Królowa Magii

DAVID EDDINGS

KRÓLOWA MAGII

Belgariady tom II Przeło˙zył: Piotr W. Cholewa

Tytuł oryginału: Queen of Sorcery

Data wydania polskiego: 1994 r. Data pierwszego wydania oryginalnego: 1982 r.

Helen, która podarowała mi to, co w z˙ yciu najcenniejsze i Mike’owi, który mnie nauczył zabawy

PROLOG B˛edacy ˛ historia˛ Wojny Królestw Zachodu przeciw najohydniejszej Iwazji i Złu Kal Toraka na podstawie Bitwy pod Vo Mimbre

Gdy s´wiat był jeszcze młody, zły Bóg Torak ukradł Klejnot Aldura, by dzi˛eki niemu zdoby´c pot˛eg˛e. Klejnot oparł mu si˛e i okaleczył straszliwym ogniem. Lecz Torak nie zrezygnował, gdy˙z Klejnot był dla niego najcenniejszy. Pó´zniej Belgarath, czarodziej i ucze´n Aldura, poprowadził króla Alornów i trzech jego synów, a ci zabrali Klejnot z z˙ elaznej wie˙zy Toraka. Torak s´cigał ich, lecz gniew Klejnotu dopadł go i odegnał. Belgarath wyznaczył Chereka i jego synów na władców czterech wielkich królestw, by po wieczne czasy chronili s´wiat przed Torakiem. Klejnot powierzył Rivie mówiac, ˛ z˙ e dopóki jego potomkowie strzega˛ Klejnotu, Zachód jest bezpieczny. Mijały stulecia, a Torak nie zagroził ludom Zachodu. A˙z wiosna˛ roku 4865 na Drasni˛e napadła olbrzymia horda Nadraków, Thullów i Murgów. Po´srodku morza Angaraków niesiono w wielkiej z˙ elaznej lektyce tego, którego zwano Kal Torak, co oznacza Króla i Boga. Burzono i palono miasta i wioski, gdy˙z Kal Torak przybył, by niszczy´c, nie zdobywa´c. Tych, co prze˙zyli, oddawano Grolimom w stalowych maskach, by składali ich w ofierze podczas straszliwych rytuałów Angaraków. Nikt nie ocalał prócz tych, co uciekli do Algarii lub z uj´scia Rzeki Aldura zostali zabrani przez okr˛ety Chereków. Potem naje´zd´zcy zaatakowali Algari˛e. Tu jednak nie znale´zli miast. Konni nomadzi, Algarowie, cofali si˛e, a potem uderzali w gwałtownych, szybkich atakach. Tradycyjna˛ siedziba˛ królów Algarii była Twierdza, zbudowana przez ludzi góra o kamiennych murach grubo´sci trzydziestu stóp. Na pró˙zno rzucali si˛e na te mury Angarakowie. Wreszcie rozpocz˛eli obl˛ez˙ enie, które — cho´c bezowocne — trwało osiem lat. Dzi˛eki temu Zachód zyskał czas na przygotowania i mobilizacj˛e. Generałowie zebrali si˛e w Imperialnej Akademii Wojennej w Tol Honeth i ustalili strategi˛e. Zapomniano o narodowych sporach i Branda, Stra˙znika Rivy, wybrano naczelnym wodzem. Wraz z nim przybyła niezwykła para doradców: stary, lecz pełen wigoru m˛ez˙ czyzna, który twierdził, z˙ e ogladał ˛ nawet królestwa Angaraków; oraz uderzajaco ˛ pi˛ekna kobieta ze srebrnym lokiem na czole i królewskimi manierami. Ich Brand słuchał i im okazywał niemal uni˙zony szacunek. Pó´zna˛ wiosna˛ roku 4875 Kal Torak porzucił obl˛ez˙ enie i ruszył na zachód, ku morzu, cały czas s´cigany przez algarskich je´zd´zców. W górach Ulgosi wyszli noca˛ ze swych jaski´n i uczynili straszliwa˛ rze´z w´sród s´piacych ˛ Angaraków. Wcia˙ ˛z jednak nieprzeliczone były armie Kal Toraka. Po krótkiej przerwie i przegrupowaniu hufce poda˙ ˛zały dolina˛ rzeki Arend w stron˛e miasta Vo Mimbre, niszczac ˛ wszystko na swej drodze. 4

Z poczatkiem ˛ lata Angarakowie ruszyli do szturmu na miasto. Trzeciego dnia bitwy trzykrotnie zagrał róg. Otworzyły si˛e bramy Vo Mimbre i rycerze Mimbratów run˛eli szar˙za˛ na przednie szeregi hordy Angaraków; okute z˙ elazem kopyta ich wierzchowców tratowały z˙ ywych i martwych. Z lewego skrzydła natarła konnica Algarów, drasa´nscy pikinierzy i ochotnicy Ulgosów o zasłoni˛etych twarzach. A z prawej flanki ruszyli wojownicy Chereków i legiony Tolnedry. Atakowany z trzech stron Kal Torak rzucił do walki swe odwody. Wtedy wła´snie na jego armi˛e spadli z tyłu Rivanie w szarych strojach, Sendarowie i asturscy łucznicy. Angarakowie padali jak pszenica pod ostrzem z˙ niwiarza. Chaos zapanował w ich szeregach. Wtedy odst˛epca, Zedar Czarownik zwany Apostata,˛ podbiegł spiesznie do czarnej z˙ elaznej lektyki, z której nie wyłonił si˛e jeszcze Kal Torak. I powiedział do Przekl˛etego: — Panie, wrogowie twoi otoczyli ci˛e w wielkiej liczbie. Tak, nawet szarzy Rivanie przybyli, by rzuci´c wyzwanie twej pot˛edze. Kal Torak powstał w gniewie i oznajmił: — Wyrusz˛e wi˛ec, by ci fałszywi stra˙znicy Cthrag Yaska, klejnotu, który do mnie nale˙zał, zobaczyli mnie i poznali strach. Przy´slij tu moich królów. — Wszechmocny Panie — odparł Zedar. — Nie ma ju˙z twoich królów. Stracili z˙ ycie w bitwie, a z nimi wielu kapłanów Grolimów. Wielki był gniew Kal Toraka, gdy to usłyszał, a ogie´n trysnał ˛ z jego prawego oka i z oka, które utracił. Rozkazał swym sługom, by przywiazali ˛ jego tarcz˛e do ramienia, przy którym nie było dłoni. Chwycił swój straszliwy czarny miecz i tak uzbrojony wyruszył do bitwy. Wtedy spo´sród oddziałów Rivan dał si˛e słysze´c głos: — W imi˛e Belara wyzywam ci˛e, Toraku. W imi˛e Aldura staj˛e przeciw tobie. Zaprzesta´nmy rozlewu krwi i spotkajmy si˛e, by rozstrzygna´ ˛c t˛e walk˛e. To ja, Brand, Stra˙znik Rivy. Walcz ze mna˛ albo zabieraj swe cuchnace ˛ wojska i nigdy ju˙z nie wracaj do królestw Zachodu. Kal Torak wyszedł przed swe oddziały i krzyknał: ˛ ´ — Gdzie jest ten, który o´smiela si˛e stawa´c przeciwko Władcy Swiata?! Oto ja, Torak, Król Królów i Pan Panów. Zniszcz˛e tego gadatliwego Rivanina. Zgina˛ moi wrogowie, a Cthrag Yaska znowu do mnie powróci. Brand wystapił. ˛ Niósł wielki miecz i przesłoni˛eta˛ tarcz˛e. U jego boku kroczył posiwiały wilk, a nad głowa˛ leciała s´nie˙znobiała sowa. — Jestem Brand — oznajmił. — I zmierz˛e si˛e z toba,˛ ohydny i okaleczony Toraku. Kiedy Torak spostrzegł wilka, zawołał: — Odejd´z, Belgaracie! Uciekaj, je´sli chcesz z˙ ycie zachowa´c! Do sowy za´s powiedział: — Porzu´c swego ojca, Polgaro, i oddaj mi cze´sc´ . Po´slubi˛e ci˛e i uczyni˛e Królowa˛ ´ Swiata. Ale wilk zawył gro´znie, a sowa zahukała z pogarda.˛ Torak wzniósł miecz i uderzył w tarcz˛e Branda. Długo walczyli, liczne i straszne zadali sobie ciosy. Ci, którzy stali w pobli˙zu, by oglada´ ˛ c walk˛e, byli zdumieni. Wielka była w´sciekło´sc´ Toraka i miecz jego uderzał w tarcz˛e Branda, a˙z Stra˙znik upadł pod naporem Przekl˛etego. Wtedy jednym głosem zawył wilk i hukn˛eła sowa i siła Branda została odnowiona. Jednym ruchem Stra˙znik Rivy odsłonił swa˛ tarcz˛e, po´srodku której tkwił okragły ˛ klejnot rozmiaru serca dziecka. Gdy spojrzał na niego Torak, kamie´n l´sni´c zaczał ˛ i wy-

5

syła´c płomienie. Przekl˛ety cofnał ˛ si˛e przed nim. Odrzucił tarcz˛e i miecz, i podniósł r˛ece do twarzy, by osłoni´c ja˛ przed straszliwym ogniem klejnotu. Brand uderzył, a miecz jego przebił przyłbic˛e Toraka, trafił w oko, którego nie było, i zagł˛ebił si˛e w głowie Przekl˛etego. Torak padł i wydał straszny krzyk. Wyrwał miecz i zrzucił hełm. Ci, co patrzyli, zadr˙zeli w grozie, gdy˙z twarz jego spalona była okropnie. Płaczac ˛ krwia,˛ Torak krzyknał ˛ znowu, gdy spojrzał na klejnot, który nazwał Cthrag Yaska˛ i dla zdobycia którego sprowadził wojn˛e do królestw Zachodu. Potem runał, ˛ a ziemia zadr˙zała od jego upadku. Krzyk wielki podniósł si˛e z hufców Angaraków, gdy zobaczyli, jaki los spotkał Kal Toraka; w panice rzucili si˛e do ucieczki. Lecz armie Zachodu s´cigały ich i zabijały, a gdy wstał szary s´wit, nie było ju˙z wrogich wojsk. Brand rozkazał przynie´sc´ ciało Przekl˛etego, by mógł spojrze´c na tego, który chciał zosta´c królem s´wiata. Lecz ciała nie znaleziono. Noca˛ Zedar Czarodziej rzucił zakl˛ecie i niewidzialny ominał ˛ armie Zachodu, unoszac ˛ tego, którego wybrał na swego pana. Brand wysłuchał wtedy swych doradców. I powiedział mu Belgarath: ´ tylko. Jest bowiem Bogiem i nie mo˙ze zgina´ — Torak nie umarł. Spi ˛c od ziemskiej broni. — Kiedy si˛e zbudzi? — zapytał Brand. — Musz˛e przygotowa´c Zachód na jego powrót. Odpowiedziała mu Polgara: — Kiedy znowu potomek Króla Rivy zasiadzie ˛ na północnym tronie, Mroczny Bóg przebudzi si˛e, by stoczy´c z nim wojn˛e. Brand zmarszczył brew. — Ale to znaczy: nigdy! Wszyscy bowiem wiedzieli, z˙ e ostatni Riva´nski Król został wraz z cała˛ rodzina˛ zamordowany przez nyissa´nskich skrytobójców w roku 4002. I znowu przemówiła kobieta: — Gdy czas nadejdzie, Riva´nski Król powróci, by obja´ ˛c swa˛ dziedzin˛e. Tak mówi prastare Proroctwo. Nic wi˛ecej powiedzie´c nie wolno. Brand był zadowolony i wysłał swe armie, by oczy´sciły pole bitwy z trupów Angaraków. A gdy sko´nczyły dzieło, królowie Zachodu zebrali si˛e na rad˛e pod miastem Vo Mimbre. Wiele głosów wychwalało Branda. Byli ludzie, którzy krzyczeli, z˙ e Brand powinien zosta´c władca˛ całego Zachodu. Tylko Mergon, ambasador Imperium Tolnedry, protestował w imieniu swego imperatora, Rana Boruna IV. Brand nie przyjał ˛ zaszczytu i wycofano propozycj˛e, wi˛ec znów pokój zago´scił w´sród zebranych na radzie. Lecz w zamian za ten pokój postawiono Tolnedrze z˙ adanie. ˛ Gorim Ulgosów pierwszy przemówił gromkim głosem: — Aby dopełni´c Proroctwa, obietnica musi by´c zło˙zona, z˙ e ksi˛ez˙ niczka Tolnedry zostanie z˙ ona˛ Riva´nskiego Króla, który przyb˛edzie, by ocali´c s´wiat. Tego z˙ adaj ˛ a˛ Bogowie. I znowu zaprotestował Mergon. — Dwór Riva´nskiego Króla pusty jest i zimny. Nie siedzi władca na tronie Rivy. Jak mo˙ze ksi˛ez˙ niczka Imperialnej Tolnedry zosta´c po´slubiona duchowi? Odpowiedziała mu kobieta, która była Polgara.˛ — Riva´nski Król powróci, by zasia´ ˛sc´ na swym tronie i czeka´c na narzeczona.˛ Od dzisiejszego dnia zatem, ka˙zda ksi˛ez˙ niczka Imperialnej Tolnedry stawi si˛e na Dworze Riva´nskiego Króla w dniu swych szesnastych urodzin. Ubrana w s´lubna˛ sukni˛e przez trzy dni czeka´c b˛edzie na przybycie Króla. Je´sli ten si˛e nie zjawi, b˛edzie wolna, by powróci´c do swego ojca i spełni´c to, co dla niej przeznaczył. 6

— Cała Tolnedra powstanie przeciw tej ha´nbie! — krzyknał ˛ Mergon. — Nie! Nie ma zgody! Wtedy znowu przemówił madry ˛ Gorim Ulgosów. — Powtórz swemu imperatorowi, z˙ e taka jest wola Bogów. Powtórz mu tak˙ze, z˙ e je´sli Tolnedra jej nie spełni, cały Zachód powstanie przeciw niemu i rozp˛edzi synów Nedry na wiatr, powali wspaniałe Imperium, a˙z Tolnedra istnie´c przestanie. Wtedy, widzac ˛ pot˛eg˛e zgromadzonych armii, ambasador ustapił. ˛ Wszyscy si˛e zatem zgodzili i decyzja zapadła. Potem szlachcice rozdartej wojna˛ Arendii przyszli do Branda mówiac: ˛ — Król Mimbratów nie z˙ yje, tak jak i ksia˙ ˛ze˛ Asturów. Kto b˛edzie teraz nami władał? Od dwóch tysi˛ecy lat wojna mi˛edzy Mimbre i Asturia˛ wyniszcza pi˛ekna˛ Arendi˛e. Jak znowu mo˙zemy si˛e sta´c jednym ludem? Brand my´slał długo. — Kto jest dziedzicem tronu Mimbratów? — zapytał. — Korodullin jest nast˛epca˛ króla Mimbratów — odpowiedzieli. — A kto jest spadkobierca˛ linii Asturów? — Mayaserana, córka ksi˛ecia Asturii. — Przyprowad´zcie oboje — polecił im Brand. A kiedy stan˛eli przed nim, powiedział: — Trzeba kres poło˙zy´c rozlewowi krwi mi˛edzy Mimbre i Asturia.˛ Wola˛ moja˛ jest, by´scie po´slubili si˛e wzajemnie i by rody, które tak dawno wojn˛e tocza,˛ zostały połaczone. ˛ Oboje płakali gło´sno i skar˙zyli si˛e, gdy˙z wypełniała ich pradawna wrogo´sc´ i duma ich oddzielnych rodów. Jednak Belgarath odszedł z Korodullinem na stron˛e i rozmawiał z nim długo. A Polgara oddaliła si˛e z Mayaserana w miejsce odosobnione i równie˙z do niej przemówiła. Ani wtedy, ani potem z˙ aden człowiek nie dowiedział si˛e, co usłyszała para młodych ludzi. Wszak˙ze gdy powrócili do Branda, Mayaserana i Korodullin pogodzili si˛e z tym, z˙ e maja˛ zawrze´c mał˙ze´nstwo. I to był ostatni akt rady, co zebrała si˛e po bitwie pod Vo Mimbre. Zanim odjechał na północ, Brand po raz ostatni przemówił do królów i szlachty. — Wiele si˛e tu dokonało dobrego i to przetrwa. Spójrzcie bowiem: oto połaczyli˛ s´my si˛e przeciwko Angarakom i zostali rozbici. Zły Torak pokonany. A przymierze, jakie tu zawarli´smy, przygotowuje Zachód na dzie´n zapowiedziany Proroctwem, gdy powróci Riva´nski Król, a Torak przebudzi si˛e z długiego snu, by znowu walczy´c o władz˛e i panowanie. Wszystko, czego mo˙zna w dzisiejszym dniu dokona´c, szykujac ˛ si˛e do wielkiej i ostatecznej wojny, zostało dokonane. Nic wi˛ecej nie mo˙zemy uczyni´c. Tutaj te˙z, by´c mo˙ze, zaleczone b˛eda˛ rany Arendii i zako´nczona walka trwajaca ˛ ponad dwa tysiaclecia. ˛ I z tego wszystkiego kontent jestem. Bad´ ˛ zcie wi˛ec pozdrowieni i z˙ egnajcie. I opu´scił ich, ruszajac ˛ na północ wraz z siwym m˛ez˙ czyzna,˛ który był Belgarathem i kobieta˛ o królewskiej posturze, która była Polgara.˛ Wsiedli na statek w Camaarze, w Sendarii i po˙zeglowali do Rivy. A Brand nigdy ju˙z nie powrócił do królestw Zachodu. O jego towarzyszach jednak wiele kra˙ ˛zy opowie´sci. Które za´s z nich prawd˛e mówia,˛ a które sa˛ fałszem, niewielu z ludzi wie na pewno.

7

´ I CZE˛S´ C

ARENDIA

Rozdział 1

Vo Wacune ju˙z nie istniało. Dwadzie´scia cztery stulecia min˛eły od dnia, gdy stolica wacu´nskich Arendów legła w gruzach, a mroczna, niesko´nczona puszcza północnej Arendii zagarn˛eła ruiny. Padły sp˛ekane mury, pochłoni˛ete przez mech i wilgotne brunatne paprocie; tylko kikuty dumnych niegdy´s wie˙z rozpadały si˛e w´sród drzew, znaczac ˛ miejsce, gdzie stało Vo Wacune. Mokry s´nieg le˙zał na okrytych mgła˛ ruinach, a strumyczki wody jak łzy s´ciekały po pradawnych kamieniach. Garion w˛edrował samotnie przez poro´sni˛ete drzewami ulice martwego miasta, dla ochrony przed chłodem owini˛ety w gruby szary płaszcz. My´sli miał równie smutne, jak łkajace ˛ wokół głazy. Farma Faldora i zielone, zalane sło´ncem pola zostały tak daleko, z˙ e znikały wolno w mgiełce zapomnienia. Rozpaczliwie t˛esknił za domem. I cho´c starał si˛e jak mógł, nie pami˛etał ju˙z szczegółów. Smakowite zapachy kuchni cioci Pol były tylko niewyra´znym wspomnieniem; stuk Durnikowego młota w ku´zni cichł jak konajace ˛ echo ostatniego uderzenia dzwonu; czyste, wyra´zne twarze towarzyszy zabaw falowały w pami˛eci, a˙z wreszcie nie był ju˙z pewien, czyby je rozpoznał. Dzieci´nstwo odpływało i mimo prób nie potrafił go zatrzyma´c. Wszystko si˛e zmieniało; w tym cały problem. O´srodkiem z˙ ycia, opoka,˛ na której stała budowla dzieci´nstwa, zawsze była ciocia Pol. W prostym s´wiecie farmy Faldora była te˙z pania˛ Pol, kuchmistrzynia,˛ lecz tu˙z za brama˛ dziedzi´nca stała si˛e Polgara˛ Czarodziejka,˛ która obserwowała mijanie czterech tysiacleci ˛ z powodów, jakie przekraczały mo˙zliwo´sci pojmowania. I pan Wilk, stary włócz˛ega i bajarz, tak˙ze si˛e zmienił. Garion wiedział teraz, z˙ e stary przyjaciel był w istocie jego prapradziadkiem — z niesko´nczona˛ liczba˛ dodatkowych „pra”, dodanych dla dokładno´sci — ale przecie˙z zza tych łobuzerskich oczu zawsze spogladał ˛ spokojnym wzrokiem Belgarath Czarodziej; spogladał ˛ i czekał, przez siedem tysi˛ecy lat przygladaj ˛ ac ˛ si˛e szale´nstwom ludzi i Bogów. Garion westchnał ˛ i powlókł si˛e przez mgł˛e. Same ich imiona budziły niepokój. Garion nigdy nie chciał wierzy´c w czary, magi˛e i zakl˛ecia. Takie rzeczy były nienaturalne, naruszały jego poj˛ecie solidnej, rozsadnej ˛ rzeczywisto´sci. Lecz zbyt wiele si˛e wydarzyło, by mógł trwa´c w swym wygodnym sceptycyzmie. W jednej wstrzasaj ˛ acej ˛ chwili ostatnie resztki watpliwo´ ˛ sci rozsypały si˛e w proch. Patrzył w oszołomieniu, jak ciocia Pol gestem i jednym słowem starła mleczne plamy z oczu wied´zmy Martje, z brutalna˛ oboj˛etno´scia˛ przywracajac ˛ jej wzrok i odbierajac ˛ moc widzenia przyszło´sci. Garion zadr˙zał na wspomnienie rozpaczliwego krzyku Martje. Ten krzyk znaczył punkt, w którym s´wiat stał si˛e mniej solidny, mniej rozsadny ˛ i niesko´nczenie mniej bezpieczny. Wyrwany z jedynego miejsca, które znał, niepewny to˙zsamo´sci dwojga najbli˙zszych mu ludzi, po zniszczeniu całej koncepcji rozró˙znienia mi˛edzy mo˙zliwym i nie-

9

mo˙zliwym, Garion znalazł si˛e na szlaku niezwykłej w˛edrówki. Nie miał poj˛ecia, co robia˛ w tym zrujnowanym mie´scie ani dokad ˛ stad ˛ wyrusza.˛ Jednego tylko był pewien: gdzie´s w s´wiecie był człowiek, który kiedy´s skradał si˛e przez mrok przed´switu do małego domku w zapomnianej wiosce. Ten człowiek zamordował jego rodziców. Cho´cby miał na to po´swi˛eci´c reszt˛e z˙ ycia, znajdzie go. I zabije. Było co´s dziwnie uspokajaja˛ cego w tym jedynym pewnym fakcie. Ostro˙znie minał ˛ gruzy domu, który runał ˛ na ulic˛e, i kontynuował pos˛epna˛ w˛edrówk˛e po zniszczonym mie´scie. Wła´sciwie nie było na co patrze´c. Cierpliwe wieki wymazały niemal wszystko, co pozostawiła wojna, a mokry s´nieg i g˛esta mgła zakryły nawet te ostatnie s´lady. Garion westchnał ˛ znowu i ruszył z powrotem do kikuta wie˙zy, przy którym sp˛edzili poprzednia˛ noc. Gdy si˛e zbli˙zył, dostrzegł pana Wilka i cioci˛e Pol, rozmawiajacych ˛ cicho w pewnej odległo´sci od wie˙zy. Starzec naciagn ˛ ał ˛ na głow˛e kaptur koloru rdzy, a ciocia Pol mocno otulała si˛e swym bł˛ekitnym płaszczem. Z wyrazem ponadczasowego smutku spogladała ˛ na okryte mgła˛ ruiny. Długie ciemne włosy spływały jej na plecy, a srebrny kosmyk wydawał si˛e bielszy ni˙z s´nieg u jej stóp. — Jest wreszcie — powiedział pan Wilk, gdy zobaczył Gariona. Skin˛eła głowa˛ i spojrzała na chłopca z powaga.˛ — Gdzie byłe´s? — spytała. — Wła´sciwie nigdzie — odparł Garion. — Chciałem troch˛e pomy´sle´c, to wszystko. — Ale udało ci si˛e przemoczy´c nogi. Podniósł stop˛e i popatrzył na błotnista˛ ma´z, jaka przylgn˛eła do mokrego buta. ´ — Snieg jest wilgotniejszy, ni˙z sadziłem ˛ — usprawiedliwił si˛e. — Czy noszenie tej zabawki naprawd˛e poprawia ci samopoczucie? — Pan Wilk wskazał miecz, z którym Garion ostatnio niemal si˛e nie rozstawał. — Wszyscy powtarzaja,˛ jak niebezpieczna jest Arendia — wyja´snił chłopiec. — Poza tym, musz˛e si˛e do niego przyzwyczaja´c. Przesunał ˛ trzeszczacy ˛ jeszcze, nowiutki pas, tak by owini˛eta drutem r˛ekoje´sc´ nie rzucała si˛e zbytnio w oczy. Miecz był prezentem od Baraka na Dzie´n Zarania, jednym z kilku, jakie otrzymał, gdy sp˛edzili s´wi˛eto na morzu. — Nie pasuje ci, wiesz? — Starzec spogladał ˛ z lekka˛ dezaprobata.˛ — Daj mu spokój, ojcze — wtraciła ˛ z roztargnieniem ciocia Pol. — To jego prezent i je´sli ma ochot˛e, niech go nosi. — Czy Hettar nie powinien ju˙z przyby´c? — Garion wolał zmieni´c temat. — Mo˙ze natrafił na gł˛ebokie s´niegi w górach Sendarii — odparł Wilk. — Zjawi si˛e. Na Hettarze mo˙zna polega´c. — Nie rozumiem, czemu zwyczajnie nie kupili´smy koni w Camaarze. — Nie byłyby tak dobre. — Pan Wilk skubnał ˛ swa˛ krótka˛ siwa˛ brod˛e. — Przed nami daleka droga i nie mam ochoty si˛e martwi´c, z˙ e w pewnym momencie ko´n pode mna˛ padnie. Lepiej teraz troch˛e poczeka´c, ni˙z pó´zniej straci´c o wiele wi˛ecej czasu. Garion dotknał ˛ szyi w miejscu, gdzie skór˛e ocierał ła´ncuch przedziwnie rze´zbionego srebrnego amuletu, który dostał od cioci Pol i pana Wilka na Zaranie. — To przejdzie, kochanie — zapewniła ciocia Pol. — Wolałbym nosi´c go na ubraniu — poskar˙zył si˛e. — Pod tunika˛ nikt nie zobaczy. — Musi dotyka´c twojej skóry. — Ale to niewygodne. Ładnie wyglada, ˛ ale czasami jest zimny, czasami goracy, ˛ a jeszcze kiedy indziej robi si˛e okropnie ci˛ez˙ ki. Ła´ncuch obciera mi szyj˛e. Przypuszczam, z˙ e nie jestem przyzwyczajony do takich ozdób. — To co´s wi˛ecej ni˙z ozdoba, kochanie. Przyzwyczaisz si˛e w ko´ncu.

10

— Mo˙ze b˛edzie ci przyjemniej — za´smiał si˛e Wilk — kiedy si˛e dowiesz, z˙ e twoja ciotka przez dziesi˛ec´ lat przyzwyczajała si˛e do swojego. Ciagle ˛ jej powtarzałem, z˙ eby wło˙zyła go z powrotem. — Nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby´smy teraz musieli do tego wraca´c — zauwa˙zyła chłodno ciocia Pol. — Czy ty te˙z masz taki? — zapytał starca nagle zaciekawiony Garion. — Oczywi´scie. — Czy to co´s oznacza, z˙ e wszyscy je nosimy? — To rodzinny obyczaj, Garionie. — Ton cioci Pol ko´nczył dyskusj˛e. Mgła kł˛ebiła si˛e wokół nich, a wilgotna bryza dmuchała mi˛edzy ruinami. Garion westchnał. ˛ — Chciałbym, z˙ eby Hettar ju˙z tu był. Wolałbym odjecha´c z tego miejsca. Przypomina cmentarz. — Nie zawsze tak było — szepn˛eła ciocia Pol. — A jak? — Byłam tu szcz˛es´liwa. Mury były wysokie, a wie˙ze si˛egały nieba. Wierzyli´smy, z˙ e tak ju˙z pozostanie na zawsze. — Wskazała na zbrazowiałe ˛ zima˛ krzaki je˙zyn, oplatajace ˛ sp˛ekane kamienie. — Tam rozpo´scierał si˛e ogród pełen kwiatów, gdzie siadywały damy w blado˙zółtych sukniach, a młodzie´ncy s´piewali dla nich zza muru. Ich głosy brzmiały słodko, a damy wzdychały i rzucały im przez mur jasnoczerwone ró˙ze. A ta aleja prowadziła do brukowanego marmurem skweru, gdzie spotykali si˛e starcy, by wspomina´c dawno zapomniane wojny i towarzyszy, którzy odeszli. Dalej jeszcze stał dom, gdzie na tarasie siadywałam wieczorami w´sród przyjaciół, by patrze´c, jak pojawiaja˛ si˛e gwiazdy. Pa´z przynosił chłodzone owoce, a słowiki s´piewały tak, jakby p˛ekały im serca. Jej głos cichł z wolna. — Lecz potem przyszli Asturowie — podj˛eła, a w jej słowach zabrzmiała ju˙z inna nuta. — Zdziwiłby´s si˛e widzac, ˛ jak mało trzeba czasu na zniszczenie tego, co budowano przez tysiac ˛ lat. — Nie przejmuj si˛e tak, Pol — uspokajał ja˛ Wilk. — Takie rzeczy zdarzaja˛ si˛e od czasu do czasu. Niewiele mo˙zemy na to poradzi´c. — Ja mogłam — odparła, spogladaj ˛ ac ˛ na ruiny. — Ale ty mi nie pozwoliłe´s, pami˛etasz? — Czy znowu mamy si˛e o to spiera´c, Pol? Musisz si˛e nauczy´c godzi´c ze stratami. Wacu´nscy Arendowie i tak byli ju˙z skazani. W najlepszym razie odsun˛ełaby´s o kilka miesi˛ecy to, co nieuniknione. Nie po to jeste´smy tym, kim jeste´smy, z˙ eby miesza´c si˛e w sprawy, które nie maja˛ z˙ adnego znaczenia. — To samo mówiłe´s wtedy. — Spojrzała na szare drzewa, maszerujace ˛ w´sród mgły po pustych ulicach. — Nie sadziłam, ˛ z˙ e drzewa powróca˛ tak szybko — szepn˛eła łamia˛ cym si˛e głosem. — Chyba mogłyby jeszcze troch˛e poczeka´c. — To ju˙z prawie dwadzie´scia pi˛ec´ stuleci, Pol. — Naprawd˛e? A wydaje si˛e, z˙ e minał ˛ ledwie rok. — Nie my´sl o tym. Wp˛edzasz si˛e tylko w melancholi˛e. Mo˙ze wrócimy do s´rodka? Ta mgła wszystkim nam psuje humory. Zawrócili do wie˙zy. Ciocia Pol, nie wiadomo dlaczego, obj˛eła Gariona za ramiona. Jej zapach i poczucie blisko´sci s´ciskały w gardle. Znikła przepa´sc´ , jaka powstała mi˛edzy nimi w ciagu ˛ ostatnich miesi˛ecy. Komor˛e u podstawy wie˙zy zbudowano z tak masywnych głazów, z˙ e ani mijajace ˛ wieki, ani bezgło´sne, zachłanne korzenie drzew nie zdołały ich poruszy´c. Wielkie łuki

11

wspierały niski kamienny strop, tak z˙ e komora przypominała niemal jaskini˛e. Naprzeciw waskiego ˛ przej´scia szeroka szczelina mi˛edzy grubo ociosanymi blokami tworzyła naturalny komin. Kiedy przybyli poprzedniego wieczoru, przemoczeni i zmarzni˛eci, Durnik z uwaga˛ obejrzał szczelin˛e, po czym szybko skonstruował prymitywne, ale skuteczne palenisko. — Mo˙ze by´c — stwierdził. — Niezbyt eleganckie, ale wystarczy na kilka dni. Gdy Wilk, Garion i ciocia Pol weszli do niskiego pomieszczenia, w palenisku trzaskał ju˙z ogie´n. Rzucał wydłu˙zone cienie pomi˛edzy łuki sklepienia i promieniował miłym ciepłem. Durnik w swej brazowej ˛ skórzanej tunice układał drwa pod s´ciana.˛ Barak, wielki, rudobrody i w kolczudze, polerował miecz. Silk, w koszuli z niebielonego lnu i czarnej skórzanej kamizeli, siedział bezczynnie na jednym z pakunków i bawił si˛e para˛ kostek. — Słycha´c co´s z Hettarem? — Barak podniósł głow˛e. — Ma jeszcze dzie´n albo dwa — odparł Wilk i podszedł rozgrza´c si˛e przy ogniu. — Mo˙ze by´s zmienił buty, Garionie? — zaproponowała ciocia Pol, wieszajac ˛ bł˛ekitny płaszcz na haku, których kilka Durnik wbił młotem w p˛ekni˛ecie muru. Garion zdjał ˛ swój baga˙z z innego haka i zaczał ˛ w nim grzeba´c. — Po´nczochy te˙z — dodała. — Czy mgła podnosi si˛e chocia˙z troch˛e? — zapytał pana Wilka Silk. — Nic z tego. — Je´sli zdołam was przekona´c, z˙ eby´scie si˛e odsun˛eli od ognia, przygotuj˛e kolacj˛e — ciocia Pol stała si˛e nagle bardzo rzeczowa. Wyj˛eła szynk˛e, par˛e bochenków ciemnego wiejskiego chleba, woreczek suszonego grochu i mo˙ze tuzin łykowatych marchewek. Nuciła cicho, jak zawsze podczas gotowania. Nast˛epnego ranka po s´niadaniu Garion narzucił podbita˛ wełna˛ kurtk˛e, przypasał miecz i wrócił w okryte mgła˛ ruiny, by wypatrywa´c Hettara. Takie zadanie sobie wyznaczył i był wdzi˛eczny, z˙ e nikt z przyjaciół nie powiedział, z˙ e to wła´sciwie niepotrzebne. Brnac ˛ przez zalane s´nie˙zna˛ mazia˛ ulice w kierunku zburzonej bramy miasta, s´wiadomie unikał melancholijnej zadumy, która zepsuła mu wczorajszy dzie´n. Poniewa˙z nie miał z˙ adnego wpływu na sytuacj˛e, w jakiej si˛e znalazł, prze˙zuwanie jej zostawi tylko przykry smak w ustach. Nie był wprawdzie radosny, gdy dotarł do niskiego fragmentu muru obok zachodniej bramy, ale te˙z nie był szczególnie ponury. Mur osłaniał go nieco, lecz chłód i wilgo´c nadal docierały przez odzie˙z do skóry, a stopy całkiem ju˙z przemarzły. Zadr˙zał i zajał ˛ pozycj˛e. Wypatrywanie w tej mgle nie miało sensu, wi˛ec cała˛ uwag˛e skoncentrował na nasłuchiwaniu. Uszy zacz˛eły rozró˙znia´c odgłosy lasu za murem, kapanie wody z drzew, czasem głuchy upadek czapy s´niegu, zsuwajacej ˛ si˛e z gał˛ezi, stukanie dzi˛ecioła, pracujacego ˛ na martwym pniu kilkaset jardów dalej. — To moja krowa — oznajmił nagle jaki´s głos z mgły. Garion zamarł i nasłuchiwał bez ruchu. — Wi˛ec trzymaj ja˛ na swoim pastwisku — odparł krótko inny głos. — Czy to ty, Lammer? — zapytał pierwszy. — Tak. Jeste´s Detton, prawda? — Nie poznałem ci˛e. Ile to ju˙z lat? — B˛edzie cztery albo i pi˛ec´ — ocenił Lammer. — Co słycha´c w waszej wsi? — spytał Detton. — Głodujemy. Cała z˙ ywno´sc´ poszła na podatki. — Nasza te˙z. Ostatnio jemy gotowane korzenie drzew. — Tego jeszcze nie próbowali´smy. Zjadamy nasze buty. — Jak twoja z˙ ona? — spytał uprzejmie Detton. 12

— Umarła w zeszłym roku — odpowiedział Lammer oboj˛etnym, pozbawionym emocji głosem. — Pan wział ˛ naszego syna na z˙ ołnierza i chłopak zginał w jakiej´s bitwie. Wylali na niego wrzac ˛ a˛ smoł˛e. Po tym wszystkim moja z˙ ona przestała je´sc´ . Niedługo trwało, nim umarła. — Przykro mi — współczuł Detton. — Była bardzo pi˛ekna. — Obojgu teraz lepiej — stwierdził Lammer. — Nie marzna˛ ju˙z i nie głoduja.˛ Korzenie jakich drzew jadacie? ´ — Najlepsza jest brzoza. Swierk ma za du˙zo z˙ ywicy, a dab ˛ jest za twardy. Gotujesz z korzeniami troch˛e trawy, z˙ eby miały lepszy smak. — B˛ed˛e musiał spróbowa´c. — Musz˛e ju˙z wraca´c — o´swiadczył Detton. — Mój pan kazał mi karczowa´c drzewa i ska˙ze mnie na chłost˛e, je´sli za długo mnie nie b˛edzie. — Mo˙ze kiedy´s znów si˛e spotkamy. — Je´sli obaj prze˙zyjemy. — Do zobaczenia, Detton. — Do zobaczenia, Lammer. Oba głosy odpłyn˛eły. Garion stał nieruchomo jeszcze przez długi czas, oszołomiony, ze łzami współczucia w oczach. Najgorsza była ta oboj˛etno´sc´ , z jaka˛ ci dwaj godzili si˛e na wszystko. Straszny gniew zaczynał pali´c go w krtani. Nagle zapragnał ˛ kogo´s uderzy´c. Potem z mgły nadpłynał ˛ inny d´zwi˛ek. Gdzie´s niedaleko w lesie kto´s s´piewał. Głos był jasnym, czystym tenorem i Garion słyszał go całkiem wyra´znie. Pie´sn´ mówiła o dawnych krzywdach, a refren wzywał do boju. Irracjonalnie, cały gniew Gariona skoncentrował si˛e na nieznanym s´piewaku. Nudne wyliczanie abstrakcyjnych niesprawiedliwo´sci wydawało si˛e niemoralne wobec cichej desperacji Lammera i Dettona. Garion bez namysłu wyciagn ˛ ał ˛ miecz i ukrył si˛e za ruinami muru. Pie´sn´ brzmiała coraz bli˙zej i Garion słyszał ju˙z stukanie ko´nskich podków w mokrym s´niegu. Ostro˙znie wychylił głow˛e; s´piewak pojawił si˛e nie dalej ni˙z dwadzie´scia kroków od niego. Był to młody człowiek ubrany w z˙ ółte po´nczochy i jasnoczerwony kaftan. Obszyty futrem płaszcz odrzucił na plecy, na ramieniu miał długi, zakrzywiony łuk, a u pasa miecz w pochwie. Rudozłote włosy opadały gładko na kark spod spiczastej czapki z piórem. Cho´c pie´sn´ była pos˛epna i s´piewał ja˛ głosem dr˙zacym ˛ od pasji, na jego twarzy malowała si˛e jaka´s przyjazna otwarto´sc´ , której nie mogły ukry´c z˙ adne gro´zne miny. Garion spogladał ˛ gniewnie na tego pustogłowego młodego szlachcica; nie miał watpliwo´ ˛ sci, z˙ e s´piewajacy ˛ dure´n nigdy w z˙ yciu nie przygotowywał posiłku z korzeni drzew ani nie płakał po z˙ onie, która z rozpaczy zagłodziła si˛e na s´mier´c. Obcy szarpnał ˛ cugle i skierował konia wprost pod p˛ekni˛ety łuk bramy, obok której w zasadzce czekał Garion. Garion nie miał wojowniczego charakteru i w odmiennych okoliczno´sciach zareagowałby inaczej. Ten jaskrawo odziany młodzik pojawił si˛e w niewła´sciwym momencie. Zaleta˛ wymy´slonego napr˛edce planu Gariona była prostota. Poniewa˙z nic nie mogło go skomplikowa´c, działał doskonale — do czasu. Gdy tylko poetycznie nastrojony młodzik przejechał przez bram˛e, Garion wyskoczył z kryjówki, chwycił koniec płaszcza, szarpnał ˛ mocno i s´ciagn ˛ ał ˛ je´zd´zca z siodła. Z okrzykiem zdumienia i głos´nym chlapni˛eciem obcy wyladował ˛ w błocie. Niestety, dalsza cz˛es´c´ planu poszła zupełnie fatalnie. Gdy zbli˙zał si˛e, by pod gro´zba˛ miecza wzia´ ˛c je´zd´zca do niewoli, młody człowiek przetoczył si˛e błyskawicznie, zerwał na nogi i wyciagn ˛ ał ˛ własny or˛ez˙ . Oczy błyszczały mu gniewem, a klinga kołysała si˛e gro´znie. Garion nie był szermierzem, ale miał niezły refleks, a mi˛es´nie twarde od prac, jakie wykonywał na farmie Faldora. Mimo zło´sci, która skłoniła go do ataku, nie chciał 13

powa˙znie zrani´c przybysza. Zauwa˙zył, z˙ e przeciwnik trzyma miecz lekko, wr˛ecz niedbale. Pomy´slał, z˙ e cios w kling˛e mo˙ze bez trudu wybi´c miecz z jego dłoni. Machnał ˛ pot˛ez˙ nie, ale ostrze mign˛eło tylko, schodzac ˛ z toru uderzenia i z d´zwi˛ecznym odgłosem trafiło w jego własny miecz. Odskoczył i jeszcze raz ciał ˛ niezgrabnie. Znów brz˛ekn˛eły klingi. Potem szcz˛ek, zgrzyt i dzwonienie wypełniły powietrze; obaj tłukli mieczami, parowali i robili zwody. Garion niemal natychmiast zrozumiał, z˙ e przeciwnik jest o wiele lepszym szermierzem, cho´c zignorował kilka mo˙zliwo´sci czystego pchni˛ecia. U´smiechnał ˛ si˛e mimowolnie, podniecony hała´sliwym starciem. Obcy odpowiedział u´smiechem, otwartym, a nawet przyjaznym. — No dobrze, do´sc´ ju˙z tego! To pan Wilk zmierzał ku nim, z tu˙z za nim Barak i Silk. — Co wy tu wyprawiacie? Przeciwnik Gariona spojrzał zdumiony i opu´scił miecz. — Belgaracie. . . — zaczał. ˛ — Lelldorinie — przerwał z nagana˛ Wilk. — Czy˙zby´s stracił t˛e resztk˛e rozsadku, ˛ która˛ jeszcze miałe´s? Garion nagle zrozumiał kilka spraw. Wilk spojrzał na niego zimno. — A wi˛ec, Garionie, jak to wytłumaczysz? Garion szybko postanowił spróbowa´c podst˛epu. — Dziadku — powiedział, akcentujac ˛ to słowo i obrzucajac ˛ młodego przybysza ostrzegawczym spojrzeniem. — Nie my´slałe´s chyba, z˙ e walczymy naprawd˛e? Lelldorin pokazywał mi, jak blokowa´c pchni˛ecie miecza, to wszystko. — Doprawdy? — mruknał ˛ sceptycznie Wilk. — Oczywi´scie! — Garion był teraz wcieleniem niewinno´sci. — Jaki mieliby´smy powód, z˙ eby próbowa´c si˛e porani´c? Lelldorin otworzył usta, by co´s powiedzie´c, ale Garion dyskretnie nadepnał ˛ mu na nog˛e. — Lelldorin jest rzeczywi´scie znakomity — mówił pospiesznie, przyja´znie kładac ˛ młodemu człowiekowi dło´n na ramieniu. — Wiele mnie nauczył w ciagu ˛ kilku zaledwie minut. Daj ju˙z spokój, Silk poruszył palcami w gestach drasa´nskiej tajnej mowy. Kłamstwo zawsze powinno by´c jak najprostsze. . . — Chłopiec jest zdolnym uczniem, Belgaracie — o´swiadczył niepewnie Lelldorin, pojmujac ˛ wreszcie. — Zwinny, je´sli ju˙z nic innego — odparł sucho Wilk. — Co to za błazenada? — wskazał kolorowy strój Lelldorina. — Wygladasz ˛ jak palma na Zaranie. — Mimbraci zatrzymuja˛ uczciwych Asturów na przesłuchania — wyja´snił młody Arend. — A musiałem przejecha´c w pobli˙zu kilku ich twierdz. Pomy´slałem, z˙ e je´sli przebior˛e si˛e za którego´s z ich dworaków, nie b˛eda˛ mnie zaczepia´c. — Mo˙ze masz wi˛ecej rozumu, ni˙z sadziłem ˛ — przyznał niech˛etnie Wilk. Obejrzał si˛e na Silka i Baraka. — To Lelldorin, syn barona Wildantor. Przyłaczy ˛ si˛e do nas. — O tym wła´snie musimy porozmawia´c, Belgaracie — wtracił ˛ pospiesznie Lelldorin. — Ojciec polecił mi tu przyby´c i nie mog˛e okaza´c nieposłusze´nstwa, lecz obowiazek ˛ wzywa mnie do pewnej sprawy nie cierpiacej ˛ zwłoki. — Ka˙zdego młodego szlachcica w Asturii obowiazek ˛ wzywa przynajmniej do dwóch albo trzech spraw nie cierpiacych ˛ zwłoki — odparł Wilk. — Przykro mi, Lelldorinie, ale nasza wyprawa jest zbyt wa˙zna, by ja˛ odkłada´c na czas, gdy b˛edziesz chwytał w zasadzk˛e paru mimbra´nskich poborców. Z mgły wynurzyła si˛e ciocia Pol, z opieku´nczym Durnikiem kroczacym ˛ obok. — Co oni robia˛ z tymi mieczami, ojcze? — zapytała, a oczy błyskały jej gro´znie. 14

— Bawia˛ si˛e. Tak przynajmniej twierdza˛ — rzekł krótko pan Wilk. — To jest Lelldorin. Wspominałem ci o nim. Ciocia Pol uniosła brew i zmierzyła Lelldorina badawczym spojrzeniem. — Niezwykle barwny młody człowiek — zauwa˙zyła. — Te szaty to przebranie — wyja´snił Wilk. — Nie jest tak lekkomy´slny, jak wyglada. ˛ . . w ka˙zdym razie nie a˙z tak. To najlepszy łucznik w Asturii i jego umiej˛etno´sci moga˛ si˛e nam przyda´c, zanim załatwimy spraw˛e. — Rozumiem. — Wyra´znie nie była przekonana. — Naturalnie, jest tak˙ze inny powód — mówił dalej starzec. — Ale nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby´smy akurat teraz musieli o nim dyskutowa´c. — Wcia˙ ˛z ci˛e martwi ten fragment, ojcze? — spytała z irytacja.˛ — Kodeks Mri´nski jest bardzo niejasny, a inne wersje nie wymieniaja˛ osób, o których wspomina. Sam wiesz, z˙ e to mo˙ze by´c tylko alegoria. — Zbyt wiele znam alegorii, które okazywały si˛e szczera˛ prawda,˛ by ryzykowa´c. Mo˙ze jednak wrócimy do wie˙zy? — zaproponował. — Jest troch˛e za zimno i za mokro na długie dysputy o interpretacji tekstów. Nic nie pojmujac, ˛ Garion spojrzał pytajaco ˛ na Silka, lecz niski m˛ez˙ czyzna odpowiedział mu wzrokiem, oznaczajacym ˛ całkowita˛ niewiedz˛e. — Pomo˙zesz mi złapa´c konia, Garionie? — spytał grzecznie Lelldorin, wsuwajac ˛ miecz do pochwy. — Oczywi´scie. — Garion tak˙ze schował bro´n. — Pobiegł chyba tamt˛edy. Lelldorin podniósł łuk i obaj ruszyli tropem wierzchowca. — Przepraszam, z˙ e s´ciagn ˛ ałem ˛ ci˛e na ziemi˛e — powiedział Garion, gdy znikn˛eli pozostałym z oczu. — Drobiazg. — Lelldorin roze´smiał si˛e tylko. — Powinienem bardziej uwa˙za´c. Spojrzał na Gariona z˙ artobliwie. — Dlaczego skłamałe´s Belgarathowi? — To nie było tak całkiem kłamstwo. Przecie˙z naprawd˛e nie chcieli´smy sobie zrobi´c krzywdy. A czasami trzeba całych godzin, z˙ eby co´s takiego wytłumaczy´c. Lelldorin roze´smiał si˛e znowu, tak zara´zliwie, z˙ e Garion musiał mu zawtórowa´c. Ze s´miechem maszerowali wzdłu˙z zaro´sni˛etej ulicy, mi˛edzy niskimi wzgórkami pokrytego s´niegiem i błotem gruzu.

Rozdział 2

Lelldorin z Wildantor miał osiemna´scie lat, cho´c jego otwarta natura sprawiała, z˙ e wydawał si˛e raczej chłopcem. Twarz zdradzała ka˙zda˛ doznana˛ emocj˛e, a szczero´sc´ l´sniła na niej jak latarnia. Był impulsywny, pr˛edki w sadach ˛ i prawdopodobnie, co Garion przyznał z pewnym oporem, niezbyt inteligentny. Jednak nie sposób było go nie lubi´c. Rankiem nast˛epnego dnia, gdy Garion zarzucił płaszcz, by ruszy´c na swój posterunek i wypatrywa´c Hettara, Lelldorin przyłaczył ˛ si˛e natychmiast. Młody Arend zmienił kolorowe odzienie i nosił teraz brazowe ˛ po´nczochy, zielona˛ tunik˛e i ciemnobrunatna˛ wełniana˛ peleryn˛e. Zabrał łuk, a do pasa przypiał ˛ kołczan ze strzałami. Kiedy brn˛eli przez s´nieg w stron˛e ruin zachodniego muru, zabawiał si˛e wypuszczajac ˛ strzały do ledwie widocznych celów. ´ — Swietny jeste´s — stwierdził z podziwem Garion po którym´s szczególnie dobrym strzale. — Jestem Asturem — odparł skromnie Lelldorin. — Od tysi˛ecy lat jeste´smy łucznikami. Ojciec kazał wycia´ ˛c ramiona tego haku w dniu, kiedy si˛e urodziłem. Potrafiłem go naciagn ˛ a´ ˛c, nim sko´nczyłem osiem lat. — Pewnie cz˛esto polujecie. — Garion pomy´slał o g˛estym lesie rosnacym ˛ dookoła i o tropach zwierzyny, jakie zauwa˙zył na s´niegu. — To nasza najpopularniejsza rozrywka. — Lelldorin przystanał, ˛ by wyrwa´c strzał˛e, która˛ przed chwila˛ trafił w pie´n drzewa. — Ojciec chwali si˛e tym, z˙ e przy jego stole nigdy nie podaje si˛e wołowiny ani baraniny. — Te˙z raz byłem na polowaniu. W Chereku. — Na jelenie? — Nie. Na dziki. Ale nie u˙zywali´smy łuków. Cherekowie poluja˛ z włóczniami. — Włóczniami? Jak mo˙zna podej´sc´ tak blisko, z˙ eby zabi´c cokolwiek włócznia? ˛ Garion za´smiał si˛e odrobin˛e ponuro, wspominajac ˛ nadwer˛ez˙ one z˙ ebra i obolała˛ głow˛e. — Zbli˙zy´c si˛e to z˙ aden problem. Dopiero wydosta´c si˛e jest trudno, kiedy ju˙z wbiłe´s włóczni˛e w dzika. Lelldorin nie bardzo rozumiał. — Nagonka tworzy lini˛e — wyja´snił Garion. — Ida˛ przez gaszcza ˛ i robia˛ jak najwi˛ecej hałasu. Ty bierzesz włóczni˛e i czekasz na drodze, która˛ rusza˛ dziki, uciekajac ˛ przed hałasem. Po´scig doprowadza je do w´sciekło´sci i kiedy ci˛e zobacza,˛ atakuja.˛ Wtedy u˙zywasz włóczni. — To niebezpieczne? — zapytał Lelldorin. Oczy miał rozszerzone podziwem. Garion kiwnał ˛ głowa.˛ — Niewiele brakowało, a miałbym połamane wszystkie z˙ ebra.

16

Nie chciał si˛e przechwala´c, ale musiał przyzna´c, z˙ e reakcja towarzysza sprawia mu przyjemno´sc´ . — W Asturii nie ma wielu niebezpiecznych zwierzat ˛ — stwierdził z z˙ alem Lelldorin. — Troch˛e nied´zwiedzi i czasem stado wilków — zawahał si˛e przez chwil˛e i spojrzał badawczo na Gariona. — Ale niektórzy ludzie znajduja˛ bardziej interesujace ˛ cele ni˙z jelenie. Mówiac ˛ to patrzył tajemniczo. — Naprawd˛e? — Garion nie był pewien, co tamten miał na my´sli. — Prawie co dzie´n jaki´s mimbra´nski wierzchowiec powraca do domu bez je´zd´zca. Garion był wstrza´ ˛sni˛ety. — Niektórzy ludzie uwa˙zaja,˛ z˙ e zbyt wielu jest Mimbratów w Asturii — oznajmił z naciskiem Lelldorin. — My´slałem, z˙ e arendzka wojna domowa ju˙z si˛e sko´nczyła. — Wielu jest takich, którzy w to nie wierza.˛ Wielu takich, co sadz ˛ a,˛ z˙ e wojna b˛edzie trwała, póki Asturia nie uwolni si˛e od władzy Mimbratów. — Ton głosu Lelldorina nie pozostawiał watpliwo´ ˛ sci co do jego pogladów ˛ w tej materii. — Przecie˙z kraj został zjednoczony po bitwie pod Vo Mimbre — zaprotestował Garion. — Zjednoczony? Jak mo˙zesz wierzy´c w co´s takiego? Traktuja˛ Asturi˛e jak podbita˛ prowincj˛e. Dwór królewski jest w Vo Mimbre; ka˙zdy gubernator, poborca podatków, rzadca ˛ i wy˙zszy szeryf w królestwie jest Mimbratem. W całej Arendii nie znajdziesz ani jednego Astura na wa˙znym stanowisku. Mimbraci nie uznaja˛ nawet naszych tytułów. Mój ojciec, którego ród si˛ega tysiace ˛ lat wstecz, jest dla nich tylko „wła´scicielem ziemskim”. Mimbrat raczej odgryzie sobie j˛ezyk, ni˙z nazwie go baronem. — Twarz Lelldorina pobladła od tłumionego wzburzenia. — Nie przypuszczałem. — Garion nie bardzo wiedział, jak si˛e zachowa´c. — Ale upokorzenie Asturii dobiega ju˙z ko´nca — o´swiadczył rozgoraczkowany ˛ młodzieniec. — Sa˛ tu ludzie, dla których patriotyzm jeszcze nie umarł. Ju˙z niedługo ci ludzie zapoluja˛ na królewska˛ zwierzyn˛e. Zaakcentował to zdanie, wypuszczajac ˛ strzał˛e w dalekie drzewo. Potwierdził najgorsze obawy Gariona. Zbyt dobrze orientował si˛e w szczegółach, by nie by´c zamieszany w spisek. Jakby rozumiejac, ˛ z˙ e posunał ˛ si˛e za daleko, Lelldorin spojrzał na niego z konsternacja.˛ — Jestem głupcem — wyznał zawstydzony. — Nigdy nie umiałem pow´sciagn ˛ a´ ˛c j˛ezyka. Prosz˛e, Garionie, zapomnij o tym, co przed chwila˛ mówiłem. Wiem, z˙ e jeste´s mi przyjacielem i nie zdradzisz tego, co wyjawiłem w rozgoraczkowaniu. ˛ Czego´s takiego wła´snie obawiał si˛e Garion. Tym o´swiadczeniem Lelldorin praktycznie zamknał ˛ mu usta. Wiedział, z˙ e powinien uprzedzi´c pana Wilka o tych szale´nczych planach, ale deklaracja przyja´zni i zaufania nie pozwalała mu mówi´c. Miał ochot˛e zgrzyta´c z˛ebami z gniewu. Oto stanał ˛ przed zasadniczym dylematem moralnym. Szli dalej, obaj milczacy ˛ i troch˛e zakłopotani. Wreszcie dotarli do cz˛es´ci muru, gdzie wczoraj Garion czekał w zasadzce. Przez długi czas spogladali ˛ w mgł˛e, w´sród coraz bardziej napi˛etej ciszy. — Jaka jest Sendaria? — zapytał nagle Lelldorin. — Nigdy tam nie byłem. — Nie ma tam tylu drzew — odparł Garion, patrzac ˛ ponad murem na szeregi ciemnych pni, maszerujacych ˛ w kł˛ebach mgły. — To spokojne miejsce. — Gdzie tam mieszkałe´s? — Na farmie Faldora. To niedaleko jeziora Erat. — Czy ten Faldor jest szlachcicem? 17

— Faldor? — roze´smiał si˛e Garion. — Nie, Faldor jest tak zwyczajny jak stare buty. To zwykły farmer, porzadny, ˛ uczciwy, o dobrym sercu. Brakuje mi go. — Czyli człowiek z gminu — stwierdził Lelldorin, wyra´znie gotów uzna´c Faldora za kogo´s pozbawionego znaczenia. — W Sendarii tytuły niewiele znacza˛ — wyja´snił nieco oburzony Garion. — Wa˙zniejsze, co kto´s robi, ni˙z kim jest. — Skrzywił si˛e. — Ja, na przykład, zmywałem garnki. Niezbyt przyjemne, ale kto´s musi to robi´c. — Chyba nie byłe´s poddanym? — Lelldorin był wstrza´ ˛sni˛ety. — W Sendarii nie ma poddanych. — Nie ma poddanych? — Młody Arend patrzył na niego, wyra´znie nie pojmujac. ˛ — Nie — potwierdził stanowczo Garion. — Nigdy nie uwa˙zali´smy posiadania poddanych za konieczne. Wyraz twarzy Lelldorina wskazywał, z˙ e sama idea jest dla niego szokujaca. ˛ Garion wspomniał głosy, które słyszał wczoraj w´sród mgły, ale stłumił ch˛ec´ wygłoszenia kilku uwag na temat podda´nstwa. Arend i tak nie zrozumie, a obaj byli ju˙z bliscy za˙zyło´sci. Czuł, z˙ e potrzebuje teraz przyjaciela i nie chciał popsu´c wszystkiego słowami, które mogły urazi´c tego sympatycznego młodego człowieka. — Jaka˛ prac˛e wykonuje twój ojciec? — spytał uprzejmie Lelldorin. — Nie z˙ yje. Moja matka te˙z nie — Garion stwierdził, z˙ e je´sli mówi to bardzo szybko, nie odczuwa takiego bólu. W oczach towarzysza błysn˛eło nagłe, impulsywne współczucie. Pocieszajaco ˛ poło˙zył mu dło´n na ramieniu. — Tak mi przykro — powiedział łamiacym ˛ si˛e głosem. — Musiałe´s to bardzo prze˙zy´c. — Byłem jeszcze mały. — Garion starał si˛e mówi´c oboj˛etnym tonem. — Nawet ich nie pami˛etam. Cierpienie było jeszcze zbyt osobiste, by o nim opowiada´c. — Jaka´s zaraza? — zapytał delikatnie Lelldorin. — Nie — odparł Garion tym samym oboj˛etnym głosem. — Zostali zamordowani. Lelldorin odetchnał ˛ gł˛eboko, a jego oczy rozszerzyły si˛e. — Pewien człowiek zakradł si˛e noca˛ do wioski i podło˙zył ogie´n w ich domku — mówił dalej Garion, nie zdradzajac ˛ z˙ adnych emocji. — Dziadek próbował go s´ciga´c, ale nie udało mu si˛e. Z tego, co wiem, ten człowiek od bardzo dawna był wrogiem mojej rodziny. — Chyba nie masz zamiaru tak tego zostawi´c? — Nie. — Chłopiec wcia˙ ˛z wpatrywał si˛e w mgł˛e. — Gdy tylko dorosn˛e, odnajd˛e go i zabij˛e. — Zuch! — zawołał Lelldorin, obejmujac ˛ Gariona. — Znajdziemy go i posiekamy na kawałki. — My? — Przecie˙z pojad˛e z toba˛ — oznajmił Lelldorin. — Prawdziwy przyjaciel nie mógłby postapi´ ˛ c inaczej. Mówił pod wpływem impulsu, ale był te˙z absolutnie szczery. Mocno u´scisnał ˛ dło´n Gariona. — Przysi˛egam ci, z˙ e nie spoczn˛e, póki morderca twoich rodziców nie legnie martwy u twych stóp. To przyrzeczenie było łatwe do przewidzenia i Garion czynił sobie wymówki, z˙ e nie potrafił utrzyma´c j˛ezyka za z˛ebami. Traktował t˛e spraw˛e w sposób bardzo osobisty i nie był pewien, czy z˙ yczy sobie towarzystwa w poszukiwaniu zabójcy bez twarzy.

18

Jednak inna cz˛es´c´ umysłu cieszyła si˛e ze spontanicznego, impulsywnego poparcia Lelldorina. Postanowił zako´nczy´c t˛e rozmow˛e. Poznał ju˙z Arenda i pojmował, z˙ e składa pewnie z dziesi˛ec´ goracych ˛ przyrzecze´n dziennie, robi to szczerze i równie szybko o nich zapomina. Rozmawiali wi˛ec o innych sprawach, stojac ˛ obok siebie pod strzaskanym murem i owijajac ˛ si˛e ciasno płaszczami. Krótko przed południem Garion usłyszał dobiegajacy ˛ z lasu przytłumiony stukot ko´nskich kopyt. Po kilku minutach z mgły wynurzył si˛e Hettar, a za nim kilkana´scie dziko wygladaj ˛ acych ˛ koni. Wysoki Algar nosił na sobie krótka,˛ podbita˛ wełna˛ peleryn˛e. Buty miał ubłocone, a odzie˙z brudna,˛ lecz poza tym dwa tygodnie w siodle nie wywarły na nim z˙ adnego efektu. — Garionie — rzucił z powaga˛ zamiast powitania, gdy obaj chłopcy wyszli mu na spotkanie. — Czekali´smy na ciebie — wyja´snił Garion i przedstawił Lelldorina. — Zaprowadzimy ci˛e teraz do reszty. Hettar skinał ˛ głowa˛ i ruszył za para˛ przyjaciół przez ruiny do wie˙zy, gdzie czekali pan Wilk i pozostali. ´ — Snieg w górach — zauwa˙zył lakonicznie Algar, zeskakujac ˛ z siodła. — Troch˛e utrudnił jazd˛e. ´ agn Sci ˛ ał ˛ kaptur z ogolonej głowy i potrzasn ˛ ał ˛ długim czarnym kosmykiem. — Nic si˛e nie stało — uspokoił go pan Wilk. — Wejd´z, rozgrzej si˛e i zjedz co´s. Mamy sporo do omówienia. Hettar spojrzał na konie, a jego opalona, ogorzała twarz stała si˛e nagle pusta, jakby si˛e koncentrował. Konie popatrzyły na niego uwa˙znie, czujnie, strzygac ˛ uszami. Potem odwróciły si˛e i odbiegły mi˛edzy drzewa. — Nie uciekna? ˛ — chciał wiedzie´c Durnik. — Nie — odparł Hettar. — Prosiłem je, z˙ eby zostały. Durnik był zdziwiony, ale nie dyskutował. Wszyscy weszli do wie˙zy i zaj˛eli miejsca przy palenisku. Ciocia Pol kroiła ciemny chleb i blady, z˙ ółty ser, a Durnik dokładał do ognia. — Cho-Hag zawiadomił wodzów Klanów — o´swiadczył Hettar, zdejmujac ˛ peleryn˛e. Pod spodem miał czarna˛ kurtk˛e z ko´nskiej skóry, z długimi r˛ekawami i przynitowanymi stalowymi kra˙ ˛zkami, tworzacymi ˛ rodzaj gi˛etkiej zbroi. — Zbiora˛ si˛e w Twierdzy na rad˛e. Odpiał ˛ krzywa˛ szabl˛e, odło˙zył na bok i usiadł przy ogniu. Wilk skinał ˛ głowa.˛ — Czy kto´s spróbuje przedosta´c si˛e do Prolgu? — Przed odjazdem wysłałem do Gorima oddział moich ludzi — odparł Hettar. — Je´sli ktokolwiek mo˙ze si˛e przebi´c, to na pewno oni. — Mam nadziej˛e — mruknał ˛ Wilk. — Gorim jest moim starym przyjacielem i zanim sko´nczymy, b˛ed˛e potrzebował jego pomocy. — Czy wasi ludzie nie l˛ekaja˛ si˛e krainy Ulgosów? — spytał grzecznie Lelldorin. — Słyszałem, z˙ e z˙ yja˛ tam potwory, z˙ ywiace ˛ si˛e ludzkim mi˛esem. Hettar wzruszył ramionami. — Zima˛ nie wychodza˛ ze swych legowisk. Zreszta˛ rzadko maja˛ do´sc´ odwagi, by atakowa´c zbrojny oddział konnych. — Spojrzał na pana Wilka. — W południowej Sendarii roi si˛e od Murgów. Wiedziałe´s o tym? — Mogłem si˛e domy´sli´c. Czy zachowuja˛ si˛e, jakby szukali czego´s konkretnego? — Nie rozmawiam z Murgami — rzekł krótko Hettar. Zakrzywiony nos i błyszcza˛ ce oczy sprawiały, z˙ e wygladał ˛ w tej chwili jak pikujacy ˛ na ofiar˛e jastrzab. ˛ 19

— Jestem zaskoczony, z˙ e nie spó´zniłe´s si˛e bardziej — za˙zartował Silk. — Cały s´wiat wie o twoich uczuciach dla Murgów. — Istotnie, raz sobie pofolgowałem — przyznał Hettar. — Spotkałem dwóch na drodze. To nie trwało długo. — O dwóch ju˙z nie musimy si˛e martwi´c — mruknał ˛ z aprobata˛ Barak. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e nadszedł czas, by o pewnych sprawach powiedzie´c otwarcie — o´swiadczył pan Wilk, strzepujac ˛ z tuniki okruchy. — Wi˛ekszo´sc´ z was ma pewne poj˛ecie o tym, co robimy, ale nie chc˛e, z˙ eby kto´s wplatał ˛ si˛e w co´s przez przypadek. ´ Scigamy człowieka imieniem Zedar. Był kiedy´s jednym z uczniów mojego Mistrza. . . a potem przeszedł do Toraka. Wczesna˛ jesienia˛ w´sliznał ˛ si˛e jako´s do sali tronowej w Rivie i ukradł Klejnot Aldura. Musimy go odszuka´c i odebra´c ten skarb. — Czy te˙z jest czarodziejem? — Barak z roztargnieniem szarpał swój gruby rudy warkocz. — Nie jest to termin, którego bym u˙zył, ale owszem, w pewnym stopniu dysponuje moca˛ tego rodzaju. Jak my wszyscy: ja, Beltira i Belkira, Belzedar i cała reszta. Mi˛edzy innymi przed tym chc˛e was ostrzec. — Wszyscy mieli´scie podobne imiona — zauwa˙zył Silk. — Nasz Mistrz je zmieniał, gdy przyjmował nas na uczniów. Była to prosta zmiana, ale dla nas bardzo istotna. — Czy to znaczy, z˙ e na poczatku ˛ nazywałe´s si˛e Garath? — Silk chytrze zmru˙zył swe oczy łasicy. Wilk spojrzał zaskoczony, potem si˛e roze´smiał. — Od tysi˛ecy lat nie słyszałem tego imienia. Tak długo jestem Belgarathem, z˙ e o Garacie całkiem zapomniałem. Mo˙ze i dobrze. Garath był niezno´snym chłopakiem; mi˛edzy innymi złodziejem i kłamca.˛ — Sa˛ rzeczy, które si˛e nie zmieniaja˛ — zauwa˙zyła ciocia Pol. — Nikt nie jest doskonały — przyznał z pokora˛ Wilk. — Ale dlaczego Zedar ukradł Klejnot? — spytał Hettar, odkładajac ˛ talerz. — Zawsze pragnał ˛ go dla siebie. Mo˙ze to jest powodem. Ale raczej próbuje dostarczy´c go Torakowi. Ten, kto wr˛eczy Jednookiemu Klejnot, zostanie jego faworytem. — Przecie˙z Torak nie z˙ yje — zaprotestował Lelldorin. — Stra˙znik Rivy zabił go pod Vo Mimbre. ´ tylko. To nie mieczowi — Nie — wyja´snił Wilk. — Torak nie jest martwy. Spi Branda było przeznaczone go zabi´c. Zedar wyniósł go po bitwie i ukrył gdzie´s. Pewnego dnia si˛e przebudzi, prawdopodobnie ju˙z niedługo, je´sli prawidłowo odczytuj˛e znaki. Zanim to nastapi, ˛ musimy odzyska´c Klejnot. — Ten Zedar sprawia za wiele kłopotów — burknał ˛ Barak. — Ju˙z dawno powiniene´s si˛e go pozby´c. — Mo˙zliwe. — Wi˛ec dlaczego zwyczajnie nie machniesz r˛eka˛ i nie sprawisz, z˙ e zniknie? — zaproponował Barak, wykonujac ˛ dziwny gest swymi grubymi palcami. Wilk pokr˛ecił głowa.˛ — Nie mog˛e. Nawet Bogom tego nie wolno. — W takim razie mamy kłopot. — Silk zmarszczył czoło. — Ka˙zdy Murgo od tego miejsca a˙z do Rak Goska b˛edzie próbował nas powstrzyma´c, by´smy nie dogonili Zedara. — Niekoniecznie — stwierdził Wilk. — Zedar ma Klejnot, ale Ctuchik rozkazuje Grolimom. — Ctuchik? — zdziwił si˛e Lelldorin.

20

— Najwy˙zszy Kapłan Grolimów. Nienawidza˛ si˛e z Zedarem. Sadz˛ ˛ e, z˙ e mo˙zemy na nim polega´c: nie zechce dopu´sci´c Zedara z Klejnotem do Toraka. Barak wzruszył ramionami. — Co za ró˙znica? Ty i Polgara mo˙zecie u˙zy´c magii, je´sli napotkamy jakie´s trudnos´ci. — Sa˛ pewne ograniczenia takich działa´n — stwierdził wymijajaco ˛ Wilk. — Nie rozumiem. — Barak zmarszczył brwi. Pan Wilk westchnał ˛ gł˛eboko. — No dobrze. Skoro ju˙z powstał ten problem, wyja´snijmy go tak˙ze. Czary, je´sli tak je nazwiemy, sa˛ naruszeniem naturalnego porzadku ˛ rzeczy. Czasem daja˛ pewne nieoczekiwane efekty, wi˛ec trzeba bardzo uwa˙za´c. Poza tym tworza.˛ . . — zastanowił si˛e. — Powiedzmy, rodzaj hałasu. To niezbyt dokładne okre´slenie, ale wystarczy, z˙ eby wytłumaczy´c, o co chodzi. Inni, o takich samych zdolno´sciach, słysza˛ ten hałas. Kiedy Polgara i ja zaczniemy co´s zmienia´c, ka˙zdy Grolim na zachodzie b˛edzie dokładnie wiedział, gdzie jeste´smy i co robimy. Zaczna˛ pi˛etrzy´c przed nami przeszkody, a˙z do całkowitego wyczerpania. — Tyle samo energii potrzeba, by zrobi´c co´s z pomoca˛ magii, co z pomoca˛ własnych ramion i grzbietu — dodała ciocia Pol. — To bardzo m˛eczace. ˛ Siedziała przy ogniu i starannie zszywała niewielkie rozdarcie tuniki Gariona. — Nie wiedziałem — wyznał Barak. — Niewielu ludzi wie. — Je´sli zajdzie konieczno´sc´ , Pol i ja mo˙zemy podja´ ˛c pewne kroki — mówił dalej Wilk. — Ale nie przez cały czas. I nie mo˙zemy sprawi´c, by co´s znikn˛eło. Na pewno rozumiecie, dlaczego. — Och, naturalnie — potwierdził Silk, cho´c jego ton wyra´znie s´wiadczył, z˙ e nie ma najmniejszego poj˛ecia. — Wszystko, co istnieje, jest zale˙zne od wszystkiego innego — tłumaczyła cichym głosem ciocia Pol. — Gdyby kto´s chciał unicestwi´c jedna˛ rzecz, całkiem mo˙zliwe, z˙ e znikn˛ełoby wszystko. Ogie´n strzelił i Garion podskoczył lekko. Komora wydała si˛e nagle pogra˙ ˛zona w mroku, a cienie czaiły si˛e po katach. ˛ — Oczywi´scie, to nie mo˙ze si˛e zdarzy´c — uspokoił ich Wilk. — Je´sli kto´s spróbuje cokolwiek unicestwi´c, jego wola odbija si˛e. Gdy powie „Przesta´n istnie´c”, to wła´snie on znika. Dlatego musimy bardzo uwa˙za´c na to, co mówimy. — Nie dziwi˛e si˛e — mruknał ˛ Silk. Szerzej otworzył oczy. — Z wieloma przeszkodami, jakie napotkamy, mo˙zna sobie poradzi´c zwykłymi s´rodkami — podjał ˛ Wilk. — Z tego wła´snie powodu zebrali´smy tu was wszystkich. W ka˙zdym razie to jeden z powodów. Razem pokonacie wi˛ekszo´sc´ tego, co stanie nam na drodze. Najwa˙zniejsze, z˙ e Polgara i ja musimy do´scigna´ ˛c Zedara, zanim dotrze z Klejnotem do Toraka. Zedar znalazł jaki´s sposób, by dotkna´ ˛c Klejnotu. . . nie wiem jaki. Je´sli zdradzi go Torakowi, z˙ adna siła nie powstrzyma Jednookiego. Stanie si˛e Królem i Bogiem całego s´wiata. Siedzieli w migotliwym, czerwonym blasku ognia i z powaga˛ rozwa˙zali taka˛ mo˙zliwo´sc´ . — Sadz˛ ˛ e, z˙ e wyja´sniłem ju˙z wszystkie istotne sprawy. Jak uwa˙zasz, Pol? — Chyba tak, ojcze. — Wygładziła swa˛ szara˛ samodziałowa˛ sukni˛e. Pó´zniej, obok wie˙zy, gdy szary zmierzch skradał si˛e mi˛edzy mglistymi ruinami Vo Wacune, a w powietrzu płynał ˛ aromat gulaszu, jaki gotowała ciocia Pol, Garion zwrócił si˛e do Silka: — Czy to wszystko prawda? Drobny m˛ez˙ czyzna spojrzał na szara˛ s´cian˛e mgły. 21

— Zachowujmy si˛e tak, jakby´smy w to wierzyli — zaproponował. — W danych okoliczno´sciach popełnienie bł˛edu mo˙ze nie by´c najlepszym rozwiazaniem. ˛ — Czy ty te˙z si˛e boisz, Silku? — spytał Garion. Silk westchnał. ˛ — Tak — przyznał. — Ale mo˙zemy si˛e zachowywa´c tak, jakby´smy wierzyli, z˙ e wcale si˛e nie boimy. Prawda? — Mo˙zemy chyba spróbowa´c. Potem obaj wrócili do komory u stóp wie˙zy, gdzie blask ognia ta´nczył po niskich kamiennych łukach, odpychajac ˛ mgł˛e i chłód.

Rozdział 3

Nast˛epnego ranka Silk wyszedł z wie˙zy ubrany w bogaty karmazynowy kaftan i workowata˛ aksamitna˛ czapk˛e, zsuni˛eta˛ zawadiacko na ucho. — Co to ma znaczy´c? — zapytała ciocia Pol. — Przypadkiem trafiłem w baga˙zu na starego przyjaciela — odparł swobodnie Silk. — Nazywa si˛e Radek z Boktoru. — A co si˛e przytrafiło Ambarowi z Kotu? — Ambar to poczciwy człowiek — stwierdził z pewnym lekcewa˙zeniem Silk. — Ale Murgo imieniem Asharak zna go ju˙z i mógł szepna´ ˛c o nim słówko w pewnych kr˛egach. Nie szukajmy kłopotów, je´sli nie musimy. — Niezłe przebranie — zgodził si˛e pan Wilk. — Jeszcze jeden drasa´nski kupiec na Wielkim Trakcie Zachodnim nie zwróci niczyjej uwagi. Niewa˙zne, jak si˛e b˛edzie nazywał. — Imi˛e jest niezwykle istotne — zaprotestował ura˙zony Silk. — Całe przebranie opiera si˛e na imieniu. — Nie dostrzegam z˙ adnej ró˙znicy — oznajmił uparty Barak. — Jest ogromna. Pojmujesz z pewno´scia,˛ z˙ e Ambar to włócz˛ega, który nie ma wielkiego powa˙zania dla zasad etyki. Radek to człowiek powa˙zny, którego słowo liczy si˛e we wszystkich o´srodkach handlowych Zachodu. Poza tym Radek zawsze podró˙zuje ze słu˙zba.˛ — Słu˙zba? ˛ — ciocia Pol uniosła brew. — Tylko dla urealnienia kostiumu — zapewnił ja˛ pospiesznie Silk. — Ty, oczywis´cie, nie mogłaby´s nigdy udawa´c słu˙zacej, ˛ lady Polgaro. — Dzi˛ekuj˛e. — Nikt by w to nie uwierzył. B˛edziesz moja˛ siostra,˛ która wyruszyła, by obejrze´c wspaniało´sci Tol Honeth. — Twoja˛ siostra? ˛ — Je´sli wolisz, mo˙zesz zosta´c moja˛ matka˛ — zaproponował bezczelnie Silk. — Pielgrzymujesz do Mar Terrin, by odpokutowa´c swoja˛ barwna˛ przeszło´sc´ . Ciocia Pol przez chwil˛e patrzyła na niego nieruchomo, a Silk u´smiechał si˛e niewinnie. — Pewnego dnia to poczucie humoru wp˛edzi ci˛e w powa˙zne kłopoty, ksia˙ ˛ze˛ Kheldarze. — Zawsze jestem w kłopotach, pani. Gdyby znikn˛eły, nie wiedziałbym, jak si˛e zachowa´c. — Je´sli wy dwoje si˛e zgodzicie, mogliby´smy ju˙z rusza´c — wtracił ˛ pan Wilk. — Jeszcze chwil˛e — odparł Silk. — Gdyby´smy spotkali kogo´s i musieli si˛e tłumaczy´c, to ty, Lelldorin i Garion b˛edziecie sługami Polgary. Hettar, Barak i Durnik sa˛

23

moimi. — Jak sobie z˙ yczysz — zgodził si˛e Wilk tonem znudzenia. — Sa˛ po temu powody. ´ — Swietnie. — Nie chcesz ich pozna´c? — Nieszczególnie. Silk był lekko ura˙zony. — Gotowi? — spytał Wilk. — Zabrali´smy wszystko z wie˙zy — zastanowił si˛e Durnik. — Och, momencik. Zapomniałem zgasi´c ogie´n. Wrócił do s´rodka. Wilk spojrzał za nim z rozdra˙znieniem. — Co za ró˙znica? — mruknał. ˛ — Przecie˙z to i tak same ruiny. — Daj mu spokój, ojcze — poprosiła łagodnie Polgara. — Taki ju˙z jest. Mieli wła´snie wsiada´c na konie, gdy wierzchowiec Baraka, wielki, silny gniadosz, prychnał ˛ i spojrzał z wyrzutem na Hettara. Algar zachichotał. — Co w tym s´miesznego? — zapytał podejrzliwie Barak. — Ko´n co´s powiedział — odparł Hettar. — Nic wa˙znego. Wskoczyli na siodła i wyjechali spomi˛edzy ruin na wask ˛ a˛ błotnista˛ s´cie˙zk˛e, wijac ˛ a˛ si˛e w´sród drzew. Topniejacy ˛ s´nieg le˙zał pod mokrymi drzewami, a woda kapała z gał˛ezi. Wszyscy otulali si˛e w płaszcze dla osłony przez chłodem i wilgocia.˛ Gdy tylko wjechali mi˛edzy drzewa, Lelldorin zrównał si˛e z Garionem. — Czy ksia˙ ˛ze˛ Kheldar zawsze jest taki. . . no. . . wyrafinowany? — zapytał. — Silk? O tak. Jest bardzo sprytny. Widzisz, to szpieg, wi˛ec przebrania i chytre oszustwa sa˛ jego druga˛ natura.˛ — Szpieg? Naprawd˛e? — oczy Lelldorina błysn˛eły, gdy zastanawiał si˛e nad otrzymana˛ informacja.˛ — Pracuje dla swego wuja, króla Drasni. Jak rozumiem, Drasanie od wieków zajmuja˛ si˛e szpiegostwem. — Musimy si˛e zatrzyma´c, z˙ eby zabra´c reszt˛e pakunków — przypomniał panu Wilkowi Silk. — Pami˛etam. — Pakunki? — zdziwił si˛e Lelldorin. — Silk kupił w Camaarze troch˛e wełnianych tkanin — wyja´snił Garion. — Powiedział, z˙ e da nam to formalny pretekst do podró˙zy traktem. Ukryli´smy je w jaskini, kiedy zjechali´smy z drogi, by trafi´c do Vo Wacune. — My´sli o wszystkim, prawda? — Próbuje. Mamy szcz˛es´cie, z˙ e z nami jedzie. — Mo˙ze nauczyłby nas czego´s o przebieraniu — zaproponował Lelldorin. — Przyda si˛e, kiedy wyruszymy na poszukiwanie twojego wroga. Garion sadził, ˛ z˙ e Lelldorin nie pami˛eta ju˙z o zło˙zonej impulsywnie obietnicy. Umysł Arenda wydawał si˛e zbyt kapry´sny, by długo zachowa´c jedna˛ my´sl. Teraz jednak widział, z˙ e Lelldorin tylko pozornie zapominał. Perspektywa trudnych poszukiwa´n mordercy rodziców w towarzystwie tego młodego zapale´nca, zmieniajacego ˛ plany i improwizujacego ˛ przy ka˙zdej okazji, zacz˛eła by´c gro´znie realna. Przed południem, gdy zabrali towar Silka i przytroczyli do grzbietów zapasowych koni, powrócili na Wielki Trakt Zachodni, tolnedra´nska˛ drog˛e biegnac ˛ a˛ przez sam s´rodek puszczy. Ruszyli na południe równym, pochłaniajacym ˛ odległo´sc´ kłusem. Min˛eli ci˛ez˙ ko obładowanego poddanego, ubranego w łachmany i strz˛epy worka, powiazane ˛ kawałkami powroza. Miał zabiedzona˛ twarz i pod brudnymi szmatami był 24

strasznie chudy. Zszedł z drogi i patrzył na nich l˛ekliwie, póki nie przejechali. Współczucie ogarn˛eło Gariona. Pomy´slał o Lammerze i Dettonie. Ciekawe, co si˛e z nimi stanie? Z jakich´s powodów ta sprawa wydała mu si˛e wa˙zna. — Czy to naprawd˛e konieczne, z˙ eby byli takimi n˛edzarzami? — zwrócił si˛e do Lelldorina. Nie potrafił milcze´c dłu˙zej. — Kto? — Lelldorin rozejrzał si˛e zdziwiony. — Ten poddany. Lelldorin spojrzał przez rami˛e na obdartego m˛ez˙ czyzn˛e. — Nawet go nie zauwa˙zyłe´s — stwierdził oskar˙zycielsko Garion. Lelldorin wzruszył ramionami. — Tylu ich jest. . . — I wszyscy nosza˛ łachmany i z˙ yja˛ na granicy głodu. — Mimbra´nskie podatki — odparł Arend, jakby to wszystko wyja´sniało. — Ale ty jako´s zawsze masz co je´sc´ . — Nie jestem poddanym, Garionie — tłumaczył cierpliwie Lelldorin. — Zawsze najubo˙zsi cierpia˛ najbardziej. Taki ju˙z jest ten s´wiat. — Nie musi takim by´c — odparł gniewnie Garion. — Po prostu nie rozumiesz. — Nie. I nigdy nie zrozumiem. — Oczywi´scie, z˙ e nie. — Pewno´sc´ siebie Lelldorina doprowadzała do pasji. — Nie jeste´s Arendem. Garion zacisnał ˛ z˛eby, by powstrzyma´c narzucajac ˛ a˛ si˛e odpowied´z. ´ Do pó´znego popołudnia pokonali trzydzie´sci mil. Snieg prawie zniknał ˛ z poboczy traktu. — Czy nie powinni´smy si˛e zastanowi´c, gdzie sp˛edzimy noc? — zasugerowała ciocia Pol. Pan Wilk w zadumie poskrobał podbródek, patrzac ˛ z ukosa na cienie wyrastajacych ˛ wokół drzew. — Mój wuj mieszka niedaleko stad ˛ — wtracił ˛ Lelldorin. — Hrabia Reldegen. Na pewno ch˛etnie udzieli nam schronienia. — Chudy? — zapytał pan Wilk. — Ciemne włosy? — Teraz ju˙z siwe. Znasz go? — Nie widziałem go ju˙z ze dwadzie´scia lat. O ile pami˛etam, zawsze był w goracej ˛ wodzie kapany. ˛ — Wuj Reldegen? Musiałe´s pomyli´c go z kim´s innym, Belgaracie. — Mo˙zliwe. Jak daleko do jego domu? — Nie wi˛ecej ni˙z cztery mile. — Odwiedzimy go — zdecydował Wilk. Lelldorin potrzasn ˛ ał ˛ uzda˛ i wyjechał na czoło, by wskazywa´c drog˛e. — Jak ci idzie z twoim nowym przyjacielem? — spytał Silk, podje˙zd˙zajac ˛ do Gariona. — Chyba dobrze. — Chłopiec nie był pewien, jak ma rozumie´c to pytanie. — Chocia˙z troch˛e trudno mu cokolwiek wytłumaczy´c. — To w ko´ncu naturalne — stwierdził Silk. — Jest przecie˙z Arendem. Garion natychmiast stanał ˛ w obronie Lelldorina. — Jest uczciwy i bardzo dzielny. — Jak oni wszyscy. Mi˛edzy innymi na tym polega problem. — Lubi˛e go — oznajmił chłopiec. — Ja te˙z, Garionie, ale to nie przesłania mi prawdy o nim. — Je´sli chcesz co´s powiedzie´c, to dlaczego nie powiesz wprost? 25

— Dobrze. Nie pozwól, z˙ eby przyja´zn´ zagłuszyła głos rozsadku. ˛ Arendia to niebezpieczne miejsce, a Arendowie regularnie wplatuj ˛ a˛ si˛e w jakie´s kłopoty. Nie chciałbym, z˙ eby twój zapalczywy towarzysz wciagn ˛ ał ˛ ci˛e w co´s, co ci˛e nie dotyczy. — Silk patrzył mu prosto w oczy i Garion pojał, ˛ z˙ e jest absolutnie powa˙zny. — B˛ed˛e ostro˙zny — obiecał. — Wiedziałem, z˙ e mog˛e na ciebie liczy´c — stwierdził Silk. — Nie drwij ze mnie. — Jak˙ze bym s´miał — odparł kpiaco ˛ niski m˛ez˙ czyzna. Potem roze´smiał si˛e i dalej jechali razem przez mroczne popołudnie. Szary kamienny dom hrabiego Reldegena stał w´sród lasu, mniej wi˛ecej o mil˛e od traktu, w samym s´rodku polany rozciagaj ˛ acej ˛ si˛e we wszystkie strony poza zasi˛eg strzału z łuku. Cho´c nie był otoczony murem, sprawiał wra˙zenie warowni. Okna były wa˛ skie, zakryte z˙ elaznymi kratami. W rogach stały wie˙ze zwie´nczone blankami, a bram˛e prowadzac ˛ a˛ na wewn˛etrzny dziedziniec zbudowano z całych pni drzew, wygładzonych i połaczonych ˛ z˙ elaznymi sztabami. Garion spogladał ˛ na ten pos˛epny stos kamieni, do którego zbli˙zali si˛e w gasnacym ˛ szybko s´wietle dnia. Dom emanował dumna˛ brzydota,˛ ponura˛ trwało´scia,˛ która zdawała si˛e rzuca´c wyzwanie całemu s´wiatu. — Niezbyt przyjemne miejsce, co? — mruknał ˛ Garion. — Asturska architektura jest odbiciem ich społecze´nstwa — wyja´snił Silk. — Solidny dom nie jest złym pomysłem w okolicy, gdzie sasiedzkie ˛ sprzeczki cz˛esto wymykaja˛ si˛e spod kontroli. — Tak si˛e wszyscy siebie obawiaja? ˛ — Sa˛ ostro˙zni, Garionie. Po prostu ostro˙zni. Lelldorin zeskoczył z siodła przed pot˛ez˙ na˛ brama˛ i porozmawiał z kim´s przez niewielkie, okratowane okienko. Po chwili rozległ si˛e szcz˛ek ła´ncuchów i zgrzyt odsuwanych z˙ elaznych sztab. — Na twoim miejscu, w s´rodku unikałbym gwałtownych ruchów — poradził półgłosem Silk. — Pewnie b˛eda˛ nas obserwowa´c łucznicy. Garion spojrzał na niego ostro. — To taki nietypowy zwyczaj tej krainy. Wjechali na brukowany dziedziniec i zsiedli. Hrabia Reldegen, który wyszedł im na spotkanie, okazał si˛e wysokim, szczupłym m˛ez˙ czyzna˛ o włosach i brodzie koloru stali. Chodzac ˛ podpierał si˛e laska.˛ Miał na sobie zielony kaftan i czarne po´nczochy. Chocia˙z był we własnym domu, nosił miecz u pasa. Kulejac, ˛ zszedł ci˛ez˙ ko z szerokich schodów. — Wuju. — Lelldorin skłonił si˛e z szacunkiem. — Witaj, siostrze´ncze — odparł uprzejmie hrabia. — Moi przyjaciele i ja znale´zli´smy si˛e przypadkiem w tej okolicy — wyja´snił Lelldorin. — Pomy´sleli´smy wi˛ec, z˙ e poprosimy ci˛e o go´scin˛e tej nocy. — Zawsze ch˛etnie ci˛e widz˛e, siostrze´ncze — zapewnił z formalna˛ grzeczno´scia˛ Reldegen. — Czy jedli´scie ju˙z kolacj˛e? — Nie, wuju. — Zatem musicie zasia´ ˛sc´ ze mna˛ do stołu. Czy mog˛e pozna´c twych przyjaciół? Pan Wilk zsunał ˛ kaptur i wystapił. ˛ — My si˛e ju˙z znamy, Reldegenie — o´swiadczył. Hrabia spojrzał zdumiony. — Belgarath? To naprawd˛e ty? — Tak. Wcia˙ ˛z włócz˛e si˛e po s´wiecie i płatam figle. Reldegen roze´smiał si˛e i przyja´znie chwycił Wilka za rami˛e. — Wejd´zcie wszyscy. Nie stójmy w tym zimnie. Odwrócił si˛e i poku´stykał w stron˛e domu. 26

— Co ci si˛e stało w nog˛e? — zapytał Wilk. — Strzała w kolano. — Hrabia wzruszył ramionami. — Rezultat starej sprzeczki, ju˙z dawno zapomnianej. — O ile pami˛etam, cz˛esto ci si˛e zdarzały. Przez pewien czas sadziłem ˛ nawet, z˙ e przejdziesz przez z˙ ycie z mieczem wysuni˛etym z pochwy. — Byłem zapalczywym młodzikiem — przyznał Reldegen, otwierajac ˛ szerokie drzwi u szczytu schodów. Poprowadził ich przez długi korytarz do sali imponujacych ˛ rozmiarów, z ogniem płonacym ˛ na kominkach po obu stronach. Szerokie kamienne łuki podtrzymywały strop. Podłoga z wypolerowanego czarnego kamienia była zasłana skórami. Bielone s´ciany, kolumny i sufit poprzez kontrast niemal błyszczały. Tu i tam stały ci˛ez˙ kie rze´zbione krzesła z ciemnego drewna, a wielki stół z z˙ elaznym kandelabrem po´srodku ustawiono tu˙z obok kominka przy ko´ncu sali. Na jego gładkiej powierzchni le˙zało kilkana´scie oprawnych w skór˛e ksiag. ˛ — Ksia˙ ˛zki, Reldegenie? — zdumiał si˛e pan Wilk, gdy zdj˛eli ju˙z płaszcze i oddali je słu˙zacym, ˛ którzy zjawili si˛e natychmiast. — Naprawd˛e złagodniałe´s, przyjacielu. Hrabia u´smiechnał ˛ si˛e tylko. — Zapominam o manierach — przeprosił Wilk. — Pozwól, to moja córka, Polgara. Pol, to hrabia Reldegen, stary przyjaciel. — Pani — hrabia skłonił si˛e nisko. — To zaszczyt go´sci´c ci˛e w moim domu. Ciocia Pol chciała co´s odpowiedzie´c, lecz nagle do sali wpadli dwaj młodzie´ncy, dyskutujac ˛ goraco. ˛ — Jeste´s durniem, Berentainie! — warknał ˛ pierwszy, ciemnowłosy, w szkarłatnym kaftanie. — Zaiste, mo˙zesz by´c kontent, za takiego mnie uwa˙zajac, ˛ Torasinie — odparł drugi, o jasnych k˛edzierzawych włosach, ubrany w tunik˛e w zielone i z˙ ółte pasy. — Ale czy rado´sc´ ci to sprawia, czy te˙z nie, przyszło´sc´ Arendii w r˛ekach Mimbratów spoczywa. Twe gniewne enuncjacje i płomienna retoryka faktu tego odmieni´c nie zdołaja.˛ — Przesta´n mnie tu zaistowa´c, Berentainie — parsknał ˛ ciemnowłosy. — Mdło mi si˛e robi, kiedy słysz˛e, jak na´sladujesz dworska˛ mow˛e Mimbratów. — Wystarczy tego, panowie! — przerwał ostro hrabia Reldegen, stukajac ˛ laska˛ o podłog˛e. — Je´sli nadal b˛edziecie si˛e upiera´c przy politycznych dyskusjach, ka˙ze˛ was rozdzieli´c. W razie konieczno´sci, nawet siła.˛ Patrzac ˛ na siebie z niech˛ecia,˛ obaj młodzi ludzie rozeszli si˛e w przeciwne ko´nce sali. — To mój syn, Torasin — wyja´snił przepraszajacym ˛ tonem hrabia, wskazujac ˛ ciemnowłosego młodzie´nca. — I jego kuzyn, Berentain, syn brata mojej zmarłej z˙ ony. Kłóca˛ si˛e tak ju˙z od dwóch tygodni. Kiedy przybył Berentain, musiałem pozabiera´c im miecze. — Dyskusje polityczne dobrze robia˛ na kra˙ ˛zenie krwi, panie — zauwa˙zył Silk. — Szczególnie zima.˛ Goraczka ˛ nie dopuszcza do zatkania z˙ ył. Hrabia parsknał ˛ s´miechem, słyszac ˛ t˛e uwag˛e. — Ksia˙ ˛ze˛ Kheldar, z królewskiego rodu Drasni — przedstawił Silka pan Wilk. — Wasza Wysoko´sc´ — Reldegen skłonił si˛e z szacunkiem. Silk skrzywił si˛e lekko. — Prosz˛e ci˛e, panie. Całe z˙ ycie sp˛edziłem na unikaniu takiej formy zwracania si˛e do mnie. Jestem te˙z pewien, z˙ e mój zwiazek ˛ z rodzina˛ królewska˛ kr˛epuje mego wuja w równym stopniu co mnie. Hrabia za´smiał si˛e znowu. — Czemu nie siadamy do stołu? — zaproponował. — Dwa tłuste jelenie od s´witu obracaja˛ si˛e na ro˙znach. Ostatnio dostałem te˙z baryłk˛e czerwonego wina z południowej

27

Tolnedry. O ile sobie przypominam, Belgarath zawsze cenił dobre jedzenie i dobre wina. — Nie zmienił si˛e, panie — zapewniła go ciocia Pol. — Gusta i czyny ojca łatwo jest przewidzie´c, gdy si˛e go ju˙z troch˛e pozna. Hrabia z u´smiechem podał jej rami˛e i wszyscy ruszyli do drzwi po przeciwnej stronie sali. — Powiedz mi, panie — odezwała si˛e znowu Polgara — czy przypadkiem nie masz w swym domu wanny? — Kapiel ˛ zima˛ jest niebezpieczna, lady Polgaro — ostrzegł ja˛ hrabia. — Panie — odparła z powaga.˛ — Kapałam ˛ si˛e zima˛ i latem przez wi˛ecej lat, ni˙z potrafisz sobie wyobrazi´c. — Niech si˛e kapie, ˛ Reldegenie — wtracił ˛ pan Wilk. — Jej usposobienie pogarsza si˛e w szybkim tempie, kiedy uwa˙za, z˙ e jest brudna. — Tobie równie˙z kapiel ˛ by nie zaszkodziła, stary Wilku — odparowała kwa´sno ciocia Pol. — Zaczynasz by´c mocno wyczuwalny, zwłaszcza po zawietrznej. Pan Wilk wygladał ˛ na lekko ura˙zonego. O wiele pó´zniej, gdy ka˙zdy zjadł ju˙z solidna˛ porcj˛e dziczyzny, chleba nasaczonego ˛ sosem i słodkich czere´sniowych ciastek, ciocia Pol przeprosiła i wyszła z pokojówka,˛ by dopilnowa´c przygotowa´n do kapieli. ˛ M˛ez˙ czy´zni zostali przy stole z kielichami wina. Ich twarze zalewał złocisty blask licznych s´wiec sali jadalnej domu Reldegena. — Poka˙ze˛ wam wasze pokoje — zaproponował Lelldorinowi i Garionowi Torasin. Odsunał ˛ krzesło i wstał, rzucajac ˛ Berentainowi spojrzenie pełne skrywanej pogardy. Szli za nim korytarzem, potem po schodach na górne pi˛etra domu. — Nie chciałbym ci˛e urazi´c, Tor — zaczał ˛ Lelldorin. — Ale twój kuzyn ma do´sc´ dziwaczne poglady. ˛ Torasin parsknał ˛ gniewnie. — Berentain to bałwan. My´sli, z˙ e wywrze wra˙zenie na Mimbratach, na´sladujac ˛ ich mow˛e i płaszczac ˛ si˛e przed nimi. W blasku s´wiecy widzieli jego zagniewana˛ twarz. — A dlaczego mu na tym zale˙zy? — zdziwił si˛e Lelldorin. — Rozpaczliwie pragnie jakiej´s posiadło´sci, która˛ mógłby nazwa´c własna˛ — wyjas´nił Torasin. — Brat mojej matki miał bardzo mało ziemi. Ten tłusty idiota robi słodkie oczy do córki jednego z baronów w tym okr˛egu. A z˙ e baron nie zechce nawet spojrze´c na konkurenta bez majatku, ˛ Berentain próbuje pochlebstwem uzyska´c posiadło´sc´ od mimbra´nskiego gubernatora. Przysiagłby ˛ wierno´sc´ nawet duchowi samego Kal Toraka, je´sli w ten sposób mógłby zdoby´c ziemi˛e. — Czy nie rozumie, z˙ e nie ma z˙ adnych szans? Zbyt wielu chciwych ziemi mimbra´nskich rycerzy kr˛eci si˛e przy gubernatorze, z˙ eby ten cho´c pomy´slał o przyznaniu posiadło´sci Asturowi. — To samo mu powtarzam — o´swiadczył z gł˛eboka˛ wzgarda˛ Torasin. — Ale nie daje si˛e przekona´c. Swoim zachowaniem przynosi wstyd całej naszej rodzinie. Lelldorin ze współczuciem pokr˛ecił głowa.˛ Dotarli do korytarza na pi˛etrze. Wtedy rozejrzał si˛e szybko. — Musz˛e z toba˛ pogada´c, Tor — wyrzucił z siebie, zni˙zajac ˛ głos do szeptu. Torasin spojrzał na niego z uwaga.˛ — Mój ojciec odesłał mnie, bym słu˙zył Belgarathowi w sprawie niezwykłej wagi — szeptał nerwowo Lelldorin. — Nie wiem, jak długo mnie nie b˛edzie. Dlatego ty i pozostali musicie sami zabi´c Korodullina. Oczy Torasina rozszerzyły si˛e ze zgrozy. — Nie jeste´smy sami, Lelldorinie! — powiedział zduszonym głosem. 28

— Przejd˛e na drugi koniec korytarza — wtracił ˛ pospiesznie Garion. — Nie — odparł stanowczo Lelldorin, chwytajac ˛ go za rami˛e. — Tor, Garion jest moim przyjacielem. Nie mam przed nim tajemnic. — Prosz˛e ci˛e, Lelldorinie — zaprotestował Garion. — Nie jestem Asturem. Nie jestem nawet Arendem. Nie chc˛e zna´c waszych planów. — Ale je poznasz, Garionie, jako dowód mego zaufania — o´swiadczył Lelldorin. — Latem, kiedy Korodullin wyruszy do zrujnowanego miasta Vo Astur, na sze´sc´ tygodni przenoszac ˛ tam dwór, by podtrzyma´c fikcj˛e arendzkiej jedno´sci, zastawimy na niego pułapk˛e. — Lelldorinie! — j˛eknał ˛ blady Torasin. Ale Lelldorin nie dał si˛e powstrzyma´c. — I to niezwykła˛ pułapk˛e, Garionie. B˛edzie to mistrzowski cios w samo serce Mimbre. Napadniemy na niego w mundurach tolnedra´nskich legionistów i posiekamy tolnedra´nskimi mieczami. Nasz atak zmusi Mimbratów do wypowiedzenia wojny Imperium Tolnedry, a Tolnedra zmia˙zd˙zy ich jak skorupk˛e jajka. Mimbre zostanie zniszczone i Asturia odzyska wolno´sc´ ! — Nachak ka˙ze ci˛e za to zabi´c, Lelldorinie! — zawołał Torasin. — Na własna˛ krew przysi˛egali´smy dochowa´c tajemnicy. — Powtórz Murgowi, z˙ e pluj˛e na jego przysi˛egi — odparł zapalczywie Lelldorin. — Po co asturskim patriotom potrzebny ten zbój Murgów? — On nam dostarcza złota, t˛epaku! — Torasin z trudem nad soba˛ panował. — Potrzebujemy jego czerwonego złota, z˙ eby kupi´c mundury, miecze, z˙ eby wzmocni´c morale naszych zbyt słabych przyjaciół. — Nie trzeba nam słabeuszy — stwierdził z moca˛ Lelldorin. — Patriota robi to, co robi, z miło´sci do ojczyzny, nie dla złota Angaraków. Garion my´slał szybko. Chwila zaskoczenia i oszołomienia min˛eła. — Był taki człowiek w Chereku — powiedział. — Jarl Jarvik. On tak˙ze brał złoto od Murgów i chciał zabi´c króla. Tamci spojrzeli na niego, nie rozumiejac. ˛ — Co´s dzieje si˛e z pa´nstwem, gdy zginie jego władca — wyja´snił Garion. — Niewa˙zne, jak złym był królem ani jak dobre zamiary mieli ci, co go zabili. Na pewien czas kraj pogra˙ ˛za si˛e w chaosie. Wsz˛edzie panuje zamieszanie i nie ma nikogo, kto wskazałby jaki´s kierunek. Wtedy, je´sli wybuchnie wojna mi˛edzy tym krajem a innym, chaos jeszcze si˛e pogł˛ebia. My´sl˛e, z˙ e gdybym był Murgiem, dokładnie taka˛ sytuacj˛e chciałbym widzie´c we wszystkich królestwach Zachodu. Garion niemal w zdumieniu słuchał własnego głosu. Natychmiast rozpoznał t˛e oschło´sc´ i rzeczowo´sc´ . Jak daleko si˛egał pami˛ecia,˛ ten głos zawsze mu towarzyszył, skryty w gł˛ebi umysłu, w jakim´s cichym, odległym zakatku ˛ s´wiadomo´sci. I odzywał si˛e, gdy chciał postapi´ ˛ c z´ le albo niemadrze. ˛ Nigdy jednak nie właczał ˛ si˛e czynnie do rozmów z innymi lud´zmi. Teraz przemówił wprost do tej dwójki młodych ludzi i tłumaczył cierpliwie. — Złoto Angaraków nie jest tym, czym si˛e wydaje — mówił dalej. — Ma w sobie moc, która deprawuje. Mo˙ze dlatego jest koloru krwi. Zastanowiłbym si˛e, zanim bym przyjał ˛ wi˛ecej czerwonego kruszcu od Murga Nachaka. Jak sadzicie, ˛ dlaczego wam go daje i pomaga w realizacji planu? Nie jest przecie˙z Asturem, wi˛ec nie patriotyzm nim powoduje. To równie˙z bym rozwa˙zył. Lelldorin i jego kuzyn stropili si˛e nagle. — Nie powtórz˛e nikomu tego, co tu usłyszałem — zapewnił Garion. — Powiedzieli´scie mi o tym w zaufaniu, zreszta˛ i tak nie powinienem tego słucha´c. Ale pami˛etajcie, w s´wiecie dzieje si˛e obecnie o wiele wi˛ecej ni˙z tutaj, w Arendii. A teraz chciałbym i´sc´ 29

spa´c. Je´sli poka˙zecie mi moje łó˙zko, zostawi˛e was, by´scie porozmawiali o tym wszystkim. Ogólnie rzecz biorac, ˛ Garion uznał, z˙ e nie´zle si˛e zachował. W najgorszym razie zasiał ziarno watpliwo´ ˛ sci. Dostatecznie dobrze znał Arendów, by wiedzie´c, z˙ e to za mało, by zmieni´c poglady ˛ tej dwójki. Ale przynajmniej zrobił dobry poczatek. ˛

Rozdział 4

Rankiem wyjechali wcze´snie, gdy mgła wisiała jeszcze w´sród drzew. Hrabia Reldegen okryty czarnym płaszczem wyszedł do bramy, by ich po˙zegna´c. Stojacy ˛ u boku ojca Torasin nie odrywał wzroku od twarzy Gariona, który starał si˛e nie okazywa´c z˙ adnych uczu´c. Zapalczywego młodego Astura wyra´znie dr˛eczyły watpliwo´ ˛ sci. Mo˙ze powstrzymaja˛ go przed rzuceniem si˛e bez namysłu w jaka´ ˛s katastrof˛e. To niewiele, pojmował chłopiec, ale w danych okoliczno´sciach nie mógł zrobi´c wi˛ecej. — Wracaj, Belgaracie — powiedział Reldegen. — Kiedy´s, gdy b˛edziesz mógł zosta´c na dłu˙zej. Jeste´smy tu bardzo samotni, a chciałbym wiedzie´c, co słycha´c w s´wiecie. Usiadziemy ˛ przy kominku i przegadamy miesiac ˛ czy dwa. Pan Wilk z powaga˛ skinał ˛ głowa.˛ — Mo˙ze kiedy ju˙z załatwi˛e t˛e spraw˛e, Reldegenie. Po czym zawrócił konia i ruszył przodem przez rozległa˛ polan˛e otaczajac ˛ a˛ dom Reldegena, znowu w mroczny las. — Hrabia jest niezwykłym Arendem — odezwał si˛e Silk. — Miałem wra˙zenie, z˙ e wykryłem u niego jedna˛ czy dwie oryginalne my´sli. — Bardzo si˛e zmienił — przyznał Wilk. — I s´wietnie podaje do stołu — dodał Barak. — Nie czułem si˛e tak pełny od dnia, kiedy opu´scili´smy Val Alorn. — Nic dziwnego — wtraciła ˛ ciocia Pol. — Sam zjadłe´s wi˛eksza˛ cz˛es´c´ jednego jelenia. — Przesadzasz, Polgaro — obruszył si˛e Barak. — Ale nie za bardzo — zauwa˙zył cichym głosem Hettar. Lelldorin podjechał do Gariona, ale milczał. Twarz miał równie zas˛epiona˛ jak jego kuzyn. Było jasne, z˙ e chce porozmawia´c i nie wie, od czego zacza´ ˛c. — No, dalej — rzucił cicho Garion. — Jeste´smy przyjaciółmi. Nie obra˙ze˛ si˛e, je´sli powiesz co´s niewła´sciwego. Lelldorin zawstydził si˛e nieco. — Czy tak łatwo pozna´c, co my´sl˛e? — Po prostu jeste´s szczery. Nie nauczyłe´s si˛e ukrywa´c własnych uczu´c. — Czy to prawda? — spytał nerwowo Lelldorin. — Nie watpi˛ ˛ e w twoje słowa, ale czy rzeczywi´scie był w Chereku Murgo, spiskujacy ˛ przeciw królowi Anhegowi? — Zapytaj Silka — zaproponował Garion. — Albo Baraka, albo Hettara. . . kogokolwiek. Byli´smy tam wszyscy. — Ale Nachak jest inny — zaprotestował szybko Lelldorin. — Skad ˛ wiesz? To przecie˙z jego plan, prawda? Jak go poznali´scie? — Pojechali´smy na Wielki Jarmark; Torasin, ja, jeszcze paru innych. Kupili´smy troch˛e rzeczy od murgoskiego kupca, a Tor robił jakie´s uwagi na temat Mimbratów. . .

