وردي كه بره ها مي خوانند - جلد اول 1

‫ورديﻛﻪ ﺑﺮهﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ‬ ‫)رﻣﺎن(‬

‫رﺿﺎ ﻗﺎﺳﻤﻲ‬

‫‪1‬‬

‫• وردي ﻛﻪ ﺑﺮهﻫﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻨﺪ‬ ‫• رﺿﺎ ﻗﺎﺳﻤﻲ‬ ‫• اﻧﺘﺸﺎرات ﺧﺎوران ـ ﭘﺎرﻳﺲ آورﻳﻞ ‪2007‬‬ ‫ﻫﻤﻪي ﺣﻘﻮق اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﺤﻔﻮظ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‬

‫‪2‬‬

‫ﺑﻪ ﺻﺪﻳﻘﻪ ﺻﺒﺎﻏﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﺎدري ﻛﺮد و وﻗﺘﻲ رﻓﺖ ﺑﺎ ﺣﺴﺮت‬ ‫دﻳﺪار رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺎﻻﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺑﻌﻀﻲ از ﻛﺎرﻫﺎي اﺧﻴﺮم ﻣﺎدري ﻛﺮد و اﮔﺮ ﻫﻤﺖ‬ ‫او ﻧﺒﻮد آن ﻛﺘﺎبﻫﺎ ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻﻫﺎ رﻧﮓ ﭼﺎپ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﻲدﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪3‬‬

‫از ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ‪:‬‬ ‫ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ‪:‬‬ ‫‪.1‬‬ ‫‪.2‬‬ ‫‪.3‬‬ ‫‪.4‬‬ ‫‪.5‬‬ ‫‪.6‬‬

‫‪.7‬‬ ‫‪.8‬‬

‫ﭼﺎه ﺑﺎﺑﻞ )رﻣﺎن( ﻧﺸﺮﺑﺎران‪١٩٩٩ ،‬ﺳﻮﺋﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻨﻮاﻳﻲ ﺷﺒﺎﻧﻪي ارﻛﺴﺘﺮ ﭼﻮبﻫﺎ )رﻣﺎن( ﻧﺸﺮ ﻛﺘﺎب‪ ، 1996 ،‬آﻣﺮﻳﻜﺎ‪.‬‬ ‫اﻧﺘﺸﺎرات ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ ـ ﺗﻬﺮان‬ ‫ﺗﻤﺜﺎل )ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ( ﻧﺸﺮﺑﺎران‚ ﺳﻮﺋﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎﻫﺎن ﻛﻮﺷﻴﺎر )ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ( ‪ ،‬ﻧﺸﺮﺑﺎران‚ ﺳﻮﺋﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻌﻤﺎي ﻣﺎﻫﻴﺎر ﻣﻌﻤﺎر)ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ(‪ ،‬اﺗﺸﺎرات ﺧﺎوران‚ ﭘﺎرﻳﺲ‪1383 .‬‬ ‫اﻧﺘﺸﺎرات ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ‪ ،‬ﺗﻬﺮان ‪1383‬‬ ‫ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻣﺮﻛﻮﺷﻴﻮ)ﺷﺎﻣﻞ ﺳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ‪:‬‬ ‫ـ ﻛﺴﻮف‬ ‫ـ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻲ ﺑﺪون ﺗﺎرﻳﺦ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهام و ﺑﺎﻟﻌﻜﺲ‬ ‫ـ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻣﺮﻛﻮﺷﻴﻮ( اﻧﺘﺸﺎرات ﺧﺎوران‚ ﭘﺎرﻳﺲ‪،1383 .‬‬ ‫اﻧﺘﺸﺎرات ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ‪ ،‬ﺗﻬﺮان‬ ‫ﭼﻮ ﺿﺤﺎك ﺷﺪ ﺑﺮ ﺟﻬﺎن ﺷﻬﺮﻳﺎر)ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ(‪ ،‬ﻛﺘﺎب ﻧﻘﻄﻪ ﭘﺎرﻳﺲ‪.‬‬ ‫ﻟﻜﻨﺖ)دﻓﺘﺮ ﺷﻌﺮ(‪ ،‬اﻧﺘﺸﺎرات ﺧﺎوران‪ 2001 ،‬ﭘﺎرﻳﺲ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ‪:‬‬ ‫)‪- Harmonie nocturne (2001 - Editions Phébus‬‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ي ژان ﺷﺎرل ﻓﻠﻮرس‬ ‫‪- Le dilemme de l’architecte Mâhyâr (1988 - Editions Les‬‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ژان ﺷﺎرل ﻓﻠﻮرس)‪Solitaires Intempestifs‬‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪي ﻣﻮﻧﻴﻚ ﭘﻴﻜﺎرد) ‪- Portrait (1995 - Editions L’Harmattan‬‬ ‫‪- A vous de jouer Mercutio ! (1995 - Editions‬‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪي ﻣﻮﻧﻴﻚ ﭘﻴﻜﺎرد)‪L’Harmattan‬‬

‫‪4‬‬

‫‪1‬‬ ‫ﻣﮕﺮ ﻧﻪ آﻧﻜﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻏﺮاﻣﺘﻲ دارد؟‬ ‫ﭼﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﺎدم آﻣﺪ ﺑﻪ آن ﭼﻬﻠﻤﻴﻦ ﭘﻠﻪ؟ آﻧﻬﻢ ﭘﺲ از‬ ‫ﮔﺬﺷﺖِ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺳﺎل؟ راﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪهام‬ ‫روي ﺗﺨﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻛﺎر دﻳﮕﺮي ﻧﺪارم ﺟﺰ آﻧﻜﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ؛ ﺑﻪ‬ ‫»س« ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﻲآﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻼس ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﻲﻟﺮزد و ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ او ﻫﻢ‬ ‫دﻟﺶ ﻣﻲﻟﺮزد و ﻳﻚ ﺿﺮﺑﻪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺿﺮﺑﻪي ﻛﻮﭼﻚ ﻛﺎﻓﻲﺳﺖ ﺗﺎ اﻳﻦ‬ ‫دﻳﻮار ﺷﻴﺸﻪاي ﻓﺮو رﻳﺰد و ﻧﻤﻲزﻧﻢ اﻳﻦ ﺿﺮﺑﻪي ﻛﻮﭼﻚ را ﭼﺮا ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ؛ و ﻧﻤﻲزﻧﻢ اﻳﻦ ﺿﺮﺑﻪي ﻛﻮﭼﻚ را؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ؛ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‬ ‫از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪...‬‬

‫»ﭼﺮا ﻫﻴﭻ ﺧﻠﻮت ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪاي ﺧﻠﻮت ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ازدﺣﺎم ﺟﻤﻌﻴﺖ اﺳﺖ‬ ‫در ﺗﺨﺘﺨﻮاﺑﻲ دوﻧﻔﺮه؟ ﭼﺮا ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻬﺮهﻫﺎﺋﻲ ﺗﻤﺎﻣﺎَ‬ ‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن؟ ﭼﺮا ﻋﺎﺷﻖ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ اﻣﺎ ﺑﺎ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ‬ ‫ﻣﻲروﻳﻢ؟ ﭼﺮا ﻋﺸﻖ ﺟﻤﺎﻋﻲﺳﺖ دﺳﺘﻪﺟﻤﻌﻲ ﻛﻪ در آن ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻫﺮ‬ ‫ﻛﺴﻲ را ﻣﻲﮔﺎﻳﺪ ﺟﺰ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﺎﺋﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮم؟ ﻧﻜﻨﺪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪي‬ ‫ﺗﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﻔﻴﺴﺘﻮ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ درد ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮدم؟«‬ ‫ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻢ‪ .‬ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮدآزار ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻧﻪ‪ .‬از اﺗﺎق ﻋﻤﻞ‬ ‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪ .‬از ﺗﻴﻎ ﺟﺮاح ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪ ،‬از ﻳﻚ آﻣﭙﻮل ﺳﺎده ﻫﻢ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻏﺮاﻣﺘﻲ دارد‪ .‬اﺗﺎق ﺑﻴﻬﻮﺷﻲ؟ درﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‬ ‫آدم دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻫﻮش ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﺮﺳﻢ‪ .‬ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺷﺠﺎع ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻧﻪ‪ .‬از‬ ‫ﺑﺰدﻟﻲ ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻛﺎر آدمﻫﺎي ﺷﺠﺎع اﺳﺖ؛ ﺷﺎﻳﺪ‬

‫‪5‬‬

‫ﻫﻢ آدمﻫﺎي ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺮﺳﻮ؛ ﻫﻤﺎنﻫﺎ ﻛﻪ در ﭘﻲ ﺟﻠﺐ ﺗﺮﺣﻢاﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﺮگ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ در رگ و رﻳﺸﻪات؟ در ﻋﻤﻖ ﻫﺴﺘﻲات؟‬ ‫راﺳﺘﺶ‪ ،‬اﮔﺮ زﻧﺪهام ﻫﻨﻮز‪ ،‬اﮔﺮ ﮔﻪﮔﺎه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﺎ ﭘ‪‬ﺮم از‬ ‫ﺟﻨﺒﺶِ ﺣﻴﺎت‪ ،‬ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﻣﺎل ﺑﻲﺟﺮﺑﺰهﮔﻲﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﺳﻦ ﺧﻮدش را ﻧﻜﺸﺘﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺸﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ‪ ،‬ﺑﺮاي ﺑﻘﺎء‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮر روزﻣﺮه ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﺪ ﺧﻮد را‪ :‬ﺑﺎ‬ ‫اﻓﺮاط در ﺳﻴﮕﺎر؛ ﺑﺎ ﺑﻲﻧﻈﻤﻲ در ﺧﻮاب و ﺧﻮراك؛ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﻜﺸﺪ اﻣﺎ‬ ‫در درازاي اﻳﺎم؛ در ﻣﺮگ ﺑﻲﺻﺪا‪.‬‬ ‫ﺑﻴﻬﻮﺷﻲ؟ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﺮگ در اوج رﺧﻮت و ﺑﻲ ﺧﺒﺮي! ﭼﻪ رؤﻳﺎﻳﻲ از اﻳﻦ‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺮاي آدﻣﻲ ﺑﺰدل ﻛﻪ ﻫﺰار ﺳﺎل اﺳﺖ ﻣﺮگ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪي اوﺳﺖ؟‬ ‫ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻋﻠﺘﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻋﻤﺮم ﺑﻪ‬ ‫دﺧﺘﺮي ﻣﺘﻠﻚ ﻧﮕﻔﺘﻪام‪ .‬ﭼﻄﻮر ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ ﺟﺮﺋﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ اﻳﻨﻄﻮر ﻋﻘﺪهﻫﺎي‬ ‫ﻓﺮوﺧﻔﺘﻪ را ﺟﺎري ﻛﻨﻨﺪ در ﭼﻨﺪ ﻛﻼم وﺣﺸﺘﻨﺎك؛ ﻛﻠﻤﻪ را ﺑﺪل ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ‬ ‫آﻟﺘﻲ ﺑﺮّا و ﻓﺮو ﻛﻨﻨﺪ ﺗﻴﻐﻪي ﺗﻴﺰش را در ﻋﻤﻖ ﺟﺎن زﻧﻲ؟ ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻔﺮت‬ ‫دارم از ﻣﺘﻠﻚ؛ ﺣﺘﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮّا ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻠﻤﺎت؛ ﻓﻘﻂ ﻟﻮدﮔﻲ اﺳﺖ و ﺑﺲ؛‬ ‫اﺑﺰاري ﺑﺮاي ﺟﻤﺎع روح‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺘﻠﻜﻲ ﻫﺴﺖ در ﻳﻚ ﻧﻤﺎﻳﺶ روﺣﻮﺿﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻤﻪي ﺗﻤﻨﺎي ﺟﺴﻢ ﻛﻪ ﻣﻮج ﻣﻲزﻧﺪ در آن‪ ،‬ﺑﺎزﺗﺎب ﻳﻚ ﺟﻮر روح ﺧﻮب‬ ‫اﻳﺮاﻧﻲﺳﺖ؛ ﺳﺮﺷﺎر از‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻮل ﻧﻴﻤﺎ‪» ،‬ﻫﺰاﻟﻲ و ﺟﻼﻓﺖ« ‪ :‬ﻣﺮد‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر‬ ‫آب از ﭼﻚ و ﭼﺎﻧﻪاش آوﻳﺰان‪ ،‬راه ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ زن و‪ ،‬ﺧﻴﺮه ﺑﻪ ﻟﺮز‬ ‫ﻟﺮز ﻛﭙﻞﻫﺎ‪ ،‬ﻓﻚ ﻣﻲ زﻧﺪ‪» :‬راه ﻧﺮو ﺟﻴﮕﺮ‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﻲ!«‬ ‫ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻫﺮﺑﺎر ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻢ ﻣﻲرﺳﺪ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‪ ،‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻟﺸﻜﺮي‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﺎر زﻳﺒﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬راه ﻧﺮو ﺟﻴﮕﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﻲ! دراز ﺑﻜﺶ‬ ‫ﺗﻮ ﻓﻘﻂ‪ .‬دراز ﺑﻜﺶ و ﻫﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲرﺳﻴﻢ‪ .‬ﻏﺬاﻳﺖ‬

‫‪6‬‬

‫را ﻣﻲآورﻳﻢ ﺗﻮي ﺗﺨﺖ‪ .‬ﻣﻼﻓﻪﻫﺎ را ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﻋﻮض ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ و ﺗﻮاﻟﺖ و اﺗﺎق را ﺑﺮق ﻣﻲاﻧﺪازﻳﻢ؛ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﺜﻞ دﺳﺘﻪي ﮔﻞ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻛﺎري داﺷﺘﻲ‪ ،‬اﻳﻦ دﻛﻤﻪ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﺑﺎﻻي ﺳﺮت؟ زﻧﮓ ﺑﺰن‪.‬‬ ‫ﻣﺒﺎدا ﺗﻜﺎن ﺑﺨﻮري ﻫﺎ؟ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ دراز ﺑﻜﺶ و ﻫﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ‪«.‬‬ ‫ﻫﻤﻪي ﺧﺮج را ﺑﻴﻤﻪام ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬از دﺳﺘﻤﺰد ﺟﺮاح و ﻫﺰﻳﻨﻪي‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺎ دوا و درﻣﺎن‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ اﻳﻦ آدمﻫﺎي ﻧﺎزﻧﻴﻦ‬ ‫اﻳﻦﻗﺪر اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻢ‪ ،‬ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻋﻤﻞ ﺑﻜﻨﻢ‪،‬‬ ‫ﻣﻘﺪاري ﻫﻢ از ﺟﻴﺐ ﻣﺎﻳﻪ ﻣﻲﮔﺬارم ﺗﺎ ﻳﻚ اﺗﺎق ﺗﻚ ﻧﻔﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻤﺪ‪ ،‬از ﺧﻴﺮ داﺷﺘﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻲﮔﺬرم )ﺑﮕﺬار ﻣﻦ و آﻗﺎي ﻣﻌﺘﻤﺪي ﭼﻨﺪ‬ ‫روزي ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه از ﺷﺮ اﻳﻦ ﺗﻠﻔﻦﻫﺎي ﺟﺎﻧﻜﺎه ﺧﻼص ﺷﻮﻳﻢ(‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ‬ ‫دوﺳﺘﻲ ﻫﻢ ﺧﺒﺮ ﻧﻤﻲدﻫﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﻔﺮت دارم از دﻟﺴﻮزي‪ ،‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‬ ‫ﺧﻠﻮﺗﻢ ﺑﻬﻢ ﺑﺨﻮرد‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻟﺸﻜﺮي ﭘﺮﺳﺘﺎر زﻳﺒﺎ ﺗﺮوﺧﺸﻚات ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﻓﻜﺮﻫﺎي ﺗﻮ ﻣﻬﻢاﻧﺪ‪ .‬ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ اﺳﺖ؟ ﺣﺎﻻ ﻳﻚ ﺟﺎي ﺑﺪن آدم‬ ‫را ﻫﻢ ﺧﺘﻨﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺐ ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ آﻧﻜﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻏﺮاﻣﺘﻲ دارد؟‬ ‫ﻣﻼﻓﻪ را ﻛﻨﺎر ﻣﻲزﻧﻢ و از ﺗﺨﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲآﻳﻢ‪ .‬ﻣﻲاﻳﺴﺘﻢ ﻟﺐ ﭘﻨﺠﺮه؛‬ ‫ﺧﻴﺮه ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺑﻠﻮط ﺣﻴﺎط ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن؛ ﺧﻴﺮه ﺑﻪ ﺑﺮﮔﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﺣﺎﻻ ﭼﺮخ ﻣﻲزﻧﺪ ﺑﻪ راﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮخ ﻣﻲ زﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﭗ‪ ،‬ﭼﺮخ ﻣﻲ زﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺞ‪،‬‬ ‫و ﻣﻲاﻓﺘﺪ روي ﺳﻄﺢ ﺳﺒﺰ ﭼﻤﻦ؛ ﻛﻨﺎر ﺑﺮگﻫﺎي زرد دﻳﮕﺮي ﻛﻪ‬

‫ﭘﺮاﻛﻨﺪهاﻧﺪ اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬آﻧﺠﺎ؛ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ‪».‬ﭼﺮا ﻫﻤﻪاش از ﻣﺴﻴﺮﻫﺎي ﻛﺞ‪ ،‬ﭘﺮ از ﭘﻴﭻ‬ ‫و ﺳﺮﺑﺎﻻ‪ ،‬ﻧﻔﺲﮔﻴﺮ‪ ،‬ﻧﻔﺲ ﺑﺮ؟ ﭼﺮا ﻫﻤﻪاش از ﻣﺴﻴﺮﻫﺎي ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬ ‫ﺷﺪ؛ ﻣﺴﻴﺮﻫﺎي ﻧﺎﺗﻮان از ﺷﺪن؛ ﻣﺴﻴﺮﻫﺎي ﻧﺮﺳﻴﺪن؟ ﭼﺮا؟ ﺷﺎﻳﺪ‬ ‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮﺷﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ رﻓﺘﻦ؟ ﭼﻘﺪر ﺑﺪم‬ ‫ﻣﻲآﻳﺪ از ﺗﻪِ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‪ ،‬از اﻧﺘﻬﺎ؛ از آﺧﺮ؛ از اﻳﺴﺘﺎدن در ﻟﺒﻪي ﻓﺴﺎد؛ ﻣﺜﻞ‬

‫‪7‬‬

‫ﻣﻴﻮهاي در اﻧﺘﻬﺎي ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﺴﺘﮕﺎه آﺧﺮ اﺗﻮﺑﻮس؛ ﻳﺎ ﻗﻄﺎر؛ اﻳﻨﺠﺎ ﻳﺎ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺠﺎ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ رﻳﻪﻫﺎ و ﻗﻠﺐ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده اﻧﺪ در ﻟﺒﻪﻫﺎي ﻓﺴﺎد؛ و ﻣﻦ‬ ‫ﻧﺎﺗﻮان از ﻣﻬﺎر ﻛﺮدنِ وﺿﻊ‪ .‬ﺳﻴﮕﺎر را ﺷﺮوع ﻛﺮده ام دوﺑﺎره از ده روز‬ ‫ﭘﻴﺶ‪ .‬روز اول ﺳﻪ ﺗﺎ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﭘﻨﺞﺗﺎ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺷﺶ ﺗﺎ‪ .‬روز ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪهي ﭘﺎﻛﺖ‬ ‫را ﻛﺸﻴﺪم و ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﺪم از ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﻳﺶ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎز روز از ﻧﻮ ﺗﺮكِ‬ ‫ﺳﻴﮕﺎر از ﻧﻮ‪ .‬ﻫﻤﻪي ﻫﺴﺘﻲام دردآﻟﻮدِ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞِ ﻛﻮﭼﻚ اﺳﺖ؛‬ ‫ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ آدﻣﻲ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ از ﭘﺲﺷﺎن ﺑﺮﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬و ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺧﺮ ﮔﻴﺮ ﻛﻨﻢ در ﻫﻤﺎن ﺧﻢِ اول ﻳﺎ دوم‪ .‬ﺳﻬﻢ ﻧﺪادهاﻧﺪ اﻧﮕﺎر ﻟﻤﺤﻪاي‬ ‫آﺳﺎﻳﺶ؛ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢِ ﻣﺮگ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﺳﻬﻢاش ﺑﺮاي ﻣﺎ‬ ‫ﺷﻨﺎﺳﺖ ﻣﻴﺎنِ ﻣﺎﻫﻴﺎنِ ﺗﺎرﻳﻚِ اﻋﻤﺎق؛ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺎﺗﻲ ﻛﻪ درﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ‬ ‫ﻫﻤﻪي ﻫﻮل ﻫﺴﺘﻲ«‪ .‬ﺳﻴﺘﺮوﺋﻦ آﺑﻲ رﻧﮕﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻜﻲ اﺳﺖ‪ ،‬از‬ ‫روي ﺑﺎرﻳﻜﻪي آﺳﻔﺎﻟﺖ ﻛﻨﺎر ﭼﻤﻦ راه ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪ .‬ﺑﺮگﻫﺎ ﺟﺎﻛﻦ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ؛‬ ‫ﭘﻮشِ ﻫﻮا؛ و دوﺑﺎره ﻣﻲاﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﻴﺘﺮوﺋﻦ دور ﻣﻲزﻧﺪ و از ﺣﻴﺎط ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‬ ‫ﺑﻴﺮون ﻣﻲرود‪.‬‬

‫‪8‬‬

‫‪2‬‬ ‫وردي ﻛﻪ ﺑﺮهﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ‬ ‫ﺗﺼﻮرش را ﺑﻜﻦ‪ ،‬اﻧﮕﺎر در دل ﺳﺮداﺑﻪاي ﺗﺎرﻳﻚ ﺳﻲ و ﻧُﻪ ﭘﻠﻪ را‬ ‫ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي آب ﺣﻴﺎت‪ ،‬ﺳﻲ و ﻧُﻪ ﭘﻠﻪي ﻛﻢﻋﺮض‪،‬‬ ‫ﻧﺎﺻﺎف‪ ،‬ﻟﻐﺰان‪ .‬روي ﻫﺮ ﭘﻠﻪ ﭘﺎﻳﺖ ﺳﺮﻳﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺳﻄﺢ ﻳﺦ زده و ﺗﺎرﻳﻚ‪،‬‬ ‫و ﻫﺮ ﺑﺎر ﻧﺼﻔﻪﺟﺎن ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺷﻮي ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﺳﻨﮓ و‬ ‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪهاي ﺑﻪ ﺳﻲ و ﻧﻬﻤﻴﻦ ﭘﻠﻪ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺧﺸﻚات زده‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ و اﺻﻼْ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻴﺎوري اﻳﻦ ﻫﻤﻪ راه را در دل ﻇﻠﻤﺎت ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي‬ ‫ﭼﻪ آﻣﺪهاي‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻴﺎوري ﻛﻪ ﻫﻤﻪي آن ﺳﻲ و ﻧﻪ ﭘﻠﻪ را آﻣﺪهاي ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺮﺳﻲ ﺑﻪ آن ﭼﻬﻠﻤﻴﻦ ﭘﻠﻪ!‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺷﺎخ و ﺑﺮگ درﺧﺘﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺎﺷﻴﻪي آﺳﻔﺎﻟﺖ ﺑﺎغ‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ردﻳﻒ ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻣﻮش و ﻏﻢزده ﭘﺎرك ﺷﺪهاﻧﺪ!‬ ‫اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﻓﻜﺮﻫﺎي اﻳﻨﻬﺎ ﻫﻢ اﻫﻤﻴﺖ داده ﺷﺪه‪ .‬اﻧﮕﺎر اﻳﻨﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻨﺘﻈﺮم‪ .‬اﻳﻦ ﻫﺸﺘﻤﻴﻦ ﺑﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﺑﺎر ﻳﻚ ﺟﺎي ﺗﻨﻢ‬ ‫را ﺑﺮﻳﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎر اول ﺗﻜﻪاي از ﭘﻮﺳﺖ ﺷﻮﻣﺒﻮﻟﻢ را‪ .‬ﺑﺎر دوم ﻟﻮزهﻫﺎﻳﻢ را‪ .‬ﺑﺎر‬ ‫ﺳﻮم آﭘﺎﻧﺪﻳﺴﻢ را‪ .‬ﺑﺎر ﭼﻬﺎرم ﺗﻜﻪاي از اﺳﺘﺨﻮان ﺑﻴﻨﻲ را‪ .‬ﺑﺎر ﭘﻨﺠﻢ ﺗﻜﻪاي‬ ‫از زﺑﺎن ﻛﻮﭼﻚ را‪ ...‬آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺗﻜﻪاي از ﭼﺸﻢ راﺳﺘﻢ را‪ .‬دﻟﻢ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻋﻜﺴﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ از داﺧﻞ ﮔﻠﻮ‪ .‬ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺣﺎﻻ‬ ‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺑﺮﻳﺪن و ﺗﺮاﺷﻴﺪن؟ ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﻳﻚ روز ﺧﻮد ﺣﻨﺠﺮه‬ ‫را ﻫﻢ ﺑﺮدارﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﺷﻮد ﺑﻪ ﻣﺎﺗﺤﺖ اﻻغ‪ .‬ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻪاﻧﺪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‬

‫‪9‬‬

‫ﭼﻴﺰﻫﺎي اﺿﺎﻓﻲ ﻛﻪ ﻫﻲ درآوردهاﻧﺪ و دور رﻳﺨﺘﻪاﻧﺪ؟‬ ‫اﺿﺎﻓﻲ؟ اﮔﺮ اﺿﺎﻓﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺣﺎل و روزم اﻳﻦ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺣﺎﻻ‬ ‫ﻫﺴﺖ‪.‬‬ ‫ـ ﺑﻴﺎ دراز ﺑﻜﺶ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻓﺸﺎر ﺧﻮﻧﺖ را اﻧﺪازه ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﺎريﺳﺖ ﻣﺎرﺗﻴﻨﻴﻜﻲ‪ .‬از آن ﺳﻴﺎﻫﺎن دورﮔﻪي ﻇﺮﻳﻒ ﻛﻪ اﮔﺮ‬ ‫ﮔِﻞﺷﺎن ﺧﻮب ﺑﺎﺷﺪ )ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ دﺳﺖ ﺗﻮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﻮي‬ ‫دﺳﺖ و دارد ﺗﻠﻤﺒﻪ ﻣﻲ زﻧﺪ( ﺗﻮ ﻳﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﺸﻮي ﻳﺎ اﮔﺮ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻣﻦ ﺟﺎي ﻋﺸﻖات ﺳﺎب رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺧﻴﺮه ﺷﻮي ﺑﻪ آن‬ ‫ﺑﻨﺎﮔﻮش ﻇﺮﻳﻒ؛ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﻮﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﻻﻟﻪي ﮔﻮش؛ و آرام‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ‬ ‫اﻧﮕﺎر از ﺗﻪِ ﻳﻚ ﺳﺮدابِ ﻇﻠﻤﺎﻧﻲ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﻲ‪» :‬ﺗﻮ ﻓﺸﺎر را اﻧﺪازه ﻧﮕﻴﺮ‬ ‫ﺟﻴﮕﺮ‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﻲ« و اﻳﻦ را ﻃﻮري ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر داري ﻳﻜﻲ از‬ ‫اوراد ﻗﺪﻳﻤﻲ را ﻣﻲﺧﻮاﻧﻲ‪ .‬ﻫﻤﺎن وردي ﻛﻪ ﺑﺮهﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ‬ ‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻲﺷﺎن ﺣﻨﺎ ﻣﻲﺑﻨﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﺒﺮﻧﺪﺷﺎن ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه‪ .‬ﻫﻤﺎن وردي ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻲ ﺗﻜﻪاي از ﻣﺮا ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ و‬ ‫ﻣﻲاﻧﺪازﻧﺪ ﺟﻠﻮي ﺳﮓ‪ .‬ﭼﻮن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻴﺰي در ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ‬ ‫اﺿﺎﻓﻲﺳﺖ‪ .‬ﻣﻄﻠﻘﺎٌ اﺿﺎﻓﻲ‪.‬‬

‫‪10‬‬

‫‪3‬‬ ‫ﭘﺮﻧﺪهاي ﻛﻪ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ ﻫﺮﮔﺰ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎ آﻟﺖ ﺗﻨﺎﺳﻠﻲ ﺣﻀﺮت اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد دﻧﺒﺎﻟﺶ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻜُﺸﺪش‪ .‬ﭼﻮن ﺗﻮي ﺗﻨﺶ ﺗﻜﻪاي‬ ‫اﺿﺎﻓﻲ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ را ﺗﻮرات ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﻫﻢ ﻛﻪ دﻳﺪ‬ ‫اﻳﻦ ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮي از آن ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮيﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ آﻟﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺗﺨﺘﻪ‬ ‫ﺳﻨﮕﻲ ﺻﺎف‪ ،‬و ﺑﺎ ﺗﻜﻪﺳﻨﮕﻲ ﺗﻴﺰ ﻣﺤﻜﻢ ﻛﻮﺑﻴﺪ)آخ خ خ خ ( ﺗﺎ ﺧﺘﻨﻪ ﻛﻨﺪ‬ ‫آن ﺗﻜﻪي اﺿﺎﻓﻲ را‪.‬‬ ‫ﭼﺮا ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻢ اﻳﻦ ﻫﺎ را؟ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﭼﻬﻠﻤﻴﻦ ﭘﻠﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ؛ از‬ ‫آن ﺳﻪﺗﺎر ﺟﺎدوﻳﻲ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ »ﺗﻮ راه ﻧﺮو ﺟﻴﮕﺮ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر دراز‬ ‫ﺑﻜﺶ و ﻓﻜﺮ ﻛﻦ«‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻓﻜﺮﻫﺎي آدم ﻫﻢ اﻳﻨﻄﻮري‬ ‫ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪...‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر دراز ﻛﺸﻴﺪهام روي ﺗﺨﺖ و ﻫﻤﻪاش ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫آﻟﺖ؛ ﺑﻪ روزي ﻛﻪ ﻣﺮا ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ وﺳﻂ ﺣﻴﺎط‪ ،‬روي ﺻﻨﺪﻟﻲ رﻧﮓ و رو‬ ‫رﻓﺘﻪي ﻟﻬﺴﺘﺎﻧﻲ‪ .‬ﻫﻤﻪي ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ دور و ﺑﺮم؛ ﺧﻴﺮه ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻴﺎن ﭘﺎﻫﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪام‪ .‬ﻣﻲدﻳﺪم ﻛِﻞ ﻣﻲزﻧﻨﺪ و ﻣﻲﺧﻨﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻻﺑﺪ‬ ‫آﻧﺠﺎ ﻣﺮﻛﺰ ﺟﻬﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﭼﻮﺑﻲ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﮔﻴﺮهي رﺧﺖ‬ ‫)ﺗﻜﻪاي ﻧﻲ ﻛﻪ از درازا ﻧﺼﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺷﻜﺎﻓﻲ داﺷﺖ( زده‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺷﻮﻣﺒﻮﻟﻢ‪ .‬ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻣﺜﻞ ﺑﺮهاي ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش را ﺣﻨﺎ‬ ‫ﻣﻲﺑﻨﺪﻧﺪ‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدم اﻳﻨﻬﻢ ﻳﻚ ﺟﻮر ﮔﻮﺷﻮاره اﺳﺖ؛ ﻣﺜﻞ‬

‫‪11‬‬

‫ﮔﻮﺷﻮارهﻫﺎي ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ؛ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪي ﺳﻴﺎه ﭘﻮﺳﺖﻣﺎن‪ .‬او ﮔﻮﺷﻮاره را ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺮهي ﺑﻴﻨﻲاش ﻣﻲزد؛ ﻣﺎدرم ﺑﻪ ﮔﻮشﻫﺎﻳﺶ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺧﺐ ﮔﻮﺷﻮاره‬ ‫را ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻲﺷﻮد زد‪ .‬ﺣﺎﻻ زدهاﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺷﻮﻣﺒﻮﻟﻢ‪ .‬ﺧﻨﺪﻳﺪم‪ .‬ﭼﻪ‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻳﻜﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ » :‬اِ اِ اِه اون ﭘﺮﻧﺪه ﻫﻪ رو!!!‪ «...‬و ﺳﺮ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف آﺳﻤﺎن)آخ خ خ خ خ‪ (...‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔُﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮد ﺟﻬﺎن از‬ ‫ﺳﻮزش ﺗﻴﻎ‪ ،‬و ﻣﻦ ﻫﻤﻪي ﻋﻤﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺮدم ﭘﻲِ ﭘﺮﻧﺪهاي ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻧﺒﻮده اﺳﺖ ﻫﺮﮔﺰ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر دارد ﻣﻲرود ﺳﻤﺖِ ﺳﻴﺎرهاي‬ ‫ﻛﻪ ﺳﻴﺎرهي ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺣﺎﻻ ﻣﻲروي ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ‪ ،‬و‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﺖ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪهام ﺑﻬﺸﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ؛ در آﺳﻤﺎن‪ ،‬زﻳﺮ ﭘﺎي‬ ‫ﻣﺎدران‪ ،‬ﻳﺎ ﻻ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺗﻜﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺗﻨﻢ ﺟﺪا ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻧﺨﻲ از ﺳﻮراخ‬ ‫آن ﻋﺒﻮر دادﻧﺪ و ﺑﻨﺪش ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﻲ ﻛﻪ روي دﻳﻮار آﺟﺮي ﺣﻴﺎط ﺑﻮد؛‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚِ ﻫﻤﺎن ﺳﻮراخ ﻛﻪ ﻣﺎدرم ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را در آن ﻓﺮو ﻣﻲﻛﺮد وﻗﺘﻲ‬ ‫ﺳﺮش را ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻲزد‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺧﻴﺮه ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪاي ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎ را از ﻻي‬ ‫دﻧﺪهﻫﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﻒ دو دﺳﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻣﻲﻛﺮد؛ و ﻓﺮو ﻣﻲﺑﺮد در‬ ‫ﺳﻮراخ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﻤﺎﻫﺎي زﻧﺪﮔﻲام ﻣﻌﻤﺎي ﺗﺎزهاي اﺿﺎﻓﻪ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ـ ﻫﺮ وﻗﺖ اﻳﻦ ﺗﻜﻪ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ ﺷﻮﻣﺒﻮل ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﭘﺴﺮم‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺘﻢ‬ ‫ﺳﺮاغ آن ﺗﻜﻪ ﻛﻪ آوﻳﺰان ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻴﺦ‪ .‬ﻧﮕﺮان ﺧﻮب ﺷﺪﻧﻢ ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﻧﮕﺮان‬ ‫ﭼﻴﺰي ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺟﺪاش ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ از ﺑﺪﻧﻢ‪ ،‬و ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻲدﻳﺪم اﻳﻦ ﺗﻜﻪ‬ ‫ﻫﻲ ﺧﺸﻚ ﻣﻲﺷﻮد و ﻣﻲﺧﻤﺪ در ﺧﻮد‪ ،‬ﭼﻨﺎن اﻓﺴﺮده ﺷﺪم ﻛﻪ ﻳﻚ روز‪،‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻫﻤﻪي اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮﺷﺎن ﮔﺮم ﺑﻮد‪ ،‬آرام‪ ،‬ﺑﻴﻠﭽﻪ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ ،‬از‬

‫‪12‬‬

‫ﺣﻴﺎط ﺳﻴﻤﺎﻧﻲ ﻋﺒﻮر ﻛﺮدم‪ ،‬در آﻫﻨﻲ را ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ ،‬و ﺗﻮي ﻣﺤﻮﻃﻪي‬ ‫ﺧﺎﻛﻲ ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻛﻨﺪن زﻣﻴﻦ‪ .‬و ﭼﺎل ﻛﺮدم آن ﺗﻜﻪي‬ ‫اﺿﺎﻓﻲ را؛ ﺟﺎﻳﻲ درﺳﺖ روﺑﺮوي در ﺣﻴﺎط؛ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ‪ ،‬در‬ ‫ﻳﻚ ﻧﻴﻤﻪﺷﺐ ﭘﺎﺋﻴﺰي‪ ،‬ﭘﺪر ﭼﻴﺰي را ﭼﺎل ﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪاش در ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ‪،‬‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻛﺎﺑﻮس‪ ،‬ﭘﻬﻦ ﺷﺪ روي زﻧﺪﮔﻲام‪.‬‬

‫‪13‬‬

‫‪4‬‬ ‫آﻳﺎ ﻣﺴﻴﺢ در راه اﺳﺖ؟‬ ‫ﺳﻪﺗﺎر‪ ،‬ﺳﺎز اﺧﺘﻨﺎق اﺳﺖ‪ ،‬وﻳﻮﻟﻮن ﺳﺎز دﻣﻮﻛﺮاﺳﻲ‪ .‬از ﺑﺲ ﺻﺪاش‬ ‫ﻻﺟﻮن اﺳﺖ؛ ﺑﻐﺾِ ﻓﺮوﺧﻮرده اﺳﺖ اﻧﮕﺎر؛ ﻃﻨﻴﻦِ ﻣﺨﻔﻲِ ﺗﺮس و ﺷﻴﺪاﻳﻲ‪.‬‬ ‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺷﻨﻮﻧﺪه ﺑﺮاﻳﺶ ﻛﻢ اﺳﺖ‪ ،‬دو ﻧﻔﺮ زﻳﺎد‪ .‬اﻣﺎ دﻳﺪه ﺑﻮدم‬ ‫ﺣﻮاﻟﻲ ﺳﻪ ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪي اﺷﺒﺎح ﻣﺪرﻧﻴﺘﻪ در ﺧﻮاباﻧﺪ و دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﺻﺪاي‬ ‫رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﻫﺴﺖ ﻧﻪ ﺻﺪاي دور و درﻫﻢِ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪاي‪ ،‬ﭼﻨﺎن رﺳﺎ‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد اﻳﻦ ﺻﺪا ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻔﻪاش ﻛﻨﻲ از ﺗﺮس ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ‪ .‬دﻳﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ‬ ‫اﮔﺮ وﺳﻴﻠﻪاش ﻧﻜﻨﻲ ﺑﺮاي روﻧﻖ ِدﻛﺎن رازﻫﺎش را ﭘﺮده در ﭘﺮده ﺑﺎز‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬زن اﺳﺖ اﻳﻦ ﺳﺎز)از ﭘﺸﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻦ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎش را‬ ‫ﺑﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ اﻧﮕﺎر( و ﺣﺴﺎس اﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻘﺪر ﻛﻪ ﻫﺮ زﻧﻲ‪ .‬ﻗﻬﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ‪.‬‬ ‫راه ﻧﻤﻲدﻫﺪ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﻮدش اﮔﺮ ﻛﻪ ﻧﺎدﻳﺪه ﺑﮕﻴﺮياش‪ .‬ﭼﻘﺪر ﻫﻢ ﻛﻪ اﻫﻞ‬ ‫ﺣﺴﺎدت اﺳﺖ اﻳﻦ ﺳﺎز! وﻗﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎزي درﻣﻲآورد ﺳﺎز دﻳﮕﺮي ﺑﮕﻴﺮ‬ ‫دﺳﺖات‪ ،‬ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻄﻮر راه ﻣﻲآﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﺻﺪاﻳﻲ را‬ ‫ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪﺷﺒﺎن ﺑﻴﺮون ﻣﻲﺧﺮوﺷﺪ از اﻳﻦ ﺳﺎز ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﻮد ﺷﺒﺎﻧﻪروزي‬ ‫ﻛﺮد؟ ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﻮد ﺳﻪﺗﺎري ﺳﺎﺧﺖ ﺟﺎدوﻳﻲ؟ ﺳﻪﺗﺎري ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ زﺧﻤﻪ‬ ‫زرد و ﺳﺒﺰ و آﺑﻲ و ﻗﺮﻣﺰ ﻛﻤﺎﻧﻪي رﻧﮕﻴﻨﻲ از ﺻﺪا را ﺑﻴﻔﺸﺎﻧﺪ ﺗﻮي ﻓﻀﺎ‪.‬‬ ‫دﻳﺪه ﺑﻮدم اﻳﻦ ﺳﺎز ﺑﺎ زﺑﺎن راز ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ از اﻫﻞ راز ﺷﻮم ﻣﮕﺮ‬ ‫ﻧﺼﻴﺒﻢ ﺷﻮد آن ﺳﻪﺗﺎر ﺟﺎدوﻳﻲ؛ ﺳﻪﺗﺎري ﻛﻪ در ﻣﻴﺎﻧﻪي ﻛﺎر ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬ﺗﻮ‬ ‫ﺳﺎز ﻧﺰن‪ ،‬ﺟﻴﮕﺮ‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﻲ‪ .‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﺮا ﺑﮕﻴﺮ ﺗﻮي ﺑﻐﻞ‪ ،‬ﺧﻮدم ﻣﻲزﻧﻢ‬

‫‪14‬‬

‫ﺑﺮات‪«.‬‬ ‫ﭘﺲ ﻟﺒﺎس ﻧﺠﺎران ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ دﺳﺖ ﺑﻪ ار‪‬ه و ﭼﻮب و ﺗﻴﺸﻪ‬ ‫ﺑ‪‬ﺮّم ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺴﻴﺢ در راه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد روي ﺷﻬﺮ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺳﺘﺎرهاي در دوردﺳﺖ‪.‬‬ ‫»آﻳﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎﻧﻲ ﺑﻪ اﻳﻨﺴﻮ ﻣﻲآﻳﻨﺪ؟« ﺳﻮز ﺳﺮدي ﻣﻲآﻣﺪ و ﺑﺮگﻫﺎ روي‬ ‫ﭼﻤﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺸﻲ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ ﭘﭽﭙﭽﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫درِ اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭘﺮﺳﺘﺎر دﻳﮕﺮي داﺧﻞ ﺷﺪ؛ ﺳﭙﻴﺪ ﭘﻮش‪ .‬و ﺳﭙﻴﺪي‬ ‫اﺗﺎق و ﻣﻼﻓﻪﻫﺎ ﻣﻜﺮر ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪15‬‬

‫‪5‬‬ ‫از ﭘﺸﺖ ﻏﺒﺎرﻫﺎي ﻣﻌﻠﻖ ﭼﻮب‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ از ﺗﻦ ﺗﻮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ را ﺑﺪل ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻛﻪ اﻓﺘﺎدهام ﺑﻪ ﺟﺎن اﻳﻦ ﻛُﻨﺪهي ﺗﻮت ﻛﻪ‬ ‫دادهام از درازا دوﻧﻴﻤﻪ ﻛﺮدهاﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻳﻚ ﻣ‪‬ﻘﺎر دارم ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ‬ ‫ﭼﻮبﻫﺎي اﺿﺎﻓﻲاش را ﻣﻲﺗﺮاﺷﻢ ﺗﺎ ﺗﺒﺪﻳﻠﺶ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻪﺗﺎر‪ .‬ﺟﺎدوﻳﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻫﻨﻮز ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻢ ﺑﻪ آن ﺳﻪﺗﺎر ﺟﺎدوﻳﻲ‪ .‬اﻳﻦ‪ ،‬ﺗﺎزه‬ ‫اوﻟﻴﻦ ﭘﻠﻪﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻲ و ﻧُﻪ ﺳﻪﺗﺎر دﻳﮕﺮ ﺳﺎﺧﺖ؛ ﻣﻲداﻧﻢ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻫﻤﻪي ﻓﻮت و ﻓﻦ اﺳﺘﺎدان ﻗﺪﻳﻢ را ﺟﻤﻊ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﺎ داﻧﺶِ ﻏﺮب‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﻢ و ذوقزده ﻧﺸﻮم ﺑﻪ اﻧﺪﻛﻲ ﺗﻮﻓﻴﻖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻳﺒﻲ‬ ‫ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺮا ﺑﻪدر ﻛﻨﺪ از راه‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻏﺮﺑﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻓﺮﺿﻴﻪ آﻏﺎز‬ ‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬آزﻣﻮن و ﺧﻄﺎ ﺗﺎ اﮔﺮ ﭼﻴﺰي ﺳﺪِ راه ﻧﺸﺪ)ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰﻫﺎي‬ ‫ﺗﺮﺳﻨﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ( ﺳﺮاﻧﺠﺎم آن ﭼﻬﻠﻤﻴﻦ ﺳﻪﺗﺎر ﺑﺸﻮد ﻫﻤﺎن ﺳﻪﺗﺎر‬ ‫ﺟﺎدوﻳﻲ‪.‬‬ ‫ﻛﻨﺪه را ﻛﻪ ﺧﺮﻳﺪم ﺑﺮدم ﺑﻪ ﻳﻚ ﻛﺎرﮔﺎه ﭼﻮبﺑ‪‬ﺮي‪:‬‬ ‫ـ اوﺳﺎ‪ ،‬ﻟﻄﻒ ﻛﻨﻴﺪ و اﻳﻦ را از درازا ﻧﺼﻒاش ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ار‪‬هي ﺑﺮﻗﻲاش را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻪ ﭼﻮب‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻫﻢ‬ ‫از ﮔﻮﺷﻪي ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ‪» :‬ﺗﻮت اﺳﺖ؟«‬ ‫ﺑﻨﺪ دﻟﻢ ﭘﺎره ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪«.‬‬ ‫ـ » ﻧﻪ آﻗﺎ‪ .‬ﺑﺒﺮﻳﺪ ﺟﺎي دﻳﮕﺮي‪«.‬‬

‫‪16‬‬

‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ ﭼﻮبﺑﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﻮاﺑﻢ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ درﻣﺎﻧﺪﮔﻲ ﻧﮕﺎهاش ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪن ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺟﻮاب را ﻓﻮتِ آب ﺑﻮدم‪» :‬آﻗﺎ‪ ،‬ﺣﻮﺻﻠﻪي ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻧﺪارﻳﻢ‪ «.‬دو ﺑﺮاﺑﺮ دﺳﺘﻤﺰد‬ ‫ﻣﻌﻤﻮل را ﻫﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﭙﺮدازم و ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻴﺎل‬ ‫دﺳﺖ ﺷﺴﺘﻦ از رؤﻳﺎ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺮﻛﺴﻲ را ﻣﻲﺷﻮد ﺧﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ‬ ‫ﻗﻴﻤﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ اﻟﻮارﻫﺎي ﭼﻮب ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر‬ ‫روي ﻫﻢ ﭼﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﻘﻒ‪ .‬ﺑﻌﺪ رو ﻛﺮدم ﺑﻪ او ﻛﻪ ﺣﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻨﺎر ار‪‬هي ﺑﺮﻗﻲ و ﻃﻮري ﭘﺸﺘﺶ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻌﻨﻲ‪» :‬ﻣﺰاﺣﻢ‬ ‫ﻛﺴﺐ ﻣﺎ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎْ«‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اوﺳﺎ‪ ،‬ده ﺑﺮاﺑﺮ ﺣﺴﺎب ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﺎر ﻣﺎ را راه ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ده ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻮﺧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻠﻜﻪي ﺻﺒﺎ ﻫﻢ ﺑﻮد ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﺎراﻧﺪن رﻳﺶ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم از ﺳﺮﮔﺮداﻧﻲ‪«.‬‬ ‫رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺎرﻳﻚروﺷﻦِ ﺗﻪِ ﻛﺎرﮔﺎه و‪ ،‬از ﭘ‪‬ﺸﺖ ﻏﺒﺎرﻫﺎي ﻣﻌﻠﻖ‬ ‫ﭼﻮب ﻛﻪ ﺷﻨﺎور ﺑﻮدﻧﺪ در ﺳﺘﻮن ﻧﻮر‪ ،‬آﻗﺎ ﻣﺼﻄﻔﻲ را ﺻﺪا ﻛﺮد‪.‬‬ ‫اﮔﺮ درﻣﺎﻧﺪﮔﻲات را ﺑﺎ ﻫﻤﻪي وﺟﻮد ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺑﻜﻨﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﺴﻲ‬ ‫ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ دادت ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ آن ﻧﮕﻬﺒﺎن ﭘﻴﺮ و ﻣﺎﻓﻨﮕﻲ ﺷﺮﻛﺖ »ﺻﺮاط‬ ‫اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ« ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻫﻤﻪي درﻣﺎﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ آﻗﺎ ﻛﺎر واﺟﺐ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﻢ‪ ،‬ﻣﻌﺘﻤﺪي رﻓﺘﻪ از اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﺗﻤﺎم اﺳﺖ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن دﻧﺒﺎل او ﻣﻲﮔﺮدم‪ ،‬ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫درﺑﺎره دﺧﺘﺮﺷﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻠﻪي ﻣﻬﻤﻲ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﺻﺒﺮ ﻛﻦ اﻳﻦ‬ ‫ﻫﻤﻜﺎرﻣﺎن را ﺻﺪا ﺑﻜﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺎ او رﻓﻴﻖ ﺟﺎنﺟﺎﻧﻲﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﺪ ﺣﺎﻻ در‬ ‫ﻛﺪام ﻛﻤﭗ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺖ روي زﻣﻴﻦ و رﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از‬

