻢ ﻣﻴﻢ‬

‫اﻳﻦ اﻟﻒ وﻳﻦ ﻣﻴﻢ ام ﺑﻮد ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻴﻢ ام ﺗﻨﮓ اﺳﺖ اﻟﻒ زو ﻧﺮ ﮔﺪاﺳﺖ‬

‫ﺁن اﻟﻒ ﭼﻴﺰى ﻧﺪارد ﻏﺎﻓﻠﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻴﻢ دل ﺗﻨﮓ ﺁن زﻣﺎن ﻋﺎﻗﻠﻰ اﺳﺖ‬

‫‪١٠٣٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در زﻣﺎن ﺑﻰهﺸﻰ ﺧﻮد هﻴﭻ ﻣﻦ‬

‫در زﻣﺎن هﻮش اﻧﺪر ﭘﻴﭻ ﻣﻦ‬

‫هﻴﭻ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﭼﻨﻴﻦ هﻴﭽﻰ ﻣﻨﻪ‬

‫ﻧﺎم دوﻟﺖ ﺑﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﭽﻰ ﻣﻨﻪ‬

‫ﺧﻮد ﻧﺪارم هﻴﭻ ﺑﻪ ﺳﺎزد ﻣﺮا‬

‫آﻪ ز وهﻢ دارم اﺳﺖ اﻳﻦ ﺻﺪ ﻋﻨﺎ‬

‫در ﻧﺪارم هﻢ ﺗﻮ داراﻳﻴﻢ آﻦ‬

‫رﻧﺞ دﻳﺪم راﺣﺖ اﻓﺰاﻳﻴﻢ آﻦ‬

‫هﻢ در ﺁب دﻳﺪﻩ ﻋﺮﻳﺎن ﺑﻴﺴﺘﻢ‬

‫ﺑﺮ در ﺗﻮ ﭼﻮن آﻪ دﻳﺪﻩ ﻧﻴﺴﺘﻢ‬

‫ﺁب دﻳﺪﻩى ﺑﻨﺪﻩى ﺑﻰدﻳﺪﻩ را‬

‫ﺳﺒﺰﻩاى ﺑﺨﺶ و ﻧﺒﺎﺗﻰ زﻳﻦ ﭼﺮا‬

‫ور ﻧﻤﺎﻧﻢ ﺁب ﺁﺑﻢ دﻩ ز ﻋﻴﻦ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻋﻴﻨﻴﻦ ﻧﺒﻰ هﻄﺎﻟﺘﻴﻦ‬

‫او ﭼﻮ ﺁب دﻳﺪﻩ ﺟﺴﺖ از ﺟﻮد ﺣﻖ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن اﻗﺒﺎل و اﺟﻼل و ﺳﺒﻖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﻢ ز اﺷﻚ ﺧﻮن ﺑﺎرﻳﻚ رﻳﺲ‬

‫ﻣﻦ ﺗﻬﻰ دﺳﺖ ﻗﺼﻮر آﺎﺳﻪ ﻟﻴﺲ‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﺎن ﭼﺸﻢ اﺷﻚ را ﻣﻔﺘﻮن ﺑﻮد‬

‫اﺷﻚ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ آﻪ ﺻﺪ ﺟﻴﺤﻮن ﺑﻮد‬

‫ﻗﻄﺮﻩاى ز ﺁن زﻳﻦ دو ﺻﺪ ﺟﻴﺤﻮن ﺑﻪ اﺳﺖ آﻪ ﺑﺪان ﻳﻚ ﻗﻄﺮﻩ اﻧﺲ و ﺟﻦ ﺑﺮﺳﺖ‬ ‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺎران ﺟﺴﺖ ﺁن روﺿﻪى ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺠﻮﻳﺪ ﺁب ﺷﻮرﻩ ﺧﺎك زﺷﺖ‬

‫اى اﺧﻰ دﺳﺖ از دﻋﺎآﺮدن ﻣﺪار‬

‫ﺑﺎ اﺟﺎﺑﺖ ﻳﺎ رد اوﻳﺖ ﭼﻪ آﺎر‬

‫ﻧﺎن آﻪ ﺳﺪ و ﻣﺎﻧﻊ اﻳﻦ ﺁب ﺑﻮد‬

‫دﺳﺖ از ﺁن ﻧﺎن ﻣﻰﺑﺒﺎﻳﺪ ﺷﺴﺖ زود‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻮزون و ﭼﺴﺖ و ﺳﺨﺘﻪ آﻦ‬

‫ز ﺁب دﻳﺪﻩ ﻧﺎن ﺧﻮد را ﭘﺨﺘﻪ آﻦ‬

‫ﺁواز دادن هﺎﺗﻒ ﻣﺮ ﻃﺎﻟﺐ ﮔﻨﺞ را و اﻋﻼم آﺮدن از ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺮار ﺁن‬ ‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﻮد او آﻪ اﻟﻬﺎم ﺁﻣﺪش‬

‫آﺸﻒ ﺷﺪ اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻼت از اﻳﺰدش‬

‫آﺎو ﺑﮕﻔﺘﺖ در آﻤﺎن ﺗﻴﺮى ﺑﻨﻪ‬

‫آﻰ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪت آﻪ اﻧﺪر آﺶ ﺗﻮ زﻩ‬

‫او ﻧﮕﻔﺘﺖ آﻪ آﻤﺎن را ﺳﺨﺖ آﺶ‬

‫در آﻤﺎن ﻧﻪ ﮔﻔﺖ او ﻧﻪ ﭘﺮ آﻨﺶ‬

‫از ﻓﻀﻮﻟﻰ ﺗﻮ آﻤﺎن اﻓﺮاﺷﺘﻰ‬

‫ﺻﻨﻌﺖ ﻗﻮاﺳﻴﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻰ‬

‫ﺗﺮك اﻳﻦ ﺳﺨﺘﻪ آﻤﺎﻧﻰ رو ﺑﮕﻮ‬

‫در آﻤﺎن ﻧﻪ ﺗﻴﺮ و ﭘﺮﻳﺪن ﻣﺠﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺑﺮ آﻦ ﺁن ﺟﺎ ﻣﻰﻃﻠﺐ‬

‫زور ﺑﮕﺬار و ﺑﻪ زارى ﺟﻮ ذهﺐ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺣﻖ اﺳﺖ اﻗﺮب از ﺣﺒﻞ اﻟﻮرﻳﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻓﮕﻨﺪﻩ ﺗﻴﺮ ﻓﻜﺮت را ﺑﻌﻴﺪ‬

‫اى آﻤﺎن و ﺗﻴﺮهﺎ ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﺻﻴﺪ ﻧﺰدﻳﻚ و ﺗﻮ دور اﻧﺪاﺧﺘﻪ‬

‫‪١٠٣١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ آﻪ دور اﻧﺪازﺗﺮ او دورﺗﺮ‬

‫وز ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻨﺞ اﺳﺖ او ﻣﻬﺠﻮرﺗﺮ‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻰ ﺧﻮد را از اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻜﺸﺖ‬

‫ﮔﻮ ﺑﺪو آﺎو راﺳﺖ ﺳﻮى ﮔﻨﺞ ﭘﺸﺖ‬

‫ﮔﻮ ﺑﺪو ﭼﻨﺪان آﻪ اﻓﺰون ﻣﻰدود‬

‫از ﻣﺮاد دل ﺟﺪاﺗﺮ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺟﺎ َهﺪُوا ﻓِﻴﻨﺎ ﺑﮕﻔﺖ ﺁن ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫ﺟﺎهﺪوا ﻋﻨﺎ ﻧﮕﻔﺖ اى ﺑﻰﻗﺮار‬

‫هﻤﭽﻮ آﻨﻌﺎن آﺎو ز ﻧﻨﮓ ﻧﻮح رﻓﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻓﺮاز ﻗﻠﻪى ﺁن آﻮﻩ زﻓﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ اﻓﺰوﻧﺘﺮ هﻤﻰﺟﺴﺖ او ﺧﻼص‬

‫ﺳﻮى آﻪ ﻣﻰﺷﺪ ﺟﺪاﺗﺮ از ﻣﻨﺎص‬

‫هﻤﭽﻮ اﻳﻦ دروﻳﺶ ﺑﻬﺮ ﮔﻨﺞ و آﺎن‬

‫هﺮ ﺻﺒﺎﺣﻰ ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺟﺴﺘﻰ آﻤﺎن‬

‫هﺮ آﻤﺎﻧﻰ آﺎو ﮔﺮﻓﺘﻰ ﺳﺨﺖﺗﺮ‬

‫ﺑﻮد از ﮔﻨﺞ و ﻧﺸﺎن ﺑﺪ ﺑﺨﺖﺗﺮ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺜﻞ اﻧﺪر زﻣﺎﻧﻪ ﺟﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻧﺎداﻧﺎن ﺑﻪ رﻧﺞ ارزاﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺟﺎهﻞ ﻧﻨﮓ دارد ز اوﺳﺘﺎد‬

‫ﻻﺟﺮم رﻓﺖ و دآﺎﻧﻰ ﻧﻮ ﮔﺸﺎد‬

‫ﺁن دآﺎن ﺑﺎﻻى اﺳﺘﺎد اى ﻧﮕﺎر‬

‫ﮔﻨﺪﻩ و ﭘﺮ آﮋدم اﺳﺖ و ﭘﺮ ز ﻣﺎر‬

‫زود وﻳﺮان آﻦ دآﺎن و ﺑﺎز ﮔﺮد‬

‫ﺳﻮى ﺳﺒﺰﻩ و ﮔﻠﺒﻨﺎن و ﺁب ﺧﻮرد‬

‫ﺗﻪ ﭼﻮ آﻨﻌﺎن آﺎو ز آﺒﺮ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫از آﻪ ﻋﺎﺻﻢ ﺳﻔﻴﻨﻪى ﻓﻮز ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﻋﻠﻢ ﺗﻴﺮ اﻧﺪازىاش ﺁﻣﺪ ﺣﺠﺎب‬

‫و ﺁن ﻣﺮاد او را ﺑﺪﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺟﻴﺐ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻋﻠﻢ و ذآﺎوات و ﻓﻄﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ رﻩ رو را ﭼﻮ ﻏﻮل و راﻩ زن‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺻﺤﺎب ﺟﻨﺖ اﺑﻠﻬﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ز ﺷﺮ ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﻰ ﻣﻰرهﻨﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﻋﺮﻳﺎن آﻦ از ﻓﻀﻞ و ﻓﻀﻮل‬

‫ﺗﺎ آﻨﺪ رﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ هﺮ دم ﻧﺰول‬

‫زﻳﺮآﻰ ﺿﺪ ﺷﻜﺴﺖ اﺳﺖ و ﻧﻴﺎز‬

‫زﻳﺮآﻰ ﺑﮕﺬار و ﺑﺎ ﮔﻮﻟﻰ ﺑﺴﺎز‬

‫زﻳﺮآﻰ دان دام ﺑﺮد و ﻃﻤﻊ و ﮔﺎز‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ زﻳﺮآﻰ را ﭘﺎك ﺑﺎز‬

‫زﻳﺮآﺎن ﺑﺎ ﺻﻨﻌﺘﻰ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪﻩ‬

‫اﺑﻠﻬﺎن از ﺻﻨﻊ در ﺻﺎﻧﻊ ﺷﺪﻩ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻃﻔﻞ ﺧﺮد را ﻣﺎدر ﻧﻬﺎد‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﺮ آﻨﺎر‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﺳﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن و ﺗﺮﺳﺎ و ﺟﻬﻮد آﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻗﻮﺗﻰ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺗﺮﺳﺎ و ﺟﻬﻮد ﺳﻴﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ‬ ‫ﻗﻮت را ﻓﺮدا ﺧﻮرﻳﻢ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺻﺎﻳﻢ ﺑﻮد ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪ از ﺁن آﻪ ﻣﻐﻠﻮب ﺑﻮد‬ ‫ﻳﻚ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﺸﻨﻮ اﻳﻨﺠﺎ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدى ﻣﻤﺘﺤﻦ اﻧﺪر هﻨﺮ‬

‫‪١٠٣٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﺟﻬﻮد و ﻣﻮﻣﻦ و ﺗﺮﺳﺎ ﻣﮕﺮ‬

‫هﻤﺮهﻰ آﺮدﻧﺪ ﺑﺎ هﻢ در ﺳﻔﺮ‬

‫ﺑﺎ دو ﮔﻤﺮﻩ هﻤﺮﻩ ﺁﻣﺪ ﻣﻮﻣﻨﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺮد ﺑﺎ ﻧﻔﺲ و ﺑﺎ ﺁهﺮﻣﻨﻰ‬

‫ﻣﺮﻏﺰى و رازى اﻓﺘﻨﺪ از ﺳﻔﺮ‬

‫هﻤﺮﻩ و هﻢ ﺳﻔﺮﻩ ﭘﻴﺶ هﻤﺪﮔﺮ‬

‫در ﻗﻔﺲ اﻓﺘﻨﺪ زاغ و ﺟﻐﺪ و ﺑﺎز‬

‫ﺟﻔﺖ ﺷﺪ در ﺣﺒﺲ ﭘﺎك و ﺑﻰﻧﻤﺎز‬

‫آﺮدﻩ ﻣﻨﺰل ﺷﺐ ﺑﻪ ﻳﻚ آﺎرواﻧﺴﺮا‬

‫اهﻞ ﺷﺮق و اهﻞ ﻏﺮب و ﻣﺎ ورا‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩ در آﺎرواﻧﺴﺮا ﺧﺮد و ﺷﮕﺮف‬

‫روزهﺎ ﺑﺎ هﻢ ز ﺳﺮﻣﺎ و ز ﺑﺮف‬

‫ﭼﻮن ﮔﺸﺎدﻩ ﺷﺪ رﻩ و ﺑﮕﺸﺎد ﺑﻨﺪ‬

‫ﺑﮕﺴﻠﻨﺪ و هﺮ ﻳﻜﻰ ﺟﺎﻳﻰ روﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻗﻔﺲ را ﺑﺸﻜﻨﺪ ﺷﺎﻩ ﺧﺮد‬

‫ﺟﻤﻊ ﻣﺮﻏﺎن هﺮ ﻳﻜﻰ ﺳﻮﻳﻰ ﭘﺮد‬

‫ﭘﺮ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﭘﺮ ﺷﻮق و ﺑﺎد‬

‫در هﻮاى ﺟﻨﺲ ﺧﻮد ﺳﻮى ﻣﻌﺎد‬

‫ﭘﺮ ﮔﺸﺎﻳﺪ هﺮ دﻣﻰ ﺑﺎ اﺷﻚ و ﺁﻩ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭘﺮﻳﺪن ﻧﺪارد روى و راﻩ‬

‫راﻩ ﺷﺪ هﺮ ﻳﻚ ﭘﺮد ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎد‬

‫ﺳﻮى ﺁن آﺰ ﻳﺎد ﺁن ﭘﺮ ﻣﻰﮔﺸﺎد‬

‫ﺁن ﻃﺮف آﻪ ﺑﻮد اﺷﻚ و ﺁﻩ او‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺎﺷﺪ راﻩ او‬

‫در ﺗﻦ ﺧﻮد ﺑﻨﮕﺮ اﻳﻦ اﺟﺰاى ﺗﻦ‬

‫از آﺠﺎهﺎ ﮔﺮد ﺁﻣﺪ در ﺑﺪن‬

‫ﺁﺑﻰ و ﺧﺎآﻰ و ﺑﺎدى و ﺁﺗﺸﻰ‬

‫ﻋﺮﺷﻰ و ﻓﺮﺷﻰ و روﻣﻰ و آﺸﻰ‬

‫از اﻣﻴﺪ ﻋﻮد هﺮ ﻳﻚ ﺑﺴﺘﻪ ﻃﺮف‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ آﺎرواﻧﺴﺮا از ﺑﻴﻢ ﺑﺮف‬

‫ﺑﺮف ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺟﻤﻮد هﺮ ﺟﻤﺎد‬

‫در ﺷﺘﺎى ﺑﻌﺪ ﺁن ﺧﻮرﺷﻴﺪ داد‬

‫ﭼﻮن ﺑﺘﺎﺑﺪ ﺗﻒ ﺁن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺧﺸﻢ‬

‫آﻮﻩ ﮔﺮدد ﮔﺎﻩ رﻳﮓ و ﮔﺎﻩ ﭘﺸﻢ‬

‫در ﮔﺪاز ﺁﻳﺪ ﺟﻤﺎدات ﮔﺮان‬

‫ﭼﻮن ﮔﺪاز ﺗﻦ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻧﻘﻞ ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪﻧﺪ اﻳﻦ ﺳﻪ هﻤﺮﻩ ﻣﻨﺰﻟﻰ‬

‫هﺪﻳﻪﺷﺎن ﺁورد ﺣﻠﻮا ﻣﻘﺒﻠﻰ‬

‫ﺑﺮد ﺣﻠﻮا ﭘﻴﺶ ﺁن هﺮ ﺳﻪ ﻏﺮﻳﺐ‬

‫ﻣﺤﺴﻨﻰ از ﻣﻄﺒﺦ اﻧﻰ ﻗﺮﻳﺐ‬

‫ﻧﺎن ﮔﺮم و ﺻﺤﻦ ﺣﻠﻮاى ﻋﺴﻞ‬

‫ﺑﺮد ﺁن آﻪ در ﺛﻮاﺑﺶ ﺑﻮد اﻣﻞ‬

‫اﻟﻜﻴﺎﺳﻪ و اﻻدب ﻻهﻞ اﻟﻤﺪر‬

‫اﻟﻀﻴﺎﻓﺔ و اﻟﻘﺮى ﻻهﻞ اﻟﻮﺑﺮ‬

‫اﻟﻀﻴﺎﻓﺔ ﻟﻠﻐﺮﻳﺐ و اﻟﻘﺮى‬

‫اودع اﻟﺮﺣﻤﻦ ﻓﻰ اهﻞ اﻟﻘﺮى‬

‫آﻞ ﻳﻮم ﻓﻰ اﻟﻘﺮى ﺿﻴﻒ ﺣﺪﻳﺚ‬

‫ﻣﺎ ﻟﻪ ﻏﻴﺮ اﻻﻟﻪ ﻣﻦ ﻣﻐﻴﺚ‬

‫آﻞ ﻟﻴﻞ ﻓﻰ اﻟﻘﺮى وﻓﺪ ﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﻣﺎ ﻟﻬﻢ ﺛﻢ ﺳﻮى اﻟﻠﱠﻪ ﻣﺤﻴﺪ‬

‫‪١٠٣٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺨﻤﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺁن دو ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ز ﺧﻮر‬

‫ﺑﻮد ﺻﺎﻳﻢ روز ﺁن ﻣﻮﻣﻦ ﻣﮕﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎز ﺷﺎم ﺁن ﺣﻠﻮا رﺳﻴﺪ‬

‫ﺑﻮد ﻣﻮﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ در ﺟﻮع ﺷﺪﻳﺪ‬

‫ﺁن دو آﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ از ﺧﻮر ﭘﺮﻳﻢ‬

‫اﻣﺸﺒﺶ ﺑﻨﻬﻴﻢ و ﻓﺮداﻳﺶ ﺧﻮرﻳﻢ‬

‫ﺻﺒﺮ ﮔﻴﺮﻳﻢ اﻣﺸﺐ از ﺧﻮر ﺗﻦ زﻧﻴﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻓﺮدا ﻟﻮت را ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻴﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻮﻣﻦ اﻣﺸﺐ اﻳﻦ ﺧﻮردﻩ ﺷﻮد‬

‫ﺻﺒﺮ را ﺑﻨﻬﻴﻢ ﺗﺎ ﻓﺮدا ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ زﻳﻦ ﺣﻜﻤﺖﮔﺮى‬

‫ﻗﺼﺪ ﺗﻮ ﺁن اﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮرى‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﻳﺎران ﻧﻪ آﻪ ﻣﺎ ﺳﻪ ﺗﻨﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻼف اﻓﺘﺎد ﺗﺎ ﻗﺴﻤﺖ آﻨﻴﻢ‬

‫هﺮ آﻪ ﺧﻮاهﺪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺟﺎن زﻧﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﺧﻮاهﺪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن آﻨﺪ‬

‫ﺁن دو ﮔﻔﺘﻨﺪش ز ﻗﺴﻤﺖ در ﮔﺬر‬

‫ﮔﻮش آﻦ ﻗﺴﺎم ﻓﻰ اﻟﻨﺎر از ﺧﺒﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺴﺎم ﺁن ﺑﻮد آﺎو ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫آﺮد ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺮ هﻮا و ﺑﺮ ﺧﺪا‬

‫ﻣﻠﻚ ﺣﻖ و ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺴﻢ اوﺳﺘﻰ‬

‫ﻗﺴﻢ دﻳﮕﺮ را دهﻰ دو ﮔﻮﺳﺘﻰ‬

‫اﻳﻦ اﺳﺪ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪى هﻢ ﺑﺮ ﺳﮕﺎن‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﻧﻮﺑﺖ ﺁن ﺑﺪ رﮔﺎن‬

‫ﻗﺼﺪﺷﺎن ﺁن آﺂن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻏﻢ ﺧﻮرد‬

‫ﺷﺐ ﺑﺮ او در ﺑﻰﻧﻮاﻳﻰ ﺑﮕﺬرد‬

‫ﺑﻮد ﻣﻐﻠﻮب او ﺑﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ و رﺿﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﻤﻌﺎ ﻃﺎﻋﻪ اﺻﺤﺎﺑﻨﺎ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺨﻔﺘﻨﺪ ﺁن ﺷﺐ و ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎﻣﺪادان ﺧﻮﻳﺶ را ﺁراﺳﺘﻨﺪ‬

‫روى ﺷﺴﺘﻨﺪ و دهﺎن و هﺮ ﻳﻜﻰ‬

‫داﺷﺖ اﻧﺪر ورد راﻩ و ﻣﺴﻠﻜﻰ‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎﻧﻰ هﺮ آﺴﻰ ﺁورد رو‬

‫ﺳﻮى ورد ﺧﻮﻳﺶ از ﺣﻖ ﻓﻀﻞ ﺟﻮ‬

‫ﻣﻮﻣﻦ و ﺗﺮﺳﺎ ﺟﻬﻮد و ﮔﺒﺮ و ﻣﻎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را رو ﺳﻮى ﺁن ﺳﻠﻄﺎن اﻟﻎ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺳﻨﮓ و ﺧﺎك و آﻮﻩ و ﺁب را‬

‫هﺴﺖ واﮔﺸﺖ ﻧﻬﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﺧﺪا‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد هﺮ ﺳﻪ ﻳﺎر‬

‫رو ﺑﻪ هﻢ آﺮدﻧﺪ ﺁن دم ﻳﺎروار‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺘﺎ آﻪ هﺮ ﻳﻚ ﺧﻮاب ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺁن ﭼﻪ دﻳﺪ او دوش ﮔﻮ ﺁور ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫هﺮ آﻪ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﻬﺘﺮ اﻳﻦ را او ﺧﻮرد‬

‫ﻗﺴﻢ هﺮ ﻣﻔﻀﻮل را اﻓﻀﻞ ﺑﺮد‬

‫ﺁن آﻪ اﻧﺪر ﻋﻘﻞ ﺑﺎﻻﺗﺮ رود‬

‫ﺧﻮردن او ﺧﻮردن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻓﻮق ﺁﻣﺪ ﺟﺎن ﭘﺮ اﻧﻮار او‬

‫ﺑﺎﻗﻴﺎن را ﺑﺲ ﺑﻮد ﺗﻴﻤﺎر او‬

‫ﻋﺎﻗﻼن را ﭼﻮن ﺑﻘﺎ ﺁﻣﺪ اﺑﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻮد‬

‫‪١٠٣٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ﺟﻬﻮد ﺁورد ﺁن ﭼﻪ دﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ آﺠﺎ ﺷﺐ روح او ﮔﺮدﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ در رﻩ ﻣﻮﺳﻰام ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻴﻨﺪ دﻧﺒﻪ اﻧﺪر ﺧﻮاب ﺧﻮﻳﺶ‬

‫در ﭘﻰ ﻣﻮﺳﻰ ﺷﺪم ﺗﺎ آﻮﻩ ﻃﻮر‬

‫هﺮ ﺳﻪﻣﺎن ﮔﺸﺘﻴﻢ ﻧﺎﭘﻴﺪا ز ﻧﻮر‬

‫هﺮ ﺳﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ز ﺁن ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ز ﺁن ﻧﻮر ﺷﺪ ﻳﻚ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬

‫ﻧﻮر دﻳﮕﺮ از دل ﺁن ﻧﻮر رﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺗﺮﻗﻰ ﺟﺴﺖ ﺁن ﺛﺎﻧﻴﺶ ﭼﺴﺖ‬

‫هﻢ ﻣﻦ و هﻢ ﻣﻮﺳﻰ و هﻢ آﻮﻩ ﻃﻮر‬

‫هﺮ ﺳﻪ ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻴﻢ ز ﺁن اﺷﺮاق ﻧﻮر‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن دﻳﺪم آﻪ آﻪ ﺳﻪ ﺷﺎخ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻧﻮر ﺣﻖ در او ﻧﻔﺎخ ﺷﺪ‬

‫وﺻﻒ هﻴﺒﺖ ﭼﻮن ﺗﺠﻠﻰ زد ﺑﺮ او‬

‫ﻣﻰﮔﺴﺴﺖ از هﻢ هﻤﻰﺷﺪ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺷﺎخ آﻪ ﺁﻣﺪ ﺳﻮى ﻳﻢ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺁب ﺗﻠﺦ هﻤﭽﻮ ﺳﻢ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺷﺎﺧﺶ ﻓﺮو ﺷﺪ در زﻣﻴﻦ‬

‫ﭼﺸﻤﻪى دارو ﺑﺮون ﺁﻣﺪ ﻣﻌﻴﻦ‬

‫آﻪ ﺷﻔﺎى ﺟﻤﻠﻪ رﻧﺠﻮران ﺷﺪ ﺁب‬

‫از هﻤﺎﻳﻮﻧﻰ وﺣﻰ ﻣﺴﺘﻄﺎب‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺷﺎخ دﮔﺮ ﭘﺮﻳﺪ زود‬

‫ﺗﺎ ﺟﻮار آﻌﺒﻪ آﻪ ﻋﺮﻓﺎت ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎز از ﺁن ﺻﻌﻘﻪ ﭼﻮ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁﻣﺪم‬

‫ﻃﻮر ﺑﺮ ﺟﺎ ﺑﺪ ﻧﻪ اﻓﺰون و ﻧﻪ آﻢ‬

‫ﻟﻴﻚ زﻳﺮ ﭘﺎى ﻣﻮﺳﻰ هﻤﭽﻮ ﻳﺦ‬

‫ﻣﻰﮔﺪازﻳﺪ او ﻧﻤﺎﻧﺪش ﺷﺎخ و ﺷﺦ‬

‫ﺑﺎ زﻣﻴﻦ هﻤﻮار ﺷﺪ آﻪ از ﻧﻬﻴﺐ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﺎﻻﻳﺶ از ﺁن هﻴﺒﺖ ﻧﺸﻴﺐ‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁﻣﺪم ز ﺁن اﻧﺘﺸﺎر‬

‫ﺑﺎز دﻳﺪم ﻃﻮر و ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺮﻗﺮار‬

‫و ﺁن ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ در ذﻳﻞ آﻮﻩ‬

‫ﭘﺮ ﺧﻼﻳﻖ ﺷﻜﻞ ﻣﻮﺳﻰ در وﺟﻮﻩ‬

‫ﭼﻮن ﻋﺼﺎ و ﺧﺮﻗﻪى او ﺧﺮﻗﻪﺷﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻮى ﻃﻮر ﺧﻮش داﻣﻦ آﺸﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ آﻔﻬﺎ در دﻋﺎ اﻓﺮاﺧﺘﻪ‬

‫ﻧﻐﻤﻪى َأ ِرﻧِﻲ ﺑﻪ هﻢ در ﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﺑﺎز ﺁن ﻏﺸﻴﺎن ﭼﻮ از ﻣﻦ رﻓﺖ زود‬

‫ﺻﻮرت هﺮ ﻳﻚ دﮔﺮﮔﻮﻧﻢ ﻧﻤﻮد‬

‫اﻧﺒﻴﺎ ﺑﻮدﻧﺪ اﻳﺸﺎن اهﻞ ود‬

‫اﺗﺤﺎد اﻧﺒﻴﺎﻳﻢ ﻓﻬﻢ ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎز اﻣﻼآﻰ هﻤﻰدﻳﺪم ﺷﮕﺮف‬

‫ﺻﻮرت اﻳﺸﺎن ﺑﺪ از اﺟﺮام ﺑﺮف‬

‫ﺣﻠﻘﻪى دﻳﮕﺮ ﻣﻼﻳﻚ ﻣﺴﺘﻌﻴﻦ‬

‫ﺻﻮرت اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﺗﺸﻴﻦ‬

‫زﻳﻦ ﻧﺴﻖ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺁن ﺷﺨﺺ ﺟﻬﻮد‬

‫ﺑﺲ ﺟﻬﻮدى آﺂﺧﺮش ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻮد‬

‫هﻴﭻ آﺎﻓﺮ را ﺑﻪ ﺧﻮارى ﻣﻨﮕﺮﻳﺪ‬

‫آﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﺮدﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﻴﺪ‬

‫‪١٠٣٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻪ ﺧﺒﺮ دارى ز ﺧﺘﻢ ﻋﻤﺮ او‬

‫آﻪ ﺑﮕﺮداﻧﻰ از او ﻳﻚ ﺑﺎرﻩ رو‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺗﺮﺳﺎ در ﺁﻣﺪ در آﻼم‬

‫آﻪ ﻣﺴﻴﺤﻢ رو ﻧﻤﻮد اﻧﺪر ﻣﻨﺎم‬

‫ﻣﻦ ﺷﺪم ﺑﺎ او ﺑﻪ ﭼﺎرم ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﺮآﺰ و ﻣﺜﻮاى ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﻮد ﻋﺠﺒﻬﺎى ﻗﻼع ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﻧﺴﺒﺘﺶ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﺟﻬﺎن‬

‫هﺮ آﺴﻰ داﻧﻨﺪ اى ﻓﺨﺮ اﻟﺒﻨﻴﻦ‬

‫آﻪ ﻓﺰون ﺑﺎﺷﺪ ﻓﻦ ﭼﺮخ از زﻣﻴﻦ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ اﺷﺘﺮ و ﮔﺎو و ﻗﭻ آﻪ در راﻩ ﺑﻨﺪ ﮔﻴﺎﻩ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ هﺮ ﻳﻜﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺧﻮرم‬ ‫اﺷﺘﺮ و ﮔﺎو و ﻗﭽﻰ در ﭘﻴﺶ راﻩ‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ اﻧﺪر روش ﺑﻨﺪى ﮔﻴﺎﻩ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﭻ ﺑﺨﺶ ار آﻨﻴﻢ اﻳﻦ را ﻳﻘﻴﻦ‬

‫هﻴﭻ آﺲ از ﻣﺎ ﻧﮕﺮدد ﺳﻴﺮ از اﻳﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻋﻤﺮ هﺮ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬

‫اﻳﻦ ﻋﻠﻒ او راﺳﺖ اوﻟﻰ ﮔﻮ ﺑﺨﻮر‬

‫آﻪ اآﺎﺑﺮ را ﻣﻘﺪم داﺷﺘﻦ‬

‫ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ از ﻣﺼﻄﻔﻰ اﻧﺪر ﺳﻨﻦ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﻴﺮان را در اﻳﻦ دور ﻟﺌﺎم‬

‫در دو ﻣﻮﺿﻊ ﭘﻴﺶ ﻣﻰدارﻧﺪ ﻋﺎم‬

‫ﻳﺎ در ﺁن ﻟﻮﺗﻰ آﻪ ﺁن ﺳﻮزان ﺑﻮد‬

‫ﻳﺎ ﺑﺮ ﺁن ﭘﻞ آﺰ ﺧﻠﻞ وﻳﺮان ﺑﻮد‬

‫ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻴﺨﻰ ﺑﺰرﮔﻰ ﻗﺎﻳﺪى‬

‫ﻋﺎم ﻧﺂرد ﺑﻰﻗﺮﻳﻨﻪى ﻓﺎﺳﺪى‬

‫ﺧﻴﺮﺷﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺷﺮﺷﺎن‬

‫ﻗﺒﺤﺸﺎن را ﺑﺎز دان از ﻓﺮﺷﺎن‬

‫ﺳﻮى ﺟﺎﻣﻊ ﻣﻰﺷﺪ ﺁن ﻳﻚ ﺷﻬﺮﻳﺎر‬

‫ﺧﻠﻖ را ﻣﻰزد ﻧﻘﻴﺐ و ﭼﻮب دار‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ را ﺳﺮ ﺷﻜﺴﺘﻰ ﭼﻮب زن‬

‫و ﺁن دﮔﺮ را ﺑﺮ درﻳﺪى ﭘﻴﺮهﻦ‬

‫در ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﻰدﻟﻰ دﻩ ﭼﻮب ﺧﻮرد‬

‫ﺑﻰﮔﻨﺎهﻰ آﻪ ﺑﺮو از راﻩ ﺑﺮد‬

‫ﺧﻮن ﭼﻜﺎن رو آﺮد ﺑﺎ ﺷﺎﻩ و ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﻇﻠﻢ ﻇﺎهﺮ ﺑﻴﻦ ﭼﻪ ﭘﺮﺳﻰ از ﻧﻬﻔﺖ‬

‫ﺧﻴﺮ ﺗﻮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﺟﺎﻣﻊ ﻣﻰروى‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺮ و وزرت اى ﻏﻮى‬

‫ﻳﻚ ﺳﻼﻣﻰ ﻧﺸﻨﻮد ﭘﻴﺮ از ﺧﺴﻰ‬

‫ﺗﺎ ﻧﭙﻴﭽﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ از وى ﺑﺴﻰ‬

‫ﮔﺮگ درﻳﺎﺑﺪ وﻟﻰ را ﺑﻪ ﺑﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ درﻳﺎﺑﺪ وﻟﻰ را ﻧﻔﺲ ﺑﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﮔﺮگ ار ﭼﻪ آﻪ ﺑﺲ اﺳﺘﻤﮕﺮى اﺳﺖ ﻟﻴﻜﺶ ﺁن ﻓﺮهﻨﮓ و آﻴﺪ و ﻣﻜﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ور ﻧﻪ آﻰ اﻧﺪر ﻓﺘﺎدى او ﺑﻪ دام‬

‫ﻣﻜﺮ اﻧﺪر ﺁدﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻤﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﭻ ﺑﺎ ﮔﺎو و اﺷﺘﺮ اى رﻓﺎق‬

‫ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ اﻓﺘﺎد ﻣﺎ را اﺗﻔﺎق‬

‫‪١٠٣٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺗﺎرﻳﺦ ﻋﻤﺮ اﺑﺪا آﻨﻴﺪ‬

‫ﭘﻴﺮﺗﺮ اوﻟﻰ اﺳﺖ ﺑﺎﻗﻰ ﺗﻦ زﻧﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﭻ ﻣﺮج ﻣﻦ اﻧﺪر ﺁن ﻋﻬﻮد‬

‫ﺑﺎ ﻗﭻ ﻗﺮﺑﺎن اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺎو ﮔﻔﺘﺎ ﺑﻮدﻩام ﻣﻦ ﺳﺎل ﺧﻮرد‬

‫ﺟﻔﺖ ﺁن ﮔﺎوى آﺶ ﺁدم ﺟﻔﺖ آﺮد‬

‫ﺟﻔﺖ ﺁن ﮔﺎوم آﺶ ﺁدم ﺟﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫در زراﻋﺖ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻰآﺮد ﻓﻠﻖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ از ﮔﺎو و ﻗﭻ اﺷﺘﺮ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﺳﺮ ﻓﺮو ﺁورد و ﺁن را ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫در هﻮا ﺑﺮداﺷﺖ ﺁن ﺑﻨﺪ ﻗﺼﻴﻞ‬

‫اﺷﺘﺮ ﺑﺨﺘﻰ ﺳﺒﻚ ﺑﻰﻗﺎل و ﻗﻴﻞ‬

‫آﻪ ﻣﺮا ﺧﻮد ﺣﺎﺟﺖ ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺴﻤﻰ و ﻋﺎﻟﻰ ﮔﺮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮد هﻤﻪ آﺲ داﻧﺪ اى ﺟﺎن ﭘﺪر‬

‫آﻪ ﻧﺒﺎﺷﻢ از ﺷﻤﺎ ﻣﻦ ﺧﺮدﺗﺮ‬

‫داﻧﺪ اﻳﻦ را هﺮ آﻪ ز اﺻﺤﺎب ﻧﻬﺎﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻧﻬﺎد ﻣﻦ ﻓﺰون ﺗﺮ از ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﺎن داﻧﻨﺪ آﺎﻳﻦ ﭼﺮخ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫هﺴﺖ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان آﻪ اﻳﻦ ﺧﺎك ﻧﮋﻧﺪ‬

‫آﻮ ﮔﺸﺎد رﻗﻌﻪهﺎى ﺁﺳﻤﺎن‬

‫آﻮ ﻧﻬﺎد ﺑﻘﻌﻪهﺎى ﺧﺎآﺪان‬

‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺁن ﭼﻪ دﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﺎراﻧﺶ ﺟﻬﻮد و ﺗﺮﺳﺎ و ﺣﺴﺮت ﺧﻮردن اﻳﺸﺎن‬ ‫ﭘﺲ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﮔﻔﺖ اى ﻳﺎران ﻣﻦ‬

‫ﭘﻴﺸﻢ ﺁﻣﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺳﻠﻄﺎن ﻣﻦ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺮا ﮔﻔﺖ ﺁن ﻳﻜﻰ ﺑﺮ ﻃﻮر ﺗﺎﺧﺖ‬

‫ﺑﺎ آﻠﻴﻢ ﺣﻖ و ﻧﺮد ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺧﺖ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ را ﻋﻴﺴﻰ ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺮان‬

‫ﺑﺮد ﺑﺮ اوج ﭼﻬﺎرم ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺧﻴﺰ اى ﭘﺲ ﻣﺎﻧﺪﻩى دﻳﺪﻩ ﺿﺮر‬

‫ﺑﺎرى ﺁن ﺣﻠﻮا و ﻳﺨﻨﻰ را ﺑﺨﻮر‬

‫ﺁن هﻨﺮﻣﻨﺪان ﭘﺮ ﻓﻦ راﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﺎﻣﻪى اﻗﺒﺎل و ﻣﻨﺼﺐ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﺁن دو ﻓﺎﺿﻞ ﻓﻀﻞ ﺧﻮد درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻣﻼﻳﻚ از هﻨﺮ درﺑﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫اى ﺳﻠﻴﻢ ﮔﻮل واﭘﺲ ﻣﺎﻧﺪﻩ هﻴﻦ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻪ و ﺑﺮ آﺎﺳﻪى ﺣﻠﻮا ﻧﺸﻴﻦ‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش آﻪ ﺁن ﮔﻪ ﺗﻮ ﺣﺮﻳﺺ‬

‫اى ﻋﺠﺐ ﺧﻮردى ز ﺣﻠﻮاى ﺧﺒﻴﺺ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﻓﺮﻣﻮد ﺁن ﺷﺎﻩ ﻣﻄﺎع‬

‫ﻣﻦ آﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ آﻨﻢ ز ﺁن اﻣﺘﻨﺎع‬

‫ﺗﻮ ﺟﻬﻮد از اﻣﺮ ﻣﻮﺳﻰ ﺳﺮآﺸﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻧﺪ در ﺧﻮﺷﻰ ﻳﺎ ﻧﺎﺧﻮﺷﻰ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺤﻰ هﻴﭻ از اﻣﺮ ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﺳﺮ ﺗﻮاﻧﻰ ﺗﺎﻓﺖ در ﺧﻴﺮ و ﻗﺒﻴﺢ‬

‫ﻣﻦ ز ﻓﺨﺮ اﻧﺒﻴﺎ ﺳﺮﭼﻮن آﺸﻢ‬

‫ﺧﻮردﻩام ﺣﻠﻮا و اﻳﻦ دم ﺳﺮ ﺧﻮﺷﻢ‬

‫‪١٠٣٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش آﻪ و اﷲ ﺧﻮاب راﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪﻳﺪى وﻳﻦ ﺑﻪ از ﺻﺪ ﺧﻮاب ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاب ﺗﻮ ﺑﻴﺪارى اﺳﺖ اى ﺑﻮ ﺑﻄﺮ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺪارى ﻋﻴﺎﻧﺴﺘﺶ اﺛﺮ‬

‫در ﮔﺬر از ﻓﻀﻞ و از ﺟﻠﺪى و ﻓﻦ‬

‫آﺎر ﺧﺪﻣﺖ دارد و ﺧﻠﻖ ﺣﺴﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﺁوردﻣﺎن ﻳﺰدان ﺑﺮون‬

‫ﻣﺎ ﺧﻠﻘﺖ اﻹﻧﺲ إﻻ ﻳﻌﺒﺪون‬

‫ﺳﺎﻣﺮى را ﺁن هﻨﺮ ﭼﻪ ﺳﻮد آﺮد‬

‫آﺂن ﻓﻦ از ﺑﺎب اﻟﻠﻬﺶ ﻣﺮدود آﺮد‬

‫ﭼﻪ آﺸﻴﺪ از آﻴﻤﻴﺎ ﻗﺎرون ﺑﺒﻴﻦ‬

‫آﻪ ﻓﺮو ﺑﺮدش ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﺧﻮد زﻣﻴﻦ‬

‫ﺑﻮ اﻟﺤﻜﻢ ﺁﺧﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺑﺴﺖ از هﻨﺮ‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮن رﻓﺖ او ز آﻔﺮان در ﺳﻘﺮ‬

‫ﺧﻮد هﻨﺮ ﺁن دان آﻪ دﻳﺪ ﺁﺗﺶ ﻋﻴﺎن‬

‫ﻧﻪ ﮔﭗ دل ﻋﻠﻰ اﻟﻨﺎر اﻟﺪﺧﺎن‬

‫اى دﻟﻴﻠﺖ ﮔﻨﺪﻩﺗﺮ ﭘﻴﺶ ﻟﺒﻴﺐ‬

‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ از دﻟﻴﻞ ﺁن ﻃﺒﻴﺐ‬

‫ﭼﻮن دﻟﻴﻠﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ اﻳﻦ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﮔﻮﻩ ﻣﻰﺧﻮر در ﮔﻤﻴﺰى ﻣﻰﻧﮕﺮ‬

‫اى دﻟﻴﻞ ﺗﻮ ﻣﺜﺎل ﺁن ﻋﺼﺎ‬

‫در آﻔﺖ دل ﻋﻠﻰ ﻋﻴﺐ اﻟﻌﻤﻰ‬

‫ﻏﻠﻐﻞ و ﻃﺎق و ﻃﺮﻧﺐ و ﮔﻴﺮ و دار‬

‫آﻪ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﻣﺮا ﻣﻌﺬور دار‬

‫ﻣﻨﺎدى آﺮدن ﺳﻴﺪ ﻣﻠﻚ ﺗﺮﻣﺪ آﻪ هﺮ آﻪ در ﺳﻪ ﻳﺎ ﭼﻬﺎر روز ﺑﻪ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ روﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﻼن ﻣﻬﻢ ﺧﻠﻌﺖ و اﺳﺐ و‬ ‫ﻏﻼم و آﻨﻴﺰك و ﭼﻨﺪﻳﻦ زر دهﻢ‪ ،‬و ﺷﻨﻴﺪن دﻟﻘﻚ ﺧﺒﺮ اﻳﻦ ﻣﻨﺎدى در دﻩ‬ ‫و ﺁﻣﺪن ﺑﻪ اوﻻﻗﻰ ﻧﺰد ﺷﺎﻩ آﻪ ﻣﻦ ﺑﺎرى ﻧﺘﻮاﻧﻢ رﻓﺘﻦ‬ ‫ﺳﻴﺪ ﺗﺮﻣﺪ آﻪ ﺁن ﺟﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺴﺨﺮﻩى او دﻟﻘﻚ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮد‬

‫داﺷﺖ آﺎرى در ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ او ﻣﻬﻢ‬

‫ﺟﺴﺖ اﻻﻗﻰ ﺗﺎ ﺷﻮد او ﻣﺴﺘﺘﻢ‬

‫زد ﻣﻨﺎدى هﺮ آﻪ اﻧﺪر ﭘﻨﺞ روز‬

‫ﺁردم ز ﺁن ﺟﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺪهﻢ آﻨﻮز‬

‫دﻟﻘﻚ اﻧﺪر دﻩ ﺑﺪ و ﺁن را ﺷﻨﻴﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺮﻣﺬ ﻣﻰدوﻳﺪ‬

‫ﻣﺮآﺒﻰ دو اﻧﺪر ﺁن رﻩ ﺷﺪ ﺳﻘﻂ‬

‫از دواﻧﻴﺪن ﻓﺮس را ز ﺁن ﻧﻤﻂ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ دﻳﻮان در دوﻳﺪ از ﮔﺮد راﻩ‬

‫وﻗﺖ ﻧﺎهﻨﮕﺎم رﻩ ﺟﺴﺖ او ﺑﻪ ﺷﺎﻩ‬

‫ﻓﺠﻔﺠﻰ در ﺟﻤﻠﻪى دﻳﻮان ﻓﺘﺎد‬

‫ﺷﻮرﺷﻰ در وهﻢ ﺁن ﺳﻠﻄﺎن ﻓﺘﺎد‬

‫ﺧﺎص و ﻋﺎم ﺷﻬﺮ را دل ﺷﺪ ز دﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺗﺸﻮﻳﺶ و ﺑﻼ ﺣﺎدث ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ﻋﺪوى ﻗﺎهﺮى در ﻗﺼﺪ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻼﻳﻰ ﻣﻬﻠﻜﻰ از ﻏﻴﺐ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫‪١٠٣٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻪ زدﻩ دﻟﻘﻚ ﺑﻪ ﺳﻴﺮان درﺷﺖ‬

‫ﭼﻨﺪ اﺳﺐ ﺗﺎزى اﻧﺪر راﻩ آﺸﺖ‬

‫ﺟﻤﻊ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﺮاى ﺷﺎﻩ ﺧﻠﻖ‬

‫ﺗﺎ ﭼﺮا ﺁﻣﺪ ﭼﻨﻴﻦ اﺷﺘﺎب دﻟﻖ‬

‫از ﺷﺘﺎب او و ﻓﺤﺶ اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﻏﻠﻐﻞ و ﺗﺸﻮﻳﺶ در ﺗﺮﻣﺪ ﻓﺘﺎد‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ دو دﺳﺖ ﺑﺮ زاﻧﻮ زﻧﺎن‬

‫و ﺁن دﮔﺮ از وهﻢ وا وﻳﻼ آﻨﺎن‬

‫از ﻧﻔﻴﺮ و ﻓﺘﻨﻪ و ﺧﻮف ﻧﻜﺎل‬

‫هﺮ دﻟﻰ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺻﺪ آﻮى ﺧﻴﺎل‬

‫هﺮ آﺴﻰ ﻓﺎﻟﻰ هﻤﻰزد از ﻗﻴﺎس‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺁﺗﺶ اوﻓﺘﺎد اﻧﺪر ﭘﻼس‬

‫راﻩ ﺟﺴﺖ و راﻩ دادش ﺷﺎﻩ زود‬

‫ﭼﻮن زﻣﻴﻦ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﮔﻔﺘﺶ هﻰ ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫هﺮ آﻪ ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪ ﺣﺎﻟﻰ ز ﺁن ﺗﺮش‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﻰﻧﻬﺎد او آﻪ ﺧﻤﺶ‬

‫وهﻢ ﻣﻰاﻓﺰود زﻳﻦ ﻓﺮهﻨﮓ او‬

‫ﺟﻤﻠﻪ در ﺗﺸﻮﻳﺶ ﮔﺸﺘﻪ دﻧﮓ او‬

‫آﺮد اﺷﺎرت دﻟﻖ آﺎى ﺷﺎﻩ آﺮم‬

‫ﻳﻚ دﻣﻰ ﺑﮕﺬار ﺗﺎ ﻣﻦ دم زﻧﻢ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺎز ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻘﻠﻢ دﻣﻰ‬

‫آﻪ ﻓﺘﺎدم در ﻋﺠﺎﻳﺐ ﻋﺎﻟﻤﻰ‬

‫ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ آﻪ ﺷﻪ از وهﻢ و ﻇﻦ‬

‫ﺗﻠﺦ ﮔﺸﺘﺶ هﻢ ﮔﻠﻮ و هﻢ دهﻦ‬

‫آﻪ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮد دﻟﻘﻚ را ﭼﻨﻴﻦ‬

‫آﻪ از او ﺧﻮﺷﺘﺮ ﻧﺒﻮدش هﻤﻨﺸﻴﻦ‬

‫داﻳﻤﺎ دﺳﺘﺎن و ﻻغ اﻓﺮاﺷﺘﻰ‬

‫ﺷﺎﻩ را او ﺷﺎد و ﺧﻨﺪان داﺷﺘﻰ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﺧﻨﺪاﻧﺶ آﺮدى در ﻧﺸﺴﺖ‬

‫آﻪ ﮔﺮﻓﺘﻰ ﺷﻪ ﺷﻜﻢ را ﺑﺎ دو دﺳﺖ‬

‫آﻪ ز زور ﺧﻨﺪﻩ ﺧﻮى آﺮدى ﺗﻨﺶ‬

‫رو در اﻓﺘﺎدى ز ﺧﻨﺪﻩ آﺮدﻧﺶ‬

‫ﺑﺎز اﻣﺮوز اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ زرد و ﺗﺮش‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﻰزﻧﺪ آﺎى ﺷﻪ ﺧﻤﺶ‬

‫وهﻢ در وهﻢ و ﺧﻴﺎل اﻧﺪر ﺧﻴﺎل‬

‫ﺷﺎﻩ را ﺗﺎ ﺧﻮد ﭼﻪ ﺁﻳﺪ از ﻧﻜﺎل‬

‫آﻪ دل ﺷﻪ ﺑﺎ ﻏﻢ و ﭘﺮهﻴﺰ ﺑﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺧﻮارزﻣﺸﺎﻩ ﺑﺲ ﺧﻮنرﻳﺰ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺲ ﺷﻬﺎن ﺁن ﻃﺮف را آﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﻄﻮت ﺁن ﻋﻨﻮد‬

‫اﻳﻦ ﺷﻪ ﺗﺮﻣﺪ از او در وهﻢ ﺑﻮد‬

‫و ز ﻓﻦ دﻟﻘﻚ ﺧﻮد ﺁن وهﻤﺶ ﻓﺰود‬

‫ﮔﻔﺖ زوﺗﺮ ﺑﺎز ﮔﻮ ﺗﺎ ﺣﺎل ﭼﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﺷﻮب و ﺷﻮر ﺗﻮ ز آﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ در دﻩ ﺷﻨﻴﺪم ﺁن آﻪ ﺷﺎﻩ‬

‫زد ﻣﻨﺎدى ﺑﺮ ﺳﺮ هﺮ ﺷﺎﻩ راﻩ‬

‫آﻪ آﺴﻰ ﺧﻮاهﻢ آﻪ ﺗﺎزد در ﺳﻪ روز‬

‫ﺗﺎ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ و دهﻢ او را آﻨﻮز‬

‫ﻣﻦ ﺷﺘﺎﺑﻴﺪم ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻬﺮ ﺁن‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ آﻪ ﻧﺪارم ﺁن ﺗﻮان‬

‫‪١٠٣٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺴﺘﻰ ﻧﻴﺎﻳﺪ از ﭼﻮ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎرى اﻳﻦ اوﻣﻴﺪ را ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺘﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ اﻳﻦ زودﻳﺖ ﺑﺎد‬

‫آﻪ دو ﺻﺪ ﺗﺸﻮﻳﺶ در ﺷﻬﺮ اوﻓﺘﺎد‬

‫از ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻗﺪر اى ﺧﺎم رﻳﺶ‬

‫ﺁﺗﺶ اﻓﻜﻨﺪى در اﻳﻦ ﻣﺮج و ﺣﺸﻴﺶ‬

‫هﻤﭽﻮ اﻳﻦ ﺧﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﻃﺒﻞ و ﻋﻠﻢ‬

‫آﻪ اﻻﻗﺎﻧﻴﻢ در ﻓﻘﺮ و ﻋﺪم‬

‫ﻻف ﺷﻴﺨﻰ در ﺟﻬﺎن اﻧﺪاﺧﺘﻪ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﺎﻳﺰﻳﺪى ﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫هﻢ ز ﺧﻮد ﺳﺎﻟﻚ ﺷﺪﻩ واﺻﻞ ﺷﺪﻩ‬

‫ﻣﺤﻔﻠﻰ واآﺮدﻩ در دﻋﻮىآﺪﻩ‬

‫ﺧﺎﻧﻪى داﻣﺎد ﭘﺮ ﺁﺷﻮب و ﺷﺮ‬

‫ﻗﻮم دﺧﺘﺮ را ﻧﺒﻮدﻩ زﻳﻦ ﺧﺒﺮ‬

‫وﻟﻮﻟﻪ آﻪ آﺎر ﻧﻴﻤﻰ راﺳﺖ ﺷﺪ‬

‫ﺷﺮﻃﻬﺎﻳﻰ آﻪ ز ﺳﻮى ﻣﺎﺳﺖ ﺷﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪهﺎ را روﻓﺘﻴﻢ ﺁراﺳﺘﻴﻢ‬

‫زﻳﻦ هﻮس ﺳﺮ ﻣﺴﺖ و ﺧﻮش ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻴﻢ‬

‫ز ﺁن ﻃﺮف ﺁﻣﺪ ﻳﻜﻰ ﭘﻴﻐﺎم ﻧﻰ‬

‫ﻣﺮﻏﻰ ﺁﻣﺪ اﻳﻦ ﻃﺮف ز ﺁن ﺑﺎم ﻧﻰ‬

‫زﻳﻦ رﺳﺎﻻت ﻣﺰﻳﺪ اﻧﺪر ﻣﺰﻳﺪ‬

‫ﻳﻚ ﺟﻮاﺑﻰ ز ﺁن ﺣﻮاﻟﻴﺘﺎن رﺳﻴﺪ‬

‫ﻧﻰ و ﻟﻴﻜﻦ ﻳﺎر ﻣﺎ زﻳﻦ ﺁﮔﻪ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ از دل ﺳﻮى دل ﻻ ﺑﺪ رﻩ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ از ﺁن ﻳﺎرى آﻪ اوﻣﻴﺪ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫از ﺟﻮاب ﻧﺎﻣﻪ رﻩ ﺧﺎﻟﻰ ﭼﺮاﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ ﻧﺸﺎن اﺳﺖ از ﺳﺮار و از ﺟﻬﺎر‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺲ آﻦ ﭘﺮدﻩ زﻳﻦ در ﺑﺮ ﻣﺪار‬

‫ﺑﺎز رو ﺗﺎ ﻗﺼﻪى ﺁن دﻟﻖ ﮔﻮل‬

‫آﻪ ﺑﻼ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺁورد از ﻓﻀﻮل‬

‫ﭘﺲ وزﻳﺮش ﮔﻔﺖ اى ﺣﻖ را ﺳﺘﻦ‬

‫ﺑﺸﻨﻮ از ﺑﻨﺪﻩى آﻤﻴﻨﻪ ﻳﻚ ﺳﺨﻦ‬

‫دﻟﻘﻚ از دﻩ ﺑﻬﺮ آﺎرى ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ‬

‫راى او ﮔﺸﺖ و ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﺶ ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ز ﺁب و روﻏﻦ آﻬﻨﻪ را ﻧﻮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫او ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮﮔﻰ ﺑﺮون ﺷﻮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻏﻤﺪ را ﺑﻨﻤﻮد و ﭘﻨﻬﺎن آﺮد ﺗﻴﻎ‬

‫ﺑﺎﻳﺪ اﻓﺸﺮدن ﻣﺮ او را ﺑﻰدرﻳﻎ‬

‫ﭘﺴﺘﻪ را ﻳﺎ ﺟﻮز را ﺗﺎ ﻧﺸﻜﻨﻰ‬

‫ﻧﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ دل ﻧﻪ ﺑﺪهﺪ روﻏﻨﻰ‬

‫ﻣﺸﻨﻮ اﻳﻦ دﻓﻊ وى و ﻓﺮهﻨﮓ او‬

‫در ﻧﮕﺮ در ارﺗﻌﺎش و رﻧﮓ او‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﺳﻴﻤﺎهﻢ ﻓﻰ وﺟﻬﻬﻢ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻏﻤﺎز اﺳﺖ ﺳﻴﻤﺎ و ﻣﻨﻢ‬

‫اﻳﻦ ﻣﻌﺎﻳﻦ هﺴﺖ ﺿﺪ ﺁن ﺧﺒﺮ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺷﺮ ﺑﺴﺮﺷﺘﻪ ﺁﻣﺪ اﻳﻦ ﺑﺸﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ دﻟﻘﻚ ﺑﺎ ﻓﻐﺎن و ﺑﺎ ﺧﺮوش‬

‫ﺻﺎﺣﺒﺎ در ﺧﻮن اﻳﻦ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻣﻜﻮش‬

‫ﺑﺲ ﮔﻤﺎن و وهﻢ ﺁﻳﺪ در ﺿﻤﻴﺮ‬

‫آﺂن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺣﻖ و ﺻﺎدق اى اﻣﻴﺮ‬

‫‪١٠٤٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻦ إِ ْﺛ ٌﻢ اﺳﺖ اى وزﻳﺮ‬ ‫ﻈﱢ‬ ‫ﺾ اﻟ ﱠ‬ ‫ن َﺑ ْﻌ َ‬ ‫ِإ ﱠ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ اﺳﺘﻢ راﺳﺖ ﺧﺎﺻﻪ ﺑﺮ ﻓﻘﻴﺮ‬

‫ﺷﻪ ﻧﮕﻴﺮد ﺁن آﻪ ﻣﻰرﻧﺠﺎﻧﺪش‬

‫از ﭼﻪ ﮔﻴﺮد ﺁن آﻪ ﻣﻰﺧﻨﺪاﻧﺪش‬

‫ﮔﻔﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﭘﻴﺶ ﺷﻪ ﺟﺎ ﮔﻴﺮ ﺷﺪ‬

‫آﺎﺷﻒ اﻳﻦ ﻣﻜﺮ و اﻳﻦ ﺗﺰوﻳﺮ ﺷﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ دﻟﻘﻚ را ﺳﻮى زﻧﺪان ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﭼﺎﭘﻠﻮس و زرق او را آﻢ ﺧﺮﻳﺪ‬

‫ﻣﻰزﻧﻴﺪش ﭼﻮن دهﻞ اﺷﻜﻢ ﺗﻬﻰ‬

‫ﺗﺎ دهﻞوار او دهﺪﻣﺎن ﺁﮔﻬﻰ‬

‫ﺗﺮ و ﺧﺸﻚ و ﭘﺮ و ﺗﻰ ﺑﺎﺷﺪ دهﻞ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ او ﺁﮔﻪ آﻨﺪ ﻣﺎ را ز آﻞ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺳﺮ ﺧﻮد از اﺿﻄﺮار‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﮔﻴﺮد اﻳﻦ دﻟﻬﺎ ﻗﺮار‬

‫ﭼﻮن ﻃﻤﺎﻧﻴﻨﻪﺳﺖ ﺻﺪق ﺑﺎ ﻓﺮوغ‬

‫دل ﻧﻴﺎراﻣﺪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر دروغ‬

‫آﺬب ﭼﻮن ﺧﺲ ﺑﺎﺷﺪ و دل ﭼﻮن دهﺎن‬

‫ﺧﺲ ﻧﮕﺮدد در دهﺎن هﺮﮔﺰ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺗﺎ در او ﺑﺎﺷﺪ زﺑﺎﻧﻰ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪ ﺁناش از دهﺎن ﺑﻴﺮون آﻨﺪ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ آﻪ در ﭼﺸﻢ اﻓﺘﺪ ﺧﺲ ز ﺑﺎد‬

‫ﭼﺸﻢ اﻓﺘﺪ در ﻧﻢ و ﺑﻨﺪ و ﮔﺸﺎد‬

‫ﻣﺎ ﭘﺲ اﻳﻦ ﺧﺲ را زﻧﻴﻢ اآﻨﻮن ﻟﮕﺪ‬

‫ﺗﺎ دهﺎن و ﭼﺸﻢ از اﻳﻦ ﺧﺲ وارهﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ دﻟﻘﻚ اى ﻣﻠﻚ ﺁهﺴﺘﻪ ﺑﺎش‬

‫روى ﺣﻠﻢ و ﻣﻐﻔﺮت را آﻢ ﺧﺮاش‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺪ ﭼﻴﺴﺖ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻘﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﻰﭘﺮم ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻮ درم‬

‫ﺁن ادب آﻪ ﺑﺎﺷﺪ از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﻣﺴﺘﻌﺠﻠﻰ ﻧﺒﻮد روا‬

‫و اﻧﭽﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻃﺒﻊ و ﺧﺸﻢ ﻋﺎرﺿﻰ‬

‫ﻣﻰﺷﺘﺎﺑﺪ ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﻣﺮﺗﻀﻰ‬

‫ﺗﺮﺳﺪ ار ﺁﻳﺪ رﺿﺎ ﺧﺸﻤﺶ رود‬

‫اﻧﺘﻘﺎم و ذوق ﺁن ﻓﺎﻳﺖ ﺷﻮد‬

‫ﺷﻬﻮت آﺎذب ﺷﺘﺎﺑﺪ در ﻃﻌﺎم‬

‫ﺧﻮف ﻓﻮت ذوق هﺴﺖ ﺁن ﺧﻮد ﺳﻘﺎم‬

‫اﺷﺘﻬﺎ ﺻﺎدق ﺑﻮد ﺗﺎﺧﻴﺮ ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎ ﮔﻮارﻳﺪﻩ ﺷﻮد ﺁن ﺑﻰﮔﺮﻩ‬

‫ﺗﻮ ﭘﻰ دﻓﻊ ﺑﻼﻳﻢ ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ رﺧﻨﻪ را ﺑﻨﺪش آﻨﻰ‬

‫ﺗﺎ از ﺁن رﺧﻨﻪ ﺑﺮون ﻧﺎﻳﺪ ﺑﻼ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺁن رﺧﻨﻪ ﺑﺴﻰ دارد ﻗﻀﺎ‬

‫ﭼﺎرﻩى دﻓﻊ ﺑﻼ ﻧﺒﻮد ﺳﺘﻢ‬

‫ﭼﺎرﻩ اﺣﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ و ﻋﻔﻮ و آﺮم‬

‫ﮔﻔﺖ اﻟﺼﺪﻗﺔ ﻣﺮد ﻟﻠﺒﻼ‬

‫داو ﻣﺮﺿﺎك ﺑﺼﺪﻗﻪ ﻳﺎ ﻓﺘﻰ‬

‫ﺻﺪﻗﻪ ﻧﺒﻮد ﺳﻮﺧﺘﻦ دروﻳﺶ را‬

‫آﻮر آﺮدن ﭼﺸﻢ ﺣﻠﻢ اﻧﺪﻳﺶ را‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﺧﻴﺮ و ﻣﻮﻗﻌﺶ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن ﺧﻴﺮى آﻨﻰ در ﻣﻮﺿﻌﺶ‬

‫‪١٠٤١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻮﺿﻊ رخ ﺷﻪ ﻧﻬﻰ وﻳﺮاﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﺿﻊ ﺷﻪ اﺳﺐ هﻢ ﻧﺎداﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫در ﺷﺮﻳﻌﺖ هﻢ ﻋﻄﺎ هﻢ زﺟﺮ هﺴﺖ‬

‫ﺷﺎﻩ را ﺻﺪر و ﻓﺮس را درﮔﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺪل ﭼﻪ ﺑﻮد وﺿﻊ اﻧﺪر ﻣﻮﺿﻌﺶ‬

‫ﻇﻠﻢ ﭼﻪ ﺑﻮد وﺿﻊ در ﻧﺎﻣﻮﻗﻌﺶ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎﻃﻞ هﺮ ﭼﻪ ﻳﺰدان ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫از ﻏﻀﺐ و ز ﺣﻠﻢ و ز ﻧﺼﺢ و ﻣﻜﻴﺪ‬

‫ﺧﻴﺮ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ زﻳﻨﻬﺎ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬

‫ﺷﺮ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ زﻳﻨﻬﺎ هﻴﭻ ﻧﻴﺰ‬

‫ﻧﻔﻊ و ﺿﺮ هﺮ ﻳﻜﻰ از ﻣﻮﺿﻊ اﺳﺖ‬

‫ﻋﻠﻢ از اﻳﻦ رو واﺟﺒﺴﺖ و ﻧﺎﻓﻊ اﺳﺖ‬

‫اى ﺑﺴﺎ زﺟﺮى آﻪ ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻴﻦ رود‬

‫در ﺛﻮاب از ﻧﺎن و ﺣﻠﻮا ﺑﻪ ﺑﻮد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺣﻠﻮا ﺑﻰاوان ﺻﻔﺮا آﻨﺪ‬

‫ﺳﻴﻠﻰاش از ﺧﺒﺚ ﻣﺴﺘﻨﻘﺎ آﻨﺪ‬

‫ﺳﻴﻠﻴﻰ در وﻗﺖ ﺑﺮ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺑﺰن‬

‫آﻪ رهﺎﻧﺪ ﺁﻧﺶ از ﮔﺮدن زدن‬

‫زﺧﻢ در ﻣﻌﻨﻰ ﻓﺘﺪ از ﺧﻮى ﺑﺪ‬

‫ﭼﻮب ﺑﺮ ﮔﺮد اوﻓﺘﺪ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻧﻤﺪ‬

‫ﺑﺰم و زﻧﺪان هﺴﺖ هﺮ ﺑﻬﺮام را‬

‫ﺑﺰم ﻣﺨﻠﺺ را و زﻧﺪان ﺧﺎم را‬

‫ﺷﻖ ﺑﺎﻳﺪ رﻳﺶ را ﻣﺮهﻢ آﻨﻰ‬

‫ﭼﺮك را در رﻳﺶ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ آﻨﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺧﻮرد ﻣﺮ ﮔﻮﺷﺖ را در زﻳﺮ ﺁن‬

‫ﻧﻴﻢ ﺳﻮدى ﺑﺎﺷﺪ و ﭘﻨﺠﻪ زﻳﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ دﻟﻘﻚ ﻣﻦ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﮔﺬار‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﺗﺤﺮﻳﻰ ﺑﻴﺎر‬

‫هﻴﻦ رﻩ ﺻﺒﺮ و ﺗﺎﻧﻰ در ﻣﺒﻨﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ آﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻰآﻦ روز ﭼﻨﺪ‬

‫در ﺗﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﻳﻘﻴﻨﻰ ﺑﺮ زﻧﻰ‬

‫ﮔﻮﺷﻤﺎل ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻘﺎﻧﻰ آﻨﻰ‬

‫در روش َﻳ ْﻤﺸِﻲ ُﻣﻜِﺒ‪‬ﺎ ﺧﻮد ﭼﺮا‬

‫ﭼﻮن هﻤﻰ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺪن در اﺳﺘﻮا‬

‫ﻣﺸﻮرت آﻦ ﺑﺎ ﮔﺮوﻩ ﺻﺎﻟﺤﺎن‬

‫ﺑﺮ ﭘﻴﻤﺒﺮ اﻣﺮ ﺷﺎ ِو ْر ُه ْﻢ ﺑﺪان‬

‫َأ ْﻣ ُﺮ ُه ْﻢ ﺷُﻮرى ﺑﺮاى اﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫آﺰ ﺗﺸﺎور ﺳﻬﻮ و آﮋ آﻤﺘﺮ رود‬

‫اﻳﻦ ﺧﺮدهﺎ ﭼﻮن ﻣﺼﺎﺑﻴﺢ اﻧﻮر اﺳﺖ‬

‫ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺼﺒﺎح از ﻳﻜﻰ روﺷﻦﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻮ آﻪ ﻣﺼﺒﺎﺣﻰ ﻓﺘﺪ اﻧﺪر ﻣﻴﺎن‬

‫ﻣﺸﺘﻌﻞ ﮔﺸﺘﻪ ز ﻧﻮر ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﻏﻴﺮت ﺣﻖ ﭘﺮدﻩاى اﻧﮕﻴﺨﺘﻪﺳﺖ‬

‫ﺳﻔﻠﻰ و ﻋﻠﻮى ﺑﻪ هﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳِﻴﺮُوا ﻣﻰﻃﻠﺐ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﺨﺖ و روزى را هﻤﻰآﻦ اﻣﺘﺤﺎن‬

‫در ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻣﻰﻃﻠﺐ اﻧﺪر ﻋﻘﻮل‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﻋﻘﻠﻰ آﻪ ﺑﻮد اﻧﺪر رﺳﻮل‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﻴﺮاث از رﺳﻮل ﺁن اﺳﺖ و ﺑﺲ‬

‫آﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻏﻴﺒﻬﺎ از ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬

‫‪١٠٤٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در ﺑﺼﺮهﺎ ﻣﻰﻃﻠﺐ هﻢ ﺁن ﺑﺼﺮ‬

‫آﻪ ﻧﺘﺎﺑﺪ ﺷﺮح ﺁن اﻳﻦ ﻣﺨﺘﺼﺮ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ آﺮدﺳﺖ ﻣﻨﻊ ﺁن ﺑﺎﺷﻜﻮﻩ‬

‫از ﺗﺮهﺐ وز ﺷﺪن ﺧﻠﻮت ﺑﻪ آﻮﻩ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﻓﻮت اﻳﻦ ﻧﻮع اﻟﺘﻘﺎ‬

‫آﺂن ﻧﻈﺮ ﺑﺨﺖ اﺳﺖ و اآﺴﻴﺮ ﺑﻘﺎ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺻﺎﻟﺤﺎن ﻳﻚ اﺻﻠﺤﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻮﻗﻴﻌﺶ از ﺳﻠﻄﺎن ﺻﺤﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺂن دﻋﺎ ﺷﺪ ﺑﺎ اﺟﺎﺑﺖ ﻣﻘﺘﺮن‬

‫آﻔﻮ او ﻧﺒﻮد آﺒﺎر اﻧﺲ و ﺟﻦ‬

‫در ﻣﺮىاش ﺁن آﻪ ﺣﻠﻮ و ﺣﺎﻣﺾ اﺳﺖ‬

‫ﺣﺠﺖ اﻳﺸﺎن ﺑﺮ ﺣﻖ داﺣﺾ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﭼﻮ ﻣﺎ او را ﺑﻪ ﺧﻮد اﻓﺮاﺷﺘﻴﻢ‬

‫ﻋﺬر و ﺣﺠﺖ از ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻴﻢ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ را ﭼﻮن آﺮد دﺳﺖ ﺣﻖ ﻋﻴﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺗﺤﺮى ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻣﺮدود دان‬

‫هﻴﻦ ﺑﮕﺮدان از ﺗﺤﺮى رو و ﺳﺮ‬

‫آﻪ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻣﻌﺎد و ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎن زﻳﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﮔﺮ ذاهﻞ ﺷﻮى‬

‫ﺳﺨﺮﻩى هﺮ ﻗﺒﻠﻪى ﺑﺎﻃﻞ ﺷﻮى‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮى ﺗﻤﻴﻴﺰ دﻩ را ﻧﺎﺳﭙﺎس‬

‫ﺑﺠﻬﺪ از ﺗﻮ ﺧﻄﺮت ﻗﺒﻠﻪ ﺷﻨﺎس‬

‫ﮔﺮ از اﻳﻦ اﻧﺒﺎر ﺧﻮاهﻰ ﺑﺮ و ﺑﺮ‬

‫ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ هﻢ ز هﻢ دردان ﻣﺒﺮ‬

‫آﻪ در ﺁن دم آﻪ ﺑﺒﺮى زﻳﻦ ﻣﻌﻴﻦ‬

‫ﻣﺒﺘﻼ ﮔﺮدى ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﺌﺲ اﻟﻘﺮﻳﻦ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺗﻌﻠﻖ ﻣﻮش ﺑﺎ ﭼﻐﺰ و ﺑﺴﺘﻦ ﭘﺎى هﺮ دو ﺑﻪ رﺷﺘﻪى دراز و ﺑﺮ آﺸﻴﺪن زاغ ﻣﻮش را و ﻣﻌﻠﻖ ﺷﺪن ﭼﻐﺰ‬ ‫و ﻧﺎﻟﻴﺪن او و ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ او از ﺗﻌﻠﻖ ﺑﺎ ﻏﻴﺮ ﺟﻨﺲ و ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﺧﻮد ﻧﺎﺳﺎﺧﺘﻦ‬ ‫از ﻗﻀﺎ ﻣﻮﺷﻰ و ﭼﻐﺰى ﺑﺎ وﻓﺎ‬

‫ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺁﺷﻨﺎ‬

‫هﺮ دو ﺗﻦ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻴﻘﺎﺗﻰ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫هﺮ ﺻﺒﺎﺣﻰ ﮔﻮﺷﻪاى ﻣﻰﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻧﺮد دل ﺑﺎ هﻤﺪﮔﺮ ﻣﻰﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫از وﺳﺎوس ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‬

‫هﺮ دو را دل از ﺗﻼﻗﻰ ﻣﺘﺴﻊ‬

‫هﻤﺪﮔﺮ را ﻗﺼﻪ ﺧﻮان و ﻣﺴﺘﻤﻊ‬

‫رازﮔﻮﻳﺎن ﺑﺎ زﺑﺎن و ﺑﻰزﺑﺎن‬

‫اﻟﺠﻤﺎﻋﺔ رﺣﻤﻪ را ﺗﺎوﻳﻞ دان‬

‫ﺁن اﺷﺮ ﭼﻮن ﺟﻔﺖ ﺁن ﺷﺎد ﺁﻣﺪى‬

‫ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﻗﺼﻪاش ﻳﺎد ﺁﻣﺪى‬

‫ﺟﻮش ﻧﻄﻖ از دل ﻧﺸﺎن دوﺳﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺴﺘﮕﻰ ﻧﻄﻖ از ﺑﻰاﻟﻔﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫دل آﻪ دل ﺑﺮ دﻳﺪ آﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺮش‬

‫ﺑﻠﺒﻠﻰ ﮔﻞ دﻳﺪ آﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺧﻤﺶ‬

‫ﻣﺎهﻰ ﺑﺮﻳﺎن ز ﺁﺳﻴﺐ ﺧﻀﺮ‬

‫زﻧﺪﻩ ﺷﺪ در ﺑﺤﺮ ﮔﺸﺖ او ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫‪١٠٤٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻳﺎر را ﺑﺎ ﻳﺎر ﭼﻮن ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻟﻮح ﺳﺮ داﻧﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮﻇﻰ اﺳﺖ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻳﺎر‬

‫راز آﻮﻧﻴﻨﺶ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫هﺎدى راهﺴﺖ ﻳﺎر اﻧﺪر ﻗﺪوم‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ زﻳﻦ ﮔﻔﺖ اﺻﺤﺎﺑﻰ ﻧﺠﻮم‬

‫ﻧﺠﻢ اﻧﺪر رﻳﮓ و درﻳﺎ رهﻨﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ اﻧﺪر ﻧﺠﻢ ﻧﻪ آﻮ ﻣﻘﺘﺪاﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ را ﺑﺎ روى او ﻣﻰدار ﺟﻔﺖ‬

‫ﮔﺮد ﻣﻨﮕﻴﺰان ز راﻩ ﺑﺤﺚ و ﮔﻔﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﮔﺮدد ﻧﺠﻢ ﭘﻨﻬﺎن ز ﺁن ﻏﺒﺎر‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻬﺘﺮ از زﺑﺎن ﺑﺎ ﻋﺜﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ او آﻪ وﺣﻰ اﺳﺘﺶ ﺷﻌﺎر‬

‫آﺂن ﻧﺸﺎﻧﺪ ﮔﺮد و ﻧﻨﮕﻴﺰد ﻏﺒﺎر‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪ ﺁدم ﻣﻈﻬﺮ وﺣﻰ و وداد‬

‫ﻧﺎﻃﻘﻪى او ﻋﻠﻢ اﻻﺳﻤﺎء ﮔﺸﺎد‬

‫ﻧﺎم هﺮ ﭼﻴﺰى ﭼﻨﺎن آﻪ هﺴﺖ ﺁن‬

‫از ﺻﺤﻴﻔﻪى دل روى ﮔﺸﺘﺶ زﺑﺎن‬

‫ﻓﺎش ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ زﺑﺎن از روﻳﺘﺶ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﺧﺎﺻﻴﺖ و ﻣﺎهﻴﺘﺶ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﻧﺎﻣﻰ آﻪ اﺷﻴﺎ را ﺳﺰد‬

‫ﻧﻪ ﭼﻨﺎن آﻪ هﻴﺰ را ﺧﻮاﻧﺪ اﺳﺪ‬

‫ﻧﻮح ﻧﻪ ﺻﺪ ﺳﺎل در راﻩ ﺳﻮى‬

‫ﺑﻮد هﺮ روزﻳﺶ ﺗﺬآﻴﺮ ﻧﻮى‬

‫ﻟﻌﻞ او ﮔﻮﻳﺎ ز ﻳﺎﻗﻮت اﻟﻘﻠﻮب‬

‫ﻧﻪ رﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻧﻪ ﻗﻮت اﻟﻘﻠﻮب‬

‫وﻋﻆ را ﻧﺂﻣﻮﺧﺘﻪ هﻴﭻ از ﺷﺮوح‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻨﺒﻮع آﺸﻮف و ﺷﺮح روح‬

‫ز ﺁن ﻣﻴﻰ آﺂن ﻣﻰ ﭼﻮ ﻧﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﻮد‬

‫ﺁب ﻧﻄﻖ از ﮔﻨﮓ ﺟﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﻮد‬

‫ﻃﻔﻞ ﻧﻮ زادﻩ ﺷﻮد ﺣﺒﺮ ﻓﺼﻴﺢ‬

‫ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﭼﻮن ﻣﺴﻴﺢ‬

‫از آﻬﻰ آﻪ ﻳﺎﻓﺖ ز ﺁن ﻣﻰ ﺧﻮش ﻟﺒﻰ‬

‫ﺻﺪ ﻏﺰل ﺁﻣﻮﺧﺖ داود ﻧﺒﻰ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺮﻏﺎن ﺗﺮك آﺮدﻩ ﺟﻴﻚ ﺟﻴﻚ‬

‫هﻢ زﺑﺎن و ﻳﺎر داود ﻣﻠﻴﻚ‬

‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ آﻪ ﻣﺮغ ﮔﺮدد ﻣﺴﺖ او‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﻮد ﺁهﻦ ﻧﺪاى دﺳﺖ او‬

‫ﺻﺮﺻﺮى ﺑﺮ ﻋﺎد ﻗﺘﺎﻟﻰ ﺷﺪﻩ‬

‫ﻣﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎن را ﭼﻮ ﺣﻤﺎﻟﻰ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺻﺮﺻﺮى ﻣﻰﺑﺮد ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺨﺖ ﺷﺎﻩ‬

‫هﺮ ﺻﺒﺎح و هﺮ ﻣﺴﺎ ﻳﻚ ﻣﺎهﻪ راﻩ‬

‫هﻢ ﺷﺪﻩ ﺣﻤﺎل و هﻢ ﺟﺎﺳﻮس او‬

‫ﮔﻔﺖ ﻏﺎﻳﺐ را آﻨﺎن ﻣﺤﺴﻮس او‬

‫ﺑﺎد دم آﻪ ﮔﻔﺖ ﻏﺎﻳﺐ ﻳﺎﻓﺘﻰ‬

‫ﺳﻮى ﮔﻮش ﺁن ﻣﻠﻚ ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﻰ‬

‫آﻪ ﻓﻼﻧﻰ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ زﻣﺎن‬

‫اى ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻣﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺮان‬

‫‪١٠٤٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺪﺑﻴﺮ آﺮدن ﻣﻮش ﺑﻪ ﭼﻐﺰ آﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻣﺪن ﺑﻪ وﻗﺖ ﺣﺎﺟﺖ در ﺁب‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﻣﺎ وﺻﻠﺘﻰ ﺑﺎﻳﺪ آﻪ ﭼﻮن‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮ ﺁﻳﻢ ﺗﺮا ﺗﻮاﻧﻢ ﺧﺒﺮ آﺮدن و ﺗﻮ ﭼﻮن ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻮراخ ﻣﻮش ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻳﻰ‬ ‫ﻣﺮا ﺗﻮاﻧﻰ ﺧﺒﺮ آﺮدن اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﮔﻔﺖ ﻣﻮش‬

‫ﭼﻐﺰ را روزى آﻪ اى ﻣﺼﺒﺎح هﻮش‬

‫وﻗﺘﻬﺎ ﺧﻮاهﻢ آﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ راز‬

‫ﺗﻮ درون ﺁب دارى ﺗﺮك ﺗﺎز‬

‫ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮ ﻣﻦ ﺗﺮا ﻧﻌﺮﻩ زﻧﺎن‬

‫ﻧﺸﻨﻮى در ﺁب ﻧﺎﻟﻪى ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﻣﻦ ﺑﺪﻳﻦ وﻗﺖ ﻣﻌﻴﻦ اى دﻟﻴﺮ‬