31

znasz Tora. Kupiec stwierdził, z˙ e jest kto´s, kto z pewno´scia˛ ch˛etnie by nas poznał. I przedstawił nas Nachakowi. Im dłu˙zej rozmawiali´smy, tym bardziej podzielał nasze uczucia. — Naturalnie. — Powiedział nam, co zamierza król. Nie uwierzyłby´s. — Prawdopodobnie nie. Lelldorin spojrzał na niego nerwowo. — Chce podzieli´c nasze grunty i odda´c je mimbra´nskiej szlachcie, która nie ma ziemi. Mówił oskar˙zycielskim tonem. — Sprawdzili´scie to jako´s? — Jak? Mimbraci zaprzeczyliby przecie˙z. Ale od Mimbratów wła´snie czego´s takiego mo˙zna oczekiwa´c. — Czyli mieli´scie tylko słowo Nachaka. Jak powstał ten wasz plan? — Nachak powiedział, z˙ e gdyby był Asturem, nikomu by nie pozwolił odebra´c sobie ziemi. I mówił, z˙ e kiedy przyjda˛ z wojskiem i rycerstwem, b˛edzie ju˙z za pó´zno, ˙ gdyby o niego chodziło, uderzyłby, zanim b˛eda˛ gotowi i to tak, by ich powstrzyma´c. Ze z˙ eby Mimbraci nie wiedzieli, kto ich zaatakował. Potem zasugerował tolnedra´nskie mundury. — Kiedy zaczał ˛ wam dawa´c pieniadze? ˛ — Nie jestem pewien. Tor si˛e tym zajmował. — A czy wyja´snił kiedy´s, czemu wam je daje? — Powiedział, z˙ e z przyja´zni. — I nie pomy´slałe´s, z˙ e to troch˛e dziwne? — Ja dałbym pieniadze ˛ komu´s, kogo bym darzył przyja´znia˛ — zaprotestował Lelldorin. — Jeste´s Asturem — przypomniał mu Garion. — Z przyja´zni oddałby´s za kogo´s z˙ ycie. Nachak to Murgo i nie słyszałem, z˙ eby Murgowie byli tak wielkoduszni. Podsumowujac: ˛ jaki´s obcy zawiadamia was, z˙ e król chce zabra´c wam ziemi˛e. Potem podsuwa plan zabicia króla i doprowadzenia do wojny z Tolnedra. I aby si˛e upewni´c, z˙ e plan si˛e powiedzie, daje wam pieniadze. ˛ Zgadza si˛e? Lelldorin w milczeniu skinał ˛ głowa.˛ Był załamany. — Czy z˙ aden z was nie miał najmniejszych nawet podejrze´n? Lelldorin wygladał, ˛ jakby chciał si˛e rozpłaka´c. — Przecie˙z to taki s´wietny plan! — wybuchnał. ˛ — Musiał si˛e uda´c. — Dlatego jest taki niebezpieczny — odparł Garion. — Co ja mam robi´c, Garionie? — w głosie chłopca brzmiała udr˛eka. — Nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby´s w tej chwili mógł cokolwiek zrobi´c. Mo˙ze pó´zniej, kiedy si˛e zastanowimy, znajdziemy jakie´s wyj´scie. Je´sli nie, zawsze mo˙zemy powiedzie´c o wszystkim dziadkowi. On na pewno co´s wymy´sli. — Nikomu nie wolno tego zdradzi´c — przypomniał mu Lelldorin. — Wia˙ ˛ze nas przysi˛ega milczenia. — Mo˙ze trzeba b˛edzie ja˛ złama´c — stwierdził z lekkim wahaniem Garion. — Nie sadz˛ ˛ e, by ktokolwiek z nas był co´s winien temu Murgowi. Ale sam musisz zdecydowa´c. Bez twojej zgody nic nikomu nie powiem. — Ty zdecyduj — prosił Lelldorin. — Ja nie mog˛e, Garionie. — B˛edziesz musiał. Na pewno sam zrozumiesz dlaczego, je´sli tylko chwil˛e pomys´lisz. Dotarli do Wielkiego Traktu Zachodniego. Barak wysunał ˛ si˛e na czoło i ruszył ostrym kłusem, uniemo˙zliwiajac ˛ dalsza˛ dyskusj˛e. 32

Mniej wi˛ecej trzy mile dalej min˛eli zabłocona˛ wiosk˛e: kilkana´scie krytych darnia˛ chat z witek obło˙zonych glina.˛ Na polach wokół wioski pełno było pni s´ci˛etych drzew, a kilka chudych krów pasło si˛e pod lasem. Garion nie mógł opanowa´c wzburzenia, gdy spogladał ˛ na n˛edz˛e, widoczna˛ w tych krzywych lepiankach. — Lelldorinie — rzucił ostro. — Popatrz! — Co? Gdzie? — Jasnowłosy młodzieniec ocknał ˛ si˛e z zadumy i rozejrzał, jakby oczekiwał jakiego´s zagro˙zenia. — Ta wioska — wyja´snił Garion. — Popatrz na nia.˛ — To tylko chłopskie sioło — stwierdził oboj˛etnie Lelldorin. — Setki takich widziałem. Był gotów, by powróci´c do swych wewn˛etrznych dylematów. — W Sendarii nawet s´wi´n nie trzymamy w czym´s takim — zapał d´zwi˛eczał w głosie Gariona. Gdyby tylko potrafił zmusi´c przyjaciela, by ten zobaczył. . . Dwaj ludzie w łachmanach wolno rabali ˛ jeden z pni przy drodze, zapewne na opał. Gdy dostrzegli obcych, porzucili siekiery i przera˙zeni skoczyli mi˛edzy drzewa. — Czy jeste´s dumny, Lelldorinie? — zapytał Garion. — Czy dobrze si˛e czujesz wiedzac, ˛ z˙ e twoi rodacy tak si˛e ciebie boja,˛ z˙ e uciekaja˛ na sam twój widok? Lelldorin nie zrozumiał. — To poddani, Garionie — odparł, jakby to co´s wyja´sniało. — To ludzie. Nie sa˛ zwierz˛etami. A ludzie zasługuja˛ na lepsze traktowanie. — Nie mog˛e im pomóc. Przecie˙z to nie moi poddani. I Lelldorin ponownie skoncentrował si˛e na wewn˛etrznej walce z problemem, jaki postawił przed nim Garion. Do popołudnia przejechali trzydzie´sci mil, a zachmurzone niebo stawało si˛e coraz ciemniejsze w miar˛e zbli˙zania wieczoru. — Chyba sp˛edzimy noc w lesie, Belgaracie. — Silk rozejrzał si˛e dookoła. — Nie zdołamy dotrze´c do najbli˙zszego tolnedra´nskiego zajazdu. Pan Wilk na wpół drzemał w siodle. Podniósł głow˛e i zamrugał. — Dobrze — zgodził si˛e. — Ale lepiej zjed´zmy kawałek z drogi. Za wielu ludzi ju˙z wie, z˙ e jeste´smy w Arendii. — Tam jest s´cie˙zka drwali. — Durnik wskazał niedaleka˛ przerw˛e w s´cianie lasu. — Powinna doprowadzi´c nas znowu mi˛edzy drzewa. — Zgoda. Przegniłe li´scie tłumiły stuk ko´nskich kopyt na s´cie˙zce. Jechali blisko mil˛e, a˙z wreszcie otworzyła si˛e przed nimi spora polana. — Mo˙ze tutaj? — Durnik wskazał waski ˛ potok, sacz ˛ acy ˛ si˛e cicho po omszałych kamieniach. — Mo˙ze by´c — zaakceptował Wilk. — Potrzebujemy dachu nad głowa˛ — stwierdził kowal. — Kupiłem w Camaarze namioty — wtracił ˛ Silk. — Sa˛ w jukach. — Byłe´s niezwykle przewidujacy ˛ — pochwaliła go ciocia Pol. — Bywałem ju˙z w Arendii, pani. Znam tutejsza˛ pogod˛e. — W takim razie pójdziemy z Garionem po drzewo. — Durnik zsiadł z konia i odwiazał ˛ od siodła swój topór. — Ja pomog˛e — zaofiarował si˛e Lelldorin. Wcia˙ ˛z był zamy´slony. Durnik skinał ˛ głowa˛ i ruszył mi˛edzy drzewa. Wsz˛edzie było mokro, ale on niemal instynktownie znajdował suche drewno. Pracowali szybko w´sród zapadajacego ˛ mroku i ju˙z wkrótce mieli trzy wielkie nar˛ecza konarów i gał˛ezi. Zawrócili na polan˛e, gdzie

33

Silk i pozostali rozkładali kilka ciemnobrazowych ˛ namiotów. Durnik rzucił chrust i noga˛ oczy´scił miejsce na ognisko. Potem przykl˛eknał ˛ i uderzajac ˛ no˙zem o kawałek krzemienia skrzesał iskry na hubk˛e, która˛ zawsze nosił przy sobie. Wkrótce płonał ˛ ju˙z niewielki ogie´n. Ciocia Pol ustawiła obok swoje garnki i nuciła co´s cichutko. Hettar zadbał o konie. Kiedy wrócił, wszyscy patrzyli, jak ciocia Pol przygotowuje kolacj˛e z zapasów, które wcisnał ˛ im na po˙zegnanie hrabia Reldegen. Po jedzeniu siedzieli przy ognisku i rozmawiali półgłosem. — Ile dzi´s przejechali´smy? — spytał Durnik. — Trzydzie´sci pi˛ec´ mil — ocenił Hettar. — A jak daleko jeszcze do granicy lasów? — Dwie´scie czterdzie´sci mil od Camaaru do centralnej równiny. Durnik westchnał. ˛ — Jeszcze przynajmniej tydzie´n. Miałem nadziej˛e, z˙ e najwy˙zej kilka dni. — Rozumiem ci˛e, Durniku — przyznał Barak. — Pod tymi wszystkim drzewami jest do´sc´ ponuro. Uwiazane ˛ przy strumieniu konie poruszyły si˛e niespokojnie. Hettar wstał. — Co´s si˛e dzieje? — zapytał Barak, podnoszac ˛ si˛e tak˙ze. — Nie powinny. . . — zaczał ˛ Hettar i urwał. — Cofna´ ˛c si˛e! — warknał. ˛ — Dalej od ognia. Konie mówia,˛ z˙ e tam sa˛ ludzie. Wielu. . . i uzbrojonych. Odskoczył od ogniska i dobył szabli. Lelldorin spojrzał na niego zaskoczony i natychmiast rzucił si˛e do namiotu. Nagły zawód, jaki sprawił przyjaciel, był dla Gariona jak cios w z˙ oładek. ˛ Strzała bzykn˛eła w ciemno´sci i zabrz˛eczała o kolczug˛e Baraka. — Do broni! — ryknał ˛ wielkolud, dobywajac ˛ miecza. Garion chwycił cioci˛e Pol za r˛ekaw i próbował odciagn ˛ a´ ˛c od s´wiatła. — Przesta´n — burkn˛eła wyrywajac ˛ r˛ekaw. Kolejna strzała wyleciała spomi˛edzy drzew. Ciocia Pol machn˛eła r˛eka,˛ jakby odp˛edzała much˛e, i szepn˛eła jakie´s słowo. Strzała odskoczyła, jak gdyby trafiła w co´s twardego, i upadła na ziemi˛e. Wtedy, z chrapliwym wrzaskiem, z lasu wyskoczyła grupa obszarpanych, krzepkich m˛ez˙ czyzn. Wymachujac ˛ mieczami, wbiegli do strumienia. Barak i Hettar skoczyli im naprzeciw, a Lelldorin wynurzył si˛e z namiotu z łukiem w dłoni. Zaczał ˛ wypuszcza´c strzały tak szybko, z˙ e jego r˛ece zmieniły si˛e niemal w rozmazane smugi. Garion zawstydził si˛e, z˙ e zwatpił ˛ w odwag˛e przyjaciela. Jeden z napastników ze zduszonym krzykiem runał ˛ na plecy; strzała utkwiła mu w krtani. Inny zgiał ˛ si˛e w pół, chwycił za brzuch i upadł z j˛ekiem. Trzeci, do´sc´ młody, z rzadkim jasnym zarostem na policzkach, usiadł ci˛ez˙ ko i z wyrazem zdumienia na chłopi˛ecej twarzy skubnał ˛ pióro z bełtu, sterczacego ˛ z piersi. Potem westchnał ˛ i opadł na bok; stru˙zka krwi popłyn˛eła mu z nosa. Obszarpani napastnicy cofn˛eli si˛e przed gradem strzał Lelldorina, i wtedy dopadli ich Barak z Hettarem. Szerokim ci˛eciem Barak strzaskał wyciagni˛ ˛ eta˛ kling˛e i trafił w kat ˛ mi˛edzy ramieniem a szyja˛ m˛ez˙ czyzny z czarnymi bokobrodami. Tamten upadł. Hettar wykonał szybki zwód szabla,˛ po czym pchnał ˛ gładko w korpus. Dziobaty zbójca zesztywniał i strumie´n jasnej krwi trysnał ˛ mu z ust, gdy Hettar wyrwał ostrze. Durnik biegł ju˙z z toporem. Silk wyciagn ˛ ał ˛ spod kaftana długi sztylet i ruszył wprost na m˛ez˙ czyzn˛e z kudłata˛ kasztanowa˛ broda.˛ W ostatniej chwili rzucił si˛e w przód, przetoczył i obiema stopami trafił brodacza w pier´s. Natychmiast powstał i wbił sztylet w brzuch przeciwnika. Ostrze przesun˛eło si˛e w gór˛e z d´zwi˛ekiem, jakby ci˛eło mokry materiał. M˛ez˙ czyzna chwycił si˛e za brzuch i wrzeszczac ˛ próbował powstrzyma´c sine p˛etle i zwoje wn˛etrzno´sci, które przelewały si˛e przez palce.

34

Garion skoczył do juków po swój miecz, ale nagle kto´s chwycił go z tyłu. Szarpał si˛e chwil˛e, a˙z poczuł silne uderzenie w tył głowy, a oczy o´slepił jaskrawy błysk s´wiatła. — To ten, którego szukamy — wychrypiał szorstki głos, gdy Garion zapadał w nies´wiadomo´sc´ .

Kto´s go niósł. Tego przynajmniej był pewien. Czuł pod soba˛ czyje´s silne ramiona. Nie wiedział, ile czasu min˛eło od uderzenia w głow˛e. W uszach wcia˙ ˛z mu dzwoniło i czuł mdło´sci. Pozostał bezwładny, ale ostro˙znie otworzył jedno oko. Wzrok miał wcia˙ ˛z zamglony i niepewny, poznał jednak twarz Baraka, wznoszac ˛ a˛ si˛e nad nim w ciemno´sci. I stopiony z nia,˛ jak wtedy, w s´nie˙znym lesie niedaleko Val Alorn, kudłaty pysk wielkiego nied´zwiedzia. Zamknał ˛ oczy, zadr˙zał i zaczał ˛ si˛e słabo wyrywa´c. — Wszystko w porzadku, ˛ Garionie — powiedział Barak zrozpaczonym jakby głosem. — To ja. Garion znów otworzył oczy. Nied´zwied´z zniknał. ˛ Nie był nawet pewny, czy rzeczywi´scie go widział. — Dobrze si˛e czujesz? — spytał Barak, kładac ˛ go na ziemi. — Uderzyli mnie w głow˛e — wymamrotał Garion, dotykajac ˛ opuchlizny za uchem. — Wi˛ecej tego nie zrobia˛ — głos Baraka nadal s´wiadczył o desperacji. Wielkolud usiadł na ziemi i ukrył twarz w dłoniach. W ciemno´sci trudno było cokolwiek zobaczy´c, ale Garionowi zdawało si˛e, z˙ e ramiona Baraka dr˙za˛ z jakiego´s straszliwego, tłumionego cierpienia, od bezgło´snych, konwulsyjnych szlochów. — Gdzie jeste´smy? — zapytał, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e wokoło. Barak odchrzakn ˛ ał ˛ i wytarł twarz. — Kawał drogi od namiotów. Chwil˛e trwało, zanim dogoniłem tych dwóch, którzy ci˛e nie´sli. — Co si˛e stało? — Garion wcia˙ ˛z był niezbyt przytomny. — Nie z˙ yja.˛ Mo˙zesz wsta´c? — Nie wiem. Chłopiec spróbował, lecz natychmiast poczuł silny zawrót głowy i skurcz z˙ oładka. ˛ — Nie szkodzi. Zanios˛e ci˛e — oznajmił Barak ponuro, lecz ju˙z rzeczowym tonem. Sowa zahukała na pobliskim drzewie i jej widmowa, biała sylwetka odpłyn˛eła w mrok. Barak podniósł go, a Garion skoncentrował wszystkie wysiłki na opanowaniu mdło´sci. Wkrótce dotarli na polan˛e i stan˛eli w kr˛egu s´wiatła. — Co z nim? — spytała ciocia Pol, banda˙zujaca ˛ rami˛e Durnika. — Guz na głowie, nic wi˛ecej — odparł Barak, układajac ˛ Gariona na ziemi. — Przep˛edzili´scie ich? Głos miał szorstki, nawet brutalny. — Tych, którzy mogli jeszcze biega´c — odparł Silk. Jego lisie oczy błyszczały podnieceniem. — Paru zostało. Wskazał kilka nieruchomych kształtów, uło˙zonych tu˙z poza kr˛egiem blasku ognia. Na polan˛e wszedł Lelldorin. Ogladał ˛ si˛e przez rami˛e i trzymał strzał˛e zało˙zona˛ na ci˛eciw˛e. Z trudem chwytał oddech, twarz miał blada˛ i dr˙zace ˛ r˛ece. — Nic ci nie jest? — spytał, gdy tylko zobaczył Gariona. Chłopiec kiwnał ˛ głowa,˛ dotykajac ˛ ostro˙znie guza za uchem. — Próbowałem odnale´zc´ tych dwóch, którzy ci˛e porwali — o´swiadczył młody człowiek. — Ale byli dla mnie za szybcy. Tam jest jakie´s zwierz˛e. Kiedy ci˛e szukałem, słyszałem jego ryki. Okropne. — Bestii ju˙z nie ma — poinformował zimno Barak. — Co si˛e z toba˛ dzieje? — spytał go Silk. 35

— Nic. — Co to byli za ludzie? — chciał wiedzie´c Garion. — Pewnie złodzieje — wyraził przypuszczenie Silk. Odło˙zył sztylet. — To jedno z dobrodziejstw społecze´nstwa, które utrzymuje ludzi w podda´nstwie. Nudzi im si˛e odrabianie pa´nszczyzny i ruszaja˛ w las, szukajac ˛ emocji i zysku. — Mówisz jak Garion — zaprotestował Lelldorin. — Czy nie rozumiecie, z˙ e podda´nstwo jest tutaj elementem naturalnego porzadku ˛ rzeczy? Nasi poddani nie potrafia˛ sami o siebie zadba´c, wi˛ec ci z nas, którzy sa˛ wy˙zej postawieni, odpowiedzialno´sc´ za nich przyjmuja˛ na siebie. — Oczywi´scie — przyznał sarkastycznie Silk. — Nie jedza˛ tak dobrze jak wasze s´winie i nie mieszkaja˛ w takich warunkach jak wasze psy, ale przecie˙z dbacie o nich. — Wystarczy, Silku — wtraciła ˛ chłodno ciocia Pol. — Nie zaczynajmy kłótni mi˛edzy soba.˛ Zawiazała ˛ ostatni w˛ezeł banda˙za Durnika i podeszła, by zbada´c głow˛e Gariona. Lekko dotkn˛eła obrzmienia i chłopiec syknał. ˛ — To chyba nic powa˙znego — powiedziała. — Ale i tak boli. — Oczywi´scie, z˙ e boli, kochanie — zanurzyła szmatk˛e w wiadrze zimnej wody i przyło˙zyła do opuchlizny. — Musisz si˛e nauczy´c chroni´c głow˛e, Garionie. Je´sli b˛edziesz ja˛ traktował tak jak dotad, ˛ rozmi˛ekczysz sobie mózg. Garion chciał co´s odpowiedzie´c, ale w kr˛egu s´wiatła stan˛eli pan Wilk i Hettar. — Wcia˙ ˛z uciekaja˛ — oznajmił Hettar. Stalowe kra˙ ˛zki na jego kurtce l´sniły czerwienia˛ w migotliwym blasku, a szabla była poplamiona krwia.˛ — W tym akurat byli znakomici — dodał Wilk. — Jest kto´s ranny? — Par˛e guzów i siniaków, to wła´sciwie wszystko — odparła ciocia Pol. — Mogło by´c o wiele gorzej. — Nie martwmy si˛e o to, co mogło by´c. — Mo˙ze gdzie´s przeniesiemy te zwłoki? — Barak wskazał ciała, uło˙zone na brzegu strumienia. — Czy nie powinni´smy ich pochowa´c? — spytał Durnik. Głos dr˙zał mu lekko, a twarz miał bardzo blada.˛ — Za du˙zo kłopotu — stwierdził oboj˛etnie Barak. — Ich przyjaciele moga˛ tu wróci´c i zaja´ ˛c si˛e tym. . . je´sli zechca.˛ — To troch˛e mało cywilizowany post˛epek — nie ust˛epował Durnik. Barak wzruszył ramionami. — Taki zwyczaj. Pan Wilk odwrócił jedno z ciał i starannie zbadał poszarzała˛ twarz zabitego. — Wyglada ˛ na zwyczajnego arendzkiego banit˛e — mruknał. ˛ — Chocia˙z trudno to stwierdzi´c z cała˛ pewno´scia.˛ Lelldorin zbierał strzały, wyrywajac ˛ je ze zwłok. — Przeciagnijmy ˛ ich kawałek. — Barak zwrócił si˛e do Hettara. — Mam ju˙z do´sc´ ich widoku. Durnik odwrócił głow˛e i Garion dostrzegł dwie wielkie łzy w jego oczach. — Bardzo ci˛e boli, Durniku? — zapytał współczujaco, ˛ siadajac ˛ na pniu obok przyjaciela. — Zabiłem jednego z tych ludzi, Garionie — odparł dr˙zacym ˛ głosem kowal. — Uderzyłem go toporem w twarz. Krzyknał, ˛ a jego krew zachlapała mnie całego. Potem upadł i rył pi˛etami ziemi˛e, a˙z umarł. — Nie miałe´s wyboru — pocieszył go Garion. — Oni chcieli nas wymordowa´c.

36

— Jeszcze nigdy nikogo nie zabiłem. — Łzy płyn˛eły teraz po jego twarzy. — Tak długo kopał ziemi˛e. . . tak strasznie długo. — Czemu nie idziesz do łó˙zka, Garionie? — rzuciła stanowczym tonem ciocia Pol. Patrzyła na mokra˛ od łez twarz Durnika. Garion zrozumiał. — Dobranoc, Durniku — powiedział. Wstał i ruszył do namiotu. Tylko raz spojrzał za siebie. Ciocia Pol usiadła na pniu obok kowala i mówiła co´s cicho, pocieszajaco ˛ obejmujac ˛ go za ramiona.

Rozdział 5

Ognisko wypaliło si˛e do male´nkiego pomara´nczowego płomyka przed namiotem, a las wokół polany trwał w ciszy. Garion le˙zał i próbował zasna´ ˛c, mimo pulsujacego ˛ bólu głowy. Wreszcie, długo po północy, zrezygnował. Wy´sliznał ˛ si˛e spod koca i ruszył szuka´c cioci Pol. Ponad mgła˛ wyszedł ksi˛ez˙ yc, swym blaskiem nadajac ˛ jej srebrzysta˛ po´swiat˛e. Powietrze wokół ja´sniało niemal, gdy chłopiec poda˙ ˛zał ostro˙znie przez milczacy ˛ obóz. Poskrobał zewn˛etrzna˛ cz˛es´c´ klapy namiotu. — Ciociu Pol? — szepnał. ˛ Nikt nie odpowiedział. — Ciociu Pol — szepnał ˛ troch˛e gło´sniej. — To ja, Garion. Mog˛e wej´sc´ ? Wcia˙ ˛z nie słyszał odpowiedzi ani nawet najcichszego d´zwi˛eku. Delikatnie odsunał ˛ klap˛e i zajrzał. Namiot był pusty. Zdziwiony, a nawet odrobin˛e przestraszony, Garion odwrócił si˛e i rozejrzał po polanie. Hettar stał na stra˙zy niedaleko sp˛etanych koni. Jastrz˛ebia˛ twarz skierował ku mglistym drzewom i owinał ˛ si˛e płaszczem. Chłopiec zawahał si˛e, po czym cicho wszedł za namioty. Skr˛ecił mi˛edzy drzewa i delikatna,˛ l´sniac ˛ a˛ mgł˛e, do strumyka. Uznał, z˙ e je´sli zanurzy obolała˛ głow˛e w zimnej wodzie, mo˙ze ból minie. Był ju˙z pi˛ec´ dziesiat ˛ jardów od namiotów, gdy dostrzegł jaki´s ruch w´sród drzew. Zatrzymał si˛e. Ogromny szary wilk wynurzył si˛e z mgły i stanał ˛ na skrawku wolnej przestrzeni. Garion odetchnał ˛ gwałtownie i znieruchomiał przy wielkim, rozło˙zystym d˛ebie. Wilk usiadł na mokrych li´sciach, jak gdyby na co´s czekał. L´sniacy ˛ opar ukazywał szczegóły, jakich Garion nie zobaczyłby w ciemno´sci zwykłej nocy. Grzywa i barki wilka były srebrzyste, a pysk posiwiał mocno. Jednak zwierz˛e z godno´scia˛ niosło ci˛ez˙ ar wieku, a z˙ ółte oczy były spokojne i jako´s niezwykle madre. ˛ Garion stał bez ruchu. Wiedział, z˙ e najl˙zejszy d´zwi˛ek dotrze natychmiast do czujnych uszu wilka. Lecz nie tylko dlatego. Uderzenie w głow˛e spowodowało lekko´sc´ my´sli, a niezwykły blask zalanej ksi˛ez˙ ycowym s´wiatłem mgły sprawiał, z˙ e to spotkanie wydawało si˛e nie całkiem realne. Zauwa˙zył, z˙ e wstrzymuje oddech. Wielka s´nie˙znobiała sowa spłyn˛eła mi˛edzy drzewa na widmowych skrzydłach, wyladowała ˛ na niskiej gał˛ezi i usiadła, spogladaj ˛ ac ˛ nieruchomo na wilka. Ten równie˙z patrzył na nia˛ spokojnie. Wtedy, cho´c nie było nawet s´ladu wiatru, nagłe zawirowanie migotliwej mgły przesłoniło postacie sowy i wilka. Kiedy ustapiło, ˛ na ziemi stał pan Wilk, a ciocia Pol w swej szarej sukni siedziała statecznie na gał˛ezi. — Wiele czasu min˛eło od dnia, gdy ostatni raz polowali´smy razem, Polgaro — stwierdził starzec. — Bardzo wiele, ojcze. Uniosła ramiona i przeczesała palcami długi ciemny welon swych włosów.

38

— Ju˙z prawie zapomniałam, jakie to uczucie. — Zadr˙zała nagle, jakby doznała niezwykłej rozkoszy. — Ta noc s´wietnie si˛e do tego nadaje. — Troch˛e mokro — odparł, otrzepujac ˛ stop˛e. — Nad szczytami drzew jest czysto, a gwiazdy sa˛ wyjatkowo ˛ jasne. Cudowna noc na latanie. — To miło, z˙ e ci si˛e podobało. Czy nie zapomniała´s przypadkiem, co miała´s robi´c? — Daruj sobie t˛e ironi˛e. — A wi˛ec? — W okolicy sa˛ wyłacznie ˛ Arendowie. Wi˛ekszo´sc´ s´pi. — Jeste´s pewna? — Oczywi´scie. W promieniu pi˛etnastu mil nie ma ani jednego Grolima. Odnalazłe´s tych, których szukałe´s? — Nietrudno było ich wytropi´c — stwierdził Wilk. — Siedza˛ w jaskini, niecałe dziesi˛ec´ mil w głab ˛ puszczy. Jeszcze jeden zmarł po drodze, a dwóch pewnie nie do˙zyje s´witu. Pozostali sa˛ troch˛e rozgoryczeni tym, jak potoczyły si˛e sprawy. — Wyobra˙zam sobie. Przedostałe´s si˛e tak blisko, z˙ eby podsłucha´c, co mówia? ˛ Przytaknał. ˛ — W jednej z pobliskich wiosek mieszka człowiek, który obserwuje drog˛e i daje im zna´c, gdy przeje˙zd˙za kto´s, kogo warto obrabowa´c. — Wi˛ec to zwyczajni złodzieje? — Niezupełnie. Czekali na nas. Zostali´smy im opisani do´sc´ szczegółowo. — Chyba porozmawiam z tym wie´sniakiem — o´swiadczyła gro´znie. Poruszyła palcami w nieprzyjemnie sugestywnym ge´scie. — Szkoda na niego czasu. — Wilk w zamy´sleniu skubał brod˛e. — Powie ci tylko, z˙ e jaki´s Murgo dał mu złoto. Grolimowie niecz˛esto tłumacza˛ cokolwiek swoim najemnikom. — Powinni´smy si˛e nim zaja´ ˛c, ojcze — nalegała. — Inaczej b˛edzie poda˙ ˛zał za nami, próbujac ˛ przekupi´c ka˙zdego zbója w Arendii. — Od jutra nikogo ju˙z nie przekupi. — Wilk za´smiał si˛e krótko. — Jego przyjaciele postanowili zwabi´c go rano do lasu i poder˙zna´ ˛c gardło. . . mi˛edzy innymi. — To dobrze. Ale chciałabym wiedzie´c, kim jest ten Grolim. Starzec wzruszył ramionami. — Co za ró˙znica? W północnej Arendii sa˛ ich pewnie dziesiatki, ˛ a ka˙zdy stara si˛e robi´c mo˙zliwie du˙zo kłopotu. Równie dobrze jak my wiedza,˛ co si˛e dzieje. Trudno oczekiwa´c, z˙ e b˛eda˛ spokojnie siedzie´c i patrze´c, jak przeje˙zd˙zamy. — Mo˙ze nale˙załoby z tym sko´nczy´c. — Nie mamy czasu. Tłumaczenie czegokolwiek Arendom zajmuje cała˛ wieczno´sc´ . Je´sli si˛e pospieszymy, mo˙ze zdołamy si˛e przebi´c, zanim Grolimowie b˛eda˛ gotowi. — A je´sli nie? — Wtedy załatwimy to inaczej. Musz˛e dogoni´c Zedara, zanim dotrze do Cthol Murgos. Je´sli spotkam na drodze zbyt wiele przeszkód, b˛ed˛e działał bardziej zdecydowanie. — Powiniene´s tak działa´c od poczatku, ˛ ojcze. My´sl˛e czasem, z˙ e jeste´s za delikatny. — Znowu zaczynasz? To twoja recepta na wszystko, Polgaro. Bez przerwy naprawiasz to, co samo by si˛e naprawiło, gdyby miało troch˛e czasu. I zmieniasz to, co nie potrzebuje zmiany. — Nie zło´sc´ si˛e, ojcze. Pomó˙z mi zej´sc´ . — Dlaczego nie sfruniesz? — zaproponował. — Nie bad´ ˛ z s´mieszny. Garion w´sliznał ˛ si˛e mi˛edzy omszałe pnie. Cała˛ drog˛e dygotał nerwowo. 39

Kiedy ciocia Pol i pan Wilk wrócili na polan˛e, obudzili pozostałych. — Powinni´smy stad ˛ odjecha´c — wyja´snił Wilk. — Tutaj jeste´smy troch˛e za bardzo odsłoni˛eci. Na drodze b˛edzie bezpieczniej. Chc˛e jak najszybciej opu´sci´c t˛e okolic˛e. Zwijanie obozu zaj˛eło im niecała˛ godzin˛e. Potem ruszyli s´cie˙zka˛ drwali w stron˛e Wielkiego Traktu Zachodniego. Do s´witu pozostało jeszcze kilka godzin, ale skapana ˛ w ksi˛ez˙ ycowym s´wietle mgła wypełniała noc po´swiata˛ i jechali jakby przez l´sniac ˛ a˛ chmur˛e, która osiadła w´sród drzew. Dotarli do traktu i znowu skr˛ecili na południe. — Kiedy wzejdzie sło´nce, chc˛e by´c daleko stad ˛ — oznajmił cicho Wilk. — Ale lepiej w nic si˛e nie pakowa´c, wi˛ec miejcie oczy i uszy otwarte. Ruszyli kłusem i pokonali dobre dziewi˛ec´ mil, nim ze zbli˙zaniem s´witu mgła stała si˛e szaroperłowa. Kiedy wje˙zd˙zali w szeroki zakr˛et, Hettar podniósł nagle r˛ek˛e, nakazujac ˛ postój. — Co si˛e stało? — zapytał Barak. — Konie przed nami — wyja´snił Hettar. — Jada˛ w nasza˛ stron˛e. — Jeste´s pewien? Nic nie słysz˛e. — Co najmniej czterdzie´sci — odparł stanowczo Hettar. — Tam. — Durnik przechylił głow˛e. — Słyszycie? Wreszcie do ich uszu dobiegło lekkie dzwonienie i stukot daleko z przodu, we mgle. — Mo˙zemy ukry´c si˛e w lesie, póki nie przejada˛ — zaproponował Lelldorin. — Lepiej zosta´c na drodze — sprzeciwił si˛e Wilk. — Ja to załatwi˛e — o´swiadczył pewnie Silk, wyje˙zd˙zajac ˛ na czoło. — Robiłem ju˙z takie rzeczy. Je´zd´zcy, którzy wyłonili si˛e z mgły, byli zakuci w stal. Mieli pełne zbroje i okragłe ˛ hełmy ze spiczastymi przyłbicami, przez co przypominali niezwykłe, wielkie owady. Trzymali długie lance z kolorowymi proporcami na ko´ncach. Konie, pot˛ez˙ ne bestie, tak˙ze okrywał pancerz. — Rycerze Mimbratów — warknał ˛ Lelldorin, a jego oczy przygasły. — Zachowaj swoje uczucia dla siebie — upomniał go Wilk. — Je´sli który´s z nich odezwie si˛e do ciebie, odpowiadaj tak, z˙ eby uznali ci˛e za poplecznika Mimbratów. . . jak ten młody Berentain w domu twojego wuja. Twarz Lelldorina zastygła nagle. — Rób, co powiedział, Lelldorinie — upomniała go ciocia Pol. — To nie czas na bohaterstwo. — Sta´c! — rozkazał prowadzacy ˛ pancerna˛ kolumn˛e. Opu´scił lanc˛e, mierzac ˛ w nadje˙zd˙zajacych. ˛ — Niech jeden z was na czoło wyjedzie, bym z nim mówił. Ton rycerza nie dopuszczał sprzeciwu. Silk podjechał, u´smiechajac ˛ si˛e przymilnie. — Cieszymy si˛e widzac ˛ ciebie, panie rycerzu — skłamał gładko. — Poprzedniej nocy napadli nas złodzieje i jedziemy teraz w ciagłym ˛ l˛eku o z˙ ycie. — Jakie imi˛e nosisz? — rycerz podniósł przyłbic˛e. — I kim sa˛ towarzysze twoi? — Jestem Radek z Boktoru, panie. — Silk skłonił si˛e i s´ciagn ˛ ał ˛ aksamitna˛ czapk˛e. — Drasa´nski kupiec, poda˙ ˛zajacy ˛ z sendarska˛ wełna˛ do Tol Honeth, w nadziei zysku w okresie zimy. Człowiek w zbroi podejrzliwie zmru˙zył oczy. — Kompania twoja zbyt liczna˛ si˛e zdaje dla tak prostego przedsi˛ewzi˛ecia, godny kupcze. — Ta trójka to moje sługi. — Silk wskazał Baraka, Hettara i Durnika. — Starzec i chłopiec usługuja˛ mej siostrze, wdowie posiadajacej ˛ własne s´rodki utrzymania. Pragnie odwiedzi´c Tol Honeth. 40

— A tamten? — naciskał rycerz. — Astur? — Młody szlachcic podró˙zujacy ˛ do Vo Mimbre, by zło˙zy´c wizyt˛e przyjaciołom. Wielkodusznie zaproponował, z˙ e b˛edzie naszym przewodnikiem w tej puszczy. Podejrzliwo´sc´ rycerza jakby nieco opadła. — O złodziejach wspomniałe´s, panie — rzekł. — Gdzie zdarzyła si˛e ta zasadzka? — Jakie´s dziesi˛ec´ mil stad. ˛ Napadli na nas, gdy rozbili´smy obóz na noc. Odparlis´my ich, lecz siostra moja była przera˙zona. — Ta prowincja Asturii wrze rebelia˛ i zbójectwem — o´swiadczył gro´znie rycerz. — Posłano mnie i mych ludzi, by´smy kres poło˙zyli temu procederowi. Podejd´z, Asturze. Nozdrza Lelldorina zafalowały, ale wystapił ˛ posłusznie. — Podaj swe imi˛e. — Imi˛e me jest Lelldorin, panie rycerzu. Czym słu˙zy´c ci mog˛e? — Ci złodzieje, o których przyjaciele twoi mówili. . . byli z gminu, czy ze szlachetnego stanu? — Z gminu, panie — odparł Lelldorin. — Brudni i w łachmanach. Bez watpienia ˛ uciekli od nale˙znego swemu panu posłusze´nstwa, by rabowa´c na drogach w˛edrowców. — Jak mo˙zna oczekiwa´c posłusze´nstwa od poddanych, gdy sama szlachta nieznos´na˛ rebeli˛e przeciw koronie podnosi? — Zaiste, prawda to szczera — przyznał Lelldorin z odrobin˛e przesadnym smutkiem. — Jak˙ze cz˛esto spierałem si˛e w tej˙ze sprawie z tymi, co bez ko´nca powtarzaja˛ kłamstwa o mimbra´nskim ucisku i arogancji niezno´snej. Me pro´sby o rozsadek ˛ i respekt nale˙zny jego wysoko´sci, naszemu panu i królowi, drwiny tylko i wzgard˛e powodowały. Westchnał ˛ ci˛ez˙ ko. — Madro´ ˛ sc´ twa chlub˛e ci przynosi, cny Lelldorinie — pochwalił rycerz. — Ku mej z˙ ało´sci, musz˛e zatrzyma´c i ciebie, i towarzyszy twoich, by pewne szczegóły wyja´sni´c. — Panie rycerzu! — zaprotestował Silk. — Zmiana pogody mo˙ze obni˙zy´c warto´sc´ mego towaru w Tol Honeth. Prosz˛e, by´s nie opó´zniał naszej podró˙zy. — Bolej˛e nad smutna˛ konieczno´scia,˛ godny kupcze — odparł rycerz. — Asturia wszak˙ze roi si˛e od zdrajców i spiskowców. Nikogo nie wolno mi przepu´sci´c bez starannego sprawdzenia. Z tyłu grupy Mimbratów powstało jakie´s zamieszanie. Pojedyncza˛ kolumna,˛ w l´sniacych ˛ napier´snikach, hełmach z pióropuszami i karmazynowych pelerynach, pół setki tolnedra´nskich legionistów jechało wolno wzdłu˙z szeregu ci˛ez˙ kozbrojnych rycerzy. — Jakie´s problemy? — zapytał grzecznie ich dowódca, szczupły, mniej wi˛ecej czterdziestoletni m˛ez˙ czyzna o ogorzałej twarzy. Zatrzymał konia obok Silka. — Nie jest nam potrzebna pomoc legionów w tej materii — odparł chłodno rycerz. — Nasze rozkazy z Vo Mimbre pochodza.˛ Posłano nas, by´smy porzadek ˛ w Asturii zaprowadzili. W tym te˙z celu przepytujemy podró˙znych. — Szanuj˛e twe rozkazy, rycerzu — stwierdził Tolnedranin. — Ale to ja odpowiadam za bezpiecze´nstwo na trakcie. Spojrzał na Silka pytajaco. ˛ — Jestem Radek z Boktoru, kapitanie — wyja´snił Silk. — Drasa´nski kupiec jadacy ˛ do Tol Honeth. Mam dokumenty, je´sli chciałby´s je obejrze´c. — Dokumenty łatwo sfałszowa´c — oznajmił rycerz. — To prawda — przyznał Tolnedranin. — Jednak, by zyska´c na czasie, postanowiłem przyjmowa´c wszystkie za dobra˛ monet˛e. Drasa´nski kupiec z towarami w jukach

41

ma dostateczne powody, by znale´zc´ si˛e na imperialnym go´sci´ncu. Chyba nie ma przyczyny, by go zatrzymywa´c. — Mamy zdusi´c rozboje i bunty — rzekł zapalczywie rycerz. — Du´scie. Ale poza traktem. Pakt stanowi, z˙ e Imperialny Trakt jest terytorium Tolnedry. Co robicie, gdy odjedziecie na pi˛ec´ dziesiat ˛ jardów w las, to wasza sprawa. To, co dzieje si˛e na drodze — moja. Jestem pewien, z˙ e szczery mimbra´nski rycerz nie zechce zha´nbi´c swego władcy, naruszajac ˛ przymierze mi˛edzy imperatorem Tolnedry i królem Arendii. Rycerz spojrzał na niego bezradnie. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e powiniene´s rusza´c, dzielny kupcze — powiedział legionista. — Wiem, z˙ e całe Tol Honeth bez tchu czeka twego przyjazdu. Silk u´smiechnał ˛ si˛e i zło˙zył wyszukany ukłon. Potem skinał ˛ na pozostałych i wolno przejechali obok w´sciekłego Mimbrata. Zaraz potem legioni´sci stan˛eli szeregiem w poprzek go´sci´nca, uniemo˙zliwiajac ˛ jakikolwiek po´scig. — Niezły z˙ ołnierz — mruknał ˛ Barak. — Zwykle nie mam najlepszego zdania o Tolnedranach, ale ten był inny. — Pospieszmy si˛e! — zawołał pan Wilk. — Wolałbym, z˙ eby ci rycerze nie zawrócili za nami, gdy tylko odjada˛ legioni´sci. Ruszyli galopem, zostawiajac ˛ za soba˛ rycerzy, wcia˙ ˛z dyskutujacych ˛ goraco ˛ z dowódca˛ legionistów. Noc sp˛edzili w tolnedra´nskim zaje´zdzie o grubych murach. Chyba po raz pierwszy w z˙ yciu Garion wykapał ˛ si˛e bez nalega´n, czy cho´cby tylko sugestii cioci Pol. Wprawdzie nie brał bezpo´sredniego udziału w walce, ale miał wra˙zenie, z˙ e cały jest zachlapany krwia˛ albo czym´s jeszcze gorszym. Nigdy przedtem nie zdawał sobie sprawy, jak groteskowo mo˙zna okaleczy´c człowieka w starciu wr˛ecz. Widok wypruwanych z˙ ywym ludziom flaków czy mia˙zd˙zonych czaszek napełnił go uczuciem podobnym do skr˛epowania, z˙ e najgł˛ebsze, wewn˛etrzne sekrety ludzkiego ciała sa˛ tak bezwstydnie odsłaniane. Czuł si˛e nieczysty. W chłodnej ła´zni zdjał ˛ ubranie, a nawet — bez zastanowienia — srebrny amulet, który dostał od pana Wilka i cioci Pol. Potem wszedł do parujacej ˛ wody i szorował skór˛e ostra˛ szczotka˛ i mydłem o wiele mocniej, ni˙z wymagałaby nawet najsilniejsza obsesja osobistej czysto´sci. Przez kolejne dni jechali na południe, co noc zatrzymujac ˛ si˛e w budowanych w równych odległo´sciach tolnedra´nskich zajazdach. Obecno´sc´ zahartowanych legionistów wcia˙ ˛z przypominała, z˙ e cała pot˛ega Imperialnej Tolnedry gwarantuje bezpiecze´nstwo podró˙znym, którzy si˛e tu schronia.˛ Jednak szóstego dnia, liczac ˛ od napadu w lesie, ko´n Lelldorina okulał. Durnik i Hettar, pod czujnym okiem cioci Pol, sp˛edzili kilka godzin warzac ˛ napary na małym ognisku przy drodze i przykładajac ˛ gorace ˛ kompresy na nog˛e zwierz˛ecia. Wilk tymczasem zło´scił si˛e na t˛e nieprzewidziana˛ przerw˛e w podró˙zy. Zanim ko´n był znowu zdolny do jazdy, zrozumieli, z˙ e w z˙ aden sposób nie dotra˛ przed zmrokiem do nast˛epnego zajazdu. — Co teraz, stary Wilku? — spytała ciocia Pol, gdy dosiedli wierzchowców. — Jedziemy po ciemku, czy spróbujemy przenocowa´c w lesie? — Jeszcze nie postanowiłem — odparł krótko. — Je´sli dobrze pami˛etam, niedaleko przed nami jest wioska — poinformował Lelldorin, siedzacy ˛ teraz na algarskim rumaku. — To uboga osada, ale chyba maja˛ tam „co´s w rodzaju gospody”. — To brzmi gro´znie — mruknał ˛ Silk. — Co masz na my´sli mówiac ˛ „co´s w rodzaju gospody”? — Pan tych ziem znany jest z chciwo´sci — wyja´snił Lelldorin. — Nakłada mordercze podatki i jego ludziom niewiele ju˙z pozostaje. Gospoda nie jest najlepsza. 42

— Musimy spróbowa´c — zdecydował Wilk i ruszył dziarskim kłusem. Gdy doje˙zd˙zali do wioski, wiatr przegnał chmury i zobaczyli zachodzace ˛ sło´nce. Osada wygladała ˛ jeszcze gorzej, ni˙z si˛e spodziewali po ostrze˙zeniu Lelldorina. Pół tuzina z˙ ebraków stało w błocie przy wje´zdzie i błagalnie wyciagało ˛ r˛ece, nawołujac ˛ piskliwymi głosami. Chaty były tylko krzywymi lepiankami, sacz ˛ acymi ˛ dym z n˛edznych palenisk. Chude s´winie grzebały w błocie na drodze. Okolica cuchn˛eła obrzydliwie. Kondukt pogrzebowy wlókł si˛e po błocie do cmentarza na drugim ko´ncu wsi. Niesione na desce ciało owini˛eto podartym burym kocem, a kapłani Chaldana, Boga Arendów, w bogatych szatach i kapturach s´piewali stare hymny, które du˙zo mówiły o wojnie i zem´scie, ale mało dawały pocieszenia. Wdowa z niemowl˛eciem przy piersi szła za zwłokami. Miała twarz bez wyrazu i martwe spojrzenie. Gospoda cuchn˛eła zwietrzałym piwem i na wpół zepsuta˛ z˙ ywno´scia.˛ Po˙zar zniszczył naro˙znik głównej sali; widzieli poczerniały, zw˛eglony strop. Podarta szmata zasłaniała otwór w wypalonej s´cianie. Palenisko po´srodku sali dymiło, a ober˙zysta był gburowaty. Na kolacj˛e mógł poda´c jedynie wodnista˛ zup˛e — mieszanin˛e j˛eczmienia i brukwi. — Czarujaco ˛ — stwierdził z ironia˛ Silk, odsuwajac ˛ nie tkni˛eta˛ mis˛e. — Troch˛e mnie dziwi, Lelldorinie, z˙ e w swej pasji naprawiania krzywd jako´s przeoczyłe´s to miejsce. Proponowałbym, aby twoja najbli˙zsza krucjata miała w programie wizyt˛e u pana tych dóbr. Ju˙z chyba zbyt długo omija go szubienica. — Nie wiedziałem, z˙ e jest a˙z tak z´ le — odparł zduszonym głosem chłopiec. Wygla˛ dał, jakby po raz pierwszy dostrzegł pewne rzeczy. Na jego wyrazistej twarzy pojawił si˛e wyraz grozy zmieszanej z obrzydzeniem. Garion poczuł skurcz z˙ oładka. ˛ — Chyba wyjd˛e na zewnatrz ˛ — oznajmił. — Nie za daleko — ostrzegła ciocia Pol. Powietrze na dworze było troch˛e czy´sciejsze i Garion ostro˙znie ruszył na skraj wioski, starajac ˛ si˛e omija´c najgorsze błoto. — Prosz˛e, panie! — zawołała mała dziewczynka o wielkich oczach. — Nie masz mo˙ze skórki od chleba? Garion spojrzał na nia˛ bezradnie. — Przykro mi. Szukał, co mógłby jej da´c, ale dziecko uciekło z płaczem. Na polu pełnym pni obszarpany chłopiec, mniej wi˛ecej w wieku Gariona, grał na drewnianej fujarce, pilnujac ˛ kilku wychudłych krów. Melodia była wzruszajaco ˛ czysta i płyn˛eła nie zauwa˙zona mi˛edzy lepiankami przykucni˛etymi w sko´snych promieniach zachodzacego ˛ sło´nca. Chłopiec spostrzegł go, ale nie przerwał gry. Ich spojrzenia spotkały si˛e, jakby w pełnym powagi uznaniu. Nie odezwali si˛e do siebie. Na skraj lasu, tu˙z za polami, wyjechał spomi˛edzy drzew ciemno odziany, Zakapturzony człowiek na czarnym koniu. Stał obserwujac ˛ wiosk˛e. W jego postaci było co´s gro´znego, a jednocze´snie znajomego. Garion miał uczucie, z˙ e powinien zna´c tego je´zd´zca, lecz wiadomo´sc´ umykała jego my´slom. Długo patrzył na człowieka pod lasem. Zauwa˙zył, nie u´swiadamiajac ˛ sobie tego, z˙ e ko´n i je´zdziec nie rzucali cienia, cho´c stali w pełnym s´wietle zachodzacego ˛ sło´nca. Gdzie´s w gł˛ebi umysłu co´s usiłowało krzykna´ ˛c ostrzegawczo, lecz otumaniony czemu´s chłopiec przygladał ˛ si˛e tylko. Nie powie cioci Pol i pozostałym o tej postaci na skraju lasu, bo przecie˙z nie ma o czym mówi´c. Zapomni o niej, gdy tylko si˛e odwróci. Zapadał zmrok. Garion zaczał ˛ dr˙ze´c z zimna, zawrócił wi˛ec do gospody. Za nim szybowała ku niebu z˙ ałosna pie´sn´ chłopi˛ecej piszczałki.

Rozdział 6

Mimo obietnic wieczoru dzie´n wstał chłodny i mroczny, z zimna˛ m˙zawka˛ siapi ˛ ac ˛ a˛ mi˛edzy drzewami. Cały las był wilgotny i ponury. Wyjechali o s´wicie i wkrótce zagł˛ebili si˛e w cz˛es´c´ puszczy, która budziła uczucia jeszcze bardziej pos˛epne ni˙z mijane wcze´sniej okolice. Drzewa rosły ogromne i wiele pot˛ez˙ nych s˛ekatych d˛ebów wznosiło nagie konary pomi˛edzy jodłami i s´wierkami. Ziemi˛e porastał rodzaj szarego mchu, który wygladał ˛ niezdrowo i martwo. Lelldorin prawie si˛e nie odzywał i Garion uznał, z˙ e przyjaciel wcia˙ ˛z walczy z problemem spisku Nachaka. Młody Astur jechał z mokrymi włosami, owini˛ety ci˛ez˙ kim zielonym płaszczem. W nieustajacej ˛ m˙zawce wygladał ˛ bardzo nieszcz˛es´liwie. Garion pop˛edził konia i przez chwil˛e w milczeniu jechał obok niego. — Co ci˛e tak dr˛eczy, Lelldorinie? — zapytał w ko´ncu. — Mam uczucie, z˙ e przez całe z˙ ycie byłem s´lepcem. — Tak? Pod jakim wzgl˛edem? — sondował ostro˙znie Garion. Miał nadziej˛e, z˙ e przyjaciel postanowił wreszcie powiedzie´c o wszystkim panu Wilkowi. — Dostrzegałem tylko Mimbratów uciskajacych ˛ Asturi˛e — wyja´snił Lelldorin. — Nie widziałem niesprawiedliwo´sci, wyrzadzanych ˛ przez moich rodaków. — Cały czas próbowałem ci˛e o tym przekona´c — zauwa˙zył Garion. — A co sprawiło, z˙ e przejrzałe´s? — Ta wioska, w której nocowali´smy. Jeszcze nigdy nie widziałem tak biednej, lichej osady. Ani ludzi, pogra˙ ˛zonych w tak beznadziejnej n˛edzy. Jak oni moga˛ to znosi´c? — A maja˛ jaki´s wybór? — Mój ojciec przynajmniej dba o lud na swoich wło´sciach — zapewnił młody człowiek. — Nikt nie chodzi głodny ani bezdomny. Ale ci sa˛ traktowani gorzej ni˙z zwierz˛eta. Zawsze byłem dumny ze swego stanu, lecz teraz si˛e go wstydz˛e. Łzy stan˛eły mu w oczach. Garion nie był pewien, jak zareagowa´c na to nagłe przebudzenie. Z jednej strony cieszył si˛e, z˙ e Lelldorin dostrzegł w ko´ncu to, co było oczywiste od poczatku. ˛ Z drugiej l˛ekał si˛e nieco, do czego ta s´wiadomo´sc´ doprowadzi porywczego towarzysza. — Wyrzekn˛e si˛e urodzenia — oznajmił nagle Lelldorin, jak gdyby słyszał my´sli Gariona. — A kiedy powróc˛e z tej wyprawy, pójd˛e mi˛edzy gmin, by z˙ y´c jak oni i dzieli´c ich zgryzoty. — Co komu z tego przyjdzie? Czy twoje cierpienia w najmniejszym chocia˙z stopniu zmniejsza˛ ich niedol˛e? Lelldorin podniósł głow˛e, a dziesiatki ˛ uczu´c przebiegały po jego szczerej twarzy. Wreszcie u´smiechnał ˛ si˛e, lecz w bł˛ekitnych oczach błyszczała determinacja. — Masz racj˛e, naturalnie — stwierdził. — Jak zwykle. To zadziwiajace, ˛ z˙ e zawsze dostrzegasz samo sedno problemu.

44

— O co ci chodzi? — spytał lekko przestraszony Garion. — Poprowadz˛e ich do rewolty. Przemaszeruj˛e przez Arendi˛e z armia˛ poddanych za plecami. — Głos brzmiał d´zwi˛ecznie, gdy pomysł rozpalał wyobra´zni˛e Lelldorina. Garion j˛eknał. ˛ — Dlaczego zawsze widzisz jedynie takie rozwiazania? ˛ — zapytał. — Po pierwsze, poddani nie maja˛ broni i nie potrafia˛ walczy´c. Cho´cby´s nie wiem jak ich przekonywał, nigdy za toba˛ nie pójda.˛ Po drugie, je´sli nawet, to ka˙zdy szlachcic w Arendii stanie przeciw tobie. Wyr˙zna˛ twoja˛ armi˛e, a potem wszystko b˛edzie dziesi˛ec´ razy gorsze ni˙z teraz. Po trzecie, planujesz wła´snie kolejna˛ wojn˛e domowa,˛ a wi˛ec dokładnie to, czego pragna˛ Murgowie. Lelldorin zamrugał kilka razy, uwa˙znie słuchajac ˛ słów Gariona. Na jego twarzy znowu pojawił si˛e smutek. — Nie pomy´slałem o tym — przyznał. — Tak sadziłem. ˛ Wcia˙ ˛z b˛edziesz popełniał takie bł˛edy, dopóki rozum b˛edziesz nosił w pochwie obok miecza. Lelldorin zaczerwienił si˛e i roze´smiał ponuro. — Ostro powiedziane, Garionie — stwierdził z wyrzutem. — Wybacz — przeprosił szybko Garion. — Mo˙ze powinienem jako´s inaczej to uja´ ˛c. — Nie. Przecie˙z jestem Arendem. Nie zawsze rozumiem to, czego nie mówi si˛e wprost. — Rzecz nie w tym, z˙ e jeste´s głupi, Lelldorinie — zaoponował Garion. — Wszyscy popełniaja˛ ten bład. ˛ Arendowie nie sa˛ głupcami, sa˛ po prostu impulsywni. — Ale to co´s wi˛ecej ni˙z tylko impulsywno´sc´ — młodzieniec ze smutkiem wskazał wilgotny mech pod drzewami. — To znaczy co? — Garion nie zrozumiał. — To ostatni obszar le´sny przed równinami s´rodkowej Arendii — wyja´snił Lelldorin. — Naturalna granica mi˛edzy Mimbre i Asturia.˛ — Las wyglada ˛ tak samo jak poprzednio. — Garion rozejrzał si˛e dookoła. — Niezupełnie. To tradycyjne miejsce zasadzek. Całe poszycie lasu jest zasłane starymi ko´sc´ mi. Spójrz — wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e. Z poczatku ˛ Garionowi wydawało si˛e, z˙ e przyjaciel wskazuje dwa patyki sterczace ˛ z ziemi, z gałazkami ˛ na ko´ncach wplatanymi ˛ w g˛este krzaki. Potem z odraza˛ spostrzegł, z˙ e to zielonkawe ko´sci ludzkiego przedramienia, z palcami w ostatniej konwulsji zacis´ni˛etym na gał˛ezi krzewu. — Dlaczego go nie pochowano? — spytał oburzony. — Tysiac ˛ ludzi potrzebowałoby tysiaca ˛ lat, by zebra´c wszystkie ko´sci i odda´c je ziemi — wyrecytował pos˛epnie Lelldorin. — Tu le˙za˛ całe generacje Arendów: Mimbratów, Wacunów, Asturów. Le˙za˛ tam, gdzie padli, a mech okrywa ich w tym niesko´nczonym s´nie. Garion zadr˙zał i oderwał oczy od bezgło´snego wezwania samotnego ramienia, sterczacego ˛ z morza mchu. Niezwykłe wypukło´sci i wzgórki sugerowały przera˙zajace ˛ rzeczy, spoczywajace ˛ pod spodem. Gdy podniósł głow˛e, zauwa˙zył, z˙ e nierówna powierzchnia rozciaga ˛ si˛e tak daleko, jak tylko si˛ega wzrokiem. — Kiedy dotrzemy do równiny? — spytał stłumionym głosem. — Za jakie´s dwa dni. — Dwa dni? I cały czas to samo? Lelldorin przytaknał. ˛ — Dlaczego? — głos Gariona brzmiał ostro, bardziej oskar˙zycielsko ni˙z zamierzał.

45

— Najpierw dla dumy. . . i honoru. Potem dla bólu i zemsty. W ko´ncu dlatego, z˙ e nie wiedzieli´smy, jak przesta´c. Mówiłe´s ju˙z, z˙ e my, Arendowie, jeste´smy czasem niezbyt madrzy. ˛ — Ale zawsze m˛ez˙ ni — pocieszył szybko chłopiec. — O tak — przyznał Lelldorin. — Zawsze m˛ez˙ ni. To przekle´nstwo naszego narodu. — Belgaracie! — zawołał z tyłu Hettar. — Konie co´s wyczuły. Wilk zmru˙zył oczy, które nagle stały si˛e puste. Po chwili gło´sno nabrał powietrza. — Algrothy — zaklał. ˛ — Co to jest algroth? — spytał Durnik. — Nie-człowiek. Co´s daleko spokrewnionego z trollami. — Widziałem kiedy´s trolla — o´swiadczył Barak. — Wielki, paskudny stwór z kłami i pazurami. — Zaatakuja˛ nas? — chciał wiedzie´c Durnik. — Prawie na pewno — odparł z napi˛eciem Wilk. — Hettarze, musisz dopilnowa´c koni. Nie wolno nam si˛e rozdziela´c. — Skad ˛ si˛e tu wzi˛eły? — zdziwił si˛e Lelldorin. — W lesie nie ma z˙ adnych potworów. — Czasami, kiedy sa˛ głodne, schodza˛ z ulgoskich gór — wyja´snił Wilk. — Nie zostawiaja˛ z˙ ywych, którzy mogliby o nich opowiedzie´c. — Lepiej co´s zrób, ojcze — ponagliła ciocia Pol. — Nadchodza˛ ze wszystkich stron. Lelldorin rozejrzał si˛e szybko, jakby próbował rozpozna´c okolic˛e. — Niedaleko stad ˛ jest Wzgórze Elgona — oznajmił. — Je´sli tam dotrzemy, mo˙zemy si˛e obroni´c. — Wzgórze Elgona? — Barak trzymał ju˙z swój ci˛ez˙ ki miecz. — Do´sc´ wysoki pagórek, pokryty głazami. Elgon przez miesiac ˛ bronił go przed armia˛ Mimbratów. — To brzmi obiecujaco ˛ — przyznał Silk. — Przynajmniej wyjedziemy spomi˛edzy drzew. Rozejrzał si˛e nerwowo. Pnie wyrastały gro´znie nad nimi. — Spróbujemy — postanowił Wilk. — Nie doprowadziły si˛e jeszcze do takiego stanu, z˙ eby nas zaatakowa´c, a deszcz ogranicza ich zmysł w˛echu. Z gł˛ebi lasu dobiegło niezwykłe ujadanie. — To one? — spytał Garion. Własny głos zabrzmiał mu w uszach dziwnie piskliwie. — Nawołuja˛ si˛e — stwierdził Wilk. — Niektóre nas widziały. Przyspieszmy troch˛e, ale nie p˛ed´zmy, dopóki nie zobaczymy pagórka. Pognali konie do kłusa. Poda˙ ˛zali skrajem błotnistej drogi, która wspinała si˛e na niewysoki grzbiet. Garion słyszał uderzenia własnego serca; nagle zaschło mu w ustach. Deszcz był coraz g˛es´ciejszy. Katem ˛ oka dostrzegł jaki´s ruch i obejrzał si˛e szybko. Mniej wi˛ecej sto jardów w gł˛ebi lasu biegła równolegle do szlaku jaka´s podobna do ludzkiej posta´c. P˛edziła pochylona, dotykajac ˛ ramionami ziemi. Wydawało mu si˛e, z˙ e ma obrzydliwy, szary kolor. — Tam! — zawołał. — Widziałem go! — krzyknał ˛ Barak. — Nie jest taki du˙zy jak troll. — Wystarczajaco ˛ du˙zy — skrzywił si˛e Silk. — Je´sli zaatakuja,˛ uwa˙zajcie na ich szpony — ostrzegł Wilk. — Sa˛ zatrute. — Emocjonujace ˛ — mruknał ˛ Silk. — Tam jest pagórek — oznajmiła spokojnie ciocia Pol. — Galopem! — warknał ˛ Wilk. 46

Przera˙zone i nagle uwolnione konie pognały droga,˛ gło´sno stukajac ˛ kopytami. W´sciekłe wycie dobiegło spomi˛edzy drzew za plecami, a ujadanie stało si˛e gło´sniejsze. — Zda˙ ˛zymy! — krzyknał ˛ Durnik, dodajac ˛ wszystkim odwagi. Nagle jednak pół tuzina warczacych ˛ gro´znie algrothów zagrodziło drog˛e. Rozkładały szeroko ramiona i otwierały paszcze. Były wielkie, z łapami jak małpy i szponami zamiast palców. Pyski miały podobne do kozich, z krótkimi ostrymi rogami, a tak˙ze długie z˙ ółtawe kły. Szara skóra była łuskowata jak u w˛ez˙ y. Konie zar˙zały, stan˛eły d˛eba, próbowały ucieka´c. Garion jedna˛ r˛eka˛ kurczowo trzymał si˛e siodła, a druga˛ szarpał za uzd˛e. Barak płazował konia po zadzie i kopał w´sciekle boki zwierz˛ecia, a˙z wreszcie, bardziej l˛ekajac ˛ si˛e jego ni˙z algrothów, ruszyło do szar˙zy. Dwoma pot˛ez˙ nym ci˛eciami w obie strony Barak zabił dwa potwory i przedarł si˛e przez ich szereg. Trzeci, wycia˛ gajac ˛ szpony, próbował skoczy´c mu na plecy, ale zesztywniał i runał ˛ pyskiem w błoto, ze strzała˛ Lelldorina mi˛edzy łopatkami. Barak zawrócił i zaatakował pozostałe trzy algrothy. — Jed´zmy! — ryknał. ˛ Garion usłyszał j˛ek Lelldorina i obejrzał si˛e szybko. Z przera˙zeniem dostrzegł, z˙ e samotny algroth wyskoczył z lasu i si˛ega szponami po jego przyjaciela, próbujac ˛ zrzuci´c go z siodła. Lelldorin bronił si˛e słabo, okładajac ˛ łukiem kozi pysk. Zdesperowany Garion chwycił miecz, ale nadje˙zd˙zajacy ˛ z tyłu Hettar był ju˙z na miejscu. Zakrzywiona szabla przebiła ciało potwora, który wrzasnał ˛ i wijac ˛ si˛e upadł wprost pod kopyta jucznych zwierzat. ˛ Konie gnały teraz w panice i wspinały si˛e na pełne głazów zbocze. Garion spojrzał przez rami˛e; Lelldorin chwiał si˛e niebezpiecznie w siodle i przyciskał dło´n do krwawiacej ˛ rany w boku. Garion szarpnał ˛ uzd˛e i zawrócił. — Ratuj si˛e, Garionie! — krzyknał ˛ młody Arend. Twarz miał s´miertelnie blada.˛ — Nie! Garion schował miecz, podjechał do przyjaciela i chwycił go za rami˛e, pomagajac ˛ zachowa´c równowag˛e. Razem pogalopowali do pagórka. Chłopiec wyt˛ez˙ ał wszystkie siły, by utrzyma´c rannego. Pagórek był wielkim stosem ziemi i kamieni, sterczacym ˛ wysoko ponad otaczajace ˛ go drzewa. Konie wspinały si˛e z trudem, wyszukujac ˛ drog˛e mi˛edzy mokrymi głazami. Gdy dotarli do niedu˙zej, płaskiej polanki na szczycie, gdzie juczne zwierz˛eta mogły stana´ ˛c obok siebie, Garion zeskoczył z siodła — w sam czas, by pochwyci´c Lelldorina, zsuwajacego ˛ si˛e wolno na bok. — Tutaj! — zawołała d´zwi˛ecznie ciocia Pol. Wyjmowała z juków małe zawiniatko ˛ z ziołami i banda˙ze. — Durniku, potrzebny mi ogie´n. Natychmiast. Durnik rozejrzał si˛e bezradnie. Na szczycie wzgórza le˙zało tylko par˛e kawałków drewna. — Spróbuj˛e — obiecał niezbyt pewnie. Lelldorin oddychał płytko i bardzo szybko. Twarz wcia˙ ˛z miał blada˛ jak trup i nie potrafił usta´c na nogach. Garion podtrzymywał go, czujac ˛ s´ciskajace ˛ z˙ oładek ˛ przeraz˙ enie. Hettar chwycił rannego z drugiej strony i razem przenie´sli go do miejsca, gdzie kl˛eczała ciocia Pol, szperajac ˛ w swoim zawiniatku. ˛ — Musz˛e natychmiast usuna´ ˛c trucizn˛e — oznajmiła. — Garionie, daj mi swój nó˙z. Garion podał sztylet. Szybko rozci˛eła brazow ˛ a˛ tunik˛e Lelldorina, odsłaniajac ˛ długie rany zadane pazurami algrotha. — To b˛edzie bolało — uprzedziła. — Przytrzymajcie go. Garion i Hettar chwycili r˛ece i nogi Lelldorina, przyciskajac ˛ go do ziemi.

47

Ciocia Pol odetchn˛eła gł˛eboko, po czym zr˛ecznie rozci˛eła ka˙zde z opuchni˛etych zadrapa´n. Trysn˛eła krew. Lelldorin krzyknał ˛ krótko i zemdlał. — Hettarze! — zawołał Barak ze szczytu głazu na brzegu pochyło´sci. — Jeste´s nam potrzebny! — Id´z! — rzuciła Algarowi ciocia Pol. — Teraz ju˙z sobie poradzimy. Garionie, ty zosta´n. Rozcierała w palcach jakie´s suche listki i sypała je w otwarte rany. — Ogie´n, Durniku — rozkazała. — Nie chce si˛e pali´c, pani Pol — odparł bezradnie Durnik. — Jest za mokro. Obejrzała si˛e na stos nasiakni˛ ˛ etego woda˛ drewna, które zebrał kowal. Zmru˙zyła oczy i wykonała szybki gest. Garionowi zadzwoniło w uszach, rozległ si˛e syk, kłab ˛ pary strzelił w gór˛e, a po chwili patyki zapłon˛eły z trzaskiem. Durnik odskoczył zdziwiony. — Mały garnek, Garionie — poleciła ciocia Pol. — Pospiesz si˛e. Zdj˛eła swój bł˛ekitny płaszcz i okryła nim Lelldorina. Silk, Barak i Hettar stali za skraju zbocza i ciskali w dół wielkie głazy. Garion słyszał stuki i trzaski, gdy trafiały w skał˛e, a tak˙ze ujadanie algrothów, przerywane czasem rykiem bólu. Straszliwie przera˙zony, podtrzymywał na kolanach głow˛e przyjaciela. — Czy on wyzdrowieje? — spytał cioci˛e Pol. — Za wcze´snie, z˙ eby co´s powiedzie´c. Nie przeszkadzaj mi teraz. — Uciekaja! ˛ — krzyknał ˛ Barak. — Nadal sa˛ głodne — zauwa˙zył pos˛epnie Wilk. — Wróca.˛ Gdzie´s z gł˛ebi lasu dobiegł głos mosi˛ez˙ nego rogu. — Co to było? — zdziwił si˛e Silk, wcia˙ ˛z zdyszany z wysiłku, jakim było ciskanie głazów. — Kto´s, kogo oczekiwałem. — Wilk u´smiechnał ˛ si˛e tajemniczo. Podniósł dłonie do ust i gwizdnał ˛ dono´snie. — Poradz˛e sobie teraz, Garionie. — Ciocia Pol smarowała g˛esta˛ ma´scia˛ parujacy ˛ lniany opatrunek. — Id´z z Durnikiem i pomó˙zcie tamtym. Chłopiec niech˛etnie uło˙zył Lelldorina na wilgotnej murawie i pobiegł do miejsca, gdzie stał pan Wilk. Zbocze poni˙zej zasłane było martwymi i konajacymi ˛ algrothami, powalonymi przez padajace ˛ głazy. — B˛eda˛ próbowa´c znowu. — Barak d´zwigał jeszcze jeden kamie´n. — Czy moga˛ zaj´sc´ nas od tyłu? — Nie. — Silk pokr˛ecił głowa.˛ — Sprawdzałem. Z tamtej strony pagórka jest prawie pionowe urwisko. Algrothy wyszły spomi˛edzy drzew. Ujadajac ˛ i warczac ˛ biegły pochylone, a pierwsze przekroczyły ju˙z drog˛e. Znowu zagrał róg, tym razem bardzo blisko. I natychmiast z lasu wypadł pot˛ez˙ ny rumak niosacy ˛ rycerza w pełnej zbroi. Galopem ruszył ku atakujacym ˛ bestiom. Rycerz opu´scił lanc˛e i runał ˛ na zaskoczone algrothy. Wierzchowiec zar˙zał, a podkowy wyrzucały wysoko grudy błota. Ostrze lancy trafiło w pier´s najwi˛ekszego z potworów i p˛ekło od siły ciosu. Strzaskane drzewce uderzyło nast˛epnego w sam s´rodek pyska. Rycerz odrzucił bro´n i jednym, płynnym ruchem wydobył miecz. Szerokimi ci˛eciami wyrabał ˛ sobie drog˛e przez stado, a jego bojowy rumak wdeptywał w błoto z˙ ywe i martwe potwory. Zawrócił i raz jeszcze mieczem utorował sobie drog˛e. Algrothy wyjac ˛ uciekały do lasu. — Mandorallenie! — zawołał Wilk. — Tutaj, w górze! Rycerz uniósł zachlapana˛ krwia˛ przyłbic˛e i spojrzał na wzgórze.

48

— Pozwól, z˙ e wprzódy rozprosz˛e ten motłoch, najdawniejszy przyjacielu — odparł wesoło, zatrzasnał ˛ przyłbic˛e i ruszył mi˛edzy mokre od deszczu drzewa w po´scig za algrothami. — Hettarze! — krzyknał ˛ Barak, ruszajac ˛ z miejsca. Hettar skinał ˛ głowa.˛ Obaj podbiegli do koni, wskoczyli na siodła i pognali w dół, na pomoc przybyszowi. — Twój przyjaciel wykazuje zdumiewajacy ˛ brak rozsadku ˛ — zauwa˙zył Silk, ocierajac ˛ twarz z deszczu. — Te stwory lada chwila˛ go zaatakuja.˛ — Zapewne nie przyszło mu nawet do głowy, z˙ e mo˙ze si˛e znale´zc´ w niebezpiecze´nstwie — wyja´snił Wilk. — Jest Mimbratem, a oni zwykle uwa˙zaja˛ si˛e za niezwyci˛ez˙ onych. Bitwa w lesie trwała do´sc´ długo. Słycha´c było krzyki, odgłosy uderze´n i wrzaski przera˙zenia algrothów. Potem wynurzyli si˛e Barak i Hettar z niezwykłym rycerzem i truchtem wjechali na pagórek. Na szczycie rycerz z brz˛ekiem zeskoczył z siodła. — Pi˛ekne zaiste spotkanie, stary przyjacielu — huknał ˛ do pana Wilka. — Twoi znajomi w dole byli niezwykle zabawni. Jego zbroja l´sniła wilgocia˛ deszczu. — Ciesz˛e si˛e, z˙ e zdołali´smy zapewni´c ci rozrywk˛e — odparł sucho Wilk. — Słysz˛e ich jeszcze — wtracił ˛ Durnik. — Chyba ciagle ˛ uciekaja.˛ — Ich tchórzostwo pozbawiło nas przyjemno´sci — stwierdził rycerz, z z˙ alem chowajac ˛ miecz. Zdjał ˛ hełm. — Wszyscy ponosimy jakie´s ofiary — mruknał ˛ Silk. Rycerz westchnał. ˛ — Prawda to szczera. Jeste´s, widz˛e, m˛ez˙ em biegłym w filozofii. Strzasn ˛ ał ˛ krople deszczu z białego pióropusza na hełmie. — Wybaczcie — odezwał si˛e pan Wilk. — To Mandorallen, baron Vo Mandor. Pojedzie z nami. Mandorallenie, oto Kheldar, ksia˙ ˛ze˛ Drasni i Barak, jarl Trellheim i kuzyn króla Chereku, Anhega. Tam stoi Hettar, syn przywódcy wodzów klanów Algarii. Ten zaradny człowiek to mistrz Durnik z Sendarii, a chłopiec to Garion, mój wnuk. . . kilka generacji ni˙zej. Mandorallen skłonił si˛e nisko wszystkim po kolei. — Pozdrawiam was, towarzysze — oznajmił grzmiacym ˛ głosem. — Nasza wyprawa zaiste szcz˛es´liwie si˛e rozpocz˛eła. Rzeknijcie prosz˛e, kim jest ta dama, która o´slepia me oczy blaskiem swej urody? — Pi˛ekne słowa, rycerzu — ciocia Pol roze´smiała si˛e d´zwi˛ecznie i niemal odruchowo si˛egn˛eła dłonia˛ do mokrych włosów. — Chyba go polubi˛e, ojcze. ˙ — Legendarna lady Polgara? — zapytał Mandorallen. — Zywot mój został ukoronowany tym spotkaniem. Zgrzytajaca ˛ zbroja zepsuła nieco gracj˛e dworskiego ukłonu. — Nasz ranny przyjaciel to Lelldorin — kontynuował Wilk. — Syn barona Wildantor. By´c mo˙ze, słyszałe´s ju˙z o nim. Twarz Mandorallena pociemniała nagle. — Zaiste. Plotka, co przed nami bie˙zy czasem jak ujadajacy ˛ pies, głosiła, i˙z Lelldorin z Wildantor bunt kiedy´s ohydny wywołał przeciw koronie. — W tej chwili to nieistotne — oznajmił z naciskiem Wilk. — Sprawa, która nas tu zgromadziła, jest powa˙zniejsza ni˙z te głupstwa. Musisz o nich zapomnie´c. — Stanie si˛e, jak rzekłe´s, szlachetny Belgaracie — zgodził si˛e natychmiast rycerz, cho´c nadal spogladał ˛ podejrzliwie na nieprzytomnego Lelldorina. — Dziadku! — zawołał Garion, wskazujac ˛ konna˛ posta´c, która pojawiła si˛e nagle na obrze˙zu płaskiego szczytu. Przybysz nosił czarne szaty i dosiadał czarnego wierzchowca. Odrzucił kaptur, ukazujac ˛ mask˛e z polerowanej stali, uformowana˛ w obraz twarzy równocze´snie pi˛eknej i odpychajacej. ˛ Jaki´s głos z gł˛ebi umysłu podpowiadał 49

Garionowi, z˙ e powinien pami˛eta´c o czym´s bardzo wa˙znym, zwiazanym ˛ z tym niezwykłym je´zd´zcem. . . lecz nie mógł sobie przypomnie´c, co to było. — Porzu´c t˛e misj˛e, Belgaracie — zabrzmiał spod maski głuchy głos. — Znasz mnie przecie˙z, Chamdarze — odpowiedział spokojnie pan Wilk, najwyra´zniej rozpoznajac ˛ je´zd´zca. — Czy te dzieci˛ece zagrywki z algrothami to twój pomysł? — I ty powiniene´s mnie zna´c — odparł wzgardliwie przybysz. — Kiedy wystapi˛ ˛ e przeciw tobie, mo˙zesz si˛e spodziewa´c czego´s bardziej powa˙znego. Na razie do´sc´ jest sług dookoła, by opó´zni´c twój marsz. Tego tylko nam trzeba. Gdy Zedar odda Cthrag Yaska memu panu, b˛edziesz mógł wypróbowa´c swa˛ sił˛e przeciwko mocy i woli Toraka. — Wypełniasz wi˛ec zlecenia Zedara? — zapytał Wilk. — Nie wypełniam niczyich zlece´n — odparł z gł˛eboka˛ wzgarda˛ je´zdziec. Wydawał si˛e materialny, równie rzeczywisty jak wszyscy na szczycie wzgórza. Garion widział jednak krople deszczu trafiajace ˛ w skał˛e bezpo´srednio pod koniem i człowiekiem. Czymkolwiek była ta posta´c, deszcz padał przez nia˛ na wylot. — Po co wi˛ec przybyłe´s, Chamdarze? — Powiedzmy, z˙ e z ciekawo´sci, Belgaracie. Chciałem sam zobaczy´c, jak zdołałe´s przetłumaczy´c Proroctwo na zwykła˛ mow˛e. — Je´zdziec zmierzył wzrokiem wszystkich po kolei. — Sprytnie — przyznał z niech˛etnym podziwem. — Gdzie ich znalazłe´s? — Nie musiałem ich szuka´c, Chamdarze — stwierdził Wilk. — Cały czas byli na miejscu. Je´sli jedna cz˛es´c´ Proroctwa jest prawdziwa, to całe musi si˛e spełni´c. Nie trzeba pomysłowo´sci. Ka˙zdy z nich da˙ ˛zył do mnie przez wi˛ecej pokole´n, ni˙z mo˙zesz sobie wyobrazi´c. Przybysz jakby syknał, ˛ gwałtownie wciagaj ˛ ac ˛ powietrze. — To jeszcze nie wszyscy, starcze. — B˛eda˛ wszyscy — o´swiadczył spokojnie Wilk. — Dopilnowałem ju˙z tego. — Kto z nich b˛edzie z˙ ył dwa razy? Wilk u´smiechnał ˛ si˛e zimno, ale nie odpowiedział. — Bad´ ˛ z pozdrowiona, moja królowo — zawołał drwiaco ˛ je´zdziec, zwracajac ˛ si˛e do cioci Pol. — Uprzejmo´sc´ Grolimów nie robi na mnie wra˙zenia — odparła lodowatym tonem. — Nie jestem twoja˛ królowa,˛ Chamdarze. — Ale nia˛ b˛edziesz, Polgaro. Pan mój powiedział, z˙ e zostaniesz jego z˙ ona,˛ gdy obejmie swe królestwo. B˛edziesz królowa˛ całego s´wiata. — To stawia ci˛e w niekorzystnej sytuacji, prawda? Je´sli zostan˛e twoja˛ królowa,˛ nie mo˙zesz mi si˛e nara˙za´c. — Mog˛e działa´c omijajac ˛ ci˛e. A kiedy b˛edziesz ju˙z z˙ ona˛ Toraka, jego wola stanie si˛e twoja.˛ Jestem pewien, z˙ e wtedy nie b˛edziesz chowa´c do mnie urazy. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e to wystarczy, Chamdarze — wtracił ˛ pan Wilk. — Rozmowa z toba˛ zaczyna mnie nudzi´c. Mo˙zesz ju˙z zabra´c swój cie´n. Machnał ˛ r˛eka˛ od niechcenia, jakby odganiał much˛e. — Odejd´z — rozkazał. Znowu Garion poczuł w my´slach niezwykły podmuch i usłyszał głuchy huk. Je´zdziec zniknał. ˛ — Nie zniszczyłe´s go chyba? — zapytał wstrza´ ˛sni˛ety Silk. — Nie. To była tylko iluzja. Dziecinna sztuczka, która˛ lubia˛ si˛e chwali´c Grolimowie. Je´sli komu´s naprawd˛e na tym zale˙zy, mo˙ze przesła´c swój cie´n na spora˛ odległo´sc´ .

50

Ja tylko odesłałem ten cie´n z powrotem — u´smiechnał ˛ si˛e zło´sliwie. — Naturalnie, wybrałem nieco okr˛ez˙ na˛ drog˛e. Powrót mo˙ze potrwa´c kilka dni. Nie zrobi mu to krzywdy, ale b˛edzie si˛e czuł troch˛e niepewnie. . . i bardziej rzucał w oczy. — Bardzo niestosowne widmo — zauwa˙zył Mandorallen. — Kim był ten ordynarny cie´n? — To Chamdar — odparła ciocia Pol, wracajac ˛ do rannego Lelldorina. — Jeden z najwy˙zszych kapłanów Grolimów. Ojciec i ja spotkali´smy go ju˙z kiedy´s. — My´sl˛e, z˙ e nale˙załoby zjecha´c z tego pagórka — oznajmił Wilk. — Kiedy Lelldorin b˛edzie mógł dosia´ ˛sc´ konia? — Najpr˛edzej za tydzie´n — odparła ciocia Pol. — Mo˙ze jeszcze pó´zniej. — Wykluczone. Nie mo˙zemy tu zosta´c. — Nie mo˙ze jecha´c — o´swiadczyła zdecydowanie. — Mogliby´smy zrobi´c co´s w rodzaju lektyki — zaproponował Durnik. — Jestem pewien, z˙ e potrafi˛e zbudowa´c co´s takiego, co umocujemy mi˛edzy para˛ koni. Wtedy b˛edzie mógł podró˙zowa´c bezpiecznie. — Co ty na to, Pol? — Przypuszczam, z˙ e to mo˙zliwe — przyznała z powatpiewaniem. ˛ — Zatem do pracy. Tutaj jeste´smy zbyt odsłoni˛eci. Zreszta˛ musimy jecha´c dalej. Durnik skinał ˛ głowa˛ i si˛egnał ˛ do juków po lin˛e, potrzebna˛ do budowy lektyki.

Rozdział 7

Sir Mandorallen, baron Vo Mandor, był m˛ez˙ czyzna˛ wzrostu nieco powy˙zej s´redniego. Włosy miał czarne i k˛edzierzawe, oczy barwy czystego bł˛ekitu, a do tego d´zwi˛eczny głos, którym stanowczo wyra˙zał swe poglady. ˛ Niezachwiana pewno´sc´ siebie i egotyzm tak czysty, z˙ e miał w sobie jaka´ ˛s niewinno´sc´ , potwierdzały niemal najgorsze opinie, jakie głosił o Mimbratach Lelldorin. W dodatku wyszukana uprzejmo´sc´ , która˛ okazywał cioci Pol, zdaniem chłopca przekraczała granice grzeczno´sci. Co gorsza, ciocia Pol wyra´znie chciała przyjmowa´c pochlebstwa rycerza za dobra˛ monet˛e. Gdy jechali w nieustajacym ˛ deszczu po Wielkim Trakcie Zachodnim, Garion zauwa˙zył nie bez satysfakcji, z˙ e towarzysze podzielaja˛ jego opini˛e. Wyraz twarzy Baraka przemawiał gło´sniej ni˙z słowa; brwi Silka unosiły si˛e ironicznie po ka˙zdym o´swiadczeniu rycerza; Durnik marszczył czoło. Garion jednak nie miał wiele czasu, by analizowa´c swe uczucia wobec Mimbrata. Jechał obok lektyki, w której Lelldorin rzucał si˛e z bólu, gdy jad algrotha palił jego rany. Jak mógł, próbował pociesza´c przyjaciela i cz˛esto wymieniał z ciocia˛ Pol spojrzenia pełne troski. Podczas najgorszego paroksyzmu bezradnie trzymał rannego za r˛ek˛e; nie potrafił wymy´sli´c innego sposobu ul˙zenia jego cierpieniom. — Zno´s m˛ez˙ nie swe przypadło´sci, dzielny młodzie´ncze — poradził uprzejmie Mandorallen rannemu Asturowi, gdy po szczególnie ostrym wstrzasie ˛ Lelldorin dyszał ci˛ez˙ ko i j˛eczał. — Przypadło´sc´ twoja iluzja˛ jest tylko. Umysł potrafi ja˛ oddali´c, je´sli tylko zechcesz. — Takiego wła´snie pocieszenia mogłem oczekiwa´c od Mimbrata — odpalił przez zaci´sni˛ete z˛eby Lelldorin. — Wolałbym raczej, by´s nie jechał tak blisko mnie. Twoje poglady ˛ cuchna˛ równie mocno, jak twoja zbroja. Mandorallen zaczerwienił si˛e lekko. — Trucizna, która gorzeje w ciele naszego rannego przyjaciela, wyra´znie odbiera mu grzeczno´sc´ , a tak˙ze rozsadek ˛ — zauwa˙zył chłodno. Lelldorin uniósł si˛e w swej lektyce, jakby chciał odpowiedzie´c gniewnie, lecz nagłe poruszenie chyba podra˙zniło ran˛e. Upadł nieprzytomny. — Straszliwe sa˛ jego obra˙zenia — o´swiadczył Mandorallen. — Mikstura twa, lady Polgaro, mo˙ze nie wystarczy´c, by z˙ ycie mu ocali´c. — Potrzebuje spokoju — odparła. — Spróbuj go tak nie denerwowa´c. — Odjad˛e zatem poza zasi˛eg jego spojrzenia — postanowił Mandorallen. — Cho´c nie jest to moja˛ wina,˛ widok mój jest mu nienawistny i zaiste pobudza go do niezdrowego gniewu. Pop˛edził swego rumaka, póki nie znalazł si˛e w sporej odległo´sci przed kolumna.˛ — Czy oni wszyscy tak mówia? ˛ — spytał lekko poirytowany Garion. — Te wszystkie „zaiste”, „albowiem” i podobne?

52

— Mimbraci maja˛ skłonno´sc´ do bardzo formalnych zachowa´n — wyja´sniła ciocia Pol. — Przyzwyczaisz si˛e. — Uwa˙zam, z˙ e to brzmi głupio — mruknał ˛ Garion, z niech˛ecia˛ spogladaj ˛ ac ˛ za rycerzem. — Przykład dobrych manier na pewno ci nie zaszkodzi, kochanie. Jechali przez ociekajac ˛ a˛ deszczem puszcz˛e, a˙z wreszcie wieczór zapadł w´sród drzew. — Ciociu Pol — odezwał si˛e Garion. — Tak, skarbie? — O co chodziło temu Grolimowi, kiedy mówił to wszystko o tobie i Toraku? — To co´s, co powiedział kiedy´s Torak, kiedy był rozw´scieczony. Grolimowie potraktowali to powa˙znie. Szczelniej otuliła si˛e płaszczem. — Martwisz si˛e tym? — Niespecjalnie. — A to Proroctwo, o którym wspominał Grolim? Nic nie zrozumiałem. — Słowo „Proroctwo” z jakiego´s powodu poruszyło gł˛eboko ukryta˛ strun˛e. — Kodeks Mri´nski — odparła. — To bardzo stara wersja i pismo jest prawie nieczytelne. Mówi o towarzyszach: nied´zwied´z, szczur, człowiek, który b˛edzie z˙ ył dwa razy. Tylko ta wersja o nich wspomina. Nikt nie wie na pewno, czy to cokolwiek oznacza. — Dziadek uwa˙za, z˙ e tak. — Twój dziadek ma czasem do´sc´ dziwne poglady. ˛ Rzeczy stare robia˛ na nim wraz˙ enie. Pewnie dlatego, z˙ e sam jest taki stary. Garion chciał ja˛ zapyta´c o to Proroctwo, istniejace ˛ w wi˛ecej ni˙z jednej wersji, ale wła´snie j˛eknał ˛ Lelldorin i oboje natychmiast po´swi˛ecili mu cała˛ uwag˛e. Wkrótce potem dotarli do tolnedra´nskiego zajazdu o grubych s´cianach i dachu z czerwonej dachówki. Ciocia Pol dopilnowała, by umie´sci´c Lelldorina w ciepłym pokoju i sp˛edziła noc przy jego łó˙zku. Zmartwiony Garion z dziesi˛ec´ razy przechodził noca˛ w samych po´nczochach mrocznym korytarzem, by sprawdzi´c, jak si˛e czuje przyjaciel. Jednak stan chłopca nie ulegał zmianie. Przed s´witem ustał deszcz. Wyruszyli o szarym poranku. Mandorallen wcia˙ ˛z jechał spory kawałek przed wszystkimi — do chwili, kiedy dotarli na skraj puszczy i zobaczyli przed soba˛ szeroka˛ przestrze´n centralnej równiny Arendii, poro´sni˛etej pod koniec zimy ciemnobrazow ˛ a,˛ zeschła˛ trawa.˛ Rycerz zatrzymał si˛e tam i czekał za nich zas˛epiony. — Jakie´s kłopoty? — zapytał Silk. Mandorallen wskazał słup czarnego dymu, wznoszacy ˛ si˛e z punktu oddalonego o kilka mil. — Co to? — szczurza twarz Silka wyra˙zała zdziwienie. — Dym w Arendii jedno tylko mo˙ze oznacza´c — odparł rycerz, wkładajac ˛ swój ozdobiony pióropuszem hełm. — Czekajcie tu, drodzy przyjaciele. Zbadam t˛e spraw˛e, cho´c obawiam si˛e najgorszego. Spiał ˛ rumaka ostrogami i ruszył cwałem. — Czekaj! — wrzasnał ˛ Barak, lecz Mandorallen jechał dalej, nie zwa˙zajac ˛ na wołanie. — Co za dure´n — zło´scił si˛e wielki Cherek. — Lepiej, z˙ ebym mu towarzyszył, gdyby były jakie´s kłopoty. — To niepotrzebne — odezwał si˛e słabym głosem Lelldorin ze swej lektyki. — Nawet cała armia nie o´smieli si˛e stana´ ˛c mu na drodze. — My´slałem, z˙ e go nie lubisz. — Barak był troch˛e zdziwiony. 53

— Nie lubi˛e — przyznał Lelldorin. — Ale to człowiek, który budzi l˛ek w całej Arendii. Nawet w Asturii słyszeli´smy o sir Mandorallenie. Nikt przy zdrowych zmysłach nie spróbuje stawi´c mu czoła. Cofn˛eli si˛e pod osłon˛e drzew i czekali na rycerza. Gdy wrócił, twarz miał zagniewana.˛ — Tak jak si˛e l˛ekałem — oznajmił. — Wojna szaleje na naszej drodze. Bezsensowna wojna, jako z˙ e walczacy ˛ baronowie sa˛ krewniakami i najlepszymi z przyjaciół. — Mo˙zemy ich omina´ ˛c? — zapytał Silk. — Niestety, ksi˛ez˙ e Kheldarze. Ich konflikt tak szeroko si˛ega, z˙ e powstrzyma nas, chyba z˙ e przejedziemy dziesi˛ec´ mil. Musz˛e wi˛ec, jak konkluduj˛e, wykupi´c nasze przejs´cie. — Sadzisz, ˛ z˙ e wezma˛ pieniadze ˛ i pozwola˛ nam przejecha´c? — Durnik miał pewne watpliwo´ ˛ sci. — W Arendii inne sa˛ sposoby wnoszenia opłat, cny Durniku — odparł Mandorallen. — Czy uczynisz mi t˛e przysług˛e i zdob˛edziesz sze´sc´ lub osiem twardych tyczek, długich na stóp jakie´s dwadzie´scia, a u nasady grubych jak mój nadgarstek? — Naturalnie. — Durnik si˛egnał ˛ po topór. — Co wła´sciwie zamierzasz? — zadudnił Barak. ˙ — Wyzw˛e ich — wyja´snił spokojnie Mandorallen. — Pojedynczo albo razem. Zaden prawdziwy rycerz nie odrzuci mego wyzwania, je´sli tchórzem nikczemnym nie chce by´c nazwany. Azali, panie, zechcesz by´c mym sekundantem i zanie´sc´ im wyzwanie? — A je´sli przegrasz? — powatpiewał ˛ Silk. — Przegram? — Mandorallen był zaszokowany. — Ja? Przegram? — Mniejsza z tym — ustapił ˛ Silk. Zanim Durnik powrócił z tykami, Mandorallen dociagn ˛ ał ˛ rozmaite rzemienie pod pancerzem. Potem chwycił jedna˛ z nich i wskoczył na siodło. Z Barakiem u boku ruszyli dziarskim kłusem, prowadzac ˛ grup˛e w kierunku słupa dymu. — Czy to naprawd˛e konieczne, ojcze? — zapytała ciocia Pol. — Musimy si˛e przedosta´c, Pol. Nie martw si˛e. Mandorallen wie, co robi. Po kilku milach dotarli na szczyt wzgórza i popatrzyli w dół, na bitw˛e. Dwa pos˛epne, mroczne zamki spogladały ˛ na siebie ponad szeroka˛ dolina,˛ a kilka wiosek rozło˙zyło si˛e na równinie po obu stronach traktu. Najbli˙zsza z nich stała w ogniu. Ogromny słup g˛estego dymu unosił si˛e w niebo, a na drodze chłopi uzbrojeni w kosy i widły atakowali si˛e z jaka´ ˛s bezmy´slna˛ zaci˛eto´scia.˛ W pewnej odległo´sci pikinierzy szykowali si˛e do szar˙zy, a w powietrzu a˙z g˛esto było od strzał. Z dwóch przeciwległych wzgórz obserwowały starcie oddziały rycerzy z kolorowymi proporcami na czubkach lanc. Wielkie maszyny obl˛ez˙ nicze wyrzucały w powietrze ci˛ez˙ kie głazy, które spadały na walczacych, ˛ mia˙zd˙zac ˛ — o ile Garion mógł to oceni´c — zarówno sprzymierze´nców jak wrogów. Cała dolina usiana była ciałami zabitych i konajacych. ˛ — Głupie — mruknał ˛ ponuro Wilk. — Nikt, kogo znam, nie zarzucał Arendom rozsadku ˛ — zauwa˙zył Silk. Mandorallen przycisnał ˛ róg do ust i zadał ˛ ogłuszajaco. ˛ Bitwa przycichła, gdy˙z chłopi i z˙ ołnierze przerwali walk˛e, by na niego popatrze´c. Zagrał jeszcze raz, i znowu, a ka˙zda nuta sama w sobie była wyzwaniem. Obie grupy rycerzy ruszyły galopem przez wysoka˛ do kolan po˙zółkła˛ traw˛e, by zbada´c, co si˛e dzieje. Mandorallen spojrzał na Baraka. — Je´sli zechcesz, panie — poprosił uprzejmie — przeka˙z me wyzwanie, gdy tylko si˛e zbli˙za.˛ Barak wzruszył ramionami. 54

— To twoja skóra — mruknał. ˛ Zmierzył wzrokiem naje˙zd˙zajacych ˛ rycerzy i ryknał ˛ wielkim głosem: — Sir Mandorallen, baron Vo Mandor, pragnie rozrywki — oznajmił. — Byłby zachwycony, gdyby ka˙zdy z waszych oddziałów wybrał najlepszego spo´sród siebie, by ten stanał ˛ w szranki. Je´sli jednak jeste´scie tak tchórzliwymi psami, z˙ e brak wam odwagi do rycerskiego starcia, zaprzesta´ncie swych burd i odstapcie, ˛ by lepsi od was mogli przejecha´c. — Pi˛eknie powiedziane, lordzie Baraku — przyznał z podziwem Mandorallen. — Zawsze umiałem ładnie przemawia´c — odparł skromnie Barak. Obie grupy rycerzy ostro˙znie podjechały bli˙zej. — To ha´nba, szlachetni panowie — zganił ich Mandorallen. — Nie przyniesie wam honoru ta nieszcz˛esna walka. Sir Derigenie, co było powodem niezgody? — Obelga, sir Mandorallenie — wyja´snił szlachcic. Był to pot˛ez˙ ny m˛ez˙ czyzna, a na jego hełmie z polerowanej stali, tu˙z nad przyłbica,˛ przybito złoty kra˙ ˛zek. — Obraza tak straszliwa, z˙ e nie mogła uj´sc´ bez kary. — To ja zostałem obra˙zony — zaprotestował gwałtownie szlachcic po przeciwnej stronie. — Jaka˙ ˛z była natura owej obrazy, sir Oltorainie? — chciał wiedzie´c Mandorallen. Obaj rycerze z zakłopotaniem spu´scili głowy. Milczeli. — Azali ruszyli´scie na wojn˛e z powodu obrazy, której wspomnie´c nawet nie potraficie? — zdumiał si˛e Mandorallen. — My´slałem, panowie, z˙ e´scie lud´zmi powa˙znymi. Teraz jednak przyznaj˛e, z˙ em bładził. ˛ — Czy szlachta Arendii nie ma nic lepszego do roboty? — wtracił ˛ Barak. — O sir Mandorallenie b˛ekarcie wszyscy´smy słyszeli — rzucił z pogarda˛ s´niady rycerz w zbroi zdobionej czarna˛ emalia.˛ — Ale kim jest ta rudobroda małpa, która s´mie oczernia´c lepszych od siebie? — Przyjmiesz t˛e obraz˛e? — zapytał Mandorallena Barak. — To mniej wi˛ecej prawda — odparł zbolałym głosem Mandorallen. — Były albowiem pewne nieporozumienia zwiazane ˛ z moim urodzeniem, które po dzi´s dzie´n sa˛ powodem watpliwo´ ˛ sci co do mego legalnego pochodzenia. Ten rycerz to sir Haldorin, mój kuzyn trzeciego rz˛edu. A z˙ e za niewła´sciwe uwa˙zamy w Arendii przelewanie krwi krewniaków, on oto tanim kosztem reputacj˛e s´miałka zdobywa, ciskajac ˛ mi w twarz takie słowa. — Głupi zwyczaj — mruknał ˛ Barak. — W Chereku krewni zabijaja˛ krewnych z wi˛ekszym entuzjazmem ni˙z obcych. — Niestety — westchnał ˛ Mandorallen. — To nie Cherek. — Czy poczułby´s si˛e ura˙zony, gdybym sam załatwił t˛e spraw˛e? — spytał uprzejmie Barak. — Ale˙z skad. ˛ Barak podjechał do s´niadego rycerza. — Jestem Barak, jarl Trellheim — obwie´scił dono´snie. — Krewny Anhega, króla Chereku. I widz˛e, z˙ e sa˛ w Arendii szlachcice, co maja˛ jeszcze mniej dobrych manier ni˙z rozumu. — Na szlachcie Arendii nie wywra˛ wra˙zenia samozwa´ncze tytuły s´wi´nskich królestw północy — odparował chłodno sir Haldorin. — Twoje słowa sa˛ obra´zliwe, przyjacielu — stwierdził gro´znie Barak. — A twoja małpia g˛eba i kudłata broda zabawne — odparł sir Haldorin. Barak nie trudził si˛e nawet, by doby´c miecza. Z szerokiego zamachu pot˛ez˙ nie huknał ˛ pi˛es´cia˛ w hełm smagłego rycerza. Oczy sir Haldorina zaszkliły si˛e, a on sam, zmieciony z siodła, z gło´snym brz˛ekiem uderzył o ziemi˛e. 55

— Czy jeszcze kto´s chciałby wygłosi´c jakie´s uwagi na temat mojej brody? — zapytał Barak. — Spokojnie, panie — wtracił ˛ Mandorallen. Z pewna˛ satysfakcja˛ spogladał ˛ na rozciagni˛ ˛ ete w trawie bezwładne ciało swego nieprzytomnego kuzyna. — Czy w pokorze mamy przyja´ ˛c napad na naszego dzielnego towarzysza?! — zawołał chrypliwym, akcentowanym głosem jeden z rycerzy oddziału barona Derigena. — Zabijmy ich wszystkich! Si˛egnał ˛ po miecz. — W chwili gdy miecz twój opu´sci pochw˛e, martwym b˛edziesz, panie rycerzu — poinformował zimno Mandorallen. Dło´n rycerza znieruchomiała na r˛ekoje´sci. — Ha´nba, panowie — kontynuował oskar˙zycielskim tonem Mandorallen. — Wiecie wszak, z˙ e dworsko´sc´ i obyczaj gwarantuja,˛ póki nie odpowiecie na me wyzwanie, bezpiecze´nstwo mnie i towarzyszom moim. Wybierzcie najlepszego do walki albo ustapcie ˛ z drogi. Nudzi mnie ta rozmowa i zaczynam si˛e irytowa´c. Oba oddziały cofn˛eły si˛e nieco, by si˛e naradzi´c. Kilku giermków podbiegło, by znie´sc´ ciało sir Haldorina. — Ten, który si˛egał po miecz, to Murgo — oznajmił cicho Garion. — Zauwa˙zyłem. — Hettar błysnał ˛ oczami. — Wracaja˛ — ostrzegł Durnik. — Stan˛e z toba˛ w szranki, sir Mandorallenie! — zawołał baron Derigen. — Nie watpi˛ ˛ e, z˙ e zasłu˙zona˛ jest twa reputacja, lecz i ja nagrody wziałem ˛ w niejednym turnieju. B˛ed˛e zaszczycony, mogac ˛ si˛e z toba˛ zmierzy´c. — I ja wypróbuj˛e z toba˛ swe rycerskie rzemiosło, panie rycerzu — o´swiadczył sir Oltorain. — Me rami˛e tak˙ze l˛ek budzi w niektórych cz˛es´ciach Arendii. — Doskonale — odparł Mandorallen. — Poszukajmy wi˛ec odpowiedniego gruntu i bierzmy si˛e do dzieła. Dzie´n mija, a towarzysze moi i ja mamy pilne sprawy na południu. Wszyscy zjechali ze wzgórza na pole, gdzie obie grupy rycerzy stan˛eły po dwu stronach placu, wydeptanego pospiesznie w wysokiej z˙ ółtej trawie. Derigen pogalopował na koniec, zawrócił i czekał, opierajac ˛ st˛epiona˛ lanc˛e o strzemi˛e. — Odwaga twa chwał˛e ci przynosi, panie! — zawołał Mandorallen, chwytajac ˛ jedna˛ z tyk wyci˛etych przez Durnika. — Spróbuj˛e nie porani´c ci˛e nazbyt ci˛ez˙ ko. Czy´s gotów, by odeprze´c mój atak? — Jestem gotów. — Baron opu´scił przyłbic˛e. Mandorallen zatrzasnał ˛ swoja,˛ wymierzył lanc˛e i wbił ostrogi w boki wierzchowca. — W danych okoliczno´sciach to troch˛e nie na miejscu — mruknał ˛ Silk — ale chciałbym, by nasz zarozumiały przyjaciel doznał druzgocacej ˛ pora˙zki. Wilk zmia˙zd˙zył go wzrokiem. — Zapomnij o tym! — Jest a˙z tak dobry? — Silk posmutniał. — Patrz. Dwaj rycerze z hukiem spotkali si˛e w s´rodku pola. Ich lance p˛ekły, za´scielajac ˛ odłamkami udeptana˛ traw˛e. Przegalopowali obok siebie, zawrócili i przejechali na pozycje wyj´sciowe. Garion spostrzegł, z˙ e Derigen kołysze si˛e lekko w siodle. Rycerze zderzyli si˛e znowu, łamiac ˛ s´wie˙ze lance. — Powinienem wycia´ ˛c wi˛ecej tych tyczek — stwierdził zamy´slony Durnik. Lecz Derigen wracajac ˛ kołysał si˛e jeszcze bardziej i przy trzeciej szar˙zy jego lanca odbiła si˛e od tarczy Mandorallena. Za to lanca Mandorallena doszła celu i siła uderzenia zmiotła barona z siodła. 56

Mandorallen powstrzymał rumaka i spojrzał na powalonego przeciwnika. — Czy´s zdolny walczy´c dalej, panie? — zapytał uprzejmie. Derigen wstał niepewnie. — Nie poddaj˛e si˛e — wysapał si˛egajac ˛ po miecz. — Wspaniale — odparł Mandorallen. — Obawiałem si˛e, z˙ e uczyniłem ci krzywd˛e. Zeskoczył na ziemi˛e, dobył miecza i wyprowadził ci˛ecie na głow˛e. Ostrze ze´slizn˛eło si˛e po uniesionej pospiesznie tarczy. Mandorallen natychmiast uderzył znowu. Derigen zda˙ ˛zył pchna´ ˛c słabo kilka razy, nim miecz Mandorallena trafił go z cała˛ siła˛ w hełm. Baron obrócił si˛e wokół osi i padł twarza˛ w dół. — Panie! — zawołał niespokojnie Mandorallen. Pochylił si˛e, przewrócił przeciwnika i odchylił powgniatana˛ przyłbic˛e hełmu barona. — Czy z´ le si˛e czujesz, panie? — spytał. — Czy pragniesz kontynuowa´c? Derigen nie odpowiadał. Krew obficie płyn˛eła mu z nosa, a spod powiek wida´c było tylko białka oczu. Twarz miał sina,˛ a cała prawa strona ciała drgała spazmatycznie. — Jako z˙ e dzielny ten rycerz nie mo˙ze sam przemówi´c — oznajmił Mandorallen — ogłaszam, i˙z został pokonany. Rozejrzał si˛e, nie wypuszczajac ˛ miecza z dłoni. — Czy jest kto´s, kto zaprzeczy mym słowom? Odpowiedziała mu absolutna cisza. — Niech wi˛ec podejdzie paru i usunie go z pola. Jego rany nie sa˛ ci˛ez˙ kie. Po kilku miesiacach ˛ w ło˙zu z pewno´scia˛ odzyska zdrowie. Zwrócił si˛e do barona Oltoraina, który pobladł wyra´znie. — A wi˛ec, panie, przejd´zmy do rzeczy — zaproponował wesoło. — Moi towarzysze i ja niecierpliwimy si˛e, by ruszy´c w dalsza˛ drog˛e. Sir Oltorain ju˙z po pierwszej szar˙zy został zrzucony z siodła i padajac ˛ złamał nog˛e. — Nie sprzyja ci szcz˛es´cie, panie — stwierdził Mandorallen, podchodzac ˛ z wycia˛ gni˛etym mieczem. — Czy poddasz si˛e? — Nie mog˛e wsta´c — o´swiadczył przez zaci´sni˛ete z˛eby Oltorain. — Nie mam wyboru. Musz˛e si˛e podda´c. — A ja i moi towarzysze mo˙zemy rusza´c dalej? — Zaiste, nikt was nie b˛edzie niepokoił — zapewnił zbolałym głosem ranny. — Nie tak szybko — przerwał kto´s chrapliwie. Murgo w zbroi wyjechał do przodu i stanał ˛ przed Mandorallenem. — Tak my´slałam, z˙ e zechce si˛e wtraci´ ˛ c — rzuciła niegło´sno ciocia Pol. Zeskoczyła z konia i wkroczyła na zorane kopytami pole. — Zejd´z z drogi, Mandorallenie — poleciła. — Nie, pani — zaprotestował rycerz. — Ruszaj, Mandorallenie! — warknał ˛ ostro Wilk. Mandorallen odstapił, ˛ lekko zaskoczony. — I co, Grolimie? — spytała ciocia Pol, zsuwajac ˛ kaptur. Konny dostrzegł biały lok w jej włosach i szeroko otworzył oczy. Niemal rozpaczliwie podniósł r˛ek˛e i wymruczał co´s szybko pod nosem. Garion znów poczuł niezwykły podmuch i głuchy grzmot wypełnił mu umysł. Przez jedna˛ chwil˛e posta´c cioci Pol otoczył rodzaj zielonej po´swiaty. Lekcewa˙zaco ˛ machn˛eła r˛eka˛ i blask zniknał. ˛ — Wyszedłe´s z wprawy — stwierdziła. — Chciałby´s spróbowa´c jeszcze raz? Tym razem Grolim wzniósł obie r˛ece, lecz nie zda˙ ˛zył zrobi´c nic wi˛ecej. Durnik ostro˙znie przesunał ˛ si˛e za jego plecy. Oburacz ˛ podniósł swój topór i wymierzył cios w sam s´rodek hełmu Murga. — Durniku! — krzykn˛eła ciocia Pol. — Odejd´z!

