سفر شب و ظهور حضرت

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ‬ ‫و‬ ‫ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

The Night's Journey

&

The Coming of The Messiah A NOVEL by Bahman Sholevar Philadelphia CONCOURSE PRESS 2009

Copyright © 2009 by Bahman Sholevar Published by CONCOURSE PRESS a subsidiary of EAST-WEST FINE ARTS CORPORATION P.O. Box 8265 Philadelphia, PA 19101 www.ConcoursePress.com

All rights reserved. Except for brief passages quoted for criticism, no part of this book may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronic or mechanical, including photocopy, recording, or any information storage and retrieval system, without permission.

.‫تمامی حقوق چاپ و نشر اين کتاب برای نويسنده محفوظ است‬ Manufactured in the United States of America Printed on Recycled Paper First edition, (Tehran: 1967) Second edition, (Philadelphia: 2009) Library of Congress Control Number: 2009922997 ISBN: 978-0-911323-29-0 Cover art work and design by Bahman Sholevar ‫طرح پشت جلد از بھمن شعله ور‬

‫کتاب ھای مھم بھمن شعله ور‬ ‫شعر‬ (١٩۶٠ :‫ حماسۀ زندگی )تھران‬، ‫حماسۀ مرگ‬ Making Connection: Poems of Exile (1979) The Angel with Bush-Baby Eyes and other poems (1982) The Love Song of Achilles and other poems (1982) Odysseus' Homecoming (1982) The New Adam: Poems of Renewal (1982) Rooted in Volcanic Ashes (1988) Il Rimpatrio d'Odysseo / Odysseus' Homecoming (2009)

       

‫رمان‬ (١٩۶٧ :‫سفرشب )تھران‬ The Night's Journey & The Coming of The Messiah (1984) Dead Reckoning (English Original) (Philadelphia: 1992) A La Deriva (Spanish Translation) (Philadelphia: 2009) Alla Deriva (Italian Translation) (Philadelphia: 2009) À La Dérive (French Translation) (Philadelphia: 2009) (Philadelphia: 2009)‫بی لنگر‬ (Philadelphia: 2009) ‫سفرشب وظھورحضرت‬

       

‫نقد‬ The Creative Process: A Psychoanalytic Discussion (1984) 

‫ترجمه‬ ‫( از ويليام فاکنر‬The Sound and the Fury)‫ خشم و ھياھو‬ ‫ اليوت‬.‫ اس‬.‫( از تی‬The Waste Land) ‫ سرزمين ھرز‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ‬ ‫و‬ ‫ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت‬ ‫از‬ ‫ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١‬‬ ‫ﻛﺎﻓﻪ اﺧﺘﻴﺎري ﻫﻨﻮز ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪ .‬آرام ﭘﺸﺖ ﺑﺴﺎط اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدو داﺷﺖ ﻛﺎﻟﺒﺎس ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ‪ .‬ﺳﻪ‬ ‫ﺗﺎ ﺟﻮاﻧﻚ ﻛﻨﺞ ﻣﻐﺎزه دور ﻳﻚ ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﮔﺎرﺳﻦ ﺗﺎزه ﻣﻐﺎزه‪ -‬ﺟﻮاﻧﻜﻲ ﮔﻴﺞ ودﻫﺎﺗﻲ ﻧﻤﺎ‬ ‫ﺑﺎ روﭘﻮش ﺳﻔﻴﺪ‪-‬داﺷﺖ ﻣﻴﺰﺷﺎن را ﻣﻲ ﭼﻴﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳﻴﻮ اﺧﺘﻴﺎري ﭘﺸﺖ دﺧﻞ ﻣﻴﻠﻪ دار ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و‬ ‫دم ﺑﺪم ﻧﻴﻢ ﺧﻴﺰ ﻣﻴﺸﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﻮاري ﺑﺎﻻي ﺳﺮش ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬از اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ و ﻧﻴﻢ‬ ‫ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻛﺎﻓﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻼﻓﻪ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫در ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮوﻛﺎووس وﺳﻮري وﻫﻮﻣﺮ ﺗﻮ آﻣﺪﻧﺪ‪.‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺑﺮاي آرام دﺳﺖ ﺗﻜﺎن داد‬ ‫و ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎﺋﻲ رﻓﺘﻨﺪ وﺳﻂ ﻛﺎﻓﻪ دور ﻳﻚ ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﭘﻮل ﻛﻢ دارﻳﻢ‪.‬ﻓﻘﻂ اﻧﻘﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻋﺮق ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪ .‬ﺑﻲ ﻣﺰه‪،‬ﺑﻲ ﻏﺬا‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ ﮔﺸﻨﻤﻪ‪ .‬ﻋﺮق ﺧﺎﻟﻲ ﭘﻮﺳﺖ آدﻣﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻣﮕﻪ ﺑﺨﺮﺟﺖ ﻧﻤﻴﺮه‪ .‬ﭘﻮل ﻧﺪارﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻫﻮﻣﺮ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﭻ ﭼﻮق داره‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﭘﻮل ﭘﻴﺮ ﻫﻨﺸﻪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺧﺮج ﻛﻨﻪ‪ .‬ﺑﻨﺎس اﻣﺸﺐ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺑﺨﺮه‪ .‬راﺳﺘﻲ ﻫﻮﻣﺮ‬ ‫اﮔﻪ اﻣﺸﺐ ﻧﺨﺮي ﺑﺎﺑﺎت ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻪ؟"‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﻧﺎﺟﻮره‪ ".‬داﺷﺖ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ دﺳﺖ ﻛﺮد ﺟﻴﺒﺶ‪ .‬ﻳﻚ ده ﺗﻮﻣﻨﻲ در آورد‬ ‫و روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﭘﻴﺮﻫﻦ؟"‬ ‫"ده ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻴﻌﺎﻧﻪ دادم ﺑﺪوزن‪ .‬دو ﺧﺘﻪ ﻫﺎش ﺧﻮب ﻧﺒﻮد‪".‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "اﻋﻴﻮن ﺷﺪﻳﻢ‪ ".‬و ﮔﺎرﺳﻮن را ﺻﺪا زد‪" :‬ﻳﻪ ﺑﻄﺮ ﺧﻠّﺮ‬ ‫ﺷﻴﺮاز‪ .‬دو ﺗﺎ ﻛﺎﻧﺎدادراي‪ .‬دوﻳﺴﺖ ﮔﺮم ﻣﺨﻠﻮط‪ .‬دوﻳﺴﺖ ﮔﺮم ﻛﺎﻟﺒﺎس‪ .‬دوﺗﺎﻧﻮن‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و او ﮔﻴﻼس ﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﻛﺎﻧﺎدادراي را ﺗﻮي دو ﺗﺎ ﻟﻴﻮان رﻳﺨﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﺎﻟﺒﺎﺳﻬﺎ را ﻻي ﻧﺎن ﭼﻴﺪ‪،‬روﻳﺶ ﻣﺨﻠﻮط رﻳﺨﺖ و ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ درﺳﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﻧﻔﺮي ﻳﻪ ﮔﺎز از‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻣﻲ زﻧﻴﻦ‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻧﺼﻔﺶ ﻣﺎل ﻣﻦ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺑﻴﻼخ! ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﺑﭽﺔ ﻋﻘﺪي اي اﻳﻨﺎ ﺑﭽﺔ ﺻﻴﻐﻪ؟"‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ را دور ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺪام ﻳﻚ ﮔﺎز زدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﺎز زد ﺳﻮري ﮔﻔﺖ‬ ‫”ﻣﺎدﺳ‪‬ﻚ دﻳﮕﻪ ﭼﻲ ﻣﻮﻧﺪ؟"‬ ‫ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ را دور ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ و ﻳﻜﻲ ﻳﻚ ﮔﺎز زدﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﺧﺐ اﻳﻨﻢ از ﺗﻪ ﺑﻨﺪي‪ .‬ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ‪ ".‬ﺑﻌﺪﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﮔﻴﻼﺳﻬﺎ را زﻣﻴﻦ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﻫﻮﻣﺮ اﺷﻚ در ﭼﺸﻤﺎﻳﺶ ﭘﺮ ﺷﺪ و ﺟﻠﺪي دﺳﺖ دراز ﻛﺮد و ﺳﻮري ﻟﻴﻮان ﻛﺎﻧﺎدا را‬ ‫ﺑﺪﺳﺘﺶ داد‪.‬‬

‫‪٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺳﻮزوﻧﺪ؟"‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﭼﻴﺰ ﻧﺎﺣﻘّﻴﻪ‪ .‬ﭘﺪر ﺟﺪ‪ ‬ودﻛﺎس‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "آﺧﻪ واﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﻨﻪ ﻫﺎ درﺳﺘﺶ ﻧﻜﺮدن‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﭘﺎ ﺑﭙﺎت ﻣﻲ ﺧﻮرم‪ .‬ﻫﺮ ﻛﻲ زه زد ﺑﭽﻪ ﻧﻨﻪ س‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺷﻨﻴﺪي ؟ ﭘﺎ ﺑﭙﺎت ﻣﻲ ﺧﻮره‪ .‬ﺧﻮد ﺗﻮﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ ﻛﻪ اﺷﻚ ﺗﻮﭼﺸﺎت ﭘﺮ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬داﺷﺘﻲ زﻳﺮ زورش ﻣﻲ زاﺋﻴﺪي‪".‬‬ ‫ﺳﻮري روﺑﻪ ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "راﺳﺘﻲ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﺎ ﺑﺎت واﺳﻪ ﭼﻲ اﺳﻤﺘﻮ ﮔﺬاﺷﺖ ﻫﻮﻣﺮ؟ ﺧﻴﺎل ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺮد ﻫﻮﻣﺮ اﺳﻢ ﻳﻪ ﺳﺮدار روﻣﻴﻪ‪ ،‬ﻫﺎن؟" ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ و از ﭘﻨﭽﺮه ﺑﻴﺮون را‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺷﺎه ﭘﺴﺮ دوﺑﺎره ﮔﻴﻼﺳﻬﺎ را ﭘﺮﻛﺮد‪" .‬ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ‪ ".‬ﮔﻴﻼﺳﻬﺎ را ﺑﻬﻢ زدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ وﻛﺎووس‬ ‫و ﺳﻮري ﮔﻴﻼﺳﻬﺎﺷﺎن را ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎﻫﻮﻣﺮ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺑﻮ ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﮔﻴﻼس را‬ ‫ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﺑﻌﺪﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻛﺎووس ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺟﻠﻮي ﺷﺎه ﭘﺴﺮ اﻳﺴﺘﺎد‪".‬ﻳﻪ ﭼﻮق‪ ".‬ﻳﻚ ﺗﻮﻣﻦ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﻋﺮق را ﺗﻮي ﮔﻴﻼﺳﻬﺎ رﻳﺨﺖ و ﺑﻄﺮي ﺧﺎﻟﻲ راروي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﺎووس آﻣﺪ‪ .‬ﺑﺴﺘﻪ ﺳﻴﮕﺎر را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬ ‫"ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ‪ ".‬ﮔﻴﻼﺳﻬﺎ را ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﺗﻮ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﻜﺸﻲ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﺳﻪ ﺗﺎ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻪ ﻟﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و آﺗﺶ زد‪ .‬دو ﺗﺎ را ﺑﻪ ﺷﺎه ﭘﺴﺮ و ﺳﻮري داد و‬ ‫ﺳﻮﻣ‪‬ﻲ را ﺧﻮدش ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺑﺮ ﮔﺸﺖ و از ﭘﻨﺠﺮة ﻣﻐﺎزه ﺑﻴﺮون را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻳﻚ زن و ﻣﺮد رد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ‬ ‫ﺳﻴﺎه رﻧﮓ ﺟﻠﻮي ﻣﻐﺎزه اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬دو ﺗﺎ ﻣﺮد ﺟﻠﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و دو ﺗﺎ زن ﻋﻘﺐ‪ .‬ﻣﺮدﻫﺎ ﻳﻜﻮري‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺮﺷﺎن ﺑﻪ ﺳﺮ زن ﻫﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮدﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﻴﺰدﻧﺪ و زﻧﻬﺎ ﻛﺮّوﻛﺮّ ﻣﻲ‬ ‫ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻐﺎزه زﻧﮓ زد‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺳﺎﻋﺖ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻔﺖ‪ .‬ﻣﻮﺳﻴﻮ اﺧﺘﻴﺎري ﻧﻴﻢ‬ ‫ﺧﻴﺰ ﺷﺪ و ﺳﺎﻋﺖ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ داﺷﺖ ﺑﻪ دود ﺳﻴﮕﺎري ﻛﻪ از دﺳﺖ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ‬ ‫ﺷﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد و اﻧﮕﺎر ﻛﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻮري دود ﺳﻴﮕﺎر دﻫﻨﺶ را ﺑﻄﺮف او‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‬ ‫و ﻫﻮﻣﺮ ﺑﺎ دﺳﺘﺶ دودﻫﺎ را ﺑﺎد زد‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺘﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻴﺮم ﺧﻮﻧﻪ‪ ".‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "وﻟﺶ‬ ‫ﻛﻨﻴﻦ ﺑﺮه‪ .‬دﻳﺮ ﺑﺮه ﺑﺎ ﺑﺎش ﻛﺘﻜﺶ ﻣﻴﺰﻧﻪ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﺗﻮ راس ﻣﻴﮕﻲ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ ”ﺳﻮري ﺗﻮ دﻳﮕﻪ در ﺗﻮ ﭼﻔﺖ ﻛﻦ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻮري ﻳﺎدش رﻓﺘﻪ ﺧﻮدش ﭼﻘﺪ‬ ‫ﻣﺴﺨﺮه س‪ .‬ﺻﻮرﺗﺸﻮ ﻧﻴﮕﺎه ﻛﻨﻴﻦ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس و ﻫﻮﻣﺮ ﺻﻮرت ﺳﻮري را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺮق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎووس‬ ‫ﮔﻔﺖ ”ﻋﻴﻨﻬﻮ ﺟﻨﺪه ﻛﺘﻚ ﺧﻮرده ﻫﺎ‪".‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ ”راﺳﺘﻲ ام‪ .‬ﺗﺎ ﻳﻪ ﮔﻴﻼس ﻋﺮق ﻣﻴﺨﻮره ﻋﻴﻨﻬﻮ ﺟﻨﺪه ﻛﺘﻚ ﺧﻮرده ﻫﺎ ﻣﻴﺸﻪ‪".‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٣‬‬

‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﺑﭽﻪ ﻫﺎ راﺳﺘﻲ ﺑﺮاﺗﻮن ﮔﻔﺘﻢ؟ اﻛﺮم ﺗﺎﻛﺴﻲ رو اﻣﺮوز ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺮدن راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ و ﻛﺎووس ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺷﻨﻴﺪه ﻳﻦ؟ ﺑﺎﺑﺎي ﺳﻮري‪ ،‬ﻛﻠﻴﻪ ﺷﻮ ﻋﻤﻞ ﻛﺮده ن‪ ،‬ﺷﺎﺷﺸﻮاز ﺗﻮي ﺣﻠﻘﺶ‬ ‫درﻣﻴﺎرن‪ ".‬ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "اﻛﺰم ﺗﺎﻛﺴﻲ رو ﺑﮕﻮ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺻﺪ دﻓﻌﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺎدرم ﺷﻮﺧﻲ ﻧﻜﻦ‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﮔﻪ ﺧﻮردم‪ .‬ﺧﺐ ﺑﺎ ﺑﺎت ﭼﻲ؟ دوﺑﺎره ﺷﻨﻴﺪم ﺳﻴﺪﺟﻌﻔﺮ دوروزه ﮔﻢ‬ ‫ﺷﺪه‪ ".‬ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺳﺮ ﺑﺮج ﻧﺸﺪه‪".‬‬ ‫ﺑﺮ ﮔﺸﺖ و از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺮدﺳﺮش را ﺑﻪ ﺳﺮ زن ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺳﺮش را‬ ‫ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺮد و ﺳﻴﻨﺔ زن را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺳﻮري ﮔﻔﺖ ”ﻧﺎﻛﺴﺎ!"‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺑﻴﺮون را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮدﺳﺮش را ﭘﺲ ﺑﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫"ﭼﻴﻪ؟"‬ ‫”ﻣﺎﭼﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺎﭼﺶ ﻛﺮد‪ ".‬ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﻛﻮن ﻟﻘّﺸﻮن! ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ؟ ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺎﺑﺪ ﺗﻮ ﻧﺦ ﻋﺮق ﺧﻮري ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ".‬ﺑﻄﺮي ﺧﺎﻟﻲ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺑﻪ اﻧﺪازة ﻳﻪ ﭘﻨﺞ ﺳﻴﺮي ﭘﻮل دارﻳﻢ‪ .‬ﻛﺎﻧﺪا و ﻣﺨﻠﻮﻃﻢ ﻳﻪ ﻛﻤﻲ ﻣﻮﻧﺪه‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮرم‪ ".‬ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﺑﻴﺮون را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻄﻮط‬ ‫ﻗﻴﺎﻓﺔ زن و ﻣﺮد را ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺑﺪﻫﺪ و ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺗﺎر ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ آدم از ﭘﺸﺖ ﻳﻪ‬

‫ﺷﻴﺸﻪ ﺗﺎر داره ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻪ اﻧﮕﺎر از ﭘﺸﺖ ﻳﻪ ﭘﺮده دود داره ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻪ‬

‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ ﺷﻨﮕﻮﻟﻢ‪ .‬ﻳﻪ ﭘﻨﺞ ﺳﻴﺮي ﺑﮕﻴﺮ ﺗﻮ و ﺳﻮري ﺑﺨﻮرﻳﻦ‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ ﺑﺴﻤﻪ‪ .‬ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮرم‪ .‬ﺑﮕﻴﺮﻳﻦ ﺷﻤﺎدو ﺗﺎﺑﺨﻮرﻳﻦ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ روﻳﺶ را ﺑﺮ ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﻛﺮد ﺟﻴﺒﺶ‪ .‬ﻳﻚ ده ﺗﻮﻣﻨﻲ و ﻳﻚ ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﻨﻲ ﺑﻴﺮون آورد‪.‬‬ ‫ده ﺗﻮﻣﻨﻲ را دوﺑﺎره ﻛﺮد ﺗﻮﻣﻲ ﺟﻴﺒﺶ و ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﻨﻲ راروي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﭘﻮﻧﺰده ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻴﻌﺎﻧﻪ‬ ‫دادم‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﭘﻴﺮ ﻫﻨﻮ ﻛﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﻴﺪه؟"‬ ‫"ﭘﺲ ﻓﺮدا‪".‬‬ ‫"ﺗﺎ ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺑﺮات ﭘﻮل ﺗﻬﻴﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬او ﻧﻮخ ﻳﻪ ﭘﻴﺮﻫﻦ دوﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺧﺮي‪ ،‬آﻫﺎن؟"‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ ”ﺑﻴﺦ ﺧﻴﺎﻟﺶ ﺑﺎش‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬رﻓﺖ ﻛﻨﺎر ﭘﻴﺸﺨﻮان‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﻄﺮ ﻋﺮق ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ "ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﻣﻲ ﺧﻮرﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ ﻧﻪ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺑﺨﻮر‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﺗﺎﮔﻴﻼس دﻳﮕﻪ ﺑﺨﻮر‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ ”ﻧﻪ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﺑﺴﻤﻪ‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "اﻳﻦ اﮔﻪ ﻣﺴﺖ ﺑﺮه ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺎش ﻛﺘﻜﺶ ﻣﻲ زﻧﻪ‪".‬‬

‫‪٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫آﻧﻮﻗﺖ ﻫﻮﻣﺮ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ و ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﮔﻴﻼس را ﭘﺮ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﺑﻲ ﭘﺪر ﻣﺎل ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻴﺸﺘﺮ رﻳﺨﺖ‪ ".‬ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻣﺎدﺳ‪‬ﮓ ﺗﻮاﻧﻘﺪر ﺑﺨﻮر ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎري‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻛﻮ؟ اﻳﻦ ﺗﻤﻮم ﺷﻪ دﻳﮕﺮ دﺳﺘﻪ ﺧﺮم ﮔﻴﺮﻣﻮن ﻧﻤﻴﺎد‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﺑﻴﻌﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﭼﻮغ ﻣﺤﻞ داره‪ ".‬ﭼﻬﺎر ﺗﺎﺋﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "اون ﻳﻪ ﺧﻮرده ﻛﺎﻧﺎدا‬ ‫"ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ!" ﮔﻴﻼﺳﻬﺎ را ﺑﻬﻢ زدﻧﺪ و ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫روﺑﺪﻳﻦ ﺑﻪ ﻫﻮﻣﺮ‪ ".‬ﻟﻴﻮان را ﺑﺮ داﺷﺖ و ﺟﻠﻮي ﻫﻮﻣﺮ ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ داﺷﺖ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻓﻘﻂ‬

‫ﮔﻴﻼس اول و دوﻣﻪ ﮔﻴﻼﺳﺎي ﺑﻌﺪي دﻳﮕﻪ ﻧﻪ اون ﺑﻮروﻣﻴﺪه و ﻧﻪ دﻫﻨﻮ ﻣﻲ ﺳﻮزوﻧﻪ‬

‫ﮔﻔﺖ "ﻧﻤﻴﺨﻮام‪".‬‬ ‫"ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺨﻮر‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻧﻤﻴﺨﻮره ﺑﺪه ﻣﻦ‪ ".‬اﻣﺎ ﻫﻮﻣﺮ ﻟﻴﻮان را ﺳﺮﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ دوﻻﺷﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺸﺘﺶ را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ زد و ﺟﻠﻮي ﺳﻮري ﮔﺮﻓﺖ‪" .‬ﻣﺰة ﻟﻮﻃﻲ ﺧﺎﻛﻪ‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻟﻮﻃﻲ ﻧﻨﺘﻪ ﻛﻪ دﻧﺒﻜﻢ داره‪ ".‬ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﺳﺎﻗﻲ ﻛﻴﻪ؟"‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺑﻄﺮي را ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻴﻼﺳﻬﺎ را ﭘﺮ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﮔﻴﻼس ﻫﻮﻣﺮ را ﭘﺮ ﻛﻨﺪ‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﻧﺨﻮرم‪ ،‬ﻫﺎن؟"‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﭼﺮا؟"‬ ‫"ﺷﻨﮕﻮﻟﻢ‪ .‬اون ﭘﺮده اي ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮام ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﺑﺎز ﻣﺎدﺳ‪‬ﮓ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﺎزﻳﺶ ﮔﻞ ﻛﺮد‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺑﺨﻮر!" و ﮔﻴﻼﺳﻬﺎ را ﭘﺮ ﻛﺮد‪" .‬ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ!" ﮔﻴﻼﺳﻬﺎ را ﺑﻬﻢ زدﻧﺪ و ﺳﺮ‬ ‫ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬روي ﻣﻴﺰ ﻫﻴﭻ ﻣﺰه ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎووس ﻧﻤﻜﺪان را ﺑﺮداﺷﺖ و وروي زﺑﺎﻧﺶ ﻧﻤﻚ ﭘﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﭼﻪ ﺑﺪﻣﺰه س اﻻﻧﻪ س ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎرم راﺳﺘﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎﻻﻣﻴﺎرم ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻴﺮون را ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬از ﭘﻴﺎده رو روﺑﺮو ﻳﻚ ﭘﺴﺮ و دوﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮش را ﺑﺮ ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎي دودرا‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻮا ﻣﻲ رﻓﺖ ﻣﻲ ﭘﺎﺋﻴﺪ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد وﻗﺘﺸﻪ اﻻن وﻗﺘﺸﻪ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻴﺎل‬

‫ﻣﻴﻜﻨﻢ وﻗﺘﻲ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم ﻣﻴﺸﻴﻨﻢ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ اﻣﺎ ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﻴﮕﻢ ﻛﻪ ﻛﻢ ﺧﻮرده م ﺑﻌﺪ‬ ‫وﻗﺘﻲ زﻳﺎدﺗﺮ ﺧﻮردي ﺧﻮاﺑﺖ ﻣﻲ ﮔﻴﺮه اوﻧﻮﻗﺖ ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻲ اﻣﺎ اﻻن وﻗﺘﺸﻪ اون ﭘﺮدة ﺗﺎر ﺟﻠﻮي‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه ﺧﻮاﺑﻤﻢ ﻧﻤﻴﺎد ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮم ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪه ﻫﻔﺖ و ﻧﻴﻢ اﮔﻪ اﻻن‬ ‫ﺑﺮم ﻫﺸﺖ ﻣﻲ رﺳﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎﭼﻲ ﻣﻴﮕﻪ ﺑﻮﺷﻮﻣﻴﺸﻨﻮه ﺑﺎﻳﺪﻛﻤﻲ دﻳﺮﺗﺮ ﺑﺮم ﺑﺬار ﺑﺨﻮاﺑﻪ ﺧﻮش ﻧﺪارم‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش روﺑﺮو ﺑﺸﻢ‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﻳﻢ‪ ".‬داﺷﺖ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮد ﻳﻪ ﮔﻴﻼس دﻳﮕﻪ ﺧﻮب ﺷﻨﮕﻮﻟﻢ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻪ"ﺑﺮﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻛﺎووس ﻟﻮل ﻧﺸﺪه‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ ﺧﻮب ﻟﻮﻟﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻲ؟"‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﻫﻨﻮز دﻟﺶ ﻣﻴﺨﻮاد‪".‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٥‬‬

‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﺑﺎزﻣﻴﺨﻮاﻳﻦ ﺑﺨﻮرﻳﻦ؟"‬ ‫"ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺮﻳﻢ‪".‬‬ ‫"اﮔﻪ ﻣﻴﺨﻮرﻳﻦ ﺑﺸﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻲ ﺧﻴﺎل ﭘﻴﺮﻫﻦ‪".‬‬ ‫" ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺮﻳﻢ ﻳﻪ ﺧﻮرده ﻗﺪم ﻣﻲ زﻧﻴﻢ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ رﻓﺖ ﻛﻨﺎر دﺧﻞ ﻣﻴﻠﻪ دار‪ .‬ﺑﻨﺎ ﻛﺮدﻧﺪ ﺣﺴﺎب ﻛﺮدن‪ .‬ﻛﺎووس اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻴﮕﺎرش ﭘﻚ ﻣﻴﺰد‪ .‬ﺳﻮري و ﻫﻮﻣﺮ دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﻮري ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎرش را ﺗﻮي ﺟﺎﺳﻴﮕﺎري‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﺗﺎ آژان ﻛﺸﺶ ﻛﺸﻴﺪم‪.‬اﻧﮕﺸﺘﻢ دﻳﮕﻪ داﺷﺖ ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ "آره‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺑﺎ ﺧﺮده ﻫﺎي ﻧﺎن ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺳﻮري ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺷﺎه ﭘﺴﺮ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ "اﻻن ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻮﺳﻴﺮ دﻋﻮاش ﻣﻴﺸﻪ‪ ".‬ﺑﻌﺪ ﺳﺮوﺻﺪاي ﺷﺎه ﭘﺴﺮ و ﻣﻮﺳﻴﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﭼﻴﻪ ﺷﺎه‬ ‫ﭘﺴﺮ؟"‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺑﺎز ﻣﻴﺨﻮاد زﻳﺎدي ﺑﭽﭙﻮﻧﻪ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﻣﮕﻪ ﺣﺴﺎب ﺳﺮش ﻧﻤﻴﺸﻪ؟"‬ ‫ﺳﻮري دادزد "ﻣﻮﺳﻴﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎ ﻛﺸﻲ‪".‬‬ ‫ﻣﻮﺳﻴﻮ ﮔﻔﺖ "آﻗﺎ ﭼﺮا ﻓﺎش ﻣﻴﺪي؟"‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ و ﺳﻮري ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻧﮕﻔﺘﻢ؟ ﺑﺴﺎط ﻫﺮ ﺷﺐ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ آﻣﺪ و ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ از در ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮي ﺣﺎﺷﻴﺔ ﺧﻴﺎﺑﺎن اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﺎ ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪه‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﺻﻔﺤﻪ از ﻫﺘﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ژﻳﮕﻮﻟﻮﻫﺎ ﺟﻠﻮي ﻫﺘﻞ را ﺷﻠﻮغ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫رﺿﺎ ﻛﻮﺗﻮل و ﺣﺒﻴﺐ ﻳﺨﻲ ﺟﻠﻮي وﻳﻼ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از ﺟﻠﻮي ﻣﻐﺎزه ﻫﺎ رد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭼﻬﺎر‬ ‫ﺗﺎﺋﻲ ﻛﻨﺎر دﻳﻮار اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﻨﺎ ﻛﺮدﻧﺪ ﺷﺎﺷﻴﺪن‪ .‬ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﻳﻪ ﭘﺎﺗﻮﺑﺰن ﺑﻪ دﻳﻮار‪ ".‬ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻣﮕﻪ ﺟﺎي ﺑﺎﺑﺎﺗﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ؟" ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎووس اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ "ﺳﻴﮕﺎر‪ ".‬ﻫﻮﻣﺮ دﺳﺖ ﺟﻴﺒﺶ ﻛﺮد و دﻫﺖ وﻣﻨﻲ را ﺑﻴﺮون آورد‪ .‬ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ!"‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ دﺳﺖ ﺟﻴﺒﺶ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ "ﻫﻒ ﻫﺶ ﻫﺰار ﻣﻮﻧﺪه‪ ".‬دﺳﺘﺶ را ﺑﻴﺮون آورد و ﭘﻮل‬ ‫ﺧﺮدﻫﺎ را ﻛﻒ دﺳﺖ ﻛﺎووس رﻳﺨﺖ‪ .‬ﻛﺎووس ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻴﺪان ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد‪ .‬آن ﺳﻪ ﻧﻔﺮ‬ ‫دﺳﺖ ﮔﺮدن ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ وروﺑﺒﺎﻻ ﺑﺮاه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ آواز ﺧﻮاﻧﺪن‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺪام ﻳﻚ ﭼﻴﺰي‬ ‫ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ و ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎدﻳﮕﺮي ﻫﻢ آﻫﻨﮓ ﺷﻮد و ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ ﭼﻴﺰ درﻫﻢ ﺟﻮﺷﻲ ﻣﻲ‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻧﺪ و اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬از ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺻﺪاي ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻨﺎر ﻳﻚ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻛﺮوﻛﻲ‬ ‫ﻳﻚ ﻣﺸﺖ دﺧﺘﺮ ﻗﺸﻘﺮق ﺑﻪ ﭘﺎ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪﺗﺎﻳﺸﺎن ﺑﻪ‬ ‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻨﺪﺗﺎﻳﺸﺎن ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﻮر ﭼﺮاغ از ﺑﺎﻻروي آﻧﻬﺎ‬ ‫ﻣﻴﻔﺘﺎد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻮر ازﺷﺎخ و ﺑﺮگ درﺧﺘﻬﺎي ﭼﻨﺎر رد ﻧﻤﻲ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﭘﻴﺎده رو ﻧﻤﻲ رﺳﻴﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮﻫﺎ از‬ ‫ﺧﻨﺪه دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﻠﻮﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺴﺘﺎن ﺑﻨﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و آﻧﻬﺎ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎي درﺷﺖ و ﺳﻔﻴﺪﺷﺎن را از ﺗﻮي ﭘﻴﺎده رو ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﺑﺮﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﺑﻤﺎ ﻧﻤﻴﻤﺎﺳﻪ‪".‬‬

‫‪٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻛﺎووﺳﻴﻢ‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "آره ﺟﻮن ﻧﻨﻪ ﺗﻮن‪".‬‬ ‫آﻧﻮﻗﺖ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و دﺧﺘﺮﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻨﺪ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ و ﭘﻴﭻ و‬ ‫ﺗﺎپ ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ و ﭘﺴﺘﺎن ﻫﺎﻳﺸﺎن را ﻧﺸﺎن ﻣﻴﺪادﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﻗﻮل ﻣﻴﺪم ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻲ دارن اوﻧﺠﻮري ﻣﻲ ﺧﻨﺪن ﻛﻪ اﺻﻼ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﻧﻴﺴﺖ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس آﻣﺪ و ﺑﺮاه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎووس ﺳﻪ ﺗﺎ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻪ ﻟﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬آﻧﻬﺎ را آﺗﺶ زد و‬ ‫ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺮد‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ دوﺑﺎره دﺳﺖ ﮔﺮدن ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و آواز ﺧﻮاﻧﺎن ﺑﺎﻻرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﺎه ﻳﻜﻴﺸﺎن آوازش‬ ‫را ﻗﻄﻊ ﻣﻴﻜﺮد و ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎرش ﭘﻚ ﻣﻴﺰد‪ .‬ﺻﺪاﻳﺸﺎن ﺻﺪاي دورﮔﻪ ﻏﻮﻛﻬﺎي ﻧﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻜﻴﺸﺎن ﻣﻲ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻘﻴﻪ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺑﻪ او ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ دم ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻬﺎرﺗﺎ دﺧﺘﺮو ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ از روﺑﺮو‬ ‫ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﺎﺗﺮس ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬرﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ از ﺟﻠﻮي دﺧﺘﺮ ﻫﺎ ﻣﻴﮕﺬﺷﺘﻨﺪ‬ ‫ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﺷﻤﺎ ﭼﻬﺎر ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻣﺎ ام ﭼﻬﺎر ﺗﺎ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺮاﺗﻮن ﺳﺎﺧﺘﻪ‪".‬‬ ‫دﺧﺘﺮﻫﺎ رد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﭻ ﭘﭻ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻛﺮﻛﺮ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮﺑﭽﻪ ﺳﺮش را ﮔﺮداﻧﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺖ "ﺑﻴﺸﺮﻓﺎ!"‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﺟﻮش ﻧﺰن ﺷﻴﺮت ﺧﺸﻚ ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺎر داره ﺗﻮ اﻳﻦ ﭼﻴﺰارو‬ ‫ﺑﻔﻬﻤﻲ‪".‬‬ ‫دﺧﺘﺮ ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﻛﺮﻛﺮ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻳﻦ ﻃﺮف ﻳﻮرش ﺑﻴﺎورد اﻣﺎ ﻳﻜﻲ‬ ‫از دﺧﺘﺮﻫﺎ دﺳﺘﺶ را ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﻣﻲ ﺑﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﻮري داد زد "ﻳﻜﻲ رم واﺳﻪ ﺗﻮ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪".‬‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ داد زد "اﮔﻪ ﻣﺮدﻳﻦ واﻳﺴﻴﻦ‪ ".‬دﺧﺘﺮﻫﺎ ﻛﺮﻛﺮ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ و ﭘﺴﺮك را ﻫﻤﺮاه‬ ‫ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻴﻜﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﮔﺬﺷﺖ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﺗﻮاﻳﻦ روز ﮔﺎر ﻣﺮد ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﺷﺪ‪".‬‬ ‫دﻳﮕﺮ دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺣﺴﺎﺑﻲ دور ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺻﺪاي ﻛﺮﻛﺮ ﺧﻨﺪه ﺷﺎن و ﺻﺪاي داد و ﻗﺎل‬ ‫ﭘﺴﺮك ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺧﻴﻠﻲ ﻏﻴﺮﺗﻲ ﺑﻮد‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس اﻳﺴﺘﺎد و ﺳﻴﮕﺎر آﺗﺶ زد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺷﺎه ﭘﺴﺮدﺳﺖ ﻫﻮﻣﺮ را ﻛﺸﻴﺪﺟﻠﻮ ﺑﺮد و ﺷﺮوع ﻛﺮد‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ﺧﻮاﻧﺪن‪:‬‬ ‫ﺳﻼﻣﺖ را ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺳﺮﻫﺎ در ﮔﺮﻳﺒﺎن اﺳﺖ‬ ‫ﻛﺴﻲ ﺳﺮ ﻧﻴﺎرد ﻛﺮد ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻦ و دﻳﺪار ﻳﺎران را‪...‬‬ ‫و ﻫﻮﻣﺮ دﻧﺒﺎﻟﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﺎي ﺟﻮاﻧﻤﺮد ﻣﻦ!‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٧‬‬

‫اي ﺗﺮﺳﺎي ﭘﻴﺮ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﭼﺮﻛﻴﻦ‬ ‫ﻫﻮا ﺑﺲ ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ ﺳﺮد اﺳﺖ‪...‬آي‬ ‫ﺑﻌﺪ دوﺗﺎﺋﻲ ﺑﺎﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﺳﻼﻣﻢ را ﺗﻮ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻮي‪ ،‬درﺑﮕﺸﺎي!‬ ‫ﻣﻨﻢ ﻣﻦ‪ ،‬ﺳﻨﮓ ﺗﻴﭙﺎ ﺧﻮردة رﻧﺠﻮر‪،‬‬ ‫ﻣﻨﻢ‪،‬دﺷﻨﺎم ﭘﺴﺖ آﻓﺮﻳﻨﺶ‪،‬ﻧﻐﻤﺔﻧﺎﺟﻮر‪...‬‬ ‫ﻛﺎووس و ﺳﻮري ﻋﻘﺐ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺷﺮوع ﻛﺮد‪.‬اﻻﻧﻪ اس ﻛﻪ ﺷﻌﺮ‬ ‫ﺧﻮدﺷﻮ واﺳﻪ ﻫﻮﻣﺮ ﻣﻴﺨﻮﻧﻪ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﮔﻤﻮﻧﻢ ﺧﻮدت ﺷﻌﺮ ﮔﻔﺘﻨﺖ ﻳﺎدت رﻓﺘﻪ‪".‬‬ ‫ﻳﻚ ﺳﺮد وﻟﮕﺮد داﺷﺖ ﺑﻄﺮﻓﺸﺎن ﻣﻲ آﻣﺪو ﺳﻮري ﺻﺪا زد "ﺷﺎه ﭘﺴﺮ!" ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر‬ ‫داﺷﺖ ﺷﻌﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪو ﺳﻮري دوﺑﺎره ﺻﺪازد "ﺷﺎه ﭘﺴﺮ!"‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺪاﻧﺪ ﮔﻔﺖ ”ﻫﺎن؟“‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ ”داآﺷﺖ داره ﻣﻴﺎد‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬دور وﺑﺮرا ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺳﮕﻲ را ﻛﻪ از ﻛﻨﺎر ﺟﻮب رد ﻣﻴﺸﺪ‬ ‫دﻳﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﻣﺎده س‪ .‬آﺑﺠﻴﺘﻪ‪".‬‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎﺋﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ ‪.‬‬ ‫ﺻﺪاي داد ﻳﻚ ﻧﻔﺮ از ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "رﺿﺎ اﺳﺖ‪ ".‬اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و ﺧﻴﺎﺑﺎن‬ ‫را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻄﺮف ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻄﺮف ﻣﻴﺪان ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﻜﻴﺸﺎن ﺗﻠﻮﺗﻠﻮ ﻣﻲ ﺧﻮرد و ﺑﺎ‬ ‫دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﻫﻨﺮ ﭘﻴﺸﻪ ﻫﺎ ﺣﺮﻛﺎﺗﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬داﺷﺖ ﻳﻚ ﭼﻴﺰي را ﺑﺼﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮاي آن دو ﻧﻔﺮ‬ ‫ﻣﻲ ﮔﻔﺖ و آن دو ﺗﺎ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬آن دو ﺗﺎﻣﺴﺖ ﺑﻨﻈﺮ ﻧﻤﻲ آﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺎووس داد زد "رﺿﺎ!"‬ ‫آن ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﺗﻠﻮﺗﻠﻮ ﻣﻴﺨﻮرد اﻳﺴﺘﺎد و داد زد "ﺻﺪا ﺻﺪاي ﻛﺎووﺳﻪ‪ ".‬ﻛﺎووس دوﺑﺎره ﺻﺪا زد‬ ‫و او اﻳﻦ ﺑﺎر ﺟﻬﺖ ﺻﺪا را ﺗﺸﺨﻴﺺ داد‪ .‬ﺑﺼﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ "اﻻن ﻣﻦ ﻣﻴﺎم" و دوﻳﺪ وﺳﻂ‬ ‫ﺧﻴﺎﺑﺎن‪ .‬آن دوﺗﺎ ﺑﺎ آرﻧﺞ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ زدﻧﺪ و ﺑﻪ دوﻳﺪن او ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ از ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺎﻣﺪ و‬ ‫ﻛﺎووس داد زد "ﻣﺎﺷﻴﻨﻮ!" ﺻﺪاي ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪن ﭼﺮﺧﻬﺎ روي اﺳﻔﺎﻟﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﺿﺎ روي ﻫﻮا‬ ‫ﺟﺴﺖ زدو درﺳﺖ وﻗﺘﻲ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ از ﻛﻨﺎرش رد ﺷﺪ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ رﺳﻴﺪ‪ .‬آن دو ﻧﻔﺮ ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ده ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺘﺮ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺮ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬رﺿﺎ داد زد "ﺳﺮ ﻣﻴﺒﺮي‬ ‫ﺑﻲ ﻧﺎﻣﻮس؟"‬ ‫ﻛﺎووي ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻪ ﻟﺐ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻨﻮﺑﺖ رﺿﺎ را و اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را و آن دوﺗﺎ ران‬ ‫ﮔﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺳﺮ ﺷﺮا از اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﻴﺮون ﻛﺮد‪ ،‬ﭼﻴﺰ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ ،‬و اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد‪ .‬آن‬ ‫دو ﻧﻔﺮ آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻴﺪان ﺑﺮاه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻴﺸﺎن داد زد "رﺿﺎ!"‬

‫‪٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫رﺿﺎ داد زد "ﺷﻤﺎﻫﺎ ﮔﺎﻣﺎس ﮔﺎﻣﺎس ﺑﺮﻳﻦ ﻣﻦ اﻻن ﻣﻴﺎم‪".‬‬ ‫دﺳﺖ ﻛﺎووس را ﻛﺸﻴﺪ و او را ﺗﻮي ﭘﻴﺎده رو ﺑﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻬﺎرﺗﺎ دﺳﺖ داد‪ ،‬ﺑﻐﻠﺸﺎن ﻛﺮد و‬ ‫ﺑﻮﺳﻴﺪﺷﺎن‪ .‬ﻛﺎووس ﻫﻨﻮز ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻣﺎت اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﭼﻘﺪر ﺧﻮرده ي رﺿﺎ؟"‬ ‫"ﻳﻪ ﺑﻄﺮ‪".‬‬ ‫"ﭼﻲ؟"‬ ‫"ﻛﻴﺸﻤﻴﺶ دوآﺗﻴﺸﻪ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "اﻳﻨﺎ ﻛﻴﻦ؟"‬ ‫"رﻓﻴﻘﺎﻣﻦ‪".‬‬ ‫"از ﻛﻲ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن رﻓﻴﻖ ﺷﺪه ي؟"‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "از ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺸﺐ‪ .‬ﺑﻲ ﻧﺎﻣﻮس داري ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟"‬ ‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ "روﺷﻨﻴﻦ؟"‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "آره‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻴﻦ!" زد ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻫﻮﻣﺮ‪" .‬ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﺰﻧﻴﻢ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "رﺿﺎ ﻧﺮو‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻳﻢ‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﺧﻴﻠﻪ ﺧﺐ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻳﻦ‪ .‬ﻣﻦ اﻻﻧﻪ ﺑﺮﻣﻴﮕﺮدم ﭘﻴﺸﺘﻮن‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "اوﻧﺎ ﺑﻬﺖ ﻋﺮق دادن؟"‬ ‫"آره‪".‬‬ ‫"ﺧﻮدﺷﻮن ﻧﺨﻮردن؟"‬ ‫"ﻳﻪ ﻟﺒﻲ زدن‪ ".‬دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ ﮔﺮدن ﻛﺎووس‪ .‬ﮔﻔﺖ "دﻟﺨﻮري؟"‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﺑﺎزم ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﺮي ﺑﺨﻮري؟"‬ ‫"آره‪".‬‬ ‫"ﻧﺮو‪ .‬ﺑﻴﺎ ﻣﻴﺮﻳﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﻣﻴﺨﻮرﻳﻢ‪ .‬اﺻﻼ اﻣﺸﺐ دﻳﮕﻪ ﻧﺨﻮر‪ .‬ﺑﺴﺘﻪ‪".‬‬ ‫"ﺧﻴﻠﻪ ﺧﺐ‪".‬‬ ‫"ﺑﮕﻮ ﺟﻮن ﺗﻮدﻳﮕﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮرم‪".‬‬ ‫"ﻧﻤﻴﮕﻢ‪ .‬ﻛﻮن ﻟﻘﺖ‪ .‬ﺑﺎزم ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺨﻮرم‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﭘﺲ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﭼﻘﺪر ﭘﻮل دارﻳﻦ؟"‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻫﻴﭽﻲ‪".‬‬ ‫"ﭘﺲ ﻛﻮﻧﮕﺸﺎدا ﺗﻌﺎرف آب ﺣﻤﻮﻣﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻦ؟"‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪ ،‬دارﻳﻢ‪".‬‬ ‫"ﭼﻘﺪ؟"‬ ‫"ﻫﺮ ﭼﻘﺪ ﺑﺨﻮاي‪".‬‬ ‫"روﻛﻦ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ده ﺗﻮﻣﻨﻲ را ﺑﻴﺮون آورد و ﻧﺸﺎﻧﺶ داد‪.‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٩‬‬

‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ"ﻫﻤﻴﻨﻪ؟"‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "آره‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﭘﺲ او ﻧﻮ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺨﻮرﻳﻦ‪.‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﻮل اﻳﻦ ﻣﺎدﺳ‪‬ﮕﺎ ﻣﻲ ﺧﻮرم‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﺨﻮري ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺨﻮر‪".‬‬ ‫"ﭘﺲ ﺑﺮم ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮕﻢ ﺑﺮ ﮔﺮدم‪".‬‬ ‫"وﻟﺸﻮن ﻛﻦ‪".‬‬ ‫"ﻧﻪ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬رﻓﻴﻘﻤﻦ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﭘﺲ ﻣﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﻣﻴﺎم‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺎ اﻻن ﺑﺮ ﮔﺮدﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﻣﺎم ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻣﻴﺎﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "واﻳﺴﺎ ﻫﻮﻣﺮ‪ .‬ﺑﺬار ﻛﺎووس ﺑﺮه‪ ”.‬ﺳﺮش را در ﮔﻮش ﻫﻮﻣﺮ ﮔﺬاﺷﺖ‪" .‬اون‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ زﺑﻮﻧﺸﻮ ﺑﻠﺪه‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس و رﺿﺎ دور ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ و ﺳﻮري و ﻫﻮﻣﺮ ﻛﻨﺎر ﺟﻮب ﻧﺸﺴﺘﻨﺪو ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺲ رﺿﺎ اﻳﻦ دوﺗﺎرو از ﻛﺠﺎﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻫﺮ ﺷﺐ دوﺗﺎرو ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﻪ‪ .‬اوﻧﺎ ﺑﺮاش ﻋﺮق ﻣﻴﺨﺮن‪ ،‬اﻳﻨﻢ ﻣﻴﺨﻨﺪو‬ ‫ﻧﺘﺸﻮن‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮدﻣﺎﺷﻴﻦ زﻳﺮش ﻛﻨﻪ‪ .‬اون دوﺗﺎ واﻳﺴﺎ ﺑﻮدن ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪن‪.‬‬ ‫ﻧﺎﻛﺴﺎ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن‪:‬‬ ‫آي آدﻣﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺷﺎدوﺧﻨﺪاﻧﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﻳﻚ ﻧﻔﺮ در آب دارد ﻣﻲ ﺳﭙﺎرد ﺟﺎن‪.‬‬ ‫آن زﻣﺎن ﻛﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻳﺪ ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﻛﻤﺮ ﻫﺎﺗﺎن ﻛﻤﺮ ﺑﻨﺪ‪.‬‬ ‫آن زﻣﺎن ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﺑﻴﻬﻮده ﭘﻨﺪارﻳﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﺴﺘﻴﺪ دﺳﺖ ﻧﺎﺗﻮاﻧﺎن را‪...‬‬ ‫و ﺷﺎه ﭘﺴﺮ‪:‬‬ ‫ﻳﻚ ﻧﻔﺮ در آب ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ ﺷﻤﺎ را‪.‬‬ ‫ﻳﻚ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﭼﺮاﻏﻬﺎﻳﺶ را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻮر ﭼﺮاﻏﻬﺎﺗﻮي اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ دﻳﮕﺮي‬ ‫ﻛﻪ ﺟﻠﻮي آن اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد اﻓﺘﺎد‪ .‬زن و ﻣﺮدي ﻛﻪ ﺗﻮي اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺸﺘﺎ ب‬ ‫از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮﮔﻔﺖ "ﺗﻒ! ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﺳﺮﻣﻮن ﺑﻲ ﻛﻼس‪".‬‬

‫‪١٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﺷﺎﻳﺪزﻧﺶ ﺑﺎﺷﻪ‪ ".‬و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "اﮔﻪ زﻧﺸﻪ ﺑﺒﺮﺗﺶ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺶ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﻜﻨﺪش‪،‬اﮔﻪ ﻛﺴﻲ ﮔﻔﺖ ﭼﺮا‪ .‬ﻧﻴﺎردش‬ ‫ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻢ ﻣﻦ و ﺗﻮ‪.‬اﻻن زن ﺧﻮدش ﺗﻮ ﺑﻐﻞ ﻳﻪ ﺟﺎﻛﺶ دﻳﮕﻪ س‪".‬‬ ‫ﺻﺪاي رﺿﺎ را از دور ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪﭼﻴﺰي ﻣﻲ ﮔﻔﺖ و ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬آن اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﻲ ﻛﻪ آن‬ ‫زن وﻣﺮد ﺗﻮﻳﺶ ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻢ ﭼﺮاﻏﻬﺎﻳﺶ را روﺷﻦ ﻛﺮد و ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد‪ .‬رﺿﺎ و ﻛﺎووس رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﻫﺮ‬ ‫ﭘﻨﺞ ﺗﺎﺋﻲ ﺑﺮاه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻋﺼﺮي آﻗﺎ ﺣﺴﻦ رو دﻳﺪم‪ .‬ﺗﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﻼم‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺳﻼم‪.‬اﺣﻮال داآﺷﺖ ﭼﻄﻮره؟"‬ ‫ﻫﺮ ﭘﻨﺞ ﺗﺎﺋﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "رﺿﺎ از داﺋﻴﺶ ﺑﮕﻮ‪،‬از آﻗﺎداﺋﻲ وﻟﻲ ﺧﺎن‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﻫﻴﭽﻲ دﻳﮕﻪ‪،‬آﻗﺎ داﺋﻲ وﻟﻲ ﺧﺎن ﻣﻴﺮﺷﻜﺎر ﻧﺎﺻﺮ اﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻪ ﺷﺐ ﺑﺎ ﻧﺎﺻﺮ‬ ‫اﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎه رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ﻛﻮه ﺷﻴﻜﺎر‪ .‬ﻳﻬﻮ آﻗﺎداﺋﻲ وﻟﻲ ﺧﺎن دﻳﺪ ﺳﺮﺧﻲ ﭼﺶ ﭼﭗ ﻳﻪ ﭘﻠﻨﮓ داره‬ ‫ﺳﺮﻳﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﻲ زﻧﻪ‪ .‬ﺗﻔﻨﮕﻮ ﮔﺬاﺷﺖ درﻗﻲ زد ﺗﻮﭼﺶ ﭘﻠﻨﮓ‪ .‬ﻳﻬﻮ ﻧﺎﺻﺮ اﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎه‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﺎﺑﺎ اﻳﻮاﻟّﺎ! آﺗﻴﺶ ﺳﻴﮕﺎرﻣﺎ روزدي‪ .‬ﺑﻴﺎ اﻳﻦ ﻛﻠﺖ ﻃﻼدﺳﺘﺨﻮﺷﺖ‪ ".‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺣﺮف رﺿﺎ‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺷﻮد آن ﭼﻬﺎر ﺗﺎ دﻟﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و از ﺧﻨﺪه رﻳﺴﻪ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺧﻨﺪه ﺷﺎن ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "رﺿﺎ ﺣﺎﻻآﻗﺎ ﺣﺴﻦ داره دم دﺳﺖ داﺋﻴﺶ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ ،‬ﻧﻴﺲ؟اوﻧﻢ ﻣﻴﺨﻮاد‬ ‫ﺷﻜﺎرﭼﻲ ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﻧﻴﺲ؟"‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "آره‪ .‬آﻗﺎداﺋﻲ وﻟﻲ ﺧﺎن ﺳﻲ ﺗﺎ ﺟﻮﺟﻪ ﺧﺮوس ﺧﺮﻳﺪه‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎﺷﻮ ﻧﻮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺪرﺧﺖ‪،‬‬ ‫آﻗﺎ ﺣﺴﻦ ﺑﺎ ﺗﻴﺮ ﻣﻲ زﻧﺪ ﺷﻮن ﻧﺸﻮﻧﺶ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ‪".‬‬ ‫ﺑﺎز ﻫﺮ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ دﻟﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻏﺶ و رﻳﺴﻪ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫از ﭘﻤﭗ ﺑﻨﺰﻳﻦ رد ﺷﺪﻧﺪ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺳﻨﮕﺎ ﻛﻤﻲ ﺑﺎﻻﺗﺮه ﻣﻲ‬ ‫ﺷﻴﻨﻴﻢ روي اون ﺳﻨﮕﺎ ﺑﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﻣﺜﻞ ﺟﻮﻧﻮراي ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎ‬ ‫رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ دو ﻃﺮف ﺟﻮب اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬روي آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎووس ﺑﺠﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺻﻮرﺗﺶ را‬ ‫ﻛﻒ دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم دﮔﻤﻪ ﻫﺎي ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺧﺎﻛﻲ رﻧﮕﺶ ﺗﺎ روي ﺷﻠﻮار ﺑﺎز ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ‬ ‫اﻧﮕﺎر ﺳﺎﻟﻬﺎ رﻧﮓ ﺷﺎﻧﻪ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬آﺳﺘﻴﻨﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺎﺑﻲ ﻗﻴﺪي ﺑﺎﻻ زده ﺑﻮد‪ .‬رﺿﺎ دﺳﺖ ﮔﺮدن ﻛﺎووس‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﺮش را روي ﺷﺎﻧﻪ او ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺳﻮري ﻗﻮزﭘﺸﺘﺶ را ﺑﻪ درﺧﺖ ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد و‬ ‫آﻫﺴﺘﻪ ﺳﻮت ﻣﻲ زد‪ .‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺑﺮاي ﻫﻮﻣﺮ ﺷﻌﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮداﻻن وﻗﺘﻴﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﺔ ﺑﺎز ﻛﺎووس اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎي او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺻﻮرﺗﺶ‬ ‫را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ داره ﻓﻜﺮﭼﻲ رو ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ﻛﺎووس ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑﻴﭽﺎره ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻨﻮز‬

‫ﺷﺎم ﻧﺨﻮرده ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻨﻪ ﺣﺴﺮت ﺑﺪﻟﺶ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ ﻛﻢ ﻣﺎﻫﻲ ﻳﻪ ﺷﺒﻢ ﺷﺪه زود ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺳﺮ رﺿﺎ را روي ﺷﺎﻧﻪ اش ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ ﻧﻤﻨﺎك ﻣﻲ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد داره ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ راﺳﺘﻲ داره ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ آره داره ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ﺻﺪاي ﻫﻖ ﻫﻖ رﺿﺎ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻛﺎووس ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﺮم و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﮔﻔﺖ "رﺿﺎ!"‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "دﻟﺶ ﺗﻨﮕﻪ‪ .‬ﺑﺬارﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻪ‪".‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١١‬‬

‫ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﮔﺮﻳﻪ رﺿﺎ رو ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺸﻪ ﺑﻴﺴﺖ و دو ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ دﻳﮕﻪ‬ ‫ﻣﺮده راﺳﺘﻲ ﻣﻨﻢ ﺑﻴﺴﺖ و دو ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺸﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ دﺳﺖ ﻛﺎووس را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ‬ ‫آرام ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و دور ﮔﺮدن رﺿﺎ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻣﺎدرﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻛﻮﭼﻜﺸﺎن را آرام ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻮري ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲ زد‪.‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "رﺿﺎ ﭼﻴﻪ؟ ﭼﻲ ﺷﺪه؟ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟"‬ ‫رﺿﺎ از او ﺟﺪا ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺣﺮﻛﺎﺗﻲ ﻛﺮد‪ ،‬دﻫﻨﺶ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎﻣﺪ‪.‬‬ ‫دﻫﻨﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻛﻮﺷﺶ زﻳﺎدي ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﺤﺮف آﻣﺪ‪.‬‬ ‫"ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ،‬ﻛﺎووس ﺟﻮن‪ ،‬ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻧﻜﻨﻲ ﻣﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻦ اﻻﻧﻪ ﻫﻮش ﻫﻮﺷﻢ‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ،‬ﻳﻬﻮ ﻳﺎد‬ ‫ﭘﺮﻳﺸﺐ اﻓﺘﺎدم‪ .‬آﺧﻪ ﭘﺮﻳﺸﺐ ‪ ...‬ﭘﺮﻳﺸﺐ ﻧﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺷﺐ ﺗﻮﻟﺪم ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻮل ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺗﺎ‬ ‫ﺷﻤﻊ واﺳﻪ ﺧﻮدم ﺑﺨﺮم‪ .‬ﭘﻮل ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻳﻪ ﮔﻴﻼس ﻋﺮق ﺑﺨﻮرم‪ .‬دوزار ﭘﻮل ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس‬ ‫ﺷﻢ ﺑﻴﺎم ﺳﺮ ﭘﻞ و ﺑﺮ ﮔﺮدم‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ؟" ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮش ﺳﻨﮕﻴﻦ روي ﺷﺎﻧﻪ‬ ‫ﻛﺎووس اﻓﺘﺎد و دوﺑﺎره ﺻﺪاي ﻫﻖ و ﻫﻘﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ"رﺿﺎ ﺟﻮن‪ ،‬ﺧﻮش داري ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻴﻢ؟"‬ ‫رﺿﺎ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺳﺮش روي ﺷﺎﻧﻪ ﻛﺎووس ﺑﻮد ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﻔﻪ ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻲ ﺧﻮش ﻧﺪارم‪".‬‬ ‫ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﺮد و دﺳﺘﺶ را ﺗﻮي ﻫﻮا ﺗﻜﺎن ﻣﻴﺪاد و ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎﻧﻲ از ﮔﺮﻳﻪ در‬ ‫ﭼﻬﺮه اش ﻧﺒﻮد ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺧﻮش دارم ﻋﺮق ﺑﺨﻮرم‪ ".‬ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻪ ﺷﻌﺒﺪه اس داري ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره داري ﻣﻴﺨﻨﺪي رﺿﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺗﻮي‬ ‫ﺟﻮب اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "رﺿﺎ‪ ،‬ﺑﺎز ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﺨﻮري؟"‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﭘﺲ ﭼﻲ؟ ﻫﺸﺘﺎد ﺑﻄﺮ دﻳﮕﻪ ﻣﻲ ﺧﻮرم‪ .‬ﻣﻴﺮم ﻣﻴﺸﻴﻨﻢ ﻣﻴﮕﻢ دو ﺗﺎ ﭘﻴﺖ ﻋﺮق ﺑﻴﺎره‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﻮن ﻣﻲ ﺧﻮرﻳﻢ‪ .‬ﺗﺎﺻﺐ ﻣﻲ ﺧﻮرﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "اﻣﺸﺐ ﻛﻲ ﺑﻨﺎس ﻛﺘﺸﻮ ﮔﺮو ﺑﺬاره؟“‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﻛﺖ ﺗﻮ ﻣﺎدرﻗﺤﺒﻪ رو ﻣﻴﺬارﻳﻢ‪ ".‬ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ "ﺗﺎزه ﻣﻮﺳﻴﻮﺑﺎ ﻣﻦ آﺷﻨﺎس‪ .‬ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻲ ﺑﺨﻮاﻳﻢ ﺑﻬﻤﻮن ﻣﻴﺪه‪ ".‬ﻫﺮ ﭘﻨﭻ ﺗﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ دﻟﺶ را از زور ﺧﻨﺪه ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ "ﻛﺎووس!‬ ‫ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻮﺳﻴﻮ اﺧﺘﻴﺎري ﺑﺎ ﻣﻦ آﺷﻨﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﺳﻴﻮاﺧﺘﻴﺎري ﺳﺎﻳﻪ ﺷﻮ ﺑﺎ ﺗﻴﺮ ﻣﻲ زﻧﻪ‪ .‬ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎر ﺗﻠﺨﻲ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻮﺳﻴﻮ ﻛﺸﻴﺪه ﻛﻪ ﺗﺎ ﻋﻤﺮداره ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻪ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﭘﺲ ﻳﻪ ﻛﻤﻲ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺮﻳﻢ ﻣﻴﺨﻮرﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪه؟"‬ ‫ﻛﺎووس ﺳﺎﻋﺘﺶ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪،‬اﻣﺎ ﺗﻮي ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﭼﻴﺰي ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﺪاد‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﺗﺎرﻳﻜﻪ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم‬ ‫ﻧﻴﺲ‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻛﺎووس ! ﺗﻮ ﺗﻮ روز روﺷﻦ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﺳﺎﻋﺘﻮ ﺑﺨﻮﻧﻲ‪ ".‬ﻫﺮ ﭘﻨﭻ ﺗﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪١٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬ ‫ﻳﻚ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ دﺳﺖ ﻛﺎووس را ﻗﺎﭘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺳﺎﻋﺖ را ﺟﻠﻮي ﻧﻮر‬

‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪" .‬ﻧﻪ و ده دﻗﻴﻘﻪ‪ ".‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻢ ﺧﻮﻧﻪ ده ﻣﻴﺸﻪ اوﻧﻮﻗﺖ ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ن ﺑﺎﺑﺎ‬ ‫واون ﻫﻨﺪﺟﻴﮕﺮ ﺧﻮاره و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮدﻣﻢ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﻴﺎد ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﮔﻴﺠﻢ‬

‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﺑﺮﻳﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‪ ".‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ ﺗﻮي ﭘﻴﺎده رو‪.‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "رﺿﺎ از اﻳﻦ ور‪ .‬راه ﻫﺮ ﺷﺐ‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻴﺮﻳﻢ ﺳﺮ ﭘﻞ ﭘﻴﺶ ﻣﻮﺳﻴﻮ اﺧﺘﻴﺎري‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻫﻤﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ رﺿﺎ آﺷﻨﺎس‪".‬‬ ‫ﻫﺮ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "آره‪ ".‬آﻣﺪدﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ ﮔﺮدن ﺳﻮري و او را ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدش ﺟﻠﻮ ﺑﺮد‪ .‬ﻛﺎووس‬ ‫و ﻫﻮﻣﺮ و ﺷﺎه ﭘﺴﺮ دﻧﺒﺎﻟﺸﺎن راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬ ‫رﺿﺎ ﺳﺮش را در ﮔﻮش ﺳﻮري ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﻣﻴﮕﻔﺖ و ﺳﻮري ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "رﺿﺎ داره ﺳﻮري رو ﻣﻲ ﭘﺰه‪ .‬اﻻﻧﻪ اس ﻛﻪ ﺧﺮش ﻛﻨﻪ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﺳﺮ ﭘﻞ‬ ‫ﺳﻮري ﺷﻠﻮارﺷﻮاز ﭘﺎش در ﻣﻴﺎره ﻣﻴﺮه در دﻛﻮن ﻣﻌﺪ ﺳﻤﺴﺎر ﻗﻴﻤﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ و ﻛﺎووس ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ دﺳﺘﺶ راروي دﻟﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دادزد "رﺿﺎ‪ ،‬ﺑﺒﻴﻦ ﺷﺎه‬ ‫ﭘﺴﺮ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻪ‪ ".‬رﺿﺎ ﺟﻮاب ﻧﺪاد‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬دوﺑﺎره داد زد "ﺳﻮري!"‬ ‫"ﻫﺎن؟"‬ ‫"ﺑﺒﻴﻦ ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻪ‪".‬‬ ‫"ﺑﺬار ﺑﮕﻪ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﺗﻮي ﺟﻴﺒﻬﺎﻳﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد و از ﻛﻨﺎر ﺟﻮب راه ﻣﻲ رﻓﺖ‪ .‬ﭼﻬﺮه اش‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد اﻻﻧﻪ دﻳﮕﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺷﺎﻣﺸﻮ ﺧﻮرده ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﻓﻜﺮ ﻛﺮده ﻛﻪ دﻳﮕﻪ اﻣﺸﺐ‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻤﻴﺮم اﻣﺎ ﻧﻪ ﻫﻨﻮزم ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺗﺎ ده ﺻﺒﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ﺗﺎ ﻳﺎ زده ﺻﺒﺮ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻃﻔﻠﻚ ﻣﻴﻞ ﺷﺪﻳﺪي در‬ ‫ﺧﻮدش ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ از رﻓﻘﺎﻳﺶ ﺟﺪا ﺑﺸﻮد و ﻳﻜﺴﺮ ﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮود‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﻧﻤﻴﺸﻪ اﻻن ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮم‬

‫ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرم ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ دو ﻛﻠﻤﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺸﻴﻨﻢ ﻳﻪ ﭘﺲ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ ﻓﻘﻂ‬ ‫ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺪﺗﺮ ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﻛﻨﻢ ﻃﻔﻠﻜﻲ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮاي ﻳﻪ ﺷﺐ دﻳﮕﻪ ﻓﺮدا زود ﻣﻴﺎم ﺧﻮﻧﻪ ﻗﻮل ﻣﻴﺪم‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﻧﺸﺪه ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻢ اﻣﺸﺐ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺸﻴﻦ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻴﺎل ﻛﻦ دارم درس ﻣﻲ‬ ‫ﺧﻮﻧﻢ ﺧﻴﺎل ﻛﻦ اﻧﻘﺪر درﺳﺎﻣﻮن ﺳﺨﺘﻪ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﻴﺎم ﺧﻮﻧﻪ دﻟﺖ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻪ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ت ﻳﻪ‬ ‫ﻣﺪت دﻳﮕﻪ ﻣﻬﻨﺪس ﻣﻴﺸﻪ اﮔﻪ دﻟﺘﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻴﺎل ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ اﻻن دارم ﻳﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﺧﻮش ﻣﻴﮕﺬروﻧﻢ‬ ‫ﺧﻴﺎل ﻛﻦ اﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﻢ ﻛﻪ ﻳﺎد ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻢ‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ و ﻫﻮﻣﺮ دﺳﺖ ﮔﺮدن ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻋﻘﺐ ﺗﺮ از ﻛﺎووس راه ﻣﻴﺮﻓﺘﻨﺪ‪" .‬ﺧﻴﻠﻲ‬ ‫دﻳﺮت ﺷﺪه؟"‬ ‫"ﻧﻪ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﺻﻞ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺮي ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ روﺑﺮوﻧﺸﻲ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻢ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺑﺎﺑﺎم ﺧﻮاﺑﻪ‪".‬‬ ‫"ﻓﻜﺮ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﺗﺎ دوﺷﻨﺒﻪ ﻣﻦ ﺑﺮات ﭘﻮل ﺟﻮر ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪".‬‬ ‫"ﻓﻜﺮش ﻧﻴﺴﺘﻢ‪".‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٣‬‬

‫رﺿﺎ و ﺳﻮري ﻛﻪ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺳﻲ ﭼﻬﻞ ﻗﺪﻣﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪاﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬ ‫رﺿﺎﺻﺪا زد "ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‪ ".‬دﻳﮕﺮ ﭼﺮاﻏﻬﺎي ﻣﻴﺪان ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ از ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻴﺮون ﻣﻴﺎﻣﺪﻧﺪ‬ ‫و ﺑﻪ اﺧﺘﻴﺎري ﻣﻲ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ رﺿﺎ و ﺳﻮري رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺳﻮري ﺧﺮ ﻛﺮدت؟"‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﺧﺮﺑﺎﺑﺎﺗﻮ ﻛﺮد؟"‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺑﺎﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ "واي واي‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪي ﭼﻲ ﮔﻔﺖ؟ ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺷﻨﻴﺪي ﭼﻲ ﮔﻔﺖ؟ ﻫﻴﭽﻲ‬ ‫ﺑﻬﺶ ﻧﻤﻴﮕﻲ؟"‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "اﻳﻨﻢ اﺧﺘﻴﺎري‪ .‬ﭼﻘﺪر ﭘﻮل دارﻳﻢ؟"‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ده ﺗﻮﻣﻨﻲ را از ﺟﻴﺒﺶ ﺑﻴﺮون آورد وروي ﻫﻮا ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬رﺿﺎ آﻧﺮاﻗﺎپ زد‪ .‬رﻓﺘﻨﺪ ﺗﻮي اﺧﺘﻴﺎري‪.‬‬ ‫"ﻣﻴﺸﻴﻨﻴﻢ؟"‬ ‫"ﻧﻪ ‪ ،‬ﺳﺮﭘﺎﺋﻲ ﻣﻲ ﺧﻮرﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﻛﻨﺎر ﭘﻴﺸﺨﻮان ردﻳﻒ اﻳﺘﺎدﻧﺪ‪.‬آرام ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﺋﻲ ﮔﻔﺖ "ﭼﻲ ﻣﻴﻞ دارﻳﻦ؟" رﺿﺎ ﮔﻔﺖ ”ﻳﻪ ﺑﻄﺮ‬ ‫ﻛﻴﺸﻤﻴﺶ ‪ ،‬ﺑﺎﺳﻪ ﺗﺎ دوﻧﻪ ﺧﻴﺎرﺷﻮر‪ .‬آرام ﺟﻮن ﻋﺮﻗﺶ ﺗﺎزه ﺑﺎﺷﻪ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﺿﺎ ﻣﺰه اﻧﺪاﺧﺖ‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﺗﻮ دﻳﮕﻪ در ﺗﻮ ﺑﺬار‪،‬اﺑﺎﺑﻴﻞ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "اﺑﺎﺑﻴﻞ دﻳﮕﻪ ﭼﻴﻪ؟"‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﻧﺸﻨﻴﺪه ي؟ ﻫﻮا ﻣﻴﺨﻮره ﻛﻒ ﻣﻴﺮﻳﻨﻪ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﭘﺲ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﻮري اﻳﻨﺎ ﻫﻤﻪ اﺑﺎﺑﻴﻠﻦ‪".‬‬ ‫آرام ﺑﻄﺮي را ﺑﺎ ﮔﻴﻼس و ﻟﻴﻮان روي ﭘﻴﺸﺨﻮان ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ ﮔﻔﺖ "ﺳﮕﺸﻮ ﻧﻮ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺑﻴﭽﺎره ﺑﺴﻜﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻧﺪﻳﺪه ﻋﻠﻔﺨﻮر ﺷﺪه‪.‬دﻳﮕﻪ ﺧﺎك‬ ‫ﻣﻴﺨﻮره‪ .‬اﮔﻪ ﺑﻬﺶ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺪن ﺛﻘﻞ ﺳﺮد ﻣﻲ ﻛﻨﻪ‪ ".‬آن ﭼﻬﺎرﺗﺎي دﻳﮕﻪ دﻟﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و از‬ ‫ﺧﻨﺪه رﻳﺴﻪ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬رﺿﺎ ﺑﻄﺮي را ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻴﻼﺳﻬﺎ را ﭘﺮ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫"ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ‪".‬‬ ‫ﮔﻴﻼﺳﻬﺎرا ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﻳﻚ ﺧﻴﺎر ﺷﻮر را دور ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪ .‬رﺿﺎ ﺟﻠﺪي دﺳﺖ ﺑﺮد ﺑﻄﺮي را‬ ‫ﺑﺮداﺷﺖ و دوﺑﺎره ﮔﻴﻼﺳﻬﺎ را ﭘﺮ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫"ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ‪".‬‬ ‫ﺧﻴﺎر ﺷﻮر دوم را دور ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻛﻴﻪ؟ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺎﺑﺎي ﺷﺎه ﭘﺴﺮه‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺎﺑﺎي ﻫﻮﻣﺮه‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺎﺑﺎي ﻫﻮﻣﺮ ﭼﻠﺔ زﻣﺴﺘﻮن ‪ ،‬ﮔﺮگ و ﻣﻴﺶ ﺳﺤﺮاز ﺧﻮاب ﭘﺎﻣﻴﺸﻪ‪ ،‬ﺑﺎاون‬ ‫ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺮس ﭘﺸﻤﺎﻟﻮ‪ ،‬ﺑﺎزﻳﺮ ﺷﻠﻮاري ﻣﻴﺪوه ﺗﻮي ﺑﺎغ‪ .‬ﻳﻚ ﻧﻌﺮه ﻣﻴﺰﻧﻪ‪،‬ﻫﻮﻣﺮ اﻳﻨﺎ ﻣﺜﻞ ﮔﻨﺠﺸﮓ از‬ ‫روي ﺗﺨﺘﺨﻮاب ﻣﻴﭙﺮن ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺑﺎ زﻳﺮ ﺷﻠﻮاري ﻣﻴﺪون ﺗﻮي ﺑﺎغ‪ .‬ﻣﻴﺮن ﭼﻬﺎرﺗﺎﺋﻲ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش‬ ‫ردﻳﻒ واﻳﻤﻴﺴﻦ‪ ،‬ﺳﻲ دور دور ﺑﺎغ ﻣﻴﺪون‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎﺑﺎش واﻳﻤﻴﺴﻪ‪ ،‬اون ﭼﻨﺎراي ﮔﻨﺪه رو دﻳﺪه ي دور‬ ‫ﺑﺎﻏﺸﻮن؟ دو ﺗﺎ از اوﻧﺎ رو ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﻣﻴﻞ ﻣﻴﮕﻴﺮه‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻫﻮﻣﺮ اﻳﻨﺎﻣﻴﮕﻪ ﻫﺮ ﻛﺪوم دو‬

‫‪١٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺗﺎ ﭼﻨﺎر ﺑﻜﻨﻦ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﻣﻴﻞ ﺑﮕﻴﺮن‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺪوم ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻦ ﻣﻴﺒﺮه اول دارﺷﻮن ﻣﻲ زﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺻﺪﺿﺮﺑﻪ‬ ‫ﺷﻼﻗﺸﻮن ﻣﻲ زﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪم ﻳﻪ ﻫﻤﭽﻲ ﭼﻴﺰ ﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﻲ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﻮن ﻣﻲ ﻛﻨﻪ‪".‬‬ ‫در آن ﺣﺎل ﻛﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ داﺷﺘﻨﺪ از ﺧﻨﺪه ﻏﺶ ورﻳﺴﻪ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ رﺿﺎ ﺗﻪ ﺑﻄﺮي را ﻗﻄﺮه‬ ‫ﻗﻄﺮه ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﻛﺮد و ﺗﻮي ﮔﻴﻼﺳﻬﺎرﻳﺨﺖ و ﮔﻴﻼس ﺧﻮدش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺻﺒﺮ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺧﻨﺪة آﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﮔﻴﻼﺳﻬﺎﺷﺎن را ﺑﻬﻢ زدﻧﺪ و ﺧﻴﺎر ﺷﻮر ﺳﻮﻣﻲ را دور ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻴﺮون‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﺑﻄﺮف دﺧﻞ ﻣﻴﻠﻪ دار رﻓﺖ‪ .‬ﭼﻬﺎر ﺗﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺎ آرام ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻄﺮف در‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ ﻫﻮﻣﺮ ﺳﻜﻨﺪري رﻓﺖ و ﺑﻪ در ﺧﻮرد‪ .‬ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "زﻛﻲ‪،‬اول ﭘﻴﺎﻟﻪ‬ ‫و ﺑﺪﻣﺴﺘﻲ ؟"‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "آﺧﺮ ﭘﻴﺎﻟﻪ اس‪ .‬دﻳﮕﻪ اﻣﺸﺐ ﻳﻪ ﭼﻴﻜﻪ ﻋﺮﻗﻢ ﺟﺎﺋﻲ ﺑﻬﻤﻮن ﻧﻤﻴﺪن ‪،‬ﭼﻮن ﻛﻪ‬ ‫دﻳﮕﻪ ﻳﻪ ﻗﺮون ﭘﻮل ﻧﺪارﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﭘﺎم دررﻓﺖ‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻣﺴﺘﻲ‪ .‬ﺳﻴﺎﻣﺴﺘﻲ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﺷﺮط ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻳﻢ ﺑﺒﻨﻴﻢ ﻛﺪ و ﻣﻤﻮن ﻣﺴﺖ ﺗﺮﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ "ﻣﺴﺘﻲ‪ .‬ﺑﺨﺪاﻣﺴﺘﻲ‪.‬ﺳﺮﭘﺎت ﺑﻨﺪ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻫﻮﻣﺮ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﻣﻴﮕﻪ‪.‬ﻣﻴﺨﻮاد ﺷﻴﻜﺎرت ﻛﻨﻪ‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﺑﻴﺮو ن آﻣﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ”ﻣﻮﺳﻴﻮ رو ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻛﻮك ﻛﺮدم‪ .‬ﭘﻮل ﻋﺮق ﺧﺎﻟﻲ رو ﺑﻬﺶ دادم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺧﻴﺎر ﺷﻮر داﺷﺘﻴﻦ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ اوﻧﺎ دﺳﺘﺨﻮش ﺑﻮد‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ دوروﺑﺮش را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﻌﺒﻪ ﭼﻮﺑﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ روي ﻛﻨﺎره‬ ‫ﻧﺎﻫﻤﻮارﺟﻮب ﺑﻪ درﺧﺘﻲ ﺗﻜﻴﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﺑﺒﻴﻦ‪ .‬واﺳﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺪوﻧﻲ ﻣﻦ ﻫﻮش ﻫﻮﺷﻢ‪".‬‬ ‫ﭘﺸﺘﺶ را ﺑﻪ ﺟﻮب ﻛﺮد و در اﻣﺘﺪاد ﺟﻌﺒﻪ ﭘﺲ ﭘﺲ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﻌﺒﻪ رﺳﻴﺪ و ﺳﻨﮕﻴﻦ روي آن‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺟﻌﺒﻪ ﻏﻠﻄﻴﺪ و ﻫﻮﻣﺮ ﺑﺎﺳﺮ ﺗﻮي ﺟﻮب ﭘﺸﺘﻚ زد‪ .‬ﺳﻮري دﻟﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻏﺶ ﻏﺶ‬ ‫ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬آن ﺳﻪ ﺗﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﻲ روده ﺑﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻟﺒﺎﺳﺶ‬ ‫را ﻣﻲ ﺗﻜﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﺗﻮام ﺑﻜﻦ‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ ﻗﺒﻮل دارم‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻢ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ ”ﺷﺪ ﺣﻜﺎﻳﺖ رﺿﺎ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪه ﻳﻦ؟ ﺑﺎﻳﻪ ﭘﺴﺮه ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺖ دوﺗﺎﺋﻲ ﺑﺮن ﺳﺮﺷﻮﻧﻮ‬ ‫ﺗﻴﻎ ﺑﻨﺪازن‪ .‬ﮔﻔﺘﻦ ﻫﺮ ﻛﻲ زه ﺑﺰﻧﻪ ﺑﻲ ﻧﺎﻣﻮﺳﻪ‪ .‬رﻓﺘﻦ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺗﻮي ﺳﻠﻤﻮﻧﻲ‪ .‬رﺿﺎ ﭘﺴﺮه رو اﻧﺪاﺧﺖ‬ ‫ﺟﻠﻮ‪ .‬ﻳﺎ رو ﻧﺸﺴﺖ زﻟﻔﺎي ﭼﺘﺮﻳﺸﻮ ﺗﻴﻎ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﺧﺐ رﺿﺎ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺑﺸﻴﻦ‪ .‬رﺿﺎ ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻲ ﻧﺎﻣﻮﺳﻢ‪".‬‬ ‫دﻟﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و از ﺧﻨﺪه رﻳﺴﻪ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫رﺿﺎﮔﻔﺖ "ﭘﺴﺮه آﺗﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﻛﺎردش ﻣﻲ زدي ﺧﻮﻧﺶ در ﻧﻤﻴﻮﻣﺪ‪".‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺧﻨﺪه ﺷﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺧﺐ دﻳﮕﻪ ﺑﺮﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻗﻮل دادم‬ ‫اﻣﺸﺐ زودﺗﺮ ﺑﺮم‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﺑﻪ‪ ،‬اﻻن ﭼﻪ وﻗﺖ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻨﻪ؟ اﻻن ﻣﻦ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﻨﻦ دزد اوﻣﺪه‪".‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٥‬‬

‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ ﺑﺮم ﻧﻨﻪ م ﻣﻴﮕﻪ ﺑﺮوﻳﻪ دوردﻳﮕﻪ ﺑﺰن ﺑﻴﺎ‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﺑﻄﺮف ﻣﻴﺪان راه اﻓﺘﺎد‪.‬اﻣﺎ ﺳﻜﻨﺪري رﻓﺖ و ﻛﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد زﻣﻴﻦ ﺑﺨﻮرد‪.‬‬ ‫ﻛﺎووس ﻳﻮاش ﮔﻔﺖ "رﺿﺎ ﺑﺪﺟﻮري ﻣﺴﺘﻪ‪.‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺳﻮﻧﻴﻤﺶ‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﻛﺎووس ارواي ﻣﺸﻜﺖ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ﭼﻲ ﮔﻔﺘﻲ‪.‬ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮو ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬اﻣﺸﺐ ﻧﻮﺑﺖ‬ ‫داآﺷﻤﻪ ﻛﻠﻔﺘﻪ رو ﺑﻜﻨﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم ﭘﺎﺋﻴﻦ‪.‬اﮔﻪ ﻫﻴﭽﻜﺪوﻣﺘﻮن ﺑﺎﻫﺎم ﻧﻴﺎﻳﻦ ﺳﻮري ﺑﺎﻫﺎم ﻣﻴﺎد‪ .‬ﻧﻤﻴﺎي‬ ‫ﺳﻮري؟"‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﭼﺮا‪.‬اﻣﺎﭘﻮﻟﺶ؟"‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﻳﻪ ﻛﺎرش ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "رﺿﺎ! ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﻣﻴﺮﻳﻢ‪.‬اﻣﺸﺐ ﻧﻪ‪ .‬ﭘﻮﻟﻢ ﻛﻪ ﻧﺪارﻳﻢ‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﺳﻮري! ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻪ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺳﻮري روﺧﺮﻛﺮده؟"‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﺧﺮ ﺑﺎﺑﺎﺗﻪ‪ .‬ﺧﻮدم دﻟﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻪ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻫﺎن‪ ،‬ﭘﺲ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻧﻴﺲ؟ ﭼﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟"‬ ‫رﺿﺎ ﺳﻮري را ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪ و ﻳﻚ ﭼﻴﺰي در ﻛﻮﺷﺶ ﮔﻔﺖ‪.‬آﻧﻮﻗﺖ ﺳﻮري ﺳﺎﻋﺘﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد‬ ‫و ﺑﻪ او داد‪ .‬رﺿﺎ دوﻳﺪ و از آﻧﻬﺎ دور ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻮري داد زد "ﻫﻤﻪ ﻣﻴﺮﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻫﻮﻣﺮ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﺑﻴﺎي ﻛﻪ؟ ﮔﻔﺘﻲ دﻳﮕﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻲ ﺑﺮي ﺧﻮﻧﻪ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻛﻤﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻧﺮﻓﺘﻪ ي‪،‬ﻧﻴﺲ؟ ﺷﺎﻳﺪ دﻓﻌﻪ اول ﺑﺰﻧﻪ ﺗﻮ ذوﻗّﺖ‪.‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪش ﻋﺎدي‬ ‫ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪش ﻣﺜﻞ ﺧﻮﻧﺔ ﺧﻮدآدم ﻣﻴﺸﻪ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "اﻫﻢ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﺑﺮﻳﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﺸﻴﻨﻴﻢ‪".‬‬ ‫ﺟﻠﻮي ﭘﺴﺘﺨﺎﻧﻪ روي ﻫﺮة ﺳﻨﮕﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪.‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻣﻴﺪان ﺧﻠﻮت ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻠﻮي وﻳﻼﺗﻨﻬﺎ‬ ‫رﺿﺎ ﻛﻮﺗﻮل و اﻛﺒﺮ ذﻏﺎﻟﻲ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻮﺳﻴﻮ وﻳﻼ ﻫﻨﻮز ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺪان اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و اﻛﺒﺮ‬ ‫ﺷﻴﺮاز و ﺣﺴﻴﻦ ﺳﻮﺗﻲ ‪ ،‬ﺑﻪ آن ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ژﻳﮕﻮﻟﻮﻫﺎ ﺟﻠﻮي ﻫﺘﻞ را ﺧﻠﻮت ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﺗﺎ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺟﻠﻮي ﻫﺘﻞ اﻳﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮد و دور آﻧﻬﺎ ﭼﻨﺪﺗﺎ زن و ﻣﺮد ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮوﻳﻼ ﺑﺴﺘﻨﻲ ﻧﺴﻴﻪ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "اون ﻣﻮﺳﻴﻮ وﻳﻼ ﺑﻪ زﻧﺶ ﺟﻨﺲ ﻧﺴﻴﻪ ﻧﻤﻴﺪه‪ .‬واﺳﻪ ده ﺷﻲ ﺟﻮن از ﻛﻮﻧﺶ در‬ ‫ﻣﻴﺮه‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺗﻮﻛﻪ ﻣﻴﮕﻲ‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮي ﻫﺘﻞ ﺑﺸﻴﻨﻴﻢ ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "اون ﻫﺘﻞ ﺟﺎي ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬اون ﻫﺘﻞ ﺟﺎي ﭘﻮﻟﺪارا و ﺟﺎﻛﺸﺎ و اﺳﺘﺎداي‬ ‫داﻧﺸﮕﺎس ﻛﻪ ﺑﺮن ﺗﻮش ﺑﺮﻗﺼﻦ‪ .‬ﻋﺮق ﻛﻴﺸﻤﻴﺸﻢ ﺗﻮش ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻴﺸﻪ‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﺑﻬﺸﺎن رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﭼﻨﺪ ﺟﻮر ﻛﺮدي؟"‬

‫‪١٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫رﺿﺎﮔﻔﺖ "ﭘﻨﺠﺎه‪ .‬ﻛﻪ ﺗﺎ ﻫﻔﺘﺔ دﻳﮕﻪ ﺷﺼﺖ ﺑﺪﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "اﻳﻦ ﻣﻌﺪﺳﻤﺴﺎر ﻧﺎﻛﺴﻢ ﺧﻮب دﻧﺪوﻧﺎي ﻣﺎرو ﺷﻤﺮده‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ ”آره‪ .‬ﻣﻴﮕﻔﺖ دﻳﺮ ﺗﺮم آوردﻳﻦ زﻳﺎد اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪاره‪.‬اﻧﮕﺎر دﻧﺪون ﺗﻴﺰ ﻛﺮده ﺳﺎﻋﺘﻪ‬ ‫روﺑﻜﺸﻪ ﺑﺎﻻ‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﺗﺎ ﻫﻔﺘﺔ دﻳﮕﻪ ﺣﺘﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻮﻟﺸﻮ ﺑﺪﻳﻢ ﺳﺎﻋﺘﻪ رو ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﻣﻴﮕﻢ ﻧﺮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺒﺮﻳﻢ ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﭘﻮﻟﺸﻮ ﭘﺲ ﺑﺪﻳﻢ‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﺑﭽﻪ ﻧﺸﻮ‪ .‬ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺑﺮﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "اﻻن ﺳﺎﻋﺖ ده و ﻧﻴﻤﻪ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻴﻢ اوﻧﺠﺎ ﺷﺒﺨﻮاب ﺷﺮوع ﺷﺪه‪.‬ﻫﻴﭻ ﺟﺎ راﻣﻮن‬ ‫ﻧﻤﻴﺪن‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺷﺒﺨﻮاب دوازده ﺷﺮوع ﻣﻴﺸﻪ‪".‬‬ ‫ﻳﻚ ﺑﻨﺰ ﺻﺪ و ﻫﺸﺘﺎد ﺧﺎﻟﻲ از آن ﻃﺮف ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﻲ رﻓﺖ‪ .‬رﺿﺎ داد زد "ﻛﺮاﻳﻪ!"اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ‬ ‫ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ ورﺿﺎ ﺑﻄﺮف آن دوﻳﺪ‪.‬ﻫﺮ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﺳﻮار ﺷﺪﻧﺪو اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد‪ .‬راﻧﻨﺪه ﭘﺮﺳﻴﺪ "ﻛﺠﺎ‬ ‫ﺑﺮم؟"‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﭘﺮﺳﻴﺪن ﻧﺪاره‪ .‬ﭘﻨﺞ ﺗﺎﺟﻮون ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﺴﺖ اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺐ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮن؟"‬ ‫راﻧﻨﺪه ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻴﻦ" وزد دﻧﺪة ﺳﻪ‪.‬‬ ‫رﺿﺎ و ﺳﻮري ﺟﻠﻮ‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮي راﻧﻨﺪه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ و ﺷﺎه ﭘﺴﺮ و ﻛﺎووس ﻋﻘﺐ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ وﺳﻂ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬دو ﺗﺎ دﺳﺘﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد و روي ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻫﻮﻣﺮ و ﻛﺎووس‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "وﻗﺘﻲ ﺑﺮﺳﻴﻢ اوﻧﺠﺎ ﺷﺒﺨﻮاب ﺷﺮوع ﺷﺪه‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺷﺒﺨﻮاب دوازده ﺷﺮوع ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬ﺗﺎزه ﻣﺎ ﻣﻴﺮﻳﻢ ﭘﻴﺶ ژﻳﻼ‪.‬اون اﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﻮام ﻣﺸﺘﺮ‬ ‫ﻳﺎي ﺷﺐ ﺧﻮاﺑﺸﻢ واﺳﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ دﺳﺖ ﺑﺴﺮ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪".‬‬ ‫رﺿﺎ داﺷﺖ ﺑﺎ راﻧﻨﺪه ﺣﺮف ﻣﻴﺰد و دوﺗﺎﺋﻲ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ”ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ژﻳﻼ ﺑﻴﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻲ ﺧﻮام ﺑﺮم ﭘﻴﺶ اﻛﺮم آﺑﮕﻮﺷﺘﻲ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﺷﻴﺮﺟﻪ ﺑﺰﻧﻢ اون ﺗﻮ ﺷﻨﺎ ﻛﻨﻢ‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺮم ﭘﻴﺶ ﻣﻬﻴﻦ آرﺗﻴﺴﺖ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮداﻧﮕﺎر دﻟﻢ داره ﺑﻬﻢ ﻣﻴﺨﻮره ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺷﺎﻳﺪ واﺳﻪ اﻳﻨﻜﻪ دارم ﻣﻴﺮم اوﻧﺠﺎ اﻣﺎ‬

‫ﻧﻪ اوﻧﺠﺎم ﻳﻪ ﻛﺜﺎﻓﺖ دوﻧﻲ اس ﻣﺜﻞ ﻛﺜﺎﻓﺖ دوﻧﻴﺎي دﻳﮕﻪ ﻫﻴﭻ ﺟﺎ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﺟﺎ ﻓﺮق ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ ﺗﺎزه ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎرو ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ از ﻫﻤﻪ ﭼﻲ ﺳﺮ در ﺑﻴﺎرم ﺧﻴﻠﻲ دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﻲ ﺑﻬﻢ‬ ‫ﻣﻴﺪه ﻓﺮدا ﺣﺘﻢ ﻳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ‬ ‫رﺿﺎ ﺟﻠﻮي اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ راﻧﻨﺪه ﻣﻲ ﮔﻔﺖ و راﻧﻨﺪه و ﺳﻮري ﻗﻬﻘﻪ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎوس‬ ‫ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻳﻜﻄﺮف ﺧﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺧﻮاﺑﻲ ﻛﺎوس؟"‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪".‬‬ ‫"ﻓﻜﺮﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟"‬ ‫"آره‪".‬‬ ‫"ﻓﻜﺮ ﭼﻲ رو ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟"‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٧‬‬

‫"ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ اﻻن دﻳﮕﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪه‪ .‬ﻃﻔﻠﻜﻲ! ﺣﺴﺮت ﺑﺪﻟﺶ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻳﻪ ﺷﺐ‬ ‫ﺷﺎﻣﻮ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺨﻮرم‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻛﺎووس‪.‬ﺧﺐ؟ ﻓﺮدا ﺷﺐ زود ﻣﻴﺮﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﻣﻨﻢ اﻣﺸﺐ ﻗﻮل داده‬ ‫ﺑﻮدم زود ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺪا ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﻛﻲ ﺑﺮﺳﻢ ﻣﻨﺰل‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﻛﻲ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدﻳﻢ؟"‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺑﺎ ﺧﺪاس‪.‬اﻣﺎ ﻧﻪ راﺳﺘﻲ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺐ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺮ ﮔﺮدي ﻣﻨﺰل‪ ،‬ﻧﻴﺲ؟"‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "دﻳﮕﻪ زﻳﺎد ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻪ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "اﻣﺎ ﺷﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮي ﺑﻬﺘﺮه‪ ،‬ﻧﻴﺲ؟"‬ ‫"آره‪".‬‬ ‫"ﭘﺲ زﻳﺎد ﻧﻤﻲ ﻣﻮﻧﻴﻢ‪ .‬ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﻪ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬ﮔﻤﻮﻧﻢ واﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻲ‪.‬اوﻧﺎ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻦ ﭼﻪ وﻗﺖ اوﻣﺪي‪ ،‬ﻫﺎن؟"‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻔﻬﻤﻨﻢ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻪ‪ ".‬داﺷﺖ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮداﻣﺸﺐ ﻧﻤﻲ‬ ‫ﺧﻮاﺑﻢ ﺗﺎ ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻴﺸﻴﻨﻢ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢدﻳﮕﺮ ﺗﻮي ﺷﻬﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻫﺎي ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ و ﻧﺌﻮن‬ ‫ﭼﺸﻤﺶ را ﻣﻴﺰد‪ .‬ﭼﺸﻤﺶ را ﺑﺴﺖ و روي ﮔﺮدن ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻮﻧﺪه اﻻن ﻣﻴﺮﺳﻴﻢ‬

‫ﭼﻪ رﻳﺨﺘﻴﻪ اﮔﻪ ﻛﺴﻲ آدﻣﻮ اوﻧﺠﺎ ﺑﺒﻴﻨﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﻴﺸﻪ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﻫﺮ ﭼﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاد ﺑﺸﻪ ﺑﺬار ﺑﺸﻪ‬ ‫ﻛﺎش ﺧﻮد ﺑﺎﺑﺎ اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺗﻮي اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد‪ .‬اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ داﺷﺖ از ﺗﻮي ﻳﻚ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻓﺮﻋﻲ ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬

‫دوﻣﺮﺗﺒﻪ روﺷﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ روﺷﻨﻲ را ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻲ داد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدآدم ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ام‬ ‫ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻪ ﺑﻌﺪ ﺣﺲ ﻛﺮد اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ دور ﻣﻴﺰﻧﺪ و ﻛﻤﻲ ﺣﺎل ﺳﺮﮔﻴﺠﻪ ﺑﻬﺶ دﺳﺖ داد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺑﭽﮕﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﺪوم ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﺘﻮﻧﻴﻢ ﺑﭽﺮﺧﻴﻢ دﺳﺘﺎﻣﻮﻧﻮ ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ و دور ﺧﻮدﻣﻮن‬ ‫ﻣﻴﭽﺮﺧﻴﺪﻳﻢ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﻮردﻳﻢ و روي ﻗﺎﻟﻲ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﻢ ﻣﻦ زودﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﻲ اﻓﺘﺎدم‬ ‫ﺳﻴﺎ ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد و ﻧﺼﺮل آﺧﺮ از ﻫﻤﻪ‬ ‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ و ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻳﺎﻻ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﻴﺎده ﺷﻴﻢ‪".‬‬ ‫ﭘﻴﺎده ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬رﺿﺎ ﭘﻮل راﻧﻨﺪه را داد‪ ،‬ﺑﺎﻫﺎش دﺳﺖ داد و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‬ ‫و ﺑﻄﺮف دﻳﮕﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺟﻠﻮي دﻛﺔ ﻛﻨﺎر ﭘﻴﺎده رو اﻳﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ "ﻛﻼه ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺨﺮﻳﻢ‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻣﺴﻠﺢ ﺷﻴﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﻟﺨﺖ وارد ﻣﻴﺸﻢ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "داداش ﭼﻬﺎرﺗﺎ اﺑﺮﻳﺸﻤﻲ‪ .‬رﺿﺎ ﭘﻮﻟﺸﻮﺑﻬﺶ ﺑﺪه‪".‬‬ ‫راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﺟﻠﻮي ﺳﺘﻮﻧﻬﺎي آﺟﺮي رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻫﻮﻣﺮ اﻳﻨﺠﺎ در ﻗﻠﻌﻪ س‪".‬‬ ‫ﺳﻮري ﮔﻔﺖ "ﻫﻨﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ دم ﺑﺬاري‪ .‬اون ﺗﻮ ﺑﺎ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪة ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻴﻮﻧﺔ ﺧﻮﺑﻲ‬ ‫ﻧﺪارن‪ ".‬ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬از ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن زﻳﺎدآدم ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﻛﺠﺎﻣﻴﺮﻳﻢ؟"‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﻣﻴﺮﻳﻢ ﺑﺎﻏﭽﻪ رﺷﺘﻴﺎ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻣﻴﺮﻳﻢ ﺧﻮﻧﺔ ژﻳﻼ‪".‬‬

‫‪١٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬ ‫ﺳﺮش را در ﮔﻮش رﺿﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺖ‪ .‬ﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻫﻮﻣﺮ‪ ،‬اﻳﻨﻮﻣﻴﮕﻦ‬

‫ﺧﻴﺎﺑﻮن اول‪ ".‬ﻫﻮﻣﺮ در و دﻳﻮارﻫﺎ را ﺑﺮ اﻧﺪاز ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻮﺋﻲ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺑﻮي ﺷﺎﺷﻪ ﺑﻮي‬ ‫ﻧﻢ ﺷﺎﺷﻪ ﻳﻚ ﺟﺎﻛﺶ دﻧﺒﺎﻟﺸﺎن اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻟﻬﺠﺔ ﮔﻴﻠﻜﻲ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ "آﻗﺎﻳﺎن ﻳﻚ ﺟﺎي ﺧﻮب ﺳﺮاغ‬

‫دارم‪ .‬ﺟﺎي ﺣﺴﺎﺑﻲ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻲ داره‪ ،‬ﺳﻴﮕﺎر‪ ،‬ﭼﭙﻖ‪ ،‬ﻻﭘﺎﻳﻲ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺑﺮ ﮔﺸﺖ و ﻣﺮدك را ﺑﺮ اﻧﺪاز ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺮدﺷﻴﺮه اي رﻳﺰه ﭘﻴﺰه اي ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺒﺎس ﭘﺎره ﭘﺎره اي‬ ‫ﺑﺘﻦ و ﻛﻼه ﺷﺎﭘﻮي ﻛﻬﻨﻪ اي ﺑﺴﺮ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﺑﺮو ﺑﻲ ﻧﺎﻣﻮس! ﺑﺮو ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ رو ﻗﺮﺑﺰن‪ .‬ﻣﺎرو ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ‪ ،‬ﻛﺸﺘﺔاﻳﻦ ﻛﺎرﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﻣﺮدك دﻣﺶ را روي ﻛﻮﻟﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﻲ ﻛﺎرش رﻓﺖ‪ .‬ﻳﻚ زن ﻣﻔﻠﻮك ﺑﭽﻪ ﺑﺒﻐﻞ ﻳﻚ‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻜﻪ ﻳﻚ ﻗﺮاﻧﻲ ﺟﻠﻮﻳﺶ روي زﻣﻴﻦ وﻟﻮ ﺑﻮد‪ .‬از ﺟﻠﻮي ﻳﻚ ﻗﻬﻮه‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ رد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬روي ﺳﻜﻮي ﺟﻠﻮي ﻗﻬﻮه ﺧﺎﻧﻪ ﺟﻮاﻧﻜﻲ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﺸﻜﻲ و ﻣﻮﻫﺎي وز وزي ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ زﻧﺒﻮري ﻛﻨﺎرش ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻗﻔﺲ ﺧﺎﻟﻲ در ﻗﻬﻮه ﺧﺎﻧﻪ آوﻳﺰان ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻫﺎ ﻟﺘﺮ روي زﻣﻴﻦ ﺑﻮدودو ﺗﺎ ﻣﺮد ﻛﻨﺎرش اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮدك داد زد "آﻗﺎﻳﻮن ورزش ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻦ؟"‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﭼﺮا! دارﻳﻢ ﻣﻴﺮﻳﻢ زور ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻴﻞ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﻗﺪم ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺮ ﻳﻚ دﺳﺘﮕﺎه اﻣﺘﺤﺎن زور ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻜﻲ ﭘﺸﺘﺶ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻫﻲ دﺳﺘﻪ را ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺻﺪاي زﻧﮓ آﻧﺮا در ﻣﻲ آورد‪.‬آن ﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ”ﺟﻮﻧﻢ‪ .‬ﻣﺎﺷﺎﻟّﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫زور‪ .‬ﺑﺎرﻳﻚ اﷲ‪ .‬ﻳﻪ دﻓﻌﻪ دﻳﮕﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﻴﻦ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻣﺎدر ﻗﺤﺒﻪ ﺷﺮﻳﻜﺸﻪ‪ .‬ﺑﺎزار ﮔﺮﻣﻲ ﻣﻴﻜﻨﻦ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺮي ﻗﺮ ﺑﺰﻧﻦ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻤﭽﻲ ﻛﻪ داري‬ ‫زورﺗﻮ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻳﺎرو دﮔﻤﻪ ﻫﺎ ي ﻟﺒﺎﺳﺘﻢ ﻛﺶ ﻣﻴﺮه‪".‬‬ ‫ﺗﻮي ﻳﻚ ﻛﻮﭼﻪ ﭘﻬﻦ ﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻳﻚ دﻛﺔ ﻛﻮﭼﻚ ﺟﮕﺮﻛﻲ ﺑﻮد و ﻛﻨﺎر ﻣﻨﻘﻠﻲ ﻛﻪ دود ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺮدﻳﻚ زﻧﺒﻮري ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬روﺑﺮوي دﻛﺔ ﺟﮕﺮﻛﻲ ﻳﻚ در ﻛﻮﺗﺎه ﺳﺒﺰ رﻧﮓ ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﺳﻜﻮي‬ ‫ﺳﻨﮕﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ در زد‪ .‬ﺻﺪاي ﻏﺮوﻟﻨﺪي از ﺗﻮي ﻣﻨﺰل ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪ .‬دوﺑﺎره ﺷﺎه ﭘﺴﺮ‬ ‫در زد و اﻳﻦ ﺑﺎر ﺻﺪاي دورﮔﺔ ﻣﺮداﻧﻪ اي از ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ "ﻛﻴﻪ؟" ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺻﺪاي‬ ‫ﻣﺮاده‪ ".‬دادزد "ﺷﺎه ﻣﺮاد دروواﻛﻦ‪".‬‬ ‫ﻻي در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺻﻮرت ﺗﻜﻴﺪه اي ﺑﺎﺗﻪ رﻳﺶ ﺣﻨﺎﺋﻲ رﻧﮓ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﻻم و‬ ‫ﻋﻠﻴﻜﻢ‪.‬اﺣﻮال ﺷﻮﻣﺎ؟ ﺑﺎﻛﻲ ﻛﺎر داﺷﺘﻴﻦ؟ ژﻳﻼ ﺧﺎﻧﻮم دﻳﮕﻪ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻛﺮده‪ .‬ﻣﻬﻤﻮن ﺷﺐ ﺧﻮاﺑﺶ‬ ‫اوﻣﺪه‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﻳﻚ ﺗﻚ ﺗﻮﻣﻨﻲ ﻧﻘﺮه از رﺿﺎ ﮔﺮﻓﺖ و ﻛﻒ دﺳﺖ ﻣﺮاد ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬آﻧﻮﻗﺖ اودر را ﺑﺎز‬ ‫ﻛﺮد و ﺗﻮرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮاد داد زد "ژﻳﻼ ﺧﺎﻧﻮم‪ ،‬رﻳﻔﻴﻘﺖ اوﻣﺪه‪ ".‬ﺻﺪاي زﻧﺎﻧﻪ اي ﺑﺎ ﻟﻬﺠﺔ ﮔﻴﻠﻜﻲ از ﺗﻮي‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ "رﻓﻴﻖ ﻣﻦ؟" آﻧﻮﻗﺖ زن ﻛﭙﻞ ﻣﭙﻞ و آب و رﻧﮓ داري آﻣﺪ ﺟﻠﻮي ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﻫﺸﺘﻲ‪ .‬ﺷﺎه‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺟﻠﻮ رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻫﺎش ﺳﻼم و ﻋﻠﻴﻚ ﻛﺮد و ﻳﻚ ﻣﺎچ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺮ‬ ‫اﻧﺪاز ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ اي آﺟﺮي ﺑﻮد ﺑﺎ ﻳﻚ ﺣﻴﺎط ﻓﺴﻘﻠﻲ‪ .‬ﺣﻮﺿﻲ ﺑﺎﻧﺪازه ﻳﻚ ﻃﺸﺖ وﺳﻂ آن ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﺗﺎ ﻧﺼﻔﻪ از ﮔﻨﺪآب ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﻫﺮ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ دو ﺗﺎ اﻃﺎق ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻨﺎرﻳﻚ زﻳﺮ زﻣﻴﻦ ﻇﻠﻤﺎت‬ ‫ﻣﺴﺘﺮاﺣﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻨﺪش ﺗﻤﺎم ﺣﻴﺎط را ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮﺷﺔ ﺣﻴﺎط ﻳﻚ ﺗﺨﺖ ﭼﻮﺑﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻚ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٩‬‬

‫ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ رﻧﮓ و رورﻓﺘﻪ روي آن اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و دو ﺗﺎ زن و ﻳﻚ ﻣﺮد روﻳﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮدي ﺑﺎ‬ ‫ﻳﻚ ﻛﻼه ﺷﺎﭘﻮي ﻛﻬﻨﻪ و ﻳﻘﺔآﻫﺎري ﺑﺴﺘﻪ‪،‬ﺑﺪون ﻛﺮاوات‪،‬ﺟﻠﻮي زﻧﻬﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻳﻜﻴﺸﺎن ﭼﻴﺰي ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ .‬ﻳﻚ زن ﺧﭙﻠﺔ وارﻓﺘﻪ ﻛﻨﺎر ﺗﺨﺖ روي زﻣﻴﻦ ﭼﻨﺪك زده ﺑﻮد ووﻗﺘﻲ ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﮔﻔﺖ "آﻗﺎﻳﻮن ﺟﻴﺘﻮن ﺑﻴﮕﻴﺮن‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ دﺳﺖ ﻫﻮﻣﺮ را ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ "ژﻳﻼ ﺟﻮن‪ ،‬اﻳﻦ رﻓﻴﻖ ﻣﺎروﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﮕﻴﺮ‪:‬ﻫﻮﻣﺮ ﺧﺎن‬ ‫ﮔﻞ‪".‬‬ ‫زﻧﻚ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮش اوﻣﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﺪﻣﺘﻮن روي ﭼﺸﻢ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺑﺎدودﻟﻲ و ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﻲ دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮد و ﺑﺎ او دﺳﺖ داد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺻﻮرﺗﺶ‬

‫ﺑﺪﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ ﭼﻘﺪه دﺳﺘﺶ ﻳﺨﻪ اﻳﻨﺠﻮري ﻛﻪ ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺪاره اﻣﺎ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﺮاﻫﻴﭻ رﻏﺒﺖ ﻧﺪارم اﻧﮕﺎر ﻧﻪ‬ ‫اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻳﻪ زﻧﻪ ﻛﻪ ﺟﻠﻮم و اﻳﺴﺎده راﺳﺘﻲ ﭼﺮا اﻳﻨﺠﻮري ﺷﺪه م ﻗﻴﺎﻓﻪ ش ﻛﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﺑﺎزﻧﺎي دﻳﮕﻪ‬ ‫ﻧﺪاره‬

‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ دﺳﺖ ﮔﺮدن زﻧﻚ اﻧﺪاﺧﺖ و اورا ﺑﻪ ﻛﻨﺎري ﻛﺸﻴﺪ‪.‬زن ﮔﻔﺖ "آﺧﻪ ﻣﻬﻤﻮن‬ ‫ﺷﺒﺨﻮاب دارم‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ اوﻧﺎﻫﺎش روﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪.‬اﻻن ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ".‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺑﺮ ﮔﺸﺖ و‬ ‫ﻣﺮد ﻣﻔﻠﻮﻛﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎﺳﺮ ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻓﺘﺎده روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﻫﻨﻮز وﻗﺖ ﺷﺒﺨﻮاب‬ ‫ﻧﺸﺪه‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﻲ ﻣﻮﻧﻴﻢ‪".‬‬ ‫زن ﮔﻔﺖ "ﺑﺠﻮن ﺗﻮ!آﺧﻪ ﻃﻔﻠﻜﻲ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﺠﺎ ﺑﻮدﻳﻦ؟ راﺳﺖ ﺑﮕﻮ‪،‬اول‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﻛﻲ رﻓﺘﻴﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺎﺷﺎﻟّﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎروﺑﻠﺪي‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻋﺠﺐ آدﻣﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻣﺎ ﺟﺰاﻳﻨﺠﺎ ﺟﺎﺋﻲ ﻧﻤﻴﺮﻳﻢ‪".‬‬ ‫زن ﮔﻔﺖ ”آره ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻴﻤﻴﺮي‪ .‬ﭘﻮﻧﺰده روز ﺑﻮداﻳﻨﺠﺎ ﭘﻴﺪات ﻧﺒﻮد‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "آﺑﺎدان ﺑﻮدم‪ .‬ﺟﻮن ﺧﻮدم‪ .‬ﻓﺮداي ﻫﻤﻮن روز رﻓﺘﻢ آﺑﺎدان‪ ،‬ﭘﺮﻳﺮوز ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻢ‪".‬‬ ‫ﺑﻌﺪ زن ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ و ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺳﺮش را در ﮔﻮش او ﮔﺬاﺷﺖ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺣﺮف زدن‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺑﺮ ﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ دﻧﺒﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﺸﺖ‪ .‬رﺿﺎ و ﻛﺎووس روي ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﻫﺸﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﻮري روي ﺗﺨﺖ ﻛﻨﺎرزﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻢ ﻫﻮﻣﺮ ﺑﻪ ﺳﻮري اﻓﺘﺎد ﺳﻮري ﺑﺎ ﺳﺮ‬ ‫اﺷﺎره ﻛﺮد واو رﻓﺖ ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ از زﻧﻚ ﺟﺪا ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﺳﺮﺷﻮ ﺑﻪ ﻃﺎق ﺑﻜﻮب‪ .‬ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﻴﻤﻮﻧﻴﻢ‪".‬‬ ‫زن ﮔﻔﺖ "ﺧﻴﻠﻮ ﺧﺐ‪ .‬ﻳﻪ ﻣﻬﻤﻮن ﺗﻮ اﺗﺎق دارم‪ .‬ﺑﺬار راش ﺑﻨﺪازم‪ ".‬و ﺑﻄﺮف اﺗﺎق رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ دادزد "ﻓﺸﻨﮕﻲ راش ﺑﻨﺪاز‪ ".‬آﻣﺪ و روي ﺗﺨﺖ ﻛﻨﺎر ﺳﻮري ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ‬ ‫"ﭼﻄﻮري؟" ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﺧﻮﺑﻢ‪ ".‬ﺣﻮاﺳﺶ ﭘﻲ ﻣﺮد ﻛﻼﻫﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ داﺷﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻳﻜﻲ اززن ﻫﺎ‬ ‫ﻣﻲ ﮔﻔﺖ وزﻧﻚ ﻏﺶ ﻋﺶ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺎن زﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺑﺮ ﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻫﻮﻣﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻲ ﻟﺐ ﮔﻞ و ﮔﺸﺎدي داﺷﺖ ﻛﻪ روﻳﺶ ﻣﺎﺗﻴﻚ ﺗﻨﺪي ﻣﺎﻟﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "اﻳﻨﺎ دﻳﮕﻪ اون ﻻﺷﻴﺎﺷﻦ‪ .‬دو ﺳﻪ ﺗﻮﻣﻨﻲ ان‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻦ ژﻳﻼ‬ ‫ﺧﻮﺑﻪ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "آﻫﺎن‪ ".‬اﻣﺎ ﺣﻮاﺳﺶ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮔﻮﺷﺶ ﺑﺎ ﻣﺮد ﻛﻼﻫﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از زن‬ ‫ﻫﺎﻣﻲ ﮔﻔﺖ "ﮔﺸﺎدي ﻟﺐ ﻫﺮ ﻛﻲ ﺑﻘﺪ ﮔﺸﺎدي اوﻧﺠﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﻦ روي اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ دارم‪.‬‬

‫‪٢٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻛﻠّﻲ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮده م‪ .‬ﻣﻴﮕﻲ ﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮات اﻧﺪازه ﺑﮕﻴﺮم‪ ".‬ﺑﻌﺪ در ﻫﻤﺎ ﻧﺤﺎل ﻛﻪ زن ﺑﺼﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ‬

‫ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻣﺮد دﺳﺖ ﺗﻮي ﺟﻴﺒﺶ ﻛﺮد و ﻳﻚ ﻣﺘﺮ ﺑﻴﺮون آورد‪.‬ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻣﺘﺮ ﺟﻴﺒﺸﻪ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺷﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻌﻤﺎرا ﻣﻴﺒﺮه‬

‫ﻣﺮد ﻛﻼﻫﻲ ﮔﻔﺖ "ﺑﻴﺎ‪،‬اﻳﻦ اﻧﺪازه دﻫﻨﺖ‪ ".‬و در ﻫﻤﺎ ﻧﺤﺎل ﻛﻪ زن ﺳﺮش را ﻛﻤﻲ ﭘﺲ ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ ﻣﺘﺮ را ﺑﺎ دودﺳﺖ روي ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ "آﻫﺎن‪ ،‬اﻳﻦ ده ﺳﺎﻧﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭘﺎﺷﻮ ﭘﺎﺋﻴﻨﺘﻢ ﻣﺘﺮ‬ ‫ﻛﻨﻢ‪".‬‬ ‫زن ﮔﻔﺖ "آره ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮي‪ .‬ﻣﻨﻢ ﭘﺎﺷﺪم‪".‬‬ ‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ "اﮔﻪ از اﻳﻦ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﻫﺎت ﻣﻲ ﻛﺸﻢ‪ .‬ﺑﺨﺪا!"‬ ‫زن ﺑﺎ ﺷﻴﻄﻨﺖ ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪ ".‬و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ "ﺷﺮط دوﺗﻮﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻨﺪم ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬دوﺗﻮﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﺪم ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻤﺶ‪".‬‬ ‫زن ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻧﻜﻦ! ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻴﻨﻢ ﺗﺸﻨﺔ ﭘﻮل ﻧﻴﺴﺘﻢ‪".‬‬ ‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ "ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ واﺳﻪ ﭘﻮل ﻃﺎﻗﻮاز ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻲ‪".‬‬ ‫دراﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ و ژﻳﻼ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﻄﺮف ﻣﺴﺘﺮاح دوﻳﺪ‪ .‬ﻣﺮد‬ ‫ﻛﻼﻫﻲ روﻳﺶ را ﺑﻄﺮف ﻣﺴﺘﺮاح ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪.‬آﻧﻮﻗﺖ زﻧﻲ ﻛﻪ ﻃﺮف ﺻﺤﺒﺘﺶ ﺑﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ روي ﺗﺨﺖ‬ ‫اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬روﻳﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺮد ﻛﻼﻫﻲ ﻛﺮدو ﮔﻔﺖ "ﺑﻴﺎﻧﻴﮕﺎﻛﻦ‪ ".‬داﻣﻨﺶ را ﺑﺎﻻ زد و دوﺑﺎره ﭘﺎﺋﻴﻦ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ "آﻫﺎن‪.‬اﻳﻦ ﺷﺪ ﺣﺴﺎﺑﻲ‪".‬‬ ‫زن ﮔﻔﺖ "دوﺗﻮﻣﻨﻮ ﺑﺪه‪".‬‬ ‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ "اون دو ﺗﻮﻣﻨﻲ اس ﻛﻪ ﺑﺎﻫﺎت ﻣﻲ ﻛﺸﻢ‪".‬‬ ‫زن ﮔﻔﺖ "اول دو ﺗﻮﻣﻨﻮ ﺑﺪه‪".‬‬ ‫ﻣﺮدﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺎﻫﺎت ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻲ ﻛﺸﻢ دﻳﮕﻪ‪".‬‬ ‫دﺳﺖ زن را ﮔﺮﻓﺖ و او را ﺑﻄﺮف ﻳﻜﻲ از اﺗﺎﻗﻬﺎ ﺑﺮد‪ .‬زن ﮔﻔﺖ "ژﺗﻮن ﺑﻴﮕﻴﺮ‪".‬‬ ‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ "ﺑﻌﺪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮم‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮم‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﺷﻨﺎﺳﻢ‪".‬‬ ‫زن ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ و ﺑﺎ او ﺑﻄﺮف اﺗﺎق رﻓﺖ‪ .‬ﻣﺮد ﺑﻬﺶ ورﻣﻴﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ زن ﺑﺮﮔﺸﺖ و روي‬ ‫دﺳﺖ ﻣﺮد زد و داد و ﻫﻮارش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﺑﻴﺸﺮف! ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻦ ﺑﺎاﻳﻦ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻢ‪.‬اول ﺑﺎﻳﺪ ژﺗﻮن‬ ‫ﺑﺨﺮه‪".‬‬ ‫زن ﺧﭙﻠﺔ وارﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ "آﻗﺎ ﺑﻴﺎ ﺟﻴﺘﻮن ﺑﻴﮕﻴﺮ‪".‬‬ ‫ﻣﺮدﮔﻔﺖ "ﭼﻲ؟ ﻣﻦ ژﺗﻮن ﺑﻴﮕﻴﺮم؟ ﻣﻨﻮ ﺗﻤﻮم ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﻗﻠﻌﻪ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ژﺗﻮﻧﻮ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮم‪".‬‬ ‫زن ﮔﻔﺖ "ﺗﺎژﺗﻮن ﻧﺨﺮه ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻢ‪".‬‬ ‫زن ﺧﭙﻠﻪ ﮔﻔﺖ "ﺧﺐ آﻗﺎ راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻪ‪ .‬اول ﺟﻴﺘﻮن ﺑﻴﮕﻴﺮ‪".‬‬ ‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ "ﭼﻲ؟ ﺳﻲ ﺳﺎل ﺳﻴﺎه! اﺻﻼ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﺟﺎي دﻳﮕﻪ ﺑﺮم ﻣﻨﺘّﻤﻮ دارن‪ ".‬ﻛﻼﻫﺶ‬ ‫را ﻛﻤﻲ ﺑﺴﺮش ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﺟﻠﻮي آﻧﺮا ﻛﻤﻲ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﻏﻴﻆ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬زن ﺑﺮ ﮔﺸﺖ و‬ ‫روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٢١‬‬

‫ژﻳﻼ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﻛﻨﺎر ﺗﺨﺖ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﻣﻬﻮش‪ ،‬ﭼﻴﻜﺎرت ﮔﺮد؟"‬ ‫زن ﮔﻔﺖ "ﺑﻴﺸﺮف‪".‬‬ ‫ژﻳﻼ رﻓﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﺮد ﻣﻔﻠﻮﻛﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮش را ﮔﺬاﺷﺖ در ﮔﻮش او و‬ ‫ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﺎچ آﺑﺪار ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ وازش ﺟﺪاﺷﺪ‪.‬آﻣﺪ ﭘﻴﺶ ﺷﺎه ﭘﺴﺮ و ﻫﻮﻣﺮ و‬ ‫ﺳﻮري‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪﻣﻴﺰد‪.‬دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را روي ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻫﻮﻣﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ "ﭼﻄﻮري آﻗﺎ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟"‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺧﻢ ﺷﺪ واورا ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﭘﺎﺷﻮ!" دﺳﺖ ﻫﻮﻣﺮ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺑﺎ دو دﻟﻲ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ "اول ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ ﺑﺮه‪ .‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ‪،‬اول ﺗﻮ ﺑﺮو‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪ .‬ﺧﻮدت ﺑﺮو‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام دﺧﺘﺮﮔﻴﺸﻮ ﺗﻮ ورداري‪".‬‬ ‫ژﻳﻼ ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻮدت ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎي آﻗﺎﭘﺴﺮ‪ ".‬دوﺑﺎره ﻫﻮﻣﺮ را ﺑﻮﺳﻴﺪ و اورا ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدش‬ ‫ﻛﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺑﻴﺎژﻳﻼ‪ .‬اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ رم ﺑﻴﮕﻴﺮ‪ .‬ﻳﺎدت ﻧﺮه ﭼﻲ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪".‬‬ ‫ژﻳﻼ ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮﺟﻤﻊ ﺑﺎش‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ را ﺑﺮد ﺗﻮي اﺗﺎق‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﻟﺒﺎﺳﺎﺗﻮ ﺑﻜﻦ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮ ﮔﺮدم‪ ".‬و دوﺑﺎره ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ‬ ‫وﺳﻂ اﺗﺎق اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻪ در و دﻳﻮار ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬درودﻳﻮار ﭘﺮ از ﻋﻜﺴﻬﺎي رﻧﮓ و وارﻧﮕﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ از‬ ‫ﺟﻠﺪ ﻣﺠﻠﻪ ﻫﺎ ﻛﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﺠﻠﻪ ﻫﺎﻣﻮن ﻓﻘﻂ واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر ﺧﻮﺑﻦ‪ .‬روي ﻋﻜﺴﻬﺎ‬ ‫ﻛﻠﻲ ﻳﺎدﮔﺎري ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻛﻒ اﺗﺎق ﻳﻚ ﻗﺎﻟﻲ ﺟﻮﺷﻘﺎﻧﻲ ﻧﺦ ﻧﻤﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬روي ﺗﺨﺘﺨﻮاب‬ ‫ﮔﻮﺷﺔاﺗﺎق ﻳﻚ ﺑﺴﺘﻪ ﭘﻨﺒﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮﺷﺔاﺗﺎق ﻫﻢ ﺗﻜﻪ ﻫﺎي ﭘﻨﺒﻪ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ رﻓﺖ ﭘﺎي ﻋﻜﺴﻬﺎ‬ ‫اﻳﺴﺘﺎد و ﺷﺮوع ﺑﺨﻮاﻧﺪن ﻳﺎدﮔﺎري ﻫﺎ ﻛﺮد‪:‬‬ ‫ﺳﻴﮕﺎر ﻧﻜﺸﻴﺪ! ﭼﭙﻖ ﺑﻜﺸﻴﺪ!‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺎﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﻴﺸﻴﻦ‪.‬‬ ‫‪Jila is a nice girl. I love her.‬‬ ‫ﺧﺎرﺷﻮﮔﺎﺋﻴﺪم ﻛﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﺟﻨﺪة ﺟﻤﺎﻋﺘﻮ ﺑﺨﻮاد!آدم ﺗﻮ ﺳﻮراخ دﻳﻮار ﻓﺮو ﻛﻨﻪ ﺧﻼص ﺗﺮه‪.‬‬ ‫ﻫﻲ ﺗﻮ ﻋﺮق ﻣﻴﺮﻳﺰي‪ ،‬ﺧﻮﻧﺖ ﺑﺠﻮش ﻣﻴﺎد‪ ،‬اﻣﺎ اون ﻧﺎﻛﺲ ﻃﺎﻗﻮاز ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺗﻴﺮ اي ﺳﻘﻒ و ﻣﻴﺸﻤﺮه‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪم ﻣﻴﺮه ﺗﻮ ﺧﻼ ﺑﺎ ﻟﻮﻟﻪ آﻓﺘﺎﺑﻪ ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺧﻔﺘﻪ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺧﻂ و ﺑﻴﮕﻴﺮ ﺑﻴﺎ ﺑﺒﻴﻦ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ رﺳﻲ‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد دﻧﺒﺎل ﺧﻂ را ﻧﮕﻴﺮد‪ .‬ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﺗﻬﺶ ﺣﺘﻤﺎ ﻳﻚ ﻓﺤﺶ ﺧﺎر ﻣﺎدر اﻧﺘﻈﺎر ش را ﻣﻴﻜﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺎ ﻧﻮﻗﺖ ژﻳﻼ دوﺑﺎره ﺗﻮ آﻣﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﺑﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻟﺨﺖ ﻧﺸﺪه ي‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻛﺘﺶ را درآورد و ﺑﻪ ﺟﺎرﺧﺘﻲ ﻟﻘّﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻮار ﺑﻮد زد‪ .‬ﻛﻤﻲ دودل اﻳﺴﺘﺎد و ژﻳﻼرا ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﻧﮕﺎه ﻣﻬﺮﺑﺎن او ﺷﺪ و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﺶ را در آورد‪ .‬اﻳﺴﺘﺎد و ژﻳﻼ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد‬

‫‪٢٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻛﻪ داﻣﻦ ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و آﻧﺮا ﺑﺎ ﻳﻚ ﺣﺮﻛﺖ از ﺳﺮش در اورد‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺴﺘﺎن ﺑﻨﺪ و ﺗﻨﻜﻪ رﻓﺖ‬ ‫روي ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪ و آﻧﻬﺎ را ﻫﻢ در آورد و ﮔﻔﺖ "ﺑﻴﺎﺟﻮﻧﻢ‪ .‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻲ؟ ﺑﻴﺎ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻟﺨﺖ وﺳﻂ اﺗﺎق اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر ﺣﻮاﺳﺶ ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ اﻳﺴﺘﺎد ﺗﺎ‬ ‫زﻧﻚ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد‪ ،‬دﺳﺘﺶ را ﺑﻜﺸﺪ و اورا ﻛﻨﺎر ﺧﻮدش ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ ﺑﺪن ﻟﺨﺖ و‬ ‫ﺧﻨﻚ او را ﺑﺎ ﺑﺪﻧﺶ ﺣﺲ ﻛﺮد و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻟﺒﻬﺎي ﻣﻜﻨﺪه زن را ﺑﺎ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺴﺘﻲ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪي ﻫﺎي او را ﺑﺎ ﺑﺪﻧﺶ ﻟﻤﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر‪.‬‬ ‫زن ﻣﻴﮕﻔﺖ "ده ﻳﺎﻟّﺎ ﺟﻮﻧﻢ! ﭼﺮاﻣﻌﻄﻠﻲ؟ ﻳﺎﻟّﺎ‪ ،‬ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺸﻪ؟"‬ ‫"ﻧﻤﻴﺸﻪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ‪".‬‬ ‫"ﺳﻌﻲ ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﻲ ﻓﻜﺮﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﺳﻌﻲ ﻛﻦ ﺟﻮﻧﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻲ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ‪ ،‬ﻣﻴﺸﻪ‪".‬‬ ‫"ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪".‬‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻢ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ اﻣﺎ ﻧﻤﻴﺸﻪ آدم ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ‬

‫ﻧﻜﻨﻪ ﻣﺜﻞ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ آدم ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﻤﻲ ﺑﺮه درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻮﻧﻮﻗﺖ ﺗﺎ آدم ﻣﻴﺨﻮاد ﭼﺮﺗﺶ ﺑﺒﺮه ﻳﻬﻮ‬ ‫ﻳﺎدش ﻣﻴﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻪ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺒﺮه و از ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻜﺮ ﺧﻮاب از ﺳﺮش ﻣﻴﭙﺮه اوﻧﻮﻗﺖ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ دوﺑﺎره از ﺳﺮ ﻧﻮع ﺷﺮوع ﻛﻨﻪ ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ‪ ،‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ‪ ،‬ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ روي‬ ‫ﺗﺨﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ آدﻣﻲ ﻛﻪ ﻃﻠﺴﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﺎ در ﺧﻮاب ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﻋﺎﻟﻢ روﻳﺎﻫﺎي ﺧﻮدش‬ ‫ﺳﻴﺮ ﻣﻴﻜﺮد و ﺻﺪاي ﻧﺮم ﻗﺮﺑﺎن ﺻﺪﻗﺔ زن ﮔﻮﺷﺶ را ﻧﻮازش ﻣﻴﺪاد‪.‬‬ ‫"ده ﻳﺎﻟّﺎ ﺟﻮﻧﻢ! ﺳﻌﻲ ﻛﻦ‪ ،‬آخ!"‬ ‫"ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ‪".‬‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﭼﺮا اﻳﻨﻄﻮري ﺷﺪه م ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺘﻪ ﻻﺑﺪ ﻳﻪ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺴﺖ ﭼﺮا ﻫﻴﭻ‬

‫ﻃﻮري ﻧﻤﻴﺸﻢ ﭼﺮا ﻫﻴﭽ‪‬ﻴﻢ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺣﻮﺻﻠﺔ زﻧﻚ داره ﺳﺮﻣﻴﺮه ﻃﻔﻠﻜﻲ ﭼﻪ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ اﻳﻢ ﻣﻴﺮه‬ ‫ﻻﺑﺪ ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻔﺎرﺷﻤﻮ ﺑﻬﺶ ﻛﺮده اﻣﺎ ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻢ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدم ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪاره ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﺑﺎﻳﺪول ﻛﻨﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺎل اﻳﻦ ﺑﺪ ﻣﺼﺐ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺑﺬار درش ﺑﻴﺎرم آﻫﺎن ﺣﺎﻻﺷﺎﻳﺪ ﻓﺮق ﻛﻨﻪ اﻣﺎ ﻧﻪ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻜﺮد ﺑﺎﻳﺪ دﻳﮕﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ‬ ‫زن ﮔﻔﺖ "آخ ﻣﺮدم‪ .‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻨﻮ ﻛﺸﺘﻲ‪ .‬د ﻳﻪ ﻛﺎري ﺑﻜﻦ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪاره‪ .‬از ﺧﻴﺮش ﺑﮕﺬرﻳﻢ‪".‬‬ ‫زن ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪ ،‬ﻳﻪ دﻓﻌﻪ دﻳﮕﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻦ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "از ﺧﻴﺮش ﺑﮕﺬرﻳﻢ‪".‬‬ ‫"آﺧﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻔﺎرﺷﺘﻮ ﺑﻬﻢ ﻛﺮد‪".‬‬ ‫"ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪاره‪".‬‬ ‫ﺑﻄﺮف ﺟﺎرﺧﺘﻲ رﻓﺖ و ﺷﺮوع ﺑﻠﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪن ﻛﺮد‪ .‬ژﻳﻼ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ را ﭘﻮﺷﻴﺪ و در‬ ‫را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮ و رﺿﺎ آﻣﺪﻧﺪ ﺗﻮ‪.‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﺷﺎخ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدي؟ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺳﺮ ﻋﻤﻞ رﻓﺘﻪ ي‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﭼﻘﺪر ﻃﻮل دادي؟ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ؟"‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﻫﻴﭽﻲ‪ .‬ﻧﺸﺪ‪".‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٢٣‬‬

‫ژﻳﻼ ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ ﻫﺮﭼﻲ از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻣﻴﻮﻣﺪ ﻛﺮدم‪ .‬از ﺧﻮدش ﺑﭙﺮس‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺎري ﻛﺮد ﻧﺸﺪ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "آره ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻧﺒﻮد‪ ".‬ﺑﻄﺮف ژﻳﻼرﻓﺖ واورا ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﭘﻮﺷﻴﺪ و‬ ‫ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و ﺳﻮري ﺗﻮ آﻣﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﺎرﺷﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺳﺎﻋﺖ دوازده و ﻧﻴﻢ ﺑﻮد ﺟﻠﻮي ﻗﻠﻌﻪ ﻳﻚ‬ ‫ﻛﺮاﻳﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺳﻮارﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻧﺸﺌﻪ ازﺳﺮ ﻫﻤﻪ ﺷﺎن ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﺗﺎزه وﻗﺖ ﻋﺮق‬ ‫ﺧﻮردﻧﻪ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﺗﻮ اﻻن ﻳﻪ ﻋﺮق ﻓﺮوﺷﻲ ﮔﻴﺮ ﺑﻴﺎر ﻛﻪ واز ﺑﺎﺷﻪ‪".‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﻫﻮﻣﺮ ﺣﺮف ﻣﻴﺰد‪.‬‬ ‫"ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺲ‪ .‬ﻓﻜﺮﺷﻢ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﻲ دﻓﺔ اول ﻣﻴﺎد اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻴﻨﺠﻮر ﻣﻴﺸﻪ‪".‬‬ ‫"ﻧﻪ‪ ،‬ﻓﻜﺮ اون ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬دارم ﻓﻜﺮ ﻳﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ رو ﻣﻴﻜﻨﻢ‪ .‬دارم واﺳﻪ ﺧﻮدم ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪".‬‬ ‫”ﺧﻮد ﻣﻨﻢ دﻓﺔ اول ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺷﺪم‪ .‬ﻛﺎووﺳﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺷﺪ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺎووس؟"‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﭼﺮا‪".‬‬ ‫"رﺿﺎام ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻮري ام ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺷﺪ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬رﺿﺎ؟ ﻣﮕﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺳﻮري؟"‬ ‫رﺿﺎﮔﻔﺖ "ﭼﻲ؟"‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "ﻣﮕﻪ ﺗﻮام دﻓﻪ اوﻟّﺖ ﻛﻪ اوﻣﺪي اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻧﺸﺪي؟"‬ ‫"ﻧﻪ‪ .‬آره‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻮش ﻧﻤﻴﺪاد‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﺮش را روي ﺷﺎﻧﺔ ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺻﺪ ﺗﻮي ﺟﺎده ﺷﻤﻴﺮان ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬رﺿﺎ ﺑﺎزداﺷﺖ راﻧﻨﺪه و ﺳﻮري را ﻣﻲ‬ ‫ﺧﻨﺪاﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎووس ﭼﺮت ﻣﻴﺰد‪.‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﻛﺎووس‪ ،‬ﺷﺐ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮي؟"‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﻣﻴﺎم ﭘﻴﺶ ﺗﻮ‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﻣﻴﺮﻳﻢ ﺧﻮﻧﺔ ﻓﺮﻳﺪ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً ﻋﺮﻗﻢ داره ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎش اﻳﻨﺎ ﺑﻴﺪار ﻣﻴﺸﻦ‪ ،‬ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪".‬‬ ‫رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "ﻧﺘﺮس‪ ،‬ﻗﻼب ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻣﻴﺮﻳﻢ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮةاﺗﺎﻗﺶ‪.‬آره‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ ﻋﺮﻗﻢ داره‪".‬‬ ‫ﻛﺎووس ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد‪ .‬رﺿﺎ ﮔﻔﺖ "آﻗﺎ ﻧﻴﮕﻬﺪار‪".‬‬ ‫"اﻳﻨﺠﺎ؟"‬ ‫"ﻧﻪ‪ ،‬ﻳﻪ ﺧﻮرده ﺑﺎﻻﺗﺮ‪.‬آﻫﺎن‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ‪".‬‬ ‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ و ﻛﺎووس و رﺿﺎ ﭘﻴﺎده ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬رﺿﺎ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﭘﻮل ﻛﻒ دﺳﺖ ﺳﻮري‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد‪.‬اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﺎز ﺑﺴﺮﻋﺖ ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد و ﺑﻪ ﻣﻴﺪان رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺳﺮ ﭘﻞ‬ ‫ﺧﻠﻮت ﺧﻠﻮت ﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﺳﻴﻮ واﻫﺮام دم وﻳﻼ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و از ﭘﺸﺖ ﻋﻴﻨﻚ ذره ﺑﻴﻨﻴﺶ دورﺗﺎ‬ ‫دور ﻣﻴﺪان را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺎﭘﻴﺶ از ﺑﺴﺘﻦ دﻛﺎن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻣﺸﺘﺮي ﺳﺮ ﭘﻞ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪.‬اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز و ﺣﺴﻴﻦ ﺳﻮﺗﻲ ﺳﺮ ﻣﻘﺼﻮد ﺑﻚ ﺗﻮي ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻛﻨﺎر دﻛﺔ ﭼﻮﺑﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺮوﻳﺰ دزده و ﻣﻌﺪ ﺗﺎﻧﻜﻲ دم ﻛﺎﻓﻪ ﺳﺮ ﭘﺎﺋﻲ ﺳﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺟﻌﻔﺮ آﺑﺎد اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪو ﻳﻚ ردﻳﻒ ﻗﻮﻃﻲ‬ ‫ﺧﺎﻟﻲ آﺑﺠﻮرا روي ﻫﺮة ﻛﺎﻓﻪ ﻗﻄﺎرﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺳﮓ وﻟﮕﺮد ﺟﻠﻮي ﻫﺘﻞ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و وﻗﺘﻲ‬ ‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ ﭘﺎرس ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺮﭘﻞ از ﻧﻮر ﭼﺮاﻏﻬﺎ ﺣﺴﺎﺑﻲ روﺷﻦ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪٢٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "اﮔﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺳﺮ ﭘﻞ ﺑﺎﺷﻪ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻴﻮ واﻫﺮام ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻪ ﻣﻤﻜﻨﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻳﻪ‬ ‫ﺑﺴﺘﻨﻲ ﺑﺨﺮه‪ ،‬ﺗﺎ ﺻﺒﺢ اﻳﻨﺠﺎ واﻳﻤﻴﺴﻪ ﺗﺎ اون ﺑﺴﺘﻨﻲ رو ﺑﻔﺮوﺷﻪ‪ ".‬ﺑﻄﺮف ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻳﺴﺘﮕﺎه ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺮاه‬ ‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﭘﺎﻫﺎﻳﺸﺎن‪ ،‬ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ‪ ،‬در ﺳﻜﻮت ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﺨﻮاﻧﺪن‪:‬‬ ‫آﺧﺮﻳﻦ ﻋﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻛﻮﭼﻪ ﻣﻨﻢ‪،‬‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ام ﻟﻪ ﺷﺪه زﻳﺮ ﭘﺎﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﭘﺎﺋﻴﻦ رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪.‬از ﺟﻠﻮي ﻛﻼﻧﺘﺮي رد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺎﺳﺒﺎن ﭘﺴﺖ ﺗﻔﻨﮕﺶ را‬ ‫ﻛﻨﺎر دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد و ﻛﻨﺎر دﻛﺔ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻴﺶ ﭼﺮت ﻣﻴﺰد‪ .‬از ﺳﻪ راه ﻧﻴﺎوران ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺳﺮ‬ ‫ﻛﻮﭼﺔ ﺧﺎﻛﻲ ﺑﺎرﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﺎه ﭘﺴﺮ درﺗﻪ آن ﺑﻮد اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﭼﺮاغ ﻛﻢ ﺳﻮﺋﻲ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ در ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ "اوﻧﺎﻫﺎش‪.‬اون ﭼﺮاغ ﻫﻨﻮز واﺳﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﺴﻮزه‪ .‬ﺷﺒﺎﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﭼﺮاغ دل واﭘﺲ‬ ‫ﻣﻨﻪ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ و ﺳﻮري را را ﺑﻮﺳﻴﺪ و از ﺷﺎن ﺟﺪا ﺷﺪ‪ .‬در ﻫﻤﺎ ﻧﺤﺎل ﻛﻪ از ﻛﻮﭼﻪ ﺗﻨﮓ و ﺑﺎرﻳﻚ ﺑﺎﻻ‬ ‫ﻣﻴﺮﻓﺖ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮد ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ دﻳﮕﻪ اﻻن ﺧﻮاﺑﻴﺪه اﻣﻴﺮم ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﺎﺑﺎﻣﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﺎد‬ ‫ﭘﺪرش اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻛﺎرﻣﻨﺪ راه آﻫﻦ ﺑﻮد و ﺳﺮ ﺑﺮج ﺗﺎ ﺣﻘﻮق ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻢ و ﮔﻮر ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﻧﻴﻤﻪ ﻫﺎي ﻣﺎه‪ ،‬ﻳﻚ ﺷﺐ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ ﺻﺪاي دﻧﺪان ﺷﺴﺘﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺑﺎﻫﻪ‬ ‫ﺗﺎﺷﺎﻫﻲ آﺧﺮ را ﺑﺎﺧﺘﻪ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻣﺎدرش ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﺗﻮي ﻫﻤﺎن اداره ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﻮﻳﺴﻲ‬ ‫ﻛﻨﺪ و ﻳﻚ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﺑﺨﺮد و ﺗﻮي ﺷﻬﺮ ﻛﺎر ﺑﻴﻨﺪازد ﺗﺎ ﺧﺮﺟﺸﺎن را رو ﺑﺮاه ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﺎد آن ﺷﺐ اﻓﺘﺎد‬ ‫ﻛﻪ ﭘﺪرش ﺗﻤﺎم ﭘﻮﻟﺶ ر اﺑﺎﺧﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﻣﺎدرش دﻋﻮاش ﺷﺪ واو و ﺑﺮادرش ﭘﺸﺘﻲ‬ ‫ﻣﺎدرﺷﺎن در آﻣﺪﻧﺪ و ﻛﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﺎﺑﺎﻫﻪ را ﻳﻚ ﻛﺘﻚ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﺑﺎﺑﺎش رﻓﺖ ﺳﺮ ﭘﺸﺖ‬ ‫ﺑﺎم اﻳﺴﺘﺎد وداد زد "آي ﻣﺮدم! زن ﻣﻦ ﻣﻴﺮه ﺑﻪ ﻫﻤﻪ راه آﻫﻨﻴﺎ ﻛﺲ ﻣﻴﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺪه‪".‬‬ ‫از ﻓﻜﺮ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻦ ﭼﻨﺪﺷﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﺠﺎ ﺑﺮود‪ .‬اﻳﺴﺘﺎد و ﺧﻴﺮه‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺮاﻏﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮاﻫﺶ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ راه اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻪ دررﺳﻴﺪ و زﻧﮓ زد‪ .‬ﻣﻲ داﻧﺴﺖ‬ ‫ﻣﺎدرش درراﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ اوﻟﻴﻦ ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺰﻧﺪ ﭼﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫"اﻣﺸﺐ ﻗﺮار ﺑﻮد زود ﺑﻴﺎي ﺧﻮﻧﻪ‪".‬‬ ‫"آره ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻓﺮدا ﺷﺐ‪".‬‬ ‫"ﺷﺎم ﺧﻮرده ي؟"‬ ‫"آره‪".‬‬ ‫از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬از اﺗﺎق ﮔﺬﺷﺖ و رﻓﺖ روي ﺑﺎﻟﻜﻦ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ روي ﺑﻠﻨﺪي ﺑﻮد و او‬ ‫ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ از ﺑﺎﻟﻜﻦ آن ﺳﻮري و ﻫﻮﻣﺮ را ﺑﻔﺎﺻﻠﻪ دور در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش و ﺑﺎ وﻗﺎر راه ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻮري رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را‬ ‫ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺳﻮري از دﻳﻮار ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﺗﻮي ﺑﺎغ ﭘﺮﻳﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻮﻣﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد‪ .‬وﻗﺘﻲ از ﺳﺮ ﭘﻴﭻ ﻣﻴﮕﺬﺷﺖ دﻳﮕﺮ ﺷﺎه ﭘﺴﺮ او را ﻧﻤﻴﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺗﻮي اﺗﺎق رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٢٥‬‬

‫ﻫﻮﻣﺮ از ﺳﺮ ﭘﻴﭻ ﮔﺬﺷﺖ و از ﺳﺮازﻳﺮي ﺗﻨﺪ اﺳﻔﺎﻟﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺖ‪ .‬داﺷﺖ ﺻﺤﻨﻪ اول ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ‬ ‫را ﻛﻪ ﺑﻤﻐﺰش ﺧﻄﻮر ﻛﺮده ﺑﻮد ﻣﻴﭙﺮورد‪ .‬ﺳﺮ ﭘﻞ را ﻣﺠﺴﻢ ﻣﺴﻲ ﻛﺮد‪:‬‬ ‫ﭘﺮده ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رود‪ .‬ﺷﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻣﻴﺪان ﺑﺎﺷﺶ ﺗﺎ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﭽﺸﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرد‪.‬رو ﺑﺮو ﻳﻚ‬ ‫دﻛﺎن ﻋﺮق ﻓﺮوﺷﻲ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﻋﺮق ﻓﺮوﺷﻲ ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺟﻮان ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آﻳﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲ اﻳﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ روﺑﺮو‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪه اﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﻲ روﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻨﺎر دﻳﻮار ردﻳﻒ ﻣﻲ اﻳﺴﺘﻨﺪ‪ .‬دﮔﻤﻪ ﻫﺎﺷﺎن را ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺷﺮﺷﺮ ﺷﺎﺷﻴﺪن‪ .‬ﺷﺎش‬ ‫زرد رﻧﮓ ﺧﺎك دﻳﻮار را ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ وروي زﻣﻴﻦ ﻣﺜﻞ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﻧﻬﺮ ﺑﺎرﻳﻚ ﺑﺮاه ﻣﻲ اﻓﺘﺪ‪ .‬ﭼﻬﺎر‬ ‫ﺑﺎرﻳﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﭘﻴﻮﻧﺪد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﻮب ﻣﻲ رود‪ .‬در ﮔﻮداﻟﻲ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﻮد و ﻛﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و‬ ‫ﻋﻜﺲ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ در ﺣﺎﺷﻴﺔ ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻳﺴﺘﺎده اﻧﺪ ﺗﻮي آن ﻣﻴﻔﺘﺪ‪.‬آن ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻫﻨﻮز دارﻧﺪ ﻣﻲ‬ ‫ﺷﺎﺷﻨﺪ و ﮔﻮدال را ﭘﺮﺗﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻳﻜﻴﺸﺎن ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدد و ﺑﻪ ﺳﻪ زن و دو ﻣﺮدي ﻛﻪ در ﻳﻚ‬ ‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ دو ر ﻧﻚ زرد و ﺳﻴﺎه ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻧﺪ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي رم ﻛﺮده آﻧﻬﺎ را ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻨﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲ‬ ‫ﮔﻮﻳﺪ "ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دارن ﻧﻴﮕﺎﻣﻮن ﻣﻲ ﻛﻨﻦ‪ ".‬آن ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺮﻫﺎﺷﺎن را ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮداﻧﻨﺪ و ﺑﻪ‬ ‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪" .‬ﻛﻮن ﻟﻘّﺸﻮن‪ ".‬ﻳﻜﻴﺸﺎن روي زﻣﻴﻦ ﺗﻒ ﻣﻴﻜﻨﺪ و ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ "ﺟﻨﺪه ﻫﺎ!" ﻫﺮ‬ ‫ﺳﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف دﻳﻮار ﺑﺮ ﻣﻴﮕﺮدﻧﺪ‪ .‬زن ﻫﺎ و ﻣﺮدﻫﺎي ﺗﻮي اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻫﺮدم رم ﻛﺮده ﺗﺮ‬ ‫ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ آﻧﻬﺎ زل زده اﻧﺪ‪ .‬اوﻟﻲ ﻫﻨﻮز دارد ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ”ﻫﻨﻮز دارن ﻧﻴﮕﺎ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻦ‪ ".‬ﭘﻬﻠﻮﺋﻴﺶ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ"ﻫﺮ ﻧﺎﻛﺴﻲ ﻳﻪ ﺷﻲ ﻃﻠﺒﻜﺎره ﺑﻴﺎد ﺻﻨّﺎر ﺑﻴﮕﻴﺮه‪ ".‬آﻧﻮﻗﺖ آن ﻳﻜﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد"ﺟﻨﺪه ﻫﺎ"روﻳﺶ را از دﻳﻮار ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬از آن ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺟﺪا ﻣﻲ ﺷﻮد‪،‬‬ ‫وﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ دارد دﮔﻤﻪ ﻫﺎي ﺷﻠﻮارش را ﻣﻲ ﺑﻨﺪد ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻣﻲ رود‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺟﻮب ﻛﻨﺎر‬ ‫ﮔﻮدال ﻛﻒ ﻛﺮده ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺪ وداد ﻣﻲ زﻧﺪ‪:‬‬ ‫"ﺑﻲ ﻧﺎﻣﻮﺳﺎ‪،‬روي اون ﭼﺸﺎي ﻣﺮﻳﻀﺘﻮن ﻛﺎﭘﻮت ﺑﻜﺸﻴﻦ‪ ،‬ﻛﻮﻓﺖ و آﺗﻴﺸﻚ اون ﭼﺸﺎرو ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪﻳﻦ‪".‬‬ ‫اوﻟﻲ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲ آﻳﺪ و ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ "ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺧﻮب ﻧﻴﺲ‪ ".‬و دﺳﺖ او راﻣﻲ ﻛﺸﺪ‪.‬اﻣﺎ او ول‬ ‫ﻛﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ "ﻧﻴﮕﺎﺷﻮن آدﻣﻮﺳﻮزاﻛﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﺗﻨﻢ داره ﻣﻴﺴﻮزه‪".‬‬ ‫ﻫﻨﻮز دارد اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﺪ و ﺑﺎز ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬وﻟﻲ اوﻟﻲ اورا ﻣﻴﻜﺸﺪ و‬ ‫ﻣﻴﺒﺮد‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮي ﭘﻴﺎده رو ﺧﻴﺎﺑﺎن را ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﺗﻠﻮﺗﻠﻮ ﺧﻮران ﺑﺎﻻ ﻣﻲ روﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از‬ ‫ﺳﻴﻞ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺟﺪا ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و دور اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬زﻧﻬﺎ و ﻣﺮدﻫﺎ ﻫﻨﻮز دارﻧﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي‬ ‫زل زده آن ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ را دﻧﺒﺎل ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎوﻗﺘﻲ ﺗﻮي ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﭘﻴﺎده رو ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪاﺗﻮﻣﺒﻴﻞ روﺷﻦ ﻣﻲ ﺷﻮد‪،‬از ﻣﻴﺎن آدﻣﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ دور آن ﺟﻤﻊ‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ راه ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑﺸﺘﺎب دور ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ از ﺑﺎزﻳﮕﺮﻫﺎ ﺑﻤﻴﺎن ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻲ آﻳﺪ و ﺷﺮوع‬ ‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﺧﺐ‪،‬اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻞ ﺗﺠﺮﻳﺶ اﺳﺖ‪ :‬ﮔﺮدﺷﮕﺎه ﺑﺰرگ ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻋﻨﻜﺒﻮت ﺑﺰرگ‬ ‫روي داﻣﻦ ﺗﻮﭼﺎل ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ازﺷﺶ ﻃﺮف ﻣﺜﻞ ﺷﺶ ﺗﺎﭘﺎي ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﺎرﻳﻚ از آن ﺟﺪا ﻣﻲ‬

‫‪٢٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺧﻴﺎﺑﺎن ﭘﻬﻠﻮي ﺑﺎردﻳﻒ ﭼﻨﺎرﻫﺎ و ﻋﺮق ﻓﺮوﺷﻴﻬﺎ‪ .‬ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺳﻌﺪ آﺑﺎد ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻨﻲ ﻓﺮوﺷﻴﻬﺎ و ﻛﺎﻓﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﻣﺪرن‪ .‬ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺟﻌﻔﺮ آﺑﺎد ﺑﺎ ﺑﺴﺎط ﺟﮕﺮ ﻛﻲ ﻫﺎ‪ .‬ﺧﻴﺎﺑﺎن درﺑﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻳﺴﺘﮕﺎه ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬و‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﺮازﻳﺮي ﺗﺎرﻳﻚ و ﺳﻮت و ﻛﻮر ﻣﻘﺼﻮد ﺑﻚ ﻛﻪ ﭘﻬﻠﻮي رودﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲ رود و ﮔﻢ و‬ ‫ﮔﻮر ﻣﻴﺸﻮد‪ .‬ﻣﻴﺎن ﻣﻴﺪان‪ ،‬روي ﻗﻮزﭘﺸﺖ ﻋﻨﻜﺒﻮت‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﭼﻤﻦ ﻛﺎري اﺳﺖ ﻛﻪ دورش را‬ ‫ﻧﺮده آﻫﻨﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ و وﺳﻄﺶ ﻳﻚ ﺣﻮض ﺳﻨﮕﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻴﺎن ﭼﻤﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮﺋﻲ ﺳﺮ ﭼﻮب اﺳﺖ‪" :‬ورود‬ ‫ﻣﻤﻨﻮع"‪ .‬ﭼﻠّﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﺗﻬﺮان آﺗﺶ از آﺳﻤﺎن ﻣﻲ ﺑﺎرد‪ ،‬ﺑﺎد ﺗﻮﭼﺎل اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻴﻮزد و ﻫﻮا‬ ‫را ﺧﻨﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه ﺑﺰرگ ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان ﻣﻲ ﺷﻮد‪ :‬ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه آدﻣﻬﺎ‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎد‬ ‫ﻛﻨﻚ ﻫﺎ‪ ،‬ﻓﺎﻟﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎ‪ ،‬ﭼﺮاﻏﻬﺎي زﻧﺒﻮري و ﺳﻴﻨﻲ ﻫﺎي ﺑﺎدام و ﮔﻮﺟﻪ و ﮔﺮدو‪.‬‬ ‫ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ ﭘﻬﻦ اﺳﻔﺎﻟﺖ ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺑﻪ در ﺑﺎغ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ اي ﻣﺮد‪‬د اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ‬ ‫ﺷﺐ از در آﻫﻨﻲ ﺑﺎﻻ ﺑﺮود و ﺗﻮي ﺑﺎغ ﺑﭙﺮد‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻫﻢ ﺑﻴﺪار ﻧﻤﻲ ﺷﺪ و ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻛﻪ او‬ ‫ﻛﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬اﻣﺎ اﻧﮕﺎر دﻟﺶ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ از در ﺑﺎﻻ ﺑﺮود‪ .‬ﻫﻮس ﻛﺮده ﺑﻮد زﻧﮓ ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﻜﺮﻛﺮد زﻳﺎدم ﺑﻲ ﻟﻄﻒ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺪﺗﻴﻪ ﻏﺮّوﻟﻨﺪ اون ﻫﻨﺪ ﺟﻴﮕﺮ ﺧﻮاره رو ﻧﺸﻨﻴﺪه م ﺑﺪﻧﻴﺴﺖ اﻣﺸﺐ‬

‫ﺧﻮاب ﻫﻤﻪ ﺷﻮ ﻧﻮ ﺣﺮوم ﻛﻨﻢ ﺧﻮش دارم ﺑﺎﺑﺎم ﻟﺨﺖ و ﻛﻮن ﭘﺘﻲ ﺑﻴﺎد ﺳﺮ راﻫﻢ واﻳﺴﻪ ﺑﺎ زﻳﺮ‬ ‫ﭘﻴﺮﻫﻦ زﻳﺮ ﺷﻠﻮاري و اون ﻋﻴﻨﻚ ذره ﺑﻴﻨﻲ و اون ﺷﻜﻢ ﮔﻨﺪه ﺗﻮي ﻣﻬﺘﺎب ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻤﺎﺷﺎﺋﻲ ﻣﻴﺸﻪ‬ ‫دﻳﮕﻪ ﻣﺴﺨﺮه س ﺑﺨﻮام ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ دﻋﻮام ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻳﺎﺷﺎﻳﺪم ﻛﺘﻜﻢ ﻣﻴﺰﻧﻪ دﺳﺘﺶ روي زﻧﮓ ﺑﻮد‬ ‫و ﻣﺮدد اﻳﺴﺘﺎد ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﺸﺎر داد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺧﺐ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه اﻣﺸﺐ ﻗﻠﻢ ﻛﺎﻏﺬ دﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮم و‬ ‫ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‬

‫‪٢‬‬ ‫ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎي ﻛﻮه ﻣﻴﺮﻓﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﺗﻮي ﭘﻴﺎده رو راه ﻣﻲ رﻓﺖ و ﺑﺲ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد ﺟﻠﻮي ﭘﺎﻳﺶ را ﻧﻤﻴﺪﻳﺪ‪.‬آن ﺷﺐ ﺣﺎل ﻧﻜﺒﺘﻲ داﺷﺖ‪ .‬از ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر و ﻧﻴﻢ ﻛﻪ از‬ ‫ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻴﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد ﻳﻚ ﺑﻨﺪ و ﺑﺪون ﻣﻘﺼﺪ داﺷﺖ ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ و ﺧﻴﺎﺑﺎن ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻴﺰد و دﻟﺶ‬ ‫ﻧﻤﻴﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺮود‪ .‬وﻗﺘﻲ آن ﺳﻪ ﺗﺎ اﺗﺎق ﻛﺞ و ﻛﻮﻟﻪ و ﺑﺪﻗﻮاره را ﺑﺎ آن ﺷﻴﺮواﻧﻲ ﻣﻀﺤﻚ ﻛﻪ از‬ ‫ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﭘﻴﺖ ﺣﻠﺒﻲ ﻗﺮاﺿﺔ ﺳﻔﻴﺪ و ﻗﺮﻣﺰ درﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻲ ﻛﺮد ﭼﻨﺪ ﺷﺶ‬ ‫ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻓﻜﺮ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻦ را ﭘﺎك از ﺳﺮ ﺑﺪر ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ از ﻛﻨﺎرش ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد و ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻴﻦ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻴﻦ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮن ﻣﻴﻨﺪازن ﺗﻮي‬ ‫ﺟﺎدة ﻧﻴﺎورون و ﺑﻪ ﻋﺸﻘﺸﻮن ﻣﻴﺮﺳﻦ‪ .‬از ﺟﺎدة ﻧﻴﺎوران ﮔﺬﺷﺖ واز ﻛﻮره راه ﺧﺎﻛﻲ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺠﺎﺋﻲ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ اﺳﺘﺨﺮ ﭘﺎي ﻛﻮه را ﻣﻲ دﻳﺪ‪ .‬زﻳﺮ ﻣﻬﺘﺎب ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺟﻴﭙﻲ را ﻛﻨﺎر اﺳﺘﺨﺮ‬ ‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدو آدﻣﻬﺎﺋﻲ را ﻛﻪ روي زﻣﻴﻦ ﻗﺒﻞ ﻣﻨﻘﻞ ﭘﻬﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬راﻫﺶ را ﻛﺞ ﻛﺮد ﺗﺎ از‬ ‫ﻛﻨﺎر آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺬرد‪ .‬راﺳﺖ زد از ﻣﻴﺎن ﺳﻨﮕﻬﺎ و از داﻣﻨﻪ ﻛﻮه ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ آن ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﺰرگ و‬ ‫ﺻﺎف رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻃﺎﻗﺒﺎز روﻳﺶ ﺧﻮاﺑﻴﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎه زل زد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ دارم اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺗﻮي دﻟﻢ‬ ‫ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻪ ﭼﺮا اﻳﻨﻄﻮرﻳﻢ ﺷﺎﻳﺪ از ﻣﻬﺘﺎﺑﻪ ﺷﺎﻳﺪ از ﭘﺎﺋﻴﺰه در ﺧﻮد ﻣﻴﻞ ﺷﺪﻳﺪي ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻳﺎﻓﺖ و‬ ‫ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﻔﻜﺮ ﺧﻮد داري ﺑﻴﻔﺘﺪ اﺷﻚ از ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺳﺮ از ﻳﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺧﻮاﺑﻴﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎه‬ ‫زل زد و ﮔﺬاﺷﺖ اﺷﻚ روي ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻠﻐﺰد‪،‬از ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎي دﻫﻨﺶ ﺗﻮ ﺑﺮود و ﻃﻌﻢ ﺷﻮرش را‬ ‫ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻜﺬارد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮداﻳﻨﺠﻮري ﺑﻬﺘﺮه ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺣﺴﺎس راﺣﺘﻲ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﻢ ﻛﻢ ﻳﻚ ﺟﻮرﺧﻴﺮ ﮔﻲ ﺑﻬﺶ‬ ‫دﺳﺖ داد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻓﻜﺮش ﻛﺎر ﻧﻤﻲ ﻛﺮد و ﻓﻘﻂ آرام اﺷﻚ ﻣﻲ رﻳﺨﺖ‪ .‬از ﭘﺸﺖ ﭘﺮده ﺗﺎر اﺷﻚ ﻣﺎه را‬ ‫ﺗﻮي آﺳﻤﺎن ﻣﻲ دﻳﺪ و وﺟﻮد ﺧﻮدش و ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮕﻲ را ﻛﻪ روي آن ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد واﺷﻜﻲ را ﻛﻪ‬ ‫روي ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﻏﻠﻄﻴﺪ ﺣﺲ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻛﻢ ﻛﻢ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﻴﺎن ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪاري ﺑﻬﺶ دﺳﺖ داد‪،‬‬ ‫ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺟﺬﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻮﺋﻲ در روﻳﺎﺋﻲ ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ رﻧﮓ ﺗﻴﺮة ﺧﻮد را از دﺳﺖ‬ ‫ﻣﻲ داد و ﺑﺮ ﻧﻚ ﻧﻘﺮه ﻣﻬﺘﺎب در ﻣﻲ آﻣﺪ‪.‬‬ ‫در آن ﺣﺎل ﻧﻴﻤﻪ ﺧﻮاب و ﻧﻴﻤﻪ روﻳﺎ ﻳﺎد زﻣﺎﻧﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﺗﺮ ﺑﻮد‪،‬آﻧﻮﻗﺖ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺮان ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و زﻣﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺗﻮي آن ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻬﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ "ﻓﻴﻞ ﺧﺎﻧﻪ" ﻣﻴﻤﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻳﺎد ﺣﻮض‬ ‫ﮔﺮد ﺳﻨﮕﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ زﻳﺮ ﭘﻨﭽﺮه اﺗﺎﻗﺸﺎن ﺑﻮد و ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺗﻮي در ﮔﺎﻫﻲ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و‬ ‫دﻗﻴﻘﻪ ﺷﻤﺎري ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ ﺗﺎﻣﺎدرﺷﺎن ﺑﺪﻧﺒﺎﻟﺸﺎن ﺑﺒﺎﻳﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮد‪ .‬آﺳﻤﺎن را ﺗﻮي ﺣﻮض‬ ‫ﺳﻨﮕﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺣﻠﻴﻢ روﻏﻦ ﺻﺒﺢ ﺟﻤﻌﻪ و ﭼﺎﺋﻲ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻫﺎي ﺑﻴﺤﺴﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ‬ ‫ﺧﻮردﻧﺪ و ﺑﺎﻟﺸﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ زﻳﺮ ﺳﺮﺷﺎن ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ اﻳﻦ‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﭼﻘﺪر دوروﻏﺮﻳﺒﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﺣﻮض ﺳﻨﮕﻴﺶ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ‬

‫‪٢٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﭘﺪرش آن ﺧﺎﻧﻪ را ﻓﺮوﺧﺖ اﻧﮕﺎر اﻳﻦ ﺗﻜﻪ ﻃﻼﺋﻲ از زﻧﺪﮔﻲ اورا ﻫﻢ ﻓﺮوﺧﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ از اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﭘﺪرش ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻤﻮﻗﻊ ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺑﻌﺪي آن ﺧﺎﻃﺮات ﻃﻼﺋﻲ را ﻫﻢ از ﺑﻴﻦ‬ ‫ﺑﺒﺮد‪،‬اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬آن ﺣﻮض ﺳﻨﮕﻲ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﺎدﮔﺎري ﺑﻮد ﻛﻪ از آﺳﻤﺎن‬ ‫ﺷﻔﺎف و آﻓﺘﺎﺑﻲ ﻛﻮدﻛﻴﺶ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪرش ﺑﻪ دﻳﺪن ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻬﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺣﻮض ﺳﻨﮕﻲ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺎﻏﭽﻪ درﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و دورﺗﺎدور ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻗﻠﻤﻪ ﻫﺎي‬ ‫ﺗﺒﺮﻳﺰي ﻧﺸﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻚ ﺣﻮض ﺳﻴﻤﺎﻧﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﻳﻚ ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺣﻴﺎط ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻃﺮات ﻛﻮدﻛﻴﺶ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎدري ﺑﻜﻠﻲ از ﻓﻜﺮش زدوده ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺣﺎﻻ ﺗﺼﻮﻳﺮي ﻛﻪ‬ ‫از ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎدرش داﺷﺖ دﻳﻮارﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﺟﺮب دار و ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺣﺎﻻ درﺷﺎه ﻧﺸﻴﻦ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺠﺎي ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎي رﻧﮓ و وارﻧﮓ ارﺳﻲ ﻫﺎ و ﺑﺎﻟﺶ ﻫﺎي ﺳﺎﺗﻦ ﺳﺮخ ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﺶ را ﻣﻲ دﻳﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ آن دﻣﺎغ ﻋﻘﺎﺑﻲ و دﻧﺪان ﻫﺎي ﻋﺎرﻳﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ورﻣﻖ ﻣﺎدرش را ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺷﺐ ﻫﺎدﻧﺪان‬ ‫ﻫﺎي ﻋﺎرﻳﻪ اش را ﺗﻮي ﻟﻴﻮان ﻟﻌﺎﺑﻲ ﺳﺮﻃﺎﻗﭽﻪ ﻣﻲ ﺧﻴﺴﺎﻧﺪ و در آرزوي روزي ﺑﻮد ﻛﻪ او و‬ ‫دﺧﺘﺮش ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ دوﺷﺎن را ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻮي ﻳﻚ ﻛﻔﻦ ﺑﭙﻴﭽﻨﺪ و ﺗﻮي اﻣﺎﻣﺰاده ﻋﺒﺪ اﷲ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ‬ ‫ﭼﺎل ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻳﺎد ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻫﺎﻣﻠﺖ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ در آن ﺑﺎزي ﻛﺮده ﺑﻮد و دﺧﺘﺮي ﻛﻪ ﻧﻘﺶ اﻓﻴﻠﻴﺎ را ﺑﺎزي ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺨﺼﻮص آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺪ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ او ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻻي ﭘﺎي دوﺷﻴﺰه‬ ‫ﻫﺎ دراز ﻛﺸﻴﺪن ﭼﻪ ﻋﺎﻟﻤﻲ دارد‪ .‬ﮔﻞ ﻧﺜﺎر ﮔﻞ ﺑﺎد‪ .‬ﺧﻮدش را در ﺣﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺮد ﭘﺪرش را ﻣﺠﺴﻢ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺠﺎي زﻳﺮ ﭘﻴﺮﻫﻦ رﻛﺎﺑﻲ اﺑﺮﻳﺸﻤﻲ و ﺗﻨﻜﺔ ﭼﻠﻮار ﻏﺮق در آﻫﻦ و‬ ‫ﻓﻮﻻد روي ﻫﻮا راه ﻣﻲ رود و ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻫﺎﻣﻠﺖ ﻣﻦ روح ﭘﺪر ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢوآﻧﻮﻗﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻮدش را ﺑﻪ دﻳﻮاﻧﮕﻲ زده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭘﻮﻟﻮﻧﻴﻮس ﭘﻴﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﺮا ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر‬

‫ﻣﻦ؟ ﺑﻠﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺎﻫﻴﻔﺮوش ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ .‬در ﺟﻮﻟﻴﻮس ﻗﻴﺼﺮ ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮدم رل ﻗﻴﺼﺮ را داﺷﺘﻢ ﺑﺮوﺗﻮس‬ ‫ﻣﺮا در ﻛﺎﭘﻴﺘﻮل ﻛﺸﺖ‪ .‬ﭼﻲ؟ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﭘﺮواري را ؟ و ﮔﻔﺘﮕﻮي ﮔﻮرﻛﻦ ﻫﺎ وﻗﺘﻲ ﻗﻴﺼﺮ ﺑﺰرگ‬ ‫ﻣﺮد ﺳﻮراﺧﻲ را ﺑﺪو ﺑﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﻠﻮي ﺑﺎد را ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻳﺎد ﮔﻠﻲ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻳﺎد اوﻟﻴﻦ ﺷﺒﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﮔﻠﻲ ﺳﺮﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﻣﻨﺰﻟﺸﺎن زﻳﺮ ﭼﺮاغ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و‬ ‫ﺑﺮاي ﻫﻢ دﺳﺖ ﺗﻜﺎن دادﻧﺪ‪ .‬ﻳﺎد آﻧﻮﻗﺖ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ ﺗﻮي ﺻﺤﺮا ﺑﺮاي اﻣﺘﺤﺎن درس ﺣﺎﺿﺮ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ و ﮔﻠﻲ ﻫﻢ ﻣﻴﺎﻣﺪ و دوﺗﺎﺋﻲ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ ﺳﺮﻳﻚ ﻣﺰرﻋﻪ ﮔﻨﺪم ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﻃﻮري ﻛﻪ ﻛﺴﻲ‬ ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮد ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و از درس ﻫﻢ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻳﺎد آن‬ ‫ﺷﺐ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮي ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻣﺎﭼﺶ ﻛﻨﺪو ﮔﻠﻲ ﻧﮕﺬاﺷﺖ و ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ اورا ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ ﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻄﻮرﻳﻜﻲ از‬ ‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺎ ﭘﺴﺮي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻗﺴﻢ ﺧﻮرد ﻛﻪ راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ و آﻧﻮﻗﺖ اوﻗﻬﺮ ﻛﺮد و از‬ ‫ﺗﺎﻛﺴﻲ ﭘﻴﺎده ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ اورا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اش ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ و او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲ رودو‬ ‫آﻧﻮﻗﺖ دوﺗﺎﺋﻲ ﻣﺪﺗﻬﺎﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ و ﻛﻮﭼﻪ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎي ﺗﺎرﻳﻚ ﻗﺪم ﻣﻲ زدﻧﺪ و ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﺰدﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﮔﻠﻲ وﺳﻂ ﻳﻚ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺗﺎرﻳﻚ اﻳﺴﺘﺎد وزار زار ﺷﺮوع ﺑﮕﺮﻳﻪ ﻛﺮد و او‬ ‫ﭼﻨﺎن ﺣﺎل ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ اي ﺑﻬﺶ دﺳﺖ داد ﻛﻪ ﻳﺎدش رﻓﺖ ﺳﺮﭼﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﻬﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺎچ و‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدودوﺑﺎره آﺷﺘﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﻨﺪ دﺳﺖ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٢٩‬‬