‫ﻣﻰﻧﮕﺮدم از ﻣﺤﺎآﺎت ﺗﻮ ﺳﻴﺮ‬

‫ﭘﻨﺞ وﻗﺖ ﺁﻣﺪ ﻧﻤﺎز و رهﻨﻤﻮن‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را ﻓﻰ ﺻﻼﻩ داﺋﻤﻮن‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﺁرام ﮔﻴﺮد ﺁن ﺧﻤﺎر‬

‫آﻪ در ﺁن ﺳﺮهﺎﺳﺖ ﻧﻰ ﭘﺎﻧﺼﺪ هﺰار‬

‫ﻧﻴﺴﺖ زر ﻏﺒﺎ وﻇﻴﻔﻪى ﻋﺎﺷﻘﺎن‬

‫ﺳﺨﺖ ﻣﺴﺘﺴﻘﻰ اﺳﺖ ﺟﺎن ﺻﺎدﻗﺎن‬

‫ﻧﻴﺴﺖ زر ﻏﺒﺎ وﻇﻴﻔﻪى ﻣﺎهﻴﺎن‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﻰدرﻳﺎ ﻧﺪارﻧﺪ اﻧﺲ ﺟﺎن‬

‫ﺁب اﻳﻦ درﻳﺎ آﻪ هﺎﻳﻞ ﺑﻘﻌﻪاى اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻤﺎر ﻣﺎهﻴﺎن ﺧﻮد ﺟﺮﻋﻪاى اﺳﺖ‬

‫ﻳﻚ دم هﺠﺮان ﺑﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﭼﻮ ﺳﺎل‬

‫وﺻﻞ ﺳﺎﻟﻰ ﻣﺘﺼﻞ ﭘﻴﺸﺶ ﺧﻴﺎل‬

‫ﻋﺸﻖ ﻣﺴﺘﺴﻘﻰ اﺳﺖ ﻣﺴﺘﺴﻘﻰ ﻃﻠﺐ‬

‫در ﭘﻰ هﻢ اﻳﻦ و ﺁن ﭼﻮن روز و ﺷﺐ‬

‫روز ﺑﺮ ﺷﺐ ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ و ﻣﻀﻄﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺷﺐ ﺑﺮ او ﻋﺎﺷﻖﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﺸﺎن از ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪاﻳﺴﺖ‬

‫از ﭘﻰ هﻤﺸﺎن ﻳﻜﻰ دم اﻳﺴﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﺎى ﺁن ﺁن ﮔﻮش اﻳﻦ‬

‫اﻳﻦ ﺑﺮ ﺁن ﻣﺪهﻮش و ﺁن ﺑﻰهﻮش اﻳﻦ‬

‫در دل ﻣﻌﺸﻮق ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ‬

‫در دل ﻋﺬرا هﻤﻴﺸﻪ واﻣﻖ اﺳﺖ‬

‫در دل ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺠﺰ ﻣﻌﺸﻮق ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن ﻓﺎرق و ﻓﺎروق ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻳﻜﻰ اﺷﺘﺮ ﺑﻮد اﻳﻦ دو درا‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ زر ﻏﺒﺎ ﺑﮕﻨﺠﺪ اﻳﻦ دو را‬

‫هﻴﭻ آﺲ ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ زر ﻏﺒﺎ ﻧﻤﻮد‬

‫هﻴﭻ آﺲ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻳﺎر ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﻳﻜﻴﻰ ﻧﻪ آﻪ ﻋﻘﻠﺶ ﻓﻬﻢ آﺮد‬

‫ﻓﻬﻢ اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻮف ﺷﺪ ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻣﺮد‬

‫ور ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ادراك اﻳﻦ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﺪى‬

‫ﻗﻬﺮ ﻧﻔﺲ از ﺑﻬﺮ ﭼﻪ واﺟﺐ ﺷﺪى‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن رﺣﻤﺖ آﻪ دارد ﺷﺎﻩ هﺶ‬

‫ﺑﻰﺿﺮورت ﭼﻮن ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻧﻔﺲ آﺶ‬

‫‪١٠٤٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ آﺮدن ﻣﻮش در ﻻﺑﻪ و زارى و وﺻﻠﺖ ﺟﺴﺘﻦ از ﭼﻐﺰ ﺁﺑﻰ‬ ‫ﮔﻔﺖ آﺎى ﻳﺎر ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻬﺮ آﺎر‬

‫ﻣﻦ ﻧﺪارم ﺑﻰرﺧﺖ ﻳﻚ دم ﻗﺮار‬

‫روز ﻧﻮر و ﻣﻜﺴﺐ و ﺗﺎﺑﻢ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ﺷﺐ ﻗﺮار و ﺳﻠﻮت و ﺧﻮاﺑﻢ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫از ﻣﺮوت ﺑﺎﺷﺪ ار ﺷﺎدم آﻨﻰ‬

‫وﻗﺖ و ﺑﻰوﻗﺖ از آﺮم ﻳﺎدم آﻨﻰ‬

‫در ﺷﺒﺎﻧﻪ روزى وﻇﻴﻔﻪى ﭼﺎﺷﺘﮕﺎﻩ‬

‫راﺗﺒﻪ آﺮدى وﺻﺎل اى ﻧﻴﻚ ﺧﻮاﻩ‬

‫ﭘﺎﻧﺼﺪ اﺳﺘﺴﻘﺎﺳﺘﻢ اﻧﺪر ﺟﮕﺮ‬

‫ﺑﺎ هﺮ اﺳﺘﺴﻘﺎ ﻗﺮﻳﻦ ﺟﻮع اﻟﺒﻘﺮ‬

‫ﺑﻰﻧﻴﺎزى از ﻏﻢ ﻣﻦ اى اﻣﻴﺮ‬

‫دﻩ زآﺎت ﺟﺎﻩ و ﺑﻨﮕﺮ در ﻓﻘﻴﺮ‬

‫اﻳﻦ ﻓﻘﻴﺮ ﺑﻰادب ﻧﺎدر ﺧﻮر اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻟﻄﻒ ﻋﺎم ﺗﻮ ز ﺁن ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻰﻧﺠﻮﻳﺪ ﻟﻄﻒ ﻋﺎم ﺗﻮ ﺳﻨﺪ‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﺑﺮ ﺣﺪﺛﻬﺎ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﻧﻮر او را ز ﺁن زﻳﺎﻧﻰ ﻧﺎﺑﺪﻩ‬

‫و ﺁن ﺣﺪث از ﺧﺸﻜﻰ هﻴﺰم ﺷﺪﻩ‬

‫ﺗﺎ ﺣﺪث در ﮔﻠﺨﻨﻰ ﺷﺪ ﻧﻮر ﻳﺎﻓﺖ‬

‫در در و دﻳﻮار ﺣﻤﺎﻣﻰ ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﻮد ﺁﻻﻳﺶ ﺷﺪ ﺁراﻳﺶ آﻨﻮن‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ او ﺑﺮ ﺧﻮاﻧﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺁن ﻓﺴﻮن‬

‫ﺷﻤﺲ هﻢ ﻣﻌﺪﻩى زﻣﻴﻦ را ﮔﺮم آﺮد‬

‫ﺗﺎ زﻣﻴﻦ ﺑﺎﻗﻰ ﺣﺪﺛﻬﺎ را ﺑﺨﻮرد‬

‫ﺟﺰو ﺧﺎآﻰ ﮔﺸﺖ و رﺳﺖ از وى ﻧﺒﺎت‬

‫هﻜﺬا ﻳﻤﺤﻮ اﻻﻟﻪ اﻟﺴﻴﺌﺎت‬

‫ﺑﺎ ﺣﺪث آﻪ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ آﻨﺪ‬

‫آﺶ ﻧﺒﺎت و ﻧﺮﮔﺲ و ﻧﺴﺮﻳﻦ آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺴﺮﻳﻦ ﻣﻨﺎﺳﻚ در وﻓﺎ‬

‫ﺣﻖ ﭼﻪ ﺑﺨﺸﺪ در ﺟﺰا و در ﻋﻄﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺒﻴﺜﺎن را ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻠﻌﺖ دهﺪ‬

‫ﻃﻴﺒﻴﻦ را ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺨﺸﺪ در رﺻﺪ‬

‫ﺁن دهﺪ ﺣﻘﺸﺎن آﻪ ﻻ ﻋﻴﻦ رأت‬

‫آﻪ ﻧﮕﻨﺠﺪ در زﺑﺎن و در ﻟﻐﺖ‬

‫ﻣﺎ آﻪاﻳﻢ اﻳﻦ را ﺑﻴﺎ اى ﻳﺎر ﻣﻦ‬

‫روز ﻣﻦ روﺷﻦ آﻦ از ﺧﻠﻖ ﺣﺴﻦ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ اﻧﺪر زﺷﺘﻰ و ﻣﻜﺮوهﻰام‬

‫آﻪ ز ﭘﺮ زهﺮى ﭼﻮ ﻣﺎر آﻮهﻰام‬

‫اى آﻪ ﻣﻦ زﺷﺖ و ﺧﺼﺎﻟﻢ ﺟﻤﻠﻪ زﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮم ﮔﻞ ﭼﻮن ﻣﺮا او ﺧﺎر آﺸﺖ‬

‫ﻧﻮ ﺑﻬﺎر ﺣﺴﻦ ﮔﻞ دﻩ ﺧﺎر را‬

‫زﻳﻨﺖ ﻃﺎوس دﻩ اﻳﻦ ﻣﺎر را‬

‫در آﻤﺎل زﺷﺘﻰام ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻬﻰ‬

‫ﻟﻄﻒ ﺗﻮ در ﻓﺼﻞ و در ﻓﻦ ﻣﻨﺘﻬﻰ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ اﻳﻦ ﻣﻨﺘﻬﻰ ز ﺁن ﻣﻨﺘﻬﻰ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁر اى ﺣﺴﺮت ﺳﺮو ﺳﻬﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻤﻴﺮم ﻓﻀﻞ ﺗﻮ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮﻳﺴﺖ‬

‫از آﺮم ﮔﺮ ﭼﻪ ز ﺣﺎﺟﺖ او ﺑﺮى اﺳﺖ‬

‫‪١٠٤٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮرم ﺑﺴﻰ ﺧﻮاهﺪ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺧﻮاهﺪ از ﭼﺸﻢ ﻟﻄﻴﻔﺶ اﺷﻚ ﺟﺴﺖ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮاهﺪ آﺮد ﺑﺮ ﻣﺤﺮوﻣﻰام‬

‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮاهﺪ ﺑﺴﺖ از ﻣﻈﻠﻮﻣﻰام‬

‫اﻧﺪآﻰ ز ﺁن ﻟﻄﻔﻬﺎ اآﻨﻮن ﺑﻜﻦ‬

‫ﺣﻠﻘﻪاى در ﮔﻮش ﻣﻦ آﻦ ز ﺁن ﺳﺨﻦ‬

‫ﺁن آﻪ ﺧﻮاهﻰ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺧﺎك ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ ﻓﺸﺎن ﺑﺮ ﻣﺪرك ﻏﻤﻨﺎك ﻣﻦ‬

‫ﻻﺑﻪ آﺮدن ﻣﻮش ﻣﺮ ﭼﻐﺰ را آﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻴﻨﺪﻳﺶ و در ﻧﺴﻴﻪ ﻣﻴﻨﺪاز اﻧﺠﺎح اﻳﻦ ﺣﺎﺟﺖ ﻣﺮا آﻪ ﻓﻰ اﻟﺘﺎﺧﻴﺮ ﺁﻓﺎت و‬ ‫اﻟﺼﻮﻓﻰ اﺑﻦ اﻟﻮﻗﺖ و اﺑﻦ دﺳﺖ از داﻣﻦ ﭘﺪر ﺑﺎز ﻧﺪارد و ﺁب ﻣﺸﻔﻖ ﺻﻮﻓﻰ آﻪ وﻗﺖ اﺳﺖ او را ﺑﻪ ﻧﮕﺮش ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺮدا ﻣﺤﺘﺎج ﻧﮕﺮداﻧﺪ ﭼﻨﺪاﻧﺶ ﻣﺴﺘﻐﺮق دارد در ﮔﻠﺰار ﺳﺮﻳﻊ اﻟﺤﺴﺎﺑﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻪ ﭼﻮن ﻋﻮام‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻬﺮى ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ دهﺮى آﻪ ﻻ ﺻﺒﺎح ﻋﻨﺪ اﷲ و ﻻ ﻣﺴﺎء‪ ،‬ﻣﺎﺿﻰ و ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ و ازل و اﺑﺪ ﺁن ﺟﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺁدم‬ ‫ﺳﺎﺑﻖ و دﺟﺎل ﻣﺴﺒﻮق ﻧﺒﺎﺷﺪ آﻪ اﻳﻦ رﺳﻮم در ﺧﻄﻪى ﻋﻘﻞ ﺟﺰوى اﺳﺖ و روح ﺣﻴﻮاﻧﻰ‪ ،‬در ﻋﺎﻟﻢ ﻻﻣﻜﺎن و ﻻ‬ ‫زﻣﺎن اﻳﻦ رﺳﻮم ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭘﺲ او اﺑﻦ وﻗﺘﻰ اﺳﺖ آﻪ ﻻ ﻳﻔﻬﻢ ﻣﻨﻪ اﻻ ﻧﻔﻰ ﺗﻔﺮﻗﻪ اﻻزﻣﻨﻪ ﭼﻨﺎن آﻪ از اﻟﻠﱠﻪ واﺣﺪ ﻓﻬﻢ‬ ‫ﺷﻮد ﻧﻔﻰ دوﻳﻰ ﻧﻰ ﺣﻘﻴﻘﺖ واﺣﺪى‬ ‫ﺻﻮﻓﻴﻰ را ﮔﻔﺖ ﺧﻮاﺟﻪى ﺳﻴﻢ ﭘﺎش‬

‫اى ﻗﺪﻣﻬﺎى ﺗﺮا ﺟﺎﻧﻢ ﻓﺮاش‬

‫ﻳﻚ درم ﺧﻮاهﻰ ﺗﻮ اﻣﺮوز اى ﺷﻬﻢ‬

‫ﻳﺎ آﻪ ﻓﺮدا ﭼﺎﺷﺘﮕﺎهﻰ ﺳﻪ درم‬

‫ﮔﻔﺖ دى ﻧﻴﻢ درم راﺿﻰﺗﺮم‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻣﺮوز اﻳﻦ و ﻓﺮدا ﺻﺪ درم‬

‫ﺳﻴﻠﻰ ﻧﻘﺪ از ﻋﻄﺎى ﻧﺴﻴﻪ ﺑﻪ‬

‫ﻧﻚ ﻗﻔﺎ ﭘﻴﺸﺖ آﺸﻴﺪم ﻧﻘﺪ دﻩ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺁن ﺳﻴﻠﻰ آﻪ از دﺳﺖ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻗﻔﺎ و ﺳﻴﻠﻰاش ﻣﺴﺖ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ ﺑﻴﺎ اى ﺟﺎن ﺟﺎن و ﺻﺪ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﻮش ﻏﻨﻴﻤﺖ دار ﻧﻘﺪ اﻳﻦ زﻣﺎن‬

‫در ﻣﺪزد ﺁن روى ﻣﻪ از ﺷﺐ روان‬

‫ﺳﺮ ﻣﻜﺶ زﻳﻦ ﺟﻮى اى ﺁب روان‬

‫ﺗﺎ ﻟﺐ ﺟﻮ ﺧﻨﺪد از ﺁب ﻣﻌﻴﻦ‬

‫ﻟﺐ ﻟﺐ ﺟﻮ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁرد ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮ ﺳﺒﺰﻩ ﻣﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان از دور آﺂﻧﺠﺎ ﺁب هﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﻴﻤﺎهﻢ وﺟﻮﻩ آﺮدﮔﺎر‬

‫آﻪ ﺑﻮد ﻏﻤﺎز ﺑﺎران ﺳﺒﺰﻩزار‬

‫ﮔﺮ ﺑﺒﺎرد ﺷﺐ ﻧﺒﻴﻨﺪ هﻴﭻ آﺲ‬

‫آﻪ ﺑﻮد در ﺧﻮاب هﺮ ﻧﻔﺲ و ﻧﻔﺲ‬

‫ﺗﺎزﮔﻰ هﺮ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺟﻤﻴﻞ‬

‫هﺴﺖ ﺑﺮ ﺑﺎران ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ دﻟﻴﻞ‬

‫اى اﺧﻰ ﻣﻦ ﺧﺎآﻴﻢ ﺗﻮ ﺁﺑﻴﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺷﺎﻩ رﺣﻤﺖ و وهﺎﺑﻴﻰ‬

‫‪١٠٤٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻦ از ﻋﻄﺎ و از ﻗﺴﻢ‬

‫آﻪ ﮔﻪ و ﺑﻰﮔﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰرﺳﻢ‬

‫ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻧﻤﺖ‬

‫ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﻢ از اﺟﺎﺑﺖ ﻣﺮﺣﻤﺖ‬

‫ﺁﻣﺪن در ﺁب ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ز اﻧﻚ ﺗﺮآﻴﺒﻢ ز ﺧﺎآﻰ رﺳﺘﻪ ﺷﺪ‬

‫ﻳﺎ رﺳﻮﻟﻰ ﻳﺎ ﻧﺸﺎﻧﻰ آﻦ ﻣﺪد‬

‫ﺗﺎ ﺗﺮا از ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻦ ﺁﮔﻪ آﻨﺪ‬

‫ﺑﺤﺚ آﺮدﻧﺪ اﻧﺪر اﻳﻦ آﺎر ﺁن دو ﻳﺎر‬

‫ﺁﺧﺮ ﺁن ﺑﺤﺚ ﺁن ﺁﻣﺪ ﻗﺮار‬

‫آﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁرﻧﺪ ﻳﻚ رﺷﺘﻪى دراز‬

‫ﺗﺎ ز ﺟﺬب رﺷﺘﻪ ﮔﺮدد آﺸﻒ راز‬

‫ﻳﻚ ﺳﺮى ﺑﺮ ﭘﺎى اﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩى دو ﺗﻮ‬

‫ﺑﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ دﻳﮕﺮش ﺑﺮ ﭘﺎى ﺗﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻬﻢ ﺁﻳﻴﻢ زﻳﻦ ﻓﻦ ﻣﺎ دو ﺗﻦ‬

‫اﻧﺪر ﺁﻣﻴﺰﻳﻢ ﭼﻮن ﺟﺎن ﺑﺎ ﺑﺪن‬

‫هﺴﺖ ﺗﻦ ﭼﻮن رﻳﺴﻤﺎن ﺑﺮ ﭘﺎى ﺟﺎن‬

‫ﻣﻰآﺸﺎﻧﺪ ﺑﺮ زﻣﻴﻨﺶ ز ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﭼﻐﺰ ﺟﺎن در ﺁب ﺧﻮاب ﺑﻰهﺸﻰ‬

‫رﺳﺘﻪ از ﻣﻮش ﺗﻦ ﺁﻳﺪ در ﺧﻮﺷﻰ‬

‫ﻣﻮش ﺗﻦ ز ﺁن رﻳﺴﻤﺎن ﺑﺎزش آﺸﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺗﻠﺨﻰ زﻳﻦ آﺸﺶ ﺟﺎن ﻣﻰﭼﺸﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺟﺬب ﻣﻮش ﮔﻨﺪﻩ ﻣﻐﺰ‬

‫ﻋﻴﺸﻬﺎ آﺮدى درون ﺁب ﭼﻐﺰ‬

‫ﺑﺎﻗﻰاش ﭼﻮن روز ﺑﺮﺧﻴﺰى ز ﺧﻮاب‬

‫ﺑﺸﻨﻮى از ﻧﻮر ﺑﺨﺶ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻳﻚ ﺳﺮ رﺷﺘﻪ ﮔﺮﻩ ﺑﺮ ﭘﺎى ﻣﻦ‬

‫ز ﺁن ﺳﺮ دﻳﮕﺮ ﺗﻮ ﭘﺎ ﺑﺮ ﻋﻘﺪﻩ زن‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﻢ ﻣﻦ در اﻳﻦ ﺧﺸﻜﻰ آﺸﻴﺪ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﻧﻚ ﺷﺪ ﺳﺮ رﺷﺘﻪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺗﻠﺦ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ دل ﭼﻐﺰ اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ‬

‫آﻪ ﻣﺮا در ﻋﻘﺪﻩ ﺁرد اﻳﻦ ﺧﺒﻴﺚ‬

‫هﺮ آﺮاهﺖ در دل ﻣﺮد ﺑﻬﻰ‬

‫ﭼﻮن در ﺁﻳﺪ از ﻓﻨﻰ ﻧﺒﻮد ﺗﻬﻰ‬

‫وﺻﻒ ﺣﻖ دان ﺁن ﻓﺮاﺳﺖ را ﻧﻪ وهﻢ‬

‫ﻧﻮر دل از ﻟﻮح آﻞ آﺮدﺳﺖ ﻓﻬﻢ‬

‫اﻣﺘﻨﺎع ﭘﻴﻞ از ﺳﻴﺮان ﺑﻪ ﺑﻴﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺟﺪ ﺁن ﭘﻴﻠﺒﺎن و ﺑﺎﻧﮓ هﻴﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﺐ آﻌﺒﻪ ﻧﺮﻓﺘﻰ ﭘﺎى ﭘﻴﻞ‬

‫ﺑﺎ هﻤﻪ ﻟﺖ ﻧﻪ آﺜﻴﺮ و ﻧﻪ ﻗﻠﻴﻞ‬

‫ﮔﻔﺘﻴﻰ ﺧﻮد ﺧﺸﻚ ﺷﺪ ﭘﺎهﺎى او‬

‫ﻳﺎ ﺑﻤﺮد ﺁن ﺟﺎن ﺻﻮل اﻓﺰاى او‬

‫ﭼﻮن آﻪ آﺮدﻧﺪى ﺳﺮش ﺳﻮى ﻳﻤﻦ‬

‫ﭘﻴﻞ ﻧﺮ ﺻﺪ اﺳﺒﻪ ﮔﺸﺘﻰ ﮔﺎم زن‬

‫ﺣﺲ ﭘﻴﻞ از زﺧﻢ ﻏﻴﺐ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺣﺲ وﻟﻰ ﺑﺎ ورود‬

‫ﻧﻪ آﻪ ﻳﻌﻘﻮب ﻧﺒﻰ ﺁن ﭘﺎك ﺧﻮ‬

‫ﺑﻬﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺎ هﻤﻪ اﺧﻮان او‬

‫از ﭘﺪر ﭼﻮن ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪش دادران‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮﻧﺪش ﺳﻮى ﺻﺤﺮا ﻳﻚ زﻣﺎن‬

‫‪١٠٤٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪش ﻣﻴﻨﺪﻳﺶ از ﺿﺮر‬

‫ﻳﻚ دو روزش ﻣﻬﻠﺘﻰ دﻩ اى ﭘﺪر‬

‫آﻪ ﭼﺮا ﻣﺎ را ﻧﻤﻰدارى اﻣﻴﻦ‬

‫ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻴﺮان و ﻇﻌﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻬﻢ در ﻣﺮﺟﻬﺎ ﺑﺎزى آﻨﻴﻢ‬

‫ﻣﺎ در اﻳﻦ دﻋﻮت اﻣﻴﻦ و ﻣﺤﺴﻨﻴﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ داﻧﻢ آﻪ ﻧﻘﻠﺶ از ﺑﺮم‬

‫ﻣﻰﻓﺮوزد در دﻟﻢ درد و ﺳﻘﻢ‬

‫اﻳﻦ دﻟﻢ هﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﺪ دروغ‬

‫آﻪ ز ﻧﻮر ﻋﺮش دارد دل ﻓﺮوغ‬

‫ﺁن دﻟﻴﻞ ﻗﺎﻃﻌﻰ ﺑﺪ ﺑﺮ ﻓﺴﺎد‬

‫و ز ﻗﻀﺎ ﺁن را ﻧﻜﺮد او اﻋﺘﺪاد‬

‫در ﮔﺬﺷﺖ از وى ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺁن ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ ﻗﻀﺎ در ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﻮد ﺁن زﻣﺎن‬

‫اﻳﻦ ﻋﺠﺐ ﻧﺒﻮد آﻪ آﻮر اﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ‬

‫ﺑﻮ اﻟﻌﺠﺐ اﻓﺘﺎدن ﺑﻴﻨﺎى راﻩ‬

‫اﻳﻦ ﻗﻀﺎ را ﮔﻮﻧﻪﮔﻮن ﺗﺼﺮﻳﻔﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪش ﻳﻔﻌﻞ اﻟﻠﱠﻪ ﻣﺎ ﻳﺸﺎﺳﺖ‬

‫هﻢ ﺑﺪاﻧﺪ هﻢ ﻧﺪاﻧﺪ دل ﻓﻨﺶ‬

‫ﻣﻮم ﮔﺮدد ﺑﻬﺮ ﺁن ﻣﻬﺮ ﺁهﻨﺶ‬

‫ﮔﻮﻳﻴﺎ دل ﮔﻮﻳﺪى آﻪ ﻣﻴﻞ او‬

‫ﭼﻮن در اﻳﻦ ﺷﺪ هﺮ ﭼﻪ اﻓﺘﺪ ﺑﺎش ﮔﻮ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را زﻳﻦ هﻢ ﻣﻐﻔﻞ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫در ﻋﻘﺎﻟﺶ ﺟﺎن ﻣﻌﻘﻞ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﺷﻮد ﻣﺎت اﻧﺪر اﻳﻦ ﺁن ﺑﻮ اﻟﻌﻼ‬

‫ﺁن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺎت ﺑﺎﺷﺪ اﺑﺘﻼ‬

‫ﻳﻚ ﺑﻼ از ﺻﺪ ﺑﻼﻳﺶ واﺧﺮد‬

‫ﻳﻚ هﺒﻮﻃﺶ ﺑﺮ ﻣﻌﺎرﺟﻬﺎ ﺑﺮد‬

‫ﺧﺎم ﺷﻮﺧﻰ آﻪ رهﺎﻧﻴﺪش ﻣﺪام‬

‫از ﺧﻤﺎر ﺻﺪ هﺰاران زﺷﺖ ﺧﺎم‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ او ﭘﺨﺘﻪ و اﺳﺘﺎد ﺷﺪ‬

‫ﺟﺴﺖ از رق ﺟﻬﺎن و ﺁزاد ﺷﺪ‬

‫از ﺷﺮاب ﻻﻳﺰاﻟﻰ ﮔﺸﺖ ﻣﺴﺖ‬

‫ﺷﺪ ﻣﻤﻴﺰ از ﺧﻼﻳﻖ ﺑﺎز رﺳﺖ‬

‫ز اﻋﺘﻘﺎد ﺳﺴﺖ ﭘﺮ ﺗﻘﻠﻴﺪﺷﺎن‬

‫وز ﺧﻴﺎل دﻳﺪﻩى ﺑﻰدﻳﺪﺷﺎن‬

‫اى ﻋﺠﺐ ﭼﻪ ﻓﻦ زﻧﺪ ادراآﺸﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ ﺟﺰر و ﻣﺪ ﺑﺤﺮ ﺑﻰﻧﺸﺎن‬

‫ز ﺁن ﺑﻴﺎﺑﺎن اﻳﻦ ﻋﻤﺎرﺗﻬﺎ رﺳﻴﺪ‬

‫ﻣﻠﻚ و ﺷﺎهﻰ و وزارﺗﻬﺎ رﺳﻴﺪ‬

‫ز ﺁن ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻋﺪم ﻣﺸﺘﺎق ﺷﻮق‬

‫ﻣﻰرﺳﻨﺪ اﻧﺪر ﺷﻬﺎدت ﺟﻮق ﺟﻮق‬

‫آﺎروان ﺑﺮ آﺎروان زﻳﻦ ﺑﺎدﻳﻪ‬

‫ﻣﻰرﺳﺪ در هﺮ ﻣﺴﺎ و ﻏﺎدﻳﻪ‬

‫ﺁﻳﺪ و ﮔﻴﺮد وﺛﺎق ﻣﺎ ﮔﺮو‬

‫آﻪ رﺳﻴﺪم ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺎ ﺷﺪ ﺗﻮ رو‬

‫ﭼﻮن ﭘﺴﺮ ﭼﺸﻢ ﺧﺮد را ﺑﺮ ﮔﺸﺎد‬

‫زود ﺑﺎﺑﺎ رﺧﺖ ﺑﺮﮔﺮدون ﻧﻬﺎد‬

‫ﺟﺎدﻩى ﺷﺎﻩ اﺳﺖ ﺁن زﻳﻦ ﺳﻮ روان‬

‫و ﺁن از ﺁن ﺳﻮ ﺻﺎدران و واردان‬

‫‪١٠٤٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻴﻚ ﺑﻨﮕﺮ ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﻰروﻳﻢ‬

‫ﻣﻰﻧﺒﻴﻨﻰ ﻗﺎﺻﺪ ﺟﺎى ﻧﻮﻳﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺣﺎﻟﻰ ﻣﻰﻧﮕﻴﺮى راس ﻣﺎل‬

‫ﺑﻠﻜﻪ از ﺑﻬﺮ ﻏﺮﺿﻬﺎ در ﻣﺎل‬

‫ﭘﺲ ﻣﺴﺎﻓﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد اى رﻩ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻣﺴﻴﺮ و روش در ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻨﺎﻧﻚ از ﭘﺮدﻩى دل ﺑﻰآﻼل‬

‫دم ﺑﻪ دم در ﻣﻰرﺳﺪ ﺧﻴﻞ ﺧﻴﺎل‬

‫ﮔﺮﻧﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮات از ﻳﻚ ﻣﻐﺮﺳﻨﺪ‬

‫در ﭘﻰ هﻢ ﺳﻮى دل ﭼﻮن ﻣﻰرﺳﻨﺪ‬

‫ﺟﻮق ﺟﻮق اﺳﭙﺎﻩ ﺗﺼﻮﻳﺮات ﻣﺎ‬

‫ﺳﻮى ﭼﺸﻤﻪى دل ﺷﺘﺎﺑﺎن از ﻇﻤﺎ‬

‫ﺟﺮﻩهﺎ ﭘﺮ ﻣﻰآﻨﻨﺪ و ﻣﻰروﻧﺪ‬

‫داﻳﻤﺎ ﭘﻴﺪا و ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﻓﻜﺮهﺎ را اﺧﺘﺮان ﭼﺮخ دان‬

‫داﻳﺮ اﻧﺪر ﭼﺮخ دﻳﮕﺮ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺳﻌﺪ دﻳﺪى ﺷﻜﺮ آﻦ اﻳﺜﺎر آﻦ‬

‫ﻧﺤﺲ دﻳﺪى ﺻﺪﻗﻪ و اﺳﺘﻐﻔﺎر آﻦ‬

‫ﻣﺎ آﻪاﻳﻢ اﻳﻦ را ﺑﻴﺎ اى ﺷﺎﻩ ﻣﻦ‬

‫ﻃﺎﻟﻌﻢ ﻣﻘﺒﻞ آﻦ و ﭼﺮﺧﻰ ﺑﺰن‬

‫روح را ﺗﺎﺑﺎن آﻦ از اﻧﻮار ﻣﺎﻩ‬

‫آﻪ ز ﺁﺳﻴﺐ ذﻧﺐ ﺟﺎن ﺷﺪ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫از ﺧﻴﺎل و وهﻢ و ﻇﻦ ﺑﺎزش رهﺎن‬

‫از ﭼﻪ و ﺟﻮر رﺳﻦ ﺑﺎزش رهﺎن‬

‫ﺗﺎ ز دل دارى ﺧﻮب ﺗﻮ دﻟﻰ‬

‫ﭘﺮ ﺑﺮ ﺁرد ﺑﺮ ﭘﺮد ز ﺁب و ﮔﻠﻰ‬

‫اى ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺼﺮ و در ﭘﻴﻤﺎن درﺳﺖ‬

‫ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻈﻠﻮم در زﻧﺪان ﺗﺴﺖ‬

‫در ﺧﻼص او ﻳﻜﻰ ﺧﻮاﺑﻰ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺤﺐﱡ اﻟﻤﺤﺴﻨﻴﻦ‬ ‫زود آﺎﷲ ُﻳ ِ‬

‫هﻔﺖ ﮔﺎو ﻻﻏﺮى ﭘﺮ ﮔﺰﻧﺪ‬

‫هﻔﺖ ﮔﺎو ﻓﺮﺑﻬﺶ را ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ‬

‫هﻔﺖ ﺧﻮﺷﻪى ﺧﺸﻚ زﺷﺖ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﺳﻨﺒﻼت ﺗﺎزﻩاش را ﻣﻰﭼﺮﻧﺪ‬

‫ﻗﺤﻂ از ﻣﺼﺮش ﺑﺮ ﺁﻣﺪ اى ﻋﺰﻳﺰ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺒﺎش اى ﺷﺎﻩ اﻳﻦ را ﻣﺴﺘﺠﻴﺰ‬

‫ﻳﻮﺳﻔﻢ در ﺣﺒﺲ ﺗﻮ اى ﺷﻪ ﻧﺸﺎن‬

‫هﻴﻦ ز دﺳﺘﺎن زﻧﺎﻧﻢ وارهﺎن‬

‫از ﺳﻮى ﻋﺮﺷﻰ آﻪ ﺑﻮدم ﻣﺮﺑﻂ او‬

‫ﺷﻬﻮت ﻣﺎدر ﻓﮕﻨﺪم آﻪ اهﺒﻄﻮا‬

‫ﭘﺲ ﻓﺘﺎدم ز ﺁن آﻤﺎل ﻣﺴﺘﺘﻢ‬

‫از ﻓﻦ زاﻟﻰ ﺑﻪ زﻧﺪان رﺣﻢ‬

‫روح را از ﻋﺮش ﺁرد در ﺣﻄﻴﻢ‬

‫ﻻﺟﺮم آﻴﺪ زﻧﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻈﻴﻢ‬

‫اول و ﺁﺧﺮ هﺒﻮط ﻣﻦ ز زن‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﻮدم روح و ﭼﻮن ﮔﺸﺘﻢ ﺑﺪن‬

‫ﺑﺸﻨﻮ اﻳﻦ زارى ﻳﻮﺳﻒ در ﻋﺜﺎر‬

‫ﻳﺎ ﺑﺮ ﺁن ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻰدل رﺣﻢ ﺁر‬

‫ﻧﺎﻟﻪ از اﺧﻮان آﻨﻢ ﻳﺎ از زﻧﺎن‬

‫آﻪ ﻓﮕﻨﺪﻧﺪم ﭼﻮ ﺁدم از ﺟﻨﺎن‬

‫‪١٠٥٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ز ﺁن ﻣﺜﺎل ﺑﺮگ دى ﭘﮋﻣﺮدﻩام‬

‫آﺰ ﺑﻬﺸﺖ وﺻﻞ ﮔﻨﺪم ﺧﻮردﻩام‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪم ﻟﻄﻒ و اآﺮام ﺗﺮا‬

‫و ﺁن ﺳﻼم ﺳﻠﻢ و ﭘﻴﻐﺎم ﺗﺮا‬

‫ﻣﻦ ﺳﭙﻨﺪ از ﭼﺸﻢ ﺑﺪ آﺮدم ﭘﺪﻳﺪ‬

‫در ﺳﭙﻨﺪم ﻧﻴﺰ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ رﺳﻴﺪ‬

‫داﻓﻊ هﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ از ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎى ﭘﺮ ﺧﻤﺎر ﺗﺴﺖ و ﺑﺲ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺪ را ﭼﺸﻢ ﻧﻴﻜﻮﻳﺖ ﺷﻬﺎ‬

‫ﻣﺎت و ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ آﻨﺪ ﻧﻌﻢ اﻟﺪوا‬

‫ﺑﻞ ز ﭼﺸﻤﺖ آﻴﻤﻴﺎهﺎ ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺪ را ﭼﺸﻢ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺷﻪ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز دل زدﻩﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺎزش ﺳﺨﺖ ﺑﺎ هﻤﺖ ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ز ﺑﺲ هﻤﺖ آﻪ ﻳﺎﺑﻴﺪ از ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﻰﻧﮕﻴﺮد ﺑﺎز ﺷﻪ ﺟﺰ ﺷﻴﺮ ﻧﺮ‬

‫ﺷﻴﺮ ﭼﻪ آﺂن ﺷﺎﻩ ﺑﺎز ﻣﻌﻨﻮى‬

‫هﻢ ﺷﻜﺎر ﺗﺴﺖ و هﻢ ﺻﻴﺪش ﺗﻮى‬

‫ﺷﺪ ﺻﻔﻴﺮ ﺑﺎز ﺟﺎن در ﻣﺮج دﻳﻦ‬

‫ﺣﺐﱡ اﻵﻓﻠﻴﻦ‬ ‫ﻧﻌﺮﻩهﺎى ﻻ ُأ ِ‬

‫ﺑﺎز دل را آﻪ ﭘﻰ ﺗﻮ ﻣﻰﭘﺮﻳﺪ‬

‫از ﻋﻄﺎى ﺑﻰﺣﺪت ﭼﺸﻤﻰ رﺳﻴﺪ‬

‫ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﻮى و ﮔﻮش از ﺗﻮ ﺳﻤﺎع‬

‫هﺮ ﺣﺴﻰ را ﻗﺴﻤﺘﻰ ﺁﻣﺪ ﻣﺸﺎع‬

‫هﺮ ﺣﺴﻰ را ﭼﻮن دهﻰ رﻩ ﺳﻮى ﻏﻴﺐ‬

‫ﻧﺒﻮد ﺁن ﺣﺲ را ﻓﺘﻮر ﻣﺮگ و ﺷﻴﺐ‬

‫ﻣﺎﻟﻚ اﻟﻤﻠﻜﻰ ﺑﻪ ﺣﺲ ﭼﻴﺰى دهﻰ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﻬﺎ آﻨﺪ ﺁن ﺣﺲ ﺷﻬﻰ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺷﺐ دزدان آﻪ ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺤﻤﻮد ﺷﺐ در ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن اﻓﺘﺎد‬ ‫آﻪ ﻣﻦ ﻳﻜﻰام از ﺷﻤﺎ و ﺑﺮ اﺣﻮال اﻳﺸﺎن ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪن اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫ﺷﺐ ﭼﻮ ﺷﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖ ﻓﺮد‬

‫ﺑﺎ ﮔﺮوهﻰ ﻗﻮم دزدان ﺑﺎز ﺧﻮرد‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش آﻴﻰ اى ﺑﻮ اﻟﻮﻓﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ ﻣﻦ هﻢ ﻳﻜﻰام از ﺷﻤﺎ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺖ اى ﮔﺮوﻩ ﻣﻜﺮ آﻴﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ هﺮ ﻳﻜﻰ ﻓﺮهﻨﮓ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﺎ ﺣﺮﻳﻔﺎن در ﺳﻤﺮ‬

‫آﺎو ﭼﻪ دارد در ﺟﺒﻠﺖ از هﻨﺮ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺖ اى ﮔﺮوﻩ ﻓﻦ ﻓﺮوش‬

‫هﺴﺖ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻣﺮا اﻧﺪر دو ﮔﻮش‬

‫آﻪ ﺑﺪاﻧﻢ ﺳﮓ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش ز دﻳﻨﺎرى دو داﻧﮓ‬

‫ﺁن دﮔﺮ ﮔﻔﺖ اى ﮔﺮوﻩ زر ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻣﺮا ﭼﺸﻢ اﻧﺪر اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ را ﺷﺐ ﺑﻴﻨﻢ اﻧﺪر ﻗﻴﺮوان‬

‫روز ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ﻣﻦ او را ﺑﻰﮔﻤﺎن‬

‫‪١٠٥١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﻚ ﺧﺎﺻﻴﺘﻢ در ﺑﺎزو اﺳﺖ‬

‫آﻪ زﻧﻢ ﻣﻦ ﻧﻘﺒﻬﺎ ﺑﺎ زور دﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﻚ ﺧﺎﺻﻴﺘﻢ در ﺑﻴﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺎر ﻣﻦ در ﺧﺎآﻬﺎ ﺑﻮ ﺑﻴﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺳﺮ اﻟﻨﺎس ﻣﻌﺎدن داد دﺳﺖ‬

‫آﻪ رﺳﻮل ﺁن را ﭘﻰ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ز ﺧﺎك ﺗﻦ ﺑﺪاﻧﻢ آﺎﻧﺪر ﺁن‬

‫ﭼﻨﺪ ﻧﻘﺪ اﺳﺖ و ﭼﻪ دارد او ز آﺎن‬

‫در ﻳﻜﻰ آﺎن زر ﺑﻰاﻧﺪازﻩ درج‬

‫و ﺁن دﮔﺮ دﺧﻠﺶ ﺑﻮد آﻤﺘﺮ ز ﺧﺮج‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺠﻨﻮن ﺑﻮ آﻨﻢ ﻣﻦ ﺧﺎك را‬

‫ﺧﺎك ﻟﻴﻠﻰ را ﺑﻴﺎﺑﻢ ﺑﻰﺧﻄﺎ‬

‫ﺑﻮ آﻨﻢ داﻧﻢ ز هﺮ ﭘﻴﺮاهﻨﻰ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد ﻳﻮﺳﻒ و ﮔﺮ ﺁهﺮﻣﻨﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ اﺣﻤﺪ آﻪ ﺑﺮد ﺑﻮى از ﻳﻤﻦ‬

‫ز ﺁن ﻧﺼﻴﺒﻰ ﻳﺎﻓﺖ اﻳﻦ ﺑﻴﻨﻰ ﻣﻦ‬

‫آﻪ آﺪاﻣﻴﻦ ﺧﺎك هﻤﺴﺎﻳﻪى زر اﺳﺖ‬

‫ﻳﺎ آﺪاﻣﻴﻦ ﺧﺎك ﺻﻔﺮ و اﺑﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﻚ ﻧﻚ ﺧﺎﺻﻴﺖ در ﭘﻨﺠﻪام‬

‫آﻪ آﻤﻨﺪى اﻓﻜﻨﻢ ﻃﻮل ﻋﻠﻢ‬

‫هﻤﭽﻮ اﺣﻤﺪ آﻪ آﻤﻨﺪ اﻧﺪاﺧﺖ ﺟﺎﻧﺶ‬

‫ﺗﺎ آﻤﻨﺪش ﺑﺮد ﺳﻮى ﺁﺳﻤﺎﻧﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻘﺶ اى آﻤﻨﺪ اﻧﺪاز ﺑﻴﺖ‬

‫ﺖ ِإ ْذ رﻣﻴﺖ‬ ‫ﺁن ز ﻣﻦ دان ﻣﺎ َر َﻣ ْﻴ َ‬

‫ﭘﺲ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ز ﺁن ﺷﻪ آﺎى ﺳﻨﺪ‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﺧﺎﺻﻴﺖ اﻧﺪر ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ در رﻳﺸﻢ ﺑﻮد ﺧﺎﺻﻴﺘﻢ‬

‫آﻪ رهﺎﻧﻢ ﻣﺠﺮﻣﺎن را از ﻧﻘﻢ‬

‫ﻣﺠﺮﻣﺎن را ﭼﻮن ﺑﻪ ﺟﻼدان دهﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺠﻨﺒﺪ رﻳﺶ ﻣﻦ اﻳﺸﺎن رهﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻢ ﺑﻪ رﺣﻤﺖ رﻳﺶ را‬

‫ﻃﻰ آﻨﻨﺪ ﺁن ﻗﺘﻞ و ﺁن ﺗﺸﻮﻳﺶ را‬

‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪش آﻪ ﻗﻄﺐ ﻣﺎ ﺗﻮى‬

‫آﻪ ﺧﻼص روز ﻣﺤﻨﺘﻤﺎن ﺷﻮى‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺳﻮى ﻗﺼﺮ ﺁن ﺷﻪ ﻣﻴﻤﻮن ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺳﮕﻰ ﺑﺎﻧﮕﻰ ﺑﺰد از ﺳﻮى راﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﺎك ﺑﻮ آﺮد ﺁن دﮔﺮ از رﻳﻮﻩاى‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ هﺴﺖ از وﺛﺎق ﺑﻴﻮﻩاى‬

‫ﭘﺲ آﻤﻨﺪ اﻧﺪاﺧﺖ اﺳﺘﺎد آﻤﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺷﺪﻧﺪ ﺁن ﺳﻮى دﻳﻮار ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺟﺎى دﻳﮕﺮ ﺧﺎك را ﭼﻮن ﺑﻮى آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎك ﻣﺨﺰن ﺷﺎهﻰ اﺳﺖ ﻓﺮد‬

‫ﻧﻘﺐ زن زد ﻧﻘﺐ و در ﻣﺨﺰن رﺳﻴﺪ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ از ﻣﺨﺰن اﺳﺒﺎﺑﻰ آﺸﻴﺪ‬

‫ﺑﺲ زر و زرﺑﻔﺖ و ﮔﻮهﺮهﺎى زﻓﺖ‬

‫ﻗﻮم ﺑﺮدﻧﺪ و ﻧﻬﺎن آﺮدﻧﺪ ﺗﻔﺖ‬

‫ﺷﻪ ﻣﻌﻴﻦ دﻳﺪ ﻣﻨﺰﻟﮕﺎهﺸﺎن‬

‫ﺣﻠﻴﻪ و ﻧﺎم و ﭘﻨﺎﻩ و راهﺸﺎن‬

‫‪١٠٥٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را دزدﻳﺪ از اﻳﺸﺎن ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‬

‫روز در دﻳﻮان ﺑﮕﻔﺖ ﺁن ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﭘﺲ روان ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺳﺮهﻨﮕﺎن ﻣﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻪ دزدان را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺒﺴﺖ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺳﻮى دﻳﻮان ﺁﻣﺪﻧﺪ‬

‫وز ﻧﻬﻴﺐ ﺟﺎن ﺧﻮد ﻟﺮزان ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﺳﺘﺎدﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ ﺷﺎﻩ‬

‫ﻳﺎر ﺷﺒﺸﺎن ﺑﻮد ﺁن ﺷﺎﻩ ﭼﻮ ﻣﺎﻩ‬

‫ﺁن آﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺷﺐ ﺑﻪ هﺮك اﻧﺪاﺧﺘﻰ‬

‫روز دﻳﺪى ﺑﻰﺷﻜﺶ ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﺷﺎﻩ را ﺑﺮ ﺗﺨﺖ دﻳﺪ و ﮔﻔﺖ اﻳﻦ‬

‫ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﺎ دوش ﺷﺐ ﮔﺮد و ﻗﺮﻳﻦ‬

‫ﺁن آﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺧﺎﺻﻴﺖ در رﻳﺶ اوﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﺎ هﻢ از ﺗﻔﺘﻴﺶ اوﺳﺖ‬

‫ﻋﺎرف ﺷﻪ ﺑﻮد ﭼﺸﻤﺶ ﻻﺟﺮم‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎد از ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻟﺐ ﺑﺎ ﺣﺸﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ َو ُه َﻮ َﻣ َﻌ ُﻜ ْﻢ اﻳﻦ ﺷﺎﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻓﻌﻞ ﻣﺎ ﻣﻰدﻳﺪ و ﺳﺮﻣﺎن ﻣﻰﺷﻨﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ رﻩ ﺑﺮد ﺷﺐ ﺷﻪ را ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺐ ﺑﺎ روى ﻣﺎهﺶ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺧﺖ‬

‫اﻣﺖ ﺧﻮد را ﺑﺨﻮاهﻢ ﻣﻦ از او‬

‫آﺎو ﻧﮕﺮداﻧﺪ ز ﻋﺎرف هﻴﭻ رو‬

‫ﭼﺸﻢ ﻋﺎرف دان اﻣﺎن هﺮ دو آﻮن‬

‫آﻪ ﺑﺪو ﻳﺎﺑﻴﺪ هﺮ ﺑﻬﺮام ﻋﻮن‬

‫ز ﺁن ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺎﻓﻊ هﺮ داغ ﺑﻮد‬

‫آﻪ ز ﺟﺰ ﺣﻖ ﭼﺸﻢ او ﻣﺎ زاغ ﺑﻮد‬

‫در ﺷﺐ دﻧﻴﺎ آﻪ ﻣﺤﺠﻮب اﺳﺖ ﺷﻴﺪ‬

‫ﻧﺎﻇﺮ ﺣﻖ ﺑﻮد و زو ﺑﻮدش اﻣﻴﺪ‬

‫ح دو ﭼﺸﻤﺶ ﺳﺮﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ‬ ‫ﺸ َﺮ ْ‬ ‫از َأ َﻟ ْﻢ َﻧ ْ‬

‫دﻳﺪ ﺁن ﭼﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁن ﺑﺮ ﻧﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﺮ ﻳﺘﻴﻤﻰ را آﻪ ﺳﺮﻣﻪى ﺣﻖ آﺸﺪ‬

‫ﮔﺮدد او در ﻳﺘﻴﻢ ﺑﺎ رﺷﺪ‬

‫ﻧﻮر او ﺑﺮ درهﺎ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮد‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﻣﻄﻠﻮب را ﻃﺎﻟﺐ ﺷﻮد‬

‫در ﻧﻈﺮ ﺑﻮدش ﻣﻘﺎﻣﺎت اﻟﻌﺒﺎد‬

‫ﻻﺟﺮم ﻧﺎﻣﺶ ﺧﺪا ﺷﺎهﺪ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺁﻟﺖ ﺷﺎهﺪ زﺑﺎن و ﭼﺸﻢ ﺗﻴﺰ‬

‫آﻪ ز ﺷﺐ ﺧﻴﺰش ﻧﺪارد ﺳﺮ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﮔﺮ هﺰاران ﻣﺪﻋﻰ ﺳﺮ ﺑﺮ زﻧﺪ‬

‫ﮔﻮش ﻗﺎﺿﻰ ﺟﺎﻧﺐ ﺷﺎهﺪ آﻨﺪ‬

‫ﻗﺎﺿﻴﺎن را در ﺣﻜﻮﻣﺖ اﻳﻦ ﻓﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺎهﺪ اﻳﺸﺎن را دو ﭼﺸﻢ روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎهﺪ ز ﺁن ﺑﻪ ﺟﺎى دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫آﺎو ﺑﻪ دﻳﺪﻩى ﺑﻰﻏﺮض ﺳﺮ دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺪﻋﻰ دﻳﺪﻩﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺎ ﻏﺮض‬

‫ﭘﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ دﻳﺪﻩى دل را ﻏﺮض‬

‫ﺣﻖ هﻤﻰﺧﻮاهﺪ آﻪ ﺗﻮ زاهﺪ ﺷﻮى‬

‫ﺗﺎ ﻏﺮض ﺑﮕﺬارى و ﺷﺎهﺪ ﺷﻮى‬

‫آﺎﻳﻦ ﻏﺮﺿﻬﺎ ﭘﺮدﻩى دﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ ﻧﻈﺮ ﭼﻮن ﭘﺮدﻩ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫‪١٠٥٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ را ﺑﺎ ﻃﻢ و رم‬

‫ﺣﺒﻚ اﻻﺷﻴﺎء ﻳﻌﻤﻰ و ﻳﺼﻢ‬

‫در دﻟﺶ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﭼﻮن ﻧﻮرى ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﻴﺸﺶ اﺧﺘﺮ را ﻣﻘﺎدﻳﺮى ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪﻳﺪ او ﺑﻰﺣﺠﺎب اﺳﺮار را‬

‫ﺳﻴﺮ روح ﻣﻮﻣﻦ و آﻔﺎر را‬

‫در زﻣﻴﻦ ﺣﻖ را و در ﭼﺮخ ﺳﻤﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻨﻬﺎنﺗﺮ ز روح ﺁدﻣﻰ‬

‫ﺑﺎز آﺮد از رﻃﺐ و ﻳﺎﺑﺲ ﺣﻖ ﻧﻮرد‬

‫ﻦ َأ ْﻣ ِﺮ َرﺑﱢﻲ ﻣﻬﺮ آﺮد‬ ‫روح را ِﻣ ْ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ دﻳﺪ ﺁن روح را ﭼﺸﻢ ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮ او ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﺎﻧﺪ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬

‫ﺷﺎهﺪ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮد در هﺮ ﻧﺰاع‬

‫ﺑﺸﻜﻨﺪ ﮔﻔﺘﺶ ﺧﻤﺎر هﺮ ﺻﺪاع‬

‫ﻧﺎم ﺣﻖ ﻋﺪل اﺳﺖ و ﺷﺎهﺪ ﺁن اوﺳﺖ‬

‫ﺷﺎهﺪ ﻋﺪل اﺳﺖ زﻳﻦ رو ﭼﺸﻢ دوﺳﺖ‬

‫ﻣﻨﻈﺮ ﺣﻖ دل ﺑﻮد در دو ﺳﺮا‬

‫آﻪ ﻧﻈﺮ در ﺷﺎهﺪ ﺁﻳﺪ ﺷﺎﻩ را‬

‫ﻋﺸﻖ ﺣﻖ و ﺳﺮ ﺷﺎهﺪ ﺑﺎزىاش‬

‫ﺑﻮد ﻣﺎﻳﻪى ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺮدﻩ ﺳﺎزىاش‬

‫ﭘﺲ از ﺁن ﻟﻮﻻك ﮔﻔﺖ اﻧﺪر ﻟﻘﺎ‬

‫در ﺷﺐ ﻣﻌﺮاج ﺷﺎهﺪﺑﺎز ﻣﺎ‬

‫اﻳﻦ ﻗﻀﺎ ﺑﺮ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ ﺣﺎآﻢ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ ﻗﻀﺎ ﺷﺎهﺪ ﻧﻪ ﺣﺎآﻢ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺷﺪ اﺳﻴﺮ ﺁن ﻗﻀﺎ ﻣﻴﺮ ﻗﻀﺎ‬

‫ﺷﺎد ﺑﺎش اى ﭼﺸﻢ ﺗﻴﺰ ﻣﺮﺗﻀﻰ‬

‫ﻋﺎرف از ﻣﻌﺮوف ﺑﺲ درﺧﻮاﺳﺖ آﺮد‬

‫آﺎى رﻗﻴﺐ ﻣﺎ ﺗﻮ اﻧﺪر ﮔﺮم و ﺳﺮد‬

‫اى ﻣﺸﻴﺮ ﻣﺎ ﺗﻮ اﻧﺪر ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ‬

‫از اﺷﺎرﺗﻬﺎت دلﻣﺎن ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫اى ﻳﺮاﻧﺎ ﻻ ﻧﺮاﻩ روز و ﺷﺐ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﻣﺎ ﺷﺪﻩ دﻳﺪ ﺳﺒﺐ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ از ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺑﮕﺰﻳﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ در ﺷﺐ ﺁﻓﺘﺎﺑﻢ دﻳﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﻟﻄﻒ ﻣﻌﺮوف ﺗﻮ ﺑﻮد ﺁن اى ﺑﻬﻰ‬

‫ﭘﺲ آﻤﺎل اﻟﺒﺮ ﻓﻰ اﺗﻤﺎﻣﻪ‬

‫ﻳﺎ رب اﺗﻤﻢ ﻧﻮرﻧﺎ ﻓﻰ اﻟﺴﺎهﺮة‬

‫و اﻧﺠﻨﺎ ﻣﻦ ﻣﻔﻀﺤﺎت ﻗﺎهﺮﻩ‬

‫ﻳﺎر ﺷﺐ را روز ﻣﻬﺠﻮرى ﻣﺪﻩ‬

‫ﺟﺎن ﻗﺮﺑﺖ دﻳﺪﻩ را دورى ﻣﺪﻩ‬

‫ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﻣﺮگ اﺳﺖ ﺑﺎ درد و ﻧﻜﺎل‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺑﻌﺪى آﻪ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ اﻟﻮﺻﺎل‬

‫ﺁن آﻪ دﻳﺪﻩﺳﺘﺖ ﻣﻜﻦ ﻧﺎدﻳﺪﻩاش‬

‫ﺁب زن ﺑﺮ ﺳﺒﺰﻩى ﺑﺎﻟﻴﺪﻩاش‬

‫ﻣﻦ ﻧﻜﺮدم ﻻاﺑﺎﻟﻰ در روش‬

‫ﺗﻮ ﻣﻜﻦ هﻢ ﻻاﺑﺎﻟﻰ در ﺧﻠﺶ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺮان از روى ﺧﻮد او را ﺑﻌﻴﺪ‬

‫ﺁن آﻪ او ﻳﻚ ﺑﺎر ﺁن روى ﺗﻮ دﻳﺪ‬

‫دﻳﺪ روى ﺟﺰ ﺗﻮ ﺷﺪ ﻏﻞ ﮔﻠﻮ‬

‫آﻞ ﺷﻰء ﻣﺎ ﺳﻮى اﻟﻠﱠﻪ ﺑﺎﻃﻞ‬

‫‪١٠٥٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺎﻃﻠﻨﺪ و ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪم رﺷﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺎﻃﻼن را ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ذرﻩ ذرﻩ آﺎﻧﺪر اﻳﻦ ارض و ﺳﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﺟﻨﺲ ﺧﻮد را هﺮ ﻳﻜﻰ ﭼﻮن آﻬﺮﺑﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﺪﻩ ﻧﺎن را ﻣﻰآﺸﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫ﻣﻰآﺸﺪ ﻣﺮ ﺁب را ﺗﻒ ﺟﮕﺮ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺟﺬاب ﺑﺘﺎن زﻳﻦ آﻮﻳﻬﺎ‬

‫ﻣﻐﺰ ﺟﻮﻳﺎن از ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺑﻮﻳﻬﺎ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺣﺲ ﭼﺸﻢ ﺁﻣﺪ رﻧﮓ آﺶ‬

‫ﻣﻐﺰ و ﺑﻴﻨﻰ ﻣﻰآﺸﺪ ﺑﻮهﺎى ﺧﻮش‬

‫زﻳﻦ آﺸﺸﻬﺎ اى ﺧﺪاى راز دان‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺬب ﻟﻄﻒ ﺧﻮدﻣﺎن دﻩ اﻣﺎن‬

‫ﻏﺎﻟﺒﻰ ﺑﺮ ﺟﺎذﺑﺎن اى ﻣﺸﺘﺮى‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ار درﻣﺎﻧﺪﮔﺎن را واﺧﺮى‬

‫رو ﺑﻪ ﺷﻪ ﺁورد ﭼﻮن ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻪ اﺑﺮ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﻮد اﻧﺪر ﺷﺐ ﻗﺪر ﺁن ﺑﺪر‬

‫ﭼﻮن ﻟﺴﺎن و ﺟﺎن او ﺑﻮد ﺁن او‬

‫ﺁن او ﺑﺎ او ﺑﻮد ﮔﺴﺘﺎخ ﮔﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎ ﮔﺸﺘﻴﻢ ﭼﻮن ﺟﺎن ﺑﻨﺪ ﻃﻴﻦ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﺟﺎن ﺗﻮﻳﻰ در ﻳﻮم دﻳﻦ‬

‫وﻗﺖ ﺁن ﺷﺪ اى ﺷﻪ ﻣﻜﺘﻮم ﺳﻴﺮ‬

‫آﺰ آﺮم رﻳﺸﻰ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺧﻮد را ﻧﻤﻮد‬

‫ﺁن هﻨﺮهﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺪ ﺑﺨﺘﻰ ﻓﺰود‬

‫ﺁن هﻨﺮهﺎ ﮔﺮدن ﻣﺎ را ﺑﺒﺴﺖ‬

‫ز ﺁن ﻣﻨﺎﺻﺐ ﺳﺮ ﻧﮕﻮنﺳﺎرﻳﻢ و ﭘﺴﺖ‬

‫ﺁن هﻨﺮ ﻓﻰ ﺟﻴﺪﻧﺎ ﺣﺒﻞ ﻣﺴﺪ‬

‫روز ﻣﺮدن ﻧﻴﺴﺖ ز ﺁن ﻓﻦهﺎ ﻣﺪد‬

‫ﺟﺰ هﻤﺎن ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺁن ﺧﻮش ﺣﻮاس‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺑﺪ ﭼﺸﻢ او ﺳﻠﻄﺎن ﺷﻨﺎس‬

‫ﺁن هﻨﺮهﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﻏﻮل راﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻏﻴﺮ ﭼﺸﻤﻰ آﻮ ز ﺷﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺷﺎﻩ را ﺷﺮم از وى ﺁﻣﺪ روز ﺑﺎر‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺑﺮ روى ﺷﻪ ﺑﻮدش ﻧﻈﺎر‬

‫و ﺁن ﺳﮓ ﺁﮔﺎﻩ از ﺷﺎﻩ وداد‬

‫ﺧﻮد ﺳﮓ آﻬﻔﺶ ﻟﻘﺐ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻬﺎد‬

‫ﺧﺎﺻﻴﺖ در ﮔﻮش هﻢ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻮد‬

‫آﺎو ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺳﮓ ز ﺷﻴﺮ ﺁﮔﻪ ﺷﻮد‬

‫ﺳﮓ ﭼﻮ ﺑﻴﺪار اﺳﺖ ﺷﺐ ﭼﻮن ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮد ز ﺷﺐ ﺧﻴﺰ ﺷﻬﺎن‬

‫هﻴﻦ ز ﺑﺪ ﻧﺎﻣﺎن ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﻨﮓ داﺷﺖ‬

‫هﻮش ﺑﺮ اﺳﺮارﺷﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻤﺎﺷﺖ‬

‫هﺮ آﻪ او ﻳﻚ ﺑﺎر ﺧﻮد ﺑﺪ ﻧﺎم ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮد ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﺎم ﺟﺴﺖ و ﺧﺎم ﺷﺪ‬

‫اى ﺑﺴﺎ زر آﻪ ﺳﻴﻪ ﺗﺎﺑﺶ آﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد اﻳﻤﻦ ز ﺗﺎراج و ﮔﺰﻧﺪ‬

‫‪١٠٥٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﺼﻪ ﺁن آﻪ ﮔﺎو ﺑﺤﺮى ﮔﻮهﺮ آﺎوﻳﺎن از ﻗﻌﺮ درﻳﺎ ﺑﺮ ﺁورد ﺷﺐ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ درﻳﺎ ﻧﻬﺪ در درﺧﺶ و ﺗﺎب ﺁن‬ ‫ﻣﻰﭼﺮد‪ ،‬ﺑﺎزرﮔﺎن از آﻤﻴﻦ ﺑﺮون ﺁﻳﺪ ﭼﻮن ﮔﺎو از ﮔﻮهﺮ دورﺗﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎزرﮔﺎن ﺑﻪ ﻟﺠﻢ و ﮔﻞ ﺗﻴﺮﻩ ﮔﻮهﺮ‬ ‫را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ و ﺑﺮ درﺧﺖ ﮔﺮﻳﺰد اﻟﻰ ﺁﺧﺮ اﻟﻘﺼﻪ و اﻟﺘﻘﺮﻳﺐ‬ ‫ﮔﺎو ﺁﺑﻰ ﮔﻮهﺮ از ﺑﺤﺮ ﺁورد‬

‫ﺑﻨﻬﺪ اﻧﺪر ﻣﺮج و ﮔﺮدش ﻣﻰﭼﺮد‬

‫در ﺷﻌﺎع ﻧﻮر ﮔﻮهﺮ ﮔﺎو ﺁب‬

‫ﻣﻰﭼﺮد از ﺳﻨﺒﻞ و ﺳﻮﺳﻦ ﺷﺘﺎب‬

‫ز ﺁن ﻓﮕﻨﺪﻩى ﮔﺎو ﺁﺑﻰ ﻋﻨﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻏﺬاﻳﺶ ﻧﺮﮔﺲ و ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ اﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﻮت او ﻧﻮر ﺟﻼل‬

‫ﭼﻮن ﻧﺰاﻳﺪ از ﻟﺒﺶ ﺳﺤﺮ ﺣﻼل‬

‫هﺮ آﻪ ﭼﻮن زﻧﺒﻮر وﺣﻰ اﺳﺘﺶ ﺗﻔﻞ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﺎﻧﻪى او ﭘﺮ ﻋﺴﻞ‬

‫ﻣﻰﭼﺮد در ﻧﻮر ﮔﻮهﺮ ﺁن ﺑﻘﺮ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﺮدد ز ﮔﻮهﺮ دورﺗﺮ‬

‫ﺗﺎﺟﺮى ﺑﺮ در ﻧﻬﺪ ﻟﺠﻢ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﺮج و ﺳﺒﺰﻩ ﮔﺎﻩ‬

‫ﭘﺲ ﮔﺮﻳﺰد ﻣﺮد ﺗﺎﺟﺮ ﺑﺮ درﺧﺖ‬

‫ﮔﺎو ﺟﻮﻳﺎن ﻣﺮد را ﺑﺎ ﺷﺎخ ﺳﺨﺖ‬

‫ﺑﻴﺴﺖ ﺑﺎر ﺁن ﮔﺎو ﺗﺎزد ﮔﺮد ﻣﺮج‬

‫ﺗﺎ آﻨﺪ ﺁن ﺧﺼﻢ را در ﺷﺎخ درج‬

‫ﭼﻮن از او ﻧﻮﻣﻴﺪ ﮔﺮدد ﮔﺎو ﻧﺮ‬

‫ﺁﻳﺪ ﺁن ﺟﺎ آﻪ ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﺪ ﮔﻬﺮ‬

‫ﻟﺠﻢ ﺑﻴﻨﺪ ﻓﻮق در ﺷﺎهﻮار‬

‫ﭘﺲ ز ﻃﻴﻦ ﺑﮕﺮﻳﺰد او اﺑﻠﻴﺲوار‬

‫آﺂن ﺑﻠﻴﺲ از ﻣﺘﻦ ﻃﻴﻦ آﻮر و آﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺎو آﻰ داﻧﺪ آﻪ در ﮔﻞ ﮔﻮهﺮ اﺳﺖ‬

‫ا ْه ِﺒﻄُﻮا اﻓﻜﻨﺪ ﺟﺎن را در ﺣﻀﻴﺾ‬

‫از ﻧﻤﺎزش آﺮد ﻣﺤﺮوم اﻳﻦ ﻣﺤﻴﺾ‬

‫اى رﻓﻴﻘﺎن زﻳﻦ ﻣﻘﻴﻞ و ز ﺁن ﻣﻘﺎل‬

‫اﺗﻘﻮا ان اﻟﻬﻮى ﺣﻴﺾ اﻟﺮﺟﺎل‬

‫ا ْه ِﺒﻄُﻮا اﻓﻜﻨﺪ ﺟﺎن را در ﺑﺪن‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻞ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد در ﻋﺪن‬

‫ﺗﺎﺟﺮش داﻧﺪ و ﻟﻴﻜﻦ ﮔﺎو ﻧﻰ‬

‫اهﻞ دل داﻧﻨﺪ و هﺮ ﮔﻞ آﺎو ﻧﻰ‬

‫هﺮ ﮔﻠﻰ آﺎﻧﺪر دل او ﮔﻮهﺮى اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮهﺮش ﻏﻤﺎز ﻃﻴﻦ دﻳﮕﺮى اﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﮔﻠﻰ آﺰ رش ﺣﻖ ﻧﻮرى ﻧﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ ﮔﻠﻬﺎى ﭘﺮ در ﺑﺮ ﻧﺘﺎﻓﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﻣﻮش ﻣﺎ‬

‫هﺴﺖ ﺑﺮ ﻟﺒﻬﺎى ﺟﻮ ﺑﺮ ﮔﻮش ﻣﺎ‬

‫رﺟﻮع آﺮدن ﺑﻪ ﻗﺼﻪى ﻃﻠﺐ آﺮدن ﺁن ﻣﻮش ﺁن ﭼﻐﺰ را در ﻟﺐ ﺟﻮ و آﺸﻴﺪن ﺳﺮ رﺷﺘﻪ‬ ‫ﺗﺎ ﭼﻐﺰ را در ﺁب ﺧﺒﺮ ﺷﻮد از ﻃﻠﺐ او‬

‫‪١٠٥٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﺳﺮﺷﺘﻪى ﻋﺸﻖ رﺷﺘﻪ ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ وﺻﻞ ﭼﻐﺰ ﺑﺎ رﺷﺪ‬

‫ﻣﻰﺗﻨﺪ ﺑﺮ رﺷﺘﻪى دل دم ﺑﻪ دم‬

‫آﻪ ﺳﺮ رﺷﺘﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردﻩام‬

‫هﻤﭽﻮ ﺗﺎرى ﺷﺪ دل و ﺟﺎن در ﺷﻬﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺳﺮ رﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ روﻳﻰ ﻧﻤﻮد‬

‫ﺧﻮد ﻏﺮاب اﻟﺒﻴﻦ ﺁﻣﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫در ﺷﻜﺎر ﻣﻮش و ﺑﺮدش ز ﺁن ﻣﻜﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ هﻮا ﻣﻮش از ﻏﺮاب‬

‫ﻣﻨﺴﺤﺐ ﺷﺪ ﭼﻐﺰ ﻧﻴﺰ از ﻗﻌﺮ ﺁب‬

‫ﻣﻮش در ﻣﻨﻘﺎر زاغ و ﭼﻐﺰ هﻢ‬

‫در هﻮا ﺁوﻳﺨﺘﻪ ﭘﺎ در رﺗﻢ‬

‫ﺧﻠﻖ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ زاغ از ﻣﻜﺮ و آﻴﺪ‬

‫ﭼﻐﺰ ﺁﺑﻰ را ﭼﮕﻮﻧﻪ آﺮد ﺻﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪ اﻧﺪر ﺁب و ﭼﻮﻧﺶ در رﺑﻮد‬

‫ﭼﻐﺰ ﺁﺑﻰ آﻰ ﺷﻜﺎر زاغ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻐﺰ ﮔﻔﺘﺎ اﻳﻦ ﺳﺰاى ﺁن آﺴﻰ‬

‫آﺎو ﭼﻮ ﺑﻰﺁﺑﺎن ﺷﻮد ﺟﻔﺖ ﺧﺴﻰ‬

‫اى ﻓﻐﺎن از ﻳﺎر ﻧﺎﺟﻨﺲ اى ﻓﻐﺎن‬

‫هﻤﻨﺸﻴﻦ ﻧﻴﻚ ﺟﻮﻳﻴﺪ اى ﻣﻬﺎن‬

‫ﻋﻘﻞ را اﻓﻐﺎن ز ﻧﻔﺲ ﭘﺮ ﻋﻴﻮب‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﺪى ﺑﺮ روى ﺧﻮب‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﻰﮔﻔﺘﺶ آﻪ ﺟﻨﺴﻴﺖ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫از رﻩ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﻧﻰ از ﺁب و ﻃﻴﻦ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺸﻮ ﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺖ و اﻳﻦ ﻣﮕﻮ‬

‫ﺳﺮ ﺟﻨﺴﻴﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرت در ﻣﺠﻮ‬

‫ﺻﻮرت ﺁﻣﺪ ﭼﻮن ﺟﻤﺎد و ﭼﻮن ﺣﺠﺮ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺎﻣﺪ را ز ﺟﻨﺴﻴﺖ ﺧﺒﺮ‬

‫ﺟﺎن ﭼﻮ ﻣﻮر و ﺗﻦ ﭼﻮ داﻧﻪى ﮔﻨﺪﻣﻰ‬

‫ﻣﻰآﺸﺎﻧﺪ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ هﺮ دﻣﻰ‬

‫ﻣﻮر داﻧﺪ آﺂن ﺣﺒﻮب ﻣﺮﺗﻬﻦ‬

‫ﻣﺴﺘﺤﻴﻞ و ﺟﻨﺲ ﻣﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪن‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﻣﻮرى ﮔﺮﻓﺖ از راﻩ ﺟﻮ‬

‫ﻣﻮر دﻳﮕﺮ ﮔﻨﺪﻣﻰ ﺑﮕﺮﻓﺖ و دو‬

‫ﺟﻮ ﺳﻮى ﮔﻨﺪم ﻧﻤﻰﺗﺎزد وﻟﻰ‬

‫ﻣﻮر ﺳﻮى ﻣﻮر ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﻠﻰ‬

‫رﻓﺘﻦ ﺟﻮ ﺳﻮى ﮔﻨﺪم ﺗﺎﺑﻊ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮر را ﺑﻴﻦ آﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﺴﺶ راﺟﻊ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻣﮕﻮ ﮔﻨﺪم ﭼﺮا ﺷﺪ ﺳﻮى ﺟﻮ‬

‫ﭼﺸﻢ را ﺑﺮ ﺧﺼﻢ ﻧﻪ ﻧﻰ ﺑﺮ ﮔﺮو‬

‫ﻣﻮر اﺳﻮد ﺑﺮ ﺳﺮ ﻟﺒﺪ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﻣﻮر ﭘﻨﻬﺎن داﻧﻪ ﭘﻴﺪا ﭘﻴﺶ راﻩ‬

‫ﻋﻘﻞ ﮔﻮﻳﺪ ﭼﺸﻢ را ﻧﻴﻜﻮ ﻧﮕﺮ‬

‫داﻧﻪ هﺮﮔﺰ آﻰ رود ﺑﻰداﻧﻪ ﺑﺮ‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺁﻣﺪ ﺳﻮى اﺻﺤﺎب آﻠﺐ‬

‫هﺴﺖ ﺻﻮرﺗﻬﺎ ﺣﺒﻮب و ﻣﻮر ﻗﻠﺐ‬

‫ز ﺁن ﺷﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﺳﻮى ﭘﺎآﺎن ﭼﺮخ‬

‫ﺑﺪ ﻗﻔﺴﻬﺎ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻳﻚ ﺟﻨﺲ ﻓﺮخ‬

‫اﻳﻦ ﻗﻔﺲ ﭘﻴﺪا و ﺁن ﻓﺮﺧﺶ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺑﻰﻗﻔﺲ آﺶ آﻰ ﻗﻔﺲ ﺑﺎﺷﺪ روان‬

‫‪١٠٥٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اى ﺧﻨﻚ ﭼﺸﻤﻰ آﻪ ﻋﻘﻞ اﺳﺘﺶ اﻣﻴﺮ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﺒﺮ و ﻗﺮﻳﺮ‬

‫ﻓﺮق زﺷﺖ و ﻧﻐﺰ از ﻋﻘﻞ ﺁورﻳﺪ‬

‫ﻧﻰ ز ﭼﺸﻤﻰ آﺰ ﺳﻴﻪ ﮔﻔﺖ و ﺳﭙﻴﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻏﺮﻩ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﻀﺮاى دﻣﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﺤﻚ ﻣﺎش زن‬

‫ﺁﻓﺖ ﻣﺮغ اﺳﺖ ﭼﺸﻢ آﺎم ﺑﻴﻦ‬

‫ﻣﺨﻠﺺ ﻣﺮغ اﺳﺖ ﻋﻘﻞ دام ﺑﻴﻦ‬

‫دام دﻳﮕﺮ ﺑﺪ آﻪ ﻋﻘﻠﺶ درﻧﻴﺎﻓﺖ‬

‫وﺣﻰ ﻏﺎﻳﺐ ﺑﻴﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﻮ ز ﺁن ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﺟﻨﺲ و ﻧﺎﺟﻨﺲ از ﺧﺮد داﻧﻰ ﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﺳﻮى ﺻﻮرﺗﻬﺎ ﻧﺸﺎﻳﺪ زود ﺗﺎﺧﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺟﻨﺴﻴﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻟﻰ و ﻟﻚ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﺁﻣﺪ در ﺑﺸﺮ ﺟﻨﺲ ﻣﻠﻚ‬

‫ﺑﺮ آﺸﻴﺪش ﻓﻮق اﻳﻦ ﻧﻴﻠﻰ ﺣﺼﺎر‬

‫ﻣﺮغ ﮔﺮدوﻧﻰ ﭼﻮ ﭼﻐﺰش زاغوار‬

‫ﻗﺼﻪى ﻋﺒﺪ اﻟﻐﻮث و رﺑﻮدن ﭘﺮﻳﺎن او را و ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﻴﺎن ﭘﺮﻳﺎن ﺳﺎآﻦ ﺷﺪن او و ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺁﻣﺪن او ﺑﻪ ﺷﻬﺮ و‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮﻳﺶ و ﺑﺎز ﻧﺎﺷﻜﻴﻔﺘﻦ او از ﺁن ﭘﺮﻳﺎن ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺟﻨﺴﻴﺖ ﻣﻌﻨﻰ و هﻢ دﻟﻰ او ﺑﺎ اﻳﺸﺎن‬ ‫ﺑﻮد ﻋﺒﺪ اﻟﻐﻮث هﻢ ﺟﻨﺲ ﭘﺮى‬

‫ﭼﻮن ﭘﺮى ﻧﻪ ﺳﺎل در ﭘﻨﻬﺎن ﭘﺮى‬

‫ﺷﺪ زﻧﺶ را ﻧﺴﻞ از ﺷﻮى دﮔﺮ‬

‫و ﺁن ﻳﺘﻴﻤﺎﻧﺶ ز ﻣﺮﮔﺶ در ﺳﻤﺮ‬

‫آﻪ ﻣﺮ او را ﮔﺮگ زد ﻳﺎ رﻩ زﻧﻰ‬

‫ﻳﺎ ﻓﺘﺎد اﻧﺪر ﭼﻬﻰ ﻳﺎ ﻣﻜﻤﻨﻰ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ در اﺷﻐﺎل ﻣﺴﺖ‬

‫ﺧﻮد ﻧﮕﻔﺘﻨﺪى آﻪ ﺑﺎﺑﺎﻳﻰ ﺑﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ ﻧﻪ ﺳﺎل ﺁﻣﺪ او هﻢ ﻋﺎرﻳﻪ‬

‫ﮔﺸﺖ ﭘﻴﺪا ﺑﺎز ﺷﺪ ﻣﺘﻮارﻳﻪ‬

‫ﻳﻚ ﻣﻬﻰ ﻣﻬﻤﺎن ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﻮد و ز ﺁن ﭘﺲ آﺲ ﻧﺪﻳﺪش رﻧﮓ ﺑﻴﺶ‬

‫ﺑﺮد هﻢ ﺟﻨﺴﻰ ﭘﺮﻳﺎﻧﺶ ﭼﻨﺎن‬

‫آﻪ رﺑﺎﻳﺪ روح را زﺧﻢ ﺳﻨﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺑﻬﺸﺘﻰ ﺟﻨﺲ ﺟﻨﺖ ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ‬

‫هﻢ ز ﺟﻨﺴﻴﺖ ﺷﻮد ﻳﺰدان ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ ﻧﺒﻰ ﻓﺮﻣﻮد ﺟﻮد و ﻣﺤﻤﺪﻩ‬

‫ﺷﺎخ ﺟﻨﺖ دان ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﻣﻬﺮهﺎ را ﺟﻤﻠﻪ ﺟﻨﺲ ﻣﻬﺮ ﺧﻮان‬

‫ﻗﻬﺮهﺎ را ﺟﻤﻠﻪ ﺟﻨﺲ ﻗﻬﺮ دان‬

‫ﻻاﺑﺎﻟﻰ ﻻاﺑﺎﻟﻰ ﺁورد‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺟﻨﺲ هﻢ ﺑﻮﻧﺪ اﻧﺪر ﺧﺮد‬

‫ﺑﻮد ﺟﻨﺴﻴﺖ در ادرﻳﺲ از ﻧﺠﻮم‬

‫هﺸﺖ ﺳﺎل او ﺑﺎ زﺣﻞ ﺑﺪ در ﻗﺪوم‬

‫در ﻣﺸﺎرق در ﻣﻐﺎرب ﻳﺎر او‬

‫هﻢ ﺣﺪﻳﺚ و ﻣﺤﺮم ﺁﺛﺎر او‬

‫ﺑﻌﺪ ﻏﻴﺒﺖ ﭼﻮن آﻪ ﺁورد او ﻗﺪوم‬

‫در زﻣﻴﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ او درس ﻧﺠﻮم‬

‫‪١٠٥٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﻴﺶ او اﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺧﻮش ﺻﻒ زدﻩ‬

‫اﺧﺘﺮان در درس او ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺧﻠﻖ ﺁواز ﻧﺠﻮم‬

‫ﻣﻰﺷﻨﻴﺪﻧﺪ از ﺧﺼﻮص و از ﻋﻤﻮم‬

‫ﺟﺬب ﺟﻨﺴﻴﺖ آﺸﻴﺪﻩ ﺗﺎ زﻣﻴﻦ‬

‫اﺧﺘﺮان را ﭘﻴﺶ او آﺮدﻩ ﻣﺒﻴﻦ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ﻧﺎم ﺧﻮد و اﺣﻮال ﺧﻮد‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻪ ﭘﻴﺶ او ﺷﺮح رﺻﺪ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺟﻨﺴﻴﺖ ﻳﻜﻰ ﻧﻮع ﻧﻈﺮ‬

‫آﻪ ﺑﺪان ﻳﺎﺑﻨﺪ رﻩ در هﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﺁن ﻧﻈﺮ آﻪ آﺮد ﺣﻖ در وى ﻧﻬﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻧﻬﺪ در ﺗﻮ ﺗﻮ ﮔﺮدى ﺟﻨﺲ ﺁن‬

‫هﺮ ﻃﺮف ﭼﻪ ﻣﻰآﺸﺪ ﺗﻦ را ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﻰﺧﺒﺮ را آﻰ آﺸﺎﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﻧﺪر ﻣﺮد ﺧﻮى زن ﻧﻬﺪ‬

‫او ﻣﺨﻨﺚ ﮔﺮدد و ﮔﺎن ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻬﺪ در زن ﺧﺪا ﺧﻮى ﻧﺮى‬