‫‪17‬‬

‫ده ﺳﺎل دوري از وﻃﻦ‪ ،‬دو ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺎم‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺮخ دﻗﻴﻘﻪاي ﭘﻨﺞ و ﻧﻴﻢ‬ ‫ﻓﺮاﻧﻚ‪ ،‬ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﮔﻮش ﺑﺪﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﺪاي ﺳﻜﻮت ﺑﻴﺎﺑﺎنﻫﺎي ﻛﺸﻮرم؛ ﺳﻜﻮﺗﻲ‬ ‫ﻣﺮﻣﻮز و آﺷﻨﺎ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺳﮕﻲ ﻫﻢ در ﻫﻤﺎن ﺣﻮاﻟﻲ اﺗﺎﻗﻚِ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﮔﺎهﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﺧﻮدش را ﻣﻲﺗﻜﺎﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر ﻫﻢ ﺻﺪاي ﭼﻬﺎر‬ ‫ﺟﻔﺘﻚِ ﺟﺮﻗﻪي ذﻏﺎﻟﻲ ﺑﻪﮔﻮش آﻣﺪ‪ .‬ﺑﻮي ﺗﺮﻳﺎك ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي ﺑﻴﻨﻲام‪ .‬ﻧﻪ‪،‬‬ ‫اﻳﻦ دﻳﮕﺮ اﻣﻜﺎن ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬وﻫﻢِ ﺳﻜﻮتِ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از دو ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺻﺪاي‬ ‫دوﻳﺪن ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻫﻦ و ﻫﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد‪» :‬ﺑﺪو‪ ،‬ﺑﺒﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺪهي ﺧﺪا ﻳﻚ رﺑﻊ اﺳﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺳﺖ!« و ﭘﺎﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺻﺪاي دوﻳﺪﻧﺸﺎن‬ ‫آﻣﺪه ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﺣﺮف ﻣﻲزدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ »ﺑﻨﺪهي ﺧﺪا« ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﻛﻤﭙﻲ‬ ‫را ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻛﻪ آﻗﺎي ﻣﻌﺘﻤﺪي در آن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻠﻪ ﻛﺎﻓﻲﺳﺖ‬ ‫درﻣﺎﻧﺪﮔﻲات را ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺑﻜﻨﻲ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد‪ .‬ﻻﺑﺪ آﻗﺎ ﻣﺼﻄﻔﻲ ﻋﺮق ﺧﻮر‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮﻳﺪن ﺗﻮت اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺮاﻳﺶ‪ .‬ﺑﺮﻳﺪ‪ .‬و ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺷﺶ ﺳﺎﻋﺘﻲ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻮي ﭘﺎرﻛﻴﻨﮓ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻣﺎن و اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺟﺎن‬ ‫ﻛﻨﺪهي ﺗﻮت‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮياش را ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﺮدم از ﻫﺮﭼﻴﺰ اﺿﺎﻓﻪاي ﺗﺎ ﺷﻜﻞ‬ ‫ﻛﺎﺳﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﻛﻒ دﺳﺘﻢ ﺗﺎول زده ﺑﻮد از ﺟﺎي دﺳﺘﻪي ﻣ‪‬ﻘﺎر‪ ،‬ﻧﻔﺴﻢ ﻫﻢ ﺑﻨﺪ‬ ‫آﻣﺪه ﺑﻮد از ﺑﻮي ﺑﻨﺰﻳﻦ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻛﻪ ﭘﺎرك ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﺎن ﺑﻐﻞ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﻣﻦ در اﻧﺪﻳﺸﻪي ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺠﺰ ﺳﻴﺪِ اوﻻدِ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‪،‬‬ ‫ﻫﺮﻛﺴﻲ ﺗﻮت را ﺑﺒﺮد ﻳﺎ ﺑﺴﻮزاﻧﺪ ﻣﺮﺿﻲ ﻣﻲﮔﻴﺮد ﺑﻲدرﻣﺎن‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻪ ﺳﻴﺪ‬ ‫ﺑﻮدم ﻧﻪ اوﻻد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ؛ اﻣﺎ ﺗﺎ دﻟﺖ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺧﺮاﻓﺎﺗﻲ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﻧﻜﻨﺪ‬ ‫ﻧﻔﺮﻳﻦاش ﺑﮕﻴﺮدم ﻳﻚ وﻗﺖ؟ ﭼﻮب را رﻫﺎ ﻛﺮدم و آﻣﺪم ﺑﺎﻻ‪.‬‬ ‫زﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا رﻧﮓات ﭘﺮﻳﺪه اﺳﺖ؟«‬ ‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر از ﺳﺮ ﺑﻼﺗﻜﻠﻴﻔﻲ دﺳﺘﻢ را ﭼﺮخ‬ ‫دادم ﺗﻮي ﻫﻮا ﻛﻪ دﻳﺪم ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر دارد ﺧﻮن ﻣﻲﭼﻜﺪ از ﻛﻒ دﺳﺖ‪.‬‬

‫‪18‬‬

‫‪6‬‬ ‫اﻓﻌﺎل ﺑﻲﻗﺎﻋﺪه‬ ‫وﻗﺘﻲ آﺳﻴﻪ دو دﺳﺖ ﻇﺮﻳﻒاش را ﻣﺸﺖ ﻛﺮد ﮔﺬاﺷﺖ دو ﻃﺮف آن‬ ‫ﮔﻮﻧﻪﻫﺎي ﺧﻮﺷﺘﺮاش و ﺟﻴﻐﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻮﻫﺎي ﻃﻼﺋﻲاش‬ ‫ﺳﻴﺦﺳﻴﺦ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﻬﻤﻴﺪم زﺑﺎن ﺧﻴﺎﻧﺖﻛﺎر اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ را ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻛﻠﻴﺪ‬ ‫ﺳﺎز ﻣﻲداﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ‪.‬‬ ‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدي ﺑﻪ ﺧﺎك ﻳﺎ ﺑﻪ آﺳﻔﺎﻟﺖِ‬ ‫ﺗﺎول ﺗﺎولِ ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﺮواﻧﻲﻫﺎي ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻫ‪‬ﺮم ﻫﻮا را‬ ‫ﻣﻲدﻳﺪي ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺨﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را در ﻫﺎﻟﻪاي از وﻫﻢ ﻓﺮو‬ ‫ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬از ﭘﺲ ﭘﺮدهي ﻟﺮزاﻧﻲ از ﻫﻮا ﮔﻪﮔﺎه ﺻﺪاي ﺿﺠﻪﻫﺎي ﮔﺮﺑﻪاي ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻮش ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﻫﺎش ﮔﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﻮي آﺳﻔﺎﻟﺖِ ذوب ﺷﺪهي ﺧﻴﺎﺑﺎن‬ ‫و ﻓﻘﻂ ﻃﺮح ﻣﺤﻮي از او دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬در آن ﺳﺎﻋﺎتِ دوزﺧﻲ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺟﻨﺒﺪهاي در ﺷﻬﺮ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻣﻴﺎن ردﻳﻒ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﻃﺮح اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ‬ ‫ﻣﺤﻠﻪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ دو ﺗﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ‪ ،‬ﺑﻪﺟﺎي ﻣﺎﻧﺪن در ﭘﻨﺎه ﺑﺎدﺑﺰن ﺳﻘﻔﻲ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ‪،‬‬ ‫ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲدادﻧﺪ ﻣﺜﻞ دو ﮔﺮﺑﻪي ﻳﺘﻴﻢ ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪﻫﺎ وﻟﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪» .‬ﮔﺮﺑﻪي‬ ‫ﻳﺘﻴﻢ«؟ ﻧﻪ‪ ،‬آﺳﻴﻪ وﻟﻮ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﻠﻨﮓ وﺣﺸﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮﻋﻲ زﻳﺒﺎﻳﻲ رام ﻧﺎﺷﺪﻧﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﻴﺎن دﺧﺘﺮانِ ﻛﻮﻟﻲ در ﺑﺮوﺗﺎﻧﻲ دﻳﺪم‪ .‬ﻋﺮب ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ آن‬ ‫ﭼﺸﻢﻫﺎي آﺑﻲ و ﻣﻮﻫﺎي روﺷﻦ از او دﺧﺘﺮي ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ اﻏﻮاﮔﺮ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ‬ ‫در ﻓﻴﻠﻢﻫﺎ ﻣﻲﺷﺪ دﻳﺪ‪ .‬ﻣﺮﻳﻠﻴﻦ ﻣﻮﻧﺮو ﻳﺎ ﺑﺮﻳﮋﻳﺖ ﺑﺎردو‪.‬‬ ‫ﻧﻪ‪ .‬آﺳﻴﻪ وﻟﻮ ﺑﻮد اﻣﺎ ﮔﺮﺑﻪي ﻳﺘﻴﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮔﺮﺑﻪي ﻳﺘﻴﻢ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ در‬

‫‪19‬‬

‫ﺳﻜﻮت ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪي دﻳﻮار آﺟﺮي ﻟﻴﻦ؛ ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎي او ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺑﻲوﻗﻔﻪ ﻛﻤﺮ را ﺗﺎب ﻣﻲداد ﻣﻴﺎن ﺣﻠﻘﻪي ﻫﻮﻻﻫﻮپ‪ .‬و ﻣﻦ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻀﻮر ﺟﺎﻧﻮري ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﭘﺎﻫﺎم ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺎرﺧﺎرِ ﭘﻨﻬﺎنِ‬ ‫ﺗﻤﻨﺎﻳﻲ ﻧﺎﺷﻨﺎس ﭘ‪‬ﺮﭘ‪‬ﺮم ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺧﺪاﻳﺎ ﭼﺮا ﻛﻠﻤﻪاي وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﺸﻮد ﺑﻪ آﺳﻴﻪ ﮔﻔﺖ و‬ ‫دوﺳﺘﻲاش را ﺑﻪ دﺳﺖ آورد؟‬ ‫» وﻗﺘﻲ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲﺷﻲ ﺧﻮﺷﮕﻞﺗﺮ ﻣﻲﺷﻲ!«‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم از ﻓﻴﻠﻢﻫﺎ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﮕﺮ آﺳﻴﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲﺷﺪ؟ و ﺗﺎزه ﭼﻪ‬ ‫ﺗﻀﻤﻴﻨﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ آرﺗﻴﺴﺘﻪي ﻓﻴﻠﻢ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺳﻴﻠﻲ زد ﻣﺎچ ﻫﻢ ﺑﺪﻫﺪ؟‬ ‫ﻧﻪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﻠﻤﻪاي وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎي زﺑﺎن ﺑﺪﻧﻢ را ﺑﻪ ﻛﺎر‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪي دﻳﻮار‪ ،‬ﻫﺮازﮔﺎه ﻛﻮنﺧﻴﺰك ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او‪ .‬اﻣﺎ ﻣﮕﺮ ﺗﺎ ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺷﺪ رﻓﺖ؟ آﺳﻴﻪ ﻫﻤﺎن‬ ‫اول ﻛﺎر ﮔﺮﺑﻪ را دم ﺣﺠﻠﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺗﺎب ﻣﻲداد ﺑﻪ‬ ‫ﺣﻠﻘﻪي ﻫﻮﻻﻫﻮپ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﺮﺧﺶ ﺳﺮ‪ ،‬از ﮔﻮﺷﻪي ﭼﺸﻢ ﺧﻄﻲ رﺳﻢ‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد در ﻫﻮا‪ ،‬اﻧﮕﺎر دﻳﻮار ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﻋﺒﻮر ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻛﻠﻴﺪﺳﺎزﻫﺎ ﻳﻜﻲﻳﻜﻲ ﻫﻤﻪي ﻛﻠﻤﻪﻫﺎي ﺧﺪا را اﻣﺘﺤﺎن‬ ‫ﻛﻨﻢ و ﻛﺎر را واﻧﻬﻢ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮم‪ .‬آﺳﻴﻪ ﮔﺎه ﺣﻠﻘﻪ را رﻫﺎ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻲآﻣﺪ‬ ‫ﻃﺮﻓﻢ و ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪاي رد و ﺑﺪل ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﻠﻤﺎﺗﺶ ﺻﺪاي ﭼﻖ‬ ‫و ﭼﻮق آداﻣﺲاش ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ )ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا( ﻳﻜﻬﻮ ﭘﺸﺖ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬و‬ ‫دوﺑﺎره ﻣﻲرﻓﺖ ﺣﻠﻘﻪي ﻫﻮﻻﻫﻮپ را ﺗﻦاش ﻣﻲﻛﺮد؛ اﻧﮕﺎر ﻟﺒﺎس ﺟﺎدوﺋﻲ‪.‬‬ ‫و‪ ...‬ﺗﺎب‪ ...‬ﺗﺎب‪ ...‬ﺗﺎب‪ ...‬ﻫﻤﻪي ﺟﻬﺎن در ﻣﺪار ﺣﻠﻘﻪاي ﺗﺎب ﻣﻲﺧﻮرد و‬ ‫ﮔﺮﺑﻪاي ﻛﻪ ﭘﺎﻫﺎش ﮔﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﻮي ﻗﻴﺮِ ﻣﺬاب ﺿﺠﻪاش ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬ ‫ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬

‫‪20‬‬

‫ﺣﺎﻻ‪ ،‬آﺳﻴﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ‪ 52‬ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﺠﺎﻳﻲ آﺳﻴﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﻲ‬ ‫و ﺑﮕﻮﻳﻲ در آن ﻇﻬﺮ ﮔﺮم ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻣﻦ ﻛﺪامﻳﻚ از ﻛﻠﻤﻪﻫﺎي ﺧﺪا را‬ ‫ردﻴﻒ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻲ و ﮔﻔﺘﻲ‪ » :‬ﺑﺮو ﮔﻢ ﺷﻮ اﻻغ ﻣﻴﻤﻮن!«‬ ‫ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻴﺎ ﺟﻴﮕﺮ‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﻲ! ﻣﻲداﻧﻢ ﭼﻴﺰ ﺑﺪي ﻧﮕﻔﺘﻪام‪ .‬آﺧﺮ ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺮاي ﻛﺶ و واﻛﺶ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻲ‪ .‬ﻣﻦ »اﻻغ ﻣﻴﻤﻮن« ﻫﻢ ﺑﺮاي‬ ‫ﻓﻬﻢ ﭘﻠﻨﮓ وﺣﺸﻲ ﺗﺠﺮﺑﻪاي ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪاش ‪ 13‬ﺳﺎلام ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ رﻋﺸﻪ؛ دﺳﺘﻢ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮدم‪ ،‬آﻣﻴﺰهاي از ﺗﻤﻨﺎي ﺟﺴﻢ و‬ ‫ﺗﻘﻼي ﺧﺸﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ »ﻣﻲﻛُﺸﻤﺖ ﻫﺎ!« زﺑﺎن ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮد و در‬ ‫ﻣﻴﺎﻧﻪي راه ﺟﺎي » ش« ﻋﻮض ﺷﺪ ﺑﺎ»ن«‪ .‬و آﺳﻴﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﺎدرش‬ ‫را ﺻﺪا ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬دو دﺳﺖ ﻇﺮﻳﻒاش را ﻣﺸﺖ ﻛﺮد ﮔﺬاﺷﺖ دو ﻃﺮف آن‬ ‫ﮔﻮﻧﻪﻫﺎي ﺧﻮﺷﺘﺮاش‪ ،‬ﺑﺮﻗﻲ ﺟﻬﻴﺪ از دو ﭼﺸﻢ آﺑﻲ وﺣﺸﻲش‪ ،‬دﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎز‬ ‫ﺷﺪ و ﺟﻴﻐﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻮﻫﺎي ﻃﻼﺋﻲاش ﺳﻴﺦﺳﻴﺦ ﺷﺪ و ﻫﻤﻪي‬ ‫ﺗﺎولﻫﺎي آﺳﻔﺎﻟﺖ ﺗﺮك ﺑﺮداﺷﺖ‪ » :‬ﻳﻮﻣﺎاااااااااااااااااااااااااااااااااا !«‬ ‫و ﻣﻦ از ﻓﺮط ﺳﺮاﻓﻜﻨﺪﮔﻲ و وﺣﺸﺖ دوﻳﺪم ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻧﻮر ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫اﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺟﻴﻎ آﺳﻴﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺸﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﻲ و ﻧُﻪ ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲدوم و اﻳﻦ ﺟﻴﻎ ﺗﻤﺎم ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬

‫‪21‬‬

‫‪7‬‬ ‫ﺑﻬﺸﺖ و دوزخ‬ ‫وﻗﺘﻲ زﺑﺎن ﻣﺎدريات ﻓﻘﻂ ‪ 127‬ﻓﻌﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺻﺮف‬ ‫ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻫﺰاران ﻓﻌﻞ دﻳﮕﺮ را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻓﻌﻞ ﻣﻌﻴﻦ ﺻﺮف ﻛﺮد‪،‬‬ ‫و اﻳﻦ ﻓﻌﻞ ﻫﻢ درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻓﻌﻠﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻋﻤﻞ ﻫﻤﺨﻮاﺑﮕﻲ ﺑﻜﺎر‬ ‫ﻣﻲرود‪ ،‬آﻧﻮﻗﺖ زﺑﺎن ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎر ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ از ﺗﻨﺖ ﻛﻨﺪه اﻧﺪ‪ ،‬آﻧﻮﻗﺖ ﻗﺎﻃﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﻛﺮدن‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد ﻛﺸﺘﻦ‪ .‬ﻛﺸﺘﻦ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﺮدن‪ ،‬و ﻫﻤﺨﻮاﺑﮕﻲ و ﺟﻨﺎﻳﺖ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪي‬ ‫ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ »س« ﻣﻲآﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻼس ﻣﻦ دﻟﻢ‬ ‫ﻣﻲﻟﺮزد اﻣﺎ ﻛﻼﻣﻲ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬اﻧﮕﺎر اﻳﻦ در ذات ﺟﻬﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن‬ ‫ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ ﻛﻨﺪ اﻧﺴﺎن را‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻛﻪ ﻳﻚ اﻟﻚ ﺑﺮدارﻳﻢ‪ ،‬داﻧﻪ داﻧﻪ ﻫﻤﻪي‬ ‫ﻛﻠﻤﻪﻫﺎي زﺑﺎن را ﻏﺮﺑﺎل ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻪ را ﻣﺎل ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ دور ﺑﻴﻨﺪازﻳﻢ‪ ،‬و‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺎنﻫﺎ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎل ﺧﻮد ﻣﺎﺳﺖ؛ ﻣﺎل اﻓﻌﺎل ﻣﺎ؛‬ ‫ﺗﺮاوﻳﺪهي روح ﻣﺎ‪.‬‬ ‫ﻧﻪ ﻟﮕﺪ ﻧﻤﻲزﻧﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻳﻮار ﺷﻴﺸﻪاي ﻧﺎزك‪ .‬ﺑﮕﺬار ﺑﺪاﻧﺪ » س« ﻛﻪ‬ ‫اﮔﺮ ﭼﻴﺰي ﻣﻴﺎن ﻣﺎ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد ﺑﺎﻳﺪ از ﺟﻨﺲ دﻳﮕﺮي ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﮕﺬار اﮔﺮ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﻣﻴﺎن ﻣﺎ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻃﻮري ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻛﻪ درﺳﺖ در اوج ﺑﻲﺧﻮﻳﺸﻲ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎي ﺷﺴﺘﻦ زﻧﮕﺎر روح ﺑﻪ ﻟﺬتِ ﺗﻦ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﺎدش ﻧﻴﻔﺘﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﺷﻴﻪي‬ ‫ﺑﺎﻏﭽﻪ و ﻛﺎرد‪ .‬ﻳﺎدش ﻧﻴﻔﺘﺪ ﺑﻪ ﺷﻼق و ﺗﻦ آش و ﻻش؛ ﻳﺎدش ﻧﻴﻔﺘﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻮدال و ﺳﻨﮓ‪...‬‬

‫‪22‬‬

‫ﺟﺴﻴﻜﺎ‪ ،‬ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻣﺎرﺗﻴﻨﻜﻲ‪ ،‬دوﺑﺎره داﺧﻞ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﭘﺮوﻧﺪهاي دﺳﺘﺶ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ » :‬ﺑﺮوﻳﻢ ﺑﺮاي رادﻳﻮﮔﺮاﻓﻲ‪ «.‬و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻣﻲزﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪاش‪.‬‬ ‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻣﮕﺮ ﻗﺮار اﺳﺖ رﻳﻪﻫﺎم را ﻫﻢ ﺧﺘﻨﻪ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻣﻲﺧﻨﺪد‪ .‬ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺑﭽﻪاي ﺣﺮفﺷﻨﻮ راه ﻣﻲاﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش‪ .‬راه رﻓﺘﻦاش ﻣﺜﻞ راه رﻓﺘﻦ‬ ‫ﻫﻤﻪي آﻓﺮﻳﻘﺎﻳﻲﻫﺎ ﻃﻮريﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﺎم ﺗﺎمِ ﻃﺒﻞ ﺗﻮي ﻫﻮاﺳﺖ؛ ﻫﻤﺎن‬ ‫رﻗﺺِ ﻛﭙﻞﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻟﻨﮕﺮِ ﺗﻦ‪ .‬ﻣﺮا ﻳﺎد ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ ﻣﻲاﻧﺪازد‪» .‬ﻳﻌﻨﻲ او را‬ ‫ﻫﻢ ﺧﺘﻨﻪ ﻛﺮدهاﻧﺪ؟« ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎرﺗﻴﻨﻴﻜﻲﻫﺎ ﻣﺮﻓﻪﺗﺮﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓﺗﺮﻳﻦ و‬ ‫ﻣﻐﺮورﺗﺮﻳﻦ ﺳﻴﺎﻫﺎن ﺟﻬﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮﺷﺎن ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻨﺪرﻋﺒﺎﺳﻲﻫﺎﺳﺖ؛ ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫ﺳﻴﺎﻫﺎن را دارﻧﺪ و اﺳﺘﺨﻮانﺑﻨﺪي ﺳﻔﻴﺪﻫﺎ را‪ .‬ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ اﻣﺎ ﺳﻴﺎهِ ﺳﻴﺎه‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎران ﺳﻴﺎﻫﭙﻮﺳﺖ ﻓﻴﻠﻢﻫﺎي دﻫﻪي ﭘﻨﺠﺎهِ آﻣﺮﻳﻜﺎ‪ .‬اﻧﮕﺎر‬ ‫روزي ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻴﻨﻤﺎي ﺷﻬﺮ ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻴﻠﻢﻫﺎ را ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‬ ‫ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ ﺑﻴﺮون اﻓﺘﺎده ﺑﻮد از ﭘﺮده و ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﺴﺎﻳﻪي ﻣﺎ‪ .‬ﻋﺼﺮ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺮاه اِﻟﻤﺎ ﻣﻲآﻣﺪ ﺟﻠﻮي ﺣﻴﺎط ﺧﺎﻧﻪي ﻣﺎ‪ .‬ﻛﭙﻞﻫﺎي ﺑﺰرﮔﻲ‬ ‫داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺰرﮔﻲ اﻳﻦ ﻛﭙﻞﻫﺎ ﻧﻪ ﺑﻲﻗﻮارﮔﻲِ ﺗﻦ ﻛﻪ اﺳﺘﻘﺮارِ ﺟﻬﺎنِ‬ ‫ﻣﺎدراﻧﻪي ﻣﺤﻠﻪي ﻣﺎ ﺑﻮد؛ ﺳﻨﮓِ ﺗﻌﺎدﻟﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺳﻜﻮنِ دﻟﮕﻴﺮِ‬ ‫ﺷﻬﺮ آوار ﺷﻮد روي روح زﻧﺎنِ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ‪ .‬در ﺳﻴﺎﻫﻲ ﭼﻬﺮهاش دو ردﻳﻒ‬ ‫دﻧﺪان ﺳﭙﻴﺪ ﺑﺮق ﻣﻲزد وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺣﺮف ﻣﻲزد‬ ‫ﻣﺮا ﻛﻪ داﺋﻢ دور و ﺑﺮش ﺑﻮدم ﺑﻐﻞ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻲﺑﻮﺳﻴﺪ و ﺳﺮم را‪ ،‬اﻧﮕﺎر‬ ‫ﻓﺮوﻛﻨﺪ در ﺑﺎﻟﺶ‪ ،‬ﻓﺮو ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻮي ﭼﺎرزاﻧﻮش‪ .‬ﮔﺎه ﻛﻪ از روي ﻧﺮﻣﻲ‬ ‫رانﻫﺎي ﮔﻮﺷﺘﺎﻟﻮد ﺳﺮم ﺳ‪‬ﺮ ﻣﻲﺧﻮرد درﺳﺖ وﺳﻂِ ﭘﺎ ﺑﻮي ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻲ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺸﺎﻣﻢ ﻣﻲﺧﻮرد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪي ﻗﺪﻳﻤﻲ‬ ‫رازآﻣﻴﺰ‪ ،‬و ﻣﻦ ﻫﺮوﻗﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻲﺷﺪ ﻳﺎد اﻳﻦ ﺑﻮي دلاﻧﮕﻴﺰ‬ ‫ﻣﻲاﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ ﭼﻨﮓ ﻣﻲزد ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﻳﻢ‪ ،‬ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ ﻣﻲآورد و‬

‫‪23‬‬

‫ﭼﺸﻢﻏﺮهاي ﻣﻲرﻓﺖ ﻛﻪ ﺳﭙﻴﺪي ﭼﺸﻢﻫﺎ را درﺷﺖﺗﺮ ﻣﻲﻛﺮد و در ﻫﻤﺎن‬ ‫ﺣﺎل ﻛﻪ ﺧﻨﺪهاي ﺑﻲﺻﺪا روي ﻟﺐﻫﺎ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮو ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﻮدت ﺑﺎزي ﻛﻦ‪ «.‬و ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺣﺎﻻ وﻗﺘﺶ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ از رازﻫﺎي ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﺮِ زﻧﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﺣﻴﺎط؛‬ ‫ﮔﺸﺘﻲ ﻣﻲزدم ﺗﺎ ﺑﻌﺪ‪ ،‬آرام و ﺑﻲﺻﺪا‪ ،‬ﺧﻮدم را ﺑﻜﺸﺎﻧﻢ ﭘﻨﺎهِ دﻳﻮارِ‬ ‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚِ در ِﺣﻴﺎط ﺑﻮد‪ ،‬و ﮔﻮش ﺑﺪﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﭘﺮ از اﺷﺒﺎح‬ ‫و دردﻫﺎي ﻓﺮوﺧﻮردهي اﻳﻦ زﻧﺎن ﻛﻪ ﺣﺮفﻫﺎﻳﺸﺎن از ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﺷﺮوع‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ آﺧﺮش ﺧﺘﻢ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎنﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد و دوزخ اﻳﻦ‬ ‫زﻧﺎن‪.‬‬

‫‪24‬‬

‫‪8‬‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﻪﺗﺎري »ﻛﺎﺳﻪﻳﻚﺗﻜﻪ« ﺑﺴﺎزﻳﻢ‪ ،‬ﻧﺴﺨﻪي ‪1/5‬‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺳﻪﺗﺎر»ﻛﺎﺳﻪﻳﻚﺗﻜﻪ« اﻟﺒﺘﻪ ﻛﺎري ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﺮﻛﺲ اﻧﺪﻛﻲ ﺑﺎ‬ ‫ار‪‬ه و ﻣ‪‬ﻘﺎر و رﻧﺪه آﺷﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺧﺘﻦ‬ ‫ﻣﺠﺴﻤﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺎﻓﻲﺳﺖ ﻛُﻨﺪهي درﺧﺖ ﺗﻮت را از ﺑﻴﺮون آﻧﻘﺪر ﺑﺘﺮاﺷﻴﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﻛﺎﺳﻪي ﺳﺮ زن ﺑﺸﻮد )ﻳﺎدﺗﺎن ﻧﺮود ﮔﻠﻮياش را ﺑﻔﺸﺎرﻳﺪ(‪ .‬ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺗﻮي اﻳﻦ ﻛﺎﺳﻪ را ﺑﺎ ﻣ‪‬ﻘﺎر ﺧﺎﻟﻲ ﻛﻨﻴﺪ؛ آﻧﻘﺪر ﻛﻪ دﺳﺖﺗﺎن ﻣﺜﻞ دﺳﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﺗﺎول ﺑﺰﻧﺪ و ﭘﻮﺳﺘﺶ ﻛﻨﺪه ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺎر اﻣﺎ اﺗﺼﺎل دﺳﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎﺳﻪ‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﺎر‪ ،‬ﻛﺎﻓﻲﺳﺖ ﻳﻚ ﺑﺎر در ﻋﻤﺮﺗﺎن ﭼﺸﻢﺗﺎن‬ ‫اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ آﻟﺖ ﺧﻮدﺗﺎن‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﻪ آﻟﺖ زنﺗﺎن‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ ﻧﻴﻔﺘﺎده‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻻ اول دﺳﺘﻪ را ﺧﺘﻨﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻛﺎﺳﻪ را‪.‬‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر اﺻﻄﻼﺣﺎْ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ»ﻓﺎق و زﺑﺎﻧﻪ ﻛﺮدن«‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ اﻳﻦ اﺻﻄﻼح‬ ‫ﻳﺎدﺗﺎن رﻓﺖ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﺳﺘﻪ را ﺳﺮﻳﺶ ﺑﻤﺎﻟﻴﺪ و ﻓﺮو ﻛﻨﻴﺪ در‬ ‫ﻛﺎﺳﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪ روي ﻛﺎﺳﻪ را ﺑﺎ ﺻﻔﺤﻪاي از ﭼﻮب ﺗﻮت ﺑﻪ ﻗﻄﺮ دو ﻣﻴﻞ‬ ‫ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬و ﺗﻤﺎم‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﺮ دﻳﺪﻳﺪ دﺳﺖﺗﺎن ﻣﺜﻞ دﺳﺖ ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﻧﺎﻛﺎر‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣﺪتﻫﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺳﺎز ﺑﺰﻧﻴﺪ آﻧﻮﻗﺖ ﻣﺠﺒﻮرﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻳﻚ ﺳﻪﺗﺎر»ﻛﺎﺳﻪ ﺗَﺮﻛﻲ« ﺑﻴﻔﺘﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﺘﻲﻫﺎﺳﺖ؟‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ اﺳﻢﻫﺎ‪ :‬ﻇﺮوﻓﭽﻲ‪ ،‬ﭼﺎﻳﭽﻲ‪ ،‬دﻣﻴﺮﭼﻲ‪ ،‬ﻃﻴﻮرﭼﻲ‪ ،‬ﺑﻠﻮرﻳﺎن‪،‬‬ ‫ﺟﻮاﻫﺮﻳﺎن‪ ،‬زﻣﺮدﻳﺎن‪ ،‬ﺧﺒﺎزﻳﺎن‪ ،‬ﺣﻼج‪ ،‬ﻋﻼف‪ ،‬ﺣﺪاد )ﻋﺎدل ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪،‬‬ ‫ﻧﺒﻮد(‪ ...‬ﺗﻤﺎمِ ﻳﻚ ﺗﺎرﻳﺦ‪ ،‬از ﭘﺪر ﺑﻪ ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺣﺮﻓﻪﻫﺎ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻮاده ﭼﺮﺧﻴﺪه‪.‬‬ ‫ﺧﻮﺷﮕﻠﻴﺪ ﻳﺎ ﺧﻮش آواز ﻛﻪ ﻣﻔﺖ راز ﻛﺎر را ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ؟‬ ‫ﻳﻜﻲ ﻋﺮقﺧﻮر ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﺶ وﻳﺴﻜﻲ ﻣﻲﺑﺮدم‪ .‬ﻳﻜﻲ ﺗﺮﻳﺎﻛﻲ ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﺶ‬

‫‪25‬‬

‫ﺷﻴﺮه ﻣﻲﺑﺮدم)ﺧﺪا رﺣﻢ ﻛﺮد ﺑﭽﻪﺑﺎز ﺗﻮﻳﺸﺎن ﻧﺒﻮد(‪ .‬اﻳﻨﻄﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻫﺮﻛﺲ ﺗﻜﻪاي از راز ﻛﺎرش را ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ‪ ،‬ﻫﺮﺑﺎر ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ آﻧﻘﺪر‬ ‫ﺟﻨﻢ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ﮔﻮﺷﻪاي از ﻓﻦ ﻛﺎر را ﻗﺎپ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪي‬ ‫ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻄﻮر ده ﺗﻜﻪ ﭼﻮب ﺑﻪ ﺿﺨﺎﻣﺖ ‪ 3‬ﻣﻴﻞ را ﻃﻮري ﺧﻢ‬ ‫ﺑﻜﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﻜﻞِ ﻋﻼﻣﺖِ ﺳﻮال ﺑﺸﻮد؛ و ﭼﻄﻮر ﺑﺘﺮاﺷﻲ ﻛﻪ ﺷﻜﻞ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻲ‬ ‫ﺑﺸﻮد؛ و ﭼﻄﻮر ﺑﻐﻞ ﻫﻢ ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻜﻞ ﻛﺎﺳﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ‬ ‫اﻣﺎ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪن ﻫﺮ ﺗَﺮك ﺑﻐﻞ ﺗَﺮك ﺑﻌﺪي ﺑﻮد ﻃﻮري ﻛﻪ ﻣﻮ ﻻي درز ﻧﺮود‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﻣﮕﺮ راز ﻛﺎر را ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ؟‬ ‫از ﺗﻮ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ اي ﻫﻨﺪﺳﻪ و ﺣﺴﺎب‪ ،‬اي رﻳﺎﺿﻴﺎت‪.‬‬ ‫از ﺗﻮ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ اي ﻛﻮﻟﻴﺲ و ورﻧﻴﻪ‪ ،‬اي ﮔﻮﻧﻴﺎ‪.‬‬ ‫از ﺗﻮ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ اي روشﺷﻨﺎﺳﻲ ﻏﺮب‪.‬‬ ‫از ﺗﻮ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ اي ﭘﺸﺘﻜﺎر ﻣﻦ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ از ﺗﻮ ﺷﺎﻛﻲام اي ﻧﻔﺮﻳﻦ درﺧﺖ ﺗﻮت ﻛﻪ از راه رﺳﻴﺪي آﻧﻬﻢ‬ ‫درﺳﺖ وﻗﺘﻲ ﺗﺎزه رﺳﻴﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻓﻮتِ آﺧﺮ ﻛﺎر‪.‬‬ ‫از ﺗﻮ ﺷﺎﻛﻲام اي ﻧﻔﺮﻳﻦ درﺧﺖ ﺗﻮت‪.‬‬ ‫از ﺗﻮ ﺷﺎﻛﻲام‪.‬‬

‫‪26‬‬

‫‪9‬‬ ‫ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻴﺎن ﺑﻨﻔﺶ و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﺪام اﺳﺖ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﭘﺎﻧﺘﻴﻪ؟‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻧﺰد ﭼﻨﻴﻦ زﻳﺒﺎ ﻛﻪ اﻳﻦ دﻛﺘﺮ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻻ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ آﺳﻮده ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮدا‪ ،‬وﻗﺘﻲ درازم ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ روي آن ﺗﺨﺖ‬ ‫ﺟﺮاﺣﻲ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﭘﺎﻧﺘﻴﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻼﻓﻲ آن ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺮجﻫﺎي ورﻟﺪﺗﺮﻳﺪﺳﻨﺘﺮ‪ ،‬ﭼﺎﻗﻮي ﺟﺮاﺣﻲ را‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻣ‪‬ﻘﺎري ﻛﻪ ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﺗﻮي ﻛُﻨﺪهي ﺗﻮت‪ ،‬ﻧﭽﺮﺧﺎﻧﺪ ﺗﻮي ﻛﺎﺳﻪي ﭼﺸﻤﻢ ﺗﺎ ﺗﻬﻲ ﻛﻨﺪ آن را‬ ‫ﻳﻜﺴﺮه از ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﻨﺎﺋﻲ‪.‬‬ ‫دﻛﺘﺮ ﭘﺎﻧﺘﻴﻪ ﻧﮋادﭘﺮﺳﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺣﺘﺎ اﺣﺘﺮاﻣﻲ ﻛﻪ او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻫﻤﻮﻃﻨﻲ ﻧﮕﺬاﺷﺖ‪ .‬دﻓﻌﻪي ﻗﺒﻞ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻋﻤﻞ ﭼﺸﻢ راﺳﺘﻢ رﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدم ﭘﻴﺶاش‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺷﻐﻞ ﺷﻤﺎ و ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻮازﻧﺪه‪ ،‬رﻓﺘﺎرش ﺗﻐﻴﻴﺮ‬ ‫ﻣﺤﺴﻮﺳﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪاي ﻛﻪ ﻗﺒﻼَ ﻣﻨﺸﻲاش داده ﺑﻮد ﭘ‪‬ﺮ ﺑﻜﻨﻢ‬ ‫ﺗﻮي دﺳﺖاش ﺑﻮد؛ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻛﺎرهام‪ .‬ﺑﺎز ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﻻﺑﺪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪه )آﺧﺮ‪ ،‬ﭘﺰﺷﻚ ﺳﺮﺷﻨﺎﺳﻲ ﺑﻮد و ﻫﺮﻛﻪ‬ ‫ﺗﻮي اﺗﺎق اﻧﺘﻈﺎرش ﺑﻮد ﺳﺮوﻟﺒﺎﺳﻲ داﺷﺖ ﺑﺮازﻧﺪه(‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻲدﻫﺪ ﺑﻪ ﻧﻮازﻧﺪه ﺑﻮدن ﻣﻦ‪ .‬اﻳﻦ ﻓﺮاﻧﺴﻮيﻫﺎ‬ ‫اﻳﻨﻄﻮرﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻛﺎﻓﻪﭼﻲ ﻣﺤﻞ ﻫﻢ‪ ،‬وﻗﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﻗﻬﻮهاي‬ ‫ﺑﺨﻮرم‪ ،‬اﮔﺮ ﺟﻌﺒﻪي ﺳﻪﺗﺎر روي دوﺷﻢ ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺘﺎرش ﻓﺮق داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻮاﻗﻊ‬ ‫دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻗﻬﻮه را ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ روي ﭘﻴﺸﺨﻮان‪ ،‬ﻃﻮري ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ‬

‫‪27‬‬

‫ﻳﻌﻨﻲ‪ :‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﻳﻚ ﻗﻬﻮهي دﺑﺶ ﺑﺮاي آﻗﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ!‬ ‫ﺧﺐ‪ ،‬ﻓﺮاﻧﺴﻮيﻫﺎ اﻳﻨﻄﻮرﻧﺪ‪ .‬ﻋﻤﻞ‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﻣﻲداﻧﻨﺪ آدم ﭘﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻃﻮري ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺘﺎرش‬ ‫رﻓﺘﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﺎدر اوﺳﺖ‪ .‬ﻃﻮري ﺑﺎ ﭘﺰﺷﻚاش رﻓﺘﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫اﻧﮕﺎر ﭘﺪر اوﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ اﺗﺎق را ﺑﻪ او ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻓﻮري ﻣﻲرود‬ ‫روي ﺗﺨﺖ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻋﻤﻠﺶ ﻧﻜﺮدهاﻧﺪ اﻣﺎ ﻃﻮري ﺧﻮدش را وﻟﻮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫اﻧﮕﺎر ﺗﺨﻢﻫﺎﻳﺶ را ﻛﺸﻴﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻇﺮاﻓﺖ دارﻧﺪ اﻳﻦ ﻓﺮاﻧﺴﻮيﻫﺎ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻨﺪ‬ ‫ﺑﻴﻤﺎري ﻛﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ روز ﺑﻌﺪ ﻋﻤﻞ ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺣﺴﻲ را‬ ‫دارد ﻛﻪ ﮔﻮﺳﭙﻨﺪي ﻣﻨﺘﻈﺮِ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻞ‬ ‫ﺳﺮﻣﻲزﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻮﻋﻲ ﺗﺴﻼي ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺰﺷﻚ ﻣﻲدﻫﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرش ﺗﺎ او اﺣﺴﺎس ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲﺳﺖ؛ ﺗﺎ ﭘﺰﺷﻚ را ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺒﻴﻨﺪ‬ ‫ﻧﻪ ﻳﻚ ﺟﻼد‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬درﺳﺖ در ﻟﺤﻈﻪاي ﻛﻪ داﺷﺖ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬رو‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﻴﺤﻲ ﻛﻪ در ﭘﺎﻳﺎنِ روزي ﺧﺴﺘﻪ ﻛﻨﻨﺪه آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ‬ ‫ﺗﺴﻼﻳﻢ و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪» :‬ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﺪام اﺳﺖ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﭘﺎﻧﺘﻴﻪ؟«‬ ‫ﮔﺮه داد ﺑﻪ اﺑﺮوﻫﺎ‪ .‬ﭼﻴﻦﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ در وﺳﻂِ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ‪ ،‬و ﻧﮕﺎﻫﺶ‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ در اﻧﺪرون ذﻫﻦ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺑﻪ ﻛﻠﻪام زده اﺳﺖ‬ ‫ﻳﺎ ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ؟‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬دو ﻃﺮفِ ﺻﻔﺤﻪي ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮم دوﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ روﻛﺶ‬ ‫ﭘﺎرﭼﻪاياش را ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬ﭘﺲ از آﻧﻜﻪ ﭼﺸﻢ راﺳﺘﻢ را‬ ‫ﻋﻤﻞ ﻛﺮدﻳﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﻴﺰ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺷﺪم‪ :‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﭼﭗ ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻢ اﻳﻦ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪﮔﻮﻫﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﺎﻛﺴﺘﺮياﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ راﺳﺘﻢ آﻧﻬﺎ را ﺑﻨﻔﺶ‬ ‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ؛ ﻳﻚ رﻧﮓ زﻧﺪه و ﺷﻔﺎف«‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬ﺑﻨﻔﺶ ﻳﺎ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي؟ ﻛﺪام‬ ‫ﻳﻚ از اﻳﻦ دو ﭼﺸﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ؟«‬

‫‪28‬‬

‫دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ زﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪ‪ .‬ﻛﺮاوات ﻗﺮﻣﺰﺧﻮﺷﺮﻧﮓاش ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪ‬ ‫زﻳﺮ آﺳﺘﻴﻦِ آﺑﻲِ ﻛﺖ‪ .‬آن ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻳﺒﺎ ﺣﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎ‪،‬‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻗﻲ از ﺗﺤﺴﻴﻦ‪ ،‬و ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ ﻣﺜﻞ درﺧﺸﺶ ﻧﻮري از ﭘﺲ اﺑﺮ‪.‬‬ ‫» ﻧﻪ اﻳﻦ‪ ،‬و ﻧﻪ آن‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼﻴﺰيﺳﺖ ﻣﻴﺎن ﺑﻨﻔﺶ و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي‪«.‬‬ ‫دﻛﺘﺮ ﭘﺎﻧﺘﻴﻪ رﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎي ﻣﻦ ﺗﺎزه آﻏﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬آدم‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﺧﻮدش ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﺪ و ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﻧﻘﻄﻪي اﻋﺘﻤﺎد ﻫﻢ داﺷﺖ وﻳﺮان ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮدا ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﭼﭗام را ﻫﻢ‬ ‫ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻄﻠﻘﻲ وداع ﻣﻲﻛﺮدم؛ و رﻫﺎ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪم در ﺟﻬﺎنِ ﻣﺸﻜﻮﻛﻲ از رﻧﮓﻫﺎ و ﺣﺠﻢﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن‪ .‬راﺳﺖ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ اﻳﻦ اواﺧﺮ درآﺳﺘﺎﻧﻪي ﻛﻮري ﺑﻮدم و ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از رﻧﮓﻫﺎ و اﺑﻌﺎدي ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲدﻳﺪم ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﺮدا دو ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻣﺼﻨﻮع ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻔﺖ؟‬ ‫دﻟﻢ ﺑﻪ ﺷﻮر اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﮔﻢ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﺮاي اﺑﺪ‪ ،‬ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺮاي دﻏﺪﻏﻪاي ﻋﺎﺟﻞﺗﺮ‪ ،‬ﭼﻴﺰي اﻧﺴﺎﻧﻲ و دمِ دﺳﺖ‪ .‬دﻓﻌﻪي ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﺧﺮوج‬ ‫ﻣﻦ از اﺗﺎق ﻋﻤﻞ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ و ﭘﻨﺠﺎه و ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪي ﺻﺒﺢ ﺑﻮد و اﺻﺎﺑﺖ‬ ‫ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻫﺎ ﺑﻪ آن دو ﺑﺮج ﻏﻮلآﺳﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻧُﻪ‪ .‬اﮔﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﻦ درﺳﺖ‬ ‫ﺑﻌﺪ از اﺻﺎﺑﺖ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﻮد؟‪ ...‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺎي دﻛﺘﺮ ﭘﺎﻧﺘﻴﻪ ﺑﻮدم ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻛﺴﻲ را ﻛﻪ ﻛﺸﻮرش اﻳﻦ ﺗﺨﻢ ﻟﻖ را ﺷﻜﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآوردم از‬ ‫ﻛﺎﺳﻪ!‬

‫ـ ﺣﺎﻻ‪ ،‬آن ﺑﺎر ﺷﺎﻧﺲ آوردم‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﭼﻪ؟ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺗﻀﻤﻴﻦ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﺮدا‪ ،‬اﻧﺪﻛﻲ ﭘﻴﺶ از ورود ﻣﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻋﻤﻞ‪ ،‬ﻣﺮدي ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖِ ﻣﻄﻠﻖ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻳﻲ را ﻧﺰﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺮج ﻣﻮﻧﭙﺎرﻧﺎس؟ ﭼﻪ‬ ‫ﻛﺴﻲ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻌﺠﺰهﮔﺮ ﻣﻦ‪ ،‬در آن ﻟﺤﻈﻪي ﺧﺸﻢ‪،‬‬