57

Lecz kowal z gro´znym wyrazem twarzy uderzył raz jeszcze i nieprzytomny Grolim z trzaskiem runał ˛ na ziemi˛e. — Ty głupcze! — zezło´sciła si˛e ciocia Pol. — Co ty sobie wyobra˙zasz? — Atakował ci˛e, pani — wyja´snił Durnik. Oczy wcia˙ ˛z płon˛eły mu gniewem. — Zsiadaj. Zeskoczył z siodła. — Czy masz poj˛ecie, jakie to było niebezpieczne? — zapytała. — Mógł ci˛e zabi´c. — B˛ed˛e ci˛e chronił, pani Pol — odparł z uporem Durnik. — Nie jestem wojownikiem ani magiem, ale nie pozwol˛e, by kto´s zrobił ci krzywd˛e. Oczy Polgary rozszerzyły si˛e ze zdumienia, potem zw˛eziły, potem spojrzały z czuło´scia.˛ Garion, który znał ja˛ od wczesnego dzieci´nstwa, rozpoznał te nagłe zmiany nastroju. Niespodziewanie obj˛eła zaskoczonego Durnika. — Ty wielki, niezdarny, kochany głuptasie — powiedziała. — Nigdy wi˛ecej tego nie rób. Nigdy! Serce mi prawie zamarło. Garion odwrócił głow˛e. Co´s dławiło go w gardle. Dostrzegł jeszcze chytry u´smieszek na twarzy pana Wilka. Niezwykła zmiana zaszła w rycerzach, stojacych ˛ obok pola walki. Kilku z nich rozgladało ˛ si˛e z wyrazem twarzy ludzi przebudzonych nagle ze strasznego snu. Inni nagle pogra˙ ˛zyli si˛e w zadumie. Sir Oltorain próbował wsta´c. — Nie, panie. — Mandorallen przytrzymał go. — Uczynisz sobie krzywd˛e. — Co´smy zrobili? — st˛eknał ˛ baron. Na jego twarzy wida´c było udr˛ek˛e. Wilk zeskoczył z siodła i ukl˛eknał ˛ przy rannym. — To nie wasza wina — wyja´snił. — Ta wojna to dzieło Murga. Zamacił ˛ wasze my´sli i skierował przeciwko sobie. — Czary? — Oltorain zbladł. Wilk przytaknał. ˛ — To nie był zwykły Murgo, ale kapłan Grolimów. — I zakl˛ecie zostało przełamane? Wilk przytaknał ˛ znowu, spogladaj ˛ ac ˛ na nieprzytomnego Grolima. — Zaku´c Murga w ła´ncuchy — polecił rycerzom baron. Popatrzył na Wilka. — Mamy swoje sposoby na czarowników — rzekł ponuro. — Wykorzystamy okazj˛e, by uczci´c koniec tej nienaturalnej wojny. Grolim rzucił tu swe ostatnie zakl˛ecie. — To dobrze. — Wilk u´smiechnał ˛ si˛e lodowato. — Sir Mandorallenie — baron Oldorain skrzywił si˛e, gdy poruszył złamana˛ noga.˛ — Azali zdołam odpłaci´c tobie i towarzyszom twoim za przywrócenie nam rozsadku? ˛ — Pokój, jaki tu zapanuje, dostateczna˛ jest nagroda˛ — odparł nieco pompatycznie Mandorallen. — Albowiem, jak wie s´wiat cały, jestem najbardziej pokój miłujacym ˛ człowiekiem w naszym królestwie. Spojrzał na Lelldorina, umieszczonego w stojacej ˛ na ziemi lektyce, i wyra´znie co´s przyszło mu na my´sl. — Poprosz˛e ci˛e wszak˙ze o przysług˛e. Mamy w kompanii dzielnego asturskiego młodzie´nca, szlachetnie urodzonego, który okrutna˛ poniósł ran˛e. Pozostawiliby´smy go, je´sli taka wasza wola, pod wasza˛ opieka.˛ — Jego obecno´sc´ honor mi uczyni, sir Mandorallenie — zgodził si˛e natychmiast Oltorain. — Kobiety w domu mym czule si˛e nim zaopiekuja.˛ Przekazał krótkie polecenie komu´s ze swego orszaku, a ten szybko wskoczył na siodło i ruszył w stron˛e jednego z pobliskich zamków. — Nie zostawiajcie mnie tutaj — protestował słabo Lelldorin. — Za dzie´n, mo˙ze dwa, potrafi˛e ju˙z dosia´ ˛sc´ konia. Rozkaszlał si˛e. — Nie sadz˛ ˛ e — o´swiadczył chłodno Mandorallen. — Wiele czasu upłynie, nim zagoja˛ si˛e twe rany. 58

— Nie zostan˛e z Mimbratami — upierał si˛e Lelldorin. — Wol˛e ju˙z zaryzykowa´c chorob˛e w drodze. — Młody Lelldorinie — odparł Mandorallen surowo, wr˛ecz szorstko. — Znam twa˛ niech˛ec´ dla ludzi z Mimbre. Wkrótce jednak wrzody pokryja˛ twe rany, potem zaropieja,˛ a ciebie ogarnie goraczka ˛ i delirium, czyniac ˛ twa˛ obecno´sc´ ci˛ez˙ arem. Nie mamy czasu, by troszczy´c si˛e o ciebie, a twa sroga potrzeba opó´znia´c b˛edzie nasza˛ w˛edrówk˛e. Garion a˙z otworzył usta, słyszac ˛ brutalnie szczere słowa rycerza. Spojrzał na Mandorallena z czym´s bardzo bliskim nienawi´sci. Lelldorin zbladł jak s´ciana. — Dzi˛eki, z˙ e ukazałe´s mi t˛e gro´zb˛e, sir Mandorallenie — o´swiadczył sztywno. — Sam powinienem o niej pomy´sle´c. Je´sli pomo˙zesz mi dosia´ ˛sc´ konia, oddal˛e si˛e natychmiast. — Zosta´n, gdzie jeste´s — rozkazała stanowczo ciocia Pol. Rycerz z orszaku Oltoraina powrócił z grupa˛ sług i jasnowłosa˛ dziewczyna,˛ mniej wi˛ecej siedemnastoletnia,˛ w ró˙zowej sukni ze sztywnego brokatu i szarym aksamitnym płaszczu. — Oto ma młodsza siostra, lady Ariana — przedstawił ja˛ Oltorain. — Dzielna dziewczyna, a cho´c młoda, dobrze potrafi zadba´c o chorego. — Niedługo b˛ed˛e jej sprawiał kłopot — o´swiadczył Lelldorin. — Za tydzie´n wróc˛e do Asturii. Lady Ariana wprawnie poło˙zyła mu dło´n na czole. — Nie, dzielny młodzie´ncze — rzekła. — Twe odwiedziny, jak sadz˛ ˛ e, potrwaja˛ dłu˙zej. — Wyjad˛e za tydzie´n — powtórzył z uporem. Wzruszyła ramionami. — Je´sli takie jest twe z˙ yczenie. . . Wierz˛e, z˙ e brat mój znajdzie kilka sług, którzy poda˙ ˛za˛ za toba,˛ by zapewni´c pochówek godziwy, albowiem, je´sli nie pomyliłam si˛e, potrzebny b˛edzie, zanim przejedziesz mil trzydzie´sci. Lelldorin zamrugał. Ciocia Pol odprowadziła lady Arian˛e na bok, by przekaza´c niewielka˛ paczk˛e ziół i jakie´s instrukcje. Rozmawiały do´sc´ długo. Lelldorin skinał ˛ na Gariona, który podszedł natychmiast i przykl˛eknał ˛ obok lektyki. — I tak si˛e to ko´nczy — mruknał ˛ młody człowiek. — Chciałbym jecha´c z wami. — Wyzdrowiejesz, zanim si˛e obejrzysz — zapewnił go Garion wiedzac, ˛ z˙ e nie mówi prawdy. — Mo˙ze jeszcze nas dogonisz. Lelldorin pokr˛ecił głowa.˛ — Nie — westchnał. ˛ — Boj˛e si˛e, z˙ e nie. Znów zaczał ˛ si˛e krztusi´c; spazmy kaszlu zdawały si˛e rozrywa´c mu płuca. — Nie mamy czasu — szepnał. ˛ — Wi˛ec słuchaj uwa˙znie. Garion, bliski łez, ujał ˛ dło´n przyjaciela. — Pami˛etasz, o czym mówili´smy tego ranka, kiedy opu´scili´smy dom mojego wuja? Garion przytaknał. ˛ — Powiedziałe´s, z˙ e to ja musz˛e zdecydowa´c, czy mamy złama´c przyrzeczenie złoz˙ one Torasinowi i pozostałym. — Pami˛etam. — Dobrze wi˛ec. Zdecydowałem. Zwalniam ci˛e z przysi˛egi. Rób, co musisz zrobi´c. — Chyba lepiej, z˙ eby´s sam powiedział o wszystkim mojemu dziadkowi, Lelldorinie. — Nie mog˛e, Garionie — j˛eknał ˛ Lelldorin. — Słowa utkna˛ mi w gardle. Przykro mi, ale taki ju˙z jestem. Wiem, z˙ e Nachak wykorzystuje nas tylko, ale dałem im słowo. 59

Jestem Arendem, Garionie. Dotrzymam słowa, cho´c wiem, z˙ e to niesłuszne. Dlatego wszystko zale˙zy od ciebie. Musisz powstrzyma´c Nachaka przed zniszczeniem mojej ojczyzny. Chc˛e, z˙ eby´s poszedł do samego króla. — Do króla? Nigdy mi nie uwierzy. — Spraw, z˙ eby uwierzył. Powiedz mu wszystko. Garion stanowczo potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie zdradz˛e mu twego imienia — o´swiadczył. — Ani Torasina. Wiesz, co by z wami zrobił. — My si˛e nie liczymy — nalegał Lelldorin. Znowu zakaszlał. — Powiem o Nachaku. — Garion nie ust˛epował. — Ale nie o was. Gdzie szuka´c tego Murga? — B˛edzie wiedział. — Lelldorin mówił coraz słabszym głosem. — Nachak jest ambasadorem przy dworze w Vo Mimbre. To osobisty przedstawiciel Taura Urgasa, króla Murgów. Garion był wstrza´ ˛sni˛ety ta˛ informacja.˛ — Dysponuje całym złotem z bezdennych kopal´n Cthol Murgos — tłumaczył Lelldorin. — Spisek, jaki podsunał ˛ moim przyjaciołom i mnie, mo˙ze by´c jednym z tuzina albo i wi˛ecej, a wszystkie maja˛ na celu upadek Arendii. Musisz go powstrzyma´c, Garionie. Obiecaj. Jasne oczy chłopca płon˛eły goraczk ˛ a; ˛ mocniej s´ciskał dło´n Gariona. — Zatrzymam go, Lelldorinie — obiecał Garion. — Jeszcze nie wiem jak, ale w ten czy inny sposób pokrzy˙zuj˛e jego plany. Lelldorin opadł na oparcie lektyki. Siły go opuszczały, jakby podtrzymywała je tylko konieczno´sc´ uzyskania tej obietnicy. — Do zobaczenia, Lelldorinie — powiedział cicho Garion. Łzy stan˛eły mu w oczach. — Do zobaczenia, przyjacielu — wyszeptał z trudem Lelldorin. Opu´scił powieki, a dło´n s´ciskajaca ˛ r˛ek˛e Gariona opadła bezwładnie. Garion patrzył na niego w straszliwym l˛eku, póki nie dostrzegł lekkich drgnie´n pulsu na szyi. Lelldorin z˙ ył jeszcze, cho´c niewiele dzieliło go od s´mierci. Chłopiec delikatnie uło˙zył dło´n przyjaciela i okrył jego ramiona szorstkim szarym kocem. Potem wstał i odszedł szybko. Łzy spływały mu po policzkach. Po˙zegnania trwały krótko. Dosiedli wierzchowców i ruszyli kłusem w stron˛e Wielkiego Traktu Zachodniego. Chłopi i pikinierzy krzyczeli na ich cze´sc´ , lecz z pewnej odległo´sci dobiegał inny d´zwi˛ek. Kobiety z wiosek szukały swych m˛ez˙ ów w´sród ciał zalegajacych ˛ pobojowisko, a ich krzyki i lamenty zmieniały wiwaty w okrutna˛ drwin˛e. Garion zdecydowanie pop˛edzał konia, a˙z znalazł si˛e obok Mandorallena. — Mam ci co´s do powiedzenia — o´swiadczył. — Nie spodoba ci si˛e, ale nie dbam o to. — Doprawdy? — zdziwił si˛e łagodnie rycerz. — Uwa˙zam, z˙ e to, co powiedziałe´s Lelldorinowi, było okrutne i niegodne. Mo˙zesz sobie my´sle´c, z˙ e jeste´s najwi˛ekszym rycerzem na s´wiecie, ale ja uwa˙zam ci˛e za pyskacza i samochwała, który ma w sobie tyle współczucia co blok kamienia. Je´sli ci si˛e to nie podoba, to co mi zrobisz? — Ach — westchnał ˛ Mandorallen. — To! Sadz˛ ˛ e, z˙ e niewła´sciwie mnie zrozumiałe´s, młody przyjacielu. To, com uczynił, konieczne było, by z˙ ycie jego ratowa´c. Ten asturski młodzik jest bardzo dzielny, wi˛ec i nie my´sli o sobie. Gdybym nie przemówił do niego tak wła´snie, nalegałby z pewno´scia,˛ by jecha´c z nami. I wkrótce by umarł. — Umarł? — prychnał ˛ Garion. — Ciocia Pol mogła go wyleczy´c.

60

— To wła´snie lady Polgara powiadomiła mnie, z˙ e jego z˙ yciu niebezpiecze´nstwo zagra˙za. Honor nie pozwoliłby mu szuka´c wła´sciwej opieki, ten sam honor wszak˙ze skłonił, by z tyłu pozostał, aby nie utrudnia´c nam podró˙zy. — Rycerz u´smiechnał ˛ si˛e krzywo. — Z pewno´scia,˛ sadz˛ ˛ e, nie polubi mnie bardziej za owe słowa ni˙z ty, ale z˙ ył b˛edzie. I to tylko si˛e liczy, prawda? Garion patrzył na aroganckiego z pozoru Mimbrata i nagłe pojał ˛ bezsens swego gniewu. Z bolesna˛ jasno´scia˛ zobaczył, z˙ e wła´snie zrobił z siebie durnia. — Przepraszam — wykrztusił niezr˛ecznie. — Nie rozumiałem, co robisz. Mandorallen wzruszył ramionami. — To niewa˙zne. Cz˛esto jestem z´ le pojmowany. Póki ja sam wiem, z˙ e słuszne sa˛ moje motywy, rzadko dbam o opini˛e innych. Ciesz˛e si˛e jednakowo˙z, z˙ e zyskałem mo˙zliwo´sc´ wyja´snienia ci tego wszystkiego. Masz by´c mym towarzyszem, a z´ le to wró˙zy, gdy towarzysze niesłuszne z˙ ywia˛ o sobie opinie. Jechali dalej w milczeniu, a Garion próbował uło˙zy´c swe my´sli. Najwyra´zniej Mandorallen był czym´s wi˛ecej, ni˙z si˛e wydawał. Dotarli do traktu i pod gro˙zacym ˛ chmurami niebem skr˛ecili na południe.

Rozdział 8

Arendzka równina była ogromnym, falujacym ˛ morzem traw. Osady ludzkie spotykało si˛e rzadko. Wiatr szumiacy ˛ w suchych trawach był ostry i zimny, a brudne z wygladu ˛ chmury sun˛eły im nad głowami. Konieczno´sc´ rozstania z Lelldorinem wprawiła wszystkich w melancholijny nastrój i przez kilka dni w˛edrowali na ogół w milczeniu. Garion jechał z tyłu, obok Hettara i jucznych koni. Starał si˛e trzyma´c z daleka od Mandorallena. Hettar był milkliwy z natury i nie przeszkadzała mu jazda całymi godzinami bez jednego słowa. Jednak po dwóch dniach Garion spróbował nakłoni´c do rozmowy tego Algara o jastrz˛ebiej twarzy. — Dlaczego tak bardzo nienawidzisz Murgów, Hettarze? — zapytał z braku lepszych tematów. — Wszyscy Algarowie nienawidza˛ Murgów — odparł spokojnie Hettar. — To prawda — przyznał chłopiec. — Ale u ciebie ta nienawi´sc´ jest bardziej osobista. Dlaczego? Hettar poruszył si˛e w siodle. Skrzypn˛eła skórzana odzie˙z. — Zabili moich rodziców — wyja´snił. Te słowa wzbudziły z˙ ywsza˛ reakcj˛e Gariona. — Jak to si˛e stało? — zapytał, zanim zdał sobie spraw˛e, z˙ e Algar mo˙ze nie chce o tym mówi´c. — Miałem siedem lat — zaczał ˛ Hettar głosem całkiem wypranym z emocji. — Wyjechali´smy z wizyta˛ do rodziny matki; pochodziła z innego klanu. Musieli´smy przejecha´c w pobli˙zu wschodniego urwiska. Tam zacz˛eła nas s´ciga´c banda Murgów. Ko´n mojej matki potknał ˛ si˛e i zrzucił ja.˛ Murgowie dopadli nas, zanim ojciec i ja zda˙ ˛zyli´smy z powrotem wsadzi´c ja˛ na siodło. Długo trwało, nim moi rodzice umarli. Pami˛etam, z˙ e matka krzykn˛eła jeden raz, pod sam koniec. — Twarz Algara była pozbawiona wyrazu jak kamie´n, a jego spokojny, równy głos sprawiał, z˙ e opowie´sc´ wydawała si˛e jeszcze straszniejsza. — Kiedy moi rodzice ju˙z nie z˙ yli, Murgowie obwiazali ˛ mi nogi lina˛ i ciagn˛ ˛ eli za koniem — mówił dalej. — Lina w ko´ncu p˛ekła, a oni my´sleli, z˙ e ju˙z nie z˙ yj˛e i odjechali. Pami˛etam, z˙ e s´miali si˛e z tego. Po kilku dniach znalazł mnie Cho-Hag. Wyra´znie jakby tam był, Garion zobaczył potwornie poranione, samotne dziecko, w˛edrujace ˛ przez pustkowia wschodniej Algarii. Tylko rozpacz i straszliwa nienawi´sc´ utrzymywały je przy z˙ yciu. — Pierwszego Murga zabiłem, kiedy miałem dziesi˛ec´ lat — Hettar mówił wcia˙ ˛z tym samym, oboj˛etnym tonem. — Próbował ucieka´c, a ja dogoniłem go i wbiłem mu oszczep w plecy. Krzyknał, ˛ gdy przebiło go ostrze. Wtedy poczułem si˛e lepiej. Cho-Hag sadził, ˛ z˙ e je´sli pozwoli mi patrze´c na s´mier´c Murga, uleczy mnie z nienawi´sci.

62

W tym si˛e mylił. Twarz Algara nie wyra˙zała niczego; szarpany wiatrem kosmyk włosów trzepotał mu za głowa.˛ Była w Hettarze jaka´s pustka, jak gdyby odebrano mu wszelkie uczucia prócz tego jednego przymusu. Przez chwil˛e Garion rozumiał, o co chodziło panu Wilkowi, gdy ostrzegał przed niebezpiecze´nstwem poddania si˛e z˙ adzy ˛ zemsty. Szybko jednak odp˛edził t˛e my´sl. Jez˙ eli Hettar potrafi z tym z˙ y´c, jemu tak˙ze si˛e uda. Gł˛eboko podziwiał samotnego łowc˛e w czarnej skórze. Pan Wilk pogra˙ ˛zył si˛e w dyskusji z Mandorallenem. Wlekli si˛e tak, z˙ e Garion i Hettar dogonili ich w ko´ncu i przez pewien czas jechali razem. — Taka jest nasza natura — mówił rycerz w l´sniacej ˛ zbroi tonem gł˛ebokiego smutku. — Jeste´smy zbyt dumni i to nasza duma skazuje nieszcz˛esna˛ Arendi˛e na wyniszczajac ˛ a˛ wojn˛e. — Rzecz jest do wyleczenia — stwierdził pan Wilk. — Jak? — spytał Mandorallen. — Mamy ja˛ we krwi. Osobi´scie jestem najspokojniejszym z ludzi, lecz nawet ja poddany jestem tej narodowej chorobie. Co wi˛ecej, nasze podziały zbyt sa˛ gł˛ebokie, zbyt mocno zakorzenione w naszych duszach i historii, by je usuna´ ˛c. Pokój nie potrwa długo, przyjacielu. Nawet w tej chwili asturskie strzały s´piewaja˛ po lasach, szukajac ˛ mimbra´nskich celów, a Mimbraci w odwecie pala˛ asturskie wsie i zarzynaja˛ zakładników. Obawiam si˛e, z˙ e wojna jest nieunikniona. — Wcale nie — zaprzeczył Wilk. — Jak mo˙zna jej zapobiec? — dopytywał si˛e Mandorallen. — Kto zdoła uleczy´c nas z szale´nstwa? — Ja to zrobi˛e, je´sli b˛ed˛e musiał — odparł cicho Wilk, zrzucajac ˛ swój szary kaptur. Mandorallen u´smiechnał ˛ si˛e blado. — Doceniam twe intencje, Belgaracie, ale to niemo˙zliwe. Nawet dla ciebie. — Nic nie jest naprawd˛e niemo˙zliwe, Mandorallenie — stwierdził rzeczowo Wilk. — Na ogół wol˛e si˛e nie miesza´c do cudzych rozrywek, ale nie mog˛e pozwoli´c, by Arendia wła´snie teraz stan˛eła w ogniu. Je´sli b˛edzie trzeba, wkrocz˛e i nie dopuszcz˛e do kolejnych głupstw. — W istocie masz taka˛ moc? — Mandorallen zapytał z lekka˛ zaduma,˛ jak gdyby nie potrafił w to uwierzy´c. — Tak — potwierdził Wilk oboj˛etnie, drapiac ˛ swa˛ krótka˛ siwa˛ brod˛e. — Rzeczywi´scie mam. Twarz Mandorallena wyra˙zała zakłopotanie, mo˙ze nawet l˛ek. Gariona gł˛eboko zaniepokoiło stwierdzenie dziadka. Je˙zeli Wilk naprawd˛e potrafi sam jeden powstrzyma´c wojn˛e, bez trudu uniemo˙zliwi Garionowi zemst˛e. Tym samym pojawił si˛e kolejny problem. Po chwili zbli˙zył si˛e Silk. — Wielki Jarmark przed nami — oznajmił. — Zatrzymamy si˛e, czy raczej go ominiemy? — Mo˙zemy si˛e zatrzyma´c — zdecydował Wilk. — Maja˛ tu prawie wszystko, a musimy kupi´c par˛e drobiazgów. — Koniom przyda si˛e troch˛e odpoczynku — dodał Hettar. — Zaczynaja˛ narzeka´c. — Powiniene´s mi powiedzie´c. — Wilk spojrzał na juczne zwierz˛eta. — Nie jest jeszcze tak z´ le — uspokoił go Hettar. — U˙zalaja˛ si˛e troch˛e nad soba.˛ Przesadzaja,˛ oczywi´scie, ale odrobina wypoczynku im nie zaszkodzi. — Przesadzaja? ˛ — Silk był wstrza´ ˛sni˛ety. — Nie chcesz chyba powiedzie´c, z˙ e konie umieja˛ kłama´c?

63

— Naturalnie. — Hettar wzruszył ramionami. — Bez przerwy kłamia.˛ Doskonale to potrafia.˛ Przez chwil˛e Silk wydawał si˛e oburzony, potem wybuchnał ˛ s´miechem. — To podbudowuje moja˛ wiar˛e w porzadek ˛ wszech´swiata — o´swiadczył. Wilk przybrał zbolały wyraz twarzy. — Silku — powiedział surowo. — Jeste´s bardzo złym człowiekiem. Wiedziałe´s o tym? — Staram si˛e, jak mog˛e — odparł kpiaco ˛ tamten. Arendzki Jarmark le˙zał na skrzy˙zowaniu Wielkiego Traktu Zachodniego i górskiego szlaku, biegnacego ˛ od Ulgolandu. Był zbiorowiskiem niebieskich, czerwonych i z˙ ółtych namiotów oraz pasiastych pawilonów, ciagn ˛ acych ˛ si˛e na trzy mile albo i wi˛ecej w ka˙zdym kierunku. Przypominał wielobarwne miasto w´sród brunatnej równiny. Jaskrawe proporce trzepotały dumnie w podmuchach nigdy nie cichnacego ˛ wiatru pod niskim niebem. — Mam nadziej˛e, z˙ e znajd˛e chwil˛e czasu na interesy — westchnał ˛ Silk, gdy jechali z niewysokiego wzgórka w stron˛e Jarmarku. Ostry nos drgał mu wyra´znie. — Zaczynam wychodzi´c z wprawy. Z pół tuzina ubłoconych z˙ ebraków przysiadło z˙ ało´snie obok drogi, wyciagaj ˛ ac ˛ r˛ece. Mandorallen przystanał ˛ i rzucił im gar´sc´ monet. — Nie powiniene´s ich zach˛eca´c — mruknał ˛ Barak. — Miłosierdzie to jednocze´snie obowiazek ˛ i przywilej, lordzie Baraku — odparł rycerz. — Dlaczego nie buduja˛ tu domów? — spytał Silka Garion, gdy zbli˙zali si˛e do centralnej cz˛es´ci Jarmarku. — Nikt nie zostaje tu a˙z tak długo. Jarmark trwa ciagle, ˛ ale ludzie si˛e zmieniaja.˛ Poza tym budynki sa˛ opodatkowane, namioty nie. Wielu z kupców, którzy wychodzili na drog˛e, by obserwowa´c ich przejazd, najwyra´zniej znało ju˙z Silka. Spogladali ˛ na niego podejrzliwie i niech˛etnie pozdrawiali. — Widz˛e, Silku, z˙ e twoja reputacja ci˛e wyprzedziła — zauwa˙zył sucho Barak. Silk wzruszył ramionami. — Cena sławy. — Czy nie obawiasz si˛e, z˙ e kto´s rozpozna w tobie tego drugiego kupca? — zapytał Durnik. — Tego, którego szukaja˛ Murgowie? — My´slisz o Ambarze? Mało prawdopodobne. Ambar niecz˛esto przyje˙zd˙za do Arendii, zreszta˛ on i Radek wcale nie sa˛ podobni. — Przecie˙z sa˛ tym samym człowiekiem — zdziwił si˛e kowal. — Toba.˛ — Ach! — Silk podniósł jeden palec. — My obaj wiemy o tym, ale oni nie. Dla ciebie zawsze wygladam ˛ jak ja, ale dla innych za ka˙zdym razem inaczej. Durnik zupełnie nie był przekonany. — Radek, stary przyjacielu! — zawołał z pobliskiego namiotu łysy drasa´nski kupiec. — Delvorze — odpowiedział zachwycony Silk. — Od lat ci˛e nie widziałem. — Zgaduj˛e, z˙ e los ci sprzyja — zauwa˙zył łysy m˛ez˙ czyzna. — Jako´s sobie radz˛e — wyznał skromnie Silk. — Czym teraz handlujesz? — Mam kilka mallorea´nskich dywanów — poinformował Delvor. — Niektórzy z tutejszej szlachty sa˛ zainteresowani, ale nie odpowiada im cena. Jego dłonie jednak mówiły ju˙z o innych sprawach. Twój wuj przesłał wiadomo´sc´ , by w razie potrzeby udzieli´c ci pomocy. Potrzebujesz czego´s? — Co wieziesz w jukach? — spytał na głos. 64

— Sendarskie wełny — odparł Silk. — I jeszcze troch˛e tego i owego. Widziałe´s na Jarmarku jakich´s Murgów? Jednego, ale tydzie´n temu odjechał do Vo Mimbre. Na drugim ko´ncu Jarmarku jest kilku Nadraków. . . Sa˛ daleko od domu, gestykulował Silk. Naprawd˛e przyjechali tu w interesach? Trudno powiedzie´c. Mo˙zemy zatrzyma´c si˛e u ciebie na par˛e dni? Na pewno jako´s si˛e dogadamy, o´swiadczył Delvor z chytrym błyskiem w oku. Palce Silka zdradzały zaskoczenie tymi słowami. W ko´ncu interes to interes, wyja´snił Delvor. — Wejd´zcie, prosz˛e — zaprosił ich gło´sno. — Napijemy si˛e wina, zjemy kolacj˛e. . . Musimy nadrobi´c te lata. — B˛edziemy zachwyceni — podzi˛ekował kwa´snym tonem Silk. — Czy to mo˙zliwe, ksia˙ ˛ze˛ Kheldarze, z˙ e spotkałe´s godnego siebie przeciwnika? — zapytała cicho ciocia Pol, gdy pomagał jej zsia´ ˛sc´ z konia przed zdobionym barwnymi pasami pawilonem Delvora. — Delvor? Skad. ˛ Od lat ju˙z próbuje wyrówna´c ze mna˛ rachunki. . . od czasu gdy stracił fortun˛e w rezultacie pewnego mojego przedsi˛ewzi˛ecia w Yar Gorak. Ale na razie niech wierzy, z˙ e mnie przechytrzył. To wprawi go w lepszy nastrój, a mnie tym bardziej ucieszy, gdy w ko´ncu wyrw˛e mu dywan spod nóg. Roze´smiała si˛e. — Jeste´s niepoprawny. Silk mrugnał ˛ porozumiewawczo. Drewno płonace ˛ w kilku z˙ elaznych koszach promieniowało przyjemnych ciepłem i zalewało pomara´nczowym blaskiem wn˛etrze pawilonu. Na podłodze le˙zał ciemnobł˛ekitny dywan, a tu i tam rzucono du˙ze czerwone poduszki do siedzenia. Silk szybko przedstawił swych towarzyszy. — To dla mnie honor, o Pradawny — szepnał ˛ Delvor, składajac ˛ gł˛eboki pokłon przed panem Wilkiem, a potem przed ciocia˛ Pol. — W czym mog˛e by´c pomocny? — W tej chwili najbardziej potrzebujemy informacji. — Wilk zdjał ˛ ci˛ez˙ ki płaszcz. — Par˛e dni drogi stad ˛ na północ trafili´smy na Grolima, który knuł i wywoływał was´nie. Czy mógłby´s pow˛eszy´c i sprawdzi´c, co si˛e dzieje na drodze stad ˛ do Vo Mimbre? W miar˛e mo˙zliwo´sci wolałbym unika´c sasiedzkich ˛ zwad. — Zorientuj˛e si˛e — obiecał Delvor. — Ja te˙z si˛e przejd˛e — dodał Silk. — Razem, Delvor i ja, powinni´smy pozbiera´c wszystko, co wiedza˛ ludzie na Jarmarku. Wilk spojrzał na niego badawczo. — Radek z Boktoru nigdy nie omija okazji zrobienia interesu — wyja´snił odrobin˛e zbyt pospiesznie Drasanin. — Wszyscy by si˛e dziwili, gdybym nie opuszczał namiotu Delvora. — Rozumiem. — Nie chcemy przecie˙z, by kto´s nas rozpoznał, prawda? — zapytał niewinnie Silk, a długi nos zadr˙zał mu jeszcze bardziej gwałtownie. — No dobrze — poddał si˛e Wilk. — Ale bez szale´nstw. Nie chciałbym, z˙ eby rano przed namiotem czekał tłum w´sciekłych klientów, z˙ adaj ˛ acych ˛ twojej głowy. Tragarze Delvora zdj˛eli juki z zapasowych koni, a jeden z nich pokazał Hettarowi drog˛e do ko´nskich zagród na obrze˙zach Jarmarku. Silk zaczał ˛ przeszukiwa´c pakunki. Mnóstwo niewielkich, ale kosztownych drobiazgów zacz˛eło tworzy´c stos na dywanie Delvora, a zwinne palce Silka zagł˛ebiały si˛e w zakamarki i fałdy materiału. — Zastanawiałem si˛e w Camaarze, na co ci tyle pieni˛edzy — mruknał ˛ oschle Wilk. 65

— To wszystko nale˙zy do przebrania — wyja´snił Silk. — Radek zawsze ma par˛e drobiazgów, by pohandlowa´c nimi przy okazji. — To bardzo wygodny pretekst — zauwa˙zył Belgarath. — Ale na twoim miejscu nie wykorzystywałbym go zbyt cz˛esto. — Je´sli w przeciagu ˛ godziny nie zdołam podwoi´c pieni˛edzy naszego starego przyjaciela, definitywnie wycofam si˛e z handlu — obiecał Silk. — Aha, byłbym zapomniał. Garion musi słu˙zy´c mi za tragarza. Radek zawsze ma przynajmniej jednego tragarza. — Tylko nie demoralizuj go za bardzo — poprosiła ciocia Pol. Silk skłonił si˛e dwornie, po czym wcisnał ˛ na bakier swa˛ aksamitna˛ czapk˛e. Z Garionem niosacym ˛ solidny worek jego skarbów wymaszerował na Wielki Jarmark niby wojownik ruszajacy ˛ do bitwy. Trzy namioty dalej tłusty Tolnedranin okazał si˛e kłopotliwym klientem: zdołał wytargowa´c zdobiony klejnotami sztylet za trzykrotna˛ ledwie jego warto´sc´ . Zaraz jednak dwaj arendzcy kupcy z rz˛edu nabyli identyczne srebrne puchary za ceny wprawdzie daleko ró˙zne od siebie, lecz z nadwy˙zka˛ wynagradzajace ˛ tamta˛ strat˛e. — Uwielbiam interesy z Arendami — wyznał promiennie Silk, gdy szli błotnistymi uliczkami w´sród pawilonów. Chytry Drasanin szedł przez Jarmark i pozostawiał za soba˛ spustoszenie. Gdzie nie mógł sprzeda´c, kupował; gdzie nie mógł kupi´c, wymieniał; a gdzie nie mógł nic wymieni´c, zdobywał plotki i informacje. Niektórzy madrzejsi ˛ od innych kupcy ukrywali si˛e widzac, ˛ z˙ e nadchodzi. Garion, porwany entuzjazmem przyjaciela, zaczynał pojmowa´c fascynacj˛e ta˛ gra,˛ w której zysk był kwestia˛ drugorz˛edna,˛ liczyła si˛e za´s głównie satysfakcja z przechytrzenia przeciwnika. Zdobycze Silka były całkowicie ekumeniczne. Handlował z ka˙zdym. I z ka˙zdym spotykał si˛e na jego warunkach. Tolnedranie, Arendowie, Cherekowie, ziomkowie z Drasni, Sendarowie. . . wszyscy padali ofiara.˛ Do wczesnego popołudnia zda˙ ˛zył si˛e pozby´c wszystkiego, co przywiózł z Camaaru. Pełna sakiewka pobrz˛ekiwała. Worek na ramieniu Gariona wcia˙ ˛z był ci˛ez˙ ki, lecz mie´scił ju˙z tylko nowe zakupy. Silk jednak z irytacja˛ marszczył czoło. Szedł, podrzucajac ˛ w dłoni pi˛eknie zdobiona˛ szklana˛ buteleczk˛e. U riva´nskiego kupca wymienił na to małe naczynie perfum dwie oprawne w ko´sc´ słoniowa˛ ksi˛egi wacu´nskiej poezji. — Czemu si˛e martwisz? — zapytał Garion, gdy wracali ju˙z do pawilonu Delvora. — Nie jestem pewien, kto wygrał — wyja´snił krótko Silk. — Co? — Nie mam poj˛ecia, ile to warte. — Wi˛ec po co brałe´s? — Nie chciałem, z˙ eby si˛e domy´slił, z˙ e nie znam warto´sci tych perfum. — Sprzedaj je komu´s. — Jak mog˛e sprzeda´c, kiedy nie wiem, ile powinienem za˙zada´ ˛ c? Je´sli zechc˛e zbyt du˙zo, nikt nie b˛edzie ze mna˛ rozmawiał, je´sli za mało, wy´smieja˛ mnie na całym Jarmarku. Garion zachichotał. — Nie rozumiem, co ci˛e tak s´mieszy, Garionie — stwierdził z uraza˛ Silk. Gdy weszli do pawilonu, wcia˙ ˛z był rozdra˙zniony i gniewny. — Oto zysk, jaki ci obiecałem — o´swiadczył niezbyt uprzejmie, wysypujac ˛ monety na dło´n pana Wilka. — Co ci si˛e stało? — Wilk dostrzegł jego naburmuszona˛ min˛e. — Nic — odparł krótko Silk. Potem spojrzał na cioci˛e Pol i na jego twarzy rozkwitł szeroki u´smiech. Podszedł do niej i skłonił si˛e. — Lady Polgaro, przyjmij prosz˛e ten drobny dowód szacunku, jaki z˙ ywi˛e dla ciebie. — Szerokim gestem wr˛eczył perfumy. 66

Twarz cioci Pol wyra˙zała mieszanin˛e rado´sci i podejrzliwo´sci. Wzi˛eła buteleczk˛e i ostro˙znie obluzowała szczelny korek. Potem delikatnie musn˛eła nim wewn˛etrzna˛ stron˛e nadgarstka i podniosła dło´n, by sprawdzi´c zapach. — Kheldarze — o´swiadczyła z zachwytem. — To królewski dar. U´smiech Silka stał si˛e mniej radosny. Patrzył na nia˛ podejrzliwie, jakby chciał si˛e upewni´c, z˙ e nie z˙ artuje. Potem westchnał ˛ i wyszedł z namiotu, narzekajac ˛ pod nosem na zło´sliwo´sc´ Rivan. Delvor powrócił wkrótce, rzucił w kat ˛ swój pasiasty płaszcz i wyciagn ˛ ał ˛ r˛ece do ognia. — Mi˛edzy Jarmarkiem a Vo Mimbre panuje spokój — poinformował. — Ale włas´nie zjawiło si˛e pi˛eciu Murgów z dwoma tuzinami Thullów. Hettar spojrzał na niego czujnie. Wilk zmarszczył brwi. — Przybyli z północy czy z południa? — Twierdza,˛ z˙ e z Vo Mimbre, ale na butach Thullów zauwa˙zyłem czerwona˛ glin˛e. Na drodze do Vo Mimbre nie ma chyba gliny. — Nie — stwierdził pewnym głosem Mandorallen. — Glin˛e mo˙zna spotka´c tylko na północy. Wilk kiwnał ˛ głowa.˛ — Sprowad´z Silka — polecił Barakowi. Barak podszedł do klapy namiotu. — Czy to mo˙zliwe, z˙ e sa˛ tu przypadkiem? — zastanawiał si˛e Durnik. — Nie warto ryzykowa´c — odparł Wilk. — Zaczekamy, a˙z wszyscy pójda˛ na spoczynek i wymkniemy si˛e z Jarmarku. Wrócił Silk i rozmawiał chwil˛e z Delvorem. — Murgowie szybko si˛e dowiedza,˛ z˙ e tu byli´smy — stwierdził Barak, szarpiac ˛ swa˛ ruda˛ brod˛e. — I b˛eda˛ nam przeszkadza´c na ka˙zdym kroku stad ˛ a˙z do Vo Mimbre. Czy nie pro´sciej, gdyby´smy z Hettarem i Mandorallenem sprowokowali ich do bójki? Pi˛eciu martwych Murgów nikogo nie b˛edzie s´ledzi´c. Hettar z jakim´s przera˙zajacym ˛ entuzjazmem pokiwał głowa.˛ — Nie wiem, jak zareaguja˛ tolnedra´nscy legioni´sci, którzy pilnuja˛ jarmarku — mruknał ˛ Silk. — Dziwnie si˛e jako´s irytuja˛ porzuconymi ciałami. Pewnie naruszaja˛ ich poczucie porzadku. ˛ — Tak tylko pomy´slałem — wzruszył ramionami Barak. — Mam pewien pomysł. — Delvor si˛egnał ˛ po swój płaszcz. — Ustawili namiot w sasiedztwie ˛ pawilonu Nadraków. Pójd˛e z nimi pohandlowa´c — stanał ˛ przy klapie wyj´scia. — Nie wiem, czy to wa˙zne — dodał — ale dowiedziałem si˛e, z˙ e przywódca˛ jest Murgo imieniem Asharak. Garion poczuł nagły dreszcz, słyszac ˛ to słowo. Barak gwizdnał ˛ i nagle spos˛epniał. — Pr˛edzej czy pó´zniej trzeba b˛edzie si˛e nim zaja´ ˛c, Belgaracie — stwierdził. — Znacie go? — Delvor nie był zaskoczony. — Spotkali´smy si˛e raz czy dwa — rzucił lekcewa˙zaco ˛ Silk. — Zaczyna nam przeszkadza´c — przyznała ciocia Pol. — Pójd˛e ju˙z — stwierdził Delvor. Garion uniósł klap˛e namiotu, by go wypu´sci´c; gdy tylko wyjrzał na zewnatrz, ˛ ze zduszonym okrzykiem zaciagn ˛ ał ˛ ja˛ z powrotem. — O co chodzi? — zdziwił si˛e Silk. — Chyba widziałem tam Brilla. — Popatrz˛e — powiedział Durnik. Lekko odchylił klap˛e i obaj z Garionem zerkn˛eli przez szczelin˛e. Niechlujny m˛ez˙ czyzna spacerował po błotnistej ulicy. Nie zmienił si˛e zbytnio od dnia, gdy opu´scili farm˛e Faldora. Tunik˛e i po´nczochy miał połatane i brudne, twarz nie ogolona,˛ a zezowate oko wcia˙ ˛z l´sniło rodzajem nienaturalnej bieli. 67

— To Brill, zgadza si˛e — potwierdził Durnik. — Jest tak blisko, z˙ e mo˙zna go wyczu´c. Delvor spojrzał pytajaco. ˛ — Brill kapie ˛ si˛e do´sc´ nieregularnie — wyja´snił kowal. — Roztacza silne zapachy. — Mog˛e? — spytał uprzejmie Delvor i rzucił okiem nad ramieniem Durnika. — Ach, to ten — mruknał. ˛ — Pracuje dla Nadraków. Sadziłem, ˛ i˙z to do´sc´ dziwaczne, ale nie przypuszczałem, z˙ e wa˙zne, wiec nie zajmowałem si˛e ta˛ sprawa.˛ — Durniku — polecił Wilk. — Wyjd´z na chwil˛e przed namiot. Tak, z˙ eby ci˛e zobaczył. Tylko nie daj pozna´c, z˙ e wiesz o jego obecno´sci. Kiedy ci˛e zauwa˙zy, wracaj. ˙ Szybko. Zeby nigdzie nie odszedł. Durnik był nieco zdziwiony, ale odsunał ˛ klap˛e namiotu i wyszedł. — Co ty knujesz, ojcze? — spytała ostro ciocia Pol. — Nie stój tak z tym chytrym u´smieszkiem. To irytujace. ˛ — Idealnie — parsknał ˛ Wilk i zatarł r˛ece. Wrócił zatroskany Durnik. — Zauwa˙zył mnie — zameldował. — Jeste´s pewien, z˙ e to dobry pomysł? — Oczywi´scie. Asharak najwyra´zniej przybył tutaj z naszego powodu i b˛edzie nas szukał po całym Jarmarku. — Wi˛ec po co mu to ułatwia´c? — zapytała ciocia Pol. — Wcale mu nie ułatwiamy — wyja´snił Wilk. — Asharak korzystał ju˙z z usług Brilla. W Muros, pami˛etasz? Sprowadził go tutaj, poniewa˙z Brill potrafi rozpozna´c ciebie, mnie, Durnika, Gariona, prawdopodobnie równie˙z Baraka, mo˙ze Silka. Stoi tam jeszcze? Garion wyjrzał przez szpar˛e. Po chwili dostrzegł rozczochrana˛ głow˛e Brilla mi˛edzy dwoma namiotami naprzeciw. — Stoi — stwierdził. — Musimy go tam zatrzyma´c. Trzeba zadba´c o to, z˙ eby si˛e nie znudził i nie poszedł zameldowa´c Asharakowi, z˙ e nas znalazł. Silk spojrzał na Delvora i obaj wybuchn˛eli s´miechem. — Co w tym zabawnego? — spytał podejrzliwie Barak. — Chyba trzeba by´c Drasaninem, z˙ eby to doceni´c. — Silk spojrzał z podziwem na Wilka. — Czasami mnie zdumiewasz, stary przyjacielu. Pan Wilk mrugnał ˛ porozumiewawczo. — Plan twój wcia˙ ˛z jest dla mnie niepoj˛etym — wyznał Mandorallen. — Mog˛e ja? — zapytał Silk, po czym zwrócił si˛e do rycerza. — Otó˙z, Mandorallenie, sprawa wyglada ˛ tak: Asharak liczy, z˙ e Brill odszuka nas dla niego. Dopóki jednak potrafimy zaciekawi´c Brilla, b˛edzie zwlekał z powrotem i nie doniesie o nas. Schwytali´smy oczy Asharaka, a to daje nam spora˛ przewag˛e. — Czy jednakowo˙z nie poda˙ ˛zy za nami, gdy opu´scimy ten namiot? — dopytywał si˛e Mandorallen. — Gdy tylko wyjedziemy poza Jarmark, Murgowie natychmiast rusza˛ naszym s´ladem. — Tylna s´ciana namiotu to tylko płótno, Mandorallenie — zwrócił mu uwag˛e Silk. — Ostrym no˙zem mo˙zesz wycia´ ˛c w niej tyle drzwi, ile tylko zechcesz. Delvor skrzywił si˛e lekko, po czym westchnał. ˛ — Pójd˛e zobaczy´c Murgów — oznajmił. — Potrafi˛e chyba zatrzyma´c ich na dłu˙zej. — Durnik i ja wyjdziemy razem z toba˛ — zaproponował swemu łysemu przyjacielowi Silk. — Ty ruszysz w jedna˛ stron˛e, my w przeciwna.˛ Brill b˛edzie nas s´ledził, a my doprowadzimy go z powrotem tutaj. Delvor skinał ˛ głowa˛ i wszyscy trzej wyszli na zewnatrz. ˛

68

— Po co niepotrzebnie komplikowa´c spraw˛e? — mruknał ˛ kwa´sno Barak. — Brill nie zna Hettara. Niech wi˛ec Hettar wymknie si˛e na dwór, zajdzie go od tyłu i wsadzi nó˙z mi˛edzy z˙ ebra. Potem wepchniemy zwłoki do worka i wyrzucimy w jakim´s dole, kiedy ju˙z wyjedziemy z Jarmarku. Wilk pokr˛ecił głowa.˛ — Asharaka zaniepokoi jego nieobecno´sc´ — o´swiadczył. — Chc˛e, z˙ eby doniósł Murgom, w którym namiocie si˛e ukrywamy. Przy odrobinie szcz˛es´cia b˛eda˛ siedzie´c w pobli˙zu i pilnowa´c przez cały dzie´n, zanim zrozumieja,˛ z˙ e ju˙z nas tu nie ma. Przez kilka godzin co pewien czas kto´s wychodził na ulic˛e, by załatwiajac ˛ pospiesznie jakie´s wymy´slone sprawy, zaciekawi´c czajacego ˛ si˛e w pobli˙zu Brilla. Kiedy Garion stanał ˛ w´sród zapadajacego ˛ zmroku, demonstrował całkowita˛ beztrosk˛e, cho´c dreszcz przebiegał mu po skórze, gdy czuł na sobie wzrok Brilla. Przeszedł do namiotu, gdzie mie´scił si˛e magazyn Delvora, i odczekał kilka minut. Hałasy dobiegajace ˛ z pawilonu-tawerny, ustawionego kilka rz˛edów namiotów dalej, wydawały si˛e niezwykle gło´sne. Wreszcie chłopiec odetchnał ˛ gł˛eboko i wyszedł znowu, unoszac ˛ łokie´c, jakby niósł co´s pod pacha.˛ — Znalazłem, Durniku — oznajmił, wkraczajac ˛ do pawilonu mieszkalnego. — Nie musisz tak improwizowa´c, kochanie — zauwa˙zyła ciocia Pol. — Chciałem, z˙ eby to wygladało ˛ naturalnie — odparł niewinnie. Wkrótce potem wrócił Delvor i wszyscy czekali w ciepłym wn˛etrzu namiotu, a˙z zapadnie noc i ulice opustoszeja.˛ Kiedy było zupełnie ciemno, tragarze Delvora przecia˛ gn˛eli ich baga˙ze przez rozci˛ecie w tylnej s´cianie namiotu. Silk, Delvor i Hettar ruszyli z nimi do ko´nskich zagród, reszta została jeszcze, aby Brill nie znudził si˛e obserwacja.˛ W ostatniej próbie zmylenia przeciwnika pan Wilk wyszedł z Barakiem przed namiot, by omówi´c mo˙zliwe warunki na drodze do Prolgu w Ulgolandzie. — Mo˙ze si˛e nie uda´c — przyznał starzec, gdy wrócili. — Asharak wie z pewno´scia,˛ z˙ e s´cigamy Zedara na południe. Je´sli jednak Brill mu powtórzy, z˙ e jedziemy do Prolgu, podzieli mo˙ze swe siły, by pilnowa´c obu szlaków. No dobrze — rozejrzał si˛e uwa˙znie. — Wychodzimy. Kolejno przeciskali si˛e przez rozci˛ecie i przebiegali na sasiedni ˛ a˛ ulic˛e. Potem ruszyli do ko´nskich zagród spokojnym krokiem powa˙znych ludzi, załatwiajacych ˛ uczciwe interesy. Min˛eli pawilon tawerny, gdzie kilku m˛ez˙ czyzn s´piewało gło´sno. Ulice były niemal puste, a nocna bryza wiała nad miastem namiotów, poruszajac ˛ proporce i flagi. Wreszcie stan˛eli na granicy Jarmarku, gdzie Silk, Hettar i Delvor czekali ju˙z z wierzchowcami. — Powodzenia — z˙ yczył im kupiec, gdy wskakiwali na siodła. — Postaram si˛e jak najdłu˙zej zatrzyma´c Murgów. Silk u´scisnał ˛ mu dło´n. — Chciałbym wiedzie´c, skad ˛ wziałe´ ˛ s te ołowiane monety. Delvor mrugnał ˛ kpiaco. ˛ — O co chodzi? — zainteresował si˛e Wilk. — Delvor miał troch˛e tolnedra´nskich koron wybitych w ołowiu i pozłacanych — wyja´snił Silk. — Ukrył kilka sztuk w namiocie Murgów, a jutro ma zamiar zanie´sc´ par˛e legionistom i oskar˙zy´c Murgów, z˙ e puszczaja˛ je w obieg. Legioni´sci przeszukaja˛ namiot i na pewno znajda˛ fałszywe monety. — Pieniadze ˛ sa˛ strasznie wa˙zne dla Tolnedran — wtracił ˛ Barak. — Je´sli legioni´sci naprawd˛e si˛e zdenerwuja,˛ moga˛ zacza´ ˛c wiesza´c ludzi. — To byłoby straszne — skrzywił si˛e zło´sliwie Delvor. Ruszyli w ko´ncu, kierujac ˛ si˛e do drogi. Noc była pochmurna, a wiatr dmuchnał ˛ mocniej, kiedy wjechali na otwarty teren. Za nimi, pod ciemnym niebem l´snił i migotał Jarmark niby jakie´s ogromne miasto. Garion otulił si˛e płaszczem. Czuł si˛e samotny 69

na mrocznej drodze w´sród wietrznej nocy; wszyscy ludzie na s´wiecie mieli ogie´n, wygodne łó˙zka i dach nad głowa.˛ Dotarli do Wielkiego Traktu Zachodniego, przecinajacego ˛ jasna˛ linia˛ mroczna,˛ falujac ˛ a˛ równin˛e Arendii. Znowu skr˛ecili na południe.

Rozdział 9

Przed s´witem wiatr dmuchnał ˛ mocniej i wiał ju˙z porzadnie, ˛ gdy niebo nad niskimi wzgórzami na wschodzie zacz˛eło si˛e przeja´snia´c. Garion był całkiem odr˛etwiały ze zm˛eczenia, a my´sli płyn˛eły jak w sennym transie. W bladym s´wietle twarze przyjaciół wydawały si˛e całkiem obce. Chwilami zapominał nawet, skad ˛ si˛e tu wział. ˛ Miał wra˙zenie, z˙ e p˛edzi droga˛ do nikad ˛ poprzez pusty, nagi pejza˙z w´sród nieznanych sobie ludzi o pos˛epnych obliczach, a wiatr rozwiewa za nimi szare płaszcze jak niskie, brudne chmury. Ci obcy byli jego stra˙znikami i porwali go spo´sród prawdziwych przyjaciół. Im dłu˙zej jechali, tym silniejsze było to uczucie. Zaczał ˛ si˛e ba´c. Nagle, nie wiedzac ˛ dlaczego, szarpnał ˛ uzda˛ i ruszył galopem. Zjechał z drogi i pognał przez pola. — Garionie! — gonił go ostry, kobiecy głos, lecz on wbił pi˛ety w boki konia i p˛edził jeszcze szybciej. Jeden z nich go s´cigał: przera˙zajacy ˛ człowiek w czarnej skórze, z ogolona˛ głowa,˛ na której czubku powiewał na wietrze ciemny kosmyk włosów. Garion w panice kopnał ˛ konia pi˛etami, próbujac ˛ zmusi´c go do jeszcze szybszego biegu, ale straszliwy je´zdziec szybko zmniejszał dystans, a˙z wreszcie wyrwał mu z rak ˛ uzd˛e. — Co ty wyprawiasz? — zapytał szorstko. Garion patrzył na niego, niezdolny wykrztusi´c słowa. Potem nadjechała kobieta w niebieskim płaszczu, a inni tak˙ze byli ju˙z blisko. Zeskoczyła na ziemi˛e i stała, spogladaj ˛ ac ˛ na niego surowo. Była wysoka jak na kobiet˛e, twarz miała zimna˛ i władcza.˛ Jej włosy były ciemne, z jednym tylko białym pasemkiem nad czołem. Garion zadr˙zał. Kobieta budziła w nim przera˙zenie. — Zła´z z tego konia — rozkazała. — Spokojnie, Pol — powiedział siwowłosy starzec o złej twarzy. Rudobrody olbrzym zbli˙zył si˛e gro´znie i Garion, płaczac ˛ niemal ze strachu, zsunał ˛ si˛e z konia. — Podejd´z tu — nakazała kobieta. Garion posłuchał. — Daj r˛ek˛e. Z wahaniem podniósł r˛ek˛e, a ona mocno uj˛eła go za nadgarstek. Rozwarła mu palce, odsłaniajac ˛ paskudne znami˛e, którego chyba zawsze nienawidził. Potem przycisn˛eła jego dło´n do tego białego pasemka włosów. — Ciociu Pol — szepnał. ˛ Koszmar rozwiał si˛e nagle. Obj˛eła go mocno i przytuliła. Dziwne, ale nie czuł si˛e nawet zakłopotany taka˛ demonstracja˛ uczu´c. — To powa˙zna sprawa, ojcze — poinformowała pana Wilka. — Co si˛e stało, Garionie? — zapytał spokojnie starzec.

71

— Sam nie wiem. Nagle zdawało mi si˛e, z˙ e wcale was nie znam, z˙ e jeste´scie moimi wrogami. Chciałem uciec i wróci´c do prawdziwych przyjaciół. — Czy nosisz ten amulet, który ci dałem? — Tak. — Zdejmowałe´s go? — Tylko raz — przyznał chłopiec. — Kiedy brałem kapiel ˛ w tolnedra´nskim zaje´zdzie. Wilk westchnał. ˛ — Nie wolno ci go zdejmowa´c. Nigdy i pod z˙ adnym pozorem. A teraz wyciagnij ˛ go spod tuniki. Garion wyjał ˛ niezwykle zdobiony srebrny wisior. Starzec tak˙ze wyciagn ˛ ał ˛ spod tuniki medalion. Był bardzo błyszczacy ˛ i wyrze´zbione na nim figur˛e wilka; zwierz˛e wygladało ˛ jak prawdziwe i zdawało si˛e, z˙ e zaraz o˙zyje. Ciocia Pol, z r˛eka˛ na ramionach chłopca, wydobyła spod stanika podobny amulet. Na kra˙ ˛zku medalionu Garion dostrzegł posta´c sowy. — Chwy´c go w prawa˛ r˛ek˛e, kochanie — poleciła, mocno zaciskajac ˛ palce Gariona na amulecie. Potem, trzymajac ˛ swój w prawej dłoni, poło˙zyła lewa˛ na jego zaci´sni˛etej pi˛es´ci. Wilk, równie˙z s´ciskajac ˛ talizman, dołaczył ˛ swoja˛ dło´n. Garion poczuł mrowienie w palcach, jak gdyby medalion nagle o˙zył. Pan Wilk i ciocia Pol spogladali ˛ na siebie przez długi czas, a mrowienie dłoni Gariona stało si˛e nagle bardzo silne. Miał wra˙zenie, z˙ e jego umysł otwiera si˛e; niezwykłe widoki przemykały przed oczami. Zobaczył okragł ˛ a˛ komnat˛e, gdzie´s bardzo wysoko. Płonał ˛ ogie´n, cho´c nie było drewna. Przy stole siedział starzec, który wygladał ˛ podobnie do pana Wilka, cho´c oczywi´scie był kim´s innym. Zdawał si˛e patrze´c wprost na Gariona, a jego oczy były łagodne, wr˛ecz tkliwe. Chłopiec poczuł nagle, z˙ e pełen jest miło´sci do tego starca. — To powinno wystarczy´c — orzekł Wilk, puszczajac ˛ dło´n Gariona. — Kim był ten starzec? — chciał wiedzie´c chłopiec. — To mój Mistrz — odparł Wilk. — Co si˛e stało? — spytał zatroskany Durnik. — Chyba lepiej o tym nie mówi´c — stwierdziła ciocia Pol. — Jak my´slisz, dasz rad˛e rozpali´c ogie´n? Pora na s´niadanie. — Tam rosna˛ jakie´s drzewa. Mogliby´smy schowa´c si˛e przed wiatrem — zaproponował kowal. Dosiedli wi˛ec koni i ruszyli w tamta˛ stron˛e. Kiedy ju˙z zjedli, przez chwil˛e siedzieli przy niewielkim ognisku. Byli zm˛eczeni i nikt nie miał ochoty rusza´c na spotkanie kolejnego ci˛ez˙ kiego dnia. Garion czuł si˛e szczególnie wyczerpany; z˙ ałował, z˙ e nie jest ju˙z małym chłopcem i nie mo˙ze przytuli´c si˛e do cioci Pol, a nawet poło˙zy´c głowy na jej kolanach i zasna´ ˛c, jak to robił, kiedy był jeszcze całkiem mały. Dziwne prze˙zycie pogł˛ebiło wra˙zenie samotno´sci; był bardziej ni˙z troch˛e przestraszony. — Durniku — odezwał si˛e, raczej by odp˛edzi´c ponury nastrój ni˙z z rzeczywistej ciekawo´sci. — Co to za ptak? — Chyba kruk — odparł kowal, spogladaj ˛ ac ˛ na kołujacy ˛ im nad głowami czarny kształt. — Te˙z tak my´slałem — odparł Garion. — Ale one zwykle nie kra˙ ˛za.˛ Durnik zmarszczył czoło. — Mo˙ze obserwuje co´s na ziemi.

72

— Jak długo ju˙z tam jest? — zainteresował si˛e Wilk, patrzac ˛ z ukosa na wielkie ptaszysko. — Zobaczyłem go chyba, kiedy przeje˙zd˙zali´smy przez te pola — wyja´snił Garion. Pan Wilk spojrzał na cioci˛e Pol. — Co o tym sadzisz? ˛ Podniosła głow˛e znad po´nczochy Gariona, która˛ wła´snie cerowała. — Sprawdz˛e. Jej twarz przybrała niezwykły wyraz czujno´sci. Garion znowu poczuł to dziwne mrowienie. Odruchowo spróbował si˛egna´ ˛c umysłem w gór˛e, do kruka. — Garionie — ciocia Pol nawet na niego nie spojrzała. — Przesta´n. — Przepraszam — powiedział i s´ciagn ˛ ał ˛ swe my´sli na wła´sciwe im miejsce. Pan Wilk przyjrzał mu si˛e z uwaga,˛ a potem mrugnał ˛ porozumiewawczo. — To Chamdar — oznajmiła ciocia Pol. Starannie wbiła igł˛e w po´nczoch˛e, po czym odło˙zyła ja˛ na bok. Wstała i zrzuciła bł˛ekitny płaszcz. — Co chcesz zrobi´c? — zapytał Wilk. — Chyba b˛ed˛e musiała chwil˛e z nim pogaw˛edzi´c. — Zakrzywiła palce jak szpony. — Nie dogonisz go. Masz zbyt delikatne pióra na lot przy takim wietrze. Jest łatwiejszy sposób. — Podniósł głow˛e i badawczym wzrokiem przeszukał niebo. — O, tam. Wskazał ledwie widoczny punkcik ponad wzgórzami na zachodzie. — Lepiej ty to załatw, Pol. Niezbyt dobrze radz˛e sobie z ptakami. — Naturalnie, ojcze — zgodziła si˛e. Spojrzała na punkcik i Garion poczuł mrowienie, gdy posyłała daleko swe my´sli. Punkcik zatoczył krag, ˛ wzniósł si˛e wy˙zej, jeszcze wy˙zej, a˙z zniknał. ˛ Kruk dostrzegł atakujacego ˛ orła dopiero w ostatniej chwili, tu˙z przed uderzeniem pazurów. W powietrzu zakł˛ebiły si˛e czarne pióra, a kruk, skrzeczac ˛ w przera˙zeniu, odfrunał, ˛ dziko machajac ˛ skrzydłami. Orzeł s´cigał go nadal. — Dobra robota, Pol — pochwalił Wilk. — Przynajmniej b˛edzie miał o czym my´sle´c — u´smiechn˛eła si˛e. — Nie gap si˛e tak, Durniku. Kowal wpatrywał si˛e w nia˛ z rozdziawionymi ustami. — Jak to zrobiła´s? — Naprawd˛e chcesz wiedzie´c? Durnik zadr˙zał i szybko odwrócił głow˛e. — My´sl˛e, z˙ e to załatwia spraw˛e — stwierdził Wilk. — Przebrania nie b˛eda˛ ju˙z chyba potrzebne. Nie jestem pewien, do czego zmierza Chamdar, ale b˛edzie s´ledził ka˙zdy nasz krok. Mo˙zemy równie dobrze uzbroi´c si˛e i ruszy´c wprost do Vo Mimbre. — Nie b˛edziemy jecha´c szlakiem? — zdziwił si˛e Barak. — Szlak prowadzi na południe. Mo˙zemy na niego wróci´c, kiedy przekroczymy granic˛e Tolnedry. Ale najpierw chc˛e zrobi´c krótki przystanek i zamieni´c słówko z królem Korodullinem. Sa˛ pewne sprawy, o których powinien wiedzie´c. — Korodullin? — Durnik był zdumiony. — Czy nie tak si˛e nazywał pierwszy król Arendii? Kto´s kiedy´s mówił mi chyba o tym. — Wszyscy królowie Arendów nosza˛ imi˛e Korodullina — wyja´snił mu Silk. — A wszystkie królowe nazywaja˛ si˛e Mayaserana. To element fikcji, która˛ podtrzymuje królewska rodzina, by nie dopu´sci´c do rozpadu kraju. Musza˛ zawiera´c mał˙ze´nstwa z mo˙zliwie bliskimi krewniakami, by utrzyma´c iluzj˛e zjednoczenia rodów Mimbre i Asturii. Sa˛ wi˛ec do´sc´ chorowici, ale nie ma na to rady. . . biorac ˛ pod uwag˛e szczególny charakter arendzkiej polityki. — Wystarczy, Silku — wtraciła ˛ z przygana˛ ciocia Pol. 73

Mandorallen zamy´slił si˛e. — Mo˙zliwe to, by ów Chamdar, który tak zagorzale s´ledzi nasze kroki, był człowiekiem o wielkim znaczeniu w pos˛epnej społeczno´sci Grolimów? — Chciałby by´c — potwierdził Wilk. — Zedar i Ctuchik to uczniowie Toraka, a Chamdar równie˙z chciałby nim zosta´c. Zawsze pracował dla Ctuchika, ale uznał mo˙ze, z˙ e to dla niego szansa awansu w hierarchii Grolimów. Ctuchik jest ju˙z bardzo stary i cały czas sp˛edza w s´wiatyni ˛ Toraka w Rak Cthol. Mo˙ze Chamdar uwa˙za, z˙ e nadeszła pora, by kto´s inny został najwy˙zszym kapłanem. — Czy w Rak Cthol spoczywa ciało Toraka? — zapytał szybko Silk. Pan Wilk wzruszył ramionami. — Nikt nie wie na pewno, ale watpi˛ ˛ e. Kiedy Zedar uniósł je z pola bitwy pod Vo Mimbre, nie sadz˛ ˛ e, by chciał je odda´c Ctuchikowi. Mo˙ze znajdowa´c si˛e w Mallorei albo na południowych rubie˙zach Cthol Murgos. Trudno powiedzie´c. — Ale w tej chwili wła´snie Chamdarem powinni´smy si˛e martwi´c — uznał Silk. — Nie, je´sli tylko b˛edziemy jecha´c do´sc´ szybko. — Wiec lepiej ruszajmy. — Barak wstał. Koło południa zasłona chmur p˛ekła w kilku miejscach, odsłaniajac ˛ skrawki bł˛ekitnego nieba. Ogromne kolumny słonecznego s´wiatła przesuwały si˛e wolno po falujacej ˛ łagodnie równinie, która — wilgotna i niecierpliwa — oczekiwała na pierwsze dotkni˛ecie wiosny. Mandorallen prowadził, wi˛ec jechali szybko i pokonali prawie dwadzie´scia mil. Wreszcie zwolnili, by spienione konie mogły odpocza´ ˛c w lekkim truchcie. — Jak daleko jeszcze do Vo Mimbre, dziadku? — zapytał Garion, jadac ˛ u boku pana Wilka. — B˛edzie ze dwie´scie mil. Chyba nawet bli˙zej dwustu pi˛ec´ dziesi˛eciu. — To daleko. — Garion skrzywił si˛e, zmieniajac ˛ pozycj˛e w siodle. — Owszem. — Przepraszam, z˙ e tak uciekłem dzi´s rano. — Nie twoja wina. To Chamdar robił swoje sztuczki. — Ale dlaczego wybrał akurat mnie? Czy mógłby zrobi´c to samo z Durnikiem. . . albo Barakiem? Wilk przyjrzał mu si˛e. — Jeste´s młody, bardziej podatny. — Niezupełnie o to mu chodzi, prawda? — spytał Garion z wyrzutem. — Nie — przyznał starzec. — Niezupełnie. Ale to te˙z jest jaka´s odpowied´z. — Czy to jeszcze jedna z tych rzeczy, o których nie chcesz mi mówi´c? — Chyba mo˙zna to tak okre´sli´c — potwierdził uprzejmie Wilk. Garion boczył si˛e przez jaki´s czas, ale pan Wilk jechał spokojnie, jakby nie zauwaz˙ ał pełnego pretensji milczenia chłopca. Na noc zatrzymali si˛e w tolnedra´nskim zaje´zdzie, który — jak wszystkie — był prosty, wygodny i kosztowny. Rankiem zobaczyli czyste niebo. Pozostały tylko nieliczne kł˛eby białych chmur, p˛edzone rze´skim wiatrem. Widok sło´nca poprawił im samopoczucie. Nawet Barak i Silk znowu zacz˛eli si˛e przekomarza´c, czego Garion nie słyszał ani razu w ciagu ˛ długich tygodni podró˙zy pod mrocznym niebem Arendii. Mandorallen jednak tego ranka prawie si˛e nie odzywał, a jego twarz z ka˙zda˛ mila˛ stawała si˛e bardziej pos˛epna. Nie wło˙zył zbroi, tylko kolczug˛e i ciemnobł˛ekitna˛ opo´ncz˛e. Jechał z goła˛ głowa,˛ a wiatr szarpał mu k˛edzierzawe włosy. Na szczycie pobliskiego wzgórza stało mroczne zamczysko, spogladaj ˛ ace ˛ na nich z zaduma.˛ Szare mury z godno´scia˛ wznosiły si˛e w gór˛e. Mandorallen unikał patrzenia w tamta˛ stron˛e i wyra´znie ogarniała go melancholia.

74

Garion jako´s nie umiał uporzadkowa´ ˛ c swych uczu´c wobec rycerza. Był dostatecznie uczciwy, by przyzna´c, z˙ e na jego opini˛e silnie wpływaja˛ uprzedzenia Lelldorina. Wła´sciwie nie chciał lubi´c Mandorallena. Jednak, poza zwykłym przygn˛ebieniem, typowym chyba dla wszystkich Arendów, poza wystudiowanymi i skomplikowanymi archaizmami wypowiedzi i niebotyczna˛ zarozumiało´scia,˛ niewiele było cech, które budziłyby antypati˛e. Półtorej mili za zamkiem, na szczycie wzniesienia stały ruiny. Wła´sciwie była to tylko jedna s´ciana z wysokim łukiem bramy po´srodku i strzaskanymi kolumnami po obu stronach. W pobli˙zu siedziała na grzbiecie rumaka kobieta; ciemnoczerwona peleryna powiewała na wietrze. Bez słowa, jakby całkiem odruchowo, Mandorallen zjechał z traktu i pokłusował na wzniesienie. Kobieta obserwowała go tez s´ladu zdziwienia, a nawet z jaka´ ˛s szczególna˛ rozkosza.˛ — Gdzie on jedzie? — zdziwił si˛e Barak. — To jego znajoma — poinformował sucho pan Wilk. — Czy mamy na niego zaczeka´c? — Dogoni nas. Mandorallen zatrzymał konia obok kobiety i zeskoczył. Skłonił si˛e, po czym wyciagn ˛ ał ˛ r˛ece, by pomóc jej zej´sc´ na ziemie. Odeszli razem do ruin; nie dotykali si˛e nawzajem, ale szli bardzo blisko. Stan˛eli pod łukiem bramy i rozmawiali. Za odłamkiem s´ciany chmury p˛edziły po czystym niebie, a ich ogromne cienie, nie baczac ˛ na nic, omiatały smutne pola Arendii. — Powinienem wybra´c inna˛ tras˛e — mruknał ˛ Wilk. — Nie pomy´slałem. — Czy to jaki´s problem? — zapytał Durnik. — Nic niezwykłego. . . w Arendii — odparł Wilk. — Przypuszczam, z˙ e to moja wina. Czasem zapominam o rzeczach, które moga˛ si˛e przydarzy´c młodym ludziom. — Nie bad´ ˛ z taki tajemniczy, ojcze — poprosiła ciocia Pol. — To irytujace. ˛ Czy chodzi o jaka´ ˛s spraw˛e, o której powinni´smy wiedzie´c? Wilk wzruszył ramionami. — To z˙ adna tajemnica. Pół Arendii wie o wszystkim. Całe pokolenie tutejszych dziewic zapłakuje si˛e co noc z tego powodu. — Ojcze — rzuciła zniecierpliwiona ciocia Pol. — No dobrze — ustapił ˛ Wilk. — Mniej wi˛ecej w wieku Gariona Mandorallen był bardzo obiecujacym ˛ młodzie´ncem. Silny, odwa˙zny, niezbyt inteligentny — to cechy, jakie musi posiada´c dobry rycerz. Jego ojciec poprosił mnie o rad˛e, a ja uznałem, z˙ e młody człowiek powinien na jaki´s czas zamieszka´c u barona Vo Ebor. . . to wła´snie ten zamek za nami. Baron miał wspaniała˛ reputacj˛e i nale˙zycie wyszkolił młodzie´nca. Stali si˛e sobie bliscy niemal jak ojciec i syn, jako z˙ e baron był sporo starszy. Wszystko szło znakomicie, dopóki baron si˛e nie o˙zenił. Jego mał˙zonka była jednak o wiele młodsza: mniej wi˛ecej w wieku Mandorallena. — Chyba widz˛e, do czego to zmierza — stwierdził z dezaprobata˛ Durnik. — Niezupełnie. Po miodowym miesiacu ˛ baron powrócił do swych tradycyjnych, rycerskich zaj˛ec´ i pozostawił w zamku bardzo znudzona˛ młoda˛ dam˛e. Jest to sytuacja dajaca ˛ wiele ciekawych mo˙zliwo´sci. W ka˙zdym razie Mandorallen i dama wymienili spojrzenia, potem słowa. . . jak to zwykle. — W Sendarii takie rzeczy równie˙z si˛e zdarzaja˛ — wtracił ˛ Durnik. — Ale jestem pewien, z˙ e okre´slamy je innym mianem, ni˙z u˙zywane tutaj. Mówił krytycznym, nawet ura˙zonym tonem. — Nazbyt pochopnie wyciagasz ˛ wnioski, Durniku — upomniał go Wilk. — Sprawy nie potoczyły si˛e dalej. Mo˙ze szkoda. Cudzołóstwo nie jest a˙z tak powa˙zna˛ przewi75

na,˛ a po pewnym czasie znudziłoby si˛e im. Jednak oboje za bardzo kochali i szanowali barona, by okry´c go ha´nba,˛ dlatego zanim stracili kontrol˛e nad sytuacja,˛ Mandorallen opu´scił zamek. Teraz cierpia˛ w milczeniu. To niezwykle wzruszajace, ˛ cho´c osobi´scie uwa˙zam, z˙ e to strata czasu. Oczywi´scie, jestem starszy od nich. — Jeste´s starszy od ka˙zdego, ojcze. — Nie musiała´s tego mówi´c, Pol. Silk za´smiał si˛e z ironia.˛ — Ciesz˛e si˛e widzac, ˛ z˙ e nasz zadziwiajacy ˛ przyjaciel wykazał si˛e wreszcie brakiem przyzwoito´sci i pokochał cudza˛ z˙ on˛e. Jego szlachetno´sc´ zaczynała mnie ju˙z mdli´c. Twarz wyra˙zała gorycz i drwin˛e z samego siebie; Garion pami˛etał go takiego z Val Alorn, gdy rozmawiali z królowa˛ Porenn. — Czy baron o tym wie? — zainteresował si˛e Durnik. — Naturalnie. To wła´snie sprawia, z˙ e Arendowie mi˛ekna˛ i wzruszaja˛ si˛e, gdy tylko słysza˛ t˛e histori˛e. Był kiedy´s rycerz głupszy ni˙z wi˛ekszo´sc´ Arendów, który brzydko za˙zartował na ten temat. Baron wyzwał go natychmiast i w pojedynku przebił lanca.˛ Od tego czasu niewielu ludzi dostrzega w całej sytuacji co´s zabawnego. — To i tak nieprzyzwoito´sc´ — oznajmił Durnik. — Ich zachowanie jest ponad wszelkie zarzuty, Durniku — upierała si˛e ciocia Pol. — Nie ma w tym nic nagannego, póki sprawa nie posunie si˛e dalej. — Przyzwoici ludzie nie dopu´sciliby, aby co´s takiego si˛e zdarzyło. — Nie przekonasz jej, Durniku — westchnał ˛ pan Wilk. — Polgara zbyt wiele lat sp˛edziła w´sród wacu´nskich Arendów. Byli tacy sami albo nawet gorsi ni˙z Mimbraci. Nie mo˙zna brodzi´c w takim sentymentalizmie i nie przeja´ ˛c go przynajmniej cz˛es´ciowo. Na szcz˛es´cie nie całkiem przesłoniło jej to zdrowy rozsadek. ˛ Tylko od czasu do czasu zachowuje si˛e jak skłonna do szlochów romantyczna panienka. Je´sli tylko unika´c jej podczas tych ataków, wszystko jest prawie tak, jakby była całkiem normalna. — U˙zyteczniej sp˛edziłam ten czas ni˙z ty, ojcze — zauwa˙zyła jadowitym tonem ciocia Pol. — O ile pami˛etam, po´swi˛eciłe´s te lata na hulanki w portowych spelunkach Camaaru. A potem był okres poprawy, kiedy to zabawiałe´s zdeprawowane kobiety w Maragorze. Nie watpi˛ ˛ e, z˙ e te do´swiadczenia niezwykle poszerzyły zakres twej wiedzy o moralno´sci. Pan Wilk chrzakn ˛ ał ˛ z zakłopotaniem i odwrócił wzrok. Za ich plecami Mandorallen dosiadł konia i ruszył galopem w dół. Dama stała w´sród ruin patrzac, ˛ jak odje˙zd˙za, a wiatr wydymał jej czerwona˛ peleryn˛e.

Po pi˛eciu dniach dotarli do rzeki Arend, stanowiacej ˛ granic˛e mi˛edzy Arendia˛ a Tolnedra.˛ Pogoda poprawiała si˛e, w miar˛e jak posuwali si˛e na południe. Gdy rankiem stan˛eli na wzgórzu i zobaczyli rzek˛e, było ju˙z prawie ciepło. Sło´nce s´wieciło jasno, a kilka gnanych poranna˛ bryza˛ wełnistych chmur p˛edziło po niebie. — Trakt do Vo Mimbre odbiega w lewo — zauwa˙zył Mandorallen. — Tak — potwierdził Wilk. — Zjed´zmy do tego zagajnika na brzegu i spróbujmy doprowadzi´c si˛e do porzadku. ˛ Wyglad ˛ wiele znaczy w Vo Mimbre. Nie mo˙zemy przypomina´c bandy włócz˛egów. Na rozdro˙zu stały trzy postacie w brazowych ˛ szatach, pokornie chylac ˛ głowy i proszaco ˛ wyciagaj ˛ ac ˛ r˛ece. Pan Wilk s´ciagn ˛ ał ˛ wodze i podjechał wolno. Zamienił z nimi kilka słów, po czym wr˛eczył ka˙zdemu monet˛e. — Kto to? — zapytał Garion. — Mnisi z Mar Terrin — odparł Silk. — Gdzie to jest? 76

— Klasztor znajduje si˛e w południowo-wschodniej Tolnedrze, gdzie kiedy´s był Maragor. Mnisi próbuja˛ ukoi´c duchy Maragów. Pan Wilk skinał ˛ r˛eka.˛ Ruszyli, mijajac ˛ trzech z˙ ebrzacych ˛ mnichów. — Mówia,˛ z˙ e w ciagu ˛ ostatnich dwóch tygodni nie przeje˙zd˙zali t˛edy z˙ adni Murgowie. — Mo˙zna im wierzy´c? — upewnił si˛e Hettar. — Raczej tak. Mnisi nigdy nie kłamia.˛ — Wi˛ec ka˙zdemu, kto b˛edzie przeje˙zd˙zał, powiedza,˛ z˙ e tu byli´smy? — spytał Barak. Wilk skinał ˛ głowa.˛ — Odpowiedza˛ na ka˙zde pytanie, jakie im si˛e zada. — Nieprzyjemny obyczaj — burknał ˛ ponuro Barak. Pan Wilk wzruszył ramionami i poprowadził ich miedzy drzewa nad rzeka.˛ — To wystarczy — zdecydował i zeskoczył z siodła na trawiasta˛ łak˛ ˛ e. Odczekał chwil˛e, by pozostali równie˙z stan˛eli na ziemi. — Posłuchajcie — zaczał. ˛ — Jedziemy do Vo Mimbre. Musicie bardzo uwa˙za´c na to, co mówicie. Mimbraci sa˛ dra˙zliwi i najprostsze słowo mo˙ze by´c uznane za obraz˛e. — Sadz˛ ˛ e, ojcze, z˙ e powiniene´s wło˙zy´c te biała˛ szat˛e, która˛ dostałe´s od Fulracha — przerwała mu ciocia Pol, otwierajac ˛ juki. — Prosz˛e ci˛e, Pol — obruszył si˛e Wilk. — Próbuj˛e co´s wytłumaczy´c. — Wszyscy słyszeli, ojcze. Masz skłonno´sci do zbyt szczegółowych wyja´snie´n. — Uniosła biała˛ szat˛e i przyjrzała si˛e jej krytycznie. — Powiniene´s staranniej ja˛ poskłada´c. Jest pognieciona. — Nie wło˙ze˛ tego — oznajmił twardo. — Owszem, wło˙zysz ojcze — zapewniła ze słodycza.˛ — Mo˙ze b˛edziemy si˛e o to kłóci´c jeszcze godzin˛e czy dwie, ale i tak w ko´ncu b˛edziesz ja˛ miał na sobie. Dlaczego nie zaoszcz˛edzi´c ci czasu i nerwów? — To głupie — poskar˙zył si˛e. — Wiele jest głupich rzeczy, ojcze. Znam Arendów lepiej od ciebie. Zyskasz szacunek, je´sli b˛edziesz odpowiednio wygladał. ˛ Mandorallen, Hettar i Barak wło˙za˛ zbroje; Durnik, Silk i Garion te kaftany, które w Sendarii dostali od Fulracha. Ja b˛ed˛e ubrana w moja˛ bł˛ekitna˛ sukni˛e, a ty w biała˛ szat˛e. Nalegam, ojcze. — Co? Słuchaj no, Polgaro. . . — Uspokój si˛e, ojcze — rzuciła oboj˛etnie, badajac ˛ niebieski kubrak Gariona. Twarz Wilka pociemniała, a oczy niebezpiecznie wyszły z orbit. — Czy co´s jeszcze? — spytała, patrzac ˛ spokojnie. Pan Wilk zrezygnował z walki. — Jest taki madry, ˛ jak o nim mówia˛ — zauwa˙zył Silk. Godzin˛e pó´zniej znale´zli si˛e pod czystym niebem, na trakcie do Vo Mimbre. Mandorallen, znowu w l´sniacej ˛ zbroi, ze srebrno-niebieskim proporcem powiewajacym ˛ na czubku lancy otwierał kawalkad˛e. Barak w błyszczacej ˛ kolczudze i krótkiej czarnej pelerynce z nied´zwiedziej skóry jechał tu˙z za nim. Na uparte pro´sby cioci Pol wielki Cherek rozczesał splatan ˛ a˛ brod˛e, a nawet zaplótł na nowo włosy. Pan Wilk w białej szacie był naburmuszony i mruczał co´s pod nosem. Ciocia Pol z powaga˛ jechała obok niego w krótkiej, obszytej futrem pelerynce i czepcu z bł˛ekitnej satyny na ci˛ez˙ kiej masie ciemnych włosów. Garion i Durnik z´ le si˛e czuli w wytwornych strojach, za to Silk z fasonem nosił swój kubrak i czarna˛ aksamitna˛ czapk˛e. Jedynym ust˛epstwem Hettara był pier´scie´n z kutego srebra, którym zastapił ˛ prosty skórzany rzemie´n, jakim zwykle zwiazywał ˛ kosmyk włosów.

77

Poddani, a nawet rycerze spotkani na trakcie schodzili z drogi i pozdrawiali ich z szacunkiem. Dzie´n był ciepły, trakt dobrze utrzymany, a konie silne. Wczesnym popołudniem stan˛eli na szczycie wzgórza, skad ˛ trakt opadał lekko, prowadzac ˛ prosto do bram Vo Mimbre.

Rozdział 10

Stolica mimbra´nskich Arendów wyrastała jak góra ponad migocac ˛ a˛ rzeka.˛ Masywne blanki wie´nczyły grube, wysokie mury, a pot˛ez˙ ne wie˙ze i smukłe iglice z proporcami na wierzchołkach l´sniły złotem w popołudniowym sło´ncu. — Oto Vo Mimbre — oznajmił z duma˛ Mandorallen. — Królowa miast. Na tej skale fala Angaraków rozbiła si˛e, cofn˛eła i rozbiła raz jeszcze. Na tym polu spotkali swa˛ zgub˛e. Dusza i serce Arendii trwaja˛ w murach fortecy, a moc ciemno´sci nie zdoła jej zwyci˛ez˙ y´c. — Byli´smy ju˙z tutaj, Mandorallenie — mruknał ˛ kwa´sno pan Wilk. — Nie bad´ ˛ z niegrzeczny, ojcze — upomniała go ciocia Pol. Po czym zwróciła si˛e do Mandorallena i ku zdumieniu Gariona przemówiła takim stylem, jakiego nie słyszał jeszcze z jej ust. — Azali zechcesz, dzielny rycerzu, zawie´sc´ nas spiesznie do pałacu króla twego? Albowiem naradzi´c si˛e musimy w kwestiach zaiste zwłoki najmniejszej nie znosza˛ cych. — Mówiła bez s´ladu za˙zenowania, jakby te archaiczne formy były dla niej zupełnie naturalne. — Jako z˙ e´s najwi˛ekszym jest z z˙ yjacych ˛ rycerzy, oddajemy si˛e pod obron˛e twego ramienia. Mandorallen, po chwili zaskoczenia, z brz˛ekiem zbroi zeskoczył z rumaka bojowego i padł przed nia˛ na kolana. — Lady Polgaro — o´swiadczył głosem, w którym wibrowały tony gł˛ebokiego szacunku, a nawet czci. — Przyjmuj˛e t˛e misj˛e i doprowadz˛e ci˛e bezpiecznie przed oblicze króla Korodullina. Gdyby ktokolwiek s´miał kwestionowa´c najwy˙zsze twe prawo do uwagi władcy, na własnym ciele pozna gł˛ebi˛e swych bł˛edów. Ciocia Pol u´smiechn˛eła si˛e wdzi˛ecznie, a on d´zwi˛eczac ˛ zbroja˛ dopadł siodła i kłusem ruszył na czele. Kipiał wr˛ecz bitewna˛ ochota.˛ — Co to miało znaczy´c? — zapytał Wilk. — Mandorallen potrzebuje czego´s, co odwróci jego my´sli od kłopotów. Przez ostatnie par˛e dni był wyra´znie nieswój. Kiedy zbli˙zyli si˛e do miasta, Garion dostrzegł na murach s´lady uderze´n w miejscach, gdzie miotane katapultami Angaraków ci˛ez˙ kie głazy trafiały w twarda˛ skał˛e. Odpryski i rysy na blankach były pozostało´scia˛ ulewy strzał o stalowych grotach. Kamienny łuk bramy miasta ujawniał niezwykła˛ grubo´sc´ murów, a okute z˙ elazem wrota były masywne. Ze stukiem kopyt wjechali na waskie, ˛ kr˛ete uliczki. Mijani ludzie wywodzili si˛e na ogół z gminu i szybko schodzili z drogi. Twarze m˛ez˙ czyzn w brunatnych tunikach i kobiet w połatanych sukniach były oboj˛etne, bez s´ladu ciekawo´sci. — Chyba si˛e nami nie interesuja˛ — szepnał ˛ Durnikowi Garion. — Nie sadz˛ ˛ e, by pro´sci ludzie i szlachta zwracali na siebie uwag˛e — odparł kowal. ˙ a˛ obok siebie, ale nic o sobie nie wiedza.˛ Mo˙ze to jest przyczyna˛ nieszcz˛es´c´ — Zyj

79

Arendii. Garion za smutkiem pokiwał głowa.˛ Wprawdzie gmin nie przejawiał zainteresowania, jednak szlachta w pałacu płon˛eła z ciekawo´sci. Wiadomo´sc´ o ich wje´zdzie do miasta musiała ich wyprzedzi´c, gdy˙z w oknach i na parapetach pałacu tłoczyli si˛e ludzie w barwnych strojach. — Zwolnij kroku, panie rycerzu! — zawołał stojacy ˛ na parapecie m˛ez˙ czyzna o ciemnych włosach i brodzie, w czarnej aksamitnej opo´nczy narzuconej na wypolerowana˛ kolczug˛e. — Unie´s przyłbic˛e, abym mógł ci˛e pozna´c. Zdumiony Mandorallen zatrzymał si˛e przed zamkni˛eta˛ brama˛ i odsunał ˛ przyłbic˛e. — Có˙z to za nieuprzejmo´sc´ ? — zapytał gro´znie. — Jam jest, jak s´wiat wie cały, Mandorallen, baron Vo Mandor. Z pewno´scia˛ dostrzegasz herb na mej tarczy. — Ka˙zdy mo˙ze nosi´c cudzy herb — stwierdził lekcewa˙zaco ˛ tamten. Twarz Mandorallena pociemniała. — Azali sadzisz, ˛ z˙ e jest kto´s w´sród z˙ yjacych, ˛ kto s´miałby fałszywie poda´c si˛e za mnie? — Sir Andorigu! — zawołał z parapetu inny rycerz. — To w istocie sir Mandorallen. W zeszłym roku spotkałem si˛e z nim w szrankach wielkiego turnieju, a spotkanie to kosztowało mnie złamane rami˛e i dzwonienie w uszach, które po dzi´s dzie´n nie ustało. — Ach — odparł sir Andorig. — Skoro s´wiadczysz za nim, sir Helberginie, przyznam, z˙ e zaiste jest to b˛ekart z Vo Mandor. — Wkrótce b˛edziesz chyba musiał co´s z nim zrobi´c — mruknał ˛ do Mandorallena Barak. — Takie˙z odnosz˛e wra˙zenie — przyznał rycerz. — Kim jednak˙ze sa˛ ci inni za toba,˛ panie rycerzu, którzy tak˙ze pragna˛ przekroczy´c te progi? — chciał wiedzie´c sir Andorig. — Nie pozwol˛e, by otworzono bram˛e przed obcymi z dalekich stron. Mandorallen wyprostował si˛e w siodle. — Patrzcie! — zawołał głosem, słyszanym chyba w całym mie´scie. — Przynosz˛e wam honor bez miary. Otwórzcie na o´scie˙z pałacowa˛ bram˛e i gotujcie si˛e, ka˙zdy z osobna i wszyscy razem, do zło˙zenia hołdu. Spogladacie ˛ bowiem w s´wi˛ete oblicze Belgaratha Czarodzieja, Człowieka Przedwiecznego, i na boska˛ posta´c jego córki, lady Polgary, którzy przybyli do Vo Mimbre, by o rozmaitych sprawach radzi´c z władca˛ Arendii. — Czy to nie przesada? — zapytał szeptem Garion. — Taki maja˛ tu zwyczaj, skarbie — odparła spokojnie ciocia Pol. — W kontaktach z Arendami pewna ekstrawagancja jest konieczna, by zwróci´c ich uwag˛e. — A któ˙z ci˛e zapewnił, z˙ e to w istocie lord Belgarath? — w głosie Andoriga zabrzmiał cie´n szyderstwa. — Nie zegn˛e kolan przed nieznanym włócz˛ega.˛ — Azali˙z watpisz ˛ w moje słowa, rycerzu? — zapytał Mandorallen niebezpiecznie cichym głosem. — Zechcesz mo˙ze zej´sc´ tutaj i próbie podda´c swe watpliwo´ ˛ sci? Czy raczej wolisz na podobie´nstwo kundla kry´c si˛e za parapetem i ujada´c na lepszych od siebie? — To było dobre — stwierdził z uznaniem Barak. Mandorallen u´smiechnał ˛ si˛e dyskretnie. — To do niczego nie prowadzi — mruknał ˛ pan Wilk. — B˛ed˛e chyba musiał udowodni´c temu sceptykowi to i owo. Inaczej nigdy nie wejdziemy i nie zobaczymy Korodullina. Zsunał ˛ si˛e z siodła i w zamy´sleniu zdjał ˛ z ko´nskiego ogona gałazk˛ ˛ e, która zaczepiła si˛e gdzie´s w drodze. Potem w swej l´sniaco ˛ białej szacie stanał ˛ na s´rodku placu. 80

— Panie rycerzu! — zawołał łagodnym głosem. — Widz˛e, z˙ e´s człowiekiem ostro˙znym. To godna cecha, ale mo˙ze zaprowadzi´c ci˛e zbyt daleko. — Nie jestem dzieckiem, starcze — odparł ciemnowłosy rycerz tonem zbli˙zajacym ˛ si˛e do granicy obrazy. — Daj˛e wiar˛e temu tylko, co potwierdza˛ me własne oczy. — To smutne, gdy wierzy si˛e w tak niewiele — ocenił Wilk. Pochylił si˛e i wsunał ˛ gałazk˛ ˛ e mi˛edzy dwa granitowe bloki u swych stóp. Odstapił ˛ o krok i wyciagn ˛ ał ˛ dło´n. Twarz miał niezwykle łagodna.˛ — Wy´swiadcz˛e ci przysług˛e, sir Andorigu — oznajmił. — Odrodz˛e twoja˛ wiar˛e. Patrz uwa˙znie. Wymówił cicho jedno słowo, którego Garion nie dosłyszał, wywołało ono jednak znajoma˛ ju˙z fal˛e w jego umy´sle. Z poczatku ˛ nic si˛e nie działo. Potem oba głazy wypi˛etrzyły si˛e ze zgrzytem, a gałazka ˛ pogrubiała i rosnac ˛ si˛egn˛eła wyciagni˛ ˛ etej dłoni pana Wilka. Z pałacu dobiegły okrzyki zdumienia, gdy młode p˛edy strzeliły na boki. Wilk podniósł dło´n wy˙zej, a gałazka ˛ rosła posłusznie. P˛edy si˛egały wcia˙ ˛z dalej. Teraz było to ju˙z młode drzewo i wcia˙ ˛z rosło. Jeden z granitowych bloków p˛ekł z suchym trzaskiem. Zaległa absolutna cisza i wszystkie oczy wpatrywały si˛e w drzewo. Pan Wilk wyciagn ˛ ał ˛ obie r˛ece i odwrócił je dło´nmi do góry. Przemówił znowu, a czubki gał˛ezi nabrzmiały wypuszczajac ˛ paczki. ˛ A potem drzewo okryło si˛e kwiatami o białych i róz˙ owych płatkach. — Jabło´n, Pol. Nie sadzisz? ˛ — rzucił przez rami˛e. — Na to wyglada, ˛ ojcze — przyznała. Delikatnie poklepał pie´n i zwrócił si˛e do rycerza, który dr˙zacy ˛ i blady opadł na kolana. — A wi˛ec, sir Andorigu — zapytał. — W co teraz wierzysz? — Wybacz mi prosz˛e, s´wi˛ety Belgaracie — błagał zduszonym głosem Andorig. Pan Wilk wyprostował si˛e i przemówił surowo, a jego słowa układały si˛e w miarowe kadencje mowy Arendów równie łatwo, jak wcze´sniej cioci Pol. — Naznaczam ci tedy, rycerzu, obowiazek ˛ troski o to drzewo. Wyrosło bowiem, by twa˛ wiar˛e i ufno´sc´ odrodzi´c. Dług ten spłaca´c musisz czuło´scia˛ i miło´scia,˛ z jaka˛ potrzeby jego zaspokajał b˛edziesz. Z czasem urodzi owoce, a ty zbierzesz je i oddasz ka˙zdemu, kto poprosi´c ci˛e zechce. Dla łaski twej duszy nie odmówisz nikomu, cho´cby najni˙zszego był stanu. Jako drzewo wolno owoce swe daje, tako i ty wolno oddawał je b˛edziesz. — Ładne posuni˛ecie — pochwaliła ciocia Pol. Wilk mrugnał ˛ wesoło. — Uczyni˛e, co mi nakazałe´s, s´wi˛ety Belgaracie — wykrztusił sir Andorig. — Kln˛e si˛e na me serce. Pan Wilk wrócił do swego wierzchowca. — Przynajmniej zrobi w z˙ yciu jedna˛ po˙zyteczna˛ rzecz — mruknał. ˛ Nikt ju˙z nie dyskutował. Bramy pałacu rozwarły si˛e ze zgrzytem, a oni wjechali na wewn˛etrzny dziedziniec i zsiedli z koni. Dworzanie kl˛eczeli, niektórzy nawet płakali wyciagaj ˛ ac ˛ r˛ece, by dotkna´ ˛c szaty pana Wilka. Post˛epujac ˛ za Mandorallenem szli przez szerokie, wyło˙zone gobelinami korytarze, a za ich plecami rósł coraz wi˛ekszy tłum. Otworzyły si˛e przed nimi drzwi sali tronowej. Komnata była wielka,˛ wysoko sklepiona˛ hala˛ z rze´zbionymi filarami si˛egajacy˛ mi stropu. Ogromne, waskie ˛ okna mi˛edzy nimi przepuszczały przez witra˙ze promienie s´wiatła jakby układane z klejnotów. Podłoga była z polerowanego marmuru, a na przykrytym dywanem podwy˙zszeniu stał podwójny tron Arendii. Za nim zwieszały si˛e ci˛ez˙ kie purpurowe kotary. Po bokach wisiała staro˙zytna bro´n dwudziestu pokole´n 81

arendzkich królów. Lance, maczugi i ogromne miecze, wy˙zsze ni˙z ktokolwiek z ludzi, tkwiły mi˛edzy postrz˛epionymi wojennymi proporcami zapomnianych władców. Korodullin z Arendii był młodym, z wygladu ˛ chorowitym m˛ez˙ czyzna˛ w wyszywanej złotem purpurowej szacie. Du˙za˛ złota˛ koron˛e nosił tak, jakby była dla niego za ci˛ez˙ ka. Obok władcy na podwójnym tronie zasiadła pi˛ekna i blada królowa. Nieco boja´zliwie spogladali ˛ na tłum otaczajacy ˛ pana Wilka, który zbli˙zył si˛e do szerokich stopni wiodacych ˛ do tronu. — Królu mój. — Mandorallen przykl˛eknał ˛ na jedno kolano. — Oto staje w twej obecno´sci s´wiatobliwy ˛ Belgarath, ucze´n Aldura i opoka, na której od poczatku ˛ czasu wspierały si˛e królestwa Zachodu. — On wie, kim jestem, Mandorallenie — wtracił ˛ pan Wilk. Wystapił ˛ i skłonił si˛e lekko. — Bad´ ˛ zcie pozdrowieni, Korodullinie i Mayaserano. Przykro mi, z˙ e wcze´sniej nie mieli´smy okazji si˛e pozna´c. — Zaszczyt to dla nas, szlachetny Belgaracie — odparł młody władca głosem, którego d´zwi˛eczne tony kontrastowały z delikatnym wygladem. ˛ — Ojciec mój cz˛esto o tobie mówił — dodała królowa. — Byli´smy dobrymi przyjaciółmi — zapewnił Wilk. — Pozwólcie mi przedstawi´c córk˛e ma,˛ Polgar˛e. ´ — Pani. — Król z szacunkiem pochylił głow˛e. — Swiat cały zna twa˛ pot˛eg˛e, lecz ludzie zbyt rzadko wychwalali twoja˛ urod˛e. — Na pewno si˛e polubimy — odparła ciepło ciocia Pol i u´smiechn˛eła si˛e do Korodullina. — Serce me dr˙zy na widok kwiatu wszelkiej kobieco´sci — o´swiadczyła królowa. Ciocia Pol spojrzała na nia˛ w zamy´sleniu. — Musimy porozmawia´c, Mayaserano — o´swiadczyła z powaga.˛ — Na osobno´sci i bez zwłoki. Królowa była zaskoczona. Pan Wilk przedstawił pozostałych i po kolei składali pokłon przed władca.˛ — Witajcie, czcigodni go´scie — rzekł król. — Mój skromny dwór niegodny jest tak szlachetnej kompanii. — Nie mamy zbyt wiele czasu, Korodullinie — o´swiadczył Wilk. — Go´scinno´sc´ dworu Arendii jest cudem tego s´wiata. Nie chciałbym urazi´c ciebie ani twej pi˛eknej królowej, pomijajac ˛ elementy protokołu, które ozdoba˛ sa˛ tych progów. Mam jednak pewne informacje, które musz˛e przekaza´c ci na osobno´sci. Sprawa jest niezwykle pilna. — Natychmiast zatem jestem do twej dyspozycji. — Król wstał. — Wybaczcie nam, przyjaciele — zwrócił si˛e do zebranej w sali szlachty. — Jednakowo˙z ten staro˙zytny przyjaciel naszego królewskiego rodu posiada informacje, które dla naszych tylko uszu sa˛ przeznaczone, a przy tym pilne bez miary. Pozwólcie wi˛ec, prosz˛e, z˙ e oddalimy si˛e teraz na czas niedługi, by wysłucha´c owych wie´sci. Powrócimy wkrótce. — Polgaro — rzucił pan Wilk. — Nie zwlekaj, ojcze — odparła. — W tej chwili musz˛e pomówi´c z Mayaserana˛ o sprawach niezwykle dla niej istotnych. — Nie mo˙zesz z tym zaczeka´c? — Nie, ojcze, nie mog˛e. Uj˛eła królowa˛ pod rami˛e i wyszły obie. Pan Wilk spogladał ˛ za nia˛ przez chwil˛e, wzruszył ramionami i wraz z Korodullinem tak˙ze opu´scił sal˛e tronowa.˛ Zapadła kłopotliwa cisza. — Wysoce niewła´sciwe — stwierdził z przygana˛ stary dworzanin o rzadkich siwych włosach. 82

— Konieczny po´spiech, panie — wyja´snił mu Mandorallen. — Jak suponował czcigodny Belgarath, misja nasza niezwykła˛ ma wag˛e dla przetrwania królestw Zachodu. Nasz Pradawny Wróg wkrótce znów mo˙ze wyruszy´c. Niewiele, l˛ekam si˛e, czasu pozostało do dnia, gdy na mimbra´nskich rycerzach skupi si˛e znowu impet straszliwej wojny. — Niech b˛edzie błogosławiony j˛ezyk, co takie wie´sci przynosi! — zawołał siwowłosy m˛ez˙ czyzna. — Bałem si˛e bowiem, z˙ e obejrzałem ju˙z swa˛ ostatnia˛ bitw˛e i w zdziecinnieniu na ło˙zu umr˛e. Dzi˛eki wielkiemu Chaldanowi, z˙ e wigor zachowa´c mi pozwolił i z˙ e me siły nie odeszły z upływem ledwie o´smiu dziesiatków ˛ lat. Garion samotnie stanał ˛ pod s´ciana,˛ próbujac ˛ rozwiaza´ ˛ c swój problem. Wydarzenia przywiodły go na dwór króla Korodullina, zanim zda˙ ˛zył si˛e przygotowa´c do wypełnienia nieprzyjemnego obowiazku. ˛ Dał słowo Lelldorinowi, z˙ e przeka˙ze władcy pewne informacje, nie miał jednak poj˛ecia, jak zacza´ ˛c. Onie´smielała go wyszukana etykieta arendzkiego dworu, tak ró˙zna od rubasznych obyczajów w pałacu Anhega w Val Alorn czy niemal domowej atmosfery u króla Fulracha w Sendarii. To było Vo Mimbre i sam pomysł, z˙ e wykrzyczy wszystko, co wie o szale´nczym spisku grupki asturskich zapale´nców, tak jak wykrzyczał wiadomo´sc´ o jarlu Jarviku w Chereku, wydawał si˛e teraz wykluczony. Nagle uderzyły go wspomnienia. Sytuacja była tak podobna, z˙ e przypominała jaka´ ˛s zło˙zona˛ rozgrywk˛e. Ruchy na planszy były niemal identyczne: wtedy i teraz znalazł si˛e w pozycji, gdy musiał zablokowa´c kluczowe posuni˛ecie, po którym ginie król, a pa´nstwo pogra˙ ˛za si˛e w chaosie. Czuł si˛e dziwnie bezradny, jak gdyby całym jego z˙ yciem kierowały palce dwóch graczy bez twarzy, przesuwajacych ˛ piony po tej samej planszy. A gra, o ile mógł to osadzi´ ˛ c, trwała ju˙z cała˛ wieczno´sc´ . Nie miał z˙ adnych watpliwo´ ˛ sci w kwestii tego, co powinno by´c zrobione. Jednak to on musiał znale´zc´ sposób, by tego dokona´c. Król Korodullin był wyra´znie wstrza´ ˛sni˛ety, gdy pół godziny pó´zniej wkroczył do sali tronowej u boku pana Wilka. Z trudem panował nad soba.˛ — Wybaczcie, szlachetni panowie — przeprosił. — Jednak˙ze niepokojace ˛ usłyszałem wie´sci. Zapomnijmy wszak˙ze o troskach i s´wi˛etujmy t˛e wiekopomna˛ wizyt˛e. Przywołajcie grajków i ka˙zcie gotowa´c bankiet. Przy drzwiach nastapiło ˛ jakie´s poruszenie. Człowiek w czarnej szacie wkroczył do sali tronowej eskortowany przez sze´sciu mimbra´nskich rycerzy w pełnej zbroi. Spogla˛ dali podejrzliwe, trzymajac ˛ dłonie na r˛ekoje´sciach mieczy, jakby wyzywali ka˙zdego, by odwa˙zył si˛e stana´ ˛c na drodze ich przywódcy. Kiedy m˛ez˙ czyzna podszedł bli˙zej, Garion dostrzegł kanciaste oczy i blizny na policzkach. Ten człowiek był Murgiem. Barak stanowczym gestem chwycił Hettara za rami˛e. Murgo najwyra´zniej ubierał si˛e w po´spiechu i z trudem chwytał oddech po szybkim marszu. — Wasza królewska mo´sc´ — wysapał, składajac ˛ dworski pokłon przed Korodullinem. — Wła´snie mi doniesiono, z˙ e go´scie zjawili si˛e na twym dworze. Pospieszyłem wi˛ec, by powita´c ich w imieniu mego pana, Taura Urgasa. Korodullin zesztywniał. — Nie przypominam sobie, bym ci˛e tu wzywał, Nachaku — o´swiadczył chłodno. — Jest wi˛ec tak, jakom si˛e obawiał — odparł Murgo. — Posła´ncy owi z´ le o mojej rasie mówili, próbujac ˛ zerwa´c przyja´zn´ , jaka trwa mi˛edzy tronami Arendii i Cthol Murgos. Smuci mnie, z˙ e wasza wysoko´sc´ ucho nadstawiał tym oszczerstwom, nie dajac ˛ mi zaiste z˙ adnej szansy obrony. Czy to godne post˛epowanie, wasza królewska mo´sc´ ? — Kto to jest? — spytał Korodullina pan Wilk.