‫ﻃﺎﻟﺐ زن ﮔﺮدد ﺁن زن ﺳﻌﺘﺮى‬

‫ﭼﻮن ﻧﻬﺪ در ﺗﻮ ﺻﻔﺎت ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻓﺮﺧﻰ ﺑﺮ هﻮا ﺟﻮﻳﻰ ﺳﺒﻴﻞ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻨﻬﺎدﻩ دﻳﺪﻩ در هﻮا‬

‫از زﻣﻴﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮ ﺳﻤﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻬﺪ در ﺗﻮ ﺻﻔﺘﻬﺎى ﺧﺮى‬

‫ﺻﺪ ﭘﺮت ﮔﺮ هﺴﺖ ﺑﺮ ﺁﺧﻮر ﭘﺮى‬

‫از ﭘﻰ ﺻﻮرت ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻣﻮش ﺧﻮار‬

‫از ﺧﺒﻴﺜﻰ ﺷﺪ زﺑﻮن ﻣﻮش ﺧﻮار‬

‫ﻃﻌﻤﻪ ﺟﻮى و ﺧﺎﺋﻦ و ﻇﻠﻤﺖ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫از ﭘﻨﻴﺮ و ﻓﺴﺘﻖ و دوﺷﺎب ﻣﺴﺖ‬

‫ﺑﺎز اﺷﻬﺐ را ﭼﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮى ﻣﻮش‬

‫ﻧﻨﮓ ﻣﻮﺷﺎن ﺑﺎﺷﺪ و ﻋﺎر وﺣﻮش‬

‫ﺧﻮى ﺁن هﺎروت و ﻣﺎروت اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﺸﺖ و دادﺷﺎن ﺧﻮى ﺑﺸﺮ‬

‫ﻦ اﻟﺼﺎﻓﻮن‬ ‫ﺤُ‬ ‫در ﻓﺘﺎدﻧﺪ از َﻟ َﻨ ْ‬

‫در ﭼﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺒﺴﺘﻪ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن‬

‫ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ از ﻧﻈﺮﺷﺎن دور ﺷﺪ‬

‫ﻟﻮح اﻳﺸﺎن ﺳﺎﺣﺮ و ﻣﺴﺤﻮر ﺷﺪ‬

‫ﭘﺮ هﻤﺎن و ﺳﺮ هﻤﺎن هﻴﻜﻞ هﻤﺎن‬

‫ﻣﻮﺳﻴﻰ ﺑﺮ ﻋﺮش و ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ ﻣﻬﺎن‬

‫در ﭘﻰ ﺧﻮ ﺑﺎش و ﺑﺎ ﺧﻮش ﺧﻮ ﻧﺸﻴﻦ‬

‫ﺧﻮ ﭘﺬﻳﺮى روﻏﻦ ﮔﻞ را ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺧﺎك ﮔﻮر از ﻣﺮد هﻢ ﻳﺎﺑﺪ ﺷﺮف‬

‫ﺗﺎ ﻧﻬﺪ ﺑﺮ ﮔﻮر او دل روى و آﻒ‬

‫ﺧﺎك از هﻤﺴﺎﻳﮕﻰ ﺟﺴﻢ ﭘﺎك‬

‫ﭼﻮن ﻣﺸﺮف ﺁﻣﺪ و اﻗﺒﺎلﻧﺎك‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ هﻢ اﻟﺠﺎر ﺛﻢ اﻟﺪار ﮔﻮ‬

‫ﮔﺮ دﻟﻰ دارى ﺑﺮو دل دار ﺟﻮ‬

‫ﺧﺎك او هﻢ ﺳﻴﺮت ﺟﺎن ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﺳﺮﻣﻪى ﭼﺸﻢ ﻋﺰﻳﺰان ﻣﻰﺷﻮد‬

‫اى ﺑﺴﺎ در ﮔﻮر ﺧﻔﺘﻪ ﺧﺎكوار‬

‫ﺑﻪ ز ﺻﺪ اﺣﻴﺎ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ و اﻧﺘﺸﺎر‬

‫‪١٠٥٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮدﻩ او و ﺧﺎآﺶ ﺳﺎﻳﻪﻣﻨﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران زﻧﺪﻩ در ﺳﺎﻳﻪى وىاﻧﺪ‬

‫داﺳﺘﺎن ﺁن ﻣﺮد آﻪ وﻇﻴﻔﻪاى داﺷﺖ از ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺗﺒﺮﻳﺰ و واﻣﻬﺎ آﺮدﻩ ﺑﻮد ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺁن وﻇﻴﻔﻪ و او را ﺧﺒﺮ ﻧﻪ از‬ ‫وﻓﺎت او‪ ،‬ﺣﺎﺻﻞ از هﻴﭻ زﻧﺪﻩاى وام او ﮔﺰاردﻩ ﻧﺸﺪ اﻻ از ﻣﺤﺘﺴﺐ ﻣﺘﻮﻓﻰ ﮔﺰاردﻩ ﺷﺪ ﭼﻨﺎن آﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‬ ‫ﻟﻴﺲ ﻣﻦ ﻣﺎت ﻓﺎﺳﺘﺮاح ﺑﻤﻴﺖ‬

‫اﻧﻤﺎ اﻟﻤﻴﺖ ﻣﻴﺖ اﻻﺣﻴﺎء‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ دروﻳﺶ ز اﻃﺮاف دﻳﺎر‬

‫ﺟﺎﻧﺐ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺁﻣﺪ واﻣﺪار‬

‫ﻧﻪ هﺰارش وام ﺑﺪ از زر ﻣﮕﺮ‬

‫ﺑﻮد در ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺑﺪر اﻟﺪﻳﻦ ﻋﻤﺮ‬

‫ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺑﺪ او ﺑﻪ دل ﺑﺤﺮ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫هﺮ ﺳﺮ ﻣﻮﻳﺶ ﻳﻜﻰ ﺣﺎﺗﻢآﺪﻩ‬

‫ﺣﺎﺗﻢ ار ﺑﻮدى ﮔﺪاى او ﺷﺪى‬

‫ﺳﺮ ﻧﻬﺎدى ﺧﺎك ﭘﺎى او ﺷﺪى‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪادى ﺗﺸﻨﻪ را ﺑﺤﺮى زﻻل‬

‫در آﺮم ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺑﻮدى ز ﺁن ﻧﻮال‬

‫ور ﺑﻜﺮدى ذرﻩاى را ﻣﺸﺮﻗﻰ‬

‫ﺑﻮدى ﺁن در هﻤﺘﺶ ﻧﺎﻻﻳﻘﻰ‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ او ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺁن ﻏﺮﻳﺐ‬

‫آﺎو ﻏﺮﻳﺒﺎن را ﺑﺪى ﺧﻮﻳﺶ و ﻧﺴﻴﺐ‬

‫ﺑﺎ درش ﺑﻮد ﺁن ﻏﺮﻳﺐ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫وام ﺑﻰﺣﺪ از ﻋﻄﺎﻳﺶ ﺗﻮﺧﺘﻪ‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺁن آﺮﻳﻢ او وام آﺮد‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺑﺨﺸﺸﻬﺎش واﺛﻖ ﺑﻮد ﻣﺮد‬

‫ﻻاﺑﺎﻟﻰ ﮔﺸﺘﻪ زو و وام ﺟﻮ‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﻗﻠﺰم اآﺮام ﺧﻮ‬

‫وام داران رو ﺗﺮش او ﺷﺎد آﺎم‬

‫هﻤﭽﻮ ﮔﻞ ﺧﻨﺪان از ﺁن روض اﻟﻜﺮام‬

‫ﮔﺮم ﺷﺪ ﭘﺸﺘﺶ ز ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻋﺮب‬

‫ﭼﻪ ﻏﻢ اﺳﺘﺶ از ﺳﺒﺎل ﺑﻮ ﻟﻬﺐ‬

‫ﭼﻮن آﻪ دارد ﻋﻬﺪ و ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺳﺤﺎب‬

‫آﻰ درﻳﻎ ﺁﻳﺪ ز ﺳﻘﺎﻳﺎﻧﺶ ﺁب‬

‫ﺳﺎﺣﺮان واﻗﻒ از دﺳﺖ ﺧﺪا‬

‫آﻰ ﻧﻬﻨﺪ اﻳﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎ را دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫روﺑﻬﻰ آﻪ هﺴﺖ ز ﺁن ﺷﻴﺮاﻧﺶ ﭘﺸﺖ‬

‫ﺑﺸﻜﻨﺪ آﻠﻪى ﭘﻠﻨﮕﺎن را ﺑﻪ ﻣﺸﺖ‬

‫ﺁﻣﺪن ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻗﻠﻌﻪ اى ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ و ﻣﺸﻮرت آﺮدن ﻣﻠﻚ ﺁن ﻗﻠﻌﻪ در دﻓﻊ او و ﮔﻔﺘﻦ ﺁن وزﻳﺮ ﻣﻠﻚ را آﻪ‬ ‫زﻧﻬﺎر ﺗﺴﻠﻴﻢ آﻦ و از ﺟﻬﻞ ﺗﻬﻮر ﻣﻜﻦ آﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد ﻣﻮﻳﺪ اﺳﺖ‬ ‫و از ﺣﻖ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻋﻈﻴﻢ دارد در ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫ﭼﻮن آﻪ ﺟﻌﻔﺮ رﻓﺖ ﺳﻮى ﻗﻠﻌﻪاى‬

‫ﻗﻠﻌﻪ ﭘﻴﺶ آﺎم ﺧﺸﻜﺶ ﺟﺮﻋﻪاى‬

‫‪١٠٦٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻳﻚ ﺳﻮارﻩ ﺗﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﻪ آﺮ‬

‫ﺗﺎ در ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺒﺴﺘﻨﺪ از ﺣﺬر‬

‫زهﺮﻩ ﻧﻪ آﺲ را آﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬

‫اهﻞ آﺸﺘﻰ را ﭼﻪ زهﺮﻩ ﺑﺎ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫روى ﺁورد ﺁن ﻣﻠﻚ ﺳﻮى وزﻳﺮ‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﭼﺎرﻩﺳﺖ اﻧﺪرﻳﻦ وﻗﺖ اى ﻣﺸﻴﺮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن آﻪ ﺗﺮك ﮔﻮﻳﻰ آﺒﺮ و ﻓﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ او ﺁﻳﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ و آﻔﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ ﻧﻪ ﻳﻜﻰ ﻣﺮدى اﺳﺖ ﻓﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻨﮕﺮ ﺧﻮار در ﻓﺮدى ﻣﺮد‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﮕﺸﺎ ﻗﻠﻌﻪ را ﺑﻨﮕﺮ ﻧﻜﻮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺳﻴﻤﺎب اﺳﺖ ﻟﺮزان ﭘﻴﺶ او‬

‫ﺷﺴﺘﻪ در زﻳﻦ ﺁن ﭼﻨﺎن ﻣﺤﻜﻢ ﭘﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮﻳﻴﺎ ﺷﺮﻗﻰ و ﻏﺮﺑﻰ ﺑﺎ وى اﺳﺖ‬

‫ﭼﻨﺪ آﺲ هﻤﭽﻮن ﻓﺪاﻳﻰ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﭘﻴﺶ او اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ را او ﺑﻪ ﮔﺮزى ﻣﻰﻓﮕﻨﺪ‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮنﺳﺎر اﻧﺪر اﻗﺪام ﺳﻤﻨﺪ‬

‫دادﻩ ﺑﻮدش ﺻﻨﻊ ﺣﻖ ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ‬

‫آﻪ هﻤﻰزد ﻳﻚ ﺗﻨﻪ ﺑﺮ اﻣﺘﻰ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﭼﻮن دﻳﺪ روى ﺁن ﻗﺒﺎد‬

‫آﺜﺮت اﻋﺪاد از ﭼﺸﻤﻢ ﻓﺘﺎد‬

‫اﺧﺘﺮان ﺑﺴﻴﺎر و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ار ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ او ﺑﻨﻴﺎد اﻳﺸﺎن ﻣﻨﺪآﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ هﺰاران ﻣﻮش ﭘﻴﺶ ﺁرﻧﺪ ﺳﺮ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ را ﻧﻪ ﺗﺮس ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﺣﺬر‬

‫آﻰ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﻨﺪ ﻣﻮﺷﺎن اى ﻓﻼن‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺟﻤﻌﻴﺖ درون ﺟﺎﻧﺸﺎن‬

‫هﺴﺖ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻬﺎ ﻓﺸﺎر‬

‫ﺟﻤﻊ ﻣﻌﻨﻰ ﺧﻮاﻩ هﻴﻦ از آﺮدﮔﺎر‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺟﻤﻌﻴﺖ ز ﺑﺴﻴﺎرى ﺟﺴﻢ‬

‫ﺟﺴﻢ را ﺑﺮ ﺑﺎد ﻗﺎﻳﻢ دان ﭼﻮ اﺳﻢ‬

‫در دل ﻣﻮش ار ﺑﺪى ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ‬

‫ﺟﻤﻊ ﮔﺸﺘﻰ ﭼﻨﺪ ﻣﻮش از ﺣﻤﻴﺘﻰ‬

‫ﺑﺮ زدﻧﺪى ﭼﻮن ﻓﺪاﻳﻰ ﺣﻤﻠﻪاى‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ ﮔﺮﺑﻪى ﺑﻰﻣﻬﻠﻪاى‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻜﻨﺪى از ﺿﺮاب‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﮔﻮﺷﺶ درﻳﺪى هﻢ ﺑﻨﺎب‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﺳﻮراخ آﺮدى ﭘﻬﻠﻮاش‬

‫از ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﻢ ﺷﺪى ﺑﻴﺮون ﺷﻮاش‬

‫ﻟﻴﻚ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻧﺪارد ﺟﺎن ﻣﻮش‬

‫ﺑﺠﻬﺪ از ﺟﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﮔﺮﺑﻪ هﻮش‬

‫ﺧﺸﻚ ﮔﺮدد ﻣﻮش ز ﺁن ﮔﺮﺑﻪى ﻋﻴﺎر‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد اﻋﺪاد ﻣﻮﺷﺎن ﺻﺪ هﺰار‬

‫از رﻣﻪى اﻧﺒﻪ ﭼﻪ ﻏﻢ ﻗﺼﺎب را‬

‫اﻧﺒﻬﻰ هﺶ ﭼﻪ ﺑﻨﺪد ﺧﻮاب را‬

‫ﻚ اﺳﺖ ﺟﻤﻌﻴﺖ دهﺪ‬ ‫ﻚ ا ْﻟ ُﻤ ْﻠ ِ‬ ‫ﻣﺎِﻟ َ‬

‫ﺷﻴﺮ را ﺗﺎ ﺑﺮ ﮔﻠﻪى ﮔﻮران ﺟﻬﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﮔﻮر دﻩ ﺷﺎخ و دﻟﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﻋﺪم ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﺻﻮل ﺷﻴﺮ‬

‫‪١٠٦١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻚ اﺳﺖ ﺑﺪهﺪ ﻣﻠﻚ ﺣﺴﻦ‬ ‫ﻚ ا ْﻟ ُﻤ ْﻠ ِ‬ ‫ﻣﺎِﻟ َ‬

‫ﻳﻮﺳﻔﻰ را ﺗﺎ ﺑﻮد ﭼﻮن ﻣﺎء ﻣﺰن‬

‫در رﺧﻰ ﺑﻨﻬﺪ ﺷﻌﺎع اﺧﺘﺮى‬

‫آﻪ ﺷﻮد ﺷﺎهﻰ ﻏﻼم دﺧﺘﺮى‬

‫ﺑﻨﻬﺪ اﻧﺪر روى دﻳﮕﺮ ﻧﻮر ﺧﻮد‬

‫آﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ هﺮ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﻳﻮﺳﻒ و ﻣﻮﺳﻰ ز ﺣﻖ ﺑﺮدﻧﺪ ﻧﻮر‬

‫در رخ و رﺧﺴﺎر و در ذات اﻟﺼﺪور‬

‫روى ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺎرﻗﻰ اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ‬

‫ﭘﻴﺶ رو او ﺗﻮﺑﺮﻩ ﺁوﻳﺨﺘﻪ‬

‫ﻧﻮر روﻳﺶ ﺁن ﭼﻨﺎن ﺑﺮدى ﺑﺼﺮ‬

‫آﻪ زﻣﺮد از دو دﻳﺪﻩى ﻣﺎر آﺮ‬

‫او ز ﺣﻖ درﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺗﺎ ﺗﻮﺑﺮﻩ‬

‫ﮔﺮدد ﺁن ﻧﻮر ﻗﻮى را ﺳﺎﺗﺮﻩ‬

‫ﺗﻮﺑﺮﻩ ﮔﻔﺖ از ﮔﻠﻴﻤﺖ ﺳﺎز هﻴﻦ‬

‫آﺂن ﻟﺒﺎس ﻋﺎرﻓﻰ ﺁﻣﺪ اﻣﻴﻦ‬

‫آﺂن آﺴﺎ از ﻧﻮر ﺻﺒﺮى ﻳﺎﻓﺘﻪﺳﺖ‬

‫ﻧﻮر ﺟﺎن در ﺗﺎر و ﭘﻮدش ﺗﺎﻓﺘﻪﺳﺖ‬

‫ﺟﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺮﻗﻪ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ ﺻﻮان‬

‫ﻧﻮر ﻣﺎ را ﺑﺮ ﻧﺘﺎﺑﺪ ﻏﻴﺮ ﺁن‬

‫آﻮﻩ ﻗﺎف ار ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﺑﻬﺮ ﺳﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ آﻮﻩ ﻃﻮر ﻧﻮرش ﺑﺮ درد‬

‫از آﻤﺎل ﻗﺪرت اﺑﺪان رﺟﺎل‬

‫ﻳﺎﻓﺖ اﻧﺪر ﻧﻮر ﺑﻰﭼﻮن اﺣﺘﻤﺎل‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻃﻮرش ﺑﺮ ﻧﺘﺎﺑﺪ ذرﻩاى‬

‫ﻗﺪرﺗﺶ ﺟﺎ ﺳﺎزد از ﻗﺎرورﻩاى‬

‫ﮔﺸﺖ ﻣﺸﻜﺎت و زﺟﺎﺟﻰ ﺟﺎى ﻧﻮر‬

‫آﻪ هﻤﻰدرد ز ﻧﻮر ﺁن ﻗﺎف و ﻃﻮر‬

‫ﺟﺴﻤﺸﺎن ﻣﺸﻜﺎت دان دﻟﺸﺎن زﺟﺎج‬

‫ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻋﺮش و اﻓﻼك اﻳﻦ ﺳﺮاج‬

‫ﻧﻮرﺷﺎن ﺣﻴﺮان اﻳﻦ ﻧﻮر ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﭼﻮن ﺳﺘﺎرﻩ زﻳﻦ ﺿﺤﻰ ﻓﺎﻧﻰ ﺷﺪﻩ‬

‫زﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ آﺮد ﺁن ﺧﺘﻢ رﺳﻞ‬

‫از ﻣﻠﻴﻚ ﻻ ﻳﺰال و ﻟﻢ ﻳﺰل‬

‫آﻪ ﻧﮕﻨﺠﻴﺪم در اﻓﻼك و ﺧﻼ‬

‫در ﻋﻘﻮل و در ﻧﻔﻮس ﺑﺎ ﻋﻼ‬

‫در دل ﻣﻮﻣﻦ ﺑﮕﻨﺠﻴﺪم ﭼﻮ ﺿﻴﻒ‬

‫ﺑﻰز ﭼﻮن و ﺑﻰﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻰز آﻴﻒ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ دﻻﻟﻰ ﺁن دل ﻓﻮق و ﺗﺤﺖ‬

‫ﻳﺎﺑﺪ از ﻣﻦ ﭘﺎدﺷﺎهﻴﻬﺎ و ﺑﺨﺖ‬

‫ﺑﻰﭼﻨﻴﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪ از ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ ﻧﺘﺎﺑﺪ ﻧﻪ زﻣﻴﻦ و ﻧﻪ زﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ دو آﻮن اﺳﺐ ﺗﺮﺣﻢ ﺗﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﺑﺲ ﻋﺮﻳﺾ ﺁﻳﻴﻨﻪاى ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﻢ‬

‫هﺮ دﻣﻰ زﻳﻦ ﺁﻳﻨﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻋﺮس‬

‫ﺑﺸﻨﻮ ﺁﻳﻴﻨﻪ وﻟﻰ ﺷﺮﺣﺶ ﻣﭙﺮس‬

‫ﺣﺎﺻﻞ اﻳﻦ آﺰ ﻟﺒﺲ ﺧﻮﻳﺸﺶ ﭘﺮدﻩ ﺳﺎﺧﺖ‬

‫آﻪ ﻧﻔﻮذ ﺁن ﻗﻤﺮ را ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪى ﭘﺮدﻩ ز ﻏﻴﺮ ﻟﺒﺲ او‬

‫ﭘﺎرﻩ ﮔﺸﺘﻰ ﮔﺮ ﺑﺪى آﻮﻩ دو ﺗﻮ‬

‫‪١٠٦٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ز ﺁهﻨﻴﻦ دﻳﻮارهﺎ ﻧﺎﻓﺬ ﺷﺪى‬

‫ﺗﻮﺑﺮﻩ ﺑﺎ ﻧﻮر ﺣﻖ ﭼﻪ ﻓﻦ زدى‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺁن ﺗﻮﺑﺮﻩ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﻔﻰ‬

‫ﺑﻮد وﻗﺖ ﺷﻮر ﺧﺮﻗﻪى ﻋﺎرﻓﻰ‬

‫ز ﺁن ﺷﻮد ﺁﺗﺶ رهﻴﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬

‫آﺎوﺳﺖ ﺑﺎ ﺁﺗﺶ ز ﭘﻴﺶ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫و ز هﻮا و ﻋﺸﻖ ﺁن ﻧﻮر رﺷﺎد‬

‫ﺧﻮد ﺻﻔﻮرا هﺮ دو دﻳﺪﻩ ﺑﺎد داد‬

‫اوﻻ ﺑﺮ ﺑﺴﺖ ﻳﻚ ﭼﺸﻢ و ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﻧﻮر روى او و ﺁن ﭼﺸﻤﺶ ﭘﺮﻳﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺻﺒﺮش ﻧﻤﺎﻧﺪ و ﺁن دﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎد و آﺮد ﺧﺮج ﺁن ﻗﻤﺮ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﻣﺮد ﻣﺠﺎهﺪ ﻧﺎن دهﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ او زد ﻧﻮر ﻃﺎﻋﺖ ﺟﺎن دهﺪ‬

‫ﭘﺲ زﻧﻰ ﮔﻔﺘﺶ ز ﭼﺸﻢ ﻋﺒﻬﺮى‬

‫آﻪ ز دﺳﺘﺖ رﻓﺖ ﺣﺴﺮت ﻣﻰﺧﻮرى‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﺴﺮت ﻣﻰﺧﻮرم آﻪ ﺻﺪ هﺰار‬

‫دﻳﺪﻩ ﺑﻮدى ﺗﺎ هﻤﻰآﺮدم ﻧﺜﺎر‬

‫روزن ﭼﺸﻤﻢ ز ﻣﻪ وﻳﺮان ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻪ ﭼﻮن ﮔﻨﺞ در وﻳﺮان ﻧﺸﺴﺖ‬

‫آﻰ ﮔﺬارد ﮔﻨﺞ آﺎﻳﻦ وﻳﺮاﻧﻪام‬

‫ﻳﺎد ﺁرد از رواق و ﺧﺎﻧﻪام‬

‫ﻧﻮر روى ﻳﻮﺳﻔﻰ وﻗﺖ ﻋﺒﻮر‬

‫ﻣﻰﻓﺘﺎدى در ﺷﺒﺎك هﺮ ﻗﺼﻮر‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪى درون ﺧﺎﻧﻪ در‬

‫ﻳﻮﺳﻒ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻴﺮان و ﮔﺬر‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﺮ دﻳﻮار دﻳﺪﻧﺪى ﺷﻌﺎع‬

‫ﻓﻬﻢ آﺮدﻧﺪى ﭘﺲ اﺻﺤﺎب ﺑﻘﺎع‬

‫ﺧﺎﻧﻪاى را آﺶ درﻳﭽﻪﺳﺖ ﺁن ﻃﺮف‬

‫دارد از ﺳﻴﺮان ﺁن ﻳﻮﺳﻒ ﺷﺮف‬

‫هﻴﻦ درﻳﭽﻪ ﺳﻮى ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺎز آﻦ‬

‫وز ﺷﻜﺎﻓﺶ ﻓﺮﺟﻪاى ﺁﻏﺎز آﻦ‬

‫ﻋﺸﻖورزى ﺁن درﻳﭽﻪآﺮدن اﺳﺖ‬

‫آﺰ ﺟﻤﺎل دوﺳﺖ ﺳﻴﻨﻪ روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ هﻤﺎرﻩ روى ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﻧﮕﺮ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﺴﺖ ﺑﺸﻨﻮ اى ﭘﺪر‬

‫راﻩ آﻦ در اﻧﺪروﻧﻬﺎ ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫دور آﻦ ادراك ﻏﻴﺮ اﻧﺪﻳﺶ را‬

‫آﻴﻤﻴﺎ دارى دواى ﭘﻮﺳﺖ آﻦ‬

‫دﺷﻤﻨﺎن را زﻳﻦ ﺻﻨﺎﻋﺖ دوﺳﺖ آﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪى زﻳﺒﺎ ﺑﺪان زﻳﺒﺎ رﺳﻰ‬

‫آﻪ رهﺎﻧﺪ روح را از ﺑﻰآﺴﻰ‬

‫ﭘﺮورش ﻣﺮ ﺑﺎغ ﺟﺎﻧﻬﺎ را ﻧﻤﺶ‬

‫زﻧﺪﻩ آﺮدﻩ ﻣﺮدﻩى ﻏﻢ را دﻣﺶ‬

‫ﻧﻪ هﻤﻪ ﻣﻠﻚ ﺟﻬﺎن دون دهﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﻠﻚ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن دهﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻠﻚ ﺟﻤﺎﻟﺶ داد ﺣﻖ‬

‫ﻣﻠﻜﺖ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺑﻰدرس و ﺳﺒﻖ‬

‫ﻣﻠﻜﺖ ﺣﺴﻨﺶ ﺳﻮى زﻧﺪان آﺸﻴﺪ‬

‫ﻣﻠﻜﺖ ﻋﻠﻤﺶ ﺳﻮى آﻴﻮان آﺸﻴﺪ‬

‫‪١٠٦٣‬‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺷﻪ ﻏﻼم او ﺷﺪ از ﻋﻠﻢ و هﻨﺮ‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﻠﻚ ﻋﻠﻢ از ﻣﻠﻚ ﺣﺴﻦ اﺳﺘﻮدﻩﺗﺮ‬

‫رﺟﻮع آﺮدن ﺑﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﺷﺨﺺ وام آﺮدﻩ و ﺁﻣﺪن او ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺁن ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺳﻮى ﺗﺒﺮﻳﺰ‬ ‫ﺁن ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻤﺘﺤﻦ از ﺑﻴﻢ وام‬

‫در رﻩ ﺁﻣﺪ ﺳﻮى ﺁن دار اﻟﺴﻼم‬

‫ﺷﺪ ﺳﻮى ﺗﺒﺮﻳﺰ و آﻮى ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﺧﻔﺘﻪ اوﻣﻴﺪش ﻓﺮاز ﮔﻞ ﺳﺘﺎن‬

‫زد ز دار اﻟﻤﻠﻚ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺳﻨﻰ‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪش روﺷﻨﻰ ﺑﺮ روﺷﻨﻰ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ ﺧﻨﺪان ﺷﺪ از ﺁن روﺿﻪى رﺟﺎل‬

‫از ﻧﺴﻴﻢ ﻳﻮﺳﻒ و ﻣﺼﺮ وﺻﺎل‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﺣﺎدى اﻧﺦ ﻟﻰ ﻧﺎﻗﺘﻰ‬

‫ﺟﺎء اﺳﻌﺎدى و ﻃﺎرت ﻓﺎﻗﺘﻰ‬

‫اﺑﺮآﻰ ﻳﺎ ﺗﺎﻗﺘﻰ ﻃﺎب اﻻﻣﻮر‬

‫ان ﺗﺒﺮﻳﺰا ﻣﻨﺎﺟﺎت اﻟﺼﺪور‬

‫اﺳﺮﺣﻰ ﻳﺎ ﻧﺎﻗﺘﻰ ﺣﻮل اﻟﺮﻳﺎض‬

‫ان ﺗﺒﺮﻳﺰا ﻟﻨﺎ ﻧﻌﻢ اﻟﻤﻔﺎض‬

‫ﺳﺎرﺑﺎﻧﺎ ﺑﺎر ﺑﮕﺸﺎ ز اﺷﺘﺮان‬

‫ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ اﺳﺖ و آﻮى ﮔﻠﺴﺘﺎن‬

‫ﻓﺮ ﻓﺮدوﺳﻰ اﺳﺖ اﻳﻦ ﭘﺎﻟﻴﺰ را‬

‫ﺷﻌﺸﻌﻪى ﻋﺮﺷﻰ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺗﺒﺮﻳﺰ را‬

‫هﺮ زﻣﺎﻧﻰ ﻓﻮح روح اﻧﮕﻴﺰ ﺟﺎن‬

‫از ﻓﺮاز ﻋﺮش ﺑﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰﻳﺎن‬

‫ﭼﻮن وﺛﺎق ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺟﺴﺖ ﺁن ﻏﺮﻳﺐ‬

‫ﺧﻠﻖ ﮔﻔﺘﻨﺪش آﻪ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﺁن ﺣﺒﻴﺐ‬

‫او ﭘﺮﻳﺮ از دار دﻧﻴﺎ ﻧﻘﻞ آﺮد‬

‫ﻣﺮد و زن از واﻗﻌﻪى او روى زرد‬

‫رﻓﺖ ﺁن ﻃﺎوس ﻋﺮﺷﻰ ﺳﻮى ﻋﺮش‬

‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪ از هﺎﺗﻔﺎﻧﺶ ﺑﻮى ﻋﺮش‬

‫ﺳﺎﻳﻪاش ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺧﻠﻖ ﺑﻮد‬

‫در ﻧﻮردﻳﺪ ﺁﻓﺘﺎﺑﺶ زود زود‬

‫راﻧﺪ او آﺸﺘﻰ از اﻳﻦ ﺳﺎﺣﻞ ﭘﺮﻳﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺁن ﺧﻮاﺟﻪ زﻳﻦ ﻏﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻴﺮ‬

‫ﻧﻌﺮﻩاى زد ﻣﺮد و ﺑﻰهﻮش اوﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﻮﻳﻴﺎ او ﻧﻴﺰ در ﭘﻰ ﺟﺎن ﺑﺪاد‬

‫ﭘﺲ ﮔﻼب و ﺁب ﺑﺮ روﻳﺶ زدﻧﺪ‬

‫هﻤﺮهﺎن ﺑﺮ ﺣﺎﻟﺘﺶ ﮔﺮﻳﺎن ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺑﻰﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ از ﺁن‬

‫ﻧﻴﻢ ﻣﺮدﻩ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ از ﻏﻴﺐ ﺟﺎن‬

‫ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﺪن ﺁن ﻏﺮﻳﺐ از وﻓﺎت ﺁن ﻣﺤﺘﺴﺐ و اﺳﺘﻐﻔﺎر او از اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺮ ﻣﺨﻠﻮق و ﺗﻌﻮﻳﻞ ﺑﺮ ﻋﻄﺎى ﻣﺨﻠﻮق و‬ ‫ن‬ ‫ﻦ َآ َﻔﺮُوا ِﺑ َﺮ ﱢﺑ ِﻬ ْﻢ َﻳ ْﻌ ِﺪﻟُﻮ َ‬ ‫ﻳﺎد ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﺣﻖ آﺮدﻧﺶ و اﻧﺎﺑﺖ ﺑﺤﻖ از ﺟﺮم ﺧﻮد‪ُ ،‬ﺛﻢﱠ اﱠﻟﺬِﻳ َ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻪ هﻮش ﺁﻣﺪ ﺑﮕﻔﺖ اى آﺮدﮔﺎر‬

‫ﻣﺠﺮﻣﻢ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﻠﻖ اوﻣﻴﺪوار‬

‫‪١٠٦٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺲ ﺳﺨﺎوت آﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫هﻴﭻ ﺁن آﻔﻮ ﻋﻄﺎى ﺗﻮ ﻧﺒﻮد‬

‫او آﻠﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪ و ﺗﻮ ﺳﺮ ﭘﺮ ﺧﺮد‬

‫او ﻗﺒﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ و ﺗﻮ ﺑﺎﻻ و ﻗﺪ‬

‫او زرم داد و ﺗﻮ دﺳﺖ زر ﺷﻤﺎر‬

‫او ﺳﺘﻮرم داد و ﺗﻮ ﻋﻘﻞ ﺳﻮار‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺷﻤﻌﻢ داد و ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﻗﺮﻳﺮ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﻧﻘﻠﻢ داد و ﺗﻮ ﻃﻌﻤﻪ ﭘﺬﻳﺮ‬

‫او وﻇﻴﻔﻪ داد و ﺗﻮ ﻋﻤﺮ و ﺣﻴﺎت‬

‫وﻋﺪﻩاش زر وﻋﺪﻩى ﺗﻮ ﻃﻴﺒﺎت‬

‫او وﺛﺎﻗﻢ داد و ﺗﻮ ﭼﺮخ و زﻣﻴﻦ‬

‫در وﺛﺎﻗﺖ او و ﺻﺪ ﭼﻮن او ﺳﻤﻴﻦ‬

‫زر از ﺁن ﺗﺴﺖ زر او ﻧﺎﻓﺮﻳﺪ‬

‫ﻧﺎن از ﺁن ﺗﺴﺖ ﻧﺎﻧﺶ از ﺗﻮ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺁن ﺳﺨﺎ و رﺣﻢ هﻢ ﺗﻮ دادىاش‬

‫آﺰ ﺳﺨﺎوت ﻣﻰﻓﺰودى ﺷﺎدىاش‬

‫ﻣﻦ ﻣﺮ او را ﻗﺒﻠﻪى ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﻗﺒﻠﻪ ﺳﺎز اﺻﻞ را اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬

‫ﻣﺎ آﺠﺎ ﺑﻮدﻳﻢ آﺂن دﻳﺎن دﻳﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﻰآﺎرﻳﺪ اﻧﺪر ﺁب و ﻃﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن هﻤﻰآﺮد از ﻋﺪم ﮔﺮدون ﭘﺪﻳﺪ‬

‫وﻳﻦ ﺑﺴﺎط ﺧﺎك را ﻣﻰﮔﺴﺘﺮﻳﺪ‬

‫ز اﺧﺘﺮان ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ او ﻣﺼﺒﺎﺣﻬﺎ‬

‫و ز ﻃﺒﺎﻳﻊ ﻗﻔﻞ ﺑﺎ ﻣﻔﺘﺎﺣﻬﺎ‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﺑﻨﻴﺎدهﺎ ﭘﻨﻬﺎن و ﻓﺎش‬

‫ﻣﻀﻤﺮ اﻳﻦ ﺳﻘﻒ آﺮد و اﻳﻦ ﻓﺮاش‬

‫ﺁدم اﺳﻄﺮﻻب اوﺻﺎف ﻋﻠﻮﺳﺖ‬

‫وﺻﻒ ﺁدم ﻣﻈﻬﺮ ﺁﻳﺎت اوﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ در وى ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﻋﻜﺲ اوﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻋﻜﺲ ﻣﺎﻩ اﻧﺪر ﺁب ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﻄﺮﻻﺑﺶ ﻧﻘﻮش ﻋﻨﻜﺒﻮت‬

‫ﺑﻬﺮ اوﺻﺎف ازل دارد ﺛﺒﻮت‬

‫ﺗﺎ ز ﭼﺮخ ﻏﻴﺐ و ز ﺧﻮرﺷﻴﺪ روح‬

‫ﻋﻨﻜﺒﻮﺗﺶ درس ﮔﻮﻳﺪ از ﺷﺮوح‬

‫ﻋﻨﻜﺒﻮت و اﻳﻦ ﺳﻄﺮﻻب رﺷﺎد‬

‫ﺑﻰﻣﻨﺠﻢ در آﻒ ﻋﺎم اوﻓﺘﺎد‬

‫اﻧﺒﻴﺎ را داد ﺣﻖ ﺗﻨﺠﻴﻢ اﻳﻦ‬

‫ﻏﻴﺐ را ﭼﺸﻤﻰ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﻏﻴﺐ ﺑﻴﻦ‬

‫در ﭼﻪ دﻧﻴﺎ ﻓﺘﺎدﻧﺪ اﻳﻦ ﻗﺮون‬

‫ﻋﻜﺲ ﺧﻮد را دﻳﺪ هﺮ ﻳﻚ ﭼﻪ درون‬

‫از ﺑﺮون دان ﺁن ﭼﻪ در ﭼﺎهﺖ ﻧﻤﻮد‬

‫ور ﻧﻪ ﺁن ﺷﻴﺮى آﻪ در ﭼﻪ ﺷﺪ ﻓﺮود‬

‫ﺑﺮد ﺧﺮﮔﻮﺷﻴﺶ از رﻩ آﺎى ﻓﻼن‬

‫در ﺗﮓ ﭼﺎﻩ اﺳﺖ ﺁن ﺷﻴﺮ ژﻳﺎن‬

‫در رو اﻧﺪر ﭼﺎﻩ آﻴﻦ از وى ﺑﻜﺶ‬

‫ﭼﻮن از او ﻏﺎﻟﺒﺘﺮى ﺳﺮ ﺑﺮآﻨﺶ‬

‫ﺁن ﻣﻘﻠﺪ ﺳﺨﺮﻩى ﺧﺮﮔﻮش ﺷﺪ‬

‫از ﺧﻴﺎل ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﭘﺮ ﺟﻮش ﺷﺪ‬

‫او ﻧﮕﻔﺖ اﻳﻦ ﻧﻘﺶ داد ﺁب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺑﺠﺰ ﺗﻘﻠﻴﺐ ﺁن ﻗﻼب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪١٠٦٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻮ هﻢ از دﺷﻤﻦ ﭼﻮ آﻴﻨﻰ ﻣﻰآﺸﻰ‬

‫اى زﺑﻮن ﺷﺶ ﻏﻠﻂ در هﺮ ﺷﺸﻰ‬

‫ﺁن ﻋﺪاوت اﻧﺪر او ﻋﻜﺲ ﺣﻖ اﺳﺖ‬

‫آﺰ ﺻﻔﺎت ﻗﻬﺮ ﺁن ﺟﺎ ﻣﺸﺘﻖ اﺳﺖ‬

‫و ﺁن ﮔﻨﻪ در وى ز ﺟﻨﺲ ﺟﺮم ﺗﺴﺖ‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﺁن ﺧﻮ را ز ﻃﺒﻊ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﺴﺖ‬

‫ﺧﻠﻖ زﺷﺘﺖ اﻧﺪر او روﻳﺖ ﻧﻤﻮد‬

‫آﻪ ﺗﺮا او ﺻﻔﺤﻪى ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻗﺒﺢ ﺧﻮﻳﺶ دﻳﺪى اى ﺣﺴﻦ‬

‫اﻧﺪر ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺑﺮ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﻣﺰن‬

‫ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﺮ ﺁب اﺳﺘﺎرﻩى ﺳﻨﻰ‬

‫ﺧﺎك ﺗﻮ ﺑﺮ ﻋﻜﺲ اﺧﺘﺮ ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺳﺘﺎرﻩى ﻧﺤﺲ در ﺁب ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ آﻨﺪ او ﺳﻌﺪ ﻣﺎ را زﻳﺮ دﺳﺖ‬

‫ﺧﺎك اﺳﺘﻴﻼ ﺑﺮﻳﺰى ﺑﺮ ﺳﺮش‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﭘﻨﺪارى ز ﺷﺒﻬﻪ اﺧﺘﺮش‬

‫ﻋﻜﺲ ﭘﻨﻬﺎن ﮔﺸﺖ و اﻧﺪر ﻏﻴﺐ راﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ ﮔﻤﺎن ﺑﺮدى آﻪ ﺁن اﺧﺘﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺁن ﺳﺘﺎرﻩى ﻧﺤﺲ هﺴﺖ اﻧﺪر ﺳﻤﺎ‬

‫هﻢ ﺑﺪان ﺳﻮ ﺑﺎﻳﺪش آﺮدن دوا‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ دل ﺳﻮى ﺑﻰﺳﻮى ﺑﺴﺖ‬

‫ﻧﺤﺲ اﻳﻦ ﺳﻮ ﻋﻜﺲ ﻧﺤﺲ ﺑﻰﺳﻮ اﺳﺖ‬

‫داد داد ﺣﻖ ﺷﻨﺎس و ﺑﺨﺸﺸﺶ‬

‫ﻋﻜﺲ ﺁن داد اﺳﺖ اﻧﺪر ﭘﻨﺞ و ﺷﺶ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻮد داد ﺧﺴﺎن اﻓﺰون ز رﻳﮓ‬

‫ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮى و ﺁن ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻣﺮدﻩ رﻳﮓ‬

‫ﻋﻜﺲ ﺁﺧﺮ ﭼﻨﺪ ﭘﺎﻳﺪ در ﻧﻈﺮ‬

‫اﺻﻞ ﺑﻴﻨﻰ ﭘﻴﺸﻪ آﻦ اى آﮋ ﻧﮕﺮ‬

‫ﺣﻖ ﭼﻮ ﺑﺨﺸﺶ آﺮد ﺑﺮ اهﻞ ﻧﻴﺎز‬

‫ﺑﺎ ﻋﻄﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﺷﺎن ﻋﻤﺮ دراز‬

‫ﺧﺎﻟﺪﻳﻦ ﺷﺪ ﻧﻌﻤﺖ و ﻣﻨﻌﻢ ﻋﻠﻴﻪ‬

‫ﻣﺤﻴﻰ اﻟﻤﻮﺗﺎﺳﺖ ﻓﺎﺟﺘﺎزوا إﻟﻴﻪ‬

‫داد ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮ در ﺁﻣﻴﺰد ﭼﻮ ﺟﺎن‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺁن ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ و ﺗﻮ ﺁن‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ اﺷﺘﻬﺎى ﻧﺎن و ﺁب‬

‫ﺑﺪهﺪت ﺑﻰاﻳﻦ دو ﻗﻮت ﻣﺴﺘﻄﺎب‬

‫ﻓﺮﺑﻬﻰ ﮔﺮ رﻓﺖ ﺣﻖ در ﻻﻏﺮى‬

‫ﻓﺮﺑﻬﻰ ﭘﻨﻬﺎﻧﺖ ﺑﺨﺸﺪ ﺁن ﺳﺮى‬

‫ﭼﻮن ﭘﺮى را ﻗﻮت از ﺑﻮ ﻣﻰدهﺪ‬

‫هﺮ ﻣﻠﻚ را ﻗﻮت ﺟﺎن او ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﺟﺎن ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺗﻮ ﺳﺎزى زو ﺳﻨﺪ‬

‫ﺣﻖ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﻳﺶ زﻧﺪﻩت ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫زو ﺣﻴﺎت ﻋﺸﻖ ﺧﻮاﻩ و ﺟﺎن ﻣﺨﻮاﻩ‬

‫ﺗﻮ از او ﺁن رزق ﺧﻮاﻩ و ﻧﺎن ﻣﺨﻮاﻩ‬

‫ﺧﻠﻖ را ﭼﻮن ﺁب دان ﺻﺎف و زﻻل‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺗﺎﺑﺎن ﺻﻔﺎت ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ﻋﻠﻤﺸﺎن و ﻋﺪﻟﺸﺎن و ﻟﻄﻔﺸﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺳﺘﺎرﻩى ﭼﺮخ در ﺁب روان‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﻣﻈﻬﺮ ﺷﺎهﻰ ﺣﻖ‬

‫ﻓﺎﺿﻼن ﻣﺮﺁت ﺁﮔﺎهﻰ ﺣﻖ‬

‫‪١٠٦٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻗﺮﻧﻬﺎ ﺑﮕﺬﺷﺖ و اﻳﻦ ﻗﺮن ﻧﻮى اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﻩ ﺁن ﻣﺎﻩ اﺳﺖ ﺁب ﺁن ﺁب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻋﺪل ﺁن ﻋﺪل اﺳﺖ و ﻓﻀﻞ ﺁن ﻓﻀﻞ هﻢ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺴﺘﺒﺪل ﺷﺪ ﺁن ﻗﺮن و اﻣﻢ‬

‫ﻗﺮﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﻗﺮﻧﻬﺎ رﻓﺖ اى هﻤﺎم‬

‫وﻳﻦ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺑﺮﻗﺮار و ﺑﺮ دوام‬

‫ﺁب ﻣﺒﺪل ﺷﺪ در اﻳﻦ ﺟﻮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر‬

‫ﻋﻜﺲ ﻣﺎﻩ و ﻋﻜﺲ اﺧﺘﺮ ﺑﺮﻗﺮار‬

‫ﭘﺲ ﺑﻨﺎﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﺁب روان‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ اﻗﻄﺎر ﻋﺮض ﺁﺳﻤﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺻﻔﺘﻬﺎ ﭼﻮن ﻧﺠﻮم ﻣﻌﻨﻮى اﺳﺖ‬

‫دان آﻪ ﺑﺮ ﭼﺮخ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻣﺴﺘﻮى اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮب روﻳﺎن ﺁﻳﻨﻪى ﺧﻮﺑﻰ او‬

‫ﻋﺸﻖ اﻳﺸﺎن ﻋﻜﺲ ﻣﻄﻠﻮﺑﻰ او‬

‫هﻢ ﺑﻪ اﺻﻞ ﺧﻮد رود اﻳﻦ ﺧﺪ و ﺧﺎل‬

‫داﻳﻤﺎ در ﺁب آﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺧﻴﺎل‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮات ﻋﻜﺲ ﺁب ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻤﺎﻟﻰ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺧﻮد ﺟﻤﻠﻪ اوﺳﺖ‬

‫ﺑﺎز ﻋﻘﻠﺶ ﮔﻔﺖ ﺑﮕﺬار اﻳﻦ ﺣﻮل‬

‫ﺧﻞ دوﺷﺎب اﺳﺖ و دوﺷﺎب اﺳﺖ ﺧﻞ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را ﭼﻮن ﻏﻴﺮ ﮔﻔﺘﻰ از ﻗﺼﻮر‬

‫ﺷﺮم دار اى اﺣﻮل از ﺷﺎﻩ ﻏﻴﻮر‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را آﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪﺳﺖ از اﺛﻴﺮ‬

‫ﺟﻨﺲ اﻳﻦ ﻣﻮﺷﺎن ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻣﮕﻴﺮ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را ﺟﺎن ﺑﻴﻦ ﻣﺒﻴﻦ ﺟﺴﻢ ﮔﺮان‬

‫ﻣﻐﺰ ﺑﻴﻦ او را ﻣﺒﻴﻨﺶ اﺳﺘﺨﻮان‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ را از ﭼﺸﻢ اﺑﻠﻴﺲ ﻟﻌﻴﻦ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ و ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻜﻦ او را ﺑﻪ ﻃﻴﻦ‬

‫هﻤﺮﻩ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را ﺷﺐﭘﺮ ﻣﺨﻮان‬

‫ﺁن آﻪ او ﻣﺴﺠﻮد ﺷﺪ ﺳﺎﺟﺪ ﻣﺪان‬

‫ﻋﻜﺴﻬﺎ را ﻣﺎﻧﺪ اﻳﻦ و ﻋﻜﺲ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در ﻣﺜﺎل ﻋﻜﺲ ﺣﻖ ﺑﻨﻤﻮدﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ دﻳﺪ او ﺟﺎﻣﺪ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫روﻏﻦ ﮔﻞ روﻏﻦ آﻨﺠﺪ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺒﺪل ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ اﺑﺪال ﺣﻖ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ از ﺧﻠﻖ ﺑﺮ ﮔﺮدان ورق‬

‫ﻗﺒﻠﻪى وﺣﺪاﻧﻴﺖ دو ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎك ﻣﺴﺠﻮد ﻣﻼﻳﻚ ﭼﻮن ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن در اﻳﻦ ﺟﻮ دﻳﺪ ﻋﻜﺲ ﺳﻴﺐ ﻣﺮد‬

‫داﻣﻨﺶ را دﻳﺪ ﺁن ﭘﺮ ﺳﻴﺐ آﺮد‬

‫ﺁن ﭼﻪ در ﺟﻮ دﻳﺪ آﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻴﺎل‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺷﺪ از دﻳﺪﻧﺶ ﭘﺮ ﺻﺪ ﺟﻮال‬

‫ﺗﻦ ﻣﺒﻴﻦ و ﺁن ﻣﻜﻦ آﺂن ﺑﻜﻢ و ﺻﻢ‬

‫َآ ﱠﺬﺑُﻮا ﺑِﺎ ْﻟﺤَﻖﱢ ﻟَﻤﱠﺎ ﺟﺎءهﻢ‬

‫ﺖ اﺣﻤﺪ ﺑﺪﻩﺳﺖ‬ ‫ﺖ ِإ ْذ َر َﻣ ْﻴ َ‬ ‫ﻣﺎ َر َﻣ ْﻴ َ‬

‫دﻳﺪن او دﻳﺪن ﺧﺎﻟﻖ ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ او ﺧﺪﻣﺖ ﺣﻖ آﺮدن اﺳﺖ‬

‫روز دﻳﺪن دﻳﺪن اﻳﻦ روزن اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﻪ اﻳﻦ روزن درﺧﺸﺎن از ﺧﻮد اﺳﺖ‬

‫ﻧﻰ ودﻳﻌﻪى ﺁﻓﺘﺎب و ﻓﺮﻗﺪ اﺳﺖ‬

‫‪١٠٦٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﻢ از ﺁن ﺧﻮرﺷﻴﺪ زد ﺑﺮ روزﻧﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ از راﻩ و ﺳﻮى ﻣﻌﻬﻮد ﻧﻰ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺲ و اﻳﻦ روزن رهﻰ‬

‫هﺴﺖ روزﻧﻬﺎ ﻧﺸﺪ زو ﺁﮔﻬﻰ‬

‫ﺗﺎ اﮔﺮ اﺑﺮى ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﭼﺮخ ﭘﻮش‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ روزن ﺑﻮد ﻧﻮرش ﺑﻪ ﺟﻮش‬

‫ﻏﻴﺮ راﻩ اﻳﻦ هﻮا و ﺷﺶ ﺟﻬﺖ‬

‫در ﻣﻴﺎن روزن و ﺧﻮر ﻣﺄﻟﻔﺖ‬

‫ﻣﺪﺣﺖ و ﺗﺴﺒﻴﺢ او ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺣﻖ‬

‫ﻣﻴﻮﻩ ﻣﻰروﻳﺪ ز ﻋﻴﻦ اﻳﻦ ﻃﺒﻖ‬

‫ﺳﻴﺐ روﻳﺪ زﻳﻦ ﺳﺒﺪ ﺧﻮش ﻟﺨﺖ ﻟﺨﺖ‬

‫ﻋﻴﺐ ﻧﺒﻮد ﮔﺮ ﻧﻬﻰ ﻧﺎﻣﺶ درﺧﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺒﺪ را ﺗﻮ درﺧﺖ ﺳﻴﺐ ﺧﻮان‬

‫آﻪ ﻣﻴﺎن هﺮ دو راﻩ ﺁﻣﺪ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺁن ﭼﻪ روﻳﺪ از درﺧﺖ ﺑﺎرور‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺪ روﻳﺪ هﻤﺎن ﻧﻮع از ﺛﻤﺮ‬

‫ﭘﺲ ﺳﺒﺪ را ﺗﻮ درﺧﺖ ﺑﺨﺖ ﺑﻴﻦ‬

‫زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪى اﻳﻦ ﺳﺒﺪ ﺧﻮش ﻣﻰﻧﺸﻴﻦ‬

‫ﻧﺎن ﭼﻮ اﻃﻼق ﺁورد اى ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫ﻧﺎن ﭼﺮا ﻣﻰﮔﻮﻳﻰاش ﻣﺤﻤﻮدﻩ ﺧﻮان‬

‫ﺧﺎك رﻩ ﭼﻮن ﭼﺸﻢ روﺷﻦ آﺮد و ﺟﺎن‬

‫ﺧﺎك او را ﺳﺮﻣﻪ ﺑﻴﻦ و ﺳﺮﻣﻪ دان‬

‫ﭼﻮن ز روى اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﺗﺎﺑﺪ ﺷﺮوق‬

‫ﻣﻦ ﭼﺮا ﺑﺎﻻ آﻨﻢ رو در ﻋﻴﻮق‬

‫ﺷﺪ ﻓﻨﺎ هﺴﺘﺶ ﻣﺨﻮان اى ﭼﺸﻢ ﺷﻮخ‬

‫در ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻮ ﺧﺸﻚ آﻰ ﻣﺎﻧﺪ آﻠﻮخ‬

‫ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ آﻰ ﺗﺎﺑﺪ هﻼل‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن رﺳﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ زور زال‬

‫ﻃﺎﻟﺐ اﺳﺖ و ﻏﺎﻟﺐ اﺳﺖ ﺁن آﺮدﮔﺎر‬

‫ﺗﺎ ز هﺴﺘﻴﻬﺎ ﺑﺮ ﺁرد او دﻣﺎر‬

‫دو ﻣﮕﻮ و دو ﻣﺪان و دو ﻣﺨﻮان‬

‫ﺑﻨﺪﻩ را در ﺧﻮاﺟﻪى ﺧﻮد ﻣﺤﻮ دان‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ هﻢ در ﻧﻮر ﺧﻮاﺟﻪ ﺁﻓﺮﻳﻦ‬

‫ﻓﺎﻧﻰ اﺳﺖ و ﻣﺮدﻩ و ﻣﺎت و دﻓﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺟﺪا ﺑﻴﻨﻰ ز ﺣﻖ اﻳﻦ ﺧﻮاﺟﻪ را‬

‫ﮔﻢ آﻨﻰ هﻢ ﻣﺘﻦ و هﻢ دﻳﺒﺎﺟﻪ را‬

‫ﭼﺸﻢ و دل را هﻴﻦ ﮔﺬارﻩ آﻦ ز ﻃﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﻳﻜﻰ ﻗﺒﻠﻪﺳﺖ دو ﻗﺒﻠﻪ ﻣﺒﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن دو دﻳﺪى ﻣﺎﻧﺪى از هﺮ دو ﻃﺮف‬

‫ﺁﺗﺸﻰ در ﺧﻒ ﻓﺘﺎد و رﻓﺖ ﺧﻒ‬

‫ﻣﺜﻞ دو ﺑﻴﻦ هﻤﭽﻮ ﺁن ﻏﺮﻳﺐ ﺷﻬﺮ آﺎش ﻋﻤﺮ ﻧﺎم آﻪ از ﻳﻚ دآﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﻳﻦ ﺑﻪ ﺁن دآﺎن دﻳﮕﺮ ﺣﻮاﻟﻪ آﺮد‪،‬‬ ‫و او ﻓﻬﻢ ﻧﻜﺮد آﻪ هﻤﻪ دآﺎن ﻳﻜﻰ اﺳﺖ در اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ آﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﻧﺎن ﻧﻔﺮوﺷﻨﺪ هﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﺪارك آﻨﻢ ﻣﻦ ﻏﻠﻂ‬ ‫آﺮدم ﻧﺎﻣﻢ ﻋﻤﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮن ﺑﺪﻳﻦ دآﺎن ﺗﻮﺑﻪ و ﺗﺪارك آﻨﻢ ﻧﺎن ﻳﺎﺑﻢ از هﻤﻪ دآﺎﻧﻬﺎى اﻳﻦ ﺷﻬﺮ‪ ،‬و اﮔﺮ ﺑﻰﺗﺪارك‬ ‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻋﻤﺮ ﻧﺎم ﺑﺎﺷﻢ از اﻳﻦ دآﺎن در ﮔﺬرم ﻣﺤﺮوﻣﻢ و اﺣﻮﻟﻢ و اﻳﻦ دآﺎﻧﻬﺎ را از هﻢ ﺟﺪا داﻧﺴﺘﻪام‬

‫‪١٠٦٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﻋﻤﺮ ﻧﺎﻣﻰ ﺗﻮ اﻧﺪر ﺷﻬﺮ آﺎش‬

‫آﺲ ﺑﻨﻔﺮوﺷﺪ ﺑﻪ ﺻﺪ داﻧﮕﺖ ﻟﻮاش‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻳﻚ دآﺎن ﺑﮕﻔﺘﻰ ﻋﻤﺮم‬

‫اﻳﻦ ﻋﻤﺮ را ﻧﺎن ﻓﺮوﺷﻴﺪ از آﺮم‬

‫او ﺑﮕﻮﻳﺪ رو ﺑﺪان دﻳﮕﺮ دآﺎن‬

‫ز ﺁن ﻳﻜﻰ ﻧﺎن ﺑﻪ آﺰﻳﻦ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﺎن‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى اﺣﻮل او اﻧﺪر ﻧﻈﺮ‬

‫او ﺑﮕﻔﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ دآﺎﻧﻰ دﮔﺮ‬

‫ﭘﺲ زدى اﺷﺮاق ﺁن ﻧﺎاﺣﻮﻟﻰ‬

‫ﺑﺮ دل آﺎﺷﻰ ﺷﺪى ﻋﻤﺮ ﻋﻠﻰ‬

‫اﻳﻦ ازﻳﻨﺠﺎ ﮔﻮﻳﺪ ﺁن ﺧﺒﺎز را‬

‫اﻳﻦ ﻋﻤﺮ را ﻧﺎن ﻓﺮوش اى ﻧﺎﻧﺒﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ او هﻢ ﻋﻤﺮ ﻧﺎن در آﺸﻴﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎدت ﺑﻪ دآﺎن ﺑﻌﻴﺪ‬

‫آﺎﻳﻦ ﻋﻤﺮ را ﻧﺎن دﻩ اى اﻧﺒﺎز ﻣﻦ‬

‫راز ﻳﻌﻨﻰ ﻓﻬﻢ آﻦ ز ﺁواز ﻣﻦ‬

‫او هﻤﺖ ز ﺁن ﺳﻮ ﺣﻮاﻟﻪ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫هﻴﻦ ﻋﻤﺮ ﺁﻣﺪ آﻪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻧﺎن زﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻳﻚ دآﺎن ﻋﻤﺮ ﺑﻮدى ﺑﺮو‬

‫در هﻤﻪ آﺎﺷﺎن ز ﻧﺎن ﻣﺤﺮوم ﺷﻮ‬

‫ور ﺑﻪ ﻳﻚ دآﺎن ﻋﻠﻰ ﮔﻔﺘﻰ ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﻧﺎن از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻰﺣﻮاﻟﻪ و ﺑﻰز ﺣﻴﺮ‬

‫اﺣﻮل دو ﺑﻴﻦ ﭼﻮ ﺑﻰﺑﺮ ﺷﺪ ز ﻧﻮش‬

‫اﺣﻮل دﻩ ﺑﻴﻨﻰ اى ﻣﺎدر ﻓﺮوش‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ آﺎﺷﺎن ﺧﺎك از اﺣﻮﻟﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻋﻤﺮ ﻣﻰﮔﺮد ﭼﻮن ﻧﺒﻮى ﻋﻠﻰ‬

‫هﺴﺖ اﺣﻮل را در اﻳﻦ وﻳﺮاﻧﻪ دﻳﺮ‬

‫ﮔﻮﺷﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﻘﻞ ﻧﻮ اى ﺛﻢ ﺧﻴﺮ‬

‫ور دو ﭼﺸﻢ ﺣﻖ ﺷﻨﺎس ﺁﻣﺪ ﺗﺮا‬

‫دوﺳﺖ ﭘﺮ ﺑﻴﻦ ﻋﺮﺻﻪى هﺮ دو ﺳﺮا‬

‫وارهﻴﺪى از ﺣﻮاﻟﻪى ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ آﺎﺷﺎن ﭘﺮ ﺧﻮف و رﺟﺎ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺟﻮ ﻏﻨﭽﻪ دﻳﺪى ﻳﺎ ﺷﺠﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ هﺮ ﺟﻮ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﻟﺶ ﻇﻦ ﻣﺒﺮ‬

‫آﻪ ﺗﺮا از ﻋﻴﻦ اﻳﻦ ﻋﻜﺲ ﻧﻘﻮش‬

‫ﺣﻖ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮔﺮدد و ﻣﻴﻮﻩ ﻓﺮوش‬

‫ﭼﺸﻢ از اﻳﻦ ﺁب از ﺣﻮل ﺣﺮ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﻋﻜﺲ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ ﻣﻰﺷﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺎغ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﻧﻪ ﺁب‬

‫ﭘﺲ ﻣﺸﻮ ﻋﺮﻳﺎن ﭼﻮ ﺑﻠﻘﻴﺲ از ﺣﺒﺎب‬

‫ﺑﺎر ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﺴﺖ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺧﺮان‬

‫هﻴﻦ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﻮب اﻳﻦ ﺧﺮان را ﺗﻮ ﻣﺮان‬

‫ﺑﺮ ﻳﻜﻰ ﺧﺮ ﺑﺎر ﻟﻌﻞ و ﮔﻮهﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻳﻜﻰ ﺧﺮ ﺑﺎر ﺳﻨﮓ و ﻣﺮﻣﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ هﻤﻪ ﺟﻮهﺎ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺣﻜﻤﺖ ﻣﺮان‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺟﻮ ﻣﺎﻩ ﺑﻴﻦ ﻋﻜﺴﺶ ﻣﺨﻮان‬

‫ﺁب ﺧﻀﺮ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﻪ ﺁب دام و دد‬

‫هﺮ ﭼﻪ اﻧﺪر وى ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺣﻖ ﺑﻮد‬

‫زﻳﻦ ﺗﮓ ﺟﻮ ﻣﺎﻩ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﻣﻬﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﻋﻜﺴﻢ هﻢ ﺣﺪﻳﺚ و هﻤﺮهﻢ‬

‫‪١٠٦٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﺟﻮ ﺁن ﭼﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﺳﺖ هﺴﺖ‬

‫ﺧﻮاﻩ ﺑﺎﻻ ﺧﻮاﻩ در وى دار دﺳﺖ‬

‫از دﮔﺮ ﺟﻮهﺎ ﻣﮕﻴﺮ اﻳﻦ ﺟﻮى را‬

‫ﻣﺎﻩ دان اﻳﻦ ﭘﺮﺗﻮ ﻣﻪ روى را‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﺁن ﻏﺮﻳﺐ‬

‫ﺑﺲ ﮔﺮﻳﺴﺖ از درد ﺧﻮاﺟﻪ ﺷﺪ آﺌﻴﺐ‬

‫ﺗﻮزﻳﻊ آﺮدن ﭘﺎى ﻣﺮد در ﺟﻤﻠﻪى ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ و ﺟﻤﻊ ﺷﺪن اﻧﺪك ﭼﻴﺰ و رﻓﺘﻦ ﺁن ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺗﺮﺑﺖ ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺑﻪ‬ ‫زﻳﺎرت و اﻳﻦ ﻗﺼﻪ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮر او ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻮﺟﻪ اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫واﻗﻌﻪى ﺁن وام او ﻣﺸﻬﻮر ﺷﺪ‬

‫ﭘﺎى ﻣﺮد از درد او رﻧﺠﻮر ﺷﺪ‬

‫از ﭘﻰ ﺗﻮزﻳﻊ ﮔﺮد ﺷﻬﺮ ﮔﺸﺖ‬

‫از ﻃﻤﻊ ﻣﻰﮔﻔﺖ هﺮ ﺟﺎ ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫هﻴﭻ ﻧﺂورد از رﻩ آﺪﻳﻪﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺻﺪ دﻳﻨﺎر ﺁن آﺪﻳﻪ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﭘﺎى ﻣﺮد ﺁﻣﺪ ﺑﻪ دو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺷﺪ ﺑﻪ ﮔﻮر ﺁن آﺮﻳﻢ ﺑﺲ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻳﺎﺑﺪ ﺑﻨﺪﻩاى‬

‫آﻪ آﻨﺪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩاى‬

‫ﻣﺎل ﺧﻮد اﻳﺜﺎر راﻩ او آﻨﺪ‬

‫ﺟﺎﻩ ﺧﻮد اﻳﺜﺎر ﺟﺎﻩ او آﻨﺪ‬

‫ﺷﻜﺮ او ﺷﻜﺮ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ اﺣﺴﺎن آﺮد ﺗﻮﻓﻴﻘﺶ ﻗﺮﻳﻦ‬

‫ﺗﺮك ﺷﻜﺮش ﺗﺮك ﺷﻜﺮ ﺣﻖ ﺑﻮد‬

‫ﺣﻖ او ﻻ ﺷﻚ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣﻠﺤﻖ ﺑﻮد‬

‫ﺷﻜﺮ ﻣﻰآﻦ ﻣﺮ ﺧﺪا را در ﻧﻌﻢ‬

‫ﻧﻴﺰ ﻣﻰآﻦ ﺷﻜﺮ و ذآﺮ ﺧﻮاﺟﻪ هﻢ‬

‫رﺣﻤﺖ ﻣﺎدر اﮔﺮ ﭼﻪ از ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﺧﺪﻣﺖ او هﻢ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺳﺖ و ﺳﺰاﺳﺖ‬

‫ﺻﻠﱡﻮا ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻓﺮﻣﻮد ﺣﻖ َ‬

‫آﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮد ﻣﺤﺘﺎل إﻟﻴﻪ‬

‫در ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻨﺪﻩ را ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪا‬

‫هﻴﻦ ﭼﻪ آﺮدى ﺁن ﭼﻪ ﻣﻦ دادم ﺗﺮا‬

‫ﮔﻮﻳﺪ اى رب ﺷﻜﺮ ﺗﻮ آﺮدم ﺑﻪ ﺟﺎن‬

‫ﭼﻮن ز ﺗﻮ ﺑﻮد اﺻﻞ ﺁن روزى و ﻧﺎن‬

‫ﮔﻮﻳﺪش ﺣﻖ ﻧﻪ ﻧﻜﺮدى ﺷﻜﺮ ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن ﻧﻜﺮدى ﺷﻜﺮ ﺁن اآﺮام ﻓﻦ‬

‫ﺑﺮ آﺮﻳﻤﻰ آﺮدﻩاى ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ‬

‫ﻧﻪ ز دﺳﺖ او رﺳﻴﺪت ﻧﻌﻤﺘﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﮔﻮر ﺁن وﻟﻰ ﻧﻌﻤﺖ رﺳﻴﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ ﮔﺮﻳﺎن زار و ﺁﻣﺪ در ﻧﺸﻴﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎﻩ هﺮ ﻧﺒﻴﻞ‬

‫ﻣﺮﺗﺠﻰ و ﻏﻮث اﺑﻨﺎء اﻟﺴﺒﻴﻞ‬

‫اى ﻏﻢ ارزاق ﻣﺎ ﺑﺮ ﺧﺎﻃﺮت‬

‫اى ﭼﻮ رزق ﻋﺎم اﺣﺴﺎن و ﺑﺮت‬

‫اى ﻓﻘﻴﺮان را ﻋﺸﻴﺮﻩ و واﻟﺪﻳﻦ‬

‫در ﺧﺮاج و ﺧﺮج و در اﻳﻔﺎء دﻳﻦ‬

‫‪١٠٧٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اى ﭼﻮ ﺑﺤﺮ از ﺑﻬﺮ ﻧﺰدﻳﻜﺎن ﮔﻬﺮ‬

‫دادﻩ و ﺗﺤﻔﻪ ﺳﻮى دوران ﻣﻄﺮ‬

‫ﭘﺸﺖ ﻣﺎ ﮔﺮم از ﺗﻮ ﺑﻮد اى ﺁﻓﺘﺎب‬

‫روﻧﻖ هﺮ ﻗﺼﺮ و ﮔﻨﺞ هﺮ ﺧﺮاب‬

‫اى در اﺑﺮوﻳﺖ ﻧﺪﻳﺪﻩآﺲ ﮔﺮﻩ‬

‫اى ﭼﻮ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ راد و رزق دﻩ‬

‫اى دﻟﺖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ درﻳﺎى ﻏﻴﺐ‬

‫اى ﺑﻪ ﻗﺎف ﻣﻜﺮﻣﺖ ﻋﻨﻘﺎى ﻏﻴﺐ‬

‫ﻳﺎد ﻧﺂوردﻩ آﻪ از ﻣﺎﻟﻢ ﭼﻪ رﻓﺖ‬

‫ﺳﻘﻒ ﺳﻤﺖ هﻤﺘﺖ هﺮﮔﺰ ﻧﻜﻔﺖ‬

‫اى ﻣﻦ و ﺻﺪ هﻤﭽﻮ ﻣﻦ در ﻣﺎﻩ و ﺳﺎل‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﭼﻮن ﻧﺴﻞ ﺗﻮ ﮔﺸﺘﻪ ﻋﻴﺎل‬

‫ﻧﻘﺪ ﻣﺎ و ﺟﻨﺲ ﻣﺎ و رﺧﺖ ﻣﺎ‬

‫ﻧﺎم ﻣﺎ و ﻓﺨﺮ ﻣﺎ و ﺑﺨﺖ ﻣﺎ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻤﺮدى ﻧﺎز و ﺑﺨﺖ ﻣﺎ ﺑﻤﺮد‬

‫ﻋﻴﺶ ﻣﺎ و رزق ﻣﺴﺘﻮﻓﻰ ﺑﻤﺮد‬

‫واﺣﺪ آﺎﻻﻟﻒ در رزم و آﺮم‬

‫ﺻﺪ ﭼﻮ ﺣﺎﺗﻢ ﮔﺎﻩ اﻳﺜﺎر ﻧﻌﻢ‬

‫ﺣﺎﺗﻢ ار ﻣﺮدﻩ ﺑﻤﺮدﻩ ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﮔﺮ دآﺎﻧﻬﺎى ﺷﻤﺮدﻩ ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﺗﻮ ﺣﻴﺎﺗﻰ ﻣﻰدهﻰ در هﺮ ﻧﻔﺲ‬

‫آﺰ ﻧﻔﻴﺴﻰ ﻣﻰﻧﮕﻨﺠﺪ در ﻧﻔﺲ‬

‫ﺗﻮ ﺣﻴﺎﺗﻰ ﻣﻰدهﻰ ﺑﺲ ﭘﺎﻳﺪار‬

‫ﻧﻘﺪ زر ﺑﻰآﺴﺎد و ﺑﻰﺷﻤﺎر‬

‫وارﺛﻰ ﻧﺎﺑﻮدﻩ ﻳﻚ ﺧﻮى ﺗﺮا‬

‫اى ﻓﻠﻚ ﺳﺠﺪﻩ آﻨﺎن آﻮى ﺗﺮا‬

‫ﺧﻠﻖ را از ﮔﺮگ ﻏﻢ ﻟﻄﻔﺖ ﺷﺒﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻠﻴﻢ اﻟﻠﱠﻪ ﺷﺒﺎن ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪى از آﻠﻴﻢ اﻟﻠﱠﻪ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫ﭘﺎى ﻣﻮﺳﻰ ﺁﺑﻠﻪ ﺷﺪ ﻧﻌﻞ رﻳﺨﺖ‬

‫در ﭘﻰ او ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ در ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫و ﺁن رﻣﻪ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﺪﻩ از ﭼﺸﻢ او‬

‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ از ﻣﺎﻧﺪﮔﻰ ﺷﺪ ﺳﺴﺖ و ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﭘﺲ آﻠﻴﻢ اﷲ ﮔﺮد از وى ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫آﻒ هﻤﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ و ﺳﺮش‬

‫ﻣﻰﻧﻮاﺧﺖ از ﻣﻬﺮ هﻤﭽﻮن ﻣﺎدرش‬

‫ﻧﻴﻢ ذرﻩ ﻃﻴﺮﮔﻰ و ﺧﺸﻢ ﻧﻰ‬

‫ﻏﻴﺮ ﻣﻬﺮ و رﺣﻢ و ﺁب ﭼﺸﻢ ﻧﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﮔﻴﺮم ﺑﺮ ﻣﻨﺖ رﺣﻤﻰ ﻧﺒﻮد‬

‫ﻃﺒﻊ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﻮد ﭼﺮا اﺳﺘﻢ ﻧﻤﻮد‬

‫ﺑﺎ ﻣﻼﻳﻚ ﮔﻔﺖ ﻳﺰدان ﺁن زﻣﺎن‬

‫آﻪ ﻧﺒﻮت را هﻤﻰزﻳﺒﺪ ﻓﻼن‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻓﺮﻣﻮد ﺧﻮد آﻪ هﺮ ﻧﺒﻰ‬

‫آﺮد ﭼﻮﭘﺎﻧﻴﺶ ﺑﺮﻧﺎ ﻳﺎ ﺻﺒﻰ‬

‫ﺑﻰﺷﺒﺎﻧﻰ آﺮدن و ﺁن اﻣﺘﺤﺎن‬

‫ﺣﻖ ﻧﺪادش ﭘﻴﺸﻮاﻳﻰ ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﺎﺋﻞ هﻢ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ اى ﭘﻬﻠﻮان‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ هﻢ ﺑﻮدﻩام دهﺮى ﺷﺒﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﭘﻴﺪا وﻗﺎر و ﺻﺒﺮﺷﺎن‬

‫آﺮدﺷﺎن ﭘﻴﺶ از ﻧﺒﻮت ﺣﻖ ﺷﺒﺎن‬

‫‪١٠٧١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫هﺮ اﻣﻴﺮى آﺎو ﺷﺒﺎﻧﻰ ﺑﺸﺮ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﺁرد آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻮﺗﻤﺮ‬

‫ﺣﻠﻢ ﻣﻮﺳﻰوار اﻧﺪر رﻋﻰ ﺧﻮد‬

‫او ﺑﺠﺎى ﺁرد ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ و ﺧﺮد‬

‫ﻻﺟﺮم ﺣﻘﺶ دهﺪ ﭼﻮﭘﺎﻧﻴﻰ‬

‫ﺑﺮ ﻓﺮاز ﭼﺮخ ﻣﻪ روﺣﺎﻧﻴﻰ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ اﻧﺒﻴﺎ را زﻳﻦ رﻋﺎ‬

‫ﺑﺮ آﺸﻴﺪ و داد رﻋﻰ اﺻﻔﻴﺎ‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺎرى ﺗﻮ در اﻳﻦ ﭼﻮﭘﺎﻧﻰات‬

‫آﺮدى ﺁن ﭼﻪ آﻮر ﮔﺮدد ﺷﺎﻧﻰات‬

‫داﻧﻢ ﺁن ﺟﺎ در ﻣﻜﺎﻓﺎت اﻳﺰدت‬

‫ﺳﺮورى ﺟﺎوداﻧﻪ ﺑﺨﺸﺪت‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ آﻒ ﭼﻮن درﻳﺎى ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ وﻇﻴﻔﻪ دادن و اﻳﻔﺎى ﺗﻮ‬

‫وام آﺮدم ﻧﻪ هﺰار از زر ﮔﺰاف‬

‫ﺗﻮ آﺠﺎﻳﻰ ﺗﺎ ﺷﻮد اﻳﻦ درد ﺻﺎف‬

‫ﺗﻮ آﺠﺎﻳﻰ ﺗﺎ آﻪ ﺧﻨﺪان ﭼﻮن ﭼﻤﻦ‬

‫ﮔﻮﻳﻰام ﺑﺴﺘﺎن و دﻩ ﭼﻨﺪان ز ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ آﺠﺎﻳﻰ ﺗﺎ ﻣﺮا ﺧﻨﺪان آﻨﻰ‬

‫ﻟﻄﻒ و اﺣﺴﺎن ﭼﻮن ﺧﺪاوﻧﺪان آﻨﻰ‬

‫ﺗﻮ آﺠﺎﻳﻰ ﺗﺎ ﺑﺮى در ﻣﺨﺰﻧﻢ‬

‫ﺗﺎ آﻨﻰ از وام و ﻓﺎﻗﻪ اﻳﻤﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﺑﺲ و ﺗﻮ ﻣﻔﻀﻠﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ آﺎﻳﻦ هﻢ ﮔﻴﺮ از ﺑﻬﺮ دﻟﻢ‬

‫ﭼﻮن هﻤﻰﮔﻨﺠﺪ ﺟﻬﺎﻧﻰ زﻳﺮ ﻃﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻨﺠﺪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ در زﻣﻴﻦ‬

‫ﺣﺎش ﷲ ﺗﻮ ﺑﺮوﻧﻰ زﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫هﻢ ﺑﻪ وﻗﺖ زﻧﺪﮔﻰ هﻢ اﻳﻦ زﻣﺎن‬

‫در هﻮاى ﻏﻴﺐ ﻣﺮﻏﻰ ﻣﻰﭘﺮد‬

‫ﺳﺎﻳﻪى او ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻰﮔﺴﺘﺮد‬

‫ﺟﺴﻢ ﺳﺎﻳﻪى ﺳﺎﻳﻪى ﺳﺎﻳﻪى دل اﺳﺖ‬

‫ﺟﺴﻢ آﻰ اﻧﺪر ﺧﻮر ﭘﺎﻳﻪى دل اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮد ﺧﻔﺘﻪ روح او ﭼﻮن ﺁﻓﺘﺎب‬

‫در ﻓﻠﻚ ﺗﺎﺑﺎن و ﺗﻦ در ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﺟﺎن ﻧﻬﺎن اﻧﺪر ﺧﻼ هﻤﭽﻮن ﺳﺠﺎف‬

‫ﺗﻦ ﺗﻘﻠﺐ ﻣﻰآﻨﺪ زﻳﺮ ﻟﺤﺎف‬

‫روح ﭼﻮن ﻣﻦ اﻣﺮ رﺑﻰ ﻣﺨﺘﻔﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﻣﺜﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﻨﺘﻔﻰ اﺳﺖ‬

‫اى ﻋﺠﺐ آﻮ ﻟﻌﻞ ﺷﻜﺮ ﺑﺎر ﺗﻮ‬

‫و ﺁن ﺟﻮاﺑﺎت ﺧﻮش و اﺳﺮار ﺗﻮ‬

‫اى ﻋﺠﺐ آﻮ ﺁن ﻋﻘﻴﻖ ﻗﻨﺪ ﺧﺎ‬

‫ﺁن آﻠﻴﺪ ﻗﻔﻞ ﻣﺸﻜﻠﻬﺎى ﻣﺎ‬

‫اى ﻋﺠﺐ آﻮ ﺁن دم ﭼﻮن ذو اﻟﻔﻘﺎر‬

‫ﺁن آﻪ آﺮدى ﻋﻘﻠﻬﺎ را ﺑﻰﻗﺮار‬

‫ﭼﻨﺪ هﻤﭽﻮن ﻓﺎﺧﺘﻪى آﺎﺷﺎﻧﻪ ﺟﻮ‬

‫آﻮ و آﻮ و آﻮ و آﻮ و آﻮ و آﻮ‬

‫آﻮ هﻤﺎﻧﺠﺎ آﻪ ﺻﻔﺎت رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻗﺪرت اﺳﺖ و ﻧﺰهﺖ اﺳﺖ و ﻓﻄﻨﺖ اﺳﺖ‬

‫آﻮ هﻤﺎﻧﺠﺎ آﻪ دل و اﻧﺪﻳﺸﻪاش‬

‫داﻳﻢ ﺁن ﺟﺎ ﺑﺪ ﭼﻮ ﺷﻴﺮ و ﺑﻴﺸﻪاش‬

‫‪١٠٧٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻮ هﻤﺎﻧﺠﺎ آﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﺮد و زن‬

‫ﻣﻰرود در وﻗﺖ اﻧﺪوﻩ و ﺣﺰن‬

‫آﻮ هﻤﺎﻧﺠﺎ آﻪ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻋﻠﺘﻰ‬

‫ﭼﺸﻢ ﭘﺮد ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺻﺤﺘﻰ‬

‫ﺁن ﻃﺮف آﻪ ﺑﻬﺮ دﻓﻊ زﺷﺘﻴﻰ‬

‫ﺑﺎد ﺟﻮﻳﻰ ﺑﻬﺮ آﺸﺖ و آﺸﺘﻴﻰ‬

‫ﺁن ﻃﺮف آﻪ دل اﺷﺎرت ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن زﺑﺎن ﻳﺎ هﻮ ﻋﺒﺎرت ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫او ﻣﻊ اﻟﻠﱠﻪ اﺳﺖ ﺑﻰآﻮآﻮ هﻤﻰ‬

‫آﺎش ﺟﻮﻻهﺎﻧﻪ ﻣﺎ آﻮ ﮔﻔﺘﻤﻰ‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﺎ آﻮ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻏﺮب و ﺷﺮق‬

‫روﺣﻬﺎ را ﻣﻰزﻧﺪ ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮق‬

‫ﺟﺰر و ﻣﺪش ﺑﺪ ﺑﻪ ﺑﺤﺮى در زﺑﺪ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﻰ ﺷﺪ ﺟﺰر و ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﻣﺪ‬