‫‪29‬‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺗﻴﻎ را ﻣﺜﻞ ﻣ‪‬ﻘﺎري ﻛﻪ ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﻨﺪ در ﻛﻨﺪه‪ ،‬ﻧﭽﺮﺧﺎﻧﺪ در ﻛﺎﺳﻪي‬ ‫ﭼﺸﻢ؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم و راه اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﻃﺮف در‪.‬‬

‫‪30‬‬

‫‪10‬‬ ‫ﻧﻨﻪ دوﺷﻨﺒﻪ و ﺷﺎل ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ ﻣﺎدام ﻫﻠﻨﺎ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻛﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم از ﺑﻲﺧﻮاﺑﻲ‪ .‬ﻣﺪتﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻴﺪار‬ ‫ﻣﻲﻣﺎﻧﺪم ﮔﻮش ﺑﻪ زﻧﮓ ﺗﺎ ﺧﻮدِ ﺻﺒﺢ ﻣﮕﺮ ﭘﻲ ﺑﺒﺮم ﺑﻪ راز آن ﺷﺐِ‬ ‫ﻫﻮﻟﻨﺎك! اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﮔﺎهﮔﺎﻫﻲ ﻣﺎدر ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﭻﭘﭽﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ!‬ ‫ﻧﻪ! ﺑﻴﺪاره!« ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﭘﺪر ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ رﻋﺪآﺳﺎ ﺑﻴﺪارم‬ ‫ﻛﻨﺪ ﺑﺮاي ﻧﻤﺎز‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﭽﻪي ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺖ‬ ‫ﺑﺮاي ﺧﻮاﺑﻴﺪن‪ .‬ﭘﺲ ﭼﺎرهاي ﻧﺒﻮد ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻮش ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎي‬ ‫زﻧﺎن ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ‪.‬‬ ‫ﻋﺼﺮ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬اﻫﻞ ﻣﺤﻞ ﻣﺤﻮﻃﻪي ﺧﺎﻛﻲ ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ و‬ ‫ﺑﺎرﻳﻜﻪي آﺳﻔﺎﻟﺖ ﺟﻠﻮي درﻫﺎ را آبﭘﺎش ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﺎﺳﺘﻪ ﺷﻮد از ﻫ‪‬ﺮمِ‬ ‫زﻣﻴﻦ‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬اِﻟﻤﺎ ﻛﻪ ﻟﺮ ﺑﻮد و دور ﺗﺎ دور روﺳﺮياش ﭘﺮ از ﺳﻜﻪ ﺑﻮد و‬ ‫ﭘﻮﻟﻚ ﺑﻮد از اﻳﻦ ﻃﺮف ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ ﻫﻢ از آن ﻃﺮف‪ .‬ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﺟﻠﻮي درِ ﺣﻴﺎط؛ ﻣﺎدرم ﻫﻢ در آﺳﺘﺎﻧﻪي در‪ .‬ﺳﺮﻣﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪم از‬ ‫»ﺑﻮي ﺑﻬﺸﺖ«‪ ،‬ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻣﺪم از ﺑﻐﻞ ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ‪ ،‬ﭼﺮﺧﻲ ﻣﻲزدم ﺗﻮي‬ ‫ﺣﻴﺎط‪ ،‬ﺑﻌﺪ دزداﻧﻪ ﻣﻲآﻣﺪم ﭘﺸﺖ دﻳﻮار آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﺗﻤﺎمِ ﺗﻦ ﮔﻮش‬ ‫ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬و ﺳﺮ را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم ﺳﻤﺖ زاوﻳﻪي دﻳﻮار‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎدرم‬ ‫ﻟﺐ ﺑﺎز ﻛﻨﺪ و ﻣﻦ ﺧﻼص ﺷﻮم از ﻛﺎﺑﻮس آن ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﭘﺎﺋﻴﺰ ﻛﻪ ﭘﺪر‬ ‫ﺑﻴﻠﭽﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ و رﻓﺖ ﺟﻠﻮي درِ ﺣﻴﺎط ﺗﺎ درﺳﺖ در ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﺪﻓﻦ‬ ‫ﺗﻜﻪاي از ﺗﻦ ﻣﻦ ﺑﻮد ﭼﻴﺰي را ﭼﺎل ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻜﻪاي از ﺗﻦ ﻣﺎدر ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ‬

‫‪31‬‬

‫ﻓﻘﻂ ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬ﻃﺮفِ ﻏﺮوب ﻛﻪ ﭘﺪر ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ‬ ‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ از ﺳﺮِ ﻛﺎر‪ ،‬زنﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ ﻃﻮري‬ ‫ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺴﺎطِ ﺟﻬﺎنِ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲِ اﻃﺮاف را ﺑﻪ ﻳﻚ ﺣﺮﻛﺖ ﺟﻤﻊ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﻮي ﭼﻴﻦﻫﺎي ﻟﺒﺎس ﮔﻠﺪارش؛ اﺑﺘﺪا‪ ،‬ﺳﺮش ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻧﻴﻢ‬ ‫ﺗﻨﻪاش‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻛﭙﻞﻫﺎي ﺑﺰرگ و ﺑﻌﺪ ﭘﺎﺷﻨﻪي ﭘﺎ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ورود ﭘﺪر ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﻴﺮي ﻗﺮآن و ﺷﺮﻋﻴﺎت‪ .‬اﮔﺮ ﺷﺎﻧﺲ ﻣﻲآوردم و دوﺑﺎره‬ ‫ﺑﻴﺮون ﻣﻲزد از ﺧﺎﻧﻪ )ﻣﻌﻤﻮﻻْ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻲرﻓﺖ(‪ ،‬آﻧﻮﻗﺖ ﺳﺮﺧﻮش از‬ ‫ﺑﺎزﻳﺎﺑﻲ ﺟﻬﺎن ﮔﻢﺷﺪهام‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ ﻟﻴﻦ)‪،(lane‬‬ ‫ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪي دﻳﻮار ﻟﻴﻦ‪ ، G1‬و ﻣﺤﻮ ﻣﻲﺷﺪم ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺎت ﻣﺎدام‬ ‫ﻫﻠﻨﺎ ﻛﻪ ﻫﺮوﻗﺖ روز ﻛﻪ ﻋﺒﻮر ﻣﻲﻛﺮدي‪ ،‬ﻣﻲدﻳﺪي ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﻓﺘﻦِ‬ ‫ﺷﺎل ﺧﻮﺷﺮﻧﮕﻲ ﻛﻪ ﺗﺮﻛﻴﺒﻲ ﺑﻮد از رﻧﮓﻫﺎي ﺳﺒﺰ و زرد و ﻋﻨﺎﺑﻲ؛ و ﻫﻴﭻ‬ ‫وﻗﺖ ﺧﺪا ﻃﻮﻟﺶ ﻋﻮض ﻧﻤﻲﺷﺪ؛ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻮد‪ :‬ﻫﻤﺎن ﻧﻴﻢ‬ ‫ﻣﺘﺮ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ ﻟﻴﻦ ﻣﺠﺘﻤﻌﻲ ﺑﻮد ﺷﺎﻣﻞ ﺷﺎﻧﺰده ﺧﺎﻧﻪي »وﻳﻼﻳﻲ«‪ :‬ﻫﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪي ﻫﻢ‪ ،‬و ﻫﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ اﻳﻦ ﻫﺸﺖﺗﺎ‪ .‬ﺷﻴﺮواﻧﻲ‬ ‫ﭼﻴﻦداري ﺑﻪ رﻧﮓِ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺳﻘﻒِ ﻫﻤﻪي اﻳﻦ ﺷﺎﻧﺰده ﺧﺎﻧﻪ را ﻣﻲﭘﻮﺷﺎﻧﺪ؛‬ ‫ﺳﻘﻔﻲ دوﻻﻳﻪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻲﺧﺰﻳﺪي ﻣﻴﺎن آن‪ ،‬از ﻣﻨﻔﺬﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ و آﻧﺠﺎ ﺗﻮي ﺳﻘﻒ زﻳﺮﻳﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻲﺷﺪ ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪي اﻳﻦ و‬ ‫آن و ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺪا ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﺑﺲ‪...‬‬ ‫ﻫﺮ ﻟﻴﻦ اﺳﻤﻲ داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﺳﻢ ﻫﺎ ﻧﻪ ﻇﺮوﻓﭽﻲ ﺑﻮد ﻧﻪ زﻣﺮدﻳﺎن ﻧﻪ‬ ‫ﺷﻬﻴﺪ ﺗﺒﺮﻳﺰي‪ .‬ﻳﻚ ﺣﺮف و ﻳﻚ ﺷﻤﺎره ي اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﻴﻦ ﻣﺎ ‪F16‬‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻟﻴﻦ ﻣﺎدام ﻫﻠﻨﺎ ‪ . F17‬ﻫﻠﻨﺎ درﺳﺖ ﺳﺮِ ﻧﺒﺶ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ و ﺗﻨﻬﺎ زن‬ ‫ﺑﻲﺣﺠﺎب ﻣﺤﻠﻪي ﻣﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ دﺳﺘﻤﺎﻟﻲ ﮔﺮه ﻣﻲزدﻧﺪ‬

‫‪32‬‬

‫ﺑﺎﻻي ﺳﺮﺷﺎن‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﺜﻞ اِﻟﻤﺎ ﻣﻴﻨﺎر داﺷﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﻌﻀﻲ از زﻧﺎن ﻋﺮب‬ ‫ﻣﻘﻨﻌﻪ‪ .‬ﻣﺎدرم روﺳﺮي ﮔﻠﺪار را زﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪاش ﮔﺮه ﻣﻲزد‪ .‬رﻓﺘﻦ از ﭘﻴﺶ‬ ‫ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎدام ﻫﻠﻨﺎ‪ ،‬ﺳﻔﺮي ﺑﻮد از ﺟﻬﺎن ﻣﺮﺋﻲِ اﺷﺒﺎحِ اﻳﻦ‬ ‫ﺳﻴﺎﻫﭙﻮﺳﺖ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎنِ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲِ ﺷﺎلِ ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮيِ آن زن ﭼﻬﻞ‬ ‫ﺳﺎﻟﻪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻛﻪ ﻣﻮزهاي ﺑﻮد زﻧﺪه از اﻗﻮام اﻳﺮاﻧﻲ‪ ،‬ﻫﻠﻨﺎي ارﻣﻨﻲ‬ ‫ﺣﻀﻮري ﺑﻮد از ﺟﻨﺲِ ﺣﻀﻮر ﻏﺮب‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺧﻴﺮه ﻣﻲﺷﺪم ﺑﻪ دﺳﺖﻫﺎي‬ ‫ﺑﺮﻫﻨﻪاش و ﻣﻲدﻳﺪﻳﻢ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﺎﻓﺪ اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در ﺳﻜﻮﻧﻲ‬ ‫اﺑﺪي ﻓﺮو رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎلﺑﺎل زدنِ ﻣﺪامِ دﺳﺖﻫﺎش ﻣﺮا ﻣﻲﺑﺮد ﺑﻪ آن ﺳﻮي‬ ‫ﻫﺴﺘﻲِ ﮔﻢ ﺷﺪهام‪ .‬ﻫﻠﻨﺎ ﺳﻤﺖِ ﮔﻢ ﺷﺪهي ﺗﻮﻟﺪِ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﺎد‬ ‫ﻧﻤﻲآﻣﺪ و از ﻳﺎد ﻧﻤﻲرﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﻣﻲآﻣﺪ ﻫﻠﻨﺎ ﺑﺮﻣﻲﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺎل را دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﻟﺐﻫﺎ را ﺑﺎد ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﻲﻓﺸﺮد ﺑﻪ ﻫﻢ‬ ‫و ﻣﻲرﻓﺖ داﺧﻞ ﺣﻴﺎط‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﻫﻨﻮز ﭘﺪر ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮي‬ ‫در ِ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎزِ ﺣﻴﺎطِ ﺧﺎﻧﻪي ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ اﻳﻦ زن را‪.‬‬ ‫آﺧﺮ ﻛﺪام ﺗﻜﻪي اﺿﺎﻓﻲ را ﻣﻲﺷﺪ ﺑﺮﻳﺪ از ﺗﻦِ او؟ ﻧﮕﺎه ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺗﻦِ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺮم و ﻧﮕﺎه ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺗﻦِ دﺧﺘﺮانِ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ؛ دﻳﺪه ﺑﻮدم ﭼﻴﺰي ﻛﻢ‬ ‫اﺳﺖ؛ ﺗﻜﻪاي ﮔﻮﺷﺖِ ﺑﻲﻣﺼﺮف ﻛﻪ آوﻳﺰان ﺑﻮد ﺟﻠﻮي ﻣﻦ‪ ،‬و آوﻳﺰان ﻧﺒﻮد‬ ‫ﺟﻠﻮي ﻫﻴﭻ زﻧﻲ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ ﮔﻔﺖ ﭼﻄﻮر ﻣﺎدرش دو دﺳﺖ او را‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﺧﺎﻟﻪ ﭘﺎﻫﺎ را و ﭼﻄﻮر ﻣﺎﻣﺎ ﺧﺘﻨﻪاش ﻛﺮده‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ آﺧﺮ‪...‬‬ ‫آﺧﺮ‪ ...‬ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﻮد ﺑﺮﻳﺪ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ اﺻﻼْ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻛﻪ اﺻﻼٌ ﻧﺒﻮده از‬ ‫آﻏﺎز؟ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ ﻣﮕﺮ ﺧﻼص ﺷﻮم از ﺷﺮ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺷﺐ‬ ‫دﻳﺪم اﻳﺴﺘﺎده وﺳﻂ ﺣﻴﺎط‪ ،‬روي ﻓﺮش ﺣﺼﻴﺮ؛ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﺑﺮون زده از‬ ‫ﺣﺪﻗﻪ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎ اﻓﺸﺎن؛ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎ آﺗﺶ‪ .‬ﺣﺮف ﻣﻲ زد؛ اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﻫﻮا؛ ﺑﺎ ﻏﺒﺎر‬

‫‪33‬‬

: ‫ﭘﺮاﻛﻨﺪهي ﺷﺮﺟﻲ؛ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺪ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‬ - Yes… Yes … I am sure. I am sure Mr. Hawking. I am sure.

34

‫‪11‬‬ ‫ﻣﻌﻨﺎﺷﻨﺎﺳﻲ ﻳﻚ ﻣﺘﻦ ﮔﻢ ﺷﺪه‬ ‫ﻫﻤﻪي ﻋﻤﺮ از ﻣﺴﻴﺮ ﻛﺞ ‪...‬‬ ‫ﻫﻤﻪي راهﻫﺎ از ﻣﺴﻴﺮ ﻛﺞ‪...‬‬ ‫ﺧﻂ راﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻄﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ در ﻛﺘﺎب ﻫﻨﺪﺳﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺮاي ﻣﻬﺎﺟﺮت ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺪﻛﻲ ﻣﺎﺟﺮاﺟﻮ ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﺪﻛﻲ ﺟﺎهﻃﻠﺐ؛ اﻧﺪﻛﻲ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﻔﺮت داﺷﺖ از ﻫﻨﺪﺳﻪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم‪ ،‬ﻣﻬﺎﺟﺮ ﻗﻤﺎرﺑﺎزيﺳﺖ ﻛﻪ در‬ ‫ﻧﺒﺮدي ﻧﻬﺎﻳﻲ ﻫﻤﻪي ﮔﺬﺷﺘﻪ را داو ﻣﻲﮔﺬارد ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ آﻳﻨﺪه را ﺑﺒﺮد‪.‬‬ ‫آﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﻦ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ از زﻣﻴﻦ ﻳﺎ ﺑﻲﺑﻬﺮهاﻧﺪ از اﻳﻦ ﺧﺼﻠﺖﻫﺎ‪ ،‬ﻳﺎ‬ ‫وﺟﻮد آنﻫﺎ را در ﺧﻮد دﺳﺖِ ﻛﻢ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﺘﻨﻔﺮﻧﺪ از ﻗﻤﺎر‪.‬‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪» ،‬ﺟﻮﻳﻨﺪﮔﺎن ﻃﻼ« ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻗﻤﺎر‬ ‫ﺑﺰرگ ﺗﺎ ﭘﺎي ﺟﺎن ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ ﺑﺮوﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻲ ﻫﻢ رﺣﻢ ﻧﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻨﻄﻮر‪ ،‬ﻣﻬﺎﺟﺮاﻧﻲ از ﺷﺶ ﮔﻮﺷﻪي ﻛﺸﻮر ﭘﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﻮﺑﻨﻴﺎدي ﻧﻬﺎدﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫در روزﮔﺎرِ ﺧﻮد ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﺑﻨﺪر ﺻﺎدرات ﻧﻔﺖ ﺟﻬﺎن ﺑﻮد‪ ،‬و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ آن‪،‬‬ ‫از ﻣﻌﻤﺎري ﺷﻬﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺷﻴﻮهي زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺮدﻣﺎن‪ ،‬رﻳﺸﻪ در ﻓﺮﻫﻨﮓ‬ ‫اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﺼﺮ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻣﺮدم ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻴﻨﻤﺎي ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ‬ ‫ﻓﻴﻠﻢﻫﺎي ﺧﺎرﺟﻲ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺎﺷﮕﺎه ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻔﺖ ﻛﻪ از ﻣﻴﺰ ﺑﻴﻠﻴﺎرد‬ ‫و زﻣﻴﻦ ﺗﻨﻴﺲ ﺗﺎ ﻛﻨﺴﺮت و ﺗﻮﻣﺒﻮﻻ اﻣﻜﺎﻧﺎﺗﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﻗﻠﺐ ﺗﭙﻨﺪهي ﺷﻬﺮ ﺑﺎزار ﺑﻮد؛ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﻗﺪم زد‪ ،‬دوﺳﺖ ﻳﺎ‬

‫‪35‬‬

‫آﺷﻨﺎﻳﻲ دﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻛﺎﻻي ﺧﺎرﺟﻲ ﺧﺮﻳﺪ؛ اﺟﻨﺎﺳﻲ ﻧﻮﻇﻬﻮر ﺑﺎ ﻃﻌﻢﻫﺎي ﺗﺎزه و‬ ‫ﺑﺴﺘﻪﺑﻨﺪيﻫﺎي ﻫﻮشرﺑﺎ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ آﻳﻪﻫﺎﺋﻲ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﻧﺎزل ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺒﺮ‬ ‫از ﺣﻀﻮر ﺟﻬﺎن دﻳﮕﺮي ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﺒﻬﻤﻲ از آن را در ﻓﻴﻠﻢﻫﺎﺋﻲ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﻪاي ﻳﻜﺒﺎر ﺑﺮ ﭘﺮدهي ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎزار ﭼﻴﺰﻫﺎي‬ ‫دﻳﮕﺮي ﻫﻢ داﺷﺖ‪ :‬اﻳﻨﺠﺎ ﻋﺮﺻﻪي ﻧﺒﺮد ﻣﻬﺎﺟﺮاﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در دﺳﺘﻪﻫﺎي‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮي‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﺪام ﮔﻮﺷﻪاي را ﻗﺮق ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺻﺪاي‬ ‫ﺧﺸﻚِ ﺿﺎﻣﻦ ﭼﺎﻗﻮﻫﺎ ﺻﺪاي ﻫﺮاﺳﻨﺎﻛﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﺒﻬﻢ ﻣﺮگ را‬ ‫ﺑﺪل ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎي آﺷﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮد ﺑﺮاي ﺗﻔﺮﻳﺢ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ‬ ‫ﻳﺎ ﺧﺮﻳﺪِ ﺟﻨﺲ؛ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻣﺜﻞ ﺟﺮﻗﻪ ﺗﻤﺎم ﻓﻀﺎ را‬ ‫ﻣﺮﺗﻌﺶ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﭘﺎﺷﻨﻪي ﻛﻔﺸﻲ ورﻛﺸﻴﺪه ﺷﻮد‪ ،‬ﻳﺎ ﺻﺪاي ﺧﺸﻚِ‬ ‫ﺿﺎﻣﻦِ ﭼﺎﻗﻮﻳﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد ﺗﺎ آدمﻫﺎي ﺑﻲﺧﻴﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻣﻐﺎزهﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﺎ‬ ‫ﻗﺪم ﻣﻲزدﻧﺪ در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻫﺎي اﻃﺮاف‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﻮد را ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﻨﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻴﻨﻪي دﻳﻮار و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮق ﭼﺎﻗﻮﻫﺎ‪ ،‬ﺷُﺮﺷُﺮِ ﺧﻮن‪ ،‬و دﺳﺖﻫﺎ و‬ ‫ﺳﺮﻫﺎي ﺑﺮﻳﺪه ﺑﺪوﻧﺪ از اﻳﻦ ﺳﺮ ﺑﺎزار ﺗﺎ آن ﺳﺮ‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻛﻪ ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻛﻮدﻛﻲﻣﺎن ﭘﺮ ﺑﻮد از ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‪ ،‬ﻫﺮﻛﺪام از اﻳﻦ ﭼﺎﻗﻮﻛﺸﺎن ﻛﺮد‪،‬‬ ‫ﻟﺮ‪ ،‬ﻋﺮب ﻳﺎ ﺗﺮك‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن اﺳﻄﻮرهاي ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ از ﻻي ﺻﻔﺤﺎت‬ ‫ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﭘﺎ ﻧﻬﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺷﻬﺮ‪ .‬ﻳﻜﻲ رﺳﺘﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻜﻲ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‪،‬‬ ‫ﻳﻜﻲ ﺳﻌﺪ وﻗﺎص ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻜﻲ اﻓﺮاﺳﻴﺎب‪ .‬و ﻣﺎ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺗﻴﻢﻫﺎي ﻓﻮﺗﺒﺎل‬ ‫و ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن را ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﻣﻴﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﻫﺮﻛﺪام دﻟﺒﺴﺘﻪي ﻳﻜﻲ از‬ ‫اﻳﻦ ﭼﺎﻗﻮﻛﺸﺎن ﺑﻮدﻳﻢ و ﺷﻜﺴﺖ ﻳﺎ ﭘﻴﺮوزﻳﺸﺎن را ﺷﻜﺴﺖ ﻳﺎ ﭘﻴﺮوزي ﺧﻮد‬ ‫ﻣﻲدﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ اﮔﺮ رﺳﺘﻤﻲ داﺷﺖ و ﺳﻬﺮاﺑﻲ‪ ،‬اﻛﻮان‬ ‫دﻳﻮي ﻫﻢ داﺷﺖ ﻛﻪ زﻣﻴﻦ زﻳﺮ ﭘﺎت را دور ﺗﺎ دور ﻣﻲﺑ‪‬ﺮﻳﺪ و ﺗﻮ را ﻣﻲﺑﺮد‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻮا ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﭘﺮﺗﺖ ﻛﻨﻢ؟ ﺑﻪ ﻛﻮه ﻳﺎ درﻳﺎ؟‬

‫‪36‬‬

‫وﻗﺘﻲ آﺳﻴﻪ ﺟﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬دﻳﻮي ﻟﻴﻦ ‪ F15‬و ﻛﻮﭼﻪﻫﺎي اﻃﺮاﻓﺶ را‪،‬‬ ‫دور ﺗﺎ دور ﺑﺮﻳﺪ و دور اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﺎزار ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺮ ﺳﺮراﺳﺘﺶ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎي اﻃﺮافِ ﺧﺎﻧﻪي آﺳﻴﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻛﺞ ﻣﻲﻛﺮدم ﻣﺴﻴﺮم را ﻣﺒﺎدا ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن آﺳﻴﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪي‬ ‫اﻣﻴﺪم اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ روزي ﻳﺎ او از اﻳﻦ ﻣﺤﻠﻪ ﺑﺮود ﻳﺎ ﻣﺎ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺷﻬﺮي ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ آن ﻣﻲآﻣﺪ و ﻧﻪ ﻛﺴﻲ از آن ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﻪ ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزهاي داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﻏﺴﺎﻟﺨﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺤﻜﻮم‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﻈﻤﻲ اﺑﺪي‪ .‬ﻗﻄﺎري ﻫﻢ ﻛﻪ در اﻧﺘﻬﺎي ﺑﻴﺎﺑﺎنﻫﺎي دوردﺳﺖ ﺑﻮد و‬ ‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻣﻘﺎﺑﻞ دﻳﻮارِهي ﻓﻠﺰيِ ﺳﺮﺑﻲ رﻧﮕﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ اﻓﻖ را‬ ‫ﻣﻲﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻮد و ﮔﺎﻫﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴﻲ ﻧﻪ آﻣﺪﻧﺶ را ﻣﻲدﻳﺪ‬ ‫ﻧﻪ رﻓﺘﻨﺶ را و ﻧﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮي را ﻛﻪ ﭘﻴﺎده ﺷﻮد از آن‪ .‬اﻣﺎ ﻛﺎش دﻳﻮ رﺿﺎﻳﺖ‬ ‫ﻣﻲداد ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻛﻮﭼﻪﻫﺎي اﻃﺮاف ﺧﺎﻧﻪي آﺳﻴﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪي ﺑﺎزار ﻳﺎ‬ ‫ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪي ﺷﻬﺮ ﻣﺤﻞ اﻃﺮاق ﻳﻜﻲ از آن ﻣﺮداﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﺰ ﺑﻪ‬ ‫ﭘﭽﭙﭽﻪ از آﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬و ﻣﻦ ﻛﻪ ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻀﻮر‬ ‫ﺳﻮراﺧﻲ در ﺗﻨﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻲ از ﻣﺴﻴﺮ ﻛﺞ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﻣﺒﺎدا ﭼﺸﻤﻢ‬ ‫ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺑﻪ اﺳﺤﺎق ﻛﻮر ﻳﺎ ﻣﻤﺪﻟﻲ دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﺎز‪.‬‬ ‫اﻣﻦﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎ اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺤﻠﻪﻫﺎي ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ﺑﻮد؛ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻠﻨﺎ و‬ ‫ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ دو ﻣﻨﺘﻬﺎاﻟﻴﻪ آن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻠﻨﺎ ﻣﻄﺮود ﺑﻮد ﭼﻮن ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪي‬ ‫ارﻣﻨﻲﻫﺎ ﺑﻲﺣﺠﺎب ﺑﻮد و »ﻧﺠﺲ«‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﺎ او و ﺷﻮﻫﺮش‪ ،‬ﺑﻮﻏﻮس‪،‬‬ ‫ﺣﺮف ﻧﻤﻲزد‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﺗﻤﺎم ﻛﺸﻮر در‬ ‫اﻗﻠﻴﺖ ﺑﻮدﻧﺪ؛ در ﺷﻬﺮ ﻫﻢ در اﻗﻠﻴﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﻣﺤﻠﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ در اﻗﻠﻴﺖ‬ ‫ﻣﺤﺾ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺑﻮﻏﻮس ﺳﻪﭘﺮﻃﺎساش را ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ و ﻣﻲرﻓﺖ ﺳﺮِ ﻛﺎر‪،‬‬ ‫ﻫﻠﻨﺎ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﻓﺘﻦِ ﺷﺎل‪ .‬در ﺷﻬﺮي ﻛﻪ زﻣﺴﺘﺎﻧﺶ ﺑﻬﺎر ﺑﻮد و‬

‫‪37‬‬

‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﺶ ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬ﻛﺎﻣﻮا ﻛﺠﺎ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﺪ؟ آﺳﺘﻴﻦﻫﺎي ﭼﻨﺪ ﺗﻜﻪ ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ را‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدش از اﺻﻔﻬﺎن آورده ﺑﻮد و ﺑﻲﻣﺼﺮف اﻓﺘﺎده ﺑﻮد اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺳﺎل‪،‬‬ ‫ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺦﻫﺎ را ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺑﺎﻓﺘﻦ ﺷﺎل‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻴﻢ‬ ‫ﻣﺘﺮ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ دﻳﮕﺮ ﻧﺨﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻜﺎﻓﺖ و از ﻧﻮ ﺑﺎﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﮕﺮ ﭼﻘﺪر‬ ‫ﻣﻲ ﺷﺪ ﺷﻜﺎﻓﺖ و از ﻧﻮ ﺑﺎﻓﺖ؟ ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﮔﺮهِ اول را ﻧﻤﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬در ﻋﻮض‪،‬‬ ‫اﺑﺘﺪا و اﻧﺘﻬﺎي ﻧﺦ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮه ﻣﻲزد‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻃﺮف‬ ‫ﻣﻲﺑﺎﻓﺖ‪ ،‬از آن ﻃﺮف ﻧﺦﻫﺎي ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ در ﭼﺮﺧﺸﻲ اﺑﺪي ﺑﺪل‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﺎلِ ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮي؛ ﻣﺘﻨﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه از دردﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻼم‬ ‫درﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻟﺐﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﻲداد ﺗﺎ ﻟﺒﻪي ﻣﻴﻞﻫﺎ ﭼﻖ ﭼﻖ ﺑﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺨﻮرﻧﺪ و زﺑﺎﻧﻲ آﻓﺮﻳﺪه ﺷﻮد ﻛﻪ ﻛﻠﻤﺎﺗﺶ را ﻫﻴﭻ زﺑﺎنﺷﻨﺎﺳﻲ ﻣﻌﻨﺎ‬ ‫ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻬﺎن ﻛﻮدﻛﻲِ ﻣﻦ‪ ،‬ﺣﺎﻻ رﻓﺖ و آﻣﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺪام ﻣﻴﺎن ﺟﻬﺎنِ‬ ‫ﻫﻠﻨﺎي ﺑﺎﺳﻮاد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬و ﺟﻬﺎن ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪي ﺑﻲﺳﻮاد‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ اﺟﻨﻪاش ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫‪38‬‬

‫‪12‬‬ ‫راهﻫﺎﻳﻲ از ﻣﺴﻴﺮ ﻛﺞ‬ ‫راهﻫﺎ ﮔﺎﻫﻲ از ﻣﺴﻴﺮ ﻛﺞ ﻣﻲﮔﺬرﻧﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ راهِ ﻛﺞ را آﺳﻴﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫آﻣﻮﺧﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺎ درس ﻧﻤﻲﮔﻴﺮﻳﻢ از زﻧﺪﮔﻲﻣﺎن‪ .‬ﭼﻮن راهﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎز ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﭘﺎﻫﺎﻣﺎن از درﻳﭽﻪي ﭼﺸﻢ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻪاﻧﺪ از زﻧﺪﮔﻲﺷﺎن‪.‬‬ ‫ﻧﺨﺴﻴﻦ ﻛﺎﺳﻪﻫﺎي ﺗََﺮﻛﻲ ﻫﺮﻛﺪام ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻧﺎﻗﺺ درآﻣﺪﻧﺪ از ﻛﺎر‪.‬‬ ‫ﻣﻮﺟﻮداﺗﻲ ﻣﻔﻠﻮك‪ ،‬ﻗﻮزي‪ ،‬ﻧﺎﻗﺺ اﻟﺨﻠﻘﻪ‪ .‬ﺗَﺮكﻫﺎ ﺟﻔﺖ ﻧﻤﻲﺷﺪﻧﺪ آﻧﻄﻮر‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﺗَﺮك اﻳﻦ ﻃﺮف‪ ،‬ﻳﻚ ﺗَﺮك آن ﻃﺮف‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻪ دﻗﺘﻲ ﻃﺎق ﻛﺎﺳﻪ را ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻃﺎق ﻳﻚ ﮔﻨﺒﺪ‪ ،‬ذره ذره‪ ،‬از دو ﺳﻮ ﺑﺎﻻ ﻣﻲآوردم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‬ ‫ﺑﻪ آن آﺧﺮﻳﻦ ﺗﺮك‪ ،‬ﻣﻲدﻳﺪم ﺟﻔﺖ ﻧﻤﻲﺷﻮد آﻧﻄﻮر؛ ﻳﻚ ور ﻛﺎﺳﻪ‬ ‫ﭘﺎﺋﻴﻦﺗﺮ اﺳﺖ از آن ور‪ .‬ﻣﺠﺒﻮر ﻣﻲﺷﺪم ﺗﺮكﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺰار زﺣﻤﺖ‬ ‫ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎز ﻛﻨﻢ و از ﻧﻮ ﺳﻮار ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﺎﻳﺪهاي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ﻛﺎر درﺳﺖ ﻣﻲﺷﺪ آﻧﻬﻢ ﺑﻪ ﺿﺮب و زور‪.‬‬ ‫ﻳﻚ روز رﻓﺘﻢ ﭘﻴﺶ زﻧﮕﻨﻪ؛ ﺳﻪﺗﺎرﺳﺎزِ ﻣﺤﺠﻮﺑﻲ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺣﺮف‬ ‫ﻣﻲزد آﻧﻘﺪر ﺻﺪاش ﻧﺮم ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻪ ﻛﻼم ﻛﻪ ﭘﺮواﻧﻪ ﭘ‪‬ﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ از‬ ‫ﻟﺐﻫﺎش‪ .‬اول اﻧﻘﻼب ﺗﺒﻌﻴﺪش ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﺰد؛ ﭼﻮن ﻋﺮق ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد از ﺗﺒﻌﻴﺪ‪ .‬زﻣﺴﺘﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻨﺞ ﻣﻐﺎزهاش‪ ،‬ﻛﻨﺎرِ‬ ‫ﭘﻴﺖ ﺣﻠﺒﻲ ﭘ‪‬ﺮ از آﺗﺶ‪ .‬ﺑﺎ دﺳﺖ ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﻪاي را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻢ روي‬ ‫ﻟﻘﻲ آن؛ ﻛﻨﺎر ﻫﺮ ﻃﺮف ﻛﻪ ﭼﻮﺑﻲ ﻳﺎ ﻛﻨﺪهي درﺧﺖِ ﺗﻮﺗﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﻃﺮف‬

‫‪39‬‬

‫ﻛﺎﺳﻪاي ﺑﻮد ﻧﻴﻤﻪ ﺗﻤﺎم؛ ﻳﻚ ﻃﺮف ﻛﺎﺳﻪاي ﺗﻤﺎم‪ .‬آن ﻃﺮف‪ ،‬روي دﻳﻮار‪،‬‬ ‫ﻛﺎﺳﻪاي ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻪ ﻳﻚ دﺳﺘﻪ‪ .‬روي ﻣﻴﺰ‪ ،‬ﻛﺎﺳﻪ و دﺳﺘﻪاي ﻓﺎق و زﺑﺎﻧﻪ‬ ‫ﺷﺪه‪ .‬و ﻻي ﮔﻴﺮهي ﻓﻠﺰي ﻣﻴﺰ ﻧﺠﺎري‪...‬‬ ‫آه‪ ...‬ﺧﺪاي ﻣﻦ! ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ اﻳﻦ راز ﻛﻮﭼﻚ را؟‬ ‫آﻧﻬﻤﻪ ﻧﺠﺎر دﻳﺪه ﺑﻮدم در ﻋﻤﺮم‪ .‬ﻫﻤﮕﻲ رﻧﺪه را ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﻮي دو‬ ‫دﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪون اﺳﺘﺜﻨﺎء‪ .‬ﻫﻤﮕﻲ رﻧﺪه را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ روي ﭼﻮب‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪي‬ ‫آدم‪ .‬اﻣﺎ راه ﺳﻪﺗﺎر از ﻣﺴﻴﺮ ﻛﺞ ﻣﻲرﻓﺖ‪» :‬رﻧﺪه را واروﻧﻪ ﺑﺒﻨﺪ ﺗﻮي ﮔﻴﺮه‪.‬‬ ‫ﭼﻮب را ﺑﻪ رﻧﺪه ﺑﻜﺶ!«‬ ‫اﻳﻨﻄﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺳﻪ ﺗﺎر دﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪي ﻣﺸﻜﻼت ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ‬ ‫از ﺳﺮ راه‪ .‬اﻣﺎ آن ﺳﻪ ﺗﺎر ﺟﺎدوﺋﻲ ﻫﻤﭽﻨﺎن دور ﺑﻮد؛ دور از دﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺗﺮﻓﻨﺪ ﺗﺎزهﺋﻲ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲداد‬ ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻋﻮض ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دوﺑﺎره دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﺎن زﻧﮕﻨﻪ ﺷﺪم‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺖ »ﺷﺮﻣﻨﺪهام ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ راه دﺳﺘﻢ ﻧﻴﺴﺖ«‪ ،‬راه را ﻛﺞ ﻛﺮدم‬ ‫ﺳﻤﺖِ ﺑﻨﺪرﻋﺒﺎس‪ .‬در ﻳﻜﻲ از ﻣﺤﻠﻪﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪاي‬ ‫ﺧﻠﻮت‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎدم ﻣﻘﺎﺑﻞ درِ ﭼﻮﺑﻲ رﻧﮓ و رو رﻓﺘﻪي ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻬﻨﻪ‪ .‬ﺗﻴﻎِ‬ ‫آﻓﺘﺎب ﻫﺮ ﺟﻨﺒﻨﺪهاي را راﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﺟﺰ ﻣﻦ و ﭼﻨﺪ ﺳﮓ وﻟﮕﺮد‬ ‫ﻛﻪ ﻟﻪﻟﻪ ﻣﻲزدﻧﺪ زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪي دﻳﻮار‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖِ راﺳﺖ ﻛﻮﭼﻪ‪.‬‬ ‫ﻫﻮاي دم ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺷﺮﺟﻲ و ﺗﻜﻪاي از آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻي درﻳﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را‬ ‫ﻓﺮو ﺑﺮده ﺑﻮد در ﺑﻮي ﮔﻮشﻣﺎﻫﻲ و ﺳﻜﻮن ﻣﺤﺾ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬ ‫ﭼﭗ ﻛﻮﭼﻪ و ﺧﺎك ﺳﻮﺧﺘﻪي زﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺨﺎر ﻣﻲﺷﺪ از ﻫ‪‬ﺮم آﻓﺘﺎب ﺗﺎ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺣﺘﺎ ﺑﺎدﮔﻴﺮﻫﺎي ﮔِﻠﻲِ ﺑﺎمﻫﺎي روﺑﺮو را ﻣﻌﻠﻖ ﻛﻨﺪ در وﻫﻢ ﻟﺮزان‬ ‫ﻫﻮا و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﻴﺎورم ﻛﻪ ﺟﻨﺒﺶِ ﻣﺮﻣﻮزِ اﺷﻴﺎء ﻳﻌﻨﻲ ﻏﻴﺎبِ اﻧﺴﺎﻧﻲ‪ .‬ﭼﺎﻗﻮ‬ ‫را از ﺟﻴﺐ درآوردم‪ .‬ﺳﮓﻫﺎ ﻟﻪﻟﻪزﻧﺎن ﻧﻴﻢﺧﻴﺰ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮﻫﺎ ﺗﺎ ﮔﺮدن در‬

‫‪40‬‬

‫آﻓﺘﺎب و ﺗﻦﻫﺎي ﺳﻴﺎهﺷﺎن در ﺳﺎﻳﻪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن زﺑﺎنﻫﺎﺷﺎن ﺑﺎزاﻳﺴﺘﺎد از‬ ‫ﺣﺮﻛﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﮔﻮشﻫﺎ ﺗﻴﺰ‪ ،‬زل زدﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺗﺎپ ﺗﺎپِ‬ ‫ﻗﻠﺐ ﻧﺒﻮد؛ ﻛﺴﻲ از درون ﻟﮕﺪ ﻣﻲ زد؛ ﺑﺎ ﭘﻮﺗﻴﻦ‪ .‬آرام ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر‬ ‫ﻛﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﺳﮓﻫﺎ ﺑﻮد ﻧﻮك ﭼﺎﻗﻮ را ﺑﺎ ﺗﺮس ﻓﺮو ﺑﺮدم زﻳﺮ ﭼﻮب‬ ‫ﭘﻮﺳﻴﺪه‪ .‬ﻋﻮﻋﻮ ﺳﮓﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻟﺮزان ﻻﻳﻪاي ﻧﺎزك از ﺳﻄﺢِ ﭼﻮب‬ ‫را ﺗﺮاﺷﻴﺪم‪ .‬اﻣﺎ در ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪاي ﻟﻨﮕﺎن ﭘﻴﭽﻴﺪ داﺧﻞ ﻛﻮﭼﻪ‪.‬‬ ‫ﭼﺮﺧﻴﺪم ﺗﺎ ﭼﺎﻗﻮ را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻢ در ﺟﻴﺐ ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪِ وﺟﻮدم را‬ ‫ﻟﺮزاﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪا ﻛﻪ ﻧﻪ‪ ،‬ارﺗﻌﺎش ﺗﻜﻪاي آﻫﻦِ زﻧﮓزده ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‬ ‫از زﻳﺮ ﻻﻳﻪي ﺧﺎك‪:‬‬ ‫!‪- Oh my god, you finally came‬‬

‫‪41‬‬

42

‫‪13‬‬ ‫ﻳﻚ اودﻳﭗِ ﺑﻲﻣﻨﻈﻮر‬ ‫ﺗﺎ ﭘﻴﺶ از ﻛﺸﻒ ﻋﺪد ﺻﻔﺮ‪ ،‬ﺑﺸﺮ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﺪد ﻳﻚ اﺑﺘﺪاي‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺮنﻫﺎ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﺻﻔﺮ ﻫﻢ اﺑﺘﺪاي ﭼﻴﺰي‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻴﻠﻲ ﭘﻴﺶﺗﺮ از آن ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻧﻘﻄﻪي آﻏﺎز اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻏﺮوب ‪ 31‬دﺳﺎﻣﺒﺮ ‪ ،1949‬در ﻳﻜﻲ از اﺗﺎقﻫﺎي »ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺻﻔﻬﺎن« درﺧﺖ ﻛﺎج ﺗﺰﺋﻴﻦ ﺷﺪهاي را ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺪ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻇﺮفﻫﺎي ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ و ﻏﺬا و ﺷﺎﻣﭙﺎﻧﻲ را ﻣﻲﭼﻴﻨﻨﺪ روي‬ ‫ﻣﻴﺰي ﻛﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﺎ روﻣﻴﺰي ﺳﭙﻴﺪ ﮔﻠﺪاري‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮق‬ ‫ﻣﻲزﻧﺪ از ﺗﻤﻴﺰي و ﺗﻠﺆﻟﺆ رﻧﮓ‪ .‬در ﮔﻮﺷﻪي دﻳﮕﺮي از اﺗﺎق‪ ،‬دﻛﺘﺮ‬ ‫ﻫﺎوﻛﻴﻨﮓ زرورقﻫﺎي رﻧﮕﻲ را ﺑﺎ ﻗﻴﭽﻲ رﻳﺶرﻳﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اول ﺻﺪاي‬ ‫ﺗﺎپﺗﺎپ ﭘﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻲآﻳﺪ ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در اﺗﺎق‪ .‬ﻫﻠﻨﺎ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺘﻜﺎر‬ ‫ﺗُﭙﻞ‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪاي از ﺷﺮوع ﻛﺎرش در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﻲﮔﺬرد‪ ،‬ﻧﻔﺲزﻧﺎن‬ ‫داﺧﻞ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬داﺧﻞ ﻛﻪ ﻧﻪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر دﺳﺘﻲ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ ﻫﻠﺶ داده‪ .‬ﺳﻴﻨﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ‪،‬‬ ‫ﺳﻴﻨﻪﻫﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻛﻠﻤﻪﻫﺎ ﮔﻴﺮ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻣﻴﺎن ﻋﻀﻠﻪ و رگﻫﺎ و‬ ‫ﺑﺪل ﺷﺪه اﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺎت ﺗﻨﺪ و ﭘﻴﺴﺘﻮنوار ﺑﺪن‪.‬‬ ‫دﻛﺘﺮ ﻫﺎوﻛﻴﻨﮓ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻟﺒﻪﻫﺎي ﻗﻴﭽﻲ را ﺑﺎز ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﻣﻲﺷﻮد‪ » :‬ﺟﻴﺰز ﻛﺮاﻳﺴﺖ!«‬ ‫ﻫﻠﻨﺎ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪي ﻏﻠﻴﻆ ارﻣﻨﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬آز ﭘﻠﻪ‪ ...‬اﻓﺘﺎده‪ ...‬ﭘﺎ ﺑﻪ‬

‫‪43‬‬

‫ﻣﺎﻫﻪ‪«...‬‬ ‫از ﺑﻴﺮون ﺻﺪاي ﻓﺮهي اﺳﺒﻲ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻲآﻳﺪ؛ و ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺻﺪاي دور‬ ‫ﺷﺪن درﺷﻜﻪاي‪.‬‬ ‫دﻛﺘﺮ ﻗﻴﭽﻲ را رﻫﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ روي ﻣﻴﺰ‪ .‬ﺻﺪاي ﭼﻖِ اﻓﺘﺎدن ﻗﻴﭽﻲ‪،‬‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺻﺪاي ﻛﻠﻴﺪ ﺑﺮق‪ ،‬ﻫﺮ ﺳﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر زن را ﻛﻪ ﺧﺸﻚﺷﺎن زده اﺳﺖ‬ ‫دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ درﻣﻲآورد‪ .‬دﺳﺖﻫﺎ از ﻣﻴﺰ و اﺷﻴﺎء ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬از‬ ‫داﺧﻞ راﻫﺮو ﺻﺪاي ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲآﻳﺪ‪» :‬ﻳﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪي زﻫﺮا‪ «.‬ﺻﺪاﻳﻲﺳﺖ‬ ‫دﺧﺘﺮاﻧﻪ‪.‬‬ ‫دﻛﺘﺮ ﻫﺎوﻛﻴﻨﮓ و ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ﺑﻪ راه ﻣﻲاﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﺎري ﻛﻪ آﺧﺮ از‬ ‫ﻫﻤﻪ اﻳﺴﺘﺎده دو ﻟﻨﮕﻪي ﺑﺎز ﻗﻴﭽﻲ را ﻣﻲﺑﻨﺪد‪ ،‬ﺻﻠﻴﺐ ﻣﻲﻛﺸﺪ و ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻴﺮون ﻣﻲرود‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ﻛﻪ زﻧﻲﺳﺖ ﺗﺮﻛﻪاي ﻣﻲدود و‬ ‫دﺳﺘﺶ را ﻣﻲﮔﻴﺮد ﭘﺸﺖِ ﺗﺨﺖ ﭼﺮﺧﺪاري ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮفِ راﻫﺮوِ ﺳﻤﺖِ ﭼﭗ‬ ‫در ﺣﺮﻛﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﺎر دﻳﮕﺮ ﻛﻪ زﻧﻲﺳﺖ ﭼﺎق ﻣﻮﻫﺎي زن ﺑﭽﻪﺳﺎل را‬ ‫)ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻲآﻳﺪ( ﻛﻪ روي ﺗﺨﺖ دراز ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ ﺟﻤﻊ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ زﻳﺮ ﻟﺤﺎف ﻛﺮپ ﮔﻠﺪاري ﻛﻪ روي او را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه‪ .‬ﻫﻠﻨﺎ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر‬ ‫ﻛﻪ ﺗﺨﺖ را ﻫﻞ ﻣﻲدﻫﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﻬﺠﻪي ﻏﻠﻴﻆ ارﻣﻨﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻳﺎ‬ ‫ﺣﺎﺿﺮت ﻋﺎب ﺑﺎس‪«.‬‬ ‫ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﺖ و ﺷﻠﻮار راه راه ﻣﺪل آﻟﻜﺎﭘﻮﻧﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪه‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ‬ ‫آﻧﻬﺎ ﺑﻪ راه ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر زﻳﺮ ﭘﺎﻫﺎ ﻓﻨﺮ دارد‪ .‬ﻣﺪام دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را ﻣﺸﺖ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻣﻲﻛﻮﺑﺪ ﻛﻒِ دﺳﺖِ دﻳﮕﺮش‪ .‬ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎي راﻫﺮو ﻛﻪ ﻣﻲرﺳﻨﺪ‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﺎري ﻛﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻫﻤﻪ اﺳﺖ درِ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ را ﺑﺎز ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﺗﺎق‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺣﻔﺮهاي ﻣﻜﻨﺪه‪ ،‬ﺗﺨﺖ ﭼﺮﺧﺪار و دﻛﺘﺮ و ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ را ﻣﻲﺑﻠﻌﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻮان‬ ‫اﻳﻦ ﭘﺎ و آن ﭘﺎ ﻛﻨﺎن ﺗﻦاش را ﻟﻨﮕﺮ ﻣﻲدﻫﺪ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ‪ .‬در آﺳﺘﺎﻧﻪي در‪،‬‬