‫دردﺳﺖ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﻗﺪم ﻣﻲ زدﻧﺪ و ﭼﻘﺪر ﺧﻮش ﺑﻮدﻧﺪ و آﻧﻮﻗﺖ ﮔﻠﻲ ﻗﻮل داد ﻛﻪ روز ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻳﻚ ﻋﻜﺴﺶ را ﺑﺮاي او ﺑﻴﺎورد و آﻧﻮﻗﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺖ ﺷﺪ ﺟﺰ آﻧﻜﻪ ﻓﺮداي آﻧﺮوز او ﻳﺎدش‬ ‫رﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻫﻢ آﺷﺘﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و دوﺑﺎره ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻗﻬﺮ ﺑﺎﺷﺪ و ﺳﺮﻗﺮارﺷﺎن ﻧﺮﻓﺖ و ﻫﻤﺎن‬ ‫ﺷﺪﻛﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪرودﻋﺸﻖ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﻦ! ﻋﺸﻖ ﭘﻴﺶ از ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﻦ!‬ ‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﭼﻪ وﻗﺖ راﺳﺘﻲ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮد‪ .‬ﻓﻘﻂ وﻗﺘﻲ ﺳﻮز و ﺳﺮﻣﺎ او را از ﺧﻮاب ﭘﺮاﻧﺪ ﺣﺲ‬ ‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺪﻧﺶ ﻛﺮﺧﺖ ﺷﺪه و ﻓﻬﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮاب ﺑﻮده‪ .‬ﻳﺎد ﺧﻮاﺑﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮد و ﺗﺮس ﺑﺮش‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬دوﺑﺎره ﻫﻤﺎن ﺧﻮاب ﮔﻨﮓ و ﻣﺒﻬﻢ و ﺗﺮﺳﻨﺎك راد ﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺑﭽﮕﻲ ﮔﺎه و ﺑﻴﮕﺎه ﻣﻲ دﻳﺪ‬ ‫و وﻗﺘﻲ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑﺮاي ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﺪآﻧﻬﺎ ﻣﺴﺨﺮه اش ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺷﺐ ﭘﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮده‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺎر ﺧﻮاب ﻣﻬﺘﺎب را دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﺮد ﻧﻘﺮه روي داﻣﻦ ﻛﻮه ﭘﺎﺷﻴﺪه ﺑﻮد و آدﻣﻬﺎﺋﻲ‬ ‫را ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻧﻌﺶ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ روي ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎ اﻓﺘﺎد ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺳﻔﻴﺪ و ﺑﻲ ﻣﺮدﻣﻜﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﺎه‬ ‫ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬و ﻳﻚ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬آن ﭼﻴﺰ ﮔﻨﮓ و ﻣﺒﻬﻢ و ﻏﺮﻳﺐ و در ﻫﻤﺎﻧﺤﺎل آﺷﻨﺎ ﻛﻪ‬ ‫ﭘﺮش ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻧﻔﺴﺶ راﺑﻨﺪ ﻣﻲ آورد و ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺎد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑﺎد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و‬ ‫درﺳﺖ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﺘﺮ ﻛﺪ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻮد و ﺑﺤﺎل اوﻟﺶ ﺑﺮ ﻣﻴﮕﺮدد ﺗﺎ دوﺑﺎره ﺑﺎد ﻛﻨﺪ و‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ ﺑﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﻮﻗﺖ ﺑﻔﻜﺮ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻦ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و درﺳﺮازﻳﺮي ﺷﺮوع ﺑﻪ دوﻳﺪن ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن رﺳﻴﺪ‪،‬‬ ‫از دوﻳﺪن اﻳﺴﺘﺎد و ﺷﺮوع ﺑﺮاه رﻓﺘﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﻳﺎدش اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ازﻇﻬﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﺨﻮرده ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎد ﻏﺬاﺋﻲ اﻓﺘﺎد‬ ‫ﻛﻪ اﻻن روي ﻣﻴﺰاﻧﺘﻈﺎرش را ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﭘﻠﻮ‪ .‬ﭘﻠﻮ ﺧﻮرش‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﭘﻠﻮ ﺧﻮرش‪ .‬وﻗﺘﻲ‬ ‫ﭼﻨﮕﺎل را زﻳﺮش ﻣﻴﻨﺪازي و دﻣﺮش ﻣﻴﻜﻨﻲ ﺧﻮرش ﺳﺮد ﺷﺪة ﻣﺎﺗﻢ‪ .‬ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﺋﻲ‪،‬ﻫﻮارﺷﻴﻮ! ﺻﺮﻓﻪ‬ ‫ﺟﻮﺋﻲ! ﺗﻪ دﻳﮓ ﺧﻤﻴﺮ و ﺑﻲ روﻏﻦ ﺑﻪ ﻛﻠﻔﺘﻲ ده ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘﺮ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺗﭙﻪ ﺗﭙﺎﻟﺔ ﺑﺰرگ‪ .‬ﻳﺎد آﻧﻮﻗﺖ‬ ‫اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺮادرﻫﺎش ﺷﺮط ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﻳﻚ ﻣﺸﺖ از ﻛﺘﻪ اي را ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻮد ﺑﺨﻮرﻧﺪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و از‬ ‫ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻬﺎر ﻣﺘﺮي ﺑﻪ دﻳﻮار زدﻧﺪ و ﻛﺘﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﭙﻪ ﺗﭙﺎﻟﻪ روي دﻳﻮار ﭘﻬﻦ ﺷﺪ و ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻳﺎد‬ ‫آﻧﻮﻗﺖ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻛﻠﻔﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﺘﻪ دم ﺑﻜﺸﺪ ﻳﺎدش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮي آن ﻧﻤﻚ ﺑﺮﻳﺰد و آﻧﻮﻗﺖ‬ ‫ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺻﺮاﻓﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﺘﻪ را ﮔﻠﻪ ﺑﮕﻠﻪ ﺑﺎدم ﻗﺎﺷﻖ ﺳﻮراخ ﻛﺮده ﺑﻮدو ﺗﻮي ﺳﻮراﺧﻬﺎ ﻧﻤﻚ‬ ‫رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و آﻧﻬﺎ ﻛﺘﻪ ﺑﻲ ﻧﻤﻚ را ﺑﺎ ﻗﺎﺷﻖ دﻫﻨﺸﺎن ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﻣﻲ ﺟﻮﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﮔﻠﻮﻟﻪ‬ ‫ﻧﻤﻚ زﻳﺮ دﻧﺪاﻧﺸﺎن ﺻﺪا ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻟﻘﻤﻪ ﭼﻨﺎن ﺷﻮر ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻧﺎﭼﺎر آن را ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪ .‬از‬ ‫ﻏﺬا ﺧﻮردن ﭼﻨﺪ ﺷﺶ ﺷﺪ‪ .‬اﺷﺘﻬﺎش ﻛﻮر ﺷﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل رﺳﻴﺪ ﺳﺎﻋﺖ ده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻫﻤﻪ اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮاﺑﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﻄﻮري‬ ‫ﺑﺮاﻳﺶ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ از آن ﺑﻮدﻛﻪ ﺑﺎﺑﺎش ﺑﺎ زﻳﺮ ﭘﻴﺮﻫﻦ وزﻳﺮ ﺷﻠﻮاري و ﻋﻴﻨﻚ ذره ﺑﻴﻨﻲ و‬ ‫ﺷﻜﻢ ﺑﺰرگ ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻓﺘﺎده ﺳﺮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ و داد ﺑﺰﻧﺪ و ﻓﺤﺶ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬اﻳﻨﻄﻮري ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ روﺑﺮوﺑﺸﻮد و ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻗﻴﺎﻓﻪ اي ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻴﺮد و ﻫﻴﭽﻜﺪام ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ در‬ ‫ﻣﻐﺰ دﻳﮕﺮي ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪ .‬ﮔﻮ آﻧﻜﻪ آﻧﺸﺐ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭽﻜﺪام اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫از ﺗﻴﺮ ﭼﺮاغ ﺑﺮق ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و روي درآﻫﻨﻲ ﺑﺎغ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻟﺒﺔدر ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬از ﻃﺮف‬ ‫دﻳﮕﺮ آوﻳﺰان ﺷﺪ و ﭘﺎﺋﻴﻦ ﭘﺮﻳﺪ‪.‬از ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺷﻨﻲ ﺑﺎغ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﭼﻤﻦ دور ﻋﻤﺎرت ﭘﺪرش رﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫‪٣٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻛﻤﻲ اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﺑﻨﺎي ﺳﻔﻴﺪ و ﻣﺠﻠّﻞ ﻛﻪ زﻳﺮ ﻣﻬﺘﺎب ﺳﻔﻴﺪﺗﺮ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺎﻣﺪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ راه اﻓﺘﺎد‪،‬از‬ ‫ﭼﻤﻦ و ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺷﻨﻲ ﮔﺬﺷﺖ و ﺟﻠﻮي ﺳﻪ ﺗﺎ اﺗﺎق و ﻳﻚ راﻫﺮوي ﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺦ دﻳﻮار ﻛﻨﺎر‬ ‫ﻫﻢ ردﻳﻒ ﺑﻮدﻧﺪ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﻪ دروﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎي ﺑﺪ ﻗﻮاره ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ در ﻧﻮر ﻣﻬﺘﺎب رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪواﻧﮕﺎرﻫﺎج وواج ﺑﻪ اوﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬دروﭘﻨﺠﺮة ﻫﺮ اﺗﺎق ﺑﻪ ﭘﺪروﭘﺴﺮي ﻣﻴﻤﺎﻧﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ‬ ‫روي ﺷﺎﻧﺔ ﭼﭗ ﭘﺪر ﺳﻮار ﺑﻮد و ﺷﺎﻧﺔ ﭘﺪر زﻳﺮ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ او ﻛﻤﻲ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ اي ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‬ ‫ﻛﻪ از ﻛﺪام ﻳﻜﻲ از درﻫﺎ ﺗﻮ ﺑﺮود ﭼﻮن اﺗﺎق ﻫﺎ ﺗﻮدرﺗﻮ ﺑﻮدﻧﺪ و از ﻫﺮ ﻛﺪام ﺗﻮﻣﻲ رﻓﺖ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲ‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬دري را ﻛﻪ ﺟﻠﻮﻳﺶ ﺑﻮد ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺗﻮ رﻓﺖ‪ .‬دوروﺑﺮاﺗﺎق را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺗﻮي‬ ‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻃﺒﻠﻪ ﺳﻘﻒ و ﺗﺮﻛﻬﺎي دﻳﻮارﻫﺎ را ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﺑﻄﺮف ﻣﻴﺰ رﻓﺖ و ﻛﻮرﻣﺎل‬ ‫ﻛﻮرﻣﺎل ﺑﺸﻘﺎب ﭘﻠﻮ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ .‬ﻗﺎﺷﻖ ﭼﻨﮕﺎل را ﺑﺮداﺷﺖ وزﻳﺮ ﭘﻠﻮﭼﭙﺎﻧﺪ و آﻧﺮا دﻣﺮ ﻛﺮد‪ .‬دﺳﺘﺶ‬ ‫را روي آن ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﺗﻪ دﻳﮓ ﻛﻠﻔﺖ و ﺑﻲ روﻏﻦ و ﺳﻮﺧﺘﻪ را ﺗﺸﺨﻴﺺ داد‪ .‬ﻧﺎﻟﺔ در ﻣﻴﺎن دو اﺗﺎق را‬ ‫در آورد و ﺑﻪ اﺗﺎق دﻳﮕﺮ رﻓﺖ‪ .‬ﺻﺪاي ﺧﺮﺧﺮ راﺷﻨﻴﺪ و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻴﺎد ﺑﻴﺎورد ﻛﻪ ﻛﺪاﻣﻴﻜﻲ از‬ ‫ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ وﻗﺖ ﺧﻮاب ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺧﺮﺧﺮﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻟﺒﺎﺳﺶ را در آورد ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺨﺘﺨﻮاب اﻧﺪاﺧﺖ و رﻓﺖ‬ ‫زﻳﺮ ﻟﺤﺎف‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺴﺖ و ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺨﻮاﺑﻢ ﺑﻨﺎس ﺣﺎﻻ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﺑﺨﻮدم ﺗﻠﻘﻴﻦ‬

‫ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﮔﻤﻮﻧﻢ اﻧﻘﺪر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮدم ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺻﺒﺢ ﺷﺪه ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻘﻮل اون ﻳﺎرو‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻲ رو از ﻣﻐﺰم ﺑﻴﺮون ﺑﻜﻨﻢ ﺳﺮش را ﭘﻴﺶ ﺧﻮدش ﻣﺠﺴﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ وﺳﻄﺶ ﻳﻚ ﺳﻮراخ‬ ‫ﺑﻮد‪-‬ﻣﺜﻞ ﺳﻮراﺧﻬﺎي ﺳﻘﻒ ﺑﺎزار‪ -‬و او ﺑﺎ ﻳﻚ ﺟﺎروي دﺳﺘﻪ ﺑﻠﻨﺪ زﻳﺮ ﺳﻮراخ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﻲ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ اﻓﻜﺎر را ﺑﻴﺮون ﺑﺮاﻧﺪ‪ .‬ﺣﺲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و آﺳﻤﺎن را وﻣﺎه ﮔﻨﺪه ﻧﻘﺮه اي‬ ‫رﻧﮓ را ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﻳﺎدﻣﻬﺘﺎب اﻓﺘﺎد و ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﻮر آﻧﺮا ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺑﺴﺘﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺶ‬ ‫را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺳﻘﻒ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻪ داﻳﺮة ﮔﺮدي ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭼﻜﻪ ﺑﺎران از ﺷﻴﺮواﻧﻲ در‬ ‫آﻧﺠﺎ درﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ داﻳﺮة زرداب اﻧﺪاﺧﺘﻪ دﻗﻴﻖ ﺷﺪ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺣﺪ‪‬ي را ﻛﻪ زردي ﻟﻜّﻪ‬ ‫ﺑﺎرﻧﮓ آﺑﻲ آﺳﻤﺎﻧﻲ ﺳﻘﻒ درﻫﻢ ﻣﻲ دوﻳﺪ ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ‪ .‬ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﺧﻮاﺑﻴﺪ و‬ ‫ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮة ﻣﻬﺘﺎب ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬دوﺑﺎره ﭼﺸﻤﺶ را ﺑﺴﺖ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ از ﭘﺸﺖ‬ ‫ﺳﺮ ﻟﻜﺔ زرد ﮔﻮﺷﺔ ﺳﻘﻒ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻟﻜﻪ وﻃﺒﻠﻪ ﺳﻘﻒ و دﻳﻮارﻫﺎ‬ ‫وزواﻳﺎي ﻛﺞ و ﻛﻮﻟﻪ را ﻣﺜﻞ اﻧﻌﻜﺎﺳﺸﺎن ﺗﻮي آب ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺗﻨﻬﺎ راه ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ آﻧﻬﺎرا ﺑﺎ‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺒﻴﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺑﺎز ﺗﻤﺎﺷﺎﺷﺎن ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ ودرو دﻳﻮار و ﺳﻘﻒ را ﺳﻴﺮ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ ﺣﺎﻻ ﮔﻤﻮﻧﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻓﻜﺮ اﻳﻨﺎرو‬ ‫از ﺳﺮم ﺑﺪرﻛﻨﻢ وﺳﻌﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر دﻣﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪو ﺻﻮرت و ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ را ﺗﻮي ﺑﺎﻟﺶ ﻓﺸﺎر‬ ‫داد ﺗﺎ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد اﮔﻪ ﻳﻪ ﺧﻮرده دﻳﮕﻪ ﻓﻜﺮ ﺑﻜﻨﻢ ﺑﺎز ﺳﺮدرد ﻣﻴﮕﻴﺮم و ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺎﺷﻢ آﺳﭙﻴﺮﻳﻦ‬ ‫ﺑﺨﻮرم‪ .‬ﺑﺎز ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺨﻮاﺑﺪ و دوﺑﺎره ﻃﺎﻗﺒﺎز ﺧﻮاﺑﻴﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺧﺐ اﮔﻪ ﺑﻨﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ‬

‫ﻻاﻗﻞ ﺑﺬا رﺑﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﺑﻪ ﭼﻲ؟ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮام ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ اﻣﺎﻧﻪ‬ ‫ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪه داره ﻛﻪ ﻫﻲ آدم ﻓﻜﺮ ﺷﻮ ﺑﻜﻨﻪ و ﻧﻨﻮﻳﺴﻪ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﻪ ﮔﻠﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ روز آﺧﺮ ﻛﻪ ﻧﺮﻓﺘﻢ‬ ‫ﭼﺮا ﻧﺮﻓﺘﻢ وﻟﺶ ﻛﻦ دﻳﮕﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﻤﻮﻧﻢ واﺳﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎزي در ﻣﻴﺎورد ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﺮد ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ‬ ‫دو ﺳﻪ ﺳﺎل از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮه ﻳﺎ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﻤﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺮﻗﺼﻮﻧﻪ روزي ﻛﻪ آﺷﻨﺎ ﺷﺪﻳﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﮔﻔﺖ اﻣﺎ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﺘﻪ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﻼس دﻫﻢ رو دارم ﺗﻤﻮم ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٣١‬‬

‫ﻫﻨﺮ ﭘﻴﺸﺔ ﺗﺎﺗﺮ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻢ در ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﻣﺸﺖ زﻧﻲ ﻣﺪرﺳﻪ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺷﺪم و رزرو ﺗﻴﻢ واﻟﻴﺒﺎﻟﻢ اﻣﺎ اون‬ ‫ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﺘﻪ و ﻣﻦ ﻫﺠﺪه ﺳﺎﻟﻤﻪ ﻣﻦ ﺳﻨﻢ اﻧﻘﺪر ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺠﺎي ﻣﺎدر ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ وﻗﺘﻲ اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ ﻳﻪ دوﻧﻪ ﺗﻮ ﭼﻮﻧﻪ ش ﺑﺰﻧﻢ اﻣﺎرل‬ ‫ﻳﻚ ﻧﺠﻴﺐ زاده اﻳﺮﻟﻨﺪي رو ﺑﺎزي ﻛﺮدم و ﻫﻴﭽﻲ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اوﻟﻴﻦ دﺧﺘﺮي رو ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش دوﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻣﻔﺖ و ﻣﺴﻠﻢ از دﺳﺖ ﺑﺪم اﻣﺎ اوﻟﻲ ﻧﺒﻮد ﭘﻴﺶ از اون ﻣﻴﻨﻮ و ﺳﻴﻤﻴﻦ ﻫﻢ‬ ‫ﺑﻮدن وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ده ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﻣﻴﻨﻮ ده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد وﻗﺘﻲ ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻮﺷﻚ ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﺮدﻳﻢ ﻣﻦ ﻣﻲ رﻓﺘﻢ‬ ‫ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﺷﺪم ووﻗﺘﻲ اون ﻣﻴﻮﻣﺪ ﭘﻴﺪام ﻣﻴﻜﺮد ﺗﻮي ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻐﻠﺶ ﻣﻴﻜﺮدم اوﻧﻢ‬ ‫ﺧﻮﺷﺶ ﻣﻴﻮﻣﺪ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺖ اﻧﻘﺪر ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﻓﺸﺎرش ﻣﻴﺪادم ﺗﺎدردم ﻣﻴﻮﻣﺪ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﻣﺮدم ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻴﻜﻨﻦ ﻓﻜﺮش ﺑﻮدم ﭼﻄﻮر دﻟﺸﻮن ﻣﻴﺎد وﻗﺘﻲ ﺷﺮوع ﻛﺮدن از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺑﺸﻦ ﭼﻄﻮري‬ ‫ﺷﻤﺎره ﺷﻮﻧﻴﮕﻪ ﻣﻴﺪارن و ﻣﻴﺸﻤﺮن و ﺳﻴﻤﻴﻦ ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد ﺑﻤﻦ ﻣﻴﮕﻔﺖ روي دﻳﻮار و اﻳﺴﻢ‬ ‫وﺑﭙﺮم ﺗﻮي ﺑﻐﻠﺶ ووﻗﺘﻲ ﻣﻴﭙﺮﻳﺪم ﺗﻮي ﺑﻐﻠﺶ ﻣﻨﻮ ﭼﻨﺎن ﺑﺨﻮدش ﻓﺸﺎر ﻣﻴﺪ داد ﻛﻪ ﻧﮕﻮ ﻛﭙﻞ و‬ ‫ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ﺑﻮد اﻣﺎ ﮔﻠﻲ ﻓﺮق داﺷﺖ اوﻟﻴﻦ دﺧﺘﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ راﺳﺘﻲ راﺳﺘﻲ ﺑﺎﻫﺎش دوﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدم‬ ‫ﺣﺘﻤﺎ روز اﺧﺮي ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺣﺘﻤﺎ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد ﺣﺘﻤﺎ ﻳﻪ ﻣﺸﺖ دورو‬ ‫ﺑﺮش ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدن و ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدن ﺑﺘﻮرش ﺑﺰﻧﻦ اﻣﺎ ﺑﺪﻧﻴﺴﺖ ﻻﺑﺪ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻦ‬ ‫ﭼﻪ ﺧﻮب ﭼﻴﺰﻳﻪ اﻣﺎ ﺣﺎﻻدﻳﮕﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻓﺮدا ﺟﻤﻌﻪ س ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺪارﻳﻢ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻛﺎش داﺷﺘﻴﻢ‬ ‫ﻳﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﺧﻮب ﮔﺬاﺷﺘﻪ ن اﻣﺎ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪه ﺑﺎز ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻴﮕﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺳﺎل ﺗﺎ ﺳﺎل ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻣﻴﺮم ﻛﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ‬ ‫ﺑﺮﻳﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪه ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻓﻴﻠﻤﻬﺎ ﻓﻴﻠﻤﻬﺎي ﻫﻨﺪﻳﻪ ﭼﻮﻧﻜﻪ اﺧﻼق رو ﻓﺎﺳﺪ ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ ﻣﻴﮕﻪ اون ﺧﻮﻧﻪ رو‬ ‫ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ آﺟﺮي ﺳﻲ ﺷﻲ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ده ﺗﺎ آﺟﺮﺑﻜﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮو ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﺮﺷﻮ ﺑﺨﻮره ﻫﺮ ﭼﻲ‬ ‫ﭘﻮل دﺳﺘﺶ ﻣﻴﺮﺳﻪ ﻣﻴﺪه آﺟﺮو ﺗﻴﺮآﻫﻦ ﻣﻴﺨﺮه ﻣﻴﮕﻪ واﺳﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻤﺸﻮن آره اوﻧﻮﻗﺖ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻫﻤﻪ ش ﺗﻮي اﻳﻦ ﺧﻮﻛﺪوﻧﻲ ﺑﻤﻮﻧﻴﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ دﻳﻮاراي ﻛﺞ و ﻛﻮﻟﻪ ﺑﺎ اون ﻃﺒﻠﺔ ﺳﻘﻒ اﻳﻨﺠﺎرو ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫داد ﭼﻮن دﻳﮕﻪ ﻫﻴﭻ ﺑﺎﻏﺒﻮﻧﻲ ام ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﺑﻴﺎد ﺗﻮش ﺑﺸﻴﻨﻪ اوﻧﻮﻗﺖ روزﻫﺎي ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻳﻢ‬ ‫ﺑﺎ ﻋﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﻢ زﻧﺒﻪ آﺟﺮ ﺑﻜﺸﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺟﺪﻳﺪ زودﺗﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺸﻪ ﻛﻪ زودﺗﺮ ﺑﺪﺗﺶ اﺟﺎره‬ ‫ﻣﻴﮕﻪ اﻳﻨﺠﻮري ﻣﺮدﺑﺎر ﻣﻴﺎﻳﻢ ﻣﺮدزﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﺸﻴﻢ اﻣﺎ اﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﺮم ﺗﻮي ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﺎزي ﻛﻨﻢ ﻳﺎ روز ﻫﺎي‬ ‫ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺸﻴﻨﻢ ﭼﻴﺰ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻣﻴﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻟﺠﻨﺖ ﺑﺰﻧﻦ از ﺗﻮام آدم در ﻧﻤﻴﺎد ﻣﻴﮕﻪ از ﻟﺤﺎظ ﻣﺎﺗﺮﻳﺎﻟﻴﺴﻢ‬ ‫دﻳﺎﻟﻜﺘﻴﻚ ﻓﺮق ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ ﻳﺎﭼﻴﻪ اون ﻳﻜﻲ ﻟﻐﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﭙﺮوﻧﻪ درك ﺗﺎرﻳﺨﻲ ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻬﻢ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ آدم ﺧﻮب‬ ‫ﺑﺨﻮره و ورزش ﻛﻨﻪ اﻳﻦ ورزﺷﻤﻮﻧﻪ اوﻧﻢ ﺧﻮب ﺧﻮردﻧﻤﻮﻧﻪ ﻻﺑﺪ از اون ﺗﭙﻪ ﺗﭙﺎﻟﻪ اي ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰه‬ ‫ﺧﺒﺮ ﻧﺪاره اوﻧﻢ ازاون ﻏﺬاﺋﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدش روزﻫﺎي ﺟﻤﻌﻪ ﻣﻴﭙﺰه دوﺳﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ رو ﺑﺎﻳﻪ‬ ‫ﺧﺮوار ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﻲ و ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨﻲ و ﻧﺨﻮد ﻟﻮﺑﻴﺎ و ﻋﺪس و ﺑﺎﻣﻴﻪ ﻣﻴﺮﻳﺰه ﺗﻮي دﻳﮓ اﻧﻘﺪم ﻓﻠﻔﻞ‬ ‫ﺑﻬﺶ ﻣﻲ زﻧﻪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدش ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﺨﻮره ﺑﺎ اون اﺳﻤﻲ ﻛﻪ روش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﻤﺮي واﻟّﺎ اﮔﻪ ﺷﻤﺮم‬ ‫ﺑﺘﻮﻧﻪ اون ﻏﺬارو ﺑﺨﻮره‬

‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﺪرﺳﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ داده ﺑﻮدﻧﺪ و او در آن ﺑﺎزي‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﺧﻮب ﺷﺪ ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮ ﻛﻮرس ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪن ﻧﻘﺶ ﻣﺎدرﻫﺎﻣﻠﺖ‬

‫واﻓﻴﻠﻴﺎ رو ﺑﺎزي ﻛﻨﻦ ﻣﺎدر ﻛﻮرس ﻫﻨﺮ ﭘﻴﺸﻪ راﺳﺖ راﺳﺘﻜﻴﻪ ﻳﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻮي ﺗﺎﺗﺮ‬ ‫ﻓﺮدوﺳﻲ ﻳﺎ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﻛﺠﺎ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﻴﻦ ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮده ﺑﻤﻦ ﮔﻔﺖ ﻋﺎﻟﻲ ﺑﺎزي ﻛﺮده ﺑﻮدم‬

‫‪٣٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺑﺨﺼﻮص او ﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﺑﺎ روح ﭘﺪرم ﺣﺮف ﻣﻲ زدم و ﺑﻌﺪ وﻗﺘﻴﻜﻪ ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ‬ ‫دﻳﻮوﻧﮕﻲ زدم ﺧﻮاﻫﺮ ﻛﻮرﺳﻢ ﺧﻮب ﺑﺎزي ﻛﺮداوﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺷﻌﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﻧﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب‬ ‫ﺑﻮد اوﻧﺠﻮر ﻛﻪ دﺳﺘﺎش رو ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و ﺑﺨﺼﻮص او ﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‬ ‫”ﺷﻤﺎ ﺑﺪ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪،‬ﺑﺪ!“ ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ﻫﺴﺖ ﺷﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﺸﻪ ﻣﺎدرش دﻟﺶ ﻣﻴﺨﻮاد اوﻧﻢ ﻫﻨﺮ‬ ‫ﭘﻴﺸﻪ ﺑﺸﻪ وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻨﻢ ﻣﻴﺨﻮام ﻫﻨﺮ ﭘﻴﺸﻪ ﺑﺸﻢ اﻣﺎ ﺑﺎﺑﺎم ﻣﻴﺨﻮاد ﻣﻦ ﺑﺮم داﻧﺸﻜﺪة‬ ‫ﻃﺐ و ﺟﺮاح ﺑﺸﻢ ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ وا ﻣﮕﻪ زور ﻛﻴﻪ اﻣﺎ اون ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻴﺪم زن‬ ‫ﻳﻚ ﺟﺮاح ﺑﺸﻢ ﺗﺎزن ﻳﻚ ﻫﻨﺮ ﭘﻴﺸﻪ ﮔﻔﺖ آدم اﮔﻪ زن ﻳﻚ ﻫﻨﺮ ﭘﻴﺸﻪ ﺑﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﻪ‬ ‫ﻧﻮن ﺑﺨﻮر و ﻧﻤﻴﺮ ﺑﺴﺎزه ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻴﺎل ﻧﺪارم ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻫﻨﺮ ﭘﻴﺸﻪ ﺑﺸﻢ‬ ‫ﺧﻴﺎل دارم ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﺸﻢ واوﻧﺠﻮري ﻛﻪ اون ﮔﺮدﻧﺸﻮ‬ ‫ﺧﻢ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﻣﺜﻼ ﻣﺜﻞ ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ؟ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺮﻓﻤﻮ ﺷﻮﺧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻣﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺪي ﮔﻔﺘﻢ آره ﻣﺜﻞ ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻪ اوﻧﻮﻗﺖ اون ﻻﺑﺪ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ دل ﻣﻨﻮ‬ ‫ﻧﺸﻜﻨﻪ و در ﺿﻤﻦ ﻣﻄﻠﺐ رو ﻫﻢ ﻋﻮض ﻛﻨﻪ ﮔﻔﺖ راﺳﺘﻲ ﻣﻦ ﻓﻜﺮم ﺷﻤﺎﭼﻄﻮر‬ ‫ﺗﻮﻧﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﻛﻢ ﻫﺎﻣﻠﺖ رو ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﻮﺑﻲ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﻨﻴﻦ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻌﻠﻢ ادﺑﻴﺎﺗﻤﻮن ﻛﻪ زﺑﻮن اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ رو ﻋﺎﻟﻲ ﻣﻴﺪوﻧﻪ و ﺳﺎﻟﻬﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﺗﺮﺟﻤﻪ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﻢ ﻛﻤﻚ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﻨﻢ ﺧﻴﺎل داﺷﺘﻢ وﻗﺘﻲ ﺗﺮﺟﻤﻪام ﭼﺎپ ﺷﺪ ﺗﻮي‬ ‫ﻣﻘﺪﻣﻪ ازش ﺗﺸﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﮔﻔﺖ ﻗﺮاره ﭼﺎپ ﺑﺸﻪ؟ ﮔﻔﺘﻢ واﻟّﺎ ﻳﻜﻲ دو ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﺮدﻣﺶ ﻗﺪ‬ ‫و ﻗﻮاره ﻣﻮﻧﻴﮕﺎ ﻛﺮدن و ﻳﻪ ﻋﺬر و ﺑﻬﺎﻧﻪاي آوردن اﻣﺎ ﺑﻨﺎس اون ﻣﻌﻠﻤﻢ ﺑﺮام دﺳﺖ و‬ ‫ﭘﺎ ﻛﻨﻪ و ﻳﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﭼﺎﭘﺶ ﻛﻨﻪ اوﻧﻮﻗﺖ اوﻧﺠﻮر ﻛﻪ ﮔﻔﺖ وا ﭼﻪ ﺧﻮب ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ‬ ‫ﺟﻠﺪ ﺑﻤﻦ ﻫﺪﻳﻪ ﻛﻨﻴﻦ ﺑﺨﺼﻮص وﻗﺘﻲ ﻣﻴﮕﻪ وا ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻴﺸﻪ ﻣﻴﮕﻢ واﺳﻪ زﻧﺎ‬ ‫ﺧﻴﻠﻲ راﺣﺖﺗﺮه ﻛﻪ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﺑﺸﻦ ﺗﺎ ﻣﺮدا اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎزي‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺣﺘﻲ از ﻣﺎدر ﻛﻮرس اوﻧﻮﻗﺖ اوﻧﻬﻤﻪ آدم اوﻣﺪه ﺑﻮدن ﻓﻘﻂ واﺳﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي‬ ‫ﺧﻮاﻫﺮ ﻛﻮرس ﺗﻤﺎم دوﺳﺘﺎش و ﻓﺎﻣﻴﻼش و دوﺳﺘﺎي ﻣﺎدر و ﭘﺪرش وﻫﻲ ﻫﺮ ﭼﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺑﺮاش دﺳﺖ ﻣﻴﺰدن ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻴﺬاﺷﺘﻦ ﺟﻤﻠﻪ ش ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ آﺧﺮ ﺳﺮم ﻫﻲ‬ ‫دﺳﺘﻪ ﮔﻞ آوردن ﺑﻬﺶ دادن و ﻃﻮق ﮔﻞ ﮔﺮدﻧﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻦ و ﻣﺎدرﺷﻢ ﻫﻲ ﻧﻴﮕﺎش‬ ‫ﻣﻴﻜﺮد و ﺣﻆ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺎزه ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺶ واﺳﻪ اون دﺳﺖ ﻣﻲ زدن‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ اون دﺧﺘﺮ ﺑﻮد و ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد اﻣﺎ واﺳﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اون‬ ‫ﻣﻌﻠﻤﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﻣﺎدر وﺳﻴﺎ وﻧﺼﺮل وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺑﻴﺎد ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮔﻔﺖ ﺑﺮو‬ ‫ﻣﺮﺗﻴﻜﺔ ﭘﺪر ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﻜﺎرم ﺗﺎزه اﻳﻨﻲ رم ﻛﻪ اﺟﺎزه داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺒﺎ ﺑﺮم‬ ‫ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻛﻨﻢ و دﻳﺮ وﻗﺖ ﺑﻴﺎم ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮي رودرواﺳﻲ ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮد وﮔﺮﻧﻪ ﺣﺘﻢ‬ ‫ﺑﺪون اوﻧﻢ ﻧﻤﻴﺬاﺷﺖ ﺳﻴﺎ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﺼﻒ ﻧﻤﺎﻳﺶ رواز ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪم از‬ ‫ﻏﺼﻪ اﺷﻚ ﻣﻲ رﻳﺨﺖ ﺑﺨﺼﻮص اوﻧﺠﺎﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ دﻳﻮوﻧﮕﻲ زده ﺑﻮدم و‬ ‫اوﻧﺠﺎ ﻛﻪ اﻓﻴﻠﻴﺎ دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪ و ﺧﻮدﺷﻮ ﻛﺸﺖ‬ ‫ﻏﻠﺘﻲ زد و ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺲ ﻛﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺲ ﻛﻨﻢ اﮔﻪ ﻫﻤﻴﻨﺠﻮر دﻧﺒﺎﻟﺸﻮ ﺑﮕﻴﺮم‬ ‫ﺳﺮدرد ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻲ راﺳﺘﻲ راﺳﺘﻲ دﻳﻮوﻧﻪ ﻣﻴﺸﻢ ﭼﻨﺪ ﺷﺒﻪ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ س اﮔﻪ ﺷﺒﺎ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٣٣‬‬

‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر اداﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻪ اﮔﺮ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺑﻴﺨﻮاﺑﻲ ﺑﻜﺸﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺳﺮم ﻣﻲ زﻧﻪ ﻫﻲ‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ اﻳﻦ ﭼﻴﺰارو ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ و از ﺷﺮﺷﻮن ﺧﻼص ﻣﻴﺸﻢ اﻣﺎ ﻫﻲ‬ ‫ﻧﻤﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﻫﻲ اﻣﺮوز و ﻓﺮدا ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻴﮕﻪ اول دﻛﺘﺮاﺗﻮ ﺑﮕﻴﺮ واﺳﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ‬ ‫وﻗﺖ زﻳﺎد داري ﻣﻲ دوﻧﻢ ﺗﺎ اﻳﻦ ﭼﻴﺰارو ﻧﻨﻮﻳﺴﻢ از ﺷﺮﺷﻮن ﺧﻼص ﻧﻤﻴﺸﻢ ﻓﻘﻂ‬ ‫واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﺗﺤﻤﻠﺸﻮن ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻴﮕﻢ ﺟﻤﻌﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺑﻌﺪ ﺟﻤﻌﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻳﻪ ﻛﺎري ﺑﺮاﻣﻮن ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ﻳﺎ زﻧﺒﺔ آﺟﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﻪ ﻳﺎ درﺧﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻦ و‬ ‫اره ﻛﺮدﻧﻪ ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ واﺳﻪ اون ﺷﻤﺮي ﻟﻌﻨﺘﻴﺶ ﻳﻪ ﺧﺮوار ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨﻲ ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪﻧﻪ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻣﻴﮕﻢ ﻣﻴﺬارم واﺳﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن اﻳﻨﻢ از ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن ﻫﻤﻪ ش رﻓﺘﻴﻢ ﺳﺮ ﭘﻞ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﻋﺮق ﺧﻮردﻳﻢ و ﭘﺮﺳﻪ زدﻳﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم اﮔﻪ ﻣﺴﺖ ﻛﻨﻢ ﻣﻲ ﺷﻴﻨﻢ و ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ اﻣﺎ‬ ‫اوﻧﻢ ﻓﺎﻳﺪه ﻧﻜﺮد ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﺴﺖ ﻛﺮدم ﺧﻮاﺑﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺲ ﻛﻨﻢ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺲ ﻛﻨﻢ ﺳﺮدرد ﻟﻌﻨﺘﻲ ﺑﺎزم داره ﺷﺮوع ﻣﻴﺸﻪ اﮔﻪ اﻳﻨﺠﻮري دﻧﺒﺎﻟﺸﻮ ﺑﮕﻴﺮم‬ ‫راﺳﺘﻲ راﺳﺘﻲ دﻳﻮوﻧﻪ ﻣﻴﺸﻢ ﮔﻮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻘﻮل ﺑﺎﺑﺎ ﺣﺎﻻﺷﻢ دﻳﻮوﻧﻪ م ﻣﻴﮕﻪ ﻣﮕﻪ‬ ‫دﻳﻮوﻧﮕﻲ ﺷﺎخ و دم داره ﻣﻴﮕﻪ ﻣﮕﻪ آدم ﻋﺎﻗﻞ ﻣﻴﺮه وﻗﺘﺸﻮ ﺗﻮي اون ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻫﺎي‬ ‫اﺣﻤﻘﻮﻧﻪ ﺗﻠﻒ ﻛﻨﻪ ﻣﮕﻪ آدم ﻋﺎﻗﻞ ﻗﻠﻢ دﺳﺘﺶ ﻣﻴﮕﻴﺮه ﻣﺰﺧﺮف ﺑﻨﻮﻳﺴﻪ ﻣﻴﮕﻪ آﺧﻪ ﻳﻪ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﭼﻬﺎرده ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺳﻮاد ﻧﺪاره ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﻨﻮﻳﺴﻪ ﻣﻴﮕﻪ آﺧﻪ ﺗﻮ ﭼﻲ‬ ‫ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻓﻼﺳﻔﻪ ﻳﻮﻧﺎن و روم و ﺧﻮﻧﺪه ي ﻻﺗﻴﻦ ﺑﻠﺪي ﻣﻴﺪوﻧﻲ‬ ‫‪Weltanschaung‬ﺑﺰﺑﻮن آﻟﻤﺎﻧﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻬﺎن ﺑﻴﻨﻲ ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﺟﻬﺎن ﺑﻴﻨﻲ ﻳﻌﻨﻲ‬ ‫ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻢ آره ﺟﻬﺎن ﺑﻴﻨﻲ ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻨﻜﻪ آدم ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم دﻧﻴﺎ رو ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﮔﺎو‬ ‫و ﺧﺮ ﺑﺒﻴﻨﻪ اوﻧﻮﻗﺖ اون ﺧﻨﺪه ﺧﺮﻛﻴﺸﻮ ﺳﺮ ﻣﻴﺪه ﻣﻴﮕﻪ آﻫﺎن ﻫﺮ وﻗﺖ اﻳﻦ ﻣﻌﺮﻓﺖ‬ ‫رو ﻛﺴﺐ ﻛﺮدي اون وﻗﺖ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﺑﻨﻮﻳﺴﻲ ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻣﻦ ﭼﺮا اﺳﻢ ﺗﻮرو ﻫﻮﻣﺮ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻣﻴﮕﻢ آره ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﺮدﻳﻦ ﻫﻮﻣﺮ اﺳﻢ ﻳﻜﻲ از ﺳﺮداران روم ﺑﻮده ﺑﺮاي‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮي ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻨﻮ ﻣﺴﺨﺮه ﻛﻨﻦ ﺑﮕﻦ آﺧﻪ اﺳﻢ ﻗﺤﻄﻲ ﺑﻮده و ﺳﻮري‬ ‫ﺑﺨﻨﺪه و ﺑﮕﻪ ﺑﺎﺑﺎش ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﺮده ﻫﻮﻣﺮ اﺳﻢ ﻳﻜﻲ از ﺳﺮداران روم ﺑﻮده ﻣﻴﮕﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﻣﺎﺗﺮﻳﺎﻟﻴﺴﻢ دﻳﺎﻟﻜﺘﻴﻚ ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ ﻳﻌﻨﻲ درك ﺗﺎرﻳﺨﻲ ﻣﻴﺪوﻧﻲ درك ﺗﺎرﻳﺨﻲ‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻢ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪه داره ﻛﻪ آدم ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎﺑﺎرو ﺧﻮﻧﺪه ﺑﺎﺷﻪ وﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺗﺎ‬ ‫زﺑﻮن ﺧﺎرﺟﻪ ﻫﻢ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻪ و ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم دﻧﻴﺎ رو ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﮔﺎو و ﺧﺮ ﺑﺒﻴﻨﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎﺑﺎ‬ ‫راس ﻣﻴﮕﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻦ دﻳﻮوﻧﻪ م ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻦ دﻳﻮوﻧﻪ م ﺧﻮدم ﺧﺒﺮ ﻧﺪارم اﮔﻪ ﻧﺒﻮدم ﻣﻨﻢ‬ ‫اﻻن ﻣﺜﻞ اﻳﻨﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدم ﺧﺮﺧﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم اﮔﻪ دﻳﻮوﻧﻪ ﻧﺒﻮدم ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي‬ ‫ﻛﻼس ﺻﺒﺢ ﺑﺼﺒﺢ ﺳﺒﻴﻼﻣﻮ ﺗﻴﻎ ﻣﻴﻨﺪاﺧﺘﻢ و ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ ﻇﻬﺮﻫﺎ دم ﻣﺪرﺳﻪ دﺧﺘﺮوﻧﻪ‬ ‫واﻳﻤﻴﺴﺎدم ﺳﻮت ﻣﻴﺰدم ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻴﮕﻪ اﻳﻨﻜﺎرا ﻃﺒﻴﻌﻴﻪ اﻳﻨﻜﺎرا ﻣﺜﻞ ﺧﻮردن و ﺧﻮاﺑﻴﺪن‬ ‫ﻃﺒﻴﻌﻴﻪ ﻣﻴﮕﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﺨﻮاي ﭼﻴﻜﺎر ﻛﻨﻲ ﻣﻴﮕﻢ ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮام وﺳﻂ ﻛﺮه زﻣﻴﻦ واﻳﺴﻢ و‬ ‫ﭼﻨﺎن ﻧﻌﺮه اي ﺑﺰﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎ ﺻﺪاﻣﻮ ﺑﺸﻨﻮه ﻣﻴﮕﻪ دﻳﻮوﻧﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺎﻳﺪم‬ ‫راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻪ ﭼﻮن ﻣﺎ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻴﻢ دﻳﻮوﻧﻪ ﻫﺎ از درون ﭼﻲ اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﻨﻦ ﭼﻮن ﻣﺎ از‬ ‫ﺑﻴﺮون ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﻤﺸﻮن ﭼﻮن اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮدﺷﻮن ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ ﻋﺎﻗﻠﻦ ﺷﺎﻳﺪ‬

‫‪٣٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻣﺎل اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﺷﺮوع ﻣﻴﺸﻪ ﺷﺒﻬﺎ دراز ﻣﻴﻜﺸﻦ و ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻦ وﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻦ‬ ‫و ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻦ ﺷﺎﻳﺪ دﻳﻮوﻧﮕﻲ ﻫﻤﻮن ﭼﻴﺰﻳﻪ ﻛﻪ ﺧﻮاﺑﺸﻮ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻫﻤﻮن ﭼﻴﺰ ﮔﻨﮓ و‬ ‫ﻣﺒﻬﻢ ﻛﻪ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل اﻧﻘﺪر ﺑﺮام آﺷﻨﺎﺳﺖ و ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ وﺻﻔﺶ ﺑﻜﻨﻢ‬ ‫ﻳﺎدﺧﻮاﺑﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدش را ﻣﺠﺴﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ روي ﺗﺨﺘﻪ‬ ‫ﺳﻨﮓ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد و از ﭘﺸﺖ ﭘﺮده اﺷﻚ ﺑﻪ ﻣﺎه زل زده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺧﻮاﺑﻲ را ﻛﻪ‬ ‫دﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﻴﺎد ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮد آن ﭼﻴﺰ ﮔﻨﮓ و ﻣﺒﻬﻢ را ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﺑﻴﺎورد و ﺑﻪ آن‬ ‫ﺷﻜﻞ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎر دوﺑﺎره آن ﭼﻴﺰ ر ا دﻳﺪ و ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻳﺶ زﻳﺮ‬ ‫ﺳﺮش ﻣﺜﻞ ﺳﺘﻮن ﻫﺎي آﻫﻨﻲ ﺑﺰرگ و ﺳﺨﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد و اﻧﮕﺎر دوﺑﺎره ﺗﻨﺶ دارد ﺑﺎد‬ ‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑﺎد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و از ﺗﺮس ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺷﺪو ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ دارد ﺧﻔﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد و ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺷﺪ روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻋﺠﻴﺒﻪ دﻳﻮوﻧﮕﻲ ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري ﺷﺮوع ﻣﻴﺸﻪ‬

‫ﺧﺮ ﻧﺸﻮ ﻧﻪ ﻫﻤﻴﻨﻪ ﺧﺮ ﻧﺸﻮ ﻧﻪ دﻳﻮوﻧﮕﻲ ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻓﻘﻂ ﻛﺎﻓﻴﻪ ﻛﻪ آدم ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﺸﻪ ﺟﻠﻮي‬ ‫ﺧﻮدﺷﻮ ول ﺑﻜﻨﻪ و ﺑﮕﺬاره ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎد ﺧﺮ ﻧﺸﻮ ﻧﻪ ﻫﻤﻴﻨﻪ ﮔﻮ اﻳﻨﻜﻪ دﻳﻮوﻧﻪ ام ﺑﺸﻲ‬ ‫ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮدش ﻳﻪ ﻋﺎﻟﻤﻴﻪ ﺧﻮدش ﻳﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ اﻳﻪ ﺷﺎﻳﺪاوﻧﻮﻗﺖ ﺑﺘﻮﻧﻲ ﺑﻨﻮﻳﺴﻲ‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ اوﻧﻮﻗﺖ ﺑﺘﻮﻧﻲ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻲ ﻛﻪ روي ﻳﻚ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺴﺘﻲ و ﺧﻮد ﭘﺮﻧﺲ ﻫﺎﻣﻠﺖ‬ ‫ﺑﺸﻲ و روح ﭘﺪرت رو ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻏﺮق درآﻫﻦ و ﻓﻮﻻد روي ﻫﻮا راه ﻣﻴﺮه و ﻣﺠﺒﻮر‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﻲ ﺧﻮدﺗﻮ ﺑﻪ دﻳﻮوﻧﮕﻲ ﺑﺰﻧﻲ راﺳﺘﻲ اﮔﻪ آدم ﺧﻮدش ﺑﺨﻮاد ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ دﻳﻮوﻧﻪ ﺑﺸﻪ‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻮي ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﻠﻜﻪ راﺳﺘﻲ راﺳﺘﻲ دﻳﻮوﻧﻪ ﺑﺸﻪ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻣﺪت‬ ‫ﻛﻮﺗﺎه ﺳﻔﺮي ﺑﻪ اﻋﻤﺎق روح ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﻳﻚ ﺳﻔﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻪ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ اﻋﻤﺎق روح ﻳﺎ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻦ دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪم راﺳﺘﻲ ﺧﻮب ﻓﻜﺮﻳﻪ ﭼﻨﺪ روزي ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ دﻳﻮوﻧﮕﻲ ﺑﺰﻧﻢ‬ ‫ﻫﺎﻣﻠﺖ واﻗﻌﻲ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﻣﻦ ﻣﺮا ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ﺑﻠﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺎﻫﻲ ﻓﺮوش ﻫﺴﺘﻴﺪ اﻣﺎ ﻧﻪ‬ ‫ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻢ دﻳﻮوﻧﻪ ﺑﺸﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺟﺎﻟﺒﻴﻪ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎه ﺗﺠﺮﺑﺔﺧﻴﻠﻲ‬ ‫ﺟﺎﻟﺒﻪ اﻣﺎ اﮔﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻋﺎﻗﻼ اوﻧﻮﻗﺖ ﭼﻲ اﮔﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ‬ ‫دﻳﻮوﻧﻪ ﺑﻤﻮﻧﻢ اوﻧﻢ ﺗﺎزه ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﻤﻮﻧﻢ از وﺿﻊ ﮔﻨﺪي ﻛﻪ ﺣﺎﻻ دارم ﺑﺪﺗﺮ ﻧﺒﺎﺷﻪ‬ ‫ﮔﻤﻮﻧﻢ اوﻧﻮﻗﺖ دﻳﮕﻪ ﺷﺒﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﻳﺎ دو ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ‬ ‫وﻗﺘﻲ دﻣﺮ ﻫﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺑﻢ ﻃﺒﻠﻪ ﺳﻘﻒ رو ﺑﺒﻴﻨﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪ و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺗﺎزه اي ﻛﻪ ﺑﺴﺮش زده ﺑﻮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﻮﺋﻲ ﻛﻪ از‬ ‫اﻳﻦ ﻓﻜﺮ آراﻣﺸﻲ ﺑﻬﺶ دﺳﺖ داده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺧﻮاﺑﻴﺪ و ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻬﻮ دﻟﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﺴﺮم ﺑﺰﻧﻪ ﭼﺮا‬ ‫ﭼﺮاﭼﺮا ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻓﻜﺮي را ﻛﻪ ﺑﺴﺮش زده ﺑﻮد از ﺧﻮد ﺑﺮاﻧﺪ وﻟﻲ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﻛﺸﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﻪ ﻧﺮاﻧﺪن آن در ﺧﻮد ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺎز‬ ‫ﻛﺮد ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﻋﺎﻟﻢ واﻗﻌﻴﺖ ﺣﺲ ﻛﻨﺪ و ﭼﺸﻤﺶ ﺑ‪Ĥ‬ن ﻟﻜﻪ زرد رﻧﮓ‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﺳﻘﻒ اﻓﺘﺎد و ﺣﺲ ﻛﺮد دﻟﺶ ﻓﺸﺮده ﻣﻲ ﺷﻮد و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺟﻠﻮي ﺧﻮدش را‬ ‫ﺑﮕﻴﺮد وﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ و ﺑﻐﻀﺶ ﺗﺮﻛﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺮو ﺧﻮاﺑﻴﺪ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺗﻮي ﺑﺎﻟﺶ‬ ‫ﻓﺸﺎرداد ﺗﺎ ﺻﺪاﻳﺶ ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺣﺲ ﻛﺮدﻛﻪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺗﺴﻜﻴﻨﺶ ﻣﻲ دﻫﺪ و‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٣٥‬‬

‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮد ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﺎﻟﺶ ﺧﻴﺲ ﺷﺪ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ دوﺑﺎره ﻃﺎﻗﺒﺎز ﺧﻮاﺑﻴﺪ و‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ اﺷﻜﻬﺎ آرام روي ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻠﻐﺰد و ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺮود‪ .‬ﭘﻴﺶ از آن ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺟﻠﻮي ﺧﻮدش را ﺑﮕﻴﺮد ﺑﻪ ﻫﻖ و ﻫﻖ اﻓﺘﺎد و دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺗﻮي‬ ‫ﺑﺎﻟﺶ ﻓﺮو ﺑﺮد و ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻲ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮد‪.‬‬ ‫ﺻﺒﺢ وﻗﺘﻲ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪ اوﻟﻴﻦ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ ﺣﺲ ﻛﺮد ﺑﺎﻟﺶ ﻧﻤﻨﺎك ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻳﺎد ﺷﺐ ﭘﻴﺶ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺧﺐ راﺳﺘﻲ ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ ﻧﻪ ﺧﺮ ﻧﺸﻮ ﻧﻪ راﺳﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﻮام‬

‫ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ ﻧﻪ ﭼﺮا ﻣﺤﺾ ﺧﻨﺪه ﻣﺤﺾ ﺗﻔﺮﻳﺢ اﻣﺎ ﻧﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻴﺸﻦ ﻧﻪ اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﻦ‬ ‫ﻣﺤﺾ ﺧﻨﺪه س ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﻴﺸﻦ ﻣﻲ دوﻧﻢ ﻛﻪ از ﻫﻤﻮن دﻗﻴﻘﻪ اول ﺧﻴﻄﻲ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺎد‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺒﻴﻨﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ ﻫﻨﻮز دارم اداي ﻫﺎﻣﻠﺖ رو درﻣﻴﺎرم ﻣﻴﮕﻦ ﺧﻮﺑﻪ‬ ‫ﻣﺴﺨﺮه اوﻧﻮﻗﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻲ ﺗﻤﻮم ﻣﻴﺸﻪ اوﻧﻮﻗﺖ ﺑﻬﺸﻮن ﻣﻴﮕﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﭼﻴﻜﺎر ﻛﻨﻢ‬ ‫اوﻧﻮﻗﺖ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﻢ اوﻧﻮﻗﺖ ﺑﻬﻢ ﻣﻲ ﺧﻨﺪن ﺧﻮدش ﺗﻤﺮﻳﻨﻴﻪ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺷﺎه ﻟﻴﺮ‬ ‫دﻳﻮاﻧﻪ رو ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﻨﻢ اﮔﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻮدم ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻧﻘﺶ اﻓﻴﻠﻴﺎ رو ﺑﺎزي ﻛﻨﻢ اﻣﺎ ﭼﺮا ﻣﻲ‬ ‫ﺗﺮﺳﻢ ﭼﺮا ﺗﻮي دﻟﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻪ اﻻن ﺗﺎ ﺑﺮم اون ﺗﻮﺧﻨﺪه م ﻣﻴﮕﻴﺮه اوﻧﻮﻗﺖ ﻧﺼﺮل‬ ‫ﻣﻴﮕﻪ ﺧﻮﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮه اﻳﻦ ﭼﺸﻤﻪ ﻛﻪ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﻠﻮار ﭘﻴﮋاﻣﻪ اش را ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﻣﺜﻞ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ در ﻣﺪرﺳﻪ روي ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫ﻣﻲ رﻓﺖ ﺑﻄﺮف اﻃﺎق دﻳﮕﺮ ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد دﺳﺖ و رو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻬﺘﺮه اﻳﻦ ﺟﻮري‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ ﺷﻜﻞ دﻳﻮوﻧﻪ ﻫﺎ ﻣﻴﺸﻢ ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺟﻠﻮي ﺧﻮدش را‬ ‫ﺑﮕﻴﺮد اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ و وﻗﺘﻲ ﺑﻪ اﺗﺎق دﻳﮕﺮ رﺳﻴﺪ ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺮ ﻟﺒﺶ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬در را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ دو ﻃﺮف ﺳﻤﺎور ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺗﺎﺛﻴﺮي را ﻛﻪ ﻗﻴﺎﻓﻪ اش روي آن ﻫﺎ ﻣﻲ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻛﻪ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻫﺎي آﻧﻬﺎ را ﻣﻲ ﭘﺎﺋﻴﺪ ﺑﺎ زﺣﻤﺖ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ‬ ‫ﺟﻠﻮي ﺧﻨﺪه ﺧﻮدش را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﻴﺰي ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻟﻘﻤﻪ‬ ‫ﻫﺎﺷﺎن را ﺗﻮي ﻫﻮا ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و او را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻓﻬﻤﻴﺪن‬ ‫ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪناﻳﺴﺘﺎد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ اﺳﺘﻜﺎن ﻫﺎي ﭼﺎﺋﻲ را زﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬارﻧﺪ و‬ ‫ﺑﻬﺶ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺨﺮه اش ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ او ﺧﻴﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺑﺸﻮد و ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﺑﺎزي‬ ‫ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎزي ﺷﺮوع ﻧﺸﺪه ﺗﻤﺎم ﺷﺪه‪ .‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر آرام ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ وﺑﺎ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎي ﻣﺸﻜﻮك ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﭼﺮا ﻣﻨﺘﻈﺮﻳﻦ ﭼﺮا ﺑﻬﻢ ﻧﻤﻲ‬

‫ﺧﻨﺪﻳﻦ ﭼﺮا ﺑﺎزي رو ﺗﻤﻮم ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﻳﻦ ﺧﻮدم ﺗﻤﻮﻣﺶ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ زاﺳﺖ راﺳﺘﻲ‬ ‫ﻣﻴﺨﻮاﻳﻦ ﺑﺎزي رو اداﻣﻪ ﺑﺪﻳﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ ﭘﺲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﺑﻌﺪي ﻫﺴﺘﻴﻦ ﭘﺲ ﺣﺎﻻ‬ ‫ﺑﺨﻨﺪﻳﻦ رﻓﺖ ﺳﺮﻣﻴﺰ‪ .‬ﻳﻚ اﺳﺘﻜﺎن ﺑﺮداﺷﺖ زﻳﺮ ﺷﻴﺮ ﺳﻤﺎور ﮔﺮﻓﺖ و آب ﺗﻮﻳﺶ‬ ‫ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ رﻓﺖ ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه و واﻧﻤﻮد ﻛﺮد ﻛﻪ آب را ﺑﻴﺮون ﻣﻲ رﻳﺰد و اﺳﺘﻜﺎن را‬ ‫ﺑﻴﺮون اﻧﺪاﺧﺖ و ﺻﺪاي ﺧﺮد ﺷﺪن آﻧﺮا روي ﺳﻨﮕﻔﺮش ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ‬ ‫دﺳﺘﻬﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﺧﻮدش ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ دردﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﺑﻮد‬ ‫و ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻗﻴﺎف[ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻄﺮف ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫‪٣٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺳﻴﺎ ﮔﻔﺖ "ﺣﺎﻻ ﺑﻨﺎس در ﻧﻘﺶ ﻛﻲ ﺑﺎﺷﻲ؟ ﻫﻨﻮز در ﻧﻘﺶ ﭘﺮﻧﺲ ﻫﺎﻣﻠﺖ؟"‬ ‫او ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﻛﺮدوﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪ ،‬در ﻧﻘﺶ ﺷﺎه ﻟﻴﺮ دﻳﻮاﻧﻪ‪".‬‬ ‫ﺳﻴﺎ ﮔﻔﺖ "ﺧﻴﻠﻪ ﺧﺐ‪ ،‬ﺷﺎه ﻟﻴﺮ دﻳﻮاﻧﻪ‪ .‬ﭼﻮن اﺳﺘﻜﺎﻧﺘﻮ ﺷﻴﻜﺴﺘﻲ ﻣﺠﺒﻮري ﻳﺎ ﻳﻪ‬ ‫ﻟﻴﻮان ﺑﻴﺎري ﺗﻮش ﭼﺎﺋﻲ ﺑﺨﻮري ﻳﺎ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻲ اﺳﺘﻜﺎن ﻳﻜﻲ از ﻣﺎﻫﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺸﻪ‪«.‬‬ ‫او ﮔﻔﺖ "اﺳﺘﻜﺎن؟ ﻛﺪوم اﺳﺘﻜﺎن؟" و ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻌﺠﺒﺶ را ﺑﺎﻃﺮاف دوﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻄﺮف ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ و ﺑﻴﺮون را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ را دور‬ ‫اﺗﺎق ﮔﺮداﻧﺪ و در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ دور دﺳﺖ ﺧﻴﺮه‬ ‫ﺷﻮدﮔﻔﺖ "ﻛﻪ اﻳﻨﻄﻮر؟"‬ ‫ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ را از ﮔﻮﺷﺔ ﭼﺸﻢ ﻣﻲ ﭘﺎﺋﻴﺪ ﻛﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻫﺎي ﻧﺎن در دﺳﺘﺸﺎن ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‬ ‫و او را ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎي ﺷﻜﺎك ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﻜﺎك از ﻟﺒﻬﺎﺷﺎن رﻓﺖ و‬ ‫ﺑﺎ ﻧﻮﻋﻲ دﻳﺮﺑﺎوري ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آن دو ﺗﺎ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ رﻓﺘﻨﺪ ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه و ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻜﻪ ﺧﺮده ﻫﺎي اﺳﺘﻜﺎن روي ﺳﻨﮕﻔﺮش ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و‬ ‫ﺳﺮ ﻣﻴﺰ روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻫﺎﺷﺎن ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ وواﻧﻤﻮد ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي اﺗﻔﺎق ﻧﻴﻔﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻴﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫"دﻳﺸﺐ ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﺮدي؟"‬ ‫او ﻧﺎﮔﻬﺎن روي ﭘﺎﺷﻨﺔ ﭘﺎﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺸﺘﺶ را ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﻣﺘﻬﻢ ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻄﺮف او‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﮔﻔﺖ "دروﻏﻪ!" ﺑﻌﺪ ﺻﺪاﻳﺶ را ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻛﺮد و دوﺑﺎره داد‬ ‫زد "دروﻏﻪ! دروغ ﻣﺤﻀﻪ!"‬ ‫ﺳﻴﺎ ﮔﻔﺖ "ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ‪ ،‬ﺷﺎه ﻟﻴﺮ دﻳﻮاﻧﻪ‪ .‬دروﻏﻪ‪ .‬دروغ ﻣﺤﻀﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎ ﺑﺸﻴﻦ‬ ‫ﭼﺎﺋﻴﺘﻮ ﺑﺨﻮر‪".‬‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺨﻨﺪن ﭼﺮا ﺑﻬﻢ ﻧﻤﻴﺨﻨﺪن ﭼﺮا ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻴﮕﻦ‬ ‫ﻧﺼﺮل ﮔﻔﺖ "ﺧﺐ‪ ،‬ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺸﻴﻨﻲ ﭼﺎﺋﻴﺘﻮ ﺑﺨﻮري؟"‬ ‫او ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺨﻨﺪن ﺑﺎور ﻛﺮده ن‬

‫اﻣﺎ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ ﺑﺮوي ﺧﻮدﺷﻮن ﻧﻴﺎرن ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﻨﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺪي ﺑﺎﺷﻦ ﭘﺲ ﻣﻌﻠﻮم‬ ‫ﻣﻴﺸﻪ ﺑﺎور ﻛﺮده ن ﭘﺲ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻴﺸﻪ ﺟﺪي ﮔﺮﻓﺘﻪ ن ﺑﺼﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‬ ‫"ﭼﺮاﻧﻤﻴﺨﻨﺪﻳﻦ؟" ﺑﻌﺪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ "ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺨﻨﺪﻳﻦ؟" رﻓﺖ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ "ﻗﻴﺎﻓﻪ م ﺷﻜﻞ دﻳﻮوﻧﻪ ﻫﺎ ﺷﺪه؟"‬ ‫ﺳﻴﺎ ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟"‬ ‫"ﻫﻴﭽﻲ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺪه‪".‬‬ ‫"ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺸﻪ؟ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﻫﻤﭽﻲ ﻓﻜﺮي ﻛﺮدي؟"‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻗﻴﺎﻓﺔ ﻧﺼﺮل را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻣﻀﻄﺮب ودﻫﻦ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد و ﮔﻮش ﻣﻲ داد‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﻫﻴﭽﻲ‪ ،‬ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻫﻤﭽﻲ واﻧﻤﻮد ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻦ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻦ‬ ‫دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪه م‪".‬‬ ‫"ﻧﻪ‪ .‬ﻣﺎﻛﻲ ﻫﻤﭽﻲ واﻧﻤﻮدﻛﺮدﻳﻢ؟"‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٣٧‬‬

‫ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺷﺎﻳﺪ ﺣﺎﻻ اﻳﻨﺎ دارن ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﻨﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﺣﺎﻻ اﻳﻨﺎ دارن ﺳﺮﺑﺴﺮ‬ ‫ﻣﻦ ﻣﻴﺬارن اﻣﺎ ﻧﻪ اﻳﻦ دو ﺗﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺮاري ﻧﺪاﺷﺘﻪ ن ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻨﺠﻮري‬ ‫ﺷﺮوع ﻣﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﺑﻌﺪ آدم ﻫﻲ ﻣﻴﮕﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺷﻮﺧﻲ ﺑﻮد اوﻧﻮﻗﺖ ﻛﺴﻲ ﺑﺎور ﻧﻤﻲ‬ ‫ﻛﻨﻪ ﮔﻔﺖ "ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻳﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﺑﻮد؟‬

‫"ﭼﻲ ﺷﻮﺧﻲ ﺑﻮد؟"‬ ‫"ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ اﺳﺘﻜﺎن و اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﻴﺮون‪".‬‬ ‫"ﻣﮕﻪ ﺗﻮ اﺳﺘﻜﺎﻧﻲ ﺑﻴﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻲ؟"‬ ‫"ﺑﻠﻪ‪.‬ﺻﺪاﺷﻢ ﺷﻨﻴﺪﻳﻦ‪ .‬رﻓﺘﻴﻦ از ﭘﻨﺠﺮه ام ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮدﻳﻦ‪".‬‬ ‫"ﺧﻴﻠﻮ ﺧﺐ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻛﻦ ﺷﻮﺧﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ؟"‬ ‫"ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺨﻨﺪﻳﻦ؟"‬ ‫ﺳﻴﺎ و ﻧﺼﺮل ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و ﻧﮕﺎه ﻣﻌﻨﻲ داري ﺑﻪ ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‬ ‫راﺳﺘﻲ ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﻨﻦ ﻣﻦ دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪه م ﺑﺎ ﻛﻤﻲ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﮔﻔﺖ "راﺳﺘﻲ ﻗﻴﺎﻓﺔ ﻣﻦ‬ ‫ﺷﻜﻞ دﻳﻮوﻧﻪ ﻫﺎ ﺷﺪه؟"‬ ‫ﺳﻴﺎ ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪.‬اﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﺌﻮاﻟﻴﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟"‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ "ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮم ﺗﻮ آﻳﻨﻪ ﻳﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻜﻨﻢ‪".‬‬ ‫ﺳﻴﺎ دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ "ﻣﻴﮕﻢ ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش‪ .‬ﺑﺸﻴﻦ ﭼﺎﺋﻴﺘﻮ ﺑﺨﻮر‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻧﻤﻴﺨﻮان ﺑﺬارن ﻣﻦ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻣﻮ ﺗﻮ آﻳﻨﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭘﺲ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﻋﻮض‬

‫ﺷﺪه ﭘﺲ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺗﻮي ﻗﻴﺎﻓﻪ م ﻋﻮض ﺷﺪه ﺷﺎﻳﺪ اﻻن دو ﺗﺎ ﺷﺎخ روي ﭘﻴﺸﻮﻧﻴﻤﻪ‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻨﺠﻮر ﻣﻴﺸﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺗﻮي ﻗﻴﺎﻓﻪ آدم ﻋﻮض ﻣﻴﺸﻪ ﻛﻪ ﺧﻮد آدم ﻣﺘﻮﺟﻪ‬ ‫ﻧﻤﻴﺸﻪ اﻣﺎ ﻣﺮدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻴﺸﻦ ﺷﺎﻳﺪ آدم ﺷﻜﻞ اون ﭼﻴﺰ ﮔﻨﮓ و ﻣﺒﻬﻤﻲ ﻣﻴﺸﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺧﻮاب ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻧﻪ اﻳﻦ اوﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﺮا اﻳﻦ درﺳﺖ ﻫﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻲ ﻣﮕﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻲ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﻨﻲ ﻣﮕﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻲ ﭼﻴﺰ ﺑﻨﻮﻳﺴﻲ ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﺑﺮو‬ ‫ﺧﻮدﺗﻮ ﺗﻮ آﻳﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﻦ ﮔﻔﺖ "ﻣﻴﺨﻮام ﺧﻮدﻣﻮ ﺗﻮ آﻳﻨﻪ ﻧﻴﮕﺎ ﻛﻨﻢ‪ ".‬و از ﺻﺪاي‬ ‫زﻧﮕﺪار و ﮔﺮﻓﺘﻪ اي ﻛﻪ از ﮔﻠﻮﻳﺶ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﺼﻮرت ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‬ ‫ﻛﻪ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ وﺣﺸﺖ زده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﻌﻲ ﻫﻢ ﻧﻤﻴﻜﺮدﻧﺪ ﭼﻴﺰي را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫دﺳﺘﺶ را ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻄﺮف آﻳﻨﻪ دوﻳﺪ‪ .‬ﺗﻮي آﻳﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد وﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﻌﻲ‬ ‫ﻛﺮد در ﭘﺸﺖ ﻗﻴﺎﻓﻪ اي ﻛﻪ ﺗﻮي آﺋﻴﻨﻪ ﻣﻲ دﻳﺪ ﻗﻴﺎﻓﻪ ي ﺧﻮدش را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‬ ‫وﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ وﺑﻪ ﻋﻜﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي آﻳﻨﻪ اﻓﺘﺎد ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و دو ﺗﺎ ﭼﺸﻢ درﺷﺖ و ﺳﺮخ‬ ‫را دﻳﺪ ﻛﻪ از زﻳﺮ ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻴﺎه و ژوﻟﻴﺪه اي ﻛﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ‬ ‫ﻣﺎﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ وﺣﺸﺖ و اﺿﻄﺮاب ﺑﻪ او زل زده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر دﻫﻨﺶ ﺑﺎز ﺷﺪ و‬ ‫ﺻﺪاي ﻓﺮﻳﺎد ﻛﻮﺗﺎه و ﺧﻔﻪ و زﻧﮕﺪاري ﺑﮕﻮﺷﺶ ﺧﻮرد ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺑﻴﺨﻮد ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎورﺷﻮن ﺷﺪ ﻛﻪ دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪه م ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﺨﻮدش ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ﺧﻨﺪه اش‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻗﻬﻘﻬﻪ زدن و ﺑﺰودي ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮي ﺧﻮدش را‬ ‫ﺑﮕﻴﺮد و دﻟﺶ داﺷﺖ از زور ﺧﻨﺪه درد ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ و از ﺗﻮي‬

‫‪٣٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫آﻳﻨﻪ ﺑﺮادر ﻫﺎﻳﺶ را دﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﻔﺎﺻﻠﻪ ي ﭼﻨﺪ ﻗﺪم اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺎت‬ ‫او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺧﻨﺪه اش ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﺷﺪ و از زور آن اﺷﻚ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ‬ ‫آﻣﺪ وﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﺮده ﺗﺎري ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ را ﻣﻲ ﮔﻴﺮد و ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﻮد و‬ ‫ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ در آﻳﻨﻪ ﺗﺎر ﻣﻲ ﺷﻮد و دوﺑﺎره ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ و ﺧﻮدش را ﻣﺠﺴﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ روي ﻳﻚ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ زﻳﺮ ﻣﻬﺘﺎب‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﺪه و ﺑﻪ ﻣﺎه زل زده و ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪه اﺳﺖ و ﻣﻬﺘﺎب را ﺗﻮي‬ ‫آﻳﻨﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻒ ﻛﺮده و رﻧﮕﺒﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ و دو ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺳﺮخ و رگ زده ازﻣﻴﺎن‬ ‫آن ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪه اﻧﺪواز زﻳﺮ آﻧﻬﺎ دﻫﻨﻲ ﺷﻜﻠﻚ در ﻣﻲ آورد ﺑﻌﺪ ﻳﺎد آن ﭼﻴﺰ ﻣﺒﻬﻢ‬ ‫و ﻏﺮﻳﺐ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺗﻮي آﻳﻨﻪ ﺑﻮد و ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﻣﻲ زﻧﺪ و ﺷﻜﻠﻚ در ﻣﻲ آورد و ﺣﺲ‬ ‫ﻛﺮد ﺳﺒﻚ ﻣﻲ ﺷﻮد وﺑﺎد ﻣﻲ ﻛﻨﺪوﺑﺎد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﺣﺲ ﻛﺮد دارد ﺧﻔﻪ ﻣﻲ ﺷﻮدو‬ ‫روﻳﺶ را از آﻳﻨﻪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ و‬ ‫ﺑﻬﺸﺎن ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﻬﺸﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﮕﻮﻳﺪ اﻣﺎ ﺟﻠﻮي ﺧﻮدش دوﺑﺎره آن ﻣﻮﺟﻮد ﻏﺮﻳﺐ‬ ‫را دﻳﺪ و ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ را ﻣﺤﻮ و ﻛﺞ و ﻛﻮﻟﻪ و ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ دوري دﻳﺪ و ﻳﻚ ﻗﺪم ﺑﺠﻠﻮ‬ ‫ﺑﺮداﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻬﺸﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮد و ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﺲ ﺗﺮ رﻓﺘﻨﺪ ودورﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫دﻫﻨﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﻄﻠﺐ ﻳﻚ ﺑﺎزي اﺳﺖ ﻳﻚ ﻧﻤﺎﻳﺶ‬ ‫اﺳﺖ اﻣﺎ ﺟﺰ ﺻﺪاﺋﻲ ﮔﻨﮓ و ﺧﺎﻟﻲ ﻛﻪ در ﮔﻮﺷﺶ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻧﺸﻨﻴﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﺑﺎزﻳﮕﺮ اﺳﺘﺎد و ﺑﺎ اﺣﺴﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮد را روي ﺻﺤﻨﻪ ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و‬ ‫ﺑﻌﺪ در واﻗﻌﻴﺖ ﻧﻤﺎﻳﺶ ودر ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺣﺴﺎس ﺧﻮد ﮔﻢ ﻣﻲ ﺷﻮد ﺧﻮد را روي‬ ‫ﺳﻜﻮي ﺑﻠﻨﺪي اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ را ﺧﻴﻠﻲ دور ﮔﻮﺋﻲ ﺗﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻦ‬ ‫ﭘﺸﺖ ردﻳﻒ ﻫﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻣﺤﻮ و رﻧﮕﺒﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ دﻫﻦ ﻫﺎﻳﺸﺎن ﻣﻲ‬ ‫ﺟﻨﺒﻴﺪ و ﺻﺪاﻫﺎﺋﻲ ﮔﻨﮓ و ﻧﺠﻮي ﻣﺎﻧﻨﺪ از آﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آﻣﺪ و ﺑﻪ او ﻣﻴﺮﺳﻴﺪ و ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻧﻌﺮه در ﺳﺮش ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺣﺲ ﻛﺮد ﭼﻴﺰي ﺗﻮي دﻟﺶ را ﻣﻲ ﺧﻮرد و ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﺎرﻣﻮﻟﻚ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻲ دوﻧﺪ و ﻟﻴﺰ ﻣﻲ ﺧﻮرﻧﺪ‬ ‫و ﭼﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺧﻮاﺳﺖ آﻧﻬﺎ را از روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻜﻨﺪ و ﺣﺲ ﻛﺮدﻛﻪ ﺳﺮش‬ ‫ﮔﻴﺞ ﻣﻲ رود و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻧﻴﻔﺘﺪ و ﺑﻌﺪ ﺿﺮﺑﻪ اي را ﻛﻪ ﺑﺴﺮش ﺧﻮرد ﺣﺲ ﻛﺮد ﺷﻨﻴﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻛﺴﻲ را ﺻﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﮔﻮش ﺑﺪﻫﺪ و ﺻﺪاﺋﻲ ﻏﺮﻳﺒﻪ و ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ﺷﻨﻴﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ و آﺷﻨﺎﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺣﺲ ﻛﺮدﻛﻪ آﻫﺴﺘﻪ از زﻳﺮ آب ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺎﻳﺪ و آب‬ ‫ﺷﻔﺎف ﺗﺮ و ﺷﻔﺎف ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد و ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ او را ﺻﺪا ﻣﻲ زدﻧﺪ و ﺻﺪا‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚ وﻣﻼﻳﻢ و آﺷﻨﺎ ﺑﻮد و آب ﺷﻔﺎف ﺗﺮ و ﺷﻔﺎف ﺗﺮ ﺷﺪ وﺣﺎﻻ ﺗﻨﻬﺎ رﻃﻮﺑﺖ آﻧﺮا‬ ‫روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﺤﻮ ﺳﻤﺎور را روي ﻣﻴﺰ دﻳﺪ و‬ ‫ﺟﺜﺔ ﻧﺼﺮل را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﻠﻮي ﺳﻤﺎور ﺣﺎﺋﻞ ﺷﺪ و ﭘﺎﻫﺎي او در دﺳﺘﺶ ﺑﻮد و ﺣﺲ‬ ‫ﻛﺮد ﻣﺜﻞ ﮔﻬﻮاره ﺗﻮي ﻫﻮا ﺗﻜﺎن ﻣﻲ ﺧﻮرد و ﻧﺮﻣﻲ رﺧﺘﺨﻮاب را زﻳﺮ ﺧﻮدش ﺣﺲ‬ ‫ﻛﺮد و ﺻﺪاﻳﺸﺎن را ﺷﻨﻴﺪ‬ ‫"ﻫﻮﻣﺮ! ﻫﻮﻣﺮ!"‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٣٩‬‬

‫"ﺑﺬار ﻛﻤﻲ ﺑﺨﻮاﺑﻪ‪.‬اﻋﺼﺎﺑﺶ ﻧﺎراﺣﺘﻪ‪ .‬دﻳﺸﺐ ﺗﺎ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮوش ﻧﻴﺎوردم ﻛﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻪ‪".‬‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺴﺖ و اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮد ﺑﻪ ﭘﺸﺖ روي آب‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﺪه اﺳﺖ و آرام آرام ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲ رود و ﺑﻪ ﺗﻪ ﻣﻲ رﺳﺪ و دوﺑﺎره آرام آرام ﺑﺎﻻ‬ ‫ﻣﻴﺎﻳﺪ و دوﺑﺎره ﺧﻮدش را روي آب ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪو ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻴﺪار اﺳﺖ ﺑﻌﺪ‬ ‫دوﺑﺎره اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺑﺨﻮاب ﻣﻲ رود در آب ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲ رود و ﺑﻪ ﺗﻪ ﻣﻲ رﺳﺪ ﺣﺲ ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﮔﻬﻮاره ﻣﺜﻞ ﻳﻚ آوﻧﮓ ﻣﻴﺎن ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪاري ﻧﻮﺳﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﭘﺪرش را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮش اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و‬ ‫ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻴﺎد آورد و اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ‬ ‫ﻛﺮد‪.‬‬ ‫"ﭼﻴﻪ ﻫﻮﻣﺮ؟"‬ ‫"ﻫﻴﭽﻲ!"‬ ‫"ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدي؟ ﭼﺮا ﺑﻴﺨﻮدي ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪي؟"‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﻣﺴﺨﺮه س ﺑﺨﻮام راﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻢ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻲ ﺑﻬﺸﻮن‬

‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﻳﻪ ﺑﺎر ﺑﻬﺸﻮن ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﺑﺎور ﻧﻜﺮدن ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺣﺎﻻ دوﻣﺮﺗﺒﻪ‬ ‫ﺑﻬﺸﻮن ﻧﻤﻴﮕﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮام ﺑﮕﻦ ﻛﻪ دﺳﺘﺸﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎزه ﻣﺸﻜﻞ ﻛﻪ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ام‬ ‫ﺑﺎور ﻛﻨﻦ ﺑﻬﺘﺮه ﻫﻤﻮﻧﻄﻮري ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻦ ﻛﻪ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﻧﺎراﺣﺖ‬ ‫ﺑﻮده ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺎرﺣﺘﻢ ﺑﻮده و ﮔﺮﻧﻪ ﻫﺮ اﺣﻤﻘﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﮕﻪ ﻛﻪ اون ﭼﺸﻤﺎ ﭼﺮا‬ ‫ﺳﺮﺧﻪ ﻫﺮ ﻛﻲ دﻳﮕﻪ ام ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻴﺨﻮاﺑﻲ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ و ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺮد و ﺻﺒﺢ ﻫﻢ دﺳﺖ و رو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﻲ رﻓﺖ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ ﻫﻤﻮن ﻗﻴﺎﻓﻪ رو‬ ‫ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﺮد اﮔﻪ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﻮد ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ اون ﻣﺎرﻣﻮﻟﻜﺎ ﻛﻪ روي‬ ‫ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﻲ دوﻳﺪن ﻗﻄﺮه ﻫﺎي اﺷﻚ ﺑﻮدن ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻬﺘﺮه دﻳﮕﻪ ﻫﻴﭽﻲ ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﻢ‬ ‫وﻗﺘﻲ دﻳﺪن ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺑﻪ وﻟﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ‬ ‫"ﻣﻴﻜﻢ ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدي؟"‬ ‫ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﺮدم‪ ".‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻣﻴﺪوﻧﻢ اﻳﻦ ﺟﻮاب ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺎراﺣﺘﺸﻮن‬

‫ﻣﻴﻜﻨﻪ اﻣﺎ ﭼﻲ ﺑﮕﻢ ﺑﮕﻢ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮده ﺧﻴﻠﻲ رﻣﺎﻧﺘﻴﻚ ﻣﻴﺸﻪ ﺗﺎزه ﻧﻤﻲ ﺧﻮام‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻦ ﻛﻪ ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ دارم ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺎرﻣﻮﻟﻜﺎرو ﺑﺎﻫﺎش‬ ‫ﺑﻜﻨﻢ ﻣﻴﮕﻪ از ﻟﺤﺎظ ﻣﺎﺗﺮﻳﺎﻟﻴﺴﻢ دﻳﺎﻟﻜﺘﻴﻚ ﻏﻠﻄﻪ‬ ‫"ﭘﺎﺷﻮ ﺑﻴﺎ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺑﻴﺎ ﻳﻪ ﺧﻮرده ﻫﻮا ﺑﺨﻮر‪".‬‬

‫ﻓﻜﺮﻛﺮد ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﺮوي ﺧﻮدت ﻧﻴﺎري ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺗﻮ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎم‬ ‫ﺑﺬار ﺗﺎزه دارم آروم ﻣﻴﺸﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ ي ﺣﺮف و ﻧﺼﻴﺤﺖ و ﺗﻠﻘﻴﻦ و ﻫﻴﭽﻲ رو ﻧﺪارم‬ ‫ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻲ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ "ﻓﻜﺮﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪".‬‬ ‫"ﻧﻪ‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ ﻛﻤﻲ ﻫﻮا ﺑﺨﻮر ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻣﻴﺸﻪ‪".‬‬

‫‪٤٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫"ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺑﻪ‪ ".‬ﻓﻜﺮﻛﺮد ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ آدم و راﺣﺖ ﺑﺬاره ﺣﺘﻤﺎﻣﻲ ﺧﻮاد ﺑﻪ آدم ﻛﻤﻚ‬ ‫ﻛﻨﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ دﻳﺸﺐ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮرده م ﻣﻴﺨﻮاي ﻫﻮاي آزاد اﺛﺮ ﺷﻮ از ﺑﻴﻦ‬ ‫ﺑﺒﺮه ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻲ ﺧﻮاي ازم ﺑﺎزﭘﺮﺳﻲ ﻛﻨﻲ ﻫﻤﻮﻧﺠﻮر ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﺎزﭘﺮس ﺑﻮدي از ﻣﺮدم‬ ‫ﻣﻲ ﻛﺮدي ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻲ ﺧﻮاي ازم دﻓﺎع ﻛﻨﻲ ﻫﻤﻮﻧﺠﻮر ﻛﻪ از ﻣﻮﻛﻼت ﻣﻲ ﻛﻨﻲ اﻣﺎ‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻛﻦ ﻣﻦ ﻛﺴﻲ رو ﻧﻜﺸﺘﻪ ام ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ام ﻃﺮف ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻃﺮﻓﻢ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺧﻮدﻣﻮ ﻋﺬاب ﻣﻲ ﺧﻮام ﺑﺪم اﮔﻪ ام راﺣﺘﻢ ﺑﺬاري ﺧﻮدم ﺑﻠﺪم ﮔﻠﻴﻢ ﺧﻮدﻣﻮ از‬ ‫آب ﺑﻜﺸﻢ ﺑﻴﺮون ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﭘﺪرش ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﻋﺬاب دﻳﺮﭘﺎﺋﻲ را ﻛﻪ از ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ‬ ‫در آﻧﻬﺎ دﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﺎز ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻣﻴﺪوﻧﻢ درد ﻣﻲ ﻛﺸﻲ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻳﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮد‬ ‫ﺗﻮ رﻧﺞ داده ي ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﺗﻮام ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻋﺎدت داري ﺧﻮد ﺗﻮ ﻋﺬاب ﺑﺪي ﻛﺎش‬ ‫ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ رﻧﺠﺘﻮ ﻛﻢ ﻛﻨﻢ ﻛﺎش ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺮﺗﺎﭘﺎش ﻳﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي ﺑﻮده‬ ‫اﻣﺎ ﻣﻴﺪوﻧﻢ اوﻧﻮﻗﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻴﺸﻲ دو ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺷﺮوع ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم‬ ‫زﻧﺪﮔﻴﺘﻮ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﺎﻫﺎ ﺗﻠﻒ ﻛﺮده ي و ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﻧﻜﺮده ﻳﻢ ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ رﻧﺞ وﻋﺬاﺑﺘﻮ‬ ‫زﻳﺎد ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫دو ﺑﺎره ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﭘﺪرش ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮداول‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺖ وروﻣﻮ ﺑﺸﻮرم اﻳﻦ ﻗﻴﺎﻓﻪ اي ﻛﻪ اﻻن دارم از ﻫﻤﻪ ﭼﻲ ﺑﺪﺗﺮه‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﺻﻮرت ﺷﺴﺘﻪ وﻣﻮﻫﺎي ﺷﺎﻧﻪ ﻛﺮده در آﻳﻨﻪ دﻳﺪ ﻛﻤﻲ‬ ‫اﺣﺴﺎس راﺣﺘﻲ ﻛﺮد‪.‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺳﺮخ و ﺻﻮرﺗﺶ رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه و ﭘﻒ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬دﻧﺒﺎل ﭘﺪرش راه اﻓﺘﺎد و ﺑﻪ وﺳﻂ ﭼﻤﻦ رﻓﺖ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادرﻫﺎ و زن ﭘﺪرش را‬ ‫ﻣﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻔﻮاﺻﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ دور ﭼﻤﻦ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻓﺘﺎب اﻓﺴﺮده اي را ﻛﻪ ﻛﻒ‬ ‫ﭼﻤﻦ ﭘﻬﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮدو ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ اﮔﺮ آﻧﻄﻮر ﭘﻴﺶ اﻣﺪ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﻣﻲ‬ ‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻮي آﻓﺘﺎب ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ وﻛﻴﻒ ﻛﻨﺪ‪ .‬از ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﭘﺪرش را ﻣﻲ دﻳﺪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ‬ ‫اﻓﻜﺎر او را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪:‬‬

‫ﭼﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﭘﺪر ﺳﮓ دﻳﺸﺐ ﻛﺠﺎ ﺑﻮده ﺑﺎ ﻛﻲ ﺑﻮده ﭼﻴﻜﺎر ﻛﺮده ﻛﻲ اوﻣﺪه‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻤﻴﮕﻪ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻲ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﮕﻪ اﮔﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﺧﺎﻛﻲ ﺑﻪ ﺳﺮش‬ ‫ﺑﻜﻨﻢ اﻣﺎ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﻴﮕﻪ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﺸﻪ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﻴﺨﻮاد ﻣﻴﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎم اﻳﻦ‬ ‫ﻳﻜﻲ ﻣﻨﻮ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ زﺟﺮ ﻣﻴﺪه از ﻫﻤﻪ ام ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﻣﻴﺮه ﻣﺜﻞ ﺧﻮدﻣﻪ ﻣﻦ‬ ‫زﻧﺪﮔﻴﻤﻮ ﺿﺎﻳﻊ ﻛﺮدم اﻳﻨﻢ زﻧﺪﮔﻴﺸﻮ ﺿﺎﻳﻊ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻣﻌﻠﻤﺶ ﻣﻴﮕﻪ ﻧﺎراﺣﺘﻪ ﻣﺪﻳﺮش‬ ‫ﻣﻴﮕﻪ ﻧﺎراﺣﺘﻪ ﭼﻪ ﻧﺎراﺣﺘﻲ اي ﻏﺬاﺷﻮﻧﻮ ﺑﻬﺸﻮن ﻣﻴﺪم ﻣﻴﻮه ﺷﻮﻧﻮ ﺑﻬﺸﻮن ﻣﻴﺪم ﻣﺪرﺳﻪ‬ ‫ﺷﻮﻧﻮ ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺳﺎﻟﻢ وﮔﺮدن ﻛﻠﻔﺖ ﺑﺎرﺷﻮن ﻣﻴﺎرم ﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻲ و ﻣﺎﺷﻴﻦ‬ ‫دارن زﻧﺪﮔﻴﻤﻮ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻨﺎ از ﻫﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪه م اﻣﺎ اﻳﻨﺎ ﭼﻲ ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮ ﻣﻨﻮﻧﻤﻲ ﻛﻨﻦ ازﻳﻪ ور‬ ‫اون زﻧﻴﻜﻪ ﺳﻠﻴﻄﻪ زﺟﺮم ﻣﻴﺪه از ﻳﻪ ور اﻳﻨﺎ ﺣﺮﻓﺸﻮﻧﻢ ﺑﻤﻦ ﻧﻤﻲ زﻧﻦ اﮔﻪ ﺑﮕﻦ ﻳﻪ‬ ‫ﺣﺮﻓﻲ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه اﻣﺎ اﮔﻪ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺎرا رو‬ ‫ﺑﻜﻨﻪ ﭼﺮا ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ آدم ﻧﻔﻬﻤﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻣﻦ ﻛﻪ ﭘﺪر ﻓﺎﻧﺎﺗﻴﻜﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ م ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﻣﺜﻞ رﻓﻴﻖ ﺑﺎﺷﻢ اﮔﻪ ﺑﺎﺑﺎي ﻣﻨﻮ داﺷﺖ اﮔﻪ زﻧﺪﮔﻲ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٤١‬‬

‫ﻣﺤﺼﻠﻲ ﻣﻨﻮ داﺷﺖ ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻣﺪرﺳﻪ و ﺧﻮﻧﺔ ﺑﺎﺑﺎﺷﻮ ول ﻧﻜﺮد‬ ‫ﺑﺮه ﻳﻪ ﻣﺪت ﻛﻔﺶ دوزي ﻛﻨﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﻲ‬ ‫ﺑﻴﺎد ﺗﻮ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ وﻟﻨﮓ و واز ﺗﻬﺮون ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﻲ ﺟﻮن ﻛﻨﺪم ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ و ﺑﺎغ و‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ وﻣﺎﺷﻴﻦ واﺳﻪ اﻳﻨﺎ درﺳﺖ ﻛﻨﻢ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻛﺪوم ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ام ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از‬ ‫ﻣﺮدﻧﻢ آواره ﻧﺸﻦ ﻳﻪ ﺑﺎﺑﺎﺋﻲ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺑﺎي ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻛﻪ دار وﻧﺪارﺷﻮ ﺑﺰﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﺮق‬ ‫ﺧﻮري و ﻛﻴﻤﻴﺎﮔﺮي ﺑﻌﺪم آﺧﺮ ﻋﻤﺮي ﺑﻴﺎد ﺳﺮ ﺑﺎر ﻣﻦ ﺑﺸﻪ ﺗﺎزه وﻗﺘﻲ ام ﻛﻪ ﻣﺮد ﺑﺠﺰ‬ ‫ﻛﻔﻨﺶ ﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﻗﺮﺿﻢ ﺑﻪ ﻋﺮق ﻓﺮوش ﺳﺮﮔﺬر رو دﺳﺘﻢ ﺑﺬاره‬ ‫دور و ﺑﺮ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد وﻫﻴﻜﻞ ﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ دﺳﺖ ﺑﺴﻴﻨﻪ دور ﭼﻤﻦ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺸﺨﻴﺺ داد ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺲ ﻛﺮد ﺟﺎﻧﻮري وﺣﺸﻲ اﺳﺖ ‪،‬‬ ‫ﺷﻴﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻗﻔﺲ ﻛﺮده اﻧﺪ ﺗﺎ رام ﻛﻨﻨﺪه راﻣﺶ ﻛﻨﺪو ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان ﺗﻤﺎﺷﺎ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ و ﻫﻠﻬﻠﻪ ﻛﻨﻨﺪو ﺳﻮت ﺑﻠﺒﻠﻲ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻣﻦ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻃﺮف ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻣﻦ ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮدم ﻃﺮﻓﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻲ ﻣﻦ ازت ﻧﻔﺮت دارم اﻣﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ‬ ‫ﻣﻴﺨﻮام آزادم ﺑﺬاري ﻛﺎراﺋﻲ رو ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮام ﺑﻜﻨﻢ ﭘﻴﺶ ﺧﻮدش ﺻﺤﻨﻪ اي را ﻣﺠﺴﻢ‬ ‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﺑﻬﺖ ودﻣﻘﻲ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان ﺷﻴﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد و دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﻨﺪ و ﺑﺎ رام‬ ‫ﻛﻨﻨﺪه اش دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ و ﻫﺮ دو از ﻗﻔﺲ ﺑﻴﺮون ﺑﺮوﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺮم ﺑﻴﺮون‪".‬‬ ‫"ﻛﺠﺎ؟"‬ ‫"ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺮم ﺳﻴﺮوس و ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻢ‪".‬‬

‫ﻓﻜﺮﻛﺮداون ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻴﻪ ﻛﻪ اﻻن ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ اون ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻴﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﻣﻄﻠﺐ رو راﺳﺖ و ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪه ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﺑﺎز اون ﻣﻨﻮ ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﻤﺔ اﻳﻨﺎ ﻣﻲ‬ ‫ﺷﻨﺎﺳﻪ‬

‫"ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺮي ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺶ‪ .‬ﻓﻌﻼ ﺑﺮو ﻟﺒﺎﺳﺘﻮ ﺑﭙﻮش ﺑﻴﺎ ﻛﺎرت دارم‪".‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻴﺮون آﻣﺪ ﭘﺪرش ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪه وﺳﻂ ﭼﻤﻦ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻄﺮف در ﺑﺎغ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻤﻲ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ‪ .‬ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ از‬ ‫اﻳﻦ آدﻣﻬﺎ‪ ،‬از ﭘﺪرش‪،‬از ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ آﻧﻘﺪر ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬دور ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺲ ﻛﺮدﻛﻪ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻳﻚ ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺮادر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ اي اﺳﺖ‪ .‬از‬ ‫ﺧﻮدش ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺒﺮﺗﻢ ﻛﺠﺎﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺒﺮﺗﻢ دﻧﺒﺎل ﭘﺪرش راه اﻓﺘﺎد و از در‬ ‫ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭘﺪرش دﺳﺖ ﭼﭗ ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺑﻄﺮف ﺻﺤﺮا و ﻣﺰرﻋﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد‬ ‫ﺣﺲ ﻛﺮد ﺗﻮي دﻟﺶ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎي ﭘﻴﺶ از اﻣﺘﺤﺎن‪ ،‬ﺣﺘﻲ وﻗﺘﻴﻜﻪ‬ ‫درﺳﺶ را ﺧﻮب روان ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺴﺮش زد ﻛﻪ ﻓﺮار ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﺟﺴﺎرﺗﺶ او را از‬ ‫اﻳﻨﻜﺎر ﺑﺎزداﺷﺖ‪ .‬ﺻﺪاي ﭘﺪرش را ﺷﻨﻴﺪ‬ ‫"ﻫﻮﻣﺮ ﺗﻮ ﭼﺘﻪ؟"‬ ‫"ﻫﻴﭽﻲ‪".‬‬

‫‪٤٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫"ﭼﺮا ﺑﭽﻪ ﺟﻮن‪ .‬ﭼﺮا ﭘﺴﺮ ﺟﻮن‪ .‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﻮن ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻳﻪ‬ ‫ﻧﺎراﺣﺘﻲ داري ﻛﻪ ﺑﻤﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮاي ﺑﮕﻲ‪".‬‬ ‫"ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻲ رو از ﺷﻤﺎ ﭘﻨﻬﻮن ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﺑﺨﺼﻮﺻﻲ ام ﻧﺪارم ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ‬ ‫ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ‪".‬‬ ‫"ﭘﺲ ﭼﻲ؟"‬ ‫"ﭘﺲ ﭼﻲ ﭼﻲ؟"‬ ‫"ﭼﺮاﻧﻤﻴﺨﻮاي ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻲ؟"‬ ‫"ﭼﻲ رو ﻧﻤﻴﺨﻮام ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻢ؟"‬ ‫"ﻣﻦ دوﺳﺖ ﺗﻮام‪ .‬ﻗﺒﻮل ﻛﻦ‪ .‬دوﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﻛﺪوم ازدوﺳﺘﺎت ﺧﻴﺮ ﺗﻮ‬ ‫رو ﻣﻴﺨﻮاد‪ .‬دوﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﻛﺪوم از دوﺳﺘﺎت ﻣﻴﻔﻬﻤﻪ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﺮ‬ ‫ﻛﺪوﻣﺸﻮن ﺗﺠﺮﺑﻪ داره‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﺮﻛﺪوﻣﺸﻮن ﭘﻮل داره‪ ،‬ﻗﺪرت داره و ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﻬﺖ‬ ‫ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ اﻧﻘﺪر ﻛﻪ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎي دﻳﮕﺖ اﻋﺘﻤﺎد داري ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاري‪ .‬ﺣﺮﻓﺎﺗﻮ ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﻲ زﻧﻲ اﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻫﻪ ﺣﺮﻓﺎﻣﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺰﻧﻢ ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻲ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ‬

‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮده ي ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺳﻌﻲ ﻛﺮده ي ﭼﻴﺰي ﺟﺰ اون ﻣﺎﺗﺮﻳﺎﻟﻴﺴﻢ دﻳﺎﻟﻜﺘﻴﻚ‬ ‫و درك ﺗﺎرﻳﺨﻲ ﺗﻮي ﻛﻠﻪ ت ﺑﭽﭙﻮﻧﻲ ﭼﻲ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮔﻔﺘﻪ م ﻛﻪ ﺧﻨﺪه ﺧﺮﻛﻴﺘﻮ ﺳﺮ ﻧﺪاده‬ ‫ي ﺑﮕﻲ اﻳﻨﺎ ﺷﻌﺮ رﺷﺘﻴﻪ از ﭼﻲ ﺑﺮات ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ از ﺑﺎزﻳﻢ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﻳﺶ از ﭘﺮﻧﺲ‬ ‫ﻫﺎﻣﻠﺖ از ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮام ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ازﻛﺘﺎﺑﺎﺋﻲ ﻛﻪ دوﺳﺖ دارم ﺑﺨﺮم و‬ ‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﻢ از ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ وﻧﻤﺎﻳﺸﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ دوﺳﺖ دارم ﺑﺮم و ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﻧﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫"ﻣﻦ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺪارم ﺑﺰﻧﻢ‪".‬‬ ‫"ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺘﻮ از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﻮن ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‪".‬‬ ‫"ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻲ رو از ﺷﻤﺎ ﭘﻨﻬﻮن ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ‪".‬‬ ‫"ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻣﻴﻜﻨﻲ‪.‬وﮔﺮﻧﻪ دﻟﻴﻞ ﻧﺪاره اﻳﻨﺠﻮر رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺗﺎاوﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﺪوﻧﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺘﻮﻧﻮ ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮده م‪ ،‬ﭼﻴﻪ؟ ﭼﻲ ﻛﻢ داري؟ ﭘﻮل ﻻزم داري‪،‬ﺑﮕﻮ ﺑﻬﺖ ﺑﺪم‬ ‫ﭘﻨﺠﺎه ﺗﻮﻣﻦ‪ ،‬ﺻﺪ ﺗﻮﻣﻦ‪ ،‬ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدآﺟﺮي ﺳﻲ ﺷﺎﻫﻲ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺗﺎآﺟﺮ ﻣﻴﺸﻪ ﻻﺑﺪ ﺑﺎﻳﺪ دو ﺗﺎ‬

‫ﻛﺎﻣﻴﻮن ﺑﻴﺎرم ﻛﻪ آﺟﺮارو در آرم ﺑﺒﺮم ﺑﻔﺮوﺷﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ ﭘﻮل ﻻزم ﻧﺪارم‪".‬‬ ‫"ﭘﺲ ﭼﻲ؟ ﻛﺴﻲ رو دوﺳﺖ داري؟ ﻋﺎﺷﻖ ﻛﺴﻲ ﺷﺪه ي؟"‬ ‫"ﭼﻲ؟ ﻋﺎﺷﻖ؟ ﻧﻪ‪«.‬‬ ‫"ﺑﮕﻮ‪.‬اﮔﻪ اﻳﻨﻪ‪،‬ﺑﮕﻮ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ دوﺳﺖ ﻫﺴﺘﻢ‪".‬‬ ‫"ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻪ‪.‬ﻫﻴﭻ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﻜﺮ ﻋﺎﺷﻘﻲ رم ﻧﻜﺮده م‪".‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٤٣‬‬

‫"ﭘﺲ ﭼﻲ؟اﻳﻦ ﻛﺎرا ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﻲ دﻟﻴﻞ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬ﺣﺘﻤﺎ ﻳﻪ دﻟﻴﻠﻲ داره‪ .‬ﺗﻮ آدﻣﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻲ ﻣﻨﻄﻖ ﻛﺎري رو ﺑﻜﻨﻲ‪ .‬ﺗﺎ اوﻧﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﺗﻮ آدم ﻣﻨﻄﻘﻲ اي ﻫﺴﺘﻲ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد داره ﺧﻨﺪه م ﻣﻲ ﮔﻴﺮه ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ آدم ﻣﻨﻄﻘﻲ اي‬

‫ﻫﺴﺘﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻣﺮد زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻤﻴﺸﻢ ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ اﺣﻤﻖ روﻳﺎ‬ ‫ﭘﺮورم‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﻛﺪوم ﻛﺎرا ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﻲ دﻟﻴﻞ ﺑﺎﺷﻪ؟"‬

‫"ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎراﻛﻪ ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ .‬ﺑﺸﻴﻨﻲ ﻣﺜﻞ زﻧﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺗﻮدﻳﮕﻪ واﺳﻪ ﺧﻮدت ﻣﺮدي‬ ‫ﺷﺪه ي‪.‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ؟"‬ ‫"ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎل‪".‬‬ ‫"ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎل‪،‬دو ﺳﺎل دﻳﮕﻪ ﻣﺪرﺳﻪ رو ﺗﻤﻮم ﻣﻲ ﻛﻨﻲ وارد داﻧﺸﮕﺎه‬ ‫ﻣﻴﺸﻲ‪.‬اوﻧﻮﻗﺖ ﻣﺮدم روت ﺣﺴﺎب ﻣﻴﻜﻨﻦ‪ .‬ﭼﺮاﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدي؟"‬ ‫"ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﺧﻮدﻣﻢ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪.‬ﮔﻤﻮﻧﻢ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدﻣﻢ درﺳﺖ‬ ‫ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪".‬‬ ‫"ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ‪.‬اﻳﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮاون ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﻣﺰﺧﺮﻓﻴﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮﻧﻲ‪ .‬ﻛﻴﻪ اون ﻣﺮﺗﻴﻜﺔ ﺗﺮﻳﺎﻛﻲ؟‬ ‫ﺻﺎدق ﻫﺪاﻳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪﻣﻦ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﺎﻳﺪاون ﻛﺘﺎﺑﺎ رو از اﺗﺎﻗﺖ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻴﺮون و‬ ‫ﺳﻮزوﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ اون ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎي اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺪرﺳﻪ‬ ‫ﺗﻮش ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ .‬ﭼﻲ ﺑﻮد اون ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻛﻪ ﺗﻮش ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮدي‪ ،‬ﻛﻪ ﭘﺴﺮه‬ ‫ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻪ دﻳﻮوﻧﮕﻲ ﻣﻴﺰﻧﻪ و دﺧﺘﺮه دﻳﻮوﻧﻪ ﻣﻴﺸﻪ و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ؟"‬ ‫"ﻫﺎﻣﻠﺖ‪".‬‬ ‫"ﻫﺎن‪،‬ﻫﺎﻣﻠﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻢ اون ﻫﺎﻣﻠﺖ آدم اﺣﻤﻘﻲ ﺑﻮده‪ .‬اون ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ ﻫﻢ‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ‪،‬اﮔﻪ راﺳﺘﻲ اﻋﺼﺎﺑﺖ ﻧﺎراﺣﺘﻪ وﻗﺖ ﻣﻴﮕﻴﺮم ﺑﺮﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﻳﻪ دﻛﺘﺮ‬ ‫ﻛﻪ اﻋﺼﺎﺑﺘﻮ ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﻛﻨﻪ‪".‬‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و از راﻫﻲ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺎغ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻣﻴﻜﺮدﻫﻴﭻ ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪاره ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺤﺚ ﻛﻨﻢ اﮔﻪ ﻫﻤﻴﻨﺠﻮري ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ﺧﻮﺑﻪ اﮔﻪ ﻫﻤﻪ‬

‫اش ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﻮﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﻢ ﺑﺨﻮره اﮔﻪ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ دﻳﮕﻪ دﻧﺒﺎﻟﺸﻮ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرد‬

‫"اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﻲ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﺸﻘﺘﻲ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺟﻮن ﺑﻜﻨﻢ ﻧﻮن‬ ‫ﺧﻮدﻣﻮ در ﺑﻴﺎرم و ﺑﺠﺎي ﺧﻮﺷﻲ و ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻓﻘﻂ درس ﺑﺨﻮﻧﻢ‪ ،‬ﭘﺪر ﺧﻮدﻣﻮ درآرم و‬ ‫درس ﺑﺨﻮﻧﻢ‪ .‬ﻧﻤﻴﮕﻢ ﺗﻮ درس ﻧﻤﻴﺨﻮﻧﻲ‪ .‬ﺑﺮﻋﻜﺲ از درس ﺧﻮﻧﺪﻧﺖ ﺧﻴﻠﻲ راﺿﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺒﻴﻦ ﺗﻮ در ﭼﻪ وﺿﻌﻴﺘﻲ داري درس ﻣﻴﺨﻮﻧﻲ‪ ،‬ﻣﻦ در ﭼﻪ وﺿﻌﻴﺘﻲ درس ﻣﻲ‬ ‫ﺧﻮﻧﺪم‪ .‬ﺗﻮ اﻻن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ ﻣﻴﺸﻴﻨﻲ ﻣﺜﻞ زﻧﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﺮد ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﭘﻮﻻد ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ﻛﻪ اﺳﻢ ﻣﺎ ﭼﻴﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻴﻮن ﺑﭽﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﻣﻦ ﺗﻮﻳﻜﻲ ﻣﺜﻞ ﭘﻮﻻدي‪ ،‬ﺗﻮ ﻳﻜﻲ ﻣﺜﻞ ﺧﻮد ﻣﻨﻲ‪".‬‬ ‫ﺑﻪ در ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز ﺑﺎغ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﺧﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮم؟"‬ ‫"ﻛﺠﺎ؟"‬

‫‪٤٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬ ‫"ﺑﺮم ﭘﻴﺶ ﺳﻴﺮوس‪ .‬ﺑﺮم ﻳﻪ ﺧﻮرده ﺑﮕﺮدم‪".‬‬ ‫"ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺮي ﺑﮕﻴﺮي اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻲ؟"‬ ‫"ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ ﻳﻪ ﺧﻮرده ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ‪".‬‬ ‫"ﺑﺮو‪.‬اﻣﺎ زودﺑﺮﮔﺮد‪ .‬ﻛﺎرت دارم‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﺑﺎﺷﻪ‪".‬‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد واي ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻛﺎراﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻫﺎم داري ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه م از اﻳﻦ ﻧﺼﻴﺤﺘﺎﺋﻲ‬

‫ﻛﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ م دﻳﮕﻪ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ﻫﻨﻮز دﻫﻨﺘﻮ وا ﻧﻜﺮده ي ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻲ‬ ‫ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﮕﻲ‬ ‫راه اﻓﺘﺎد‪ .‬از ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺎغ ﺳﻨﮕﻔﺮش ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬از ﻛﻨﺎر ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻣﻴﺎن ﺑﺮ زد‬ ‫و ﺑﺨﻴﺎﺑﺎن رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻳﻚ اﺗﻮﺑﻮس داﺷﺖ ﻣﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺗﺎ اﻳﺴﺘﮕﺎه اﺗﻮﺑﻮس ﺑﺪود‪،‬اﻣﺎ‬ ‫راه زﻳﺎدي ﺑﻮد و ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺑﺮﺳﺪ اﺗﻮﺑﻮس ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻜﺮش را از ﺳﺮ ﺑﺪر ﻛﺮد و ﻗﺪم زﻧﺎن ﺑﻪ ﻃﺮف اﻳﺴﺘﮕﺎه رﻓﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻣﻴﻜﺮددﺳﺖ ﻛﻢ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل داره ﺗﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻌﺪي ﺑﻴﺎد ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺳﻨﮓ ﻛﻨﺎر‬ ‫ﺧﻴﺎﺑﺎن ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و ﺑﺎ ﭘﺎ زد‪ .‬ﺗﻜﻪ ﺳﻨﮓ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ ﻛﻒ اﺳﻔﺎﻟﺖ ﺳﺮ ﺧﻮرد و ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫ﺿﺮﺑﻪ ﺑﻌﺪي اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬دوﺑﺎره ﺳﻨﮓ را ﺑﺎ ﭘﺎ زد و ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺗﺎاﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﻲ ﺑﺮﻣﺶ‬ ‫ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ ﺧﻮﺑﻴﻪاﻣﺎ ﺳﻨﮓ روي ﻟﺒﻪ اش ﻏﻠﻄﻴﺪ وﺑﻄﺮف ﺟﻮب رﻓﺖ و ﺗﻮي آن اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻢ دﻧﺒﺎل ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺳﻨﮓ دﻳﮕﺮ ﮔﺸﺖ وﻟﻲ ﮔﻴﺮ ﻧﻴﺎورد و ﺑﻪ راﻫﺶ اداﻣﻪ داد و‬ ‫رﻓﺖ‪.‬‬ ‫دراﻳﺴﺘﮕﺎه ﺑﻪ ﺗﻴﺮ ﭼﺮاغ ﺑﺮق ﺗﻜﻴﻪ داد‪،‬دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﺗﻮي ﺟﻴﺒﻬﺎﻳﺶ ﻛﺮدو ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ‪.‬اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﻓﻜﺮش از ﻛﺎر اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬در ﻣﻐﺰش ﻧﻮﻋﻲ آراﻣﺶ‬ ‫ﭘﺲ از ﺗﻮﻓﺎن ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻗﻠّﻪ ﻫﺎي دور اﻓﺘﺎده و آرام ﻛﻮه را ﻛﻪ زﻳﺮ آﺳﻤﺎن ﺻﺎف و آﺑﻲ و آﻓﺘﺎب ﻣﻼﻳﻢ‬ ‫ﭘﺎﺋﻴﺰ ﮔﺴﺘﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻲ دﻳﺪ و ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ آﻧﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﻳﺎد آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري اﻓﺘﺎد ﻛﻪ‬ ‫از آن ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آﻧﻮﻗﺖ ﻛﻪ ﺑﺮف ﺗﺎ ﻗﻮزك ﭘﺎ ﻣﻴﺮﺳﻴﺪ و ﻳﺦ زده و ﺷﻔﺎف‬ ‫ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ ﺧﺮده ﺷﻴﺸﻪ اي ﻛﻪ ﺗﻮي آﻓﺘﺎب رﻳﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭼﺸﻢ را ﻣﻲ زد و زﻳﺮ ﭘﺎ‬ ‫ﺻﺪا ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻳﺎدش اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﭼﻄﻮر وﻗﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ روي ﺑﺮﻓﻬﺎ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﺳﺮ ﻣﻲ‬ ‫ﺧﻮردﻧﺪ و ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ او ﻓﻜﺮ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ را ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﺣﻮاﺳﺶ‬ ‫ﭘﺮت ﻣﻲ ﺷﺪ و ﭘﺎﻳﺶ از ﺟﺎﺋﻲ در ﻣﻲ رﻓﺖ و ﻣﻲ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﺎد آﻧﻮﻗﺖ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﭼﻠّﻪ‬ ‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن زﻳﺮ آﻓﺘﺎب داغ ﺑﺎ ﻧﺼﺮل از ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ و دﻧﺒﺎل رﻳﻮاس ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ‬ ‫و ﭘﺲ از ﻛﻠﻲ ﻋﺮق رﻳﺨﺘﻦ ﻳﻚ ﺑﺘﻪ ﮔﻴﺮ ﻣﻲ آوردﻧﺪ و آﻧﻮﻗﺖ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و رﻳﻮاس‬ ‫ﺗﺮش را ﺑﻪ ﻧﻴﺶ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻋﺮﻗﺸﺎن ﺧﺸﻚ ﻣﻲ ﺷﺪ و وﻗﺘﻲ از ﻃﺮف اﻣﺎﻣﺰاده‬ ‫ﺻﺪاي اذان ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻇﻬﺮ ﺷﺪه و ﺑﺎﺑﺎ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و دوان‬ ‫دوان و ﺗﺮﺳﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺗﺎ زودﺗﺮ ﻛﺘﻜﻲ راﻛﻪ در اﻧﺘﻈﺎرﺷﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ در روﻳﺎﻫﺎ و ﺧﻴﺎﻻت ﺧﻮدش ﻏﺮق ﺷﺪ‪ .‬ﺟﻮري ﻛﻪ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻧﻤﻲ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٤٥‬‬

‫ﻓﻬﻤﻴﺪ دارد ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻓﻜﺮ ﭼﻲ را ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ اﺗﻮﺑﻮس‬ ‫ﺟﻠﻮي ﭘﺎﻳﺶ ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ و ﺳﻮار ﺷﺪوآﻧﻮﻗﺖ ردﻳﻒ ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮاو‬ ‫ﺻﻒ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ دﻳﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﭼﭗ اﺗﻮﺑﻮس ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺸﺴﺖ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻮﻫﻬﺎ را‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و در روﻳﺎﻫﺎي ﺧﻮدش ﺳﻴﺮ ﻛﺮد ﺗﺎ آﻧﻜﻪ اﺗﻮﺑﻮس آﺧﺮ ﺧﻂ ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ و‬ ‫ﭘﻴﺎده ﺷﺪ‪.‬‬ ‫در ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻴﺮوس اﻳﺴﺘﺎد و زﻧﮓ زد‪ .‬اﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺟﻤﻌﻪ س‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺴﻲ رﻓﺘﻪ ﻳﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﭘﻲ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺧﻮدش ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﭘﺸﺖ در ﺑﺴﺘﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ آﻧﺮوز ﭼﻜﺎرﻫﺎ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮود ﺳﺮ ﭘﻞ و ﻣﻴﺎن ﺳﻴﻞ‬ ‫آدم ﻫﺎ و اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﺎ و ﺳﻴﻨﻲ ﻫﺎ و ﺑﺎدﻛﻨﻚ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺑﺎدﻛﻨﻚ ﻫﺎ‬ ‫ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﺎدﻛﻨﻚ ﻫﺎ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺧﻮدش را ﻣﻴﺎن آدﻣﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ وﺳﻂ ﻣﻴﺪان دور ﻓﻠﻜﻪ‬ ‫و ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺳﻌﺪآﺑﺎددرﻫﻢ ﻣﻲ ﻟﻮﻟﻴﺪﻧﺪ ﻣﺠﺴﻢ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﺮو ﮔﺮدن ﺑﺎﻻﺗﺮاز‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺑﺎدﻛﻨﻚ رﻧﮕﻲ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎد ﻣﻴﺎن زﻣﻴﻦ و ﻫﻮا ﻛﺞ و راﺳﺖ ﻣﻴﺸﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎآدﻣﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﭘﻬﻠﻮي زﻳﺮ ﺳﺎﻳﺔ ﭼﻨﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﺎ ﭘﺸﺖ داده ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ راه ﻣﺪرﺳﻪ زﻳﺮ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻴﻠﻪ دار ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮاي دﺧﺘﺮك‬ ‫ﺗﭙﻞ ﻣﭙﻞ ﺳﺮخ و ﺳﻔﻴﺪي ﻛﻪ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻮد ﺳﻮت ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻣﻦ ﺑﻠﺪ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺳﻮت ﺑﺰﻧﻢ دردم ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻨﻪ دردم اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻮت ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ دردم اﻳﻨﻪ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ م ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮم ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺟﻠﻮي آﻳﻨﻪ واي ﻧﺴﺘﺎده م ﺳﺒﻴﻼﻣﻮ ﺗﻴﻎ‬ ‫ﺑﻨﺪازم‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدﻋﺠﻴﺒﻪ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﺸﻨﻪ م ﻧﻴﺴﺖ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ از ﺟﻮ اﻓﺘﺎده م ﺗﻨﻬﺎ روزﻳﻪ ﻛﻪ اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪارم ﺧﻮﺑﻪ‬ ‫دﺳﺖ ﻛﻢ واﺳﻪ ﻳﻪ روزم ﺷﺪه ﺷﻜﻤﻮﺋﻲ از ﺳﺮاﻳﻦ ﺷﻜﻢ ﺻﺎب ﻣﺮده اﻓﺘﺎده‬ ‫ﻳﻚ اﺗﻮﺑﻮس در اﻳﺴﺘﮕﺎه اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮداز اﻳﻦ ﺳﺮ‬ ‫آدم ﺑﺎﻳﺪ اﻧﻘﺪر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺸﻪ ﺗﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﺮ ﺑﺸﻪ از اوﻧﻮر آدم ﺑﺎﻳﺪ اﻧﻘﺪر واﻳﺴﻪ ﺗﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ‬ ‫ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻴﺎد اﻣﺎ ﺣﺎل ﺳﻮار ﺷﺪن ﻧﺪارم ﺑﻬﺘﺮه ﭘﻴﺎده ﺑﺮم‪ .‬ﺑﻬﺘﺮه ﭘﺮﺳﻪ ﺑﺰﻧﻢ ﻫﺮ ﭼﻲ دﻳﺮﺗﺮ‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﺳﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ دوﻧﻢ ﭼﻴﻜﺎرم داره ﺧﻴﺎﺑﺎن را ﮔﺮﻓﺖ و ﻗﺪم زﻧﺎن ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ از ﺳﺮ ﭘﻴﭻ ﮔﺬﺷﺖ دوﺑﺎره ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﻮﻫﻬﺎ را زﻳﺮ آﻓﺘﺎب ﭘﺎﺋﻴﺰ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻛﺸﺶ‬ ‫ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ از آﻧﻬﺎ در ﺧﻮدش دﻳﺪ‪ .‬راه زﻳﺎدي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از روي آن‬ ‫دﻳﻮار ﺧﺮاﺑﻪ ﺑﮕﺬرد و از ﭘﺸﺖ ﻣﻨﻈﺮﻳﻪ ﻣﻴﺎن ﺑﺮ ﺑﺰﻧﺪ و در ﻋﺮض ﻳﻚ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﺑﺪاﻣﻨﻪ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬راﻫﺶ را ﻋﻮض ﻛﺮد و از ﺗﻮي ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ روﺑﺮوي ﻗﻨﺎت اﻧﺪاﺧﺖ و‬ ‫ﺑﻄﺮف ﻛﻮﻫﻬﺎ رﻓﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮداﻻن وﻗﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﺧﻮرده ﻋﺮق ﺑﺮﻳﺰم ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ‬

‫ﻛﻨﻢ و ﻋﺮق ﺑﺮﻳﺰم‬ ‫ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﻌﺪ ﺳﺮ اوﻟﻴﻦ ﻗﻠﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ از آن ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﺎﻳﻦ آﺳﺎﻧﻲ ﺑﺎﻻ ﻧﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ اﺣﺴﺎس ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺣﺲ ﻛﻨﺪ از ﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬آن‬ ‫ﺑﺎﻻرﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﺳﺎﻳﺔ ﺧﻨﻚ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ از دور ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺘﺮي ﺳﻨﮕﻲ ﺑﻮد‬

‫‪٤٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻧﺸﺴﺖ و دورﻧﻤﺎي ﺑﺎﻏﻬﺎ و ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ و ﺷﻴﺮواﻧﻲ ﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ و ﻗﺮﻣﺰ و ﻣﺰرﻋﻪ ﻫﺎي‬ ‫ﺳﺒﺰ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪ و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻛﻮﺗﺎه و آﺑﻲ وﺻﺎف ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬ ‫دورﺗﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﻠﻪ اي دﻳﮕﺮ ﻻﺷﺨﻮرﻫﺎ را ﻣﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺸﺎن را روي ﺑﺎد ﮔﺴﺘﺮده‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﺮخ زﻧﺎن ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﺗﺼﻮﻳﺮي از زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﻜﺮش آﺳﻤﺎﻧﻲ آﺑﻲ و ﺻﺎف ﺑﻮد ﻛﻪ در آن ﺑﺮﻓﺮاز ﻗﻠﻪ اي ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺘﻲ ﻻﺷﺨﻮرﻫﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﭘﺮواز ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ اﺣﺴﺎس ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻛﺮد ﺑﻴﺎد زﻣﺎن اﻓﺘﺎد و ﺳﺎﻋﺘﺶ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد دو و ده‬

‫دﻗﻴﻘﻪ وﻗﺘﻲ آدم ﺗﺼﻮري از زﻣﺎن ﻧﺪاره ﭼﻘﺪر راﺣﺘﻪ ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻛﻪ آدم ﻫﻴﭽﻲ ﺗﻮش‬ ‫ﮔﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻪ ﻣﺜﻞ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر اﺳﺘﺨﺮ ﺷﻨﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و از ﻛﻮه ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪ‪.‬از‬ ‫روي ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ و روي ﺳﻨﮓ رﻳﺰه ﻫﺎ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ‬ ‫رﻳﺰش آﻧﻬﺎ او را ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺒﺮد‪.‬ﻣﻐﺰش ﻫﻤﭽﻨﺎن آﺳﻤﺎﻧﻲ آﺑﻲ و ﺻﺎف ﺑﻮد و ﺣﻮاﺳﺶ ﭘﻲ‬ ‫راﻫﻲ ﻛﻪ در ﭘﻴﺶ داﺷﺖ و ﭘﻴﭻ ﻫﺎ و ﭘﺮﺗﮕﺎﻫﻬﺎ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﭘﺪرش وﺳﻂ ﺑﺎغ زﻳﺮ آﻓﺘﺎب ﺗﻮي ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ‬ ‫راﺣﺘﻲ ﻟﻤﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻼه ﺣﺼﻴﺮي ﺳﺮ ﻃﺎس و ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺑﻠﻨﺪش را ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ و روي‬ ‫ﻛﻨﺎرة ﻋﻴﻨﻚ دودي ﺳﻮار ﺑﻮد‪.‬از ﻛﻨﺎر ﭘﺪرش ﮔﺬﺷﺖ وﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺖ‪ .‬از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ‬ ‫ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﺑﺮﮔﺮدد ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺠﺴﻢ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺪرش ﻛﻼه ﺣﺼﻴﺮي را ﻛﻤﻲ ﺑﺎﻻ زده‬ ‫و از ﭘﺸﺖ ﻋﻴﻨﻚ ذره ﺑﻴﻨﻲ او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻮي راﻫﺮو ﻳﻚ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﺑﺰرگ روي ﭼﺮاغ ﺳﻪ ﻓﺘﻴﻠﻪ آﻟﻤﺎﻧﻲ ﺳﻮار ﺑﻮد و ﻓﺘﻴﻠﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪة ﭼﺮاغ ﻛﻮرﺳﻮ ﻣﻲ زد‪ .‬روي ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﻳﻜﻲ از آن ﺳﺮﭘﻮﺷﻬﺎي دﻛﺎن‬ ‫ﭼﻠﻮﻛﺒﺎﺑﻲ ﺑﻮد‪ .‬در ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻪ ﭼﻴﻦ ﻣﺮغ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﭘﺲ اﻳﻨﻄﻮر‬

‫ﭘﺲ آدم ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻨﻄﻮري ﻛﻨﻪ ﺗﺎ ﺑﺠﺎي اون ﺷﻔﺘﻪ اي ﻛﻪ اون ﺟﻮﻧﻮر درﺳﺖ ﻣﻲ‬ ‫ﻛﻨﻪ ﺗﻪ ﭼﻴﻦ ﻣﺮغ ﺑﺨﻮره ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﺑﺮاﻳﺶ ﺳﻔﺮه ﺳﻔﻴﺪ و ﺗﻤﻴﺰي اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و روي‬ ‫آن را ﺧﻴﻠﻲ رﺳﻤﻲ ﭼﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ وﺑﺮد و ﺗﻮي دﻳﺲ ﭼﻴﻨﻲ ﺧﺎﻟﻲ‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮداﻣﺘﺤﺎﻧﻲ ﺑﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﭘﻠﻮ را ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﻧﭙﺨﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ‬ ‫ﻣﺸﺖ از آن ﺑﺮداﺷﺖ ‪ ،‬ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻛﺮدو ﺑﺪﻳﻮار زد‪ .‬ﮔﻠﻮﻟﻪ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪو داﻧﻪ ﻫﺎي‬ ‫ﺑﺮﻧﺞ ﻛﻒ اﺗﺎق رﻳﺨﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻧﻪ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﻧﭙﺨﺘﻪ ن اش دﻳﺲ را ﺟﻠﻮﻳﺶ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ اﺷﺘﻬﺎ ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻴﻮه ﻫﺎ را ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﭼﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺣﺮص‬ ‫ﻓﺮو داد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﺸﺴﺖ و ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﭼﻜﺎر ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ داﻧﻪ ﻫﺎي ﺑﺮﻧﺠﻲ ﻛﻪ ﻛﻒ‬ ‫اﺗﺎق وﻟﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد و دﻳﻮارﻫﺎ وﺳﻘﻒ اﻓﺘﺎد و ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎز ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ‬ ‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺟﻠﻮي ﺧﻮدش را ﺑﮕﻴﺮد ﺻﺪاي ﻗﻬﻘﻪ اش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و او ﻛﻨﺞ‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻋﻘﺐ ﻛﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد و اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻗﻴﻘﺎج از ﺟﺎده ﺷﻤﺮان ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺗﺼﻮري از آن آﺳﻤﺎن ﺻﺎف و آﺑﻲ ﻗﻠﺔ ﻛﻮه در ذﻫﻦ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻠﻜﻪ آﺳﻤﺎن ذﻫﻨﺶ‬ ‫آﺳﻤﺎﻧﻲ اﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻛﻮﺗﺎه و ﺧﻔﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ او در زﻳﺮ آن ﺗﻼش ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻣﻘﺼﺪي را‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٤٧‬‬

‫ﻛﻪ در ﭘﻴﺶ داﺷﺘﻨﺪ درﻳﺎﺑﺪ و ﺧﻮدش را از دﻟﻬﺮه رﻫﺎﺋﻲ دﻫﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺧﺪا‬ ‫ﻣﻴﺪوﻧﻪ داره ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺒﺮﺗﻢ دﻛﺘﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻋﺼﺮ ﺟﻤﻌﻪ دﻛﺘﺮ اﻣﺮاض روﺣﻲ ﺟﺎﺋﻲ‬ ‫ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻴﺸﻪ اﻻن ﻫﻤﻪ دﻛﺘﺮا دورة ﭘﻜﺮ دارن ﻓﻘﻂ اﻻن ﺗﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﻣﻨﻮ‬ ‫ﺑﺒﺮه اوﻧﺠﺎ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﺪه اﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز اﻧﻘﺪر دﻳﻮوﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ اوﻧﻢ ﻫﻨﻮز اﻧﻘﺪر دﻳﻮوﻧﻪ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﺑﻜﻨﻪ ﻧﻤﻴﺸﻪ ازش ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮﻳﻢ ﮔﻮ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮي دﻟﻢ داره ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺸﻴﻨﻢ و ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮﻳﻢ ﺑﺎزي‬ ‫اﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻮدم ﺷﺮوع ﻛﺮده م ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻢ آﺧﺮﺷﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﻢ ﺣﺎﻻ زه ﺑﺰﻧﻢ‬ ‫ﺻﺒﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺗﺎ آﺧﺮﺷﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ اﻳﻨﻢ ﺟﺰﺋﻲ از اون ﺗﺠﺮﺑﻪ اﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎرم دﻳﮕﻪ اﻧﮕﺎر ﻓﺮﺳﻨﮕﻬﺎ از ﻫﻢ دور ﺷﺪه ﻳﻢ ﻛﺎش زودﺗﺮ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ﻛﺎش ﭘﻴﺶ از‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺎر ﺑﺠﺎي ﺑﺎرﻳﻚ ﺑﻜﺸﻪ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻫﻤﻪ ﻣﻮن ﺑﺎﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﺗﺠﺮﺑﻪ‬ ‫ﻛﺮده ﻳﻢ‬ ‫آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﻲ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻛﻤﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ ،‬ﺗﻮي‬ ‫ﺳﺮازﻳﺮي ﻣﻲ رﻓﺖ و ﻣﺮﺗﺐ ﻳﺎ ﻓﺮﻣﺎن را ﺑﻄﺮف ﭼﭗ ﻣﻲ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﺮخ راﺳﺖ‬ ‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺗﻮي ﺟﻮب ﻧﻴﻔﺘﺪ وﻳﺎ ﺑﻄﺮف راﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺳﺒﻘﺖ ﻣﻲ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻧﻤﺎﻟﺪ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻴﺰي در ﻓﻜﺮ ش اﺳﺖ و ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺒﻴﻨﺪ از ﻛﺠﺎ ﺷﺮوع‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺤﺮف آﻣﺪ‪.‬‬ ‫"دادم ﻫﻤﺔاون ﻛﺘﺎﺑﺎي ﻣﺰﺧﺮﻓﻲ رو ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﻤﺪت ﭘﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدي ﺑﺮدن رﻳﺨﺘﻦ‬ ‫دور‪".‬‬ ‫"ﭼﻲ؟ رﻳﺨﺘﻦ دور؟"‬ ‫"آره‪ .‬ﺑﺴﻜﻪ ﻛﻠّﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ اون ﻣﺰﺧﺮﻓﺎ ﭘﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ اﻳﻨﺠﻮري ﻣﻴﺸﻪ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ آدﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ ﻣﺎدرش را ﺷﻨﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﺋﻲ را ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ‪ ،‬ﺳﺎﻟﻲ ﻣﺎﻫﻲ ﻳﻜﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻮل ﻫﺎي ﻋﻴﺪﻳﺶ‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫ﭘﻮﻟﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﮔﺎه و ﺑﻴﮕﺎه از ﻣﺎدرش ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد و ﺗﻮي ﻛﻤﺪش ﺟﻤﻊ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد و از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻓﻜﺮ آن را ﻫﻢ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫روزي اﻳﻦ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ از او ﺟﺪا ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺲ ﮔﻨﮕﻲ اﻓﻜﺎر او را از ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﻣﻨﺤﺮف ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺮد و ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﻛﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺧﺐ اﻳﻦ اوﻟﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ دﻳﺪ ﺑﻌﺪش‬

‫ﭼﻲ ﻣﻴﺸﻪ ﭘﺲ داره ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ م ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ﺧﺪا ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻛﺎرو ﺑﺨﻴﺮ ﻛﻨﻪ ﻻﺑﺪ اﻻﻧﻢ دارﻳﻢ‬ ‫ﻣﻴﺮﻳﻢ ﺗﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻻﺑﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ دم ﺗﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮم و ﺑﻌﺪ دو ﺗﺎ ﭘﺎ دارم دو ﺗﺎ ﭘﺎم ﻗﺮض‬ ‫ﻛﻨﻢ و ﻓﺮار ﻛﻨﻢ اﻣﺎ ﻧﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ اﻧﻘﺪر دﻳﻮوﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاد ﺑﺒﺮﺗﻢ ﺗﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‬ ‫ﺑﻬﺮ ﺟﻬﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺎﻳﺪ راﻫﻲ را ﻛﻪ ﻣﻴﺮﻳﻢ ﺑﭙﺎم و ﭘﻴﺶ از اوﻧﻜﻪ دﻳﺮ ﺑﺸﻪ‬ ‫ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻛﺠﺎ دارﻳﻢ ﻣﻴﺮﻳﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻴﺮه ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﺨﻮام ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻢ‬ ‫درو واﻛﻨﻢ و ﺑﭙﺮم ﺑﻴﺮون اول ﭘﺎﻣﻮ روي زﻣﻴﻦ ﻣﻴﺬارم و ﻛﻤﻲ ﻫﻤﺮاه ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻴﺪوم و‬ ‫ﺑﻌﺪ دﺳﺘﺎﻣﻮ ول ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‬

‫‪٤٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ دور وﺑﺮ راﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮد ﺗﻮي ﻛﺪوم ﺧﻴﺎﺑﺎن‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺶ دوﺗﺎ ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻣﻴﺪﻳﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺧﺪا ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﭼﻴﻜﺎر‬

‫ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﻜﻨﻪ ﺑﺎزم داره ﻳﻜﻲ از اون ﺷﺎﻫﻜﺎراﺷﻮ ﻣﻴﺰﻧﻪ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮش ﺷﺎﻫﻜﺎر زده و‬ ‫ﻣﻴﺰﻧﻪ آﺧﺮﺷﻢ ﺷﻚ دارم ﺑﺠﺎﺋﻲ ﺑﺮﺳﻪ‬ ‫آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﻴﺤﺮﻛﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد‬ ‫ﺣﻮاس ﭘﺮاﻛﻨﺪه اش را ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭘﻴﺎده ﺷﺪو ﺑﻪ ﭘﺴﺮش اﺷﺎره ﻛﺮد ﺗﺎ ﭘﻴﺎده ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻟﺤﻈﻪ اي اﻳﺴﺘﺎد و ﻣﺮد‪‬د او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻄﺮف ﻳﻜﻲ از ﻓﺮوﺷﮕﺎﻫﻬﺎ ﻣﻲ‬ ‫رﻓﺖ‪ .‬دﻧﺒﺎﻟﺶ راه اﻓﺘﺎد و ﺗﻮ رﻓﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺗﺎزه ﺑﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺣﺴﺎب واﻛﺮده ﻻﺑﺪ ﻣﻴﺨﻮاد‬

‫ﻳﻪ ﭼﻚ ﺑﻲ ﻣﺤﻞ ﺧﻮرد ﻛﻨﻪ‬

‫"اﻳﻦ ﭘﺎرﭼﻪ را دوﺳﺖ داري؟"‬ ‫"ﻗﺸﻨﮕﻪ‪ ،‬ﺑﺪﻧﻴﺴﺖ‪".‬‬ ‫"ﻣﻲ ﺧﻮاﻳﺶ؟"‬ ‫"ﻧﻪ‪".‬‬ ‫"ﭼﺮا؟"‬ ‫"ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻪ دﺳﺖ ﻟﺒﺎﺳﻲ ﻛﻪ دارم ﺑﺴﻤﻪ ﺗﺎ ﺷﺐ ﻋﻴﺪ‪".‬‬ ‫"ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻪ دﺳﺖ دﻳﮕﻪ ﻟﺒﺎس داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ‪".‬‬ ‫"ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﻻزم ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪".‬‬ ‫"اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﭼﻄﻮره؟"‬ ‫"ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪".‬‬ ‫"اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﭼﻲ؟"‬ ‫"ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻴﺎد‪ .‬ﻣﻦ ﭘﺎرﭼﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮام‪".‬‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻫﻜﺎراﺷﻮ ﻓﻮت آب ﺑﻮدم ﺑﺠﺰ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ رو ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‬

‫ﻧﺰده ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻧﮕﺎر دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﻬﻢ ﺑﺨﻮره ﻫﺮ وﻗﺖ ﺷﺎﻫﻜﺎراﺷﻮ ﺷﺮوع‬ ‫ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻣﻴﺸﻢ دﻟﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﺷﻪ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻢ ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮدش ﻛﺎري ﻛﻪ داره‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻘﺼﻮدش ﻳﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ س ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻢ و ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻛﺎﺷﻒ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﻴﺎد‬ ‫ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻫﻮﻣﺮ ﺟﻠﻮي اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻛﻨﺎر ﭘﺪرش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻋﻘﺐ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﭘﺮ‬ ‫از ﭘﺎرﭼﻪ و ﻛﻔﺶ و ﭘﻴﺮاﻫﻦ و ﺟﻮراب و ﻛﻴﻒ و ﻛﺮاوات و ﭼﻤﺪان و ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را روﺷﻦ ﻛﻨﺪ و ﭘﺎﻳﺶ را ﻳﻜﻬﻮ از روي‬ ‫ﻛﻼج ﺑﺮدارد و اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را ﻳﻜﻤﺘﺮ ﺑﺠﻠﻮ ﺑﭙﺮاﻧﺪ‪ ،‬ﻛﻴﻒ ﭘﻮﻟﺶ را از ﺟﻴﺒﺶ در اورد و‬ ‫ﻣﻘﺪاري ﭘﻮل از آن ﺑﻴﺮون آورد و ﺑﻪ ﭘﺴﺮش داد‪.‬‬ ‫"اﻳﻦ ﭘﻮﻟﻮ ﺑﺸﻤﺮ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻘﺪره‪".‬‬ ‫"ﭘﻨﺠﺎه ﺗﻮﻣﻦ‪".‬‬ ‫"ﭘﻴﺸﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺧﺮﺟﺶ ﻛﻦ‪".‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٤٩‬‬

‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﻻزم ﻧﺪارم‪ .‬ﻣﻦ ﺧﺮﺟﻲ ﻧﺪارم ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮم ﺑﺎز ﭼﻨﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﺰﺧﺮف دﻳﮕﻪ ﺑﺨﺮم ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻳﺰﻳﻦ دور‪".‬‬ ‫"ﭼﺮا ﭘﺴﺮ ﺟﻮن‪ .‬ﺧﺮج ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺎد‪ .‬از اون ﻛﺘﺎﺑﺎي ﻣﺰﺧﺮف ﻧﺨﺮ‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫ﺧﺮﺟﺶ ﻛﻦ‪ .‬ﺗﺎام ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺑﺎز ﺑﻬﺖ ﺑﺪﻫﻢ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﭘﻨﺠﺎه ﺗﻮﻣﻦ ﭘﻮل دﺳﺘﻤﻮن ﻧﺪاده ﺑﻮد ﭘﻨﺠﺎه ﻗﺮوﻧﺸﻢ‬

‫ﻣﺸﻜﻞ دﺳﺘﻤﻮن ﻣﻲ دادﻛﻪ ﺧﺮج ﻛﻨﻴﻢ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺑﺎﺑﺎﻧﻔﺮي دو ﺗﻮﻣﻦ ﺑﺪه ﺑﺮﻳﻢ ﺳﻴﻨﻤﺎ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ ﻓﺮدا ﻛﺪوم ﻓﺮدا ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻨﻮ ﻣﻴﮕﻲ ﻓﺮدا آره اﻳﻦ ﻓﺮدا ﻧﺸﺪ اون ﻓﺮدا اون ﻧﺸﺪ‬ ‫اوﻧﻴﻜﻲ ﻓﺮدا ﺑﻌﺪم اون ﺧﻨﺪة ﺧﺮﻛﻲ ﺑﻌﺪم اون ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻌﺮوف ﻛﻪ ﭼﻄﻮر ﻋﻤﺮﺷﻮ‬ ‫ﺗﻠﻒ ﻛﺮده ﻛﻪ آﻳﻨﺪة ﻣﺎ رو ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻛﻨﻪ آﺟﺮي ﺳﻲ ﺷﻲ ﭘﻮل ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ آﺟﺮ ﭘﻮل ﻳﻪ‬ ‫ﺑﻠﻴﻂ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻣﻴﺸﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻤﻨﻮن ﺳﻴﻨﻤﺎآﺟﺮ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻪ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﭘﻨﺠﺎه ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻬﻢ‬ ‫ﻣﻴﺪه ﻛﻪ ﺧﺮج ﻛﻨﻢ ﺣﺎﻻ ﻣﻴﮕﻪ ﺧﺮج ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺎد‬ ‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻛﻨﺎر ﻳﻚ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﺎرﻳﻚ و ﺧﻠﻮت ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ‪ .‬ﭘﻴﺎده ﺷﺪﻧﺪودر ﭘﻴﺎده رو‬ ‫ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﺮاه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺧﺐ ﻫﺮ ﭼﻲ ﻫﺴﺖ ﺗﻮي ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ‬

‫ﻛﻨﻢ ﺑﺨﻮاد ﺧﻔﻪ م ﻛﻨﻪ ﻧﻪ دﻛﺘﺮم ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ اﻳﻨﺠﺎﻫﺎ ﭘﻴﺪا ﺑﺸﻪ ﮔﻤﻮﻧﻢ ﻣﻴﺨﻮاد ﺣﺮف‬ ‫ﺑﺰﻧﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاد دوﺑﺎره وﻋﻆ ﻛﻨﻪ‬ ‫"ﻫﻮﻣﺮ‪ ،‬ﻣﻦ واﺳﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﺎ ﭼﻪ ﺟﻮر ﭘﺪري ﺑﻮده م؟"‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺧﺐ ﭘﺲ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﺑﺎﻗﻴﺸﻮ ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﺑﮕﻲ از ﺣﻔﻆ ﺑﺮات ﻣﻴﮕﻢ‬

‫ﺷﺮط ﭘﻨﺠﺎه ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻨﺪم ﻛﻪ ﻳﻪ ﻛﻠﻤﻪ ﺷﻮ ﺟﺎﻧﻨﺪازم‬

‫"ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ ،‬ﮔﻤﻮﻧﻢ ﭘﺪر ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮده ﻳﻦ‪".‬‬ ‫"ﺑﺎ ﺣﺪس و ﮔﻤﺎن ﺣﺮف ﻧﺰن‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﻦ و درﺳﺖ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺟﻮر‬ ‫ﭘﺪري ﺑﻮده م؟"‬ ‫"ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻨﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﭘﺪر ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮده ﻳﻦ‪".‬‬ ‫"اﮔﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻴﺪوﻧﻲ ﻣﻦ ﺑﺮات ﻣﻴﮕﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻴﻤﻮ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺗﺒﺎه ﻛﺮدم‪.‬‬ ‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎﻫﺎ از ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﻓﺮوﮔﺬار ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﻫﺮﺟﻮﻧﻲ ﺗﻮي زﻧﺪﮔﻴﻢ ﻛﻨﺪم ﺑﺨﺎﻃﺮ‬ ‫ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﻪ ﻣﺒﺎرزه ﻛﺮدم ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﻪ از ﻣﺎدرت ﺟﺪا ﺷﺪم ﺑﺨﺎﻃﺮاﻳﻦ‬ ‫ﺑﻮدﻛﻪ اون زن ﻗﺎﻧﻊ و ﺿﻌﻴﻔﻲ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ اوﻧﻄﻮري ﺑﺎر ﺑﻴﺎن‪.‬‬ ‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدم ﻗﻮي و ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮواز و ﺑﺎﻫﺪﻓﻬﺎي ﺑﺰرگ و ﻋﺎﻟﻲ‬ ‫ﺑﺎرﺑﻴﺎن‪ .‬درﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﻳﻚ اﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮدم و اﻳﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻨﻮ ﺗﻮي زﻧﺪﮔﻲ زﻣﻴﻦ زد‪ .‬اﺷﺘﺒﺎﻫﻢ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم زﻧﻲ ﻣﻴﮕﻴﺮم ﻛﻪ در زﻧﺪﮔﻴﻢ رل ﻣﺜﺒﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻫﺪﻓﻬﺎي ﺑﺰرگ و ﻋﺎﻟﻲ ﺧﻮدم و ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻪ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ زن ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ‬ ‫ﺗﻮي زﻧﺪﮔﻲ آدم رل ﻣﻨﻔﻲ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺳﺪ‪ ‬ﺗﻤﺎم ﻫﺪﻓﻬﺎي آدم ﺑﺸﻪ‪ .‬اﻣﺎاﮔﻪ‬ ‫اﻳﻦ اﺷﺘﺒﺎه رو ﻫﻢ ﻛﺮدم ﺑﺎز ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺎدر ﺷﻤﺎﻫﺎ رﻓﺘﻢ زن دوم‬ ‫و ﺑﻌﺪ زن ﺳﻮم و ﺑﻌﺪ اﻳﻦ ﻋﻔﺮﻳﺘﻪ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ روزﮔﺎرﻣﻮ ﺳﻴﺎه ﻛﻨﻪ ﺑﺎزم ﺑﺨﺎﻃﺮ‬ ‫ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﻲ رو ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﻴﺎد ﺷﻤﺎﻫﺎ رو ﺑﺰرگ ﻛﻨﻪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﻲ رو‬

‫‪٥٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﻴﺎد ﺑﺎ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽ‪‬ﻪ ﻗﺪ و ﻧﻴﻤﻘﺪ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻪ‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ زن‬ ‫ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ اﻳﻨﺠﻮر روزﮔﺎر آدﻣﻮ ﺳﻴﺎه ﻛﻨﻪ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ اﮔﺮ ﻣﺎدر ﺷﻤﺎﻫﺎرو ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‬ ‫ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻛﺎراي ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬اون ﻫﺮ ﻛﺎري ﻣﻴﻜﺮدم ﻫﻴﭻ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﮔﻪ‬ ‫ﻣﺸﺮوب ﻣﻲ ﺧﻮردم ﺧﻮرده ﺑﻮدم‪ .‬اﮔﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬اون ﻓﻘﻂ‬ ‫ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻪ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﻳﻦ ﻛﺎرارو‬ ‫ﺑﻜﻨﻢ؟ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺬارم ﺷﻤﺎﻫﺎ زﻳﺮ دﺳﺖ اون ﻳﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ دﻳﮕﻪ اي ﺑﺰرگ ﺑﺸﻴﻦ و‬ ‫ﺧﻮدم ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﻔﺮﻳﺢ و ﺧﻮﺷﮕﺬروﻧﻲ؟ ﭼﺮا‪ ،‬ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ‪.‬اﻣﺎ ﻫﻤﺶ ﻓﻜﺮ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺶ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ زﻳﺮ دﺳﺖ ﻫﺮ ﻛﺲ و ﻧﺎﻛﺴﻲ ﺑﺰرگ ﻧﺸﻴﻦ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺟﺰ ﺧﻮدم ﻧﺒﺎﺷﻴﻦ‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮدا ﻛﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻓﺤﺶ ﺑﺪﻳﻦ ﺑﮕﻴﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﻜﺸﻴﻦ از دﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﻦ‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﭘﺪري ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﭘﺪرﻫﺎي دﻳﮕﻪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺑﺎي ﺧﻮدم‪.‬آﺗﻴﺶ ﺑﻪ ﻗﺒﺮش ﺑﻴﻔﺘﻪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻲ ﻣﻴﻜﺸﻢ از دﺳﺖ‬ ‫اون ﻣﻴﻜﺸﻢ‪ .‬اﮔﻪ از اوﻟﻢ رﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺎدر ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﺮدم ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻤﻮن ﺑﺎﺑﺎي‬ ‫ﭘﻔﻴﻮزم ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺨﺎﻃﺮاون ﻃﺮز ﺗﻔﻜﺮي ﺑﻮدﻛﻪ اون ﺑﻬﻢ ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ زن‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﻨﺪوﻧﻪ س‪ .‬ﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﮔﻴﺮي‪ ،‬ﺧﻮب ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ ﻣﻴﮕﻴﺮي‪ ،‬ﺧﻮب ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﺎزم‬ ‫ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ام از ﻣﺎدر ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺟﺪا ﺷﺪم ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎم ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮام‬ ‫زن ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬ﻳﻪ ﺑﻴﻮه زن واﺳﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﮕﻴﺮم ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻣﻮ ﺿﺒﻂ ورﺑﻂ ﻛﻨﻪ‪ ،‬دوﺧﺖ و دوز‬ ‫ﺷﻮﻧﻮ ﺑﻜﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻬﺸﻮن ﺑﺮﺳﻪ‪.‬اوﻧﻮﻗﺖ ﻳﻪ روز ﭼﻠّﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن ﺻﻠﻮه ﻇﻬﺮ اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ دﻳﺪم‬ ‫ﺑﺎﺑﺎم ﺷﻤﺎﻫﺎرو ﺑﺎ ﻧﻮﻛﺮه ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺻﺤﺮااز روي ﺗﭙﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﺗﻮت ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﻦ ﺑﺨﻮرﻳﻦ‪ ،‬ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻮدش ﺳﺮﭘﻴﺮي ﺑﺎ زﻧﺶ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﻋﺸﻖ و ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺑﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪش اون زﻧﮕﻮﻟﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﭘﺎﺗﺎﺑﻮﺗﺸﻮ واﺳﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﺬاره‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻲ ﭘﺪري ﻧﺪارﻳﻦ‪ .‬ﭘﺪري‬ ‫دارﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪه س‪ ،‬ﺑﺎﺷﻌﻮره‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻲ رو ﺑﻬﺘﻮن ﻣﻴﮕﻪ‪ ،‬ﻫﻤﺔ راه و ﭼﺎه ﻫﺎ رو‬ ‫ﺑﻬﺘﻮن ﻧﺸﻮن ﻣﻴﺪه و ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﺜﻞ ﻳﻪ رﻓﻴﻖ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارﻳﻦ‪.‬‬ ‫ﻣﻴﺮﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎﺗﻮﻧﻮ ﺑﻪ رﻓﻴﻘﺎﺗﻮن ﻣﻲ زﻧﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ زﻧﻴﻦ‪ .‬ﻣﻴﺮﻳﻦ ﺑﺎ رﻓﻴﻘﺎﺗﻮن ﻣﺸﺮوب‬ ‫ﻣﻲ ﺧﻮرﻳﻦ ﻧﻤﻴﺎﻳﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺨﻮرﻳﻦ‪ .‬ﺻﺪ دﻓﻌﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﮕﻮ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﭼﻴﺰي ﻛﻢ داري‪ ،‬اﮔﻪ ﭼﻴﺰي ﻣﻴﺨﻮاي‪ ،‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺑﻤﻦ ﺑﮕﻮ‪،‬اﻣﺎ‬ ‫ﺗﻮ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﮕﻔﺘﻲ‪".‬‬ ‫"واﺳﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺒﻮد ﺑﮕﻢ‪".‬‬ ‫"ﭼﺮا ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ‪.‬اﻻن ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻴﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺧﻮدم ﻓﻬﻤﻴﺪم‬ ‫ﭼﻴﻪ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﻣﻨﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﺧﺪا ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﺑﺎز ﭼﻪ ﻛﺸﻒ ﺗﺎزه اي ﻛﺮده‬ ‫ﮔﻔﺖ » ﺷﻤﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻦ ﭼﻴﻪ؟ ﭼﻲ رو ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻦ ﭼﻴﻪ؟ اﮔﻪ ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﻢ‬ ‫ﺑﮕﻴﻦ ﻣﻨﻢ ﺑﺪوﻧﻢ‪«.‬‬ ‫آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ "!‪ Cherchez la femme‬ﭘﺎي ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻮﻛﺎره‪".‬‬ ‫و ﺑﻌﺪ از ﻳﻚ ﻣﻜﺚ ﻣﻌﻨﻲ دار "ﻫﻮﻣﺮ‪،‬ﺗﻮﻋﺎﺷﻘﻲ‪".‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٥١‬‬

‫"ﻳﺎ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺎس!"‬ ‫"اﻧﻜﺎر ﻧﻜﻦ! ﺧﻮدﺗﻢ ﺑﻪ اون راه ﻧﺰن! ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻘﻲ‪ .‬اول ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﺎل اون‬ ‫ﻧﻤﺎﻳﺸﻬﺎي ﻣﺰﺧﺮﻓﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮش ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﻨﻲ و اون ﻛﺘﺎﺑﺎي ﻣﺰﺧﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي‬ ‫ﻛﻤﺪت ﺟﻤﻊ ﻛﺮده ي‪ .‬دادم ﻛﺘﺎﺑﺎرو ﺑﺮدن رﻳﺨﺘﻦ دور‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ ﻻي ﻛﺘﺎﺑﺎ ﭼﻴﺰي رو‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم‪ :‬ﻛﺎﻏﺬ دﺧﺘﺮه رو‪".‬‬ ‫"ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻦ‪".‬‬ ‫"ﻧﻪ‪،‬اﻳﻨﺎﻫﺎش‪ .‬ﻛﺎﻏﺬدﺧﺘﺮه‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﺮات ﺑﺨﻮﻧﻤﺶ‪:‬‬

‫ﻋﺰﻳﺰم‪،‬ﭼﺮا ﻣﻨﻮ ﺑﻼﺗﻜﻠﻴﻒ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اي؟ ﭼﺮا ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺻﺮﻳﺤﺎ ﺑﻬﻢ ﻧﻤﻴﮕﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﻮ‬ ‫دوﺳﺖ داري ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺲ از ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪن ﺳﺮ آﺧﺮﻳﻦ وﻋﺪه‪ ،‬ﺟﻮاب‬ ‫اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ دوﻣﻲ رو ﺑﺪي و ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﻨﻮ روﺷﻦ ﻛﻨﻲ‪".‬‬

‫"ﻛﺎﻏﺬ و ﺑﺒﻴﻨﻢ‪".‬‬ ‫"ﺑﻴﺎ‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻲ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻛﺎﻏﺬ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد درﺳﺘﻪ ﺧﻂ ﮔﻠﻴﻴﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ‬

‫اﻳﺴﺖ ﻛﻪ از روي دﻳﻮار اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻮﺷﺔ ﺑﺎغ ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﺷﻮ ﺑﻬﺶ ﭘﺲ داده‬ ‫ﺑﻮدم ﻫﻤﺔ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﺷﻮ ﻛﻪ ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻳﻪ روز از روﺷﻮن ﻛﺘﺎب ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺑﻬﺶ‬ ‫ﭘﺲ دادم ﺗﺎ ﺧﻮدش ﺑﺴﻮزوﻧﻪ اﻣﺎ اﻳﻦ ﻛﺎﻏﺬ ﭼﻪ دﻟﻴﻠﻴﻪ ﻣﺎل دوﻣﺎه ﭘﻴﺸﻪ ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻛﻮرﺷﻮن اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﺨﻮ ﻧﺪﻳﺪه ﺗﺎزه ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ اون ﺑﻪ ﻫﻢ زده ﺑﻮدم ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻦ روز آﺧﺮ ﺳﺮ وﻋﺪه ﻧﺮﻓﺘﻢ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺟﻮاب ﻧﺎﻣﻪ رو ﻧﺪادم ﻫﺮ ﺧﺮي‬ ‫اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ رو ﺑﺨﻮﻧﻪ ﻣﻴﻔﻬﻤﻪ اوﻧﻮﻗﺖ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ رو ﻣﺪرك ﻣﻴﻜﻨﻦ ﻣﻴﮕﻦ آدم ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه‬ ‫ﺧﻴﻠﻪ ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻴﻨﻪ ﺑﺬار ﻣﻄﻠﺐ اﻳﻨﺠﻮري ﺧﺘﻢ ﺑﺸﻪ ﺑﺬار ﺑﮕﻴﻢ ﻗﻀﻴﻪ‬ ‫ﻗﻀﻴﺔﻋﺎﺷﻘﻲ ﺑﻮده و ﺣﺎﻻ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﮕﻢ ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ دﻳﻮوﻧﮕﻲ زده ﺑﻮدم‬ ‫اﻣﺎ اوﻧﻮﻗﺖ ﻓﺮدا ﮔﻨﺪش درﻣﻴﺎد ﻛﻪ ﺑﮕﻦ ﻫﻮﻣﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﮕﻦ از زور ﻋﺎﺷﻘﻲ‬ ‫زده ﺑﻮد ﺑﻜﻠّﻪ ش ﻳﺎ ﺑﮕﻦ واﺳﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺴﺨﺮه س اﻣﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ راه ﮔﺮﻳﺰﻳﻪ ﻛﻪ دارم ﻓﻘﻂ اﻳﻨﻄﻮري ﻣﻴﺸﻪ ﺑﺎزي رو ﺗﻤﻮم ﻛﺮد اﮔﻪ ﻗﺒﻮل ﻧﻜﻨﻢ‬ ‫ﺑﺎزي اداﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﺲ ﺑﺎﺷﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﻘﺪر ﻛﺎﻓﻲ ﻫﻢ ﺧﻮدم و ﻫﻢ‬ ‫اﻳﻨﺎرو ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻢ اﮔﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺧﺘﻢ ﺑﺸﻪ ﺧﻮﺑﻪ اﮔﻪ ﻣﻴﻮن‬ ‫ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺪارم ﺑﺬار ﻓﻘﻂ اون ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪه ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ اون‬ ‫"ﺧﻮﻧﺪﻳﺶ؟"‬ ‫"ﺑﻌﻠﻪ‪".‬‬ ‫"ﺑﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ‪".‬‬ ‫آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻛﺎﻏﺬ را از او ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬آن را ﺑﺎ دﻗﺖ ﺗﺎ ﻛﺮد و ﺗﻮي ﻛﻴﻔﺶ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻣﺪرك ﺷﻤﺎرة ﻳﻚ ﺑﺮاي دادﺳﺘﺎن ﭼﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺘﻲ ازش ﻣﻴﻜﻨﻪ‬

‫ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا ﮔﻢ ﺑﺸﻪ‬

‫"ﺣﺎﻻ ﻗﺒﻮل ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻛﻪ ﭘﺎي ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻛﺎر ﺑﻮده؟"‬

‫‪٥٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫"ﺑﻌﻠﻪ‪".‬‬ ‫"ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ‪ ،‬ﻣﻄﻠﺐ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺎده اس‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎرا ﻣﺜﻞ آب ﺧﻮردن‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻏﺬا‬ ‫ﺧﻮردن‪ ،‬ﻋﺎدﻳﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﭘﺪر ﺑﻲ ﺷﻌﻮر و ﻣﺘﻌﺼﺒﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻚ آدم ﻓﺎﻧﺎﺗﻴﻚ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرا ﻣﺜﻞ آب ﺧﻮردن ﻋﺎدﻳﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺷﺮط اﻳﻨﻜﻪ آدم از‬ ‫ﻛﺎر و زﻧﺪﮔﻴﺶ ﻋﻘﺐ ﻧﻴﻔﺘﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﺮط اﻳﻨﻜﻪ آدم ﺗﺤﺼﻴﻠﺸﻮ دﻧﺒﺎل ﻛﻨﻪ و از درس ﻋﻘﺐ‬ ‫ﻧﻤﻮﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻨﻮ ﺧﻮب ﻣﻴﻔﻬﻤﻢ‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ ﺗﻮاﻳﻦ ﻣﻄﻠﺒﻮ ﺑﻤﻦ ﻧﻤﻴﮕﻲ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ اﻳﻨﻮ ﺑﻔﻬﻤﻢ‪ .‬ﺑﺠﺎي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﺎي ﻣﻄﻠﺒﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ در ﻣﻴﻮن ﺑﮕﺬاري ‪،‬اﻳﻦ ﻛﺎراي ﺑﻲ‬ ‫ﻣﻌﻨﻲ رو ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ .‬ﺑﻴﺨﻮدي ﻣﻴﺨﻨﺪي‪ ،‬ﺧﻮدﺗﻮ ﺑﻪ در و دﻳﻮار ﻣﻴﺰﻧﻲ‪ .‬ﺧﻮدﺗﻮ ﻧﺎراﺣﺖ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ .‬و اوﻧﻘﺪر ﺑﻬﻢ ﻧﻤﻴﮕﻲ ﺗﺎ ﺧﻮدم ﺑﻔﻬﻤﻢ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻻاﻳﻦ‬ ‫دﺧﺘﺮه ﻛﻴﻴﻪ؟"‬ ‫"ﮔﻠﻲ‪".‬‬ ‫"ﮔﻠﻲ ﻛﻴﻴﻪ؟"‬ ‫"دﺧﺘﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﻮن‪".‬‬ ‫"آﻫﺎن‪ .‬دﻳﺪه ﻣﺶ‪ .‬از ﻗﻀﺎ دﺧﺘﺮ ﻧﺠﻴﺐ و ﺧﻮﺑﻴﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻛﻲ ﺑﺎﻫﺎش آﺷﻨﺎ‬ ‫ﺷﺪي؟"‬ ‫"ﺳﻪ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ‪".‬‬ ‫"ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻧﺪﻳﺪﻳﺶ؟"‬ ‫"دو ﻣﺎه‪".‬‬ ‫"ﭼﺮا ﻗﻬﺮ ﻛﺮدﻳﻦ؟"‬ ‫"ﺧﻮدﻣﻢ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪".‬‬ ‫"اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺸﺪ ﺣﺮف‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً دﻟﻴﻠﻲ در ﻛﺎر ﺑﻮده‪ .‬ﺗﻜﻠﻴﻒ ﭼﻲ ﺷﻮ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻪ‬ ‫روﺷﻦ ﻛﻨﻲ؟ ازت ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﻮل ﺑﺪي ﺑﮕﻴﺮﻳﺶ؟"‬ ‫"ﭼﻲ؟ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﺴﺖ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﻤﻪ‪".‬‬ ‫"اون ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺸﻪ؟"‬ ‫"ﻫﻴﺠﺪه ﺳﺎل‪".‬‬ ‫آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﺎﻧﻪ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد و ﮔﻔﺖ "اﻫﻢ!" ﺑﻌﺪ از ﻣﻜﺚ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ‬ ‫دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫"ﺧﺐ‪ ،‬ﻫﻴﭻ اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪاره‪ .‬اﮔﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﻪ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻦ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻴﻦ‬ ‫ﻣﺪرﺳﻪ رو ﺗﻤﻮم ﻛﻨﻴﻦ و وارد داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺸﻴﻦ و ﺗﻮي داﻧﺸﮕﺎه ﻣﺜﻼ ﻧﺎﻣﺰد ﺑﺸﻴﻦ و ﺑﻌﺪ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺗﺤﺼﻴﻠﺘﻮن ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ازدواج ﻛﻨﻴﻦ‪".‬‬ ‫"ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮ ﺷﻢ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم‪ .‬اﺻﻼً ﺻﺤﺒﺖ ﻋﺮوﺳﻲ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻳﻢ‪".‬‬ ‫"ﭘﺲ ﭼﻲ؟ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﭼﻲ ﺷﻮ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ روﺷﻦ ﻛﻨﻲ؟"‬ ‫"ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺒﻴﻨﻪ ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎﺷﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﮔﻤﻮﻧﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺪوﻧﻪ ﻛﻪ اﮔﻪ‬ ‫ﻗﻴﺪ ﺷﻮ زده م ﺑﺮه ﺑﺎ ﻳﻪ ﭘﺴﺮ دﻳﮕﻪ دوﺳﺖ ﺑﺸﻪ‪".‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٥٣‬‬

‫"ﭼﺮا ﺑﺎﻫﺎش ﻗﻬﺮ ﻛﺮدي؟"‬ ‫"ﺧﻮدﻣﻢ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﮔﻤﻮﻧﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ م از دﺳﺘﺶ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻳﻪ ﻛﺘﺎﺑﻲ‬ ‫ﺑﻬﺶ دادم ﻛﻪ ﺑﺨﻮﻧﻪ‪ ،‬اﺳﻤﺶ وداع ﺑﺎ اﺳﻠﺤﻪاس‪ .‬ﻣﺎل ﻳﻪ ﻳﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪةآﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻴﻪ‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫ﺧﻴﻠﻲ ازش ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﺎد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﺘﺎب رو ﺧﻮﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاد ﻧﻈﺮش رو راﺟﻊ ﺑﻪ‬ ‫ﻛﺘﺎب ﺑﺮام ﺑﮕﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻣﺰﺧﺮف ﺳﺮﻫﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﭼﻴﺰ ازش‬ ‫ﻓﻬﻤﻴﺪم اوﻧﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﺘﺎب ﺧﻮﺑﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮن دﺧﺘﺮه از ﭘﺴﺮه ﺑﺪون‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻦ ﻳﺎ ﭼﻴﺰي آﺑﺴﺘﻦ ﻣﻴﺸﻪ‪".‬‬ ‫"و ﺗﻮ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﻗﻬﺮ ﻛﺮدي؟"‬ ‫»ﻧﻪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﻴﺰاي دﻳﮕﻪ اﻳﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﻗﻬﺮ ﻛﺮدم‪.‬‬ ‫ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﻮ ﺳﺮ ﺑﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻤﻮﻧﻢ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ازش ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻬﻢ ﻧﺪاد‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻴﻜﺎر ﺷﺪم‪".‬‬ ‫"ﭼﻲ از ش ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدي؟"‬ ‫"ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ ،‬ﮔﻤﻮﻧﻢ ﻋﻜﺴﻲ ﭼﻴﺰي ازش ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم‪".‬‬ ‫"ﻋﻜﺲ ﺧﻮدﺷﻮ؟"‬ ‫"ﮔﻤﻮﻧﻢ‪".‬‬ ‫"ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻨﻢ ﻛﺎر درﺳﺘﻲ ﻛﺮد ﺑﻬﺖ ﻧﺪاد‪ .‬دﺧﺘﺮ آﺑﺮوش ﻣﻄﺮﺣﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از‬ ‫ﻳﻜﻤﺎه آﺷﻨﺎﺋﻲ ﺗﻮﻗﻊ ﺑﻴﺠﺎﺋﻴﻪ ﻛﻪ آدم از ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﻋﻜﺲ ﺑﺨﻮاد‪".‬‬ ‫"ﺷﺎﻳﺪ‪.‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ اوﻧﻢ ﻧﺒﻮد‪".‬‬ ‫"ﺧﺐ ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﺗﻮﻗﻌﺘﻮ ﻛﻢ ﻛﻨﻲ و دو ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺎﻫﺎش دوﺳﺖ ﺑﺸﻲ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﺮط‪ .‬ﻛﻪ درﺳﺘﻮ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮب ﺑﺨﻮﻧﻲ‪".‬‬ ‫"ﺑﻌﻠﻪ‪".‬‬ ‫"ﻛﻲ ﻣﻴﺮي ﺑﺒﻴﻨﻴﺶ؟"‬ ‫"ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻫﻔﺘﻪ‪".‬‬ ‫"ﻧﻪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮدا ﺑﺮو ﺑﺒﻴﻨﺶ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪرت ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدي و اون ﺑﻬﺖ‬ ‫ﭼﻲ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻓﻮراً ﺑﻴﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺷﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‪ .‬از اﻳﻦ ﺑﺒﻌﺪم ﻫﺮ وﻗﺖ ﻫﺮ ﭼﻲ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﻓﻮراً ﺑﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‪ .‬ﺗﺎ ﭘﻮﻟﺘﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﺑﻬﻢ ﺧﺒﺮ ﺑﺪه‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻲ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﮕﻴﻢ‪".‬‬ ‫"ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻮﻧﺪه‪".‬‬ ‫"ﭼﻲ؟"‬ ‫"اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻴﻮن ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﻤﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرم ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪن ﻣﻦ و از اﻳﻦ ﺻﺤﺒﺘﺎس‪.‬‬ ‫ﻣﻴﺪوﻧﻴﻦ؟ ﻓﻘﻂ ﻣﻴﻮن ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮام ﻫﻴﺸﻜﻲ ﺑﺠﺰ ﺷﻤﺎ ﺑﺪوﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮدم‪".‬‬ ‫"ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﭘﺴﺮم‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﺣﺮﻓﺎﺗﻮ ﺑﻤﻦ‬ ‫ﺑﺰﻧﻲ و ﺑﻬﻢ اﻃﻤﻴﻨﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ‪".‬‬

‫‪٥٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻫﻮﻣﺮ ﺗﻮي اﺗﺎق روي ﺗﺨﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد و ﺻﺪاي‬ ‫ﺧﻨﺪه ﻫﺎ و ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ از ﺗﻮي ﺑﺎغ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﭼﻴﺰي را‬ ‫ﻧﺸﻨﻮد‪ ،‬ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد اﺻﻼ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﺴﺨﺮه اي ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻴﺎورد‪ .‬ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﺗﺎرﻳﻚ اﺗﺎق رﻓﺖ و ﺟﻤﻊ ﻗﻮم و ﺧﻮﻳﺸﻬﺎﺋﻲ را‬ ‫ﻛﻪ وﺳﻂ ﭼﻤﻦ روي ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد‪ .‬از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺧﻮب ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﻻي ﭘﻨﺠﺮه را ﻛﻤﻲ ﺑﺎز ﻛﺮد ﺗﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻬﺘﺮ‬ ‫ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﺻﺪاي ﭘﺪرش را ﺷﻨﻴﺪ‪:‬‬ ‫"ﻓﻜﺮﻣﻴﻜﻨﻴﻦ ﭼﻲ ﺑﻮد؟ ﻫﻴﭽﻲ‪ .‬آﻗﺎزاده ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻮﻧﺠﻮر ﻛﻪ ﺧﻮدم از‬ ‫اول ﺣﺪس زده ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﻧﻤﻴﮕﻔﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﻮدم ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﺮدم ﻓﻬﻤﻴﺪم‪".‬‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻫﻮﻣﺮ ﺻﺪاي ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻫﺎ را ﺧﻮب ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻴﺪ و از ﭘﺸﺖ ﭘﺮده اﺷﻜﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺟﻤﻊ ﻣﻴﺸﺪ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺑﻄﺮف اﺗﺎق اﺷﺎره ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ ﺗﺎر‬ ‫ﻣﻴﺪﻳﺪ‪ .‬ﺣﺲ ﻛﺮد دوﺑﺎره ﺣﺎل ﺗﻬﻮع ﭘﻴﺪا ﻣﻴﻜﻨﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺧﻮدش را روي‬ ‫ﺗﺨﺘﺨﻮاب اﻧﺪاﺧﺖ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺗﻮي ﺑﺎﻟﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪٣‬‬ ‫آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﺎ ﻫﺰار زﺣﻤﺖ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را ﺑﻌﺪ از ﺻﺪ ﺑﺎر ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﻛﺮدن از‬ ‫ﺗﻮي ﺑﺎغ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺮاي ﻫﺰارﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﻛﻨﺎر ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺑﺪر ﺑﺎغ ﻣﺎﻟﻴﺪ و زه ورﺷﻮ‬ ‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را ور آورد‪ .‬ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻜﻲ دوﺳﺎل ﺑﻮد اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻣﻴﺮاﻧﺪ و ﻫﻨﻮز راﻧﻨﺪﮔﻲ ﻳﺎد‬ ‫ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﺼﺪﻳﻖ راﻧﻨﺪﮔﻴﺶ را آﻧﻮﻗﺖ ﻛﻪ در ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﺎزﭘﺮس ﻋﺪﻟﻴﻪ ﺑﻮد و‬ ‫ﻛﻠّﻲ ﻫﻢ ﻟﻮﻟﻬﻨﮕﺶ آب ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ ﺑﺪون ﻫﻴﭻ اﻣﺘﺤﺎﻧﻲ ﻳﺎ ﭼﻴﺰي داده ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﻚ ﭘﺎﺳﺒﺎن‬ ‫آورده ﺑﻮد ﻋﺪﻟﻴﻪ و ﺗﺤﻮﻳﻠﺶ داده ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻼم داده ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻘﺐ ﮔﺮد ﻛﺮده ﺑﻮد و رﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ﭘﻲ ﻛﺎرش‪ .‬واز ﻫﻤﺎن وﻗﺖ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ داﺷﺖ ﺗﻮي ﺗﻬﺮان و ﺷﻤﺮان اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ‬ ‫ﻣﻴﺮاﻧﺪ و ﻫﺮ روز اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﺶ را ﺑﻪ در ﮔﺎراژ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ و ﺑﻴﺮون ﻣﻲ رﻓﺖ و ﻫﻨﻮز ﻳﻚ‬ ‫ﭘﺎرك درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮد ﺑﻜﻨﺪو ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ اﻓﺘﺨﺎرش ﻫﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻚ‬ ‫ﺗﺎﻛﺴﻲ در ﺗﻬﺮان ﻧﺒﻮد ﻛﻪ دﺳﺖ ﻛﻢ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ او ﻧﻤﺎﻟﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮدﻛﻪ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺻﺪاي ﭼﻨﺪش آور ﻛﺸﻴﺪن زه ﭼﭗ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را ﺑﺪر ﺑﺎغ ﺷﻨﻴﺪ ﺣﺘﻲ ﺑﺨﻮدش‬ ‫زﺣﻤﺖ ﻧﺪاد ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺳﻪ ﺑﺎر ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﺷﺶ ﻣﺘﺮي را ﺑﻪ آﺧﺮ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‬ ‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد و او ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ دو ﻣﺮﺗﺒﻪ اﺳﺘﺎرت ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮازﻳﺮي ﺑﺮﺳﺪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﺎز ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻴﻜﺮد و دﻳﮕﺮ روﺷﻦ ﻧﻤﻴﺸﺪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﺑﺨﺎﻧﻪ‬ ‫ﺑﺮﮔﺮدد و ﭘﺴﺮﻫﺎﻳﺶ را از ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﺪ ﺗﺎ آﻧﺮاﻫﻞ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﺴﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ازﻳﺮي رﺳﻴﺪو ﺑﺮاﻫﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺰودي ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻨﺰﻳﻦ ﺑﺰﻧﺪ و ﻧﺎﭼﺎر اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﺶ را ﺧﻼص ﻛﺮد ﺗﺎ ﻻاﻗﻞ‬ ‫ﭘﻴﺶ از رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﭘﻞ روﻣﻲ و ﭘﻤﭗ ﺑﻨﺰﻳﻦ ﺗﻮي ﺟﺎده ﺷﻤﺮان ﺑﻨﺰﻳﻨﺶ ﺗﻪ ﻧﻜﺸﺪ‪ .‬ﺗﺎ‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ده ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺖ و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻛﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ در ﺳﺮازﻳﺮي ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﻮدش ﻣﻴﺮﻓﺖ او ﻣﺠﺎل آن را داﺷﺖ ﻛﻪ در روﻳﺎﻫﺎي ﺧﻮد ﻓﺮو رود‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﻛﺎري‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻴﻜﺮدآن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺪﻓﺘﺮ وﻛﺎﻟﺘﺶ ﺳﺮي ﺑﺰﻧﺪ و ﻛﻤﻲ ﭘﻮل از ﮔﺎو ﺻﻨﺪوق ﺑﺮ‬ ‫دارد‪ .‬ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد ﺧﻮدش را ﻋﺎدت داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺑﻴﺶ از ﭼﻬﻞ ﭘﻨﺠﺎه ﺗﻮﻣﻦ‬ ‫ﭘﻮل ﻧﻘﺪ ﺑﺨﺎﻧﻪ ﻧﺮود‪ .‬زﻧﺶ‪ ،‬زن ﭼﻬﺎرﻣﺶ ‪ ،‬ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺶ را"ﻋﻔﺮﻳﺘﻪ" ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺒﻬﺎ‬ ‫ﺟﻴﺒﻬﺎﻳﺶ را ﻣﻴﮕﺸﺖ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎر اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ او ﭘﻮل زﻳﺎدي ﻫﻤﺮاﻫﺶ‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺑﺮ داﺷﺘﻦ ﭘﻮل ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻛﻨﺎر ﻛﻮﭼﻪ ﺷﻴﺮواﻧﻲ در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻧﺎدري‬ ‫ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ و ﻳﻚ ﻛﻠﻪ ﭘﺎﭼﺔ ﺳﻴﺮ ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣﻨﺰﻟﺶ ﻳﻚ‬ ‫ﺻﺒﺤﺎﻧﺔ ﺳﻴﺮ ﻛﻪ ﺑﺪﻟﺶ ﺑﭽﺴﺒﺪ ﻧﺨﻮرده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ وﻗﺘﻲ از ﺧﻮاب ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺸﺪ‬ ‫ﻫﻴﭽﻜﺲ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺪار ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﺧﻮدش ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎﮔﺮد ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﺪ‬