‫ﻧﻪ هﺰارم وام و ﻣﻦ ﺑﻰدﺳﺖ رس‬

‫هﺴﺖ ﺻﺪ دﻳﻨﺎر از اﻳﻦ ﺗﻮزﻳﻊ و ﺑﺲ‬

‫ﺣﻖ آﺸﻴﺪت ﻣﺎﻧﺪم در آﺶ ﻣﻜﺶ‬

‫ﻣﻰروم ﻧﻮﻣﻴﺪ اى ﺧﺎك ﺗﻮ ﺧﻮش‬

‫هﻤﺘﻰ ﻣﻰدار در ﭘﺮ ﺣﺴﺮﺗﺖ‬

‫اى هﻤﺎﻳﻮن روى و دﺳﺖ و هﻤﺘﺖ‬

‫ﺁﻣﺪم ﺑﺮ ﭼﺸﻤﻪ و اﺻﻞ ﻋﻴﻮن‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻢ در وى ﺑﻪ ﺟﺎى ﺁب ﺧﻮن‬

‫ﭼﺮخ ﺁن ﭼﺮخ اﺳﺖ ﺁن ﻣﻬﺘﺎب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﻮى ﺁن ﺟﻮى اﺳﺖ ﺁب ﺁن ﺁب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺤﺴﻨﺎن هﺴﺘﻨﺪ آﻮ ﺁن ﻣﺴﺘﻄﺎب‬

‫اﺧﺘﺮان هﺴﺘﻨﺪ آﻮ ﺁن ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺗﻮ ﺷﺪى ﺳﻮى ﺧﺪا اى ﻣﺤﺘﺮم‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺣﻖ روم ﻣﻦ ﻧﻴﺰ هﻢ‬

‫ﻣﺠﻤﻊ و ﭘﺎى ﻋﻠﻢ ﻣﺎوى اﻟﻘﺮون‬

‫هﺴﺖ ﺣﻖ آﻞ ﻟﺪﻳﻨﺎ ﻣﺤﻀﺮون‬

‫ﻧﻘﺸﻬﺎ ﮔﺮ ﺑﻰﺧﺒﺮ ﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ‬

‫در آﻒ ﻧﻘﺎش ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺤﺘﻀﺮ‬

‫دم ﺑﻪ دم در ﺻﻔﺤﻪى اﻧﺪﻳﺸﻪﺷﺎن‬

‫ﺛﺒﺖ و ﻣﺤﻮى ﻣﻰآﻨﺪ ﺁن ﺑﻰﻧﺸﺎن‬

‫ﺧﺸﻢ ﻣﻰﺁرد رﺿﺎ را ﻣﻰﺑﺮد‬

‫ﺑﺨﻞ ﻣﻰﺁرد ﺳﺨﺎ را ﻣﻰﺑﺮد‬

‫ﻧﻴﻢ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺪرآﺎﺗﻢ ﺷﺎم و ﻏﺪو‬

‫هﻴﭻ ﺧﺎﻟﻰ ﻧﻴﺴﺖ زﻳﻦ اﺛﺒﺎت و ﻣﺤﻮ‬

‫آﻮزﻩﮔﺮ ﺑﺎ آﻮزﻩ ﺑﺎﺷﺪ آﺎرﺳﺎز‬

‫آﻮزﻩ از ﺧﻮد آﻰ ﺷﻮد ﭘﻬﻦ و دراز‬

‫ﭼﻮب در دﺳﺖ دروﮔﺮ ﻣﻌﺘﻜﻒ‬

‫ور ﻧﻪ ﭼﻮن ﮔﺮدد ﺑﺮﻳﺪﻩ و ﻣﻮﺗﻠﻒ‬

‫ﺟﺎﻣﻪ اﻧﺪر دﺳﺖ ﺧﻴﺎﻃﻰ ﺑﻮد‬

‫ور ﻧﻪ از ﺧﻮد ﭼﻮن ﺑﺪوزد ﻳﺎ درد‬

‫ﻣﺸﻚ ﺑﺎ ﺳﻘﺎ ﺑﻮد اى ﻣﻨﺘﻬﻰ‬

‫ور ﻧﻪ از ﺧﻮد ﭼﻮن ﺷﻮد ﭘﺮ ﻳﺎ ﺗﻬﻰ‬

‫هﺮ دﻣﻰ ﭘﺮ ﻣﻰﺷﻮى ﺗﻰ ﻣﻰﺷﻮى‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان آﻪ در آﻒ ﺻﻨﻊ وﻳﻰ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ از ﭼﺸﻢ روزى آﻰ رود‬

‫ﺻﻨﻊ از ﺻﺎﻧﻊ ﭼﻪ ﺳﺎن ﺷﻴﺪا ﺷﻮد‬

‫‪١٠٧٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﺸﻢ دارى ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﻧﮕﺮ‬

‫ﻣﻨﮕﺮ از ﭼﺸﻢ ﺳﻔﻴﻬﻰ ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﮔﻮش دارى ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺧﻮد ﺷﻨﻮ‬

‫ﮔﻮش ﮔﻮﻻن را ﭼﺮا ﺑﺎﺷﻰ ﮔﺮو‬

‫ﺑﻰز ﺗﻘﻠﻴﺪى ﻧﻈﺮ را ﭘﻴﺸﻪ آﻦ‬

‫هﻢ ﺑﺮاى ﻋﻘﻞ ﺧﻮد اﻧﺪﻳﺸﻪ آﻦ‬

‫دﻳﺪن ﺧﻮارزﻣﺸﺎﻩ در ﺳﻴﺮان در ﻣﻮآﺐ ﺧﻮد اﺳﺒﻰ ﺑﺲ ﻧﺎدر و ﺗﻌﻠﻖ دل ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ و ﭼﺴﺘﻰ ﺁن اﺳﺐ و ﺳﺮد‬ ‫آﺮدن ﻋﻤﺎد اﻟﻤﻠﻚ ﺁن اﺳﺐ را در دل ﺷﺎﻩ و ﮔﺰﻳﺪن ﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ او را ﺑﺮ دﻳﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻨﺎن آﻪ ﺣﻜﻴﻢ ﺳﻨﺎﻳﻰ در‬ ‫اﻟﻬﻰ ﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻣﻮد‬ ‫ﻳﻮﺳﻔﻰ ﻳﺎﺑﻰ از ﮔﺰى آﺮﺑﺎس‬

‫ﭼﻮن زﺑﺎن ﺣﺴﺪ ﺷﻮد ﻧﺨﺎس‬

‫از دﻻﻟﻰ ﺑﺮادران ﻳﻮﺳﻒ ﺣﺴﻮداﻧﻪ در دل ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﺁن ﭼﻨﺪان ﺣﺴﻦ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪ و زﺷﺖ ﻧﻤﻮدن ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻦ اﻟﺰﱠا ِهﺪِﻳ َ‬ ‫آﻪ َو آﺎﻧُﻮا ﻓِﻴ ِﻪ ِﻣ َ‬ ‫ﺑﻮد اﻣﻴﺮى را ﻳﻜﻰ اﺳﺒﻰ ﮔﺰﻳﻦ‬

‫در ﮔﻠﻪى ﺳﻠﻄﺎن ﻧﺒﻮدش ﻳﻚ ﻗﺮﻳﻦ‬

‫او ﺳﻮارﻩ ﮔﺸﺖ در ﻣﻮآﺐ ﺑﮕﺎﻩ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن دﻳﺪ اﺳﺐ را ﺧﻮارزﻣﺸﺎﻩ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺷﻪ را ﻓﺮ و رﻧﮓ او رﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ رﺟﻌﺖ ﭼﺸﻢ ﺷﻪ ﺑﺎ اﺳﺐ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ هﺮ ﺁن ﻋﻀﻮش آﻪ اﻓﻜﻨﺪى ﻧﻈﺮ‬

‫هﺮ ﻳﻜﺶ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﻧﻤﻮدى ز ﺁن دﮔﺮ‬

‫ﻏﻴﺮ ﭼﺴﺘﻰ و ﮔﺸﻰ و روﺣﻨﺖ‬

‫ﺣﻖ ﺑﺮ او اﻓﻜﻨﺪﻩ ﺑﺪ ﻧﺎدر ﺻﻔﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺗﺠﺴﺲ آﺮد ﻋﻘﻞ ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬

‫آﺎﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ زﻧﺪ ﺑﺮ ﻋﻘﻞ راﻩ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﭘﺮ اﺳﺖ و ﺳﻴﺮ اﺳﺖ و ﻏﻨﻰ‬

‫از دو ﺻﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ دارد روﺷﻨﻰ‬

‫اى رخ ﺷﺎهﺎن ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻰذﻗﻰ‬

‫ﻧﻴﻢ اﺳﺒﻢ در رﺑﺎﻳﺪ ﺑﻰﺣﻘﻰ‬

‫ﺟﺎدوﻳﻰ آﺮدﺳﺖ ﺟﺎدو ﺁﻓﺮﻳﻦ‬

‫ﺟﺬﺑﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﻧﻪ ﺧﺎﺻﻴﺎت اﻳﻦ‬

‫ﻓﺎﺗﺤﻪ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺴﻰ ﻻﺣﻮل آﺮد‬

‫ﻓﺎﺗﺤﻪش در ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻰاﻓﺰود درد‬

‫ز اﻧﻜﻪ او را ﻓﺎﺗﺤﻪ ﺧﻮد ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫ﻓﺎﺗﺤﻪ در ﺟﺮ و دﻓﻊ ﺁﻣﺪ وﺣﻴﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻏﻴﺮ هﻢ ﺗﻤﻮﻳﻪ اوﺳﺖ‬

‫ور رود ﻏﻴﺮ از ﻧﻈﺮ ﺗﻨﺒﻴﻪ اوﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻳﻘﻴﻦ ﮔﺸﺘﺶ آﻪ ﺟﺬﺑﻪ ز ﺁن ﺳﺮى اﺳﺖ‬

‫آﺎر ﺣﻖ هﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺎدر ﺁورى اﺳﺖ‬

‫اﺳﺐ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﮔﺎو ﺳﻨﮕﻴﻦ ز اﺑﺘﻼ‬

‫ﻣﻰﺷﻮد ﻣﺴﺠﻮد از ﻣﻜﺮ ﺧﺪا‬

‫‪١٠٧٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﻴﺶ آﺎﻓﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺖ را ﺛﺎﻧﻴﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺖ را ﻓﺮ و ﻧﻪ روﺣﺎﻧﻴﻰ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺁن ﺟﺎذب ﻧﻬﺎن اﻧﺪر ﻧﻬﺎن‬

‫در ﺟﻬﺎن ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ از دﻳﮕﺮ ﺟﻬﺎن‬

‫ﻋﻘﻞ ﻣﺤﺠﻮب اﺳﺖ و ﺟﺎن هﻢ زﻳﻦ آﻤﻴﻦ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﺗﻮ ﻣﻰﺗﺎﻧﻰ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﻮارزﻣﺸﻪ ز ﺳﻴﺮان ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮاص ﻣﻠﻚ ﺧﻮد هﻢ راز ﮔﺸﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﺮهﻨﮕﺎن ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎرﻧﺪ اﺳﺐ را ز ﺁن ﺧﺎﻧﺪان‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁﺗﺶ در رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺁن ﮔﺮوﻩ‬

‫هﻤﭽﻮ ﭘﺸﻤﻰ ﮔﺸﺖ اﻣﻴﺮ هﻤﭽﻮ آﻮﻩ‬

‫ﺟﺎﻧﺶ از درد و ﻏﺒﻴﻦ ﺗﺎ ﻟﺐ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺟﺰ ﻋﻤﺎد اﻟﻤﻠﻚ زﻧﻬﺎرى ﻧﺪﻳﺪ‬

‫آﻪ ﻋﻤﺎد اﻟﻤﻠﻚ ﺑﺪ ﭘﺎى ﻋﻠﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ هﺮ ﻣﻈﻠﻮم و هﺮ ﻣﻘﺘﻮل ﻏﻢ‬

‫ﻣﺤﺘﺮمﺗﺮ ﺧﻮد ﻧﺒﺪ زو ﺳﺮورى‬

‫ﭘﻴﺶ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﻮد ﭼﻮن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮى‬

‫ﺑﻰﻃﻤﻊ ﺑﻮد و اﺻﻴﻞ و ﭘﺎرﺳﺎ‬

‫راﻳﺾ و ﺷﺐ ﺧﻴﺰ و ﺣﺎﺗﻢ در ﺳﺨﺎ‬

‫ﺑﺲ هﻤﺎﻳﻮن راى و ﺑﺎ ﺗﺪﺑﻴﺮ و راد‬

‫ﺁزﻣﻮدﻩ راى او در هﺮ ﻣﺮاد‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﺑﺬل ﺟﺎن ﺳﺨﻰ و هﻢ ﺑﻪ ﻣﺎل‬

‫ﻃﺎﻟﺐ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻏﻴﺐ او ﭼﻮن هﻼل‬

‫در اﻣﻴﺮى او ﻏﺮﻳﺐ و ﻣﺤﺘﺒﺲ‬

‫در ﺻﻔﺎت ﻓﻘﺮ و ﺧﻠﺖ ﻣﻠﺘﺒﺲ‬

‫ﺑﻮدﻩ هﺮ ﻣﺤﺘﺎج را هﻤﭽﻮن ﭘﺪر‬

‫ﭘﻴﺶ ﺳﻠﻄﺎن ﺷﺎﻓﻊ و دﻓﻊ ﺿﺮر‬

‫ﻣﺮ ﺑﺪان را ﺳﺘﺮ ﭼﻮن ﺣﻠﻢ ﺧﺪا‬

‫ﺧﻠﻖ او ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ﺧﻠﻘﺎن و ﺟﺪا‬

‫ﺑﺎرهﺎ ﻣﻰﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى آﻮﻩ ﻓﺮد‬

‫ﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺻﺪ ﻻﺑﻪ او را ﻣﻨﻊ آﺮد‬

‫هﺮ دم از ﺻﺪ ﺟﺮم را ﺷﺎﻓﻊ ﺷﺪى‬

‫ﭼﺸﻢ ﺳﻠﻄﺎن را از او ﺷﺮم ﺁﻣﺪى‬

‫رﻓﺖ او ﭘﻴﺶ ﻋﻤﺎد اﻟﻤﻠﻚ راد‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮهﻨﻪ آﺮد و ﺑﺮ ﺧﺎك اوﻓﺘﺎد‬

‫آﻪ ﺣﺮم ﺑﺎ هﺮ ﭼﻪ دارم ﮔﻮ ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻴﺮد ﺣﺎﺻﻠﻢ را هﺮ ﻣﻐﻴﺮ‬

‫اﻳﻦ ﻳﻜﻰ اﺳﺐ اﺳﺖ ﺟﺎﻧﻢ رهﻦ اوﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮد ﻣﺮدم ﻳﻘﻴﻦ اى ﺧﻴﺮ دوﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮد اﻳﻦ اﺳﺐ را از دﺳﺖ ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ ﻳﻘﻴﻦ داﻧﻢ ﻧﺨﻮاهﻢ زﻳﺴﺘﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻴﻰ دادﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮم ﻣﺎل اى ﻣﺴﻴﺤﺎ زود دﺳﺖ‬

‫از زن و زر و ﻋﻘﺎرم ﺻﺒﺮ هﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺗﻜﻠﻒ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻰ ﺗﺰوﻳﺮى اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﮔﺮ ﻣﻰﻧﺪارى ﺑﺎورم‬

‫اﻣﺘﺤﺎن آﻦ اﻣﺘﺤﺎن ﮔﻔﺖ و ﻗﺪم‬

‫ﺁن ﻋﻤﺎد اﻟﻤﻠﻚ ﮔﺮﻳﺎن ﭼﺸﻢ ﻣﺎل‬

‫ﭘﻴﺶ ﺳﻠﻄﺎن در دوﻳﺪ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺣﺎل‬

‫‪١٠٧٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻟﺐ ﺑﺒﺴﺖ و ﭘﻴﺶ ﺳﻠﻄﺎن اﻳﺴﺘﺎد‬

‫رازﮔﻮﻳﺎن ﺑﺎ ﺧﺪا رب اﻟﻌﺒﺎد‬

‫اﻳﺴﺘﺎدﻩ راز ﺳﻠﻄﺎن ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ‬

‫و اﻧﺪرون اﻧﺪﻳﺸﻪاش اﻳﻦ ﻣﻰﺗﻨﻴﺪ‬

‫آﺎى ﺧﺪا ﮔﺮ ﺁن ﺟﻮان آﮋ رﻓﺖ راﻩ‬

‫آﻪ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺟﺰ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﺗﻮ از ﺁن ﺧﻮد ﺑﻜﻦ از وى ﻣﮕﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ او ﺧﻮاهﺪ ﺧﻼص از هﺮ اﺳﻴﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺤﺘﺎﺟﻨﺪ اﻳﻦ ﺧﻠﻘﺎن هﻤﻪ‬

‫از ﮔﺪاﻳﻰ ﮔﻴﺮ ﺗﺎ ﺳﻠﻄﺎن هﻤﻪ‬

‫ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺁﻓﺘﺎب ﺑﺎ آﻤﺎل‬

‫رهﻨﻤﺎﻳﻰ ﺟﺴﺘﻦ از ﺷﻤﻊ و ذﺑﺎل‬

‫ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺁﻓﺘﺎب ﺧﻮش ﻣﺴﺎغ‬

‫روﺷﻨﺎﻳﻰ ﺟﺴﺘﻦ از ﺷﻤﻊ و ﭼﺮاغ‬

‫ﺑﻰﮔﻤﺎن ﺗﺮك ادب ﺑﺎﺷﺪ ز ﻣﺎ‬

‫آﻔﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺎﺷﺪ و ﻓﻌﻞ هﻮا‬

‫ﻟﻴﻚ اﻏﻠﺐ ﻣﻮﺷﻬﺎ در اﻓﺘﻜﺎر‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻔﺎﺷﻨﺪ ﻇﻠﻤﺖ دوﺳﺘﺪار‬

‫در ﺷﺐ ار ﺧﻔﺎش آﺮﻣﻰ ﻣﻰﺧﻮرد‬

‫آﺮم را ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﺎن ﻣﻰﭘﺮورد‬

‫در ﺷﺐ ار ﺧﻔﺎش از آﺮﻣﻰ اﺳﺖ ﻣﺴﺖ‬

‫آﺮم از ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﻨﺒﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ آﻪ ﺿﻴﺎ زو ﻣﻰزهﺪ‬

‫دﺷﻤﻦ ﺧﻮد را ﻧﻮاﻟﻪ ﻣﻰدهﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺷﻬﺒﺎزى آﻪ او ﺧﻔﺎش ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺎزش راﺳﺖ ﺑﻴﻦ و روﺷﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺟﻮﻳﺪ ﭼﻮ ﺧﻔﺎش او ﻧﻤﻮ‬

‫در ادب ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﺎﻟﺪ ﮔﻮش او‬

‫ﮔﻮﻳﺪش ﮔﻴﺮم آﻪ ﺁن ﺧﻔﺎش ﻟﺪ‬

‫ﻋﻠﺘﻰ دارد ﺗﺮا ﺑﺎرى ﭼﻪ ﺷﺪ‬

‫ﻣﺎﻟﺸﺖ ﺑﺪهﻢ ﺑﻪ زﺟﺮ از اآﺘﺌﺎب‬

‫ﺗﺎ ﻧﺘﺎﺑﻰ ﺳﺮ دﮔﺮ از ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻣﻮاﺧﺬﻩى ﻳﻮﺳﻒ ﺻﺪﻳﻖ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺣﺒﺲ ﺑﻀﻊ ﺳﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻳﺎرى ﺧﻮاﺳﺘﻦ از ﻏﻴﺮ ﺣﻖ‬ ‫ﻋ ْﻨ َﺪ َر ﱢﺑﻚَ‪ ،‬ﻣﻊ ﺗﻘﺮﻳﺮﻩ‬ ‫و ﮔﻔﺘﻦ ا ْذ ُآ ْﺮﻧِﻲ ِ‬ ‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻳﻮﺳﻒ از زﻧﺪاﻧﻴﻰ‬

‫ﺑﺎ ﻧﻴﺎزى ﺧﺎﺿﻌﻰ ﺳﻌﺪاﻧﻴﻰ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻳﺎرى ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺑﻴﺮون روى‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﻪ ﮔﺮدد اﻣﻮرت ﻣﺴﺘﻮى‬

‫ﻳﺎد ﻣﻦ آﻦ ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ ﺁن ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﺗﺎ ﻣﺮا هﻢ واﺧﺮد زﻳﻦ ﺣﺒﺲ ﻧﻴﺰ‬

‫آﻰ دهﺪ زﻧﺪاﻧﻴﻰ در اﻗﺘﻨﺎص‬

‫ﻣﺮد زﻧﺪاﻧﻰ دﻳﮕﺮ را ﺧﻼص‬

‫اهﻞ دﻧﻴﺎ ﺟﻤﻠﮕﺎن زﻧﺪاﻧﻰاﻧﺪ‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺮگ دار ﻓﺎﻧﻰاﻧﺪ‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ ﻧﺎدر ﻳﻜﻰ ﻓﺮداﻧﻴﻰ‬

‫ﺗﻦ ﺑﻪ زﻧﺪان ﺟﺎن او آﻴﻮاﻧﻴﻰ‬

‫‪١٠٧٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ﺟﺰاى ﺁن آﻪ دﻳﺪ او را ﻣﻌﻴﻦ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﻳﻮﺳﻒ ﺣﺒﺲ در ﺑﻀﻊ ﺳﻨﻴﻦ‬

‫ﻳﺎد ﻳﻮﺳﻒ دﻳﻮ از ﻋﻘﻠﺶ ﺳﺘﺮد‬

‫و ز دﻟﺶ دﻳﻮ ﺁن ﺳﺨﻦ از ﻳﺎد ﺑﺮد‬

‫زﻳﻦ ﮔﻨﻪ آﺂﻣﺪ از ﺁن ﻧﻴﻜﻮ ﺧﺼﺎل‬

‫ﻣﺎﻧﺪ در زﻧﺪان ز داور ﭼﻨﺪ ﺳﺎل‬

‫آﻪ ﭼﻪ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺁﻣﺪ از ﺧﻮرﺷﻴﺪ داد‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﭼﻮن ﺧﻔﺎش اﻓﺘﻰ در ﺳﻮاد‬

‫هﻴﻦ ﭼﻪ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺁﻣﺪ از ﺑﺤﺮ و ﺳﺤﺎب‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﻳﺎرى ﺧﻮاهﻰ از رﻳﮓ و ﺳﺮاب‬

‫ﻋﺎم اﮔﺮ ﺧﻔﺎش ﻃﺒﻌﻨﺪ و ﻣﺠﺎز‬

‫ﻳﻮﺳﻔﺎ دارى ﺗﻮ ﺁﺧﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮ ﺧﻔﺎﺷﻰ رﻓﺖ در آﻮر و آﺒﻮد‬

‫ﺑﺎز ﺳﻠﻄﺎن دﻳﺪﻩ را ﺑﺎرى ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ ادب آﺮدش ﺑﺪﻳﻦ ﺟﺮم اوﺳﺘﺎد‬

‫آﻪ ﻣﺴﺎز از ﭼﻮب ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﻋﻤﺎد‬

‫ﻟﻴﻚ ﻳﻮﺳﻒ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل آﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ در دﻟﺶ ز ﺁن ﺣﺒﺲ درد‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎﻧﺶ اﻧﺲ و ﻣﺴﺘﻰ داد ﺣﻖ‬

‫آﻪ ﻧﻪ زﻧﺪان ﻣﺎﻧﺪ ﭘﻴﺸﺶ ﻧﻪ ﻏﺴﻖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ زﻧﺪاﻧﻰ وﺣﺶﺗﺮ از رﺣﻢ‬

‫ﻧﺎﺧﻮش و ﺗﺎرﻳﻚ و ﭘﺮ ﺧﻮن و وﺧﻢ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺸﺎدت ﺣﻖ درﻳﭽﻪ ﺳﻮى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫در رﺣﻢ هﺮ دم ﻓﺰاﻳﺪ ﺗﻨﺖ ﺑﻴﺶ‬

‫اﻧﺪر ﺁن زﻧﺪان ز ذوق ﺑﻰﻗﻴﺎس‬

‫ﺧﻮش ﺷﻜﻔﺖ از ﻏﺮس ﺟﺴﻢ ﺗﻮ ﺣﻮاس‬

‫ز ﺁن رﺣﻢ ﺑﻴﺮون ﺷﺪن ﺑﺮ ﺗﻮ درﺷﺖ‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰى از زهﺎرش ﺳﻮى ﭘﺸﺖ‬

‫راﻩ ﻟﺬت از درون دان ﻧﻪ از ﺑﺮون‬

‫اﺑﻠﻬﻰ دان ﺟﺴﺘﻦ ﻗﺼﺮ و ﺣﺼﻮن‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ در آﻨﺞ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﺴﺖ و ﺷﺎد‬

‫و ﺁن دﮔﺮ در ﺑﺎغ ﺗﺮش و ﺑﻰﻣﺮاد‬

‫ﻗﺼﺮ ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ وﻳﺮان آﻦ ﺑﺪن‬

‫ﮔﻨﺞ در وﻳﺮاﻧﻰ اﺳﺖ اى ﻣﻴﺮ ﻣﻦ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ آﻪ در ﺑﺰم ﺷﺮاب‬

‫ﻣﺴﺖ ﺁن ﮔﻪ ﺧﻮش ﺷﻮد آﺎو ﺷﺪ ﺧﺮاب‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﺮ ﻧﻘﺶ اﺳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮآﻨﺶ‬

‫ﮔﻨﺞ ﺟﻮ و ز ﮔﻨﺞ ﺁﺑﺎدان آﻨﺶ‬

‫ﺧﺎﻧﻪاى ﭘﺮ ﻧﻘﺶ ﺗﺼﻮﻳﺮ و ﺧﻴﺎل‬

‫وﻳﻦ ﺻﻮر ﭼﻮن ﭘﺮدﻩ ﺑﺮ ﮔﻨﺞ وﺻﺎل‬

‫ﭘﺮﺗﻮ ﮔﻨﺞ اﺳﺖ و ﺗﺎﺑﺸﻬﺎى زر‬

‫آﻪ در اﻳﻦ ﺳﻴﻨﻪ هﻤﻰﺟﻮﺷﺪ ﺻﻮر‬

‫هﻢ ز ﻟﻄﻒ و ﻋﻜﺲ ﺁب ﺑﺎ ﺷﺮف‬

‫ﭘﺮدﻩ ﺷﺪ ﺑﺮ روى ﺁب اﺟﺰاى آﻒ‬

‫هﻢ ز ﻟﻄﻒ و ﺟﻮش ﺟﺎن ﺑﺎ ﺛﻤﻦ‬

‫ﭘﺮدﻩاى ﺑﺮ روى ﺟﺎن ﺷﺪ ﺷﺨﺺ ﺗﻦ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺜﻞ ﺑﺸﻨﻮ آﻪ در اﻓﻮاﻩ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫آﺂﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﺎﺳﺖ اى ﺑﺮادر هﻢ ز ﻣﺎﺳﺖ‬

‫زﻳﻦ ﺣﺠﺎب اﻳﻦ ﺗﺸﻨﮕﺎن آﻒ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ز ﺁب ﺻﺎﻓﻰ اوﻓﺘﺎدﻩ دور دﺳﺖ‬

‫‪١٠٧٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﭼﻮ ﺗﻮ ﻗﺒﻠﻪ و اﻣﺎم‬

‫ﺷﺐ ﭘﺮﺳﺘﻰ و ﺧﻔﺎﺷﻰ ﻣﻰآﻨﻴﻢ‬

‫ﺳﻮى ﺧﻮد آﻦ اﻳﻦ ﺧﻔﺎﺷﺎن را ﻣﻄﺎر‬

‫زﻳﻦ ﺧﻔﺎﺷﻴﺸﺎن ﺑﺨﺮ اى ﻣﺴﺘﺠﺎر‬

‫اﻳﻦ ﺟﻮان زﻳﻦ ﺟﺮم ﺿﺎل اﺳﺖ و ﻣﻐﻴﺮ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ وﻟﻰ او را ﻣﮕﻴﺮ‬

‫در ﻋﻤﺎد اﻟﻤﻠﻚ اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺟﻮﺷﺎن ﭼﻮن اﺳﺪ در ﺑﻴﺸﻪهﺎ‬

‫اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﭘﻴﺶ ﺳﻠﻄﺎن ﻇﺎهﺮش‬

‫در رﻳﺎض ﻏﻴﺐ ﺟﺎن ﻃﺎﻳﺮش‬

‫ﭼﻮن ﻣﻼﻳﻚ او ﺑﻪ اﻗﻠﻴﻢ َأ ﻟﺴﺖ‬

‫هﺮ دﻣﻰ ﻣﻰﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﺮب ﺗﺎزﻩ ﻣﺴﺖ‬

‫اﻧﺪرون ﺳﻮر و ﺑﺮون ﭼﻮن ﭘﺮ ﻏﻤﻰ‬

‫در ﺗﻦ هﻤﭽﻮن ﻟﺤﺪ ﺧﻮش ﻋﺎﻟﻤﻰ‬

‫او در اﻳﻦ ﺣﻴﺮت ﺑﺪ و در اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﭘﻴﺪا ﺁﻳﺪ از ﻏﻴﺐ و ﺳﺮار‬

‫اﺳﺐ را اﻧﺪر آﺸﻴﺪﻧﺪ ﺁن زﻣﺎن‬

‫ﭘﻴﺶ ﺧﻮارزﻣﺸﺎﻩ ﺳﺮهﻨﮕﺎن آﺸﺎن‬

‫اﻟﺤﻖ اﻧﺪر زﻳﺮ اﻳﻦ ﭼﺮخ آﺒﻮد‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﺮﻩ ﺑﻪ ﻗﺪ و ﺗﻚ ﻧﺒﻮد‬

‫ﻣﻰرﺑﻮدى رﻧﮓ او هﺮ دﻳﺪﻩ را‬

‫ﻣﺮﺣﺐ ﺁن از ﺑﺮق و ﻣﻪ زاﻳﻴﺪﻩ را‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻪ هﻤﭽﻮن ﻋﻄﺎرد ﺗﻴﺰ رو‬

‫ﮔﻮﻳﻴﺎ ﺻﺮﺻﺮ ﻋﻠﻒ ﺑﻮدش ﻧﻪ ﺟﻮ‬

‫ﻣﺎﻩ ﻋﺮﺻﻪى ﺁﺳﻤﺎن را در ﺷﺒﻰ‬

‫ﻣﻰﺑﺮد اﻧﺪر ﻣﺴﻴﺮ و ﻣﺬهﺒﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﺐ ﻣﻪ ﺑﺮﻳﺪ اﺑﺮاج را‬

‫از ﭼﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﻣﻰﺷﻮى ﻣﻌﺮاج را‬

‫ﺻﺪ ﭼﻮ ﻣﺎﻩ اﺳﺖ ﺁن ﻋﺠﺐ در ﻳﺘﻴﻢ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ اﻳﻤﺎى او ﺷﺪ ﻣﻪ دو ﻧﻴﻢ‬

‫ﺁن ﻋﺠﺐ آﺎو در ﺷﻜﺎف ﻣﻪ ﻧﻤﻮد‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﻗﺪر ﺿﻌﻒ ﺣﺲ ﺧﻠﻖ ﺑﻮد‬

‫آﺎر و ﺑﺎر اﻧﺒﻴﺎ و ﻣﺮﺳﻠﻮن‬

‫هﺴﺖ از اﻓﻼك و اﺧﺘﺮهﺎ ﺑﺮون‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮون رو هﻢ ز اﻓﻼك و دوار‬

‫و ﺁن ﮔﻬﺎن ﻧﻈﺎرﻩ آﻦ ﺁن آﺎر و ﺑﺎر‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺑﻴﻀﻪاى ﭼﻮن ﻓﺮﺧﻬﺎ‬

‫ﻧﺸﻨﻮى ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﺮﻏﺎن هﻮا‬

‫ﻣﻌﺠﺰات اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺮح ﮔﺸﺖ‬

‫ز اﺳﺐ و ﺧﻮارﻣﺸﺎﻩ ﮔﻮ و ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﻟﻄﻒ ﺣﻖ ﺑﺮ هﺮ ﭼﻪ ﺗﺎﻓﺖ‬

‫از ﺳﮓ و از اﺳﺐ ﻓﺮ آﻬﻒ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﺎب ﻟﻄﻔﺶ را ﺗﻮ ﻳﻜﺴﺎن هﻢ ﻣﺪان‬

‫ﺳﻨﮓ را و ﻟﻌﻞ را داد او ﻧﺸﺎن‬

‫ﻟﻌﻞ را ز ﺁن هﺴﺖ ﮔﻨﺞ ﻣﻘﺘﺒﺲ‬

‫ﺳﻨﮓ را ﮔﺮﻣﻰ و ﺗﺎﺑﺎﻧﻰ و ﺑﺲ‬

‫ﺁن آﻪ ﺑﺮ دﻳﻮار اﻓﺘﺪ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﻧﺒﻮد آﺰ ﺁب و اﺿﻄﺮاب‬

‫ﭼﻮن دﻣﻰ ﺣﻴﺮان ﺷﺪ از وى ﺷﺎﻩ ﻓﺮد‬

‫روى ﺧﻮد ﺳﻮى ﻋﻤﺎد اﻟﻤﻠﻚ آﺮد‬

‫‪١٠٧٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﺎى اﺧﻰ ﺑﺲ ﺧﻮب اﺳﺒﻰ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ‬

‫از ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﮕﺮ ﻧﻪ از زﻣﻴﻦ‬

‫ﭘﺲ ﻋﻤﺎد اﻟﻤﻠﻚ ﮔﻔﺘﺶ اى ﺧﺪﻳﻮ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﺮدد از ﻣﻴﻞ ﺗﻮ دﻳﻮ‬

‫در ﻧﻈﺮ ﺁﻧﭻ ﺁورى ﮔﺮدﻳﺪ ﻧﻴﻚ‬

‫ﺑﺲ ﮔﺶ و رﻋﻨﺎﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﺮآﺐ و ﻟﻴﻚ‬

‫هﺴﺖ ﻧﺎﻗﺺ ﺁن ﺳﺮ اﻧﺪر ﭘﻴﻜﺮش‬

‫ﭼﻮن ﺳﺮ ﮔﺎو اﺳﺖ ﮔﻮﻳﻰ ﺁن ﺳﺮش‬

‫در دل ﺧﻮارﻣﺸﻪ اﻳﻦ دم آﺎر آﺮد‬

‫اﺳﺐ را در ﻣﻨﻈﺮ ﺷﻪ ﺧﻮار آﺮد‬

‫ﭼﻮن ﻏﺮض دﻻﻟﻪ ﮔﺸﺖ و واﺻﻔﻰ‬

‫از ﺳﻪ ﮔﺰ آﺮﺑﺎس ﻳﺎﺑﻰ ﻳﻮﺳﻔﻰ‬

‫ﭼﻮن آﻪ هﻨﮕﺎم ﻓﺮاق ﺟﺎن ﺷﻮد‬

‫دﻳﻮ دﻻل در اﻳﻤﺎن ﺷﻮد‬

‫ﭘﺲ ﻓﺮو ﺷﺪ اﺑﻠﻪ اﻳﻤﺎن را ﺷﺘﺎب‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺗﻨﮕﻰ ﺑﻪ ﻳﻚ اﺑﺮﻳﻖ ﺁب‬

‫و ﺁن ﺧﻴﺎﻟﻰ ﺑﺎﺷﺪ و اﺑﺮﻳﻖ ﻧﻰ‬

‫ﻗﺼﺪ ﺁن دﻻل ﺟﺰ ﺗﺨﺮﻳﻖ ﻧﻰ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن آﻪ ﺗﻮ ﺻﺤﻴﺢ و ﻓﺮﺑﻬﻰ‬

‫ﺻﺪق را ﺑﻬﺮ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻣﻰدهﻰ‬

‫ﻣﻰﻓﺮوﺷﻰ هﺮ زﻣﺎﻧﻰ در آﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﻃﻔﻠﻰ ﻣﻰﺳﺘﺎﻧﻰ ﮔﺮدآﺎن‬

‫ﭘﺲ در ﺁن رﻧﺠﻮرى روز اﺟﻞ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻧﺎدر ﮔﺮ ﺑﻮد اﻳﻨﺖ ﻋﻤﻞ‬

‫در ﺧﻴﺎﻟﺖ ﺻﻮرﺗﻰ ﺟﻮﺷﻴﺪﻩاى‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﻮزى وﻗﺖ دق ﭘﻮﺳﻴﺪﻩاى‬

‫هﺴﺖ از ﺁﻏﺎز ﭼﻮن ﺑﺪر ﺁن ﺧﻴﺎل‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁﺧﺮ ﻣﻰﺷﻮد هﻤﭽﻮن هﻼل‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮ اول ﺑﻨﮕﺮى ﭼﻮن ﺁﺧﺮش‬

‫ﻓﺎرغ ﺁﻳﻰ از ﻓﺮﻳﺐ ﻓﺎﺗﺮش‬

‫ﺟﻮز ﭘﻮﺳﻴﺪﻩﺳﺖ دﻧﻴﺎ اى اﻣﻴﻦ‬

‫اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ آﻢ آﻦ از دورش ﺑﺒﻴﻦ‬

‫ﺷﺎﻩ دﻳﺪ ﺁن اﺳﺐ را ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺣﺎل‬

‫و ﺁن ﻋﻤﺎد اﻟﻤﻠﻚ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﺎل‬

‫ﭼﺸﻢ ﺷﻪ دو ﮔﺰ هﻤﻰدﻳﺪ از ﻟﻐﺰ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺁن ﭘﺎﻳﺎن ﻧﮕﺮ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﮔﺰ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺳﺮﻣﻪﺳﺖ ﺁن آﻪ ﻳﺰدان ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫آﺰ ﭘﺲ ﺻﺪ ﭘﺮدﻩ ﺑﻴﻨﺪ ﺟﺎن رﺷﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻬﺘﺮ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﻮد ﺟﻔﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪان دﻳﺪﻩ ﺟﻬﺎن را ﺟﻴﻔﻪ ﮔﻔﺖ‬

‫زﻳﻦ ﻳﻜﻰ ذﻣﺶ آﻪ ﺑﺸﻨﻮد او و ﺣﺴﺐ‬

‫ﭘﺲ ﻓﺴﺮد اﻧﺪر دل ﺷﻪ ﻣﻬﺮ اﺳﺐ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﮕﺬاﺷﺖ و ﭼﺸﻢ او ﮔﺰﻳﺪ‬

‫هﻮش ﺧﻮد ﺑﮕﺬاﺷﺖ و ﻗﻮل او ﺷﻨﻴﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻮد و ﺁن دﻳﺎن ﻓﺮد‬

‫از ﻧﻴﺎز ﺁن در دل ﺷﻪ ﺳﺮد آﺮد‬

‫در ﺑﺒﺴﺖ از ﺣﺴﻦ او ﭘﻴﺶ ﺑﺼﺮ‬

‫ﺁن ﺳﺨﻦ ﺑﺪ در ﻣﻴﺎن ﭼﻮن ﺑﺎﻧﮓ در‬

‫ﭘﺮدﻩ آﺮد ﺁن ﻧﻜﺘﻪ را ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﺷﻪ‬

‫آﻪ از ﺁن ﭘﺮدﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﻪ ﺳﻴﻪ‬

‫‪١٠٧٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺎك ﺑﻨﺎﻳﻰ آﻪ ﺑﺮ ﺳﺎزد ﺣﺼﻮن‬

‫در ﺟﻬﺎن ﻏﻴﺐ از ﮔﻔﺖ و ﻓﺴﻮن‬

‫ﺑﺎﻧﮓ در دان ﮔﻔﺖ را از ﻗﺼﺮ راز‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺎﻧﮓ واﺷﺪﻩﺳﺖ اﻳﻦ ﻳﺎ ﻓﺮاز‬

‫ﺑﺎﻧﮓ در ﻣﺤﺴﻮس و در از ﺣﺲ ﺑﺮون‬

‫ﺗﺒﺼﺮون اﻳﻦ ﺑﺎﻧﮓ و در ﻻ ﺗﺒﺼﺮون‬

‫ﭼﻨﮓ ﺣﻜﻤﺖ ﭼﻮن آﻪ ﺧﻮش ﺁواز ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ در از روض ﺟﻨﺖ ﺑﺎز ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﮔﻔﺖ ﺑﺪ ﭼﻮ در وا ﻣﻰﺷﻮد‬

‫از ﺳﻘﺮ ﺗﺎ ﺧﻮد ﭼﻪ در واﻣﻰ ﺷﻮد‬

‫ﺑﺎﻧﮓ در ﺑﺸﻨﻮ ﭼﻮ دورى از درش‬

‫اى ﺧﻨﻚ او را آﻪ واﺷﺪ ﻣﻨﻈﺮش‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ آﻪ ﻧﻴﻜﻰ ﻣﻰآﻨﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺣﻴﺎت و راﺣﺘﻰ ﺑﺮ ﻣﻰزﻧﻰ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺗﻘﺼﻴﺮ و ﻓﺴﺎدى ﻣﻰرود‬

‫ﺁن ﺣﻴﺎت و ذوق ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﺷﻮد‬

‫دﻳﺪ ﺧﻮد ﻣﮕﺬار از دﻳﺪ ﺧﺴﺎن‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدارت آﺸﻨﺪ اﻳﻦ آﺮآﺴﺎن‬

‫ﭼﺸﻢ ﭼﻮن ﻧﺮﮔﺲ ﻓﺮو ﺑﻨﺪى آﻪ ﭼﻰ‬

‫هﻴﻦ ﻋﺼﺎﻳﻢ آﺶ آﻪ آﻮرم اى اﭼﻰ‬

‫و ﺁن ﻋﺼﺎ آﺶ آﻪ ﮔﺰﻳﺪى در ﺳﻔﺮ‬

‫ﺧﻮد ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺑﺎﺷﺪ از ﺗﻮ آﻮرﺗﺮ‬

‫دﺳﺖ آﻮراﻧﻪ ﺑﺤﺒﻞ اﻟﻠﱠﻪ زن‬

‫ﺟﺰ ﺑﺮ اﻣﺮ و ﻧﻬﻰ ﻳﺰداﻧﻰ ﻣﺘﻦ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﺣﺒﻞ اﻟﻠﱠﻪ رهﺎ آﺮدن هﻮا‬

‫آﺎﻳﻦ هﻮا ﺷﺪ ﺻﺮﺻﺮى ﻣﺮ ﻋﺎد را‬

‫ﺧﻠﻖ در زﻧﺪان ﻧﺸﺴﺘﻪ از هﻮاﺳﺖ‬

‫ﻣﺮغ را ﭘﺮهﺎ ﺑﺒﺴﺘﻪ از هﻮاﺳﺖ‬

‫ﻣﺎهﻰ اﻧﺪر ﺗﺎﺑﻪى ﮔﺮم از هﻮاﺳﺖ‬

‫رﻓﺘﻪ از ﻣﺴﺘﻮرﻳﺎن ﺷﺮم از هﻮاﺳﺖ‬

‫ﺧﺸﻢ ﺷﺤﻨﻪ ﺷﻌﻠﻪى ﻧﺎر از هﻮاﺳﺖ‬

‫ﭼﺎر ﻣﻴﺦ و هﻴﺒﺖ دار از هﻮاﺳﺖ‬

‫ﺷﺤﻨﻪى اﺟﺴﺎم دﻳﺪى ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬

‫ﺷﺤﻨﻪى اﺣﻜﺎم ﺟﺎن را هﻢ ﺑﺒﻴﻦ‬

‫روح را در ﻏﻴﺐ ﺧﻮد اﺷﻜﻨﺠﻪهﺎﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﺎ ﻧﺠﻬﻰ ﺷﻜﻨﺠﻪ در ﺧﻔﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن رهﻴﺪى ﺑﻴﻨﻰ اﺷﻜﻨﺠﻪ و دﻣﺎر‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺿﺪ از ﺿﺪ ﮔﺮدد ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﺁن آﻪ در ﭼﻪ زاد و در ﺁب ﺳﻴﺎﻩ‬

‫او ﭼﻪ داﻧﺪ ﻟﻄﻒ دﺷﺖ و رﻧﺞ ﭼﺎﻩ‬

‫ﭼﻮن رهﺎ آﺮدى هﻮا از ﺑﻴﻢ ﺣﻖ‬

‫در رﺳﺪ ﺳﻐﺮاق از ﺗﺴﻨﻴﻢ ﺣﻖ‬

‫ﻻ ﺗﻄﺮق ﻓﻰ هﻮاك ﺳﻞ ﺳﺒﻴﻞ‬

‫ﻣﻦ ﺟﻨﺎب اﻟﻠﱠﻪ ﻧﺤﻮ اﻟﺴﻠﺴﺒﻴﻞ‬

‫ﻻ ﺗﻜﻦ ﻃﻮع اﻟﻬﻮى ﻣﺜﻞ اﻟﺤﺸﻴﺶ‬

‫ان ﻇﻞ اﻟﻌﺮش اوﻟﻰ ﻣﻦ ﻋﺮﻳﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﻠﻄﺎن اﺳﺐ را واﭘﺲ ﺑﺮﻳﺪ‬

‫زودﺗﺮ زﻳﻦ ﻣﻈﻠﻤﻪ ﺑﺎزم ﺧﺮﻳﺪ‬

‫ﺑﺎ دل ﺧﻮد ﺷﻪ ﻧﻔﺮﻣﻮد اﻳﻦ ﻗﺪر‬

‫ﺷﻴﺮ را ﻣﻔﺮﻳﺐ زﻳﻦ راس اﻟﺒﻘﺮ‬

‫‪١٠٨٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺎى ﮔﺎو اﻧﺪر ﻣﻴﺎن ﺁرى ز داو‬

‫رو ﻧﺪوزد ﺣﻖ ﺑﺮ اﺳﺒﻰ ﺷﺎخ ﮔﺎو‬

‫ﺑﺲ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺻﻨﻌﺖ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺷﻬﺮﻩ زاو‬

‫آﻰ ﻧﻬﺪ ﺑﺮ ﺟﺴﻢ اﺳﺐ او ﻋﻀﻮ ﮔﺎو‬

‫ز او اﺑﺪان را ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﻗﺼﺮهﺎى ﻣﻨﺘﻘﻞ ﭘﺮداﺧﺘﻪ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻗﺼﺮهﺎ ﺗﺨﺮﻳﺠﻬﺎ‬

‫از ﺳﻮى اﻳﻦ ﺳﻮى ﺁن ﺻﻬﺮﻳﺞهﺎ‬

‫و ز دروﻧﺸﺎن ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺑﻰﻣﻨﺘﻬﺎ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺧﺮﮔﻬﻰ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻓﻀﺎ‬

‫ﮔﻪ ﭼﻮ آﺎﺑﻮﺳﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﺎﻩ را‬

‫ﮔﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ روﺿﻪ ﻗﻌﺮ ﭼﺎﻩ را‬

‫ﻗﺒﺾ و ﺑﺴﻂ ﭼﺸﻢ دل از ذو اﻟﺠﻼل‬

‫دم ﺑﻪ دم ﭼﻮن ﻣﻰآﻨﺪ ﺳﺤﺮ ﺣﻼل‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ درﺧﻮاﺳﺖ ﺣﻖ از ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫زﺷﺖ را هﻢ زﺷﺖ و ﺣﻖ را ﺣﻖ ﻧﻤﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﭼﻮن ﺑﮕﺮداﻧﻰ ورق‬

‫از ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﻧﻴﻔﺘﻢ در ﻗﻠﻖ‬

‫ﻣﻜﺮ آﻪ آﺮد ﺁن ﻋﻤﺎد اﻟﻤﻠﻚ ﻓﺮد‬

‫ﻣﺎﻟﻚ اﻟﻤﻠﻜﺶ ﺑﺪان ارﺷﺎد آﺮد‬

‫ﻣﻜﺮ ﺣﻖ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪى اﻳﻦ ﻣﻜﺮهﺎﺳﺖ‬

‫ﻗﻠﺐ ﺑﻴﻦ اﺻﺒﻌﻴﻦ آﺒﺮﻳﺎﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ ﺳﺎزد در دﻟﺖ ﻣﻜﺮ و ﻗﻴﺎس‬

‫ﺁﺗﺸﻰ داﻧﺪ زدن اﻧﺪر ﭘﻼس‬

‫رﺟﻮع آﺮدن ﺑﻪ ﻗﺼﻪى ﺁن ﭘﺎى ﻣﺮد و ﺁن ﻏﺮﻳﺐ وام دار و ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ اﻳﺸﺎن از ﺳﺮ ﮔﻮر ﺧﻮاﺟﻪ‬ ‫و ﺧﻮاب دﻳﺪن ﭘﺎى ﻣﺮد ﺧﻮاﺟﻪ را اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ ﺁﻣﺪ اﻳﻦ ﺧﻮش ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻏﺮﻳﺐ از ﮔﻮر ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‬

‫ﭘﺎى ﻣﺮدش ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮد‬

‫ﻣﻬﺮ ﺻﺪ دﻳﻨﺎر را ﺑﺎ او ﺳﭙﺮد‬

‫ﻟﻮﺗﺶ ﺁورد و ﺣﻜﺎﻳﺘﻬﺎش ﮔﻔﺖ‬

‫آﺰ اﻣﻴﺪ اﻧﺪر دﻟﺶ ﺻﺪ ﮔﻞ ﺷﻜﻔﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺑﻌﺪ اﻟﻌﺴﺮ ﻳﺴﺮ او دﻳﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎ ﻏﺮﻳﺐ از ﻗﺼﻪى ﺁن ﻟﺐ ﮔﺸﻮد‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺑﮕﺬﺷﺖ و اﻓﺴﺎﻧﻪ آﻨﺎن‬

‫ﺧﻮاﺑﺸﺎن اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎ ﻣﺮﻋﺎى ﺟﺎن‬

‫دﻳﺪ ﭘﺎ ﻣﺮد ﺁن هﻤﺎﻳﻮن ﺧﻮاﺟﻪ را‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺷﺐ ﺧﻮاب ﺑﺮ ﺻﺪر ﺳﺮا‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ ﮔﻔﺖ اى ﭘﺎى ﻣﺮد ﺑﺎ ﻧﻤﻚ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪم ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﻢ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﻰاﺷﺎرت ﻟﺐ ﻧﻴﺎرﺳﺘﻢ ﮔﺸﻮد‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ واﻗﻒ ﮔﺸﺘﻪاﻳﻢ از ﭼﻮن و ﭼﻨﺪ‬

‫ﻣﻬﺮ ﺑﺮ ﻟﺒﻬﺎى ﻣﺎ ﺑﻨﻬﺎدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد رازهﺎى ﻏﻴﺐ ﻓﺎش‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﻣﻨﻬﺪم ﻋﻴﺶ و ﻣﻌﺎش‬

‫‪١٠٨١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ ﻧﺪرد ﭘﺮدﻩى ﻏﻔﻠﺖ ﺗﻤﺎم‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ دﻳﮓ ﻣﺤﻨﺖ ﻧﻴﻢ ﺧﺎم‬

‫ﻣﺎ هﻤﻪ ﮔﻮﺷﻴﻢ آﺮ ﺷﺪ ﻧﻘﺶ ﮔﻮش‬

‫ﻣﺎ هﻤﻪ ﻧﻄﻘﻴﻢ ﻟﻴﻜﻦ ﻟﺐ ﺧﻤﻮش‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﻣﺎ دادﻳﻢ دﻳﺪﻳﻢ اﻳﻦ زﻣﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﭘﺮدﻩﺳﺖ و ﻋﻴﻦ اﺳﺖ ﺁن ﺟﻬﺎن‬

‫روز آﺸﺘﻦ روز ﭘﻨﻬﺎن آﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﺗﺨﻢ در ﺧﺎآﻰ ﭘﺮﻳﺸﺎن آﺮدن اﺳﺖ‬

‫وﻗﺖ ﺑﺪرودن ﮔﻪ ﻣﻨﺠﻞ زدن‬

‫روز ﭘﺎداش ﺁﻣﺪ و ﭘﻴﺪا ﺷﺪن‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﺧﻮاﺟﻪ در ﺧﻮاب ﺑﻪ ﺁن ﭘﺎى ﻣﺮد وﺟﻮﻩ وام ﺁن دوﺳﺖ را آﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد و ﻧﺸﺎن دادن ﺟﺎى دﻓﻦ ﺁن ﺳﻴﻢ و‬ ‫ﭘﻴﻐﺎم آﺮدن ﺑﻪ وارﺛﺎن آﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺁن را ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ و هﻴﭻ ﺑﺎز ﻧﮕﻴﺮد و اﮔﺮ ﭼﻪ او هﻴﭻ از ﺁن ﻗﺒﻮل ﻧﻜﻨﺪ ﻳﺎ‬ ‫ﺑﻌﻀﻰ را ﻗﺒﻮل ﻧﻜﻨﺪ هﻢ ﺁن ﺟﺎ ﺑﮕﺬارﻧﺪ ﺗﺎ هﺮ اﻧﻜﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﺮ ﮔﻴﺮد آﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻧﺬرهﺎ آﺮدم آﻪ از ﺁن ﺳﻴﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ و ﻣﺘﻌﻠﻘﺎن ﻣﻦ ﺣﺒﻪ اى ﺑﺎز ﻧﮕﺮدد اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫ﺑﺸﻨﻮ اآﻨﻮن داد ﻣﻬﻤﺎن ﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰدﻳﺪم آﻪ او ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‬

‫ﻣﻦ ﺷﻨﻮدﻩ ﺑﻮدم از واﻣﺶ ﺧﺒﺮ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻬﺮ او دو ﺳﻪ ﭘﺎرﻩ ﮔﻬﺮ‬

‫آﻪ وﻓﺎى وام او هﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻴﺶ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺿﻴﻔﻢ را ﻧﮕﺮدد ﺳﻴﻨﻪ رﻳﺶ‬

‫وام دارد از ذهﺐ او ﻧﻪ هﺰار‬

‫وام را از ﺑﻌﺾ اﻳﻦ ﮔﻮ ﺑﺮﮔﺰار‬

‫ﻓﻀﻠﻪ ﻣﺎﻧﺪ زﻳﻦ ﺑﺴﻰ ﮔﻮ ﺧﺮج آﻦ‬

‫در دﻋﺎﻳﻰ ﮔﻮ ﻣﺮا هﻢ درج آﻦ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺁن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد دهﻢ‬

‫در ﻓﻼن دﻓﺘﺮ ﻧﺒﺸﺘﻪ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻗﺴﻢ‬

‫ﺧﻮد اﺟﻞ ﻣﻬﻠﺖ ﻧﺪادم ﺗﺎ آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺧﻔﻴﻪ ﺑﺴﭙﺎرم ﺑﺪو در ﻋﺪن‬

‫ﻟﻌﻞ و ﻳﺎﻗﻮت اﺳﺖ ﺑﻬﺮ وام او‬

‫در ﺧﻨﻮرى و ﻧﺒﺸﺘﻪ ﻧﺎم او‬

‫در ﻓﻼن ﻃﺎﻗﻴﺶ ﻣﺪﻓﻮن آﺮدﻩام‬

‫ﻣﻦ ﻏﻢ ﺁن ﻳﺎر ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺧﻮردﻩام‬

‫ﻗﻴﻤﺖ ﺁن را ﻧﺪاﻧﺪ ﺟﺰ ﻣﻠﻮك‬

‫ﻓﺎﺟﺘﻬﺪ ﺑﺎﻟﺒﻴﻊ ان ﻻ ﻳﺨﺪﻋﻮك‬

‫در ﺑﻴﻮع ﺁن آﻦ ﺗﻮ از ﺧﻮف ﻏﺮار‬

‫آﻪ رﺳﻮل ﺁﻣﻮﺧﺖ ﺳﻪ روز اﺧﺘﻴﺎر‬

‫از آﺴﺎد ﺁن ﻣﺘﺮس و در ﻣﻴﻔﺖ‬

‫آﻪ رواج ﺁن ﻧﺨﻮاهﺪ هﻴﭻ ﺧﻔﺖ‬

‫وارﺛﺎﻧﻢ را ﺳﻼم ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‬

‫وﻳﻦ وﺻﻴﺖ را ﺑﮕﻮ هﻢ ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫ﺗﺎ ز ﺑﺴﻴﺎرى ﺁن زر ﻧﺸﻜﻬﻨﺪ‬

‫ﺑﻰﮔﺮاﻧﻰ ﭘﻴﺶ ﺁن ﻣﻬﻤﺎن ﻧﻬﻨﺪ‬

‫ور ﺑﮕﻮﻳﺪ او ﻧﺨﻮاهﻢ اﻳﻦ ﻓﺮﻩ‬

‫ﮔﻮ ﺑﮕﻴﺮ و هﺮ آﻪ را ﺧﻮاهﻰ ﺑﺪﻩ‬

‫‪١٠٨٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ز ﺁن ﭼﻪ دادم ﺑﺎز ﺳﺘﺎﻧﻢ ﻧﻔﻴﺮ‬

‫ﺳﻮى ﭘﺴﺘﺎن ﺑﺎز ﻧﺎﻳﺪ هﻴﭻ ﺷﻴﺮ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ هﻤﭽﻮ ﺳﮓ ﻗﻰ را اآﻮل‬

‫ﻣﺴﺘﺮد ﻧﺤﻠﻪ ﺑﺮ ﻗﻮل رﺳﻮل‬

‫ور ﺑﺒﻨﺪد در ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺁن زرش‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ ﺁن ﻋﻄﺎ را ﺑﺮ درش‬

‫هﺮ آﻪ ﺁن ﺟﺎ ﺑﮕﺬرد زر ﻣﻰﺑﺮد‬

‫ﻧﻴﺴﺖ هﺪﻳﻪى ﻣﺨﻠﺼﺎن را ﻣﺴﺘﺮد‬

‫ﺑﻬﺮ او ﺑﻨﻬﺎدﻩام ﺁن از دو ﺳﺎل‬

‫آﺮدﻩام ﻣﻦ ﻧﺬرهﺎ ﺑﺎ ذو اﻟﺠﻼل‬

‫ور روا دارﻧﺪ ﭼﻴﺰى ز ﺁن ﺳﺘﺪ‬

‫ﺑﻴﺴﺖ ﭼﻨﺪان ﺧﻮد زﻳﺎﻧﺸﺎن اوﻓﺘﺪ‬

‫ﮔﺮ رواﻧﻢ را ﭘﮋوﻻﻧﻨﺪ زود‬

‫ﺻﺪ در ﻣﺤﻨﺖ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫از ﺧﺪا اوﻣﻴﺪ دارم ﻣﻦ ﻟﺒﻖ‬

‫آﻪ رﺳﺎﻧﺪ ﺣﻖ را در ﻣﺴﺘﺤﻖ‬

‫دو ﻗﻀﻴﻪى دﻳﮕﺮ او را ﺷﺮح داد‬

‫ﻟﺐ ﺑﻪ ذآﺮ ﺁن ﻧﺨﻮاهﻢ ﺑﺮ ﮔﺸﺎد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ دو ﻗﻀﻴﻪ ﺳﺮ و راز‬

‫هﻢ ﻧﮕﺮدد ﻣﺜﻨﻮى ﭼﻨﺪﻳﻦ دراز‬

‫ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ از ﺧﻮاب اﻧﮕﺸﺘﻚ زﻧﺎن‬

‫ﮔﻪ ﻏﺰل ﮔﻮﻳﺎن و ﮔﻪ ﻧﻮﺣﻪ آﻨﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻬﻤﺎن در ﭼﻪ ﺳﻮداهﺎﺳﺘﻰ‬

‫ﭘﺎى ﻣﺮدا ﻣﺴﺖ و ﺧﻮش ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ دﻳﺪى ﺧﻮاب دوش اى ﺑﻮ اﻟﻌﻼ‬

‫آﻪ ﻧﻤﻰﮔﻨﺠﻰ ﺗﻮ در ﺷﻬﺮ و ﻓﻼ‬

‫ﺧﻮاب دﻳﺪﻩ ﭘﻴﻞ ﺗﻮ هﻨﺪوﺳﺘﺎن‬

‫آﻪ رﻣﻴﺪﻩﺳﺘﻰ ز ﺣﻠﻘﻪى دوﺳﺘﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺳﻮداﻧﺎك ﺧﻮاﺑﻰ دﻳﺪﻩام‬

‫در دل ﺧﻮد ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ دﻳﺪﻩام‬

‫ﺧﻮاب دﻳﺪم ﺧﻮاﺟﻪى ﺑﻴﺪار را‬

‫ﺁن ﺳﭙﺮدﻩ ﺟﺎن ﭘﻰ دﻳﺪار را‬

‫ﺧﻮاب دﻳﺪم ﺧﻮاﺟﻪى ﻣﻌﻄﻰ اﻟﻤﻨﻰ‬

‫واﺣﺪ آﺎﻻﻟﻒ ان اﻣﺮ ﻋﻨﻰ‬

‫ﻣﺴﺖ و ﺑﻰﺧﻮد اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﻰﺷﻤﺮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﺴﺘﻰ ﻋﻘﻞ و هﻮﺷﺶ را ﺑﺒﺮد‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺧﺎﻧﻪ اﻓﺘﺎد او دراز‬

‫ﺧﻠﻖ اﻧﺒﻪ ﮔﺮد او ﺁﻣﺪ ﻓﺮاز‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ اى ﺑﺤﺮ ﺧﻮﺷﻰ‬

‫اى ﻧﻬﺎدﻩ هﻮﺷﻬﺎ در ﺑﻰهﺸﻰ‬

‫ﺧﻮاب در ﺑﻨﻬﺎدﻩ اى ﺑﻴﺪارﻳﻰ‬

‫ﺑﺴﺘﻪاى در ﺑﻰدﻟﻰ دل دارﻳﻰ‬

‫ﺗﻮاﻧﮕﺮى ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻰ در ذل ﻓﻘﺮ‬

‫ﻃﻮق دوﻟﺖ ﺑﺴﺘﻪ اﻧﺪر ﻏﻞ ﻓﻘﺮ‬

‫ﺿﺪ اﻧﺪر ﺿﺪ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻨﺪرج‬

‫ﺁﺗﺶ اﻧﺪر ﺁب ﺳﻮزان ﻣﻨﺪرج‬

‫روﺿﻪ اﻧﺪر ﺁﺗﺶ ﻧﻤﺮود درج‬

‫دﺧﻠﻬﺎ روﻳﺎن ﺷﺪﻩ از ﺑﺬل و ﺧﺮج‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻔﺘﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺷﺎﻩ ﻧﺠﺎح‬

‫اﻟﺴﻤﺎح ﻳﺎ اوﻟﻰ اﻟﻨﻌﻤﻰ رﺑﺎح‬

‫‪١٠٨٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺎ ﻧﻘﺺ ﻣﺎل ﻣﻦ اﻟﺼﺪﻗﺎت ﻗﻂ‬

‫اﻧﻤﺎ اﻟﺨﻴﺮات ﻧﻌﻢ اﻟﻤﺮﺗﺒﻂ‬

‫ﺟﻮﺷﺶ و اﻓﺰوﻧﻰ زر در زآﺎت‬

‫ﻋﺼﻤﺖ از ﻓﺤﺸﺎ و ﻣﻨﻜﺮ در ﺻﻼت‬

‫ﺁن زآﺎﺗﺖ آﻴﺴﻪات را ﭘﺎﺳﺒﺎن‬

‫و ﺁن ﺻﻼﺗﺖ هﻢ ز ﮔﺮﮔﺎﻧﺖ ﺷﺒﺎن‬

‫ﻣﻴﻮﻩى ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻧﻬﺎن در ﺷﺎخ و ﺑﺮگ‬

‫زﻧﺪﮔﻰ ﺟﺎودان در زﻳﺮ ﻣﺮگ‬

‫زﺑﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﻗﻮت ﺧﺎك از ﺷﻴﻮﻩاى‬

‫ز ﺁن ﻏﺬا زادﻩ زﻣﻴﻦ را ﻣﻴﻮﻩاى‬

‫در ﻋﺪم ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩ ﻣﻮﺟﻮدﻳﻰ‬

‫در ﺳﺮﺷﺖ ﺳﺎﺟﺪى ﻣﺴﺠﻮدﻳﻰ‬

‫ﺁهﻦ و ﺳﻨﮓ از ﺑﺮوﻧﺶ ﻣﻈﻠﻤﻰ‬

‫اﻧﺪرون ﻧﻮرى و ﺷﻤﻊ ﻋﺎﻟﻤﻰ‬

‫درج در ﺧﻮﻓﻰ هﺰاران اﻳﻤﻨﻰ‬

‫در ﺳﻮاد ﭼﺸﻢ ﭼﻨﺪان روﺷﻨﻰ‬

‫اﻧﺪرون ﮔﺎو ﺗﻦ ﺷﻪ زادﻩاى‬

‫ﮔﻨﺞ در وﻳﺮاﻧﻪاى ﺑﻨﻬﺎدﻩاى‬

‫ﺗﺎ ﺧﺮى ﭘﻴﺮى ﮔﺮﻳﺰد ز ﺁن ﻧﻔﻴﺲ‬

‫ﮔﺎو ﺑﻴﻨﺪ ﺷﺎﻩ ﻧﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻠﻴﺲ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﭘﺎدﺷﺎﻩ و وﺻﻴﺖ آﺮدن او ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ را آﻪ در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ در ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻣﻦ ﻓﻼن ﺟﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‬ ‫ﻧﻬﻴﺪ و ﻓﻼن ﺟﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻮاب ﻧﺼﺐ آﻨﻴﺪ اﻣﺎ اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻠﱠﻪ ﺑﻪ ﻓﻼن ﻗﻠﻌﻪ ﻣﺮوﻳﺪ و ﮔﺮد ﺁن ﻣﮕﺮدﻳﺪ‬ ‫ﺑﻮد ﺷﺎهﻰ ﺷﺎﻩ را ﺑﺪ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ‬

‫هﺮ ﺳﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﻄﻨﺖ و ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ از دﻳﮕﺮى اﺳﺘﻮدﻩﺗﺮ‬

‫در ﺳﺨﺎ و در وﻏﺎ و آﺮ و ﻓﺮ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﻪ ﺷﻪ زادﮔﺎن اﺳﺘﺎدﻩ ﺟﻤﻊ‬

‫ﻗﺮة اﻟﻌﻴﻨﺎن ﺷﻪ هﻤﭽﻮن ﺳﻪ ﺷﻤﻊ‬

‫از رﻩ ﭘﻨﻬﺎن ز ﻋﻴﻨﻴﻦ ﭘﺴﺮ‬

‫ﻣﻰآﺸﻴﺪ ﺁﺑﻰ ﻧﺨﻴﻞ ﺁن ﭘﺪر‬

‫ﺗﺎ ز ﻓﺮزﻧﺪ ﺁب اﻳﻦ ﭼﺸﻤﻪ ﺷﺘﺎب‬

‫ﻣﻰرود ﺳﻮى رﻳﺎض ﻣﺎم و ﺑﺎب‬

‫ﺗﺎزﻩ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ رﻳﺎض واﻟﺪﻳﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺟﺎرى ﻋﻴﻨﺸﺎن زﻳﻦ هﺮ دو ﻋﻴﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد ﭼﺸﻤﻪ ز ﺑﻴﻤﺎرى ﻋﻠﻴﻞ‬

‫ﺧﺸﻚ ﮔﺮدد ﺑﺮگ و ﺷﺎخ ﺁن ﻧﺨﻴﻞ‬

‫ﺧﺸﻜﻰ ﻧﺨﻠﺶ هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫آﻪ ز ﻓﺮزﻧﺪ ﺁن ﺷﺠﺮ ﻧﻢ ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫اى ﺑﺴﺎ آﺎرﻳﺰ ﭘﻨﻬﺎن هﻤﭽﻨﻴﻦ‬

‫ﻣﺘﺼﻞ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﺘﺎن ﻳﺎ ﻏﺎﻓﻠﻴﻦ‬

‫اى آﺸﻴﺪﻩ ز اﺳﻤﺎن و از زﻣﻴﻦ‬

‫ﻣﺎﻳﻪهﺎ ﺗﺎ ﮔﺸﺘﻪ ﺟﺴﻢ ﺗﻮ ﺳﻤﻴﻦ‬

‫ﻋﺎرﻳﻪﺳﺖ اﻳﻦ آﻢ هﻤﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺸﺎرد‬

‫آﺎﻧﭽﻪ ﺑﮕﺮﻓﺘﻰ هﻤﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺰارد‬

‫ﺟﺰ ﻧﻔﺨﺖ آﺎن ز وهﺎب ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ‬

‫روح را ﺑﺎش ﺁن دﮔﺮهﺎ ﺑﻰهﺪﻩﺳﺖ‬

‫‪١٠٨٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻰهﺪﻩ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﻤﺶ‬

‫ﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺎ ﺻﻨﻴﻊ ﻣﺤﻜﻤﺶ‬

‫ﺑﻴﺎن اﺳﺘﻤﺪاد ﻋﺎرف از ﺳﺮﭼﺸﻤﻪى ﺣﻴﺎت اﺑﺪى و ﻣﺴﺘﻐﻨﻰ ﺷﺪن او از اﺳﺘﻤﺪاد و اﺟﺘﺬاب از ﭼﺸﻤﻪهﺎى ﺁﺑﻬﺎى‬ ‫ﺑﻰوﻓﺎ آﻪ ﻋﻼﻣﻪ ذﻟﻚ اﻟﺘﺠﺎﻓﻰ ﻋﻦ دار اﻟﻐﺮور آﻪ ﺁدﻣﻰ ﭼﻮن ﺑﺮ ﻣﺪدهﺎى ﺁن ﭼﺸﻤﻪهﺎ اﻋﺘﻤﺎد آﻨﺪ در ﻃﻠﺐ‬ ‫ﭼﺸﻤﻪى ﺑﺎﻗﻰ داﻳﻢ ﺳﺴﺖ ﺷﻮد‬ ‫آﺎرى ز درون ﺟﺎن ﺗﻮ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ‬

‫آﺰ ﻋﺎرﻳﻪهﺎ ﺗﺮا درى ﻧﮕﺸﺎﻳﺪ‬

‫ﻳﻚ ﭼﺸﻤﻪى ﺁب از درون ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﺑﻪ ز ﺁن ﺟﻮﻳﻰ آﻪ ﺁن ز ﺑﻴﺮون ﺁﻳﺪ‬

‫ﺣﺒﺬا آﺎرﻳﺰ اﺻﻞ ﭼﻴﺰهﺎ‬

‫ﻓﺎرﻏﺖ ﺁرد از اﻳﻦ آﺎرﻳﺰهﺎ‬

‫ﺗﻮ ز ﺻﺪ ﻳﻨﺒﻮع ﺷﺮﺑﺖ ﻣﻰآﺸﻰ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ز ﺁن ﺻﺪ آﻢ ﺷﻮد آﺎهﺪ ﺧﻮﺷﻰ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺠﻮﺷﺪ از درون ﭼﺸﻤﻪى ﺳﻨﻰ‬

‫ز اﺳﺘﺮاق ﭼﺸﻤﻪهﺎ ﮔﺮدى ﻏﻨﻰ‬

‫ﻗﺮة اﻟﻌﻴﻨﺖ ﭼﻮ ز ﺁب و ﮔﻞ ﺑﻮد‬

‫راﺗﺒﻪى اﻳﻦ ﻗﺮﻩ درد دل ﺑﻮد‬

‫ﻗﻠﻌﻪ را ﭼﻮن ﺁب ﺁﻳﺪ از ﺑﺮون‬

‫در زﻣﺎن اﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﻓﺰون‬

‫ﭼﻮن آﻪ دﺷﻤﻦ ﮔﺮد ﺁن ﺣﻠﻘﻪ آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ اﻧﺪر ﺧﻮﻧﺸﺎن ﻏﺮﻗﻪ آﻨﺪ‬

‫ﺁب ﺑﻴﺮون را ﺑﺒﺮﻧﺪ ﺁن ﺳﭙﺎﻩ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻗﻠﻌﻪ را ز ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻨﺎﻩ‬

‫ﺁن زﻣﺎن ﻳﻚ ﭼﺎﻩ ﺷﻮرى از درون‬

‫ﺑﻪ ز ﺻﺪ ﺟﻴﺤﻮن ﺷﻴﺮﻳﻦ از ﺑﺮون‬

‫ﻗﺎﻃﻊ اﻻﺳﺒﺎب و ﻟﺸﻜﺮهﺎى ﻣﺮگ‬

‫هﻤﭽﻮ دى ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻗﻄﻊ ﺷﺎخ و ﺑﺮگ‬

‫در ﺟﻬﺎن ﻧﺒﻮد ﻣﺪدﺷﺎن از ﺑﻬﺎر‬

‫ﺟﺰ ﻣﮕﺮ در ﺟﺎن ﺑﻬﺎر روى ﻳﺎر‬

‫ز ﺁن ﻟﻘﺐ ﺷﺪ ﺧﺎك را دار اﻟﻐﺮور‬

‫آﺎو آﺸﺪ ﭘﺎ را ﺳﭙﺲ ﻳﻮم اﻟﻌﺒﻮر‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن ﺑﺮ راﺳﺖ و ﺑﺮ ﭼﭗ ﻣﻰدوﻳﺪ‬

‫آﻪ ﺑﭽﻴﻨﻢ درد ﺗﻮ ﭼﻴﺰى ﻧﭽﻴﺪ‬

‫او ﺑﮕﻔﺘﻰ ﻣﺮ ﺗﺮا وﻗﺖ ﻏﻤﺎن‬

‫دور از ﺗﻮ رﻧﺞ و دﻩ آﻪ در ﻣﻴﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺳﭙﺎﻩ رﻧﺞ ﺁﻣﺪ ﺑﺴﺖ دم‬

‫ﺧﻮد ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ﺗﺮا ﻣﻦ دﻳﺪﻩام‬

‫ﺣﻖ ﭘﻰ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن زد ﻣﺜﻞ‬

‫آﻪ ﺗﺮا در رزم ﺁرد ﺑﺎ ﺣﻴﻞ‬

‫آﻪ ﺗﺮا ﻳﺎرى دهﻢ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮام‬

‫در ﺧﻄﺮهﺎ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻣﻰدوم‬

‫اﺳﭙﺮت ﺑﺎﺷﻢ ﮔﻪ ﺗﻴﺮ ﺧﺪﻧﮓ‬

‫ﻣﺨﻠﺺ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ اﻧﺪر وﻗﺖ ﺗﻨﮓ‬

‫ﺟﺎن ﻓﺪاى ﺗﻮ آﻨﻢ در اﻧﺘﻌﺎش‬

‫رﺳﺘﻤﻰ ﺷﻴﺮى هﻼ ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﺎش‬

‫‪١٠٨٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺳﻮى آﻔﺮش ﺁورد زﻳﻦ ﻋﺸﻮﻩهﺎ‬

‫ﺁن ﺟﻮال ﺧﺪﻋﻪ و ﻣﻜﺮ و دهﺎ‬

‫ﭼﻮن ﻗﺪم ﺑﻨﻬﺎد در ﺧﻨﺪق ﻓﺘﺎد‬

‫او ﺑﻘﺎهﺎ ﻗﺎﻩ ﺧﻨﺪﻩ ﻟﺐ ﮔﺸﺎد‬

‫هﻰ ﺑﻴﺎ ﻣﻦ ﻃﻤﻌﻬﺎ دارم ز ﺗﻮ‬

‫ﮔﻮﻳﺪش رو رو آﻪ ﺑﻴﺰارم ز ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪى ز ﻋﺪل آﺮدﮔﺎر‬

‫ﻣﻦ هﻤﻰﺗﺮﺳﻢ دو دﺳﺖ از ﻣﻦ ﺑﺪار‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﺧﻮد او ﺟﺪا ﺷﺪ از ﺑﻬﻰ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺰوﻳﺮهﺎ هﻢ آﻰ رهﻰ‬

‫ﻓﺎﻋﻞ و ﻣﻔﻌﻮل در روز ﺷﻤﺎر‬

‫رو ﺳﻴﺎهﻨﺪ و ﺣﺮﻳﻒ ﺳﻨﮕﺴﺎر‬

‫رﻩ زدﻩ و رﻩ زن ﻳﻘﻴﻦ در ﺣﻜﻢ وداد‬

‫در ﭼﻪ ﺑﻌﺪﻧﺪ و در ﺑﺌﺲ اﻟﻤﻬﺎد‬

‫ﮔﻮل را و ﻏﻮل را آﺎو را ﻓﺮﻳﻔﺖ‬

‫از ﺧﻼص و ﻓﻮز ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺷﻜﻴﻔﺖ‬

‫هﻢ ﺧﺮ و ﺧﺮ ﮔﻴﺮ اﻳﻨﺠﺎ در ﮔﻠﻨﺪ‬

‫ﻏﺎﻓﻠﻨﺪ اﻳﻨﺠﺎ و ﺁن ﺟﺎ ﺁﻓﻠﻨﺪ‬

‫ﺟﺰ آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ وا ﮔﺮدﻧﺪ از ان‬

‫در ﺑﻬﺎر ﻓﻀﻞ ﺁﻳﻨﺪ از ﺧﺰان‬

‫ﺗﻮﺑﻪ ﺁرﻧﺪ و ﺧﺪا ﺗﻮﺑﻪ ﭘﺬﻳﺮ‬

‫اﻣﺮ او ﮔﻴﺮﻧﺪ و او ﻧﻌﻢ اﻻﻣﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁرﻧﺪ از ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﺣﻨﻴﻦ‬

‫ﻋﺮش ﻟﺮزد از اﻧﻴﻦ اﻟﻤﺬﻧﺒﻴﻦ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﻟﺮزد آﻪ ﻣﺎدر ﺑﺮ وﻟﺪ‬

‫دﺳﺘﺸﺎن ﮔﻴﺮد ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻰآﺸﺪ‬

‫آﺎى ﺧﺪاﺗﺎن واﺧﺮﻳﺪﻩ از ﻏﺮور‬

‫ﻧﻚ رﻳﺎض ﻓﻀﻞ و ﻧﻚ رب ﻏﻔﻮر‬

‫ﺑﻌﺪ ازﻳﻨﺘﺎن ﺑﺮگ و رزق ﺟﺎودان‬

‫از هﻮاى ﺣﻖ ﺑﻮد ﻧﻪ از ﻧﺎودان‬

‫ﭼﻮن آﻪ درﻳﺎ ﺑﺮ وﺳﺎﻳﻂ رﺷﻚ آﺮد‬

‫ﺗﺸﻨﻪ ﭼﻮن ﻣﺎهﻰ ﺑﺘﺮك ﻣﺸﻚ آﺮد‬

‫روان ﺷﺪن ﺷﻪ زادﮔﺎن در ﻣﻤﺎﻟﻚ ﭘﺪر ﺑﻌﺪ از وداع آﺮدن اﻳﺸﺎن ﺷﺎﻩ را‬ ‫و اﻋﺎدت آﺮدن ﺷﺎﻩ وﻗﺖ وداع وﺻﻴﺖ را‬ ‫ﻋﺰم رﻩ آﺮدﻧﺪ ﺁن هﺮ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ‬

‫ﺳﻮى اﻣﻼك ﭘﺪر رﺳﻢ ﺳﻔﺮ‬

‫در ﻃﻮاف ﺷﻬﺮهﺎ و ﻗﻠﻌﻪهﺎش‬

‫از ﭘﻰ ﺗﺪﺑﻴﺮ دﻳﻮان و ﻣﻌﺎش‬

‫دﺳﺘﺒﻮس ﺷﺎﻩ آﺮدﻧﺪ و وداع‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ ﺁن ﺷﺎﻩ ﻣﻄﺎع‬

‫هﺮ آﺠﺎﺗﺎن دل آﺸﺪ ﻋﺎزم ﺷﻮﻳﺪ‬

‫ﻓﻰ اﻣﺎن اﻟﻠﱠﻪ دﺳﺖ اﻓﺸﺎن روﻳﺪ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺁن ﻳﻚ ﻗﻠﻌﻪ ﻧﺎﻣﺶ هﺶ رﺑﺎ‬

‫ﺗﻨﮓ ﺁرد ﺑﺮ آﻠﻪ داران ﻗﺒﺎ‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻠﱠﻪ ز ﺁن دژ ذات اﻟﺼﻮر‬

‫دور ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ از ﺧﻄﺮ‬

‫‪١٠٨٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫رو و ﭘﺸﺖ ﺑﺮﺟﻬﺎش و ﺳﻘﻒ و ﭘﺴﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻤﺜﺎل و ﻧﮕﺎر و ﺻﻮرت اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن ﺣﺠﺮﻩى زﻟﻴﺨﺎ ﭘﺮ ﺻﻮر‬

‫ﺗﺎ آﻨﺪ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﻧﺎآﺎﻣﺶ ﻧﻈﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺳﻮى او ﻣﻰﻧﻨﮕﺮﻳﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ را ﭘﺮ ﻧﻘﺶ ﺧﻮد آﺮد از ﻣﻜﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮ آﻪ ﻧﮕﺮد ﺁن ﺧﻮش ﻋﺬار‬

‫روى او را ﺑﻴﻨﺪ او ﺑﻰاﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﺑﻬﺮ دﻳﺪﻩ روﺷﻨﺎن ﻳﺰدان ﻓﺮد‬

‫ﺷﺶ ﺟﻬﺖ را ﻣﻈﻬﺮ ﺁﻳﺎت آﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ هﺮ ﺣﻴﻮان و ﻧﺎﻣﻰ آﻪ ﻧﮕﺮﻧﺪ‬

‫از رﻳﺎض ﺣﺴﻦ رﺑﺎﻧﻰ ﭼﺮﻧﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻓﺮﻣﻮد ﺑﺎ ﺁن اﺳﭙﻪ او‬