‫‪44‬‬

‫دﺳﺘﻲ زﻧﺎﻧﻪ و ﺳﻔﻴﺪﭘﻮش‪ ،‬ﺟﻠﻮي ﺳﻴﻨﻪاش را ﻣﺤﻜﻢ ﺳﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪» :‬ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬اوﻛﻲ؟«‬ ‫راﻫﺮو ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‪ .‬ﺑﺠﺰ وز وز ﻣﺪام ﻣﻬﺘﺎﺑﻲﻫﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺮد‬ ‫ﺟﻮان دﺳﺘﻲ ﻣﻲﻛﺸﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺑﺮﻳﺎﻧﺘﻴﻦزدهاش‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﻒِ‬ ‫دﺳﺖ‪ .‬از دﺳﺖ ﭼﺮب ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻤﻲ آب ﺑﺰﻧﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﺶ‪ .‬راه ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﻪ راﻫﺮو‪ .‬ﺻﺪاي ﻧﺎﻟﻪي زن ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻮان ﻣﺤﻜﻢ ﻟﮕﺪ ﻣﻲزﻧﺪ ﺑﻪ دﻳﻮار‪ .‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﻋﻤﻞ‪ ،‬و راه ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﻪ راﻫﺮو‪ .‬درِ ﻳﻜﻲ از اﺗﺎقﻫﺎ ﺑﺎز‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎرﻳﻜﻪي ﻧﻮري اﻓﺘﺎده اﺳﺖ روي ﻣﻮزاﺋﻴﻚﻫﺎي ﺷﻴﺮيِ راﻫﺮو‪ .‬ﻣﺮد‬ ‫ﺟﻮان ﺳﺮك ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺶ ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﺷﻴﻪي دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ‬ ‫ﺳﭙﻴﺪرﻧﮕﻲ ﻛﻪ از ﭼﺎرﭼﻮبِ در ﭘﻴﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻟﺒﻪاش ﺑﺮق ﻣﻲزﻧﺪ از اﻧﻌﻜﺎس‬ ‫ﻧﻮر‪ .‬ﻣﺮد ﭼﺸﻤﺶ را ﻣﻲﻣﺎﻟﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﻲرود ﺻﺪاي وزوز ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ‬ ‫روﺷﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻻي دﺳﺖﺷﻮﻳﻲﺳﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺷﻴﺮ را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻣﻲﻛﻨﺪ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﺗﻪ دﻟﺶ ﺑﻪ ﻟﺮزه ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪ .‬ﻣﺸﺘﺶ را ﭘ‪‬ﺮ آب ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺗﻨﺪﺗﻨﺪ‬ ‫ﻣﻲزﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺨﺎر اﻟﻜﻠﻲ ﻛﻪ ﭼﺴﺒﻴﺪه اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺨﺎط دﻫﺎن و ﺑﻴﻨﻲش‪ .‬ﻫﻲ‬ ‫دﻫﺎﻧﺶ را آب ﻣﻲﻛﺸﺪ و ﺻﻠﻮات ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺪ‪ .‬ﻛﻔﺶﻫﺎ و ﺟﻮرابﻫﺎ را‬ ‫ﺑﻴﺮون ﻣﻲآورد و وﺿﻮ ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬روي ﭘﻨﺠﻪي ﭘﺎﻫﺎ ﺑﻪ راﻫﺮو ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ؛ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺗﺨﺖ و زن و ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ و دﻛﺘﺮ در‬ ‫اﺗﺎﻗﻲ ﻏﻴﺐ ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ـ» ﻳﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪي زﻫﺮا!«‬ ‫راه ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖِ ﻣﺨﺎﻟﻒ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻜﻲﻫﺎي ﺗﻪِ راﻫﺮو‪ ،‬درِ اﺗﺎﻗﻲ ﺑﺎز‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮدي ﻛﻪ ﻳﻚ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺎ ﺗﻨﻈﻴﻒ ﺳﻔﻴﺪي ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه‬ ‫ﻫﻦﻫﻦﻛﻨﺎن ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﻫﻴﻜﻠﺶ ﺗﺎﺑﻲ دارد ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺳﻮال‪.‬‬

‫‪45‬‬

‫ـ ﻗﺒﻠﻪ از ﻛﺪام ﻃﺮف اﺳﺖ؟‬ ‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻳﻚ ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﻫﺎج و واج‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﻗﺒﻠﻪ ! ﻗﺒﻠﻪ!‬ ‫و اﻳﻦ را ﻃﻮري ﻣﻲﭘﺮﺳﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺷﻤﺎرهي ﺗﻠﻔﻦ اﻣﺪادﻫﺎي‬ ‫ﻏﻴﺒﻲﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻴﺮﻣﺮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ آدم ﻛﻮﻛﻲ‪ ،‬ذرهذره ﻧﻴﻢﭼﺮﺧﻲ ﻣﻲدﻫﺪ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﺶ‪،‬‬ ‫دﺳﺘﺶ را دراز ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺳﻤﺖِ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ‪ ،‬و ﻟﺐﻫﺎش را‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ اﺳﺘﻐﺎﺛﻪ اﺳﺖ ﻳﺎ زوزه‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﻲﮔﻨﺎﻫﻲ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺗﻜﺎن‬ ‫ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻫﻦﻫﻦﻛﻨﺎن ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻲﻛﺸﺪ روي زﻣﻴﻦ و ﺑﻪ ﻃﺮف‬ ‫دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﺑﻪ راه ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ﺟﻮان ﻫﺎج و واج ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺗﻮي ﭼﺎرﭼﻮب در دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ‬ ‫ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬راﻫﺮو در ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻓﺮو ﻣﻲرود‪ .‬ﻣﺮد ﻫﻲ ﺑﻪ راﺳﺖ‬ ‫و ﭼﭗ ﻣﻲﭼﺮﺧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻄﺎﺑﺶ ﺑﻪ ﻛﻴﺴﺖ‬ ‫ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻗﺒﻠﻪ! ﻗﺒﻠﻪ! و ﻣﻲاﻳﺴﺘﺪ رو ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ‪ .‬دﺳﺖﻫﺎش را ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺤﺎذات ﮔﻮش ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺑﺮد‪» :‬اﷲ اﻛﺒﺮ‪ .‬رﺧﺖﻫﺎ‪ .‬رﺧﺖﻫﺎ«‬ ‫زن داﺷﺘﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻪ روي ﺑﺎم رﺧﺖﻫﺎي ﺷﺴﺘﻪ ﺷﺪه را ﭘﻬﻦ ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻪ ﭘﻠﻪي آﺧﺮ‪ ،‬ﻧﺮدﺑﺎن ﻏﻠﺘﻴﺪه‪» .‬رﺧﺖﻫﺎ‪ ...‬رﺧﺖﻫﺎ‪ ...‬ﭼﻪ ﺷﺎﻧﺴﻲ!«‬ ‫ﺣﺎﻻ زن ﺗﻮي اﺗﺎق ﻋﻤﻞ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻛﺎر ﺑﺎ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻓﻌﻼْ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎري‬ ‫ﻛﻪ از دﺳﺖ او ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻛﻤﻚ از اﻣﺪادﻫﺎي ﻏﻴﺒﻲﺳﺖ‪.‬‬ ‫دﺳﺖﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻲﺑﺮد ﺑﻪ ﻣﺤﺎذات ﮔﻮشﻫﺎ‪.‬‬ ‫ـ ﻫﺎﻟﻪ ﻟﻮﻳﺎ‪ .‬ﻫﺎﻟﻪ ﻟﻮﻳﺎ‪.‬‬ ‫ـ ﻫﺎﻟﻪ ﻟﻮﻳﺎ‪ .‬ﻫﺎﻟﻪ ﻟﻮﻳﺎ‪.‬‬ ‫درِ اﺗﺎق ﻋﻤﻞ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﻮد و ﻫﻠﻨﺎ‪ ،‬دواندوان‪ ،‬ﻣﻲآﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮد‪:‬‬

‫‪46‬‬

‫»ﻣﺎﺷﺘﻮﻟﻖ‪ ،‬ﻣﺎﺷﺘﻮﻟﻖ!«‬ ‫در ﻧﻴﻤﻪراهِ ﺳﺠﻮد‪ ،‬ﻣﺮد ﺧﻴﺰ ﺑﺮﻣﻲدارد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺪ ﺑﺪود ﻳﺎ ﻛﻔﺶﻫﺎﻳﺶ‬ ‫را ﭘﺎﻳﺶ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻢ ﻣﻲدود و ﻫﻢ ﻛﻔﺶﻫﺎ را ﭘﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻠﻨﺎ دﺳﺘﺶ را‬ ‫ﻣﻲﮔﺬارد روي ﺷﻜﻤﺶ‪ .‬ﺷﺎﻧﻪﻫﺎش ﻟﺮزان از ﺧﻨﺪه‪ ،‬ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد ﺑﻪ اﺗﺎقِ‬ ‫ﻋﻤﻞ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﺮد داﺧﻞ ﻣﻲﺷﻮد ﭘﺮﺳﺘﺎرِ ﭼﺎق دو ﻟﺒﻪي ﻗﻴﭽﻲ را ﺑﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﻲزﻧﺪ و ﻃﻨﺎب ﻧﺎف ﭘﺎره ﻣﻲ ﺷﻮد ‪:‬‬ ‫‪- Don't cry my baby, don't cry.‬‬ ‫ﻣﺮد ﺑﺎ ﺣﻴﺮت و ﺧﺸﻢ ﺑﻪ دﻛﺘﺮ ﻫﺎوﻛﻴﻨﮓ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﭽﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺎف ﺑﺎﻧﺪ ﭘﻴﭻ‪ ،‬ﭘﺮت ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻪ ﻫﻮا و‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر دﺳﺖ ﺑﻪ‬ ‫دﺳﺖ‪ ،‬از دﺳﺖ ﺳﭙﻴﺪﭘﻮشِ ﭘﺮﺳﺘﺎري ﻣﻲرود ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﭙﻴﺪﭘﻮشِ ﭘﺮﺳﺘﺎر‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺮد ﺟﻮان‪.‬‬ ‫ـ اﻟﻬﻢ ﺻﻞ ﻋﻠﻲ ﻣﺤﻤﺪ و آل ﻣﺤﻤﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ در ﺧﺎك اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪم؛ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺴﻴﺤﻲﻫﺎ‪ .‬ﺣﺎﻻ‬ ‫اﺳﻤﺶ ﺷﺪه اﺳﺖ »ﻋﻴﺴﻲﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ«‪ .‬ﻧﺎفِ ﻣﺮا اﻧﮕﻠﻴﺴﻲﻫﺎ ﺑﺮﻳﺪهاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺗﻜﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺗﻨﻢ ﺟﺪا ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن‬ ‫ﺑﺸﻮم ﻣﺴﻴﺤﻲ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬در ﻳﻚ ﺻﺒﺢ ﺳﺮد دي ﻣﺎه‪ ،‬ﭘﺪر در ﮔﻮش‬ ‫راﺳﺖام اذان ﮔﻔﺖ و اﺳﻢ اﻳﻦ ﮔﻮش را ﮔﺬاﺷﺖ رﺿﺎ‪ .‬در ﮔﻮش ﭼﭗام‬ ‫اﻗﺎﻣﻪ ﮔﻔﺖ و اﺳﻢ اﻳﻦ ﮔﻮش را ﮔﺬاﺷﺖ ﺳﻴﺎوش ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاي اﺑﺪ ﺳﺮﮔﺮدان‬ ‫ﺷﻮم ﻣﻴﺎن ﺳﻪ رأس ﻣﺜﻠﺚ ﻛﻪ ﻳﻜﻲش ﻧﺎفِ ﻣﻦ اﺳﺖ و دو رأسِ دﻳﮕﺮش‬ ‫ﮔﻮشﻫﺎي راﺳﺖ و ﭼﭗام‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻲ درونِ ﻣﻦ آﺷﻮب‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد و ﮔﻴﺞ ﻣﻲﺧﻮرم ﻣﻴﺎن اﺻﻮاﺗﻲ ﻛﻪ از ﺳﻪ ﺳﻮ ﻣﻲآﻳﻨﺪ و ﮔﺮدﺑﺎد‬ ‫ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ درﺳﺖ وﺳﻂِ ﺳﻴﻨﻪ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻳﻜﻲ‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر دو دﺳﺘﻲ ﭼﺴﺒﻴﺪه اﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺶﻫﺎﻳﻢ‪ .‬ﻳﻜﻲ ﺗﻮي ﮔﻮش‬

‫‪47‬‬

‫راﺳﺖام ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬واﻟﻌﺼﺮ ان اﻻﻧﺴﺎن ﻟﻔﻲ اﻟﺨﺴﺮ*« ﻳﻜﻲ ﺗﻮي ﮔﻮش‬ ‫ﭼﭗام ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﭘﮋوﻫﻨﺪه را راز ﺑﺎ ﻣﺎدر اﺳﺖ*« و ﺻﺪاﻳﻲ از ﺳﻤﺖِ ﻧﺎف‬ ‫ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ‪:‬‬ ‫» *** ‪« No place of grace for those who avoid the face‬‬

‫اﻣﺎ ﻣﻴﺎن ﮔﺮدﺑﺎدي از ﺻﺪاﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻫﺮ زﺑﺎن‪ ،‬ﺻﺪاي ﮔﻨﮕﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ‬ ‫اﻧﮕﺎر از ﮔﻠﻮﻳﻲ ﺑﺮﻳﺪه ﻣﻲآﻳﺪ؛ زﻣﺰﻣﻪاي ﮔﻨﮓ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺣﺮوفاش ﺳﺎب‬ ‫رﻓﺘﻪ و ﻟﻪو ﻟﻮرده ﺷﺪه از ﺑﺲ ﻫﻲ ﭼﺮخ ﺧﻮرده ﻣﻴﺎنِ اﺣﺸﺎﻳﻢ‪ :‬ج ﺟﺠﺠﺞ‬ ‫ي ي ي ي ي ﻏﻐﻐﻐﻐﻐﻐﻐﻐﻎ غ غ ررررر‪.‬‬ ‫ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‬ ‫* ﻗﺮآن‬ ‫** ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬ ‫*** ﺗﻲ اس اﻟﻴﻮت‪Ash Wednesday‬‬

‫‪48‬‬

‫‪14‬‬ ‫ﻧﻔﺮﻳﻦ درﺧﺖ ﺗﻮت‬ ‫در ﺑﺎز ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻲِ ﻏﺬا ﺑﻪ درون ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﻋﺮاﻗﻲﺳﺖ؛‬ ‫ﮔِﻞاش ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﮔِﻞِ ﺧﻮد ﻣﺎ‪ .‬رﻓﺘﺎري دارد آﻣﺮاﻧﻪ و ﭼﺎﻻك‪ .‬ﺳﻴﻨﻲ را روي‬ ‫ﻣﻴﺰ ﻣﻲﮔﺬارد و ﻣﻲرود‪ .‬ﺗﺸﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺳﺮﭘﻮشِ ﻓﻠﺰي ﺑﺸﻘﺎب را‬ ‫ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪام ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﻟﺒﺎس آﺑﻲِ ﻛﻢ رﻧﮓِ ﻣﺨﺼﻮصِ اﺗﺎقِ ﻋﻤﻞ‪ ،‬و‬ ‫ﻇﺮفِ ﺻﺎﺑﻮنِ ﺿﺪﻋﻔﻮﻧﻲ ﻛﻨﻨﺪه را ﻣﻲﮔﺬارد روي ﻣﻴﺰِ ﺑﻐﻞ‪» :‬ﻓﺮدا‪ ،‬ﻫﺸﺖ‬ ‫ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻳﺪ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻋﻤﻞ‪ .‬دوشﺗﺎن را ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ‬ ‫اﻳﻦ را ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ‪ «.‬و ﺑﺎ دو اﻧﮕﺸﺖ ﮔﻮﺷﻪي ﻟﺒﺎس اﺗﺎق ﻋﻤﻞ را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﻲ‬ ‫آﻣﺮاﻧﻪ ﺗﻮي ﻫﻮا ﺗﻜﺎن ﻣﻲ دﻫﺪ‪» :‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﻦﺗﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬ ‫ﻟﺞام ﻣﻲﮔﻴﺮد از ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺤﻜﻢاش‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ » :‬ﺣﺘﺎ ﺷﻮرت؟«‬ ‫ـ ﺣﺘﺎ ﺷﻮرت!‬ ‫ﺧﺘﻨﻪام ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﻢ را ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻋﻤﻞ ﺑﻜﻨﻨﺪ!‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ را ﺑﻪ او ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﺗﺤﻜﻢ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ » :‬دﺳﺘﻮر اﺳﺖ!«‬ ‫ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻧﻮﻋﻲ ﻫﻴﺰي ﺗﻮي ﺳﻮاﻟﻢ ﺑﻮده‪ .‬ﺗﻨﺪ‬ ‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻲرود ﻃﻮري ﻫﻮا را ﺑﻴﺮون ﻣﻲدﻫﺪ از دﻫﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﻳﻌﻨﻲ‪ :‬اﻳﻦ ﻋﻮﺿﻲﻫﺎ دﻳﮕﺮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ!‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﻃﻮري ﺧﻴﺮه ﻣﻲﺷﻮم ﺑﻪ ﻟﺒﺎس اﺗﺎق ﻋﻤﻞ و ﻇﺮف ﺻﺎﺑﻮن ﻛﻪ‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ‪» :‬اﻳﻦ ﻋﻮﺿﻲﻫﺎ دﻳﮕﺮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟« ﭘﺎرﺳﺎل ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻋﻤﻞ ﭼﺸﻢ‬

‫‪49‬‬

‫راﺳﺘﻢ آﻣﺪه ﺑﻮدم ﻇﺮاﻓﺖِ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﻮد در رﻓﺘﺎر‪ .‬ﻟﺒﺎس و ﺻﺎﺑﻮن‬ ‫ﺿﺪﻋﻔﻮﻧﻲ را ﻳﻜﻲ دوﺳﺎﻋﺖِ ﺑﻌﺪ آوردﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ وﻗﺖِ ﻏﺬا!‬ ‫ﺑﺨﺎر ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻲﭘﻴﭽﺪ زﻳﺮ ﺑﻴﻨﻲام‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺠﺎي ﺗﺤﺮﻳﻚ‪ ،‬اﺷﺘﻬﺎﻳﻢ را‬ ‫ﻛﻮر ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﮔﻮﺳﭙﻨﺪيام ﻛﻪ آﻣﺎدهاش ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦِ‬ ‫ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه‪ .‬ﺷﺎﻧﻪام را ﺑﺎﻻ ﻣﻲاﻧﺪازم‪» :‬ﻻﺑﺪ ﺗﻨﺒﻠﻲاش آﻣﺪه‪ .‬ﻫﺮ دوﻣﺎن ﻣﺎل‬ ‫ﻳﻚ ﺧﺮاب ﺷﺪهاﻳﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻇﺮاﻓﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟«‬ ‫ﺗﻜﻪاي ﮔﻮﺷﺖ را ﺑﺎ ﺑﻲﻣﻴﻠﻲ ﺑﻪ دﻫﺎن ﻣﻲﺑﺮم‪ .‬و ﻳﺎدم ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﺑﻪ زن‬ ‫ﺳﺎﺑﻖام‪ .‬ﻣﻲآﻣﺪ دمِ درِ ﺣﻤﺎم‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻏﺬا ﺳﺮد ﺷﺪ«‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺣﺎﻻ‬ ‫ﻣﻲآﻳﻢ«‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲآﻣﺪم‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺳﻤﺒﺎده را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم ﺑﻪ ﻛﺎﺳﻪي‬ ‫ﺳﻪﺗﺎر؛ و دِ ﺑﺴﺎب!‬ ‫ـ ﻏﺬات ﻳﺦ ﻛﺮد!‬ ‫ـ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮرﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎ اﻳﻦ را ﺗﻤﺎم ﻧﻜﻨﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ‪.‬‬ ‫و ﺑﺎز‪ ،‬دِ ﺑﺴﺎب! اﻣﺎ ﻣﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﺪ؟ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺜﻞ آن‬ ‫ﺑﺴﺎزوﺑﻔﺮوشﻫﺎ از ﺳﻤﺒﺎدهي ﺑﺮﻗﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ‬ ‫ﺳﻪﺗﺎرت ﺧﻮش ﺻﺪا ﺑﺸﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ اﺳﺘﺮادﻳﻮارﻳﻮس ﻫﻤﻪي ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﺎ‬ ‫دﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺑﺒﺮي‪ .‬از ﺳﻮﻫﺎن ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﺪ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺿﺨﺎﻣﺖ‬ ‫ﻛﺎﺳﻪ ﻫﻤﻪاش ﺳﻪ ﻣﻴﻠﻴﻤﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﺳﻤﺒﺎده ﻳﻚ‬ ‫ﻣﻴﻞ از ﺿﺨﺎﻣﺖ ﭼﻮب ﻛﻢ ﺑﻜﻨﻲ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺳﺎده ﻣﻲآﻳﺪ اﻣﺎ ﻳﻚ ﻣﻴﻞ ﻳﻌﻨﻲ‬ ‫دهﻫﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺎﺑﻴﺪن! ﺗﺎزه‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻮي ﻛﺎﺳﻪ را ﻫﻢ ﺻﻴﻘﻠﻲ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ آﻳﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺑﻲ ﻫﻴﭻ زﺑﺮ و زاوﻳﻪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺻﺪا ﺑﭽﺮﺧﺪ و‬ ‫ﺑﻲﻫﻴﭻ ﻣﺎﻧﻌﻲ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ از ﻛﺎﺳﻪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﻳﺪ اﻟﮕﻮت ﻃﺮاﺣﺎن ﻣﺪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎهﻫﺎ وﻗﺖ ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ ﺑﺮاي ﻟﺒﺎس‪ .‬ﮔﺎه ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻜﺴﺮه‬ ‫ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم؛ ﺗﺸﻨﻪ‪ ،‬ﮔﺸﻨﻪ‪ .‬زﻧﻢ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺮا‬

‫‪50‬‬

‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ!« ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺗﻮي ذوﻗﺶ ﻣﻲﺧﻮرد اﻣﺎ ﮔﻴﺮ ﻧﻤﻲداد‪ .‬ﺗﺎ آن‬ ‫روز ﻛﻪ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﺷﺎم را ﻛﺸﻴﺪهام‪ «.‬ﭼﺸﻢﻫﺎش از ﺣﺪﻗﻪ داﺷﺖ‬ ‫درﻣﻲآﻣﺪ وﻗﺘﻲ دﻳﺪ ﺑﺮﺧﻼف ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﻮراْ ﺳﻤﺒﺎده را رﻫﺎ ﻛﺮدم و ﻛﺎﺳﻪ را‬ ‫ﺗﻜﻴﻪ دادم ﺑﻪ دﻳﻮارهي وان‪ .‬ﺑﺮﻗﻲ از ﻧﺸﺎط دوﻳﺪ ﺗﻮي ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﺶ‪ .‬آﻣﺪ‬ ‫ﺑﺒﻮﺳﺪم؛ روﻳﻢ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﺑﺮﺧﻮرد‪ .‬اﻣﺎ ﺳﺎﻋﺪم را‬ ‫ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮي دﻫﺎن ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺪي ﻧﺪاﺷﺘﻪام‪ .‬ﻋﻄﺴﻪ ﺑﻮد؛‬ ‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻋﻄﺴﻪ از ﻋﻄﺴﻪﻫﺎي ﺑﻲﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ ﮔﺮه ﺑﺨﻮرد ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻴﻨﻮزﻳﺖ ﻛﻬﻨﻪام و ﻧﻘﻄﻪي آﻏﺎزي ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاي ﺑﺮوﻧﺸﻴﺖ ﻣﺰﻣﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ‬ ‫ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﻢ را رﻫﺎ ﻧﻜﺮد‪ .‬ﻛﺎر ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﺎ وﻗﺖِ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻫﻢ‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ اﮔﺮ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺳﻪﺗﺎر ﻧﻴﻤﻪﻛﺎرهاي ﻛﻪ آوﻳﺰان ﺑﻮد از دﻳﻮار‪ ،‬ﺑﺎز‬ ‫ﻋﻄﺴﻪ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬اﺻﻼَ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻪﺗﺎري ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﻋﻄﺴﻪ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬ ‫اﺳﻢ ﺳﻪﺗﺎر ﻫﻢ ﻣﻲآﻣﺪ ﻋﻄﺴﻪ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻋﻄﺴﻪ ﺷﺮوعِ درد ﺑﻮد‪ .‬درد‪...‬‬ ‫ﻋﻄﻄﻄﺴﺴﺴﺴﺴﻪ‪...‬‬

‫ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‬

‫ﺗﻮي‬

‫ﻛﺎﺳﻪي‬

‫ﺳﺮ‪...‬‬

‫ﻋﻄﻄﻄﻄﻄﻄﻄﺴﺴﺴﺴﺴﻪ‪ ...‬ﺗﻨﻮره ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺗﻮي ﺳﻴﻨﻪ‪ ...‬ﻋﻄﻄﻄﻂ ﻃﻂ‬ ‫ﺳﺴﺲ ﺳﻪ‪ ....‬و رودي از آب‪ ...‬ﻋﻄﻄﻄﻂ ﻃﻂ ﺳﺴﺴﺴﺲ ﺳﺴﻪ‪ ...‬راه‬ ‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ از ﺑﻴﻨﻲم‪ ...‬ﻋﻄﻄﻄﻂ ﻃﻂ ﺳﺴﺴﺴﺲ ﺳﺴﻪ‪ .‬ﭘﺮهﻫﺎي ﺑﻴﻨﻲ زﺧﻢ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد از ﺑﺲ دﻣﺎﻏﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل‪ ...‬ﻋﻄﻄﻄﻄﻄﻄﻄﻄﻂ‬ ‫ﺳﺴﻪ ‪...‬اواﻳﻞ اﻧﻘﻼب ﺑﻮد ﻋﻄﻄﻄﻂ ﺳﺴﺴﺴﺴﺲ ﻫﻪ‪ ...‬ﺑﻪ ﺟﺎي‬ ‫آﻧﺘﻲﺑﻴﻮﺗﻴﻚﻫﺎي‬

‫ﺳﺎﺧﺖ‬

‫ﻛﺎرﺧﺎﻧﺠﺎت‬

‫ﻓﺎﻳﺰر‬

‫و‬

‫روﺷﻪ‪...‬‬

‫ﻋﻄﻄﻄﻄﻄﻄﻄﻄﻄﺴﺴﺴﺴﺴﻪ‪ ...‬آﻧﺘﻲﺑﻴﻮﺗﻴﻚﻫﺎﻳﻲ وارد ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ از‬ ‫ﻋﻄﻄﻄﻄﻄﻄﺴﺴﻪ‪ ...‬ﻳﻮﮔﻮﺳﻼوي ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻋﻄﻄﻄﻄﻄﻄﺴﺴﻪ‪ ...‬ﺗﺎرﻳﺦ‬ ‫ﻣﺼﺮﻓﺸﺎن ﻋﻄﻄﻄﻄﻄﻄﺴﺴﻪ‪ ...‬ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎر دﻳﮕﺮ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ‪...‬‬ ‫ﻋﻄﻄﻄﻄﻄﻄﺴﺴﺴﻪ‪ ...‬ﺗﺰرﻳﻖ آﻣﭙﻮلﻫﺎي ﭘﻨﻴﺴﻴﻠﻴﻦ ﻋﻄﻄﻄﻄﻄﻄﺴﺴﻪ‪ ...‬و‬

‫‪51‬‬

‫ﻛﻮروﺗﻮن ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﻮك ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎ را‪.‬‬ ‫روزي ﻛﻪ ﺗﻜﻪاي ﺷﻴﺮه را ﭘﻴﭽﻴﺪه در ﻟﻔﺎفِ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي‬ ‫ﻣﻴﺰ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﮔﻴﺮهي ﻓﻠﺰي‪ ،‬و ﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻤﺎ را ﻧﺪارد‪ ،‬اﺳﺘﺎد‪ «.‬زﻧﮕﻨﻪ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻃﻮري ﻛﻪ ﺑﻲﺳﺎﺑﻘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻃﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪي اﻳﻦ ﻣﺪت‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮده‪ .‬ﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮِ ﻣﻦ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ او ﻣﻲداﻧﺴﺖ و ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺪﺗﻲﺳﺖ ﭘﻴﺪاﺗﺎن ﻧﻴﺴﺖ؟«‬ ‫در ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺣﺎﻟﺖ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮﻋﻲ ﺷﻔﻘﺖ آﻣﻴﺨﺘﻪي دﻟﺰدﮔﻲ‪.‬‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺳﻪﺗﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ آوﻳﺰان ﺑﻮد از در و دﻳﻮار‪ .‬اﻣﺎ ﻋﻄﺴﻪ ﻧﻜﺮدم‬ ‫)ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ(‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺪاوا ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬از ﺗﺮﺳﻢ ﻫﻢ دﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻮب ﻧﺰده ﺑﻮدم‪ .‬ﺟﺮﻳﺎن را ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد ﺑﻪ ﺗﺄﺳﻒ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺧﺪا رﺣﻤﺘﺶ ﻛﻨﺪ‪ ،‬اوﺳﺎ ﻋﺒﺎس ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ول ﻛﻨﺪ‬ ‫ﺳﻪﺗﺎرﺳﺎزي را‪ .‬ﻧﻤﻲﺳﺎزد ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ‪ .‬ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﭼﻮب‬ ‫ﺗﻮت‪ «.‬و ﻃﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻳﻌﻨﻲ اﻟﻮداع ﺳﻪﺗﺎرِ ﺟﺎدوﻳﻲ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻫﻤﻪاش ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﻔﺖ ﺳﻪﺗﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬اداﻣﻪ ﻣﻲدﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ‬ ‫ﺟﺎن ﻛﻨﺪن‪ .‬اﻣﺎ زﻧﮕﻨﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ اﻧﺪوه ﺳﺮ ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد‪» :‬ﺧﺪا رﺣﻤﺘﺶ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬اوس رﺣﻤﺎن ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا رﺣﻤﺘﺶ ﻛﻨﺪ اوس ﻋﻠﻲآﻗﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا رﺣﻤﺘﺶ ﻛﻨﺪ‪«...‬‬

‫‪52‬‬

‫‪15‬‬ ‫ﻋﻮض ﻛﺮدن ﺑﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ روح‬ ‫» اﻳﻨﻘﺪر ﻫﺪﻳﻪ ﻧﻴﺎر ﺟﻴﮕﺮ‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﻲ!«‬ ‫ﮔﻮشاش ﺑﺪﻫﻜﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﻛﻪ ﻣﻲآﻳﺪ ﻣﺮا ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻣﻲﻛﻨﺪ؛‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﻧﻴﺎز دارم‪ .‬ﺣﻮاﺳﺶ ﺟﻤﻊ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻣﺘﺮﺻﺪ اﺳﺖ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﺠﺎي زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﻟﻨﮓ اﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖ‬ ‫ﻣﻲﮔﺬارد درﺳﺖ روي آن ﻟﻨﮕﻲ‪ .‬دﻓﻌﻪي ﻗﺒﻞ دﻳﺪه ﺑﻮد ﻓﻨﺪﻛﻢ روﺷﻦ‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻳﻚ ﻓﻨﺪك ﻗﺸﻨﮓ آورده‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﻫﻢ‪ ،‬ﻛﻼس ﻛﻪ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮد ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻢ دارم ﻣﻲآﻳﻢ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻓﺮدا ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﻧﺎن ﻧﺨﺮم ﺑﺎﻳﺪ از‬ ‫ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﻤﻴﺮم‪ . «.‬و ﺑﺎ ﻫﻢ از ﭘﻠﻪﻫﺎ آﻣﺪﻳﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻫﺮ ﺷﻨﺒﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲآﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻼس‪ ،‬ﻳﻚ ﻧﺎن ﺑﺎﮔﺖ ﻫﻢ ﺗﻮي دﺳﺖاش ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ از‬ ‫ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻧﻤﻴﺮم روزﻫﺎي ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ‪.‬‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ روي ﺻﻨﺪﻟﻲ‪ .‬درﺳﺖ روﺑﺮوي ﻣﻦ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﭙﺮم‬ ‫و ﺳﺮش را ﺑﮕﺬارم روي ﺷﺎﻧﻪﻫﺎم و ﺑﺒﻮﺳﻢ آن ﻣﻮﻫﺎ را‪ .‬ﻫﺮ ﺑﺎر ﻫﻤﻴﻦ وﺿﻊ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﺑﺎر‪ ،‬وﻗﺘﻲ آﻧﻄﻮر ﻧﻔﺲ ﻣﻲزﻧﺪ‪ ...‬ﺟﻮر ﻋﺠﻴﺒﻲﺳﺖ اﻳﻦ‬ ‫ﻧﻔﺲزدنﻫﺎي ﮔﻪﮔﺎهاش‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺗﻦ ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ رﻋﺸﻪاي ﻣﺨﻔﻲ‪.‬‬ ‫اﻧﮕﺎر ﺗﻜﻪاي ﻫﻮا ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻴﺎن رگﻫﺎ و ﻋﻀﻠﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻴﺮون‬ ‫ﻣﻲزﻧﺪ از ﺳﻴﻨﻪ‪ .‬ﺳﻜﺴﻜﻪ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻣﺜﻞ ﻧﻔﺲزدنِ ﺑﭽﻪايﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ‬ ‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮده‪ .‬آرام ﻛﻪ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﭘﺲﻟﺮزهﻫﺎي ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻔﺴﻲ ﻣﻲﺷﻮد‬

‫‪53‬‬

‫ﻓﺮوﺧﻮرده ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﻴﺮون ﺑﺰﻧﺪ ﻟﺮزه ﻣﻲاﻧﺪازد ﺑﻪ ﻫﺮ دﻟﻲ‪ .‬ﻣﺜﻞ دلِ ﻣﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻟﺮزه اﻓﺘﺎده‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪام روي ﻓﻨﺮ؛ ﻛﺎﻓﻲﺳﺖ ﺿﺎﻣﻦاش در‬ ‫ﺑﺮود ﺗﺎ ﺗﻤﺎمﻗﺪ ﺑﭙﺮم ﻣﻴﺎن آﺗﺶ و ﺧﻮن‪.‬‬ ‫»س« زﻳﺒﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻟﻲﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰي در او ﻫﺴﺖ ﻛﻪ دﻟﭙﺬﻳﺮ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺣﻀﻮرش را‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻏﺮﻳﺐِ اوﺳﺖ ﺑﻪ » ش« ﻛﻪ‬ ‫زﻳﺒﺎش ﻣﻲﻛﻨﺪ در ﻧﻈﺮم‪ » .‬ش« ﺑﻪ راﺳﺘﻲ زﻳﺒﺎ ﺑﻮد‪ .‬زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻏﺮﻳﺐ‪» .‬س«‬ ‫اﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪي اوﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰش ﺷﺒﺎﻫﺘﻲ دارد ﺑﺎ او‪ .‬ﭼﺸﻢ ﻫﻤﺎن ﭼﺸﻢ‬ ‫اﺳﺖ وﻟﻲ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ‪ .‬ﻗﺪ ﻫﻤﺎن ﻗﺪ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻛﻤﻲ ﻻﻏﺮﺗﺮ‪ .‬و ﺳﻦ‪ » ...‬ش«‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎﻻ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺳﻦ ﺣﺎﻻي »س«‪ .‬اﻣﺎ آن ﻟﺐﻫﺎ و‬ ‫ﮔﻮﻧﻪﻫﺎ‪ ...‬ﻧﻪ‪ .‬آن ﮔﻮﻧﻪﻫﺎي ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ و آن ﻟﺐﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻮدﻧﺪ و‬ ‫ﺷﻬﻮﺗﻨﺎك ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻜﺮارﻧﺪ‪ .‬او ﻫﻢ ﺣﻮاساش ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺳﺎﻋﺖات ﻛﻮ؟«‪ .‬ﭼﻪ دﻗﺘﻲ! ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖام ﻫﻢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺨﺸﻲ از ﭘﻮﺳﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ دﺳﺖام ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ـ ﺑﻨﺪش ﭘﺎره ﺷﺪه‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﻫﻢ ﻋﻮض ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻴﺮون؛ ﺳﻴﻨﻤﺎ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﮔﺮدش‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﺎم‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﮔﭗ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮔﻔﺖوﮔﻮي ﺗﻦ ﺑﺎ ﺗﻦ ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪﻫﺎي ﺷﺐ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻦ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻛﺎر و او ﻫﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب )ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲرﻓﺖ ﺑﻪ‬ ‫داﻧﺸﮕﺎه(‪ .‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬از ﺧﻮاب ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ ،‬ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم ﺑﺮوم ﺑﻨﺪ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖام را ﻋﻮض ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﭘﻴﺪاش ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺑﻪ ﮔﻴﺠﻲِ‬ ‫ﺧﻮد‪ .‬ﻋﺼﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺳﺎﻋﺖام را ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺪﻳﺪهاي؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‬ ‫ﻣﺮﻣﻮز و ﭘ‪‬ﺮ ﺷﻴﻄﻨﺖ‪ .‬ﮔﻤﺎن ﻛﺮدم ﺳﺮزﻧﺶام ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺮاي ﺣﻮاسِ اﻳﻨﻬﻤﻪ‬ ‫ﭘﺮت‪ .‬دﺳﺖ ﻛﺮد و از داﺧﻞ ﻛﻴﻒاش ﺳﺎﻋﺖ را ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم‬ ‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﺎﻋﺖ را ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ دﻳﺪم ﺑﻨﺪش ﻋﻮض ﺷﺪه‬

‫‪54‬‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﻨﺪِ ﻗﻬﻮهاي ﻗﺸﻨﮓ و ﻧﻮ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻤﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﺗﺎ ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻃﻮل ﺑﻜﺸﺪ ﻋﻮض ﻛﺮدنِ ﺑﻨﺪ‪ .‬ﺿﻌﻒﻫﺎم را‬ ‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﺮزﻧﺸﻢ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺨﺸﻲ از وﺟﻮد‬ ‫آدم رﺷﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪنِ ﺑﺨﺶ دﻳﮕﺮِ آن‪ .‬ﭘﺲ ﺿﻌﻒﻫﺎم را‬ ‫ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﻮدم را ﺳﺮزﻧﺶ ﻧﻜﻨﻢ از ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ ﺧﻮﻳﺶ‪ .‬او ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻣﻲزد ﻛﻪ » س« ﻣﻲزﻧﺪ ﺣﺎﻻ‪ .‬و ﻣﻦ ﻛﻪ ﺟﻨﺲ اﻳﻦ ﻧﻔﺲﻫﺎ را‬ ‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪم ﺑﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖِ روحاش را ﻋﻮض ﻛﻨﻢ ﺗﺎ او ﻫﻢ رﻧﺞ‬ ‫ﻧﺒﺮد از ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ ﺧﻮﻳﺶ‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮدﻳﻢ و ﻣﻜﻤﻞ ﻫﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﻬﺮ‬ ‫دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻢ دادﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﺑﺒﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﻟﺒﻪي ﭘﺮﺗﮕﺎه‪ .‬و ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫» س« ﺳﻪﺗﺎر را ﺗﻮي دﺳﺖاش ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺷﺮوع‬ ‫ﻛﻨﻢ؟« و ﻧﮕﺎهاش را از ﮔﻮﺷﻪي ﭼﺸﻢ ﻣﻲدزدد ﺗﺎ ﮔﺮه ﺑﺰﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻨﺪهاي‬ ‫ﺷﻴﻄﻨﺖﺑﺎر ﻛﻪ ﻣﺨﻔﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮔﻮﺷﻪي ﻟﺐ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻟﺬت ﻣﻲﺑﺮد ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ اﻳﺴﺘﺎدهام در ﻳﻚ ﻗﺪﻣﻲِ آﺗﺶ‪.‬‬ ‫ﺳﻪﺗﺎرم را دﺳﺖ ﻣﻲﮔﻴﺮم‪ ،‬و ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ » :‬ﺷﺮوع ﻛﻦ‪«.‬‬

‫‪55‬‬

56

‫‪16‬‬ ‫درﻫﺎ و دارﻫﺎي ﻣﻤﻠﻜﺘﻢ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺷﺎلِ ﻧﻴﻢﻣﺘﺮيِ ﻫﻠﻨﺎ ﻫﺮﭼﻪ را از اﻳﻨﺴﻮ ﺑﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ از آﻧﺴﻮ ﭘﻨﺒﻪ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ از ﻧﻮ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻴﺎورﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز‬ ‫ﻣﺮﮔﺒﺎري ﺗﻨﻬﺎﺋﻴﻢ‪.‬‬ ‫در ﺗﻤﺎمِ آن ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﻛﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﭼﻨ ِ‬ ‫ﮓ ﻧﻔﺮﻳﻦِ درﺧﺖِ ﺗﻮت‪،‬‬ ‫ﻳﻜﻲ ﻣ‪‬ﻘﺎر ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﻲ ﺧﺮت و ﺧﺮت ﻛﺎﺳﻪي ﺳﺮم را ﺧﺮاش‬ ‫ﻣﻲداد از داﺧﻞ‪ .‬ﻧﻔﺲ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬از ﺳﻮت ﺑﻠﺒﻞ ﺗﺎ ﻏﺎرﻏﺎر ﻛﻼغ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺟﻮر ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻣﺪ از ﺷﺶﻫﺎ‪ .‬و آب‪ ...‬ﺧﺪاﻳﺎ در ﻛﺸﻮري ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪي ﺗﺎرﻳﺦاش ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻲآﺑﻲﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻨﻬﻤﻪ آب از ﻛﺠﺎ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﻲﺷﺪ از‬ ‫ﺑﻴﻨﻲ؟‬ ‫ﺷﺶ ﻣﺎه‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺷﺶ ﻣﺎه ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﺑﮕﺬرد از ﻣﺪاواﻳﻢ ﺗﺎ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ را؛ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﻴﺎورم ﻛﻪ ﺷﺎل ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮي ﻫﻠﻨﺎ از اﻳﻦ ﻃﺮف ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﻮد‬ ‫ﺗﺎ از آن ﻃﺮف دوﺑﺎره ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺳﻪﺗﺎر ﺳﻴﺰدﻫﻢ ﺻﺪاي ﻏﺮﻳﺒﻲ داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﺎز ﻧﻮ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﺧﻮﺷﺨﻮان‪ ،‬ﺑﺎز ﭘﺨﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺻﺪاش‪ .‬ﮔﺬر زﻣﺎن را ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺗﻮان‬ ‫ﺑﻪدﺳﺖ آورد‪ .‬دﻳﺪه ﺑﻮدم زﻧﮕﻨﻪ ﭼﻮبﻫﺎﻳﻲ دارد ﻛﻪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻼف ﺗﻮتِ ﺗﺎزه‬ ‫ﻛﻪ رﻧﮓ زرد زﻧﻨﺪهاي دارد‪ ،‬از ﻓﺮطِ ﻗﺪﻣﺖ رﻧﮓﺷﺎن ﺳﻴﺎه ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬از‬ ‫ذﻫﻦام ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻗﺪﻣﺖ ﭼﻮب ﺟﺒﺮان ﻛﻨﺪ ﻋﺪمِﻗﺪﻣﺖِ ﺳﺎز را‪ .‬ﻓﻜﺮ‬ ‫ﺑﻲرﺑﻄﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﻜﻪاي ﺷﻴﺮه را‪ ،‬ﭘﻴﭽﻴﺪه در ﻟﻔﺎفِ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ‪ ،‬ﮔﺬاﺷﺘﻢ‬