‫‪٥٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺗﺎﺳﻤﺎورراآﺗﺶ ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎاو ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ ﻧﺎن ﺳﻨﮕﻚ ﻣﻴﺮﻓﺖ اﺻﻼح ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺎﺋﻲ دم‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﭘﺴﺮك ﻧﺎن را از دﻛﺎن ﻣﻴﺎورد ﻳﻜﻲ دو ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎن ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺎ ﭼﺎﺋﻲ‬ ‫ﺑﺨﻮرد‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺤﺶ ﺑﺪﻫﺪواز در ﺑﻴﺮون ﺑﺮود‪ .‬ﻓﺤﺶ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﺪون‬ ‫ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﺎﺻﻲ ﺑﻮد و ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ آﻏﺎز ﻣﻲ ﺷﺪ‪" :‬ﻣﺎدﺳ‪‬ﮕﺎ! ﻣﺎدﺳ‪‬ﮕﺎ! ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻨﺠﻮر‬ ‫ﺑﻜﭙﻦ ﺗﺎ ﻳﻜﻲ ﺑﻴﺎد ﻏﺬاﺷﻮﻧﻮ دﻫﻨﺸﻮن ﺑﺬاره‪ ،‬ﻛﻮﻧﺸﻮﻧﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﺸﻮره‪".‬‬ ‫زﻣﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎﻳﺶ در ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻳﺎ داﻧﺸﻜﺪه ﻣﻴﺮﻓﺘﻨﺪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻤﻲ در ﺑﺎغ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ و ﻧﻌﺮه ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﻘﺪم دو از آن ﺳﺮ ﺑﺎغ‪،‬از ﻋﻤﺎرت‬ ‫ﺳﻮاﺋﻲ ﻛﻪ در آن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ و ﺳﻮار ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﻌﺪ از‬ ‫دوﻣﻴﻦ ﻧﻌﺮه اي ﻛﻪ ﻣﻴﺰد آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺳﻮار اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ‪،‬اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را روﺷﻦ‬ ‫ﻣﻴﻜﺮدو ﺑﺨﺼﻮص وﻗﺘﻲ ﭘﺴﺮﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻄﺮف اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻣﻴﺪوﻧﺪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را‬ ‫ﺑﺮاه ﻣﻴﻨﺪاﺧﺖ و واﻧﻤﻮد ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺎﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس‬ ‫ﺑﺸﻬﺮ ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺴﺮﻫﺎ از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ دﻏﺪﻏﻪ اي ﺑﺨﺎﻃﺮ راه ﻧﻤﻴﺪادﻧﺪ ﭼﻮن از ﻫﺮ ده‬ ‫ﺑﺎر ﻧﻪ ﺑﺎر اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ روﺷﻦ ﻧﻤﻴﺸﺪ ﻳﺎ اﮔﺮ ﻫﻢ روﺷﻦ ﻣﻴﺸﺪ دوﺑﺎره ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻴﺸﺪ و آﻧﻬﺎ‬ ‫وﻗﺖ ﻛﺎﻓﻲ داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ و اﺟﺒﺎرا اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را ﺗﺎ آﺧﺮ‬ ‫ﻛﻮﭼﻪ ﺷﺶ ﻣﺘﺮي ﻫﻞ ﺑﺪﻫﻨﺪ و ﺗﻮي ﺳﺮازﻳﺮي اﺳﻔﺎﻟﺖ ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ و ﭘﻴﺶ از آن ﻛﻪ‬ ‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ دور ﺑﺮدارد‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﻲ اﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي اﻫﻞ ﻣﺤﻞ و ﻋﺎﺑﺮﻳﻦ و ﺧﻨﺪه ﻫﺎي‬ ‫دﺧﺘﺮ ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ رد ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺑﺎﻻﺑﭙﺮﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﺮوز روز ﻣﺪرﺳﻪ و‬ ‫داﻧﺸﮕﺎه ﻧﺒﻮد و آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻫﻢ ﺣﺎل اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﻴﻪ روزﻫﺎي ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺳﺮاغ‬ ‫ﭘﺴﺮﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮود و ﻟﺤﺎف را از روﻳﺸﺎن ﭘﺲ ﺑﻜﺸﺪ و ﺑﻬﺸﺎن ﻓﺤﺶ ﺑﺪﻫﺪ و ﺑﻪ ﻣﻬﻤﻞ‬ ‫ﺑﻮدن و ﺗﻨﺒﻞ ﺑﻮدن و ﻫﺰار ﻋﻴﺐ دﻳﮕﺮ داﺷﺘﻦ ﻣﺘﻬﻤﺸﺎن ﺑﻜﻨﺪ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮدﻛﻪ‬ ‫وﻗﺘﻲ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ روﺷﻦ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺣﺖ راﻫﺶ را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و‬ ‫ﺑﺎﺧﻮدش ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮدﻛﻪ ﺑﺰودي ﺗﻮي ﻛﻠﻪ ﭘﺎﭼﻪ اي ﻣﻴﻨﺸﻴﻨﺪ وﻳﻚ زﺑﺎن و ﭼﻬﺎرﭘﻨﺞ ﺗﺎ‬ ‫ﭘﺎﭼﻪ و ﻣﻐﺰ ﺑﺎ آﺑﻠﻴﻤﻮ ﺳﻔﺎرش ﻣﻴﺪﻫﺪو ﺑﻌﺪ از ﻳﻜﻲ دوﻣﺎه دﻟﻲ از ﻋﺰاي ﻳﻚ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ‬ ‫ﺧﻮب در ﻣﻴﺎورد‪ .‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﻤﭗ ﺑﻨﺰﻳﻦ ﺑﺮﺳﺪ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﭽﻪ‬ ‫دﺑﺴﺘﺎﻧﻲ را زﻳﺮ ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻳﻚ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻛﺮاﻳﻪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺮاي ﺳﻮار ﻛﺮدن‬ ‫ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺗﺮﻣﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺼﺎدف ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﭘﻤﭗ ﺑﻨﺰﻳﻦ ﺑﺎك اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﺶ را ﭘﺮﻛﺮدوﺑﻌﺪ ﺑﺎ‬ ‫ﺳﺮﻋﺖ ﻛﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﻬﺮان ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎن اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﺮد ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻴﺎد ﻣﺎدر‬ ‫ﻣﺮﺣﻮﻣﺶ اﻓﺘﺎد و ﺳﭙﺲ در روﻳﺎﻫﺎي ﻛﻮدﻛﻴﺶ ﻓﺮو رﻓﺖ‪ .‬دور ﺗﺮﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮه اي ﻛﻪ‬ ‫از ﺑﭽﮕﻴﺶ داﺷﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ وﺳﻂ ﻳﻚ ﺧﻴﺎﺑﺎن در ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺟﺎﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد وﻳﻚ‬ ‫ﻣﺮد ﺑﺎ اﺳﺐ و ﺷﻤﺸﻴﺮ و ﺗﻔﻨﮓ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﺳﻮارش ﻛﺮده ﺑﻮد و او را ﺑﻪ ﻣﺎدرش‬ ‫رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ آن ﻣﺮد ﺳﺘﺎرﺧﺎن ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺪر او در‬ ‫ﻛﻨﺎرش در ﺟﻨﮕﻬﺎي ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻴﺰد‪ .‬از ﭘﺪرش ﻛﻪ ﻣﺮدم او را ﺑﻨﺎم‬ ‫"ﻣﻴﺮﺷﺠﺎع" ﻣﻴﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ زﻳﺎد دل ﺧﻮﺷﻲ ﻧﺪاﺷﺖ و در واﻗﻊ وﻗﺘﻲ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٥٧‬‬

‫ﭘﺪرش در ﺧﺎﻧﺔ او در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻋﻴﻦ اﻟﺪوﻟﻪ ﺗﻬﺮان رﺧﺖ از دﻧﻴﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎر ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ از ﺷﺎﻧﺔ او ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﻧﺎراﺣﺘﻲ وﺟﺪان داده ﺑﻮد‬ ‫ﭘﺪرش رادر ﻳﻚ ﻣﻼﻓﺔ رﺧﺘﺨﻮاب ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﻮﻟﻲ ﺑﻪ ﻣﺮده ﺷﻮر داده ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫او را ﺑﺪون ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزه اي ﭼﻴﺰي ‪ ،‬ﻳﺎ ﺣﺘﻲ ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺧﺘﻤﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺮﭘﺎ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬درﻣﺴﮕﺮ آﺑﺎد ﻳﺎ ﻫﺮ ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﻣﺮده ﺷﻮر ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﻴﺪﻳﺪ ﭼﺎل ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاي‬ ‫او ﭘﺪرش ﺗﻨﻬﺎ آن ﻣﺮد ﻻﻏﺮ اﻧﺪام و ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ و ﻣﺼﻤ‪‬ﻢ ﻧﺒﻮدﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻮره ﺳﻮادي ﻛﻪ‬ ‫داﺷﺖ ﺑﻌﻨﻮان ﻣﻌﺘﻤﺪ ﻣﺤﻞ در دادﮔﺎﻫﻬﺎي ﻣﺤﻠﻲ وﻛﺎﻟﺖ دﻋﺎوي ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻌﺎﻣﻠﺔاﺳﺐ وﮔﺎﻫﻲ ﻗﺎﻟﻲ ﻣﻴﭙﺮداﺧﺖ و روزﻫﺎي ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺸﻜﺎرﺧﺮﮔﻮش واﺣﻴﺎﻧﺎ روﺑﺎه‬ ‫ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ از روزﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﭘﺪرش او را ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺑﺸﻜﺎر ﻣﻴﺒﺮد و از داﺳﺘﺎﻧﻬﺎﺋﻲ‬ ‫ﻛﻪ از ﺷﻜﺎر ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻴﻜﺮد ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮﺷﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪:‬از ﺑﺎزﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﺳﺎﻳﺔ ﺧﻮدﺷﺎن را روي ﺧﺮﮔﻮﺷﻬﺎ ﻣﻴﻨﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﺧﺮﮔﻮﺷﻬﺎ را ﺑﻴﺤﺮﻛﺖ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪو‬ ‫ﭼﺮخ زﻧﺎن ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﺧﺮﮔﻮش ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﺔ ﺑﺎز روﻳﺶ ﺑﻮد ﺑﻴﺤﺮﻛﺖ‬ ‫ﺟﻴﻎ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ وﺟﺮات ﺗﻜﺎن ﺧﻮردن ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﺎز روﻳﺶ ﻓﺮود ﻣﻲ آﻣﺪ و ﺑﻬﻮا‬ ‫ﻣﻲ ﺑﺮدش‪ .‬ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻄﻮر ﺑﺎز ﻣﺎده ﻓﻮج ﻛﺒﻮﺗﺮ را از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﺎﻻ و‬ ‫ﺑﺎﻻﺗﺮﻣﻴﺒﺮد ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﺑﺎز ﻧﺮ ﻓﺮود ﻣﻴﺎﻣﺪ و ﻳﻜﻲ را ﻣﻲ زد و ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣﻴﺎن ﻫﻮا در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ‬ ‫ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺑﻴﭽﺎره ﻣﻴﺎن ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺟﺎن ﻣﻴﻜﻨﺪ ﭘﺮﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاي او ﭘﺪرش ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻈﻬﺮ‬ ‫اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ آن آدم ﺧﺸﻦ و ﺑﻴﺮﺣﻤﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﻫﻨﺪواﻧﻪ ﺑﺎزي‬ ‫را از ﺳﺮ او ﺑﻴﻨﺪازد ﻳﻜﺒﺎر ﻫﻨﺪواﻧﻪ ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد و آﻧﻬﺎ را داﻧﻪ داﻧﻪ ﺗﻮي ﺳﺮ او ﺗﺮﻛﺎﻧﺪه‬ ‫ﺑﻮد و ﺟﻠﻮﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺨﻮرد‪ .‬و ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﻣﺎدر ﺑﻴﭽﺎره اش ﻳﻜﺒﺎر ﺑﻴﻜﻲ از‬ ‫دﻧﺪاﻧﻬﺎي ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪةاو ﺧﻨﺪﻳﺪه ﺑﻮد او را ﭘﻴﺶ دﻧﺪاﻧﺴﺎز ﺑﺮده ﺑﻮد و واداﺷﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫دﻧﺪاﻧﺪﻫﺎﻳﺶ را ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺑﻜﺸﺪ و ﺑﺮاﻳﺶ ﻳﻚ دﺳﺖ دﻧﺪان ﻋﺎرﻳﻪ ﺑﮕﺬارد‪ .‬ﻣﺎدرش‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ آدﻣﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﺪون ﻗﻴﺪ وﺷﺮط ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﺔ او ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻘﻴﺔ دﻧﻴﺎ ﻣﺘﺴﺎوﻳﺎً ﻣﻮردﺗﺤﻘﻴﺮ و ﺗﻨﻔﺮ او ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬از ﻣﺎدرش ﺟﺰ ﺧﺎﻃﺮات ﺷﻴﺮﻳﻦ و‬ ‫دردﻧﺎك ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎدرش ﺗﺎ زﻣﺎن ﻣﺮﮔﺶ در ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﻲ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ او‬ ‫ﺑﻴﺶ از ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﺎﻋﺚ رﻧﺠﺶ او ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ او ﻣﻮﻓﻖ‬ ‫ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﻣﺎدرش را در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮگ ﺑﺒﻴﻨﺪ و وﻗﺘﻲ ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ او در ﺗﻬﺮان ﺑﺎو رﺳﻴﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ او را ﺧﺎك ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﻋﻜﺲ او ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺪرش اﺣﺴﺎس ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫در ﺿﻤﻴﺮ آﮔﺎه و ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه او ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻳﻬﺎ و ﻧﻘﺎﺋﺺ وﺟﻮدش ﺑﻨﺤﻮي ﺑﺎ ﭘﺪرش‬ ‫ارﺗﺒﺎط ﭘﻴﺪا ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺪرش ﺑﻮدﻛﻪ ﺗﺤﺼﻴﻼت ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ را در ﻫﻤﺎن‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎي اول ول ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭘﻮﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺻﺮار از ﻣﺎدرش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻳﻚ دﻛﺎن‬ ‫ﺧﺮازي ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ وﻗﺖ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ رﺳﻴﺪ و ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺎر رﺷﺘﻪ اﻓﻜﺎرش را ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪ اي ﻗﻄﻊ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺑﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ‬

‫‪٥٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﻛﻪ دور ﺗﺎدور او ﭘﺸﺖ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﺮدو ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر و ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻓﺤﺶ دادن ﻛﺮد‪:‬‬ ‫"ﻣﺎدﺳﮕّﺎ! ﻣﺎدﺳﮕّﺎ!" ﺑﻌﺪ از ﭼﺮاغ ﮔﺬﺷﺖ و دوﺑﺎره درذﻫﻦ ﺧﺎﻃﺮات ﮔﺬﺷﺘﻪ اش را‬ ‫دﻧﺒﺎل ﻛﺮد‪ ،‬ﻛﻪ ﭼﻄﻮرﻫﻤﺎﻧﻮﻗﺖ ﻛﻪ دﻛﺎن ﺧﺮازي داﺷﺖ ﭘﻴﺶ ﻛﻔﺎش ﻣﺤﻞ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ اش ﺑﻮد و ﭘﺪرش را ﻫﻢ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻛﻤﻲ ﻛﻔﺎﺷﻲ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺖ و وﻗﺘﻲ دﻛﺎن‬ ‫ﺧﺮازي ﻓﺎﻳﺪه اي ﻧﻜﺮد آﻧﺮا ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻛﻔﺎﺷﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻛﻔﺶ دوزي ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺰودي از آن ﻫﻢ ﺳﺮﺧﻮرد و ﺑﻪ ﺳﺮاغ درس و ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺗﻮاﻧﺴﺖ در دو ﺳﺎل‬ ‫ﺳﻮم و ﭘﻨﺠﻢ ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ را ﺑﻄﻮر ﻣﺘﻔﺮﻗﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﺑﺪﻫﺪو ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻼﻓﻲ ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎل را‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺪر داده ﺑﻮد در ﺑﻴﺎورد ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻤﻲ ﻫﻢ از ﻫﻤﻜﻼس ﻫﺎي ﺳﺎﺑﻘﺶ ﺟﻠﻮ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬ ‫در ﻣﺪرﺳﺔ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻫﺎ اﺳﻢ ﻧﻮﺷﺖ و ﺑﺰودي در زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ زﻳﺎدي ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﻳﻚ دﺧﺘﺮ روس و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻳﻚ دﺧﺘﺮ آﻟﻤﺎﻧﻲ روﻳﻬﻢ رﻳﺨﺖ و درﻣﻴﺎن ﻛﺎرﻫﺎي‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻛﻤﻲ ﻫﻢ زﺑﺎن از آﻧﻬﺎ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻳﻨﻜﺎر او را ﺑﻤﻄﺎﻟﻌﺔ ﺟﺪي زﺑﺎن ﻫﺎي روﺳﻲ‬ ‫و آﻟﻤﺎﻧﻲ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫در ﻫﻔﺪه ﻫﺠﺪه ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺑﺎر و ﺑﻨﺪﻳﻠﺶ را ﺑﺴﺖ و اول ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش و ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻪ اي ﻛﻪ ﭘﺪرش از ﺳﻮد ﻛﺎرﺧﺎﻧﺔ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺳﺎزي ﻛﻪ‬ ‫در آن ﺷﺮﻳﻚ ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻘﺮر ﻛﺮده ﺑﻮد و ﭘﻮل ﻛﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﺎدرش ﭘﻨﻬﺎﻧﻜﻲ ﺑﺮاﻳﺶ‬ ‫ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻬﺮان آﻣﺪ و در ﻣﺪرﺳﺔ ﺗﺎزه ﺗﺎًﺳﻴﺲ ﺣﻘﻮق در داﻧﺸﮕﺎه اﺳﻢ ﻧﻮﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻮي ﺗﻬﺮان ﺑﺰودي ﭼﺸﻢ وﮔﻮﺷﺶ ﺑﺎز و اﺧﻼﻗﺶ ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ را ﺑﺎ‬ ‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻋﺮق ﺧﻮري و ﺟﻨﺪه ﺑﺎزي ﮔﺬراﻧﺪ و ﻣﺨﺎرج ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻧﻪ ﻣﺎﻫﺶ را ﻛﻪ‬ ‫ﭘﺪرش از ﭘﻴﺶ ﺑﻪ او داده ﺑﻮد ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻪ ﺧﺮج ﻛﺮد و آس و ﭘﺎس ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﭘﺪرش ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺧﻮدش ﺑﺘﻬﺮان ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺳﺮو ﮔﻮﺷﻲ آب ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬ ‫از آن ﺑﺒﻌﺪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺮرﻳﺶ را ﻣﺎه ﺑﻤﺎه از ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﭘﺪرش در ﺗﻬﺮان‬ ‫ﺑﮕﻴﺮد و ﺳﺮﻣﺎه ﺑﺴﺮ ﻣﺎه ﻫﻢ ﺑﺮﻧﺞ و روﻏﻦ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﺶ را ﻃﺒﻖ ﻗﺮاري ﻛﻪ ﭘﺪرش ﺑﺎ‬ ‫ﺑﻘّﺎل ﺳﺮﮔﺬر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد از او وﺻﻮل ﻛﻨﺪ‪ .‬از آن ﭘﺲ دوﺑﺎره ﻋﻘﻠﺶ ﺳﺮﺟﺎﻳﺶ آﻣﺪ‬ ‫و دل ﺑﻜﺎر داد‪ .‬ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﮔﺮد ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ و ﺑﻬﺸﺎن‬ ‫درس ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﺣﺘﻲ ﮔﺎﻫﻲ روﺳﻲ و آﻟﻤﺎﻧﻲ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﭘﻴﺶ ﻣﻼﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻫﺎش آﺷﻨﺎ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﺷﺮوع ﺑﺨﻮاﻧﺪن ﻋﺮﺑﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﭘﻴﺮﻣﺮد روس ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﻣﻌﻠﻢ ﻻﺗﻴﻦ‬ ‫ﺑﻮد آﺷﻨﺎ ﺷﺪ و ﺑﺎدادن ﺣﻖ اﻟﺰﺣﻤﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮي ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺮﻓﺘﻦ ﻻﺗﻴﻦ ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺰودي ﻫﻮاي ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﻪ ﺳﺮش زد و ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻓﻠﺴﻔﻪ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﺷﺶ ﻣﺎه ﺗﻤﺎم‬ ‫در ﺑﺎره ﻓﻼﺳﻔﺔ ﭘﻴﺶ از ﺳﻘﺮاط ﭼﻮن ﻓﻴﺜﺎﻏﻮرث و ﻫﺮاﻛﻠﻴﺘﻮس وآﻧﺎﮔﺰاﮔﻮراس و‬ ‫ﭘﺮوﺗﺎﮔﻮراس و ﻧﻴﺰ اﻓﻼﻃﻮن و ارﺳﻄﻮ و ارﺷﻤﻴﺪس ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺮد و ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ‬ ‫ﻳﺎدﮔﺮﻓﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ارﺷﻤﻴﺪس ﻳﻜﺒﺎر ﻟﺨﺖ و ﻛﻮن ﭘﺘﻲ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ راه اﻓﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮد و داد زده ﺑﻮد "ﻳﺎﻓﺘﻢ‪ ،‬ﻳﺎﻓﺘﻢ‪ "،‬و ﻓﻴﺜﺎﻏﻮرث ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد "از ﺧﻮردن ﻟﻮﺑﻴﺎ‬ ‫ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻳﺪ‪ ".‬زﻣﺎن درازي ﺑﻪ ﺗﺠﺰﻳﻪ و ﺗﺤﻠﻴﻞ اﻳﻦ اﺻﻞ ﻓﻠﺴﻔﻲ ﻓﻴﺜﺎﻏﻮرث ﭘﺮداﺧﺖ و‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٥٩‬‬

‫اﺑﺘﺪا آﻧﺮا ﺑﺎ ﻋﻘﻴﺪة ﻋﻮام ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮردن ﺑﺎﻗﻼ آدم را اﺑﻠﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻂ داﻧﺴﺖ ﺳﭙﺲ‬ ‫ﺧﻮردن ﻟﻮﺑﻴﺎ و ﺑﺎﻗﻼ را ﺑﺎ ﻧﻔﺦ ﺷﻜﻢ ﻣﺮﺑﻮط داﻧﺴﺖ و در ﺑﺎرة ﻧﻔﺦ ﺷﻜﻢ و دﻓﻊ ﺑﺎد و‬ ‫ﺻﺪاي ﺣﺎﺻﻠﻪ و راﺑﻄﺔ آن ﺳﻪ ﺑﺎ ﺑﻴﻤﺎري ﻳﺎ ﺳﻼﻣﺖ اﻧﺴﺎن ﻧﻈﺮﻳﺎﺗﻲ ﻛﺸﻒ ﻛﺮد ﻛﻪ‬ ‫در ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از ﻛﺘﺐ ﻓﻠﺴﻔﻲ وﻃﺒﻲ زﻣﺎن ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻴﺸﺪ و ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻈﺮﻳﺎت‬ ‫ﻣﻮﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻓﻠﺴﻔﻲ او ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮد‪ .‬ﺑﺰودي دﺳﺖ اﻧﺪرﻛﺎر‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪن اﺻﻞ ﻣﺘﻮن اﻓﻼﻃﻮن و ارﺳﻄﻮ ﺑﺰﺑﺎن ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺷﺪ‪" .‬ﺳﻴﺎﺳﺖ" ارﺳﻄﻮ و‬ ‫"ﺟﻤﻬﻮري" اﻓﻼﻃﻮن را ﺧﻮاﻧﺪ‪" ،‬ﺑﻮﻃﻴﻘﺎ"ي ارﺳﻄﻮ را ﺧﻮاﻧﺪه ﻧﺨﻮاﻧﺪه ﺑﻜﻨﺎري‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ و ﺧﻮدش را ﻋﻼﻣﺔ ﻓﻠﺴﻔﺔاﻓﻼﻃﻮن و ارﺳﻄﻮاﻋﻼم ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺨﻮاﻧﺪن ﻓﻠﺴﻔﺔ‬ ‫ﻧﻮ ﭘﺮداﺧﺖ‪»".‬ﻣﺎﻛﻴﺎوﻟﻲ" را ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﺧﻮاﻧﺪ "ﻓﺮاﻧﺴﻴﺲ ﺑﻴﻜﻦ" را ﺳﺮﺳﺮي ورق زد‬ ‫و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪي ﻣﺠﺬوب "ﻧﻴﭽﻪ" واﻳﺪة اﺑﺮ ﻣﺮداو ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن را ﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫و ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻫﺎي زﻳﺎدي ﺑﻴﻦ او و اﺑﺮﻣﺮد ﻧﻴﭽﻪ و ﺷﺨﺺ ﺧﻮدش ﻛﺸﻒ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻄﻮر‬ ‫اﺗﻔﺎﻗﻲ "ﺟﻨﺎﻳﺖ و ﻣﻜﺎﻓﺎت" داﺳﺘﺎﻳﻔﺴﻜﻲ را ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ اي درﺳﺖ ﻋﻜﺲ‬ ‫ﻧﺘﻴﺠﻪ اي ﻛﻪ داﺳﺘﺎﻳﻔﺴﻜﻲ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺎرﻛﺲ و اﻧﮕﻠﺲ ﻳﻜﺒﺎر‬ ‫دﻳﮕﺮ اﺳﺎس ﻓﻠﺴﻔﻲ اﻧﺪﻳﺸﻪ اش دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪ و ﺧﻮد را ﻳﻚ ﻣﺎرﻛﺴﻴﺴﺖ دو آﺗﺸﻪ‬ ‫اﻋﻼم ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﺎﺑﻘﺔ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻛﻪ در دﻛﺎﻧﺪاري و ﻛﻔﺎﺷﻲ داﺷﺖ ﺑﺮاﻳﺶ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﻮد را‬ ‫ﺟﺰو ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺮوﻟﺘﺎرﻳﺎ ﺑﺪاﻧﺪ و در اﻳﻦ ﻣﻮرد اﻳﻦ اﻣﺮ ﻛﻪ ﭘﺪرش ﻫﻢ ﺟﺰو ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ‬ ‫ﺻﺪر ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ ﺑﻮد ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬اﻣﺎ دﻟﺶ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ ﻧﻴﭽﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي او در‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻴﭽﻪ و اﺑﺮﻣﺮد او ﻳﻚ ﺗﺠﻠﻲ از ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن ﺑﻨﺎﭘﺎرت ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ او ﺑﻪ ﻧﻴﭽﺔ‬ ‫ﻓﻴﻠﺴﻮف ﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر در ذﻫﻦ ﺧﻮد ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن را ﺑﺎ ﻛﻼه ﺳﻪ ﮔﻮﺷﻪ اش‬ ‫ﺳﻮار ﺑﺮ اﺳﺐ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻧﺶ را در اﺳﺘﭙﻬﺎي ﭘﻮﺷﻴﺪه از ﺑﺮف‬ ‫روﺳﻴﻪ رﻫﺒﺮي ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺤﻮة ﻏﺮﻳﺐ ﺗﺪاﻋﻲ ﻣﻌﺎﻧﻲ ﻳﻜﻲ از ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﺑﺎرز آﻗﺎي‬ ‫ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ او ﻫﻴﭻ ﺗﻨﺎﻗﺼﻲ ﺑﻴﻦ ﻓﻠﺴﻔﺔ ﻧﻴﭽﻪ و ﻓﻠﺴﻔﺔ‬ ‫ﻣﺎرﻛﺲ ﻧﻤﻲ دﻳﺪ‪ .‬او ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺳﺎده و ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﺔاﻳﺪة اﺑﺮﻣﺮد ﻧﻴﭽﻪ را داﺳﺘﺎﻧﻲ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ در ﺑﭽﮕﻲ از ﭘﺪرش ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد‪ :‬داﺳﺘﺎن ﻣﺮدي ﻛﻪ ﺳﺮﮔﺬر آش ﺷﻠﻪ ﻗﻠﻤﻜﺎر ﻣﻲ‬ ‫ﭘﺨﺖ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﭘﺎك ﻧﻜﺮده ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﻨﮓ رﻳﺰه و ﺧﺎك و ﺷﻦ و ﻣﺎﺳﻪ ﺗﻮي‬ ‫دﻳﮓ ﻣﻲ رﻳﺨﺖ و وﻗﺘﻲ ﻳﻜﺒﺎر ﻳﻜﻲ از ﻣﺸﺘﺮﻳﺎﻧﺶ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﺗﺮﺗﻴﺐ‬ ‫ﺑﺰودي ﻛﺴﻲ ﭘﺎ ﺑﻪ دﻛﺎن او ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺬاﺷﺖ او ﺟﻮاب داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل اﺳﺖ‬ ‫ﺳﺮ آن ﮔﺬر آش ﻣﻲ ﭘﺰد و ﻗﻴﺎﻓﺔ ﻫﻴﭻ ﻣﺸﺘﺮي را دو ﺑﺎر ﻧﺪﻳﺪه اﺳﺖ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ‬ ‫دﻛﺎﻧﺶ ﭘﺮ از ﻣﺸﺘﺮي ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ راﻫﻨﻤﺎي ﻓﻠﺴﻔﻲ و‬ ‫اﺧﻼﻗﻲ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪﻛﻪ دﻧﻴﺎ ﭘﺮاز آدﻣﻬﺎي اﺑﻠﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ دور ﺗﺎ دور او راه ﻣﻲ روﻧﺪ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﭼﻬﺎر ﭘﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺳﻚ آدﻣﻴﺰاد‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻬﺮه زده اﻧﺪ و آدم ﻫﺮ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﺪ و ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺮ ﺑﺎﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ‬

‫‪٦٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺑﺮاي ﺳﻮاري دادن ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ آدم ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺧﻮب ﻣﺮدم را ﺧﺮ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ آن ﮔﻔﺘﺔ ﻟﻴﻨﻜﻠﻦ را ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ آدم ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﻫﻤﺔ ﻣﺮدم را ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺮ‬ ‫ﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﺮدم ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻌﺪاد ﻣﻌﻴﻨﻲ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ‪.‬از‬ ‫ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪاي ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻓﻠﺴﻔﻲ اش او ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ اﺻﻼ ﺧﺪاﺋﻲ در ﻛﺎر‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ و دﻟﻴﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﭼﻬﻞ ﺷﺒﺎﻧﻪ روز ﺑﺎﻻي ﻛﻮه ﻣﻨﺘﻈﺮ درﻳﺎﻓﺖ ده ﻓﺮﻣﺎن از‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻮده اﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ داﺷﺘﻪ ﺧﻮدش ده ﻓﺮﻣﺎن را ﺑﺎ ﻗﻠﻢ و ﭘﺘﻚ روي ﺳﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﻨﺪه‪.‬‬ ‫ﻗﺮآن را ﻫﻢ اﺛﺮ ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺣﻠﻮل روح اﻟﻘﺪس در‬ ‫ﻣﺮﻳﻢ ﻋﺬرا و آﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪن او ﻧﻈﺮﻳﺎت ﺣﺘﻲ ﺟﺎﻟﺐ ﺗﺮي داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺔ او ﺑﺎ‬ ‫آﺧﺮﻳﻦ ﻛﺸﻔﻴﺎت ﻋﻠﻢ ﻃﺐ ﻫﻢ ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﭘﻴﺮوي از اﺻﻞ ﻓﻠﺴﻔﻲ ﺧﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻋﺒﺎرت ﺑﻮد از ﺧﺮ ﻛﺮدن ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﺮدم‪ ،‬ﮔﺎه ﮔﺎه ﺑﺎ ﻣﺮدم و ﻣﻮﻛﻠﻴﻨﺶ‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ از ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز و ﮔﺮﻓﺘﻦ روزه ﻣﻲ ﻛﺮد )ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺣﺘﻲ ﻛﻮﺷﺸﻲ در ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫ﻛﺮدن ﺧﻨﺪة ﺗﻤﺴﺨﺮ آﻣﻴﺰ ﺗﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻜﻨﺪ(و ﺗﻤﺎم ﻣﺎه ﻣﺤﺮم را ﻛﺮاوات ﺳﻴﺎه ﻣﻲ‬ ‫زد و ﺗﺎﺳﻮﻋﺎ و ﻋﺎﺷﻮرا را در ﻣﻨﺰل ﺧﻮدش ﻋﺮق ﻣﻴﺨﻮرد و ﻋﺮﺑﺪه ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬اﻳﻦ‬ ‫ﻗﻀﺎﻳﺎ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم داﻧﺸﻜﺪه و ازدواج اوﻟﺶ ﺑﻮد‪ .‬در آﻧﻮﻗﺖ ﻛﻪ‬ ‫در داﻧﺸﻜﺪه درس ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ ﻫﻨﻮز ﻛﺎﻣﻼ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻫﺎي ﺑﺎرز ﻓﻠﺴﻔﻲ ﻧﺎﺋﻞ‬ ‫ﻧﺸﺪه ﺑﻮد وﻫﻨﻮز ﻣﻘﺪاري از ﻋﻠﻢ اﻻﺧﻼق ﻃﺒﻘﺔ ﻣﺘﻮﺳﻂ را ﺣﻔﻆ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫از ﺳﺎل دوم داﻧﺸﻜﺪه در ادارة ﺛﺒﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻜﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ درآﻣﺪي ﻛﻪ از‬ ‫آﻧﺠﺎ داﺷﺖ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻬﺘﺮي ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬دﺳﺖ از ﺧﻮاﻧﺪن ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد و ﺑﺎﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻼﺳﻔﻪ اﺻﻮﻻ آدم ﻫﺎي ﻣﻬﻤﻞ ﺑﺎﻓﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﻘﻴﺪة‬ ‫او دﻳﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي از ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻛﻪ ﻻزم ﺑﻮد ﺑﺪاﻧﺪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺮﺗﺮ از ﺧﻮﺑﻲ و‬ ‫ﺑﺪي ﺑﻮد و ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺑﻪ دو ﮔﺮوه آدﻣﻬﺎي ﭼﻬﺎر ﭘﺎ و آدﻣﻬﺎي دوﭘﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﮔﺮوه‬ ‫دوم ﻣﻨﺤﺼﺮ ﻣﻴﺸﺪﺑﻪ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ و آدﻣﻬﺎﺋﻲ ﻣﺜﻞ ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻓﻘﻂ در ﺗﺎرﻳﺦ‬ ‫اﺳﻤﻲ ازﺷﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﺎ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن را ﻫﻢ ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮد و‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ارادت را ﺑﻪ اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ دﻳﻜﺘﺎﺗﻮر روﺳﻴﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪" .‬درك ﺗﺎرﻳﺨﻲ" ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮاز‬ ‫اﺻﻄﻼﺣﺎﺗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ در ﻣﻜﺎﻟﻤﺎت و اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﻳﺶ زﻳﺎد ﺑﻜﺎر ﻣﻴﺒﺮد‪.‬‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم ﺳﺎدة اﻳﻦ اﺻﻄﻼح ﺑﺮاي او آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻫﻤﻴﺸﻪ دروغ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻪ اﮔﺮ‬ ‫آﻧﺮا در ﺑﺎرة ﺣﺎل ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭘﺮ از دروغ اﺳﺖ و اﮔﺮ در ﺑﺎرة ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ دﻗﻴﻖ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ و ﭘﺮ از ﺗﺤﺮﻳﻒ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﻮﺷﻴﺮوان در ﻳﻚ روز‬ ‫ﺳﻴﺼﺪ ﻫﺰار ﻣﺰدﻛﻲ را ﮔﺮدن زده ﺑﻮد و ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﺦ او را اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﻋﺎدل‬ ‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ و آﻧﭽﻪ ﻛﻪ از او ﺑﻴﺎد ﻣﺮدم ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد داﺳﺘﺎن ﺧﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ‬ ‫زﻧﺠﻴﺮ ﻋﺪل اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﻣﺎﻟﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻨﻈﺮ او ﻫﻴﭻ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺷﺎه ﺳﻠﻄﺎن ﺣﺴﻴﻦ از‬ ‫ﻧﺎدرﺷﺎه ﻋﺒﺎس "ﻛﺒﻴﺮ" ﺗﺮ ﻧﺒﻮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از ﻫﻤﻴﻦ رو ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﻟﻘﺐ‬ ‫"ﻛﺒﻴﺮ" اﻋﻄﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﻣﺤﺎوراﺗﺶ از او ﺑﻨﺎم ﺷﺎه ﺳﻠﻄﺎن ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺒﻴﺮ ﻳﺎد‬ ‫ﻣﻴﻜﺮد و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﻨﺪة ﺧﺮﻛﻲ ﻣﻌﺮوﻓﺶ را ﺳﺮ ﻣﻴﺪاد‪ .‬و ﺑﺎز ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٦١‬‬

‫ﻛﻪ ﻣﺎدام ﻛﻪ ﺑﺎﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﭘﻮل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮدم راﺟﻊ ﺑﻪ او ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻨﺪ‬ ‫و ﻣﺴﻠﻤﺎً ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻬﺮ ﺣﺎل وﻗﺘﻲ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ از ﺧﻮاﻧﺪن ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺳﺮ ﺧﻮرد ﺑﺮاي ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ‬ ‫ﺑﻪ ادﺑﻴﺎت روي اورد‪ .‬ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم "درك ﺗﺎرﻳﺨﻲ" وﻓﺎدار ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ اﻳﻦ‬ ‫وﺳﻮﺳﻪ ﻛﻪ از وﻳﻜﺘﻮرﻫﻮﮔﻮ ﺷﺮوع ﻛﻨﺪ ﻧﺸﺪ و از ﻳﻮﻧﺎن ﻛﻬﻦ آﻏﺎز ﻛﺮد‪" .‬اودﻳﺴﻪ" و‬ ‫"اﻳﻠﻴﺎد" را ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻮﻣﺮ ارادت ﺧﺎﺻﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻌﺪاد ﺧﺎﺻﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي‬ ‫ﺗﺤﺮﻳﻒ در ﺗﺪاﻋﻲ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ و اﺷﺨﺎص ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺪ‪ ‬ﻗﻠﺐ واﻗﻌﻴﺖ داﺷﺖ ﺑﺰودي ﻫﻮﻣﺮ‬ ‫در ذﻫﻦ او ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﺴﺦ ﺗﺎرﻳﺨﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻄﻮر ﻛﺎﻣﻼ دﻟﺒﺨﻮاﻫﻲ در ذﻫﻦ او‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ از ﺻﻮرت ﻳﻚ ﺷﺎﻋﺮ ﭘﻴﺮ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﻛﻪ اﺷﻌﺎر ﺧﻮد را ﺑﻬﻤﺮاﻫﻲ ﭼﻨﮓ ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ ،‬واﺑﺘﺪا ﺑﺼﻮرت "آﺷﻴﻞ" و ﺳﭙﺲ ﺑﺼﻮرت ﻳﻚ ﺳﺮدار روﻣﻲ ﺗﺠﻠﻲ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ ﺗﺠﻠﻲ روﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪن "اﻧﻴﻴﻴﺪ" اﺛﺮ "وﻳﺮژﻳﻞ" ﺑﻲ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺎﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺗﺎ‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ وﻗﺘﻲ او از ادﺑﻴﺎت ﻳﻮﻧﺎن و روم و ﻫﻮﻣﺮ و وﻳﺮژﻳﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻮﻣﺮ را ﺑﺼﻮرت ﻳﻚ ﺳﺮدار روﻣﻲ ﻣﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻮار ﺑﺮ ﮔﺮدوﻧﻪ در ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ‬ ‫ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ در ﺣﺮﻛﺖ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ ﻧﺎم ﻫﻮﻣﺮ را روي ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮد‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ دﻳﮕﺮ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺷﺎﻋﺮ ﭘﻴﺮ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﻛﺎﻣﻼ از ذﻫﻨﺶ ﻣﺤﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻣﻴﺪ او آن ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﭘﺴﺮش ﻣﺮدي ﮔﺮدﻧﻜﺶ و ﻏﻴﻮر ﺑﺎر ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻬﺮ ﺣﺎل وﻗﺘﻲ از ﺧﻮاﻧﺪن ﻫﻮﻣﺮ و وﻳﺮژﻳﻞ ﻓﺎرغ ﺷﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﻧﻮزده ﻗﺮن‬ ‫"درك ﺗﺎرﻳﺨﻲ" ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﻛﺮد و ﺑﺴﺮاغ "ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن" وﻳﻜﺘﻮر ﻫﻮﮔﻮ رﻓﺖ‪ .‬ﮔﻮﺋﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎو اﻟﻬﺎم ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را ﺗﻤﺎم ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ﺑﺮﺧﻼف ﻋﺎدت ﺧﻮد‬ ‫ﻛﻪ در ﭘﺎﻳﺎن ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺎرﻳﺦ و ﺳﺎﻋﺖ روز ﻳﺎ ﺷﺐ ﭘﺎﻳﺎن ﻫﺮ ﻛﺘﺎب را ﻳﺎدداﺷﺖ‬ ‫ﻣﻲ ﻛﺮد اﻳﻦ ﺑﺎر روي ﺻﻔﺤﺔ ﺳﻔﻴﺪ اول ﻛﺘﺎب ﻧﻮﺷﺖ "در ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻌﺪ از ﻧﺼﻒ‬ ‫ﺷﺐ روز‪ ...‬ﻛﺘﺎب را آﻏﺎز ﻛﺮدم‪ ".‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﺧﻴﻠﻲ آﺳﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﺠﺎي‬ ‫ﻛﺘﺎب را ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ ﭼﻮن روي ﻫﺮ ﺻﻔﺤﻪ اي ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد وﺳﻂ ﺳﻄﻮر ﺑﺎ‬ ‫ﺟﻮﻫﺮ آﺑﻲ ﻣﻌﻨﺎي ﻛﻠﻤﺎت ﻣﺸﻜﻞ ﻓﺮاﻧﺴﻪ را ﻳﺎدداﺷﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬رﻗﻢ اﻳﻦ ﺻﻔﺤﺎت‬ ‫ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ از ﺻﺪ ﺗﺠﺎوز ﻧﻜﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ ﻣﺎﻧﻊ از آن ﻧﺒﻮد ﻛﻪ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ آﺛﺎر وﻳﻜﺘﻮر ﻫﻮﮔﻮ اﻳﻤﺎن آورده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻫﻮﮔﻮ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ‬ ‫اﺷﻌﺎر"ﻻﻣﺎرﺗﻴﻦ" رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﺰودي آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ "ﻻﻣﺎرﺗﻴﻦ" ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ‬ ‫ﺷﺎﻋﺮ دﻧﻴﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﻌﺪي "آﻟﻔﺮد دوﻣﻮﺳﻪ" ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎارزش ادﺑﻲ او ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭘﺎي‬ ‫ﻻﻣﺎرﺗﻴﻦ ﻧﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ وﻗﺖ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ از ﺧﻮاﻧﺪن ادﺑﻴﺎت ﻓﺮاﻧﺴﻪ اﺷﺒﺎع ﺷﺪ و ﺑﻪ ادﺑﻴﺎت‬ ‫روس رو ﻛﺮد‪" .‬ﺟﻨﮓ و ﺻﻠﺢ" ﺗﻮﻟﺴﺘﻮي را ﺧﻮاﻧﺪ‪" ،‬ﺑﺮادران ﻛﺎراﻣﺎزوف"‬ ‫داﺳﺘﺎﻳﻔﺴﻜﻲ را ورق زد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﺗﻮرﮔﻨﻴﻒ و ﭼﺨﻮف و ﻣﺎﻛﺴﻴﻢ ﮔﻮرﻛﻲ‬ ‫ﭘﺮداﺧﺖ و ﺧﻮد را ﻋﻼﻣﺔ ادﺑﻴﺎت روس اﻋﻼم ﻛﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﺎد وﻃﻦ ﻛﺮد و ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻮي ادﺑﻴﺎت ﻓﺎرﺳﻲ ﻳﻮرش ﺑﺮد‪ .‬ﮔﻠﺴﺘﺎن و ﺑﻮﺳﺘﺎن ﺳﻌﺪي را ﻛﻪ در دورة ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ‬

‫‪٦٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد دوﺑﺎره ﻣﺮور ﻛﺮد‪ ،‬دﻳﻮان ﺣﺎﻓﻆ را ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﺑﺎ آن ﻓﺎل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻜﻨﺎري‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺧﻴﺎم را ﭘﻴﺮﻣﺮدي داﺋﻢ اﻟﺨﻤﺮ و ﻣﻬﻤﻞ ﮔﻮ اﻋﻼم ﻛﺮد‪ ،‬و در اﺷﻌﺎر ﻋﺒﻴﺪ‬ ‫زاﻛﺎﻧﻲ و اﻳﺮج ﻣﻴﺮزا ﺑﻪ ﺳﻴﺮ و ﺳﻠﻮك ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺑﺎر ﻛﻠﻴﺎت ﻋﺒﻴﺪ زاﻛﺎﻧﻲ‬ ‫را ﺧﻮاﻧﺪ و رﺳﺎﻟﺔ ﺻﺪ ﭘﻨﺪ او و ﺗﻤﺎم اﺷﻌﺎر رﻛﻴﻚ اﻳﺮج ﻣﻴﺮزا را از ﺑﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺲ از‬ ‫ﭼﻨﺪي ﺣﺘﻲ ﺷﺮوع ﺑﮕﻔﺘﻦ اﺷﻌﺎري ﻣﻠﻬﻢ از ﻋﺒﻴﺪ و اﻳﺮج ﻛﺮد و ﻳﻜﻲ دو ﺗﺎ دﻓﺘﺮ را از‬ ‫آﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﻛﺮد ﺗﺎدر ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﭽﺎپ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺰودي ﺷﻌﺮا ﻫﻢ رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮاي آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ از دﺳﺖ دادﻧﺪ و او ﺑﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺮا و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن آدﻣﻬﺎي اﺣﻤﻘﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻋﺒﻴﺪ‬ ‫زاﻛﺎﻧﻲ و اﻳﺮج ﻣﻴﺮزا را او ﺑﺰرﮔﻮاراﻧﻪ از اﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪه ﻣﺴﺘﺜﻨﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﻴﺮي‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ اي ﺑﺮاي ﻫﻴﭻ ﻧﻮع ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﺠﺰ ﻣﻄﺎﻟﻌﺔ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي درﺳﻲ‬ ‫ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ارزش ﺧﻮد را ﺑﺮاي او از دﺳﺖ ﻧﺪاده ﺑﻮد ﻋﻠﻮم ﺑﻮد‬ ‫و اﻳﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ او ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﺔ ﺟﺪي ﻋﻠﻮم ﻧﭙﺮداﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﻳﺎ‬ ‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ارادت ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻄﺎﻟﻌﺔ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻴﺲ ﺑﻴﻜﻦ ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻮ اﻳﻨﻜﻪ دﻳﮕﺮ ﺣﺘﻲ ﻧﺎم اﻳﻦ ﻓﻴﻠﺴﻮف ﻫﻢ ﺑﻪ ﻳﺎدش ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻬﺮ ﺣﺎل‬ ‫اﺣﺘﺮام زﻳﺎدي ﺑﺮاي ﻋﻠﻮم ﺑﺨﺼﻮص ﻃﺐ و رﻳﺎﺿﻴﺎت ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮد‪ .‬اﺣﺘﺮاﻣﺶ ﺑﺮاي‬ ‫رﻳﺎﺿﻴﺎت ﻛﺎﻣﻼ ﺑﻲ دﻟﻴﻞ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﻃﺐ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ارادت ﻣﻲ ورزﻳﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﺎ از‬ ‫روي ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت ﺧﻮد ﺗﺌﻮري ﻫﺎي ﻃﺒﻲ ﺟﺎﻟﺒﻲ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮد‪ .‬ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﺗﺌﻮري ﻫﺎ آن‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎﺳﺖ ﺳﺒﺐ ﻛﻢ ﺷﺪن ﻛﻠﺴﻴﻢ ﺑﺪن ﻣﻴﺸﻮد‪ .‬دﻟﻴﻞ او در اﻳﻦ ﻣﻮرد آن ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫دﻧﺪاﻧﻬﺎي ﭘﺴﺮ دوﻣﺶ ﮔﺸﺎد ﮔﺸﺎد در آﻣﺪه ﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ دﻟﻴﻠﻲ ﻛﻪ او ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ در‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻮرد ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ آن ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺳﻨﻴﻦ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺑﻪ او ﻣﻘﺎدﻳﺮ زﻳﺎدي ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮراﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺌﻮري ﻫﺎي ﺟﺎﻟﺐ دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺰ در ﻣﻮرد ﻧﻔﺦ ﺷﻜﻢ و ﺧﺮوج ﺑﺎد‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬او ﺣﺘﻲ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺸﺮ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎرﻋﻠﻢ ﺗﻨﻘﻴﻪ را از ﭼﻪ ﺟﺎﻧﻮري آﻣﻮﺧﺖ‪ .‬در‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺧﻮد راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺼﺮﻳﺎن ﻗﺪﻳﻢ در ﺟﺎﺋﻲ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺼﺮﻳﺎن اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر‬ ‫ﺗﻨﻘﻴﻪ را از ﻧﻮﻋﻲ ﻟﻚ ﻟﻚ آﻓﺮﻳﻘﺎﻳﻲ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ "اﺑﻮﻣﻨﺤﻞ" آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ اﻳﻦ ﺟﺎﻧﻮر‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ دﭼﺎر ﻳﺒﻮﺳﺖ اﺳﺖ و ﻧﺎﭼﺎر اﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻨﻘﺎر ﺧﻮد ﺧﻮدرا ﺗﻨﻘﻴﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ او‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ در ﺻﺪد ﻗﺒﻮﻻﻧﺪن ﺗﺌﻮري ﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﻤﺮاﺟﻊ ﻃﺒﻲ ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪ اﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮد را‬ ‫ﻣﺤﻖ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ در ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت در ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻃﺒﻲ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮﺟﻴﻪ او در ا ﻳﻦ‬ ‫ﻣﻮرد آن ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻃﺐ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴﺖ دارد و ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ او در ﺳﻦ ﭼﻬﻞ ﭘﻨﺠﺎه‬ ‫ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻃﺐ ﻣﻲ ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ اي ﻛﻪ اﻧﺪوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻃﺒﻴﺐ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ﺧﻮﺑﻲ از ﻛﺎر در ﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﻪ ذﻫﻦ او ﺧﻄﻮر ﻧﻤﻲ ﻛﺮد آن ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ او در‬ ‫ﺳﻦ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻫﻢ ﻃﺒﻴﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد در ﺳﻦ ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎﻟﮕﻲ دﺳﺖ ﻛﻢ ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻗﺪر ﺗﺠﺮﺑﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ وﻗﺘﻲ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ داراي ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺷﺪ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻢ اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ دﻛﺘﺮ رﻓﺘﻦ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺪاواي او در ﻣﻮرد‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎي ﺳﺎده از ﻗﺒﻴﻞ ﺳﺮﻣﺎﺧﻮردﮔﻲ‪ ،‬رودل‪ ،‬ﺗﺐ و ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻫﺮ ﻧﻮع ﺑﻴﻤﺎري دﻳﮕﺮي‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٦٣‬‬

‫ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﭽﻪ را ﺑﺎ آب داغ و روﻏﻦ زﻳﺘﻮن ﺗﻨﻘﻴﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد‪،‬او را ﻟﺨﺖ زﻳﺮ‬ ‫ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﻟﺤﺎف ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻋﺮق ﻛﻨﺪ‪ ،‬در ﻋﺮض ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺶ از دو ﺳﻪ ﻣﻦ ﺷﻴﺮ ﮔﺎو داغ ﺑﻪ ﻧﺎﻓﺶ ﻣﻴﺒﺴﺖ و ﻇﻬﺮ روز ﺑﻌﺪ ﻳﻚ‬ ‫ﮔﻮاﻫﻲ ﺻﺤﺖ ﻣﺰاج ﺑﺪﺳﺖ او ﻣﻴﺪاد و ﺑﻪ ﭼﻠﻮﻛﺒﺎﺑﻲ ﺷﻤﺸﻴﺮي ﻣﻴﺒﺮدش و ﺑﻪ ﻳﻚ‬ ‫ﭼﻠﻮﻛﺒﺎب ﺑﺮگ ﺳﻠﻄﺎﻧﻲ ﻣﻬﻤﺎﻧﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬در ﻋﺮض ﭘﺎﻧﺰده اﻟﻲ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﭽﻪ داري‬ ‫او ﻫﻴﭻ ﻣﺪاواﺋﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ اﻧﺪازه در ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻮﺛﺮ ﻧﻴﻔﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﺑﻬﺮ ﺣﺎل وﻗﺘﻲ از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺳﺮ ﺧﻮرد ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮد ﺷﺪ‪ .‬در‬ ‫ﺳﺎل آﺧﺮ داﻧﺸﻜﺪه ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻄﺎﻟﺐ دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ ﻋﺒﺎرت ﻣﻴﺸﺪ از ﮔﻔﺘﮕﻮ در ﺑﺎرة‬ ‫اﻫﻤﻴﺖ درس ﺧﻮاﻧﺪن و ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺪارك داﻧﺸﮕﺎﻫﻲ‪ .‬ﺣﻴﺮت از اﻳﻨﻜﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮد را‬ ‫از زﻧﺪﮔﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺪاﻧﺠﺎ رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻲ از اﻟﻮاﻃﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮﺑﻪ‪.‬‬ ‫ﺟﺎﻟﺐ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﻤﻼت ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﻲ او ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﻌﺪ از ﻳﻚ ﺣﻤﻠﺔ ﺟﻨﺪه ﺑﺎزي ﻳﺎ‬ ‫ﻋﺮق ﺧﻮري ﺑﻬﺶ دﺳﺖ ﻣﻴﺪاد و ﺑﺎﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺻﻔﺤﺎت دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ ﺷﺒﺎﻫﺖ‬ ‫ﺑﺎرزي ﺑﻪ ﻫﻢ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت داﻧﺸﮕﺎه را ﮔﺬراﻧﺪ و ﺑﻌﻨﻮان اوﻟﻴﻦ ﻓﺎرغ‬ ‫اﻟﺘﺤﺼﻴﻞ ﻣﺪرﺳﺔ ﺣﻘﻮق داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان ﻟﻴﺴﺎﻧﺲ ﺣﻘﻮﻗﺶ را ﮔﺮﻓﺖ دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮات را‬ ‫ﻫﻢ ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﺑﻪ ﻛﻨﺎري اﻧﺪاﺧﺖ ﭼﻮن دﻳﮕﺮ ﻣﻄﻠﺒﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ در آن ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ اﺟﺒﺎري ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪ ﺗﺎدﻳﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎم وﻃﻦ ﺑﭙﺮدازد‪ .‬ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ‬ ‫اﻓﺘﺨﺎرﻧﻈﺎﻣﻴﺶ آن ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺗﻤﺎم دورة ﺧﺪﻣﺖ ﻳﻜﺒﺎر ﻛﻼﻫﺶ را ﻛﺎﻣﻼ راﺳﺖ‬ ‫ﺑﺴﺮش ﻧﮕﺬاﺷﺖ و ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﺮ ﺑﺎر از او ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﺎ دﻫﻨﺶ ﺷﻜﻠﻚ در آورد‪.‬‬ ‫در ﻫﻤﺎن زﻣﺎن ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺮاﻳﺶ دﺧﺘﺮي ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮده از ﺧﺎﻧﻮاده اي‬ ‫ﻣﺘﻮﺳﻂ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و ﭘﺪر دﺧﺘﺮ ﻛﻪ ﻣﺮدي زﻳﺮك ﺑﻮد و در ﺟﺒﻴﻦ ﺟﻮاﻧﻚ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻲ‬ ‫اﺳﺘﻌﺪاد و ﻧﻮر اﻳﻤﺎﻧﻲ ﺳﺮاغ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﺎن آن زﻣﺎن ﺑﺮاﻳﺶ ﻳﻚ‬ ‫ﻋﺮوﺳﻲ راه اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﭘﺪرش ﺑﻪ ﺗﻬﺮان آﻣﺪ و ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻋﺮوﺳﻲ‬ ‫رﺿﺎﻳﺖ داد در ﮔﻮش ﭘﺴﺮش زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد ﻛﻪ زن را اﮔﺮ ﺑﺪ ﺑﻮد ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻴﺸﻮد‬ ‫ﻋﻮض ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﭘﺪراﻧﻪ ﻧﻴﺰ در زﻧﺪﮔﻲ ﺳﺮﻣﺸﻖ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺪرش‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ زﻧﻬﺎﻳﺶ را ﻃﻼق ﻧﺪاده ﺑﻮد‪ .‬او ﺻﺮﻓﺎً ﻫﻤﻪ زﻧﻬﺎﻳﺶ را ﻳﻜﻲ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮي دق‬ ‫ﻛﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻌﺪ از ازدواج ﺳﻮم ﻳﺎ ﭼﻬﺎرﻣﺶ ﺑﻮدﻛﻪ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻌﻨﺎي ﺷﻮم ﻧﺼﻴﺤﺖ ﭘﺪرش ﭘﻲ ﺑﺮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ دورةاﺟﺒﺎرﻳﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﺎ ﺳﻤﺖ دادﻳﺎر ﻋﺪﻟﻴﻪ در اﺳﺘﺎن ﻣﺮﻛﺰ‬ ‫اﺳﺘﺨﺪام ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎﺣﻘﻮق ﺛﺎﺑﺘﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺣﻴﺎﻃﻲ در ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻣﻴﺮﻳﻪ اﺟﺎره ﻛﺮد و دﺳﺖ‬ ‫زﻧﺶ را ﮔﺮﻓﺖ وﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮد‪ .‬ﻧﺎم ﻓﺎﻣﻴﻠﺶ رادرﺳﺠﻞ اﺣﻮال از"ﻣﻴﺮﺷﺠﺎع" ﺑﻪ‬ ‫"ﭘﻮﻻدﻳﻦ" ﺗﻐﻴﻴﺮ داد‪ .‬اﻧﺠﻤﻨﻲ ﺑﻨﺎم "اﻧﺠﻤﻦ ﻣﺪاﻓﻌﻴﻦ ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ" ﺗﺸﻜﻴﻞ داد و اﻣﺘﻴﺎز‬ ‫ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﺔ "ﺳﻴﺎﺳﻲ‪،‬ادﺑﻲ‪ ،‬ﻓﻠﺴﻔﻲ‪،‬ﻋﻠﻤﻲ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ" را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در ﻋﺪﻟﻴﻪ ﺷﺮوع‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﺎﺋﻲ و ﺗﺮﻛﺘﺎزي ﻛﺮد و ﺑﺎ روﺳﺎﻳﺶ دراﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ‬ ‫ﺑﺮاي ﺧﻮدش دوﺳﺖ و دﺷﻤﻦ ﺗﺮاﺷﻴﺪ و راه ﺗﺮﻗﻲ ﺟﻠﻮﻳﺶ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ در ﮔﻮش‬

‫‪٦٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻫﻢ ﭘﭻ ﭘﭻ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺑﺎﻻ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ‪ .‬روﺳﺎﻳﺶ ﺷﺮوع ﺑﺤﺴﺎب‬ ‫ﺑﺮدن از او ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺗﻘﻮﻳﺘﺶ ﻛﺮدﻧﺪ و دﺷﻤﻨﺎن ﺟﻠﻮي ﭘﺎﻳﺶ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﻨﮓ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻛﻢ ﻛﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ زد وﺑﻨﺪ ﻛﺮد و ﭘﻮل و ﭘﻠﻪ اي از اﻳﻨﻄﺮف و‬ ‫آﻧﻄﺮف ﮔﺮﻓﺖ وﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط در ﮔﺎوﺻﻨﺪوﻗﻲ در ﮔﻮﺷﻪ ﺧﺎﻧﻪ اش ﻗﺎﻳﻢ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن‬ ‫اﺣﺘﻴﺎط ﺷﺮوع ﺑﺨﺮج ﻛﺮدن ﻛﺮد‪ .‬ﭘﻨﻬﺎﻧﻜﻲ ﺑﺎﻏﻲ در ﺷﻤﻴﺮان ﺧﺮﻳﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻪ‬ ‫رﻳﺰي ﺑﺮاي آﻳﻨﺪه اش ﻛﺮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎن دوم در ﮔﺮﻓﺖ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ در ﻓﻜﺮ ﻓﺮورﻓﺖ‪ .‬اﺣﺴﺎﺳﺎت‬ ‫او ﻣﺘﺴﺎوﻳﺎ او را ﺑﻪ ﻫﻴﺘﻠﺮ و اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ ﺟﻠﺐ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﺮ دوﺷﺎن اﺣﺘﺮام ﻓﻮق اﻟﻌﺎده‬ ‫اي ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮد و ﺑﺮاﻳﺶ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﺪاﻣﺸﺎن درﺟﻨﮓ ﭘﻴﺮوز ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي او‬ ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ روﺳﻴﻪ ﻳﺎ آﻟﻤﺎن ﻳﺎ ﺣﺘﻲ ﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎ ﻣﻄﺮح ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺮاي او ﺗﻨﻬﺎاﻓﺮاد ﻣﻄﺮح‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ او ﺟﻨﮓ ﻧﻪ ﺑﻴﻦ آﻟﻤﺎن و روﺳﻴﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﻦ ﻫﻴﺘﻠﺮ و اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎ وارد ﺟﻨﮓ ﺷﺪ او ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪﻛﻪ اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ ﭘﻴﺮوز ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺷﺪ و روﺳﻬﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه اﻳﺮان را اﺷﻐﺎل ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎد ﻣﺎرﻛﺴﻴﺴﺘﻲ ﻣﺤﻜﻤﻲ ﻛﻪ‬ ‫داﺷﺖ و ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ زﻳﺎدي ﺑﺰﺑﺎن روﺳﻲ ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ اش ﺟﻤﻊ ﻛﺮده ﺑﻮد‬ ‫ﺗﺮدﻳﺪي ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ از اﺷﻐﺎل اﻳﺮان روﺳﻬﺎ ﺧﻮاه ﻧﺎ ﺧﻮاه ﺗﻮﺟﻬﺸﺎن ﺑﻪ او ﺟﻠﺐ‬ ‫ﻣﻴﺸﺪ و او و "اﻧﺠﻤﻦ ﻣﺪاﻓﻌﻴﻦ ﻣﺸﺮوﻃﻴﺘﺶ" ﻗﺪرت را در دﺳﺖ ﻣﻴﮕﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬و اﻋﺘﻘﺎد‬ ‫راﺳﺦ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ روزي ﻛﻪ ﭼﻨﺎن ﻧﻤﻴﺸﺪ اﻳﺮان ﻫﻤﭽﻨﺎن درﺗﺤﺖ ﻧﻔﻮذ اﻧﮕﻠﻴﺴﻬﺎ‬ ‫ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺟﻨﮓ ﻣﺸﻜﻮك ﺷﺪ و ﺷﺎﻳﻌﻪ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‬ ‫آﻟﻤﺎﻧﻬﺎ اﻳﺮان را اﺷﻐﺎل ﻛﻨﻨﺪ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻓﻮراً ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدي ﻛﺘﺎب و ﻣﺠﻼت آﻟﻤﺎﻧﻲ‬ ‫ﺧﺮﻳﺪ و ﺑﺨﺎﻧﻪ آورد‪ .‬ﺑﺸﺪت ﺷﺮوع ﺑﺘﻘﻮﻳﺖ زﺑﺎن آﻟﻤﺎﻧﻴﺶ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﺨﻮاﻧﺪن‬ ‫‪ Mein Kampf‬ﻫﻴﺘﻠﺮ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺧﺒﺮ اﺷﻐﺎل اﻳﺮان ﺗﻮﺳﻂ ﻗﻮاي روس و‬ ‫اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻋﺠﻠﺔ ﭘﻴﺸﻴﻦ در ﭼﺎﻫﻚ ﭼﻬﻞ ﻣﺘﺮي ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺗﻤﺎم ﻛﺘﺎب ﻫﺎ و ﻣﺠﻼت آﻟﻤﺎﻧﻲ را در آن رﻳﺨﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﭘﺲ از ﭘﻴﺮوزي در ﺟﻨﮓ روﺳﻬﺎ ﺗﻬﺮان را ﻫﻢ اﺷﻐﺎل ﻛﻨﻨﺪ و او را ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮي ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻣﻴﺪ در ﺗﻤﺎم ﺳﺎﻟﻬﺎي اﺷﻐﺎل آذرﺑﺎﻳﺠﺎن ﺗﻮﺳﻂ‬ ‫روﺳﻬﺎ ﺑﺮاي او ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ روﺳﻬﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪوارﺗﺶ آذرﺑﺎﻳﺠﺎن را‬ ‫ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ دﭼﺎر ﻳﻚ ﺷﻜﺴﺖ اﻳﺪﺋﻮﻟﻮژﻳﻚ ﻋﻤﻴﻖ ﺷﺪ‪" .‬اﻧﺠﻤﻦ‬ ‫ﻣﺪاﻓﻌﻴﻦ ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ" را ﻣﻨﺤﻞ ﻛﺮد‪ ،‬روزﻧﺎﻣﻪ اش را ﺑﺪﺳﺖ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ﺳﭙﺮد و ﺑﻜﻠﻲ‬ ‫از ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺰودي از ﻓﺎﺻﻠﺔ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻋﺒﻮري ﻛﻪ او و زﻧﺶ را از ﻫﻢ ﺟﺪا‬ ‫ﻣﻴﻜﺮد آﮔﺎه ﺷﺪ‪ .‬او آدﻣﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮواز ‪ ،‬ﺣﺮﻳﺺ ‪ ،‬ﺧﺸﻦ و ﺧﺪاﻧﺸﻨﺎس ﺑﻮد و زﻧﺶ‬ ‫درﺳﺖ ﺑﺮﻋﻜﺲ زﻧﻲ ﻗﺎﻧﻊ‪ ،‬ﺻﺒﻮر‪ ،‬ﺳﺮﺑﺰﻳﺮ وﻣﺘﺪ‪‬ﻳﻦ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻗﻀﻴﺔ ﻛﺸﻒ ﺣﺠﺎب ﭘﻴﺶ‬ ‫آﻣﺪ او ﺑﺨﺎﻧﻪ آﻣﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﭼﺎدر ﻧﻤﺎزﻫﺎي زﻧﺶ را ﺗﻜﻪ ﭘﺎره ﻛﺮد و آﺗﺶ زد‪ .‬ﺳﭙﺲ‬ ‫ﻛﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ اورا وادار ﺑﻪ ﺗﺮك ﻧﻤﺎز و روزه ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ از ﺑﺤﺚ و‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٦٥‬‬

‫اﺳﺘﺪﻻل ﺑﺎ او ﻋﺎﺟﺰ ﻣﺎﻧﺪ ﺷﺮوع ﺑﺨﺸﻮﻧﺖ ﻛﺮد‪ .‬او را ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺴﺘﻮن ﻣﻴﺒﺴﺖ‬ ‫ﺗﺎ وﻗﺖ ﻧﻤﺎز ﺑﮕﺬرد اﻣﺎ زن ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ آزاد ﻣﻴﺸﺪ ﺑﺴﺮاغ ﺳﺠﺎده ﻣﻴﺮﻓﺖ و ﻧﻤﺎزﻫﺎي ﻗﻀﺎ‬ ‫ﺷﺪه اش را ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ دﻳﮕﺮ ﭼﺎدر ﻧﻤﺎزي در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ او ﺗﻜﻪ ﭘﺎرﭼﻪ ﻫﺎي‬ ‫ﻛﻬﻨﺔ روﻳﻪ ﻫﺎي ﻟﺤﺎف و دﺷﻚ را ﺳﺮ ﻫﻢ وﺻﻠﻪ ﻛﺮد و ﭼﺎدر ﻧﻤﺎز ﭼﻬﻞ ﺗﻜﻪ اي‬ ‫ﺑﺮاي ﺧﻮدش درﺳﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن اداﻣﻪ داد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ زن روزه داﺷﺖ دﺳﺖ و ﭘﺎي او را ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ و ﺑﺰورآب ﺑﺤﻠﻘﺶ‬ ‫ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ‪ .‬زﻧﮓ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎﻃﻪ را ﻣﻴﺒﺴﺖ ﺗﺎ زن وﻗﺖ ﺳﺤﺮ ﺧﻮاب ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬اﻣﺎ‬ ‫ﻫﻴﭽﻜﺪام از اﻳﻦ ﺷﮕﺮدﻫﺎاﺛﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬زن اﮔﺮ ﺳﺤﺮ ﺧﻮاب ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ ﺑﻲ ﺳﺤﺮي روزه‬ ‫ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ آب ﺑﻪ ﺣﻠﻘﺶ ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ آب را ﺑﺮ ﻣﻴﮕﺮداﻧﺪ و ﺑﺮوزه اش اداﻣﻪ ﻣﻴﺪاد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺧﺸﻮﻧﺖ اﺛﺮ ﻧﻜﺮد آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻣﺴﺨﺮﮔﻲ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭼﺎدر ﻧﻤﺎز ﭼﻬﻞ ﺗﻜﺔ‬ ‫زن را ﺑﻴﺮون ﻣﻲ ﺑﺮد و آن را ﺧﻴﺲ وﻧﺠﺲ ﺑﺮﻣﻴﮕﺮداﻧﺪ‪ .‬زن آﻧﺮا ﻫﺮ روز ﻣﻴﺸﺴﺖ و‬ ‫ﻛﺮّوﺷﺮّ ﻣﻴﺪاد و دوﺑﺎره ﺑﺮاي ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن ﺳﺮ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺳﺮﻧﻤﺎز زن روي ﺳﺠﺎدة او‬ ‫ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ و ﻟﻮدﮔﻲ و ﻣﺴﺨﺮﮔﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﺗﺎ ﺑﻠﻜﻪ او را ﺑﺨﻨﺪاﻧﺪ‪ .‬زن ﺣﺘﻲ اﮔﺮ‬ ‫ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮي ﺧﻨﺪة ﺧﻮدش را ﺑﮕﻴﺮد ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز اداﻣﻪ ﻣﻴﺪاد‪ .‬وﻗﺘﻲ‬ ‫ﻟﻮدﮔﻲ ﻫﻢ اﺛﺮ ﻧﻤﻴﻜﺮد آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎت ﺑﺪو ﺑﻴﺮاه ﻣﻴﮕﻔﺖ و و واﻧﻤﻮد‬ ‫ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ دارد روي ﺳﺠﺎده ﻧﺠﺎﺳﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬دراﻳﻨﺠﻮر ﻣﻮاﻗﻊ زن ﻧﻤﺎزش را ﻣﻲ‬ ‫ﺷﻜﺴﺖ و ﺑﮕﻮﺷﻪ اي ﻣﻴﺮﻓﺖ و آﻧﻘﺪر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﺮد ﺗﺎ ﺷﻮﻫﺮش دﺳﺖ از ﺳﺮش ﺑﺮ‬ ‫دارد و آﻧﻮﻗﺖ دوﺑﺎره ﻧﻤﺎزش را از ﺳﺮ ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﺎه در ﺣﻴﻦ ﻧﻤﺎزآﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ‬ ‫زﻧﺶ را ﺑﻐﻞ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﻣﻴﺒﺮد وآﻧﺠﺎ ﻣﻴﮕﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ ﻃﻮل ﺣﻴﺎط را‬ ‫راه ﺑﺮود و ﺳﺮ ﻧﻤﺎز ﺑﺮﮔﺮدد وﻧﻤﺎزش را اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬وﻗﺖ روزه ﺑﻪ اﻧﻮاع واﻗﺴﺎم‬ ‫ﺣﻴﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ زن اﺷﺘﺒﺎﻫﺎً روزه اش را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﺪ و ﺟﺮﻋﻪ اي آب‬ ‫ﺑﻨﻮﺷﺪ و ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ روزه اش را ﺑﺸﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﭘﻴﺪا ﺷﺪن ﺑﭽﺔ اول و دوم ﻛﻢ ﻛﻢ ﺳﺮش در ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮم ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ اي ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎ زﻧﺶ داﺷﺖ روز ﺑﺮوز زﻳﺎدﺗﺮ ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ اﮔﺮ ﺑﭽﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻴﺨﻮرد ﻳﺎ دﺳﺖ و‬ ‫ﺑﺎﻟﺶ ﺧﺎﻛﻲ ﻣﻴﺸﺪ ﺳﺮ زﻧﻚ ﻗﺸﻘﺮق راه ﻣﻴﺎﻧﺪاﺧﺖ و ﻛﺘﻜﺶ ﻣﻴﺰد‪ .‬ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﺰدن زن‬ ‫ﻋﺎدت ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻠﻜﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬او را ﺑﻪ ﺳﺘﻮن ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﺒﺴﺖ و ﺑﺎ ﺗﺮﻛﻪ اﻧﺎر ﻣﻴﺰد وﻧﺼﻒ‬ ‫روز ﺑﻬﻤﺎن ﺣﺎل ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻨﺪرت ﻣﻴﮕﺬاﺷﺖ او ﺑﺪﻳﺪن ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﺮود‬ ‫و اﮔﺮ ﻓﺎﻣﻴﻞ زن ﺑﺪﻳﺪﻧﺸﺎن ﻣﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﻛﻤﺘﺮ روي ﺧﻮش ﺑﻪ آﻧﻬﺎﻧﺸﺎن ﻣﻴﺪاد‪ .‬ﻛﻢ ﻛﻢ‬ ‫ﻓﻴﻠﺶ ﻳﺎد ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻛﺮد واﻟﻮاﻃﻲ از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﺎه و ﺑﻴﮕﺎه ﻋﺮق زﻳﺎدي ﻣﻴﺨﻮرد و‬ ‫زﻧﻲ را ﺑﺨﺎﻧﻪ ﻣﻲ آورد وﻳﻜﻲ دو روز ﻧﮕﻪ ﻣﻲ داﺷﺖ و زﻧﺶ ﺟﺮأت ﻧﺪاﺷﺖ ﺣﺮﻓﻲ‬ ‫ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻨﺠﻮر ﻣﻮاﻗﻊ زن ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻴﻜﺮد‪،‬‬ ‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺷﻮﻫﺮش و "ﻣﻬﻤﺎن" او را ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺸﺎن ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬آرام اﺷﻚ ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ‬ ‫وﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮد را ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﺨﺎﻧﺔ ﭘﺪرش ﻧﻤﻲ‬ ‫اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﻮد و ﻓﻜﺮ ﺟﺪاﺋﻲ از او و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻳﺶ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ راه ﻧﻤﻴﺪاد‪.‬‬

‫‪٦٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﮔﺎه و ﺑﻴﮕﺎه اﮔﺮ ﻣﺎدر ﻳﺎ ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎﻳﺶ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﻪ او ﻣﻴﺰدﻧﺪآﻫﻲ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‬ ‫ﻳﺎدآور ﻣﻴﺸﺪ ﻛﻪ "زن ﺑﺎ ﭼﺎدر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻴﺮود و ﺑﺎ ﻛﻔﻦ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدد‪ ".‬وﻗﺘﻲ‬ ‫ﭘﺪر زن ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪ و در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮگ اﻓﺘﺎد و آرزوي دﻳﺪن دﺧﺘﺮش را داﺷﺖ آﻗﺎي‬ ‫ﭘﻮﻻدﻳﻦ از ﻓﺮﺳﺘﺎدن زﻧﺶ ﺳﺮﺑﺎز زد‪.‬آﻧﻘﺪر زﻧﺶ را از ﺣﺎل ﭘﺪر ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ‬ ‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻣﺮد‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ ﭘﺪر را ﺑﻪ او داد و او را ﺑﻪ دﻳﺪن ﺟﻨﺎزه ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬اﻧﺪﻛﻲ‬ ‫ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﭘﻴﺮﻣﺮد و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از ﭘﺎﻳﺎن ﺟﻨﮓ‪،‬آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻛﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ اش از‬ ‫ﺻﺒﺮ وﺑﺮدﺑﺎري و ﻳﻜﺪﻧﺪﮔﻲ زﻧﺶ ﺳﺮرﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻻﺧﺮه رودرﺑﺎﻳﺴﺘﻲ را ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ‬ ‫و ﻳﻚ روز ﻃﻼﻗﻨﺎﻣﺔزن را زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ زد‪ ،‬ﺻﺪو ﭘﻨﺠﺎه ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻬﺮﻳﻪ اش را ﻛﻒ‬ ‫دﺳﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬و درﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺑﭽﺔ ﻛﻮﭼﻚ ﻳﻜﺴﺎﻟﻪ اش ﺗﻮي ﻫﺸﺘﻲ ﺧﺎﻧﻪ زار ﻣﻴﺰداو‬ ‫را ﺑﺎ ﻳﻜﺪﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﺗﻨﺶ و ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﻛﻔﺶ ﭘﺎﻳﺶ رواﻧﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪري و ﻣﺎدر ﭘﻴﺮش‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬اﻣﻴﺪش آن ﺑﻮدﻛﻪ در آن ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ زن ﺑﺪون ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻛﺎر و درآﻣﺪ‬ ‫و ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻣﺎدر ﭘﻴﺮي ﻛﻪ داﺷﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺪ از ﻋﻬﺪة زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺮآﻳﺪ و ﺑﺰودي از ﻏﻢ و‬ ‫ﻏﺼﻪ از ﭘﺎ در ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ او ﻫﻨﻮز ﺟﻮان و ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد و ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ را ﻫﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ او اﺗﻤﺎم ﺣﺠﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدﻛﻪ اﮔﺮ ﺷﻮﻫﺮ‬ ‫دﻳﮕﺮي اﺧﺘﻴﺎر ﻛﻨﺪ دﻳﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ روي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ را ﻧﺨﻮاﻫﺪ دﻳﺪ و ﻓﻘﻂ در ﺻﻮرت‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ ﻧﻜﺮدن ﻣﺎﻫﻲ ﻳﻜﺒﺎر ﺑﺎو اﺟﺎزه ﻣﻴﺪاد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺳﺮي ﺑﺰﻧﺪ و ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺳﺎﻋﺘﻲ را ﺑﺎآﻧﻬﺎ ﺑﮕﺬراﻧﺪ‪ .‬ﺳﻌﻲ اش آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﺻﻼً‬ ‫ﻣﺎدري داﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﻈﺮ او داﺷﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺎدري در آﻳﻨﺪه ﺳﺪ‪ ‬راه ﺗﺮﻗﻲ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ‬ ‫ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﺑﺮﻋﻜﺲ وﻗﺘﻲ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﺰرگ ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ داﺷﺘﻦ ﭘﺪري ﻣﻘﺘﺪر و‬ ‫ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﭼﻮن اواﻓﺘﺨﺎر ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ازدواج دوم آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪان ﺧﻮش ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺗﺮ از اوﻟﻲ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫در آﻧﻮﻗﺖ ﺗﺮﻗﻲ زﻳﺎدي ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﺪﻋﻲ اﻟﻌﻤﻮم ﻳﻜﻲ از ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ دﺧﺘﺮ‬ ‫ﺑﻴﻮة ﻣﻼﻛﻲ ﻛﻪ ﻗﺸﻨﮓ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد و رﻳﺶ ﭘﺪرش ﮔﻴﺮ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﻮد آﺷﻨﺎ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫دﺧﺘﺮك ﻋﺎﺷﻖ او ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﭘﺪرش ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ﺗﻤﺎم اﻣﻼﻛﺶ را ﺑﻪ آﻗﺎي‬ ‫ﭘﻮﻻدﻳﻦ واﮔﺬار ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻋﻘﺪ او درآﻳﺪ‪ .‬ﻳﻜﺴﺎل ﺑﻌﺪ از ازدواﺟﺸﺎن آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ‬ ‫ﺣﻮﺻﻠﻪ اش ﺳﺮ رﻓﺖ و ﻃﻼﻗﻨﺎﻣﻪ او را ﻫﻢ ﺑﺎ ﭘﺴﺖ ﺑﺮاﻳﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻋﺬرش را‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬روز ﺑﻌﺪ دﭼﺎر ﻳﻚ ﺣﻤﻠﺔ ﺟﻮاﻧﻤﺮدي ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﻀﺮ رﻓﺖ و ﺗﻤﺎم اﻣﻼك‬ ‫زن ﺳﺎﺑﻘﺶ را ﺑﻪ او ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬دراﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎغ ﺷﻤﺮان را ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﺎﻧﺔ‬ ‫دﻳﮕﺮي ﻫﻢ در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻋﻴﻦ اﻟﺪوﻟﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ ﻧﺴﺒﺘﺎً آراﻣﻲ‬ ‫داﺷﺖ‪ ،‬ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎت ﻛﺎر ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻴﺮﺳﻴﺪ و ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﺑﺪﺳﺖ‬ ‫ﻧﻮﻛﺮ و ﻛﻠﻔﺖ ﻣﻲ ﺳﭙﺮد‪.‬‬ ‫ازدواج ﺳﻮﻣﺶ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻜﺎران اداري آس و ﭘﺎﺳﺶ‬ ‫در ازاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﻴﺼﺪ ﺗﻮﻣﻦ ﺑﺮاﻳﺶ ﻟﻘﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دﺧﺘﺮك ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ ،‬رﻧﮓ‬ ‫و روﺋﻲ داﺷﺖ‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻫﻢ دﺳﺘﺸﺎن ﺑﺪﻫﻨﺸﺎن ﻣﻲ رﺳﻴﺪ و ﻫﻴﭻ دﻟﻴﻠﻲ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٦٧‬‬

‫ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ او را ﺑﻪ ﻣﺮدي ﻛﻪ دو ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﻦ دﺧﺘﺮ را داﺷﺖ و دوﺑﺎر ازدواج ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد وﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻗﺪ و ﻧﻴﻢ ﻗﺪ داﺷﺖ ﺷﻮﻫﺮﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺐ زﻓﺎف آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ‬ ‫ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا دﺧﺘﺮ را آﻧﻄﻮر ﺑﻲ ﺳﺮ و ﺻﺪا و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﻳﻪ اي ﻧﺎﭼﻴﺰ دو دﺳﺘﻲ ﺑﻪ او‬ ‫ﭘﻴﺸﻜﺶ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺑﻲ اﺟﺎزة ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﺑﺪون ﺟﻮاز راﻧﻨﺪﮔﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد‬ ‫و ﺧﻮدش را ﻟﻮ داده ﺑﻮدو ﭘﺪر و ﻣﺎدر دﺧﺘﺮ ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﺎن را در ﺑﺪ وﺿﻌﻲ ﻣﻴﺪﻳﺪﻧﺪ‬ ‫ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ و ﭘﻴﺶ از آن ﻛﻪ ﮔﻨﺪ ﻗﻀﻴﻪ در آﻳﺪ ﺑﺮاي او ﺟﻮاز ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮدش را در اﻳﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻣﻐﺒﻮن ﻣﻴﺪﻳﺪ و ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻼه ﺑﺰرﮔﻲ‬ ‫ﺳﺮش رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﭘﻴﺶ از ﻃﻼق دادن دﺧﺘﺮ در ﻋﺮض ﻳﻚ ﻣﺎه ﻫﺰار و‬ ‫ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻬﺮﻳﻪ اي را ﻛﻪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ وﺟﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﻋﻤﻼً ﻣﺴﺘﻬﻠﻚ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺨﻮدش ﻗﻮل داد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ازدواج ﻧﻜﻨﺪ‪.‬دوﺑﺎره ذوق ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﻴﺶ ﮔﻞ‬ ‫ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮاغ دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﻛﻬﻨﻪ اش رﻓﺖ و در ﻋﺮض ﻳﻜﻲ دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻴﺴﺖ‬ ‫ﺳﻲ ﺻﻔﺤﻪ اي را در ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ زﻧﻬﺎ و ﻧﺴﺒﺖ دادن ﺣﻘﺎرت و ﭘﺴﺘﻲ و دوروﺋﻲ‬ ‫ﺑﻴﺸﺮﻓﻲ ﺑﻪ ﺟﻨﺲ زن ﺳﻴﺎه ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﺪرش ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻮد از ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺳﺮ و ﮔﻮﺷﻲ آب ﺑﺪﻫﺪ و از‬ ‫ﻛﺎر و ﺑﺎر ﭘﺴﺮش ﺳﺮ در ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﺑﻤﺤﺾ ورود ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﻲ آﺑﺪار ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺴﺮ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ اش زده ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻓﺤﺶ ﺗﺮﻛﻲ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﻧﺜﺎرش ﻛﺮده ﺑﻮد‪،‬او را‬ ‫ﺑﺨﺎﻃﺮ آﻧﻜﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ از ﭘﺪرش ﺳﺮاﻏﻲ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺨﺖ ﺳﺮزﻧﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻮﻛﺮ‬ ‫و ﻛﻠﻔﺖ ﺧﺎﻧﻪ ارد داده ﺑﻮدﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﺗﺎق ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺮﺗﺐ ﻛﻨﻨﺪ و در آن ﻛﻨﮕﺮ‬ ‫ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﻟﻨﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از دو ﺳﻪ ﺳﺎل آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ از ﺗﺮ وﺧﺸﻚ‬ ‫ﻛﺮدن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪو ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮاي ﭘﺪرش زﻧﻲ ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻪ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎي‬ ‫ﺧﻮداو ﻧﮕﻬﺪاري ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﭘﺪرش ﻗﺮاري ﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ ﺳﺮ ﭘﻴﺮي ﺑﭽﻪ ﭘﺲ ﻧﻴﻨﺪازد و‬ ‫ﺗﻤﺎم وﻗﺘﺶ را ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﺎزي ﺑﺎ زن اﻳﺎم ﭘﻴﺮﻳﺶ ﻧﮕﺬراﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻗﺮارﻫﺎ اﺟﺮا ﻧﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺰودي ﭘﺲ از ﻋﺮوﺳﻲ ﻋﺸﻖ ﭘﻴﺮي ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻞ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻫﺎ در ﺑﺎغ ﺷﻤﻴﺮان زﻳﺮ‬ ‫ﻳﻜﻲ از درﺧﺘﻬﺎي ﮔﺮدوي ﻛﻬﻨﺴﺎل ﺑﺎغ ﺑﺎ زﻧﺶ روي ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ و ﻋﺮق‬ ‫ﻣﻴﺨﻮرد و ﺧﻴﺎم ﻣﻴﺸﺪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﺑﺎ ﻧﻮﻛﺮﺷﺎن ﺗﻮي ﺻﺤﺮا و ﻣﺰرﻋﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎد‬ ‫ﺗﺎ ﺗﻮت و ﺷﺎﺗﻮت ﺑﺨﻮرﻧﺪ وﺧﻮش ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ روز ﻛﻪ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ دو ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن وارد ﺑﺎغ ﺷﺪ و ﭘﺪر‬ ‫و زن ﭘﺪرش را دﻳﺪ ﻛﻪ زﻳﺮ درﺧﺖ ﮔﺮدو ﻟﻴﻠﻲ وﻣﺠﻨﻮن ﺷﺪه اﻧﺪ و ﺧﺒﺮي از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﻴﺎده و ﻋﺮﻗﺮﻳﺰان در ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﺲ از‬ ‫ﺳﺎﻋﺘﻲ اﻳﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف ﮔﺸﺘﻦ آﻧﻬﺎ را ﺗﻮي ﺻﺤﺮا زﻳﺮ ﻳﻚ درﺧﺖ ﺗﻮت ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻛﺮد ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺗﻮت ﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﻧﻮﻛﺮﺷﺎن روي ﺗﭙﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺗﻜﺎﻧﺪ ﻣﻴﺨﻮردﻧﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻃﺎﻗﺘﺶ ﻃﺎق ﺷﺪ‪ .‬در ﻋﺮض ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ زن ﭼﻬﺎرﻣﺶ را‪ ،‬دﺧﺘﺮي از ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮادة‬ ‫ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻫﻔﺖ آﺳﻤﺎن ﻳﻚ ﺳﺘﺎره ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ او را ﺑﺎ دو ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻬﺮﻳﻪ ﺗﻮي ﻣﺤﻀﺮﻋﻘﺪ ﻛﺮد و ﺑﺨﺎﻧﻪ آورد‪.‬‬

‫‪٦٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻳﻜﻲ دو ﺻﻔﺤﻪ را در ﺑﺎره اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻦ زن‬ ‫را ﺑﺮاي آن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻮر ﺷﻮد و ﺑﭽﻪ ﻫﺎي او را ﺑﺰرگ ﻛﻨﺪ ﭘﺮ ﻛﺮد و‬ ‫دﻓﺘﺮﭼﻪ را ﺗﻮي ﻛﻤﺪ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬روز ﺑﻌﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را دور و ﺑﺮ ﻋﺮوس ﺗﺎزه واردش‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﻲ ﻛﺎر و ﻛﺎﺳﺒﻴﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﺷﺐ ﻛﻪ ﺑﺨﺎﻧﻪ آﻣﺪ زﻧﺶ اﺻﺮار ﻛﺮد ﻛﻪ دﻓﺘﺮ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮات او را ﺑﺨﻮاﻧﺪ واوﻛﻪ ﺧﻮب ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﭼﻪ اراﺟﻴﻔﻲ در ﺑﺎرة زﻧﻬﺎ در آن‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ درﻣﻘﺎﺑﻞ اﺻﺮار زن ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪ و دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮد را ﺑﺎو داد ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬واز ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺷﻴﺮازة زﻧﺪﮔﻲ زﻧﺎﺷﻮﺋﻲ ﺑﺎ زن ﭼﻬﺎرﻣﺶ از ﻫﻢ ﮔﺴﻴﺨﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﺧﺎﻃﺮات زﻧﺪﮔﻴﺶ را ﻧﻨﻮﺷﺖ‪.‬‬ ‫از آن ﭘﺲ زﻧﺪﮔﻴﺶ ﻳﻚ ﻧﺒﺮد ﺷﺒﺎﻧﻪ روزي در ﻣﻨﺰل و ﺧﺎرج از ﻣﻨﺰل ﺷﺪ‪ .‬زن‬ ‫ﭘﺲ از ﺧﻮاﻧﺪن ﻋﻘﺎﻳﺪ درﺧﺸﺎن ﺷﻮﻫﺮش در ﺑﺎرة زﻧﻬﺎ ﺑﻄﻮر ﻛﻠﻲ و در ﺑﺎرة زن‬ ‫ﻫﺎي ﺧﻮدش ﺑﺎﻻﺧﺺ‪ ،‬و ﺑﺨﺼﻮص وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺗﻨﻬﺎ وﻇﻴﻔﻪ اش در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺰرگ‬ ‫ﻛﺮدن ﺑﭽﻪ ﻫﺎي زن ﻫﺎي دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺴﺎب ﻛﺎر ﺧﻮدش را ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ‬ ‫ﻣﺪﺗﻲ ﻇﺎﻫﺮ را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ در ﺑﺎﻃﻦ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﺎر ﭼﻨﺒﺮي ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﺮﺻ‪‬ﺪ دﻓﺎع از‬ ‫ﺣﻴﺎت ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺰودي و ﺑﺎ اﺻﺮار ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺻﺎﺣﺐ ﺑﭽﻪ اي ﺷﺪ و‬ ‫وﻗﺘﻲ اﺣﺴﺎ س ﻛﺮد ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﺤﻜﻤﺘﺮي ﭘﻴﺪا ﻛﺮده اﺳﺖ ﺑﻨﺎي ﺑﺪرﻓﺘﺎري ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ را ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﭘﺪر آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻫﻢ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻗﺮار ﺧﻮد را ﺑﺎ‬ ‫ﭘﺴﺮش در ﻣﻮرد ﺑﭽﻪ دار ﻧﺸﺪن ﻣﻨﺘﻔﻲ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻫﻤ‪‬ﺘﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد و‬ ‫ﻳﻜﻲ دو ﺗﺎ زﻧﮕﻮﻟﺔ ﭘﺎي ﺗﺎﺑﻮت ﭘﺲ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻫﻨﻮز از وﻧﮓ وﻧﮓ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎ و ﺑﭽﺔ ﭼﻬﺎرم ﺧﻮدش ﺧﻼص ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﭽﺔ ﭘﻨﺠﻢ در راه ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ زن را وادارد ﻛﻪ از ﺷﺮ ﺑﭽﻪ ﺧﻼص ﺷﻮد زن زﻳﺮ ﺑﺎر ﻧﺮﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ او ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ آن ﻣﻤﺔ ﺳﺎﺑﻖ را ﻟﻮﻟﻮ ﺑﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫زﻣﺎﻧﻪ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬واﻳﻦ زن ﻣﺜﻞ زﻧﻬﺎي دﻳﮕﺮش ﻧﺒﻮد و ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺖ ﺑﺨﺎﻃﺮ‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ آﻳﻨﺪه اش ﺑﺎ ﭼﻨﮓ ودﻧﺪان ﺑﺠﻨﮕﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﻴﺶ از آن آﻟﻮده و‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻀﺮ ﺑﺮود و ﻳﻚ ﻃﻼﻗﻨﺎﻣﺔ دﻳﮕﺮ ﻫﻤﺮاه‬ ‫ﺧﻮدش ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ داﺷﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺪر و زن ﭘﺪر و ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎﻳﺶ‬ ‫را ﻫﻢ ﻧﺎن ﻣﻴﺪاد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻫﻢ وﻗﺖ و ﺣﻮﺻﻠﺔاﻳﻨﻜﻪ ﺷﺨﺼﺎً ﺑﭽﻪ داري ﻛﻨﺪ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﻳﻦ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻮد ﺑﺪﻟﻴﻞ ﻣﺒﺎرزات ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻴﺶ و در اﻓﺘﺎدن ﺑﺎ ﺻﺎﺣﺒﺎن ﻗﺪرت‬ ‫در دوﻟﺖ ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﺎر دوﻟﺘﻲ را ول ﺑﻜﻨﺪ وﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺑﻪ وﻛﺎﻟﺖ آزاد‬ ‫ﺑﭙﺮدازد‪.‬اﻳﻦ ﻛﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻌﻴﻦ در روز ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻤﺎم وﻗﺖ ﺻﺒﺢ و ﺑﻌﺪ‬ ‫از ﻇﻬﺮش را ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﺮﺻﺶ اﻣﺎروز ﺑﺮوز زﻳﺎدﺗﺮ ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺑﺪاﺷﺘﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻬﺮان و ﺑﺎغ‬ ‫ﺷﻤﻴﺮان ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻜﻲ دوﺗﺎ ﺧﺎﻧﺔ دﻳﮕﺮ در ﺗﻬﺮان ﻧﻘﺪ و ﻧﺴﻴﻪ ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎﺟﺎره‬ ‫داده ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﺗﻜﻪ زﻣﻴﻦ دﻋﻮاﺋﻲ را در دﻣﺎوﻧﺪ ﺑﻘﻴﻤﺖ ارزان ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدﺗﺎدر آن ﺑﺎغ‬ ‫ﻣﻴﻮه ﺑﺴﺎزد‪ .‬ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺟﻴﭗ و ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ دج آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ و ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻓﻮرد‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٦٩‬‬

‫آﻟﻤﺎﻧﻲ ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن در ﻫﺮ آﻧﻲ دو ﺗﺎ از ﺳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﺼﺎدف ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﺮاي‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺮ در ﮔﻮﺷﺔ ﺗﻌﻤﻴﺮﮔﺎﻫﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬در ﻳﻜﻲ دو ﮔﻮﺷﺔ ﺑﺎغ ﺷﻤﻴﺮان درﺧﺘﻬﺎي‬ ‫ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ و ﻛﻬﻦ را اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻗﺮض و ﻗﻮﻟﺔ ﻓﺮاوان ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ دو ﺳﻪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻨﺎي ﻣﺠﻠﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮدﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﻮﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮد ﺧﻮدش‬ ‫رﺿﺎﻳﺖ داد و ﻗﺒﻮل ﻛﺮد ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻴﺶ در ﻣﻨﺰل ﻳﻚ ﺟﻨﮓ اﻋﺼﺎب ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ و‬ ‫درﺧﺎرج ﻣﺒﺎرزه اي ﺑﺮاي ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺰودي ﭘﺪرش ﻣﺮد و او ﺑﺪون ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻧﺎراﺣﺘﻲ وﺟﺪان ﻣﻘ ّﺮري ﻣﺨﺘﺼﺮي‬ ‫ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎي ﺻﻐﻴﺮش ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮد و آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﻣﺎدرﺷﺎن دﺳﺖ ﺑﺴﺮ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﺠﺎ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻨﺪ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﻓﻘﻂ ﺳﺮ ﻣﺎه ﺑﺴﺮ ﻣﺎه ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻘﺮري ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻪ ﺷﺎن‬ ‫و ﺷﺐ ﻋﻴﺪ ﺑﻪ ﺷﺐ ﻋﻴﺪ ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ ﻛﻔﺶ و ﻟﺒﺎس ﻋﻴﺪ ﺑﺴﺮاغ او ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎرﺧﺎﻧﺔ‬ ‫ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺳﺎزي ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻮد ورﺷﻜﺴﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد واو ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﺳﺨﺎوت از ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮداز ﺳﻬﺎم ﭘﺪرش ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎي‬ ‫ﺻﻐﻴﺮش ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﺔ آﻧﻜﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﻬﺎم ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ ﻣﻮﺷﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻠّﻪ ﭘﺎﭼﻪ‬ ‫اش ﺑﻴﺮزدﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻮﺷﺸﻲ ﺑﺮاي وﺻﻮل آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎﻳﺶ ﺑﺨﺸﻴﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﻧﻜﺮد‪.‬‬ ‫ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎﻳﺶ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻧﺪو رواﺑﻄﺸﺎن ﺑﺎ زن ﭘﺪرﺷﺎن ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‬ ‫ﺷﺪ او ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺎﻣﻼً ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ اي ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﻦ‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر ﺧﻮد ﺑﺎ زن ودو دﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺑﺨﺎﻧﺔ ﺟﺪﻳﺪي ﻛﻪ در ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺑﺎغ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد اﺳﺒﺎب ﻛﺸﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻋﻤﺎرت ﻛﻬﻨﺔ ﺑﺎغ را ﻛﻪ ﻋﺒﺎرت از ﻳﻚ ردﻳﻒ ﻃﻮﻳﻞ اﺗﺎق‬ ‫ﻫﺎي ﺗﻮ در ﺗﻮي ﻳﻚ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎ ﺷﻴﺮواﻧﻲ اي از ﭘﻴﺖ ﻫﺎي ﺣﻠﺒﻲ زﻧﮓ زده و رﻧﮓ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد از وﺳﻂ ﺑﺪوﻧﻴﻢ ﻛﺮد و ﻧﻴﻤﻲ را ﺑﻪ ﺑﺎﻏﺒﺎن و ﺧﺎﻧﻮاده اش و ﻧﻴﻤﻲ دﻳﮕﺮ را ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺴﺮﻫﺎﻳﺶ داد‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎﻳﺶ ﻗﻮل دادﻛﻪ ﻋﻤﺎرت ﻧﻮﺳﺎز دﻳﮕﺮي را ﻛﻪ در ﺷﺮف اﺗﻤﺎم‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻪ آﻧﻬﺎ واﮔﺬار ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن آن ﻋﻤﺎرت ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺑﺮاي ﭘﺮداﺧﺖ ﻗﺮض‬ ‫ﻫﺎي ﻓﻮرﻳﺶ آﻧﺮا ﻫﻢ اﺟﺎره دادو در ﮔﻮﺷﺔ دﻳﮕﺮي ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻋﻤﺎرت دﻳﮕﺮي‬ ‫ﺑﺮاي ﭘﺴﺮﻫﺎﻳﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﻋﻤﺎرت ﺳﻮم را ﻧﻴﺰ ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم ﺑﺎﺟﺎره داد و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﻨﺎي ﺗﺎزه اي ﺑﺮاي ﭘﺴﺮﻫﺎﻳﺶ ﺷﺪ‪ .‬روز ﺑﺮوز ﺛﺮوﺗﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﺸﺪ و ﺑﻬﻤﺎن‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ ﻫﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﻗﺮض ﻓﺮو ﻣﻴﺮﻓﺖ و ﮔﺮﻓﺘﺎري ﻫﺎي ﺑﻴﺸﺘﺮي ﭘﻴﺪا ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬روز‬ ‫ﺑﺮوز ﻫﻢ در ﻣﻨﺰل ﺟﻨﮓ اﻋﺼﺎب ﺑﺎ زﻧﺶ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻴﺶ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺟﻨﮓ اﻋﺼﺎب داﺋﻤﻲ در داﺧﻞ و ﺧﺎرج ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ و‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻛﻮﺷﺸﻲ ﺑﺮاي ﺗﻐﻴﻴﺮ وﺿﻊ زﻧﺪﮔﻴﺶ ﻧﻤﻴﻜﺮد‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎن اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻓﻮرد آﻟﻤﺎﻧﻲ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﺮد و‬ ‫ﻓﺸﺎر ﭘﺎﻳﺶ را روي ﮔﺎز اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻛﻢ و زﻳﺎد ﻣﻴﻜﺮد ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻮﺋﻲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﻲ ﭼﻬﻞ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺔ ﮔﺬﺷﺘﻪ اش را ﻣﺮور ﻛﻨﺪ و ﺑﺤﻘﺎﻧﻴﺖ ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﻫﺎﺋﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺸﻮد‪ .‬در ده ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮش ﺑﻴﻨﻲ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‬

‫‪٧٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻛﻪ در ﻋﺮض ﭼﻨﺪ ﻣﺎه از زﻳﺮ ﺑﺎر ﻗﺮض ﻫﺎﻳﺶ ﺧﻼص ﻣﻲ ﺷﻮد‪ ،‬ﻃﻼﻗﻨﺎﻣﻪ زن‬ ‫ﭼﻬﺎرﻣﺶ را زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﻣﻲ ﮔﺬارد ودﺳﺖ ﺑﺴﺮش ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ ،‬از ﻛﺎر دﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ‪ ،‬وﺑﺎ‬ ‫ﺛﺮوﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮدزﻧﺪﮔﻲ راﺣﺘﻲ را در ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ده ﺳﺎل ﻫﻨﻮز‬ ‫ﺳﺮ ﻫﻤﺎن ﺧﺎﻧﺔ اول ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﻲ ﻛﻤﻲ ﻫﻢ ﭘﺲ ﺗﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻴﺸﺘﺮ از درآﻣﺪي ﻛﻪ‬ ‫ﻛﺮاﻳﺔ ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي اﺟﺎره اﻳﺶ داﺷﺖ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد در ﻣﺎه ﻧﺰول ﭘﻮل ﺑﺪﻫﺪو ﻣﺮﺗﺐ‬ ‫ﻣﻘﺪاري از درآﻣﺪ ﺧﻮدش ر ا ﻫﻢ روي آن ﺑﮕﺬارد و روزﺑﺮوز ﻫﻢ ﻗﺮﺿﺶ ﺳﻨﮕﻴﻦ‬ ‫ﺗﺮ ﺑﺸﻮد‪.‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺧﻮش ﺑﻴﻨﻲ ﺑﻜﺎرش اداﻣﻪ ﻣﻴﺪاد و روزﺑﺮوز وﺿﻊ ﻛﺎرش ﺳﺨﺖ‬ ‫ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﮔﺎه وﺑﻴﮕﺎه از ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ اﻳﻦ ﻃﻠﺒﻜﺎرو آن ﻃﻠﺒﻜﺎر‬ ‫ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎاﻳﻦ ﻛﻼه و آن ﻛﻼه ﻛﺮدن ﺟﺎي ﭼﻜﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ آﻫﻦ ﻓﺮوش‪،‬آﺟﺮ‬ ‫ﻓﺮوش و ﻏﻴﺮه داده ﺑﻮد ﭘﺮ ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﮔﺎه و ﺑﻴﮕﺎه ﭼﻚ ﻫﺎي ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺧﻮرده اش را ﺑﺎ‬ ‫ﺳﺮاﻓﻜﻨﺪﮔﻲ ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮدو ﭼﻚ وﻋﺪه دار دﻳﮕﺮي ﺑﺎ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮدن ﻧﺰول ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻪ‬ ‫ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﻗﺪم ﭘﺲ ﺑﺮود‪ .‬ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﻳﻜﻲ از ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ را‬ ‫ﺑﻔﺮوﺷﺪ و از ﺑﺎر ﻗﺮض ﺧﻼص ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮ اي اودﻳﮕﺮ ﻗﺮض ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺛﺮوت و ﻣﻠﻚ و‬ ‫اﻣﻼك ﻧﻤﺎﻳﻨﺪة ﺗﺸﺨﺺ و ﻗﺪرت ﺷﺨﺺ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎن اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ‬ ‫ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﺮد در ﻓﻜﺮ ﭼﻚ ﻫﺎﺋﻲ ﺑﻮدﻛﻪ دو ﻳﺎ ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻣﺤﻠﺸﺎن را ﭘﺮ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻧﺎدري ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺳﺮي ﺑﻪ دﻓﺘﺮ وﻛﺎﻟﺘﺶ زد و از ﮔﺎو ﺻﻨﺪوق‬ ‫ﻛﻤﻲ ﭘﻮل ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﭘﻴﺎده ﺗﺎ ﻛﻮﭼﻪ ﺷﻴﺮواﻧﻲ رﻓﺖ‪ .‬ﺗﻮي ﻛﻠّﻪ ﭘﺎﭼﻪ ا ي ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻚ‬ ‫ﻛﺎﺳﻪ آب ﮔﻮﺷﺖ ﻛﻠّﻪ ﭘﺎﭼﻪ را ﺗﺮﻳﺪ ﻛﺮدو ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﭘﺎﭼﻪ و دو ﺗﺎ ﻣﻐﺰ و ﻳﻚ‬ ‫زﺑﺎن ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺳﻮار اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﺶ ﺷﺪ و ﺑﻄﺮف ﭼﻬﺎر راه ﻳﻮﺳﻒ آﺑﺎد ﺑﺮاه‬ ‫اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺳﺮ ﭼﻬﺎر راه ﻳﻮﺳﻒ آﺑﺎد ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺑﻄﺮف ﭼﻬﺎر راه ﺣﺴﻦ آﺑﺎد ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺟﻠﻮي ﺑﺴﺎط ﻣﻴﻮه ﻓﺮوﺷﻲ ﻫﺎ رﺳﻴﺪ و ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻴﻮه ﻫﺎ اﻓﺘﺎد ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﻣﻦ اﻧﮕﻮر ﺷﺎﻫﺎﻧﻲ ﺧﺮﻳﺪ و دوﺑﺎره ﺳﻮار اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻴﺮاﻧﺪ در‬ ‫ﻓﻜﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ا ﻧﮕﻮرﻫﺎ را ﺑﺸﻮرد و ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ دوﺑﺎره ﺗﺎدﻓﺘﺮ‬ ‫وﻛﺎﻟﺘﺶ ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮدﻛﻪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻣﺴﺠﺪي ﮔﻴﺮ ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﻛﻨﺎر ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺗﻮي ﻳﻚ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ﭘﺎرك ﻛﺮد و‬ ‫وﻗﺘﻲ ﭘﺎﺳﺒﺎن راﻫﻨﻤﺎﺋﻲ را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻄﺮﻓﺶ ﻣﻴﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﺗﺤﻜﻢ آﻣﻴﺰ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﻣﻮاﻇﺐ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ او ﺑﺮ ﮔﺮدد‪ .‬ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺑﺎ ﻛﻤﻲ دودﻟﻲ اﻳﻦ ﭘﺎ و آن ﭘﺎ‬ ‫ﺷﺪ و ﻳﻚ ﺳﻼم ﻧﻈﺎﻣﻲ دادو ﮔﻔﺖ "ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن"‪ .‬آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﭘﺎﻛﺖ‬ ‫اﻧﮕﻮر زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮد ﺑﻄﺮف ﺟﺎﺋﻴﻜﻪ ﻳﻚ ﻋﻼﻣﺖ اﷲ دﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻣﻴﺎن راه ﺑﻪ‬ ‫ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﺸﺮﻳﻬﺎ و دوﺳﺘﺎن اﻳﺎم ﺟﻮاﻧﻴﺶ ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﻪ داﺷﺖ ﺑﺴﺮﻋﺖ از ﻃﺮف‬ ‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎزوﻳﺶ را ﮔﺮﻓﺖ وﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و ﻋﻠﻴﻚ اﻧﮕﻮرﻫﺎ را ﻧﺸﺎن داد و در دو‬ ‫ﻛﻠﻤﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻮﺿﻴﺢ داد ﻛﻪ ﻏﺮض ﭼﻪ ﺑﻮد‪ .‬در ﻫﻤﺎﻧﺤﺎل ﻛﻪ دوﺳﺘﺶ راﺟﻊ ﺑﻴﻚ ﻛﺎر‬ ‫واﺟﺐ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻴﻜﺮد و ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻲ آورد دﺳﺖ او را ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻄﺮف ﻣﺴﺠﺪ‬ ‫ﺑﺮد‪ .‬ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﻣﺴﺠﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺑﺰﺑﺎن ﺗﺮﻛﻲ در ﺑﺎرة اﻳﺎم ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺣﺮف ﻣﻴﺰدﻧﺪ–‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٧١‬‬

‫ﺷﺒﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻋﺮق ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ و ﻣﺴﺖ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ و ﺷﺮط ﻣﻲ ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﻟﻴﻮان‬ ‫ﻫﺎي ﺑﻠﻮر را در دﺳﺖ ﻓﺸﺎر ﻣﻴﺪادﻧﺪ و ﺧﺮد ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ–‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﺧﻴﺮة‬ ‫آدﻣﻬﺎي آﺳﻤﺎن ﺟﻠﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ وﺿﻮ ﻣﻴﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺴﺢ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪﻧﺪ‪،‬اﻧﮕﻮرﻫﺎ را زﻳﺮ‬ ‫ﻟﻮﻟﺔ آب ﺣﻮض ﺧﻮﺷﻪ ﺧﻮﺷﻪ ﺷﺴﺘﻨﺪ و ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ دو ﺧﻮﺷﻪ اي را ﻛﻪ ﺗﻪ‬ ‫ﭘﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺟﻠﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﻣﺴﺠﺪ وﻟﻮ ﺑﻮدﻧﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﺑﻴﺮون‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ وﺑﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻫﻨﻮز ﻛﻨﺎر اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و‬ ‫آن را ﻣﻲ ﭘﺎﺋﻴﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﺎ دوﺳﺘﺶ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﺑﻪ آﻧﻜﻪ ﻫﺮﮔﺰ‬ ‫ﻓﺮﺻﺖ آن را ﭘﻴﺪا ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ﺑﺎو ﻗﻮل داد ﻛﻪ ﺳﺮي ﺑﻬﺶ ﺑﺰﻧﺪ و ﺳﻮار ﺷﺪو ﺑﺮاه‬ ‫ﺧﻮد رﻓﺖ‪ .‬ﺟﻠﻮي ﻛﺎخ ﻋﺪﻟﻴﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﺶ را ﭘﺎرك ﻛﺮد و ﺗﻮ رﻓﺖ‪ .‬ﺟﻠﻮي‬ ‫ﻏﺮﻓﺔاﻃﻼﻋﺎت ﺳﺮو ﮔﻮﺷﻲ آب داد و ﺧﺒﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ آدﻣﻴﻜﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻳﻜﻲ از ﻃﻠﺐ‬ ‫ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮد ﺳﺮاﻏﺶ را ﻣﻴﮕﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﻳﻚ اﺳﻜﻨﺎس دوﺗﻮﻣﻨﻲ ﻛﻒ دﺳﺖ ﻣﺎﻣﻮر‬ ‫اﻃﻼﻋﺎت ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎو ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻳﺎرو دوﺑﺎره ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺷﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ او رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫و ﺗﺎ ﻓﺮدا دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﻤﻴﮕﺮدد‪ .‬ﺳﺮي ﺑﻪ دادﺳﺮاي اﺳﺘﺎن زد وﺳﺮاغ ﺑﺎزﭘﺮﺳﻲ را ﻛﻪ از‬ ‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻮدﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻛﺎر ﻳﻜﻲ از ﻣﻮﻛﻠﻴﻨﺶ آﻧﺠﺎ ﮔﻴﺮ ﺑﻮد و ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ دوﺳﺖ‬ ‫دﻳﺮﻳﻨﺶ روي او را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﻤﻴﻨﺪازد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺳﺮي ﺑﻪ اداره ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ زد و‬ ‫ﺗﺼﺪﻳﻖ دﻛﺘﺮي را ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺼﺪﻳﻖ‬ ‫ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮي راﻫﺮو ﻳﻜﻲ از ﻓﺮاﺷﻬﺎ را ﺻﺪا زد‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﻨﻲ‬ ‫ﻛﻒ دﺳﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺗﺼﺪﻳﻖ دﻛﺘﺮ را ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻳﻚ ﺗﻘﺎﺿﺎي ﺗﻌﻮﻳﻖ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ‬ ‫ﺑﺪﺳﺘﺶ داد ﺗﺎ ﺑﺪﻓﺘﺮ ﻣﺤﻜﻤﺔ اﺳﺘﻴﻨﺎف ﺑﺒﺮد‪ .‬رﺋﻴﺲ دﻓﺘﺮ او را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺳﺌﻮاﻟﻲ‬ ‫راﺟﻊ ﺑﻪ آﻧﻜﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﺎﻣﻪ را آورده ﺑﻮد ﻧﻤﻴﻜﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ زﻳﺮ زﻣﻴﻦ رﻓﺖ و ﻳﻚ‬ ‫ﺳﻨﺪ وﻛﺎﻟﺖ را ﺗﻤﺒﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻮي راﻫﺮو ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﻪ وﻛﻴﻞ ﻳﻜﻲ از‬ ‫ﻃﺮف ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮد و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺗﻮاﻓﻘﻲ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﻮﻛﻠﻴﻨﺸﺎن را‬ ‫وادار ﺑﺘﻮاﻓﻖ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻋﺎدﻻﻧﻪ اي ﺑﻜﻨﻨﺪ ﻫﺮ دو زودﺗﺮ ﺑﻪ ﺣﻖ اﻟﻮﻛﺎﻟﺔ ﺧﻮد ﻣﻴﺮﺳﻴﺪﻧﺪو‬ ‫دﻋﻮاي آن ﺑﺎﺑﺎﻫﺎ ﻫﻢ ﺣﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﭘﻲ ﻛﺎرﺷﺎن ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻮﻛﻞ ﺧﻮد ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺮد ﻧﺪارد و ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﺘﻮاﻓﻖ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد او‬ ‫ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪ رﻓﺘﻨﺪ و ﻳﻜﻲ ﻳﻚ ﭘﺎﻟﻮدة ﻃﺎﻟﺒﻲ ﺧﻮردﻧﺪ‪.‬وﻗﺘﻲ ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮاﻓﻖ رﺳﻴﺪه‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ از ﻣﻮﻛﻞ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮﺧﻮرد‪.‬ﻣﺮدك ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺮﻛﺖ در ﺣﻤﻞ ﻗﺎﭼﺎق ﺗﺮﻳﺎك ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻮد و ﻗﺴﻢ و آﻳﻪ ﻣﻲ ﺧﻮرد ﻛﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﻪ‬ ‫اوﺣﻘﻪ زده ﺑﻮدﻧﺪ و ادﻋﺎي ﻣﻔﻠﺴﻲ ﻫﻢ ﻣﻴﻜﺮد‪.‬اﻣﺎآﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻧﻪ ﻗﺴﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎور‬ ‫ﻧﻤﻴﻜﺮد و ﻧﻪ ادﻋﺎي ﻣﻔﻠﺴﻴﺶ را‪ .‬ﺑﺎ او اﺗﻤﺎم ﺣﺠﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﺗﺎ ﺳﻪ روز دﻳﮕﺮ ﻃﺒﻖ‬ ‫ﻗﺮاري ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﭘﻨﺠﻬﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﺑﻴﻌﺎﻧﺔ ﺣﻖ اﻟﻮﻛﺎﻟﻪ را ﻧﺪﻫﺪ او روز ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ در‬ ‫ﻣﺤﻜﻤﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﺑﺎز ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺟﺎن اﻳﻦ و آن و ﺑﻪ روح ﻣﺎدر‬ ‫ﻣﺮﺣﻮﻣﺶ ﻗﺴﻢ ﺧﻮردن و ادﻋﺎي اﻓﻼس ﻛﺮدن اﻣﺎآﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﺑﻪ او‬

‫‪٧٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺗﺬﻛﺮ داد ﻛﻪ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺎور ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ واﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺎور ﻣﻴﻜﺮد ﭼﺎره اي ﺟﺰ اﻳﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‬ ‫و ﺑﺮاه ﺧﻮد رﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ از ﻋﺪﻟﻴﻪ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزده و ﻧﻴﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻮار اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ‬ ‫ﺷﺪ و ﺑﺪون ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر ﻫﻨﻮز ﻛﻤﻲ زود ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻳﻚ ﻛﺎر‬ ‫ﻧﺸﺪة دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮد آن را ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورد و ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻴﺎد ﭘﺴﺮ‬ ‫ﻛﻮﭼﻜﺶ اﻓﺘﺎد و ﻧﮕﺮاﻧﻴﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ از ﺑﺎﺑﺖ او داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻨﻈﺮاو ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻜﺶ از ﺑﺴﻴﺎري‬ ‫ﺟﻬﺎت ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﻴﻬﺎي ﺧﻮد او رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از آﻧﻜﻪ وﻗﺖ زﻳﺎدي را ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎي‬ ‫ﺑﺎﻃﻞ و ﻣﻬﻤﻞ از ﻗﺒﻴﻞ ﺑﺎزي در ﻧﻤﺎﻳﺶ و ﻣﻄﺎﻟﻌﺔادﺑﻴﺎت و و ﺗ‪Ĥ‬ﺗﺮ و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت‬ ‫ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮد او ﻗﺪ‪ ‬و ﻛﻠﻪ ﺷﻖ ﺑﻮد‪.‬آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ از ﻣﻌﺎﺷﺮﻳﻨﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮش‬ ‫در ﻣﺪرﺳﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد ﻧﺎراﺿﻲ ﺑﻮد و ﺑﺨﺼﻮص از اﻳﻨﻜﻪ ﺷﺒﻬﺎ دﻳﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﺎﻣﺪ‬ ‫و از دﻋﻮا و ﻛﺘﻚ و ﻏﻴﺮه ﻫﻢ ﺗﺮﺳﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻼﻓﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺳﻦ ﻛﻤﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻲ ﭘﺮده ﺑﺎ او در ﻣﻴﺎن ﺑﮕﺬارد‪ ،‬و‬ ‫درﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺟﺰ آﻧﻜﻪ ﺑﻲ ﭘﺮده ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺎ او ﻣﻴﺰد ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ او را ﻗﺎﻧﻊ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬از ﭘﺴﺮﻫﺎي اول و دوﻣﺶ ﭼﻨﺪان ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﭘﺴﺮ اوﻟﺶ ﺑﭽﻪ ﺣﺴﺎﺑﮕﺮ‬ ‫وﻣﺤﺘﺎﻃﻲ ﺑﻮد و ﭘﺴﺮ دوﻣﺶ ﺑﭽﻪ اي آرام وﺣﺮف ﺷﻨﻮ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ‬ ‫روزﻫﺎ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻜﺶ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺳﺮ زﻣﻴﻦ دﻣﺎوﻧﺪ ﺑﺒﺮد و ﻛﻤﻲ ﺑﺎ او رك و ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫ﻛﻨﺪه ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻨﻈﺮش ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه ﺣﻞ آﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ ﻣﻲ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻴﺎد آورد‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻮد ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ روﻏﻦ اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﺶ را ﻋﻮض ﻛﻨﺪو وﻗﺖ‬ ‫ﻧﻤﻴﻜﺮد‪ .‬ﺳﻮار ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮ ﭘﻞ اﻣﻴﺮ ﺑﻬﺎدر ﺑﻪ ﮔﺎراژي ﻛﻪ ﻣﻴﺸﻨﺎﺧﺖ رﻓﺖ‪ .‬در‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﺤﺎل ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﮔﺎراژ دم از ارادت و ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲ زد آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﺨﻮﻧﺴﺮدي‬ ‫ﺑﺎو ﺗﺬﻛﺮ داد ﻛﻪ ﺑﺎر ﭘﻴﺶ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻌﻤﻴﺮ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ در ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺟﻚ او را دزدﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪو‬ ‫ﺗﻮي اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﺶ ﻫﻢ روﻏﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﺑﻪ ﻣﺮدك ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻛﺎر او را ﺳﺮزﻧﺶ ﻧﻤﻴﻜﺮد ﭼﻮن ﻛﻪ ﺑﻨﻈﺮ او ﺗﻤﺎم ﮔﺎراژدارﻫﺎ آدم ﻫﺎي دزد‬ ‫و ﭘﺪر ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﻣﺘﻘﻠﺒﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺗﻌﻮﻳﺾ روﻏﻦ ﺧﻮدش ﺑﺎﻻي‬ ‫ﺳﺮ ﻣﺮدك اﻳﺴﺘﺎد و ﭼﻬﺎر ﭼﺸﻤﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﭘﺎﺋﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﺑﺎز روﻏﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺗﻮي‬ ‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﺶ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺑﺎﻻﺧﺮه از ﮔﺎراژ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ از ﻇﻬﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬از ﻣﻴﺪان‬ ‫ﺷﺎﻫﭙﻮر و ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﻮذرﺟﻤﻬﺮي ﮔﺬﺷﺖ وﺑﻄﺮف ﺑﺎزار رﻓﺖ‪ .‬دم ﺳﺒﺰه ﻣﻴﺪان ﺟﻠﻮي‬ ‫دﻛﺎن ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺸﻨﺎﺧﺖ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮد و ﻧﻴﻢ ﺑﻄﺮ آﺑﻠﻴﻤﻮي دﺳﺖ اﻓﺸﺎر ﺧﺮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﭘﺎرك ﻛﺮد و ﺑﻪ ﭼﻠﻮﻛﺒﺎﺑﻲ ﺷﻤﺸﻴﺮي رﻓﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻟﻴﻮان آب ﻟﻴﻤﻮ را ﺑﺎ آب و‬ ‫ﻧﻤﻚ ﺳﺮﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ اﺷﺘﻬﺎﻳﺶ ﺑﺎز ﺷﻮدوﻳﻚ ﭘﺸﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﭼﻠﻮ ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﻛﺒﺎب ﺑﺮگ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎﻧﻲ ﭘﺸﺖ ﻛﺎردي ﺳﻔﺎرش داد‪ .‬ﺑﻌﺪش ﻳﻚ ﻟﻴﻮان ﭼﺎﺋﻲ ﭘﺮ رﻧﮓ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ و‬ ‫ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﺧﻮاﺑﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺧﻮدش راﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﻴﺪار ﻧﮕﻬﺪارد و ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺧﻮدش را ﺑﻪ دﻓﺘﺮ وﻛﺎﻟﺘﺶ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ و ﭘﻴﺶ از ﺷﺮوع ﻛﺎر ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮش‬ ‫ﭼﺮﺗﻲ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﭘﺸﺖ دﻓﺘﺮ وﻛﺎﻟﺘﺶ ﻳﻚ اﺗﺎق ﺧﺎﻟﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ درآن ﻳﻚ ﺗﺨﺘﺨﻮاب‪،‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٧٣‬‬

‫ﻳﻚ ﻳﺨﭽﺎل ﻛﻮﭼﻚ‪ ،‬و ﻳﻚ ﮔﻨﺠﻪ ﭘﺮ از ﻣﺸﺮوب داﺷﺖ و ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮﻫﺎ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺑﺸﻤﻴﺮان ﻧﻤﻲ رﻓﺖ آﻧﺠﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﻮﻛﻞ زن اﻫﻞ‬ ‫ﺣﺎل ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﺮد ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻲ را ﺑﺎ او در آﻧﺠﺎ ﺑﮕﺬراﻧﺪ‪ .‬از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ دو ﭘﺴﺮﺑﺰرﮔﺶ‬ ‫از ﺳﻦ ﺑﻠﻮغ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻬﺎﻧﺔ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻳﺎ ﺷﺐ‬ ‫ﻫﺎﺋﻴﻜﻪ دﻳﺮ وﻗﺖ ﺑﻮد و ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺮان ﺑﺮوﻧﺪ ﻳﻜﻲ ﻳﻚ ﻛﻠﻴﺪ اﺿﺎﻓﻲ ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﻮدﺷﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪو ﺷﺮﻳﻚ ﭘﺪر ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻴﻦ ﭘﺪر و ﺑﺮادرﻫﺎ ﻗﺮاري ﺿﻤﻨﻲ و‬ ‫ﺑﺰﺑﺎن ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ در از داﺧﻞ ﻛﻠﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﻲ ﻛﺎر ﺧﻮد ﺑﺮوﻧﺪ و‬ ‫ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻓﺮاﻫﻢ ﻧﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫آن روز اﻟﺒﺘﻪ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻫﻴﭻ اﺷﺘﻴﺎﻗﻲ ﺑﻪ روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ ﭘﺴﺮﻫﺎﻳﺶ ﻧﺪاﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ از آﻧﻜﻪ ﺧﻮاﺑﺶ ﻣﻴﺎﻣﺪ ﺑﺮاي ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اي ﺑﺎ ﻳﻚ زن ارﻣﻨﻲ‬ ‫ﻧﺴﺒﺘﺎ آب و رﻧﮓ دار داﺷﺖ‪ .‬ﺷﻮﻫﺮ زﻧﻚ ﻳﻚ ﺧﺮده ﻣﻘﺎﻃﻌﻪ ﻛﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ورﺷﻜﺴﺖ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭼﻨﺎن آس و ﭘﺎس ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﭘﻮل ﭘﺮداﺧﺖ ﺣﻖ اﻟﻮﻛﺎﻟﻪ را ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫روي ﻳﻚ ﺳﺎﺑﻘﺔآﺷﻨﺎﺋﻲ ﻗﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ داﺷﺖ و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﻤﺮدي‬ ‫دوران ﺟﻮاﻧﻲ او اﻣﻴﺪوار ﺑﻮد ﻛﻪ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ وﻛﺎﻟﺘﺶ را ﻣﺠﺎﻧﻲ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ روزي او ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺟﺒﺮان آن راﺑﻜﻨﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻫﻢ اﺑﺘﺪا ﺑﺮ اﺳﺎس‬ ‫ﺟﻮاﻧﻤﺮدي و ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺻﻐﻴﺮ او ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﺠﺎﻧﻲ اﻧﺠﺎم‬ ‫دﻫﺪ‪ .‬ﺟﺎي ﺗﺄﺳﻒ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮدك ﺑﺮاي ﻓﺮار از دﺳﺖ ﻃﻠﺒﻜﺎرﻫﺎ و ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ ﻣﺎﻟﻴﻪ و‬ ‫ﺗﺮس از ﺟﻠﺐ ﺷﺪن و زﻧﺪاﻧﻲ ﺷﺪن ﻓﺮاري ﺷﺪه ﺑﻮد و زن ﺟﻮان و ﻗﺸﻨﮕﺶ را‬ ‫دﻧﺒﺎل ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﺎد‪ .‬زن ﻧﻪ از ﺳﺮ ﻫﻮﺳﺮاﻧﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ و ﻓﺸﺎر زﻳﺎدي‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺮ دوش ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﻴﻜﺮد آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ و ﺧﻠﻮﺗﮕﺎه او را ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه اﻣﻨﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎي زﻳﺎدي ﻛﻪ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﻪ او و ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﺶ ﻣﻴﻜﺮد ﺑﺘﺪرﻳﺞ‬ ‫ﺣﺲ ﻗﺪرداﻧﻲ او را ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻋﻼﻗﺔ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺪل ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص در اوﻗﺎﺗﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺼﺎﺣﺒﺘﺸﺎن ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﮔﻴﻼس ﺷﺮي ﺑﻨﺪي ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻨﻈﺮ زن ﻋﺪم ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ و‬ ‫ﻻاﺑﺎﻟﻴﮕﺮي ﺑﺎﻋﺚ ورﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﺷﻮﻫﺮاو و وﺿﻊ اﺳﻔﻨﺎك ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺷﺪه ﺑﻮد و از‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺧﺸﻤﻲ ﻧﻬﺎﻧﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ اﺣﺴﺎس ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬در ﺿﻤﻦ ﺑﻨﻈﺮش ﻛﺎﻣﻼً‬ ‫ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﻣﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺑﻬﺮة ﭘﻮﻟﻲ از اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻧﻤﻴﺒﺮد ﻻاﻗﻞ‬ ‫رﺿﺎﻳﺖ ﺧﺎﻃﺮي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮدﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺄ از ﺳﺮ ﻧﻮﻋﻲ ﺣﺲ وﻇﻴﻔﻪ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻫﺮ‬ ‫ﻫﻔﺘﻪ ﻳﻚ روز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺳﺮي ﺑﻪ دﻓﺘﺮ وﻛﺎﻟﺖ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻣﻴﺰد‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﮔﻴﻼﺳﻲ‬ ‫ﺷﺮي ﺑﺮﻧﺪي ﺑﺎ او ﻣﻴﺨﻮردو ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻋﺘﻲ را در ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ او ﻣﻴﮕﺬراﻧﺪ‪.‬‬ ‫زﻣﺎﻧﻲ را ﻛﻪ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﺎ زن ﻣﻴﮕﺬراﻧﺪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺮﻳﺰي از ﺗﻤﺎم دﻏﺪﻏﻪ ﻫﺎي‬ ‫زﻧﺪﮔﻴﺶ ﺑﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻢ ﻛﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زن و ﺑﭽﻪ ﻫﺎي او اﺣﺴﺎس ﻧﻮﻋﻲ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ و‬ ‫ﺣﺘﻲ ﻣﺎﻟﻜﻴﺖ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮﺧﺮﻳﺪن ﻫﺪﻳﻪ ﺑﺮاي او و ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ و دادن ﻛﻤﻚ‬ ‫ﻫﺰﻳﻨﺔ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮاي او ﻧﻮﻋﻲ ﻋﺎدت ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻮﻫﺮ زن در ﺟﺎي دور اﻓﺘﺎده‬ ‫اي در ﺧﻮزﺳﺘﺎن دور از دﺳﺘﺮس ﻣﺎﻟﻴﺎﺗﭽﻲ ﻫﺎو ﻣﺎﻣﻮرﻳﻦ ﺟﻠﺐ ﻋﺪﻟﻴﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ در‬

‫‪٧٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺷﺮﻛﺘﻲ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﺮدو ﻫﺮ ﻣﺎه ﻣﻘﺪاري از در آﻣﺪش را ﺑﺮاي آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ‬ ‫ﻣﻘﺪاري را ﺑﺮاي ﻣﺨﺎرج اداري ﭘﺮوﻧﺪه اش ﺧﺮج ﻛﻨﺪ و ﺑﻘﻴﻪ را ﺑﻪ ﺑﺪﻫﻴﻬﺎي ﻣﺎﻟﻴﺎﺗﻴﺶ‬ ‫ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺑﻬﻤﺮاه اﻳﻦ ﭘﻮل ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺎﻣﻪ اي ﻫﻢ ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ در آن ﺑﺎ ﻓﺮوﺗﻨﻲ ﺗﻤﺎم از‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎ و ﺟﻮاﻧﻤﺮدﻳﻬﺎي او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش و ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺗﺸﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮد و ﻗﻮل‬ ‫ﻣﻴﺪاد ﻛﻪ روزي در ﺻﺪد ﺟﺒﺮان آﻧﻬﺎ ﺑﺮ آﻳﺪ‪.‬‬ ‫آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﺎ آﺷﻨﺎﺋﻲ اﻳﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﻮراخ و ﺳﻨﺒﻪ ﻫﺎي ﻋﺪﻟﻴﻪ و ﺣﻘﻪ ﺑﺎزي ﻫﺎي‬ ‫وﻛﺎﻟﺖ دﻋﺎوي داﺷﺖ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻣﺮدك را ﻋﻘﺐ‬ ‫ﺑﻴﻨﺪازد و از ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺖ ﻗﻄﻌﻲ او ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﻲ را ﻛﻪ ﻣﺮد ﺑﺮاي او ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎد‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاﻗﺖ ﺑﻪ ﻗﺮض ﻫﺎي او ﻣﻲ داد و ﭼﻚ ﻫﺎي ﺑﺮﮔﺸﺘﻲ اش را ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ وﺻﻮل‬ ‫ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﻲ ﭘﻮل او را ﺑﻤﺼﺮف ﻗﺮض ﻫﺎي ﻓﻮري ﺧﻮد ﻣﻲ رﺳﺎﻧﺪ و‬ ‫ﻳﻜﻲ دوروزي اﻳﻦ دﺳﺖ و آن دﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ ازدرآﻣﺪ ﺧﻮدﺟﺎي آن را ﭘﺮ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫روﻳﻬﻤﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮاي او ﺑﺎ ﺻﺪاﻗﺖ و ﺧﻠﻮص ﻧﻴﺖ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺣﺘﻲ ﮔﺎه و ﺑﻴﮕﺎه ﺑﺎ‬ ‫ﺗﻌﻬﺪ ﺷﺨﺼﻲ ﺧﻮد ﻳﻜﻲ دو ﺗﺎ از ﻃﻠﺒﻜﺎرﻫﺎ را واداﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺧﻮد را ﭘﺲ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﻮﻟﺸﺎن وﺻﻮل ﺷﻮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ وﻛﺎﻟﺘﺶ رﺳﻴﺪ ﻳﻚ ﺑﻄﺮ ﺷﺮاب ﺳﻔﻴﺪ از ﮔﻨﺠﻪ ﺑﻴﺮون آورد و ﺗﻮي‬ ‫ﻳﺨﭽﺎل ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻳﻜﻲ دو ﭘﺮ از ﻛﺎﻫﻮي ﺧﻨﻜﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻳﺨﭽﺎل ﺑﻮد ﺧﻮرد‪،‬‬ ‫ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﺶ را درآورد و ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب ﺧﺰﻳﺪ‪ .‬رادﻳﻮ ﺗﺮاﻧﺰﻳﺴﺘﻮري ﺑﺎﻻي ﺳﺮش را‬ ‫روﺷﻦ ﻛﺮدو در ﻫﻤﺎﻧﺤﺎل ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ رادﻳﻮ ﮔﻮش ﻣﻴﻜﺮد ودر ﭼﺮت ﻓﺮو ﻣﻲ‬ ‫رﻓﺖ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﭘﻴﺶ ﺧﻮدش اﻧﺪام ﺳﻔﻴﺪ و ﺧﻮش ﺗﺮﻛﻴﺐ زﻧﻚ را ﻣﺠﺴﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن در ذﻫﻨﺶ اﻧﺪام زن ﺧﻮدش ﺑﺎ آن ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎي ﺷﻞ و ول و ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻓﺘﺎده و ﺷﻜﻢ‬ ‫ﮔﻨﺪه ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪ‪ .‬از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد اﺗﺎﻗﺶ را از او ﺟﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد و دو ﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺪن ﻟﺨﺖ او را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد اﺣﺴﺎس ﺧﺸﻨﻮدي ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻛﻪ رادﻳﻮ‬ ‫اﺧﺒﺎر ﻣﻲ ﮔﻔﺖ در ﺧﻮاب ﻓﺮو رﻓﺖ‪.‬‬

‫‪۴‬‬ ‫ﻣﺮده ﺷﻮر اون رﻳﺨﺘﺘﻮ ﺑﺒﺮن ﺑﺪﺑﺨﺖ دﻫﺎﺗﻲ ﺧﺪا ﺧﻮﺑﻪ ﺧﺮو ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﺧﺶ‬ ‫ﻧﺪاد از ﺳﺮ ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻨﺠﻮر ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮاب ﻫﻤﻪ رو ﺑﮕﻴﺮه ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﮔﻮرﺷﻮ ﮔﻢ ﻛﻨﻪ ﺑﺮه اوﻧﻢ از اون ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﻠﻨﺪﺷﺪﻧﺸﻪ ﻛﻪ ﻟﻚ و ﻟﻚ ﺑﺎ اون ﻧﻌﻠﻴﻨﺎي‬ ‫اﻳﻜﺒﻴﺮﻳﺶ ﺳﺮو ﺻﺪا راه ﻣﻴﻨﺪازه اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ دو و ﺳﻪ ﺑﻌﺪ از ﻧﺼﻒ‬ ‫ﺷﺒﻪ و ﺗﻮ اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ام ﻏﻴﺮ از اون ﻛﺴﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻌﺪم اون ﺳﻴﻔﻮن ﻣﺴﺘﺮاح رو‬ ‫ﻫﻤﭽﻲ ﻣﻴﺰﻧﻪ ﻛﻪ ﺻﺪاش ﺗﺎ ده ﺗﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ اوﻧﻄﺮﻓﺘﺮ ﻣﻴﺮه ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻦ و‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻣﻮ ﺑﻴﺪار ﻛﻨﻪ وﮔﺮﻧﻪ ﺗﻮي روز روﺷﻦ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻳﺎدش ﻧﻴﺴﺖ ﺳﻴﻔﻮﻧﻮ ﺑﺰﻧﻪ‬ ‫ﻣﻴﺬاره ﺑﻮ ﮔﻨﺪ ﺧﻮﻧﻪ رو ﭘﺮ ﻛﻨﻪ ﺑﺎ اون ﺳﻨﺪه ﻫﺎي ﮔﻨﺪه اي ام ﻛﻪ ﻣﻴﻨﺪازه ﻣﺜﻞ ﻣﺎل‬ ‫ﻋﻤﻠﻪ ﻫﺎ اﻳﻨﻢ از ﺻﺒﺤﺸﻪ ﻫﻤﻮن ﻛﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺑﻌﺪ از ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ ﻫﺮ روز ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﭼﺮاغ ﺑﺎﻻي ﺳﺮﺷﻮ روﺷﻦ ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺮد و اون ﻛﺘﺎﺑﺎي ﻛﻠﻔﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ رو ورق ﻣﻲ زد ﻳﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻪ از اﻳﻨﻬﻤﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻘﻮل ﺧﻮدت ﺧﻮﻧﺪي ﭼﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪي ﻫﻤﻴﻨﻘﺪر ﺑﻠﺪه ﻛﻪ وﻗﺖ ﭼﺎﺋﻲ ﺧﻮردن ﻫﻮرت‬ ‫ﺑﻜﺸﻪ و ﺑﻌﺪم ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﻛﻪ راه ﻣﻴﺮه ﻫﻲ اخ و ﺗﻒ ﺑﻨﺪازه و وﻗﺘﻲ دﻧﺪوﻧﺎﺷﻮ ﺧﻼل‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻫﻲ ﻣﻠﭻ و ﻣﻮﻟﻮچ ﻛﻨﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﻼ ﺷﺪن ﭼﻪ آﺳﺎن آدم ﺷﺪن ﭼﻪ ﻣﺸﻜﻞ اوﻧﻮﻗﺖ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺗﺎزه اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺧﻮﻧﻪ ش ﻫﻲ ﺑﻤﻦ ﺳﻴﺨﻮﻧﻚ ﻣﻴﺰد ﻛﻪ ﺑﺮم درس ﺑﺨﻮﻧﻢ ﻛﻼس‬ ‫ﻧﻪ و دوازده رو ﻣﺘﻔﺮﻗﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﺑﺪم ﺑﮕﻴﺮم ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ اون ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﻛﻼﺳﻲ رم ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻮﻧﺪه م از ﺳﺮ ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎده ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ زن اوﻟﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮم ﺳﻴﺰده ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل‬ ‫درس ﺑﺨﻮﻧﻢ اون ﻛﻪ درس ﺧﻮﻧﺪ ﻛﺠﺎ رو ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﺷﻢ ﻛﻪ زن ﺗﻮ ﺑﻮد‬ ‫ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺑﺴﺘﻴﺶ ﺑﺴﺘﻮن ﺑﺎ ﺗﺮﻛﻪ اﻧﺎر ﻛﺘﻜﺶ ﻣﻴﺰدي ﻫﻤﻮن ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ اﺗﺎﻗﺸﻮ‬ ‫ﻋﻮض ﻛﺮد ﻻاﻗﻞ دﻳﮕﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎرﺻﺒﺢ ﻛﺘﺎب ﺧﻮﻧﺪن ﻛﻮﻓﺘﻴﺶ ﻣﻨﻮاز ﺧﻮاب‬ ‫ﻧﻤﻴﭙﺮوﻧﻪ ﻫﻤﻴﻨﻘﺪر ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪا راه ﻣﻴﻨﺪازه و ﻓﺤﺶ‬ ‫ﻣﻴﺪه و آدﻣﻮ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ﺑﺴﻪ ﻳﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻪ آﺧﻪ ﻣﺮد ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺘﻪ‬ ‫ﭘﺎ ﺷﺪه ي ﭘﺴﺮه ﺳﻤﺎورو آﺗﻴﺶ ﻛﺮده ﺟﻮﺷﻪ ﮔﻮر ﻣﺮﮔﺖ ﻳﻪ ﭼﺎﺋﻲ دم ﻛﻦ ﺑﺨﻮر و‬ ‫ﺑﺮو ﻻﺑﺪ ﺗﻮﻗﻊ داره ﻣﻦ ﭘﺎﺷﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﺼﺒﺢ ﺑﺮاش ﺳﻤﺎور آﺗﻴﺶ ﻛﻨﻢ ﭼﺎﺋﻲ دم ﻛﻨﻢ‬ ‫ﺑﻌﺪم دﺳﺖ ﺑﺴﻴﻨﻪ ﺑﺮاش ﭼﺎﺋﻲ ﺑﺮﻳﺰم ﺑﺨﻮره و ﺑﺮه ﻓﻮﺗﻴﻨﺎ ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎم از اﻳﻦ ﻛﺎرا‬ ‫ﻧﻜﺮده م ﻛﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﮔﺮدن ﻛﻠﻔﺖ ﺑﻜﻨﻢ ﻫﻤﻴﻨﻘﺪر ﻛﻪ ﻇﻬﺮ وﺷﺐ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺳﺎل‬ ‫ﺑﺮاي ﺧﻮدش و اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﮔﺮدن ﻛﻠﻔﺘﺶ ﻏﺬا ﭘﺨﺘﻢ دﺳﺘﻢ درد ﻧﻜﻨﻪ ﺧﻴﺮ ﺳﺮش‬ ‫ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﻳﻪ آﺷﭙﺰ ﺧﻮﺑﻢ ﺑﺮام ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻪ ﻫﺮ ﻛﻲ رم ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ﻳﻪ ﻣﺎه ﻧﻤﻴﻤﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫‪٧٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻣﻴﮕﻪ ﺗﻮ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻛﺴﻲ رو ﻧﻴﮕﻪ داري ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻢ ﺧﻮﺑﻪ ﺧﻮﺑﻪ ﺗﻮﻗﻊ داره ﻻﺑﺪ ﻣﻦ‬ ‫روزي ﺳﻲ دﻓﻌﻪ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ آﺷﭙﺰ و ﻧﻮﻛﺮ و ﻛﻠﻔﺖ ﺑﺮم ﻛﻪ ﺑﻤﻮﻧﻦ ﻧﻮﻛﺮ و ﻛﻠﻔﺖ‬ ‫ﭼﺸﻤﺸﻮن ﻛﻮر ﺷﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎرﺷﻮﻧﻮ ﺑﻜﻨﻦ ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻢ ﺧﺎك ﺗﻮ ﺳﺮ ﺗﻮ آﻗﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﻛﻨﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﻮﻛﺮ و ﻛﻠﻔﺖ ازت ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻦ ﺗﺎ ﺑﻬﺸﻮن ﺣﺮﻓﻲ ﻣﻴﺰﻧﻲ ﻣﻴﺬارن ﻣﻴﺮن ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻬﺸﻮن ﻓﺤﺶ ﻣﻴﺪم ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ اﮔﻪ آدم ﺳﺮﺷﻮن داد ﻧﺰﻧﻪ و ﺑﻬﺸﻮن ﻓﺤﺶ ﻧﺪه ﻛﻪ‬ ‫ﻛﺎرﺷﻮﻧﻮ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻧﻤﻴﻜﻨﻦ ﺣﺎﻻ ﺧﻮﺑﻪ ﻛﺘﻜﺸﻮن ﻧﻤﻴﺰﻧﻢ ﻧﺼﺮاﻟﻤﻠﻮك ﻧﻮﻛﺮﺷﻮ‬ ‫ﺑﺎ ﻛﻔﮕﻴﺮ ﻛﺘﻚ ﻣﻲ زد ﭘﺴﺮه ﺻﺪاش در ﻧﻤﻴﻮﻣﺪ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻢ ﭘﻴﺸﺸﻮن ﻣﻮﻧﺪ ﻣﻴﮕﻪ ﻻﺑﺪ‬ ‫ﻧﻮﻛﺮ اوﻧﺎ دﻟﺨﻮﺷﻴﺎي دﻳﮕﻪ داﺷﺖ ﻣﻴﮕﻢ ﺧﺎك ﺗﻮي اون ﺳﺮت ﻛﻨﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻫﺮزه ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﺶ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﻣﺜﻞ ﺧﻮدت ﻫﺮزه ن اوﻧﻮﻗﺖ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮرم ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﭘﺴﺮه ﺷﺎف ﻛﻮن ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺴﺎزم ﺗﺎزه دو ﻗﻮرت و ﻧﻴﻢ ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ ام‬ ‫ﺑﺎﻗﻴﻪ ﻳﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻪ آﺧﻪ ﭼﻪ ﺗﺎﺟﻲ ﺑﺴﺮ زﻧﺶ زده ﻛﻪ اﻳﻨﻬﻤﻪ ام ازش ﺗﻮﻗﻊ‬ ‫داره ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻦ آﺷﭙﺰي ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﻨﻪ زن آدم ﺑﺎﻳﺪ آﺷﭙﺰ ﺑﺎﺷﻲ ﻧﺎﺻﺮ اﻟﺪﻳﻦ‬ ‫ﺷﺎه ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻴﮕﻢ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﭼﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺑﭙﺰم ﻳﻪ ﭘﻠﻮ ﺧﻮرﺷﺖ‬ ‫ﭘﺨﺘﻦ و دو ﺗﺎ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﻧﻴﻤﺮو ﻛﺮن ﻛﻪ آﺷﭙﺰ ﺑﺎﺷﻲ ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ش دم‬ ‫ﭘﺨﺘﻚ ﺑﻠﺪم ﺑﭙﺰم ﺑﺨﻮردش ﺑﺪم ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﻪ ﭘﻠﻮ ﺧﻮرش ﻣﻴﮕﻪ دم ﭘﺨﺘﻚ ﺗﺎزه اﻧﮕﺎر‬ ‫ﻛﻪ زﻧﺎي ﻣﺮدم ﺳﻲ ﺟﻮر ﺧﻮراك ﻓﺮﻧﮕﻲ واﺳﻪ ﺷﻮﻫﺮاﺷﻮن ﻣﻲ ﭘﺰن ﻣﻴﮕﻪ ﺧﻴﺎﻃﻲ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﺧﻮﻧﻪ داري ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻲ ﭼﻲ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻣﻴﮕﻢ ﺗﻮ ﻛﻪ اﻧﻘﺪر‬ ‫ادﻋﺎت ﻣﻴﺸﻪ ﭼﺮا ﻧﺮﻓﺘﻲ دﺧﺘﺮ اوﺗﻮﻟﺨﺎن رﺷﺘﻲ رو ﺑﮕﻴﺮي اوﻧﻢ ﺑﺎ اون ﺳﻪ ﺗﺎ اﻟﻨﮓ و‬ ‫دو ﻟﻨﮕﻲ ﻛﻪ از اون زﻧﺎت ﭘﺲ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدي ﻫﻤﻴﻦ از ﺳﺮت زﻳﺎد ﺑﻮد آﺧﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ‬ ‫ﻛﻲ ﻣﻴﻮﻣﺪ زن ﺗﻮ ﺑﺸﻪ اوﻧﻢ ﺑﺎ اون زﺑﻮن ﺧﻮﺷﺶ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﻨﻮ از در ﺧﻮﻧﻪ ش آورده‬ ‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎش ﺑﺘﺮﻛﻲ ﻣﻴﮕﻪ ﻗﻴﺎﻓﻪ ش ﻣﺜﻞ ﺳﮓ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻏﺎﻓﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻦ ﺗﺮﻛﻲ‬ ‫ﺑﻠﺪم ﺗﻮ دﻟﻢ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﮓ اون ﻧﻨﻪ ﭘﺪر ﺳﻮﺧﺘﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻚ ﺳﮕﻲ ﻧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺪم ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻮدت ﺣﻆ ﻛﻨﻲ اوﻧﻮﻗﺖ آورده اون ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻗﺪ و ﻧﻴﻤﻘﺪﺷﻮ ﻗﻄﺎر ﻛﺮده ﺟﻠﻮ ﻣﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﺸﻴﻢ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﺎد ازﺷﻮن اﻣﺎ ﺑﺎز ﺻﻮرت ﻇﺎﻫﺮو ﺣﻔﻆ‬ ‫ﻛﺮدم ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﻏﺮوﺑﻲ رﻓﺘﻪ اون ﻛﺘﺎﺑﭽﻪ رو آورده دﻓﺘﺮ ﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮاﺗﺸﻮ ﻛﻪ ﺗﻮش ﭼﻴﺰ‬ ‫ﺑﻨﻮﻳﺴﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺪه ﻣﻦ ﺑﺨﻮﻧﻤﺶ دﻳﺪم ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻴﻞ ﻧﺪاره اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ زﻳﺎد اﺻﺮار ﻛﺮدم داد ﻛﻪ ﺑﺨﻮﻧﻢ اوﻧﻮﻗﺖ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﻴﺪم ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺪه‬ ‫ﻳﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻪ آﺧﻪ آدم ﺧﺮ ﺗﻮ ﻛﻪ اﻧﻘﺪر از زﻧﺎ ﺗﻮي دﻓﺘﺮ ﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮاﺗﺖ ﺑﺪ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻲ آﺧﻪ ﭼﺮا ﻣﻴﺪي ﺑﺨﻮﻧﻨﺶ ﺑﺨﺼﻮص ﺑﺎاون ﭼﻴﺰاﺋﻲ ﻛﻪ از ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫آره اﻳﻦ زﻧﻮ ﻣﻲ ﺧﻮام ﺑﮕﻴﺮم ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻣﻮ ﺑﺰرگ ﻛﻨﻪ و ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻮر ﺷﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ‬ ‫ﻛﺎرو ﺑﻜﻨﻪ و ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ اﮔﻪ ﺷﺪه ﺻﺪ ﺗﺎ زﻧﻮ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻛﻨﻢ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺰرگ ﻣﻴﻜﻨﻢ‬ ‫ارواي ﺷﻴﻜﻤﺶ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ از ﻫﻤﻮن روز اول ﺣﺴﺎب ﻛﺎر ﺧﻮدﻣﻮ ﻛﺮدم ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ‬ ‫ﻋﻠﻲ ﺳﺎرﺑﻮﻧﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﺷﺘﺮو ﻛﺠﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻮﻧﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺎﺑﺎم از ﺳﺮ راه ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدﻛﻪ‬ ‫ﺑﻴﺎم ﺧﻮﻧﻪ اﻳﻦ ﻣﺮﺗﻴﻜﺔ ﮔﺮدن ﻛﻠﻔﺖ اﻟﻨﮓ و دوﻟﻨﮓ زﻧﺎي دﻳﮕﻪ را ﺑﺰرگ ﻛﻨﻢ اوﻧﻢ از‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٧٧‬‬

‫ﺷﺐ زﻓﺎﻓﻢ ﺑﻮدﻛﻪ اون ﺑﭽﻪ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮش اون ﺗﻮﻟﻪ ﻋﺰﻳﺰ ﻛﺮده ش اوﻣﺪ ﻧﻖ ﻧﻘﺸﻮ راه‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ اوﻧﻢ ورداﺷﺖ ﺑﻲ ﺧﺠﺎﻟﺘﻲ ﻫﻴﭽﻲ آوردش ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب‬ ‫ﻣﺎ ﺧﻮاﺑﻮﻧﺪش ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺮده ﺷﻮر اﻳﻦ ﺷﺐ زﻓﺎﻓﻮ ﺑﺒﺮه ﻛﻪ ﻳﻪ ﺑﭽﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻴﺎد ﻣﻴﻮن‬ ‫زن و ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺨﻮاﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻴﻜﺮدي ﻫﺮ ﺷﺐ وردل ﺧﻮدت‬ ‫ﻣﻴﺨﻮاﺑﻮﻧﺪﻳﺶ اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﺶ در ﺑﻮد و ﻳﻜﻴﺶ دروازه ﭘﺴﺮه ﺳﺮﺗﻖ‬ ‫و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ وردل ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﻮﻧﺪ از ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﻣﻨﻢ ﺣﺴﺎب ﻛﺎر ﺧﻮدﻣﻮ ﻛﺮدم اول از‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎزﻳﺎﻣﻮ ﺑﺮدم ﺗﻮي ﻳﻪ ﺻﻨﺪوق ﺧﻮﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ درﺷﻮ ﻗﻔﻞ ﻛﺮدم اﻟﺤﻤﺪاﻟﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰﻳﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻧﺸﻪ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﮔﺬاﺷﺖ ﻗﻔﻠﺶ ﻛﺮد ﻳﻪ ﮔﻮﻧﻲ ﻇﺮف ﻣﺲ ﺑﻮد وﻳﻪ‬ ‫ﻣﺸﺖ ﺧﻮرده و رﻳﺰ دﻳﮕﻪ ﺑﻌﺪم ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺟﺎي ﺧﻮدﻣﻮ ﻗﺮص ﻛﺮدن وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺶ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد ﻳﻜﻲ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮔﻔﺘﻦ وﻗﺘﻲ اون ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﺰرگ‬ ‫ﺷﺪن اوﻧﻮﻗﺖ ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ آره ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮي وﻟﻲ ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ اﮔﻪ اﻳﻨﻮ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﺑﺪﺗﺮ ﻟﺞ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻪ اﻳﻦ ﺑﻮدﻛﻪ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﮕﻔﺘﻢ اﻣﺎ ﻧﺮم ﻧﺮﻣﻚ ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﻫﻲ ﺷﺒﺎ در ﮔﻮﺷﺶ‬ ‫ﺧﻮﻧﺪن و ﻧﻖ زدن ﻛﻪ آدم دﻟﺶ ﻣﻴﺨﻮاد اﻗﻼ ﻳﻪ ﺑﭽﻪ از ﺧﻮدش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و اﻧﻘﺪر‬ ‫ﻛﺮدم ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪم ﺑﻌﺪ ﺧﻴﺎﻟﻢ ﻛﻤﻲ ﻗﺮص ﺗﺮ ﺷﺪ ﭼﻮن ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻘﺪر ﺑﭽﻪ ﺧﻮدﺷﻮ دوﺳﺖ داره و ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ازش ﺟﺪاﺑﺸﻪ ﺑﻌﺪ دﻳﮕﻪ ﻫﻲ ام ﻣﺠﺒﻮر‬ ‫ﻧﺒﻮدم ﻛﻪ ﻣﻼﺣﻈﺔ اون ﺑﺎﺑﺎي ﭘﻴﺮ ﺳﮕﺸﻮ ﺑﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﭼﺎﺋﻲ و ﻋﺮق ﻣﻴﺨﻮرد و ارد ﻣﻴﺪاد اﻧﮕﺎر ﻛﻪ زن ﺧﻮدش واﺳﻪ ﻓﺮﻣﻮن‬ ‫ﺑﺮدن ازش ﺑﺲ ﻧﺒﻮد ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪم زن اوﻧﻢ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺑﭽﺸﻢ و ﻫﻤﭽﺸﻤﻲ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ اوﻧﻮﻗﺖ ﻫﻲ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮن دل ﻣﻲ ﺧﻮردم ﻛﻪ ﭼﺮا ﻛﻠﻔﺖ و‬ ‫ﻧﻮﻛﺮ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻤﻪ ش دارن واﺳﻪ آﻗﺎ ﺑﺰرگ و زن ﺟﻮﻧﺶ ﻓﺮﻣﻮن ﻣﻴﺒﺮن ﻳﻪ روز ﺑﻬﺶ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﺎﻧﻮم اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻨﻢ ﻳﺎ زن ﺑﺎﺑﺎت رك و ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪه ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﺗﻮﻗﻊ‬ ‫داري دﺳﺖ ﺑﺎﺑﺎﻣﻮ ﺑﮕﻴﺮم ﺳﺮﭘﻴﺮي از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻨﺪازﻣﺶ ﺑﻴﺮون ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ وﻟﻲ آﺧﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪوﻧﻢ ﺧﺎﻧﻮم اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻛﻴﻪ اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪ ﻣﻮ زاﺋﻴﺪم و دﺧﺘﺮ دراوﻣﺪ اون‬ ‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺸﺪم دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﭽﻪ اوﻟﻢ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺷﻪ ﻛﻲ‬ ‫ﻣﻴﺪوﻧﺴﺖ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪش ﭼﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺎد ﺑﺎ ﻫﻤﭽﻲ ﺷﻮﻫﺮي ﻧﻤﻴﺸﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﺎرآدم‬ ‫ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﻜﺸﻪ اوﻧﺠﻮر ﻛﻪ ﺳﻪ ﺗﺎ زن ﻗﺒﻠﻴﺸﻮ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻃﻼق داده ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﻣﻦ‬ ‫ﮔﺮﺑﻪ رودم ﺣﺠﻠﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﺮﺋﺖ از اﻳﻦ ﻏﻠﻄﺎ ﻧﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﺮه دﻣﺎوﻧﺪ ﺑﺎ‬ ‫ﭘﺴﺖ واﺳﻪ ﻣﻦ ﻃﻼﻗﻨﺎﻣﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﻪ ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪ ﻣﻮ از ﺷﻴﺮ ﻧﮕﻴﺮم ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻫﻤﭽﻲ ﻏﻠﻄﺎ ﺑﻜﻠﻪ ش ﻧﻤﻴﺰﻧﻪ ﺑﻌﺪ از اوﻧﻢ اﮔﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ اﻳﻨﻜﺎرو ﺑﻜﻨﻪ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ ﺑﭽﻪ‬ ‫ﻣﻮ ور ﻣﻴﺪارم ﻣﻴﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮادرم ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮادرام راﺳﺘﻲ ﺑﭽﻪ اوﻧﻮ ﻧﻴﮕﻪ دارن اﻣﺎ‬ ‫ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ دﻟﺶ راﺿﻲ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ش از ﺧﻮدش ﺟﺪا ﺑﺸﻪ اﻣﺎ‬ ‫اوﻧﻮﻗﺖ ﻫﻨﻮز اﻳﻦ ﺳﮕﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺷﺪه ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﻣﻨﻢ ﻳﻪ ﺧﻮرده ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺪارا ﻣﻴﻜﺮدم‬ ‫و ﻳﻪ ﺧﻮرده ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ﻣﻴﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ دﻫﻦ ﺻﺎﺣﺎب ﻣﺮده ش ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻌﺪم ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻳﻪ ﺧﻮرده ﭘﻮل و ﭘﻠﻪ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ اون واﺳﻪ ﺧﻮدم ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻪ اﮔﻪ ﻳﻪ روزي‬

‫‪٧٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺧﺪاي ﻧﻜﺮده ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﺮم دﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﻳﻪ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﺪﻫﻨﻢ ﺑﺮﺳﻪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﭽﻪ رو ﭘﻴﺶ‬ ‫ﺧﻮدم ﻧﻴﮕﻪ دارم و دﺳﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﺑﺮادرام دراز ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻦ ﻣﻘﺮ ﺑﻴﺎد اﻣﺎاون روز‬ ‫ﻛﻪ دو ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻛﺎرﻣﻮن ﺑﻪ دﻋﻮاي ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﻳﻢ ﻣﺤﻀﺮ ﻃﻼﻗﻢ‬ ‫ﺑﺪه راﺳﺘﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﭼﻮن ﺑﺎ ﺳﺎﺑﻘﻪ اي ﻛﻪ از اون داﺷﺘﻢ اﮔﻪ ﺑﺮادرام ﻧﻴﻮﻣﺪه ﺑﻮدن و‬ ‫آروﻣﺶ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدن ﻫﻤﻴﻨﻜﺎرم ﻣﻴﻜﺮد ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺑﭽﻪ رم ﻫﺮ ﺟﻮر ﺷﺪه ازم ﻣﻴﮕﻴﺮه‬ ‫اوﻧﺠﻮرم ﻛﻪ ﺗﻮي ﻋﺪﻟﻴﻪ اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻴﺎ و ﺑﻴﺎ داﺷﺖ ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﺎرم ﻣﻴﻜﺮد اﻣﺎ ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺧﻮﺑﻪ ﻛﻪ ﺑﺮاش ﮔﺮﻓﺘﺎري ﭘﻴﺶ اوﻣﺪ و ﭘﺸﻢ و ﭘﻴﻼش رﻳﺨﺖ و ﮔﺮﻧﻪ ﻫﻨﻮزم ﻫﻤﻮن‬ ‫ﺷﻤﺮ ذي اﻟﺠﻮﺷﻨﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻮد از اوﻧﻮﻗﺖ دﻳﮕﻪ ﺧﻴﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺷﺪ ﭼﻮن ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎري ﭼﻚ و ﺳﻔﺘﻪ و ﺑﻨﺎﺋﻲ و ﻏﻴﺮه داره و ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ اﻧﻘﺪر ﭘﻮل ﺗﻮي‬ ‫ﺟﻴﺒﺶ ﻳﺎ ﺗﻮي ﺑﺎﻧﻚ ﻧﺪاره ﻛﻪ ﭼﻜﻬﺎش ﺑﺮﻧﮕﺮده اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻬﺮﻳﻪ ﻣﻨﻮ‬ ‫ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﺟﺎ ﺑﺠﺎ ﺑﺪه و اﮔﻪ ﻫﻤﻴﻨﻘﺪر ﻳﻜﻲ دو روز ﻣﻴﮕﺬﺷﺖ آروم ﻣﻲ ﺷﺪ‬ ‫ﻫﻴﭽﻮﻗﺘﻢ اﻧﻘﺪر ﻛﻪ واﻧﻤﻮد ﻣﻴﻜﻨﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺜﻞ اون ﺷﺐ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺗﺎ‬ ‫ﺻﺒﺢ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻴﻮﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﺳﺮ ﺟﺮﻳﺎن ﻫﺎي ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺶ زﻧﺪون اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺧﺮم ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﻲ اﻟﻮاﻃﻲ وﮔﺮﻧﻪ اﮔﻪ آدﻣﻮ ﺑﺒﺮن زﻧﺪون ﻛﻪ ﻳﻪ ﺷﺒﻪ وﻟﺶ‬ ‫ﻧﻤﻴﻜﻨﻦ ﺑﻌﺪم اون ﺗﺨﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ زده ﺗﻮي اﺗﺎق ﭘﺸﺖ دﻓﺘﺮ وﻛﺎﻟﺘﺶ ﻣﻴﮕﻪ واﺳﻪ‬ ‫اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻋﺼﺮا ﺗﻮش اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻪ آره ﻻﺑﺪ اوﻧﺠﺎ ﭘﺴﺘﻮ و ﺣﺮﻣﺴﺮاﺷﻪ ﻛﻲ ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﭼﻪ‬ ‫ﺟﻮر آدﻣﺎﺋﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ وﻛﻴﻼ ﺳﺮو ﻛﺎر دارن ﻻﺑﺪ ﻣﺜﻼ ﻳﻪ زﻧﻴﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاد از ﺷﻮﻫﺮش‬ ‫ﻃﻼق ﺑﮕﻴﺮه و دﺳﺖ ﺑﺪاﻣﻦ اون ﺷﺪه زﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاد از ﺷﻮﻫﺮش ﻃﻼق ﺑﮕﻴﺮه ﻻﺑﺪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺷﻜﻞ و ﭘﻮﻟﺪارم ﺑﺎﺷﻪ ﮔﻮ اﻳﻨﻜﻪ واﺳﻪ اﻳﻦ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ زن ﺣﺘﻲ ﺧﻮﺷﮕﻞ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ اﻳﻦ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻪ اﻻﻏﻢ دﺳﺘﺶ ﺑﺮﺳﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺑﻪ ﻣﺜﻞ اون زﻧﻴﻜﻪ زن رﻓﻴﻘﺶ ﻛﻪ‬ ‫ﺷﻮﻫﺮش ﻣﺮده ﺑﻮد ﺳﻦ ﺧﺮ ﭘﻴﺮه رو داﺷﺖ ﻫﻴﭽﻲ ام ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺎ اﻳﻨﺤﺎل ﻗﻮل‬ ‫ﻣﻴﺪم ﻛﻪ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﺧﻮﻧﻪ ش و ﺑﻐﻠﺶ ﻣﻴﺨﻮاﺑﻴﺪ و واﻧﻤﻮد ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ دﻧﺒﺎل ﻛﺎر اﻧﺤﺼﺎر‬ ‫وراﺛﺖ واز اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﻮب ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻛﻪ ﺳﺮوﺳﺮي ﺑﻴﻨﺸﻮن ﺑﻮداوﻧﺠﻮر ﻛﻪ‬ ‫اون زﻧﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻴﻜﺮد و وﻗﺘﻲ اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻣﻦ ﮔﻮﺷﻲ رو ور ﻣﻴﺪاﺷﺘﻢ ﻣﻴﺬاﺷﺖ زﻣﻴﻦ اﻧﮕﺎر‬ ‫ﻛﻪ اﮔﻪ رﻳﮕﻲ ﺑﻪ ﻛﻔﺸﺶ ﻧﺒﻮد ﺧﻮب ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﺴﺖ ﺣﺮﻓﺸﻮ ﺑﻤﻦ ﺑﺰﻧﻪ ﻣﺜﻼ ﺑﮕﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ش ﻛﻴﻴﻪ ﻳﺎ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻲ ﻻزم داره و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ اوﻧﻮﻗﺖ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ‬ ‫ﻛﻪ ﺗﺨﺘﺸﻮ ﺑﺮده اون اﺗﺎق ﺳﺎﻟﻲ ﻣﺎﻫﻲ ﭼﻄﻮر ﺑﺸﻪ ﻛﻪ ﺷﺐ ﺑﻴﺎد ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﺨﻮاﺑﻪ اوﻧﻢ‬ ‫واﺳﻪ اﻳﻨﻜﻪ اﻳﺰ ﺑﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﮔﻢ ﻛﻨﻪ و ﮔﺮﻧﻪ اون آدﻣﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﻳﻪ ﻣﺎه ﺑﻲ اﻳﻦ ﺳﺮ‬ ‫ﻛﻨﻪ اوﻧﻮﻗﺖ واﻧﻤﻮد ﻛﻨﻪ ﻛﻪ از ﻣﻦ دﻳﮕﻪ اﺻﻼ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﻴﺎد اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﻮدش‬ ‫ﻳﻪ ﺟﻮون ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ زﻟﻒ ﭼﺘﺮﻳﻪ ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﺑﺎزﻫﻤﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﻧﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﻛﻠﻪ ش‬ ‫ﻃﺎس ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد آدم ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ ﻫﻢ ﺑﺬاره و ﺧﻴﺎل ﻛﻨﻪ آش دﻫﻦ ﺳﻮزﻳﻪ‬ ‫ﻣﻴﮕﻪ زﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﺶ ﺷﺪ ﻓﺎﺗﺤﻪ ش ﺧﻮﻧﺪه س ﻣﻴﮕﻢ ﻣﻦ ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ‬ ‫ﺳﺎﻟﻢ ﻧﻴﺴﺖ اون ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ رو ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﭘﻨﺠﺴﺎل ﺑﺰرگ ﮔﺮﻓﺘﻪ ن اوﻧﻮﻗﺖ اون ﺧﻨﺪه‬ ‫ﺧﺮﻛﻴﺸﻮ ﺳﺮ ﻣﻴﺪه ﻣﻴﮕﻢ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺗﺎزه اﻳﻨﻄﻮرﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻪ اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻪ اوﻣﺪي‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٧٩‬‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻣﻦ ﻛﻪ ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻪ آره اﻣﺎ اﮔﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﻮﻣﺪه ﺑﻮدم ﺗﺎ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﻴﻤﻮﻧﺪي و ﻣﻴﮕﻨﺪﻳﺪي ﭼﻮن ﻫﻤﻮﻧﻤﻮﻗﻊ ﺷﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ اوﻣﺪم‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﻳﺖ ﺗﺮﺷﻴﺪه ﺑﻮدي ﻣﻴﮕﻢ ارواي ﺑﺎﺑﺎت اﮔﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ زن ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺸﻢ ﺗﺎ‬ ‫اوﻧﻤﻮﻗﻊ ده ﺗﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدم اﻳﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ زن ﺗﻮ ﺷﺪم دﻟﻢ واﺳﻪ اون ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ‬ ‫ﺑﻲ ﻣﺎدرت ﺳﻮﺧﺖ ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ راﺳﺘﻲ اﻳﻨﻮ از ﺗﻪ دل ﺑﮕﻢ اﻣﺎ اﮔﻪ آدم ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺧﺮس ﻛﻮن ﺳﻮراخ ﻧﮕﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ اون دﻫﻦ ﮔﺎﻟﻪ ﺷﻮ ﺑﺒﻨﺪه ﺑﻌﺪم ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﻫﺮﭼﻲ ﺑﺎﺷﻪ از ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻮاده ﺳﺮﺷﻨﺎﺳﻢ و ﻣﺜﻞ ﺗﻮ از زﻳﺮ ﺑﺘﻪ در ﻧﻴﻮﻣﺪه م اوﻧﻮﻗﺖ اون‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺧﺮﻛﻴﺸﻮ ﺳﺮ ﻣﻴﺪه و ﻣﻴﮕﻪ ﺑﺎﺑﺎي ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﻳﻪ ﻣﻨﺸﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮده ﻣﻴﮕﻢ ﻣﻨﺸﻲ‬ ‫ﻧﺒﻮده و دﺑﻴﺮ ﺑﻮده وﻗﺘﻲ وزﻳﺮ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻴﺎد ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺶ در ﻣﻴﺰده و اﺟﺎزه ﻣﻴﮕﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻨﻢ وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺮم ﺗﻮ ﻣﺴﺘﺮاح در ﻣﻴﺰﻧﻢ و ﻣﻴﺮم ﺗﻮ ﻣﻴﮕﻢ ﺧﺎك ﺗﻮ اون‬ ‫ﺳﺮت ﻛﻨﻦ ﺑﺎ اون ﺗﺮﺑﻴﺘﺖ ﭘﺲ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻓﺎﻳﺪه اﻳﻦ ﻛﺘﺎﺑﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮﻧﻲ ﭼﻴﻪ ﻣﻴﮕﻢ ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻲ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻨﻪ ﻛﻪ آدم از زﻳﺮ ﺑﺘﻪ دراوﻣﺪه ﺑﺎﺷﻪ و اﺻﻼ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫ﻣﻴﮕﻢ ﻣﺎ از ﻓﺎﻣﻴﻼي ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺑﺎﺑﺎي ﻋﺮق ﺧﻮر ﻛﻴﻤﻴﺎﮔﺮ دﻳﺪﻳﻢ و ﺑﺎ اون ﻳﺎرو ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻴﮕﻔﺘﻲ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭘﺴﺮﻋﻤﺔ ﺑﺎﺑﺎ ﻳﺎ ﻧﻨﻪ ﺗﻪ ﻛﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﻬﺮون ﻧﻈﺎم وﻇﻴﻔﻪ و ﻫﺮ ﺷﺐ‬ ‫ﺟﻤﻌﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﻮﻣﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﭙﺶ ﻛﺸﻲ ﻣﻴﻜﺮدم‬ ‫اوﻧﻢ از اون ﺑﺎﺑﺎش ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻴﻜﻪ ﻣﺮد ﻧﺪاد ﻳﻪ ﻛﻔﻦ و دﻓﻨﻲ ﭼﻴﺰﻳﺶ ﺑﻜﻨﻦ داد ﻣﺮده‬ ‫ﺷﻮره ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺠﺎ ﺑﺮد ﭼﺎﻟﺶ ﻛﺮد اوﻧﻢ ﺗﺎزه واﺳﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﺮ وﻗﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد وﮔﺮﻧﻪ‬ ‫ﺑﺪون ﻫﻤﻮﻧﺠﻮري ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ در ﭼﺎﻫﻚ ﮔﻨﺪه ﻫﻪ رو ور ﻣﻴﺪاﺷﺖ ﻣﻴﻨﺪاﺧﺘﺶ اون‬ ‫ﺗﻮ ﻣﻴﮕﻢ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ اوﻣﺪه ي ﺗﻬﺮون ﻫﻴﭻ ﺻﺮاﻓﺖ اﻓﺘﺎده ي ﺑﺮي ﻳﻪ ﺳﺮي ﺑﻪ ﺷﻬﺮت‬ ‫ﺑﻪ ﻓﻚ و ﻓﺎﻣﻴﻠﺖ ﺑﺰﻧﻲ ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻦ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﺗﻮي آﻳﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﻜﺮده م ﻛﻪ ﻳﻪ ﺗﺮك ﻧﺒﻴﻨﻢ‬ ‫واي ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺎﺷﻢ ﺑﺮم ﻣﻴﻮﻧﺸﻮن ﻣﻴﮕﻢ ﺧﻮﺑﻪ ﻛﻪ ﺧﻮدﺗﻢ ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﺗﺮﻛﻲ ﻣﻴﮕﻪ ﻣﮕﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺧﻮدت ﺑﺎﺑﺎت ﻗﺰوﻳﻨﻲ ﻧﺒﻮده ﻣﻴﮕﻢ اوﻻ آﻗﺎﺑﺰرﮔﻢ ﺑﻮده اوﻧﻢ ﺗﺎزه ﻣﺎل ﻧﺰدﻳﻜﻴﺎي ﻗﺰوﻳﻦ‬ ‫ﺑﻮده ﻣﻴﮕﻪ آره ﻣﺎل دﻫﺎت ﻗﺰوﻳﻦ ﻣﻴﮕﻢ ﺧﺎك ﺗﻮ اون ﺳﺮت ﻛﻨﻦ ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﻨﻲ‬ ‫ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ واﺳﻪ ﺧﻮدت ﺷﺨﺼﻴﺖ درﺳﺖ ﻛﻨﻲ واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻨﻮ‬ ‫ورداﺷﺘﻪ آورده اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﮔﻮﺷﻪ اﻳﻦ دﻫﻜﻮره ﻛﻪ ﻣﺎه ﺑﻤﺎه ﻓﻚ و ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺧﻮدﻣﻮ ﻧﺒﻴﻨﻢ‬ ‫ﭼﻮن ﻣﻴﺪوﻧﻪ اﮔﻪ ﻣﻦ ﺗﻬﺮون ﺑﺎﺷﻢ ﻣﺮﺗﺐ ﻓﺎﻣﻴﻼم ﻣﻴﺎن دﻳﺪ و ﺑﺎزدﻳﺪ و اوﻧﻮﻗﺖ اون‬ ‫ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻪ از زﻳﺮ ﺑﺘﻪ در اوﻣﺪن ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ ﭼﻮﻧﮕﻪ ﺧﻮدش ﻛﺴﻲ رو ﻧﺪاره ﺑﻴﺎد دﻳﺪﻧﺶ‬ ‫اوﻧﻮﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم اﻋﻴﺎن و اﺷﺮاف ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺗﻮي ﺷﻤﺮون ﻣﻲ ﺷﻴﻨﻦ ﻣﻴﮕﻢ‬ ‫ﺧﻮﺑﻪ ﺧﻮﺑﻪ دﻫﺎﺗﻲ رو ﺟﻮن ﺑﺠﻮﻧﺶ ﻛﻨﻦ دﻫﺎﺗﻴﻪ ﻣﻴﮕﻪ ﻫﻮاي اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻤﻴﺰه ﻣﻴﮕﻢ ﭘﺲ‬ ‫ﺗﻤﺎم اﻳﻨﺎﺋﻴﻜﻪ ﺗﻮ ﺗﻬﺮون ﻫﺴﺘﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻞ و ﺳﺮﻃﺎن و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﮕﻴﺮن ﭼﻮﻧﻜﻪ‬ ‫ﻫﻮاي اوﻧﺠﺎ ﺗﻤﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻴﮕﻪ ﻓﻚ و ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺗﻮ ﻛﻪ اﻟﺤﻤﺪاﷲ ﻫﻤﻴﻨﺸﻢ ﻧﺪارن و‬ ‫ﻣﺠﺒﻮرن ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﻛﺮاﻳﻪ اي ﺑﺸﻴﻨﻦ ﻣﻴﮕﻢ اوﻻ ﺧﻮﻧﻪ ﻛﺮاﻳﻪ اي ﻧﻴﺴﺖ و رﻫﻨﻴﻪ ﺛﺎﻧﻴﺎ‬ ‫اﮔﻪ ﺑﺮادر ﻣﻨﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻮي دﻫﻜﻮره ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺨﺮه ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻳﻪ ﺑﺎغ از اﻳﻦ ﮔﻨﺪه ﺗﺮ‬ ‫ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد اوﻧﻢ از اون ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻓﺴﻘﻠﻲ و ﻗﺮاﺿﻪ ﺷﻪ ﻣﻴﮕﻪ ﺑﺮادر ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻨﺸﻢ ﻧﺪاره‬