‫ﺣﻴﺚ وﻟﻴﺘﻢ ﻓﺜﻢ وﺟﻬﻪ‬

‫از ﻗﺪح ﮔﺮ در ﻋﻄﺶ ﺁﺑﻰ ﺧﻮرﻳﺪ‬

‫در درون ﺁب ﺣﻖ را ﻧﺎﻇﺮﻳﺪ‬

‫ﺁﻧﻜﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻴﺴﺖ او در ﺁب در‬

‫ﺻﻮرت ﺧﻮد ﺑﻴﻨﺪ اى ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺼﺮ‬

‫ﺻﻮرت ﻋﺎﺷﻖ ﭼﻮ ﻓﺎﻧﻰ ﺷﺪ در او‬

‫ﭘﺲ در ﺁب اآﻨﻮن آﻪ را ﺑﻨﻴﺪ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺣﺴﻦ ﺣﻖ ﺑﻴﻨﺪ اﻧﺪر روى ﺣﻮر‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻪ در ﺁب از ﺻﻨﻊ ﻏﻴﻮر‬

‫ﻏﻴﺮﺗﺶ ﺑﺮ ﻋﺎﺷﻘﻰ و ﺻﺎدﻗﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻏﻴﺮﺗﺶ ﺑﺮ دﻳﻮ و ﺑﺮ اﺳﺘﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫دﻳﻮ اﮔﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻮد هﻢ ﮔﻮى ﺑﺮد‬

‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻠﻰ ﮔﺸﺖ و ﺁن دﻳﻮى ﺑﻤﺮد‬

‫اﺳﻠﻢ اﻟﺸﻴﻄﺎن ﺁن ﺟﺎ ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫آﻪ ﻳﺰﻳﺪى ﺷﺪ ز ﻓﻀﻠﺶ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ‬

‫هﻴﻦ ﻧﮕﻪ دارﻳﺪ ز ﺁن ﻗﻠﻌﻪ وﺟﻮﻩ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺒﺎدا آﻪ هﻮﺳﺘﺎن رﻩ زﻧﺪ‬

‫آﻪ ﻓﺘﻴﺪ اﻧﺪر ﺷﻘﺎوت ﺗﺎ اﺑﺪ‬

‫از ﺧﻄﺮ ﭘﺮهﻴﺰ ﺁﻣﺪ ﻣﻔﺘﺮض‬

‫ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ از ﻣﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺑﻰﻏﺮض‬

‫در ﻓﺮج ﺟﻮﻳﻰ ﺧﺮد ﺳﺮ ﺗﻴﺰ ﺑﻪ‬

‫از آﻤﻴﻦﮔﺎﻩ ﺑﻼ ﭘﺮهﻴﺰ ﺑﻪ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﻰﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﺁن ﭘﺪر‬

‫ور ﻧﻤﻰﻓﺮﻣﻮد ز ﺁن ﻗﻠﻌﻪ ﺣﺬر‬

‫ﺧﻮد ﺑﺪان ﻗﻠﻌﻪ ﻧﻤﻰﺷﺪ ﺧﻴﻠﺸﺎن‬

‫ﺧﻮد ﻧﻤﻰاﻓﺘﺎد ﺁن ﺳﻮ ﻣﻴﻠﺸﺎن‬

‫آﺎن ﻧﺒﺪ ﻣﻌﺮوف ﺑﺲ ﻣﻬﺠﻮر ﺑﻮد‬

‫از ﻗﻼع و از ﻣﻨﺎهﺞ دور ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻜﺮد ﺁن ﻣﻨﻊ دﻟﺸﺎن ز ﺁن ﻣﻘﺎل‬

‫در هﻮس اﻓﺘﺎد و در آﻮى ﺧﻴﺎل‬

‫رﻏﺒﺘﻰ زﻳﻦ ﻣﻨﻊ در دﻟﺸﺎن ﺑﺮﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺳﺮ ﺁن را ﺑﺎز ﺟﺴﺖ‬

‫آﻴﺴﺖ آﺰ ﻣﻤﻨﻮع ﮔﺮدد ﻣﻤﺘﻨﻊ‬

‫ﭼﻮن آﻪ اﻻﻧﺴﺎن ﺣﺮﻳﺺ ﻣﺎ ﻣﻨﻊ‬

‫ﻧﻬﻰ ﺑﺮ اهﻞ ﺗﻘﻰ ﺗﺒﻐﻴﺾ ﺷﺪ‬

‫ﻧﻬﻰ ﺑﺮ اهﻞ هﻮا ﺗﺤﺮﻳﺾ ﺷﺪ‬

‫‪١٠٨٧‬‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻳﻐﻮى ﺑﻪ ﻗﻮﻣﺎ آﺜﻴﺮ‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫هﻢ از اﻳﻦ ﻳﻬﺪى ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺎ ﺧﺒﻴﺮ‬

‫آﻰ رﻣﺪ از ﻧﻰ ﺣﻤﺎم ﺁﺷﻨﺎ‬

‫ﺑﻞ رﻣﺪ ز ﺁن ﻧﻰ ﺣﻤﺎﻣﺎت هﻮا‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش آﻪ ﺧﺪﻣﺘﻬﺎ آﻨﻴﻢ‬

‫ﺑﺮ ﺳﻤﻌﻨﺎ و اﻃﻌﻨﺎهﺎ ﺗﻨﻴﻢ‬

‫رو ﻧﮕﺮداﻧﻴﻢ از ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮ‬

‫آﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻏﻔﻠﺖ از اﺣﺴﺎن ﺗﻮ‬

‫ﻟﻴﻚ اﺳﺘﺜﻨﺎ و ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺧﺪا‬

‫ز اﻋﺘﻤﺎد ﺧﻮد ﺑﺪ از اﻳﺸﺎن ﺟﺪا‬

‫ذآﺮ اﺳﺘﺜﻨﺎ و ﺣﺰم ﻣﻠﺘﻮى‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ در اﺑﺘﺪاى ﻣﺜﻨﻮى‬

‫ﺻﺪ آﺘﺎب ار هﺴﺖ ﺟﺰ ﻳﻚ ﺑﺎب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺻﺪ ﺟﻬﺖ را ﻗﺼﺪ ﺟﺰ ﻣﺤﺮاب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻃﺮق را ﻣﺨﻠﺼﺶ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ هﺰاران ﺳﻨﺒﻞ از ﻳﻚ داﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮردﻧﻴﻬﺎ ﺻﺪ هﺰار‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ اﻧﺪر اﻋﺘﺒﺎر‬

‫از ﻳﻜﻰ ﭼﻮن ﺳﻴﺮ ﮔﺸﺘﻰ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم‬

‫ﺳﺮد ﺷﺪ اﻧﺪر دﻟﺖ ﭘﻨﺠﻪ ﻃﻌﺎم‬

‫در ﻣﺠﺎﻋﺖ ﭘﺲ ﺗﻮ اﺣﻮل دﻳﺪﻩاى‬

‫آﻪ ﻳﻜﻰ را ﺻﺪ هﺰاران دﻳﺪﻩاى‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ از ﺳﻘﺎم ﺁن آﻨﻴﺰ‬

‫و ز ﻃﺒﻴﺒﺎن و ﻗﺼﻮر ﻓﻬﻢ ﻧﻴﺰ‬

‫آﺎن ﻃﺒﻴﺒﺎن هﻤﭽﻮ اﺳﺐ ﺑﻰﻋﺬار‬

‫ﻏﺎﻓﻞ و ﺑﻰﺑﻬﺮﻩ ﺑﻮدﻧﺪ از ﺳﻮار‬

‫آﺎﻣﺸﺎن ﭘﺮ زﺧﻢ از ﻗﺮع ﻟﮕﺎم‬

‫ﺳﻤﺸﺎن ﻣﺮوح از ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺎم‬

‫ﻧﺎﺷﺪﻩ واﻗﻒ آﻪ ﻧﻚ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﻣﺎ‬

‫راﻳﺾ ﭼﺴﺘﻰ اﺳﺖ اﺳﺘﺎدى ﻧﻤﺎ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺳﺮ ﮔﺮداﻧﻰ ﻣﺎ زﻳﻦ ﻟﮕﺎم‬

‫ﺟﺰ ز ﺗﺼﺮﻳﻒ ﺳﻮار دوﺳﺖ آﺎم‬

‫ﻣﺎ ﭘﻰ ﮔﻞ ﺳﻮى ﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺷﺪﻩ‬

‫ﮔﻞ ﻧﻤﻮدﻩ ﺁن و ﺁن ﺧﺎرى ﺑﺪﻩ‬

‫هﻴﭽﺸﺎن اﻳﻦ ﻧﻰ آﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ از ﺧﺮد‬

‫ﺑﺮ ﮔﻠﻮى ﻣﺎ آﻪ ﻣﻰآﻮﺑﺪ ﻟﮕﺪ‬

‫ﺁن ﻃﺒﻴﺒﺎن ﺁن ﭼﻨﺎن ﺑﻨﺪﻩى ﺳﺒﺐ‬

‫ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ از ﻣﻜﺮ ﻳﺰدان ﻣﺤﺘﺠﺐ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺒﻨﺪى در ﺻﻄﺒﻠﻰ ﮔﺎو ﻧﺮ‬

‫ﺑﺎز ﻳﺎﺑﻰ در ﻣﻘﺎم ﮔﺎو ﺧﺮ‬

‫از ﺧﺮى ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻐﺎﻓﻞ ﺧﻔﺘﻪوار‬

‫آﻪ ﻧﺠﻮﻳﻰ ﺗﺎ آﻰ اﺳﺖ ﺁن ﺧﻔﻴﻪ آﺎر‬

‫ﺧﻮد ﻧﮕﻔﺘﻪ آﺎﻳﻦ ﻣﺒﺪل ﺗﺎ آﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻴﺪا او ﻣﮕﺮ اﻓﻼآﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻴﺮ ﺳﻮى راﺳﺖ ﭘﺮاﻧﻴﺪﻩاى‬

‫ﺳﻮى ﭼﭗ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﻴﺮت دﻳﺪﻩاى‬

‫ﺳﻮى ﺁهﻮﻳﻰ ﺑﻪ ﺻﻴﺪى ﺗﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺗﻮ ﺻﻴﺪ ﺧﻮآﻰ ﺳﺎﺧﺘﻰ‬

‫در ﭘﻰ ﺳﻮدى دوﻳﺪﻩ ﺑﻬﺮ آﺒﺲ‬

‫ﻧﺎرﺳﻴﺪﻩ ﺳﻮد اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻪ ﺣﺒﺲ‬

‫‪١٠٨٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﺎهﻬﺎ آﻨﺪﻩ ﺑﺮاى دﻳﮕﺮان‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را دﻳﺪﻩ ﻓﺘﺎدﻩ اﻧﺪر ﺁن‬

‫در ﺳﺒﺐ ﭼﻮن ﺑﻰﻣﺮادت آﺮد رب‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﺪ ﻇﻦ ﻧﮕﺮدى در ﺳﺒﺐ‬

‫ﺑﺲ آﺴﻰ از ﻣﻜﺴﺒﻰ ﺧﺎﻗﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫دﻳﮕﺮى ز ﺁن ﻣﺴﻜﺒﻪ ﻋﺮﻳﺎن ﺷﺪﻩ‬

‫ﺑﺲ آﺲ از ﻋﻘﺪ زﻧﺎن ﻗﺎرون ﺷﺪﻩ‬

‫ﺑﺲ آﺲ از ﻋﻘﺪ زﻧﺎن ﻣﺪﻳﻮن ﺷﺪﻩ‬

‫ﭘﺲ ﺳﺒﺐ ﮔﺮدان ﭼﻮ دم ﺧﺮ ﺑﻮد‬

‫ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ وى آﻢ آﻨﻰ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‬

‫ور ﺳﺒﺐ ﮔﻴﺮى ﻧﮕﻴﺮى هﻢ دﻟﻴﺮ‬

‫آﻪ ﺑﺲ ﺁﻓﺘﻬﺎﺳﺖ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﺑﻪ زﻳﺮ‬

‫ﺳﺮ اﺳﺘﺜﻨﺎﺳﺖ اﻳﻦ ﺣﺰم و ﺣﺬر‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺧﺮ را ﺑﺰ ﻧﻤﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻗﺪر‬

‫ﺁن آﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺴﺖ ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﺮ ﺑﺰ اﺳﺖ‬

‫ز اﺣﻮﻟﻰ اﻧﺪر دو ﭼﺸﻤﺶ ﺧﺮ ﺑﺰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﻘﻠﺐ ﺣﻖ ﺑﻮد اﺑﺼﺎر را‬

‫آﻪ ﺑﮕﺮداﻧﺪ دل و اﻓﻜﺎر را‬

‫ﭼﺎﻩ را ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪاى ﺑﻴﻨﻰ ﻟﻄﻴﻒ‬

‫دام را ﺗﻮ داﻧﻪاى ﺑﻴﻨﻰ ﻇﺮﻳﻒ‬

‫اﻳﻦ ﺗﺴﻔﺴﻂ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﻘﻠﻴﺐ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ آﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻬﺎ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ اﻧﻜﺎر ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﮕﻰ او ﺑﺮ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻣﻰﺗﻨﺪ‬

‫او ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﺣﺴﺒﺎن ﺧﻴﺎل‬

‫هﻢ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﺑﺎﺷﺪت ﭼﺸﻤﻰ ﺑﻤﺎل‬

‫رﻓﺘﻦ ﭘﺴﺮان ﺳﻠﻄﺎن ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺁن آﻪ اﻻﻧﺴﺎن ﺣﺮﻳﺺ ﻋﻠﻰ ﻣﺎ ﻣﻨﻊ‪،‬‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻤﻮدﻳﻢ و ﻟﻴﻜﻦ‬

‫ﺧﻮب ﺑﺪ ﺗﻮ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﺪاﻧﺴﺖ ﺧﺮﻳﺪن‬

‫ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁن ﻗﻠﻌﻪى ﻣﻤﻨﻮع ﻋﻨﻪ‪ ،‬ﺁن هﻤﻪ وﺻﻴﺘﻬﺎ و اﻧﺪرزهﺎى ﭘﺪر را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻧﻬﺎدﻧﺪ ﺗﺎ در ﭼﺎﻩ ﺑﻼ اﻓﺘﺎﻧﺪ و‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ُآﻨﱠﺎ ﻓِﻲ‬ ‫ﺴ َﻤ ُﻊ َأ ْو َﻧ ْﻌ ِﻘ ُ‬ ‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﺸﺎن را ﻧﻔﻮس ﻟﻮاﻣﻪ َأ َﻟ ْﻢ َﻳ ْﺄ ِﺗ ُﻜ ْﻢ َﻧﺬِﻳﺮٌاﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﮔﺮﻳﺎن و ﭘﺸﻴﻤﺎن َﻟ ْﻮ ُآﻨﱠﺎ َﻧ ْ‬ ‫ﺴﻌِﻴ ِﺮ‬ ‫ب اﻟ ﱠ‬ ‫َأﺻْﺤﺎ ِ‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﺁن ﻓﺮﻳﻖ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ از ﭘﻰ ﺁن دژ ﻃﺮﻳﻖ‬

‫ﺑﺮ درﺧﺖ ﮔﻨﺪم ﻣﻨﻬﻰ زدﻧﺪ‬

‫از ﻃﻮﻳﻠﻪى ﻣﺨﻠﺼﺎن ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪﻧﺪ از ﻣﻨﻊ و ﻧﻬﻴﺶ ﮔﺮﻣﺘﺮ‬

‫ﺳﻮى ﺁن ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺮ ﺁوردﻧﺪ ﺳﺮ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺘﻴﺰ ﻗﻮل ﺷﺎﻩ ﻣﺠﺘﺒﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪى ﺻﺒﺮ ﺳﻮز هﺶ رﺑﺎ‬

‫ﺁﻣﺪﻧﺪ از رﻏﻢ ﻋﻘﻞ ﭘﻨﺪ ﺗﻮز‬

‫در ﺷﺐ ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻪ ز روز‬

‫‪١٠٨٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﻗﻠﻌﻪى ﺧﻮش ذات اﻟﺼﻮر‬

‫ﭘﻨﺞ در در ﺑﺤﺮ و ﭘﻨﺠﻰ ﺳﻮى ﺑﺮ‬

‫ﭘﻨﺞ از ﺁن ﭼﻮن ﺣﺲ ﺑﻪ ﺳﻮى رﻧﮓ و ﺑﻮ‬

‫ﭘﻨﺞ از ﺁن ﭼﻮن ﺣﺲ ﺑﺎﻃﻦ راز ﺟﻮ‬

‫ز ﺁن هﺰاران ﺻﻮرت و ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر‬

‫ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ از ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ ﺧﻮش ﺑﻰﻗﺮار‬

‫زﻳﻦ ﻗﺪﺣﻬﺎى ﺻﻮر آﻢ ﺑﺎش ﻣﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدى ﺑﺖ ﺗﺮاش و ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫از ﻗﺪﺣﻬﺎى ﺻﻮر ﺑﮕﺬر ﻣﻪ اﻳﺴﺖ‬

‫ﺑﺎدﻩ در ﺟﺎم اﺳﺖ ﻟﻴﻚ از ﺟﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺳﻮى ﺑﺎدﻩ ﺑﺨﺶ ﺑﮕﺸﺎ ﭘﻬﻦ ﻓﻢ‬

‫ﭼﻮن رﺳﺪ ﺑﺎدﻩ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺟﺎم آﻢ‬

‫ﺁدﻣﺎ ﻣﻌﻨﻰ دل ﺑﻨﺪم ﺑﺠﻮى‬

‫ﺗﺮك ﻗﺸﺮ و ﺻﻮرت ﮔﻨﺪم ﺑﮕﻮى‬

‫ﭼﻮن آﻪ رﻧﮕﻰ ﺁرد ﺷﺪ ﺑﻬﺮ ﺧﻠﻴﻞ‬

‫دان آﻪ ﻣﻌﺰول اﺳﺖ ﮔﻨﺪم اى ﻧﺒﻴﻞ‬

‫ﺻﻮرت از ﺑﻰﺻﻮرت ﺁﻳﺪ در وﺟﻮد‬

‫هﻤﭽﻨﺎﻧﻚ از ﺁﺗﺸﻰ زادﻩﺳﺖ دود‬

‫آﻤﺘﺮﻳﻦ ﻋﻴﺐ ﻣﺼﻮر در ﺧﺼﺎل‬

‫ﭼﻮن ﭘﻴﺎﭘﻰ ﺑﻴﻨﻰاش ﺁﻳﺪ ﻣﻼل‬

‫ﺣﻴﺮت ﻣﺤﺾ ﺁردت ﺑﻰﺻﻮرﺗﻰ‬

‫زادﻩ ﺻﺪ ﮔﻮن ﺁﻟﺖ از ﺑﻰﺁﻟﺘﻰ‬

‫ﺑﻰز دﺳﺘﻰ دﺳﺘﻬﺎ ﺑﺎﻓﺪ هﻤﻰ‬

‫ﺟﺎن ﺟﺎن ﺳﺎزد ﻣﺼﻮر ﺁدﻣﻰ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎﻧﻚ اﻧﺪر دل از هﺠﺮ و وﺻﺎل‬

‫ﻣﻰﺷﻮد ﺑﺎﻓﻴﺪﻩ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺧﻴﺎل‬

‫هﻴﭻ ﻣﺎﻧﺪ اﻳﻦ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺎ اﺛﺮ‬

‫هﻴﭻ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﺎﻧﮓ و ﻧﻮﺣﻪ ﺑﺎ ﺿﺮر‬

‫ﻧﻮﺣﻪ را ﺻﻮرت ﺿﺮر ﺑﻰﺻﻮرت اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ ﺧﺎﻳﻨﺪ از ﺿﺮر آﻪ ﻧﻴﺴﺖ دﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﻧﺎﻻﻳﻖ اﺳﺖ اى ﻣﺴﺘﺪل‬

‫ﺣﻴﻠﻪى ﺗﻔﻬﻴﻢ را ﺟﻬﺪ اﻟﻤﻘﻞ‬

‫ﺻﻨﻊ ﺑﻰﺻﻮرت ﺑﻜﺎرد ﺻﻮرﺗﻰ‬

‫ﺗﻦ ﺑﺮوﻳﺪ ﺑﺎ ﺣﻮاس و ﺁﻟﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺻﻮرت ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﺑﺮ وﻓﻖ ﺧﻮد‬

‫اﻧﺪر ﺁرد ﺟﺴﻢ را در ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﺻﻮرت ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻮد ﺷﺎآﺮ ﺷﻮد‬

‫ﺻﻮرت ﻣﻬﻠﺖ ﺑﻮد ﺻﺎﺑﺮ ﺷﻮد‬

‫ﺻﻮرت رﺣﻤﻰ ﺑﻮد ﺑﺎﻻن ﺷﻮد‬

‫ﺻﻮرت زﺧﻤﻰ ﺑﻮد ﻧﺎﻻن ﺷﻮد‬

‫ﺻﻮرت ﺷﻬﺮى ﺑﻮد ﮔﻴﺮد ﺳﻔﺮ‬

‫ﺻﻮرت ﺗﻴﺮى ﺑﻮد ﮔﻴﺮد ﺳﭙﺮ‬

‫ﺻﻮرت ﺧﻮﺑﺎن ﺑﻮد ﻋﺸﺮت آﻨﺪ‬

‫ﺻﻮرت ﻏﻴﺒﻰ ﺑﻮد ﺧﻠﻮت آﻨﺪ‬

‫ﺻﻮرت ﻣﺤﺘﺎﺟﻰ ﺁرد ﺳﻮى آﺴﺐ‬

‫ﺻﻮرت ﺑﺎز و ورى ﺁرد ﺑﻪ ﻏﺼﺐ‬

‫اﻳﻦ ز ﺣﺪ و اﻧﺪازﻩهﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮون‬

‫داﻋﻰ ﻓﻌﻞ از ﺧﻴﺎل ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻮن‬

‫ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ آﻴﺸﻬﺎ و ﭘﻴﺸﻪهﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻇﻞ ﺻﻮرت اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎ‬

‫‪١٠٩٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﺎم اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﻗﻮم ﺧﻮش‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﻴﻦ ﺳﺎﻳﻪاش‬

‫ﺻﻮرت ﻓﻜﺮ اﺳﺖ ﺑﺮ ﺑﺎم ﻣﺸﻴﺪ‬

‫و ﺁن ﻋﻤﻞ ﭼﻮن ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮ ارآﺎن ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﻓﻌﻞ ﺑﺮ ارآﺎن و ﻓﻜﺮت ﻣﻜﺘﺘﻢ‬

‫ﻟﻴﻚ در ﺗﺎﺛﻴﺮ و وﺻﻠﺖ دو ﺑﻬﻢ‬

‫ﺁن ﺻﻮر در ﺑﺰم آﺰ ﺟﺎم ﺧﻮﺷﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﻳﺪﻩى او ﺑﻰﺧﻮدى و ﺑﻰهﺸﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻮرت ﻣﺮد و زن و ﻟﻌﺐ و ﺟﻤﺎع‬

‫ﻓﺎﻳﺪﻩش ﺑﻰهﻮﺷﻰ وﻗﺖ وﻗﺎع‬

‫ﺻﻮرت ﻧﺎن و ﻧﻤﻚ آﺎن ﻧﻌﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻓﺎﻳﺪﻩش ﺁن ﻗﻮت ﺑﻰﺻﻮرت اﺳﺖ‬

‫در ﻣﺼﺎف ﺁن ﺻﻮرت ﺗﻴﻎ و ﺳﭙﺮ‬

‫ﻓﺎﻳﺪﻩش ﺑﻰﺻﻮرﺗﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻇﻔﺮ‬

‫ﻣﺪرﺳﻪ و ﺗﻌﻠﻴﻖ و ﺻﻮرﺗﻬﺎى وى‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ داﻧﺶ ﻣﺘﺼﻞ ﺷﺪ ﮔﺸﺖ ﻃﻰ‬

‫اﻳﻦ ﺻﻮر ﭼﻮن ﺑﻨﺪﻩى ﺑﻰﺻﻮرﺗﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا در ﻧﻔﻰ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻌﻤﺘﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺻﻮر دارد ز ﺑﻰﺻﻮرت وﺟﻮد‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ﭘﺲ ﺑﺮ ﻣﻮﺟﺪ ﺧﻮﻳﺸﺶ ﺟﺤﻮد‬

‫ﺧﻮد از او ﻳﺎﺑﺪ ﻇﻬﻮر اﻧﻜﺎر او‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻏﻴﺮ ﻋﻜﺲ ﺧﻮد اﻳﻦ آﺎر او‬

‫ﺻﻮرت دﻳﻮار و ﺳﻘﻒ هﺮ ﻣﻜﺎن‬

‫ﺳﺎﻳﻪى اﻧﺪﻳﺸﻪى ﻣﻌﻤﺎر دان‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮد اﻧﺪر ﻣﺤﻞ اﻓﺘﻜﺎر‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺳﻨﮓ و ﭼﻮب و ﺧﺸﺘﻰ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﻓﺎﻋﻞ ﻣﻄﻠﻖ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﻰﺻﻮرت اﺳﺖ‬

‫ﺻﻮرت اﻧﺪر دﺳﺖ او ﭼﻮن ﺁﻟﺖ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻪ ﮔﻪ ﺁن ﺑﻰﺻﻮرت از آﺘﻢ ﻋﺪم‬

‫ﻣﺮ ﺻﻮر را رو ﻧﻤﺎﻳﺪ از آﺮم‬

‫ﺗﺎ ﻣﺪد ﮔﻴﺮد از او هﺮ ﺻﻮرﺗﻰ‬

‫از آﻤﺎل و از ﺟﻤﺎل و ﻗﺪرﺗﻰ‬

‫ﺑﺎز ﺑﻰﺻﻮرت ﭼﻮ ﭘﻨﻬﺎن آﺮد رو‬

‫ﺁﻣﺪﻧﺪ از ﺑﻬﺮ آﺪ در رﻧﮓ و ﺑﻮ‬

‫ﺻﻮرﺗﻰ از ﺻﻮرﺗﻰ دﻳﮕﺮ آﻤﺎل‬

‫ﮔﺮ ﺑﺠﻮﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﻋﻴﻦ ﺿﻼل‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰآﻨﻰ اى ﺑﻰﮔﻬﺮ‬

‫اﺣﺘﻴﺎج ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺤﺘﺎﺟﻰ دﮔﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺻﻮر ﺑﻨﺪﻩﺳﺖ ﺑﺮ ﻳﺰدان ﻣﮕﻮ‬

‫ﻇﻦ ﻣﺒﺮ ﺻﻮرت ﺑﻪ ﺗﺸﺒﻴﻬﺶ ﻣﺠﻮ‬

‫در ﺗﻀﺮع ﺟﻮى و در اﻓﻨﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﺰ ﺗﻔﻜﺮ ﺟﺰ ﺻﻮرت ﻧﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ور ﻏﻴﺮ ﺻﻮرﺗﺖ ﻧﺒﻮد ﻓﺮﻩ‬

‫ﺻﻮرﺗﻰ آﺎن ﺑﻰﺗﻮ زاﻳﺪ در ﺗﻮ ﺑﻪ‬

‫ﺻﻮرت ﺷﻬﺮى آﻪ ﺁن ﺟﺎ ﻣﻰروى‬

‫ذوق ﺑﻰﺻﻮرت آﺸﻴﺪت اى روى‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻣﻰروى ﺗﺎ ﻻﻣﻜﺎن‬

‫آﻪ ﺧﻮﺷﻰ ﻏﻴﺮ ﻣﻜﺎن اﺳﺖ و زﻣﺎن‬

‫ﺻﻮرت ﻳﺎرى آﻪ ﺳﻮى او ﺷﻮى‬

‫از ﺑﺮاى ﻣﻮﻧﺴﻰاش ﻣﻰروى‬

‫‪١٠٩١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺳﻮى ﺑﻰﺻﻮرت ﺷﺪى‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ز ان ﻣﻘﺼﻮد ﻏﺎﻓﻞ ﺁﻣﺪى‬

‫ﭘﺲ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺣﻖ ﺑﻮد ﻣﻌﺒﻮد آﻞ‬

‫آﺰ ﭘﻰ ذوق اﺳﺖ ﺳﻴﺮان ﺳﺒﻞ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﻌﻀﻰ رو ﺳﻮى دم آﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﺮ اﺻﻞ اﺳﺖ ﺳﺮ ﮔﻢ آﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن ﺳﺮ ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﺿﺎﻻن ﮔﻢ‬

‫ﻣﻰدهﺪ داد ﺳﺮى از راﻩ دم‬

‫ﺁن ز ﺳﺮ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ ﺁن داد اﻳﻦ ز دم‬

‫ﻗﻮم دﻳﮕﺮ ﭘﺎ و ﺳﺮ آﺮدﻧﺪ ﮔﻢ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﮔﻢ ﺷﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫از آﻢ ﺁﻣﺪ ﺳﻮى آﻞ ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫دﻳﺪن اﻳﺸﺎن در ﻗﺼﺮ اﻳﻦ ﻗﻠﻌﻪى ذات اﻟﺼﻮر ﻧﻘﺶ روى دﺧﺘﺮ ﺷﺎﻩ ﭼﻴﻦ را و ﺑﻰهﻮش ﺷﺪن هﺮ ﺳﻪ‬ ‫و در ﻓﺘﻨﻪ اﻓﺘﺎدن و ﺗﻔﺤﺺ آﺮدن آﻪ اﻳﻦ ﺻﻮرت آﻴﺴﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﺁن ﮔﺮوﻩ‬

‫ﺻﻮرﺗﻰ دﻳﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﺣﺴﻦ و ﺷﻜﻮﻩ‬

‫ﺧﻮب ﺗﺮ ز ﺁن دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺁن ﻓﺮﻳﻖ‬

‫ﻟﻴﻚ زﻳﻦ رﻓﺘﻨﺪ در ﺑﺤﺮ ﻋﻤﻴﻖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻓﻴﻮﻧﺸﺎن در اﻳﻦ آﺎﺳﻪ رﺳﻴﺪ‬

‫آﺎﺳﻪهﺎ ﻣﺤﺴﻮس و اﻓﻴﻮن ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬

‫آﺮد ﻓﻌﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﻠﻌﻪى هﺶ رﺑﺎ‬

‫هﺮ ﺳﻪ را اﻧﺪاﺧﺖ در ﭼﺎﻩ ﺑﻼ‬

‫ﺗﻴﺮ ﻏﻤﺰﻩ دوﺧﺖ دل را ﺑﻰآﻤﺎن‬

‫اﻻﻣﺎن و اﻻﻣﺎن اى ﺑﻰاﻣﺎن‬

‫ﻗﺮﻧﻬﺎ را ﺻﻮرت ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺴﻮﺧﺖ‬

‫ﺁﺗﺸﻰ در دﻳﻦ و دﻟﺸﺎن ﺑﺮ ﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﭼﻮن آﻪ او ﺟﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﺧﻮد ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫ﻓﺘﻨﻪاش هﺮ ﻟﺤﻈﻪ دﻳﮕﺮﮔﻮن ﺑﻮد‬

‫ﻋﺸﻖ ﺻﻮرت در دل ﺷﻪ زادﮔﺎن‬

‫ﭼﻮن ﺧﻠﺶ ﻣﻰآﺮد ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻨﺎن‬

‫اﺷﻚ ﻣﻰﺑﺎرﻳﺪ هﺮ ﻳﻚ هﻤﭽﻮ ﻣﻴﻎ‬

‫دﺳﺖ ﻣﻰﺧﺎﻳﻴﺪ و ﻣﻰﮔﻔﺖ اى درﻳﻎ‬

‫ﻣﺎ آﻨﻮن دﻳﺪﻳﻢ ﺷﻪ ز ﺁﻏﺎز دﻳﺪ‬

‫ﭼﻨﺪﻣﺎن ﺳﻮﮔﻨﺪ داد ﺁن ﺑﻰﻧﺪﻳﺪ‬

‫اﻧﺒﻴﺎ را ﺣﻖ ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ از ﺁن‬

‫آﻪ ﺧﺒﺮ آﺮدﻧﺪ از ﭘﺎﻳﺎﻧﻤﺎن‬

‫آﺎﻧﭽﻪ ﻣﻰآﺎرى ﻧﺮوﻳﺪ ﺟﺰ آﻪ ﺧﺎر‬

‫وﻳﻦ ﻃﺮف ﭘﺮى ﻧﻴﺎﺑﻰ زو ﻣﻄﺎر‬

‫ﺗﺨﻢ از ﻣﻦ ﺑﺮ آﻪ ﺗﺎ رﻳﻌﻰ دهﺪ‬

‫ﺑﺎ ﭘﺮ ﻣﻦ ﭘﺮ آﻪ ﺗﻴﺮ ﺁن ﺳﻮ ﺟﻬﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻧﺪاﻧﻰ واﺟﺒﻰ ﺁن و هﺴﺖ‬

‫هﻢ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻰ ﺁﺧﺮ ﺁن واﺟﺐ ﺑﺪﻩﺳﺖ‬

‫او ﺗﻮ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻧﻪ اﻳﻦ ﺗﻮ ﺁن ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫آﻪ در ﺁﺧﺮ واﻗﻒ ﺑﻴﺮون ﺷﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮى ﺁﺧﺮ ﺳﻮى ﺗﻮى اوﻟﺖ‬

‫ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ از ﺑﻬﺮ ﺗﻨﺒﻴﻪ و ﺻﻠﺖ‬

‫‪١٠٩٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﻮى ﺗﻮ در دﻳﮕﺮى ﺁﻣﺪ دﻓﻴﻦ‬

‫ﻣﻦ ﻏﻼم ﻣﺮد ﺧﻮد ﺑﻴﻨﻰ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﺁن ﭼﻪ در ﺁﻳﻴﻨﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﺟﻮان‬

‫ﭘﻴﺮ اﻧﺪر ﺧﺸﺖ ﺑﻴﻨﺪ ﭘﻴﺶ از ﺁن‬

‫ز اﻣﺮ ﺷﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻳﻢ‬

‫ﺑﺎ ﻋﻨﺎﻳﺎت ﭘﺪر ﻳﺎﻏﻰ ﺷﺪﻳﻢ‬

‫ﺳﻬﻞ داﻧﺴﺘﻴﻢ ﻗﻮل ﺷﺎﻩ را‬

‫و ﺁن ﻋﻨﺎﻳﺘﻬﺎى ﺑﻰاﺷﺒﺎﻩ را‬

‫ﻧﻚ در اﻓﺘﺎدﻳﻢ در ﺧﻨﺪق هﻤﻪ‬

‫آﺸﺘﻪ و ﺧﺴﺘﻪى ﺑﻼ ﺑﻰﻣﻠﺤﻤﻪ‬

‫ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﻋﻘﻞ ﺧﻮد و ﻓﺮهﻨﮓ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﻮدﻣﺎن ﺗﺎ اﻳﻦ ﺑﻼ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺑﻰﻣﺮض دﻳﺪﻳﻢ ﺧﻮﻳﺶ و ﺑﻰز رق‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻴﻤﺎر دق‬

‫ﻋﻠﺖ ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻮن ﺷﺪ ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن آﻪ ﺑﻨﺪ ﮔﺸﺘﻴﻢ و ﺷﻜﺎر‬

‫ﺳﺎﻳﻪى رهﺒﺮ ﺑﻪ اﺳﺖ از ذآﺮ ﺣﻖ‬

‫ﻳﻚ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺑﻪ آﻪ ﺻﺪ ﻟﻮت و ﻃﺒﻖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻴﻨﺎ ﺑﻬﺘﺮ از ﺳﻴﺼﺪ ﻋﺼﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ﮔﻬﺮ را از ﺣﺼﺎ‬

‫در ﺗﻔﺤﺺ ﺁﻣﺪﻧﺪ از اﻧﺪهﺎن‬

‫ﺻﻮرت آﻪ ﺑﻮد ﻋﺠﺐ اﻳﻦ در ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻌﺪ ﺑﺴﻴﺎرى ﺗﻔﺤﺺ در ﻣﺴﻴﺮ‬

‫آﺸﻒ آﺮد ﺁن راز را ﺷﻴﺨﻰ ﺑﺼﻴﺮ‬

‫ﻧﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﮔﻮش ﺑﻞ از وﺣﻰ هﻮش‬

‫رازهﺎ ﺑﺪ ﭘﻴﺶ او ﺑﻰروى ﭘﻮش‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻘﺶ رﺷﻚ ﭘﺮوﻳﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫ﺻﻮرت ﺷﻪ زادﻩى ﭼﻴﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﺎن و ﭼﻮن ﺟﻨﻴﻦ ﭘﻨﻬﺎﻧﺴﺖ او‬

‫در ﻣﻜﺘﻢ ﭘﺮدﻩ و اﻳﻮاﻧﺴﺖ او‬

‫ﺳﻮى او ﻧﻪ ﻣﺮد رﻩ دارد ﻧﻪ زن‬

‫ﺷﺎﻩ ﭘﻨﻬﺎن آﺮد او را از ﻓﺘﻦ‬

‫ﻏﻴﺮﺗﻰ دارد ﻣﻠﻚ ﺑﺮ ﻧﺎم او‬

‫آﻪ ﻧﭙﺮد ﻣﺮغ هﻢ ﺑﺮ ﺑﺎم او‬

‫واى ﺁن دل آﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻮدا ﻓﺘﺎد‬

‫هﻴﭻ آﺲ را اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻮدا ﻣﺒﺎد‬

‫اﻳﻦ ﺳﺰاى ﺁن آﻪ ﺗﺨﻢ ﺟﻬﻞ آﺎﺷﺖ‬

‫و ﺁن ﻧﺼﻴﺤﺖ را آﺴﺎد و ﺳﻬﻞ داﺷﺖ‬

‫اﻋﺘﻤﺎدى آﺮد ﺑﺮ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﻪ ﺑﺮم ﻣﻦ آﺎر ﺧﻮد ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﭘﻴﺶ‬

‫ﻧﻴﻢ ذرﻩ ز ﺁن ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺑﻮد‬

‫آﻪ ز ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺧﺮد ﺳﻴﺼﺪ رﺻﺪ‬

‫ﺗﺮك ﻣﻜﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﮔﻴﺮ اى اﻣﻴﺮ‬

‫ﭘﺎ ﺑﻜﺶ ﭘﻴﺶ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺧﻮش ﺑﻤﻴﺮ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻘﺪر ﺣﻴﻠﻪى ﻣﻌﺪود ﻧﻴﺴﺖ‬

‫زﻳﻦ ﺣﻴﻞ ﺗﺎ ﺗﻮ ﻧﻤﻴﺮى ﺳﻮد ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪١٠٩٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺻﺪر ﺟﻬﺎن ﺑﺨﺎرا آﻪ هﺮ ﺳﺎﺋﻠﻰ آﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺑﺨﻮاﺳﺘﻰ از ﺻﺪﻗﻪى ﻋﺎم ﺑﻰدرﻳﻎ او ﻣﺤﺮوم ﺷﺪى و ﺁن‬ ‫داﻧﺸﻤﻨﺪ دروﻳﺶ ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ و ﻓﺮس ﺣﺮص و ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺑﺨﻮاﺳﺖ در ﻣﻮآﺐ‪ ،‬ﺻﺪر ﺟﻬﺎن از وى رو‬ ‫ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ و او هﺮ روز ﺣﻴﻠﻪى ﻧﻮ ﺳﺎﺧﺘﻰ و ﺧﻮد را ﮔﺎﻩ زن آﺮدى زﻳﺮ ﭼﺎدر و ﮔﺎﻩ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ آﺮدى و ﭼﺸﻢ و‬ ‫روى ﺧﻮد ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻓﺮاﺳﺘﺶ ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻰ اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫در ﺑﺨﺎرا ﺧﻮى ﺁن ﺧﻮاﺟﻪى اﺟﻞ‬ ‫داد ﺑﺴﻴﺎر و ﻋﻄﺎى ﺑﻰﺷﻤﺎر‬

‫ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮاهﻨﺪﮔﺎن ﺣﺴﻦ ﻋﻤﻞ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺑﻮدى ز ﺟﻮدش زر ﻧﺜﺎر‬

‫زر ﺑﻪ آﺎﻏﺬ ﭘﺎرﻩاى ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ وﺟﻮدش ﺑﻮد ﻣﻰاﻓﺸﺎﻧﺪ ﺟﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﭼﻮ ﻣﺎﻩ ﭘﺎك ﺑﺎز‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﮔﻴﺮﻧﺪ از ﺿﻴﺎ ﺑﺪهﻨﺪ ﺑﺎز‬

‫ﺧﺎك را زر ﺑﺨﺶ آﻰ ﺑﻮد ﺁﻓﺘﺎب‬

‫زر از او در آﺎن و ﮔﻨﺞ اﻧﺪر ﺧﺮاب‬

‫هﺮ ﺻﺒﺎﺣﻰ ﻳﻚ ﮔﺮﻩ را راﺗﺒﻪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ اﻣﺘﻰ زو ﺧﺎﻳﺒﻪ‬

‫ﻣﺒﺘﻼﻳﺎن را ﺑﺪى روزى ﻋﻄﺎ‬

‫روز دﻳﮕﺮ ﺑﻴﻮﮔﺎن را ﺁن ﺳﺨﺎ‬

‫روز دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻋﻠﻮﻳﺎن ﻣﻘﻞ‬

‫ﺑﺎ ﻓﻘﻴﻬﺎن ﻓﻘﻴﺮ ﻣﺸﺘﻐﻞ‬

‫روز دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺗﻬﻰ دﺳﺘﺎن ﻋﺎم‬

‫روز دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﺎران وام‬

‫ﺷﺮط او ﺁن ﺑﻮد آﻪ آﺲ ﺑﺎ زﺑﺎن‬

‫زر ﻧﺨﻮاهﺪ هﻴﭻ ﻧﮕﺸﺎﻳﺪ ﻟﺒﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ ﺧﺎﻣﺶ ﺑﺮ ﺣﻮاﻟﻰ رهﺶ‬

‫اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﻣﻔﻠﺴﺎن دﻳﻮاروش‬

‫هﺮ آﻪ آﺮدى ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎ ﻟﺐ ﺳﺆال‬

‫زو ﻧﺒﺮدى زﻳﻦ ﮔﻨﻪ ﻳﻚ ﺣﺒﻪ ﻣﺎل‬

‫ﻣﻦ ﺻﻤﺖ ﻣﻨﻜﻢ ﻧﺠﺎ ﺑﺪ ﻳﺎﺳﻪاش‬

‫ﺧﺎﻣﺸﺎن را ﺑﻮد آﻴﺴﻪ و آﺎﺳﻪاش‬

‫ﻧﺎدرا روزى ﻳﻜﻰ ﭘﻴﺮى ﺑﮕﻔﺖ‬

‫دﻩ زآﺎﺗﻢ آﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﺎ ﺟﻮع ﺟﻔﺖ‬

‫ﻣﻨﻊ آﺮد از ﭘﻴﺮ و ﭘﻴﺮش ﺟﺪ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺧﻠﻖ از ﺟﺪ ﭘﻴﺮ اﻧﺪر ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺲ ﺑﻰﺷﺮم ﭘﻴﺮى اى ﭘﺪر‬

‫ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ از ﻣﻦ ﺗﻮﻳﻰ ﺑﻰﺷﺮمﺗﺮ‬

‫آﺎﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺧﻮردى و ﺧﻮاهﻰ ﺗﻮ ز ﻃﻤﻊ‬

‫آﺎن ﺟﻬﺎن ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﮔﻴﺮى ﺑﻪ ﺟﻤﻊ‬

‫ﺧﻨﺪﻩش ﺁﻣﺪ ﻣﺎل داد ﺁن ﭘﻴﺮ را‬

‫ﭘﻴﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮد ﺁن ﺗﻮﻓﻴﺮ را‬

‫ﻏﻴﺮ ﺁن ﭘﻴﺮ اﻳﭻ ﺧﻮاهﻨﺪﻩ از او‬

‫ﻧﻴﻢ ﺣﺒﻪ زر ﻧﺪﻳﺪ و ﻧﻪ ﺗﺴﻮ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ روز ﻓﻘﻴﻬﺎن ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﻳﻚ ﻓﻘﻴﻪ از ﺣﺮص ﺁﻣﺪ در ﻓﻐﺎن‬

‫آﺮد زارﻳﻬﺎ ﺑﺴﻰ ﭼﺎرﻩ ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ هﺮ ﻧﻮﻋﻰ ﻧﺒﻮدش هﻴﭻ ﺳﻮد‬

‫‪١٠٩٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫روز دﻳﮕﺮ ﺑﺎ رﮔﻮ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﭘﺎ‬

‫ﻧﺎآﺲ اﻧﺪر ﺻﻒ ﻗﻮم ﻣﺒﺘﻼ‬

‫ﺗﺨﺘﻪهﺎ ﺑﺮ ﺳﺎق ﺑﺴﺖ از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮔﻤﺎن ﺁﻳﺪ آﻪ او اﺷﻜﺴﺘﻪ ﭘﺎﺳﺖ‬

‫دﻳﺪش و ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﺶ ﭼﻴﺰى ﻧﺪاد‬

‫روز دﻳﮕﺮ رو ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ از ﻟﺒﺎد‬

‫هﻢ ﺑﺪاﻧﺴﺘﺶ ﻧﺪادش ﺁن ﻋﺰﻳﺰ‬

‫از ﮔﻨﺎﻩ و ﺟﺮم ﮔﻔﺘﻦ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﻋﺎﺟﺰ ﺷﺪ ز ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻜﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن زﻧﺎن او ﭼﺎدرى ﺑﺮ ﺳﺮ آﺸﻴﺪ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺑﻴﻮﮔﺎن رﻓﺖ و ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺳﺮ ﻓﺮو اﻓﻜﻨﺪ و ﭘﻨﻬﺎن آﺮد دﺳﺖ‬

‫هﻢ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪش ﻧﺪادش ﺻﺪﻗﻪاى‬

‫در دﻟﺶ ﺁﻣﺪ ز ﺣﺮﻣﺎن ﺣﺮﻗﻪاى‬

‫رﻓﺖ او ﭘﻴﺶ آﻔﻦ ﺧﻮاهﻰ ﭘﮕﺎﻩ‬

‫آﻪ ﺑﭙﻴﭽﻢ در ﻧﻤﺪ ﻧﻪ ﭘﻴﺶ راﻩ‬

‫هﻴﭻ ﻣﮕﺸﺎ ﻟﺐ ﻧﺸﻴﻦ و ﻣﻰﻧﮕﺮ‬

‫ﺗﺎ آﻨﺪ ﺻﺪر ﺟﻬﺎن اﻳﻨﺠﺎ ﮔﺬر‬

‫ﺑﻮ آﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﻣﺮدﻩ ﭘﻨﺪارد ﺑﻪ ﻇﻦ‬

‫زر در اﻧﺪازد ﭘﻰ وﺟﻪ آﻔﻦ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺑﺪهﺪ ﻧﻴﻢ ﺁن ﺑﺪهﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﺮد ﺁن ﻓﻘﻴﺮ ﺻﻠﻪ ﺟﻮ‬

‫در ﻧﻤﺪ ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺑﺮ راهﺶ ﻧﻬﺎد‬

‫ﻣﻌﺒﺮ ﺻﺪر ﺟﻬﺎن ﺁن ﺟﺎ ﻓﺘﺎد‬

‫زر در اﻧﺪازﻳﺪ ﺑﺮ روى ﻧﻤﺪ‬

‫دﺳﺖ ﺑﻴﺮون آﺮد از ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺧﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻴﺮد ﺁن آﻔﻦ ﺧﻮاﻩ ﺁن ﺻﻠﻪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻬﺎن ﻧﻜﻨﺪ از او ﺁن دﻩ دﻟﻪ‬

‫ﻣﺮدﻩ از زﻳﺮ ﻧﻤﺪ ﺑﺮ آﺮد دﺳﺖ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮون ﺁﻣﺪ ﭘﻰ دﺳﺘﺶ ز ﭘﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺻﺪر ﺟﻬﺎن ﭼﻮن ﺑﺴﺘﺪم‬

‫اى ﺑﺒﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ اﺑﻮاب آﺮم‬

‫ﮔﻔﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺗﺎ ﻧﻤﺮدى اى ﻋﻨﻮد‬

‫اى ﺟﻨﺎب ﻣﻦ ﻧﺒﺮدى هﻴﭻ ﺟﻮد‬

‫ﺳﺮ ﻣﻮﺗﻮا ﻗﺒﻞ ﻣﻮت اﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫آﺰ ﭘﺲ ﻣﺮدن ﻏﻨﻴﻤﺘﻬﺎ رﺳﺪ‬

‫ﻏﻴﺮ ﻣﺮدن هﻴﭻ ﻓﺮهﻨﮕﻰ دﮔﺮ‬

‫در ﻧﮕﻴﺮد ﺑﺎ ﺧﺪاى اى ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮ‬

‫ﻳﻚ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺑﻪ ز ﺻﺪ ﮔﻮن اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﺟﻬﺪ را ﺧﻮف اﺳﺖ از ﺻﺪ ﮔﻮن ﻓﺴﺎد‬

‫و ﺁن ﻋﻨﺎﻳﺖ هﺴﺖ ﻣﻮﻗﻮف ﻣﻤﺎت‬

‫ﺗﺠﺮﺑﻪ آﺮدﻧﺪ اﻳﻦ رﻩ را ﺛﻘﺎت‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮﮔﺶ ﺑﻰﻋﻨﺎﻳﺖ ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻰﻋﻨﺎﻳﺖ هﺎن و هﺎن ﺟﺎﻳﻰ ﻣﻪاﻳﺴﺖ‬

‫ﺁن زﻣﺮد ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ اﻓﻌﻰ ﭘﻴﺮ‬

‫ﺑﻰزﻣﺮد آﻰ ﺷﻮد اﻓﻌﻰ ﺿﺮﻳﺮ‬

‫‪١٠٩٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن دو ﺑﺮادر ﻳﻜﻰ آﻮﺳﻪ و ﻳﻚ اﻣﺮد‪ ،‬در ﻋﺰب ﺧﺎﻧﻪاى ﺧﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺒﻰ اﺗﻔﺎﻗﺎ اﻣﺮد ﺧﺸﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺧﻮد‬ ‫اﻧﺒﺎر آﺮد‪ ،‬ﻋﺎﻗﺒﺖ دﺑﺎب دب ﺁورد و ﺁن ﺧﺸﺘﻬﺎ را ﺑﻪ ﺣﻴﻠﻪ و ﻧﺮﻣﻰ از ﭘﺲ او ﺑﺮ داﺷﺖ‪ ،‬آﻮدك ﺑﻴﺪار ﺷﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻨﮓ آﻪ اﻳﻦ ﺧﺸﺘﻬﺎ آﻮ آﺠﺎ ﺑﺮدى و ﭼﺮا ﺑﺮدى‪ ،‬او ﮔﻔﺖ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺧﺸﺘﻬﺎ را ﭼﺮا ﻧﻬﺎدى اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫اﻣﺮدى و آﻮﺳﻪاى در اﻧﺠﻤﻦ‬

‫ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﻣﺠﻤﻌﻰ ﺑﺪ در وﻃﻦ‬

‫ﻣﺸﺘﻐﻞ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﻗﻮم ﻣﺤﺘﺠﺐ‬

‫روز رﻓﺖ و ﺷﺪ زﻣﺎﻧﻪ ﺛﻠﺚ ﺷﺐ‬

‫ز ﺁن ﻋﺰبﺧﺎﻧﻪ ﻧﺮﻓﺘﻨﺪ ﺁن دو آﺲ‬

‫هﻢ ﺑﺨﻔﺘﻨﺪ ﺁن ﺳﻮ از ﺑﻴﻢ ﻋﺴﺲ‬

‫آﻮﺳﻪ را ﺑﺪ ﺑﺮ زﻧﺨﺪان ﭼﺎر ﻣﻮ‬

‫ﻟﻴﻚ هﻤﭽﻮن ﻣﺎﻩ ﺑﺪرش ﺑﻮد رو‬

‫آﻮدك اﻣﺮد ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﻮد زﺷﺖ‬

‫هﻢ ﻧﻬﺎد اﻧﺪر ﭘﺲ آﻮن ﺑﻴﺴﺖ ﺧﺸﺖ‬

‫ﻟﻮﻃﻴﻰ دب ﺑﺮد ﺷﺐ در اﻧﺒﻬﻰ‬

‫ﺧﺸﺘﻬﺎ را ﻧﻘﻞ آﺮد ﺁن ﻣﺸﺘﻬﻰ‬

‫دﺳﺖ ﭼﻮن ﺑﺮ وى زد او از ﺟﺎ ﺑﺠﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ هﻰ ﺗﻮ آﻴﺴﺘﻰ اى ﺳﮓ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺳﻰ ﺧﺸﺖ ﭼﻮن اﻧﺒﺎﺷﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺳﻰ ﺧﺸﺖ ﭼﻮن ﺑﺮ داﺷﺘﻰ‬

‫آﻮدك ﺑﻴﻤﺎرم و از ﺿﻌﻒ ﺧﻮد‬

‫آﺮدم اﻳﻨﺠﺎ اﺣﺘﻴﺎط و ﻣﺮﺗﻘﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ دارى ز رﻧﺠﻮرى ﺗﻔﻰ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺮﻓﺘﻰ ﺟﺎﻧﺐ دار اﻟﺸﻔﺎ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى ﻳﻚ ﻃﺒﻴﺒﻰ ﻣﺸﻔﻘﻰ‬

‫آﻪ ﮔﺸﺎدى از ﺳﻘﺎﻣﺖ ﻣﻐﻠﻘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ ﻣﻦ آﺠﺎ داﻧﻢ ﺷﺪن‬

‫آﻪ ﺑﻪ هﺮ ﺟﺎ ﻣﻰروم ﻣﻦ ﻣﻤﺘﺤﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ زﻧﺪﻳﻘﻰ ﭘﻠﻴﺪى ﻣﻠﺤﺪى‬

‫ﻣﻰﺑﺮﺁرد ﺳﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻢ ﭼﻮن ددى‬

‫ﺧﺎﻧﻘﺎهﻰ آﻪ ﺑﻮد ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻜﺎن‬

‫ﻣﻦ ﻧﺪﻳﺪم ﻳﻚ دﻣﻰ در وى اﻣﺎن‬

‫رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁرﻧﺪ ﻣﺸﺘﻰ ﺣﻤﺰﻩ ﺧﻮار‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ ﭘﺮ ﻧﻄﻔﻪ آﻒ ﺧﺎﻳﻪ ﻓﺸﺎر‬

‫و ﺁن آﻪ ﻧﺎﻣﻮﺳﻰ اﺳﺖ ﺧﻮد از زﻳﺮ زﻳﺮ‬

‫ﻏﻤﺰﻩ دزدد ﻣﻰدهﺪ ﻣﺎﻟﺶ ﺑﻪ آﻴﺮ‬

‫ﺧﺎﻧﻘﻪ ﭼﻮن اﻳﻦ ﺑﻮد ﺑﺎزار ﻋﺎم‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﺧﺮ ﮔﻠﻪ و دﻳﻮان ﺧﺎم‬

‫ﺧﺮ آﺠﺎ ﻧﺎﻣﻮس و ﺗﻘﻮى از آﺠﺎ‬

‫ﺧﺮ ﭼﻪ داﻧﺪ ﺧﺸﻴﺖ و ﺧﻮف و رﺟﺎ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻤﻨﻰ و ﻋﺪل ﺟﻮ‬

‫ﺑﺮ زن و ﺑﺮ ﻣﺮد اﻣﺎ ﻋﻘﻞ آﻮ‬

‫ور ﮔﺮﻳﺰم ﻣﻦ روم ﺳﻮى زﻧﺎن‬

‫هﻤﭽﻮ ﻳﻮﺳﻒ اﻓﺘﻢ اﻧﺪر اﻓﺘﺘﺎن‬

‫ﻳﻮﺳﻒ از زن ﻳﺎﻓﺖ زﻧﺪان و ﻓﺸﺎر‬

‫ﻣﻦ ﺷﻮم ﺗﻮزﻳﻊ ﺑﺮ ﭘﻨﺠﺎﻩ دار‬

‫ﺁن زﻧﺎن از ﺟﺎهﻠﻰ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻨﻨﺪ‬

‫اوﻟﻴﺎﺷﺎن ﻗﺼﺪ ﺟﺎن ﻣﻦ آﻨﻨﺪ‬

‫‪١٠٩٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻪ ز ﻣﺮدان ﭼﺎرﻩ دارم ﻧﻪ از زﻧﺎن‬

‫ﭼﻮن آﻨﻢ آﻪ ﻧﻰ از اﻳﻨﻢ ﻧﻪ از ﺁن‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن آﻮدك ﺑﻪ آﻮﺳﻪ ﺑﻨﮕﺮﻳﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ او ﺑﺎ ﺁن دو ﻣﻮ از ﻏﻢ ﺑﺮى اﺳﺖ‬

‫ﻓﺎرغ اﺳﺖ از ﺧﺸﻴﺖ و از ﭘﻴﻜﺎر ﺧﺸﺖ‬

‫و ز ﭼﻮ ﺗﻮ ﻣﺎدر ﻓﺮوش آﻨﮓ زﺷﺖ‬

‫ﺑﺮ زﻧﺦ ﺳﻪ ﭼﺎر ﻣﻮ ﺑﻬﺮ ﻧﻤﻮن‬

‫ﺑﻬﺘﺮ از ﺳﻰ ﺧﺸﺖ ﮔﺮداﮔﺮد آﻮن‬

‫ذرﻩاى ﺳﺎﻳﻪى ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫از هﺰاران آﻮﺷﺶ ﻃﺎﻋﺖ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺧﺸﺖ ﻃﺎﻋﺖ ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﮔﺮد و ﺻﺪ ﺧﺸﺖ اﺳﺖ ﺧﻮد را رﻩ آﻨﺪ‬

‫ﺧﺸﺖ اﮔﺮ ﭘﺮ اﺳﺖ ﺑﻨﻬﺎدﻩى ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﺁن دو ﺳﻪ ﻣﻮ از ﻋﻄﺎى ﺁن ﺳﻮ اﺳﺖ‬

‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ هﺮ ﻳﻜﻰ ﻣﻮ ز ﺁن آﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫آﺎن اﻣﺎن ﻧﺎﻣﻪى ﺻﻠﻪى ﺷﺎهﻨﺸﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ اﮔﺮ ﺻﺪ ﻗﻔﻞ ﺑﻨﻬﻰ ﺑﺮ درى‬

‫ﺑﺮ آﻨﺪ ﺁن ﺟﻤﻠﻪ را ﺧﻴﺮﻩ ﺳﺮى‬

‫ﺷﺤﻨﻪاى از ﻣﻮم اﮔﺮ ﻣﻬﺮى ﻧﻬﺪ‬

‫ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن را از ﺁن دل ﺑﺸﻜﻬﺪ‬

‫ﺁن دو ﺳﻪ ﺗﺎر ﻋﻨﺎﻳﺖ هﻤﭽﻮ آﻮﻩ‬

‫ﺳﺪ ﺷﺪﻩ ﭼﻮن ﻓﺮ ﺳﻴﻤﺎ در وﺟﻮﻩ‬

‫ﺧﺸﺖ را ﻣﮕﺬار اى ﻧﻴﻜﻮ ﺳﺮﺷﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ هﻢ اﻳﻤﻦ ﻣﺨﺴﺐ از دﻳﻮ زﺷﺖ‬

‫رو دو ﺗﺎ ﻣﻮ ز ﺁن آﺮم ﺑﺎ دﺳﺖ ﺁر‬

‫و ﺁن ﮔﻬﺎن اﻳﻤﻦ ﺑﺨﺴﺐ و ﻏﻢ ﻣﺪار‬

‫ﻧﻮم ﻋﺎﻟﻢ از ﻋﺒﺎدت ﺑﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﻋﻠﻤﻰ آﻪ ﻣﺴﺘﻨﺒﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺁن ﺳﻜﻮن ﺳﺎﺑﺢ اﻧﺪر ﺁﺷﻨﺎ‬

‫ﺑﻪ ز ﺟﻬﺪ اﻋﺠﻤﻰ ﺑﺎ دﺳﺖ و ﭘﺎ‬

‫اﻋﺠﻤﻰ زد دﺳﺖ و ﭘﺎ و ﻏﺮق ﺷﺪ‬

‫ﻣﻰرود ﺳﺒﺎح ﺳﺎآﻦ ﭼﻮن ﻋﻤﺪ‬

‫ﻋﻠﻢ درﻳﺎﻳﻰ اﺳﺖ ﺑﻰﺣﺪ و آﻨﺎر‬

‫ﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻢ اﺳﺖ ﻏﻮاص ﺑﺤﺎر‬

‫ﮔﺮ هﺰاران ﺳﺎل ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻤﺮ او‬

‫او ﻧﮕﺮدد ﺳﻴﺮ ﺧﻮد از ﺟﺴﺘﺠﻮ‬

‫آﺎن رﺳﻮل ﺣﻖ ﺑﮕﻔﺖ اﻧﺪر ﺑﻴﺎن‬

‫اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻨﻬﻮﻣﺎن هﻤﺎ ﻻ ﻳﺸﺒﻌﺎن‬

‫در ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ آﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠﻮات اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻓﺮﻣﻮد ﻣﻨﻬﻮﻣﺎن ﻻ ﻳﺸﺒﻌﺎن ﻃﺎﻟﺐ اﻟﺪﻧﻴﺎ و ﻃﺎﻟﺐ اﻟﻌﻠﻢ آﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﻋﻠﻢ ﻏﻴﺮ ﻋﻠﻢ دﻧﻴﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ دو ﻗﺴﻢ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﻋﻠﻢ دﻧﻴﺎ هﻢ دﻧﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ و اﮔﺮ هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻮد آﻪ ﻃﺎﻟﺐ اﻟﺪﻧﻴﺎ و‬ ‫ﻃﺎﻟﺐ اﻟﺪﻧﻴﺎ ﺗﻜﺮار ﺑﻮد ﻧﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻊ ﺗﻘﺮﻳﺮﻩ‬ ‫ﻃﺎﻟﺐ اﻟﺪﻧﻴﺎ و ﺗﻮﻓﻴﺮاﺗﻬﺎ‬

‫ﻃﺎﻟﺐ اﻟﻌﻠﻢ و ﺗﺪﺑﻴﺮاﺗﻬﺎ‬

‫ﭘﺲ در اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﭼﻮ ﺑﮕﻤﺎرى ﻧﻈﺮ‬

‫ﻏﻴﺮ دﻧﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﻋﻠﻢ اى ﭘﺪر‬

‫‪١٠٩٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻏﻴﺮ دﻧﻴﺎ ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﺧﺮت‬

‫آﺖ آﻨﺪ ز ﻳﻨﺠﺎ و ﺑﺎﺷﺪ رهﺒﺮت‬

‫ﺑﺤﺚ آﺮدن ﺁن ﺳﻪ ﺷﻪ زادﻩ در ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺁن واﻗﻌﻪ‬ ‫رو ﺑﻪ هﻢ آﺮدﻧﺪ هﺮ ﺳﻪ ﻣﻔﺘﺘﻦ‬

‫هﺮ ﺳﻪ را ﻳﻚ رﻧﺞ و ﻳﻚ درد و ﺣﺰن‬

‫هﺮ ﺳﻪ در ﻳﻚ ﻓﻜﺮ و ﻳﻚ ﺳﻮدا ﻧﺪﻳﻢ‬

‫هﺮ ﺳﻪ از ﻳﻚ رﻧﺞ و ﻳﻚ ﻋﻠﺖ ﺳﻘﻴﻢ‬

‫در ﺧﻤﻮﺷﻰ هﺮ ﺳﻪ را ﺧﻄﺮت ﻳﻜﻰ‬

‫در ﺳﺨﻦ هﻢ هﺮ ﺳﻪ را ﺣﺠﺖ ﻳﻜﻰ‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎﻧﻰ اﺷﻚ رﻳﺰان ﺟﻤﻠﻪﺷﺎن‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮان ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺧﻮن ﻓﺸﺎن‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎن از ﺁﺗﺶ دل هﺮ ﺳﻪ آﺲ‬

‫ﺑﺮ زدﻩ ﺑﺎ ﺳﻮز ﭼﻮن ﻣﺠﻤﺮ ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﻘﺎﻟﺖ ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﻴﻦ‬ ‫ﺁن ﺑﺰرﮔﻴﻦ ﮔﻔﺖ اى اﺧﻮان ﺧﻴﺮ‬

‫ﻣﺎ ﻧﻪ ﻧﺮ ﺑﻮدﻳﻢ اﻧﺪر ﻧﺼﺢ ﻏﻴﺮ‬

‫از ﺣﺸﻢ هﺮ آﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ آﺮدى ﮔﻠﻪ‬

‫از ﺑﻼ و ﻓﻘﺮ و ﺧﻮف و زﻟﺰﻟﻪ‬

‫ﻣﺎ هﻤﻰﮔﻔﺘﻴﻢ آﻢ ﻧﺎل از ﺣﺮج‬

‫ﺻﺒﺮ آﻦ آﺎﻟﺼﺒﺮ ﻣﻔﺘﺎح اﻟﻔﺮج‬

‫اﻳﻦ آﻠﻴﺪ ﺻﺒﺮ را اآﻨﻮن ﭼﻪ ﺷﺪ‬

‫اى ﻋﺠﺐ ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪ ﻗﺎﻧﻮن ﭼﻪ ﺷﺪ‬

‫ﻣﺎ ﻧﻤﻰﮔﻔﺘﻴﻢ اﻧﺪر آﺶ ﻣﻜﺶ‬

‫اﻧﺪر ﺁﺗﺶ هﻤﭽﻮ زر ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺧﻮش‬

‫ﻣﺮ ﺳﭙﻪ را وﻗﺖ ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ ﺟﻨﮓ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﻣﺎ آﻪ هﻴﻦ ﻣﮕﺮداﻧﻴﺪ رﻧﮓ‬

‫ﺁن زﻣﺎن آﻪ ﺑﻮد اﺳﺒﺎن را وﻃﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺮهﺎى ﺑﺮﻳﺪﻩ زﻳﺮ ﭘﺎ‬

‫ﻣﺎ ﺳﭙﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ را هﻰهﻰآﻨﺎن‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﻴﺪ ﻗﺎهﺮ ﭼﻮن ﺳﻨﺎن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ را ﻧﺸﺎن دادﻩ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺻﺒﺮ ﺁﻣﺪ ﭼﺮاغ و ﻧﻮر ﺻﺪر‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺎ ﺷﺪ ﭼﻪ ﺧﻴﺮﻩﺳﺮ ﺷﺪﻳﻢ‬

‫ﭼﻮن زﻧﺎن زﺷﺖ در ﭼﺎدر ﺷﺪﻳﻢ‬

‫اى دﻟﻰ آﻪ ﺟﻤﻠﻪ را آﺮدى ﺗﻮ ﮔﺮم‬

‫ﮔﺮم آﻦ ﺧﻮد را و از ﺧﻮد دار ﺷﺮم‬

‫اى زﺑﺎن آﻪ ﺟﻤﻠﻪ را ﻧﺎﺻﺢ ﺑﺪى‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮ ﮔﺸﺖ از ﭼﻪ ﺗﻦ زدى‬

‫اى ﺧﺮد آﻮ ﭘﻨﺪ ﺷﻜﺮ ﺧﺎى ﺗﻮ‬

‫دور ﺗﺴﺖ اﻳﻦ دم ﭼﻪ ﺷﺪ هﻴﻬﺎى ﺗﻮ‬

‫اى ز دﻟﻬﺎ ﺑﺮدﻩ ﺻﺪ ﺗﺸﻮﻳﺶ را‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮ ﺷﺪ ﺑﺠﻨﺒﺎن رﻳﺶ را‬

‫از ﻏﺮى رﻳﺶ ار آﻨﻮن دزدﻳﺪﻩاى‬

‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﺑﺮ رﻳﺶ ﺧﻮد ﺧﻨﺪﻳﺪﻩاى‬

‫‪١٠٩٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫وﻗﺖ ﭘﻨﺪ دﻳﮕﺮاﻧﻰ هﺎى هﺎى‬

‫در ﻏﻢ ﺧﻮد ﭼﻮن زﻧﺎﻧﻰ واى واى‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ درد دﻳﮕﺮان درﻣﺎن ﺑﺪى‬

‫درد ﻣﻬﻤﺎن ﺗﻮ ﺁﻣﺪ ﺗﻦ زدى‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﻟﺸﻜﺮ زدن ﺑﺪ ﺳﺎز ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ زن ﭼﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﺁواز ﺗﻮ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﭘﻨﺠﻪ ﺳﺎل ﺑﺎﻓﻴﺪى ﺑﻪ هﻮش‬

‫ز ﺁن ﻧﺴﻴﺞ ﺧﻮد ﺑﻐﻠﺘﺎﻗﻰ ﺑﭙﻮش‬

‫از ﻧﻮاﻳﺖ ﮔﻮش ﻳﺎران ﺑﻮد ﺧﻮش‬

‫دﺳﺖ ﺑﻴﺮون ﺁر و ﮔﻮش ﺧﻮد ﺑﻜﺶ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺪى ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺧﻮد را دم ﻣﻜﻦ‬

‫ﭘﺎ و دﺳﺖ و رﻳﺶ و ﺳﺒﻠﺖ ﮔﻢ ﻣﻜﻦ‬

‫ﺑﺎزى ﺁن ﺗﺴﺖ ﺑﺮ روى ﺑﺴﺎط‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را در ﻃﺒﻊ ﺁر و در ﻧﺸﺎط‬

‫ذآﺮ ﺁن ﭘﺎدﺷﺎﻩ آﻪ ان داﻧﺸﻤﻨﺪ را ﺑﻪ اآﺮاﻩ در ﻣﺠﻠﺲ ﺁورد و ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ و ﺳﺎﻗﻰ ﺷﺮاب ﺑﺮ داﻧﺸﻤﻨﺪ ﻋﺮﺿﻪ آﺮد‬ ‫ﺳﺎﻏﺮ ﭘﻴﺶ او داﺷﺖ رو ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ و ﺗﺮﺷﻰ و ﺗﻨﺪى ﺁﻏﺎز آﺮد‪ ،‬ﺷﺎﻩ ﺳﺎﻗﻰ را ﮔﻔﺖ آﻪ هﻴﻦ در ﻃﺒﻌﺶ ﺁر‪،‬‬ ‫ﺳﺎﻗﻰ ﭼﻨﺪى ﺑﺮ ﺳﺮش آﻮﻓﺖ و ﺷﺮاﺑﺶ در ﺧﻮرد داد اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﻰ ﻣﺴﺖ اﻧﺪر ﺑﺰم ﺧﻮش‬

‫ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ ﺁن ﻳﻚ ﻓﻘﻴﻬﻰ ﺑﺮ درش‬

‫آﺮد اﺷﺎرت آﺶ درﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ آﺸﻴﺪ‬

‫وز ﺷﺮاب ﻟﻌﻞ در ﺧﻮردش دهﻴﺪ‬

‫ﭘﺲ آﺸﻴﺪﻧﺪش ﺑﻪ ﺷﻪ ﺑﻰاﺧﺘﻴﺎر‬

‫ﺷﺴﺖ در ﻣﺠﻠﺲ ﺗﺮش ﭼﻮن زهﺮ ﻣﺎر‬

‫ﻋﺮﺿﻪ آﺮدش ﻣﻰﻧﭙﺬرﻓﺖ او ﺑﻪ ﺧﺸﻢ‬

‫از ﺷﻪ و ﺳﺎﻗﻰ ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ ﭼﺸﻢ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮد ﻧﺨﻮردﻩﺳﺘﻢ ﺷﺮاب‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺁﻳﺪ از ﺷﺮاﺑﻢ زهﺮ ﻧﺎب‬

‫هﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ زهﺮى دهﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻦ از ﺧﻮﻳﺶ و ﺷﻤﺎ زﻳﻦ وا رهﻴﺪ‬

‫ﻣﻰ ﻧﺨﻮردﻩ ﻋﺮﺑﺪﻩ ﺁﻏﺎز آﺮد‬

‫ﮔﺸﺘﻪ در ﻣﺠﻠﺲ ﮔﺮان ﭼﻮن ﻣﺮگ و درد‬

‫هﻤﭽﻮ اهﻞ ﻧﻔﺲ و اهﻞ ﺁب و ﮔﻞ‬

‫در ﺟﻬﺎن ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎ اﺻﺤﺎب دل‬

‫ﺣﻖ ﻧﺪارد ﺧﺎﺻﮕﺎن را در آﻤﻮن‬

‫از ﻣﻰ اﺣﺮار ﺟﺰ در ﻳﺸﺮﺑﻮن‬

‫ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰدارﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺤﺠﻮب ﺟﺎم‬

‫ﺣﺲ ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﺪ از ﺁن ﻏﻴﺮ آﻼم‬

‫رو هﻤﻰﮔﺮداﻧﺪ از ارﺷﺎدﺷﺎن‬

‫آﻪ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﺪ ﺑﻪ دﻳﺪﻩ دادﺷﺎن‬

‫ﮔﺮ ز ﮔﻮﺷﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﺶ رﻩ ﺑﺪى‬

‫ﺳﺮ ﻧﺼﺢ اﻧﺪر دروﻧﺸﺎن در ﺷﺪى‬

‫ﭼﻮن هﻤﻪ ﻧﺎر اﺳﺖ ﺟﺎﻧﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻮر‬

‫آﻪ اﻓﻜﻨﺪ در ﻧﺎر ﺳﻮزان ﺟﺰ ﻗﺸﻮر‬

‫ﻣﻐﺰ ﺑﻴﺮون ﻣﺎﻧﺪ و ﻗﺸﺮ ﮔﻔﺖ رﻓﺖ‬

‫آﻰ ﺷﻮد از ﻗﺸﺮ ﻣﻌﺪﻩ ﮔﺮم و زﻓﺖ‬

‫‪١٠٩٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﺎر دوزخ ﺟﺰ آﻪ ﻗﺸﺮ اﻓﺸﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻧﺎر را ﺑﺎ هﻴﭻ ﻣﻐﺰى آﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ور ﺑﻮد ﺑﺮ ﻣﻐﺰ ﻧﺎرى ﺷﻌﻠﻪ زن‬

‫ﺑﻬﺮ ﭘﺨﺘﻦ دان ﻧﻪ ﺑﻬﺮ ﺳﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﻖ ﺣﻜﻴﻢ اﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪﻩ‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺮ دان در ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻧﺎﻣﺪﻩ‬

‫ﻣﻐﺰ ﻧﻐﺰ و ﻗﺸﺮهﺎ ﻣﻐﻔﻮر از او‬

‫ﻣﻐﺰ را ﭘﺲ ﭼﻮن ﺑﺴﻮزد دور از او‬

‫از ﻋﻨﺎﻳﺖ ﮔﺮ ﺑﻜﻮﺑﺪ ﺑﺮ ﺳﺮش‬

‫اﺷﺘﻬﺎ ﺁﻳﺪ ﺷﺮاب اﺣﻤﺮش‬

‫ور ﻧﻜﻮﺑﺪ ﻣﺎﻧﺪ او ﺑﺴﺘﻪ دهﺎن‬

‫ﭼﻮن ﻓﻘﻴﻪ از ﺷﺮب و ﺑﺰم اﻳﻦ ﺷﻬﺎن‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻗﻰاش اى ﻧﻴﻚ ﭘﻰ‬

‫ﭼﻪ ﺧﻤﻮﺷﻰ دﻩ ﺑﻪ ﻃﺒﻌﺶ ﺁر هﻰ‬

‫هﺴﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﺣﺎآﻤﻰ ﺑﺮ هﺮ ﺧﺮد‬

‫هﺮ آﻪ را ﺧﻮاهﺪ ﺑﻪ ﻓﻦ از ﺳﺮ ﺑﺮد‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﻣﺸﺮق و ﺗﻨﻮﻳﺮ او‬

‫ﭼﻮن اﺳﻴﺮان ﺑﺴﺘﻪ در زﻧﺠﻴﺮ او‬

‫ﭼﺮخ را ﭼﺮخ اﻧﺪر ﺁرد در زﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﻮاﻧﺪ در دﻣﺎﻏﺶ ﻧﻴﻢ ﻓﻦ‬

‫ﻋﻘﻞ آﺎو ﻋﻘﻞ دﮔﺮ را ﺳﺨﺮﻩ آﺮد‬

‫ﻣﻬﺮﻩ زو دارد وى اﺳﺖ اﺳﺘﺎد ﻧﺮد‬

‫ﭼﻨﺪ ﺳﻴﻠﻰ ﺑﺮ ﺳﺮش زد ﮔﻔﺖ ﮔﻴﺮ‬

‫در آﺸﻴﺪ از ﺑﻴﻢ ﺳﻴﻠﻰ ﺁن زﺣﻴﺮ‬

‫ﻣﺴﺖ ﮔﺸﺖ و ﺷﺎد و ﺧﻨﺪان ﺷﺪ ﭼﻮ ﺑﺎغ‬

‫در ﻧﺪﻳﻤﻰ و ﻣﻀﺎﺣﻚ رﻓﺖ و ﻻغ‬

‫ﺷﻴﺮ ﮔﻴﺮ و ﺧﻮش ﺷﺪ اﻧﮕﺸﺘﻚ ﺑﺰد‬

‫ﺳﻮى ﻣﺒﺮز رﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﻴﺰك آﻨﺪ‬

‫ﻳﻚ آﻨﻴﺰك ﺑﻮد در ﻣﺒﺮز ﭼﻮ ﻣﺎﻩ‬

‫ﺳﺨﺖ زﻳﺒﺎ و ز ﻗﺮﻧﺎﻗﺎن ﺷﺎﻩ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪ او را دهﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻋﻘﻞ رﻓﺖ و ﺗﻦ ﺳﺘﻢ ﭘﺮداز ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻋﻤﺮهﺎ ﺑﻮدﻩ ﻋﺰب ﻣﺸﺘﺎق و ﻣﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ آﻨﻴﺰك در زﻣﺎن در زد دو دﺳﺖ‬

‫ﺑﺲ ﻃﭙﻴﺪ ﺁن دﺧﺘﺮ و ﻧﻌﺮﻩ ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺑﺎ وى و ﺳﻮدى ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫زن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺮد در وﻗﺖ ﻟﻘﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺧﻤﻴﺮ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﺎﻧﺒﺎ‬

‫ﺑﺴﺮﺷﺪ ﮔﺎهﻴﺶ ﻧﺮم و ﮔﻪ درﺷﺖ‬

‫زو ﺑﺮ ﺁرد ﭼﺎق ﭼﺎﻗﻰ زﻳﺮ ﻣﺸﺖ‬

‫ﮔﺎﻩ ﭘﻬﻨﺶ واآﺸﺪ ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻪاى‬

‫در هﻤﺶ ﺁرد ﮔﻬﻰ ﻳﻚ ﻟﺨﺘﻪاى‬

‫ﮔﺎﻩ در وى رﻳﺰد اب و ﮔﻪ ﻧﻤﻚ‬

‫از ﺗﻨﻮر و ﺁﺗﺸﺶ ﺳﺎزد ﻣﺤﻚ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﭽﻨﺪ ﻣﻄﻠﻮب و ﻃﻠﻮب‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻟﻌﺒﻨﺪ ﻣﻐﻠﻮب و ﻏﻠﻮب‬

‫اﻳﻦ ﻟﻌﺐ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﺷﻮ را ﺑﺎ زن اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﻋﺸﻴﻖ و ﻋﺎﺷﻘﻰ را اﻳﻦ ﻓﻦ اﺳﺖ‬

‫از ﻗﺪﻳﻢ و ﺣﺎدث و ﻋﻴﻦ و ﻋﺮض‬

‫ﭘﻴﭽﺸﻰ ﭼﻮن وﻳﺲ و راﻣﻴﻦ ﻣﻔﺘﺮض‬

‫‪١١٠٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻟﻴﻚ ﻟﻌﺐ هﺮ ﻳﻜﻰ رﻧﮕﻰ دﮔﺮ‬

‫ﭘﻴﭽﺶ هﺮ ﻳﻚ ز ﻓﺮهﻨﮕﻰ دﮔﺮ‬

‫ﺷﻮى و زن را ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﻬﺮ ﻣﺜﻴﻞ‬

‫آﻪ ﻣﻜﻦ اى ﺷﻮى زن را ﺑﺪ ﮔﺴﻴﻞ‬

‫ﺁن ﺷﺐ ﮔﺮدك ﻧﻪ ﻳﻨﮕﺎ دﺳﺖ او‬

‫ﺧﻮش اﻣﺎﻧﺖ داد اﻧﺪر دﺳﺖ ﺗﻮ‬

‫آﺎﻧﭽﻪ ﺑﺎ او ﺗﻮ آﻨﻰ اى ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫از ﺑﺪ و ﻧﻴﻜﻰ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺗﻮ آﻨﺪ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ اﻳﻨﺠﺎ اﻳﻦ ﻓﻘﻴﻪ از ﺑﻰﺧﻮدى‬