‫‪57‬‬

‫ﻛﻨﺎر ﮔﻴﺮهي ﻓﻠﺰي ﻣﻴﺰ ﻧﺠﺎريش‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻤﺎ را ﻧﺪارد«‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ ،‬دﺳﺘﻪي اﺳﻜﻨﺎس را ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮاش‪ » :‬ﻫﺮﭼﻪ‬ ‫ﻗﻴﻤﺖاش ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﺮدارﻳﺪ«‪ .‬و‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻌﺬب ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬روﻳﻢ را ﻛﺮدم ﺑﻪ‬ ‫ﻛﻨﺪهي ﺗﻮﺗﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪي دﻳﮕﺮ ﻣﻐﺎزه ﺑﻮد و دﺳﺖِ ﻛﻢ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﻗﺪﻣﺖ‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬ﭘﻮل را ﻛﻪ ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﺳﻪ ﺗﺎ از ﭼﻮبﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲاش را ﻛﻪ ﻗﺒﻼْ‬ ‫ﺑﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺻﻔﺤﻪي ﺳﻪﺗﺎر‪ ،‬دراز ﻛﺮد ﻃﺮفام‪»:‬ﺷﺮﻣﻨﺪهام‪ ،‬ﺑﻴﺶ از‬ ‫اﻳﻦ راهِ دﺳﺖام ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬ ‫از ﺣﺎﻟﺖِ ﭼﺸﻢﻫﺎش‪ ،‬از ﮔﺮه ﻋﻀﻠﻪﻫﺎي ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻪِ دﻟﺶ‬ ‫راﺿﻲ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻤﻚﮔﻴﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ و‪ ،‬از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬اﮔﺮ‬ ‫ﭼﻮبِ ﻛﻬﻨﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ دﻳﮕﺮي ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ روز‬ ‫ﻣﺎﺷﻴﻦام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و راه اﻓﺘﺎدم ﺳﻤﺖ ﺑﻨﺪرﻋﺒﺎس‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬دﻳﺪه ﺑﻮدم‬ ‫ﺻﺪاي ﻫﺮ ﺳﻪ ﺳﻪﺗﺎري ﻛﻪ ﺻﻔﺤﻪﺷﺎن را ﺑﺎ ﭼﻮبﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ زﻧﮕﻨﻪ‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﺨﺘﮕﻲِ ﻋﺠﻴﺒﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ آن ﺳﻪﺗﺎر ﺟﺎدوﻳﻲ‪ ،‬اﮔﺮ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﭘﺨﺘﮕﻲِ ﺻﺪاش ﭘﺨﺘﮕﻲِ ﺻﺪاي ﺳﻪﺗﺎري ﺑﺎﺷﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺻﻔﺤﻪ‪ ،‬ﻛﺎﺳﻪ و دﺳﺘﻪاش ﻫﻢ از ﭼﻮﺑﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺻﺪﺳﺎﻟﻪ‪ .‬اﻳﻨﻄﻮر‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ آوارهي ﻛﻮﭼﻪ ﭘﺲﻛﻮﭼﻪﻫﺎي ﺑﻨﺪرﻋﺒﺎس و ﻧﺎﺋﻴﻦ و اﺻﻔﻬﺎن و ﻳﺰد‬ ‫ﺷﺪم‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ از ﺳﺎﻳﻪي دﻳﻮارﻫﺎ ﻳﺎ از زﻳﺮ ﻃﺎقِ ﻛﻮﭼﻪاي ﻋﺒﻮر‬ ‫ﻣﻲﻛﺮدم ﻳﻚ ﺻﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺪام ﺗﻮي ﻛﺎﺳﻪي ﺳﺮم ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ و ﻓﺮاز و‬ ‫ﻧﺸﻴﺐ ﻫﻴﭻ ﻛﻮﭼﻪاي ﻫﻢ ﻛﻢ ﻧﻤﻲﻛﺮد از ﻃﻨﻴﻦِ ﺟﺎدوﺋﻲش‪ .‬از دﻳﺪنِ درِ‬ ‫آﻫﻨﻲ ﺣﺎلام ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ درِ ﭼﻮﺑﻲِ ﺑﺎغ ﻳﺎ‬ ‫ﻋﻤﺎرﺗﻲ ﻛﻬﻨﻪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻣﻴﻦﻳﺎب ﻛﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ آﻫﻦ و ﺑﺎروت ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪا اوج‬ ‫ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و ﻛﻤﺎنِ رﻧﮕﻴﻨﻲ از ﻧﻐﻤﻪﻫﺎي ﺟﺎدوﻳﻲ ﭘﺮدهي ﮔﻮش را ﺑﻪ‬ ‫رﻋﺸﻪي ﻟﺬت ﺗﻜﺎنﺗﻜﺎن ﻣﻲداد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻟﺤﻈﻪي اﻧﺰال‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﭼﺎﻗﻮ را‬

‫‪58‬‬

‫ﺑﻴﺮون ﻣﻲآوردم و آرام ﺗﺮاﺷﻪاي ﻧﺎزك ﻣﻲﺑﺮﻳﺪم از ﺳﻄﺢ ﭼﻮب ﺗﺎ‬ ‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮم ﺗﻮت اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻗﺪﻣﺖاش ﭼﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪي‬ ‫ﺻﺪاﻫﺎ و درﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﻓﻜﺮم اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎ ﺻﻔﺤﻪي ﺳﻪﺗﺎر را ﻫﻢ ﻛﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮان ﺑﻲﻫﻴﭻ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺳﻮراخ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬دﻳﺎﭘﺎزون را‬ ‫ﻣﻲزدم ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﻣﺮﺗﻌﺶ ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﭘﺎﻳﻪاش را ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ روي‬ ‫ﺻﻔﺤﻪي ﺳﻪﺗﺎر‪ .‬ﺻﺪاي وﻧﮓِ ﻣﻤﺘﺪِ دﻳﺎﭘﺎزون ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ ﺣﺮﻛﺘﺶ‬ ‫ﻣﻲدادم روي ﺻﻔﺤﻪي ﺳﺎز‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﺻﺪا اوج ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻮراخ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬اﻳﻨﻄﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﭼﻮب ﭼﻴﺰﻫﺎي اﺿﺎﻓﻪاي را‬ ‫ﻣﻲﺧﻮردم ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ از ﺗﻦام ﺟﺪا ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎن ﻫﻤﻪي درﻫﺎي ﭼﻮﺑﻲِ ﻣﻤﻠﻜﺖام‪ .‬ﺗﻜﻪاي را ﻣﻲﺗﺮاﺷﻴﺪم ﺗﺎ اﮔﺮ ﺣﺘﻢ‬ ‫ﻛﺮدم ﻛﻪ از ﺗﻮت اﺳﺖ ﭘﻮل ﻳﻚ درِ آﻫﻨﻲِ ﻧﻮ را ﺑﺪﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐاش و آن‬ ‫را ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮم‪ .‬ﺑﺮاي دﺳﺘﻪي ﺳﺎز ﻫﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ دارِ‬ ‫ﻗﺎﻟﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻣﻌﻤﻮﻻْ ﭼﻮباش از ﮔﺮدوﺳﺖ‪.‬‬ ‫»ﺧﺎﻧﻢ اﻳﻦ دار را ﻣﻲﻓﺮوﺷﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ؟«‬ ‫ـ اي واي‪ ،‬ﭘﺲ از ﻛﺠﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬آﻗﺎ؟ ﻣﺎﺋﻴﻢ و ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ دار ﻛﻪ‬ ‫ﺟﻬﺎز ﻣﺎدر ﺑﺰرگﻣﺎن ﺑﻮده‪«.‬‬ ‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻟﻖ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻴﻢ آﻗﺎ؟ ﭘﻮل ﻛﻪ ﻧﺪارﻳﻢ دارِ ﻧﻮ ﺑﺨﺮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﻮلِ ﻳﻚ دارِ ﻧﻮ را ﻣﻲدادم‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪﺗﺮ‪ .‬و ﭼﻮبﻫﺎ را‬ ‫ﻣﻲﺑﺴﺘﻢ روي ﺑﺎرﺑﻨﺪ ﻣﺎﺷﻴﻦام‪.‬‬ ‫اﻳﻨﻄﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻨﻲ ﻛﻪ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻲ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدم و‬ ‫در ﺷﺶ ﻣﺎﻫﻪﮔﻲ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺑﻐﻞام ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻬﺮي ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰش اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﻌﻤﺎري وﻃﻦام را ﻛﺸﻒ‬

‫‪59‬‬

‫ﻛﺮدم‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻟﺬت ﺑﺮدن از آن ﻫﻤﻪ زﻳﺒﺎﺋﻲ‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻳﻚ رؤﻳﺎ‪ ،‬ﺷﺮوع‬ ‫ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻏﺎرتِ درﻫﺎ و دارﻫﺎي ﻣﻤﻠﻜﺖام؛ ﺗﺎ روزي ﻛﻪ در ﻳﻜﻲ از‬ ‫ﻛﻮﭼﻪﻫﺎي ﺑﻨﺪرﻋﺒﺎس‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻧﻮك ﭼﺎﻗﻮ را ﻓﺮو ﻣﻲﻛﺮدم زﻳﺮ در ﭼﻮﺑﻲ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪاي ﻗﺪﻳﻤﻲ‪ ،‬ﭘﺲ از ﺳﻲ ﺳﺎل‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮردم ﺑﻪ ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ ﺗﺎ ﭘﺮده ﺑﺮدارد‬ ‫از راز وﻳﺮاﻧﻲ رؤﻳﺎﻫﺎ‪.‬‬

‫‪60‬‬

‫‪17‬‬ ‫ﻧﻘﺶ ﺣﺎدﺛﻪاي ازﻟﻲ‬ ‫ﻧﺎم ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮔﺮاﻣﺎﻓﻮن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﻧﻪ ﻫﻴﺰ ﻣﺴﺘﺮ وﻳﺲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫ﺗﻮﭘﺎز‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮔﺮاﻣﺎﻓﻮن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﻧﺎماش ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫دوﻫﻔﺘﻪاي ﻣﻲﺷﺪ ﻋﻘﺐﻋﻘﺐ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎي ﺣﻴﺎط‪ ،‬ﺑﻌﺪ دور‬ ‫ﺑﺮﻣﻲداﺷﺘﻢ و ﭘﺎ را ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺳﻴﻨﻪي دﻳﻮار آﺟﺮي اﻣﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺶ‬ ‫ﻣﻲدادم ﺑﻪ ﺑﺪن ﺑﺎز دﺳﺖام ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﻟﺒﻪي دﻳﻮار‪ .‬ارﺗﻔﺎع ﻛﻤﻲ ﻧﺒﻮد‬ ‫دو ﻣﺘﺮ؛ آﻧﻬﻢ ﺑﺮاي ﻧﻮﺟﻮاﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻮدم‪ .‬ﺳﺮﺧﻮرده و ﻧﻮﻣﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ‬ ‫زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪي ﻃﺎرﻣﻲ و ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ ﭘﺪر‪ .‬ﺑﻌﺪ از آﺳﻴﻪ ﻛﻪ ﻗﻴﭽﻲ را‬ ‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺗﻜﻪ از ﺷﻬﺮ را ﺑﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺲ از ﭼﺎﻗﻮﻛﺸﺎن و‬ ‫ﺑﭽﻪﺑﺎزﻫﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ ﺑﺨﺸﻲ از ﺷﻬﺮ را ﺑﺮﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻮﺑﺖ‬ ‫رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺪر ﻛﻪ ﻗﻴﭽﻲ را ﺑﺮدارد و دور ﺗﺎ دور ﺧﺎﻧﻪ را ﻏﻠﻔﺘﻲ ﺑﺒﺮد‬ ‫ﺗﺎ ﺳﻬﻢِ ﻣﻦ از ﺗﻤﺎ ِم ﻫﺴﺘﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻬﻞ ﻣﺘﺮ زﻣﻴﻦِ ﺳﻴﻤﺎﻧﻲاي ﺑﺸﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﺣﻴﺎط ﺧﺎﻧﻪي ﻣﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﺳﻪ ﭘﺮﻃﺎساش را ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﻗﻔﻞ ﻣﻲزد ﺑﻪ درِ ﺣﻴﺎط‪ ،‬ﻛﻠﻴﺪ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﻲﺑﺮد و ﻣﺎ زﻧﺪاﻧﻲ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﻋﺼﺮ ﻛﻪ از ﺳﺮِ ﻛﺎر ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬ﻣﺪرﺳﻪﻫﺎ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺑﻮد و ﭘﺪر‬ ‫ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ در ﻏﻴﺎب او ﻣﺎ آوارهي ﻛﻮﭼﻪﻫﺎ ﺷﻮﻳﻢ و ﺧﺪاي ﻧﺎﻛﺮده‬ ‫ﻛﺴﻲ»ﺑﻨﻬﺪ دم ﻏﻴﻦﻣﺎن«‪ .‬ﻃﻌﻢِ زﻧﺪان را ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر ﭘﺪر ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎدر ﻛﺎري ﺑﻪ ﻛﺎرﻣﺎن ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬در آن ﮔﺮﻣﺎي ﭘﻨﺠﺎه درﺟﻪ‬ ‫ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ زﻳﺮ ﭘﻨﻜﻪي ﺳﻘﻔﻲ ﭘﺎي ﭼﺮخ ﺧﻴﺎﻃﻲ‪ .‬ﻣﻦ اﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﺒﺮي‬

‫‪61‬‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﭼﺮخ ﻣﻲزدم ﺗﻮي ﺣﻴﺎط‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻮي در‪ ،‬ﻣﺸﺖ ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪم‬ ‫ﺑﻪ دﻳﻮار؛ و ﺑﻲﺻﺪا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬ ‫ﺳﻴﻨﻤﺎي ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻔﺖ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﻓﻴﻠﻢ اﺻﻠﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻨﺪﺗﺎﻳﻲ‬ ‫ﻛﺎرﺗﻮن ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد و ﻣﻘﺪاري ﻫﻢ ﻓﻴﻠﻢﻫﺎي ﺧﺒﺮي از اﺧﺘﺮاﻋﺎت ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﺗﺎ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﻣﻬﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻗﻬﺮﻣﺎنِ اﻟﻤﭙﻴﻚ ﻣﺎﻧﻊِ دو ﻣﺘﺮي را رد ﻛﺮد و ﺗﻤﺎم‬ ‫اﺳﺘﺎدﻳﻮم ﺑﻪ ﻟﺮزه درآﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻃﺮف ﺑﻲﻫﻴﭻ وﺳﻴﻠﻪاي از ﻳﻚ‬ ‫ﻣﺎﻧﻊ دو ﻣﺘﺮي ﻋﺒﻮر ﻛﺮده؛ ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﺑﻪ ﻛﻤﻚ دﺳﺖ و ﭘﺎ از اﻳﻦ‬ ‫دﻳﻮار ﺑﺎﻻ رﻓﺖ؟ ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺷﺪ! دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻲﻛﺮدم و ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎ‬ ‫روزي ﻛﻪ آن ﺻﺪاي ﺟﺎدوﻳﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪي ﻣﺎ‪ ،‬و ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻣﺮدهاي‬ ‫ﻛﻪ ﺻﻮراﺳﺮﻓﻴﻞ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ و آﻧﻘﺪر ﭘﺮﻳﺪم ﺗﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻧﻮك‬ ‫ﭘﻨﺠﻪﻫﺎم ﮔﻴﺮ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻟﺒﻪي دﻳﻮار‪ .‬ﻳﻚ ﺗﻜﺎن ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﻮدم را ﺑﻜﺸﺎﻧﻢ‬ ‫ﺑﺎﻻ ﻛﻪ ﻧﺎﺧﻨﻢ ﺷﻜﺴﺖ و اﻓﺘﺎدم‪ .‬از درد ﺑﻮد ﻳﺎ از ﻛﺸﺶِ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮِ‬ ‫آن ﺻﺪاي ﺟﺎدوﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آوردم راهﻫﺎ ﮔﺎﻫﻲ از ﻣﺴﻴﺮِ‬ ‫ﻛﺞ ﻣﻲﮔﺬرﻧﺪ؟ ﺟﻠﻮي ﻃﺎرﻣﻲ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺳﻪ ﺳﺘﻮنِ آﻫﻨﻲ ﻣﺪور ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﺳﻘﻒ ﺷﻴﺮواﻧﻲ را ﻧﮕﻪ ﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬ﻓﺎﺻﻠﻪي ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﺳﺘﻮنﻫﺎ ﺗﺎ دﻳﻮار‬ ‫ﻳﻚ ﻣﺘﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮد‪ .‬دﻳﺪم‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦِ از ﭼﺎه‪ ،‬ﻛﺎﻓﻲﺳﺖ ﻳﻚ‬ ‫ﭘﺎ را ﺗﻜﻴﻪي اﻳﻦ ﺳﺘﻮن ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﺎ را ﺗﻜﻴﻪي دﻳﻮار‪ .‬ﻛﺮدم‪ .‬اﻣﺎ ﺳﺘﻮن‬ ‫ﺻﺎف ﺑﻮد و ﻟﻐﺰﻧﺪه‪ .‬ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر از ﻧﻴﻤﻪﻫﺎي راه اﻓﺘﺎدم‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎرِ ﺳﻮم ﻧﺎﮔﻬﺎن‬ ‫ﺧﻮدم را دﻳﺪم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ دﻳﻮار‪ .‬دﻳﺪنِ ﺷﻬﺮ از آن ﺑﺎﻻ ﭼﻪ وﺟﺪي داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﻈﺮهاي ﺑﺪﻳﻊ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻜﻪاي از آن را ﺑﺒﺮد و دور‬ ‫ﺑﻴﻨﺪازد‪ .‬ﺧﻮدم را ﻣﻲدﻳﺪم ﭘﺎدﺷﺎه ﻗﻠﻤﺮوي ﺗﺎزه‪ .‬اﻣﺎ آن ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺻﺪاﻳﻲ‬ ‫ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﻪ ﺗﻮر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖِ ﺧﻮدش‪ .‬ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻛﺮدم ﺑﻪ ﭘﻴﺎده رو آﺳﻔﺎﻟﺖِ ﻛﻨﺎرِ ﻟﻴﻦ‪ .‬ﺟﻤﻌﻪ؛ ﭘﺴﺮ ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫‪62‬‬

‫در ﺳﺎﻳﻪ‪ .‬ﭼﻴﺰِ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻫﻢ ﺗﻮي دﻫﺎناش ﺑﻮد؛ ﭘﻮزهي ﺟﺎﻧﻮري ﻧﺎﺷﻨﺎس‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرت ﻣﻲﺑﻮﺳﻴﺪ‪ .‬ﻟﻌﻨﺘﻲ! اﻳﻦ ﺻﺪا از ﻛﺠﺎش ﻣﻲآﻣﺪ؟ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي ﺗﻨﻢ ﺳﻴﺦ ﺳﻴﺦ؛ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﭘﺮﻳﺪم از دﻳﻮار‪.‬‬ ‫ﺟﻤﻌﻪ ﻣﻮﻫﺎﻳﻲ ﻓﺮﻓﺮي داﺷﺖ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻻﻳﻪاي از ﻏﺒﺎر ﺳﺮ و‬ ‫ﺻﻮرتاش را ﻣﻲﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬ﺑﺪه ﺑﺒﻴﻨﻢ‪«.‬‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد آﻣﻴﺨﺘﻪي ﺷﺮم و اﻓﺘﺨﺎر‪» :‬اﻳﻦ را دوﺷﻲ ﺑﺮاﻳﻢ درﺳﺖ‬ ‫ﻛﺮده‪«.‬‬ ‫دو ﺗﻜﻪ ﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ؛ و ﭼﻨﺪ ﺟﺎش ﺳﻮراخ‬ ‫ﺑﻮد؛ ﺳﻴﺎه ﻣﺜﻞ ﺟﺎي ﺳﻮﺧﺘﮕﻲ ﺳﻴﮕﺎر‪ .‬ﻧﻲ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻳﻚ اﻧﺒﺎن؛‬ ‫ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺰي ﻛﻪ ﻣﻮﻫﺎش را ﺗﺮاﺷﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺑﺎد ﺗﻮﻳﺶ ﺑﻮد از ﻫﺮ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﺷﻜﻞ ﺧﺎﺻﻲ داﺷﺖ‪ .‬از روﺑﺮو ﺧﺮس ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ‬ ‫درﻳﺎﺋﻲ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎ و ﭘﺎﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ داﺷﺖ‪ .‬از ﭘﻬﻠﻮ ﻛﻠﻪي ﮔﺎوي ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻲﭼﺸﻢ و ﺑﻲدﻫﺎن ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻪ در ﮔﻮشاش اورادي را ﻓﻮت ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺑﻴﺮون ﻣﻲزد از ﻧﻲﻫﺎ ﺑﺪل ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﻪ اﺻﻮاﺗﻲ ﻏﺮﻳﺐ ﻛﻪ ﻏﻠﻐﻠﻪ‬ ‫ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ در رگﻫﺎ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭘﺲ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻏﻴﺒﺖ زده ﺑﻮد ﭼﻨﺪ روزي‪«.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آره‪ ،‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﻴﺶ دوﺷﻲ‪«.‬‬ ‫دوﺷﻨﺒﻪ ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ دوﺷﻲ ﺻﺪاﻳﺶ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺎرﻧﻮﻳﺲ‬ ‫ﺑﻮد ﺗﻮي ﺑﻨﺪرﺷﺎﻫﭙﻮر ﻛﻪ ﻳﻚ رﺑﻌﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺰن‪«.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم‪«.‬‬ ‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢاش‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻧﺮخ را ﮔﺮان ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻳﺎدم آﻣﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻜﻪاي در ﺗﻪِ ﺟﻴﺐ‪ .‬دراز ﻛﺮدم ﺳﻜﻪ را ﻃﺮفاش‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪي زد از ﺳﺮِ‬

‫‪63‬‬

‫ﺷﻌﻒ‪ ،‬و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺳﺮ را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪي رﺿﺎﻳﺖ ﺗﻜﺎنﺗﻜﺎن ﻣﻲداد‪ ،‬ﺳﻴﻨﻪ‬ ‫را ﻛﺞ ﺟﻠﻮ آورد ﺗﺎ ﻣﻦ ﺳﻜﻪ را ﺑﻴﻨﺪازم ﺗﻮي ﺟﻴﺐِ ﭘﻴﺮاﻫﻦ‪ .‬ﺻﺪاي اﻓﺘﺎدن‬ ‫ﺳﻜﻪ را ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد ﺑﻪ ﮔﻮشِ ﺟﺎﻧﻮر و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ زدن‪ .‬ﺗﻤﺎم‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي ﺗﻨﻢ ﺳﻴﺦ‪ ،‬ﭘﺮدهي ﮔﻮشﻫﺎم از ﻟﺬت ﺗﻜﺎنﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻦ‬ ‫ﺻﺪا ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻟﺤﻈﻪي اﺑﺘﺪاي ﺧﻠﻘﺖ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﺻﺪا ﺻﺪاي دو ﭘﺮﻧﺪهي‬ ‫ﻏﺮﻳﺐِ ﻧﺎﭘﻴﺪا ﻛﻪ ﺑﺎلﺑﺎل ﻣﻲزدﻧﺪ و از ﺣﻨﺠﺮه رﻧﮓ ﻣﻲﭘﺎﺷﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ذرهﻫﺎي‬ ‫ﻫﻮا؛ ﻧﻘﺶ ﺣﺎدﺛﻪاي ازﻟﻲ؛ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺧﻮدم را ﻧﻪ در ﺳﻜﻮنِ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻛﻪ در‬ ‫ﻗﻠﺐِ ﺣﺎدﺛﻪاي اﺣﺴﺎس ﻛﻨﻢ ﻛﻪ واﻗﻊ ﻣﻲﺷﺪ در ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻴﺮون از زﻣﺎن و‬ ‫ﻣﻜﺎن‪.‬‬ ‫اﻳﻨﻄﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻪي ﺟﺎدوﮔﺮ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺎ ﻧﻮاي ﻧﻲاﻧﺒﺎﻧﺶ ﻛﺸﻮري‬ ‫را ﺑﻪ رﻗﺺ آورد‪ ،‬ﺑﺪل ﺷﺪ ﺑﻪ ﮔﺮاﻣﺎﻓﻮنِ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﻦ‪ .‬و ﻣﻦ ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪم‬ ‫ﻫﻲ زاغ ﺳﻴﺎ ِه ﭘﺪر را ﭼﻮب ﺑﺰﻧﻢ ﺗﺎ ﻛﻲ ﺑﻴﺮون ﺑﺮود از اﺗﺎق و ﻣﻦ از‬ ‫ﺟﻴﺐاش ﺳﻜﻪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻢ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﻲﺷﺪ اﮔﺮ‬ ‫ﻧﺒﻮد ﻧﻮاي ﻧﻲاﻧﺒﺎن ﺟﻤﻌﻪ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬دﻳﺮي ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ زﻧﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﻮﻓﻴﺎ ﻟﻮرن از‬ ‫راه رﺳﻴﺪ و ﻣﺮا ﻣﺠﺒﻮر ﻛﺮد دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ِﺳﻜﻮن ِ ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ‪.‬‬

‫‪64‬‬

‫‪18‬‬ ‫اﻟﻤﺎ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻪ‪ ،‬ﻣﻮﻧﺘﻨﻲ‪ ،‬ﺳﻮﻓﻴﺎﻟﻮرن و ﺑﻘﻴﻪ‬ ‫ﺟﻤﻌﻪ ﭘﺪر ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ آﻧﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺳﺎل ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﻣﻦ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫رﻓﺘﺎري ﺟﺎاﻓﺘﺎده داﺷﺖ‪ .‬در آن ﻧﮕﺎه ﻏﻤﮕﻴﻦ و در آن ﺧﻨﺪهﻫﺎي‬ ‫ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪاش‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﻳﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﭘﺪر ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲِ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻴﻤﻪ را ﻧﮕﻪ ﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﻜﻪ ﻣﻲاﻓﺘﺎد در ﺟﻴﺒﺶ‪ ،‬ﻣﺮﻏﻲ ﻣﻲﺷﺪ‬ ‫ﮔﺸﺎدهﺑﺎل ﻛﻪ ﺗﻮ را ﻣﻲﺑﺮد ﺑﻪ دﻳﺪار ﺳﺮزﻣﻴﻦﻫﺎي ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ‪ .‬و ﻣﻦ ﻛﻪ‬ ‫درﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻫﻤﻪي راهﻫﺎ ﮔﺎﻫﻲ از ﻣﺴﻴﺮ ﻛﺞ ﻣﻲﮔﺬرﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ دﺳﺘﻢ را‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺮو ﻣﻲﺑﺮدم ﺗﻮي ﺟﻴﺐ ﭘﺪر ﺗﺎ ﺳﻜﻪﻫﺎي ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﻴﻨﺪازم ﺗﻮي‬ ‫ﺟﻴﺐ ﺟﻤﻌﻪي ﺑﻲﭘﺪر‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬ﭘﺪر ﺧﺸﻜﻪ ﻣﻘﺪس ﺑﻮد و‪ ،‬ﺑﺮاي ﺳﻴﻨﻤﺎ رﻓﺘﻦ‪،‬‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﻮﻳﻢ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲﻛﺮدم ﻳﺎ داﺋﻲ‪ .‬و ﻣﮕﺮ ﭼﻘﺪر وﺳﻌﺖ داﺷﺖ‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻋﻤﻮ ﻳﺎ داﺋﻲ؟ ﭘﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺳﻜﻪﻫﺎي ﭘﺪر‪ ،‬ﺟﻤﻌﻪ ﻛﻪ ﮔﺮاﻣﺎﻓﻮن‬ ‫ﺷﺨﺼﻲ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺳﻴﻨﻤﺎي ﺷﺨﺼﻲ ﻫﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻜﻪ را ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‬ ‫و روز ﺑﻌﺪ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد ﺑﻪ ﺑﺎزي ﻛﺮدن ﻓﻴﻠﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺑﺖِ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ در ﺧﻴﺎل ﮔﺸﺎدهدﺳﺖ ﺑﻮد اﻳﻦ ﺟﻤﻌﻪ‪ ،‬ﺧﺴﻴﺲ ﺑﻮد در ﺑﺮوز‬ ‫دادن ﺟﻴﻚ و ﭘﻴﻚ زﻧﺪﮔﻲاش‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﻧﻪ از زﺑﺎن او ﻧﻪ از زﺑﺎن‬ ‫ﻣﺎدرش‪ ،‬ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻪ آﻣﺪه اﺳﺖ ﺑﻪ روزِ ﭘﺪرش‪ .‬ﻳﻜﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ در‬ ‫آﺗﺶﺳﻮزي ﻛﺸﺘﻲ ﭘﺎﻧﺎﺗﻴﻨﺎﻳﻜﻮس دود ﺷﺪه و رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻮا‪ .‬ﻳﻜﻲ‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬وﻗﺖ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻳﻜﻲ از آن دهﻫﺎ ﻣﺨﺰن ﻏﻮلآﺳﺎي ﻓﻠﺰي‪ ،‬اﻓﺘﺎده‬ ‫اﺳﺖ و ﺗﺎ اﺑﺪاﻵﺑﺎد ﻣﺤﻜﻮم اﺳﺖ ﻏﻮﻃﻪ ﺑﺨﻮرد ﻣﻴﺎن آﻧﻬﻤﻪ ﻧﻔﺖ‪ .‬اِﻟﻤﺎ‪ ،‬زنِ‬

‫‪65‬‬

‫ﻟﺮي ﻛﻪ دور ﺗﺎ دور روﺳﺮياش ﺳﻜﻪ ﺑﻮد و ﭘﻮﻟﻚ ﺑﻮد و ﻳﻜﻲ از ﭘﺎﻫﺎي‬ ‫ﺛﺎﺑﺖِ ﺟﻤﻊ ﺳﻪ ﻧﻔﺮي ﺟﻠﻮي ﺣﻴﺎط ﻣﻨﺰل ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد و ﺷﻜﻞ‬ ‫ﺣﺮف زدﻧﺶ ﻳﺎ ﺧﻨﺪهي ﺑﻲﺻﺪا ﺑﻮد ﺑﻪ وﻗﺖِ ﻛﺮﻛﺮ ﺟﻤﻊ‪ ،‬ﻳﺎ ﻧُﭻ ﻧُﭻ ِ ﭘﻴﺎﭘﻲ‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻪ وﻗﺖ ﺗﺄﺛﺮ‪ .‬اِﻟﻤﺎ ﺷﻚ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺷﻚ را ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ از‬ ‫ﻣﻮﻧﺘﻨﻲ ﺑﻴﺎﻣﻮزم از اِﻟﻤﺎ آﻣﻮﺧﺘﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ دوﺑﺎر ﺣﺮف زد در ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ‪ .‬ﺑﺎر‬ ‫اول ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻚ روز‪ ،‬ﻧﻤﻲ دوﻧﻮم ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﻳﺎ ﺷﺶ ﺳﺎل‪ .‬ﻣﺎدرم‪،‬‬ ‫ﻧﻤﻲدوﻧﻮم ده ﺷﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﻳﺎ ﻳﻚ ﻗﺮان‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﺮو‪ ،‬ﻧﻤﻲدوﻧﻮم‬ ‫ﮔﻴﺸﻨﻴﺰ ﺑﮕﻴﺮ ﻳﺎ ﺷﻨﺒﻠﻴﻠﻪ‪ .«...‬ﺑﺎر دوم ﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻨﻪ دوﺷﻨﺒﻪ‪ ،‬ﻣﺎ آﺧﺮش‬ ‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻳﻢ اﻳﻦ آﻗﺎي ﺷﻤﺎ ﭼﻲ ﺑﻪ ﺳﺮش آﻣﺪ؟«‪ .‬و ﻧﻨﻪ دوﺷﻨﺒﻪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ آن‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﻛﻪ ﻣﺎدرم ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺮ روﺳﺮي دﻣﺎغاش را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ‬ ‫ﺻﺪاي ﺑﻐﺾ آﻟﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺧﻮاﻫﺮ‪ ،‬دﺳﺖ روي دﻟﻢ ﻧﮕﺬار‪«.‬‬ ‫ﻧﻪ ﻓﻘﻂ در اﻳﻦ ﻣﻮرد‪ ،‬ﻛﻪ در ﻫﻴﭻ ﻣﻮردي ﻧﻤﻲﺷﺪ ﺣﺮف ﻛﺸﻴﺪ از‬ ‫ﺟﻤﻌﻪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬ﺟﻤﻌﻪ‪ ،‬راﺳﺖاش را ﺑﮕﻮ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺠﻠﻪ را ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻣﻲﺧﺮي؟‬ ‫ﺗﻮ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﺪﻳﺪهام ﭼﻴﺰي ﺑﺨﻮاﻧﻲ‪«.‬‬ ‫ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻣﺸﻬﻮرﺗﺮﻳﻦ ﻣﺠﻠﻪي ﻓﻜﺎﻫﻲ آن زﻣﺎن ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪،‬‬ ‫دﺳﺖ ﻛﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺎه ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺎﻣﺰهاش را ﺑﺮاي دﻳﮕﺮان ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﺟﻤﻌﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ﺳﺎز ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬و ﻣﻦ ﻛﻪ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮدم راهﻫﺎ ﮔﺎﻫﻲ از ﻣﺴﻴﺮ‬ ‫ﻛﺞ ﻣﻲﮔﺬرﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻚ روز ﺳﻜﻪي دﻳﮕﺮي از ﺟﻴﺐ ﭘﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم)آﺧﺮ‪،‬‬ ‫ﮔﺮاﻣﺎﻓﻮن ﺷﺨﺼﻲ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺟﻌﺒﻪي ﻣﻮزﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻓﻴﻠﻢﻫﺎ دﻳﺪه‬ ‫ﺑﻮدم ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺳﻜﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد(‪.‬‬ ‫ﺟﻤﻌﻪ ﺳﻴﻨﻪي ﭼﭗاش را ﺟﻠﻮ آورد‪ .‬ﺻﺪاي ﺗﻖِ اﻓﺘﺎدن ﺳﻜﻪ را ﻛﻪ‬ ‫ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺑﺮاي ﻋﻜﺲﻫﺎش‪«.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬ﭼﻪ ﻋﻜﺴﻲ؟«‬

‫‪66‬‬

‫ـ ﻋﻜﺲ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪﻫﺎ‪.‬‬ ‫و ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺮ در ﻧﻴﺎورده ﺑﻮدم‪ ،‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﻧﻪ‪ ،‬راهﻫﺎ ﮔﺎﻫﻲ از ﻣﺴﻴﺮ‬ ‫راﺳﺖ ﻣﻲﮔﺬرﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ در آﺗﺶ ﺟﻬﻨﻢ ﺑﺴﻮزﻳﻢ‪ ،‬ﺑﮕﺬار‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻳﻚ ﮔﺮز آﺗﺸﻴﻦ ﻫﻢ ﻓﺮو ﻛﻨﻨﺪ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ‪ .‬ﭘﺲ ﺳﻜﻪي دﻳﮕﺮي از‬ ‫ﺟﻴﺐ ﭘﺪر درآوردم‪ ،‬و ﻳﻚراﺳﺖ رﻓﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢاش ﻛﻒِ دﺳﺖ‬ ‫روزﻧﺎﻣﻪﻓﺮوش‪.‬‬ ‫روي ﺟﻠﺪ ﻣﺠﻠﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪» :‬ﺑﻪ ﺿﻤﻴﻤﻪي اﻳﻦ ﺷﻤﺎره‪ ،‬ﻗﻄﻌﻪي‬ ‫‪ 32‬از ﻋﻜﺲ ﺗﻤﺎم ﻗﺪِ ﺳﻮﻓﻴﺎ ﻟﻮرن‪ «.‬ﺻﻔﺤﻪي وﺳﻂ را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮدم‬ ‫ﻋﻜﺴﻲ ﺑﻮد رﻧﮕﻲ از ﻳﻚ ﻛﻔﺶ ﻣﺸﻜﻲ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﻣﭻ ﭘﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ‬ ‫ﻇﺮﻳﻒ‪ ،‬و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻫﻢ از ﻳﻚ ﺳﺎقِ ﺧﻮﺷﺘﺮاش‪ .‬وارﻓﺘﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﻟﻨﮕﻪ‬ ‫ﻛﻔﺶ ﻣﺸﻜﻲ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ دردِ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮرد؟ ﺧﻴﺮ‪ ،‬راهﻫﺎ از ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻣﺴﻴﺮ ﻛﺞ ﻣﻲﮔﺬرﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ درﺑﻪدر دﻧﺒﺎل ﺟﻤﻌﻪ ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ اﻳﻦ‬ ‫ﻟﻨﮕﻪ ﻛﻔﺶ ﻣﺎل ﻛﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺟﻤﻌﻪ ﻏﻴﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻏﺎﻟﺒﺎْ ﺣﻮل رودﺧﺎﻧﻪاي ﺑﻨﺎ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻛﭙﺮﻧﺸﻴﻦِ ﺑﻨﺪرﻋﺒﺎﺳﻲﻫﺎ‬ ‫اﻣﺎ ﺣﻮل ﺷﻴﺮِ آﺑﻲ ﺑﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻨﺎرِ اﺗﺎﻗﻚ ﺳﻮزﻧﺒﺎن ﻗﻄﺎرِ ﺷﺮﻛﺖِ ﻧﻔﺖ‬ ‫ﺑﻮد؛ ﻗﻄﺎري ﻛﻪ ﭘﺮﻫﻴﺐ آن را در آن دوردﺳﺖ ﻣﻲ دﻳﺪﻳﻢ و ﻫﺮﺑﺎر ﻛﻪ‬ ‫ﻏﻴﺐ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﺎ ﻣﻲآورد ﻛﻪ ﺧﺎرج از اﻳﻨﺠﺎ ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﻓﺖ ﻳﺎ از آن آﻣﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻗﻄﺎر ﻫﺮﮔﺰ‬ ‫ﻣﺴﺎﻓﺮي ﻧﺪاﺷﺖ و ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲﺑﺮد ﻳﺎ ﻣﻲآورد ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﺼﺮ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﭘﻬﻨﻪي ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻳﻞ ﺑﻮد ﻣﻴﺎن ﺷﻬﺮِ ﻣﺎ و‬ ‫ﻛﭙﺮﻧﺸﻴﻦِ ﺑﻨﺪرﻋﺒﺎﺳﻲﻫﺎ ﻣﺴﺨﺮِ ﻏﻮلﻫﺎي ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻣﻲﺷﺪ؛ ﭘﺮﻫﻴﺐِ ﺳﻴﺎه و‬ ‫ﻟﺮزانِ ﻣﻮﺟﻮداﺗﻲ ﺳﻴﺎﻫﭙﻮش‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪﻗﺪ و وﻫﻢ اﻧﮕﻴﺰ ﻛﻪ راه ﻣﻲﺑﺮﻳﺪﻧﺪ ﺳﻤﺖ‬ ‫ﺷﻬﺮ‪ .‬ﺑﻪ ﻟﻴﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻲرﺳﻴﺪﻧﺪ اﻳﻦ زﻧﺎنِ ﺑﻨﺪرﻋﺒﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎدﻳﻪﻫﺎي ﻣﺴﻲ‬

‫‪67‬‬

‫ﺳﻴﺎه رﻧﮕﻲ روي ﺳﺮ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮخ ﻣﻲزدﻧﺪ ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪﻫﺎ و ﺑﺎﻗﻼي ﭘﺨﺘﻪ‬ ‫ﻣﻲﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﻋﺼﺮِ آﺧﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻛﻪ اِﻟﻤﺎ و ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ و ﻣﺎدرم ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺟﻠﻮي در ﺣﻴﺎط‪ ،‬ﭼﻨﮓ زدم ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎب ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻧﻨﻪ دوﺷﻨﺒﻪ‬ ‫ﻣﭻ دﺳﺘﻢ را ﺗﻮي ﻫﻮا ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺸﺘﻢ را ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد دوﺑﺎره ﭘﺮِ از‬ ‫ﺑﺎﻗﻼ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺟﻤﻌﻪ را ﻫﻢ ﺻﺪا ﻛﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﺑﺪو ﺟﺎﻧﻤﻲ‪«.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﮕﺮ؟«‬ ‫ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎﻗﻼ را از ﻟﺐاش ﺟﺪا ﻛﺮد‪ » :‬ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﻣﺸﻖاش را‬ ‫ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﺪ‪«.‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻪي ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ درﺳﺖ ﭘﺸﺖﺑﻪﭘﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪدو ﭘﻴﭽﻴﺪم‬ ‫ﭘﺸﺖِ ﻟﻴﻦ‪ .‬درِ ﻫﻤﻪي ﺣﻴﺎطﻫﺎ‪ ،‬از درون و از ﺑﻴﺮون‪ ،‬دﺳﺘﮕﻴﺮهاي داﺷﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺗّﺮكِ ﺳﻪﺗﺎر‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮال‪ .‬دﺳﺘﮕﻴﺮه را ﻓﺸﺎر دادم‬ ‫ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬در ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺎﻳﻢ را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺳﻴﻤﺎنِ داغ ﺣﻴﺎط ﺧﺸﻚام‬ ‫زد‪ .‬ﺻﺪاي ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺿﺠﻪاي ﺧﻔﻴﻒ و ﺗﺮسآور‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم‪،‬‬ ‫ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﭘﺎورﭼﻴﻦ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﻐﻠﻲ ﻛﻪ داﺧﻞ ﺷﺪم‬ ‫ﺑﻬﺖام زد‪ .‬ﺳﻮﻓﻴﺎ ﻟﻮرن ﺑﺎ آن ﻗﺪِ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﻫﻨﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻛﻨﺎرِ دﻳﻮار اﺗﺎق؛‬ ‫ﺧﺪاي ﻣﻦ ﭼﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ! ﭼﻪ ﺳﻴﻨﻪ‪ ...‬ﺧُﺪ‪ ...‬ﭼﻪ رانﻫﺎ‪ ...‬ﺋﻲ ﻣﻦ‪...‬ﻫﺎي‬ ‫زﻳﺒﺎﻳﻲ!‪ .‬ﺑﻪ رﻋﺸﻪ اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﭘﺎﻳﻢ ﮔﻴﺮ ﻛﺮد‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﻟﺶ‪ .‬اﻓﺘﺎدم زﻣﻴﻦ و ﺗﻠﻨﮕﻢ دررﻓﺖ‪ .‬ﺟﺴﺪي ﻛﻪ روي ﻓﺮش اﻓﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮد ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺟﻤﻌﻪ ﻧﺎﻟﻪي ﺧﻔﻴﻔﻲ ﻛﺮد‪» :‬ﺑﺮو ﻣﺎدرﻗﺤﺒﻪ!«‪ .‬و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر‬ ‫ﻛﻪ دﺳﺖﻫﺎ را ﻻي ﭘﺎ ﻣﻲﻓﺸﺮد ﺑﻪ رو ﻏﻠﻄﻴﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻟﻜﻪي ﺧﻮن‬ ‫روي ﺷﻠﻮار آﺑﻲ ﻧﻨﻪدوزش‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻲوزن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﺗﺎق ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‬ ‫دورِ ﺳﺮم‪ .‬ﻳﻚ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖِ او رﻓﺘﻢ و دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺮفِ ﺳﻮﻓﻴﺎ‬

‫‪68‬‬

‫ﻟﻮرن ﻛﻪ ﻣﻼﻣﺖﺑﺎر ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺪاي ﻣﻦ‪ ...‬ﭼﺮا ﺧﻮن‪...‬؟ درﺳﺖ‬ ‫وﺳﻂِ ﭘﺎﻫﺎش ﺳﻮراﺧﻲ ﺑﻮد ﺗﻮي دﻳﻮار ﺑﻪ ﻗﻄﺮ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻧﺖ؛ و ﺗﻮي ﺳﻮراخ‬ ‫ﻫﻢ ﺗﻜﻪاي ﻻﺳﺘﻴﻚ ﺳﻴﺎه و ﺧﻮن آﻟﻮد ﻛﻪ ﻣﺎل ﺗﻴﻮب دوﭼﺮﺧﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎرﻳﻜﻪي ﺧﻮﻧﻲ راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد روي ران ﭼﭗاش و آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﭻ ﭘﺎي‬ ‫ﻇﺮﻳﻒ و آن ﻛﻔﺶِ ﻣﺸﻜﻲِ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺎﻻ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﭼﺮا دﻳﻮار اﺗﺎقام‪،‬‬ ‫درﺳﺖ ﺑﺎﻻي ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺳﺮم را ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲدادم‪ ،‬ﻣﺪﺗﻲ اﺳﺖ ﻧﺸﺖ ﻛﺮده؛‬ ‫دﻳﻮاري ﻛﻪ ﺷﺐﻫﺎ رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ را ﻛﻨﺎر آن ﭘﻬﻦ ﻣﻲﻛﺮدم و وﻗﺘﻲ ﺻﺪاي‬ ‫ﺧﺮوﭘﻒ ﭘﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ آرام ﭼﺮاغ را روﺷﻦ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﺑﺎﻟﺶ را ﺗﻜﻴﻪ‬ ‫ﻣﻲدادم ﺑﻪ دﻳﻮار و ﻛﺘﺎب ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم‪ ،‬ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﺑﺪاﻧﻢ در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪت‬ ‫ﺳﺮم ﻛﺠﺎ ﺑﻮده‪.‬‬

‫‪69‬‬

70

‫‪19‬‬ ‫ﺳﻔﺮ اداﻣﻪ داﺷﺖ‬ ‫ﺳﻪﺗﺎر ﻫﻔﺪﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﺎَ ﺑﺎ ﭼﻮبﻫﺎﻳﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺒﻼْ ﻳﺎ دار‬ ‫ﻗﺎﻟﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﺎ درِ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺻﺪاي ﺑﺴﻴﺎر ﭘﺨﺘﻪاي داﺷﺖ؛ ﻫﻤﺎﻧﻘﺪر ﭘﺨﺘﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﺻﺪاي ﺳﻪﺗﺎري ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻨﻮز راه زﻳﺎدي ﺑﻮد ﺗﺎ آن ﺳﻪﺗﺎرِ‬ ‫ﺟﺎدوﻳﻲ ﺑﻠﻜﻪ روز ﺑﻪ روز اﻳﻦ راه ﺷﺒﻴﻪﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﻫﻔﺖ ﺧﺎن‬ ‫رﺳﺘﻢ‪ .‬اﮔﺮ آن ﺑﺎر ﻣﺮﻳﻀﻲام ﺳﻪ ﻣﺎه ﻃﻮل ﻛَﺸﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮدم ﺗﺎﺑﻴﺪم ﺗﺎ از ﺷﺮِ ﻋﻄﺴﻪ و آﺑﺮﻳﺰش ﺑﻴﻨﻲ و ﺳﻴﻨﻮزﻳﺖ و ﺑﺮوﻧﺸﻴﺖ‬ ‫ﺧﻼص ﺷﻮم‪ .‬از ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺗﺮ‪ ،‬ﺣﺴﺎﺳﻴﺖام ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﺷﺪ و ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﻏﺒﺎرِ ﺗﻮت‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﺮ ﻧﻮع ﻏﺒﺎر ﻳﺎ ﺑﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻪ را ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻛﻨﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻄﺴﻪ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻴﻨﻲام را ﺑﻪ آﺑﺮﻳﺰش‪ .‬اﮔﺮ ﺣﺸﺮهﻛﺶ ﻣﻲزدم اول از‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺧﻮدم ﻣﻲﻣﺮدم ﺑﻌﺪ ﺣﺸﺮه‪ .‬در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺸﻐﻮلِ‬ ‫ﺑﻨﺎﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﺎ ﻛﺎري ﻛﻪ ﮔﺮد و ﻏﺒﺎري داﺷﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺴﻴﺮ را ﻛﺞ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬ ‫اﻧﮕﺎر در ﺟﻨﮓ و ﮔﺮﻳﺰ ﺑﻮدم ﺑﺎ اژدﻫﺎﻳﻲ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ ﻛﻪ داﺋﻢ ﺟﻠﻮوم ﺳﺒﺰ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ و ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ ﺷﻬﺮ را ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ و دور ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻔﺮ اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﻧُﻪ دﻫﻢِ ﭼﻮبِ درﻫﺎ و دارﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲﺧﺮﻳﺪم‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ دور ﻣﻲرﻳﺨﺘﻢ ﭼﻮن ﻳﺎ ﺗﺮك داﺷﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﭘﻮﺳﻴﺪﮔﻲ ﻳﺎ ﺳﻮراخ ﺑﻮدﻧﺪ از‬ ‫ﺟﺎي ﻣﻴﺦ و ﻣﻮرﻳﺎﻧﻪ‪ .‬ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻛﻢﻛﻢ ﺷﺒﻴﻪ اﺷﺒﺎح ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ‬ ‫ﻛﺎرﮔﺎه ﻧﺠﺎري اوسرﻣﻀﺎن ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﺎهﻫﺎي ﻗﺎﻟﻴﺒﺎﻓﻲ دﻫﺎت ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻴﻨﻲام ﻣﺎﺳﻜﻲ ﻣﻲزدم از ﻛﺘﺎنِ ﺳﻔﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺧﻴﺮه‬