‫‪٨٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻣﻴﮕﻢ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﺮادر ﻣﻦ زﻧﺶ اﻋﺼﺎﺑﺶ ﻧﺎراﺣﺘﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﺷﻮﻫﺮش ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن‬ ‫ﺑﺸﻴﻨﻪ وﮔﺮﻧﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﺘﺮ از اون ﺗﻮي ﺷﻬﺮ ﻧﺒﺎﺷﻪ وﻗﺘﻲ‬ ‫اون ﺧﻨﺪه ﺧﺮﻛﻴﺸﻮ ﺳﺮﻣﻴﺪه ﭼﻘﺪرﺣﺮﺻﻢ ﻣﻴﮕﻴﺮه ﻣﺜﻞ دﻳﻮ ﺳﻔﻴﺪ ﺗﻨﻮره ﻣﻴﻜﺸﻪ اوﻧﻢ‬ ‫از روزاي ﺟﻤﻌﻪ ﺷﻪ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﭘﺎ ﻣﻴﺸﻪ ﺑﺎ زﻳﺮ ﭘﻴﺮﻫﻦ و زﻳﺮ ﺷﻠﻮاري دور ﺑﺎغ ﻣﻴﺪوه و‬ ‫ﻣﻴﻞ ﻣﻴﮕﻴﺮه ﻳﺎ ﻣﻴﺮه اون ﺑﭽﻪ ﻳﺘﻴﻤﺎﺷﻮ دﻧﺒﺎل ﻛﻮن ﺧﻮدش راه ﻣﻴﻨﺪازه ﻛﻪ دور ﺑﺎغ ﺑﺪ‬ ‫ون ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ اره دﺳﺘﺸﻮن ﻣﻴﮕﻴﺮن اون درﺧﺘﺎرو اره ﻣﻴﻜﻨﻦ ﻣﻴﮕﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻪ روز ﻳﻜﻲ‬ ‫از اون درﺧﺘﺎي ﭼﻨﺎر ﻳﺎ ﮔﺮدو ﻛﻪ ﻣﻴﺒﺮن ﻣﻴﻔﺘﻪ روي اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻟﻌﻨﺘﻲ ﻣﻦ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻣﻮ‬ ‫زﻧﺪه ﺑﮕﻮر ﻣﻴﻜﻨﻪ ﺑﻌﺪم از اون ﻏﺬاﺋﻴﻜﻪ ﺟﻤﻌﻪ ﻫﺎ ﻣﻴﭙﺰه ﻳﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﺎوو ﺑﺎ ﻳﻪ‬ ‫ﺧﺮوار ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﻲ و ﺑﺎﻣﻴﻪ و ﻓﻠﻔﻞ ﻗﺎﻃﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻳﻪ ﻣﻨﺒﻊ آﺑﻢ ﺗﻮش ﻣﻴﺒﻨﺪه ﺑﺎ اون‬ ‫اﺳﻤﻴﻜﻪ روش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﻴﮕﻢ ﺧﻮﺑﻪ ﺧﻮﺑﻪ ﻻزم ﻧﻜﺮده ﺑﻤﻦ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎم از اون ﭼﻴﺰي‬ ‫ﺑﺪي ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎم ﮔﻮﺷﺖ ﮔﺎو ﻧﺨﻮردم ﻛﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮرم ﭼﻄﻮري ﻣﻴﺘﻮﻧﻦ‬ ‫اوﻧﻬﻤﻪ ﻓﻠﻔﻠﻮ ﺑﺨﻮرن و ﺻﺪاﺷﻮن در ﻧﻴﺎد ﭘﻮﺳﺖ دﻫﻨﺸﻮن ﺑﺎﻳﺪ آﺳﺘﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮔﻮ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ اون ﺑﭽﻪ ﻳﺘﻴﻤﺎش ﺟﻮﻧﺸﻮﻧﻢ در ﺑﻴﺎد ﺟﺮات ﻧﺪارن ﭼﻴﺰي ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻦ ﻣﻴﮕﻪ‬ ‫ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﻔﺘﻪ ﺧﻮر ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮي ﻫﻤﻮن دﻣﭙﺨﺘﻚ واﺳﻪ ﺧﻮدت درﺳﺖ ﻛﻨﻲ ﺑﺨﻮري‬ ‫اوﻧﻮﻗﺖ اون ﺳﻪ ﺗﺎ ﺧﺮس ﻛﻮن ﺳﻮراخ ﻣﻲ ﺷﻴﻨﻦ ﻫﺮ وﻫﺮ ﻣﻴﺨﻨﺪن ﻣﻴﮕﻢ اي ﺧﺎك‬ ‫ﺗﻮي اون ﺳﺮت ﺑﻜﻨﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﻴﭽﺎره ﺗﻮ ﻛﻪ ازت دﻳﮕﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﻣﺎ ﻣﻦ دﻟﻢ واﺳﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﻴﭽﺎره ﻫﺎ ﻣﻴﺴﻮزه ﺧﺪا ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﺰرگ ﺷﻦ ﭼﻲ ﻣﻴﺸﻦ ﺑﻌﺪاون ﺑﺰرﮔﻪ‬ ‫ﻫﻤﭽﻲ ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﭼﺸﺎش ﻧﻴﮕﺎ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاد ﻣﻨﻮ ﺑﺨﻮره ﺑﻬﺶ ﻳﻪ روز ﮔﻔﺘﻢ اون ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺑﺰرﮔﺖ ﻗﺎﺗﻞ ﻣﻴﺸﻪ اﮔﻪ ﻧﺸﺪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﮔﻴﺴﺎﻣﻮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻣﻴﺮﻳﺰم ﺗﻮ ﺧﻼ ﻣﻦ ﺟﺮات ﻧﺪارم‬ ‫ﻳﻪ روز ﺑﺎ اون ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﺣﺘﻢ ﺑﺪون ﺧﻔﻪ م ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻧﻌﺸﻤﻮ ﻣﻴﺒﺮه ﻳﻪ ﺟﺎﺋﻲ‬ ‫ﭼﺎل ﻣﻴﻜﻨﻪ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﺟﺮات ﻧﺪارم ﻳﻪ دﻗﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻣﻮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬارم‬ ‫اﻳﻦ دار دﻧﻴﺎرو ﭼﻲ دﻳﺪه ي ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺮادراﺷﻮن ﭘﺎﺷﻮﻧﻮ ﻳﻪ ﻗﺪم از در‬ ‫ﺑﺎغ ﺑﻴﺮون ﻧﺬارن ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻨﺎ ﻣﻴﺒﺮن ﺳﺮ آدﻣﻮ ﻣﻴﺒﺮن ﺧﻮﻧﺸﻮ ﻃﻼ ﻣﻴﻜﻨﻦ ﭼﻲ ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﺑﮕﻢ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻪ روز ﺑﻔﻬﻤﻢ دﺳﺘﻲ دﺳﺘﻲ ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻣﻮ ﺑﺮده ن زﻳﺮ‬ ‫ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﭼﻴﺰي ﻛﺮده ن از اﻳﻨﺎ ﻫﺮ ﭼﻲ ﺑﮕﻲ ﺑﺮ ﻣﻴﺎد ﻛﻲ ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﺎدرﺷﻮن وﻗﺘﻲ‬ ‫ﻣﻴﺒﻴﻨﺪﺷﻮن ﭼﻪ ﭼﻴﺰا ﺑﻬﺸﻮن ﻳﺎد ﻣﻴﺪه ﺧﻮﺑﻪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺧﻮدم اﻫﻞ ﺟﺎدو ﺟﻨﺒﻞ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻫﻴﭻ اﻋﺘﻘﺎدي ام ﺑﻬﺶ ﻧﺪارم اﻣﺎ ﻣﺮدﻣﻮ ﭼﻲ دﻳﺪه ي وﻗﺘﻲ ﺑﻪ اون ﻣﻴﮕﻢ ﻛﻪ ﻳﻪ‬ ‫روزي ﻣﻤﻜﻨﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻧﺮه ﺧﺮش ﻳﻪ ﺑﻼﺋﻲ ﺳﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻴﺎرن ﻣﻴﺨﻨﺪه ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻦ‬ ‫دﻳﻮوﻧﻪ ام اﻣﺎ ﺧﻮدﺷﻢ ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﺧﻮدﺷﻢ ﺗﻪ دﻟﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاره ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻨﻮﺑﺎ اوﻧﺎ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬاره ﺑﻌﺪم اون ﻛﻮﭼﻴﻜﻪ ﺑﺎ اون ﺑﭽﮕﻴﺶ وﻗﺘﻲ زﻧﻲ ﻳﺎ دﺧﺘﺮي ﻣﻴﺎد ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻫﻤﭽﻲ ﺑﺎاون ﭼﺸﺎي ﻫﻴﺰش ﻧﻴﮕﺎش ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﻧﮕﻮ ﻣﻦ ﺟﺮات ﻧﺪارم ﻳﻪ ﺷﺐ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻮ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻓﻜﺮ ﺷﻮ ﺑﻜﻦ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻴﻜﺎرا ﻛﻪ‬ ‫ﻧﻤﻴﻜﺮد ﻣﻴﮕﻢ ﺑﺬار اون ﺑﺰرگ ﺷﻪ ﻳﻪ ﺧﺎﻧﻤﺒﺎز ﻋﻴﺎﺷﻲ ﺑﺸﻪ ﻛﻪ ﻧﮕﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻﺷﻢ‬ ‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﺗﺎ ﺑﻮق ﺳﮓ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ اﺳﻤﺸﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﻳﺶ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٨١‬‬

‫ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻴﻜﻨﻪ واز اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎاﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺑﭽﻪ اﻧﻘﺪﻳﻢ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﻣﻴﺸﻪ ﻳﺎ ﺑﺎ رﻓﻘﺎش ﺳﺮﭘﻞ‬ ‫ﻣﻴﮕﺮده اﻣﺎ ﺧﺪا ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﭼﻴﻜﺎرا ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻣﺸﺮوﺑﻢ ﻣﻴﺨﻮره ﻣﻴﮕﻦ ﺑﭽﻪ س اﻣﺎ اوﻧﻮ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﺧﻮﺑﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﺑﺎﺷﻢ ﺣﺮﻳﻔﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺮ ﭼﻲ ام ﻓﺤﺶ ﻣﻴﺪه ﻳﺎ ﻛﺘﻜﺶ ﻣﻴﺰﻧﻪ‬ ‫ﻓﺎﻳﺪه ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ ﻣﺜﻞ اوﻧﺮوز ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ دﻋﻮاش ﺷﺪ اوﻧﻢ اﮔﻪ ﺗﻮ رودرواﺳﻲ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎش‬ ‫ﻧﺒﻮد ﻧﻤﻴﺒﺮد ﻛﺘﻜﺶ ﺑﺰﻧﻪ اوﻧﻮﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺖ از ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮار ﻛﻨﻪ ﺑﺮه اﻳﻨﻢ داد در ﺑﺎغ و‬ ‫روش ﺑﺴﺘﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺬاري ﺑﺮه ﺑﺬار ﺑﺮه ﻳﻪ ﻣﺪﺗﻲ ﭘﻴﺶ ﻧﻨﻪ ش ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ‬ ‫ازاﻳﻦ ﺑﺸﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ ﺟﻠﻮي اوﻧﻮ ﺑﮕﻴﺮي ﺑﻠﻜﻪ اون ﺑﺘﻮﻧﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺟﻠﻮي‬ ‫ﺧﺪارم ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻴﺮم ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺟﻠﻮي اﻳﻦ ﻳﻪ اﻟﻒ ﺑﭽﻪ رو ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ ﺑﮕﻴﺮي اﮔﺮ‬ ‫ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻲ اﻧﻘﺪر ﺳﺮﺗﻖ و ﭼﺸﻢ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺎر ﻧﻤﻴﻮﻣﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻫﻤﺶ زﻳﺮ ﺳﺮ‬ ‫اون ﺑﺮادر ﻗﺎﺗﻠﺸﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﻮﻧﻮ اون ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻣﻴﻨﺪازه ﺑﺠﻮن ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﮔﺮپ‬ ‫رو ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﭘﺴﺮه از ﻃﺒﻘﻪ دوم ﻋﻤﺎرت ﭘﺮﻳﺪ ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ و ﻓﺮار ﻛﺮد ﺗﻘﺼﻴﺮ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﺷﺐ رﻓﺖ ورش داﺷﺖ دوﺑﺎره آوردش ﺧﻮﻧﻪ اﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﻣﻴﺬاﺷﺘﻢ ﻫﻤﻮن ﭘﻴﺶ‬ ‫ﻣﺎدرش ﺑﻤﻮﻧﻪ ﻫﻤﻴﻦ اﻳﻨﺠﻮر ﻣﻨﺘﺸﻮ ﻧﻮ ﻣﻴﻜﺸﻪ ور ﻣﻴﺪاره ﻣﻴﺎرﺗﺸﻮن ﻛﻪ ﻫﺮ دﻓﻌﻪ از‬ ‫دﻓﻌﻪ دﻳﮕﻪ ﺟﺮي ﺗﺮ ﻣﻴﺸﻦ دو ﻣﺎه ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ اوﻧﺮوز دوﺑﺎره رو ﻣﻦ دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‬ ‫اﻣﺎ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﻣﻦ ﻛﺎر ﺑﻬﺘﺮ ﻛﺮدم ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﮕﻲ اون ﺑﭽﻪ س ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻪ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫اﻣﺎ اون ﺑﺰرﮔﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﻔﻬﻤﻪ ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺮه ﺑﻪ اون ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﻪ ش زﻳﺮ ﺳﺮ ا‬ ‫ون ﻗﺎﺗﻠﻪ اﮔﻪ ﻳﻪ روزي ﺑﻪ اون ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻪ دﻳﮕﻪ اﻳﻨﺎ ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻤﻴﻜﻨﻦ از اﻳﻦ ﻏﻠﻄﺎ‬ ‫ﺑﻜﻨﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﺎ اون ﻗﺎﺗﻞ و ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎدرش ﻳﺎ ﻣﻦ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻣﻮ ور‬ ‫ﻣﻴﺪارم ﻣﻴﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮادرم ﺑﺒﺮادرﻣﻢ ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﭘﺎﺷﻪ ﺑﻴﺎد ﻣﻦ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻣﻮ ور داره‬ ‫ﺑﺒﺮه ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ اﺳﻴﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺟﻮن ﺧﻮدم و ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻣﻢ از ﺳﺮ راه ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮده م ﻛﻪ ﻫﺮ‬ ‫روز ﺟﺰ ﺑﺰﻧﻢ و دو ﻛﻴﻠﻮ ﻻﻏﺮ ﺑﺸﻢ ﺧﻮب ﺑﻮدﻛﻪ ﺑﺪ ﻣﻮﻗﻌﻲ ام ﺑﻮد ﭼﻮن ﺑﻴﺮون ﺑﺎز‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ي داﺷﺖ و ﺧﻴﻠﻲ ام ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻫﻤﻮن روز ﻋﺼﺮي آﻫﻦ ﻓﺮوﺷﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ اﻻﻧﻪ ﭘﻮل ﺑﺪه ﻳﺎ ﺗﻴﺮ آﻫﻨﺎﻣﻮ ور ﻣﻴﺪارم ﻣﻴﺒﺮم اوﻧﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻪ‬ ‫ﭼﻚ ﺑﻲ ﻣﺤﻞ ﺑﻬﺶ ﺑﺪه اﻟﺒﺘﻪ اون ﻧﮕﻔﺖ ﺑﻲ ﻣﺤﻠﻪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻲ دوﻧﺴﺘﻢ ﮔﻴﺴﺎﻣﻮ ﺗﻮ‬ ‫آﺳﻴﺎب ﻛﻪ ﺳﻔﻴﺪ ﻧﻜﺮده م اﻳﻨﻮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻤﺶ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻲ اون ﺧﻮدﺷﻮ‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺗﺮ ﻧﺸﻮن داد ﻣﻦ ﺑﺪﺗﺮ ﻟﺞ ﻛﺮدم ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻣﻢ ﻫﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدن و ﻣﻨﻢ ﺑﻬﺸﻮن‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﻛﻨﻦ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ رﻓﺖ ﺑﻪ اون ﭘﺴﺮ ﻗﺎﺗﻠﺶ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﺷﻪ ﺷﺐ‬ ‫ﺑﺮه ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎدرش ﺑﻤﻮﻧﻪ اوﻧﻢ ﻳﻪ ﺧﻮرده ﺑﺎﻫﺎش ﻳﻜﻲ ﺑﺪو ﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﺮدا اﻣﺘﺤﺎن داره و‬ ‫از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻛﺘﺎﺑﺎﺷﻮ زد زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ و ﺑﺎ ﻏﻴﻆ رﻓﺖ ﺑﻌﺪ اﻳﻦ اوﻣﺪ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ داد و ﺑﻴﺪاد ﻛﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﻮ ﺷﺐ اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﻮ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون‬ ‫ﻛﺮدم ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻮر ﺑﺸﻪ اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﻣﻴﺎد اون داداﺷﺎي ﻧﺮه ﺧﺮﺷﻮ ﺗﺤﺮﻳﻚ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻣﻴﻨﺪازه ﺑﻪ ﺟﻮن ﻣﻦ ﻓﻜﺮ اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺲ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺧﻠﻖ ﻋﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ‬ ‫روز و ﻫﺮ ﺷﺐ دارن اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻴﺪن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎن ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻨﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺷﻮﻧﻮ ﺑﺨﻮرن ﻳﺎ روزي ﻳﻪ‬ ‫ﭘﺲ ﻛﺘﻜﺸﻮن ﺑﺰﻧﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺷﺐ اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ ﭘﺎﺷﻪ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮه‬

‫‪٨٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺑﻴﺮون دﻳﮕﻪ ﻳﺎدش ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻏﻠﻄﺎ ﻧﻜﻨﻪ ﺟﻠﻮي ﺑﺮادراي ﻧﺮه ﺧﺮﺷﻢ ﺑﮕﻴﺮه ﻛﻪ‬ ‫از اﻳﻦ ﻏﻠﻄﺎ ﻧﻜﻨﻦ ﺗﺎزه ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﺎس ﻗﺎﺗﻞ و آدم ﻛﺶ ﺑﺸﻪ دﻳﮕﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻴﺨﻮاد‬ ‫ﭼﻴﻜﺎر ﻛﻨﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎت ﺑﺎﻳﺪ اﻣﺘﺤﺎﻧﺘﻮﻧﻮ ﭘﻴﺶ ﺧﺪا ﭘﺲ ﺑﺪﻳﻦ ﻫﻲ از دﺧﺘﺮاي‬ ‫ﻣﻦ اﻳﺮاد ﻣﻴﮕﻴﺮه ﻣﻴﮕﻢ ﭼﺸﻮﻧﻪ دﺧﺘﺮاي ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﻮﺑﻲ ﺗﻤﺎم ﻓﺎﻣﻴﻞ ازﺷﻮن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ‬ ‫ﻛﻨﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻤﻦ ﻣﻴﮕﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻤﺎ ﻣﺎﺷﺎاﷲ ﭼﻪ دﺧﺘﺮاي ﺧﻮﺑﻲ دارﻳﻦ ﻣﻴﮕﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدم‬ ‫ﺑﻴﻜﺎر و ﺑﻴﻌﺎر ﺑﺎر ﻣﻴﺎن ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻦ دو ﺗﺎ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ و ﻧﻴﻤﺮو ﻛﻨﻦ اوﻧﻮﻗﺖ ﻣﺮدم ﺗﻮ‬ ‫روح ﺑﺎﺑﺎﺷﻮن ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻴﻜﻨﻦ ﻣﻴﮕﻢ ﻣﻴﺪوﻧﻢ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎﻫﻤﻪ از ﺳﻮزش ﻛﻮﻧﺘﻪ واﺳﻪ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻧﺪاري ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻨﻮ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﻳﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﭼﻪ ﻗﺸﻘﺮﻗﻲ راه‬ ‫ﻣﻴﻨﺪازه ﻛﻪ ﻣﺜﻼ ﭼﺮا ﭼﺎﺋﻲ رو ﻳﻪ ﺧﻮرده دﻳﺮ دم ﻛﺮدن ﻳﺎ ﭼﺮاﻣﺜﻼ ﭼﻨﮕﺎﻟﻲ رو ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺮام آوردن ﺟﻠﻮي آﻓﺘﺎب ﻧﻴﮕﺎ ﻧﻜﺮدن ﺑﺒﻴﻨﻦ ﻛﺜﻴﻒ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻣﻴﮕﻢ ﭘﺲ ﺑﺮو دﺧﺘﺮاي‬ ‫ﻣﺮدم و ﺑﺒﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻲ ﭼﻪ دﺧﺘﺮاي ﺧﻮﺑﻲ ﮔﻴﺮت اوﻣﺪه دﺧﺘﺮاي ﺑﺎﻳﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎل‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ ش ﭘﻲ ﮔﺮدش و ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺑﺎﺷﻦ ﻃﻔﻠﻚ دﺧﺘﺮاي ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﺮن‬ ‫ﻣﺪرﺳﻪ اوﻧﻮﻗﺖ ﻳﻪ ﻋﺼﺮ و ﺷﺐ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻦ ﻳﺎ ﻳﻪ ﺟﻤﻌﻪ ﻛﻪ ﺗﻌﻄﻴﻞ دارن ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺎ اون ﺑﺎﺑﺎي ﺳﮕﺸﻮن ﻛﻠﻨﺠﺎر ﺑﺮن و ﺑﺮن ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺑﺸﻴﻨﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻦ دﺧﺘﺮاي‬ ‫ﻧﺼﺮاﻟﻤﻠﻮك ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ش روزﻫﺎي ﺟﻤﻌﻪ ﻣﻴﺮن ﻓﺮودﮔﺎه ﺗﻪ داﻧﺴﺎن و رﻗﺺ و ﻣﺮﺗﺒﻢ‬ ‫ﭘﺎرﺗﻲ دﻋﻮت دارن ﻧﻨﻪ ﺑﺎﺑﺎﺷﻮن ازﺷﻮن از اﻳﻦ ﺗﻮﻗﻌﺎ ﻧﺪارن ﻛﻪ اﻳﻦ از دﺧﺘﺮاي ﻣﻦ‬ ‫داره ﮔﻔﺘﻢ ﻛﺪوم دﻓﻌﻪ اوﻣﺪي دﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺑﮕﻴﺮي ورﺷﻮن داري ﺑﺒﺮي ﺳﻴﻨﻤﺎﺋﻲ‬ ‫ﮔﺮدﺷﻲ ﺟﺎﺋﻲ ﭼﺮا ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻓﻘﻂ اون ﻳﺎرو ﻣﻮﻛﻠﺶ اون ﻛﺘﺎﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺑﻠﻴﻂ ﺳﻴﻨﻤﺎ رو‬ ‫ﺑﺮاش آورده ﺑﻮد ﻓﻘﻂ اون ﺳﻪ ﻣﺎه ﺗﺎﺑﺴﺘﻮﻧﻲ واﺳﻪ ﻣﻦ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺪ ﻧﺒﻮد اوﻧﻢ ﺗﺎزه‬ ‫ﻫﻤﻪ ش ﻓﻴﻠﻤﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﻮد ﺗﻮي اﻳﻦ ﺳﻴﻨﻤﺎي ﺗﺎﺑﺴﺘﻮﻧﻲ ﮔﺪاﺋﻲ ﺳﺮ ﭘﻞ ﻳﻪ روز ﻧﺸﺪ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻣﻮﻟﻦ روژي ﺟﺎﺋﻲ ﺑﺒﺮه ﻫﻤﻴﻦ ور داره آدﻣﻮ ﺑﺎ اون ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻓﺴﻘﻠﻲ‬ ‫ﺑﺒﺮه ﺳﺮ زﻣﻴﻦ دﻣﺎوﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺒﺮه ﭼﻠﻮﻛﺒﺎﺑﻲ ﺷﻤﺸﻴﺮي ﻳﻪ وﻗﺖ ﻧﺸﺪ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﻧﻮﺋﻲ‬ ‫ﺟﺎﺋﻲ ﺑﺮﻳﻢ اوﻧﻢ از درس ﺧﻮﻧﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻧﺼﺮاﻟﻤﻠﻮك ﻛﻪ ﺳﻲ ﺟﻮر‬ ‫ﻣﻌﻠﻢ ﺳﺮﺧﻮﻧﻪ دارن ﺑﺎز ﻣﺮﺗﺐ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺗﺠﺪﻳﺪي دارن ﺗﺎزه ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻟﻢ رﻓﻮزه‬ ‫ﺷﺪه ن اﻣﺎ ﺧﺪا ﻧﻜﻨﻪ دﺧﺘﺮاي ﻣﻦ از ﻳﻪ درس ﺗﺠﺪﻳﺪي ﺑﻴﺎرن ﻣﻴﺨﻮاد روزﮔﺎر ﺷﻮﻧﻮ‬ ‫ﺳﻴﺎه ﻛﻨﻪ ﻃﻔﻠﻜﻲ ﻫﺎ اوﻧﺮوز ﻛﻪ ﻟﺐ ﺗﺮ ﻛﺮدن ﻛﻪ ﺑﺮاﺷﻮن ﻣﻌﻠﻢ ﺳﺮﺧﻮﻧﻪ ﺑﮕﻴﺮه ﻧﺰدﻳﻚ‬ ‫ﺑﻮد ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻲ راه ﺑﻴﻔﺘﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻣﮕﻪ ﺑﺮادراﺗﻮن ﺑﺎ ﻣﻌﻠﻢ ﺳﺮ ﺧﻮﻧﻪ درس‬ ‫ﺧﻮﻧﺪه ن ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺷﻴﺶ ﺳﺎل ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ رو ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ اﻣﺘﺤﺎن دادم و ﻗﺒﻮل‬ ‫ﺷﺪم ﻣﻌﻠﻢ ﺳﺮ ﺧﻮﻧﻪ داﺷﺘﻢ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺎري اون و ﭘﺴﺮاي ﮔﺮدن ﻛﻠﻔﺘﺶ ﻛﺮدن‬ ‫دﺧﺘﺮاي ﻣﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻦ ﺗﺎزه اون ﻣﻮﻗﻊ ﻛﻪ اوﻧﺎ درس ﻣﻲ ﺧﻮﻧﺪن ﺣﺘﻤﺎ ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺧﻴﻠﻲ راﺣﺖ ﺑﻮده ﺣﺎﻻ ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﺎ اﻧﻘﺪر ﻣﺸﮕﻞ ﺷﺪه ﺑﻬﺸﻮن ﻣﻴﮕﻪ اﮔﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ رو ﺑﺎ ﻣﻌﻠﻢ ﺳﺮ ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺒﻮل ﺑﺸﻴﻦ ﭼﻄﻮري ﻣﻴﺨﻮاﻳﻦ ﺑﺮﻳﻦ داﻧﺸﮕﺎه اﻧﮕﺎر ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮاي ﻣﺮدم ﻣﻴﺮن داﻧﺸﮕﺎه دﺧﺘﺮ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﻴﺨﻮاد ﭼﻴﻜﺎر دﺧﺘﺮي ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاد‬ ‫ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺷﻮﻫﺮ ﻛﻨﻪ ﺑﺸﻴﻨﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﮕﻪ داره ﻣﻴﮕﻪ اﻳﻨﻬﻤﻪ دﺧﺘﺮاي ﻣﺮدم ﭼﻄﻮر‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٨٣‬‬

‫دارن ﻣﻴﺮن داﻧﺸﮕﺎه ﻣﻴﮕﻢ اوﻧﺎاون دﺧﺘﺮ ﺗﺮﺷﻴﺪه ﻫﺎ و ﺑﻲ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻫﺎن ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﮕﺎ ﺑﻪ‬ ‫روﺷﻮن ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺷﻨﻴﺪه ي ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻞ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﺠﺎي داﻧﺸﮕﺎه و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﺑﺎش واﺳﻪ دﺧﺘﺮات ﻳﻪ ﺟﻬﺎزي درﺳﺖ‬ ‫ﻛﻨﻲ ﭘﺲ ﻓﺮدا ﻫﻴﺠﺪه ﻧﻮزده ﺳﺎﻟﺸﻮن ﻣﻴﺸﻪ ﻫﻨﻮز ﻳﻪ ﺑﺎدﻳﻪ ﻣﺴﻲ ﺟﻬﺎز ﻧﺪارن ﻣﻴﮕﻪ‬ ‫اون دو ﺗﺎ ﭼﺮخ ﭘﺎﺋﻲ رو واﺳﻪ ﻛﻲ ﺧﺮﻳﺪه م ﻣﻴﮕﻢ ﻫﻤﻴﻦ اﻳﻦ ﺷﺪ ﺟﻬﺎز ﻣﻴﮕﻪ ﺧﺎﻧﻮم‬ ‫دﺧﺘﺮاي ﻣﻦ ﺗﺎ داﻧﺸﮕﺎه رو ﺗﻤﻮم ﻧﻜﻨﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﻤﻴﻜﻨﻦ ﺗﺎ اوﻧﻤﻮﻗﻊ ام وﻗﺖ زﻳﺎده‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮي ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻴﺎل ﺑﺎش ﻣﮕﻪ ﻣﻦ دﺧﺘﺮاﻣﻮ از ﺳﺮ راه ﭘﻴﺪا ﻛﺮده م ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺬارم دوازده ﺳﺎل ﺟﻮن ﺑﻜﻨﻦ ﺑﻌﺪم ﺗﺎزه ﺑﺮن داﻧﺸﮕﺎه ﻛﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﮔﻴﺴﺎﺷﻮن ﺳﻔﻴﺪ‬ ‫ﻣﻴﺸﻪ ﻫﻨﻮز روﭘﻮش ارﻣﻚ ﺗﻨﺸﻮن ﻛﻨﻦ و ﻣﺤﺼﻞ ﺑﺎﺷﻦ ﮔﻮ اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻨﺠﻮر ﻛﻪ ﻃﻔﻠﻜﻴﺎ‬ ‫ﻣﺠﺒﻮرن ﻛﻨﺞ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺸﻴﻨﻦ ﻛﺠﺎ ﻛﺴﻲ ﻣﻴﺒﻴﻨﺪﺷﻮن ﻛﻪ ﺑﻴﺎد ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﻳﺸﻮن اﻟﺤﻤﺪاﷲ‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺷﻮﻧﻢ ﻳﻪ ﻓﻚ و ﻓﺎﻣﻴﻞ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻧﺪاره ﻛﻪ اﻳﻨﻮر و اوﻧﻮر ﺑﺮاﺷﻮن ﻓﻜﺮ‬ ‫ﺑﺎﺷﻦ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻣﻨﻢ ﻛﻪ ﺳﻲ ﺳﺎل ﺑﺎ دﺧﺘﺮاي اﻳﻦ ﻋﺮوﺳﻲ ﻧﻤﻴﻜﻨﻦ اﮔﻪ ﺑﺎﺑﺎﺷﻮن ﻳﻪ آدم‬ ‫ﺣﺴﺎﺑﻲ از ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺧﻮدم ﺑﻮد روي دﺳﺖ ﻣﻲ ﺑﺮدﻧﺸﻮن اﻣﺎ ﻛﻲ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﻴﺎد داﻣﺎد اﻳﻦ‬ ‫ﺷﻤﺮ ذي اﻟﺠﻮﺷﻦ ﺑﺸﻪ اوﻧﺠﻮر ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ زﻳﺮ ﭘﻴﺮﻫﻦ و زﻳﺮ ﺷﻠﻮاري ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫راه ﻣﻴﺮه و ﺟﻠﻮي ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ ﻫﻤﻮﻧﺠﻮر ﻛﻪ روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ از ﺧﻮدش ﺑﺎد ﺧﺎرج ﻣﻴﻜﻨﻪ‬ ‫ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﻨﻪ اوﻧﺎ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻦ ﺧﻮﺑﻪ ﻛﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺧﻮدﺷﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻛﻪ اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺴﺘﻨﻄﻖ ﺑﻮد ﻣﻌﺎون ﻋﺪﻟﻴﻪ از دﺳﺘﺶ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدﻛﻪ از اﺗﺎق ﺑﻐﻠﻲ ﺻﺪاﻫﺎي‬ ‫ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻴﺎد ﺑﻴﺨﻮد ﻧﺒﻮدﻛﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺶ ﺑﻴﺮون ﺧﻮدش ﻣﻴﮕﻪ اﺳﺘﻌﻔﺎ ﻛﺮد‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻦ روي ﻣﻄﺎﻟﺐ روزﻧﺎﻣﻪ ش اﻋﻤﺎل ﻧﻔﻮذ ﻛﻨﻦ اﻣﺎاﻳﻨﻮ ﻧﮕﻪ ﭼﻲ ﺑﮕﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺶ ﺑﻴﺮون ﺣﺎﻻ ﺧﺪا ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﻛﻲ ﺟﻮازﺷﻮ ازدﺳﺘﺶ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮن ﺑﮕﻦ ﺗﻮ ﺻﻼﺣﻴﺖ ﻧﺪاري اوﻧﻮﻗﺖ ﻫﻲ از ﺑﺮادر ﻣﻦ اﻳﺮاد ﻣﻴﮕﻴﺮه ﭼﺸﻢ ﻧﺪاره‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﺮادر ﻣﻦ ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻛﺎرﻣﻨﺪ دوﻟﺘﻪ ﻫﻨﻮز ﻳﻪ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺑﺪ ﻧﺪاره روز‬ ‫ﺑﺮوزم اﻟﺤﻤﺪاﷲ ﻣﻘﺎﻣﺶ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻴﺮه ﺑﻤﻦ ﻣﻴﮕﻪ ﺑﺮادر ﺗﻮﻳﻪ آدم ﺑﻲ ﺑﺨﺎر ﺧﺎﻳﻪ ﻣﺎﻟﻪ‬ ‫ﻣﻴﮕﻢ ﺑﺪﺑﺨﺖ اوﻣﺪه ﺧﺎﻳﻪ ﻣﺎﻟﻲ ﺗﻮ رو ﻛﺮده ﻣﻴﮕﻪ از ﻫﺮ ﻛﻲ ﺗﻮي اون اداره ﺑﭙﺮﺳﻲ‬ ‫ﺑﻬﺖ ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻴﮕﻢ ﺑﺪﺑﺨﺖ اوﻧﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي اداره ﺑﺮادر ﻣﻦ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻦ اﺻﻼ ﺑﺎ اﻣﺜﺎل ﺗﻮ‬ ‫ﻃﺮف ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻴﺸﻦ واي ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﺎن ﭘﻴﺶ ﺗﻮ از ﺑﺮادر ﻣﻦ ﺑﺪﮔﻮﺋﻲ ﻛﻨﻦ ﻣﻴﮕﻢ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺴﻲ اﻳﻨﻮ ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﻮاز ﺣﺴﻮدي ﭼﺸﻢ ﻧﺪاري ﺑﺮادر و ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻃﻔﻠﻚ‬ ‫ﻓﺎﻣﻴﻼم ﺑﺎاون رﻓﺘﺎرﻳﻜﻪ اﻳﻦ ﻣﻴﻜﻨﻪ دﻳﮕﻪ ﺳﺎﻟﻲ ﻣﺎﻫﻲ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ام ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﭘﺎ ﻧﻤﻴﺬارن‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻛﻪ اوﻣﺪن ﺳﻪ ﻣﺎه ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن ﺗﻮي اون ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﻻﺋﻲ ﻣﻮﻧﺪن ﺑﺴﺸﻮﻧﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻪ ﻓﺎﻣﻴﻼت اوﻣﺪن ﻣﻔﺖ و ﻣﺠﺎﻧﻲ اوﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻣﻴﮕﻢ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺧﻮدت‬ ‫ﻣﻨﺘﺸﻮﻧﻮﻛﺸﻴﺪي ﺗﺎزه ﻛﺪوم آدم ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻣﻴﻮﻣﺪ اون ﺧﻮﻧﻪ رو اﺟﺎره ﻛﻨﻪ اﻳﻨﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ اﻳﻨﺎ اوﻣﺪن واﺳﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﺪن ﺧﻮاﻫﺮﺷﻮن داره ﮔﻮﺷﻪ اﻳﻦ دﻫﻜﻮره دق‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻣﻴﮕﻢ روزاي ﺳﻴﺰده ﺑﺪرم ﻛﻪ ﻣﻴﺎن اﻳﻨﺠﺎ اﻟﺤﻤﺪاﷲ اﻧﻘﺪر ﻏﺬا ﻣﻴﺎرن ﻛﻪ دﻳﮓ‬ ‫دﻳﮓ زﻳﺎد ﻣﻴﺎد ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻳﻪ آش رﺷﺘﻪ ﻣﻴﭙﺰي ﻣﻴﮕﻢ واﻻ اﮔﻪ ﻳﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﻮن داﺷﺘﻢ ﻛﻪ‬

‫‪٨٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺧﻮدم و ﺑﭽﻪ ﻫﺎم و ﺳﻴﺮﻛﻨﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮدا دﺳﺘﺸﻮن و ﻣﻴﮕﺮﻓﺘﻢ و از اﻳﻦ ﺧﺮاب ﺷﺪه‬ ‫ﻣﻴﺒﺮدﻣﺸﻮن ﺑﻴﺮون اﻳﻨﺠﺎ رو واﺳﻪ ﺗﻮ واون ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﮔﺮدن ﻛﻠﻔﺘﺖ ﻣﻴﺬاﺷﺘﻢ ﻣﻴﮕﻢ‬ ‫ﺧﺪا ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻣﻨﻮﺑﺨﻴﺮ ﻛﻨﻪ راﺳﺘﻲ ام ﻛﻪ ﺑﺨﻴﺮ ﻛﻨﻪ ﺑﺮم اﻳﻦ واﻣﻮﻧﺪه ﻫﺎ رو از ﺧﻮاب‬ ‫ﺑﻴﺪار ﻛﻨﻢ ﻣﺪرﺳﻪ ﺷﻮن داره دﻳﺮ ﻣﻴﺸﻪ اﮔﻪ ﺑﺬارﻣﺸﻮن ﺗﺎ ﻟﻨﮓ ﻇﻬﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻦ اﻳﻨﺎم‬ ‫دارن ﺗﻨﻪ ﻟﺸﻲ رو از ﺑﺎﺑﺎي ﺑﻲ ﻏﻴﺮﺗﺸﻮن ﻳﺎد ﻣﻲ ﮔﻴﺮن‪.‬‬

‫‪۵‬‬ ‫آﻳﻨﻪ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺮدم ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﺷﺪه و ﺣﺎﻻ ﺟﻠﻮي آﻳﻨﻪ ﻣﻲ‬ ‫اﻳﺴﺘﻲ ﺧﻮدت را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‪ ،‬و اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر‪ .‬ﻋﻴﻨﻬﻮ ﺳﺎﺑﻖ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﺠﻮر ﺳﺮو ﻣﺮو‬ ‫ﮔﻨﺪه‪ .‬ﻇﺎﻫﺮﻣﺎن ﻣﺮدم را ﻣﻴﻜﺸﺪ ﺑﺎﻃﻨﻤﺎن ﺧﻮدﻣﺎن را‪ .‬ﻫﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺖ اﺳﺖ؟‬ ‫ﭼﻪ دردت اﺳﺖ؟ ﭼﻲ ﻛﻢ داري؟ ﻣﺮدم ﺣﺴﺮت ﻣﻴﺨﻮرﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺼﻞ ﻣﺪرﺳﻪ ﻃﺐ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ وﻳﻚ ﺑﺎﺑﺎي ﮔﺮدن ﻛﻠﻔﺘﻲ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﻮر وﺳﺎﻳﻞ زﻧﺪﮔﻲ و‬ ‫ﺗﻔﺮﻳﺤﺸﺎن را ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮوم ﻣﻴﺎن آن ﻗﺮﺗﻲ ﻫﺎ و ﻏﺮﺑﺘﻲ ﻫﺎ‬ ‫ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻢ روﭘﻮش ﺳﻔﻴﺪ روي دﺳﺘﻢ ﺑﻴﻨﺪازم و از دروازه دوﻟﺖ ﺗﺎ داﻧﺸﮕﺎه‬ ‫ﭘﻴﺎده راه ﺑﺮوم ﻳﺎ ﺗﻮي اﺗﻮﺑﻮس ﺑﺎ ﻛﺎرت ﺗﺤﺼﻴﻠﻴﻢ ﺧﻮدم را ﺑﺎد ﺑﺰﻧﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻬﺮان‬ ‫ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻣﻦ داﻧﺸﺠﻮي ﻃﺐ ﻫﺴﺘﻢ و آن ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﻣﺰﺧﺮف را ﺑﺨﻮاﻧﻢ ﻛﻪ ﺳﻲ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‬ ‫از روي ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻛﺘﺎب ﻓﺮﻧﮕﻲ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮده اﻧﺪ و اﺳﻢ ﺗﺎﻟﻴﻒ روش‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ و از ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎش آدم ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ و ﻫﺮ ﺻﻔﺤﻪ اش ﺻﺪ ﺗﺎ ﻏﻠﻂ‬ ‫اﻣﻼﺋﻲ و اﻧﺸﺎﺋﻲ دارد و اﺳﺘﺎدﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ آدم ﻣﺜﻞ ﺣﻴﻮان رﻓﺘﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﻫﻴﭻ وﻗﺖ‬ ‫ﻧﻤﻴﺪﻫﻨﺪ آدم ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺰﻧﺪ و ﻫﺮ درس ﻫﻢ ﺻﺪ ﺗﺎ اﺳﺘﺎد ﺑﺎ ﻛﺮﺳﻲ و ﺑﻲ ﻛﺮﺳﻲ و‬ ‫داﻧﺸﻴﺎر و دﺳﺘﻴﺎر و رﺋﻴﺲ آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎه و رﺋﻴﺲ درﻣﺎﻧﮕﺎه و ﻏﻴﺮه دارد و ﻫﺮ ﻛﺪاﻣﺸﺎن‬ ‫ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ وﻫﻴﭽﻜﺪاﻣﺸﺎن ﻫﻢ ﺣﺮف ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻗﺒﻮل ﻧﺪارﻧﺪ و ﺳﺮ‬ ‫اﻣﺘﺤﺎن آﺧﺮ ﺳﺎل ﻫﻢ ﭘﺸﻚ ﻣﻲ اﻧﺪازﻧﺪ ﻛﻪ آدم ﺑﻪ ﻛﺪاﻣﺸﺎن ﺑﻴﻔﺘﺪ و اﮔﺮ ﺣﺮف ﻳﻜﻲ‬ ‫را ﺑﻴﻜﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺰﻧﻲ ﺣﺴﺎﺑﺖ ﺑﺎ ﻛﺮام اﻟﻜﺎﺗﺒﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻢ ﻳﻚ‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﭽﻪ ﺻﺪ ﺑﺮگ ﺑﺨﺮم وﺑﺎﻻي ﻫﺮ ﺻﻔﺤﻪ را ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﮕﺬارم و ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺮوع و ﺧﺘﻢ‬ ‫ﻛﻼس را ﻳﺎدداﺷﺖ ﻛﻨﻢ و اﺳﻢ ﻣﻌﻠﻢ را ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ وارد ﻛﻼس ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ ﺳﻼﻣﻲ ﻣﻲ‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪ ...‬و ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ اش ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻣﺰﺧﺮف اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‬ ‫و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻦ ﻣﺮﻳﺾ ﺑﺎﺷﻢ اﻣﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﻣﺰﺧﺮف ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻳﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮدم دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ ﺳﺮ ﻳﻚ ﺑﻠﻨﺪي‪ ،‬ﺳﺮ ﻳﻚ‬ ‫ﻛﻮه‪ ،‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ و ﭼﻨﺎن ﻧﻌﺮه اي ﺑﺰﻧﻢ ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﻢ ﺗﻮي ﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎ ﺑﭙﻴﭽﺪ‪ .‬و ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﺮوﻳﻢ ﭘﻴﺶ دﻛﺘﺮ ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ات ﻛﻨﺪ و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺑﺎ درد ﻣﻦ دردي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ دﻛﺘﺮ‬ ‫ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬درد ﻣﻦ راﺧﻮدم ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻼج ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻫﻲ ﺑﻬﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻪ دردي‪،‬‬ ‫ﭼﻪ ﻛﺸﻜﻲ‪ ،‬روز ﺑﺮوز ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻴﺎوري‪ ،‬روز ﺑﺮوز ر ﻧﮓ ﺻﻮرﺗﺖ ﺳﺮخ ﺗﺮ ﻣﻴﺸﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺮدم ﻫﻤﻴﻦ ﻫﺎ را ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ‪ .‬رﻧﮓ ورو را ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ اﻣﺎدﻳﮕﺮ ﻧﻤﻴﺪاﻧﻨﺪ ﺗﻮي اﻳﻦ‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺮده ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﺬرد‪ .‬ﺑﻬﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ را ﺑﺮدارﻧﺪ واﻳﻦ ﺑﺪ ﻣﺼﺐ را ﻣﺜﻞ‬

‫‪٨٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ روي ﻳﻚ ﭘﺮده‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﭼﻪ ﻣﺮﮔﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺮا‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﺗﻮ ﻛﻠﻪ ام ﺻﺪا ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﭼﺮا ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻧﮕﺎر ﻳﻜﻲ از اﻋﻤﺎق زﻣﺎن‬ ‫ﺻﺪا ﻣﻲ زد‪ :‬ﻫﻮﻣﺮ! ﻫﻮﻣﺮ! ﭼﺮا ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺘﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﺣﺮف ﻣﻲ زدم ﺑﻨﻈﺮم ﻣﻲ آﻣﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻋﻴﻦ ﻫﻤﺎن ﺣﺮﻓﻬﺎ را ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻫﻢ زده ﺑﻮدم وﻋﻴﻦ ﻫﻤﺎن ﺟﻮاب ﻫﺎ را ﺷﻨﻴﺪه‬ ‫ﺑﻮدم‪ ،‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ در ﻳﻚ ﭼﻨﺎن ﺻﺤﻨﻪ اي‪ .‬ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻬﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻴﺎﻻت اﺳﺖ‪ .‬و ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ را ﺑﻼﺗﻴﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ‬ ‫‪Metempsychosis‬ﻳﺎ ﺑﺰﺑﺎن ﻋﻮام ﺣﻠﻮل روح اﻧﺴﺎن ﻳﺎ ﺣﻴﻮان ﻣﺮده در ﻛﺎﻟﺒﺪ ﺗﺎزه‪ ،‬و‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ اﺣﻤﻘﻲ در دﻧﻴﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﭼﺎر‬ ‫ﺧﻴﺎﻻت ﺷﺪه ام‪ .‬ﺧﻴﺎﻻت ﺳﺮﺷﺎن را ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻬﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ اش اﻳﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮدﻛﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﺑﻬﺸﺎن ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻛﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺰﺑﺎن ﺑﻴﺎورم‪ ،‬ﻛﻪ ﺣﺘﻲ در ﻓﻜﺮ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺷﻜﻞ‬ ‫درﺳﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ آن ﺧﻮاب ﮔﻨﮓ و ﻣﺒﻬﻢ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر روي ﻳﻚ ﺗﺎب ﺳﻮار ﺑﻮدم‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻳﻜﻲ از آن ﺗﺎﺑﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺳﻴﺰده ﺑﺪرﻫﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از درﺧﺖ ﻫﺎي ﮔﺮدو ﻣﻲ ﺑﺴﺘﻴﻢ و‬ ‫ﺗﺎب ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺮﻓﺖ و ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﺮ ﻣﻴﮕﺸﺖ و ﺑﺴﺮﻋﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻴﺎﻣﺪ و درﺳﺖ‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﻮﻗﺖ ﻛﻪ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮدي داري ﺑﺰﻣﻴﻦ ﻣﻴﺨﻮري دوﺑﺎره ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻧﺒﻮد‪،‬‬ ‫ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﺧﻴﻠﻲ ﮔﻨﮓ ﺗﺮ ﻛﻪ از ﭼﻴﺰي ﺷﺒﻴﻪ دﻟﻬﺮه ﻳﺎ ﻧﺸﺌﻪ ﭘﺮت ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺣﺲ‬ ‫ﻣﻴﻜﺮدي ﻛﻪ زﻳﺮ ﻟﺤﺎف ﺑﺎد ﻣﻲ ﻛﻨﻲ و ﺑﺎﻻ ﻣﻴ‪Ĥ‬ﺋﻲ و ﻣﻴﺘﺮﻛﻲ و ﺑﻌﺪ از ﺗﺮﻛﻴﺪن دوﺑﺎره‬ ‫ﺑﺎد ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ را ﻧﻤﻴﺸﺪ ﺑﻬﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺣﺘﻲ در ﻓﻜﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﻴﺸﺪ ﻣﺮﺗﺒﺸﺎن ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﭼﻮن اﻓﻜﺎر در ﺳﺮ آدم رژه ﻧﻤﻲ روﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﮔﺮداب‪ .‬ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻨﺪ و ﻓﺮو‬ ‫ﻣﻴﺮوﻧﺪ‪ .‬ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲ ﺷﻮي و ﭼﻨﮓ ﻣﻲ اﻧﺪازي ﻛﻪ ﺑﮕﻴﺮﻳﺸﺎن و ﻫﺮ‬ ‫دﻓﻌﻪ ﺑﻮر ﻣﻲ ﺷﻮي‪ .‬ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ داري ﻓﻜﺮ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ را ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ آن‬ ‫ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ را ﻫﻢ ﻧﻤﻴﺸﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻣﻴﮕﻔﺖ از ﻟﺤﺎظ ﻣﺎﺗﺮ‬ ‫ﻳﺎﻟﻴﺴﻢ ﻏﻠﻂ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺧﻨﺪه ﺧﺮﻛﻲ را ﺳﺮ ﻣﻴﺪاد و ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺷﻌﻮر ﻫﻢ ﺧﻮب‬ ‫ﭼﻴﺰي اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻌﻮر اﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ آن ﺑﺎر ﻛﻪ آن ﺟﺮﻳﺎن ﭘﻴﺶ آﻣﺪ آن ﻛﺎﻏﺬ ﻛﺬاﺋﻲ را‬ ‫دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و دور اﻓﺘﺎد و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه ام‪ .‬ﺷﻌﻮر اﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ‬ ‫آن ﺑﺎر دوم درﺳﺖ ﭘﻴﺶ از اﻧﻜﻪ دوﺑﺎره ﻣﺮا ﺑﺰور ﺑﺎﻳﻦ داﻧﺸﻜﺪه ﻟﻌﻨﺘﻲ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ دﺳﺘﻢ‬ ‫را ﮔﺮﻓﺖ و دو ﻣﺎه آزﮔﺎر دور ﺷﻬﺮ راﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﭘﻮﻟﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺰار ﻛﻠﻚ از‬ ‫ﻣﺮدم در آورده ﺑﻮد ﺗﻮي داﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ دﻛﺘﺮاﻣﺮاض رواﻧﻲ و اﻋﺼﺎب اﺳﺖ رﻳﺨﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﻢ ﻛﻪ دﻛﺘﺮﻫﺎي اﻣﺮاض رواﻧﻲ و اﻋﺼﺎب ﭼﻴﺰي ﺳﺮﺷﺎن‬ ‫ﻧﻤﻴﺸﻮد و ﻛﺎري از دﺳﺘﺸﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ دﻛﺘﺮﻫﺎي اﻣﺮاض رواﻧﻲ ﺑﺎ‬ ‫آن ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎﻳﺸﺎن در ﻫﻮا ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﭼﺮاﻏﻬﺎي رﻧﮓ وارﻧﮕﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻢ ﻫﺎي آدم ﻣﻲ ﭼﺮﺧﺎﻧﻨﺪ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ آدم را ﺧﻮاب ﻛﻨﻨﺪ ﺧﻮدﺷﺎن‬ ‫ﺧﻮاﺑﺸﺎن ﻣﻴﺒﺮد و دﻛﺘﺮﻫﺎي اﻋﺼﺎب ﻫﻢ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ اﻳﻦ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪﻛﻪ ﻳﻚ ﭼﻜﺶ را‬ ‫ﺳﺮ زاﻧﻮي آدم ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﺑﭙﺮد آﻳﺎ ﻧﭙﺮد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﺮج ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺮﻓﺖ‪.‬ﻫﻲ ﺑﺮد ﻣﺮا‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٨٧‬‬

‫ﺗﻮي ﻣﻄﺐ دﻛﺘﺮﻫﺎ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﺴﺎﻋﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺸﻮم و ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﻢ را ﭼﺮوك ﺑﻴﻨﺪازم و‬ ‫ﻣﻐﺮ ﺧﺴﺘﻪ ام را ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﺎزه ﻳﺎرو ﻳﻚ ﭼﻜﺶ را ﺳﺮ زاﻧﻮﻳﻢ ﺑﺰﻧﺪ وﻣﺜﻞ‬ ‫ﺑﻮزﻳﻨﻪ ﻧﻴﺸﻬﺎﻳﺶ را ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺶ ﺑﺎز ﺑﻜﻨﺪ و ﺑﮕﻮﻳﺪ »آﻗﺎزاده اﻋﺼﺎﺑﺸﺎن از ﺑﻨﺪه‬ ‫ﻫﻢ ﺳﺎﻟﻤﺘﺮه‪ «.‬آﻧﻮﻗﺖ ﺑﺎﺑﺎ آن ﭘﻮزﺧﻨﺪش را ﺑﺰﻧﺪ و ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ در ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻣﻦ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻛﻨﺪ و ﺧﻴﺎل ﻛﻨﺪ ﺑﺎزي را ﺑﺮده‪ .‬ﭼﻮن اﻳﻦ در ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﺑﺎزي ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ‬ ‫دﺳﺖ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺑﻮدﻛﻪ در آن ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﻲ ﻣﻴﺒﺮد و ﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺧﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﺎﺑﺎ "ﭘﺎت" را‬ ‫ﻫﻢ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﻴﺴﺖ ‪ ،‬ﭼﻮن اﺻﻼ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬و ﺑﻌﺪ آﻧﺮوز ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ‬ ‫دﻛﺘﺮ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ راﺳﺘﻲ ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻣﻦ ﭼﻪ دردم اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻜﺶ را ﺑﺠﺎي‬ ‫زاﻧﻮ ﺗﻮي ﺳﺮم ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭼﻄﻮري ﺳﻮت ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﭼﻮن ﺑﻌﺪ از ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ‬ ‫درد ﻣﻦ ﺗﻮي زاﻧﻮﻳﻢ ﻧﺒﻮد و ﺗﻮي ﺳﺮم ﺑﻮد ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻴﺎل ﻛﺮد دارم ﺑﺎزي در ﻣﻴﺎورم ﻳﺎ‬ ‫دﺳﺘﺸﺎن ﻣﻴﻨﺪازم‪ .‬اﻳﻦ ﺣﺮف از ﺷﺮ دﻛﺘﺮﻫﺎ ﺧﻼﺻﻢ ﻛﺮد اﻣﺎ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪه‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﺑﺎﺑﺎ‬ ‫ﺗﺎزه دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮد ﺑﻴﺮون ﺳﻮار اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﻢ ﻛﺮد و ﺗﺎ ﻣﻨﺰل ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﺑﻬﻢ‬ ‫ﺣﺮف ﻧﺰد و وﻗﺘﻲ ﺑﻤﻨﺰل رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺮادرﻫﺎﻳﻢ دور ﻣﻴﺰ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮري‬ ‫ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ ﺗﺎ او ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺮاﻳﻤﺎن وﻋﻆ ﻛﻨﺪ‪ .‬از ﻫﻤﺎن وﻋﻆ ﻫﺎي ﻫﻤﻴﺸﮕﻴﺶ ﻛﻪ آدم ﻳﺎدر‬ ‫زن ﺷﺎﻧﺲ دارد ﻳﺎدر ﺷﺮاب و او ﻧﻪ در زن ﺷﺎﻧﺲ داﺷﺖ ﻧﻪ در ﺷﺮاب‪ .‬ﻣﺜﻞ وﻋﻆ‬ ‫ﻫﺎﺋﻴﻜﻪ در ﺑﺎره زﻧﻬﺎ ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ زﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻨﺪواﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻴﺸﺎن‪ .‬وﻋﻈﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻜﻠﻤﻪ از ﺣﻔﻆ ﺑﻮدم و او ﺑﻴﺨﻮدي ﺑﺨﻮدش‬ ‫زﺣﻤﺖ ﺗﻜﺮار آﻧﻬﺎ راﻣﻴﺪاد‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﻨﻮز او ﺷﺮوع ﻧﻜﺮده ﻣﻦ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ در ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ‬ ‫ﺗﻤﺎم آﻧﺮا در ﻣﻐﺰم ﻣﺮور ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻳﻚ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺎ را آﻧﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﺗﻤﺎم ﻣﺪت‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم دارد ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎ زﻳﺮ ﭘﻴﺮاﻫﻦ و زﻳﺮ‬ ‫ﺷﻠﻮاري ﺑﺮاي وﻋﻆ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎﺑﺎ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮم ﻛﺮد ﭼﻮن ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻟﺒﺎس‬ ‫ﭘﻮﺷﻴﺪه آﻣﺪ و آﻧﻮﻗﺖ ﻣﻦ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮي اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺮاي ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻘﺪر ﻣﻬﻢ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻣﻄﻠﺐ ﻣﺜﻞ ﭘﻴﺸﺘﺮﻫﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ آﻧﻮﻗﺘﻬﺎ ﻛﻪ‬ ‫ﻛﺘﻜﻢ ﻣﻲ زد و ﻣﻴﺪاد در ﺑﺎغ را روﻳﻢ ﻗﻔﻞ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﻓﺮار ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﻮم از‬ ‫ﭘﻨﺠﺮة ﻃﺒﻘﺔ دوم ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ آوﻳﺰان ﺑﺸﻮم و ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﭙﺮم و دو ﺗﺎ ﻋﻤﻠﻪ را ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﺪوﻧﺪ ﺗﺎ اﮔﺮ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻛﺮاﻳﻪ ﺑﺮﺳﻢ دﺳﺘﺸﺎن ﺑﻬﻢ ﺑﺮﺳﺪ‬ ‫ﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮم ﮔﺮداﻧﻨﺪ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺜﻞ آﻧﻮﻗﺘﻬﺎ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺣﺮف ﻗﺎﻧﻌﻢ ﻛﻨﺪ و ﺗﻮي‬ ‫ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ﻣﻲ ﮔﻔﺖ »ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻲ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ‬ ‫ﻓﻬﻤﻲ‪ «.‬و وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ آن ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮدﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻣﺮا دور ﺷﻬﺮ ﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮد ﭼﻮن ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ ﻣﺮﻳﻀﻢ و ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ‬ ‫دﻛﺘﺮ ﻫﺎ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰﻳﻢ ﻧﻴﺴﺖ و ﺣﺎﻻ ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﻪ دﻛﺘﺮﻫﺎي ﺷﻬﺮ‬ ‫اﻳﻨﺮا ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﻛﺎر ﺗﻤﺎم اﺳﺖ و ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮا وادار ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ‬ ‫ﻛﻼس ﻫﺎي داﻧﺸﻜﺪه ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺸﻮم‪.‬اﻳﻦ ﺑﻮدﻛﻪ وﻗﺘﻲ آﻣﺪ ﺳﺮ دﻳﮕﺮ ﻣﻴﺰ روﺑﺮوي ﻣﻦ‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺑﺮادرﻫﺎﻳﻢ ﮔﻔﺘﻦ ﻛﻪ دﻛﺘﺮﻫﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﭼﻪ‬

‫‪٨٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬و ﻣﻦ ﻻزم دﻳﺪم ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﺎﺑﺎ روي ﻏﻠﻄﻚ ﺑﻴﻔﺘﺪ و ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺶ را‬ ‫ﺑﺰﻧﺪ آﺧﺮﻳﻦ ﺣﺮﻓﻢ را ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮدﻛﻪ ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮدم و ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺣﺮﻓﻲ‬ ‫را ﻛﻪ ﺑﻪ دﻛﺘﺮ زده ﺑﻮدم در ﻧﻈﺮ او ﻳﻚ ﺷﻮﺧﻲ‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﺴﺨﺮﮔﻲ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻦ ﺟﺪي‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم و اﮔﺮ او آن دو ﻣﺎه ﺑﺠﺎي آﻧﻜﻪ ﻣﺮا دور ﺷﻬﺮ ﺑﮕﺮداﻧﺪ ﻣﺮا ﺑﺤﺎل ﺧﻮدم‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﻻن ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ درد ﻣﻦ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﻴﺎل‬ ‫ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ آدﻣﻲ ﺑﻮدم ﻛﻪ داﺷﺘﻢ ﻳﻚ ﺧﻮاب وﺣﺸﺘﻨﺎك ﻣﻴﺪﻳﺪم و ﺗﺎ ﺧﻮدم‬ ‫ﺑﻴﺪار ﻧﻤﻴﺸﺪم ﻛﺎري از دﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺒﻮد ﭼﻮن ﺑﺎﺑﺎ و ﺑﺮادرﻫﺎﻳﻢ و دﻛﺘﺮ ﻫﺎ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺮون از ﺧﻮاب ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﻗﻴﺎﻓﺔآرام ﻣﺮا در ﺧﻮاب ﻣﻴﺪﻳﺪﻧﺪ و ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪارم ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺧﻮاب وﺣﺸﺘﻨﺎك ﻧﺒﻴﻨﻢ و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ او ﻧﻤﻲ‬ ‫ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻮن او ﻧﻤﻴﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ دارم ﺧﻮاب وﺣﺸﺘﻨﺎك ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﭼﻮن آﻧﭽﻪ ﻛﻪ را ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺎو ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ در ﺧﻮاب ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺋﻴﻜﻪ در ﺧﻮاب ﻣﻦ ﺑﻮد ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ و ﺑﺎﺑﺎﺋﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻴﺮون از ﺧﻮاب ﻣﻦ ﺑﻮد آﻧﺮا ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬و وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺑﺎﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﻓﻬﻤﻴﺪم‬ ‫ﻛﻪ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ از ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ را ﻧﻔﻬﻤﻴﺪه ﻳﺎ ﺑﺎور ﻧﻜﺮده‪ .‬ﻣﻨﺘﻬﻲ دﻳﮕﺮ ﺣﺘﻲ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﻤﻴﺰد و آن ﻗﻴﺎﻓﺔ ﻋﻤﻴﻖ و ﺟﺪي را ﺑﺨﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻛﻪ ﻫﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﻫﻢ از‬ ‫دﻳﺪﻧﺶ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﺪم‪ .‬آن رﻧﺞ ﺻﺒﻮر و ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻲ اﻓﺴﺎر ﺷﺪه را ﻛﻪ ﺗﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ‬ ‫ﻣﻮج ﻣﻲ زد ﻣﻴﺪﻳﺪم و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺣﺎل ﻏﺮﻳﺒﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻴﻜﺮدم‪.‬آﻧﻮﻗﺖ ﺑﺎﺑﺎﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﻼﻳﻢ و ﻧﺮم ﺷﺮوع ﺑﺤﺮف زدن ﻛﺮد‪.‬از اول‪ ،‬از آﻗﺎﺑﺰرگ ﻛﻪ ﺗﻔﻨﮓ دو ﻟﻮﻟﺶ‬ ‫را روي ﻛﻮﻟﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﻮار اﺳﺐ ﻛﻬﺮش دﺳﺖ ﭼﭗ ﺳﺘﺎرﺧﺎن ﺑﺮاي ﻣﺸﺮوﻃﻪ‬ ‫ﺟﻨﮕﻴﺪ و وﻗﺘﻲ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﺗﻘﺶ در آﻣﺪ او ﻗﻴﺪ ﻛﺎر و ﻛﺴﺐ و ﺧﺎﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻴﺶ را زد‬ ‫و ﺑﻔﻜﺮ ﻛﻴﻤﻴﺎﮔﺮي اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ را ﻛﻪ داﺷﺖ ﺑﺠﺰ ﺳﻬﺎم ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ ﻛﺒﺮﻳﺖ‬ ‫ﺳﺎزي ﺗﻮي ﻛﻮره ﻛﻴﻤﻴﺎﮔﺮي دﻣﻴﺪ و آﻧﻮﻗﺖ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﭘﻮﻟﻲ را ﻛﻪ از ﺑﺎﺑﺖ ﻧﺼﻒ ﺳﻮد‬ ‫ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻴﻦ ﻣﺨﺎرج ﻛﻴﻤﻴﺎﮔﺮي و ﭘﻮل ﻋﺮق ﻛﺸﻤﺶ و ﺧﺮج‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻛﻪ ﭼﻄﻮر ﺧﻴﻠﻲ ﭘﻴﺸﺘﺮ از آﻧﻜﻪ آﻗﺎﺑﺰرگ ﺑﻔﻜﺮ ﻛﻴﻤﻴﺎﮔﺮي ﺑﻴﻔﺘﺪ‬ ‫ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺪرﺳﻪ را ول ﻛﺮد و رﻓﺖ دﻛﺎن ﺧﺮازي ﻓﺮوﺷﻲ ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻲ‬ ‫ورﺷﻜﺴﺖ ﺷﺪ و دﻛﺎن را ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻛﻔﺎﺷﻲ ﻛﺮد و از ﻛﺎر ﻛﻔﺎﺷﻲ ﭘﻮل و ﭘﻠﻪ اي ﺑﻬﻢ‬ ‫زد و ﺳﺮﻗﻔﻠﻲ دﻛﺎن را ﻫﻢ ﻓﺮوﺧﺖ و روﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و‬ ‫در اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﻣﺘﻔﺮﻗﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد و ﻳﻜﺴﺎﻟﻪ ﻛﻼس ﺳﻮم و ﭘﻨﺠﻢ ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ را اﻣﺘﺤﺎن‬ ‫داد و ﻗﺒﻮل ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ در ﻣﺪرﺳﺔ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻫﺎ اﺳﻢ ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻻﺑﺪ ﻫﻤﺎﻧﻮﻗﺘﻬﺎﺋﻲ ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎﺑﺎ دﺧﺘﺮﻫﺎي ﺧﺎرﺟﻲ‪ ،‬روس و ﻓﺮاﻧﺴﻮي و اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ را ﻗﺮ ﻣﻲ زد و ﺷﺒﻬﺎ ﺗﺎ‬ ‫ﺻﺒﺢ ﺑﻐﻠﺸﺎن ﻣﻴﺨﻮاﺑﻴﺪ و ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب ازﺷﺎن زﺑﺎن ﻳﺎد ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ وﻗﺘﻲ‬ ‫ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ را ﺗﻤﺎم ﻛﺮد ﺑﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﻮﻣﻦ آن زﻣﺎن راه اﻓﺘﺎد آﻣﺪ ﺗﻬﺮان و ﻳﻚ اﺗﺎق ﺑﺎﻻ‬ ‫ﺧﺎﻧﺔﻓﺴﻘﻠﻲ ﺳﺮ ﮔﺬر وزﻳﺮ دﻓﺘﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻮي ﻣﺪرﺳﺔ ﺣﻘﻮق اﺳﻢ ﻧﻮﺷﺖ وآﻧﻘﺪر‬ ‫اﻳﻦ درو آن در زد ﺗﺎ ﺗﻮي ادارة ﺛﺒﺖ و ﺳﺠﻞ اﺣﻮال ﻳﻚ ﻛﺎر ﻣﻨﺸﻴﮕﺮي ﮔﻴﺮ آورد و‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﺎن ﺣﻘﻮق ﺛﺒﺖ و ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﺎن ﻛﻪ ﺑﺎﺑﺎش ﺑﺮاﻳﺶ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٨٩‬‬

‫ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﺎد دﻧﺒﺎل ﺗﺤﺼﻴﻠﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻣﺎدرش ﻣﺮد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ را ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﮕﻔﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻄﻮر ﺗﺤﺼﻴﻠﺶ را ﺗﻤﺎم ﻛﺮد‪ ،‬ﻛﺎري در ﻋﺪﻟﻴﻪ ﮔﺮﻓﺖ و در‬ ‫ﻋﺮض ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻮل و ﭘﻠﻪ اي ﺑﻬﻢ زد و ﺧﺎﻧﻪ و ﺑﺎﻏﻲ ﺧﺮﻳﺪ و ﺟﻨﮓ ﺷﺮوع ﺷﺪ‬ ‫وﻛﺎرﺧﺎﻧﺔ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺳﺎزي ورﺷﻜﺴﺖ ﺷﺪ و آﻗﺎ ﺑﺰرگ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻟﻚ و ﻟﻚ راه اﻓﺘﺎد‬ ‫آﻣﺪ ﺗﻬﺮان و ﻳﻚ ﺳﺮآﻣﺪ ﺑﺨﺎﻧﺔاو و ﺑﻤﺤﺾ ورود ﻳﻚ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﻲ آﺑﺪار ﺑﻬﺶ زد ﻛﻪ‬ ‫ﭼﺮا در اﻳﻦ ﻣﺪت ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺮاﻏﻲ از او ﺑﮕﻴﺮد وﺑﻌﺪ ﻫﻢ رﻓﺖ ﻳﻚ اﺗﺎق ﺑﺎﻻ ﺧﺎﻧﻪ را‬ ‫ﺑﺨﻮدش اﺧﺘﺼﺎص داد و ﺑﺴﺎط ﻛﻴﻤﻴﺎ ﮔﺮﻳﺶ را ﺗﻮي زﻳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﻬﻦ ﻛﺮد و ﺑﺎ‬ ‫ﻋﺮق ﻓﺮوش ﺳﺮﮔﺬر ﺣﺴﺎب ﻧﺴﻴﻪ ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻳﻚ ﻛﺘﺮي ﺑﺮﻗﻲ‬ ‫ﺗﻮي اﺗﺎق آﻗﺎﺑﺰرگ ﻣﻴﺠﻮﺷﻴﺪ و روزي ﻳﻚ ﻗﻮﻃﻲ ﭼﺎي ﺷﻜﺴﺘﺔ زرﻳﻦ ﻣﺼﺮف ﻣﻲ‬ ‫ﺷﺪ و ذﻏﺎﻟﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي زﻣﺴﺘﺎن ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي ﻛﻮرة ﻛﻴﻤﻴﺎ ﮔﺮي ﻣﻴﺮﻓﺖ و آﻗﺎ‬ ‫ﺑﺰرگ ﻫﺮ روز ﻳﻜﻲ دو ﺗﺎ ﭘﻴﺮﻣﺮد راﺗﻮي ﻋﺮق ﻓﺮوﺷﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻴﻜﺮد و ﺑﺨﺎﻧﻪ ﻣﻲ آورد‬ ‫و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮدش دو ﺳﻪ ﺗﺎ از ﺟﻮﺟﻪ ﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺑﻘﻴﻤﺖ ﻃﻼ ﺧﺮﻳﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي‬ ‫ﺷﻜﻢ آﻧﻬﺎ ﻓﺮو ﻣﻴﻜﺮد و ﺑﺮاﻳﺸﺎن از ﻛﻴﻤﻴﺎﮔﺮي ﻧﻘﻞ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه‬ ‫ﭼﻴﺰي ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﻮم ﻳﺎ ﭘﻼﺳﺘﻴﻚ ﺑﻮد و ﺑﻮي ﮔﻨﺪ ﻣﻲ داد و ﮔﻮﻳﺎ اﺳﻤﺶ "ﺑﺮه‬ ‫ﻣﻮم" ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮد و ﻋﺮﻗﺶ را از ﻧﻴﻢ ﺑﻄﺮ در روز ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﻄﺮ‬ ‫رﺳﺎﻧﺪ و ﺑﺎز ﭘﻲ ﻃﻼ را ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﺑﻘﺪر ﺳﻪ ﺑﻨﺪ اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺎﺧﺖ‬ ‫ﻛﻪ رﻧﮕﺶ زرد ﺑﻮد و ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻃﻼﺳﺖ وآﻧﺮا ﺑﺮد ﺑﻪ دﻧﺪاﻧﺴﺎز ﻣﺤﻞ ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻲ ﭘﻴﺶ ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻢ رﻓﻴﻖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﺪﻳﻪ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﺴﺎط ﻛﻴﻤﻴﺎﮔﺮي را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ‬ ‫و ﺑﻬﻤﺎن روزي ﻳﻚ ﺑﻄﺮ ﻋﺮق ﻛﺸﻤﺶ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ را ﻫﻢ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﺮاﻳﻤﺎن‬ ‫ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اﻣﺎازاﻳﻨﺠﺎ ﺑﺒﻌﺪش را ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﺪت ﺑﺎﺑﺎ زن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺎ را ﻗﺪو‬ ‫ﻧﻴﻤﻘﺪ ﭘﺲ اﻧﻨﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ زﻧﺶ را ﻫﻢ ﻃﻼق داده ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﻳﻜﻲ دو ﺗﺎ‬ ‫زن دﻳﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و آﻧﻬﺎ را ﻫﻢ ﻃﻼق داده ﺑﻮد و ﻣﺎ را ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﻮﻛﺮ ﺑﺮده ﺑﻮد‬ ‫ﺷﻤﺮان ﺗﻮي ﺑﺎغ ول ﻛﺮده ﺑﻮد و آﻗﺎ ﺑﺰرگ ﻫﻢ ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ اش را آورده ﺑﻮد ﺗﻮي‬ ‫ﺣﻮﺿﺨﺎﻧﻪ ﻛﺎﺷﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺸﺘﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﺑﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ دﻳﮕﺮ زن ﻧﮕﻴﺮد و‬ ‫ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ زﻧﻲ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﺰرگ ﻛﻨﺪ ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﺮاي آﻗﺎ ﺑﺰرگ ﻳﻚ ﺑﻴﻮه‬ ‫زن ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺸﺮط آﻧﻜﻪ آﻗﺎ ﺑﺰرگ ﻗﻮل ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ زﻧﻚ را ﺑﺤﺎل ﺧﻮدش ﺑﮕﺬارد ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻛﺎ رﻣﺎ ﺑﺮﺳﺪ و ﺑﭽﻪ ﻣﭽﻪ ﻫﻢ ﭘﺲ ﻧﻴﻨﺪازد‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﺑﻜﻤﻚ ﭘﻴﺮﻣﺮدﻫﺎي رﻓﻴﻖ آﻗﺎ‬ ‫ﺑﺰرگ ﻳﻚ اﺷﺮف ﺳﺎداﺗﻲ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪﻛﻪ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد و ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻚ ﮔﻨﺪه روي‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮدوﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﻳﺎزده ﺳﺎﻟﻪ از ﺷﻮﻫﺮ دوﻣﺶ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺶ ﻫﻔﺖ‬ ‫ﻣﺎه ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ دﺧﺘﺮك ﺣﺼﺒﻪ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬روده اش ﺳﻮراخ ﺷﺪ و ﻣﺮد‪ .‬ﺷﺶ ﻫﻔﺖ ﻣﺎه‬ ‫ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻢ ﻳﻚ روز ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻠﺔ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺳﺎﻋﺖ دو و ﺳﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﺨﺎﻧﻪ آﻣﺪ و‬ ‫آﻗﺎ ﺑﺰرگ را دﻳﺪﻛﻪ ﺑﺎ زﻧﺶ زﻳﺮ ﺳﺎﻳﺔ درﺧﺖ ﮔﺮدو ﻣﺸﻐﻮل اﺳﺖ و از ﻣﺎ ﻫﻢ ﺧﺒﺮي‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ زﻳﺮ آﻓﺘﺎب ﺻﻼت ﻇﻬﺮ ﻋﺮﻗﺮﻳﺰان آﻣﺪ ﺻﺤﺮا و ﻣﺎ را ﻛﻨﺎر آﺳﻴﺎب زﻳﺮ‬

‫‪٩٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫درﺧﺖ ﺗﻮت ﭘﻴﺪا ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﻮت ﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﻧﻮﻛﺮﻣﺎن روي ﺗﭙﺎﻟﻪ ﮔﺎوﻫﺎ ﻣﻴﺘﻜﺎﻧﺪ ﺟﻤﻊ‬ ‫ﻣﻴﻜﺮدﻳﻢ و ﻣﻴﺨﻮردﻳﻢ‪ .‬ﺳﺮ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎﺑﺎ دﺧﺘﺮي را ﻋﻘﺪ ﻛﺮد و ﺑﺨﺎﻧﻪ آورد و ﻣﺠﺒﻮر‬ ‫ﺷﺪ ﺷﺐ زﻓﺎف ﻣﺮا ﻫﻢ ﭘﻬﻠﻮي ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﺪ ﭼﻮن ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﺮدم و اورا‬ ‫ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻜﻪ اش ﺧﻮب ﻳﺎدم ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﭼﻮن ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ از ﮔﻔﺘﻨﺶ‬ ‫ﻓﺮوﮔﺬار ﻧﻤﻴﻜﺮد‪.‬‬ ‫از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪش را دﻳﮕﺮ ﻓﻮت آب ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﻮن آﻧﭽﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻴﮕﻔﺖ و ﺗﺎﻛﻴﺪ‬ ‫ﻣﻴﻜﺮد ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم از ﺑﭽﮕﻲ ﺑﻴﺎد داﺷﺘﻢ و ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮد م ﻛﻪ‬ ‫اﻳﻦ دو را ﺟﺰء ﺑﺠﺰء در ذﻫﻨﻢ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪ و‬ ‫ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻫﻤﺔ زﻧﺪﮔﻴﺶ را ﺑﺨﺎﻃﺮ‬ ‫ﻣﺎ ﻓﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد ودر ﻫﺮ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻓﻜﺮ آﻳﻨﺪة ﻣﺎ ﺑﻮد و اﮔﺮ اﻳﻦ زن را‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ اﻓﻌﻲ ﺑﺠﺎن ﺧﻮدش اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺑﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻣﻦ آن ﺗﺼﻮﻳﺮ‬ ‫ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻲ را ﻛﻪ از ﺑﺎﺑﺎ در ذﻫﻨﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدم و ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﺎ آن‬ ‫ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ او ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻧﺒﻮد و ﻓﻘﻂ ﺷﺒﺢ ﮔﻨﮕﻲ از ﺑﺎﺑﺎ را ﻣﻲ دﻳﺪم ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰ راه‬ ‫ﻣﻲ رﻓﺖ و ﻣﺸﺖ ﺗﻜﺎن ﻣﻴﺪاد و ﮔﺎه ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰ ﻣﻴﺎﻳﺴﺘﺎد و ﻣﺸﺘﺶ را روي ﻣﻴﺰ ﻣﻲ‬ ‫ﻛﻮﺑﻴﺪ و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎي ﻛﻮدﻛﻲ از ﭘﻴﺶ ﻧﻈﺮم ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ‪ :‬اﺗﺎﻗﻤﺎن در‬ ‫ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺷﺎﻫﭙﻮر ﻛﻪ زﻳﺮ اﺗﺎﻗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻗﺎﺑﺰرگ در آن ﻣﺮد‪ .‬ﭼﻮن آﻗﺎﺑﺰرگ ﻳﻚ‬ ‫ﺷﺐ زﻣﺴﺘﺎن ﻣﺮد و ﻣﺎ آﻧﻮﻗﺘﻬﺎ زﻣﺴﺘﺎن ﻫﺎ ﺗﻬﺮان ﻣﻴﻤﺎﻧﺪﻳﻢ و ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺮان‬ ‫ﻣﻲ آﻣﺪﻳﻢ‪ .‬ﺷﺐ ﻫﺎ ﺳﻪ ﺗﺎﺋﻲ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻳﻢ و ﻫﻤﭽﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻣﻲ‬ ‫ﮔﺬﺷﺖ ﻣﻦ ﺷﺎﺷﻢ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺟﺮات ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻮن از آن ذﻏﺎﻟﺪاﻧﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺣﻴﺎط ﺑﻮد ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪم و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻳﻜﻲ آﻧﺠﺎ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪه‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﺸﺐ ﺳﻴﺎ ﻳﻚ ﺣﻮﻟﻪ دور ﺳﺮش ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺑﺎ ﻧﺼﺮل دو ﺗﺎﺋﻲ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪﻧﺪ و‬ ‫وﻗﺘﻲ زن ﺑﺎﺑﺎم و ﻛﻠﻔﺘﻤﺎن ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻲ ﻫﺎي ﻏﺬا داﺷﺘﻨﺪ از ﻣﻄﺒﺦ ﻣﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ ﺑﻴﺮون‬ ‫وﺗﻮي ﺷﻜﻤﺸﺎن ﭘﺦ ﻛﺮدﻧﺪو ﻫﺮ دو ﺳﻴﻨﻲ ﻫﺎي ﻏﺬا از دﺳﺘﺸﺎن اﻓﺘﺎد و ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد از‬ ‫ﺗﺮس ﻏﺶ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺷﺎﺷﻢ ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ ﺳﻴﺎ و ﻧﺼﺮل را ﺻﺪا ﻣﻴﻜﺮدم و آﻧﻬﺎ ﻣﻲ‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻴﺪﻳﺪم ﻛﻪ ﻧﺼﺮل ﻫﻢ زﻳﺮ ﻟﺤﺎف از زور‬ ‫ﺷﺎش ﺑﺨﻮد ﻣﻲ ﭘﻴﭽﺪ و وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺶ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ او ﻫﻢ ﻣﻴﺘﺮﺳﺪ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻧﻪ‪.‬اﻣﺎ ﺳﻴﺎ‬ ‫ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ و اﮔﺮ او ﻫﻢ ﺷﺎش داﺷﺖ و ﻣﻴﺎﻣﺪ ﻫﻴﭽﻜﺪاﻣﻤﺎن ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدم ﺻﺪاي ﻗﻠﺒﻢ را ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪم و ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﺮدم ﻛﺴﻲ زﻳﺮ ﺗﺨﺖ ﻗﺎﻳﻢ‬ ‫ﺷﺪه و ﺟﺮات ﻧﻤﻴﻜﺮدم زﻳﺮ ﺗﺨﺖ را ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ‪ .‬و وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮدم‬ ‫ﺑﻨﻈﺮم ﻣﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ دزدﻫﺎ دارﻧﺪ از ﺑﻴﺮون ﺗﻮي اﺗﺎق را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺨﺼﻮص وﻗﺘﻲ‬ ‫آﻗﺎﺑﺰرگ ﻣﺮد ﺗﺮس ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻨﻈﺮم ﻣﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ آﻗﺎﺑﺰرگ ﭘﺸﺖ آن ﭘﺎﻟﺘﻮي‬ ‫ﺳﻴﺎه ﺑﺎﺑﺎ ﻛﻪ ﺗﻮي راﻫﺮو زﻳﺮ ﻛﻼﻫﺶ ﺑﻪ ﺟﺎرﺧﺘﻲ آوﻳﺰان ﺑﻮد اﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن آﻗﺎ‬ ‫ﺑﺰرگ را ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﻛﻔﻦ و دﻓﻦ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻫﻢ ﻧﻜﺮدﻧﺪ ﭼﻮن ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ آدم وﻗﺘﻲ‬ ‫ﻣﺮد ﻓﺮق ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻳﻚ ﻣﻘﺒﺮة ﺑﺎﺷﻜﻮه ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺴﺎزﻧﺪ ﻳﺎ در ﭼﺎه ﻣﺴﺘﺮاح را‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٩١‬‬

‫ﺑﺮدارﻧﺪ و ﻣﺮده را ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ اون ﺗﻮ و ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ اﮔﺮ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻗﺮﻗﺮ زﻧﺶ ﻧﺒﻮد ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﻛﺎر را ﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﻌﺶ آﻗﺎ ﺑﺰرگ ﻣﻴﻜﺮد و او را ﺗﻮي ﭼﺎﻫﻚ ﺑﺰرﮔﻪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ آن ﻣﺠﻠﻪ‬ ‫ﻫﺎي آﻟﻤﺎﻧﻲ را رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻴﻨﺪاﺧﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮدﻛﻪ ﺑﺮاي آﻗﺎ ﺑﺰرگ ﺣﺘﻲ ﻛﻔﻦ ﻫﻢ ﺗﻬﻴﻪ‬ ‫ﻧﻜﺮدﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﻣﻼﻓﻪ "ﺳﻴﺎ" را از روي ﺗﺨﺘﺶ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺮدﻧﺪ ﻛﻪ آﻗﺎﺑﺰرگ را‬ ‫ﺗﻮﻳﺶ ﺑﭙﻴﭽﻨﺪ و ﺳﻴﺎه ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﻳﻜﻤﺎه ﺑﻲ ﻣﻼﻓﻪ ﺑﺨﻮاﺑﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﻳﻜﻲ ﺑﺪوزﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺘﻲ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺧﺘﻢ و از اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺮاي آﻗﺎ ﺑﺰرگ ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎﺑﺎ ﻳﻚ‬ ‫ﭘﻮﻟﻲ ﺑﻪ ﻣﺮده ﺷﻮر داد ﻛﻪ ﻧﻌﺶ را ﺑﺒﺮد ﺗﻮي ﻣﺴﮕﺮ آﺑﺎد ﻳﺎ ﻫﺮ ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻮدش ﺻﻼح ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﺎل ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻫﻢ ﻛﺴﻲ ﺑﻤﺎﺟﺎﺋﻲ ﻧﺸﺎن ﻧﺪاد ﺑﮕﻮﻳﺪ‬ ‫آﻗﺎﺑﺰرگ را اﻳﻨﺠﺎ ﭼﺎل ﻛﺮده اﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻴﺎﻟﻤﺎن راﺣﺖ ﺷﻮد و ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم‬ ‫ﻛﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ آﻗﺎ ﺑﺰرگ ﭘﺸﺖ آن ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺑﺎﺑﺎ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﺎد ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮﻫﺎي‬ ‫ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺑﻮد و ﻣﺎﻫﻤﻪ ﻣﺸﻖ ﻫﺎﻳﻤﺎن را ﺑﺮاي ﻋﺼﺮ ﺟﻤﻌﻪ ﻣﻲ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ و ﺳﻪ ﺗﺎﺋﻲ روي درﮔﺎﻫﻲ ﭘﻨﺠﺮه رو ﺑﻪ آﻓﺘﺎب ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ و ﭘﺎﻫﺎﻳﻤﺎن را‬ ‫ﺗﻮي ﺣﻴﺎط آوﻳﺰان ﻣﻴﻜﺮدﻳﻢ و ﻋﻜﺲ آﺳﻤﺎن را ﺗﻮي ﺣﻮض ﺳﻨﮕﻲ ﻣﻲ دﻳﺪﻳﻢ و‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﻣﺎدرﻣﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﻣﺎ را ﺑﺒﺮد‪ .‬و ﻋﺼﺮﻫﺎي روزﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻛﻪ از‬ ‫ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻴﻢ وﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم و آﺷﭙﺰ اﺟﺎزه ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﮕﺬارد ﻣﺎ ﻧﺎن‬ ‫را دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺳﺮ ﺷﺎم ﻛﻢ ﻣﻴﺎﻣﺪ و ﺷﺎم ﻫﻢ دﻳﺮ ﻣﻲ ﺧﻮردﻳﻢ ﭼﻮن ﺑﺎﺑﺎ دﻳﺮ‬ ‫ﺑﺨﺎﻧﻪ ﻣﻴ‪Ĥ‬ﻣﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ زﻳﺮ زﻣﻴﻦ ﻛﻨﺎر ذﻏﺎﻟﺪاﻧﻲ ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ و ﻧﺎن ﺧﺸﻚ ﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺑﺮاي‬ ‫ﻛﺘﻠﺖ درﺳﺖ ﻛﺮدن آﻧﺠﺎ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻮي ﻫﺎون ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪم و ﺑﺎ آب ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻣﻴﻜﺮدم‬ ‫و دوﻳﻤﺎج درﺳﺖ ﻣﻴﻜﺮدم‪.‬اﻳﻦ رااز آﻗﺎﺑﺰرگ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﮔﻮ اﻳﻨﻜﻪ آﻗﺎ ﺑﺰرگ‬ ‫ﺑﻬﺶ ﭘﻨﻴﺮو ﻣﻐﺰ ﮔﺮدو ﻣﻴﺰد و ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮش ﻣﺰه ﻣﻴﺸﺪاﻣﺎ ﻣﻦ ﭼﻮن ﭘﻨﻴﺮ و ﻣﻐﺰ ﮔﺮدو‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻫﻤﺎن ﻧﺎن ﺧﺸﻚ ﻛﻮﺑﻴﺪه و آب دوﻳﻤﺎج درﺳﺖ ﻣﻴﻜﺮدم و زﻳﺎدﻫﻢ‬ ‫ﻓﺮﻗﺶ را ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪم‪ .‬و وﻗﺘﻲ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﺎﻣﺪ ﺷﺎم ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ را ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻲ ﺗﻮي‬ ‫اﺗﺎﻗﻤﺎن ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﺎدﻧﺪو ﺑﺎﺑﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﻃﺒﻘﺔ ﺑﺎﻻ ﺷﺎم ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬و ﻫﺮ وﻗﺖ‬ ‫آﺑﮕﻮﺷﺖ داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﻛﻮﺑﻴﺪه ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﺮاي ﺳﻴﺎ ﮔﻮﺷﺖ و ﻧﺨﻮد‬ ‫را ﻧﻜﻮﺑﻴﺪه ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﭼﻮن ﺳﻴﺎ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻛﻮﺑﻴﺪه اش ﻫﻤﻪ ﺷﻌﻠﻪ و‬ ‫ﻧﺨﻮداﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﺎد آن ﺷﺐ اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﻮه روي ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ دراز ﻛﺸﻴﺪم و ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎه زل زدم ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد و ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻴﮕﻔﺖ "ﻫﻮﻣﺮ ﺗﻮ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻓﻜﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮده‬ ‫ي" و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ "ﭼﺮا ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﭼﺮا‪ .‬وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻓﻜﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدم‪".‬‬ ‫و آﻧﻮﻗﺖ اﻧﮕﺎر آن ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ آﻧﺮوز در آﻳﻨﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدم دوﺑﺎره دﻳﺪم و ﺣﺲ ﻛﺮدم‬ ‫دارم ﺧﻔﻪ ﻣﻲ ﺷﻮم‪ ،‬ﺣﺲ ﻛﺮدم ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﭘﺎﻳﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد و داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻴﻬﻮﺷﻢ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ و ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﺑﺸﻤﺮم ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد و‬ ‫ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﭼﻮب ﺻﺎف و ﺧﻨﻚ ﻣﻴﺰ را ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﻢ ﺣﺲ ﻛﻨﻢ ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﻮرد‬ ‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﻢ را ﺑﺎ آن ﺷﻨﻴﺪم و ﺑﺨﻮدم آﻣﺪم‪.‬‬

‫‪٩٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻓﺮداي آن روز ﺻﺒﺢ زود ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻮدش از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪارم ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﺔ‬ ‫ﻛﺎرﻫﺎﻳﻢ را ﻛﺮدم‪ ،‬ﺳﻮار اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﻢ ﻛﺮد و ﺑﺮد زﻳﺮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎي داﻧﺸﻜﺪه ﭘﻴﺎده ام ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺧﻮدش ﻫﻢ ﭘﻴﺎده ﺷﺪ و ﺗﺎدم ﻛﻼس آﻣﺪ و ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮدش ﻫﻢ‬ ‫ﻣﻴﺎﻳﺪ ﺳﺮ ﻛﻼس ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ و ﭘﺎﺑﭙﺎﻳﻢ درس ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤﺎن وﻛﺎﻟﺘﺶ ﺑﭽﺴﺒﺪ و ﻃﺒﺎﺑﺖ را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﮕﺬارد‪ .‬ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﺎووس‬ ‫ﺷﺶ ﻣﺎه داﻧﺸﺠﻮي داﻧﺸﻜﺪه ﻓﻨﻲ ﺑﻮد ووﻗﺘﻲ ﻳﻚ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎدرش ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻮن ﻣﺮﻳﻀﻲ ﭘﺴﺮش ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪه ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺪ در اﻣﺘﺤﺎن ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎزه ﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﻮد داﺋﻢ اﻟﺨﻤﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮدم در ﻣﻮرد ﻣﻦ دﺳﺖ ﻛﻢ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎزه ﺑﺎﺑﺎ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎ راﻫﺶ را ﻛﺸﻴﺪ و رﻓﺖ و‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻇﻬﺮ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﻴﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮوﻳﻢ ﭼﻮن ﺷﻚ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ‬ ‫ﺗﻮي داﻧﺸﻜﺪه ﺑﻤﺎﻧﻢ اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮود راﺳﺘﻲ ﺧﻴﺎل داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﺗﻮي‬ ‫داﻧﺸﻜﺪه ﺑﻤﺎﻧﻢ و رﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﻛﻼس ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻴﺎن آن ﺑﭽﻪ ﻗﺮﺗﻲ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺮاﻫﻦ‬ ‫ﻫﺎي رﻧﮓ و وارﻧﮓ دﺧﺘﺮاﻧﻪ ﺑﺘﻦ داﺷﺘﻨﺪ و آن ﻏﺮﺑﺘﻲ ﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺎ آن ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻫﺎي‬ ‫ﺗﻜﻴﺪه و آﻓﺘﺎب ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻋﺮق رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و دود ﭼﺮاغ ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺎﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ده ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ آن دﻳﺪ اﺳﺒﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺟﺎن‬ ‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪﻧﺪ و ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻴﺮ ﻏﻮل را ﻣﻲ ﺷﻜﻨﻨﺪ و ﺗﺎزه وﻗﺘﻲ ﺑﻘﻮل ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻪ‬ ‫آن ﻧﻮك ﻣﻴﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻣﻴﺪﻳﺪﻧﺪ ﻧﻪ دﻧﻴﺎﺋﻲ دارﻧﺪ و ﻧﻪ آﺧﺮﺗﻲ‪ .‬ﺑﻌﺪ آن ﺑﭽﻪ ﺳﻮﺳﻮل را ﺑﺎ‬ ‫ﺳﺮﭘﺎﺋﻲ دﺧﺘﺮاﻧﻪ دﻳﺪم و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺟﻮاﻧﻜﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻔﺘﻨﺪ ﺗﺎزه داﻧﺸﻴﺎري‬ ‫ﭼﻴﺰي ﺷﺪه و ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻫﺎرت و ﭘﻮرت ﻛﺮد ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﻴﺰدﻧﺪ و‬ ‫ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻣﺰﺧﺮف ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ اش را ﻫﻢ ﮔﻮش ﻧﻜﺮدم ﭼﻮن‬ ‫داﺷﺘﻢ آن ﺳﻴﺼﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﮔﺮد ﻛﻼس را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ را ﻛﻪ او ﻣﻴﮕﻔﺖ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺗﻨﺪ ﻧﻮﻳﺲ ﻫﺎي ﻣﺠﻠﺲ از ب ﺑﺴﻢ اﷲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ت ﺗﻤﺖ ﺗﻮي دﻓﺘﺮﭼﻪ ﻫﺎﻳﺸﺎن‬ ‫ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ وﻗﺘﻲ او رﻓﺖ و آن ﭘﺴﺮة ﺑﺪ رﺷﺘﻲ آﻣﺪ ﺑﻬﻢ ﭘﻴﻠﻪ ﻛﺮد دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ‬ ‫ﻣﺤﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪،‬اﻳﻦ ﺑﻮدﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺗﻮي ﭼﺎﻧﻪ اش زدم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﺗﺎ‬ ‫ﭘﻠﻪ ﺑﻐﻠﺘﺪ و ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺮود و دوﻳﺪم ﺑﻴﺮون و روي ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﺑﻴﺮون در داﻧﺸﻜﺪه ﻧﺸﺴﺘﻢ و‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺑﺎ ﺷﺪم‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ از آن دﻳﮕﺮ ﺑﺎﺑﺎﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ داﻧﺸﻜﺪه ﻣﻴﺮوم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺻﺒﺢ‬ ‫ﺑﺼﺒﺢ ﻣﺮا ﺑﻪ داﻧﺸﻜﺪه ﻣﻲ رﺳﺎﻧﺪ واﻏﻠﺐ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ او دور ﻣﻴﺸﺪ ﻣﻦ ﻣﻴﺪوﻳﺪم‬ ‫ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن و ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﻣﻴﺸﺪم و ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺎﻓﺔ ﻓﺮدوﺳﻲ ﭘﻴﺎده ﻣﻲ ﺷﺪم‪ ،‬ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ‬ ‫ﺗﻮ ﻳﻚ ﺷﻴﺮﻗﻬﻮه ارد ﻣﻴﺪادم‪ ،‬ﭼﻨﺪ ورق ﻛﺎﻏﺬ از ﺟﻴﺒﻢ در ﻣﻴﺎوردم و ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮدم‬ ‫ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ زور ﻣﻴﺰدم ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﺴﺨﻞ ﻫﺎي ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ را ﺗﻤﺎﺷﺎ‬ ‫ﻣﻴﻜﺮدم و ﺑﻪ ﻛﺲ و ﺷﻌﺮﻫﺎﻳﺸﺎن ﮔﻮش ﻣﻲ دادم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ ﻛﺎﻓﻪ ﻣﻮﻟﻦ روژ و ﻳﻚ‬ ‫ﺷﻴﺮ ﻗﻬﻮه ﻫﻢ آﻧﺠﺎ ﻣﻴﺨﻮردم وﺧﻞ ﺑﺎزﻳﻬﺎي دﺧﺘﺮ ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﺎ و ﭘﺴﺮ ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﺎﺋﻲ را‬ ‫ﻛﻪ از دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺑﭽﺎك زده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻴﻜﺮدم و ﻋﺸﻘﺒﺎزي ﺷﻮﻓﺮﻫﺎي ﻛﺮاﻳﻪ ﺷﻤﺮان‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٩٣‬‬

‫را ﻛﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎﺷﺎن– زن ﻫﺎي ﻛﻠﻪ ﮔﻨﺪه ﻫﺎ– را ﺑﺘﻮر زده ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻲ ﭘﺎﺋﻴﺪم‪ .‬و دوﺑﺎره‬ ‫ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮدم ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻇﻬﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺸﺪم ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﻣﻲ ﺷﺪم‬ ‫ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻢ داﻧﺸﻜﺪه وروي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻴﺸﺪم ﺗﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﺑﺎ‬ ‫ﺑﺴﺮاﻏﻢ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ دﻳﮕﺮ ﺧﻴﺎﻟﺶ ﺣﺴﺎﺑﻲ از ﺟﻬﺖ ﻣﻦ راﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ آﻧﻜﻪ‬ ‫آن ﻗﻀﻴﻪ ﭘﻴﺶ آﻣﺪ و آﻧﻮﻗﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻗﺼﺪاً ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺠﺒﻮر ﺷﻮم داﻧﺸﻜﺪه را ول ﻛﻨﻢ‪ .‬و ﻣﻦ ﻫﻲ ﺑﻴﺨﻮدي ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﺑﺎﺑﺎ را ﻗﺎﻧﻊ ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮاﻳﺶ دﺳﺖ ﻛﻢ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ ﭼﻄﻮري اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ روز ﺑﻮد‪،‬‬ ‫از اول ﺧﺮداد‪ ،‬ﻛﻪ داﺷﺘﻢ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻏﺮوب آن ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﻟﻌﻨﺘﻲ را ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪم ﻛﻪ ﻳﻚ‬ ‫ﺧﻄﺶ را ﻧﻤﻴﺸﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ و آن ﭘﻠﻲ ﻛﭙﻲ ﻫﺎي ﻟﻌﻨﺘﻲ‬ ‫ﺗﺮ را ﻛﻪ ﻧﺼﻔﺶ ﺧﻮاﻧﺪه ﻧﻤﻴﺸﺪ و ﻧﺼﻔﺶ ﺟﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺷﺒﻬﺎ ﺑﺰور ﻗﻬﻮه ﺗﺎ ﺳﺤﺮ‬ ‫ﺑﻴﺪار ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪم و ﻫﺮ روز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮي آن آﻓﺘﺎب داغ ﻣﺠﺒﻮر‬ ‫ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﺮوﻳﻢ داﻧﺸﻜﺪه و ﺗﻮي آن ﮔﺮﻣﺎ ﺷﺮ و ﺷﺮ ﻋﺮق ﺑﺮﻳﺰﻳﻢ و ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺮاي ﻫﺮ اﻣﺘﺤﺎﻧﻲ ژوري ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺑﺸﻮد و ﺑﻌﺪ ﭘﺸﻚ ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ و ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻫﺮ ﮔﺮوﻫﻲ‬ ‫ﺑﻜﺪام ژوري ﻣﻴﻔﺘﻨﺪ و وﻗﺘﻲ ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻛﻲ اﻓﺘﺎده اﻳﻢ ﺑﻨﺪ دﻟﻤﺎن ﭘﺎره ﻣﻲ ﺷﺪ‬ ‫ﭼﻮن اﺗﻔﺎﻗﺎً ﻛﺘﺎب آن ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻳﻢ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﺎ دﻟﻬﺮه ﺗﻮي‬ ‫ﻛﺮﻳﺪور راه ﻣﻲ رﻓﺘﻴﻢ ﻛﺘﺎب ﻳﺎرو را ﺑﺎز ﻣﻴﻜﺮدﻳﻢ و ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮدﻳﻢ ﻳﻚ آﺧﺮﻳﻦ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﺎن ﺑﻴﻨﺪازﻳﻢ و ﺑﺎ دﻟﻬﺮة اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ ﻫﻤﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت دﻳﮕﺮ را ﻗﺒﻮل ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮدﻳﻢ از اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺪر ﻧﺒﺮﻳﻢ ﺑﺎز ﻫﻢ زﻳﺮ آﻓﺘﺎب ﻣﻴﺎﻳﺴﺘﺎدﻳﻢ ﭼﻮن اﺳﺘﺎد‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﻣﻴﺎﻣﺪ و ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ده ﭘﺎﻧﺰده ﺗﺎرا اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﺮوﻳﻢ‬ ‫و روز ﺑﻌﺪ ﺑﻴﺎﺋﻴﻢ و ﺗﺎزه وﻗﺘﻲ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ رﺳﻴﺪ ﻳﺎرو ﻣﺜﻞ ﻓﻨﺮ از ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰش ﭘﺮﻳﺪ ﻛﻪ‬ ‫» ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻓﻜﻞ زده م‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮاي ﻛﺮاواﺗﻢ ﺑﺰﻧﻲ؟« و ﺳﻌﻲ‬ ‫ﻛﺮدم ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون زﻳﺮ آﻓﺘﺎب ﺑﺮاي ﻛﺖ و ﻛﺮاوات ﺧﻴﻠﻲ ﮔﺮم ﺑﻮد‬ ‫و ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻳﻚ ﺗﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﻫﻢ ﺧﻴﺲ ﻋﺮق ﺑﻮدم و ﺳﻪ روز ﻫﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ روز از‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ دو ﺗﺎ ﭘﻨﺞ زﻳﺮ آن آﻓﺘﺎب اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﻛﻪ آن اﻣﺘﺤﺎن ﻟﻌﻨﺘﻲ را ﺑﺪﻫﻢ اﻣﺎ ﻓﺎﻳﺪه‬ ‫اي ﻧﺪاﺷﺖ ﺟﺰ آﻧﻜﻪ ﻧﺎﭼﺎر زﻳﺮ آﻓﺘﺎب ﺗﺎدر داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺪوم و ﺑﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻳﻚ ﺗﺎﻛﺴﻲ‬ ‫ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ و ﺧﻮد م را ﺗﻮي آن ﺑﻴﻨﺪازم و ﺳﻪ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺧﻴﺲ ﻋﺮق و در‬ ‫ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺳﺮم از آﻓﺘﺎب و ﮔﺮﻣﺎ و ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ و دﻟﻬﺮه داﺷﺖ ﻣﻴﺘﺮﻛﻴﺪ ﺧﻮدﻣﺮا ﺑﺎ‬ ‫ﻛﺮاوات ﺑﻪ اﺗﺎق اﻣﺘﺤﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ دﺳﺘﻴﺎر ﺑﻮزﻳﻨﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺳﻴﻢ و ﻗﺮﻗﺮه‬ ‫و ﻻﻣﭗ ﺟﻠﻮﻳﻢ ﺑﺮﻳﺰد ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﻳﻚ ﻓﺮﻓﺮة اﻟﻜﺘﺮﻳﻜﻲ درﺳﺖ ﻛﻨﻢ و ﺑﻌﺪ از ﻫﺰار‬ ‫ﺟﺎن ﻛﻨﺪن ﻣﺪار را ﺑﺒﻨﺪم و دﺳﺘﻪ را ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﻢ و ﻓﺮﻓﺮه ﻧﭽﺮﺧﺪ و روﺣﻢ ﻫﻢ ﺧﺒﺮدار‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺳﺮم ﮔﺮم ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﺪار ﺑﻮده ﻳﺎرو دﺳﺘﻴﺎره ﻳﻚ ﺳﻴﻢ را از اﻳﻦ‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪه ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺎﺷﻢ دوﺑﺎره ﻣﺪار را از اول ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻨﻢ و‬ ‫داﻧﺸﺠﻮي ﺑﺎﺻﻄﻼح دﻗﻴﻘﻲ ﺑﺎر ﺑﻴﺎﻳﻢ و ﺗﺎزه اﺳﺘﺎد ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺑﮕﻮﻳﺪ "ﺗﻮ دوﭼﺮﺧﻪ‬ ‫ﺳﻮاري ﺑﻠﺪي؟" و ﺗﻮ ﺑﮕﻮﺋﻲ "ﺑﻠﻪ‪ ".‬واو ﺑﮕﻮﻳﺪ "ﺧﻮﺑﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ‬

‫‪٩٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ؟ ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎ اﺳﺘﻌﺪاد دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮاري ﻧﺪارﻧﺪ و ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎ‬ ‫اﺳﺘﻌﺪاد ﻓﻴﺰﻳﻚ ﭘﺰﺷﻜﻲ‪ ".‬و ﺗﻮ ﺑﮕﻮﺋﻲ "ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻓﺮﻓﺮةاﻟﻜﺘﺮﻳﻜﻲ ﭼﻪ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻠﻢ ﭘﺰﺷﻜﻲ داره؟" و او داد ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ "ﭘﺎﻳﺔ ﻋﻠﻢ ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮﻓﺮه اﻟﻜﺘﺮﻳﻜﻲ‬ ‫اﺳﺖ‪ ".‬و ﺑﺎز ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﺗﻮ ﺑﮕﻮﺋﻲ و ﻳﻚ ﭼﻴﺰي او ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﺻﺪاﻳﺘﺎن را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫و ﺗﻮ دﻳﮕﺮ ﺣﺘﻲ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ دارد ﻣﻴﻔﺘﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﺸﻨﻮي ﻛﻪ اﺳﺘﺎد ﺑﻪ ﻓﺮاش‬ ‫ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ "اﻳﻦ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ رو ﺑﻨﺪاز ﺑﻴﺮون!" و ﺗﻮ اوﻟﻴﻦ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ ﺑﺪﺳﺘﺖ ﻣﻴﺮﺳﺪ از‬ ‫روي ﻣﻴﺰ ﺑﺮداري و ﺗﻮي ﺳﺮ اﺳﺘﺎد ﺑﻜﻮﺑﻲ ﺗﺎ ﻓﺮاش ﻫﺎ ﻛﺖ ﻫﺎﻳﺖ را ﻧﮕﻬﺪارﻧﺪ و‬ ‫ﭘﻠﻴﺲ ﺻﺪا ﻛﻨﻨﺪ و ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻫﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ د ﺳﺖ ﺑﻨﺪ دﺳﺘﺖ ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﺑﺒﺮﻧﺪت ﻛﻼﻧﺘﺮي وﻛﺎر‬ ‫ﺑﺪادﮔﺎه ﺑﻜﺸﺪ و ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﺪود ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻴﺪ ﻛﻔﺎﻟﺖ از زﻧﺪان آزادت ﻛﻨﺪ و ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻫﻢ ﻫﺰار ﺟﻮر ﺣﻘﻪ ﺑﺎزي ﻛﻨﺪ‪ ،‬از دﻛﺘﺮﻫﺎ ﮔﻮاﻫﻲ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﻣﺪرك ﺟﻌﻠﻲ درﺳﺖ ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫از ﻣﻌﻠﻢ ﻫﺎ و ﻣﺪﻳﺮﻫﺎي ﺳﺎﺑﻘﺖ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻣﻪ ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻪ در ﻣﺪرﺳﻪ آدم ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﺑﻮده‬ ‫اي‪ ،‬ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺗﻮي ﺷﻴﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮه زده اي و دﺳﺖ ﺧﻮدت را آش و ﻻش‬ ‫ﻛﺮده اي‪ ،‬ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎر‪ ،‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ذﻛﺮي از ﺷﺮط ﺑﻨﺪي ﺑﻜﻨﺪ‪،‬از ﻃﺒﻘﺔ دوم ﻋﻤﺎرت ﻣﺪرﺳﻪ‬ ‫ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﭘﺮﻳﺪه اي و ﻣﭻ ﭘﺎي ﺧﻮدت را ﺷﻜﺴﺘﻪ اي‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ اﺳﺘﺸﻬﺎد ﻣﺤﻠﻲ‬ ‫ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ و ﺗﻮي ﻋﺪﻟﻴﻪ رﻳﺶ ﮔﺮو ﺑﮕﺬارد و ﺳﺒﻴﻞ اﻳﻦ و آن را ﭼﺮب ﻛﻨﺪ ﻛﻪ رأي‬ ‫ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺗﻮ ﻣﺮﻳﺾ رواﻧﻲ ﻫﺴﺘﻲ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ در دادﮔﺎه ﺧﻮدت را‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻞ ﺑﺎزي ﺑﺰﻧﻲ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه ﺑﻮدي‪،‬و دادﺳﺘﺎن‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﭙﺮﺳﺪ"درﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﺗﺎﺗﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟" و ﺗﻮ ﺑﮕﻮﺋﻲ "ﺑﻠﻪ‪ ".‬و او ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﺪ "آﻗﺎﻳﺎن ﻫﻴﺌﺖ ﻣﻨﺼﻔﻪ ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻫﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻨﺪ‪ ".‬و وﻗﺘﻲ ﻧﻮﺑﺖ‬ ‫ﺣﺮف زدن ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﺗﻮ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻲ ﺧﻮدت را ﺑﻪ دﻳﻮاﻧﮕﻲ ﺑﺰﻧﻲ وﻧﺘﻮاﻧﻲ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬ ‫ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺖ و ﺑﺎﺑﺎت ﺑﻴﻔﺘﺪ و ﺑﻪ رﻧﺞ و اﺿﻄﺮاﺑﻲ ﻛﻪ ﺗﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺸﺎن ﻣﻮج‬ ‫ﻣﻲ زﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﻣﺎدرت را ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺻﻮرﺗﺶ را ﺗﻮي دﺳﺘﻤﺎل ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده و ﺳﻌﻲ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺟﻠﻮي اﺷﻜﺶ را ﺑﮕﻴﺮد و ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را راﺳﺖ و ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪه‬ ‫ﺑﮕﻮﺋﻲ و ﺷﺮوع ﻛﻨﻲ ﺣﺎﺷﻴﻪ رﻓﺘﻦ و ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﺎﻓﺘﻦ و از ﻳﺎدﮔﺎرﻫﺎي ﺑﭽﮕﻴﺖ ﮔﻔﺘﻦ‪،‬از‬ ‫ﺣﻮض ﺳﻨﮕﻲ و درﺧﺖ ﻫﺎي ﺗﺒﺮﻳﺰي و ﺑﺎغ ﺷﻤﺮان و دره ﺟﻨّﻲ و ﻣﻌﺪن ﺳﻨﮓ و‬ ‫ﺷﺒﻬﺎي روي ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﺗﻮي ﻣﻬﺘﺎب و اﻳﻨﻜﻪ دﻟﺖ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻳﻚ ﺟﺎي ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ و ﭼﻨﺎن ﻧﻌﺮه اي ﺑﺰﻧﻲ ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﺖ ﺗﻮي دﻧﻴﺎ ﺑﭙﻴﭽﺪ و آن ﺧﻮاﺑﻲ ﻛﻪ ﮔﺎه و‬ ‫ﺑﻴﮕﺎه و ﻣﻴﺪﻳﺪي ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﭼﻲ داري ﻣﻴﮕﻮﻳﻲ و ﺑﺮاﻳﺸﺎن از‬ ‫آﻓﺘﺎب ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ و ﻋﺮق رﻳﺨﺘﻦ و ﺗﺎﻛﺴﻲ و ﻛﺮاوات و ﻓﻜﻞ و ﻓﺮﻓﺮة اﻟﻜﺘﺮﻳﻜﻲ و‬ ‫ﺑﻘﺮاط ﺣﻜﻴﻢ و ﺑﻴﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ وﻳﻚ ﭼﻴﺰﻳﻜﻪ از روي ﻣﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻲ و ﺗﻮي‬ ‫ﺳﺮ ﻳﻜﻨﻔﺮ زدي ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﻴﺪاﻧﻲ ﭼﻪ ﺑﻮد و دادﮔﺎه ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﻳﺖ راي ﺑﺪﻫﺪو ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻬﺖ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﻫﻤﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ اﻧﺼﺎﻓﺎً ﻋﺎﻟﻲ ﺑﺎزي ﻛﺮده ﺑﻮدي و آﻧﻮﻗﺖ‬ ‫ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪت ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻣﺮاض روﺣﻲ و ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﺗﻤﺎم آﻧﺠﺎ ﻧﮕﻬﺖ دارﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺎرﻳﺦ‬ ‫ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ ﺑﺨﻮاﻧﻲ و راﺟﻊ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻲ و ﻫﺮ روز آن‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٩٥‬‬

‫دو ﺗﺎ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺗﺮك و ﻓﺎرس را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺪام زﺑﺎن ﻫﻢ را ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ و‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺳﻪ ﻣﺎه ﺗﻤﺎم ﺑﻮد ﻫﺮ روز ﺑﺮاي ﻫﻢ ﻗﺼﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ و ﻫﺮ دو ﻫﻢ از‬ ‫ﺧﻨﺪه روده ﺑﺮ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﻳﻚ ﮔﻮاﻫﻲ ﺳﻼﻣﺖ دﺳﺘﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪو‬ ‫ﻣﺮﺧﺼﺖ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺎز ﺑﺎﺑﺎ ﻳﻜﻲ دوﻣﺎه دﻳﮕﺮ ﺑﺪود و ﻫﺰار ﺗﺎ ﭘﺎرﺗﻲ ﺑﺘﺮاﺷﺪ و رﻓﻴﻖ‬ ‫ورﻓﻴﻖ ﺑﺎزي راه ﺑﻴﻨﺪازد ﺗﺎ دوﺑﺎره ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﺳﻤﺖ را ﺗﻮي داﻧﺸﻜﺪه ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺘﺤﺼﻴﻞ ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺸﻮي‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ را ﻫﻢ آﻳﻨﻪ ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ‪.‬‬

‫‪۶‬‬ ‫وﻗﺘﻲ از ﺧﻮاب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ اوﻟﻴﻦ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ دﻳﺪ آﺳﻤﺎن آﺑﻲ و ﺻﺎف ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻮا‬ ‫آﻧﻘﺪرﻫﺎ ﺳﺮد ﻧﺸﺪه ﺑﻮد واو ﺷﺐ ﻫﺮدو ﺗﺎ ﻟﻨﮕﻪ دري را ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻮان ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎز ﻣﻲ‬ ‫ﺷﺪ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﺣﺎﻻ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﻟﻜﻦ و‬ ‫ﻧﺮده آﻫﻨﻲ و آﺳﻤﺎن ﺻﺎف و آﺑﻲ روﺑﺮو را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻋﺠﻠﻪ اي در ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻧﻤﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر درﭼﻨﺪ ﺳﺎل اﺣﺴﺎس ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ آدم آزادي اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮدش را آدم آزادي اﻋﻼم ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭘﺪرش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻴﺎل‬ ‫دارد ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺟﺎﻳﻲ در ﺷﻬﺮ ﺑﮕﻴﺮد و ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺑﺤﺚ وﻣﺠﺎدﻟﺔ‬ ‫زﻳﺎد ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺪرش ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻏﻠﻄﻲ‬ ‫ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬روز ﺑﻌﺪ ﻧﺰدﻳﻚ داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺷﺎﻫﺮﺿﺎ اﻳﻦ اﺗﺎق را در ﻃﺒﻘﻪ‬ ‫ﻫﺸﺘﻢ ﻳﻚ ﻋﻤﺎرت ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﺻﺪﺗﻮﻣﻦ ﻛﺮاﻳﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻚ ﻗﺎﻟﻲ‪ ،‬ﻳﻜﺪﺳﺖ‬ ‫رﺧﺘﺨﻮاب‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﺨﺘﺨﻮاب و ﻟﻮازم ﺷﺨﺼﻴﺶ را آورده ﺑﻮد در آن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد واز‬ ‫دﻳﺸﺐ زﻧﺪﮔﻲ ﺗﺎزه اي را آﻏﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻣﺮوز دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻋﺠﻠﻪ اي‬ ‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﺑﺼﺪاي ﻧﻌﺮة ﭘﺪرش از ﺧﻮاب ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮد ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ‬ ‫ﭼﺎﺋﻲ ﺑﺨﻮرد و ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮﺷﺪ و ﺧﻮدش را ﺑﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﭘﺪرش ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزده‬ ‫ﻫﻢ ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزده ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ادارة ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻲ رﻓﺖ و ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺎزي ﻛﺮدن‬ ‫در ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺟﺪﻳﺪ را ﻣﻲ داد‪ .‬ﻗﺮار ﺑﻮد اﻣﻴﺮارﺳﻼن را روي ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻴﺎورﻧﺪ و او ﻧﻘﺶ‬ ‫اﻣﻴﺮارﺳﻼن را ﺑﺎزي ﻛﻨﺪ‪ .‬دو ﻣﺎه ﺑﺎ اداره ﻛﻠﻨﺠﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺠﺎي اﻣﻴﺮارﺳﻼن‬ ‫ﻫﺎﻣﻠﺖ را روي ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ رﺋﻴﺲ اداره ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي اﺟﺮاي ﻫﺎﻣﻠﺖ‬ ‫آﻣﺎدﮔﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﮔﺬﺷﺘﻪ از آن ﺑﺎ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻗﺮاردادي داﺷﺘﻨﺪ و ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن اﺻﺮار‬ ‫داﺷﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﺮاغ ﻧﺎﺷﺮ ﻣﻲ رﻓﺖ ﺗﺎﺑﺒﻴﻨﺪ‬ ‫ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ را ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ زﻳﺎد ﭼﺸﻤﺶ آب ﻧﻤﻴﺨﻮرد‪.‬‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﺔ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎﻣﻠﺖ اش ر ا ﺑﺎ ﻫﺰار ﭼﻚ و ﭼﺎﻧﻪ ﻗﺒﻮل ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﻪ ﻣﺎه‬ ‫ﺗﻤﺎم از ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﻧﺎﺷﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ آن ﻧﺎﺷﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺟﻮاﺑﻬﺎي ﺳﺮ ﺑﺎﻻ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻲ ﺑﻨﺎﺋﻲ داﺷﺖ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ورﺷﻜﺴﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻣﺮدم دﻧﺒﺎل اﺳﻤﻬﺎي آﺷﻨﺎ‬ ‫ﻣﻴﺮوﻧﺪ و ﭼﻮن ﻛﺴﻲ او را ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺗﺮﺟﻤﻪ اش را ﻫﻢ ﺑﻨﺎﭼﺎر ﻧﻤﻴﺨﺮﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎ آﻧﻜﻪ‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻚ ﻧﺎﺷﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد روي اﺳﻢ ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ رﻳﺴﻚ ﻛﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺠﺎي‬ ‫ده در ﺻﺪ ﻣﺘﺪاول ﻓﻘﻂ ﭘﻨﺞ درﺻﺪ ﻗﻴﻤﺖ ﻓﺮوش را ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ ﻫﺰار‬ ‫ﺟﻨﺠﺎل روي ده درﺻﺪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﺳﻪ ﻗﺴﻂ ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬

‫‪٩٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺑﻌﺪ از آن دﻳﮕﺮ ﺗﺎ ﻏﺮوب ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺑﺎﻳﺪﺑﺮاي ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ‬ ‫اداره ﻣﻲ رﻓﺖ وﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻛﻼس ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻫﻔﺘﻪ اي ده ﺳﺎﻋﺖ زﺑﺎن‬ ‫اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ درس ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺣﺴﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﻟﻲ ﻛﻪ از ﻛﻼس ﺷﺒﺎﻧﻪ و ادارة‬ ‫ﻧﻤﺎﻳﺶ و ﺣﻖ اﻟﺘﺮﺟﻤﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﻓﻘﻴﺮاﻧﻪ وﻟﻲ راﺣﺘﻲ ﺑﻜﻨﺪ‪،‬‬ ‫روزﻫﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺮي ﺑﻪ داﻧﺸﻜﺪه ﺑﺰﻧﺪ و در ﺳﺎﻋﺎت ﻓﺮاﻏﺘﺶ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ .‬از‬ ‫رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎزﻳﺮ ﭘﻴﺮﻫﻦ و زﻳﺮ ﺷﻠﻮاري ﺗﻮي اﻳﻮان رﻓﺖ و ﮔﺬاﺷﺖ ﻧﺴﻴﻢ‬ ‫ﺧﻨﻚ ﺻﺒﺢ ﭘﺎﺋﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﺮو ﭘﺎي ﻟﺨﺘﺶ ﺑﺨﻮرد‪ .‬دور ﺗﺎدورش ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ و ﻛﻮﺗﺎه‬ ‫ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺑﻮدﻧﺪو دورﺗﺮ در ﻓﺎﺻﻠﻪ زﻳﺎد ﻛﻮره ﻫﺎي آﺟﺮ ﭘﺰي را ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ازﺷﺎن دود‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬در آﺳﻤﺎن ﻳﻚ ﻓﻮج ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺳﭙﻴﺪ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ وﻳﻚ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﮔﻮل ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺎه و ﺑﻴﮕﺎه از ﻓﻮج ﺟﺪا ﻣﻴﺸﺪ و ﺗﻮي ﻫﻮا آﻧﻘﺪر ﻣﻌﻠﻖ ﻣﻲ زد ﺗﺎ ﻓﻮج ﻳﻚ‬ ‫دور ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻴﺪ و دوﺑﺎره ﺑﺮﻣﻴﮕﺸﺖ و آﻧﻮﻗﺖ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﭘﺮواز ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬از آن ﺑﺎﻻ‬ ‫ﺣﻴﺎط ﺧﺎﻧﻪ را ﻣﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ آﺟﺮ ﺧﻄﺎﺋﻲ ﻓﺮش ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻚ ﺣﻮض ﻣﺴﺘﻄﻴﻞ‬ ‫ﻛﺎﺷﻲ در وﺳﻄﺶ ﺑﻮد و دور ﺗﺎ دورش را ﻳﻚ ردﻳﻒ درﺧﺖ ﻛﺎج ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻛﻤﻲ ﺳﺮدش ﺷﺪ و ﺗﻮي اﻃﺎق ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬اﺣﺴﺎس ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻛﺮد‪ .‬دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﺶ را‬ ‫ﺷﺴﺖ و اﺻﻼح ﻛﺮد‪ .‬ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﺳﻔﻴﺪ ﺗﻮي ﺟﻴﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻴﺎن‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﻳﺶ ﻛﺮد‪ ،‬ﻳﻚ ﻛﺘﺎب ﺷﻌﺮزﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ زد‪ ،‬ﻗﻠﻢ ﺧﻮدﻧﻮﻳﺴﺶ را ﭘﺮ از ﺟﻮﻫﺮ ﻛﺮدو‬ ‫ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﻣﻐﺎزة ﻳﻮﺳﻒ ﺧﺎن دوﻳﺪ‪ .‬ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﺎن و ﭘﻨﻴﺮ و ﭼﺎﺋﻲ ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﺗﺨﻢ‬ ‫ﻣﺮغ ﻋﺴﻠﻲ ﺳﻔﺎرش داد‪ .‬اﮔﺮ ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﺟﺮات ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﺗﻮي ﻣﻐﺎزة ﻳﻮﺳﻒ ﺧﺎن ﺳﺮ‬ ‫ﻛﻨﺪ ﭼﻮن دﻛﺎن و زﻳﺮ زﻣﻴﻦ ﭘﺮ از داﻧﺸﺠﻮﻫﺎي ﻏﺮﺑﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎﻗﺎﻟﻲ ﭘﻠﻮ ﻳﺎ‬ ‫آﻟﺒﺎﻟﻮ ﭘﻠﻮ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ و ﻫﻲ ﺑﺮگ ﺗﺮﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﻣﺸﺖ ﻣﺸﺖ ﺗﻮي دﻫﻨﺸﺎن‬ ‫ﻣﻲ ﭼﭙﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﻤﻮﻗﻊ ﺻﺒﺢ ﺧﻴﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﺮ ﻛﻼس درس ﻳﺎ ﺗﻮي‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ رﻓﺖ ﺗﻮي ﺻﻒ اﺗﻮﺑﻮس اﻳﺴﺘﺎد و ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬اﺗﻮﺑﻮس اﺗﻔﺎﻗﺎً زود آﻣﺪ و ﺳﻮار ﺷﺪ‪ .‬دو ﺗﺎ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻜﻴﺶ ﭘﻬﻠﻮي ﻳﻚ‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺟﻮان و ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻗﺸﻨﮓ و ﻳﻜﻴﺶ ﭘﻬﻠﻮي ﻳﻚ ﻣﺮد ﺑﺎزاري ﻧﻤﺎ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﻣﺮدد ﺑﻪ ﺟﺎي‬ ‫ﺧﺎﻟﻲ ﭘﻬﻠﻮي دﺧﺘﺮك ﻧﮕﺎه ﻛﺮدو رﻓﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﺮدك ﺑﺎزاري ﻧﻤﺎ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻣﺮدك ﮔﻮﺷﺔ ﻛﺘﺎﺑﻲ را ﻛﻪ دﺳﺖ او ﺑﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ »ﻣﻤﻜﻨﻪ آﻗﺎ ﻳﻪ ﻧﻴﮕﺎﺋﻲ‬ ‫ﺑﻜﻨﻢ؟« او ﺑﺎ دﻟﺨﻮري ﮔﺬاﺷﺖ ﻣﺮد ﻛﺘﺎب را از دﺳﺘﺶ ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮد او را‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻧﻜﻨﺪ و در ﺧﻴﺎﻻت ﺧﻮدش ﻓﺮو ﺑﺮود‪ .‬اﻣﺎاز ﮔﻮﺷﺔ ﭼﺸﻢ ﻣﺮدك را ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻲ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺴﺘﺶ را ﺑﺎ ﻟﺒﺶ ﺗﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻮﺷﺔ ﺻﻔﺤﻪ را ﻛﻤﻲ ﺗﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬آﻧﺮا ﺑﺎ‬ ‫ﺻﺪا ورق ﻣﻲ زﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻔﺤﻪ اي ﻫﻢ ﺑﻴﺶ از ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﺗﻮﺑﻮس‬ ‫ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺷﺎه ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد و ﺗﺎ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻧﺎدري اﻗﻼ ﺷﺶ ﻫﻔﺖ ﺗﺎ اﻳﺴﺘﮕﺎه دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻛﺘﺎب را از دﺳﺖ ﻣﺮدك ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﻳﻚ دو ﺑﺎﻣﺒﻲ ﺗﻮي‬ ‫ﺳﺮش ﺑﺰﻧﺪو ﭘﻴﺎده ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه وﻗﺘﻲ از ﺳﻪ راه ﺷﺎه ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺮدك ﮔﻔﺖ »ﺧﻴﻠﻲ‬ ‫ﻣﻌﺬرت ﻣﻴﺨﻮام‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺎده ﺑﺸﻢ‪ «.‬و ﻛﺘﺎب را از دﺳﺖ او ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬آﻣﺪ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٩٩‬‬

‫دم در اﻳﺴﺘﺎد و واﻧﻤﻮدﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺑﻌﺪي ﭘﻴﺎده ﺷﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ اﻳﺴﺘﮕﺎه‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻧﻴﻤﺮخ ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﻣﺮدك را دﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺮي ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﻪ او ﭼﺸﻢ ﻏﺮه ﻣﻲ‬ ‫رود‪ .‬ﺗﻮي ﻧﺎدري ﭘﻴﺎده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻴﺎﺑﺎن اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل رﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ وارد ﻛﺎﻓﻪ‬ ‫ﻓﺮدوﺳﻲ ﺷﺪ ﻛﺎﻓﻪ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺒﻴﻞ ﭘﺸﺖ ﺗﺮازو اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ زن‬ ‫ﭼﺎق ارﻣﻨﻲ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻣﻲ ﻓﺮوﺧﺖ‪ .‬ﺣﺴﻦ ﻣﻮش ﮔﻮﺷﺔ ﻛﺎﻓﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺷﻴﺮ‬ ‫ﻗﻬﻮه و ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻣﻲ ﺧﻮرد وﻳﻚ ﻣﺠﻠﻪ را ورق ﻣﻲ زد‪ .‬ﮔﻮﺷﺔ دﻳﮕﺮ ﻛﺎﻓﻪ ﺟﻼل و‬ ‫ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺪﻧﺎم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﻫﻮﻣﺮ ﺳﺮي ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺗﻜﺎن داد و رﻓﺖ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﺔ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻧﺸﺴﺖ و ﻗﻠﻢ و ﻛﺎﻏﺬش را روي ﻣﻴﺰ ﭘﻬﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺪﻧﺎم داد زد‬ ‫»اوي ﻧﺎﺑﻐﺔ ﺧﺮدﺳﺎل‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ اون ﺷﺎﻫﻜﺎري؟« ﻫﻮﻣﺮ در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻪ آﻧﺪراﻧﻴﻚ ﻳﻚ ﺷﻴﺮ ﻛﺎﻛﺎﺋﻮ ارد ﻣﻴﺪاد ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد‪ .‬ﺷﺎﻋﺮ دوﺑﺎره داد‬ ‫زد‪:‬‬ ‫"ﺑﺎﺑﺎ اﮔﻪ اﻳﻦ ﺷﺎﻫﻜﺎر ﺗﻤﻮم ﺷﺪﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻮل ﻣﺮدﻣﻮ ﭘﺲ ﺑﺪه‪،‬ﻣﻨﺘﻈﺮن‪".‬‬ ‫ﺟﻼل ﮔﻔﺖ "ﺧﻼﺻﻪ ﻫﺮ ﻛﺎري داري ﺗﺎ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﺖ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه ﺑﻜﻦ‪.‬‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻌﺪ از ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻣﻴﺸﻲ ﻳﻪ ﮔﻬﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ و اﻳﻦ‪".‬‬ ‫ﺣﺴﻦ ﻣﻮش ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻫﻮﻣﺮ ﻛﺮد و رو ﺑﻪ ﺟﻼل و ﺷﺎﻋﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ "آﺧﻪ ﺣﻴﻒ اﻳﻦ ﺟﻮوﻧﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮﮔﻞ ورﮔﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺮن دﻧﺒﺎل ﻧﻮﺷﺘﻦ‬ ‫؟ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻳﻪ ﻋﻤﺮ ﻫﺘﻚ ﺧﻮدﻣﻮﻧﻮ ﺗﻮي اﻳﻦ ﻛﺎرا ﭘﺎره ﻛﺮدﻳﻢ ﭼﻪ ﮔﻬﻲ ﺧﻮردﻳﻢ؟"‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻧﺪ و ﻫﻮﻣﺮ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﻤﻐﺰش ﻓﺸﺎر ﺑﻴﺎورد و ﺑﺒﻴﻨﺪ از ﻛﺠﺎ‬ ‫ﺷﺮوع ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﺠﻮر ﻛﻪ ﺳﺮش را ﻣﻴﺎن دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻴﺮون را‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد از ﮔﻮﺷﺔ ﭼﺸﻢ ﺷﺎﻋﺮ را ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ دارد ﺑﺎزي ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻫﻲ‬ ‫ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎب ﺟﻼل ﻧﺎﺧﻨﻚ ﻣﻴﺰﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ داد و ﻓﺮﻳﺎد ﺟﻼل ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺷﺪ ﻛﻪ "ﺻﺪ دﻓﻌﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﺷﻴﺮﻧﻲ ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﮕﻢ ﻳﻜﻲ ﺑﺮات ﺑﻴﺎره‪.‬ﻫﻲ ﺑﺎ اون‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ ﻛﺜﻴﻔﺖ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻧﻲ ﻣﻦ ﻧﺎﺧﻨﻚ ﻧﺰن‪".‬‬ ‫ﺷﺎﻋﺮ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺣﺮف او را ﻧﺸﻨﻴﺪه اﺳﺖ ﻣﻮﺿﻮع را ﻋﻮض ﻛﺮد‪:‬‬ ‫"اﮔﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﭼﺮا ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﺎل ﺳﺮخ ﺑﻪ ﻛﻤﺮش ﻣﻲ ﺑﺴﺖ؟"‬ ‫ﺟﻼل ﺑﺎ ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﮕﻲ ﮔﻔﺖ‪" :‬ﺑﺮو ﺑﺎﺑﺎ!" ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ "اﺻﻼ ﻛﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن‬ ‫ﺷﺎل ﺳﺮخ ﺑﻪ ﻛﻤﺮش ﻣﻲ ﺑﺴﺖ؟"‬ ‫ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺪﻧﺎم ﮔﻔﺖ "ﻣﻲ ﺑﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﭼﺮا؟"‬ ‫ﺟﻼل ﮔﻔﺖ "ﭼﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪".‬‬ ‫"واﺳﻪ اﻳﻨﻜﻪ اﮔﻪ ﻧﻤﻲ ﺑﺴﺖ ﺷﻠﻮارش ﻣﻴﻔﺘﺎد ﭘﺎﺋﻴﻦ‪".‬‬ ‫ﺟﻼل ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ ﮔﻔﺖ "ﺑﺎز ﻳﻜﻲ از اون ﺷﻮﺧﻴﺎي ﺑﻲ ﻣﺰة ﺗﻮ‪".‬‬ ‫ﺣﺴﻦ ﻣﻮش از آن ﻃﺮف ﻛﺎﻓﻪ داد زد "ﺟﻼل‪،‬ﻣﮕﻪ ﺗﻮاﻣﺮوز ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺪاري؟"‬ ‫"ﻧﻪ‪".‬‬ ‫"ﺑﺎز ﻓﺮﻫﻨﮓ و ول ﻛﺮدي؟"‬

‫‪١٠٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫"آره‪".‬‬ ‫"ﭼﺮا؟"‬ ‫"ﺣﻮﺻﻠﻪ م از دﺳﺖ درس دادن ﺑﻪ ﻛﺮه ﺧﺮاي ﻣﺮدم ﺳﺮ رﻓﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﻛﻮﭼﻴﻜﻦ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺮﺗﺐ ﺗﻮي ﻛﻼس ﻣﻲ ﭼﺴﻦ و آدﻣﻮ از ﺑﻮي ﮔﻨﺪ ﺧﻔﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ‪ .‬ﺑﻌﺪم ﻛﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ‬ ‫ﻣﻴﺸﻦ ﻳﻚ ﻧﻨﺮاي ﮔﻪ از ﺧﻮد راﺿﻲ اي ﻣﻴﺸﻦ ﻛﻪ ﻧﮕﻮ‪".‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺣﺴﻦ ﺳﺎرﺗﺮ ﺑﺎ ﻛﻠﺔ ﺗﺮاﺷﻴﺪه از در آﻣﺪ ﺗﻮ و رﻓﺖ ﭘﻴﺶ ﺟﻼل و ﺷﺎﻋﺮ‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻛﻼه ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺮه ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي رﻧﮕﻲ ﻛﻪ ﺳﺮش ﺑﻮد ﺗﺮاﺷﻴﺪن‬ ‫ﺳﺮش را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ دﻣﻖ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺴﻦ ﻣﻮش ﻣﺠﻠﻪ اي را ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ روي ﻫﻮا‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ و درﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺑﺎ ﺗﻠﻨﮕﺮ ﻳﻚ ﺳﺘﻮن را ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داداز ﺣﺴﻦ ﺳﺎرﺗﺮ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪآﻳﺎﺳﺘﻮن "از ﺧﻮدﻣﺎن" را ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ ﻳﺎﻧﻪ‪ .‬ﺣﺴﻦ ﺳﺎرﺗﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ رﻓﺖ ﺳﺮ‬ ‫ﻣﻴﺰ ﺣﺴﻦ ﻣﻮش ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﺠﻠﻪ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻣﺠﻠﻪ را زد‬ ‫روي ﻣﻴﺰ و داد زد‪:‬‬ ‫"آﺧﻪ اﻳﻨﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﻣﻦ ﭼﻴﻜﺎر دارن؟ ﺑﻪ اﻳﻨﺎ ﭼﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺮوﺋﻴﻦ‬ ‫ﻛﺸﻴﺪه م ﺑﺮده ن ﺳﺮﻣﻮ ﺗﺮاﺷﻴﺪه ن؟ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺎراي دﻳﮕﻪ ام ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﻠﻘﻢ ﻣﻲ‬ ‫زﻧﻢ‪ .‬ﭘﺲ اﻳﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮن ﺗﻮ ﻣﺠﻠﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻦ؟"‬ ‫ﺣﺴﻦ ﻣﻮش ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ "اﮔﻪ ﺧﺒﺮش ﺑﻪ اون ﭘﻴﺸﻮاي ادﺑﻲ ﺗﺎزه ﺑﺮﺳﻪ ﺑﺪون‬ ‫اﻳﻨﻢ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻪ‪".‬‬ ‫ﺟﻼل و ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺪﻧﺎم ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ ورﻓﺘﻨﺪ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ آﻧﻬﺎ و ﺷﺎﻋﺮ ﺷﺮوع ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺴﺨﺮﮔﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﺸﻜﻮل ﺗﻮ آﻣﺪ و وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ آﻧﻬﺎ اﻓﺘﺎد ﺳﻌﻲ ﻛﺮد‬ ‫ﻳﻮاﺷﻜﻲ ﺟﻴﻢ ﺷﻮد‪،‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ دﻳﺪ ﻣﺘﻮﺟﻬﺶ ﺷﺪه اﻧﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ "ﺳﻼم‪ ،‬ﻧﻮاﺑﻎ!" و‬ ‫ﻫﻤﺎن دم در ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﺴﻦ ﻣﻮش ﮔﻔﺖ "ﺳﺮاﻓﺮاز ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻦ!"‬ ‫ﻛﺸﻜﻮل ﮔﻔﺖ "ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اون درﺟﻪ از ﻧﺒﻮغ ﻧﺮﺳﻴﺪه ﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺑﺰرﮔﺎن‬ ‫ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻳﻢ" و ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﻗﻬﻮه ﺳﻔﺎرش داد‪ ،‬ﻳﻚ ژورﻧﺎل دو ﺗﻬﺮان از ﺟﻴﺒﺶ در آورد و ﺷﺮوع ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺮد‪ .‬ﻗﻬﻮه اش را ﺟﻠﺪي ﺳﺮﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ "ﻳﺎﻫﻮ!" و از در‬ ‫ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ در ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺣﺴﻦ ﻣﻮش ﺑﺼﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ "ﺟﺎﻛﺶ!" و‬ ‫دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺠﻠﻪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺪﻧﺎم ﮔﻔﺖ "اﻻ ن ﻣﻴﺮه ﻣﻲ ﺷﻴﻨﻪ ﺗﻮي اون ﺑﺮج ﻋﺎﺟﺶ ﺟﻠﻖ ﻓﻜﺮي‬ ‫ﻣﻴﺰﻧﻪ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺳﺎﻋﺘﺶ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ وﻧﻴﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد آﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد وﻫﻨﻮز ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﻮﺷﺔ ﻛﺎﻏﺬ ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮدش ﻣﺘﻮﺟﻪ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﻟﻜﺔ ﺟﻮﻫﺮ ﻳﻚ ﭼﺮخ درﺷﻜﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭼﻴﺰي ﺑﺨﺎﻃﺮش‬ ‫رﺳﻴﺪ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻨﻮﺷﺘﻦ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻧﺼﻒ ﺻﻔﺤﻪ را ﺳﻴﺎه ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺪاي ﺳﻼم‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٠١‬‬

‫وﻋﻠﻴﻚ ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و رﺣﻤﺖ و ﺳﺮدﺑﻴﺮ را دﻳﺪﻛﻪ ﺗﻮ آﻣﺪﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺣﺴﻦ ﻣﻮش و ﺑﻘﻴﻪ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺮدﺑﻴﺮ دﺳﺘﻲ ﺑﺮاي ﻫﻮﻣﺮ ﺗﻜﺎن داد و داد زد "ﺟﻮون اون ﺷﺎﻫﻜﺎرو ﺑﺪه‬ ‫ازﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﺮات ﭘﺎورﻗﻲ ﭼﺎپ ﻛﻨﻢ‪".‬‬ ‫ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺪﻧﺎم ﮔﻔﺖ "ﺑﻴﺎر ﺑﺪه ﻣﻨﻢ ﺑﺮاش ﻳﻪ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪".‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺎن ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺮف زدن و ﻫﻮﻣﺮ را ﺑﻪ ﻛﺎرﺧﻮدش وا‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺳﺮدﺑﻴﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﺟﻼل ﮔﻔﺖ وﻫﻤﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺟﻼل ﮔﻔﺖ "ﺗﻮﻓﻘﻂ ﺑﻠﺪي‬ ‫ﻣﺎﻫﻲ ﺻﺪ ﺗﻮﻣﻦ ﺑﺎﺑﺖ اون ﺑﺎﻻ ﺧﻮﻧﺔ ﻏﺰﻣﻴﺖ ﺑﺪي ﻛﻪ ﻣﻦ ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ‬ ‫ﺗﻮش زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪم ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎاون ﭘﻴﺮزن ﻓﺮاﻧﺴﻮﻳﻪ ﺗﺨﻤﻪ اﻧﭽﻮﭼﻚ‬ ‫ﺑﺸﻜﻨﻴﻦ و ﺑﻨﺪاز ﻛﻨﻴﻦ‪".‬‬ ‫ﺳﺮدﺑﻴﺮ ﮔﻔﺖ "ﺟﻼل‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ اون ﻃﻮﻃﻴﻪ اﺳﺖ و ﻗﺰوﻳﻨﻴﻪ‪ ".‬و ﻫﺮوﻫﺮ‬ ‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻼل ﮔﻔﺖ "اﻳﺮوﻧﻲ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﺪه ﻛﻠﻪ ﭘﺎﭼﻪ و ﭼﻠﻮﻛﺒﺎب ﺑﺨﻮره و آروغ ﺑﺰﻧﻪ و‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺎره‪ .‬اﮔﻪ زﺑﻮن ﻣﺜﻞ آوردن اﻳﺮوﻧﻲ رو ﺑﺒﺮّن دﻳﮕﻪ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﺪاره ﺑﮕﻪ‪".‬‬ ‫رﺣﻤﺖ ﮔﻔﺖ "ﻫﻤﭽﻲ ﻣﻴﮕﻪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺧﻮدش از ﻛﻮن ﭘﺎرﻳﺲ اﻓﺘﺎده‪".‬‬ ‫ﺳﺮدﺑﻴﺮ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﻏﺶ ﻏﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪن و داد و ﺑﻴﺪاد ﺟﻼل دوﺑﺎره ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ‬ ‫"ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻣﻴﻮة ﺗﻤﺪ‪‬ن اﻣﺮوزﻳﻦ‪ .‬اون ﻣﻴﻮه ﻫﺎي ﮔﻨﺪﻳﺪه ﺷﻴﻦ‪".‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺷﺎﻋﺮ ﺧﻠﻖ ﺳﺮش را ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ ﻛﺮد و دﺳﺘﻲ ﺗﻜﺎن داد‪ .‬وﻗﺘﻲ دﻋﻮﺗﺶ‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ دارد دﻧﺒﺎل ﻛﺴﻲ ﻣﻴﮕﺮدد‪ .‬ﺟﻼل ﺑﻪ ﻟﻜﺔ ﺳﺮخ روي‬ ‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ اﺷﺎره ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ "ﭘﺴﺮ ﺑﺎز ﺗﻮ ﭘﻴﺸﻮﻧﻴﺘﻮ ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻲ؟"‬ ‫ﺷﺎﻋﺮ ﺧﻠﻖ ﮔﻔﺖ "ﭼﻄﻮري دﻳﻼق؟"‬ ‫ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺪﻧﺎم ﮔﻔﺖ "ﺗﻮ ﻫﻨﻮزم ﻓﻘﻂ واﺳﻪ ﺧﻠﻘﻬﺎي ﻓﺸﺮده ﻓﺸﺮده ﺷﻌﺮ ﻣﻴﮕﻲ؟"‬ ‫ﺷﺎﻋﺮ ﺧﻠﻖ ﮔﻔﺖ "ﺑﻬﺘﺮاز اﻳﻨﻪ ﻛﻪ آدم واﺳﻪ واﻓﻮرش ﺷﻌﺮ ﺑﮕﻪ‪".‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺷﺎﻋﺮ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و رﺣﻤﺖ از ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺪﻧﺎم ﭘﺮﺳﻴﺪ "راﺳﺘﻲ ﺗﻮ ﭼﻄﻮر‬ ‫ﺷﺪ ﺷﺎﻋﺮ ﺷﺪي؟"‬ ‫ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺪﻧﺎم ﮔﻔﺖ "وﻗﺘﻲ ﺧﺪا ﺷﻐﻞ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﻦ از ﻛﻮﻧﮕﺸﺎدي زﻳﺮ ﻳﻪ‬ ‫درﺧﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ﻫﻤﻪ ﺷﻐﻞ ﻫﺎ رو ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدن‪ .‬ﻓﻘﻂ‬ ‫ﺟﺎﻛﺸﻲ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد و ﺷﺎﻋﺮي‪ .‬ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﺎﻛﺸﻲ رو ور دارم ﻳﻜﻲ ﭘﺮﻳﺪ اوﻧﻢ ﻗﺎﭘﻴﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم و ﺷﺎﻋﺮي‪".‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻣﻨﺸﻲ از درآﻣﺪ ﺗﻮ و رﻓﺖ ﭘﻴﺶ ﺑﻘﻴﻪ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دو ﺗﺎ ﺟﻮاﻧﻚ آﻣﺪﻧﺪ ﺗﻮ و‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺮاح‪ .‬وﻗﺘﻲ از ﻣﺴﺘﺮاح ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻧﺪ داﺷﺘﻨﺪ دﻣﺎﻏﺸﺎن را ﻓﺮت و ﻓﺮت‬ ‫ﺑﺎﻻ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﺪراﻧﻴﻚ ﺟﻠﺪي ﺳﺮاﻏﺸﺎن رﻓﺖ وﻳﻜﻲ دو ﺗﻮﻣﻨﻲ ﺗﻠﻜﻪ‬ ‫ﺷﺎن ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺤﺚ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻌﺮ ﺑﺎﻣﺪاد ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺷﻌﺮ اﻣﻴﺪ و ﻣﻨﺸﻲ‬

‫‪١٠٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺑﺎﻻي ﻣﻨﺒﺮ رﻓﺖ ﻛﻪ اﺻﻼ اﻣﻴﺪ ﺷﺎﻋﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ او ﻛﺴﻲ ﻛﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻛﻔﺘﺮ‬ ‫ﺑﺎزي ﺷﻌﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ اﺻﻼ ﺷﺎﻋﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺟﻼل ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ او ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺷﺎﻋﺮ‬ ‫اﺳﺖ و او ﮔﻔﺖ ﺧﻮدش‪ ،‬ﺑﺎﻣﺪاد و ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺪﻧﺎم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺪﻧﺎم ﺑﻨﻈﺮاو ﻧﺎﺑﻐﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺷﻌﺮﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺪﻟﻴﻞ ﺷﻌﺮﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮزﻧﮕﻔﺘﻪ‪ ،‬و رﺣﻤﺖ‬ ‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻦ ﻛﻪ در ﻣﺎﺗﺤﺘﺸﺶ را ﺑﮕﺬارد و ﻛﻤﺘﺮ ﻛﺲ و ﺷﻌﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺳﺎﻋﺖ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻳﻚ ﺻﻔﺤﻪ را ﺳﻴﺎه ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‬ ‫و ﺑﺠﺎﻳﺶ ﻳﻚ ﭼﺮخ درﺷﻜﻪ دﻳﮕﺮ ﮔﻮﺷﻪ دﻳﮕﺮ ﻛﺎﻏﺬ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﺎﻳﺪه اي‬ ‫ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺴﺎﻃﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و رﻓﺖ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫"ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﻧﺎﺑﻐﻪ؟ ﺑﺎﻳﻦ زودي؟"‬ ‫"ﻓﺮﺷﺘﻪ اﻟﻬﺎﻣﻢ اﻣﺮوز ﺧﻮاب ﻣﻮﻧﺪه‪".‬‬ ‫از ﻛﺎﻓﻪ ﻓﺮدوﺳﻲ ﺑﻴﺮون آﻣﺪو ﺑﻪ ﻃﺮف ﻧﺎدري ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ ﻧﺎدري ﺳﺮك‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ اﻣﺎ آﻧﺠﺎ ﻫﻢ وﺿﻌﺶ زﻳﺎد ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮد‪" .‬ﻛﺎروان ﺷﻌﺮ" ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و‬ ‫"رﻣﺒﻮي ﺟﻮان" ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎ ﺻﻮرت ﻧﺘﺮاﺷﻴﺪه و ﻟﺒﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد دﺳﺘﻲ‬ ‫دﺳﺘﻲ ﻛﻤﻲ ﮔﭻ وﺧﺎك ﺑﻬﺶ ﻣﺎﻟﻴﺪه اﻧﺪ ﺳﺮﭘﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺷﻌﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ و‬ ‫ﺑﻘﻴﻪ ﻛﻒ ﻣﻲ زدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﮔﻮﺷﺔ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ آن ﭘﻴﺸﻮاي ادﺑﻲ ﺗﺎزه ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ از ﺷﻴﺦ‬ ‫ﻧﺸﻴﻦ اﺑﻮدﻫﺎﺑﻲ دﻛﺘﺮاي ادﺑﻴﺎت ﻓﺎرﺳﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﺟﻐﻠﻲ را دورﺧﻮدش‬ ‫ﺟﻤﻊ ﻛﺮده ﺑﻮد و داﺷﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻮارد اﺧﺘﻼف ﺷﻌﺮ ﻧﻮ و ﺷﻌﺮ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺮاﻳﺸﺎن داد‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻣﻲ داد‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ده و رﺑﻊ ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﺳﻪ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺘﻲ وﻗﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ ﻗﺪم زﻧﺎن ﺗﺎاداره ﺑﺮود‪.‬‬ ‫ﺗﻮي اداره ﻛﻤﻲ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﮔﺮوه ﺣﺮف زدﻧﺪ و ﻗﺮار ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻋﺼﺮراﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﺮاغ رﺋﻴﺲ اداره رﻓﺖ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ اي ﻛﻪ در ﺑﺎره‬ ‫اﻧﻘﻼب ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻣﺎه ﺑﻮد آﻧﺮا ﺑﻪ رﺋﻴﺲ اداره داده‬ ‫ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ اﻣﻜﺎن اﺟﺮا ﻳﺎ ﭼﺎﭘﺶ ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬رﺋﻴﺲ اداره ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻮن‬ ‫ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺶ ﻋﻼﻗﻪ دارد و ﺧﻴﺮش را ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ را ﻳﺎ‬ ‫آﺗﺶ ﺑﺰﻧﺪ ﻳﺎ ﻳﻚ ﺟﺎﺋﻲ ﻗﺎﻳﻢ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻧﺸﺎن ﻧﺪﻫﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻫﻮﻣﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﮔﺮاداره ﺑﻪ ﭼﺎپ ﻳﺎ اﺟﺮاي آن ﻋﻼﻗﻪ اي ﻧﺪارد او ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻧﺎﺷﺮي در‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ و ﻳﺎ آﻧﺮا ﺑﺨﺮج ﺧﻮدش ﭼﺎپ ﻛﻨﺪ‪ .‬رﺋﻴﺲ اداره ﺑﻬﺶ اﻃﻤﻴﻨﺎن داد‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﺎﺷﺮي آﻧﺮا ﭼﺎپ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد و اﮔﺮ ﻫﻢ ﺧﻮدش آﻧﺮا ﭼﺎپ ﻛﻨﺪ ﻣﻤﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ اﮔﺮ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻳﺪ دﻣﺶ را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ واز اداره ﺑﻴﺮوﻧﺶ ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻮدﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ را زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ زد و ﺑﺎ ﻟﺐ و ﻟﻮﭼﺔآوﻳﺰان ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﭼﻬﺎر‬ ‫ﭘﻨﺞ ﻣﺎه ﺗﻮي ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن و ﺑﻴﺮون ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﺰار‬ ‫ﺷﻮق و ذوق و اﻣﻴﺪ اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ را ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ آﻧﺮا ﻣﻴﺒﺮد ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ‬ ‫ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻳﺎ آﺗﺶ ﻣﻴﺰد‪ .‬ﺳﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل ﺳﺮي ﺑﻪ ﻧﺎﺷﺮ زد ﺗﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﺔ دﻳﮕﺮش ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺟﻮاﻧﻚ ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺸﺨﻮان ﻣﺘﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ را‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٠٣‬‬

‫ﺑﺪﺳﺘﺶ داد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ روزﻫﺎ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺎزار ﻧﺪارد‪ .‬ﺧﻴﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺑﻮدﻛﻪ ﺟﺰ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﺟﻮاﻧﻚ ﻛﺴﻲ آن را ﻧﺪﻳﺪه و او ﻫﻢ ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺻﻔﺤﻪ اول را ﺧﻮاﻧﺪه و‬ ‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪه و آﻧﺮا ﺑﻪ ﻛﻨﺎري اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ ﻣﺮدد ﺑﻮد ﻛﺠﺎ ﺑﺮود‪ .‬اﻣﺘﺪاد‬ ‫ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻧﺎدري را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻄﺮف ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺷﺎه ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻛﻤﻲ ﮔﺮﺳﻨﻪ اش ﺑﻮد و ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﺣﺎل ﭼﻠﻮﻛﺒﺎب ﺧﻮردن ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺻﺮاﻓﺖ اﻓﺘﺎد ﺳﺮي ﺑﻤﺎدرش ﺑﺰﻧﺪو ﻧﺎﻫﺎر راآﻧﺠﺎ ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﺳﺮ ﺳﻪ راه ﺷﺎه‬ ‫ﺗﻮي ﺻﻒ اﺗﻮﺑﻮس اﻳﺴﺘﺎد و دﺧﺘﺮﻫﺎي ﻣﺪرﺳﻪ را ﻛﻪ ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و دﺳﺘﻪ‬ ‫دﺳﺘﻪ ﺑﺎ روﭘﻮش ﻫﺎي ارﻣﻚ ﻃﻮﺳﻲ و آﺑﻲ ﺷﺎن ﺑﺨﺎﻧﻪ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ و ﭘﺴﺮﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ‬ ‫دﺳﺘﻪ دﺳﺘﻪ دﻧﺒﺎﻟﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻚ اﺗﻮﺑﻮس دو ﻃﺒﻘﻪ آﻣﺪ و او‬ ‫ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺑﺎ زور ﺧﻮدش را ﻋﻘﺐ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﭽﭙﺎﻧﺪ و دﺳﺘﺶ را ﺑﺠﺎﺋﻲ ﺑﮕﻴﺮد و‬ ‫آوﻳﺰان ﺑﺸﻮد‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻣﻨﺰل ﻣﺎدرش را ﭘﻴﺶ ﺧﻮدش ﻣﺠﺴﻢ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎآن ﭘﺎﻃﺎﻗﻲ ﺗﻪ‬ ‫ﻛﻮﭼﻪ ﻛﻪ ده ﺳﺎل ﺑﻮد ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎدر و ﺧﺎﻟﻪ اش را راﺿﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ از ﺧﻴﺮ آن‬ ‫ﺻﻨﺪوﻗﺨﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺑﻘﻮل ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰرگ "ﻳﻚ دﻧﮓ ﻫﻮاﺋﻲ" ﻛﻪ روي ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻮد ﺑﮕﺬرﻧﺪ و‬ ‫ﭘﺎﻃﺎﻗﻲ راﺑﺮدارﻧﺪ و آن درﻛﻮﺗﺎه ﭼﻮﺑﻲ را ﻛﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺳﺮ آدم ﺑﻬﺶ ﻣﻲ ﺧﻮرد ﻋﻮض‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ و ﻫﺮ ﺑﺎر ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰرگ ﻣﻴﮕﻔﺖ "ﺗﺎ روزي ﻛﻪ ﻣﻦ زﻧﺪه م ﻛﺴﻲ ﺣﻖ ﻧﺪاره ﺑﻪ ﻳﻪ‬ ‫ﺧﺸﺖ اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻪ‪ ".‬ﺑﺎ آن ﺣﻴﺎط ﺑﺰرگ و دﻳﻮارﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﻛﺮده ﻛﻪ ﮔﻠﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻠﻪ ﮔﭻ ﻫﺎﻳﺶ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد وآﺟﺮﻫﺎي ﺧﻄﺎﺋﻲ ﻟﻖ ﻛﻒ ﺣﻴﺎط ﻛﻪ ﺑﺎران زﻳﺮﺷﺎن ﺟﻤﻊ‬ ‫ﻣﻴﺸﺪ و ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ ﭘﺎروﻳﺸﺎن ﻣﻴﮕﺬاﺷﺘﻲ ﺷﺘﻚ ﻣﻴﺰد و ﺗﻤﺎم ﻟﺒﺎس آدم را ﮔﻠﻲ ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺮد و ﭘﻠﻪ ﻫﺎي آﺟﺮي ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ آدم ازﺷﺎن ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رﻓﺖ ﻟﻨﮕﺶ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﺟﺮ ﺑﺨﻮرد‪.‬‬ ‫ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺗﺼﻮﻳﺮي ﻛﻪ در ﻛﻮدﻛﻲ از ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎدرش داﺷﺖ از ذﻫﻨﺶ‬ ‫ﻣﺤﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺎج ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﺎﻧﺔ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ و ﺣﻠﻴﻢ روﻏﻦ ﺻﺒﺢ ﺟﻤﻌﻪ و‬ ‫ﭼﺎي ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻫﺎي ﺑﻴﺤﺴﺎب و ﺑﺎﻟﺶ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺳﻪ ﺗﺎ زﻳﺮ ﺳﺮﺷﺎن ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‬ ‫و ﻣﻴﺰ اﻃﺎق ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮﻗﻊ آﻣﺪن آﻧﻬﺎ ﭘﺮ از ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ و ﻣﻴﻮه و آﺟﻴﻞ ﺑﻮد‬ ‫و اﺳﻜﻨﺎﺳﻬﺎي ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﻨﻲ و ده ﺗﻮﻣﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻣﺎدرش ﺗﻮي‬ ‫ﺟﻴﺒﺸﺎن ﻣﻲ ﭼﭙﺎﻧﺪ ﺗﺎ دور از ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺑﺎﺷﺎن ﺧﺮج ﻛﻨﻨﺪ و ﻧﺎن ﺧﺎﻣﻪ اي و ﺷﻜﺮ ﭘﻨﻴﺮ‬ ‫و آب آﻟﻮ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻳﺎد ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎدرش ﻣﻴﻔﺘﺎد ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﺶ را ﻣﻲ‬ ‫دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ آن دﻣﺎغ ﻋﻘﺎﺑﻲ ﺗﻮي ﺷﺎه ﻧﺸﻴﻦ دم ﭘﻨﺠﺮة ارﺳﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ‬ ‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻄﻮر ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﺟﺨﺖ ﻫﻤﺎﻧﻮﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻮﻣﺮ ﻳﺎ ﺳﻴﺎ ﻳﺎ ﻧﺼﺮل ﻳﺎ‬ ‫ﻛﺲ دﻳﮕﺮي از در ﺗﻮ آﻣﺪه ﺑﻮداو دو ﺗﺎ ﻋﻄﺴﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺳﻴﻨﻪ‬ ‫دردش ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﻮاب ﺑﭽﺸﻤﺶ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و‬ ‫ﻣﺎدر ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﺮ روز او را دﻛﺘﺮ ﺑﺒﺮد و ﺑﺮاﻳﺶ ﻧﺴﺨﻪ ﺑﭙﻴﭽﺪ و ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﺰ ﻳﻜﻲ دو ﺗﺎ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎن و دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﭼﺎﺋﻲ ﺷﻴﺮﻳﻦ در روز‬ ‫ﭼﻴﺰي ﺑﺨﻮرد و آﻧﻮﻗﺖ ﺳﻴﺪ ﻣﺼﻄﻔﻲ ﻳﺎ ﺳﻴﺪ ﻣﺮﺗﻀﻲ از ﺗﻮي اﻃﺎق ﺧﺎﻟﻪ ﻣﺸﻜﻲ داد‬

‫‪١٠٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻣﻴﺰد "ﺧﺎﻧﻮم ﺟﺎن‪ ،‬ﭼﺮا دروغ ﻣﻴﮕﻲ؟ دروﻏﮕﻮ دﺷﻤﻦ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ اﻣﺮوز اون ﻳﻪ‬ ‫ﺟﻮﺟﺔ درﺳﺘﻪ رو ﻛﻲ ﺧﻮرد؟ دﻳﺮوز اون ﺑﺸﻘﺎب ﭘﻠﻮ ﺧﻮرﺷﺖ ﻛﻠﺒﺲ رو ﻛﻲ‬ ‫ﺧﻮرد؟ ﺟﻤﻌﻪ اون ﻳﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﺣﻠﻴﻢ روﻏﻦ و ﻛﻲ ﺧﻮرد؟" وآﻧﻮﻗﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰرگ‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺷﺮوع ﻣﻴﻜﺮد ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ ﻛﺮدن واز ﭘﻨﺠﺮة ﺷﺎه ﻧﺸﻴﻦ ﺳﺮ ﺳﻴﺪ‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﻲ و ﺳﻴﺪ ﻣﺮﺗﻀﻲ داد ﻣﻲ زد "اون ﺑﺎﺑﺎي ﻗﺮﻣﺴﺎﻗﺘﻮن ﻛﻢ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻣﻦ و‬ ‫دﺧﺘﺮم آورد ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺷﻤﺎﻫﺎ دارﻳﻦ اﻳﻦ ﺟﻮري ﺟﻮن ﻣﻨﻮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﻦ؟ ﺑﺬار اﻳﻦ ﻫﻔﺘﻪ‬ ‫ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻻﻛﺎﻧﻲ ﺑﻴﺎد اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻦ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﺎﻫﺎش روﺷﻦ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻢ ﻣﻨﻮ‬ ‫ور داره از اﻳﻦ ﺧﺮاب ﺷﺪه ﺑﺒﺮه ﻛﻪ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر اﺳﻴﺮ ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻧﺒﺎﺷﻢ‪ ".‬آﻧﻮﻗﺖ‬ ‫ﺳﻴﺪ ﻣﺼﻄﻔﻲ از زﻳﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ ﺑﻴﺮون و ﻣﻴﺮﻓﺖ دم ﭘﻨﺠﺮه و ﺷﺮوع ﻣﻲ ﻛﺮد‬ ‫روي ﺗﺨﺘﺔ ﭘﻨﺠﺮه ﺿﺮب ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺳﻴﺪ ﻣﺮﺗﻀﻲ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ زﻳﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ﭼﻤﺪان ﻣﺪرﺳﺔ دﺧﻲ را ﺑﺮ ﻣﻲ داﺷﺖ وﺷﺮوع ﻣﻴﻜﺮد روي آن رﻧﮓ ﮔﺮﻓﺘﻦ ودر‬ ‫ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ دﺧﻲ ﺟﻴﻎ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ ﺗﺎ او ﭼﻤﺪان ﻣﺪرﺳﻪ اش را زﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬارد دوﺗﺎﺋﻲ دم‬ ‫ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ "ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻻﻛﻮﻧﻲ! ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻻﻛﻮﻧﻲ!" و ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰرگ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺳﺮﻓﻪ‬ ‫ﻣﻴﻜﺮد و داد ﻣﻴﺰد و ﻣﻴﮕﻔﺖ "اﻟﻬﻲ ﺟﺪ‪‬ش ﻛﻤﺮ اون ﺑﺎﺑﺎي ﺑﻴﻐﻴﺮﺗﺘﻮﻧﻮ ﺑﺰﻧﻪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎر‬ ‫از دو ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﻲ اﻧﺪاﺧﺖ ﮔﺮدن اﻳﻦ زن ﺑﻴﭽﺎره و رﻓﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﻮر ﺗﻨﻪ ﻟﺶ ﺑﺎر‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﻦ‪ ".‬آﻧﻮﻗﺖ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﺸﻜﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺸﺪ و ﺷﺮوع ﻣﻴﻜﺮد ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ را ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﺮدن و‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰرگ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮرد ﭼﻮن اﻳﻦ دو روزة دﻧﻴﺎ ارزش ﺟﻮش زدن‬ ‫ﻧﺪارد و ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰرگ ﺳﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﺸﻜﻲ ﻫﻢ داد و ﺑﻴﺪاد ﻣﻴﻜﺮد و ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺗﻘﺼﻴﺮ اوﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺣﺮﻣﺖ ﮔﻴﺲ ﺳﻔﻴﺪ او را ﻧﮕﻪ ﻧﻤﻴﺪارﻧﺪ و ﻣﺎدر ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻛﺎﻣﻮا ﻣﻲ ﺑﺎﻓﺖ و ﮔﺎﻫﻲ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﻜﺮد و ﺑﺎ ﻏﻴﻆ ﺳﻴﺪ ﻣﺼﻄﻔﻲ و ﺳﻴﺪ ﻣﺮﺗﻀﻲ‬ ‫راﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد و دﻧﺪاﻧﻬﺎﻳﺶ را روي ﻫﻢ زور ﻣﻲ داد و ﻣﻴﮕﻔﺖ "ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻄﻮر دارن‬ ‫ﻣﺎدرﻣﻮ زﻧﺪه زﻧﺪه ﺗﻮي ﮔﻮر ﻣﻴﻜﻨﻦ!" و ﺧﺎﻟﻪ ﻣﺸﻜﻲ ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﻗﺎﺋﻠﻪ را ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﺪ‬ ‫ﻣﻴﺮﻓﺖ از ﺗﻮي ﺻﻨﺪوﻗﺨﺎﻧﻪ داﻳﺮه زﻧﮕﻲ را ﻣﻴﺎورد و ﺷﺮوع ﻣﻴﻜﺮد زدن و ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ رو رو رو رو‬ ‫آﺗﻴﺶ ﭘﻠﻮ‬ ‫وﻗﺖ درو‬ ‫ﻫﺎي ﮔﻞ ﮔﻨﺪم‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﻣﺎل ﻣﺮدم‬ ‫ﺗﺎ آﻧﻮﻗﺖ دﺧﺘﺮﻫﺎي ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ از روي ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺳﺮك ﻣﻴﻜﺸﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﭼﻪ‬ ‫ﺧﺒﺮ اﺳﺖ و ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺳﻴﺪ ﻣﺼﻄﻔﻲ ﺑﻪ دﺧﺘﺮﻫﺎ ﻣﻴﻔﺘﺎد ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺟﻴﻐﻲ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ و‬ ‫رﻧﮓ را ﻋﻮض ﻣﻴﻜﺮد و دوﺗﺎﺋﻲ ﺷﺮوع ﻣﻴﻜﺮدن ﺑﺨﻮاﻧﺪن‪:‬‬ ‫اي ﺧﺎﻧﻮﻣﺎي ﭘﺸﺖ ﺑﻮن‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٠٥‬‬