‫ﻧﻪ ﻋﻔﻴﻔﻰ ﻣﺎﻧﺪش و ﻧﻪ زاهﺪى‬

‫ﺁن ﻓﻘﻴﻪ اﻓﺘﺎد ﺑﺮ ﺁن ﺣﻮر زاد‬

‫ﺁﺗﺶ او اﻧﺪر ﺁن ﭘﻨﺒﻪ ﻓﺘﺎد‬

‫ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﻗﺎﻟﺒﻬﺎ ﭼﺨﻴﺪ‬

‫ﭼﻮن دو ﻣﺮغ ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻣﻰﻃﭙﻴﺪ‬

‫ﭼﻪ ﺳﻘﺎﻳﻪ ﭼﻪ ﻣﻠﻚ ﭼﻪ ارﺳﻼن‬

‫ﭼﻪ ﺣﻴﺎ ﭼﻪ دﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻴﻢ و ﺧﻮف ﺟﺎن‬

‫ﭼﺸﻤﺸﺎن اﻓﺘﺎدﻩ اﻧﺪر ﻋﻴﻦ و ﻏﻴﻦ‬

‫ﻧﻪ ﺣﺴﻦ ﭘﻴﺪاﺳﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻪ ﺣﺴﻴﻦ‬

‫ﺷﺪ دراز و آﻮ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ﺷﺎﻩ هﻢ از ﺣﺪ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺷﺎﻩ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ واﻗﻌﻪ‬

‫دﻳﺪ ﺁن ﺟﺎ زﻟﺰﻟﻪ اﻟﻘﺎرﻋﻪ‬

‫ﺁن ﻓﻘﻴﻪ از ﺑﻴﻢ ﺑﺮ ﺟﺴﺖ و ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺳﻮى ﻣﺠﻠﺲ ﺟﺎم را ﺑﺮﺑﻮد ﺗﻔﺖ‬

‫ﺷﻪ ﭼﻮ دوزخ ﭘﺮ ﺷﺮار و ﭘﺮ ﻧﻜﺎل‬

‫ﺗﺸﻨﻪى ﺧﻮن دو ﺟﻔﺖ ﺑﺪ ﻓﻌﺎل‬

‫ﭼﻮن ﻓﻘﻴﻬﺶ دﻳﺪ رخ ﭘﺮ ﺧﺸﻢ و ﻗﻬﺮ‬

‫ﺗﻠﺦ و ﺧﻮﻧﻰ ﮔﺸﺘﻪ هﻤﭽﻮن ﺟﺎم زهﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ زد ﺑﺮ ﺳﺎﻗﻰاش آﺎى ﮔﺮمدار‬

‫ﭼﻪ ﻧﺸﺴﺘﻰ ﺧﻴﺮﻩ دﻩ در ﻃﺒﻌﺶ ﺁر‬

‫ﺧﻨﺪﻩ ﺁﻣﺪ ﺷﺎﻩ را ﮔﻔﺖ اى آﻴﺎ‬

‫ﺁﻣﺪم ﺑﺎ ﻃﺒﻊ ﺁن دﺧﺘﺮ ﺗﺮا‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﻢ آﺎر ﻣﻦ ﻋﺪل اﺳﺖ و داد‬

‫ز ﺁن ﺧﻮرم آﻪ ﻳﺎر را ﺟﻮدم ﺑﺪاد‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺁن را ﻣﻦ ﻧﻨﻮﺷﻢ هﻤﭽﻮ ﻧﻮش‬

‫آﻰ دهﻢ در ﺧﻮرد ﻳﺎر و ﺧﻮﻳﺶ و ﺗﻮش‬

‫ز ﺁن ﺧﻮراﻧﻢ ﻣﻦ ﻏﻼﻣﺎن را آﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻣﻰﺧﻮرم ﺑﺮ ﺧﻮان ﺧﺎص ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫ز ﺁن ﺧﻮراﻧﻢ ﺑﻨﺪﮔﺎن را از ﻃﻌﺎم‬

‫آﻪ ﺧﻮرم ﻣﻦ ﺧﻮد ز ﭘﺨﺘﻪ ﻳﺎ ز ﺧﺎم‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﭘﻮﺷﻢ از ﺧﺰ و اﻃﻠﺲ ﻟﺒﺎس‬

‫ز ﺁن ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻢ ﺣﺸﻢ را ﻧﻪ ﭘﻼس‬

‫ﺷﺮم دارم از ﻧﺒﻰ ذو ﻓﻨﻮن‬

‫أﻟﺒﺴﻮهﻢ ﮔﻔﺖ ﻣﻤﺎ ﺗﻠﺒﺴﻮن‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ آﺮد اﻳﻦ وﺻﻴﺖ ﺑﺎ ﺑﻨﻮن‬

‫اﻃﻌﻤﻮا اﻻذﻧﺎب ﻣﻤﺎ ﺗﺎآﻠﻮن‬

‫دﻳﮕﺮان را ﺑﺲ ﺑﻪ ﻃﺒﻊ ﺁوردﻩاى‬

‫در ﺻﺒﻮرى ﭼﺴﺖ و راﻏﺐ آﺮدﻩاى‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﻃﺒﻊ ﺁور ﺑﻪ ﻣﺮدى ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﭘﻴﺸﻮا آﻦ ﻋﻘﻞ دور اﻧﺪﻳﺶ را‬

‫‪١١٠١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﻗﻼووزى ﺻﺒﺮت ﭘﺮ ﺷﻮد‬

‫ﺟﺎن ﺑﻪ اوج ﻋﺮش و آﺮﺳﻰ ﺑﺮ ﺷﻮد‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺑﻴﻦ آﻪ ﭼﻮ ﺻﺒﺮش ﺷﺪ ﺑﺮاق‬

‫ﺑﺮ آﺸﺎﻧﻴﺪش ﺑﻪ ﺑﺎﻻى ﻃﺒﺎق‬

‫روان ﮔﺸﺘﻦ ﺷﺎﻩ زادﮔﺎن ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم ﺑﺤﺚ و ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ وﻻﻳﺖ ﭼﻴﻦ ﺳﻮى ﻣﻌﺸﻮق و ﻣﻘﺼﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺪر‬ ‫اﻣﻜﺎن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ راﻩ وﺻﻞ ﻣﺴﺪود اﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﺪر اﻣﻜﺎن‬ ‫ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﺷﺪن ﻣﺤﻤﻮد اﺳﺖ اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ و روان ﮔﺸﺘﻨﺪ زود‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد اى ﻳﺎر ﻣﻦ ﺁن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺻﺒﺮ ﺑﮕﺰﻳﺪﻧﺪ و ﺻﺪﻳﻘﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺳﻮى ﺑﻼد ﭼﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫واﻟﺪﻳﻦ و ﻣﻠﻚ را ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‬

‫راﻩ ﻣﻌﺸﻮق ﻧﻬﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ اﺑﺮاهﻴﻢ ادهﻢ از ﺳﺮﻳﺮ‬

‫ﻋﺸﻘﺸﺎن ﺑﻰﭘﺎ و ﺳﺮ آﺮد و ﻓﻘﻴﺮ‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ اﺑﺮاهﻴﻢ ﻣﺮﺳﻞ ﺳﺮ ﺧﻮﺷﻰ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را اﻓﻜﻨﺪ اﻧﺪر ﺁﺗﺸﻰ‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺻﺒﺎر ﻣﺠﻴﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻋﺸﻖ و ﺧﻨﺠﺮش ﺣﻠﻘﻰ آﺸﻴﺪ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ اﻣﺮؤ اﻟﻘﻴﺲ آﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻋﺮب ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺠﻤﺎل ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻮﺳﻒ وﻗﺖ ﺧﻮد ﺑﻮد و زﻧﺎن ﻋﺮب‬ ‫ﭼﻮن زﻟﻴﺨﺎ ﻣﺮدﻩى او و او ﺷﺎﻋﺮ ﻃﺒﻊ‪ ،‬ﻗﻔﺎ ﻧﺒﻚ ﻣﻦ ذآﺮى ﺣﺒﻴﺐ و ﻣﻨﺰل‪ ،‬ﭼﻮن هﻤﻪ زﻧﺎن او را ﺑﻪ ﺟﺎن‬ ‫ﻣﻰﺟﺴﺘﻨﺪ اى ﻋﺠﺐ ﻏﺰل او و ﻧﺎﻟﻪى او ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ داﻧﺴﺖ آﻪ اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ ﺗﻤﺜﺎل ﺻﻮرﺗﻰاﻧﺪ آﻪ ﺑﺮ‬ ‫ﺗﺨﺘﻬﺎى ﺧﺎك ﻧﻘﺶ آﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺎﻗﺒﺖ اﻳﻦ اﻣﺮؤ اﻟﻘﻴﺲ را ﺣﺎﻟﻰ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ آﻪ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ از ﻣﻠﻚ و ﻓﺮزﻧﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ و‬ ‫ﺧﻮد را در دﻟﻘﻰ ﭘﻨﻬﺎن آﺮد و از ﺁن اﻗﻠﻴﻢ ﺑﻪ اﻗﻠﻴﻢ دﻳﮕﺮ رﻓﺖ در ﻃﻠﺐ ﺁن آﺲ آﻪ از اﻗﻠﻴﻢ ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻦ ﻳَﺸﺎءُ‪ ،‬اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫ﺣ َﻤ ِﺘ ِﻪ َﻣ ْ‬ ‫ﺺ ِﺑ َﺮ ْ‬ ‫ﺨ َﺘ ﱡ‬ ‫َﻳ ْ‬ ‫اﻣﺮؤ اﻟﻘﻴﺲ از ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺧﺸﻚ ﻟﺐ‬

‫هﻢ آﺸﻴﺪش ﻋﺸﻖ از ﺧﻄﻪى ﻋﺮب‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺧﺸﺖ ﻣﻰزد در ﺗﺒﻮك‬

‫ﺑﺎ ﻣﻠﻚ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﺎهﻰ از ﻣﻠﻮك‬

‫اﻣﺮؤ اﻟﻘﻴﺲ ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ آﺪ‬

‫در ﺷﻜﺎر ﻋﺸﻖ ﺧﺸﺘﻰ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﺁن ﻣﻠﻚ ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺖ ﺷﺐ ﺷﺪ ﭘﻴﺶ او‬

‫ﮔﻔﺖ او را اى ﻣﻠﻴﻚ ﺧﻮب رو‬

‫ﻳﻮﺳﻒ وﻗﺘﻰ دو ﻣﻠﻜﺖ ﺷﺪ آﻤﺎل‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا رام از ﺑﻼد و از ﺟﻤﺎل‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺮدان ﺑﻨﺪﮔﺎن از ﺗﻴﻎ ﺗﻮ‬

‫و ﺁن زﻧﺎن ﻣﻠﻚ ﻣﻪ ﺑﻰﻣﻴﻎ ﺗﻮ‬

‫‪١١٠٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻰ ﺗﻮ ﺑﺨﺖ ﻣﺎ ﺑﻮد‬

‫ﺟﺎن ﻣﺎ از وﺻﻞ ﺗﻮ ﺻﺪ ﺟﺎن ﺷﻮد‬

‫هﻢ ﻣﻦ و هﻢ ﻣﻠﻚ ﻣﻦ ﻣﻤﻠﻮك ﺗﻮ‬

‫اى ﺑﻪ هﻤﺖ ﻣﻠﻜﻬﺎ ﻣﺘﺮوك ﺗﻮ‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻪ ﮔﻔﺘﺶ ﺑﺴﻰ و او ﺧﻤﻮش‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن وا آﺮد از ﺳﺮ روى ﭘﻮش‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﺶ او ﺑﻪ ﮔﻮش از ﻋﺸﻖ و درد‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻮد در ﺣﺎل ﺳﺮ ﮔﺮداﻧﺶ آﺮد‬

‫دﺳﺖ او ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﺎ او ﻳﺎر ﺷﺪ‬

‫او هﻢ از ﺗﺨﺖ و آﻤﺮ ﺑﻴﺰار ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻼد دور رﻓﺘﻨﺪ اﻳﻦ دو ﺷﻪ‬

‫ﻋﺸﻖ ﻳﻚ آﺮت ﻧﻜﺮدﻩﺳﺖ اﻳﻦ ﮔﻨﻪ‬

‫ﺑﺮ ﺑﺰرﮔﺎن ﺷﻬﺪ و ﺑﺮ ﻃﻔﻼﻧﺴﺖ ﺷﻴﺮ‬

‫او ﺑﻪ هﺮ آﺸﺘﻰ ﺑﻮد ﻣﻦ اﻻﺧﻴﺮ‬

‫ﻏﻴﺮ اﻳﻦ دو ﺑﺲ ﻣﻠﻮك ﺑﻰﺷﻤﺎر‬

‫ﻋﺸﻘﺸﺎن از ﻣﻠﻚ ﺑﺮﺑﻮد و ﺗﺒﺎر‬

‫ﺟﺎن اﻳﻦ ﺳﻪ ﺷﻪ ﺑﭽﻪ هﻢ ﮔﺮد ﭼﻴﻦ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺮﻏﺎن ﮔﺸﺘﻪ هﺮ ﺳﻮ داﻧﻪ ﭼﻴﻦ‬

‫زهﺮﻩ ﻧﻰ ﺗﺎ ﻟﺐ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪ از ﺿﻤﻴﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ رازى ﺑﺎ ﺧﻄﺮ ﺑﻮد و ﺧﻄﻴﺮ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺳﺮ ﺑﻪ ﭘﻮﻟﻰ ان زﻣﺎن‬

‫ﻋﺸﻖ ﺧﺸﻢ ﺁﻟﻮدﻩ زﻩ آﺮدﻩ آﻤﺎن‬

‫ﻋﺸﻖ ﺧﻮد ﺑﻰﺧﺸﻢ در وﻗﺖ ﺧﻮﺷﻰ‬

‫ﺧﻮى دارد دم ﺑﻪ دم ﺧﻴﺮﻩ آﺸﻰ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﺁن ﻟﺤﻈﻪ آﺎو ﺧﺸﻨﻮد ﺷﺪ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﭼﻮن آﻪ ﺧﺸﻢ ﺁﻟﻮد ﺷﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺮج ﺟﺎن ﻓﺪاى ﺷﻴﺮ او‬

‫آﺶ آﺸﺪ اﻳﻦ ﻋﺸﻖ و اﻳﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ او‬

‫آﺸﺘﻨﻰ ﺑﻪ از هﺰاران زﻧﺪﮔﻰ‬

‫ﺳﻠﻄﻨﺘﻬﺎ ﻣﺮدﻩى اﻳﻦ ﺑﻨﺪﮔﻰ‬

‫ﺑﺎ آﻨﺎﻳﺖ رازهﺎ ﺑﺎ هﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﭘﺴﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪى ﺑﻪ ﺻﺪ ﺧﻮف و ﺣﺬر‬

‫راز را ﻏﻴﺮ ﺧﺪا ﻣﺤﺮم ﻧﺒﻮد‬

‫ﺁن را ﺟﺰ ﺁﺳﻤﺎن هﻢ دم ﻧﺒﻮد‬

‫اﺻﻄﻼﺣﺎﺗﻰ ﻣﻴﺎن هﻤﺪﮔﺮ‬

‫داﺷﺘﻨﺪى ﺑﻬﺮ اﻳﺮاد ﺧﺒﺮ‬

‫زﻳﻦ ﻟﺴﺎن اﻟﻄﻴﺮ ﻋﺎم ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻃﻤﻄﺮاق و ﺳﺮورى اﻧﺪوﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺻﻮرت ﺁواز ﻣﺮغ اﺳﺖ ﺁن آﻼم‬

‫ﻏﺎﻓﻞ اﺳﺖ از ﺣﺎل ﻣﺮﻏﺎن ﻣﺮد ﺧﺎم‬

‫آﻮ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻰ آﻪ داﻧﺪ ﻟﺤﻦ ﻃﻴﺮ‬

‫دﻳﻮ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻠﻚ ﮔﻴﺮد هﺴﺖ ﻏﻴﺮ‬

‫دﻳﻮ ﺑﺮ ﺷﺒﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن آﺮد اﻳﺴﺖ‬

‫ﻋﻠﻢ ﻣﻜﺮش هﺴﺖ و ﻋﻠﻤﻨﺎش ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن از ﺧﺪا ﺑﺸﺎش ﺑﻮد‬

‫ﻣﻨﻄﻖ اﻟﻄﻴﺮى ز ﻋﻠﻤﻨﺎش ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ از ﺁن ﻣﺮغ هﻮاﻳﻰ ﻓﻬﻢ آﻦ‬

‫آﻪ ﻧﺪﻳﺪﻩﺳﺘﻰ ﻃﻴﻮر ﻣﻦ ﻟﺪن‬

‫ﺟﺎى ﺳﻴﻤﺮﻏﺎن ﺑﻮد ﺁن ﺳﻮى ﻗﺎف‬

‫هﺮ ﺧﻴﺎﻟﻰ را ﻧﺒﺎﺷﺪ دﺳﺖ ﺑﺎف‬

‫‪١١٠٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺟﺰ ﺧﻴﺎﻟﻰ را آﻪ دﻳﺪ ﺁن اﺗﻔﺎق‬

‫ﺁن ﮔﻬﺶ ﺑﻌﺪ اﻟﻌﻴﺎن اﻓﺘﺪ ﻓﺮاق‬

‫ﻧﻪ ﻓﺮاق ﻗﻄﻊ ﺑﻬﺮ ﻣﺼﻠﺤﺖ‬

‫آﺎﻳﻤﻦ اﺳﺖ از هﺮ ﻓﺮاق ﺁن ﻣﻨﻘﺒﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ اﺳﺘﺒﻘﺎى ﺁن روﺣﻰ ﺟﺴﺪ‬

‫ﺁﻓﺘﺎب از ﺑﺮف ﻳﻚ دم در آﺸﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺟﻮ از اﻳﺸﺎن ﺻﻼح‬

‫هﻴﻦ ﻣﺪزدد از ﺣﺮف اﻳﺸﺎن اﺻﻄﻼح‬

‫ﺁن زﻟﻴﺨﺎ از ﺳﭙﻨﺪان ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻮد‬

‫ﻧﺎم ﺟﻤﻠﻪى ﭼﻴﺰ ﻳﻮﺳﻒ آﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎم او در ﻧﺎﻣﻬﺎ ﻣﻜﺘﻮم آﺮد‬

‫ﻣﺤﺮﻣﺎن را ﺳﺮ ﺁن ﻣﻌﻠﻮم آﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﻔﺘﻰ ﻣﻮم ز ﺁﺗﺶ ﻧﺮم ﺷﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺑﺪى آﺎن ﻳﺎر ﺑﺎ ﻣﺎ ﮔﺮم ﺷﺪ‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﻰ ﻣﻪ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﻰ ﺳﺒﺰ ﺷﺪ ﺁن ﺷﺎخ ﺑﻴﺪ‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﻰ ﺑﺮﮔﻬﺎ ﺧﻮش ﻣﻰﻃﭙﻨﺪ‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﻰ ﺧﻮش هﻤﻰﺳﻮزد ﺳﭙﻨﺪ‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﻰ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺑﻠﺒﻞ راز ﮔﻔﺖ‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﻰ ﺷﻪ ﺳﺮ ﺷﻬﻨﺎز ﮔﻔﺖ‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﻰ ﭼﻪ هﻤﺎﻳﻮن اﺳﺖ ﺑﺨﺖ‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﻰ آﻪ ﺑﺮ اﻓﺸﺎﻧﻴﺪ رﺧﺖ‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﻰ آﻪ ﺳﻘﺎ ﺁورد ﺁب‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﻰ آﻪ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﻰ دوش دﻳﮕﻰ ﭘﺨﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﻳﺎ ﺣﻮاﺋﺞ از ﭘﺰش ﻳﻚ ﻟﺨﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﻰ هﺴﺖ ﻧﺎﻧﻬﺎ ﺑﻰﻧﻤﻚ‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﻰ ﻋﻜﺲ ﻣﻰﮔﺮدد ﻓﻠﻚ‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﻰ آﻪ ﺑﻪ درد ﺁﻣﺪ ﺳﺮم‬

‫ور ﺑﮕﻔﺘﻰ درد ﺳﺮ ﺷﺪ ﺧﻮﺷﺘﺮم‬

‫ﮔﺮ ﺳﺘﻮدى اﻋﺘﻨﺎق او ﺑﺪى‬

‫ور ﻧﻜﻮهﻴﺪى ﻓﺮاق او ﺑﺪى‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻧﺎم ﮔﺮ ﺑﺮ هﻢ زدى‬

‫ﻗﺼﺪ او و ﺧﻮاﻩ او ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺪى‬

‫ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدى ﭼﻮ ﮔﻔﺘﻰ ﻧﺎم او‬

‫ﻣﻰﺷﺪى او ﺳﻴﺮ و ﻣﺴﺖ ﺟﺎم او‬

‫ﺗﺸﻨﮕﻴﺶ از ﻧﺎم او ﺳﺎآﻦ ﺷﺪى‬

‫ﻧﺎم ﻳﻮﺳﻒ ﺷﺮﺑﺖ ﺑﺎﻃﻦ ﺷﺪى‬

‫ور ﺑﺪى دردﻳﺶ ز ﺁن ﻧﺎم ﺑﻠﻨﺪ‬

‫درد او در ﺣﺎل ﮔﺸﺘﻰ ﺳﻮدﻣﻨﺪ‬

‫وﻗﺖ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻮدى او را ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ آﻨﺪ در ﻋﺸﻖ ﻧﺎم دوﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫ﻋﺎم ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ هﺮ دم ﻧﺎم ﭘﺎك‬

‫اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻜﻨﺪ ﭼﻮ ﻧﺒﻮد ﻋﺸﻘﻨﺎك‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﻋﻴﺴﻰ آﺮدﻩ ﺑﻮد از ﻧﺎم هﻮ‬

‫ﻣﻰﺷﺪى ﭘﻴﺪا و را از ﻧﺎم او‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺑﺎ ﺣﻖ ﻣﺘﺼﻞ ﮔﺮدﻳﺪ ﺟﺎن‬

‫ذآﺮ ﺁن اﻳﻦ اﺳﺖ و ذآﺮ اﻳﻨﺴﺖ ﺁن‬

‫ﺧﺎﻟﻰ از ﺧﻮد ﺑﻮد و ﭘﺮ از ﻋﺸﻖ دوﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ز آﻮزﻩ ﺁن ﺗﻼﺑﺪ آﻪ در اوﺳﺖ‬

‫‪١١٠٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻮى زﻋﻔﺮان وﺻﻞ داد‬

‫ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻮهﺎى ﭘﻴﺎز ﺁن ﺑﻌﺎد‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ را هﺴﺖ در دل ﺻﺪ ﻣﺮاد‬

‫اﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺬهﺐ ﻋﺸﻖ و وداد‬

‫ﻳﺎر ﺁﻣﺪ ﻋﺸﻖ را روز ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺁﻓﺘﺎب ﺁن روى را هﻤﭽﻮن ﻧﻘﺎب‬

‫ﺁن آﻪ ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ ﻧﻘﺎب از روى ﻳﺎر‬

‫ﻋﺎﺑﺪ اﻟﺸﻤﺲ اﺳﺖ دﺳﺖ از وى ﺑﺪار‬

‫روز او و روزى ﻋﺎﺷﻖ هﻢ او‬

‫دل هﻤﻮ دل ﺳﻮزى ﻋﺎﺷﻖ هﻢ او‬

‫ﻣﺎهﻴﺎن را ﻧﻘﺪ ﺷﺪ از ﻋﻴﻦ ﺁب‬

‫ﻧﺎن و ﺁب و ﺟﺎﻣﻪ و دارو و ﺧﻮاب‬

‫هﻤﭽﻮ ﻃﻔﻞ اﺳﺖ او ز ﭘﺴﺘﺎن ﺷﻴﺮ ﮔﻴﺮ‬

‫او ﻧﺪاﻧﺪ در دو ﻋﺎﻟﻢ ﻏﻴﺮ ﺷﻴﺮ‬

‫ﻃﻔﻞ داﻧﺪ هﻢ ﻧﺪاﻧﺪ ﺷﻴﺮ را‬

‫راﻩ ﻧﺒﻮد اﻳﻦ ﻃﺮف ﺗﺪﺑﻴﺮ را‬

‫ﮔﻴﺞ آﺮد اﻳﻦ ﮔﺮد ﻧﺎﻣﻪ روح را‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻓﺎﺗﺢ و ﻣﻔﺘﻮح را‬

‫ﮔﻴﺞ ﻧﺒﻮد در روش ﺑﻠﻚ اﻧﺪر او‬

‫ﺣﺎﻣﻠﺶ درﻳﺎ ﺑﻮد ﻧﻪ ﺳﻴﻞ و ﺟﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻴﺎﺑﺪ او آﻪ ﻳﺎﺑﺪ ﮔﻢ ﺷﻮد‬

‫هﻤﭽﻮ ﺳﻴﻠﻰ ﻏﺮﻗﻪى ﻗﻠﺰم ﺷﻮد‬

‫داﻧﻪ ﮔﻢ ﺷﺪ ﺁﻧﮕﻬﻰ او ﺗﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻧﻤﺮدى زر ﻧﺪادم اﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻌﺪ ﻣﻜﺚ اﻳﺸﺎن ﻣﺘﻮارى در ﺑﻼد ﭼﻴﻦ در ﺷﻬﺮ ﺗﺨﺖ ﮔﺎﻩ و ﺑﻌﺪ دراز ﺷﺪن ﺻﺒﺮ‪ ،‬ﺑﻰﺻﺒﺮ ﺷﺪن ﺁن ﺑﺰرﮔﻴﻦ آﻪ‬ ‫ﻣﻦ رﻓﺘﻢ اﻟﻮداع ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺷﺎﻩ ﻋﺮﺿﻪ آﻨﻢ‪،‬‬ ‫اﻣﺎ ﻗﺪﻣﻰ ﺗﻨﻴﻠﻨﻰ ﻣﻘﺼﻮدى‬

‫او اﻟﻘﻰ راﺳﻰ آﻔﻮادى ﺛﻤﻪ‪،‬‬

‫ﻳﺎ ﭘﺎى رﺳﺎﻧﺪم ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد و ﻣﺮاد‬

‫ﻳﺎ ﺳﺮ ﺑﻨﻬﻢ هﻤﭽﻮ دل از دﺳﺖ ﺁن ﺟﺎ‬

‫و ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺑﺮادران او را ﺳﻮد ﻧﺎداﺷﺘﻦ‪،‬‬ ‫اﺿﻠﻬﺎ اﻟﻠﱠﻪ آﻴﻒ ﺗﺮﺷﺪهﺎ‬

‫ﻳﺎ ﻋﺎذل اﻟﻌﺎﺷﻘﻴﻦ دع ﻓﺌﻪ‬ ‫اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫ﺁن ﺑﺰرﮔﻴﻦ ﮔﻔﺖ اى اﺧﻮان ﻣﻦ‬

‫ز اﻧﺘﻈﺎر ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ اﻳﻦ ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫ﻻاﺑﺎﻟﻰ ﮔﺸﺘﻪام ﺻﺒﺮم ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا اﻳﻦ ﺻﺒﺮ در ﺁﺗﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻃﺎﻗﺖ ﻣﻦ زﻳﻦ ﺻﺒﻮرى ﻃﺎق ﺷﺪ‬

‫واﻗﻌﻪى ﻣﻦ ﻋﺒﺮت ﻋﺸﺎق ﺷﺪ‬

‫‪١١٠٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ ز ﺟﺎن ﺳﻴﺮ ﺁﻣﺪم اﻧﺪر ﻓﺮاق‬

‫زﻧﺪﻩ ﺑﻮدن در ﻓﺮاق ﺁﻣﺪ ﻧﻔﺎق‬

‫ﭼﻨﺪ درد ﻓﺮﻗﺘﺶ ﺑﻜﺸﺪ ﻣﺮا‬

‫ﺳﺮ ﺑﺒﺮ ﺗﺎ ﻋﺸﻖ ﺳﺮ ﺑﺨﺸﺪ ﻣﺮا‬

‫دﻳﻦ ﻣﻦ از ﻋﺸﻖ زﻧﺪﻩ ﺑﻮدن اﺳﺖ‬

‫زﻧﺪﮔﻰ زﻳﻦ ﺟﺎن و ﺳﺮ ﻧﻨﮓ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻴﻎ هﺴﺖ از ﺟﺎن ﻋﺎﺷﻖ ﮔﺮد روب‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺳﻴﻒ اﻓﺘﺎد ﻣﺤﺎء اﻟﺬﻧﻮب‬

‫ﭼﻮن ﻏﺒﺎر ﺗﻦ ﺑﺸﺪ ﻣﺎهﻢ ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﺎﻩ ﺟﺎن ﻣﻦ هﻮاى ﺻﺎف ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﻋﻤﺮهﺎ ﺑﺮ ﻃﺒﻞ ﻋﺸﻘﺖ اى ﺻﻨﻢ‬

‫ان ﻓﻰ ﻣﻮﺗﻰ ﺣﻴﺎﺗﻰ ﻣﻰزﻧﻢ‬

‫دﻋﻮى ﻣﺮغ ﺁﺑﻴﻰ آﺮدﺳﺖ ﺟﺎن‬

‫آﻰ ز ﻃﻮﻓﺎن ﺑﻼ دارد ﻓﻐﺎن‬

‫ﺑﻂ را ز اﺷﻜﺴﺘﻦ آﺸﺘﻰ ﭼﻪ ﻏﻢ‬

‫آﺸﺘﻰاش ﺑﺮ ﺁب ﺑﺲ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﺪم‬

‫زﻧﺪﻩ زﻳﻦ دﻋﻮى ﺑﻮد ﺟﺎن و ﺗﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ از اﻳﻦ دﻋﻮى ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻦ زﻧﻢ‬

‫ﺧﻮاب ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ وﻟﻰ در ﺧﻮاب ﻧﻪ‬

‫ﻣﺪﻋﻰ هﺴﺘﻢ وﻟﻰ آﺬاب ﻧﻪ‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮا ﺻﺪ ﺑﺎر ﺗﻮ ﮔﺮدن زﻧﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺷﻤﻌﻢ ﺑﺮ ﻓﺮوزم روﺷﻨﻰ‬

‫ﺁﺗﺶ ار ﺧﺮﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮد ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ‬

‫ﺷﺐ روان را ﺧﺮﻣﻦ ﺁن ﻣﺎﻩ ﺑﺲ‬

‫آﺮدﻩ ﻳﻮﺳﻒ را ﻧﻬﺎن و ﻣﺨﺘﺒﻰ‬

‫ﺣﻴﻠﺖ اﺧﻮان ز ﻳﻌﻘﻮب ﻧﺒﻰ‬

‫ﺧﻔﻴﻪ آﺮدﻧﺪش ﺑﻪ ﺣﻴﻠﺖ ﺳﺎزﻳﻰ‬

‫آﺮد ﺁﺧﺮ ﭘﻴﺮهﻦ ﻏﻤﺎزﻳﻰ‬

‫ﺁن دو ﮔﻔﺘﻨﺪش ﻧﺼﻴﺤﺖ در ﺳﻤﺮ‬

‫آﻪ ﻣﻜﻦ ز اﺧﻄﺎر ﺧﻮد را ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫هﻴﻦ ﻣﻨﻪ ﺑﺮ رﻳﺸﻬﺎى ﻣﺎ ﻧﻤﻚ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺨﻮر اﻳﻦ زهﺮ ﺑﺮ ﺟﻠﺪى و ﺷﻚ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻳﻜﻰ ﺷﻴﺨﻰ ﺧﺒﻴﺮ‬

‫ﭼﻮن روى ﭼﻮن ﻧﺒﻮدت ﻗﻠﺒﻰ ﺑﺼﻴﺮ‬

‫واى ﺁن ﻣﺮﻏﻰ آﻪ ﻧﺎروﻳﻴﺪﻩ ﭘﺮ‬

‫ﺑﺮ ﭘﺮد در اوج و اﻓﺘﺪ در ﺧﻄﺮ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮد را ﺑﺎل و ﭘﺮى‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪارد ﻋﻘﻞ ﻋﻘﻞ رهﺒﺮى‬

‫ﻳﺎ ﻣﻈﻔﺮ ﻳﺎ ﻣﻈﻔﺮ ﺟﻮى ﺑﺎش‬

‫ﻳﺎ ﻧﻈﺮور ﻳﺎ ﻧﻈﺮور ﺟﻮى ﺑﺎش‬

‫ﺑﻰز ﻣﻔﺘﺎح ﺧﺮد اﻳﻦ ﻗﺮع ﺑﺎب‬

‫از هﻮا ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ از روى ﺻﻮاب‬

‫ﻋﺎﻟﻤﻰ در دام ﻣﻰﺑﻴﻦ از هﻮا‬

‫و ز ﺟﺮاﺣﺘﻬﺎى هﻢ رﻧﮓ دوا‬

‫ﻣﺎر اﺳﺘﺎدﻩﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﭼﻮ ﻣﺮگ‬

‫در دهﺎﻧﺶ ﺑﻬﺮ ﺻﻴﺪ اﺷﮕﺮف ﺑﺮگ‬

‫در ﺣﺸﺎﻳﺶ ﭼﻮن ﺣﺸﻴﺸﻰ او ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﺮغ ﭘﻨﺪارد آﻪ او ﺷﺎخ ﮔﻴﺎﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺸﻴﻨﺪ ﺑﻬﺮ ﺧﻮر ﺑﺮ روى ﺑﺮگ‬

‫در ﻓﺘﺪ اﻧﺪر دهﺎن ﻣﺎر و ﻣﺮگ‬

‫‪١١٠٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﺮدﻩ ﺗﻤﺴﺎﺣﻰ دهﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮد دﻧﺪاﻧﻬﺎش آﺮﻣﺎن دراز‬

‫از ﺑﻘﻴﻪى ﺧﻮر آﻪ در دﻧﺪاﻧﺶ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫آﺮﻣﻬﺎ روﻳﻴﺪ و ﺑﺮ دﻧﺪان ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﺮﻏﻜﺎن ﺑﻴﻨﻨﺪ آﺮم و ﻗﻮت را‬

‫ﻣﺮج ﭘﻨﺪارﻧﺪ ﺁن ﺗﺎﺑﻮت را‬

‫ﭼﻮن دهﺎن ﭘﺮ ﺷﺪ ز ﻣﺮغ او ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫در آﺸﺪﺷﺎن و ﻓﺮو ﺑﻨﺪد دهﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﭘﺮ ز ﻧﻘﻞ و ﭘﺮ ز ﻧﺎن‬

‫ﭼﻮن دهﺎن ﺑﺎز ﺁن ﺗﻤﺴﺎح دان‬

‫ﺑﻬﺮ آﺮم و ﻃﻌﻤﻪاى روزى ﺗﺮاش‬

‫از ﻓﻦ ﺗﻤﺴﺎح دهﺮ اﻳﻤﻦ ﻣﺒﺎش‬

‫روﺑﻪ اﻓﺘﺪ ﭘﻬﻦ اﻧﺪر زﻳﺮ ﺧﺎك‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎآﺶ ﺣﺒﻮب ﻣﻜﺮﻧﺎك‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ زاغ ﻏﺎﻓﻞ ﺳﻮى ﺁن‬

‫ﭘﺎى او ﮔﻴﺮد ﺑﻪ ﻣﻜﺮ ﺁن ﻣﻜﺮ دان‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﻜﺮ در ﺣﻴﻮان ﭼﻮ هﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﻣﻜﺮ ﺑﺸﺮ آﺎو ﻣﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺼﺤﻔﻰ در آﻒ ﭼﻮ زﻳﻦ اﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ‬

‫ﺧﻨﺠﺮى ﭘﺮ ﻗﻬﺮ اﻧﺪر ﺁﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﮔﻮﻳﺪت ﺧﻨﺪان آﻪ اى ﻣﻮﻻى ﻣﻦ‬

‫در دل او ﺑﺎﺑﻠﻰ ﭘﺮ ﺳﺤﺮ و ﻓﻦ‬

‫زهﺮ ﻗﺎﺗﻞ ﺻﻮرﺗﺶ ﺷﻬﺪ اﺳﺖ و ﺷﻴﺮ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺮو ﺑﻰﺻﺤﺒﺖ ﭘﻴﺮ ﺧﺒﻴﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻟﺬات هﻮا ﻣﻜﺮ اﺳﺖ و زرق‬

‫ﺳﻮر ﺗﺎرﻳﻜﻰ اﺳﺖ ﮔﺮد ﻧﻮر ﺑﺮق‬

‫ﺑﺮق ﻧﻮر آﻮﺗﻪ و آﺬب و ﻣﺠﺎز‬

‫ﮔﺮد او ﻇﻠﻤﺎت و راﻩ ﺗﻮ دراز‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻮرش ﻧﺎﻣﻪ ﺗﺎﻧﻰ ﺧﻮاﻧﺪن‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل اﺳﺐ داﻧﻰ راﻧﺪن‬

‫ﻟﻴﻚ ﺟﺮم ﺁن آﻪ ﺑﺎﺷﻰ رهﻦ ﺑﺮق‬

‫از ﺗﻮ رو اﻧﺪر آﺸﺪ اﻧﻮار ﺷﺮق‬

‫ﻣﻰآﺸﺎﻧﺪ ﻣﻜﺮ ﺑﺮﻗﺖ ﺑﻰدﻟﻴﻞ‬

‫در ﻣﻔﺎزﻩى ﻣﻈﻠﻤﻰ ﺷﺐ ﻣﻴﻞ ﻣﻴﻞ‬

‫ﺑﺮ آﻪ اﻓﺘﻰ ﮔﺎﻩ و در ﺟﻮى اوﻓﺘﻰ‬

‫ﮔﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﻮ ﮔﻪ ﺑﺪان ﺳﻮى اوﻓﺘﻰ‬

‫ﺧﻮد ﻧﺒﻴﻨﻰ ﺗﻮ دﻟﻴﻞ اى ﺟﺎﻩ ﺟﻮ‬

‫ور ﺑﺒﻴﻨﻰ رو ﺑﮕﺮداﻧﻰ از او‬

‫آﻪ ﺳﻔﺮ آﺮدم در اﻳﻦ رﻩ ﺷﺼﺖ ﻣﻴﻞ‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا ﮔﻤﺮاﻩ ﮔﻮﻳﺪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻬﻢ ﻣﻦ ﮔﻮش ﺳﻮى اﻳﻦ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ز اﻣﺮ او را هﻢ ز ﺳﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﻦ در اﻳﻦ رﻩ ﻋﻤﺮ ﺧﻮد آﺮدم ﮔﺮو‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺑﺎدا ﺑﺎد اى ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺮو‬

‫راﻩ آﺮدى ﻟﻴﻚ در ﻇﻦ ﭼﻮ ﺑﺮق‬

‫ﻋﺸﺮ ﺁن رﻩ آﻦ ﭘﻰ وﺣﻰ ﭼﻮ ﺷﺮق‬

‫ﻇﻦ ﻻ ﻳﻐﻨﻰ ﻣﻦ اﻟﺤﻖ ﺧﻮاﻧﺪﻩاى‬

‫و ز ﭼﻨﺎن ﺑﺮﻗﻰ ز ﺷﺮﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩاى‬

‫هﻰ در ﺁ در آﺸﺘﻰ ﻣﺎ اى ﻧﮋﻧﺪ‬

‫ﻳﺎ ﺗﻮ ﺁن آﺸﺘﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ آﺸﺘﻰ ﺑﺒﻨﺪ‬

‫‪١١٠٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻮﻳﺪ او ﭼﻮن ﺗﺮك ﮔﻴﺮم ﮔﻴﺮ و دار‬

‫ﭼﻮن روم ﻣﻦ در ﻃﻔﻴﻠﺖ آﻮروار‬

‫آﻮر ﺑﺎ رهﺒﺮ ﺑﻪ از ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ز ان ﻳﻜﻰ ﻧﻨﮓ اﺳﺖ و ﺻﺪ ﻧﻨﮓ اﺳﺖ از اﻳﻦ‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰى از ﭘﺸﻪ در آﮋدﻣﻰ‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰى در ﻳﻤﻰ ﺗﻮ از ﻧﻤﻰ‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰى از ﺟﻔﺎهﺎى ﭘﺪر‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻟﻮﻃﻴﺎن و ﺷﻮر و ﺷﺮ‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺰى هﻤﭽﻮ ﻳﻮﺳﻒ ز اﻧﺪهﻰ‬

‫ﺗﺎ ز ﻧﺮﺗﻊ ﻧﻠﻌﺐ اﻓﺘﻰ در ﭼﻬﻰ‬

‫در ﭼﻪ اﻓﺘﻰ زﻳﻦ ﺗﻔﺮج هﻤﭽﻮ او‬

‫ﻣﺮ ﺗﺮا ﻟﻴﻚ ﺁن ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻳﺎر آﻮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺁن ﺑﻪ دﺳﺘﻮرى ﭘﺪر‬

‫ﺑﺮ ﻧﻴﺎوردى ز ﭼﻪ ﺗﺎ ﺣﺸﺮ ﺳﺮ‬

‫ﺁن ﭘﺪر ﺑﻬﺮ دل او اذن داد‬

‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻣﻴﻠﺖ ﺧﻴﺮ ﺑﺎد‬

‫هﺮ ﺿﺮﻳﺮى آﺰ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺳﺮ آﺸﺪ‬

‫او ﺟﻬﻮداﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ از رﺷﺪ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ ﺿﻮ ﺑﻮد اﮔﺮ ﭼﻪ آﻮر ﺑﻮد‬

‫ﺷﺪ از اﻳﻦ اﻋﺮاض او آﻮر و آﺒﻮد‬

‫ﮔﻮﻳﺪش ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺰن در ﻣﻦ دو دﺳﺖ‬

‫اى ﻋﻤﻰ آﺤﻞ ﻋﺰﻳﺰى ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫از ﻣﻦ ار آﻮرى ﺑﻴﺎﺑﻰ روﺷﻨﻰ‬

‫ﺑﺮ ﻗﻤﻴﺺ ﻳﻮﺳﻒ ﺟﺎن ﺑﺮ زﻧﻰ‬

‫آﺎر و ﺑﺎرى آﺖ رﺳﺪ ﺑﻌﺪ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫اﻧﺪر ﺁن اﻗﺒﺎل و ﻣﻨﻬﺎج رﻩ اﺳﺖ‬

‫آﺎر و ﺑﺎرى آﻪ ﻧﺪارد ﭘﺎ و ﺳﺮ‬

‫ﺗﺮك آﻦ هﻰ ﭘﻴﺮ ﺧﺮ اى ﭘﻴﺮ ﺧﺮ‬

‫ﻏﻴﺮ ﭘﻴﺮ اﺳﺘﺎد و ﺳﺮ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﺒﺎد‬

‫ﭘﻴﺮ ﮔﺮدون ﻧﻰ وﻟﻰ ﭘﻴﺮ رﺷﺎد‬

‫در زﻣﺎن ﭼﻮن ﭘﻴﺮ را ﺷﺪ زﻳﺮ دﺳﺖ‬

‫روﺷﻨﺎﻳﻰ دﻳﺪ ﺁن ﻇﻠﻤﺖ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺷﺮط ﺗﺴﻠﻴﻢ اﺳﺖ ﻧﻪ آﺎر دراز‬

‫ﺳﻮد ﻧﺒﻮد در ﺿﻼﻟﺖ ﺗﺮك ﺗﺎز‬

‫ﻣﻦ ﻧﺠﻮﻳﻢ زﻳﻦ ﺳﭙﺲ راﻩ اﺛﻴﺮ‬

‫ﭘﻴﺮ ﺟﻮﻳﻢ ﭘﻴﺮ ﺟﻮﻳﻢ ﭘﻴﺮ ﭘﻴﺮ‬

‫ﭘﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺮدﺑﺎن ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺗﻴﺮ ﭘﺮان از آﻪ ﮔﺮدد از آﻤﺎن‬

‫ﻧﻪ ز اﺑﺮاهﻴﻢ ﻧﻤﺮود ﮔﺮان‬

‫آﺮد ﺑﺎ آﺮآﺲ ﺳﻔﺮ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫از هﻮا ﺷﺪ ﺳﻮى ﺑﺎﻻ او ﺑﺴﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺮ ﮔﺮدون ﻧﭙﺮد آﺮآﺴﻰ‬

‫ﮔﻔﺘﺶ اﺑﺮاهﻴﻢ اى ﻣﺮد ﺳﻔﺮ‬

‫آﺮآﺴﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ اﻳﻨﺖ ﺧﻮﺑﺘﺮ‬

‫ﭼﻮن ز ﻣﻦ ﺳﺎزى ﺑﺒﺎﻻ ﻧﺮدﺑﺎن‬

‫ﺑﻰﭘﺮﻳﺪن ﺑﺮ روى ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻣﻰرود ﺗﺎ ﻏﺮب و ﺷﺮق‬

‫ﺑﻰز زاد و راﺣﻠﻪ دل هﻤﭽﻮ ﺑﺮق‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻣﻰرود ﺷﺐ ز اﻏﺘﺮاب‬

‫ﺣﺲ ﻣﺮدم ﺷﻬﺮهﺎ در وﻗﺖ ﺧﻮاب‬

‫‪١١٠٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﻋﺎرف از راﻩ ﻧﻬﺎن‬

‫ﺧﻮش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﻰرود در ﺻﺪ ﺟﻬﺎن‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪادﻩﺳﺘﺶ ﭼﻨﻴﻦ رﻓﺘﺎر دﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺧﺒﺮهﺎ ز ﺁن وﻻﻳﺖ از آﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺧﺒﺮهﺎ وﻳﻦ رواﻳﺎت ﻣﺤﻖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﭘﻴﺮ ﺑﺮ وى ﻣﺘﻔﻖ‬

‫ﻳﻚ ﺧﻼﻓﻰ ﻧﻰ ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﻋﻴﻮن‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ هﺴﺖ در ﻋﻠﻢ ﻇﻨﻮن‬

‫ﺁن ﺗﺤﺮى ﺁﻣﺪ اﻧﺪر ﻟﻴﻞ ﺗﺎر‬

‫وﻳﻦ ﺣﻀﻮر آﻌﺒﻪ و وﺳﻂ ﻧﻬﺎر‬

‫ﺧﻴﺰ اى ﻧﻤﺮود ﭘﺮ ﺟﻮى از آﺴﺎن‬

‫ﻧﺮدﺑﺎﻧﻰ ﻧﺎﻳﺪت زﻳﻦ آﺮآﺴﺎن‬

‫ﻋﻘﻞ ﺟﺰوى آﺮآﺲ ﺁﻣﺪ اى ﻣﻘﻞ‬

‫ﭘﺮ او ﺑﺎ ﺟﻴﻔﻪ ﺧﻮارى ﻣﺘﺼﻞ‬

‫ﻋﻘﻞ اﺑﺪاﻻن ﭼﻮ ﭘﺮ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬

‫ﻣﻰﭘﺮد ﺗﺎ ﻇﻞ ﺳﺪرﻩ ﻣﻴﻞ ﻣﻴﻞ‬

‫ﺑﺎز ﺳﻠﻄﺎﻧﻢ ﮔﺸﻢ ﻧﻴﻜﻮ ﭘﻰام‬

‫ﻓﺎرغ از ﻣﺮدارم و آﺮآﺲ ﻧﻰام‬

‫ﺗﺮك آﺮآﺲ آﻦ آﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ آﺴﺖ‬

‫ﻳﻚ ﭘﺮ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ از ﺻﺪ آﺮآﺴﺖ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﺮ ﻋﻤﻴﺎ دواﻧﻰ اﺳﺐ را‬

‫ﺑﺎﻳﺪ اﺳﺘﺎ ﭘﻴﺸﻪ را و آﺴﺐ را‬

‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ رﺳﻮا ﻣﻜﻦ در ﺷﻬﺮ ﭼﻴﻦ‬

‫ﻋﺎﻗﻠﻰ ﺟﻮ ﺧﻮﻳﺶ از وى در ﻣﭽﻴﻦ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺁن ﻓﻼﻃﻮن زﻣﺎن‬

‫هﻴﻦ هﻮا ﺑﮕﺬار و رو ﺑﺮ وﻓﻖ ﺁن‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ اﻧﺪر ﭼﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺷﺎﻩ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ آﻪ َﻟ ْﻢ ﻳﻠﺪ‬

‫ﺷﺎﻩ ﻣﺎ ﺧﻮد هﻴﭻ ﻓﺮزﻧﺪى ﻧﺰاد‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺳﻮى ﺧﻮﻳﺶ زن را رﻩ ﻧﺪاد‬

‫هﺮ آﻪ از ﺷﺎهﺎن از اﻳﻦ ﻧﻮﻋﺶ ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﺎ ﺗﻴﻎ ﺑﺮان آﺮد ﺟﻔﺖ‬

‫ﺷﺎﻩ ﮔﻮﻳﺪ ﭼﻮن آﻪ ﮔﻔﺘﻰ اﻳﻦ ﻣﻘﺎل‬

‫ﻳﺎ ﺑﻜﻦ ﺛﺎﺑﺖ آﻪ دارم ﻣﻦ ﻋﻴﺎل‬

‫ﻣﺮ ﻣﺮا دﺧﺘﺮ اﮔﺮ ﺛﺎﺑﺖ آﻨﻰ‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻰ از ﺗﻴﻎ ﺗﻴﺰم اﻳﻤﻨﻰ‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﻰﺷﻚ ﻣﻦ ﺑﺒﺮم ﺣﻠﻖ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮ آﺸﻢ از ﺻﻮﻓﻰ ﺟﺎن دﻟﻖ ﺗﻮ‬

‫ﺳﺮ ﻧﺨﻮاهﻰ ﺑﺮد هﻴﭻ از ﺗﻴﻎ ﺗﻮ‬

‫اى ﺑﮕﻔﺘﻪ ﻻف آﺬب ﺁﻣﻴﻎ ﺗﻮ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اى از ﺟﻬﻞ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺎﺣﻘﻰ‬

‫ﭘﺮ ز ﺳﺮهﺎى ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺧﻨﺪﻗﻰ‬

‫ﺧﻨﺪﻗﻰ از ﻗﻌﺮ ﺧﻨﺪق ﺗﺎ ﮔﻠﻮ‬

‫ﭘﺮ ز ﺳﺮهﺎى ﺑﺮﻳﺪﻩ زﻳﻦ ﻏﻠﻮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اﻧﺪر آﺎر اﻳﻦ دﻋﻮى ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﮔﺮدن ﺧﻮد را ﺑﺪﻳﻦ دﻋﻮى زدﻧﺪ‬

‫هﺎن ﺑﺒﻴﻦ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ اﻋﺘﺒﺎر‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ دﻋﻮى ﻣﻴﻨﺪﻳﺶ و ﻣﻴﺎر‬

‫ﺗﻠﺦ ﺧﻮاهﻰ آﺮد ﺑﺮ ﻣﺎ ﻋﻤﺮ ﻣﺎ‬

‫آﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻰدارد اى دادر ﺗﺮا‬

‫‪١١٠٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ رود ﺻﺪ ﺳﺎل ﺁﻧﻚ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻋﻤﺎ ﺁن از ﺣﺴﺎب راﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻰﺳﻼﺣﻰ در ﻣﺮو در ﻣﻌﺮآﻪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﻰﺑﺎآﺎن ﻣﺮو در ﺗﻬﻠﻜﻪ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺖ ﺁن ﻧﺎﺻﺒﻮر‬

‫آﻪ ﻣﺮا زﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪهﺎ ﺁﻳﺪ ﻧﻔﻮر‬

‫ﺳﻴﻨﻪ ﭘﺮ ﺁﺗﺶ ﻣﺮا ﭼﻮن ﻣﻨﻘﻞ اﺳﺖ‬

‫آﺸﺖ آﺎﻣﻞ ﮔﺸﺖ وﻗﺖ ﻣﻨﺠﻞ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺪر را ﺻﺒﺮى ﺑﺪ اآﻨﻮن ﺁن ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻘﺎم ﺻﺒﺮ ﻋﺸﻖ ﺁﺗﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ ﻣﻦ ﻣﺮد ﺁن ﺷﺒﻰ آﻪ ﻋﺸﻖ زاد‬

‫در ﮔﺬﺷﺖ او ﺣﺎﺿﺮان را ﻋﻤﺮ ﺑﺎد‬

‫اى ﻣﺤﺪث از ﺧﻄﺎب و از ﺧﻄﻮب‬

‫ز ﺁن ﮔﺬﺷﺘﻢ ﺁهﻦ ﺳﺮدى ﻣﻜﻮب‬

‫ﺳﺮ ﻧﮕﻮﻧﻢ هﻰ رهﺎ آﻦ ﭘﺎى ﻣﻦ‬

‫ﻓﻬﻢ آﻮ در ﺟﻤﻠﻪى اﺟﺰاى ﻣﻦ‬

‫اﺷﺘﺮم ﻣﻦ ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﻢ ﻣﻰآﺸﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺘﺎدم زار ﺑﺎ آﺸﺘﻦ ﺧﻮﺷﻢ‬

‫ﭘﺮ ﺳﺮ ﻣﻘﻄﻮع اﮔﺮ ﺻﺪ ﺧﻨﺪق اﺳﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ درد ﻣﻦ ﻣﺰاح ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ زد دﮔﺮ از ﺧﻮف و ﺑﻴﻢ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻃﺒﻞ هﻮا زﻳﺮ ﮔﻠﻴﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻋﻠﻢ اآﻨﻮن ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﻣﻰزﻧﻢ‬

‫ﻳﺎ ﺳﺮ اﻧﺪازى و ﻳﺎ روى ﺻﻨﻢ‬

‫ﺣﻠﻖ آﺎن ﻧﺒﻮد ﺳﺰاى ﺁن ﺷﺮاب‬

‫ﺁن ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ و ﺿﺮاب‬

‫دﻳﺪﻩ آﺎن ﻧﺒﻮد ز وﺻﻠﺶ در ﻓﺮﻩ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن دﻳﺪﻩ ﺳﭙﻴﺪ و آﻮر ﺑﻪ‬

‫ﮔﻮش آﺎن ﻧﺒﻮد ﺳﺰاى راز او‬

‫ﺑﺮآﻨﺶ آﻪ ﻧﺒﻮد ﺁن ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻜﻮ‬

‫اﻧﺪر ﺁن دﺳﺘﻰ آﻪ ﻧﺒﻮد ﺁن ﻧﺼﺎب‬

‫ﺁن ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻃﻮر ﻗﺼﺎب‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﭘﺎﻳﻰ آﻪ از رﻓﺘﺎر او‬

‫ﺟﺎن ﻧﭙﻴﻮﻧﺪد ﺑﻪ ﻧﺮﮔﺲزار او‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﭘﺎ در ﺣﺪﻳﺪ اوﻟﻴﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫آﺎﻧﭽﻨﺎن ﭘﺎ ﻋﺎﻗﺒﺖ درد ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻴﺎن ﻣﺠﺎهﺪ آﻪ دﺳﺖ از ﻣﺠﺎهﺪﻩ ﺑﺎز ﻧﺪارد اﮔﺮ ﭼﻪ داﻧﺪ ﺑﺴﻄﺖ ﻋﻄﺎى ﺣﻖ را آﻪ ﺁن ﻣﻘﺼﻮد از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ و‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﻮع ﻋﻤﻞ دﻳﮕﺮ ﺑﺪو رﺳﺎﻧﺪ آﻪ در وهﻢ او ﻧﺒﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ و هﻤﻪ وهﻢ و اﻣﻴﺪ در اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻌﻴﻦ ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺣﻠﻘﻪى هﻤﻴﻦ در ﻣﻰزﻧﺪ ﺑﻮ آﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺁن روزى را از در دﻳﮕﺮ ﺑﺪو رﺳﺎﻧﺪ آﻪ او ﺁن ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻧﻜﺮدﻩ‬ ‫ﺤ َﺘ ِ‬ ‫ﺚ ﻻ َﻳ ْ‬ ‫ﺣ ْﻴ ُ‬ ‫ﻦ َ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪َ ،‬و َﻳ ْﺮ ُز ْﻗ ُﻪ ِﻣ ْ‬ ‫ﺴﺐُ‪ ،‬اﻟﻌﺒﺪ ﻳﺪﺑﺮ و اﻟﻠﱠﻪ ﻳﻘﺪر‪ ،‬و ﺑﻮد آﻪ ﺑﻨﺪﻩ را وهﻢ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺑﻮد آﻪ ﻣﺮا از ﻏﻴﺮ‬ ‫اﻳﻦ در ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ ﺣﻠﻘﻪى اﻳﻦ در ﻣﻰزﻧﻢ‪ ،‬ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ او را هﻢ از اﻳﻦ در روزى رﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻰ اﻟﺠﻤﻠﻪ‬ ‫اﻳﻦ هﻤﻪ درهﺎى ﻳﻚ ﺳﺮاى اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻊ ﺗﻘﺮﻳﺮﻩ‬

‫‪١١١٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻳﺎ درﻳﻦ رﻩ ﺁﻳﺪم اﻳﻦ آﺎم ﻣﻦ‬

‫ﻳﺎ ﭼﻮ ﺑﺎز ﺁﻳﻢ ز رﻩ ﺳﻮى وﻃﻦ‬

‫ﺑﻮ آﻪ ﻣﻮﻗﻮف اﺳﺖ آﺎﻣﻢ ﺑﺮ ﺳﻔﺮ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻔﺮ آﺮدم ﺑﻴﺎﺑﻢ در ﺣﻀﺮ‬

‫ﻳﺎر را ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺠﻮﻳﻢ ﺟﺪ و ﭼﺴﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺪاﻧﻢ آﻪ ﻧﻤﻰﺑﺎﻳﺴﺖ ﺟﺴﺖ‬

‫ﺁن ﻣﻌﻴﺖ آﻰ رود در ﮔﻮش ﻣﻦ‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدم ﮔﺮد دوران زﻣﻦ‬

‫آﻰ آﻨﻢ ﻣﻦ از ﻣﻌﻴﺖ ﻓﻬﻢ راز‬

‫ﺟﺰ آﻪ از ﺑﻌﺪ ﺳﻔﺮهﺎى دراز‬

‫ﺣﻖ ﻣﻌﻴﺖ ﮔﻔﺖ و دل را ﻣﻬﺮ آﺮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻋﻜﺲ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﮔﻮش دل ﻧﻪ ﻃﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺳﻔﺮهﺎ آﺮد و داد راﻩ داد‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﻣﻬﺮ از دل او ﺑﺮ ﮔﺸﺎد‬

‫ﭼﻮن ﺧﻄﺎﺋﻴﻦ ﺁن ﺣﺴﺎب ﺑﺎ ﺻﻔﺎ‬

‫ﮔﺮددش روﺷﻦ ز ﺑﻌﺪ دو ﺧﻄﺎ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﻮﻳﺪ اﮔﺮ داﻧﺴﺘﻤﻰ‬

‫اﻳﻦ ﻣﻌﻴﺖ را آﻰ او را ﺟﺴﺘﻤﻰ‬

‫داﻧﺶ ﺁن ﺑﻮد ﻣﻮﻗﻮف ﺳﻔﺮ‬

‫ﻧﺎﻳﺪ ﺁن داﻧﺶ ﺑﻪ ﺗﻴﺰى ﻓﻜﺮ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ وﺟﻪ وام ﺷﻴﺦ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺴﺘﻪ و ﻣﻮﻗﻮف ﮔﺮﻳﻪى ﺁن وﺟﻮد‬

‫آﻮدك ﺣﻠﻮاﻳﻴﻰ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ زار‬

‫ﺗﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪ وام ﺁن ﺷﻴﺦ آﺒﺎر‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﺁن داﺳﺘﺎن ﻣﻌﻨﻮى‬

‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ اﻧﺪر ﺧﻼل ﻣﺜﻨﻮى‬

‫در دﻟﺖ ﺧﻮف اﻓﻜﻨﺪ از ﻣﻮﺿﻌﻰ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻏﻴﺮ ﺁﻧﺖ ﻣﻄﻤﻌﻰ‬

‫در ﻃﻤﻊ ﺧﻮد ﻓﺎﻳﺪﻩى دﻳﮕﺮ ﻧﻬﺪ‬

‫و ﺁن ﻣﺮادت از آﺴﻰ دﻳﮕﺮ دهﺪ‬

‫اى ﻃﻤﻊ در ﺑﺴﺘﻪ در ﻳﻚ ﺟﺎى ﺳﺨﺖ‬

‫آﺎﻳﺪم ﻣﻴﻮﻩ از ﺁن ﻋﺎﻟﻰ درﺧﺖ‬

‫ﺁن ﻃﻤﻊ ز ﺁن ﺟﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ وﻓﺎ‬

‫ﺑﻞ ز ﺟﺎى دﻳﮕﺮ ﺁﻳﺪ ﺁن ﻋﻄﺎ‬

‫ﺁن ﻃﻤﻊ را ﭘﺲ ﭼﺮا در ﺗﻮ ﻧﻬﺎد‬

‫ﭼﻮن ﻧﺨﻮاهﺪ ز ﺁن ﻃﺮف ﺁن ﭼﻴﺰ داد‬

‫از ﺑﺮاى ﺣﻜﻤﺘﻰ و ﺻﻨﻌﺘﻰ‬

‫ﻧﻴﺰ ﺗﺎ ﺑﺎﺷﺪ دﻟﺖ در ﺣﻴﺮﺗﻰ‬

‫ﺗﺎ دﻟﺖ ﺣﻴﺮان ﺑﻮد اى ﻣﺴﺘﻔﻴﺪ‬

‫آﻪ ﻣﺮادم از آﺠﺎ ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ ﻋﺠﺰ ﺧﻮﻳﺶ و ﺟﻬﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد اﻳﻘﺎن ﺗﻮ در ﻏﻴﺐ ﺑﻴﺶ‬

‫هﻢ دﻟﺖ ﺣﻴﺮان ﺑﻮد در ﻣﻨﺘﺠﻊ‬

‫آﻪ ﭼﻪ روﻳﺎﻧﺪ ﻣﺼﺮف زﻳﻦ ﻃﻤﻊ‬

‫ﻃﻤﻊ دارى روزﻳﻰ در درزﻳﻰ‬

‫ﺗﺎ ز ﺧﻴﺎﻃﻰ ﺑﺮى زر ﺗﺎ زﻳﻰ‬

‫رزق ﺗﻮ در زرﮔﺮى ﺁرد ﭘﺪﻳﺪ‬

‫آﻪ ز وهﻤﺖ ﺑﻮد ﺁن ﻣﻜﺴﺐ ﺑﻌﻴﺪ‬

‫ﭘﺲ ﻃﻤﻊ در درزﻳﻰ ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺁن رزق ز ﺁن ﺟﺎﻧﺐ ﮔﺸﻮد‬

‫‪١١١١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻬﺮ ﻧﺎدر ﺣﻜﻤﺘﻰ در ﻋﻠﻢ ﺣﻖ‬

‫آﻪ ﻧﺒﺸﺖ ﺁن ﺣﻜﻢ را در ﻣﺎ ﺳﺒﻖ‬

‫ﻧﻴﺰ ﺗﺎ ﺣﻴﺮان ﺑﻮد اﻧﺪﻳﺸﻪات‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺣﻴﺮاﻧﻰ ﺑﻮد آﻞ ﭘﻴﺸﻪات‬

‫ﻳﺎ وﺻﺎل ﻳﺎر زﻳﻦ ﺳﻌﻴﻢ رﺳﺪ‬

‫ﻳﺎ ز راهﻰ ﺧﺎرج از ﺳﻌﻰ ﺟﺴﺪ‬

‫ﻣﻦ ﻧﮕﻮﻳﻢ زﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺁﻳﺪ ﻣﺮاد‬

‫ﻣﻰﺗﭙﻢ ﺗﺎ از آﺠﺎ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺸﺎد‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻣﺮغ هﺮ ﺳﻮ ﻣﻰﻓﺘﺪ‬

‫ﺗﺎ آﺪاﻣﻴﻦ ﺳﻮ رهﺪ ﺟﺎن از ﺟﺴﺪ‬

‫ﻳﺎ ﻣﺮاد ﻣﻦ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ زﻳﻦ ﺧﺮوج‬

‫ت اﻟﺒﺮوج‬ ‫ﻳﺎ ز ﺑﺮﺟﻰ دﻳﮕﺮ از ذا ِ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺁن ﺷﺨﺺ آﻪ ﺧﻮاب دﻳﺪ آﻪ ﺁن ﭼﻪ ﻣﻰﻃﻠﺒﻰ از ﻳﺴﺎر ﺑﻪ ﻣﺼﺮ وﻓﺎ ﺷﻮد ﺁن ﺟﺎ ﮔﻨﺠﻰ اﺳﺖ در ﻓﻼن‬ ‫ﻣﺤﻠﻪ در ﻓﻼن ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺁﻣﺪ آﺴﻰ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺧﻮاب دﻳﺪﻩام آﻪ ﮔﻨﺠﻰ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد در ﻓﻼن ﻣﺤﻠﻪ در‬ ‫ﻓﻼن ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺎم ﻣﺤﻠﻪ و ﺧﺎﻧﻪى اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﮕﻔﺖ ﺁن ﺷﺨﺺ ﻓﻬﻢ آﺮد آﻪ ﺁن ﮔﻨﺞ در ﻣﺼﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﺟﻬﺖ ﺁن ﺑﻮد‬ ‫آﻪ ﻣﺮا ﻳﻘﻴﻦ آﻨﻨﺪ آﻪ در ﻏﻴﺮ ﺧﺎﻧﻪى ﺧﻮد ﻧﻤﻰﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﺘﻦ و ﻟﻴﻜﻦ اﻳﻦ ﮔﻨﺞ ﻳﻘﻴﻦ‬ ‫و ﻣﺤﻘﻖ ﺟﺰ در ﻣﺼﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﻮد‬ ‫ﺑﻮد ﻳﻚ ﻣﻴﺮاﺛﻰ ﻣﺎل و ﻋﻘﺎر‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﺧﻮرد و ﺑﻤﺎﻧﺪ او ﻋﻮر و زار‬

‫ﻣﺎل ﻣﻴﺮاﺛﻰ ﻧﺪارد ﺧﻮد وﻓﺎ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺎآﺎم از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺟﺪا‬

‫او ﻧﺪاﻧﺪ ﻗﺪر هﻢ آﺂﺳﺎن ﺑﻴﺎﻓﺖ‬

‫آﺎو ﺑﻪ آﺪ و رﻧﺞ و آﺴﺒﺶ آﻢ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻗﺪر ﺟﺎن ز ﺁن ﻣﻰﻧﺪاﻧﻰ اى ﻓﻼن‬

‫آﻪ ﺑﺪادت ﺣﻖ ﺑﻪ ﺑﺨﺸﺶ راﻳﮕﺎن‬

‫ﻧﻘﺪ رﻓﺖ و آﺎﻟﻪ رﻓﺖ و ﺧﺎﻧﻪهﺎ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﭼﻮن ﺟﻐﺪان در ﺁن وﻳﺮاﻧﻪهﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ رب ﺑﺮگ دادى رﻓﺖ ﺑﺮگ‬

‫ﻳﺎ ﺑﺪﻩ ﺑﺮﮔﻰ و ﻳﺎ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﻣﺮگ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻬﻰ ﺷﺪ ﻳﺎد ﺣﻖ ﺁﻏﺎز آﺮد‬

‫ﻳﺎ رب و ﻳﺎ رب اﺟﺮﻧﻰ ﺳﺎز آﺮد‬

‫ﭼﻮن ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ ﻣﻮﻣﻦ ﻣﺰهﺮ اﺳﺖ‬

‫در زﻣﺎن ﺧﺎﻟﻴﻰ ﻧﺎﻟﻪﮔﺮ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻮد ﭘﺮ ﻣﻄﺮﺑﺶ ﺑﻨﻬﺪ ز دﺳﺖ‬

‫ﭘﺮ ﻣﺸﻮ آﺎﺳﻴﺐ دﺳﺖ او ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﺗﻰ ﺷﻮ و ﺧﻮش ﺑﺎش ﺑﻴﻦ اﺻﺒﻌﻴﻦ‬

‫آﺰ ﻣﻰ ﻻ اﻳﻦ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫رﻓﺖ ﻃﻐﻴﺎن ﺁب از ﭼﺸﻤﺶ ﮔﺸﺎد‬

‫ﺁب ﭼﺸﻤﺶ زرع دﻳﻦ را ﺁب داد‬

‫ﺳﺒﺐ ﺗﺎﺧﻴﺮ اﺟﺎﺑﺖ دﻋﺎى ﻣﻮﻣﻦ‬

‫‪١١١٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اى ﺑﺴﺎ ﻣﺨﻠﺺ آﻪ ﻧﺎﻟﺪ در دﻋﺎ‬

‫ﺗﺎ رود دود ﺧﻠﻮﺻﺶ ﺑﺮ ﺳﻤﺎ‬

‫ﺗﺎ رود ﺑﺎﻻى اﻳﻦ ﺳﻘﻒ ﺑﺮﻳﻦ‬

‫ﺑﻮى ﻣﺠﻤﺮ از اﻧﻴﻦ اﻟﻤﺬﻧﺒﻴﻦ‬

‫ﭘﺲ ﻣﻼﻳﻚ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻧﺎﻟﻨﺪ زار‬

‫آﺎى ﻣﺠﻴﺐ هﺮ دﻋﺎ وى ﻣﺴﺘﺠﺎر‬

‫ﺑﻨﺪﻩى ﻣﻮﻣﻦ ﺗﻀﺮع ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫او ﻧﻤﻰداﻧﺪ ﺑﺠﺰ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻋﻄﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن را ﻣﻰدهﻰ‬

‫از ﺗﻮ دارد ﺁرزو هﺮ ﻣﺸﺘﻬﻰ‬

‫ﺣﻖ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ آﻪ ﻧﺰ ﺧﻮارى اوﺳﺖ‬

‫ﻋﻴﻦ ﺗﺎﺧﻴﺮ ﻋﻄﺎ ﻳﺎرى اوﺳﺖ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ ﺁوردش ز ﻏﻔﻠﺖ ﺳﻮى ﻣﻦ‬

‫ﺁن آﺸﻴﺪش ﻣﻮآﺸﺎن در آﻮى ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮ ﺁرم ﺣﺎﺟﺘﺶ او وا رود‬

‫هﻢ در ﺁن ﺑﺎزﻳﭽﻪ ﻣﺴﺘﻐﺮق ﺷﻮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﻧﺎﻟﺪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻳﺎ ﻣﺴﺘﺠﺎر‬

‫دل ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﮔﻮ ﺑﺰار‬

‫ﺧﻮش هﻤﻰﺁﻳﺪ ﻣﺮا ﺁواز او‬

‫و ﺁن ﺧﺪاﻳﺎ ﮔﻔﺘﻦ و ﺁن راز او‬

‫و ﺁﻧﻜﻪ اﻧﺪر ﻻﺑﻪ و در ﻣﺎﺟﺮا‬

‫ﻣﻰﻓﺮﻳﺒﺎﻧﺪ ﺑﻪ هﺮ ﻧﻮﻋﻰ ﻣﺮا‬

‫ﻃﻮﻃﻴﺎن و ﺑﻠﺒﻼن را از ﭘﺴﻨﺪ‬

‫از ﺧﻮش ﺁوازى ﻗﻔﺲ در ﻣﻰآﻨﻨﺪ‬

‫زاغ را و ﺟﻐﺪ را اﻧﺪر ﻗﻔﺺ‬

‫آﻰ آﻨﻨﺪ اﻳﻦ ﺧﻮد ﻧﻴﺎﻣﺪ در ﻗﺼﺺ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺷﺎهﺪﺑﺎز ﭼﻮن ﺁﻳﺪ دو ﺗﻦ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ آﻤﭙﻴﺮ و دﻳﮕﺮ ﺧﻮش ذﻗﻦ‬

‫هﺮ دو ﻧﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ او زوﺗﺮ ﻓﻄﻴﺮ‬

‫ﺁرد و آﻤﭙﻴﺮ را ﮔﻮﻳﺪ آﻪ ﮔﻴﺮ‬

‫و ﺁن دﮔﺮ را آﻪ ﺧﻮش اﺳﺘﺶ ﻗﺪ و ﺧﺪ‬

‫آﻰ دهﺪ ﻧﺎن ﺑﻞ ﺑﻪ ﺗﺎﺧﻴﺮ اﻓﻜﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﻳﺪش ﺑﻨﺸﻴﻦ زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻰﮔﺰﻧﺪ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺎن ﺗﺎزﻩ ﻣﻰﭘﺰﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن رﺳﺪ ﺁن ﻧﺎن ﮔﺮﻣﺶ ﺑﻌﺪ آﺪ‬

‫ﮔﻮﻳﺪش ﺑﻨﺸﻴﻦ آﻪ ﺣﻠﻮا ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫هﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﻓﻦ دار دارش ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫وز رﻩ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻜﺎرش ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﻪ ﻣﺮا آﺎرى اﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻳﻚ زﻣﺎن‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻰﺑﺎش اى ﺧﻮب ﺟﻬﺎن‬

‫ﺑﻰﻣﺮادى ﻣﻮﻣﻨﺎن از ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻰدان آﻪ ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫رﺟﻮع آﺮدن ﺑﻪ ﻗﺼﻪى ﺁن ﺷﺨﺺ آﻪ ﺑﻪ او ﮔﻨﺞ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ‬ ‫و ﺑﻴﺎن ﺗﻀﺮع او از دروﻳﺸﻰ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﺣﻖ‬ ‫ﻣﺮد ﻣﻴﺮاﺛﻰ ﭼﻮ ﺧﻮرد و ﺷﺪ ﻓﻘﻴﺮ‬

‫ﺁﻣﺪ اﻧﺪر ﻳﺎ رب و ﮔﺮﻳﻪ و ﻧﻔﻴﺮ‬

‫‪١١١٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺧﻮد آﻪ آﻮﺑﺪ اﻳﻦ در رﺣﻤﺖ ﻧﺜﺎر‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎﺑﺪ در اﺟﺎﺑﺖ ﺻﺪ ﺑﻬﺎر‬

‫ﺧﻮاب دﻳﺪ او هﺎﺗﻔﻰ ﮔﻔﺖ او ﺷﻨﻴﺪ‬

‫آﻪ ﻏﻨﺎى ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺁﻳﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫رو ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺁن ﺟﺎ ﺷﻮد آﺎر ﺗﻮ راﺳﺖ‬

‫آﺮد آﺪﻳﻪت را ﻗﺒﻮل او ﻣﺮﺗﺠﺎﺳﺖ‬

‫در ﻓﻼن ﻣﻮﺿﻊ ﻳﻜﻰ ﮔﻨﺠﻰ اﺳﺖ زﻓﺖ‬

‫در ﭘﻰ ﺁن ﺑﺎﻳﺪت ﺗﺎ ﻣﺼﺮ رﻓﺖ‬

‫ﺑﻰدرﻧﮕﻰ هﻴﻦ ز ﺑﻐﺪاد اى ﻧﮋﻧﺪ‬

‫رو ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺼﺮ و ﻣﻨﺒﺖﮔﺎﻩ ﻗﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ز ﺑﻐﺪاد ﺁﻣﺪ او ﺗﺎ ﺳﻮى ﻣﺼﺮ‬

‫ﮔﺮم ﺷﺪ ﭘﺸﺘﺶ ﭼﻮ دﻳﺪ او روى ﻣﺼﺮ‬

‫ﺑﺮ اﻣﻴﺪ وﻋﺪﻩى هﺎﺗﻒ آﻪ ﮔﻨﺞ‬

‫ﻳﺎﺑﺪ اﻧﺪر ﻣﺼﺮ ﺑﻬﺮ دﻓﻊ رﻧﺞ‬

‫در ﻓﻼن آﻮى و ﻓﻼن ﻣﻮﺿﻊ دﻓﻴﻦ‬

‫هﺴﺖ ﮔﻨﺠﻰ ﺳﺨﺖ ﻧﺎدر ﺑﺲ ﮔﺰﻳﻦ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻧﻔﻘﻪش ﺑﻴﺶ و آﻢ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ دﻗﻰ ﺑﺮ ﻋﻮام اﻟﻨﺎس راﻧﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺷﺮم و هﻤﺘﺶ داﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را در ﺻﺒﺮ اﻓﺸﺮدن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺎز ﻧﻔﺴﺶ از ﻣﺠﺎﻋﺖ ﺑﺮ ﻃﭙﻴﺪ‬

‫ز اﻧﺘﺠﺎع و ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﭼﺎرﻩ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺐ ﺑﻴﺮون روم ﻣﻦ ﻧﺮم ﻧﺮم‬

‫ﺗﺎ ز ﻇﻠﻤﺖ ﻧﺎﻳﺪم در آﺪﻳﻪ ﺷﺮم‬

‫هﻤﭽﻮ ﺷﺒﻜﻮآﻰ آﻨﻢ ﺷﺐ ذآﺮ و ﺑﺎﻧﮓ‬

‫ﺗﺎ رﺳﺪ از ﺑﺎﻣﻬﺎﻳﻢ ﻧﻴﻢ داﻧﮓ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻴﺮون ﺷﺪ ﺑﻪ آﻮى‬

‫و اﻧﺪر اﻳﻦ ﻓﻜﺮت هﻤﻰﺷﺪ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮى‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎن ﻣﺎﻧﻊ هﻤﻰﺷﺪ ﺷﺮم و ﺟﺎﻩ‬

‫ﻳﻚ زﻣﺎﻧﻰ ﺟﻮع ﻣﻰﮔﻔﺘﺶ ﺑﺨﻮاﻩ‬

‫ﭘﺎى ﭘﻴﺶ و ﭘﺎى ﭘﺲ ﺗﺎ ﺛﻠﺚ ﺷﺐ‬

‫آﻪ ﺑﺨﻮاهﻢ ﻳﺎ ﺑﺨﺴﺒﻢ ﺧﺸﻚ ﻟﺐ‬

‫رﺳﻴﺪن ﺁن ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ و ﺷﺐ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪن ﺑﻪ آﻮى از ﺑﻬﺮ ﺷﺒﻜﻮآﻰ و ﮔﺪاﻳﻰ و ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻋﺴﺲ او را و‬ ‫ﺷﻴْﺌًﺎ َو ُه َﻮ ﺧَ ْﻴ ٌﺮ َﻟ ُﻜﻢْ‪ ،‬و ﻗﻮﻟﻪ‬ ‫ن َﺗ ْﻜ َﺮهُﻮا َ‬ ‫ﻣﺮاد او ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪن از ﻋﺴﺲ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن زﺧﻢ ﺑﺴﻴﺎر‪َ ،‬و ﻋَﺴﻰ َأ ْ‬ ‫ﺴ ِﺮ ُﻳﺴْﺮاً‪ ،‬و ﻗﻮﻟﻪ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم اﺷﺘﺪى أزﻣﺔ ﺗﻨﻔﺮﺟﻰ‪،‬‬ ‫ﺠ َﻌ ُ‬ ‫ﺳ َﻴ ْ‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﻰ َ‬ ‫ن َﻣ َﻊ ا ْﻟ ُﻌ ْ‬ ‫ﺴ ٍﺮ ُﻳﺴْﺮاً‪ ،‬و ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ِإ ﱠ‬ ‫ﻋْ‬ ‫ﻞ اﻟﻠﱠ ُﻪ َﺑ ْﻌ َﺪ ُ‬ ‫و ﺟﻤﻴﻊ اﻟﻘﺮﺁن و اﻟﻜﺘﺐ اﻟﻤﻨﺰﻟﺔ ﻓﻰ ﺗﻘﺮﻳﺮ هﺬا‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ ﺧﻮد ﻋﺴﺲ او را ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﺸﺖ و ﭼﻮﺑﺶ زد ز ﺻﻔﺮا ﻧﺎﺷﻜﻔﺖ‬

‫اﺗﻔﺎﻗﺎ اﻧﺪر ﺁن ﺷﺒﻬﺎى ﺗﺎر‬

‫دﻳﺪﻩ ﺑﺪ ﻣﺮدم ز ﺷﺐ دزدان ﺿﺮار‬

‫ﺑﻮد ﺷﺒﻬﺎى ﻣﺨﻮف و ﻣﻨﺘﺤﺲ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟﺪ ﻣﻰﺟﺴﺖ دزدان را ﻋﺴﺲ‬

‫ﺗﺎ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﮔﻔﺖ آﻪ ﺑﺒﺮﻳﺪ دﺳﺖ‬

‫هﺮ آﻪ ﺷﺐ ﮔﺮدد و ﮔﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫‪١١١٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺮ ﻋﺴﺲ آﺮدﻩ ﻣﻠﻚ ﺗﻬﺪﻳﺪ و ﺑﻴﻢ‬

‫آﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺑﺮ دزدان رﺣﻴﻢ‬

‫ﻋﺸﻮﻩﺷﺎن را از ﭼﻪ رو ﺑﺎور آﻨﻴﺪ‬

‫ﻳﺎ ﭼﺮا زﻳﺸﺎن ﻗﺒﻮل زر آﻨﻴﺪ‬

‫رﺣﻢ ﺑﺮ دزدان و هﺮ ﻣﻨﺤﻮس دﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺿﻌﻴﻔﺎن ﺿﺮﺑﺖ و ﺑﻰرﺣﻤﻰ اﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ ز رﻧﺞ ﺧﺎص ﻣﺴﻜﻞ ز اﻧﺘﻘﺎم‬