83

— Nachak — wyja´snił król. — Ambasador Cthol Murgos. Zali˙z mam ci˛e przedstawi´c, o Staro˙zytny? — To zb˛edne — stwierdził oboj˛etnie pan Wilk. — Ka˙zdy Murgo na tym s´wiecie wie, kim jestem. Matki w Cthol Murgos strasza˛ moim imieniem nieposłuszne dzieci. — Ale ja nie jestem dzieckiem, starcze — rzekł wzgardliwie Nachak. — Nie l˛ekam si˛e ciebie. — To du˙za nieostro˙zno´sc´ — zauwa˙zył Silk. D´zwi˛ek imienia Murga podziałał na Gariona jak cios. Patrzac ˛ na poznaczona˛ bliznami twarz człowieka, który tak wykorzystał Lelldorina i jego przyjaciół, chłopiec pojał, ˛ z˙ e grajacy ˛ ponownie przesun˛eli pionki i ustawili je w decydujacej ˛ pozycji. Wynik rozgrywki raz jeszcze zale˙zał tylko od niego. — Jakie kłamstwa powtórzyłe´s królowi? — zapytał pana Wilka Nachak. ˙ — Zadnych kłamstw, Nachaku. Tylko prawd˛e. To zupełnie wystarczy. — Protestuj˛e, wasza wysoko´sc´ — ambasador zwrócił si˛e do króla. — Goraco ˛ protestuj˛e. Cały s´wiat wie o jego nienawi´sci do mego narodu. Jak mogłe´s pozwoli´c, by zatruł kłamstwami twoje uczucia wobec nas? — Zapomniał o zaistach i azali˙zach — mruknał ˛ drwiaco ˛ Silk. — Jest zdenerwowany — odparł Barak. — Zdenerwowani Murgowie sa˛ zwykle niezr˛eczni. To jedna z ich wad. — Alornowie! — warknał ˛ pogardliwie Nachak. — Zgadza si˛e, Murgu — przyznał lodowatym tonem Barak. Wcia˙ ˛z s´ciskał rami˛e Hettara. Nachak spojrzał i jego oczy rozszerzyły si˛e nagle, jakby dopiero teraz zauwa˙zył Algara. Cofnał ˛ si˛e przed pełnym nienawi´sci wzrokiem Hettara, a jego sze´sciu rycerzy zbli˙zyło si˛e czujnie. — Wasza wysoko´sc´ — syknał. ˛ — Poznaj˛e tego człowieka. To Hettar z Algarii, znany morderca. Z˙ adam, ˛ by´s go aresztował. — Z˙ adasz, ˛ Nachaku? — powtórzył król, a jego oczy błysn˛eły gro´znie. — Azali z˙ adania ˛ s´miesz mi stawia´c na moim własnym dworze? — Wybacz mi, wasza królewska mo´sc´ — przeprosił szybko Nachak. — Ale widok tej bestii tak wyprowadził mnie z równowagi, z˙ e zapomniałem o manierach. — Rozsadek ˛ nakazywałby ci odej´sc´ , Nachaku — poradził pan Wilk. — To niedobry pomysł, by Murgo przebywał samotnie w obecno´sci tak wielu Alornów. W takich warunkach zdarzaja˛ si˛e czasem wypadki. — Dziadku — odezwał si˛e natarczywie Garion. Nie wiedział skad, ˛ ale miał pewno´sc´ , z˙ e musi przemówi´c. Nachak nie mo˙ze opu´sci´c sali tronowej. Gracze bez twarzy dokonali ostatnich posuni˛ec´ i tutaj wła´snie rozgrywka musi si˛e rozstrzygna´ ˛c. — Dziadku — powtórzył. — Musz˛e ci co´s powiedzie´c. — Nie teraz, Garionie. — Wilk wcia˙ ˛z wpatrywał si˛e gro´znym wzrokiem w Murga. — To wa˙zne, dziadku. Bardzo wa˙zne. Pan Wilk odwrócił si˛e, jakby chciał odpowiedzie´c mu gniewnie, ale wtedy co´s zauwa˙zył — co´s, czego nie mógł zobaczy´c nikt inny w tej komnacie — i w zdumieniu otworzył szeroko oczy. — Dobrze, Garionie — rzekł z niezwykłym spokojem. — Mów. — Pewni ludzie planuja˛ zgładzenie króla Arendii. — Garion powiedział to gło´sniej, ni˙z zamierzał. Nagła cisza i zapadła w sali tronowej. Nachak zbladł, odruchowo przesunał ˛ dło´n do r˛ekoje´sci miecza i znieruchomiał. Garion z cała˛ wyrazisto´scia˛ zdał sobie spraw˛e, z˙ e tu˙z za nim stoi ogromny Barak, a obok Hettar w czarnej skórze, pos˛epny jak sama s´mier´c. Nachak cofnał ˛ si˛e i skinał ˛

84

na swych zakutych w stal rycerzy. Natychmiast utworzyli wokół niego ochronny krag. ˛ Si˛egn˛eli do broni. — Nie zostan˛e tu ani chwili, by wysłuchiwa´c takich oszczerstw — oznajmił Murgo. — Nie dałem ci przyzwolenia, by´s odszedł, Nachaku — przypomniał mu chłodno Korodullin. — Przez pewien czas jeszcze twa obecno´sc´ b˛edzie po˙zadana. ˛ Młody władca surowo i z moca˛ spojrzał w oczy ambasadora. Potem zwrócił si˛e do Gariona. — Mów s´miało, chłopcze, i z niczyjej strony nie l˛ekaj si˛e odwetu za twe słowa. Garion nabrał tchu. — Nie znam dokładnie wszystkich szczegółów, wasza królewska mo´sc´ — wyjas´nił. — Dowiedziałem si˛e o tym przypadkiem. — Powiedz, ile mo˙zesz — zach˛ecił król. — Z tego co wiem, kiedy latem wasza królewska mo´sc´ wyruszy do Vo Astur, grupa ludzi zamierza dokona´c zamachu gdzie´s na trakcie. — Z pewno´scia˛ asturscy zdrajcy — uznał siwowłosy dworzanin. — Oni nazywaja˛ siebie patriotami — odpowiedział Garion. — Nie watpi˛ ˛ e — parsknał ˛ m˛ez˙ czyzna. — Takie próby nie sa˛ rzadko´scia˛ — o´swiadczył król. — Podejmiemy kroki, by temu zapobiec. Dzi˛eki ci za to ostrze˙zenie. — To nie wszystko, wasza wysoko´sc´ — mówił dalej Garion. — Kiedy zaatakuja,˛ b˛eda˛ nosi´c mundury tolnedra´nskich legionistów. Silk gwizdnał ˛ przez z˛eby. — Chodzi o to, by szlachta uwierzyła, z˙ e zostałe´s zamordowany przez Tolnedran. Ci ludzie sa˛ pewni, z˙ e Mimbre natychmiast wypowie wojn˛e imperium, a kiedy to nastapi, ˛ wkrocza˛ tu legiony. Wtedy, gdy wszyscy rusza˛ do walki, ogłosza˛ niepodległo´sc´ Asturii wobec tronu Arendii. Wierza˛ w poparcie wszystkich Asturów. — Rozumiem — zamy´slił si˛e król. — To chytrze pomy´slany plan, cho´c przejawia subtelno´sc´ nietypowa˛ dla naszych zapalczywych asturskich braci. Jednak˙ze nic jeszcze nie usłyszałem, co by łaczyło ˛ emisariusza Taura Urgasa z ta˛ zdrada.˛ — On to wszystko wymy´slił, wasza królewska mo´sc´ . Przekazał im wszelkie informacje i dostarczył złota, by mogli kupi´c tolnedra´nskie mundury i zach˛eci´c niezdecydowanych. — Kłamie! — wybuchnał ˛ Nachak. — B˛edziesz miał prawo do odpowiedzi, Nachaku — uspokoił go władca, po czym zwrócił si˛e do Gariona. — Chc˛e zbada´c t˛e spraw˛e dokładniej. Jak˙ze zdobyłe´s te wiadomo´sci? — Nie mog˛e powiedzie´c, wasza wysoko´sc´ — odparł z wysiłkiem Garion. — Dałem słowo. Jeden z tych ludzi wyznał mi wszystko, by dowie´sc´ , z˙ e jest moim przyjacielem. Powierzył mi własne z˙ ycie, aby pokaza´c, jak bardzo mi ufa. Nie mog˛e go zdradzi´c. — Twa lojalno´sc´ zaiste dobrze s´wiadczy o tobie, młody Garionie — pochwalił go król. — Jednak˙ze oskar˙zenie ambasadora Murgów niezwykłej jest wagi. Azali zdołasz, nie zdradzajac ˛ zaufania, wykaza´c prawd˛e swych słów? Garion bezradnie pokr˛ecił głowa.˛ — To powa˙zna sprawa, wasza królewska mo´sc´ — o´swiadczył Nachak. — Jestem osobistym przedstawicielem Taura Urgasa. Ten kłamliwy urwis to wychowanek Belgaratha, a jego szalona, nie poparta dowodami opowie´sc´ to oczywista próba wbicia klina niezgody mi˛edzy trony Arendii i Cthol Murgos. Nie mo˙zna pozwoli´c, by rzucano takie oskar˙zenia. Trzeba zmusi´c chłopca, by wskazał tych wymy´slonych spiskowców albo przyznał, z˙ e kłamie. — Dał słowo, Nachaku — przypomniał król. 85

— To on tak twierdzi. — Murgo skrzywił si˛e z lekcewa˙zeniem. — Wypróbujmy go. Godzina w izbie tortur mo˙ze go skłoni´c do mówienia. — Na ogół nie z˙ ywi˛e zaufania do zezna´n składanych na m˛ekach — o´swiadczył Korodullin. — Je´sli zadowoli to wasza˛ królewska˛ mo´sc´ — wtracił ˛ Mandorallen — mo˙ze to by´c, z˙ e pomog˛e rozwiaza´ ˛ c t˛e kwesti˛e. Garion rzucił mu pełne l˛eku spojrzenie. Mandorallen znał Lelldorina i bez trudu mógł odgadna´ ˛c prawd˛e. Co wi˛ecej, Mandorallen był Mimbratom, a Korodullin jego królem. Nie tylko nic go nie zmuszało do milczenia, ale obowiazek ˛ wła´sciwie nakazywał wyzna´c wszystko, co wie. — Sir Mandorallenie — odpowiedział z powaga˛ król. — Legendarne jest twe oddanie sprawie prawdy i honoru. Azali zdołasz wskaza´c owych spiskowców? Pytanie zawisło gro´znie w powietrzu. — Nie, panie — odparł stanowczo Mandorallen. — Wiem jednak˙ze, i˙z Garion prawdomównym i uczciwym jest chłopcem. R˛ecz˛e za niego. — To słabe dowody — stwierdził Nachak. — Ja o´swiadczam, z˙ e on kłamie. I do czego to nas prowadzi? — Chłopiec jest mym towarzyszem — rzekł Mandorallen. — Nie b˛ed˛e narz˛edziem słu˙zacym ˛ do złamania jego słowa, bowiem honor tego młodzie´nca równie jest mi drogi jak mój własny. Nasze prawa stanowia˛ wszak˙ze, i˙z sprawa, której dowodów brakuje, mo˙ze by´c rozstrzygni˛eta przez prób˛e walki. Stan˛e w szranki za tego chłopca. O´swiadczam przy wszystkich zgromadzonych, z˙ e ten oto Nachak to zdradziecki łotr, co wraz z innymi spisek uknuł, by zgładzi´c mego króla. Zdjał ˛ stalowa˛ r˛ekawic˛e i cisnał ˛ ja˛ na podłog˛e. Łoskot jej uderzenia zabrzmiał jak grom. — Podejmij wyzwanie, Murgu — rzucił z pogarda˛ Mandorallen. — Albo niech je za ciebie przyjmie który´s z tych rycerzy-pochlebców. Udowodni˛e twe łotrostwo na ciele twoim bad´ ˛ z na ciele twego czempiona. Nachak spojrzał na r˛ekawic˛e, potem na wielkiego rycerza, stojacego ˛ przed nim w oskar˙zycielskiej pozie. Nerwowo oblizał wargi i rozejrzał si˛e. Prócz Mandorallena nikt ze zgromadzonej szlachty nie miał broni. Murgo zmru˙zył oczy w nagłej desperacji. — Zabijcie go! — warknał ˛ do sze´sciu m˛ez˙ ów w zbrojach, którzy go otaczali. Rycerze byli zaskoczeni, niepewni, co maja˛ czyni´c. — Zabijcie go! — rozkazał Nachak. — Tysiac ˛ sztuk złota dla tego, kto pozbawi go z˙ ycia! Po tych słowach twarze całej szóstki przybrały wyraz zdecydowania. Jak jeden dobyli mieczy i równa˛ linia˛ ruszyli na Mandorallena, unoszac ˛ tarcze. Rozległy si˛e krzyki i j˛eki, gdy szlachcice i ich damy starali si˛e zej´sc´ im z drogi. — Có˙z to za zdrada? — zapytał dumnie Mandorallen. — Azali˙z tak rozmiłowani jeste´scie w tym Murgu i jego złocie, z˙ e chwytacie za bro´n w obecno´sci króla, otwarcie łamiac ˛ zakazy prawa? Odrzu´ccie miecze. Zbli˙zali si˛e gro´znie, nie zwa˙zajac ˛ na jego słowa. — Bro´n si˛e, sir Mandorallenie! — zawołał Korodullin, unoszac ˛ si˛e na tronie. — Zwalniam ci˛e z ogranicze´n prawa. Barak jednak ruszył ju˙z na pomoc. Widzac, ˛ z˙ e Mandorallen nie zabrał do sali tronowej swej tarczy, zerwał ze s´ciany ogromny, dwur˛eczny miecz. — Mandorallenie! — zawołał i pchnał ˛ or˛ez˙ po podłodze. Wielki miecz sunał ˛ podskakujac ˛ lekko, a˙z Mandorallen zatrzymał go noga,˛ pochylił si˛e i chwycił za r˛ekoje´sc´ . Sze´sciu rycerzy straciło nieco pewno´sci siebie widzac, ˛ jak dwiema r˛ekami podnosi ci˛ez˙ ka,˛ sze´sciostopowa˛ kling˛e. 86

Barak z szerokim u´smiechem chwycił w jedna˛ r˛ek˛e miecz, w druga˛ swój topór bojowy. Hettar, nisko trzymajac ˛ szabl˛e, z kocia˛ zwinno´scia˛ kra˙ ˛zył wokół niezdarnych rycerzy. Garion bez namysłu tak˙ze si˛egnał ˛ po bro´n, lecz palce pana Wilka zacisn˛eły si˛e na jego przedramieniu. — Nie mieszaj si˛e do tego — rzucił starzec i odciagn ˛ ał ˛ go w bok, dalej od pola bliskiej ju˙z walki. Pierwszy cios Mandorallena trafił w uniesiona˛ pospiesznie tarcz˛e, strzaskał rami˛e rycerza w karmazynowej opo´nczy, powalił go i odepchnał ˛ na dziesi˛ec´ stóp. Barak toporem odbił pchni˛ecie, a mieczem uderzył w tarcz˛e przeciwnika. Hettar wprawnie unikał niezr˛ecznych ciosów rycerza w zbroi zdobionej zielona˛ emalia,˛ szabla˛ za´s si˛egał błyskawicznie do jego chronionej przyłbica˛ twarzy. Stalowy szcz˛ek mieczy rozlegał si˛e echem w sali tronowej Korodullina, a fontanny iskier strzelały z ostrzy. Pot˛ez˙ nymi uderzeniami Mandorallen powalił drugiego z przeciwników. Szeroki zamach dwur˛ecznego miecza trafił poni˙zej tarczy. Rycerz wrzasnał, ˛ gdy klinga rozci˛eła pancerz. Padł, broczac ˛ krwia˛ z rany si˛egajacej ˛ do połowy ciała. Chytrym ciosem topora Barak wygiał ˛ boczna˛ powierzchni˛e hełmu kr˛epego rycerza, który okr˛ecił si˛e bezwładnie i runał ˛ na posadzk˛e. Hettar wykonał pozorowany atak, po czym wsunał ˛ szabl˛e w szczelin˛e przyłbicy przeciwnika. Rycerz zesztywniał, gdy ostrze dotarło do mózgu. Wir bitewnego chaosu przesuwał si˛e po sali; szlachcice i damy odskakiwali na wszystkie strony, by unikna´ ˛c ran. Nachak patrzył z l˛ekiem, jak jego ludzie padaja˛ jeden po drugim. Potem nagle odwrócił si˛e i rzucił do wyj´scia. — Ucieka! — zawołał Garion, lecz Hettar ju˙z p˛edził za Murgiem. Straszna twarz i zakrwawiona szabla sprawiały, z˙ e grupy dworzan i płaczacych ˛ w przera˙zeniu dam rozst˛epowały si˛e, otwierajac ˛ drog˛e. Nachak dotarł ju˙z niemal do drzwi, gdy Hettar długimi skokami przedarł si˛e przez tłum i zablokował wyj´scie. Z krzykiem rozpaczy ambasador wyrwał miecz z pochwy, a Garion poczuł nagły, niespodziewany przypływ lito´sci dla tego człowieka. Murgo podniósł miecz, a Hettar s´wisnał ˛ szabla˛ prawie jak pejczem, uderzajac ˛ go w jedno, potem w drugie rami˛e. Nachak desperacko usiłował podnie´sc´ zdr˛etwiałe r˛ece, by osłoni´c głow˛e, lecz klinga Hettara nagle opadła. Potem, z niezwykła,˛ płynna˛ gracja,˛ Algar powolnym sztychem przebił Murga na wylot. Garion widział ostrze szabli, wysuwajace ˛ si˛e spomi˛edzy łopatek Nachaka. Ambasador wciagn ˛ ał ˛ powietrze, upu´scił miecz i dwiema r˛ekami chwycił nadgarstek Hettara. Jednak Algar niepowstrzymanie obracał dło´n, skr˛ecajac ˛ ostra,˛ zakrzywiona˛ kling˛e w ciele wroga. Nachak j˛eknał ˛ okropnie i zadr˙zał. Potem jego palce ze´slizn˛eły si˛e z r˛eki Hettara, a nogi ugi˛eły. Krew zabulgotała mu w płucach, gdy westchnał ˛ i wolno upadł na plecy, zsuwajac ˛ si˛e bezwładnie z ostrza szabli Hettara.

Rozdział 11

Straszliwa cisza zapadła w sali tronowej po s´mierci Nachaka. Potem dwaj członkowie jego stra˙zy przybocznej, którzy jeszcze mogli usta´c na nogach, z gło´snym trzaskiem rzucili miecze na zalana˛ krwia˛ posadzk˛e. Mandorallen podniósł przyłbic˛e i stanał ˛ przed tronem. — Panie — oznajmił z szacunkiem. — Zdrada Nachaka została wykazana poprzez prób˛e walki. — Zaiste — przyznał król. — Tego jedynie z˙ ałuj˛e, z˙ e entuzjazm twój w obronie słusznej sprawy pozbawił mnie mo˙zliwo´sci gł˛ebszego zbadania pełnego zasi˛egu łajdactw Nachaka. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e spiski, jakie knuł, same si˛e rozwia˙ ˛za,˛ gdy rozejdzie si˛e wie´sc´ o jego s´mierci. — To by´c mo˙ze — zgodził si˛e Korodullin. — Jednak˙ze chciałem si˛egna´ ˛c dalej. Czy te łajdactwa to tylko Nachaka pomysł, czy trzeba spojrze´c poza niego, a˙z do samego Taura Urgasa. — W zamy´sleniu zmarszczył brwi, po czym potrzasn ˛ ał ˛ głowa,˛ jakby chciał odepchna´ ˛c jakie´s mroczne podejrzenia. — Wielki dług zaciagn˛ ˛ eła u ciebie Arendia, Pradawny Belgaracie. M˛ez˙ na twa kompania powstrzymała ponowny wybuch wojny, o której lepiej zapomnie´c. — Ze smutkiem spojrzał na brudna˛ od krwi posadzk˛e i ciała zabitych. — Moja sala tronowa stała si˛e polem bitwy. Zaprawd˛e, nawet tutaj si˛ega klatwa ˛ Arendii. Westchnał. ˛ — Uprzatnijcie ˛ to — rozkazał krótko i odwrócił głow˛e, by nie widzie´c ponurej pracy. Dworzanie i damy zacz˛eli rozmawia´c, gdy tylko wyniesiono zwłoki i zmyto posadzk˛e, usuwajac ˛ kału˙ze lepkiej krwi. — Niezła walka — podsumował Barak, starannie wycierajac ˛ ostrze topora. — Jestem twym dłu˙znikiem, lordzie Baraku — o´swiadczył z powaga˛ Mandorallen. — Pomoc twa w sama˛ por˛e nadeszła. Barak wzruszył ramionami. — W takiej sytuacji uznałem to za wła´sciwe. Stanał ˛ przy nich Hettar. Ponura, jastrz˛ebia twarz wyra˙zała satysfakcj˛e. — Niezła robota z tym Nachakiem — pochwalił go Barak. — Mam spora˛ praktyk˛e — wyja´snił Hettar. — Gdy dochodzi do starcia, Murgowie zawsze popełniaja˛ ten sam bład. ˛ To chyba jaka´s luka w szkoleniu. — To przykre, prawda? — zmartwił si˛e nieszczerze Barak. Garion opu´scił przyjaciół. Wiedział, z˙ e to irracjonalne, ale czuł si˛e odpowiedzialny za rze´z, której był s´wiadkiem. Przelana krew i gwałtowna s´mier´c były rezultatem jego słów. Gdyby si˛e nie odezwał, martwi teraz ludzie z˙ yliby jeszcze. Niewa˙zne, jak uza-

88

sadnione — konieczne nawet — były te słowa, dr˛eczyło go poczucie winy. W takim stanie nie chciał rozmawia´c z przyjaciółmi. Bardziej ni˙z kiedykolwiek brakowało mu cioci Pol, jednak nie wróciła jeszcze do sali tronowej, musiał wi˛ec sam zmaga´c si˛e ze swym sumieniem. Ukrył si˛e w wykuszu utworzonym przez kolumny przy południowej s´cianie sali i stał samotny, pogra˙ ˛zony w niewesołych my´slach. Po chwili dostrzegł dziewczyn˛e, mo˙ze o dwa lata starsza˛ od niego, jak płynie ku niemu nad posadzka,˛ szeleszczac ˛ karmazynowa˛ suknia˛ ze sztywnego brokatu. Miała ciemne, nawet czarne włosy i mleczna˛ cer˛e. Stan sukni był wci˛ety do´sc´ gł˛eboko i Garion z pewnym trudem znalazł bezpieczne miejsce, na którym mógł oprze´c wzrok. — Pragn˛e dołaczy´ ˛ c swe podzi˛ekowanie do wdzi˛eczno´sci całej Arendii, lordzie Garionie — szepn˛eła. Jej głos wibrował emocjami, których chłopiec nie pojmował. — W sam czas ujawniłe´s spisek Murga i zaiste ocaliłe´s z˙ ycie naszego suwerena. Fala ciepła ogarn˛eła Gariona. — Nie uczyniłem tak wiele, pani — odparł z nie całkiem szczera˛ skromno´scia.˛ — To moi przyjaciele walczyli. — Ale twoje m˛ez˙ ne wyznanie odkryło plugawy spisek — upierała si˛e. — A dziewice s´piewa´c b˛eda˛ o szlachetno´sci, z jaka˛ chroniłe´s to˙zsamo´sc´ swego bezimiennego i zbłakanego ˛ przyjaciela. Dziewice nie były słowem, na które Garion był przygotowany. Zarumienił si˛e i zmieszał beznadziejnie. — Czy w samej rzeczy, szlachetny Garionie, wnukiem jeste´s Wiecznego Belgaratha? — Pokrewie´nstwo jest troch˛e dalsze, ale upraszczamy je dla wygody. — Ale jest twoim przodkiem w prostej linii? — nalegała, a jej fiołkowe oczy błyszczały. — On twierdzi, z˙ e tak. — Czy lady Polgara nie jest twoja˛ matka? ˛ — Ciotka.˛ — To tak˙ze bliskie pokrewie´nstwo — pochwaliła ciepłym głosem i lekko poło˙zyła dło´n na przedramieniu Gariona. — Krew twoja, lordzie Garionie, najszlachetniejsza jest w s´wiecie. Wyznaj mi, czy mo˙zliwe, by´s nie był jeszcze zar˛eczony? Garion zamrugał niepewnie, a uszy poczerwieniały mu nagle. — Garionie — huknał ˛ swym dono´snym głosem Mandorallen, ratujac ˛ go z niezr˛ecznej sytuacji. — Szukałem ci˛e. Czy wybaczysz nam, hrabianko? Młoda dama rzuciła Mandorallenowi spojrzenie pełne jadu, lecz mocna dło´n rycerza ju˙z odciagała ˛ chłopca spod s´ciany. — Porozmawiamy jeszcze, lordzie Garionie! — zawołała na po˙zegnanie dziewczyna. — Mam nadziej˛e, pani — odpowiedział przez rami˛e. Potem on i Mandorallen wmieszali si˛e w tłum dworzan po´srodku sali. — Chciałem ci podzi˛ekowa´c, Mandorallenie — powiedział w ko´ncu Garion, cho´c nie przyszło mu to całkiem łatwo. — Za co, chłopcze? — Wiedziałe´s, kogo osłaniam, kiedy mówiłem królowi o Nachaku, prawda? — Oczywi´scie — przyznał bezceremonialnie rycerz. — Mogłe´s powiedzie´c królowi. . . szczerze mówiac, ˛ miałe´s nawet obowiazek ˛ mu powiedzie´c. — Przecie˙z dałe´s swoje słowo. — Ale ty nie. 89

— Jeste´s mym towarzyszem. Twe słowo wia˙ ˛ze mnie tak samo mocno jak ciebie. To zaskoczyło Gariona. Niezwykłe wyrafinowanie zasad arendzkiej etyki przekraczało jego mo˙zliwo´sc´ pojmowania. — I zamiast tego walczyłe´s za mnie. — Oczywi´scie — roze´smiał si˛e Mandorallen. — Cho´c wyzna´c ci musz˛e uczciwie, z˙ e ma gotowo´sc´ , by stana´ ˛c jako twój czempion, nie tylko z przyja´zni płyn˛eła. W istocie uznałem tego Murga za nieuprzejmego i nie podobała mi si˛e arogancja jego najemników. Skłonny byłem do walki, zanim objawiła si˛e potrzeba. Mo˙ze to ja wła´snie winienem ci wdzi˛eczno´sc´ za dostarczenie pretekstu. — Nie rozumiem ci˛e, Mandorallenie — wyznał chłopiec. — Czasem wydaje mi si˛e, z˙ e jeste´s najbardziej skomplikowanym człowiekiem, jakiego w z˙ yciu spotkałem. — Ja? — zdumiał si˛e Mandorallen. — Jestem najprostszym z ludzi. Potem rozejrzał si˛e czujnie i pochylił lekko. — Ostrzec ci˛e musz˛e, by´s uwa˙zał, co mówisz, rozmawiajac ˛ z hrabianka˛ Vasrana˛ — uprzedził. — To wła´snie skłoniło mnie, by odciagn ˛ a´ ˛c ci˛e na stron˛e. — Z kim? — Z ta˛ pi˛ekna˛ młoda˛ dama,˛ z która˛ dyskurs toczyłe´s. Uwa˙za si˛e za najwi˛eksza˛ pi˛ekno´sc´ w królestwie i szuka godnego siebie m˛ez˙ a. — M˛ez˙ a? — powtórzył dr˙zacym ˛ głosem Garion. — Jeste´s cennym łupem, chłopcze. Krew twa szlachetna jest ponad miar˛e z przyczyny pokrewie´nstwa z Belgarathem. B˛edziesz wyjatkow ˛ a˛ zdobycza˛ dla hrabianki. — M˛ez˙ a? — wykrztusił jeszcze raz Garion czujac, ˛ jak mi˛ekna˛ mu kolana. — Mnie? — Nie wiem, jak stoja˛ sprawy w mglistej Sendarii, w Arendii wszak˙ze jeste´s w wieku odpowiednim do mał˙ze´nstwa. Bacz zatem, co mówisz. Najbardziej niewinna uwaga mo˙ze zosta´c uznana za obietnic˛e, je´sli dama zechce tak ja˛ potraktowa´c. Garion przełknał ˛ s´lin˛e i rozejrzał si˛e l˛ekliwie. Potem spróbował si˛e ukry´c, jak najlepiej potrafił. Czuł, z˙ e jego nerwy nie zniosa˛ nast˛epnego szoku. Hrabianka Vasrana okazała si˛e jednak wytrawna˛ łowczynia.˛ Z godna˛ podziwu determinacja˛ wytropiła go i płomiennymi oczami oraz falujacym ˛ łonem przygwo´zdziła przy innym wykuszu. — Oto okazj˛e mamy, by kontynuowa´c nasza˛ niezwykle wszak interesujac ˛ a˛ dyskusj˛e, lordzie Garionie — szepn˛eła. Garion my´slał o ucieczce, gdy w towarzystwie rozpromienionej Mayaserany do sali tronowej wkroczyła ciocia Pol. Zamieniła kilka słów z Mandorallenem, po czym natychmiast ruszyła do miejsca, gdzie hrabianka o fiołkowych oczach trzymała Gariona w niewoli. — Pora na twoje lekarstwo, kochanie — powiedziała. — Lekarstwo? — nie zrozumiał chłopiec. — Có˙z za roztargniony chłopak — zwróciła si˛e do hrabianki. — To pewnie podniecenie, ale wie przecie˙z, z˙ e je´sli co trzy godziny nie wypije wywaru, powróci szale´nstwo. — Szale´nstwo? — powtórzyła ostrym tonem hrabianka Vasrana. — To przekle´nstwo rodziny — westchn˛eła ciocia Pol. — Wszyscy choruja.˛ . . wszyscy potomkowie w linii m˛eskiej. Wywar pomaga na pewien czas, ale to, naturalnie, tylko chwilowe. Musimy szybko znale´zc´ jaka´ ˛s cierpliwa˛ i skora˛ do po´swi˛ece´n dam˛e, by mógł si˛e o˙zeni´c i spłodzi´c dzieci, nim mózg mu rozmi˛eknie. Potem nieszcz˛esna z˙ ona sp˛edzi reszt˛e swych dni na opiece nad nim. Przyjrzała si˛e krytycznie młodej hrabiance. — Czy to mo˙zliwe, z˙ eby´s nie była jeszcze zar˛eczona? Osiagn˛ ˛ eła´s ju˙z chyba odpowiedni wiek. — Wyciagn˛ ˛ eła r˛ek˛e i dotkn˛eła kragłego ˛ ramienia Vasrany. — Ładna 90

i silna — orzekła z aprobata.˛ — Natychmiast porozmawiam o tym z mym ojcem, lordem Belgarathem. Hrabianka zacz˛eła si˛e cofa´c. Oczy miała zupełnie okragłe. ˛ — Wracaj — poprosiła ciocia Pol. — Jego atak zacznie si˛e dopiero za kilka minut. Dziewczyna uciekła. — Czy nie potrafisz trzyma´c si˛e z dala od kłopotów? — spytała ciocia Pol, prowadzac ˛ Gariona ze soba.˛ — Przecie˙z nic nie powiedziałem — protestował. Mandorallen podszedł u´smiechajac ˛ si˛e szeroko. — Wnioskuj˛e, z˙ e´s odp˛edziła nasza˛ drapie˙zna˛ hrabiank˛e, pani. Sadziłem ˛ wszak˙ze, i˙z wi˛ecej oka˙ze uporu. — Dałam jej kilka powodów do zmartwie´n. To powinno nieco ostudzi´c jej matrymonialne zamiary. — O jakich sprawach dyskutowała´s z królowa˛ nasza? ˛ — zapytał. — Zaiste, dawno ju˙z nie widziałem, by tak si˛e u´smiechała. — Mayaserana miała pewien problem kobiecej natury. Nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby´s zrozumiał. — Niezdolno´sc´ donoszenia dziecka do czasu rozwiazania? ˛ — Czy Arendowie nie maja˛ nic lepszego do roboty ni˙z plotkowanie o rzeczach, które nie powinny ich obchodzi´c? Mo˙ze lepiej pójdziesz wywoła´c nast˛epna˛ bójk˛e, zamiast zadawa´c osobiste pytania? — Ta kwestia wielkie ma dla nas znaczenie, pani — tłumaczył si˛e Mandorallen. — Je´sli królowa nie wyda na s´wiat nast˛epcy tronu, grozi nam wojna dynastyczna. Cała Arendia mo˙ze stana´ ˛c w płomieniach. — Nie b˛edzie z˙ adnych płomieni, Mandorallenie. Na szcz˛es´cie przybyłam na czas, cho´c niewiele ju˙z brakowało. Zanim nastanie zima, b˛edziecie mieli ksi˛ecia. — Czy to mo˙zliwe? — Chcesz pozna´c szczegóły? — spytała drwiaco. ˛ — Przekonałam si˛e, z˙ e m˛ez˙ czy´zni wola˛ raczej unika´c dokładnej wiedzy o mechanizmach porodu. Twarz Mandorallena okryła si˛e rumie´ncem. — Przyjmuj˛e twe zapewnienia, lady Polgaro — o´swiadczył pospiesznie. — Jak˙ze si˛e ciesz˛e. — Musz˛e powiadomi´c króla. — Musisz jedynie pilnowa´c własnych interesów, sir Mandorallenie. Królowa sama powie Korodullinowi wszystko, co powinien wiedzie´c. Mo˙ze by´s poszedł wyczy´sci´c zbroj˛e? Wygladasz, ˛ jakby´s wła´snie wrócił z przechadzki po rze´zni. Skłonił si˛e, wcia˙ ˛z zaczerwieniony, i odszedł. — M˛ez˙ czy´zni! — rzuciła z pogarda˛ w kierunku jego pleców. Potem spojrzała na Gariona. — Podobno byłe´s bardzo zapracowany. — Musiałem ostrzec króla — odparł. — Jeste´s geniuszem, je´sli idzie o mieszanie si˛e w takie sprawy. Dlaczego nic mi nie powiedziałe´s? Albo dziadkowi? — Obiecałem, z˙ e nikomu nie zdradz˛e. — Garionie — rzekła surowo. — W takich okoliczno´sciach wszelkie tajemnice sa˛ niezwykle gro´zne. Wiedziałe´s przecie˙z, z˙ e to, co powiedział ci Lelldorin, jest bardzo wa˙zne? — Nie mówiłem, z˙ e to Lelldorin. Obrzuciła go morderczym spojrzeniem. — Kochany Garionie — o´swiadczyła gniewnie. — Nigdy, ale to nigdy nie uwa˙zaj mnie za głupia.˛ To karygodny bład. ˛

91

— Nie uwa˙załem — zaciał ˛ si˛e. — Nie my´slałem. . . Ja. . . Ciociu, dałem słowo, z˙ e nikomu nie powiem. — Musimy ci˛e wywie´zc´ z Arendii — westchn˛eła. — To miejsce z´ le wpływa na rozsadek. ˛ Nast˛epnym razem, gdy poczujesz ochot˛e na jeszcze jedno zaskakujace ˛ publiczne wystapienie, ˛ najpierw porozmawiaj ze mna.˛ Dobrze? — Tak, ciociu — odparł zakłopotany. — Och, Garionie, co ja mam z toba˛ zrobi´c? — za´smiała si˛e ciepło, obj˛eła go za ramiona i wszystko znowu było jak dawniej. Wieczór minał ˛ bez dalszych wydarze´n. Bankiet był m˛eczacy, ˛ a toasty nie miały ko´nca, gdy˙z ka˙zdy z obecnych wstawał po kolei, by kwiecista,˛ formalna˛ mowa˛ wychwala´c pana Wilka i cioci˛e Pol. Pó´zno poszli do łó˙zek, a Garion spał niespokojnie, n˛ekany koszmarami, w których hrabianka o płonacych ˛ oczach s´cigała go przez niesko´nczone, zasypane kwiatami korytarze. Rankiem wstali wcze´snie, a pan Wilk i ciocia Pol znowu naradzali si˛e z królem i królowa.˛ Garion, wcia˙ ˛z obawiajac ˛ si˛e spotkania z hrabianka˛ Vasrana,˛ trzymał si˛e Mandorallena. Rycerz najlepiej chyba potrafiłby go ustrzec przed takimi przygodami. Czekali w antyszambrze sali tronowej, a Mandorallen w bł˛ekitnej opo´nczy wyja´sniał znaczenie obrazów na gobelinie, jaki pokrywał cała˛ s´cian˛e. Przed południem znalazł ich sir Andorig, ciemnowłosy rycerz, któremu pan Wilk nakazał po´swi˛eci´c swe dni opiece nad czarodziejskim drzewem. — Panie rycerzu — odezwał si˛e z szacunkiem. — Baron Vo Ebor przybył z północy w towarzystwie swej mał˙zonki. Pytali o ciebie i prosili, bym ci˛e odszukał. — Niezwykle to uprzejme, sir Andorigu. — Mandorallen zerwał si˛e z ławy, na której obaj siedzieli. — Dworsko´sc´ twych manier chwał˛e ci przynosi. — Niestety — westchnał ˛ Andorig. — Nie zawsze tak było. Ostatnia˛ noc sp˛edzi´ ety Belgarath polecił mej opiece. Miałem łem strzegac ˛ cudownego drzewa, które Swi˛ czas zatem, by spojrze´c na swe przeszłe z˙ ycie. Zaiste, nie byłem człowiekiem godnym szacunku. Gorzko z˙ ałuj˛e swych przewin i starał si˛e b˛ed˛e je naprawi´c. Mandorallen bez słowa u´scisnał ˛ mu dło´n, po czym ruszyli długim korytarzem do komnaty, gdzie czekali go´scie. Baron był pot˛ez˙ nym m˛ez˙ czyzna.˛ Nosił zielona˛ opo´ncz˛e, a brod˛e i włosy miał przyprószone siwizna.˛ Gł˛eboko osadzone oczy spogladały ˛ z wyrazem wielkiego smutku. — Mandorallenie! — zawołał, serdecznie obejmujac ˛ młodszego rycerza. — Niedobry byłe´s dla nas, opuszczajac ˛ na czas tak długi. — Obowiazek, ˛ panie — wyja´snił przyciszonym głosem Mandorallen. — Podejd´z, Nerino — baron przywołał swa˛ z˙ on˛e. — Powitaj naszego przyjaciela. Baronessa Nerina była o wiele młodsza od m˛ez˙ a. Włosy miała ciemne i bardzo długie. Nosiła ró˙zowa˛ sukni˛e i była pi˛ekna. . . chocia˙z, zdaniem Gariona, nie bardziej ni˙z pół tuzina innych dam, jakie widział na dworze. — Drogi Mandorallenie — rzekła, całujac ˛ go i obejmujac ˛ lekko. — T˛esknili´smy za toba˛ w Vo Ebor. — I dla mnie s´wiat jest szary, gdy nie mog˛e odwiedzi´c tych ukochanych murów. Sir Andorig skłonił si˛e i wyszedł dyskretnie, pozostawiajac ˛ zakłopotanego Gariona przy drzwiach. — Kim jest ten miły młodzieniec, który ci towarzyszy, mój synu? — chciał wiedzie´c baron. — Chłopiec z Sendarii — wyja´snił Mandorallen. — Ma na imi˛e Garion. On i inni ruszyli wraz ze mna˛ na niebezpieczna˛ wypraw˛e. — Z rado´scia˛ witam towarzysza mego syna — rzekł baron.

92

Garion skłonił si˛e, lecz jego my´sli wirowały szale´nczo w poszukiwaniu jakiego´s wiarygodnego pretekstu, by stad ˛ odej´sc´ . Sytuacja była bardzo niezr˛eczna i nie chciał tu zostawa´c. — Wyczekiwa´c musz˛e przybycia króla — o´swiadczył baron. — Obyczaj i grzeczno´sc´ wymagaja,˛ bym stawił si˛e przed nim jak najszybciej, gdy tylko na dwór jego przyb˛ed˛e. Czy zechcesz, Mandorallenie, pozosta´c tu z baronessa,˛ póki nie wróc˛e? — Oczywi´scie, panie. — Zaprowadz˛e ci˛e, panie, do komnaty, gdzie król rozmawia z moja˛ ciocia˛ i dziadkiem — zaofiarował si˛e szybko Garion. — Nie, chłopcze — odmówił baron. — I ty zosta´c musisz. Nie mam powodu do obaw, znajac ˛ w pełni wierno´sc´ mej z˙ ony i najdro˙zszego z przyjaciół, zło´sliwe j˛ezyki jednak wywołałyby skandal, gdyby pozostali tu sami, tylko we dwoje. Ludzie roztropni nie daja˛ pretekstów do fałszywych plotek i zło´sliwych pomówie´n. — Zostan˛e wi˛ec, panie. — Dobry chłopak — pochwalił baron. Potem, spogladaj ˛ ac ˛ udr˛eczonym wzrokiem, opu´scił komnat˛e. — Zechcesz usia´ ˛sc´ , pani? — Mandorallen wskazał rze´zbiona˛ ław˛e pod oknem. — Ch˛etnie. Meczac ˛ a˛ mieli´smy podró˙z. — Daleka jest droga z Vo Ebor — przyznał Mandorallen, zajmujac ˛ miejsce na innej ławie. — Jak ty i pan mój znajdujecie trakty o tej porze roku? — Jeszcze nie do´sc´ suche, by podró˙z przyjemno´sc´ sprawiała. Przez długi czas omawiali stan dróg i pogod˛e. Siedzieli niezbyt daleko od siebie, ale nie tak blisko, by kto´s, kto przypadkiem zajrzy do komnaty, uznał ich rozmow˛e za nie do´sc´ niewinna.˛ Oczy jednak mówiły wi˛ecej ni˙z słowa. Straszliwie zakłopotany Garion wygladał ˛ przez okno. Starannie wybrał to, przy którym musiał by´c zauwa˙zony od drzwi. Rozmowa trwała, lecz przerwy były coraz dłu˙zsze, a Garion dygotał wewn˛etrznie przy ka˙zdej dr˛eczacej ˛ chwili ciszy. Obawiał si˛e, z˙ e albo Mandorallen, albo lady Nerina mo˙ze ulec beznadziejnej miło´sci, przekroczy´c niewidoczna˛ granic˛e i rzuci´c jedno słowo czy zdanie, które w gruzy obróci wszelkie ograniczenia przyzwoito´sci i honoru, a ich z˙ ycie uczyni m˛eka.˛ A jednak cz˛es´cia˛ umysłu pragnał, ˛ by mogło pa´sc´ to słowo czy zdanie, i by ich miło´sc´ rozkwitła, cho´cby na krótko. Tu wła´snie, w tej cichej, słonecznej komnacie Garion pokonał zakr˛et na drodze z˙ ycia. Uprzedzenia wobec Mandorallena, jakie zaszczepiło w nim bezmy´slne zacietrzewienie Lelldorina, p˛ekły w ko´ncu i run˛eły. Ogarn˛eły go inne uczucia. . . nie lito´sc´ , gdy˙z nie przyj˛eliby lito´sci, ale współczucie. Co wi˛ecej, zaczynał niewyra´znie pojmowa´c, w jaki sposób honor i niebotyczna duma, cho´c absolutnie bezinteresowne, stały si˛e jednak powodem tragedii, jaka od niezliczonych wieków rozgrywała si˛e w Arendii. Jeszcze przez prawie pół godziny Mandorallen i lady Nerina siedzieli, nic ju˙z prawie nie mówiac ˛ i spogladaj ˛ ac ˛ sobie w oczy, a bliski łez Garion trzymał wymuszona˛ stra˙z. Potem przyszedł Durnik i oznajmił, z˙ e ciocia Pol i pan Wilk gotuja˛ si˛e ju˙z do wyjazdu.

´ II CZE˛S´ C

TOLNEDRA

Rozdział 12

Chór spi˙zowych rogów z˙ egnał ich z blanków Vo Mimbre, gdy opuszczali miasto pod eskorta˛ czterdziestu rycerzy i samego króla Korodullina. Garion raz tylko spojrzał za siebie i zdawało mu si˛e, z˙ e dostrzega lady Nerin˛e stojac ˛ a˛ na murze ponad brama; ˛ nie był tego pewny. Kobieta nie machała r˛eka,˛ a Mandorallen si˛e nie ogladał. ˛ Garion jednak bał si˛e gło´sniej odetchna´ ˛c do chwili, gdy stracił z oczu stolic˛e Arendii. Wczesnym popołudniem dotarli do brodu na rzece Arend. Dalej le˙zała Tolnedra. Rzeka migotała w blasku sło´nca, a proporce rycerzy eskorty trzepotały w lekkim wietrze. Garion chciał jak najszybciej, natychmiast przej´sc´ przez rzek˛e, by opu´sci´c Arendi˛e i wszystkie straszne rzeczy, jakie si˛e tutaj zdarzyły. ´ ety Belgaracie — odezwał si˛e Korodullin, gdy — Bad´ ˛ z pozdrowiony i z˙ egnaj, Swi˛ stan˛eli na brzegu. — Tak jak mi poradziłe´s, rozpoczn˛e przygotowania. Kln˛e si˛e swym własnym z˙ yciem, z˙ e Arendia b˛edzie gotowa. — Od czasu do czasu dam ci zna´c, jakie czynimy post˛epy — obiecał pan Wilk. — Zbadam tak˙ze wszelka˛ działalno´sc´ Murgów w granicach mego królestwa. Je´sli to, co´s mi powiedział, prawda˛ si˛e oka˙ze, a nie watpi˛ ˛ e, z˙ e tak si˛e stanie, wtedy przep˛edz˛e ich z Arendii. Wyszukam po kolei i przegnam z tej ziemi. Sprawi˛e, by z˙ ycie stało si˛e dla nich ci˛ez˙ arem i niedola˛ za to, z˙ e sieja˛ niezgod˛e i spory w´sród mych poddanych. — Ten pomysł mi si˛e podoba — pochwalił z u´smiechem Wilk. — Murgowie to ludzie aroganccy. Odrobina niedoli od czasu do czasu nauczy ich pokory. U´scisnał ˛ dło´n króla. — Do zobaczenia, Korodullinie. Mam nadziej˛e, z˙ e w dniu naszego nast˛epnego spotkania s´wiat b˛edzie szcz˛es´liwszy. — Modlił si˛e b˛ed˛e, by to nastapiło ˛ — odparł młody władca. Pan Wilk poprowadził wszystkich w dół, w wody płytkiego brodu. Za rzeka˛ czekała Imperialna Tolnedra, a z brzegu pozostawionego za plecami mimbra´nscy rycerze z˙ egnali ich grana˛ na rogach fanfara.˛ Gdy wyszli z rzeki, Garion rozejrzał si˛e uwa˙znie. Szukał czego´s w ukształtowaniu terenu czy ro´slinno´sci, co odró˙zniałoby Arendi˛e od Tolnedry. Nie dostrzegł niczego. Ziemia nie zwa˙zała na ustalone przez ludzi granice i trwała bez z˙ adnych zmian. Mniej wi˛ecej pół mili od rzeki wjechali do puszczy Vordue, rozległego obszaru g˛estych lasów, si˛egajacego ˛ od morskich wybrze˙zy a˙z do stóp gór na wschodzie. Mi˛edzy drzewami przystan˛eli, by przebra´c si˛e w szaty podró˙zne. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e nadal powinni´smy udawa´c kupców — stwierdził pan Wilk, z wyra´zna˛ ulga˛ wciagaj ˛ ac ˛ swa˛ połatana,˛ rdzawa˛ tunik˛e i buty nie do pary. — Naturalnie, Grolimów nie oszukamy, ale nie b˛edziemy mieli problemów z Tolnedranami, których spotkamy po drodze. Z Grolimami poradzimy sobie inaczej. — Czy sa˛ jakie´s s´lady Klejnotu? — zapytał gło´sno Barak, wciskajac ˛ w juki swoja˛

95

nied´zwiedzia˛ peleryn˛e i hełm. — Jedna czy dwie poszlaki. — Wilk rozejrzał si˛e dookoła. — Przypuszczam, z˙ e Zedar przeje˙zd˙zał t˛edy par˛e tygodni temu. — Nie doganiamy go — zauwa˙zył Silk, wciagaj ˛ ac ˛ skórzana˛ kamizel˛e. — Ale i nie tracimy dystansu. Mo˙zemy jecha´c? Dosiedli koni i ruszyli tolnedra´nskim traktem, prowadzacym ˛ prosto przez las. Po mniej wi˛ecej trzech milach droga poszerzyła si˛e i zobaczyli pojedynczy biały budynek, niski i kryty czerwonym dachem. Kilku z˙ ołnierzy włóczyło si˛e leniwie w pobli˙zu. Pancerze i bro´n mieli mniej zadbane ni˙z legioni´sci, których Garion spotykał wcze´sniej. — Posterunek celny — wyja´snił Silk. — Tolnedranie stawiaja˛ je tak daleko do granicy, z˙ eby nie utrudniały uczciwego przemytu. — Jacy´s bardzo niechlujni legioni´sci — stwierdził z dezaprobata˛ Durnik. — To nie legioni´sci — sprostował Silk. — To z˙ ołnierze ze słu˙zby celnej. Miejscowi. To wielka ró˙znica. — Zauwa˙zyłem — mruknał ˛ kowal. Stra˙znik w zardzewiałym półpancerzu, uzbrojony w krótka˛ włóczni˛e, wyszedł na drog˛e i wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e. — Kontrola celna! — zawołał znudzonym głosem. — Jego ekscelencja wyjdzie do was za chwil˛e. Mo˙zecie zostawi´c konie, o tam. — Wskazał na co´s w rodzaju dziedzi´nca obok budynku. — Czy mo˙zliwe sa˛ jakie´s kłopoty? — zapytał Mandorallen. Zdjał ˛ zbroj˛e i miał teraz na sobie kolczug˛e i opo´ncz˛e, jakie zwykle nosił w podró˙zy. — Nie — odparł Silk. — Agent celny zada par˛e pyta´n, potem we´zmie łapówk˛e i mo˙zemy jecha´c dalej. — Łapówk˛e? — powtórzył Durnik. Silk wzruszył ramionami. — Oczywi´scie. To normalne w Tolendrze. Ja b˛ed˛e mówił. Mam do´swiadczenie w takich sprawach. Celnik, kr˛epy, łysiejacy ˛ m˛ez˙ czyzna w s´ciagni˛ ˛ etej pasem brunatnej tunice, stanał ˛ na progu, strzepujac ˛ z ubrania jakie´s okruchy. — Dzie´n dobry — powiedział rzeczowym tonem. — Witam, wasza ekscelencjo — Silk skłonił si˛e lekko. — Co my tu mamy? — zapytał celnik, spogladaj ˛ ac ˛ z uznaniem na juki. — Jestem Radek z Boktoru — przedstawił si˛e Silk. — Drasa´nski kupiec. Wioz˛e sendarska˛ wełn˛e do Tol Honeth. Otworzył jedna˛ z sakw i pokazał skrawek szarego materiału. — Słusznie czynisz, czcigodny kupcze — celnik pomacał wełn˛e. — Tegoroczna zima była do´sc´ chłodna i wełna osiaga ˛ dobra˛ cen˛e. Cichy brz˛ek s´wiadczył, z˙ e kilka monet przeszło z r˛eki do r˛eki. Celnik u´smiechnał ˛ si˛e i rozlu´znił wyra´znie. — Chyba nie musimy zaglada´ ˛ c do reszty baga˙zu — stwierdził. — Widz˛e, z˙ e jeste´s uczciwym kupcem, szlachetny Radeku, i nie chciałbym zatrzymywa´c ci˛e zbyt długo. Silk skłonił si˛e znowu. — Czy powinienem uwa˙za´c na co´s po drodze, wasza ekscelencjo? — zawiazał ˛ sakw˛e. — Nauczyłem si˛e polega´c na opiniach słu˙zby celnej. — Droga jest dobra — stwierdził oboj˛etnie celnik. — Legiony tego pilnuja.˛ — Oczywi´scie. Jakie´s nietypowe okoliczno´sci? — Rozsadnie ˛ zrobicie, trzymajac ˛ si˛e własnej kompanii w drodze na południe. W chwili obecnej panuje w Tolnedrze pewne polityczne zamieszanie. Cho´c z pewnos´cia˛ nikt nie b˛edzie ci˛e niepokoił, gdy dowiedziesz, i˙z przybyłe´s jedynie w interesach. 96

— Zamieszanie? — zmartwił si˛e Silk. — Nic o tym nie słyszałem. — Chodzi o sukcesj˛e. Sytuacja jest do´sc´ niespokojna. — Czy Ran Borune zachorował? — Nie — odparł kr˛epy celnik. — Jest po prostu stary. Z tej choroby nikt nie zdoła go wyleczy´c. A z˙ e nie ma syna, który objałby ˛ tron, przyszło´sc´ dynastii Borunów zawisła na włosku. Wielkie rody próbuja˛ uzyska´c najlepsza˛ pozycj˛e. To wszystko jest potwornie kosztowne, naturalnie, a my, Tolnedranie, stajemy si˛e pobudliwi, gdy w gr˛e wchodza˛ pieniadze. ˛ — Jak my wszyscy — roze´smiał si˛e Silk. — Mo˙ze skorzystałbym na kilku kontaktach we wła´sciwych kr˛egach. Który z rodów jest obecnie w najlepszej sytuacji? — Sadz˛ ˛ e, z˙ e zyskali´smy przewag˛e nad cała˛ reszta˛ — odparł z zadowoleniem celnik. — My? — Vordua´nczycy. Poprzez matk˛e jestem ich dalekim krewnym. Wielki Ksia˙ ˛ze˛ Kador z Tol Vordue jest jedynym rozsadnym ˛ kandydatem do tronu. — Chyba go nie znam. — Wspaniały człowiek — tłumaczył wylewnie celnik. — Ma sił˛e, wigor i intuicj˛e. Gdyby wybór zale˙zał tylko od zalet, Wielki Ksia˙ ˛ze˛ Kador za powszechna˛ zgoda˛ otrzymałby koron˛e. Niestety, decyzja jest w r˛ekach Ławy Doradców. — Och! — Tak jest — westchnał ˛ z gorycza˛ celnik. — Nie uwierzyłby´s, godny Radeku, jakich łapówek z˙ adaj ˛ a˛ ci ludzie za swoje głosy. — Taka mo˙zliwo´sc´ zdarza si˛e tylko raz w z˙ yciu — stwierdził Silk. — Nikomu z ludzi nie odmawiam prawa do uczciwej i rozsadnej ˛ łapówki, ale niektórzy z doradców poszaleli z chciwo´sci. Niewa˙zne, jakie stanowisko otrzymam w nowym rzadzie, ˛ przez całe lata nie odrobi˛e tego, co musiałem zainwestowa´c. I tak samo jest w całej Tolnedrze. Uczciwi ludzie tchu ju˙z nie moga˛ złapa´c od tych wszystkich podatków i nagłych subskrypcji. Nikt nie pozwoli, by na jakiej´s li´scie nie było jego nazwiska, a codziennie pojawia si˛e nowa. Koszta doprowadzaja˛ ludzi do rozpaczy. Morduja˛ si˛e na ulicach Tol Honeth. — A˙z tak z´ le? — Gorzej, ni˙z potrafisz sobie wyobrazi´c. Horbici nie maja˛ do´sc´ pieni˛edzy na kampani˛e polityczna,˛ wi˛ec zacz˛eli tru´c członków rady. Wydajemy miliony na kupienie głosu, a nazajutrz nasz człowiek sinieje na twarzy i pada trupem. A my musimy zgromadzi´c kolejne miliony, z˙ eby kupi´c jego nast˛epc˛e. To mnie wyka´ncza. Nie mam odpowiedniego zaci˛ecia do polityki. — To strasznie — westchnał ˛ ze współczuciem Silk. — Gdyby chocia˙z Ran Borune umarł — skar˙zył si˛e zrozpaczony Tolnedranin. — Teraz panujemy nad sytuacja,˛ ale Honethowie sa˛ bogatsi. Je´sli zjednocza˛ si˛e i popra˛ jednego kandydata, wykupia˛ nam tron spod siedzenia. A Ran Borune stale tylko tkwi w pałacu i rozpieszcza tego potwora, którego nazywa córka.˛ Ma tyle stra˙zy, z˙ e nawet najdzielniejszych zabójców nie mo˙zemy skłoni´c, by spróbowali zamachu. Czasami wydaje mi si˛e, z˙ e chce z˙ y´c wiecznie. — Cierpliwo´sci, wasza ekscelencjo — pocieszył go Silk. — Im wi˛eksze cierpienie, tym wi˛eksza w ko´ncu nagroda. — W takim razie b˛ed˛e kiedy´s bajecznie bogaty — westchnał ˛ celnik. — Ale ju˙z ˙ do´sc´ długo ci˛e zatrzymuj˛e, godny Radeku. Zycz˛ e dobrej drogi i oby chłody w Tol Honeth podniosły cen˛e wełny. Silk skłonił si˛e godnie, wskoczył na siodło i ruszył truchtem na czele. — Przyjemnie znowu wróci´c do Tolnedry — u´smiech rozja´snił jego lisia˛ twarz. — Uwielbiam zapach oszustw, korupcji i intryg. 97

— Jeste´s złym człowiekiem, Silku — upomniał go Barak. — Ten kraj przypomina dół kloaczny. — Oczywi´scie. Ale nie jest nudny, Baraku. Nigdy nie jest nudny. Wieczorem dotarli do zadbanej tolnedra´nskiej wioski i zatrzymali si˛e na noc w solidnej, dobrze utrzymanej ober˙zy, gdzie jedzenie było smaczne, a łó˙zka czyste. Wstali wcze´snie; po s´niadaniu wyjechali z dziedzi´nca na brukowana˛ uliczk˛e, zalana˛ tym niezwykłym, srebrzystym blaskiem, jaki nadchodzi tu˙z przed s´witem. — Przyjemne miejsce. — Durnik spojrzał z aprobata˛ na bielone domy kryte czerwona˛ dachówka.˛ — Wszystko jest czyste i porzadne. ˛ — To odbicie tolnedra´nskiej duszy — wyja´snił pan Wilk. — Wiele uwagi po´swi˛ecaja˛ szczegółom. — Nie jest to zła cecha. Wilk chciał co´s odpowiedzie´c, gdy nagle dwóch ludzi w brazowych ˛ szatach wyskoczyło z ciemnej, bocznej uliczki. — Uwa˙zajcie! — krzyczał biegnacy ˛ z tyłu. — On oszalał. Człowiek p˛edzacy ˛ przodem trzymał si˛e za głow˛e, wykrzywiajac ˛ twarz w wyrazie niewyobra˙zalnej grozy. Ko´n Gariona spłoszył si˛e, gdy˙z tamten biegł wprost na niego. Chłopiec wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e, by odepchna´ ˛c szale´nca. Gdy tylko jego dło´n dotkn˛eła czoła m˛ez˙ czyzny, poczuł nagła˛ fal˛e energii płynac ˛ a˛ wzdłu˙z ramienia — niezwykłe mrowienie, jak gdyby r˛eka nagle stała si˛e straszliwie silna. Pot˛ez˙ ny ryk wypełnił mu umysł. Oczy szale´nca, jeszcze przed chwila˛ wychodzace ˛ z orbit, zaszkliły si˛e i człowiek runał ˛ na bruk, jakby dotkni˛ecie Gariona było pot˛ez˙ nym ciosem. Barak wjechał koniem mi˛edzy chłopca i le˙zacego ˛ m˛ez˙ czyzn˛e. — O co tu chodzi? — zapytał drugiego z ludzi, który wła´snie podbiegł zdyszany. — Jeste´smy z Mar Terrin — wyja´snił tamten. — Brat Obor nie mógł dłu˙zej znie´sc´ duchów. Polecono mi, by odprowadzi´c go do domu. Miał tam zosta´c, póki nie wróci do zdrowych zmysłów. Przykl˛eknał ˛ obok le˙zacego. ˛ — Nie musiałe´s tak mocno go uderza´c — rzucił oskar˙zycielsko. — Wcale go nie uderzyłem — bronił si˛e Garion. — Dotknałem ˛ tylko. On chyba zemdlał. — Musiałe´s uderzy´c. Spójrz tylko, jaki ma s´lad na twarzy. Na czoło nieprzytomnego wystapiła ˛ brzydka czerwona plama. — Garionie — odezwała si˛e ciocia Pol. — Czy mo˙zesz zrobi´c dokładnie to, co ci powiem, nie zadajac ˛ z˙ adnych pyta´n? — Chyba tak — chłopiec kiwnał ˛ głowa.˛ — Zsiad´ ˛ z z konia. Podejd´z do tego człowieka na ziemi i połó˙z mu dło´n na czole. Potem przepro´s, z˙ e go uderzyłe´s. — Jeste´s pewna, Polgaro, z˙ e to bezpieczne? — upewnił si˛e Barak. — Wszystko b˛edzie dobrze. Rób, co powiedziałam, Garionie. Chłopiec z wahaniem zbli˙zył si˛e do le˙zacego, ˛ wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e i przyło˙zył dło´n do brzydkiego si´nca. — Przykro mi — o´swiadczył. — Mam nadziej˛e, z˙ e szybko wyzdrowiejesz. Fala energii popłyn˛eła wzdłu˙z ramienia, tym razem zupełnie inna od poprzedniej. Szaleniec otworzył oczy i zamrugał. — Gdzie ja jestem? — zdziwił si˛e. — Co si˛e stało? Głos brzmiał całkiem normalnie, a siniec na czole zniknał. ˛ — Wszystko w porzadku ˛ — uspokoił go Garion, sam nie wiedzac ˛ dlaczego. — Byłe´s chory, ale ju˙z jest lepiej.

98

— Chod´z, Garionie — wtraciła ˛ ciocia Pol. — Jego towarzysz mo˙ze si˛e teraz nim zaja´ ˛c. Chłopiec podszedł do swego wierzchowca. My´sli wirowały bezładnie. — Cud! — zawołał drugi mnich. — Raczej nie — zaprzeczyła ciocia Pol. — Uderzenie przywróciło zmysły twemu przyjacielowi, to wszystko. Takie rzeczy czasem si˛e zdarzaja.˛ Jednak ona i pan Wilk wymienili znaczace ˛ spojrzenia, które całkiem wyra´znie mówiły, z˙ e stało si˛e co´s innego. . . co´s niezwykłego. Odjechali, pozostawiajac ˛ obu mnichów na s´rodku ulicy. — Co si˛e stało? — Durnik spogladał ˛ ze zdumieniem. Pan Wilk wzruszył ramionami. — Polgara musiała wykorzysta´c Gariona — o´swiadczył. — Nie było czasu, z˙ eby załatwi´c to w inny sposób. Durnik nie był przekonany. — Nie robimy tego cz˛esto — wyja´snił Wilk. — To troch˛e niewygodne, działa´c przez kogo´s innego, jak przed chwila.˛ Czasem jednak nie ma wyboru. — Przecie˙z Garion go uzdrowił — zaprotestował Durnik. — To musi pochodzi´c z tej samej r˛eki, która zadała cios, Durniku — powiedział ciocia Pol. — Nie zadawaj tylu pyta´n, prosz˛e. Oschła s´wiadomo´sc´ w umy´sle Gariona nie przyj˛eła tych wyja´snie´n. Zapewniła, z˙ e nic, czego dokonał, nie przyszło z zewnatrz. ˛ Chłopiec w skupieniu studiował srebrzyste znami˛e na dłoni. Z jakiego´s powodu wydawało si˛e inne ni˙z zawsze. — Nie my´sl o tym, skarbie — powiedziała cicho ciocia Pol, gdy opu´scili wiosk˛e i znowu ruszyli traktem. — Nie ma powodów do zmartwienia. Pó´zniej ci wszystko wytłumacz˛e. A potem, w´sród wrzasków ptaków witajacych ˛ wschód sło´nca, wyciagn˛ ˛ eła r˛ek˛e i stanowczo zacisn˛eła mu palce.

Rozdział 13

Trzy dni zaj˛eła im jazda przez las Vordue. Garion, pami˛etajac ˛ o gro´zbach arendzkiej puszczy, poczatkowo ˛ obawiał si˛e troch˛e i nerwowo spogladał ˛ w cie´n pod drzewami. Jednak gdy minał ˛ dzie´n i nie zdarzyło si˛e nic niezwykłego, był znacznie spokojniejszy. Pan Wilk za to irytował si˛e coraz bardziej. — Co´s planuja˛ — mruczał. — Wolałbym, z˙ eby ju˙z zaatakowali. Nie cierpi˛e ogla˛ dania si˛e przez rami˛e na ka˙zdym kroku. Garion nie miał zbyt wielu okazji, by porozmawia´c z ciocia˛ Pol o tym, co przydarzyło si˛e obłakanemu ˛ mnichowi z Mar Terrin. Miał wra˙zenie, z˙ e s´wiadomie go unika, a kiedy wreszcie zdołał podjecha´c bli˙zej, jej odpowiedzi były niejasne i nie stłumiły niepokoju jaki odczuwał, my´slac ˛ o całym incydencie. Przed południem trzeciego dnia wyjechali spod drzew na szeroka˛ przestrze´n uprawnych pól. W przeciwie´nstwie do arendzkiej równiny, gdzie wielkie połacie ziemi le˙zały odłogiem, tutaj uprawiano ka˙zdy jej skrawek, a niskie kamienne murki otaczały pola. Cho´c z pewno´scia˛ nie było jeszcze ciepło, to sło´nce s´wieciło jasno, a zaorana gleba, czarna i z˙ yzna, czekała na siew. Trakt był prosty i szeroki. Po drodze cz˛esto spotykali innych podró˙znych, którzy pozdrawiali ich niezbyt wylewnie, ale uprzejmie. Garion uspokajał si˛e coraz bardziej. Ten kraj był chyba zbyt cywilizowany na takie niebezpiecze´nstwa, jakie groziły im i w Arendii. Po południu wjechali do sporego miasteczka, gdzie kupcy w ró˙znokolorowych płaszczach nawoływali ze sklepów i straganów po obu stronach ulicy, namawiajac ˛ ich, by przystan˛eli i chocia˙z obejrzeli towar. — Robia˛ wra˙zenie zdesperowanych — zauwa˙zył Durnik. — Tolnedranie nie lubia˛ wypuszcza´c klientów — wytłumaczył mu Silk. — Sa˛ chciwi. Przed nimi na niewielkim placu wybuchło jakie´s zamieszanie. Sze´sciu brudnych, zaro´sni˛etych z˙ ołnierzy zaczepiło arogancko wygladaj ˛ acego ˛ człowieka w zielonym płaszczu. — Zejd´zcie mi z drogi, powtarzam — protestował gło´sno. — Chcemy tylko zamieni´c słówko, Lemborze — odparł jeden z z˙ ołnierzy z nieprzyjemnym u´smiechem. Był chudy i miał długa˛ blizn˛e na policzku. — Co za idiota — za´smiał si˛e grubia´nsko jaki´s przechodzie´n. — Lembor taki si˛e zrobił wa˙zny, z˙ e zapomniał o s´rodkach ostro˙zno´sci. — Czy oni chca˛ go aresztowa´c, przyjacielu? — zapytał grzecznie Durnik. — Tylko na chwil˛e — odparł przechodzie´n. — A co z nim zrobia? ˛ — pytał dalej Durnik. — To co zwykle. — A co robia˛ zwykle?

100

— Sam popatrz. Ten dure´n wie przecie˙z, z˙ e nie powinien chodzi´c bez ochrony. ˙ Zołnierze okra˙ ˛zyli człowieka w zielonym płaszczu, a dwóch chwyciło go brutalnie pod r˛ece. — Pu´sc´ cie mnie — protestował wcia˙ ˛z Lembor. — Co wy sobie wyobra˙zacie? — Chod´z spokojnie, Lemborze — rozkazał z˙ ołnierz z blizna˛ na twarzy. — Nie utrudniaj pracy. Zacz˛eli ciagn ˛ a´ ˛c go w stron˛e waskiej ˛ alejki. — Ratunku! — Lembor wyrywał si˛e rozpaczliwie. Jeden z z˙ ołnierzy uderzył go pi˛es´cia˛ w podbródek, potem wciagn˛ ˛ eli go w alejk˛e. Rozległ si˛e krótki krzyk i odgłosy szamotaniny. Dochodziły te˙z inne d´zwi˛eki: kilka st˛ekni˛ec´ , zgrzyt z˙ elaza o ko´sci, długi, cichnacy ˛ j˛ek. Szeroki strumie´n krwi wypłynał ˛ z alejki i pociekł do rynsztoka. Po minucie z˙ ołnierze wyszli na placyk, z u´smiechem wycierajac ˛ miecze. — Musimy co´s zrobi´c. — Garion czuł mdło´sci z oburzenia i grozy. — Nie — odparł twardo Silk. — Jedyne, co musimy, to pilnowa´c własnych interesów. Nie przyjechali´smy, z˙ eby si˛e miesza´c do lokalnej polityki. — Polityki? — powtórzył Garion. — To było morderstwo. Mo˙ze chocia˙z sprawdzimy, czy jeszcze z˙ yje? — Nie sadz˛ ˛ e — stwierdził Barak. — Sze´sciu uzbrojonych ludzi potrafi zwykle porzadnie ˛ wykona´c robot˛e. Tuzin innych z˙ ołnierzy, równie niechlujnych jak pierwsi, wbiegło na plac z mieczami w dłoniach. — Za pó´zno, Rabbasie — za´smiał si˛e chrapliwie ten z blizna.˛ — Lembor ju˙z was nie potrzebuje. Wła´snie doznał nagłego ataku s´mierci. Wyglada ˛ na to, z˙ e stracili´scie prac˛e. Ten, którego nazwał Rabbasem, zatrzymał si˛e i spojrzał ponuro. Potem na jego twarzy pojawił si˛e wyraz brutalnej chytro´sci. — Mo˙ze i racja, Kragger — jego głos był równie chrapliwy. — Ale mo˙ze stworzymy kilka wolnych miejsc w garnizonie Elgona. Na pewno ch˛etnie zatrudni dobrych fachowców. Ruszył do przodu, gro´znie kre´slac ˛ ostrzem miecza niskie łuki. Rozległ si˛e brz˛ek i tupot. Na plac wbiegło dwudziestu legionistów w podwójnej kolumnie. Ich stopy równocze´snie uderzały o bruk. Trzymali krótkie lance. Zatrzymali si˛e mi˛edzy dwiema grupami z˙ ołnierzy, a obie kolumny zwróciły si˛e plecami do siebie i wysun˛eły lance. Pancerze legionistów były wypolerowane do połysku, a cały ekwipunek bez najmniejszej plamki. — Rabbas, Kragger, do´sc´ tego — rzucił ostro sier˙zant, dowodzacy ˛ oddziałem. — Macie natychmiast wynosi´c si˛e z ulicy. — Te s´winie zabiły Lembora, sier˙zancie! — zawołał Rabbas. — To fatalnie — odparł bez wielkiej sympatii legionista. — A teraz precz z ulicy. Póki jestem na słu˙zbie, nie b˛edzie tu z˙ adnych bójek. — Nic nie masz zamiaru zrobi´c? — spytał Rabbas. — Wła´snie robi˛e. Zaprowadzam porzadek ˛ na ulicy. A teraz wynocha. Rabbas zawrócił nagle i na czele swych ludzi zszedł z placu. — Ciebie to te˙z dotyczy, Kragger — rzucił sier˙zant. — Oczywi´scie, sier˙zancie — odparł tamten ze słu˙zalczym u´smiechem. — I tak mieli´smy ju˙z i´sc´ . Z tłumu gapiów dobiegły nieprzyjazne okrzyki. Legionista obejrzał si˛e z gro´zna˛ mina˛ i natychmiast zapadła cisza. Durnik syknał ˛ przenikliwie. 101

— Tam, po drugiej stronie placu — szepnał ˛ do pana Wilka. — Czy to nie Brill? — Znowu — w głosie Wilka brzmiało zniech˛ecenie. — Jak on to robi, z˙ e ciagle ˛ jest przed nami? — Przekonajmy si˛e, co planuje — zaproponował Silk. Oczy mu zabłysły. — Pozna nas, je´sli spróbujemy go s´ledzi´c — ostrzegł Barak. — Zostaw to mnie. — Silk zsunał ˛ si˛e z siodła. — Widział nas? — zapytał Garion. — Chyba nie — odparł Durnik. — Rozmawia z jakimi´s lud´zmi. Nie patrzy w nasza˛ stron˛e. — Na południowym ko´ncu miasteczka jest gospoda — poinformował Silk, zdejmujac ˛ kamizel˛e i przywiazuj ˛ ac ˛ ja˛ do siodła. — Spotkamy si˛e tam mniej wi˛ecej za godzin˛e — po czym niewysoki m˛ez˙ czyzna odwrócił si˛e i zniknał ˛ w tłumie. — Zsiad´ ˛ zmy z koni — polecił krótko Wilk. — Poprowadzimy je. Przeszli brzegiem placu, starajac ˛ si˛e, by konie zasłaniały ich przed Brillem. Garion raz tylko spojrzał w wask ˛ a˛ alejk˛e, gdzie z˙ ołnierze wciagn˛ ˛ eli Lembora. Zadr˙zał i odwrócił głow˛e. W brudnym zaułku le˙zał jaki´s niekształtny stos okryty zielonym płaszczem, a s´ciany domu i kamienie bruku zachlapane były krwia.˛ Zjechawszy z placu przekonali si˛e, z˙ e całe miasteczko a˙z kipi z podniecenia, a w pewnych przypadkach tak˙ze z niepokoju. — Lembor, powiadasz? — pytał kupiec w niebieskim płaszczu, o poszarzałej ze strachu twarzy, innego, równie wstrza´ ˛sni˛etego. — Niemo˙zliwe. — Mój brat wła´snie rozmawiał z kim´s, kto to widział — zapewnił go drugi kupiec. — Czterdziestu z˙ ołnierzy Elgona napadło go na ulicy i zarabało ˛ na oczach tłumu. — Co z nami b˛edzie? — j˛eknał ˛ dr˙zacym ˛ głosem pierwszy. — Nie wiem jak ty, ale ja si˛e ukrywam. Teraz, kiedy Lembor nie z˙ yje, z˙ ołnierze Elgona spróbuja˛ pozabija´c nas wszystkich. — Nie o´smiela˛ si˛e. — A co ich powstrzyma? Id˛e do domu. — Czemu słuchali´smy Lembora? — lamentował pierwszy kupiec. — Mogli´smy nie miesza´c si˛e do całej tej sprawy. — Teraz ju˙z za pó´zno — odparł drugi. — Wracam do domu i rygluj˛e drzwi. Odwrócił si˛e i odszedł pospiesznie. Pierwszy spogladał ˛ za nim przez chwil˛e, po czym tak˙ze odbiegł. — Ostro tu graja,˛ co? — zauwa˙zył Barak. — Dlaczego legiony na to pozwalaja? ˛ — zapytał Mandorallen. — Legiony zachowuja˛ neutralno´sc´ w takich sprawach — wyja´snił Wilk. — To cz˛es´c´ ich przysi˛egi. Gospoda, do której skierował ich Silk, była czystym, kwadratowym budynkiem otoczonym niewysokim murem. Przywiazali ˛ konie na dziedzi´ncu i weszli do s´rodka. — Mo˙zemy co´s zje´sc´ , ojcze — o´swiadczyła ciocia Pol, siadajac ˛ za wyszorowanym d˛ebowym stołem w głównej sali. — Ja wła´snie. . . — pan Wilk spojrzał na drzwi, wiodace ˛ do piwiarni. — Wiem — odparła. — Ale najpierw powinni´smy co´s zje´sc´ . — Dobrze, Pol — westchnał ˛ pan Wilk. Posługacz przyniósł im talerz dymiacych ˛ kotletów i grubych pajd chleba nasaczo˛ nych masłem. Garion wcia˙ ˛z czuł kurcze z˙ oładka ˛ po tym, co widział na placu, jednak zapach mi˛esa szybko przywrócił mu apetyt. Ju˙z prawie ko´nczyli jedzenie, gdy jaki´s n˛edznie wygladaj ˛ acy, ˛ niski m˛ez˙ czyzna w białej lnianej koszuli, skórzanym fartuchu i wystrz˛epionym kapeluszu wszedł na sal˛e i bezceremonialnie zasiadł przy ich stole. Jego twarz wydawała si˛e w jaki´s nieokre´slony sposób znajoma. 102

— Wina! — wrzasnał ˛ na posługacza. — I je´sc´ . Mru˙zył oczy w złocistym blasku, jaki saczył ˛ si˛e do sali przez z˙ ółte szyby okien. — Sa˛ inne stoły, przyjacielu — odezwał si˛e zimno Mandorallen. — Ale ten mi si˛e podoba — odparł obcy. Spojrzał po kolei na ka˙zdego z nich, po czym wybuchnał ˛ s´miechem. Garion patrzył w zdumieniu, jak mi˛es´nie twarzy rozlu´zniaja˛ si˛e i jakby przesuwaja˛ pod skóra˛ na wła´sciwe miejsca. Tym obcym był Silk. — Jak ty to robisz? — zdumiał si˛e Barak. Silk u´smiechnał ˛ si˛e i ko´ncami palców zaczał ˛ masowa´c policzki. — Koncentracja, Baraku — o´swiadczył. — Koncentracja i praktyka. Chocia˙z zawsze potem bola˛ mnie szcz˛eki. — Po˙zyteczna umiej˛etno´sc´ , jak sadz˛ ˛ e — ocenił uprzejmie Hettar. — We wła´sciwych okoliczno´sciach. — Zwłaszcza dla szpiega — dodał Barak. Silk skłonił si˛e drwiaco. ˛ — Skad ˛ wziałe´ ˛ s to ubranie? — chciał wiedzie´c Durnik. — Ukradłem. — Silk zdjał ˛ fartuch. — I co Brill tam robił? — spytał niecierpliwie Wilk. — Macił ˛ jak zwykle. Mówił ludziom, z˙ e Murgo imieniem Asharak obiecuje nagrod˛e za ka˙zda˛ informacj˛e o nas. Opisał ci˛e całkiem dokładnie, stary przyjacielu. Niezbyt pochlebnie, ale zupełnie nie´zle. — Wkrótce b˛edziemy chyba musieli zaja´ ˛c si˛e tym Angarakiem — stwierdziła ciocia Pol. — Zaczyna mnie irytowa´c. — Jest jeszcze co´s. — Silk nadgryzł kotleta. — Brill powtarza wszystkim, z˙ e Garion jest synem Asharaka. . . z˙ e porwali´smy go, a Asharak wypłaci ogromna˛ nagrod˛e temu, kto mu go zwróci. — Garion? — powtórzyła ostro ciocia Pol. Silk pokiwał głowa.˛ — Przy pieniadzach, ˛ jakie obiecuje, ka˙zdy w Tolnedrze b˛edzie miał oczy szeroko otwarte. Si˛egnał ˛ po chleb. Garion poczuł ostre ukłucie l˛eku. — Dlaczego ja? — zapytał. — To nas zatrzyma — wyja´snił pan Wilk. — Kimkolwiek jest Asharak, wie, z˙ e Polgara nie pojedzie, dopóki ci˛e nie odnajdzie. Prawdopodobnie cała reszta równie˙z. Dzi˛eki temu Zedar zyska czas na ucieczk˛e. — A kim wła´sciwie jest ten Asharak? — Hettar gro´znie zmru˙zył oczy. — Zapewne Grolimem — odparł Wilk. — Jak na zwykłego Murga, jego działania maja˛ zbyt szeroki zasi˛eg. — A jak mo˙zna ich odró˙zni´c? — zainteresował si˛e Durnik. — Nie mo˙zna. Wygladaj ˛ a˛ prawie tak samo. To dwa ró˙zne plemiona, ale bli˙zej spokrewnione ni˙z inni Angarakowie. Ka˙zdy zauwa˙zy ró˙znic˛e mi˛edzy Nadrakiem a Thullem albo Thullem a Malloreaninem, ale Murgowie i Grolimowie sa˛ tak podobni, z˙ e nie mo˙zna ich rozpozna´c. — Nigdy nie miałam z tym kłopotów — wtraciła ˛ ciocia Pol. — Ich umysły sa˛ zupełnie inne. — To znakomicie upraszcza spraw˛e — stwierdził sucho Barak. — Po prostu rozrabiemy ˛ głow˛e pierwszemu spotkanemu Murgowi, a ty poka˙zesz nam ró˙znice. — Za du˙zo czasu sp˛edzasz ostatnio z Silkiem — o´swiadczyła kwa´sno ciocia Pol. — Zaczynasz mówi´c jak on. Barak podniósł głow˛e, a Silk mrugnał. ˛ 103

— Ko´nczmy ju˙z. Zobaczymy, czy da si˛e dyskretnie wymkna´ ˛c z miasta — zaproponował Wilk. — Czy jest jaka´s alejka na tyłach tej gospody? — zwrócił si˛e do Silka. — Naturalnie. — Silk nie przerywał jedzenia. — Znasz ja? ˛ — No wiesz. . . — Silk był wyra´znie ura˙zony. — Oczywi´scie, z˙ e ja˛ znam. — Dajmy temu spokój — ustapił ˛ Wilk. Alejka, na która˛ wyprowadził ich Silk, była waska, ˛ pusta i brzydko pachniała, ale doszli nia˛ do południowej bramy miasteczka i wkrótce znowu stan˛eli na trakcie. — Nie zaszkodzi nam troch˛e po´spiechu — o´swiadczył Wilk, wbił pi˛ety w boki wierzchowca i ruszył galopem. P˛edzili tak jeszcze przez dłu˙zszy czas po zapadni˛eciu zmroku. Ksi˛ez˙ yc, nabrzmiały i niezdrowy, wstał wolno nad horyzontem i wypełnił noc bladym s´wiatłem, które wyssało ze s´wiata wszelkie s´lady koloru. Wreszcie Wilk s´ciagn ˛ ał ˛ uzd˛e. — Jazda przez cała˛ noc nie ma sensu — oznajmił. — Zjed´zmy z drogi i prze´spijmy si˛e par˛e godzin. Wyruszymy wczesnym rankiem. Tym razem wol˛e, z˙ eby´smy to my wyprzedzali Brilla. — Mo˙ze tam? — Durnik wskazał niewielka˛ k˛ep˛e drzew, czerniejac ˛ a˛ w ksi˛ez˙ ycowym blasku niedaleko drogi. — Mo˙ze by´c. Chyba nie potrzebujemy ognia. Wprowadzili konie mi˛edzy drzewa i wyj˛eli z juków koce. Ksi˛ez˙ ycowe promienie malowały jasne plamy na zasłanym li´sc´ mi gruncie. Garion znalazł stosunkowo równe miejsce, owinał ˛ si˛e kocem, pokr˛ecił chwil˛e i zasnał. ˛ Przebudził si˛e nagle, o´slepiony płomieniami pół tuzina pochodni. Czyja´s ci˛ez˙ ka stopa przyciskała mu pier´s do ziemi, a ostrze miecza opierało si˛e mocno i nieprzyjemnie o jego gardło. — Nie rusza´c si˛e! — rozkazał jaki´s szorstki głos. — Zabijemy ka˙zdego, kto si˛e poruszy. Garion zesztywniał z przera˙zenia, a miecz mocniej ukłuł go w szyj˛e. Przekr˛ecił głow˛e w jedna,˛ potem w druga˛ stron˛e. Jego przyjaciele znale´zli si˛e w takiej samej pozycji. Durnika, który trzymał wart˛e, dwóch z˙ ołnierzy trzymało za ramiona. W usta wetkn˛eli mu jaka´ ˛s szmat˛e. — Co to ma znaczy´c? — za˙zadał ˛ wyja´snie´n Silk. — Dowiesz si˛e — warknał ˛ dowódca. — Zabierzcie im bro´n. Kiedy skinał ˛ r˛eka,˛ Garion zauwa˙zył, z˙ e brakuje mu palca u prawej dłoni. — To jaka´s pomyłka — zaprotestował Silk. — Jestem Radek z Boktoru, kupiec. Ani ja, ani moi przyjaciele nie zrobili´smy nic złego. Czteropalcy z˙ ołnierz nie zwracał na niego uwagi. — Wstawa´c! — krzyknał. ˛ — Je´sli które´s z was spróbuje ucieka´c, zabijemy pozostałych. Silk powstał i nasadził czapk˛e na głow˛e. — Po˙załuje pan tego, kapitanie — zagroził. — Mam w Tolnedrze pot˛ez˙ nych przyjaciół. ˙ Zołnierz wzruszył ramionami. — Nie obchodzi mnie to. Wykonuj˛e rozkazy hrabiego Dravora. Kazał was doprowadzi´c. — Dobrze. Zobaczmy tego hrabiego. Natychmiast wyja´snimy t˛e spraw˛e i nie ma potrzeby, z˙ eby´scie wymachiwali mieczami. Pójdziemy spokojnie. Nikt z nas nie zrobi niczego, co mogłoby was zirytowa´c. Twarz z˙ ołnierza pociemniała w blasku pochodni. — Nie podoba mi si˛e twój ton, kupcze. 104

— Nie płaca˛ ci za to, z˙ eby ci si˛e podobał mój ton, przyjacielu. Bierzesz pieniadze ˛ za doprowadzenie nas do hrabiego Dravora. Wi˛ec mo˙ze ruszajmy. Im szybciej b˛edziemy na miejscu, tym szybciej opowiem mu o twoim zachowaniu. — Sprowad´zcie ich konie — rozkazał dowódca. Garion przesunał ˛ si˛e do cioci Pol. — Mo˙zesz co´s zrobi´c? — zapytał cicho. — Bez gadania! — huknał ˛ z˙ ołnierz, który go pilnował. Garion stał bezradnie, patrzac ˛ na ostrze miecza, celujace ˛ w jego pier´s.

Rozdział 14

Dom hrabiego Dravora był wielkim białym budynkiem stojacym ˛ po´srodku rozległego trawnika z przystrzy˙zonymi starannie z˙ ywopłotami i zadbanymi klombami po obu stronach. Jechali wolno po wysypanej białym z˙ wirem alei, a ksi˛ez˙ yc, stojacy ˛ teraz wprost nad głowami, ukazywał wyra´znie ka˙zdy szczegół. ˙ Zołnierze kazali im zsia´ ˛sc´ z koni na dziedzi´ncu pomi˛edzy domem a klombem po zachodniej stronie. Potem poprowadzili ich do s´rodka i dalej, długim korytarzem do ci˛ez˙ kich, l´sniacych ˛ drzwi. Hrabia Dravor okazał si˛e chudym, nijakim m˛ez˙ czyzna˛ z workami pod oczami. Siedział rozparty w fotelu na samym s´rodku bogato umeblowanej komnaty. Na twarzy miał rozmarzony, senny niemal u´smiech. Jego bladoró˙zowa szata, dla podkre´slenia pozycji społecznej wyszywana srebrem na brzegach i r˛ekawach, była pognieciona i niezbyt czysta. — Kim sa˛ ci go´scie? — Mówił niewyra´znie, ledwie słyszalnym głosem. — Wi˛ez´ niowie, panie — wyja´snił czteropalcy z˙ ołnierz. — Ci, których kazałe´s aresztowa´c. — Kazałem kogo´s aresztowa´c? — zdziwił si˛e hrabia. — Có˙z za zdumiewajace ˛ polecenie z mojej strony. Mam nadziej˛e, przyjaciele, z˙ e nie naraziłem was na niewygody. — Byli´smy troch˛e zaskoczeni, nic wi˛ecej — uspokoił go Silk. — Ciekawe, czemu tak postapiłem. ˛ — Hrabia zamy´slił si˛e. — Musiał by´c jaki´s powód. . . nigdy nie robi˛e niczego bez powodu. Co złego zrobili´scie? — Nic nie zrobili´smy, panie — zapewnił Silk. — Wi˛ec czemu kazałem was aresztowa´c? To chyba jaka´s pomyłka. — Te˙z tak sadzimy, ˛ panie. — Ciesz˛e si˛e wi˛ec, z˙ e rzecz została wyja´sniona — odetchnał ˛ z ulga˛ hrabia. — Czy mog˛e zaprosi´c was na kolacj˛e? — Jedli´smy ju˙z, panie. — Och. — Twarz hrabiego wyra˙zała gł˛ebokie rozczarowanie. — Tak niewielu miewam go´sci. — Mo˙ze twój rzadca, ˛ Y’diss, pami˛eta przyczyn˛e zatrzymania tych ludzi, panie — podpowiedział czteropalcy z˙ ołnierz. — Naturalnie. Czemu sam o tym nie pomy´slałem? Y’diss pami˛eta o wszystkim. Po´slijcie po niego zaraz. ˙ — Tak, panie. — Zołnierz skinał ˛ głowa˛ jednemu ze swoich ludzi. Hrabia Dravor bawił si˛e z roztargnieniem poła˛ swej szaty i nucił co´s pod nosem. Po chwili otworzyły si˛e drzwi i do komnaty wszedł człowiek w mieniacej ˛ si˛e i bogato wyszywanej szacie. Miał twarz o grubych, zmysłowych rysach i wygolona˛ do skóry głow˛e.

106

— Wołałe´s mnie, panie? — zgrzytliwy głos brzmiał jak syk. — To ty, Y’diss! — zawołał z zachwytem hrabia. — To miło, z˙ e przyszedłe´s. — Moim szcz˛es´ciem jest słu˙zy´c ci, panie. — Rzadca ˛ skłonił si˛e zgrabnie. — Zastanawiałem si˛e wła´snie, dlaczego prosiłem tych moich przyjaciół, by zatrzymali si˛e tutaj — o´swiadczył hrabia. — Chyba zapomniałem. Nie pami˛etasz przypadkiem? — Chodzi o drobiazg, panie — odparł Y’diss. — Bez trudu załatwi˛e t˛e spraw˛e. Musisz odpocza´ ˛c. Wiesz przecie˙z, z˙ e nie wolno ci si˛e przem˛ecza´c. Hrabia przesunał ˛ dłonia˛ po twarzy. — Kiedy ju˙z o tym wspomniałe´s, Y’diss, to istotnie, czuj˛e si˛e nieco wyczerpany. Zabawiaj moich go´sci, a ja troch˛e odpoczn˛e. — Oczywi´scie, panie. — Y’diss skłonił si˛e znowu. Hrabia uło˙zył si˛e wygodniej w fotelu i zasnał ˛ niemal natychmiast. — Jest delikatnego zdrowia — zauwa˙zył z fałszywym u´smiechem Y’diss. — Ostatnio rzadko kiedy opuszcza ten fotel. Odejd´zmy stad, ˛ by mu nie przeszkadza´c. — Jestem prostym drasa´nskim kupcem, wasza eminencjo — zaczał ˛ Silk. — A ci ludzie to moje sługi, prócz tej oto mej siostry. Jeste´smy zdumieni. . . Y’diss wybuchnał ˛ s´miechem. — Czemu upierasz si˛e przy tej absurdalnej bajce, ksia˙ ˛ze˛ Kheldarze? Wiem, kim jeste´s. Znam was wszystkich i znam cel waszej misji. — Czego chcesz od nas, Nyissaninie? — spytał ostro pan Wilk. — Słu˙ze˛ mej pani, Wiecznej Salmissrze. — Czy W˛ez˙ owa Kobieta stała si˛e narz˛edziem w r˛ekach Grolimów? — odezwała si˛e ciocia Pol. — Czy raczej kłoni głow˛e przed wola˛ Zedara? — Moja królowa przed nikim nie kłoni głowy, Polgaro — rzucił wzgardliwie Y’diss. — Doprawdy? — Uniosła brew. — Wi˛ec to ciekawe, z˙ e jej sługa ta´nczy do melodii Grolimów. — Nic mnie nie łaczy ˛ z Grolimami. Przeczesuja˛ cała˛ Tolnedr˛e, ale to ja was znalazłem. — Znale´zc´ to nie to samo, co zatrzyma´c, Y’dissie — zauwa˙zył cicho Wilk. — Mo˙ze jednak nam powiesz, o co tu chodzi? — Powiem ci tyle, na ile mam ochot˛e, Belgaracie. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e do´sc´ ju˙z tego, ojcze — zirytowała si˛e ciocia Pol. — Nie mamy czasu na nyissa´nskie zagadki. — Uwa˙zaj, Polgaro — ostrzegł Y’diss. — Znam twoja˛ moc. Spróbuj cho´cby podnie´sc´ r˛ek˛e, a z˙ ołnierze zabija˛ twoich przyjaciół. Garion poczuł, z˙ e kto´s chwyta go mocno z tyłu i przyciska do gardła ostrze miecza. Oczy cioci Pol błysn˛eły gniewnie. — Kroczysz po niebezpiecznym gruncie! — Chyba nie warto wymienia´c gró´zb — stwierdził pan Wilk. — Rozumiem zatem, z˙ e nie zamierzasz wyda´c nas Grolimom? — Nie obchodza˛ mnie Grolimowie — burknał ˛ Y’diss. — Moja królowa poleciła, by przekaza´c was w jej r˛ece, do Sthiss Tor. — Dlaczego Salmissra interesuje si˛e ta˛ sprawa? ˛ — zdziwił si˛e Wilk. — Przecie˙z to jej nie dotyczy. — Sama wam to wyja´sni, gdy ju˙z b˛edziecie w Sthiss Tor. Tymczasem jednak chciałbym, z˙ eby´scie opowiedzieli mi o kilku drobiazgach.

107

— Tusz˛e, z˙ e pragnienie to nie b˛edzie zaspokojone — o´swiadczył sztywno Mandorallen. — Nie jest naszym zwyczajem, by o sprawach osobistych dyskutowa´c z niegodnymi tego obcymi. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e jeste´s w bł˛edzie, baronie. — Y’diss u´smiechnał ˛ si˛e gro´znie. — Gł˛ebokie sa˛ piwnice tego domu, a to, co si˛e tam niektórym przytrafia, bywa wyjatkowo ˛ nieprzyjemne. Moi słu˙zacy ˛ doskonale opanowali sztuk˛e stosowania pewnych nadzwyczaj przekonujacych ˛ tortur. — Nie boj˛e si˛e twoich pogró˙zek, Nyissaninie — rzucił z pogarda˛ rycerz. — Nie. Nie liczyłem na to. L˛ek wymaga wyobra´zni, a Arendowie nie maja˛ do´sc´ rozumu, by ja˛ posiada´c. Tortury jednak osłabia˛ twoja˛ wol˛e. . . i zapewnia˛ rozrywk˛e moim sługom. Trudno teraz o dobrych oprawców, a ci nudza˛ si˛e, gdy nie moga˛ praktykowa´c swej sztuki. Na pewno to rozumiecie. Pó´zniej, kiedy ka˙zde z was b˛edzie ju˙z miało okazj˛e spotka´c si˛e z nimi raz czy dwa, spróbujemy czego´s innego. W Nyissie wiele jest rozmaitych korzeni i li´sci, a tak˙ze ciekawych, male´nkich jagód o interesujacych ˛ włas´ciwo´sciach. To ciekawe, ale wi˛ekszo´sc´ woli ław˛e lub koło ni˙z moje wywary. — Y’diss roze´smiał si˛e szorstko, bez s´ladu rado´sci. — Porozmawiamy o tym pó´zniej, kiedy ju˙z uło˙ze˛ hrabiego na noc. Na razie stra˙znicy odprowadza˛ was na dół, do komnat, jakie dla was przygotowałem. Hrabia Dravor ocknał ˛ si˛e i rozejrzał sennie. — Czy˙zby nasi przyjaciele ju˙z odje˙zd˙zali? — zapytał. — Tak, panie — odparł Y’diss. ˙ — Trudno. — Hrabia u´smiechnał ˛ si˛e słabo. — Zegnajcie, moi drodzy. Mam nadziej˛e, z˙ e wrócicie jeszcze kiedy´s i podejmiemy nasza˛ przemiła˛ konwersacj˛e. Cela, w której zamkni˛eto Gariona, była s´liska i wilgotna, cuchnaca ˛ nieczysto´sciami i gnijac ˛ a˛ z˙ ywno´scia.˛ Ale najgorsza była ciemno´sc´ . Chłopiec skulił si˛e obok z˙ elaznych drzwi, a zewszad ˛ napierała na niego niemal dotykalna czer´n. Z kata ˛ celi słyszał jakie´s drapania i szelesty. Pomy´slał o szczurach i starał si˛e trzyma´c jak najbli˙zej drzwi. Niedaleko ciurkała woda i gardło zacz˛eło go pali´c z pragnienia. Było ciemno, ale wcale nie cicho. Gdzie´s brz˛eczały ła´ncuchy i kto´s j˛eczał. Z dali dobiegał obłaka´ ˛ nczy s´miech, szale´nczy chichot powtarzany bez z˙ adnej przerwy, w niesko´nczono´sc´ jazgoczacy ˛ w mroku. Kto´s wrzasnał ˛ nagle i przenikliwie, a potem jeszcze raz. Garion przylgnał ˛ do s´liskich kamieni muru. Wyobra´znia natychmiast stworzyła obraz tortur, b˛edacych ˛ powodem cierpienia d´zwi˛eczacego ˛ w tym krzyku. Czas w takim miejscu nie istniał. Garion nie wiedział, jak długo przebywa w tej celi, przera˙zony i samotny. Nagle usłyszał delikatne, metaliczne zgrzyty i stuki, dochodzace ˛ chyba od strony drzwi. Odbiegł natychmiast, potykajac ˛ si˛e na nierównej podłodze. — Odejd´z! — krzyknał. ˛ — Nie wrzeszcz tak — szepnał ˛ zza drzwi Silk. — To ty, Silku? — Garion niemal zaszlochał z ulgi. — A kogo si˛e spodziewałe´s? — Jak zołałe´s wyj´sc´ ? — Nie gadaj tyle — mruknał ˛ Silk przez zaci´sni˛ete z˛eby. — Piekielna rdza! — zaklał. ˛ Potem st˛eknał, ˛ a od drzwi dobiegł zgrzytliwy trzask. — No. — Drzwi celi otworzyły si˛e wolno, wpuszczajac ˛ do wn˛etrza słaby blask pochodni. — Wychod´z. Musimy si˛e spieszy´c. Garion wyskoczył na mroczny kamienny korytarz. Ciocia Pol czekała kilka kroków dalej. Chłopiec podbiegł do niej bez słowa. Przyjrzała mu si˛e z uwaga,˛ po czym obj˛eła mocno. Nie odzywali si˛e.