‫آﺧﻮﻧﺪ ﺑﺸﻪ ﻗﺮﺑﻮﻧﺘﻮن‬ ‫ﻣﺎ ﺑﭽﺔ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻳﻢ‬ ‫از ﺷﻮﻫﺮاﺗﻮن ﺑﻬﺘﺮﻳﻢ‬ ‫داخ داخ‬ ‫داخ داخ‬ ‫و ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺰرگ ﻣﻴﮕﻔﺖ "اي ﺧﺎك ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻮي ﺳﺮاون ﻣﻌﻠﻤﺎﺗﻮن ﺑﻜﻨﻦ‪ .‬ﻣﺮده‬ ‫ﺷﻮر اون ﻣﺪرﺳﻪ رو ﺑﺒﺮن ﻛﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻣﻴﺮﻳﻦ‪.‬آﺧﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻫﻴﭻ درس و ﻣﻘﺶ ﻧﺪارﻳﻦ؟"‬ ‫وﺳﻴﺪ ﻣﺼﻄﻔﻲ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ رﻳﺘﻢ ﺿﺮﺑﻲ را ﻛﻪ روي در ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻨﺪ ﻣﻴﻜﺮد‬ ‫وﺳﻴﺪ ﻣﺮﺗﻀﻲ ﻫﻢ ﭼﻤﺪان دﺧﻲ را ﺑﻜﻨﺎري ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ و از زﻳﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ‬ ‫ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻟﻬﺴﺘﺎﻧﻲ را از ﻳﻚ ﮔﻮﺷﺔاﻃﺎق ﺑﺮ ﻣﻴﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺳﻴﺮك ﺑﺎزﻫﺎ ﭘﺎﻳﻪ‬ ‫ﻫﺎﻳﺶ را از ﭘﻨﺠﺮة اﻃﺎق ﺧﺎﻟﻪ ﻣﺸﻜﻲ ﺑﻄﺮف ﺷﺎه ﻧﺸﻴﻦ و ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰرگ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و‬ ‫ﺷﺮوع ﻣﻴﻜﺮد زﻳﺮ ﻛﻒ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻟﻬﺴﺘﺎﻧﻲ ﺿﺮب ﮔﺮﻓﺘﻦ و آﻧﻮﻗﺖ دو ﺗﺎﺋﻲ ﺷﺮوع‬ ‫ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ ﺧﻮاﻧﺪن‪:‬‬ ‫ﻳﻚ‪ ،‬دو‪ ،‬ﺳﻪ‪،‬‬ ‫اﻳﻦ درﺳﺎرو ﻛﺠﺎ ﺧﻮﻧﺪي؟‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻘﺸﺎرو ﻛﺠﺎ ﻛﺮدي؟‬ ‫اﻳﻦ ﻋﻘﺸﺎرو ﻛﺠﺎ ﻛﺮدي؟‬ ‫آﺧﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻨﻜﻪ آﻫﺎري‬ ‫ﭼﻄﻮ رﻓﺘﻲ ﺗﻮ ﮔﺎري ؟‬ ‫آﻧﻮﻗﺖ ﻣﺎدر ﻛﺎﻣﻮا ﺑﺎﻓﺘﻦ را زﻣﻴﻦ ﻣﻴﮕﺬاﺷﺖ و ﺷﺮوع ﻣﻴﻜﺮد ﺑﻪ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﺮدن‬ ‫ﺳﻴﺪ ﻣﺼﻄﻔﻲ و ﺳﻴﺪ ﻣﺮﺗﻀﻲ و ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ ﺷﺮوع ﻣﻴﻜﺮد زار زار‬ ‫ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدن و ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰرگ وﻗﺘﻲ ﮔﺮﻳﺔ ﻣﺎدر را ﻣﻴﺪﻳﺪ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﻲ ﺷﺪ و دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭽﻲ‬ ‫ﻧﻤﻴﮕﻔﺖ و ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﺟﻨﺠﺎل ﺳﻴﺪ ﻣﺼﻄﻔﻲ و ﺳﻴﺪ ﻣﺮﺗﻀﻲ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪ و آﻧﻬﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﺳﺎﻛﺖ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﺎدر ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻣﻲ رﻓﺖ ﻛﺘﺎب دﻋﺎ و ﺗﺴﺒﻴﺤﺶ را ﻣﻲ‬ ‫آورد و ﺷﺮوع ﻣﻴﻜﺮد ﭘﻴﺶ ﺧﻮدش دﻋﺎ ﺧﻮاﻧﺪن و ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰرگ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ و او‬ ‫راﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻴﻜﺮد و ﻻﺑﺪ روزي را ﭘﻴﺶ ﺧﻮدش ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ او وﻣﺎدر ﻫﺮ دو‬ ‫ﺑﺎﻫﻢ ﻣﻲ ﻣﺮدﻧﺪ و ﻫﺮ دوﺷﺎن را ﺗﻮي ﺧﻠﻌﺖ ﻫﺎﺋﻴﻜﻪ ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ از ﻛﺮﺑﻼ‬ ‫آورده ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ و ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﺗﻮي اﻣﺎﻣﺰاده ﻋﺒﺪاﷲ ﻧﺰدﻳﻚ ﻗﺒﺮ ﺷﻮﻫﺮ‬ ‫ﻣﺮﺣﻮﻣﺶ ﭼﺎل ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪.‬آﻧﻮﻗﺖ دﻳﮕﺮ ﺧﻴﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺪ‬ ‫از ﻫﻢ ﺟﺪاﻳﺸﺎن ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﺳﻪ ﺗﺎ دﺧﺘﺮ دﻳﮕﺮ و ﻫﺮ ده ﭘﺎﻧﺰده ﺗﺎ ﻧﻮه ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲ‬ ‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ داﻳﺮه زﻧﮕﻲ ﺑﺰﻧﻨﺪ و روي درو ﭘﻨﺠﺮه رﻧﮓ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و ﺷﻌﺮ‬ ‫ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫‪١٠٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻣﺎدرش ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد داﺷﺖ ﺗﻮي آن ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻮروﺛﻲ ﺑﺎ ﭘﻮل ﻛﻤﻲ ﻛﻪ از‬ ‫ﻣﻌﻠﻤﻲ در ﻣﻴﺎورد و ﺑﺎ ﻣﺨﺘﺼﺮ دراﻣﺪي ﻛﻪ از ﭘﺪرش ﺑﺮاي او و ﺧﻮاﻫﺮش و ﺑﭽﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﺧﻮاﻫﺮش و ﻣﺎدرﺷﺎن ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪).‬ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮش ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل‬ ‫ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﺣﺘﻲ زﻧﺶ را ﻃﻼق ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬او را ول ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﮔﺮدن‬ ‫او اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي ﺧﻮدش زن دﻳﮕﺮي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﭽﻪ ﻫﺎي دﻳﮕﺮي‬ ‫ﭘﺲ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ روز ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﺑﻪ دﻳﺪن زن اوﻟﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﭽﺔ دﻳﮕﺮ درﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪(.‬‬ ‫ﺗﻮي آن ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﭘﻮﺳﻴﺪ وﻧﻤﺎز ودﻋﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ و روزه ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ و ﻫﺮ ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺮاي ﭘﺪر ﺧﻮدش و ﺑﺮاي ﭘﺪرﺷﻮﻫﺮ‬ ‫ﺳﺎﺑﻘﺶ ﻛﻪ ﺑﻨﻈﺮ او ﺑﻴﺶ از ﻫﻤﺔ ﻣﺮدم دﻧﻴﺎ ﺑﻪ او ﺑﺪﻛﺮده ﺑﻮد ﻓﺎﺗﺤﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ و‬ ‫ﺧﺮﻣﺎ ﺧﻴﺮات ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻮﻫﺮ ﺳﺎﺑﻘﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ اش ﻫﻢ ﻏﺼﺔ‬ ‫ﺳﻼﻣﺖ ﻣﺎدر ﺧﻮدش را ﻣﻴﺨﻮرد و ﻫﺮ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻳﻜﺒﺎر او را ﺑﺮﻣﻲ داﺷﺖ و ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﭘﻮل ﺑﺨﻮر و ﻧﻤﻴﺮي ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺮاي زﻳﺎرت ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ و ﻧﺠﻒ ﻣﻲ‬ ‫ﺑﺮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻨﺰل ﻣﺎدرش از اﺗﻮﺑﻮس ﭘﻴﺎده ﺷﺪ ﺣﺲ ﻛﺮد دﻳﮕﺮ ﻣﻴﻞ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ‬ ‫آﻧﺠﺎ را ﻧﺪارد‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ دوﺑﺎره ﺑﺎ آن ﻣﻨﻈﺮه ﻫﺎ روﺑﺮو ﺷﻮد‪ .‬از ﺧﻴﺎﺑﺎن ﮔﺬﺷﺖ‪،‬‬ ‫دوﺑﺎره ﺗﻮي ﺻﻒ اﺗﻮﺑﻮس اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬واز ﻫﻤﺎن راﻫﻲ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺳﺮﭼﻬﺎر‬ ‫راه ﭘﻬﻠﻮي دم ﻳﻚ اﻏﺬﻳﻪ ﻓﺮوﺷﻲ اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻣﺮغ ﺑﺎ ﻳﻚ ﭘﭙﺴﻲ ﻛﻮﻻ‬ ‫ﺧﻮرد و ﭘﻴﺎده ﺑﻄﺮف ﺧﺎﻧﻪ اش ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻫﻮا ﻛﻢ ﻛﻢ داﺷﺖ اﺑﺮي ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺧﻴﺎﺑﺎن‬ ‫ﻛﻤﻲ ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺎﻣﺪ‪ .‬داﻧﺸﺠﻮﻫﺎ را ﻣﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻴﻒ ﻫﺎي ﺑﺎد ﻛﺮده ﺑﻌﺠﻠﻪ ﻣﻲ‬ ‫دوﻳﺪﻧﺪ ﺗﺎ دﻳﺮ ﺑﻜﻼس ﻧﺮﺳﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ از دم دﻛﺎن ﻳﻮﺳﻒ ﺧﺎن ﻣﻴﮕﺬﺷﺖ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از‬ ‫ﻫﻤﻜﺎﻻﺳﻬﺎﻳﺶ را دﻳﺪ ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﻣﺰة ﺑﺎﻗﻼ ﭘﻠﻮ و ﺑﺮگ ﺗﺮﺑﭽﻪ را از ﻟﺒﻬﺎﻳﺸﺎن ﭘﺎك‬ ‫ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ و ﺑﻄﺮف داﻧﺸﮕﺎه ﻣﻴﺪوﻳﺪﻧﺪ‪ .‬از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ دوﻳﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎﻃﺎﻗﺶ رﺳﻴﺪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺨﺖ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب ﺧﺰﻳﺪ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﺨﻮاﻧﺪن ﻧﻘﺶ‬ ‫ﺧﻮدش ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺐ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺑﻴﺪار ﺷﺪ ﺻﺪاي ﺷﺮ ﺷﺮ ﺑﺎران را ﺷﻨﻴﺪ واز ﺟﺎﭘﺮﻳﺪ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮدش ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺑﺎرون اول ﭘﺎﺋﻴﺰ ﺣﺎﻻ وﻗﺘﺸﻪ ﻛﻪ ﻳﺨﺔ ﺑﺎروﻧﻲ رو ﺑﺎﻻ ﺑﻜﺸﻢ زﻳﺮ‬ ‫ﺑﺎرون راه ﺑﺮم ﺑﻌﺪ ﺑﺸﻴﻨﻢ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎراﻧﻴﺶ را ﺗﻨﺶ ﻛﺮد و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﭘﺎﺋﻴﻦ دوﻳﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎران را روي ﺳﺮ وﺻﻮرت و ﺗﻮي ﮔﺮدﻧﺶ ﺣﺲ ﻛﺮد اﺣﺴﺎس‬ ‫ﺧﻮﺷﻲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺮ ﭼﻬﺎر راه ﭘﻬﻠﻮي دم ﻳﻚ ﻛﺎﻓﻪ اﻳﺴﺘﺎد و ﺗﻮ رﻓﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﻄﺮ‬ ‫ﺷﺮاب ﺷﺎﻫﺎﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﺮ ﭘﺎﺗﺎ ﺗﻪ ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و دوﺑﺎره ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﺮاه‬ ‫اﻓﺘﺎد‪ .‬آﻧﻄﺮف ﭼﻬﺎر راه ﻳﻚ اﺗﻮﺑﻮس دو ﻃﺒﻘﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد واو ﺧﻮدش را ﺑﺪو ﺑﻪ آن‬ ‫رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮﭘﻴﭻ ﺷﻤﻴﺮان ﭘﻴﺎده ﺷﺪ و ﺗﺎ ﻛﺎﻓﻪ ﻣﻮﻟﻦ روژ را ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺑﻘﺪم دو رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٠٧‬‬

‫ﻛﻤﻲ ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد و آن ﭘﺮدة ﺗﺎري ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺶ ﻛﺸﻴﺪه‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮي ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮﻣﻴﺰ ﻣﻌﻤﻮل ﺧﻮدش ﮔﻮﺷﺔ ﻛﺎﻓﻪ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻛﺎﻓﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ‬ ‫ﻣﻌﻤﻮل ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻴﻮه زﻧﻚ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻳﻚ ﺷﻮﻓﺮ ﻛﺮاﻳﺔ ﺷﻤﺮان آﻣﺪه ﺑﻮد و دو ﺗﺎ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻫﻢ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻌﻤﻮل دور ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﻲ دوﻳﺪﻧﺪ و ﮔﺮﮔﻢ ﺑﻬﻮا ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫دو ﺟﻔﺖ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ ﻣﺤﺼﻞ ﺳﺮﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻬﻢ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮاي ﻫﻢ ﻟﻴﻠﻲ‬ ‫ﻣﺠﻨﻮن ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺟﻨﺪةارﻣﻨﻲ ﭘﻴﺮ ﻛﻪ ﻳﻚ دﺳﺖ ﻓﻨﺠﺎن ﻃﻼ ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﺑﻮد ﺑﺎ‬ ‫ﻳﻚ ﺟﻮاﻧﻚ ژﻳﮕﻮﻟﻮي زﻳﺒﺎﺋﻲ اﻧﺪام ﻳﻚ ﮔﻮﺷﺔ دﻳﮕﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ واﻫﺮام ﻳﻚ ﻧﻴﻢ‬ ‫ﺑﻄﺮ ﺷﺮاب ﺷﺎﻫﺎﻧﻲ ﺳﻔﺎرش داد و ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را از دور و ﺑﺮ او رد ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﭼﻴﺰي ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺑﻄﺮي ﺷﺮاب را ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎز‬ ‫ﻳﻜﻲ دو ﺗﺎ ﭼﺮخ درﺷﻜﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺻﺤﻨﻪ اي را ﻛﻪ ﻣﻲ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ آن ﺷﺮوع ﻛﻨﺪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدو ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺳﺎﻋﺖ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺳﺎﻋﺖ از ﭘﻨﺞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎﻏﺬﻫﺎﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و‬ ‫ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺗﺎ آﻧﻮﻗﺖ ﻻﺑﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و اﻧﺘﻈﺎراﻣﻴﺮ‬ ‫ارﺳﻼن ﻣﻠﻜﺰادة روم را ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪٧‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ ﻣﻮﻟﻦ روژ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و آﺑﺠﻮ ﻣﻲ ﺧﻮرد‪ .‬ﺷﺐ ﺑﻮد و ﻛﺎﻓﻪ‬ ‫ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪ .‬آﺑﺠﻮ را ﺗﻮي ﻟﻴﻮان ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬روﻳﺶ ﻧﻤﻚ ﻣﻲ ﭘﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﻛﻒ ﻛﻨﺪ و‬ ‫آﻧﺮا ﻫﻮرت ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎزي ﻛﻬﻨﻪ اي ﺑﻮد ﻛﻪ از آن ﻟﺬت ﻣﻲ ﺑﺮد‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬آﺑﺠﻮﺑﺨﻮرد و ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﺪ‪.‬اﻣﺎ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ ﺗﺎزه اي را ﻛﻪ در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﺮج و ﻣﺮج وﺟﻮدش را آرام ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻛﻤﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ از‬ ‫ﻳﻜﺴﺎل ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ ﻫﺎ ﮔﺸﺘﻦ‪ ،‬ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ‪ ،‬ﭼﺮخ درﺷﻜﻪ ﻛﺸﻴﺪن‪ ،‬ﺑﻴﻦ دﻛﺎن‬ ‫ﻧﺎﺷﺮﻫﺎ و ادارة ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻛﻔﺶ ﭘﺎره ﻛﺮدن‪ ،‬درﻣﺤﻀﺮ اﺳﺘﺎﺗﻴﺪ ﻧﺸﺴﺘﻦ‪ ،‬روي ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﺗﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ و ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺑﺎزي ﻛﺮدن‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻜﺮوز ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻗﻠﻢ‬ ‫و ﻛﺎﻏﺬ را ﺑﻜﻨﺎري اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﺗﺎق رﺋﻴﺲ اداره و ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ‬ ‫دﻟﺶ از او وادارة ﻧﻤﺎﻳﺶ و اﻣﻴﺮ ارﺳﻼن روﻣﻲ ﺑﻬﻢ ﺧﻮرده و دﻣﺶ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫روي ﻛﻮﻟﺶ و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﻲ ﻛﺎرش‪ .‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﻴﺶ ﻧﺎﺷﺮﻫﺎ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﺶ را ﭘﺲ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻬﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻛﺎﺳﺒﻜﺎر ﺑﺰدل ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮ‬ ‫ﺧﺮﻓﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺠﺎي اﻳﻨﻜﻪ دﻛﺎن ﻣﺎﺳﺖ ﺑﻨﺪي ﺑﺎز ﻛﻨﻨﺪ ﻣﻮﺳﺴﻪ اﻧﺘﺸﺎر ﻛﺘﺎب راه‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﺘﺎب ﻛﻴﻠﻮﺋﻲ ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮي ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪ ﻓﺮدوﺳﻲ و ﻛﺎﻓﻪ ﻓﻴﺮوزه و ﻛﺎﻓﻪ‬ ‫ﻧﺎدري زده ﺑﻮد وﺑﻪ رﻓﻘﺎﻳﺶ ‪،‬ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﻣﺎدرزادي ﻛﻪ روزﻫﺎ و ﺷﺐ ﻫﺎ آﻧﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻨﻈﺮ او ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻨﺠﻤﻠﻪ ﺧﻮدش ﻳﻚ ﻣﺸﺖ آدم ﭼﺲ ﻧﻔﺲ‬ ‫دﻟﻘﻚ ﻣﺎب ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎي ﺷﻬﺮ راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺳﻌﻲ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد ﺧﻮدش را از ﻛﺎﺑﻮس ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻜﻲ دوﺳﺎل زﻧﺪﮔﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻼص ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ آدم دﻳﮕﺮ ﻣﺮﺗﺐ ﺳﺮﻛﻼس ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮود‪ ،‬ﺗﻮي ﻣﺮﻳﻀﺨﺎﻧﻪ‬ ‫دل ﺑﻜﺎر ﺑﺪﻫﺪ وداﻧﺸﻜﺪه اش را ﻣﺜﻞ ﻫﺰارﻫﺎ آدم دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ‪ .‬و ﺣﺎﻻ ﭘﺲ از‬ ‫آﻧﻜﻪ ﺑﻴﺶ از ﻳﻜﺴﺎل دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز از ﻛﺎﺑﻮس ﺧﻼص ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﻮز‬ ‫ﺷﺒﻬﺎ ﺑﺒﻬﺎﻧﻪ آﻧﻜﻪ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺒﺮد ﻛﻠﻴﺎت ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ را ﺑﺮﺧﺘﺨﻮاب ﻣﻲ ﺑﺮد و ﺗﺎ ﭘﺎﺳﻲ از‬ ‫ﺷﺐ رﻓﺘﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺗﻜﻪ ﻫﺎﺋﻲ از آن را ﺑﺼﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻣﻜﺒﺚ را‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﺣﺘﻲ ﻗﺼﺪ ﭼﺎﭘﺶ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻔﺎرﺳﻲ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮد و ﮔﻮﺷﻪ‬ ‫ﻗﻔﺴﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﺷﺒﻬﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي درﺳﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ اش ﺳﺮ ﻣﻲ‬ ‫رﻓﺖ‪ ،‬آﻧﻬﺎ راﺑﻜﻨﺎري ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻛﺘﺎب ﺷﻌﺮي از ﺑﺎﻣﺪاد ﻳﺎاﻣﻴﺪ ﻳﺎ ﻓﺮوغ ﺑﺮ ﻣﻲ‬ ‫داﺷﺖ و ﺑﺮاي ﺧﻮدش زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻏﻢ دﻟﺶ را ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و دﻳﮕﺮ اﮔﺮ ﺗﺎ‬ ‫ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﺑﻴﺪار ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ ﺣﻮﺻﻠﺔ درس ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﺮاﻳﺶ ﻧﻤﻴﻤﺎﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﺠﻮر ﻣﻮاﻗﻊ ﻛﻪ‬

‫‪١١٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻫﻮاﺋﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪﻣﻴﺸﺪ دورﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎي ﺷﻬﺮ ﺗﻮي ﺗﺎرﻳﻜﻲ راه ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ ،‬آدم ﻫﺎﺋﻲ را‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﻛﺖ ﻫﺎي ﻣﻴﻮه زﻳﺮ ﺑﻐﻞ داﺷﺘﻨﺪ ﭘﺶ زن و ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺸﺎن ﻣﻴﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻨﺪه ﻫﺎﺋﻲ‬ ‫را ﻛﻪ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺷﺎه رﺿﺎ و ﺑﻮﻟﻮار ﻛﺮج و ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺷﺎه اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻮﻟﻜﺲ‬ ‫واﮔﻨﻬﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدن آﻧﻬﺎ ﻧﻮﺑﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻟﻴﻠﻲ ﻣﺠﻨﻮن ﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ‬ ‫ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎي ﺗﺎرﻳﻚ ﻗﺪم ﻣﻲ زدﻧﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻐﺾ ﻛﻬﻨﻪ‬ ‫ﮔﻠﻮﻳﺶ را ﻣﻲ ﻓﺸﺎرد‪ .‬ﮔﺎه از اﻳﻨﻜﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﺷﻚ در ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺑﮕﺮداﻧﺪ‬ ‫ﺧﻴﻠﻲ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﺑﻔﻜﺮ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﺮود‪ .‬ﮔﺮاﻣﺎﻓﻮن ﻛﻬﻨﻪ اي را ﻛﻪ در‬ ‫ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪرش داﺷﺖ آورد و در ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺳﻮزﻧﺶ را ﻋﻮض ﻛﺮد و ﺷﺮوع ﻛﺮد‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺮﻳﺪن ﺻﻔﺤﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻋﻼوه ﺑﺮ درﺳﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺪاد ﻳﻚ ﻛﺎر ﭘﺎرت ﺗﺎﻳﻢ ﻫﻢ در ﻳﻚ‬ ‫ﺷﺮﻛﺖ ﺗﺠﺎرﺗﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد و درآﻣﺪش ﺑﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺘﺼﺪي ﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎري اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ‬ ‫ﺷﺮﻛﺖ ﺑﻮد و ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﺑﺪون آﻧﻜﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬ ‫آﻗﺎي ﻋﺰﻳﺰ از درﻳﺎﻓﺖ ﺳﻔﺎرش دو ﻫﺰار ﻋﺪد ﺷﻴﺮ ﺣﻤﺎم وﻗﻄﻌﺎت آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﺔ ﻓﻠﺰي‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﻴﻢ‪ .‬در اوﻟﻴﻦ ﻓﺮﺻﺖ اﻗﺪام ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻟﻄﻔﺎً اﺣﺘﺮاﻣﺎت ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﺔ ﻣﺎ را‬ ‫ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻴﺒﺶ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﺷﺒﻬﺎ ﺧﻮاب ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ و ﺷﻴﺮﻫﺎي ﺣﻤﺎم و‬ ‫ﻗﻄﻌﺎت آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻓﻠﺰي را ﻣﻴﺪﻳﺪ و ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ از ﺧﻮاب ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ‪ .‬در ﻣﺪت ﻛﻤﻲ‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺻﻔﺤﺎت ﻣﻮﺗﺰارت و ﻫﺎﻳﺪن و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺻﻔﺤﺎت ﺑﺘﻬﻮون را ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد و ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﻮدش ﮔﻨﺠﻴﻨﻪ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﺋﻲ ﺗﺮﺗﻴﺐ داده ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺒﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ در ﺷﻬﺮ ﻛﻨﺴﺮت ﺑﻮد ﺑﺮاي‬ ‫ﺷﻨﻴﺪن ﻣﻲ رﻓﺖ و ﺗﺎ دﻳﺮ وﻗﺖ ﺳﺮﮔﺮم ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬درﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻨﺴﺮت ﻫﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ‬ ‫دﺧﺘﺮ ﻗﺸﻨﮓ ﻓﺮاﻧﺴﻮي آﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدو دﺧﺘﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻄﻮر ﻣﺠﺎﻧﻲ ﺑﺎودرس‬ ‫ﭘﻴﺎﻧﻮ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ در ﺑﻴﺶ از ﺑﻴﺴﺖ ﺟﻠﺴﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﭘﻴﺎﻧﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻧﺪازه دو ﺟﻠﺴﻪ ﭼﻴﺰ ﻳﺎد‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻌﻤﻮﻻ وﻗﺘﺸﺎن را ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﻢ ﻳﻜﺮوز‬ ‫دﺧﺘﺮه ﺑﺎرو ﺑﻨﺪﻳﻠﺶ را ﺑﺴﺖ و رﻓﺖ ﭼﻮن ﻇﺎﻫﺮا او ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻤﻮﻗﻊ ﺗﺼﻤﻴﻢ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮد و او را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه اﻣﻴﺪوار ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد دﻧﺒﺎل ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﺮود و ﺳﺮ‬ ‫ﺧﻮدش را ﺑﻪ آن وﺳﻴﻠﻪ ﮔﺮم ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮي ﻳﻚ ﻛﻼس ﻧﻘﺎﺷﻲ اﺳﻢ ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ در‬ ‫ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ راه اﻓﺘﺎد و در ﺑﺴﺎط ﻛﺘﺎب و ﻣﺠﻠﻪ ﻓﺮوش ﻫﺎ و ﻣﻐﺎزه ﻫﺎ ﻛﭙﻴﻪ ﻛﺎرﻫﺎي‬ ‫ﻧﻘﺎش ﻫﺎي ﺑﺰرگ را ﺧﺮﻳﺪ‪ .‬درو دﻳﻮار اﺗﺎﻗﺶ را ﺑﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﻗﺎب ﺷﺪه رﻧﻮار‪ ،‬ﻣﺎﺗﻴﺲ‬ ‫‪ ،‬وان ﮔﻮگ و ﭘﻴﻜﺎﺳﻮ زﻳﻨﺖ داد‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺲ ازﻣﺪﺗﻲ ﺑﺒﻬﺎﻧﻪ آﻧﻜﻪ وﻗﺖ و ﭘﻮل ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺮاي‬ ‫رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻛﻼس ﻧﻘﺎﺷﻲ و ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺧﺮﻳﺪن ﻧﺪارد آﻧﺮا ﻫﻢ ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺗﺮاژدي ﻫﺎي ﻋﻤﺪة ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ را ﺗﻘﺮﻳﺒﺎًاز ﺑﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺎﻣﻠﺖ و ﻣﻜﺒﺚ را از ﺣﻔﻆ ﻣﻲ‬ ‫داﻧﺴﺖ‪ .‬ﺟﻮﻟﻴﻮس ﻗﻴﺼﺮ‪ ،‬ﺷﺎه ﻟﻴﺮ و روﻣﺌﻮ و ژوﻟﻴﺖ را ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً از ﺑﺮ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺗﻜﻪ ﻫﺎي‬ ‫ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻘﻴﺔ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ را ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ ﺑﺨﺎﻃﺮ داﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺣﺘﻲ‬ ‫اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﺑﺨﻮاﻧﺪن ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺷﺒﻬﺎوﻗﺘﻲ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎي ﺗﺎرﻳﻚ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻲ زد‬ ‫و ﺑﺎ ﺗﻜﻪ ﺳﻨﮓ ﻫﺎي ﺗﻮي ﭘﻴﺎده روﻫﺎ اﻛﺮ دوﻛﺮ ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻧﻘﺶ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١١١‬‬

‫ﻫﺎﻣﻠﺖ ﻳﺎ ﻣﻜﺒﺚ ﻳﺎ ﻣﻜﺪاف را ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮد و وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻋﺎﺑﺮ ﻳﺎ ﻋﺎﺑﺮﻳﻨﻲ‬ ‫ﻣﻴﻔﺘﺎد ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد واﻧﻤﻮد ﻛﻨﺪ ﻛﻪ دارد ﻳﻚ آﻫﻨﮓ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ را زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺎزﮔﻲ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ رو آورده ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺒﻬﺎ وﻗﺖ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب ﺻﻔﺤﻪ اي از‬ ‫ﻣﻮﺗﺰارت ﻳﺎ ﻫﺎﻳﺪن و ﻳﺎﻳﻚ ﻛﻨﺴﺮﺗﻮ وﻳﻮﻟﻮن از ﭼﺎﻳﻜﻮﻓﺴﻜﻲ ﻳﺎ ﭘﺎﮔﺎﻧﻴﻨﻲ ﻣﻲ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ و ﻳﻚ ﻛﺘﺎب ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬داﺷﺖ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻳﻚ ﻓﻴﻠﺴﻮف‬ ‫ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬و ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛﺎﺑﻮس ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ او ﺑﻮد‪.‬روزﻫﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي‬ ‫آﻣﻔﻲ ﺗﺎﺗﺮ داﻧﺸﻜﺪه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺪرس اﺳﺘﺎد ﮔﻮش ﻣﻴﺪاد ﻳﺎ وﻗﺘﻴﻜﻪ در ﻣﺮﻳﻀﺨﺎﻧﻪ‬ ‫روي ﻣﺮﻳﻀﻲ ﺑﺤﺚ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲ ﺷﺪﻛﻪ ﺑﺎز در ﻛﺎﺑﻮس ﻓﺮو رﻓﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﺔ اﺳﺘﺎد ﻛﻪ در ذﻫﻨﺶ ﺗﺪاﻋﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﻮدش را روي‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻲ دﻳﺪ و ﺷﺒﺢ ﺑﺎﻧﻜﻮ را ﻣﻲ دﻳﺪﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ در ﺟﺎي ﻣﻜﺒﺚ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫آﻧﻜﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن اﺳﺘﺎد داد ﻣﻲ زد »ﺷﻤﺎ!« و او از ﻛﺎﺑﻮس در ﻣﻴﺎﻣﺪ‪ .‬اﻣﺎ درﺳﺶ را ﻧﺴﺒﺘﺎً‬ ‫ﺧﻮب ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ و ﺑﺮ ﺧﻼف اﻧﺘﻈﺎر ﺧﻮدش اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت را ﻗﺒﻮل ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺪرش ﮔﺎه و‬ ‫ﺑﻴﮕﺎه ﺑﻪ دﻳﺪن اﺗﺎق ﻣﺤﻘﺮش ﻣﻴﺎﻣﺪ وﻳﻚ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي ﻳﺎ ﻳﻚ ﮔﻴﻼس ودﻛﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﻴﺨﻮردﻧﺪ‪.‬‬ ‫آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻫﻢ ﮔﻮﺋﻲ ﺳﻌﻲ داﺷﺖ از ﻛﺎﺑﻮس دﻳﮕﺮي ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻗﺴﻤﺖ‬ ‫ﻋﻤﺪه اي از ﺑﺎغ ﺷﻤﺮان در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺒﻠﻎ ﻧﺎﭼﻴﺰي ﺑﺪﻫﻲ ﺣﺮاج ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﻳﻚ‬ ‫ﺑﺎﻏﭽﺔ ﻛﻮﭼﻚ از آن ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺷﻬﺮ ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬و ﻗﺮض ﻫﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﺑﺎ او ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﺶ را ﻧﻮ ﻛﻨﺪ و ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻓﻮرد آﻟﻤﺎﻧﻲ ﭼﻬﺎر‬ ‫ﻧﻔﺮه ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻛﻪ ﻣﺎﻟﻴﺎت ﻧﻤﺮه اش ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻴﻚ ﺳﺎل ﺑﻮد ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮد ﺗﻮي ﺷﻬﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ وﻫﻨﻮز ﻫﻢ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ راﻧﻨﺪﮔﻲ ﻳﺎد ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫زﻣﻴﻦ دﻣﺎوﻧﺪ را ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺗﺼﺮف ﻋﺪواﻧﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد و ادﻋﺎي ﻣﺎﻟﻜﻴﺖ آن راﻣﻴﻜﺮد و‬ ‫آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺣﺘﻲ ﺣﺎل آﻧﻜﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺪﻟﻴﻪ اﻗﺪام ﻛﻨﺪ درﺧﻮد ﻧﻤﻲ دﻳﺪ‪ .‬ﺳﻴﺎ دوﺳﻪ‬ ‫ﺳﺎﻟﻲ ﺑﻮد ﻣﻬﻨﺪس ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺎﻧﺎدا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ زن ﻛﺎﻧﺎداﺋﻲ ﻋﺮوﺳﻲ‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺗﻘﺎﺿﺎي ﺗﺎﺑﻌﻴﺖ ﻛﺎﻧﺎدا را ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺼﺮل ﻟﻴﺴﺎﻧﺲ اﻗﺘﺼﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻈﺎم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎﻫﺮخ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺑﺰرگ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ﻳﻚ اﻓﺴﺮ‬ ‫ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﭘﺪرش ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ او ازدواج ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪﻣﺎه‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗﺎزه ﺳﺮ دﻋﻮا و ﻛﺘﻚ ﻛﺎري در ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻮاﻧﻚ‬ ‫اﻏﻠﺐ اوﻗﺎت را در ﺑﻴﺮون ﺑﻪ اﻟﻮاﻃﻲ ﻣﻴﮕﺬارﻧﺪ و ﺷﺒﻬﺎ دﻳﺮ ﺑﺨﺎﻧﻪ ﻣﻴﺎﻣﺪ وﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ‬ ‫ﻳﻜﺒﺎر آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ وزﻧﺶ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ آﻧﻬﺎ ﺑﺮوﻧﺪ و ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﺪارا‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻌﺪ داد ﺑﺰﻧﻨﺪ و اوﻟﺘﻴﻤﺎﺗﻮم ﺑﺪﻫﻨﺪ و اﺗﻤﺎم ﺣﺠﺖ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﻢ اﺣﺘﻤﺎل‬ ‫آن ﻣﻴﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از وﺿﻊ ﺣﻤﻞ زن و ﺷﻮﻫﺮ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺑﺸﻮﻧﺪ و ﻣﺎﻫﺮخ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ‬ ‫اش ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪر ﺑﺮ ﮔﺮدد‪ .‬دﺧﺘﺮ دوم آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻨﺒﻊ‬ ‫دردﺳﺮ ﺟﺪﻳﺪي ﺑﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ زﻧﺪﮔﻲ در ﺷﻤﺮان ﻳﻚ دﻋﻮا و ﻓﺤﺶ ﻛﺎري‬ ‫ﻣﺪاوم ﺑﻴﻦ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ودﺧﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻛﺎرﻫﺎي دﺧﺘﺮ ‪،‬‬

‫‪١١٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫دﻳﺮ وزود آﻣﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪،‬درس ﻧﺨﻮاﻧﺪﻧﺶ‪ ،‬ودرﻧﻈﺮ آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ از ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺗﺮ‪ ،‬از‬ ‫ﻣﺪرﺳﻪ ﻏﻴﺒﺖ ﻛﺮدﻧﺶ ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ روﺑﺮوي ﻫﻢ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺳﻜﻮت را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﭘﺪر آه ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﻳﻚ دﺳﺘﺶ را ﭘﺸﺖ دﺳﺖ دﻳﮕﺮ ﻣﻲ زد‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﻋﻘﺪه‬ ‫اش را ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬از ﺣﺎل ﭘﺴﺮش ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬و ﭘﻴﺶ از رﻓﺘﻦ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‬ ‫ﻛﻤﻲ ﺑﺎو ﭘﻮل ﺑﺪﻫﺪ؛ اﻣﺎ او ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻛﺎﺑﻮس آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻫﻢ ﺟﺰﺋﻲ‬ ‫از ﻛﺎﺑﻮس ﭘﺴﺮش ﺑﻮد‪.‬ﻫﻤﻴﺸﻪ درﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ در ذﻫﻨﺶ ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﺪ ﺧﻮاﻫﺮ‬ ‫ﺑﺰرﮔﺶ را ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻜﻢ ﺑﺎﻻ آﻣﺪه دارد ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﻳﻮﻧﻴﻔﻮرم ﭘﻮﺷﺶ ﻛﺘﻚ‬ ‫ﻛﺎري ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﭘﺪرش راﻣﺠﺴﻢ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻳﻚ دﻋﻮا و ﻓﺤﺶ ﻛﺎري‬ ‫ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺻﺒﺢ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺎ زن ﭘﺪرش و ﺧﻮاﻫﺮ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺑﺎ زﻳﺮ ﭘﻴﺮاﻫﻦ وزﻳﺮ ﺷﻠﻮاري‬ ‫ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﺑﺎﻋﭽﻪ زﻳﺮ آﻓﺘﺎب ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻛﻼه ﺣﺼﻴﺮي را روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ و ﻗﺴﻤﺘﻲ از‬ ‫ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺻﺪاي ﮔﺮﻳﻪ دﺧﺘﺮش و داد وﻓﺮﻳﺎدﻫﺎ و‬ ‫ﻓﺤﺶ ﻫﺎي زﻧﺶ زﻧﺪﮔﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮد را ﻣﺮور ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻫﻮﻣﺮ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي آن ﻛﺎﻓﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎﺑﻮس ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺑﻴﺎد‬ ‫ﺑﻴﺎورد ﺑﻠﻜﻪ راﺟﻊ ﺑ‪Ĥ‬ن ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﺒﻮغ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن در ﺑﻴﮋن ﺑﺮادر‬ ‫دوﺳﺖ ﻗﺪﻳﻤﻴﺶ ﺳﻴﺮوس ﺣﻠﻮل ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺳﻴﺮوس از او ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﭙﺎس‬ ‫دوﺳﺘﻲ ﻗﺪﻳﻢ ﭼﻨﺪﻛﻠﻤﻪ اي ﺑﺎ ﺑﺮادرش ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و روي‬ ‫آﺑﺠﻮ ﻧﻤﻚ ﻣﻲ ﭘﺎﺷﻴﺪ و ﻛﻒ ﻫﺎ را ﻫﻮرت ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد اﻓﻜﺎر ﺧﻮدش را‬ ‫ﻣﺮﺗﺐ ﻛﻨﺪ و ﺑﺒﻴﻨﺪ وﻗﺘﻲ ﺑﻴﮋن آﻣﺪ از ﻛﺠﺎ ﺷﺮوع ﻛﻨﺪ‪ ،‬دوﺑﺎره ﻛﺎﺑﻮس ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺳﻌﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻛﻨﺪ در ذﻫﻨﺶ زﻧﺪه ﻣﻴﺸﺪ‪:‬‬ ‫!‪ Muse, let's sing of rats‬ﻳﻚ ﻗﺮﺑﻮﻧﻲ دﻳﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻧﻮﺷﺘﻦ زاﺋﻴﺪه ﺷﺪه م ﻣﻦ‬ ‫زاﺋﻴﺪه ﺷﺪه م ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﺎﺑﻐﻪ ﺑﺸﻢ ﺧﻮﺑﻪ ﭘﺲ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻨﻲ در ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻳﻚ ﺷﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﺰرگ اﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮه ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻜﻪ در اﻳﻦ ﻛﺎﺑﻮس ﻓﺮوﺑﺮي ﻳﻪ ﺧﺮده ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ ﻫﺎي ﺷﻬﺮ‬ ‫ﺑﮕﺮدي ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ ﻓﺮدوﺳﻲ ﻛﺎﻓﻪ ﻓﻴﺮوز ﻛﺎﻓﻪ ﻧﺎدري و ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اون ﻛﺴﺨﻞ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ‬ ‫دور ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ن ﮔﻮش ﺑﺪي ازﻫﻢ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎي اون ﻣﺮﺣﻮم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺟﻐﻠﻪ ﻫﺎﺋﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﺗﺎزه از ﺗﺨﻢ ﺳﺮ در آورده ن و ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮاﻫﺎي ادﺑﻲ ﺗﺎزه ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﮕﻲ اوﻧﻬﺎ در‬ ‫ﻛﺎرﺷﻮن ﺻﻤﻴﻤﻲ ﻧﻴﺴﺘﻦ ﻫﺎن ﺧﺐ اوﻧﺎي دﻳﮕﻪ ﭼﻲ اون ﻣﺮﺣﻮم ﻛﻪ رﻓﺖ ﺧﻮدﺷﻮ‬ ‫ﻣﺮدار ﻛﺮد و اون ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﺗﻮي ﻓﺮﻧﮓ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻫﻨﻮز ازاﻳﺮان ﻋﻬﺪ ﻗﺎﺟﺎر‬ ‫ﭼﻴﺰ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻪ و اون ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻣﺤﺘﺮم ﻛﻪ ﺗﻮي ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ و داره ﺧﻮدﺷﻮ‬ ‫دود ﻣﻴﻜﻨﻪ و اوﻧﻬﺎي دﻳﮕﻪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪوم ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺳﮓ ﻳﻚ اﺳﺘﺨﻮان ﺑﻪ دﻫﻨﺸﻮن‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﻫﺮ ﻛﺪوم رﻓﺘﻦ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ و از ﭘﺎرس ﻛﺮدن اﻓﺘﺎدن و اون ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي‬ ‫ﺑﺮج ﻋﺎج ﺧﻮدش ﻳﻚ دﻧﻴﺎي ﻛﻮﭼﻴﻜﻲ درﺳﺖ ﻛﺮده ﻛﻪ در اون ﺧﻮدش ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي‬ ‫ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﻬﺮ ﻛﻲ دﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺤﺶ ﺑﺪه وﺑﺬاره ﻫﺮ ﻛﻲ ام دﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ‬ ‫اون ﻓﺤﺶ ﺑﺪه ﻫﻴﭻ اﻳﻦ روزﻫﺎ ﺳﺮاغ ﭘﻴﺮﻣﺮد رﻓﺘﻪ ي ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف زده ي ﻣﻴﺪوﻧﻲ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١١٣‬‬

‫آﺧﺮ ﻋﻤﺮي ﻫﻤﺪم روز و ﺷﺒﺶ ﭼﻴﻪ ﻳﻚ ﺑﺴﺖ ﺗﺮﻳﺎك و ﻳﻪ ﭘﻨﺞ ﺳﻴﺮي ﻋﺮق دم‬ ‫ﻣﻐﺎزه داود ﺧﺎن ﺑﺎﻫﺎش ﻣﻴﺨﻮاي راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﻠﻪ ﺑﻌﻠﻪ اون‬ ‫ﻋﻜﺲ ﺑﺮﻳﺪه روزﻧﺎﻣﻪ رو ﻣﻴﺎره ﻧﺸﻮﻧﺖ ﻣﻴﺪه ﺑﺎ ﺗﻔﻨﮓ روي ﻛﻮﻟﺶ ﺷﺎﻋﺮ ﺷﻜﺎرﭼﻲ‬ ‫ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﺷﺎﻋﺮ ﺷﻜﺎرﭼﻲ ﺑﻨﺪه ﻫﺴﺘﻢ ﺷﻤﺎ از ﺷﻜﺎر ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻴﺪوﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺻﺤﺒﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﻜﺎر و ﺑﻌﺪ ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﻧﻈﺮﺗﻮن راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻌﺮ‬ ‫ﭼﻴﻪ ﺧﻮﺑﻪ ﺑﻌﻠﻪ ﺑﻌﻠﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺑﻪ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﮕﻴﺪ ﺧﻮﺑﻪ ﺗﻤﻮم ﻣﻴﺸﻪ اﻣﺎ ﺑﮕﻴﺪ ﺑﺪه ﭼﺮا‬ ‫ﺑﺪه ﻛﺠﺎش ﺑﺪه ﭼﻜﺎرش ﻛﻨﻴﻢ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ واون روز ﻛﻪ اون ﻳﺎ رو ﺣﻀﺮت ﺳﺮ‬ ‫اﺳﺘﺎدي و ﻣﺒﺎﺷﺮ ادﺑﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺷﻌﺮﻫﺎش رو ﺑﮕﻴﺮه ﭼﺎپ ﺑﺰﻧﻪ ﭘﺴﺮش رو ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ‬ ‫ﻳﻚ ﺑﻐﻞ ﺷﻌﺮ ﺑﻴﺎره ﺑﻬﺶ ﺑﺪه ﻋﻴﻦ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﺎﻃﻠﺔ ﻛﻴﻠﻮﺋﻲ داد ﺑﻐﻞ ﻳﺎرو وﻓﺮﺳﺘﺎدش‬ ‫ﺑﻴﺮون ﻛﻪ ﺑﺮه ﭼﺎپ ﻛﻨﻪ و اون ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻫﺎ را ﻫﻢ ﺑﻨﻮﻳﺴﻪ ﻳﻮش ﺷﻬﺮي اﺳﺖ در‬ ‫ﻣﺎزﻧﺪران ﻋﻠﻲ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ دﻳﻮار ﺑﺪﻳﻮار اﺳﺘﺎد اﺳﺖ و اﺳﻢ ﺧﻮدش را ﻫﻢ درﺷﺖ ﺗﺮ از‬ ‫اﺳﻢ ﭘﻴﺮﻣﺮد آن ﺑﺎﻻ ﭼﺎپ ﺑﺰﻧﺪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ازش ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم ﭼﺮا ﭼﻮن ﺧﻮدم ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻳﻚ ﺑﻴﺘﺶ در اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﺣﺎﻓﻈﺎ اﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﻴﺪ و دروﻏﻴﺴﺖ اﻣﺎ او آردش‬ ‫را ﺑﻴﺨﺘﻪ و آرد ﺑﻴﺰش را آوﻳﺨﺘﻪ ﻛﺎري را ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﺷﻌﺮ اﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻛﺮده و‬ ‫ﺑﺎﻧﺪازة ﻛﺎﻓﻲ ﻫﻢ ﺳﻮژه دﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﺮدم داده ﻛﻪ ده ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻲ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺮاي ﺣﺮف‬ ‫زدن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ از ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ زن وزﻧﺪﮔﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﺻﺒﺤﻲ و ﺷﻴﺮ ﺧﺪا ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﻃﺮﻓﺪار ﺷﻌﺮ ﻧﻮ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻳﺎ ﺷﻌﺮ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﻨﺪه ﻃﺮﻓﺪار ﺷﻌﺮي ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻧﻮ ﻧﻮ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻦ ﻃﺮﻓﺪار ﺷﻌﺮ ﻧﻴﻤﺪار ﻫﺴﺘﻢ ﻣﺜﻼ ﻣﻼﺣﻈﻪ‬ ‫ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ اﻳﻦ ﺟﻴﻎ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺘﺎزﮔﻲ ﻣﻴﻜﺸﻨﺪ ﺟﻴﻎ ﺑﻨﻔﺶ ﻣﻨﻈﻮرم را ﻛﻪ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻤﻴﮕﻮﻳﻢ ﻫﻤﺎن ﺟﻴﻎ ﻫﺎي ﺑﻴﺮﻧﮓ ﺳﺎﺑﻖ ﺧﻮب اﺳﺖ اﻣﺎ آﺧﺮ ﺟﻴﻎ ﺑﻨﻔﺶ ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم‬ ‫ﻛﻪ ﺟﻴﻎ ﺑﺎﻳﺪ رﻧﮓ آﺑﻲ آﺳﻤﺎﻧﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﻜﺮم ﭼﻨﺪ ﻫﺰار ﻧﻔﺮ ﺗﻮي اﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺤﺚ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﻌﺮ ﻧﻮ وﻛﻬﻨﻪ و ﻧﻴﻤﺪار ﺑﻴﻚ ﻧﺎن وﻧﻮاﺋﻲ رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ آن ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﻧﻪ‬ ‫ﻓﺮﻳﺪون ﺑﻮد وﻧﻪ وﻻدﻳﻤﻴﺮ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﻴﻤﺮد و ﻧﻪ ﺑﺎز ﻣﻴﮕﺸﺖ ﺣﺎﻻ ﻣﺠﺒﻮر اﺳﺖ ﺑﺮاي‬ ‫ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎي ﺑﻨﺪﺗﻮﻣﺒﻮﻧﻲ ﻓﺎرﺳﻲ ﺳﻨﺎرﻳﻮ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﺗﺎ ﺳﻔﺮش را در ﺳﻔﺮة ﻧﺎن ﭘﻴﺶ ﺑﺒﺮد و‬ ‫ﺑﻌﺪ آن ﺧﺮاﺳﺎﻧﻲ ﺑﺮوﻣﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ از ﭘﻮل ﻋﺮﻗﺶ ﺑﺰﻧﺪ و از اوﻗﺎف ﺳﻴﻨﻤﺎﺋﻲ دوﺳﺘﺎن وام‬ ‫ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﺷﻌﺮش را روي ﻛﺎﻏﺬ ﻛﺎﻫﻲ و ﺑﺎ ﺟﻠﺪ ﺷﻮﻣﻴﺰ ﭼﺎپ ﺑﺰﻧﺪ و داﻧﻪ اي‬ ‫ﺳﻪ ﺗﻮﻣﻦ ﻻﺑﺪ ده ﺗﺎ ده ﺗﺎ در دﻛﺎﻧﻬﺎ اﻣﺎﻧﺖ ﺑﮕﺬارد و آﻧﻮﻗﺖ ﻓﻜﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺟﻠﺪ زرﻛﻮب و ﻛﺎﻏﺬ اﻋﻼ ﺑﻘﻴﻤﺖ ﭘﻨﺠﺎه ﺷﺼﺖ ﺗﻮﻣﻦ ﭼﺎپ ﻣﻲ‬ ‫ﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﺪرد اﻳﻨﻜﻪ آدم ﻣﺎﺗﺤﺖ ﺧﻮدش را ﺑﺎﻫﺎش ﭘﺎك ﻛﻨﺪ ﻫﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮرد و ﮔﺮو‬ ‫ﮔﺮﻫﻢ ﻣﻴﺨﺮﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﺗﺮﺟﻤﻪ اي ﻛﻪ آن ﻳﺎرواز اﺷﻌﺎر ﺣﺎﻓﻆ ﻛﺮده ﻗﻴﻤﺖ ‪ 60‬ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻦ‬ ‫اﮔﺮ ﺗﻮي اﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻳﻚ ﻛﺎره اي ﺑﻮدم ﻣﺮدك را ﺑﺠﺮم ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻘﺪﺳﺎﺗﻤﺎن‬ ‫ﻣﻴﮕﺮﻓﺘﻢ و اﻋﺪام ﻣﻴﻜﺮدم و آﻧﻮﻗﺖ ﻫﻢ اﻳﻦ و ﻫﻢ آن ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ از ﻛﺎﺑﻮس ﮔﺬﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ آﻧﻮﻗﺖ ﻫﺎ ﻛﻪ اﺳﻜﻨﺪر ﻣﻐﻤﻮم ﺿﻠﻤﺎت ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﭼﺮﻛﻴﻦ ﻫﺎي‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و آﻧﻮﻗﺖ ﻛﻪ ﻣﺸﺖ ﻫﺎ ﻫﻨﻮز وا ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﺧﻴﺎل‬

‫‪١١٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ در وازﻧﺎ ﺧﺒﺮي ﻫﺴﺖ و آﻧﻄﺮف ﻛﻮه آﻓﺘﺎب ﻣﻲ ﺗﺎﺑﺪ و ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻣﻴﺪاﻧﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﺎدري در ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ و ﺳﺮاغ اﺳﻜﻨﺪر را ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ ﺷﺎﻳﺪ از اول ﻫﻢ ﻧﺎدري در ﻛﺎر‬ ‫ﻧﺒﻮده ﺷﺎﻳﺪ آﻧﺮا ﻫﻢ ﺑﺮاي دﻟﺨﻮش ﻛﻨﻚ ﻣﺎ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻛﺮده ﺑﻮده اﻧﺪ ﻣﻠﺖ ﻋﺮب دﻳﺪة‬ ‫ﺑﻲ ﺟﻮﻫﺮ و ﺑﻲ ﻫﻤﺖ و ﭼﺲ ﻧﻔﺲ و ﻛﺮﻛﺮي ﺧﻮان ﻛﻪ آدم ﻫﺮ ﻃﺮف را ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﺪ‬ ‫ﻳﻚ ﭘﻔﻴﻮز ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ و ﺑﻘﻮل ﻳﺎرو ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ را ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ارﺷﻤﻴﺪس‬ ‫ﻟﺨﺖ و ﻛﻮن ﭘﺘﻲ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﻣﻴﺪود و داد ﻣﻲ زﻧﺪ ‪ Eureka Eureka‬ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻳﺎﻓﺘﻢ‬ ‫آﺧﺮش ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻴﺸﻮد ﻛﻪ ﻳﻚ ﭘﻔﻴﻮز دﻳﮕﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﺑﻌﺪ آن ﻳﻜﻲ آن ﭘﺮي ﺷﺎدﺧﺖ‬ ‫ﺷﻌﺮ آدﻣﻴﺰادان ﺑﺎ آن ﺗﺎج ﻛﺎﻏﺬي ﻛﻪ ﺑﻘﻮل ﺧﻮدش ﺑﺎﻻي ﺳﺮش ﺑﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻫﻤﻪ اش‬ ‫ﺣﺴﺮت اﻳﻦ را ﻣﻴﺨﻮرد ﻛﻪ ﺑﺠﺎي آﻧﻜﻪ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﺑﮕﺮدد و ﻣﺠﺴﻤﻪ ﮔﭽﻲ ﺗﻤﺎﺷﺎ‬ ‫ﻛﻨﺪ ﭼﺮا ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي اﻳﻦ زﻧﺪه ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﺮگ ﺷﻤﻌﺪاﻧﻲ ﺑﺼﻮرﺗﺶ‬ ‫ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﺪ وﺑﭽﻪ ﺑﺰاﻳﺪ و ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺸﻮرد و اﺗﺎق ﺟﺎرو ﻛﻨﺪ ﻫﻨﻮز ﻳﻚ ﺷﺎﻋﺮ ﺧﻮب ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻧﻜﺮده ام ﻛﻪ ﺑﻪ آدم ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ دﻧﺒﺎل ﻛﺎر ﺑﻬﺘﺮي ﺑﺮود و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻳﻚ ﺟﻮان‬ ‫ﺧﻮب ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ام ﻛﻪ ﻛﻠﻪ ﺧﺮي ﻧﻜﻨﺪ و ﮔﻮش ﺑﺪﻫﺪ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ آدم ﺑﺨﻮاﻫﺪ از اﻳﻦ‬ ‫راه ﺑﻪ ﻧﻮن وﻧﻮاﺋﻲ ﺑﺮﺳﺪ ﺷﻌﺮﻫﺎي دﺧﺘﺮ ﻣﺪرﺳﻪ ﭘﺴﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻳﺎ روي ﺷﺎخ ﻳﻚ‬ ‫ﻣﺸﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﺰﻧﺪ و وﻛﻴﻠﻲ وزﻳﺮي ﭼﻴﺰي ﺑﺸﻮد ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻮي ﺗﻤﺎم ﺗﺎرﻳﺦ‬ ‫ﻳﻜﻴﺸﺎن ﻧﺒﻮده ﻛﻪ ﺷﻜﻤﺶ ﺳﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎن ﻣﺠﻴﺰ ﻫﺮ‬ ‫ﻛﺲ و ﻧﺎﻛﺴﻲ را ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ اﻣﻴﺮ ﻗﺎﺑﻮس ﺑﻦ وﺷﻤﮕﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ از ﺳﺮ ﺳﻴﺮي‬ ‫ﺑﺮاي ﭘﺴﺮ ﻋﻴﺎش و ﻛﻮﻧﮕﺸﺎدش ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ و در آن راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ از‬ ‫اﻟﻬﻴﺎت و ﻃﺐ و ﻧﺠﻮم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺧﺎدم ﻛﺮدن و ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻏﻼﻣﺎن و ﺟﻤﺎع در ﮔﺮﻣﺎﺑﺔ‬ ‫ﮔﺮم داد ﺳﺨﻦ ﺑﺪﻫﺪ از ﻫﻮﻣﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ آن ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻣﺤﺘﺮم ﻛﻮر ﺑﻴﻨﻮا ﻛﻪ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻣﺠﺒﻮر‬ ‫ﺑﻮد ﺗﻮي در ﺑﺎر اﻳﻦ اﻣﻴﺮ و آن اﻣﻴﺮ ﭼﻨﮓ ﺑﺰﻧﺪ ودﻟﻲ دﻟﻲ ﻛﻨﺪ و ﭘﻴﺰي ﻫﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮ‬ ‫ﺑﻜﻤﺮي را ﺟﺎ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻣﺤﺘﺮم ﻛﻪ ﺳﻪ ﻫﺰار ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﻣﻬﺮ زده و‬ ‫دﻟﺶ ﺑﻪ روزي ﭘﻨﺞ ﺳﻴﺮ ﻋﺮﻗﺶ ﺧﻮﺷﺴﺖ ﻓﻜﺮم اﮔﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻳﻮﺷﻊ ﻧﺒﻮد آن ﻣﻮﺳﺎي‬ ‫ارﻗﺔ ﭘﻴﺮ زﻳﺮك ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻗﻮم را ﺑﺎ آن دو ﺗﺎ ﻟﻮح ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ش ﭼﻬﻞ روز‬ ‫ﺑﺎﻻي ﻛﻮه ﻋﺮق رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد رﻫﺒﺮي ﻛﻨﺪ و ﭘﺸﺖ ﻗﺮآن ﻣﺠﻴﺪ ﻫﻢ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻋﻠﻲ اﺑﻦ‬ ‫اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻧﻴﺰه ﻋﻤﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﺮا ﺷﻴﻮع داد و ﻃﻔﻠﻚ ﻋﻴﺴﻲ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺠﺎي آﻧﻜﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻳﻚ ﺷﻤﺸﻴﺮ زن ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ﻫﻲ رﻓﺖ ﻣﺎﻫﻴﮕﻴﺮﻫﺎ را‬ ‫ﺟﻤﻊ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺻﻴﺎد آدﻣﻴﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ و وﻗﺘﻲ ﻣﺼﻠﻮﺑﺶ ﻛﺮدﻧﺪ ﻳﻜﻴﺸﺎن ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ آدم ﺳﻼم و ﻋﻠﻴﻚ داﺷﺘﻪ ام و ﺣﺎﻻ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﻣﻠﺖ ﻫﺎ دارن ﺳﻨﮕﺶ را‬ ‫ﺑﺴﻴﻨﻪ ﻣﻲ زﻧﻨﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺮده و ﭘﻲ ﻛﺎرش رﻓﺘﻪ و ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻫﺮ ﺟﻮر ﺑﺨﻮاﻫﺪ‬ ‫ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﻨﺪ و ﮔﺮﻧﻪ اﮔﺮ دوﺑﺎره ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ ﻣﺼﻠﻮﺑﺶ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻘﻮل ﻳﺎرو ﺣﺘﻲ ﻣﺼﻠﻮﺑﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﻴﻜﻨﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن ﺑﺸﺎم دﻋﻮﺗﺶ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﺑﺤﺮﻓﻬﺎش ﮔﻮش ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺮﻳﺸﺶ ﻣﻴﺨﻨﺪﻧﺪ ﻣﻴﮕﻢ اﮔﻪ ﻣﻴﺨﻮاي‬ ‫ﺑﻨﻮﻳﺴﻲ ﺑﻬﺘﺮه ﺗﺎﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺳﻦ ﻧﻈﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﻧﺮﺳﻴﺪه ي ﺑﻨﻮﻳﺴﻲ و ﺗﻤﺎم ﺷﺎﻫﻜﺎراﺗﻮ ﺗﻮي‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١١٥‬‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻜﻲ دوﺳﺎل ﺗﺎ ﻫﻨﻮز ﺷﻮر و ﺷﻮق و ﺟﺬﺑﻪ اي داري ﺳﺮ ﻗﻠﻢ ﺑﺮي ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎل دﻳﮕﻪ ﻓﻜﺮ زن ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻲ و وﻧﮓ وﻧﮓ ﺑﭽﻪ و ﺧﺎﻛﻪ‬ ‫ذﻏﺎل زﻣﺴﺘﻮن ﻣﻴﻔﺘﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻪ ﻣﺪت دﻳﮕﻪ ﻣﺜﻞ اوﻧﻴﻜﻲ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻣﺤﺘﺮم ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ‬ ‫ﻣﻲ رﺳﻲ ﻛﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻪ ﻓﻨﺠﻮن ﻗﻬﻮه ﺑﺨﻮري ﻳﺎ ﻳﻪ ﺷﺎﻫﻜﺎر ﺑﻮﺟﻮد ﺑﻴﺎري ﺑﻌﺪم‬ ‫اﮔﻪ ﻣﻴﺨﻮاي ﺷﺎﻫﻜﺎر ﺑﻮﺟﻮد ﺑﻴﺎري ﺗﻮي اﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻧﻴﺎر ﭼﻮن ﺗﺎزه ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ ﭼﺎﭘﺶ‬ ‫ﻛﻨﻲ ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﻪ ﻧﺎﺷﺮاي اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﺑﻘﺎﻟﻦ ﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﻨﺪن ﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﻛﻴﻠﻮﺋﻲ ﻓﺮوﺷﻦ ﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﺑﺴﺎط ﭘﻬﻦ ﻛﻦ ﻛﻨﺎر ﺧﻴﺎﺑﺎوﻧﻲ ان ﻛﻪ ﺳﻴﺼﺪ‬ ‫ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﺪن ﻳﻪ ﺑﻠﻴﻂ ﺳﻴﻨﻤﺎ ام ﺑﻬﺖ ﻣﻴﺪن ﻛﻪ ﺑﺮي ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺸﻴﻨﻲ ﺑﺎﻣﺪاد و‬ ‫ﻗﻠﻢ و وﻗﺘﻲ از ﺗﻮي ﺳﻴﻨﻤﺎ در اوﻣﺪي ﻳﻚ ﺗﺮﺟﻤﺔ ﻫﺎﻣﻠﺖ ﻳﺎ ﻣﻜﺒﺚ ﻳﺎ دﻛﺘﺮ ژﻳﻮاﮔﻮ‬ ‫ﻳﺎ ﻳﻚ ﻛﺘﺎب ژان ﭘﻞ ﺳﺎرﺗﺮ ﻳﺎ ﻫﺮ ﺷﺎﻫﻜﺎر دﻳﮕﻪ اي رو ﺑﺪي دﺳﺘﺸﻮن و ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻛﻴﺎ‬ ‫ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻴﺸﻦ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﺑﻜﻨﻦ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻧﺎﺑﻐﺔ ﻣﺎدرزاد ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺟﻮون ﺑﺎ‬ ‫اﺳﺘﻌﺪاد ﭘﺮﻣﺪﻋﻲ ﻛﻪ داﻋﻴﺔ رﻫﺒﺮي ﻗﻮم دارﻳﻢ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻚ ﻣﺪت ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﻲ‬ ‫ﺑﻴﻨﻲ ﻫﻤﻪ ش ﻛﻠﻚ ﻳﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﻮن ﺧﻮرد ﻧﻪ ﻛﻠﻚ ارﺿﺎء ﺟﻨﺴﻴﺘﻪ ﻛﻠﻚ ﺑﭽﻪ ﭘﺲ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﻪ ﻛﻠﻚ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺧﺮﻳﺪﻧﻪ و اﮔﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻛﻪ ﺟﺰ اﻳﻨﻪ ﻛﻼت ﭘﺲ ﻣﻌﺮﻛﻪ‬ ‫س اﮔﻪ ﻣﻴﺨﻮاي ﻳﻚ ﻗﺪﻳﺲ ﺑﺎﺷﻲ ﻳﻚ ﺷﻮاﻟﻴﻪ ﺑﺎﺷﻲ اﻳﻦ ﮔﻮي واﻳﻦ ﻣﻴﺪان ﺗﺎزه‬ ‫ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﺷﻮاﻟﻴﻪ ﮔﺮي ﻣﺎل ﭼﻪ ﻗﺮﻧﻲ ﺑﻮده ﺗﺎرﻳﺦ و ادﺑﻴﺎت ﻗﺮون وﺳﻄﻲ رو ﺑﺨﻮن ﻣﻲ‬ ‫ﻓﻬﻤﻲ از ﻗﺮن ﭼﻬﺎردﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدي ﺗﺎ ﻗﺮن ﻧﻬﻢ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻫﻤﻪ دارن داد ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻣﻴﺪن ﻛﻪ ﺷﻮاﻟﻴﻪ ﮔﺮي از ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻪ ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﻳﻪ ﺷﻮاﻟﻴﺔ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﻮﻧﺪه‬ ‫و از ﻗﺮن ﻧﻬﻢ ﺑﻪ ﻗﺒﻞ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻪ ﺷﻮاﻟﻴﻪ ﮔﺮي ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ ﭼﻮن ﻛﻪ از اوﻟﺸﻢ ﻳﻚ‬ ‫ﺷﻮاﻟﻴﻪ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎب ﻧﺒﻮده ﻛﻪ اوﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺪاﻓﻊ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫ﻣﺪاﻓﻊ آدﻣﺎي ﺿﻌﻴﻒ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺪاﻓﻊ ﭘﻴﺮزﻧﺎو ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﭼﺮا ﻓﻘﻂ ﻳﻜﻲ ﺑﻮده دن‬ ‫ﻛﻴﺸﻮت اوﻧﻬﻢ ﭼﻮن آدم اﺣﻤﻘﻲ ﺑﻮده ﻳﺎ اﮔﺮم ﻳﻪ ﺷﻮاﻟﻴﻪ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﻮده ﭘﻴﺶ‬ ‫از اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺒﺮش ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻲ ﺳﺮو ﺻﺪا ﺳﺮش و زﻳﺮ آب ﻛﺮده ن ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻣﻦ‬ ‫ﭼﺮا ﻧﻮﺷﺘﻦ رو ول ﻛﺮدم ﭼﺮا رﻓﺘﻢ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎﻣﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ آوردم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻛﻨﺞ ﮔﻨﺠﻪ‬ ‫ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻳﻪ ﺻﺤﻨﻪ رو از ﻣﻐﺰم ﺑﻴﺮون ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻳﺎرو ﭼﻼﻗﻪ ﺳﻮار‬ ‫ﺳﻪ ﭼﺮﺧﻪ ش داره ﻣﻴﺮه داره ﺑﻠﻴﻂ ﺑﺨﺖ آزﻣﺎﺋﻲ ﻣﻴﻔﺮوﺷﻪ و ﻳﻪ ﻳﺎرو ﻧﮕﻬﺶ داﺷﺘﻪ‬ ‫ازش ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻪ ﻛﻪ ﭘﺎش ﻛﻲ ﭼﻼق ﺷﺪه ﭼﻪ ﺟﻮري ﭼﻼق ﺷﺪه و اون ﺑﺎ‬ ‫ﺑﻴﺤﻮﺻﻠﮕﻲ ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻪ ﺑﻴﺒﻴﻦ داداش ﻳﻪ ﺑﻠﻴﻂ ﻛﻪ ﺑﺨﺮي دوﺗﻮﻣﻦ دوزارش واﺳﻪ ﻣﺎ‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده اس ﺑﺎﻗﻴﺶ ﻛﺲ و ﺷﻌﺮه ﺻﻐﺮي ﻛﺒﺮي ﻧﺘﻴﺠﻪ آدﻣﺎﺋﻲ ﺗﻮي اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻫﺴﺘﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﺷﺐ زﻣﺴﺘﻮﻧﻲ ﭘﻨﺞ زار ﻣﻴﺨﻮان ﻛﻪ ﻳﻪ ﻟﺤﺎف دم ﻗﻬﻮه ﺧﻮﻧﻪ ﻛﺮاﻳﻪ ﻛﻨﻦ و ﻧﺪارن و‬ ‫ﮔﺮﻧﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﺎد ﺑﺮم ﺗﻮي اون آﻣﻔﻲ ﺗﺎﺗﺮ ﺑﺸﻴﻨﻢ ﻳﺎ ﺗﻮ ﻣﺮﻳﻀﺨﻮﻧﻪ‬ ‫ﺳﺮ اون ﺗﺨﺘﺎ واﻳﺴﻢ ﻳﺎ ﺗﻮ ﺧﺮداد ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﺮم ﺗﻮي اون آﻓﺘﺎب ﭘﺸﺖ‬ ‫در ژوري اﻣﺘﺤﺎن واﻳﺴﻢ ﻣﺜﻞ ﺻﻒ ﻧﻮﻧﻮاﺋﻲ ﭼﺮا اﺣﺸﺎء داﺧﻞ ﺷﻜﻢ زﻧﻬﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ از‬ ‫ﻣﺮدﻫﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻓﺘﺎدﮔﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻻﺑﺪ واﺳﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻤﺮﺷﻮن رو ﺗﻨﮓ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺑﻨﺪن‬

‫‪١١٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزه ﭼﻨﺪ ﺟﻮره دوﺟﻮر ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﺑﺎ ﻣﻮزﻳﻚ و ﺑﻲ ﻣﻮزﻳﻚ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ اﺣﻤﻖ‬ ‫ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻣﻴﺨﻮاﻳﻦ ﻃﺐ رو ﺗﺎﺑﺴﺘﻮﻧﺎ زﻳﺮ درﺧﺘﺎي ﭼﻨﺎر ﺟﺎدة ﭘﻬﻠﻮي ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮﻳﻦ و‬ ‫زﻣﺴﺘﻮﻧﺎ زﻳﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﺘﻮن ﭼﺮا ﺗﻮ ﻣﻴﺨﻮاي ﻃﺒﻴﺐ ﺑﺸﻲ از آﻧﺞ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻋﻠﻢ‬ ‫ﻃﺐ را ﺑﻐﺎﻳﺖ دوﺳﺖ ﻣﻴﺪارم ﻛﻪ ﻋﻠﻤﻲ ﻣﻔﻴﺪ اﺳﺖ دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮاري ﺑﻠﺪي ﻧﺨﻴﺮ‬ ‫ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﻫﻴﭽﻮﻗﺘﻢ ﺳﻌﻲ ﻧﻜﺮده ي ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮي ﻧﺨﻴﺮ ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﺧﻮﺑﻪ ﺧﻴﻠﻲ‬ ‫ﺧﻮﺑﻪ ﭘﺲ ﺗﻮ دﻛﺘﺮ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻴﺸﻲ ﻣﺸﺨﺼﺎت ﻣﻌﺪة ﺳﺎﻟﻢ رو ﺑﮕﻮ ﻣﻌﺪه ﻛﻪ ﻗﻮي و‬ ‫درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺳﺮاف ﻃﻌﺎم ﺧﻮري ﺑﻬﻔﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻀﻢ ﺷﻮد ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﺑﭙﺰاﻧﺪ و ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﺮ ﻣﺰه ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ از آن ﻃﻌﺎم و ﺑﺠﮕﺮ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﮕﺮ ﻗﺴﻤﺖ‬ ‫ﻛﻨﺪ ﺑﺮ اﺣﺸﺎي ﻣﺮدم از آﻧﻜﻪ ﻗﺴﺎم اوﺳﺖ و ﺳﺎﻋﺘﻲ دﻳﮕﺮ آن ﺛﻘﻞ را ﻛﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﺮوده‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺪ ﻫﺸﺘﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﺪه ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﺮ ﻣﻌﺪه ﻛﻪ ﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻛﺬوي ﺑﻮﺳﻴﺬه ﺑﻮد ﻧﻪ ﻣﻌﺪه اﻳﻨﻮ ﺗﻮي ﻛﺘﺎب ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺨﻴﺮ ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﺗﻮي ﻛﺘﺎب‬ ‫دﻛﺘﺮ اﻣﻴﺮ ﻋﻨﺼﺮ اﻟﻤﻌﺎﻟﻲ ﻛﻴﻜﺎوس ﺑﻦ اﺳﻜﻨﺪرﺑﻦ ﻗﺎﺑﻮس ﺑﻦ وﺷﻤﮕﻴﺮﺑﻦ زﻳﺎر‪،‬‬ ‫‪ ،MD., Ph.D., F.R.C.P., F.R.C.S.‬ﻣﺘﺨﺼﺺ در ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎي داﺧﻠﻲ ﺧﺎرﺟﻲ ﻣﻴﺎﻧﻲ‬ ‫ﺟﺮاﺣﻲ زﻧﺎن ﻣﺎﻣﺎﺋﻲ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻘﺎرﺑﺘﻲ وﻏﻴﺮه دﻛﺘﺮ در ﻃﺐ ادﺑﻴﺎت ﻧﺠﻮم اﻟﻬﻴﺎت‬ ‫ﻣﻮﻟﻒ ﻛﺘﺎب ﻓﻮاﺋﺪ ﻏﻼﻣﺒﺎزي و ﻣﻀﺎر ﺟﻤﺎع درﮔﺮﻣﺎﺑﺔ ﮔﺮم ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﻛﺎﻓﻴﻪ اﻧﻮاع‬ ‫ﻣﺰاج ﻫﺎ را ﺷﺮح ﺑﺪه ﺳﻮداﺋﻲ ﺻﻔﺮاﺋﻲ ﺑﻠﻐﻤﻲ ﺷﻴﺮﺧﺸﺘﻲ ﺑﮕﺬار ﮔﺮداﮔﺮد ﻣﻦ ﻣﺮداﻧﻲ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺎق ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﻮﻫﺎي ﺻﺎف و ﺑﺮاق دارﻧﺪ و ﺷﺒﻬﺎ را درﺧﻮاب ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﻨﺪ‬ ‫آن ﻛﺎﺳﻴﻮس ﻧﮕﺎه ﻻﻏﺮ و ﮔﺮﺳﻨﻪ اي دارد زﻳﺎد ﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﺪاﻳﻦ اﻓﺮاد ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻨﺪ اﻳﻨﺎرو‬ ‫ﺗﻮي ﻛﺘﺎ ب ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺨﻴﺮ ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﺗﻮي ﻛﺘﺎب دﻛﺘﺮ وﻳﻠﻴﺎم ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ‪M.D., ،‬‬ ‫‪ Ph.D.‬ﻣﺘﺨﺼﺺ در اﻣﺮاض روح و روان ﻋﻀﻮ ﻛﺎﻟﺞ ﺳﻠﻄﻨﺘﻲ رواﻧﭙﺰﺷﻜﺎن اﻧﮕﻠﻴﺲ‬ ‫دﻛﺘﺮ در ادﺑﻴﺎت اﻧﮕﻠﻴﺲ از ﺣﺒﺸﻪ دﻛﺘﺮ ا ﻓﺘﺨﺎري در ﺗﺎﺗﺮ و ﻧﻤﺎﻳﺶ روﺣﻮﺿﻲ‬ ‫وﺧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎزي اﺣﻤﻖ ﺑﻲ ﺷﻌﻮرآن ﻗﻴﺎﻓﺔ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ وار را از ﻛﺠﺎ آورده اي؟‬ ‫?‪ Where gott'st thou that goose look‬ﻃﺒﺎﺑﺖ را ﭘﻴﺶ ﺳﮕﺎن ﺑﻴﻨﺪاز رو رﺳﻦ‬ ‫ﺑﺎزي آﻣﻮز ﺳﮓ از ﭼﭙﺮ ﺑﭙﺮان ‪ Tereu‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻜﻪ ﭘﺎره ﻫﺎ زﻳﺮ وﻳﺮاﻧﻪ ﻫﺎي وﺟﻮدم‬ ‫ﺷﻤﻊ زده ام اﺳﻤﺖ ﭼﻴﻪ ﻫﻮﻣﺮﻫﺎن اون ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻛﻮر اﺣﻤﻖ روده دراز ﻧﺨﻴﺮ دﻛﺘﺮ‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ‪ M.D.‬ﭘﺎردن ﭘﺎردن ﻣﻮﺳﻴﻮ ﭘﺎردن ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺣﺎج آﻗﺎ رو ﺑﺒﺮﻳﺪ‬ ‫ﺗﻮ ﺳﺮ ﻃﻮﻳﻠﻪ آﻗﺎ ﭼﺎﺋﻲ ﺑﻴﺎر ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺰرگ اﺣﻤﻖ ﻫﺎ ﺑﺸﻜﻦ ﻗﻠﺐ ﺗﻤﻨﺎ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﺸﻜﻦ‬ ‫ﺑﻴﮋن را دﻳﺪ ﻛﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ آﻳﺪ و رﺷﺘﺔ اﻓﻜﺎرش ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫"آﺑﺠﻮ؟"‬ ‫"ﺑﻌﻠﻪ‪".‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﺑﻴﮋن ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺎ‬ ‫او ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ واﻫﺮام ﮔﻔﺖ دو ﺗﺎ آﺑﺠﻮ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎورد‪.‬‬ ‫"ﺧﺐ‪ ،‬دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن رو ﺗﻤﻮم ﻛﺮدي؟"‬ ‫"ﺑﻌﻠﻪ‪".‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١١٧‬‬

‫"و ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﺮدم آب ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎر درس ﻣﻴﺪي‪".‬‬ ‫"ﺑﻌﻠﻪ‪".‬‬ ‫"و ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﻨﻮﻳﺴﻲ‪".‬‬ ‫"ﺑﻌﻠﻪ‪".‬‬ ‫"داﻧﺸﻜﺪه ام ﻧﻤﻴﺨﻮاي ﺑﺮي‪".‬‬ ‫"درﺳﺘﻪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻘﺪر ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻮن ﺑﺨﻮر و ﻧﻤﻴﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫"ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻦ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻨﺎر و ﻧﻤﺎﻳﺶ رو ﻫﻢ ول ﻛﺮدم؟"‬ ‫"از ﺳﻴﺮوس ﺷﻨﻴﺪم‪".‬‬ ‫"ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﭼﺮا؟"‬ ‫"ﻧﺨﻴﺮ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺑﺎز ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻟﻴﻮان آﺑﺠﻮﻳﺶ را ﺗﺎ ﺗﻪ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ و دوﺑﺎره ﻟﻴﻮان را ﭘﺮ‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺮف زدن ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺸﻜﻞ و دردﻧﺎك ﺑﻮد‪" .‬ﺧﻴﻠﻪ ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﻬﺖ ﻣﻴﮕﻢ ﭼﺮا‪ .‬وﻓﻘﻂ‬ ‫ﺑﺘﻮ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﺜﻞ ﺑﺮادر ﺧﻮدم ﺑﻬﺖ ﻋﻼﻗﻪ دارم و ﻧﻤﻴﺨﻮام دﭼﺎر ﻳﻪ ﻛﺎﺑﻮس ﺑﺸﻲ‪".‬‬

‫‪٨‬‬ ‫ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻢ آدم ﻻﺗﻢ ﻛﻪ ﻣﻴﺸﻪ ﺑﺎﻫﺎس ﻳﻪ ﻻت ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻪ آدم ﺑﺎﻫﺎس ﺑﻪ ﻳﻪ‬ ‫ﺻﺮاﻃﻲ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺜﻞ اون ﻳﺎروﻧﺸﻪ ﻛﻪ ﺑﻘﻮل ﻋﺮاﻗﻲ ﮔﻔﺘﻨﻲ ﻣﻴﮕﻪ ز وﺟﻮد دﺳﺖ‬ ‫ﺷﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﺪم رﻫﻢ ﻧﺪادﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﻨﺸﺖ راه ﺑﺮدم ﺑﻪ ﺻﻨﻢ رﻫﻢ ﻧﺪادﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﻮاف ﻛﻌﺒﻪ‬ ‫رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺣﺮم رﻫﻢ ﻧﺪادﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ در ﺑﺮون ﭼﻪ ﻛﺮدي ﻛﻪ درون ﺧﺎﻧﻪ آﺋﻲ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻢ‬ ‫اﮔﻪ ﻣﺎ ﻳﻪ ﻻت ﺧﻮﺑﻢ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ ﺑﻤﺮﺗﻀﺎي ﻋﻠﻲ ﻗﺴﻢ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻣﺎ ﻧﻤﻴﮕﻴﻢ وﻗﺘﻲ‬ ‫ﻣﺮدﻳﻢ ﺑﺮاﻣﻮن ﻋﻠﻢ ﻋﺰا وردارن و ﺧﻠﻖ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﻴﺎه ﺑﭙﻮﺷﻦ اﻣﺎ ﺑﺬار دو ﺗّﺎ آدم دو ﺗّﺎ آدم‬ ‫ﺑﮕﻦ ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺮزﺗﺶ آدم ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد اﮔﻪ دﻧﻴﺎ ﻧﺪارﻳﻢ آﺧﺮت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻳﺎرو ﺑﺎﺑﺎش‬ ‫ﻣﻴﻤﻴﺮه ﺟﺦ دﻧﺪوﻧﺎي ﺷﻴﺮﻳﺶ ﻧﺮﻳﺨﺘﻪ ﻣﻴﺎن ﺳﻲ ﺗﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﻮواري ﺟﻠﻮش ﻗﻄﺎر‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻦ ﻣﻴﮕﻦ ﭘﺎﭘﺎ ﺟﻮﻧﺖ اﻳﻨﺎرو واﺳﻪ ﺗﻮ ﮔﺬاﺷﺖ وﻗﺘﻲ ﺑﺎﺑﺎي ﻣﻦ ﻣﺮد ازش ﺑﺮام ﻳﻪ‬ ‫ﺗﻴﺸﻪ ﻣﻮﻧﺪ و ﻳﻪ اره ﺑﺎ ﻳﻪ واﻓﻮر ﻛﻪ ﻣﻴﮕﺮﻓﺘﻨﺶ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﻦ ﺟﺮم داﺷﺖ ﺟﺦ‬ ‫ﺗﺨﻤﺸﻢ ﻗﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﻪ ﻣﺘﺮ ﻛﻔﻦ اﺿﺎﻓﻪ ﺑﺒﺮه ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻢ اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ اﮔﻪ ﺣﺎج رﺟﺐ‬ ‫ﺑﺎﺑﺶ ﻧﺒﻮد اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ اﮔﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﺎﻣﻢ ﻧﺒﻮدم ﺑﺎز اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﻣﻲ‬ ‫ﺷﺪم روزﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮم ﻗﺴﻤﻢ راﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﻳﻪ ﺗﻚ ﺷﺎﻫﻲ دﻳﻦ ﻛﺴﻲ ﺑﮕﺮدﻧﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺚ اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ ﻳﻪ دﺳﺘﻪ ﻗﺒﺎﻟﺔ ﺧﻮﻧﻪ و دﻛﻮن ﻧﺪارم ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻧﻮﭼﻪ ﻫﺎﻣﻮ ﻣﻴﺒﺮن‬ ‫ﺣﺒﺴﻲ ﺑﺒﺮم ﺿﻤﺎﻧﺘﻲ ﺷﻮﻧﻮ ﺑﻜﻨﻢ ﻣﻦ ﺑﺪوﻟﺘﻲ ﺳﺮت اﺻﻼ ﻧﻮﭼﻪ ﻧﺪارم ﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻲ‬ ‫ﺑﻬﻤﻮن ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﻋﻠﻲ ﻣﻴﮕﻴﻢ ﻳﺎ ﻋﻠﻲ ﻫﺮ ﻛﻲ ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﻋﻤﺮ ﻣﻴﮕﻴﻢ ﻳﺎ ﻋﻤﺮ ﻫﺮ ﻛﺎري رم‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ روي ﮔﺮﺗﺔ رﻓﺎﻗﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺬار اﺻﻐﺮﺣﺎج آﻗﺎ ﻻف ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺑﺰﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺷﻤﺮون ﻫﺮ ﻛﻲ ﺑﻪ اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ ﺗﻮ ﺑﮕﻪ ﻏﻴﺮ ﺷﺨﺼﻴﺎش ﺑﺎ ﭘﻮﻧﺼﺪ ﺗﺎ آژان ﻃﺮﻓﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻴﮕﻢ اﺻﻐﺮ آﻗﺎ ﺟﻮن ﭘﺲ اوﻧﻴﻜﻪ از ﺗﻮ ﻣﻴﺘﺮﺳﻪ از ﺗﻮ ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻪ از اون ﭘﻮﻧﺼﺪ ﺗﺎ آژان‬ ‫ﻣﻴﺘﺮﺳﻪ ﻣﻴﮕﻢ اون ﺑﺮو ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ دورو ورﺗﻦ واﺳﻪ ﻋﻘﺐ اون ﻓﻮﻟﻮس‬ ‫واﮔﻮن ﻧﻮﺑﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ن ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻢ اﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﻮام ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺨﺮم ﻳﻪ ﻓﻮرد ﻣﻲ ﺧﺮم ﻛﻪ‬ ‫ﻋﻘﺒﺶ ﺷﻴﺶ ﺗﺎ ﺟﺎ ﺑﮕﻴﺮه اﻣﺎ اﻳﻨﻜﺎرا ﺑﻪ اﻣﺜﺎل ﻣﺎﻫﺎ ﻧﻴﻮﻣﺪه ﺑﺎﺑﺎي ﻣﻦ و اﺻﻐﺮ ﺧﺮوﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲ دﻳﺪن رم ﻣﻴﻜﺮدن اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﻧﻮﭼﻪ ﻫﺎي ﺗﻴ‪‬ﺐ از ﻣﻴﺪون اوﻣﺪن ﺳﺮ ﭘﻞ ﮔﺮت‬ ‫ﮔﻴﺮي ﻛﻨﻦ اﺻﻐﺮ ﺑﺎ ﻧﻮﭼﻪ ﻫﺎش و ﻫﺮ ﭼﻲ ﺑﭽﻪ ﺳﺮﭘﻞ و اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺑﻮد ﭘﺎ ﺷﺪن رﻓﺘﻦ‬ ‫ﺗﻮي ﻣﻘﺼﻮد ﺑﻚ ﺳﻨﮕﺮ ﺑﺴﺘﻦ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮان ﺑﺎ ﻗﺸﻮن روس ﺑﺠﻨﮕﻦ ﻫﺮ ﻛﺪوم ﻳﻪ‬ ‫ﭼﻮب و ﻳﻪ ﭼﺎﻗﻮ ﺗﻮي آﺳﺘﻴﻨﺸﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ﻻي درﺧﺘﺎ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدن اﻣﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ وﺳﻂ اﻳﻦ ﻣﻴﺪون ﻗﺪم ﻣﻲ زدم اﺻﻐﺮ ﭘﻴﻐﻮم داد اﻛﺒﺮ آﻗﺎ ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﻣﻘﺼﻮد ﺑﻚ‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻛﺎرد ﻣﻴﺰﻧﻨﺖ ﺑﺮاش ﭘﻴﻐﻮم دادم ﮔﻔﺘﻢ داش اﺻﻐﺮ ﻏﻤﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺗﻮ ﺗﻮ‬

‫‪١٢٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺳﻨﮕﺮت ﻗﺮص ﺑﻴﺸﻴﻦ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﻫﺎ ﺗﻮ ﻣﻴﺪون ﻗﺪم ﻣﻲ زﻧﻢ ﺗﻮ ﻣﻘﺼﻮد ﺑﻜﻢ ﻧﻤﻴﺮم‬ ‫ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ام ﻛﺎري ﻧﺪارم ﻫﺮ ﻋﺼﻤﺖ ﺟﻨﺪه اي ام ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻃﺮﻓﻪ اﮔﻪ ﻣﺮده ﻣﻴﺎد ﭘﻴﺶ‬ ‫ﻣﻦ ﺧﻮد ﺗﻴ‪‬ﺐ ﭘﻴﻐﻮم داد اﻛﺒﺮ آﻗﺎ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﺎري ﻧﺪارﻳﻢ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺮد اش ﻃﺮﻓﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﭘﺮﻳﺸﺐ ﺟﻠﻮي رﻳﻔﻴﻘﻴﺎي ﻣﺎ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ن ﺑﺮاش ﭘﻴﻐﻮم دادم داش ﺗﻴ‪‬ﺐ ﻣﻴﻮن رﻳﻔﻴﻘﻴﺎي‬ ‫ﻣﻦ ﻳﻜﻲ ﻧﺎﻣﺮد ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻴﺸﻪ اﮔﻪ ﺑﺎﺷﻪ رﻳﻔﻴﻖ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻢ اﻳﻦ دوروزة دﻧﻴﺎ ﺑﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎش ﻧﻤﻴﺎرزه ﻛﻪ آدم ﻧﺎﻣﺮدي ﭘﻴﺸﻪ ﻛﻨﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﺎﺑﺎي ﻣﻦ ﻣﺮد ﻋﻤﻮم ا وﻣﺪ ﻛﻪ‬ ‫اﻛﺒﺮ ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﺑﺎزار دم دﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺣﺠﺮه واﻳﺴﺎ ﻛﺎر ﻛﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎج ﻋﻤﻮ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ‬ ‫ﻧﺠ‪‬ﺎرم ﺗﻴﺸﻪ ﺑﮕﻲ ﺑﻠﺘﻢ ﺑﺰﻧﻢ اره ام ﺑﮕﻲ ﺑﻠﺘﻢ ﺑﻜﺸﻢ اﻣﺎ ﭘﺎدوﺋﻲ ذم ﺣﺠﺮه ﺑﻤﻮت ﻗﺴﻢ‬ ‫ﺑﻠﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﮔﻔﺖ ﺟﻮون ﭘﺸﻴﻤﻮن ﻣﻴﺸﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎج ﻋﻤﻮ ﺳﺮت ﺳﻼﻣﺖ ﺗﺨﻢ وواﺳﻪ‬ ‫م ﭼﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ن ﮔﻔﺘﻢ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﻼم ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺎزار ﮔﻨﺒﺪﻳﻪ ﻛﻪ زﻳﺮش ﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﺷﻴﺎد‬ ‫ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ن ﮔﻔﺖ آﺑﺠﻴﺎﺗﻮ ﺟﺎ داري ﻧﻴﮕﺮ داري ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ ﮔﻔﺖ ﭘﺲ اﻳﻨﺎرو ﻣﻦ ﻣﻴﺒﺮم‬ ‫ﻫﺮوخ ﻣﺮدوﻧﮕﻴﺸﻮ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي ﻛﻪ ﻧﻴﮕﺮﺷﻮن داري ﻣﻴﺎي ﻣﻴﺒﺮﻳﺸﻮن ﺣﺮﻓﺶ ﻣﺚ ﻛﺎرد‬ ‫ﺗﻮ ﻗﻠﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ ﻟﺒﻤﻮ ﮔﺰﻳﺪم اﻣﺎ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﺗﻤﻮﺷﺎ ﻛﺮدم ﻛﻪ آﺑﺠﻴﺎﻣﻮ از‬ ‫ﻫﺸﺘﻲ ﺑﺮد ﺑﻴﺮون ﺟﺦ ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﻨﺞ ﺳﺎل آزﮔﺎر ﺧﻮاب راﺣﺖ ﺑﭽﺸﻤﻢ‬ ‫ﻧﺮﻓﺖ ﻫﺮ ﺟﻮﻧﻲ ﺑﮕﻲ ﻛﻨﺪم ﻫﺮ ﻛﺎري ﺑﮕﻲ ﻛﺮدم ﻧﺠ‪‬ﺎري ﻛﺮدم ﻋﻤﻠﮕﻲ ﻛﺮدم ﻗﻤﺎر‬ ‫ﻛﺮدم ﺷﻴﺘﻴﻠﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺎج ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻫﻒ ﻫﺶ ده ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ راس ورﻳﺲ ﻛﺮدم دو ﺗﺎ‬ ‫اﺗﺎق ﺗﻮ ﺑﺎزارﭼﺔ ﺻﺎوون ﭘﺰ ﺧﻮﻧﻪ ﮔﺮو ﻛﺮدم ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ در ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻮم ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺎﻛﺲ‬ ‫زن ﺟﻨﺪه ﻛﻲ ﺑﺘﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻴﺎري آﺑﺠﻴﺎي ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ت ﻧﻴﮕﺮ داري ﮔﻔﺖ اﻛﺒﺮ ﺑﻴﺎ ﺗﻮ‬ ‫ﻳﻪ ﭼﺎﺋﻲ ﺑﺨﻮر ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻤﻮت ﻗﺴﻢ ﺗﺎ آﺑﺠﻴﺎﻣﻮ زﻳﺮ ﺳﻘﻒ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدم ﻧﺒﻴﻨﻢ اﮔﻪ آب‬ ‫ﺑﺨﻮرم آوردم آﺑﺠﻴﺎﻣﻮ زﻳﺮ ﺳﻘﻒ ﺧﻮﻧﺔ ﺧﻮدم ﻧﻴﮕﺮ داﺷﺘﻢ ﺑﺪوﻟﺘﻲ ﺳﺮت دوﺗﺎﺷﻮﻧﻮ‬ ‫ﺷﻮور دادم ﺳﻮﻣﻴﺸﻢ ﭘﺎش ﻧﺸﺴﺘﻪ م ﺗﺎ ﺷﻮورش ﺑﺪم‬ ‫ﻳﻪ ﺗﻦ ﻓﺪاي ﺳﻪ ﺗﻦ‬ ‫ﻧﻮش‬ ‫ﻓﺪا‬ ‫ﺣﺎﻻﺷﻢ اﮔﻪ اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ ﺑﻘﻮﻟﻲ ﺧﻮدش ﺗﻮ ﻛﺎﻓﻪ ﮔﻠﭙﺮ ﺷﺒﺎ ﭘﻴﺖ ﭘﻴﺖ ﻛﻨﻴﺎك‬ ‫ارد ﻣﻴﺪه ﻣﺎ ﺗﻮ اﺧﺘﻴﺎري ﻋﺮق ﻛﻴﺸﻤﻴﺶ ارد ﻣﻴﺪﻳﻢ اﮔﻪ اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ ﺷﺒﻲ ﭘﻨﺠﺎه‬ ‫ﺗﺎرو ﻋﺮق ﻣﻴﺪه ﻣﻦ ﺷﺒﻲ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ رو ﻋﺮق ﻣﻴﺪﻳﻢ وﻗﺘﻲ ام ﻛﻪ دﻳﺪم ﭘﻮل ﺟﻴﺒﻢ داره‬ ‫ﺗﻪ ﻣﻴﻜﺸﻪ آﻗﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺷﻮﻣﺎ ﺑﺎﺷﻲ ﻣﻴﮕﻪ اﻛﺒﺮ آﻗﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﻳﻪ ﺟﻔﺖ آﺑﺠﻮ دﻳﮕﻪ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‬ ‫ﻣﻴﺮم ﻳﻪ ﺑﻮﻧﻪ ﻣﻴﮕﻴﺮم ﻣﻴﺰﻧﻢ ﺗﻮﮔﻮش ﻳﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ آژاﻧﻪ ﻣﻨﻮ ور داره ﺑﺒﺮه ﻛﻠﻮﻣﺘﺮي‬ ‫ﺷﺐ اوﻧﺠﺎ ﻧﻴﮕﺮ داره ﻛﻪ ﺷﻮﻣﺎ ﻛﻪ رﻳﻔﻴﻖ ﻣﻨﻲ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﻮل ﻳﻪ ﺟﻔﺖ آﺑﺠﻮ‬ ‫دﻳﮕﻪ ﺟﻴﺒﻢ ﻧﺒﻮد اﮔﻪ اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ ﺷﺒﻲ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺎه ﺗﺎ آژان ﺣﻖ و ﺣﺴﺎب ﻣﻴﺪه ﻣﻦ‬ ‫ﭘﻨﺠﺎه ﺗﺎ ﮔﺪا رو ﺗﻮ ا ﻳﻦ ﻣﻴﺪون ﺷﺒﻲ دو ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻴﺬارم ﻛﻒ دﺳﺸﻮن اﮔﻪ اﺻﻐﺮ ﺣﺎج‬ ‫آﻗﺎ راس ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻴﺨﻮاس اون ﺷﺒﻲ ﻛﻪ رﻓﺘﻦ درﻛﻪ ﭘﺮوﻳﺰ دزده رو ﺟﻠﻮي اﺻﻐﺮ ﻣﻴﻮن‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٢١‬‬

‫ﺳﻲ ﺗﺎ ﻧﻮﭼﻪ ش از ﻗﻬﻮه ﺧﻮﻧﻪ ﻛﺸﻴﺪن ﺑﻴﺮون ﺑﺮدن ﻛﻠﻮﻣﺘﺮي ﻫﻤﻮن آژاﻧﺎﺋﻲ ﻛﻪ ده‬ ‫ﺳﺎﻟﻪ داره ﺑﻬﺸﻮن ﺣﻖ وﺣﺴﺎب ﻣﻴﺪه اﮔﻪ اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ راس ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻴﺨﻮاس‬ ‫اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﻧﺬاره اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﭘﺮوﻳﺰ دزده رو آوردن ﻣﺚ ﺷﻬﺮ ﻧﻮ ﻃﻮق اﻧﺪاﺧﺘﻦ‬ ‫ﮔﺮدﻧﺶ ﺗﻮ ﺑﺎزار ﺗﺠﺮﻳﺶ ﮔﺮدوﻧﺪﻧﺶ اﮔﻪ اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ راس ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻴﺨﻮاس اوﻧﻮ‬ ‫ﻧﺬاره اﮔﻪ ﻧﻮﭼﺔاﺻﻐﺮو دور ﺑﺎزار ﻧﮕﺮدوﻧﺪه ﺑﻮدن ﺳﺮﮔﺮد واﺳﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﻐﻮم ﻧﻤﻴﺪاد ﻛﻪ‬ ‫ﻳﻪ دﻓﻪ دﻳﮕﻪ دس ﺑﻜﺎرد ﺑﺒﺮي ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺎﻣﻠﻪ رم ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﺮاش ﭘﻴﻐﻮم ﻓﺮﺳ‪‬ﺎدم‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﺟﺎب ﺳﺮﮔﺮد اوﻧﻲ رو ﻛﻪ ﻃﻮق ﻣﻴﻨﺪازي ﮔﺮدﻧﺶ ﺗﻮي ﺑﺎزار ﺗﺠﺮﻳﺶ‬ ‫ﻣﻴﮕﺮدوﻧﻴﺶ اﺳﻤﺶ ﭘﺮوﻳﺰ دزده س ﻧﻮﭼﺔ اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎس اﺳﻢ ﻣﻦ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮازه‬ ‫ﭘﻴﻐﻮم دادم ﮔﻔﺘﻢ ﺟﺎب ﺳﺮﮔﺮد ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ رو اﺣﺪي ﻛﺎرد ﻧﻜﺸﻴﺪه م ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮو از‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺑﭙﺮس ﺑﺮو ﭘﺮوﻧﺪه ﻫﺎي ﺗﻮ دادﺳﺮارو ﺑﺨﻮن ﻫﻤﻪ ش دﻓﺎع از ﺧﻮد ﺑﻮده اوﻧﺪﻓﻌﻪ‬ ‫ام ﻛﻪ اون ﺳﻪ ﻧﻔﺮ و ﺑﺎ ﻛﺎرد زدم دﻓﺎع از ﺧﻮد ﺑﻮده ﭘﻮﻧﺰده ﻧﻔﺮ اوﻣﺪن ﺷﻬﺎدت دادن‬ ‫ﻛﻪ اون ﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ ﺳﺮ ﻣﻦ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدن ده ﺗﺎ ﻛﺎرد ﺑﻤﻦ زدن ﺳﻲ ﺗﺎ ﻛﺎرد ﺑﻬﺸﻮن‬ ‫زدم ﺳﻲ و ﻳﻜﻲ ام ﻧﻪ اوﻧﺪﻓﻌﻪ ام ﻛﻪ آژان ﭘﺴﺖ ﺷﻬﺎدت داد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﺎرد ﺗﻮي ﺳﺮ‬ ‫ﺟﻴﮕﺮ ﻛﻴﻪ زده ﺑﻮدم ﭘﺰﺷﻚ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﮔﻮاﻫﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺟﺎي ﺿﺮﺑﺔ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﻮده ﺷﻮﻣﺎ‬ ‫ﻣﻴﮕﻲ ﻣﻦ دو ﺗﺎ ﭘﻴﺖ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺗﻮي دادﺳﺮا دارم اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻢ ﻫﻤﻪ ش ﻳﺎ دﻓﺎع از ﺧﻮد‬ ‫ﺑﻮده ﻳﺎ دﻓﺎع از ﺣﻖ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﻪ ﭘﻨﺠﺎه ﺗﺎ ﺟﻴﮕﺮ ﻛﻲ و دوره ﮔﺮد ﺗﻮ اﻳﻦ ﺷﻤﺮون‬ ‫دارن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎج ﻣﻴﺪن ﻫﻤﻪ ﺷﻮﻧﻢ از ﺗﻪ دل دارن ﻣﻴﺪن ﺑﻬﺸﻮن ﻣﻴﮕﻢ اﮔﻪ ﺣﻼل‬ ‫ﻧﻤﻴﺪوﻧﻴﻦ ﻧﺪﻳﻦ اﮔﻪ رﺿﺎ ﻧﺪارﻳﻦ ﻧﺪﻳﻦ ﻣﻦ ﺷﺒﻲ ﭘﻨﺠﺎه ﺗﺎ ﮔﺪارو ﺗﻮي اﻳﻦ ﻣﻴﺪون ﻧﻮن‬ ‫ﻣﻴﺪم ﺷﺒﻲ ﭘﻨﺠﺎه ﺗﺎ رو ﺳﺮ ﻣﻴﺰم ﻣﻲ ﺷﻮﻧﻢ اﻳﻦ آداﻣﺲ ﻓﺮوﺷﻪ ﺑﻤﻦ ﻣﻴﮕﻪ اﻛﺒﺮ آﻗﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﺑﺴﺎط ﭘﭙﺴﻲ ﻣﻨﻮ ﺑﭙ‪‬ﺎ ﻣﻦ دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮم اون ﺑﺎﻻ ﺳﻴﻨﻤﺎ و ﺑﻴﺎم ﻣﻦ واﻳﻤﻴﺴﻢ ﺑﺮاش ﻣﻴﭙ‪‬ﺎم‬ ‫اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ ﻣﻴﺎد ﻣﻴﮕﻪ اﻛﺒﺮ آﻗﺎ ﺑﺮﻳﻢ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻳﻪ ﮔﻴﻼﺳﻲ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺰن ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻢ‬ ‫اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ ﺟﻮن ﻣﻨﺘﺘﻮ دارم ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻤﻨﻮﻧﺘﻢ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎس ﺑﺴﺎط ﭘﭙﺴﻲ ﺟﻴﻤﻲ‬ ‫آداﻣﺲ ﻓﺮوﺷﻪ رو ﺑﭙ‪‬ﺎم ﺗﺎ از ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﺮﮔﺮده ﺑﺬار اﺻﻐﺮ ﺑﺮه ﭘﻴﺶ ﻧﻮﭼﻪ ﻫﺎش ﺗﻌﺮﻳﻒ‬ ‫ﻛﻨﻪ ﺑﺨﻨﺪه ﺑﮕﻪ اﻛﺒﺮ واﻳﺴﺎده ﺑﻮد ﺑﺴﺎط ﭘﭙﺴﻲ ﺟﻴﻤﻲ آداﻣﺲ ﻓﺮوﺷﻪ رو ﻣﻴﭙﺎﺋﻴﺪ اﻣﺎﻣﻦ‬ ‫ﻣﻴﮕﻢ اﮔﻪ ﻋﻠﻲ اﺑﻦ اﺑﻴﻄﺎﻟﺒﻢ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎرو ﻣﻴﻜﺮد اﺻﻐﺮ اﮔﻪ ﺑﻤﻦ ﺑﺨﻨﺪه ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻠﻲ ا ﺑﻲ اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﺧﻨﺪﻳﺪه‬ ‫ﻓﺪا‬ ‫ﻧﻮش‬ ‫ﻓﺪا‬ ‫اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻢ اﺻﻐﺮ ﻣﺮدش ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻤﻦ ﺑﺨﻨﺪه اﮔﻪ ﻣﺮدش ﺑﻮد ﺗﻮ روم ﻣﻲ‬ ‫ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻣﻴﮕﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺷﺎه ﻛﺲ زن ﺷﺎه ﻫﻤﻴﻦ اﺻﻐﺮه ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﮔﺮد ﺑﺮاش‬ ‫ﭘﻴﻐﻮم ﻣﻴﺪه ﺳﻮار ﻓﻮﻟﻮس واﮔﻮﻧﺶ ﻣﻴﺸﻪ ﺑﺘﺎﺧﺖ ﻣﻴﺮه دم ﻛﻠﻮﻣﺘﺮي ﺳﺮﮔﺮد واﺳﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﭘﻴﻐﻮم ﻣﻴﺪه ﻣﻴﮕﻪ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﺑﻴﺎ ﻛﻠﻮﻣﺘﺮي ﻛﺎرت دارم از آژاﻧﻪ ﻣﻴﭙﺮﺳﻢ ﻛﺎر ﺟﺎب‬

‫‪١٢٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺳﺮﮔﺮد ﭼﻴﻪ ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻴﺨﻮاد ازت اﻟﺘﺰوم ﺑﮕﻴﺮه ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﻛﺎرد ﻧﻜﺸﻲ ﻣﻦ ﺑﺮاش ﭘﻴﻐﻮم‬ ‫ﻣﻴﺪم ﻣﻴﮕﻢ ﺟﺎب ﺳﺮﮔﺮد ﻫﺮ ﻛﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺎر داره ﭘﺎﺗﻮق ﻣﻦ ﺷﺒﺎ ﺳﺮ ﻣﻘﺼﻮدﺑﻚ ﺑﻐﻞ‬ ‫دﻛﻪ اس ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻢ ﺗﻮي ﺑﺎزار ﺗﺠﺮﻳﺶ زﻳﺮ ﺗﻜﻴﻪ اس از ﻫﺮ ﻛﻲ ام ﺑﭙﺮﺳﻲ ﻧﺸﻮﻧﺖ‬ ‫ﻣﻴﺪه ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻢ ﺟﺎب ﺳﺮﮔﺮد ﻣﻦ ﺗﻮي اﻳﻦ ﺷﻤﺮون ﻳﻪ ﺷﺎﻛﻲ ﻧﺪارم اﮔﻪ ﻛﺎر اداري‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻦ داري ﺷﻴﻜﺎﻳﺘﻲ ﭼﻴﺰي ازم ﺷﺪه اﺣﻀﺎرﻳﻪ ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﻲ در ﺧﻮﻧﻪ م ﻧﻮﻛﺮﺗﻢ ﻫﺴﺘﻢ‬ ‫ﻣﻴﺎم ﻛﻠﻮﻣﺘﺮي دادﺳﺮا ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاي ﺧﻮدﻣﻮ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻣﻴﺪم اﻣﺎ اﮔﻪ ﻛﺎر ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻦ داري ﺷﺐ ﻣﻴﺎي ﺳﺮ ﭘﻞ ﺳﺮﻣﻘﺼﻮدﺑﻚ ﻣﻨﻮﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻣﻴﺨﻮاد از ﻣﻦ اﻟﺘﺰوم ﺑﮕﻴﺮه‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺷﻤﺮون دﻳﮕﻪ ﻻت ﺑﺎزي در ﻧﻴﺎرم دﻳﮕﻪ ﻛﺎرد ﻧﻜﺸﻢ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻢ ﺟﺎب‬ ‫ﺳﺮﮔﺮد ﺗﻮ ﻣﻴﮕﻲ ﭘﻠﻴﺲ ﺣﺎﻓﻆ ﺣﻘﻮق ﻣﺮدﻣﻪ ﺧﺐ ﻣﻨﻢ ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﻣﺮدﻣﻢ دارم ﺷﺒﻲ‬ ‫ﭘﻨﺠﺎه ﺗﻮﻣﻦ روي ﭘﻮل ﻋﺮق ﻣﺎﻟﻴﺎت ﺑﺪوﻟﺖ ﻣﻴﺪم ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻢ ﻗﺼﺎص ﻗﺒﻞ از ﺟﻨﺎﻳﺖ‬ ‫ﻧﺒﺎﻫﺎس ﻛﺮد ﻣﻴﮕﻲ ﻣﻦ اﻟﺘﺰوم ﺑﺪم ﻧﻮﻛﺮﺗﻢ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﻴﮕﻦ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﻴﺲ ﻣﻠﻴﻮن‬ ‫آدم ﻫﺲ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻴﺲ ﻣﻠﻴﻮن ﻣﺮدم اﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺘﻮ آوردي ازﺷﻮن اﻟﺘﺰوم ﮔﺮﻓﺘﻲ ﻛﻪ‬ ‫دﻳﮕﻪ ﻻت ﺑﺎزي ﻧﻜﻨﻦ و ﻛﺎرد ﻧﻜﺸﻦ ﻣﻨﻢ ﻣﻴﺎم ﺑﻬﺖ اﻟﺘﺰوم ﻣﻴﺪم اﻣﺎ اﮔﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﻨﻲ‬ ‫ﻣﻦ ﻻت ﺷﺪه م ﻛﻪ ﻫﺮوخ رﺋﻴﺲ ﻛﻠﻮﻣﺘﺮي دﻟﺶ درد ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻛﻠﻮﻣﺘﺮي ﺗﺠﺮﻳﺶ ﻳﻪ‬ ‫ﻧﻔﺲ ﺑﺪوم داﺷﻢ ﻛﻮر ﺧﻮﻧﺪه ي ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻢ اﮔﻪ ﻣﻴﺨﻮاي ازﻛﺴﻲ اﻟﺘﺰوم ﺑﮕﻴﺮي ﺑﺮو‬ ‫از اون ﭘﺴﺮة ﺑﭽﻪ ﻣﺰﻟﻒ ﺑﻴﮕﻴﺮ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﺗﻴﺮ ﻣﻲ ﺑﻨﺪه ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﻴﺪون راه ﻣﻴﺮه ﭼﻮﻧﻜﻪ‬ ‫ﺑﺎﺑﺎش ﻳﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﻨﺎﺗﻮر ﺑﻮده ﺑﺎﺑﺎش زﻣﺎن ﺟﻨﮓ ﻫﺮ ﭼﻲ ﻻﺳﺘﻴﻚ زﻳﺮ ﻛﺎﻣﻴﻮﻧﺎي‬ ‫ﻣﺘّﻔﻘﻴﻦ ﺑﻮد در آورد ﻓﺮوﺧﺖ ﭘﻮﻟﺸﻮ ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺎﻧﻚ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺴﺮش ﻫﻔﺖ ﺗﻴﺮ ﺑﺒﻨﺪه‬ ‫و ﺑﺮه ﻣﺎﺷﻴﻨﺸﻮ ﺗﻮ ﻣﺨﺒﺮ اﻟﺪوﻟﻪ وﺳﻂ ﻣﻴﺪون ﭘﺎرك ﻛﻨﻪ و ﻫﻴﭻ اﻓﺴﺮﻳﻢ ﺟﺮات ﻧﻜﻨﻪ‬ ‫ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻪ ﭼﺮا ﻣﺎﺷﻴﻨﺘﻮاﻳﻨﺠﺎﭘﺎرك ﻛﺮده ي ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺒﻴﻨﻢ اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻪ اون ﺑﭽﻪ ﻣﺰﻟﻒ‬ ‫ﻫﻔﺖ ﺗﻴﺮ ﺑﻪ ﻛﻤﺮ ش ﺑﺴﺖ اوﻣﺪ ﭘﺸﺘﻲ اﻣﻴﺮ ﻣﻮﺳﺮخ واﺳﻪ ﻣﻦ ﻋﺮض اﻧﺪوم ﻛﻨﻪ‬ ‫ﺟﺎب ﺳﺮﮔﺮد ﻛﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺣﻘﻮق ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻦ ﻣﺚ ﺑﭽﺔ آدم ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ‬ ‫دﻳﭙﻠﻤﻪ ﺳﺮﻣﻘﺼﻮد ﺑﻚ ﻛﻨﺎر دﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم داﺷﺘﻢ ﺑﻼل ﻣﻲ ﺧﻮردم اوﻣﺪ ﺑﺎ اون‬ ‫ﻫﻔﺖ ﺗﻴﺮ ﻛﻤﺮش ﺟﻠﻮي ﻣﻦ واﻳﺴﺎد اﻣﻴﺮ ﻣﻮﺳﺮخ وده ﺷﻮ ﻧﺰده ﺗﺎ اﻳﻞ و ﺗﺒﺎرﺷﻢ ده‬ ‫ﻣﺘﺮ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ واﻳﺴﺎده ﺑﻮدن ﺟﺮات ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﻴﺎن اوﻣﺪ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ آﻗﺎ ﺷﻮﻣﺎ‬ ‫اﻳﻦ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﻧﻤﻴﺪوﻧﻴﻦ ﻛﺠﺎس ﮔﻔﺘﻢ ﻓﺮﻣﺎﻳﺸﻲ ﺑﺎﻫﺎش داﺷﺘﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻛﺎر‬ ‫داﺷﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ اﻻﻧﻪ ﻫﻤﻴﻦ دوروورا ﺑﻮد ﺷﻮﻣﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻦ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺸﻲ ﺑﺎﻫﺎش داﺷﺘﻴﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ اي اﻳﻨﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮش ﻣﻴﻜﻨﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺧﻮرده ﺣﺴﺎﺑﻲ داﺷﺘﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش ﺗﺼﻔﻴﻪ ﻛﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺜﻼً ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻴﻦ رو ﻧﻨﻪ ﺗﻮن ﺑﻜﺸﻴﻨﺶ ﺗﺎ ﮔﻔﺖ آي و دﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮد ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﺗﻴﺮ ﻣﻦ ﻛﺎردو ﻛﺸﻴﺪم ﻫﺮ ده ﺷﻮﻧﺰده ﺗﺎ ﺷﻮن ﻣﺚ ﺗﻴﺮ ﻓﺮار ﻣﻴﻜﺮدن و‬ ‫ﻣﻨﻢ دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن ﺑﻮدم و آژدان ﭘﺴﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻣﻲ دوﻳﺪ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺖ ﻣﻨﻮ از‬ ‫ﻫﻔﺖ ﺗﻴﺮ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻮﻧﻲ ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻨﻮ ﻧﺸﻮن ﻛﺴﻲ ﺑﺪه ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺗﻮي اﻳﻦ‬ ‫ﺷﻬﺮ زﻳﺎده ﻫﻔﺖ ﺗﻴﺮه ﻫﺮ آژداﻧﻲ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻛﻤﺮﺷﻪ ﺗﻮ ﺟﺎش ﭘﻮل ﺧﻮرد ﻣﻴﺮﻳﺰه ﺑﻬﺶ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ اﻣﻴﺮ ﻣﻮﺳﺮخ ﻣﻴﺨﻮاد رو ﺷﺎخ ﻫﻔﺖ ﺗﻴﺮ ﺗﻮ ﺑﺰﻧﻪ ﻛﺎرش ﺧﺮاﺑﺘﺮ از اوﻧﻪ ﻛﻪ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٢٣‬‬

‫ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد اﻣﻴﺮ ﺑﻴﺎره ﺷﺒﺎ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺬاره ﺟﻠﻮي‬ ‫وﻳﻼ ﺑﺎ ﭘﺮ ﻓﻴﭽﻴﺎش ﺑﻴﺸﻴﻨﻪ ﭘﺎﻳﺔ ﻫﻤﻮن ﺻﻨﺪﻟﻲ رو ﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﻲ ﺑﺪﺗﺮش ﻣﻴﻜﻨﻢ ﭘﻴﻐﻮم‬ ‫دادم ﮔﻔﺘﻢ اﻣﻴﺮ ﺷﻮﻣﺎﻫﺎ ﺗﻮ ﺳﻴﺎﺳﺖ اﺳﻢ در ﻛﺮده ﻳﻦ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪ ن ﺑﺎ‬ ‫زﻧﺠﻴﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ زده ن ﻳﻜﻲ رو ﻛﺸﺘﻪ ن اﺳﻤﺶ ﭘﺎي اﻣﻴﺮ ﻣﻮﺳﺮخ در رﻓﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﺷﻮﻣﺎﻫﺎ واﷲ اﮔﻪ ﺧﻮف ﻣﺮگ ﺑﺪوﻧﻴﻦ ﭼﻴﻪ ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ راس ﻣﻴﮕﻲ ﻳﻪ ﺗﻨﻪ واﻳﻤﻴﺴﻲ‬ ‫دﻋﻮا ﻣﻴﻜﻨﻲ ﺑﺮاش ﭘﻴﻐﻮم دادم ﺑﻘﻮل ﮔﻔﺘﻨﻲ ﺳﺮت ﻧﻨﮕﻪ ﻛﻮﻧﺖ ﻧﻨﮕﻪ وﺳﻂ ﺧﺸﺘﻜﺖ‬ ‫ﻫﻔﺘﺎدو ﻫﻔﺖ رﻧﮕﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﺎد ت رﻓﺘﻪ اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﺗﻮ اوس درﮔﺎه ﺧﻴﺎﺑﻮن ري ﺷﻬﺮي‬ ‫رو آﺑﺎد ﻛﺮده ﺑﻮدي ﻫﻴﭻ ﺟﺎﻫﻠﻲ ﻫﻴﭻ ﺷﺎﻃﺮي ﻫﻴﭻ آﺳﻤﻮن ﺟﻠﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻛﻮزه ﺷﻮ‬ ‫ﻟﺐ ﻗﻨﺎﺗﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮاش ﭘﻴﻐﻮم دادم ﮔﻔﺘﻢ اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﺳﻮﮔﻠﻲ ﺣﺮﻣﺴﺮا ﺑﻮدي‬ ‫اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﻫﺮوﻳﻴﻨﻲ ﻧﺒﻮدي ﭼﻪ ﭘﺨﻲ ﺑﻮدﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺷﺒﺎ ﺟﺎ ﻧﺪاري ﺗﻮش ﺑﺨﻮاﺑﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮري ﺑﺮي روي ﻧﻴﻤﻜﺘﺎي ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﺨﻮاﺑﻲ ﮔﻔﺘﻢ اﻟﺤﻤﺪاﷲ از اون ﻣﺎﺷﻴﻨﺘﻢ ﻛﻪ‬ ‫دﺳﻲ دﺳﻲ آﺗﻴﺶ زدي ﻛﻪ ﭘﻮل ﺑﻴﻤﻪ ﺷﻮ ﺑﻴﮕﻴﺮي ام ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﮔﻴﺮت ﻧﻴﻮﻣﺪ ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ‬ ‫ﺗﺎ ﺣﺎﻻﺷﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺬاري ﺷﺒﺎ ﺗﻮ ﭘﻴﺎده رو دم وﻳﻼ ﺑﻴﺸﻴﻨﻲ‬ ‫روﺑﺰرﮔﻮارﻳﻢ ﺑﻮده و ﮔﺮﻧﻪ اﮔﻪ ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺪ ﺑﺨﻮدت ور ﻣﻴﺪاري اﻳﻨﺸﻢ ﺑﻤﻮﻻ ﺑﻬﺖ‬ ‫روا ﻧﻤﻴﺪاﺷﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ آﺧﻪ ﺑﻘﻮل ﻳﺎرو ﮔﻔﺘﻨﻲ ﺗﻮ ﭼﻲ داري زﺑﻮﻧﺖ ﺧﻮﺷﻪ رات ﻧﺰدﻳﻜﻪ‬ ‫ﭘﻮﻟﺖ زﻳﺎده ﻣﻦ ﺻﺐ ﺗﺎ ﺷﺐ ﻣﻴﺪوم ﻛﻪ ﺧﺸﺘﻚ ﻳﻪ ﺑﻲ ﻋﺼﻤﺘﻲ ﻣﺚ ﺗﻮ رو ﺑﻜﺸﻢ‬ ‫ﺳﺮش ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻨﻪ ﻛﻪ اون ﺷﺐ ﻛﻪ اون ﺑﭽﻪ ﻗﺮﺗﻲ اوﻣﺪ زد ﺗﻮ ﮔﻮﺷﺖ ﺳﻲ ﻫﺰار ﺟﻮر‬ ‫ﺑﺪ و ﺑﻴﺮاه ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ دﻟﻢ ﺑﺮات ﺳﻮﺧﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪارو ﺧﻮش ﻧﻤﻴﺎد ﻫﺮ ﭼﻲ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫اﻣﻴﺮ اﺳﻤﻲ ﺟﻠﻮ ﭼﺎر ﺗﺎ داره زدم ﺗﻮ دﻫﻦ ﻳﺎرو ﭘﺴﺮه ﮔﻔﺖ اﻛﺒﺮ آﻗﺎ ﻣﻦ ﻧﻮﻛﺮ ﺗﻮام‬ ‫ﻫﺮﭼﻲ ﺑﮕﻲ ﺣﻖ داري ﻫﺮ ﻛﺎري ﺑﮕﻲ ﻣﻦ ﻣﻴﻜﻨﻢ اﻣﺎ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻣﺎدر ﺟﻨﺪة ﺑﺪﻫﺮوﺋﻴﻨﻲ‬ ‫رو ﻧﻴﻤﺬارم واﺳﻪ ﻣﻦ دور ور داره ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻨﻪ ﻛﻪ اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮرو درواﺳﻲ‬ ‫ﻣﺎ دﺳﺖ ﻛﺮد ﻛﺎرد ﻛﺸﻴﺪ ﺑﺎ ﭘﺲ ﻛﺎرد زد ﺗﻮ ﺳﻴﻨﻪ ﻳﺎرو ﻣﻦ ﭘﺴﺮه رو ﺟﻠﺪي اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬ ‫ﺗﻮي ﻳﻪ ﻛﺮاﻳﻪ ردش ﻛﺮدم ﻛﻪ ﮔﻨﺪش در ﻧﻴﺎد ﺑﻌﺪ ﺑﻤﻦ ﭼﺸﻤﻚ ﻣﻴﺰﻧﻪ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻪ اﻛﺒﺮ‬ ‫آﻗﺎ ﺑﺪﺟﻮري زﺧﻤﻴﺶ ﻛﺮدم ﻣﻨﻢ واﺳﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺟﻠﻮي اون ده ﺷﻮﻧﺰده ﺗﺎ ﻛﻨﻔﺖ ﻧﺸﻪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ آره اﻣﻴﺮ ﺧﺎن ﺧﺪا ﺑﻬﺶ رﺣﻢ ﻛﺮد ﻳﻪ ﺳﺎﻧﺖ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﺑﺮﺳﻪ آﺧﻪ‬ ‫ﻣﺮدم ﺧﺮ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻦ ﻳﻪ ﺳﺎﻧﺖ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﺑﺮﺳﻪ ﻳﻌﻨﻲ زدي رو ﭘﻮﺳﺘﺶ ﻣﺎ ﻛﻪ‬ ‫اﺳﻤﺸﻪ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﻛﺎرد ﺑﺰﻧﻴﻢ دﻳﮕﻪ ﺳﺎﻟﻲ ﻣﺎﻫﻲ ﻳﻪ دﻓﻪ ام دس ﺑﻜﺎرد ﻧﻤﻲ ﺑﺮﻳﻢ اﺻﻼ‬ ‫اﻳﻦ ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﻣﻦ ﻛﺎرد ﺟﻴﺒﻢ ﻧﻤﻴﺬارم ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺸﻢ ﺑﻜﺸﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﺻﺮﻓﻢ‬ ‫ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ ﻣﮕﻪ دﻳﮕﻪ ﻳﻪ آدم ﭘﺮ رو ﺑﻪ ﭘﺴﺖ آدم ﺑﺨﻮره ﭼﻘﺪر ﭘﺮ روﺋﻲ ﺑﻜﻨﻪ ﺟﻠﻮ ﺳﺮ و‬ ‫ﻫﻤﺴﺮ رودرواﺳﻲ ﮔﻴﺮ ﻛﻨﻴﻢ دس ﺑﻜﺎر ﺑﺒﺮﻳﻢ اﻣﺎ اﮔﻪ دس ﺑﻜﺎرد ﺑﺮدﻳﻢ ﭘﺲ ﻛﺎرد‬ ‫ﻧﻤﻴﺰﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﻢ ﭼﺸﻤﻚ ﻧﻤﻴﺰﻧﻴﻢ ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ اﻛﺒﺮ آﻗﺎ ﺑﺪﺟﻮري زﺧﻤﻴﺶ ﻛﺮدم ﺑﺮاش‬ ‫ﭘﻴﻐﻮم دادم ﮔﻔﺘﻢ دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد دﻳﮕﻪ ﭘﺎت ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﺳﻪ ﮔﻔﺘﻢ دﻳﮕﻪ ﻣﻦ ﭘﺎي رﺿﺎ‬ ‫ﻛﻮﺗﻮل و ﻣﻌﺪ دوﻧﺒﺶ و اﺻﻐﺮ ﺗﺎ ﻧﻜﻲ رم ﻗﻠﻢ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﻪ دورت ﻛﻨﻦ ﻫﻲ ﺑﻜﻮﻧﺖ اﻣﻴﺮ‬ ‫ﺧﺎن اﻣﻴﺮ ﺧﺎن ﺑﺒﻨﺪن ﻣﻴﮕﻢ اﺻﻼ ﻣﺎ ﺧﺎن ﻧﺪارﻳﻢ ﻣﺎ اﻳﻞ ﻗﺸﻘﺎﺋﻲ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺎن داﺷﺘﻪ‬

‫‪١٢٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد دم اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ رو دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻴﺎد ﺑﺎ ﻣﻦ دﻋﻮا ﻛﻨﻪ اﺻﻐﺮم‬ ‫آب ﭘﺎﻛﻲ رو رودﺳﺘﺶ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﻴﺮ ﺧﺎن ﻣﻦ ﺑﺎ اﻛﺒﺮ آﻗﺎ ﻃﺮف ﻧﻤﻴﺸﻢ ﻧﻪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻃﺮف ﺑﺸﻮ‬ ‫ﻓﺪا‬ ‫ﻧﻮش‬ ‫ﻓﺪا‬ ‫اﮔﻪ ﻣﻦ اﺻﻐﺮو ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻣﻴﮕﻢ اﺻﻐﺮ آﻗﺎ ﺳﺎم و ﻋﻠﻴﻜﻢ اﻳﻦ ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ از‬ ‫اﺻﻐﺮ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ﻧﻪ ﺳﻼم ﺳﻼﻣﺘﻴﻪ ﻣﻦ روزي ﺑﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ اﻧﻘﺪﻳﻢ ﺳﻼم ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‬ ‫ﻋﺸﻢ ﺑﻜﺸﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻴﻤﻲ آداﻣﺲ ﻓﺮوﺷﻪ ام ﺳﻼم ﻣﻲ ﻛﻨﻢ روزﻳﻢ ﻛﻪ ﻋﺸﻘﻢ ﻧﻜﺸﻪ‬ ‫ﺑﻪ اﺻﻐﺮ ﻣﻴﮕﻢ اﺻﻐﺮ آﻗﺎ ﺟﻮن اﻣﺮوز ﻋﺸﻘﻢ ﻧﻜﺸﻴﺪه ﺑﻬﺖ ﺳﻼم ﻛﻨﻢ اﻣﺮوز ﻋﺸﻘﻢ‬ ‫ﻛﺸﻴﺪه ﺗﻮ ﺑﻤﻦ ﺳﻼم ﻛﻨﻲ اﺻﻐﺮم اﻳﻨﻮ ﻣﻴﺪوﻧﻪ ا ﮔﻪ اﻳﻨﻮ ﻧﻤﻴﺪوﻧﺲ ﺑﻤﻮﻻ ﻗﺴﻢ اﮔﻪ‬ ‫ﻣﻴﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﺷﻤﺮون اﺳﻤﺶ اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎﺑﺎﺷﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻢ اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ ﮔﺮدن‬ ‫ﻛﻠﻔﺘﻪ ﺗﻮ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﭘﺎﺋﻴﻨﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻚ و دوش ور ﻣﻴﺪاره ﭘﻮﻧﺼﺪ ﺗﺎ ﺷﺨﺼﻲ و آژاﻧﻢ زﻳﺮ‬ ‫ﻋﻠﻤﺶ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲ زﻧﻦ اﻣﺎ اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺷﻤﺮون ﺑﺴﺎط ﺷﻤﻨﺪﻓﺮ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﺮدم‬ ‫ﺷﺒﻲ ﭘﻨﺠﺎه ﺗﻮﻣﻦ ﺷﻴﺘﻴﻠﻲ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ اﺻﻐﺮ و ﺳﻴﺪ ﻣﺠﺘﺒﻲ ﻣﻴﻮﻣﺪن دم ﻗﻨﺎت ﺑﺎغ دو‬ ‫ﻗﻠﻮ ده ﺷﻲ ﻧﻮن ﺑﺮﺑﺮي و دي ﺷﻲ ﭘﻨﻴﺮ ﻣﻲ ﺧﺮﻳﺪن ﭘﻨﻴﺮ و ﺑﺎ ﺷﺴﺘﺸﻮن روي ﻧﻮن ﭘﻬﻦ‬ ‫ﻣﻴﻜﺮدن ﻣﻴﺨﻮردن ﺧﻴﻠﻲ ام ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺑﺨﻮدﺷﻮن ﻋﺰت ﻛﻨﻦ دو ﺗﺎ ﻓﺎل ﮔﺮدوم‬ ‫ﻗﺎﺗﻘﺶ ﻣﻲ ﻛﺮدن اﺻﻐﺮ رﻗﻴﻖ ﻣﻨﻪ اﺣﺘﺮام ﻫﻢ ام ﻧﻴﮕﺮ ﻣﻴﺪارﻳﻢ اﻣﺎ اﺻﻐﺮ و ﻣﻦ اﺻﻐﺮ‬ ‫ﻛﺮدم ﻣﻦ ﺑﺮدم ﺗﻮ زورﺧﻮﻧﻪ ﻣﻴﻞ دﺳﺘﺶ دادم ﻣﻦ ﺑﺮدﻣﺶ رو دﺷﻚ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﻗﺎپ‬ ‫ﺑﺎزي ﻳﺎد دادم ﻣﻦ ﻧﻮن و ﻧﻤﻚ ﻣﺮﺣﻮم ﺣﺎﺟﻲ رو زﻳﺎد ﺧﻮرده م ﻳﺎدﻣﻢ ﻧﻤﻴﺮه اﻣﺎ‬ ‫اﮔﻪ اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ ﻳﺎدش رﻓﺘﻪ ﻛﻲ اوﻧﻮ اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ ﻛﺮدش ﻣﺮدم ﻳﺎدﺷﻮن ﻧﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﭼﺮا ﺗﺮﻳﺎك ﻓﺮوش ﻋﻤﺪة ﺗﻬﺮون وﺧﺘﻲ ﻣﻴﺎد ﺷﻤﺮون ﻣﻴﺎد ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺮه ﭘﻴﺶ اﺻﻐﺮ‬ ‫اوﻣﺪه ﻣﻴﮕﻪ اﻛﺒﺮ آﻗﺎ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﻴﺲ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ از ﻣﻦ ﺑﻴﮕﻴﺮ و ﺑﮕﺮد ﻣﻴﮕﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺎرﻳﻢ‬ ‫ﻧﻤﻴﺨﻮام ﺑﺮام ﺑﻜﻨﻲ ﻣﺎﻫﻲ ﻓﻘﻂ ﺑﻴﺲ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻴﮕﻴﺮ و ﺑﮕﺮد ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎج آﻗﺎ‬ ‫ﭼﺮا اوﻣﺪه ي ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﮔﺮدن ﻛﻠﻔﺖ ﺷﻤﺮون اﺻﻐﺮه ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﻳﻨﺎ ﭘﻮل داره زور‬ ‫داره رﺋﻴﺲ ﻛﻠﻮﻣﺘﺮي رو ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻪ آژاﻧﺎ ازش ﺣﻖ و ﺣﺴﺎب ﻣﻲ ﺑﺮن ﺗﻮ دادﺳﺮا‬ ‫آﺷﻨﺎ داره ﭘﺴﺮ ﺣﻖ و ﺣﺴﺎب دون و ﺧﻮﺑﻲ ام ﻫﺴﺖ ﻣﻦ ﺑﻤﻴﺮم ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮي ام ﺳﺮش‬ ‫ﻣﻴﺸﻪ ﮔﻔﺖ اﻛﺒﺮ آﻗﺎ واﺳﻪ ﻣﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺮد ﻣﻴﮕﻲ ﺑﻤﻮت ﻗﺴﻢ ﻋﻴﻨﻬﻮﻫﻤﻴﻦ ﮔﻔﺖ اﻛﺒﺮ‬ ‫آﻗﺎ واﺳﻪ ﻣﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺮد ﻣﻴﮕﻲ اﻣﺎ ﺣﺴﻦ ﭼﻠﻮﺋﻲ ام اوﻣﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺴﻦ آﻗﺎ‬ ‫ده ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺻﺎﻓﻲ ﺑﺮات آب ﻣﻴﺨﻮره ﻳﻌﻨﻲ ده ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ دﺳﺘﺨﻮش ﺑﻌﺪﺷﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﻫﺎس ﻣﺎه ﺑﻤﺎه ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺴﻠﻔﻲ ﮔﻔﺖ اﺻﻐﺮ آﻗﺎ ﭘﻨﺠﻬﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﺪادم‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ دو ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﻴﺪم ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺴﻦ آﻗﺎ واﺳﻪ اﺻﻐﺮ ﺻﺮف ﻣﻴﻜﻨﻪ اون‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﻴﻪ اﺻﻐﺮ ﭘﻨﺞ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﻛﻪ از ﺗﻮ ﺑﻴﮕﻴﺮه ﺟﺦ ﺧﻮدﺷﻢ ﻳﻪ ﺳﻴﺮ ﻳﻪ ﺳﻴﺮ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٢٥‬‬

‫ﻫﺮوﺋﻴﻦ دﺳﺘﺶ ﻣﻴﮕﻴﺮه ﻣﻴﻮن ﻧﻮﭼﻪ ﻫﺎش ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﺮات دم ﻗﻬﻮه ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺑﻔﺮوﺷﻦ اﻣﺎ ﻣﻦ ده ﻫﺰارﺗﻮﻣﻦ ازت ﻣﻴﮕﻴﺮم ﺑﺮاﺗﻢ ﺻﻨﺎر ﻛﺎر ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﺧﻴﺎل‬ ‫ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻣﻦ ده ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ازت ﻣﻴﮕﻴﺮم ﻛﻪ ﺑﺮات ﻫﺮوﺋﻴﻦ ﺑﻔﺮوﺷﻢ ﻛﻮر ﺧﻮﻧﺪه ي‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﺮدﻣﻮ آﻟﻮده ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻣﻦ ﻛﺎري ﻛﻪ ﺿﺮرش ﺑﻪ ﺧﻠﻖ اﻟﻨﺎس ﺑﺮﺳﻪ‬ ‫ﺑﻤﻮت ﻗﺴﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ اﻳﻦ ده ﻫﺰﻟﺮ ﺗﻮﻣﻦ و ازت ﻣﻴﮕﻴﺮم ﻛﻪ ﻣﻮي دﻣﺎﻏﺖ ﻧﺸﻢ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﺗﻮ ﭼﻬﺎر راه ﺣﺴﻦ آﺑﺎد ﻫﻴﭻ دﻳﺪه ي ﻣﻦ ﺑﻴﺎم ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﭼﻴﻜﺎر ﺑﻜﻦ ﭼﻴﻜﺎر ﻧﻜﻦ ﻧﻪ‬ ‫ﻫﻴﭻ دﻳﺪه ي اﻣﺎ ﻳﻪ ﺷﻤﺮوﻧﻪ و ﻳﻪ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز اﮔﻪ ﺗﻮ ﺷﻤﺮون ﻣﻴﺨﻮاي ﻛﺎري ﺑﻜﻨﻲ‬ ‫ﻛﺴﻲ ام ﻣﻮي دﻣﺎﻏﺖ ﻧﺸﻪ ده ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺑﺮات ﺻﺎﻓﻲ آب ﻣﻲ ﺧﻮره ﮔﻔﺖ ﻓﻜﺮﺷﻮ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﻌﺪ رﻓﺖ ﺑﻘﻮل ﺧﻮدش زرﻧﮕﻲ ﻛﺮد رﻓﺖ ﻣﺤﻤﻮد ﺿﺒﺎح و ﭘﻴﺪاﻛﺮد ﺑﺮاش ﻳﻪ‬ ‫ﻓﻮﻟﻮﻛﺲ واﮔﻮن ﺧﺮﻳﺪ ﻛﻪ روزي ام ﭘﻨﺠﺎه ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﺑﺪه ﻛﺎرو ﺗﻤﻮم ﻛﻨﻪ ﻣﻴﮕﻢ اﮔﻪ‬ ‫ﺑﻨﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺷﻤﺮون ﻛﺴﻲ آب ﺑﺨﻮره وﺧﺒﺮش ﺑﻤﺎ ﻧﺮﺳﻪ ﺑﻤﺎ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﮕﻦ اﻛﺒﺮ‬ ‫ﺷﻴﺮاز ﻣﻴﮕﻦ اﻛﺒﺮ اﺻﻔﺎﻫﻮن ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺣﺴﻦ ﭼﻠﻮﺋﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴﻢ ﻳﺎ‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻣﺤﻤﻮد ﺿﺒﺎح ﺣﺮﻳﻒ ﻣﺎس ﻻﺑﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴﻢ آﺧﻪ ﻣﺎ ﺧﺮﻳﻢ‬ ‫ﻧﻤﻴﮕﻴﻢ ﻳﻬﻮ ﻣﺤﻤﻮد ﺿﺒﺎح ﻓﻮﻟﻮس واﮔﻮن از ﻛﺠﺎ آورد ﻧﻤﻴﮕﻴﻢ ﻣﺤﻤﻮد ﺿﺒﺎﺣﻲ ﻛﻪ‬ ‫آه ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﺳﻮدا ﻛﻨﻪ ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮر ﭘﺴﺮ رﺋﻴﺲ ﺑﺮزن و ور ﻣﻴﺪاره ﻣﻴﺒﺮه ﺷﺒﻲ‬ ‫ﭼﻬﻞ ﭘﻨﺠﺎه ﺗﻮﻣﻦ ﺧﺮﺟﺶ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﺷﺒﻲ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﻳﻢ ﻛﻒ دﺳﺘﺶ ﻣﻴﺬاره ﻧﻤﻴﭙﺮﺳﻴﻢ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‬ ‫ﻣﺤﻤﻮد ﺿﺒﺎح ﻫﺮ ﺳﺮ ﺻﺒﺤﻲ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻴﻠﻴﻔﻮن ﭼﻴﻪ ﺳﺮ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﭼﻴﻜﺎر داره ﭼﺮا ﺷﺒﻲ‬ ‫ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻴﺒﺮه ﻣﻴﺬاره ﻛﻒ دﺳﺖ ﺗﻴﻠﻴﻔﻮن ﭼﻴﻪ ﭼﻲ ﺗﻮ اﻧﺒﺎري ﺧﻮﻧﺔ اون ﻗﺎﻳﻢ ﻛﺮده‬ ‫ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺪﺷﻢ ﭘﻴﺶ ﺧﻮدش ﻧﻴﮕﺮ ﻣﻴﺪاره ﺻﺒﺢ ﺑﺼﺒﺢ ﻣﻴﺮه ﺳﺮاﻏﺶ ﻣﺎ ﻧﻤﻴﮕﻴﻢ ﭼﺮا ﻫﻲ‬ ‫ﻣﺤﻤﻮد ﺿﺒﺎح ﻣﺚ ﺧﺮي ﻛﻪ ﻧﺸﺎدر ﻛﻮﻧﺶ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻦ از ﺑﺎغ ﻓﺮدوس ﻣﻴﺎد ﻣﻴﺮه ﺳﻪ‬ ‫راه ﻧﻴﺎورون و ﺑﺮ ﻣﻴﮕﺮده آﺧﻪ اﮔﻪ ﺣﺴﻦ ﭼﻠﻮﺋﻲ زرﻧﮕﻪ ﻣﺎم ﺑﻘﺪ ﺧﻮدﻣﻮن ﺗﻴﺰﻳﻢ اﮔﻪ‬ ‫اون ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﻣﺎم ﻣﻮﻣﻮﻧﻮ ﺗﻮ آﺳﻴﺎب ﺳﻴﻔﻴﺪ ﻧﻜﺮده ﻳﻢ‬ ‫ﻓﺪا‬ ‫ﻧﻮش‬ ‫ﻓﺪا‬ ‫وﺧﺘﻲ واﺳﻪ ﺣﺴﻦ ﭼﻠﻮﺋﻲ ﭘﻴﻐﻮم دادم ﻛﻪ ﻧﻴﻢ ﻣﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﻦ ﺟﻨﺲ دس اوﻟﺶ‬ ‫ﭘﻴﺶ ﻣﻨﻪ ﺻﺪ ﻫﺰار ﺗﺎ ﺗﻚ ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻴﺎره ﻣﻴﮕﻴﺮﻳﺘﺶ اوﻧﻮخ ﻛﻚ ﺗﻮ ﺗﻮﻣﺒﻮﻧﺶ اﻓﺘﺎد‬ ‫ﮔﺮگ و ﻣﻴﺶ ﺳﺤﺮ ﺧﻮدﺷﻮ رﺳﻮﻧﺪ در ﺧﻮﻧﺔ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ اﻛﺒﺮ آﻗﺎ ﺟﻮن ﻧﻮﻛﺮﺗﻢ ده‬ ‫ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻨﺘﻮ آورده م ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺴﻦ آﻗﺎ ده ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻨﺠﻴﺸﻚ رو‬ ‫ﺷﺎخ درﺧﺖ ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﮔﻨﺠﻴﺸﻚ ﺗﻮ ﻣﺸﺖ ﻣﻨﻪ ﺻﺪ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ دﺳﺨﻮش ﻣﻴﮕﻴﺮم‬ ‫ﺑﻬﺖ ردش ﻣﻴﻜﻨﻢ ﮔﻔﺖ اﻛﺒﺮ آﻗﺎ ﺟﻮن ﺳﺮﺗﺎﭘﺎي ﺟﻨﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﻪ ﺻﺪﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ‬ ‫ﻧﻴﺲ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺴﻦ آﻗﺎ ﺟﻮن درﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺮوﺋﻴﻦ ﻧﻤﻴﻔﺮوﺷﻢ اﻣﺎ ﻣﻈﻨّﻪ ش دﺳﺘﻤﻪ‬ ‫ﻗﻴﻤﺖ ﻣﺜﻘﺎﻟﺸﻮ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﺑﻪ ﺑﻴﺲ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ راﺿﻲ ﺷﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﻴﻤﻴﺮي ﺻﺪ ﻫﺰار‬

‫‪١٢٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺗﻮﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺪي ﭼﻬﺎر ﺻﺪ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻛﺮده ي ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻫﺮوﺋﻴﻦ ﻓﺮوش‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻲ اﮔﻪ ﻣﻦ ازت ﻧﮕﻴﺮم ﭼﻴﻜﺎرش ﻣﻴﻜﻨﻲ ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻨﺮوزا آب رودﺧﻮﻧﻪ درﺑﻨﺪ زﻳﺎده‬ ‫ﻣﻴﺮﻳﺰﻣﺶ ﺗﻮ رودﺧﻮﻧﻪ ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺿﺮرﺗﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻬﺎر ﺻﺪ و ﻫﺸﺘﺎد‬ ‫ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺿﺮرﺗﻪ ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺲ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﻧﻘﺪ ﺑﻴﮕﻴﺮ ﻫﺸﺘﺎد ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﭼﻚ ﺳﻪ‬ ‫ﻣﺎﻫﻪ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﺪم ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺴﻦ آﻗﺎ ﺟﻮن ﻣﻦ ﻳﻪ ﺑﭽ‪‬ﻪ ﻧﺠﺎرم ﺳﻮراخ ﻛﻮن ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﺎ ﻳﻪ‬ ‫ﺳﻮراخ ﺗﻮ دﻳﻮار از ﻫﻢ ﻓﺮق ﻧﻤﻴﺬارم ﻣﻦ اﮔﻪ از ﺗﻮ ﭼﻚ ﺑﮕﻴﺮم ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﻛﺪوم‬ ‫ﺑﺎﻧﻚ ﺑﺎﻫﺎس ﺧﻮردش ﻛﻨﻢ ﺗﺎزه ﻣﻦ ﺑﺮم ﺑﺎﻧﻚ ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﻨﻦ اوﻣﺪه م ﺑﺎﻧﻚ و ﺑﺰﻧﻢ ﺗﻮ‬ ‫ﺗﺎﺟﺮي اﻋﺘﺒﺎر داري ﺳﻲ دﻫﻨﻪ دوﻛﻮن داري ﻫﺮ ﺟﺎ ﭼﻜﺘﻮ ﺑﺒﺮي اﺳﻜﻮﻧﺖ ﻣﻴﻜﻨﻦ‬ ‫ﺟﺎﺑﺠﺎ ﭘﻮﻟﺸﻮ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﺪن ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮي وﺿﻌﻢ ﺧﺮاﺑﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮي وﺿﻊ ﻣﻦ از‬ ‫ﺗﻮ ﺧﺮاﺑﺘﺮه ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ دم ﻣﭽ‪‬ﺪ ﻣﻲ ﺷﻴﻨﻢ ﻛﺎﺳﻪ ﮔﺪاﺋﻲ دﺳ‪‬ﻢ ﻣﻴﮕﻴﺮم‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺪه ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﺻﺒﺮ اﻳﻮب دارم ده روز ﺑﻬﺖ ﻣﻬﻠﺖ ﻣﻴﺪم‬ ‫ﺑﺪوﻟﺘﻲ ﺳﺮت ﭘﻨﺞ روزش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻗﻮل ﺑﻬﺖ ﻣﻴﺪم دو روز دﻳﮕﻪ وﻗﺖ ﻧﻤﺎز ﻣﻐﺮب‬ ‫ﺣﺴﻦ آﻗﺎ دم ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺣﺴﻦ ﺣﺮﻳﻒ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﺸﻪ ﺣﺴﻦ ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻴﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻻﺗﻢ اون ﺑﭙﺎي ﭘﻮﻟﺶ ﻣﻴﺰﻧﻪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﭙﺎي ﺟﻮﻧﻢ ﻣﻴﺰﻧﻢ‬ ‫ﻓﺪا‬ ‫ﻧﻮش‬ ‫ﻓﺪا‬ ‫ﺑﺬار اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ ده ﺳﺎل دﻳﮕﻪ ﻳﻪ ﺳﻴﺮ ﻳﻪ ﺳﻴﺮ دم ﻗﻬﻮه ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﻫﺮوﺋﻴﻦ‬ ‫ﺑﻔﺮوﺷﻪ اﻣﻴﺮ ﻣﻮﺳﺮ ﺧﻢ ﺑﺮه روي ﻧﻴﻤﻜﺘﺎي ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﺨﻮاﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮدم ﻫﻲ ﭘﻴﻐﻮم‬ ‫ﺑﻔﺮﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎ ﻛﻠﻮﻣﺘﺮي اﻟﺘﺰوم ﺑﺪه ﺑﺮاش ﭘﻴﻐﻮم ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺪم ﺟﺎب ﺳﺮﮔﺮدﻫﺮوﻗﺖ‬ ‫ﺗﻮﻧﺴ‪‬ﻲ اون ﻏﺮّاﺑﺔ ﻫﺮوﺋﻴﻦ و ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻨﻪ ﺑﻴﮕﻴﺮي ﺑﻔﺮﺳﺖ دادﺳﺮا ﺳﻲ ﺳﺎل ﺣﺒﺴﻲ‬ ‫ﺑﺮام ﺑﻴﺮن اﻣﺎ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﻋﻮﺿﻲ ﻧﺮﻓﺘﻪ م ﺗﻠﻨﮕﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ ﺑﺰﻧﻲ اﮔﻪ راس ﻣﻴﮕﻲ‬ ‫ﺻﺪﺗﺎ آژان وﺳﻲ ﺗﺎ اﺳﺘﻮار ﺗﻮ ﻛﻠﻮ ﻣﺘﺮ ﻳﺖ داري ﻫﻤﻪ ﺷﻮﻧﻢ ﻣﻨﻮﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻢ‬ ‫ﺑﻠﺘﻦ اﮔﻪ راس ﻣﻴﮕﻲ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺑﻴﺎن ﻣﻨﻮ دم ﺧﻮﻧﻪ م ﺑﻴﮕﻴﺮن اﺳﺘﻮار رﺷﺘﻴﻪ ﺑﻬﺖ ﺧﻮب‬ ‫ﮔﻔﺖ ﮔﻔﺖ ﺟﺎب ﺳﺮﮔﺮد ﻣﺎ ﻫﻔﺖ ﺗﻴﺮ دارﻳﻢ اﻣﺎ ﻧﻤﻴﺰﻧﻴﻢ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮازﻛﺎرد داره و ﻣﻴﺰﻧﻪ‬ ‫اﻣﺎ ﺑﻘﻮل رﺋﻴﺲ آﮔﺎﻫﻲ ﮔﻔﺖ اﻛﺒﺮ اﮔﻪ ﻫﻤﻪ ﻻﺗﺎي ﺷﻤﺮون ﻣﺚ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻦ ﺳﺎل ﺑﺴﺎل‬ ‫ﺗﻮي ﺷﻤﺮون دﻋﻮا ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺑﻤﻦ ﻣﻴﮕﻪ آﺧﻪ ﺗﻮ ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﻻﺗﻲ ﭼﻴﻜﺎر ﻛﺮده ي ﭼﻪ‬ ‫ﺗﺮﻗﻲ اي ﻛﺮدي ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻢ ﺟﺎب ﺳﺮﮔﺮد ﻣﻦ اﻓﺴﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﺳﺮﮔﺮد‬ ‫ﺑﺸﻢ آﺧﻪ ﻻت ﻛﻪ ﺗﺮﻗﻲ ﻧﺪاره ﺗﺮﻗﻲ ﻣﻦ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺑﺎ ﻧﻴﻢ ﺑﻄﺮ ﻋﺮق‬ ‫ﻛﻴﺸﻤﻴﺶ ﻣﺴﺖ ﻣﻴﺸﺪم ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﺳﻪ ﺑﻄﺮ ﺷﻢ ﻣﺴﺖ ﻧﻤﻴﺸﻢ ﻓﻌﻼ ﺻﺪ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ‬ ‫ﺣﺴﻦ ﭼﻠﻮﺋﻲ رو ﻋﺸﻖ اﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﻴﺲ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺣﺎﺟﻲ رو اﻻﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ‬ ‫ﺷﻤﺮون و ول ﻛﻨﻢ وﻗﺘﻲ اﻳﻦ ﭘﻮل و ﺑﮕﻴﺮم دﻳﻦ ﺣﺴﻦ ﭼﻠﻮﺋﻲ و ﺣﺎﺟﻲ ﮔﺮدﻧﻤﻪ اﻣﺎ‬ ‫ﺗﺎ ﺷﻴﺶ ﻣﺎه دﻳﮕﻪ ﺑﺬار آﺑﺠﻴﻤﻮ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺟﻬﺎزي ﺧﻮب ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﺎرو ﻛﻪ ﭘﺎش واﻳﺴﺎده‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٢٧‬‬

‫ﺷﻮور ﺑﺪم ده ﭘﻮﻧﺰده ﻫﺰار ﻣﺘﺮ زﻳﻤﻴﻨﻢ ﺟﻮر ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﻮش زراﻋﺖ و ﮔﺎو داري راه‬ ‫ﺑﻨﺪازم اوﻧﻮخ ﻣﻴﺮم ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮد اﻟﺘﺰوم ﻣﻴﺪم او ﻧﻮخ ﻧﺎﻣﺮدم اﮔﻪ دﻳﮕﻪ ﺳﺮ ﭘﻞ ﺗﺠﺮﻳﺶ‬ ‫آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﺸﻢ ﻣﻴﺮم ﻳﻪ ﺟﺎﺋﻲ دوراز آدم و آدﻣﻴﺰاد ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮد ﻣﻴﮕﻢ آﺧﻪ اﮔﻪ ﻣﻦ ﻻت‬ ‫ﻧﻤﻲ ﺷﺪم ﭼﻴﻜﺎره ﻣﻲ ﺷﺪم اﻓﺴﺮ ﻣﻲ ﺷﺪم دﻛﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪم ﻣﻌﻨّﺲ ﻣﻲ ﺷﺪم ﻣﻌﻠﻢ ﻣﻲ‬ ‫ﺷﺪم ﮔﻔﺖ ﺳﻴﺮ از ﮔﺸﺘﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاره ﺳﻮواره از ﭘﻴﺎده اون ﻳﺎرو ﻧﺎﻛﺲ ﻣﻌﻠﻢ ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ‬ ‫ﭘﻴﻐﻮم ﻣﻴﺪه ﻣﻴﮕﻪ واﺳﻪ ﻣﻦ از ﻗﺎپ ﺑﺎزي ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻦ ﻣﻴﺨﻮام ﻳﻪ ﻛﺘﺎب راﺟﻊ ﺑﻪ ﻗﺎپ‬ ‫ﺑﺎي ﺑﻴﻨﻮﻳﺴﻢ ﺑﻪ ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ ﻣﻴﮕﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ اﮔﻪ ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﺪوﻧﻲ ﻗﺎپ ﺑﺎزي ﭼﻴﻪ‬ ‫ﺑﺎﻫﺎس ﺑﻴﺎي زﻳﺮ ﭼﺎر راه ﺣﺴﺎﺑﻲ دم ﻗﻬﻮه ﺧﻮﻧﻪ ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ رو زﻳﻤﻴﻦ ﺑﺸﻴﻨﻲ ﻣﻦ‬ ‫ﻗﺎپ ﺑﺮﻳﺰم ﺗﻮ ﺗﻤﻮﺷﺎ ﻛﻨﻲ ﻣﻦ ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎل ﻛﻮن ﺧﻮدﻣﻮ ﭘﺎره ﻛﺮده م ﻛﻪ ﻳﺎد ﺑﻴﮕﻴﺮم‬ ‫ﻛﺠﺎي ﻗﺎپ و ﺑﺴﺎﺑﻢ ﻛﺠﺎﺷﻮ ﺑﺎ ﻣﻮم ﭘﺮﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺧﺮ ﺑﻴﺎد ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎم ﺑﻴﺸﻴﻨﻢ واﺳﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺑﮕﻢ ﻛﺘﺎب ﺑﻴﻨﻮﻳﺴﻲ اﻳﻦ دﻛﺘﺮو ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻣﻴﺎد ﻣﻴﮕﻪ زﻧﺪﮔﻴﺘﻮ واﺳﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻦ‬ ‫ﻛﺘﺎب ﺑﻴﻨﻮﻳﺴﻢ ﻣﻴﮕﻢ ﻧﻮﻛﺮﺗﻢ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻴﺨﻮدي ﻧﻤﻴﮕﻢ ﻣﻦ ﺗﺎاز ﻳﻪ اﻣﺎﻣﺰاده ﻣﻌﺠﺰ ﻧﺒﻴﻨﻢ‬ ‫ﻣﺮﻳﺪش ﻧﻤﻴﺸﻢ اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻴﺎد ﻣﻴﺸﻴﻨﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮدﺷﻮ ﺟﻠﻮ ﭼﺎرﺗﺎ آدم ﺧﻮرد ﻣﻴﻜﻨﻪ‬ ‫ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﺮق ﻛﻴﺸﻤﻴﺶ ﻣﻴﺨﻮره اﻳﻦ اﮔﻪ ﺑﻤﻦ ﺑﮕﻪ ﻗﺎپ ﺑﺎزي ﻣﻴﺨﻮام ﻳﺎد‬ ‫ﺑﻴﮕﻴﺮم ﻣﻴﮕﻢ ﻧﻮﻛﺮﺗﻢ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﻨﺘّﺘﻮ دارم اﻣﺎ اون ﻧﺎﻛﺴﻲ ﻛﻪ واﺳﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﻐﻮم ﻣﻴﺪه ﻣﻨﻢ‬ ‫واﺳﺶ ﭘﺴﻐﻮم ﻣﻴﺪم ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ ﻣﻴﮕﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮش ﻣﻴﺸﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻢ ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ‬ ‫ﺟﻮن ﺑﺸﺎش ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻲ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﻬﻤﻪ ﻳﺎ روﻗﻀّﺎت دادﮔﺴﺘﺮﻳﻪ ﺷﺒﻲ‬ ‫ﺳﻴﺼﺪ ﺗﺎ ﻟﺤﺎف ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﻧﻮ ﻛﺮاﻳﻪ ﻣﻴﺪه ﺷﺒﻲ دوﻧﻪ اي ﻳﻪ ﺗﻮﻣﻨﺸﻮ ﻣﻴﮕﻴﺮه اوﻧﻢ ﺧﻴﻠﻲ‬ ‫ﭼﻴﺰ ﺳﺮش ﻣﻴﺸﻪ اﮔﻪ ﻣﻦ واﺳﻪ ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ ارزش ﻗﺎﺋﻠﻢ واﺳﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻳﭙﻠﻤﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫واﺳﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎس واﺳﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻦ و ﺣﺴﻦ آﻗﺎ ﻻزم و ﻣﻨﻈﻮر‬ ‫ﻫﻤﺪﻳﮕﻪ اﻳﻢ اﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ دﻛﺘﺮ ﻣﻴﮕﻢ ﻧﻮﻛﺮﺗﻢ واﺳﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺴﺎﻧﻴﺘﺸﻪ ﻣﺎ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ دوﺳﺘﻲ‬ ‫ﻓﻨﺎﺋﻴﻢ ﺳﺮ از ﺧﻮدﻣﻮن ﻧﻴﺲ اﻣﺎ اﮔﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻴﺨﻮاد از ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﻫﺎس ﻗﻠﺒﺶ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫ﮔﻔﺖ در ﻛﻠﺒﺔ ﻣﺎ ﻧﻮر اﮔﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺻﻔﺎ ﻫﺴﺖ اﮔﻪ دروغ ﻣﻴﮕﻢ دﻛﺘﺮ ﺑﮕﻮ دروغ ﻣﻴﮕﻲ‬ ‫اﮔﻪ دروغ ﻣﻴﮕﻢ ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ ﺑﮕﻮ دروغ ﻣﻴﮕﻲ ﻣﺎم ﻣﻴﮕﻢ ﺑﻘﺪ ﺧﻮدﻣﻮن ﭼﻴﺰ ﺳﺮﻣﻮن‬ ‫ﻣﻴﺸﻪ ﺑﻘﺪ ﺧﻮدﻣﻮن ﺗﻴﺰﻳﻢ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺗﻮ اﻳﻦ دور زﻣﻮﻧﻪ آدم اﮔﻪ ﺳﺮش ﺑﺘﻮ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻴﮕﻦ‬ ‫ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻪ آدم اﮔﻪ ﻫﻴﺎﻫﻮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻴﮕﻦ ﺟﺮﺑﺰه ﻧﺪاره‬ ‫ﻓﺪا‬ ‫ﻧﻮش‬ ‫ﻓﺪا‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺬار ﻣﺮدم ﻫﺮ ﭼﻲ دﻟﺸﻮن ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﮕﻦ ﻓﻴﻞ ﻣﺮده و زﻧﺪه ش ﺻﺪ ﺗﻮﻣﻨﻪ‬ ‫رﺿﺎ ﺗﺮب ام ﻫﺮ ﺷﺐ اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻪ ﺟﻨﺠﺎل راه ﻣﻴﻨﺪازه ﻳﻪ ﺷﺒﻢ اﻳﻨﺠﺎ واﺳﻪ ﻳﻜﻲ ﻛﺎرد‬ ‫ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد وﻗﺘﻲ ﻣﻨﻮ دﻳﺪ ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻴﺒﺶ ﮔﻔﺘﻢ آﻗﺎ رﺿﺎ ﻣﺎﻛﺲ ﻛﺮدن زﻧﺒﻮرو دﻳﺪه‬ ‫ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﺎرد ﻛﺸﻴﺪن ﺗﻮ رو ﻧﺪﻳﻪ ﺑﻮدﻳﻢ اﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﺨﻴﻞ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻢ روزي ﻛﻪ‬

‫‪١٢٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫آﺑﺠﻴﻤﻮ ﺷﻮور دادم ﻳﻪ ﺗﻴﻜﻪ زﻳﻤﻴﻨﻢ ﺧﺮﻳﺪم ﻛﻪ ﺗﻮش زراﻋﺖ و ﮔﺎو داري راه ﺑﻨﺪازم‬ ‫اﻳﻦ ﺷﻤﺮون و ﻣﻴﺒﻮﺳﻢ در ﺑﺴﺖ ﻣﻴﺪم دﺳﺖ اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ اوﻧﻮخ ﺑﺬار رﺿﺎ ﺗﺮب‬ ‫ﻫﺮ ﺷﺐ اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻪ دﻋﻮا راه ﺑﻨﺪازه ﻣﻌﺪودوﻧﺒﺶ و اﺻﻐﺮ ﺗﺎﻧﻜﻲ ام ﻫﺮ روز ﺳﺮ ﺗﭙﻪ‬ ‫اﻟﻬﻴﻪ ﺧﺮ ﻳﻪ ﺑﭽﻪ رو ﺑﻴﮕﻴﺮن اﻣﻴﺮ ﻣﻮﺳﺮخ ام ﺑﻴﺎد ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺬاره ﺷﺐ وروز ﺟﻠﻮي‬ ‫وﻳﻼ ﺑﻴﺸﻴﻨﻪ ﻫﺮ ﭼﻲ ام ﮔﺮگ و ﻛﻔﺘﺎر ﺗﻮ ﺗﻮﭼﺎل وﻫﻒ ﺣﻮض ﻫﺲ ﺑﻴﺎد وﺳﻂ اﻳﻦ‬ ‫ﭼﻤﻦ اردو ﺑﺰﻧﻪ اﻣﺎ ﺗﺎ وﺧﺘﻲ ﻣﻦ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺷﻤﺮوﻧﻢ ﻧﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﻦ از ﺑﺎزارﭼﻪ ﺻﺎوون‬ ‫ﭘﺰﺧﻮﻧﻪ ﭘﺎﺷﺪم اوﻣﺪم اﻳﻨﺠﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻪ ﺑﻴﺎﺑﻮﻧﻲ ﺑﻮد ﻣﻐﺮب ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﺮﻧﺪه ﺗﻮش ﭘﺮ ﻣﻴﺰد‬ ‫ﺳﺮﺷﻮ ﻣﻴﺒﺮﻳﺪن اﻳﻦ ﺷﻤﺮون ﺑﻮد وﻳﻪ ﻗﻬﻮه ﺧﻮﻧﺔ ﺣﺴﻴﻦ ﭼﺮﭼﺮ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻗﻬﻮه ﺧﻮﻧﺔ‬ ‫ﺷﻴﺮﺧﺎن ﻛﻤﺮﻛﺶ ﺟﺎده ﻗﺪﻳﻢ وﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﺑﺎغ و ﺧﻮﻧﻪ ﮔﻠﻲ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺤﻢ ﺻﺪاي‬ ‫زوزه ﮔﺮگ ﻣﻴﻮﻣﺪ ﺳﺮﺑﺎزا ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳ‪‬ﻦ از ﺳﻠﻄﻨﺖ آﺑﺎد ﺑﻴﺎن ﺑﺮن ﺷﻬﺮ ﺟﺮات ﻧﺪاﺷﺘﻦ‬ ‫دوﺳﻪ ﺗﺎﺋﻲ ﺷﺒﺎ از اﻳﻨﺠﺎ رد ﺑﺸﻦ اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﻣﻦ اوﻣﺪم ﺗﻮ اﻳﻦ ﺷﻤﺮون ﺷﺒﺎ ﺑﻴﺮون ﻗﻬﻮه‬ ‫ﺧﻮﻧﺔ ﺣﺴﻴﻦ ﭼﺮﭼﺮ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻪ ﻟﺤﺎف ﻛﺸﻴﺪم روﺳﺮم ﺧﻮاﺑﻴﺪم ﺣﺎﻻﺷﻢ وﻗﺘﻲ از‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ رﻓﺘﻢ ﺑﺬار ﺑﺎز ﺗﻮش ﺻﺪاي زوزة ﮔﺮگ ﺑﻴﺎد ﺑﻘﻮل ﮔﻔﺘﻨﻲ ﮔﻔﺖ دﻳﮕﻲ ﻛﻪ واﺳﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺟﻮﺷﻪ ﺑﺬار ﻛﻠّﻪ ﺳﮓ ﺗﻮش ﺑﺠﻮﺷﻪ ﻣﻦ زراﻋﺖ و ﮔﺎو داري ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﻴﻜﻨﻢ‬ ‫اﻳﻦ ﻋﺮق ﻟﻌﻨﺘﻲ رم از ﺳﺮم ﻣﻴﻨﺪازم ﻫﻴﺸﻜﻲ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭼﻲ از اﻳﻦ ﺑﺪﻣﺼ‪‬ﺐ‬ ‫ﻣﻴﻜﺸﻢ ﻧﺼﻔﻪ ﻫﺎي ﺷﺐ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻛﺎرد ﺗﻮ ﺳﻴﻨﻪ م ﻓﺮو ﻣﻴﻜﻨﻦ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ از درد‬ ‫و ﺳﻮزﺷﺶ ﺑﺨﻮاﺑﻢ دﻛﺘﺮ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﮕﻲ زﺧﻢ ﻣﻌﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﻳﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺮﻳﻀﺨﻮﻧﻪ ﺑﺮو ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻲ ﻛﻪ اون ﭘﺮﺳﺘﺎره رو ﺑﺎ ﺳﻮزن دﺳﺘﺶ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﺑﻮي‬ ‫ﻣﺮگ ﻣﻴﺸﻨﻔﻢ ﺧﻮف ﻣﺮگ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺗﻢ ﻫﺮ ﭼﻲ ﻫﺲ ﻣﺎل اﻳﻦ ﻋﺮق ﻟﻌﻨﺘﻴﻪ ﺗﺎ وﺧﺘﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫اﻳﻨﺠﺎم ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺗﺮﻛﺶ ﻛﻨﻢ وﺧﺘﻲ ﺷﺐ ﺳﺮاﻳﻦ ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ م اﮔﻪ آدم ﺑﻤﺮدم ﺑﻔﺮﻣﺎ‬ ‫ﻧﺰﻧﻪ ﻳﺎ ﺧﻮدش ﻧﺨﻮره ﺗﻮ دﻟﺸﻮن ﻣﻴﮕﻦ ﻓﻼﻧﻲ ﻧﺨﻮاس ﻣﺎ ﺑﺨﻮرﻳﻢ ﻳﺎ ﺧﻮاس ﭘﻮل‬ ‫ﻣﻴﺰش ﻛﻤﺘﺮ ﺑﺸﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻣﺮدم ﺗﻮ دﻟﺸﻮن ﭼﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻦ ﺑﻌﺪ اﺻﻐﺮ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ‬ ‫ﻣﻦ رﻳﮓ ﻣﻴﺸﻴﻨﻪ ﻣﻴﮕﻪ اﻛﺒﺮ ﻣﻌﺪه ش ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪه ﻣﻴﺘﺮﺳﻪ اﮔﻪ زﻳﺎد ﺑﺨﻮره ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎره‬ ‫اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﻣﺎ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﺬار ﻫﺮ ﭼﻲ دﻟﺶ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﮕﻪ ﺑﻘﻮل ﮔﻔﺘﻨﻲ از ﻣﺎ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻮال ﻛﺎه ﻓﻌﻼ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﻴﺲ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺣﺎﺟﻲ رو ﻋﺸﻖ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺻﺪﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ‬ ‫دﺳﺨﻮﺷﻲ ﻛﻪ ﺣﺴﻦ آﻗﺎ ﭼﻠﻮﺋﻲ ﭘﺲ ﻓﺮدا ﻣﻴﺎره‬ ‫ﻓﺪا‬ ‫ﻧﻮش‬ ‫ﻓﺪا‬ ‫ﻓﺪا‬

‫‪٩‬‬ ‫ﺣﺴﻴﻦ دﻳﭙﻠﻤﻪ ﻛﺮﻛﺮة ﻛﺎرﮔﺎه آﻫﻨﮕﺮي را ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪ‪،‬آﻧﺮا ﻗﻔﻞ ﻛﺮد و از ﺗﻮي‬ ‫ﭘﻴﺎده رو ﺗﺎرﻳﻚ ﺟﺎده ﭘﻬﻠﻮي ﺑﻄﺮف ﺳﺮ ﭘﻞ ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﺮاي او اﻳﻦ ﻣﻄﺒﻮﻋﺘﺮﻳﻦ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﭘﺲ از ﻛﺎر روزاﻧﻪ ش در ﻫﻤﺎﻧﺤﺎل ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ‬ ‫ﻗﺪم ﻣﻲ زد زﻧﺪﮔﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪ اش را ﻣﺮور ﻛﻨﺪ و در روﻳﺎﻫﺎي آﻳﻨﺪه ﻓﺮو ﺑﺮود‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻫﺮ‬ ‫ﺷﺐ از ﻛﻮدﻛﻴﺶ در ده ﺷﺮوع ﻛﺮد‪ ،‬در ﺳﺎوه‪ .‬ﭘﺪرش را ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪرش‬ ‫ﮔﻮﻳﺎ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﺮاي ﻋﻤﻠﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﺗﻬﺮان آﻣﺪه ﺑﻮد و ﺗﻮي ﻳﻜﻲ از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻫﺎي‬ ‫ﺗﻬﺮان ﻣﺮده ﺑﻮد و ﻣﺎدرش او را ﻛﻪ ﻳﻜﺴﺎل و ﻧﻴﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد وﺑﻪ ده‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺶ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻣﺎدرش ﻫﻢ ﮔﻮﻳﺎ از ﺳﻴﻨﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﻳﺎ ﺑﻴﻤﺎري دﻳﮕﺮي ﻣﺮده‬ ‫ﺑﻮد و او و آب و ﻣﻠﻜﻲ ﻛﻪ از ﭘﺪرش ﺑﺎو رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﺪﺳﺖ داﺋﻴﺶ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪ او ﺑﻮد اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬داﺋﻴﺶ ﭘﻨﻬﺎﻧﻜﻲ و ﺑﺎ ﺣﻘﻪ ﺑﺎزي ﻣﻠﻚ و آب ﺧﻮاﻫﺮ زادة‬ ‫ﺻﻐﻴﺮش را ﺑﻨﺎم ﺧﻮد ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻌﻨﻮان ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ او زﻧﺪﮔﻲ ﺳﮕﻲ ﺑﺮاﻳﺶ درﺳﺖ‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﻜﻪ او در ﺳﻦ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻳﻚ روز ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ اش را ﺑﺎ‬ ‫ﺑﻴﺴﺖ ﺗﻮﻣﻦ ﭘﻮل از داﺋﻴﺶ دزدﻳﺪه ﺑﻮد و ﻓﺮار ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎ ﻗﻬﻮه ﺧﺎﻧﺔ ﺳﺮ ﺟﺎده‬ ‫دوﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﻓﺮ ﻳﻚ اﺗﻮﺑﻮس داده ﺑﻮد ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺗﻬﺮان‬ ‫رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮي ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮو از اﺗﻮﺑﻮس ﭘﻴﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗﺎ ﺷﺐ ﺗﻮي ﺗﻮﭘﺨﺎﻧﻪ و‬ ‫ﺧﻴﺎﺑﺎن ﭼﺮاغ ﮔﺎز ﭘﺮﺳﻪ زده ﺑﻮد و ﮔﻴﺞ ﮔﻴﺠﻲ ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺐ ﺗﻮي ﻳﻚ ﻗﻬﻮه ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﻳﻚ ﺗﻮﻣﻦ داده ﺑﻮد ﻳﻚ دﻳﺰي آﺑﮕﻮﺷﺖ ﺑﺎ ﻧﺼﻒ ﻧﺎن ﺳﻨﮕﻚ ﺧﻮرده ﺑﻮد وﻳﻚ‬ ‫ﻟﺤﺎف ﭘﻨﺠﺰار ﻛﺮاﻳﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺼﻔﻪ ﻫﺎي ﺷﺐ ﻗﻬﻮه ﭼﻲ زﻳﺮ ﻟﺤﺎﻓﺶ‬ ‫ﺧﺰﻳﺪه ﺑﻮد وﻟﻲ او ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد دﺳﺖ ﻗﻬﻮه ﭼﻲ را ﮔﺎز ﺑﮕﻴﺮدو ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺗﻮي‬ ‫ﺷﻜﻤﺶ ﺑﺰﻧﺪ واز ﻗﻬﻮه ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮار ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺳﭙﻴﺪة ﺻﺒﺢ ﻛﻨﺎر ﻳﻚ درﺧﺖ ﺗﻮي ﺟﻮب‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻌﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺧﻮدش را از ﭼﺸﻢ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﭘﺴﺖ ﻗﺎﻳﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺻﺒﺢ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد دوﺑﺎره ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎي ﺗﻬﺮان ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﻴﺞ ﮔﻴﺠﻲ ﺧﻮردن ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮي‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺗﺎ دﻛﺎن ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻓﺮدوﺳﻲ ﺳﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد آﻳﺎ ﺷﺎﮔﺮد ﻧﻤﻲ‬ ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮي ﻳﻚ ﻛﺎﺷﻲ ﻓﺮوﺷﻲ ﻳﻚ اﻓﺴﺮ ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺧﺎﻧﻤﺶ او را ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎﮔﺮدي ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻟﺒﺎس دﻫﺎﺗﻲ اش را از ﺗﻨﺶ در‬ ‫اورده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻚ دﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﻛﻬﻨﻪ آﻗﺎ را ﺗﻨﺶ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﺣﻤﺎم و‬ ‫ﺳﻠﻤﺎﻧﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮاﻳﺶ ﻫﻢ ﻣﺎﻫﻲ ﭘﺎﻧﺰده ﺗﻮﻣﻦ ﺣﻘﻮق ﻣﻘﺮر ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪاز ﭘﺎﻧﺰده روز ﻳﻜﺮوز ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮد آﻗﺎي ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺴﺮاﻏﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اول‬