‫‪71‬‬

‫ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﺒﺢ ﻣﺴﺨﺮه‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﭼﻮبﻫﺎ را ﺑﺮاي ﭼﻪ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ؟ و ﻣﻦ ﻛﻪ در ﺧﻮدِ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺳﻪﺗﺎرم را‬ ‫ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﺗﻮي ﻛﻴﺴﻪي زﺑﺎﻟﻪ ﺣﻤﻞ ﺑﻜﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬ﻗﺎب ﻋﻜﺲِ ﻋﺘﻴﻘﻪ‬ ‫ﻣﻲﺳﺎزم‪ «.‬دﻳﮕﺮ ﻃﻮري ﺷﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب ﻣﺎﺳﻚ ﻧﻤﻲزدم‪.‬‬ ‫زﻧﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ول ﻛﻦ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻛﻤﺘﺮ ﻣﻲﺧﻮرﻳﻢ! ﻧﻤﻲارزد ﺳﻼﻣﺘﻲات را ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻄﺮ ﺑﻴﻨﺪازي‪ «.‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﺑﻪ دﻟﻢ ﺑﺮات ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﭼﻬﻞ ﺳﻪﺗﺎر‬ ‫ﺑﺴﺎزم‪ ،‬ﺳﻪﺗﺎر ﭼﻬﻠﻢ ﺳﺎزي ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﺟﺎدوﺋﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي‬ ‫ﺗﺤﻘﻖ اﻳﻦ رؤﻳﺎ ﺗﺎ ﻛﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮم ﺑﺮوم‪ .‬ﮔﺮاﻧﻲ ﺑﻴﺪاد ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﺣﻘﻮق‬ ‫ﺧﻮدش ﻛﻔﺎف ﻣﻲداد ﻧﻪ ﺣﻘﻮق ﻣﻦ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﻪﺗﺎر ﺑﻌﺪي ﭼﻴﺰ ﺑﻬﺘﺮي‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻪﺗﺎر ﻗﺒﻠﻲ را ﻣﻲﻓﺮوﺧﺘﻢ و ﻣﻲزدم ﺑﻪ زﺧﻢِ زﻧﺪﮔﻲﻣﺎن‪ .‬زﻧﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲدﻳﺪ ﺳﻪﺗﺎرﻫﺎي ﻣﺮا ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﻣﻲﺧﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاﺑﺮي ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺣﻘﻮقِ‬ ‫ﻫﺮدوي ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻪ ﭼﺸﻢِ ﻣﺮدي ﻣﻲدﻳﺪ ﻓﺪاﻛﺎر ﻛﻪ ﺑﺮاي درآوردن ﻧﺎنِ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده دارد ﺑﺎ ﺟﺎن ﺧﻮدش ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺪم ﻧﻤﻲآﻣﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺗﺼﻮر داﻣﻦ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬ﻏﻢِ ﻧﺎن ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢﺗﺮ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻏﻢِ رؤﻳﺎ‪ .‬ﻳﻚ روز‪،‬‬ ‫وﻗﺘﻲ دﻳﺪم ﺑﺮاي ﭼﻨﺪﻣﻴﻦ ﺑﺎر اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻜﻦ‪ ،‬ﺗﻜﻪ ﮔﻮﺷﺘﻲ را‬ ‫ﻛﻪ ﺗﺎزه از ﻗﺼﺎﺑﻲ ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدم ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎناش‪ » :‬ﺑﺒﻴﻦ! ﻫﻔﺘﻪي‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺻﺪ و ﻫﻔﺘﺎد ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻮده‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺷﺪه اﺳﺖ دوﻳﺴﺖ و ﻫﻔﺘﺎد ﺗﻮﻣﻦ!«‬ ‫دروغ ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﺮد؟ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ زﺑﺎنِ زﻣﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻘﺪس ﻋﺪد ﭼﻬﻞ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدم‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ ﺟﻬﺪ ﻧﻜﻨﻢ اﻳﻦ‬ ‫»ﭼﻬﻞ« ﺑﻲﻣﻌﻨﻲﺳﺖ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم اﺳﺘﺮادﻳﻮارﻳﻮس دو ﺗﻜﻪ ﭼﻮب داده‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدي‪» :‬ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻨﺪﺗﺎ اﺧﺘﻼف ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻣﻴﺎن اﻳﻦ دو‪«.‬‬ ‫ﺷﺎﮔﺮد‪ ،‬ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻲ وررﻓﺘﻦ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻫﻔﺖﺗﺎ‪«.‬‬

‫‪72‬‬

‫ـ ﺑﺮو! ﺗﻮ وﻳﻮﻟﻮنﺳﺎز ﻧﻤﻲﺷﻮي! ﻫﺮ وﻗﺖ ﻫﻔﺘﺎدﺗﺎ اﺧﺘﻼف ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻛﺮدي‪ ،‬ﺑﺮﮔﺮد ﺑﻴﺎ‪.‬‬ ‫ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم ﺳﻪﺗﺎرﺳﺎزان اﻳﺮاﻧﻲ‪ ،‬ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﺷﻴﺮهي ﭼﻮب را ﺑﻴﺮون‬ ‫ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲﻫﺎﺷﺎن ﺻﻔﺤﻪي ﺳﻪﺗﺎر را ﻣﺪتﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺑﺎﻧﻨﺪ زﻳﺮِ ﭘِﻬِﻦ؛‬ ‫ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ روي آﺗﺶ ﺑﺮﺷﺘﻪاش ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؛ و ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ ﻫﻔﺖ ﺑﺎر آن را‬ ‫ﻣﻲﺟﻮﺷﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ اﻳﻨﻄﻮري ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬از روي ﺣﺴﺎب ﺑﺎﻳﺪ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺻﻔﺤﻪﻫﺎﻳﻲ از ﭼﻮب ﻳﻚ درﺧﺖِ واﺣﺪ را ﻣﻲﺧﻮاﺑﺎﻧﺪم در ﻣﺤﻠﻮلﻫﺎي‬ ‫ﻣﺨﺘﻠﻒ‪ .‬ﻳﻜﻲ را در اﻟﻜﻞ‪ ،‬ﻳﻜﻲ را در ﺳﺮﻛﻪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ را در آﻫﻚ‪ ،‬ﻳﻜﻲ را‪...‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﺮازوي ﻣﺨﺼﻮص زرﮔﺮﻫﺎ وزن ﻣﻲﻛﺮدم و ﻧﺘﺎﻳﺞ را ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻳﻚ ﭘﺎيام ﺗﻮي ﻋﻠﻢ ﺑﻮد ﭘﺎي دﻳﮕﺮم در اﺳﻄﻮره‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺟﺎن ﺑﻜﻨﻲ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻲ ﺑﻪ رازِ ﺳﺎﺧﺘﻦِ آن ﺳﻪﺗﺎر ﺟﺎدوﻳﻲ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ رؤﻳﺎت ﻛﻪ‬ ‫رﺳﻴﺪي‪ ،‬ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﭘﻮل ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺖ ﺑﻜﺸﻲ از ﺳﺎﺧﺘﻦ‬ ‫ﺳﻪﺗﺎر‪ .‬و ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻪ ﻧﻴﻤﻪي راه‪ ،‬ﺟﻬﺎن اﺳﻄﻮرهﻫﺎ ﻃﻮر دﻳﮕﺮي‬ ‫ﻣﺮا در ﭼﻨﺒﺮِ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬داﻣﻨﻪي ﺣﺴﺎﺳﻴﺖام روز ﺑﻪ روز وﺳﻴﻊﺗﺮ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر آن ﺳﻪﺗﺎر ِﺟﺎدوﻳﻲ ﮔﻨﺞ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ اژدﻫﺎﻳﻲ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﺮِ آن‪» :‬ﺑﺮﮔﺮد! ﺑﮕﺬر از اﻳﻦ ﺧﻴﺎل ﺧﺎم!«‬ ‫ﻋﻄﻄﻄﻄﻄﻄﻄﻄﻄﻄﺴﻪ!‬ ‫ﺑﻪ زﻧﻢ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪» :‬ﺑﻮي ﺳﻮز ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﮔﺬاﺷﺘﻪاي روي ﮔﺎز؟«‬ ‫ﺑﺎﻓﺘﻨﻲاش را رﻫﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ روي ﻣﺒﻞ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﻲدود ﺑﻪ ﻃﺮف‬ ‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ » :‬اي داد! ﻧﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪«.‬‬ ‫اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﺧﻮدِ ﺧﻮدِ اﺟﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺧﻄﺎر ﻣﻲداد‪» :‬ﺑﺮﮔﺮد!«‬

‫‪73‬‬

74

‫‪20‬‬ ‫ﭼﺸﻢﻫﺎ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎ و ﻛﭙﻞﻫﺎ‬ ‫در ﺑﺎز ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺳﻴﮕﺎر را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺮت ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﻮي ﺑﺎغ‪ ،‬دود را‬ ‫ﻓﻮت ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻴﺮون و ﭘﻨﺠﺮه را ﻣﻲﺑﻨﺪم‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻋﺮاﻗﻲ ﺑﺎ ﻏﻀﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪» :‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﻛﺸﻴﺪن ﺗﻮي ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻗﺪﻏﻦ اﺳﺖ!«‬ ‫ﺟﻨﮓ ﻗﺎدﺳﻴﻪ داﺷﺖ وارد ﻫﺰار و ﭼﻬﺎرﺻﺪﻣﻴﻦ ﺳﺎل ﺧﻮد ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻮاب ﻧﻤﻲدﻫﻢ‪ .‬از ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲآﻳﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﺨﺖ و دراز ﻣﻲﻛﺸﻢ‪.‬‬ ‫ﺣﻮاﻟﻲ ﺳﺎﻋﺖ ده ﺷﺐ ﻛﻪ ﺷﻠﻮارم را ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮدم و رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻮي‬ ‫ﺣﻴﺎط‪ ،‬درِ ورودي ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺳﻴﮕﺎرم را ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪم راه اﻓﺘﺎدم ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﺳﺮم ﺧﻮرد ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪي در ورودي‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺟﻠﻮي دورﺑﻴﻦ ﺧﻮدم را ﻋﻘﺐ‬ ‫ﺟﻠﻮ ﻛﺮدم ﻓﺎﻳﺪهاي ﻧﺪاﺷﺖ‪» .‬ﻧﻜﻨﺪ ﻃﻮري ﺗﻨﻈﻴﻤﺶ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ از ده‬ ‫ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻛﺴﻲ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﻮ؟« آﻣﺪم ﻋﻘﺐ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ﺗﺎ‬ ‫ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮهي اﺗﺎقﻫﺎ‪ .‬در ﻫﺮ ﺷﺶ ﻃﺒﻘﻪي‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺗﻚ و ﺗﻮﻛﻲ ﭼﺮاغ روﺷﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﭼﺸﻢﭼﺸﻢ ﻛﺮدم ﻛﺴﻲ‬ ‫رد ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬در ﻳﻜﻲ از اﺗﺎقﻫﺎي ﻃﺒﻘﻪي ﭼﻬﺎرم ﭘﺮﺳﺘﺎري ﭘﻮﺷﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫از اﻳﻦ ﺳﺮ اﺗﺎق رﻓﺖ ﺑﻪ آن ﺳﺮ و اﻳﺴﺘﺎد ﺟﻠﻮي ﻳﻚ ﻛﻤﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ‬ ‫ﻋﻼﻣﺖ دادم ﻓﺎﻳﺪهاي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﻮد ﻧﺒﻴﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم‬ ‫ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد‪ .‬دوﺑﺎره آﻣﺪم ﺟﻠﻮي در‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺻﺪاﻳﻲ از داﺧﻞ راﻫﺮو ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻮا داﺷﺖ ﺳﺮدﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﻛﺸﻴﺪن ﺳﻴﮕﺎر آﻣﺪه ﺑﻮدم‬ ‫ﺑﻪ اﻧﺪازهي ﻛﺎﻓﻲ ﻟﺒﺎس ﺗﻨﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬راﻫﺮوي ﺑﺨﺶ اداري ﻧﻴﻤﻪ ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪75‬‬

‫اﻣﺎ از زﻳﺮ درِ ﻳﻜﻲ از اﺗﺎق ﻫﺎ ﺧﻂ ﻧﻮري ﺑﻴﺮون ﻣﻲزد‪ .‬وﻗﺖ آﻣﺪن‪ ،‬دﻳﺪه‬ ‫ﺑﻮدم از داﺧﻞ آن ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬زدم ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ‪ .‬و ﮔﻮش ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪم‪.‬‬ ‫ﺳﻜﻮت ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎﻫﺎي ﻟﺨﺘﻢ ﺗﻮي دﻣﭙﺎﻳﻲ ﻳﺦ زده ﺑﻮد‪ .‬دوﺑﺎره زدم‪ ،‬اﻳﻦ‬ ‫ﺑﺎر ﺑﺎ ﺗﻜﻪاي ﺳﻨﮕﺮﻳﺰه‪ .‬ﻧﻪ ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن دري آﻣﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺗﺎﺑﺶ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ‬ ‫ﺑﺎرﻳﻜﻪي ﻧﻮري ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪي آﻣﺪن ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮاس ﺑﺮم داﺷﺖ‪» .‬اﮔﺮ‬ ‫ﻛﺴﻲ ﺑﻪ داد ﻣﻦ ﻧﺮﺳﺪ؟ اﮔﺮ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮرم و ﺳﻴﻨﻮسﻫﺎ ﭼﺮك ﺑﻜﻨﻨﺪ؟«‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺳﺮوﺻﺪاي ﺧﻮدم آﻧﻬﻤﻪ ﺑﻴﻤﺎر‬ ‫را زاﺑﺮاه ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﺎز ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ در زدن‪ .‬ﻣﺤﻜﻢﺗﺮ‪ .‬ﮔﻮش‬ ‫ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪم‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﺻﺪاﻳﻲ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺑﺮوم و از ﺧﻴﺎﺑﺎن زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬ ‫دﻳﺪم ﻛﻴﻒ ﭘﻮﻟﻢ را ﻧﻴﺎوردهام‪ .‬ﻋﺠﺐ ﺷﺎﻧﺴﻲ! آﺧﺮ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﻋﻤﻞ‪ ،‬دﻛﺘﺮم‬ ‫ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺘﻤ ْﺎ ﺑﺎﻳﺪ دﻧﺪاﻧﭙﺰﺷﻚ و ﭘﺰﺷﻚ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﮔﻮاﻫﻲ‬ ‫ﺑﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻋﻔﻮﻧﺘﻲ در ﺑﺪﻧﻢ ﻧﻴﺴﺖ وﮔﺮﻧﻪ ﻋﻤﻠﻢ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪...‬‬ ‫آﻧﻬﻤﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدم در اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ‪» ...‬ﺣﺎﻻ اﮔﺮ درﺳﺖ‬ ‫ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻞ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮرم؟ اﮔﺮ ﻋﻔﻮﻧﺘﺶ ﺑﺰﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ و ﻛﻮرم‬ ‫ﺑﻜﻨﺪ؟« زدم ﺑﻪ ﺳﻴﻢ آﺧﺮ‪ .‬ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪم و ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺻﺪا‬ ‫ﻣﻲزدم ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ داد ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﮔﻮر ﭘﺪر ﻋﻤﻞ؛ ﻣﮕﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ‬ ‫ﺳﮓﻟﺮز زد در اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎ؟ وﻗﺘﻲ دﻳﺪم اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻨﺎن ﺧﺮ ﺗﻮ ﺧﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺣﺘﺎ ﻳﻚ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻧﺪارد ﺗﺎ اﮔﺮ دﻳﻮاﻧﻪاي ﻣﺜﻞ ﻣﻦ دﭼﺎر ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺷﺪ ﺑﻪ‬ ‫دادش ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮔﺮﻫﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﻤﻲﺷﻮد ﺑﺎ دﻧﺪان‬ ‫ﺑﺎز ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻻي دو ﻟﻨﮕﻪي ﺷﻴﺸﻪاي در ﻧﻴﻢﺳﺎﻧﺘﻲ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻧﻮك‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ را ﻓﺮو ﻛﺮدم ﻻي ﺷﻜﺎف و ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﻃﺮف ﻓﺸﺎر آوردم‪ ،‬در‬ ‫ﺻﺪاي ﭼﻘﻲ ﻛﺮد و ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﻛﻨﺎر رﻓﺖ‪.‬‬ ‫آﻧﻬﻤﻪ اﺿﻄﺮاب ﺑﺮاي ﻛﺸﻴﺪن ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎر‪ ...‬آﻧﻮﻗﺖ اﻳﻦ ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪهي‬

‫‪76‬‬

‫ﺳﺮداران ﻗﺎدﺳﻴﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺳﻴﮕﺎر ﻛﺸﻴﺪن ﺗﻮي اﺗﺎق ﻗﺪﻏﻦ‬ ‫اﺳﺖ! »ﺑﺎز ﻧﺸﺪن در اﺗﻮﻣﺎﺗﻴﻚ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﭼﻄﻮر؟ ﻗﺪﻏﻦ ﻧﻴﺴﺖ؟« اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫ﺗﻮي دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﺎ او ﻳﻜﻲ ﺑﻪ دو ﻛﺮد؟‬ ‫ـ اﻳﻦ ﻗﺮص را ﺑﺨﻮرﻳﺪ‪.‬‬ ‫»ﻣﻲﺧﻮرم! ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدﻳﺪ؟ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﻚ ﺟﻨﮓ‬ ‫اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﻣﻲآﻳﻢ ﻋﻤﻞ ﭼﺸﻤﻢ را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﻴﻨﺪازم؟« اﻳﻦ را ﻫﻢ ﺗﻮي دﻟﻢ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻣﻲﺷﺪ دﻫﻦ ﺑﻪ دﻫﻦ ﺷﺪ ﺑﺎ او؟ راه اﻓﺘﺎد ﺑﺮود‪ .‬دم در ﺑﺮﮔﺸﺖ‪:‬‬ ‫»از ﺳﺎﻋﺖ دوازده ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﻪ ﺣﻖ دارﻳﺪ آب ﺑﺨﻮرﻳﺪ ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬ ‫دﻳﮕﺮ!«‬ ‫ﻧﻪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺷﺪ ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﮕﺬار در اﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﭼﻨﺪ ﻗﺮﻧﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﻫﻢ‪ ،‬ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا‪ ،‬ﻳﻜﻲ دوﺗﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺳﻴﮕﺎر‬ ‫ﭼﻄﻮر؟«‬ ‫ـ ﻧﻪ آب‪ ،‬ﻧﻪ ﻏﺬا‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﻴﮕﺎر!‬ ‫ﻧﻪ‪ .‬ﺟﺪاْ اﻣﻜﺎن ﻧﺪاﺷﺖ در اﻳﻦ ﻛﺸﻮر ﺷﻐﻠﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ!‬ ‫ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ اﺳﺘﺒﺪاد ﺣﺮف زد و ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺛﺎﺑﺖ‬ ‫ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻼف اﺻﻮل آزادي ﻋﻤﻞ ﻛﺮده؟‬ ‫ـ ﭘﺲ ﻣﻲﺷﻮد ﻟﻄﻒ ﻛﻨﻴﺪ و ﻳﻚ ﻗﺮص ﺧﻮاب آور ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ؟‬ ‫ﻛﺎردش ﻣﻲزدي ﺧﻮﻧﺶ در ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب‪.‬‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺮود‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻛﭙﻞﻫﺎ‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬درﺳﺖ ﺣﺪس زده ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫ﺣﺘﻤﺎْ ﻣﺎدر ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﮓ از او ﻣﻲﺗﺮﺳﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺘﻢ دارم‪ .‬ﻛﭙﻞ دروغ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﺪ‪ .‬زﺑﺎن ﭼﺮا‪ .‬ﻗﺎدر اﺳﺖ ﻓﺮﻳﺐ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﭼﺸﻢﻫﺎ ﻧﻪ‪ .‬دﺳﺖﻫﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﻛﭙﻞﻫﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﺮد و زن ﻫﻢ ﻧﺪارد‪ .‬ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ ﻛﺎرم‬

‫‪77‬‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اول ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ اﻣﻜﺎن‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي دﻳﺪن دﺳﺖﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼْ ﺳﻴﻨﻲ ﭼﺎي را‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﺪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻛﺴﻲ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﻲ اﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖ دراز ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮدارد‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻛﭙﻞ‪ ...‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮِ ﻓﺮﺻ ِ‬ ‫ﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻴﺰي ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ‪ .‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ را ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ؛ ﺗﻜﻪاي از‬ ‫ﺗﻦ ﻛﻪ ﭘﺴﺘﻮي وﺟﻮد اﺳﺖ؛ ﻣﺨﻔﻴﮕﺎه روح‪ .‬ﻫﻴﭻ دو ﻛﭙﻠﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﺛﺮ اﻧﮕﺸﺖ‪ .‬ﺗﺼﻮرش را ﺑﻜﻨﻴﺪ آدم ﺑﻲ ﻛﭙﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ‬ ‫ﮔﺮﺳﻨﮕﺎن آﻓﺮﻳﻘﺎ؛ ﻳﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎن اردوﮔﺎه ﻧﺎزيﻫﺎ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ؛ ﺑﻲﻫﻴﭻ‬ ‫ﻧﺸﺎن اﻧﺴﺎﻧﻲ‪ .‬ﻓﻘﻂ در ﺷﺮاﻳﻂ ﻋﺎديﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮق ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪ :‬ﻛﭙﻞﻫﺎي‬ ‫ﻓﺮوﺗﻦ؛ ﻛﭙﻞﻫﺎي ﻣﻐﺮور؛ ﻛﭙﻞﻫﺎي ﺧﺒﻴﺚ؛ ﻛﭙﻞﻫﺎي ﻣﻬﺮﺑﺎن؛ ﻛﭙﻞﻫﺎي‬ ‫وﻗﻴﺢ؛ ﻛﭙﻞﻫﺎي ﻣﻔﻠﻮك‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ » س« ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺳﻪﺗﺎرش را ﺗﻮي ﺟﻌﺒﻪ ﺑﮕﺬارد ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد‬ ‫ﺑﻪ آن ﻛﭙﻞﻫﺎي ﻣﻌﺼﻮم و ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻫﻴﭽﮕﺎه ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻟﮕﺪ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻳﻮار‬ ‫ﺷﻴﺸﻪاي ﻧﺎزك‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺑﺲ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎب ﻧﺪارم؛ ﻧﻪ ﺗﺎب ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ دﻳﮕﺮي‬ ‫را‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﺎب وﻳﺮاﻧﻲ ﺧﻮد را‪ .‬ﻣﺤﻜﻮﻣﻢ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ! ﻛﻢ ﻏﺼﻪام ﮔﺮﻓﺖ ﻫﺮﺑﺎر‬ ‫ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻛﭙﻞﻫﺎي » ش«؟ ﻣﺜﻞ زاﻫﺪي رﻳﺎﺿﺖ ﻛﺶ‪ ،‬ﺧﻮدش‬ ‫را ﺣﺒﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻮي اﺗﺎق‪ ،‬و ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﻣﻲﻣﺎﻟﻴﺪﺷﺎن ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﭼﻮن‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻲﺧﻮدي ﮔُﻨﺪهﺳﺖ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻪ‬ ‫ﺗﻜﻪاي از ﺗﻦ‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻴﻮﻻﻳﻲﺳﺖ ﺷﻮم ﻛﻪ داﺋﻤﺎْ در ﺗﻌﺎﻗﺐ اوﺳﺖ ‪.‬‬

‫‪78‬‬

‫‪21‬‬ ‫ﺟﺸﻦ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن‬ ‫از ﻫﻤﺎن ﺳﺮﺑﻨﺪِ ازدواج ﺑﺎ ﺳﻮﻓﻴﺎﻟﻮرن‪ ،‬ﺟﻤﻌﻪ ﻏﻴﺒﺶ زد‪ .‬اﻣﺎ در ﺗﻤﺎم‬ ‫ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ آوارهي ﻛﻮﭼﻪﻫﺎي ﻛﺸﻮرم ﺑﻮدم‪ ،‬ﺻﺪاي ﺟﺎدوﻳﻲ ﻧﻲاﻧﺒﺎناش‬ ‫ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻓﻜﺮش را ﻛﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﺗﺼﻮري ﻛﻪ از‬ ‫ﺻﺪاي آن »ﺳﻪﺗﺎر ﺟﺎدوﻳﻲ« داﺷﺘﻢ ﺗﺎﻓﺘﻪاي ﺑﻮد از رﻧﮓﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻛﻪ‬ ‫زﻣﻴﻨﻪي اﺻﻠﻲاش ﻫﻤﻴﻦ ﺻﺪاي ﻧﻲاﻧﺒﺎن ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد و رﻧﮓﻫﺎي دﻳﮕﺮش‬ ‫ﺗﺮﻛﻴﺒﻲ ﺑﻮد از ﺻﺪاي ﺳﺮﻧﺎ و دوزﻟﻪ و ﺑﺎﻻﺑﺎن و ﺳﺎز ﻋﺎﺷﻴﻖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺮ و ﻛﻠﻪﺷﺎن ﺗﻮي ﺷﻬﺮ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﮕﻮي‪ ،‬در ﻳﺎدداﺷﺖﻫﺎي‬ ‫دورهي اﻗﺎﻣﺘﺶ در ﭘﺎرﻳﺲ‪ ،‬از اﻳﻦ ﺷﻬﺮ اﻳﻨﻄﻮر ﻳﺎد ﻣﻲﻛﻨﺪ‪» :‬ﭘﺎرﻳﺲ‪،‬‬ ‫ﺟﺸﻦ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن«‪ .‬ﺑﻨﺪرﻣﺎﻫﺸﻬﺮ ﻫﻢ‪ ،‬ﺑﻲاﻏﺮاق‪ ،‬ﺟﺸﻦ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﺑﻮد؛ ﺑﻪ ﺟﺰ‬ ‫اﻳﺎم ﻋﺎﺷﻮرا ﻛﻪ آﻧﻬﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﻋﺎﻟﻤﻲ داﺷﺖ و ﺟﺸﻨﻮارهاي ﺑﻮد رﻧﮕﺎرﻧﮓ‬ ‫از ﻗﺮنﻫﺎ ﺳﻮﮔﻮاري اﻗﻮام ﻳﻚ ﻣﻠﺖ؛ ﺗﻤﺎم ﺟﻤﻌﻪﻫﺎي ﺳﺎل ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺮوﺳﻲ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﻢ ﮔﺎه ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻋﺮوﺳﻲ در ﻳﻚ ﺷﺐ‪ .‬ﻫﺮ ﻗﻮﻣﻲ ﻧﻮازﻧﺪﮔﺎن و راه و‬ ‫رﺳﻢ ﺧﻮد را داﺷﺖ‪ .‬ﻟﺮﻫﺎ ﺗﺸﻤﺎل ﻣﻲزدﻧﺪ؛ ﺳﺮﻧﺎ و ﻛﺮﻧﺎ و دﻫﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻨﺎوب ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎلﺑﺎزي زﻧﺎن ﻫﻤﺮاه ﻣﻲﺷﺪ ﻳﺎ ﺑﺎ رﻗﺺ ﭼﻮبﺑﺎزي ﻣﺮدان‪.‬‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ رﻗﺺ زﻧﻬﺎ ﻇﺮاﻓﺖ داﺷﺖ و رﻧﮓ ﻟﺒﺎسﻫﺎ و ﺟﻨﺲ ﺣﺮﻛﺎت ﻃﻌﻢ‬ ‫ﻛﻮه و ﺻﺤﺮا داﺷﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﻳﻜﻲ )ﭼﻮبﺑﺎزي ﻣﺮدان( ﻃﻨﻴﻨﻲ ﺣﻤﺎﺳﻲ‬ ‫داﺷﺖ؛ ﻳﺎدآور رزمﻫﺎي رﺳﺘﻢ و ﮔﻴﻮ و ﮔﻮدرز و اﻓﺮاﺳﻴﺎب‪ .‬ﻳﻜﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ‬ ‫ﺗَﺮﻛﻪاي ﻣﻲزد ﺑﻪ ﭘﺎي ﺣﺮﻳﻒ‪ ،‬و ﺣﺮﻳﻒ ﺑﺎ ﭼﻮﺑﻲ ﻣﺤﻜﻢ )ﺑﻪ درازي‬

‫‪79‬‬

‫دﺳﺘﻪي ﺑﻴﻞ( ﺑﺎﻳﺪ ﺿﺮﺑﻪ را ﺳﭙﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭼﻮبﻫﺎ ﻋﻮض ﻣﻲﺷﺪ و‬ ‫ﺟﺎي ﻣﻬﺎﺟﻢ و ﻣﺪاﻓﻊ ﻫﻢ‪ .‬زدنﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻْ ﺟﺪي ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ ﺣﺴﺎبﻫﺎي ﺧﺼﻮﺻﻲ را ﺗﺴﻮﻳﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ‪ .‬ﻫﺮﻛﺲ‬ ‫ﭼﻨﺪ دوري ﻣﻲ ﺑﺎزﻳﺪ و ﺑﻌﺪ ﻛﺎر ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ دﺳﺖ ﺣﺮﻳﻔﺎن دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻧﻔﺲﻫﺎ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺣﺒﺲ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن دور ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از ﻻتﻫﺎ و ﭼﺎﻗﻮﻛﺸﺎن ﺷﻬﺮ‬ ‫ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﻣﻲدﻳﺪي اﻳﻦ ﺗﺮﻛﻪاي ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻨﮕﻲ و ﺑﺎزي ﻓﺮود‬ ‫آﻳﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺗﻴﻎ ﻣﻲﺷﺪ؛ ﻫﻮا را ﻣﻲﺷﻜﺎﻓﺖ و ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺗﻤﺎم ﺑﻪ ﺳﺎق ﭘﺎي‬ ‫ﺣﺮﻳﻒ ﻓﺮود ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺟﻨﮓ ﻫﻤﺎن ﺟﻨﮓ ﺑﻮد اﻣﺎ ﭼﻮب ﺟﺎي ﭼﺎﻗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ دور ﺑﺎزي ﻋﻮض ﺷﻮد و ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ آن ﻳﻜﻲ‬ ‫ﭼﻄﻮر ﺗﻼﻓﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ اﻳﻦ ﺿﺮﺑﻪاي را ﻛﻪ دردش ﻣﺜﻞ ﺑﺮق ﮔﺮﻓﺘﮕﻲ ﻣﻨﺘﺸﺮ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي ﻓﻀﺎ و ﺗﻮي ﻋﻀﻠﻪﻫﺎي ﭼﻬﺮهي ﺣﺮﻳﻒ‪ .‬ﻋﺮوﺳﻲ‬ ‫ﺑﻨﺪرﻋﺒﺎﺳﻲﻫﺎ ﻫﻢ ﭼﻮب ﺑﺎزي داﺷﺖ؛ اﻣﺎ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﺴﺮه ﺗﻔﺎوت داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ رﻗﺼﻨﺪه دو ﭼﻮب ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮي داﺷﺖ‪ .‬داﻳﺮه ﻣﻲﺑﺴﺘﻨﺪ ﭼﻬﻞ ﭘﻨﺠﺎه ﻧﻔﺮ‪،‬‬ ‫و ﻫﺮ رﻗﺼﻨﺪه‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺎﺗﻲ ﻣﻮزون ﻛﻪ ﻳﺎدآور ﻟﻨﮕﺮ ﻣﻮج درﻳﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺿﺮﺑﻪاي‬ ‫ﻣﻲزد ﺑﻪ ﭼﻮب ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺿﺮﺑﻪاي ﻣﻲﺧﻮرد از ﭼﻮب ﻧﻔﺮ ﻗﺒﻞ‪ ،‬ﺿﺮﺑﻪاي ﻫﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻮب دﻳﮕﺮ ﺧﻮد ﻣﻲزد‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ آﺳﻴﺒﻲ ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ‪ ،‬ﻛﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺿﺮﺑﻪﻫﺎ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪﻫﺎي ﻃﺒﺎﻟﻲ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻣﻴﺪان ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ اﻓﺸﺎن داﺷﺖ و ﻗﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻠﻨﺪي‪ ،‬و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻛﻪ ﺑﺪن را‬ ‫ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب ﻣﻲداد ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪﻫﺎي ﻃﺒﻞ‪ ،‬ﮔﺎه‪ ،‬ﺗﺎ ﺣﺪ اﻓﺘﺎدن‪ ،‬ﺧﻢ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻘﺐ ﺗﺎ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ ﺗﻌﺎدل اﺳﺘﻜﺎﻧﻲ را ﻛﻪ رﻧﺪي ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي‬ ‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻲش‪ .‬ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺳﻤﺎع و ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﺑﻮد ﻧﻪ ﻧﺒﺮد‪ .‬ﻧﺒﺮد ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺒﺮد ﺑﺎ‬ ‫اﺷﺒﺎح‪ .‬زﻣﻴﻨﻲﺗﺮﻳﻦ رﻗﺺ‪ ،‬اﻣﺎ‪ ،‬از آن ﻛﻮﻟﻲﻫﺎ ﺑﻮد وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻋﺮبﻫﺎ ﻋﺮوس‬ ‫ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر در زﻧﺪﮔﻲام ران و ﺳﻴﻨﻪ و‬

‫‪80‬‬

‫ﺷﻜﻢ ﺑﺮﻫﻨﻪي زﻧﻲ را دﻳﺪم و داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﭘﺲ ﻫﻴﻮﻻﻳﻲ در ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻴﺪار ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬زﻧﻲ زﻧﺪه‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﻮﺷﺖ و ﺧﻮن ﻛﻪ ﭼﻴﺰي را در رگﻫﺎ‬ ‫ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﻲ و دو ﻗﻄﻌﻪي ﺗﻦ ﺳﻮﻓﻴﺎﻟﻮرن‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم زﻳﺒﺎﺋﻲ‪،‬‬ ‫ﻧﺎﺗﻮان ﺑﻮد از اﻧﺘﺸﺎرِ آن‪ .‬ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدﻳﻢ و وﺟﻮدﻣﺎن را رﻗﺎﺻﻪي ﻋﺮب ﺑﻪ‬ ‫ﻗﺎﺷﻘﻚ ﭼﭙﺶ ﻫﻢ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ اﻣﺎن از وﻗﺘﻲ ﻛﻪ‪ ،‬درﺳﺖ ﻛﻨﺎر ﻣﺎ‪،‬‬ ‫ﻣﺮدي اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻛﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺟﻴﺐ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﺻﺪاي ﻗﺎﺷﻘﻚ‬ ‫اوج ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و زن ﭼﺮخ ﻣﻲزد ﺗﺎ ﺳﻲ و دو ﺗﻜﻪي ﺗﻦ از زﻳﺮِ داﻣﻦِ‬ ‫ﭼﺎكﭼﺎك ﺑﺮق ﺑﺰﻧﺪ؛ و ﻫﻤﻪي دﻧﺪانﻫﺎ ﻛﻠﻴﺪ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﭘﺸﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﻗﺎﺷﻘﻚ ﻣﻲزد‪ ،‬و آﻧﻘﺪر ﺧﻢ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺗﺎ دو ﺳﻴﻨﻪي ﺑﺮﻫﻨﻪي‬ ‫ﻣﻠﺘﻬﺐ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ ﺗﻜﺎن ﺗﻜﺎن ﺑﺨﻮرد و ﻣﺮد‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﻲ ﻣﺮﺗﻌﺶ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺨﺎر ﺷﻬﻮت ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ از ﻻي ﻣﻮﻫﺎ و ﭘﻮﺳﺖ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎش‪ ،‬اﺳﻜﻨﺎس‬ ‫را ﻓﺮوﻛﻨﺪ ﻣﻴﺎن ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﻟﺮزان رﻗﺎﺻﻪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦﻫﺎ را دﻳﺪه ﺑﻮد ﺟﻤﻌﻪ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﻮﻓﻴﺎﻟﻮرن‬ ‫را ﺑﻪ ﻋﻘﺪ داﺋﻢِ ﺧﻮد درآورد‪.‬‬ ‫ﻧﻨﻪ دوﺷﻨﺒﻪ ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺧﻮدم ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮﺧﻮدم ﺑﺎد‪«.‬‬ ‫ﻣﺎدر ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﭘﻨﺎه ﺑﺮ ﺧﺪا‪«.‬‬ ‫و او ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪي روﺳﺮي اﺷﻚﻫﺎﻳﺶ را ﭘﺎك ﻛﺮد‪» :‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ؟‬ ‫ﻳﻚ روز ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ اﻳﻦ زﻧﻴﻜﻪي ﭘﺘﻴﺎره ﻛﻪ ﻋﻜﺴﺶ ﺑﻪ دﻳﻮار اﺳﺖ ﺗﻨﻜﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﭘﺎش ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬اﻳﻦ ﺟﻤﻌﻪي ذﻟﻴﻞ ﻣﺮده ﻋﻜﺲ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت را‬ ‫زده ﺑﻮد روي اوﻧﺠﺎي ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮﺑﻴﺖ ﻧﺪارد‪ .‬ﺷﺨﺺ اول ﻣﻤﻠﻜﺖ‪...‬‬ ‫ﺟﺎﻳﺶ روي ﺗﺎج ﺳﺮ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ آﻧﺠﺎ‪ .‬از ﺧﺪا ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻴﺴﺖ از ﺷﻤﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﻀﻮﻟﻲ ﻫﻢ ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ اﻳﻦ زﻧﻴﻜﻪي اﺟﻨﺒﻲ‬ ‫ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺧﺘﻨﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﻳﺎ ﻛﺎﻓﺮ اﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻣﺴﻴﺤﻲﻫﺎي ﺧﺪاﻧﺸﻨﺎس‪.‬‬

‫‪81‬‬

‫ﭘﻮﻧﺰﻫﺎ را ﻛﻪ درآوردم ﻋﻜﺲ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻛﺞ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻃﺮف‪ ...‬و دﻳﺪم‬ ‫ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮم‪«...‬‬ ‫ﻣﺎدر و اِﻟﻤﺎ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻧﻨﻪ دوﺷﻨﺒﻪ اﺷﻚﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪي‬ ‫روﺳﺮي ﭘﺎك ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ـ ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻫﻲ زرد ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻲ‬ ‫ﭼﻐﺮ ﻣﻲﺷﻮد ﻫﺮ روز‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ ﺑﭽﻪات را ﭼﻪ ﺟﻮر از ﺷﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻲ‪،‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻛﻠﻚ را ﺑﺰن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ‪ .‬ﻓﻠﻔﻞ ﻣﺎﻟﻴﺪم ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺧﺮدل ﻣﺎﻟﻴﺪم‬ ‫ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻚ ﻛﺎري ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد ﻛﺎرﺳﺘﺎن‪ .‬ﺧﺪا ﻟﻌﻨﺘﻢ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ؟‪ ...‬ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ آن ﭘﺪر ﭘﺪرﺳﮓاش ﻛﻪ ﻳﻚ د‪‬مِ ﻣﻮش‬ ‫داﺷﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﺷﺎﻫﺪ اﺳﺖ اﮔﺮ دروغ ﺑﮕﻮﻳﻢ! ﺗﺎزه ﻣﮕﺮ ﺟﺎن داﺷﺖ؟ ﻋﻴﻨﻬﻮ‬ ‫ﻛﺮم ﺧﺎك! ﺧﺪا ﻟﻌﻨﺘﻢ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰش ﺑﻪ ﭘﺪرِ‬ ‫ﭘﺪرﺳﮕﺶ ﻧﺮﻓﺘﻪ؟ ﺻﺪ رﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﻣﺎل ﺧﺮ! ﭼﻪ درد ﺳﺮ ﺑﺪﻫﻢ؟ ﻳﻚ ﻛﻢ‬ ‫ﺧﺮده ﺷﻴﺸﻪ رﻳﺨﺘﻢ ﺗﻮ ﺳﻮراخ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﺮا ﻧﺒﺨﺸﺪ‪ ...‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ‪ ...‬ﻗﺮﺑﺎن‬ ‫ﻛﻴﺮ ﭘﺮﭘﺮت ﺑﺮم ﻣﺎدر‪«...‬‬ ‫اِﻟﻤﺎ ﺳﻮآل ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬از ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎهﻫﺎ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲﻛﺮد وﻗﺘﻲ ﭘﺮﺳﺸﻲ ﺧﺎر ﻣﻲﺷﺪ و ﻣﻲﺧﻠﻴﺪ در ﻣﻐﺰش؛ ﺑﺮﻗﻲ‬ ‫ﺗﻠﺦ ﻣﻲﻣﺎﺳﻴﺪ روي دﻧﺪانﻫﺎي ﻃﻼﺋﻲاش‪ ،‬و ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣﺪﻓﻮن ﻣﻲﺷﺪ ﺑﺮاي‬ ‫اﺑﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺮم را از زاوﻳﻪ دﻳﻮار آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪم و ﺑﻪ ﺟﺴﺪي‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻴﺪم ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر اﺳﺖ ﺗﺎ اﺑﺪاﻵﺑﺎد ﻏﻮﻃﻪ ﺑﺨﻮرد در ﻳﻜﻲ از آن ﻣﺨﺎزن‬ ‫ﻓﻠﺰي ﻋﻈﻴﻢ و ﺳﺮﭘﻮﺷﻴﺪهي ﻧﻔﺖ‪.‬‬

‫‪82‬‬

‫‪22‬‬ ‫ﺟﻴﮕﺮ‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺷﻬﺮش را ﻋﻮض ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻛﺸﻮرش را ﻋﻮض ﻣﻲﻛﻨﺪ و‬ ‫ﻛﺎﺑﻮسﻫﺎ را ﻧﻪ‪ .‬ﻓﺮﻗﻲ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ﺳﻮار ﻛﺪام ﻗﻄﺎر ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻲ و در ﻛﺪام‬ ‫ﻳﻚ از اﻳﺴﺘﮕﺎهﻫﺎي ﺟﻬﺎن ﭘﻴﺎده ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻲ؛ اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎﻣﻪداﻧﻲﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺑﺎز ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻟﺒﺎﻟﺐ اﺳﺖ از ﻫﻤﺎن ﻛﺎﺑﻮس‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺷﺎل ﻧﻴﻢ‬ ‫ﻣﺘﺮي ﻫﻠﻨﺎ‪ .‬ﻫﻲ ﻣﻴﻞ ﻣﻲزﻧﻲ‪ ،‬داﻧﻪ ﻣﻲاﻧﺪازي‪ ،‬ﻳﻜﻲ زﻳﺮ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﺑﺎﻻ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎﻓﺘﻦ ﻫﻤﺎن ﺷﺎﻟﻲ‪.‬‬ ‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد‪ ،‬واﻗﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺪر ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ‬ ‫ﺗﺤﻜﻢآﻣﻴﺰ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﮔﻔﺖ‪ » :‬آن ﻗﺎﻟﻲ را ﺑﮕﺬار روي دوشات و ﺑﻴﺎ‪«.‬‬ ‫ﻛﺠﺎ؟ ﻛﺪام ﻗﺎﻟﻲ؟ ﻛﺪام دوش؟ در آن ﺻﺒﺢ ﻣﻪآﻟﻮد ﻛﻪ ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺑﺎزﻛﺮده ﺑﻮدم و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا اﺛﺎﺛﻴﻪي ﻣﻨﺰل اﻳﻦﻃﺮف و آنﻃﺮف ﺣﻴﺎط‬ ‫اﻓﺘﺎده‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺧﻮابآﻟﻮدم را ﺑﻤﺎﻟﻢ و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻣﻨﮓ‬ ‫ﺑﭙﺮﺳﻢ‪» :‬ﻛﺠﺎ؟«‬ ‫ﭘﺪر ﻛﻪ رﺧﺘﺨﻮاﺑﻲ ﺑﻪ دوشاش ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ ، F2» :‬ﺑﻐﻞ ﻣﻨﺰل آﻗﺎي‬ ‫ﺳﺎﻻري«‪ .‬و راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﺳﺮ درﻧﻤﻲآوردم‪ .‬ﺑﺎز دور و ﺑﺮ ﺧﻮدم ﭘﻴﻠﻲﭘﻴﻠﻲ ﺧﻮردم‪ .‬ﻣﺎدر‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﭼﺎدرش را ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺎزوﻳﻢ را ﺑﻪ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﻓﺸﺮد‪:‬‬ ‫»ﺑﺠﻨﺐ ﻣﺎدر‪ ،‬ﺣﺎﻻ اون روي ﺳﮕﺶ ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﻫﺎ‪ «.‬و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ‬ ‫ﺗﺸﺘﻲ ﭘﺮ از ﻇﺮوف ﺷﻴﺸﻪاي و ﻗﺎﺑﻠﻤﻪﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن را ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪83‬‬

‫»دارﻳﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻮض ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪«.‬‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺗﻜﻪ اﺛﺎث ﺑﺮداﺷﺘﻢ و راه اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﻛﻪ از آن ﻣﺤﻠﻪ‬ ‫ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ و دﻳﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدم ﻣﺴﻴﺮي ﻧﻴﻢداﻳﺮه را ﻃﻲ ﺑﻜﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن آﺳﻴﻪ‪.‬‬ ‫‪ F2‬ﻟﻴﻨﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻛﻮﭼﻪ آنﻃﺮفﺗﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﻓﻠﻜﻪ؛ ﺑﺮِ‬ ‫ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ آﻧﻄﺮفاش ﻣﺤﻠﻪي دﻳﮕﺮي ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻲ ﺑﺰرگ‬ ‫و ﻣﻌﻤﺎري ﻣﺘﻔﺎوت ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﻳﻚ در‬ ‫داﺷﺖ ﺑﺎ اﻳﻮاﻧﻲ زﻳﺒﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ و در دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮرد‬ ‫ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﭘﺸﺘﻲ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﻛﺎرﮔﺮان ﻓﻨﻲ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ »ﺳﻴﺒﺮﻧﺠﻲ«‪.‬‬ ‫در ﻫﻴﭻ ﻛﺠﺎي ﺟﻬﺎن ﻧﻈﻢ ﻃﺒﻘﺎﺗﻲ اﻳﻨﻄﻮر ﺗﻮي ﻣﻌﻤﺎري ﺷﻬﺮ و‬ ‫ﻣﺤﻠﻪﺑﻨﺪي آن ﺑﻪ رخ ﻛﺸﻴﺪه ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ‪ .‬ﺑﺮ ﻛﻨﺎرهﻫﺎي‬ ‫ﻣﺸﺮف ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن و ﻟﻮﻟﻪﻫﺎي ﻋﻈﻴﻢ ﻧﻔﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﻜﻞ‬ ‫ﻧﻴﻢاﺳﺘﻮاﻧﻪي ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ »ﺗﻮﻧﻴﻠﻲ« ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻣﺨﺼﻮص‬ ‫ﻛﺎرﮔﺮاﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻐﻞﻫﺎي ﭘﺴﺖ‪ :‬رﻓﺘﮕﺮان و ﻛﺎرﮔﺮاﻧﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﻛﺎرﺷﺎن ﺑﺎزﻛﺮدن ﻟﻮﻟﻪﻫﺎي ﻓﺎﺿﻼب ﺑﻮد؛ ﻣﺜﻞ ﭘﺪر ﻋﻠﻮ ﻛﻪ ﻳﻚ روز در‬ ‫ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻴﻦ ﭼﺎهﻫﺎي ﻓﺎﺿﻼب دﭼﺎر ﮔﺎزﮔﺮﻓﺘﮕﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣ‪‬ﺮد‪ ،‬و ﻋﻠﻮ ﻧﻔﺲ‬ ‫راﺣﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﭼﻮن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﺮﻳﻪاي ﻣﺎﺳﻴﺪه ﺑﻮد زﻳﺮ ﭘﻠﻚﻫﺎ و ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ از ﺷﻐﻞ ﭘﺪر‪ .‬درﺳﺖ در ﻣﻴﺎﻧﻪي ﺷﻬﺮ‪،‬‬ ‫ﺧﻄﻲ ﺷﺮﻗﻲـﻏﺮﺑﻲ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﺤﻠﻪﻫﺎي ﻛﺎرﮔﺮي را ﺟﺪا ﻣﻲﻛﺮد از‬ ‫ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﺤﻠﻪﻫﺎي ﻛﺎرﻣﻨﺪي ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﺤﻠﻪﻫﺎي ﻟﻨﺪن ﺑﻮد و‬ ‫ﺟﻠﻮﻳﺸﺎن ﺑﺎﻏﭽﻪي ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻮد ﭘﺮ از ﮔﻞ و ﭼﻤﻨﻜﺎري‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺮﭼﻴﻨﻲ از‬ ‫ﺷﻤﺸﺎد و ﺗﺎﺑﻲ آﻫﻨﻲ در ﻣﻴﺎن ﭼﻤﻦ‪ ،‬و ﻣﺒﻠﻤﺎﻧﻲ ﻳﻜﺴﺮه اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ‪ .‬ﻣﻦ‬