108

Silk pracował ju˙z przy nast˛epnych drzwiach. Twarz l´sniła mu od potu. Zamek szcz˛eknał, ˛ zaskrzypiały drzwi i na korytarz wyszedł Hettar. — Czemu tak długo? — zapytał. — Rdza — warknał ˛ cicho Silk. — Kazałbym wychłosta´c stra˙zników, którzy dopus´cili, by zamki były w takim stanie. — Czy mógłby´s si˛e troch˛e pospieszy´c? — upomniał go przez rami˛e Barak, stojacy ˛ na stra˙zy. — Mo˙ze sam to załatwisz? — zaproponował Silk. — Pracuj, jak mo˙zesz najszybciej — uspokoiła go ciocia Pol. — Nie mamy czasu na sprzeczki. Z godno´scia˛ zarzuciła na rami˛e bł˛ekitny płaszcz. Silk burknał ˛ co´s skwaszony i podszedł do nast˛epnych drzwi. — Czy te przemowy naprawd˛e były konieczne? — zapytał gniewnie pan Wilk, ostatni z uwolnionych. — Paplali´scie tutaj jak stado g˛esi. — Ksia˙ ˛ze˛ Kheldar odczuł potrzeb˛e wygłoszenia pewnych uwag na temat stanu zamków — wyja´snił lekkim tonem Mandorallen. Silk spojrzał na niego gro´znie, po czym ruszył korytarzem. Tłusty dym z pochodni pełzał pod poczerniałym stropem. — Zachowajcie ostro˙zno´sc´ — szepnał ˛ nagle Mandorallen. — Tam jest stra˙znik. Brodaty m˛ez˙ czyzna w brudnej skórzanej kurcie siedział oparty o s´cian˛e. Chrapał. — Mo˙ze uda si˛e przej´sc´ tak, z˙ eby go nie obudzi´c? — tchnał ˛ Durnik. — Po´spi jeszcze przez par˛e godzin — stwierdził ponuro Barak. Tym samym stało si˛e jasne, skad ˛ pochodzi wielka, sina opuchlizna na twarzy stra˙znika. — Azali sa˛ tu inni? — Mandorallen zgiał ˛ palce. — Było kilku — przyznał Barak. — Wszyscy s´pia.˛ — W takim razie lepiej stad ˛ wyjd´zmy — zaproponował Wilk. — Zabierzemy Y’dissa, prawda? — upewniła si˛e ciocia Pol. — Po co? — Mam ochot˛e z nim pogaw˛edzi´c. Do´sc´ szczegółowo. — Strata czasu. Salmissra wmieszała si˛e do tej sprawy. Ta informacja nam wystarczy. Jej motywy nie interesuja˛ mnie specjalnie. Po prostu wynie´smy si˛e stad ˛ mo˙zliwie dyskretnie. Przemkn˛eli obok s´piacego ˛ stra˙znika, min˛eli zakr˛et i ruszyli cicho innym korytarzem. — Umarł? — Zaskakujaco ˛ gło´sne pytanie dobiegło zza okratowanych drzwi, skad ˛ saczył ˛ si˛e czerwony blask pochodni. — Nie — odpowiedział inny głos. — Zemdlał tylko. Za mocno szarpnałe´ ˛ s t˛e d´zwigni˛e. Wa˙zny jest stały nacisk. Inaczej mdleja˛ i trzeba zaczyna´c od poczatku. ˛ — To o wiele trudniejsze, ni˙z my´slałem — poskar˙zył si˛e pierwszy głos. ´ — Swietnie sobie radzisz. Rozciaganie ˛ zawsze jest trudne. Pami˛etaj, z˙ eby naciska´c równo i nie szarpa´c za d´zwigni˛e. Oni zwykle umieraja,˛ kiedy wyrwie si˛e im ramiona ze stawów. Twarz cioci Pol zesztywniała, a oczy błysn˛eły gro´znie. Wykonała nieznaczny gest i szepn˛eła co´s. W umy´sle Gariona zabrzmiał krótki, cichy szum. — Wiesz co — odezwał si˛e słabo pierwszy głos. — Nagle z´ le si˛e poczułem. — Kiedy ju˙z o tym wspomniałe´s, to ja te˙z co´s nienajlepiej — zgodził si˛e drugi. — Czy to mi˛eso na kolacj˛e było s´wie˙ze? — Smakowało całkiem nie´zle. — Na chwil˛e zapadła cisza. — Naprawd˛e mi niedobrze.

109

Na palcach przeszli obok kraty, a Garion starannie unikał spojrzenia do s´rodka. Na ko´ncu korytarza stan˛eli przed solidnymi d˛ebowymi drzwiami okutymi z˙ elazem. Silk przebiegł palcami po klamce. — Zaryglowane od zewnatrz ˛ — stwierdził. — Kto´s nadchodzi — ostrzegł Hettar. Zza drzwi dobiegł odgłos ci˛ez˙ kich kroków na kamiennych schodach, szmer głosów, czyj´s zachrypni˛ety s´miech. Wilk podszedł szybko do najbli˙zszej celi. Przycisnał ˛ palce do zardzewiałego z˙ elaznego zamka, a ten szcz˛eknał ˛ cicho. — Tutaj! Wcisn˛eli si˛e do niewielkiego pomieszczenia, a Wilk zamknał ˛ za nimi drzwi. — W wolnej chwili musz˛e z toba˛ powa˙znie porozmawia´c na ten temat — oznajmił Silk. — Tak si˛e dobrze bawiłe´s tymi zamkami, z˙ e nie chciałem ci przeszkadza´c. — Wilk u´smiechnał ˛ si˛e zło´sliwie. — Słuchajcie teraz. Musimy uciszy´c tych ludzi, zanim odkryja˛ nasze puste cele i zaalarmuja˛ cały dom. — To łatwe — mruknał ˛ pewnym głosem Barak. Czekali. — Otwieraja˛ drzwi — szepnał ˛ Durnik. — Ilu ich jest? — zapytał Mandorallen. — Trudno powiedzie´c. — O´smiu — stwierdziła stanowczo ciocia Pol. — Dobrze — zdecydował Barak. — Pozwolimy im przej´sc´ , a potem wyskoczymy z tyłu. Jeden czy dwa krzyki w takim miejscu nie zwróca˛ niczyjej uwagi, ale trzeba działa´c szybko. Czekali w napi˛eciu. — Y’diss mówił, z˙ e to nie szkodzi, je´sli który´s z nich umrze na przesłuchaniu — poinformował jeden z m˛ez˙ czyzn w korytarzu. — Musimy zachowa´c przy z˙ yciu tylko tego starego, kobiet˛e i chłopca. — W takim razie zabijmy tego wielkiego z ruda˛ broda˛ — zaproponował inny. — Mo˙ze sprawia´c kłopoty, a i tak jest pewnie za głupi, z˙ eby powiedzie´c co´s po˙zytecznego. — Tego zostawcie mnie — szepnał ˛ Barak. Ludzie w korytarzu min˛eli ich cel˛e. — Teraz — rzucił Barak. Walka była krótka i brutalna. Szybko dopadli zaskoczonych dozorców. Trzej padli, nim reszta w pełni zrozumiała, co si˛e dzieje. Jeden krzyknał ˛ przera˙zony, wyminał ˛ walczacych ˛ i rzucił si˛e do schodów. Garion bez namysłu skoczył przed niego, upadł i chwycił za nogi. Dozorca runał, ˛ próbował wsta´c, potem opadł bezwładnie, gdy Silk kopnał ˛ go poni˙zej ucha. — Nic ci si˛e nie stało? — zapytał chłopca. Garion wypełzł spod nieprzytomnego dozorcy i wstał, ale walka dobiegała ju˙z ko´nca. Durnik walił o mur głowa˛ grubego m˛ez˙ czyzny, a Barak wła´snie trafił pi˛es´cia˛ w twarz innego. Mandorallen dusił trzeciego, a Hettar, wyciagaj ˛ ac ˛ r˛ece, podchodził do czwartego. Dozorca otworzył szeroko oczy i krzyknał ˛ krótko, gdy wysoki Algar go pochwycił. Hettar wyprostował si˛e, obrócił i ze straszna˛ siła˛ cisnał ˛ stra˙znika o mur. Trzasn˛eły p˛ekajace ˛ ko´sci. — Przyjemna walka. — Barak roztarł kostki dłoni. — Owszem, miła rozrywka — zgodził si˛e Hettar, wypuszczajac ˛ na podłog˛e bezwładne ciało. — Sko´nczyli´scie ju˙z? — zapytał Silk, stojacy ˛ obok drzwi na schody. 110

— Prawie — odparł Barak. — Pomóc ci, Durniku? Durnik uniósł brod˛e grubasa i krytycznie spojrzał w przesłoni˛ete mgła˛ oczy. Na wszelki wypadek jeszcze raz walnał ˛ jego głowa˛ o s´cian˛e, po czym pozwolił upa´sc´ . — Pójdziemy ju˙z? — zaproponował Hettar. — Wła´sciwie mo˙zna — zgodził si˛e Barak, spogladaj ˛ ac ˛ z zadowoleniem na le˙zace ˛ w korytarzu ciała. — Drzwi na szczycie schodów sa˛ otwarte — poinformował Silk. — Dalej jest pusty korytarz. Chyba cały dom s´pi, ale lepiej zachowa´c cisz˛e. W milczeniu wchodzili za nim po schodach. Przy drzwiach zatrzymał si˛e na moment. — Zaczekajcie tu chwil˛e — szepnał. ˛ Potem zniknał ˛ bez najmniejszego d´zwi˛eku. Czekali, jak si˛e zdawało, bardzo długo. Gdy wrócił, niósł bro´n, która˛ odebrali im z˙ ołnierze. — Pomy´slałem, z˙ e mo˙ze si˛e przyda´c — wyja´snił. Garion przypasał miecz i od razu poczuł si˛e lepiej. — Chod´zmy — rzucił Silk. Doszli do ko´nca korytarza, min˛eli zakr˛et. — Mam ochot˛e na troch˛e zielonego, Y’dissie — dobiegły zza uchylonych drzwi słowa hrabiego Dravora. — Oczywi´scie, panie — odparł s´wiszczacy, ˛ syczacy ˛ głos Y’dissa. — Zielony jest niesmaczny — mruczał sennie Dravor. — Ale przynosi takie pi˛ekne sny. Czerwony jest lepszy, ale sny nie sa˛ takie ładne. — Ju˙z wkrótce b˛edziesz gotów na niebieski, panie — obiecał Y’diss. Co´s brz˛ekn˛eło i zabulgotał nalewany płyn. — Potem z˙ ółty, a w ko´ncu czarny. Czarny jest najlepszy. Silk na palcach prowadził ich dalej. Zamek w drzwiach na zewnatrz ˛ szybko ustapił ˛ pod wprawnymi palcami. Wybiegli w chłód ksi˛ez˙ ycowej nocy. — Sprowadz˛e konie — rzekł Hettar. — Id´z z nim, Mandorallenie — polecił Wilk. — Tam zaczekamy. — Wskazał ocieniony ogród. Dwaj m˛ez˙ czy´zni znikn˛eli za rogiem budynku, a pozostali skryli si˛e w cieniu z˙ ywopłotu. Czekali. Noc była chłodna i Garion dr˙zał lekko. Usłyszał stuk kopyt na kamieniach i zobaczył Hettara i Mandorallena z ko´nmi. — Lepiej si˛e pospieszmy — mruknał ˛ Wilk. — Kiedy tylko Dravor za´snie, Y’diss zejdzie do piwnic i przekona si˛e, z˙ e nas nie ma. Poprowadzimy konie. Trzeba odej´sc´ kawałek, zanim zaczniemy hałasowa´c. Szli przez o´swietlony ksi˛ez˙ ycem ogród, a˙z stan˛eli na rozległym trawniku. Dosiedli koni. — Pospieszmy si˛e. — Ciocia Pol spojrzała przez rami˛e na budynek. — My´sl˛e, z˙ e mamy troch˛e czasu. — Silk za´smiał si˛e krótko. — Jak to załatwiłe´s? — chciał wiedzie´c Barak. — Kiedy poszedłem po bro´n, podło˙zyłem ogie´n w kuchni. To powinno ich zaja´ ˛c. Smuga dymu uniosła si˛e z tylnej cz˛es´ci domu. — Bardzo sprytnie — stwierdziła ciocia Pol tonem niech˛etnego podziwu. — Dzi˛eki ci, pani. — Silk skłonił si˛e drwiaco. ˛ Pan Wilk parsknał ˛ s´miechem i ruszył lekkim truchtem. Dym buchał coraz mocniej i czarnymi, tłustymi kł˛ebami wznosił si˛e ku oboj˛etnym na wszystko gwiazdom.

Rozdział 15

Przez nast˛epne kilka dni jechali w szybkim tempie, z rzadka tylko przystajac, ˛ by przespa´c si˛e kilka godzin i da´c koniom odpocza´ ˛c. Garion przekonał si˛e, z˙ e potrafi drzema´c w siodle, gdy tylko jechali truchtem. Wła´sciwie, je´sli był dostatecznie zm˛eczony, mógł spa´c wsz˛edzie. Pewnego popołudnia, gdy odpoczywali po wyczerpujacym ˛ galopie, jaki nakazał Wilk, usłyszał rozmow˛e Silka z dziadkiem i ciocia˛ Pol. Ciekawo´sc´ zwyci˛ez˙ yła zm˛eczenie; rozbudził si˛e i zaczał ˛ nasłuchiwa´c. — Chciałbym wiedzie´c co´s wi˛ecej o udziale Salmissry w tej sprawie — powiedział Silk. — Zawsze szuka okazji — stwierdził Wilk. — Ile razy wybuchaja˛ jakie´s niepokoje, próbuje wykorzysta´c je dla siebie. — To oznacza, z˙ e musimy kry´c si˛e nie tylko przed Murgami, ale i przed Nyissanami. Garion otworzył oczy. — Dlaczego nazywaja˛ ja˛ Wieczna˛ Salmissra? ˛ — zapytał cioci Pol. — Jest taka stara? — Nie. Po prostu królowe Nyissy zawsze nosza˛ imi˛e Salmissry. — A znasz t˛e obecna? ˛ — Nie musz˛e. Sa˛ zawsze dokładnie takie same. Wygladaj ˛ a˛ podobnie i zachowuja˛ si˛e podobnie. Kto poznał jedna,˛ zna wszystkie. — B˛edzie bardzo zawiedziona pora˙zka˛ Y’dissa. — Silk u´smiechnał ˛ si˛e zło´sliwie. — Przypuszczam, z˙ e Y’diss zdecydował si˛e ju˙z odej´sc´ w sposób dyskretny i bezbolesny — wtracił ˛ Wilk. — Kiedy Salmissra si˛e zirytuje, traci poczucie miary. — Jest taka okrutna? — spytał Garion. — Nie okrutna — wyja´snił Wilk. — Nyissanie podziwiaja˛ w˛ez˙ e. Je´sli zdenerwujesz w˛ez˙ a, on kasa. ˛ To proste stworzenie, ale bardzo logiczne. Kiedy ju˙z ci˛e ukasi, ˛ nie chowa wi˛ecej urazy. — Musimy rozmawia´c o w˛ez˙ ach? — zapytał zbolałym głosem Silk. — Konie ju˙z odpocz˛eły — odezwał si˛e z tyłu Hettar. — Mo˙zemy rusza´c. Pognali wierzchowce do galopu. Kierowali si˛e na południe, w stron˛e szerokiej doliny rzeki Nedrane, do Tol Honeth. Sło´nce przygrzewało mocno, a drzewa przy trakcie wypuszczały ju˙z pierwsze wiosenne paczki. ˛ L´sniaca ˛ stolica imperium le˙zała na wyspie po´srodku rzeki i do niej prowadziły wszystkie drogi. Zobaczyli ja,˛ gdy pokonali ostatnie wzniesienie i spojrzeli w dół na z˙ yzna˛ dolin˛e. Potem rosła z ka˙zda˛ przebyta˛ mila.˛ Zbudowana całkowicie z marmuru o´slepiała odbitym blaskiem południowego sło´nca. Mury były wysokie i grube, a wie˙ze si˛egały nieba.

112

Most pełnym gracji łukiem si˛egał ponad marszczona˛ wiatrem powierzchnia˛ Nedrane ku spi˙zowemu ogromowi północnej bramy. Oddział legionistów w l´sniacych ˛ zbrojach trzymał tam nieustajac ˛ a˛ stra˙z. Silk zało˙zył swój płaszcz i czapk˛e. Wyprostował si˛e w siodle, a jego twarz przybrała trze´zwy, rzeczowy wyraz. Ta wewn˛etrzna przemiana sprawiała chyba, z˙ e sam niemal wierzył w swoja˛ wymy´slona˛ to˙zsamo´sc´ drasa´nskiego kupca. — W jakiej sprawie przybywasz do Tol Honeth? — zapytał uprzejmie jeden z legionistów. — Jestem Radek z Boktoru — odparł Silk tonem człowieka, którego my´sli zaj˛ete sa˛ interesami. — Wioz˛e sendarskie wełny najwy˙zszej jako´sci. — Powiniene´s zatem zgłosi´c si˛e do Zarzadcy ˛ Głównego Targu. — Dzi˛eki. — Silk skinał ˛ głowa.˛ Wjechali przez bram˛e na szeroka,˛ zatłoczona˛ ulic˛e. — My´sl˛e, z˙ e zatrzymam si˛e koło pałacu i porozmawiam z Ranem Borunem — o´swiadczył pan Wilk. — Borunowie nie sa˛ imperatorami, z którymi najłatwiej co´s załatwi´c, ale na pewno sa˛ najbardziej inteligentni. Bez wi˛ekszych problemów potrafi˛e go przekona´c, z˙ e sytuacja jest powa˙zna. — A jak chcesz si˛e do niego dosta´c? — spytała ciocia Pol. — Wyznaczenie terminu audiencji mo˙ze zaja´ ˛c całe tygodnie. Wiesz, jacy oni sa.˛ Pan Wilk skrzywił si˛e niech˛etnie. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e mo˙zna zrobi´c z tego oficjalna˛ wizyt˛e — mruknał. ˛ Konie z trudem szukały drogi w tłumie przechodniów. — I obwie´sci´c swoja˛ obecno´sc´ całemu miastu? — A mam jaki´s wybór? Musz˛e przygwo´zdzi´c Tolnedran. Nie mo˙zemy sobie pozwoli´c, z˙ eby zachowali neutralno´sc´ . — Mog˛e co´s zaproponowa´c? — wtracił ˛ Barak. — W tych okoliczno´sciach wysłucham ka˙zdej rady. — Dlaczego nie odwiedzi´c Grinnega? To ambasador Chereku w Tol Honeth. Bez wi˛ekszego zamieszania mógłby nas wprowadzi´c do pałacu. — To niezły pomysł, Belgaracie — zgodził si˛e Silk. — Grinneg ma koneksje w pałacu. Zorganizuje nam wizyt˛e. W dodatku Ran Borune go szanuje. — Pozostaje tylko problem, jak dotrze´c do ambasadora — mruknał ˛ Durnik, gdy stan˛eli, by przepu´sci´c ci˛ez˙ ki wóz. — To mój kuzyn — uspokoił go Barak. — On, Anheg i ja bawili´smy si˛e razem jako dzieci. — Wielki Cherek rozejrzał si˛e dookoła. — Zdaje si˛e, z˙ e ma dom w pobli˙zu garnizonu Trzeciej Legii Imperium. Mo˙zemy spyta´c kogo´s o drog˛e. — To niepotrzebne — zapewnił Silk. — Wiem, gdzie to jest. — Mogłem si˛e domy´sli´c — u´smiechnał ˛ si˛e Barak. — Mo˙zna przejecha´c przez północny plac targowy. Garnizon le˙zy przy głównym nabrze˙zu, na ko´ncu wyspy w dole rzeki. — Prowad´z — poprosił Wilk. — Nie chc˛e tu straci´c zbyt wiele czasu. Na ulicach Tol Honeth kł˛ebili si˛e przybysze ze wszystkich zakatków ˛ s´wiata. Drasanie i Rivanie zderzali si˛e z Nyissanami i Thullami. W tłumie byli nawet Nadrakowie i, zdaniem Gariona, nieproporcjonalnie wielu Murgów. Ciocia Pol jechała obok Hettara, mówiła co´s uspokajajaco ˛ i cz˛esto kładła dło´n na jego prawej r˛ece. Oczy Algara płon˛eły, a nozdrza falowały gro´znie za ka˙zdym razem, gdy dostrzegł poznaczona˛ bliznami twarz Murga. Domy były imponujace, ˛ z marmurowymi fasadami i ci˛ez˙ kimi drzwiami, cz˛esto pilnowanymi przez najemników, którzy wrogo spogladali ˛ na przechodniów. — Zaiste wielka panuje podejrzliwo´sc´ w stolicy imperium — zauwa˙zył Mandorallen. — Czy˙zby tak si˛e własnych sasiadów ˛ l˛ekali? 113

— Niespokojne czasy — wyja´snił Silk. — A kupieccy ksia˙ ˛ze˛ ta Tol Heneth maja˛ w kantorach spora˛ cz˛es´c´ s´wiatowych bogactw. Na tej ulicy z˙ yja˛ ludzie, którzy mogliby kupi´c cała˛ Arendi˛e, gdyby im przyszła ochota. — Arendia nie jest na sprzeda˙z — odparł chłodno Mandorallen. — W Tol Honeth, drogi baronie, wszystko jest na sprzeda˙z. Honor, cnota, przyja´zn´ , miło´sc´ . To niegodziwe miasto pełne niegodziwych ludzi. Tylko pieniadze ˛ si˛e licza.˛ — Dlatego dobrze si˛e tu czujesz? — spytał Barak. Silk parsknał ˛ s´miechem. — Lubi˛e Tol Honeth — wyznał. — Ludzie tutaj nie z˙ ywia˛ iluzji. Sa˛ od´swie˙zajaco ˛ zepsuci. — Jeste´s złym człowiekiem, Silku — podsumował Barak. — Ju˙z to mówiłe´s — odparł z kpiacym ˛ u´smiechem Drasanin. Flaga Chereku, biała sylwetka okr˛etu na lazurowym tle, powiewała z masztu na bramie domu ambasadora. Barak zeskoczył z siodła i nieco sztywnym krokiem podszedł do z˙ elaznej kraty zagradzajacej ˛ wej´scie. — Powiedzcie Grinnegowi, z˙ e jego kuzyn Barak chce si˛e z nim widzie´c — oznajmił brodatym stra˙znikom. — Skad ˛ mamy wiedzie´c, z˙ e jeste´s jego kuzynem? — zapytał szorstko jeden ze z˙ ołnierzy. Barak niemal niedbałe si˛egnał ˛ r˛eka˛ mi˛edzy pr˛ety i chwycił stra˙znika za kolczug˛e. Potem przyciagn ˛ ał ˛ go do kraty. — Czy zechciałby´s inaczej sformułowa´c to pytanie? — zapytał. — Póki jeszcze cieszysz si˛e dobrym zdrowiem? — Wybacz, lordzie Baraku — przeprosił szybko tamten. — Teraz, kiedy jestem bli˙zej, istotnie rozpoznaj˛e twa˛ twarz. — Byłem prawie pewien, z˙ e ci si˛e uda. — Pozwól, z˙ e otworz˛e ci bram˛e. — Znakomity pomysł. — Barak pu´scił stra˙znika, który pospiesznie odsunał ˛ rygle. Wjechali na rozległy dziedziniec. Grinneg, ambasador króla Anhega przy dworze imperatora w Tol Honeth, był pot˛ez˙ nie zbudowanym m˛ez˙ czyzna,˛ niemal tak wysokim jak Barak. Miał bardzo krótko przyci˛eta˛ brod˛e i zgodnie z tolnedra´nska˛ moda˛ nosił niebieski płaszcz. Zbiegł, przeskakujac ˛ po dwa stopnie naraz i pochwycił Baraka w nied´zwiedzim u´scisku. — Witaj, piracie! — ryknał. ˛ — Co porabiasz w Tol Honeth? — Anheg zdecydował si˛e na inwazj˛e — za˙zartował Barak. — Gdy tylko zwiniemy całe złoto i młode dziewczyny, pozwolimy ci spali´c miasto. Oczy Grinnega błysn˛eły nagłym po˙zadaniem. ˛ — Ale˙z by byli w´sciekli — westchnał ˛ ze złowrogim u´smiechem. — Co si˛e stało z twoja˛ broda? ˛ — spytał Barak. Ambasador chrzakn ˛ ał ˛ z zakłopotaniem. — To nic wa˙znego — zapewnił. — Nigdy nie mieli´smy przed soba˛ tajemnic. Grinneg tłumaczył mu co´s przez chwil˛e. Wygladał ˛ na bardzo zawstydzonego. Barak ryknał ˛ s´miechem. — Dlaczego jej pozwoliłe´s? — zapytał. — Byłem pijany — wyznał Grinneg. — Ale wejd´zmy do s´rodka. Mam w piwnicy baryłk˛e dobrego, mocnego piwa. Ruszyli za dwoma kuzynami do wn˛etrza. Z szerokiego korytarza weszli do komnaty umeblowanej na sposób Chereku: ci˛ez˙ kie stołki i ławy zasłane skórami, podłoga

114

wysypana sitowiem i wielkie palenisko, w którym płon˛eła kłoda drewna. Kilka smołowanych pochodni dymiło w z˙ elaznych pier´scieniach wbitych w s´ciany. — Tutaj czuj˛e si˛e bardziej jak w domu — wyja´snił Grinneg. Sługa wniósł dla ka˙zdego po kuflu ciemnego ale1 i cicho zniknał ˛ za drzwiami. Garion szybko chwycił naczynie i zanim ciocia Pol zda˙ ˛zyła zaproponowa´c jaki´s słabszy trunek, wypił solidny łyk gorzkawego napoju. Przygladała ˛ mu si˛e w milczeniu, bez wyrazu. Grinneg opadł na wielki, r˛ecznie ciosany zydel, przykryty nied´zwiedzia˛ skóra.˛ — A naprawd˛e po co przybyłe´s do Tol Honeth, Baraku? — zapytał. — Grinnegu. — Barak spowa˙zniał. — To jest Belgarath. Na pewno o nim słyszałe´s. Ambasador szeroko otworzył oczy. Potem schylił głow˛e. — Mój dom nale˙zy do ciebie — rzekł z szacunkiem. — Czy mo˙zesz wprowadzi´c mnie do Rana Boruna? — Pan Wilk przysiadł na ławie obok paleniska. — Bez trudu. — To dobrze. Musz˛e z nim porozmawia´c, a nie chc˛e robi´c zamieszania. Barak przedstawił pozostałych, a jego kuzyn kłaniał si˛e uprzejmie wszystkim po kolei. — Zjawili´scie si˛e w Tol Honeth w burzliwym okresie — powiedział, gdy formalno´sci dobiegły ko´nca. — Arystokracja Tolnedry zlatuje do miasta jak stado kruków do krowiego s´cierwa. — Słyszeli´smy to i owo w drodze na południe — przyznał Silk. — Naprawd˛e jest tak z´ le? — Prawdopodobnie gorzej. — Grinneg podrapał si˛e za uchem. — Zmiana dynastii trafia si˛e kilka razy w ciagu ˛ epoki. Borunowie sa˛ u władzy ju˙z ponad sze´sc´ set lat. Inne rody z entuzjazmem oczekuja˛ zmiany. — Kto ma najwi˛eksze szans˛e zdobycia tronu po Ranie Borunie? — zapytał pan Wilk. — W tej chwili najlepszy byłby chyba Wielki Ksia˙ ˛ze˛ Kador z Tol Vordue — odparł ambasador. — Ma wi˛ecej pieni˛edzy ni˙z pozostali. Oczywi´scie, Honethowie sa˛ jeszcze bogatsi, ale maja˛ siedmiu kandydatów i ich skarby rozkładaja˛ si˛e zbyt cienka˛ warstwa.˛ Inne rody wła´sciwie si˛e nie licza.˛ Borunowie nie maja˛ nikogo odpowiedniego, a Ranitów nikt nie traktuje powa˙znie. Garion starannie odstawił piwo na podłog˛e obok stołka, na którym siedział. Gorzkie ale nie było wcale takie dobre i chłopiec czuł si˛e troch˛e oszukany. Jednak po połowie kufla uszy stały si˛e bardzo gorace, ˛ a czubek nosa troch˛e zdr˛etwiał. — Vordua´nczycy, których spotkali´smy w drodze, twierdza,˛ z˙ e Horbici u˙zywaja˛ trucizny — rzekł Silk. — Jak oni wszyscy. — Grinneg skrzywił si˛e z niesmakiem. — Horbici sa˛ tylko mniej dyskretni. Mimo wszystko, gdyby Ran Borune umarł jutro, kolejnym imperatorem byłby Kador. Pan Wilk zmarszczył czoło. — Nigdy nie radziłem sobie za dobrze z Vordua´nczykami. Nie maja˛ prawdziwie imperialnej postawy. — Stary imperator wcia˙ ˛z cieszy si˛e niezłym zdrowiem — dodał Grinneg. — Je´sli wytrzyma jeszcze rok czy dwa, Honethowie pewnie zdecyduja˛ si˛e na jednego kandydata: tego, który prze˙zyje. Wtedy wykorzystaja˛ wszystkie swoje pieniadze ˛ i moga˛ wygra´c. Ale takie rzeczy wymagaja˛ czasu. Sami kandydaci trzymaja˛ si˛e na ogół z daleka 1 Mocne,

ci˛ez˙ kie angielskie piwo.

115

od miasta. Sa˛ niezwykle ostro˙zni, wi˛ec zabójcy maja˛ powa˙zne kłopoty — roze´smiał si˛e i łyknał ˛ piwa. — Zabawni ludzie. — Mo˙zemy od razu i´sc´ do pałacu? — dopytywał si˛e pan Wilk. — Najpierw musimy si˛e przebra´c — orzekła stanowczo ciocia Pol. — Znowu, Polgaro? — W oczach Wilka zal´sniło cierpienie. — Nie narzekaj, ojcze. Nie pozwol˛e, z˙ eby´s nas zawstydzał, idac ˛ do pałacu w łachmanach. — Nie wło˙ze˛ tej szaty — oznajmił z uporem. — Dobrze — zgodziła si˛e. — Nie byłaby odpowiednia. Na pewno ambasador poz˙ yczy ci płaszcza. W ten sposób nie b˛edziesz si˛e rzucał w oczy. — Jak sobie z˙ yczysz. — Wilk westchnał ˛ zrezygnowany. Gdy si˛e przebrali, Grinneg wezwał oddział gro´znie wygladaj ˛ acych ˛ Chereków, słuz˙ acych ˛ mu jako gwardia honorowa. Pod taka˛ eskorta˛ poda˙ ˛zyli szerokimi ulicami Tol Honeth w stron˛e pałacu. Garion, wcia˙ ˛z zdumiony bogactwami miasta i troch˛e senny po wypitym piwie, jechał spokojnie obok Silka i usiłował nie wytrzeszcza´c oczu na wielkie domy i bogato ubranych Tolnedran, kroczacych ˛ z godno´scia˛ w jaskrawym blasku sło´nca.

Rozdział 16

Pałac imperatora stał na wysokim wzgórzu w samym centrum Tol Honeth. Składał si˛e nie z jednego, a z całego zespołu mniejszych i wi˛ekszych budynków. Wszystkie wzniesiono z białego marmuru. Otaczały je ogrody i trawniki, gdzie cyprysy rzucały przyjemny, chłodny cie´n. Cały kompleks zamykał wysoki mur zwie´nczony ustawionymi w równych odst˛epach posagami. ˛ Legioni´sci przy bramie natychmiast rozpoznali ambasadora Chereku i posłali po jednego z szambelanów, siwowłosego urz˛ednika w brazowym ˛ płaszczu. — Musz˛e widzie´c Rana Boruna, lordzie Morin — o´swiadczył Grinneg, gdy tylko zsiedli z koni na marmurowym dziedzi´ncu za brama˛ pałacu. — To sprawa wyjatkowej ˛ wagi. — Oczywi´scie, lordzie Grinneg — zgodził si˛e siwowłosy. — Jego imperialna wysoko´sc´ zawsze ch˛etnie widzi osobistego przedstawiciela króla Anhega. Niestety, jego wysoko´sc´ wła´snie odpoczywa. Z pewno´scia˛ zdołam zaaran˙zowa´c wizyt˛e dzi´s po południu, najdalej jutro rano. — Sprawa nie mo˙ze czeka´c, Morinie — zapewnił Grinneg. — Musimy natychmiast porozmawia´c z imperatorem. Lepiej go obud´z. Lord Morin był wyra´znie zdziwiony. — To nie mo˙ze by´c a˙z tak pilne — stwierdził z przygana.˛ — Obawiam si˛e, z˙ e jest. Szambelan s´ciagn ˛ ał ˛ wargi i przyjrzał si˛e im po kolei. — Znasz mnie dobrze i wiesz, z˙ e nie prosiłbym bez powodu. Morin westchnał. ˛ — Mam do ciebie zaufanie, Grinnegu. No dobrze. Chod´zmy. Twoi z˙ ołnierze niech zaczekaja˛ tutaj. Grinneg dał gwardzistom dyskretny znak, po czym cała grupa ruszyła za lordem Morinem przez rozległy dziedziniec do kolumnowej galerii biegnacej ˛ wzdłu˙z jednego z budynków. — Co z nim? — zapytał Grinneg, gdy szli miedzy rz˛edami kolumn. — Zdrowie mu dopisuje — odparł Morin. — Ale usposobienie ma coraz gorsze. Ostatnio Borunowie całymi stadami rezygnuja˛ ze stanowisk i wracaja˛ do Tol Borune. — W obecnej sytuacji to rozsadne ˛ posuni˛ecie. Podejrzewam, z˙ e sukcesji towarzyszy´c b˛edzie pewna liczba nagłych zgonów. — Zapewne. Ale jego wysoko´sc´ nie jest zachwycony, gdy porzucaja˛ go członkowie rodziny. Przystanał ˛ przed łukowo sklepiona˛ brama.˛ Dwaj wypr˛ez˙ eni legioni´sci w inkrustowanych złotem pancerzach trzymali wart˛e.

117

— Zostawcie tu bro´n. Jego wysoko´sc´ jest nieco wra˙zliwy na tym punkcie. Z pewno´scia˛ rozumiecie. — Oczywi´scie. — Grinneg wyjał ˛ spod płaszcza ci˛ez˙ ki miecz i oparł go o s´cian˛e. Poszli za jego przykładem. Oczy Morina rozszerzyły si˛e ze zdziwienia, gdy Silk wyjał ˛ trzy ró˙zne sztylety ukryte w rozmaitych zakamarkach ubrania. Znakomite wyposa˙zenie, palce szambelana poruszyły si˛e w gestach tajnej mowy. Niespokojne czasy, wyja´sniły niedbale dłonie Silka. Lord Morin u´smiechnał ˛ si˛e lekko, po czym przez bram˛e wprowadził ich do ogrodu. Trawa była tu równo przystrzy˙zona, woda szemrała cicho w fontannach, a krzaki ró˙z starannie przyci˛eto. Stare drzewa owocowe strzelały paczkami, ˛ gotowe niemal zakwitna´ ˛c w słonecznym cieple. Wróble c´ wierkały gło´sno na gał˛eziach. Grinneg i pozostali szli za Morinem kreta˛ marmurowa˛ s´cie˙zka˛ do s´rodka ogrodu. Ran Borune XXIII, imperator Tolnedry, był niskim staruszkiem, zupełnie łysym i odzianym w płaszcz koloru złota. Spoczywał na szerokim fotelu w oplecionej winoro´sla˛ altanie, karmiac ˛ nasionami jaskrawego kanarka, który siedział na por˛eczy. Imperator miał mały, podobny do dzioba nos i jasne, przenikliwe oczy. — Powiedziałem, z˙ e chc˛e by´c sam, Morinie — rzucił ostrym tonem, odrywajac ˛ wzrok od kanarka. — Miliony przeprosin, wasza wysoko´sc´ . — Szambelan pokłonił si˛e nisko. — Lord Grinneg, ambasador Chereku, pragnie przedstawi´c spraw˛e najwy˙zszej wagi. Przekonał mnie, z˙ e nie mo˙ze czeka´c. Imperator popatrzył na Grinnega. Oczy miał zło´sliwe, niemal podst˛epne. — Widz˛e, Grinnegu, z˙ e broda ju˙z ci odrasta. Ambasador zarumienił si˛e mocno. — Powinienem wiedzie´c, z˙ e wasza wysoko´sc´ słyszał ju˙z o moim nieszcz˛es´ciu. — Wiem o wszystkim, co si˛e dzieje w Tol Honeth, lordzie Grinneg — burknał ˛ imperator. — Chocia˙z kuzyni i bratankowie uciekli ode mnie jak szczury w płonacego ˛ domu, wcia˙ ˛z mam tu kilku wiernych ludzi. Co ci˛e napadło, z˙ eby zdobywa´c t˛e kobiet˛e Nadraków? My´slałem, z˙ e Alornowie gardza˛ Angarakami. Grinneg chrzakn ˛ ał ˛ zawstydzony i rzucił okiem na cioci˛e Pol. — To miał by´c taki z˙ art, wasza wysoko´sc´ . My´slałem, z˙ e o´smiesz˛e ambasadora Nadraków. Zreszta˛ jego z˙ ona jest pi˛ekna˛ kobieta.˛ Nie wiedziałem, z˙ e trzyma pod łó˙zkiem no˙zyczki. — A wiesz, przechowuje twoja˛ brod˛e w złotym puzderku. I pokazuje wszystkim przyjaciółkom. — To zła kobieta — westchnał ˛ z˙ ało´snie Grinneg. — Co to za jedni? — imperator wskazał palcem stojacych ˛ na trawniku kilka kroków za ambasadorem. — Mój kuzyn, Barak, i jego przyjaciele. To oni chcieli z toba˛ rozmawia´c. — Jarl Trellheim? — zdziwił si˛e władca. — Co ci˛e sprowadza do Tol Honeth, panie? — Przeje˙zd˙załem t˛edy, wasza wysoko´sc´ — pokłonił si˛e Barak. Ran Borune przyjrzał im si˛e z uwaga,˛ jakby dopiero teraz ich zauwa˙zył. — To z pewno´scia˛ ksia˙ ˛ze˛ Kheldar z Drasni — stwierdził. — Który w po´spiechu opu´scił Tol Honeth po swej poprzedniej wizycie. . . udajac ˛ akrobat˛e w w˛edrownym cyrku, o ile pami˛etam, i tylko jeden skok przed policja.˛ Silk tak˙ze skłonił si˛e nisko. — I Hettar z Algarii. Człowiek, który próbuje w pojedynk˛e wyludni´c Cthol Murgos. Hettar pochylił głow˛e. 118

— Morinie — zapytał surowo imperator. — Dlaczego otoczyłe´s mnie Alornami? Nie lubi˛e Alornów. — To wła´snie ta sprawa wielkiej wagi, wasza wysoko´sc´ — wyja´snił przepraszajaco ˛ Morin. — I jeszcze Arend? Mimbrat, jak przypuszczam. — Ran Borune zmarszczył brwi. — Według opisów, jakie słyszałem, mo˙ze to by´c jedynie baron Vo Mandor. Ukłon Mandorallena był wystudiowany i pełen gracji. — Wzrok twój bystry jest nad podziw, wasza wysoko´sc´ , skoro bez trudu rozpoznałe´s ka˙zdego z nas. — Nie ka˙zdego — sprostował władca. — Nie znam Sendara ani tego riva´nskiego chłopca. My´sli Gariona zawirowały nagle. Barak powiedział mu kiedy´s, z˙ e najbardziej przypomina Rivanina, ale w´sród zawieruchy wydarze´n zapomniał o tej przypadkowej uwadze. I teraz imperator Tolnedry, który posiadał wyra´znie niesamowita˛ umiej˛etno´sc´ wnikania w prawdziwa˛ natur˛e rzeczy, tak˙ze rozpoznał w nim Rivanina. Spojrzał szybko na cioci˛e Pol, ale ja˛ pochłaniało studiowanie paczków ˛ na krzaku ró˙zy. — Sendar to Durnik — wyja´snił pan Wilk. — Kowal. W Sendarii ten po˙zyteczny zawód uznawany jest za co´s w rodzaju szlachectwa. Chłopiec to mój wnuk, Garion. Ran Borune spojrzał na starca. — Mam wra˙zenie, z˙ e powinienem ci˛e zna´c. Jest w tobie co´s takiego. . . — urwał zamy´slony. Kanarek, siedzacy ˛ na por˛eczy fotela władcy, za´spiewał nagle. Wystartował w powietrze i pomknał ˛ prosto do cioci Pol. Wyciagn˛ ˛ eła palec, a jaskrawy ptaszek wyladował ˛ na nim, odchylił główk˛e do tyłu i s´piewał w ekstazie, jakby jego małe serduszko p˛ekało z zachwytu. Słuchała go z uwaga.˛ Miała na sobie bł˛ekitna˛ sukni˛e z wykwintnymi koronkami przy staniku i krótka˛ sobolowa˛ pelerynk˛e. — Co robisz z moim kanarkiem?! — zawołał imperator. — Słucham go — odparła. — Jak go skłoniła´s do s´piewu? Od miesi˛ecy nie mog˛e go namówi´c na z˙ adna˛ piosenk˛e. — Nie traktowałe´s go dostatecznie powa˙znie. — Kim jest ta kobieta? — zapytał imperator. — To moja córka, Polgara — odparł pan Wilk. — Zawsze dobrze rozumiała ptaki. Imperator roze´smiał si˛e nagle. — Daj spokój — rzucił sceptycznym tonem. — Nie sadzisz ˛ chyba, z˙ e w to uwierz˛e. Wilk spojrzał na niego z powaga.˛ — Jeste´s pewien, z˙ e mnie nie znasz, Ranie Borunie? — spytał łagodnie. W poz˙ yczonym od Grinnega bladozielonym płaszczu wygladał ˛ prawie jak Tolnedranin. . . prawie, ale nie zupełnie. — To chytra sztuczka — stwierdził władca. — Dobrze grasz swoja˛ rol˛e i ona te˙z, ale nie jestem ju˙z dzieckiem. Ju˙z dawno przestałem wierzy´c w bajki. — Szkoda. Obawiam si˛e, z˙ e od tej pory twoje z˙ ycie stało si˛e nieco puste. — Wilk spojrzał na wypiel˛egnowany ogród, ze słu˙zba,˛ fontannami i osobista˛ gwardia˛ imperatora, stojac ˛ a˛ dyskretnie w´sród klombów. — Nawet z tym wszystkim, Ranie Boranie, z˙ ycie bez odrobiny cudowno´sci jest nudne i st˛echłe. — W głosie zabrzmiała nuta smutku. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e odrzuciłe´s zbyt wiele. — Morinie — rozkazał Ran Borune. — Po´slij po Zereela. Rozstrzygniemy to od razu. — Natychmiast, wasza wysoko´sc´ — szambelan skinał ˛ jednemu ze sług.

119

— Mog˛e dosta´c z powrotem swojego kanarka? — W głosie władcy zad´zwi˛eczała płaczliwa nuta. — Oczywi´scie. — Podeszła do fotela bardzo ostro˙znie, by nie przestraszy´c treluja˛ cego ciagle ˛ ptaszka. — Czasami zastanawiam si˛e, o czym one tak s´piewaja? ˛ — W tej chwili opowiada mi o dniu, kiedy nauczył si˛e lata´c — odparła ciocia Pol. — To dla ptaka bardzo wa˙zny dzie´n. Wyciagn˛ ˛ eła r˛ek˛e, a kanarek przeskoczył na palec imperatora. Wcia˙ ˛z s´piewał, patrzac ˛ błyszczacym ˛ oczkiem na twarz Rana Boruna. — Zabawne urojenie. — Starzec u´smiechnał ˛ si˛e, obserwujac ˛ migotanie słonecznych promieni na powierzchni wody w fontannie. — Ale obawiam si˛e, z˙ e nie mam do´sc´ czasu na takie zabawy. W tej chwili cały naród wstrzymuje oddech w oczekiwaniu mojej s´mierci. Oni wszyscy my´sla˛ chyba, z˙ e umierajac ˛ natychmiast najlepiej przysłu˙zyłbym si˛e Tolnedrze. Niektórzy zadali sobie nawet trud wspomo˙zenia mnie w tym dziele. Tylko w zeszłym tygodniu schwytali´smy w pałacu czterech zabójców. Borunowie, własna rodzina, porzucaja˛ mnie w takim tempie, z˙ e ledwie wystarcza ludzi do zarzadzania ˛ pałacem, nie mówiac ˛ ju˙z o imperium. O, jest ju˙z Zereel. Chudy m˛ez˙ czyzna o krzaczastych brwiach, w czerwonym płaszczu pokrytym magicznymi symbolami, podszedł szybkim krokiem i skłonił si˛e nisko. — Wzywałe´s mnie, wasza wysoko´sc´ ? — Poinformowano mnie, z˙ e ta kobieta jest Polgara˛ Czarodziejka˛ — wyja´snił imperator. — A ten tam starzec to Belgarath. Bad´ ˛ z tak miły, Zereelu, i sprawd´z ich listy uwierzytelniajace. ˛ — Belgarath i Polgara? — skrzywił si˛e m˛ez˙ czyzna. — Wasza wysoko´sc´ raczy z˙ artowa´c. To mitologiczne imiona. Tacy ludzie nie istnieja.˛ — Sama widzisz. — Ran Borune zwrócił si˛e do cioci Pol. — Nie istniejesz. Wiem to z najpewniejszego z´ ródła. Zereel sam jest magiem. — Doprawdy? — Jednym z najlepszych. Oczywi´scie, wi˛ekszo´sc´ jego sztuczek to tylko zwinno´sc´ palców, jako z˙ e cała magia jest czczym wymysłem. Ale bawi mnie, a siebie traktuje z cała˛ powaga.˛ Działaj, Zereelu, ale spróbuj unikna´ ˛c tego okropnego smrodu, jaki si˛e zwykle pojawia. — To nie b˛edzie konieczne, wasza wysoko´sc´ — zapewnił Zereel. — Gdyby byli jakimikolwiek magami, rozpoznałbym ich natychmiast. Mamy pewne specjalne sposoby porozumiewania. Ciocia Pol uniosła brew. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e powiniene´s przyjrze´c si˛e dokładniej, Zereelu — zasugerowała. — Czasami mo˙zna co´s przeoczy´c. Zrobiła drobny, niemal niedostrzegalny gest i Garionowi wydało si˛e nagle, z˙ e słyszy delikatny szum. Mag spogladał ˛ nieruchomo w pusta˛ przestrze´n przed soba.˛ Oczy wyszły mu z orbit, a twarz pokryła s´miertelna blado´sc´ . Padł do przodu, jakby nagle nogi odmówiły mu posłusze´nstwa. — Wybacz, lady Polgaro — wychrypiał. — To pewnie ma wywrze´c na mnie wra˙zenie — domy´slił si˛e imperator. — Widywałem ju˙z takie oszołomienie, a umysł Zereela nigdy nie był przesadnie silny. — Zaczynasz mnie nudzi´c, Ranie Boranie — rzekła z przekasem. ˛ — Naprawd˛e powiniene´s jej uwierzy´c, wiesz? — odezwał si˛e cienkim, piskliwym głosikiem kanarek. — Ja poznałem ja˛ od razu. . . oczywi´scie, jeste´smy bardziej spostrzegawcze ni˙z wy, stworzenia pełzajace ˛ po ziemi. Dlaczego to robicie? Gdyby´s tylko 120

spróbował, na pewno potrafiłby´s lata´c. I wolałbym, z˙ eby´s nie jadł tyle czosnku. Okropnie potem pachniesz. — Wystarczy na razie — uciszyła go łagodnie ciocia Pol. — Pó´zniej mu to wszystko powiesz. Imperator dr˙zał gwałtownie, spogladaj ˛ ac ˛ na ptaka, jakby ten nagle zmienił si˛e w z˙ mij˛e. — Mo˙ze po prostu zachowujmy si˛e tak, jakby´smy wszyscy wierzyli, z˙ e Polgara i ja jeste´smy tymi, za kogo si˛e podajemy — zaproponował pan Wilk. — Przekonywanie ci˛e mo˙ze nam zabra´c cały dzie´n, a nie mamy a˙z tyle czasu. Sa˛ pewne sprawy, o których musz˛e ci powiedzie´c. To wa˙zne niezale˙znie od tego, kim jestem. — Na to mog˛e przysta´c. — Ran Borune wcia˙ ˛z dygotał i wpatrywał si˛e w kanarka. Pan Wilk splótł r˛ece za plecami i spojrzał na stadko rozkrzyczanych wróbli, siedza˛ cych na gał˛ezi pobliskiego drzewa. — Zeszłego roku, wczesna˛ jesienia˛ — zaczał ˛ — Zedar Apostata dostał si˛e do sali tronowej w Rivie i ukradł Klejnot Aldura. — Co zrobił? — Ran Borune wyprostował si˛e natychmiast. — W jaki sposób? — Nie wiemy. Kiedy go dogoni˛e, mo˙ze mi wyja´sni. Jestem jednak przekonany, z˙ e dostrzegasz wag˛e tego faktu. — Naturalnie — przyznał imperator. — Alornowie i Sendarowie dyskretnie szykuja˛ si˛e do wojny. — Wojny? — powtórzył zaszokowany Ran Borune. — Z kim? — Z Angarakami, oczywi´scie. — Co Zedar ma wspólnego z Angarakami? Przecie˙z mógł działa´c na własna˛ r˛ek˛e. — Nie jeste´s chyba a˙z tak naiwny — zauwa˙zyła ciocia Pol. — Zapominasz si˛e, pani — upomniał ja.˛ — Gdzie jest teraz Zedar? — Dwa tygodnie temu przejechał przez Tol Honeth — odparł Wilk. — Je´sli zdoła przekroczy´c granic˛e którego´s z królestw Angaraków, zanim go dopadniemy, Alornowie wyrusza.˛ — A z nimi Arendia — dodał stanowczo Mandorallen. — Król Korodullin tak˙ze został powiadomiony. — Chcecie cały s´wiat rozbi´c w kawałki — protestował imperator. — Mo˙zliwe — przyznał Wilk. — Ale nie mo˙zemy pozwoli´c, by Zedar dotarł z Klejnotem do Toraka. — Natychmiast wy´sl˛e emisariuszy — o´swiadczył Ran Borune. — Trzeba uspokoi´c sytuacj˛e, zanim wymknie si˛e spod kontroli. — Ju˙z na to za pó´zno — wtracił ˛ pos˛epnie Barak. — Anheg i pozostali nie maja˛ ochoty na tolnedra´nska˛ dyplomacj˛e. — Twój naród, wasza wysoko´sc´ , nie cieszy si˛e najlepsza˛ reputacja˛ na północy — dodał Silk. — Zawsze macie kilka umów handlowych w r˛ekawie. Za ka˙zdym razem, gdy Tolnedra podejmuje si˛e mediacji w jakim´s sporze, koszta sa˛ wyjatkowo ˛ wysokie. Nie przypuszczam, z˙ eby´smy raz jeszcze mogli sobie pozwoli´c na wasze dobre usługi. Chmura przesłoniła sło´nce i w cieniu ogród nagle wydał si˛e chłodny. — Cała sprawa jest rozdmuchana nad miar˛e — o´swiadczył imperator. — Od tysi˛ecy lat Alornowie i Angarakowie kłóca˛ si˛e o ten bezwarto´sciowy kamie´n. Czekali´scie tylko na okazj˛e, z˙ eby skoczy´c sobie do gardeł, a teraz zyskali´scie pretekst. No có˙z, przyjemnej zabawy. Póki jestem imperatorem, nie pozwol˛e wmiesza´c Tolnedry w te spory. — Nie b˛edziesz mógł siedzie´c sobie z boku, Ranie Borunie — rzekła ciocia Pol. — Dlaczego nie? Klejnot w ogóle mnie nie obchodzi. Prosz˛e bardzo, wyniszczajcie si˛e nawzajem, je´sli macie ochot˛e. Kiedy wszystko si˛e sko´nczy, Tolnedra pozostanie. 121

— Watpi˛ ˛ e — mruknał ˛ Wilk. — W twoim imperium roi si˛e od Murgów. Moga˛ was podbi´c w ciagu ˛ tygodnia. — To uczciwi kupcy. Przybywaja˛ w uczciwych interesach. — Murgowie nie maja˛ z˙ adnych uczciwych interesów — odparła ciocia Pol. — Ka˙zdy Murgo w Tolnedrze jest tutaj, poniewa˙z został wysłany przez najwy˙zszego kapłana Grolimów. — Przesada — upierał si˛e Ran Borune. — Cały s´wiat wie, z˙ e ty i twój ojciec z˙ ywicie obsesyjna˛ nienawi´sc´ do wszystkich Angaraków. Ale to ju˙z inne czasy. — Cthol Murgos wcia˙ ˛z jest rzadzone ˛ z Rak Cthol — przypomniał Wilk. — A tam panem jest Ctuchik. Ctuchik si˛e nie zmienił, nawet je´sli s´wiat jest ju˙z inny. Kupcy z Rak Goska moga˛ wydawa´c si˛e cywilizowani, ale ta´ncza,˛ jak im Ctuchik zagra, a Ctuchik jest uczniem Toraka. — Torak nie z˙ yje. — Jeste´s pewien? — spytała ciocia Pol. — Widziałe´s jego grób? Rozkopałe´s go i obejrzałe´s ko´sci? — Rzadzenie ˛ pa´nstwem jest bardzo kosztowne — rzekł imperator. — Potrzebuj˛e podatków, jakie płaca˛ Murgowie. Mam agentów w Rak Goska i wzdłu˙z całego Południowego Szlaku Karawan. B˛ed˛e wiedział, gdyby Murgowie szykowali jaki´s ruch przeciwko mnie. Jestem troch˛e podejrzliwy, bo wszystko to mo˙ze by´c wynikiem wewn˛etrznego rozłamu Bractwa Czarodziejów. Wy macie swoje własne motywy. Nie pozwol˛e, by Tolnedra była pionkiem w waszych walkach o władz˛e. — A je´sli zwyci˛ez˙ a˛ Angarakowie? — spytała ciocia Pol. — Jak chcesz sobie poradzi´c z Torakiem? — Nie boj˛e si˛e Toraka. — Spotkałe´s go kiedy? — wtracił ˛ Wilk. — Oczywi´scie, z˙ e nie. Posłuchaj, Belgaracie. Ty i twoja córka nigdy nie byli´scie przyja´znie nastawieni do Tolnedry. Po Vo Mimbre traktowali´scie nas jak pokonanego przeciwnika. Wasze informacje sa˛ wa˙zne i przemy´sl˛e je, tak jak na to zasługuja.˛ Jednak polityka Tolnedry nie mo˙ze zale˙ze´c od uprzedze´n Alornów. Nasza gospodarka opiera si˛e mi˛edzy innymi na handlu wzdłu˙z Południowego Szlaku Karawan. Nie pozwol˛e, by zapanował tu chaos tylko dlatego, z˙ e wy przypadkiem nie lubicie Angaraków. — Zatem jeste´s głupcem — stwierdził zimno Wilk. — Byłby´s zaskoczony wiedzac, ˛ ilu ludzi tak wła´snie sadzi ˛ — odpowiedział Ran Borune. — Mo˙ze z moim nast˛epca˛ b˛edziecie mieli wi˛ecej szcz˛es´cia. Czy b˛edzie nim Vordua´nczyk, czy Honeth, mo˙ze nawet uda si˛e wam go przekupi´c. Ale Borunowie nie przyjmuja˛ łapówek. — Ani dobrych rad — doko´nczyła ciocia Pol. — Tylko wtedy, gdy nam to odpowiada, lady Polgaro. — No có˙z, zrobili´smy chyba wszystko co mo˙zliwe — uznał Wilk. Spi˙zowa furtka na tyłach ogrodu otworzyła si˛e z trzaskiem i drobna dziewczyna o ognistych włosach wpadła do s´rodka. Jej oczy rzucały gro´zne błyski. Garion sadził ˛ z poczatku, ˛ z˙ e to dziecko, gdy jednak podbiegła bli˙zej, dostrzegł, z˙ e jest starsza. Cho´c była niewysoka, jednak jej krótka zielona tunika bez r˛ekawów odsłaniała ko´nczyny, zdradzajace ˛ wi˛eksza˛ dojrzało´sc´ . Gdy ja˛ zobaczył, poczuł niezwykły wstrzas. ˛ . . co´s jakby — chocia˙z nie całkiem — rozpoznanie. Jej włosy były splatan ˛ a˛ masa,˛ z której opadały na plecy długie, starannie uczesane loki. Miały kolor, jakiego chłopiec jeszcze nie widział: gł˛eboka, l´sniaca ˛ czerwie´n, jakby rozpalona wewn˛etrznym blaskiem. Złocista skóra w cieniu drzew zyskiwała niemal zielonkawy odcie´n. Dziewczyna była w stanie niebezpiecznie bliskim wybuchu w´sciekło´sci. — Dlaczego jestem tu wi˛ez´ niem? — zwróciła si˛e do imperatora. 122

— O czym ty mówisz? — zdziwił si˛e Ran Borune. — Legioni´sci nie chca˛ mnie wypu´sci´c z pałacu. — Ach — westchnał. ˛ — O to chodzi. — Dokładnie o to. — Wykonuja˛ moje rozkazy, Ce’Nedro. — Tak mi powiedzieli. Ka˙z im przesta´c. — Nie. — Nie? — powtórzyła z niedowierzaniem. — Nie? — wzniosła głos o oktaw˛e. — Co ma znaczy´c to: nie? — Jest zbyt niebezpiecznie, z˙ eby´s teraz chodziła po mie´scie — próbował ja˛ uspokoi´c imperator. — Bzdury — burkn˛eła. — Nie mam ochoty siedzie´c w tym dusznym pałacu tylko dlatego, z˙ e boisz si˛e własnego cienia. Potrzebuj˛e paru rzeczy z targu. — Po´slij kogo´s. — Ale ja nie chc˛e nikogo posyła´c! — krzykn˛eła. — Chc˛e i´sc´ sama! — Ale nie pójdziesz — odparł stanowczo. — Mo˙zesz po´swi˛eci´c czas na nauk˛e. — A ja nie chc˛e si˛e uczy´c — zapłakała. — Jeebers to zadufany dure´n. Nudzi mnie. Nie mam zamiaru tu siedzie´c i dyskutowa´c o historii, polityce i całej reszcie. Chc˛e si˛e rozerwa´c. — Przykro mi. — Prosz˛e ci˛e, tatku — błagała pochlebnym tonem. Chwyciła poł˛e jego złocistego płaszcza i skr˛eciła w drobnych paluszkach. — Prosz˛e. Rzucone spod rz˛es spojrzenie mogłoby stopi´c kamie´n. — Wykluczone — o´swiadczył, unikajac ˛ jej wzroku. — Mój rozkaz pozostaje w mocy. Nie wolno ci opuszcza´c pałacu. — Nienawidz˛e ci˛e! — krzykn˛eła i zalana łzami wybiegła z ogrodu. — To moja córka — wyja´snił Ran Borune przepraszajaco. ˛ — Nie wyobra˙zacie sobie, co to znaczy mie´c takie dziecko. — Och, ja s´wietnie sobie wyobra˙zam — pan Wilk obrzucił wzrokiem cioci˛e Pol. Spojrzała na niego wyzywajaco. ˛ — No, dalej. Powiedz to, ojcze. Jestem pewna, z˙ e nie zaznasz spokoju, póki tego nie powiesz. — Zapomnijmy o tym. — Wilk wzruszył ramionami. Ran Borune przyjrzał im si˛e w zamy´sleniu. — Przyszło mi do głowy, z˙ e korzystajac ˛ z okazji mogliby´smy przedyskutowa´c pewne drobiazgi — stwierdził, mru˙zac ˛ oczy. — Co masz na my´sli? — Cieszysz si˛e w´sród Alornów niejakim autorytetem. — Niejakim — przyznał ostro˙znie Wilk. — Gdyby´s ich poprosił, na pewno zgodziliby si˛e przeoczy´c jeden z najbardziej absurdalnych punktów Traktatów z Vo Mimbre. — Który? — Nie ma chyba potrzeby, z˙ eby Ce’Nedra jechała do Rivy? Jestem ostatnim imperatorem dynastii Borunów i kiedy umr˛e, ona nie b˛edzie ksi˛ez˙ niczka˛ Tolnedry. W tej sytuacji wymagania Traktatów wła´sciwie jej nie dotycza.˛ Zreszta˛ to i tak bez sensu. Linia królów Rivy wygasła trzyna´scie wieków temu, wi˛ec na Dworze Riva´nskiego Króla nie b˛edzie czekał z˙ aden narzeczony. Sami widzieli´scie, z˙ e Tolnedra jest teraz niebezpiecznym miejscem. Do szesnastych urodzin Ce’Nedry pozostał jeszcze rok czy co´s koło tego i data jest powszechnie znana. Je´sli b˛ed˛e musiał ja˛ wysła´c do Rivy, połowa

123

zabójców imperium zaczai si˛e za bramami pałacu czekajac, ˛ by tylko wyszła. Wolałbym nie podejmowa´c takiego ryzyka. Gdyby´scie porozmawiali z Alornami, mógłbym pój´sc´ na pewne ust˛epstwa w sprawie Murgów: ograniczenie prawa przyjazdu, obszary zamkni˛ete i tego typu rzeczy. — Nie, Ranie Borunie — odparła stanowczo ciocia Pol. — Ce’Nedra pojedzie do Rivy. Nie zrozumiałe´s chyba, z˙ e Traktaty z Vo Mimbre to nie zwykła formalno´sc´ . Je´sli twojej córce przeznaczone jest, by została z˙ ona˛ króla Rivy, z˙ adna siła nie powstrzyma jej od stawienia si˛e w sali tronowej Rivy w wyznaczonym dniu. Rady mojego ojca, dotyczace ˛ Murgów, to tylko sugestie. . . dla twojego dobra. Co zdecydujesz w tej kwestii, to ju˙z twoja sprawa. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e wyczerpali´smy mo˙zliwo´sci dalszej rozmowy — stwierdził chłodno imperator. Dwaj powa˙znie wygladaj ˛ acy ˛ urz˛ednicy wkroczyli do ogrodu i zamienili kilka słów z Morinem. — Wasza wysoko´sc´ — odezwał si˛e z szacunkiem siwowłosy szambelan. — Minister Handlu pragnie poinformowa´c, z˙ e wynegocjował znakomita˛ umow˛e handlowa˛ z delegacja˛ z Rak Goska. Panowie z Cthol Murgos okazali daleko idace ˛ zrozumienie. — Ciesz˛e si˛e niepomiernie. — Ran Borune spojrzał znaczaco ˛ na pana Wilka. — Przedstawiciele Rak Goska chcieliby przed wyjazdem zło˙zy´c ci wyrazy szacunku — dodał Morin. — Jak najbardziej. Z rado´scia˛ przyjm˛e ich tutaj. Morin odwrócił si˛e i kiwnał ˛ głowa˛ dwóm urz˛ednikom czekajacym ˛ przy bramie. Ci z kolei przekazali informacj˛e ludziom stojacym ˛ na zewnatrz. ˛ Brama ogrodu stan˛eła otworem. Zjawiło si˛e pi˛eciu Murgów. Zrzucili kaptury swych czarnych szat z szorstkiej materii. Rozpi˛ete poły ukazywały l´sniace ˛ w sło´ncu kolczugi. Kroczacy ˛ na czele Murgo był troch˛e wy˙zszy od pozostałych, a jego dumna postawa dowodziła, z˙ e przewodniczy tej delegacji. Wir obrazów i niejasnych wspomnie´n zalał umysł Gariona. Spogladał ˛ na poorana˛ bliznami twarz wroga, którego znał przez całe swoje z˙ ycie. Poczuł lekkie szarpni˛ecie tej niewidocznej, ukrytej wi˛ezi mi˛edzy nimi. Tym Murgiem był Asharak. Co´s dotkn˛eło umysłu Gariona, na prób˛e tylko — nie owa pot˛ez˙ na siła, która˛ skierował na niego Murgo w mrocznym korytarzu pałacu Anhega w Val Alorn. Amulet pod tunika˛ stał si˛e bardzo zimny, cho´c równocze´snie wydawał si˛e rozpalony. — Wasza imperialna wysoko´sc´ . — Asharak podszedł, u´smiechajac ˛ si˛e chłodno. — Jeste´smy zaszczyceni prawem przebywania w twej boskiej obecno´sci. Pokłonił si˛e; zabrz˛eczała kolczuga. Barak mocno chwycił prawe rami˛e Hettara. Mandorallen przesunał ˛ si˛e lekko i przytrzymał lewe. — Rado´sc´ mnie ogarnia, z˙ e znowu ci˛e widz˛e, godny Asharaku — odparł Ran Borune. — Powiedziano mi, z˙ e umowa została zawarta. — Korzystna dla obu stron, wasza wysoko´sc´ . — To najlepsze umowy. — Taur Urgas, król Murgów, przesyła ci pozdrowienia — rzekł Asharak. — Jego królewska mo´sc´ goraco ˛ odczuwa potrzeb˛e umocnienia przyjaznych stosunków mi˛edzy Cthol Murgos i Tolnedra.˛ Ma nadziej˛e, i˙z pewnego dnia b˛edzie mógł nazwa´c wasza˛ wysoko´sc´ swym bratem. — Szanujemy pokojowe intencje i legendarna˛ madro´ ˛ sc´ Taura Urgasa. — Imperator u´smiechnał ˛ si˛e zło´sliwie. Asharak rozejrzał si˛e; jego czarne oczy nie wyra˙zały niczego. 124

— A wi˛ec, Ambarze — zwrócił si˛e do Silka — fortuna bardziej ci sprzyjała od dnia, gdy spotkali´smy si˛e w kantorze Mingana w Darine. Silk rozło˙zył r˛ece w ge´scie niewinno´sci. — Bogowie byli łaskawi. . . przynajmniej wi˛ekszo´sc´ z nich. Asharak u´smiechnał ˛ si˛e z przymusem. — Znacie si˛e? — zapytał nieco zdziwiony imperator. — Mieli´smy okazj˛e si˛e spotka´c, wasza wysoko´sc´ — potwierdził Silk. — W innym królestwie — dodał Asharak. Patrzył prosto na pana Wilka. — Belgaracie — sztywno skłonił głow˛e. — Chamdarze — odpowiedział starzec. — Dobrze wygladasz. ˛ — Dzi˛ekuj˛e. — Chyba tylko ja jestem tu obcy — poskar˙zył si˛e imperator. — Chamdar i ja znamy si˛e ju˙z od bardzo dawna — wyja´snił pan Wilk. Ze zło´sliwym błyskiem w oku spojrzał na Murga. — Jak widz˛e, twoja niedawna niedyspozycja ju˙z min˛eła. Asharak skrzywił si˛e gniewnie i popatrzył na swój cie´n, jakby chciał si˛e upewni´c, z˙ e wcia˙ ˛z tam jest. Garion przypomniał sobie, co mówił Wilk na szczycie wzgórza, po ataku Algrothów. . . co´s o cieniu powracajacym ˛ „okr˛ez˙ na˛ droga”. ˛ Z nieznanych powodów wiadomo´sc´ , z˙ e Murgo Asharak i Grolim Chamdar sa˛ ta˛ sama˛ osoba,˛ nie zaskoczyła go szczególnie. Jak zło˙zona melodia, odrobin˛e wypadajaca ˛ z rytmu, nagłe złaczenie ˛ tych dwóch wydawało si˛e czemu´s wła´sciwe. Wiedza zaskoczyła w jego umy´sle niby klucz w zamku. — Kiedy´s b˛edziesz mi musiał pokaza´c, jak to robisz — mówił Asharak. — To interesujace ˛ do´swiadczenie. Chocia˙z mój ko´n dostał histerii. — Przeka˙z koniowi wyrazy ubolewania. — Dlaczego mam wra˙zenie, z˙ e słysz˛e tylko połow˛e konwersacji? — zapytał Ran Borune. — Wybacz, wasza wysoko´sc´ . Prastary Belgarath i ja odnawiamy wła´snie dawna˛ wrogo´sc´ . Rzadko mamy okazj˛e do rozmowy o minimalnym cho´cby zakresie uprzejmo´sci. Odwrócił si˛e i zło˙zył ukłon przed ciocia˛ Pol. — Lady Polgaro, jeste´s równie pi˛ekna jak zawsze. Przygladał ˛ jej si˛e s´wiadomie znaczacym ˛ wzrokiem. — I ty nie zmieniłe´s si˛e wiele, Chamdarze — ton jej głosu był oboj˛etny, niemal uprzejmy, Garion jednak znał ja˛ ju˙z do´sc´ długo i natychmiast zrozumiał, z˙ e rzuciła Grolimowi w twarz s´miertelna˛ obelg˛e. — Czarujaca ˛ — westchnał ˛ Asharak ze słabym u´smiechem. — To lepsze ni˙z przedstawienie! — zawołał z zachwytem imperator. — Wszyscy ˙ wr˛ecz ociekacie zło´sliwo´scia.˛ Załuj˛ e, z˙ e nie mogłem zobaczy´c pierwszego aktu. — Pierwszy akt był niezwykle długi, wasza wysoko´sc´ — stwierdził Asharak. — I czasem nu˙zacy. ˛ Jak pewnie zauwa˙zyłe´s, własna chytro´sc´ wodzi czasem Belgaratha na manowce. — Jestem pewien, z˙ e nadrobi˛e te niedostatki. — Pan Wilk u´smiechnał ˛ si˛e lekko. — Obiecuj˛e ci, Chamdarze, z˙ e ostatni akt b˛edzie wyjatkowo ˛ krótki. — To gro´zba, starcze? Sadziłem, ˛ z˙ e zgodzili´smy si˛e na cywilizowane maniery. — Nie pami˛etam, z˙ ebym si˛e zgadzał na cokolwiek. — Wilk zwrócił si˛e do imperatora. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e opu´scimy ci˛e ju˙z, Ranie Borune. Za twoim przyzwoleniem, naturalnie. 125

— Oczywi´scie — zgodził si˛e władca. — Ciesz˛e si˛e, z˙ e mogłem ci˛e pozna´c. . . cho´c i tak w ciebie nie wierz˛e. Mój sceptycyzm jest wszak˙ze teologicznej, nie personalnej natury. — To miło — zapewnił Wilk i nagle u´smiechnał ˛ si˛e szelmowsko. Ran Borune wybuchnał ˛ s´miechem. — Niecierpliwie wygladam ˛ naszego kolejnego spotkania, Belgaracie — oznajmił Asharak. — Na twoim miejscu nie spieszyłbym si˛e za bardzo — ostrzegł pan Wilk i na czele przyjaciół opu´scił ogród imperatora.

Rozdział 17

Gdy wyszli za bram˛e pałacu, było ju˙z wczesne popołudnie. Rozległe trawniki zieleniły si˛e w ciepłym, wiosennym sło´ncu, a lekki wiatr poruszał gał˛eziami cyprysów. — Chyba nie mam ochoty na dłu˙zszy pobyt w Tol Honeth — o´swiadczył pan Wilk. — Wyje˙zd˙zamy wi˛ec natychmiast? — zapytał Mandorallen. — Musz˛e jeszcze co´s załatwi´c. — Wilk mru˙zył oczy przed sło´ncem. — Barak i jego kuzyn pójda˛ ze mna.˛ Wy wracajcie do domu Grinnega i czekajcie. — Po drodze zatrzymamy si˛e na głównym placu targowym — uprzedziła ciocia Pol. — Musz˛e kupi´c par˛e rzeczy. — To nie jest wyprawa na zakupy, Pol. — Grolimowie ju˙z wiedza,˛ z˙ e tu jeste´smy, ojcze. Nie ma sensu przekrada´c si˛e jak złodzieje, prawda? — Jak chcesz, Pol — westchnał. ˛ — Wiedziałam, z˙ e mnie zrozumiesz. Pan Wilk bezradnie pokr˛ecił głowa,˛ po czym odjechał w towarzystwie Baraka i Grinnega. Pozostali ruszyli ze wzgórza pałacowego w stron˛e l´sniacego ˛ pod nimi miasta. Po obu stronach szerokich ulic u stóp wzniesienia stały wspaniałe domy; ka˙zdy z nich sam był wła´sciwie pałacem. — Bogaci i arystokracja — stwierdził Silk. — W Tol Honeth człowiek jest tym wa˙zniejszy, im bli˙zej mieszka pałacu. — Zaiste cz˛esto jest to prawda,˛ ksia˙ ˛ze˛ Kheldarze — zauwa˙zył Mandorallen. — Bogactwo i pozycja cz˛esto w zbli˙zeniu do siedziby władzy szukaja˛ potwierdzenia. Przez ostentacj˛e i blisko´sc´ tronu ludzie mali unikaja˛ spojrzenia na swa˛ własna˛ nikczemno´sc´ . — Nie mógłbym tego lepiej wyrazi´c — przyznał Silk. Główny plac targowy Tol Honeth był ogromnym polem zastawionym barwnymi budkami i straganami, gdzie sprzedawano prawie wszystkie towary s´wiata. Ciocia Pol zsiadła z konia, pozostawiajac ˛ go pod opieka˛ jednego z gwardzistów Grinnega, po czym ruszyła od straganu do straganu, kupujac ˛ — jak si˛e zdawało — wszystko, co znalazło si˛e w zasi˛egu wzroku. Silk krzywił si˛e bole´snie, poniewa˙z to on płacił za zakupy. — Mo˙zesz z nia˛ porozmawia´c? — zwrócił si˛e błagalnie do Gariona. — Ona mnie zrujnuje. — A skad ˛ ci przyszło do głowy, z˙ e mnie posłucha? — Mógłby´s przynajmniej spróbowa´c. Niedaleko s´rodka placu stało trzech bogato odzianych kupców i kłóciło si˛e goraco. ˛ — Chyba oszalałe´s, Haldorze — przekonywał zapalczywie pierwszy, chudy m˛ez˙ czyzna z zadartym nosem. — Honethowie dla własnego zysku obedra˛ całe imperium. Twarz miał czerwona,˛ a oczy niebezpiecznie wychodziły z orbit.

127

— A czy Kador z Vordua´nczyków b˛edzie lepszy? — zapytał grubas nazwany Haldorem. — To ty oszalałe´s, Radanie. Je´sli posadzimy Kadora na tronie, zgniecie nas pod stopa.˛ Bywaja˛ ludzie, którzy sa˛ a˙z nazbyt imperialni. — Jak s´miesz? — Radan krzyczał niemal, a zalana potem twarz pociemniała jeszcze. — Wielki Ksia˙ ˛ze˛ Kador to jedyny mo˙zliwy kandydat. Głosowałbym na niego, nawet gdyby mi nie zapłacili. Wymachiwał dziko r˛ekami, a j˛ezyk jakby potykał si˛e o wypowiadane szybko słowa. — Kador to s´winia — stwierdził zimno Haldor, obserwujac ˛ Radana z uwaga,˛ jakby oceniał wra˙zenie, które wywarła ta opinia. — Arogancki, brutalny wieprz, który ma tyle praw do tronu co kundel. Jego pradziad wkupił si˛e do rodu Vordue i wolałbym raczej z˙ yły sobie przecia´ ˛c, ni˙z chyli´c kark przed potomkiem złodziejaszka z rynsztoków Tol Vordue. Oczy Radana niemal wyszły z czaszki, gdy usłyszał wykalkulowane obelgi Haldora. Kilka razy otwierał usta, jakby chciał przemówi´c, ale w´sciekło´sc´ chyba unieruchomiła mu j˛ezyk. Twarz mu posiniała i zdawał si˛e chwyta´c powietrze zakrzywionymi palcami. Nagle zesztywniał i wygiał ˛ si˛e w łuk. Haldor obserwował go z kliniczna˛ niemal oboj˛etno´scia.˛ Ze zduszonym krzykiem Radan padł na plecy. R˛ece i nogi dygotały w silnych drgawkach. Oczy spojrzały w gór˛e, piana wystapiła ˛ na usta, konwulsje stały si˛e jeszcze bardziej gwałtowne. Zaczał ˛ uderza´c głowa˛ o kamienie bruku, a zgi˛etymi palcami si˛egnał ˛ sobie do gardła. — Zdumiewajaca ˛ moc — odezwał si˛e trzeci z m˛ez˙ czyzn. — Gdzie to znalazłe´s, Haldorze? — Jeden z przyjaciół odwiedził niedawno Sthiss Tor. — Haldor z zaciekawieniem przygladał ˛ si˛e konwulsjom Radana. — Najpi˛ekniejsze w tym wszystkim, z˙ e s´rodek jest całkiem nieszkodliwy, dopóki si˛e nie zdenerwujesz. Radan nie wypiłby tego wina, gdybym nie spróbował pierwszy, by wykaza´c, z˙ e nic mu nie grozi. — Masz w z˙ oładku ˛ t˛e sama˛ trucizn˛e? — zapytał m˛ez˙ czyzna ze zdumieniem. — Jestem zupełnie bezpieczny. Moje emocje nigdy nie przewa˙zaja˛ nad rozsadkiem. ˛ Drgawki Radana słabły. Pi˛ety wybijały szybki rytm na bruku. Zesztywniał, westchnał ˛ chrapliwie i skonał. — Pewnie nie zostało ci ani odrobiny tego specjału — spytał zamy´slony przyjaciel Haldora. — Sporo bym zapłacił za co´s takiego. Haldor roze´smiał si˛e. — Mo˙ze pójdziemy do mnie i porozmawiamy na ten temat? Przy szklanicy wina? Przyjaciel spojrzał zaskoczony, potem równie˙z si˛e za´smiał, cho´c nieco nerwowo. Odeszli razem, pozostawiajac ˛ ciało na bruku. Garion patrzył ze zgroza˛ na nich i na zwłoki o sinej twarzy i groteskowo poskr˛ecanych ko´nczynach, le˙zace ˛ po´srodku targowego placu. Przechodzacy ˛ obok Tolnedranie jakby ignorowali ich istnienie. — Czemu nikt nic nie robi? — zapytał. — Boja˛ si˛e — wyja´snił Silk. — Je´sli oka˙za˛ zainteresowanie, kto´s mo˙ze ich uzna´c za wspólników. W Tol Honeth bardzo powa˙znie traktuje si˛e polityk˛e. — Kto´s chyba powinien zawiadomi´c władze. — Durnik był blady i mówił niepewnym głosem. — Jestem pewien, z˙ e kto´s ju˙z o tym pomy´slał — odparł Silk. — Nie stójmy tak i nie przygladajmy ˛ si˛e. Nie chc˛e, z˙ eby´smy zostali wmieszani w takie sprawy. Wróciła ciocia Pol. Towarzyszacy ˛ jej dwaj Cherekowie z gwardii Grinnega nie´sli teraz stosy pakunków i obaj wygladali ˛ na mocno zakłopotanych. — Co tu robicie? — spytała Silka. 128

— Wła´snie obserwowali´smy element tolnedra´nskiej gry politycznej — odparł, wskazujac ˛ na trupa. — Trucizna? — dostrzegła wykrzywione ko´nczyny Radana. Silk przytaknał. ˛ — Do´sc´ dziwna. Nie działa, dopóki ofiara si˛e nie zdenerwuje. — Athsat — pokiwała głowa.˛ — Słyszała´s ju˙z o niej? — Jest do´sc´ rzadka i bardzo kosztowna. Nie sadziłam, ˛ z˙ e Nyissanie zdecyduja˛ si˛e na jej sprzeda˙z. — My´sl˛e, z˙ e powinni´smy si˛e stad ˛ oddali´c — wtracił ˛ Hettar. — Nadchodzi oddział legionistów. Zechca˛ mo˙ze przesłucha´c s´wiadków. — Dobry pomysł — stwierdził Silk i ruszył szybko przed siebie. W pobli˙zu rz˛edu domów, stojacych ˛ na obrze˙zach placu, o´smiu pot˛ez˙ nych m˛ez˙ czyzn niosło lektyk˛e zakryta˛ ci˛ez˙ kimi zasłonami. Gdy si˛e zbli˙zyli, szczupła dło´n wysun˛eła si˛e wolno zza kotary i dotkn˛eła ramienia jednego z tragarzy. Cała ósemka zatrzymała si˛e natychmiast i ustawiła lektyk˛e na ziemi. — Silku — dobiegł z wn˛etrza kobiecy głos. — Co porabiasz w Tol Honeth? — Bethra? — zdziwił si˛e Silk. — To ty? Kotary rozsun˛eły si˛e, odsłaniajac ˛ hojnie wyposa˙zona˛ przez natur˛e kobiet˛e, półle˙za˛ ca˛ na czerwonych satynowych poduszkach. Jej ciemne włosy były starannie zakr˛econe wokół sznurów pereł wplecionych w warkocze. Ró˙zowa jedwabna suknia przylegała do ciała, a złote pier´scienie i bransolety l´sniły na palcach i ramionach. Pi˛ekno twarzy odbierało dech w piersiach, a spod długich rz˛es spogladały ˛ figlarne oczy. Była w tej kobiecie jaka´s nadmierna dojrzało´sc´ , jaki´s oszałamiajaca ˛ aura zepsucia. Garion sam nie wiedział, czemu zarumienił si˛e nagle po uszy. — Sadziłam, ˛ z˙ e wcia˙ ˛z uciekasz — odezwała si˛e kpiaco. ˛ — Ludzie, których posłałam za toba,˛ byli zawodowcami. Silk wykonał zło˙zony ukłon. — Rzeczywi´scie, byli całkiem dobrzy — przyznał z u´smiechem. — Nie a˙z tak dobrzy, ale zupełnie nie´zli. Mam nadziej˛e, z˙ e nie sa˛ ci ju˙z potrzebni. — Zastanawiałam si˛e, dlaczego nie wrócili. Powinnam wiedzie´c, naturalnie. Chyba nie potraktowałe´s całej tej sprawy zbyt personalnie? — Ale˙z skad, ˛ Bethro. To cz˛es´c´ naszej profesji, nic wi˛ecej. — Wiedziałam, z˙ e zrozumiesz — westchn˛eła. — Musiałam si˛e ciebie pozby´c. Rujnowałe´s cały mój plan. Silk u´smiechnał ˛ si˛e zło´sliwie. — Wiem — o´swiadczył z duma.˛ — I po tym wszystkim, przez co musiała´s przej´sc´ . . . i to z ambasadorem Thullów, kto by uwierzył. Skrzywiła si˛e z niesmakiem. — Co si˛e z nim stało? — zapytał Silk. — Poszedł za˙zy´c kapieli ˛ w Nedrane. — Nie wiedziałem, z˙ e Thullowie tak dobrze pływaja.˛ — Wcale nie tak dobrze, zwłaszcza z dwoma solidnymi głazami przywiazanymi ˛ do nóg. Wszystko popsułe´s, wi˛ec nie był mi ju˙z potrzebny. Wolałam za to, z˙ eby w pewnych kr˛egach nie wspominał o niektórych sprawach. — Zawsze była´s ostro˙zna, Bethro. — Nad czym teraz pracujesz? — spytała z zaciekawieniem. — Troch˛e nad tym, troch˛e nad owym — wzruszył ramionami. — Sukcesja? — Och, nie. Nie jestem taki głupi, z˙ eby si˛e w to miesza´c. Po czyjej jeste´s stronie? 129

— Chciałby´s wiedzie´c, co? Silk rozejrzał si˛e czujnie. — Potrzebuj˛e pewnych informacji, Bethro. . . je´sli mo˙zesz mi ich udzieli´c, naturalnie. — O czym, Silku? — W tym mie´scie a˙z roi si˛e od Murgów. Je´sli nie pracujesz akurat dla nich, byłbym wdzi˛eczny za wszystko, co wiesz na ten temat. Przyjrzała mu si˛e z˙ artobliwie. — A ile byłby´s skłonny zapłaci´c? — Mo˙ze nazwiemy to zawodowa˛ przysługa? ˛ U´smiechn˛eła si˛e, rozbawiona. — Dlaczego nie? Lubi˛e ci˛e, Silku. My´sl˛e, z˙ e polubi˛e jeszcze bardziej, je´sli b˛edziesz mi winien przysług˛e. — B˛ed˛e twoim niewolnikiem — obiecał. — Kłamca. Zastanawiała si˛e przez chwil˛e. — Murgowie nigdy specjalnie nie interesowali si˛e handlem — powiedziała. — Ale kilka lat temu zacz˛eli si˛e pojawia´c dwójkami i trójkami, a od ostatniego lata z Rak Goska przybywaja˛ całe karawany. — Sadzisz, ˛ z˙ e chca˛ wpłyna´ ˛c na wybór kandydata? — Tak uwa˙zam. W Tol Honeth nagle zacz˛eło kra˙ ˛zy´c mnóstwo czerwonego złota. Mam go całe skrzynie. — Widz˛e, z˙ e nie idzie na marne — u´smiechnał ˛ si˛e Silk. — Istotnie. — Postawili na jakiego´s konkretnego kandydata? — Nie mogłam tego ustali´c. Wydaje si˛e, z˙ e sa˛ podzieleni na dwie frakcje. Do´sc´ mocno ze soba˛ konkuruja.˛ — To mo˙ze by´c podst˛ep. — Nie przypuszczam. Moim zdaniem ten antagonizm wynika z rozd´zwi˛eku mi˛edzy Zedarem a Ctuchikiem. Ka˙zda ze stron chce zdoby´c wpływ na nast˛epnego imperatora. Sypia˛ złotem, jakby lali wod˛e. — Znasz takiego, który nazywa si˛e Asharak? — Ach, ten — mrukn˛eła. — Wszyscy Murgowie si˛e go boja.˛ W tej chwili wydaje si˛e, jakby pracował dla Ctuchika, ale mam wra˙zenie, z˙ e prowadzi własna˛ gr˛e. Ma w kieszeni Wielkiego Ksi˛ecia Kadora, a aktualnie to Kador jest najbli˙zszy tronu. To gwarantuje Asharakowi bardzo mocna˛ pozycj˛e. Wła´sciwie nic wi˛ecej nie wiem. — Dzi˛eki ci, Bethro — rzekł z szacunkiem Silk. — Długo zostajesz w Tol Honeth? — spytała. — Niestety, nie. — Szkoda. Miałam nadziej˛e, z˙ e mnie odwiedzisz. Mogliby´smy porozmawia´c o dawnych czasach. Nie mam zbyt wielu przyjaciół. . . ani takich słodkich wrogów jak ty. — Nie rozumiem dlaczego — za´smiał si˛e sucho Silk. — Nie przypuszczam, z˙ ebym umiał pływa´c lepiej od thullijskiego ambasadora. Jeste´s niebezpieczna˛ kobieta,˛ Bethro. — I nie tylko na jeden sposób — odparła, przeciagaj ˛ ac ˛ si˛e zmysłowo. — Ale twemu z˙ yciu nic z mojej strony nie grozi. . . ju˙z nie. — Tote˙z nie o z˙ ycie si˛e obawiam. — A to ju˙z całkiem inna sprawa — przyznała. — Nie zapominaj, z˙ e jeste´s mi winien przysług˛e. — Nie mog˛e si˛e doczeka´c okazji spłacenia długu — zapewnił zuchwale. 130

— Jeste´s niemo˙zliwy — za´smiała si˛e, skin˛eła na tragarzy, a ci unie´sli lektyk˛e na ramiona. — Do zobaczenia, Silku. — Do widzenia, Bethro — odpowiedział, kłaniajac ˛ si˛e nisko. — Absolutnie obrzydliwa — o´swiadczył Durnik zduszonym z oburzenia głosem, gdy tylko lektyka si˛e oddaliła. — Dlaczego pozwala si˛e takiej kobiecie przebywa´c w mie´scie? — Bethra? — zdziwił si˛e Silk. — To najbardziej fascynujaca ˛ i inteligentna kobieta w Tol Honeth. M˛ez˙ czy´zni przybywaja˛ z całego s´wiata, by sp˛edzi´c z nia˛ godzin˛e czy dwie. — Za odpowiednia˛ cen˛e, naturalnie — burknał ˛ Durnik. ´ ja˛ oceniasz, Durniku. Rozmowa z nia˛ jest prawdopodobnie cenniejsza ni˙z. . . — Zle — chrzakn ˛ ał ˛ zmieszany i spojrzał na cioci˛e Pol. — Doprawdy? — Głos Durnika ociekał sarkazmem. — Durniku — powiedział ze s´miechem Silk. — Kocham ci˛e jak brata, ale jeste´s potwornie pruderyjny. Wiesz o tym? — Daj mu spokój, Silku — przerwała stanowczo ciocia Pol. — Lubi˛e go dokładnie takiego, jaki jest. — Chciałem go tylko udoskonali´c, lady Polgaro — wyja´snił niewinnie. — Barak miał racj˛e co do ciebie, ksia˙ ˛ze˛ Kheldarze — odparła. — Jeste´s bardzo złym człowiekiem. — To kwestia obowiazku. ˛ Dla dobra ojczyzny po´swi˛ecam swe co delikatniejsze uczucia. — Oczywi´scie! — Chyba nie przypuszczasz, z˙ e lubi˛e takie rzeczy? — Mo˙ze zmienimy temat? — zaproponowała. Wkrótce po ich powrocie w rezydencji ambasadora zjawili si˛e Grinneg, Barak i pan Wilk. — I co? — zapytała Wilka ciocia Pol, gdy tylko wszedł do pokoju, w którym czekali. — Pojechał na południe. — Na południe? Nie skr˛ecił na wschód, do Cthol Murgos? — Nie. Chce pewnie unikna´ ˛c spotkania z lud´zmi Ctuchika. Szuka jakiego´s spokojnego miejsca, z˙ eby przekroczy´c granic˛e. Albo kieruje si˛e do Nyissy. Mo˙ze ma jaka´ ˛s umow˛e z Salmissra.˛ Musimy jecha´c za nim, z˙ eby si˛e przekona´c. — Na targu spotkałem stara˛ przyjaciółk˛e — poinformował go Silk. — Mówi, z˙ e Asharak wtraca ˛ si˛e do spraw sukcesji. Podobno zdołał kupi´c Wielkiego Ksi˛ecia Vordue. Je´sli Vordua´nczycy zdob˛eda˛ tron, b˛edzie miał w gar´sci Tolnedr˛e. Pan Wilk w zamy´sleniu podrapał brod˛e. — Pr˛edzej czy pó´zniej trzeba b˛edzie co´s z nim zrobi´c. Zaczyna mnie ju˙z m˛eczy´c. — Zatrzymajmy si˛e tu na dzie´n czy dwa — zaproponowała ciocia Pol. — Załatwimy t˛e spraw˛e raz na zawsze. — Nie — zdecydował Wilk. — Chyba lepiej nie robi´c takich rzeczy w mie´scie. B˛edzie sporo hałasu, a Tolnedran bardzo irytuja˛ sprawy, których nie rozumieja.˛ Jestem pewien, z˙ e Asharak da nam inna˛ mo˙zliwo´sc´ , w jakim´s bardziej odludnym miejscu. — Czyli wyje˙zd˙zamy natychmiast? — upewnił si˛e Silk. — Zaczekamy do s´witu — odpowiedział Wilk. — Prawdopodobnie b˛edziemy s´ledzeni, ale przy pustych ulicach b˛edzie im troch˛e trudniej. — Porozmawiam z kucharzem — o´swiadczył Grinneg. — Tyle przynajmniej mog˛e zrobi´c, z˙ e po´sl˛e was w drog˛e z solidnym posiłkiem, z˙ eby´scie łatwiej znie´sli trudy podró˙zy. Poza tym, oczywi´scie, jest ta baryłka piwa, która˛ trzeba doko´nczy´c. 131

Pan Wilk u´smiechnał ˛ si˛e szeroko, dostrzegł jednak, z˙ e ciocia Pol z przygana˛ marszczy brwi. — Tylko by zwietrzało, Pol — wyja´snił. — Kiedy otworzy si˛e baryłk˛e, trzeba ja˛ wypi´c mo˙zliwie szybko. Wstyd marnowa´c takie dobre ale, prawda?

Rozdział 18

Nazajutrz opu´scili dom Grinnega przed s´witem. Przebrali si˛e w rzeczy podró˙zne, wymkn˛eli przez tylna˛ bram˛e i ruszyli bocznymi uliczkami, które Silk zawsze potrafił znale´zc´ . Niebo na wschodzie zaczynało si˛e rozja´snia´c, gdy stan˛eli przed masywna˛ spiz˙ owa˛ brama˛ na południowym kra´ncu wyspy. — Kiedy otworzycie wrota? — zapytał pan Wilk jednego z legionistów. — Ju˙z niedługo, gdy tylko b˛edzie wyra´znie wida´c drugi brzeg. Wilk st˛eknał. ˛ Poprzedniego wieczoru był solidnie podchmielony i od rana wyra´znie cierpiał na ból głowy. Zsiadł z konia, podszedł do juków i napił si˛e wody z bukłaka. — Wiesz co? To chyba nie pomo˙ze — stwierdziła zło´sliwie ciocia Pol. Postanowił nie odpowiada´c. — Mam wra˙zenie, z˙ e czeka nas cudowny dzie´n — o´swiadczyła wesoło, spogla˛ dajac ˛ najpierw na niebo, potem na otaczajacych ˛ ja˛ m˛ez˙ czyzn, którzy siedzieli ci˛ez˙ ko w siodłach, demonstrujac ˛ s´wiatu godne lito´sci cierpienie. — Jeste´s okrutna, Polgaro — stwierdził ze smutkiem Barak. — Powiedziałe´s Grinnegowi o tym statku? — zapytał Wilk. — Chyba tak — j˛eknał ˛ Barak. — Pami˛etam, z˙ e co´s takiego mówiłem. — To wa˙zne. — O co chodzi? — chciała wiedzie´c ciocia Pol. — Pomy´slałem, z˙ e mo˙ze dobrze by było, gdyby jaki´s statek czekał na nas u uj´scia Le´snej Rzeki. Je´sli trzeba b˛edzie poda˙ ˛zy´c do Sthiss Tor, lepiej tam dopłyna´ ˛c, ni˙z brna´ ˛c przez bagna północnej Nyissy. — To naprawd˛e bardzo dobry pomysł — pochwaliła. — Jestem zdumiona, z˙ e przyszedł ci do głowy. . . biorac ˛ pod uwag˛e twój stan ostatniej nocy. — Czy nie sadzisz, ˛ z˙ e mogliby´smy porozmawia´c o czym´s innym? — zapytał lekko błagalnym tonem. Było coraz widniej i z wie˙zy stra˙zniczej podano rozkaz otwarcia bramy. Legioni´sci zdj˛eli z˙ elazna˛ sztab˛e i rozsun˛eli wielkie wrota. Silk z Mandorallenem u boku ruszyli przodem, min˛eli pot˛ez˙ ny portal i przekroczyli most nad ciemnymi wodami Nedrane. Do południa oddalili si˛e o dwadzie´scia pi˛ec´ mil od Tol Honeth i pan Wilk w pewnym stopniu odzyskał dobra˛ form˛e, cho´c jego oczy nadal silnie reagowały na jasne wiosenne sło´nce. Krzywił si˛e te˙z od czasu do czasu, gdy jaki´s ptak za´spiewał zbyt blisko. — Jacy´s je´zd´zcy za nami — poinformował Hettar. — Ilu? — spytał Barak. — Dwóch. — Mo˙ze zwyczajni podró˙zni — uznała ciocia Pol.

133

Dwie postacie na koniach wynurzyły si˛e zza zakr˛etu i zatrzymały. Rozmawiały chwil˛e czy dwie, po czym, zachowujac ˛ ostro˙zno´sc´ , podjechały bli˙zej. Tworzyły dziwna˛ par˛e. M˛ez˙ czyzna nosił zielony tolnedra´nski płaszcz, niezbyt odpowiedni do konnej jazdy. Miał wysokie czoło i starannie zaczesane włosy, kryjace ˛ łysin˛e. Był bardzo chudy, a uszy sterczały mu szeroko po obu stronach głowy. Jego towarzyszka sprawiała wra˙zenie dziecka ubranego w podró˙zny płaszcz z kapturem. Na twarzy zawiazała ˛ chust˛e dla ochrony przed kurzem. — Witajcie wszyscy — pozdrowił ich uprzejmie chudy m˛ez˙ czyzna. — Witajcie — odpowiedział Silk. — Ładna pogoda jak na tak wczesna˛ por˛e roku — zauwa˙zył Tolnedranin. — I owszem — zgodził si˛e Silk. — Zastanawiałem si˛e — mówił dalej chudzielec — czy nie macie mo˙ze odrobiny wody, która˛ zechcieliby´scie si˛e podzieli´c? — Oczywi´scie. — Silk spojrzał na Gariona i skinał ˛ r˛eka˛ na juczne konie. Garion s´ciagn ˛ ał ˛ cugle, został w tyle i odczepił z juków skórzany bukłak. Obcy wyjał ˛ drewniany korek i starannie wytarł ustnik. Podał wod˛e swojej towarzyszce. Ta zdj˛eła z twarzy chust˛e i spojrzała na bukłak z wyrazem bezradno´sci. — W ten sposób, wasza. . . ehm. . . pani — m˛ez˙ czyzna odebrał jej bukłak, podniósł w obu r˛ekach i wypił troch˛e. — Rozumiem — powiedziała dziewczyna. Garion przyjrzał si˛e jej z uwaga.˛ Głos był jakby znajomy. Nie była dzieckiem, cho´c miała bardzo drobna˛ budow˛e. W twarzy dostrzegł zarozumiało´sc´ i dra˙zliwo´sc´ . Był niemal pewien, z˙ e gdzie´s ju˙z ja˛ widział. Tolnedranin oddał jej bukłak. Wypiła troch˛e wody, krzywiac ˛ si˛e na z˙ ywiczny posmak. Włosy miała fioletowo-czarne, ale ciemne plamy na kołnierzu płaszcza sugerowały, z˙ e nie jest to naturalny kolor. — Dzi˛ekuj˛e, Jeebers — powiedziała, gdy sko´nczyła pi´c. — I tobie dzi˛ekuj˛e, panie — dodała, zwracajac ˛ si˛e do Silka. Garion przymknał ˛ oczy. W umy´sle zaczynało mu narasta´c straszliwe podejrzenie. — Daleko jedziecie? — zapytał Silka chudy m˛ez˙ czyzna. — Spory kawał. Jestem Radek z Boktoru, drasa´nski kupiec. Poda˙ ˛zam na południe z ładunkiem wełnianych tkanin z Sendarii. Ta zmiana pogody załamała rynek w Tol Honeth, wi˛ec postanowiłem spróbowa´c szcz˛es´cia w Tol Rane. Le˙zy w górach i pewnie wcia˙ ˛z jest tam zimno. — Wybrałe´s niewła´sciwa˛ drog˛e — poinformował obcy. — Trakt do Tol Rane biegnie bardziej na wschód. — Miałem problemy na tym trakcie — skłamał gładko Silk. — Bandyci, sam rozumiesz. My´slałem, z˙ e bezpieczniej jecha´c przez Tol Borune. — Co za zbieg okoliczno´sci — o´swiadczył chudzielec. — Moja uczennica i ja tak˙ze poda˙ ˛zamy do Tol Borune. — Istotnie — przyznał Silk. — Niezwykły przypadek. — Mo˙ze jechaliby´smy razem? Silk spojrzał z powatpiewaniem. ˛ — Dlaczego by nie — zdecydowała ciocia Pol, zanim zda˙ ˛zył odmówi´c. — Jeste´s niezwykle łaskawa, szlachetna pani — podzi˛ekował Tolnedranin. — Jestem mistrz Jeebers, członek Towarzystwa Imperialnego, nauczyciel z zawodu. Słyszeli´scie mo˙ze o mnie? — Chyba nie, niestety — odparł Silk. — Cho´c to nic dziwnego, jako z˙ e jeste´smy obcy w Tolnedrze. Jeebers był nieco zawiedziony. 134

— Zapewne masz racj˛e — westchnał. ˛ — A to moja uczennica, lady Sharell. Jej ojciec to baron Reldon, wielki kupiec. Towarzysz˛e lady do Tol Borune, gdzie chce odwiedzi´c krewnych. Garion wiedział, z˙ e to nieprawda. Imi˛e nauczyciela potwierdziło te podejrzenia. W drodze Jeebers paplał z o˙zywieniem do Silka. Bez ko´nca chwalił si˛e swa˛ wiedza˛ i poprzedzał ka˙zda˛ wypowied´z wzmiankami o wa˙znych ludziach, którzy jakoby polegali na jego radach. Był m˛eczacy, ˛ ale chyba nieszkodliwy. Uczennica jechała obok cioci Pol, prawie si˛e nie odzywajac. ˛ — Sadz˛ ˛ e, z˙ e pora na postój. Musimy co´s zje´sc´ — o´swiadczyła po kilku milach ciocia Pol. — Czy ty i twoja uczennica, mistrzu Jeebers, przyłaczycie ˛ si˛e do nas? Ch˛etnie podzielimy si˛e z wami prowiantem. — Nie mog˛e odmówi´c tak wielkodusznej propozycji — odparł nauczyciel. — Serdecznie dzi˛ekujemy. Zatrzymali konie przed małym mostkiem nad strumieniem i odprowadzili je w cie´n k˛epy wierzb, niezbyt daleko od drogi. Durnik rozpalił ogie´n, a ciocia Pol zacz˛eła wypakowywa´c swoje garnki i kociołki. Uczennica mistrza Jeebersa pozostała w siodle, póki nauczyciel nie podszedł, by pomóc jej zsia´ ˛sc´ . Bez entuzjazmu patrzyła na lekko podmokły grunt przy strumieniu. Potem spojrzała władczo na Gariona. — Ty. . . chłopcze! — zawołała. — Podaj mi kubek wody. — Tutaj płynie strumie´n — pokazał palcem. Przygladała ˛ mu si˛e zaskoczona. — Ale przy brzegu jest błoto — zaprotestowała. — Rzeczywi´scie, na to wyglada ˛ — odparł, po czym demonstracyjnie odwrócił si˛e do niej plecami i odszedł, by pomóc cioci Pol. — Ciociu — odezwał si˛e po kilku chwilach walki z własnymi my´slami. — Tak, kochanie? — My´sl˛e, z˙ e lady Sharell nie jest tym, za kogo si˛e podaje. — Och? — Nie jestem całkiem pewien, ale sadz˛ ˛ e, z˙ e to ksi˛ez˙ niczka Ce’Nedra. . . ta, która przyszła do ogrodu, kiedy byli´smy w pałacu. — Tak, skarbie. Wiem. — Wiesz? — Oczywi´scie. Mógłby´s poda´c mi sól? — Czy to nie jest niebezpieczne, z˙ e ona jedzie z nami? — Raczej nie — zapewniła. — Jako´s sobie poradzimy. — B˛edzie sprawia´c mnóstwo kłopotów. — Ksi˛ez˙ niczki imperium powinny sprawia´c mnóstwo kłopotów, kochanie. Kiedy jedli aromatyczny gulasz, który Garion uznał za znakomity, ale który wyra´znie nie smakował małemu go´sciowi, Jeebers poruszył temat, n˛ekajacy ˛ go chyba od chwili spotkania. — Mimo wysiłków legionów, drogi nigdy nie sa˛ do ko´nca bezpieczne — o´swiadczył. — Samotna podró˙z jest powa˙zna˛ nieostro˙zno´scia.˛ Lady Sharell powierzono mojej opiece. Jestem za nia˛ odpowiedzialny. Zastanawiałem si˛e wi˛ec, czy nie mogliby´smy jecha´c z wami. Nie b˛edziemy sprawia´c kłopotu i ch˛etnie zapłacimy za jedzenie. Silk spojrzał szybko na cioci˛e Pol. — Oczywi´scie — odparła. Silk wygladał ˛ na zdumionego. — Nie wiem, czemu nie mieliby´smy podró˙zowa´c razem — mówiła dalej. — Zmierzamy przecie˙z do tego samego miejsca. 135

Silk wzruszył ramionami. — Jak sobie z˙ yczysz. Garion wiedział, z˙ e ten pomysł jest bł˛edem tak powa˙znym, z˙ e a˙z gro˙zacym ˛ katastrofa.˛ Jeebers nie nadawał si˛e na towarzysza podró˙zy, a jego uczennica, wedle wszelkich znaków, wkrótce b˛edzie nie do wytrzymania. Wyra´znie była przyzwyczajona do wszechobecnej słu˙zby i bez zastanowienia wydawała rozkazy. Garion łatwo si˛e domys´lił, od kogo b˛eda˛ oczekiwa´c ich spełniania. Wstał i przeszedł na skraj k˛epy wierzb. Łaki ˛ były bladozielone w wiosennym sło´ncu, a drobne białe chmurki płyn˛eły leniwie po niebie. Garion oparł si˛e o drzewo i patrzył przed siebie nie widzacym ˛ wzrokiem. Nie miał zamiaru zosta´c słu˙zacym. ˛ . . niewa˙zne, kim jest ich mały go´sc´ . Chciałby znale´zc´ sposób, by zademonstrowa´c to stanowczo ju˙z na samym poczatku, ˛ zanim sprawy wymkna˛ si˛e spod kontroli. — Chyba straciła´s rozum, Pol — usłyszał spomi˛edzy drzew głos pana Wilka. — Do tej pory Ran Borune wysłał chyba na poszukiwanie wszystkie legiony. — To moja dziedzina, Stary Wilku — przypomniała mu ciocia Pol. — Nie mieszaj si˛e. Potrafi˛e tak wszystko zorganizowa´c, z˙ eby legiony nam nie przeszkadzały. — Nie mamy czasu, z˙ eby ja˛ nia´nczy´c. Przykro mi, Pol, ale ta mała to istny potwór. Sama widziała´s, jak si˛e zachowywała wobec ojca. — Niewielki to trud, by przełama´c złe nawyki — odparła lekcewa˙zaco. ˛ — Czy nie pro´sciej b˛edzie zaaran˙zowa´c jako´s jej powrót do Tol Honeth? — Ju˙z raz uciekła. Je´sli ja˛ ode´slemy, zwyczajnie ucieknie znowu. Lepiej b˛ed˛e si˛e czuła, majac ˛ t˛e mała˛ imperialna˛ wysoko´sc´ pod r˛eka.˛ Kiedy nadejdzie czas, nie chc˛e przekopywa´c całego s´wiata, by ja˛ znale´zc´ . — Niech b˛edzie, jak chcesz, Pol — westchnał ˛ Wilk. — Naturalnie. — Tylko trzymaj tego bachora z daleka ode mnie — uprzedził. — Zgrzytam z˛ebami na jej widok. Czy kto´s jeszcze wie, kim ona jest? — Garion wie. — Garion? Zaskoczyła´s mnie. — Dlaczego? Jest bardziej spostrzegawczy, ni˙z wyglada. ˛ W pełnym ju˙z mieszanych uczu´c umy´sle Gariona zacz˛eła narasta´c całkiem nowa emocja. Wyra´znie zainteresowanie cioci Pol Ce’Nedra˛ zabolało go mocno. Z pewnym zawstydzeniem u´swiadomił sobie, z˙ e jest zazdrosny o dziewczyn˛e. W ciagu ˛ kilku najbli˙zszych dni okazało si˛e, z˙ e obawy Gariona nie były bezpodstawne. Przypadkowa wzmianka o farmie Faldora ujawniła ksi˛ez˙ niczce jego dawne stanowisko w pomywalni. Bezlito´snie wykorzystywała t˛e wiedz˛e i zmuszała go do wykonywania codziennie setek drobnych, głupich polece´n. Co gorsza, przy ka˙zdej próbie oporu ciocia Pol przypominała stanowczo, z˙ e powinien bardziej dba´c o swoje maniery. Nic dziwnego, z˙ e stał si˛e mocno zgry´zliwy. Im dalej posuwali si˛e na południe, tym bardziej rozwijała ksi˛ez˙ niczka opowie´sc´ o przyczynach wyjazdu z Tol Honeth. Zmieniana codziennie historia z ka˙zda˛ mila˛ była mniej prawdopodobna. Z poczatku ˛ Ce’Nedrze wystarczała prosta wersja odwiedzin u krewnych. Potem rzucała gro´zne wzmianki o ucieczce przed mał˙ze´nstwem z brzydkim kupcem. Pó´zniej jeszcze gro´zniejsze o spisku, by ja˛ porwa´c dla okupu. Wreszcie, dla ukoronowania swych wysiłków, wyznała im, z˙ e to porwanie miało motywy polityczne i było cz˛es´cia˛ szeroko zakrojonego planu przej˛ecia władzy w Tolnedrze. — Okropna kłamczucha, prawda? — zapytał Garion cioci Pol, gdy byli sami. — Tak, kochanie — przyznała. — Kłamstwo jest sztuka.˛ Dobre kłamstwo nie powinno by´c tak wyszukane. Potrzebuje jeszcze wiele praktyki, je´sli chce zrobi´c karier˛e w tej dziedzinie.