‫‪١٣٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺻﺤﺒﺖ از زﻳﺎد ﻛﺮدن ﺣﻘﻮﻗﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺳﻌﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺷﻠﻮارش را از‬ ‫ﭘﺎﻳﺶ در ﺑﻴﺎورد‪ .‬اﻣﺎ او ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﻴﺮﻣﺮد را ﻫﻞ ﺑﺪﻫﺪ و ﻓﺮار ﻛﻨﺪ و از ﺧﻴﺮ ده‬ ‫ﭘﺎﻧﺰده روز ﺣﻘﻮق ﻫﻢ ﺑﮕﺬرد‪.‬‬ ‫ﺑﺰودي ﻳﻚ ﺟﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﺎﻫﻲ ﺳﻲ ﺗﻮﻣﻦ ﺣﻘﻮق ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻜﺎر ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺼﻤ‪‬ﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﻮاﺳﺶ را ﺧﻴﻠﻲ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫آﻗﺎي ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮد ﻣﺴﻨّﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در وزارت ﻣﺎﻟﻴﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻴﻠﻲ آراﻣﻲ‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻪ زﻧﻲ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آب و رﻧﮕﻲ داﺷﺖ وﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ او‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺷﺎن در آﻟﻤﺎن درس ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ و ﻋﻜﺴﺶ ﺗﻮي اﺗﺎق‬ ‫ﺧﻮاب ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺮ ﻃﺎﻗﭽﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ روز ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ آﻗﺎ ﺧﺎﻧﻢ او را ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮد‬ ‫ﺻﺪا زده ﺑﻮد‪ ،‬از ﻛﻤﺮ درد ﻧﺎﻟﻴﺪه ﺑﻮد و از او ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻟﺤﺎف را ﻛﻨﺎر ﺑﺰﻧﺪ و‬ ‫ﻛﻤﻲ ﻛﻤﺮ او را ﻣﺎﻟﺶ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ ﻟﺤﺎف را ﻛﻨﺎر زده ﺑﻮد و دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ‬ ‫ﻟﺨﺖ ﻣﺎدرزاد ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ازﻛﻤﻲ ﺳﺒﻚ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻛﺮدن ﺑﺎ ﺗﺮس و‬ ‫ﺗﺮدﻳﺪ وﻟﻲ ﺑﺎ ﻛﻤﻲ ﻫﻴﺠﺎن ﺑﻪ ﺣﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ از ﻛﻤﻲ آﻣﻮزش و‬ ‫راﻫﻨﻤﺎﺋﻲ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻴﺖ و ﻣﺤﻞ درد ﺧﺎﻧﻢ ﭘﻲ ﺑﺮده ﺑﻮد و ﻣﻄﻠﺐ دﺳﺘﮕﻴﺮش ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد‪.‬‬ ‫از آن ﭘﺲ وﺿﻌﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﻘﻮﻗﺶ ﺑﺰودي ﭼﻬﻞ و ﺑﻌﺪ ﭘﻨﺠﺎه ﺗﻮﻣﻦ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﻳﻜﻲ دو دﺳﺖ ﻟﺒﺎس و ﻳﻜﻲ دو ﺟﻔﺖ ﻛﻔﺶ ﻧﻮﮔﻴﺮش آﻣﺪ‪ ،‬از ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻤﻲ ﻛﺎر‬ ‫و آﺷﭙﺰي و اﻃﻮﻛﺸﻲ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬ﺑﺘﺸﻮﻳﻖ او ﺑﺎ ﻛﻮره ﺳﻮادي ﻛﻪ در ده ﭘﻴﺪا ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﻪ اﻛﺎﺑﺮ رﻓﺖ و در ﻛﻼس ﻫﺎي دﺑﺴﺘﺎن اﺳﻢ ﻧﻮﺷﺖ و ﻛﻤﻲ ﺑﻪ آﻳﻨﺪه‬ ‫اﻣﻴﺪوار ﺷﺪ‪ .‬ﻛﻢ ﻛﻢ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﭼﻄﻮر از روي ﺧﺮﻳﺪ روزاﻧﻪ ﻣﺪاﺧﻞ ﻛﻨﺪ‪ ،‬از‬ ‫ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺒﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ اﻧﻌﺎم ﺑﮕﻴﺮد و اﻳﺎم ﻋﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻧﻴﻜﻪ ﺑﺪﻳﺪن ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ‬ ‫"ﻋﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﻣﺒﺎرك" ﺑﮕﻮﻳﺪو ﻋﻴﺪي ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬دو ﺳﺎل آﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ ﺷﺸﻢ اﺑﺘﺪاﺋﻲ را اﻣﺘﺤﺎن‬ ‫داد و ﻗﺒﻮل ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻫﺸﺘﺼﺪ ﺗﻮﻣﻦ ﭘﻮل ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ ،‬و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ وﻓﻖ ﻣﺮاد ﺑﻮد‬ ‫ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﻳﻜﺮوز آﻗﺎ وﺳﻂ روز ﺳﺮزده ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ و ﻣﭻ آﻧﺪو را ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻌﺠﻠﻪ‬ ‫ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺗﻨﺸﺎن ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در ﻫﻤﺎﻧﺤﺎل ﻛﻪ آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺸﻐﻮل داد و‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد ﺑﻮدﻧﺪ او ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ اش را ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻲ ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻧﻢ از ﺳﺮ دوراﻧﺪﻳﺸﻲ ﺑﺨﻮدش‬ ‫ﭘﺲ داده داده ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻤﺪاﻧﺶ را ﺑﺴﺮﻋﺖ ﺑﺴﺖ و از ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮار ﻛﺮد‪ .‬در‬ ‫ﻋﺮض ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺖ ﺧﻮدش را از ﻳﻜﺴﺮ ﺗﻬﺮان ﺑﻴﻜﺴﺮ دﻳﮕﺮ رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد و در ﻣﺤﻠﻪ اي‬ ‫ﺗﺎزه ﺳﺮاغ ﻧﻮﻛﺮي در ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ را ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي ﺧﻮدش آدﻣﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻮ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻨﻮز ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻴﻜﻞ درﺷﺘﺶ ﻣﺮدي ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﺻﻮرت‬ ‫ﺳﺮخ و ﺳﻔﻴﺪ و ﺷﺴﺘﻪ رﻓﺘﻪ اي داﺷﺖ‪ ،‬ﻟﺒﺎس ﺗﻤﻴﺰ و ﻣﺘﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻼوه ﺑﺮ‬ ‫ﻧﻮﻛﺮي ﻛﻤﻲ آﺷﭙﺰي و اﻃﻮﻛﺸﻲ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﻼس ﺷﺸﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و‬ ‫ﺣﺴﺎب و ﻛﺘﺎب و ﭼﻚ و ﭼﺎﻧﻪ زدن ﻫﻢ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﻫﻨﻮز ﻏﺮوب ﻧﺸﺪه ﺑﺎ ﻣﺎﻫﻲ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٣١‬‬

‫ﻫﺸﺘﺎد ﺗﻮﻣﻦ ﺣﻘﻮق و ﺳﺎﻟﻲ ﻳﻚ دﺳﺖ ﻟﺒﺎس و ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﻛﻔﺶ ﻧﻮ ﺑﺮاي ﺧﻮدش‬ ‫ﻛﺎري ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ارﺑﺎب ﺗﺎزه اش رﺋﻴﺲ ﺑﺮزن ﺑﻮد و ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ و ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﭼﻬﺎرده‬ ‫ﺳﺎﻟﻪ داﺷﺖ‪ .‬در اوﻟﻴﻦ ﺑﺮﺧﻮردي ﻛﻪ ﺑﺎ ارﺑﺎب ﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪش داﺷﺖ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد‬ ‫روﺣﻴﺎت ﻫﺮ ﻛﺪاﻣﺸﺎن را ﺑﺪﻗﺖ ﺑﺴﻨﺠﺪ و ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﺪام از آﻧﻬﺎ از‬ ‫ﻫﻤﺎن اول ﻛﺎرروﺷﻦ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ و آﻗﺎ ﻫﺮ دو ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻴﻚ ﭘﻮش‪ ،‬ﺧﻮش ﻗﻴﺎﻓﻪ و‬ ‫ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﻗﺸﻨﮓ و ﺧﻮش ﻟﺒﺎس و ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻮد و در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﻮﻛﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺣﺮف ﻣﻲ زد ﭼﺸﻢ ﺑﻪ او دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ‬ ‫ﻛﻨﺠﻜﺎوي او را ﺑﺮاﻧﺪاز ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺧﺠﺎﻟﺘﻲ و ﺳﺮﺑﺰﻳﺮ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر در زﻧﺪﮔﻴﺶ ﺣﺴﻴﻦ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدش آدﻣﻲ اﺳﺖ‬ ‫و دﻳﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻴﺴﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ دﺳﺘﺨﻮش ﻫﻮي و ﻫﻮس اﻳﻦ و آن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﻛﺮ ﺧﻮب ﺗﻮي ﺗﻬﺮان ﻛﻢ ﭘﻴﺪا ﻣﻴﺸﻮد و ﻣﺮدم ﻣﺮﺗﺐ در ﭘﻲ دزدﻳﺪن‬ ‫ﻧﻮﻛﺮ اﻳﻦ و آﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن از ﺧﻮد و ﺧﻴﻠﻲ رك و راﺳﺖ ﺷﺮاﻳﻂ اﺳﺘﺨﺪام ﺧﻮدش‬ ‫را ﺑﺮاي ارﺑﺎﺑﺎﻧﺶ ﺷﺮح داد‪ .‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ اش را ﭘﻴﺶ ﺧﻮدش ﻧﮕﻬﻤﻴﺪاﺷﺖ ﭼﻮن اﻏﻠﺐ‬ ‫ﺑﺮاي ﻧﺎم ﻧﻮﺷﺘﻦ در ﻛﻼﺳﻬﺎي ﺷﺒﺎﻧﻪ آن را ﻻزم داﺷﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﺷﺐ دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻛﻼس اﻛﺎﺑﺮ ﻣﻲ رﻓﺖ و ﺟﻤﻌﻪ ﻋﺼﺮﻫﺎ را ﻫﻢ ﻣﺮﺧﺼﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﺣﻘﻮﻗﺶ را ﻫﻢ روز‬ ‫اول ﻫﺮ ﺑﺮج ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل رﺿﺎﻳﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻮﻛﺮ‬ ‫ﺟﺪﻳﺪ و از ﺧﻮد راﺿﻲ ﮔﻮش ﻛﺮدﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﺷﺮاﻳﻄﺶ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ‬ ‫دﺧﺘﺮﺷﺎن ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻛﻨﺠﻜﺎو و ﺷﻴﻄﻨﺖ ﺑﺎر داﺷﺖ ﻧﻮﻛﺮ ﭘﺮ ﻣﺪﻋﺎ را ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ‬ ‫در ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﻤﻜﻼﺳﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاﻧﺪاز ﻣﻴﻜﺮد‪.‬‬ ‫او ﺑﺪون ﻣﻌﻄﻠﻲ و ﺑﺎ ﺟﺪﻳﺖ ﺷﺮوع ﺑﻜﺎر ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻌﻲ داﺷﺖ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ‪ ،‬و‬ ‫در ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺎر ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮدﻛﺮد‪ ،‬ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﺑﺨﺮج ﺑﺪﻫﺪ وﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫دﻧﻴﺎي ﺑﺰرگ اﻃﺮاﻓﺶ را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪ .‬روز ﺑﻌﺪ در ﻳﻚ ﻛﻼس ﺷﺒﺎﻧﻪ در ﻛﻼس ﻫﺎي‬ ‫ﻣﺘﻔﺮﻗﺔ ﺳﻴﻜﻞ اول ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ اﺳﻢ ﻧﻮﺷﺖ و ﺷﺮوع ﺑﺨﻮاﻧﺪن ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺣﻴﻦ‬ ‫اﻧﺠﺎم ﻛﺎر ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺘﺎﺑﻲ دم دﺳﺘﺶ ﺑﻮد و از ﻫﺮ دﻗﻴﻘﻪ اي ﺑﺮاي ﺧﻮاﻧﺪن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻴﻜﺮد‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻧﻌﻲ در اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﻤﻴﺪﻳﺪ و از ﻛﺎر ﻧﻮﻛﺮ ﺗﺎزه اش ﻛﺎﻣﻼ راﺿﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﺷﺎﮔﺮد ﻛﻼس اول ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ ﺑﻮد و ﺷﺎﮔﺮد زرﻧﮕﻲ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻮﻛﺮ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻳﻚ ﻫﻤﻜﻼس ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮدو ﮔﺎﻫﻲ درﺑﺎرة درس و ﻣﺸﻘﺶ ﺑﺎ او‬ ‫ﺗﺒﺎدل ﻧﻈﺮ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬دﺧﺘﺮ ﻛﻪ ﺷﺎﮔﺮد ﻛﻼس دوم ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ ﺑﻮد و ﻣﻄﻠﻘﺎ ﺷﺎﮔﺮد زرﻧﮕﻲ‬ ‫ﻧﺒﻮد ﺑﺎﻧﻮﻛﺮ ﺗﺎزه رﻓﺘﺎري ﺣﺎﻛﻲ از ﻋﺸﻮه ﮔﺮي‪ ،‬ﺑﺮﺗﺮي و ﺗﺤﻘﻴﺮ داﺷﺖ‪ .‬ﮔﺎه و ﺑﻴﮕﺎه‬ ‫از ﻣﻴﺎن ﻣﻄﺒﺦ رد ﻣﻴﺸﺪ و وﻗﺘﻲ ﻛﺘﺎﺑﻲ را ﺟﻠﻮي روي ﻧﻮﻛﺮ ﺑﺎز ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻧﮕﺎﻫﻲ‬ ‫ﺳﺮﺳﺮي ﺑﻪ آن ﻣﻴﻨﺪاﺧﺖ‪ ،‬آﻧﺮا ﺑﺎ ﻋﺸﻮه ﮔﺮي و ﺷﻴﻄﻨﺖ ﻣﻲ ﺑﺴﺖ و از ﻣﻄﺒﺦ ﺑﻴﺮون‬ ‫ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺰﻳﺰ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﺪام در اﻃﺎق ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن‬ ‫اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم وﺳﺎﺋﻞ ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ و ﺗﻔﺮﻳﺢ داﺷﺘﻨﺪ و از اﺗﺎﻗﻬﺎﻳﺸﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺻﺪاي‬

‫‪١٣٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ و آواز ﻣﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﻳﻚ روز دﺧﺘﺮ درﺣﻴﻦ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪن او را ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد و درﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺑﺎ داﻣﻦ و ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﺟﻠﻮي آﻳﻨﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻨﺪ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪش را ﺑﺒﻨﺪد‪ .‬ﭘﺴﺮك د رﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺑﻨﺪ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ او را از ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺒﺴﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻜﻢ ﻟﺨﺖ و ﺳﻴﻨﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﻟﺨﺘﺶ در آﻳﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻗﻠﺒﺶ ﻟﺮزﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺑﺎ‬ ‫ﻧﻴﻤﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﺷﻴﻄﻨﺖ ﺑﺎر در آﺋﻨﻴﻪ ﺑﺘﻤﺎﺷﺎي ﭼﻬﺮة ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ و ﭼﺸﻤﻬﺎي‬ ‫ﻫﻴﺠﺎﻧﺰدة او ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺑﻮد وﺑﻌﺪ او را ﺑﻴﺮون ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬روزﻫﺎي ﺑﻌﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد و ﺧﺎﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻛﺎري ﺑﻮد دﺧﺘﺮ در ﺣﻴﻦ اﺳﺘﺤﻤﺎم او را ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اي‬ ‫ﺻﺪا زده ﺑﻮد و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ از ﻻي در ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز ﺣﻤﺎم ﺑﺪن‬ ‫ﻟﺨﺖ او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻫﻤﺎﻧﺤﺎل ﻛﻪ او ﻣﺎت و ﻣﺒﻬﻮت ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﺎﺷﺎي ﺑﺪن‬ ‫ﻟﺨﺖ دﺧﺘﺮ ﺑﻮد دﺧﺘﺮ ﺑﺎز ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺷﻴﻄﻨﺖ ﺑﺎر و ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻪ ﺳﻴﺮ و ﺳﻴﺎﺣﺖ در‬ ‫ﭼﻬﺮة ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ و ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻫﻴﺠﺎﻧﺰدة ﭘﺴﺮك دﻫﺎﺗﻲ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺑﻮد و از ﺷﻜﻨﺠﺔ او‬ ‫ﻟﺬت ﺑﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺰودي ﺗﻤﺎم اﻓﻜﺎر ﺟﻮاﻧﻚ ﻓﻠﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮاي اﻣﺘﺤﺎن‬ ‫ﻣﺘﻔﺮﻗﻪ اش درس ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﻳﺎ آﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﺎرﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬روز و ﺷﺐ ﭼﻬﺮة‬ ‫زﻳﺒﺎو وﺳﻮﺳﻪ ﮔﺮ دﺧﺘﺮ و اﻧﺪام ﻟﺨﺖ و ﻫﻮس اﻧﮕﻴﺰاو ﭘﻴﺶ ﻧﻈﺮش ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺒﻬﺎ ﭘﻴﺶ‬ ‫از ﺧﻮاب ﻋﺸﻘﺒﺎزﻳﻬﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ اش را ﺑﺎ ﻛﺪﺑﺎﻧﻮي ﺳﺎﺑﻘﺶ ﺑﻴﺎد ﻣﻴﺎورد و در ﻋﺎﻟﻢ روﻳﺎ‬ ‫ﻫﻤﺎن ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ را ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﺔ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺗﺎزه اش ﺗﻜﺮار ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺪﺑﺎﻧﻮي ﺳﺎﺑﻘﺶ او‬ ‫را ﻣﻌﺸﻮق ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد آﻳﺎ ﺑﻌﻴﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻴﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﻢ او را ﻣﻌﺸﻮق‬ ‫ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﻴﺎﺑﺪ؟ آﻳﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﺲ دل ﺑﻪ درﻳﺎ ﺑﺰﻧﺪ و ﺑﺨﺘﺶ را ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه‬ ‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﻃﺎﻗﺘﺶ ﻃﺎق ﺷﺪ و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ آب و آﺗﺶ ﺑﺰﻧﺪو در‬ ‫اوﻟﻴﻦ ﻓﺮﺻﺖ دﺧﺘﺮ و ﻗﺼﺪ و ﻏﺮض او را ﻣﺤﻚ ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ روز اواﺋﻞ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد و در رﺧﺘﺨﻮاب ﺧﻮاﺑﻴﺪه‬ ‫ﺑﻮد و ﭘﺴﺮ ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و دﺧﺘﺮك آﻣﺎدة ﺣﻤﺎم ﻛﺮدن ﻣﻴﺸﺪ‪ ،‬ﺣﺴﻴﻦ‬ ‫ﺧﻮدش را ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬دار و ﻧﺪارش را در ﭼﻤﺪان ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻌﺪ ﺳﺮاغ دﺧﺘﺮ‬ ‫رﻓﺖ‪ .‬دﺧﺘﺮ در ﺣﻤﺎم را ﻛﻤﻲ ﺑﺎزﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و او ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي ﺑﺪن‬ ‫ﻟﺨﺖ و ﻫﻮس اﻧﮕﻴﺰدﺧﺘﺮ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ وارد ﺣﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻗﺪم‬ ‫ﺑﺠﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ وﺗﺮﺳﺎن ﻟﺮزان دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﺪن دﺧﺘﺮ را ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن‬ ‫ﭼﻬﺮة دﺧﺘﺮ وﺣﺸﺖ زده ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﺗﺮس ﭘﺲ ﻛﺸﻴﺪو ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺟﻴﻎ زدن‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺴﻴﻦ دوان دوان ﺧﻮدش را ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻤﺪاﻧﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﭘﻴﺶ از‬ ‫آﻧﻜﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺧﻮدش را از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﺪ وﻳﺎ دﺧﺘﺮ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺧﻮدش را‬ ‫ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺎدرش ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻳﻚ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫و ﺑﺮاﻧﻨﺪه ﮔﻔﺖ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮود‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﻛﺮد ﺗﻮي‬ ‫ﺷﻤﺮان ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٣٣‬‬

‫اوﻟﻴﻦ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻛﺮد ﺑﺴﺮاغ ﺑﺎﻧﻚ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﺰار ﻣﻜﺎﻓﺎت ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﻮدش ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻳﻚ ﺣﺴﺎب ﭘﺲ اﻧﺪاز ﺑﺎز ﻛﻨﺪ و ﻫﺰار و‬ ‫ﺧﺮده اي ﭘﻮﻟﻲ را ﻛﻪ ﻣﺤﺼﻮل ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺳﺎل ﻛﺎرش ﺑﻮد در آن ﺑﮕﺬارد‪ .‬ﺑﻌﺪ‬ ‫ﭼﻤﺪاﻧﺶ را در ﻳﻚ ﻗﻬﻮه ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺗﻮي ﻣﻌﺎﻣﻼت ﻣﻠﻜﻲ ﻫﺎ ﺳﺮك‬ ‫ﻛﺸﻴﺪن‪ .‬در دوﻣﻴﻦ ﻣﻌﺎﻣﻼت ﻣﻠﻜﻲ اي ﻛﻪ ﺳﺮ ﻛﺮد ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ دادن ﺳﻲ ﺗﻮﻣﻦ ﺣﻖ‬ ‫اﻟﺰﺣﻤﻪ ﻳﻚ ﻛﺎر ﺧﻮب ﺑﺎﻣﺎﻫﻲ ﺻﺪو ﭘﻨﺠﺎه ﺗﻮﻣﻦ ﺣﻘﻮق و ﺳﺎﻟﻲ ﻳﻚ دﺳﺖ ﻟﺒﺎس و‬ ‫دو ﺟﻔﺖ ﻛﻔﺶ ﭘﻴﺪاﻛﻨﺪ‪ .‬ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﺗﺎﺟﺮ واردات ﺻﺎدرات ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ زن و دو‬ ‫ﺑﭽﻪ اش در ﻳﻚ وﻳﻼي ﺑﺰرگ در ﻣﺤﻤﻮدﻳﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻜﺎر‬ ‫ﺟﺪﻳﺪش ﻣﺸﻜﻐﻮل ﺷﺪ دﻳﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﺟﻮاﻧﺐ ﻛﺎر را ﻣﻲ داﻧﺴﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﺗﻮي‬ ‫ﭼﻪ ﺟﻮر دﻧﻴﺎﺋﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮي دردﺳﺮ ﻧﻴﻔﺘﺪ از ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻢ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮﺧﻮردﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﻧﺴﺮد اﻳﺴﺘﺎد و ﺷﺮوع ﺑﻪ‬ ‫ارزﻳﺎﺑﻲ آﻧﻬﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺌﻮاﻻﺗﺸﺎن ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي و ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻛﺎﻣﻞ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲ داد‪.‬‬ ‫ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ؟ اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﺿﺎﻣﻦ؟ ﺿﺎﻣﻨﺶ ﻫﺰار و ﺧﺮده اي ﺗﻮﻣﻦ ﭘﻮل ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫درﺑﺎﻧﻚ داﺷﺖ و ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺑﺎﻧﻜﺶ را ﭘﻴﺶ آﻧﻬﺎ ﮔﺮو ﺑﮕﺬارد‪ .‬اﻳﻦ ﺧﻴﻠﻲ‬ ‫روي آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻛﺮد‪ .‬در ﺑﺮاﺑﺮﺷﺎن ﻳﻚ ﻧﻮﻛﺮ ‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﺴﺮك ﺑﻲ ﺳﺮ و ﭘﺎ‪ ،‬ﻳﻚ‬ ‫ﺻﻔﺮ ﮔﻨﺪه اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺿﺎﻣﻨﺶ ﺧﻮدش ﺑﻮد و دﻓﺘﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﻧﻜﺶ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺮاﻳﻂ او رﺳﻴﺪ‪ :‬ﺷﺒﻲ دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻛﻼس اﻛﺎﺑﺮ ﻣﻲ رﻓﺖ‪ ،‬ﻋﺼﺮﻫﺎي ﺟﻤﻌﻪ‬ ‫ﻣﺮﺧﺼﻲ داﺷﺖ‪ ،‬ﺣﻘﻮﻗﺶ را روز اول ﻣﺎه ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺑﺎﻧﻜﺶ را ﺳﺮﻣﺎه‬ ‫ﺑﺴﺮﻣﺎه ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﭘﻮﻟﺶ را در آن ﺑﮕﺬاردو ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ اش را ﻫﻢ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﺮاي‬ ‫اﺳﻢ ﻧﻮﻳﺴﻲ در اﻣﺘﺤﺎن و ﻏﻴﺮه ﻻزم ﺑﻮد ﭘﻴﺶ ﺧﻮدش ﻧﮕﻬﻤﻴﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺷﺮاﻳﻄﺶ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻗﺒﻮل ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻧﻮﻛﺮ ﺧﻮب آﺳﺎن ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ دﻳﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﻛﻠﻔﺖ ﻛﻮدن ﻫﻢ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ آﺷﭙﺰي ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫رﺧﺘﺸﻮر ﻫﻔﺘﻪ اي ﻳﻜﺒﺎر ﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬ﻛﻠﻔﺖ ﻫﻔﺘﮕﻲ دﻳﮕﺮي ﻫﻔﺘﻪ اي ﻳﻚ روز ﻣﻲ آﻣﺪ و‬ ‫ﻛﻒ اﺗﺎق ﻫﺎ را ﻣﻲ ﺳﺎﺑﻴﺪ و ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎي ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎ را ﻣﻴﺸﺴﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎﻏﺒﺎن ﻫﺮ ﭘﺎﻧﺰده‬ ‫اي ﻳﻜﺒﺎر ﻣﻲ آﻣﺪ و درﺧﺘﻬﺎ را ﻫﺮس ﻣﻴﻜﺮد و ﮔﻞ ﻛﺎري ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻫﺎ را ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬در ﻫﻤﺎن ﻫﻔﺘﺔ او ل ﻫﻤﻪ از ﻛﺎر ﻧﻮﻛﺮ ﺗﺎزه ﺑﺤﻴﺮت اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎرش را ﺧﻮب و‬ ‫ﺑﺴﺮﻋﺖ اﻧﺠﺎم ﻣﻴﺪاد‪ .‬آﻣﺎده و ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺎري را ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬در آن واﺣﺪ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ آﺷﭙﺰ ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻛﺮد و از او ﭼﻴﺰ ﻳﺎد ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ‪ .‬دم دﺳﺖ ﺑﺎﻏﺒﺎن ﻣﻲ‬ ‫اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬و در ﺑﻌﻀﻲ ﻛﺎرﻫﺎ ﻛﺎرش از ﺧﻮد ﺑﺎﻏﺒﺎن ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬در‬ ‫آﻣﻮﺧﺘﻦ ﻛﺎرﻫﺎي ﻣﻜﺎﻧﻴﻜﻲ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻋﻼﻗﻪ و اﺳﺘﻌﺪاد ﻧﺸﺎن ﻣﻴﺪاد‪ .‬ﺑﺰودي ﺑﺎﻏﺒﺎن را‬ ‫ﺟﻮاب ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺎرش را ﺑﻪ ﻧﻮﻛﺮ ﺧﺎﻧﻪ دادﻧﺪ و در ﻋﻮض ﻣﺎﻫﻲ ﺳﻲ ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻘﻮق‬ ‫او اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﺷﭙﺰ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ اش ﺗﺮس اﻳﻦ را داﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﺎر او راﻫﻢ از دﺳﺘﺶ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و ﺑﻪ ﭘﺴﺮك ﺗﺎزه وارد ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻣﺪاﺧﻠﺶ از ﺧﺮﻳﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻴﻠﻲ‬

‫‪١٣٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺰودي در دل آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻢ و دوﺳﺘﺎن و آﺷﻨﺎﻳﺎن ﭼﻨﺎن‬ ‫ﺟﺎﺋﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ و در ﻫﻤﺔ ﻣﻬﺎﻧﻴﻬﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ او ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻳﻜﺮوز وﻗﺘﻲ ﻧﻮﻛﺮ و آﺷﭙﺰ و ﻛﻠﻔﺖ ﻫﻔﺘﮕﻲ و رﺧﺘﺸﻮر و ﻏﻴﺮه ﻫﻤﻪ در ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎر ﺑﻮدﻧﺪ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﺮﻟﻴﺎن ﭘﻨﺠﻬﺰار ﺗﻮﻣﻨﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻳﻜﻲ دو ﺗﻜﻪ ﺟﻮاﻫﺮ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﮔﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺟﺴﺘﺠﻮﻫﺎ و داد وﻓﺮﻳﺎدﻫﺎ ﺑﺠﺎﺋﻲ ﻧﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻼﻧﺘﺮي ﮔﺬارش دادﻧﺪ و‬ ‫رﺋﻴﺲ آﮔﺎﻫﻲ ﺷﻤﺮان آﻣﺪ و ﺷﺨﺼﺎًاز ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﻴﻦ ﺑﺎزﺟﻮﺋﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻋﻘﻴﺪة آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻢ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻮﻛﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺻﺒﺢ را در ﺑﻴﺮون ﺧﺎﻧﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﺮﻳﺪ و ﻏﻴﺮه ﮔﺬراﻧﺪه‬ ‫ﺑﻮد و اﺣﺘﻤﺎل اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮود ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻢ ﺑﻮد‪ .‬در واﻗﻊ آﻗﺎ و‬ ‫ﺧﺎﻧﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ در ﻣﻮرد درﺳﺘﻲ و اﻣﺎﻧﺖ داري ﻧﻮﻛﺮﺷﺎن ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎﻣﻮر‬ ‫آﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﭘﺲ از ﺑﺎزﭘﺮﺳﻲ از ﻧﻮﻛﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﻈﺮ آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻢ راﺗﺄﺋﻴﺪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﺮﻋﻜﺲ ﻛﻠﻔﺖ ﻫﻔﺘﮕﻲ ﻛﻒ اﺗﺎق ﺧﺎﻧﻢ را ﺷﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬دﺳﺖ ﻛﻢ ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺘﻲ را در آن‬ ‫اﺗﺎق ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد‪،‬و ﺗﺮس و اﻇﻄﺮاﺑﺶ ﻫﻢ ﻣﺸﻜﻮك ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻴﺮﺳﻴﺪ‪.‬اﺗﺎﻗﻬﺎي ﻧﻮﻛﺮ و‬ ‫ﻛﻠﻔﺖ را ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﻧﺘﻴﺠﻪ اي ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮي ﺑﻐﭽﻪ ﻫﺎي آﺷﭙﺰ ﻣﻘﺪاري ﻗﻨﺪو‬ ‫ﭼﺎي و ﻗﻠﻢ ﺧﻮدﻧﻮﻳﺲ ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﻛﻪ ﻳﻜﻲ دو ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ و ﻫﻤﺔ ﻛﺎﺳﻪ ﻛﻮزه ﻫﺎ ﺳﺮ آﺷﭙﺰ ﺷﻜﺴﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ آﺷﭙﺰ را ﺑﻴﺮون ﻛﺮدﻧﺪ و‬ ‫ﺑﻜﻼﻧﺘﺮي ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﻧﻮﻛﺮ ﺧﺎﻧﻪ آﺷﭙﺰي را ﻫﻢ ﺑﻌﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﻨﺠﺎه ﺗﻮﻣﻦ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﺤﻘﻮﻗﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻗﻀﻴﺔ اﻧﮕﺸﺘﺮ را ﻓﺮاﻣﻮش‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪو ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﻠﻔﺖ ﻻﺑﺪ در آﮔﺎﻫﻲ ﺟﻮري ﺳﺮ و ﺗﻪ ﻗﻀﻴﻪ را ﻫﻢ آورده‬ ‫ﺑﻮد و ﻗﺴﺮ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻧﺎم ﻧﻮﻛﺮ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ "ﺣﺴﻴﻦ" ﺧﺸﻚ و ﺧﺎﻟﻲ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ "ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ"‪ ،‬زﺑﺎﻧﺰد‬ ‫دوﺳﺖ و دﺷﻤﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎرداﻧﻲ و ﻣﺪﻳﺮﻳﺘﺶ‪ ،‬ﺗﻤﻴﺰ و ﺷﻴﻚ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺶ‪ ،‬ﻛﺎر ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫اش‪ ،‬آﺷﭙﺰﻳﺶ‪ ،‬اﻣﺎﻧﺖ و درﺳﺘﻜﺎرﻳﺶ‪ ،‬ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﻴﺶ‪ ،‬درس ﺧﻮاﻧﺪن ﺷﺒﺎﻧﻪ اش‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﻦ‬ ‫ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﻼس ﻧﻬﻤﺶ دراﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﻣﺘﻔﺮﻗﻪ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮔﻮاﻫﻴﻨﺎﻣﺔ راﻧﻨﺪﮔﻲ اش‪ ،‬و‬ ‫ﻛﻨﺠﻜﺎوي واﺳﺘﻌﺪادش در آﻣﻮﺧﺘﻦ ﻛﺎرﻫﺎي ﻣﻜﺎﻧﻴﻜﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﻤﻪ ا ﻓﺴﺎﻧﻪ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ و آﻗﺎ در ﻣﻬﻤﺎﻧﻴﻬﺎﺷﺎن ﻫﻤﺔ ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﻌﻬﺪة او ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﻮدﺷﺎن ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﻢ ﻣﻴﺪادﻧﺪ و ﭘﻴﺶ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻧﺸﺎن از داﺷﺘﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﻮﻛﺮ روي‬ ‫زﻣﻴﻦ ﺑﺨﻮد ﻣﻲ ﺑﺎﻟﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫دوﺳﺘﺎن و ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺑﺮاي ﺟﺸﻦ ﻫﺎ و ﻣﻬﻤﺎﻧﻴﻬﺎﺷﺎن "ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ" را ﻗﺮض ﻣﻲ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و اﻧﻌﺎم ﻫﺎي ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﻬﺶ ﻣﻲ دادﻧﺪ‪.‬اﻟﺒﺘﻪ ﮔﺎه و ﺑﻴﮕﺎه در اﻳﻦ ﺟﺸﻦ ﻫﺎ و‬ ‫ﻣﻬﻤﺎﻧﻴﻬﺎ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ و آن ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺗﻜﻪ ﻫﺎي ﺟﻮاﻫﺮي ﮔﻢ ﻣﻴﺸﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﺎﺻﻠﺔ‬ ‫درازي ﺑﻴﻦ ﻣﺤﻞ و زﻣﺎن ﻛﺸﻒ ﮔﻢ ﺷﺪن اﻳﻦ ﺟﻮاﻫﺮات و ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ وﺟﻮد داﺷﺖ‬ ‫و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﺴﺎن دﻳﮕﺮي در ﻣﺤﻞ ﺟﺮم ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﺸﺪ ﺑﺎ دﻻﻳﻞ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﻗﺖ‬ ‫ﻣﺘﻬﻤﺸﺎن ﻛﺮد‪.‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﺎ ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ در ﺑﺎرة اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﻣﻈﻨﻮن ﺑﻮد ﺻﻼح و ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٣٥‬‬

‫ﻇﻨّﻲ ﺑﻪ ذﻫﻦ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺧﻄﻮر ﻧﻤﻲ ﻛﺮد‪ .‬دﻓﺘﺮ ﭘﺲ اﻧﺪاز او ﻫﻨﻮز ﺑﻌﻨﻮان ﺿﺎﻣﻦ ﭘﻴﺶ‬ ‫ارﺑﺎﺑﺶ ﺑﻮد و ﺳﺮ ﻣﺎه ﺑﺴﺮ ﻣﺎه آﻧﺮا ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺣﻘﻮﻗﺶ را در ان اﻣﺎﻧﺖ ﺑﮕﺬارد‪.‬‬ ‫ﭘﺲ از ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﻨﺠﻬﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺗﻮي دﻓﺘﺮش ﭘﺲ اﻧﺪاز ﻛﺮده ﺑﻮد و دﻳﭙﻠﻢ ﻛﻼس‬ ‫ﻳﺎزدﻫﺶ را ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ارﺑﺎﺑﺶ ﺑﺎ ﭘﻮل ﭘﺲ اﻧﺪاز ﺧﻮد ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻣﺘﺮ زﻣﻴﻦ در ﺣﻮاﻟﻲ ﺗﻬﺮان‬ ‫ﺑﻨﺮخ ﻣﺘﺮي ده ﺗﻮﻣﻦ ﺧﺮﻳﺪو ﻫﻨﻮز ﺷﺶ ﻣﺎه ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﻗﻴﻤﺖ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺘﺮي ﭼﻬﻞ‬ ‫ﺗﻮﻣﻦ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻓﺮوش زﻣﻴﻦ و ﭘﻮﻟﻲ ﻛﻪ از آن ﮔﻴﺮش آﻣﺪ دوران ﻧﻮﻛﺮي ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎ‬ ‫ﺑﻪ آﺧﺮ رﺳﻴﺪ‪ .‬زﻳﺮ ﺑﺎغ ﻓﺮدوس ﺳﺮ ﻗﻔﻠﻲ ﻳﻚ ﻛﺎرﮔﺎه آﻫﻨﮕﺮي را ﺧﺮﻳﺪ و ارﺑﺎب‬ ‫ﺧﻮدش ﺷﺪ‪ .‬آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ اﺻﺮار و وﻋﺪه ﻫﺎي زﻳﺎد ﺳﻌﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪن ﺗﺮﻏﻴﺒﺶ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ و وﻗﺘﻲ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﺄﺛﺮ زﻳﺎد ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻣﻔﺼﻠﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻫﻤﺔ دوﺳﺘﺎن‬ ‫و آﺷﻨﺎﻳﺎﻧﺸﺎن را ﺑﺮاي ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﺑﺎ او دﻋﻮت ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬دوﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻛﺎر ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﺶ ﻫﺪﻳﻪ ﻫﺎي ﮔﺮان ﻗﻴﻤﺘﻲ آوردﻧﺪ و ﺑﺎ وﻋﺪه و وﻋﻴﺪﻫﺎي ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺳﻌﻲ‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ او را ﺑﺮاي ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﺘﺨﺪام ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺣﻘﻮﻗﺶ را ﺑﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮدش‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬در ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎﺷﺎن ﺑﻪ او ﻗﻮل ﺳﻬﺎم ﻣﺠﺎﻧﻲ دادﻧﺪ‪ ،‬ﻗﻮل دادﻧﺪ ﺑﺮاﻳﺶ ﻳﻚ‬ ‫ﻛﺎر دوﻟﺘﻲ ﺧﻮب ﭘﻴﺪا ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﻗﻮل دادﻧﺪ ﺑﺮاﻳﺶ زﻧﻲ از ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮادة آﺑﺮوﻣﻨﺪ و‬ ‫ﭘﻮﻟﺪار ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪.‬اﻣﺎ ﻫﻴﭽﻜﺪام از اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدﻫﺎ او را وﺳﻮﺳﻪ ﻧﻜﺮد‪ .‬ﻧﺎﻣﻲ از ﻛﺎوة‬ ‫آﻫﻨﮕﺮ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد و ﻋﺰﻣﺶ را ﺟﺰم ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ آﻫﻨﮕﺮ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ در دﻟﺶ دﻳﮕﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﻮﻛﺮ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺮاﺳﺘﻲ در دﻟﺶ ﺣﺴﻴﻦ ﻫﺮﮔﺰ‬ ‫ﻫﻮﻳﺖ ﻧﻮﻛﺮي را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت زﻧﺪﮔﻴﺶ را ﺗﺎ ﺑﻪ آن روز ﺣﻮادﺛﻲ ﻣﻲ‬ ‫دﻳﺪ ﻛﻪ در ﺣﻴﻦ ﺳﻔﺮي دور و دراز ﺑﺴﻮي ﻣﻘﺼﺪي ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﺮاﻳﺶ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ارﺑﺎب ﻫﺎﻳﺶ ﻫﻢ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ او ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻮﻛﺮي ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻴﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻴﺮون از ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ‬ ‫دﻳﮕﺮان از ﻫﻮﻳﺖ او ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻲ از ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ او را ﻳﻚ ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧﻮاده‬ ‫ﺣﺴﺎب ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﺧﻮارﺑﺎر ﻓﺮوﺷﻬﺎي ﺷﻤﺮان او ﺟﻮاﻧﻚ ﺷﻴﻚ و ﭘﻴﻜﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫"ﺟﺎﺋﻲ ﻣﺒﺎﺷﺮي ﭼﻴﺰي ﺑﻮد" و ﻫﺮ روز ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ ﻣﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﺳﺮش را ﻫﻢ ﻧﻤﻴﺸﺪ ﻛﻼه‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﻨﺲ ﻫﺎ را ﻣﻲ ﺧﺮﻳﺪ و ﭼﺎﻧﻪ زدن ﻫﻢ ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي‬ ‫ﻣﻌﻠﻢ ﻫﺎ و ﻫﻤﻜﻼﺳﻲ ﻫﺎﻳﺶ در ﻛﻼﺳﻬﺎي ﺷﺒﺎﻧﻪ او ﺟﻮان ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺷﺘﻴﺎق‬ ‫زﻳﺎدي ﺑﻪ آﻣﻮﺧﺘﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﻴﺪاد و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﭘﺮﺳﻴﺪن داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺧﺮﻳﺪن دﻛﺎن آﻫﻨﮕﺮي از ﻋﻠﻲ آﻗﺎي آﻫﻨﮕﺮ ﺧﻮارﺑﺎرﻓﺮوش ﻫﺎي ﺷﻤﺮان‬ ‫دﻳﮕﺮ رد او را ﮔﻢ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻴﺎن دﻛﺎﻧﺪارﻫﺎي ﺟﺎدة ﭘﻬﻠﻮي اول ﺑﻨﺎم "وردﺳﺖ ﻋﻠﻲ‬ ‫آﻗﺎي آﻫﻨﮕﺮ" و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻧﺎم "ﺣﺴﻴﻦ آﻗﺎي آﻫﻨﮕﺮ" ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺷﺒﻬﺎي‬ ‫ﻫﻔﺘﻪ و روزﻫﺎي ﺟﻤﻌﻪ اش را در ﮔﻮد زورﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎ روي دﺷﻚ ﻛﺸﺘﻲ ﻣﻴﮕﺬراﻧﺪ و‬ ‫آﺧﺮﻫﺎي ﺷﺐ را در اﻃﺎق ﻛﺮاﻳﻪ اﻳﺶ در ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻚ ﻛﺘﺎب ﻓﺮوش در ﺑﺎزار ﺗﺠﺮﻳﺶ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎب ﻣﻴﮕﺬراﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي زورﺧﺎﻧﻪ ﻛﺎرﻫﺎي ﺗﺠﺮﻳﺶ او اﺳﻢ او "داش ﺣﺴﻴﻦ"‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﻮان اﻓﺘﺎده و ﺑﻲ ﺳﺮ و ﺻﺪاﺋﻲ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻴﻞ ﻫﺎ را ﺑﺮ ﻣﻴﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ‬

‫‪١٣٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫از ﻫﻤﻪ ﻛﺒ‪‬ﺎده ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬و ﺧﻮاب و ﺧﻴﺎل روزي را داﺷﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﺑﺒﻨﺪد و ﻣﻮﻗﻊ ورودش ﺑﻪ ﮔﻮد ﻣﺮﺷﺪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺳﻪ ﺑﺎر زﻧﮓ ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاي ﻛﺸﺘﻲ ﮔﻴﺮﻫﺎي ﺑﺎﺷﮕﺎه او ﺟﻮان ﻗﻮي ﻫﻴﻜﻞ ﺑﻲ ﻣﺪﻋﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﻮد ﺑﺎ‬ ‫ﻓﻦ ﻛﺸﺘﻲ آﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺠﺰ ﻳﻜﻲ دوﻧﻔﺮ ﭘﺸﺖ ﻫﻤﺔ ﻛﺸﺘﻲ ﮔﻴﺮﻫﺎي ﺑﺎﺷﮕﺎه را ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎك ﻣﺎﻟﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮت ورزﺷﻜﺎرﻳﺶ ﻛﻢ ﻛﻢ در ﺗﻤﺎم ﺷﻤﺮان ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻻت ﻫﺎي‬ ‫ﺳﺮ ﭘﻞ و اﻳﺴﺘﮕﺎه ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻳﺎ از ﺳﺮ راﻫﺶ ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻳﺎ ﺟﻠﻮﻳﺶ ﺑﻪ اﺣﺘﺮام ﺳﺮ ﺧﻢ‬ ‫ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ دوﺳﺘﺎن ورزﺷﻜﺎر و ﺟﺎﻫﻞ ﻣﺴﻠﻜﺶ ﭘﺎي او را ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪ‬ ‫ﻫﺎ ﺑﺎز ﻛﺮدﻧﺪ و او ﻫﻢ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎي آﻧﻬﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻋﺮق ﺧﻮري ﻛﺮد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﺸﺎﻧﺔ‬ ‫ﻣﺮداﻧﮕﻲ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻴﻞ و ﻛﺒ‪‬ﺎده ﻧﺒﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﻲ ﻟﻴﻮان ﻋﺮق و ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻪ‬ ‫ﻛﺴﻲ ﻣﺸﺮوﺑﺶ را ﺑﻬﺘﺮ ﻧﮕﻬﻤﻴﺪارد‪ .‬ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴﺖ از ﻫﻤﺎن ﻫﻢ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻫﺎ دﻳﮕﺮ ﭘﺎﺷﻨﺔ‬ ‫ﻛﻔﺸﺶ را ﻣﻴﺨﻮاﺑﺎﻧﺪ و وﻗﺖ راه رﻓﺘﻦ ﻣﺜﻞ ﺟﺎﻫﻞ ﻫﺎ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻫﺎﻳﺶ را روي زﻣﻴﻦ‬ ‫ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻫﻤﺰﺑﺎن و ﻫﻤﺪل او ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﺑﺎ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز‪،‬‬ ‫ﮔﺮدن ﻛﻠﻔﺖ ﺷﻤﺮان‪ ،‬دوﺳﺖ و ﻫﻢ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز در ﺗﻤﺎم ﺷﻤﺮان از ازﮔﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ اﻣﺎﻧﻴﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﺎو ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺳﻔﻴﺪ‬ ‫ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﻣﺖ‪ ،‬ﻟﻮﻃﻴﮕﺮي‪ ،‬ﺟﻮاﻧﻤﺮدي و ﻓﺮوﺗﻨﻲ ﺷﻬﺮت داﺷﺖ‪.‬‬ ‫در زورﺧﺎﻧﻪ وﻗﺘﻲ وارد ﮔﻮد ﻣﻴﺸﺪ ﻣﺮﺷﺪ ﺑﺮاﻳﺶ زﻧﮓ ﻣﻴﺰد‪ .‬دﻛﺎﻧﺪارﻫﺎ‪ ،‬ﻛﺎﺳﺐ ﻫﺎ‪،‬‬ ‫دﺳﺘﻔﺮوش ﻫﺎو ﺟﮕﺮﻛﻲ ﻫﺎي ﺳﺮ ﭘﻞ و ﺑﺎزار ﺗﺠﺮﻳﺶ ﻫﺮ روز ﭼﻴﺰي ﺑﻪ او ﺑﺎج‪ ،‬ﻳﺎ‬ ‫ﺑﻘﻮل ﺧﻮدﺷﺎن "دﺳﺘﺨﻮش" ﻣﻴﺪادﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻴﺎن ﻛﺎﺳﺒﻬﺎ‪ ،‬دﺳﺘﻔﺮوش ﻫﺎ و ﻻﺗﻬﺎي‬ ‫ﺷﻤﺮان ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ زور ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺳﺮاغ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز را ﻣﻴﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن داوري‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ .‬و روي ﺣﺮف او ﻛﺴﻲ ﺣﺮف ﻧﻤﻴﺰد‪ .‬ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﻮد او ﺑﻪ ﻛﺴﻲ‬ ‫زور ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮﺷﺐ ده ﭘﺎﻧﺰده ﻧﻔﺮ را ﺳﺮ ﻣﻴﺰش در ﻛﺎﻓﻪ اﺧﺘﻴﺎري ﻋﺮق و ﻏﺬا‬ ‫ﻣﻴﺪاد‪ .‬ﮔﺪاﺋﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ او دﺳﺖ دراز ﻛﻨﺪ واواﺳﻜﻨﺎﺳﻲ ﻛﻒ دﺳﺘﺶ ﻧﮕﺬارد‪.‬اﮔﺮ‬ ‫دﺳﺘﻪ اي ﻻت ﻳﺎ ﺟﺎﻫﻞ از ﺗﻬﺮان ﻳﺎ ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﺑﺮاي دﻋﻮا و ﮔﺮدﮔﻴﺮي ﺑﻪ ﺷﻤﺮان‬ ‫ﻣﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﺗﻤﺎم ﻻﺗﻬﺎي ﺷﻤﺮان‪ ،‬ﺣﺘﻲ رﻗﻴﺒﺶ اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ ﻛﻪ ﮔﺮدن ﻛﻠﻔﺖ اﻳﺴﺘﮕﺎه‬ ‫ﭘﺎﺋﻴﻦ و آن ﻃﺮﻓﺘﺮﻫﺎ ﺑﻮد‪ ،‬روي ﮔﺮدن ﻛﻠﻔﺘﻲ و ﭼﺎﻗﻮي اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﺣﺴﺎب ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﺑﻴﺨﻮدي دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎرد ﻧﻤﻴﺒﺮد‪ ،‬وﻟﻲ اﮔﺮ ﻣﻴﺒﺮد‬ ‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺣﺮﻳﻔﺶ ﻧﺒﻮد‪ .‬زﺧﻤﻬﺎي ﻛﺎرد روي ﺻﻮرت و ﮔﺮدﻧﺶ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻫﺎﺋﻲ‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ او از آﻧﻬﺎ ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺪر ﺑﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻬﺎي ﺷﻤﺮان ﻫﻤﻪ ﻫﻮاي او را داﺷﺘﻨﺪ‬ ‫و او ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﺧﻮدش ﺣﻖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻴﺪاد‪ .‬ﺣﺘﻲ رﺋﻴﺲ ﻛﻼﻧﺘﺮي ﺗﺠﺮﻳﺶ و‬ ‫روﺳﺎي ﺑﻘﻴﺔ ﭘﺎﺳﮕﺎه ﻫﺎي ﭘﻠﻴﺲ ﺷﻤﺮان ﺑﺮاﻳﺶ اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ او ﺑﺎ ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻲ ﻫﺎ و ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﻫﺎي ﺗﺮﻳﺎك و ﻫﺮوﺋﻴﻦ ﻣﻴﺎﻧﻪ اي ﻧﺪارد و ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻛﺎر آﻧﻬﺎ را ﻣﺸﻜﻠﺘﺮ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪.‬او ﻓﺮوش و ﺗﻮزﻳﻊ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪره را ﺑﻪ ﻋﻬﺪة رﻗﻴﺒﺶ‬ ‫اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ و دار و دﺳﺘﺔ او ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ از ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻲ ﻫﺎ ﺣﻖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٣٧‬‬

‫ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﻮي دﻣﺎﻏﺸﺎن ﻧﺸﻮد‪ .‬ﺗﻮﺟﻴﻪ او در اﻳﻦ ﻛﺎر اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻲ‬ ‫ﻫﺎ ﻛﺎر ﭘﻠﻴﺲ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻛﺎر او و او ﺑﺎ ﺣﻖ و ﺣﺴﺎب ﮔﺮﻓﺘﻦ از آﻧﻬﺎ ﻗﻴﻤﺖ ﻣﻮاد را ﺑﺎﻻ‬ ‫ﻣﻴﺒﺮد و ﺧﺮﻳﺪن آن را ﻣﺸﻜﻠﺘﺮ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺶ از اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﺑﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺗﺎ ﺣﺪي اﺣﺴﺎس ﻫﻤﺪﻟﻲ و‬ ‫ﻫﻤﺰﺑﺎﻧﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد "دﻛﺘﺮ"‪ ،‬ﻣﻌﻠﻤﺶ در ﻛﻼس ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ داﻧﺸﺠﻮي ﭘﺰﺷﻜﻲ‪،‬‬ ‫رﻣﺎن ﻧﻮﻳﺲ‪ ،‬ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺲ و ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﺔ ﺗﺎﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺎ او ﻫﻴﭽﮕﺎه ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺗﻤﺎم اﺳﺮارش را در ﻣﻴﺎن ﺑﮕﺬارد‪ ،‬ﭼﻮن او ﺑﻪ آن ﻃﺒﻘﻪ اي از اﺟﺘﻤﺎع ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺣﺴﻴﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺸﺸﺎن ﻧﻮﻛﺮي ﻛﺮده ﺑﻮد و زﺟﺮ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ او ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد داﺳﺘﺎن‬ ‫زﻧﺪﮔﻴﺶ را در ﺷﻬﺮ و در ده ﺑﺎزﮔﻮ ﻛﻨﺪ واز ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻋﻘﺪة زﻧﺪﮔﻴﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﺗﺼﻮﻳﺮ اﻧﺪام ﺳﻔﻴﺪ و زﻳﺒﺎي دﺧﺘﺮي ﻛﻪ زﻳﺮ دوش ﺣﻤﺎم اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي‬ ‫وﻗﻴﺢ و ﺷﻴﻄﺎن و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺑﻮد ﺗﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﻬﺎ‪ ،‬او را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺮد و از ﺷﻜﻨﺠﺔ او ﻟﺬت ﻣﻴﺒﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاي او ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد از ﺟﻮاﻫﺮاﺗﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ در ﻃﻮل ﺳﺎﻟﻬﺎ از اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ و آن ﺧﺎﻧﻪ دزدﻳﺪه ﺑﻮد و آﻧﻬﺎ را در روﻳﺎي ﺧﻮد ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺪام ﻟﺨﺖ دﺧﺘﺮ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻤﺎم رازﻫﺎﻳﺶ را در ﻣﻴﺎن‬ ‫ﺑﮕﺬارد‪.‬‬ ‫داﺋﻴﺶ را ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ دﺧﺘﺮ را ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ‪ .‬از‬ ‫روزي ﻛﻪ از آن ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮار ﻛﺮده ﺑﻮد وﺑﻪ ﺷﻤﺮان آﻣﺪ ه ﺑﻮد ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﻫﺪف و آرزوﻳﺶ در زﻧﺪﮔﻲ آن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدش آدﻣﻲ ﺑﺸﻮد ﺗﺎ ﻳﻚ روز ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺨﺼﻲ و ﻳﻚ ﻣﺎﻣﻮر از ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﺳﺎوه ﺑﺮود‪ ،‬رﺋﻴﺲ ﭘﺎﺳﮕﺎه ژاﻧﺪارﻣﺮي را‬ ‫ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺴﺮاغ داﺋﻴﺶ ﺑﺮود‪ ،‬او را ﺟﻠﻮ ﺑﻴﻨﺪازدو ﺑﺎ اردﻧﮕﻲ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان‬ ‫ﺑﻴﺎورد ﺗﺎ ﻣﻴﺮاث ﺧﻮد را از ﮔﻠﻮي او ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﻨﻬﺎ آرزوﻳﺶ آن ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻳﻜﺒﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ روﺑﺮو ﺑﺸﻮد و ﺑﺪن ﻟﺨﺖ او رازﻳﺮ دوش ﺣﻤﺎم ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺎر ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﻞ دﺧﺘﺮ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻤﻴﻞ ﺧﻮد او‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر او ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ دور دﺧﺘﺮ ﺑﭽﺮﺧﺪ و‬ ‫ﭼﻬﺮة رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪة او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻜﺒﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮد‪،‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﺮس‬ ‫و ﻟﺮز‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي و اﻃﻤﻴﻨﺎن‪ ،‬ﺑﺪن ﺳﻔﻴﺪ و ﺑﻠﻮرﻳﺶ را ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ و ﺳﺮ‬ ‫ﻓﺮﺻﺖ‪ ،‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ دﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ دﻟﺶ از ﺗﻤﺎﺷﺎ و ﻟﻤﺲ او ﺳﻴﺮ‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﺗﻨﺶ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺶ ﺳﺎل ﺗﻤﺎم ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺎري را ﻛﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ اﻳﻦ آرزو ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬ﻫﺮ‬ ‫ﻳﻜﺸﺎﻫﻲ ﭘﻮﻟﻲ را ﻛﻪ ﺑﺪﺳﺖ آورده ﺑﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﺗﻜﻪ‬ ‫ﺟﻮاﻫﺮي را ﺑﻬﻤﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮر دزدﻳﺪه ﺑﻮد و آن را ﭘﻴﺶ و ﺑﻌﺪ از ﺳﺮﻗﺖ در ذﻫﻦ ﺧﻮد‬ ‫ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺖ‪ ،‬ﺑﺎزو‪ ،‬ﮔﺮدن و ﺳﻴﻨﺔ دﺧﺘﺮ اﻣﺘﺤﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﻧﺪام ﻟﺨﺖ دﺧﺘﺮ را آراﺳﺘﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻮاﻫﺮات در زﻳﺮ دوش ﺣﻤﺎم ﻣﺠﺴﻢ ﻛﺮده ﺑﻮددر ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺑﺮق ﺟﻮاﻫﺮات ﺑﻪ ﺑﺮق‬ ‫ﻗﻄﺮات آﺑﻲ ﻛﻪ روي ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻔﻴﺪش ﻣﻲ ﻟﻐﺰﻳﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪١٣٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺷﺶ ﺳﺎل ﺗﻤﺎم ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺎ روﻳﺎي وﺻﺎل دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﻮاب‬ ‫او را دﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ او در ﺧﻴﺎل ﺧﻮد ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﺑﺘﺪا ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ روزي دزدﻛﻲ وارد ﺧﺎﻧﺔ او ﺑﺸﻮد‪ ،‬دﻫﻨﺶ را ﺑﺒﻨﺪد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﺎﻫﻔﺖ‬ ‫ﺗﻴﺮ ﻳﺎ ﻛﺎرد او را از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬ﺗﻮي ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪازد و ﺑﻨﻘﻄﻪ اي دور از‬ ‫ﺷﻬﺮ ﺑﺒﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﻨﻈﺮش ﭼﻨﺪان ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد روﻳﺎي دﻳﮕﺮي ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﻮدﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬روﻳﺎي آﻧﻜﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﻨﺪ‪ ،‬دﻛﺘﺮي ﻣﻬﻨﺪﺳﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﺸﻮد‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري دﺧﺘﺮ ﺑﺮود‪ .‬ﻳﺎدش ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻴﺶ دوﺳﺘﺎن‬ ‫ارﺑﺎﺑﺶ وﻋﺪه داده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي او دﺧﺘﺮي ﺧﺎﻧﻮاده دار و ﭘﻮﻟﺪار ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻘﺸﻪ اي ﺧﻴﻠﻲ ﻃﻮل ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ و ﺗﺎ آن زﻣﺎن دﺧﺘﺮ ﻗﻄﻌﺎً ﺷﻮﻫﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺗﺠﺎرت اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ در ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻮﺗﺎه ﭘﻮل و ﭘﻠﺔ زﻳﺎدي ﺑﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﺑﺨﺮد‪ ،‬ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺠﻠﻠﻲ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﺔ ارﺑﺎب ﺳﺎﺑﻘﺶ در ﻣﺤﻤﻮدﻳﻪ ﻛﺮاﻳﻪ ﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري دﺧﺘﺮ ﺑﺮود‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎ ﺑﻨﻈﺮش اﻧﺠﺎم ﻧﺸﺪﻧﻲ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ اﺳﻤﺶ را ﻫﻢ ﻋﻮض‬ ‫ﻣﻴﻜﺮد ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻣﭽﺶ ﺑﺎز ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪش‪ ،‬از ﻣﻬﻨﺪﺳﻴﺶ اﻳﺮاد ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪،‬از‬ ‫دﻛﺘﺮﻳﺶ اﻳﺮاد ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺶ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ازش ﻗﺒﺎﻟﺔ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ‪،‬از ﺧﺎﻧﻮاده اش‬ ‫ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬از ﺷﻬﺮ و دﻳﺎرش ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮد دﺧﺘﺮ ﻗﺒﻮل ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ او‬ ‫ﺑﺘﻮاﻧﺪﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﺑﺮﺳﺪ دﺧﺘﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺧﻮاب ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺐ‬ ‫ﻋﺮوﺳﻲ دﺧﺘﺮ اﺳﺖ و دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳﻲ و ﻳﻚ ﻧﻴﻢ ﺗﺎج ﻧﻘﺮه‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻴﻢ ﺗﺎﺟﻲ‬ ‫ﻛﻪ در ﻳﻜﻲ از ﻋﺮوﺳﻲ ﻫﺎ دﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻨﺎر داﻣﺎد ﻣﺴﻦ و ﺷﻜﻢ ﮔﻨﺪه ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﻪ او ﻛﻪ‬ ‫دارد ﻣﺸﺮوب دورﻣﻲ ﮔﺮداﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﺷﻴﻄﺎن و ﺧﻨﺪة ﺗﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﺧﻴﺮه ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮاﺳﺎن از ﺧﻮاب ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻋﺮق ﺳﺮد ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ را ﭘﺎك ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬و دﻳﮕﺮ ﺗﺎ‬ ‫ﺻﺒﺢ ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﻤﻴﺒﺮد‪.‬‬ ‫ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺎه و ﺑﻴﮕﺎه ﺳﺮو ﮔﻮﺷﻲ در ﻣﺤﻞ ﺑﻪ آب ﻣﻴﺪاد و از ﻳﻜﻲ از‬ ‫ﻛﺎﺳﺐ ﻫﺎي ﻣﺤﻞ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﻤﻲ دوﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و از ﺟﺮﻳﺎن ﻓﺮار او ﻫﻢ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‬ ‫ﺳﺮاغ ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﺔ ﻗﺒﻠﻴﺶ را ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﺟﺎ ﻋﻮض ﻧﻜﺮده اﻧﺪ‪،‬ﻛﻪ‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ ‪ ،‬ﻳﺎ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر ﭘﺎﻳﺶ ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺳﺮ راه‬ ‫ﻣﺪرﺳﻪ اش اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدو دﺧﺘﺮ را از دور ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫او دﻳﭙﻠﻢ ﭘﻨﺠﻢ ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و در ﻣﻨﺰل ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻮﻳﺎ ﻳﻚ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﻌﻠﻢ ﺳﻲ و ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﺔ ﺑﻲ ﭘﻮل را رد ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻛﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﻮزده ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻲ داﺷﺖ واز ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮ و ﺗﻮدل ﺑﺮوﺗﺮ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮداو ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ وﺻﺎﻟﺶ ﻧﺮﺳﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ از آﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﺎ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ او "دﻛﺘﺮ" ﻣﻌﻠﻢ ﺳﺎﺑﻘﺶ را ﻫﻢ ﺑﺎ‬ ‫اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز آﺷﻨﺎ ﻛﻨﺪ‪" .‬دﻛﺘﺮ" ﻫﻢ از آن ﻫﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺳﺮ ﭘﻞ ﺗﺠﺮﻳﺶ ﭘﺮﺳﻪ‬ ‫ﻣﻴﺰد و ﺑﺎ ورزﺷﻜﺎرﻫﺎ و ﻻت ﻫﺎ و داش ﻣﺸﺘﻲ ﻫﺎ ﻫﻢ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﺑﺰودي "ﺣﺴﻴﻦ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٣٩‬‬

‫دﻳﭙﻠﻤﻪ" و "دﻛﺘﺮ" ﻣﺸﺘﺮي ﻫﺎي داﺋﻤﻲ ﻣﻴﺰي ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ در ﮔﻮﺷﺔ ﻛﺎﻓﻪ‬ ‫اﺧﺘﻴﺎري ﺑﺮاي اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز رزرو ﺷﺪه ﺑﻮد و از آن ﭘﺲ "دﻛﺘﺮ" ﻫﻢ ﻣﺜﻞ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز‬ ‫ﻣﻮﻧﺲ راز "داش ﺣﺴﻴﻦ" ﺷﺪ‪.‬‬ ‫دوﺳﺘﻲ ﺑﺎ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز و "دﻛﺘﺮ" ﺣﺴﻴﻦ را از اﻧﺰواﺋﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ اﺣﺴﺎس ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ اﺣﺴﺎس ﻧﻤﻴﻜﺮد ﻛﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎ ﺗﻨﻬﺎ اﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ "ﺣﺴﻴﻦ دﻳﭙﻠﻤﻪ"‪ ،‬ﻫﻢ ﭘﻴﺎﻟﻪ و ﻳﺎر ﻏﺎر اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز را ﺗﻤﺎم ﺷﻤﺮان ﻣﻲ‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﻛﺎﺳﺐ ﻫﺎ‪ ،‬ورزﺷﻜﺎرﻫﺎ‪ ،‬ﻻت ﻫﺎ و آژداﻧﻬﺎ او را ﻣﻴﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و اﺣﺘﺮاﻣﺶ را‬ ‫ﻧﮕﻬﻤﻴﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﻧﻮﭼﻪ ﻫﺎي اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ ﻫﻢ ﭘﻴﺸﺶ ﺳﺮ ﺧﻢ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ و‬ ‫"ﭼﺎﻛﺮم" ﻣﻴﮕﻔﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز و اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ ﺳﺮ ﻳﻚ ﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‬ ‫اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺮﻣﺘﻲ را ﺑﺮاي او ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز‪.‬‬ ‫"دﻛﺘﺮ" ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ‪ ،‬داﺳﺘﺎن ﻧﻮﻳﺲ‪ ،‬و ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﻮﺋﻲ داﺷﺖ ﻧﻘﺶ‬ ‫ﻛﺴﻲ را روي ﺻﺤﻨﺔ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﺮد و در ذﻫﻨﺶ ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺣﺎل داﺳﺘﺎن‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻫﺸﺪار ﻣﻴﺪاد ﻛﻪ دﻳﺮ ﻳﺎ زود در ﻳﻜﻲ از رﻣﺎﻧﻬﺎي او‬ ‫ﺳﺮ در ﺧﻮاﻫﻨﺪ آورد‪ .‬او ﭼﻨﺎن ﺷﻴﻔﺘﺔ ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎي زﻧﺪﮔﻲ "ﺣﺴﻴﻦ دﻳﭙﻠﻤﻪ" ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﮔﻮﺋﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻧﺎﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ او ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻣﻴﻜﺮدو ﺑﺮوي‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻴﺎورد‪ .‬ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻋﺮق ﺧﻮري ﻣﺪام داﺳﺘﺎن دﺧﺘﺮ را ﭘﻴﺶ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﺎت‬ ‫و ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎي ﺧﻔﺘﻪ و ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪة ﺣﺴﻴﻦ را ﺑﻴﺪار ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬و ﺳﻨﺎرﻳﻮﻫﺎي‬ ‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻲ ﺑﺮاي وﺻﺎل ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺎ ﻋﺮوس روﻳﺎﺋﻴﺶ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺣﺴﻴﻦ را ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪن داﺳﺘﺎن ﻫﺎ و ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﭼﻮن "ﺳﺮخ و ﺳﻴﺎه" اﺳﺘﺎﻧﺪال و "روﻣﻴﻮ و‬ ‫ژوﻟﻴﺖ" ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻛﺮده ﺑﻮد و در ﻫﺮ دﻳﺪار ﻛﺘﺎب ﺗﺎزه اي ﺑﺮاي ﺣﺴﻴﻦ ﻫﺪﻳﻪ‬ ‫ﻣﻴﺎورد‪ .‬ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻢ ﻛﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﺗﺨﻴﻠﻲ "دﻛﺘﺮ" ﭘﺎ ﻣﻴﮕﺬاﺷﺖ و ﺧﻮدش را‬ ‫ﺑﺼﻮرت ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻳﻚ رﻣﺎن ﻳﺎ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻣﻴﺪﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﺮاه دﻛﺘﺮ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻫﺎ و‬ ‫ﻣﺠﺎﻣﻊ ﻃﺒﻘﺔ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻳﺎ ﺑﺎﻻي ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد و دﻳﮕﺮ در ﺑﺮاﺑﺮ آﻧﻬﺎ اﺣﺴﺎس‬ ‫"ﻧﻮﻛﺮي" و ﺣﻘﺎرت ﻧﻤﻴﻜﺮد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪة او آﺷﻨﺎ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد و ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ دراﺣﺴﺎس اﻧﺰوا و ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ او ﺷﺮﻳﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪن وﺿﻊ‬ ‫ﻣﺎﻟﻲ ﺧﻮدش‪ ،‬و ﺑﺎ اﺣﺴﺎس آﻧﻜﻪ دو دوﺳﺖ ﻳﺎر ﻏﺎرش ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ ﺗﻤﺎم اﻣﻜﺎﻧﺎت ﺧﻮد‬ ‫را در اﺧﺘﻴﺎر او ﺑﮕﺬارﻧﺪ و در رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آرزوﻫﺎي او ﺷﺮﻳﻚ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ‬ ‫آرزوﻫﺎي ﺧﻮد را آﻧﭽﻨﺎن ﺑﻌﻴﺪ و ﺗﺤﻘﻖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﻳﻚ ﺑﭽﻪ ﻧﺠﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش را در ﺑﭽﮕﻲ از دﺳﺖ داده ﺑﻮد‬ ‫و از ﭼﻬﺎرده ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي اﻳﻦ دﻧﻴﺎي وﻟﻨﮓ و واز ﮔﻠﻴﻢ‬ ‫ﺧﻮدش را از آب ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﺪ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ ﻓﻜﺮ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺧﻮاﻫﺮي ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺎن ﻣﻴﺪاد‬ ‫و ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺧﺎﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻲ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻴﻜﺮدروي وﺟﺪاﻧﺶ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي اﻛﺒﺮ‬ ‫ﺷﻴﺮاز زﻧﺪﮔﻲ ﺣﺴﻴﻦ در ده و در ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺑﻲ ﭘﺪري و درﺑﺪري او و ﺧﻔﺖ و ﺧﻮاري‬ ‫ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﺎد آور زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ .‬آرزوي ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮاي‬

‫‪١٤٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ده و اﻧﺘﻘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻦ از داﺋﻲ ﻧﺎﻣﺮدش ﺑﺮاي او ﻛﺎﻣﻼ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﻠﻪ اش ﮔﺮم ﻣﻴﺸﺪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ درﺑﺴﺘﻲ ﻛﺮاﻳﻪ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ و ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺎوه ﺑﺮوﻧﺪ ﺗﺎ او ﺣﻖ داﺋﻲ ﻧﺎﻣﺮد "داش ﺣﺴﻴﻦ" را ﻛﻒ دﺳﺘﺶ‬ ‫ﺑﮕﺬارد‪ .‬اﻣﺎ زﻧﺪﮔﻲ دﺧﺘﺮ و ﺣﺎﻻت روﺣﻲ او و ﻃﺒﻘﻪ اي ﻛﻪ او ﺑﻪ آن ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺖ‬ ‫ﺑﺮاﻳﺶ ﻗﺎﺑﻞ درك و ﻟﻤﺲ ﻧﺒﻮد‪ .‬و ﺑﺎ وﺟﻮد آﻧﻜﻪ در ﺑﭽﮕﻲ "ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺮد ﺷﺒﺴﺘﺮي"‬ ‫و "اﻣﻴﺮ ارﺳﻼن روﻣﻲ" را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد دﻧﻴﺎي ﺗﺨﻴﻠﻲ رﻣﺎن و ﺗﺎﺗﺮ ﻛﻪ "دﻛﺘﺮ" ﺑﻪ آن‬ ‫ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺖ ﻫﻢ ﺑﺮاي او ﻛﺎﻣﻼ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬او در اﺑﺘﺪا ﻫﻴﺠﺎن "دﻛﺘﺮ" را در ﺑﺎرة‬ ‫ﺧﻮاب و ﺧﻴﺎل ﻫﺎي ﻣﺤﺎل "ﺣﺴﻴﻦ دﻳﭙﻠﻤﻪ" ﺑﻪ اﺛﺮات ﻋﺮق ﻛﺸﻤﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻴﺪاد و‬ ‫ﺑﺎل و ﭘﺮ دادن ﺑﻪ آن ﺧﻮاب و ﺧﻴﺎل ﻫﺎ و ﺳﻨﺎرﻳﻮ ﻫﺎي ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدي "دﻛﺘﺮ"را‬ ‫"ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺮد ﮔﻔﺘﻦ" ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻋﺮق ﺧﻮري ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ در ذﻫﻦ او ﻫﻢ آﻧﭽﻪ در‬ ‫اﺑﺘﺪا ﺟﻨﺒﺔ ﻣﺤﺎل و ﺗﺎ ﺣﺪي ﻓﻜﺎﻫﻲ داﺷﺖ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﺼﻮرت ﺟﺪي در آﻣﺪ و او ﻫﻢ‬ ‫ﺳﺮ اﻧﺠﺎم ﻧﻘﺶ ﺧﻮد را در ﺳﻨﺎرﻳﻮﻫﺎي "دﻛﺘﺮ" ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪.‬‬ ‫آﺧﺮﻳﻦ ﺳﻨﺎرﻳﻮﺋﻲ را ﻛﻪ "دﻛﺘﺮ" ﺑﺮاي ﺣﺴﻦ دﻳﭙﻠﻤﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد آن ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﺣﺴﻴﻦ ﺷﺶ ﻣﺎه ﻳﻜﺴﺎﻟﻲ ﺳﺮي ﺑﻪ آﻟﻤﺎن ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮي ﻳﻚ ﻛﺎرﺧﺎﻧﺔ آﻟﻤﺎﻧﻲ ﺗﻜﻨﻴﺴﻴﻦ‬ ‫ﺑﺸﻮد‪،‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭼﻬﺎر ﻛﻠﻤﻪ آﻟﻤﺎﻧﻲ ﺑﻠﻐﻮر ﻛﻨﺪ و ﻣﺜﻞ ﻫﺰارﻫﺎ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﻳﻚ ﺗﻴﺘﺮ‬ ‫ﻣﻬﻨﺪﺳﻲ روي ﺧﻮدش ﺑﮕﺬارد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺠﻠﻞ در ﺷﻤﺮان ﻛﺮاﻳﻪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺒﻠﻤﺎن‬ ‫ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻴﻜﻲ در آن ﺑﮕﺬارد‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻛﺮوﻛﻲ ﻗﺴﻄﻲ از ﻛﻤﭙﺎﻧﻲ‬ ‫ﺑﺨﺮد و ﻧﻘﺶ ﻳﻚ ﺷﺎزدة ﻗﺎﺟﺎر را ﺑﺎزي ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﭘﺪر وﻣﺎدرش را در ﺑﭽﮕﻲ‬ ‫از دﺳﺖ داده و ﻓﻘﻂ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪه ﭘﻮل ﻛﻼﻧﻲ از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ارث ﺑﺒﺮد‪ .‬ﻋﻮض ﻛﺮدن اﺳﻢ و‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﺔ ﻗﻼﺑﻲ ﻣﺜﻞ آب ﺧﻮردن ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻳﻚ ﺳﺒﻴﻞ دوﮔﻼﺳﻲ و ﮔﺮﻳﻤﻲ ﻛﻪ‬ ‫او ﺑﺮاي داش ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻴﻜﺮد دﺧﺘﺮه ﻛﻪ ﻫﻴﭻ‪ ،‬ﭘﺪر ﺟﺪش ﻫﻢ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ او را‬ ‫ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري از دﺧﺘﺮاﮔﺮ ﺑﺎ او ﻋﺮوﺳﻲ ﻫﻢ ﻧﻤﻴﻜﺮد‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻬﺮ ﺣﺎل‬ ‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد آﻧﭽﻴﺰي ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻋﺮوﺳﻲ دﺧﺘﺮ‬ ‫را ﻟﺨﺖ زﻳﺮ دوش ﺣﻤﺎم ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﺪ و ﻟﺨﺖ ﻫﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﺑﺨﻮاﺑﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﮕﺬارد دﺧﺘﺮ‬ ‫ﻫﻮﻳﺖ واﻗﻌﻲ اش را ﻛﺸﻒ ﻛﻨﺪ‪.‬آﻧﭽﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي ﺣﺴﻴﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﻴﻔﺘﺎد دﻳﮕﺮ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﻬﻨﺪس ﺑﺸﻮد ﻳﺎ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﭘﻮل و ﭘﻠﻪ اي ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﺰﻧﺪ‪ .‬ﺑﻬﻤﺎن ﻛﺎر‬ ‫آﻫﻨﮕﺮي ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻛﻨﺪ و ﻳﺎ ﺑﺎدﻳﭙﻠﻤﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺗﻮي ﻳﻚ ادارة دوﻟﺘﻲ ﻛﺎري ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﻮدش دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز و "دﻛﺘﺮ" ﻫﻢ ﺧﻮاب و ﺧﻴﺎل ﻫﺎي ﺧﻮدﺷﺎن را داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز‬ ‫ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮ ﺳﻮﻣﺶ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻳﻚ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮب‬ ‫ﭘﻴﺪاﻛﻨﺪ‪ ،‬دﺳﺖ از ﻻﺗﻲ و ﺑﺎج ﮔﻴﺮي ﺑﺮدارد‪ ،‬ﺑﻴﺮون ﺗﻬﺮان ﺗﻜﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﻮدش ﺑﮕﻴﺮد و زراﻋﺖ و ﮔﺎو داري ﻛﻨﺪ‪" .‬دﻛﺘﺮ" ﻓﻜﺮ روزي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻠﻚ ﺑﺰرﮔﻲ‬ ‫ﺑﺎ ﻳﻚ وﻳﻼي ﻛﻮﭼﻚ و ﻳﻚ اﺳﺘﺨﺮ ﺷﻨﺎ دور از ﺷﻬﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎغ وﺣﺶ‬ ‫ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎ ﭘﺮﻧﺪه ﻫﺎ و ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺟﻮرواﺟﻮر ﻧﮕﻬﺪارد‪ ،‬ﺑﺎغ ﻣﻴﻮه درﺳﺖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻚ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٤١‬‬

‫ﻣﺮﻏﺪاري راه ﺑﻴﻨﺪازد‪ ،‬از ﻓﺮوش ﻣﺤﺼﻮﻻت ﻣﻠﻜﺶ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ و در اﻳﺎم ﻓﺮاﻏﺖ‬ ‫رﻣﺎن و ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ .‬ﮔﻮﺋﻲ در ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺨﻴﻞ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺎي ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻲ‬ ‫ادﻏﺎم ﻣﻴﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﺷﺮوع از ﺟﺰﺋﻴﺎت ﺳﺎده ﺗﺮ‪،‬اﺟﺮاي ﺳﻨﺎرﻳﻮي زﻧﺪﮔﻲ "داش ﺣﺴﻴﻦ" ﻋﻤﻼ‬ ‫ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﺔ ﺗﺎزه ﻧﺎم اواز ﺣﺴﻴﻦ ﺳﺎوه اي ﺑﻪ اﻣﻴﺮ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺧﺎن‬ ‫ﻣﻌﺰّي‪ ،‬ﺷﺎزدة ﻗﺎﺟﺎر ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻴﺸﺪ‪" .‬دﻛﺘﺮ" و "داش ﺣﺴﻴﻦ" ﺳﺮي ﺑﻪ ﻛﻤﭙﺎﻧﻲ‬ ‫ﻛﺎدﻳﻼك زده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺪل و رﻧﮓ ﻛﺎدﻳﻼك ﻛﺮوﻛﻲ اﻣﻴﺮ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺧﺎن را ﻫﻢ‬ ‫اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬روزي در ﺣﻴﻦ رد ﺷﺪن از ﻛﻨﺎر ﻳﻚ ﺳﻤﺴﺎري "دﻛﺘﺮ" ﻗﺎب‬ ‫ﻋﻜﺲ ﻣﻨﺒﺖ ﻛﺎري ﺑﺰرﮔﻲ دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ در آن ﻋﻜﺲ ﭘﻴﺮﻣﺮدي ﺑﺎ ﺳﺮداري وﻛﻼه و‬ ‫ﻋﺼﺎي دﺳﺘﻪ ﻧﻘﺮه اي ﺣﻜﺎم دوره ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎه ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮا ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻗﺎب‬ ‫را ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻋﻜﺲ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺶ را ﻫﻢ ﺑﺎ آن ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﺧﺮﻳﺪن ﻋﻜﺲ و‬ ‫ﻗﺎﺑﺶ "ﺣﺴﻴﻦ دﻳﭙﻠﻤﻪ" اﺻﻞ و ﻧﺴﺐ دار ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻴﺴﺖ روز ﺗﻤﺎم‬ ‫"دﻛﺘﺮ" و "داش ﺣﺴﻴﻦ" ﺗﻤﺎم ﺳﻤﺴﺎري ﻫﺎ و ﺧﺮده ﻓﺮوﺷﻲ ﻫﺎي ﺗﻬﺮان را ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻛﻬﻨﻪ و ﻋﺘﻴﻘﻪ ﻧﻤﺎ و ﻏﻠﻂ اﻧﺪازي را ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﭘﺪر ﺑﺰرگ‬ ‫ﻣﺮﺣﻮم ﺣﺴﻴﻦ ﺟﻮر در ﻣﻴﺎﻣﺪ ﺑﺰﺧﺮي ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪" .‬دﻛﺘﺮ" آﻟﺒﻮم ﺑﺰرگ ﺧﺎﻧﻮاﺗﺪﮔﻲ‬ ‫ﺧﻮد را ورق زده ﺑﻮد و از ﻣﻴﺎن ﻋﻜﺲ ﻫﺎي آن و ﻋﻜﺲ ﻫﺎي ﻣﺘﻔﺮﻗﺔ دﻳﮕﺮي ﻛﻪ‬ ‫ﮔﻴﺮش آﻣﺪه ﺑﻮد ﻳﻚ آﻟﺒﻮم ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ آﺑﺮوﻣﻨﺪ ﺑﺮاي "داش ﺣﺴﻴﻦ" درﺳﺖ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد او ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺪاﺷﺘﻦ ﻳﻚ ﻓﺎﻣﻴﻞ اﺷﺮاﻓﻲ و ﺧﻮب ﻋﺎدت ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻫﻢ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻛﺘﺎب ﺟﻮاد ﻓﺎﺿﻞ و ﺣﺠﺎزي و ﺣﺴﻴﻨﻘﻠﻲ ﺧﺎن ﻣﺴﺘﻌﺎن ﺑﺮاي او‬ ‫ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ در اﻳﺎم ﻓﺮاﻏﺖ ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﺑﻪ رﻣﻮز ﻋﺸﻖ ﺑﺎزي و ﻋﺎﺷﻖ ﻛﺸﻲ اﻳﺮاﻧﻲ‬ ‫آﺷﻨﺎ ﺷﻮد‪ .‬ﻗﺮار ﺷﺪ ﻛﻪ "دﻛﺘﺮ" ﺑﻨﺎي آﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﺎ ﻓﺎﻣﻴﻞ دﺧﺘﺮ را ﺑﮕﺬارد‪ ،‬ﺧﻮدش از‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﻫﺎي اﺣﺘﻤﺎﻟﻲ دﻳﮕﺮ را ﺑﻼﺗﻜﻠﻴﻒ ﻧﮕﻬﺪارد‪ ،‬و‬ ‫ﺳﺮ ﻣﻮﻗﻊ دوﺳﺖ ﺷﺎزدة ﺧﻮش ﻗﻴﺎﻓﻪ و ﺧﻮش ﻫﻴﻜﻞ ﺧﻮدش اﻣﻴﺮ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺧﺎن را‬ ‫وارد ﺻﺤﻨﻪ ﻛﻨﺪ و ﺑﮕﺬارد ﻛﻪ او ﺑﺎ ﻛﺎدﻳﻼك ﻛﺮوﻛﻲ‪ ،‬اﺻﻞ و ﻧﺴﺐ اﺷﺮاﻓﻲ‪ ،‬ﭘﻮل‬ ‫ﻛﻼن و ﻣﻠﻚ و اﻣﻼك وﺳﻴﻌﺶ دﺧﺘﺮ را از دﺳﺖ او ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻗﺎﭼﺎق ﻓﺮوش ﻋﻤﺪه ﺗﺮﻳﺎك ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﺷﻤﺮان آﻣﺪ ﺗﺎدر ﺑﺎﻏﻲ ﻛﻪ ﺧﺮﻳﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﻳﻚ ﻛﻮره زﻳﺮ زﻣﻴﻨﻲ ﺑﺴﺎزد ﺗﺎ در آن ﺗﺮﻳﺎك و ﻣﻮاد ﻣﺨﻠﻮط ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز‬ ‫ﻗﻮل ﻣﺎﻫﻲ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺑﺎج ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ داد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻫﻮاي ﺑﺎغ و ﻧﻮﭼﻪ ﻫﺎي او را‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﮕﺬارد ﻛﺴﻲ ﻣﻮي دﻣﺎﻏﺶ ﺑﺸﻮد اوﺿﺎع ﻣﺎﻟﻲ روﺑﺮاه ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻗﻀﻴﺔ‬ ‫ﺣﺴﻦ ﭼﻠﻮﺋﻲ ﭘﻴﺶ آﻣﺪ و آن ﻧﻴﻢ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﻦ ﺟﻨﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﺿﺒﺎح ﺗﻮي اﻧﺒﺎري‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ ﭼﻲ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻗﺎﻳﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﺷﺐ ﺣﺴﻴﻦ و اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز و "دﻛﺘﺮ" از‬ ‫دﻳﻮار ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﭼﻴﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﻛﻠﻴﺪ ﺟﻮرواﺟﻮر ﻗﻔﻞ در اﻧﺒﺎري را‬ ‫ﺑﺎز ﻛﺮدﻧﺪ و ﻏﺮاﺑﺔ ﻫﺮوﺋﻴﻦ ﺣﺴﻦ ﭼﻠﻮﺋﻲ را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ "دﻛﺘﺮ" ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‬

‫‪١٤٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫و ﺑﺮدﻧﺪ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﺔاﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮازﻗﺎﻳﻢ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮداﻳﺶ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﺑﺮاي ﺣﺴﻦ ﭼﻠﻮﺋﻲ‬ ‫ﭘﻴﻐﺎم داد ﻛﻪ ﺻﺪ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﭘﻮل ﺟﻴﺮﻳﻨﮕﻲ ﺑﻴﺎورد و ﺟﻨﺴﺶ را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺎج ﻣﺎﻫﺎﻧﺔ ﺗﺮﻳﺎك ﻓﺮوش ﻋﻤﺪة ﺗﻬﺮان و ﺑﺎﺟﻲ ﻛﻪ از ﺣﺴﻦ ﭼﻠﻮﺋﻲ ﻣﻴﮕﺮﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﻗﻀﻴﺔ ﺧﺮﻳﺪ زﻣﻴﻦ و ﺑﺎغ ﻫﻢ ﺣﻞ ﺷﺪ‪ .‬روز ﺑﻌﺪ ﺣﻮاﻟﻲ ﻛﺮج ﻳﻚ ﻗﻄﻌﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰار‬ ‫ﻣﺘﺮي زﻣﻴﻦ ﻛﻨﺎر رودﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺎغ ﻣﻴﻮه و درﺧﺖ ﻫﺎي ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﭼﻨﺎر ﻗﻮﻟﻨﺎﻣﻪ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫زﻣﻴﻦ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد‪ ،‬آب رودﺧﺎﻧﻪ از ﺑﺎﻻ ﺑﻪ آن ﺳﻮار ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺧﺎﻧﺔ ﻛﻮﭼﻚ‬ ‫روﺳﺘﺎﺋﻲ ﻧﺰدﻳﻚ در و ﻳﻚ وﻳﻼي ﭼﻬﺎراﺗﺎﻗﺔ ﺷﻴﻚ ﻣﺸﺮف ﺑﻪ رودﺧﺎﻧﻪ در ﻣﻴﺎن‬ ‫درﺧﺘﺎي ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﭼﻨﺎر و ﺑﻴﺸﺔ اﻧﺒﻮه درﺧﺘﺎن ﺗﺒﺮﻳﺰي داﺷﺖ‪.‬‬ ‫در آن ﺣﺎل ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ دﻳﭙﻠﻤﻪ داﺷﺖ در ﭘﻴﺎده رو ﺟﺎدة ﭘﻬﻠﻮي ﺑﻄﺮف ﺳﺮ ﭘﻞ‬ ‫ﻗﺪم ﻣﻲ زد و ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻫﺎي ﻛﻔﺸﺶ را ﻣﺜﻞ ﺟﺎﻫﻞ ﻫﺎروي زﻣﻴﻦ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ ﻫﻨﻮز ﺧﻮدش‬ ‫را ﺣﺴﻴﻦ ﺳﺎوه اي ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻫﻨﻮز ﺟﻮاﻧﻜﻲ ﺑﻮدﻛﻪ در ﺑﺎغ ﻓﺮدوس ﺷﻤﺮان دﻛﺎن‬ ‫آﻫﻨﮕﺮي داﺷﺖ و ﺷﺒﻬﺎ را ﺑﺎ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز وﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻻت و ﻫﻢ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ‬ ‫اﺧﺘﻴﺎري و ﻛﺎﻓﻪ ﻫﺎﻣﻮن ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻛﻢ ﻛﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻋﺎدت ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺰودي دﻛﺎن آﻫﻨﮕﺮي را ﻣﻲ ﻓﺮوﺷﺪ و ﺑﺠﺎي آن ﻛﺖ و ﺷﻠﻮار ﭼﻬﺎرﺧﺎﻧﻪ و ﺑﻠﻮز‬ ‫ﻳﺨﻪ ﺑﺎز ﻛﺖ و ﺷﻠﻮارﻫﺎي ﺗﻴﺮه رﻧﮓ ﺧﻴﺎط دوﺧﺖ و ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺳﻔﻴﺪ ﻳﺨﻪ آﻫﺎري ﻣﻲ‬ ‫ﭘﻮﺷﺪ و ﻛﺮاوات اﺑﺮﻳﺸﻤﻲ و ﻋﻴﻨﻚ دودي ﻣﻲ زﻧﺪ و ﭘﺸﺖ ﻳﻚ ﻛﺎدﻳﻼك ﻛﺮوﻛﻲ‬ ‫روﺑﺎز ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ‪ .‬در روﻳﺎﻳﺶ ﺧﻮدرا ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻛﺎدﻳﻼك ﻛﺮوﻛﻴﺶ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪،‬‬ ‫و دﺧﺘﺮ را ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻟﺒﺎس ﺳﻔﻴﺪ ﺳﺎﺗﻦ ﺑﺎ داﻣﻦ ﮔﺸﺎد ﺧﻮدش را ﺗﻨﮓ ﺑﻪ او ﭼﺴﭙﺎﻧﺪه‬ ‫اﺳﺖ و ﺑﺎد ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﻮي ﺟﺎده ﻛﺮج ﻣﻲ‬ ‫راﻧﻨﺪ ودر ﺑﺎرة آﻳﻨﺪه ﺷﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﺮﻋﺖ‪،‬‬ ‫آﻧﻄﻮر ﻛﻪ در ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ دﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺪرون ﺑﺎغ ﻣﻲ ﭘﻴﭽﺪ‪ ،‬از ﺧﺎﻧﺔ روﺳﺘﺎﺋﻲ ﺑﺎﻏﺒﺎن‬ ‫ﻣﻴﮕﺬرد‪،‬از ﺟﺎدة ﺑﺎرﻳﻚ ﺷﻨﻲ ﺑﺎغ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺮود و ﻣﻴﺎن درﺧﺘﻬﺎي ﭼﻨﺎر و ﺗﺒﺮﻳﺰي ﺟﻠﻮي‬ ‫وﻳﻼي ﻛﻮﭼﻚ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻮدش را ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﺎي زﻳﺒﺎي رودﺧﺎﻧﻪ را ﻧﺸﺎن دﺧﺘﺮ ﻣﻴﺪﻫﺪ و ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ‬ ‫ﻛﻪ در ﺳﻜﻮت و اﻧﺰواي آن وﻳﻼي ﻛﻮﭼﻚ‪ ،‬دور از ﻋﺎﻟﻢ و آدم‪ ،‬ﭼﻪ اﺣﺴﺎس‬ ‫آراﻣﺸﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﺨﺼﻮص ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺑﺎﻏﺒﺎن را ﻫﻢ ﺑﻴﺮون ﻛﺮده اﺳﺖ و دﻧﺒﺎل ﺑﺎﻏﺒﺎن‬ ‫ﺗﺎزه ﻣﻴﮕﺮدد‪ .‬ﺑﺮاي دﺧﺘﺮ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ وﻳﻼ را ﻛﻮﭼﻚ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ از آﻣﺪن دوﺳﺘﺎن و آﺷﻨﺎﻳﺎن ﻣﺰاﺣﻢ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺒﻞ ﻫﺎ را ﺧﻴﻠﻲ‬ ‫ﺳﺎده اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﻛﻪ وﻳﻼ ﺧﻴﻠﻲ اروﭘﺎﻳﻲ و ﻣﺪرن ﺟﻠﻮه ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺎن‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺠﺰ اﻳﻦ‬ ‫اﺷﻴﺎء ﻋﺘﻴﻘﻪ ﻛﻪ ﻳﺎدﮔﺎر ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﻣﺮﺣﻮﻣﻢ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻧﮕﻬﻤﻴﺪارم‪.‬‬ ‫ﻋﻴﻨﻚ آﻓﺘﺎﺑﻲ را ﺑﺮ ﻣﻲ دارد و دﺧﺘﺮ را در آﻏﻮش ﻣﻲ ﻛﺸﺪ‪ .‬ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎي او ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﻣﻲ ﮔﺬارد دﺧﺘﺮ در ﻗﻴﺎﻓﻪ او دﻗﻴﻖ ﺑﺸﻮد و ﻳﻜﺒﺎر دﻳﮕﺮ دﭼﺎر ﺷﻚ و ﺗﺮدﻳﺪ‬ ‫ﺷﻮد‪:‬‬ ‫"ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺟﺎﺋﻲ ﻗﺒﻼ ﻫﻤﺪﻳﮕﻪ رو ﻧﺪﻳﺪه ﻳﻢ؟"‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٤٣‬‬

‫"اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﻣﻤﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺻﻮرﺗﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺸﻨﮕﻲ رو ﻗﺒﻼ ﺟﺎﺋﻲ‬ ‫دﻳﺪه ﺑﺎﺷﻢ و ﻳﺎدم ﻧﺒﺎﺷﻪ‪".‬‬ ‫"ﻧﻪ ﺟﺪ‪‬ي ﻣﻴﮕﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺒﻪ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﻦ ﻳﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻗﺒﻼ ﺗﻮ رو دﻳﺪه م‪ .‬وﻟﻲ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻳﺎدم ﻧﻤﻴﺎد ﻛﺠﺎ‪ .‬ﺟﻤﻌﻪ ﻫﺎ ﻓﺮودﮔﺎه ﺗﻪ داﻧﺴﺎن ﻧﻤﻴﻮﻣﺪي؟"‬ ‫"ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻓﺮودﮔﺎه ﺗﻪ داﻧﺴﺎن ﻧﺮﻓﺘﻪ م‪".‬‬ ‫ﺑﻌﺪ روي ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ و دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻋﻜﺲ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻛﻪ روي ﻃﺎﻗﭽﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺧﻴﺮه ﻣﻲ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫"ﮔﻔﺘﻲ اون ﻋﻜﺲ ﭘﺪر ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺘﻪ؟"‬ ‫"آره‪ ،‬ﺟﻮﻧﻢ‪".‬‬ ‫"ﺧﻴﻠﻲ اﺷﺮاﻓﻲ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺎد‪".‬‬ ‫"دﺳﺖ راﺳﺖ ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎه ﺑﺪون اون آب ﻧﻤﻴﺨﻮرد‪.‬‬ ‫ﺗﻮي ﻫﻤﺔ ﺳﻔﺮاش اوﻧﻮ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدش ﻣﻴﺒﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ واﻟﻲ ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺷﺪ ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪﻳﻦ‬ ‫ﺷﺎه ﻫﺮ ﭘﻮﻧﺰدﻫﻲ ﻳﻜﺒﺎر ﻣﻴﺮﻓﺖ ﻛﺮدﺳﺘﺎن و دو ﺳﻪ روز ﺧﻮﻧﺔاون ﻣﻴﻤﻮﻧﺪ‪".‬‬ ‫"راﺳﺘﻲ؟"‬ ‫"اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ راﺳﺘﻲ‪ ،‬ﺟﻮﻧﻢ‪".‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻓﻜﺮي ﺑﺨﺎﻃﺮ دﺧﺘﺮ رﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدد و ﺑﺎز ﺑﭽﻬﺮه‬ ‫و ﭼﺸﻤﻬﺎي او دﻗﻴﻖ ﻣﻲ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫"ﭼﻲ ﺷﺪ؟"‬ ‫"ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺒﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻗﺒﻼ ﺗﻮ روﻳﻪ ﺟﺎﺋﻲ دﻳﺪه م‪ .‬ﭘﻴﺎر ﺳﺎل ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن‬ ‫ﺗﻮي ﻣﺘﻞ ﻗﻮ ﻧﺒﻮدي؟"‬ ‫"ﮔﻤﻮن ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ‪ .‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﭘﻴﺎرﺳﺎل ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن‪ .‬ﭘﻴﺎرﺳﺎل ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن ﻣﻦ ﻛﺠﺎ‬ ‫ﺑﻮدم؟ ﻫﺎن‪ ،‬ﺑﺎﺑﻠﺴﺮ ﺑﻮدم– ﺑﻌﺪم ﻳﻪ ﻣﺎه رﻓﺘﻢ آﻟﻤﺎن ﮔﺮدش‪".‬‬ ‫"ﻋﺠﻴﺒﻪ‪".‬‬ ‫دﺧﺘﺮ آﻟﺒﻮم را ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ و آﻧﺮا ﺑﺮ ﻣﻴﺪارد‪.‬‬ ‫"اﺟﺎزه ﻫﺴﺖ؟"‬ ‫"اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬آﻟﺒﻮم ﺧﺎﻧﻮادﮔﻴﻤﻪ‪".‬‬ ‫"ﻓﺎﻣﻴﻼي ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮي ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻣﻴﻤﻮﻧﻦ؟ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﻴﺎن ﺗﻬﺮان؟"‬ ‫"ﮔﺎﻫﻲ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮاي ﻋﺮوﺳﻴﻤﻮن ﺣﺘﻤﺎًﻣﻴﺎن‪ .‬دﺳﺖ ﻛﻢ دوﻳﺴﺖ ﺳﻴﺼﺪ ﺗﺎﺋﻴﺸﻮن‬ ‫ﻣﻴﺎن‪".‬‬ ‫"ﺗﻮي ﺗﻬﺮون ﻫﻴﭻ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻧﺪاري؟"‬ ‫"ﻛﻢ‪ .‬ﻓﺎﻣﻴﻼي ﺧﻴﻠﻲ دور‪.‬از ﺷﻮن ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻴﺎد‪ .‬ﻫﻤﺶ دﻧﺒﺎل ﭘﻮل آدﻣﻦ‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻧﺪﻳﺪه ﻣﺸﻮن‪".‬‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺷﺮوع ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ورق زدن آﻟﺒﻮم واو ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻲ دﻫﺪ‪:‬‬

‫‪١٤٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫"اون ﻣﻨﻢ‪ .‬در ﺳﻦ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﮕﻲ‪.‬اون زﻧﻴﻢ ﻛﻪ داره ﻛﺎﻟﺴﻜﻪ رو ﻫﻞ ﻣﻴﺪه ﻣﺎدر‬ ‫ﻣﺮﺣﻮﻣﻤﻪ‪".‬‬ ‫"ﻃﻔﻠﻜﻲ‪ .‬ﭼﻘﺪر ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮده‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻗﺸﻨﮕﻲ داﺷﺘﻪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻲ از ﭼﻲ ﻣﺮد؟"‬ ‫"ﺳﺮﻃﺎن ﺧﻮن‪ .‬ﺣﻴﻮوﻧﻜﻲ‪".‬‬ ‫"ﭼﻄﻮر ﻋﻜﺲ ا وﻧﻮ ﺳﺮ ﻃﺎﻗﭽﻪ ﻧﻴﮕﻪ ﻧﻤﻴﺪاري؟"‬ ‫"ﻋﻜﺲ اون ﺗﻮي اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﻤﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺗﻬﺮون‪ .‬ﺷﺒﺎزﻳﺮ ﺳﺮم ﻣﻴﺬارم ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻮاﺑﺸﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪".‬‬ ‫"راﺳﺘﻲ؟ ﺧﻮاﺑﺸﻢ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟"‬ ‫"ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﺮ ﺷﺐ‪ .‬ﺧﻮاب ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﺎﻟﺴﻜﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ م‪ ،‬ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن‬ ‫ﺗﻮﻛﺮدﺳﺘﺎن‪ ،‬واون داره ﻛﺎﻟﺴﻜﻪ رو ﻫﻞ ﻣﻴﺪه‪".‬‬ ‫"ﻃﻔﻠﻜﻲ‪ .‬ازاون ﻫﻴﭻ ﻳﺎدﮔﺎري ﺑﺮات ﻧﻤﻮﻧﺪه؟"‬ ‫"ﻳﻚ ﺳﺮي از ﻧﻔﻴﺲ ﺗﺮﻳﻦ ﺟﻮاﻫﺮات دﻧﻴﺎ‪".‬‬ ‫"راﺳﺘﻲ؟"‬ ‫"اﻟﺒﺘﻪ‪.‬اون ﮔﺎو ﺻﻨﺪوق رو اون ﮔﻮﺷﻪ ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ ؟ ﺗﻮي اوﻧﻦ‪".‬‬ ‫"ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺒﻴﻨﻤﺸﻮن؟"‬ ‫"واﻟّﺎ ﺗﺎﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﺴﻲ ﻧﺸﻮﻧﺸﻮن ﻧﺪاده م‪.‬اﮔﻪ ﺗﻮ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﺷﻮن ﺗﻮاوﻟﻴﻦ ﻛﺴﻲ‬ ‫ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﻧﺸﻮﻧﺸﻮن ﻣﻴﺪم‪".‬‬ ‫"ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪".‬‬ ‫"ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻬﺮ ﺣﺎل ﺑﺰودي ﻣﺎل ﺧﻮدت ﻣﻴﺸﻦ‪ .‬ﻫﺪﻳﺔ ﻋﺮوﺳﻴﺘﻦ‪".‬‬ ‫در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ او دارد در ﮔﺎو ﺻﻨﺪوق را ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﻨﺪ دﺧﺘﺮ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬ ‫"اﮔﻪ ﻧﻔﻴﺲ ﺗﺮﻳﻦ ﺟﻮاﻫﺮات دﻧﻴﺎن ﭼﻄﻮر ﺟﺮات ﻣﻴﻜﻨﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﮕﻬﺸﻮن داري؟‬ ‫ﻣﻤﻜﻨﻪ ﺑﺪزدﻧﺸﻮن‪".‬‬ ‫"واﻟّﺎ ﺗﺎ دﻳﺮوز ﺑﺎﻏﺒﻮﻧﻪ ﻣﻮاﻇﺒﺸﻮن ﺑﻮد‪.‬اﻣﺮوز ﺧﻴﺎل دارم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮﻣﺸﻮن‬ ‫ﺗﻬﺮان و ﺑﺴﭙﺮﻣﺸﻮن ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻚ ﻣﻠﻲ‪".‬‬ ‫"راﺳﺘﻲ؟"‬ ‫"اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻲ ﺑﺎﺷﻪ اﻳﻨﺎ ﺟﺰو ﺛﺮوت ﻣﻠﻲ ﻣﻤﻠﻜﺘﻦ و دوﻟﺖ از ﺧﺪا ﻣﻴﺨﻮاد ﻛﻪ‬ ‫در ﺑﺎﻧﻚ ﺑﻤﻮﻧﻦ‪ .‬ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ن ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﺑﻜﻨﻢ‪".‬‬ ‫"ﭼﻪ ﻋﺎﻟﻲ‪".‬‬ ‫ﺟﻌﺒﺔ ﺟﻮاﻫﺮات را ﺑﻴﺮون ﻣﻴﺎورد‪ ،‬ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎي دﺧﺘﺮ ﻣﻴﮕﻴﺮد و درش را‬ ‫ﺑﺎز ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺟﻴﻐﻲ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻣﻴﻜﺸﺪ و ﺑﺎ ﺣﻴﺮت ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫"ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ اﻣﺘﺤﺎﻧﺸﻮن ﺑﻜﻨﻢ؟"‬ ‫"اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬ﺑﺰودي ﻣﺎل ﺧﻮدت ﻣﻴﺸﻦ‪".‬‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻫﺮات را ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺖ و ﺳﻴﻨﻪ و ﻣﭻ دﺳﺖ و ﮔﻮﺷﻬﺎي ﺧﻮد اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻲ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻠﻮي آﻳﻨﺔ ﻗﺪي ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺪ‪ ،‬دور ﺧﻮد ﻣﻴﭽﺮﺧﺪ ﺗﺎ درﺧﺸﺶ آﻧﻬﺎ را از ﻫﺮ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٤٥‬‬

‫ﻃﺮف ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬اﻧﮕﺸﺘﺶ را روي ﻫﻮا ﺟﻠﻮي ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻴﮕﻴﺮد و درﺧﺸﺶ ﻧﮕﻴﻦ‬ ‫درﺷﺖ ﺑﺮﻟﻴﺎن را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﺟﻴﻎ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ‪.‬‬ ‫"اﻳﻨﺎ ﻫﻤﻪ ش ﻣﺎل ﻣﻦ ﻣﻴﺸﻪ؟"‬ ‫"ﺑﻤﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪".‬‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺟﻴﻐﻲ ﻣﻴﻜﺸﺪ و ﺑﻄﺮف او ﻣﻲ دود‪ .‬ﺑﮕﺮدﻧﺶ آوﻳﺰان ﻣﻴﺸﻮد و ﺳﺮ و‬ ‫ﺻﻮرت او را ﻏﺮق ﺑﻮﺳﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻴﭙﺮﺳﺪ "ﻛﻲ ﻋﺮوﺳﻲ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ؟"‬ ‫"ﻋﻘﺪ رو ﻫﺮ روزي ﺑﺨﻮاي ﻣﻴﺘﻮﻧﻴﻢ ﺑﻜﻨﻴﻢ‪ .‬در دل ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻﺷﻢ ﺗﻮ ﻫﻤﺴﺮ‬ ‫ﻣﻨﻲ‪ .‬وﻟﻲ ﺗﺪارك ﺟﺸﻦ ﻋﺮوﺳﻲ ﻳﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﻃﻮل ﻣﻴﻜﺸﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﺨﻮاﻳﻢ ﺟﺸﻦ رو‬ ‫ﺗﻮي ﺧﻮﻧﺔ ﺑﺰرگ و ﻣﺠﻠﻠﻲ ﻛﻪ دارم ﺗﻮ زﻣﻴﻦ ﻋﺒﺎس آﺑﺎدم ﻣﻴﺴﺎزم ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺎه ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻲ ﭼﻘﺪر ﻣﺠﻠﻠّﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﻴﮕﻦ دارم ﻳﻪ ﻗﺼﺮ ﻣﻴﺴﺎزم‪".‬‬ ‫"ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن زﻣﻴﻦ ﻋﺒﺎس آﺑﺎدو ﺑﺬاري ﺑﻌﺪ از ﻋﺮوﺳﻲ ﺗﻤﻮم ﺑﻜﻨﻲ؟"‬ ‫"ﭼﺮا‪ .‬وﻟﻲ دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﻌﺪ از ﻋﺮوﺳﻲ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻣﻠﻜﻪ اي ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺮ‬ ‫ﺧﻮدش ﻗﺪم ﻣﻴﺬاره‪".‬‬ ‫"ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮام اوﻧﻘﺪر ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺗﺎوﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﻧﺔ ﻋﺒﺎس آﺑﺎد ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺸﻪ‬ ‫ﺗﻮي ﻫﻤﻮن ﺧﻮﻧﺔ ﺗﺨﺖ ﺟﻤﺸﻴﺪت ﺑﻤﻮﻧﻴﻢ؟"‬ ‫"ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﺗﺎﻻر واﺳﻪ ﻋﺮوﺳﻴﻤﻮن ﻛﺮاﻳﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎﺷﮕﺎه رزرو ﻛﺮدﻧﻢ ﻃﻮل‬ ‫ﻣﻴﻜﺸﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻗﻮاﻣﻢ در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺧﺒﺮ ﺑﺪم ﻛﻪ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻦ‪".‬‬ ‫"ﺗﻮي ﻛﺪوم ﺑﺎﺷﮕﺎه ﻣﻴﺨﻮاي رزرو ﻛﻨﻲ؟"‬ ‫"ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم ﭼﻮن ﻓﻜﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺗﻮي ﺧﻮﻧﺔ ﻋﺒﺎس آﺑﺎدﻣﻮن‬ ‫ﻋﺮوﺳﻲ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻴﻢ ﺑﺎﺷﮕﺎه اﻓﺴﺮان و رزرو ﻛﻨﻴﻢ‪.‬ﺷﺎﻳﺪم ﻫﻴﻠﺘﻮﻧﻮ‪".‬‬ ‫"ﺑﺎﺑﺎي ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺪﻳﺮ ﻫﻴﻠﺘﻦ آﺷﻨﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ اوﻧﺠﺎ ﭘﺎرﺗﻲ ﺑﺎزي ﻛﻨﻪ‪".‬‬ ‫"اوه‪ .‬ﺻﺎﺣﺐ ﻫﻴﻠﺘﻮن ﺧﻮد ﻣﻨﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺮﺗﺐ اوﻧﺠﺎ ﭘﺎرﺗﻲ‬ ‫ﻣﻴﺪم‪ .‬ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﻧﺔ ﺗﻮي ﺗﺨﺖ ﺟﻤﺸﻴﺪ و ﺑﺨﺮم آدرس داﺋﻤﻴﻢ ﻫﻴﻠﺘﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ‬ ‫ازاون زﻟﻢ زﻳﻤﺒﻮﻫﺎﺋﻴﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ درودﻳﻮار آوﻳﺰان ﻛﺮده ن ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﻳﻪ ﺧﻮرده‬ ‫ذوق دﻫﺎﺗﻲ رو ﻧﺸﻮن ﻣﻴﺪه‪".‬‬ ‫ﺟﻮاﻫﺮات را داﻧﻪ داﻧﻪ از او ﻣﻲ ﮔﻴﺮد و در ﺟﻌﺒﻪ ﻣﻴﮕﺬارد‪ .‬دﺳﺘﺶ را دور ﺷﺎﻧﻪ‬ ‫ﻫﺎي او ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ و آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ او را ﺑﻄﺮف اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻣﻲ ﺑﺮد‪ .‬دﺧﺘﺮ را رو‬ ‫ﺑﻪ آﻳﻨﻪ ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺎﻧﺪ و ﺑﻠﻮزش را از ﺗﻨﺶ در ﻣﻴﺎورد‪ .‬در ﻫﻤﺎﻧﺤﺎل ﻛﻪ دارد دﻛﻤﺔ ﺳﻴﻨﻪ‬ ‫ﺑﻨﺪش را ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﻨﺪ دﺧﺘﺮ ﺑﺎز ﺗﻮي آﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﺮة او ﺧﻴﺮه ﺷﺪه اﺳﺖ وﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ‬ ‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورد ﻛﻪ او را ﻗﺒﻼ ﻛﺠﺎ دﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﻮﺋﻲ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي را‬ ‫ﺑﺨﺎﻃﺮآورده اﺳﺖ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻬﺮه اش وﺣﺸﺖ زده ﻣﻴﺸﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﭼﻬﺮه اش‬ ‫آراﻣﺶ ﺧﻮد را ﺑﺎز ﻣﻴﻴﺎﺑﺪ وﻟﻲ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ذﻫﻨﺶ دﭼﺎر ﻛﺸﻤﻜﺸﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮ ﻣﻲ‬ ‫ﮔﺮدد‪ ،‬دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را دور ﮔﺮدن او ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ و ﺑﺎز در ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺧﻴﺮه ﻣﻴﺸﻮد‪.‬‬

‫‪١٤٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺋﻲ ﻛﻪ ﺷﻜﺶ ﺑﺮ ﻃﺮف ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪن ﻣﻴﻜﻨﺪ و او را ﭼﻨﺪ ﺑﺎر‬ ‫ﻣﻴﺒﻮﺳﺪ‪.‬‬ ‫"ﭼﻴﺰ ﺧﻨﺪه داري ﻳﺎدت اوﻣﺪه‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم؟"‬ ‫"آره‪ .‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻨﺪه دار‪ .‬اﮔﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ از ﺧﻨﺪه روده ﺑﺮ ﻣﻴﺸﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻬﺖ‬ ‫ﻧﻤﻴﮕﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻤﻜﻨﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﺮ ﺑﺨﻮره و ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻲ‪".‬‬ ‫"ﭼﻴﺰ ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﻨﻨﺪه اﻳﻪ؟"‬ ‫"ﻳﻪ ﻛﻤﻲ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﻪ ﺑﺮات ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻨﺪه ت ﻣﻴﮕﻴﺮه‪".‬‬ ‫"ﭘﺲ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ از ﭼﻴﺰاي ﺧﻨﺪه دار ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﺎد‪".‬‬ ‫"ﻧﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ ﺷﻬﺮ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﮕﻢ‪".‬‬ ‫"ﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﺑﮕﻲ‪".‬‬ ‫"ﻗﻮل ﻣﻴﺪي ﺑﻬﺖ ﺑﺮ ﻧﺨﻮره؟ ﻗﻮل ﻣﻴﺪي ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻲ؟"‬ ‫"آره‪ ،‬ﻗﻮل ﻣﻴﺪم‪".‬‬ ‫"ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻴﻤﺪم ﭼﺮا ﻗﻴﺎﻓﻪ ت اﻧﻘﺪر ﺑﻨﻈﺮم آﺷﻨﺎ ﻣﻴﻮﻣﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدي داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻜﻞ ﺗﻮ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻨﺪه دار ﻧﻴﺴﺖ؟"‬ ‫"ﭼﻪ ﺟﻮرم‪ ،‬ﻫﻪ‪ ،‬ﻫﻪ‪ ،‬ﻫﻪ‪ ،‬ﻫﻪ‪".‬‬ ‫دوﺗﺎﺋﻲ دﻟﺸﺎن را ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ و ﻏﺶ ﻏﺶ ﻣﻴﺨﻨﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺎچ و‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ ﻛﺮدن و روي ﺗﺨﺖ دراز ﻣﻴﻜﺸﻨﺪ‪.‬او ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻘﻴﺔ ﻟﺒﺎس دﺧﺘﺮ را از ﺗﻨﺶ در‬ ‫ﺑﻴﺎورد و او را ﻛﺎﻣﻼ ﻟﺨﺖ ﻛﻨﺪ وﻟﻲ دﺧﺘﺮ ﻧﻤﻴﮕﺬارد‪.‬‬ ‫"ﺑﭽﻪ ﻧﺸﻮ ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬ﻣﺜﻞ دﺧﺘﺮﻫﺎي اﻣ‪‬ﻞ ﻃﺒﻘﺔ ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺘﺎر ﻧﻜﻦ‪ .‬ﻣﺎ دﻳﮕﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً زن‬ ‫و ﺷﻮﻫﺮﻳﻢ‪".‬‬ ‫دﺧﺘﺮ آرام ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ دوﺑﺎره ﺷﻚ ﺑﺮش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﻮد‬ ‫ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ و ﺑﻪ ﭼﻬﺮة او ﺧﻴﺮه ﻣﻴﺸﻮد‪.‬‬ ‫"ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ت ﻫﻤﺮاﺗﻪ؟"‬ ‫"آره‪ .‬ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟"‬ ‫"ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ؟"‬ ‫"اﻟﺒﺘﻪ؟"‬ ‫ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ را از ﺟﻴﺐ ﻛﺘﺶ در ﻣﻴﺎورد و ﺑﻪ او ﻣﻴﺪﻫﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ را ﻣﻴﮕﻴﺮد‬ ‫و ورق ﻣﻲ زﻧﺪ‪.‬اﻧﮕﺎر دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﻣﻲ ﮔﺮدد و آن را ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫"دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰ ﺑﺨﺼﻮﺻﻲ ﻣﻴﮕﺮدي؟ ﻻﺑﺪ ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﺒﻴﻨﻲ زن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟"‬ ‫"ﻧﻪ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺳﻦ واﻗﻌﻴﺘﻮ ﺑﻤﻦ ﮔﻔﺘﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ‪".‬‬ ‫او ﺑﺎ ﺷﻴﻄﻨﺖ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ "ﻧﻜﻨﻪ ﻣﻴﺨﻮاي ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻲ ﻣﻦ اون ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺎﮔﺮد‬ ‫ﺳﺎﺑﻘﺘﻮن ﻧﻴﺴﺘﻢ؟"‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٤٧‬‬

‫دﺧﺘﺮ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ "وا! ﭼﻪ ﺣﺮﻓﺎ!" ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻴﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ او را ﻣﻴﺒﻮﺳﺪ ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ﭘﺸﺖ دراز ﻣﻴﻜﺸﺪ و ﻣﻴﮕﺬارد ﻛﻪ‬ ‫او ﻛﺎﻣﻼً ﻟﺨﺘﺶ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮﺳﻴﺪن ﻫﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪو دﺧﺘﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻴﺸﻮد‪.‬‬ ‫ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ‪.‬دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮن روي ﻣﻼﻓﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و‬ ‫ﺷﺮوع ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدن‪ .‬او ﻧﻮازﺷﺶ ﻣﻴﻜﻨﺪ و دﻟﺪارﻳﺶ ﻣﻴﺪﻫﺪ‪.‬‬ ‫"ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻦ ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬ﮔﺮﻳﻪ ﺗﻮ ﻣﻨﻮ ﺟﺪاً ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪".‬‬ ‫دﺧﺘﺮ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫"ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻦ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻳﻪ ﻛﻪ دﻳﺮ ﻳﺎ زود ﺑﺎﻳﺪاﺗﻔﺎق ﻣﻴﻔﺘﺎد‪".‬‬ ‫دﺧﺘﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎن ﻣﻴﭙﺮﺳﺪ "ﻛﻲ ﻋﻘﺪ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ؟"‬ ‫"ﺑﺰودي ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬ﺑﺰودي‪".‬‬ ‫دﺧﺘﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﺮﻳﻪ اش ﺳﺎﻛﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد و ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﻫﻴﭻ اﺛﺮي از اﺷﻚ در‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﻳﺎ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬ ‫"ﺗﻮي ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺎه؟"‬ ‫"اﮔﻪ دﻟﺖ ﺑﺨﻮاد‪".‬‬ ‫"ﻣﻴﺪوﻧﻲ اﮔﻪ ﺧﺪاي ﻧﻜﺮده ﻣﻦ آﺑﺴﺘﻦ ﺑﺸﻢ و ﻣﺎﻫﻨﻮز ﻋﺮوﺳﻲ ﻧﻜﺮده ﺑﺎﺷﻴﻢ‬ ‫ﺑﺮاي ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن و ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﺑﺪ ﻣﻴﺸﻪ؟"‬ ‫"آره‪ ،‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻣﻨﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪﻣﻴﺸﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﻳﻪ دوش ﺑﮕﻴﺮ‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻴﺸﻪ‪".‬‬ ‫دﺧﺘﺮ را از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﻜﻨﺪ و او را ﺑﻄﺮف ﺣﻤﺎم ﻣﻴﺒﺮد‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻣﻲ رود و ﻣﻲ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ در را روي او ﺑﺒﻨﺪد اﻣﺎ او زاﻧﻮﻳﺶ را ﺑﺪر ﻣﻴﮕﺬارد‪.‬‬ ‫"ﻧﻤﻴﺸﻪ ﻣﻦ زﻳﺮ دوش ﻟﺨﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎت ﻛﻨﻢ؟"‬ ‫"وا؟ ﭼﻄﻮر ﻣﻴﺸﻪ ﺗﻮ اوﻧﺠﺎ واﻳﺴﻲ و ﻣﻨﻮ ﻟﺨﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻲ؟ ﻣﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ‬ ‫ﻣﻴﻜﺸﻢ‪".‬‬ ‫او ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺷﻴﻄﻨﺖ آﻣﻴﺰ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ "ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﻣﻦ‬ ‫ﺗﻤﺎﺷﺎت ﻛﻨﻢ‪".‬‬ ‫دﺧﺘﺮ ﻛﻤﻲ در ﻓﻜﺮ ﻓﺮو ﻣﻲ رود و دوﺑﺎره دﭼﺎر ﺷﻚ و ﺗﺮدﻳﺪ ﻣﻴﺸﻮد‪ .‬ﻣﻲ‬ ‫ﭘﺮﺳﺪ "ﭼﺮا ﻫﻤﭽﻲ ﻓﻜﺮي ﻛﺮدي؟"‬ ‫"ﻫﻴﭽﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم دﺧﺘﺮي ﻛﻪ اﻧﺪام ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺸﻨﮕﻲ داره ﺷﺎﻳﺪ‬ ‫دﻟﺶ ﺑﺨﻮاد ﻛﻪ ﻣﺮدا زﻳﺮ دوش ﺗﻤﺎﺷﺎش ﻛﻨﻦ‪".‬‬ ‫ﭼﻬﺮة دﺧﺘﺮ دوﺑﺎره ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮد و دوﺑﺎره دﭼﺎر ﺗﺮدﻳﺪ ﻣﻴﺸﻮد وﻟﻲ ﻣﻴﮕﺬارد ﻛﻪ‬ ‫در ﺑﺎز ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬زﻳﺮ دوش ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺪ وﺑﻪ ﭼﻬﺮة او ﺧﻴﺮه ﻣﻴﺸﻮد ﻛﻪ دارد ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق و ﺑﺎ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺷﻴﻄﻨﺖ ﺑﺎر ﻟﻐﺰش ﻗﻄﺮات آب را روي ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻔﻴﺪ و ﺑﻠﻮرﻳﻨﺶ ﺗﻤﺎﺷﺎ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎه دﺧﺘﺮ ﮔﻮﺋﻲ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺸﻜﻮك ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ او در را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎز‬ ‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ دﺳﺘﺶ را دراز ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺪن دﺧﺘﺮ را ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪١٤٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺣﺎﻻ ﭼﻬﺮة دﺧﺘﺮ ﻛﺎﻣﻼً ﻫﺮاﺳﺎن و وﺣﺸﺖ زده اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻧﮕﺸﺘﺎن او را روي‬ ‫ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮدش ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﺟﻴﻎ ﻣﻴﻜﺸﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎ و ﻟﺒﺨﻨﺪ‬ ‫ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﺔ او ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﺑﺎ دﻳﺮﺑﺎوري و وﺣﺸﺖ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬ ‫"ﺗﻮﺋﻲ؟ ﺧﻮد ﺗﻮﺋﻲ؟"‬ ‫او ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺷﺎره ﻣﻲ ﻛﻨﺪ "ﻣﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﻮد ﻣﻦ‪".‬‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺟﻴﻎ ﻣﻴﻜﺸﺪ و ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ‪ .‬او از ﭘﻨﺠﺮة ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎﻻي ﺣﻤﺎم ردﻳﻒ‬ ‫درﺧﺘﻬﺎي ﺗﺒﺮﻳﺰي و ﭼﻨﺎر را ﻧﺸﺎﻧﺶ ﻣﻲ دﻫﺪ و ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﺎغ را ﺑﻪ او ﻳﺎدآوري ﻣﻲ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﺻﺪاي رودﺧﺎﻧﻪ را‪ ،‬و اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻓﺮﺳﺦ اﻃﺮاﻓﺸﺎن ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ اي ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫دﺧﺘﺮ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺟﻴﻎ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ و ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫"ﺗﻮ؟ ﺗﻮ؟ ﭼﻄﻮر؟آﺧﻪ ﭼﻄﻮر؟"‬ ‫ﻫﻖ ﻫﻖ ﻛﻨﺎن از ﺣﻤﺎم ﺑﻴﺮون ﻣﻴﺪود و ﺗﻮي اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺧﻮدش را روي ﺗﺨﺖ‬ ‫ﻣﻴﻨﺪازد و ﺑﻪ ﻫﻖ و ﻫﻘﺶ اداﻣﻪ ﻣﻴﺪﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺎده رو روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺴﻴﻦ ﭼﺮاﻏﻬﺎي ﺳﺮ ﭘﻞ را ﻣﻴﺪﻳﺪ‪ .‬از‬ ‫ﺧﻴﺎﺑﺎن ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻄﺮف ﻛﺎﻓﻪ اﺧﺘﻴﺎري رﻓﺖ‪ .‬اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز و "دﻛﺘﺮ" ﺗﻮي اﺧﺘﻴﺎري‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و اﻧﺘﻈﺎر او را ﻣﻴﻜﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪١٠‬‬ ‫آﻧﺸﺐ ﺧﻮاب ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﻴﭽﻴﻚ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺷﻤﺮان ﻧﺮﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫دوازده ﺷﺐ ﺷﺪ دﻛﺎﻧﻬﺎ و ﻛﺎﻓﻪ ﻫﺎي ﺳﺮ ﭘﻞ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺸﺎن ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺮ ﭘﻞ ﭘﻼس ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﻴﺮ ﻣﻮﺳﺮخ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﻴﺎل ر اﺣﺖ ﺑﺎز آﻣﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﺟﻠﻮي وﻳﻼ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﭘﺮ ﻗﻴﭽﻲ ﻫﺎﻳﺶ ﻫﻢ دورش ﺟﻤﻊ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﺻﻐﺮ ﺣﺎج آﻗﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﻮﭼﻪ ﻫﺎﻳﺶ از ﺳﺮ ﺷﺐ ﺳﺮ ﭘﻞ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻲ زدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﻴﺰي ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ ﻫﻤﻪ ﺷﺎن‬ ‫ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺑﻮد و ﺑﺲ‪ .‬ﻳﻚ ﺗﻴﺮ ﺳﺮخ رﻧﮓ را ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻬﺎ آورده ﺑﻮدﻧﺪ و‬ ‫ﺟﻠﻮي ﻫﺘﻞ ﻓﺮد ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻛﻮﺑﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫از ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ وﻧﻴﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻛﺮاﻳﻪ ﻫﺎ و ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻫﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪاز دو‬ ‫ﻃﺮف وارد ﻣﻴﺪان ﺷﺪن‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ دﻛﺎﻧﻬﺎ و ﻛﺎﻓﻪ ﻫﺎ ﻛﻢ ﻛﻢ ﻛﺮﻛﺮه ﻫﺎ را ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‬ ‫و ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬از ﺳﺎﻋﺖ دو و ﻧﻴﻢ دﻳﮕﺮ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻨﺰﻫﺎي ﺻﺪو ﻫﺸﺘﺎد ﺳﺮ ﭘﻞ ﺗﺮﻣﺰ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‬ ‫و ﻻﺗﻬﺎي ﺗﻬﺮان را ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻴﺮﻳﺨﺘﻨﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه و ﻣﺘﻠﻚ و ﺷﻮﺧﻲ و ﻓﺤﺸﻬﺎي‬ ‫ﭼﺎرواداري ﻛﻢ ﻛﻢ داﺷﺖ ﻓﻀﺎي ﻣﻴﺪان را ﭘﺮ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ و ﺣﺴﻴﻦ دﻳﭙﻠﻤﻪ ﺳﺎﻛﺖ‬ ‫روي ﻳﻜﻲ از ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻫﺎي دور ﻓﻠﻜﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺗﻴﺮ ﺳﺮخ رﻧﮓ‬ ‫ﺟﻠﻮي ﻫﺘﻞ ﻛﻪ زﻳﺮ ﻧﻮر ﭼﺮاﻏﻬﺎي ﻣﻴﺪان ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﺳﻌﻲ‬ ‫ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ از ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﻫﻢ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﻛﻢ دوﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﺮ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ‬ ‫ﺳﻴﺎه زﻧﺪان ﺑﻴﺎﻳﺪ‪،‬اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز را دﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ از آن ﭘﻴﺎده ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻃﻨﺎب را ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ‬ ‫ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ و از ﺗﻴﺮ ﺑﺎﻻﻳﺶ ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ .‬ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻋﺒﺮت ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ‬ ‫ﻣﺮاﺳﻢ اﻋﺪام را ﺑﺠﺎي ﻣﻴﺪان ﺗﻮﭘﺨﺎﻧﻪ در ﻣﺤﻞ واﻗﻌﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺮ ﭘﻞ ﺗﺠﺮﻳﺶ اﺟﺮا ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻬﺎ دور ﻓﻠﻜﻪ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﺳﻜﻮي ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻛﺮاﻳﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد‪ ،‬و وﺳﻂ‬ ‫ﻣﻴﺪان ﻗﺪم ﺑﻘﺪم اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﺸﺖ ﺳﻜﻮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ‬ ‫ﻣﺸﺖ ﺗﺎﻛﺴﻲ و ﻛﺮاﻳﻪ ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻮد و ﻋﺪه اي روي ﺳﻘﻒ آﻧﻬﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺷﻤﺮان ﺟﻠﻮي وﻳﻼ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺎﻛﺖ و ﺑﻲ ﺳﺮو ﺻﺪا ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ و ﺣﺴﻴﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﻫﺎ و ﺷﻮﺧﻲ ﻫﺎي‬ ‫ﺟﻤﻌﻴﺖ در ﮔﻮﺷﺸﺎن ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺪام ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﺑﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﺋﻴﻜﻪ ﺑﺎ‬ ‫اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺐ آﺧﺮ ﻛﻪ اﻣﻴﺮ ﻣﻮﺳﺮخ ﻣﻘﺮ آﻣﺪ و‬ ‫ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ از ﮔﻞ ﺳﻮر داد و روي اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز را ﺑﻮﺳﻴﺪ و آﻧﻘﺪر ﻋﺮق ﺑﻨﺎف اﻛﺒﺮ‬

‫‪١٥٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺷﻴﺮاز و ﺑﻘﻴﻪ ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻴﺎه ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﭘﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪاﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر‬ ‫ﻣﺴﺖ ﺳﺮﻣﻘﺼﻮدﺑﻚ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و آن اﺳﺘﻮار ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻛﻪ ﺗﺎزه از ﻛﻼﻧﺘﺮي ﺳﻮار‬ ‫ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ اﻛﺒﺮ را ﺑﻪ ﻛﻼﻧﺘﺮي ﺑﺒﺮد و اﻛﺒﺮ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻧﺮم ﺑﻬﺶ‬ ‫ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺧﻼﻓﻲ ﻧﻜﺮده و اﻟﺘﺰام ﺑﺪه ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ و ﻛﺎري ﻫﻢ ﺑﺎ ﺟﻨﺎب ﺳﺮﮔﺮد‬ ‫ﻧﺪارد‪.‬آﻧﻮﻗﺖ اﺳﺘﻮاره ﻫﻔﺖ ﺗﻴﺮ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ اﻛﺒﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ او را ﺑﺎ ﺗﻴﺮ ﻣﻴﺰﻧﺪ و‬ ‫اﻛﺒﺮ ﻫﻢ ﻛﺎردش را در آورد و در ﻓﺎﺻﻠﺔ دو ﻗﺪﻣﻲ ﻫﻢ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻳﻜﻲ ﺑﺪو ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﻜﻪ اﺳﺘﻮاره ﺑﻪ اﻛﺒﺮ ﮔﻔﺖ‬ ‫"ﻣﺎدر ﻗﺤﺒﻪ ﻛﺎردو ﺑﻨﺪاز" و اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﮔﻔﺖ "ﻣﺎدر ﻗﺤﺒﻪ داآش ﺑﺰرﮔﺘﻪ" و ﺑﺎز‬ ‫اﺳﺘﻮاره ﮔﻔﺖ "ﺑﺎ ﺗﻴﺮ ﻣﻲ زﻧﻤﺖ" واﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﮔﻔﺖ "زن ﺟﻨﺪه ﻫﺎ ﻧﻤﻴﺰﻧﻦ" و‬ ‫اﺳﺘﻮاره ﻳﻚ ﺗﻴﺮ ﻫﻮاﺋﻲ در ﻛﺮد و دوﺑﺎره ﻟﻮﻟﻪ را ﺑﻄﺮف اﻛﺒﺮ ﮔﺮﻓﺖ و اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﺑﺎ‬ ‫ﺳﺮ دوﻳﺪ ﺗﻮي ﺷﻜﻢ او واﺳﺘﻮاره ﻳﻚ ﺗﻴﺮ دﻳﮕﺮ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮدﻛﻪ ﺑﺸﺎﻧﺔاﻛﺒﺮ ﺧﻮرد و اﻛﺒﺮ‬ ‫ﺷﻴﺮاز ﺑﺎ ﻛﺎرد زد ﺗﻮي ﮔﺮدﻧﺶ و اﺳﺘﻮاره اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫از ﻟﺤﻈﻪ اي ﻛﻪ اﺳﺘﻮار ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺮد‪ ،‬در ﻫﻤﺎن ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ‬ ‫اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز در آن ﺗﺤﺖ ﺑﺎزداﺷﺖ ﺑﺴﺘﺮي ﺑﻮد‪،‬ﻫﻮﻣﺮ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻛﺎر اﻛﺒﺮ‬ ‫ﺷﻴﺮاز ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻪ ﻣﺎه ﺗﻤﺎم ﺑﻬﺮدري زد ﺗﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭘﺴﺮش ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪوﻛﺎﻟﺖ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز را ﻗﺒﻮل ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ‬ ‫ﻻزم ﺑﻮد ﭘﻮل ﺧﺮج ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﻬﻮد ﺷﻬﺎدت دادﻧﺪ ﻛﻪ اﻛﺒﺮ آن ﺷﺐ از ﻣﺴﺘﻲ ﺳﺮﭘﺎي‬ ‫ﺧﻮد ﺑﻨﺪ ﻧﺒﻮد و ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﭼﻜﺎر ﻣﻴﻜﻨﺪ وﺗﻨﻬﺎ ﭘﺲ از ﺗﻴﺮ ﺧﻮردن ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺣﻤﻠﻪ‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻪ دادﺳﺘﺎن ﺗﻬﺮان و وزﻳﺮ ﻋﺪﻟﻴﻪ ﻛﻪ ﻫﺮ دو از‬ ‫دوﺳﺘﺎن ﻗﺪﻳﻤﺶ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺖ ﺣﺒﺲ اﺑﺪ ﺑﺮاﻳﺶ در ﻧﻈﺮ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﺎﻳﺪه اي ﻧﻜﺮد‪ .‬رﺋﻴﺲ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﺪ‪ ‬ﻛﺮد ﻛﻪ اﮔﺮ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز را اﻋﺪام‬ ‫ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﻫﻤﺎن ﺗﻮي اداره از ﺗﻨﺶ در ﻣﻴﺎورد و از ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣﻴﺮود ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫اش ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ و ﺗﺎ روزي ﻛﻪ زﻧﺪه اﺳﺖ از ﺧﺎﻧﻪ در ﻧﻤﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از رأي ﺑﺪوي اﻋﺪام‬ ‫آﻗﺎي ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎي ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻧﻈﺮ و ﻓﺮﺟﺎم ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﻠﻜﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺟﻨﻮن را‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آن ﻫﻢ ﻓﺎﻳﺪه اي ﻧﻜﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻮﻣﺮ و ﺣﺴﻴﻦ دﻳﭙﻠﻤﻪ ﻫﻔﺘﻪ اي ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ زﻧﺪان ﻗﺼﺮ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ و‬ ‫ﺑﻔﺎﺻﻠﻪ ﻳﻚ ﻣﺘﺮ از اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﭘﺸﺖ ﻣﻴﻠﻪ ﻫﺎي آﻫﻨﻲ و ﺗﻮر ﺳﻴﻤﻲ ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و‬ ‫ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻬﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﻠﺴﻞ ﻣﻴﺎن دو ﺗﺎ ﺗﻮر ﺳﻴﻤﻲ ﺑﻴﻦ ﻣﻼﻗﺎﺗﻲ ﻫﺎ و زﻧﺪاﻧﻲ ﻫﺎ‬ ‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﻠﻮﻏﻲ و ﺳﺮ و ﺻﺪا آﻧﻘﺪر ﺑﻮد ﻛﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن و‬ ‫ﻣﻼﻗﺎﺗﻲ ﻫﺎﺑﺰﺣﻤﺖ ﺻﺪاي ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ .‬اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻊ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻣﻼﻗﺎت ﺑﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﺪ و ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺎت دﺳﺖ و ﺷﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﭘﻴﺶ آﻳﺪ ﺧﻮش آﻳﺪ‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ دﺧﺘﺮ روﻳﺎﻫﺎي ﺣﺴﻴﻦ دﻳﭙﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻬﻨﺪس ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮدة‬ ‫آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﺮاي ﻣﺎه ﻋﺴﻞ رواﻧﺔ اروﭘﺎ و اﻣﺮﻳﻜﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٥١‬‬

‫ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺮاي ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻲ ﺗﻔﺎوت ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺎﻳﻌﻲ ﻛﻪ در آن ﻣﺪت ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد و‬ ‫اﺿﻄﺮاب او در ﺑﺎرة ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮازﻧﺎﮔﻬﺎن ﺣﺴﻴﻦ راﺑﻪ ﭘﻮﭼﻲ ﺗﻤﺎم آرزوﻫﺎي‬ ‫ﺷﺶ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ اش واﻗﻒ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎز ﺧﺮﻳﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ و‬ ‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آدم ﻳﻜﺒﺎر از دﺳﺖ داده اﺳﺖ اﻣﺮ ﻣﺤﺎﻟﻲ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫و ﺣﺎﻻ ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﻣﺎه اﻧﺘﻈﺎر ﺷﺐ ﻣﻮﻋﻮد رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺳﻪ ﻣﺎه ﺗﻤﺎم ﺗﺠﺴ‪‬ﻢ آن‬ ‫ذﻫﻨﺸﺎن را در ﺧﻮاب و در ﺑﻴﺪاري آﺷﻔﺘﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه و ﻣﺘﻠﻚ و ﺷﻮﺧﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫"ﻛﻲ ﭘﺎﺷﻮ رو ﺳﭙﺮ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ؟"‬ ‫"داآﺷﻲ ﭘﺎﺗﻮ از رو اون ﺳﭙﺮ وردار‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﺎﻟﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺲ ﻛﻪ‪".‬‬ ‫"ﻧﺘﺮس ﺑﺎﺑﺎ‪،‬اﺑﻮﻃﻴﺎره ت ﭼﺶ ﻧﻤﻴﺨﻮره‪".‬‬ ‫"اﺑﻮﻃﻴﺎره ﻣﺎل آﻗﺎ ﺟﻮﻧﺘﻪ‪ .‬دو ﻣﺎه ﭘﻴﺶ ﺳﻲ وﺳﻪ ﺗﻮﻣﻦ ﭘﻮل دادم از ﻛﻤﭙﺎﻧﻲ‬ ‫ﻛﺸﻴﺪﻣﺶ ﺑﻴﺮون‪".‬‬ ‫"داش اﺻﻐﺮ ﺑﺮاش ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺮد ﻣﻴﮕﻲ ؟ ﺑﺰن ﺑﺎ ﻟﻘﺪ ﺗﻮﻛﻮﻧﺶ ﺑﻨﺪازش ﭘﺎﺋﻴﻦ‪".‬‬ ‫"آره ارواي اون ﻣﺸﻜﺖ‪".‬‬ ‫"اﮔﻪ ﻣﻦ ﻣﺸﻚ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻨﻪ ت ﺳﻘّﺎش ﺑﻮد‪".‬‬ ‫"ﺻﻠﻮات ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻦ ﺑﺎﺑﺎ‪".‬‬ ‫"اﷲ ﻫﻢ ﺻﻞ ﻋﻠﻲ ﻣﺤﻤﺪ و آل ﻣﺤﻤﺪ!"‬ ‫"ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻴﻜﺎر ﻛﺮده ﻣﻴﺨﻮان دارش ﺑﺰﻧﻦ؟"‬ ‫"ﻫﻴﭽﻲ داآﺷﻢ‪ ،‬ﻳﻪ ﺧﻮرده آژدان ﻛﺸﻲ ﻛﺮده‪".‬‬ ‫"اي ﺑﺎﺑﺎ! ﻣﻦ ﺧﻴﺎل ﻛﺮدم آدﻣﻲ ﭼﻴﺰي رو ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻴﺨﻮان دارش ﺑﺰﻧﻦ‪ .‬آﺧﻪ‬ ‫آژدان ﻛﺸﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺻﺤﺒﺘﺎرو ﻧﺪاره‪ .‬ﺗﻮ ﺳﺮ ﺳﮓ ﺑﺰﻧﻲ آژدان در ﻣﻴﺎد‪".‬‬ ‫"ﺣﺎﻻ ﭼﻴﻜﺎرش ﻣﻴﺨﻮان ﺑﻜﻨﻦ؟"‬ ‫"ﻫﻴﭽﻲ داآﺷﻲ‪ .‬ﻛﺎرﻳﺶ ﻧﻤﻴﻜﻨﻦ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺷﻮاز ﭘﺲ ﻳﺨﻪ ش ﻣﻴﻜﺸﻦ‬ ‫ﺑﻴﺮون‪".‬‬ ‫"ﺣﺎﺟﻲ‪،‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﮔﻞ ﻗﻨﺎره دﻳﺪه ي؟ اﮔﻪ ﻧﺪﻳﺪه ي ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ‪".‬‬ ‫ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺼﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ "ﻣﺎدﺳ‪‬ﮕﺎ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﺧﻨﺪه ﺷﻮن ﻣﻴﺎد‪ ،‬ﺷﻮﺧﻲ ﺷﻮن‬ ‫ﻣﻴﺎد؟"‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﭼﺮا ﻧﻴﺎد؟ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮازو دارن دار ﻣﻲ زﻧﻦ ﻛﻪ اﻳﻨﺎ ﻳﻪ ﺧﻮرده ﺣﺎل‬ ‫ﻛﻨﻦ‪ .‬دار زدن واﺳﻪ اﻳﻨﺎ ﺳﻴﻨﻤﺎ و ﺗﺎﺗﺮه‪".‬‬ ‫"اﮔﻪ اوﻧﺸﺐ اﻧﻘﺪر ﻋﺮق ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدﻳﻢ‪،‬اﮔﻪ ﺳﻴﺎﻣﺴﺖ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬اﮔﻪ اون‬ ‫اﺳﺘﻮاره ﻧﺎﻛﺲ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻫﻤﭽﻲ ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ ﺑﺎر ﻧﻤﻴﻮﻣﺪ‪ .‬ﻣﻴﮕﻦ اﺳﺘﻮاره ﺳﮓ ﺷﺨﺼﻲ‬ ‫ﺟﻨﺎب ﺳﺮﮔﺮد ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدش از ﻳﻪ ﻛﻼﻧﺘﺮي دﻳﮕﻪ آورده ﺑﻮدش‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ ﻫﻴﭻ‬ ‫ﭘﺎﺳﺒﻮﻧﻲ ﺗﻮ ﺷﻤﺮون ﺑﻪ ﭘﺮو ﭘﺎي اﻛﺒﺮ ﻧﻤﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬اﻛﺒﺮم ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ اﻧﻘﺪر ﻣﺴﺖ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻧﺪوﻧﻪ ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﺎ ﻧﺘﻮﻧﻴﻢ ﺟﻠﻮﺷﻮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪".‬‬

‫‪١٥٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "آره‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎ آﺧﺮﺷﻢ ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﺮدم ﺷﻮﺧﻴﻪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻴﻜﺮدم اﺳﺘﻮاره‬ ‫ﺗﻴﺮ درﻛﻨﻪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺻﺪاﺷﻮ ﺷﻨﻴﺪم ﺑﺎورم ﻧﻤﻴﺸﺪ‪ .‬اﻛﺒﺮم ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻛﺎردو ﺗﻮ ﮔﺮدن ﻧﻤﻴﺰد‪".‬‬ ‫"ﻃﻔﻠﻜﻲ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز‪ .‬ﺗﺎزه ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻋﺮﻗﻮ ﺗﺮك ﻛﻨﻪ‪ ،‬ﭼﺎﻗﻮ و ﺑﺎﺟﮕﻴﺮي رو‬ ‫ﺑﺬاره ﻛﻨﺎر‪ ،‬ﺑﻴﻞ و ﻛﻠﻨﮓ دﺳﺘﺶ ﺑﮕﻴﺮه‪ ،‬زراﻋﺖ و ﮔﺎو داري راه ﺑﻨﺪازه‪".‬‬ ‫"آره‪".‬‬ ‫"ﭼﻪ ﺧﻴﺎﻻ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺧﻮدﻣﻮن ﭘﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ دﺧﺘﺮه و ﺷﺎزدة ﻗﺎﺟﺎرم‪ .‬اﻛﺒﺮ ﺑﺎ‬ ‫ﮔﺎودارﻳﺶ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﺎغ ﻣﻴﻮه و ﺑﺎغ وﺣﺸﺖ‪".‬‬ ‫"آره‪".‬‬ ‫"ﻣﻦ واﻛﺒﺮﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻴﻢ واﺳﻪ ﺧﻮدﻣﻮن آدﻣﻲ ﺑﺸﻴﻢ‪ .‬ﺑﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺟﻮﻧﻤﻮﻧﻮ‬ ‫ﺑﺨﻄﺮ ﺑﻨﺪازﻳﻢ‪ .‬ﺑﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻲ ﺑﻲ ﻧﺎﻣﻮس ﺳﺮ و ﻛﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﻧﻘﺪم ﭘﻮل ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺎري رو ﺑﺨﻮاﻳﻢ ﺑﺘﻮﻧﻴﻢ ﺑﻜﻨﻴﻢ‪ .‬دﺳﺖ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ‬ ‫رو ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻮار ﻧﻮن ﺑﺮﺳﻮﻧﻴﻢ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﻧﻴﺲ؟"‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪" :‬آره‪،‬آره‪".‬‬ ‫"ﭼﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎ واﺳﻪ ﻣﻮن ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدي‪ .‬ﭼﻪ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎ راس و رﻳﺲ ﻛﺮده ﺑﻮدي‪.‬‬ ‫ﻛﻪ ﺣﻴﻮوﻧﺎﻣﻮﻧﻮ ﺟﻮري ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ از آدﻣﺎ آدم ﺗﺮ ﺑﺸﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﮕﺎﻣﻮن ﻳﺎد ﺑﺪﻳﻢ از‬ ‫ﮔﺮﺑﻪ ﻫﺎﻣﻮن ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﻛﻨﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﻫﺎﻣﻮن ﻳﺎد ﺑﺪﻳﻢ ﺑﺎ ﻛﻔﺘﺮاﻣﻮن از ﺗﻮي ﻳﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﻏﺬا‬ ‫ﺑﺨﻮرن‪ ،‬ﺑﺎﻫﻢ ﻫﻤﺒﺎزي ﺑﺸﻦ‪ .‬ﻣﻴﮕﻔﺘﻲ ﺣﻴﻮوﻧﺎ وﺣﺸﻴﮕﺮي رو از ﻣﺎ آدﻣﺎ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ن‪".‬‬ ‫"آره‪".‬‬ ‫دوﺑﺎره ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ داد و ﺑﻴﺪاد ﺟﻤﻌﻴﺖ ﮔﻮش ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﭼﺮاﻏﻬﺎﻳﺶ ﭘﻴﺪا ﻣﻴﺸﺪ ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ ﻣﺎﺷﻴﻦ زﻧﺪان اﺳﺖ‪ .‬داد ﻣﻴﺰدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻮرا‬ ‫ﻣﻴﻜﺸﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺻﻠﻮات ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬ ‫"آوردﻧﺶ‪".‬‬ ‫"اﻳﻦ دﻳﮕﻪ ﺧﻮد ﺟﺎﻛﺸﺸﻪ‪".‬‬ ‫"ﻣﺎﻟﻴﺪه ي‪ .‬ﺑﻨﺰ ﺻﺪ وﻫﺸﺘﺎده‪".‬‬ ‫"اﻳﻦ دﻳﮕﻪ ﺧﻮدﺷﻪ‪".‬‬ ‫"ﺳﺎﺑﻴﺪه ي‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﻮﺷﺘﻪ‪".‬‬ ‫ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎدﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ از روي ﺳﻜﻮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ وﺗﻮي‬ ‫ﻣﻴﺪان را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ اﻓﺴﺮﻫﺎي ﻛﻼﻧﺘﺮي ﻫﻢ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻫﺎ‬ ‫ﻣﻴﮕﻔﺘﻨﺪ آدم ﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ از روي ﺳﻜﻮﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﺎﻃﻮم ﭘﺲ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻫﺎ‬ ‫ﺟﻤﻌﻴﺖ را ﺑﺎ ﺑﺎﻃﻮم ﻣﻲ زدﻧﺪ و ﭘﺲ ﻣﻴﺮاﻧﺪﻧﺪ و ﺟﻤﻌﻴﺖ روي ﻫﻢ ﺑﻌﻘﺐ ﻣﻲ رﻳﺨﺘﻨﺪ‬ ‫و ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ و ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و زﻳﺮ ﺿﺮﺑﺔ ﺑﺎﻃﻮم ﻫﺎ ﻧﻌﺮه ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ردﻳﻒ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ واز ﺿﺮﺑﻪ ﺑﺎﻃﻮم دراﻣﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻮ ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﻓﺤﺶ ﻫﺎي ﭼﺎرواداري ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻫﺎ ﻣﻲ دادﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻳﻚ ﻣﺸﺘﻲ ﻫﻢ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٥٣‬‬

‫داﺷﺘﻨﺪ دور ﻓﻠﻜﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬اﻣﺎ ﻋﺪه ﺷﺎن زﻳﺎد ﻧﺒﻮد ﭼﻮن ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻬﺎ وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎن‬ ‫ﺟﻠﻮﺷﺎن را ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻧﻤﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺑﻄﺮف ﻓﻠﻜﻪ ﺑﺮوﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "دﻳﮕﻪ از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺮﻳﻢ زﻳﺮ ﭼﻮﺑﻪ واﻳﺴﻴﻢ‪".‬‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻄﺮف ﻫﺘﻞ‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﺳﺮخ رﻧﮓ ﺑﻪ ﻫﻮا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻬﺎ ﺧﻮدﺷﺎن را ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺑﮕﺬرﻧﺪ‪ .‬آﻫﺴﺘﻪ و آرام ﺑﺎ ﺳﺮﻫﺎي ﭘﺎﺋﻴﻦ‬ ‫اﻓﺘﺎده از وﺳﻂ ﻣﻴﺪان رد ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻄﺮف ﺗﻴﺮ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﻴﺮ دو ﺗﺎ ﭘﺎﺳﺒﺎن‬ ‫ﺟﻠﻮﻳﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻄﺮف وﻳﻼ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪﺷﺎن‪ .‬اﻣﺎ ﺻﺪاﺋﻲ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن داد ﻛﻪ ﺑﮕﺬارﻧﺪ ﺑﻪ راﻫﺸﺎن ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاي رﺋﻴﺲ ﻛﻼﻧﺘﺮي ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮﮔﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﭼﻮب ﺗﻌﻠﻴﻤﻲ ﺻﻴﻘﻠﻲ دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﺑﻜﻤﺮش زده ﺑﻮد و ﭘﺎي ﺗﻴﺮ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫"دﻛﺘﺮ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﻛﻪ ﻛﻮﺷﺸﺎت ﺑﺠﺎﺋﻲ ﻧﺮﺳﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﻨﺎ ﻣﻴﺸﺪ دارش‬ ‫ﻧﺰﻧﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺮج و ﻣﺮﺟﻲ ﺑﻮد‪.‬اﮔﻪ ﺗﻮاﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ واﺳﻪ ﭘﺎﺳﺒﻮن ﻛﻪ ﻣﺠﺮي‬ ‫ﻗﺎﻧﻮﻧﻪ اﻣﻨﻴﺖ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ واﺳﻪ ﻛﻲ ﻫﺴﺖ؟"‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد و ﮔﻔﺖ "ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺟﻨﺎب ﺳﺮ ﮔﺮد‪.‬اﻣﺎ اﻳﻨﻢ دارش‬ ‫ﻣﻲ زﻧﻦ و ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻫﻤﻮن ﻫﺮج و ﻣﺮﺟﻲ ﻛﻪ ﺑﻮد ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ‪".‬‬ ‫ﺳﺮﮔﺮد ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ دارم ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ دارم ﻫﺮ ﭼﻲ از دﺳﺘﻢ‬ ‫ﺑﺮﻣﻴﺎد ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎﻗﻴﺶ دﻳﮕﻪ ﺑﻤﻦ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻴﺴﺖ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺘﻢ "ﻣﻨﻢ دارم ﻫﺮ ﭼﻲ از دﺳﺘﻢ ﺑﺮﻣﻴﺎد ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﺮدم ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪.‬اﻣﺎ ﻣﻬﻢ‬ ‫اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﭼﻘﺪر از دﺳﺘﻤﻮن ﺑﺮ ﻣﻴﺎد‪".‬‬ ‫ﺳﺮﮔﺮد ﮔﻔﺖ "ﺑﻬﺮ ﺟﻬﺖ ﻣﺘﺎًﺳﻔﻢ‪ .‬ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻫﺎش‬ ‫ﻣﺪارا ﻣﻴﻜﺮدم‪ .‬ﺑﻬﺸﻢ اﺣﺘﺮام ﻣﻴﮕﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻛﻪ از ﺑﻘﻴﺔ ﻻﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‪.‬اﻣﺎ ﺗﻘﺼﻴﺮ‬ ‫ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ .‬واﺳﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻪ اﻟﺘﺰام ﺧﺸﻚ و ﺧﺎﻟﻲ ﻧﺪه ﻛﺎرو ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ رﺳﻮﻧﺪ‪ .‬ﺟﻮن‬ ‫ﻳﻪ اﺳﺘﻮار ﭘﻠﻴﺲ رو ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻬﺮ ﺣﺎل ﺑﻬﺖ ﺗﺴﻠﻴﺖ ﻣﻴﮕﻢ‪ ".‬ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻫﺎ ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫داد "ﺑﺬارﻳﻦ اﻳﻦ دو ﻧﻔﺮ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﻴﺨﻮان واﻳﺴﻦ‪ ".‬و در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﭼﻮب ﺗﻌﻠﻴﻤﻴﺶ را ﺑﻪ‬ ‫ﻛﻨﺎر ﭘﺎﻳﺶ ﻣﻲ زد ﻗﺪم زﻧﺎن دور ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻳﺎد ﺣﺮﻓﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز در زﻧﺪان ﺑﻬﺶ زده ﺑﻮد‪" :‬دﻛﺘﺮ وﻗﺘﻲ‬ ‫ﻃﻨﺎﺑﻮ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﮔﺮدن ﻣﻦ ﻛﺸﻴﺪﻧﻢ ﺑﺎﻻ دﻟﺖ واﺳﻪ ﻣﻦ ﻧﺴﻮزه‪ .‬دﻟﺖ واﺳﻪ اون اﺳﺘﻮاره‬ ‫ﺑﺴﻮزه ﻛﻪ ﻛﺎرد ﻣﻦ ﺟﻮﻧﺸﻮ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ زن و ﺑﭽﻪ ﻧﺪارم‪ .‬دﻟﺖ واﺳﻪ زن و ﺑﭽﺔاون‬ ‫ﺑﺴﻮزه‪".‬‬ ‫اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﺣﻜﻢ اﻋﺪاﻣﺶ را ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﻫﻮﻣﺮ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ زﻳﺎد ﺑﺮاي ﻋﻮض ﻛﺮدن ﺣﻜﻢ ﺗﻘﻼ ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻴﺶ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮش‬ ‫ﺑﻮد‪.‬از ﻫﻮﻣﺮ و ﺣﺴﻴﻦ ﻗﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﻮاﻫﺮش ﻳﻚ ﺟﻬﻴﺰﻳﻪ ﺧﻮب ﺗﻬﻴﺔ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﻮل رﻫﻦ دو اﺗﺎﻗﻲ را ﻛﻪ زﻳﺮ ﺗﻜﻴﻪ داﺷﺖ‬ ‫وﺻﻮل ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺮاﻳﺶ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺟﺎﺋﻲ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﻜﻲ‬

‫‪١٥٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرش ﺑﻮد ﺷﻮﻫﺮش ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬از ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻮاﻫﺮ اﻛﺒﺮ را‬ ‫ﻣﻲ دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺎدر ﻧﻤﺎز ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﻛﻨﺎر دﻳﻮار ﻫﺘﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و آرام زار ﻣﻲ زد‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻛﺮدو ﮔﻔﺖ " ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﻪ ﺳﻔﻴﺪه ﻣﻴﺰﻧﻪ‪ ".‬ﻳﺎد ﺷﺐ ﻫﺎﺋﻲ‬ ‫اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺗﺎ ﺳﭙﻴﺪه ﺻﺒﺢ ﺳﺮ ﭘﻞ ﭘﻼس ﺑﻮدﻧﺪ و وﻗﺘﻲ ﺑﻄﺮف اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺗﺠﺮﻳﺶ ﻣﻲ‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ ﺳﭙﻮرﻫﺎ را ﻣﻲ دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ دارﻧﺪ ﺧﻴﺎﺑﺎن را ﻣﻲ روﺑﻨﺪ و آﻧﻮﻗﺖ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﻴﻜﺮد و ﻣﻴﮕﻔﺖ "ﺷﺐ ﻣﺎ داره ﺷﺮوع ﻣﻴﺸﻪ‪".‬‬ ‫ﺑﻪ اﻛﺒﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد "ﺑﺎورم ﻧﻤﻴﺸﻪ‪ .‬ﻫﻨﻮزم ﺑﺎورم ﻧﻤﻴﺸﻪ‪".‬‬ ‫واو ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد "ﺑﺎورت ﻣﻴﺸﻪ دﻛﺘﺮ‪ .‬ﭘﺲ ﻓﺮداوﻗﺘﻲ زﻳﺮ ﭼﻮﺑﺔ دار‬ ‫واﺳ‪‬ﺎدي دﻳﺪي ﻃﻨﺎب ﮔﺮدﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻦ و ﻣﺜﻞ ﭘﺮواري دم ﻗﺼﺎﺑﻲ آوﻳﺰوﻧﻢ ﻛﺮدن‬ ‫ﺑﺎورت ﻣﻴﺸﻪ‪".‬‬ ‫او ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد "ﻫﻴﭻ ﺗﺮﺳﻲ ﻧﺪاري؟"‬ ‫واﻛﺒﺮ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﭘﺎﺳﺦ داده ﺑﻮد "ﻧﻪ‪ .‬راﻫﻲ اس ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻮن ﺑﺎﻻﺧﺮه‬ ‫ﺑﺎﻫﺎس ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺷﺘﺮﻳﺲ ﻛﻪ دﻳﺮ ﻳﺎ زود در ﺧﻮﻧﺔ ﻫﻤﻪ ﻣﻮن ﻣﻴﺨﻮاﺑﻪ‪ .‬ﺟﺦ دو دﻗﻴﻘﻪ ﻃﻮل‬ ‫ﻧﻤﻴﻜﺸﻪ ﻛﻪ ﻧﻔﺲ آدم ﺑﻨﺪ ﺑﻴﺎد‪ .‬ﻓﻘﻂ دﻟﻢ واﺳﻪ دوﻟﺖ ﻣﻴﺴﻮزه ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﭘﻮل ﻣﺎﻟﻴﺎت‬ ‫ﻋﺮق ﻣﻦ ﮔﻴﺮش ﻧﻤﻴﺎد‪".‬‬ ‫ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻫﻨﻮز ﺑﺎﻃﻮم ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ و ﻫﻮ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﻓﺤﺶ ﭼﺎرواداري‬ ‫ﻣﻴﺪادﻧﺪ واز ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻫﺎ و ﻛﺮاﻳﻪ ﻫﺎ و از ﺳﺮ و ﻛﻮل ﻫﻢ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ و ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲ‬ ‫آﻣﺪﻧﺪ‪.‬وﻗﺘﻲ ﺳﭙﻴﺪه زد ﻫﻮﻣﺮ و ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻨﺎر ﭼﻮب ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺰﻣﻴﻦ‬ ‫ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺻﺪاي ﺧﻮاﻫﺮ اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز را ﻛﻪ در ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ آﻧﻬﺎ زﻧﺠﻤﻮره‬ ‫ﻣﻴﻜﺮد ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺎﺗﺮول ﺳﻴﺎه زﻧﺪان ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ ﻛﻮﭼﻚ ﺳﺮخ رﻧﮓ‬ ‫از ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺗﺠﺮﻳﺶ ﺑﺎﻻ آﻣﺪﻧﺪ و ﺻﺪاي ﻫﻮ وﻫﻮرا و ﺻﻮت ﺑﻠﺒﻠﻲ از ﺟﻤﺎﻋﺖ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز را ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎي دﺳﺖ ﺑﻨﺪ زده ﭘﻴﺎده ﻛﺮدﻧﺪو ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺮش‬ ‫ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ او را در آﻏﻮش ﺑﻜﺸﺪ و ﺷﻴﻮن ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ و ﺣﺴﻴﻦ در ﺑﺮاﺑﺮ او اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‬ ‫و راﺳﺖ در ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻛﺒﺮ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﻫﻤﻴﺸﮕﻴﺶ را ﺑﻪ‬ ‫ﻟﺐ داﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ "اﻳﻦ واﺳﻪ ﻣﻦ درس ﻋﺒﺮت ﺑﺰرﮔﻲ ﻣﻴﺸﻪ‪ ".‬و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﻫﻮﻣﺮ‬ ‫دﺳﺘﺶ را ﺑﺸﺎﻧﺔ او زد وﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻗﻄﺮه اﺷﻜﻲ را ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺟﻤﻊ ﻣﻴﺸﺪ‬ ‫ﻣﺨﻔﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻛﺒﺮ ﺷﻴﺮاز ﻗﻮﻟﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ او داده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻴﺎدﺷﺎن آورد‪.‬‬ ‫"ﻳﺎدﺗﻮن ﻧﻤﻴﺮه ﻫﺎ‪".‬‬ ‫"ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﺑﺎش‪".‬‬ ‫"ﻣﺸﻐﻮل ذﻣ‪‬ﻪ اﻳﻦ ﻫﺎ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ و ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ "ﻣﻴﺪوﻧﻴﻢ‪".‬‬ ‫"ﺑﮕﻮ ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮي‪".‬‬ ‫"ﺑﻪ ﻣﻮت ﻗﺴﻢ‪".‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٥٥‬‬

‫او را روي ﺳﻜﻮ ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬ﻫﻴﭻ ﺣﺮﻓﻲ ﻳﺎوﺻﻴﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻛﻴﺴﻪ را روي ﺳﺮش‬ ‫ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻃﻨﺎب را ﮔﺮدﻧﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﺑﺎﻻﻳﺶ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ اي ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻛﺖ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪو ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪاي ﺷﻴﻮن ﺧﻮاﻫﺮ اﻛﺒﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻴﻜﻞ اﻛﺒﺮ ﻛﻤﻲ ﺑﺨﻮدش ﭘﻴﭽﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺧﻢ و راﺳﺖ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺟﺴﺪ ﻣﺜﻞ ﻛﺮم ﺑﺨﻮدش ﻟﻮﻟﻴﺪ و راﺳﺖ و ﺑﻴﺠﺎن در‬ ‫ﻫﻮا آوﻳﺨﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ و ﺣﺴﻴﻦ راﺳﺖ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪو ﺧﻴﺮه ﺑﻪ ﺟﺴﺪ ﺑﻲ ﺟﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺻﺪاي ﺻﻠﻮات و ﺟﺮﻳﻨﮓ و ﺟﺮﻳﻨﮓ ﺳﻜﻪ ﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﻛﻒ ﻣﻴﺪان ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ‬ ‫واﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺑﺮاه ﻣﻴﻔﺘﺎدﻧﺪ و ﺷﻴﻮن ﺧﻮاﻫﺮ اﻛﺒﺮ را ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺴﺪ ﺑﻲ ﺟﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺗﻮي ﻫﻮا ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻴﺪ وﺑﺎ ﺑﺎد ﺑﻪ ﭼﭗ وراﺳﺖ‬ ‫ﺗﻜﺎن ﻣﻲ ﺧﻮرد‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺪي ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺪان ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺧﻠﻮت ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬آن دو ﭼﺸﻤﻬﺎﺷﺎن را از ﺟﺴﺪ آوﻳﺨﺘﻪ‬ ‫ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و ﻟﺤﻈﻪ اي ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﺧﻴﺮه و ﭘﺮ ﻣﻌﻨﻲ ﺧﻮد را ﺑﻬﻢ دوﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺴﻴﻦ دﻳﭙﻠﻤﻪ ﮔﻔﺖ "ﻫﻤﻪ ﭼﻲ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪".‬‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻲ ﻧﻪ‪".‬‬

‫‪١١‬‬ ‫وﻗﺘﻲ از ﭘﻴﺎده رو ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻧﺎدري ﮔﺬﺷﺘﻢ و از ﭼﻬﺎر راه اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل رد ﺷﺪم ﻣﺮدد‬ ‫ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪ ﻓﺮدوﺳﻲ ﺑﺮوم‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻫﻴﭽﻜﺲ روﺑﺮو ﺷﻮم‪.‬‬ ‫ﺟﻠﻮي ﻳﻚ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺧﺎﻟﻲ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺳﻮار ﺷﺪم‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم آن ﻣﻮﻗﻊ روز در ﻛﺎﻓﻪ‬ ‫اﺳﭙﺮﺳﻮ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺧﻮرد‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزده ﺻﺒﺢ ﺑﻮد و در آﻧﻮﻗﺖ روز در‬ ‫ﻛﺎﻓﻪ اﺳﭙﺮﺳﻮ ﺣﺘﻤﺎً ﺟﺰ ﻳﻜﻲ دو ﺟﻔﺖ ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮق ﻛﺴﻲ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻴﺸﺪ‪ .‬ﺣﺪﺳﻢ‬ ‫درﺳﺖ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ وارد ﻛﺎﻓﻪ ﺷﺪم ﺗﻨﻬﺎ دو ﺟﻔﺖ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ ﺟﻮان وﺳﻄﻬﺎي ﻛﺎﻓﻪ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﮕﻮﺷﺔ ﻛﺎﻓﻪ رﻓﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺰرگ ﺷﻴﺸﻪ اي روﺑﺮوي ﺑﺎغ ﻧﺸﺴﺘﻢ‬ ‫وﺳﻔﺎرش ﻳﻚ آﺑﺠﻮ دادم‪ .‬روزﻧﺎﻣﻪ اي را ﻛﻪ ﻫﻨﻮز از ﭘﺮﻳﺸﺐ ﺗﻮي ﺟﻴﺒﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻴﺮون آوردم و روي ﻣﻴﺰ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ روزﻧﺎﻣﻪ روي ﻣﻴﺰ ﺑﻮد ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺣﻮادث ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻮد و ﻋﻜﺲ ارژﻧﮓ را ﻛﻪ ﺷﺶ در دوازده ﭼﺎپ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﻣﻴﺪﻳﺪم‪ .‬ﻋﻜﺴﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي ورود ﺑﻪ داﻧﺸﻜﺪه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺷﺶ ﺳﺎل ﺑﻮد آﻧﺮا‬ ‫ﻣﺮﺗﺒﺎ ﭼﺎپ ﻣﻴﻜﺮد و روي ﻛﺎرت ﺗﺤﺼﻴﻠﻲ ﻣﻲ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎﻻً در ﺗﻤﺎم آن ﺷﺶ‬ ‫ﺳﺎل ﻋﻜﺲ دﻳﮕﺮي ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻي ﺻﻔﺤﻪ درﺷﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ "در آﺳﺘﺎﻧﻪ اﺧﺬ‬ ‫دﻳﭙﻠﻢ دﻛﺘﺮاي ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺧﻮد را ﻛﺸﺖ"‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻴﻠﻲ روﻳﺸﺎن ﺗﺎﺛﻴﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫روي ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ داﻧﺸﻜﺪه ﭘﺰﺷﻜﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ داﻧﺸﻜﺪه ﭘﺰﺷﻜﻲ‬ ‫ﺷﻬﺮ وﺑﻬﺘﺮﻳﻦ داﻧﺸﻜﺪه ﻛﺸﻮر‪ ،‬ﺟﺎي ﺧﻴﻠﻲ ﭘﺮ ﺷﻮر و ﻫﻴﺠﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺰار ﻧﻔﺮ اﻻن‬ ‫داﺷﺘﻨﺪ ﺗﻮي دﻟﺸﺎن ﺑﻪ ارژﻧﮓ ﻓﺤﺶ ﻣﻴﺪادﻧﺪ‪ .‬ﻫﺰارﻫﺎ ﻧﻔﺮي ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‬ ‫ارژﻧﮓ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﻘﻪ زده ﺑﻮد‪ ،‬آﻧﻬﺎ را از ﻳﻚ ﺷﺎﻧﺲ ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﻛﻨﻜﻮر ﻣﺤﺮوم ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬و ﻫﺰارﻫﺎ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﺣﺘﻤﺎً ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻘﻠﺸﺎن ﺟﻮر در ﻧﻤﻴﺎﻣﺪ‪.‬‬ ‫داﻧﺸﺠﻮي ﺳﺎل آﺧﺮ در آﺳﺘﺎﻧﻪ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﻴﻠﻲ‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﻔﻨﮓ ﺷﻜﺎري روي ﻛﻠﻪ‬ ‫ﺧﻮدش ﺑﮕﺬارد وﻫﺮ دو ﻟﻮﻟﻪ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﻴﻒ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ دﻛﺘﺮ ﺧﻮﺑﻲ‬ ‫ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﻳﻚ ﺷﻮﻫﺮ اﻳﺪه آل‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﺪر ﻓﺪاﻛﺎر‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻗﺪ وﻧﻴﻢ ﻗﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺳﻔﺮه‬ ‫ﻗﺎچ ﻗﺎچ ﺑﺨﻮرﻧﺪش‪ .‬و ﻫﻨﻮز ﭘﺪر ارژﻧﮓ را ﺑﺎ آن ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻗﺮﻣﺰ اﺷﻚ آﻟﻮد و‬ ‫ﺻﻮرت ﻧﺘﺮاﺷﻴﺪه و ﻟﺒﺎس ﺳﻴﺎه ﻣﻴﺪﻳﺪم ﻛﻪ دم ﻣﺴﺠﺪ ﻣﺠﺪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺮدم ﺑﻬﺶ‬ ‫ﺳﺮ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺪﻫﻨﺪ و ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮي ارژﻧﮓ را‪ ،‬ﻛﻪ ﻳﻚ ﻋﺪه از دﺧﺘﺮﻫﺎي ﻫﻤﻜﻼﺳﻤﺎن‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﺳﻴﺎه وﺗﻮر ﺳﺮ دورش ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و او داﺷﺖ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺑﺎ‬ ‫اﺻﻄﻼﺣﺎت ﻃﺒﻲ و ﺑﺎ ﺷﻮر وﻫﻴﺠﺎن ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻴﺪاد‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻢ ﺟﻨﺎﺋﻲ ﺗﻌﺮﻳﻒ‬ ‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻛﻪ "ﺑﻌﻠﻪ‪ ،‬ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎ را روي ﻧﺎﺣﻴﺔ ﺗﺎﻣﭙﻮرال‪ ،‬ﺑﺎﻻي زاﺋﺪة اﺳﺘﻴﻠﻮﺋﻴﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و‬