‫رﻧﺞ او آﻢ ﺑﻴﻦ ﺑﺒﻴﻦ ﺗﻮ رﻧﺞ ﻋﺎم‬

‫اﺻﺒﻊ ﻣﻠﺪوغ ﺑﺮ در دﻓﻊ ﺷﺮ‬

‫در ﺗﻌﺪى و هﻼك ﺗﻦ ﻧﮕﺮ‬

‫اﺗﻔﺎﻗﺎ اﻧﺪر ﺁن اﻳﺎم دزد‬

‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﺒﻮﻩ ﭘﺨﺘﻪ و ﺧﺎم دزد‬

‫در ﭼﻨﻴﻦ وﻗﺘﺶ ﺑﺪﻳﺪ و ﺳﺨﺖ زد‬

‫ﭼﻮﺑﻬﺎ و زﺧﻤﻬﺎى ﺑﻰﻋﺪد‬

‫ﻧﻌﺮﻩ و ﻓﺮﻳﺎد ز ﺁن دروﻳﺶ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻣﺰن ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺣﺎل راﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻚ دادﻣﺖ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ ﭼﻮن ﺁﻣﺪى ﺑﻴﺮون ﺑﻪ آﻮ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻪاى زﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﻏﺮﻳﺐ و ﻣﻨﻜﺮى‬

‫راﺳﺘﻰ ﮔﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻜﺮ اﻧﺪرى‬

‫اهﻞ دﻳﻮان ﺑﺮ ﻋﺴﺲ ﻃﻌﻨﻪ زدﻧﺪ‬

‫آﻪ ﭼﺮا دزدان آﻨﻮن اﻧﺒﻪ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫اﻧﺒﻬﻰ از ﺗﺴﺖ و از اﻣﺜﺎل ﺗﺴﺖ‬

‫وا ﻧﻤﺎ ﻳﺎران زﺷﺘﺖ را ﻧﺨﺴﺖ‬

‫ور ﻧﻪ آﻴﻦ ﺟﻤﻠﻪ را از ﺗﻮ آﺸﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد اﻳﻤﻦ زر هﺮ ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ او از ﺑﻌﺪ ﺳﻮﮔﻨﺪان ﭘﺮ‬

‫آﻪ ﻧﻴﻢ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻮز و آﻴﺴﻪ ﺑﺮ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﺮد دزدى و ﺑﻰدادىام‬

‫ﻣﻦ ﻏﺮﻳﺐ ﻣﺼﺮم و ﺑﻐﺪادىام‬

‫ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﺧﺒﺮ آﻪ اﻟﻜﺬب رﻳﺒﻪ و اﻟﺼﺪق ﻃﻤﺎﻧﻴﻨﻪ‬ ‫ﻗﺼﻪى ﺁن ﺧﻮاب و ﮔﻨﺞ زر ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﭘﺲ ز ﺻﺪق او دل ﺁن آﺲ ﺷﻜﻔﺖ‬

‫ﺑﻮى ﺻﺪﻗﺶ ﺁﻣﺪ از ﺳﻮﮔﻨﺪ او‬

‫ﺳﻮز او ﭘﻴﺪا ﺷﺪ و اﺳﭙﻨﺪ او‬

‫دل ﺑﻴﺎراﻣﺪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر ﺻﻮاب‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﺁراﻣﺪ ﺑﻪ ﺁب‬

‫ﺟﺰ دل ﻣﺤﺠﻮب آﺎو را ﻋﻠﺘﻰ اﺳﺖ‬

‫از ﻧﺒﻰاش ﺗﺎ ﻏﺒﻰ ﺗﻤﻴﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ور ﻧﻪ ﺁن ﭘﻴﻐﺎم آﺰ ﻣﻮﺿﻊ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮ زﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻪ ﺷﻜﺎﻓﻴﺪﻩ ﺷﻮد‬

‫ﻣﻪ ﺷﻜﺎﻓﺪ و ﺁن دل ﻣﺤﺠﻮب ﻧﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺮدود اﺳﺖ او ﻣﺤﺒﻮب ﻧﻰ‬

‫ﭼﺸﻤﻪ ﺷﺪ ﭼﺸﻢ ﻋﺴﺲ ز اﺷﻚ ﻣﺒﻞ‬

‫ﻧﻰ ز ﮔﻔﺖ ﺧﺸﻚ ﺑﻞ از ﺑﻮى دل‬

‫ﻳﻚ ﺳﺨﻦ از دوزخ ﺁﻳﺪ ﺳﻮى ﻟﺐ‬

‫ﻳﻚ ﺳﺨﻦ از ﺷﻬﺮ ﺟﺎن در آﻮى ﻟﺐ‬

‫‪١١١٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺤﺮ ﺟﺎن اﻓﺰا و ﺑﺤﺮ ﭘﺮ ﺣﺮج‬

‫در ﻣﻴﺎن هﺮ دو ﺑﺤﺮ اﻳﻦ ﻟﺐ ﻣﺮج‬

‫ﭼﻮن ﻳﭙﻨﻠﻮ در ﻣﻴﺎن ﺷﻬﺮهﺎ‬

‫از ﻧﻮاﺣﻰ ﺁﻳﺪ ﺁن ﺟﺎ ﺑﻬﺮهﺎ‬

‫آﺎﻟﻪى ﻣﻌﻴﻮب ﻗﻠﺐ آﻴﺴﻪ ﺑﺮ‬

‫آﺎﻟﻪى ﭘﺮ ﺳﻮد ﻣﺴﺘﺸﺮف ﭼﻮ در‬

‫زﻳﻦ ﻳﭙﻨﻠﻮ هﺮ آﻪ ﺑﺎزرﮔﺎنﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮﻩ و ﺑﺮ ﻗﻠﺒﻬﺎ دﻳﺪﻩور اﺳﺖ‬

‫ﺷﺪ ﻳﭙﻨﻠﻮ ﻣﺮ و را دار اﻟﺮﺑﺎح‬

‫و ﺁن دﮔﺮ را از ﻋﻤﻰ دار اﻟﺠﻨﺎح‬

‫هﺮ ﻳﻜﻰ ز اﺟﺰاى ﻋﺎﻟﻢ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ‬

‫ﺑﺮ ﻏﺒﻰ ﺑﻨﺪ اﺳﺖ و ﺑﺮ اﺳﺘﺎد ﻓﻚ‬

‫ﺑﺮ ﻳﻜﻰ ﻗﻨﺪ اﺳﺖ و ﺑﺮ دﻳﮕﺮ ﭼﻮ زهﺮ‬

‫ﺑﺮ ﻳﻜﻰ ﻟﻄﻒ اﺳﺖ و ﺑﺮ دﻳﮕﺮ ﭼﻮ ﻗﻬﺮ‬

‫هﺮ ﺟﻤﺎدى ﺑﺎ ﻧﺒﻰ اﻓﺴﺎﻧﻪﮔﻮ‬

‫آﻌﺒﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﺟﻰ ﮔﻮاﻩ و ﻧﻄﻖ ﺧﻮ‬

‫ﺑﺮ ﻣﺼﻠﻰ ﻣﺴﺠﺪ ﺁﻣﺪ هﻢ ﮔﻮاﻩ‬

‫آﺎو هﻤﻰﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ از دور راﻩ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻠﻴﻞ ﺁﺗﺶ ﮔﻞ و رﻳﺤﺎن و ورد‬

‫ﺑﺎز ﺑﺮ ﻧﻤﺮودﻳﺎن ﻣﺮگ اﺳﺖ و درد‬

‫ﺑﺎرهﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ اﻳﻦ را اى ﺣﺴﻦ‬

‫ﻣﻰﻧﮕﺮدم از ﺑﻴﺎﻧﺶ ﺳﻴﺮ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎرهﺎ ﺧﻮردى ﺗﻮ ﻧﺎن دﻓﻊ ذﺑﻮل‬

‫اﻳﻦ هﻤﺎن ﻧﺎن اﺳﺖ ﭼﻮن ﻧﺒﻮى ﻣﻠﻮل‬

‫در ﺗﻮ ﺟﻮﻋﻰ ﻣﻰرﺳﺪ ﻧﻮ ز اﻋﺘﺪال‬

‫آﻪ هﻤﻰﺳﻮزد از او ﺗﺨﻤﻪ و ﻣﻼل‬

‫هﺮ آﻪ را درد ﻣﺠﺎﻋﺖ ﻧﻘﺪ ﺷﺪ‬

‫ﻧﻮ ﺷﺪن ﺑﺎ ﺟﺰو ﺟﺰوش ﻋﻘﺪ ﺷﺪ‬

‫ﻟﺬت از ﺟﻮع اﺳﺖ ﻧﻪ از ﻧﻘﻞ ﻧﻮ‬

‫ﺑﺎ ﻣﺠﺎﻋﺖ از ﺷﻜﺮ ﺑﻪ ﻧﺎن ﺟﻮ‬

‫ﭘﺲ ز ﺑﻰﺟﻮﻋﻰ اﺳﺖ و ز ﺗﺨﻤﻪى ﺗﻤﺎم‬

‫ﺁن ﻣﻼﻟﺖ ﻧﻪ ز ﺗﻜﺮار آﻼم‬

‫ﭼﻮن ز دآﺎن و ﻣﻜﺎس و ﻗﻴﻞ و ﻗﺎل‬

‫در ﻓﺮﻳﺐ ﻣﺮدﻣﺖ ﻧﺎﻳﺪ ﻣﻼل‬

‫ﭼﻮن ز ﻏﻴﺒﺖ و اآﻞ ﻟﺤﻢ ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﺖ ﺳﻴﺮﻳﻰ ﻧﺎﻣﺪ از ﺁن‬

‫ﻋﺸﻮﻩهﺎ در ﺻﻴﺪ ﺷﻠﻪى آﻔﺘﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺑﻰﻣﻠﻮﻟﻰ ﺑﺎرهﺎ ﺧﻮش ﮔﻔﺘﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎر ﺁﺧﺮ ﮔﻮﻳﻰاش ﺳﻮزان و ﭼﺴﺖ‬

‫ﮔﺮمﺗﺮ ﺻﺪ ﺑﺎر از ﺑﺎر ﻧﺨﺴﺖ‬

‫درد داروى آﻬﻦ را ﻧﻮ آﻨﺪ‬

‫درد هﺮ ﺷﺎخ ﻣﻠﻮﻟﻰ ﺧﻮ آﻨﺪ‬

‫آﻴﻤﻴﺎى ﻧﻮ آﻨﻨﺪﻩ دردهﺎﺳﺖ‬

‫آﻮ ﻣﻠﻮﻟﻰ ﺁن ﻃﺮف آﻪ درد ﺧﺎﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺰن ﺗﻮ از ﻣﻠﻮﻟﻰ ﺁﻩ ﺳﺮد‬

‫درد ﺟﻮ و درد ﺟﻮ و درد درد‬

‫ﺧﺎدع دردﻧﺪ درﻣﺎﻧﻬﺎى ژاژ‬

‫رﻩ زﻧﻨﺪ و زرﺳﺘﺎﻧﺎن رﺳﻢ ﺑﺎژ‬

‫ﺁب ﺷﻮرى ﻧﻴﺴﺖ درﻣﺎن ﻋﻄﺶ‬

‫وﻗﺖ ﺧﻮردن ﮔﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺳﺮد و ﺧﻮش‬

‫‪١١١٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻟﻴﻚ ﺧﺎدع ﮔﺸﺖ و ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ ز ﺟﺴﺖ‬

‫ز ﺁب ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ آﺰ او ﺻﺪ ﺳﺒﺰﻩ رﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ هﺮ زر ﻗﻠﺒﻰ ﻣﺎﻧﻊ اﺳﺖ‬

‫از ﺷﻨﺎس زر ﺧﻮش هﺮ ﺟﺎ آﻪ هﺴﺖ‬

‫ﭘﺎ و ﭘﺮت را ﺑﻪ ﺗﺰوﻳﺮى ﺑﺮﻳﺪ‬

‫آﻪ ﻣﺮاد ﺗﻮ ﻣﻨﻢ ﮔﻴﺮ اى ﻣﺮﻳﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ دردت ﭼﻴﻨﻢ او ﺧﻮد درد ﺑﻮد‬

‫ﻣﺎت ﺑﻮد ار ﭼﻪ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﺑﺮد ﺑﻮد‬

‫رو ز درﻣﺎن دروﻏﻴﻦ ﻣﻰﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮد دردت ﻣﺼﻴﺐ و ﻣﺸﻚ ﺑﻴﺰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ دزدى ﺗﻮ و ﻧﻪ ﻓﺎﺳﻘﻰ‬

‫ﻣﺮد ﻧﻴﻜﻰ ﻟﻴﻚ ﮔﻮل و اﺣﻤﻘﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺧﻴﺎل و ﺧﻮاب ﭼﻨﺪﻳﻦ رﻩ آﻨﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻋﻘﻠﺖ را ﺗﺴﻮﻳﻰ روﺷﻨﻰ‬

‫ﺑﺎرهﺎ ﻣﻦ ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻣﺴﺘﻤﺮ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد اﺳﺖ ﮔﻨﺠﻰ ﻣﺴﺘﺘﺮ‬

‫در ﻓﻼن ﺳﻮى و ﻓﻼن آﻮﻳﻰ دﻓﻴﻦ‬

‫ﺑﻮد ﺁن ﺧﻮد ﻧﺎم آﻮى اﻳﻦ ﺣﺰﻳﻦ‬

‫هﺴﺖ در ﺧﺎﻧﻪى ﻓﻼﻧﻰ رو ﺑﺠﻮ‬

‫ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻪ و ﻧﺎم او ﮔﻔﺖ ﺁن ﻋﺪو‬

‫دﻳﺪﻩام ﺧﻮد ﺑﺎرهﺎ اﻳﻦ ﺧﻮاب ﻣﻦ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد اﺳﺖ ﮔﻨﺠﻰ در وﻃﻦ‬

‫هﻴﭻ ﻣﻦ از ﺟﺎ ﻧﺮﻓﺘﻢ زﻳﻦ ﺧﻴﺎل‬

‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺧﻮاﺑﻰ ﺑﻴﺎﻳﻰ ﺑﻰﻣﻼل‬

‫ﺧﻮاب اﺣﻤﻖ ﻻﻳﻖ ﻋﻘﻞ وى اﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ او ﺑﻰﻗﻴﻤﺖ اﺳﺖ و ﻻﺷﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاب زن آﻤﺘﺮ ز ﺧﻮاب ﻣﺮد دان‬

‫از ﭘﻰ ﻧﻘﺼﺎن ﻋﻘﻞ و ﺿﻌﻒ ﺟﺎن‬

‫ﺧﻮاب ﻧﺎﻗﺺ ﻋﻘﻞ و ﮔﻮل ﺁﻳﺪ آﺴﺎد‬

‫ﭘﺲ ز ﺑﻰﻋﻘﻠﻰ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮاب ﺑﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻨﺞ در ﺧﺎﻧﻪى ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻣﺮا ﺁن ﺟﺎ ﭼﻪ ﻓﻘﺮ و ﺷﻴﻮن اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻨﺞ از ﮔﺪاﻳﻰ ﻣﺮدﻩام‬

‫ز اﻧﻜﻪ اﻧﺪر ﻏﻔﻠﺖ و در ﭘﺮدﻩام‬

‫زﻳﻦ ﺑﺸﺎرت ﻣﺴﺖ ﺷﺪ دردش ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰار اﻟﺤﻤﺪ ﺑﻰﻟﺐ او ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺪ ﻣﻮﻗﻮف اﻳﻦ ﻟﺖ ﻟﻮت ﻣﻦ‬

‫ﺁب ﺣﻴﻮان ﺑﻮد در ﺣﺎﻧﻮت ﻣﻦ‬

‫رو آﻪ ﺑﺮ ﻟﻮت ﺷﮕﺮﻓﻰ ﺑﺮ زدم‬

‫آﻮرى ﺁن وهﻢ آﻪ ﻣﻔﻠﺲ ﺑﺪم‬

‫ﺧﻮاﻩ اﺣﻤﻖ دان ﻣﺮا ﺧﻮاهﻰ ﻓﺮو‬

‫ﺁن ﻣﻦ ﺷﺪ هﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ ﺑﮕﻮ‬

‫ﻣﻦ ﻣﺮاد ﺧﻮﻳﺶ دﻳﺪم ﺑﻰﮔﻤﺎن‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاهﻰ ﮔﻮ ﻣﺮا اى ﺑﺪ دهﺎن‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮا ﭘﺮ درد ﮔﻮ اى ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﭘﺮ درد و ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﺧﻮﺷﻢ‬

‫واى اﮔﺮ ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ﺑﻮدى اﻳﻦ ﻣﻄﺎر‬

‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﮔﻠﺰار و ﭘﻴﺶ ﺧﻮﻳﺶ زار‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ دروﻳﺶ روزى ﻳﻚ ﺧﺴﻰ‬

‫آﻪ ﺗﺮا اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﻰداﻧﺪ آﺴﻰ‬

‫‪١١١٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ او ﮔﺮ ﻣﻰﻧﺪاﻧﺪ ﻋﺎﻣﻰام‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻦ ﻧﻴﻚ ﻣﻰداﻧﻢ آﻰام‬

‫واى اﮔﺮ ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ﺑﻮدى درد و رﻳﺶ‬

‫او ﺑﺪى ﺑﻴﻨﺎى ﻣﻦ ﻣﻦ آﻮر ﺧﻮﻳﺶ‬

‫اﺣﻤﻘﻢ ﮔﻴﺮ اﺣﻤﻘﻢ ﻣﻦ ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬

‫ﺑﺨﺖ ﺑﻬﺘﺮ از ﻟﺠﺎج و روى ﺳﺨﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺮ وﻓﻖ ﻇﻨﺖ ﻣﻰﺟﻬﺪ‬

‫ور ﻧﻪ ﺑﺨﺘﻢ داد ﻋﻘﻠﻢ هﻢ دهﺪ‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻦ ﺁن ﺷﺨﺺ ﺷﺎدﻣﺎن و ﻣﺮاد ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﺧﺪاى را ﺷﻜﺮ ﮔﻮﻳﺎن و ﺳﺠﺪﻩ آﻨﺎن و ﺣﻴﺮان در ﻏﺮاﻳﺐ‬ ‫اﺷﺎرات ﺣﻖ و ﻇﻬﻮر ﺗﺎوﻳﻼت ﺁن در وﺟﻬﻰ آﻪ هﻴﭻ ﻋﻘﻠﻰ و ﻓﻬﻤﻰ ﺑﺪان ﺟﺎ ﻧﺮﺳﺪ‬ ‫ﺑﺎز ﮔﺸﺖ از ﻣﺼﺮ ﺗﺎ ﺑﻐﺪاد او‬

‫ﺳﺎﺟﺪ و راآﻊ ﺛﻨﺎﮔﺮ ﺷﻜﺮ ﮔﻮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ رﻩ ﺣﻴﺮان و ﻣﺴﺖ او زﻳﻦ ﻋﺠﺐ‬

‫ز اﻧﻌﻜﺎس روزى و راﻩ ﻃﻠﺐ‬

‫آﺰ آﺠﺎ اوﻣﻴﺪوارم آﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫و ز آﺠﺎ اﻓﺸﺎﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﻴﻢ و ﺳﻮد‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺑﻮد آﻪ ﻗﺒﻠﻪى ﻣﺮاد‬

‫آﺮدم از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮون ﮔﻤﺮاﻩ و ﺷﺎد‬

‫ﺗﺎ ﺷﺘﺎﺑﺎن در ﺿﻼﻟﺖ ﻣﻰﺷﺪم‬

‫هﺮ دم از ﻣﻄﻠﺐ ﺟﺪاﺗﺮ ﻣﻰﺑﺪم‬

‫ﺑﺎز ﺁن ﻋﻴﻦ ﺿﻼﻟﺖ را ﺑﻪ ﺟﻮد‬

‫ﺣﻖ وﺳﻴﻠﺖ آﺮد اﻧﺪر رﺷﺪ و ﺳﻮد‬

‫ﮔﻤﺮهﻰ را ﻣﻨﻬﺞ اﻳﻤﺎن آﻨﺪ‬

‫آﮋروى را ﻣﺤﺼﺪ اﺣﺴﺎن آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ هﻴﭻ ﻣﺤﺴﻦ ﺑﻰوﺟﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ هﻴﭻ ﺧﺎﻳﻦ ﺑﻰرﺟﺎ‬

‫اﻧﺪرون زهﺮ ﺗﺮﻳﺎق ﺁن ﺣﻔﻰ‬

‫آﺮد ﺗﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ ذو اﻟﻠﻄﻒ اﻟﺨﻔﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺨﻔﻰ در ﻧﻤﺎز ﺁن ﻣﻜﺮﻣﺖ‬

‫در ﮔﻨﻪ ﺧﻠﻌﺖ ﻧﻬﺪ ﺁن ﻣﻐﻔﺮت‬

‫ﻣﻨﻜﺮان را ﻗﺼﺪ اذﻻل ﺛﻘﺎت‬

‫ذل ﺷﺪﻩ ﻋﺰ و ﻇﻬﻮر ﻣﻌﺠﺰات‬

‫ﻗﺼﺪﺷﺎن ز اﻧﻜﺎر ذل دﻳﻦ ﺑﺪﻩ‬

‫ﻋﻴﻦ ذل ﻋﺰ رﺳﻮﻻن ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ اﻧﻜﺎر ﺁﻣﺪى از هﺮ ﺑﺪى‬

‫ﻣﻌﺠﺰﻩ و ﺑﺮهﺎن ﭼﺮا ﻧﺎزل ﺷﺪى‬

‫ﺧﺼﻢ ﻣﻨﻜﺮ ﺗﺎ ﻧﺸﺪ ﻣﺼﺪاق ﺧﻮاﻩ‬

‫آﻰ آﻨﺪ ﻗﺎﺿﻰ ﺗﻘﺎﺿﺎى ﮔﻮاﻩ‬

‫ﻣﻌﺠﺰﻩ هﻤﭽﻮن ﮔﻮاﻩ ﺁﻣﺪ زآﻰ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺻﺪق ﻣﺪﻋﻰ در ﺑﻰﺷﻜﻰ‬

‫ﻃﻌﻦ ﭼﻮن ﻣﻰﺁﻣﺪ از هﺮ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﻰداد ﺣﻖ و ﻣﻰﻧﻮاﺧﺖ‬

‫ﻣﻜﺮ ﺁن ﻓﺮﻋﻮن ﺳﻴﺼﺪ ﺗﻮ ﺑﺪﻩ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ذل او و ﻗﻤﻊ او ﺷﺪﻩ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان ﺁوردﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺟﺮح ﻣﻌﺠﺰﻩى ﻣﻮﺳﻰ آﻨﺪ‬

‫‪١١١٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ ﻋﺼﺎ را ﺑﺎﻃﻞ و رﺳﻮا آﻨﺪ‬

‫اﻋﺘﺒﺎرش را ز دﻟﻬﺎ ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﻋﻴﻦ ﺁن ﻣﻜﺮ ﺁﻳﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﺷﻮد‬

‫اﻋﺘﺒﺎر ﺁن ﻋﺼﺎ ﺑﺎﻻ رود‬

‫ﻟﺸﻜﺮ ﺁرد او ﭘﮕﻪ ﺗﺎ ﺣﻮل ﻧﻴﻞ‬

‫ﺗﺎ زﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻮﺳﻰ و ﻗﻮﻣﺶ ﺳﺒﻴﻞ‬

‫اﻳﻤﻨﻰ اﻣﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﺷﻮد‬

‫او ﺑﻪ ﺗﺤﺖ اﻻرض و هﺎﻣﻮن در رود‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ اﻧﺪر ﺑﺪى او ﻧﺎﻣﺪى‬

‫وهﻢ از ﺳﺒﻄﻰ آﺠﺎ زاﻳﻞ ﺷﺪى‬

‫ﺁﻣﺪ و در ﺳﺒﻂ اﻓﻜﻨﺪ او ﮔﺪاز‬

‫آﻪ ﺑﺪان آﻪ اﻣﻦ در ﺧﻮف اﺳﺖ راز‬

‫ﺁن ﺑﻮد ﻟﻄﻒ ﺧﻔﻰ آﺎو را ﺻﻤﺪ‬

‫ﻧﺎر ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﺧﻮد ﺁن ﻧﻮرى ﺑﻮد‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺨﻔﻰ ﻣﺰد دادن در ﺗﻘﻰ‬

‫ﺳﺎﺣﺮان را اﺟﺮ ﺑﻴﻦ ﺑﻌﺪ از ﺧﻄﺎ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺨﻔﻰ وﺻﻞ اﻧﺪر ﭘﺮورش‬

‫ﺳﺎﺣﺮان را وﺻﻞ داد او در ﺑﺮش‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺨﻔﻰ ﺳﻴﺮ ﺑﺎ ﭘﺎى روا‬

‫ﺳﺎﺣﺮان را ﺳﻴﺮ ﺑﻴﻦ در ﻗﻄﻊ ﭘﺎ‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن ز ﺁﻧﻨﺪ داﻳﻢ ﺁﻣﻨﻮن‬

‫آﻪ ﮔﺬر آﺮدﻧﺪ از درﻳﺎى ﺧﻮن‬

‫اﻣﻨﺸﺎن از ﻋﻴﻦ ﺧﻮف ﺁﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﻻﺟﺮم ﺑﺎﺷﻨﺪ هﺮ دم در ﻣﺰﻳﺪ‬

‫اﻣﻦ دﻳﺪى ﮔﺸﺘﻪ در ﺧﻮﻓﻰ ﺧﻔﻰ‬

‫ﺧﻮف ﺑﻴﻦ هﻢ در اﻣﻴﺪى اى ﺻﻔﻰ‬

‫ﺁن اﻣﻴﺮ از ﻣﻜﺮ ﺑﺮ ﻋﻴﺴﻰ ﺗﻨﺪ‬

‫ﻋﻴﺴﻰ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ رو ﭘﻨﻬﺎن آﻨﺪ‬

‫اﻧﺪر ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺷﻮد او ﺗﺎﺟﺪار‬

‫ﺧﻮد ز ﺷﺒﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺁﻳﺪ ﺗﺎج دار‬

‫هﻰ ﻣﻴﺎوﻳﺰﻳﺪ ﻣﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻰام‬

‫ﻣﻦ اﻣﻴﺮم ﺑﺮ ﺟﻬﻮدان ﺧﻮش ﭘﻰام‬

‫زوﺗﺮش ﺑﺮ دار ﺁوﻳﺰﻳﺪ آﺎو‬

‫ﻋﻴﺴﻰ اﺳﺖ از دﺳﺖ ﻣﺎ ﺗﺨﻠﻴﻂ ﺟﻮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﻰرود ﺗﺎ ﺑﺮ ﺧﻮرد‬

‫ﺑﺮگ او ﻓﻰ ﮔﺮدد و ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮرد‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎزرﮔﺎن رود ﺑﺮ ﺑﻮى ﺳﻮد‬

‫ﻋﻴﺪ ﭘﻨﺪارد ﺑﺴﻮزد هﻤﭽﻮ ﻋﻮد‬

‫ﭼﻨﺪ در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﺑﺮ ﻋﻜﺲ اﻳﻦ‬

‫زهﺮ ﭘﻨﺪارد ﺑﻮد ﺁن اﻧﮕﺒﻴﻦ‬

‫ﺑﺲ ﺳﭙﻪ ﺑﻨﻬﺎدﻩ دل ﺑﺮ ﻣﺮگ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫روﺷﻨﻴﻬﺎ و ﻇﻔﺮ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬

‫اﺑﺮهﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﻞ ﺑﻬﺮ ذل ﺑﻴﺖ‬

‫ﺁﻣﺪﻩ ﺗﺎ اﻓﻜﻨﺪ ﺣﻰ را ﭼﻮ ﻣﻴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺣﺮﻳﻢ آﻌﺒﻪ را وﻳﺮان آﻨﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ز ﺁن ﺟﺎى ﺳﺮ ﮔﺮدان آﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ هﻤﻪ زوار ﮔﺮد او ﺗﻨﻨﺪ‬

‫آﻌﺒﻪى او را هﻤﻪ ﻗﺒﻠﻪ آﻨﻨﺪ‬

‫و ز ﻋﺮب آﻴﻨﻪ آﺸﺪ اﻧﺪر ﮔﺰﻧﺪ‬

‫آﻪ ﭼﺮا در آﻌﺒﻪام ﺁﺗﺶ زﻧﻨﺪ‬

‫‪١١١٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﻴﻦ ﺳﻌﻴﺶ ﻋﺰت آﻌﺒﻪ ﺷﺪﻩ‬

‫ﻣﻮﺟﺐ اﻋﺰاز ﺁن ﺑﻴﺖ ﺁﻣﺪﻩ‬

‫ﻣﻜﻴﺎن را ﻋﺰ ﻳﻜﻰ ﺑﺪ ﺻﺪ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻋﺰﺷﺎن ﻣﻤﺘﺪ ﺷﺪﻩ‬

‫او و آﻌﺒﻪى او ﺷﺪﻩ ﻣﺨﺴﻮفﺗﺮ‬

‫از ﭼﻰ اﺳﺖ اﻳﻦ از ﻋﻨﺎﻳﺎت ﻗﺪر‬

‫از ﺟﻬﺎز اﺑﺮهﻪى هﻤﭽﻮن ددﻩ‬

‫ﺁن ﻓﻘﻴﺮان ﻋﺮب ﺗﻮاﻧﮕﺮ ﺷﺪﻩ‬

‫او ﮔﻤﺎن ﺑﺮدﻩ آﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ اهﻞ ﺑﻴﺖ او زر ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻓﺴﺦ ﻋﺰاﻳﻢ وﻳﻦ هﻤﻢ‬

‫در ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﻮد در رﻩ هﺮ ﻗﺪم‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪ ﮔﻨﺞ را او ﺑﺎز ﻳﺎﻓﺖ‬

‫آﺎرش از ﻟﻄﻒ ﺧﺪاﻳﻰ ﺳﺎز ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﻜﺮر آﺮدن ﺑﺮادران ﭘﻨﺪ دادن ﺑﺰرﮔﻴﻦ را و ﺗﺎب ﻧﺎﺁوردن او ﭘﻨﺪ را و در رﻣﻴﺪن او از اﻳﺸﺎن و ﺷﻴﺪا و‬ ‫ﺑﻰﺧﻮد رﻓﺘﻦ و ﺧﻮد را در ﺑﺎرﮔﺎﻩ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺑﻰدﺳﺘﻮرى ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻟﻴﻚ از ﻓﺮط ﻋﺸﻖ ﻧﻪ از ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ‬ ‫و ﻻ اﺑﺎﻟﻰ‪ ،‬اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫ﺁن دو ﮔﻔﺘﻨﺪش آﻪ اﻧﺪر ﺟﺎن ﻣﺎ‬

‫هﺴﺖ ﭘﺎﺳﺨﻬﺎ ﭼﻮ ﻧﺠﻢ اﻧﺪر ﺳﻤﺎ‬

‫ﮔﺮ ﻧﮕﻮﻳﻴﻢ ﺁن ﻧﻴﺎﻳﺪ راﺳﺖ ﻧﺮد‬

‫ور ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺁن دﻟﺖ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ درد‬

‫هﻤﭽﻮ ﭼﻐﺰﻳﻢ اﻧﺪر ﺁب از ﮔﻔﺖ اﻟﻢ‬

‫و ز ﺧﻤﻮﺷﻰ اﺧﺘﻨﺎق اﺳﺖ و ﺳﻘﻢ‬

‫ﮔﺮ ﻧﮕﻮﻳﻴﻢ ﺁﺷﺘﻰ را ﻧﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ور ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺁن ﺳﺨﻦ دﺳﺘﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در زﻣﺎن ﺑﺮ ﺟﺴﺖ آﺎى ﺧﻮﻳﺸﺎن وداع‬

‫اﻧﻤﺎ اﻟﺪﻧﻴﺎ و ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ ﻣﺘﺎع‬

‫ﭘﺲ ﺑﺮون ﺟﺴﺖ او ﭼﻮ ﺗﻴﺮى از آﻤﺎن‬

‫آﻪ ﻣﺠﺎل ﮔﻔﺖ آﻢ ﺑﻮد ﺁن زﻣﺎن‬

‫اﻧﺪر ﺁﻣﺪ ﻣﺴﺖ ﭘﻴﺶ ﺷﺎﻩ ﭼﻴﻦ‬

‫زود ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ او زﻣﻴﻦ‬

‫ﺷﺎﻩ را ﻣﻜﺸﻮف ﻳﻚ ﻳﻚ ﺣﺎﻟﺸﺎن‬

‫اول و ﺁﺧﺮ ﻏﻢ و زﻟﺰاﻟﺸﺎن‬

‫ﻣﻴﺶ ﻣﺸﻐﻮل اﺳﺖ در ﻣﺮﻋﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮﭘﺎن واﻗﻒ اﺳﺖ از ﺣﺎل ﻣﻴﺶ‬

‫آﻠﻜﻢ راع ﺑﺪاﻧﺪ از رﻣﻪ‬

‫آﻰ ﻋﻠﻒ ﺧﻮار اﺳﺖ و آﻰ در ﻣﻠﺤﻤﻪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺻﻮرت از ﺁن ﺻﻒ دور ﺑﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن دف در ﻣﻴﺎن ﺳﻮر ﺑﻮد‬

‫واﻗﻒ از ﺳﻮز و ﻟﻬﻴﺐ ﺁن وﻓﻮد‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺁن ﺑﺪ آﻪ ﺧﺸﻚ ﺁوردﻩ ﺑﻮد‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺟﺎﻧﺸﺎن ﺑﻮد ﺁن ﺳﻤﻰ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻗﺎﺻﺪ آﺮدﻩ ﺧﻮد را اﻋﺠﻤﻰ‬

‫ﺻﻮرت ﺁﺗﺶ ﺑﻮد ﭘﺎﻳﺎن دﻳﮓ‬

‫ﻣﻌﻨﻰ ﺁﺗﺶ ﺑﻮد در ﺟﺎن دﻳﮓ‬

‫‪١١٢٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻴﺮون و ﻣﻌﻨﻴﺶ اﻧﺪرون‬

‫ﻣﻌﻨﻰ ﻣﻌﺸﻮق ﺟﺎن در رگ ﭼﻮ ﺧﻮن‬

‫ﺷﺎﻩ زادﻩ ﭘﻴﺶ ﺷﻪ زاﻧﻮ زدﻩ‬

‫دﻩ ﻣﻌﺮف ﺷﺎرح ﺣﺎﻟﺶ ﺷﺪﻩ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﻪ ﻋﺎرف ﺑﺪ از آﻞ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺶ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻰآﺮدى ﻣﻌﺮف آﺎر ﺧﻮﻳﺶ‬

‫در درون ﻳﻚ ذرﻩ ﻧﻮر ﻋﺎرﻓﻰ‬

‫ﺑﻪ ﺑﻮد از ﺻﺪ ﻣﻌﺮف اى ﺻﻔﻰ‬

‫ﮔﻮش را رهﻦ ﻣﻌﺮف داﺷﺘﻦ‬

‫ﺁﻳﺖ ﻣﺤﺠﻮﺑﻰ اﺳﺖ و ﺣﺰر و ﻇﻦ‬

‫ﺁن آﻪ او را ﭼﺸﻢ دل ﺷﺪ دﻳﺪﺑﺎن‬

‫دﻳﺪ ﺧﻮاهﺪ ﭼﺸﻢ او ﻋﻴﻦ اﻟﻌﻴﺎن‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮاﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻗﺎﻧﻊ ﺟﺎن او‬

‫ﺑﻞ ز ﭼﺸﻢ دل رﺳﺪ اﻳﻘﺎن او‬

‫ﭘﺲ ﻣﻌﺮف ﭘﻴﺶ ﺷﺎﻩ ﻣﻨﺘﺠﺐ‬

‫در ﺑﻴﺎن ﺣﺎل او ﺑﮕﺸﻮد ﻟﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎهﺎ ﺻﻴﺪ اﺣﺴﺎن ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﻰ آﻦ آﻪ ﺑﻰﺑﻴﺮون ﺷﻮ اﺳﺖ‬

‫دﺳﺖ در ﻓﺘﺮاك اﻳﻦ دوﻟﺖ زدﻩﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ او ﺑﺮ ﻣﺎل دﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ هﺮ ﻣﻨﺼﺒﻰ و ﻣﻠﻜﺘﻰ‬

‫آﺎﻟﺘﻤﺎﺳﺶ هﺴﺖ ﻳﺎﺑﺪ اﻳﻦ ﻓﺘﻰ‬

‫ﺑﻴﺴﺖ ﭼﻨﺪان ﻣﻠﻚ آﺎو ﺷﺪ ز ﺁن ﺑﺮى‬

‫ﺑﺨﺸﻤﺶ اﻳﻨﺠﺎ و ﻣﺎ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺳﺮى‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺷﺎهﻴﺖ در وى ﻋﺸﻖ آﺎﺷﺖ‬

‫ﺟﺰ هﻮاى ﺗﻮ هﻮاﻳﻰ آﻰ ﮔﺬاﺷﺖ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺗﺶ ﭼﻨﺎن در ﺧﻮرد ﺷﺪ‬

‫آﻪ ﺷﻬﻰ اﻧﺪر دل او ﺳﺮد ﺷﺪ‬

‫ﺷﺎهﻰ و ﺷﻪ زادﮔﻰ در ﺑﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫از ﭘﻰ ﺗﻮ در ﻏﺮﻳﺒﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻮﻓﻰ اﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ ﺧﺮﻗﻪى وﺟﺪ در‬

‫آﻰ رود او ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺮﻗﻪ دﮔﺮ‬

‫ﻣﻴﻞ ﺳﻮى ﺧﺮﻗﻪاى دادﻩ و ﻧﺪم‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻣﻦ ﻣﻐﺒﻮن ﺷﺪم‬

‫ﺑﺎز دﻩ ﺁن ﺧﺮﻗﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ اى ﻗﺮﻳﻦ‬

‫آﻪ ﻧﻤﻰارزﻳﺪ ﺁن ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺪﻳﻦ‬

‫دور از ﻋﺎﺷﻖ آﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺁﻳﺪش‬

‫ور ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎﻳﺪش‬

‫ﻋﺸﻖ ارزد ﺻﺪ ﭼﻮ ﺧﺮﻗﻪى آﺎﻟﺒﺪ‬

‫آﻪ ﺣﻴﺎﺗﻰ دارد و ﺣﺲ و ﺧﺮد‬

‫ﺧﺎﺻﻪ ﺧﺮﻗﻪى ﻣﻠﻚ دﻧﻴﺎ آﺎﺑﺘﺮﺳﺖ‬

‫ﭘﻨﺞ داﻧﮓ ﻣﺴﺘﻰاش درد ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻠﻚ دﻧﻴﺎ ﺗﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎن را ﺣﻼل‬

‫ﻣﺎ ﻏﻼم ﻣﻠﻚ ﻋﺸﻖ ﺑﻰزوال‬

‫ﻋﺎﻣﻞ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ ﻣﻌﺰوﻟﺶ ﻣﻜﻦ‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺸﻐﻮﻟﺶ ﻣﻜﻦ‬

‫ﻣﻨﺼﺒﻰ آﺎﻧﻢ ز روﻳﺖ ﻣﺤﺠﺐ اﺳﺖ‬

‫ﻋﻴﻦ ﻣﻌﺰوﻟﻰ اﺳﺖ و ﻧﺎﻣﺶ ﻣﻨﺼﺐ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺎﺧﻴﺮ اﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪن‬

‫ﻓﻘﺪ اﺳﺘﻌﺪاد ﺑﻮد و ﺿﻌﻒ ﻓﻦ‬

‫‪١١٢١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻰز اﺳﺘﻌﺪاد در آﺎﻧﻰ روى‬

‫ﺑﺮ ﻳﻜﻰ ﺣﺒﻪ ﻧﮕﺮدى ﻣﺤﺘﻮى‬

‫هﻤﭽﻮ ﻋﻨﻴﻨﻰ آﻪ ﺑﻜﺮى را ﺧﺮد‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﻴﻤﻴﻦﺑﺮ ﺑﻮد آﻰ ﺑﺮ ﺧﻮرد‬

‫ﭼﻮن ﭼﺮاﻏﻰ ﺑﻰز زﻳﺖ و ﺑﻰﻓﺘﻴﻞ‬

‫ﻧﻪ آﺜﻴﺮ اﺳﺘﺶ ز ﺷﻤﻊ و ﻧﻪ ﻗﻠﻴﻞ‬

‫در ﮔﻠﺴﺘﺎن اﻧﺪر ﺁﻳﺪ اﺧﺸﻤﻰ‬

‫آﻰ ﺷﻮد ﻣﻐﺰش ز رﻳﺤﺎن ﺧﺮﻣﻰ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﻮﺑﻰ دﻟﺒﺮى ﻣﻬﻤﺎن ﻏﺮ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﭼﻨﮓ و ﺑﺮﺑﻄﻰ در ﭘﻴﺶ آﺮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﺮغ ﺧﺎك آﺎﻳﺪ در ﺑﺤﺎر‬

‫ز ﺁن ﭼﻪ ﻳﺎﺑﺪ ﺟﺰ هﻼك و ﺟﺰ ﺧﺴﺎر‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﻰﮔﻨﺪم ﺷﺪﻩ در ﺁﺳﻴﺎ‬

‫ﺟﺰ ﺳﭙﻴﺪى رﻳﺶ و ﻣﻮ ﻧﺒﻮد ﻋﻄﺎ‬

‫ﺁﺳﻴﺎى ﭼﺮخ ﺑﺮ ﺑﻰﮔﻨﺪﻣﺎن‬

‫ﻣﻮ ﺳﭙﻴﺪى ﺑﺨﺸﺪ و ﺿﻌﻒ ﻣﻴﺎن‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﺎ ﺑﺎ ﮔﻨﺪﻣﺎن اﻳﻦ ﺁﺳﻴﺎ‬

‫ﻣﻠﻚ ﺑﺨﺶ ﺁﻣﺪ دهﺪ آﺎر و آﻴﺎ‬

‫اول اﺳﺘﻌﺪاد ﺟﻨﺖ ﺑﺎﻳﺪت‬

‫ﺗﺎ ز ﺟﻨﺖ زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ زاﻳﺪت‬

‫ﻃﻔﻞ ﻧﻮ را از ﺷﺮاب و از آﺒﺎب‬

‫ﭼﻪ ﺣﻼوت و ز ﻗﺼﻮر و از ﻗﺒﺎب‬

‫ﺣﺪ ﻧﺪارد اﻳﻦ ﻣﺜﻞ آﻢ ﺟﻮ ﺳﺨﻦ‬

‫ﺗﻮ ﺑﺮو ﺗﺤﺼﻴﻞ اﺳﺘﻌﺪاد آﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ اﺳﺘﻌﺪاد ﺗﺎ اآﻨﻮن ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺷﻮق از ﺣﺪ رﻓﺖ و ﺁن ﻧﺎﻣﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ اﺳﺘﻌﺪاد هﻢ از ﺷﻪ رﺳﺪ‬

‫ﺑﻰز ﺟﺎن آﻰ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﮔﺮدد ﺟﺴﺪ‬

‫ﻟﻄﻔﻬﺎى ﺷﻪ ﻏﻤﺶ را در ﻧﻮﺷﺖ‬

‫ﺷﺪ آﻪ ﺻﻴﺪ ﺷﻪ آﻨﺪ او ﺻﻴﺪ ﮔﺸﺖ‬

‫هﺮ آﻪ در اﺷﻜﺎر ﭼﻮن ﺗﻮ ﺻﻴﺪ ﺷﺪ‬

‫ﺻﻴﺪ را ﻧﺎآﺮدﻩ ﻗﻴﺪ او ﻗﻴﺪ ﺷﺪ‬

‫هﺮ آﻪ ﺟﻮﻳﺎى اﻣﻴﺮى ﺷﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن او در اﺳﻴﺮى ﺷﺪ رهﻴﻦ‬

‫ﻋﻜﺲ ﻣﻰدان ﻧﻘﺶ دﻳﺒﺎﭼﻪى ﺟﻬﺎن‬

‫ﻧﺎم هﺮ ﺑﻨﺪﻩى ﺟﻬﺎن ﺧﻮاﺟﻪى ﺟﻬﺎن‬

‫اى ﺗﻦ آﮋ ﻓﻜﺮت ﻣﻌﻜﻮس رو‬

‫ﺻﺪ هﺰار ﺁزاد را آﺮدﻩ ﮔﺮو‬

‫ﻣﺪﺗﻰ ﺑﮕﺬار اﻳﻦ ﺣﻴﻠﺖ ﭘﺰى‬

‫ﭼﻨﺪ دم ﭘﻴﺶ از اﺟﻞ ﺁزاد زى‬

‫ور در ﺁزادﻳﺖ ﭼﻮن ﺧﺮ راﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ دولات ﺳﻴﺮ ﺟﺰ در ﭼﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺪﺗﻰ رو ﺗﺮك ﺟﺎن ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‬

‫رو ﺣﺮﻳﻒ دﻳﮕﺮى ﺟﺰ ﻣﻦ ﺑﺠﻮ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ ﺷﺪ ﻣﺮا ﺁزاد آﻦ‬

‫دﻳﮕﺮى را ﻏﻴﺮ ﻣﻦ داﻣﺎد آﻦ‬

‫اى ﺗﻦ ﺻﺪ آﺎرﻩ ﺗﺮك ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‬

‫ﻋﻤﺮ ﻣﻦ ﺑﺮدى آﺴﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﺠﻮ‬

‫‪١١٢٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻔﺘﻮن ﺷﺪن ﻗﺎﺿﻰ ﺑﺮ زن ﺟﻮﺣﻰ و در ﺻﻨﺪوق ﻣﺎﻧﺪن و ﻧﺎﻳﺐ ﻗﺎﺿﻰ ﺻﻨﺪوق را ﺧﺮﻳﺪن‪ ،‬ﺑﺎز ﺳﺎل دوم ﺁﻣﺪن‬ ‫زن ﺟﻮﺣﻰ ﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺑﺎزى ﭘﺎرﻳﻨﻪ و ﮔﻔﺘﻦ ﻗﺎﺿﻰ آﻪ ﻣﺮا ﺁزاد آﻦ و آﺴﻰ دﻳﮕﺮ را ﺑﺠﻮى اﻟﻰ ﺁﺧﺮ اﻟﻘﺼﻪ‬ ‫ﺟﻮﺣﻰ هﺮ ﺳﺎﻟﻰ ز دروﻳﺸﻰ ﺑﻪ ﻓﻦ‬

‫رو ﺑﻪ زن آﺮدى آﻪ اى دل ﺧﻮاﻩ زن‬

‫ﭼﻮن ﺳﻼﺣﺖ هﺴﺖ رو ﺻﻴﺪى ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪوﺷﺎﻧﻴﻢ از ﺻﻴﺪ ﺗﻮ ﺷﻴﺮ‬

‫ﻗﻮس اﺑﺮو ﺗﻴﺮ ﻏﻤﺰﻩ دام آﻴﺪ‬

‫ﺑﻬﺮ ﭼﻪ دادت ﺧﺪا از ﺑﻬﺮ ﺻﻴﺪ‬

‫رو ﭘﻰ ﻣﺮﻏﻰ ﺷﮕﺮﻓﻰ دام ﻧﻪ‬

‫داﻧﻪ ﺑﻨﻤﺎ ﻟﻴﻚ در ﺧﻮردش ﻣﺪﻩ‬

‫آﺎم ﺑﻨﻤﺎ و آﻦ او را ﺗﻠﺦ آﺎم‬

‫آﻰ ﺧﻮرد داﻧﻪ ﭼﻮ ﺷﺪ در ﺣﺒﺲ دام‬

‫ﺷﺪ زن او ﻧﺰد ﻗﺎﺿﻰ در ﮔﻠﻪ‬

‫آﻪ ﻣﺮا اﻓﻐﺎن ز ﺷﻮى دﻩ دﻟﻪ‬

‫ﻗﺼﻪ آﻮﺗﻪ آﻦ آﻪ ﻗﺎﺿﻰ ﺷﺪ ﺷﻜﺎر‬

‫از ﻣﻘﺎل و از ﺟﻤﺎل ﺁن ﻧﮕﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ اﻧﺪر ﻣﺤﻜﻤﻪ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻏﻠﻐﻠﻪ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺘﺎﻧﻢ ﻓﻬﻢ آﺮدن اﻳﻦ ﮔﻠﻪ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻠﻮت ﺁﻳﻰ اى ﺳﺮو ﺳﻬﻰ‬

‫از ﺳﺘﻤﻜﺎرى ﺷﻮ ﺷﺮﺣﻢ دهﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻧﻪى ﺗﻮ ز هﺮ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪى‬

‫ﺑﺎﺷﺪ از ﺑﻬﺮ ﮔﻠﻪ ﺁﻣﺪ ﺷﺪى‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﺳﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺮ ﺳﻮدا ﺑﻮد‬

‫ﺻﺪر ﭘﺮ وﺳﻮاس و ﭘﺮ ﻏﻮﻏﺎ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎﻗﻰ اﻋﻀﺎ ز ﻓﻜﺮ ﺁﺳﻮدﻩاﻧﺪ‬

‫و ﺁن ﺻﺪور از ﺻﺎدران ﻓﺮﺳﻮدﻩاﻧﺪ‬

‫در ﺧﺰان و ﺑﺎد ﺧﻮف ﺣﻖ ﮔﺮﻳﺰ‬

‫ﺁن ﺷﻘﺎﻳﻘﻬﺎى ﭘﺎرﻳﻦ را ﺑﺮﻳﺰ‬

‫اﻳﻦ ﺷﻘﺎﻳﻖ ﻣﻨﻊ ﻧﻮ اﺷﻜﻮﻓﻪهﺎﺳﺖ‬

‫آﻪ درﺧﺖ دل ﺑﺮاى ﺁن ﻧﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را در ﺧﻮاب آﻦ زﻳﻦ اﻓﺘﻜﺎر‬

‫ﺳﺮ ز زﻳﺮ ﺧﻮاب در ﻳﻘﻈﺖ ﺑﺮ ﺁر‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁن اﺻﺤﺎب آﻬﻒ اى ﺧﻮاﺟﻪ زود‬

‫رو ﺑﻪ اﻳﻘﺎﻇﺎ آﻪ ﺗﺤﺴﺒﻬﻢ رﻗﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﻰ اى ﺻﻨﻢ ﻣﻌﻤﻮل ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻧﻪى اﻳﻦ آﻨﻴﺰك ﺑﺲ ﺗﻬﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺧﺼﻢ در دﻩ رﻓﺖ و ﺣﺎرس ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺧﻠﻮت ﺳﺨﺖ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﺴﻜﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻣﺸﺐ ار اﻣﻜﺎن ﺑﻮد ﺁن ﺟﺎ ﺑﻴﺎ‬

‫آﺎر ﺷﺐ ﺑﻰﺳﻤﻌﻪ اﺳﺖ و ﺑﻰرﻳﺎ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳﺎن ز ﺧﻤﺮ ﺧﻮاب ﻣﺴﺖ‬

‫زﻧﮕﻰ ﺷﺐ ﺟﻤﻠﻪ را ﮔﺮدن زدﻩﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﻗﺎﺿﻰ ﻓﺴﻮنهﺎى ﻋﺠﺐ‬

‫ﺁن ﺷﻜﺮ ﻟﺐ و ﺁن ﮔﻬﺎﻧﻰ از ﭼﻪ ﻟﺐ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﺁدم ﺑﻠﻴﺲ اﻓﺴﺎﻧﻪ آﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺣﻮا ﮔﻔﺘﺶ ﺑﺨﻮر ﺁن ﮔﺎﻩ ﺧﻮرد‬

‫اوﻟﻴﻦ ﺧﻮن در ﺟﻬﺎن ﻇﻠﻢ و داد‬

‫از آﻒ ﻗﺎﺑﻴﻞ ﺑﻬﺮ زن ﻓﺘﺎد‬

‫‪١١٢٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻧﻮح ﭼﻮن ﺑﺮ ﺗﺎﺑﻪ ﺑﺮﻳﺎن ﺳﺎﺧﺘﻰ‬

‫واهﻠﻪ ﺑﺮ ﺗﺎﺑﻪ ﺳﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺘﻰ‬

‫ﻣﻜﺮ زن ﺑﺮ آﺎر او ﭼﻴﺮﻩ ﺷﺪى‬

‫ﺁب ﺻﺎف وﻋﻆ او ﺗﻴﺮﻩ ﺷﺪى‬

‫ﻗﻮم را ﭘﻴﻐﺎم آﺮدى از ﻧﻬﺎن‬

‫آﻪ ﻧﮕﻪ دارﻳﺪ دﻳﻦ زﻳﻦ ﮔﻤﺮهﺎن‬

‫رﻓﺘﻦ ﻗﺎﺿﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى زن ﺟﻮﺣﻰ و ﺣﻠﻘﻪ زدن ﺟﻮﺣﻰ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺑﺮ در و ﮔﺮﻳﺨﺘﻦ ﻗﺎﺿﻰ در ﺻﻨﺪوق اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫ﻣﻜﺮ زن ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد رﻓﺖ ﺷﺐ‬

‫ﻗﺎﺿﻰ زﻳﺮك ﺳﻮى زن ﺑﻬﺮ دب‬

‫زن دو ﺷﻤﻊ و ﻧﻘﻞ ﻣﺠﻠﺲ راﺳﺖ آﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎ ﻣﺴﺘﻴﻢ ﺑﻰاﻳﻦ ﺁب ﺧﻮرد‬

‫اﻧﺪر ﺁن دم ﺟﻮﺣﻰ ﺁﻣﺪ در ﺑﺰد‬

‫ﺟﺴﺖ ﻗﺎﺿﻰ ﻣﻬﺮﺑﻰ ﺗﺎ در ﺧﺰد‬

‫ﻏﻴﺮ ﺻﻨﺪوﻗﻰ ﻧﺪﻳﺪ او ﺧﻠﻮﺗﻰ‬

‫رﻓﺖ در ﺻﻨﺪوق از ﺧﻮف ﺁن ﻓﺘﻰ‬

‫اﻧﺪر ﺁﻣﺪ ﺟﻮﺣﻰ و ﮔﻔﺖ اى ﺣﺮﻳﻒ‬

‫اى وﺑﺎﻟﻢ در رﺑﻴﻊ و در ﺧﺮﻳﻒ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ دارم آﻪ ﻓﺪاﻳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺁن‬

‫آﻪ ز ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺎد دارى هﺮ زﻣﺎن‬

‫ﺑﺮ ﻟﺐ ﺧﺸﻜﻢ ﮔﺸﺎدﺳﺘﻰ زﺑﺎن‬

‫ﮔﺎﻩ ﻣﻔﻠﺲ ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﮔﻪ ﻗﻠﺘﺒﺎن‬

‫اﻳﻦ دو ﻋﻠﺖ ﮔﺮ ﺑﻮد اى ﺟﺎن ﻣﺮا‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ از ﺗﺴﺖ و دﻳﮕﺮ از ﺧﺪا‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ دارم ﻏﻴﺮ ﺁن ﺻﻨﺪوق آﺎن‬

‫هﺴﺖ ﻣﺎﻳﻪى ﺗﻬﻤﺖ و ﭘﺎﻳﻪى ﮔﻤﺎن‬

‫ﺧﻠﻖ ﭘﻨﺪارﻧﺪ زر دارم درون‬

‫داد واﮔﻴﺮﻧﺪ از ﻣﻦ زﻳﻦ ﻇﻨﻮن‬

‫ﺻﻮرت ﺻﻨﺪوق ﺑﺲ زﻳﺒﺎﺳﺖ ﻟﻴﻚ‬

‫از ﻋﺮوض و ﺳﻴﻢ و زر ﺧﺎﻟﻰ اﺳﺖ ﻧﻴﻚ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻦ زراق ﺧﻮب و ﺑﺎ وﻗﺎر‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺳﻠﻪ ﻧﻴﺎﺑﻰ ﻏﻴﺮ ﻣﺎر‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮم ﺻﻨﺪوق را ﻓﺮدا ﺑﻪ آﻮ‬

‫ﭘﺲ ﺑﺴﻮزم در ﻣﻴﺎن ﭼﺎر ﺳﻮ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻣﻮﻣﻦ و ﮔﺒﺮ و ﺟﻬﻮد‬

‫آﻪ در اﻳﻦ ﺻﻨﺪوق ﺟﺰ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ زن هﻰ در ﮔﺬر اى ﻣﺮد از اﻳﻦ‬

‫ﺧﻮرد ﺳﻮﮔﻨﺪ ان آﻪ ﻧﻜﻨﻢ ﺟﺰ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫از ﭘﮕﻪ ﺣﻤﺎل ﺁورد او ﭼﻮ ﺑﺎد‬

‫زود ﺁن ﺻﻨﺪوق ﺑﺮ ﭘﺸﺘﺶ ﻧﻬﺎد‬

‫اﻧﺪر ﺁن ﺻﻨﺪوق ﻗﺎﺿﻰ از ﻧﻜﺎل‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰزد آﺎى ﺣﻤﺎل و اى ﺣﻤﺎل‬

‫آﺮد ﺁن ﺣﻤﺎل راﺳﺖ و ﭼﭗ ﻧﻈﺮ‬

‫آﺰ ﭼﻪ ﺳﻮد در ﻣﻰرﺳﺪ ﺑﺎﻧﮓ و ﺧﺒﺮ‬

‫هﺎﺗﻒ اﺳﺖ اﻳﻦ داﻋﻰ ﻣﻦ اى ﻋﺠﺐ‬

‫ﻳﺎ ﭘﺮىام ﻣﻰآﻨﺪ ﭘﻨﻬﺎن ﻃﻠﺐ‬

‫ﭼﻮن ﭘﻴﺎﭘﻰ ﮔﺸﺖ ﺁن ﺁواز و ﺑﻴﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ هﺎﺗﻒ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫‪١١٢٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ داﻧﺴﺖ آﺎن ﺑﺎﻧﮓ و ﻓﻐﺎن‬

‫ﺑﺪ ز ﺻﻨﺪوق و آﺴﻰ در وى ﻧﻬﺎن‬

‫ﻋﺎﺷﻘﻰ آﺎو در ﻏﻢ ﻣﻌﺸﻮق رﻓﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺮون اﺳﺖ در ﺻﻨﺪوق رﻓﺖ‬

‫ﻋﻤﺮ در ﺻﻨﺪوق ﺑﺮد از اﻧﺪهﺎن‬

‫ﺟﺰ آﻪ ﺻﻨﺪوﻗﻰ ﻧﺒﻴﻨﺪ از ﺟﻬﺎن‬

‫ﺁن ﺳﺮى آﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻓﻮق ﺁﺳﻤﺎن‬

‫از هﻮس او را در ﺁن ﺻﻨﺪوق دان‬

‫ﭼﻮن ز ﺻﻨﺪوق ﺑﺪن ﺑﻴﺮون رود‬

‫او ز ﮔﻮرى ﺳﻮى ﮔﻮرى ﻣﻰﺷﻮد‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﻗﺎﺿﻰاش‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺣﻤﺎل و اى ﺻﻨﺪوق آﺶ‬

‫از ﻣﻦ ﺁﮔﻪ آﻦ درون ﻣﺤﻜﻤﻪ‬

‫ﻧﺎﻳﺒﻢ را زودﺗﺮ ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ‬

‫ﺗﺎ ﺧﺮد اﻳﻦ را ﺑﻪ زر زﻳﻦ ﺑﻰﺧﺮد‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺎ ﺑﺮد‬

‫اى ﺧﺪا ﺑﮕﻤﺎر ﻗﻮﻣﻰ روﺣﻤﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ز ﺻﻨﺪوق ﺑﺪﻧﻤﺎن واﺧﺮﻧﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ را از ﺑﻨﺪ ﺻﻨﺪوق ﻓﺴﻮن‬

‫آﻰ ﺧﺮد ﺟﺰ اﻧﺒﻴﺎ و ﻣﺮﺳﻠﻮن‬

‫از هﺰاران ﻳﻚ آﺴﻰ ﺧﻮش ﻣﻨﻈﺮ اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﺪاﻧﺪ آﺎو ﺑﻪ ﺻﻨﺪوق اﻧﺪر اﺳﺖ‬

‫او ﺟﻬﺎن را دﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻴﺶ از ﺁن‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪان ﺿﺪ اﻳﻦ ﺿﺪش ﮔﺮدد ﻋﻴﺎن‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ آﻪ ﻋﻠﻢ ﺿﺎﻟﻪى ﻣﻮﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎرف ﺿﺎﻟﻪى ﺧﻮد اﺳﺖ و ﻣﻮﻗﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺁن آﻪ هﺮﮔﺰ روز ﻧﻴﻜﻮ ﺧﻮد ﻧﺪﻳﺪ‬

‫او در اﻳﻦ ادﺑﺎر آﻰ ﺧﻮاهﺪ ﻃﭙﻴﺪ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﻃﻔﻠﻰ در اﺳﻴﺮى اوﻓﺘﺎد‬

‫ﻳﺎ ﺧﻮد از اول ز ﻣﺎدر ﺑﻨﺪﻩ زاد‬

‫ذوق ﺁزادى ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺟﺎن او‬

‫هﺴﺖ ﺻﻨﺪوق ﺻﻮر ﻣﻴﺪان او‬

‫داﻳﻤﺎ ﻣﺤﺒﻮس ﻋﻘﻠﺶ در ﺻﻮر‬

‫از ﻗﻔﺲ اﻧﺪر ﻗﻔﺲ دارد ﮔﺬر‬

‫ﻣﻨﻔﺬش ﻧﻪ از ﻗﻔﺲ ﺳﻮى ﻋﻼ‬

‫در ﻗﻔﺴﻬﺎ ﻣﻰرود از ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ‬

‫در ﻧﺒﻰ ان اﺳﺘﻄﻌﺘﻢ ﻓﺎﻧﻔﺬوا‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﺟﻦ و اﻧﺲ ﺁﻣﺪ ز هﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻨﻔﺬ ﻧﻴﺴﺖ از ﮔﺮدوﻧﺘﺎن‬

‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﺎن و ﺑﻪ وﺣﻰ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﮔﺮ ز ﺻﻨﺪوﻗﻰ ﺑﻪ ﺻﻨﺪوﻗﻰ رود‬

‫او ﺳﻤﺎﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺻﻨﺪوﻗﻰ ﺑﻮد‬

‫ﻓﺮﺟﻪى ﺻﻨﺪوق ﻧﻮ ﻧﻮ ﻣﺴﻜﺮ اﺳﺖ‬

‫درﻧﻴﺎﺑﺪ آﺎو ﺑﻪ ﺻﻨﺪوق اﻧﺪر اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺸﺪ ﻏﺮﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻨﺪوﻗﻬﺎ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻗﺎﺿﻰ ﺟﻮﻳﺪ اﻃﻼق و رهﺎ‬

‫ﺁن آﻪ داﻧﺪ اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﺁن ﺷﻨﺎس‬

‫آﺎو ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻰﻓﻐﺎن و ﺑﻰهﺮاس‬

‫هﻤﭽﻮ ﻗﺎﺿﻰ ﺑﺎﺷﺪ او در ارﺗﻌﺎد‬

‫آﻰ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﻳﻚ دﻣﻰ از ﺟﺎﻧﺶ ﺷﺎد‬

‫‪١١٢٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺁﻣﺪن ﻧﺎﻳﺐ ﻗﺎﺿﻰ ﻣﻴﺎن ﺑﺎزار و ﺧﺮﻳﺪارى آﺮدن ﺻﻨﺪوق را از ﺟﻮﺣﻰ اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫ﻧﺎﻳﺐ ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ ﺻﻨﺪوﻗﺖ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﺻﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ زر ﻣﻰدهﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺁﻳﻢ ﻓﺮوﺗﺮ از هﺰار‬

‫ﮔﺮ ﺧﺮﻳﺪارى ﮔﺸﺎ آﻴﺴﻪ ﺑﻴﺎر‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﺮﻣﻰ دار اى آﻮﺗﻪ ﻧﻤﺪ‬

‫ﻗﻴﻤﺖ ﺻﻨﺪوق ﺧﻮد ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻰروﻳﺖ ﺷﺮى ﺧﻮد ﻓﺎﺳﺪى اﺳﺖ‬

‫ﺑﻴﻊ ﻣﺎ زﻳﺮ ﮔﻠﻴﻢ اﻳﻦ راﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎﻳﻢ ﮔﺮ ﻧﻤﻰارزد ﻣﺨﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﻴﻔﻰ اى ﭘﺪر‬

‫ﮔﻔﺖ اى ﺳﺘﺎر ﺑﺮ ﻣﮕﺸﺎى راز‬

‫ﺳﺮ ﺑﺒﺴﺘﻪ ﻣﻰﺧﺮم ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺴﺎز‬

‫ﺳﺘﺮ آﻦ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺘﺎرى آﻨﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﻴﻨﻰ اﻳﻤﻨﻰ ﺑﺮ آﺲ ﻣﺨﻨﺪ‬

‫ﺑﺲ در اﻳﻦ ﺻﻨﺪوق ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ را اﻧﺪر ﺑﻼ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪﻩاﻧﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاﻩ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ دﮔﺮ آﺲ ﺁن آﻦ از رﻧﺞ و ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﻣﺮﺻﺎد ﺣﻖ و اﻧﺪر آﻤﻴﻦ‬

‫ﻣﻰدهﺪ ﭘﺎداش ﭘﻴﺶ از ﻳﻮم دﻳﻦ‬

‫ﺁن ﻋﻈﻴﻢ اﻟﻌﺮش ﻋﺮش او ﻣﺤﻴﻂ‬

‫ﺗﺨﺖ دادش ﺑﺮ هﻤﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺑﺴﻴﻂ‬

‫ﮔﻮﺷﻪى ﻋﺮﺷﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫هﻴﻦ ﻣﺠﻨﺒﺎن ﺟﺰ ﺑﻪ دﻳﻦ و داد دﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش ﺑﺮ اﺣﻮال ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻧﻮش ﺑﻴﻦ در داد و ﺑﻌﺪ از ﻇﻠﻢ ﻧﻴﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁرى اﻳﻦ ﭼﻪ آﺮدم اﺳﺘﻢ اﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ هﻢ ﻣﻰدان آﻪ ﺑﺎدى اﻇﻠﻢ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺎﻳﺐ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺎ ﺑﺎدﻳﻴﻢ‬

‫ﺑﺎ ﺳﻮاد وﺟﻪ اﻧﺪر ﺷﺎدﻳﻴﻢ‬

‫هﻤﭽﻮ زﻧﮕﻰ آﺎو ﺑﻮد ﺷﺎدان و ﺧﻮش‬

‫او ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻏﻴﺮ او ﺑﻴﻨﺪ رﺧﺶ‬

‫ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪ در ﻣﻦ ﻳﺰﻳﺪ‬

‫داد ﺻﺪ دﻳﻨﺎر و ﺁن از وى ﺧﺮﻳﺪ‬

‫هﺮ دﻣﻰ ﺻﻨﺪوﻗﻴﻰ اى ﺑﺪ ﭘﺴﻨﺪ‬

‫هﺎﺗﻔﺎن و ﻏﻴﺒﻴﺎﻧﺖ ﻣﻰﺧﺮﻧﺪ‬

‫در ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ آﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠﻮات اﻟﻠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻓﺮﻣﻮد ﻣﻦ آﻨﺖ ﻣﻮﻻﻩ ﻓﻌﻠﻰ ﻣﻮﻻﻩ ﺗﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن ﻃﻌﻨﻪ زدﻧﺪ آﻪ‬ ‫ﺑﺲ ﻧﺒﻮدش آﻪ ﻣﺎ ﻣﻄﻴﻌﻰ و ﭼﺎآﺮى ﻧﻤﻮدﻳﻢ او را ﭼﺎآﺮى آﻮدآﻰ ﺧﻠﻢ ﺁﻟﻮدﻣﺎن هﻢ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﺪ اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎ اﺟﺘﻬﺎد‬

‫ﻧﺎم ﺧﻮد و ﺁن ﻋﻠﻰ ﻣﻮﻻ ﻧﻬﺎد‬

‫ﮔﻔﺖ هﺮ آﺎو را ﻣﻨﻢ ﻣﻮﻻ و دوﺳﺖ‬

‫اﺑﻦ ﻋﻢ ﻣﻦ ﻋﻠﻰ ﻣﻮﻻى اوﺳﺖ‬

‫‪١١٢٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻴﺴﺖ ﻣﻮﻻ ﺁن آﻪ ﺁزادت آﻨﺪ‬

‫ﺑﻨﺪ رﻗﻴﺖ ز ﭘﺎﻳﺖ ﺑﺮ آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺁزادى ﻧﺒﻮت هﺎدى اﺳﺖ‬

‫ﻣﻮﻣﻨﺎن را ز اﻧﺒﻴﺎ ﺁزادى اﺳﺖ‬

‫اى ﮔﺮوﻩ ﻣﻮﻣﻨﺎن ﺷﺎدى آﻨﻴﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺳﺮو و ﺳﻮﺳﻦ ﺁزادى آﻨﻴﺪ‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ هﺮ دم ﺷﻜﺮ ﺁب‬

‫ﺑﻰزﺑﺎن ﭼﻮن ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺧﻮش ﺧﻀﺎب‬

‫ﺑﻰزﺑﺎن ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺳﺮو و ﺳﺒﺰﻩزار‬

‫ﺷﻜﺮ ﺁب و ﺷﻜﺮ ﻋﺪل ﻧﻮ ﺑﻬﺎر‬

‫ﺣﻠﻪهﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ و داﻣﻦ آﺸﺎن‬

‫ﻣﺴﺖ و رﻗﺎص و ﺧﻮش و ﻋﻨﺒﺮ ﻓﺸﺎن‬

‫ﺟﺰو ﺟﺰو ﺁﺑﺴﺘﻦ از ﺷﺎﻩ ﺑﻬﺎر‬

‫ﺟﺴﻤﺸﺎن ﭼﻮن درج ﭘﺮ در ﺛﻤﺎر‬

‫ﻣﺮﻳﻤﺎن ﺑﻰﺷﻮى ﺁﺑﺴﺖ از ﻣﺴﻴﺢ‬

‫ﺧﺎﻣﺸﺎن ﺑﻰﻻف و ﮔﻔﺘﺎرى ﻓﺼﻴﺢ‬

‫ﻣﺎﻩ ﻣﺎ ﺑﻰﻧﻄﻖ ﺧﻮش ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺘﻪﺳﺖ‬

‫هﺮ زﺑﺎن ﻧﻄﻖ از ﻓﺮ ﻣﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪﺳﺖ‬

‫ﻧﻄﻖ ﻋﻴﺴﻰ از ﻓﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻄﻖ ﺁدم ﭘﺮﺗﻮ ﺁن دم ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ زﻳﺎدت ﮔﺮدد از ﺷﻜﺮ اى ﺛﻘﺎت‬

‫ﭘﺲ ﻧﺒﺎت دﻳﮕﺮ اﺳﺖ اﻧﺪر ﻧﺒﺎت‬

‫ﻋﻜﺲ ﺁن اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ذل ﻣﻦ ﻗﻨﻊ‬

‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﻋﺰ ﻣﻦ ﻃﻤﻊ‬

‫در ﺟﻮال ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺮو‬

‫از ﺧﺮﻳﺪاران ﺧﻮد ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺸﻮ‬

‫ﺑﺎز ﺁﻣﺪن زن ﺟﻮﺣﻰ ﺑﻪ ﻣﺤﻜﻤﻪى ﻗﺎﺿﻰ ﺳﺎل دوم ﺑﺮ اﻣﻴﺪ وﻇﻴﻔﻪى ﭘﺎرﺳﺎل و ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻗﺎﺿﻰ او را‪،‬‬ ‫اﻟﻰ اﺗﻤﺎﻣﻪ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻟﻰ ﺑﺎز ﺟﻮﺣﻰ از ﻣﺤﻦ‬

‫رو ﺑﻪ زن آﺮد و ﺑﮕﻔﺖ اى ﭼﺴﺖ زن‬

‫ﺁن وﻇﻴﻔﻪى ﭘﺎر را ﺗﺠﺪﻳﺪ آﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ ﻗﺎﺿﻰ از ﮔﻠﻪى ﻣﻦ ﮔﻮ ﺳﺨﻦ‬

‫زن ﺑﺮ ﻗﺎﺿﻰ در ﺁﻣﺪ ﺑﺎ زﻧﺎن‬

‫ﻣﺮ زﻧﻰ را آﺮد ﺁن زن ﺗﺮﺟﻤﺎن‬

‫ﻧﺎ ﺑﻨﺸﻨﺎﺳﺪ ز ﮔﻔﺘﻦ ﻗﺎﺿﻰاش‬

‫ﻳﺎد ﻧﺎﻳﺪ از ﺑﻼى ﻣﺎﺿﻰاش‬

‫هﺴﺖ ﻓﺘﻨﻪ ﻏﻤﺰﻩى ﻏﻤﺎز زن‬

‫ﻟﻴﻚ ﺁن ﺻﺪ ﺗﻮ ﺷﻮد ز ﺁواز زن‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺗﺎﻧﺴﺖ ﺁوازى ﻓﺮاﺷﺖ‬

‫ﻏﻤﺰﻩى ﺗﻨﻬﺎى زن ﺳﻮدى ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﻰ رو ﺗﻮ ﺧﺼﻤﺖ را ﺑﻴﺎر‬

‫ﺗﺎ دهﻢ آﺎر ﺗﺮا ﺑﺎ او ﻗﺮار‬

‫ﺟﻮﺣﻰ ﺁﻣﺪ ﻗﺎﺿﻴﺶ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ زود‬

‫آﺎو ﺑﻪ وﻗﺖ ﻟﻘﻴﻪ در ﺻﻨﺪوق ﺑﻮد‬

‫زو ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﺁواز از ﺑﺮون‬

‫در ﺷﺮى و ﺑﻴﻊ و در ﻧﻘﺺ و ﻓﺰون‬

‫‪١١٢٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﻔﻘﻪى زن ﭼﺮا ﻧﺪهﻰ ﺗﻤﺎم‬

‫ﮔﻔﺖ از ﺟﺎن ﺷﺮع را هﺴﺘﻢ ﻏﻼم‬

‫ﻟﻴﻚ اﮔﺮ ﻣﻴﺮم ﻧﺪارم ﻣﻦ آﻔﻦ‬

‫ﻣﻔﻠﺲ اﻳﻦ ﻟﻌﺒﻢ و ﺷﺶ ﭘﻨﺠﺰن‬

‫زﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻗﺎﺿﻰ ﻣﮕﺮ ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﺶ‬

‫ﻳﺎد ﺁورد ﺁن دﻏﻞ و ﺁن ﺑﺎﺧﺘﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁن ﺷﺶ ﭘﻨﺞ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺧﺘﻰ‬

‫ﭘﺎر اﻧﺪر ﺷﺶ درم اﻧﺪاﺧﺘﻰ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ رﻓﺖ اﻣﺴﺎل ﺁن ﻗﻤﺎر‬

‫ﺑﺎ دﮔﺮ آﺲ ﺑﺎز دﺳﺖ از ﻣﻦ ﺑﺪار‬

‫از ﺷﺶ و از ﭘﻨﺞ ﻋﺎرف ﮔﺸﺖ ﻓﺮد‬

‫ﻣﺤﺘﺮز ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ زﻳﻦ ﺷﺶ ﭘﻨﺞ ﻧﺮد‬

‫رﺳﺖ او از ﭘﻨﺞ ﺣﺲ و ﺷﺶ ﺟﻬﺖ‬

‫از وراى ﺁن هﻤﻪ آﺮد ﺁﮔﻬﺖ‬

‫ﺷﺪ اﺷﺎراﺗﺶ اﺷﺎرات ازل‬

‫ﺟﺎوز اﻻوهﺎم ﻃﺮا و اﻋﺘﺰل‬

‫زﻳﻦ ﭼﻪ ﺷﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﮔﺮ ﻧﺒﻮد ﺑﺮون‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮ ﺁرد ﻳﻮﺳﻔﻰ را از درون‬

‫واردى ﺑﺎﻻى ﭼﺮخ ﺑﻰﺳﺘﻦ‬

‫ﺟﺴﻢ او ﭼﻮن دﻟﻮ در ﭼﻪ ﭼﺎرﻩ آﻦ‬

‫ﻳﻮﺳﻔﺎن ﭼﻨﮕﺎل در دﻟﻮش زدﻩ‬

‫رﺳﺘﻪ از ﭼﺎﻩ و ﺷﻪ ﻣﺼﺮى ﺷﺪﻩ‬

‫دﻟﻮهﺎى دﻳﮕﺮ از ﭼﻪ ﺁب ﺟﻮ‬

‫دﻟﻮ او ﻓﺎرغ ز ﺁب اﺻﺤﺎب ﺟﻮ‬

‫دﻟﻮهﺎ ﻏﻮاص ﺁب از ﺑﻬﺮ ﻗﻮت‬

‫دﻟﻮ او ﻗﻮت و ﺣﻴﺎت ﺟﺎن ﺣﻮت‬

‫دﻟﻮهﺎ واﺑﺴﺘﻪى ﭼﺮخ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫دﻟﻮ او در اﺻﺒﻌﻴﻦ زورﻣﻨﺪ‬

‫دﻟﻮ ﭼﻪ و ﺣﺒﻞ ﭼﻪ و ﭼﺮخ ﭼﻰ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺜﺎﻟﻰ ﺑﺲ رآﻴﻚ اﺳﺖ اى اﭼﻰ‬

‫از آﺠﺎ ﺁرم ﻣﺜﺎﻟﻰ ﺑﻰﺷﻜﺴﺖ‬

‫آﻔﻮ ﺁن ﻧﻪ ﺁﻳﺪ و ﻧﻪ ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﺮد ﭘﻨﻬﺎن در ﻳﻜﻰ‬

‫ﺻﺪ آﻤﺎن و ﺗﻴﺮ درج ﻧﺎوآﻰ‬

‫ﻣﺎ رﻣﻴﺖ إذ رﻣﻴﺘﻰ ﻓﺘﻨﻪاى‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺧﺮﻣﻦ اﻧﺪر ﺣﻔﻨﻪاى‬

‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ در ﻳﻜﻰ ذرﻩ ﻧﻬﺎن‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺁن ذرﻩ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ دهﺎن‬

‫ذرﻩ ذرﻩ ﮔﺮدد اﻓﻼك و زﻣﻴﻦ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﭼﻮن ﺟﺴﺖ از آﻤﻴﻦ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺎﻧﻰ ﭼﻪ در ﺧﻮرد ﺗﻨﺴﺖ‬

‫هﻴﻦ ﺑﺸﻮ اى ﺗﻦ از اﻳﻦ ﺟﺎن هﺮ دو دﺳﺖ‬

‫اى ﺗﻦ ﮔﺸﺘﻪ وﺛﺎق ﺟﺎن ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺗﺎﻧﺪ ﺑﺤﺮ در ﻣﺸﻜﻰ ﻧﺸﺴﺖ‬

‫اى هﺰاران ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ اﻧﺪر ﺑﺸﺮ‬

‫اى ﻣﺴﻴﺤﺎن ﻧﻬﺎن در ﺟﻮف ﺧﺮ‬

‫اى هﺰاران آﻌﺒﻪ ﭘﻨﻬﺎن در آﻨﻴﺲ‬

‫اى ﻏﻠﻂ اﻧﺪاز ﻋﻔﺮﻳﺖ و ﺑﻠﻴﺲ‬

‫ﺳﺠﺪﻩﮔﺎﻩ ﻻﻣﻜﺎﻧﻰ در ﻣﻜﺎن‬

‫ﻣﺮ ﺑﻠﻴﺴﺎن را ز ﺗﻮ وﻳﺮان دآﺎن‬

‫‪١١٢٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻪ ﭼﺮا ﻣﻦ ﺧﺪﻣﺖ اﻳﻦ ﻃﻴﻦ آﻨﻢ‬

‫ﺻﻮرﺗﻰ را ﻣﻦ ﻟﻘﺐ ﭼﻮن دﻳﻦ آﻨﻢ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺻﻮرت ﭼﺸﻢ را ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻤﺎل‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺷﻌﺸﻌﻪى ﻧﻮر ﺟﻼل‬

‫ﺑﺎز ﺁﻣﺪن ﺑﻪ ﺷﺮح ﻗﺼﻪى ﺷﺎﻩ زادﻩ و ﻣﻼزﻣﺖ او در ﺣﻀﺮت ﺷﺎﻩ‬ ‫ﺷﺎﻩ زادﻩ ﭘﻴﺶ ﺷﻪ ﺣﻴﺮان اﻳﻦ‬

‫هﻔﺖ ﮔﺮدون دﻳﺪﻩ در ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻃﻴﻦ‬

‫هﻴﭻ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻰ ﺑﻪ ﺑﺤﺜﻰ ﻟﺐ ﮔﺸﻮد‬

‫ﻟﻴﻚ ﺟﺎن ﺑﺎ ﺟﺎن دﻣﻰ ﺧﺎﻣﺶ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺁﻣﺪﻩ در ﺧﺎﻃﺮش آﺎﻳﻦ ﺑﺲ ﺧﻔﻰ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﭘﺲ ﺻﻮرت ز ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﺻﻮرﺗﻰ از ﺻﻮرﺗﺖ ﺑﻴﺰار آﻦ‬