136

Wreszcie, po dziesi˛eciu dniach od wyjazdu z Tol Honeth, dostrzegli w południowym sło´ncu mury miasta Tol Borune. — Nadeszła pora, by si˛e rozsta´c — z niejaka˛ ulga˛ o´swiadczył Jeebersowi Silk. — Nie odwiedzicie miasta? — Raczej nie. Nie mamy tam z˙ adnych interesów, a normalne wyja´snienia i przeszukania zajmuja˛ czas, z˙ e nie wspomn˛e o wydatkach na łapówki. Okra˙ ˛zymy Tol Borune i po drugiej stronie wjedziemy na trakt do Tol Rane. — W takim razie mo˙zemy jecha´c z wami jeszcze kawałek — wtraciła ˛ szybko Ce’Nedra. — Moi krewni mieszkaja˛ w posiadło´sci na południe od miasta. Jeebers przygladał ˛ si˛e jej zdumiony. Ciocia Pol s´ciagn˛ ˛ eła wodze i unoszac ˛ brew spojrzała na dziewczyn˛e. — To chyba dobry moment, z˙ eby´smy pomówili powa˙znie — o´swiadczyła. Silk popatrzył na nia˛ i skinał ˛ głowa.˛ — Sadz˛ ˛ e, moja panienko — zwróciła si˛e do dziewczyny ciocia Pol, gdy ju˙z zsiedli z koni — z˙ e nadszedł czas, by´s wyznała nam prawd˛e. — Powiedziałam prawd˛e — zaprotestowała Ce’Nedra. — Daj spokój, dziecko. Te twoje opowie´sci były bardzo zajmujace, ˛ ale chyba nie sadzisz, ˛ z˙ e kto´s w nie uwierzył? Niektórzy z nas ju˙z wiedza,˛ kim jeste´s, ale naprawd˛e uwa˙zam, z˙ e powinna´s wyzna´c to otwarcie. — Wiecie? — głos Ce’Nedry zadr˙zał. — Oczywi´scie, kochanie. Powiesz sama, czy ja mam to zrobi´c? Ce’Nedra zgarbiła si˛e smutnie. — Powiedz im, kim jestem, mistrzu Jeebersie — poleciła cicho. — Naprawd˛e uwa˙zasz, z˙ e to rozsadne, ˛ pani? — spytał l˛ekliwie nauczyciel. — I tak ju˙z wiedza.˛ Gdyby chcieli nas skrzywdzi´c, ju˙z dawno by to zrobili. Mo˙zemy im zaufa´c. Jeebers nabrał tchu, po czym przemówił formalnym tonem: — Mam zaszczyt przedstawi´c jej imperialna˛ wysoko´sc´ , ksi˛ez˙ niczk˛e Ce’Nedr˛e, córk˛e jego majestatu Rana Boruna XXIII i klejnot rodu Borunów. Silk gwizdnał ˛ zdumiony i szeroko otworzył oczy. Pozostali równie˙z okazali zaskoczenie. — Sytuacja polityczna w Tol Honeth stała si˛e zbyt niepewna i gro´zna, by pobyt jej wysoko´sci w stolicy był bezpieczny — kontynuował Jeebers. — Imperator powierzył mi misj˛e przewiezienia jej w tajemnicy do Tol Borune, gdzie członkowie rodziny Borunów ochronia˛ ja˛ przed spiskami i machinacjami Vordua´nczyków, Honethów i Horbitów. Z duma˛ wyznaj˛e, z˙ e zdołałem godnie wypełni´c t˛e misj˛e. . . z wasza˛ pomoca,˛ oczywi´scie. Wspomn˛e o tej pomocy w raporcie. Po´swiec˛e wam odno´snik, a mo˙ze nawet cały dodatek. Barak w zadumie szarpał brod˛e. — Ksi˛ez˙ niczka imperium w˛edruje przez pół Tolnedry pod ochrona˛ jedynie swego nauczyciela? — zdziwił si˛e. — I to w czasach, kiedy morduja˛ si˛e i truja˛ na ulicach? — Istotnie, nieco ryzykowne — przyznał Hettar. — Czy władca twój osobi´scie misja˛ owa˛ ci˛e obarczył? — zapytał Jeebersa Mandorallen. — To nie było konieczne — odparł sztywno nauczyciel. — Jego wysoko´sc´ wielce sobie ceni moja˛ madro´ ˛ sc´ i dyskrecj˛e. Wiedział, z˙ e wymy´sl˛e bezpieczne przebrania i bezpieczny sposób podró˙zy. Ksi˛ez˙ niczka zapewniła mnie o jego całkowitym zaufaniu. Wszystko to trzeba było uczyni´c w absolutnej tajemnicy. Dlatego przybyła do moich komnat w s´rodku nocy, by przekaza´c polecenia. I dlatego opu´scili´smy pałac, nikomu nie mówiac, ˛ z˙ e. . . 137

Umilkł i ze zgroza˛ wpatrywał si˛e w Ce’Nedr˛e. — Mo˙zesz powiedzie´c mu prawd˛e, kochanie — poradziła ksi˛ez˙ niczce ciocia Pol. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e i tak ju˙z si˛e domy´slił. Ce’Nedra dumnie uniosła brod˛e. — Rozkazy pochodziły ode mnie, Jeebersie — o´swiadczyła. — Ojciec nie miał z tym nic wspólnego. Jeebers zbladł s´miertelnie i zachwiał si˛e. — Co to za idiotyzm, ta ucieczka z pałacu? — huknał ˛ na drobna˛ dziewczyn˛e Barak. — Cała Tolnedra pewnie ju˙z ci˛e szuka, a my jeste´smy w samym s´rodku. — Delikatniej — upomniał wielkiego Chereka Wilk. — To wprawdzie ksi˛ez˙ niczka, ale wcia˙ ˛z jeszcze mała dziewczynka. Nie strasz jej. — Ale pytanie jest słuszne — wtracił ˛ Hettar. — Je´sli nas złapia˛ w towarzystwie ksi˛ez˙ niczki imperium, wszyscy poznamy wn˛etrza lochów Tolnedry — zwrócił si˛e do Ce’Nedry. — Masz jakie´s wytłumaczenie, czy to tylko głupia zabawa? Wyprostowała si˛e dumnie. — Nie jestem przyzwyczajona, by sługom tłumaczy´c moje post˛epowanie. — Widz˛e, z˙ e trzeba b˛edzie wyja´sni´c pewne nieporozumienia — mruknał ˛ Wilk. — Odpowiedz, kochanie — poradziła ciocia Pol. — Niewa˙zne, kto pyta. — Ojciec uwi˛eził mnie w pałacu — stwierdziła Ce’Nedra, jakby to wszystko wyja´sniało. — To było nie do zniesienia, wi˛ec uciekłam. Jest jeszcze co´s, ale to sprawa polityki. Nie zrozumiecie. — Zdziwiłaby´s si˛e wiedzac, ˛ jak wiele potrafimy zrozumie´c, Ce’Nedro — poinformował ja˛ Wilk. — Jestem przyzwyczajona, by mówiono do mnie „pani” — odparła kwa´snym tonem. — Albo „wasza wysoko´sc´ ”. — A ja jestem przyzwyczajony, by mówiono mi prawd˛e. — My´slałam, z˙ e ty tu dowodzisz — zwróciła si˛e do Silka. — Pozory myla˛ — odparł chłodno. — Na twoim miejscu bym odpowiedział. — Chodzi o stary traktat — wyja´sniła. — Nie ja go podpisywałam, wi˛ec nie widz˛e powodu, z˙ ebym miała go przestrzega´c. W dniu szesnastych urodzin powinnam si˛e stawi´c w sali tronowej Rivy. — To wiemy — rzucił niecierpliwie Barak. — W czym problem? — Nie pojad˛e tam i tyle — oznajmiła Ce’Nedra. — Nie popłyn˛e do Rivy i nikt mnie do tego nie zmusi. Królowa z Lasu Driad jest moja˛ krewna˛ i udzieli mi schronienia. Jeebers cz˛es´ciowo przyszedł do siebie. — Co´s ty narobiła?! — zawołał przera˙zony. — Podjałem ˛ si˛e tego jasno rozumiejac, ˛ z˙ e otrzymam nagrod˛e, nawet awans. A ty wepchn˛eła´s mi głow˛e pod topór, mała idiotko! — Jeebers! — krzykn˛eła, zaszokowana jego słowami. — Mo˙ze zejdziemy z drogi — zaproponował Silk. — Mamy sporo do omówienia, a na trakcie kto´s pewnie nam przeszkodzi. — Niezły pomysł — przyznał Wilk. — Poszukamy jakiego´s spokojnego miejsca i rozbijemy obóz na noc. Zdecydujemy, co trzeba zrobi´c i zaczniemy od razu rano. Dosiedli koni i ruszyli przez falujace ˛ pola w stron˛e linii drzew, znaczacej ˛ kr˛eta,˛ polna˛ drog˛e, oddalona˛ mniej wi˛ecej o mil˛e. — Mo˙ze tam? — Durnik wskazał stojacy ˛ przy s´cie˙zce pot˛ez˙ ny dab. ˛ Na gał˛eziach zieleniły si˛e ju˙z pierwsze li´scie. — Niezłe miejsce — pochwalił Wilk.

138

W cieniu pod rozło˙zystym d˛ebem panował przyjemny chłód. Droga biegła mi˛edzy niskimi, kamiennymi murkami, poro´sni˛etymi mchem. Niedaleko dostrzegli przełaz i s´cie˙zk˛e, wijac ˛ a˛ si˛e do pobliskiego stawu, migocacego ˛ w słonecznym blasku. — Rozpalimy ogie´n za tym murkiem — powiedział Durnik. — Nie b˛edzie go wida´c z drogi. — Nazbieram chrustu — zaofiarował si˛e Garion, dostrzegajac ˛ zalegajace ˛ pod drzewem suche gał˛ezie. Mieli ju˙z ustalona˛ procedur˛e rozbijania obozu. W ciagu ˛ godziny stały namioty, płon˛eło ognisko, konie były napojone i sp˛etane. Durnik, który zauwa˙zył sporo wiele mówiacych ˛ kr˛egów na powierzchni stawu, rozgrzał w ogniu z˙ elazny gwó´zd´z i starannie przekuł go w haczyk. — Co to b˛edzie? — zapytał Garion. — Pomy´slałem, z˙ e dobrze byłoby na kolacj˛e zje´sc´ kilka s´wie˙zych ryb. — Kowal wytarł haczyk o swa˛ skórzana˛ tunik˛e, odło˙zył na bok i szczypcami wyjał ˛ z ogniska drugi gwó´zd´z. — Chcesz spróbowa´c szcz˛es´cia? Garion u´smiechnał ˛ si˛e szeroko. Barak, który siedział nie opodal, rozczesujac ˛ splatan ˛ a˛ brod˛e, spojrzał na nich z zazdro´scia.˛ — Pewnie nie b˛edziesz miał czasu, z˙ eby zrobi´c jeszcze jeden haczyk? — zapytał. — To zajmie par˛e minut — za´smiał si˛e Durnik. — B˛edzie potrzebna przyn˛eta. — Barak wstał szybko. — Gdzie masz łopat˛e? Wkrótce wszyscy trzej poszli przez pole do stawu, wyci˛eli kilka p˛edów na w˛edki i zasiedli do powa˙znych łowów. Ryby, jak mogło si˛e wydawa´c, były wygłodniałe i całymi ławicami atakowały robaki na haczykach. Nim min˛eła godzina, na trawie le˙zały rz˛edem ze dwa tuziny pstragów ˛ słusznych rozmiarów. Wrócili, gdy zachodzace ˛ sło´nce zabarwiło niebo ró˙zem. Ciocia Pol z uwaga˛ obejrzała ich zdobycz. — Bardzo ładne — pochwaliła. — Ale zapomnieli´scie je oczy´sci´c. — Och — westchnał ˛ bole´snie Barak. — My´sleli´smy, z˙ e. . . no, sama rozumiesz. . . my je złapali´smy, wi˛ec. . . — urwał. — Mów dalej — poprosiła lodowatym tonem. Barak westchnał. ˛ — Chyba lepiej je oczy´scimy — stwierdził z˙ ało´snie. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e masz racj˛e — przyznał Durnik. Niebo stało si˛e ciemnoczerwone, zapadł zmrok i pojawiły si˛e pierwsze gwiazdy, gdy w ko´ncu zasiedli do kolacji. Ciocia Pol usma˙zyła pstragi ˛ na chrupki, złocisty braz ˛ i nawet nadasana ˛ ksi˛ez˙ niczka nie miała powodu do narzeka´n. Kiedy sko´nczyli, znów zaj˛eli si˛e problemem Ce’Nedry i jej ucieczki z Tol Honeth. Jeebers wpadł w nastrój tak gł˛ebokiej melancholii, z˙ e prawie nie uczestniczył w dyskusji, Ce’Nedra za´s oznajmiła stanowczo, z˙ e je´sli nawet odwioza˛ ja˛ do Borunów w mie´scie, ucieknie znowu. W efekcie nie doszli do z˙ adnych wniosków. — Cokolwiek zrobimy, b˛edziemy mieli kłopoty — podsumował Silk ponuro. — Je´sli nawet oddamy ja˛ rodzinie, na pewno zechca˛ nam zada´c kilka trudnych pyta´n. A ona niewatpliwie ˛ wymy´sli jaka´ ˛s barwna˛ historyjk˛e, która przedstawi nas w mo˙zliwie najgorszym s´wietle. — Porozmawiamy o tym rano — zaproponowała ciocia Pol. Spokojny głos jasno dowodził, z˙ e podj˛eła ju˙z decyzj˛e, cho´c nie zdradziła jaka.˛ Krótko przed północa˛ uciekł Jeebers. Wszystkich obudził t˛etent ko´nskich kopyt, gdy przera˙zony nauczyciel p˛edził w stron˛e murów Tol Borune. 139

Silk stał w niepewnym blasku dogasajacego ˛ ogniska. Twarz miał gniewna.˛ — Dlaczego go nie zatrzymałe´s? — spytał Hettara, który trzymał stra˙z. — Tak mi polecono. — Algar spojrzał wymownie na cioci˛e Pol. — To rozwiazuje ˛ nasz jedyny powa˙zny problem — wyja´sniła. — Ten uczony byłby tylko niewygodnym baga˙zem. — Wiedziała´s, z˙ e chce uciec? — zdziwił si˛e Silk. — Oczywi´scie. Pomogłam mu podja´ ˛c decyzj˛e. Pojedzie prosto do Borunów i spróbuje ratowa´c skór˛e informujac, ˛ z˙ e ksi˛ez˙ niczka na własna˛ r˛ek˛e uciekła z pałacu i jest teraz z nami. — Musicie go zatrzyma´c! — zawołała d´zwi˛ecznie Ce’Nedra. — Go´ncie go! Sprowad´zcie z powrotem! — Po tylu perswazjach, jakich potrzebował, z˙ eby odej´sc´ ? — zapytała ciocia Pol. — Nie bad´ ˛ z głupia. — Jak s´miesz mówi´c do mnie w ten sposób? — Ce’Nedra była oburzona. — Zapominasz chyba, kim jestem. — Młoda damo — odezwał si˛e uprzejmie Silk. — Byłaby´s zdumiona wiedzac, ˛ jak mało obchodzi Polgar˛e to, kim jeste´s. — Polgara? — Ce’Nedra zachwiała si˛e lekko. — Ta Polgara? Mówiłe´s przecie˙z, z˙ e to twoja siostra. — Skłamałem — wyznał Silk. — To jedna z moich wad. — Nie jeste´s zwyczajnym kupcem — oskar˙zyła go dziewczyna. — To ksia˙ ˛ze˛ Kheldar z Drasni — wyja´sniła ciocia Pol. — Pozostali pochodza˛ z równie wysokich rodów. Na pewno rozumiesz, z˙ e twój tytuł nie robi na nas wraz˙ enia. Mamy własne, wi˛ec wiemy, jak mało sa˛ warte. — Je´sli ty jeste´s Polgara,˛ to on. . . — Ksi˛ez˙ niczka spojrzała oszołomiona na pana Wilka, który usiadł na najni˙zszym stopniu przełazu i wciagał ˛ buty. — Tak — potwierdziła ciocia Pol. — Nie wyglada ˛ na to, prawda? — Co robicie w Tolnedrze? Chcecie u˙zy´c czarów, by wpłyna´ ˛c na sukcesj˛e tronu? — A po co? — pan Wilk wstał. — Tolnedranie zawsze my´sla,˛ z˙ e ich polityka trz˛esie całym s´wiatem, ale s´wiat wcale si˛e tak bardzo nie przejmuje, kto zasiadzie ˛ na tronie w Tol Honeth. Jeste´smy tu w sprawie o wiele wa˙zniejszej. — Spojrzał w ciemno´sc´ , w kierunku Tol Borune. — Jeebers zmarnuje troch˛e czasu na przekonanie ludzi w mies´cie, z˙ e nie jest wariatem. Mimo to lepiej chyba stad ˛ odjecha´c. Sadz˛ ˛ e, z˙ e powinni´smy unika´c głównego traktu. ˙ — Zadna trudno´sc´ — uspokoił go Silk. — Co ze mna? ˛ — chciała wiedzie´c Ce’Nedra. — Chciała´s si˛e dosta´c do Lasu Driad — powiedziała ciocia Pol. — Jedziemy w tamta˛ stron˛e, wi˛ec zostaniesz z nami. Zobaczymy, co powie królowa Xantha, kiedy ju˙z tam b˛edziemy. — Mam wi˛ec uwa˙za´c si˛e za wi˛ez´ nia? — spytała sztywno ksi˛ez˙ niczka. — Je´sli tylko poprawi ci to nastrój. . . — Ciocia Pol obejrzała ja˛ krytycznie w migotliwym blasku ognia. — Na razie musz˛e co´s zrobi´c z twoimi włosami. Czego u˙zyła´s do farbowania? Wygladaj ˛ a˛ okropnie.

Rozdział 19

Przez kilka dni posuwali si˛e szybko na południe. Cz˛esto podró˙zowali noca,˛ by unikna´ ˛c konnych patroli legionistów, przeczesujacych ˛ okolic˛e w poszukiwaniu Ce’Nedry. — Mo˙ze trzeba było zatrzyma´c Jeebersa — mruknał ˛ niech˛etnie Barak po kolejnym bliskim spotkaniu z z˙ ołnierzami. — Zaalarmował ka˙zdy garnizon stad ˛ a˙z do granicy. Lepiej było go zostawi´c w jakim´s odludnym miejscu albo co. — To „albo co” zabrzmiało jako´s dziwnie ostatecznie — u´smiechnał ˛ si˛e zło´sliwie Silk. Barak wzruszył ramionami. — To by rozwiazało ˛ problem. Silk roze´smiał si˛e gło´sno. — Naprawd˛e nie powiniene´s pozwala´c, z˙ eby twój miecz o wszystkim my´slał za ciebie. To jedna z cech, które u naszych kuzynów z Chereku uwa˙zamy za najmniej chwalebna.˛ — A my uwa˙zamy owa˛ nieodparta˛ ch˛ec´ do wygłaszania zło´sliwych uwag, która od czasu do czasu ogarnia naszych drasa´nskich braci, za równie mało godna˛ pochwały — odparł chłodno Barak. — Pi˛eknie powiedziane — pochwalił Silk z ironicznym podziwem. Jechali czujnie, zawsze gotowi ukry´c si˛e lub ucieka´c. Całkowicie polegali na niezwykłych zdolno´sciach Hettara. Poniewa˙z patrole zawsze poruszały si˛e konno, wysoki Algar o jastrz˛ebiej twarzy umysłem badał otoczenie, szukajac ˛ koni. Dzi˛eki temu odpowiednio wcze´sniej wiedzieli o zagro˙zeniu. — Jak to jest? — zapytał go Garion pewnego pochmurnego ranka, gdy poda˙ ˛zali opuszczona,˛ poro´sni˛eta˛ zielskiem droga,˛ która˛ znalazł dla nich Silk. — To znaczy, jak to jest, kiedy si˛e słyszy my´sli koni? — Nie sposób tego dokładnie opisa´c — odparł Hettar. — Zawsze to potrafiłem, wi˛ec nie umiem sobie wyobrazi´c, jak to jest, kiedy si˛e ich nie słyszy. W umy´sle konia jest jakby zjednoczenie, rodzaj. . . przynale˙zenia. Jakby my´slał „my” zamiast „ja”. Dlatego, jak przypuszczam, z˙ e konie z samej swej natury nale˙za˛ do stada. Kiedy ci˛e ju˙z poznaja,˛ uwa˙zaja˛ ci˛e za towarzysza z tego samego stada. Czasem zapominaja˛ nawet, z˙ e nie jeste´s koniem. Przerwał nagle. — Belgaracie! — zawołał. — Zbli˙za si˛e patrol. Sa˛ tu˙z za tamtym wzgórzem. Dwudziestu albo trzydziestu. Pan Wilk rozejrzał si˛e szybko. — Mamy czas, z˙ eby dotrze´c do tamtych drzew? — Wskazał na g˛esty klonowy zagajnik mniej wi˛ecej pół mili przed nimi. — Je´sli si˛e pospieszymy.

141

— No to galopem! — rozkazał Wilk. Spi˛ete konie skoczyły do przodu. Wjechali pod drzewa w tej samej chwili, gdy o szerokie li´scie uderzyły pierwsze krople wiosennego deszczu, na który zanosiło si˛e ju˙z od s´witu. Zeskoczyli z siodeł i prowadzac ˛ wierzchowce za soba˛ przecisn˛eli si˛e przez zapor˛e spr˛ez˙ ystych, młodych drzewek. Tolnedra´nski patrol pojawił si˛e na szczycie wzgórza i zjechał w płytka˛ kotlin˛e. Dowodzacy ˛ nim kapitan ostrymi komendami rozesłał legionistów na boki. W małych grupkach ruszyli w obie strony zaro´sni˛eta˛ droga.˛ Kilku obserwowało okolic˛e ze szczytu nast˛epnego wzniesienia. Oficer i cywil w szarym płaszczu podró˙znym trzymali si˛e z tyłu, jadac ˛ wolno obok drogi. Kapitan z niech˛ecia˛ ocierał z twarzy drobne kropelki deszczu. — Czeka nas mokry dzie´n — stwierdził. Zeskoczył na ziemi˛e i owinał ˛ si˛e karmazynowym płaszczem. Jego towarzysz tak˙ze zsiadł z konia i stanał ˛ w takiej pozycji, z˙ e ukryci w´sród klonów zobaczyli jego twarz. Garion poczuł, z˙ e Hettar nagle zesztywniał. Ten człowiek był Murgiem. — Tutaj, kapitanie! — zawołał, prowadzac ˛ konia pod osłon˛e rozło˙zystych gał˛ezi młodych drzew na skraju zagajnika. Tolnedranin skinał ˛ głowa˛ i poda˙ ˛zył za nim. — Miałe´s czas, by rozwa˙zy´c moja˛ propozycj˛e? — zapytał Murgo. — My´slałem, z˙ e to tylko spekulacje — odparł oficer. — Nie wiemy nawet, czy cudzoziemcy sa˛ w tym rejonie. — Mam informacje, z˙ e kieruja˛ si˛e na południe. Mo˙zesz by´c prawie pewien, z˙ e sa˛ w twoim sektorze, kapitanie. — Ale nie ma gwarancji, z˙ e ich znajdziemy. A gdyby nawet, to, co proponujesz, b˛edzie bardzo trudne. — Kapitanie — tłumaczył cierpliwie Murgo. — To przecie˙z dla bezpiecze´nstwa ksi˛ez˙ niczki. Je´sli wróci do Tol Honeth, Vordua´nczycy ja˛ zabija.˛ Czytałe´s przecie˙z dokumenty, które ci dostarczyłem. — W´sród Borunów b˛edzie bezpieczna — upierał si˛e kapitan. — Vordua´nczycy nie odwa˙za˛ si˛e przyj´sc´ po nia˛ do południowej Tolnedry. — Borunowie moga˛ tylko odesła´c ja˛ do ojca. Sam jeste´s Borunem, kapitanie. Czy byłby´s nieposłuszny imperatorowi z własnego rodu? Oficer zastanawiał si˛e gł˛eboko. — Jej jedyna nadzieja przetrwania to Horbici — naciskał Murgo. — A jakie mam gwarancje, z˙ e b˛edzie u nich bezpieczna? — Najlepsze ze wszystkich: polityk˛e. Horbici czynia˛ wszystko co w ich mocy, by zablokowa´c drog˛e do tronu Wielkiemu Ksi˛eciu Kadorowi. A z˙ e on chciałby zobaczy´c ksi˛ez˙ niczk˛e martwa,˛ Horbitom oczywi´scie zale˙zy na tym, aby pozostała z˙ ywa. To jedyny sposób, aby zapewni´c jej bezpiecze´nstwo. A przy okazji staniesz si˛e bogatym człowiekiem, kapitanie. — Znaczaco ˛ brz˛eknał ˛ pełna˛ sakiewka.˛ Legionista wcia˙ ˛z nie był przekonany. — Powiedzmy, z˙ e podwoimy stawk˛e — głos Murga był niemal pieszczotliwy. Oficer gło´sno przełknał ˛ s´lin˛e. — To tylko dla jej bezpiecze´nstwa, prawda? — Oczywi´scie. — I nie zostan˛e zdrajca˛ rodu Borunów? — Jeste´s patriota,˛ kapitanie — zapewnił go Murgo z zimnym u´smiechem. Ciocia Pol mocno s´ciskała rami˛e Ce’Nedry, kiedy siedziały razem schylone miedzy drzewami. Drobna twarz dziewczyny była czerwona z w´sciekło´sci, a oczy płon˛eły. 142

Pó´zniej, gdy legioni´sci i ich przyjaciel Murgo odjechali, ksi˛ez˙ niczka wybuchła gniewem. — Jak oni s´mieli! — krzyczała. — I to dla pieni˛edzy! — Miała´s przykład tolnedra´nskiej polityki — stwierdził Silk, kiedy wyprowadzali konie z zagajnika. — Przecie˙z on był Borunem! — Nie mogła zrozumie´c. — Członkiem mojej rodziny. — Tolnedranin jest lojalny przede wszystkim wobec swojej sakiewki — wyja´snił Silk. — Dziwi˛e si˛e, z˙ e wasza wysoko´sc´ jeszcze tego nie odkryła. Kilka dni pó´zniej wjechali na szczyt wzgórza i zobaczyli Las Driad, ciagn ˛ acy ˛ si˛e niby zielone pasmo wzdłu˙z horyzontu. Wiatr przep˛edził chmury i sło´nce s´wieciło jasno. — Kiedy wjedziemy w Las, b˛edziemy bezpieczni — powiedziała ksi˛ez˙ niczka. — Legiony nie b˛eda˛ nas tam s´ciga´c. — A co je powstrzyma? — zdziwił si˛e Garion. — Układ z Driadami. Czy ty o niczym nie wiesz? Garion poczuł si˛e ura˙zony. — W pobli˙zu nie ma nikogo — zameldował panu Wilkowi Hettar. — Mo˙zemy jecha´c albo zaczeka´c na zmierzch. — Przejedziemy — zdecydował Wilk. — Mam ju˙z do´sc´ zabaw z patrolami. Galopem ruszyli ze wzgórza w stron˛e lasu, który wyrastał przed nimi. Nie było z˙ adnego pasa krzaków, znaczacego ˛ zwykle granic˛e mi˛edzy polami a lasem. Po prostu nagle zacz˛eły si˛e drzewa. Kiedy za Wilkiem wjechali mi˛edzy nie, zmiana była tak nagła, jak gdyby weszli do budynku. Sam Las był niewiarygodnie stary. Wielkie d˛eby rozkładały swe konary tak szeroko, z˙ e niemal nie widzieli nieba. Na ziemi, chłodnej i poro´sni˛etej mchem, prawie nie było normalnego le´snego poszycia. Garion miał wra˙zenie, z˙ e wszyscy sa˛ bardzo mali obok ogromnych drzew. Wszelkie d´zwi˛eki wydawały si˛e przytłumione. Powietrze stało nieruchomo, z przodu słyszeli brz˛eczenie owadów, a z góry s´piewy ptaków. — To dziwne. — Durnik rozejrzał si˛e dookoła. — Nie widz˛e z˙ adnych s´ladów drwali. — Drwali? — Ce’Nedra była wstrza´ ˛sni˛eta. — Tutaj? Nie s´mieliby wej´sc´ mi˛edzy te drzewa. — Ten las jest nietykalny, Durniku — wyja´snił pan Wilk. — Ród Borunów zawarł układ z Driadami. Od trzech tysi˛ecy lat nikt tu nawet nie dotknał ˛ drzewa. — Niezwykłe to miejsce. — Mandorallen spojrzał wokół siebie, nieco zaniepokojony. — Zdaje mi si˛e, z˙ e obecno´sc´ jaka´ ˛s tu wyczuwam. . . obecno´sc´ nie do ko´nca przyjazna.˛ — Ten Las z˙ yje — o´swiadczyła Ce’Nedra. — I niezbyt lubi obcych. Ale nie martw si˛e, Mandorallenie, póki jeste´s ze mna,˛ nic ci nie grozi. — Była wyra´znie zadowolona z siebie. — Jeste´s pewien, z˙ e patrole nie wjada˛ tu za nami? — Durnik zwrócił si˛e do pana Wilka. — Przecie˙z Jeebers wiedział, dokad ˛ zmierzamy i z pewno´scia˛ powiedział o tym Borunom. — Borunowie nie narusza˛ układu z Driadami — zapewnił go Wilk. — Z z˙ adnego powodu. — Nie widziałem jeszcze układu, którego Tolnedranin by nie ominał, ˛ gdyby widział w tym jaka´ ˛s korzy´sc´ . — Silk pozostał sceptyczny. — Ten jest inny — wyja´snił Wilk. — Driady oddały jedna˛ ze swych ksi˛ez˙ niczek młodemu arystokracie z rodu Borune. Została matka˛ imperatora Pierwszej Dynastii 143

Borunów. Ich fortuna zwiazana ˛ jest s´ci´sle z tym układem. Nie nara˙za˛ jej. Bez wzgl˛edu na przyczyn˛e. — A czym wła´sciwie jest Driada? — zapytał Garion. Niezwykłe wra˙zenie obecnos´ci, istniejaca ˛ w lesie s´wiadomo´sc´ skłaniała do mówienia o czymkolwiek, by przerwa´c niepokojac ˛ a,˛ dr˛eczac ˛ a˛ cisz˛e. — Jest ich niewielka grupka — wyja´snił Wilk. — Do´sc´ łagodne. Zawsze je lubiłem. Nie sa˛ lud´zmi, naturalnie, ale to nie takie wa˙zne. — Ja jestem Driada˛ — oznajmiła dumnie Ce’Nedra. Garion spojrzał ze zdziwieniem. — Technicznie rzecz biorac, ˛ ma racj˛e. Linia Driad trwa po z˙ e´nskiej stronie rodu Borunów. To jeden z powodów, dla których Borunowie tak pilnie przestrzegaja˛ układu. . . gdyby go złamali, wszystkie z˙ ony i matki spakowałyby rzeczy i odeszły. — Wyglada ˛ jak człowiek. — Garion wcia˙ ˛z przypatrywał si˛e ksi˛ez˙ niczce. — Driady sa˛ tak blisko spokrewnione z lud´zmi, z˙ e ró˙znice sa˛ wła´sciwie nieistotne. To pewnie tłumaczy, z˙ e kiedy Torak rozbił s´wiat, nie popadły w obł˛ed jak inne potwory. — Potwory! — oburzyła si˛e gło´sno Ce’Nedra. — Wybacz, ksi˛ez˙ niczko — przeprosił Wilk. — To nazwa Ulgosów, okre´slajaca ˛ nie- ludzi, którzy poparli Gorima na Prolgu, kiedy spotkał si˛e z bogiem ULem. — Czy wygladam ˛ jak potwór? — Dumnie potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Mo˙ze to nienajlepiej dobrane okre´slenie — westchnał. ˛ — Wybacz. — Potwory, widzieli´scie — fukała gniewnie Ce’Nedra. Wilk wzruszył ramionami. — O ile pami˛etam, niedaleko stad ˛ płynie strumie´n. Zatrzymamy si˛e tam i zaczekamy, a˙z wiadomo´sc´ o naszym przybyciu dotrze do królowej Xanthy. Nie nale˙zy wkracza´c na terytorium Driad bez zgody królowej. Sprowokowane, moga˛ by´c bardzo nieprzyjemne. — Mówiłe´s, z˙ e sa˛ łagodne — przypomniał Durnik. — W granicach rozsadku. ˛ Nieroztropnie jest w samym s´rodku lasu nara˙za´c si˛e osobom, które potrafia˛ rozmawia´c z drzewami. Niemiłe rzeczy lubia˛ si˛e wtedy przytrafia´c. — Zmarszczył brwi. — To mi przypomina, z˙ eby´s lepiej schował swój topór. Driady bardzo nie lubia˛ toporów. . . i płomieni. W sprawie ognia naprawd˛e traca˛ rozum. Musimy rozpala´c ogniska mo˙zliwie małe, tylko do gotowania. Wjechali pod gigantyczny dab ˛ nad l´sniacym ˛ strumieniem, szumiacym ˛ na omszałych kamieniach. Zsiedli z koni i rozbili brazowe ˛ namioty. Po jedzeniu Garion kr˛ecił si˛e bez celu. Wilk drzemał, a pozostałych Silk namówił na gr˛e w ko´sci. Ciocia Pol usadziła ksi˛ez˙ niczk˛e na pniu i czy´sciła jej włosy z fioletowej farby. — Je´sli nie masz nic do roboty, Garionie — zawołała — to mo˙ze si˛e wykapiesz? ˛ — Kapiel? ˛ — zdziwił si˛e. — Gdzie? — Na pewno znajdziesz w strumieniu jakie´s rozlewisko. — Ostro˙znie namydlała włosy Ce’Nedry. — Mam si˛e kapa´ ˛ c w takiej wodzie? Przecie˙z si˛e przezi˛ebi˛e! — Jeste´s zdrowym chłopcem, kochanie — odparła. — Ale strasznie brudnym. Id´z si˛e umy´c. Garion spojrzał na nia˛ spode łba i podszedł do stosu juków po czyste ubranie, mydło i r˛ecznik. Potem, burczac ˛ co´s gniewnie przy ka˙zdym kroku, pomaszerował w gór˛e strumyka. Gdy tylko znalazł si˛e sam w´sród drzew, jeszcze silniej odczuł, z˙ e jest obserwowany. Nie było to nic konkretnego, nic szczególnego. Miał wra˙zenie, z˙ e same d˛eby wiedza˛ o jego obecno´sci i przekazuja˛ sobie t˛e wiadomo´sc´ jakim´s sposobem ro´slinnej

144

komunikacji, którego nie mógł zrozumie´c. Zreszta˛ nie wyczuwał w nich z˙ adnej gro´zby, jedynie wyt˛ez˙ ona˛ uwag˛e. Spory kawałek od obozowiska natrafił na niewielkie jeziorko, do którego wodospadem wpadał strumie´n. Woda była niezwykle czysta; widział wyra´znie kolorowe kamyki na dnie i kilka du˙zych pstragów, ˛ które przygladały ˛ mu si˛e czujnie. Zanurzył r˛ece w wodzie i zadygotał. Rozwa˙zał pewne oszustwo — kilka chlapni˛ec´ , odrobina mydła na najbardziej brudne miejsca. Po namy´sle jednak zrezygnował. Ciocia Pol nie uzna niczego prócz pełnej kapieli. ˛ Westchnał ˛ z gorycza˛ i zaczał ˛ si˛e rozbiera´c. Pierwszy szok był straszny, ale po kilku minutach przekonał si˛e, z˙ e jako´s wytrzyma. Wodospad dostarczał wygodnej metody spłukiwania mydła i po chwili Garion uznał, z˙ e kapiel ˛ jest całkiem przyjemna. — Okropnie hałasujesz — odezwała si˛e Ce’Nedra, spokojnie obserwujaca ˛ go z brzegu. Garion natychmiast zanurkował na samo dno jeziorka. Jednak˙ze, je´sli kto´s nie jest ryba,˛ nie mo˙ze w niesko´nczono´sc´ siedzie´c pod woda.˛ Nim min˛eła minuta, Garion podpłynał ˛ do powierzchni i wystawił głow˛e, dyszac ˛ ci˛ez˙ ko i plujac. ˛ — Co ty wyprawiasz? — zapytała Ce’Nedra. Miała na sobie krótka˛ biała˛ tunik˛e bez r˛ekawów przepasana˛ w talii i sandały z rzemykami oplatajacymi ˛ jej smukłe łydki i zawiazanymi ˛ pod kolanami. W r˛eku niosła r˛ecznik. — Id´z sobie — j˛eknał ˛ Garion. — Nie bad´ ˛ z głupi. — Usiadła na kamieniu i zacz˛eła rozwiazywa´ ˛ c sandały. Miedziane włosy miała mokre, opadajace ˛ g˛estymi pasmami na ramiona. — Co ty robisz? — Chc˛e si˛e wykapa´ ˛ c. Długo tam b˛edziesz siedział? — Znajd´z sobie inne miejsce! — krzyknał ˛ Garion. Zaczynał ju˙z dygota´c, ale uparcie kulił si˛e pod woda,˛ wystawiajac ˛ tylko głow˛e. — Kiedy tu mi si˛e podoba. Jaka woda? — Zimna — szcz˛ekał z˛ebami. — Ale nie wyjd˛e, dopóki tam stoisz. — Nie bad´ ˛ z dziecinny. Zdecydowanie pokr˛ecił głowa.˛ Twarz płon˛eła mu rumie´ncem. Westchn˛eła ci˛ez˙ ko. — No dobrze. Nie b˛ed˛e patrze´c, ale uwa˙zam, z˙ e jeste´s głuptas. W ła´zniach w Tol Honeth nikt w ogóle si˛e nie przejmuje takimi rzeczami. — Nie jeste´smy w Tol Honeth — zauwa˙zył. — Odwróc˛e si˛e tyłem, je´sli ma ci to poprawi´c humor. — Ustapiła, ˛ podniosła si˛e i stan˛eła plecami do jeziorka. Nie ufajac ˛ jej całkowicie, Garion wyczołgał si˛e na brzeg i wcia˙ ˛z ociekajac ˛ woda,˛ szybko wciagn ˛ ał ˛ bielizn˛e i po´nczochy. — Ju˙z! — zawołał. — Teraz mo˙zesz sobie zaja´ ˛c to jezioro. — Wytarł r˛ecznikiem twarz i włosy. — Wracam do namiotów. — Lady Polgara mówiła, z˙ e masz zosta´c ze mna˛ — o´swiadczyła, spokojnie rozwiazuj ˛ ac ˛ pasek tuniki. — Ciocia Pol mówiła, z˙ e co? — Nie mógł uwierzy´c. — Masz tu ze mna˛ zosta´c, z˙ eby mnie broni´c — wyja´sniła. Chwyciła skraj tuniki, najwyra´zniej szykujac ˛ si˛e, by ja˛ zdja´ ˛c. Garion odwrócił si˛e natychmiast i stanowczym wzrokiem zapatrzył w drzewa. Uszy mu płon˛eły, dłonie dr˙zały niezno´snie. Za´smiała si˛e srebrzy´scie, potem usłyszał chlapanie, gdy weszła do jeziorka. Pisn˛eła krótko od dotyku zimnej wody, potem znowu pluskała. — Podaj mi mydło — poleciła. 145

Odruchowo pochylił si˛e, by je podnie´sc´ i pochwycił przelotny obraz ksi˛ez˙ niczki, stojacej ˛ do pasa w wodzie. Natychmiast mocno zacisnał ˛ powieki. Podszedł do brzegu tyłem, nie otwierajac ˛ oczu i niezgrabnie wysuwajac ˛ za siebie dło´n z mydłem. Za´smiała si˛e znowu i wyj˛eła mu je z r˛eki. Po chwili, która wydawała si˛e wieczno´scia,˛ Ce’Nedra zako´nczyła kapiel, ˛ wytarła si˛e starannie i ubrała. Przez cały czas Garion miał oczy zamkni˛ete. — Wy, Sendarowie, macie dziwne poglady ˛ — stwierdziła, gdy siedzieli razem na rozgrzanej sło´ncem polance nad brzegiem. Czesała swe włosy barwy gł˛ebokiej czerwieni; pochyliła lekko głow˛e i przesuwała grzebieniem przez g˛este wilgotne pasma. — Ła´znie w Tol Honeth sa˛ otwarte dla wszystkich, a w zawodach atletycznych zawsze wyst˛epuje si˛e bez ubra´n. Nie dalej jak zeszłego lata sama pobiegłam przeciwko dwunastu innym dziewcz˛etom na Imperialnym Stadionie. Widzowie byli zachwyceni. — Wyobra˙zam sobie — odparł sucho Garion. — Co to jest? — zapytała, wskazujac ˛ amulet wiszacy ˛ na jego nagiej piersi. — Dziadek podarował mi go na ostatnie Zaranie. — Poka˙z — wyciagn˛ ˛ eła r˛ek˛e. Pochylił si˛e. — Zdejmij, z˙ ebym mogła obejrze´c — poleciła. — Nie powinienem. Pan Wilk i ciocia Pol powiedzieli, z˙ e w z˙ adnym razie nie wolno mi go zdejmowa´c. Przypuszczam, z˙ e jest w nim jaki´s czar. — Dziwny pomysł — mrukn˛eła, ogladaj ˛ ac ˛ amulet z bliska. — Oni chyba nie sa˛ naprawd˛e czarodziejami? — Pan Wilk ma siedem tysi˛ecy lat. Znał Boga Aldura. Widziałem, jak sprawił, z˙ e w ciagu ˛ kilku minut z gałazki ˛ wyrosło drzewo, a skały stawały w ogniu. Ciocia Pol jednym słowem uleczyła s´lepa˛ kobiet˛e i potrafi zamienia´c si˛e w sow˛e. — Nie wierz˛e w takie rzeczy — oznajmiła Ce’Nedra. — Musi by´c jakie´s inne wytłumaczenie. Garion wzruszył ramionami, po czym wciagn ˛ ał ˛ lniana˛ koszul˛e i brazow ˛ a˛ tunik˛e. Potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i przeczesał palcami wilgotna˛ czupryn˛e. — Okropnie je potargałe´s — stwierdziła z przygana˛ dziewczyna. — Zaczekaj. — Podniosła si˛e i stan˛eła za nim. — Ja to zrobi˛e. — Wsun˛eła mu we włosy grzebie´n i zacz˛eła rozczesywa´c je starannie. — Masz ładne włosy jak na chłopca. — To tylko włosy — stwierdził oboj˛etnie. Przez chwil˛e pracowała w milczeniu, potem uj˛eła dłonia˛ jego podbródek, obróciła głow˛e i przyjrzała si˛e krytycznie. Raz czy dwa musn˛eła palcami włosy po bokach, by uło˙zy´c je we wła´sciwy sposób. — Teraz lepiej — zdecydowała. Znowu usiadła na trawie, splotła dłonie na kolanie i spojrzała na migotliwe jeziorko. — Garionie — odezwała si˛e. — Tak? — Jak to jest, kiedy si˛e dorasta jako całkiem zwyczajna osoba? Wzruszył ramionami. — Zawsze byłem wyłacznie ˛ całkiem zwyczajnym chłopcem. — Wzruszył ramionami. — Nie mam z˙ adnego porównania. — Wiesz, o co mi chodzi. Opowiedz o miejscu, gdzie si˛e wychowałe´s, co tam robiłe´s i w ogóle. Powiedział jej wi˛ec o farmie Faldora, o kuchni i ku´zni Durnika, o Doroonie, Rundorigu i Zubrette. — Kochasz t˛e Zubrette, prawda? — spytała tonem niemal˙ze oskar˙zycielskim. 146

— My´slałem, z˙ e tak, ale tyle si˛e wydarzyło od dnia, kiedy opu´scili´smy farm˛e, z˙ e czasem nawet nie mog˛e sobie przypomnie´c, jak wygladała. ˛ Zreszta˛ uwa˙zam, z˙ e doskonale mog˛e si˛e obej´sc´ bez miło´sci. Z tego, co widziałem, na ogół wywołuje straszne cierpienia. — Jeste´s niemo˙zliwy — stwierdziła, a potem u´smiechn˛eła si˛e do niego. Płomienna chmura rozja´snionych sło´ncem włosów okalała jej twarzyczk˛e. — By´c mo˙ze — przyznał. — A teraz ty mi powiedz, jak to jest, kiedy si˛e dorasta jako bardzo wyjatkowa ˛ osoba. — Nie jestem taka znowu wyjatkowa. ˛ — Jeste´s ksi˛ez˙ niczka˛ imperium — przypomniał. — Moim zdaniem to niezwykła cecha. — Ach, to — zachichotała. — Wiesz, odkad ˛ przyłaczyłam ˛ si˛e do was, niemal zapomniałam, z˙ e jestem ksi˛ez˙ niczka˛ imperium. — Prawie — powtórzył z u´smiechem. — Ale niezupełnie. — Nie — zgodziła si˛e. — Niezupełnie. — Znowu spojrzała na jezioro. — Na ogół bycie ksi˛ez˙ niczka˛ jest okropnie nudne. Wszystkie te ceremonie i etykieta. . . Musisz siedzie´c i słucha´c przemówie´n albo przyjmowa´c wa˙zne wizyty. Dookoła stale sa˛ stra˙znicy. Czasami wymykałam si˛e, z˙ eby by´c sama. W´sciekali si˛e. — Zachichotała znowu, potem jej twarz nabrała wyrazu rozmarzenia. — Powró˙ze˛ ci — zaproponowała. — Umiesz wró˙zy´c? — zdziwił si˛e Garion. — To tylko tak na niby — przyznała. — Moje słu˙zace ˛ i ja bawiły´smy si˛e w to czasami. Obiecywały´smy sobie wysoko urodzonych m˛ez˙ ów i mnóstwo dzieci. Uj˛eła jego dło´n. Srebrzyste znami˛e było wyra´znie widoczne na czystej skórze. — Co to jest? — zdziwiła si˛e. — Nie wiem. — Chyba nie jaka´s choroba? — Nie. Zawsze miałem ten znak. Przypuszczam, z˙ e ma to jaki´s zwiazek ˛ z moja˛ rodzina.˛ Ciocia Pol nie chce, z˙ eby ludzie widzieli, wi˛ec stara si˛e go ukrywa´c. Nie wiem dlaczego. — Jak mo˙zna ukry´c co´s takiego? — Wyszukuje mi takie zaj˛ecia, z˙ e na ogół mam bardzo brudne r˛ece. — To dziwne — stwierdziła. — Ja te˙z mam znami˛e, tu˙z nad sercem. Chcesz zobaczy´c? Chwyciła za wyci˛ecie tuniki. — Wierz˛e ci na słowo. — Garion zarumienił si˛e w´sciekle. Roze´smiała si˛e d´zwi˛ecznie i srebrzy´scie. — Jeste´s dziwnym chłopcem, Garionie. Zupełnie niepodobnym do wszystkich, jakich znałam. — To pewnie byli Tolnedranie — zauwa˙zył. — Ja jestem Sendarem, a przynajmniej tak zostałem wychowany. Musza˛ by´c jakie´s ró˙znice. — Mówisz to tak, jakby´s nie był pewien, kim jeste´s. — Silk uwa˙za, z˙ e nie jestem Sendarem — wyja´snił Garion. — Mówi, z˙ e nie jest pewny, skad ˛ si˛e wywodz˛e i z˙ e to bardzo dziwne. Silk natychmiast potrafi rozpozna´c ka˙zdego. Twój ojciec sadził, ˛ z˙ e jestem Rivaninem. — Skoro lady Polgara jest twoja˛ ciotka,˛ a Belgarath dziadkiem, to pewnie jeste´s czarodziejem — zgadywała Ce’Nedra. — Ja? — roze´smiał si˛e chłopiec. — To głupi pomysł. Zreszta˛ czarodzieje nie sa˛ rasa˛ jak Cherekowie, Tolnedranie czy Rivanie. To raczej co´s w rodzaju zawodu. . . jak prawnik albo kupiec. . . tyle z˙ e nie ma z˙ adnych nowych. Wszyscy czarodzieje z˙ yja˛ od

147

tysi˛ecy lat. Pan Wilk mówił, z˙ e mo˙ze ludzie si˛e jako´s zmienili i dlatego nie przybywa nowych czarodziejów. Ce’Nedra oparła si˛e na łokciu i spojrzała na Gariona. — Garionie. . . — Tak? — Czy chciałby´s mnie pocałowa´c? Serce chłopca zabiło mocno. I wtedy gdzie´s z bliska odezwało si˛e wołanie Durnika. Przez jedna,˛ gorac ˛ a˛ chwil˛e Garion nienawidził swego starego przyjaciela.

Rozdział 20

Pani Pol mówi, z˙ e powinni´scie ju˙z wraca´c do namiotów — oznajmił Durnik, wchodzac ˛ na polank˛e. Na jego szczerej, prostej twarzy malował si˛e wyraz lekkiego rozbawienia. Ze zrozumieniem spogladał ˛ na par˛e młodych. Garion zarumienił si˛e i natychmiast rozgniewał na siebie za ten rumieniec. Ce’Nedra natomiast nie okazywała s´ladu zmieszania. — Czy Driady ju˙z przybyły? — zapytała wstajac. ˛ Strzepn˛eła traw˛e z tuniki. — Jeszcze nie. Wilk sadzi, ˛ z˙ e ju˙z niedługo nas znajda.˛ Od południa zaczyna si˛e zbiera´c na burz˛e i pani Pol uwa˙za, z˙ e powinni´scie wraca´c. Garion spojrzał na niebo. Na południu dostrzegł s´cian˛e czarnych chmur, przesłaniajacych ˛ czysty bł˛ekit i sunacych ˛ wolno ku północy. Zmarszczył brwi. — Nie widziałem jeszcze takich chmur. A ty, Durniku? Kowal podniósł głow˛e. — Dziwne — przyznał. Garion zło˙zył dwa mokre r˛eczniki i wszyscy ruszyli w dół strumienia. Chmury zakryły sło´nce i nagle zrobiło si˛e bardzo ciemno. Wra˙zenie czyjej´s obecno´sci pozostało: ta sama przenikliwa s´wiadomo´sc´ , która˛ wyczuwali od chwili wej´scia do lasu. Teraz jednak pojawiło si˛e jeszcze co´s. Ogromne drzewa kołysały si˛e niespokojnie, jak gdyby mi˛edzy szeleszczacymi ˛ li´sc´ mi przelatywały miliony krótkich wiadomo´sci. — Boja˛ si˛e — szepn˛eła Ce’Nedra. — Co´s napawa je l˛ekiem. — Co? — nie zrozumiał Durnik. — Drzewa. . . boja˛ si˛e czego´s. Nie wyczuwasz tego? Patrzył na nia˛ zdziwiony. W górze ptaki zamilkły nagle. Powiał chłodny wiatr, niosac ˛ ohydny zapach st˛echłej wody i gnijacych ˛ ro´slin. — Co tak s´mierdzi? — Garion rozejrzał si˛e nerwowo. — Na południu le˙zy Nyissa — wyja´sniła Ce’Nedra. — Tam sa˛ głównie bagna. — Tak blisko stad? ˛ — Nie. — Zmarszczyła lekko brwi. — Jakie´s sto osiemdziesiat ˛ mil albo i wi˛ecej. — Czy zapach mo˙ze si˛ega´c tak daleko? — Nie przypuszczam — zastanowił si˛e Durnik. — W Sendarii na pewno nie. — Jak daleko do namiotów? — spytała Ce’Nedra. — Mniej wi˛ecej pół mili. — Mo˙ze pobiegniemy? Durnik pokr˛ecił głowa.˛ — Grunt jest nierówny, a bieg przy takim s´wietle — niebezpieczny. Ale mo˙zemy i´sc´ troch˛e szybciej. Maszerowali w zapadajacym ˛ zmroku. Wiatr dmuchnał ˛ mocniej, a drzewa dr˙zały i gi˛eły si˛e pod jego uderzeniami. Niezwykły l˛ek coraz silniej przenikał cały las. — Co´s si˛e tam rusza — szepnał ˛ nerwowo Garion, wskazujac ˛ ciemne pnie na drugim brzegu strumienia.

149

— Nic nie widz˛e. — Ce’Nedra rozejrzała si˛e uwa˙znie. — Tam, zaraz za tym drzewem z wielkim białym konarem. Czy to Driada? Niewyra´zny kształt przemknał ˛ w półmroku od jednego pnia do drugiego. Było w nim co´s przera˙zajacego. ˛ Ce’Nedra spogladała ˛ na niego z obrzydzeniem. — To nie jest Driada — stwierdziła. — To co´s obcego. Durnik podniósł odłamany konar i chwycił go oburacz ˛ jak maczug˛e. Garion rozejrzał si˛e szybko, dostrzegł inny konar i tak˙ze si˛e uzbroił. Nast˛epna figura przeszła mi˛edzy dwoma drzewami, tym razem bli˙zej. — Musimy zaryzykowa´c — zdecydował Durnik. — Biegnijcie, ale uwa˙zajcie. Sprowad´zcie pozostałych. A teraz p˛edem! Garion chwycił Ce’Nedr˛e za r˛ek˛e i pognali wzdłu˙z brzegu. Potykali si˛e cz˛esto. Durnik zostawał coraz bardziej w tyle; wymachiwał gro´znie swa˛ dwur˛eczna˛ maczuga.˛ Postacie zbli˙zały si˛e teraz ze wszystkich stron. Garion poczuł pierwsze fale paniki. Wtedy Ce’Nedra krzykn˛eła. Jedna z postaci uniosła si˛e nagle zza niedu˙zego krzaka tu˙z przed nimi. Była wielka i niekształtna, zupełnie pozbawiona twarzy. Dwa otwory w miejscu oczu patrzyły bezmy´slnie, gdy napastnik kołyszac ˛ si˛e si˛egał ku nim na wpół uformowanymi r˛ekami. Cała figura była koloru ciemnoszarego błota, a do o´slizgłej powierzchni ciała przywarł gnijacy, ˛ cuchnacy ˛ mech. Garion bez namysłu pchnał ˛ Ce’Nedr˛e za siebie i rzucił si˛e do ataku. Pierwszy cios maczugi trafił potwora w bok; konar zanurzył si˛e w ciele bez widocznego efektu. Jedna z wyciagni˛ ˛ etych rak ˛ musn˛eła twarz chłopca i Garion cofnał ˛ si˛e z obrzydzeniem przed tym o´slizgłym dotykiem. Rozpaczliwie machnał ˛ konarem, trafił napastnika w przedrami˛e i ze zgroza˛ zobaczył, z˙ e r˛eka p˛eka w łokciu i odpada, ruszajac ˛ si˛e ciagle, ˛ a potwór si˛ega, by ja˛ podnie´sc´ . Ce’Nedra krzykn˛eła znowu i Garion obejrzał si˛e szybko. Nast˛epny błotny potwór pojawił si˛e za plecami i dwiema r˛ekami chwycił ksi˛ez˙ niczk˛e w pasie. Zaczynał si˛e ju˙z odwraca´c, podnoszac ˛ wyrywajac ˛ a˛ si˛e dziewczyn˛e. Garion uderzył z całej siły, mierzac ˛ nie w głow˛e czy grzbiet, a raczej w kostki. Błotny stwór z odłamanymi stopami padł na plecy. Jednak nie rozlu´znił uchwytu. Garion skoczył do przodu, odrzucił maczug˛e i si˛egnał ˛ po sztylet. Materia stwora okazała si˛e zadziwiajaco ˛ odporna: w glinie, która nadawała mu kształt, były p˛edy i martwe gałazki. ˛ Chłopiec w goraczkowym ˛ po´spiechu odciał ˛ jedno rami˛e i spróbował wyrwa´c krzyczac ˛ a˛ ksi˛ez˙ niczk˛e, lecz druga r˛eka wcia˙ ˛z trzymała ja˛ mocno. Niemal szlochajac ˛ z bezsilno´sci, Garion zaczał ˛ odcina´c rami˛e. — Uwa˙zaj! — wrzasn˛eła Ce’Nedra. — Z tyłu! Garion obejrzał si˛e: si˛egał ku niemu pierwszy błotny potwór. Poczuł zimny u´scisk na kostce. R˛eka, która˛ wła´snie odciał, ˛ podpełzła i chwyciła go za nog˛e. — Garionie! — zabrzmiał gdzie´s w pobli˙zu grzmiacy ˛ głos Baraka. — Tutaj! — zawołał chłopiec. — Szybciej! Co´s zatrzeszczało w krzakach i wielki, rudobrody Cherek wyskoczył z mieczem w r˛eku. Tu˙z za nim biegli Hettar i Mandorallen. Pot˛ez˙ nym ci˛eciem Barak odrabał ˛ głow˛e pierwszego stwora. Poleciała w powietrzu i wyladowała ˛ z obrzydliwym pluskiem kilka jardów dalej. Bezgłowy potwór odwrócił si˛e i machał r˛ekami na s´lepo, próbujac ˛ schwyci´c napastnika. Barak zbladł wyra´znie. Odrabał ˛ obie wyciagni˛ ˛ ete r˛ece, lecz posta´c wcia˙ ˛z kroczyła naprzód. — Nogi! — zawołał pospiesznie Garion. Schylił si˛e i uderzył w gliniana˛ r˛ek˛e trzymajac ˛ a˛ go w kostce. Barak odciał ˛ nogi błotnego potwora. Ten upadł, lecz posiekane członki pełzły w stron˛e Chereka.

150

Pojawili si˛e inni błotni ludzie. Hettar i Mandorallen atakowali ich mieczami, a w powietrzu fruwały grudy i odpryski z˙ ywej gliny. Barak pochylił si˛e i wyrwał rami˛e trzymajace ˛ Ce’Nedr˛e. Potem szarpni˛eciem postawił ja˛ na nogi i pchnał ˛ do Gariona. — Wracajcie do namiotów! — rozkazał. — Gdzie Durnik? — Został w tyle, z˙ eby ich zatrzyma´c. — Pójdziemy mu pomóc. Biegnijcie! Ce’Nedra dostała histerii i Garion musiał wlec ja˛ do obozu. — Co si˛e dzieje? — spytała ciocia Pol. — W lesie sa˛ potwory! — Garion pchnał ˛ do niej Ce’Nedr˛e. — Sa˛ zrobione z błota i nie mo˙zna ich zabi´c. Dostały Durnika. Wskoczył do namiotu i po sekundzie wynurzył si˛e z mieczem w r˛eku i płomieniem w oczach. — Garionie! — krzykn˛eła ciocia Pol, próbujac ˛ si˛e wyrwa´c z u´scisku szlochajacej ˛ ksi˛ez˙ niczki. — Co ty wyprawiasz? — Musz˛e pomóc Durnikowi. — Zosta´n tutaj. — Nie! — zawołał. — Durnik to mój przyjaciel. Wymachujac ˛ mieczem, pognał na pole walki. — Garionie! Wracaj natychmiast! Nie słuchajac, ˛ p˛edził ju˙z przez mroczny las. O sto jardów od namiotów szalał chaos. Barak, Hettar i Mandorallen systematycznie rabali ˛ na kawałki pokrytych s´luzem błotnych ludzi, a Silk podbiegał i odskakiwał natychmiast; jego krótki miecz pozostawiał wielkie dziury w grubych ciałach potworów. Garion rzucił si˛e do walki; w uszach mu dzwoniło, a umysł opanowała jaka´s porywajaca ˛ euforia. I nagle byli przy nich pan Wilk i ciocia Pol, a za nimi Ce’Nedra, dr˙zaca ˛ i o poszarzałej twarzy. Oczy Wilka płon˛eły; zdawał si˛e wznosi´c ponad nimi, gdy koncentrował swa˛ wol˛e. Wyciagn ˛ ał ˛ przed siebie r˛ek˛e, dłonia˛ do góry. — Ogie´n! — rozkazał; grot błyskawicy z trzaskiem wystrzelił z jego dłoni w wirujace ˛ nad głowami chmury. Ziemia zadr˙zała od uderzenia gromu. Garion zachwiał si˛e, uderzony moca˛ huku, jaki rozległ si˛e w jego umy´sle. Ciocia Pol podniosła rami˛e. — Woda! — zawołała pot˛ez˙ nym głosem. Chmury otwarły si˛e i deszcz chlusnał ˛ tak g˛esty, jakby samo powietrze zmieniło si˛e w wod˛e. Błotni ludzie, maszerujacy ˛ bezmy´slnie naprzód, zacz˛eli s´cieka´c i rozpływa´c si˛e w grzmiacej ˛ ulewie. Z jaka´ ˛s ponura˛ fascynacja˛ Garion obserwował, jak rozpadaja˛ si˛e na mokre bryły s´luzu i gnijacych ˛ ro´slin, jak kołysza˛ si˛e i nikna˛ niszczeni potopem. Barak wysunał ˛ ociekajacy ˛ miecz i ostro˙znie dłubał w bezkształtnej bryle gliny, która była niedawno głowa˛ jednego z napastników. Gruda rozpadła si˛e, odsłaniajac ˛ zwini˛etego w˛ez˙ a. Uniósł łeb, jakby chciał atakowa´c i Barak rozciał ˛ go na połowy. Kolejne w˛ez˙ e pojawiały si˛e, gdy deszcz rozmywał kryjace ˛ je błoto. — Ten. — Ciocia Pol wskazała gada koloru m˛etnej zieleni, próbujacego ˛ uwolni´c si˛e z gliny. — Podaj mi go, Garionie. — Ja? — chłopiec poczuł dreszcz odrazy. — Ja to zrobi˛e — o´swiadczył Silk. Podniósł rozwidlona˛ gała´ ˛z i przygwo´zdził nia˛ głow˛e w˛ez˙ a. Potem ostro˙znie pochwycił mokra˛ skór˛e na karku. — Przynie´s go tutaj — poleciła ciocia Pol, ocierajac ˛ mokra˛ twarz.

151

Silk podszedł i uniósł w˛ez˙ a. Rozwidlony j˛ezyk wysunał ˛ si˛e nerwowo, a martwe oczy spogladały ˛ na nia˛ bez ruchu. — Co to ma znaczy´c? Wa˙ ˛z zasyczał. Potem głosem, który był tylko s´wiszczacym ˛ szeptem, odpowiedział: — To, Polgaro, jest sprawa˛ mojej pani. Twarz Silka drgn˛eła, gdy ociekajacy ˛ woda˛ wa˙ ˛z przemówił. Mocniej zacisnał ˛ palce. — Rozumiem — odparła ciocia Pol. — Zaniechajcie poszukiwa´n — syczał wa˙ ˛z. — Moja pani nie pozwoli wam i´sc´ dalej. Ciocia Pol roze´smiała si˛e pogardliwie. — Nie pozwoli? Twoja pani nie ma takiej władzy, by mi czegokolwiek zabrania´c. — Moja pani jest królowa˛ Nyissy — o´swiadczył wa˙ ˛z. — Tam jej władza jest absolutna. Drogi w˛ez˙ y ró˙zne sa˛ od dróg ludzi, a moja pani jest królowa˛ w˛ez˙ y. Na własne ryzyko przekroczycie granic˛e Nyissy. Jeste´smy cierpliwi i nie czujemy l˛eku. B˛edziemy na was czeka´c tam, gdzie najmniej b˛edziecie si˛e tego spodziewali. Nasze ukaszenie ˛ to tylko mała ranka, trudna do zauwa˙zenia. Ale jest w nim s´mier´c. — Dlaczego Salmissra interesuje si˛e ta˛ sprawa? ˛ — zapytała ciocia Pol. Waski ˛ j˛ezyk w˛ez˙ a wysunał ˛ si˛e ku niej. — Nie zechciała mi tego zdradzi´c, a ciekawo´sc´ nie le˙zy w mej naturze. Przekazałem wiadomo´sc´ i odebrałem ju˙z nagrod˛e. Teraz czy´n ze mna,˛ co zechcesz. — Doskonale — ciocia Pol spojrzała chłodno na w˛ez˙ a. G˛este krople deszczu s´ciekały po jej twarzy. — Zabi´c go? — spytał Silk. Twarz miał s´ciagni˛ ˛ eta,˛ a trzymajace ˛ gada palce zbielały z wysiłku. — Nie — odparła spokojnie. — Nie warto traci´c tak sprawnego posła´nca. — Wbiła w w˛ez˙ a kamienne spojrzenie. — Powrócisz z pozostałymi do Salmissry i powiesz, z˙ e je´sli znowu spróbuje si˛e wtraca´ ˛ c, przyjd˛e po nia.˛ Najgł˛ebsze bagno w Nyissie nie ukryje jej przed mym gniewem. — A moja nagroda? — Nagroda˛ jest twoje z˙ ycie. — To prawda — syknał ˛ wa˙ ˛z. — Przeka˙ze˛ wiadomo´sc´ , Polgaro. — Pu´sc´ go — poleciła Silkowi ciocia Pol. Niski m˛ez˙ czyzna schylił si˛e i opu´scił r˛ek˛e do ziemi. Wa˙ ˛z zsunał ˛ zwoje z ramienia, Silk uwolnił jego głow˛e i odskoczył. Gad spojrzał na niego krótko i odpełzł. — Chyba wystarczy tej ulewy, Pol. — Pan Wilk wytarł twarz. Ciocia Pol niemal niedbale skin˛eła dłonia˛ i deszcz ustał, jakby wiadro wylało si˛e do ko´nca. — Musimy znale´zc´ Durnika — przypomniał Barak. — Został za nami. — Garion wskazał wyst˛epujacy ˛ ju˙z z brzegów strumie´n. Zimny strach zaciskał mu piersi. Bał si˛e tego, co moga˛ znale´zc´ , ale uspokoił si˛e z trudem i poprowadził przyjaciół mi˛edzy drzewa. — Kowal to dobry towarzysz — stwierdził Mandorallen. — Zaiste, nie chciałbym go utraci´c. Głos rycerza był dziwnie przytłumiony, a jego twarz zdawała si˛e niezwykle blada w słabym s´wietle. Jednak r˛eka bez drgnienia trzymała miecz. Tylko oczy zdradzały niepewno´sc´ , jakiej Garion jeszcze u niego nie widział. Woda kapała wokół nich z mokrych gał˛ezi. — To było gdzie´s tutaj. — Garion rozejrzał si˛e uwa˙znie. — Nie widz˛e z˙ adnych s´ladów.

152

— Tu jestem — dobiegł z góry głos Durnika. Krył si˛e wysoko na pot˛ez˙ nym d˛ebie i patrzył na nich. — Poszli ju˙z? — Ostro˙znie zaczał ˛ schodzi´c po s´liskim pniu. — Deszcz spadł w sama˛ por˛e — o´swiadczył, zeskakujac ˛ z ostatnich kilku stóp. — Trudno było dłu˙zej broni´c przed nimi tego drzewa. Szybko i bez słowa ciocia Pol obj˛eła dzielnego kowala, a potem, jakby zakłopotana tym gestem, zacz˛eła mu robi´c wymówki. Durnik cierpliwie znosił te słowa, a na jego twarzy pojawił si˛e niezwykły wyraz.

Rozdział 21

Tej nocy Garion spał niespokojnie. Budził si˛e cz˛esto, dr˙zac ˛ na wspomnienie dotyku człowieka z błota. Lecz w odpowiednim czasie noc — jak wszystkie noce — dobiegła ko´nca i nastał s´wit, jasny i czysty. Drzemał jeszcze, przewracajac ˛ si˛e pod kocami, a˙z Ce’Nedra przyszła go obudzi´c. ´ — Garionie — powiedziała cicho, dotykajac ˛ jego ramienia. — Spisz? Otworzył oczy i popatrzył na nia.˛ — Dzie´n dobry. — Lady Polgara mówi, z˙ e powiniene´s ju˙z wstawa´c. Garion ziewnał, ˛ przeciagn ˛ ał ˛ si˛e i usiadł. Spojrzał za klap˛e namiotu i zobaczył, z˙ e sło´nce s´wieci ju˙z jasno. — Uczy mnie gotowa´c — o´swiadczyła z duma˛ Ce’Nedra. — To ładnie. — Garion odsunał ˛ z oczu kosmyk włosów. Przygladała ˛ mu si˛e przez chwil˛e. Drobna twarz wyra˙zała powag˛e, a w zielonych oczach l´sniła determinacja. — Garionie. — Tak? — Wczoraj byłe´s bardzo dzielny. Wzruszył ramionami. — Dzisiaj pewnie za to oberw˛e. — Za co? — Ciocia Pol i dziadek nie lubia,˛ kiedy próbuj˛e by´c dzielny — wyja´snił. — Wcia˙ ˛z uwa˙zaja˛ mnie za dziecko i nie chca,˛ z˙ eby co´s mi si˛e stało. — Garionie! — zawołała ciocia Pol od niewielkiego ogniska, nad którym gotowała s´niadanie. — Potrzebuj˛e chrustu! Chłopiec westchnał ˛ i odrzucił koc. Wciagn ˛ ał ˛ buty, przypasał miecz i ruszył do lasu. Pod drzewami wcia˙ ˛z było mokro po ulewie, jaka˛ przywołała wczoraj ciocia Pol, i trudno było znale´zc´ suche drewno. Szukał wytrwale, wyciagał ˛ gał˛ezie spod le˙zacych ˛ pni i skał. Milczace ˛ drzewa obserwowały go, ale dzisiaj były jakby mniej nieprzyjazne. — Co tam robisz? — dobiegł z góry d´zwi˛eczny głos. Podniósł głow˛e i si˛egnał ˛ do r˛ekoje´sci miecza. Na poziomym konarze wprost nad nim stała dziewczyna ubrana w tunik˛e, pas i sandały. Miała kasztanowe włosy, szare, błyszczace ˛ ciekawo´scia˛ oczy i blada˛ skór˛e, której zielonkawy odcie´n zdradzał, z˙ e jest Driada.˛ W lewej r˛ece trzymała łuk, w prawej strzał˛e na napi˛etej ci˛eciwie. Strzała mierzyła prosto w Gariona. Ostro˙znie odsunał ˛ dło´n od miecza. — Zbieram chrust — wyja´snił. — Po co?

154

— Jest potrzebny mojej cioci na ognisko. — Ognisko? — Twarz dziewczyny pociemniała. Do połowy napi˛eła swój mały łuk. — Bardzo małe — zapewnił pospiesznie. — Do gotowania. — Tutaj nie wolno pali´c ognisk — oznajmiła surowo. — Musisz to powiedzie´c cioci Pol — odparł Garion. — Ja tylko robi˛e, co mi ka˙za.˛ Dziewczyna gwizdn˛eła i zza pobliskiego drzewa wysun˛eła si˛e druga. Równie˙z miała łuk. Jej włosy były niemal tak rude, jak włosy Ce’Nedry, a skóra tak˙ze miała delikatny odcie´n koloru li´sci. — To mówi, z˙ e zbiera chrust — zameldowała pierwsza. — Na ognisko. My´slisz, z˙ e powinnam je zabi´c? — Xantha kazała nam sprawdzi´c, co to za jedni — odparła z namysłem rudowłosa. — Je´sli si˛e oka˙ze, z˙ e nie maja˛ tu nic do roboty, mo˙zesz to zabi´c. — No dobrze — zgodziła si˛e kasztanowłosa z wyra´znym rozczarowaniem. — Ale nie zapominaj, z˙ e ja to znalazłam. Kiedy przyjdzie pora, ja to zabij˛e. Garion poczuł, z˙ e włosy je˙za˛ mu si˛e na karku. Rudowłosa gwizdn˛eła i zza drzew wynurzyło si˛e pół tuzina uzbrojonych Driad. Wszystkie były drobne, a ich włosy miały barwy czerwieni i złota, przywodzace ˛ na my´sl kolory jesiennych li´sci. Otoczyły Gariona i przygladały ˛ mu si˛e, chichoczac ˛ i paplajac. ˛ — To jest moje. — Kasztanowłosa Driada zeszła z drzewa. — Znalazłam to, a Xera mówi, z˙ e b˛ed˛e mogła to zabi´c. — Zdrowo wyglada ˛ — zauwa˙zyła inna. — I jest chyba oswojone. Mo˙ze lepiej to zatrzyma´c? Czy to samiec? — Sprawd´zmy, to si˛e przekonamy — za´smiała si˛e inna. — Jestem samcem — o´swiadczył chłopiec, rumieniac ˛ si˛e mimowolnie. — Szkoda to zmarnowa´c — stwierdziła inna. — Mo˙ze zatrzymamy to na troch˛e, a potem zabijemy? — Jest moje — powtórzyła z uporem pierwsza Driada. — Kiedy b˛ed˛e chciała je zabi´c, to zabij˛e. Władczo chwyciła Gariona za rami˛e. — Poszukajmy innych — zaproponowała ta, która˛ nazywały Xera.˛ — Pala˛ ogniska, a nie mo˙zemy przecie˙z na to pozwoli´c. — Tylko jedno, niedu˙ze — zapewnił nerwowo Garion. — Zabierzcie to — rozkazała Xera i ruszyła w stron˛e obozu. Wysoko w górze drzewa mruczały co´s do siebie. Ciocia Pol czekała spokojnie, gdy dotarli do polany, gdzie stały namioty. Nie zmieniajac ˛ wyrazu twarzy, spojrzała na otaczajace ˛ Gariona Driady. — Witam drogie panie — powiedziała. Driady zacz˛eły szepta´c mi˛edzy soba.˛ — Ce’Nedra! — zawołała ta, która˛ zwały Xera.˛ — Kuzynka Xera — odpowiedziała Ce’Nedra i obie obj˛eły si˛e serdecznie. Pozostałe Driady wyszły nieco dalej na polan˛e, spogladaj ˛ ac ˛ nerwowo na ognisko. Ce’Nedra szybko wytłumaczyła Xerze, kim sa,˛ a Xera skin˛eła na pozostałe, by podeszły bli˙zej. — To chyba przyjaciele — oznajmiła. — Zabierzemy ich do mojej matki, królowej Xanthy. — Czy to znaczy, z˙ e nie mog˛e tego zabi´c? — spytała z irytacja˛ kasztanowłosa Driada, wskazujac ˛ małym paluszkiem na Gariona. — Obawiam si˛e, z˙ e nie — odparła Xera. Tamta odeszła, gniewnie wydymajac ˛ usta. 155

Garion odetchnał ˛ z ulga.˛ Wtedy zza namiotu wynurzył si˛e pan Wilk i z szerokim u´smiechem popatrzył na grupk˛e Driad. — To Belgarath! — krzykn˛eła jedna z nich i podbiegła do niego z rado´scia.˛ Zarzuciła mu r˛ece na szyj˛e, pociagn˛ ˛ eła jego głow˛e w dół i wycisn˛eła na wargach gło´sny pocałunek. — Przyniosłe´s nam cukierki? — zapytała. Starzec przybrał stateczny wyraz twarzy i zaczał ˛ przeszukiwa´c swe liczne kieszenie. Słodycze pojawiały si˛e i znikały równie szybko, gdy otaczajace ˛ go Driady wyrywały mu łakocie z rak. ˛ — Masz dla nas jakie´s nowe opowie´sci? — zapytała jedna z nich. — Bardzo wiele. — Wilk z chytra˛ mina˛ podrapał si˛e po nosie. — Ale powinni´smy przecie˙z zaczeka´c na wasze siostry. Te˙z chciałyby je usłysze´c, prawda? — Chcemy jedna˛ tylko dla nas — o´swiadczyła Driada. — A co mi dacie za t˛e specjalna˛ opowie´sc´ ? — Pocałunki — zaproponowała bez namysłu. — Pi˛ec´ pocałunków od ka˙zdej z nas. — Mam wspaniała˛ opowie´sc´ — targował si˛e Wilk. — Warta˛ wi˛ecej ni˙z pi˛ec´ . Powiedzmy: dziesi˛ec´ . — Osiem. — Dobrze. Osiem to słuszna cena. — Widz˛e, z˙ e ju˙z tu bywałe´s, Stary Wilku — zauwa˙zyła z przekasem ˛ ciocia Pol. — Odwiedzam je od czasu do czasu — przyznał uprzejmie. — Te słodycze sa˛ dla nich niezdrowe. — Odrobina na pewno nie zaszkodzi, Pol. A tak bardzo je lubia.˛ Driada za słodycze zrobi prawie wszystko. — Budzisz niesmak — stwierdziła. Driady wokół pana Wilka wygladały ˛ niemal jak ogród pełen wiosennych kwiatów. . . wszystkie, prócz kasztanowłosej, która schwytała Gariona. Stała nadasana ˛ nieco z boku i bawiła si˛e grotem strzały. Wreszcie podeszła do chłopca. — Nie my´slisz przypadkiem o ucieczce? — spytała z nadzieja.˛ — Nie — zapewnił goraco. ˛ Westchn˛eła rozczarowana. — I pewnie nie zechcesz nawet spróbowa´c. . . jako szczególna˛ przysług˛e dla mnie? — Przykro mi. Znowu westchn˛eła, tym razem z gorycza.˛ — Nigdy nie mam z˙ adnej zabawy — poskar˙zyła si˛e, po czym dołaczyła ˛ do pozostałych. Z namiotu wyłonił si˛e Silk. Poruszał si˛e wolno i ostro˙znie. Kiedy Driady ju˙z si˛e do niego przyzwyczaiły, wyszedł Durnik. — One sa˛ jak dzieci, prawda? — stwierdził Garion, zwracajac ˛ si˛e do cioci Pol. — Takie sprawiaja˛ wra˙zenie — odparła. — Ale sa˛ o wiele starsze, ni˙z wygladaj ˛ a.˛ Driada z˙ yje tak długo, jak jej drzewo, a d˛eby z˙ yja˛ przez bardzo długi czas. — A czy sa˛ Driady-chłopcy? — zapytał. — Widziałem tylko dziewcz˛eta. — Nie ma Driad-chłopców. — Ciocia wróciła do gotowania. — Wi˛ec jak. . . ? To znaczy. . . — zawahał si˛e. Czuł, z˙ e uszy staja˛ mu w ogniu. — W tym celu chwytaja˛ zwykłych m˛ez˙ czyzn. Podró˙znych i tak dalej. — Aha — rozwa˙znie porzucił ten temat. Kiedy zjedli s´niadanie i starannie zalali ogie´n woda˛ ze strumienia, osiodłali konie i ruszyli przez Las. Pan Wilk szedł przodem, a małe Driady otaczały go ciagle, ˛ s´miały si˛e i mówiły jedna przez druga˛ jak rozbawione dzieci. Pomruk drzew nad nimi nie był ju˙z nieprzyjazny; jechali w´sród powitalnego szelestu miliona li´sci. 156

Pó´znym popołudniem dotarli na wielka˛ polan˛e. W samym s´rodku stał dab ˛ tak ogromny, z˙ e Garion z trudem mógł uwierzy´c, by co´s tak wielkiego mogło by´c z˙ ywe. Tu i tam w omszałym pniu widział dziuple rozmiarów jaskini, a dolne konary były szerokie jak go´sci´nce i ocieniały niemal cała˛ polan˛e. Chłopiec poczuł delikatne mu´sni˛ecie umysłu, jakby lekkie dotkni˛ecie li´scia na policzku. Nie przypominało to niczego, co w z˙ yciu odczuwał, ale tak˙ze zdawało si˛e go wita´c. Drzewo dosłownie roiło si˛e od Driad, siedzacych ˛ na gał˛eziach jak kwiaty. Ich s´miechy i dziewcz˛ece wołania wypełniały powietrze niby ptasie piosenki. — Powiem matce, z˙ e ju˙z jeste´smy — o´swiadczyła Driada zwana Xera˛ i ruszyła do drzewa. Garion i pozostali zeskoczyli z siodeł i stali niepewni obok wierzchowców. Z góry obserwowały ich Driady; szeptały do siebie i chichotały cz˛esto. Z nieznanych powodów otwarte, wesołe spojrzenia Driad zawstydzały Gariona. Przysunał ˛ si˛e bli˙zej cioci Pol i zauwa˙zył, z˙ e inni tak˙ze zebrali si˛e wokół niej, jakby pod´swiadomie szukali obrony. — Gdzie ksi˛ez˙ niczka? — zapytała. — Tu niedaleko, pani Pol — odparł Durnik. — Rozmawia z Driadami. — Nie spuszczaj jej z oka. A gdzie mój ojciec-włócz˛ega? — Koło drzewa — poinformował Garion. — Driady chyba bardzo go lubia.˛ — Stary głupiec — stwierdziła pos˛epnie ciocia Pol. Po chwili z otworu w pniu, troch˛e powy˙zej pierwszych, szerokich konarów, wyłoniła si˛e kolejna Driada. Zamiast krótkiej tuniki, jak inne, miała na sobie rodzaj mi˛ekkiej zielonej sukni, a jej włosy przytrzymywał wianek z czego´s, co przypominało jemioł˛e. Z wdzi˛ekiem zstapiła ˛ na ziemi˛e. Ciocia Pol wyszła na spotkanie, a pozostali szli za nia˛ w dyktowanej szacunkiem odległo´sci. — Droga Polgaro — powitała ja˛ ciepło Driada. — To ju˙z tak długo. — Mamy swoje obowiazki, ˛ Xantho. Obj˛eły si˛e przyja´znie. — Czy przyprowadziła´s nam ich w darze? — spytała Xantha, patrzac ˛ z podziwem na stojacych ˛ z tyłu m˛ez˙ czyzn. — Niestety, Xantho — roze´smiała si˛e ciocia Pol. — Ch˛etnie bym ci ich podarowała, ale obawiam si˛e, z˙ e jeszcze b˛eda˛ mi potrzebni. — Trudno — westchn˛eła z udawanym z˙ alem królowa. — Zjecie z nami kolacj˛e, oczywi´scie? — Z rado´scia.˛ Ale czy najpierw mo˙zemy chwil˛e pomówi´c? Odeszły na stron˛e i rozmawiały cicho. Tymczasem Driady wynosiły z dziupli drzewa pakunki i woreczki, szykujac ˛ bankiet na trawie pod szerokimi konarami. Posiłek, jaki przygotowały, wygladał ˛ przedziwnie. Zwykłe po˙zywienie Driad składało si˛e chyba wyłacznie ˛ z orzechów, owoców i grzybów, wszystko to przyrzadzane ˛ na surowo. Barak usiadł i spojrzał ponuro na proponowane dania. — Bez mi˛esa — mruknał. ˛ — Ale i tak rozgrzewa krew — pocieszył go Silk. Barak łyknał ˛ podejrzliwie z kubka. — Woda — oznajmił z niesmakiem. — To mo˙ze by´c przyjemna odmiana, kiedy raz pójdziesz do łó˙zka trze´zwy — zauwa˙zyła ciocia Pol, siadajac ˛ obok nich. — To na pewno niezdrowe — odparł.

157

Ce’Nedra zaj˛eła miejsce w pobli˙zu królowej. Najwyra´zniej chciała z nia˛ porozmawia´c, a z˙ e nie miała okazji, by zrobi´c to na osobno´sci, przemówiła wreszcie przy wszystkich. — Chc˛e prosi´c o pewna˛ łask˛e, wasza wysoko´sc´ . — Pro´s, dziecko — powiedziała z u´smiechem Xantha. — To naprawd˛e drobiazg — zapewniła Ce’Nedra. — Potrzebuj˛e schronienia na kilka lat. Mój ojciec z wiekiem traci rozum. Musz˛e pozosta´c z dala od niego, póki nie odzyska rozsadku. ˛ — W jaki˙z to sposób Ran Borune stał si˛e nierozumny? — Nie wypuszcza mnie z pałacu i upiera si˛e, z˙ ebym na szesnaste urodziny wyjechała do Rivy — wyja´sniła oburzonym tonem ksi˛ez˙ niczka. — Czy kto słyszał o czym´s podobnym? — A dlaczego chce ci˛e wysła´c do Rivy? — Chodzi o jaki´s głupi traktat. Nikt ju˙z nawet nie pami˛eta powodów. — Je´sli to traktat, musi by´c dotrzymany, kochanie — pouczyła łagodnie królowa. — Nie pojad˛e do Rivy — oznajmiła Ce’Nedra. — Zostan˛e tutaj, dopóki nie minie dzie´n moich szesnastych urodzin i koniec. — Nie, moja droga — odparła stanowczo królowa. — Nie zostaniesz. — Co? — Ce’Nedra była wstrza´ ˛sni˛eta. — My tak˙ze mamy swój traktat. Umowa z rodem Borunów jest a˙z nadto wyra´zna. Nasz Las b˛edzie nietykalny tak długo, jak długo wszystkie z˙ e´nskie potomkinie ksi˛ez˙ niczki Xorii pozostana˛ z Boranami. Twoim obowiazkiem ˛ jest trwa´c przy ojcu i posłusznie wypełnia´c jego wol˛e. — Ale jestem Driada˛ — szlochała Ce’Nedra. — Moje miejsce jest tutaj. — Jeste´s tak˙ze człowiekiem — odparła królowa. — I twoje miejsce jest przy ojcu. — Nie chc˛e jecha´c do Rivy. To poni˙zajace. ˛ Xantha spojrzała na nia˛ surowo. — Nie bad´ ˛ z głupim dzieciakiem. Twoje obowiazki ˛ zostały jasno okre´slone. Masz je jako Driada, jako Borune i jako ksi˛ez˙ niczka imperium. Twoje niemadre ˛ zachcianki nie maja˛ tu znaczenia. Je´sli traktat wymaga, by´s pojechała do Rivy, to musisz jecha´c. Nieodwołalna decyzja królowej wyra´znie wstrzasn˛ ˛ eła Ce’Nedra.˛ Umilkła i siedziała nadasana. ˛ Królowa zwróciła si˛e do pana Wilka. — Wiele dziwnych wie´sci kra˙ ˛zy po s´wiecie — powiedziała. — Niektóre dotarły nawet tutaj. Sadz˛ ˛ e, z˙ e w krainach ludzi dzieje si˛e co´s wa˙znego, co mo˙ze odmieni´c tak˙ze nasze z˙ ycie w Lesie. Chyba powinnam wiedzie´c, co to takiego. Wilk przytaknał ˛ z powaga.˛ — Powinna´s — zgodził si˛e. — Klejnot Aldura został wykradziony z Dworu Riva´nskiego Króla przez Zedara Apostat˛e. Xantha na moment wstrzymała oddech. — Jak? — zapytała. Wilk rozło˙zył r˛ece. — Nie wiemy. Zedar próbuje dotrze´c z Klejnotem do królestw Angaraków. Kiedy si˛e tam znajdzie, u˙zyje mocy kamienia, by obudzi´c Toraka. — To nie mo˙ze si˛e zdarzy´c — o´swiadczyła królowa. — Jakie podj˛eto s´rodki? — Alornowie i Sendarzy gotuja˛ si˛e do wojny. Arendowie obiecali pomoc, a Ran Borune został powiadomiony, cho´c nie zło˙zył z˙ adnych obietnic. Borunowie bywaja˛ czasem kłopotliwi — spojrzał na nadasana ˛ Ce’Nedr˛e. — Wi˛ec wojna? — zapytała ze smutkiem królowa. ´ — Obawiam si˛e, z˙ e tak, Xantho — przyznał. — Scigam Zedara wraz z innymi, których tu widzisz. Mam nadziej˛e schwyta´c go i odzyska´c Klejnot, zanim dotrze z nim 158

do Toraka. Przypuszczam, z˙ e je´sli mi si˛e uda, Angarakowie i tak zaatakuja˛ Zachód. Z rozpaczy. Pewne staro˙zytne proroctwa sa˛ ju˙z bliskie spełnienia. Wsz˛edzie wida´c znaki i nawet zdeformowane zmysły Grolimów potrafia˛ je dostrzec. — Sama widziałam niektóre z tych znaków, Belgaracie — westchn˛eła królowa. — Miałam nadziej˛e, z˙ e si˛e myliłam. Jak wyglada ˛ ten Zedar? — Jest bardzo podobny do mnie. Przez długi czas słu˙zyli´smy temu samemu Mistrzowi, a to zostawia pewne s´lady. — Kto´s taki przeje˙zd˙zał w zeszłym tygodniu przez północne regiony Lasu i przekroczył granic˛e Nyissy — o´swiadczyła Xantha. — Gdyby´smy wiedziały, mogłyby´smy go zatrzyma´c. — Zatem jeste´smy bli˙zej, ni˙z my´slałem. Czy był sam? — Nie. Miał przy sobie dwójk˛e sług Toraka. I małego chłopca. Wilk spojrzał zaskoczony. — Chłopca? — Tak. Mniej wi˛ecej sze´scioletniego. Starzec zmarszczył czoło, a po chwili szeroko otworzył oczy. — Wi˛ec tak tego dokonał! — wykrzyknał. ˛ — Nigdy o tym nie pomy´slałem. — Poka˙zemy ci, gdzie przekroczył rzek˛e graniczna˛ — zaproponowała Xantha. — Musz˛e ci˛e jednak ostrzec, z˙ e marsz tak du˙zej grupy mo˙ze by´c niebezpieczny. Na tych bagnach Salmissra wsz˛edzie ma oczy. — Mam ju˙z plan na taka˛ okazj˛e — zapewnił ja˛ pan Wilk. Zwrócił si˛e do Baraka. — Jeste´s pewien, z˙ e okr˛et b˛edzie czekał przy uj´sciu Le´snej Rzeki? — zapytał. — B˛edzie — zapewnił Cherek. — Na Grinnegu mo˙zna polega´c. — To dobrze. Zatem Silk i ja podejmiemy trop Zedara, a pozostali popłyna˛ rzeka˛ do morza. Poprowadzicie okr˛et wzdłu˙z brzegu, potem w gór˛e Rzeki W˛ez˙ a do Sthiss Tor. Tam si˛e spotkamy. — Azali sadzisz, ˛ z˙ e rozsadnym ˛ jest podział naszej grupy w miejscu tak niebezpiecznym jak Nyissa? — zapytał Mandorallen. — To konieczne — zapewnił Wilk. — Ludzie w˛ez˙ e czuja˛ si˛e w swoich d˙zunglach jak w domu i nie lubia˛ obcych. Silk i ja samotnie mo˙zemy podró˙zowa´c szybciej i bardziej dyskretnie. — Gdzie wyznaczysz spotkanie? — chciał wiedzie´c Barak. — Jest tam drasa´nska enklawa handlowa — odparł Silk. — Niedaleko portu Sthiss Tor. Kilku tamtejszych kupców jest moimi przyjaciółmi. Pytajcie o Radeka z Boktoru. Je´sli nas tam nie b˛edzie, zostawimy wiadomo´sc´ , gdzie nas szuka´c. — A co ze mna? ˛ — wtraciła ˛ Ce’Nedra. — My´sl˛e, z˙ e zostaniesz z nami — odpowiedziała jej ciocia Pol. — Nie ma powodu, bym jechała do Nyissy. — Pojedziesz, bo ja ci ka˙ze˛ jecha´c. Nie jestem twoim ojcem, Ce’Nedro. Twoje dasy ˛ nie złamia˛ mi serca, a trzepotanie rz˛esami nie robi na mnie wra˙zenia. — Uciekn˛e — zagroziła ksi˛ez˙ niczka. — To bardzo głupi pomysł — odparła zimno ciocia Pol. — B˛ed˛e musiała sprowadzi´c ci˛e z powrotem, co uznasz za niezbyt przyjemne. Sprawy tego s´wiata sa˛ zbyt istotne, by przywiazywa´ ˛ c wag˛e do kaprysów jednej rozpuszczonej dziewczynki. Zostaniesz ze mna˛ i w dniu szesnastych urodzin staniesz na Dworze Riva´nskiego Króla, cho´cbym miała ci˛e tam zawie´zc´ w ła´ncuchach. Mamy za wiele zaj˛ec´ , by nadal ci nadskakiwa´c. Ce’Nedra patrzyła na nia˛ przez chwil˛e, a potem nagle zalała si˛e łzami.

Rozdział 22

Nazajutrz, nim wstało sło´nce, a lekka mgła wcia˙ ˛z unosiła si˛e pod konarami wielkich d˛ebów, pan Wilk i Silk szykowali si˛e do wyprawy przez bagna Nyissy. Garion siedział na kłodzie i pos˛epnie obserwował, jak starzec pakuje prowiant. — Czego´s taki smutny? — zapytał go Wilk. — Wolałbym, z˙ eby´smy si˛e nie rozstawali. — To tylko par˛e tygodni. — Wiem. Ale i tak. . . — Garion wzruszył ramionami. — Opiekuj si˛e ciocia,˛ kiedy mnie nie b˛edzie. — Wilk zawiazał ˛ sakw˛e. — Dobrze. — I nie zdejmuj amuletu. Nyissa to niebezpieczne miejsce. — B˛ed˛e pami˛etał — obiecał chłopiec. — Bad´ ˛ z ostro˙zny, dziadku. Starzec spojrzał na niego z powaga; ˛ biała broda l´sniła w zamglonym blasku poranka. — Zawsze jestem ostro˙zny, Garionie — zapewnił. — Robi si˛e pó´zno, Belgaracie! — zawołał Silk, prowadzac ˛ dwa konie. Wilk skinał ˛ głowa.˛ — Zobaczymy si˛e za dwa tygodnie w Sthiss Tor — obiecał Garionowi. Chłopiec u´scisnał ˛ go pospiesznie i natychmiast si˛e odwrócił, by nie widzie´c, jak odje˙zd˙zaja.˛ Przeszedł przez polan˛e do miejsca, gdzie Mandorallen spogladał ˛ w zadumie na kł˛eby mgły. — Rozstania budza˛ melancholi˛e — westchnał ˛ rycerz. — To nie jedyny problem, prawda, Mandorallenie? — Spostrzegawcze z ciebie chłopi˛e. — Co ci˛e dr˛eczy? Przez ostatnie dwa dni dziwnie si˛e zachowujesz. — Odkryłem w sobie niezwykłe uczucie, Garionie, i nie podoba mi si˛e ono wcale. — Tak? Co to takiego? — L˛ek — odparł krótko Mandorallen. — L˛ek? Przed czym? — Przed glinianymi lud´zmi. Nie wiem czemu, ale samo ich istnienie napełniło chłodem ma˛ dusz˛e. — Wszystkich nas przerazili, Mandorallenie — stwierdził Garion. — Nigdy dotad ˛ si˛e nie bałem — wyznał cicho rycerz. — Nigdy? — Nawet jako dziecko. Gliniani ludzie wzbudzili we mnie dreszcz i rozpaczliwie zapragnałem ˛ uciec. — Ale nie uciekłe´s — przypomniał mu chłopiec. — Zostałe´s i walczyłe´s.