‫‪١٥٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺷﻠّﻴﻚ ﻛﺮده‪ ".‬ﺷﻠّﻴﻚ ﺑﺎ ﺗﺸﺪﻳﺪ و ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ دﺳﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎن آﺗﺶ ﻣﻴﺪﻫﺪ‪.‬‬ ‫"ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺷﻴﺎر رﻻﻧﺪو و ﻣﻨﻄﻘﺔ ﺗﺎﻣﭙﻮرال ﭼﭗ را ﻣﺘﻼﺷﻲ ﻛﺮده واز ﺳﻮراخ ﭘﺎره‬ ‫ﺧﻠﻔﻲ ﺧﺎرج ﺷﺪه‪ ".‬ﺑﻌﻀﻲ ﻣﺮدم ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪه اﻧﺪ و ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﻢ‬ ‫ﻧﻤﻴﺪاﻧﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻣﺴﻠّﻤﺸﺎن را ازﺷﺎن ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﻃﻔﻠﻚ ارژﻧﮓ ﻛﻪ‬ ‫ﻳﻜﻲ از اﻳﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬و ﻣﻦ و اﻳﺮج و ﭘﺮوﻳﺰ و ﻓﺮخ ﻫﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻬﻢ ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﻛﻪ ارژﻧﮓ‬ ‫ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻛﺮده ﻫﻴﭻ ﻳﻜّﻪ ﻧﺨﻮردم‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﻃﻮرﻳﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ را ﺑﻤﻦ داد ﭘﺮﺳﻴﺪ آﻳﺎ ﻗﺒﻼ ﻣﻄﻠﺐ را ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺶ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ "ﻧﻪ" ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ دوﺳﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻄﺤﻲ و ﺑﻲ اﺣﺴﺎﺳﻲ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺣﻖ ﺑﺎ او ﺑﻮد‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﭼﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ ارژﻧﮓ ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫آﻣﺪ و ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﺑﺮاي ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي از ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺪاﻣﻤﺎن ﻛﺎري ﻧﻜﺮده‬ ‫ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ‪ ،‬اﻳﺮج‪ ،‬ﭘﺮوﻳﺰ و ﻓﺮخ ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎﻣﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﺎ ﺧﺒﺮ را از ﻣﺮدم ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ ﻳﺎ در روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را دﻳﺪﻳﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ " ﺑﺎﻻﺧﺮه اﺗﻔﺎق‬ ‫اﻓﺘﺎد‪ ".‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ اﻧﺘﻈﺎرش را داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻧﻤﻴﺸﺪ ﮔﻔﺖ ﭼﻨﺪروز‪ .‬ﻣﺎﻫﻬﺎ‬ ‫ﺑﻮدﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ دﺳﺘﻬﺎي ﻫﻤﻪ ﻣﺎن روي ﻣﺎﺷﻪ ﺑﻮد و‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﻴﻤﺎن ﻣﺎﺷﻪ را ﺑﻜﺸﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ آن ﺷﺐ در راه ﺧﺎﻧﺔ ارژﻧﮓ ﻫﻤﻪ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪ اﺗﻔﺎق ﺧﻮاﻫﺪاﻓﺘﺎد‪ .‬ﺗﺎ‬ ‫ﻫﻔﺘﺔ ﭘﻴﺸﺶ ﭘﺎﻧﺰده روز ﺗﻤﺎم ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ روي ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ و ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬اﻣﺘﺤﺎن ﻓﺎرﻣﺎﻛﻮﻟﻮژي را ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ از ﺳﺎل ﭘﻴﺶ اﻣﺘﺤﺎن ﻧﺪاده ﺑﻮد و ﻋﻘﺐ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ و اﻣﺘﺤﺎن ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ را ﺑﺎ ﻫﻢ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻴﺪادﻳﻢ و اﺿﻄﺮاﺑﻲ را ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪ از اﻳﻦ دو اﻣﺘﺤﺎن داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﺮاﻳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻬﺎر روز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ‬ ‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ ﭘﺮوﻳﺰ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ را ﭘﺮت ﻛﺮد و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻓﺤﺶ دادن‪ .‬ﻫﺮ ﭘﻨﺞ ﺗﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ‬ ‫درس ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ‪ .‬در زﻳﺮ زﻣﻴﻦ ﺧﻨﻚ ﺧﺎﻧﻪ ارژﻧﮓ اﻳﻨﻬﺎ در اﻟﻬﻴﺔ ﺷﻤﺮان‪ .‬وﻗﺘﻲ‬ ‫ﭘﺮوﻳﺰ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ را ﭘﺮت ﻛﺮد و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻓﺤﺶ دادن ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ‬ ‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬داﺷﺖ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ و ﺑﻪ داﻧﺸﻜﺪه ﻓﺤﺶ ﻣﻴﺪاد‪ .‬ﺑﻌﺪ داد و ﺑﻴﺪادش را ﺳﺮ ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺎ راه اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﺘﺎب را ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺷﺮوع ﻛﺮدم او را ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻛﺮدن‪ .‬راﺳﺘﺶ اﻳﻦ ﺑﻮدﻛﻪ داد و ﺑﻴﺪاد او ﻣﺮا ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻣﻴﺪاد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﺪﺗﻲ‬ ‫ﺑﻮد ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻴﻎ ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬ارژﻧﮓ ﺳﺮش را ﻣﻴﺎن دو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و زﻣﻴﻦ را ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬اﻳﺮج ﮔﻮﻳﻲ ﺻﻔﺤﺎت ﻛﺘﺎب را ﺑﺸﻤﺮد آﻧﺮا ورق ﻣﻴﺰد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮخ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﺒﺎﻻ ﻛﺮد‬ ‫و دوﺑﺎره ﺳﺮش را روي ﻛﺘﺎب اﻧﺪاﺧﺖ و اﻧﮕﺎر ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﭘﺮوﻳﺰ ﻛﺘﺎب او را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و آﻧﺮا وﺳﻂ اﺗﺎق ﭘﺮت ﻛﺮد ﻓﺮخ ﻫﻴﭻ‬ ‫ﻣﻘﺎوﻣﺘﻲ ﺑﺨﺮج ﻧﺪاد‪ .‬آﻧﺮوز ﭘﺮوﻳﺰ از ﻣﺎ ﺟﺪا ﺷﺪ و ﺑﺮاي ﻗﺪم زدن ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬ ‫ﻳﻜﺴﺎﻋﺖ و ﻧﻴﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻗﻬﺮ ﻛﺮده ﺑﻮده اﻧﺪ و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺸﻨﺪ ﺑﺮوي ﻛﺴﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ روي ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ اش ﻧﺸﺴﺖ و ﻛﺘﺎب را‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٥٩‬‬

‫ﺑﺮداﺷﺖ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﺨﻮاﻧﺪن‪ .‬ﻏﺮوب ﻛﻪ ﺷﺪ ارژﻧﮓ ﻛﺘﺎب را ﺑﮕﻮﺷﻪ اي اﻧﺪاﺧﺖ‬ ‫و ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺎﻧﻮ رﻓﺖ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ زدن ﻳﻜﻲ از ﺳﻨﺎﺗﻬﺎي ﺑﺘﻬﻮون‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﻪ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎري از روي ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻣﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻛﺘﺎب ﻫﺎ را ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ و ﺳﺎﻛﺖ‬ ‫ﮔﻮش دادﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ در ﻫﻤﺎﻧﺤﺎل ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﺎت ﮔﻮش ﻣﻴﺪادﻳﻢ ﺑﻔﻜﺮ اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ ﻳﻚ‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ام اﺿﺎﻓﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻮﻗﻌﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮادر ﻗﻬﺮﻣﺎن داﺳﺘﺎن ﻣﺮده‬ ‫و در ﻫﻤﺎﻧﺤﺎل ﻛﻪ ﻫﻨﻮز از اﺗﺎق ﻫﺎي ﺑﺎﻻ ﺻﺪاي ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ او ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺸﺖ‬ ‫ﭘﻴﺎﻧﻮ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ و آﻫﻨﮓ ﻣﺤﺒﻮب ﺑﺮادرش راﻣﻴﺰﻧﺪ‪ .‬آﻧﺸﺐ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم ﻛﺮدن ﭘﺮدة‬ ‫ﺳﻮم ﻧﻤﺎﻳﺸﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﻓﺮخ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺠﺎي ﻳﻚ دوﺳﺘﺶ‬ ‫ﻛﺸﻴﻚ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺮوﻳﺰ و اﻳﺮج ﺗﺎ ﺻﺒﺢ در ﺧﺎﻧﺔارژﻧﮓ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬روز ﺑﻌﺪ ﻓﺮخ ﺑﻜﻠﻪ‬ ‫اش زد‪ .‬وﻗﺖ ﻛﺸﻴﻜﺶ ﻣﺮﻳﻀﻲ در اﺛﺮ دﻳﺮ رﺳﻴﺪن ﭘﻤﭗ اﻛﺴﻴﮋن ﻣﺮده ﺑﻮد و‬ ‫آﺳﻴﺴﺘﺎن ﻛﺸﻴﻚ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ او ﻗﻀﺎﻳﺎ راﺧﻴﻠﻲ ﺟﺪي ﺗﺮي از آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻣﻴﮕﻴﺮد‪ .‬ﺗﺎ ﻇﻬﺮ روز ﺑﻌﺪ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد و ﻋﺼﺮ ﺑﻤﻨﺰل ارژﻧﮓ آﻣﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻗﻀﻴﺔ ﭘﻤﭗ‬ ‫اﻛﺴﻴﮋن و ﺣﺮف آﺳﻴﺴﺘﺎن ﻛﺸﻴﻚ را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬ ‫ارژﻧﮓ ﺑﺨﻮﻧﺴﺮدي‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻄﻮر ﻫﻔﺘﺔ‬ ‫ﭘﻴﺶ ﭘﺮﺳﺘﺎري ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ ﺧﻮن اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﺑﻤﺮﻳﻀﻲ وﺻﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﺮﻳﺾ ﺗﻠﻒ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮخ آرام ﺳﺮﺟﺎﻳﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ روﺑﺮ زل زد و ﺑﻌﺪ ﻛﺘﺎﺑﺶ را ﺑﺎز‬ ‫ﻛﺮدو ﺷﺮوع ﺑﺨﻮاﻧﺪن ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻳﻜﺴﺎﻋﺖ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﻠﺪ ﻛﺘﺎب را ﻛﻨﺪ و‬ ‫آﻧﺮا ﺑﻄﺮف ﭘﻴﺎﻧﻮ ﭘﺮت ﻛﺮد و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ داد و ﺑﻴﺪاد ﻛﺮدن ﻛﻪ ﻣﺎﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻳﻚ‬ ‫ﻣﺸﺖ آدم دوروي ﻣﺘﻘﻠﺐ ﭘﺴﺖ ﺗﺮﺳﻮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ و ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻫﻴﭽﻜﺎري را ﻧﺪارﻳﻢ‬ ‫ﺟﺰ آﻧﻜﻪ ﺗﻮي ﻳﻚ زﻳﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ و ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﻣﺰﺧﺮف و ﺟﺰوه ﻫﺎي ﻣﺰﺧﺮﻓﺘﺮ را‬ ‫ورق ﺑﺰﻧﻴﻢ و ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻫﻢ از زور ﺗﺮس و اﺿﻄﺮاب ﺧﻮاﺑﻤﺎن ﻧﺒﺮد‪ .‬ارژﻧﮓ ﺧﻴﻠﻲ‬ ‫آرام از او ﭘﺮﺳﻴﺪ آﻳﺎ او ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺎر ﺑﻬﺘﺮي دارد و ﻓﺮخ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ ﺟﻮا ب داد‬ ‫"آره‪ ،‬ﻳﻪ ﮔﻮﻟّﻪ ﺗﻮﻣﺦ ﺧﻮدﻣﻮن ﺧﺎﻟﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ ".‬آﻧﻮﻗﺖ اﻳﺮج رﻓﺖ ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺎﻧﻮ ﻧﺸﺴﺖ و‬ ‫ﺷﺮوع ﻛﺮد ﻳﻚ ﺗﻜﻪ از ﺷﻮﭘﻦ را ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ زدن ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ارژﻧﮓ از ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺎﻧﻮ ﺑﻠﻨﺪش‬ ‫ﻛﺮد و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ زدن ﻫﻤﺎن آﻫﻨﮓ‪ .‬آﻧﺸﺐ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭽﻜﺪاﻣﻤﺎن ﭼﻴﺰي ﻧﺨﻮاﻧﺪﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺷﺐ اﻣﺘﺤﺎن ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ از ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب ﺑﻪ ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻧﺨﻮاﻧﻴﻢ‪ .‬اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﻳﻜﻲ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ﻳﻜﻲ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ‪ ،‬و ﻓﺎﺻﻠﺔ اﻳﻦ را ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ را اﻣﺘﺤﺎن‬ ‫ﺑﺪﻫﻴﻢ و ﻳﻚ ﺷﺐ دﻳﮕﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺗﺎ آن ﻳﻜﻲ را ﻣﺮور ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻏﺮوب ﻛﻪ ﺷﺪ از‬ ‫ﻣﺤﻤﻮدﻳﻪ ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﺷﺪﻳﻢ و ﺑﻪ ﺷﻬﺮ آﻣﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﻳﻢ و ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد رادﻳﻮ ﺳﻴﺘﻲ ﻓﻴﻠﻢ "اﻳﺮﻣﺎ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ" را ﻣﻴﺪاد ﻛﻪ ﺟﻚ ﻟﻤﻮن و ﺷﺮﻟﻲ‬ ‫ﻣﻚ ﻟﻴﻦ ﺗﻮﻳﺶ ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﺎ دﻟﻤﺎن ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﺶ ﻛﻨﻴﻢ وﻟﻲ‬ ‫ﺑﺨﺎﻃﺮ آن اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎي ﻟﻌﻨﺘﻲ ﻧﻤﻴﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﭘﺮوﻳﺰ ﻫﻨﻮز ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬ﭼﻮن زﻳﺎد ﭼﺸﻤﺶ آب‬ ‫ﻧﻤﻲ ﺧﻮردﻛﻪ در اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ ﻗﺒﻮل ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﻬﺶ ﺗﺬﻛﺮ دادﻳﻢ ﻛﻪ آﻧﺸﺐ را ﺧﻴﺎل‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ زﻫﺮﻣﺎري ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ آن ﺟﻤﻠﺔ آﻟﺒﺮﻛﺎﻣﻮ را ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻮرد‬

‫‪١٦٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻋﻼﻗﻪ اش ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻜﺮار ﻛﺮدم‪" :‬ﺧﻮدرا ﺑﺪﺳﺖ ﺟﺮﻳﺎن ﺧﻠﻞ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ وﻗﺎﻳﻊ‬ ‫ﺳﭙﺮدن‪ ".‬ﺟﻠﻮي ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻓﺮخ ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪ ﺧﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻧﺪ وﻟﻲ ارژﻧﮓ آﻧﺮا از‬ ‫دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬ﭘﺎره اش ﻛﺮدو اﻧﺪاﺧﺘﺶ ﺗﻮي ﺟﻮب‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ از‬ ‫ﻗﺮاري ﻛﻪ داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ آﻧﺸﺐ را ﭼﻴﺰي ﻧﺨﻮاﻧﻴﻢ ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮ ﺣﺴﺎﺑﻲ در آن روزﻧﺎﻣﻪ‬ ‫ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻓﺮخ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ ﺷﺮط ﺑﺒﻨﺪد و از ﺳﺮ ﺗﺎ ﺗﻪ روزﻧﺎﻣﻪ را‬ ‫ﻧﺨﻮاﻧﺪه از ﺣﻔﻆ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ و رﺑﻊ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻫﻨﻮز ﺷﺮوع‬ ‫ﺑﻔﺮوﺧﺘﻦ ﺑﻠﻴﻂ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد و ﺗﺎ ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺖ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺧﻴﺎل ﺷﺮوع ﻛﺮدن ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻓﻴﻠﻢ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ و رﺑﻊ ﺷﺮوع ﻣﻴﺸﺪ و ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ و ﻧﻴﻢ ﻃﻮل ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ از‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﻮﻗﺖ ﺳﻲ ﭼﻬﻞ ﺗﺎ دﻻل ﺑﻠﻴﻂ ﺟﻠﻮي ﮔﻴﺸﻪ ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪو ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎز ﺷﺪن‬ ‫آن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ رﻓﺘﻴﻢ و ﺟﻮﺟﻪ ﺳﺮخ ﻛﺮده ﺑﺎ ﺳﺎﻻد و ﻳﻚ ﺑﻄﺮ ﻋﺮق ‪ 55‬ارد‬ ‫دادﻳﻢ‪ .‬ﺣﺴﺎب ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻳﻚ رﺑﻊ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎو ﺑﺎآن‬ ‫ﺣﺴﺎب ﻛﻪ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد آن ﻓﻴﻠﻢ را ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دادﻧﺪ ﺷﺎﻧﺲ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻠﻴﻂ ﮔﻴﺮﻣﺎن‬ ‫ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻛﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻣﻤﺎن ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ و ﺧﻨﺪه ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﺎﻫﻲ ﺳﻜﻮت ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﻨﻨﺪه‬ ‫اي ﺑﺮ ﺟﻤﻌﻤﺎن ﻣﻴﻔﺘﺎدو ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻴﺸﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺗﻼﺷﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ دارﻳﻢ از‬ ‫اﺿﻄﺮاب و ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺧﺎﻃﺮﻣﺎن ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺟﻠﻮي ﺳﻴﻨﻤﺎ رﺳﻴﺪﻳﻢ ده‬ ‫دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﺑﻮد و ﺻﻔﻲ ﻛﻪ ﺟﻠﻮي ﻫﺮ دو ﺗﺎﮔﻴﺸﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫آﻧﻘﺪر ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻨﺞ ﺑﺮاﺑﺮ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن دﻳﺪه ﻣﻴﺸﺪ ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺼﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ دو دﺳﺘﻪ ﺑﺸﻮﻳﻢ و ﻧﺼﻔﻤﺎن ﺗﻮي ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ازﺻﻔﻬﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﻢ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻠﻴﻂ ﻳﻜﻴﺸﺎن ﮔﻴﺮﻣﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ده دﻗﻴﻘﻪ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻠﻴﻂ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﭼﺎر ﻣﻦ و ارژﻧﮓ ﻫﻢ ﻛﻪ درﺻﻒ ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ ﻳﻪ ﺻﻒ ﺑﺎﻟﻜﻦ رﻓﺘﻴﻢ و ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻘﻴﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻴﻢ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ از ﻫﻔﺖ ﻣﻴﮕﺬﺷﺖ و ده دﻗﻴﻘﻪ دﻳﮕﺮ ﻓﻴﻠﻢ ﺷﺮوع‬ ‫ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻮﻗﺖ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺟﻠﻮي ﮔﻴﺸﻪ داد زد ﻛﻪ ﻟﮋ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه و ﻓﻘﻂ ﺑﻠﻴﻂ‬ ‫ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ زاري ﻣﺎﻧﺪه‪ .‬ﺑﺎوﺟﻮد ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﭘﺮوﻳﺰ ﻛﻪ اﺻﺮار داﺷﺖ ﺑﻠﻴﻂ ﺑﻴﺴﺖ و‬ ‫ﭘﻨﺞ زاري ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ را ﻛﻮر ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻗﺒﻮل ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ در ﺻﻒ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ و ﺑﻠﻴﻂ‬ ‫ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ زاري ﺑﺨﺮﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ درﺳﺖ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﮔﻴﺸﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ و دو ﻧﻔﺮ‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﻠﻮي ﻣﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻠﻴﻂ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ زاري ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﺎن دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﺸﻮﻳﻢ‪ ،‬دﻳﻮاﻧﺔ زﻧﺠﻴﺮي‪ .‬ﺑﺨﺼﻮص وﻗﺘﻲ ﻓﻜﺮش را ﻣﻴﻜﺮدﻳﻢ ﻛﻪ‬ ‫درﺳﺖ در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻬﺎر ﻗﺪم ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻳﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺮ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ دﻻل ﺟﻮرواﺟﻮر‬ ‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻠﻴﻂ ﻫﺎرا ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﺎزار ﺳﻴﺎه ﻣﻴﻔﺮوﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺻﺤﺒﺖ آﻧﻜﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻢ دﻳﮕﺮ ﺑﺮوﻳﻢ ﻣﻄﺮح ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻓﻴﻠﻢ "اﻳﺮﻣﺎ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ" در ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻮد و ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺳﻤﺒﻞ اﺳﺎرﺗﻤﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎزه ﻓﻴﻠﻢ دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ارزش رﻓﺘﻦ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ در ﺷﻬﺮ ﻧﺒﻮد و اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﻮد ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻣﺎ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮﺳﻴﻢ و ﻟﻮ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﻫﺸﺖ ﻫﻢ ﺷﺮوع ﻣﻴﺸﺪ ﺑﻠﻴﻄﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ اﻳﻨﻜﻪ دو ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ‬ ‫ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ و ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرﻳﻢ و ﺑﺮاي ﺳﺎﻧﺲ ﻧﻪ و ﻧﻴﻢ ﺗﺎ ﻳﺎزده و ﻧﻴﻢ ﺑﻠﻴﻂ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻫﻢ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٦١‬‬

‫ﭼﻨﺪان ﻟﻄﻔﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬و ﺣﺎﺿﺮ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﻳﻢ از ﺑﺎزار ﺳﻴﺎه ﺑﻠﻴﻂ ﺑﺨﺮﻳﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دو‬ ‫ﺗﻮﻣﻦ ﮔﺮان ﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺶ ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ آن ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺮاي ﻣﺎ اﺻﻠﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺑﺎزار‬ ‫ﺳﻴﺎه ﻧﺨﺮﻳﻢ‪ .‬ﭘﻴﺶ از آن ﺑﺎرﻫﺎ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻴﺢ داده ﺑﻮدﻳﻢ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻣﻨﺼﺮف ﺑﺸﻮﻳﻢ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ از ﺑﺎزار ﺳﻴﺎه ﺑﻠﻴﻂ ﺑﺨﺮﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﺸﺐ ﺑﺎ ﺷﺒﻬﺎي دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻛﻤﻲ ﻓﺮق داﺷﺘﻮ وﻗﺘﻲ ﺗﻮاﻓﻖ ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ از ﺑﺎزار ﺳﻴﺎه ﺑﻠﻴﻂ ﺑﺨﺮﻳﻢ ﻣﻦ و ارژﻧﮓ‬ ‫ﺑﻄﺮف ﺑﺎﻻ راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ و دوروﺑﺮ ﺑﺴﺎط ﺟﮕﺮﻛﻲ ﻫﺎ دﻧﺒﺎل دﻻل ﻫﺎ راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬ ‫ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻠﻴﻂ ﻫﺎي ﺳﻪ ﺗﻮﻣﻨﻲ را ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ ﺣﺴﺎﺑﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻜﻪ‬ ‫ﻣﺎن زد‪ .‬ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺲ ﻛﺮدم ﻛﻪ دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪ راﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺑﺪن ﻳﻚ‬ ‫ﻣﺸﺖ ﻣﺤﻜﻢ ﺗﻮي ﭼﺎﻧﻪ ﻳﺎروﺑﺰﻧﻢ و ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﮔﺮ در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ اي ﻛﻪ اﻳﻦ اﺣﺴﺎ را‬ ‫ﻛﺮدم ﻳﺎرو را زده ﺑﻮد م ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻏﻴﻈﻲ ﻣﻲ زدم ﻛﻪ ﻳﺎ ﻓﻜﺶ ﻣﻲ ﺷﻜﺴﺖ و ﻳﺎ ﺟﺎﺑﺠﺎ‬ ‫ﻧﺎك اوت ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﺮد‪ .‬وارژﻧﮓ را ﻫﻢ دﻳﺪم ﻛﻪ‬ ‫داﺷﺖ دﻧﺪاﻧﻬﺎﻳﺶ را روي ﻫﻢ زور ﻣﻴﺪاد و ﻳﻚ ﻓﻜﺮي ﭘﻴﺶ ﺧﻮدش ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻳﻚ‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻳﻢ و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ را اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻴﻢ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺑﻔﻜﺮﻣﺎن‬ ‫ﻧﺮﺳﻴﺪﻛﻪ ﭼﺎﻧﻪ اي ﭼﻴﺰي ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ .‬ﻛﻴﻔﻬﺎﻳﻤﺎن را ﻛﻪ در آوردﻳﻢ ارژﻧﮓ ﻓﻘﻂ ﺑﻴﺴﺖ‬ ‫ﺗﻮﻣﻦ داﺷﺖ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﻲ ﺗﻮﻣﻦ‪.‬ارژﻧﮓ ﭼﻨﮓ زد ﻳﻚ ده ﺗﻮﻣﻨﻲ از ﺗﻮي دﺳﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ دو ﺗﺎ ده ﺗﻮﻣﻨﻲ ﺧﻮدش ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻛﺮد و اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ ﺗﻮي دﻫﻦ‬ ‫ﻳﺎرو ﺑﭽﭙﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺸﺎر داد روي ﺻﻮرﺗﺶ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺖ "ﺑﮕﻴﺮ" ﻣﺜﻞ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﻚ اﺳﺘﺨﻮان را ﺑﺰور ﺗﻮي دﻫﻦ ﻳﻚ ﺳﮓ ﺑﻜﻨﺪ‪.‬وﻗﺘﻲ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻛﺮدم ﻫﻢ ﺑﺮاي او و ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻣﺘﺎًﺛﺮ ﺷﺪم‪ .‬ارژﻧﮓ ﺣﺘﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻠﻴﻂ ﻫﺎ‬ ‫ﻳﺎ ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻘﻴﻪ ﭘﻮل ﻧﺸﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ و رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻠﻴﻂ ﻫﺎ و ﺑﻘﻴﻪ ﭘﻮل را ﮔﺮﻓﺘﻢ و‬ ‫دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﻳﻚ آﻗﺎي ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻣﺴﻦ ﻛﻪ او ﻫﻢ داﺷﺖ دﻧﺒﺎل ﺑﻠﻴﻂ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ از ﻣﺎ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻠﻴﻂ ﻫﺎ را ﭼﻨﺪ ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ "ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﻦ" ﻳﻜّﻪ ﺧﻮرد‬ ‫و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ اﻋﺘﺮاض آﻣﻴﺰ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺟﻮر آدم ﻫﺎ را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﺪﻫﻴﻢ‪.‬‬ ‫ارژﻧﮓ ﺑﺎ ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﮕﻲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر از ﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ ﺑﻠﻜﻪ او‬ ‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﺪ ودﺳﺖ ﻣﺮا ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻣﺎ‬ ‫راﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده ارژﻧﮓ راﻫﺶ را اداﻣﻪ داد و ﻳﻚ ﻗﺪم‬ ‫ﺟﻠﻮﺗﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﭘﺮوﻳﺰ ﭘﺮﺳﻴﺪ "ﭼﻄﻮر ﺷﺪه؟" ﻣﻦ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ از ﺟﻮاب‬ ‫ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺎﺟﺰ ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻄﺮف ارژﻧﮓ اﺷﺎره ﻛﻨﻢ و ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬ ‫ﻧﮕﻮﻳﻨﺪو ﻧﭙﺮﺳﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ آﻧﻮﻗﺖ ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺪ‪‬ي اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده‬ ‫و ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﺧﻴﺎﻟﺸﺎن ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮﺿﻴﺢ دادﻧﺶ ﻫﻢ ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﺑﻠﻴﻂ ﻫﺎ را داﻧﻪ اي ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﻦ از دﻻّل ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ وآن ﻳﺎرو ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫اﻳﻨﺠﻮر آدم ﻫﺎ را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﭘﻠﻴﺲ داد و ارژﻧﮓ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﻲ ﺑﻪ او داده ﺑﻮد‪ ،‬داﺳﺘﺎن ﻫﻴﭻ‬ ‫اﺣﺴﺎﺳﻲ را ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺎﻟﺖ ارژﻧﮓ راآﻧﻮﻗﺖ ﻛﻪ ﭘﻮل را ﭼﻨﮓ‬

‫‪١٦٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫زدواﻧﮕﺎر ﺗﻮي دﻫﻦ ﻳﺎرو ﭼﭙﺎﻧﺪو آن ﺑﺮﻗﻲ را ﻛﻪ در ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ دﻳﺪه ﺑﻮدم ﺗﺮﺳﻴﻢ‬ ‫ﻛﻨﻢ‪.‬اﻳﻦ ﺑﻮدﻛﻪ ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺷﺮّوور ﮔﻔﺘﻦ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ"ﭼﻪ ﺟﻮري ﺑﺮات ﺑﮕﻢ؟ ﺷﻌﺮ‬ ‫ﺗﺪﻓﻴﻦ ﺧﺎﻧﮕﻲ راﺑﺮت ﻓﺮاﺳﺖ ‪ Robert Frost‬رو ﺧﻮﻧﺪه ي؟ ﻣﺮدﻳﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮدش ﮔﻮر ﺑﭽﻪ ﺷﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ و زﻧﺶ از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﺮد ﻣﻴﺎد ﺗﻮي ﻣﻄﺒﺦ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ ﻛﻔﺸﺎي ﮔﻞ آﻟﻮد‪ ،‬ﮔﻞ ﺗﺎزه اي ﻛﻪ ﻣﺎل ﮔﻮرﺑﭽﺔ ﺧﻮدﺷﻪ‪ ،‬و ﺷﺮوع ﻣﻴﻜﻨﻪ ﺑﻪ ﺣﺮف‬ ‫زدن‪ .‬و ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻪ؟ ﻣﻴﮕﻪ 'ﺳﻪ روز ﻣﻪ آﻟﻮد وﻳﻚ روز ﺑﺎروﻧﻲ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭘﺮﭼﻴﻦ‬ ‫ﭼﻮب اﻓﺮاﺋﻲ رو ﻛﻪ آدم ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﺴﺎزه ﻣﻴﭙﻮﺳﻮﻧﻪ‪ '.‬ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮام ﺑﮕﻢ؟" ﭘﺮوﻳﺰ‬ ‫ﮔﻔﺖ "ﻧﻪ‪ ،‬داري ﻛﺲ و ﺷﻌﺮ ﻣﻴﮕﻲ‪ ".‬و ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ "اﮔﻪ اون ﺷﻌﺮو ﺑﺨﻮﻧﻲ‬ ‫ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ‪".‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ارژﻧﮓ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ "ﺑﺬار ﻣﻦ ﺑﺮات ﺑﮕﻢ ﭼﻲ ﺷﺪه‪ .‬ﻣﺎاوﻣﺪﻳﻪ م ﺑﺮﻳﻢ‬ ‫ﺳﻴﻨﻤﺎ‪ .‬اوﻧﻢ اﻣﺸﺐ از ﻫﻤﻪ ﺷﺒﺎ‪ .‬ﺑﻠﻴﻂ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮﻧﻜﻪ دﻟّﺎﻻ ﻫﻤﺔ ﺑﻠﻴﻄﺎ رو ﺧﺮﻳﺪه ن‪ .‬و‬ ‫ﻣﺎﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻴﮕﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ از ﺳﻴﻨﻤﺎ رﻓﺘﻦ ﻣﻨﺼﺮف ﻧﺸﻴﻢ و ﺑﺮﻳﻢ از ﺑﺎزار ﺳﻴﺎه ﺑﻠﻴﻂ‬ ‫ﺑﺨﺮﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎرو ﺑﻠﻴﻄﺎ رو دوﻧﻪ اي ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻴﻔﺮوﺷﻪ و ﻣﺎ ﻣﻴﺨﺮﻳﻢ و ﻫﺮ ﭼﻲ ﭘﻮل ﺗﻮي‬ ‫ﺟﻴﺒﻤﻮن ﻫﺴﺖ ﻣﻲ ﭼﭙﻮﻧﻴﻢ ﺗﻮ دﻫﻦ ﻳﺎرو‪ .‬ﺑﻌﺪ اﻳﻦ آﻗﺎي ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺤﺘﺮم و ﻣﺴﻦ ﻛﻪ‬ ‫داره دﻧﺒﺎل ﺑﻠﻴﻂ ﻣﻲ ﮔﺮده از ﻣﺎ ﻣﻴﭙﺮﺳﻪ ﺑﻠﻴﻄﺎ رو ﭼﻨﺪ ﺧﺮﻳﺪه ﻳﻢ و وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺸﻨﻮه ﭘﻨﺞ‬ ‫ﺗﻮﻣﻦ از ﻛﻮره در ﻣﻴﺮه و ﻣﻴﮕﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪاﻳﻦ ﺟﻮر آدﻣﺎ رو ﺑﺪﻳﻢ دﺳﺖ ﭘﻠﻴﺲ‪،‬و ﻣﺎ اون‬ ‫آﻗﺎي ﻣﺤﺘﺮم و ﻣﺴ‪‬ﻦ رو ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻬﺶ ﺑﺎ ﺑﻴﺤﻮﺻﻠﮕﻲ ﻣﻴﮕﻴﻢ اﻳﻦ ﻛﺎر از ﻣﺎ‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬اﮔﻪ ﺧﻮدش ﻣﻲ ﺧﻮاد ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﺑﻜﻨﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﻴﺪي ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ‬ ‫اﻓﺘﺎده؟" ﭘﺮوﻳﺰ و ﺑﻘﻴﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﺸﻤﻬﺎي ارژﻧﮓ و ﻟﺤﻦ ﺻﺪاي او ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي را ﻣﻲ دﻳﺪﻧﺪ و ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ دﻳﺪه‬ ‫ﺑﻮدم و ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﭘﺮوﻳﺰ ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد‪ .‬ﻛﺎﻣﻼً ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد و ﺑﻄﺮف‬ ‫در ﺳﻴﻨﻤﺎ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﭘﺸﺖ ﺳﺮش داد زدم "ﺑﺎ وﺟﻮداﻳﻦ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺷﻌﺮ‬ ‫ﺗﺪﻓﻴﻦ ﺧﺎﻧﮕﻲ را ﺑﺮات ﻓﺮاﺳﺖ رو ﺑﺨﻮاﻧﻲ‪ ".‬او ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺑﺮﮔﺮددﮔﻔﺖ "ﺑﺮو ﮔﻤﺸﻮ‪".‬‬ ‫وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﺳﻴﻨﻤﺎ‪ ،‬ﺟﺎي ﺗﻜﺎن ﺧﻮردن ﻧﺒﻮد‪ .‬ارژﻧﮓ و ﭘﺮوﻳﺰ‬ ‫دﻟﺸﺎن ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ آﺑﺠﻮﺑﺨﻮرﻧﺪو ﻣﺎ ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﻬﺮ زﺣﻤﺘﻲ ﺑﻮد از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻛﻨﺎر ﭘﻴﺸﺨﻮان رﺳﺎﻧﺪﻳﻢ وﺳﻔﺎرش ﭘﻨﺞ ﺗﺎ آﺑﺠﻮ دادﻳﻢ‪ .‬از آن ﺷﺐ ﻫﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺘﻲ‬ ‫دﻟﻤﺎن ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ دور و ور ﺧﻮدﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﻢ و آدﻣﻬﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﺳﻴﻨﻤﺎ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ درﻫﺎي ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺧﻼﻳﻖ ﺑﻪ ﻃﺮف درﻫﺎي ﺳﺎﻟﻦ‬ ‫ﻳﻮرش ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬از ﻛﻨﺎر ﭘﻴﺸﺨﻮان ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺻﺪاي آﮔﻬﻲ ﻫﺎي ﻟﻮس و اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ را‬ ‫ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ‪ .‬ارژﻧﮓ رﻓﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﺎﻣﻮر ﻛﻨﺘﺮل دم در و ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﺮد ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﺧﻮد ﻓﻴﻠﻢ‬ ‫ﻳﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ آﻳﻨﺪه ﺷﺮوع ﻣﻴﺸﻮد ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻫﺪ و ﻳﺎرو ﻗﺒﻮل ﻛﺮد‪ .‬ﺟﻮاﻧﻚ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ "از ﭼﻴﺰ ﺑﺨﺼﻮﺻﻲ ﺧﻮﺷﺘﻮن ﻧﻤﻴﺎد؟" ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻧﻪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم‬ ‫ﻛﺮدن آﺑﺠﻮﻫﺎﻣﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻴﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ زودﺗﺮ از ﺷﺮوع ﻓﻴﻠﻢ ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬او‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٦٣‬‬

‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺑﻄﺮي ﻫﺎي آﺑﺠﻮ ﻣﺎ ﻛﺮد و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ آﺑﺠﻮﻫﺎﻣﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ و‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﺎﻫﻮﺷﻲ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ از ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻳﻢ ﻫﻤﻪ ﺷﻨﮕﻮل ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬ازﻓﻴﻠﻢ ﺧﻮﺷﻤﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻣﺎن ﺟﻚ ﻟﻤﻮن را دوﺳﺖ داﺷﺘﻴﻢ و از ﺷﺮﻟﻲ ﻣﻚ ﻟﻴﻦ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻤﺎن ﻣﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﻓﻴﻠﻢ‬ ‫ﺷﺎﻳﻌﻪاش را ﻣﺪﺗﻲ ﭘﻴﺶ دﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ و ﻫﻤﻪ ﻛﻴﻒ ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﺑﺎز ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺎﺑﺎ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺮوﻳﻢ و ﻳﻚ ﺑﻄﺮ دﻳﮕﺮ ﻋﺮق ‪ 55‬را ﻧﻔﻠﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ آن ﺷﺐ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﺨﻮاﻧﻴﻢ و ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻫﻴﭽﻜﺪاﻣﻤﺎن ﻫﻢ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ آن ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺐ ﺑﻪ‬ ‫رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬رﻓﺘﻴﻢ ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ و ﻳﻚ ﺑﻄﺮ ﻋﺮق ‪ 55‬ﺑﺎ ﭘﭙﺴﻲ و ﺧﻴﺎر ﺷﻮر و‬ ‫ﻣﺨﻠﻔﺎت ﺳﻔﺎرش دادﻳﻢ و ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ده وﻧﻴﻢ آﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ارژﻧﮓ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮوﻳﻢ و ﻛﻤﻲ ﭘﻴﺎﻧﻮ ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ .‬ﺷﺐ را ﻫﻤﮕﻲ در ﺧﺎﻧﻪ ارژﻧﮓ‬ ‫ﮔﺬراﻧﺪﻳﻢ و ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ داﻧﺸﻜﺪه رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻟﺸﻜﺮ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮرده ﺑﻮدﻳﻢ‬ ‫ﻛﻪ از ﺟﻨﮓ ﺑﺮﻣﻴﮕﺸﺘﻴﻢ‪ .‬آن روز ﺑﻌﺪ از اﻣﺘﺤﺎن دوم از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﻳﻢ و ﺗﺎﻳﻜﻲ دو‬ ‫روز ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺗﻴﺮﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ از ﭼﻠّﻪ ﻛﻤﺎن در رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﻪ‬ ‫ﻳﻚ ﻃﺮف رﻓﺘﻴﻢ و ﺗﺎ دو ﺳﻪ روز از ﻫﻢ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ دوﺑﺎره دورﻫﻢ ﺟﻤﻊ‬ ‫ﺷﺪﻳﻢ روز ﺳﻪ ﺷﻨﺒﺔ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻮد‪ .‬آن روز ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻫﺎ را در داﻧﺸﻜﺪه اﻋﻼم ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‬ ‫و ﻣﺎ ﻣﺜﻞ آدﻣﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺧﺘﻢ ﻣﻲ روﻧﺪ از ﭼﻬﺎر راه ﭘﻬﻠﻮي ﻗﺪم زﻧﺎن و ﺑﺪون‬ ‫ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺑﻪ ﻃﺮف داﻧﺸﻜﺪه ﻣﻴﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﻮي ﻛﺮﻳﺪور داﻧﺸﻜﺪه رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺣﺴﺎﺑﻲ‬ ‫ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺔ داﻧﺸﺠﻮﻫﺎ از ﻇﻬﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪو ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻋﻼم ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺪون‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻋﺠﻠﻪ اي ﺧﻮدﻣﺎن را از ﻣﻴﺎن ﺷﻠﻮﻏﻲ و داد و ﻓﺮﻳﺎد و ﺧﻨﺪة ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ زﻳﺮ‬ ‫ﺗﺎﺑﻠﻮي اﻋﻼﻧﺎت رﺳﺎﻧﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻴﻢ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻫﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬اﻧﮕﺎر ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻴﻢ ﻗﺒﻮل ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬و ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﺑﺮاﻳﻤﺎن‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ آور ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﺮوﻳﺰ از ﻫﺮ دو رد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮخ و ارژﻧﮓ از ﻫﺮ دو ﻗﺒﻮل ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و ﻣﻦ و اﻳﺮج ﻫﻢ ﻫﺮ ﻛﺪام از ﻳﻜﻲ ﻧﻤﺮه ﻧﻴﺎورده ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ از داﻧﺸﻜﺪه ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻳﻢ از وﻗﺖ داﺧﻞ ﺷﺪن ﺑﻪ آن ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺗﺮ ﻧﺒﻮدﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻓﻜﺮ اﻳﻨﻜﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن اﻟﻜﻲ ﺧﻮش ﻫﺎ و ﻏﺮﺑﺘﻲ ﻫﺎ ﺗﻮي ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻛﻼس ﻫﺎ ﺳﺮ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﺮﻓﻬﺎ ﮔﻮش ﺑﺪﻫﻴﻢ ﻣﻄﺮح ﻧﺒﻮد‪ .‬و ارژﻧﮓ و ﻓﺮخ‬ ‫ﻫﻢ ﻛﻪ در ﻫﺮ دو اﻣﺘﺤﺎن ﻗﺒﻮل ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺣﺎﻟﺸﺎن ﻫﻴﭻ ﺑﻬﺘﺮ از ﺑﻘﻴﻪ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫از ﻫﻤﺎن راﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ داﻧﺸﻜﺪه رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ راﺳﺖ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺷﺎﻫﺮﺿﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺪاﻣﻤﺎن ﺗﻮي ﻳﻚ ﻓﻜﺮي ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺘﻲ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﻧﻤﺎﻳﺸﻢ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺷﺐ ﺗﻮي ﻛﺎﻧﻮن ﻓﻴﻢ ﻣﻬﺮ ﻫﻔﺘﻢ اﻳﻨﮕﻤﺎر ﺑﺮﮔﻤﻦ را ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻲ دادﻧﺪ و‬ ‫ﺧﻴﺎل داﺷﺘﻴﻢ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﺗﺎ آﻧﻮﻗﺖ ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻋﺖ وﻗﺖ داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﻪ ﺑﺰﻧﻴﻢ‬ ‫و در روﻳﺎﻫﺎي ﺧﻮدﻣﺎن ﺳﻴﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫‪١٦٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫اوﻟﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺳﻜﻮت را ﺷﻜﺴﺖ ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﻴﺮم ﭘﺎرﻳﺲ‪".‬‬ ‫ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺮوﻳﺰ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﭘﺰﺷﻜﻲ‬ ‫را ول ﺑﻜﻨﺪ و ﺑﺮود ﭘﺎرﻳﺲ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻳﻜﻲ دوﺳﺎل ﺑﻮد داﺷﺖ‬ ‫ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ و ﻓﺮاﻧﺴﺔ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ اي ﻫﻢ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‬ ‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﺶ ﻣﺮده ﺑﻮد و ﻳﻚ ﺗﻜﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و از ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﭘﺮوﻳﺰ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮش زده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ زﻣﻴﻦ را ﺑﻔﺮوﺷﺪ و ﺑﺎ ﭘﻮل آن ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﺮود‪ .‬آن‬ ‫ﻗﺪر ﭘﻮل ﮔﻴﺮش ﻣﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ دو ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻲ ﺑﺨﻮر و ﻧﻤﻴﺮ ﺧﻮدش را اداره ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﺣﺮف ﭘﺮوﻳﺰ اﻳﺮج ﻫﻢ ﻓﻴﻠﺶ ﻳﺎد ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﻛﺮد‪ .‬او ﻫﻢ دوﺳﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ‬ ‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً از ﻫﻤﺎﻧﻮﻗﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻧﻮﻳﺶ را ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻪ ﺻﺤﺒﺖ از اﻳﻦ ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻧﻮﻳﺶ‬ ‫را ﺑﻔﺮوﺷﺪ و ﺑﺎ ﭘﻮل آن ﺑﻪ وﻳﻦ ﺑﺮود و ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻳﺮج ﺻﺤﺒﺖ از رﻓﺘﻦ‬ ‫ﺑﻪ وﻳﻦ ﻣﻴﻜﺮد ﻓﺮخ دوﻣﺮﺗﺒﻪ داد و ﺑﻴﺪادش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﻘﻂ ﺣﺮف ﻣﻲ‬ ‫زﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎن ﻳﻚ ﻣﺸﺖ آدم دوروي ﭘﺴﺖ ﺑﻲ ﺟﺮﺑﺰه و ﺗﺮﺳﻮ ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻣﺎن ﻫﻢ آﻧﻘﺪر ﻣﻴﻤﺎﻧﻴﻢ ﺗﺎ ﻳﻚ ورق ﭘﺎره ﺑﻪ دﺳﺘﻤﺎن ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻴﺮوﻳﻢ ﻛﻨﺞ ﻳﻚ‬ ‫ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن رﺋﻴﺲ ﺑﻬﺪاري ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ و ﺷﺮوع ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ از ﻣﺮدم ﺟﻮﺟﻪ و ﺑﺮه ﮔﺮﻓﺘﻦ و‬ ‫واﺑﺴﺘﻦ ﺑﺎ رﺋﻴﺲ ژاﻧﺪارﻣﺮي و ﺑﺨﺸﺪار و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار و اﺳﺘﺎﻧﺪار‪ ،‬و ﻫﺮﺟﻤﻌﻪ ﺷﺐ ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺎﻫﺎﺷﺎن ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ وﻋﺮق ﻣﻲ ﺧﻮرﻳﻢ و ﭘﻮﻛﺮ ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﺎﻫﻲ ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ‬ ‫ﻗﺎﭼﺎﻗﻲ ﻣﻴﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺮاي ﺳﻴﻨﻤﺎ رﻓﺘﻦ و ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮدن واﻳﻦ و آن را دﻳﺪن و‬ ‫ﺗﻘﺎﺿﺎي اﻧﺘﻘﺎل ﻛﺮدن ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﺰاﻳﺎي ﺑﺪي آب وﻫﻮاش ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ وﻏﻴﺮه و‬ ‫ﻏﻴﺮه‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻓﺮداش ﻣﻴﺮود ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻧﻈﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ و‬ ‫ﺑﻌﻨﻮان ﻳﻚ ﺳﺮﺑﺎز ﺳﺎده دو ﺳﺎل ﺗﻮي ﭘﻴﺎده ﻧﻈﺎم ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻣﻦ و ارژﻧﮓ ﻫﻨﻮز ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺧﻮدﻣﺎن را روﺷﻦ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ارژﻧﮓ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ "ﺧﺐ‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴﻒ اﻳﻨﺎ ﻛﻪ روﺷﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻮﻧﺪه ﻳﻢ ﻣﻦ و ﺗﻮ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻴﻜﺎرﻣﻴﻜﻨﻲ؟" و‬ ‫ارژﻧﮓ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ "ﻣﻴﺮم ﺳﺮ ﺗﭙﻪ اﻟﻬﻴﻪ ﻣﻴﺸﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻔﻨﮓ ﺷﻜﺎري ﺑﺎﺑﺎﻣﻮ ﻣﻴﺬارم روي‬ ‫ﺷﻘﻴﻘﻪ م‪ ،‬و ﻫﺮدو ﻟﻮﻟﻪ رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪ ".‬ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ارژﻧﮓ ﺧﻴﺮه ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻫﻴﭻ‬ ‫وﻗﺖ ﺷﻮﺧﻲ ﻧﺒﻮد و ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪﻳﻢ‪.‬ارژﻧﮓ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺻﺤﺒﺖ از‬ ‫رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اروﭘﺎ وآﻣﺮﻳﻜﺎ ﻧﻤﻴﻜﺮد‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻧﺪاﺷﺖ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻳﺎادﺑﻴﺎت ﺑﺨﻮاﻧﺪ و آدﻣﻲ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺗﻮي ﻳﻚ ﻣﻄﺐ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ و ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﺮدﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﮔﻠﻴﻢ‬ ‫ﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن راﮔﺮو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺮج دوا و دﻛﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺸﺎن ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﻴﺎﻧﻮ‬ ‫ﺧﻮب ﻣﻴﺰد و ﺑﻬﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﺰد ﺗﺌﻮري ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ‪ .‬دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﻛﺘﺎب در‬ ‫ﺑﺎرة ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ از ﻛﻠﻲ ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﻧﺎﺷﺮ و آن ﻧﺎﺷﺮ رﻓﺘﻦ ﻓﻘﻂ آﻧﻘﺪر‬ ‫ﮔﻴﺮش آﻣﺪه ﺑﻮدﻛﻪ ﺟﺒﺮان ﻛﺎﻏﺬ و ﻣﺪادﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﻣﺼﺮف ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻛﻔﺸﻲ را ﻛﻪ‬ ‫ﭘﺎره ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﺎ ﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ از ﺧﺎرج رﻓﺘﻦ و ﺧﻮاﻧﺪن ﻓﻠﺴﻔﻪ و‬ ‫ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ و ادﺑﻴﺎت و ﻏﻴﺮه ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ او ﺳﺎﻛﺖ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ و اﮔﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﻴﺸﺪ ﺣﺮﻓﻲ‬ ‫ﺑﺰﻧﺪ ﺻﺤﺒﺖ از ﻧﻮﻋﻲ آراﻣﺶ ﻣﻲ ﻛﺮد؛ آراﻣﺶ از ﺟﻨﺠﺎل وﻫﻴﺎﻫﻮ‪ ،‬ازاﺗﻮﺑﻮس و‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٦٥‬‬

‫ﺗﺎﻛﺴﻲ ‪ ،‬از دروﻏﻬﺎي روزﻧﺎﻣﻪ و رادﻳﻮ و ﺷﻌﺎرﻫﺎي ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ و ﭘﺮﭼﻢ ﻫﺎي روي‬ ‫اﺗﻮﺑﻮس ﻫﺎو ﺻﻒ ﺳﻴﻨﻤﺎ و ﺑﺎزار ﺳﻴﺎه و ﺣﺮص و دﻧﺒﺎل ﭘﻮل دوﻳﺪن‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﻔﻨﮓ ﺷﻜﺎري را روي ﺷﻘﻴﻘﻪ اش ﻣﻴﮕﺬاردوﻫﺮ دو ﺗﺎ ﻟﻮﻟﻪ را ﺑﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﻬﺶ ﺧﻴﺮه ﺷﺪﻳﻢ و ﺗﺮس ورﻣﺎن داﺷﺖ ﻛﻪ ﻧﻜﻨﺪ ﺷﻮﺧﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬در‬ ‫واﻗﻊ ﺗﻪ دﻟﻤﺎن‪ ،‬درﺿﻤﻴﺮ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎﻫﻤﺎن‪ ،‬ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬و در ﻋﻴﻦ‬ ‫ﺣﺎل ﻫﻴﭽﻜﺪام ﭼﻴﺰي ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺪام ﭼﻴﺰي ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﺎن دروﺿﻊ ﻣﺸﺎﺑﻬﻲ ﺑﻮدﻳﻢ و ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻗﺪم اول را ﺑﺮداردو ﻫﺮ ﻛﺪام ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺗﺴﻠﻲ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﺎ ﺑﺮاي‬ ‫اﻧﺼﺮاف از ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻧﻮﻋﻲ دوروﺋﻲ ﻣﺤﺾ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﺷﻜﺴﺘﻦ‬ ‫ﺳﻜﻮت و ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺠﺎل اﻳﻦ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺣﺮف ارژﻧﮓ‬ ‫ﻓﻜﺮﻛﻨﻴﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻬﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﻨﺪن ﻳﺎ اﻣﺮﻳﻜﺎ ﻳﺎ ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﻣﻴﺮوم وﺗﺎﺗﺮ‬ ‫ﻣﻴﺨﻮاﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺳﻪ راه ﺷﺎه رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻳﻚ اﺗﻮﺑﻮس دو ﻃﺒﻘﻪ ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه اﻳﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮد و درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻮﻗﺖ ﻛﻪ داﺷﺖ راه ﻣﻲ اﻓﺘﺎدارژﻧﮓ ﺑﺎﻻ ﭘﺮﻳﺪوﻣﺎﻫﻤﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش‬ ‫ﺑﺎﻻ ﭘﺮﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻧﺎدري ﭘﻴﺎده ﺷﺪﻳﻢ و ﺑﻪ ﻃﺮف اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ دم‬ ‫ﺑﻴﺴﺘﺮوي ‪ 5‬رﻳﺎﻟﻲ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻫﻮس ﻟﻮﺑﻴﺎو آﺑﺠﻮ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮي زﻳﺮ زﻣﻴﻦ و ﻳﻜﻲ‬ ‫ﻳﻚ ﻟﻮﺑﻴﺎ ﺑﺎ آﺑﺠﻮ ﺧﻮردﻳﻢ‪ .‬ﺑﻴﺮو ن ﻛﻪ آﻣﺪﻳﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ و ﻧﻴﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻬﺎرﺳﺘﺎن را ﭘﻴﺎده ﮔﺰ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﻮي ﻛﺎﻧﻮن ﻓﻴﻠﻢ اﺟﻠّﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﺷﻬﺮ ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫اﺿﺎﻓﺔآن ﻳﻚ ﻣﺸﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮدﺷﺎن را اﻳﻨﺠﻮر ﺟﺎﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﻴﺰدﻧﺪ‪ .‬از ﺟﻤﻠﻪ آن‬ ‫دﺧﺘﺮه ﺑﺎ ﻣﻮي ﺳﻴﺎه ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻠﻨﺪ و ﭼﺸﻢ و اﺑﺮوي ﻗﺠﺮي و اﻧﺪام ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻛﻪ از‬ ‫ﻓﺮاﻧﺴﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﺳﻴﺮوس ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺷﺒﻲ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻴﮕﻴﺮد و ﺑﻐﻞ آدم ﻣﻲ‬ ‫ﺧﻮاﺑﺪ‪،‬اﻣﺎ ﺑﺸﺮط آﻧﻜﻪ از آدم ﺧﻮﺷﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ از ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻳﻢ درب و‬ ‫داﻏﻮن ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ و ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺷﺐ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺗﻤﺎﺷﺎي آن ﻓﻴﻠﻢ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻓﻴﻠﻢ‬ ‫را ﺑﺮاي آن ﺷﺐ ﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺪاﻣﻤﺎن ﻳﻚ ﺷﻮاﻟﻴﺔ ﺟﻨﮕﻬﺎي ﺻﻠﻴﺒﻲ ﺑﻮدﻳﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪس رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ و درو ﺗﺎ دورﻣﺎن ﺟﺰ ﻛﺜﺎﻓﺖ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻧﻤﻴﺪﻳﺪﻳﻢ‪.‬‬ ‫آن ﺷﺐ وﻗﺘﻲ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻣﻴﺸﻴﺪم اﻧﮕﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﻪ ﺳﻔﺮي دور و دراز‬ ‫ﻣﻴﺮوﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺗﻨﮓ ﺑﻐﻞ ﻛﺮدﻳﻢ وﺑﻮﺳﻴﺪﻳﻢ و ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﻌﻤﻮل دﻳﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ‬ ‫اﻳﻦ را ﻧﻜﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻛﺠﺎ و ﻛﻲ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام ﻓﻜﺮ ﻫﺎﺋﻲ‬ ‫دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺑﻜﻨﻴﻢ‪ .‬روز ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﻔﺘﺪاﻓﺘﺎد‪.‬ارژﻧﮓ‬ ‫ﻃﻠﺴﻢ را ﺷﻜﺴﺖ‪ .‬رﻓﺖ ﺳﺮ ﺗﭙﻪ اﻟﻬﻴﻪ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻔﻨﮓ ﺷﻜﺎري ﺑﺎﺑﺎش را روي ﺷﻘﻴﻘﻪ‬ ‫اش ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬و ﻫﻤﺎن ﻃﻮرﻳﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﺮ دو ﺗﺎ ﻟﻮﻟﻪ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ اول ﺗﻮي ﺧﺎﻧﺔارژﻧﮓ وﺑﻌﺪ در ﻣﺠﻠﺲ ﺧﺘﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻳﻢ ﺣﺘﻲ‬ ‫ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻜﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﻫﻢ دﺳﺖ دادﻳﻢ وﺳﻌﻲ ﻛﺮدﻳﻢ از ﭼﺸﻤﻬﺎي‬ ‫ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ اﺣﺘﺮاز ﻛﻨﻴﻢ‪.‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﭘﺪرارژﻧﮓ دﺳﺖ دادﻳﻢ ﻫﻢ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻴﻢ‪.‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬

‫‪١٦٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺪام دو دﺳﺘﻲ دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮدﻳﻢ از‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺳﺮخ اﺷﻚ آﻟﻮدش اﺣﺘﺮاز ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬او ﻣﺮﺗﺐ از ﻣﺎ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ "ﭼﺮا اﻳﻨﻜﺎرو‬ ‫ﻛﺮد؟ آﺧﻪ ﭼﺮا؟ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻣﻴﺪوﻧﻴﻦ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻫﺎ ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻴﻦ‪ .‬آﺧﻪ ﭼﺮا؟" وﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺟﻮاﺑﻲ‬ ‫ﺑﺮاﻳﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪.‬ارژﻧﮓ درﻳﺎد داﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﺎﻧﻮاده اش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺮاي ﻳﺎﻓﺘﻦ آراﻣﺸﻲ ﻛﻪ از ﻳﺎﻓﺘﻦ آن در زﻧﺪﮔﻲ ﻋﺎﺟﺰ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺮگ ﭘﻨﺎه ﻣﻲ ﺑﺮد‪.‬‬ ‫اﻣﺎ اﻳﻦ ﺣﺮف ﺑﺮاي ﻫﻴﭽﻜﺪاﻣﺸﺎن ﻣﻌﻨﺎﺋﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻨﻈﺮﺷﺎن ﻳﻚ ﺷﻮﺧﻲ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫آﻧﺮوز ﻋﺼﺮ ﺳﺮﺧﺎك ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻫﺸﺘﺼﺪ ﺗﺎ آدم ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺎن داﻧﺸﺠﻮﻫﺎي داﻧﺸﻜﺪه و ﻫﻤﻜﻼﺳﻲ ﻫﺎي ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮﻫﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﺳﻴﺎه و ﺗﻮرﻫﺎي ﺳﻴﺎه‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻫﻴﭽﻲ ﻧﺸﺪه ﺷﺎﻳﻌﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ارژﻧﮓ ﻋﺎﺷﻖ ﻳﻜﻴﺸﺎن ﺑﻮد و ﺑﺨﺎﻃﺮ او ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ آدم ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺎ اﺻﻼً ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻴﻢ و ﺧﻮدﺷﺎن را دوﺳﺘﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ارژﻧﮓ ﺟﺎ ﻣﻲ زدﻧﺪ ﺑﺎﻻي‬ ‫ﺳﻜﻮ رﻓﺘﻨﺪ و ﻧﻄﻖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﭘﺮت و ﭘﻼﻫﺎﺋﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬ازﻫﻮش‪،‬اﺳﺘﻌﺪاد‪،‬ﭘﺸﺖ‬ ‫ﻛﺎر‪،‬ﻟﻴﺎﻗﺖ‪ ،‬ﻓﺪاﻛﺎري‪،‬از ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺘﮕﻲ‪ ،‬ﺑﺸﺮ دوﺳﺘﻲ و ﻧﻮع دوﺳﺘﻲ و از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ‬ ‫ﭼﻴﺰﻫﺎي ارژﻧﮓ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﺪو ﻣﺎ ﻣﺜﻞ آدﻣﻬﺎي ﮔﻨﮓ ﮔﻮش دادﻳﻢ‪ .‬ارژﻧﮓ ﺧﻮدش‬ ‫را ﺑﺨﺎﻃﺮاﻳﻦ ﺑﺎزي ﻫﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ داﺷﺘﻨﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎزي ﻫﺎ را ﺳﺮ ﺧﺎﻛﺶ ﺗﻜﺮار‬ ‫ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ از ﺳﺮ ﺧﺎك ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ دﻳﮕﺮ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻴﻢ ﭼﻜﺎر ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻃﻠﺴﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد و دﻳﮕﺮ ﺑﻘﻴﺔ ﻛﺎرﻫﺎ راﺣﺖ ﺑﻮد‪ .‬ارژﻧﮓ راه ﺑﺮﮔﺸﺘﻲ ﺑﺮاي ﻫﻴﭻ ﻛﺪاﻣﻤﺎن‬ ‫ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬روز ﺑﻌﺪ ﻓﺮخ ﺧﻮدش را ﺑﻌﻨﻮان ﻳﻚ ﺳﺮﺑﺎز ﺳﺎده ﺑﻪ ﻧﻈﺎم وﻇﻴﻐﻪ‬ ‫ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﭘﻴﺎده ﻧﻈﺎم رﻓﺖ‪ .‬ﭘﺮوﻳﺰ و اﻳﺮج ﭘﻴﺎﻧﻮ و زﻣﻴﻦ را ﺑﻤﺸﺘﺮي ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﭘﺎﻳﺶ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ادارة ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﭘﻲ ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪ رﻓﺘﻢ‬ ‫ﺣﺘﻲ ﺧﻴﺎل آﻧﻜﻪ ﺗﺎﺗﺮ ﺑﺨﻮاﻧﻢ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮔﻮرم را ﮔﻢ ﻛﻨﻢ و از آن‬ ‫ﺧﺮاب ﺷﺪه ﺑﻴﺮون ﺑﺮوم‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻳﻚ ﻧﻔﺲ آزاد و ﻋﻤﻴﻖ ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﺣﺘﻲ از آن آدم ﻫﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﺎن را ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ‪.‬‬

‫‪١٢‬‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ ﻛﻤﺘﺮ اﺗﻔﺎق ﻣﻴﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﻬﺎ ﭘﻼس ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫ﻛﺎش ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺮدردي ﻛﻪ ﺑﺮام ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻮﻧﺪه اﻣﺎ ﺑﻲ ﻓﺎﻳﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﺑﺪي ﻣﺸﺮوب ﺧﻮري زﻳﺎد ﻫﻤﻴﻨﻪ آدم ﻧﺼﻔﻪ ﻫﺎي ﺷﺐ ﻳﺎ دم دﻣﺎي ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺪار‬ ‫ﻣﻴﺸﻪ و دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻪ ﺑﺨﺼﻮص ﺑﺎ ﺻﺪاي اﻳﻦ ﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎي ﻟﻌﻨﺘﻲ ﺑﻨﺰﻫﺎي ﺻﺪ و‬ ‫ﻫﺸﺘﺎد ﺑﺎ اون ﺻﺪاي ﺳﻮت ﺳﻮﺗﻜﺸﻮن وﻫﻤﭽﻲ دﻧﺪه ﭼﺎق ﻣﻴﻜﻨﻦ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻴﺨﻮان‬ ‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺗﺎ رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﺎ ﻛﻨﻦ در ﺿﻤﻦ ﮔﺸﻨﻪ ﻣﻢ ﺑﻮد ﺧﺪاﻣﻴﺪوﻧﻪ اﻧﻘﺪر ﭘﻮل ﺑﺮام ﻣﻮﻧﺪه‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻳﻚ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﺨﻮرم ﻫﻨﻮز ﻳﻚ ﻳﻪ ﺗﻮﻣﻨﻲ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﺔ ﭘﺎره‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﻛﻴﻔﻢ ﺑﺎﺷﻪ اﮔﻪ ﻣﺘﻮﺟﺔ ﮔﻮﺷﻪ ﭘﺎره ش ﺑﺸﻦ دو زار از ﻛﻮﻧﺶ ﻣﻴﻴﻔﺘﻪ ﺗﻮ ﻛﻴﻒ‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ اي ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻌﻠﻪ از ﻛﻮن ﻣﻼ ﭘﺎك ﺗﺮه و ﺑﺪﻳﺶ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ آدم‬ ‫ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺷﺐ ﻓﻜﺮ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ اول وﻗﺖ رو ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻪ ﭘﻮل ﺧﻮرد ﭼﻘﺪر ﻣﻮﻧﺪه ﻳﻚ‬ ‫ﭘﻨﺠﺰاري و اﻳﻨﻢ دو ﺗﺎ دوزاري ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت ﻧﻪ ﻫﺰار ﺟﻴﺐ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻴﭽﻲ ﻳﺎدش‬ ‫ﺑﺨﻴﺮاوﻧﻮﻗﺘﺎ ﻛﻪ ﻣﺎه ﻫﺎ ﻳﻚ ﻧﻴﻢ ﭘﻬﻠﻮي ﻃﻼ ﺗﻮ ﺟﻴﺐ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻴﻤﻮﻧﺪﻋﻴﺪي ﺣﺎج ﻋﻤﻮ‬ ‫وﺑﺎﻧﻮ ﺳﺎل ﺑﻪ ﺳﺎل درﻳﻎ از ﭘﺎرﺳﺎل ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺰرﮔﺎن‬ ‫‪ De Sapientia Veterum1‬اﻳﻦ ﻳﻪ ﺟﻴﺐ دﻳﮕﻪ رم ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻪ ﻧﻴﮕﺎه دﻳﮕﻪ ﺑﻜﻨﻢ‬ ‫دﻳﮕﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺣﻴﻒ ﻛﻪ ﻣﻦ اون ﺟﻬﻮده ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﻴﺮوت‬ ‫دﺳﺘﮕﻴﺮش ﻛﺮدن ﻓﻜﺮ ﺷﻮ ﺑﻜﻦ آدم ده ﺗﺎ ﺳﻜﻪ ﻃﻼ رو ﺗﻮي ﻳﻚ ﻛﻴﺴﻪ ﻧﺎﻳﻠﻮن دراز‬ ‫ﺑﺬاره و ﺗﻮي ﺳﻮراخ ﻛﻮﻧﺶ ﻗﺎﻳﻢ ﻛﻨﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﻛﺜﺎﻓﺘﻜﺎرﻳﺶ ﺧﻮﺑﻪ ﺧﻮد ﺷﻮﺗﻴﻜﻪ‬ ‫ﭘﺎره ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﻻﺑﺪ ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎل دﻳﮕﻪ ﺑﺎ ﺑﻮاﺳﻴﺮ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻫﻴﭻ دﻟﻢ‬ ‫ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺟﺎي اون ﺑﺎزرس ﮔﻤﺮگ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺎزرس زن ﻫﻢ ﺷﻨﻴﺪه م دارن واﺳﻪ زﻧﻬﺎ‬ ‫زﻧﻬﺎي ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻲ رو ﻟﺨﺖ ﻣﻴﻜﻨﻦ و ﻫﻤﻪ ﺳﻮراخ ﺳﻨﺒﻪ ﻫﺎﺷﻮﻧﻮ ﻣﻴﮕﺮدن آدم ﻓﻜﺮﺷﻢ‬ ‫ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﻜﻨﻪ ﻣﺮدم واﺳﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻮل ﭼﻪ ﻛﺎرا ﻣﻴﻜﻨﻦ ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ‬ ‫آدم ﺑﺪش ﻧﻤﻴﺎدﺟﺎي اون ﻳﺎرو ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻴﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ از ﮔﻤﺮك رد ﺷﺪه ﻓﻜﺮ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ آدم ﺑﺪوﻧﻪ اﻻن ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ اﻧﮕﺸﺘﻲ ﺑﺨﻮدش ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ وده ﺗﺎ ﺳﻜﻪ ﻃﻼ ﮔﻴﺮش ﺑﻴﺎداﮔﻪ‬ ‫ﺷﻚ داﺷﺘﻢ ﻳﻪ دوﻧﻪ ام ﮔﻴﺮم ﺑﻴﺎد اﻻن ﺑﺮ ﻣﻴﮕﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ و اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻣﻴﻜﺮدم ﺗﻮﺷﻪ‬ ‫رﻛﺘﺎل از اوﻧﻴﻜﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﻳﻢ ﻫﺮ روز ﺗﻮي ﺑﺨﺶ اوروﻟﮋي ﺑﻜﻨﻴﻢ ﺑﺪﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫‪ 1‬ﺧﺮدﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻴﺎن‪.‬‬

‫‪١٦٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮداي ﭘﻨﺤﺎه ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ رواﻣﺘﺤﺎن ﭘﺮﺳﺘﺎت وﺑﻌﺪ ﺗﻮي ﺑﺨﺶ زﻧﺎن ﺗﻮﺷﻪ واژﻳﻨﺎل‬ ‫اﻣﺎ ﺗﻮي ﻣﺮﻳﻀﺨﻮﻧﻪ ﻻاﻗﻞ دﺳﺘﮕﺶ دﺳﺘﻤﻮن ﻣﻴﻜﺮدﻳﻢ وازﻟﻴﻨﻢ ﺑﻜﺎر ﻣﻲ ﺑﺮدﻳﻢ ﺑﻌﻀﻲ‬ ‫ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺑﻌﻀﻲ ﻛﺎراي دﻳﮕﻪ ام ﺑﻜﺎر ﻣﻴﺒﺮن ﺗﻮي ﺗﺮﻛﻴﻪ ﺷﻨﻴﺪم روﻏﻦ زﻳﺘﻮن ﺑﻜﺎر‬ ‫ﻣﻴﺒﺮن زﻳﺘﻴﻦ ﺗﺮﻳﺎﻗﻲ ﻓﻜﺮم ﺗﻮي اﻳﺘﺎﻟﻴﺎو ﻳﻮﻧﺎن ﭼﻲ ﺑﻜﺎر ﻣﻴﺒﺮن ﻫﺮ ﻣﻠﺘﻲ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت‬ ‫ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮدﺷﻮ داره درد ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺷﻜﻢ اﮔﻪ ﺗﻮﺷﻪ رﻛﺘﺎل ﻧﻜﻨﻴﻦ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﻛﺮده ﻳﻦ‬ ‫ﺟﻨﺎﻳﺖ ﻓﻜﺮﺷﻮ ﺑﻜﻦ ﺳﻪ ﺳﺎل ﺗﺎ ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎل ﺣﺒﺴﻲ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺑﻤﺮﻳﻀﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﻮن‬ ‫اوﻣﺪه ﺑﻮده اﻧﮕﺸﺖ ﻧﺮﺳﻮﻧﺪه ﻳﻦ ﺑﺨﺼﻮص اﮔﻪ ﻣﺮﻳﺾ ﻣﺜﻼً ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﺔ‬ ‫ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﺨﺖ ﺑﺸﻴﻦ ﻣﻴﺨﻮام اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻜﻨﻢ ﻓﻜﺮﺷﻮﺑﻜﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ‬ ‫ﻣﺎدرﺷﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎدر ﻓﻮﻻدزره ﺑﻐﻞ دﺳﺖ آدم واﻳﺴﺎده ﻧﻤﻴﺸﻪ ام ﻓﺮﺳﺘﺎدش ﺑﻴﺮون‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻦ ﺑﻴﺮون ﻣﻴﺨﻮام ﺑﻪ دﺧﺘﺮﺗﻮن اﻧﮕﺸﺖ ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻓﻜﺮ‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺷﺐ وروز ﺗﻮي اﻳﻦ ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﻬﺎ راه ﻣﻴﺮن و ﺑﻪ دﺧﺘﺮا و زﻧﺎ اﻧﮕﺸﺖ‬ ‫ﻣﻴﺮﺳﻮﻧﻦ ﻣﺘﺪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻫﻢ دارن ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎ اﻧﮕﺸﺘﺸﻮن رو ﻓﺮو ﻣﻴﻜﻨﻦ ﺑﻌﻀﻲ‬ ‫ﻫﺎوﺷﮕﻮن ﻣﻴﮕﻴﺮن ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎ ﻛﻒ دﺳﺘﺸﻮن رو ﻣﻴﻤﺎﻟﻦ ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺘﺸﻮن رو‬ ‫ﻣﻜﺎﺗﺐ ﻣﺨﺘﻠﻒ داره ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﻋﻠﻢ واﻗﻌﻲ ﻣﻜﺘﺐ اﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ ﻣﻜﺘﺐ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻣﻜﺘﺐ‬ ‫اﻟﺒﺮز ﻣﻜﺘﺐ ﻋﻠﻤﻴﻪ ﻃﻔﻚ روث ‪ Ruth‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﺴﺖ از ﭼﻬﺎرراه ﻳﻮﺳﻒ آﺑﺎد ﺗﺎ دم ﻫﺘﻞ‬ ‫ﻧﺎدري ﺑﻴﺎد وﺗﻨﺶ ﺳﻴﺎه و ﻛﺒﻮد ﻧﺸﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ اوﻟﻴﻦ اﻣﭙﺮﺳﻴﻮﻧﻲ ﻛﻪ از اﻳﺮان ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻛﺮدﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ آره ﻣﺎ اﻳﺮوﻧﻲ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﻮن ﻧﻮازي ﻣﺸﻬﻮرﻳﻢ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻤﻮﻧﻪ‬ ‫ورزش ﻣﻠﻲ ﻣﺎاﻳﺮاﻧﻴﺎس اﻣﺎ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺨﺘﺺ ﻣﺎ ﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﻮي ﺗﺮﻛﻴﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ و‬ ‫ﺗﻮي اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﺗﻮي ﻗﻄﺎر ﻓﻠﻮراﻧﺲ ﺑﺎ اون دﺧﺘﺮه آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻗﻄﺎرآﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻮ ﺑﻬﺶ دادم دو ﺗﺎ ﺧﻮاﻫﺮﻳﺎاﻣﺎاون ﺟﺎﺷﻮ داد ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮش و دوﺗﺎﺋﻲ رﻓﺘﻴﻢ‬ ‫ﺗﻮي راﻫﺮوي ﻗﻄﺎر ﺧﻮاﻫﺮش ﻗﻴﺎﻓﻪ اي ﻧﺪاﺷﺖ اﻣﺎ ﺧﻮدش ﺧﻮب ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﺑﺎ اون‬ ‫ﻟﺒﺎي ﻛﻠﻔﺖ ﮔﻮﺷﺘﺎﻟﻮ ﮔﻔﺖ ﺗﻮرﻳﺴﺘﻦ ﮔﻔﺖ ﻳﻚ ﻣﺎه اروﭘﺎ رو ﮔﺸﺘﻪ ان و ﭘﻮﻟﺸﻮن ﺗﻪ‬ ‫ﻛﺸﻴﺪه و ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺘﺮﺳﻦ ﺗﻮي اروﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺴﻲ ﺑﺨﻮرن ﻫﻤﻮن داﺳﺘﺎن ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﺨﺼﻮص‬ ‫وﻗﺘﻲ اون ﺑﻄﺮي ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ رو دﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻧﻮرﻣﺒﺮگ ﺗﻮي ﻻﺗﺎري ﺑﺮده ﺑﻮدم ﺧﻴﻠﻲ‬ ‫ﻧﻈﺮﺷﻮﻧﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ازاون ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﻴﺎم ﻛﻪ ﭘﻮﻟﻢ از ﭘﺎرو ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺮه اﺻﺮار‬ ‫ﻛﺮدن ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﻨﻢ ﻫﻤﻮﻧﺠﻮرﮔﺮم ﮔﺮم ﺑﺨﻮرن ﺑﺪون ﻓﺮق ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ ﮔﺮم وﺧﻨﻚ و‬ ‫ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻦ وﻗﺘﻲ دﺳﺘﻤﻮ ﺗﻮي راﻫﺮو دور ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﻟﺨﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺷﻚ داﺷﺘﻢ‬ ‫ﺑﺬاره ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻢ ﺗﻤﺎم اون ﭘﺴﺮاي ﮔﺸﻨﻪ وﻧﺪﻳﺪ ﺑﺪﻳﺪ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﺋﻲ وﻗﺘﻲ ﻗﻄﺎررﻓﺖ ﺗﻮي‬ ‫ﺗﻮﻧﻞ ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﻣﺎﭼﺶ ﻛﺮدن اوﻧﻢ ﺑﻲ ﻫﻴﭻ اداواﻃﻮار ﻟﺐ داد و ﻟﺐ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫وﺧﻮدﺷﻮ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪﺑﻪ ﻣﻦ وﻗﺘﻲ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب ﺧﻮردن ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ‬ ‫از ﻣﺎچ ﻛﺮدن ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻮن ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﻟﺒﺎي ﻣﻨﻮ ﻣﻲ ﻣﻜﻴﺪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﻃﻮل‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺜﻞ ﺧﻮرﺷﻴﺪﺑﻬﻢ ﻃﺎﻟﻊ ﺑﺸﻪ دﺳﺘﻢ رو ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺮدم و اﻗﻼ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ دﺳﺖ‬ ‫اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻣﺜﻞ آﭼﺎر ﺑﺨﻮان ﭘﻴﭻ و ﻣﻬﺮه ﭼﻴﺰي رو ﺳﻔﺖ ﻛﻨﻨﺪ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻛﻮن و ﻛﭙﻞ‬ ‫دﺧﺘﺮك ور ﻣﻴﺮﻓﺘﻦ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﻴﺪم ﭼﺮااون ﺟﻮوﻧﺎي ﮔﺪا ﮔﺸﻨﺔ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﺋﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮي‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٦٩‬‬

‫راﻫﺮوي ﻗﻄﺎرا ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻴﺰﻧﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ وﻗﺘﻲ ﻗﻄﺎر از ﺗﻮﻧﻞ ﺑﻴﺮون اوﻣﺪ‬ ‫ﻫﻴﭽﻜﺪوﻣﺸﻮن از ﻳﻪ ﻣﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﻧﺒﻮدن واﮔﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﭘﻨﺞ ﺗﺎ دﺳﺖ رو‬ ‫ﺑﺘﺮﺗﻴﺐ ﻟﻤﺲ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم ﻗﺴﻢ ﻣﻴﺨﻮردم ﻛﻪ اﻗﻼً ﭼﻬﺎرﺗﺎﺷﻮن ﺑﻴﮕﻨﺎﻫﻦ و ﺑﺪﺗﺮازاون‬ ‫ﺗﻮي ‪ Rome‬ﺑﻮد وﻗﺘﻲ ﻓﻴﻠﻴﺲ ‪ Rhyllis‬رﻓﺖ ﺑﻪ دﻳﺪن ﭘﺎپ دﻋﺎي ﺧﻴﺮ ﺳﺎﻟﻴﺎﻧﺔ ﭘﺎپ‬ ‫ﺳﺎﻟﻲ ﻳﻜﺒﺎر ﺗﻤﺎم اﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ ﻫﺎ ﻣﻴﺮن اوﻧﺠﺎ ‪ Nomine Domine‬ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻧﻔﺮ ﺗﻮي‬ ‫ﻣﻴﺪون ﺟﻠﻮي ﻣﻘّﺮاﻗﺎﻣﺖ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﭘﺎپ ﺧﻮب ﺷﺪ ﻣﻦ ﻧﺮﻓﺘﻢ ﻓﻴﻠﻴﺲ ﺑﺪﺑﺨﺖ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻟﻨﺒﺮاش ﺳﻴﺎه وﻛﺒﻮدﺑﻮداون دﻋﺎي ﺧﻴﺮي ﻛﻪ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ ﻫﺎ ﺑﺮاش ﺳﺮو دﺳﺖ‬ ‫ﻣﻴﺸﻜﻨﻦ ﺑﻌﺪم ﻻﺑﺪ ﻣﻴﺮن ﻛﻠﻴﺴﺎ ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺶ اﻋﺘﺮاف ﻣﻴﻜﻨﻦ ﭘﺪر روﺣﺎﻧﻲ ﻣﻦ اﻣﺮوز‬ ‫ﻳﻪ دﺧﺘﺮ اﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ رو وﺷﮕﻮن ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻛﺠﺎﺷﻮ؟ ﻟﭙﺸﻮ؟ ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺪاره ﭘﺴﺮم ﺧﺪا ﺑﻪ‬ ‫وﺷﮕﻮن ﮔﺮﻓﺘﻦ از ﻟﭗ زﻳﺎداﻫﻤﻴﺖ ﻧﻤﻴﺪه ﻧﻪ ﭘﺪر روﺣﺎﻧﻲ ﻟﭙﺶ ﻧﺒﻮد ﮔﻠﻮﺷﻮ؟ ﻣﻬﻢ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺴﺮم ﻧﻪ ﭘﺪر روﺣﺎﻧﻲ ﮔﻠﻮﺷﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻒ ﭘﺎﺷﻮ؟ اﺳﺘﻐﻔﺮاﷲ ﺳﻴﻨﻪ ﺷﻮ؟ ﻧﻪ ﭘﺪر‬ ‫روﺣﺎﻧﻲ ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻢ ﻟﭗ ﭘﺎﺋﻴﻨﺶ ﻋﻀﻠﺔ ﺳﺮﻳﻨﻲ ﺑﺰرگ ‪ Grand fessier‬درزﻳﺮ‬ ‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻗﻄﺮ ﻟﮕﻦ ﺑﺰرگ ‪ Grand bassin‬اي ﻣﺎدر ﺑﺨﻄﺎ درﺣﻀﻮرﭘﺎپ ﻣﻘﺪس‬ ‫وﺷﮕﻮن از ﻣﺎﺗﺤﺖ ﻳﻚ دوﺷﻴﺰه ﻋﻔﻴﻒ؟ ﻋﻔﻴﻒ ﻧﺒﻮد ﭘﺪر روﺣﺎﻧﻲ اﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ ﺑﻮد‬ ‫ﻓﺮق ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ ﺧﺪا ﻣﺮز ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺳﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺮه ﻫﺎي ﺧﺪان ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮه‬ ‫ﺧﺪان ﻳﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻳﻪ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻳﻚ ﻛﺎﺑﻮي ﭘﻮﻟﺪار‬ ‫اﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻴﻪ ﺧﺐ دﺧﺘﺮه راﺿﻲ ﺑﻮد ﻳﺎ ﻧﻪ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭘﺪر روﺣﺎﻧﻲ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد اﻣﺎ ﻫﻲ‬ ‫ﺧﻮدﺷﻮ ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب ﻣﻴﺪاد اون دﻟﻴﻞ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﭘﺴﺮم ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﺧﻮدﺷﻮﻧﻮ ﭘﻴﭻ وﺗﺎب‬ ‫ﻣﻴﺪن ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻳﺎدﻣﻪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺟﻮون ﺗﺮ ﺑﻮدم اﺳﺘﻐﻔﺮاﷲ ﭼﻲ دارم ﻣﻴﮕﻢ ‪Nomine‬‬ ‫‪ Domine‬ﺷﻮﻧﻪ ﭼﭗ ﺷﻮﻧﻪ راﺳﺖ ﺑﻨﺎم ﺧﺪاي ﭘﺪرﺧﺪاي ﭘﺴﺮ و روح اﻟﻘﺪس‬ ‫ﻧﻜﺴﻮس ‪ Nexus‬ﺳﻜﻮس ‪ Sexus‬ﭘﻠﺴﻜﻮس ‪ 2Plexus‬آﻣﻴﻦ ﻛﻔﺎرة ﺷﻤﺎﻳﻚ ﺟﻮﺟﺔ‬ ‫ﭼﺎق ﺑﺎﺿﺎﻓﻪ ﻳﻜﺼﺪ ﻟﻴﺮاﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﻓﻜﺮم ﭼﺮااﻳﻦ دﺧﺘﺮا و زﻧﺎي اﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ اﻧﻘﺪر‬ ‫ﻣﺮدة ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮوﻧﺎي ﮔﺪا ﮔﺸﻨﺔ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎن ﻻﺑﺪ واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺎ ﻣﻴﺸﻦ اوﻧﻬﻤﻪ راه ﻣﻴﺎن‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﻢ اﻃﺎﻗﻲ ﻓﻴﻠﻴﺲ ﻫﺮ ﺷﺐ وﻗﺘﻲ ﻣﻦ و ﻓﻴﻠﻴﺲ ﻣﻴﺮﻓﺘﻴﻢ ﺑﻴﺮون ﻳﻜﻲ از ﮔﺎرﺳﻦ ﻫﺎ‬ ‫رو ﻣﻴﺒﺮداﻃﺎﻗﺶ ﺧﻮد ﻓﻴﻠﻴﺲ ﻫﻢ ﻳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪاز اوﻧﻜﻪ ﺗﻮي رم ﺑﻮدﻳﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻋﺸﻖ‬ ‫وﻋﺎﺷﻘﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﺑﻴﺴﺖ روز ﻧﺒﻮد ﻫﻤﺪﻳﮕﻪ رو ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻴﻠﻮ ﺧﺐ ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫اﻣﺸﺐ ﻣﻴﺮﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﭘﺎپ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﻣﺎ رو ﻋﻘﺪ ﻛﻨﻪ ﮔﻔﺖ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﻣﺪﺗﻴﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ م اوﻟﻴﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻠﻲ رو ﻛﻪ ازش ﺧﻮﺷﻢ ﺑﻴﺎد‬ ‫ﺟﻠﻮش زاﻧﻮ ﺑﺰﻧﻢ و ازش ﺗﻘﺎﺿﺎي ازدواج ﻛﻨﻢ ﺗﺎ وﻗﺘﻴﻢ ﻛﻪ رﻓﺘﻴﻢ دم ﺟﻮاﻫﺮ ﻓﺮوﺷﻲ‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﺨﺮﻳﻢ ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﺮد ﺷﻮﺧﻴﻪ اﻣﺎ وﻗﺘﻲ دﻳﺪ ﺟﺪﻳﻪ زه زد ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم دﺧﺘﺮاي‬ ‫اﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺣﺘﻤﺎً ﻳﻪ ﻛﻠﻜﻲ ﺗﻮﻛﺎره اﻣﺎ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮدﺧﻴﻠﻲ ﻋﺸﻘﻲ ﺑﻮد ﺑﺎ‬ ‫اون ﻛﺎرﺗﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﻴﻔﺶ داﺷﺖ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ‬ ‫‪ 2‬ﻧﺎم ﺳﻪ رﻣﺎن از ﻫﻨﺮي ﻣﻴﻠﺮ ‪ Henry Miller‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪةاﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ‪.‬‬

‫‪١٧٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﻏﻴﺮ اﺧﻼﻗﻲ ﻳﺎ ﭼﺎق ﻛﻨﻨﺪه ﺷﻜﻢ ﺑﻪ ﻗﺎروﻗﻮراﻓﺘﺎده روده ﻛﻮﭼﻜﻪ ﻻﺑﺪ داره‬ ‫روده ﺑﺰرﮔﻪ رو ﻣﻴﺨﻮره ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ و رﺑﻊ ده ﺳﺎﻋﺘﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺨﻮرده م ﺳﺮم ﻫﻢ ﻳﻪ‬ ‫ﺧﻮرده ﮔﻴﺠﻪ ﻛﻔﺎرة ﺑﺪ ﻣﺴﺘﻲ دﻳﺸﺐ ﻣﻴﮕﻦ ﭘﻮل ﻓﻼن ﺧﺮج ﺑﻮاﺳﻴﺮ ﻣﻴﺸﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﻲ‬ ‫رﺑﻄﻴﻪ ﻳﻪ ﺧﻤﺎر ﺷﻜﻦ ﻣﻴﺨﻮاد ﻳﻚ ﻟﻴﻮان آﺑﺠﻮ ﺷﻤﺲ ﺗﮕﺮي ﻛﺎروﻃﻦ ﺗﻮرك ﻣﺎﻟﻲ‬ ‫‪ Türk Mali‬اﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻮل ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ واﺟﺐ ﺗﺮه ﺑﺰﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﻳﻪ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺧﻮب ﺑﺮﺳﻪ‬ ‫ﺻﺪو ﭼﻬﻞ ﺗﻮﻣﻦ از اداره ﺑﺎﺑﺖ ﺣﻖ اﻟﺘﺮﺟﻤﻪ ﻣﻴﺨﻮام ده ﺗﻮﻣﻨﻢ از دﻛﺘﺮ ﻃﻠﺒﻜﺎرم اﻣﺎ‬ ‫اﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺎل ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ اداره اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﺎر ﻇﻬﺮ ﺑﺮﺳﻪ ﻓﻌﻼً ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﻪ ﻛﻠﻪ‬ ‫ﭘﺎﭼﻪ ﺧﻮب ﻗﺎﻧﻊ ﺑﻮد ﻋﺠﻴﺒﻪ ﻛﻪ اﻧﻘﺪر اﺷﺘﻬﺎ دارم ﺑﺮﺧﻼف ﺗﺌﻮري ﻫﺎي ﺑﺰرﮔﺎن ﻛﻪ‬ ‫اﻟﻜﻞ ﺑﻤﻘﺪار زﻳﺎد ﺑﺎﻋﺚ رﺳﻮب ﺷﻴﺮة ﻣﻌﺪه ﻣﻴﺸﻪ ﺑﺎ اﻧﻘﺪر ﻣﺸﺮوﺑﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ دﻳﺸﺐ‬ ‫ﺧﻮردم اﻻن ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻴﺮة روده ﺑﺰرﮔﻪ ﻫﻢ رﺳﻮب ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻴﭻ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ در ﻃﺐ ﻛﻠﻲ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ در ﭼﻴﺰاي دﻳﮕﻪ ام ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر از ﻣﻄﻠﺐ ﭘﺮت ﻧﺸﻴﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺑﻮد و‬ ‫ﻛﻠﻪ ﭘﺎﭼﻪ اﮔﺮ ﭘﻮل ﻣﻴﺒﻮد و ﺗﻮي اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻟﻌﻨﺘﻲ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﻪ ﭘﻞ اﻣﻴﺮ ﺑﻬﺎدر‬ ‫ﻣﻴﺮﻓﺘﻴﻢ اﻣﺎ ﻧﻪ ﭘﻮل ﻣﻲ ﺑﺎد و ﻧﻪ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﺷﺎد دوﻣﻴﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎر ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻧﺎدرﻳﻪ‬ ‫ﻛﻮﭼﺔ ﺷﻴﺮواﻧﻲ از ﭘﺎﻫﺎي ﺧﺴﺘﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ زﻳﺎد دور ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫?‪ Hey Sirrah! What Price Breakfast‬ﺗﺎ ﭼﻪ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ اي ﺑﺨﻮرﻳﻦ ﺳﺮور ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻮزده رﻳﺎل وﺟﻪ راﻳﺞ ﻣﻤﻠﻜﺖ از ﺟﻬﺖ ﭘﻮل ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﺎ اداره ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺎده ﮔﺰ ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫ﮔﺮﭼﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ وﻧﻴﻢ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﭼﻮن اﺗﻮﺑﻮس ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺳﻮار ﺷﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺻﻒ ﻫﺎي‬ ‫دراز واﺗﻮﺑﻮﺳﻬﺎي ﻧﺎﻣﻜﺮر وﻋﺰت ﻧﻔﺲ زﻳﺎدﺗﻮﻫﻴﻨﻲ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮدﻳﺖ آدﻣﻲ ﻳﻚ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮي ﺻﻒ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻗﺮﺑﻮﻧﻲ از ﻋﻘﺐ ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ دو‬ ‫ﻃﺒﻘﻪ آوﻳﺰون ﺑﺸﻲ راﺣﺖ ﺗﺮه ﻛﻪ آدم دو ﺳﻪ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ رو ﭘﻴﺎده راه ﺑﺮه ﻛﻔﺶ و ﻛﻮن‬ ‫رو ﭘﺎره ﻣﻴﻜﻨﻪ وﻟﻲ ﻋﺰت ﻧﻔﺲ رو ﺣﻔﻆ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻳﻪ ﻛﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ﻣﻮﻧﺪه از اون‬ ‫روز ﭼﻬﺎرم ﺟﻮﻻي ﺗﻮي واﺷﻨﮕﺘﻦ ﺑﺪﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ داﺷﺘﻢ ﭘﻴﺎده‬ ‫دﻧﺒﺎل ﻳﻚ ﻛﺎر ﺳﮓ ﻣﻲ زدم ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺎه ﺳﻨﺖ ﭘﻮل ﺗﻮي ﺟﻴﺒﻢ و دو ﻫﻔﺘﻪ ﻛﺮاﻳﺔ ﻋﻘﺐ‬ ‫اﻓﺘﺎدة اﻃﺎق اوﻧﻮﻗﺖ ﭘﺎي ﺑﻨﺎي ﻳﺎدﺑﻮد واﺷﻨﮕﺘﻦ داﺷﺘﻦ دو ﻣﻠﻴﻮن دوﻻر ﻓﺸﻔﺸﻪ و‬ ‫آﺗﻴﺶ ﺑﺎزي ﻫﻮا ﻣﻴﻜﺮدن از ﻳﺎرو ﭘﺮﺳﻴﺪم ﺗﺎ دوﭘﻦ ﺳﻴﺮﻛﻞ ﭼﻘﺪرراﻫﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﻴﺨﻮاي‬ ‫ﺑﺮي آﺗﻴﺶ ﺑﺎزي ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻲ ﮔﻔﺘﻢ آره ﮔﻔﺖ اﮔﻪ ﻣﻦ ﺟﺎي ﺗﻮﺑﻮدم اﺗﻮﺑﻮس ﺳﻮار‬ ‫ﻣﻴﺸﺪم ﮔﻔﺘﻢ آره اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺮدة ﭘﻴﺎده روﻳﻢ ﺗﺎ روز ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﻛﻪ اون ﺑﻴﺴﺖ دﻻرو از‬ ‫"واﺷﻨﮕﺘﻦ ﭘﺴﺖ" ﺑﮕﻴﺮم ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻴﺠﺪه ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺮﭘﺎ واﻳﺴﺎدن و اون ﺻﻔﺤﺎت ﻓﻜﺎﻫﻲ‬ ‫ﻣﻀﺤﻚ رو ﻻي روزﻧﺎﻣﺔ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻦ وﻗﺘﻲ ﺳﻔﻴﺪه ﺻﺒﺢ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﺜﻞ ﺻﻮرت دﻟﻘﻜﺎ رﻧﮓ و وارﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮداوﻧﻮﻗﺖ اون ﭼﭙﻮﻟﺔ ﻣﺎدرﻗﺤﺒﻪ دم‬ ‫ﺑﺪم از دﻳﻮار ﻣﺴﺘﺮاح ﺑﺎﻻﻣﻲ رﻓﺖ و ﺳﺮك ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ اوﻧﺠﺎ ﭼﺮت ﻧﺰده ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫اﮔﻪ ﻫﻤﻮﻧﺠﻮرم ﻛﻪ ﺳﺮ ﭘﺎ واﻳﺴﺎده ﺑﻮدﻳﻢ ﭼﺸﻤﻤﻮﻧﻮ ﻳﻪ دﻗﻪ روي ﻫﻢ ﻣﻴﺬاﺷﺘﻴﻢ ﻣﺜﻞ‬ ‫اﺟﻞ ﻣﻌﻠﻖ ﻣﻴﻮﻣﺪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮﻣﻮن اﻧﮕﺎر ﻛﻪ در ﻛﻮﻧﺸﻢ ﭼﺸﻢ داﺷﺖ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻣﻜﺰﻳﻜﻴﺎي ﻧﺎﻛﺲ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻴﺎد ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﭘﺪرﻫﺮ ﭼﻲ ﻣﻜﺰﻳﻜﻴﻪ ﺑﺸﻤﺎر ﮔﻔﺖ از ﺗﻤﺎم‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٧١‬‬

‫ﺷﻤﺎ اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﺋﻴﺎ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻴﺎد ﻫﻤﻪ ﺗﻮن ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﻳﻪ ﻛﺮﺑﺎﺳﻴﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮ ﭘﺪر ﻫﺮ ﭼﻲ‬ ‫اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﺋﻴﻪ ﺑﺸﻤﺎر ﺧﻮب ﺷﻴﻜﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﻢ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﺠﺎﺋﻴﻢ ﮔﻔﺖ اﮔﻪ ﻳﻪ دﻓﻪ‬ ‫دﻳﮕﻪ ﭼﺸﻤﺘﻮ ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻲ و ﺑﺎون ﺳﺘﻮن ﺗﻜﻴﻪ دادي ﻓﻜﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺷﻨﺒﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﻴﺎي اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫ﻛﺎر ﻛﻨﻲ رو از ﺳﺮت ﺑﺪر ﻛﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﻌﺪ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ وﻗﺘﻲ ﭘﻮﻟﻮ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺷﺐ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي اون ﺑﺎر ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﻮن "ﻛﺎﻧﻜﺘﻴﻜﺖ" و ﺑﺮﺧﻮردم ﺑﺎون زﻧﻴﻜﻪ‬ ‫ﮔﺎرﺳﻨﻪ ﺻﻮرت ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﮕﻠﻲ داﺷﺖ اﻣﺎ راﺳﺘﻲ ﭼﺎق ﺑﻮد ﺻﺪو ﭘﻨﺠﺎه ﻛﻴﻠﻮ رو‬ ‫ﺷﻴﺮﻳﻦ داﺷﺖ ﮔﻮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ اون ﻟﺒﺎﺳﻴﻜﻪ ﺗﻨﺶ ﻛﺮده ﺑﻮدواون ﭘﻴﺶ ﺑﻨﺪي ﻛﻪ ﺑﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدزﻳﺎد ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻤﻴﺸﺪ ﺑﺨﺼﻮص ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺎرﻫﺎ رواﻧﻘﺪر ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻴﻜﻨﻦ ﻛﻪ آدم‬ ‫ﺧﺮﻣﮕﺲ و ﭘﺮواﻧﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻪ اوﻧﺠﻮر ﻛﻪ از دور واﻳﺴﺎده ﺑﻮدوﻫﻲ ﭼﺮاغ ﻣﻴﺰدو ﻗﺮ‬ ‫وﻗﻨﺒﻴﻞ ﻣﻴﻮﻣﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﺋﻲ اي؟ ﮔﻔﺘﻢ آره‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ دﻟﺸﻮ ﺑﺸﻜﻨﻢ ﺗﺎزه اوﻣﺪه ي‬ ‫ﺗﻮ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ؟ آره‪ .‬ﻳﻪ ﻫﻔﺘﻪ س‪ .‬واﺳﻪ ﻛﺎر؟ ﻧﻪ ﺗﻮرﻳﺴﺘﻢ‪ .‬واﺳﻪ ﮔﺮدش ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻪ اوﻣﺪه‬ ‫م‪ .‬واﺷﻨﮕﺘﻦ رو دﻳﺪه ي؟ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاي ﻣﻦ راﻫﻨﻤﺎت ﺑﺸﻢ ﺷﻬﺮو ﻧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺪم؟ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﻧﮕﻮ ﻛﻪ ﻣﻴﻤﻴﺮم ﺑﺮاش اﮔﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﺷﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاش ﻣﻴﻤﻴﺮم ﻫﻤﻮن ﻣﻨﻈﺮه دﻳﺪﻧﻪ آﺧﻪ‬ ‫اون ﺷﺶ ﻣﺎﻫﻲ رو ﻛﻪ ﺗﻮي آﺳﻴﺎ و اروﭘﺎ و اﻣﺮﻳﻜﺎ ﮔﺸﺘﻢ وﻫﻲ از ﭘﻠﻪ و آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺑﺎﻻ‬ ‫رﻓﺘﻢ و از او ن ﺑﺎﻻ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﺴﻢ ﻧﺒﻮد ﺑﺮج اﻳﻔﻞ و ﺑﺮج ﻧﻮرﻣﺒﺮگ و ﭘﻞ‬ ‫ﻟﻨﺪن و ﻛﻠﻴﺴﺎي ﻧﺘﺮدام و ﻣﺴﺠﺪ اﻳﺎﺻﻮﻓﻴﺎ و ﻣﺠﺴﻤﻪ آزادي وﺑﻨﺎي ﻳﺎدﺑﻮد واﺷﻨﮕﺘﻦ‬ ‫وﻋﻤﺎرت اﻣﭙﺎﻳﺮ اﺳﺘﻴﺖ و اﻟﺦ آدم ازﻳﻜﻴﺸﻮن ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮه اﻧﮕﺎراز ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ‬ ‫واز اون ﺑﺎﻻ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻮن ﭼﻴﺰا رو ﻣﻴﺒﻴﻨﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎ و ﭼﻤﻦ ﻫﺎ و ﭼﺮاﻏﻬﺎي ﻧﺌﻮن و‬ ‫آدﻣﺎي ﺑﻴﻨﻮاي ول ﻣﻌﻄﻞ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻮرﭼﻪ ﻳﻪ ﭼﻮب ﺟﺎرو دﻫﻨﺸﻮن ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﻣﻴﺪوون‬ ‫و ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻴﻨﻢ ﻛﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﻛﻪ دﻧﺒﺎل ﻳﻪ راﻫﻨﻤﺎ راه ﺑﻴﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺻﺪو ﭘﻨﺠﺎه ﻛﻴﻠﻮ ام وزﻧﺸﻪ‬ ‫و ﺑﺎز ﻫﻲ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ و آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺑﺎﻻ ﺑﺮم ﻓﻜﺮم اون ﺑﺪﺑﺨﺖ ﭼﻄﻮري ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫اون ﺻﺪو ﭘﻨﺠﺎه ﻛﻴﻠﻮ رو ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻜﺸﻪ اﻣﺎ ﺧﻮدﺷﻢ ﻏﺮﺿﺶ ﻣﻨﻈﺮه ﻧﺸﻮن دادن‬ ‫ﻧﺒﻮد دادن ﺑﻮد ﭼﻮن دو دﻗﻴﻘﻪ ﻃﻮل ﻧﻜﺸﻴﺪﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ آدرﺳﻤﻮ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺪم ﭼﻮن‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ ﻛﺎﻓﻪ داره ﻧﻴﮕﺎ ﻣﻴﻜﻨﻪ اﻣﺎ اﮔﻪ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﺸﻲ ﻛﺎرم ﺗﻤﻮم ﻣﻴﺸﻪ‬ ‫ﻣﻴﺎم ﻣﻴﺪوﻧﺴﺖ ﻛﻪ اون اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﺋﻴﺎي ﮔﺪا ﮔﺸﻨﻪ دﺳﺖ رد ﺑﺴﻴﻨﺔ ﻫﻴﭻ ﺟﻮر ﭼﻴﺰي ﻛﻪ‬ ‫داﻣﻦ ﭘﺎش ﺑﺎﺷﻪ ﻧﻤﻴﺬارن ﮔﻮاﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎاون ﺣﺎل ﻓﺰﻧﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺟﻴﺐ ﺧﺎﻟﻲ و‬ ‫ﻛﺮاﻳﺔ ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎدةاﺗﺎق وﺷﻬﺮﻳﻪ اي ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي داﻧﺸﮕﺎه ﺟﻮر ﻣﻴﻜﺮدم ﻛﻪ ﺣﺘﻲ روم‬ ‫ﻧﻤﻴﺸﺪ از ﺑﺎﺑﺎﻣﻢ ﭘﻮل ﺑﺨﻮام و اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻪ ﻣﺎه ﺑﻮدداﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮ ﺷﺮﻟﻲ رو ﻣﻴﻜﺮدم و ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺳﮓ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮدﻳﻢ ﭘﺸﻴﻤﻮن ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﻣﻨﺘﺸﻮ ﺑﻜﺸﻢ از‬ ‫ﻫﺮ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﺋﻲ ﮔﺪاﮔﺸﻨﻪ اي ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮدم اﻳﻦ ﺑﻮدﻛﻪ ﮔﻴﻼس رام ‪ Rum‬رو ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪم و‬ ‫رﻓﺘﻢ ﺑﻴﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺷﺪم ﺗﺎ اوﻣﺪ ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻴﺸﺪ ﺑﺒﺮﻣﺶ ﺧﻮﻧﺔ ﺧﻮدم اﮔﻪ ﺻﺎﺣﺒﺨﻮﻧﻪ‬ ‫ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪ ﺑﺎ اﺟﺎرة ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎده ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ ﺧﻮﻧﻪ ش آورده م ﺧﺪا ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﭼﻪ ﻗﺸﻘﺮﻗﻲ‬ ‫راه ﻣﻴﻨﺪاﺧﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ رﻓﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﺔ اون ﺧﻮﻧﻪ ش ﺗﻮي ﻳﻪ ﻫﺘﻞ ارزون ﻗﻴﻤﺖ ﺑﻮد‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﭼﻬﺎردﻫﻢ و ﺧﻴﺎﺑﻮن ‪ N‬وﻗﺘﻲ از زﻳﺮ دوش ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﻳﺪم در اﺗﺎق و‬

‫‪١٧٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻗﻔﻞ ﻛﺮده ﻓﻬﻤﻴﺪم داره ﺟﻴﺒﺎﻣﻮ ﻣﻴﮕﺮده اول ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم دﻧﺒﺎل ﭘﻮل ﻣﻴﮕﺮده اﻣﺎ ﺧﻴﺎﻟﻢ از‬ ‫اون ﺟﻬﺖ راﺣﺖ ﺑﻮد ﭼﻮن از ﺗﺘﻤﺔ اون ﺑﻴﺴﺖ و دو دﻻرﻓﻘﻂ ﻫﻒ ﻫﺸﺖ ده دﻻر‬ ‫ﺗﻮ ﺟﻴﺒﻢ ﺑﻮد اﻣﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺟﻨﺪة راﺳﺖ ودرﺳﺘﻲ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﭼﻲ ﺑﺎﺷﻢ دزد‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪ ﻛﺎرت داﻧﺸﻜﺪه رو ﺟﻠﻮي ﺻﻮرت ﻣﻦ ﺗﻜﻮن داد ﮔﻔﺖ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﺋﻲ‪،‬آره؟ ﻳﻪ‬ ‫ﻫﻔﺘﻪ س اوﻣﺪه ي واﺷﻨﮕﺘﻦ؟ آره؟ ﺗﻮرﻳﺴﺖ؟ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ اﺻﻼ ﻳﻚ‬ ‫دروﻏﮕﻮي ﭘﺎﺗﻮﻟﻮژﻳﻚ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ دروﻏﮕﻮﺋﻲ در ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ ارﺛﻴﻪ ﺑﺎﺑﺎﻣﻮ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﺟﺮم ﻳﻜﺴﺎل زﻧﺪوﻧﻴﺶ ﻛﺮده ﺑﻮدن واز اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ دﺳﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ م‬ ‫اﻣﺎ ﺟﻨﺪة ﺻﺎف و ﺳﺎده اي ﺑﻮد ﻓﻜﺮﺷﻮ ﺑﻜﻦ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ وﻗﺘﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻲ ﭘﻮﻟﻢ و‬ ‫دﻧﺒﺎل ﻛﺎر ﻣﻴﮕﺮدم ﮔﻔﺖ ﺑﺮﻳﻢ "ﺳﺎﻟﺖ ﻟﻴﻚ ﺳﻴﺘﻲ" اوﻧﺠﺎ اون ﻛﺎر ﻣﻴﮕﻴﺮه و ﺑﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﻋﺮوﺳﻲ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺲ ﺑﺬار ﻣﻦ ﺑﺮم وﻳﻮﻟﻮﻧﻢ رو ﻫﻢ ﺑﻴﺎرم ﻛﻪ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺷﺎﻋﺮوﻧﻪ‬ ‫ﺑﺸﻪ‪:‬‬ ‫‪3‬‬ ‫‪O Dowglas, O Dowglas، tendir and trewe‬‬ ‫از اون ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎه ﻛﻴﻠﻮ وزن ﻛﻪ ﺑﮕﺬرﻳﻢ دﺳﺖ ﻛﻢ ﺳﻲ ﺳﻲ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻲ داﺷﺖ‬ ‫راﺳﺘﻲ ﺻﺎف و ﺳﺎده ﺑﻮد وﻗﺘﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻋﺸﻖ و ﻋﺎﺷﻘﻲ و اﻳﻦ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﻫﺎ رو ﻛﺮد از‬ ‫ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ دوﺳﺘﺶ دارم ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺮده ﺗﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﺮا ﮔﻔﺘﻢ واﺳﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﺎﻗﻲ اول‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻣﺴﺨﺮه ش ﻣﻴﻜﻨﻢ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻣﻮ دﻳﺪ ﺑﺎورش ﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﭼﺮاﻣﮕﻪ از‬ ‫زﻧﺎي ﭼﺎق ﺧﻮﺷﺖ ﻣﻴﺎد ﮔﻔﺘﻢ آره ﮔﻔﺖ ﭼﺮا ﮔﻔﺘﻢ واﺳﻪ اﻳﻨﻜﻪ اﮔﻪ ﻗﻄﺤﻲ ﺑﺸﻪ آدم‬ ‫ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺗﻴﻜﻪ ﺗﻴﻜﻪ ﺷﻮن ﻛﻨﻪ ﺷﻴﺶ ﻣﺎه ﺗﻤﻮم ﺑﺨﻮردﺷﻮن ﻃﻔﻠﻜﻲ راﺳﺘﻲ دﻟﻢ ﺑﺮاش‬ ‫ﺳﻮﺧﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﻜﺮ ﺷﻮ ﺑﻜﻦ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ از ﻣﻦ ﭼﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ و ﻣﻦ‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ اون دﺧﺘﺮه آﻟﻤﺎﻧﻴﻪ رو ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻮﻧﻴﺦ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻮدم ﮔﻔﺖ از آﻟﻤﺎﻧﻴﺎ‬ ‫ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﻴﺎدﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا ﮔﻔﺖ واﺳﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺟﻨﮓ راه اﻧﺪاﺧﺘﻦ و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ اﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻴﺎم‬ ‫ﻛﻢ ﺟﻨﮓ راه ﻧﻨﺪاﺧﺘﻦ ﻫﻤﭽﻲ ﺧﻮدش و ﻣﻨﻮاز ﺟﺎﺑﻠﻨﺪﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺰﻧﺘﻢ‬ ‫ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ ﺣﻆ ﻛﺮدم ﻓﻜﺮﺷﻮ ﺑﻜﻦ آدم ﺗﻮ رﺧﺘﺨﻮاب ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻨﺪاز ﺑﺎﺷﻪ واﻧﻘﺪرم‬ ‫ﺟﺪي ﺑﺎﺷﻪ اﻳﻨﻮ ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻦ ﺷﻌﻮر ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻓﻘﻂ اﻣﺮﻳﻜﺎس ﻛﻪ ﺟﻨﺪه ﻫﺎﺷﻢ اﻧﻘﺪر‬ ‫وﻃﻦ ﭘﺮﺳﺘﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ وﻗﺘﻲ ﺻﺒﺢ ازش ﺟﺪا ﺷﺪم ﺟﺪا دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺳﻮﺧﺖ‬ ‫ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﺮاﻫﻢ راه ﺑﻴﻔﺘﻪ ﺑﻴﺎد ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﻮن ﻓﻜﺮﺷﻮ ﺑﻜﻦ ﺑﺎ اون ﻫﻴﻜﻞ ﻣﺮدم ﺑﻤﻦ‬ ‫ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻔﺘﻦ اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ازش ﺟﺪاﺷﺪم راﺳﺘﻲ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪم‬ ‫‪ Post coitum homo tristis4‬اوﻧﻮﻗﺖ ﺗﺎ ﻳﻚ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ از اون ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﺠﺎزات‬ ‫ﻣﻴﻜﺮدم و ﻫﺮ ﺷﺐ ﻓﻜﺮ ﺷﺮﻟﻲ ﺑﻮدم ﻃﻔﻠﻜﻲ وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ ﻛﺎﻟﻴﻔﺮﻧﻴﺎ ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺗﻮي‬ ‫‪"3‬اي دوﮔﻼس‪ ،‬اي دوﮔﻼس ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺻﺎدق" از ﺳﺮ رﻳﭽﺎرد ﻫﻠﻨﺪ ‪Sir Richara Holland‬ﺣﻮا ﻟﻲ ‪1450‬‬ ‫ﻣﻴﻼدي‪ .‬ﺷﻌﺮ ﺑﺰﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﻗﺪﻳﻤﻲ اﺳﺖ و ﺑﻌﺪ ﻫﺎ ﺑﺼﻮرت ﻳﻚ ﺗﺮاﻧﻪ در آﻣﺪ‪.‬‬ ‫‪ 4‬ﺑﻌﺪاز ﺟﻤﺎع ﻣﺮد ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻲ ﺷﻮد )ﻻﺗﻴﻦ(‪.‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٧٣‬‬

‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﮔﻔﺖ ﺣﺎﺿﺮي ﻛﺎﻟﻴﻔﺮﻧﻴﺎ ﻧﺮي و ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﺑﺎ ﻫﻢ ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫و وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻴﻜﺮدم ﺟﺪ‪‬ي ﻣﻴﮕﻪ ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻣﻴﻜﺮدم اﮔﻪ ﺑﮕﻢ آره ﺑﺎز ﺑﺎزي در ﻣﻴﺎره و از اون ﺣﺮﻓﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ از اون ﭼﻄﻮر‬ ‫ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻢ آره وﻗﺘﻴﻜﻪ ﺑﻪ اون ﻳﻜﻲ ﻗﻮل داده ﺑﻮدم ﺑﺮم ﭘﻴﺸﺶ و ﺗﻜﻠﻴﻔﻤﻮ ﺑﺎﻫﺎش‬ ‫ﻳﻜﺴﺮه ﻛﻨﻢ و وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻢ اوﻧﺠﺎ ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎدم اوﻧﺠﻮر ﻛﻪ ﻫﻲ ﻣﻴﺸﺴﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﺮد‬ ‫وﻫﻲ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻳﻪ ﻫﻔﺘﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﻤﻮن وﻳﻪ روز دﻳﮕﻪ ﺑﻤﻮن و اﮔﺮم ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﮕﻲ دوﺳﺘﻢ‬ ‫ﻧﺪاري ﺣﺎﻻ ﻧﮕﻮ و ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ از ﭘﻴﺸﻢ رﻓﺘﻲ ﺑﺮام ﺑﻨﻮﻳﺲ واﺳﻢ ﻳﻪ ﻗﺮص رو‬ ‫ﺑﻤﻦ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ زود آدﻣﻮ راﺣﺖ ﻛﻨﻪ و ﺑﺪون زﺟﺮ و ﺷﻜﻨﺠﻪ آدﻣﻮ ﺑﻜﺸﻪ و از اون‬ ‫ﺣﺮﻓﺎ ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ راﺳﺘﻲ ﺑﺎور ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮادﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻜﺸﻪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﻮن‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺮﻓﻮ ﻣﻴﺰﻧﻦ ﻧﺸﻮن ﺑﻪ اون ﻧﺸﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ آب ﭘﺎﻛﻲ رو‬ ‫روي دﺳﺘﺶ رﻳﺨﺘﻢ رﻓﺖ ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﺮداوﻧﻮﻗﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﻲ رو ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮي ﻛﺎﻟﻴﻔﺮﻧﻴﺎ‬ ‫ﺑﻮدم ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺗﻨﻬﺎم ﻧﻤﻴﮕﺬاﺷﺖ ﻛﻪ اﻻﻗﻞ ﻳﻚ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮاي ﺷﺮﻟﻲ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ‬ ‫ﻗﻮل داده ﺑﻮدم ﻫﻔﺘﻪ اي ﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺣﺘﻲ ﻳﺎدم رﻓﺖ واﺳﻪ ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪش‬ ‫ﻛﺎرت ﺗﺒﺮﻳﻚ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ و اون ﻃﻔﻠﻜﻲ ﻫﻲ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻴﻜﺮد ﺑﻪ ﻧﻴﻮﻳﻮرك ﺳﺮاغ ﻣﻨﻮ ﻣﻲ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎزه ﭘﻮﻟﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻮﻧﻮﻗﺖ ﺑﺎﻫﺎش ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﻨﻢ و ﻛﺎﻟﻴﻔﺮﻧﺎ ﻧﺮم اﻣﺎوﻗﺘﻲ‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه رﺳﻴﺪم ﻧﻴﻮﻳﻮرك و اون ﻧﺎﻣﻪ ﺷﻮ ﺧﻮﻧﺪم راﺳﺘﻲ ﻛﻔﺮي ﺷﺪم ﺗﻠﻔﻦ و ﺑﺮداﺷﺘﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺮﻛﺰ ﮔﻔﺘﻢ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺗﮕﺰاس وﺻﻞ ﻛﻨﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻨﻪ اﮔﻪ ﭘﻮزه‬ ‫ﺷﻮ ﻫﻤﻮﻧﻄﻮري ﻛﻪ ﺧﻮدش ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﭼﻪ ﺟﻮر ﺑﻪ ﺧﺎك ﻣﺎﻟﻴﺪه ﺑﻮدم ﺣﺎﻻ ﻫﻤﭽﻲ ﻧﺎﻣﻪ‬ ‫اي واﺳﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﻧﻮﺷﺖ و اون ﮔﻔﺖ ﺑﺨﺎك ﻣﺎﻟﻴﺪي ﻫﻮﻣﺮ ﺑﺨﺎك ﻣﺎﻟﻴﺪي و ﻣﻦ ﻳﻚ‬ ‫ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻮﺷﻲ رو ﻛﻮﺑﻴﺪم زﻣﻴﻦ و اون ﻧﺎﻣﻪ رو ﺑﺮاش ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺗﺎزه‬ ‫ﻣﻘﺼﻮدﺷﻮ ﻓﻬﻤﻴﺪم راﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﺮدا ﺧﺮﻳﻢ اوﻧﻮﻗﺖ ﺗﺎ ﻣﺎه ﻫﺎ ﺻﺪاش ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺗﻮي‬ ‫ﮔﻮﺷﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺣﺎﺿﺮي ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﺑﺮﻳﻢ ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﺧﺎك ﻣﺎﻟﻴﺪي‬ ‫ﻫﻮﻣﺮ ﺑﻪ ﺧﺎك ﻣﺎﻟﻴﺪي و وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻢ واﺷﻨﮕﺘﻦ ﻳﻚ ﻣﺎه ﺗﻤﻮم ﺷﺒﻬﺎ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﻬﺎ‬ ‫ﭘﺮﺳﻪ زدم و ﻧﻘﺶ ﻫﻠﺪن ﻛﺎﻟﻔﻴﻠﺪ رو ﺑﺎزي ﻛﺮدم و ﺑﺨﻮدم ﺗﺮﺣﻢ ﻛﺮدم واون ﺷﻌﺮﻫﺎي‬ ‫ﺑﻨﺪ ﺗﻨﺒﻮﻧﻲ رو ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫اﻳﻨﻚ ﺑﺮﻓﺮاز زﻣﻴﻦ راه ﻣﻴﺮوم‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺎﭘﻮش ﻫﺎﺋﻲ از ﻫﻮا‬ ‫ﻣﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را دﻳﺪه ام‬ ‫ﻛﻪ از دﻫﺎﻧﻲ ﻻل‬ ‫در ﮔﻮﺷﻬﺎﺋﻲ ﻛﺮ‬ ‫آوزا داده ﺷﺪه اﺳﺖ‬ ‫و ﺳﺮﻫﺎي ﺟﻨﺒﻨﺪه‬ ‫و آن ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ‬

‫‪١٧٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬ ‫ﻣﻦ ﻳﻮﺣﻨﻲ ﺳﻘﺮاط ﻛﻬﺘﺮ‬ ‫ﻋﻼﻣﺔ ﺳﻴﺎﺳﺖ در دﻛﺎن ﺳﻠﻤﺎﻧﻲ‬ ‫و ﻧﺎﺑﻐﺔ ﻣﺴﻠﻢ‬ ‫از ﺧﻨﺪﻳﺪن ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﺎﺗﻮاﻧﻢ‬ ‫و از اﻳﻦ روﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﻮاﻳﻢ‬

‫وﻫﻤﻪ اش ﺑﻪ ﺗﻜﺰاس ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم‬

‫‪In a somer seson whan soft was the sonne5‬‬

‫آن ﺳﺎل ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن وﻗﺘﻴﻜﻪ ﺳﻮﺳﻜﻬﺎي ﻣﺎه ژوﺋﻦ درﻣﻴﻮﻣﺪن و ﭘﻴﺎده رو ﻫﺎ را ﭘﺮ ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺮدن ﻣﻦ ﺷﺒﻬﺎ دور ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﺎ راه ﻣﻲ رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﭘﺎ ﻣﻴﺰدﻣﺸﻮن و ﻣﻴﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ روي‬ ‫ﭘﻴﺎده رو ﺳﺮ ﺑﺨﻮرن ﺑﻌﺪ ﺟﻴﺮﺟﻴﺮﻛﺎ در ﻣﻴﻮﻣﺪن وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﻮي ﺷﻬﺮ ﻣﻲ‬ ‫روﻧﺪﻳﻢ ﺗﻖ و ﺗﻖ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﺔ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﻮردن و ﻣﻲ اﻓﺘﺎدن ﭘﻤﭗ ﺑﻨﺰﻳﻦ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻗﺘﻠﮕﺎه ﻣﻲ ﺷﺪن اﻣﺎوﻗﺘﻲ وزﻏﻬﺎي ﮔﻨﺪة آﺑﺴﺘﻦ ﺗﻮي ﭘﻴﺎده رو ﻫﺎ ﭼﻨﺪك ﻣﻴﺰدن و ﺑﺎ‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎي درﺷﺖ ﻣﺜﻞ آدﻣﻴﺰاد ﺑﻪ آدم ﺧﻴﺮه ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدن و اﻧﻘﺪر از ﺟﺎ ﺗﻜﺎن‬ ‫ﻧﻤﻴﺨﻮردن ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺨﻮاي ﻟﮕﺪﺷﻮن ﻛﻨﻲ ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪﻳﻢ راﺳﺘﻲ ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن ﺷﺪه ﺷﻠﻮارﻫﺎي‬ ‫ﻛﻮﺗﺎه ﭘﺎﻣﻮن ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ و ﻛﺮوك ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻴﺰدﻳﻢ و ﻣﻴﺮﻓﺘﻴﻢ ﻛﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ‬ ‫درﻳﺎﭼﻪ ﺧﻮدﻣﻮﻧﻮ ﺗﺎ ﮔﺮدن ﺗﻮي ﺷﻦ ﭼﺎل ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ و ﺑﻪ ﺧﻨﺪة اﻧﺒﻮه اﻣﻮاج‬ ‫اﻗﻴﺎﻧﻮس ﮔﻮش ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ اون ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن ﺟﻚ ‪ Jack‬ﻫﻤﻪ اش ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮد ﭼﻮﻧﻜﻪ‬ ‫ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻋﻀﻮ ﻳﻜﻲ ازاﻧﺠﻤﻦ ﻫﺎي اﺧﻮ‪‬ت داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺸﻪ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﻨﺞ‬ ‫ﺗﺎ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﺧﺎم ﺗﻮي ﺷﻠﻮار ﻛﺎﺑﻮﺋﻴﺶ ﺑﺬاره و ﻳﻪ ﻓﺮﺳﺦ راه ﺑﺮه ﺑﻲ اوﻧﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺪوم‬ ‫از ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻏﺎ ﺑﺸﻜﻨﻪ ﺑﺎﺑﺎﺷﻢ ﻫﻲ ﺑﻬﺶ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ اﮔﻪ ﻋﻀﻮ ﻳﻚ اﻧﺠﻤﻦ اﺧﻮ‪‬ت ﻧﺸﻪ‬ ‫ﻣﺮد ﺑﺎر ﻧﻤﻴﺎد ﻃﻔﻠﻜﻲ ﺣﺘﻲ آرم ﻋﻀﻮﻳﺖ و ﻛﻔﺶ ﻫﺎي ﺗﺎ ﺑﺘﺎي ﺳﻴﺎه و ﺳﻔﻴﺪ اﻧﺠﻤﻦ‬ ‫روﻫﻢ ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد و اون ﻛﻨﺪة درﺧﺘﻲ رو ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻴﺶ ﻣﺎه ﺑﻐﻞ ﺑﮕﻴﺮن و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ‬ ‫ﺣﺘﻲ ﺗﻮي ﻣﺴﺘﺮاح ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﺒﺮن ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺪوﻧﻦ ﻛﻪ ﻋﻀﻮ ﺗﺎزه وارد اﻧﺠﻤﻦ‬ ‫اﺧﻮ‪‬ت ﻫﺴﺘﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﻫﻤﻪ رو ﻧﺼﻒ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﻔﺮوﺷﻪ ﺗﻮي ﺳﺎﺣﻞ ﻣﻦ و ﺷﺮﻟﻲ و‬ ‫ﺑﺎرﺑﺎرا ﻫﻲ ﺟﻚ رو دﺳﺖ ﻣﻴﻨﺪاﺧﺘﻴﻢ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ "ﺟﻚ ﺗﻮ ﻣﺎل ﻛﺪوم اﻧﺠﻤﻦ‬ ‫اﺧﻮ‪‬ﺗﻲ؟" و ﺷﺮﻟﻲ دﻣﺎﻏﺸﻮ ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ و ﺗﻮدﻣﺎﻏﻲ ﺗﻨﺪوﺗﻨﺪ ﻣﻴﮕﻔﺖ "آﻟﻔﺎ‬ ‫ﻛﺎﭘﺎﺑﻴﺘﺎ" و ﻫﻤﻪ ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪﻳﻢ و اون روزي ﻛﻪ "ﺟﻨﮓ ﺗﻨﻜﻪ" ﺑﻮد و ﻣﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﻴﻢ‬ ‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺗﻤﺎم اﻋﻀﺎي اﻧﺠﻤﻦ ﻫﺎي اﺧﻮ‪‬ت و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺟﻨﻮﺑﻲ آﻣﺪه‬ ‫‪ 5‬اﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﺰﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ قرون وسطی ‪ Middle English‬از ‪ William Langland‬وﻳﻠﻴﺎم ﻻﻧﮕﻼﻧﺪ اﺳﺖ‬ ‫)?‪ (1330?-1400‬و ﺗﺮﺟﻤﻪ آن اﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬ ‫"در ﻳﻚ ﻓﺼﻞ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻼﻳﻢ ﺑﻮد‪".‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٧٥‬‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺎﺷﻴﻨﺎﺷﻮﻧﻮ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﺎي دور ﺗﺎدور ﺧﻮاﺑﮕﺎه زﻳﮓ زاگ ﭘﺎرك ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﻧﺘﻮﻧﻪ ﺑﻤﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺑﺮﺳﻪ دﺧﺘﺮا ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ﻃﺒﻘﺔ ﺳﻮم و از اون ﺑﺎﻻ‬ ‫ﺟﻴﻎ ﻛﺸﻮن ﺗﻨﻜﻪ ﻫﺎ و ﭘﺴﺘﻮن ﺑﻨﺪاﺷﻮﻧﻮ ﻣﻴﻨﺪاﺧﺘﻦ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎي‬ ‫ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻳﻜﻲ از ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎي ﻃﺒﻘﺔ اول رو ﺷﻴﻜﺴﺖ ورﻓﺖ ﺗﻮ و ﺑﺎ ﻳﻪ ﺑﻐﻞ‬ ‫ﺗﻨﻜﻪ و ﭘﺴﺘﻮن ﺑﻨﺪ و ﭘﻴﮋاﻣﺔ زﻧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون اوﻣﺪ ﻧﺎﻇﻢ ﭘﺴﺮا ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮﺷﻮ ﺑﮕﻴﺮه وﻟﻲ‬ ‫ﻳﻜﻲ از ﭘﺸﺖ ﻫﻠﺶ داد ﺳﺮش ﺧﻮرد ﺑﻪ دﻳﻮار و ﺷﻴﻜﺴﺖ ﺗﺎ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي اﺧﻮ‪‬ت و ﺗﻮي ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺟﻨﻮﺑﻲ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻨﻜﻪ و ﭘﺴﺘﻮن ﺑﻨﺪ و ﭘﻴﮋاﻣﺔ زﻧﻮﻧﻪ ﺗﻨﺸﻮن ﻛﺮده ﺑﻮدن و ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻴﺪادن ﺗﻮي‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺪوم از ﻣﺴﺘﺮاح ﻫﺎ ﻫﻢ روي ﺗﻨﻜﻪ ﻫﺎ ﻋﻜﺲ آﻟﺖ زﻧﺎ رو ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدن و‬ ‫ﺳﺮ ﺷﻴﺮاي آب ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدن ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﺑﻮدﻛﻪ اون ﭘﺴﺮة ﺳﺎل اوﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻢ اﻃﺎق‬ ‫ﺟﻚ ﺑﻮد رﻓﺖ ﺗﻤﺎم ﭘﻴﺖ ﻫﺎي آﺷﻐﺎل رو آﺗﻴﺶ زد وﺻﺒﺢ از داﻧﺸﻜﺪه ﺑﻴﺮوﻧﺶ‬ ‫ﻛﺮدن ﺑﻌﺪ اون روز ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺮﻟﻲ ﻗﻬﺮ ﻛﺮدم و اون ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ واﺳﻪ ﺗﻌﻄﻴﻼت ﻋﻴﺪ‬ ‫ﭘﺎك ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺷﻮن ﺑﺮه ﺑﻌﺪ از اون ﻛﻪ ﻫﻤﻪ از ﺷﻬﺮ رﻓﺘﻦ ﺑﻴﺮون و ﺷﻬﺮ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن ﺷﺪ ﻣﻦ ﻳﻜﻬﻮ وﺣﺸﺖ ﻛﺮدم ﺳﻪ روز ﺗﻤﻮم ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻜﻨﻢ‬ ‫ﺟﺰ اوﻧﻜﻪ آﺑﺠﻮ ﺑﺨﻮرم وﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﺎي ﺷﻬﺮ ﭘﺮﺳﻪ ﺑﺰﻧﻢ ﻳﺎ ﭘﺸﺖ ﻛﺎﻓﻪ ﺗﺮﻳﺎي‬ ‫داﻧﺸﻜﺪه روي اﻳﻮون ﺑﺸﻴﻨﻢ وﺳﻌﻲ ﻛﻨﻢ ﻣﺜﻼً درس ﺑﺨﻮﻧﻢ ﺷﺐ دوم ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ از‬ ‫ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم و دﻳﮓ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒﺮد ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻴﺶ ﺻﺒﺢ رﻓﺘﻢ در ﺧﻮﻧﺔ اون ﭘﺮ ﺳﺘﺎره‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ م ﺑﻮد و ﻳﻜﻮﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻗﻬﻮه دﻋﻮﺗﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ راﺳﺘﻲ ازش ﺧﻮﺷﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎد ﭼﻮن ﺳﻲ ﺳﺎل اﻧﻘﺪرا داﺷﺖ و ﭼﺎﻗﻢ ﺑﻮد و ﻗﻴﺎﻓﻪ اي ام ﻧﺪاﺷﺖ ﺧﻨﺪه دار اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻮد و اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮدﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻣﻴﺨﻮاﺑﻴﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ اوﻧﻄﻮر ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎش ﻣﺜﻞ ﻧﻌﺶ ﺑﻪ ﻃﺎق ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد اﻧﮕﺎر ﻧﻪ‬ ‫اﻧﮕﺎر ﻛﻪ اﺣﺴﺎﺳﻲ داره ﺑﻌﺪش ﻣﻦ ﺧﻮن روي ﻣﻼﻓﻪ رو ﻧﻴﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮدم و ﺑﺎورم‬ ‫ﻧﻤﻴﺸﺪ روز ﺑﻌﺪش ﺗﻮي ﻣﺮﻳﻀﺨﻮﻧﻪ راه اﻓﺘﺎد و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آﺑﺴﺘﻨﻪ و ﺑﺰودي‬ ‫ﻣﺎدر ﻣﻴﺸﻪ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻀﻄﺮب ﺷﺪم اﻣﺎﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﺼﺎدف ﻣﺎﺷﻴﻦ‬ ‫ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﺮد ﻣﻦ ﺧﻴﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﺮاش ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺘﺎﺛﺮ ﺷﺪم ﺑﻌﺪاون ﻃﻮﻃﻴﻪ ﻛﻪ ﺗﻮي‬ ‫ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﺗﻜﺰاس ﺗﻮي داﻻس ﺑﺮده ﺑﻮدم ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻚ ﺳﻜﻪ ﭘﻨﺢ ﺳﻨﺘﻲ رواز دو ﻣﺘﺮي‬ ‫ﺗﻮي ﻳﻚ ﺑﺸﻘﺎب ﭼﻴﻨﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺳﻜﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻧﻴﻔﺘﺎده ﺑﻮد ﻋﺼﺒﻲ ﺷﺪ ﭼﻮن ﻣﻦ‬ ‫ﻫﺮ ﺷﺐ دﻳﺮ ﻣﻴﻮﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ و ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﻫﺎي ﺻﺒﺢ ﭼﺮاغ و روﺷﻦ ﻣﻴﺬاﺷﺘﻢ و ﻛﺘﺎب‬ ‫ﻣﻴﺨﻮﻧﺪم ﺗﺎﺧﻮد ﺻﺒﺢ ﻫﻢ رادﻳﻮ ﺑﺎز ﺑﻮد و ﺑﻴﻦ آﮔﻬﻴﺎي ﺗﺠﺎرﺗﻲ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻛﻼﺳﻴﻚ‬ ‫ﻣﻲ زد ﻃﻮﻃﻴﻪ دﻳﮕﻪ دوﻧﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮرد ﻫﻤﺔ دوﻧﻪ ﻫﺎ را ﺑﺎ ﻧﻮﻛﺶ ﻣﻴﺰد ﺗﻮي اﻃﺎق وﻟﻮ‬ ‫ﻣﻲ ﻛﺮد دﻳﮕﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﻧﻤﻲ زد ﻓﻘﻂ ﮔﺎﻫﻲ اداي رادﻳﻮ رو در ﻣﻴﺎورد وﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ ﻳﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰاﺋﻲ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﻢ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪدﻟﻢ ﺑﺮاش ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ ﻳﻪ روز ﺑﺮدﻣﺶ ﺑﻴﺮون‬ ‫و آزادش ﻛﺮدم ﺗﻤﺎﺷﺎﻛﺮدم ﻛﻪ ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ﺗﺎ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬ ‫ﺷﺪ از اﺣﺴﺎس آزادي اون ﺧﻮدﻣﻢ اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﻲ ﻛﺮدم ﺑﻌﺪ اون روز ﻛﻪ ﺑﺎزداﺷﺘﻢ‬

‫‪١٧٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺗﻮي ﺷﻬﺮ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻲ زدم از ﺗﻮي ﻳﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺻﺪاي ﺳﺮود ﺷﻨﻴﺪم رﻓﺘﻢ ﺗﻮ و ﻫﻤﻮن‬ ‫ﻋﻘﺐ واﺳﺘﺎدم و ﻫﻤﻪ اون ﻣﺮدا و زﻧﺎي ﺷﺎﻣﭙﻮ زده و ﺧﺪا ﺗﺮس رو ﺑﺎ ﻛﻼﻫﻬﺎي ﭘﺮدار‬ ‫‪6‬‬ ‫رﻧﮓ و وارﻧﮕﺸﻮن ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮدم و دﺧﺘﺮاي ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻫﺮﻫﺮو رو‬ ‫‪ Wretched un-idea’d girls‬ﻛﻪ ﺳﺮود ﻣﻴﺨﻮﻧﺪن و ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺑﺎوﻗﺎرﺑﻨﻈﺮﻣﻴﻮﻣﺪن‬ ‫وﻛﺸﻴﺸﻪ ﻫﻲ ﻣﻴﮕﻔﺖ آﻳﺎﻣﺮد‪‬دي ﻓﺮزﻧﺪم؟ آﻳﺎ ﻣﺮددي ؟ دﺧﺘﺮي ﻛﻪ درﺳﺖ ﺟﻠﻮي‬ ‫ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﻧﺪ ﺻﺪاي ﻇﺮﻳﻒ و ﻗﺸﻨﮕﻲ داﺷﺖ ﺻﺪاش ﻣﺜﻞ ﻳﻚ زﻧﮓ ﻧﻘﺮه اي‬ ‫ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮي اون ﻫﻮاي ﺷﻠﻮغ ﻃﻨﻴﻦ ﻣﻴﻨﺪاﺧﺖ آﻳﺎ ﻣﺮد‪‬دي ﻓﺮزﻧﺪم ؟ آﻳﺎ‬ ‫ﻣﺮد‪‬دي ؟ ﻛﺸﻴﺶ ﺻﺪاي ﮔﺮﻣﻲ داﺷﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺧﻮش ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي آﺑﻲ و‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﻮن داﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮﻣﻴﻜﺮدم ﭼﺮااﻳﻦ ﻛﺸﻴﺶ ﻫﺎي زن ﻧﺪوﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺧﻮش ﻗﻴﺎﻓﻪ ن‬ ‫ﮔﺎﻫﻲ اﻧﮕﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﻨﻪ ﻣﻴﻮن ﺻﺤﺒﺘﺶ ﻫﻲ ﻣﻴﮕﻔﺖ آﻳﺎ ﻣﺮددي ﻓﺮزﻧﺪم؟‬ ‫آﻳﺎ ﻣﺮددي؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ‪ Liberavi Animam Meam7‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﻢ اون ﺳﺎل ﻣﻦ‬ ‫و ﺟﻚ ﻫﺮ دو از آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎه ﺑﻴﻮﺷﻴﻤﻲ رد ﺷﺪﻳﻢ ﭼﻮن ﺧﻮدﻣﻮﻧﻢ ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻴﻢ ﭼﺮااون‬ ‫ﻛﻮرس رو اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﻳﻢ ﮔﻤﻮﻧﻢ ﺟﻚ اوﻧﻮ واﺳﻪ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﻴﻞ ﺷﺪن ﻻزم‬ ‫داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﮕﻴﺮﻣﺶ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻓﻘﻂ از روزي ﻛﻪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﺎي ﺧﻨﺪه‬ ‫داري رو ﻛﻪ ﺑﻪ در و دﻳﻮار ﻣﺴﺘﺮاح ﻫﺎي ﻋﻤﺎرت ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدن ﻛﺸﻒ ﻛﺮدم دﻳﮕﻪ‬ ‫ﻛﺎرم دراوﻣﺪ دﻳﮕﻪ ﻫﻲ از ﺗﻮي آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎه ﻗﺎﭼﺎق ﻣﻴﺸﺪم و ﻗﻠﻢ وﻛﺎﻏﺬ ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ ﻣﺴﺘﺮاح ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﺗﻮي ﻳﻚ ﻣﺴﺘﺮاح ﺗﺎزه ﻣﻲ رﻓﺘﻢ و ﻳﺎدداﺷﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﺟﻚ‬ ‫ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺪوﻧﻪ ﭼﺮا ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﻣﺴﺘﺮاح ﻣﻴﺮم ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻴﺎل دارم ﻳﻪ ﻛﺘﺎب‬ ‫ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺑﻪ اﺳﻢ "ادﺑﻴﺎت ﻣﺴﺘﺮاﺣﻲ" و ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎي در و دﻳﻮارﻫﺎي ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺘﺮاح ﻫﺎي‬ ‫دﻧﻴﺎ رو ﺗﻮش ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻳﻜﻲ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪ ﻫﺎي‬ ‫ﻓﻮﻟﻜﻠﻮر دﻧﻴﺎ ﻣﻴﺸﻪ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﻗﺮﻧﻬﺎ ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﻌﺪ دﻳﮕﻪ اي از ﻃﺮز ﺗﻔﻜﺮ و ﻓﻠﺴﻔﻪ و‬ ‫ﺗﻤﺪن ﻣﺎ رو ﻧﺸﻮن ﺑﺪه ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب رو ﺑﺎﻳﺪ در ﻛﻨﺎر ﺻﻔﺤﻪ ﻫﺎي ﺑﻴﺘﻞ‬ ‫ﻫﺎ و ﺷﻌﺮ اﻟﻴﻮت و ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ اﺳﺘﺮاوﻳﻨﺴﻜﻲ و ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻫﺎي ﭘﻴﻜﺎﺳﻮ در اون ﻛﭙﺴﻮﻟﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﺟﺎﺋﻲ در ﻗﻌﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﺮاي آﻣﻮزش اﻧﺴﺎن ﻫﺎي آﻳﻨﺪه دﻓﻦ ﻛﺮده ن ﺑﺬارن ﺗﺎدر‬ ‫ﺻﻮرﺗﻴﻜﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﺎ ﻧﺎﺑﻮد ﺑﺸﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي آﻳﻨﺪه از اﻳﻦ ﺑﻌﺪ ﻓﻜﺮي ﻣﺎ ﻫﻢ آﮔﺎه ﺑﺸﻦ‬ ‫ﺟﻚ اول ﻓﻜﺮ ﻛﺮد دارم ﺳﺮﺑﺴﺮش ﻣﻴﺬارم وﻟﻲ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺣﺮﻓﻤﻮ ﺑﺎور ﻛﺮد و از اون‬ ‫ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺮ وﻗﺖ اوﻧﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ ش از آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎه ﺳﺮ ﻣﻲ رﻓﺖ ﻳﻚ ﻣﺪاد و ﻛﺎﻏﺪ‬ ‫دﺳﺘﺶ ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ و راﻫﻲ ﻣﺴﺘﺮاح ﻣﻴﺸﺪ اﻣﺎ راﺳﺘﻲ ﺑﻌﻀﻲ از اون ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎي‬ ‫ﻣﺴﺘﺮاﺣﻲ ﻫﻨﺮ واﻗﻌﻲ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ اون ﺷﻌﺮي ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ اﺻﻼح‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد اوﻟﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫‪" 6‬دﺧﺘﺮﻫﺎي ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﻲ اﻳﺪه"از ﺳﺎﻣﻮﺋﻞ ﺟﺎﻧﺴﻮن‪.‬‬ ‫‪" 7‬ﻣﻦ روح ﺧﻮد را آزاد ﻛﺮده ام‪) ".‬ﻻﺗﻴﻦ( از ﺳﻨﺖ ﺑﺮﻧﺎرد‪.‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٧٧‬‬

‫‪Here I sit sad and broken – hearted‬‬ ‫‪I came here to shit but I only farted‬‬

‫و ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ ﭼﻬﺎر ﻛﻠﻤﺔاول ﻧﻴﻢ ﺑﻴﺖ دوم رو ﺧﻂ زده ﺑﻮد و ﺑﺠﺎش ﭼﻬﺎر ﻛﻠﻤﻪ از‬ ‫ﺧﻮدش اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺪون ﺷﻚ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎﺗﺴﻠﻂ اوﻧﻮ ﺑﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺷﻌﺮي ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﺗﻮﺟﻬﺸﻮ ﺑﻪ ‪ effet dramatique‬ﻣﻴﺮﺳﻮﻧﺪ در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺷﻌﺮﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﻮرت در اوﻣﺪه ﺑﻮد‬ ‫‪Here I sit sad and broken – hearted‬‬ ‫‪I ran six blocks to shit but I only farted‬‬

‫ﺑﻬﺮ ﺣﺎل وﻗﺘﻲ اون ﻛﺎرو ﺗﻮي اون رﺳﺘﻮران ﭼﻴﻨﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺧﻮدﺑﺨﻮد ﻓﻜﺮ ﺗﻜﺰاس ﻫﻢ‬ ‫از ﺳﺮم اﻓﺘﺎد ﭼﻮن ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﻣﺜﻞ ﺧﺮ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ و اﻧﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻴﺸﺪم ﻛﻪ وﻗﺘﻲ‬ ‫ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻧﻌﺶ ﻣﻴﻔﺘﺎدم ﻓﻜﺮم ﻳﺎ رو ﭼﺮا ﻣﻨﻮ ﮔﺮﻓﺖ و اون ﭼﭙﻮﻟﻪ رو ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺳﻴﺰده ﺳﺎل ﺳﺎﺑﻘﺔ ﮔﺎرﺳﻨﻲ داره رد ﻛﺮد ﻻﺑﺪ ﭼﻮﻧﻜﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﺑﺎ اون ﻓﻜﻞ و‬ ‫ﻟﺒﺎس ﺗﺎﺑﺴﺘﻮﻧﻲ و ﻋﻴﻨﻚ آﻓﺘﺎﺑﻲ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي اﻃﺎﻗﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻛﻠﻲ ﻋﺰّت و اﺣﺘﺮام‬ ‫ﻛﺮد ﭼﻮن ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺷﻢ ﻧﻤﻲ رﺳﻴﺪﻛﻪ واﺳﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻦ اوﻣﺪه ﺑﺎﺷﻢ اوﻧﻢ ﻛﺎر ﺷﺎﮔﺮد‬ ‫ﮔﺎرﺳﻨﻲ وﻗﺘﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻳﻜّﻪ ﺧﻮرد ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮔﺎرﺳﻨﻲ ﺑﻠﺪي ﮔﻔﺘﻢ آره ﻳﻚ ﺳﺎل ﺗﻤﻮم ﺗﻮي‬ ‫ﻳﻪ ﻛﺎﻓﻪ ﺗﺮﻳﺎ ﺗﻮي ﺗﻜﺰاس ﻫﺎﻣﺒﻮرﮔﺮ ﻛﺒﺎب ﻣﻴﻜﺮدم ﻣﻴﺪادم ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ دروغ‬ ‫ﻣﻴﮕﻢ ﭼﻮن دﻳﮕﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦ ﺳﻮال ﻧﻜﺮد ﻣﻴﺪوﻧﺴﺖ اﮔﻪ ﺳﻮال ﻛﻨﻪ دروﻏﺎي ﮔﻨﺪه‬ ‫ﺗﺮي ﺑﺨﻮردش ﻣﻴﺪم ﻣﺜﻼً ﻣﻴﮕﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺟﺪ‪ ‬و آﺑﺎدي آﺷﭙﺰ و ﮔﺎرﺳﻦ ﺑﻮده ﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺑﺎم‬ ‫ﺳﺮ ﮔﺎرﺳﻦ ﻫﺘﻞ ﻫﻴﻠﺘﻦ اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل ﺑﻮده و ﻣﺎدرم ﻫﻢ آﺷﭙﺰ ﺑﺎﺷﻲ ﻛﺎخ ﺑﺎﻛﻴﻨﮕﻬﺎم ﺑﻌﺪ‬ ‫اون ﻳﻮﻧﻴﻔﻮرم ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ رو دادن ﻛﻪ ﺗﻨﻢ ﺑﻜﻨﻢ ﺑﺎاون ﻳﻮﻧﻴﻔﻮرﻣﺎي ﺳﺮﻣﻪ اي ﺟﻨﺪه‬ ‫ﻛﺸﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﮔﺎرﺳﻨﺎ و اون ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدﺷﻮن ﻛﺎﭘﻴﺘﺎن ﻫﺎﺷﻮن ﺗﻨﺸﻮن ﻣﻴﻜﺮدن اﻧﮕﺎر‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪر ﻛﻪ ﻳﻪ ﭘﺮزﻳﺪﻧﺖ داﺷﺘﻦ و ﻳﻪ ﻣﻌﺎون ﭘﺮزﻳﺪﻧﺖ و ﻳﻪ رﺋﻴﺲ و ﻳﻪ ﻣﻌﺎون‬ ‫رﺋﻴﺲ و ﻳﻪ ﻣﺪﻳﺮ و ﻳﻪ ﻣﻌﺎون ﻣﺪﻳﺮ و ﻳﻪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮري ﺑﺲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻳﻪ‬ ‫ﻣﺸﺖ ﭼﻴﻨﻲ و ﻫﺎواﺋﻲ اي و ﻓﺮاﻧﺴﻮي رم ﻗﻄﺎر ﻛﺮده ﺑﻮدن ﻛﻪ اون ﻳﺎرو ﭼﻴﻨﻴﻪ ﺑﺎاون‬ ‫ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺮﺳﺶ و ﻳﻮﻧﻴﻔﻮرم ﺳﺮﻣﻪ اي ﺟﻨﺪه ﻛﺸﺶ ﺑﻴﺎد ﺑﻪ ﻣﻦ اﻣﺮ و ﻧﻬﻲ ﻛﻨﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﺗﻮ دﻳﮕﻪ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻳﻪ ﻛﺎﭘﻴﺘﺎﻧﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﻳﻪ ژﻧﺮال ﭘﻨﺞ ﺳﺘﺎره م ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻪ‬ ‫ارﺗﺶ ﻛﻢ دارن و ﻳﻪ ﻛﻨﮕﺮه ﻛﻪ واﺳﻪ ﺧﻮدﺷﻮن اﻋﻼم اﺳﺘﻘﻼل ﺑﻜﻨﻦ ﺷﺎﻧﺲ آوردم ﻛﻪ‬ ‫ﻳﻪ ﻣﺎﻫﻲ اوﻧﺠﺎ دوام آوردم ﺗﺎ اون ﻛﺎر ﺗﻮي ﻣﺮﻳﻀﺨﻮﻧﻪ رو ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم اﻣﺎ اون ﻳﻪ ﻣﺎﻫﻪ‬ ‫ﺧﻮدش ﻋﺎﻟﻤﻲ داﺷﺖ اون ﻃﻮر ﻛﻪ از ﺳﺎﻋﺖ ده ﺻﺒﺢ ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮي اون زﻳﺮ زﻣﻴﻦ و‬ ‫اون آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﮔﻨﺪه ﻛﻪ ﺑﻮي ﮔﻨﺪ ﻏﺬاﻫﺎي ﭼﻴﻨﻲ ﻣﻴﺪاد و اون ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮري ﻛﻪ‬ ‫اﻧﻘﺪر ﺗﺎرﻳﻚ ﻧﮕﻬﺶ ﻣﻴﺪاﺷﺘﻦ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﭼﺸﻤﻮ ﻧﺒﻴﻨﻪ و اون ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻫﻲ و ﺻﺪف و‬ ‫ﺣﻠﺰون ﻛﻪ ﺑﻪ درو دﻳﻮار آوﻳﺰان ﻛﺮده ﺑﻮدن ﺣﺘﻲ ﺟﺎ ﺳﻴﮕﺎرﻳﺸﻮﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﺻﺪف ﺑﻮد و‬ ‫اون ﻣﺸﺘﺮﻳﺎي ﻣﻜﺶ ﻣﺮگ ﻣﺎ ﻛﻪ زﻧﻬﺎﺷﻮن ﻫﻤﻪ اش داﺷﺘﻦ از ﻟﺒﺎس ﺟﺪﻳﺪ ژاﻛﻠﻴﻦ‬

‫‪١٧٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻛﻨﺪي ﺗﻮي ﻓﻼن ﭘﺎرﺗﻲ ﺣﺮف ﻣﻲ زدن و ﻣﺮداﺷﻮن ﻫﻤﻪ اش داﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﻓﻴﺪل ﻛﺎﺳﺘﺮو‬ ‫ﻓﺤﺶ ﺧﻮار ﻣﺎدر ﻣﻴﺪادن ﻛﻪ ﺑﻌﻠﻪ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﻫﺎواﻧﺎ ﻗﻤﺎرﺧﻮﻧﻪ و ﺟﻨﺪه ﺧﻮﻧﺔ‬ ‫ﺷﺨﺼﻲ ﻣﺎ ﺑﻮدﻣﺮدم ﻫﺮ روز ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺮه و ﺑﻮﻗﻠﻤﻮن ﻣﻴﺨﻮردن اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮔﻮﺷﺖ ﺳﮓ‬ ‫ام ﻧﺪارن ﺑﺨﻮرن و اون دﺳﺘﻮراﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ داده ﺑﻮدن ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﻇﺮﻓﺎي ﻏﺬا رو از‬ ‫ﻃﺮف ﭼﭗ ﺑﺬارﻳﻢ و ﻇﺮﻓﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺜﻴﻒ رو از ﻃﺮف راﺳﺖ وردارﻳﻢ و وﻗﺘﻲ‬ ‫ﻣﻴﺨﻮاﻳﻢ ﻳﻪ زﻳﺮ ﺳﻴﮕﺎري ﺻﺪف رو ﺧﺎﻟﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ روش دﻣﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ روي ﻣﺸﺘﺮﻳﺎ ﻧﺮﻳﺰه و ﻫﻤﻴﺸﻪ وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ ﺳﻴﮕﺎر دﺳﺘﺸﻪ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻴﻢ‬ ‫ﺗﺎﺑﻤﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻴﮕﺎرودﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺮاش ﻓﻨﺪك ﺑﺰﻧﻴﻢ و ﻣﺎ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ اوﻧﺠﺎ‬ ‫واﻳﻤﻴﺴﺎدﻳﻢ و ﻧﺎﻛﺲ ﻫﺎ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر وراﺟﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدن و ﻋﻤﺪاً ﺳﻴﮕﺎر ﻟﻌﻨﺘﻲ ﺷﻮﻧﻮ‬ ‫دﻫﻨﺸﻮن ﻧﻤﻴﺬاﺷﺘﻦ وﻫﻤﺔ اون ﻛﺲ و ﺷﻌﺮا ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﺣﻖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﺘﺮﻳﻪ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺸﺘﺮي ﭘﻮل ﻣﻴﺪه و اوﻧﺮوز ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از ﺧﻮدﻛﺸﻲ ارﻧﺴﺖ ﻫﻤﻴﻨﮕﻮي ﺻﺤﺒﺖ‬ ‫ﻛﺮد و ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﺷﺪم ﻛﻪ ﻳﺎدم رﻓﺖ ﻣﻦ ﻛﻴﻢ و اوﻧﺎ ﻛﻴﻦ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﭼﻲ؟ﻫﻤﻴﻨﮕﻮي ﻣﺮد و اوﻧﺎ ﻫﻤﭽﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﮕﺎه ﻛﺮدن ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻳﻪ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ دﻫﻦ واز‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﺰﺑﻮن ﻓﺼﻴﺢ اﻧﺠﻠﻴﺰي ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻧﻪ راﺳﺘﻲ ﺷﺎﻧﺲ آوردم اون ﻳﻪ‬ ‫ﻣﺎه رو اوﻧﺠﺎ دوام آوردم ﺧﻮب ﻣﻮﻗﻌﻲ ام ول ﻛﺮدم ﭼﻮن ﺑﻬﺮ ﺣﺎل ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻴﺮوﻧﻢ‬ ‫ﻣﻴﻜﺮدن ﻫﻔﺖ و ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ ﻳﻚ رﺑﻊ دﻳﮕﻪ دﻓﺘﺮاي اﻣﻀﺎرو ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ و‬ ‫ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﻳﻚ ﻧﺠﻴﺐ زاده ﻫﻨﻮز دارم ﺑﺎ ﺷﻴﻜﻢ ﺧﺎﻟﻲ و رﻳﺶ ﻧﺘﺮاﺷﻴﺪه ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﺎي‬ ‫ﺷﻬﺮ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻴﺰﻧﻢ ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﻣﺎه ﺑﺴﺮ ﻣﺎه ﻳﻚ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﻮﻣﻨﻲ ﻧﻮ ﺗﻮي ﺟﻴﺐ ﺷﺮﻳﻔﻲ ﻣﺎﻣﻮر‬ ‫دم در وزارﺗﺨﻮﻧﻪ ﻣﻴﺮه ﺳﻼم ﻋﺮض ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻗﺮﺑﺎن ﺗﺸﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻗﺮﺑﺎن ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻴﺪﻳﻦ‬ ‫ﻗﺮﺑﺎن و ﺗﻮي اداره ﺣﺴﺎﺑﺪاري ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭼﺮا ﻫﺮ روز ﻳﻪ ﺟﻮر دﻳﮕﻪ‬ ‫اﻣﻀﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ و ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ ‪ Business as per usual‬ﺟﻨﺎب آﻗﺎي ﻣﻌﺎون ﺟﻨﺎب‬ ‫آﻗﺎي وزﻳﺮ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎً ﺑﻌﺮض ﻣﻘﺎم ﻣﺤﺘﺮم وزارت ﻣﻲ رﺳﺎﻧﺪ و ﺗﻤﺎم ﺷﻤﺎﻫﺎ را ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ و ﺣﻀﺮت ﻋﺎﻟﻲ و ﺣﻀﺮت اﺷﺮف و ﺣﻀﺮت اﻗﺪس و‬ ‫ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﺟﻔﻌﺮ ﺻﺎدق و رﺋﻴﺲ اداره ﻣﻴﮕﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﻴﺸﻪ ﺑﻪ وزﻳﺮ ﮔﻔﺖ ﻓﻼﻧﻲ ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫ﺧﻴﻠﻲ آدم ﭘﻔﻴﻮزي ﻫﺴﺘﻲ و دﺧﻞ ﻣﺎﻫﻲ ﻧﻬﺼﺪ و ﺷﺼﺖ ﺗﻮﻣﺎن و ﺳﻲ ﺳﻪ رﻳﺎل و‬ ‫ﭼﻬﺎرده دﻳﻨﺎر ﺑﺎ ﻛﺴﺮ ﻣﺎﻟﻴﺎت و ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﮕﻲ وﻋﻮارص ﺷﻬﺮداري اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺎر ﻧﺪارد‬ ‫ﺣﻖ اﻳﺎب و ذﻫﺎب ﻧﺪارد ﺣﻖ ﻋﺎﺋﻠﻪ ﻧﺪارد ﺣﻖ اوﻻد ﻧﺪارد ﺣﻖ ﺣﻴﺎت ﻧﺪارد ﺟﻤﻊ‬ ‫ﻣﺒﻠﻎ ﻧﻬﺼﺪ و ﺷﺼﺖ ﺗﻮﻣﺎن و ﺳﻲ ﺳﻪ رﻳﺎل و ﭼﻬﺎرده دﻳﻨﺎر ﺧﺮج ﻣﺴﺘﺨﺪم‬ ‫ﺣﺴﺎﺑﺪاري دوﻳﺴﺖ رﻳﺎل ﺷﺮﻳﻔﻲ ﻣﺎًﻣﻮر دﻓﺎﺗﺮ اﻣﻀﺎ دوﻳﺴﺖ رﻳﺎل ﭘﻮل آﺑﺪارﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﭘﻨﺠﺎه رﻳﺎل ﻋﻴﺪي ﺧﺪﻣﺘﮕﺰاران دوازده ﻣﺎه از ﻗﺮار ﻣﺎﻫﻲ دوازده رﻳﺎل و ده ﺷﺎﻫﻲ‬ ‫واﻣﺮوز روز ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻣﺎه ﻣﻮﺟﻮدي ﺟﻴﺐ ﺑﻌﺒﺎرت ﻧﻮزده رﻳﺎل ﻧﺮخ ﻛﻠﻪ ﭘﺎﭼﻪ ﺑﻌﺒﺎرت‬ ‫ﻫﺮ ﻋﺪد ﭘﺎﭼﻪ ﭼﻬﺎر رﻳﺎل ﻣﻐﺰ ﻫﺮ ﻋﺪد ده رﻳﺎل آب زﻳﭙﻮ ﻳﻚ ﻛﺎﺳﻪ ﻫﻴﭻ رﻳﺎل‬ ‫ﭼﺎﺋﻲ ﺗﺮﻛﻲ ﻫﺮ ﻋﺪد دو رﻳﺎل ﻧﺎن ﺳﻨﮕﮓ ﺑﺮﺷﺘﻪ ﻳﻚ ﻛﻔﺪﺳﺖ ﻧﻴﻢ رﻳﺎل‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٧٩‬‬

‫‪Omnia Romae Cum Pretio8‬‬

‫ﻣﺠﻤﻮع ﻛﺎﻟﺮي ﺗﻌﺪاد ﻻزم ﺑﺮاي ﺷﺶ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﺎر اداري ﻣﻌﺎدل ﺑﺎ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﻴﻢ‬ ‫ﻛﺎر ﻏﻴﺮ اداري ﺑﻀﻤﻴﻤﻪ ﺷﺼﺖ دﻓﻌﻪ ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن ﻫﻴﭻ دﻓﻌﻪ ﻧﺨﻴﺮ ﻗﺮﺑﺎن و دو ﺗﺎ ﭼﺎﺋﻲ‬ ‫ﻗﻨﺪ ﭘﻬﻠﻮ و ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺬﻳﺮاﺋﻲ از ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن و ورود اﺷﺨﺎص ﻣﺘﻔﺮﻗﻪ ﻣﻤﻨﻮع و دو ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﻗﺎﭼﺎق روزاﻧﻪ واﻣﻀﺎء دﻓﺘﺮ وﺑﻌﺪ ﻫﺠﺪه ﺳﺎﻋﺖ آزادي ﻣﻄﻠﻖ ﻣﻄﺎﺑﻖ اﻃﻼﻋﻴﻪ ﺣﻘﻮق‬ ‫ﺑﺸﺮ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ روز از ﻧﻮ روزي از ﻧﻮ ده دﻗﻴﻘﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻛﺮدن‬ ‫دﻓﺎﺗﺮﻫﻨﻮز ﻣﻴﺸﻮد ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻳﻚ ﺗﺎﻛﺴﻲ رﺳﺎﻧﺪ و ﺑﺎ اﺧﺬ ﺗﺨﻔﻴﻒ ﻣﺤﺼﻠﻲ ﺧﻮد را‬ ‫ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ اداره رﺳﺎﻧﻴﺪ ﺑﻘﻴﻤﺖ دﻳﺪن ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻫﺎي ﺣﻴﺮت زدة ﺷﺮﻳﻔﻲ ودﻛﺘﺮ و‬ ‫ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻳﻚ ﻧﺠﻴﺐ زاده ﺳﺮﺳﺎﻋﺖ دراداره ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﻫﺎن ﺑﺎز ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﺧﺒﺮي ﻫﺴﺖ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﺑﻴﺪق و ﭘﻼﻛﺎردﻋﻠﻢ ﻛﺮده ن ﺑﺎز ﺗﻤﺜﺎل ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ و ﺑﺎﻧﻮي او ﻟﻴﺪي ﻣﻜﺒﺚ زﻳﻨﺖ ﺑﺨﺶ ﻛﻮي و ﺑﺮزن اورﺷﻠﻴﻢ ﺷﺪه واﻳﻨﺴﺖ‬ ‫اورﺷﻠﻴﻢ ﺳﺮزﻣﻴﻦ آزادﮔﺎن و ﺧﺎﻧﻪ دﻟﻴﺮان ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ روح ﻣﻦ آﻳﺎ اﻳﻦ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺮگ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ؟‪ Vae Victis10 9‬اﻳﻨﻚ ﺑﺎﻛﺮه اي آﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪه ﭘﺴﺮي ﺧﻮاﻫﺪ زاﺋﻴﺪ ‪Vicicisti 11‬‬ ‫‪ Galilaee‬ﻫﺎن ﭘﺲ ﻋﻴﺪ ﭘﺎك ﻓﺮا رﺳﻴﺪه ﻳﻮﺑﻴﻞ آزادي ﺑﻨﺪﮔﺎن روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻋﻴﺴﻲ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺜﻞ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي آﮔﻬﻲ در ﺷﺎﻫﺮاه ﻫﺎي ﻛﺎﻟﻴﻔﺮﻳﻨﺎ‪Stop! Christ is Coming.12‬‬ ‫ﺳﺮﻋﺖ ﺷﺼﺖ ﻣﺎﻳﻞ ﺳﺮ ﭘﻴﭻ و ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻬﻮ ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ ‪ Stop! Christ is coming‬اﻧﮕﺎر‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺮ ﭘﻴﭻ ﺑﻌﺪي ﺗﻮي ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻠﻴﺲ ﻋﻤﻮد ﺑﺮ ﺟﺎده ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﺎ‬ ‫رادار ﺳﺮﻋﺖ را ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑﻌﺪ آن آﮔﻬﻲ ﻫﺎي ﻟﻮس ﺗﻮي ﺟﺎده ﺻﺒﺢ ﺑﺨﻴﺮ!‬ ‫اﻣﺮوز ﺻﺎﺑﻮن ‪ Pears‬ﻣﺼﺮف ﻛﺮده ﻳﻦ؟ واﻳﻨﻚ آن روز ﻓﺮﺧﻨﺪه ﻓﺮا رﺳﻴﺪه ﻛﻪ‬ ‫ﻧﺎﮔﺎه ﻣﺠﻮﺳﻲ ﭼﻨﺪ از ﻣﺸﺮق ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ آﻣﺪه ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﺠﺎﺳﺖ آن ﻣﻮﻟﻮد ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎه‬ ‫ﻳﻬﻮد اﺳﺖ زﻳﺮا ﻛﻪ ﺳﺘﺎرة او را در ﻣﺸﺮق دﻳﺪه اﻳﻢ وﺑﺮاي ﭘﺮﺳﺘﺶ او آﻣﺪه اﻳﻢ ﻻﺑﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﺋﻲ ﭘﺎن اﻣﺮﻳﻜﻦ ﭘﺮواز ﻣﺨﺼﻮص ﻛﻨﺘﺮل ﻓﺸﺎر ﻛﻨﺘﺮل ﻫﻮا ﺗﻮاﻟﺖ در ﺟﻠﻮي‬ ‫ﻛﺎﺑﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﻧﺠﺎت در زﻳﺮ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻟﻄﻔﺎً ﺳﻴﮕﺎر ﻧﻜﺸﻴﺪ آب ﻧﺒﺎت‬ ‫ﺣﻮﻟﻪ ﮔﺮم ﺻﺒﺤﺎﻧﺔ داغ ﻏﺬاي ﻣﺨﺼﻮص ﺑﺮاي ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ رژﻳﻢ ﻏﺬاﺋﻲ ﻳﺎ ﻣﺬﻫﺒﻲ‬ ‫‪"8‬در روم ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮔﺮان اﺳﺖ" از ﺟﻮوﻧﺎل ‪ Juvenal‬ﺷﺎﻋﺮﻫﺠﻮﻧﻮﻳﺲ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﻮاﻟﻲ ﺳﺎﻟﻬﺎي ‪ 60‬ﺗﺎ‬ ‫‪ 130‬ﻣﻴﻼدي ﻣﻲ زﻳﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪9‬از اﻟﻜﺴﺎﻧﺪر ﭘﻮپ ‪.Alexander Pope‬‬ ‫‪"10‬واي ﺑﺮ ﻓﺘﺢ ﺷﺪﮔﺎن!"اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت از)‪ Titus Livius (Livy‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻮﻳﺲ روﻣﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎي‬ ‫‪ 59‬ﻗﺒﻞ از ﻣﻴﻼد و ‪ 17‬ﭘﺲ از ﻣﻴﻼد ﻣﻲ زﻳﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪"11‬ﺟﻠﻴﻠﻲ ﺗﻮ ﻓﺎﺗﺢ ﺷﺪي"آﺧﺮﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﺟﻮﻟﻴﺎن اﻣﭙﺮاﻃﻮر روم)‪(361-363‬در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮگ‪ .‬ﺟﻠﻴﻠﻲ اﺷﺎره‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪"12‬اﻳﺴﺖ! ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻴﺎﻳﺪ‪".‬‬

‫‪١٨٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫دارﻧﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮﻳﻦ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺎن اﻣﺮﻳﻜﻦ ﺳﻔﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻤﻮﺟﺐ ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﻛﻪ از ﺷﻮراي ﻣﻘﺪس ﻛﻠﻴﺴﺎي روم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻪ ﭘﺮﻫﻴﺰ از‬ ‫ﺧﻮردن ﮔﻮﺷﺖ در روزﻫﺎي ﺟﻤﻌﻪ و ﺳﺎﻳﺮ روزﻫﺎي ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ زﻣﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﻋﺎﻟﻢ ﻳﻚ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﻳﻚ ﻛﺎﺑﻮي آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻴﺴﺖ ﻏﺬاﻫﺎي‬ ‫‪ Kosher‬ﻣﺎ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺎرت ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻏﺬاﺋﻲ ﻳﻬﻮد ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪه ﭘﺎﻛﺖ‬ ‫ﻣﺨﺼﻮص اﺳﺘﻔﺮاغ ‪ Pour le mal de l’air‬ﺑﺮاي ﺑﺴﺘﻦ آﻧﺮا ﺑﻄﺮف ﺧﻮد ﺗﺎ ﻛﻨﻴﺪ درش‬ ‫را ﺑﺎ ﮔﻴﺮه ﻫﺎ ﻣﺤﻜﻢ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺮاي ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮدن ﻣﻬﻤﺎﻧﺪار را ﺻﺪا ﺑﺰﻧﻴﺪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪاران‬ ‫ﻫﻮاﺋﻲ ﻫﻤﻪ ﻓﻦ ﺣﺮﻳﻒ ﻣﺎ‪ All purpose hostesses‬ﺑﺎﻣﺨﺮج ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻧﻴﻮﻳﻮﻗﻚ‬ ‫ﻻﻧﺪن ﭘﺎﻗﻲ ﻗﻢ اﻳﺴﺘﺎﻧﺒﻮل ﺑﻴﻘﻮت ﺗﻬﻘﺎن ﻛﻘﺎﭼﻲ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪﻫﺎي ﻋﻔّﺘﺘﺎن را ﺗﻨﮓ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ‬ ‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺪاران زﻣﻴﻨﻲ ﻣﺎ در رزرواﺳﻴﻮن ﻫﺘﻞ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮداﻳﺴﺘﺎﻧﺒﻮل‬ ‫ﻫﻴﻠﺘﻦ اﺗﻠﻲ رﺳﺘﻮران ﭘﻼژ اﻏﺬﻳﺔ اﻳﺮاﻧﻲ و ﻓﺮﻧﮕﻲ ورود اﻓﺴﺮان و درﺟﻪ داران آزاد‬ ‫اﺳﺖ ﻓﻴﺎت ﻟﻴﺴﺖ ﺳﻲ ‪ :‬ﺗَﻚ ﻳﺎﺗﺎﻛﻠﻲ ادا ﻳﻤﻜﺴﻴﺰ‪،‬دوﻛﺴﺎن آﻟﺘﻲ ﺗﻮرك ﻟﻴﺮه ﺳﻲ‪،‬‬ ‫ﭼﻴﻔﺖ ﻳﺎﺗﺎﻛﻠﻲ اُدا‪ ،‬ﻳﺎرﻳﻢ ﭘﺎﻧﺴﻴﻮن‪ ،‬ﺋﻴﻜﻲ ﻳﻮز ﺗﻮرك ﻟﻴﺮه ﺳﻲ‪ ،‬ﺳﺎﻟﻮﻧﻠﻮاُدا‪ ،‬ﺗﺎم‬ ‫ﭘﺎﻧﺴﻴﻮن‪،‬اوچ ﻳﻮز ﻳﻴﺮﻣﻲ ﺗﻮرك ﻟﻴﺮه ﺳﻲ‪،‬اوچ اﻳﻼ اُن ﺑِﺶ آراﺳﻴﻨﺪاﻛﻲ ﭼﻮﺟﻮك ﻻر‬ ‫ﻳﺎﺗﺎك‪،‬اُﺗﻮز ﺋﻴﻜﻲ ﺗﻮرك ﻟﻴﺮه ﺳﻲ‪ ،‬ﺑﻮ ﻓﻴﺎت ﻻرا آﻳﺮﻳﺠﺎ ﻳﻮزدا اُن ِﺑِﺶ ﺳﺮوﻳﺲ‬ ‫اوﺟﺮﺗﻲ اﻳﻼوه ادﻳﻠﻴﺮ اﻳﻦ ﻛﺎرت را ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﺎر ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻗﻬﻮه ﺧﻮش آﻣﺪ‬ ‫ﺗﻬﻴﻪ دﻳﺪه اﺳﺖ ﭼﺦ ﺗﺸﻜﻮرادﻳﺮﻳﻢ ﻣﺮﺣﺒﺎ ﺑﺨﺸﻴﺶ ﮔﻮﻟﻪ ﮔﻮﻟﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ در‬ ‫رﺧﺘﺨﻮاب ‪ 15‬درﺻﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﺳﺮوﻳﺲ ﻟﻄﻔﺎً زﻳﺮاﻗﻼﻣﻲ را ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻴﺪ ﺧﻂ ﺑﻜﺸﻴﺪ و‬ ‫ﺗﻌﺪاد ﺳﻔﺎرش را ذﻛﺮ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ!‪ No me deranges pa‬ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮة ﺑﻴﺮون‬ ‫دراﻃﺎﻗﺘﺎن آوﻳﺰان ﻛﻨﻴﺪ !‪ Bitte nicht storen‬ﺳﺎﻋﺎت ﻳﺪي ﺑﻮﭼﻮق اﻳﻼ ﺳﺎﻋﺎت دﻛﻮز‬ ‫ﺑﻮﭼﻮق ﮔﻮﻧﻠﻮك ﺳﻴﺎﺣﺖ ﻟﺮاﺗﻮﺑﻮس ﻫﺘﻞ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 9/5‬از در ﻋﻘﺐ وارد ﺷﻮﻳﺪ‬ ‫ﻟﻄﻔﺎً ﻗﺒﻼ ﺟﺎ رزرو ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﮔﺮدش ﻣﺴﺠﺪ ﺳﻮﻟﻄﺎن اﺣﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﺴﺠﺪ آﺑﻲ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺶ ﻣﻨﺎره اي دﻧﻴﺎ ﺷﺎﻫﻜﺎر ﻣﻌﻤﺎري ﺗﻮرك ﻟﻄﻔﺎً ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﺘﺎن را در ﺑﻴﺎورﻳﺪ‬ ‫ﺧﺎرﺟﻲ ﻫﺎ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻨﺪ از ﺳﺮاﻳﺪار ﻣﺴﺠﺪ روﭘﻮش ﺑﺮاي ﻛﻔﺶ ﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ داﺧﻞ‬ ‫ﻣﺴﺠﺪ ﻟﻄﻔﺎً ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﺳﻨﻦ ﺗﺮﻛﻲ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ و ﺑﺨﺼﻮص ﺑﺮاي ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر‬ ‫ﺳﻘﻒ ﮔﻨﺒﺪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪ واﻳﻦ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﭙﺮاﻃﻮري ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ در اوج‬ ‫ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮد و اﻳﻦ ﻣﺴﺠﺪ رﻣﻀﺎن اﻓﻨﺪي و اﻳﻦ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻴﻬﺮﻳﻤﺎه ﺑﻨﺎم دﺧﺘﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎن‬ ‫ﻛﺒﻴﺮ و اﻳﻦ ﻣﺠﺴﺪ اﻳﺎﺻﻮﻓﻴﺎ وﻗﻒ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺣﻀﺮت ﻋﻤﺮ ﺗﻮﺳﻂ ﺣﻀﺮت‬ ‫ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ اﺑﺘﺪا ﻛﻠﻴﺴﺎي ﺳﻨﺖ ﺻﻮﻓﻴﺎ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻴﺸﺪ و ﭘﺲ از ﺷﻜﺴﺖ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‬ ‫ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺪ و ﻣﺴﺠﺪ اﻳﺎﺻﻮﻓﻴﺎ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ No, Jesus Christ was not a tail- pounder‬واﻳﻦ ﺑﺮج ﺗﺌﻮدوﺳﻴﻮس و اﻳﻦ ﺑﺮج‬ ‫ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ و اﻳﻦ آب اﻧﺒﺎر ﻫﺰار ﺳﺘﻮن واﻳﻦ ﺑﺎزار ﺑﺰرگ ﻛﺎﭘﺎﻟﻲ ﭼﺎرﺷﻲ در ﺧﺪﻣﺖ‬ ‫ﺗﻮرﻳﺴﺖ ﻫﺎ ﻟﻄﻔﺎً ﻛﻤﺮﺑﻨﺪﻫﺎﻳﺘﺎن را ﻣﺤﻜﻢ ﺑﭽﺴﺒﻴﺪ و اﻳﻦ ﻗﺼﺮﺗﻮﭘﻜﺎﭘﻲ ﻳﺎ ﺗﻮﭘﻜﺎﭘﻲ‬ ‫ﺳﺮاي در‪ Old seraglio‬ﺑﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﭘﻴﺘﺮ ﻳﻮﺳﺘﻴﻨﻒ و ﺑﻤﺐ ﺟﻨﺴﻲ ﻫﺎﻟﻴﻮود ﻟﻄﻔﺎً‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٨١‬‬