‫ﺧﻔﺘﻪاى هﺮ ﺧﻔﺘﻪ را ﺑﻴﺪار آﻦ‬

‫ﺁن آﻼﻣﺖ ﻣﻰرهﺎﻧﺪ از آﻼم‬

‫و ﺁن ﺳﻘﺎﻣﺖ ﻣﻰﺟﻬﺎﻧﺪ از ﺳﻘﺎم‬

‫ﭘﺲ ﺳﻘﺎم ﻋﺸﻖ ﺟﺎن ﺻﺤﺖ اﺳﺖ‬

‫رﻧﺠﻬﺎﻳﺶ ﺣﺴﺮت هﺮ راﺣﺖ اﺳﺖ‬

‫اى ﺗﻦ اآﻨﻮن دﺳﺖ ﺧﻮد زﻳﻦ ﺟﺎن ﺑﺸﻮ‬

‫ور ﻧﻤﻰﺷﻮﻳﻰ ﺟﺰ اﻳﻦ ﺟﺎﻧﻰ ﺑﺠﻮ‬

‫ﺣﺎﺻﻞ ﺁن ﺷﻪ ﻧﻴﻚ او را ﻣﻰﻧﻮاﺧﺖ‬

‫او از ﺁن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﭼﻮن ﻣﻪ ﻣﻰﮔﺪاﺧﺖ‬

‫ﺁن ﮔﺪاز ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻤﻮ‬

‫هﻤﭽﻮ ﻣﻪ اﻧﺪر ﮔﺪازش ﺗﺎزﻩ رو‬

‫ﺟﻤﻠﻪ رﻧﺠﻮران دوا دارﻧﺪ اﻣﻴﺪ‬

‫ﻧﺎﻟﺪ اﻳﻦ رﻧﺠﻮر آﻢ اﻓﺰون آﻨﻴﺪ‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ از اﻳﻦ ﺳﻢ ﻧﺪﻳﺪم ﺷﺮﺑﺘﻰ‬

‫زﻳﻦ ﻣﺮض ﺧﻮﺷﺘﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺻﺤﺘﻰ‬

‫زﻳﻦ ﮔﻨﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻃﺎﻋﺘﻰ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺪﻳﻦ دم ﺳﺎﻋﺘﻰ‬

‫ﻣﺪﺗﻰ ﺑﺪ ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﺷﻪ زﻳﻦ ﻧﺴﻖ‬

‫دل آﺒﺎب و ﺟﺎن ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺷﻪ از هﺮ آﺴﻰ ﻳﻚ ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪ‬

‫ﻣﻦ ز ﺷﻪ هﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻢ ﺟﺪﻳﺪ‬

‫ﻣﻦ ﻓﻘﻴﺮم از زر از ﺳﺮ ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺳﺮ ﺧﻠﻒ دارد ﺳﺮم‬

‫ﺑﺎ دو ﭘﺎ در ﻋﺸﻖ ﻧﺘﻮان ﺗﺎﺧﺘﻦ‬

‫ﺑﺎ ﻳﻜﻰ ﺳﺮ ﻋﺸﻖ ﻧﺘﻮان ﺑﺎﺧﺘﻦ‬

‫هﺮ آﺴﻰ را ﺧﻮد دو ﭘﺎ و ﻳﻚ ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ هﺰاران ﭘﺎ و ﺳﺮ ﺗﻦ ﻧﺎدر اﺳﺖ‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ هﻨﮕﺎﻣﻪهﺎ ﺷﺪ آﻞ هﺪر‬

‫هﺴﺖ اﻳﻦ هﻨﮕﺎﻣﻪ هﺮ دم ﮔﺮﻣﺘﺮ‬

‫ﻣﻌﺪن ﮔﺮﻣﻰ اﺳﺖ اﻧﺪر ﻻﻣﻜﺎن‬

‫هﻔﺖ دوزخ از ﺷﺮارش ﻳﻚ دﺧﺎن‬

‫ز ﺁﺗﺶ ﻋﺎﺷﻖ از اﻳﻦ رو اى ﺻﻔﻰ‬

‫ﻣﻰﺷﻮد دوزخ ﺿﻌﻴﻒ و ﻣﻨﻄﻔﻰ‬

‫ﮔﻮﻳﺪش ﺑﮕﺬر ﺳﺒﻚ اى ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫ور ﻧﻪ ز ﺁﺗﺸﻬﺎى ﺗﻮ ﻣﺮد ﺁﺗﺸﻢ‬

‫‪١١٢٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻔﺮ آﻪ آﺒﺮﻳﺖ دوزخ اوﺳﺖ ﺑﺲ‬

‫ﺑﻴﻦ آﻪ ﻣﻰﭘﺨﺴﺎﻧﺪ او را اﻳﻦ ﻧﻔﺲ‬

‫زود آﺒﺮﻳﺘﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﻮدا ﺳﭙﺎر‬

‫ﺗﺎ ﻧﻪ دوزخ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﺎزد ﻧﻪ ﺷﺮار‬

‫ﮔﻮﻳﺪش ﺟﻨﺖ ﮔﺬر آﻦ هﻤﭽﻮ ﺑﺎد‬

‫ور ﻧﻪ ﮔﺮدد هﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ دارم آﺴﺎد‬

‫آﻪ ﺗﻮ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺮﻣﻨﻰ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﻪﭼﻴﻦ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺘﻰام ﺗﻮ وﻻﻳﺘﻬﺎى ﭼﻴﻦ‬

‫هﺴﺖ ﻟﺮزان زو ﺟﺤﻴﻢ و هﻢ ﺟﻨﺎن‬

‫ﻧﻪ ﻣﺮ اﻳﻦ را ﻧﻪ ﻣﺮ ﺁن را زو اﻣﺎن‬

‫رﻓﺖ ﻋﻤﺮش ﭼﺎرﻩ را ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻴﺎﻓﺖ‬

‫ﺻﺒﺮ ﺑﺲ ﺳﻮزان ﺑﺪ و ﺟﺎن ﺑﺮ ﻧﺘﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﺪﺗﻰ دﻧﺪان آﻨﺎن اﻳﻦ ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫ﻧﺎرﺳﻴﺪﻩ ﻋﻤﺮ او ﺁﺧﺮ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺻﻮرت ﻣﻌﺸﻮق زو ﺷﺪ در ﻧﻬﻔﺖ‬

‫رﻓﺖ و ﺷﺪ ﺑﺎ ﻣﻌﻨﻰ ﻣﻌﺸﻮق ﺟﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻟﺒﺴﺶ ﮔﺮ ز ﺷﻌﺮ و ﺷﺸﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻋﺘﻨﺎق ﺑﻰﺣﺠﺎﺑﺶ ﺧﻮﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺷﺪم ﻋﺮﻳﺎن ز ﺗﻦ او از ﺧﻴﺎل‬

‫ﻣﻰﺧﺮاﻣﻢ در ﻧﻬﺎﻳﺎت اﻟﻮﺻﺎل‬

‫اﻳﻦ ﻣﺒﺎﺣﺚ ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﺎ ﮔﻔﺘﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ ﺁﻳﺪ زﻳﻦ ﺳﭙﺲ ﺑﻨﻬﻔﺘﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ور ﺑﮕﻮﻳﻰ ور ﺑﻜﻮﺷﻰ ﺻﺪ هﺰار‬

‫هﺴﺖ ﺑﻴﮕﺎر و ﻧﮕﺮدد ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ درﻳﺎ ﺳﻴﺮ اﺳﺐ و زﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﺖ ﻣﺮآﺐ ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮآﺐ ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻰ اﺑﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺧﺎص ﺁن درﻳﺎﻳﻴﺎن را رهﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺧﻤﻮﺷﻰ ﻣﺮآﺐ ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺤﺮﻳﺎن را ﺧﺎﻣﺸﻰ ﺗﻠﻘﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫هﺮ ﺧﻤﻮﺷﻰ آﻪ ﻣﻠﻮﻟﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﻧﻌﺮﻩهﺎى ﻋﺸﻖ ﺁن ﺳﻮ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﺗﻮ هﻤﻰﮔﻮﻳﻰ ﻋﺠﺐ ﺧﺎﻣﺶ ﭼﺮاﺳﺖ‬

‫او هﻤﻰﮔﻮﻳﺪ ﻋﺠﺐ ﮔﻮﺷﺶ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ز ﻧﻌﺮﻩ آﺮ ﺷﺪم او ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﺗﻴﺰ ﮔﻮﺷﺎن زﻳﻦ ﺳﻤﺮ هﺴﺘﻨﺪ آﺮ‬

‫ﺁن ﻳﻜﻰ در ﺧﻮاب ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﺑﺤﺚ و ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﻬﻠﻮى او ﺑﻰﺧﺒﺮ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺧﻮد ﺁن اﺳﺖ و آﺮ ز ﺁن ﺷﻮر و ﺷﺮ‬

‫و ﺁن آﺴﻰ آﺶ ﻣﺮآﺐ ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﻏﺮﻗﻪ ﺷﺪ در ﺁب او ﺧﻮد ﻣﺎهﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ ﺧﻤﻮش اﺳﺖ و ﻧﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻧﺎدرى اﺳﺖ‬

‫ﺣﺎل او را در ﻋﺒﺎرت ﻧﺎم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ زﻳﻦ دو هﺮ دو هﺴﺖ ﺁن ﺑﻮ اﻟﻌﺠﺐ‬

‫ﺷﺮح اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺮون اﺳﺖ از ادب‬

‫اﻳﻦ ﻣﺜﺎل ﺁﻣﺪ رآﻴﻚ و ﺑﻰورود‬

‫ﻟﻴﻚ در ﻣﺤﺴﻮس از اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮد‬

‫‪١١٣٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺘﻮﻓﻰ ﺷﺪن ﺑﺰرﮔﻴﻦ از ﺷﻪ زادﮔﺎن و ﺁﻣﺪن ﺑﺮادر ﻣﻴﺎﻧﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﺎزﻩى ﺑﺮادر آﻪ ﺁن آﻮﭼﻜﻴﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﺮاش‬ ‫ﺑﻮد از رﻧﺠﻮرى و ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﻴﺎﻧﻴﻦ را ﺗﺎ او هﻢ ﻟﻨﮓ اﺣﺴﺎن ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺻﺪ هﺰار ﻏﻨﺎﻳﻢ‬ ‫ﻏﻴﺒﻰ و ﻋﻴﻨﻰ ﺑﺪو رﺳﻴﺪ از دوﻟﺖ و ﻧﻈﺮ ﺁن ﺷﺎﻩ‪ ،‬ﻣﻊ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﺑﻌﻀﻪ‬ ‫آﻮﭼﻜﻴﻦ رﻧﺠﻮر ﺑﻮد و ﺁن وﺳﻂ‬

‫ﺑﺮ ﺟﻨﺎزﻩى ﺁن ﺑﺰرگ ﺁﻣﺪ ﻓﻘﻂ‬

‫ﺷﺎﻩ دﻳﺪش ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺻﺪ اﻳﻦ آﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻪ از ﺁن ﺑﺤﺮ اﺳﺖ و اﻳﻦ هﻢ ﻣﺎهﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﻣﻌﺮف ﮔﻔﺖ ﭘﻮر ﺁن ﭘﺪر‬

‫اﻳﻦ ﺑﺮادر ز ﺁن ﺑﺮادر ﺧﺮدﺗﺮ‬

‫ﺷﻪ ﻧﻮازﻳﺪش آﻪ هﺴﺘﻰ ﻳﺎدﮔﺎر‬

‫آﺮد او را هﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﺷﻜﺎر‬

‫از ﻧﻮاز ﺷﺎﻩ ﺁن زار ﺣﻨﻴﺬ‬

‫در ﺗﻦ ﺧﻮد ﻏﻴﺮ ﺟﺎن ﺟﺎﻧﻰ ﺑﺪﻳﺪ‬

‫در دل ﺧﻮد دﻳﺪ ﻋﺎﻟﻰ ﻏﻠﻐﻠﻪ‬

‫آﻪ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺻﻮﻓﻰ ﺁن در ﺻﺪ ﭼﻠﻪ‬

‫ﻋﺮﺻﻪ و دﻳﻮار و آﻮﻩ ﺳﻨﮓ ﺑﺎﻓﺖ‬

‫ﭘﻴﺶ او ﭼﻮن ﻧﺎر ﺧﻨﺪان ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺖ‬

‫ذرﻩ ذرﻩ ﭘﻴﺶ او هﻤﭽﻮن ﻗﺒﺎب‬

‫دم ﺑﻪ دم ﻣﻰآﺮد ﺻﺪ ﮔﻮن ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬

‫ﺑﺎب ﮔﻪ روزن ﺷﺪى ﮔﺎهﻰ ﺷﻌﺎع‬

‫ﺧﺎك ﮔﻪ ﮔﻨﺪم ﺷﺪى و ﮔﺎﻩ ﺻﺎع‬

‫در ﻧﻈﺮهﺎ ﭼﺮخ ﺑﺲ آﻬﻨﻪ و ﻗﺪﻳﺪ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺶ هﺮ دﻣﻰ ﺧﻠﻖ ﺟﺪﻳﺪ‬

‫روح زﻳﺒﺎ ﭼﻮن آﻪ وا رﺳﺖ از ﺟﺴﺪ‬

‫از ﻗﻀﺎ ﺑﻰﺷﻚ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﺸﻤﺶ رﺳﺪ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻏﻴﺐ ﭘﻴﺸﺶ ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺤﺮﻣﺎن ﺑﻴﻨﺪ ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﺁن ﭼﻪ او اﻧﺪر آﺘﺐ ﺑﺮﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ را در ﺻﻮرت ﺁن ﺑﺮ ﮔﺸﻮد‬

‫از ﻏﺒﺎر ﻣﺮآﺐ ﺁن ﺷﺎﻩ ﻧﺮ‬

‫ﻳﺎﻓﺖ او آﺤﻞ ﻋﺰﻳﺰى در ﺑﺼﺮ‬

‫ﺑﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻠﺰار داﻣﻦ ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫ﻦ ﻣﺰﻳﺪ‬ ‫ﻞ ِﻣ ْ‬ ‫ﺟﺰو ﺟﺰوش ﻧﻌﺮﻩ زن َه ْ‬

‫ﮔﻠﺸﻨﻰ آﺰ ﺑﻘﻞ روﻳﺪ ﻳﻚ دم اﺳﺖ‬

‫ﮔﻠﺸﻨﻰ آﺰ ﻋﻘﻞ روﻳﺪ ﺧﺮم اﺳﺖ‬

‫ﮔﻠﺸﻨﻰ آﺰ ﮔﻞ دﻣﺪ ﮔﺮدد ﺗﺒﺎﻩ‬

‫ﮔﻠﺸﻨﻰ آﺰ دل دﻣﺪ وا ﻓﺮﺣﺘﺎﻩ‬

‫ﻋﻠﻤﻬﺎى ﺑﺎ ﻣﺰﻩى داﻧﺴﺘﻪﻣﺎن‬

‫ز ﺁن ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻳﻚ دو ﺳﻪ ﮔﻠﺪﺳﺘﻪ دان‬

‫ز ﺁن زﺑﻮن اﻳﻦ دو ﺳﻪ ﮔﻞ دﺳﺘﻪاﻳﻢ‬

‫آﻪ در ﮔﻠﺰار ﺑﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺘﻪاﻳﻢ‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن ﻣﻔﺘﺎﺣﻬﺎ هﺮ دم ﺑﻪ ﻧﺎن‬

‫ﻣﻰﻓﺘﺪ اى ﺟﺎن درﻳﻐﺎ از ﺑﻨﺎن‬

‫ور دﻣﻰ هﻢ ﻓﺎرغ ﺁرﻧﺪت ز ﻧﺎن‬

‫ﮔﺮد ﭼﺎدر ﮔﺮدى و ﻋﺸﻖ زﻧﺎن‬

‫ﺑﺎز اﺳﺘﺴﻘﺎت ﭼﻮن ﺷﺪ ﻣﻮج زن‬

‫ﻣﻠﻚ ﺷﻬﺮى ﺑﺎﻳﺪت ﭘﺮ ﻧﺎن و زن‬

‫‪١١٣١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﺎر ﺑﻮدى اژدهﺎ ﮔﺸﺘﻰ ﻣﮕﺮ‬

‫ﻳﻚ ﺳﺮت ﺑﻮد اﻳﻦ زﻣﺎﻧﻰ هﻔﺖ ﺳﺮ‬

‫اژدهﺎى هﻔﺖ ﺳﺮ دوزخ ﺑﻮد‬

‫ﺣﺮص ﺗﻮ داﻧﻪﺳﺖ و دوزخ ﻓﺦ ﺑﻮد‬

‫دام را ﺑﺪران ﺑﺴﻮزان داﻧﻪ را‬

‫ﺑﺎز آﻦ درهﺎى ﻧﻮ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ را‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻴﺴﺘﻰ اى ﻧﺮ ﮔﺪا‬

‫هﻤﭽﻮ آﻮهﻰ ﺑﻰﺧﺒﺮ دارى ﺻﺪا‬

‫آﻮﻩ را ﮔﻔﺘﺎر آﻰ ﺑﺎﺷﺪ ز ﺧﻮد‬

‫ﻋﻜﺲ ﻏﻴﺮ اﺳﺖ ﺁن ﺻﺪا اى ﻣﻌﺘﻤﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ز ﺁن ﺳﺎن آﻪ ﻋﻜﺲ دﻳﮕﺮى اﺳﺖ ﺟﻤﻠﻪ اﺣﻮاﻟﺖ ﺑﺠﺰ هﻢ ﻋﻜﺲ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺧﺸﻢ و ذوﻗﺖ هﺮ دو ﻋﻜﺲ دﻳﮕﺮان‬

‫ﺷﺎدى ﻗﻮادﻩ و ﺧﺸﻢ ﻋﻮان‬

‫ﺁن ﻋﻮان را ﺁن ﺿﻌﻴﻒ ﺁﺧﺮ ﭼﻪ آﺮد‬

‫آﻪ دهﺪ او را ﺑﻪ آﻴﻨﻪ زﺟﺮ و درد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ آﻰ ﻋﻜﺲ ﺧﻴﺎل ﻻﻣﻌﻪ‬

‫ﺟﻬﺪ آﻦ ﺗﺎ ﮔﺮددت اﻳﻦ واﻗﻌﻪ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﮔﻔﺘﺎرت ز ﺣﺎل ﺗﻮ ﺑﻮد‬

‫ﺳﻴﺮ ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﺮ و ﺑﺎل ﺗﻮ ﺑﻮد‬

‫ﺻﻴﺪ ﮔﻴﺮد ﺗﻴﺮ هﻢ ﺑﺎ ﭘﺮ ﻏﻴﺮ‬

‫ﻻﺟﺮم ﺑﻰﺑﻬﺮﻩ اﺳﺖ از ﻟﺤﻢ ﻃﻴﺮ‬

‫ﺑﺎز ﺻﻴﺪ ﺁرد ﺑﻪ ﺧﻮد از آﻮهﺴﺎر‬

‫ﻻﺟﺮم ﺷﺎهﺶ ﺧﻮراﻧﺪ آﺒﻚ و ﺳﺎر‬

‫ﻣﻨﻄﻘﻰ آﺰ وﺣﻰ ﻧﺒﻮد از هﻮاﺳﺖ‬

‫هﻤﭽﻮ ﺧﺎآﻰ در هﻮا و در هﺒﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺧﻮاﺟﻪ را اﻳﻦ دم ﻏﻠﻂ‬

‫ز اول و اﻟﻨﺠﻢ ﺑﺮ ﺧﻮان ﭼﻨﺪ ﺧﻂ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻣﺎ ﻳﻨﻄﻖ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻦ هﻮى‬

‫ان هﻮ اﻻ ﺑﻮﺣﻰ اﺣﺘﻮى‬

‫اﺣﻤﺪا ﭼﻮن ﻧﻴﺴﺘﺖ از وﺣﻰ ﻳﺎس‬

‫ﺟﺴﻤﻴﺎن را دﻩ ﺗﺤﺮى و ﻗﻴﺎس‬

‫آﺰ ﺿﺮورت هﺴﺖ ﻣﺮدارى ﺣﻼل‬

‫آﻪ ﺗﺤﺮى ﻧﻴﺴﺖ در آﻌﺒﻪى وﺻﺎل‬

‫ﺑﻰﺗﺤﺮى و اﺟﺘﻬﺎدات هﺪى‬

‫هﺮ آﻪ ﺑﺪﻋﺖ ﭘﻴﺸﻪ ﮔﻴﺮد از هﻮا‬

‫هﻤﭽﻮ ﻋﺎدش ﺑﺮ ﺑﺮد ﺑﺎد و آﺸﺪ‬

‫ﻧﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن اﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﺨﺘﺶ آﺸﺪ‬

‫ﻋﺎد را ﺑﺎد اﺳﺖ ﺣﻤﺎل ﺧﺬول‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﺮﻩ در آﻒ ﻣﺮدى اآﻮل‬

‫هﻤﭽﻮ ﻓﺮزﻧﺪش ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﺮ آﻨﺎر‬

‫ﻣﻰﺑﺮد ﺗﺎ ﺑﻜﺸﺪش ﻗﺼﺎبوار‬

‫ﻋﺎد را ﺁن ﺑﺎد ز اﺳﺘﻜﺒﺎر ﺑﻮد‬

‫ﻳﺎر ﺧﻮد ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ اﻏﻴﺎر ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ ﻧﺎﮔﻪ ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ‬

‫ﺧﺮدﺷﺎن ﺑﺸﻜﺴﺖ ﺁن ﺑﺌﺲ اﻟﻘﺮﻳﻦ‬

‫ﺑﺎد را ﺑﺸﻜﻦ آﻪ ﺑﺲ ﻓﺘﻨﻪﺳﺖ ﺑﺎد‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن آﺖ ﺑﺸﻜﻨﺪ او هﻤﭽﻮ ﻋﺎد‬

‫هﻮد دادى ﭘﻨﺪ آﺎى ﭘﺮ آﺒﺮ ﺧﻴﻞ‬

‫ﺑﺮ آﻨﺪ از دﺳﺘﺘﺎن اﻳﻦ ﺑﺎد ذﻳﻞ‬

‫‪١١٣٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻟﺸﻜﺮ ﺣﻖ اﺳﺖ ﺑﺎد و از ﻧﻔﺎق‬

‫ﭼﻨﺪ روزى ﺑﺎ ﺷﻤﺎ آﺮد اﻋﺘﻨﺎق‬

‫او ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮد راﺳﺖ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن اﺟﻞ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﺁرد ﺑﺎد دﺳﺖ‬

‫ﺑﺎد را اﻧﺪر دهﻦ ﺑﻴﻦ رهﮕﺬر‬

‫هﺮ ﻧﻔﺲ ﺁﻳﺎن روان در آﺮ و ﻓﺮ‬

‫ﺣﻠﻖ و دﻧﺪاﻧﻬﺎ از او اﻳﻤﻦ ﺑﻮد‬

‫ﺣﻖ ﭼﻮ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻧﺪان در ﻓﺘﺪ‬

‫آﻮﻩ ﮔﺮدد ذرﻩى ﺑﺎد و ﺛﻘﻴﻞ‬

‫درد دﻧﺪان داردش زار و ﻋﻠﻴﻞ‬

‫اﻳﻦ هﻤﺎن ﺑﺎد اﺳﺖ آﺎﻳﻤﻦ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺑﻮد ﺟﺎن آﺸﺖ و ﮔﺸﺖ او ﻣﺮگ آﺸﺖ‬

‫دﺳﺖ ﺁن آﺲ آﻪ ﺑﻜﺮدت دﺳﺖﺑﻮس‬

‫وﻗﺖ ﺧﺸﻢ ﺁن دﺳﺖ ﻣﻰﮔﺮدد دﺑﻮس‬

‫ﻳﺎ رب و ﻳﺎ رب ﺑﺮ ﺁرد او ز ﺟﺎن‬

‫آﻪ ﺑﺒﺮ اﻳﻦ ﺑﺎد را اى ﻣﺴﺘﻌﺎن‬

‫اى دهﺎن ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺪى زﻳﻦ ﺑﺎد رو‬

‫از ﺑﻦ دﻧﺪان در اﺳﺘﻐﻔﺎر ﺷﻮ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺳﺨﺘﺶ اﺷﻜﻬﺎ ﺑﺎران آﻨﺪ‬

‫ﻣﻨﻜﺮان را درد اﻟﻠﱠﻪ ﺧﻮان آﻨﺪ‬

‫ﭼﻮن دم ﻣﺮدان ﻧﭙﺬرﻓﺘﻰ ز ﻣﺮد‬

‫وﺣﻰ ﺣﻖ را هﻴﻦ ﭘﺬﻳﺮا ﺷﻮ ز درد‬

‫ﺑﺎد ﮔﻮﻳﺪ ﭘﻴﻜﻢ از ﺷﺎﻩ ﺑﺸﺮ‬

‫ﮔﻪ ﺧﺒﺮ ﺧﻴﺮ ﺁورم ﮔﻪ ﺷﻮر و ﺷﺮ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﻣﺄﻣﻮرم اﻣﻴﺮ ﺧﻮد ﻧﻰام‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﺗﻮ ﻏﺎﻓﻞ ز ﺷﺎﻩ ﺧﻮد آﻰام‬

‫ﮔﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎنوار ﺑﻮدى ﺣﺎل ﺗﻮ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﺸﺘﻤﻰ ﺣﻤﺎل ﺗﻮ‬

‫ﻋﺎرﻳﻪﺳﺘﻢ ﮔﺸﺘﻤﻰ ﻣﻠﻚ آﻔﺖ‬

‫آﺮدﻣﻰ ﺑﺮ راز ﺧﻮد ﻣﻦ واﻗﻔﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻳﺎﻏﻴﻰ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻌﺎر‬

‫ﻣﻰآﻨﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﺮا روزى ﺳﻪ ﭼﻬﺎر‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ ﻋﺎدت ﺳﺮ ﻧﮕﻮﻧﻴﻬﺎ دهﻢ‬

‫ز اﺳﭙﻪ ﺗﻮ ﻳﺎﻏﻴﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺟﻬﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻏﻴﺐ اﻳﻤﺎن ﺗﻮ ﻣﺤﻜﻢ ﺷﻮد‬

‫ﺁن زﻣﺎن آﺎﻳﻤﺎﻧﺖ ﻣﺎﻳﻪى ﻏﻢ ﺷﻮد‬

‫ﺁن زﻣﺎن ﺧﻮد ﺟﻤﻠﮕﺎن ﻣﻮﻣﻦ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ﺁن زﻣﺎن ﺧﻮد ﺳﺮآﺸﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ دوﻧﺪ‬

‫ﺁن زﻣﺎن زارى آﻨﻨﺪ و اﻓﺘﻘﺎر‬

‫هﻤﭽﻮ دزد و راﻩ زن در زﻳﺮ دار‬

‫ﻟﻴﻚ ﮔﺮ در ﻏﻴﺐ ﮔﺮدى ﻣﺴﺘﻮى‬

‫ﻣﺎﻟﻚ دارﻳﻦ و ﺷﺤﻨﻪى ﺧﻮد ﺗﻮى‬

‫ﺷﺤﻨﮕﻰ و ﭘﺎدﺷﺎهﻰ ﻣﻘﻴﻢ‬

‫ﻧﻪ دو روزﻩ و ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺖ و ﺳﻘﻴﻢ‬

‫رﺳﺘﻰ از ﺑﻴﮕﺎر و آﺎر ﺧﻮد آﻨﻰ‬

‫هﻢ ﺗﻮ ﺷﺎﻩ و هﻢ ﺗﻮ ﻃﺒﻞ ﺧﻮد زﻧﻰ‬

‫ﭼﻮن ﮔﻠﻮ ﺗﻨﮓ ﺁورد ﺑﺮ ﻣﺎ ﺟﻬﺎن‬

‫ﺧﺎك ﺧﻮردى آﺎﺷﻜﻰ ﺣﻠﻖ و دهﺎن‬

‫اﻳﻦ دهﺎن ﺧﻮد ﺧﺎك ﺧﻮارى ﺁﻣﺪﻩﺳﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺧﺎآﻰ را آﻪ ﺁن رﻧﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩﺳﺖ‬

‫‪١١٣٣‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫اﻳﻦ آﺒﺎب و اﻳﻦ ﺷﺮاب و اﻳﻦ ﺷﻜﺮ‬

‫ﺧﺎك رﻧﮕﻴﻦ اﺳﺖ و ﻧﻘﺸﻴﻦ اى ﭘﺴﺮ‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺧﻮردى و ﺷﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻟﺤﻢ و ﭘﻮﺳﺖ‬

‫رﻧﮓ ﻟﺤﻤﺶ داد و اﻳﻦ هﻢ ﺧﺎك آﻮﺳﺖ‬

‫هﻢ ز ﺧﺎآﻰ ﺑﺨﻴﻪ ﺑﺮ ﮔﻞ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را هﻢ ﺑﺎز ﺧﺎآﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫هﻨﺪو و ﻗﻔﭽﺎق و روﻣﻰ و ﺣﺒﺶ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻳﻚ رﻧﮓاﻧﺪ اﻧﺪر ﮔﻮر ﺧﻮش‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻰ آﺎن هﻤﻪ رﻧﮓ و ﻧﮕﺎر‬

‫ﺟﻤﻠﻪ رو ﭘﻮش اﺳﺖ و ﻣﻜﺮ و ﻣﺴﺘﻌﺎر‬

‫ﺻ ْﺒ َﻐ َﺔ اﻟﻠﱠﻪِ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬ ‫رﻧﮓ ﺑﺎﻗﻰ ِ‬

‫ﻏﻴﺮ ﺁن ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ دان هﻤﭽﻮن ﺟﺮس‬

‫رﻧﮓ ﺻﺪق و رﻧﮓ ﺗﻘﻮى و ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻮد ﺑﺮ ﻋﺎﺑﺪﻳﻦ‬

‫رﻧﮓ ﺷﻚ و رﻧﮓ آﻔﺮان و ﻧﻔﺎق‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺟﺎن ﻋﺎق‬

‫ﭼﻮن ﺳﻴﻪ روﻳﻰ ﻓﺮﻋﻮن دﻏﺎ‬

‫رﻧﮓ ﺁن ﺑﺎﻗﻰ و ﺟﺴﻢ او ﻓﻨﺎ‬

‫ﺑﺮق و ﻓﺮ روى ﺧﻮب ﺻﺎدﻗﻴﻦ‬

‫ﺗﻦ ﻓﻨﺎ ﺷﺪ و ﺁن ﺑﺠﺎ ﺗﺎ ﻳﻮم دﻳﻦ‬

‫زﺷﺖ ﺁﻧﺰﺷﺖ اﺳﺖ و ﺧﻮب ﺁﻧﺨﻮب و ﺑﺲ‬

‫داﻳﻢ ﺁن ﺿﺤﺎك و اﻳﻦ اﻧﺪر ﻋﺒﺲ‬

‫ﺧﺎك را رﻧﮓ و ﻓﻦ و ﺳﻨﮕﻰ دهﺪ‬

‫ﻃﻔﻞ ﺧﻮﻳﺎن را ﺑﺮ ﺁن ﺟﻨﮕﻰ دهﺪ‬

‫از ﺧﻤﻴﺮى اﺷﺘﺮ و ﺷﻴﺮى ﭘﺰﻧﺪ‬

‫آﻮدآﺎن از ﺣﺮص ﺁن آﻒ ﻣﻰﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺷﻴﺮ و اﺷﺘﺮ ﻧﺎن ﺷﻮد اﻧﺪر دهﺎن‬

‫درﻧﮕﻴﺮد اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ آﻮدآﺎن‬

‫آﻮدك اﻧﺪر ﺟﻬﻞ و ﭘﻨﺪار و ﺷﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺷﻜﺮ ﺑﺎرى ﻗﻮت او اﻧﺪآﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻃﻔﻞ را اﺳﺘﻴﺰﻩ و ﺻﺪ ﺁﻓﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺷﻜﺮ اﻳﻦ آﻪ ﺑﻰﻓﻦ و ﺑﻰﻗﻮت اﺳﺖ‬

‫واى از اﻳﻦ ﭘﻴﺮان ﻃﻔﻞ ﻧﺎادﻳﺐ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ از ﻗﻮت ﺑﻼى هﺮ رﻗﻴﺐ‬

‫ﭼﻮن ﺳﻼح و ﺟﻬﻞ ﺟﻤﻊ ﺁﻳﺪ ﺑﻬﻢ‬

‫ﮔﺸﺖ ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ ﺟﻬﺎن ﺳﻮز از ﺳﺘﻢ‬

‫ﺷﻜﺮ آﻦ اى ﻣﺮد دروﻳﺶ از ﻗﺼﻮر‬

‫آﻪ ز ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ رهﻴﺪى و ز آﻔﻮر‬

‫ﺷﻜﺮ آﻪ ﻣﻈﻠﻮﻣﻰ و ﻇﺎﻟﻢ ﻧﻪاى‬

‫اﻳﻤﻦ از ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ و هﺮ ﻓﺘﻨﻪاى‬

‫اﺷﻜﻢ ﺗﻰ ﻻف اﻟﻠﻬﻰ ﻧﺰد‬

‫آﺂﺗﺸﺶ را ﻧﻴﺴﺖ از هﻴﺰم ﻣﺪد‬

‫اﺷﻜﻢ ﺧﺎﻟﻰ ﺑﻮد زﻧﺪان دﻳﻮ‬

‫آﺶ ﻏﻢ ﻧﺎن ﻣﺎﻧﻊ اﺳﺖ از ﻣﻜﺮ و رﻳﻮ‬

‫اﺷﻜﻢ ﭘﺮ ﻟﻮت دان ﺑﺎزار دﻳﻮ‬

‫ﺗﺎﺟﺮان دﻳﻮ را در وى ﻏﺮﻳﻮ‬

‫ﺗﺎﺟﺮان ﺳﺎﺣﺮ ﻻﺷﻰ ﻓﺮوش‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ را ﺗﻴﺮﻩ آﺮدﻩ از ﺧﺮوش‬

‫ﺧﻢ روان آﺮدﻩ ز ﺳﺤﺮى ﭼﻮن ﻓﺮس‬

‫آﺮدﻩ آﺮﺑﺎﺳﻰ ز ﻣﻬﺘﺎب و ﻏﻠﺲ‬

‫‪١١٣٤‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭼﻮن ﺑﺮﻳﺸﻢ ﺧﺎك را ﺑﺮ ﻣﻰﺗﻨﻨﺪ‬

‫ﺧﺎك در ﭼﺸﻢ ﻣﻤﻴﺰ ﻣﻰزﻧﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪﻟﻰ را رﻧﮓ ﻋﻮدى ﻣﻰدهﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ آﻠﻮﺧﻴﻤﺎن ﺣﺴﻮدى ﻣﻰدهﻨﺪ‬

‫ﭘﺎك ﺁن آﻪ ﺧﺎك را رﻧﮕﻰ دهﺪ‬

‫هﻤﭽﻮ آﻮدآﻤﺎن ﺑﺮ ﺁن ﺟﻨﮕﻰ دهﺪ‬

‫داﻣﻨﻰ ﭘﺮ ﺧﺎك ﻣﺎ ﭼﻮن ﻃﻔﻠﻜﺎن‬

‫در ﻧﻈﺮﻣﺎن ﺧﺎك هﻤﭽﻮن زر آﺎن‬

‫ﻃﻔﻞ را ﺑﺎ ﺑﺎﻟﻐﺎن ﻧﺒﻮد ﻣﺠﺎل‬

‫ﻃﻔﻞ را ﺣﻖ آﻰ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﺑﺎ رﺟﺎل‬

‫ﻣﻴﻮﻩ ﮔﺮ آﻬﻨﻪ ﺷﻮد ﺗﺎ هﺴﺖ ﺧﺎم‬

‫ﭘﺨﺘﻪ ﻧﺒﻮد ﻏﻮرﻩ ﮔﻮﻳﻨﺪش ﺑﻨﺎم‬

‫ﮔﺮ ﺷﻮد ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺁن ﺧﺎم ﺗﺮش‬

‫ﻃﻔﻞ و ﻏﻮرﻩﺳﺖ او ﺑﺮ هﺮ ﺗﻴﺰ هﺶ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻮ و رﻳﺶ او ﺳﭙﻴﺪ‬

‫هﻢ در ﺁن ﻃﻔﻠﻰ ﺧﻮف اﺳﺖ و اﻣﻴﺪ‬

‫آﻪ رﺳﻢ ﻳﺎ ﻧﺎرﺳﻴﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩام‬

‫اى ﻋﺠﺐ ﺑﺎ ﻣﻦ آﻨﺪ آﺮم ﺁن آﺮم‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﻗﺎﺑﻠﻰ و دورﻳﻰ‬

‫ﺑﺨﺸﺪ اﻳﻦ ﻏﻮرﻩ ﻣﺮا اﻧﮕﻮرﻳﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ اوﻣﻴﺪوار از هﻴﭻ ﺳﻮ‬

‫و ﺁن آﺮم ﻣﻰﮔﻮﻳﺪم ﻻ ﺗﻴﺄﺳﻮا‬

‫داﻳﻤﺎ ﺧﺎﻗﺎن ﻣﺎ آﺮدﺳﺖ ﻃﻮ‬

‫ﮔﻮﺷﻤﺎن را ﻣﻰآﺸﺪ ﻻ ﺗﻘﻨﻄﻮا‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺎ زﻳﻦ ﻧﺎاﻣﻴﺪى در ﮔﻮﻳﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺻﻼ زد دﺳﺖ اﻧﺪازان روﻳﻢ‬

‫دﺳﺖ اﻧﺪازﻳﻢ ﭼﻮن اﺳﺒﺎن ﺳﻴﺲ‬

‫در دوﻳﺪن ﺳﻮى ﻣﺮﻋﺎى اﻧﻴﺲ‬

‫ﮔﺎم اﻧﺪازﻳﻢ و ﺁن ﺟﺎ ﮔﺎم ﻧﻰ‬

‫ﺟﺎم ﭘﺮدازﻳﻢ و ﺁن ﺟﺎ ﺟﺎم ﻧﻰ‬

‫ز اﻧﻜﻪ ﺁن ﺟﺎ ﺟﻤﻠﻪ اﺷﻴﺎ ﺟﺎﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﻨﻰ اﻧﺪر ﻣﻌﻨﻰ اﻧﺪر ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫هﺴﺖ ﺻﻮرت ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﻧﻮر ﺑﻰﺳﺎﻳﻪ ﺑﻮد اﻧﺪر ﺧﺮاب‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺁن ﺟﺎ ﺧﺸﺖ ﺑﺮ ﺧﺸﺘﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻮر ﻣﻪ را ﺳﺎﻳﻪى زﺷﺘﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺧﺸﺖ اﮔﺮ زرﻳﻦ ﺑﻮد ﺑﺮ آﻨﺪﻧﻰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻬﺎى ﺧﺸﺖ وﺣﻰ و روﺷﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫آﻮﻩ ﺑﻬﺮ دﻓﻊ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻨﺪك اﺳﺖ‬

‫ﭘﺎرﻩ ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻬﺮ اﻳﻦ ﻧﻮر اﻧﺪك اﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﺑﺮون آﻪ ﭼﻮ زد ﻧﻮر ﺻﻤﺪ‬

‫ﭘﺎرﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ در دروﻧﺶ هﻢ زﻧﺪ‬

‫ﮔﺮﺳﻨﻪ ﭼﻮن ﺑﺮ آﻔﺶ زد ﻗﺮص ﻧﺎن‬

‫واﺷﻜﺎﻓﺪ از هﻮس ﭼﺸﻢ و دهﺎن‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﭘﺎرﻩ ﮔﺸﺘﻦ ارزد اﻳﻦ‬

‫از ﻣﻴﺎن ﭼﺮخ ﺑﺮﺧﻴﺰ اى زﻣﻴﻦ‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﻧﻮر ﭼﺮخ ﮔﺮدد ﺳﺎﻳﻪ ﺳﻮز‬

‫ﺷﺐ ز ﺳﺎﻳﻪى ﺗﺴﺖ اى ﻳﺎﻏﻰ روز‬

‫اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﭼﻮن ﮔﺎهﻮارﻩى ﻃﻔﻠﻜﺎن‬

‫ﺑﺎﻟﻐﺎن را ﺗﻨﮓ ﻣﻰدارد ﻣﻜﺎن‬

‫‪١١٣٥‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﻬﺮ ﻃﻔﻼن ﺣﻖ زﻣﻴﻦ را ﻣﻬﺪ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫در ﮔﻮارﻩ ﺷﻴﺮ ﺑﺮ ﻃﻔﻼن ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪ از اﻳﻦ ﮔﻬﻮارﻩهﺎ‬

‫ﻃﻔﻠﻜﺎن را زود ﺑﺎﻟﻎ آﻦ ﺷﻬﺎ‬

‫اى ﮔﻮارﻩ ﺧﺎﻧﻪ را ﺿﻴﻖ ﻣﺪار‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺪ آﺮد ﺑﺎﻟﻎ اﻧﺘﺸﺎر‬

‫وﺳﻮﺳﻪاى آﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ زادﻩ را ﭘﻴﺪا ﺷﺪ از ﺳﺒﺐ اﺳﺘﻐﻨﺎﻳﻰ و آﺸﻔﻰ آﻪ از ﺷﺎﻩ دل او را ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﻗﺼﺪ‬ ‫ﻧﺎﺷﻜﺮى و ﺳﺮآﺸﻰ ﻣﻰآﺮد‪ ،‬ﺷﺎﻩ را از راﻩ اﻟﻬﺎم و ﺳﺮ ﺧﺒﺮ ﺷﺪ‪ ،‬دﻟﺶ درد آﺮد‪ ،‬روح او را زﺧﻤﻰ زد‬ ‫ﭼﻨﺎن آﻪ ﺻﻮرت ﺷﺎﻩ را ﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮد اﻟﻰ ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫ﭼﻮن ﻣﺴﻠﻢ ﮔﺸﺖ ﺑﻰﺑﻴﻊ و ﺷﺮى‬

‫از درون ﺷﺎﻩ در ﺟﺎﻧﺶ ﺟﺮى‬

‫ﻗﻮت ﻣﻰﺧﻮردى ز ﻧﻮر ﺟﺎن ﺷﺎﻩ‬

‫ﻣﺎﻩ ﺟﺎﻧﺶ هﻤﭽﻮ از ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﺎﻩ‬

‫راﺗﺒﻪى ﺟﺎﻧﻰ ز ﺷﺎﻩ ﺑﻰﻧﺪﻳﺪ‬

‫دم ﺑﻪ دم در ﺟﺎن ﻣﺴﺘﺶ ﻣﻰرﺳﻴﺪ‬

‫ﺁن ﻧﻪ آﻪ ﺗﺮﺳﺎ و ﻣﺸﺮك ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ‬

‫ز ﺁن ﻏﺬاﻳﻰ آﻪ ﻣﻼﻳﻚ ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ‬

‫اﻧﺪرون ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺘﻐﻨﺎ ﺑﺪﻳﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ ﻃﻐﻴﺎﻧﻰ ز اﺳﺘﻐﻨﺎ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫آﻪ ﻧﻪ ﻣﻦ هﻢ ﺷﺎﻩ و هﻢ ﺷﻪ زادﻩام‬

‫ﭼﻮن ﻋﻨﺎن ﺧﻮد ﺑﺪﻳﻦ ﺷﻪ دادﻩام‬

‫ﭼﻮن ﻣﺮا ﻣﺎهﻰ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﻟﻤﻊ‬

‫ﻣﻦ ﭼﺮا ﺑﺎﺷﻢ ﻏﺒﺎرى را ﺗﺒﻊ‬

‫ﺁب در ﺟﻮى ﻣﻦ اﺳﺖ و وﻗﺖ ﻧﺎز‬

‫ﻧﺎز ﻏﻴﺮ از ﭼﻪ آﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﻰﻧﻴﺎز‬

‫ﺳﺮ ﭼﺮا ﺑﻨﺪم ﭼﻮ درد ﺳﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫وﻗﺖ روى زرد و ﭼﺸﻢ ﺗﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺷﻜﺮ ﻟﺐ ﮔﺸﺘﻪام ﻋﺎرض ﻗﻤﺮ‬

‫ﺑﺎز ﺑﺎﻳﺪ آﺮد دآﺎن دﮔﺮ‬

‫زﻳﻦ ﻣﻨﻰ ﭼﻮن ﻧﻔﺲ زاﻳﻴﺪن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ژاژ ﺧﺎﻳﻴﺪن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺻﺪ ﺑﻴﺎﺑﺎن ز ﺁن ﺳﻮى ﺣﺮص و ﺣﺴﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪان ﺟﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ هﻢ ﻣﻰرﺳﺪ‬

‫ﺑﺤﺮ ﺷﻪ آﻪ ﻣﺮﺟﻊ هﺮ ﺁب اوﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺪاﻧﺪ ﺁن ﭼﻪ اﻧﺪر ﺳﻴﻞ و ﺟﻮﺳﺖ‬

‫ﺷﺎﻩ را دل درد آﺮد از ﻓﻜﺮ او‬

‫ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﻰ ﻋﻄﺎى ﺑﻜﺮ او‬

‫ﮔﻔﺖ ﺁﺧﺮ اى ﺧﺲ واهﻰ ادب‬

‫اﻳﻦ ﺳﺰاى داد ﻣﻦ ﺑﻮد اى ﻋﺠﺐ‬

‫ﻣﻦ ﭼﻪ آﺮدم ﺑﺎ ﺗﻮ زﻳﻦ ﮔﻨﺞ ﻧﻔﻴﺲ‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ آﺮدى ﺑﺎ ﻣﻦ از ﺧﻮى ﺧﺴﻴﺲ‬

‫ﻣﻦ ﺗﺮا ﻣﺎهﻰ ﻧﻬﺎدم در آﻨﺎر‬

‫آﻪ ﻏﺮوﺑﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ روز ﺷﻤﺎر‬

‫در ﺟﺰاى ﺁن ﻋﻄﺎى ﻧﻮر ﭘﺎك‬

‫ﺗﻮ زدى در دﻳﺪﻩى ﻣﻦ ﺧﺎر و ﺧﺎك‬

‫‪١١٣٦‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﻣﻦ ﺗﺮا ﺑﺮ ﭼﺮخ ﮔﺸﺘﻪ ﻧﺮدﺑﺎن‬

‫ﺗﻮ ﺷﺪﻩ در ﺣﺮب ﻣﻦ ﺗﻴﺮ و آﻤﺎن‬

‫درد ﻏﻴﺮت ﺁﻣﺪ اﻧﺪر ﺷﻪ ﭘﺪﻳﺪ‬

‫ﻋﻜﺲ درد ﺷﺎﻩ اﻧﺪر وى رﺳﻴﺪ‬

‫ﻣﺮغ دوﻟﺖ در ﻋﺘﺎﺑﺶ ﺑﺮ ﻃﭙﻴﺪ‬

‫ﭘﺮدﻩى ﺁن ﮔﻮﺷﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺮ درﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن درون ﺧﻮد ﺑﺪﻳﺪ ﺁن ﺧﻮش ﭘﺴﺮ‬

‫از ﺳﻴﻪ آﺎرى ﺧﻮد ﮔﺮد و اﺛﺮ‬

‫ﺁن وﻇﻴﻔﻪى ﻟﻄﻒ و ﻧﻌﻤﺖ آﻢ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺧﺎﻧﻪى ﺷﺎدى او ﭘﺮ ﻏﻢ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁﻣﺪ او ز ﻣﺴﺘﻰ ﻋﻘﺎر‬

‫ز ﺁن ﮔﻨﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺳﺮش ﺧﺎﻧﻪى ﺧﻤﺎر‬

‫ﺧﻮردﻩ ﮔﻨﺪم ﺣﻠﻪ زو ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻩ‬

‫ﺧﻠﺪ ﺑﺮ وى ﺑﺎدﻳﻪ و هﺎﻣﻮن ﺷﺪﻩ‬

‫دﻳﺪ آﺎن ﺷﺮﺑﺖ و را ﺑﻴﻤﺎر آﺮد‬

‫زهﺮ ﺁن ﻣﺎ و ﻣﻨﻴﻬﺎ آﺎر آﺮد‬

‫ﺟﺎن ﭼﻮن ﻃﺎوس در ﮔﻠﺰار ﻧﺎز‬

‫هﻤﭽﻮ ﺟﻐﺪى ﺷﺪ ﺑﻪ وﻳﺮاﻧﻪى ﻣﺠﺎز‬

‫هﻤﭽﻮ ﺁدم دور ﻣﺎﻧﺪ او از ﺑﻬﺸﺖ‬

‫در زﻣﻴﻦ ﻣﻰراﻧﺪ ﮔﺎوى ﺑﻬﺮ آﺸﺖ‬

‫اﺷﻚ ﻣﻰراﻧﺪ او آﻪ اى هﻨﺪوى زاو‬

‫ﺷﻴﺮ را آﺮدى اﺳﻴﺮ دم ﮔﺎو‬

‫آﺮدى اى ﻧﻔﺲ ﺑﺪ ﺑﺎرد ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﻰﺣﻔﺎﻇﻰ ﺑﺎ ﺷﻪ ﻓﺮﻳﺎدرس‬

‫دام ﺑﮕﺰﻳﺪى ز ﺣﺮص ﮔﻨﺪﻣﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﺪ هﺮ ﮔﻨﺪم او آﮋدﻣﻰ‬

‫در ﺳﺮت ﺁﻣﺪ هﻮاى ﻣﺎ و ﻣﻦ‬

‫ﻗﻴﺪ ﺑﻴﻦ ﺑﺮ ﭘﺎى ﺧﻮد ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﻦ‬

‫ﻧﻮﺣﻪ ﻣﻰآﺮد اﻳﻦ ﻧﻤﻂ ﺑﺮ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ‬

‫آﻪ ﭼﺮا ﮔﺸﺘﻢ ﺿﺪ ﺳﻠﻄﺎن ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺁﻣﺪ او ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ و اﺳﺘﻐﻔﺎر آﺮد‬

‫ﺑﺎ اﻧﺎﺑﺖ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﻳﺎر آﺮد‬

‫درد آﺎن از وﺣﺸﺖ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد‬

‫رﺣﻢ آﻦ آﺎن درد ﺑﻰدرﻣﺎن ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮ ﺑﺸﺮ را ﺧﻮد ﻣﺒﺎ ﺟﺎﻣﻪى درﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن رهﻴﺪ از ﺻﺒﺮ در ﺣﻴﻦ ﺻﺪر ﺟﺴﺖ‬

‫ﻣﺮ ﺑﺸﺮ را ﭘﻨﺠﻪ و ﻧﺎﺧﻦ ﻣﺒﺎد‬

‫آﻪ ﻧﻪ دﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﺪ ﺁن ﮔﻪ ﻧﻪ ﺳﺪاد‬

‫ﺁدﻣﻰ اﻧﺪر ﺑﻼ آﺸﺘﻪ ﺑﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ آﺎﻓﺮ ﻧﻌﻤﺖ اﺳﺖ و ﮔﻤﺮﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻄﺎب ﺣﻖ ﺑﻪ ﻋﺰراﺋﻴﻞ آﻪ ﺗﺮا رﺣﻢ ﺑﺮ آﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻣﺪ از اﻳﻦ ﺧﻼﻳﻖ آﻪ ﺟﺎﻧﺸﺎن ﻗﺒﺾ آﺮدى‪،‬‬ ‫و ﺟﻮاب دادن ﻋﺰراﺋﻴﻞ ﺣﻀﺮت را‬ ‫ﺣﻖ ﺑﻪ ﻋﺰراﺋﻴﻞ ﻣﻰﮔﻔﺖ اى ﻧﻘﻴﺐ‬

‫ﺑﺮ آﻪ رﺣﻢ ﺁﻣﺪ ﺗﺮا از هﺮ آﺌﻴﺐ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺮ ﺟﻤﻠﻪ دﻟﻢ ﺳﻮزد ﺑﻪ درد‬

‫ﻟﻴﻚ ﺗﺮﺳﻢ اﻣﺮ را اهﻤﺎل آﺮد‬

‫‪١١٣٧‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ آﺎﺷﻜﻰ ﻳﺰدان ﻣﺮا‬

‫در ﻋﻮض ﻗﺮﺑﺎن آﻨﺪ ﺑﻬﺮ ﻓﺘﻰ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺮ آﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ رﺣﻢ ﺁﻣﺪت‬

‫از آﻪ دل ﭘﺮ ز ﺳﻮز و ﺑﺮﻳﺎنﺗﺮ ﺷﺪت‬

‫ﮔﻔﺖ روزى آﺸﺘﻴﻰ ﺑﺮ ﻣﻮج ﺗﻴﺰ‬

‫ﻣﻦ ﺷﻜﺴﺘﻢ ز اﻣﺮ ﺗﺎ ﺷﺪ رﻳﺰ رﻳﺰ‬

‫ﺑﺲ ﺑﮕﻔﺘﻰ ﻗﺒﺾ آﻦ ﺟﺎن هﻤﻪ‬

‫ﺟﺰ زﻧﻰ و ﻏﻴﺮ ﻃﻔﻠﻰ ز ﺁن رﻣﻪ‬

‫هﺮ دو ﺑﺮ ﻳﻚ ﺗﺨﺘﻪاى درﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﺨﺘﻪ را ﺁن ﻣﻮﺟﻬﺎ ﻣﻰراﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻰ ﺟﺎن ﻣﺎدر ﻗﺒﺾ آﻦ‬

‫ﻃﻔﻞ را ﺑﮕﺬار ﺗﻨﻬﺎ ز اﻣﺮ آﻦ‬

‫ﭼﻮن ز ﻣﺎدر ﺑﮕﺴﻠﻴﺪم ﻃﻔﻞ را‬

‫ﺧﻮد ﺗﻮ ﻣﻰداﻧﻰ ﭼﻪ ﺗﻠﺦ ﺁﻣﺪ ﻣﺮا‬

‫ﺑﺲ ﺑﺪﻳﺪم دود ﻣﺎﺗﻤﻬﺎى زﻓﺖ‬

‫ﺗﻠﺨﻰ ﺁن ﻃﻔﻞ از ﻓﻜﺮم ﻧﺮﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﺁن ﻃﻔﻞ را از ﻓﻀﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻣﻮج را ﮔﻔﺘﻢ ﻓﮕﻦ در ﺑﻴﺸﻪ اﻳﺶ‬

‫ﺑﻴﺸﻪى ﭘﺮ ﺳﻮﺳﻦ و رﻳﺤﺎن و ﮔﻞ‬

‫ﭘﺮ درﺧﺖ ﻣﻴﻮﻩ دار ﺧﻮش اآﻞ‬

‫ﭼﺸﻤﻪهﺎى ﺁب ﺷﻴﺮﻳﻦ زﻻل‬

‫ﭘﺮورﻳﺪم ﻃﻔﻞ را ﺑﺎ ﺻﺪ دﻻل‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻣﺮغ ﻣﻄﺮب ﺧﻮش ﺻﺪا‬

‫اﻧﺪر ﺁن روﺿﻪ ﻓﮕﻨﺪﻩ ﺻﺪ ﻧﻮا‬

‫ﺑﺴﺘﺮش آﺮدم ز ﺑﺮگ ﻧﺴﺘﺮن‬

‫آﺮدﻩ او را اﻳﻤﻦ از ﺻﺪﻣﻪى ﻓﺘﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را آﺎو را ﻣﮕﺰ‬

‫ﺑﺎد را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺮ او ﺁهﺴﺘﻪ وز‬

‫اﺑﺮ را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺮ او ﺑﺎران ﻣﺮﻳﺰ‬

‫ﺑﺮق را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺮ او ﻣﮕﺮاى ﺗﻴﺰ‬

‫زﻳﻦ ﭼﻤﻦ اى دى ﻣﺒﺮ ﺁن اﻋﺘﺪال‬

‫ﭘﻨﺠﻪاى ﺑﻬﻤﻦ ﺑﺮ اﻳﻦ روﺿﻪ ﻣﻤﺎل‬

‫آﺮاﻣﺎت ﺷﻴﺦ ﺷﻴﺒﺎن راﻋﻰ و ﺑﻴﺎن ﻣﻌﺠﺰﻩى هﻮد ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬ ‫هﻤﭽﻮ ﺷﻴﺒﺎن راﻋﻰ از ﮔﺮگ ﻋﻨﻴﺪ‬

‫وﻗﺖ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺮ رﻋﺎ ﺧﻂ ﻣﻰآﺸﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮون ﻧﺎﻳﺪ از ﺁن ﺧﻂ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‬

‫ﻧﻪ در ﺁﻳﺪ ﮔﺮگ و دزد ﺑﺎ ﮔﺰﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻣﺜﺎل داﻳﺮﻩى ﺗﻌﻮﻳﺬ هﻮد‬

‫آﺎﻧﺪر ﺁن ﺻﺮﺻﺮ اﻣﺎن ﺁل ﺑﻮد‬

‫هﺸﺖ روزى اﻧﺪر اﻳﻦ ﺧﻂ ﺗﻦ زﻧﻴﺪ‬

‫و ز ﺑﺮون ﻣﺜﻠﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻰآﻨﻴﺪ‬

‫ﺑﺮ هﻮا ﺑﺮدى ﻓﮕﻨﺪى ﺑﺮ ﺣﺠﺮ‬

‫ﺗﺎ درﻳﺪى ﻟﺤﻢ و ﻋﻈﻢ از هﻤﺪﮔﺮ‬

‫ﻳﻚ ﮔﺮﻩ را ﺑﺮ هﻮا در هﻢ زدى‬

‫ﺗﺎ ﭼﻮ ﺧﺸﺨﺎش اﺳﺘﺨﻮان رﻳﺰان ﺷﺪى‬

‫ﺁن ﺳﻴﺎﺳﺖ را آﻪ ﻟﺮزﻳﺪ ﺁﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﺜﻨﻮى اﻧﺪر ﻧﮕﻨﺠﺪ ﺷﺮح ﺁن‬

‫‪١١٣٨‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻃﺒﻊ اﻳﻦ ﻣﻰآﻨﻰ اى ﺑﺎد ﺳﺮد‬

‫ﮔﺮد ﺧﻂ و داﻳﺮﻩى ﺁن هﻮد ﮔﺮد‬

‫اى ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻓﻮق ﻃﺒﻊ اﻳﻦ ﻣﻠﻚ ﺑﻴﻦ‬

‫ﻳﺎ ﺑﻴﺎ و ﻣﺤﻮ آﻦ از ﻣﺼﺤﻒ اﻳﻦ‬

‫ﻣﻘﺮﻳﺎن را ﻣﻨﻊ آﻦ ﺑﻨﺪى ﺑﻨﻪ‬

‫ﻳﺎ ﻣﻌﻠﻢ را ﺑﻤﺎل و ﺳﻬﻢ دﻩ‬

‫ﻋﺎﺟﺰى و ﺧﻴﺮﻩ آﺎﻳﻦ ﻋﺠﺰ از آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﻋﺠﺰ ﺗﻮ ﺗﺎﺑﻰ از ﺁن روز ﺟﺰاﺳﺖ‬

‫ﻋﺠﺰهﺎ دارى ﺗﻮ در ﭘﻴﺶ اى ﻟﺠﻮج‬

‫وﻗﺖ ﺷﺪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻴﺎن را ﻧﻚ ﺧﺮوج‬

‫ﺧﺮم ﺁن آﺎﻳﻦ ﻋﺠﺰ و ﺣﻴﺮت ﻗﻮت اوﺳﺖ‬

‫در دو ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻔﺘﻪ اﻧﺪر ﻇﻞ دوﺳﺖ‬

‫هﻢ در ﺁﺧﻮر هﻢ در ﺁﺧﺮ ﻋﺠﺰ دﻳﺪ‬

‫ﻣﺮدﻩ ﺷﺪ دﻳﻦ ﻋﺠﺎﻳﺰ را ﮔﺰﻳﺪ‬

‫ﭼﻮن زﻟﻴﺨﺎ ﻳﻮﺳﻔﺶ ﺑﺮ وى ﺑﺘﺎﻓﺖ‬

‫از ﻋﺠﻮزى در ﺟﻮاﻧﻰ راﻩ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫زﻧﺪﮔﻰ در ﻣﺮدن و در ﻣﺤﻨﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺁب ﺣﻴﻮان در درون ﻇﻠﻤﺖ اﺳﺖ‬

‫رﺟﻮع آﺮدن ﺑﻪ ﻗﺼﻪى ﭘﺮوردن ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻧﻤﺮود را ﺑﻰواﺳﻄﻪى ﻣﺎدر و داﻳﻪ در ﻃﻔﻠﻰ‬ ‫ﺣﺎﺻﻞ ﺁن روﺿﻪ ﭼﻮ ﺑﺎغ ﻋﺎرﻓﺎن‬

‫از ﺳﻤﻮم و ﺻﺮﺻﺮ ﺁﻣﺪ در اﻣﺎن‬

‫ﻳﻚ ﭘﻠﻨﮕﻰ ﻃﻔﻠﻜﺎن ﻧﻮزادﻩ ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺘﻢ او را ﺷﻴﺮ دﻩ ﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮد‬

‫ﭘﺲ ﺑﺪادش ﺷﻴﺮ و ﺧﺪﻣﺘﻬﺎش آﺮد‬

‫ﺗﺎ آﻪ ﺑﺎﻟﻎ ﮔﺸﺖ و زﻓﺖ و ﺷﻴﺮ ﻣﺮد‬

‫ﭼﻮن ﻓﻄﺎﻣﺶ ﺷﺪ ﺑﮕﻔﺘﻢ ﺑﺎ ﭘﺮى‬

‫ﺗﺎ در ﺁﻣﻮزﻳﺪ ﻧﻄﻖ و داورى‬

‫ﭘﺮورش دادم ﻣﺮ او را ز ﺁن ﭼﻤﻦ‬

‫آﻰ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ اﻧﺪر ﺑﮕﻨﺠﺪ ﻓﻦ ﻣﻦ‬

‫دادﻩ ﻣﻦ اﻳﻮب را ﻣﻬﺮ ﭘﺪر‬

‫ﺑﻬﺮ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ آﺮﻣﺎن ﺑﻰﺿﺮر‬

‫دادﻩ آﺮﻣﺎن را ﺑﺮ او ﻣﻬﺮ وﻟﺪ‬

‫ﺑﺮ ﭘﺪر ﻣﻦ اﻳﻨﺖ ﻗﺪرت اﻳﻨﺖ ﻳﺪ‬

‫ﻣﺎدران را داب ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﻟﻄﻔﻰ آﻪ ﻣﻦ اﻓﺮوﺧﺘﻢ‬

‫ﺻﺪ ﻋﻨﺎﻳﺖ آﺮدم و ﺻﺪ راﺑﻄﻪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻟﻄﻒ ﻣﻦ ﺑﻰواﺳﻄﻪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ از ﺳﺒﺐ در آﺶ ﻣﻜﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻮد هﺮ اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ از ﻣﻨﺶ‬

‫ور ﻧﻪ ﺗﺎ ﺧﻮد هﻴﭻ ﻋﺬرى ﻧﺒﻮدش‬

‫ﺷﻜﻮﺗﻰ ﻧﺒﻮد ز هﺮ ﻳﺎر ﺑﺪش‬

‫اﻳﻦ ﺣﻀﺎﻧﻪ دﻳﺪ ﺑﺎ ﺻﺪ راﺑﻄﻪ‬

‫آﻪ ﺑﭙﺮوردم و را ﺑﻰواﺳﻄﻪ‬

‫ﺷﻜﺮ او ﺁن ﺑﻮد اى ﺑﻨﺪﻩى ﺟﻠﻴﻞ‬

‫آﻪ ﺷﺪ او ﻧﻤﺮود و ﺳﻮزﻧﺪﻩى ﺧﻠﻴﻞ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن آﺎﻳﻦ ﺷﺎﻩ زادﻩ ﺷﻜﺮ ﺷﺎﻩ‬

‫آﺮد اﺳﺘﻜﺒﺎر و اﺳﺘﻜﺜﺎر ﺟﺎﻩ‬

‫‪١١٣٩‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫آﻪ ﭼﺮا ﻣﻦ ﺗﺎﺑﻊ ﻏﻴﺮى ﺷﻮم‬

‫ﭼﻮن آﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻠﻚ و اﻗﺒﺎل ﻧﻮم‬

‫ﻟﻄﻔﻬﺎى ﺷﻪ آﻪ ذآﺮ ﺁن ﮔﺬﺷﺖ‬

‫از ﺗﺠﺒﺮ ﺑﺮ دﻟﺶ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﮔﺸﺖ‬

‫هﻤﭽﻨﺎن ﻧﻤﺮود ﺁن اﻟﻄﺎف را‬

‫زﻳﺮ ﭘﺎ ﺑﻨﻬﺎد از ﺟﻬﻞ و ﻋﻤﻰ‬

‫اﻳﻦ زﻣﺎن آﺎﻓﺮ ﺷﺪ و رﻩ ﻣﻰزﻧﺪ‬

‫آﺒﺮ و دﻋﻮى ﺧﺪاﻳﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫رﻓﺘﻪ ﺳﻮى ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎ ﺟﻼل‬

‫ﺑﺎ ﺳﻪ آﺮآﺲ ﺗﺎ آﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﺘﺎل‬

‫ﺻﺪ هﺰاران ﻃﻔﻞ ﺑﻰﺗﻠﻮﻳﻢ را‬

‫آﺸﺘﻪ ﺗﺎ ﻳﺎﺑﺪ وى اﺑﺮاهﻴﻢ را‬

‫آﻪ ﻣﻨﺠﻢ ﮔﻔﺖ آﺎﻧﺪر ﺣﻜﻢ ﺳﺎل‬

‫زاد ﺧﻮاهﺪ دﺷﻤﻨﻰ ﺑﻬﺮ ﻗﺘﺎل‬

‫هﻴﻦ ﺑﻜﻦ در دﻓﻊ ﺁن ﺧﺼﻢ اﺣﺘﻴﺎط‬

‫هﺮ آﻪ ﻣﻰزاﻳﻴﺪ ﻣﻰآﺸﺖ از ﺧﺒﺎط‬

‫آﻮرى او رﺳﺖ ﻃﻔﻞ وﺣﻰ آﺶ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ ﺧﻮﻧﻬﺎى دﮔﺮ در ﮔﺮدﻧﺶ‬

‫از ﭘﺪر ﻳﺎﺑﻴﺪ ﺁن ﻣﻠﻚ اى ﻋﺠﺐ‬

‫ﺗﺎ ﻏﺮورش داد ﻇﻠﻤﺎت ﻧﺴﺐ‬

‫دﻳﮕﺮان را ﮔﺮ ام و اب ﺷﺪ ﺣﺠﺎب‬

‫او ز ﻣﺎ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﮔﻮهﺮهﺎ ﺑﺠﻴﺐ‬

‫ﮔﺮگ درﻧﺪﻩﺳﺖ ﻧﻔﺲ ﺑﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﭼﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻰﻧﻬﻰ ﺑﺮ هﺮ ﻗﺮﻳﻦ‬

‫در ﺿﻼﻟﺖ هﺴﺖ ﺻﺪ آﻞ را آﻠﻪ‬

‫ﻧﻔﺲ زﺷﺖ آﻔﺮﻧﺎك ﭘﺮ ﺳﻔﻪ‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ اى ﺑﻨﺪﻩى ﻓﻘﻴﺮ‬

‫ﺳﻠﺴﻠﻪ از ﮔﺮدن ﺳﮓ ﺑﺮ ﻣﮕﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻣﻌﻠﻢ ﮔﺸﺖ اﻳﻦ ﺳﮓ هﻢ ﺳﮓ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎش ذﻟﺖ ﻧﻔﺴﻪ آﺎو ﺑﺪ رگ اﺳﺖ‬

‫ﻓﺮض ﻣﻰﺁرى ﺑﺠﺎ ﮔﺮ ﻃﺎﻳﻔﻰ‬

‫ﺑﺮ ﺳﻬﻴﻠﻰ ﭼﻮن ادﻳﻢ ﻃﺎﻳﻔﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺳﻬﻴﻠﺖ واﺧﺮد از ﺷﺮ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻮى ﭼﻮن ﻣﻮزﻩاى هﻢ ﭘﺎى دوﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺮﺁن ﺷﺮح ﺧﺒﺚ ﻧﻔﺴﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ اﻧﺪر ﻣﺼﺤﻒ ﺁن ﭼﺸﻤﺖ آﺠﺎﺳﺖ‬

‫ذآﺮ ﻧﻔﺲ ﻋﺎدﻳﺎن آﺂﻟﺖ ﺑﻴﺎﻓﺖ‬

‫در ﻗﺘﺎل اﻧﺒﻴﺎ ﻣﻮ ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺖ‬

‫ﻗﺮن ﻗﺮن از ﺷﻮم ﻧﻔﺲ ﺑﻰادب‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن اﻧﺪر ﺟﻬﺎن ﻣﻰزد ﻟﻬﺐ‬

‫رﺟﻮع آﺮدن ﺑﺪان ﻗﺼﻪ آﻪ ﺷﺎﻩ زادﻩ زﺧﻢ ﺧﻮرد از ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺎﻩ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از اﺳﺘﻜﻤﺎل ﻓﻀﺎﻳﻞ دﻳﮕﺮ از دﻧﻴﺎ ﺑﺮﻓﺖ‬ ‫ﻗﺼﻪ آﻮﺗﻪ آﻦ آﻪ رﺷﻚ ﺁن ﻏﻴﻮر‬

‫ﺑﺮد او را ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻟﻰ ﺳﻮى ﮔﻮر‬

‫ﺷﺎﻩ ﭼﻮن از ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ﺳﻮى وﺟﻮد‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﺮﻳﺨﻴﺶ ﺁن ﺧﻮن آﺮدﻩ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺗﺮآﺶ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﺁن ﺑﻰﻧﻈﻴﺮ‬

‫دﻳﺪ آﻢ از ﺗﺮآﺸﺶ ﻳﻚ ﭼﻮﺑﻪ ﺗﻴﺮ‬

‫‪١١٤٠‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﮔﻔﺖ آﻮ ﺁن ﺗﻴﺮ و از ﺣﻖ ﺑﺎز ﺟﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ آﺎﻧﺪر ﺣﻠﻖ او آﺰ ﺗﻴﺮ ﺗﺴﺖ‬

‫ﻋﻔﻮ آﺮد ﺁن ﺷﺎﻩ درﻳﺎدل وﻟﻰ‬

‫ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺪ ﺗﻴﺮ او ﺑﺮ ﻣﻘﺘﻠﻰ‬

‫آﺸﺘﻪ ﺷﺪ در ﻧﻮﺣﻪى او ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ‬

‫اوﺳﺖ ﺟﻤﻠﻪ هﻢ آﺸﻨﺪﻩ و هﻢ وﻟﻰ اﺳﺖ‬

‫ور ﻧﺒﺎﺷﺪ هﺮ دو او ﭘﺲ آﻞ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻢ آﺸﻨﺪﻩى ﺧﻠﻖ و هﻢ ﻣﺎﺗﻢ آﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺷﻜﺮ ﻣﻰآﺮد ﺁن ﺷﻬﻴﺪ زرد ﺧﺪ‬

‫آﺎن ﺑﺰد ﺑﺮ ﺟﺴﻢ و ﺑﺮ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﺰد‬

‫ﺟﺴﻢ ﻇﺎهﺮ ﻋﺎﻗﺒﺖ هﻢ رﻓﺘﻨﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺷﺎد زﻳﺴﺖ‬

‫ﺁن ﻋﺘﺎب ار رﻓﺖ هﻢ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ رﻓﺖ‬

‫دوﺳﺖ ﺑﻰﺁزار ﺳﻮى دوﺳﺖ رﻓﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ او ﻓﺘﺮاك ﺷﺎهﻨﺸﻪ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺁﺧﺮ از ﻋﻴﻦ اﻟﻜﻤﺎل او رﻩ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫و ﺁن ﺳﻮم آﺎهﻠﺘﺮﻳﻦ هﺮ ﺳﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺻﻮرت و ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻜﻠﻰ او رﺑﻮد‬

‫وﺻﻴﺖ آﺮدن ﺁن ﺷﺨﺺ آﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ او ﺑﺮد ﻣﺎل ﻣﺮا از ﺳﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻦ آﻪ آﺎهﻞ ﺗﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﺁن ﻳﻜﻰ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻮﻗﺖ ﻣﺮگ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﺪر وﺻﻴﺖ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮدش ﭼﻮ ﺳﻪ ﺳﺮو روان‬

‫وﻗﻒ اﻳﺸﺎن آﺮدﻩ او ﺟﺎن و روان‬

‫ﮔﻔﺖ هﺮ ﭼﻪ در آﻔﻢ آﺎﻟﻪ و زر اﺳﺖ‬

‫او ﺑﺮد زﻳﻦ هﺮ ﺳﻪ آﺎو آﺎهﻠﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻗﺎﺿﻰ و ﺑﺲ اﻧﺪرز آﺮد‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺟﺎم ﺷﺮاب ﻣﺮگ ﺧﻮرد‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﻪ ﻗﺎﺿﻰ آﺎى آﺮﻳﻢ‬

‫ﻧﮕﺬرﻳﻢ از ﺣﻜﻢ او ﻣﺎ ﺳﻪ ﻳﺘﻴﻢ‬

‫ﺳﻤﻊ و ﻃﺎﻋﻪ ﻣﻰآﻨﻴﻢ او راﺳﺖ دﺳﺖ‬

‫ﺁن ﭼﻪ او ﻓﺮﻣﻮد ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺎﻓﺬ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ز اﺑﺮاهﻴﻢ ﺧﻮد‬

‫ﺳﺮ ﻧﭙﻴﭽﻴﻢ ار ﭼﻪ ﻗﺮﺑﺎن ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻗﺎﺿﻰ هﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﺎ ﻋﺎﻗﻠﻴﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻗﺼﻪاى از آﺎهﻠﻴﺶ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ آﺎهﻠﻰ هﺮ ﻳﻜﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻢ ﺣﺎل هﺮ ﻳﻚ ﺑﻰﺷﻜﻰ‬

‫ﻋﺎرﻓﺎن از دو ﺟﻬﺎن آﺎهﻠﺘﺮﻧﺪ‬

‫ز ﺁﻧﻚ ﺑﻰﺷﺪ ﻳﺎر ﺧﺮﻣﻦ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‬

‫آﺎهﻠﻰ را آﺮدﻩاﻧﺪ اﻳﺸﺎن ﺳﻨﺪ‬

‫آﺎر اﻳﺸﺎن را ﭼﻮ ﻳﺰدان ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫آﺎر ﻳﺰدان را ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻨﺪ ﻋﺎم‬

‫ﻣﻰﻧﻴﺎﺳﺎﻳﻨﺪ از آﺪ ﺻﺒﺢ و ﺷﺎم‬

‫هﻴﻦ ز ﺣﺪ آﺎهﻠﻰ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺑﺎز‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻢ ﺣﺪ ﺁن از آﺸﻒ راز‬

‫ﺑﻰﮔﻤﺎن آﻪ هﺮ زﺑﺎن ﭘﺮدﻩى دل اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺠﻨﺒﺪ ﭘﺮدﻩ ﺳﺮهﺎ واﺻﻞ اﺳﺖ‬

‫‪١١٤١‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﭘﺮدﻩى آﻮﭼﻚ ﭼﻮ ﻳﻚ ﺷﺮﺣﻪى آﺒﺎب‬

‫ﻣﻰﺑﭙﻮﺷﺪ ﺻﻮرت ﺻﺪ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﮔﺮ ﺑﻴﺎن ﻧﻄﻖ آﺎذب ﻧﻴﺰ هﺴﺖ‬

‫ﻟﻴﻚ ﺑﻮى از ﺻﺪق و آﺬﺑﺶ ﻣﺨﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺁن ﻧﺴﻴﻤﻰ آﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ از ﭼﻤﻦ‬

‫هﺴﺖ ﭘﻴﺪا از ﺳﻤﻮم ﮔﻮﻟﺨﻦ‬

‫ﺑﻮى ﺻﺪق و ﺑﻮى آﺬب ﮔﻮل ﮔﻴﺮ‬

‫هﺴﺖ ﭘﻴﺪا در ﻧﻔﺲ ﭼﻮن ﻣﺸﻚ و ﺳﻴﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪاﻧﻰ ﻳﺎر را از دﻩ دﻟﻪ‬

‫از ﻣﺸﺎم ﻓﺎﺳﺪ ﺧﻮد آﻦ ﮔﻠﻪ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ هﻴﺰان و ﺷﺠﺎﻋﺎن دﻟﻴﺮ‬

‫هﺴﺖ ﭘﻴﺪا ﭼﻮن ﻓﻦ روﺑﺎﻩ و ﺷﻴﺮ‬

‫ﻳﺎ زﺑﺎن هﻤﭽﻮ ﺳﺮ دﻳﮓ اﺳﺖ راﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﺠﻨﺒﺪ ﺗﻮ ﺑﺪاﻧﻰ ﭼﻪ اﺑﺎﺳﺖ‬

‫از ﺑﺨﺎر ﺁن ﺑﺪاﻧﺪ ﺗﻴﺰ هﺶ‬

‫دﻳﮓ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ز ﺳﻜﺒﺎج ﺗﺮش‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮ دﻳﮓ ﻧﻮى ﭼﻮن زد ﻓﺘﻰ‬

‫وﻗﺖ ﺑﺨﺮﻳﺪن ﺑﺪﻳﺪ اﺷﻜﺴﺘﻪ را‬

‫ﮔﻔﺖ داﻧﻢ ﻣﺮد را در ﺣﻴﻦ ز ﭘﻮز‬

‫ور ﻧﮕﻮﻳﺪ داﻧﻤﺶ اﻧﺪر ﺳﻪ روز‬

‫و ﺁن دﮔﺮ ﮔﻔﺖ ار ﺑﮕﻮﻳﺪ داﻧﻤﺶ‬

‫ور ﻧﮕﻮﻳﺪ در ﺳﺨﻦ ﭘﻴﭽﺎﻧﻤﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ اﻳﻦ ﻣﻜﺮ ﺑﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻟﺐ ﺑﺒﻨﺪد در ﺧﻤﻮﺷﻰ در رود‬

‫ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﺎدر ﺑﭽﻪ را‬

‫ﮔﺮ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﺁﻳﺪت در ﺷﺐ ﻓﺮا‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﮔﻮرﺳﺘﺎن و ﺟﺎى ﺳﻬﻤﮕﻴﻦ‬

‫ﺗﻮ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﺑﻴﻨﻰ اﺳﻮد ﭘﺮ ز آﻴﻦ‬

‫دل ﻗﻮى دار و ﺑﻜﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮ او‬

‫او ﺑﮕﺮداﻧﺪ ز ﺗﻮ در ﺣﺎل رو‬

‫ﮔﻔﺖ آﻮدك ﺁن ﺧﻴﺎل دﻳﻮوش‬

‫ﮔﺮ ﺑﺪو اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎدرش‬

‫ﺣﻤﻠﻪ ﺁرم اﻓﺘﺪ اﻧﺪر ﮔﺮدﻧﻢ‬

‫ز اﻣﺮ ﻣﺎدر ﭘﺲ ﻣﻦ ﺁن ﮔﻪ ﭼﻮن آﻨﻢ‬

‫ﺗﻮ هﻤﻰﺁﻣﻮزىام آﻪ ﭼﺴﺖ اﻳﺴﺖ‬

‫ﺁن ﺧﻴﺎل زﺷﺖ را هﻢ ﻣﺎدرى اﺳﺖ‬

‫دﻳﻮ و ﻣﺮدم را ﻣﻠﻘﻦ ﺁن ﻳﻜﻰ اﺳﺖ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ از وى ﮔﺮدد ار ﺧﺼﻢ اﻧﺪآﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ آﺪاﻣﻴﻦ ﺳﻮى ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﻳﻮاش‬

‫اﻟﻠﱠﻪ اﻟﻠﱠﻪ رو ﺗﻮ هﻢ ز ﺁن ﺳﻮى ﺑﺎش‬

‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ از ﻣﻜﺮ ﻧﺎﻳﺪ در آﻼم‬

‫ﺣﻴﻠﻪ را داﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن هﻤﺎم‬

‫ﺳﺮ او را ﭼﻮن ﺷﻨﺎﺳﻰ راﺳﺖ ﮔﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺧﺎﻣﺶ ﻧﺸﻴﻨﻢ ﭘﻴﺶ او‬

‫ﺻﺒﺮ را ﺳﻠﻢ آﻨﻢ ﺳﻮى درج‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻳﻢ ﺻﺒﺮ ﻣﻔﺘﺎح اﻟﻔﺮج‬

‫ور ﺑﺠﻮﺷﺪ در ﺣﻀﻮرش از دﻟﻢ‬

‫ﻣﻨﻄﻘﻰ ﺑﻴﺮون از اﻳﻦ ﺷﺎدى و ﻏﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺪاﻧﻢ آﺎو ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺁن ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫از ﺿﻤﻴﺮ ﭼﻮن ﺳﻬﻴﻞ اﻧﺪر ﻳﻤﻦ‬

‫‪١١٤٢‬‬

‫دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬

‫ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫در دل ﻣﻦ ﺁن ﺳﺨﻦ ز ﺁن ﻣﻴﻤﻨﻪ اﺳﺖ‬

‫ز اﻧﻜﻪ از دل ﺟﺎﻧﺐ دل روزﻧﻪﺳﺖ‬

‫ﻣﺮ ﺑﺰرﮔﻰ و را ﮔﺮدن ﻧﻬﻢ‬

‫ﻣﻨﺘﻰ هﻢ ﺑﺮ دل و ﺑﺮ ﺗﻦ ﻧﻬﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻓﺘﺎد از روزن دل ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺧﺘﻢ ﺷﺪ و اﷲ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﺼﻮاب‬

‫ﭘﺎﻳﺎن دﻓﺘﺮ ﺷﺸﻢ‬ ‫"و ﻣﻦ اﷲ اﻟﺘﻮﻓﻴﻖ"‬

‫‪١١٤٣‬‬