160

— Tym razem tak — przyznał Mandorallen. — Ale co si˛e zdarzy nast˛epnym razem? Teraz, gdy l˛ek odnalazł drog˛e do mego ducha, któ˙z wiedzie´c mo˙ze, kiedy znowu powróci? W rozpaczliwej godzinie, gdy misji naszej powodzenie zawi´snie na włosku, czy podły l˛ek nie poło˙zy swej zimnej dłoni na mym sercu i nie odbierze mi m˛estwa? Taka mo˙zliwo´sc´ n˛eka moja˛ dusz˛e. Cierpi˛e m˛eki wstydu za swoja˛ słabo´sc´ i win˛e. — Wstydu? Bo okazałe´s si˛e człowiekiem? Jeste´s dla siebie zanadto surowy, Mandorallenie. — Zbyt łaskaw jeste´s, chłopcze, tak mnie usprawiedliwiajac, ˛ lecz zawód, jaki sprawiłem, zanadto jest bolesny dla tak prostego przebaczenia. Walczyłem o doskonało´sc´ i sadz˛ ˛ e, z˙ e byłem ju˙z bliski celu. Ta doskonało´sc´ jednak˙ze, która˛ s´wiat cały podziwiał, jest teraz ska˙zona. I trudno mi uzna´c t˛e gorzka˛ prawd˛e. — Odwrócił si˛e i Garion ze zdumieniem dostrzegł łzy w jego oczach. — Zechceszli pomóc mi przywdzia´c zbroj˛e? — Oczywi´scie. — Odczuwam gł˛ebokie pragnienie okrycia si˛e stala.˛ By´c mo˙ze wzmocni to me tchórzliwe serce. — Nie jeste´s tchórzem — zaoponował Garion. Mandorallen westchnał ˛ smutnie. — Czas tylko mo˙ze to okaza´c. Gdy nadeszła chwila odjazdu, Xantha przemówiła do nich raz jeszcze. ˙ — Zycz˛ e wam wszystkiego najlepszego. Pomogłabym wam, gdyby to było mo˙zliwe, ale Driad˛e łacz ˛ a˛ z jej drzewem wi˛ezy, których nie mo˙zna rozerwa´c. Moje drzewo jest ju˙z bardzo stare i musz˛e si˛e nim opiekowa´c — spojrzała czule na widoczny w porannej mgle ogromny dab. ˛ — Jeste´smy w niewoli u siebie nawzajem, ale to jarzmo miło´sci. Raz jeszcze Garion poczuł to samo lekkie dotkni˛ecie umysłu, jakiego do´swiadczył wczoraj, gdy po raz pierwszy zobaczył gigantyczne drzewo. W tym mu´sni˛eciu było po˙zegnanie i co´s, co wydawało si˛e przestroga.˛ Królowa Xantha wymieniła zdziwione spojrzenia z ciocia˛ Pol, po czym z uwaga˛ popatrzyła na Gariona. — Kilka moich młodszych córek odprowadzi was do rzeki, która jest południowa˛ granica˛ naszego Lasu — mówiła dalej. — Stamtad ˛ b˛edziecie ju˙z mieli prosta˛ drog˛e do morza. — Nie zmieniła tonu, ale w jej oczach pojawiła si˛e zaduma. — Dzi˛eki ci, Xantho. — Ciocia Pol u´scisn˛eła królowa˛ Driad. — Gdyby´s przekazała Borunom wiadomo´sc´ , z˙ e Ce’Nedra jest bezpieczna i podró˙zuje ze mna,˛ imperator z pewno´scia˛ by si˛e troch˛e uspokoił. — Zawiadomi˛e ich, Polgaro — obiecała Xantha. Dosiedli wierzchowców i poda˙ ˛zyli za grupa˛ mniej wi˛ecej sze´sciu Driad, które przemykały wokół jak motyle, prowadzac ˛ ich na południe. Z jakiego´s powodu Garion odczuwał przygn˛ebienie i nie zwracał uwagi na okolic˛e. W milczeniu jechał kr˛eta˛ le´sna˛ s´cie˙zka˛ obok Durnika. Przed południem pod drzewami zaległ półmrok. Jechali w milczeniu przez pos˛epny las. Przestroga, jaka˛ usłyszał Garion na polanie królowej Xanthy, jakby odbijała si˛e echem w trzeszczeniu konarów i szele´scie li´sci. — Chyba pogoda si˛e zmienia. — Durnik podniósł głow˛e. — Szkoda, z˙ e nie wida´c nieba. Garion przytaknał. ˛ Usiłował stłumi´c przeczucie bliskiego zagro˙zenia. Mandorallen w zbroi i Barak w kolczudze jechali na czele, a Hettar w skórzanej kurcie ze stalowymi kra˙ ˛zkami zamykał kolumn˛e. Gro´zne przeczucie dosi˛egn˛eło chyba wszystkich, gdy˙z jechali czujnie, trzymajac ˛ r˛ece blisko broni i rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e na wszystkie strony. 161

I nagle dookoła pojawili si˛e tolnedra´nscy legioni´sci. Wyłaniali si˛e zza krzaków albo wychodzili zza drzew. Nie próbowali atakowa´c; po prostu stali w swych l´sniacych ˛ napier´snikach, z krótkimi włóczniami gotowymi do walki. Barak zaklał, ˛ a Mandorallen s´ciagn ˛ ał ˛ wodze swego rumaka. — Odstapcie! ˛ — nakazał z˙ ołnierzom i gro´znie opu´scił lanc˛e. — Spokojnie — ostrzegł Barak. Driady raz tylko spojrzały zdumione na z˙ ołnierzy, po czym rozpłyn˛eły si˛e w mrocznym lesie. — Có˙z sadzisz ˛ o tym, lordzie Baraku? — zapytał wesoło Mandorallen. — Nie mo˙ze by´c ich wi˛ecej ni˙z setka. Zaatakujemy? — Którego´s dnia b˛edziemy musieli odby´c dłu˙zsza˛ rozmow˛e o pewnych sprawach — odparł Barak. Spojrzał przez rami˛e, dostrzegł zbli˙zajacego ˛ si˛e Hettara i westchnał. ˛ — No có˙z, mo˙zemy chyba zaczyna´c. — Zaciagn ˛ ał ˛ pasy tarczy i poluzował miecz w pochwie. — Czy da´c im szans˛e ucieczki? — Miłosierna propozycja, lordzie Baraku — zgodził si˛e Mandorallen. Na s´cie˙zce pojawiła si˛e grupa je´zd´zców. Ich przywódca˛ był wysoki m˛ez˙ czyzna w bł˛ekitnym, lamowanym srebrem płaszczu. Napier´snik i hełm miał inkrustowane złotem, a kopyta dumnego kasztanowego ogiera wyrzucały w gór˛e wilgotne li´scie. — Wspaniale — o´swiadczył, gdy podjechali bli˙zej. — Absolutnie cudownie. Ciocia Pol chłodno spojrzała na nowo przybyłego. — Czy legiony nie maja˛ nic lepszego do roboty ni˙z napa´sci na podró˙znych? — zapytała. — To mój legion, pani — odparł arogancko m˛ez˙ czyzna w niebieskim płaszczu. — I robi to, co mu ka˙ze˛ . Widz˛e, z˙ e jest w´sród was ksi˛ez˙ niczka Ce’Nedra. — Gdzie i z kim podró˙zuj˛e jest wyłacznie ˛ moja˛ sprawa,˛ wasza wysoko´sc´ — oznajmiła wynio´sle Ce’Nedra. — Nie powinno to obchodzi´c Wielkiego Ksi˛ecia Kadora z rodu Vordue. — Twój ojciec si˛e niepokoi, ksi˛ez˙ niczko — odparł Kador. — Cała Tolnedra ci˛e szuka. Kim sa˛ ci ludzie? Garion próbował ja˛ ostrzec marszczac ˛ czoło i kr˛ecac ˛ głowa,˛ ale było ju˙z za pó´zno. — Dwaj rycerze na czele naszej grupy to sir Mandorallen, baron Vo Mandor i lord Barak, jarl Trellheim. Algarski wojownik, strzegacy ˛ tyłów, to Hettar, syn Cho-Haga, przywódcy wodzów klanów Algarii. Ta dama. . . — Sama potrafi˛e si˛e przedstawi´c, kochanie — przerwała jej gładko ciocia Pol. — Chciałabym wiedzie´c, co sprowadza Wielkiego Ksi˛ecia Vordue tak daleko na południe Tolnedry. — Mam tutaj sprawy do załatwienia, pani — odparł Kador. — Najwyra´zniej. — Ksi˛ez˙ niczki szukaja˛ wszystkie legiony imperium, ale to ja ja˛ znalazłem. — To zadziwiajace, ˛ z˙ e Vordua´nczyk tak bardzo pragnie pomóc w poszukiwaniach ksi˛ez˙ niczki Borunów — zauwa˙zyła ciocia Pol. — Zwłaszcza biorac ˛ pod uwag˛e odwieczna˛ wrogo´sc´ obu rodów. — Przerwijmy mo˙ze t˛e bezsensowna˛ pogaw˛edk˛e — zaproponował lodowatym tonem Kador. — Kierujace ˛ mna˛ motywy to tylko moja sprawa. — Z pewno´scia˛ bardzo nieprzyjemna — dodała. — Chyba si˛e zapominasz, pani. W ko´ncu jestem, kim jestem, a tak˙ze, co wa˙zniejsze, kim si˛e stan˛e. — A kim wasza ksia˙ ˛ze˛ ca mo´sc´ si˛e stanie? — B˛ed˛e Ranem Vordue, imperatorem Tolnedry — oznajmił Kador. — Doprawdy? A co robi w Lesie Driad przyszły imperator Tolnedry? 162

— To, co niezb˛edne dla ochrony moich interesów. W tej chwili jest koniecznym, by ksi˛ez˙ niczka Ce’Nedra znalazła si˛e pod moja˛ opieka.˛ — Mój ojciec mo˙ze mie´c w tej sprawie co´s do powiedzenia, ksia˙ ˛ze˛ Kadorze — wtraciła ˛ Ce’Nedra. — Jak równie˙z w sprawie twoich ambicji. — Co powie Ran Borune, zupełnie mnie nie obchodzi. Jestem potrzebny Tolnedrze i z˙ adna sztuczka Borunów nie odbierze mi korony imperium. To jasne, z˙ e plany starego, by po´slubi´c ci˛e Honethowi albo Horbicie, wzbudziły w tych rodach pewne nieuzasadnione pretensje do tronu. To mogłoby skomplikowa´c moje plany, ale zamierzam do tego nie dopu´sci´c. ˙ ac — Zeni ˛ si˛e ze mna˛ osobi´scie? — spytała pogardliwie ksi˛ez˙ niczka. — Nie do˙zyjesz tego. — Nie — zaprzeczył Kador. — Nie interesuje mnie Driada na z˙ on˛e. W przeciwie´nstwie do Borunów, ród Vordue wierzy w zachowanie czystej i nie ska˙zonej krwi. — Wi˛ec zamierzasz mnie wi˛ezi´c? — Obawiam si˛e, z˙ e to niemo˙zliwe. Imperator wsz˛edzie ma uszy. To prawdziwy pech, z˙ e uciekła´s akurat wtedy, wasza wysoko´sc´ . Wiele mnie kosztowało wprowadzenie agenta do cesarskiej kuchni i zdobycie odpowiedniej ilo´sci rzadkiej nyissa´nskiej trucizny. Zadbałem nawet, by uło˙zy´c list z wyrazami współczucia do twojego ojca. — Jak˙ze uprzejmie z twojej strony. — Ce’Nedra wyra´znie pobladła. — Niestety, teraz zmuszony jestem u˙zy´c bardziej bezpo´srednich metod — mówił dalej Kador. — Ostry nó˙z i kilka stóp ziemi poło˙za˛ kres twemu niefortunnemu udziałowi w politycznych rozgrywkach Tolnedry. Naprawd˛e, bardzo mi przykro, ksi˛ez˙ niczko. Nic do ciebie nie mam, sama rozumiesz. Musz˛e jednak dba´c o swoje interesy. — Plan twój, ksia˙ ˛ze˛ Kadorze, ma jedna˛ niewielka˛ skaz˛e — wtracił ˛ Mandorallen, starannie opierajac ˛ lanc˛e o drzewo. — Nie dostrzegam jej, baronie — odparł zadowolony z siebie Kador. — Bład ˛ twój na tym polega, z˙ e´s zbyt pospiesznie wszedł w zasi˛eg mego miecza — wyja´snił Mandorallen. — Twa głowa jest ju˙z stracona, a człowiek bez głowy nie mo˙ze nosi´c korony. Garion wiedział, z˙ e zuchwało´sc´ rycerza bierze si˛e po cz˛es´ci z ch˛eci wykazania, z˙ e ju˙z si˛e nie boi. Kador spojrzał na Mandorallena z l˛ekiem. — Nie zrobisz tego — rzekł bez wielkiej pewno´sci. — Mamy zbyt du˙za˛ przewag˛e. — Tak my´slac, ˛ wykazujesz nieroztropno´sc´ — stwierdził Mandorallen. — Jestem ˙ najt˛ez˙ szym z z˙ yjacych ˛ rycerzy i nosz˛e zbroj˛e. Zołnierze twoi kła´sc´ si˛e b˛eda˛ przede mna˛ niby z´ d´zbła trawy. Jeste´s zgubiony, Kadorze. Wydobył swój wielki miecz. — To musiało si˛e zdarzy´c — mruknał ˛ z przekasem ˛ Barak do Hettara i tak˙ze chwycił za bro´n. — Nie sadz˛ ˛ e, by´smy na to pozwolili — odezwał si˛e czyj´s szorstki głos. Znajoma posta´c w czarnym płaszczu wyjechała na karym koniu zza pobliskiego drzewa. Przybysz wymruczał kilka słów i wykonał szybki gest prawa˛ r˛eka.˛ Garion wyczuł jakby pchni˛ecie i niezwykły huk. Miecz wyrwał si˛e z dłoni Mandorallena. — Dzi˛eki, Asharaku — powiedział z ulga˛ Kador. — Nie przewidziałem tego. Mandorallen zdjał ˛ stalowa˛ r˛ekawic˛e i masował r˛ek˛e, jak gdyby otrzymał silny cios. Hettar zmru˙zył oczy, po czym jego twarz stała si˛e dziwnie pozbawiona wyrazu. Czarny rumak Murga spojrzał na niego z zaciekawieniem, po czym niemal pogardliwie odwrócił głow˛e. — I co, Sha-Darze? — za´smiał si˛e Asharak, krzywiac ˛ swa˛ poznaczona˛ bliznami twarz. — Zechesz spróbowa´c jeszcze raz? 163

Na twarzy Hettara malował si˛e wyraz obrzydzenia. — To nie jest ko´n — powiedział. — Wyglada ˛ jak ko´n, ale to co´s innego. — Owszem — przyznał Asharak. — Co´s zupełnie innego. Mo˙zesz si˛egna´ ˛c do niego my´sla,˛ je´sli masz ochot˛e, ale nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby ci si˛e spodobało to, co tam znajdziesz. Zeskoczył z siodła i podszedł do je´nców. Oczy mu płon˛eły. Przed ciocia˛ Pol zatrzymał si˛e i skłonił drwiaco. ˛ — Tak oto spotykamy si˛e znowu, Polgaro. — Napracowałe´s si˛e, Chamdarze — odparła. Ksia˙ ˛ze˛ , który wła´snie zsiadał z konia, sprawiał wra˙zenie zdziwionego. — Znasz t˛e kobiet˛e, Asharaku? — On ma na imi˛e Chamdar, ksia˙ ˛ze˛ — poprawiła ciocia Pol. — I jest kapłanem Grolimów. Sadziłe´ ˛ s, z˙ e kupuje jedynie twój honor, ale przekonasz si˛e wkrótce, z˙ e sprzedałe´s mu o wiele wi˛ecej. — Wyprostowała si˛e w siodle, a białe pasemko włosów zaja´sniało blaskiem. — Byłe´s interesujacym ˛ przeciwnikiem, Chamdarze. Chyba nawet b˛ed˛e za toba˛ t˛eskniła. — Nie próbuj tego, Polgaro — ostrzegł pospiesznie Grolim. — Trzymam dło´n zaci´sni˛eta˛ wokół serca chłopaka. Gdy tylko zaczniesz koncentrowa´c wol˛e, on umrze. Wiem, kim jest i jak bardzo jest dla ciebie wa˙zny. Zmru˙zyła oczy. — Łatwo to mówi´c, Chamdarze. — Chciałaby´s sprawdzi´c? — zakpił. — Zsiada´c — rozkazał ostro Kador, a legioni´sci zrobili krok do przodu. — Róbcie, co mówi — poleciła spokojnie ciocia Pol. — Długo trwał ten po´scig, Polgaro — stwierdził Chamdar. — Gdzie jest Belgarath? — Niedaleko. Je´sli zaczniesz ucieka´c ju˙z zaraz, mo˙ze ci si˛e uda, zanim wróci. — Nie — roze´smiał si˛e. — Wiedziałbym, gdyby był a˙z tak blisko. Odwrócił si˛e i spojrzał z uwaga˛ na Gariona. — Urosłe´s, chłopcze. Ju˙z od dawna nie mogli´smy ze soba˛ rozmawia´c. Garion patrzył na poorana˛ bliznami twarz wroga, czujny, ale — co dziwne — nie przestraszony. Walka mi˛edzy nimi, na która˛ czekał przez całe z˙ ycie, miała si˛e wła´snie rozpocza´ ˛c. Co´s bardzo gł˛eboko ukryte w jego umy´sle mówiło, z˙ e jest gotów. Chamdar badawczo spojrzał mu w oczy. — Jeszcze nie wie, prawda? — zapytał cioci Pol. I znów si˛e roze´smiał. — Jak bardzo jeste´s kobieta,˛ Polgaro. Trzymała´s to przed nim w sekrecie dla samego sekretu. Ju˙z dawno powienienem ci go odebra´c. — Zostaw go w spokoju, Chamdarze — nakazała. Nie zwracał na to uwagi. — Jakie jest jego prawdziwe imi˛e, Polgaro? Powiedziała´s mu ju˙z? — To nie twoja sprawa. — Ale˙z moja. Czuwałem nad nim niemal tak starannie jak ty. Była´s jego matka,˛ ale ja byłem ojcem. Wspólnie wychowali´smy wspaniałego syna. . . ale wcia˙ ˛z chciałbym pozna´c jego prawdziwe imi˛e. Wyprostowała si˛e. — To zaszło ju˙z do´sc´ daleko, Chamdarze — stwierdziła zimno. — Jakie sa˛ twoje warunki? ˙ — Zadnych warunków, Polgaro — odparł Grolim. — Ty, chłopiec i ja ruszamy do miejsca, gdzie Torak oczekuje chwili swego przebudzenia. Przez cały czas b˛ed˛e miał w r˛eku serce chłopca, wi˛ec b˛edziesz odpowiednio uległa. Zedar i Ctuchik zniszcza˛ si˛e wzajemnie w walce o Klejnot. . . chyba z˙ e Belgarath znajdzie ich pierwszy i sam

164

pokona. Klejnot jednak mnie nie interesuje. To ciebie i chłopaka szukam od samego poczatku. ˛ — Czyli tak naprawd˛e wcale nie próbowałe´s nas zatrzyma´c? — Zatrzyma´c? — parsknał ˛ Chamdar. — Próbowałem wam pomóc. Zedar i Ctuchik maja˛ tu swoich podwładnych. Przeszkadzałem im i wprowadzałem w bład ˛ na ka˙zdym kroku, by´scie tylko zdołali si˛e przedosta´c. Wiedziałem, z˙ e pr˛edzej czy pó´zniej Belgarath postanowi samotnie ruszy´c za Klejnotem. Gdy to nastapi, ˛ b˛ed˛e mógł schwyta´c ciebie i chłopca. — W jakim celu? — Nadal nie rozumiesz? Pierwszym, co zobaczy Torak po przebudzeniu, b˛edzie narzeczona i jego s´miertelny wróg, kl˛eczacy ˛ przed nim w ła´ncuchach. Za tak królewski dar zostan˛e wyniesiony ponad wszystkich. — W takim razie pozwól odej´sc´ pozostałym. — Inni mnie nie interesuja.˛ Zostana˛ tutaj ze szlachetnym Kadorem. Nie przypuszczam, by uznał za wygodne pozostawienie ich przy z˙ yciu, ale to jego sprawa. Ja ju˙z mam to, czego chciałem. — Ty s´winio! — krzykn˛eła ciocia Pol z bezsilna˛ zło´scia.˛ — Ty brudna s´winio! Chamdar podszedł z u´smiechem i uderzył ja˛ w twarz. — Naprawd˛e powinna´s panowa´c nad swoim j˛ezykiem, Polgaro. Umysł Gariona sprawiał wra˙zenie, z˙ e za moment eksploduje. Widział Durnika i pozostałych, trzymanych przez legionistów. Jego uznali za niegro´znego. Ruszył w kierunku swego wroga, po drodze si˛egajac ˛ po sztylet. Nie w ten sposób! To był ten oschły głos w my´slach. Istniał tam zawsze, lecz teraz utracił swa˛ bierno´sc´ i oboj˛etno´sc´ . Zabij˛e go! o´swiadczył bezgło´snie Garion pod sklepieniami swego umysłu. Nie w ten sposób, ostrzegł znowu głos. Nie pozwola˛ ci. Nie no˙zem. Wi˛ec jak? Pami˛etasz, co mówił Belgarath? Wola i Słowo. Nie potrafi˛e. Nie umiem tego zrobi´c. Jeste´s, kim jeste´s. Poka˙ze˛ ci. Patrz! Nie wzywany, lecz tak wyra´zny, jakby widział go w rzeczywisto´sci, nadpłynał ˛ obraz Boga Toraka, cierpiacego ˛ w ogniu Klejnotu Aldura. Widział topniejac ˛ a˛ twarz i płonace ˛ palce. A potem twarz zmieniała si˛e i odkształcała, a˙z stała si˛e obliczem mrocznego stra˙znika, którego umysł, odkad ˛ pami˛etał, był połaczony ˛ z jego umysłem. Patrzył na obraz Chamdara obj˛etego straszliwym ogniem i czuł, jak wzbiera w nim moc. Teraz! rozkazał mu głos. Działaj! To wymagało ciosu. Nic innego nie mogło ukoi´c w´sciekło´sci. Skoczył na u´smiechni˛etego drwiaco ˛ Grolima tak szybko, z˙ e z˙ aden z legionistów nie zda˙ ˛zył go zatrzyma´c. Uderzył prawa˛ r˛eka˛ i w chwili, gdy dło´n dotkn˛eła blizn na policzku, poczuł, z˙ e cała nagromadzona moc przepływa przez srebrzyste znami˛e. — Pło´n! — rozkazał i zapragnał, ˛ by tak si˛e stało. Chamdar odsunał ˛ si˛e, zaskoczony nagłym atakiem. Twarz wyra˙zała gniew, lecz zaraz oczy rozszerzyły si˛e w straszliwym zrozumieniu. Przez jedna˛ chwil˛e wpatrywał si˛e w Gariona z absolutna˛ groza,˛ potem rysy wykrzywiły si˛e w agonii. — Nie! — krzyknał ˛ chrapliwie. Policzek zaczał ˛ mu dymi´c i kipie´c w miejscu, gdzie uderzył srebrzysty znak. Smu˙zki dymu unosiły si˛e z czarnej szaty, jak gdyby kto´s rzucił ja˛ na rozpalony piec. Chamdar krzyknał ˛ i zakrył r˛ekami twarz. Palce strzeliły płomieniem. Krzyknał ˛ znowu i wijac ˛ si˛e upadł na wilgotna˛ ziemi˛e. Nie ruszaj si˛e! Tym razem był to głos cioci Pol, rozbrzmiewajacy ˛ d´zwi˛ecznie w mys´lach Gariona. 165

Chamdar miał ju˙z w ogniu cała˛ twarz, a echo odbijało w mrocznym lesie jego wrzaski. Legioni´sci cofali si˛e — byle dalej od płonacego ˛ człowieka. Garion poczuł, z˙ e jest mu niedobrze. Zaczał ˛ si˛e odwraca´c. Nie osłabnij! powiedział mu głos cioci Pol. Kieruj na niego swa˛ wol˛e! Garion stał nad płonacym ˛ Grolimem. Mokre li´scie na ziemi z˙ arzyły si˛e i dymiły w miejscach, gdzie przetoczył si˛e Chamdar, walczac ˛ z pochłaniajacym ˛ go ogniem. Płomienie strzelały mu z piersi, a krzyki stawały si˛e coraz słabsze. Ze straszliwym wysiłkiem stanał ˛ na nogi i błagalnym gestem wyciagn ˛ ał ˛ do chłopca gorejace ˛ r˛ece. Nie miał ju˙z twarzy, a z ciała płynał ˛ czarny, tłusty dym, s´cielac ˛ si˛e nisko przy ziemi. — Panie — wychrypiał. — Łaski! Lito´sc´ obudziła si˛e w sercu Gariona. Wszystkie lata ich tajemnego zwiazku ˛ zacia˛ z˙ yły teraz na szali. Nie! zabronił ostry głos cioci Pol. Zabije ci˛e, je´sli go teraz uwolnisz! Nie mog˛e, odpowiedział Garion. Musz˛e to przerwa´c. Jak przedtem, zaczał ˛ koncentrowa´c wol˛e. Czuł, z˙ e wzbiera w nim niby olbrzymia fala współczucia i z˙ alu. Wyciagn ˛ ał ˛ do Chamdara r˛ek˛e i zogniskował my´sli na uleczeniu. Garionie! zadzwonił głos cioci Pol. To Chamdar zabił twoich rodziców! My´sl powstajaca ˛ w mózgu zamarła. Chamdar zabił Gerana i Ilder˛e. Spłon˛eli z˙ ywcem, jak on teraz płonie. Pom´scij ich, Garionie! Podtrzymaj ogie´n! Cała w´sciekło´sc´ i gniew, jakie niósł w sobie od chwili, gdy Wilk opowiedział mu ˙ który przed chwila˛ niemal wygasił, o s´mierci rodziców, teraz rozpłomieniły umysł. Zar, nagle był niewystarczajacy. ˛ Wyciagni˛ ˛ ete współczujaco ˛ rami˛e zesztywniało. Ogarni˛ety pasja˛ uniósł je wy˙zej, dłonia˛ do góry, a potem jego własna r˛eka stan˛eła w ogniu. Nie czuł bólu, nie odczuwał nawet ciepła, gdy jaskrawo-bł˛ekitne płomienie strzeliły ze srebrzystego znamienia i obj˛eły palce. Potem stały si˛e jeszcze ja´sniejsze, a˙z wreszcie nie mógł na nie patrze´c. Nawet w´sród s´miertelnych cierpie´n, Grolim Chamdar cofnał ˛ si˛e przed ta˛ gorejac ˛ a˛ dłonia.˛ Z rozpaczliwym, chrapliwym krzykiem próbował zasłoni´c zw˛eglona˛ twarz. Zatoczył si˛e do tyłu, by — jak płonacy ˛ dom — runa´ ˛c i pa´sc´ na ziemi˛e. Stało si˛e! napłynał ˛ znowu głos cioci Pol. Zostali pomszczeni! A potem jej wołanie zad´zwi˛eczało dono´snie w gł˛ebinach umysłu, wznoszac ˛ si˛e w radosnej euforii. Belgarionie! s´piewała. Mój Belgarionie! Kador poszarzał na twarzy i dygotał cały. Cofał si˛e ze zgroza˛ od wcia˙ ˛z roz˙zarzonego stosu, który jeszcze przed chwila˛ był Chamdarem. — Czary! — wykrztusił. — Istotnie — potwierdziła chłodno ciocia Pol. — Chyba nie jeste´s jeszcze gotów do takiej rozgrywki, Kadorze. Przera˙zeni legioni´sci cofali si˛e tak˙ze, wytrzeszczajac ˛ oczy po tym, co niedawno widzieli. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e imperator potraktuje t˛e spraw˛e bardzo powa˙znie — o´swiadczyła im ciocia Pol. — Kiedy si˛e dowie, z˙ e chcieli´scie zabi´c jego córk˛e, uzna to pewnie za osobista˛ obraz˛e. — To nie my — zapewnił szybko jeden z z˙ ołnierzy. — To Kador. My tylko wykonywali´smy rozkazy. — By´c mo˙ze uzna takie usprawiedliwienie — mrukn˛eła z powatpiewaniem. ˛ — Na waszym miejscu jednak wr˛eczyłabym mu jaki´s dar, który byłby dowodem lojalno´sci. . . co´s odpowiedniego do okoliczno´sci. Spojrzała znaczaco ˛ na Kadora.

166

Kilku legionistów natychmiast poj˛eło, w czym rzecz, dobyło mieczy i otoczyło Wielkiego Ksi˛ecia. — Co wy robicie? — zdumiał si˛e Kador. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e w dniu dzisiejszym straciłe´s co´s wi˛ecej ni˙z tylko tron — zauwa˙zyła ciocia Pol. — Nie mo˙zecie tego zrobi´c — o´swiadczył z˙ ołnierzom. Jeden z legionistów przyło˙zył do szyi ksi˛ecia ostrze miecza. — Jeste´smy lojalnymi poddanymi imperatora, panie — rzekł gro´znym tonem. — Jeste´s aresztowany za zdrad˛e stanu i gdyby´s stawiał opór, mo˙ze wystarczy, je´sli dostarczymy do Tol Honeth twoja˛ głow˛e. . . je´sli rozumiesz, co mam na my´sli. Który´s z oficerów ukl˛eknał ˛ przed Ce’Nedra.˛ — Wasza imperialna wysoko´sc´ , w jaki sposób mo˙zemy ci słu˙zy´c? — zapytał. Ksi˛ez˙ niczka, wcia˙ ˛z jeszcze blada i roztrz˛esiona, opanowała si˛e szybko. — Zawie´zcie zdrajc˛e do mego ojca — powiedziała d´zwi˛ecznie. — Opowiedzcie, co si˛e stało. Zameldujcie, z˙ e na mój rozkaz aresztowali´scie Wielkiego Ksi˛ecia Kadora. — Tak jest, wasza wysoko´sc´ . — Oficer zerwał si˛e na nogi. — Zaku´c wi˛ez´ nia! — rozkazał surowo, po czym znowu zwrócił si˛e do Ce’Nedry. — Czy wasza wysoko´sc´ z˙ yczy sobie eskorty w drodze? — To zb˛edne, kapitanie — odparła. — Po prostu zabierzcie zdrajc˛e sprzed moich oczu. — Jak wasza wysoko´sc´ rozka˙ze — kapitan skłonił si˛e gł˛eboko. Na jego znak z˙ ołnierze odprowadzili Kadora. Garion przygladał ˛ si˛e znamieniu na dłoni. Nie pozostało nawet s´ladu po ogniu, który w nim płonał. ˛ Uwolniony przez z˙ ołnierzy Durnik spojrzał na chłopca, szeroko otwierajac ˛ oczy. — My´slałem, z˙ e ci˛e znam — szepnał. ˛ — Kim jeste´s, Garionie, i jak tego dokonałe´s? — Kochany Durniku. — Ciocia Pol czule klepn˛eła go w rami˛e. — Wcia˙ ˛z chcesz wierzy´c tylko w to, co widzisz? Garion jest tym samym chłopcem, którym był zawsze. — A wi˛ec to ty? — Durnik popatrzył na ciało Chamdara i szybko odwrócił wzrok. — Oczywi´scie. Znasz przecie˙z Gariona. To najzwyklejszy chłopak na s´wiecie. Lecz Garion wiedział, z˙ e jest inaczej. Do niego nale˙zała Wola i to on wypowiedział Słowo. Nic nie mów! uprzedził w my´slach głos cioci Pol. Nikt nie mo˙ze si˛e dowiedzie´c. Dlaczego nazwała´s mnie Belgarionem? zapytał bezgło´snie. Poniewa˙z takie jest twoje imi˛e. Teraz zachowuj si˛e normalnie i nie m˛ecz mnie pytaniami. Pó´zniej porozmawiamy. Po czym jej głos umilkł. Pozostali czekali niepewnie, a˙z odjada˛ legioni´sci z Kadorem. A kiedy znikn˛eli z˙ ołnierze, a wraz z nimi potrzeba zachowania ksia˙ ˛ze˛ cej postawy, Ce’Nedra zapłakała. Ciocia Pol obj˛eła ja˛ mocno i zacz˛eła pociesza´c. — Mo˙ze lepiej to zakopiemy — zaproponował Barak, tracaj ˛ ac ˛ lewa˛ stopa˛ to, co pozostało z Chamdara. — Driady moga˛ si˛e obrazi´c, je´sli odjedziemy, a stos b˛edzie jeszcze dymił. — Przynios˛e łopat˛e — odparł Durnik. Garion odwrócił si˛e i wyminał ˛ Mandorallena z Hettarem. R˛ece dr˙zały mu mocno i był tak słaby, z˙ e z trudem mógł usta´c na nogach. Nazwała go Belgarionem, a to imi˛e brzmiało tak, jakby zawsze wiedział, z˙ e jest jego. . . jakby przez wszystkie, niezbyt liczne lata swego z˙ ycia był niepełny. . . a˙z do tej chwili, gdy samo imi˛e go dopełniło. Ale Belgarion był istota,˛ która Wola˛ i Słowem, i dotkni˛eciem r˛eki potrafi zmieni´c ciało w z˙ ywy ogie´n. 167

Ty to zrobiłe´s, oskar˙zył zimna˛ obecno´sc´ tkwiac ˛ a˛ w zakatku ˛ umysłu. Nie, odparł głos. Ja tylko pokazałem ci sposób. Wola, Słowo i dotyk nale˙zały wyłacznie ˛ do ciebie. Garion wiedział, z˙ e to prawda. Ze zgroza˛ wspomniał ostatnie błaganie swego wroga i gorejac ˛ a,˛ rozjarzona˛ dło´n, która zdusiła rozpaczliwa˛ pro´sb˛e o łask˛e. Upragniona zemsta dopełniła si˛e, ale jej smak był gorzki. . . gorzki. . . Kolana ugi˛eły si˛e pod nim. Opadł na ziemi˛e i zapłakał jak dziecko ze złamanym sercem.

´ III CZE˛S´ C

NYISSA

Rozdział 23

Ziemia była wcia˙ ˛z taka sama. Drzewa si˛e nie zmieniły, niebo tak˙ze. Nadal trwała wiosna, gdy˙z podczas ich powolnej w˛edrówki nie nastała jeszcze nowa pora roku. Jednak dla Gariona nic ju˙z nie miało by´c takie jak dawniej. Jechali przez Las Driad, brzegiem Le´snej Rzeki, wyznaczajacej ˛ południowa˛ granic˛e Tolnedry. Od czasu do czasu dostrzegał dziwne spojrzenia przyjaciół. Były pełne domysłów i spekulacji, a Durnik — dobry, poczciwy Durnik — zachowywał si˛e prawie tak, jakby bał si˛e Gariona. Tylko ciocia Pol była nie odmieniona, oboj˛etna. Nie martw si˛e tym, Belgarionie, zamruczał jej głos w umy´sle chłopca. Nie nazywaj mnie tak, odpowiedział zirytowana˛ my´sla.˛ To twoje imi˛e. Mo˙zesz si˛e ju˙z do niego przyzwyczaja´c. Zostaw mnie w spokoju. Wtedy wra˙zenie obecno´sci znikn˛eło. Min˛eło, kilka dni zanim dotarli do morza. Niebo wcia˙ ˛z było zachmurzone, cho´c nie padało. Gdy w ko´ncu wjechali na szeroka˛ pla˙ze˛ u uj´scia rzeki, wiał silny wiatr. Przybój huczał o brzeg, a piana bieliła szczyty fal. Za pasem przyboju kołysał si˛e na kotwicy smukły czarny okr˛et z Chereku. Powietrze nad nim roiło si˛e od mew. Barak zatrzymał konia i osłonił oczy. — Wyglada ˛ znajomo — o´swiadczył gło´sno. Hettar wzruszył ramionami. — Dla mnie one wszystkie sa˛ podobne. — Jest cała masa ró˙znic — zapewnił nieco ura˙zonym tonem Barak. — Jak by´s si˛e czuł, gdybym powiedział, z˙ e dla mnie wszystkie konie sa˛ podobne? — Pomy´slałbym, z˙ e o´slepłe´s. — To dokładnie to samo. — Barak wyszczerzył z˛eby. — Jak damy im zna´c, z˙ e ju˙z jeste´smy? — zaciekawił si˛e Durnik. ˙ — Ju˙z wiedza.˛ Chyba z˙ e sa˛ pijani. Zeglarze zawsze czujnie obserwuja˛ nieprzyjazny brzeg. — Nieprzyjazny? — Ka˙zdy brzeg jest nieprzyjazny, gdy na horyzoncie pojawia si˛e okr˛et Chereków — wyja´snił Barak. — Przypuszczam, z˙ e to taki przesad. ˛ Statek zrobił zwrot i podniósł kotwic˛e. Wysunał ˛ wiosła niby długie, paj˛ecze nogi i niemal pobiegł przez spienione grzywacze w stron˛e uj´scia. Barak sprowadził cała˛ grup˛e nad rzek˛e, potem jechał wzdłu˙z szerokiego koryta, a˙z znalazł miejsce wystarczajaco ˛ gł˛ebokie, by okr˛et mógł zacumowa´c blisko brzegu. ˙ Zeglarze w futrach, którzy rzucili Barakowi cum˛e, wydawali si˛e znajomi, a pierwszym, który zeskoczył na brzeg, był Greldik, stary przyjaciel. — Trafiłe´s daleko na południe — zauwa˙zył Barak takim tonem, jakby rozstali si˛e wczoraj.

170

Greldik wzruszył ramionami. — Słyszałem, z˙ e potrzebujesz statku. Nic akurat nie miałem do roboty, wi˛ec pomy´slałem, z˙ e popłyn˛e i zobacz˛e, co kombinujesz. — Rozmawiałe´s z moim kuzynem? — Z Grinnegiem? Nie. Mieli´smy rejs dla jakich´s drasa´nskich kupców, z Kotu do portu w Tol Horb. Trafiłem na Eltega. Pami˛etasz go chyba? Czarna broda, jedno oko? Barak przytaknał. ˛ — Powiedział, z˙ e Grinneg mu zapłacił, z˙ eby wypłynał ˛ ci na spotkanie w tym miejscu. Przypomniałem sobie, z˙ e twoje stosunki z Eltegiem nie sa˛ najlepsze, wi˛ec zaproponowałem, z˙ e popłyn˛e zamiast niego. — I zgodził si˛e? — Nie. — Greldik szarpnał ˛ si˛e za brod˛e. — Szczerze mówiac, ˛ powiedział, z˙ ebym pilnował własnych interesów. — Nie dziwi˛e si˛e. Elteg zawsze był chciwy, a Grinneg zaproponował mu pewnie du˙zo pieni˛edzy. — Najprawdopodobniej — u´smiechnał ˛ si˛e Greldik. — Chocia˙z nie powiedział ile. — Jak go przekonałe´s, by zmienił zdanie? ˙ — Miał jakie´s problemy ze statkiem. — Zeglarz mówił to z całkowicie nieruchoma˛ twarza.˛ — Jakie problemy? — Wyglada ˛ na to, z˙ e pewnej nocy, kiedy on i cała załoga le˙zeli pijani, jaki´s łajdak w´sliznał ˛ si˛e na pokład i zrabał ˛ maszt. — Do czego to dochodzi na tym s´wiecie. . . — Barak pokr˛ecił głowa.˛ — To samo pomy´slałem — zgodził si˛e z nim Greldik. — Jak to przyjał? ˛ — Obawiam si˛e, z˙ e niezbyt dobrze — westchnał ˛ smutnie Greldik. — Kiedy wychodzili´smy z portu na wiosłach, miałem wra˙zenie, z˙ e wymy´sla przekle´nstwa na poczekaniu. Słycha´c go było przez spory kawał drogi. — Powinien bardziej nad soba˛ panowa´c. Takie wła´snie zachowanie psuje Cherekom opini˛e w portach całego s´wiata. Greldik pokiwał głowa,˛ po czym stanał ˛ przed ciocia˛ Pol. — Pani. — Skłonił si˛e grzecznie. — Mój okr˛et jest do twojej dyspozycji. — Witam, kapitanie. Ile czasu trzeba, z˙ eby´s dopłynał ˛ do Sthiss Tor? — Zale˙zy od pogody. — Spojrzał z ukosa na niebo. — Zapewne nie dłu˙zej ni˙z dziesi˛ec´ dni. Po drodze wzi˛eli´smy pasze dla waszych koni, ale od czasu do czasu musimy przybija´c po wod˛e. — W takim razie lepiej ruszajmy. — Gdy tylko wejdziecie na pokład — spojrzał podejrzliwie na wprowadzane na okr˛et konie, ale Hettar poradził sobie bez wi˛ekszych trudno´sci. Odbili od brzegu, wymin˛eli mielizn˛e u uj´scia rzeki i dotarli na pełne morze. Załoga postawiła z˙ agle i gnani sprzyjajacym ˛ wiatrem ruszyli wzdłu˙z szarozielonych wybrze˙zy Nyissy. Garion zajał ˛ swe zwykłe miejsce na dziobie i siedział tam, patrzac ˛ t˛epo na wzburzone morze. Wcia˙ ˛z widział przed soba˛ płonacego ˛ człowieka. Zza pleców dosłyszał czyje´s stanowcze kroki i wyczuł delikatny, znajomy zapach. — Masz ochot˛e o tym porozmawia´c? — zapytała ciocia Pol. — O czym tu rozmawia´c? — O wielu rzeczach. — Wiedziała´s, z˙ e potrafi˛e zrobi´c co´s takiego, prawda?

171

— Podejrzewałam. — Usiadła przy nim. — Były pewne oznaki. Chocia˙z nigdy nie mo˙zna by´c pewnym, dopóki to nie stanie si˛e po raz pierwszy. Znałam sporo ludzi, którzy posiadali mo˙zliwo´sci, ale nigdy ich nie wykorzystali. — Szkoda, z˙ e ja tak nie postapiłem ˛ — mruknał ˛ Garion. — Nie miałe´s chyba wielkiego wyboru. Chamdar był twoim wrogiem. — Ale czy to musiało si˛e sta´c w taki sposób? — zapytał. — Czy to musiał by´c ogie´n? — Do ciebie nale˙zał wybór — odparła. — Je´sli ogie´n tak bardzo ci˛e dr˛eczy, nast˛epnym razem zrób to inaczej. — Nie b˛edzie nast˛epnego razu — o´swiadczył. — Nigdy. Belgarionie, jej głos zabrzmiał szorstko w umy´sle. Natychmiast sko´ncz z tymi głupstwami. Przesta´n si˛e nad soba˛ rozczula´c. — Przesta´n — odpowiedział na głos. — Nie wchod´z do moich my´sli. . . i nie nazywaj mnie Belgarionem. — Jeste´s Belgarionem — upierała si˛e. — Chcesz tego czy nie, u˙zyjesz jeszcze mocy. Gdy raz ja˛ uwolniłe´s, nie zdołasz jej ponownie uwi˛ezi´c. B˛edziesz zagniewany, przestraszony, podekscytowany i skorzystasz z niej, nie my´slac ˛ nawet. Nie mo˙zesz z niej zrezygnowa´c, jak nie mo˙zesz zrezygnowa´c z u˙zywania jednej r˛eki. Najwa˙zniejsze teraz to nauczy´c ci˛e, jak ja˛ kontrolowa´c. Nie mo˙zna pozwoli´c, z˙ eby´s chodził sobie po s´wiecie i jakimi´s przypadkowymi my´slami wyrywał drzewa albo spłaszczał góry. Musisz panowa´c nad nia˛ i nad soba.˛ Nie po to ci˛e wychowałam, z˙ eby´s si˛e stał potworem. — Za pó´zno — odparł. — Ju˙z jestem potworem. Nie widziała´s, co zrobiłem? Cały ten z˙ al nad soba˛ zaczyna by´c m˛eczacy, ˛ Belgarionie, poinformował jej głos. W ten sposób do niczego nie dojdziemy. Wstała. — Spróbuj dorosna´ ˛c, kochanie — powiedziała gło´sno. — Trudno jest uczy´c kogo´s, kto jest tak pochłoni˛ety soba,˛ z˙ e nie słucha. — Nigdy ju˙z tego nie zrobi˛e — oznajmił wyzywajaco. ˛ Owszem, zrobisz, Belgarionie. B˛edziesz si˛e uczył, b˛edziesz c´ wiczył i osiagniesz ˛ niezb˛edna˛ dyscyplin˛e. Je´sli nie zechcesz uczyni´c tego z własnej woli, b˛edziemy musieli poradzi´c sobie inaczej. Pomy´sl o tym, kochanie, i podejmij decyzj˛e. Ale nie zwlekaj. Sprawa jest zbyt wa˙zna, by ja˛ odkłada´c. Wyciagn˛ ˛ eła dło´n i lekko dotkn˛eła jego policzka. Potem odwróciła si˛e i odeszła. Ona ma racj˛e. Wiesz o tym? zapytał głos w jego umy´sle. Ty si˛e do tego nie wtracaj, ˛ odparł Garion. W dniach, które nadeszły, jak potrafił, starał si˛e unika´c cioci Pol. Nie mógł jednak uciec przed jej spojrzeniem. Gdziekolwiek si˛e znalazł na waskim ˛ okr˛ecie, wiedział, z˙ e obserwuje go spokojnym, zamy´slonym wzrokiem. Wreszcie, trzeciego dnia na pokładzie, z uwaga˛ przyjrzała si˛e jego twarzy, jakby spostrzegła co´s po raz pierwszy. — Garionie — powiedziała. — Zaczynasz by´c zaro´sni˛ety. Czemu si˛e nie ogolisz? Garion zarumienił si˛e w´sciekle i dotknał ˛ palcami brody. Rzeczywi´scie, był tam zarost: puszysty, mi˛ekki, raczej meszek ni˙z szczecina, ale zarost bez watpienia. ˛ — Osiagasz ˛ wiek m˛eski, młody Garionie — stwierdził z aprobata˛ Mandorallen. — Nie warto si˛e spieszy´c z decyzja,˛ Polgaro. — Barak pogładził swa˛ bujna˛ brod˛e. — Niech te włoski jeszcze troch˛e urosna.˛ Je´sli nie b˛eda˛ udane, zawsze potem mo˙zna je zgoli´c. — Twoja neutralno´sc´ w tej kwestii jest mocno podejrzana, Baraku — zauwa˙zył Hettar. — Wi˛ekszo´sc´ Chereków nosi chyba brody?

172

— Nigdy brzytwa nie dotkn˛eła mojej twarzy — przyznał Barak. — Ale w tym przypadku uwa˙zam, z˙ e nie ma si˛e do czego spieszy´c. Bardzo trudno jest przyczepi´c włosy z powrotem, je´sli Garion zdecyduje, z˙ e jednak wolałby je zachowa´c. — Uwa˙zam, z˙ e sa˛ zabawne — oceniła Ce’Nedra. Zanim Garion zda˙ ˛zył ja˛ powstrzyma´c, wyciagn˛ ˛ eła r˛ek˛e i dwoma małymi paluszkami pociagn˛ ˛ eła za mi˛ekki puszek na jego brodzie. Skrzywił si˛e i zarumienił znowu. ´ — Scinamy je — zdecydowała ciocia Pol. Durnik bez słowa zszedł pod pokład. Kiedy wrócił, niósł misk˛e, kawałek brazowe˛ go mydła, r˛ecznik i odłamek lustra. — To wcale nie jest trudne, Garionie — powiedział, kładac ˛ to wszystko na stole przed młodym człowiekiem. Potem z pochewki u pasa wyjał ˛ starannie zło˙zona˛ brzytw˛e. — Musisz tylko uwa˙za´c, z˙ eby si˛e nie zacia´ ˛c. Nie spieszy´c si˛e: oto cały sekret. — Bad´ ˛ z szczególnie ostro˙zny w pobli˙zu nosa — dodał Hettar. — M˛ez˙ czyzna bez nosa wyglada ˛ dziwacznie. Golenie przebiegało przy akompaniamencie wielu dobrych rad i ogólnie rzecz biorac ˛ udało si˛e całkiem dobrze. Wi˛ekszo´sc´ ranek przestała krwawi´c ju˙z po kilku minutach i je´sli nie liczy´c faktu, z˙ e czuł si˛e, jakby kto´s obrał mu policzki ze skóry, Garion był usatysfakcjonowany rezultatem. — O wiele lepiej — oceniła ciocia Pol. — Na pewno teraz przezi˛ebi sobie twarz — prorokował Barak. — Dasz ju˙z spokój? — zapytała gro´znie. Za lewa˛ burta˛ przesuwał si˛e brzeg Nyissy: mur splatanych ˛ gał˛ezi z girlandami pna˛ czy i długimi fr˛edzlami mchów. Czasami wiatr si˛e zmieniał i do statku docierał ohydny fetor bagien. Garion i Ce’Nedra stali razem na dziobie, obserwujac ˛ d˙zungl˛e. — Co to jest? — chłopiec wskazał jakie´s du˙ze zwierz˛eta z nogami, pełzajace ˛ na błotnistym brzegu w pobli˙zu uj´scia strumienia. — Krokodyle — wyja´sniła Ce’Nedra. — A co to jest krokodyl? — Wielka jaszczurka. — Czy sa˛ niebezpieczne? — Bardzo. Po˙zeraja˛ ludzi. Nigdy o nich nie czytałe´s? — Nie umiem czyta´c — wyznał bez zastanowienia Garion. — Co? — Nie umiem czyta´c — powtórzył chłopiec. — Nikt mnie nigdy nie nauczył. — To s´mieszne! — Nie moja wina — odparł zaczepnie. Spojrzała na niego w zamy´sleniu. Od spotkania z Chamdarem sprawiała wra˙zenie niemal zal˛eknionej, a jej zakłopotanie wzmagał jeszcze fakt, z˙ e — ogólnie rzecz biorac ˛ — do tej pory nie traktowała go najlepiej. Poczatkowe ˛ zało˙zenie, z˙ e Garion jest tylko słu˙zacym, ˛ decydujaco ˛ wpłyn˛eło na ich pó´zniejsze stosunki. Była jednak zbyt dumna, by przyzna´c si˛e do bł˛edu. Chłopiec słyszał niemal, jak w jej głowie kr˛eca˛ si˛e małe kółeczka. — Mo˙ze by´s chciał, z˙ ebym ci˛e nauczyła? — zaproponowała. Nie mógł chyba oczekiwa´c wyra´zniejszych przeprosin. — Długo to potrwa? — Zale˙zy, jaki jeste´s bystry. — A kiedy mogliby´smy zacza´ ˛c? Zmarszczyła brwi. — Mam tu kilka ksia˙ ˛zek, ale potrzebne jest co´s, na czym mo˙zna pisa´c.

173

— Nie wiem, czy musz˛e umie´c pisa´c — odpowiedział. — Na razie wystarczy mi czytanie. — To jest to samo, głuptasie — roze´smiała si˛e. — Nie wiedziałem. — Garion zarumienił si˛e lekko. — My´slałem. . . — Przez moment zmagał si˛e z ta˛ idea.˛ — Wła´sciwie chyba wcale o tym nie my´slałem — doko´nczył niepewnie. — Czego potrzeba do pisania? — Najlepszy jest pergamin i kawałek w˛egla drzewnego. Wtedy mo˙zna zmaza´c litery i pisa´c na nowo. — Porozmawiam z Durnikiem — postanowił. — On na pewno co´s wymy´sli. Durnik zaproponował płótno z˙ aglowe i zw˛eglony patyk. Nim min˛eła godzina, Garion i Ce’Nedra siedzieli w osłoni˛etym kaciku ˛ na dziobie i pochylali głowy nad kwadratem płótna przybitego do deski. Garion dostrzegł stojac ˛ a˛ niedaleko cioci˛e Pol. Obserwowała ich z zagadkowym wyrazem twarzy. Natychmiast znowu spu´scił wzrok, powracajac ˛ do dziwnie przyciagaj ˛ acych ˛ uwag˛e znaków na płótnie. Kontynuowali nauk˛e przez kilka dni. Palce Gariona były naturalnie zwinne, wiec szybko opanował sztuk˛e kre´slenia liter. ´ to napisałe´s. U˙zy— Nie, nie — stwierdziła pewnego popołudnia Ce’Nedra. — Zle łe´s nieprawidłowych liter. Masz na imi˛e Garion, nie Belgarion. Z nagłym dreszczem spojrzał na kwadrat płótna. Imi˛e było wypisane całkiem wyra´znie: „Belgarion”. Podniósł głow˛e. Ciocia Pol stała na swoim zwykłym miejscu i obserwowała go jak zawsze. Nie wtracaj ˛ si˛e do mojego umysłu, pomy´slał gniewnie. Ucz si˛e pilnie, skarbie, zach˛ecił jej głos. Ka˙zda nauka jest po˙zyteczna, a ty jeszcze du˙zo musisz si˛e nauczy´c. Im szybciej si˛e do tego przyzwyczaisz, tym lepiej. Potem u´smiechn˛eła si˛e i odeszła. Nast˛epnego dnia okr˛et Greldika dotarł do uj´scia Rzeki W˛ez˙ a. Marynarze zrzucili z˙ agiel i wysun˛eli wiosła, szykujac ˛ si˛e do długiego rejsu pod prad, ˛ do Sthiss Tor.

Rozdział 24

Nie było czym oddycha´c. Zupełnie jakby cały s´wiat zmienił si˛e w ogromna˛ cuchna˛ ca˛ kału˙ze˛ st˛echłej wody. Rzeka W˛ez˙ a miała setk˛e uj´sc´ , a ka˙zda odnoga pełzła w s´limaczym tempie przez szlam wybrze˙za, jakby chciała odwlec moment złaczenia ˛ z niesfornymi falami morza. Trzciny rosnace ˛ w tym gigantycznym bagnie si˛egały dwudziestu stóp wysoko´sci i były g˛este jak nici tkaniny. Do uszu dobiegał kuszacy ˛ szum wiatru muskajacego ˛ czubki trzcin, lecz w dole zagin˛eła nawet my´sl i pami˛ec´ o bryzie. Nie było czym oddycha´c. Region uj´scia parował i cuchnał ˛ w sło´ncu, które nie paliło, lecz gotowało. Ka˙zdy oddech był w połowie woda.˛ Owady zrywały si˛e chmurami i z bezmy´slna˛ z˙ arłoczno´scia˛ atakowały ka˙zdy cal odsłoni˛etej skóry; kasały ˛ i ssały krew. Półtora dnia płyn˛eli w´sród trzcin, nim dotarli do pierwszych drzew, niskich jeszcze, niewiele wi˛ekszych od krzewów. Gdy posuwali si˛e wcia˙ ˛z dalej w głab ˛ Nyissy, główne koryto rzeki zacz˛eło nabiera´c kształtu. Marynarze ociekali potem i przeklinali przy wiosłach, a okr˛et sunał ˛ wolno pod prad, ˛ jak gdyby zmagał si˛e z fala˛ g˛estego oleju, który lgnie do kadłuba niby obrzydliwy klej. Drzewa stały si˛e wy˙zsze, potem ogromne. Wielkie, poskr˛ecane korzenie wysuwały si˛e z przybrze˙znego mułu na podobie´nstwo groteskowo zniekształconych nóg, a pnie, olbrzymie jak warowne zamki, si˛egały nieba. Liany rozwijały si˛e z gał˛ezi, poruszały, skr˛ecały w dusznym powietrzu jakby obdarzone własna,˛ ro´slinna˛ wola.˛ Kosmate strz˛epy szarego mchu opadały stustopowymi pasmami, a rzeka wiła si˛e zło´sliwie szerokimi zakolami, czyniac ˛ drog˛e dziesi˛ec´ razy dłu˙zsza˛ ni˙z to konieczne. — Nieprzyjemne miejsce — burknał ˛ Hettar, z przygn˛ebieniem patrzac ˛ z dziobu na zielona˛ od wodorostów powierzchni˛e wody. Zdjał ˛ skórzana˛ kurt˛e i lniana˛ bielizn˛e, a jego umi˛es´niony tors l´snił potem. Jak prawie wszyscy, miał skór˛e pokryta˛ zaczerwienionymi opuchni˛eciami po ukaszeniach ˛ komarów. — To samo pomy´slałem — zgodził si˛e Mandorallen. Jeden z marynarzy podskoczył i kopnał ˛ w uchwyt wiosła. Co´s długiego, o´slizgłego i bezkostnego wpełzło nie zauwa˙zone po piórze, z bezoka˛ z˙ arłoczno´scia˛ szukajac ˛ ciała. — Pijawka — stwierdził Durnik i otrzasn ˛ ał ˛ si˛e, gdy obrzydliwy stwór z chlupni˛eciem wpadł z powrotem do wody. — Nie widziałem jeszcze takich wielkich. Była długa na stop˛e, mo˙ze nawet wi˛ecej. — To miejsce nie nadaje si˛e chyba do pływania — zauwa˙zył Hettar. — Nie my´slałem o pływaniu. — To dobrze. Ciocia Pol w lekkiej lnianej sukience wyszła z kabiny na rufie, gdzie Greldik z Barakiem na zmian˛e stawali przy rumplu. Opiekowała si˛e Ce’Nedra,˛ która w okrutnym klimacie rzeki opadała z sił i wi˛edła jak kwiat. Nie mogłaby´s czego´s zrobi´c? zapytał bezgło´snie Garion.

175

Z czym? Z tym wszystkim. Rozejrzał si˛e bezradnie. Co mam wła´sciwie zrobi´c? Przynajmniej odp˛ed´z komary. Dlaczego sam nie spróbujesz, Belgarionie? Zacisnał ˛ z˛eby. Nie! To było jak niemy krzyk. To nie takie trudne. Nie! Wzruszyła ramionami i odeszła, pozostawiajac ˛ go kipiacego ˛ frustracja.˛ Min˛eły jeszcze trzy dni, nim dotarli do Sthiss Tor. Szeroki zakr˛et rzeki obejmował miasto zbudowane z czarnego kamienia. Domy i budynki były niskie i na ogół pozbawione okien. W samym s´rodku miasta wznosiła si˛e ogromna budowla; wygladała ˛ dziwnie obco ze swymi niezwykle ukształtowanymi iglicami, kopułami i tarasami. Keje i nabrze˙za wbijały si˛e w m˛etna˛ rzek˛e, a Greldik skierował okr˛et do jednego z nich, które sprawiało wra˙zenie o wiele wi˛ekszego od pozostałych. — Musimy si˛e podda´c kontroli celnej — wyja´snił. — Koniecznie — zgodził si˛e Durnik. Szybko załatwili sprawy na posterunku celnym. Kapitan Greldik o´swiadczył, z˙ e dostarcza do drasa´nskiej enklawy handlowej towary Radeka z Boktoru. Potem wr˛eczył urz˛ednikowi o wygolonej głowie brz˛eczac ˛ a˛ sakiewk˛e i ju˙z bez dalszych kontroli statek mógł płyna´ ˛c dalej. — Jeste´s mi za to winien, Baraku — oznajmił Greldik. — Popłynałem ˛ tutaj z przyja´zni, ale pieniadze ˛ to całkiem inna historia. — Zapisz to gdzie´s — odparł Barak. — Zajm˛e si˛e tym, kiedy wróc˛e do Val Alorn. — O ile wrócisz do Val Alorn — zauwa˙zył kwa´snym tonem z˙ eglarz. — Jestem wi˛ec pewien, z˙ e nie zapomnisz o mnie w modlitwach. Wiem, z˙ e i tak si˛e za mnie modlisz, ale teraz b˛edziesz miał silniejsza˛ motywacj˛e. — Czy na całym s´wiecie nie ma jednego nie skorumpowanego urz˛ednika? — zapytał poirytowany Durnik. — Czy nikt nie wykonuje swojej pracy tak, jak powinien, nie biorac ˛ przy tym łapówek? ´ — Swiat by si˛e sko´nczył, gdyby który´s z nich spróbował — odparł Hettar. — Ty i ja jeste´smy zbyt prostoduszni i uczciwi dla takich spraw, Durniku. Lepiej zostawmy je innym. — To obrzydliwe. — Mo˙ze masz racj˛e — przyznał Algar. — Ale ciesz˛e si˛e, z˙ e celnik nie zajrzał pod pokład. Nie wiem, jak by´smy mu wytłumaczyli obecno´sc´ koni. Marynarze wycofali statek na rzek˛e i powiosłowali do szeregu bogatych nabrze˙zy. Podpłyn˛eli do zewn˛etrznego, wciagn˛ ˛ eli wiosła i zarzucili cumy na czarne od smoły polery. — Nie mo˙zecie tu dobija´c! — zawołał z brzegu spocony stra˙znik. — To tylko dla statków drasa´nskich. — Przybijam tam, gdzie mi si˛e spodoba — odparł krótko Greldik. — Wezw˛e z˙ ołnierzy — uprzedził stra˙znik. Chwycił za jedna˛ z cum i wyjał ˛ długi nó˙z. — Je´sli przetniesz t˛e lin˛e, przyjacielu, zejd˛e tam na dół i obetn˛e ci uszy — zagroził Greldik. — Powiedz mu — zasugerował Barak. — Jest za goraco ˛ na walk˛e. — Mój statek przewozi drasa´nskie towary — oznajmił stra˙znikowi Greldik. — Nale˙za˛ do człowieka imieniem Radek. . . chyba z Boktoru. 176

— Och — stra˙znik odło˙zył nó˙z. — Dlaczego od razu nie powiedziałe´s? — Bo mi si˛e nie podobało twoje zachowanie. Gdzie tu znajd˛e jaka´ ˛s władz˛e? — Drobleka? Jego dom stoi przy tej ulicy, za sklepami. To ten, który ma na drzwiach godło Drasni. — Musz˛e z nim porozmawia´c. Czy potrzebuj˛e przepustki, z˙ eby zej´sc´ z nabrze˙za? Słyszałem dziwne rzeczy o Sthiss Tor. — Mo˙zesz porusza´c si˛e swobodnie w granicach tej enklawy — poinformował stra˙znik. — Przepustki potrzebujesz tylko wtedy, gdy chcesz przej´sc´ do miasta. Greldik burknał ˛ co´s i zszedł pod pokład. Po chwili wrócił, niosac ˛ kilka zwojów poskładanego pergaminu. — Czy chcesz porozmawia´c z tym urz˛ednikiem? — spytał cioci Pol. — Czy raczej sam mam wszystko załatwi´c? — Lepiej pójd˛e z toba˛ — postanowiła. — Dziewczyna s´pi. Powiedz ludziom, z˙ eby jej nie niepokoili. Skinał ˛ głowa˛ i porozmawiał chwil˛e ze swoim oficerem. Marynarze przerzucili trap i Greldik pierwszy zszedł na brzeg. Chmury płyn˛eły im nad głowami, przesłaniajac ˛ sło´nce. Po obu stronach biegnacej ˛ wzdłu˙z nabrze˙za ulicy mie´sciły si˛e sklepy drasa´nskich kupców. Mi˛edzy nimi chodzili apatyczni Nyissanie, przystajac ˛ od czasu do czasu, by targowa´c si˛e ze spoconymi sprzedawcami. Nyissa´nscy m˛ez˙ czy´zni nosili lu´zne szaty z lekkiej, mieniacej ˛ si˛e tkaniny i wszyscy golili głowy do gołej skóry. Mijajac ˛ ich, Garion zauwa˙zył z pewnym niesmakiem, z˙ e Nyissanie maja˛ skomplikowany makija˙z na powiekach, a wargi i policzki pokrywaja˛ ró˙zem. Mówili syczacymi, ˛ chrapliwymi głosami i zdawało si˛e, z˙ e wszyscy seplenia.˛ Ci˛ez˙ kie chmury całkiem zakryły niebo i ulica nagle wydała si˛e ciemna. Dziesi˛eciu prawie nagich m˛ez˙ czyzn naprawiało bruk. Brudne włosy i splatane ˛ brody wskazywały, z˙ e nie sa˛ Nyissanami, a kostki nóg mieli zakute w ła´ncuchy. Pilnował ich Nyissanin o brutalnym wygladzie. ˛ Trzymał pejcz, a s´wie˙ze rany i pr˛egi na ciałach robotników dowodziły, z˙ e cz˛esto go u˙zywał. Jeden z tych z˙ ałosnych niewolników przypadkiem upu´scił sobie na stop˛e kilka grubo ociosanych kamieni i ze zwierz˛ecym rykiem bólu otworzył usta. Garion zauwa˙zył z przera˙zeniem, z˙ e ma uci˛ety j˛ezyk. — Spychaja˛ ludzi do poziomu zwierzat ˛ — warknał ˛ Mandorallen, a w jego oczach błysnał ˛ przera˙zajacy ˛ gniew. — Dlaczego ta kloaka nigdy nie została oczyszczona? — Raz — odparł pos˛epnie Barak. — Kiedy Nyissanie zamordowali króla Rivy, Alornowie zaatakowali i zabili wszystkich, jakich znale´zli. — Ich liczba wydaje si˛e nie zmniejszona. — Mandorallen rozejrzał si˛e niech˛etnie. Barak wzruszył ramionami. — To było trzyna´scie wieków temu. Przez tak długi czas nawet para szczurów potrafi odtworzy´c gatunek. Idacy ˛ obok Gariona Durnik nagle gło´sno nabrał tchu i czerwieniac ˛ si˛e w´sciekle, spu´scił wzrok. Nyissa´nska dama wysiadła wła´snie z lektyki niesionej przez o´smiu niewolników. Miała na sobie bladozielona˛ sukni˛e uszyta˛ z materii tak delikatnej, z˙ e niemal przezroczystej. Niewiele pozostawiała domysłom i wyobra´zni. — Nie patrz, Garionie — szepnał ˛ chrapliwie kowal. Wcia˙ ˛z si˛e rumienił. — To kobieta zepsuta. — Zapomniałam o tym — ciocia Pol zmarszczyła czoło. — Mo˙ze powinni´smy zostawi´c Gariona i Durnika na statku. — Dlaczego tak si˛e ubrała? — zapytał Garion, obserwujac ˛ prawie naga˛ dam˛e. — Rozebrała, chciałe´s powiedzie´c — głos Durnika był zduszony z oburzenia. 177

— Taki zwyczaj — wyja´sniła ciocia Pol. — Ma to zwiazek ˛ z klimatem. Oczywis´cie, sa˛ te˙z inne powody, ale w tej chwili nie musimy ich omawia´c. Wszystkie kobiety w Nyissie ubieraja˛ si˛e podobnie. Barak i Greldik tak˙ze obserwowali kobiet˛e i u´smiechali si˛e z uznaniem. — Zapomnijcie o tym — poleciła im stanowczo ciocia Pol. Nie opodal opierał si˛e o s´cian˛e Nyissanin z wygolona˛ głowa.˛ Patrzył na swoja˛ dło´n i chichotał nieprzytomnie. — Widz˛e przez palce — oznajmił syczaco. ˛ — Zupełnie na wylot. — Pijany? — zdziwił si˛e Hettar. — Niezupełnie — odparła ciocia Pol. — Nyissanie maja˛ do´sc´ szczególne upodobania: li´scie, jagody, niektóre korzenie. Zmienia si˛e ich percepcja. To powa˙zniejsza rzecz, ni˙z ogólne pija´nstwo spotykane w´sród Alornów. Inny Nyissanin wyminał ˛ ich powłóczac ˛ nogami. Szedł dziwnie nierównym krokiem, a jego twarz wyra˙zała jedynie pustk˛e. — Azali˙z powszechnym jest stan ów? — zapytał Mandorallen. — Jeszcze nie spotkałam Nyissanina, który nie byłby przynajmniej cz˛es´ciowo znarkotyzowany — wyznała ciocia Pol. — Dlatego trudno si˛e z nimi rozmawia. Czy to nie dom, którego szukamy? — Wskazała na solidny budynek po przeciwnej stronie ulicy. Gdy stan˛eli u drzwi, od południa dobiegł złowró˙zbny huk gromu. Drasa´nski słu˙za˛ cy w lnianej tunice odpowiedział na stukanie, wprowadził ich do słabo o´swietlonego przedpokoju i nakazał czeka´c. — Złe miasto — stwierdził cicho Hettar. — Nie rozumiem, z jakich powodów Alorn miałby tu przyby´c z własnej woli. — Pieniadze ˛ — wyja´snił krótko kapitan Greldik. — Handel w Nyissie przynosi wielkie zyski. — Sa˛ rzeczy wa˙zniejsze od pieni˛edzy — mruknał ˛ Hettar. Do mrocznego pomieszczenia wkroczył potwornie gruby m˛ez˙ czyzna. — Wi˛ecej s´wiatła — warknał ˛ na słu˙zacego. ˛ — Nie musiałe´s przecie˙z zostawia´c ich tutaj w ciemno´sci. — Mówiłe´s, panie, z˙ e od lamp jest tylko bardziej goraco ˛ — zaprotestował ura˙zony sługa. — Wolałbym, z˙ eby´s si˛e raz zdecydował. — Niewa˙zne, co mówiłem. Rób, co mówi˛e teraz. — Tutejszy klimat czyni ci˛e niekonsekwentnym, Drobleku — o´swiadczył kwa´sno słu˙zacy. ˛ Zapalił kilka lamp i wyszedł, mruczac ˛ co´s pod nosem. — Drasanie to najgorsza słu˙zba na s´wiecie — burknał ˛ Droblek. — Ale przejd´zmy do interesów. Usadził swe cielsko na fotelu. Pot spływał strumieniami po jego twarzy i wsiakał ˛ w wilgotny kołnierz brazowej ˛ jedwabnej szaty. — Nazywam si˛e Greldik — o´swiadczył brodaty z˙ eglarz. — Wła´snie przybiłem do waszego nabrze˙za z ładunkiem towarów nale˙zacych ˛ do kupca Radeka z Boktoru. — Wr˛eczył Drasaninowi zwoje pergaminu. Droblek podejrzliwie zmru˙zył oczy. — Nie wiedziałem, z˙ e Radek interesuje si˛e handlem z południem. Sadziłem, ˛ z˙ e prowadzi interesy głównie w Sendarii i Arendii. Greldik oboj˛etnie wzruszył ramionami. — Nie pytałem go. Płaci, z˙ ebym przewoził na swoim statku jego towary, nie z˙ ebym wypytywał o jego interesy. Droblek przyjrzał si˛e im, a z jego twarzy nic nie dało si˛e wyczyta´c. Potem poruszył lekko palcami.

178

Czy wszystko tutaj jest tym, czym si˛e wydaje? Drasa´nska tajna mowa sprawiła, z˙ e tłuste palce nagle nabrały zwinno´sci. Czy mo˙zemy porozmawia´c otwarcie? zapytały palce cioci Pol. Jej gesty były pełne godno´sci, niemal archaiczne. Garion dostrzegał w nich pewien formalizm, nie widziany w znakach innych ludzi. Tak otwarcie, jak gdziekolwiek w tym siedlisku zarazy, odpowiedział Droblek. Masz dziwny akcent, pani. Jest w nim co´s, co chyba powinienem pami˛eta´c. . . Uczyłam si˛e tej mowy bardzo dawno temu, wyja´sniła. Oczywi´scie wiesz, kim jest naprawd˛e Radek z Boktoru. . . — Oczywi´scie — o´swiadczył gło´sno Droblek. — Wszyscy to wiedza.˛ Czasami nazywa siebie Ambarem z Kotu. To wtedy, kiedy załatwia interesy, które nie sa˛ legalne w s´cisłym sensie tego okre´slenia. — Mo˙ze sko´nczymy t˛e słowna˛ szermierk˛e? — zaproponowała spokojnie ciocia Pol. — Jestem pewna, z˙ e otrzymałe´s ju˙z instrukcje od króla Rhodara. Ta wymiana nic nie mówiacych ˛ zda´n jest troch˛e nu˙zaca. ˛ Twarz Drobleka pociemniała. — Przykro mi — o´swiadczył sztywno. — Potrzebuj˛e jednak czego´s wi˛ecej tytułem weryfikacji. — Nie bad´ ˛ z idiota,˛ Drobleku — huknał ˛ na niego Barak. — Popatrz dobrze. Jeste´s Alornem. Wiesz przecie˙z, kim jest ta dama. Drasanin spojrzał na cioci˛e Pol i nagle szeroko otworzył oczy. — To niemo˙zliwe — wyst˛ekał. — Czy wolisz, z˙ eby ci udowodniła? — zaproponował Hettar. Dom zadr˙zał od nagłego huku gromu. — Nie, nie — odmówił pospiesznie kupiec, wcia˙ ˛z gapiac ˛ si˛e na cioci˛e Pol. — Po prostu nie przyszło mi do głowy. . . to znaczy, nigdy. . . — zaplatał ˛ si˛e beznadziejnie. — Miałe´s jakie´s wie´sci od ksi˛ecia Kheldara albo mojego ojca? — zapytała ostro ciocia Pol. — Ojca? To znaczy. . . ? On te˙z w tym uczestniczy? — Doprawdy, Drobleku — zirytowała si˛e. — Czy ty nie wierzysz w wiadomo´sci, które ci przysłał król Rhodar? Droblek potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ jak człowiek, który próbuje uporzadkowa´ ˛ c my´sli. — Wybacz, lady Polgaro — przeprosił. — Po prostu mnie zaskoczyła´s. Trudno si˛e tak od razu przyzwyczai´c. Nie sadzili´ ˛ smy, z˙ e dotrzesz tak daleko na południe. — Jak z tego wynika, nie dotarły tu z˙ adne wie´sci od Kheldara ani od ojca? — Nie, pani. Ani słowa. Czy powinni tu by´c? — Tak mówili. Mieli albo tutaj na nas czeka´c, albo zostawi´c wiadomo´sc´ . — W Nyissie bardzo trudno jest gdziekolwiek przesła´c wie´sci — wytłumaczył kupiec. — Nie mo˙zna polega´c na ludziach. Ksia˙ ˛ze˛ i twój ojciec sa˛ mo˙ze niedaleko, a ich posłaniec pobładził ˛ w drodze. Kiedy´s wysłałem go´nca z informacja˛ do miejsca oddalonego od miasta nawet nie o trzydzie´sci mil. Dotarła po sze´sciu miesiacach. ˛ Nyissanin, który miał ja˛ przekaza´c, natrafił po drodze na k˛ep˛e pewnych jagód. Odnale´zli´smy go siedzacego ˛ w samym s´rodku tej k˛epy. Z u´smiechem. — Droblek skrzywił si˛e. — Mech go porastał — dodał. — Martwy? — zapytał Durnik. Droblek wzruszył ramionami. — Nie, po prostu bardzo szcz˛es´liwy. Jagody niezmiernie mu zasmakowały. Natychmiast zwolniłem go z pracy, ale chyba si˛e nie przejał. ˛ Z tego co wiem, wcia˙ ˛z jeszcze mo˙ze tam siedzie´c. — Jak rozbudowana jest twoja siatka w Sthiss Tor? — chciała wiedzie´c ciocia Pol. 179

Ze skromna˛ mina˛ Droblek rozło˙zył pulchne dłonie. — Udaje mi si˛e czasem natrafi´c tu czy tam na jaki´s strz˛ep informacji. Mam kilku ludzi w pałacu i ni˙zszego urz˛ednika w ambasadzie Tolnedry. Tolnedranie sa˛ bardzo dokładni — u´smiechnał ˛ si˛e zło´sliwie. — Taniej wypada, je´sli to oni wykonuja˛ cała˛ robot˛e, a ja kupuj˛e informacje, które zdobyli. — Pod warunkiem, z˙ e mo˙zesz uwierzy´c w to, co ci mówia˛ — zauwa˙zył Hettar. — Nigdy nie przyjmuj˛e niczego za dobra˛ monet˛e. Tolnedra´nski ambasador wie, z˙ e kupiłem jego człowieka. Od czasu do czasu usiłuje podsuna´ ˛c mi jaki´s fałszywy trop. — Czy ambasador wie, z˙ e ty wiesz? — spytał Hettar. — Oczywi´scie — roze´smiał si˛e grubas. — Ale nie przypuszcza, z˙ e jestem s´wiadomy faktu, z˙ e on wie, z˙ e ja wiem — roze´smiał si˛e znowu. — To okropnie skomplikowane, prawda? — Jak wi˛ekszo´sc´ drasa´nskich rozgrywek — stwierdził Barak. — Czy mówi ci co´s imi˛e Zedar? — zapytała ciocia Pol. — Słyszałem o nim, oczywi´scie. — Czy porozumiewał si˛e z Salmissra? ˛ Kupiec zmarszczył brwi. — Nie mog˛e potwierdzi´c na pewno. Nie słyszałem o tym, ale to jeszcze nie znaczy, z˙ e si˛e nie kontaktowali. Nyissa to mroczne miejsce, a pałac Salmissry jest najbardziej mroczny w całym kraju. Nie uwierzyliby´scie, jakie rzeczy si˛e tam dzieja.˛ — Ja bym uwierzyła. I jeszcze w kilka, których nawet nie zaczałe´ ˛ s si˛e domy´sla´c. — Odwróciła si˛e do pozostałych. — Chyba stan˛eli´smy w martwym punkcie. Nie mo˙zemy si˛e ruszy´c, dopóki nie dowiemy si˛e czego´s o Silku i Starym Wilku. — Czy zechcecie skorzysta´c z go´sciny w moim domu? — zaprosił ich Droblek. — Zostaniemy raczej na statku kapitana Greldika — odparła. — Jak sam powiedziałe´s, Nyissa to mroczne miejsce. Jestem pewna, z˙ e tolnedra´nski ambasador kupił paru ludzi u ciebie. — Naturalnie — przyznał Droblek. — Ale wiem których. — Nie b˛edziemy ryzykowa´c. Jest kilka powodów, dla których wolimy unika´c Tolnedran. Zostaniemy na pokładzie i postaramy si˛e nie rzuca´c w oczy. Daj nam zna´c, gdy tylko ksia˙ ˛ze˛ Kheldar si˛e skontaktuje. — To jasne. Ale i tak musicie zaczeka´c, a˙z przestanie pada´c. Posłuchajcie tylko. Ulewa b˛ebniła gło´sno o dach. — Długo to potrwa? — chciał wiedzie´c Durnik. Droblek wzruszył ramionami. — Zwykle około godziny. O tej porze roku deszcz pada ka˙zdego popołudnia. — Przypuszczam, z˙ e ochładza troch˛e powietrze. — Nie za bardzo. Na ogół potem jest jeszcze gorzej. — Drasanin otarł chusta˛ pot z tłustej twarzy. — Jak mo˙zesz tu z˙ y´c? — nie rozumiał kowal. Droblek u´smiechnał ˛ si˛e ironicznie. — Otyli ludzie nie podró˙zuja˛ zbyt cz˛esto. Zarabiam bardzo du˙zo pieni˛edzy, a rozgrywka z ambasadorem Tolnedry pozwala zaja´ ˛c umysł. Nie jest tak z´ le, kiedy człowiek si˛e przyzwyczai. Pomaga, je´sli cz˛esto sobie to powtarzam. Potem siedzieli w milczeniu i nasłuchiwali b˛ebnienia deszczu.

Rozdział 25

Przez nast˛epne dni pozostawali na statku Greldika, czekajac ˛ na wiadomo´sc´ od pana Wilka i Silka. Ce’Nedra odzyskała siły i wyszła na pokład ubrana w jasna˛ tunik˛e Driad, która˛ Garion uznał za odrobin˛e tylko mniej s´miała˛ ni˙z suknie nyissa´nskich kobiet. Wy´smiała go jednak, gdy zasugerował, z˙ e powinna jeszcze co´s na siebie wło˙zy´c. Z uporem, od którego miał ch˛ec´ zgrzyta´c z˛ebami, podj˛eła nauk˛e czytania i pisania. Siedzieli razem w jakim´s zakatku ˛ pokładu i m˛eczyli si˛e nad nudnymi ksi˛egami o tolnedra´nskiej dyplomacji. Garion miał wra˙zenie, z˙ e nauka trwa cała˛ wieczno´sc´ , cho´c w istocie był bystrym chłopcem i chłonał ˛ wiedz˛e wyjatkowo ˛ szybko. Ce’Nedra, zbyt bezmy´slna, by go pochwali´c, niemal bez tchu wyczekiwała na ka˙zdy bład ˛ i wykorzystywała najdrobniejsza˛ okazj˛e, by wykpi´c ucznia. Blisko´sc´ dziewczyny i delikatne, aromatyczne perfumy rozpraszały go i pocił si˛e w równym stopniu od przypadkowych dotkni˛ec´ dłoni, ramienia czy biodra, co od upału. Oboje byli młodzi, wi˛ec ona była nietolerancyjna, a on uparty. Lepki, wilgotny z˙ ar sprawiał, z˙ e irytowali si˛e łatwo i lekcje cz˛esto ko´nczyły si˛e sprzeczkami. Pewnego ranka zobaczyli przy niedalekim nabrze˙zu czarny nyissa´nski statek z rejowym o˙zaglowaniem. Bryza niosła ku nim ohydny fetor. — Co tak cuchnie? — zapytał Garion jednego z marynarzy. — Statek niewolniczy — odparł ponuro Cherek, wskazujac ˛ r˛eka.˛ — Na morzu mo˙zna je wyczu´c z dwudziestu mil. Garion spojrzał na brzydki czarny okr˛et i zadr˙zał. Barak z Mandorallenem spacerowali wła´snie po pokładzie i stan˛eli przy relingu obok Gariona. — Wyglada ˛ jak płaskodenna łódka — stwierdził Barak z gł˛eboka˛ pogarda.˛ Był nagi do pasa, a pot˛ez˙ ny tors ociekał potem. — I cuchnie jak otwarty s´ciek — poskar˙zył si˛e. — Przydałby mu si˛e solidny po˙zar. — Straszny to handel, lordzie Baraku — westchnał ˛ Mandorallen. — Od niezliczonych stuleci Nyissa bogaci si˛e na ludzkim nieszcz˛es´ciu. — Czy to drasa´nskie nabrze˙ze? — Oczy Baraka zw˛eziły si˛e gro´znie. — Nie — wyja´snił Garion. — Marynarze mówili, z˙ e wszystko po tamtej stronie nale˙zy do Nyissy. — To fatalnie — mruknał ˛ pot˛ez˙ ny Cherek. Grupa ludzi w kolczugach i czarnych płaszczach wmaszerowała na nabrze˙ze, gdzie przycumowano niewolniczy statek. Zatrzymała si˛e obok rufy. — Ojoj! — zawołał Barak. — Gdzie Hettar? — Pod pokładem — odparł chłopiec. — O co chodzi? — Trzeba na niego uwa˙za´c. Ci tam to Murgowie.

181

Nyissa´nscy marynarze z ogolonymi głowami otworzyli klap˛e i rzucili w głab ˛ ładowni kilka szorstkich polece´n. Na pokład wolno wychodzili przygn˛ebieni ludzie. Ka˙zdy miał z˙ elazna˛ obro˙ze˛ , a długi ła´ncuch spinał je razem. Mandorallen zesztywniał na moment i zaczał ˛ przeklina´c. — Co si˛e stało? — zapytał Barak. — Arendowie! — wykrzyknał ˛ rycerz. — Słyszałem o tym, ale zaprawd˛e nie chciałem wierzy´c. — O czym słyszałe´s? — Straszne pogłoski od kilku ju˙z lat kra˙ ˛za˛ po Arendii — wyja´snił blady z w´sciekło´sci Mandorallen. — Podobno niektórzy szlachcice bogaca˛ si˛e czasem, sprzedajac ˛ Nyissanom swych poddanych. — Wyglada ˛ na to, z˙ e to nie tylko pogłoski — zauwa˙zył Barak. — Tam — warknał ˛ Mandorallen. — Widzicie godło na tunice tego człowieka? To herb barona Vo Toral. Sławna jest jego rozrzutno´sc´ , nie sadziłem ˛ wszak˙ze, z˙ e to człek bez honoru. Ogłosz˛e to publicznie, gdy tylko do Arendii powróc˛e. — A co ci z tego przyjdzie? — B˛edzie zmuszony mnie wyzwa´c. Na jego ciele wyka˙ze˛ jego łajdactwa. — Poddany czy niewolnik. . . — Barak wzruszył ramionami. — Co za ró˙znica. — Ci ludzie maja˛ swoje prawa — przekonywał go Mandorallen. — Ich pan ma obowiazek ˛ dba´c o nich i ochrania´c. Tego wymaga od nas rycerskie s´lubowanie. Ta podła sprzeda˙z okryła cieniem honor ka˙zdego arendzkiego rycerza. Nie spoczn˛e, póki nie uwolni˛e niegodnego barona od jego haniebnego z˙ ywota. — Ciekawy pomysł — przyznał Barak. — Mo˙ze si˛e z toba˛ wybior˛e. Na pokład wyszedł Hettar i Barak natychmiast stanał ˛ przy nim. Zaczał ˛ tłumaczy´c co´s cicho, trzymajac ˛ mocno rami˛e Algara. — Niech troch˛e poskacza˛ — rozkazał chrapliwie który´s z Murgów. — Chc˛e sprawdzi´c, czy który nie utyka. Pot˛ez˙ ny Nyissanin rozwinał ˛ długi bicz i zaczał ˛ zr˛ecznie uderza´c w nogi skutych ludzi. Niewolnicy podskakiwali rozpaczliwie. — Psiakrew! — zaklał ˛ Mandorallen. Zacisnał ˛ palce na relingu, a˙z zbielały kostki. — Spokojnie — ostrzegł Garion. — Ciocia Pol mówi, z˙ e nie powinni´smy si˛e pokazywa´c. — To nie do zniesienia! — krzyknał ˛ rycerz. Ła´ncuch wia˙ ˛zacy ˛ niewolników był stary i przerdzewiały. Gdy jeden z nich potknał ˛ si˛e i upadł, p˛ekło ogniwo i nieszcz˛es´nik stwierdził nagle, z˙ e jest wolny. Ze zwinno´scia˛ zrodzona˛ z rozpaczy poderwał si˛e na nogi, zrobił dwa szybkie kroki i skoczył z nabrzez˙ a w m˛etne wody rzeki. — Człowieku, tutaj! — zawołał Mandorallen. Pot˛ez˙ ny Nyissanin z batem za´smiał si˛e szorstko i wskazał uciekajacego ˛ niewolnika. — Patrzcie — powiedział. — Zatrzymaj go, durniu — warknał ˛ jeden z Murgów. — Płaciłem za niego złotem. — Za pó´zno. — Nyissanin spojrzał na niego z nieprzyjemnym u´smiechem. — Patrz. Płynacy ˛ wrzasnał ˛ nagle i zniknał ˛ pod powierzchnia.˛ Kiedy si˛e wynurzył, jego ramiona i twarz pokrywały o´slizgłe, długie na stop˛e pijawki, od których roiło si˛e w tych wodach. M˛ez˙ czyzna odrywał je, wyszarpujac ˛ kawałki ciała. Murgowie wybuchn˛eli s´miechem. Umysł Gariona eksplodował. Chłopiec skoncentrował si˛e i wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e w stron˛e nabrze˙za, tu˙z obok ich statku. — Bad´ ˛ z tam! — powiedział. 182

Miał wra˙zenie, z˙ e przepływa przez niego ogromna fala energii. Prawie nieprzytomny, zatoczył si˛e na Mandorallena. Huk w głowie ogłuszał. Nagle skr˛ecajacy ˛ si˛e i pokryty pijawkami niewolnik le˙zał na brzegu. Chłopiec poczuł niezno´sne wyczerpanie; upadłby, gdyby nie Mandorallen. — Gdzie on zniknał? ˛ — Barak nadal obserwował spieniona˛ powierzchni˛e rzeki w miejscu, gdzie jeszcze przed chwila˛ był niewolnik. — Utonał? ˛ Mandorallen bez słowa wskazał dr˙zac ˛ a˛ dłonia˛ nieszcz˛es´nika, który wcia˙ ˛z poruszał si˛e słabo na drasa´nskim nabrze˙zu, mniej wi˛ecej dwadzie´scia jardów przed dziobem statku. Barak spojrzał na niewolnika, potem znowu na rzek˛e. Zamrugał oszołomiony. Niewielka łód´z z czterema Nyissanami u wioseł odbiła od tamtego nabrze˙za i wolno płyn˛eła w stron˛e okr˛etu Greldika. Na dziobie stał wysoki Murgo z zagniewana˛ twarza.˛ — Jest u was moja własno´sc´ ! — krzyknał ˛ przez dzielac ˛ a˛ ich wod˛e. — Natychmiast oddajcie mi niewolnika. — Mo˙ze tu przyjdziesz i sam go zabierzesz, Murgu? — odpowiedział Barak, puszczajac ˛ rami˛e Hettara. Algar przeszedł na burt˛e, zatrzymujac ˛ si˛e tylko, by podnie´sc´ długi bosak. — Czy b˛ed˛e mógł odej´sc´ nie napastowany? — zapytał z powatpiewaniem ˛ Murgo. — Czemu nie zejdziesz na lad? ˛ Przedyskutujemy t˛e spraw˛e — zaproponował uprzejmie Barak. — Naruszacie moje prawo własno´sci. — Ale˙z skad. ˛ Oczywi´scie, sytuacja prawna jest dosy´c delikatna. To nabrze˙ze jest terytorium Drasni, a w Drasni niewolnictwo jest zakazane. A skoro tak, ten człowiek ju˙z do ciebie nie nale˙zy. — Sprowadz˛e ludzi — zagroził Murgo. — Je´sli trzeba, odbierzemy go siła.˛ — Obawiam si˛e, z˙ e b˛edziemy musieli to uzna´c za inwazj˛e na terytorium Alornów — ostrzegł z demonstracyjnym z˙ alem Barak. — Pod nieobecno´sc´ naszych drasa´nskich kuzynów b˛edziemy wła´sciwie zmuszeni, by podja´ ˛c odpowiednie kroki w obronie tego nabrze˙za. Co o tym sadzisz, ˛ Mandorallenie? — Twoje rozumowanie wyjatkow ˛ a˛ odznacza si˛e precyzja,˛ panie — odparł rycerz. — Powszechny obyczaj nakłada na ludzi honoru moralny obowiazek ˛ obrony posiadłos´ci krewniaków pod ich nieobecno´sc´ . — No wła´snie — o´swiadczył Murgowi Barak. — Mój przyjaciel jest Arendem, wi˛ec w tej materii człowiekiem neutralnym. Musimy chyba przyja´ ˛c jego interpretacj˛e sporu. Marynarze Greldika wspinali si˛e ju˙z po takielunku i zwisali na linach jak wielkie, zło´sliwe małpy. Bawili si˛e bronia˛ i u´smiechali gro´znie, patrzac ˛ na intruza. — Jest jeszcze jeden sposób — stwierdził złowró˙zebnie Murgo. Garion poczuł, jak zaczyna tworzy´c si˛e moc. Słaby d´zwi˛ek rozbrzmiewał echem w jego głowie. Chłopiec wyprostował si˛e, opierajac ˛ dłonie o reling. Odczuwał potworna˛ słabo´sc´ , ale opanował si˛e i spróbował zebra´c siły. — Do´sc´ ju˙z tego — poleciła surowo ciocia Pol. Wyszła na pokład razem z Durnikiem i Ce’Nedra.˛ — Prowadzili´smy tylko dyskusj˛e na tematy prawne — wyja´snił niewinnie Barak. — Wiem, co robili´scie — warkn˛eła. Lodowatym wzrokiem spojrzała ponad pasem wody na łód´z Murga. — Lepiej stad ˛ odejd´z — poradziła. — Musz˛e najpierw co´s odebra´c — odparł tamten. — Na twoim miejscu nie upierałabym si˛e. — Zobaczymy. 183

Wyprostował si˛e i zaczał ˛ mrucze´c jakby do siebie, poruszajac ˛ r˛ekami w serii złoz˙ onych gestów. Garion poczuł, z˙ e co´s go odpycha — prawie jak wiatr, cho´c powietrze było zupełnie nieruchome. — Staraj si˛e nie pomyli´c — poradziła spokojnie ciocia Pol. — Je´sli zapomnisz cho´cby najdrobniejszy fragment, wszystko wybuchnie ci w twarz. Człowiek w łódce zamarł, a po jego obliczu przemknał ˛ wyraz niepokoju. Tajemniczy wiatr ustał. Murgo zaczał ˛ od nowa i całkowicie skoncentrowany kre´slił w powietrzu jakie´s wzory. — Tak si˛e to robi, Grolimie — ciocia Pol lekko poruszyła dłonia,˛ a Garion poczuł nagły podmuch: jakby odpychajacy ˛ go wiatr odwrócił si˛e nagle i powiał w przeciwnym kierunku. Murgo zamachał r˛ekami, potknał ˛ si˛e i upadł na dno łodzi, która odpłyn˛eła kilka jardów do tyłu, jak gdyby kto´s pchnał ˛ ja˛ mocno. Grolim podniósł si˛e na łokciu. Miał wytrzeszczone oczy i s´miertelnie blada˛ twarz. — Wracaj do swego pana, psie — rzuciła jadowicie ciocia Pol. — Niech ci˛e wychłoszcze za to, z˙ e nie opanowałe´s nale˙zycie lekcji. Grolim przemówił nerwowo do Nyissan u wioseł, a ci zawrócili natychmiast. — Dojrzewała nam tu s´liczna mała bitwa, Polgaro — poskar˙zył si˛e Barak. — Musiała´s wszystko popsu´c? — Mo˙ze by´s tak wydoro´slał — rzuciła oboj˛etnie. Potem spojrzała na Gariona; oczy jej płon˛eły, a biały lok nad czołem był struga˛ ognia. — Ty idioto! Najpierw nie chcesz słucha´c z˙ adnych instrukcji, a potem atakujesz jak w´sciekły byk! Czy masz chocia˙z poj˛ecie, jaki zgiełk wywołuje translokacja? Zawiadomiłe´s o naszej obecno´sci ka˙zdego Grolima w Sthiss Tor! — On umierał. — Chłopiec bezradnie wskazał le˙zacego ˛ na brzegu niewolnika. — Musiałem co´s zrobi´c. — Był trupem ju˙z w chwili, kiedy dotknał ˛ wody — odparła zimno. — Spójrz na niego. Niewolnik zesztywniał w s´miertelnym cierpieniu. Głow˛e miał wykr˛econa,˛ ciało wygi˛ete w łuk i szeroko otwarte usta. Najwyra´zniej był martwy. — Co mu si˛e stało? — Garion poczuł nagle mdło´sci. — Te pijawki sa˛ jadowite. Ukaszeniami ˛ parali˙zuja˛ ofiary, a potem karmia˛ si˛e nimi. Serce tego nie wytrzymało. Dla umarłego zdradziłe´s nas przed Grolimami. ˙ jeszcze, kiedy to zrobiłem — protestował Garion. — Krzyczał o pomoc. — Zył Był w´sciekły bardziej ni˙z kiedykolwiek w z˙ yciu. — Nie mo˙zna było mu pomóc — odparła lodowato, wr˛ecz brutalnie. — Co z ciebie za potwór? — zapytał przez zaci´sni˛ete z˛eby. — Czy nie masz uczu´c? Pozwoliłaby´s mu umrze´c, tak? — Nie sadz˛ ˛ e, by była to odpowiednia chwila i miejsce na takie rozmowy. — Nie. To jest odpowiednia chwila, ciociu, wła´snie ta. Nie jeste´s nawet człowiekiem, wiesz? Odrzuciła´s swoje człowiecze´nstwo tak dawno, z˙ e nawet nie pami˛etasz, kiedy to było. Masz cztery tysiace ˛ lat. Całe nasze z˙ ycie przemija, gdy ty mrugniesz okiem. Jeste´smy dla ciebie zabawa,˛ rozrywka˛ na krótki czas. Dla własnej przyjemnos´ci manipulujesz nami jak kukiełkami. No wi˛ec ja nie chc˛e ju˙z by´c sterowany. Mi˛edzy nami wszystko sko´nczone. Prawdopodobnie posunał ˛ si˛e dalej, ni˙z zamierzał, ale gniew w nim wezbrał i słowa jakby wyrywały si˛e same, zanim zda˙ ˛zył je powstrzyma´c. Patrzyła na niego z twarza˛ tak blada,˛ jakby ja˛ nagle uderzył. Po chwili si˛e opanowała. — Ty głupi dzieciaku — powiedziała głosem tym straszniejszym, z˙ e zupełnie cichym. — Sko´nczone? Miedzy nami? Nigdy nie zdołasz poja´ ˛c, co musiałam uczyni´c, 184

by sprowadzi´c ci˛e na ten s´wiat. Przez ponad tysiac ˛ lat byłe´s moja˛ jedyna˛ troska.˛ Dla ciebie prze˙zyłam strat˛e i ból tak wielkie, z˙ e nigdy nie zdołasz zrozumie´c, co te słowa naprawd˛e moga˛ oznacza´c. Dla ciebie z˙ yłam w n˛edzy i ubóstwie po kilkaset lat z rz˛edu. Dla ciebie oddałam własna˛ siostr˛e, która˛ kochałam bardziej ni˙z swoje z˙ ycie. Dla ciebie przeszłam przez ogie´n i przez rozpacz dziesi˛ec´ razy gorsza˛ od płomieni. I ty my´slisz, z˙ e to była zabawa? Jaka´s bezcelowa rozrywka? Sadzisz, ˛ z˙ e wszystko, co robiłam dla ciebie przez tysiac ˛ lat i wi˛ecej, przyszło mi bez trudu? Mi˛edzy nami nigdy nic si˛e nie sko´nczy, Belgarionie. Nigdy! Je´sli to konieczne, b˛edziemy razem a˙z po kres dni. Nigdy nie b˛edzie sko´nczone. Zbyt wiele jeste´s mi winien! Zaległa przera˙zajaca ˛ cisza. Pozostali, zaszokowani z˙ arem słów cioci Pol, spogladali ˛ najpierw na nia,˛ potem na Gariona. Nie mówiac ˛ nic wi˛ecej, ciocia Pol odwróciła si˛e i zeszła pod pokład. Garion rozejrzał si˛e bezradnie, nagle straszliwie zawstydzony i straszliwie samotny. — Przecie˙z musiałem to zrobi´c. Prawda? — zapytał, nie zwracajac ˛ si˛e do nikogo. Sam nie był pewien, o co wła´sciwie pyta. Wszyscy na niego patrzeli, ale nikt nie odpowiedzi na pytanie.

Rozdział 26

Po południu znowu napłyn˛eły chmury, a grom zahuczał z oddali, gdy tylko deszcz lunał ˛ na parujace ˛ miasto. Popołudniowa burza zaczynała si˛e chyba codziennie o tej samej porze i zda˙ ˛zyli si˛e ju˙z do niej przyzwyczai´c. Wszyscy zeszli na dół i piekli si˛e w upale, a deszcz b˛ebnił o pokład. Garion siedział sztywno, oparty plecami o d˛ebowa˛ wr˛eg˛e okr˛etu i obserwował cioci˛e Pol. Twarz miał uparta˛ i oczy pełne zaci˛eto´sci. Nie zwracała na niego uwagi i rozmawiała cicho z Ce’Nedra.˛ W luku stanał ˛ kapitan Greldik. Twarz i broda ociekały mu woda.˛ — Przyszedł ten Drasanin, Droblek — oznajmił. — Mówi, z˙ e ma wa˙zna˛ wiadomo´sc´ . — Przy´slij go — poprosił Barak. Droblek przecisnał ˛ swe pot˛ez˙ ne cielsko przez waski ˛ otwór. Był zupełnie przemoczony i stał kapiac ˛ woda˛ na podłog˛e. Wytarł twarz. — Mokro na dworze — o´swiadczył. — Zauwa˙zyli´smy — odparł Hettar. — Otrzymali´smy wiadomo´sc´ . — Droblek zwrócił si˛e do cioci Pol. — Od ksi˛ecia Kheldara. — Wreszcie — odetchn˛eła. — On i Belgarath płyna˛ w dół rzeki. O ile mogłem zrozumie´c, b˛eda˛ tu za kilka dni, najwy˙zej tydzie´n. Posłaniec nie był zbyt dokładny. Ciocia Pol spojrzała pytajaco. ˛ — Goraczka ˛ — wyja´snił Droblek. — To Drasanin, wi˛ec mo˙zna na nim polega´c. Jeden z moich agentów na placówce handlowej w gł˛ebi kraju. Ale złapał jaka´ ˛s zaraz˛e, których pełno w tym cuchnacym ˛ bagnie. Teraz troch˛e majaczy. Mamy nadziej˛e, z˙ e za dzie´n, mo˙ze dwa zdusimy goraczk˛ ˛ e i dowiemy si˛e czego´s sensownego. Przybyłem tutaj, gdy tylko ogólnie zrozumiałem, o co chodzi w tej wiadomo´sci. My´slałem, z˙ e b˛edziecie chcieli wiedzie´c jak najszybciej. — Jeste´smy ci wdzi˛eczni za trosk˛e. — Posłałbym słu˙zacego, ˛ ale w Sthiss Tor wiadomo´sci cz˛esto nie docieraja˛ na miejsce, a słu˙zba potrafi wszystko pokr˛eci´c. — U´smiechnał ˛ si˛e nagle. — Oczywi´scie, to nie jest prawdziwy powód. — Oczywi´scie. — Ciocia Pol odpowiedziała u´smiechem. — Grubi ludzie przejawiaja˛ skłonno´sc´ do siedzenia na miejscu i pozwalaja,˛ by inni chodzili w ich imieniu. Jednak ton wiadomo´sci króla Rhodara sugerował, z˙ e wasza misja jest mo˙ze najwa˙zniejsza˛ rzecza,˛ jaka w tej chwili dzieje si˛e na s´wiecie. Chciałem mie´c w niej swój udział. — Skrzywił si˛e. — Chyba wszyscy od czasu do czasu stajemy si˛e dziecinni.

186

— Jak powa˙zny jest stan zdrowia posła´nca? — zapytała ciocia Pol. Droblek wzruszył ramionami. — Kto to wie? Połowa chorób w Nyissie nie ma nawet nazw i wła´sciwie nie potrafimy ich od siebie odró˙zni´c. Czasami ludzie umieraja˛ bardzo szybko, czasami goraczka ˛ ciagnie ˛ si˛e tygodniami. A czasem kto´s nawet wyzdrowieje. Mo˙zemy tylko dba´c o wygod˛e chorego i czeka´c, co z tego wyniknie. — Pójd˛e tam zaraz. — Wstała. — Durniku, mógłby´s przynie´sc´ z naszych baga˙zy t˛e zielona˛ sakw˛e? B˛ed˛e potrzebowała ziół. — Ryzykujesz zara˙zenie, pani — ostrzegł Droblek. — To niezbyt rozsadne. ˛ — Nic mi nie grozi. Chc˛e porozmawia´c z tym posła´ncem, a wyleczenie go jest jedyna˛ metoda˛ uzyskania jakichkolwiek informacji. — Durnik i ja pójdziemy z toba˛ — zaofiarował si˛e Barak. Spojrzała na niego z uwaga.˛ — Eskorta na pewno ci nie zaszkodzi — przekonywał. — Jak chcecie. — Wło˙zyła płaszcz i naciagn˛ ˛ eła kaptur. — To mo˙ze potrwa´c cała˛ noc — uprzedziła Greldika. — W mie´scie sa˛ Grolimowie, wi˛ec niech marynarze uwa˙zaja.˛ Po´slij na wacht˛e kilku trze´zwych. — Trze´zwych, pani? — powtórzył niewinnie. — Słyszałam s´piew z kwater załogi, kapitanie — odparła nieco sztywno. — Cherekowie nie s´piewaja,˛ je´sli nie sa˛ pijani. Lepiej zaszpuntuj na dzisiaj baryłki ale. Mo˙zemy i´sc´ , Drobleku? — Oczywi´scie, pani. — Grubas posłał Greldikowi porozumiewawcze spojrzenie. Kiedy wyszli, Garion poczuł ulg˛e. M˛eczył go ju˙z wysiłek demonstrowania urazy w obecno´sci cioci Pol. Znalazł si˛e w trudnej sytuacji. Groza i odraza do siebie, jaka˛ odczuwał od dnia, gdy w Lesie Driad skierował straszliwy płomie´n na Chamdara, były coraz silniejsze i wreszcie stały si˛e nie do zniesienia. Z l˛ekiem czekał ka˙zdej nocy, gdy˙z zawsze prze˙zywał taki sam koszmar. Co noc widział, jak Chamdar ze zw˛eglona˛ twarza˛ wyciaga ˛ r˛ek˛e, błagajac ˛ „Panie, łaski”. I co noc widział straszny płomie´n, jaki trysnał ˛ z jego własnej dłoni w odpowiedzi na pro´sb˛e tamtego. W tym ogniu spłon˛eła nienawi´sc´ , jaka˛ niósł w sobie od Val Alorn. Zemsta była tak absolutna, z˙ e w z˙ aden sposób nie mógł skry´c si˛e przed odpowiedzialno´scia.˛ Poranny wybuch gniewu skierowany był bardziej przeciwko niemu samemu ni˙z przeciw cioci Pol. Nazwał ja˛ potworem, ale to potwora w sobie nienawidził. Przera˙zajacy ˛ katalog tego, co przecierpiała dla niego przez niezliczone lata, a tak˙ze pasja, z jaka˛ mówiła — dowód, z˙ e słowa Gariona sprawiły ból — rozdzierały mu dusz˛e. Wstydził si˛e, wstydził tak bardzo, z˙ e nie s´miał nawet popatrze´c przyjaciołom w oczy. Siedział samotny, z pustym spojrzeniem, a słowa cioci Pol rozbrzmiewały echem w jego my´slach. Burza mijała i deszcz osłabł ju˙z wyra´znie. Drobne plu´sni˛ecia kropel znaczyły m˛etna˛ powierzchni˛e rzeki. Niebo zacz˛eło si˛e przeja´snia´c, a sło´nce opadło w kł˛eby chmur, barwiac ˛ je gniewna˛ czerwienia.˛ Garion wyszedł na pokład, by w samotno´sci zmaga´c si˛e z niespokojnym sumieniem. Po chwili usłyszał za soba˛ lekkie kroki. — Pewnie jeste´s z siebie dumny? — spytała zaczepnie Ce’Nedra. — Zostaw mnie w spokoju. — Nic z tego. Mam zamiar wytłumaczy´c ci dokładnie, co wszyscy my´slimy o twoim porannym wystapieniu. ˛ — Nie chc˛e tego słysze´c. — To szkoda. Bo i tak ci powiem. — Nie b˛ed˛e słuchał.

187

— Owszem, b˛edziesz. — Chwyciła go za rami˛e i odwróciła twarza˛ do siebie. Oczy jej płon˛eły, a drobna twarzyczka wyra˙zała wielki gniew. — To, co zrobiłe´s, jest niewybaczalne. Twoja ciocia wychowywała ci˛e od małego. Była dla ciebie matka.˛ — Moja matka nie z˙ yje. — Lady Polgara jest jedyna˛ matka,˛ jaka˛ znałe´s. I jak jej dzi˛ekujesz? Nazwałe´s ja˛ potworem. Oskar˙zyłe´s, z˙ e nie ma uczu´c. — Nie słucham ci˛e! — zawołał Garion. Zakrył dło´nmi uszy, cho´c wiedział, z˙ e to dziecinne, a nawet infantylne. Ksi˛ez˙ niczka Ce’Nedra zawsze jako´s przywoływała w nim to, co najgorsze. — Zabierz r˛ece! — rozkazała d´zwi˛ecznym głosem. — Wysłuchasz mnie, cho´cbym miała krzycze´c. Przera˙zony, z˙ e naprawd˛e to zrobi, Garion opu´scił dłonie. — Nosiła ci˛e na r˛ekach, kiedy byłe´s mały — mówiła dalej Ce’Nedra, jakby wiedziała, gdzie jest najczulszy punkt zranionego sumienia chłopca. — Obserwowała twoje pierwsze kroki. Karmiła ci˛e i pilnowała. Pocieszała, kiedy si˛e bałe´s albo byłe´s chory. Czy tak zachowuje si˛e potwór? Czy wiesz, z˙ e ona stale na ciebie patrzy? Wystarczy, z˙ e si˛e potkniesz, a niemal wyciaga ˛ r˛ek˛e, by ci˛e podtrzyma´c. Widziałam, jak ci˛e przykrywa, kiedy s´pisz. Czy tak wyglada ˛ kto´s, kto nie ma uczu´c? — Mówisz o rzeczach, których nie rozumiesz — odpowiedział Garion. — Prosz˛e, zostaw mnie samego. — Prosz˛e? — powtórzyła drwiaco. ˛ — Có˙z za niezwykła chwila, z˙ e akurat teraz przypomniałe´s sobie o grzeczno´sci. Nie pami˛etam, z˙ eby´s rano mówił „prosz˛e”. Nie słyszałam ani jednego „prosz˛e”. Zreszta˛ „dzi˛ekuj˛e” te˙z nie. Wiesz, kim jeste´s, Garionie? Rozpuszczonym smarkaczem. ˙ Tego ju˙z było za wiele. Zeby ta samolubna, uparta ksi˛ez˙ niczka s´miała jego nazwa´c rozpuszczonym smarkaczem? Tego Garion nie mógł znie´sc´ . Rozw´scieczony, zaczał ˛ krzycze´c. Wi˛ekszo´sc´ gło´snych wypowiedzi była zupełnie niezrozumiała, ale sam krzyk poprawiał mu nastrój. Zacz˛eli od wzajemnych oskar˙ze´n, lecz dyskusja szybko przeszła na przezwiska. Ce’Nedra chrypiała jak przekupka z Camaaru, a głos Gariona zgrzytał i c´ wierkał na zmian˛e m˛eskim barytonem i chłopi˛ecym tenorem. Wygra˙zali sobie palcami i krzyczeli. Ce’Nedra tupała nogami, a Garion wymachiwał ramionami. Ogólnie rzecz biorac, ˛ była to znakomita sprzeczka. Kiedy si˛e sko´nczyła, Garion czuł si˛e o wiele lepiej. Wywrzaskiwanie obelg było niewinna˛ rozrywka˛ wobec strasznych rzeczy, jakie powiedział rano cioci Pol. Pozwoliło nieszkodliwie rozładowa´c zmieszanie i gniew. Pod koniec, jak zwykle, Ce’Nedra uciekła si˛e do płaczu i odbiegła, a on poczuł si˛e nie tyle zawstydzony, ile raczej jak dure´n. Dasał ˛ si˛e jeszcze chwil˛e, mruczac ˛ pod nosem wyjatkowo ˛ udane obelgi, których nie zda˙ ˛zył wykorzysta´c, potem westchnał ˛ i w zadumie stanał ˛ przy relingu, by patrze´c, jak noc spowija ociekajace ˛ wilgocia˛ miasto. Cho´c nigdy by tego nie przyznał, nawet wobec siebie, był wdzi˛eczny ksi˛ez˙ niczce. Ten absurdalny wybuch rozja´snił mu umysł. Teraz widział wyra´znie, z˙ e winien jest cioci Pol przeprosiny. Zaatakował ja,˛ pchany wyrzutami sumienia, próbujac ˛ jako´s obarczy´c ja˛ wina.˛ Tymczasem w z˙ aden sposób nie mógł zrzuci´c z siebie odpowiedzialno´sci. Pogodził si˛e z tym i od razu poczuł lepiej. Zapadał mrok. Tropikalna noc była ciemna, a z bagiennych bezdro˙zy dobiegał zapach gnijacej ˛ ro´slinno´sci i st˛echłej wody. Jaki´s zło´sliwy owad wpełzł pod tunik˛e i zaczał ˛ gry´zc´ mi˛edzy łopatkami, gdzie Garion nie mógł dosi˛egna´ ˛c. Nie było z˙ adnego ostrze˙zenia — najmniejszego d´zwi˛eku, zakołysania statku, poczucia zagro˙zenia. Kto´s chwycił go z tyłu za ramiona, kto´s zasłonił usta i nos wilgotna˛

188

szmatka.˛ Próbował walczy´c, ale trzymajace ˛ go r˛ece były zbyt silne. Chciał skr˛eci´c głow˛e i zawoła´c o pomoc. Szmatka pachniała dziwnie — duszacym ˛ jakby, przesyconym mdlac ˛ a˛ słodycza˛ aromatem. Czuł senno´sc´ i coraz słabiej stawiał opór. Raz jeszcze spróbował si˛e wyrwa´c, a potem senno´sc´ zwyci˛ez˙ yła i Garion osunał ˛ si˛e w nie´swiadomo´sc´ .

Rozdział 27

Szli jakim´s długim korytarzem. Garion całkiem wyra´znie widział kamienne płyty podłogi. Trzech m˛ez˙ czyzn niosło go twarza˛ w dół, a głowa kiwała mu si˛e i podskakiwała bole´snie. Usta miał suche i wcia˙ ˛z czuł ten duszacy, ˛ słodki zapach, jaki przesycał szmatk˛e, która˛ przycisn˛eli mu do twarzy. Podniósł głow˛e i spróbował si˛e rozejrze´c. — Obudził si˛e — oznajmił człowiek, trzymajacy ˛ jego rami˛e. — Nareszcie — mruknał ˛ inny. — Za długo trzymałe´s mu tampon przy twarzy, Issusie. — Wiem, co robi˛e — odparł pierwszy. — Połó˙zcie go. — Potrafisz usta´c? — zapytał Gariona. Szczecina porastała jego ogolona˛ czaszk˛e, a długa blizna biegła od czoła do brody wprost przez pomarszczony, pusty oczodół. Przewiazana ˛ w pasie szata była brudna i poplamiona. — Wstawaj — rozkazał sycza˛ cym głosem. Tracił ˛ Gariona noga.˛ Chłopiec spróbował si˛e podnie´sc´ . Kolana mu dr˙zały, wi˛ec podparł si˛e r˛eka˛ o mur. Kamienie były zimne i pokryte jakby ple´snia.˛ — Poprowad´zcie go — polecił Issus dwóm pozostałym. Chwycili Gariona pod r˛ece i wpół niosac, ˛ wpół ciagn ˛ ac ˛ ruszyli wilgotnym korytarzem za jednookim. W ko´ncu dotarli do miejsca, które przypominało nie tyle pokój, co raczej spory plac pod dachem. Pot˛ez˙ ne rze´zbione filary podtrzymywały wysoki strop, a małe lampki oliwne zwisały na ła´ncuchach lub stały na kamiennych półkach w filarach. Garion dostrzegł jaki´s ruch: grupy ludzi w wielokolorowych szatach sun˛eły z miejsca na miejsce, pogra˙ ˛zone w sennym ot˛epieniu. — Ty — warknał ˛ Issus do pulchnego młodego człowieka o rozmarzonych oczach. — Powiedz Sadiemu, głównemu eunuchowi, z˙ e mamy chłopca. — Sam mu powiedz — odparł piskliwym głosem zaczepiony. — Nie przyjmuj˛e rozkazów od takich jak ty, Issusie. Issus zdzielił go w twarz. — Uderzyłe´s mnie! — zawył pulchny młodzian, si˛egajac ˛ dłonia˛ do ust. — Warga mi teraz krwawi. . . widzisz? — Wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e, by pokaza´c krew. — Je´sli nie zrobisz tego, co ci kazałem, poder˙zn˛e twoje tłuste gardło — o´swiadczył Issus chłodnym, oboj˛etnym tonem. — Poskar˙ze˛ Sadiemu, co tu wyczyniasz. — Prosz˛e bardzo. A skoro ju˙z tam b˛edziesz, powiedz mu przy okazji, z˙ e mamy tego chłopaka, którego chciała królowa. Pulchny młody człowiek odszedł pospiesznie. — Eunuchy! — mruknał ˛ pogardliwie jeden z m˛ez˙ czyzn trzymajacych ˛ Gariona. — Sa˛ z nich pewne korzy´sci — za´smiał si˛e chrapliwie drugi. — Bra´c chłopaka — rozkazał Issus. — Sadi nie lubi czeka´c.