‫ﻋﻼﻣﺖ ﻓﻠﺶ رادﻧﺒﺎل ﻛﻨﻴﺪ واﻳﻨﺠﺎ ﻗﺴﻤﺖ ﭼﻴﻨﻲ آﻻت ﺻﺪ و ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﻫﺰار‬ ‫ﻇﺮف ﭼﻴﻨﻲ آﺑﻲ ﻫﺪﻳﺔ ﺧﺎﻗﺎن ﭼﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﺎن اﺣﻤﺪ ﺳﻮم و اﻳﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ زﻣﺮد دﻧﻴﺎ‬ ‫و اﻳﻦ ﺟﺎم از اﺳﺘﺨﻮان ﺷﺎخ ﻛﺮﮔﺪن و ﭘﻮﺳﺖ ﻻك ﭘﺸﺖ و اﻳﻦ آﻓﺘﺎﺑﻪ ﻟﮕﻦ ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻛﺒﻴﺮ از زﻣﺮد ﺧﺎﻟﺺ ‪ Sultan’s Finger Bowl‬و اﻳﻦ اﻃﺎق ﺧﺘﻨﺔ ﭘﺴﺮ ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫و اﻳﻦ ﭼﺸﻤﺔ آرزوي زن ﻫﺎي ﺳﻠﻄﺎن ﻟﻄﻔﺎً ﻳﻚ ﺳﻜﻪ ﺗﻮي ﺣﻮض ﻓﻮاره ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ‬ ‫ﻧﻮع ﺳﻔﺎرش را ذﻛﺮ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﭘﺴﺮ ﻳﺎ دﺧﺘﺮ ﻳﻜﻲ را ﻋﻼﻣﺖ ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺑﺎغ ﻻﻟﻪ اوﻟﻴﻦ‬ ‫ﻻﻟﻪ اﻳﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪ وارد ﺷﺪ از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮش ﺳﻔﻴﺮ ﻫﻠﻨﺪ ﻧﺮﺳﺪ از‬ ‫ﻧﻈﺮ ﺣﻔﻆ رواﺑﻂ دﻳﭙﻠﻤﺎﺳﻲ و اﻳﻦ ﻗﺼﺮ ﺑﻴﻠﺮﺑﻴﮕﻲ ﺑﻔﺮﻣﺎن ﻋﺒﺪاﻟﻌﺰﻳﺰ ﺑﻨﺎ ﺷﺪ ودر‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮﺣﻮم ﻗﻄﺎﻃﻮر رﻳﻎ رﺣﻤﺖ را ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ و ﺳﺒﺐ ﻣﺮگ او زن و‬ ‫ﺷﺮاب و آوزا ﺑﻮد ﻗﺼﺮ آﺑﻬﺎي ﺷﻴﺮﻳﻦ زﻣﺎﻧﻲ وﻋﺪه ﮔﺎه ﻋﺸﺎق ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺎه ﺷﻬﺮ‬ ‫ﻛﻮي ﻋﺸﺎق و ﻛﻮي ﻣﻜﺎﻧﻴﺮ و ﺗﭙﻪ ﺳﻴﺨﻲ وﻧﺎﻫﺎر در رﺳﺘﻮران زﻳﺒﺎي "ﺳﺎﺣﻴﻞ"‬ ‫ﻣﺸﺮف ﺑﺮ ﺑﻐﺎز ﺑﺴﻔﺮ وﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﺎزدﻳﺪ از ﻗﺼﺮ ﻣﻌﺮوف روﻣﻴﻠﻲ ﺣﻴﺼﺎر ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﭼﻬﺎر ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﺤﻮﻳﻞ در ﻫﺘﻞ ﺣﻤﻞ وﺑﻴﻤﻪ ﻣﺠﺎﻧﻲ آراﻳﺸﮕﺮ ﻣﺨﺼﻮص ﻣﺎ در‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﻴﻞ از ﭘﺎرﻳﺲ ﻋﻀﻮ آﻛﺎدﻣﻲ آراﻳﺸﮕﺮﻫﺎي ﭘﺎرﻳﺴﻲ رزﻳﺪﻧﺖ‬ ‫ﺳﺎﺑﻖ آراﻳﺸﮕﺎﻫﻬﺎي ﻧﻴﻮﻳﻮرك اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ و ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻴﺸﻮد ارزان و ﻣﻨﺎﺳﺐ‬ ‫ﻫﺠﺪه ﻟﻴﺮه ﺗﺮك ﺟﻬﺖ اﺻﻼح ﺳﺮ و ﺷﺎﻧﺔاﺑﺮو ﻣﺎﺳﺎژ اﻟﻜﺘﺮﻳﻜﻲ و ﺷﺎﻣﭙﻮي ﺳﺮ‬ ‫ﻣﺠﺎﻧﻲ ﻟﻄﻔﺎً دﻻر ﻟﻄﻒ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ دﻻرﻫﺎي ﺷﻤﺎ را ﺑﻨﺮخ رﺳﻤﻲ ﻳﻮ اس داﻟﺮ ﻣﺴﺎوي ﻧﻪ‬ ‫ﻣﻤﻴﺰ ﭘﺎﻧﺰده ﻟﻴﺮه ﺗﺮك ﻣﻴﺨﺮﻳﻢ و ﺑﻪ ﻧﺮخ ﻏﻴﺮ رﺳﻤﻲ ﻳﻮ اس داﻟﺮ ﻣﺴﺎوي ﺳﻴﺰده ﻣﻤﻴﺰ‬ ‫ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﻟﻴﺮه ﺗﺮك ﻣﻴﻔﺮوﺷﻴﻢ ‪ Business as per usual‬ﻃﺒﻖ ﻣﻘﺮرات از ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ‬ ‫ﻟﻴﺮة ﺗﺮك ﻣﻌﺬورﻳﻢ ﻟﻄﻔﺎً ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪ اﻓﺘﺨﺎراً از ﺷﻤﺎ دﻋﻮت ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ در ﺷﺎم‬ ‫ﻣﺨﺼﻮص ﺷﻨﺒﻪ ﺷﺐ ﻣﺎ در رﺳﺘﻮران زﻳﺒﺎي “ﭘﺸﺖ ﺑﺎم” ‪ Rooftop‬ﺷﺮﻛﺖ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‬ ‫رﻗﺎﺻﺔ زﻳﺒﺎي ﻣﺎ ﻧﺸﺌﻪ ﮔﻮﻟﻜﻮن ﺑﺎ رﻗﺺ ﺷﻜﻢ ﺧﻮد ﺑﻬﻤﺮاه ﮔﻴﺘﺎرﻳﺴﺖ اﺳﭙﺎﻧﻴﻮﻟﻲ ﻣﺎ‬ ‫ﭘﺎﺑﻠﻮ ﻧﺮودا ‪ Pablo Neruda‬ﺷﻤﺎ را ﻣﺴﺤﻮر ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ﺑﻬﺎي ﺑﻠﻴﻂ ﺑﺮاي دو‬ ‫ﻧﻔﺮ ﺻﺪ و ﭼﻬﻞ و ﻧﻪ ﻣﻤﻴﺰ ﻧﻮد و ﻧﻪ ﻟﻴﺮة ﻳﻚ ﻧﻔﺮي دوﻧﻔﺮ ﺣﺴﺎب ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻔﺮﻣﺎ‬ ‫ﺗﻮ ﺑﺸﻘﺎب از ﻧﻈﺮ ﺣﻔﻆ آداب ورﺳﻮم و ﻣﺒﺎﻧﻲ ﺣﺴﻦ ﻫﻤﺠﻮاري و ﺑﺮادر ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﻫﺎي ﻫﺘﻞ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﻻزم داده ﺷﺪه ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن درﻳﺎﻓﺘﻦ ﻫﻤﺼﺤﺒﺖ ﺑﺮاي‬ ‫ﺳﺴﺎﻋﺎت ﺑﻌﺪاز ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﻫﻤﻜﺎري ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺑﻄﻮر ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﻫﺎ‬ ‫ﻣﺸﻮرت ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺷﻜﺎﻳﺖ در ﻣﻮرد ﻛﺎﻻ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و روزي ﺑﻮد و ﺷﺎﻣﻲ و‬ ‫ﻣﺴﺎﻓﺮﻳﻦ ﻣﺤﺘﺮم ﺑﻴﻘﻮت ﺗﻬﻘﺎن ﻛﻘﺎﭼﻲ ﺑﺮاي ﺳﻮار ﺷﺪن از ﻋﻘﺐ وارد ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪاران ﻣﺎ اﻳﻨﻚ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ ﻛﺎﭘﻴﺘﺎن راﺑﻴﻨﺴﻮن ﻛﺮوزو و‬ ‫ﺣﻮارﻳﻮﻧﺶ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮش ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻮاﺳﻤﻮﻛﻴﻨﮓ ﺳﺎﻳﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‬ ‫ﺗﻨﮕﺘﺎن را ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ ﺣﺰام اﻟﻨﺠﺎة ﺗﺤﺖ اﻟﻤﻘﻌﺪ در ارﺗﻔﺎع ﺳﻲ ﺳﻪ ﻫﺰار ﭘﺎ ﭘﺮواز‬ ‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺳﻘﻮط ﻛﺮد دﻳﺪار ﺑﻘﻴﺎﻣﺖ ﻟﻄﻔﺎً از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺧﻢ‬ ‫ﻧﺸﻮﻳﺪ از ادرار ﻛﺮدن واخ ﺗﻒ اﻧﺪاﺧﺘﻦ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺧﻮدداري ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‬

‫‪١٨٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺗﺎاﻳﺴﺘﺎدن ﻛﺎﻣﻞ وﺳﻴﻠﺔ ﻧﻘﻠﻴﻪ درﻫﺎ را ﺑﺎز ﻧﻜﻨﻴﺪ در ﻫﻨﮕﺎم اﻳﺴﺘﺎدن از ﺗﻮاﻟﺖ اﺳﺘﻔﺎده‬ ‫ﻧﻜﻨﻴﺪ از اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﭘﺎﻛﺖ اﺳﺘﻔﺮاغ و دﺳﺘﻤﺎل ﻛﺎﻏﺬي و دﺳﺘﻤﺎل ﺳﻔﺮه و ﭘﻮﺷﺖ و‬ ‫ﻟﭽﻚ در ﭼﺎﻫﻚ ﺗﻮاﻟﺖ ﺧﻮدداري ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ در ﺣﻴﻦ ﺳﻔﺮ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪاران ﻣﺎ وﺳﺎﺋﻞ‬ ‫راﺣﺘﻲ ﺷﻤﺎ را ﻓﺮاﻫﻢ ﺧﻮاﻫﻨﺪ آورد ﻟﻄﻔﺎً از ﻣﻬﻤﺎﻧﺪاران ﺗﻘﺎﺿﺎﻫﺎي ﺧﺎرج از ﻧﺰاﻛﺖ‬ ‫ﻧﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﻟﻄﻔﺎً ﻫﻨﮕﺎم ﺣﺮﻛﺖ در راﻫﺮو ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪاران ﻧﻤﺎﻟﻴﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮﻳﻦ‬ ‫درﺟﻪ دو ﺑﺪاﺧﻞ ﺳﺎﻟﻦ درﺟﻪ ﻳﻚ ﺳﺮك ﻧﻜﺸﻨﺪ ﻛﺎﭘﻴﺘﺎن راﺑﻴﻨﺴﻮن ﻛﺮوزو درﺣﻴﻦ‬ ‫ﺳﻔﺮ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻤﻨﺎﻇﺮ ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻠﺐ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮداﻳﻨﻚ در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻣﺎ‬ ‫ﺷﻬﺮ ﺑﻐﺪاد ﻗﺮار دارد ﻛﻪ ﺑﺴﺒﺐ دوري ﻣﺴﺎﻓﺖ دﻳﺪه ﻧﻤﻲ ﺷﻮد ﻣﺘﺸﻜﺮم اﻳﻨﻚ در‬ ‫ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻣﺎدرﻳﺎي ﻣﺪﻳﺘﺮاﻧﻪ ﻗﺮار دارد ﻛﻪ ﺑﺴﺒﺐ ﺗﺮاﻛﻢ اﺑﺮﻫﺎ دﻳﺪه ﻧﻤﻴﺸﻮد ﻣﺘﺸﻜﺮم‬ ‫اﻳﻨﻚ در ﺷﻬﺮ ﺑﻴﻘﻮت ﻓﺮود ﻣﻴﺎﺋﻴﻢ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎﻻ ﻧﻴﺎورﻳﺪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪاران زﻣﻴﻨﻲ ﻣﺎ اﻗﺎﻣﺖ‬ ‫ﺧﻮﺷﻲ را ﺑﺮاي ﺷﻤﺎآرزو ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﺑﻨﮋور ﻣﺎدام ا‪ ‬ﻣﻮﺳﻴﻮ ﺳﺎﻟﻮﺗﻪ ﺳﻴﻨﻴﻮرا ﺳﻴﻨﻴﻮرﻳﺘﺎ‬ ‫‪ Tereu‬اﻧﻔﺮﻣﺎﺳﻴﻮن رﻓﺮﻣﺎﺳﻴﻮن رزرواﺳﻴﻮن ‪ Natürlich‬ﻳﻚ ﺷﺐ ﺗﻮﻗﻒ در ﺑﺎ‬ ‫)ﻣﺨﺮج ﻓﺮاﻧﺴﻪ( ﺑﻴﻘﻮت دراوﺗﻴﻞ زﻳﺒﺎي ﻓﻴﻨﻴﺴﻴﺎﻋﻨﺘﺮﻛﻮﻧﺘﻴﻨﺘﺎل آدرس ﺗﻴﻠﻘﺮاﻓﻲ‬ ‫اﻳﻨﻬﺘﻠﻜﺮ ‪ Inhotelcor‬ﻟﻄﻔﺎً از ﭘﺎك ﻛﺮدن ﻛﻔﺶ ﺑﺎ ﭘﺮده و ﻧﺎزﺑﺎﻟﺶ ﺧﻮدداري ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‬ ‫ﻟﻄﻔﺎً ﻣﻨﻮﻫﺎي ﻏﺬا و ﻣﺸﺮوب را ﻛﺶ ﻧﺮوﻳﺪ از ﺷﻤﺎ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ دﻋﻮت ﻣﻲ ﺷﻮد ﺗﺎ از‬ ‫اﺳﺘﺨﺮ ﺷﻨﺎي روﺑﺎز ﺣﺮارت ﻣﻌﺘﺪل ﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﺠﺎﻧﺎً دراﺧﺘﻴﺎر ﻛﻠﻴﺔ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن از ﺳﺎﻋﺖ ‪9‬‬ ‫ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ‪ 7‬ﺷﺐ ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ اﺳﺘﺨﺮ ﻟﻄﻔﺎ از آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺳﺮﺳﺮاي ﻋﻘﺐ‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﻣﺘﻤﻨﻲ اﺳﺖ در ﺳﺮ راه ﺧﻮد ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺮ و ﺑﺎﻟﻌﻜﺲ رﺑﺪﺷﺎﻣﺒﺮ ﻳﺎ‬ ‫ﭘﻴﺮاﻫﻦ اﺳﭙﺮت ﺑﻪ ﺗﻦ وﻧﻌﻠﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﺎداﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ از آوردن ﺣﻮﻟﻪ ﻫﺎي ﺣﻤﺎم ﺑﻨﺎﺣﻴﻪ‬ ‫اﺳﺘﺨﺮ ﺧﻮدداري ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﻣﺎﻣﻮر اﺳﺘﺨﺮ ﺣﻮﻟﻪ در اﺧﺘﻴﺎرﺗﺎن ﺿﻤﻨﺎ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﻫﺘﻞ‬ ‫ﻣﺘﻤﻨﻲ اﺳﺖ از ﻫﻞ دادن ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺗﻮي آب از واﻻﻧﺲ زدن روي ﻧﺮدﺑﺎن ﻛﻨﺎر اﺳﺘﺨﺮ‬ ‫از ﺧﻴﺮه ﺷﺪن زﻳﺎده از ﺣﺪ ﺑﻪ ران ﺷﻜﺎف ﺳﻴﻨﻪ و ﺑﺎﺳﻦ ﺧﺎﻧﻤﻬﺎ ﺧﻮدداري‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪﻫﻨﮕﺎم ﺷﻴﺮﺟﻪ زدن و زﻳﺮ آﺑﻲ رﻓﺘﻦ ﻣﺎﻟﻴﺪن دﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺪن ﺧﺎﻧﻤﻬﺎ وﻧﺸﮕﻮن‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻦ از ﻛﭙﻞ آﻧﻬﺎ اﻛﻴﺪاً ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ ﻣﺘﺨﻠﻔﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﺮداﺧﺖ دو ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﻴﻦ ﻳﺎ ﻣﻌﺎدل‬ ‫ﺧﺴﺎرت وارده و ﺗﺮاﺷﻴﺪن ﺳﺮ ﻳﺎ ﺳﺒﻴﻞ ﻳﺎ اﺑﺮو و ﻳﺎ ﻫﺮ دو و ﻳﺎ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﺤﻜﻮم‬ ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ در ﺻﻮرت ﺗﻜﺮار ﺗﺨﻠﻒ ﺑﺰﻫﻜﺎر ﺑﻪ ﺣﺒﺲ ﺗﺎدﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ از ﭘﻨﺠﺎه و‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺻﺪو ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺤﻜﻮم ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺒﺼﺮه درﺻﻮرﺗﻴﻜﻪ زن ﻣﻮرد‬ ‫ﺗﺠﺎوز از اﻳﻦ ﻛﺎر ﺷﻜﺎﻳﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ ادﻋﺎ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻛﺎر ﻟﺬت ﺑﺮده‬ ‫ﺑﺰﻫﻜﺎر ﻧﺎﺟﺎر اﺳﺖ ادﻋﺎي زن راﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﺪ در ﻏﻴﺮ اﻳﻨﺼﻮرت ﺑﻪ اﻋﺪام و ﺳﭙﺲ ﺻﺪ‬ ‫ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻼق ﻣﺤﻜﻮم ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ‪ Ignorantia Juris neminem excusat13‬ﻫﻨﮕﺎم‬ ‫ﺷﻴﺮﺟﻪ رﻓﺘﻦ از ﭘﻨﺠﺮة ﺑﺎر زﻳﺮ آﺑﻲ ﻣﺎ ﺑﻨﺎم ‪ Sous la mer‬ﺑﺮاي دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد در ﺑﺎر‬ ‫دﺳﺖ ﺗﻜﺎن ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎر ﺳﺮﺳﺮاي ﻣﺎ ﺑﻨﺎم آﺑﺸﺎر ‪ la cascade‬و ﻛﺎﻓﻲ ﺷﺎپ‬ ‫‪ 13‬ﻧﺪاﻧﺴﺘﻦ ﻗﺎﻧﻮن دﻟﻴﻞ ﺑﻴﮕﻨﺎﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٨٣‬‬

‫ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺘﺔ ﻣﺎ ﺑﻨﺎم ‪ L’Amerique‬آﻣﺎده ﭘﺬﻳﺮاﺋﻲ از ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺑﺮاي راﺣﺘﻲ‬ ‫ﻋﻀﻼت ﺧﻮد ﺑﺎ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﻴﻞ ﻣﺎ در‪ Sonna‬ﻗﺮار ﻣﻼﻗﺎت ﺑﮕﺬارﻳﺪ‬ ‫ﺣﻤﺎم ﺣﺮات ﺧﺸﻚ ﻣﺎﺳﺎژ ﺑﺎدﺳﺖ و ﺑﻲ دﺳﺖ وﻳﺒﺮوﺗﺮاﭘﻲ ﻫﻴﺪروﺗﺮاﭘﻲ ژﻳﻤﻨﺎﺳﺘﻴﻚ‬ ‫اﺷﻌﺔ ﻣﺎوراء ﺑﻨﻔﺶ و درﻣﺎن ﺑﺎ ﻓﻴﺰﻳﻮﺗﺮاﭘﻲ ﺑﺎﻧﻮان ﺻﺒﺢ ﻫﺎ آﻗﺎﻳﺎن ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮﻫﺎ‬ ‫آراﻳﺸﮕﺮ ﻣﺨﺼﻮص ﻣﺎ اﻟﻜﺴﺎﻧﺪردوﭘﺎﻗﻲ ‪ Alexander de Paris‬وﮔﺮوه آراﻳﺸﮕﺮاﻧﺶ‬ ‫من اﮔﺮ اﺳﻜﻨﺪر ﻧﻤﻲ ﺑﻮدم دﻳﻮژن ﻣﻲ ﺷﺪم وﺟﻮﺟﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎ ﺑﻨﺎم ‪Chicken Inn‬‬ ‫رﺳﺘﻮران ﭼﻴﻨﻲ ﻣﺎ ﺑﻨﺎم ‪ Trader’s Vic‬ﻛﺒﺎﺑﻲ ‪ Rotisserie‬روي ﺗﺮاس ﻣﺎ ﺑﻨﺎم ﻋﺼﺮ‬ ‫ﻃﻼﺋﻲ ‪ l’Age d’or‬ﻣﻨﻮي ﻏﺬاي ﺷﻒ در آﺳﺎﻧﺴﻮر ﻧﺼﺐ ﺷﺪه آﻗﺎ ﻟﻄﻔﺎً ﻳﻪ ﭘﺎﭼﺔ‬ ‫دﻳﮕﻪ ﺑﻴﺎرﻳﻦ ﺑﺎ ﻛﻤﻲ ﻧﻮن ﻳﻪ ﺧﻮرده ام آﺑﻠﻴﻤﻮ ﻗﺮﺑﻮن دﺳﺘﺘﻮن ﺳﺎﻟﻦ ﻛﻮﻛﺘﻴﻞ روي‬ ‫ﺗﺮاس ﻣﺎ ﺑﻨﺎم ﻛﺎﻛﻞ‬ ‫‪ Le panache‬در ﻛﻠﻮب ﺷﺎم ﻣﺎ ﺑﻨﺎم ﻃﺎووس ﺳﺮخ ‪ Le Paon Rouge‬ﺳﺘﺎرة ﭘﺮﻣﻐﺰ‬ ‫و ﭼﻬﺎرﭼﺎﻧﺔ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻣﺎ ﺳﻴﻠﻴﺎ‪ Cilia‬ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺷﻌﺒﺪه ﺑﺎﻻ ﻛﻼس ﺑﺎﻻي ﻣﺎ ﻣﺎرك‬ ‫آﻧﺘﻮﻧﻲ ﺷﻤﺎ را ﺳﺮﮔﺮم ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ رﻗﺺ ﻣﻜﺶ ﻣﺮﮔﻪ ﻣﺎي دﺧﺘﺮان‬ ‫ﺧﻮش ﻛﭙﻞ ‪ Bunny Bumper‬و ﺑﺎﻟﻪ دﺧﺘﺮان "ﺑﻴﺎ ﺑﻴﺎ" ‪ Go Go Girls‬زﻧﺎن ﺑﺎر ﻣﺎ ﭘﻠﻲ‬ ‫ﻟﻴﻨﮕﻮال ﻳﺎ ﺑﺰﻓﺎن ﻃﺒﺮي "ﻛﺜﻴﺮ اﻟﻤﺨﺎرج" ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﻔﺖ‬ ‫زﺑﺎن ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺸﻼﻣﺘﻲ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺑﺎﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ :‬اﻃﺮﻳﺶ ‪ Prosit‬ﭼﻴﻦ ‪Gambei‬‬ ‫ﭼﻜﺴﻠﻮاﻛﻲ ‪ Na Zdar‬اﻧﮕﺴﺘﺎن ‪ Cheers‬ﻓﻨﻼﻧﺪ ‪ Kipis‬ﻓﺮاﻧﺴﻪ ‪ À votre Sante‬آﻟﻤﺎن‬ ‫‪ Zum Wohl‬ﻳﻮﻧﺎن ‪ Stiayinnasis‬ﻫﻠﻨﺪ ‪ Op uw gesonheid‬اﻳﺮان ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ‬ ‫ﻣﺎرﻣﺎﻻت زﻳﺎد اﻳﺮﻟﻨﺪ ‪ Slanté‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ ‪ Lahain‬اﻧﺪوﻧﺰي ‪ Consonti‬اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ‪Saluté‬‬ ‫ﻣﺎﻟﺰي ‪ Satu Ampat Jalan‬ﻧﺮوژ ‪ Skoll‬ﻟﻬﺴﺘﺎن ‪ Na Zdravi‬ﭘﺮﺗﻘﺎل ‪Boa Salude‬‬ ‫روﺳﻴﻪ‪ Zdravo‬ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ‪ Salamat‬اﺳﭙﺎﻧﻴﺎ ‪ Salud y pesetas‬ﺳﻮﺋﺪ ‪ Skal‬اﺳﻜﺎﺗﻠﻨﺪ‬ ‫‪ Slanch-i-Bha‬ﺗﺮﻛﻴﻪ ﺷ‪‬ﺮِﻓ‪‬ﻪ ‪ Şerefe‬اﻣﺮﻳﻜﺎ ‪ Bottoms up‬وﻳﻠﺰ‪Iechyd Da‬‬ ‫ﻳﻮﮔﺴﻼوي ‪ Zivio‬زﻧﻬﺎي ﺑﺎر ﻣﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ زﺑﺎن ﺳﻜﻮت اﺧﺘﻴﺎر ﻛﻨﻨﺪ زﻧﻬﺎي‬ ‫ﺑﺎر ﻣﺎ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را آب ﭼﺎﺋﻲ ﻣﺸﺮوب ﻧﻤﺎ ﺑﺨﻮرﻧﺪ و ﻣﺴﺖ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﺗﻤﻨﺎ‬ ‫دارد از ﺑﺮدن زﻧﻬﺎي ﺑﺎر ﺑﻪ اﻃﺎق ﻫﺎي ﺧﻮد ﺧﻮدداري ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﻳﺎ در ﺻﻮرت اﺿﻄﺮار‬ ‫اﺷﻴﺎء ﻗﻴﻤﺘﻲ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻴﺰ ﺑﺴﭙﺎرﻳﺪ ﺑﻴﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ دارد اﻣﺎﻧﺘﻲ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺴﭙﺎرد ﺑﻪ ﺑﻨﺪه‬ ‫وﻗﺖ ورود ﻧﺴﭙﺎرد اﮔﺮ ﺷﻮد ﻣﻔﻘﻮد ﺑﻨﺪه ﻣﺴﺌﻮل آن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و زﻧﻬﺎي ﺑﺎر ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻣﻘﺎم ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﻨﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻮاﺧﺬه ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻣﺘﺸﻜﺮم ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻴﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ و ﻧﻪ‬ ‫و ﻧﻴﻢ ﻓﻄﻮرﻛﻨﺘﻴﻨﺘﺎل و ﻓﻄﻮراﻧﺠﻠﻴﺰي‪ :‬ﻋﺼﻴﺮ‪ :‬ﭘﺮﺗﻘﺎل ﻛﺮﻳﺐ ﻓﺮوت آﻧﺎﻧﺎس ﺑﻴﻀﺘﺎن‪:‬‬ ‫ﻋﺠﻪ ﻣﻘﻠﻴﺘﺎن ﺳﻜﺮاﻣﺒﻞ او ﻣﺴﻠﻮﻗﺘﺎن ‪ 3‬دﻗﻴﻘﻪ‪ .‬ﺟﺎﻣﺒﻮن‪.‬اﻟﺮﺟﺎء ﺗﻌﻠﻴﻖ ﻃﻠﺐ اﻻﻓﻄﺎر‬ ‫ﺧﺎرج اﻟﺒﺎب ﻣﺴﺎء‪.‬اﻟﺮﺟﺎء ﺗﻮﺿﻴﺢ اﻻﺻﻨﺎف اﻟﻤﻄﻠﻮب ﻣﻊ ﺑﻴﺎن ﻋﺪدا ﻃﻠﺒﺎت ﻻﺗﺰ‬ ‫ﻋﺠﻮﻧﻲ ﻟﻄﻔﺎ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮه ﺑﻴﺮون در آوﻳﺰان ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﺳﻴﮕﺎرﻫﺎ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻨﻴﺪ ﺗﻨﮕﺘﺎن را‬ ‫ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ ﻧﺰول ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ در )ﺑﺎ ﻣﺨﺮج ﻓﺮاﻧﺴﻪ( ﻛﻘﺎﭼﻲ راول ﭘﻨﺪي ﻻﻫﻮر ﻣﻬﻤﺎن‬ ‫ﻗﻤﭙﺎﻧﻲ در ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻫﺘﻞ ﺷﻬﺮ ﻧﺎﻫﺎر ﺷﺎم و ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﻫﺎي ﻏﻴﺮ اﻟﻜﻠﻲ ﻧﻮﻃ‪‬ﺲ‪ :‬راﺑﻄﺔ‬

‫‪١٨٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ و ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن‪ :‬ﻫﻴﭻ راﺑﻄﻪ اي ﻛﻪ ﻣﺒﻨﻲ ﺑﺮ راﺑﻄﺔ ﻣﻮﺟﺮ و ﻣﺴﺘﺎﺟﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻗﻤﭙﺎﻧﻲ ﻳﺎ ﻫﺘﻞ از ﻳﻜﻄﺮف و ﻣﺸﺘﺮي ﻳﺎ ﻣﻬﻤﺎن از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‬ ‫ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ اﻳﻦ ﺣﻖ را ﺑﺮاي ﺧﻮد ﻣﺤﻔﻮط ﻣﻴﺪارد ﻛﻪ ﻳﻚ ﻳﺎ ﺗﻤﺎم اﻃﺎق ﻫﺎي اﺷﻐﺎل‬ ‫ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن را ﺑﺎزرﺳﻲ ﻛﻨﺪ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ اﻳﻦ ﺣﻖ را ﺑﺮاي ﺧﻮد ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﻴﺪارد‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺪون اﺧﻄﺎر ﻗﺒﻠﻲ ﻳﺎ اراﺋﺔ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ دﻟﻴﻠﻲ از ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﺧﻮد ﺑﺨﻮاﻫﺪ‬ ‫ﻛﻪ اﻃﺎق ﺧﻮد را ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺧﻮد را ﻣﺴﺌﻮل از ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻦ ﻳﺎ زﻳﺎن وارده ﺑﻪ‬ ‫اﻣﻮال و ﻣﺎﻳﻤﻠﻚ ﺳﺎﻛﻨﻴﻦ ﻳﺎ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﻳﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﻬﺮ ﻋﻠﺖ و ﺳﺒﺒﻲ ازﺟﻤﻠﻪ اﻋﻤﺎل‬ ‫ﺧﺪا دﺷﻤﻨﺎن ﺟﻨﮓ اﻧﻘﻼب آﺷﻮب داﺧﻠﻲ آﺗﺶ ﺳﻮزي زﻟﺰﻟﻪ دزدي و ﻏﻴﺮه ﻧﻤﻲ‬ ‫داﻧﺪ از ﺳﺎﻛﻨﻴﻦ دﻋﻮت ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ اﺷﻴﺎء ذﻳﻘﻴﻤﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﺑﺴﭙﺎرﻧﺪ و از دﻓﺘﺮ‬ ‫دار ﻛﺸﻴﻚ رﺳﻴﺪ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻧﺴﭙﺎرد اﮔﺮ ﺷﻮد ﻣﻔﻘﻮد ﺑﻨﺪه ﻣﺴﺌﻮل آن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‬ ‫ﺻﻮرﺗﺤﺴﺎب ﻫﺎ ﺑﻤﺤﺾ اراﺋﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﭘﺮداﺧﺖ ﺷﻮﻧﺪ ﭼﻚ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد‬ ‫ﺑﺮاي اﺟﺘﻨﺎب از ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﻮء ﺗﻔﺎﻫﻢ اﺛﺎﺛﻪ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎم ﭘﺮداﺧﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺻﻮرﺗﺤﺴﺎب از‬ ‫ﻫﺘﻞ ﺧﺎرج ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺧﻮد را ﻣﺤﻖ ﻣﻴﺪاﻧﺪ ﻛﻪ اﻃﺎق ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن‬ ‫را ﻛﻪ ﺑﺪون ﭘﺮداﺧﺖ ﺻﻮرﺗﺤﺴﺎﺑﺶ ﻫﺘﻞ را ﺗﺮك ﻛﻨﺪ ﻓﻮراً اﺷﻐﺎل ﻧﻤﻮده ﺑﺪﻳﻦ‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر اﻃﺎق او را ﺑﺎز ﻛﺮده و اﺛﺎﺛﻪ او را ﺿﺒﻂ ﻛﻨﺪو در ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻘﺘﻀﻲ آﻧﺮا ﻣﺼﺎدره‬ ‫ﻧﻤﺎﻳﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﻃﻲ ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ از ﺗﺎرﻳﺦ اراﺋﺔ درﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﭘﺮداﺧﺖ ﺻﻮرﺗﺠﺴﺎب از ﻃﺮف ﻣﺪﻳﺮ از ﭘﺮداﺧﺖ ﺳﺮ ﺑﺎز ﺑﺰﻧﺪ ﻧﺎﻣﺶ در ﺗﺎﺑﻠﻮ‬ ‫اﻋﻼﻧﺎت ﻫﺘﻞ آﮔﻬﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ اﻳﻦ اﻗﺪام ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ اﻗﺪام دﻳﮕﺮي ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺑﺮ ﺿﺪ او ﺑﻌﻤﻞ آورد‪ .‬ﺳﺎﻛﻨﻴﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﺴﺎرﺗﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻃﺮف اﻳﺸﺎن ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻧﺸﺎن ﺟﺎﻧﻮران دﺳﺖ آﻣﻮز و ﻳﺎ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎران ﺷﺨﺼﻲ‬ ‫ﺷﺎن ﺑﺎﻣﻮال ﻫﺘﻞ اﻋﻢ از ﻣﻨﻘﻮل و ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﻣﻨﻘﻮل وارد آﻳﺪاز ﺳﺎﻛﻨﻴﻦ ﻫﺘﻞ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ‬ ‫ﺷﻮد ﻫﻨﮕﺎم ﻋﺪم اﺳﺘﻔﺎده از ﭼﺮاﻏﻬﺎ ﺑﺎدﺑﺰﻧﻬﺎ وﻏﻴﺮه و ﺑﺨﺼﻮص ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺮك‬ ‫اﻃﺎﻗﻬﺎﻳﺸﺎن آﻧﻬﺎ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻨﻨﺪ از ﺳﺎﻛﻨﻴﻦ ﻫﺘﻞ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻴﺸﻮد ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺎﻳﺤﺘﺎج‬ ‫ﺷﺮاب وﻏﻴﺮة ﺧﻮد را از ﻫﺘﻞ ﺧﺮﻳﺪاري ﻛﻨﻨﺪ ﻃﺒﻖ آﺋﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﻣﺎﻟﻴﺎﺗﻲ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن‬ ‫ﺣﻖ ﻧﺪارﻧﺪ ﺷﺮاب و ﻣﺸﺮوﺑﺎت اﻟﻜﻠﻲ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻫﺎي ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‬ ‫ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﻴﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺣﻖ ﻧﺪارﻧﺪ )اﻟﻒ( در اﻳﻮان ﻫﺎ ﻳﺎ راﻫﺮوﻫﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ )ب( در‬ ‫اﻃﺎق ﻣﺸﺘﺮي رﺧﺖ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ )ج( در ﺳﺎﻟﻦ ﻫﺎي ﻫﺘﻞ ﻏﺬا ﺳﺮو ﻛﻨﻨﺪ )د( اﺳﺘﻌﻤﺎل‬ ‫دﺧﺎﻧﻴﺎت ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﻴﻦ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن در اﻳﻮان ﻫﺎ راﻫﺮوﻫﺎ و ﺳﺎﻟﻦ ﻫﺎي ﻫﺘﻞ اﻛﻴﺪاً‬ ‫ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺳﻔﺎرش ﺷﻔﺎﻫﻲ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﻴﻦ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‬ ‫ﺳﮓ و ﺳﺎﻳﺮ ﺣﻴﻮاﻧﺎت )اﻟﻒ( ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺪون اﺟﺎزه ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ در اﻃﺎﻗﻬﺎ ﻧﮕﻬﺪاري ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫)ب( در ﺻﻮرﺗﻴﻜﻪ ﺑﺮاي دﻳﮕﺮ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻮرا ﺧﺎرج ﮔﺮدﻧﺪ‬ ‫)ج( ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﻟﻦ ﻫﺎ ﺑﺮده ﺷﻮﻧﺪ )د( ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻨﮕﺎم ورزش ﻳﺮاق ﺑﻪ ﮔﺮدن داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻧﮕﻬﺪاري ﺳﮓ دو روﭘﻴﻪ در روز ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻏﺬاﻳﻲ از‬ ‫ﻃﺮف ﻫﺘﻞ آﻣﺎده ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ از ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻲ ﺷﻮد ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺷﻜﺎﻳﺘﻲ دارﻧﺪ آﻧﺮا‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٨٥‬‬

‫ﻛﺘﺒﺎً ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮ ﻫﺘﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻧﻌﺎم ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻮراً ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮ ﻫﺘﻞ ﮔﺰارش ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻮﻗﺪراﻓﻨﺪﻳﻢ واﻳﻨﻚ ﺷﻬﺮ‬ ‫ﻣﺴﺘﻄﺎب ﻻﻫﻮر ﺑﺎغ ﺷﺎﻻﻣﺎر ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻣﺮﻗﺪ ﻣﻨّﻮراﻋﻠﻴﻀﺮت ﻏﻔﺮان ﭘﻨﺎه‬ ‫ﻧﻮراﻟﺪﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻬﺎﻧﮕﻴﺮ ﺑﺎدﺷﺎه آراﻣﮕﺎه ﺷﺎﻫﺰادة اﻳﺮاﻧﻲ اﻻﺻﻞ ﻣﻠﻜﻪ ﻧﻮرﺟﻬﺎن ﻗﻠﻌﻪ‬ ‫ﺳﻠﻄﻨﺘﻲ ﺑﻬﺎي ﺑﻠﻴﻂ ﻫﺮ رأس دوازده ﭘﻴﺴﻪ اﻃﻔﺎل ﺑﻴﻦ ﺳﻪ و دوازده ﺳﺎل ﻫﺮ رأس‬ ‫ﺷﺶ ﭘﻴﺴﻪ از ﻣﺤﺼﻠﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻬﻤﺮاﻫﻲ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﺎ در دﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻧﺎﻣﺔ ﻣﻌﺘﺒﺮ از‬ ‫ﻣﺪﻳﺮ ﻳﺎ رﺋﻴﺲ ﻣﺪرﺳﺔ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻫﺮ راس ﺷﺶ ﭘﻴﺴﻪ وﺻﻮل ﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺷﺪ در روزﻫﺎي ﺟﻤﻌﻪ و روزﻫﺎي ﻋﻴﺪ ﺑﻠﻴﻂ ﻧﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻠﻜﻪ در داﺧﻞ دروازة‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﮕﻴﺮي ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﺘﺎب راﻫﻨﻤﺎ از ﮔﻴﺸﻪ ﺗﻬﻴﻪ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﻣﺨﺘﺼﺮ و ﻣﻔﻴﺪ‬ ‫اﺛﺮاﻟﺤﺎج ﻣﻮﻟﻮي ﻣﺤﻤﺪ ﺣﻤﻴﺪ ﺳﺮﻫﻨﮓ دوم ﺳﺎﺑﻖ ژاﻧﺪارﻣﺮي ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﻗﺴﻤﺖ‬ ‫ﺑﺮرﺳﻲ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﻲ)ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ( ﻛﻠﻴﻪ ﺣﻘﻮق ﻣﺤﻔﻮظ ﺑﻬﺎ ﭘﻨﺠﺎه ﭘﻴﺴﻪ ﻗﻠﻌﺔ ﻫﻤﺎﻳﻮﻧﻲ‬ ‫در ﻻﻫﻮر در زاوﻳﺔ ﺷﻤﺎل ﻏﺮﺑﻲ ﺷﻬﺮ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺴﺠﺪ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻣﻨﺴﻮب ﺑﻪ‬ ‫اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﻋﺎﻟﻤﮕﻴﺮ اورا ﻧﮕﺰاب واﻗﻊ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر در ﺗﺎرﻳﺦ در ﺟﻨﮕﻬﺎي‬ ‫ﻓﻴﻤﺎﺑﻴﻦ ﺟﺎﻳﭙﺎل ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي ﻫﻨﺪ و ﺷﺎﻫﻲ ﭘﻴﺸﺎور و اﻣﻴﺮﺳﻮﺑﻮﺧﺘﻴﻜﻴﻦ ﭘﺪرﺳﻠﻄﺎن‬ ‫ﻣﺤﻤﻮد ﻏﺰﻧﻮي از ﺑﺎدﺷﺎﻫﺎن اﻓﻌﺎﻧﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﻧﺎم ﻻﻫﻮر ﺑﺮ ﻣﻲ ﺧﻮرﻳﻢ ودر ﻻﻫﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن ﻗﻄﺐ اﻟﺪﻳﻦ آﻳﺒﺎك ﻛﻪ ﻏﻼم ﺷﻬﺎب اﻟﺪﻳﻦ ﻗﻮري ﺑﻮد و ﺳﭙﺲ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫اﻣﭙﺮاﻃﻮري ﻣﻮﺳﻮﻟﻤﺎن ﻫﻨﺪ ﺷﺪ در ﺣﻴﻦ ﺑﺎزي ﭼﻮﮔﺎن رﻳﻎ رﺣﻤﺖ را ﺳﺮﻛﺸﻴﺪ و‬ ‫ﮔﻮرش ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ روز ﺑﺮﭘﺎﺳﺖ ﭘﺲ از ﻓﺘﻨﺔ ﻣﻮﻏﻮل ﺑﺮﻫﺒﺮي ﺟﻴﻨﮕﻴﺰﺧﺎن ﻗﻠﻌﺔ ﻛﻨﻮﻧﻲ‬ ‫ﻻﻫﻮر ﺑﺪﺳﺖ ﺳﻠﻄﺎن اﻛﺒﺮ ﻛﺒﻴﺮ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ و اﻳﻦ ﺷﺎه ﺑﺮج ﻗﺼﺮ ﺳﻠﻄﻨﺘﻲ ﺷﺎه ﺟﻬﺎن‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺪﺧﻞ ﺷﻴﺶ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ و اﻳﻨﻚ ﻋﻤﻮﻣﺎً ﺑﺪان ﻧﺎم ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﺘﻴﺒﺔ‬ ‫ﭘﺎرﺳﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ در دروازه ذﻛﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪﻛﻪ اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﺷﺎه ﺟﻬﺎن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﻳﻦ ﺑﻨﺎ را‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻨﺎم ﺷﺎه ﺑﺮج ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻴﺸﻮد و اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎﻣﻞ اﻳﻦ دروازه ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ ﺑﺴﺎل ‪1041‬‬ ‫ﻫﺠﺮي ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ ‪ 1638‬ﻣﻴﻼدي ﻛﻪ ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ ﺳﺎل ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﺋﻴﺶ ﺑﻮد ﻓﺮﻣﺎن داد و‬ ‫ﻣﻌﻤﺎر ﻫﻤﺎﻳﻮﻧﻲ ﻋﺒﺪاﻟﻜﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺘﺼﺪي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻮد ﺗﺎرﻳﺦ اﺗﻤﺎم را در اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ اﻣﻴﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺮج رﻓﻴﻊ ﻫﻤﺎره از ﮔﺰﻧﺪ در اﻣﺎن ﺑﻤﺎﻧﺎد ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺎل ‪1041‬‬ ‫ﻫﺠﺮي‪ .‬و اﻳﻦ دروازه ﻫﺎﺗﻲ ﭘﻞ ‪ Hathi Pol‬ﻳﺎ دروازة ﻓﻴﻞ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد و ﭘﻠﻜﺎن‬ ‫آن ﺑﻨﺎم ﻫﺎﺗﻲ ﭘﻴﺮ ‪ Hathi Pair‬ﻳﺎ ﭘﻠﻜﺎن ﻓﻴﻞ ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ زﻳﺮا ﻓﻴﻞ ﻫﺎي ﻫﻤﺎﻳﻮﻧﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎﻧﻮان ﻫﻤﺎﻳﻮﻧﻲ را ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ داﺧﻞ واز آن ﺧﺎرج ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ از اﻳﻦ ﭘﻠﻜﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ و اﻳﻦ ﻧﻘﺶ ﻫﺎي دﻳﻮار ﻏﺮﺑﻲ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﺋﻲ از ﻛﻮدﻛﻲ و ﻧﻮﺟﻮاﻧﻲ ﻛﺮﻳﺸﻨﺎ‬ ‫راﺟﺔ ﻫﻨﺪوي ﻣﻮﺗﺮا اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺘﻘﺎد ﻫﻨﺪوان ﻫﺸﺘﻤﻴﻦ ﺗﺠﺴﻢ وﻳﺸﻨﻮ اﺳﺖ و اﻳﻦ‬ ‫ﺣﻤﺎم ﻫﻤﺎﻳﻮﻧﻲ از اﻧﻮاع ﺣﻤﺎم ﺗﺮﻛﻲ ‪ Hammam‬اﺳﺖ و اﻳﻦ دﻳﻮان ﺧﺎص ﻳﺎ ﺑﺰﻓﺎن‬ ‫اردو ‪ Diwan-i-Khas‬اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺧﻮاﺑﮕﺎه دوﻟﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺟﻬﺎﻧﮕﻴﺮي ﻳﺎ ﺑﺰﻓﺎن‬ ‫ﺑﻨﮕﺎﻟﻲ‪ Khwabgah‬اﺳﺖ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﺮده ﺟﻬﺎﻧﮕﻴﺮ و اﻳﻦ ﺟﻬﺮوﻛﻪ )ﺑﺎﻟﻜﻦ( ﻣﻐﻮل‬ ‫ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻮﻧﻴﻜﻲ ﺟﺎي ﻧﺸﺴﺖ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﺮدة اﻛﺒﺮ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺳﻨﻪ ‪ 1566‬و اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‬

‫‪١٨٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻣﻨﺴﻮب ﺑﻪ دوران اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﺷﺎه ﺟﻬﺎن ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺎﻧﻮي ﺗﺎج در آﻏﺮا اﺳﺖ و اﻳﻦ‬ ‫ﺗﻮﭘﺨﺎﻧﺔ ﻗﺎﻃﺮي ﻳﺎ ﺑﺰﻓﺎن ﻫﻨﺪو ‪ Qatri‬اﺳﺖ و اﻳﻦ اﻃﺎق ﭘﺬﻳﺮاﺋﻲ ﻳﺎ ﺑﺰﻓﺎن ﭘﺸﺘﻮ‬ ‫ﻣﺨﺎﺗﻴﺐ ﺧﺎﻧﺎ اﺳﺖ و ﺑﺮ ﺑﺎﻻي دروازة ﺑﺰرگ دﻳﻮان ﻋﺎم ﻛﺘﻴﺒﻪ اي دراز اﺳﺖ ﺑﺰﻓﺎن‬ ‫ﻓﺎرﺳﻲ ﻧﺴﺘﻌﻠﻴﻖ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن‪ :‬در دوازدﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎل دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺗﺎج و ﺗﺨﺖ‬ ‫اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﺑﺰرگ ﺳﺎﻳﺔاﻟﻬﻲ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻲ درﺣﺸﻤﺖ ﻛﻴﻮﻣﺮﺛﻲ در ﺷﻮﻛﺖ و ﺳﻜﻨﺪري در‬ ‫ﺳﻼﺣﺪاري اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﻧﻮراﻟﺪﻳﻦ )ﺟﻬﺎﻧﮕﻴﺮ( ﭘﺴﺮ اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﺟﻼل اﻟﺪﻳﻦ )اﻛﺒﺮ( ﺑﺎدﺷﺎه‬ ‫ﻏﺎزي در ﺳﺎل ‪ 1027‬ﻫﺠﺮي اﻳﻦ ﻗﺼﺮ ﻣﻴﻤﻮن ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻲ‬ ‫ﺣﻘﻴﺮﺗﺮﻳﻦ ﺷﺎﮔﺮد و ﭼﺎﻛﺮ ﻣﺎﻣﻮر ﺧﺎن وﻓﺎدار و اﻳﻦ اﺗﻮﺑﻮس ﻗﻤﭙﺎﻧﻲ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﺋﻲ‬ ‫ﻣﺴﺎﻓﺮﻳﻦ ﻣﺤﺘﺮم راﻫﻲ اورﺷﻠﻴﻢ ﻟﻄﻔﺎً ﺳﺘﺎره را دﻧﺒﺎل ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ و رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎه‬ ‫آن ﺳﺘﺎره اي ﻛﻪ در ﻣﺸﺮق دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺮوي اﻳﺸﺎن ﻣﻲ رﻓﺖ ﺗﺎ ﻓﻮق آﻧﺠﺎﺋﻴﻜﻪ‬ ‫ﻃﻔﻞ ﺑﻮد رﺳﻴﺪه ﺑﺎﻳﺴﺘﺎد در اﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺒﺎرك ﻫﺸﺖ وﻧﻴﻢ ﺻﺒﺢ روز ﺷﺒﺎط‬ ‫ﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك ذﻳﺤﺠﻪ ﺑﺴﺎل ﻫﺰار وﻧﻬﺼﺪ واﻧﺪي از ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﻣﺎ‬ ‫ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ وﺗﻮ اي ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ در زﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮد از ﺳﺎﻳﺮ ﺳﺮداران ﻫﺮﮔﺰ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻲ زﻳﺮا ﻛﻪ از ﺗﻮ ﭘﻴﺸﻮاﺋﻲ ﺑﻄﻬﻮر ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻗﻮم ﻣﻦ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را رﻋﺎﻳﺖ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد و ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ ﺑﻴﺖ ﻟﺤﻢ ﻏﺮق درﺳﺮور و ﺧﻮﺷﻲ ﺻﺪﻫﺰار‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ و ﻓﺮﻳﺎدﻫﺎي ﻫﺎﻟﻪ ﻟﻮﻳﺎ ﺷﺎﻫﺪاﻳﻦ روز ﻣﻴﻤﻮن وﻣﺒﺎرك و ﻧﻴﺰ ﺷﺎﻫﺪ ورود‬ ‫ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ و ﺑﺎﻧﻮي او آﻧﻜﻪ زﻣﺎﻧﻲ دﺧﺘﺮ ﻣﺎ ﺑﻮد و ا ﻳﻨﻚ ﺑﺎﻧﻮي ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫ﭼﻪ درﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪي ﭘﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻬﺎد ﭼﻪ ﺑﻤﺎ ﭘﺴﺮي ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و‬ ‫ﻧﺎم او ﺷﮕﻔﺖ‪ ،‬راﻳﺰن‪ ،‬ﺧﺪاي ﻗﺪﻳﺮ‪ ،‬ﭘﺪرﺳﺮﻣﺪي و ﺷﻬﺰادة ﺻﻠﺢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻨﺎم‬ ‫ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ و روح اﻟﻘﺪس ﻧﻜﺴﻮس ﺳﻜﺴﻮس ﭘﻠﻜﺴﻮس آﻣﻴﻦ‪.‬‬

‫اي اورﺷﻠﻴﻢ اي اورﺷﻠﻴﻢ ﻛﻪ ﻗﺎﺗﻞ اﻧﺒﻴﺎء و ﺳﻨﮕﺴﺎر ﻛﻨﻨﺪه ﻣﺮﺳﻠﻴﻦ ﺧﻮدﻫﺴﺘﻲ آﻳﺎ‬ ‫‪14‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ آﻧﻜﻪ اﺷﻌﻴﺎء ﻧﺒﻲ از او ﺧﺒﺮ داده اﺳﺖ؟‬ ‫ﭘﺮده ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮ ﻣﻲ رود‬ ‫ﻛﻒ زدﻧﻬﺎي ﻣﻤﺘﺪ ﺣﻀﺎر‪ .‬ﺗﻤﺎم ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه‪ .‬ﻧﻮراﻓﻜﻦ ﻫﺎي‬ ‫ﻓﺮودﮔﺎه ﻫﻤﻪ روي در ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ اﻓﺘﺎده و دور در ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻳﻚ ﻫﺎﻟﺔ زﻳﺒﺎي ﻧﻮراﻧﻲ ﺑﺮﻧﮓ‬ ‫ﻗﻮس و ﻗﺰح درﺳﺖ ﻛﺮده‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ‪.‬اﻣﺎ در ﺑﺎز ﻧﻤﻴﺸﻮد‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻴﺎن ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻒ ﻣﻲ زﻧﻨﺪ‪.‬از ﺑﻴﺮون ﺻﺪاي ﻣﻮزﻳﻚ ﺧﻔﻴﻔﻲ ﺑﮕﻮش ﻣﻲ رﺳﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻨﺎر ﺑﺎﻧﺪ ﻓﺮودﮔﺎه ﻳﻚ ﻋﺪه ﺟﻮان ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﭘﻴﺸﺎﻫﻨﮕﻲ و ﺑﺎزوﺑﻨﺪﻫﺎي ﺟﻤﺎﻋﺖ‬ ‫ﻛﻮﻛﻼﻛﺲ ﻛﻼن ﺳﺮود ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن "اژدﻫﺎ ﻛﻼﻧﺘﺮ ﻛﺒﻴﺮ" ﻓﺮﻗﻪ و "ﺟﺎدوﮔﺮ‬ ‫‪ 14‬ﻗﻴﺎس ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎ اﻧﺠﻴﻞ ﻟﻮﻗﺎ‪ ،‬ﺑﺎب ﺳﻴﺰدﻫﻢ‪ ،‬آﻳﻪ ﺳﻲ و ﭼﻬﺎرم‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﺑﺎ اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ‪ ،‬ﺑﺎب ﺳﻮم‪ ،‬آﻳﻪ ﺳﻮم‪.‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٨٧‬‬

‫ﻫﻤﺎﻳﻮﻧﻲ ﺷﻮاﻟﻴﻪ ﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻮﻛﻼس ﻛﻼن" ﺑﺎ ﻋﻼﻣﺖ ﻓﻠﺶ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬در‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ در ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﻮد و ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺻﻮرت ﺗﻜﻴﺪه و رﻳﺶ‬ ‫ﺳﻴﺎه و ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﮔﻮداﻓﺘﺎده در ﻳﻚ ﺳﺮداري ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻴﺎه ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﻧﻮراﻓﻜﻦ ﻫﺎ‬ ‫ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺎﻟﻪ درﺳﺖ دور ﺳﺮ ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﺗﻮپ ﻫﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺷﻠﻴﻚ ﻣﻲ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪو ﻓﺮﻳﺎد ﻫﺎﻟﻪ ﻟﻮﻳﺎ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺻﺪاي ﺷﻴﭙﻮرﻫﺎ ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد و‬ ‫دﺳﺘﺔ ﻣﻮزﻳﻚ ﺷﺮوع ﺑﻨﻮاﺧﺘﻦ آﻫﻨﮓ ‪ Hail to thd Chief15‬ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻛﻮﻛﻼس ﻛﻼن‬ ‫ﻫﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن آﻫﻨﮓ ﻣﺤﺒﻮب ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﺧﻮد ‪Move Them Niggers North16‬‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﺟﻮاﻧﻬﺎي ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺳﻴﺎه ﻛﻪ ﭘﺮﭼﻢ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺟﺎن ﺑﺮچ ‪ John Birch Society‬را‬ ‫روي ﺳﺮﻫﺎﻳﺸﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪو ﻓﺮﻳﺎد ‪ Sieg Heil17‬ﻣﻲ زﻧﻨﺪ رژه ﻣﻲ روﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ‬ ‫ﺳﺮود ﻛﻮﻛﻼﻛﺲ ﻛﻼن ﻫﺎ ﺑﭙﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪه و آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﺟﺎن ﺑﺮﭼﻲ ﻫﺎ ﻫﺎ ﺷﺮوع‬ ‫ﺑﻘﺪم رو ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪو از ﺑﺎﻧﺪ ﺧﺎرج ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻬﺎرﭼﺮﺧﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻗﻔﺲ‬ ‫ﻫﺎي ﻓﻠﺰي ﺑﺪﻧﺒﺎل ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ وارد ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮرﻫﺎ ﺑﺎﻧﻴﺰه و ﺷﻤﺸﻴﺮ و‬ ‫ﺳﭙﺮ ﺑﻘﺪم دو از ﻗﻔﺲ ﻫﺎ ﺧﺎرج ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﻓﺮﻳﺎد‬ ‫‪Ave Caesar, morituri te salutant18‬‬

‫ﻣﻴﺪان را ﭘﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬از دﻫﺎن ﻛﻮدﻛﺎن و ﺷﻴﺮﺧﻮارﮔﺎن ﺣﻤﺪ و ﺛﻨﺎ ﻣﻴﺘﺮاود و ﭘﺴﺮان‬ ‫ﻣﺪارس ﺑﺎ ﺻﻔﻮف ﻣﻨﻈﻢ و ﭘﺮﭼﻤﻬﺎي رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎدﻫﺎي‪Ducit Amor Patriae‬‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در ﺻﻒ ﻋﻘﺐ دﺧﺘﺮان ﻣﺪارس ﭘﺎ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻨﺪ و ﺟﻴﻎ ﻣﻲ زﻧﻨﺪ‬ ‫"ژاﻛﻲ! ژاﻛﻲ!" ﺑﺎﻧﻮي ﻣﺎ ﻣﺮﻳﻢ ﻋﺬرا ﺑﺎ ﻣﻴﻨﻲ ژوپ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻪ‪ ،‬و‬ ‫ﭼﻬﺮه ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ از در ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﻴﺎﻳﺪ و ﻛﻨﺎر ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﺧﻮد ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺪ‪ .‬ﻧﻮراﻓﻜﻦ‬ ‫ﻫﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎﻟﺔ ﻧﻮراﻧﻲ دﻳﮕﺮي دور ﺳﺮ او درﺳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد ﺟﻴﻎ دﺧﺘﺮان‬ ‫ﻣﺪارس ﺑﻪ اوج ﺧﻮد ﻣﻴﺮﺳﺪ و ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﺔ ﺻﺪاﻫﺎي دﻳﮕﺮ را ﺧﻔﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬دﺳﺘﺔ‬ ‫ﻣﻮزﻳﻚ ﺷﺮوع ﺑﻨﻮاﺧﺘﻦ آﻫﻨﮓ ‪ The maid of the Mountains20‬ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬دورﺑﻴﻦ ﻫﺎي‬ ‫ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻫﺎ روي ﭼﻬﺎر ﭼﺮﺧﻪ ﻫﺎ ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ و ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲ روﻧﺪ و ﻋﻜﺎﺳﻬﺎ‬ ‫ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ ﻋﻜﺲ ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻓﺮﻳﺎد ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮرﻫﺎ از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﻣﻴﺪان ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﻣﻴﺸﻮد و ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ آﻧﻄﺮف ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮري روي ﺳﻴﻨﻪ‬

‫‪19‬‬

‫‪15‬‬

‫"درود ﺑﻪ رﺋﻴﺲ" ﻣﺎرﺷﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ورود رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر اﻣﺮﻳﻜﺎ ﻣﻲ زﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫‪16‬‬

‫"ﻛﺎﻛﺎ ﺳﻴﺎه ﻫﺎ را ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎل!"‬

‫‪" 17‬ﺳﻼم ﺑﺮ ﭘﻴﺮوزي" ﺷﻌﺎر ﻧﺎزي ﻫﺎ ﺑﻮد در زﻣﺎن ﻫﻴﺘﻠﺮ‪.‬‬ ‫‪" 18‬ﺳﻼم ﻗﻴﺼﺮ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻛﻪ رو ﺑﻤﺮﮔﻨﺪ ﺑﺘﻮ درود ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‪ ".‬ﺷﻌﺎر ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮرﻫﺎي روم ﺑﺎﺳﺘﺎن ﻫﻨﮕﺎم‬ ‫ورود ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﻧﺒﺮد‪.‬‬ ‫‪" 19‬وﻃﻦ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﺷﻌﺎر ﻣﺎﺳﺖ"‬ ‫‪" 20‬دﺧﺘﺮ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن ﻫﺎ"‬

‫‪١٨٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻳﻚ ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮر دﻳﮕﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻛﺎرد را روي ﻗﻠﺐ او ﮔﺬاﺷﺘﻪ وﺑﺴﻮي ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ و ﺑﺎﻧﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ﺑﺎﻧﻮي ﺧﻮدﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‬ ‫و ﭼﻮن ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﺪ روﻳﺶ رااز ﻓﺮط ﺗﺎﺛﺮ از ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮرﻫﺎ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮداﻧﺪ وﻟﻲ‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺴﺘﺶ را در ﻫﻮا رو ﺑﭙﺎﺋﻴﻦ ﻧﮕﻪ ﻣﻴﺪارد‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد ﺷﻮق از ﻫﻤﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺸﻮد‪،‬‬ ‫ﮔﻼدﻳﺎﺗﻮر ﻛﺎرد را در ﻗﻠﺐ ﺣﺮﻳﻒ ﻓﺮو ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﺧﻮن ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻓﻮاره ﻣﻲ زﻧﺪ‪ .‬در‬ ‫اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم آوزاي در راﻣﻪ ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .21‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ "ﻗﺎﺻﺪ ﻣﺮﺗﺪ" ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻠﻲ‬ ‫اﺳﻜﺎﺗﻠﻨﺪ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻋﻮاﻃﻒ آﻧﻲ ﺧﻮد روي ﭼﻬﺎر ﭘﺎﻳﻪ ﻣﻲ ﭘﺮد و ﻗﻄﻌﺔ زﻳﺒﺎﺋﻲ از‬ ‫ﻣﻜﺒﺚ ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ را دﻛﻠﻤﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫!‪Bleed, bleed, poor country‬‬ ‫‪Great tyranny, lay thou thy basis sure,‬‬ ‫!‪For goodness dare not check thee‬‬

‫ﺣﻀﺎر ﺑﺸﺪت ﻛﻒ ﻣﻲ زﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ از دﻛﻠﻤﺔ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻠﻲ‬ ‫اﺳﻜﺎﺗﻠﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪه اﻧﺪ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﺔ ﻏﻠﻴﻆ اﺳﻜﺎﺗﻠﻨﺪي ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪:‬‬ ‫‪From scenes like these‬‬ ‫‪Auld Seotland’s grandeur springs22‬‬

‫ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺸﺪت اﺑﺮاز اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ودﺧﺘﺮان ﻣﺪارس ﮔﻮﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻠﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎﻧﻮي ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ اﻗﺘﺮاح ادﺑﻲ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎز ﺑﺸﺪت ﭘﺎ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻨﺪ و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ‬ ‫زﻧﻨﺪ"ژاﻛﻲ! ژاﻛﻲ!" دورﺑﻴﻦ ﻫﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻛﻠﻮزآپ ﺑﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و ﻣﺨﺒﺮﻳﻦ رادﻳﻮﻫﺎوﻋﻜﺎس ﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻴﻜﺮﻓﻦ و دورﺑﻴﻦ ﻫﺎي از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺑﺎﻻ ﻣﻲ دوﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻧﻮي ﻣﺎ ﻛﻤﻲ رﻧﮓ ﺑﺮﻧﮓ ﻣﻲ ﺷﻮد و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﺪاﺧﻞ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻣﻴﺪود‪.‬‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻟﺒﺎس ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺐ ازاﻃﻠﺲ ﺳﻔﻴﺪ در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻄﺎﺑﻖ‬ ‫ﻣﺪل ﻛﻠﺌﻮﭘﺎﺗﺮا از ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﺮده اﺳﺖ در ﻧﻘﺶ ﻟﻴﺪي ﻣﻜﺒﺚ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ‬ ‫اي ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺪ ﺗﺎ ﻫﻠﻬﻠﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻴﺎن ﻓﺮوﻛﺶ ﻛﻨﺪو ﺳﻜﻮت ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﻓﺮا ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬ ‫آﻧﻮﻗﺖ ﺷﺮوع ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫اﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻤﺎن ﺑﺮد ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد‬ ‫ﻫﻨﻮز اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺧﻮن در ﺗﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ؟‬ ‫ﺻﺪاي ﻓﺮﻳﺎد و ﻫﻮرا و ﺳﻮت ﺑﻠﺒﻠﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﻮد و دﺧﺘﺮﻫﺎي ﻣﺪارس‬ ‫ﭘﺎﻛﻮﺑﺎن ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ زﻧﻨﺪ "ژاﻛﻲ! ژاﻛﻲ!" و ﻋﺪه اي داد ﻣﻲ زﻧﻨﺪ "دوﺑﺎره! دوﺑﺎره!"‬ ‫‪ 21‬ﻗﻴﺎس ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎ اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ‪ ،‬ﺑﺎب دوم‪ ،‬آﻳﻪ ﻫﻴﺠﺪﻫﻢ‪.‬‬ ‫‪ 22‬ﺷﻌﺮي از راﺑﺮت ﺑﺮﻧﺰ ‪ Robert Burns‬ﺷﺎﻋﺮ اﺳﻜﺎﺗﻠﻨﺪي‪:‬‬

‫"از ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﺋﻲ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﺷﻜﻮه اﺳﻜﺎﺗﻠﻨﺪ ﻛﻬﻦ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد‪".‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٨٩‬‬

‫آﻧﮕﺎه ﻟﻴﺪي ﻣﻜﺒﺚ در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻧﻴﻢ رخ اﻳﺴﺘﺎده و دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﺑﻬﻢ ﻣﻲ ﻣﺎﻟﺪ ﺷﺮوع ﻣﻲ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫از اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻮي ﺧﻮن ﻣﻲ آﻳﺪ‪ :‬ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﻄﺮﻫﺎي ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن اﻳﻦ دﺳﺖ ﺧﺮد‬ ‫را ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺳﺘﺮد‪ .‬واي! واي! واي!‬ ‫ﻋﺪه اي ازﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎ ﻏﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﻫﺎي آﺗﺶ ﻧﺸﺎﻧﻲ از‬ ‫آﺷﻴﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺧﻮد ﺧﺎرج ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪،‬ﻏﺶ ﻛﺮده ﻫﺎ را ﺳﻮار ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و آژﻳﺮ ﻛﺸﺎن دور‬ ‫ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻋﺪه اي ﺑﺎ ﻳﻚ ﻛﻨﺎرة ﺳﺮخ ﻛﺎﺷﺎن ﺑﺴﻮي ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻣﻲ دوﻧﺪ و‬ ‫ﻛﻨﺎره را روي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ اﻧﺪازﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ روﺑﺮو ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و‬ ‫در ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻦ ﺗﺮدﻳﺪ دارد‪ .‬ﻟﻴﺪي ﻣﻜﺒﺚ ﺑﻪ ﭼﻬﺮة ﺗﻜﻴﺪه و رﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر‬ ‫ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﺪو آﻫﺴﺘﻪ در ﮔﻮﺷﺶ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬ﭼﻬﺮة ﺷﻤﺎ ﻛﺘﺎﺑﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ درآن ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺷﮕﻔﺘﻲ ﻣﻴﺘﻮان ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي‬ ‫ﻓﺮﻳﻔﺘﻦ روزﮔﺎر ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪23‬‬ ‫ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺻﻠﻴﺐ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ و زﻳﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪.Non Possumus .‬‬ ‫ﺳﭙﺲ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ "اﻳﻦ ﻗﻮم ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎي ﺧﻮد ﺑﻤﻦ ﺗﻘﺮب ﻣﻲ ﺟﻮﻳﻨﺪ و ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎي ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫‪24‬‬ ‫ﻣﺮا ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻟﻴﻜﻦ دل اﻳﺸﺎن از ﻣﻦ دور اﺳﺖ‪".‬‬ ‫ﻟﻴﺪي ﻣﻜﺒﺚ ﻟﺤﻦ ﺻﺪاﻳﺶ را ﻛﻤﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﺷﺮم آور اﺳﺖ ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﺮم آور! ﺳﺮﺑﺎز و ﺗﺮﺳﻴﺪن ؟‬ ‫و ﺑﺎ آرﻧﺞ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﻲ راﻧﺪ‪ .‬دورﺑﻴﻦ ﻫﺎي ﺳﻴﻨﻤﺎ و ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن‬ ‫ﺑﺴﺮﻋﺖ ﻋﻘﺐ ﻣﻲ روﻧﺪ و ﻣﺨﺒﺮ رادﻳﻮ در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﭘﺲ ﭘﺲ ﻣﻴﺪود ﺗﻮي ﻣﻴﻜﺮﻓﻦ‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ زﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﻋﺎﻟﻴﻘﺪر دارﻧﺪاز ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻴﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ درﺟﻠﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻧﻮي ﻣﺎ از ﻋﻘﺐ ﺑﺎ وﻗﺎر‬ ‫درﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ راﺳﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ داﻣﻦ ﻟﺒﺎس ﺷﺒﺸﻮن رو ﺑﺪﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﺑﺎ دﺳﺖ‬ ‫ﭼﭗ ﻛﻴﻒ ﺳﺎﺗﻦ ﺳﻔﻴﺪي رو ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻓﺸﺎر ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲ زﻧﻨﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻴﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﺻﻒ ﻣﺴﺘﻘﺒﻠﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺻﻒ اول ﻋﺒﺎرت ﻫﺴﺘﻨﺪ از ﺑﺰرﮔﺎن اورﺷﻠﻴﻢ و‬ ‫اﺻﺤﺎب ﺣﻀﺮت‪ .‬ﺑﺘﺮﺗﻴﺐ‪:‬ﻫﺎﻣﻠﺖ ﺟﻮان ﺷﺎﻫﺰاده داﻧﻤﺎرك؛ ﭘﺮﻧﺲ ﻣﻠﻜﻢ و ﭘﺮﻧﺲ‬ ‫دوﻧﺎﻟﺒﻴﻦ ﺷﺎﻫﺰادﮔﺎن اﺳﻜﺎﺗﻠﻨﺪ؛ اﻣﻴﺮ ارﺳﻼن ﻧﺎﻣﺪار ﻣﻠﻜﺰادة روم؛ ﻧﻔﺮﺗﻴﺘﻲ دﺧﺘﺮ‬ ‫ﻓﺮﻋﻮن ﻣﺼﺮ؛ ﻫﻴﺮودﻳﺲ ﺗﻴﺘﺮارك ﺟﻠﻴﻞ؛ ﭘﻮﻟﻮﻧﻴﻮس ﺻﺪراﻋﻈﻢ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﺷﻤﻌﻮن‬ ‫ﭘﻄﺮس؛ اﻓﻴﻠﻴﺎ دﺧﺘﺮ ﭘﻮﻟﻮﻧﻴﻮس ﺻﺪراﻋﻈﻢ؛ ﺧﻮاﺟﺔ ﺑﺰرگ ﻋﺒﺪاﻟﺮزاق اﺑﻦ ﺣﺴﻦ‬ ‫اﻟﻤﻴﻤﻨﺪي وزﻳﺮ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮب ﺣﻠﻔﻲ وزﻳﺮ اﻧﻄﺒﺎﻋﺎت و وﻇﺎﻳﻒ و ﻣﻮﻗﻮﻓﺎت و‬ ‫‪" 23‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ" )ﻻﺗﻴﻦ(‪.‬‬ ‫‪ 24‬اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ‪ ،‬ﺑﺎب ﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ‪،‬آﻳﻪ ﻧﻬﻢ‪.‬‬

‫‪١٩٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻋﺪاﻟﺖ و دﻳﻮان ﺑﻠﺦ؛ ﭘﻴﺮان وﻳﺴﻪ ﺻﺎﺣﺐ دﻳﻮان و ﻣﺴﺘﻮﻓﻲ و ﺳﺮرﺷﺘﻪ دار ﻣﻤﺎﻟﻚ‬ ‫ﻣﺤﺮوﺳﻪ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﻳﻬﻮدا اﺳﺨﺮﻳﻮﻃﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻤﻮ ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ را ﮔﺮﻓﺘﺎر‬ ‫ﺳﺎﺧﺖ؛ ﭘﻨﻄﻴﻮس ﭘﻴﻼﻃﺲ واﻟﻲ ﻳﻬﻮﻳﺪه و اورﺷﻠﻴﻢ؛ ﻣﻜﺪاف اﺳﭙﻬﺴﺎﻻر ارﺗﺶ ﭘﺎدﺷﺎه‬ ‫اﺳﻜﺎﺗﻠﻨﺪ؛واﻳﻨﺎن اﺳﭙﻬﺴﺎﻻران ﻃﻴﺒﺎرﻳﻮس ﻗﻴﺼﺮ روم‪ :‬اﺳﭙﺎﻫﺒﺖ ﻓﺮدوﺳﻲ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻر و‬ ‫وزﻳﺮ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻨﮓ و ﺳﺮدار ﻛﻞ ﻋﺴﺎﻛﺮ‪ ،‬اﺻﻔﻬﺒﺪ اﻣﻴﺮ اﺳﭙﻬﺴﺎﻻر ﺧﺮاﺳﺎن‪،‬اﺻﻔﻬﺒﺪ‬ ‫اﻣﻴﺮ اﺳﻔﻬﺴﺎﻻر ﻣﺎزﻧﺪران‪،‬اﺻﻔﻬﺒﺪ اﻣﻴﺮ اﺳﻔﻬﺴﺎﻻر ﺳﻴﺴﺘﺎن و ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎن‪،‬اﺻﻔﻬﺒﺪ اﻣﻴﺮ‬ ‫اﺳﻔﻬﺴﺎﻻر ﻓﺎرس‪ ،‬واﺻﻔﻬﺒﺪ اﻣﻴﺮ اﺳﻔﻬﺴﺎﻻر ﺧﻮزﺳﺘﺎن‪ .‬ﺻﻒ دوم ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ‬ ‫ﻣﺠﻮﺳﻴﺎن ﻛﻪ ﺑﺘﻌﻘﻴﺐ ﺳﺘﺎره ﺑﺮاي ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻦ داود ﺑﻦ اﺑﺮاﻫﻴﻢ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر و ﺳﺮور و ﺑﺎدﺷﺎه ﻳﻬﻮد ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ آﻣﺪه اﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺒﺎرت از‪ :‬ﻧﺤﺸﻮن‬ ‫ﺷﻠﻤﻮن ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﻳﻬﻮد؛ ﻋﺒﺎس اﻓﻨﺪي اﻳﻠﭽﻲ ﻗﻄﺎﻃﻮر ﻛﺒﻴﺮاﻣﭙﺮاﻃﻮر‬ ‫ﻋﺜﻤﺎﻧﻲ؛ آﻧﺪرﻳﺎس اﻳﻠﭽﻲ ﭘﺎپ اﻋﻈﻢ و ﻛﻠﻴﺴﺎي ﺳﻦ ﭘﻴﺘﺮ؛ اﻟﻴﺎس اﻳﻠﭽﻲ ﭘﻄﺮ ﻛﻴﺒﺮ ﺗﺰار‬ ‫روس‪His Most Catholic Majesty‬؛ ﺟﻨﺮال ﻏﺎردان اﻳﻠﭽﻲ ﻧﺎﭘﻴﻠﻴﻮن اﻳﻤﭙﺮاﻃﻮر‬ ‫ﻓﺮاﻧﺴﻪ ‪Stupor mundi25‬؛ ﻣﺴﺘﺮ ﺷﻮﺳﺘﺮ اﻳﻠﭽﻲ ﻋﻠﻴﺎﺣﻀﺮت ﻣﻠﻜﺔ اﻧﮕﺮﻳﺰ و درﺑﺎر‬ ‫ﺳﻨﺖ ﺟﻴﻤﺰ؛ ﺣﻀﺮت ﻛﺮﻳﺴﺘﻒ ﻛﻠﻤﺐ اﻳﻠﭽﻲ ﻳﻨﮕﻪ دﻧﻴﺎي ﺷﻤﺎﻟﻲ؛ و واﻻﺣﻀﺮت‬ ‫ﭘﺮﻧﺲ آﻗﺎ ﺧﺎن‪ ،‬ﺳﻠﻄﺎن ﻛﻼن ﺑﺎزﻫﺎو ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎزﻫﺎ‪ ،‬اﻳﻠﭽﻲ اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪة ﻣﻜﺰﻳﻚ‬ ‫‪.Estados Unidos Mexicanos‬اﻳﻨﻚ ﺑﺎﻛﺮه ﻫﺎي ﺧﺮدﻣﻨﺪ در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻣﺸﻌﻞ ﻫﺎي‬ ‫روﺷﻦ ﺑﺪﺳﺖ دارﻧﺪ و ﻳﻚ دﺳﺖ ﻻي ﭘﺎ ﻣﻴﻤﺎﻟﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻮي ﻣﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و او‬ ‫را اﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﻣﺎ ﺑﻪ ﺻﻒ ﻣﺴﺘﻘﺒﻠﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻫﺎﻣﻠﺖ‬ ‫ﺟﻮان ﺷﺎﻫﺰاده داﻧﻤﺎرك ﺻﻠﻴﺐ ﻣﻴﻜﺸﺪ‪ ،‬زاﻧﻮ ﻣﻴﺰﻧﺪ و ﺗﻘﺎﺿﺎي آﻣﺮزش ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﻨﺠﻲ‬ ‫ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ دﺳﺖ ﭼﭙﺸﺎن را روي ﺳﺮ او ﻣﻴﮕﺬارﻧﺪو ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ"اﻳﻤﺎن ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ‬ ‫را ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬در داﻧﻤﺎرك ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻮد ﻣﺎ ﺑﺎش‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻋﻬﺪ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﺳﺤﺎق اﺳﺘﻮار‬ ‫ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬اﺳﺤﺎق ﭘﺴﺮ اﻳﺎم ﭘﻴﺮي ﻣﻦ‪ ".‬آﻧﮕﺎه ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻫﺎﻣﻠﺖ ﺟﻮان ﺑﺤﻜﻢ آﻧﻜﻪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﭼﻮن ﭘﺪر ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻫﻴﭻ ﺑﻪ ازﺷﻮي ﻣﺎدر ﻧﻴﺴﺖ اﻧﺪر آﺋﻴﻦ و ﺷﺮط ﺑﺎدﺷﺎﻫﻲ‬ ‫ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ "اي ﭘﺴﺮ ﺑﺪان و آﮔﺎه ﺑﺎش ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺎدﺷﺎه ﺑﺎﺷﻲ ﭘﺎرﺳﺎ ﺑﺎش و ﭼﺸﻢ و‬ ‫دﺳﺖ از ﺣﺮم ﻣﺮدﻣﺎن دور دار و ﭘﺎك ﺷﻠﻮار ﺑﺎش ﻛﻪ ﭘﺎك ﺷﻠﻮاري ﭘﺎك دﻳﻨﻲ اﺳﺖ‬ ‫و ﺑﻬﺮ ﻛﺎري ﻛﻪ در ﺧﻮاﻫﻲ ﺷﺪن ﻧﺨﺴﺖ ﺷﻤﺎر ﺑﻴﺮون آﻣﺪن آن ﺑﺮ ﮔﻴﺮ و ﺗﺎ آﺧﺮ‬ ‫ﻧﺒﻴﻨﻲ اول ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﺑﮕﻮي ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ آﻧﮕﺎه ﺟﻨﺎﻧﻚ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻢ و اﮔﺮ ﭘﻴﺮ ﺑﺎﺷﻲ ﻳﺎ‬ ‫ﺟﻮان وزﻳﺮ ﭘﻴﺮ دار وﺟﻮان را وزارت ﻣﺪه از آﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ اﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﺎب و ﺟﻨﺎﻧﻚ‬ ‫ﻣﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﺑﻴﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺠﺰ ﭘﻴﺮ ﺳﺎﻻر ﻟﺸﻜﺮ ﻣﺒﺎد‬ ‫اﻣﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﻫﻤﻪ از ﻳﻚ ﺟﻨﺲ ﻣﺪار ﺟﻮن از ﻫﺮ ﺟﻨﺲ ﺑﺎﺷﻨﺪ اﻳﻦ ﺟﻨﺲ را ﺑﺪان ﺟﻨﺲ‬ ‫ﺑﻤﺎﻟﻨﺪو آن ﺟﻨﺲ راﺑﺪﻳﻦ ﺟﻨﺲ ﻣﺎﻟﺶ دﻫﻨﺪ ]اﻟﺨﺸﻚ ﻣﻊ اﻟﺨﺸﻚ ﻻﻳﺘﭽﺴﺒﻚ[ ﺗﺎ آن‬ ‫‪" 25‬ﻣﺎﻳﻪ ﺷﮕﻔﺘﻲ ﺟﻬﺎن" )ﻻﺗﻴﻦ( ﻟﻘﺐ اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﻓﺮدرﻳﻚ دوم ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٩١‬‬

‫ﻗﻮم از ﺑﻴﻢ اﻳﻦ ﻗﻮم و اﻳﻦ ﻗﻮم از ﺑﻴﻢ آن ﻗﻮم ﺑﻲ ﻃﺎﻋﺘﻲ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻛﺮدن و ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮ ﺑﺮ‬ ‫ﻟﺸﻜﺮ ﺗﻮ روان ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﺪ ﺗﻮ ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺤﻤﻮد ﺟﻬﺎر ﻫﺰار ﻏﻼم ﺗﺮك داﺷﺖ‬ ‫و ﻫﺰار ﻫﻨﺪو و داﺋﻢ ﻫﻨﺪوان را ﺑﺘﺮﻛﺎن ﻣﺎﻟﻴﺪي و ﺗﺮﻛﺎن را ﺑﻬﻨﺪوان‪ ".‬ﺣﺎﻻ ﭘﺮﻧﺲ‬ ‫ﻣﻠﻜﻢ و ﭘﺮﻧﺲ دوﻧﺎﻟﺒﻴﻦ زاﻧﻮ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪو ﺗﻘﺎﺿﺎي آﻣﺮزش ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻴﻜﺮﻓﻦ را ﺟﻠﻮي ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻴﮕﻴﺮم‪:‬‬ ‫"ﻣﻲ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﻫﺎي ﺧﻮﻧﺨﻮار ﻣﺎ ﺑﻪ اﻧﮕﺮﻳﺰ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ اﻧﺪ و در آﻧﺠﺎ‬ ‫اﻛﺎذﻳﺒﻲ رواج ﻣﻲ دﻫﻨﺪ‪ .‬ﺟﻨﺎﻧﻚ آن ﺳﮓ ﻓﺮﻋﻮن‪ ،‬ﻟﻌﻨﺖ اﷲ‪ .‬ﻫﺎن اﻓﻌﻲ زادﮔﺎن ﺟﻪ‬ ‫ﺟﻴﺰ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮ آن داﺷﺖ ﺗﺎ از ﺧﺸﻢ و ﻏﻀﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ و ﻃﻠﺐ آﻣﺮزش‬ ‫ﻛﻨﻴﺪ؟ « ﭘﺮﻧﺲ ﻣﻠﻜﻢ و ﭘﺮﻧﺲ دوﻧﺎﻟﺒﻴﻦ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﻨﺪ اﻣﺎ ﻓﺎﻳﺪه اي‬ ‫ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫‪Roma Iocuta est. Causafinite est.26‬‬

‫ﺑﻪ واﻻﺣﻀﺮت اﻣﻴﺮ ارﺳﻼن ﻣﻠﻜﺰادة روم ﺑﺎ ﻟﻔﻆ ﻣﺒﺎرك ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ "ﻣﺎدر ﺑﺨﻄﺎ!" و‬ ‫ﺑﻪ "ﻧﻔﺮﺗﻴﺘﻲ" دﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮن ﻣﺼﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ "ﻫﻤﭽﻮن زن ﻗﻴﺼﺮ ﺑﺎش‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻛﺲ‪ ".‬اﻳﻨﻚ ﭘﻮﻟﻮﻧﻴﻮس ﺻﺪراﻋﻈﻢ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﺷﻤﻌﻮن ﭘﻄﺮس ﺑﻪ ﭘﺎي ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ‬ ‫ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻴﻔﺘﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﺑﺪو ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ "ﺗﻮ ﭘﻄﺮس ﻫﺴﺘﻲ و ﺑﺮاﻳﻦ ﺻﺨﺮه‬ ‫ﻣﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎي ﺧﻮد را ﺑﻨﺎ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد و ﻛﻠﻴﺪ ﻣﻠﻜﻮت آﺳﻤﺎن راﺑﺘﻮ ﺧﻮاﻫﻢ داد اﻣﺎ ﻫﺮ‬ ‫آﻳﻨﻪ ﺑﺘﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ در ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ از ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮوس ﺳﻪ ﺑﺎر ﻣﺮا اﻧﻜﺎر ﺧﻮاﻫﻲ‬ ‫ﻛﺮد‪ ".‬ﺑﻪ اﻓﻴﻠﻴﺎ دﺧﺘﺮﭘﻮﻟﻮﻧﻴﻮس ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬ ‫‪Why so wan and pale fond lover27‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺰرگ ﻋﺒﺪاﻟﺮزاق اﺑﻦ ﺣﺴﻦ اﻟﻤﻴﻤﻨﺪي وزﻳﺮ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪" :‬ﻫﻤﻴﺸﻪ از‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎه ﺗﺮﺳﺎن ﺑﺎش و ﻫﻴﺞ ﻛﺲ را از ﺑﺎدﺷﺎه ﺟﻨﺪان ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪﻛﻪ وزﻳﺮ را و اﮔﺮ‬ ‫ﺑﺎدﺷﺎه ﺧﺮد ﺑﻮد ﺧﺮد ﻣﺸﻤﺮ ﻛﻪ ﻣﺜﺎل ﺑﺎدﺷﺎه زادﮔﺎن ﺟﻮن ﻣﺜﺎل ﺑﭽﻪ ﻣﺮﻏﺎﺑﻲ ﺑﻮد و‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻣﺮﻏﺎﺑﻲ را ﺷﻨﺎ ﻛﺮدن ﻧﺒﺎﻳﺪ آﻣﻮﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺲ روزﮔﺎري ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ وي از ﻧﻴﻚ‬ ‫و ﺑﺪ ﺗﻮ آﮔﺎه ﮔﺮدد‪ 28".‬ﺑﻪ ﭘﻴﺮان وﻳﺴﻪ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﻳﻬﻮدا اﺳﺨﺮﻳﻮﻃﻲ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ "دﺳﺖ‬ ‫آن ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ در ﺳﻔﺮه اﺳﺖ ﻣﺮا ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ ".‬وﻳﻬﻮدا ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫‪Non ego, milord.29‬‬ ‫‪ 26‬از ﺳﻨﺖ اﮔﻮﺳﺘﻴﻦ ‪":‬روم ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﻀﻴﻪ ﺧﺘﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ‪".‬‬ ‫‪" 27‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ زار و رﻧﮕﺒﺎﺧﺘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺸﺘﺎق؟" از ﺳﺮ ﺟﺎن ﺳﺎﻛﻠﻴﻨﻚ ‪ Sir John Suckling‬ﺷﺎﻋﺮ‬ ‫ﻗﺮن ﻫﻔﺪﻫﻢ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ‬ ‫‪ 28‬ﻗﺎﺑﻮس ﻧﺎﻣﻪ‬ ‫‪" 29‬ﺑﻨﺪه‪ ،‬ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﺎر ﻣﻦ‪".‬‬

‫‪١٩٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫از ﻣﻜﺪاف اﺳﭙﻬﺴﺎﻻر ارﺗﺶ اﺳﻜﺎﺗﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻨﺪ‪" :‬آﻳﺎ اﺳﻜﺎﺗﻠﻨﺪ ﺑﺮ ﺟﺎي ﺧﻮد‬ ‫اﺳﺘﻮار اﺳﺖ؟"‬ ‫و ﻣﻜﺪاف ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ "اﻓﺴﻮس ﻛﺸﻮر ﺗﻴﺮه ﺑﺨﺖ‪ ،‬از ﺑﺎزﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﺧﻮد ﺑﻴﻢ دارد‪.‬‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮان آﻧﺮا ﻣﺎم ﻣﺎ ﺧﻮاﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻮرﻣﺎﺳﺖ‪ .‬در آﻧﺠﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺟﺰ آﻧﻜﻪ ﻫﻴﭻ‬ ‫ﻧﻤﻲ داﻧﺪ ﺧﻨﺪه ﺑﺮ ﻟﺐ ﻧﺪارد و آﻫﻬﺎ و ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎ و ﻓﺮﻳﺎدﻫﺎﺋﻴﻜﻪ دل آﺳﻤﺎن را ﻣﻴﺸﻜﺎﻓﺪ‬ ‫ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻳﺪ و ﺑﺸﻤﺎر ﻧﻤﻴﺎﻳﺪ‪ :‬آﻧﺠﺎ اﻧﺪوﻫﻲ ﺟﺎﻧﻜﺎه ﺟﺬﺑﻪ اي ﺗﺎزه ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻧﻮاﺧﺘﻦ‬ ‫ﻧﺎﻗﻮس ﻣﺮگ را ﻧﻤﻲ ﭘﺮﺳﻨﺪ ﻛﻪ در ﻋﺰاي ﻛﻴﺴﺖ و ﻧﻴﻜﻤﺮدان ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﮔﻞ ﻫﺎي‬ ‫‪30‬‬ ‫اﻓﺘﺨﺎر ﻛﻼﻫﺸﺎن ﺑﭙﮋﻣﺮد ﻳﺎ ﺑﻴﻤﺎر ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ ﺟﺎن ﻣﻲ ﺳﭙﺎرﻧﺪ‪".‬‬ ‫در ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻜﺪاف ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬

‫‪Rara temporum felicitate ubi sentire quae veils et quae sentias decree‬‬ ‫‪licet31‬‬

‫از ﭘﻨﻄﻴﻮس ﭘﻴﻼﻃﺲ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻨﺪ "از روم ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟"‬ ‫واو ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪" Ubi solitudinem faciunt, pacem appellant.":‬‬ ‫و ﻫﻢ ﺑﺪو ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬ ‫‪"Si fueris Romae,Romano vivito more."33‬‬ ‫ﺑﻪ اﺳﭙﺎﻫﺒﺖ ﻓﺮدوﺳﻲ در آﺋﻴﻦ و رﺳﻢ اﺳﻔﻬﺴﺎﻻري ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ"ﺗﻮ آﻧﺞ ﺷﺮط‬ ‫ﺗﺬﺑﻴﺮﺳﺖ ﻫﻤﻲ ﻛﻦ ﺑﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﺻﻮاب‪".‬‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻠﭽﻲ ﭘﺎپ اﻋﻈﻢ در ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻜﺘﻮﺑﻲ ﻛﻪ وي از ﻣﻮﻻي ﺧﻮد ﺗﻘﺪﻳﻢ داﺷﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ"ﺑﻘﺎش ﺑﺎد‪ .‬ﻣﻨﺖ آن داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﺷﻔﻘﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻪ زﺑﺎن از‬ ‫زﻳﺎدﺗﻲ دل ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪".‬‬ ‫آﻧﮕﺎه ‪ Sua Eccellenza‬اﻳﻠﭽﻲ ﭘﺎپ اﻋﻈﻢ‬ ‫‪ Pontifex maximus‬ﺻﻠﻴﺐ ﻃﻼﺋﻲ را ﻛﻪ ﺑﺪﺳﺖ دارد ﺑﻮﺳﻴﺪه ﺑﮕﺮدن‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﻣﺎ ﻣﻴﻨﺪازد‪ .‬اﻳﻠﭽﻲ ﺗﺰار روس ﻳﻚ ﺟﻠﺪ ﻛﻼم اﷲ ﻣﺠﻴﺪ ﭼﺎپ اﻓﺴﺖ از‬ ‫ﻃﺮف ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن روس را ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﺸﺎن ﺳﺮخ دﻟﻴﺮي ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺤﺸﻮن ﺷﻠﻤﻮن ﻛﺎﻫﻦ اﻋﻈﻢ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﻳﻬﻮد ﺳﺮ ﻳﺤﻴﻲ ﺗﻌﻤﻴﺪ دﻫﻨﺪه را ﺑﺮ ﻃﺒﻘﻲ از ﻧﻘﺮه‬ ‫ﺑﻬﻤﺮاه ﻳﻚ ﺳﻜﻪ ﻃﻼ ﻣﺰﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﺜﺎل ﻗﻴﺼﺮ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺳﻜﺔ‬ ‫ﻃﻼ را در ﺟﻴﺐ ﻣﻴﮕﺬارﻧﺪ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ"آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ از آن ﻗﻴﺼﺮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ‬ ‫‪32‬‬

‫‪ 30‬اﻳﻦ ﻗﻄﻌﻪ از ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻣﻜﺒﺚ ﺷﻜﺴﭙﺮ در ﺻﺤﻨﻪ ﭼﻬﺎرم ﭘﺮده ﭼﻬﺎرم از زﺑﺎن راس ﻧﻘﻞ ﻣﻲ ﺷﻮد‬

‫‪" 31‬از ﻣﻮاﻫﺐ ﻧﺎدر اﻳﻦ روزﻫﺎ اﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ آدﻣﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ و آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻴﻨﺪﻳﺸﺪ ﺑﺮ زﺑﺎن آرد" از ﺗﺎﺳﻴﺘﻮس ‪ Tacitus‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻮﻳﺲ روﻣﻲ در ﻗﺮن اول ﭘﻴﺶ از ﻣﻴﻼد‪.‬‬ ‫‪"32‬آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻣﻴﺴﺎزﻧﺪ آﻧﺮا آراﻣﺶ ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻨﺪ‪ ".‬اﻳﻀﺎًاز ﺗﺎﺳﻴﺘﻮس‬ ‫‪" 33‬اﮔﺮ در روم ﻫﺴﺘﻲ ﺑﺸﻴﻮه روﻣﻴﺎن ﺑﺰي‪ ".‬از ﺳﻨﺖ اﻣﺒﺮوز ‪) .St. Ambrose‬ﻗﺮن ﭼﻬﺎرم ﻣﻴﻼدي(‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٩٣‬‬

‫ﺑﺪﻫﺪ‪،‬آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ا زآن ﺧﺪاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ".‬اﻳﻠﭽﻲ اﻳﻤﭙﺮاﻃﻮر ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻋﺎﻟﻴﺘﺮﻳﻦ ﻧﺸﺎن‬ ‫دوﻟﺘﻲ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻟﮋﻳﻮن دوﻧﻮر را ﺑﺮ ﻗﻮزك ﭘﺎي ﺣﻀﺮت ﻣﻲ ﻛﻮﺑﺪ وﻳﻚ ﺑﻄﺮ ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ‬ ‫"رزة" اﻋﻼ را ﺟﻬﺖ ﺷﺎم آﺧﺮ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻠﭽﻲ ﻋﻴﺎﺣﻀﺮت ﻣﻠﻜﻪ اﻧﮕﺮﻳﺰ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ درﻳﺎﻓﺖ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﺷﻮاﻟﻴﻪ ‪ Sir Jesus‬و ﻧﻴﺰ ﻟﻘﺐ "ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺎص اﻣﭙﺮاﻃﻮري اﻧﮕﻠﻴﺲ"‪ 34‬و ﺑﺎﻧﻮي‬ ‫اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﻟﻘﺐ ﺑﺎﻧﻮي اﻣﭙﺮاﻃﻮري اﻧﮕﻠﻴﺲ‪Dame of the British Empire‬‬ ‫ﻣﻔﺘﺨﺮ ﻣﻲ ﺳﺎزد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻛﺮﻳﺴﺘﻒ ﻛﻠﻤﺐ ﻳﻚ ﻣﺠﺴﻤﺔ آزادي آب ﻃﻼﺋﻲ ﺑﻨﺎم‬ ‫"ﻣﺎﻣﺮدم ﻳﻨﮕﻲ دﻧﻴﺎ" ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﻣﺎ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﻴﻜﻨﺪ و ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻧﻮي اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻀﻮﻳﺖ ‪" Daughters of American Revolutin‬ﺟﺎﻣﻌﺔ دﺧﺘﺮان اﻧﻘﻼب اﻣﺮﻳﻜﺎ"‬ ‫ﻣﻔﺘﺨﺮ ﻣﻲ ﺳﺎزد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺧﺮدﺳﺎل ﺣﻠﻘﻪ ﮔﻠﻲ را ﺑﻪ ﮔﺮدن ﺑﺎﻧﻮي ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻴﻨﺪازد‪ .‬ﺑﺎﻧﻮي ﻣﺎ ﺧﻢ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ و دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ را در آﻏﻮش ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﻋﻜﺎﺳﻬﺎ ﺗﻨﺪ وﺗﻨﺪ‬ ‫ﻋﻜﺲ ﻣﻴﻨﺪازﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ اﺷﺎره ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﺪ اﻣﺎ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻤﻲ‬ ‫ﻓﻬﻤﺪ‪ .‬ﺑﻪ او ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ "ﭘﻨﻴﺮ" و او ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ"ﭘﻨﻴﺮ" و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺰﻧﺪ و آﻧﻮﻗﺖ‬ ‫ﻋﻜﺲ ﻣﻴﻨﺪازﻧﺪ‪ 35.‬دارﻧﺪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ را دور ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻧﻮي ﻣﺎ ﻧﻤﻴﺨﻮاﻫﺪ از دﺧﺘﺮ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﺟﺪا ﺑﺸﻮد‪ .‬ﺟﻴﻎ ﻣﻲ زﻧﺪ و ﺑﺎ ﭼﻨﮕﺎل ﺻﻮرت ﺧﻮدش را ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ‬ ‫دارﻧﺪ ﺑﭽﻪ را دور ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻓﺤﺶ ﻫﺎي ﭼﺎرواداري ﻣﻴﺪﻫﺪ‪ .‬ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ زﻳﺮ‬ ‫ﺑﻐﻠﺶ را ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﺳﺎﻛﺘﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪة ﻣﺠﻠﻪ ﺑﺎﻧﻮان ﻧﺰدﻳﻚ‬ ‫ﻣﻴﺸﻮد و ﺳﻪ ﺟﻠﺪ ﻛﺘﺎب ﻧﻔﻴﺲ – ﻳﻚ راﻫﻨﻤﺎي ﻛﺎﻣﻞ اﺗﻴﻜﺖ اﺛﺮ ﺧﺎﻧﻢ واﻧﺪرﺑﻴﻠﺖ ‪،‬‬ ‫ﻳﻚ ﺧﻮد آﻣﻮز ﺗﺨﺼﺼﻲ ﻋﺸﻖ ﺑﺎزي ﻧﻮﺷﺘﺔ ‪ R Swaroop M.D. ، Ph.D.‬ﻛﻪ ﻋﺒﺎرت‬ ‫اﺳﺖ از ﻳﻚ راﻫﻨﻤﺎي ﻋﻤﻠﻲ ﺑﺮاي ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﻛﻠﻴﺔ ﻛﺸﻮرﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻮﺑﻤﻮ ﺑﺮ اﺳﺎس‬ ‫راﻫﻨﻤﺎﻫﺎي ﺷﺮﻗﻲ ﻋﺸﻖ ﺑﺎزي ازﺟﻤﻠﻪ ﻛﺎﻣﺎﺳﻮﺗﺮا ﻛﺘﺎب ﻋﺸﻘﺒﺎزي ﻫﻨﺪوان ﻧﻮﺷﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪه و ﻳﻚ ﺟﻠﺪ‪ Ladies Guide to Bobby Kennedy36‬ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬در‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻋﻤﻠﻴﺎت ورزش ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﻤﻴﺎﻧﺪاري ﭘﻬﻠﻮان رﺳﺘﻢ ﺑﻌﻤﻞ ﻣﻲ آﻳﺪ و در‬ ‫ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪه ﺑﺎﺷﮕﺎه از ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده ﻳﻚ ﺟﻠﺪ ﻗﺎب ﻋﻜﺲ ﻣﺰﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﺜﺎل‬ ‫ﻣﻮﻻي ﻣﺘﻘﻴﺎن ﻋﻠﻲ اﺑﻦ اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ را ﺑﻪ ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬در ا ﻳﻦ‬ ‫‪ 34‬اﻳﻦ ﻟﻘﺒﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺎم )ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي( ﺣﻴﺪر آﺑﺎد در ﺷﺒﻪ ﻗﺎره ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﻈﺎم‬ ‫ﺣﻴﺪر آﺑﺎد در اﻧﻘﻼب ‪ 1857‬ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻤﭙﺎﻧﻲ ﻫﻨﺪ ﺷﺮﻗﻲ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻠﺖ ﺧﻮد‬ ‫ﺟﻨﮕﻴﺪ‪ .‬وي ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﻠﻄﺎن ﺗﻴﭙﻮ ‪ Tipu‬ﭘﺎدﺷﺎه "ﻣﺮاﺗﺎ" ﺑﺎ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺟﻨﮕﻴﺪ از ﭘﺸﺖ ﺑﺮ وي ﺗﺎﺧﺖ‬ ‫واو را ﺷﻜﺴﺖ داد‪.‬‬ ‫‪ 35‬درزﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﭘﻨﻴﺮ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ‪ cheese‬ﭼﻴﺰ و ﻋﻜﺎﺳﻬﺎ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻜﺲ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺑﺎﺷﺨﺎص ﻣﻲ‬ ‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ را ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ 36‬راﻫﻨﻤﺎي "ﺑﺎﺑﻲ ﻛﻨﺪي" ﺑﺮاي ﺑﺎﻧﻮان‪.‬‬

‫‪١٩٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن اﺗﺤﺎدﻳﺔ ﺻﻨﻒ ﻧﺠﺎر در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﺑﺰرﮔﻲ را ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ‬ ‫ﺑﺪوش ﻣﻴﻜﺸﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ زﻳﺮ ﺑﺎر‬ ‫ﺻﻠﻴﺐ ﻛﻤﺮﺷﺎن ﺧﻢ ﺷﺪه و از ﭼﻬﺮه ﻫﺎي آﻓﺘﺎب ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺎن ﻋﺮق ﺟﺎري اﺳﺖ از‬ ‫ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺪﻳﻪ ﺷﺎن ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل واﻗﻊ ﺑﺸﻮد‪ .‬ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ در‬ ‫ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ از ﺑﭽﻪ ﻧﺠﺎر ﺑﻮدن ﺧﻮداﺣﺴﺎس اﻓﺘﺨﺎر و ﻏﺮور ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن‬ ‫ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ و ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﺻﻨﻒ ﻧﺠﺎر از اﻳﻨﻜﻪ ﻫﺪﻳﻪ ﺷﺎن ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل واﻗﻊ ﺷﺪه ﻏﺮق در‬ ‫ﺧﻮﺷﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و ﺷﺮوع ﺑﺨﻮاﻧﺪن ﻫﺎﻟﻪ ﻟﻮﻳﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﺻﻨﻒ آﻫﻨﮕﺮ در‬ ‫ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺗﺎج ﺑﺰرﮔﻲ را ﻛﻪ از ﺳﻴﻢ ﺧﺎردار ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ ﺣﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ 37‬ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﺎ اﺳﺘﻐﺎﺛﻪ از ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻫﺪﻳﻪ‬ ‫ﺷﺎن را ﻗﺒﻮل ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻫﺪﻳﻪ ﺷﺎن ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل واﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﻛﻒ ﻣﻴﺰﻧﻦ و ﻫﻮرا ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺸﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮدن ﺳﺮﻫﺎﺷﺎن ﻳﻚ ﺳﺮ ﺑﺰرگ‬ ‫درﺳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺗﺎج ﺳﻴﻢ ﺧﺎر دار را ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻴﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬ﻋﻜﺎﺳﻬﺎ از ﺻﻠﻴﺐ‬ ‫و ﺗﺎج ﺳﻴﻢ ﺧﺎردار ﻋﻜﺲ ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ‪.‬ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﺳﻨﺪﻳﻜﺎي ﻛﺎﻣﻴﻮﻧﺪاران ﺑﺎ ﻳﻚ ﻛﺎﻣﻴﻮن‬ ‫دوازده ﭼﺮﺧﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و اﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺪﻳﺔ ﻧﺎﻗﺎﺑﻠﺸﺎن ﻗﺒﻮل ﺑﺸﻮد ﺗﺎ‬ ‫ﻻاﻗﻞ ﺑﺮاي ﺣﻤﻞ ﺻﻠﻴﺐ و ﺗﺎج ﺧﺎر دار ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد‪.‬اﻣﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن‬ ‫ﻛﺎرﮔﺮان ﺻﻨﻒ ﻧﺠﺎر و ﺻﻨﻒ آﻫﻨﮕﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪاز ﺻﻠﻴﺐ و ﺗﺎج ﺧﺎر ﺟﺪا‬ ‫ﺑﺸﻮﻧﺪو ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﺗﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻔﺲ ﺻﻠﻴﺐ و ﺗﺎج ﺧﺎررا روي دوش ﻫﺎ و ﺳﺮﻫﺎي‬ ‫ﺧﻮدﺷﺎن ﺣﻤﻞ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪.‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮاﻓﻘﻲ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻴﺸﻮد و ﻛﺎرﮔﺮان ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ‬ ‫ﺗﺎج ﺧﺎر را ﺑﺮ ﺳﺮو ﺻﻠﻴﺐ را ﺑﺮ دوش دارﻧﺪ ﺳﻮار ﻛﺎﻣﻴﻮن ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و ﺷﺮوع ﻣﻲ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ از ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﺮاي دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد دﺳﺖ ﺗﻜﺎن دادن‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎﺷﺎن ﺟﺪاً از اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﺳﻮار ﻛﺎﻣﻴﻮن ﺷﺪه اﻧﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻨﺪ و ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎﺷﺎن ﺑﺮاي ﻋﻜﺎس ﻫﺎ دﺳﺖ ﺗﻜﺎن‬ ‫ﻣﻴﺪﻫﻨﺪﻛﻪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎزﻋﻜﺴﺸﺎن را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن دﻫﻘﺎﻧﺎن ﻛﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي دﻫﺎﺗﻲ ﻣﺤﻠﻲ و ﭘﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام زﻧﺒﻴﻠﻲ از ﮔﻨﺪم‪ ،‬ﺟﻮ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺞ‪ ،‬ﻛﺸﻤﺶ‪،‬‬ ‫ﺧﺮﻣﺎ و ﻏﻴﺮه در دﺳﺖ دارﻧﺪ وﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﺰﺑﺎن ﻣﺤﻠﻲ ﺧﻮد آوازي ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻨﺪ ﻧﺰدﻳﻚ‬ ‫ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﭙﺎي ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻴﻔﺘﻨﺪ و ﭘﺎﻫﺎي او را ﻣﻴﺒﻮﺳﻨﺪ‪ .‬ﻫﺪاﻳﺎﺷﺎن را‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل واﻗﻊ ﺷﺪه ﺑﺎر ﻛﺎﻣﻴﻮن ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ وﻛﺎرﮔﺮان ﻧﺠﺎر و آﻫﻨﮕﺮ ﺗﻨﺪ وﺗﻨﺪ‬ ‫ﺷﺮوع ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﺑﺨﻮردن ﻛﺸﻤﺶ ﻫﺎ و ﺧﺮﻣﺎﻫﺎ‪ .‬ﭘﻮﻟﻮﻧﻴﻮس ﺻﺪراﻋﻈﻢ از اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎ دارﻧﺪ ﺧﺮﻣﺎﻫﺎ و ﻛﺸﻤﺶ ﻫﺎ را ﻣﻲ ﺧﻮرﻧﺪ ﻣﻌﺬرت ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ و ﺑﻪ ﻣﻨﺠﻲ‬ ‫ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ و ﺑﺎﻧﻮ ﻳﺎد آوري ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻧﻮي ﻣﺎ ﻣﻲ‬

‫‪ 37‬ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺼﻠﻮب ﻛﺮدن ﻣﺴﻴﺢ وادارش ﻛﺮدﻧﺪ ﺻﻠﻴﺐ ﺑﺰرﮔﻲ را ﺑﺮ دوش ﺑﻜﺸﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺮ ﺳﺮش ﺗﺎج‬ ‫ﺧﺎري ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و زﻳﺮ آن ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ "اﻳﻦ اﺳﺖ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺎدﺷﺎه ﻳﻬﻮد‪".‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٩٥‬‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ‪ Qu´ils mangent de la brioche.38‬آﻧﮕﺎه ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن‬ ‫دﻫﻘﺎﻧﺎن ﺑﺰﺑﺎن ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻋﺮﺑﻲ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ"و ﻧﺮﻳﺪان ﻧﻤﻦ ﻋﻠﻲ اﻟﺬﻳﻦ اﺳﺘﻀﻌﻔﻮا ﻓﻲ‬ ‫اﻻرض و ﻧﺠﻌﻠﻬﻢ اﺋﻤﻪ و ﻧﺠﻌﻠﻬﻢ اﻻوارﺛﻴﻦ‪ 39".‬ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﺳﺎﻳﺮ ﻃﺒﻘﺎت ﻣﺮدم از‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ راﻧﻨﺪﮔﺎن اﺗﻮﺑﻮﺳﻬﺎ و ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻫﺎ‪ ،‬ﻛﺎﻓﻪ ﭼﻲ ﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻤﻴﻦ‪ ،‬داﻧﺸﮕﺎﻫﻴﺎن‪ ،‬داﻧﺶ‬ ‫آﻣﻮزان‪ ،‬داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن‪ ،‬ورزﺷﻜﺎران‪ ،‬ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻓﺮﻗﻪ ﻫﺎي ﻣﺬﻫﺒﻲ‪ ،‬دراوﻳﺶ‪ ،‬ﻛﺎرﻣﻨﺪان‬ ‫دوﻟﺖ‪،‬اﻋﻀﺎي ﺳﻨﺪﻳﻜﺎﻫﺎي ﻛﺎرﮔﺮ ي و ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎﺋﻲ و ﻏﻴﺮه ﻫﺎﻟﻪ ﻟﻮﻳﺎ ﺧﻮاﻧﺎن ﻧﺰدﻳﻚ‬ ‫ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ‪.‬آﻧﻬﺎ ﭘﺮﭼﻤﻬﺎي ﺑﺰرگ رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﺑﺪﺳﺖ دارﻧﺪ و ﭘﻼﻛﺎردﻫﺎي ﺑﺰرﮔﻲ ﺣﻤﻞ‬ ‫ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه درود ﺑﺮ ﺳﺮور و ﻣﻨﺠﻲ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﺎر ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﺑﻦ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻦ داود ﺑﻦ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺑﺎدﺷﺎه ﻳﻬﻮد‪" .‬و ﻫﻤﻪ از ﺳﺮ ﻋﺸﻖ و از ﺑﺮاي ﭘﺎداش‬ ‫ﻫﻴﭻ"‪ 40‬ازدﺣﺎم ﺗﺎ ﺑﻪ آن اﻧﺪازه اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻨﺎﭼﺎر ﻣﺮدم را ﻋﻘﺐ ﻣﻴﺰﻧﺪ‪ .‬از ﭘﺸﺖ‬ ‫ﺻﻒ ﭘﻠﻴﺲ و ﻣﺮدم ﺻﺪاي ﺟﺬاﻣﻴﺎن و ﻣﺴﻠﻮﻟﻴﻦ ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻴﺸﻮد ﻛﻪ ﺷﻴﻮن ﻛﻨﺎن‬ ‫ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ "اي ﭘﺴﺮ داود ﺑﺮ ﻣﺎ رﺣﻤﺖ ﻛﻦ‪ ".‬در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم رﺋﻴﺲ داﻧﺸﮕﺎه دوﻟﺘﻲ‬ ‫اورﺷﻠﻴﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮد و ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﻣﺎ ﺑﺎ ﻗﺒﻮل ﻳﻚ دﻛﺘﺮاي‬ ‫اﻓﺘﺨﺎري در ﻋﻠﻮم اﻟﻬﻲ و ﺑﺎﻧﻮي اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﻗﺒﻮل ﻳﻚ دﻛﺘﺮاي اﻓﺘﺨﺎري در ﺧﺎﻧﻪ داري‬ ‫ﺑﺮ داﻧﺸﮕﺎه دوﻟﺘﻲ اورﺷﻠﻴﻢ ﻣﻨﺖ ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل واﻗﻊ ﻣﻴﺸﻮد و ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻛﻒ زدن وﻫﻮرا ﻛﺸﻴﺪن ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﻴﻠﻲ را ﺑﺘﻦ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻛﺎر ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ و ﺑﺎﻧﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﻛﻼه ﻫﺎ را ﺑﺴﺮﺷﺎن ﻣﻲ ﮔﺬارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﻀﺮت ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ"اﻳﻦ ﻳﻚ ﻛﻤﻲ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ‪".‬‬ ‫از ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﻣﺎ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻛﻠﻤﻪ اي ﺑﺮاي ﻃﻼب ﻋﻠﻮم اﻟﻬﻲ ﺻﺤﺒﺖ‬ ‫ﻛﺮده و اﻳﺸﺎن را از زﻻل اﻧﺪﻳﺸﻲ ﺧﻮد ﻣﺴﺘﻔﻴﺾ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﻗﺒﻮل ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪:‬‬ ‫"اي ﺑﺴﺮ ﺑﺪان و آﮔﺎه ﺑﺎش ﻛﻪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ و ﺗﻌﺎﻟﻲ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن را ﺑﺤﻜﻤﺖ‬ ‫آﻓﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﻴﺮه آﻓﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻛﻲ ﺑﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﻋﺪل آﻓﺮﻳﺪ و ﺑﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﺣﻜﻤﺖ‪ .‬ﺟﻮن‬ ‫داﻧﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﻪ از ﻧﻴﺴﺘﻲ و ﺻﻼح ﺑﻪ از ﻓﺴﺎد وزﻳﺎدت ﺑﻪ از ﻧﻘﺼﺎن و ﺧﻮب‬ ‫ﺑﻪ از زﺷﺖ و ﺑﺮ ﻫﺮ دو داﻧﺎ وﺗﻮاﻧﺎ ﺑﻮد و آﻧﺞ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮﺧﻼف داﻧﺶ‬ ‫ﺧﻮد ﻧﻜﺮدو ﺑﻬﻨﮕﺎم ﻛﺮد و آﻧﺞ در ﻣﻮﺟﺐ ﻋﺪل ﺑﻮد و ﺑﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﺟﻬﻞ و ﻓﺴﺎد و‬ ‫ﮔﺰاف ﻧﻜﺮدوﻧﻨﻬﺎد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﺻﻮﻓﻴﺎن ﺻﺎﻓﻲ ﺑﺎش وﺳﻨﮓ و ﺗﺮازو راﺳﺖ دار و ﺑﺎ ﻋﻴﺎل‬ ‫ﺧﻮد دو دل و دو ﻛﻴﺴﻪ ﻣﺒﺎش و ﺑﺎ ﻫﻤﺒﺎزان ﺧﻮد ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﻜﻦ و ﺻﻨﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﻲ‬ ‫‪" 38‬ﺑﻬﺸﺎن ﻛﻴﻚ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ ".‬ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﺴﻮب ﺑﻪ ﻣﺎري اﻧﺘﻮاﻧﺖ ﻣﻠﻜﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ در ﻗﺮن ﻫﻴﺠﺪﻫﻢ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻴﻜﻪ‬ ‫ﺑﻪ وي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪" 39‬ﻣﺎ اراده ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ در زﻳﺮ ﺑﺎر ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪه اﻧﺪ ﻣﻨﺖ ﮔﺬارده آﻧﺎﻧﺮا وارث ﻣﻠﻚ زﻣﻴﻦ‬ ‫وﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن ﺧﻠﻖ ﻗﺮار دﻫﻴﻢ‪ ".‬ﻗﺮان ﻣﺠﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪ 40‬از ﻣﻠﻜﻪ ﭘﺮﻳﺎن اﺛﺮ ادﻣﻮن اﺳﭙﻨﺴﺮ ‪Edmund Spencer‬‬

‫‪١٩٦‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﺑﺮاي ﻛﺎرﺷﻨﺎس و ﻧﺎﻛﺎرﺷﻨﺎس ﻛﺎر ﻳﻜﺴﺎن ﻛﻦ و ﻣﺘﻘﻲ ﺑﺎش و اﮔﺮ ﻋﺎﻟﻤﻲ ﻣﻔﺘﻲ ﺑﺎﺷﻲ‬ ‫ﺑﺎ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﺎش و ﺑﺴﻴﺎر ﺣﻔﻆ و ﺑﺴﻴﺎر درس ﺑﺎك ﺗﻦ و ﺑﺎك ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺎش و ﺟﻴﺰ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ از آن ﺧﻮﻳﺶ دان و از آن دﻳﮕﺮان از آن اﻳﺸﺎن وﻫﻤﻪ ﻛﺲ را دزد دان ﺗﺎ‬ ‫ﺟﻴﺰ ﺗﻮاز دزداﻳﻤﻦ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺪان ﻛﻪ ﻣﺮدم ﻋﺎﻣﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻮاﻧﮕﺮان را دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﺑﻲ‬ ‫ﻧﻔﻌﻲ و ﻫﻤﻪ دروﻳﺸﺎن را دﺷﻤﻦ دارﻧﺪ ﺑﻲ ﺿﺮري‪ .‬و در ﻣﺜﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ‪:‬اﺳﺐ و ﺟﺎﻣﻪ‬ ‫راﻧﻴﻜﻮدار‪ ،‬ﺗﺎ اﺳﺐ و ﺟﺎﻣﻪ ﺗﺮا ﻧﻴﻜﻮ دارد واﻳﺰد ﺗﻌﺎﻟﻲ و ﺗﻘﺪس ﺑﺮ ﻣﻦ و ﺑﺮ ﺗﻮ‬ ‫رﺣﻤﺖ ﻛﻨﺎد و ﺧﺸﻨﻮدي ﻣﻦ در ﺗﻮاﺛﺮ ﻛﻨﺎد ﺑﺤﻖ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﻄﻔﻲ وآﻟﻪ و ﻋﺸﺮﺗﻪ‬ ‫اﻟﻄﺎﻫﺮﻳﻦ و ﺳﻠﻢ ﺗﺴﻠﻴﻤﺎ ﻛﺜﻴﺮا و اﻟﺤﻤﺪ اﻟﻪ رب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ" ‪ 41‬ﺧﻄﺎﺑﺔ ﺣﻀﺮت ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺷﺪ و ﺣﺎﻻ ده دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻪ ﻃﻼب ﻋﻠﻮم اﻟﻬﻲ وﻗﺖ داده ﻣﻴﺸﻮد ﺗﺎ اﮔﺮ ﺳﺌﻮاﻟﻲ دارﻧﺪ‬ ‫ﻣﻄﺮح ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻠﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‪:‬‬ ‫س‪ :‬ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﻓﻠﺴﻔﺔ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪن و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺠﺪد ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ ﭼﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ج‪ :‬ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪن ﺑﻨﺪه ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻳﻚ ﻧﻮع ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻲ ﺑﻮدﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﺗﻬﻴﻪ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪه وﻛﺎرﮔﺮدان ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ‪.‬اﻣﺎ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺠﺪد ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺨﻮاﻫﺶ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻴﺎﻧﻲ‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ از داﺳﺘﺎن ﻫﺎي ‪ Happy End‬ﺧﻮﺷﺸﺎن ﻣﻴﺎﻳﺪ‬ ‫س‪ :‬ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﻣﻘﺼﻮد ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ از ﭘﻮﺷﻴﺪن اﻳﻦ ﻟﺒﺎس ﻛﻬﻨﻪ و ﻣﻨﺪرس و‬ ‫ﻧﺘﺮاﺷﻴﺪن رﻳﺸﺘﺎن ﭼﻴﺴﺖ؟ آﻳﺎ ‪ Beatnick‬ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻳﺎ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﻧﺪاري ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟‬ ‫ﻟﻄﻔﺎ ﻳﻜﻲ را ﻋﻼﻣﺖ ﺑﮕﺬارﻳﺪ‪.‬‬ ‫ج‪ :‬ﻣﻜﺘﻮب اﺳﺖ ﻛﻪ "ﻫﻨﮕﺎﻣﻴﻜﻪ ﺑﺮاي ﺟﻨﮓ ﺑﺨﺎﻃﺮ آزادي و راﺳﺘﻲ ﺑﻴﺮون‬ ‫‪42‬‬ ‫ﻣﻴﺸﻮي ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻠﻮار ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﻜﻦ‪".‬‬ ‫س‪ :‬ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﻻﻏﺮي ﺷﻤﺎ در اﺛﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻦ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﺨﻮردن و ﺑﺮاي‬ ‫ﭼﺎق ﺷﺪن ﭼﻪ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ؟‬ ‫ج‪Expende Hannibalem: quot libras in duce summon invenies? :‬‬ ‫س‪ :‬ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ‪ ،‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺑﺨﺖ ﻳﺎر ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ؟‬ ‫‪43‬‬ ‫ج‪ :‬ﻣﻜﺘﻮب اﺳﺖ ﻛﻪ"ﺑﺨﺖ ﻳﺎر اﺣﻤﻖ ﻫﺎﺳﺖ‪".‬‬ ‫س‪ :‬ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﭼﻴﺴﺖ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻴﺘﻮان آن را ﻛﺴﺐ‬ ‫ﻛﺮد؟‬

‫‪ 41‬ﻗﺎﺑﻮس ﻧﺎﻣﻪ‪.‬‬ ‫‪ 42‬از ﻫﻨﺮﻳﻚ اﻳﺒﺴﻦ‪.‬‬ ‫‪" 43‬ﻫﺎﻧﻴﺒﺎل را در ﺗﺮازو ﺑﮕﺬار‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻣﻦ ﮔﻮﺷﺖ در آن ﺳﺮدار ﺑﺰرگ ﺧﻮاﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ ؟ از ﺟﻮوﻧﺎل ‪Juvenal‬‬ ‫ﻫﺠﻮﻧﻮﻳﺲ روﻣﻲ )?‪140?-60‬ﻣﻴﻼدي(‪.‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٩٧‬‬

‫ج‪ :‬از دﺳﺖ زن زﻓﺎن دراز ﺑﮕﺮﻳﺰ و ﻫﺮﮔﺰ ﺧﺎدم ﻛﺮدن ﻋﺎدت ﻧﻜﻨﻲ‪ ،‬ﻛﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻮن ﻛﺮدن اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ از زﻧﺎن و ﻏﻼﻣﺎن ﻣﻴﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﻨﺲ ﻣﺪار‪ ،‬ﺗﺎ از‬ ‫ﻫﺮ دو ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻬﺮه ور ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻣﻴﻞ ﺑﻐﻼﻣﺎن ﻛﻦ ودر زﻣﺴﺘﺎن ﻣﻴﻞ ﺑﺰﻧﺎن و در‬ ‫ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﺎع ﻛﺮدن ﻣﺸﻐﻮل ﻧﺒﺎش اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺧﺎﺻﻪ در ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﮔﺮم‪.‬‬ ‫‪O Sancta Simplicitas44‬‬

‫س‪ :‬ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﺑﻌﻘﻴﺪة ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ دوﺳﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﺮادر؟‬ ‫ج‪ :‬ﺑﺮادر ﻧﻴﺰ دوﺳﺖ ﺑﻪ‪.‬‬ ‫س‪ :‬ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ آﻳﺎ رﺣﻢ ﺧﻮب ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ و اﮔﺮ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﺎﻳﺪ رﺣﻢ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ج‪ :‬ﺳﻪ ﻛﺲ ﺑﺠﺎي رﺣﻤﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ :‬ﺧﺮدﻣﻨﺪي ﻛﻪ زﻳﺮ دﺳﺖ ﺑﻲ ﺧﺮدي ﺑﺎﺷﺪ و‬ ‫ﻗﻮﻳﺌﻲ ﻛﻪ ﺿﻌﻴﻔﻲ ﺑﺮو ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺑﺎﺷﺪ و ﻛﺮﻳﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﻟﺌﻴﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫س‪ :‬ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﻧﻈﺮ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ درﺑﺎرة ﻛﺘﺎب ﻣﻌﺮوﻓﺘﺎن ﺑﻨﺎم "ﻧﺒﺮد ﻣﻦ« ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫ج‪ :‬آﻧﻬﺎ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻮع ﭼﻴﺰﻫﺎ را دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ دﻳﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ از آن ﻧﻮع‬ ‫‪45‬‬ ‫ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ دوﺳﺖ دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫س‪ :‬آﻳﺎ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را ﺧﻮد ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ ﻧﻮﺷﺘﻴﺪ؟‬ ‫ج‪ :‬دﻳﮕﺮان ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و ﮔﻨﺎه آﻧﺮا ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫س‪ :‬ﻣﻘﺼﻮد ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ از ﻧﻮﺷﺘﻦ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬ ‫ج‪ :‬ﺗﻐﻮ‪‬ط ﺑﻪ ﭘﺎ ﻧﻮراﻣﺎي ادﺑﻴﺎت ﻣﻌﺎﺻﺮ‪.‬‬ ‫ﺑﺎرك اﷲ!‬ ‫ﻣﺘﺸﻜﺮﻳﻢ ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد‪ .‬ﺣﺎﻻ دوﻣﻴﻦ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪه ﻣﺎدر ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺎﻧﻮان دوﺷﻴﺰه‬ ‫ﻣﺮﻳﻢ ﻋﺬرا ﺷﻐﻞ ﺧﺎﻧﻪ دار‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻮم‪:‬‬ ‫"ﺑﺮاي اﻳﻨﺠﺎﻧﺐ ﻣﺎﻳﺔ ﻛﻤﺎل ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻤﺎت زﻳﺮ را ﺑﺮاي ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن‬ ‫ﻣﺤﺘﺮم ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﺑﺎﻧﻮان ﺗﻜﺮار ﻧﻤﺎﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ دﺧﺘﺮ ﻧﺎﺑﻮذه ﺑﻪ و ﺟﻮن ﺑﻮذ ﺑﺎ ﺷﻮي ﺑﻪ ﻳﺎ‬ ‫ﺑﮕﻮر‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻣﺮدي دو زن اﺧﺘﻴﺎر ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﺑﺪو ﻛﺪﺑﺎﻧﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺎروﻓﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ داﻣﺎد ﻧﻴﻜﻮ روي ﮔﺰﻳﻦ و دﺧﺘﺮ ﺑﻤﺮد زﺷﺖ روي ﻣﺪه‪ ،‬ﻛﻪ دﺧﺘﺮ دل ﺑﺮ ﺷﻮي‬ ‫زﺷﺖ روي ﻧﻨﻬﺪ‪ ،‬ﺗﺮا و ﺷﻮﻫﺮ را ﺑﺪﻧﺎﻣﻲ آﻳﺪ‪".‬‬ ‫ﻣﺮدم ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﺑﺸﺪت ﻛﻒ ﻣﻲ زﻧﻨﺪ و ﻫﻮرا ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ و ﺳﻮت ﺑﻠﺒﻠﻲ ﻣﻲ‬ ‫زﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﺨﺼﻮص دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﭼﻨﺪﻛﻠﻤﻪ در ﺑﺎرة‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ زﻧﺎﺷﻮﺋﻴﺘﺎن ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‪:.‬‬ ‫‪" 44‬واي از ﺳﺎده ﻟﻮﺣﻲ ﻣﻘﺪس‪".‬از )‪.John Huss (1373-1415‬از دﻳﺪن آﻧﻜﻪ در ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﻮزاﻧﺪن ﻳﻚ‬ ‫ﻣﺤﻜﻮم ﻳﻚ ﭘﻴﺮ ﻣﺮد دﻫﺎﺗﻲ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﻫﻴﺰم ﺑﻪ آﺗﺶ ﺳﻮزان اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ 45‬ﭘﺎﺳﺦ آﺑﺮاﻫﺎم ﻟﻴﻨﻜﻠﻦ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ او را در ﺑﺎرة ﻛﺘﺎﺑﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪١٩٨‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻮم )ﺑﺎ ﻫﻤﺮاﻫﻲ دارﻳﻪ زﻧﮕﻲ(‬ ‫"ﺷﻮﻫﺮ ﭘﻴﺮ ﺑﺨﺪا ﺷﻜﺮ ﭘﻨﻴﺮه واﷲ‬ ‫ﺑﺮام ﻣﻴﻤﻴﺮه واﷲ"‬ ‫ﻣﺮدم ﺑﺎز ﺑﺸﺪت ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ داد ﻣﻴﺰﻧﻨﺪ"دوﺑﺎره! دوﺑﺎره!" اﻣﺎ‬ ‫ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ وﻗﺖ ﻣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻤﺎم ﺷﺪه‪ .‬ﺣﻖ اﻟﺰﺣﻤﺔ ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﻟﻮﻟﻪ ﺧﻤﻴﺮ دﻧﺪان‬ ‫ﺑﻠﻨﺪاﻛﺲ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ رﺋﻴﺲ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﻠﺘﻲ اورﺷﻠﻴﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ واز ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﺒﻮل ﻳﻚ دﻛﺘﺮاي اﻓﺘﺨﺎري در ﻃﺐ ﺑﺮ داﻧﺸﮕﺎه اﻳﺸﺎن‬ ‫ﻧﻴﺰ ﻣﻨﺖ ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬ﺗﻘﺎﺿﺎﺷﺎن ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل واﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫"ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮم از آﻧﺞ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻋﻠﻢ ﻃﺐ راﺑﻐﺎﻳﺖ دوﺳﺖ ﻣﻴﺪارم ﻛﻪ ﻋﻠﻤﻲ ﻣﻔﻴﺪ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻪ رﺳﻮل ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﺻﻠﻲ اﻟﻪ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ‪ :‬اﻟﻌﻠﻢ ﻋﻠﻤﺎن ﻋﻠﻢ اﻻدﻳﺎن وﻋﻠﻢ‬ ‫اﻻﺑﺪان‪".‬‬ ‫اﻻن دارﻧﺪ ﻟﺒﺎس ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﻴﻠﻲ ﻗﺒﻠﻲ را ازﺗﻨﺸﺎن در ﻣﻴﺎورﻧﺪ و ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ را‬ ‫ﺑﺘﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ درﺣﺎﻟﻴﻜﻪ دﺳﺘﺸﺎن را روي ﻛﻼم اﻟﻪ ﻣﺠﻴﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ دارﻧﺪ ﻗﺴﻢ‬ ‫ﻧﺎﻣﺔ ﺑﻘﺮاط را ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻨﺪ‪".‬ﺑﺨﺪاﺋﻴﻜﻪ آﻓﺮﻳﻨﻨﺪة ﻫﺮ دارو و درﻣﺎن اﺳﺖ و ﺑﻪ‬ ‫اﺳﻜﻮﻻب‪ 46‬و ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اوﻟﻴﺎء ﺧﺪا از زن و ﻣﺮد ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻣﻲ ﻛﻨﻢ و ﻫﻤﻪ را ﮔﻮاه‬ ‫ﻣﻴﮕﻴﺮم ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮﮔﻨﺪ و ﭘﻴﻤﺎن وﻓﺎ ﻛﻨﻢ‪ :‬ﻣﻌﻠﻢ ﺧﻮد را ﻛﻪ اﻳﻦ ﺻﻨﻌﺖ را ﺑﻤﻦ‬ ‫آﻣﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻤﻨﺰﻟﺔ ﭘﺪر ﺧﻮد داﻧﻢ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎ او ﻣﻮاﺳﺎت ﻛﻨﻢ و اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺎﻟﻲ‬ ‫ﻣﺤﺘﺎج ﺷﻮد از ﻣﺎل ﺧﻮد ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪان اﺳﺘﺎد را ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻳﻜﺴﺎن‬ ‫ﺷﻤﺮم و اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ اﻳﻦ ﻋﻠﻢ را ﺑﻲ اﺟﺮت ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻴﺎﻣﻮزم و از ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد و‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان اﺳﺘﺎد و ﺷﺎﮔﺮان دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ را دراﻳﻦ ﻓﻦ ﺷﺮﻛﺖ دﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﻧﺎﻣﻪ‬ ‫وﻓﺎ ﻛﻨﺪ وﻋﻬﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ در ﺗﻤﺎم ﻣﻌﺎﻟﺠﺎت ﻣﻘﺼﻮدم ﻧﻔﻊ ﻣﺮﺿﻲ ﺑﺎﺷﺪ و اﮔﺮ ﻛﺴﻲ‬ ‫از ﻣﻦ داروﺋﻲ ﻛﺸﻨﺪه ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻧﺪﻫﻢ واﮔﺮ در اﻋﺪام ﻧﻔﺴﻲ ﻣﺸﻮرت ﺷﻮداﻇﻬﺎر ﻋﻘﻴﺪه‬ ‫ﻧﻜﻨﻢ و ﺑﻪ زﻧﻬﺎ داروﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻘﻂ ﺟﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺪﻫﻢ‪.‬اﻣﻮر ﻧﺎﮔﻔﺘﻨﻲ را ﻛﻪ در وﻗﺖ‬ ‫ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻣﻴﺸﻨﻮم ﻫﻴﭻ ﺟﺎ و ﺑﺮاي ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻘﻞ ﻧﻜﻨﻢ‪ .‬و اﷲ واﻋﻠﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ از ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ‬ ‫ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﭼﻨﺪﻛﻠﻤﻪ اي در ﺑﺎرة ﻋﻠﻢ ﻃﺐ ﺑﺮاي اﺳﺘﺎدان و ﻣﺤﺼﻠﻴﻦ‬ ‫ﻣﺪرﺳﻪ ﻃﺐ اﻳﺮاد ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﻗﺒﻮل ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪:‬‬ ‫"ﺑﺪان اي ﺑﺴﺮ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻃﺒﻴﺐ ﺑﺎﺷﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ اﺻﻮل ﻋﻠﻢ ﻃﺐ ﺑﺪاﻧﻲ ﻧﻴﻚ ﺟﻪ‬ ‫اﻗﺴﺎم ﻋﻠﻤﻲ و ﺟﻪ اﻗﺴﺎم ﻋﻤﻠﻲ و ﺑﺪاﻧﻲ ﻛﻪ آﻧﺞ در ﺗﻦ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ ﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ﺧﺎرج از ﻃﺒﻴﻌﺖ و ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺳﻪ ﻗﺴﻢ اﺳﺖ‪ :‬ﻳﻚ ﻗﺴﻢ از وي آﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺛﺒﺎت‬ ‫‪ Asclepius 46‬ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ و ‪ Aesculaipus‬روﻣﻲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻠﻢ ﻃﺐ در روم و ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن‪.‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪١٩٩‬‬

‫و ﻗﻮام ﺗﻦ ﺑﺪوﺳﺖ و ﻳﻚ ﻗﺴﻢ دﻳﮕﺮآن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮاﺑﻊ اﺳﺖ آن ﺟﻴﺰﻫﺎ را ﻛﻪ ﺛﺒﺎت‬ ‫و ﻗﻮام ﺗﻦ ﺑﺪوﺳﺖ و ﻳﻚ ﻗﺴﻢ آﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻦ را از ﺣﺎل ﺑﺤﺎل ﻣﻲ ﮔﺮداﻧﺪ و آﻧﻚ‬ ‫ﺧﺎرج اﺳﺖ از ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻳﺎ ﺑﻔﻌﻞ ﻣﻀﺮت رﺳﺎﻧﺪ ﺑﺎ واﺳﻄﻪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻲ واﺳﻄﻪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺧﻮدﻧﻔﺲ‬ ‫ﺿﺮر ﻓﻌﻞ ﺑﻮد;اﻣﺎ آن ﻗﺴﻢ ﻛﻪ ﺛﺒﺎت و ﻗﻮام ﺗﻦ ﻣﺮدم ﺑﺪوﺳﺖ ﻳﺎ از ﺟﻨﺲ ﻣﺎدت‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﺎ از ﺟﻨﺲ ﺻﻮرت‪ ،‬آﻧﻚ از ﺟﻨﺲ ﻣﺎدت اﺳﺖ ﻳﺎ ﺳﺨﺖ دوراﺳﺖ‪ ،‬ﺟﻮن‬ ‫اﺳﻄﻘﺴﺎﺗﺴﺖ و ﻋﺪدش ﺟﻬﺎر اﺳﺖ‪ :‬ﻫﻮا و آﺗﺶ و ﺧﺎك و آب‪ ،‬ﻳﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ‬ ‫ازاﺳﻄﻘﺴﺎﺗﺴﺖ‪ ،‬ﺟﻮن اﻣﺰﺟﻪ و ﻋﺪدش ﻧﻪ اﺳﺖ‪ :‬ﻳﻜﻲ ﻣﻌﺘﺪل و ﻫﺸﺖ ﻧﺎﻣﻌﺘﺪل‪،‬‬ ‫ﺟﻬﺎر ﻓﺮد و ﺟﻬﺎر ﻣﺮﻛﺐ‪ ،‬ﻳﺎ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ از اﻣﺰﺟﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﻮن اﺧﻼط و ﻋﺪدش‬ ‫ﺟﻬﺎراﺳﺖ‪ ،‬ﺟﻮن ﮔﺶ و ﺻﻔﺮا و ﺳﻮدا و ﺧﻮن‪ ،‬ﻳﺎ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ از اﺧﻼﻃﺴﺖ ﺟﻮن‬ ‫اﻋﻀﺎء و ﻋﺪدش ﻧﺰدﻳﻚ وﺟﻪ ﺟﻬﺎراﺳﺖ و ﻧﺰدﻳﻚ وﺟﻪ دو و ﻣﻌﻨﻲ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻛﻲ‬ ‫ﮔﻔﺘﻴﻢ آﻧﺴﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺗﺮﻛﻴﺐ اﻻﻋﻀﺎءازاﺧﻼﻃﺴﺖ و ﺗﺮﻛﻴﺐ اﺧﻼط از ﻣﺰاج اﺳﺖ و‬ ‫ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻣﺰاج از اﺳﻄﻘﺴﺎﺗﺴﺖ واﺳﻄﻘﺴﺎت دورﺗﺮﻳﻦ ﻣﺎده اﺳﺖ‪ 47".‬ﺣﺎﻻ ده دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺤﺼﻠﻴﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ﻃﺐ وﻗﺖ داده ﻣﻲ ﺷﻮداﺗﺎ اﮔﺮ ﺳﻮاﻻﺗﻲ دارﻧﺪ ﻣﻄﺮح ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻠﻪ‬ ‫ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‪:‬‬ ‫س‪ :‬ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ آﻳﺎ ﻣﻲ ﺗﻮان از راه ﻃﺒﺎﺑﺖ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺷﺪ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ ؟واﮔﺮ‬ ‫ﻣﻲ ﺷﻮد ﭼﮕﻮﻧﻪ‪.‬؟‬ ‫ج‪ ]-‬آﻫﺴﺘﻪ زﻳﺮ ﻟﺐ ودرﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﻣﻲ ﺷﻤﺮد[ وﻳﺰﻳﺖ در‬ ‫ﻣﻄﺐ ﺳﻴﺼﺪ رﻳﺎل‪ .‬وﻳﺰﻳﺖ ﺑﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ وﻗﺖ ﻗﺒﻠﻲ ﭘﺎﻧﺼﺪرﻳﺎل‪ .‬وﻳﺰﻳﺖ در ﻣﻨﺰل ﻳﻜﻬﺰار‬ ‫رﻳﺎل‪ .‬ﺳﻘﻂ ﺟﻨﻴﻦ ﻳﻜﻬﺰار ﺗﻮﻣﻦ‪ .‬ﺟﺮاﺣﻲ از ﻳﻚ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ‪ .‬ﮔﻮاﻫﻲ دروغ‬ ‫ﭘﺎﻧﺼﺪ رﻳﺎل‪ .‬ﻓﺮوش ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﺠﺎﻧﻲ ﻃﺒﻴﺐ ﻣﺎﻫﻲ ﻳﻜﻬﺰار ﺗﻮﻣﻦ‪ .‬ﻛﻤﻴﺴﻴﻮن از ﻫﻤﻜﺎران‬ ‫ﺳﻲ درﺻﺪ‪ .‬ﻛﻤﻴﺴﻴﻮن از ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي داروﺋﻲ ﺳﻲ درﺻﺪ‪ .‬ﻛﻤﻴﺴﻴﻮن از داروﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺑﻴﺴﺖ درﺻﺪ‪ .‬ﺣﻖ ﺗﺪرﻳﺲ در داﻧﺸﮕﺎه ﻣﺎﻫﻲ ﭘﺎﻧﺰده ﻫﺰار رﻳﺎل‪ .‬ﺣﻖ ﻣﺸﻮرت ﻫﺮ‬ ‫ﺟﻠﺴﻪ ﻳﻜﻬﺰار رﻳﺎل‪ ].‬ﺑﺼﺪاي ﺑﻠﻨﺪ[ اﻟﻌﻴﺎذ ﺑﺎﷲ‪ .‬اي ﺑﺴﺮ ﺑﺪان و اﮔﺎه ﺑﺎش ﻛﻪ ﻣﺮاد‬ ‫دﻧﻴﺎﺋﻲ ﻃﺒﻴﺐ را ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺟﻨﺎﻧﻚ ﺷﺮط ﻛﺘﺎب اﺳﺖ ﺑﮕﻔﺘﻢ و ﻧﺒﺸﺴﺘﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﺑﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪه ﺑﻴﺶ از ﮔﻔﺘﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﻨﻮﻧﺪه ﺧﺮﻳﺪار ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺎي آزار‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪] .‬زﻳﺮ ﻟﺐ[ )ﮔﺎوي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻴﻞ ﻧﻤﻴﺮه ﻫﺰار ﺟﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺗﺨﻤﺶ(‪.‬‬ ‫س‪-‬ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﻧﻈﺮ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ در ﺑﺎره درﺳﺘﻜﺎري ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫ج–‪Probitas laudatur et alget.48‬‬ ‫ﺣﺎﻻ رﺋﻴﺲ داﻧﺸﮕﺎه دوﻟﺘﻲ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﻳﻚ ﮔﻞ دﻳﮕﺮ وارد دروازة‬ ‫داﻧﺸﮕﺎه ﻣﻠﺘﻲ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻜﻨﺪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺗﻮپ را ﺑﻪ ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪ 47‬ﻗﺎﺑﻮس ﻧﺎﻣﻪ‪.‬‬ ‫‪" 48‬درﺳﺘﻜﺎري ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﺷﻮد واز ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻣﻲ ﻣﻴﺮد‪ ".‬اﻳﻀﺎًاز ﺟﻮوﻧﺎل‪.‬‬

‫‪٢٠٠‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﭘﺎس ﻣﻴﺪﻫﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻴﮕﻴﺮد‪ ،‬واز اﻳﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﺒﻮل ﻳﻚ دﻛﺘﺮاي‬ ‫اﻓﺘﺨﺎري در ﻧﺠﻮم ﻳﻜﺒﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺮ داﻧﺸﮕﺎه وي ﻣﻨﺖ ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬اﺳﺘﺪﻋﺎﻳﺶ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻣﻲ‬ ‫ﺷﻮد و ﺗﻮپ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺷﻠﻴﻚ وارد دروازة داﻧﺸﮕﺎه ﻣﻠﺘﻲ اورﺷﻠﻴﻢ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬دو ﺑﻪ ﻳﻚ‬ ‫ﺑﻨﻔﻊ داﻧﺸﮕﺎه دوﻟﺘﻲ‪ .‬ﺻﺪاي ﻓﺮﻳﺎد و ﻫﻮرا وﺳﻮت ﺑﻠﺒﻠﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر‬ ‫ﻣﺎ اﻻن دارﻧﺪ ﻳﻚ ﻟﺒﺎس ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﻴﻠﻲ را از ﺗﻨﺸﺎن در ﻣﻴﺎورﻧﺪ و ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ﺗﻨﺸﺎن‬ ‫ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫"اي ﺑﺴﺮ ﺑﺪان و آﮔﺎه ﺑﺎش ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻨﺠﻢ ﺑﺎﺷﻲ ﺟﻬﺪ ﻛﻦ ﺗﺎ از ﺣﺎﻻت ﻛﻮاﻛﺐ‬ ‫آﮔﺎه ﺑﮕﺮدي و از ﻃﺎﻟﻊ و از ﺧﺎﻧﺔ ﻃﺎﻟﻊ و از ﻗﻤﺮ و از ﺑﺮج ﻗﻤﺮ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮج ﻗﻤﺮ‬ ‫و از ﻣﺰاج ﺑﺮوﺟﻬﺎ واز ﻣﺰاج ﻛﻮاﻛﺐ ﻛﻪ در ﻫﺮ ﺑﺮﺟﻲ ﺗﺎﻛﻲ ﺑﺎﺷﺪ و ﺟﻮن ﺑﺎﺷﺪ و از‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺎﺟﺖ و آﻧﻚ از وي ﻣﺎه ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و از ﻛﻮاﻛﺐ ﻛﻪ ﻣﺎه ﺑﺪو‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻴﻮﺳﺖ و آن ﻛﻮاﻛﺐ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺑﻮد ﺑﺪرﺟﻪ ﻃﺎﻟﻊ و ﺧﺎﻧﻪ آن ﻛﻮاﻛﺐ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺑﻮد ﺑﺪرﺟﺔ ﻃﺎﻟﻊ و ﺧﺎﻧﻪ آن ﻛﻮاﻛﺐ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺑﻮد ﺑﺪرﺟﻪ ﺳﻴﺮ ﻛﻮاﻛﺐ و‬ ‫آن ﻛﻮاﻛﺐ ﻛﻪ ﺛﺎﺑﺘﻪ ﺑﺴﻴﺮ ﺑﺪو رﺳﻨﺪ ﻳﺎ او از درﺟﻪ ﺳﻴﺮ و ﺻﻌﻮد و در ﻣﻈﻠﻤﻪ و‬ ‫درﺟﻪ آﺛﺎر ﻣﻀﺎر و از درﺟﻪ ﻣﺤﺘﺮق ﻛﻪ درﺟﻪ آﻓﺘﺎب ﺑﻮد‪ ،‬ﺻﺎﻋﺪ و ﻫﺎﺑﻂ او ﻫﻴﭻ‬ ‫ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺒﺎش و ازﺳﻬﻤﻬﺎ اﺛﻨﻲ ﻋﺸﺮات و زﻳﺠﺎت و ارﺑﺎب ﻣﺜﻠﺜﺎت و ﺣﺪ و ﺻﻮرت‬ ‫ﺷﺮف و ﻫﺒﻮط و ﺧﺎﻧﻪ و ﺑﺎل و ﻓﺮج و آﻓﺖ واوج و ﺣﻀﻴﺾ و آﻧﮕﺎه ﺑﻨﮕﺮ در‬ ‫ﺣﺎﻻت ﻗﻤﺮ و ﻛﻮاﻛﺐ‪ ،‬ﺟﻮن اﻗﺒﺎل ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ و ﻧﻈﺮ و ﻣﻘﺎرﻧﻪ اﺗﺼﺎل و اﻧﺼﺮاف‪،‬‬ ‫ﺑﻌﻴﺪاﻟﻨﻮر‪ ،‬ﺑﻌﻴﺪاﻻﺗﺼﺎل‪ ،‬ﺧﺎﻟﻲ اﻟﺴﻴﺮوﺣﺸﻲ ﻓﻌﻞ‪ ،‬ﺟﻤﻊ و ﻣﻨﻊ و]رداﻟﻨﻮر‪ ،‬دﻓﻊ‬ ‫اﻟﺘﺪﺑﻴﺮ‪ [،‬دﻓﻊ ﻗﻮت‪] ،‬دﻓﻊ اﻟﻄﺒﻴﻌﻪ‪،‬اﻧﺘﻜﺎف‪،‬اﻋﺘﺮاض‪ [،‬ﻣﻜﺎﻓﺎت‪ ،‬ﻗﺒﻮل‪ ،‬ﺗﺸﺮﻳﻒ و‬ ‫ﺗﻌﺮﻳﻒ‪ ،‬اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ واﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻲ‪ ،‬ﻣﻌﺮﻓﻪ وﻫﻴﻼج وﻛﺪﺧﺪا‪ ،‬وﻋﻄﻴﺖ دادن و ﻛﻢ ﻛﺮدن و‬ ‫‪49‬‬ ‫ﻛﻢ ﻛﺮدن وزﻳﺎدت ﻛﻢ ﻛﺮدن ﻋﻤﺮ‪".‬‬ ‫س‪ :‬ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ »ﭼﺮﺑﻚ« ﭼﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ج‪" :‬ﭼﺮﺑﻚ" ﺑﻀﻢ اول ﻟﻐﺘﻲ اﺳﺖ در زﻓﺎن ﻃﺒﺮي و ﻣﻦ ﻫﻢ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﺑﺒﺎرﺳﻲ‬ ‫ﮔﻮﻳﻢ و آن دروغ راﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ درﺣﻖ ﻛﺴﻲ و ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ از زﺑﺎن دﺷﻤﻦ ﺑﻈﺮاﻓﺖ و‬ ‫ﻣﺴﺨﺮﮔﻲ و ﺧﻮش ﻃﺒﻌﻲ و ﻃﻨﺰ و ﺳﻌﺎﻳﺖ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﻓﺴﺎد اﻓﺰاﻳﺪ و ﺑﻤﻌﻨﻲ اﻓﺘﺮا و‬ ‫ﺗﻬﻤﺖ و ﻃﻨﺎزي و ﻣﺴﺨﺮﮔﻲ وﺧﺠﻠﺖ و اﻧﻔﻌﺎل و ﻫﻢ ﺑﻤﻌﻨﻲ ﻟﻐﺰ و ﭼﻴﺴﺘﺎن‪.‬‬ ‫س‪ :‬ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ در ﻣﻮرد ﻣﺪح ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫ج‪ :‬ﻣﺪﺣﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﺋﻲ درﺧﻮر ﻣﻤﺪوح ﮔﻮي و آن ﻛﺴﻲ را ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺎرد ﺑﺮﻣﻴﺎن‬ ‫ﻧﺒﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﮕﻮي ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﻮ ﺷﻴﺮ اﻓﻜﻨﺪ و ﺑﻨﻴﺰه ﻛﻮه ﺑﻲ ﺳﺘﻮن ﺑﺮداري و ﺑﻪ ﺗﻴﺮ‬ ‫ﻣﻮي ﺑﺸﻜﺎﻓﻲ و آﻧﻚ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮ ﺧﺮي ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﺳﺐ او را ﺑﺪﻟﺪل و ﺑﺮاق و‬ ‫رﺧﺶ و ﺷﺒﺪﻳﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪه ﻣﻜﻦ و ﺑﺪان ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ را ﺟﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪.‬اﻣﺎ ﺑﺮ ﺷﺎﻋﺮ‬ ‫واﺟﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻃﻤﻊ ﻣﻤﺪوح آﮔﺎه ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ او را ﺟﻪ ﺧﻮش آﻳﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه او‬ ‫‪ 49‬از ﻗﺎﺑﻮس ﻧﺎﻣﻪ‪.‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٢٠١‬‬

‫را ﺟﻨﺎن ﺳﺘﺎﻳﺪ ﻛﻪ او راﺧﻮش آﻳﺪ و ﺗﺎ ﺗﻮ آن ﻧﮕﻮﺋﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺪ او ﺗﺮا آن ﻧﺪﻫﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﺮا ﺧﻮش آﻳﺪ‪".‬‬ ‫اﺣﺴﻨﺖ‪ .‬ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻒ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺑﺮاﺷﻮن‪ .‬ﺟﺎﻳﺰه ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﻛﺒﺎب ﭘﺰ ﺑﺮﻗﻲ‬ ‫اﻫﺪاﺋﻲ ﻛﺎرﺧﺎﻧﺠﺎت ﻣﺎرﮔﺎرت آﺳﺘﻮر و ﺑﻠﻨﺪاﻛﺲ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻣﻲ ﻓﺮوﺷﻴﻦ؟ ﭘﻮﻧﺼﺪ ﺗﻮﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﻧﻪ؟ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ‪،‬دوﻫﺰارﺗﻮﻣﻦ‪،‬ﺳﻪ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ‪ ،‬ﻧﻪ؟ ﺳﻲ ﺷﻲ‪ .‬ﺳﺒﺤﺎن اﷲ‪ .‬ﺟﻪ واﺟﺐ‬ ‫ﻛﻨﺪ ﺟﻨﺎن ﻣﺤﺘﺸﻤﻲ را ﺑﺎ ﺟﻮن ﻣﻨﻲ ﺟﻨﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ؟‬ ‫س‪ :‬ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎد ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ "ﺗﻢ" اﺻﻠﻲ ﺷﻤﺎ در ﻛﺘﺎب ﻣﻌﺮوﻓﺘﺎن ﺑﻨﺎم‬ ‫‪ "La tarhison des clercs"50‬ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫ج‪La noslatgie de la boue51 :‬‬ ‫اﺣﺴﻨﺖ ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ ﻛﻒ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺑﺮاﺷﻮن ﺟﺎﻳﺰه ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﻛﺒﺎب ﭘﺰ ﺑﺮﻗﻲ دﻳﮕﻪ‬ ‫اﻫﺪاﺋﻲ ﻛﺎرﺧﺎﻧﺠﺎت ﻣﺎرﮔﺎرت اﺳﺘﻮر و ﺑﻠﻨﺪاﻛﺲ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻳﻚ ﭘﺎرو ﺳﻜﻪ ده ﺷﺎﻫﻲ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﺎر ﻣﺎ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ و ﺑﺎﻧﻮ ﺑﺮاي ﺻﺮف ﻛﻠﻪ ﭘﺎﭼﻪ و ﭼﺎﺋﻲ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺨﺼﻮص ﻓﺮودﮔﺎه ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻓﺮﻣﺎ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ و ﺑﻌﺪ در ﻳﻚ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ‬ ‫ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫س‪ :‬ﻗﺮﺑﺎن ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺑﻨﻈﺮ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ ﭼﺮا ﺷﻤﺎ را ﻣﺼﻠﻮب ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ج‪ :‬ﻧﺒﻲ ﺑﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﮕﺮ در وﻃﻦ و ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ ‪ 52‬اﮔﺮ آﻧﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﻮد ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮدم ﺑﺨﺪاي ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدم در روزﮔﺎر ﭘﻴﺮي ﻣﺮا‬ ‫‪53‬‬ ‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻲ ﻳﺎر و ﻳﺎور ﻧﻤﻴﮕﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫س‪ :‬ﺑﻨﻈﺮ ﺷﻤﺎ زﻳﺎد ﺑﻮدن دﺷﻤﻨﺎن ﺷﻤﺎ دﻟﻴﻞ ﻏﻠﻂ ﺑﻮدن ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺗﺎن ﻧﻴﺴﺖ؟‬ ‫ج‪ :‬ﻣﻜﺘﻮب اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ را ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻋﻴﺐ داري؟ ﮔﻔﺖ ﻧﻪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻋﻴﺐ ﺟﻮي‬ ‫داري ؟ ﮔﻔﺖ ﺑﺴﻴﺎر‪.‬‬ ‫س‪ :‬راز ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺷﻤﺎ در ﭼﻴﺴﺖ ؟‬ ‫ج‪ :‬ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﺴﺘﺪﻳﻢ و دﺳﺖ ﺗﻬﻲ ﻣﻲ روﻳﻢ‪ ،‬ذﻫﺒﻨﺎ و ﺗﺮﻛﻨﺎ‪ ،‬ﺑﺴﺘﺪﻳﻢ و‬ ‫ﺑﮕﺬاﺷﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫س‪ :‬ﺧﻴﺎل دارﻳﺪ در زﻧﺪﮔﻲ دوﺑﺎره اي ﻛﻪ ﺑﺸﻤﺎ داده ﺷﺪه ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻪ اي ﭘﻴﺸﻪ‬ ‫ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪54‬‬ ‫ج‪There's no business like show business. :‬‬ ‫‪" 50‬ﺧﻴﺎﻧﺖ روﺷﻨﻔﻜﺮان" ﺟﻤﻠﻪ اﻳﺴﺖ از ‪.Julien Benda‬‬ ‫‪" 51‬دﻟﺘﻨﮕﻲ ﺑﺮاي ﮔﻨﺪاب" ﺟﻤﻠﻪ اﻳﺴﺖ از اﻣﻴﻞ اوژﻳﻪ ‪ Emile Augier‬ﺷﺎﻋﺮ و ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺲ‬ ‫ﻓﺮاﻧﺴﻮي)‪ 1820-1889‬ﻣﻴﻼدي(‪.‬‬ ‫‪ 52‬اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ ﺑﺎب ﺳﻴﺰدﻫﻢ ‪ ،‬آﻳﻪ ‪.57‬‬ ‫‪ 53‬اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ از ﻛﺎردﻳﻨﺎل ﺗﻮﻣﺎس ووﻟﺴﻲ ‪ (1530-1471) Thomas Wolsey‬ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ و ﻛﺎردﻳﻨﺎل‬ ‫ﻛﻠﻴﺴﺎي ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪٢٠٢‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫س‪ :‬از ﻛﺪام ﻳﻚ از ﻧﻘﺶ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎزي ﻛﺮده اﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻟﺬت ﺑﺮده اﻳﺪ؟‬ ‫ج‪ :‬از ﻧﻘﺶ ﻣﻜﺒﺚ ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ وﻳﻮﻳﻦ ﻟﻲ ﺑﺎزي ﻛﺮدم‪،‬از ﻧﻘﺶ ﻋﻤﻮي ﻫﺎﻣﻠﺖ‬ ‫ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻟﻴﺰ ﺗﺎﻳﻠﻮر‪ ،‬از ﻧﻘﺶ ﺟﻮﻟﻴﻮس ﻗﻴﺼﺮ ﻛﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﺳﺮ ﻻرﻧﺲ اﻟﻴﻮﻳﻪ ﻛﺸﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪم‪،‬و ﻧﻘﺶ ﻋﻴﺴﻲ ﻣﺴﻴﺢ در ﻓﻴﻠﻢ ﺷﺎه ﺷﺎﻫﺎن‪.‬‬ ‫س‪ :‬آﻳﺎ در ﻣﺪت اﻗﺎﻣﺖ ﺧﻮد در اورﺷﻠﻴﻢ ﺧﻴﺎل دارﻳﺪ ﺑﻪ دوﻟﺖ ﻣﺎﻟﻴﺎت ﺑﺪﻫﻴﺪ؟‬ ‫ج‪ :‬دوﻟﺖ ؟ ﻓﺮﻣﻮدﻳﺪ دوﻟﺖ؟ ‪L' Etat c'est moi!55‬‬ ‫س‪ :‬ﻗﺼﺪ ﺷﻤﺎ از آﻣﺪن ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﭼﻴﺴﺖ ؟‬ ‫‪56‬‬ ‫ج‪ :‬ﻣﻦ آﻣﺪه ام ﺗﺎ درﻣﻴﺎن ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ‪ ،‬دﺧﺘﺮ و ﻣﺎدر‪ ،‬ﺗﻔﺮﻗﻪ ﺑﻴﻨﺪازم‬ ‫س‪ :‬اﺳﺘﺎد ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﻢ از ﺗﻮ آﻳﺘﻲ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ج‪ :‬ﻓﺮﻗﻪ اي ﺷﺮﻳﺮ و زﻧﺎﻛﺎر آﻳﺘﻲ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ و ﺑﺪﻳﺸﺎن ﺟﺰ آﻳﺖ ﻳﻮﻧﺲ ﻧﺒﻲ داده‬ ‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮادر ﺑﺮادر را و ﭘﺪر ﻓﺮزﻧﺪ را ﺑﻪ ﻣﻮت ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد و دﺷﻤﻨﺎن‬ ‫ﺷﺨﺺ از اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد او ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد و ﻧﻴﻤﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﺮگ راﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺟﺴﺖ وآﻧﺮا‬ ‫ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ و آرزوي ﻣﺮدن ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد و ﻣﺮگ از اﻳﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ‪ .‬در‬ ‫‪57‬‬ ‫آن اﻳﺎم واي ﺑﺮ آﺑﺴﺘﻨﺎن و ﺷﻴﺮ دﻫﻨﺪﮔﺎن‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﻋﺎﻟﻴﻘﺪر ﻣﺎ ﺳﻮار ﻳﻚ ﻟﻴﻤﻮزﻳﻦ ﺳﻴﺎﻫﺮﻧﮓ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ وﺑﻄﺮف ﺷﻬﺮ‬ ‫اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮاه ﻣﻴﻔﺘﻨﺪ‪ .‬اﺳﻜﻮرت ﻛﺎﻣﻞ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﺎ ﻣﻮﺗﻮرﺳﻴﻜﻠﺖ اﻳﺸﺎن را ﻫﻤﺮاﻫﻲ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﺘﻘﺒﻠﻴﻦ در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ در ﺻﺪﻫﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﺳﻮار ﻫﺴﺘﻨﺪ از ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮي‬ ‫ﻛﺎروان در ﺣﺮﻛﺘﻨﺪ و ﺑﺸﺪت اﺑﺰار اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪Via, Via, Via! :‬‬ ‫در دو ﻃﺮف ﺟﺎده ﻣﺮدم ﺑﺮاي ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه اﻧﺪ و ﺷﻌﺎرﻫﺎي ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮدﺣﻤﻞ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‪ .‬اﻻن از دروازه ﺷﻬﺮ ﻣﻴﮕﺬرﻧﺪ و وارد ﺷﻬﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫‪Lasciate ogni speranza voi ch'entrate!58‬‬

‫ﺷﻬﺮدار اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﻫﻔﺪه زﺑﺎن ﺧﻮش آﻣﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ و ﻣﻨﺠﻲ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺠﺪه زﺑﺎن‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲ دﻫﻨﺪ‪ .‬ﺷﻬﺮدار ﻛﻠﻴﺪ ﻣﻄﻼي ﺷﻬﺮ را ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺣﻀﺮﺗﺸﺎن ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‪ .‬وﺑﻌﺪ‬ ‫ﮔﺮدش در ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ي ﻣﺼﻔﺎي ﺷﻬﺮ در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻛﺎرﻣﻨﺪان اداره در ﺻﻒ ﻫﺎي‬ ‫اﺗﻮﺑﻮس اﻳﺴﺘﺎده اﻧﺪ‪.‬‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ردﻳﻔﻲ دراز از ﻣﺮدم ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎور ﻧﻤﻲ داﺷﺘﻢ ﻣﺮگ آﻧﭽﻨﺪان را ﭘﻲ‬ ‫‪59‬‬ ‫ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪"54‬ﻫﻴﭻ ﺣﺮﻓﻪ اي ﻣﺜﻞ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺮي ﻧﻴﺴﺖ‪ ".‬ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺗﺼﻨﻴﻒ اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ‪.‬‬

‫‪ 55‬ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻌﺮوف ﻟﻮﺋﻲ ﭼﻬﺎردﻫﻢ "دوﻟﺖ ﻣﻨﻢ! "‬ ‫‪ 56‬اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ب دﻫﻢ‪ ،‬آﻳﻪ ﺳﻲ و ﭘﻨﺠﻢ‪.‬‬ ‫‪ 57‬ﻗﻴﺎس ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎ اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﻲ ﺑﺎب دﻫﻢ‪،‬آﻳﺎت ‪ 21‬و ‪،36‬اﻧﺠﻴﻞ ﻟﻮﻗﺎ ﺑﺎب ﺑﻴﺴﺖ وﻳﻜﻢ‪،‬آﻳﻪ ‪،23‬و ﺑﺎ ﻛﺘﺎب ﻣﻜﺎﺷﻔﻪ ﻳﻮﺣﻨﻲ‪.‬‬ ‫‪" 58‬دﺳﺖ از ﻫﺮ اﻣﻴﺪ ﺑﺸﻮي اي ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻨﺠﺎ ﭘﺎ ﻣﻲ ﻧﻬﻲ‪ ".‬داﻧﺘﻪ‪ ،‬ﻛﻤﺪي اﻟﻬﻲ‪ ،‬دوزخ ﻓﺼﻞ ﺳﻮم‪ ،‬ﺳﻄﺮ ﻧﻬﻢ‪.‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫‪٢٠٣‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ رﺳﻤﻲ ﺑﻪ ﻛﻠﻪ ﭘﺎﭼﻪ در ﺑﺎﺷﮕﺎه ﻗﻠﺒﻬﺎي ﺗﻨﻬﺎ ‪.lonely hearts club60‬‬ ‫دو ﺗﺎ ﭘﺎﭼﻪ داﺷﺘﻴﻦ؟ اوﻧﻢ ﺑﻌﺒﺎرت ﻫﺠﺪه زار‪ .‬ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ ﻳﻪ ﻗﺮون اوﻧﻢ ﻣﻴﺪم ﺑﻪ ﻓﻘﻴﺮ‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ وﻧﻴﻢ و ﻣﻦ ﭘﺮﻧﺲ ﻫﺎﻣﻠﺖ ﻫﻨﻮز دارم ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻲ زﻧﻢ و در‬ ‫ﻓﻜﺮ ﭘﺪر ﻣﺮﺣﻮﻣﻢ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﺎﻣﻠﺖ ﻣﻦ روح ﭘﺪر ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ اي ﺗﻮ روح اون ﭘﺪرت‬ ‫ﻫﻤﻮن ﺗﻮ ﺟﺎﻛﺶ ﺑﻮدي ﻛﻪ داﻧﻤﺎرك رو ﺑﻪ ﻟﺠﻦ ﻛﺸﻴﺪي ﻳﻪ ﻣﺮد ﺑﺎﻗﻲ ﻧﺬاﺷﺘﻲ اي‬ ‫ﭘﺴﺮم آﺑﺸﺎﻟﻮم‪ ،‬اي ﭘﺴﺮم آﺑﺸﺎﻟﻮم‪ ،‬ﻛﺎش ﻣﻦ ﺑﺠﺎي ﺗﻮ ﻣﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬اي آﺑﺸﺎﻟﻮم‪ ،‬اي‬ ‫ﭘﺴﺮم‪.‬‬ ‫‪61‬‬

‫‪Well, they talk we shall have no more Parliaments, God bless us‬‬

‫آه ﺑﻦ ﺟﺎﻧﺴﻮن ﻛﻤﻴﺎب‪ 62‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻜﻪ ﭘﺎره ﻫﺎ زﻳﺮ وﻳﺮاﻧﻪ ﻫﺎي وﺟﻮدم ﺷﻤﻊ زده‬ ‫ام‪ .‬ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﭼﻴﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ ؟ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﻬﺎ ﺑﮕﺮدﻳﻢ و ﻓﻮاره ﻫﺎي آب رو ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻴﻢ؟‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺎﺑﺎﺟﻲ ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻮش ﺑﺪﻳﻢ وﺑﻪ اﺧﺒﺎر ﺳﺎﻋﺖ دو وﻧﻴﻢ و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮔﻠﻬﺎ و دل اي دل‬ ‫اي د‪‬ﻟ‪‬ﻲ د‪‬ﻟ‪‬ﻲ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻜﺎري ﻣﺸﻐﻮل ﺻﻨﺎر ﺑﻨﺪاز ﺗﻮ ﻛﺸﻜﻮل و ﻧﻘﺎﻟﻲ در ﻗﻬﻮه ﺧﻮﻧﻪ و‬ ‫ﻋﻈﻤﺖ ﺗﺎرﻳﺦ دو ﻫﺰار و ﺷﺸﺼﺪ ﺳﺎﻟﻪ و ﮔﺮ ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻜﺎم ﺷﻴﺮ در اﺳﺖ و ﺑﻬﺮام ﮔﻮر‬ ‫در ﺳﻦ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺗﺎج رو ﻣﻴﻮن دو ﺗﺎ ﺷﻴﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻧﺮوﻳﺪ ﻗﺮﺑﺎن از‬ ‫ﺗﺎج ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﺷﻴﺮ ﻣﻴﺨﻮرددون ﻓﺮﻣﻮد ﺷﻴﺮ ﺗﻴﺮ ﻣﺎ رو ﻫﻢ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﺨﻮره رﻓﺖ‬ ‫اﻳﺴﺘﺎد ﭼﻮﺑﺪﺳﺖ رو زد ﺑﺰﻣﻴﻦ دﺳﺖ رو زد ﺑﻪ ﭼﻮﺑﺪﺳﺖ ﮔﻔﺖ ﺷﻴﺮ ﺑﻴﺎ ﺗﻴﺮ ﻣﺎرو‬ ‫ﺑﺨﻮر ﺷﻴﺮ از ﺟﺎش ﺗﻜﻮم ﻧﺨﻮرد ﻓﻲ اﻟﺒﺪاﻫﻪ ﻓﺮﻣﻮد ﺑﻴﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﻲ ﻧﺨﻮد ﺗﻴﺮ ﻣﺮا؟‬ ‫ﻣﻦ ﻋﺠﺐ اﻳﻦ ﺷﻴﺮ ﭼﺮا‬ ‫ﺧﺐ ﺑﻌﺪ ﭼﻴﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ ؟ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻴﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ؟ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﻴﻢ؟‬ ‫‪O, Romeo, Romeo! Where fore art thou Romeo?63‬‬

‫اﺣﻤﻖ دراﻣﺎﺗﻴﻚ ﺷﻜﻤﺒﺎره ﻛﻠﻤﺎت ﺟﺰ آن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ دل و ﺟﮕﺮ ﻛﺒﻮﺗﺮ دارم‬ ‫ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺨﻮاﻫﻲ ﭘﺪرم ﻫﻢ ﻛﻤﺮ ﻧﻤﻲ ﺑﻨﺪم‪ .‬آه اي ﺻﺪاي زﻧﺪاﻧﻲ! ﺳﻪ دﺳﺘﻪ‬ ‫ﻣﻠﺖ‪ .‬ﺧﺎرج رﻓﺘﻪ ﻫﺎ ﺧﺎرج ﻧﺮﻓﺘﻪ ﻫﺎ و اوﻧﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮان ﺧﺎرج ﺑﺮن ﺧﺐ ﺣﺎﻻ‬ ‫ﭼﻴﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻴﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ ﻧﻘﺶ ﻣﻜﺪاف رو ﺑﺎزي ﻛﻨﻴﻢ ﻳﺎ ﺑﺎ اﺑﻠﻴﺲ ﻗﺮاري‬ ‫ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ؟ دﻧﻴﺎ رو ﻧﮕﻬﺪار ﻣﻴﺨﻮام ﭘﻴﺎده ﺷﻢ ﻳﻚ ﺟﻬﺶ ﺑﺰرگ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﭼﻮن ﻋﻴﺴﻲ‬

‫‪ 59‬داﻧﺘﻪ‪ ،‬دوزخ‪ ،‬ﻓﺼﻞ ﺳﻮم ‪ ،‬اﺑﻴﺎت ‪55-57‬‬ ‫‪" 60‬ﺑﺎﺷﮕﺎه ﻗﻠﺒﻬﺎي ﺗﻨﻬﺎ"‬ ‫‪" 61‬ﺧﻮب‪ ،‬ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ دﻳﮕﺮ ﭘﺎرﻟﻤﺎﻧﻲ ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ ‪،‬ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﺎ رﺣﻤﺖ آورد‪ ".‬ﺟﻤﻠﻪ اي اﺳﺖ از ﺑﻦ ﺟﺎﻧﺴﻮن‬ ‫‪ ،Ben Jonson‬ﺷﺎﻋﺮ و ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺲ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ )‪ 1637-1573‬ﻣﻴﻼدي(‪.‬‬ ‫‪ O Rare Ben Jonson 62‬ﻛﺘﻴﺒﻪ ﮔﻮر ﺑﻦ ﺟﺎﻧﺴﻮن‪.‬‬ ‫‪ 63‬آه روﻣﺌﻮ ‪ ،‬روﻣﺌﻮ از ﭼﻪ رو ﻧﺎم ﺗﻮ روﻣﺌﻮ اﺳﺖ ؟‬

‫‪٢٠٤‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺐ ‪ /‬ﺑﻬﻤﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور‬

‫ﻣﺴﻴﺢ دوﺑﺎره ﻇﻬﻮرﻛﺮده واﻳﻦ ﺑﺎر در ﻣﻠﻜﻮت آﺳﻤﺎن در ﻛﻨﺎر ﭘﺪر ﺗﺎﺟﺪارش ﺑﺮ‬ ‫ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺷﺐ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﮔﻮﺋﻲ اداﻣﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﺑﻴﻬﻮده اﺳﺖ‬ ‫اﻣﺎ ﻧﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﻚ ﻓﻜﺮ روﻣﻲ ﺑﺨﺎﻃﺮم رﺳﻴﺪه‬

‫‪64‬‬

‫‪ciao‬‬ ‫‪ta ta‬‬

‫‪ 64‬ﻗﻴﺎس ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎ آﻧﺘﻮﻧﻲ و ﻛﻠﺌﻮﭘﺎﺗﺮا‪ ،‬ﭘﺮده اول‪ ،‬ﺻﺤﻨﻪ دوم‪:‬‬ ‫"آﻧﺘﻮﻧﻲ ﺳﺮﮔﺮم ﺧﻮﺷﻲ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﻜﺮي روﻣﻲ ﺑﺨﺎﻃﺮش رﺳﻴﺪ"‬