‫‪84‬‬

‫ﺗﺨﺖ ﻓﻨﺮي و ﺗﺸﻚ ﺧﻮﺷﺨﻮاب را‪ ،‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦﺑﺎر‪ ،‬در ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ‬ ‫دﻳﺪم‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻛﻮﻟﺮ ﮔﺎزي ﻛﻪ ﻫﻮاي‬ ‫ﭘﻨﺠﺎه درﺟﻪي ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن را ﺑﺪل ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻨﻜﺎي ﺻﺒﺢِ ﺑﻬﺎر‪ ،‬و ﻫﻴﭽﻜﺲ‬ ‫ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺸﻚاش را ﭘﻬﻦ ﻛﻨﺪ ﺗﻮي ﺣﻴﺎط و‬ ‫ﻛﺎﺑﻮس ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ اﺣﺴﺎس ﻛﻨﺪ ﺻﺪاﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲآﻳﺪ از ﺳﻤﺖ‬ ‫ﻧﺎف و از ﺳﻤﺖ ﮔﻮشﻫﺎي ﭼﭗ و راﺳﺖ‪ ،‬و آن وﺳﻂ ﮔﺮه ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﺪل ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎدي ﻛﻪ اﻧﮕﺎر از ﮔﻠﻮي ﺑﺮﻳﺪه ﻣﻲآﻳﺪ‪ :‬ﺟﺠﺠﺠﺞ ج‬ ‫ج ي ي ي ﻳﻴﻴﻴﻴﻴﻴﻴﻴﻴﻲ غ غ ﻏﻐﻐﻐﻐﻐﻐﻐﻐﻐﻎ رررررررررررر‬ ‫ﻧﻴﻤﻪﺷﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﺻﺪا آﻣﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮدم ﺗﻴﻐﻪي ﻧﻮري ﻛﻪ‬ ‫از اﺗﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﻣﺴﻴﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﺮد ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪،‬‬ ‫ﭼﺮاغ اﺗﺎق روﺷﻦ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺧﺪاي ﻣﻦ‪ ...‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﺮم را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم‪ .‬ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭙﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮان و ﺑﺮادرﻫﺎ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﺮف ﺣﻴﺎط ﺧﻮاﺑﻴﺪه‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻏﺮق در ﺳﭙﻴﺪي ﻣﻼﻓﻪﻫﺎ و ﺗﺎرﻳﻜﻲ‪ .‬دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق‪...‬‬ ‫ـ ﺟﻴﮕﺮ‪ ...‬ﺟﻴﮕﺮ‪...‬‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ آﻧﻮﻗﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪاش ﭘﻨﺞ‬ ‫ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ اﮔﺮ ﻫﻤﺎن ﺻﺤﻨﻪ را ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻓﻮراْ روﻳﻢ را ﺑﺮﻣﻲﮔﺮداﻧﻢ و‬ ‫ﭼﺸﻢﻫﺎ را ﻣﻲﺑﻨﺪم ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﭘﺪر ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺪارم‪.‬‬ ‫ـ ﺟﻴﮕﺮ‪ ...‬ﺟﻴﮕﺮ‪...‬‬ ‫ﭘﻠﻚﻫﺎ را ﻣﻲﻓﺸﺮدم ﺑﻬﻢ و ﮔﻮش ﻣﻲدادم ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪي ﻣﺎدر ﻛﻪ اﻓﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮد روي زﻣﻴﻦ و ﭘﺪر ﺑﺎ آن ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﻫﻴﻜﻞ درﺷﺖ ﺧﻴﻤﻪ زده ﺑﻮد روي‬

‫ﺟﺜﻪي ﻧﺤﻴﻒ و ﻻﻏﺮ او‪» .‬ﭼﺮا ﻣﺜﻞ ﻛﺮﻛﺲ‪ ،‬ﭼﺮا اﻓﺘﺎده روي ﺳﻴﻨﻪي‬ ‫ﻣﺎدر ﭼﺮا ﻣﺜﻞ ﻛﺮﻛﺲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺟﮕﺮش را درآورد‪ ،‬ﭼﺮا؟«‬ ‫ـ ﺟﻴﮕﺮ‪ ...‬ﺟﻴﮕﺮ‪...‬‬

‫‪85‬‬

‫ﻓﻘﻂ دو ﻗﺪم ﺑﻮد ﺗﺎ ﻛﺎرد ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﮔﻮﺷﻪي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ؛‬ ‫ﻛﻨﺎر اﺟﺎق‪ .‬ﻓﻘﻂ دو ﻗﺪم ﺑﻮد ﺗﺎ ﻛﺎرد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﻴﺰ ﺑﻮد وﻗﺘﻲ ﭘﺪر‬ ‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ روي ﮔﻠﻮي ﻣﺮغ‪ ...‬ﻛﻪ ﺗﻴﺰ ﺑﻮد وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮدارم‪ ...‬ﻛﻪ ﺗﻴﺰ ﺑﻮد‬ ‫اﮔﺮ ﻛﻪ ﺑﺮدارم‪ ...‬ﻛﻪ ﺗﻴﺰ ﺑﻮد اﮔﺮ ﺑﺮدارم ﻓﺮو ﻛﻨﻢ‪ ...‬ﻛﻪ ﺗﻴﺰ ﺑﻮد اﮔﺮ ﻓﺮوﻛﻨﻢ‬ ‫ﺗﻮي ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ‪ ...‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻟﺮزش ﺗﺮس ﺑﻮد‪ ...‬ﺗﻴﺰي ﻟﺮزش ﺗﺮس‪...‬‬ ‫ﭘﺪر ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺻﺪاي ﭼﺮق زاﻧﻮﻫﺎ‪ .‬ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ‪ .‬ﺻﺪاي ﭘﺎ‪...‬‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚ‪ ...‬ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ‪ ...‬ﺣﺎﻻ از ﻛﻨﺎر ﻣﻦ‪...‬‬ ‫ﺣﺎﻻ از ﻻي ﭘﻠﻚﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻧﻴﻢ ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺷﺒﺢ ﭘﺪر ﻣﻲﮔﺬرد از ﻛﻨﺎر‬ ‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺣﻴﺎط؛ ﻋﺒﻮر ﻣﻲﻛﻨﺪ از ﻛﻨﺎر ﺗﺮس‪ ،‬از ﻛﻨﺎر ﻟﺮزش ﻣﻦ‪ .‬از ﮔﻮﺷﻪي‬ ‫ﺣﻴﺎط ﺻﺪاي درررررﻧﮓ ﺗﻜﻪاي آﻫﻦ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﻮد روي زﻣﻴﻦ‪ .‬ﺻﺪاي‬ ‫در ﺣﻴﺎط‪ .‬ﺻﺪاي ﺑﻴﻠﭽﻪاي ﻛﻪ ﻓﺮو ﻣﻲرود در ﺧﺎك‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺧﻴﺰ ﻣﻲﺷﻮم‬ ‫آرام‪ .‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺟﻠﻮي در ﺣﻴﺎط ﺷﺒﺤﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ‪.‬‬ ‫درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺗﻜﻪاي از وﺟﻮدم را ﭼﺎل ﻛﺮدهام روزي‪ .‬ﮔﻮد ﻣﻲﻛﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﮔﻮد ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻮد ﻣﻲﻛﻨﺪ زﻣﻴﻦ ﺧﺎﻛﻲ را‪ .‬ﻧﻴﻢﺧﻴﺰ ﻣﻲﺷﻮم‪ .‬ﺟﮕﺮ ﻣﺎدر را‬ ‫ﭼﺎل ﻣﻲﻛﻨﺪ آﻧﺠﺎ‪.‬‬ ‫ﺻﺪاي رﻳﺨﺘﻦ ﺧﺎك‪.‬‬ ‫ﺻﺪاي رﻳﺨﺘﻦ ﺧﺎك‪.‬‬ ‫ﺻﺪاي رﻳﺨﺘﻦ ﺧﺎك‪.‬‬ ‫ﺻﺪاي ﻛﻮﺑﺶ ﺑﻴﻠﭽﻪ ﺑﺮ ﺧﺎك‪.‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﺻﺪاﻳﻲ از اﺗﺎق‪.‬‬

‫‪86‬‬

‫‪23‬‬ ‫ﺧﻴﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ‬ ‫»س« ﺷﺒﻴﻪ »ش« ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺷﺒﻴﻪ ﻧﻪ‪ .‬آن ﮔﻮﻧﻪﻫﺎي ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ و آن‬ ‫ﻟﺐﻫﺎي ﻣﻌﺼﻮم و ﺷﻬﻮﺗﻨﺎك ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﻜﺮارﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻫﻤﺨﻮاﺑﮕﻲ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮد وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺖوﮔﻮي ﺗﻦ ﺑﺎ ﺗﻦ ﺷﺮوع‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ‪ ،‬دو ﺣﺲ ﮔﻨﺎه و ﻟﺬت ﺗﻮاﻣﺎن ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺮا از‬ ‫درون ﺑﻔﺮﺳﺎﻳﻨﺪ؛ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﻣﻤﻜﻦ را ﺑﺒﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﻟﺒﻪي ﭘﺮﺗﮕﺎه‪ .‬و وﻗﺘﻲ‬ ‫ﻫﻤﻪي ﻳﻚ ﺷﻬﺮ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻢ دادﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﺟﺪا ﻛﻨﻨﺪ از ﻫﻢ‪،‬‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﺳﺮ ﻓﺮو اﻓﺘﻢ ﻣﻴﺎن ﺧﻮن و ﺗﺎرﻳﻜﻲ ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ! ﻓﺎﻳﺪهاي ﻧﺪارد‪«.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻴﻢ؟«‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺧﻮدت را ﺣﺮام ﻧﻜﻦ! ﻓﺮدا ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﺷﻮي زﻧﻲ ﭼﻬﻞ‬ ‫ﺳﺎﻟﻪ‪«...‬‬ ‫دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ روي دﻫﻨﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺳﺮ را ﭘﺎﺋﻴﻦ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﺪ اﺷﻜﻲ را ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻐﻠﻄﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﻔﺲﻧﻔﺲ زد‪ .‬از‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻔﺲﻫﺎ ﻛﻪ »س« ﻣﻲزﻧﺪ ﺣﺎﻻ؛ ﺳﻜﺴﻜﻪ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻳﻚ ﺟﻮر‪ ...‬وﻟﺶ‬ ‫ﻛﻦ‪ .‬ﻫﻤﻪاش ﺗﻜﺮار اﺳﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻳﻜﻲ ﻛﻪ آن ﺑﺎﻻﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي را ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺗﻮي ژنﻫﺎﻳﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻋﻤﺮ ﻧﻮح ﺑﻜﻨﻢ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺗﻜﺮار ﺷﻮد ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺷﺪه‪.‬‬ ‫»ش« ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻳﻚ ﺟﻮر ﻟﺤﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﭘﺪراﻧﻪ در ﺻﺪات ﻫﺴﺖ ﻛﻪ‬

‫‪87‬‬

‫ﺟﻠﺐ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻫﺮﻛﺴﻲ را ﻛﻪ ﻣﺠﺮوح اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺮوﻳﻦ ﭼﻪ؟‬ ‫آﻧﻮﻗﺖﻫﺎ ﻛﻪ ﻟﺤﻦ ﭘﺪراﻧﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ! ﻫﻤﻪاش ﺳﻴﺰده ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد!‬ ‫وﻗﺘﻲ اﺳﺒﺎب ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ و رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻟﻴﻦ ‪ ، F2‬ﻫﻤﻪي زنﻫﺎ و‬ ‫دﺧﺘﺮﻫﺎي ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﺎزﮔﻲ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎْ دي ﻣﻤﺪ ﻛﻪ زﻧﻲ ﺑﻮد‬ ‫ﭼﺎق و ﺑﻠﻨﺪﺑﺎﻻ‪ .‬ﻣﺎ ﺳﺮ ﻧﺒﺶ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻴﻢ و او ﻫﻢ درﺳﺖ روﺑﺮوي ﻣﺎ؛ آن‬ ‫ﻃﺮف ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﺳﻲﺑﺮﻧﺠﻲ‪ .‬ﻋﺼﺮ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ‬ ‫ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ﺗﻮي ﻃﺎرﻣﻲ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺧﺎن ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺣﺮف ﻧﻤﻲزد‪،‬‬ ‫ﺧﻴﺮه ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ روﺑﺮو و ﺟﻨﺒﺶ آدم ﻫﺎ و اﺷﻴﺎء را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ؛‬ ‫ﻃﻮري ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر اﮔﺮ ﻟﺤﻈﻪاي ﻏﻔﻠﺖ ﻛﻨﺪ ﺟﻬﺎن ﺑﺎزﻣﻲاﻳﺴﺘﺪ‬ ‫از ﭼﺮﺧﺶ‪ .‬ﻫﻤﻪي ﺷﻬﺮ ﻣﻴﺪاﻧﭽﻪاي را ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم او‬ ‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ :‬ﻓﻠﻜﻪي ديﻣﻤﺪ؛ زﻧﻲ ﻛﻪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ارﺗﺶ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮد ﺑﻪ‬ ‫ﻛﺎرﮔﺮان اﻋﺘﺼﺎﺑﻲ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻔﺖ‪ ،‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻠﻮ و ﻳﻘﻪ ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ را درﻳﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻚ ﻟﺸﻜﺮ ﭼﻴﺰي را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲدﻳﺪ‪.‬‬ ‫»ﺧﺎﻳﻪاش را دارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺰﻧﻴﺪ!«‬ ‫ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮﻫﺎ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪي ﻣﺎ در آﻓﺘﺎب ﺑﻮد اﻣﺎ ﻃﺎرﻣﻲ ﺧﺎﻧﻪي ديﻣﻤﺪ در‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ )ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪي ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي روﺑﺮو(‪ .‬ﺳﻜﻮي ﺳﻴﻤﺎﻧﻲ ﺟﻠﻮي ﻃﺎرﻣﻲ‬ ‫ارﺗﻔﺎﻋﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ راﺣﺖ ﺑﻮد؛ ﻣﻲﺷﺪ ﻧﺸﺴﺖ و ﭘﺎ را روي ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺖ؛‬ ‫اﻧﮕﺎر ﻣﺒﻠﻲ از ﺳﻴﻤﺎن‪ .‬و ﭼﻮن ﺳﺮ ﻧﺒﺶ ﺑﻮد و ﻧﺰدﻳﻚ ﻓﻠﻜﻪ‪ ،‬ﻫﻮاﺧﻮر‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬ﻫﺮازﮔﺎه ﻧﺴﻴﻤﻲ ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﻮد در آن ﮔﺮﻣﺎ‪ .‬اﻣﺎ از ﻫﻤﻪي‬ ‫اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻬﻢﺗﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ديﻣﻤﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﻲﺷﺪ از ﺳﺮوﺻﺪا‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ‬ ‫اﻋﺘﺮاض ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ اﮔﺮ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﺟﻠﻮي ﻃﺎرﻣﻲﺷﺎن‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻳﻜﻲ از روزﻫﺎي اواﺧﺮ ﺑﻬﺎر‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم اﻳﻦ ﻃﺮف ﻃﺎرﻣﻲ‬ ‫ﻛﺘﺎب ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم ﻛﻪ آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ آن ﻃﺮف‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻣﺜﻞ‬

‫‪88‬‬

‫ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺮق دوﻳﺪ در رگﻫﺎ‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻓﺎﺻﻠﻪاي ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚ دﺧﺘﺮي را ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬ﻣﺤﻠﻪي ﻗﺒﻠﻲ ﻃﺎرﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ‬ ‫ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮد رد ﺑﺸﻮي از ﻛﻨﺎر ﻳﻚ دﺧﺘﺮ‪ .‬ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ‪ .‬و ﻳﻚ ﻧﮕﺎه‪.‬‬ ‫و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻋﺒﻮر ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺮوﻳﻦ درﺳﺖ روﺑﺮو ﻧﺸﺴﺖ و دو دﺧﺘﺮ دﻳﮕﺮ دو ﻃﺮفاش‪ .‬رﻳﮓﻫﺎ را‬ ‫ﻣﻲرﻳﺨﺘﻨﺪ روي زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲش را ﭘﺮت ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻮا و ﭘﻴﺶ از‬ ‫آﻧﻜﻪ دوﺑﺎره ﺑﮕﻴﺮﻧﺪش ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﻲ از رﻳﮓﻫﺎ را از زﻣﻴﻦ ﺑﺮﻣﻲداﺷﺘﻨﺪ؛ ﻧﻮﻋﻲ‬ ‫ﻋﻤﻠﻴﺎت ژاﻧﮕﻮﻟﻪ‪ .‬ﭘﺮوﻳﻦ ﭼﻬﺎرـ ﭘﻨﺞ ﻣﺘﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ‪.‬‬ ‫رﺳﻴﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺟﺎي ﻫﻴﺠﺎن اﻧﮕﻴﺰي از ﻛﺘﺎب‪ .‬ﻛﺎرآﮔﺎه ﻣﺎﻳﻚ ﻫﺎﻣﺮ‬ ‫داﺷﺖ ﻛﺸﻒ رﻣﺰ ﻣﻲﻛﺮد از ﺟﻤﻠﻪاي ﻛﻪ روي ﺗﻜﻪاي ﻛﺎﻏﺬ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد‪ » :‬ﻧﻴﺎ ﻫﺸﻘﻦ رارف ﻧﻢ ﺗﺴﻴﻦ«‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﻲ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﺮم را از روي‬ ‫ﻛﺘﺎب ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم؛ و ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎي ﺑﺎزي او ﺷﺪم )ﮔﻮر ﭘﺪر ﻛﺎرآﮔﺎه‬ ‫ﻣﺎﻳﻚ ﻫﺎﻣﺮ!(‪ .‬ﭼﻘﺪر ﭼﺎﺑﻚ ﺑﻮد! ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ رﻳﮓ را ﺑﮕﻴﺮد از ﻫﻮا‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﻳﻚ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ ﻫﺮ ﭘﻨﺞ رﻳﮓ را از زﻣﻴﻦ ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﺗﻮﺻﻴﻔﻲ از‬ ‫ﭼﻬﺮهاش ﺑﻲﻣﻌﻨﺎﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺻﺒﺢ زﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻬﺮهاش ﻣﺜﻞ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد‪ ،‬و‬ ‫ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ ﻣﻴﺎن آﻧﻬﻤﻪ ﺻﻮرتﻫﺎي آﻓﺘﺎبﺳﻮﺧﺘﻪي ﻣﺮدﻣﺎن ﺟﻨﻮب‪.‬‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻲﻫﻴﭻ ﺗﻮﻗﻌﻲ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺧﻴﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺻﺒﺢ‪،‬‬ ‫ﻓﻘﻂ‪ .‬ﺟﻴﻎ آﺳﻴﻪ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻫﻢ ﻛﻠﻤﻪﻫﺎ را‬ ‫ﻳﻜﻲﻳﻜﻲ اﻣﺘﺤﺎن ﺑﻜﻨﻢ ﻫﻴﭻ ﻛﻼﻣﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻗﻔﻞ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺒﺎدي ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺣﺮف ﻣﻲزدﻳﻢ ﺑﺎز ﻫﻨﻮز‬ ‫ﺣﺮﻓﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺒﺎدي ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻀﻮر اﻳﻦ زن ﺳﻲ و ﭘﻨﺞ‬ ‫ﺳﺎﻟﻪ در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ‪ ،‬آﻧﻬﻢ در ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﻲ ﻣﺎ‪ ،‬ﺳﻮء ﺗﻔﺎﻫﻤﻲ ﺑﻮد ﻧﺎﻣﻨﺘﻈﺮ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن درﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﺎ ﺑﻮد‪ .‬ارﻣﻨﻲ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻣﺜﻞ‬

‫‪89‬‬

‫ﻫﻠﻨﺎي ارﻣﻨﻲ ﺑﻲﺣﺠﺎب ﺑﻮد )اﻏﻠﺐ ﺑﻠﻮز و داﻣﻦ ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﺪ( و ﻣﺜﻞ ﻫﻠﻨﺎ از‬ ‫ﻣﻌﺪود زﻧﺎن ﺑﺎ ﺳﻮاد ﻣﺤﻠﻪي ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎش آﺑﻲ ﺑﻮد و ﻣﻮﻫﺎي‬ ‫روﺷﻦاش را ﺑﻪ ﻃﺮز زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻛﻮﺗﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭘﻮﺳﺘﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺮق ﻣﻲزد‬ ‫از ﺗﻤﻴﺰي و ﻟﻄﺎﻓﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻳﻜﻲ از زﻧﺎن ﻣﺤﻠﻪي ﻛﺎرﻣﻨﺪي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻠﻲ‬ ‫ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻪي ﻛﺎرﮔﺮي‪ .‬ﻋﺼﺮ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎي اﻟﻤﺎ و ﻧﻨﻪ دوﺷﻨﺒﻪ‪ ،‬او ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲآﻣﺪ دم ﺧﺎﻧﻪي ﻣﺎ؛ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﻴﺖ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺮم ﻛﻪ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺳﻨﻲ ﻧﺪاﺷﺖ اﻣﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮد ﻛﻼس ﺷﺸﻢ‬ ‫اﺑﺘﺪاﺋﻲ ﺑﻮد و‪ ،‬ﻣﻴﺎن آﻧﻬﻤﻪ زن ﺑﻲ ﺳﻮاد‪ ،‬ﺳﻮادي داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬ﻫﺮ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻗﺮض ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﭘﺲ ﻣﻲداد درﺑﺎرهي ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎي آن ﺑﺤﺚ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻏﺮوب‪ ،‬ﭘﺪر ﻛﻪ از‬ ‫ﺳﺮ ﻛﺎر ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺒﺎدي ﻣﻲرﻓﺖ و ﻣﻦ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪم و ﺧﺎﻃﺮهي ﻳﻚ‬ ‫ﺟﻔﺖ ﺳﺎق درﺧﺸﻨﺪه و ﻟﺐﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎن‪.‬‬ ‫ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﻪي زﻫﺪ‪ ،‬ﭘﺪر از او ﺑﺪش ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﺧﻢ‬ ‫ﻧﻤﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﻲ ﺣﺎل و اﺣﻮال ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺳﻼم‬ ‫ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ آﻗﺎي ﻋﺒﺎدي‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺒﺎدي ﻛﻪ ﻣﻲدﻳﺪ ﭘﺪر ﻣﺨﺎﻟﻒ رادﻳﻮﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺷﺐﻫﺎ ﺻﺪاي رادﻳﻮﻳﺸﺎن را ﻃﻮري ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻮي‬ ‫ﺣﻴﺎط ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪم داﺳﺘﺎن ﺷﺐ را ﺑﺸﻨﻮم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻻﻻﺋﻲ وﻳﮕﻦ‬ ‫ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻓﻜﺮ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮدم‪» :‬ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬آن ﻣﺎﻳﻌﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﻬﻮش ﻣﻲ ﻛﻨﺪ اﺳﻤﺶ ﭼﻴﺴﺖ؟ از ﻛﺠﺎ‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد ﮔﻴﺮ آورد؟«‬ ‫ﻧﻪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﻼﻣﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺧﻴﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ‪ .‬و او ﻳﻜﺴﺮه ﺑﺎزي‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد رﻳﮓ را ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻗﺎپ ﻧﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺴﻮزد و دور ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺑﻪ‬ ‫دﺳﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪ‪.‬‬

‫‪90‬‬

‫ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻳﺎ ﭼﻪ ﻛﻪ رﻳﮓ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ اﻣﺎ دﺳﺖ را‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎي‬ ‫آﻧﻜﻪ ﺑﺒﺮد ﺳﻤﺖِ رﻳﮓﻫﺎي روي زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺧﻴﺮه ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬در ﻫﻮا ﺗﻜﺎن ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد؟‬ ‫اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﻗﻠﺒﻢ اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬ ‫رﻳﮕﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﭘﺮت ﺷﺪه ﺑﻮد در ﻫﻮا اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺳﻲ و ﻫﻔﺖ ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ آن رﻳﮓ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺗﻮي ﻫﻮا اﻳﺴﺘﺎده‪.‬‬

‫‪91‬‬

92

‫‪24‬‬ ‫ﺳﺮخ ﻣﺜﻞ دو ﻟﻜﻪي ﺧﻮن‬ ‫ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﺪم‪ .‬ﭼﺎﻗﻮ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ‪ ،‬دﺳﺘﻢ ﺗﻮي ﺟﻴﺐ‪ ،‬ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪي زنِ ﭘﻴﺮ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺳﮓﻫﺎ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺧﻴﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ‪،‬‬ ‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﺮﭘﺎ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﻲ ﺟﻨﻮن آﻣﻴﺰ زﺑﺎن را ﻣﻲﺳﺎﺋﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻮا‪.‬‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﭘﻴﺮزن‪ .‬ﺳﺎﻳﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺳﺎﻳﻪي ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﺻﺪﻳﻘﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ ‪» :‬ﻣﻲداﻧﻢ ﺑﺮاي ﭼﻪ آﻣﺪهاي‪«.‬‬ ‫ﻟﺮزﻳﺪم‪ .‬دﺳﺖ ﻛﺮد و از ﻻي ﭼﻴﻦ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ ﭘﻴﺮاﻫﻦ دﺳﺘﻪ ﻛﻠﻴﺪي‬ ‫ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ » :‬ﺑﻴﺎ داﺧﻞ‪ «.‬ﺟﺰ اﻃﺎﻋﺖ ﭼﺎرهاي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺟﻬﺎن ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ اﻳﻦ‬ ‫ﭘﻴﺮزﻧﺎن را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻓﻮﺗﻲ از ﭘﺎ ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﺎدﺷﺎه ﺳﺮزﻣﻴﻨﻲ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻧﻨﻪﺣﺒﻴﺒﻪي ﺧﻮدم؛ ﻣﺎدر ﻣﺎدرم‪ .‬ﻳﻚ وﺟﺐ ﻗﺪ‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬ﮔﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻪاش ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎه ﮔﺮم اﺳﺘﺨﻮان ﺑﻮد و ﻣﺸﺘﻲ‬ ‫ﭘﻮﺳﺖ‪ .‬از ﺑﺲ رﻳﺰه ﭘﻴﺰه ﺑﻮد اﻳﻦ زن ﻣﻲﺷﺪ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﺟﻴﺐ و ﻫﻤﺮاه‬ ‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ‪ ،‬ﻛﺎري ﻣﻲﻛﺮد اﻳﻦ ﭘﻴﺮزن ﻛﻪ از ﻫﻴﭻ‬ ‫ﺷﻌﺒﺪهﺑﺎزي ﺑﺮﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮدم اﻳﻨﻬﻢ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ از ﺗﺮﻓﻨﺪﻫﺎي اﻳﻦ‬ ‫ﭘﻴﺮزﻧﺎن ﺑﻴﻮه اﺳﺖ ﺑﺮاي دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻛﺮدن ﻟﻘﻤﻪاي ﻧﺎن و ﻳﻚ وﺟﺐ ﺟﺎ‬ ‫ﺑﺮاي ﺧﻮاﺑﻴﺪن‪ .‬ﺳﻬﻤﻲ ﻛﻪ از ارث ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ آﻧﻘﺪر ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺑﻮد ﻛﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از‬ ‫ﻓﻮت ﺷﻮﻫﺮ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﺳﻘﻔﻲ ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ زﻳﺮ آن ﺑﻘﻴﻪي ﻋﻤﺮ را ﺑﺴﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﭼﺎر ﭼﻨﺪ روزي ﺧﺎﻧﻪي اﻳﻦ ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﭼﻨﺪ روزي ﺧﺎﻧﻪي آن دﺧﺘﺮ؛ آﻧﻘﺪر‬

‫‪93‬‬

‫ﺧﻔﺖ و ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ را‪ ،‬زﻳﺮ ﭼﺎدري ﻓﺮﺳﻮده‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد از اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ روزي ﺧﺪا دﻋﺎﻳﺸﺎن را ﻣﺴﺘﺠﺎب ﻛﻨﺪ و اﺟﻞ را ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‬ ‫ﺳﺮاﻏﺸﺎن‪ .‬در ﺧﺎﻧﻪي ﭘﺴﺮ‪ ،‬از ﻋﺮوس ﺣﺴﺎب ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬و در ﺧﺎﻧﻪي‬ ‫دﺧﺘﺮ‪ ،‬از داﻣﺎد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﻫﻤﻪاش ﺧﺪاﺧﺪا ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‬ ‫ﻛﺴﻲ ﻟﻴﻮاﻧﻲ آب ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ .‬ﺑﻨﺪﺑﻨﺪ ﺗﻦﺷﺎن ﺗﻴﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ از درد اﻣﺎ ﻣﺜﻞ‬ ‫دﺧﺘﺮي ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ از ﺟﺎ ﺗﺎ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺣﻀﻮرﺷﺎن‬ ‫ﺑﻪدردﺧﻮر اﺳﺖ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬زﻧﺪﮔﻲﺷﺎن ﻓﻘﻂ ﻓﺮوﺧﻮردن درد ﺑﻮد؛ ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻲﻣﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻮﺳﺘﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﺮ اﺳﺘﺨﻮان؛ اﻧﺒﺎﻧﻲ ﭼﺮوﻛﻴﺪه از ﺷﺮم‬ ‫و ﺧﻔﺖ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬ﻧﻨﻪ اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ اﻳﻨﺠﺎ را ﺑﺨﻮان!«‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺴﻢاﷲ اﻟﺮﺣﻤﻦ اﻟﺮﺣﻴﻢ‪«.‬‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺧﺐ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪي ﺳﻮرهﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﺴﻢاﷲ ﺷﺮوع‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد‪ «.‬اﻧﮕﺸﺖ را ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪم روي ﺣﺮوف ﺟﺎدوﻳﻲ ﻛﺘﺎب‪ ،‬و ﻧﺎﮔﻬﺎن‬ ‫ﻧﮕﻪ ﻣﻲداﺷﺘﻢ روي ﻧﻘﻄﻪاي‪» :‬اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﺋﻲ‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ را!«‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ » :‬واﻟﻔﺠﺮ ان اﻻﻧﺴﺎن ﻟﻔﻲ اﻟﺨﺴﺮ«‪ .‬ﻫﻤﻪي وﺟﻮدم ﺷﺮوع‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﻟﺮزﻳﺪن‪ .‬ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺸﺖ را ﻣﻲﺑﺮدم ﻻي ﻛﺘﺎب و ﻳﻜﻲ از ﺻﻔﺤﺎت‬ ‫دﻳﮕﺮ را ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮدم‪» :‬اﻳﻨﺠﺎ را!«‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺶ را ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺟﺎي اﻧﮕﺸﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﺣﺮﻛﺖ‬ ‫ﻣﻲداد‪ .‬اﻧﮕﺎر اﻳﻦ ﻧﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎرهاش ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺮوف‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه را ﺑﻪ ﺻﻮت ﺑﺪل ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬اﻟﺮﺟﺎل ﻗﻮﻣﻮن ﻋﻠﻲ اﻟﻨﺴﺎء ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻓﻀﻞاﷲ ﺑﻌﻀﻬﻢ ﻋﻠﻲ ﺑﻌﺾ و ﺑﻤﺎ اﻧﻔﻘﻮا ﻣﻦ اﻣﻮاﻟﻬﻢ ﻓﺎﺻﻠﺤﺖ ﻗﻨﺌﺖ‬ ‫ﺣﻔﻈﺖ اﻟﻠﻐﻴﺐ ﺑﻤﺎ ﺣﻔﻆ اﷲ واﻟﺘﻲ ﺗﺨﺎﻓﻮن ﻧﺸﻮزﻫﻦ ﻓﻌﻈﻮﻫﻦ و‬ ‫اﻫﺠﺮوﻫﻦ ﻓﻲ اﻟﻤﻀﺎﺟﻊ و اﺿﺮﺑﻮﻫﻦ ﻓﺎن اﻃﻌﻨﻜﻢ ﻓﻼ ﺗﺒﻐﻮا ﻋﻠﻴﻬﻦ ﺳﺒﻴﻼ‬ ‫ان اﷲ ﻛﺎن ﻋﻠﻴﺎ ﻛﺒﻴﺮا‪«.‬‬

‫‪94‬‬

‫اﮔﺮ ﻛﺴﻲ از ﺗﻮي ﻛﻼﻫﺶ ﭘﺮﻧﺪهاي ﺑﻴﺮون ﻣﻲآورد‪ ،‬آﻧﻘﺪر ﻋﺠﻴﺐ‬ ‫ﻧﺒﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر او‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ دروغ ﻣﻲﮔﻔﺖ؟ دﻓﺘﺮ ﻣﺸﻘﻢ را ﻣﻲآوردم و روي‬ ‫ﺻﻔﺤﻪاي ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻢ‪» :‬ﺳﺮ در ﻧﻤﻲآورم! ﻧﻨﻪ ﺣﺒﻴﺒﻪ ﺳﻮاد ﻧﺪارد اﻣﺎ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﻗﺮآن را ﺧﻂ ﺑﻪ ﺧﻂ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﻳﺶ‪» :‬اﻳﻦ را ﺑﺨﻮان‪«.‬‬ ‫از ﺑﺎﻻي ﻋﻴﻨﻚ دﺳﺘﻪ ﺷﺎﺧﻲاش ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻣﺜﻞ ﻛﻮدﻛﻲ‬ ‫ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﺷﺮم ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺮﻣﻨﺪهام ﻧﻨﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﻮاد ﻧﺪارم‪«.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲداﻧﻢ ﺑﺮاي ﭼﻪ آﻣﺪهاي!« ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺳﮓﻫﺎ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺳﺎﻳﻪي دﻳﻮار ﻟﻤﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻨﺪﺗﻨﺪ‬ ‫زﺑﺎﻧﺸﺎن را ﻣﻲﺳﺎﺋﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ذرات ﻫﻮا‪ .‬دو ﻟﻨﮕﻪي در را ﮔﺸﻮد‪» :‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ«‪.‬‬ ‫ﺻﺪاي ﻗُﺪﻗُﺪ ﻣﺮغﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻤﺮاه ﺑﻮي ﻛﺎﻫﮕﻞ و ﭘﺸﮕﻞ‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﺎ‬ ‫آﻣﺪ‪ .‬از ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻫﺸﺘﻲ‪ ،‬دﺳﺘﻪاي ﻣﺮغ و ﺧﺮوس ﭘﻴﺸﺎﻳﺶ ﻣﺎ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‬ ‫ﺳﻤﺖ آﻓﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد وﺳﻂ ﺣﻴﺎط‪ ،‬ﺣﺮﻛﺖ ارﻳﺐ آﻧﻬﺎ از دو‬ ‫ﺳﻮ)دﺳﺘﻪاي ﺑﻪ راﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺘﻪاي ﺑﻪ ﭼﭗ( اﻧﮕﺎر ﮔﺸﻮده ﺷﺪن دروازهاي‬ ‫ﺑﻮد ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ‪ .‬ﭘﺎ ﻧﻬﺎدﻳﻢ ﺑﻪ آﻓﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﭘﻬﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد روي ﺧﺎك ﺣﻴﺎط‪.‬‬ ‫ﻣﺮﻏﺎن‪ ،‬آرام آرام از دو ﺳﻮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﻦِ دروازه‪ .‬ﺟﻠﻮي در اﺗﺎق‬ ‫ﻧﺸﻤﻴﻦ‪ ،‬ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺗﺎ ﻫﻨﺪواﻧﻪ ﺑﻴﺎورم‪«.‬‬ ‫آﻓﺘﺎﺑﻲ ارﻳﺐ ﺧﻄﻲ زرد را از روي ﻓﺮش ﻻﻛﻲِ ﻛﻒِ اﺗﺎق ﻣﻲﺑﺮد ﺗﺎ‬ ‫روي ﺗﺎﻗﭽﻪ ﻛﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﻋﻜﺲﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﻤﻌﻪ‪ ،‬و ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻲﺷﺪ‬ ‫ﺗﻮي ﻧﻴﻤﻪي ﭼﭗ ﻳﻜﻲ از ﻗﺎبﻫﺎ؛ ﻃﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻴﻤﻪي راﺳﺖ ﺻﻮرت‬ ‫ﻣﺘﻼﺷﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻋﻜﺲﻫﺎ ﺷﺪم‪ :‬ﺟﻤﻌﻪي ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ‪،‬‬ ‫ﺟﻤﻌﻪي ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ؛ ﺟﻤﻌﻪي ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬و ﺟﻤﻌﻪي ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ‪...‬‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺮدن ﻣﻲﻛﺸﻴﺪي و ﺧﻢ ﻣﻲﺷﺪي ﺑﻪ راﺳﺖ ﺗﺎ اﻧﻌﻜﺎس آﻓﺘﺎب‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ را ﻣﺘﻼﺷﻲ ﻧﻜﻨﺪ و ﺟﻤﻌﻪ ي ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ را ﺑﺒﻴﻨﻲ‪.‬‬

‫‪95‬‬

‫ﻫﻨﺪواﻧﻪاي‪ ،‬ﻫﻦﻫﻦﻛﻨﺎن‪ ،‬ﺗﻮي ﺳﻴﻨﻲ ﻗﻞ ﻣﻲﺧﻮرد و روي دﺳﺖﻫﺎي‬ ‫ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬دﺳﺘﺶ را ﻛﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ آورد ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ‬ ‫ﭼﻬﺮهاش‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻴﻨﻲ روي ﻓﺮش ﻓﺮود آﻣﺪ‪ ،‬و ﭘﻴﭻ‬ ‫ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﻣﺮا ﻳﺎ ﻛﺠﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻢ ﺷﺪ‬ ‫ﺗﻮي اﺗﺎق‪ .‬آن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻛﻪ ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻲﮔﻔﺖ‬ ‫ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮده‪ .‬ﻳﺎدم آﻣﺪ ﺑﻪ روزي ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺟﻠﻮي در ﺣﻴﺎط‪.‬‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ دﻳﮕﺮ!«‬ ‫ﻣﺎدرم ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬آﺧﺮ‪ ،‬ﭼﻲ را؟«‬ ‫ـ ﻧﺮﻳﻨﮕﻲ دﺧﺘﺮ را‪.‬‬ ‫ﻣﺎدر ﺗﻮي ﭼﺎرﭼﻮبِ درِ ﺣﻴﺎط ﻃﻮري ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر روﺣﺶ‬ ‫ﻟﺒﭙﺮ زد ﺗﻮي ﺑﺪن‪» :‬ﭼﻮﭼﻮل‪...‬؟«‬ ‫اﻟﻤﺎ دﺳﺘﺶ را ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻛﺮد ﺑﺮد ﻃﺮف ﻟﺐﻫﺎ ﺗﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﺪ ﺑﺮق دﻧﺪانﻫﺎ‬ ‫و ﺷﺮﻣﻲ را ﻛﻪ دوﻳﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي ﭼﻴﻦﻫﺎي رﻳﺰ ﺻﻮرﺗﺶ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻲﺻﺪا ﻛﺮﻛﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد آﻧﻘﺪر ﺧﻤﻴﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف زﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﻫﻤﻪي ﺷﺮم ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫ﺷﺪ ﺗﻮي ﻳﻘﻪ ي ﭘﻴﺮاﻫﻦاش‪.‬‬ ‫ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﻠﻪ دﻳﮕﺮ!‬ ‫و ﻣﺎدر اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را ﻛﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد از ﺣﻴﺮت‪ ،‬ﺑﺮد ﺑﻪ ﻃﺮف‬ ‫ﻟﺐﻫﺎ‪» :‬آﺧﺮ ﭼﺮا؟«‬ ‫ـ ﺧﺐ اﮔﺮ ﻧﺮﻳﻨﮕﻲ دﺧﺘﺮ را ﻧﺒﺮﻧﺪ ﻛﻪ زن ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ اﮔﺮ‬ ‫زﻧﺎﻧﮕﻲ ﻣﺮد را ﻧﺒﺮﻧﺪ ﻣﺮد ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫و ﺣﻴﺮت ﻣﺎدرم ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﺮوﺳﻲ از ﺗﻮي ﮔﻠﻮﻳﺶ ﺟﻴﻎ‬ ‫ﻛﺸﻴﺪ‪ » :‬زﻧﺎﻧﮕﻲ ﻣﺮد؟«‬ ‫ـ ﺧﺐ اﻳﻦ ﭘﻮﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﭽﺎﭼﻨﮓ اﺳﺖ زﻧﺎﻧﮕﻲﺳﺖ دﻳﮕﺮ! ﺳﻮراخ‬

‫‪96‬‬

‫اﺳﺖ!‬ ‫ﻧﻨﻪ دوﺷﻨﺒﻪ ﻛﺎرد را ﺑﺮداﺷﺖ‪:‬‬ ‫ـ ﻣﻲﺑ‪‬ﺮي ﻳﺎ ﺑﺒ‪‬ﺮم ﺧﻮدم؟‬ ‫دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ را از روي ﻗﺎب ﻋﻜﺲ دزدﻳﺪم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﻳﻦ ﺟﻤﻌﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻨﻪ دوﺷﻨﺒﻪ؟«‬ ‫آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪«.‬‬ ‫ـ ﺣﺎﻻ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﭼﻪﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ؟‬ ‫ﻛﺎرد را ﻓﺮو ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﻮي ﻫﻨﺪواﻧﻪ‪ .‬دﺳﺖ و ﻛﺎرد ﻧﻴﻤﺪاﻳﺮهاي رﺳﻢ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻫﻲ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ و ﻛﺞ ﻣﻲﺷﺪ‪» :‬دﺳﺖ ﻧﺬار ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﻨﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻮن اﺳﺖ«‪ .‬اﻧﮕﺸﺖﻫﺎش را ﮔﺬاﺷﺖ ﻻي ﺷﻜﺎف‪ .‬دو ﻧﻴﻤﻪ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ؛‬ ‫ﺳﺮخ ﻣﺜﻞ دو ﻟﻜﻪي ﺧﻮن‪.‬‬ ‫دﻟﻢ ﻓﺮو رﻳﺨﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﻴﺰي ﺷﺪه؟«‬ ‫اﺷﻚﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ ﭘﺮ روﺳﺮي ﺳﺘﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»در ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ؟ ﺑﺮدار ﺑﺒﺮ! ﭼﻮب ﺗﻮت اﺳﺖ‪ ،‬ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ! اﻣﺎ از ﻣﻦ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﻧﭙﺮس‪«.‬‬ ‫ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ‬ ‫*» ﻣﺮدان را ﺑﺮ زﻧﺎن ﺗﺴﻠﻂ و ﺣﻖ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻮاﺳﻄﻪ آن ﺑﺮﺗﺮي)ﻧﻴﺮو و‬ ‫ﻋﻘﻞ( ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻌﻀﻲ را ﺑﺮ ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻘﺮر داﺷﺘﻪ‪ ،‬و ﻫﻢ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ آﻧﻜﻪ ﻣﺮدان از ﻣﺎل‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ زﻧﺎن ﻧﻔﻘﻪ دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ زﻧﺎن ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ و ﻣﻄﻴﻊ آﻧﻬﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ در ﻏﻴﺒﺖ ﻣﺮدان‬ ‫ﺣﺎﻓﻆ ﺣﻘﻮق ﺷﻮﻫﺮان ﺑﺎﺷﻨﺪ و آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺣﻔﻆ آن اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮده ﻧﮕﻬﺪارﻧﺪ‪ ،‬و‬ ‫زﻧﺎﻧﻴﻜﻪ از ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ آﻧﺎن ﺑﻴﻤﻨﺎﻛﻴﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺨﺴﺖ آﻧﻬﺎ را ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬اﮔﺮ‬ ‫ﻣﻄﻴﻊ ﻧﺸﺪﻧﺪ از ﺧﻮاﺑﮕﺎه آﻧﺎن دوري ﮔﺰﻳﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻣﻄﻴﻊ ﻧﺸﺪﻧﺪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ زدن ﺗﻨﺒﻴﻪ‬ ‫ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮدﻧﺪ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺣﻖ ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺳﺘﻢ ﻧﺪارﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﺪا‬