190

Pociagn˛ ˛ eli Gariona przez o´swietlona˛ hal˛e. Kilku n˛edznie wygladaj ˛ acych ˛ m˛ez˙ czyzn o splatanych ˛ włosach i brodach siedziało skutych razem na podłodze. — Wody — wychrypiał jeden z nich. — Błagam. Wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e. Issus zatrzymał si˛e i popatrzył zdumiony. — Dlaczego on ciagle ˛ ma j˛ezyk? — zapytał pilnujacego ˛ wi˛ez´ niów stra˙znika. Ten wzruszył ramionami. — Nie mieli´smy czasu si˛e tym zaja´ ˛c. — Znajd´z chwil˛e. Je´sli który´s z kapłanów usłyszy, z˙ e on gada, wezma˛ ci˛e na przesłuchanie. A to ci si˛e nie spodoba. — Nie boj˛e si˛e kapłanów — odparł stra˙znik, ale nerwowo obejrzał si˛e przez rami˛e. — Lepiej si˛e bój — poradził mu Issus. — I napój te zwierzaki. Martwe nikomu nie przyniosa˛ po˙zytku. Ruszył dalej, a za nim dwaj m˛ez˙ czy´zni prowadzacy ˛ Gariona. W zacienionym obszarze mi˛edzy dwoma filarami zatrzymał si˛e znowu. — Z drogi — rzucił czemu´s le˙zacemu ˛ w mroku. Stwór poruszył si˛e niech˛etnie. Garion spostrzegł z odraza,˛ z˙ e jest to wielki wa˙ ˛z. — Wracaj na miejsce, do innych — polecił gadowi Issus. Wskazał słabo o´swietlony zakatek, ˛ gdzie g˛esta masa jakby falowała, poruszajac ˛ si˛e wolno. Wa˙ ˛z, który zagrodził im drog˛e, wysunał ˛ na Issusa j˛ezyk i wijac ˛ si˛e poda˙ ˛zył, gdzie mu nakazano. — Kiedy´s który´s ci˛e ukasi, ˛ Issusie — ostrzegł jeden z m˛ez˙ czyzn. — Nie lubia,˛ gdy si˛e im rozkazuje. Issus lekcewa˙zaco ˛ wzruszył ramionami i poszedł dalej. — Sadi chce z toba˛ rozmawia´c — o´swiadczył ze zło´sliwa˛ satysfakcja˛ młody pulchny eunuch, kiedy stan˛eli przed wielkimi błyszczacymi ˛ drzwiami. — Powiedziałem, z˙ e mnie uderzyłe´s. Jest z nim Maas. — Dobrze — burknał ˛ Issus. Pchnał ˛ drzwi. — Sadi — zawołał. — Powiedz swojemu przyjacielowi, z˙ e wchodz˛e. Nie chciałbym, z˙ eby popełnił jaka´ ˛s pomyłk˛e. — On ci˛e zna, Issusie — odpowiedział głos z pomieszczenia za drzwiami. — Niczego nie zrobi przez pomyłk˛e. Issus wszedł i zamknał ˛ drzwi za soba.˛ — Mo˙zesz ju˙z i´sc´ — o´swiadczył eunuchowi jeden z m˛ez˙ czyzn. Pulchny młody człowiek parsknał ˛ wzgardliwie. — Id˛e tam, gdzie po´sle mnie Sadi. — I przybiegasz w podskokach, gdy tylko Sadi gwizdnie. — To sprawa tylko mi˛edzy nami. — Wprowad´zcie go — polecił Issus, otwierajac ˛ drzwi na powrót. M˛ez˙ czy´zni wepchn˛eli Gariona za próg. — Zaczekamy tutaj — oznajmił nerwowo jeden z nich. Issus za´smiał si˛e chrapliwie, kopni˛eciem zatrzasnał ˛ drzwi i pociagn ˛ ał ˛ Gariona do stolika, na którym pojedyncza lampka oliwna migotała płomykiem tak małym, z˙ e niemal nie rozpraszał ciemno´sci. Za stołem siedział chudy m˛ez˙ czyzna o martwym spojrzeniu. Długimi palcami gładził bezwłosa˛ czaszk˛e. — Mo˙zesz mówi´c, chłopcze? — zapytał Gariona. Głos miał niezwykła˛ barw˛e kontraltu, a jedwabna szata nie była wielokolorowa, ale barwy gł˛ebokiej czerwieni. — Mógłbym dosta´c troch˛e wody? — spytał Garion. — Za chwil˛e. — Od razu wezm˛e swoje pieniadze, ˛ Sadi — poprosił Issus. — Gdy tylko si˛e przekonam, z˙ e złapali´scie wła´sciwego chłopca. 191

— Zapytaj, jak to ma na imi˛e — rozległ si˛e syczacy ˛ szept zza pleców Gariona. — Zapytam, Maas. — Sadi zirytował si˛e lekko ta˛ sugestia.˛ — Robiłem ju˙z takie rzeczy. — Za du˙zo czasu ci to zajmuje — odparł szept. — Jak masz na imi˛e, chłopcze? — Sadi zwrócił si˛e do wi˛ez´ nia. — Doroon — skłamał szybko Garion. — Naprawd˛e strasznie chce mi si˛e pi´c. — Uwa˙zasz mnie za głupca, Issusie? — spytał Sadi. — My´slałe´s, z˙ e zadowoli mnie pierwszy z brzegu chłopak? — To jest chłopiec, którego kazałe´s przyprowadzi´c — odparł Issus. — Je´sli miałe´s bł˛edne informacje, to nie z mojej winy. — Mówisz, z˙ e masz na imi˛e Doroon? — zapytał Sadi. — Tak — potwierdził Garion. — Jestem chłopcem okr˛etowym na statku kapitana Greldika. Co to za miejsce? — Ja tu zadaj˛e pytania, chłopcze. — To kłamie — dobiegł z tyłu syk. — Wiem o tym, Maas — odpowiedział spokojnie Sadi. — Zawsze to robia˛ na poczatku. ˛ — Nie mamy czasu na zabawy — zasyczało. — Daj temu oret. Musz˛e natychmiast pozna´c prawd˛e. — Co tylko ka˙zesz, Maas. — Sadi wstał i zniknał ˛ w mroku za stolikiem. Garion usłyszał cichy brz˛ek i szum nalewanej wody. — Nie zapomnij tylko, z˙ e to twój pomysł, Maas. Kiedy ona si˛e rozgniewa, nie chciałbym, z˙ eby to do mnie miała pretensje. — Ona zrozumie, Sadi. — Pij, chłopcze. — Sadi wynurzył si˛e z ciemno´sci i podał Garionowi gliniany kubek. — Ja. . . tego, dzi˛ekuj˛e. Chyba jednak nie byłem spragniony. — Mo˙zesz wypi´c, chłopcze — zapewnił Sadi. — Je´sli odmówisz, Issus ci˛e przytrzyma, a ja wlej˛e płyn do gardła. Nie zaszkodzi ci. — Pij — nakazał syczacy ˛ głos. — Lepiej rób, co mówia˛ — poradził Issus. Bezradny Garion wział ˛ kubek. Woda miała dziwie gorzki smak i paliła w j˛ezyk. — O wiele lepiej. — Sadi zajał ˛ swe miejsce za stołem. — Mówisz wiec, z˙ e na imi˛e ci Doroon? — Tak. — Skad ˛ pochodzisz, Doroonie? — Z Sendarii. — A z którego miejsca w Sendarii? — W pobli˙zu Darine na północnym wybrze˙zu. — Co robisz na okr˛ecie Chereków? — Kapitan Greldik był przyjacielem mojego ojca. — Z nieznanych powodów Garion odczuł potrzeb˛e udzielenia bardziej szczegółowych wyja´snie´n. — Ojciec zawsze chciał mnie posła´c na statek. Mawiał, z˙ e lepiej by´c marynarzem ni˙z farmerem. Kapitan Greldik zgodził si˛e nauczy´c mnie wszystkiego, co jest potrzebne marynarzowi. Mówił, z˙ e si˛e nadam, bo nie dostaj˛e morskiej choroby, nie boj˛e si˛e wspina´c po tych linach, co trzymaja˛ z˙ agle, i jestem ju˙z prawie taki silny, z˙ e mog˛e utrzyma´c wiosło i. . . — Mówiłe´s, z˙ e jak ci na imi˛e, chłopcze? — Garion. . . znaczy si˛e. . . tego. . . Doroon. Tak, Doroon. I kiedy. . . — Ile masz lat, Garionie? — W ostatnie Zaranie sko´nczyłem pi˛etna´scie. Ciocia Pol mówi, z˙ e ludzie urodzeni w Dzie´n Zarania maja˛ szcz˛es´cie, ale nie zauwa˙zyłem, z˙ ebym go miał wi˛ecej od. . . 192

— Kim jest ciocia Pol? — Moja˛ ciocia.˛ Mieszkali´smy na farmie Faldora, ale przyszedł pan Wilk i. . . — Czy ludzie nazywaja˛ ja˛ jako´s inaczej, czy tylko ciocia˛ Pol? — Król Fulrach mówił do niej: Polgaro. To było wtedy, kiedy kapitan Brendig zabrał nas do pałacu w Sendarze. Potem popłyn˛eli´smy do pałacu króla Anhega w Val Alorn i. . . — Kto to jest pan Wilk? — Mój dziadek. Nazywaja˛ go Belgarathem. Kiedy´s w niego nie wierzyłem, ale to chyba prawda, bo raz widziałem. . . — I dlaczego wszyscy opu´scili´scie farm˛e Faldora? — Z poczatku ˛ nie wiedziałem, ale potem si˛e okazało, z˙ e Zedar ukradł Klejnot Aldura z r˛ekoje´sci Miecza Riva´nskiego Króla i musimy go odebra´c, zanim Zedar doniesie go do Toraka i obudzi. . . — To jest chłopak, którego chcieli´smy — szepnał ˛ syczacy ˛ głos. Garion obejrzał si˛e powoli. Pokój był troch˛e ja´sniejszy, jak gdyby male´nki płomyk za´swiecił mocniej. W rogu, unoszac ˛ ze zwojów cielska dziwnie płaska˛ głow˛e z błyszczacymi ˛ oczkami, le˙zał bardzo du˙zy wa˙ ˛z. — Mo˙zemy zabra´c to do Salmissry — syknał. ˛ Opadł na podłog˛e i popełzł w stron˛e Gariona. Chłopiec poczuł na nodze dotyk zimnej, suchej głowy. Potem, cho´c jaka´s cz˛es´c´ umysłu krzyczała ze zgrozy, stał nieruchomo, a łuskowate cielsko wspi˛eło mu si˛e na nog˛e i pełzło coraz wy˙zej, a˙z głowa w˛ez˙ a znalazła si˛e naprzeciw jego twarzy, a drgajacy ˛ j˛ezyk dotknał ˛ nosa. — Bad´ ˛ z grzeczny, chłopcze — syknał ˛ mu wa˙ ˛z w samo ucho. — Bardzo, bardzo grzeczny. Wa˙ ˛z był ci˛ez˙ ki, a zwoje grube i zimne. — T˛edy, chłopcze. — Sadi powstał. — Co z moimi pieni˛edzmi? — chciał wiedzie´c Issus. — Aha — rzucił Sadi niemal pogardliwie. — Pieniadze. ˛ Sa˛ w tej sakiewce na stole. Potem odwrócił si˛e i wyprowadził Gariona z pokoju. Garionie, oschły głos, który od zawsze istniał w jego umy´sle, teraz przemówił. Słuchaj uwa˙znie. Nic nie mów i niczego po sobie nie pokazuj. Po prostu słuchaj. K. . . kim ty jeste´s? zapytał bezgło´snie Garion, walczac ˛ z mgła˛ ogarniajac ˛ a˛ my´sli. Znasz mnie, odpowiedział głos. Teraz słuchaj. Dali ci co´s, co ci˛e zmusza do spełniania ich woli. Nie walcz z tym. Rozlu´znij si˛e i nie stawiaj oporu. Ale. . . powiedziałem im rzeczy, o których nie powinienem mówi´c. Ja. . . Teraz to bez znaczenia. Rób tylko to, co ci powiem. Je´sli co´s si˛e wydarzy i zacznie wyglada´ ˛ c niebezpiecznie, nie walcz z tym. Ja si˛e tym zajm˛e. . . ale nie potrafi˛e tego dokona´c, je´sli b˛edziesz stawiał opór. Musisz si˛e rozlu´zni´c, bym mógł zrobi´c to, co konieczne. Je˙zeli nagle stwierdzisz, z˙ e robisz albo mówisz rzeczy, których nie rozumiesz, nie bój si˛e i nie próbuj walczy´c. To nie b˛eda˛ oni, lecz ja. Uspokojony Garion szedł posłusznie obok eunucha Sadiego. Na ramionach i torsie cia˙ ˛zyły mu zwoje w˛ez˙ a Maasa, a spiczasta głowa gada muskała policzek. Wkroczyli do wielkiej sali, gdzie ci˛ez˙ kie kotary okrywały s´ciany, a kryształowe lampy oliwne migotały na srebrnych ła´ncuchach. Na ko´ncu komnaty wznosił si˛e olbrzymi kamienny posag, ˛ którego górna cz˛es´c´ nikn˛eła w półmroku pod stropem. Tu˙z przed nim chłopiec zobaczył niewysoka˛ kamienna˛ platform˛e, zasłana˛ dywanami i poduszkami. Stała tam sofa, która była nie całkiem fotelem i nie całkiem kanapa.˛ Na sofie le˙zała kobieta. Włosy, czarne jak skrzydło kruka, opadały lu´zno na jej plecy i ramiona. Głow˛e zdobiła przepi˛eknie kuta, migoczaca ˛ od klejnotów złota korona. Suknia była biała, uszyta z najcie´nszego mu´slinu. Zupełnie nie zakrywała ciała, lecz 193

zdawała si˛e słu˙zy´c jedynie za podkład, do którego umocowano klejnoty i inne ozdoby. Pod mu´slinem skóra kobiety była niemal kredowobiała. Twarz miała niezwykle pi˛ekna,˛ a oczy blade, prawie bezbarwne. Wielkie zwierciadło w złotych ramach stało na podstawie obok sofy, a kobieta spoczywała rozlu´zniona, podziwiajac ˛ swe odbicie. Obok platformy kl˛eczał tuzin eunuchów z ogolonymi głowami, w szkarłatnych szatach. Siedzac ˛ na pi˛etach spogladali ˛ z pełnym czci zachwytem na kobiet˛e i posag. ˛ Mi˛edzy poduszkami obok sofy le˙zał leniwie oci˛ez˙ ały młody człowiek, który nie miał ogolonej głowy. Jego włosy były starannie zakr˛econe, policzki uró˙zowane, a oczy wymalowane fantastycznie. Nosił tylko male´nka˛ przepask˛e biodrowa,˛ a twarz miał znudzona˛ i nadasan ˛ a.˛ Kobieta z roztargnieniem gładziła palcami jego włosy. — Królowa ma go´sci — oznajmił s´piewnie jeden z kl˛eczacych ˛ eunuchów. — Ach — za´spiewali chórem pozostali. — Go´scie. — Bad´ ˛ z pozdrowiona, Wieczna Salmissro! — zawołał Sadi, padajac ˛ na twarz przed platforma.˛ — O co chodzi, Sadi? — zapytała. Głos miała wibrujacy, ˛ o niezwykłej, gł˛ebokiej barwie. — Chłopiec, moja królowo — odparł Sadi, wcia˙ ˛z przyciskajac ˛ czoło do posadzki. — Na kolana przed W˛ez˙ owa˛ Królowa˛ — syknał ˛ w ucho Gariona wa˙ ˛z. Zwoje zacisn˛eły si˛e i chłopiec opadł na kl˛eczki w mia˙zd˙zacym ˛ u´scisku. — Chod´z tu, Maas — przywołała gada Salmissra. — Królowa przyzywa swego ukochanego w˛ez˙ a — zaintonował eunuch. — Ach. Gad zsunał ˛ si˛e z ciała Gariona i popełzł do stóp sofy, si˛egajac ˛ na pół swej długos´ci ponad kobiet˛e. Potem opadł na jej ciało, wyginajac ˛ si˛e i dopasowujac. ˛ Głowa gada si˛egn˛eła do twarzy i królowa czule ucałowała w˛ez˙ a. Długi rozwidlony j˛ezyk przesunał ˛ si˛e po czole i policzkach. Maas zaczał ˛ szepta´c jej co´s do ucha. Salmissra le˙zała w obj˛eciach gada, słuchała syczacego ˛ głosu i spod ci˛ez˙ kich powiek spogladała ˛ na Gariona. Wreszcie odsun˛eła w˛ez˙ a na bok i wstała. — Witaj w krainie w˛ez˙ owego ludu, Belgarionie — powiedziała swym wibrujacym ˛ głosem. Imi˛e, którego do tej pory u˙zywała tylko ciocia Pol, wywołało dziwny wstrzas. ˛ Chłopiec spróbował przep˛edzi´c mgł˛e ogarniajac ˛ a˛ jego umysł. Jeszcze nie uprzedził oschły głos. Salmissra zstapiła ˛ z platformy. Pod przejrzysta˛ suknia˛ jej ciało poruszało si˛e z mi˛ekka˛ gracja.˛ Chwyciła Gariona za rami˛e i podniosła z kolan. Potem wolno dotkn˛eła jego twarzy. Dło´n wydawała si˛e bardzo zimna. ´ — Sliczny chłopak — szepn˛eła jakby do siebie. — Taki młody. Taki ciepły. W jej wzroku błysn˛eło po˙zadanie. ˛ W umy´sle Gariona panowało zamieszanie. Gorzki napój Sadiego wcia˙ ˛z okrywał s´wiadomo´sc´ ci˛ez˙ ka˛ warstwa,˛ pod która˛ chłopiec równocze´snie bał si˛e i czuł dziwny pociag ˛ do królowej. Kredowa skóra i martwe oczy były odpychajace, ˛ a jednak wyczuwał wokół niej zach˛et˛e, obietnic˛e niewypowiedzianych rozkoszy. Odruchowo cofnał ˛ si˛e o krok. — Nie l˛ekaj si˛e, mój Belgarionie — szepn˛eła. — Nie zrobi˛e ci krzywdy. . . chyba z˙ e tego za˙zadasz. ˛ Twoje obowiazki ˛ tutaj b˛eda˛ bardzo przyjemne. Naucz˛e ci˛e rzeczy, o jakich Polgara nawet nie s´niła. — Zostaw go, Salmissro — rozkazał z irytacja˛ młody człowiek na podwy˙zszeniu. — Wiesz, z˙ e nie lubi˛e, kiedy po´swi˛ecasz uwag˛e innym. W oczach królowej zamigotały iskierki gniewu. Odwróciła si˛e i zmierzyła młodzie´nca zimnym spojrzeniem. 194

— Co lubisz, a czego nie lubisz, Essio, wła´sciwie ju˙z mnie nie obchodzi — o´swiadczyła. — Co? — Essia nie mógł uwierzy´c. — Natychmiast rób, co ci mówi˛e! — Nie, Essio. — Ukarz˛e ci˛e — zagroził. — Nie — odparła. — Nie ukarzesz. Te rzeczy ju˙z mnie nie bawia,˛ a twoje dasy ˛ i humory stały si˛e nudne. Odejd´z. — Odej´sc´ ? — Essia w zdumieniu wytrzeszczył oczy. — Zwalniam ci˛e, Essio. — Jak to? Przecie˙z nie mo˙zesz z˙ y´c beze mnie. Sama mówiła´s. — Wszyscy czasem mówimy to, czego naprawd˛e nie my´slimy. Arogancja spłyn˛eła z młodego człowieka jak woda wylana z wiadra. Przełknał ˛ s´lin˛e i zadr˙zał. — Kiedy chcesz, z˙ ebym wrócił? — zaj˛eczał. — Nie chc˛e, Essio. — Nigdy? — Nigdy. Id´z ju˙z i nie rób scen. — Co si˛e ze mna˛ stanie?! — krzyknał ˛ Essia. Wybuchnał ˛ płaczem, a farba wokół oczu spływała mu po policzkach groteskowymi smugami. — Nie m˛ecz mnie, Essio — westchn˛eła Salmissra. — Zbierz swoje rzeczy i odejd´z. Ju˙z! Mam nowego mał˙zonka. Wróciła na platform˛e. — Królowa wybrała nowego mał˙zonka — zaintonował eunuch. — Ach — za´spiewali inni. — Niech b˛edzie pozdrowiony mał˙zonek Wiecznej Salmissry, najszcz˛es´liwszy z m˛ez˙ czyzn. Szlochajacy ˛ młody człowiek chwycił ró˙zowa˛ szat˛e i rze´zbiona˛ szkatułk˛e i ze zwieszona˛ głowa˛ zszedł z platformy. — To przez ciebie! — zawołał oskar˙zycielsko do Gariona. — To twoja wina. Nagle spomi˛edzy fałd przerzuconej przez rami˛e szaty wyciagn ˛ ał ˛ mały sztylecik. — Zabij˛e ci˛e! — wrzasnał ˛ i zamachnał ˛ si˛e. Tym razem nie było z˙ adnej my´sli, z˙ adnego skupienia woli. Fala mocy nadeszła bez uprzedzenia, odepchn˛eła Essi˛e i odrzuciła go w tył. Bezradnie ciał ˛ swym sztylecikiem powietrze. Potem fala znikn˛eła. Essia zaatakował ponownie. W oczach błyszczało mu szale´nstwo. Fala napłyn˛eła znowu, jeszcze silniejsza. Młody człowiek odleciał w tył i upadł, a sztylet brz˛eknał ˛ o posadzk˛e. Rozw´scieczona Salmissra wskazała le˙zacego ˛ Essi˛e i dwa razy pstrykn˛eła palcami. Mały zielony wa˙ ˛z wystrzelił spod sofy niby wypuszczona z haku strzała. Paszcz˛e miał otwarta,˛ a jego syk był jak gniewny warkot. Uderzył raz tylko, trafiajac ˛ w udo Essii, potem odpełzł na bok i patrzył martwymi oczami. Essia j˛eknał ˛ i zbladł z przera˙zenia. Próbował wsta´c, ale r˛ece i nogi rozjechały si˛e pod nim na gładkiej posadzce. Wydał zduszony krzyk, po czym zacz˛eły si˛e konwulsje. B˛ebnił stopami o podłog˛e i wymachiwał ramionami. Oczy zaszkliły si˛e, a zielona piana fontanna˛ trysn˛eła z ust. Ciało wygi˛eło si˛e, a ka˙zdy mi˛esie´n wibrował pod skóra.˛ Głowa waliła o podłog˛e. Nieszcz˛es´nik poderwał si˛e jeszcze, gdy silna konwulsja wyrzuciła w powietrze całe ciało. Kiedy upadł, był ju˙z martwy. Salmissra obserwowała jego agoni˛e bez wyrazu, bez zaciekawienia, bez s´ladu gniewu czy z˙ alu. — Sprawiedliwo´sc´ si˛e dokonała — obwie´scił eunuch.

— Szybka jest sprawiedliwo´sc´ królowej w˛ez˙ owego ludu — odpowiedzieli pozostali.

196

Rozdział 28

Kazali mu pi´c ró˙zne płyny, jedne gorzkie, inne mdlaco ˛ słodkie. Umysł zapadał si˛e gł˛ebiej z ka˙zdym podniesionym do ust kubkiem. Wzrok zaczynał zawodzi´c. Garion ´ miał wra˙zenie, z˙ e cały s´wiat nagle zatonał ˛ i wszystko dzieje si˛e pod woda.˛ Sciany falowały, a postacie kl˛eczacych ˛ eunuchów gi˛eły si˛e i kołysały jak wodorosty w niesko´nczonym ruchu fal i pradów. ˛ Lampy l´sniły jak klejnoty, a płomienne barwy spływały powolnym deszczem ku podłodze. Oszołomiony, przysiadł na platformie, obok sofy ´ Salmissry. Swiatło wypełniało mu oczy, a umysł był wolny od jakiejkolwiek my´sli. Nie odczuwał upływu czasu, niczego nie pragnał, ˛ nie miał woli. Na krótko i niezbyt wyra´znie przypomniał sobie przyjaciół, ale pewno´sc´ , z˙ e nigdy ich ju˙z nie zobaczy, wzbudziła tylko przelotny, chwilowy z˙ al, do´sc´ przyjemne uczucie melancholii. Uronił nawet jedna˛ kryształowa˛ łz˛e po tej stracie, jednak łza upadła na jego nadgarstek i roziskrzyła si˛e tak nieziemskim pi˛eknem, z˙ e bez reszty zatonał ˛ w kontemplacji. — Jak on to zrobił? — odezwał si˛e gdzie´s z tyłu głos królowej. Był tak cudownie melodyjny, z˙ e jego brzmienie tkn˛eło rozkosza˛ serce Gariona. — To ma moc — odparł Maas. Głos w˛ez˙ a poruszał nerwami Gariona, a˙z wibrowały jak struny lutni. — Moc nie sprawdzona,˛ nie kierowana,˛ ale ogromna.˛ Strze˙z si˛e tego, umiłowana Salmissro. Całkiem przypadkowo mo˙ze ci˛e zniszczy´c. — Opanuj˛e go. — Mo˙ze. — Czary wymagaja˛ woli — przypomniała Salmissra. — Odbior˛e mu t˛e wol˛e. Masz zimna˛ krew, Maasie, i nigdy nie czułe´s ognia, jaki wypełnia z˙ yły, gdy poznasz smak oretu, athalu albo kaldissu. Twe pasje tak˙ze sa˛ zimne i nie mo˙zesz wiedzie´c, jak mo˙zna wykorzysta´c ciało dla sp˛etania woli. U´spi˛e jego umysł, a wol˛e skrusz˛e miło´scia.˛ — Miło´scia,˛ Salmissro? — powtórzył wa˙ ˛z, jakby rozbawiony. — To okre´slenie jest równie dobre jak ka˙zde inne — odparła. — Je´sli wolisz, nazwijmy to apetytem. — To potrafi˛e zrozumie´c — zgodził si˛e Maas. — Ale nie próbuj nie docenia´c tego tutaj. . . albo przecenia´c własnej mocy. To ma niezwykły umysł. Jest w nim co´s dziwnego, co nie do ko´nca umiem zgł˛ebi´c. — Zobaczymy — orzekła. — Sadi! — wezwała eunucha. — Tak, moja królowo? — Zabierz chłopca. Ka˙z go wykapa´ ˛ c i wyperfumowa´c. Pachnie łodziami, smoła˛ i słona˛ woda.˛ Nie lubi˛e tych alornowskich zapachów. — Natychmiast, Wieczna Salmissro. Gariona odprowadzono w miejsce, gdzie była ciepła woda. Zabrano mu ubranie, zanurzono, namydlono, zanurzono znowu. Skór˛e natarto aromatycznym olejkiem, a na biodrach zawiazano ˛ skap ˛ a˛ przepask˛e. Potem kto´s ujał ˛ go stanowczo pod brod˛e i pokrył

197

policzki ró˙zem. Wtedy wła´snie zdał sobie spraw˛e, z˙ e osoba,˛ która maluje mu twarz, jest kobieta. Wolno, niemal oboj˛etnie przebiegł spojrzeniem po komnacie. Dostrzegł, z˙ e z wyjatkiem ˛ Sadiego wszystkie obecne tu osoby sa˛ kobietami. Miał wra˙zenie, z˙ e powinno go to zaniepokoi´c. Wiazało ˛ si˛e to jako´s z faktem, z˙ e przebywał nagi w towarzystwie kobiet. . . ale nie pami˛etał, o co chodzi. Kiedy kobieta sko´nczyła malowa´c mu twarz, eunuch Sadi wział ˛ go za r˛ek˛e i poprowadził mrocznymi, niesko´nczonymi korytarzami do sali, gdzie Salmissra — półle˙zac ˛ na sofie pod posagiem ˛ — podziwiała swoje odbicie w zwierciadle. — O wiele lepiej — oceniła, z pewna˛ doza˛ podziwu mierzac ˛ Gariona wzrokiem. — Jest bardziej umi˛es´niony, ni˙z my´slałam. Przyprowad´z mi go. Sadi wprowadził Gariona na podwy˙zszenie i delikatnie usadził na poduszkach, gdzie niedawno rozpierał si˛e Essia. Salmissra powoli wyciagn˛ ˛ eła r˛ek˛e i musn˛eła zimnymi palcami jego twarz i pier´s. Blade oczy rozbłysły, a wargi rozchyliły si˛e lekko. Garion przygladał ˛ si˛e jej nagiemu ramieniu. Na białej skórze nie było ani jednego włoska. — Gładkie — wymruczał, próbujac ˛ si˛e skoncentrowa´c na tym niezwykłym fakcie. — Oczywi´scie, mój Belgarionie — odparła. — W˛ez˙ e sa˛ bezwłose, a ja jestem królowa˛ w˛ez˙ y. Wolno, z namysłem podniósł wzrok na jej opadajace ˛ na rami˛e, l´sniace ˛ loki. — Tylko to. — Ze zmysłowa˛ pró˙zno´scia˛ dotkn˛eła kruczych pasm. — Jak? — zapytał. — To tajemnica. — Roze´smiała si˛e. — Mo˙ze kiedy´s ci poka˙ze˛ . Chciałby´s? — Chyba tak. — Powiedz mi, Belgarionie — zmieniła temat — czy sadzisz, ˛ z˙ e jestem pi˛ekna? — My´sl˛e, z˙ e tak. — Jak uwa˙zasz, ile mam lat? — Rozło˙zyła r˛ece, by przez przejrzysty mu´slin sukni mógł zobaczy´c ciało. — Nie wiem. Jeste´s starsza ode mnie, ale nie bardzo stara. Po jej twarzy przemknał ˛ wyraz irytacji. — Zgadnij — rozkazała nieco szorstkim tonem. — Mo˙ze trzydzie´sci — uznał zakłopotany. — Trzydzie´sci? — Była oburzona. Szybko spojrzała w lustro i dokładnie przestudiowała własna˛ twarz. — Jeste´s chyba s´lepy, ty głupcze! — warkn˛eła, wcia˙ ˛z patrzac ˛ w zwierciadło. — To nie jest twarz kobiety trzydziestoletniej. Dwadzie´scia trzy. . . najwy˙zej dwadzie´scia pi˛ec´ . — Cokolwiek powiesz. — Dwadzie´scia trzy — oznajmiła stanowczo. — Ani o jeden dzie´n starsza. — Oczywi´scie — zgodził si˛e bez oporu. — Czy uwierzyłby´s, z˙ e mam ju˙z prawie sze´sc´ dziesiat? ˛ — zapytała, a jej spojrzenie stało si˛e nagle twarde jak kamie´n. — Nie — zaprzeczył Garion. — Nie mógłbym w to uwierzy´c. Sze´sc´ dziesiat. ˛ . . nie, to niemo˙zliwe. — Jeste´s czarujacym ˛ chłopcem, Belgarionie — tchn˛eła mu do ucha. Lodowate spojrzenie stopniało. Palcami dotykała, gładziła i pie´sciła jego twarz. Pod blada˛ skóra˛ nagiego ramienia i szyi wystapiły ˛ z wolna dziwne, barwne plamy, delikatne c˛etki fioletu i zieleni, zmienne i pulsujace. ˛ Pojawiały si˛e i nikły. Salmissra rozchyliła wargi i zacz˛eła oddycha´c szybciej. C˛etki pod przejrzysta˛ szata˛ si˛egały ju˙z piersi, barwy falowały pod skóra.˛ Maas podpełzł bli˙zej, a jego martwe oczy o˙zyły nagle niezwykłym zachwytem. Barwny wzór łusek gada niemal dokładnie odpowiadał plamom na skórze Królowej 198

W˛ez˙ y. Kiedy owinał ˛ si˛e pieszczotliwie wokół jej ramienia, nie mo˙zna było dostrzec granicy miedzy w˛ez˙ em a kobieta.˛ Gdyby nie prawie całkowita bezmy´slno´sc´ , jaka ogarn˛eła Gariona, odsunałby ˛ si˛e od Salmissry z odraza.˛ Bezbarwne oczy i c˛etkowana skóra zdawały si˛e raczej gadzie ni˙z ludzkie, a nie skrywana nami˛etno´sc´ s´wiadczyła o straszliwym po˙zadaniu. ˛ Jednak chłopiec odczuwał do niej dziwny pociag. ˛ Był bezradny wobec tej demonstracyjnej zmysłowo´sci. — Podejd´z bli˙zej, mój Belgarionie — rozkazała cichym głosem. — Nie zrobi˛e ci krzywdy. W oczach królowej płon˛eła rozkosz posiadania. Stojacy ˛ niedaleko Sadi chrzakn ˛ ał ˛ dono´snie. — Boska królowo! — zawołał. — Emisariusz Taura Urgasa pragnie z toba˛ rozmawia´c. — Ctuchika, chciałe´s powiedzie´c. — Salmissra była troch˛e rozdra˙zniona. Potem chyba jaka´s my´sl wpadła jej do głowy, bo u´smiechn˛eła si˛e zło´sliwie. C˛etki na skórze zbladły. — Wprowad´z Grolima — poleciła. Sadi skłonił si˛e i wycofał, by po chwili powróci´c w towarzystwie odzianego w murgoski strój m˛ez˙ czyzny z bliznami na twarzy. — Powitajcie emisariusza Taura Urgasa — za´spiewał eunuch. — Witaj — odpowiedział chór. Teraz ostro˙znie, uprzedził Gariona oschły głos w jego umy´sle. To ten sam, którego widzieli´smy w porcie. Chłopiec przyjrzał si˛e Murgowi i spostrzegł, z˙ e to prawda. — Bad´ ˛ z pozdrowiona, Wieczna Salmissro — rzucił niedbale Grolim, kłaniajac ˛ si˛e najpierw przed nia,˛ potem przed posagiem. ˛ — Taur Urgas, król Cthol Murgos, przesyła pozdrowienia Duchowi Issy i jego słu˙zebnicy. — Nie masz pozdrowie´n od Ctuchika, najwy˙zszego kapłana Grolimów? — spytała. Oczy jej rozbłysły. — Oczywi´scie. Ale te zwykle przekazuje si˛e w cztery oczy. — Czy wypełniasz swoja˛ misj˛e w imieniu Taura Urgasa czy Ctuchika? — spytała, odwracajac ˛ głow˛e, by popatrze´c na swe odbicie. — Czy mo˙zemy rozmawia´c na osobno´sci, wasza wysoko´sc´ ? — poprosił Grolim. — Jeste´smy sami — odparła. — Ale. . . — spojrzał na kl˛eczacych ˛ eunuchów. — Słudzy mego ciała — wyja´sniła. — Nyissa´nska władczyni nigdy nie pozostaje sama. Powiniene´s ju˙z o tym wiedzie´c. — A ten? — Grolim wskazał Gariona. — To tak˙ze sługa. . . cho´c nieco innego rodzaju. Grolim wzruszył ramionami. — Jak sobie z˙ yczysz. Pozdrawiam ci˛e w imieniu Ctuchika, najwy˙zszego kapłana Grolimów i ucznia Toraka. — Słu˙zebnica Issy pozdrawia Ctuchika z Rak Cthol — odpowiedziała formalnym tonem. — Czego chce ode mnie najwy˙zszy kapłan Grolimów? — Chłopca, wasza wysoko´sc´ — odparł szczerze Murgo. — Jakiego chłopca? — Tego, którego ukradła´s Polgarze i który teraz siedzi u twoich stóp. Roze´smiała si˛e pogardliwie. — Przeka˙z Ctuchikowi wyrazy z˙ alu. Niestety, nie spełni˛e jego pro´sby. — Nierozsadnie ˛ jest odmawia´c pro´sbom Ctuchika — ostrzegł Grolim.

199

— Jeszcze bardziej nierozsadnie ˛ jest stawia´c z˙ adania ˛ Salmissrze w jej własnym pałacu — odparła. — Co Ctuchik mo˙ze zaoferowa´c za tego chłopca? — Swoja˛ wieczna˛ przyja´zn´ . — Królowa W˛ez˙ y nie potrzebuje przyjaciół. — W takim razie złoto — zaproponował rozdra˙zniony Grolim. — Znam tajemnic˛e czerwonego złota Angaraków — o´swiadczyła. — Nie chc˛e zosta´c niewolnica.˛ Zatrzymaj je sobie, Grolimie. — Chciałbym zauwa˙zy´c, z˙ e jej wysoko´sc´ zaanga˙zowała si˛e w wyjatkowo ˛ niebezpieczna˛ rozgrywk˛e — stwierdził zimno Murgo. — Uczyniła´s ju˙z swoim wrogiem Polgar˛e. Czy mo˙zesz sobie pozwoli´c na wrogo´sc´ Ctuchika? — Nie boj˛e si˛e Polgary — zapewniła. — Ani Ctuchika. — Odwaga królowej zasługuje na podziw — o´swiadczył zimno. — To wszystko zaczyna by´c nu˙zace. ˛ Moje warunki sa˛ bardzo proste. Przeka˙z Ctuchikowi, z˙ e mam wroga Toraka i z˙ e zatrzymam go, chyba. . . Urwała. — Chyba z˙ e co, wasza wysoko´sc´ ? — Je´sli Ctuchik wstawi si˛e za mna˛ u Toraka, mo˙zemy doj´sc´ do porozumienia. — Jakiego porozumienia? — Dam Torakowi chłopca w prezencie s´lubnym. Grolim zamrugał. — Je´sli Torak we´zmie mnie za z˙ on˛e i podaruje nie´smiertelno´sc´ , przeka˙ze˛ mu Belgariona. — Cały s´wiat wie, z˙ e Smoczy Bóg Angaraków jest pogra˙ ˛zony we s´nie — zaprotestował Grolim. — Ale nie b˛edzie spał wiecznie — stwierdziła spokojnie. — Kapłani Angaraków i czarodzieje Alorii zawsze zapominaja,˛ z˙ e Wieczna Salmissra nie gorzej od nich potrafi odczyta´c znaki na niebie. Zbli˙za si˛e chwila przebudzenia Toraka. Powiedz Ctuchikowi, z˙ e w dniu moich za´slubin z Torakiem Belgarion znajdzie si˛e w jego r˛ekach. A na razie chłopak jest mój. — Przeka˙ze˛ t˛e wiadomo´sc´ Ctuchikowi. — Grolim skłonił si˛e sztywno. — Odejd´z — skin˛eła r˛eka.˛ Wi˛ec o to chodzi. Głos w umy´sle Gariona odezwał si˛e zaraz po wyj´sciu Murga. Chyba powinienem si˛e domy´sli´c ju˙z wcze´sniej. Maas podniósł nagle głow˛e, rozszerzajac ˛ płaska˛ szyj˛e. Oczy mu płon˛eły. — Strze˙z si˛e! — zasyczał. — Grolima? — roze´smiała si˛e Salmissra. — Nie mam si˛e czego obawia´c. — Nie Grolima — wyja´snił Maas. — Tego. — Wysunał ˛ j˛ezyk w stron˛e Gariona. — Umysł tego si˛e przebudził. — Niemo˙zliwe — uznała. — A jednak to prawda. Przypuszczam, z˙ e ma to jaki´s zwiazek ˛ z tym metalowym przedmiotem na tego szyi. — Wi˛ec zdejmij mu ten naszyjnik — poleciła w˛ez˙ owi. Maas opadł na podłog˛e i prze´sliznał ˛ si˛e wokół sofy do Gariona. Nie ruszaj si˛e, rozkazał wewn˛etrzny głos. Nie próbuj walczy´c. Garion patrzył w oszołomieniu, jak wa˙ ˛z zbli˙za si˛e coraz bardziej. Maas uniósł głow˛e, rozkładajac ˛ kaptur. Wysunał ˛ j˛ezyk i pochylił si˛e wolno. Dotknał ˛ nosem srebrnego amuletu, wiszacego ˛ na szyi chłopca. Kiedy łeb gada zetknał ˛ si˛e z metalem, strzeliła bł˛ekitna iskra. Garion poczuł znajomy przypływ mocy, tym razem kierowany dokładnie i zogniskowany w jednym punkcie. Maas odskoczył, a iskra z amuletu si˛egn˛eła za nim, trzaskajac ˛ w powietrzu, łacz ˛ ac ˛ 200

srebrny kra˙ ˛zek z nosem w˛ez˙ a. Oczy Maasa zacz˛eły si˛e marszczy´c, a para popłyn˛eła z nozdrzy i otwartej paszczy. Potem iskra zgasła, a ciało martwego gada wiło si˛e i rzucało w konwulsjach na gładkiej kamiennej posadzce. — Maas! — wrzasn˛eła Salmissra. Eunuchowie odskakiwali przed uderzajacym ˛ dziko ogonem wielkiego w˛ez˙ a. ´ — Królowo — wybełkotał od drzwi urz˛ednik z wygolona˛ czaszka.˛ — Swiat si˛e ko´nczy! — Co? — Salmissra odwróciła wzrok od s´miertelnych konwulsji ulubie´nca. — Sło´nce zgasło! W południe jest ciemno jak o północy! Całe miasto oszalało ze zgrozy!

Rozdział 29

Słowa przybysza wywołały powszechny zam˛et. Garion usiadł spokojnie na poduszkach obok tronu Salmissry. Cichy głos w jego my´slach mówił szybko. Nie ruszaj si˛e, powtarzał. Nic nie mów. Nic nie rób. — Natychmiast sprowadzi´c moich astronomów — rozkazała królowa. — Chc˛e wiedzie´c, czemu nie uprzedzono mnie o za´cmieniu. — To nie za´cmienie, moja królowo — j˛eczał łysy dworak, bijac ˛ czołem o podłog˛e nie opodal wijacego ˛ si˛e wcia˙ ˛z Maasa. — Ciemno´sc´ nadeszła jak zasłona. Jak ruchoma s´ciana. . . bez wiatru, bez deszczu, bez piorunów. Bezgło´snie połkn˛eła sło´nce. — Zaniósł si˛e urywanym szlochem. — Ju˙z nigdy nie zobaczymy sło´nca. — Przesta´n, durniu — warkn˛eła Salmissra. — Wstawaj. Sadi, zabierz stad ˛ tego bełkoczacego ˛ głupca i wyjd´z popatrze´c na niebo. Potem wracaj natychmiast. Musz˛e wiedzie´c, co si˛e dzieje. Sadi otrzasn ˛ ał ˛ si˛e jak pies wychodzacy ˛ z wody i odwrócił zafascynowane spojrzenie od martwego, groteskowego u´smiechu na łbie Maasa. Postawił szlochajacego ˛ urz˛ednika na nogi i wyprowadził z komnaty. Salmissra zwróciła si˛e do Gariona. — Jak to zrobiłe´s? — spytała, wskazujac ˛ drgajace ˛ ciało Maasa. — Nie wiem — odparł. Umysł wcia˙ ˛z tonał ˛ we mgle, jedynie gł˛eboki zakatek, ˛ gdzie istniał głos, zachował przytomno´sc´ . — Zdejmij ten amulet — poleciła. Garion posłusznie si˛egnał ˛ do medalionu, lecz nagle jego r˛ece zamarły. Nie mógł nimi poruszy´c. Pozwolił, by opadły. — Nie mog˛e. — Zabierz mu go — rozkazała jednemu z eunuchów. M˛ez˙ czyzna spojrzał na martwego w˛ez˙ a, potem na Gariona. Pokr˛ecił głowa˛ i cofnał ˛ si˛e przestraszony. — Rób, co mówi˛e! — krzykn˛eła ostro. Gdzie´s z gł˛ebi pałacu dobiegł głuchy, odbijajacy ˛ si˛e echem trzask, zgrzyt gwo´zdzi wyrywanych z twardego drewna i huk padajacego ˛ muru. Potem, daleko w mrocznych korytarzach, kto´s wrzasnał ˛ rozpaczliwie. Oschła s´wiadomo´sc´ w jego umy´sle si˛egn˛eła w dal. Nareszcie, stwierdził z wyra´zna˛ ulga˛ głos. — Co si˛e tam dzieje? — zło´sciła si˛e Salmissra. Chod´z ze mna,˛ powiedział głos. Musisz mi pomóc. Garion podparł si˛e r˛ekami i zaczał ˛ wstawa´c. Nie. W ten sposób. W umy´sle chłopca powstała niezwykła wizja separacji. Bez zastanowienia zapragnał, ˛ by si˛e spełniła i poczuł, z˙ e si˛e podnosi, cho´c pozostaje bez ruchu. Nagle przestał odczuwa´c własne ciało. Nie miał rak ˛ ani nóg, a przecie˙z si˛e

202

przemieszczał. Zobaczył siebie, swoje ciało, siedzace ˛ bezmy´slnie na poduszkach u stóp Salmissry. — Szybko — odezwał si˛e głos. Nie przemawiał ju˙z z jego umysłu, ale był obok. Chłopiec dostrzegł zamglony kontur, bezkształtny, ale jakby dobrze znany. Znikn˛eła mgła, okrywajaca ˛ my´sli Gariona. Czuł si˛e wyjatkowo ˛ ra´znie. — Kim jeste´s? — zapytał kształtu obok siebie. — Nie ma czasu na wyja´snienia. Pospiesz si˛e. Musimy ich przeprowadzi´c, zanim Salmissra zda˙ ˛zy co´s przedsi˛ewzia´ ˛c. — Kogo przeprowadzi´c? — Polgar˛e i Baraka. — Cioci˛e Pol? Gdzie ona jest? — Chod´z — ponaglił głos. Garion i niezwykła posta´c poszybowali obok siebie ku zamkni˛etym drzwiom. Przenikn˛eli je, jakby były tylko półprzejrzysta˛ mgiełka,˛ i wynurzyli si˛e w korytarzu. Pomkn˛eli wysoko, cho´c Garion nie czuł p˛edu powietrza ani nawet samego ruchu. Po chwili dotarli do ogromnej hali, gdzie po wej´sciu do pałacu wprowadził Gariona Issus. Tu zatrzymali si˛e i zawi´sli w powietrzu. Przez hal˛e szła ciocia Pol; jej pi˛ekne oczy płon˛eły, a ognisty nimb otaczał cała˛ posta´c. Obok niej biegł ci˛ez˙ ko olbrzymi kudłaty nied´zwied´z, którego Garion ju˙z kiedy´s widział. W zwierz˛ecym pysku słabo rozró˙zniał twarz Baraka, pozbawiona˛ jednak cho´cby s´ladu człowiecze´nstwa. W s´lepiach bestii jarzyła si˛e szale´ncza w´sciekło´sc´ , a paszcza odsłaniała straszliwe kły. Stra˙znicy rozpaczliwie próbowali odepchna´ ˛c nied´zwiedzia długimi pikami, ale bestia jednym machni˛eciem odrzuciła je w bok i run˛eła na z˙ ołnierzy. Mia˙zd˙zyła ich w u´scisku i rozrywała pazurami. Droga cioci Pol i nied´zwiedzia była zasłana okaleczonymi ciałami i drgajacymi ˛ jeszcze strz˛epami mi˛esa. Czekajace ˛ w zakatkach ˛ w˛ez˙ e pełzły po podłodze, ale gin˛eły tak, jak zginał ˛ Maas, gdy tylko dotykały płomiennego blasku, jaki otaczał cioci˛e Pol. Metodycznie, słowem i gestem, rozbijała kolejne drzwi. Gruby mur zagrodził jej drog˛e — jednym ruchem zmieniła go w gruzy, jakby był zbudowany z paj˛eczyn. Barak szalał w mrocznej hali, ryczał w´sciekle i niszczył wszystko, co pochwycił. Wrzeszczacy ˛ eunuch usiłował wspia´ ˛c si˛e na kolumn˛e, lecz bestia stan˛eła na tylnych łapach, wbiła mu szpony w plecy i s´ciagn˛ ˛ eła na ziemi˛e. Krzyki ucichły nagle, gdy pot˛ez˙ ne szcz˛eki z obrzydliwym trzaskiem zamkn˛eły si˛e na głowie ofiary. Trysn˛eła krew i strz˛epy mózgu. — Polgaro! — zawołała bezgło´snie posta´c obok Gariona. — T˛edy! Ciocia Pol obejrzała si˛e. — Za nami — polecił kształt. — Szybko. A potem Garion i jego druga cz˛es´c´ frun˛eli korytarzem do Salmissry i wpół przytomnego ciała, które niedawno opu´scili. Za nimi biegli ciocia Pol i rozszalały Barak. Nagie ciało Salmissry pod przejrzysta˛ suknia˛ pokryte było c˛etkami w´sciekło´sci raczej ni˙z nami˛etno´sci. Stała nad spogladaj ˛ ac ˛ a˛ nieobecnym wzrokiem postacia˛ na poduszkach. — Odpowiedz! — krzyczała. — Odpowiedz mi natychmiast. — Kiedy wrócimy — rzuciła bezkształtna posta´c — ja b˛ed˛e rozmawia´c. Musimy zyska´c na czasie. I wrócili. Garion poczuł, jak jego ciało dr˙zy lekko, a potem znowu patrzył przez własne oczy. Ponownie napłyn˛eła mgła, która oszałamiała go poprzednio. — Co? — spytały jego wargi, cho´c nie uformował s´wiadomie tego słowa. — Pytam, czy to twoje dzieło? 203

— Czy co jest moim dziełem? — Głos dobiegajacy ˛ z ust przypominał jego własny, cho´c była subtelna ró˙znica. — To wszystko — odparła. — Ciemno´sc´ . Szturm na mój pałac. — Nie sadz˛ ˛ e. Jak mógłbym? Jestem tylko chłopcem. — Nie kłam, Belgarionie — za˙zadała. ˛ — Wiem, kim jeste´s. Wiem, czym jeste´s. To z pewno´scia˛ ty. Sam Belgarath nie potrafiłby zgasi´c sło´nca. Ostrzegam ci˛e, Belgarionie, z˙ e to, co dzisiaj piłe´s, to s´mier´c. Ju˙z w tej chwili zabija ci˛e trucizna w twoich z˙ yłach. — Dlaczego mi to zrobiła´s? ˙ — Zeby ci˛e zatrzyma´c. Musisz pi´c wi˛ecej albo umrzesz. Musisz pi´c to, co tylko ja mog˛e ci da´c. I musisz to pi´c ka˙zdego dnia do ko´nca z˙ ycia. Jeste´s mój, Belgarionie. Mój! Za drzwiami rozległy si˛e rozpaczliwe krzyki. Zaskoczona W˛ez˙ owa Królowa uniosła głow˛e, po czym odwróciła si˛e do posagu, ˛ zło˙zyła niezwykły, ceremonialny pokłon i w serii zło˙zonych gestów zacz˛eła porusza´c dło´nmi przed soba.˛ Wypowiadała skomplikowana˛ formuł˛e w j˛ezyku, którego Garion nigdy jeszcze nie słyszał, w mowie pełnej gardłowych sykni˛ec´ i dziwacznych kadencji. Roztrzaskane w drzazgi ci˛ez˙ kie drzwi run˛eły do wewnatrz. ˛ W progu stan˛eła ciocia Pol. Biały lok płonał ˛ niesamowitym s´wiatłem, a wzrok był straszny. Wielki nied´zwied´z obok niej zaryczał w´sciekle; krew s´ciekała mu z kłów, na pazurach pozostały strz˛epy mi˛esa. — Ostrzegałam ci˛e, Salmissro — oznajmiła ciocia Pol morderczym tonem. — Zatrzymaj si˛e, Polgaro — rozkazała królowa. Nie spojrzała za siebie, wcia˙ ˛z poruszajac ˛ płynnie palcami. — Chłopiec umiera. Je´sli mnie zaatakujesz, nic nie zdoła go ocali´c. Ciocia Pol znieruchomiała. — Co zrobiła´s? — Popatrz na niego. Pił athal i kaldiss. Ju˙z teraz ogie´n płonie mu w z˙ yłach. Wkrótce musi dosta´c nowa˛ dawk˛e. Nadal poruszała dło´nmi, a jej twarz zastygła w wyrazie najwy˙zszej koncentracji. Wargi poruszyły si˛e znowu, wydajac ˛ gardłowe syki. Czy to prawda? Głos cioci Pol odbił si˛e echem w głowie Gariona. Chyba tak, potwierdził oschły głos. Dawali mu do picia ró˙zne rzeczy, a teraz wydaje si˛e inny ni˙z poprzednio. Ciocia Pol szeroko otworzyła oczy. Kim jeste´s? Zawsze tu byłem, Polgaro. Nie wiedziała´s o tym? Czy Garion wie? Wie, z˙ e jestem. Nie rozumie, co to oznacza. Pó´zniej o tym porozmawiamy, zdecydowała. Patrz uwa˙znie. Oto, co musisz zrobi´c. W umy´sle Gariona wezbrały splatane ˛ obrazy. Zrozumiałe´s? Oczywi´scie. Poka˙ze˛ mu, jak. Nie mo˙zesz sam tego zrobi´c? Nie, Polgaro, odparł suchy głos. Do niego, nie do mnie nale˙zy moc. Nie martw si˛e. On i ja dobrze si˛e rozumiemy. Dwa głosy rozmawiały w jego głowie, a Garion poczuł si˛e dziwnie osamotniony. Garionie, przemówił spokojnie oschły głos. Chc˛e, z˙ eby´s pomy´slał o swojej krwi. O krwi? Na jedna˛ chwil˛e musimy ja˛ zmieni´c. Dlaczego? ˙ Zeby wypali´c trucizn˛e, jaka˛ ci dali. A teraz skup si˛e na krwi. 204

Garion posłuchał. Chcesz, z˙ eby była taka. W my´slach rozbłysnał ˛ obraz z˙ ółci. Zrozumiałe´s? Tak. Wi˛ec zrób to. Natychmiast. Garion przycisnał ˛ do piersi czubki palców i zechciał, by krew uległa przemianie. Nagle poczuł, z˙ e płonie. Serce zabiło mocno, a obfity pot pokrył całe ciało. Jeszcze chwil˛e, powiedział głos. Garion umierał. Przemieniona krew paliła z˙ yły. Dygotał. Serce waliło jak młot kowalski, w oczach pociemniało. Wolno zaczał ˛ przewraca´c si˛e w przód. Teraz! nakazał ostro głos. Zmie´n z powrotem. Wszystko ustało. Serce zaci˛eło si˛e i natychmiast powróciło do normalnego rytmu. Chłopiec był zm˛eczony, ale znikn˛eła mgła spowijajaca ˛ umysł. Gotowe, Polgaro, oznajmił inny Garion. Mo˙zesz ju˙z zrobi´c to, co konieczne. Ciocia Pol czekała niespokojnie, ale teraz jej twarz stała si˛e przera´zliwie stanowcza. Przeszła po gładkiej posadzce do platformy. — Salmissro — rozkazała. — Odwró´c si˛e i spójrz na mnie. Królowa uniosła r˛ece nad głow˛e, a gardłowe d´zwi˛eki spływały z jej warg, wznoszac ˛ si˛e w ko´ncowym, chrapliwym okrzyku. Wtedy, wysoko nad nimi, w mroku pod sufitem, oczy posagu ˛ otworzyły si˛e i zapłon˛eły szmaragdowym blaskiem. L´sniacy ˛ klejnot w koronie Salmissry rozbłysnał ˛ identyczna˛ barwa.˛ Posag ˛ ruszył z przera˙zajacym, ˛ ogłuszajaco ˛ gło´snym trzaskiem. Lita skała, z której wykuto statu˛e, ugi˛eła si˛e, gdy posta´c zrobiła pierwszy krok. Potem nast˛epny. — Dlaczego. . . mnie. . . wezwała´s? — Grzmiacy ˛ głos odezwał si˛e zza sztywnych, kamiennych warg. Słowa odbijały si˛e głuchym echem w ogromnej piersi. — Bro´n swej słu˙zebnicy, Wielki Isso! — zakrzykn˛eła Salmissra, spogladaj ˛ ac ˛ tryumfujaco ˛ na cioci˛e Pol. — Ta oto zła czarodziejka napadła na twa˛ dziedzin˛e i chce mnie zabi´c. Ma tak straszliwa˛ moc, z˙ e nikt nie mo˙ze stawi´c jej czoła. Jestem twa˛ narzeczona˛ i oddaj˛e si˛e pod twoja˛ ochron˛e. — Kim jest ta, która bezcze´sci moja˛ s´wiatyni˛ ˛ e? — zahuczał posag. ˛ — Kto s´mie podnosi´c r˛ek˛e na moja˛ wybrana˛ i ukochana? ˛ W szmaragdowych oczach zapłonał ˛ straszliwy gniew. Ciocia Pol stała nieruchomo po´srodku kamiennej podłogi, a posag ˛ wznosił si˛e nad nia˛ jak wie˙za. Nie okazywała l˛eku. — Posun˛eła´s si˛e za daleko, Salmissro — o´swiadczyła. — To zakazane. Królowa W˛ez˙ y za´smiała si˛e pogardliwie. — Zakazane? Co dla mnie znacza˛ twoje zakazy? Uciekaj teraz, albo staw czoło gniewowi Boskiego Issy. Walcz z Bogiem, je´sli masz ochot˛e. — Skoro trzeba — westchn˛eła ciocia Pol. Wyprostowała si˛e i wypowiedziała jedno słowo. Huk, jaki wywołało w umy´sle Gariona, oszałamiał. Potem nagle zacz˛eła rosna´ ˛c. Wyrastała jak drzewo, powi˛ekszała si˛e, na oczach zdumionego chłopca przeistaczała w giganta. Po chwili stała przed Bogiem jak równa. — Polgara? — głos Boga wyra˙zał zdziwienie. — Dlaczego to zrobiła´s? — Przybywam dla spełnienia Proroctwa, Panie Isso — odrzekła. — Twa słu˙zebnica zdradziła ciebie i twoich braci. — Nie mo˙ze to by´c — o´swiadczył Issa. — Jest moja˛ wybrana.˛ Ta twarz jest twarza˛ mej ukochanej. — Twarz pozostała, ale to nie Salmissra ukochana przez Iss˛e. Ju˙z setna Salmissra słu˙zy ci w tej s´wiatyni ˛ od s´mierci twej wybranki. ´ — Smierci? — powtórzył Bóg. 205

— Ona kłamie! — wrzasn˛eła Salmissra. — To ja jestem twoja˛ ukochana,˛ Panie mój. Nie pozwól, by jej kłamstwa odepchn˛eły ci˛e ode mnie. Zabij ja! ˛ — Zbli˙za si˛e dzie´n spełnienia Proroctwa — mówiła dalej ciocia Pol. — Chłopiec u stóp Salmissry jest jego owocem. Musi by´c mi zwrócony; inaczej Proroctwo zawiedzie. — Czy˙zby tak szybko nastał dzie´n Proroctwa? — zdziwił si˛e Bóg. — Nie szybko, Panie Isso. Ju˙z pó´zno. Twój sen trwał całe wieki. — Kłamstwa! Same kłamstwa! — krzyczała rozpaczliwie Salmissra, obejmujac ˛ kostk˛e olbrzymiego kamiennego Boga. — Musz˛e zbada´c prawd˛e tych słów — zdecydował Issa. — Długo spałem i gł˛eboko, a teraz s´wiat zaskakuje mnie nie przygotowanego. — Zniszcz ja,˛ Panie mój — za˙zadała ˛ Salmissra. — Jej łgarstwa sa˛ zbrodnia˛ i s´wi˛etokradztwem popełnionym w twej boskiej obecno´sci. — Poznam prawd˛e, Salmissro — odparł Issa. Garion czuł przez krótka˛ chwil˛e dotkni˛ecie czego´s tak pot˛ez˙ nego, z˙ e wyobra´znia cofn˛eła si˛e przed ogromem. Potem dotyk przesunał ˛ si˛e dalej. — Aaach — dobiegło z podłogi. Martwy wa˙ ˛z Maas poruszył si˛e lekko. — Aaach. . . pozwólcie mi spa´c — zasyczał. — Chwil˛e tylko — rzekł Issa. — Jak ci na imi˛e? — Zwano mnie Maas. Byłem doradca˛ i towarzyszem Wiecznej Salmissry. Ode´slij mnie, Panie, gdy˙z nie mog˛e znie´sc´ powrotu do z˙ ycia. — Czy to ma ukochana Salmissra? — zapytał Bóg. — Jej nast˛epczyni — odparł Maas. — Twoja kapłanka umarła tysiace ˛ lat temu. Ka˙zda nowa Salmissra zostaje wybrana dla podobie´nstwa do twej ukochanej. — Ach — westchnał ˛ bole´snie Issa. — A jaki˙z cel miała ta kobieta, zabierajac ˛ Belgariona spod opieki Polgary? — Pragn˛eła przymierza z Torakiem. Chciała odda´c Belgariona Przekl˛etemu w zamian za nie´smiertelno´sc´ , która˛ zesłałyby na nia˛ jego obj˛ecia. — Jego obj˛ecia? Moja kapłanka miałaby podda´c si˛e ohydnym u´sciskom mego szalonego brata? — Z rado´scia,˛ Panie. Jest jej natura,˛ by po˙zada´ ˛ c u´scisków ka˙zdego człowieka, Boga czy bestii, na jaka˛ natrafi. Po kamiennej twarzy Issy przemknał ˛ wyraz wstr˛etu. — Czy zawsze tak było? — zapytał. — Zawsze, Panie — potwierdził Maas. — Napój, który pozwala jej zachowa´c młodo´sc´ i podobie´nstwo do twej wybranki, rozpala w z˙ yłach ogie´n z˙ adzy. ˛ Nic prócz s´mierci nie zdoła stłumi´c tego ognia. Pozwól mi odej´sc´ , Panie. Ten ból. . . — Za´snij, Maasie — zezwolił smutnie Issa. — I w cicha˛ s´mier´c we´z z soba˛ me podzi˛ekowania. — Aaach. . . — westchnał ˛ Maas i opadł na posadzk˛e. — I ja powróc˛e w sen — rzekł Issa. — Nie wolno mi pozosta´c, gdy˙z moja obecno´sc´ mogłaby przebudzi´c Toraka do wojny, która grozi zagłada˛ s´wiata. Posag ˛ cofnał ˛ si˛e na miejsce, które zajmował od tysi˛ecy lat. Ogłuszajace ˛ trzeszczenie i zgrzyty uginanej skały rozległy si˛e w wielkiej sali raz jeszcze. — Czy´n z ta˛ kobieta,˛ co zechcesz, Polgaro — zezwolił kamienny Bóg. — Oszcz˛ed´z wszak˙ze jej z˙ ycie, a to przez pami˛ec´ mojej ukochanej. — Uczyni˛e to, Panie Isso — ciocia Pol skłoniła si˛e nisko. — I przeka˙z wyrazy miło´sci memu bratu Aldurowi — głuchy głos cichł szybko. ´ — Spij, Panie. I niech twój sen odp˛edzi smutek.

206

— Nie! — zawyła Salmissra, ale zielony ogie´n gasł ju˙z w oczach posagu, ˛ a klejnot w jej koronie zamigotał i pociemniał. — Ju˙z czas, Salmissro — oznajmiła ciocia Pol, wielka i straszna. — Nie zabijaj mnie, Polgaro. — Królowa padła na kolana. — Błagam, nie czy´n tego. — Nie zabij˛e ci˛e, Salmissro. Obiecałam Panu Issie, z˙ e zachowam ci˛e przy z˙ yciu. — Ja nie składałem takich obietnic — odezwał si˛e od drzwi Barak. Garion spojrzał na przyjaciela. Nied´zwied´z zniknał, ˛ a na jego miejscu stał pot˛ez˙ ny Cherek z mieczem w dłoni. — Nie, Baraku. Zamierzam raz na zawsze rozwiaza´ ˛ c problem Salmissry. — Ciocia Pol popatrzyła z góry na czołgajac ˛ a˛ si˛e u jej stóp królowa.˛ — B˛edziesz z˙ yła, Salmissro. B˛edziesz z˙ yła bardzo długo. . . by´c mo˙ze wiecznie. Niedowierzanie i nadzieja pojawiły si˛e w oczach królowej. Powstała wolno i spojrzała na ogromna,˛ wyrastajac ˛ a˛ w gór˛e posta´c. — Wiecznie, Polgaro? — zapytała. — Ale musz˛e ci˛e zmieni´c. Trucizna, która˛ piła´s, by pozosta´c młoda˛ i pi˛ekna,˛ zabija ci˛e z wolna. Ju˙z teraz jej s´lady wida´c na twojej twarzy. Królowa dotkn˛eła palcami policzków i odwróciła si˛e pospiesznie, by spojrze´c w zwierciadło. — Gnijesz, Salmissro — stwierdziła ciocia Pol. — Wkrótce b˛edziesz stara i brzydka. Z˙ adza, ˛ która płonie w twych z˙ yłach, wypali si˛e i umrzesz. Masz zbyt ciepła˛ krew. W tym cały problem. — Ale jak. . . — Salmissra si˛e zajakn˛ ˛ eła. — Wystarczy niewielka zmiana — zapewniła ja˛ ciocia Pol. — Całkiem mała, a potem b˛edziesz z˙ yła wiecznie. — Garion wyczuł moc ogniskowanej woli. — Uczyni˛e ci˛e wieczna,˛ Salmissro. Uniosła r˛ek˛e i wypowiedziała jedno słowo. Jego straszliwa pot˛ega wstrzasn˛ ˛ eła Garionem jak li´sciem na wietrze. Z poczatku ˛ nic si˛e nie działo. Salmissra stała jak wro´sni˛eta w ziemi˛e; naga, blada skóra prze´switywała przez sukni˛e. Potem dziwne c˛etki wystapiły ˛ wyra´zniej, a uda zwarły si˛e razem. Twarz stała si˛e bardziej spiczasta. Wargi znikn˛eły, a usta rozciagn˛ ˛ eły si˛e w niezmiennym, gadzim u´smiechu. Garion przygladał ˛ si˛e ze zgroza,˛ niezdolny oderwa´c wzroku od królowej. Suknia spłyn˛eła na posadzk˛e, gdy znikn˛eły ramiona, a r˛ece przywarły do boków. Ciało wydłuz˙ ało si˛e, a nogi, zupełnie ju˙z zro´sni˛ete, zacz˛eły zap˛etla´c si˛e w zwoje. Znikn˛eły l´sniace ˛ włosy, a na twarzy nie pozostał nawet s´lad człowiecze´nstwa. Tylko złota korona wcia˙ ˛z spoczywała na głowie. Salmissra wysun˛eła j˛ezyk i opadła w mas˛e własnych zwojów. Rozło˙zyła kaptur na szyi i spojrzała matowymi, martwymi oczami na cioci˛e Pol, która podczas tej transformacji znowu przybrała normalne rozmiary. — Powró´c na swój tron, Salmissro — poleciła. Głowa królowej pozostała nieruchoma, lecz zwoje ciała przesuwały si˛e na mi˛ekka˛ sof˛e, ocierajac ˛ si˛e o siebie z suchym szelestem. Ciocia Pol spojrzała na eunucha Sadiego. — Oto Słu˙zebnica Issy, królowa w˛ez˙ owego ludu, której władza przetrwa do ko´nca dni, bowiem teraz naprawd˛e jest nie´smiertelna i po wieczno´sc´ b˛edzie panowa´c w Nyissie. Sadi zbladł jak upiór, a oczy wychodziły mu z orbit. Gło´sno przełknał ˛ s´lin˛e i kiwnał ˛ głowa.˛ — Pozostawi˛e ci˛e zatem z twoja˛ królowa˛ — powiedziała. — Wolałabym odej´sc´ spokojnie, ale tak czy inaczej, chłopiec i ja wychodzimy. 207

— Posłałem ju˙z wiadomo´sc´ — zapewnił szybko Sadi. — Nikt nie spróbuje wam przeszkodzi´c. — Słuszna decyzja — pochwalił sucho Barak. — Wszyscy pozdrawiaja˛ w˛ez˙ owa˛ królowa˛ Nyissy — zaintonował dr˙zacym ˛ głosem jeden z ubranych w szkarłat eunuchów. Padł na kolana przed podwy˙zszeniem. — Uwielbiajcie ja˛ — odpowiedzieli rytualnie pozostali, tak˙ze kl˛ekajac. ˛ — Jej chwała została nam objawiona. — Oddajmy jej cze´sc´ . Garion obejrzał si˛e jeszcze, wychodzac ˛ za ciocia˛ Pol przez strzaskane drzwi. Salmissra le˙zała na sofie w´sród c˛etkowanych zwojów własnego ciała, a oczy ponad kapturem szyi kierowała w stron˛e zwierciadła. Na głowie miała złota˛ koron˛e, a zimny, w˛ez˙ owy wzrok w˛edrował ku odbiciu w lustrze. Gadzia twarz nie miała z˙ adnego wyrazu, wi˛ec nie mo˙zna było odgadna´ ˛c, o czym my´sli królowa.

Rozdział 30

Korytarze i wysokie hale pałacu były puste. Ciocia Pol prowadziła ich od sali tronowej, gdzie kl˛eczeli eunuchowie, s´piewajac ˛ pie´sni na cze´sc´ W˛ez˙ owej Królowej. Barak z mieczem w r˛eku kroczył pos˛epnie w´sród s´ladów rzezi, jakiej dokonał wchodzac ˛ do pałacu. Twarz miał blada˛ i cz˛esto odwracał wzrok od szczególnie okrutnie okaleczonych ciał, le˙zacych ˛ na ich drodze. Wreszcie wyszli na zewnatrz. ˛ Ulice Sthiss Tor były ciemniejsze ni˙z noca˛ i pełne rozhisteryzowanych, wyjacych ˛ z przera˙zenia tłumów. Barak torował drog˛e, trzymajac ˛ w jednej r˛ece zabrana˛ z pałacu pochodni˛e, a w drugiej miecz. Nawet ogarni˛eci panika˛ Nyissanie ust˛epowali mu szybko. — Co to jest, Polgaro? — rzucił przez rami˛e, machajac ˛ lekko pochodnia,˛ jakby chciał odp˛edzi´c ciemno´sc´ . — Jakie´s czary? — Nie — odparła. — To nie czary. Male´nkie plamki szaro´sci opadały w blasku pochodni. ´ — Snieg? — zdumiał si˛e Barak. — Nie. Popiół. — Co si˛e pali? — Góra — wyja´sniła. — Jak najszybciej wracajmy na statek. Ten tłum jest niebezpieczniejszy ni˙z wszystko, co mo˙ze nas spotka´c. Zarzuciła Garionowi na ramiona swój lekki płaszcz i wskazała ulic˛e, gdzie w ciemno´sci tu i tam kołysało si˛e kilka pochodni. — Chod´zmy t˛edy. Popiół padał g˛esto. Przypominał szara˛ mak˛ ˛ e, przesypywana˛ przez wilgotne powietrze. Pachniał siarka.˛ Nim dotarli do nabrze˙za, ciemno´sc´ zacz˛eła blednac. ˛ Popiół opadał ciagle, ˛ wypełniał szczeliny mi˛edzy kamieniami bruku i tworzył niewielkie zaspy przy rogach budynków. Było coraz widniej, ale popiół jak mgła przesłaniał wszystko na odległo´sc´ wi˛eksza˛ ni˙z dziesi˛ec´ stóp. W porcie szalał chaos. Tłumy wrzeszczacych ˛ i płaczacych ˛ Nyissan próbowały wspia´ ˛c si˛e do łodzi, by uciec od duszacego ˛ popiołu, w s´miertelnej ciszy szybujacego ˛ w goracym ˛ powietrzu. Oszaleli w panice ludzie rzucali si˛e cz˛esto w mordercze wody rzeki. — Nie przedostaniemy si˛e przez t˛e tłuszcz˛e, Polgaro — stwierdził Barak. — Zaczekaj tu chwil˛e. Wsunał ˛ miecz do pochwy, podskoczył i chwycił skraj niskiego dachu. Podciagn ˛ ał ˛ si˛e i stanał ˛ nad nimi, słabo widoczny w mroku. — Hej, Greldiku! — ryknał ˛ pot˛ez˙ nym głosem, słyszalnym nawet w´sród krzyków tłumu.

209

— Baraku! — usłyszeli odpowied´z Greldika. — Gdzie jeste´scie? — Przy wej´sciu na molo — zawołał Barak. — Nie mo˙zemy si˛e przebi´c. — Zosta´ncie tam! — odkrzyknał ˛ Greldik. — Przyjdziemy po was. Po chwili z nabrze˙za dobiegł tupot ci˛ez˙ kich kroków i od czasu do czasu głuchy odgłos uderze´n. Kilka okrzyków bólu zaton˛eło w panicznych wrzaskach tłumu. Potem Greldik, Mandorallen i pół tuzina muskularnych z˙ eglarzy uzbrojonych w pałki wybiegło zza zasłony popiołu, z brutalna˛ skuteczno´scia˛ oczyszczajac ˛ drog˛e. — Zgubili´scie si˛e?! — wrzasnał ˛ do Baraka Greldik. Barak zeskoczył z dachu. — Musieli´smy wpa´sc´ na chwil˛e do pałacu — wyja´snił krótko. — Niepokoili´smy si˛e o bezpiecze´nstwo twoje, pani — o´swiadczył cioci Pol Mandorallen, odsuwajac ˛ na bok bełkoczacego ˛ Nyissanina. — Dzielny Durnik powrócił kilka godzin temu. — Zatrzymano nas — odparła. — Kapitanie, czy zdołasz nas doprowadzi´c na pokład? Greldik u´smiechnał ˛ si˛e złowrogo. — Chod´zmy wi˛ec — ponagliła. — Gdy tylko wrócimy na okr˛et, nale˙zy odbi´c i rzuci´c kotwic˛e na rzece, kawałek od brzegu. Ci ludzie nie uspokoja˛ si˛e, póki popiół nie przestanie pada´c, co jeszcze chwil˛e potrwa. Czy były jakie´s wiadomo´sci od Silka i mojego ojca? — Nic, pani — odparł Greldik. — Co on robi? — zapytała gniewnie, nie zwracajac ˛ si˛e do nikogo konkretnego. Mandorallen wydobył swój miecz i ruszył wprost na tłum, nie skr˛ecajac ˛ i nie zwalniajac ˛ kroku. Nyissanie ust˛epowali mu z drogi. ´ Scisk na nabrze˙zu obok statku Greldika był jeszcze wi˛ekszy. Durnik, Hettar i reszta załogi stali z długimi bosakami wzdłu˙z burt i odpychali oszalałych z przera˙zenia ludzi. — Rzuci´c trap! — rozkazał Greldik, gdy tylko stan˛eli na brzegu. — Szlachetny kapitanie — wybełkotał łysy Nyissanin, chwytajac ˛ za futrzana˛ kurt˛e Greldika. — Dam ci sto sztuk złota, je´sli tylko wpu´scisz mnie na swój statek. Greldik z obrzydzeniem odepchnał ˛ go na bok. — Tysiac ˛ sztuk złota — obiecał Nyissanin, chwytajac ˛ Chereka za rami˛e i potrza˛ sajac ˛ kiesa.˛ — Zabierzcie tego pawiana — rozkazał Greldik. Jeden z marynarzy od niechcenia powalił Nyissanina ciosem pałki, potem schylił si˛e i wyrwał mu sakiewk˛e. Rozwiazał ˛ ja˛ i wysypał na dło´n monety. — Trzy sztuki srebra — oznajmił z pogarda.˛ — Reszta to mied´z. Odwrócił si˛e i kopnał ˛ nieprzytomnego w brzuch. Przeszli na pokład, a Barak i Mandorallen powstrzymywali tłum, gro˙zac ˛ u˙zyciem siły. — Odcia´ ˛c cumy — rozkazał Greldik, gdy wszyscy ju˙z byli na miejscu. Przy akompaniamencie krzyków zawodu Nyissan stojacych ˛ na nabrze˙zu, marynarze odrabali ˛ grube liny. Leniwy prad ˛ odepchnał ˛ statek, a płacze i j˛eki rozpaczy towarzyszyły im bez przerwy. — Garionie — odezwała si˛e ciocia Pol. — Mo˙ze zejdziesz pod pokład i wło˙zysz jakie´s przyzwoite ubranie? A przy okazji zmyjesz z twarzy ten obrzydliwy ró˙z? Wracaj zaraz potem. Musz˛e z toba˛ porozmawia´c. Garion zda˙ ˛zył zapomnie´c, jak skapo ˛ jest odziany. Zarumienił si˛e i pobiegł do kajuty. Gdy wrócił, ubrany znowu w tunik˛e i po´nczochy, rozwidniło si˛e ju˙z wyra´znie, cho´c szary popiół wcia˙ ˛z padał przez nieruchome powietrze. Cały s´wiat był jakby zamglony, 210

a wszystko pokrywała gruba warstwa drobnego pyłu. Okr˛et spłynał ˛ nieco z pradem ˛ i marynarze Greldika rzucili kotwic˛e. Leniwy nurt wolno obracał kadłub. — Tutaj, Garionie! — zawołała ciocia Pol. Stała na dziobie, zapatrzona w szara˛ mgł˛e. Garion podszedł z wahaniem; wcia˙ ˛z silne były wspomnienia tego, co przydarzyło si˛e w pałacu. — Usiad´ ˛ z, kochanie — zaproponowała. — Jest pewna sprawa, o której musz˛e z toba˛ pomówi´c. — Tak, ciociu. — Usiadł na ławeczce. — Garionie — spojrzała na niego z powaga.˛ — Czy co´s si˛e zdarzyło, kiedy byłe´s w pałacu Salmissry? — Nie rozumiem. — Wiesz, o co mi chodzi — odparła szorstko. — Nie masz chyba ochoty wprawia´c w zakłopotanie nas obojga, zmuszajac ˛ do zadawania pewnych pyta´n. Prawda? — Och! — Garion zarumienił si˛e. — To. . . Nie, nic takiego si˛e nie stało. Z pewnym z˙ alem wspomniał bujne kształty królowej. — To dobrze. Tego tylko si˛e bałam. Na razie jeszcze nie wolno ci si˛e miesza´c w takie rzeczy. Moga˛ mie´c nieoczekiwane skutki dla kogo´s o twoich do´sc´ szczególnych cechach. — Nie bardzo rozumiem — poskar˙zył si˛e. — Masz pewne zdolno´sci — wyja´sniła. — Je´sli zaczniesz eksperymentowa´c z ta˛ druga˛ umiej˛etno´scia,˛ zanim w pełni dojrzeja,˛ rezultaty moga˛ si˛e okaza´c odrobin˛e nieprzewidywalne. W obecnej chwili lepiej tego nie miesza´c. — W takim razie mo˙ze szkoda, z˙ e nic si˛e nie zdarzyło — wyrzucił Garion. — Mo˙ze to by wszystko załatwiło i nie mógłbym ju˙z wi˛ecej rani´c ludzi. — Watpi˛ ˛ e. Masz zbyt wielka˛ moc, by tak łatwo udało si˛e ja˛ zneutralizowa´c. Pami˛etasz nasza˛ rozmow˛e tego dnia, gdy opu´scili´smy Tolnedr˛e? O instrukcjach? — Nie potrzebuj˛e instrukcji — zaprotestował ponuro. — Owszem, potrzebujesz. I to natychmiast. Twoja moc jest ogromna. . . wi˛eksza, ni˙z w z˙ yciu widziałam, a w cz˛es´ci tak zło˙zona, z˙ e nie potrafi˛e jej zrozumie´c. Musisz zacza´ ˛c nauk˛e, zanim przydarzy si˛e jaka´s katastrofa. Nie kontrolujesz tej mocy, Garionie. Je´sli naprawd˛e nie chcesz krzywdzi´c ludzi, powiniene´s z tym wi˛eksza˛ ch˛ecia˛ wzia´ ˛c si˛e do nauki. By unikna´ ˛c wypadków. — Nie chc˛e by´c czarodziejem — nie ust˛epował. — Chc˛e tylko pozby´c si˛e tej mocy. Mo˙zesz mi w tym pomóc? Pokr˛eciła głowa.˛ — Nie. I nie zrobiłabym tego, nawet gdybym umiała. Nie mo˙zesz jej odrzuci´c, Garionie. Jest cz˛es´cia˛ ciebie. — Wi˛ec musz˛e zosta´c potworem? — spytał gorzko chłopiec. — Mam chodzi´c po s´wiecie i pali´c ludzi z˙ ywcem albo zamienia´c ich w ropuchy i w˛ez˙ e? A mo˙ze po pewnym czasie tak si˛e przyzwyczaj˛e, z˙ e nie b˛ed˛e si˛e ju˙z przejmował? B˛ed˛e z˙ ył wiecznie, jak ty i dziadek, ale nie b˛ed˛e ju˙z człowiekiem. Ciociu Pol, chyba wolałbym umrze´c. Nie mógłby´s przemówi´c mu do rozsadku? ˛ Zwracała si˛e bezpo´srednio do tej innej s´wiadomo´sci, istniejacej ˛ w umy´sle. Nie w tej chwili, Polgaro, odparł suchy głos. Jest zbyt pochłoni˛ety litowaniem si˛e nad soba.˛ Musi si˛e nauczy´c panowa´c nad własna˛ moca.˛ Przypilnuj˛e go, obiecał głos. Póki nie wróci Belgarath, nic wi˛ecej chyba nie mo˙zemy zrobi´c. Chłopak prze˙zywa kryzys moralny i nie powinni´smy si˛e wtraca´ ˛ c, póki nie rozwia˙ ˛ze go samodzielnie. Nie chc˛e, z˙ eby tak cierpiał. 211

Masz za mi˛ekkie serce, Polgaro. To twardy chłopak i odrobina cierpienia na pewno mu nie zaszkodzi. — Mo˙ze by´scie przestali si˛e zachowywa´c, jakby mnie tu w ogóle nie było — wtra˛ cił gniewnie Garion. — Pani Pol. — Durnik zbli˙zył si˛e do nich. — Chyba powinna´s przyj´sc´ . Barak chce si˛e zabi´c. — Co? — spytała z niedowierzaniem. — Chodzi o jaka´ ˛s klatw˛ ˛ e — wyja´snił Durnik. — Mówi, z˙ e rzuci si˛e na swój miecz. — Co za idiota! Gdzie jest? — Na rufie. Ma bro´n i nikogo do siebie nie dopuszcza. — Chod´zmy. Ruszyła na ruf˛e, a za nia˛ Garion z Durnikiem. — Wszyscy do´swiadczyli´smy bitewnego szału, lordzie Baraku — mówił Mandorallen, próbujac ˛ przemówi´c wielkiemu Cherekowi do rozsadku. ˛ — Nie jest to uczucie, które na dum˛e zasługuje, ale i nie powód do tak czarnej rozpaczy. Barak nie odpowiedział. Stał po´srodku pokładu rufowego; oczy miał s´lepe ze zgrozy, a ci˛ez˙ ki miecz zataczał gro´zne łuki. Nikt nie s´miał si˛e zbli˙zy´c. Ciocia Pol min˛eła tłum marynarzy i podeszła wprost do Baraka. — Nie próbuj mnie powstrzymywa´c, Polgaro — ostrzegł. Spokojnie wyciagn˛ ˛ eła r˛ek˛e i dotkn˛eła ostrza miecza. — Troch˛e t˛epy — stwierdziła z namysłem. — Mo˙ze Durnik by ci go naostrzył? Kiedy si˛e rzucisz, łatwiej przejdzie mi˛edzy z˙ ebrami. Barak był z lekka zaskoczony. — Poczyniłe´s niezb˛edne przygotowania? — upewniła si˛e. — Jakie przygotowania? — Na przykład: co zrobi´c z ciałem. Doprawdy, Baraku, miałam ci˛e za kogo´s lepiej wychowanego. Przyzwoity człowiek nie obcia˙ ˛za takim zadaniem przyjaciół. — Zastanowiła si˛e. — Zwyczaj ka˙ze je spali´c, ale w Nyissie jest strasznie wilgotno. B˛edziesz si˛e tlił przez cały tydzie´n. Przypuszczam, z˙ e po prostu wrzucimy ci˛e do rzeki. Pijawki i kraby w jeden dzie´n obiora˛ ci˛e do ko´sci. Na twarzy Baraka pojawiła si˛e uraza. — Czy mamy przekaza´c synowi twoja˛ tarcz˛e i miecz? — Nie mam syna — odparł ponuro. Wyra´znie nie był przygotowany na tak brutalna˛ rzeczowo´sc´ . — Nie mówiłam ci? Ale˙z jestem zapominalska. — O czym nie mówiła´s? — Niewa˙zne — machn˛eła r˛eka.˛ — W tej chwili to bez znaczenia. Czy chciałe´s zwyczajnie upa´sc´ na miecz, czy raczej rozp˛edzi´c si˛e i uderzy´c r˛ekoje´scia˛ o maszt? Oba sposoby sa˛ równie skuteczne. — Spojrzała na marynarzy. — Zróbcie miejsce, z˙ eby jarl Trellheim mógł bez przeszkód podbiec do masztu. Marynarze przygladali ˛ si˛e jej w milczeniu. — Co miała´s na my´sli, mówiac ˛ o moim synu? — Barak opu´scił miecz. — To ci˛e tylko zdenerwuje — odpowiedziała. — Je´sli ci powiem, na pewno co´s zepsujesz w tym zabijaniu. Nie chcieliby´smy, z˙ eby´s le˙zał i j˛eczał całymi tygodniami. To bardzo przygn˛ebiajace. ˛ — Chc˛e wiedzie´c, o co chodzi z tym synem! — No, dobrze — westchn˛eła ci˛ez˙ ko. — Twoja z˙ ona, Merel, jest w cia˙ ˛zy. . . jak sadz˛ ˛ e, w rezultacie pewnych uprzejmo´sci, jakie s´wiadczyli´scie sobie w Val Alorn. Wyglada ˛ teraz jak ksi˛ez˙ yc w pełni, a twój zło´sliwy bachor kopaniem odbiera jej wszelka˛ rado´sc´ z˙ ycia. 212

— Syn? — Barak szeroko otworzył oczy. — Doprawdy, Baraku, powiniene´s słucha´c, co si˛e do ciebie mówi. Nigdy nic z ciebie nie b˛edzie, je´sli nie oka˙zesz wi˛ecej uwagi. — Syn? — powtórzył. Miecz wy´sliznał ˛ mu si˛e z palców. — Upu´sciłe´s — skarciła go. — Podnie´s zaraz i bierz si˛e do rzeczy. To nieładnie, marnowa´c cały dzie´n na jedno samobójstwo. — Nie popełni˛e samobójstwa — oznajmił. — Doprawdy? — Oczywi´scie, z˙ e nie — burknał, ˛ po czym dostrzegł lekki u´smiech, grajacy ˛ w ka˛ cikach jej ust. Zakłopotany zwiesił głow˛e. — Ty wielki głuptasie — westchn˛eła. Po czym chwyciła go oburacz ˛ za brod˛e, pociagn˛ ˛ eła głow˛e w dół i ucałowała serdecznie szare od popiołu policzki. Greldik zaczał ˛ rechota´c, a Mandorallen podszedł i pochwycił Baraka w nied´zwiedzi u´scisk. — Raduj˛e si˛e wraz z toba,˛ przyjacielu — oznajmił. — Serce moje pełne jest uciechy. — Wynie´scie baryłk˛e — polecił marynarzom Greldik, klepiac ˛ przyjaciela po ramieniu. — Jasnym ale ze staro˙zytnego Chereku wypijemy zdrowie dziedzica Trellheim. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e b˛edzie tu do´sc´ gło´sno — rzuciła półgłosem ciocia Pol, zwracajac ˛ si˛e do Gariona. — Chod´zmy. Ruszyła na dziób okr˛etu. — Czy ona zmieni si˛e z powrotem? — zapytał chłopiec, gdy byli ju˙z sami. — Kto? — Królowa. Czy zmieni si˛e z powrotem? — Za jaki´s czas nie b˛edzie ju˙z chciała. Posta´c, jaka˛ przybieramy, zaczyna z czasem dominowa´c w naszych my´slach. Z biegiem lat b˛edzie coraz bardziej i bardziej w˛ez˙ em, a coraz mniej i mniej kobieta.˛ Garion zadr˙zał. — Chyba bardziej miłosiernie byłoby ja˛ zabi´c. — Obiecałam Panu Issie, z˙ e tego nie zrobi˛e. — Czy to był prawdziwy Bóg? — Jego duch — wyja´sniła, spogladaj ˛ ac ˛ w mgł˛e spadajacego ˛ popiołu. — Salmissra tchn˛eła w posag ˛ ducha Issy. Rze´zba stała si˛e Bogiem, przynajmniej na pewien czas. To bardzo skomplikowane. — Zdawało si˛e, z˙ e my´sli o czym´s innym. — Gdzie˙z on jest? — westchn˛eła z nagła˛ irytacja.˛ — Kto? — Ojciec. Powinien si˛e zjawi´c ju˙z kilka dni temu. Stali obok siebie, patrzac ˛ na m˛etne wody rzeki. Wreszcie ciocia Pol odwróciła si˛e i z niesmakiem otrzepała ramiona płaszcza. Spod palców uniosły si˛e małe obłoczki popiołu. — Schodz˛e na dół — o´swiadczyła, krzywiac ˛ si˛e niech˛etnie. — Tu jest zbyt brudno. — My´slałem, z˙ e chcesz ze mna˛ porozmawia´c. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e nie jeste´s jeszcze gotów, by słucha´c. Poczekam. — Odeszła na kilka kroków i obejrzała si˛e. — Aha, Garionie. . . — Tak? — Na twoim miejscu nie piłabym piwa z marynarzami. Po tym, co ci dawali w pałacu, na pewno ci zaszkodzi. — Dobrze — zgodził si˛e z lekkim z˙ alem. — Naturalnie, zrobisz, co zechcesz. Uznałam jednak, z˙ e nale˙zy ci˛e ostrzec. 213

Odwróciła si˛e, podniosła klap˛e luku i znikn˛eła pod pokładem. Garionem targały burzliwe emocje. Dzie´n był obfity w wydarzenia, a kalejdoskop obrazów wirował przed oczami. Uspokój si˛e, polecił głos w jego umy´sle. — Co? Próbuj˛e co´s usłysze´c. Posłuchaj. — Czego posłucha´c? Tam. . . nie słyszysz? Cicho, jakby z wielkiej odległo´sci, dobiegało stłumione dudnienie. — Co to jest? Głos nie odpowiedział, ale amulet na piersi Gariona zaczał ˛ pulsowa´c w rytmie zgodnym z odległym d´zwi˛ekiem. Potem usłyszał za plecami szybkie, lekkie kroki. — Garionie! Odwrócił si˛e w sam czas, by trafi´c w otwarte ramiona Ce’Nedry. — Tak si˛e o ciebie martwiłam! Gdzie zniknałe´ ˛ s? — Jacy´s ludzie porwali mnie z pokładu — wyja´snił, próbujac ˛ wyplata´ ˛ c si˛e z jej ramion. — Zabrali mnie do pałacu. — To straszne! — zawołała. — Widziałe´s królowa? ˛ Garion skinał ˛ głowa˛ i otrzasn ˛ ał ˛ si˛e, pami˛etajac ˛ w˛ez˙ a, le˙zacego ˛ na sofie i podziwiajacego ˛ swoje odbicie w zwierciadle. — Co si˛e stało? — spytała dziewczyna. — Bardzo wiele rzeczy. Niektóre były do´sc´ nieprzyjemne. Gdzie´s w gł˛ebi umysłu wcia˙ ˛z słyszał dudnienie. — Torturowali ci˛e? — Ce’Nedra szeroko otworzyła oczy. — Nie, to nie to. — No wi˛ec co si˛e działo? — chciała wiedzie´c. — Opowiedz. Był pewien, z˙ e nie da mu spokoju, wi˛ec opisał wszystko najlepiej, jak potrafił. Coraz wyra´zniej słyszał rytmiczny odgłos, a znami˛e na dłoni zacz˛eło pulsowa´c. Potarł je z roztargnieniem. — To było straszne — stwierdziła Ce’Nedra, gdy sko´nczył. — Nie bałe´s si˛e? — Wła´sciwie nie — wyznał, wcia˙ ˛z drapiac ˛ dło´n. — Dawali mi do picia ró˙zne rzeczy i miałem umysł tak zamglony, z˙ e nic prawie nie czułem. — I naprawd˛e zabiłe´s Maasa? — Nie mogła uwierzy´c. — Ot, tak sobie? — Pstrykn˛eła palcami. — To nie było tak sobie — próbował wytłumaczy´c. — To powa˙zniejsza sprawa. — Wiedziałam, z˙ e jeste´s czarodziejem. Mówiłam ci nad tamtym jeziorkiem, pami˛etasz? — Ale nie chc˛e nim by´c — zaprotestował. — Nie prosiłem o to. — Ja te˙z nie prosiłam, z˙ eby by´c ksi˛ez˙ niczka.˛ — To nie to samo. By´c królem albo ksi˛ez˙ niczka˛ to kwestia tego, kim si˛e jest. By´c czarodziejem to kwestia tego, co si˛e robi. — Nie widz˛e wielkiej ró˙znicy — upierała si˛e. — Mog˛e dokona´c wielu rzeczy — wyja´snił. — Na ogół okropnych. — I co? — Jej pytania mogły doprowadzi´c do szału. — Ja te˙z mog˛e dokona´c okropnych rzeczy. W ka˙zdym razie mogłam w Tol Honeth. Jedno moje słowo wystarczyło, by wychłosta´c sług˛e. . . albo posła´c go na szafot. Nie robiłam tego, naturalnie, ale mogłam. Władza to władza, Garionie. Efekty sa˛ identyczne. Nie musisz krzywdzi´c ludzi wbrew swej woli. — To po prostu si˛e czasem zdarza. Nawet je´sli nie chc˛e. Mrowienie dłoni było nie do zniesienia, prawie jak t˛epy ból głowy. 214

— W takim razie naucz si˛e to kontrolowa´c. — Mówisz jak ciocia Pol. — Ona próbuje ci pomóc. Chce ci˛e namówi´c do tego, co w ko´ncu i tak b˛edziesz musiał zrobi´c. Ilu jeszcze ludzi chcesz spali´c, zanim przyznasz jej racj˛e? — Nie musiała´s mi o tym przypomina´c. — Słowa Ce’Nedry gł˛eboko go ubodły. — Owszem — odparła. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e musiałam. Masz szcz˛es´cie, z˙ e nie jestem twoja ciocia.˛ Nie znosiłabym twoich wygłupów, jak to robi lady Polgara. — Nic nie rozumiesz — mruknał ˛ pos˛epnie Garion. — Rozumiem lepiej, ni˙z sobie wyobra˙zasz, Garionie. Wiesz, na czym polega twój problem? Chciałby´s do ko´nca z˙ ycia zosta´c chłopcem. Niewa˙zne, jaka˛ masz moc, czy jeste´s imperatorem, czy czarodziejem, nie powstrzymasz mijajacych ˛ lat. Poj˛ełam to ju˙z dawno temu, ale jestem chyba o wiele madrzejsza ˛ od ciebie. Bez słowa wyja´snienia stan˛eła na palcach i pocałowała go w usta. Garion zaczerwienił si˛e i zakłopotany spu´scił głow˛e. — Powiedz. . . — Ce’Nedra bawiła si˛e r˛ekawem jego tuniki. — Czy królowa Salmissra naprawd˛e była taka pi˛ekna, jak mówia? ˛ — Była najpi˛ekniejsza˛ kobieta,˛ jaka˛ w z˙ yciu widziałem — odparł bez zastanowienia Garion. Ksi˛ez˙ niczka gło´sno wciagn˛ ˛ eła powietrze. — Nienawidz˛e ci˛e! — zawołała zaciskajac ˛ z˛eby. Potem odwróciła si˛e i szlochajac ˛ pobiegła szuka´c cioci Pol. Garion spogladał ˛ za nia˛ oszołomiony. Potem patrzył w zadumie na rzek˛e i płyna˛ cy po powierzchni popiół. Mrowienie dłoni stawało si˛e nie do zniesienia. Drapał ja,˛ gł˛eboko wbijajac ˛ paznokcie. Rozdrapiesz, zauwa˙zył głos w jego my´slach. — Sw˛edzi mnie. Nie mog˛e wytrzyma´c. Nie bad´ ˛ z dzieckiem. — Dlaczego tak jest? Chcesz powiedzie´c, z˙ e naprawd˛e nie wiesz? Przed toba˛ dalsza droga, ni˙z sadziłem. ˛ Połó˙z prawa˛ dło´n na amulecie. — Po co? Po prostu zrób to, Garionie. Chłopiec si˛egnał ˛ pod tunik˛e i przycisnał ˛ do medalionu rozpalona˛ r˛ek˛e. Dotkni˛ecie wydawało si˛e rzecza˛ absolutnie wła´sciwa,˛ jakby Garion wsunał ˛ w zamek pasujacy ˛ do niego klucz. Mrowienie stało si˛e dobrze znana˛ fala˛ energii, a pulsowanie odbijało si˛e głuchym echem w jego umy´sle. Nie przesadzaj, ostrzegł głos. Nie chcesz przecie˙z wypi´c od razu całej rzeki. — Ale co si˛e dzieje? Co to znaczy? Belgarath próbuje nas odnale´zc´ . — Dziadek? Gdzie? Bad´ ˛ z cierpliwy. Rytm był coraz gło´sniejszy, a˙z wreszcie całe ciało chłopca drgało przy ka˙zdym głuchym uderzeniu. Spogladał ˛ ponad relingiem, usiłujac ˛ przebi´c wzrokiem chmur˛e pyłu. Opadajacy ˛ popiół — tak lekki, z˙ e jak ko˙zuch pokrywał cała˛ powierzchni˛e m˛etnej rzeki — sprawiał, z˙ e na dwadzie´scia kroków niewiele dało si˛e rozpozna´c. Chłopiec nie widział miasta, a krzyki i wołania z niewidocznych ulic dobiegały tu przytłumione. Wyra´znie słyszał jedynie powolne uderzenia fal o kadłub. Potem, daleko w gór˛e rzeki, co´s si˛e poruszyło. Nie było du˙ze i nie bardziej wyra´zne, ni˙z spływajacy ˛ z pradem ˛ mroczny cie´n. Dudnienie stało si˛e jeszcze gło´sniejsze.

215

Cie´n podpłynał ˛ bli˙zej i Garion rozpoznał kształt małej łódki. Wiosło z chlupni˛eciem uderzyło o wod˛e. Trzymajacy ˛ je człowiek obejrzał si˛e przez rami˛e. . . To był Silk. Twarz miał pokryta˛ szarym popiołem, w którym strumyki potu ryły wyra´zne bruzdy. Pan Wilk siedział na rufie, owini˛ety płaszczem, z naciagni˛ ˛ etym na głow˛e kapturem. Witaj, Belgaracie, odezwał si˛e suchy głos. Kto to? Słowa pana Wilka, rozbrzmiewajace ˛ w umy´sle Gariona, wyra˙zały zdumienie. Czy to ty, Belgarionie? Niezupełnie. W ka˙zdym razie jeszcze nie, ale zbli˙zamy si˛e. Zastanawiałem si˛e, kto robi tyle hałasu. Czasami troch˛e przesadza. W ko´ncu si˛e nauczy. Który´s z marynarzy otaczajacych ˛ Baraka na rufie krzyknał ˛ gło´sno i wszyscy obejrzeli si˛e, by spojrze´c na dryfujac ˛ a˛ z pradem ˛ łódk˛e. Ciocia Pol wyszła spod pokładu i stan˛eła przy burcie. — Spó´zniłe´s si˛e! — zawołała. — Co´s nas zatrzymało — odpowiedział. Pasmo wody mi˛edzy burta˛ a łodzia˛ zw˛ez˙ ało si˛e wolno. Wilk odrzucił kaptur i strzepnał ˛ z płaszcza drobny popiół. Garion zauwa˙zył, z˙ e lewa r˛eka starca zwisa na brudnym temblaku. — Co ci si˛e stało w r˛ek˛e? — dopytywała si˛e ciocia Pol. — Wolałbym o tym nie mówi´c. Brzydkie zadrapanie przecinało policzek pana Wilka, znikajac ˛ w krótkiej siwej brodzie. Oczy błyszczały mu irytacja.˛ Brudny od popiołu Silk u´smiechał si˛e zło´sliwie. Jeszcze raz zanurzył wiosła i zr˛ecznie przybił łódka˛ do okr˛etu Greldika. — Nie wyobra˙zam sobie, z˙ eby´s dał si˛e przekona´c i nie otwierał ust — burknał ˛ gniewnie Wilk. — Czy s´miałbym powiedzie´c cokolwiek, pot˛ez˙ ny czarodzieju? — odparł kpiaco ˛ Silk. Z udawana˛ niewinno´scia˛ otworzył szeroko oczy. — Pomó˙z mi wej´sc´ na pokład — poprosił Wilk, wyra´znie rozdra˙zniony. Całym soba˛ demonstrował, z˙ e doznał moralnej urazy. — Co tylko rozka˙zesz, przedwieczny Belgaracie. — Silk z trudem powstrzymywał si˛e od s´miechu. Podał Wilkowi rami˛e, gdy ten niezgrabnie wspinał si˛e na burt˛e. — Odpływamy stad ˛ — polecił sucho Belgarath, zwracajac ˛ si˛e do Greldika, który wła´snie podszedł. — W która˛ stron˛e, Przedwieczny? — spytał ostro˙znie kapitan, nie chcac ˛ jeszcze bardziej denerwowa´c starca. Wilk spojrzał na niego gniewnie. — Z pradem ˛ czy w gór˛e rzeki? — wyja´snił marynarz. — W gór˛e, oczywi´scie — warknał ˛ Wilk. — Skad ˛ niby miałem wiedzie´c? — Greldik odwołał si˛e do cioci Pol. Potem zaczał ˛ wydawa´c rozkazy. Na twarzy cioci Pol malował si˛e niezwykły wyraz równocze´snie ulgi i zaciekawienia. — Jestem pewna, ojcze, z˙ e twoja opowie´sc´ b˛edzie wr˛ecz fascynujaca ˛ — o´swiadczyła, gdy z˙ eglarze zacz˛eli wybiera´c ci˛ez˙ ka˛ kotwic˛e. — Po prostu nie mog˛e si˛e jej doczeka´c. — Daj sobie spokój z ta˛ ironia,˛ Pol. Miałem bardzo zły dzie´n. Nie pogarszaj go jeszcze bardziej. — Co ci si˛e stało w r˛ek˛e, ojcze? — Ciocia Pol spogladała ˛ przenikliwie, a ton głosu wyra´znie wskazywał, z˙ e nie ma zamiaru dłu˙zej czeka´c na wyja´snienia. — Złamałem — odparł krótko pan Wilk. 216

— Jak ci si˛e to udało? — Zwyczajny głupi wypadek, Pol. Takie rzeczy zdarzaja˛ si˛e od czasu do czasu. Tego ju˙z było dla Silka za wiele. Przechodzac ˛ przez reling, zwalił si˛e nagle i wił na pokładzie, ryczac ˛ ze s´miechu. Pan Wilk patrzył na swego rozbawionego towarzysza z wyrazem gł˛ebokiej urazy. Marynarze Greldika wysun˛eli wiosła i zacz˛eli odwraca´c okr˛et w powolnym nurcie rzeki. — Obejrz˛e ja.˛ — Za moment. — Surowo spojrzał na wcia˙ ˛z roze´smianego Silka. — Mo˙ze by´s przestał? Id´z, powiedz załodze, dokad ˛ płyniemy. — A dokad ˛ płyniemy, ojcze? — zapytała ciocia Pol. — Znalazłe´s trop Zedara? — Przeszedł do Cthol Murgos. Ctuchik ju˙z na niego czekał. — Co z Klejnotem? — Teraz ma go Ctuchik. — Czy potrafimy przecia´ ˛c mu drog˛e, zanim dotrze z Klejnotem do Rak Cthol? — Watpi˛ ˛ e. Zreszta˛ najpierw musimy odwiedzi´c Dolin˛e. — Dolin˛e? Ojcze, to, co mówisz, nie ma sensu. — Nasz Mistrz nas wzywa. Chce, z˙ eby´smy przybyli do Doliny. Dlatego tam wyruszamy. — A Klejnot? — Ctuchik go ma, a ja wiem, gdzie znale´zc´ Ctuchika. Nigdzie si˛e nie ruszy. A na razie płyniemy do Doliny. — Jak chcesz, ojcze — zgodziła si˛e bez dalszych protestów. — Nie denerwuj si˛e tak. — Przyjrzała mu si˛e uwa˙znie. — Walczyłe´s z kim´s? — spytała gro´znie. — Nie, nie walczyłem — zapewnił, wyra´znie zdegustowany. — Wi˛ec co si˛e zdarzyło? — Drzewo na mnie upadło. — Co? — Chyba mówi˛e wyra´znie. Słyszac ˛ pos˛epne wyznanie starca, Silk znowu zawył ze s´miechu. Z rufy okr˛etu, gdzie przy rumplu stali Barak z Greldikiem, rozległy si˛e uderzenia w b˛eben. Marynarze pociagn˛ ˛ eli za wiosła. Okr˛et sunał ˛ po m˛etnej wodzie w gór˛e rzeki, pod prad, ˛ a s´miech Silka niósł si˛e za nimi w powietrzu pełnym drobinek popiołu.

Tak si˛e ko´nczy Belgariady Ksi˛ega Druga. Ksi˛ega Trzecia, Gambit czarodzieja, przenosi poszukiwania poprzez mroczne kraje i mroczniejszš od nich magi˛e, Garion za´s poznaje niewiarygodnš moc oschłego głosu w swym umy´sle.