‫‪97‬‬

‫ﺑﺰرﮔﻮار و ﻋﻈﻴﻢ اﻟﺸﺎن اﺳﺖ‪ «.‬ﻗﺮآن ﺳﻮره ﻧﺴﺎء آﻳﻪ ‪33‬‬

‫‪98‬‬

‫‪25‬‬ ‫دﻳﻮاﻧﻪ و ﺑﺮج ﻣﻮﻧﭙﺎرﻧﺎس‬ ‫دﻳﻮي ﻛﻪ دور ﺗﺎ دور زﻣﻴﻨﻲ را ﺑﺮﻳﺪ ﻛﻪ رﺳﺘﻢ روي آن ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد‪،‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺑﺮدش ﺑﻪ ﻫﻮا‪ ،‬دﺳﺖ ﻛﻢ از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﭘﺮﺗﺖ ﻛﻨﻢ؟ ﺑﻪ ﻛﻮه‬ ‫ﻳﺎ درﻳﺎ؟« و رﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺖ اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ درﻳﺎ‪ ،‬ﭘﺮﺗﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﻮه‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻛﻮه«‪ .‬در زﻣﺎﻧﻪي ﺑﻲرؤﻳﺎ‪ ،‬ﭘﺮﺗﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﻲﺳﻮآل‪.‬‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻛﺎﺷﻲﻫﺎي ﺳﭙﻴﺪ و ﻛﻒِ ﺳﻴﻤﺎﻧﻲ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺷﺒﻲ‬ ‫ﺳﻴﺼﺪ ﻓﺮاﻧﻚ‪ ،‬ﭼﻬﺎرﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎه ﻓﺮاﻧﻚ ﻣﻲدادم آﻧﻮﻗﺖ ﻣﺮا ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ ﺑﻪ‬ ‫اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ دوش ﻫﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺤﻮﻃﻪي درﻧﺪﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﺣﻤﺎم‬ ‫ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﺨﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰش ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ دوش ﻳﺎ ﺣﻤﺎم‪.‬‬ ‫ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪي ﻓﻜﺴﻨﻲ ﺧﻴﺴﻲ آن ﮔﻮﺷﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻳﻚ ﭼﻮب رﺧﺖ ﻧﺒﻮد ﺑﺮاي‬ ‫آوﻳﺨﺘﻦ ﺣﻮﻟﻪ‪ .‬ﺗﺎزه‪ ،‬ﭼﻪ ﺣﻮﻟﻪاي؟ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ و ﻧﻴﻢ‪ ،‬ﭘﺮﺳﺘﺎري در اﺗﺎق‬ ‫را ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺮذياﻟﺠﻮﺷﻦ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺎﻻي ﺳﺮم) ﭘﺮﺗﻘﺎﻟﻲ‬ ‫ﺑﻮد(‪:‬‬ ‫ـ ﺳﺮﻳﻊ دوشﺗﺎن را ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺑﺎﻳﺪ راه ﺑﻴﻔﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻃﺮفِ‬ ‫اﺗﺎقِ ﻋﻤﻞ!‬ ‫ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد از ﻣﻨﺰل ﺣﻮﻟﻪ ﺑﻴﺎورم‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻣﻼﻓﻪي ﺳﻔﻴﺪ‬ ‫ﻧﺴﺒﺘﺎْ ﻛﻠﻔﺘﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدش آورده ﺑﻮد و ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻨﺎر ﻟﺒﺎس اﺗﺎق‬ ‫ﻋﻤﻞ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻢ داد‪» :‬ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮدﺗﺎن را ﺧﺸﻚ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎﻳﺶ ﻣﻲ آورم‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﻣﺎل اﺗﺎق ﻋﻤﻞ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺖ ﺑﺮدن ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬

‫‪99‬‬

‫روﻳﺘﺎن‪«.‬‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﻪي ﺧﻴﺲ‪ » .‬ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣﺎدرﺗﺎن را ‪ «...‬ﻣﻼﻓﻪ را‪،‬‬ ‫از ﻧﺎﭼﺎري‪ ،‬ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي رادﻳﺎﺗﻮر ﺷﻮﻓﺎژ؛ ﺑﺎ آﻧﻜﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺟﺎي ﺗﻤﻴﺰي‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻒِ ﺳﻴﻤﺎﻧﻲ ﺧﻴﺲ‪ ،‬و آن ﺗﻮري ﻓﻠﺰي ﺿﺨﻴﻢ ﻛﻪ‬ ‫روي راه آب ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﻮﻟﻪاي ﻛﻪ ﺣﻮﻟﻪ ﻧﺒﻮد و ﺷﺒﻴﻪ ﻛﻔﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﺻﺎﺑﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻊ ﻟﺰﺟﻲ ﺑﻮد و رﻧﮓ ﻗﻬﻮهاي ﺗﺮﺳﻨﺎﻛﻲ داﺷﺖ‪ ...‬اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﻼخﺧﺎﻧﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺣﻤﺎم‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎْ ﻛﻪ در ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪاي‬ ‫ورود ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺘﻨﻲ را ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺟﻠﻮﻳﻢ ﻛﻪ اﻣﻀﺎء ﺑﻜﻨﻢ‪:‬‬ ‫ـ ﭼﻨﺪ درﺻﺪي اﺣﺘﻤﺎل ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ورم ﺑﻜﻨﺪ و ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺸﻮﻧﺪ‬ ‫ﺑﻌﺪاْ دوﺑﺎره ﻋﻤﻞ ﺑﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﭼﻨﺪ درﺻﺪي اﺣﺘﻤﺎل ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﺟﻮاب ﻧﺪﻫﺪ و ﭼﺸﻢ ﻫﻤﺎن‬ ‫ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ را ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬ ‫ـ ﭼﻨﺪ درﺻﺪي اﺣﺘﻤﺎل ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ‪...‬‬ ‫ﭘﺎﻳﻢ ﻛﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﭘﺎرﻳﺲ‪ ،‬وداع ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺑﺎ رؤﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪ :‬در ﻫﻤﺎن ﻣﻨﻄﻖاﻟﻄﻴﺮ ﻫﻢ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﺷﻮق دﻳﺪن‬ ‫ﺳﻴﻤﺮغ ﺳﻔﺮي را آﻏﺎز ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮه در ﻫﺮ ﻣﺮﺣﻠﻪ از راه ﻣﺮﻏﺎﻧﻲ‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻲاﻓﺘﻨﺪ از ﭘﺎ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻧﮕﺎر ﻛُﻦ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﻣﺮﻏﺎن؛ وﻗﺘﻲ ﺗﻮاﻧﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺗﻮاﻧﺶ ﻧﺒﻮده از اول‪...‬‬ ‫ﭼﻘﺪر ﻣﻲﺷﺪ آب ﺑﻴﻨﻲ را ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل؟ ﭼﻘﺪر ﻣﻲﺷﺪ‬ ‫ﺳﻴﻨﻮسﻫﺎ را در ﺟﻨﮕﻲ ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮ رﻫﺎ ﻛﺮد ﺑﻪ دﺳﺖ وﻳﺮوسﻫﺎ؟ ﺗﻴﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‬ ‫ﺳﻴﻨﻮس ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﺴﻴﻢ ﺧﻨﻚ‪ .‬ﮔﻴﺮم‪ ،‬در ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻲﺷﺪ ﻛﭙﻴﺪ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﻲ و‬ ‫درﻳﭽﻪي ﻛﻮﻟﺮ را ﺑﺴﺖ ﺗﺎ زن و ﺑﭽﻪ را اﺳﻴﺮ ﺧﻮد ﻧﻜﻨﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﮕﺮ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻛﺠﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻮﻟﺮﺗﺎن را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻨﻴﺪ‬

‫‪100‬‬

‫ﻟﻄﻔﺎْ؟ )ﭘﺪرم ﻣﻲﮔﻔﺖ رادﻳﻮيﺗﺎن را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎَ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﮔﻔﺖ(‪.‬‬ ‫ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭼﻪ رﺑﻄﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﺴﻴﻢ ﺧﻨﻚ ﻳﻜﻲ ﻣ‪‬ﻘﺎر ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ و‬ ‫ﻫﻲ ﺷﻴﺎر ﻣﻲزد ﺑﻪ اﺳﺘﺨﻮان ﺟﻤﺠﻤﻪام؟ دﺳﺖ ﺷﺴﺘﻢ از رؤﻳﺎ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ اﻧﮕﺎر‬ ‫ﻛُﻦ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺮﻏﺎن؛ ﻧﺎﺗﻮان از اداﻣﻪي راه‪.‬‬ ‫ﭘﺎﻳﻢ ﻛﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﭘﺎرﻳﺲ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻧﻴﺎﻣﺪه‪ ،‬ﺷﺶﺗﺎﻳﻲ ﺷﺎﮔﺮد‬ ‫ﺛﺒﺖ ﻧﺎم ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮاي ﻛﻼس‪ .‬و ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻪاش ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﻓﺮاﻧﻚ‬ ‫راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم‪ ،‬وﻗﺘﻲ دﻳﺪم ﻫﻤﺎن روز اول ﺳﻪ ﻫﺰار ﻓﺮاﻧﻚ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﻛﻒ‬ ‫دﺳﺘﻢ ﺑﺮاي ﺷﻬﺮﻳﻪي ﻳﻚ ﻣﺎه ﺷﺎﮔﺮدان‪ ،‬ﭼﻨﺎن اﺣﺴﺎس ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﺮدم‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻴﺰﺑﺎﻧﻢ را ﻣﻬﻤﺎن ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺷﺎﻣﻲ ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ در ﻳﻜﻲ از رﺳﺘﻮرانﻫﺎي‬ ‫ﻛﺎرﺗﻴﻪ ﻻﺗﻦ‪ .‬ﺻﻮرتﺣﺴﺎب را ﻛﻪ آوردﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﻫﻤﻪي درآﻣﺪ‬ ‫اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﺣﺘﺎ ﻛﻔﺎف اﺟﺎرهي ﻣﺎﻫﺎﻧﻪي آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻲ ﺳﻲ ﻣﺘﺮي را ﻫﻢ‬ ‫ﻧﻤﻲدﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر زﻧﮓ زدم اﻳﺮان و ﺑﻪ زﻧﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻟﻄﻔﺎَ ﭼﻮبﻫﺎ را‬ ‫ﺑﻔﺮﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲات ﺑﺎزي ﻧﻜﻦ‪ .‬ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻔﺮوﺷﻢ و ﭘﻮﻟﻲ دﺳﺘﻤﺎن‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻻزم اﺳﺖ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﻗﺮض ﻛﻨﻢ و ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪«.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺟﻴﮕﺮ‪ ،‬ﺧﻮدت را ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻜﻦ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ دﻛﺘﺮﻫﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ‬ ‫ﻫﻤﮕﻲ ﻣﺴﻴﺤﺎ ﻧﻔﺲ‪ .‬ﻳﻚ ﻓﻮت ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮب ﺧﻮب ﺷﺪم‪«.‬‬ ‫ﺑﻴﺮاه ﻫﻢ ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻢ اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ اﻳﺮان ﻧﺒﻮد‪ ،‬آﻧﺘﻲﺑﻴﻮﺗﻴﻚﻫﺎﻳﺸﺎن‬ ‫ﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻳﻮﮔﻮﺳﻼوي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺳﺮ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﺪاوا ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ‬ ‫ﻗﺮصﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲدادﻧﺪ ﺑﺮاي ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﻛﻪ آب ﻏﻠﻂ ﻣﻲﻛﺮد راه ﺑﻴﻔﺘﺪ از‬ ‫ﺑﻴﻨﻲ‪ .‬ﻫﻤﺎن وﺳﻂ راه ﻳﻘﻪاش را ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ »ﻣﺎدر ﻗﺤﺒﻪ! ﭼﻪ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ از ﺟﺎن اﻳﻦ ﻋﺎرف ﻋﻠﻢ ﮔﺮا؟« آب ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ‬ ‫ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﻣﻲرﻓﺖ و ﻣﻲﮔﻔﺖ »ﻣﺎ ﺳﮓ ﻛﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺟﺴﺎرت ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻪ‬

‫‪101‬‬

‫ﻋﻠﻢ؟«‪ .‬ﺗﻨﺪﺗﻨﺪ ﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻢ و ﻣﻲﻓﺮوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﻳﻜﻲ ﺑﻬﺘﺮ‪.‬‬ ‫اﻳﻨﻄﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺳﻪ ﺗﺎر ﭼﻬﻠﻢ آن رؤﻳﺎ دوﺑﺎره ﮔُﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫و‪ ،‬ﺑﺎ ﮔُﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ رؤﻳﺎ‪ ،‬آن ﺷﻴﻄﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﮕﺎه آﻣﺪ ﺳﺮاغ ﺷﻴﺦ ﺻﻨﻌﺎن و‬ ‫ﺑﺮﺻﻴﺼﺎ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن راه ﺑﺴﺖ ﺑﺮ ﻋﺎرف ﻋﻠﻢﮔﺮاي ﻣﺎ‪» :‬اﺣﻤﻖ‪ ،‬آﺧﺮ اﻳﻦ ﭼﻪ‬ ‫ﺷﺮﻃﻲﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﻛﺮدي؟ ﺗﻮ وﻗﺘﻲ آن ﺳﻪﺗﺎر ﺟﺎدوﻳﻲ را ﺑﺴﺎزي ﻳﻌﻨﻲ‬ ‫ﺗﺎزه رﺳﻴﺪهاي ﺑﻪ اﺳﺘﺎدي! ﺣﺎﻻ ﻋﺪد ﭼﻬﻞ ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﭼﺮا‬ ‫ﻋﻬﺪ ﻛﺮدي ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺗﺎر ﭼﻬﻠﻢ دﺳﺖ ﺑﻜﺸﻲ از ﺳﻪﺗﺎرﺳﺎزي؟«‬ ‫ـ آﺧﺮ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻏﺮاﻣﺘﻲ دارد‪ .‬ﻋﺮﻓﺎ ﻫﻢ ﻧﻔﺲ را ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺮﺳﻨﺪ ﺑﻪ وﺻﺎل‪.‬‬ ‫ـ ﻛﺪام وﺻﺎل‪ ،‬ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ!؟ آن ﭼﻬﻠﻤﻴﻦ ﺳﻪﺗﺎر ﻫﻤﺎن وﺻﺎل اﺳﺖ دﻳﮕﺮ!‬ ‫ﺗﻮ وﻗﺘﻲ ﺑﺴﺎزياش ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ از ﭼﻨﮓات درش ﺑﻴﺎورد!‬ ‫ـ آﺧﺮ‪ ،‬ﻫﻤﻪاش ﻛﻪ ﺗﻜﻨﻴﻚ ﻧﻴﺴﺖ! اﮔﺮ ﻧﭙﺬﻳﺮي ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺪﻫﻲ آن‬ ‫ﺳﻪﺗﺎر را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬ﻫﺰارﺗﺎ ﻫﻢ ﺑﺴﺎزي ﻧﻤﻲﺷﻮد آن ﺳﻪﺗﺎر‬ ‫ﺟﺎدوﻳﻲ!‬ ‫ـ ﺗﻮ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺳﺎزم‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﺰن زﻳﺮش!‬ ‫ـ آﺧﺮ ﻧﻤﺎز ﺷﻚ دار ﻛﻪ ﺗﻘﺮب ﻧﻤﻲآورد‪...‬‬ ‫رﺳﻴﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ آن ﭘﻴﭻ ﺧﻄﺮﻧﺎك ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻫﺰار ﺳﺎل آﻧﻬﻤﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮش ﺷﻌﺮ و ﻛﺘﺎب ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﺮس ﺑﺮم داﺷﺖ‪ .‬ﻧﻜﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮدﻳﺪ ﻫﻤﻪي رؤﻳﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﺎد رود؟ ﻧﻜﻨﺪ ﻧﺮﺳﻢ ﺑﻪ آن ﺳﻪﺗﺎر‬ ‫ﺟﺎدوﻳﻲ؟ ﻧﻜﻨﺪ آن ﺳﻪﺗﺎر ﭼﻬﻠﻢ ﻫﻢ ﻳﻚ ﭘﺨﻲ ﺑﺸﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﻦﻫﺎ ﻛﻪ‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ ﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻢ و ﻣﻲﻓﺮوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان؟‬ ‫ﻣﺎﻳﻊ ﻗﻬﻮهاي ﺑﺪ ﺑﻮ را ﻣﻲﻣﺎﻟﻴﺪم ﺑﻪ ﺗﻨﻢ و ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدم ﺳﺪر و‬ ‫ﻛﺎﻓﻮر اﺳﺖ‪ .‬آﺧﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻮي ﻣﺮگ ﻣﻲداد اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬ﻫﻤﻪي ﺑﻴﻤﺎران اﻳﻦ‬

‫‪102‬‬

‫ﺑﺨﺶ ﻣﺮدان و زﻧﺎﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎﻻي ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎل‪ .‬وﻗﺖ آﻣﺪن ﺗﻮي راﻫﺮو‬ ‫ﺑﺮﺧﻮرده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻳﻜﻲ دوﺗﺎ از اﻳﻦ اﺳﻜﻠﺖﻫﺎي ﻣﺘﺤﺮك ﻛﻪ ﻳﻚ‬ ‫ﭼﺸﻤﺸﺎن را ﺑﺎ ﺗﻨﻈﻴﻔﻲ داﻳﺮه ﺷﻜﻞ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ؟ ﺳﻦ ﭘﻨﺠﺎه را ﭼﻪ ﺑﻪ آبِ ﻣﺮوارﻳﺪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻛﻒ ﺳﻴﻤﺎﻧﻲ ﺧﻴﺲ‪» :‬ﻧﻜﻨﺪ دﻳﺸﺐ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ در ﻣﺎﻧﺪم‬ ‫ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﻢ؟ ﻧﻜﻨﺪ ﭼﺸﻤﻢ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺑﻜﻨﺪ و ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﺎ ﺑﺮود؟ ﻧﻜﻨﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮدا ﻳﻚ دﻳﻮاﻧﻪاي ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻳﻲ را ﺑﺰﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺮج‬ ‫ﻣﻮﻧﭙﺎرﻧﺎس‪ ،‬و دﻛﺘﺮ ﭘﺎﻧﺘﻴﻪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎم‪ ،‬ﺗﻴﻎ را ﻣﺜﻞ ﻣ‪‬ﻘﺎري ﻛﻪ ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﻨﺪ در‬ ‫ﻛﻨﺪهي ﺗﻮت ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﺪ در ﻛﺎﺳﻪي ﭼﺸﻢ؟‬

‫‪103‬‬

104

‫‪26‬‬ ‫ﻣﺜﻞ اﻓﺘﺎدن ﺳﻜﻪاي در آب‬ ‫ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻧﻘﻼب ﻧﻪ در ﻫﺰار و ﺳﻴﺼﺪ و ﭘﻨﺠﺎه و ﻫﻔﺖ ﻛﻪ در ﻫﺰار‬ ‫ﺳﻴﺼﺪ و ﺳﻲ و ﭘﻨﺞ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد؛ ﻫﻤﺎن ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﭘﺪر ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻣﻲﮔﺮﻳﺴﺖ‪:‬‬ ‫»اﻟﻐﻮث‪ ،‬اﻟﻐﻮث‪ ،‬ﺧﻠﺼﻨﺎ ﻣﻦ اﻟﻨﺎر ﻳﺎرب«‪ .‬از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪي ﻫﺮ ﻛﺪام‬ ‫از ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ اول ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد‪» :‬آن رادﻳﻮ را‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻨﻴﺪ!«‬ ‫ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺒﺎدي وﻗﺘﻲ ﺷﻨﻴﺪ رادﻳﻮ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ را ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪ .‬اﻣﺎ ﻃﻨﻄﻨﻪي اﻣﻴﺪ ﺑﻮد در اﻳﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ‪ .‬از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‪،‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻻﻻﻳﻲ وﻳﮕﻦ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ رادﻳﻮ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮد‬ ‫اداﻣﻪ دﻫﺪ‪ .‬ﺳﻘﻒ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ دوﻻﻳﻪ ﺑﻮد‪ :‬ﻻﻳﻪاي ﺑﻴﺮوﻧﻲ ﺑﺎ ﺷﻴﺒﻲ ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ‬ ‫درﺟﻪ ﻛﻪ ﺷﻴﺮواﻧﻲ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻻﻳﻪاي دروﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼْ ﻣﺴﻄﺢ ﺑﻮد؛ ﭘﻮﺷﻴﺪه از‬ ‫ﻗﺸﺮ ﺿﺨﻴﻢ ﻏﺒﺎر‪ .‬زﻣﺴﺘﺎﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﺳﻘﻒ دوﻻﻳﻪ ﻣﺄﻣﻦ ﮔﺮﺑﻪﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﮔﺎه ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را ﻣﺮﻧﻮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﻀﺎي ﻣﻴﺎن دو ﻻﻳﻪي ﺳﻘﻒ‪ ،‬در‬ ‫ﻗﺴﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻧﺘﻲ از ﻫﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﺴﺖ‪ ،‬از روي دﻳﻮار ﻣﻲﭘﺮﻳﺪﻧﺪ و ﻓﺎﺻﻠﻪي ﻣﻴﺎن‬ ‫دو ﻻﻳﻪ را ﻋﺒﻮر ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و‪ ،‬اﮔﺮ ﻋﺸﻖﺷﺎن ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﺧﺎﻧﻪي‬ ‫ﭘﺸﺘﻲ ﻓﺮود ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬آه‪ ،‬اي ﮔﺮﺑﻪﻫﺎي ﻋﺰﻳﺰ‪ ...‬ﻛﺎش ﻣﻲﺷﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﻳﻚ ﺟﺴﺖ ﻋﺒﻮر ﻛﻨﻢ از ﻣﻴﺎن دو ﻻﻳﻪي ﺳﻘﻒ‪ ...‬ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ‪ .‬ﺟﻠﻮﺗﺮ‬ ‫ﺑﺮوم‪ .‬دراز ﺑﻜﺸﻢ ﻣﻴﺎن ﺑﺎزوﻫﺎ‪ .‬ﺳﺮ ﺑﮕﺬارم روي ﺳﻴﻨﻪﻫﺎ‪ ...‬ﻏﺮﻗﻪ ﺷﻮم در‬

‫‪105‬‬

‫آﻏﻮش ﻣﻬﺮﺑﺎن‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺒﺎدي زن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺎﻟﻚ زﺑﺎن و ﻋﻘﺮﺑﻪي ﺳﺎﻋﺎتِ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺒﺎﻧﻪ‬ ‫روز ﻣﻦ ﻓﺮق داﺷﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﮕﺎن؛ ﮔﺎه ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺎه ﺑﻴﺴﺖ و‬ ‫دو ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬و ﮔﺎه ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﻴﻢ‪ .‬ﺑﺴﺘﮕﻲ داﺷﺖ ﭼﻘﺪر ﺧﺎﻧﻢ‬ ‫ﻋﺒﺎدي ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ ﺟﻠﻮي در‪ .‬او ﻣﺎﻟﻚ ﻛﻠﻴﺪي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﻔﻞ زﺑﺎن ﻣﺮا ﺑﺎز‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻧﻨﻪدوﺷﻨﺒﻪ ﻳﻜﺴﺮه زﺑﺎن ﺑﻮد و ﻧﻪ ﻣﺜﻞ اِﻟﻤﺎر ﻳﻜﺴﺮه‬ ‫ﮔﻮش‪ .‬ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد آن ﭼﻬﺮهي ﮔﺸﺎدهي ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻳﻜﻲ دو ﺟﻤﻠﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ و‬ ‫ﮔﻮش ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﻬﺶ ﺑﭙﺮي از اﻳﻦ ﺳﺮ روز ﺑﻪ آن ﺳﺮ روز‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﭘﺮ را دوﺑﺎره ﻗﺮض ﺑﮕﻴﺮم از ﺷﻤﺎ؟« ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪاﻳﻲ‬ ‫ﺷﻨﻴﺪم در اﻋﻤﺎق وﺟﻮد؛ ﭼﻴﺰي ﻣﺜﻞ ﺻﺪاي اﻓﺘﺎدن ﺳﻜﻪاي در آب‪ .‬دو‬ ‫روز ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪي اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻲ را ﭘﺲ آورده ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻪ‬ ‫اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ آن را دوﺑﺎره ﻗﺮض ﺑﮕﻴﺮد؟ ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦ‬ ‫ﭘﻴﺎﻣﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻫﺎﻟﻪاي از اﺷﺎره ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲﺷﺪ؟‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺪون داﺷﺘﻦ ﭼﺸﻢاﻧﺪازِ وﺻﻞ ﻫﻴﭻ ﻋﺸﻘﻲ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﮔﻨﮓﺗﺮ از اﺣﺴﺎﺳﺎت ﭘﺴﺮﺑﭽﻪاي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﻎ ﺷﺪه اﺳﺖ‬ ‫وﻟﻲ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲداﻧﺪ ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺒﺎدي ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﺰرﮔﺘﺮ از‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺷﻮﻫﺮ داﺷﺖ‪ .‬آﻧﻘﺪر ﻫﻢ ﻣﻮﻗﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻴﺪان‬ ‫ﻧﺪﻫﺪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﺸﻢاﻧﺪاز‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﻪي ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ را‬ ‫ﻧﮕﻪﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪاي ﺳﻴﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ »ﺷﻤﺎ«‪ .‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﻓﻘﻂ‬ ‫ﺟﺴﻢ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي او ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺻﺪاي رادﻳﻮ از ﻣﻴﺎن دو‬ ‫ﻻﻳﻪي ﺳﻘﻒ ﻋﺒﻮر ﻣﻲﻛﺮد و ﻃﻮري ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﻛﻪ اﻧﮕﺎر رادﻳﻮ‬ ‫ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪي ﺧﻮد ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻲﻛﺮدم‪ :‬ﺑﻪ‬ ‫داروي ﺑﻴﻬﻮﺷﻲ! دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻃﻮري ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﻣﺎﻟ ِ‬ ‫ﻚ ﺳﺎﻋﺎتِ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫‪106‬‬

‫را ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻐﻞاش ﻛﻨﻢ ﺑﻲآﻧﻜﻪ‬ ‫ﺑﺪاﻧﺪ ﺑﻐﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻃﻮري ﺑﺸﻮد ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﻃﻮري‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪...‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ«‪ .‬و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻛﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲزد‬ ‫ﻃﻮري ﻧﮕﺎﻫﺶ را دزدﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻌﻨﻲ‪ :‬ﻧﭙﺮس‪.‬‬ ‫ﺳﻜﻪي دﻳﮕﺮي اﻓﺘﺎد در ﭼﺸﻤﻪ! ﺻﺪاﻳﻲ ﻓﺮاﺗﺮ از ﺗﺤﻤﻞ روح‪ .‬ﻣﺮدهاي‬ ‫از ﮔﻮر ﺑﺮﻣﻲﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺮاي ﻛﻲ؟«‬ ‫ﻣﺎدرم دم در ﺑﻮد ﺧﻮاﻫﺮم ﻫﻢ اﻳﻦ ﻃﺮف‪ .‬ﮔﻮش ﻣﻲدادﻧﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺮفﻫﺎي ﻣﻦ و او‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎ و ﺑﺮادرﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ آﻧﻄﺮفﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﮔﺮمِ‬ ‫ﺑﺎزي و ﺷﻮﺧﻲ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاي ﭘﺮوﻳﻦ‪«.‬‬ ‫راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ؟ ﻳﺎ ﺑﺪل ﻣﻲزد؟‬ ‫در آن دوﻫﻔﺘﻪاي ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ از اﻳﺴﺘﺎدن رﻳﮕﻲ در ﻫﻮا‪ ،‬ﭘﺮوﻳﻦ‬ ‫ﺣﻀﻮري ﺑﻮد ﻣﺪام در ﻏﻴﺒﺖ‪ .‬ﺷﺒﺤﻲ ﺳﺮﮔﺮدان ﻛﻪ ﻣﻲآﻣﺪ و ﮔﺸﺖ ﻣﻲزد‬ ‫در رگﻫﺎ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ردي از ﻣﻪ‪ ،‬ﻋﻄﺮي ﻧﺎﺷﻨﺎس را ﺑﺎﻗﻲ‬ ‫ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﻫﻲ از ﺧﻮد ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ دارد ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدم‬ ‫ﺣﻀﻮرش را‪ ،‬اﻣﺎ ﻏﻴﺒﺘﺶ را ﻧﻪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺷﺒﺤﻲ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺟﺎي اﺷﻴﺎء ﺧﺎﻧﻪ را‬ ‫ﻋﻮض ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ » :‬اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻧﺪارد از ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ؟«‬ ‫ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ‪» ،‬س« ﻋﺰﻳﺰ؟ اﺷﻜﺎﻟﻲ دارد؟ اﺷﻜﺎﻟﻲ دارد ﻛﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﻛﺸﺶ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ را ﻛﻪ ﻣﻬﺎر ﺷﺪه اﺳﺖ در ﻋﻀﻠﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻓﻨﺮي رﻫﺎ‬ ‫ﺑﻜﻨﻢ ﺗﺎ اﻳﻦ دﻳﻮار ﺷﻴﺸﻪاي ﻧﺎزك ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﻦ و ﺗﻮﺳﺖ دررررررﻧﮓ‬

‫‪107‬‬

‫ﺑﺸﻜﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮﻣﺖ ﻣﻴﺎن ﺑﺎزوﻫﺎ؟ ﻧﻪ اﻳﻨﻄﻮر ﻧﮕﺎه ﻧﻜﻦ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﺮت را‬ ‫ﻣﻲاﻧﺪازي ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ ...‬ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺳﺮت را ﺑﻴﻨﺪازي ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ ...‬ﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻨﻄﻮر از‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻧﻜﻦ‪ ...‬ﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻨﻄﻮر وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﺮت ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ ...‬اﻳﻨﻄﻮر ﻛﻪ‬ ‫از ﮔﻮﺷﻪي ﭼﺸﻢﻫﺎ‪ ...‬اﻳﻨﻄﻮر ﻧﺨﻨﺪ‪ .‬اﺷﻜﺎل دارد ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ! ﻣﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻫﻲ‬ ‫ﭼﺮخ ﺑﺰﻧﻢ ﺗﻮي داﻳﺮهاي ﻛﻪ ﻫﻲ دور ﻣﻲزﻧﺪ داﻳﺮهوار ﺗﻮي ﻳﻚ داﻳﺮه ﻛﻪ ﺗﺎ‬ ‫اﺑﺪ ﻫﻲ ﭼﺮخ ﻣﻲزﻧﺪ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻫﻲ دور ﻳﻚ داﻳﺮه ﺗﺎ اﺑﺪ داﻳﺮهوار‪ ...‬ﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻨﻄﻮر‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻧﻜﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻟﮕﺪ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫‪108‬‬

‫‪27‬‬ ‫ﺗﻜﻪاي ﺗﻮر ﺳﭙﻴﺪ‬ ‫ﻣﮕﺮ از ﻳﻚ دار ﻳﺎ ﻳﻚ درِ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﭼﻘﺪر ﭼﻮب ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲآﻣﺪ؟‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻫﻤﻪي ﭘﻮﺳﻴﺪﮔﻲ ﻫﺎ را ﻣﻲﺗﺮاﺷﻴﺪي و ﻫﺮﺟﺎ را ﻛﻪ ﺳﻮراخ ﺑﻮد)ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﺟﺎي ﻟﻮﻻ‪ ،‬ﺟﺎي ﻗﻔﻞ‪ ،‬ﻳﺎ ﻛﻮﺑﻪ( ﺣﺬف ﻣﻲﻛﺮدي آﻧﻮﻗﺖ از دري ﺑﻪ‬ ‫آن ﺑﺰرﮔﻲ ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﻗﺪر ﻳﻜﻲ دو ﺳﻪﺗﺎر ﻫﻢ ﭼﻮب ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬اﻳﻨﻄﻮر‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد رﻓﺘﻦ از اﻳﻦ ﮔﻮﺷﻪي ﺧﺎك ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪي دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺧﺎك‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮادرم زﻧﮓ زد ﻛﻪ راه ﺑﻴﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻴﺦ ﮔﻮشﻣﺎن ﻳﻚ‬ ‫در ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻫﺴﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻣﻌﻄﻞ ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﺑﺮادرم ﺟﻠﻔﺎ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ؛ ﻣﺤﻠﻪي‬ ‫ارﻣﻨﻲﻫﺎي اﺻﻔﻬﺎن‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم اﻳﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ آﻧﺠﺎ ﻣﻌﺪن ﭼﻮبﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺗﻮت اﺳﺖ‪ ...‬ﭼﻪ ﮔﻨﺞ ﺑﺎدآورد! ﻣﺎﺷﻴﻦ‬ ‫را ﺳﻮار ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﺑﺮادرم ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻣﺘﻌﻠﻖ‬ ‫اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺎدام ﻫﻠﻨﺎ؟‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن‪ ،‬ﻳﻚ ﺻﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮي‬ ‫ﻛﺎﺳﻪي ﺳﺮم ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ ﻛﻮهﻫﺎ و ﺑﻴﺎﺑﺎنﻫﺎي دو ﻃﺮف‬ ‫ﺟﺎده و ﻃﻨﻴﻦ اﻳﻦ ﺻﺪاي ﺟﺎدوﻳﻲ اوج ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺳﺎلﻫﺎ‬ ‫ﺑﻌﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎنﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻲدﻳﺪم ﺑﺎﻳﺪ از وراي ﺧﻂ ﺗﻠﻔﻦ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﺳﻜﻮت ﻣﺮﻣﻮزﺷﺎن را ﮔﻮش ﺑﻜﻨﻢ آﻧﻬﻢ در ﻣﺘﻦ ﺻﺪاي‬ ‫درﻫﻢﺷﻜﺴﺘﻪي آﻗﺎي ﻣﻌﺘﻤﺪي و ﺣﺲ ﻛﻨﻢ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر دارد ﻓﺮو‬ ‫ﻣﻲرﻳﺰد؛ ﺻﺨﺮهاي زﻳﺒﺎ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﻲﺳﻮد اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻜﺎنﻟﺮزهاي‬

‫‪109‬‬

‫دارد ﺑﺪﻟﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﻲ ﺧﺎك ﻛﻪ آوار ﻣﻲﺷﻮد روي ﺳﻄﺢ زﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫»دﺧﺘﺮم‪ ،‬ﺟﺎن را ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻴﺮد از آدم‪ ،‬ﺛﺮوت را ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮد از آدم‪ .‬زن آدم را ﻫﻢ ﻫﺮﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻴﺮد از آدم‪ .‬اﻣﺎ دﺧﺘﺮي‬ ‫ﻛﻪ از ﮔﻮﺷﺖ و ﺧﻮن ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ...‬ﻧﺴﺒﺖاش را ﺧﺪا ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻴﺮد از‬ ‫آدم«‬ ‫ﻫﻠﻨﺎ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮام‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎش ﭘﺎﻳﻢ‬ ‫ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ و ﻧﻤﻲرﻓﺘﻢ ﺗﻮي آن ﺧﺮاب ﺷﺪه‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻫﻤﻪاش ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ‬ ‫ارﻣﻨﻲ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد؟ آن دو ﺳﻪﺗﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺎرﻣﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺎ را داﺧﻞ آدم ﺣﺴﺎب‬ ‫ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬زن ﻫﺎﻛﻮﭘﻴﺎن ﻋﺮق ﻓﺮوش ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﺷﺐ و روز‬ ‫ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺸﺨﻮان ﻛﻤﻚﺣﺎلِ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم روز ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم‬ ‫ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﻓﺘﻦ ﺷﺎل‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻮﻏﻮس ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ از ﺳﺮ ﻛﺎر‪،‬‬ ‫ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺎ ﺧﻮدش«‪.‬‬ ‫ـ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎزي ﻧﻤﻲﻛﺮد؟‬ ‫ـ اولﻫﺎ ﭼﺮا‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ اﺳﺘﻌﺪاد ﻧﺪارم ﺑﺮاي ﺗﺨﺘﻪﻧﺮد‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮﺷﻢ‬ ‫ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ ،‬راﺳﺘﺶ‪ .‬ﻫﻤﻪاش ﻣﻲﺑﺎﺧﺘﻢ‪ .‬او ﻫﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪاش ﺳﺮ ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺎزي ﻛﻨﺪ‪ .‬ارﻣﻨﻲﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻴﺪ‪ ...‬ﺷﻮﻫﺮ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد از ﺳﺮ ﻛﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﻧﺮد و ﻋﺮق ﺧﻮردن؛ زن ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺷﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻠﻨﺎ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻴﻪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻪاش دارم‬ ‫ﻣﻲﺑﺎزم‪ .‬ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﻛﻲ؟ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم‪ .‬ﺗﺮﺳﻴﺪم‪.‬‬ ‫ﭼﺸﻢﻫﺎش ﻳﻚ ﺟﻮري ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﺳﺮم را ﻛﺮدم ﺗﻮي ﻛﻤﺪ و‬ ‫ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدم‪ .‬ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﻋﺮوﺳﻲام ﻟﻜﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد از ﺑﺲ ﻫﻲ ﻫﺮ روز ﺳﺮم را‬ ‫ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻻي ﻟﺒﺎسﻫﺎ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻠﻨﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻪاش‬ ‫ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﺰﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪام‪ .‬ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﭼﺮا‬

‫‪110‬‬

‫ﻫﻲ ﻣﻲروي ﺗﻮ ﻛﻤﺪ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻫﻠﻨﺎ؟ دﻟﻢ ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ ﺑﺮاي ﺑﻮﻏﻮس‪.‬‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ او ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺎراﺣﺖ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﺮد؟‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاي وﻳﻼﻳﻲ ﻛﻪ روي ﻃﺎﻗﭽﻪي ﺑﺨﺎري ﺑﻮد؛ ﺧﺎﻧﻪاي‬ ‫ﭼﻮﺑﻲ ﺑﺎ ﺳﻘﻒِ ﺷﻴﺮواﻧﻲ و ﺣﻴﺎط ﭼﻤﻦ ﻛﻪ دور ﺗﺎ دورش ﻧﺮده داﺷﺖ؛ از‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﺳﻤﻪﻫﺎ ﻛﻪ درﺳﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺑﺮاي ﻫﺪﻳﻪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻘﺪر دﻟﮕﻴﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫زﻧﺪﮔﻲِ ﻫﻠﻨﺎ‪ .‬آﻧﻄﺮفﺗﺮ‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﻮار‪ ،‬ﻋﻜﺲ ﺑﻮﻏﻮس ﺑﻮد در ﻗﺎﺑﻲ ﻣﻨﺒﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن‬ ‫ﺻﻮرت ﮔﺮد و ﺗﭙﻞ؛ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ در ﺟﺎﻳﻲ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ؟« و ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﺑﻪ آﻧﻮﻗﺖﻫﺎ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ از‬ ‫ﻛﺎر ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ آﻧﻄﻮر ﺳﻪﭘﺮﻃﺎس را ﺗﻮي دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﻟﻨﮕﺮ ﻣﻲداد‪.‬‬ ‫ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآﻣﺪ از ﺷﻜﻞ اﻳﻦ ﺳﻪ ﭘﺮﻃﺎس ﻫﺎ‪ :‬ﺳﻪ ﻛﺎﺳﻪي ﻳﻚ ﺷﻜﻞ‬ ‫ﻛﻪ روي ﻫﻢ ﺳﻮار ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و دﺳﺘﻪاي ﮔﻴﺮهدار ﻫﺮ ﺳﻪ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﺼﻞ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﻦ‪ ،‬اﻳﻦ ﻇﺮف ﻧﻮﻋﻲ زﻣﺎنﺳﻨﺞ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺑﻴﻠﺮﺳﻮتﻫﺎﻳﺸﺎن را ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺪ و راه ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻧﺪ ﺑﺮوﻧﺪ ﺳﺮ ﻛﺎر‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺲ‬ ‫ﺳﻪﭘﺮﻃﺎﺳﺶ را ﺗﻜﺎن ﻧﻤﻲداد‪ .‬ﻋﺒﻮر آرام و ﻣﻮﻗﺮ ﺳﻪﭘﺮﻃﺎسﻫﺎ ﻃﻮري ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ اﻧﮕﺎر اﻳﻦ ﺳﻪﭘﺮﻃﺎسﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﺳﺮ ﻛﺎر‪ ،‬و ﻛﺎرﮔﺮان ﻫﻴﭻ‬ ‫ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﻣﮕﺮ زاﺋﺪهاي ﺗﻨﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪاي از ﻇﺮف‪ .‬و ﻋﺼﺮ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻪﭘﺮﻃﺎسﻫﺎ ﭼﻴﺰي ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﻣﮕﺮ زاﺋﺪهاي ﻛﻪ ﺑﺎزﻳﮕﻮﺷﺎﻧﻪ‬ ‫ﺗﻮي دﺳﺖﻫﺎ ﺗﻜﺎنﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬ﺑﻮﻏﻮس ﺗﻨﺪﺗﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﺪم‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺗﻦاش را ﻫﻢ ﻟﻨﮕﺮي ﺑﻪ راﺳﺖ‪ ،‬ﻟﻨﮕﺮي ﺑﻪ ﭼﭗ ﻣﻲداد‪.‬‬ ‫اﻧﮕﺎر ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﺎﻧﻪاش ﻫﻮا را ﻛﻨﺎر ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ راه ﺑﺎز ﺷﻮد ﺑﻪ ﺟﻠﻮ‪ .‬آن‬ ‫ﻛﭙﻞﻫﺎي ﮔﺮد و ﺑﺮآﻣﺪه ﻣﺜﻞ ﺑﻐﻀﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﻠﻤﺒﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺗﻮي ﺗﻦاش‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي ﻟﻴﻦ ﻓﻘﻂ ﻟﻨﮕﺮ ﺳﻪﭘﺮﻃﺎس را ﻣﻲدﻳﺪي و ﻛﭙﻞﻫﺎ را‬ ‫ﻛﻪ اﻧﮕﺎر آﻣﺎس ﻛﺮده ﺑﻮد از ﺿﺮﺑﻪاي ﻣﻮﻫﻮم‪ .‬ﻛﭙﻞﻫﺎي ﻫﻠﻨﺎ ﺷﻜﻞ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫‪111‬‬

‫ﻫﻴﭻ ﺷﻜﻠﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻪ‪ .‬ﻫﻠﻨﺎ ﭼﺎق ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﻧﮕﺎر‬ ‫ﻫﻤﻪي ﺧﻄﻮط ﺑﺪن در ﻫﻢ ادﻏﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﭙﻞ ﻣﻴﺎن آﻧﻬﻤﻪ‬ ‫ﭼﺮﺑﻲ و ﮔﻮﺷﺖ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺧﻮد ﻫﻠﻨﺎ ﻛﻪ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺷﺎل ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮياش‬ ‫ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد در ﺣﺎل ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪن اﺳﺖ ﻳﺎ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪن‪.‬‬ ‫ﻫﻠﻨﺎ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬رﻓﺖ ﻗﺮه ﻛﻠﻴﺴﺎ‪«.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺮاي زﻳﺎرت؟«‬ ‫ﺳﺮش را ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﺑﺎزي ﻛﺮدن‪.‬‬ ‫ﻟﺐﻫﺎش را ﺑﺎد ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﻲداد‪.‬‬ ‫ﺗﺎ اﺷﻜﺶ را ﻧﺒﻴﻨﻢ ﺳﺮم را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم و ﺧﻴﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻛﻪ‬ ‫درش ﺑﺎز ﺑﻮد و ﮔﻮﺷﻪي ﻛﻤﺪي ﻗﻬﻮهاي رﻧﮓ ﺗﻮي ﭼﺎرﭼﻮباش ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ آورد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻣﺎﻫﺸﻬﺮ ﻛﻪ آﻣﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻪي ﭘﻮﻟﻲ را ﻛﻪ‬ ‫ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻔﺖ داده ﺑﻮد ﺑﺎﺑﺖ ﺑﺎزﺧﺮﻳﺪياش ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮام‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻫﻠﻨﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﺗﻮ را ﺳﻴﺎهﺑﺨﺖ ﻛﺮدم‪ .‬از ﺧﺎﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻲات آواره ﻛﺮدم‪ ،‬از ﺷﻬﺮات آواره‬ ‫ﻛﺮدم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ ﺳﺮ ﺧﺎﻧﻪي اول‪ .‬اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎل ﺗﻮ‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم ﺧﻮدم را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪ .‬رﻓﺖ ﻗﺮه ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ .‬اﻣﺎ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻲ از او‬ ‫ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﺎﻣﻪاي آﻣﺪ از دﻳﺮي در ﻟﺒﻨﺎن‪ .‬ﻛﺎﻫﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ :‬ﻣﺮدي ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ زﻧﻲ را ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻛﻨﺪ ﺧﻮدش را ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬او ﻫﻢ اﺻﻔﻬﺎﻧﻲ ﺑﻮد؟«‬ ‫ـ ﻧﻪ‪ .‬از رﺿﺎﺋﻴﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪر ﭘﻴﺮي داﺷﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﺧﻪي درﺧﺖ ﮔﻴﺮ‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ و داﺷﺖ ﻛﻮر ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ دﻛﺘﺮ‬ ‫ﻫﺎوﻛﻴﻨﮓ ﺧﻴﻠﻲ ﺣﺎذق اﺳﺖ‪ .‬ورش داﺷﺖ آورد ﺑﻪ اﺻﻔﻬﺎن‪ .‬آﻧﻮﻗﺖﻫﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﺗﺎزه ﺷﺮوع ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻛﺎر ﺗﻮي ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺴﻴﺤﻲﻫﺎ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺟﻮان‬

‫‪112‬‬

‫ﺧﻮﺑﻲ آﻣﺪ‪ .‬ﺷﺐ ﺳﺎل ﻧﻮ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺴﺎط ﺟﺸﻦ را آﻣﺎده ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻮﻏﻮس ﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﺮاهِ ﭘﺪرش آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻴﺰز ﻛﺮاﻳﺴﺖ‪ ...‬ﺷﻤﻊ ﻫﺎ!‪ ...‬ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﻮي درﺷﻜﻪ!« دﻛﺘﺮ‬ ‫ﻫﺎوﻛﻴﻨﮓ دﺳﺖ ﻛﺮد ﺟﻴﺒﺶ اﺳﻜﻨﺎﺳﻲ درآورد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻠﻨﺎ ﺑﺮو ﺗﺎ‬ ‫ﻧﺒﺴﺘﻪاﻧﺪ ﻳﻚ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻤﻊ ﺑﮕﻴﺮ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎْ‪ .‬ﻫﻮا ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮد ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺖﻫﺎم ﻳﺦ‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد از ﺑﺲ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﺷﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﺮق اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻮﻏﻮس‬ ‫اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬دﻟﺶ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﻲروم‪ .‬ﭘﻮل را ﮔﺮﻓﺖ و رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﻳﻚ زﻧﻲ را آورده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﺎه ﺑﻮد و از ﺑﺎﻻي ﻧﺮدﺑﺎن‬ ‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬از اﺗﺎق ﻋﻤﻞ ﻛﻪ آﻣﺪﻳﻢ ﺑﻴﺮون‪ ،‬دﻳﺪم ﺑﻮﻏﻮس ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ اﻣﺎ‬ ‫ﻳﻚ دﺳﺘﺶ ﺷﻤﻊ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻚ دﺳﺘﺶ ﻫﻢ ﻟﺒﺎس ﺗﻮر ﺳﭙﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﻦ‪«.‬‬ ‫ﺳﺮش را ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﺷﺮوع ﻛﺮد‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺎزي ﻛﺮدن ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎش‪ .‬ﺗﺎزه ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﻛﻪ دﺳﺘﺶ ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮاي‬ ‫ﻣﻦ‪ ،‬آن ﺷﺎل ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮي ﺟﺰﺋﻲ ﺑﻮد از ﺑﺪنِ ﻫﻠﻨﺎ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻧﻤﻲﺑﺎﻓﻲ؟ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﺶ را ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ دﺳﺖﻫﺎ‪ .‬ﻫﺮازﮔﺎه‬ ‫از زﻳﺮ اﺑﺮوﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻪ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ دوﺑﺎره ﭘﺎﺋﻴﻦ‬ ‫را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دوﺑﺎره از ﻻي دري ﻛﻪ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ اﺗﺎقِ ﺧﻮاب‪ ،‬ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻛﻤﺪ ﭼﻮﺑﻲ ﻗﻬﻮهاي رﻧﮕﻲ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﮔﻮﺷﻪاي از آن ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺗﻜﻪاي ﺗﻮر ﺳﭙﻴﺪ ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد از ﻻي در ﻛﻤﺪ‪.‬‬

‫‪113‬‬

114